Robert Galbraith (J K Rowling) Cormoran Strike 02 Jedwabnik

Tytuł oryginału The Silkworm Projekt okładki i fotografie Sian Wilson © Little Brown Book Group Limited 2014 Redakcja MAŁGORZATA GROCHOCKA Korekta ANNA KURZYCA Redakcja techniczna ADAM KOLENDA Copyright © 2014 Robert Galbraith Limited. Polish editions © Publicat S.A. MMXIV (wydanie elektroniczne) Powieść wydana po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w 2014 roku przez Sphere. Osobiste prawa autorskie zastrzeżone. Wszelkie postaci i wydaenia opisane w tym utwoe, poza znajdującymi się w domenie publinej, są fikcyjne, a jakiekolwiek podobieństwo do osób żyjących lub zmarłych jest całkowicie przypadkowe. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany, pechowywany ani pesyłany w żadnej formie ani żadnymi środkami, bez upedniej pisemnej zgody wydawcy. Utwór nie może też być rozpowszechniany w oprawie lub okładce innej niż oryginalna oraz w formie innej niż ta, w której został wydany. ISBN 978-83-271-5216-9

jest znakiem towarowym Publicat S.A. Publicat S.A. 61-003 Poznań, ul. Chlebowa 24 tel. 61 652 92 52, fax 61 652 92 00 e-mail: [email protected], www. publicat.pl Oddział we Wrocławiu 50-010 Wrocław, ul. Podwale 62 tel. 71 785 90 40, fax 71 785 90 66 e-mail: [email protected]

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej

Jenkinsowi, bez którego... już on dobrze wie

[...] krew i zemsta sceną, śmierć fabułą, miecz splamiony krwią – piórem, które pisze, a poeta straszliwym, tragicznym człekiem w rzymskich sandałach, w wieńcu z płonącego lontu zamiast z wawrzynu. Thomas Dekker The Noble Spanish Soldier

1 PYTANIE Czymże się żywisz? ODPOWIEDŹ Niespokojnym snem. Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

– Lepiej, żeby chodziło o śmierć kogoś cholernie sławnego, Strike – powiedział zachrypnięty głos w słuchawce. Wielki nieogolony mężyzna idący ciężkim krokiem w mroku wesnego poranka z telefonem przyciśniętym do ucha wyszczerzył zęby w uśmiechu. – O coś w tym rodzaju. – Jest pieprzona szósta rano! – Wpół do siódmej, ale jeśli chcesz dostać to, co zdobyłem, będziesz musiał pyjść – powiedział Cormoran Strike. – Jestem niedaleko twojego domu. Spotkajmy się w... – Skąd wiesz, gdzie mieszkam? – spytał rozmówca ostrym tonem. – Sam mi powiedziałeś – odekł Strike, powstymując ziewnięcie. – Spedajesz mieszkanie. – A – uspokoił się ten drugi. – Masz dobrą pamięć. – Jest tu całodobowy bar... – Mam to w dupie. Przyjdź później do redakcji... – Culpepper, dziś rano jestem umówiony z innym klientem, płaci lepiej niż ty, a poza tym nie spałem całą noc. Jeśli chcesz tę informację, musisz po nią przyjść teraz. Jęknięcie. Strike usłyszał szelest pościeli. – Lepiej żeby to naprawdę był jakiś hicior. – Smithfield Café przy Long Lane – powiedział Strike, po czym się rozłączył. Lekka nierówność jego kroku uwidoniła się bardziej, gdy schodził z górki w stronę Smithfield Market – monolitynej w zimowych ciemnościach, olbymiej, prostokątnej wiktoriańskiej świątyni mięsa. W dni powszednie wyładowywano tu od waej rano zwieęce zwłoki, od wieków tak samo, rozbierano je, porcjowano, a potem edawano eźnikom i restauracjom w całym Londynie. Strike słyszał w mroku głosy, wykykiwane polecenia oraz warkot i popiskiwanie cofających się ciężarówek wyładowanych tuszami. Na Long Lane wtopił się w tłum okutanych mężyzn idących raźnym krokiem, żeby załatwiać poniedziałkowe poranne sprawy. Pod kamiennym gryfem stegącym rogu targowiska grupka kurierów w odblaskowych

kamizelkach ściskała w urękawionych dłoniach kubki z herbatą. Po drugiej stronie ulicy żayło się w ciemności niym otway kominek Smithfield Café – działająca dwadzieścia cztery godziny na dobę kryjówka wielkości kredensu, pełna ciepła i tłustego jedzenia. W bae nie było toalety, ale właściciel miał umowę z pracującymi po sąsiedzku bukmacherami. Ladbrokes otwierano jednak dopiero za ty godziny, więc Strike skręcił w boną ulikę i w ciemnej bramie ulżył pęcheowi nabmiałemu od słabej kawy wypitej podas nocnej pracy. Oduwszy pyjemność, jakiej doświada jedynie mężyzna, który pezwyciężył cielesne ogranienia, wyerpany i głodny, ruszył w stronę smażonych jaj i bekonu oraz wytwarzanej przez nie atmosfery ociekającej tłuszczem. Dwaj mężyźni w polarach i płaszach peciwdeszowych właśnie wstali od stolika. Strike wpasował cielsko w małą pesteń i z pomrukiem zadowolenia opadł na kesło z drewna i stali. Zanim zdążył się odezwać, właściciel, Włoch, postawił ped nim herbatę w wysokim białym kubku, serwując do niej trójkątne kawałki białego chleba z masłem. Pięć minut później na wielkim owalnym taleu stało ped Strikiem pełne angielskie śniadanie. Strike bez trudu wtopił się w tłum silnych mężyzn hałaśliwie wchodzących do lokalu albo wychodzących na ulicę. Był duży i ubrany na ciemno, miał gęste, krótkie, kręcone włosy, które cofnęły się trochę z wysokiego zaokrąglonego oła wieńącego szeroki, bokserski nos i kaaste, nastroszone brwi. Szękę Strike’a pybrudził lekki zarost, a ciemne oy wydawały się jesze większe niż zwykle, gdyż otaały je sine cienie. Jadł w zamyśleniu, patąc na budynek targowiska napeciwko. Najbliższe łukowate wejście, opatone numerem dwa, nabierało ksztau w ednącym mroku: surowa kamienna twa, stara i brodata, gapiła się na Strike’a znad bramy. Czy istniał kiedyś bóg zwierzęcych tusz? Gdy Strike zabrał się do jedzenia, pyszedł Dominic Culpepper. Dziennika prawie dorównywał mu wzrostem, ale był chudy i miał cerę chłopca z kościelnego chóru. Dziwna asymetria – jakby ktoś pekywił mu twa w kierunku peciwnym do ruchu wskazówek zegara – ratowała go przed wywoływaniem skojarzeń z dziewczęcą urodą. – Lepiej, żeby to było coś ważnego – powiedział Culpepper, siadając. Zdjął rękawiczki i z lekko podejrzliwą miną rozejrzał się po barze. – Chcesz coś do jedzenia? – zagadnął Strike z ustami pełnymi kiełbaski. – Nie – powiedział Culpepper. – Wolisz zaczekać na croissanta? – spytał z szerokim uśmiechem. – Wal się, Strike. Jakże łatwo było zdenerwować tego absolwenta prywatnej szkoły, który z pewną siebie miną zamówił herbatę, zwracając się do obojętnego kelnera per „kolego”, co Strike odnotował z rozbawieniem. – No więc? – ytał ostro Culpepper, tymając gorący kubek w długich, bladych dłoniach. Strike pogmerał w kieszeni płasza, wydobył kopeę i pesunął ją na drugi koniec

stołu. Culpepper wyjął zawartość i zaczął czytać. – O ja pierdolę – powiedział po chwili ściszonym głosem. Zaął gorąkowo peucać kartki, niektóre były pokryte notatkami Strike’a. – Skąd to wytrzasnąłeś? Strike, wciąż z ustami pełnymi kiełbaski, postukał palcem w jedną z kaek, na której widniał nabazgrany adres biura. – Od jego bardzo wkurwionej asystentki – wyjaśnił, kiedy w końcu połknął peżuwany kęs. – Dymał ją, podobnie jak dwie inne, o których wiesz. Właśnie odkryła, że nie będzie następną lady Parker. – A o tym skąd, kurna, wiedziałeś? – ytał podekscytowany Culpepper, gapiąc się na Strike’a znad kartek, które trzymał w drżących w dłoniach. – Detektywistyna robota – powiedział niewyraźnie Strike, żując kolejny kęs kiełbaski. – Wam chyba też nie była obca, zanim zaęliście się wyręać takimi typami jak ja? Rze w tym, Culpepper, że ona musi mieć na względzie swoje szanse na rynku pracy, więc nie chce występować w tej historii. Culpepper prychnął. – Powinna była o tym pomyśleć, zanim zakosiła... Strike zręcznym ruchem wyrwał kartki z dłoni dziennikarza. – Niego nie zakosiła. Woraj po południu kazał jej to wydrukować. Jej jedyne pewinienie polega na tym, że pokazała to mnie. Ale jeśli zamieasz ją obsmarować w gazecie, Culpepper, zabieram to z powrotem. – Nie chań – powiedział Culpepper, próbując wyjąć z owłosionej ręki Strike’a dowód na uchylanie się od płacenia ogromnych podatków. – W poądku, nie będziemy jej w to mieszać. Ale on i tak się domyśli, skąd to mamy. Przecież nie jest skończonym durniem. – I co jej zrobi? Zaciągnie ją do sądu, gdzie będzie mogła opowiedzieć o wszystkich innych podejrzanych sprawkach, które widziała w ciągu ostatnich pięciu lat? – No dobra, zgoda – westchnął Culpepper po chwili namysłu. – Oddaj mi to. Nie wspomnę o niej, ale przecież muszę z nią porozmawiać, prawda? Sprawdzę, y pypadkiem nie kręci. – Te papiery nie kręcą. Nie musisz z nią rozmawiać – oznajmił Strike zdecydowanym tonem. Roztrzęsiona, zadurzona i boleśnie zdradzona kobieta, z którą niedawno się pożegnał, nie byłaby bezpiena sam na sam z Culpepperem. Owładnięta wściekłym pragnieniem zemsty na mężyźnie, który obiecał jej ślub i dzieci, bezpowrotnie zniszyłaby samą siebie i pekreśliła swoje perektywy na pyszłość. Strike nie musiał się długo starać, żeby zdobyć jej zaufanie. Miała prawie terdzieści dwa lata, myślała, że urodzi potomków lorda Parkera. Teraz ogarnęło ją coś w rodzaju żądzy mordu. Strike ędził z nią kilka godzin, słuchając opowieści o jej zauroeniu, patąc, jak cała we łzach krąży po salonie, jak kołysze się na kanapie w pód i w tył, pyciskając knykcie do oła. Wreszcie się na to zgodziła: na zdradę oznaczającą pogrzebanie jej wszystkich nadziei.

– Nie będziesz jej do tego mieszał – powiedział Strike, mocno ściskając kaki w pięści prawie dwukrotnie większej od dłoni Culpeppera. – Rozumiemy się? Temat jest zajebisty nawet bez niej. Po chwili wahania Culpepper skrzywił się i ustąpił. – No dobra. Daj mi to. Dziennikarz wsunął dokumenty do wewnętnej kieszeni płasza i wielkimi łykami wypił herbatę. Jego chwilowy żal do Strike’a najwidoniej pygasł w obliu waniałej szansy zszargania reputacji rodaka. – Lordzie Parker z Pennywell – szepnął wesoło – masz naprawdę przesrane, kolego. – Rozumiem, że twój wydawca to weźmie? – ytał Strike, kiedy wylądował między nimi rachunek. – Tak, tak... Culpepper ucił na stolik dziesięciofuntowy banknot i mężyźni wyszli razem z baru. Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, Strike zapalił papierosa. – Jak ją skłoniłeś do mówienia? – ytał Culpepper, kiedy ruszyli zimną ulicą, mijając motory i ciężarówki, które wciąż kursowały na targowisko i z powrotem. – Słuchałem – odrzekł Strike. Culpepper spojrzał na niego z ukosa. – Inni prywatni detektywi, których wynajmuję, ograniają się do podsłuchiwania wiadomości głosowych. – To nielegalne – powiedział Strike, wydmuchując dym w rzednącą ciemność. – No więc jak...? – Ty chronisz swoje źródła, a ja chronię swoje. W mileniu pokonali pięćdziesiąt metrów. Z każdym krokiem utykanie Strike’a stawało się bardziej widoczne. – To będzie coś. To będzie coś! – powiedział z zadowoleniem Culpepper. – Stary zasrany hipokryta biadoli na chciwość korporacji, a sam upchnął na Kajmanach dwadzieścia milionów... – Cieszę się, że sprawiłem ci radość – powiedział Strike. – Fakturę prześlę mejlem. Culpepper znów spojrzał na niego z ukosa. – Widziałeś wywiad z synem Toma Jonesa w ubiegłotygodniowej gazecie? – spytał. – Toma Jonesa? – Tego walijskiego piosenkarza – podpowiedział Culpepper. – Aa, jego – odrzekł Strike bez entuzjazmu. – Znałem jednego Toma Jonesa w wojsku. – Widziałeś ten artykuł? – Nie. – Facet udzielił pięknego, długiego wywiadu. Mówi, że nigdy nie widział się z ojcem, że nie zamienił z nim ani słowa. Założę się, że dostanie więcej, niż wyniesie twoje

honorarium. – Poczekaj, aż zobaczysz fakturę – powiedział Strike. – Tak tylko mówię. Jeden piękny wywiadzik i będziesz mógł odpoąć od nocnego wysłuchiwania sekretarek. – Jeśli nie pestaniesz tego proponować, Culpepper – zniecierpliwił się Strike – zmusisz mnie do zerwania naszej współpracy. – Jasne – odekł Culpepper. – Zresztą mógłbym napisać ten aykuł już teraz. Odtrącony syn gwiazdy rocka jest bohaterem wojennym, nigdy nie widział się z ojcem, pracuje jako prywatny... – Słyszałem, że nakłanianie ludzi do zakładania podsłuchów telefoninych też jest nielegalne. Na końcu Long Lane zwolnili i stanęli napeciwko siebie. Culpepper nerwowo się roześmiał. – W takim razie zaczekam na fakturę. – To mi się podoba. Każdy z nich ruszył w swoją stronę, Strike skierował się ku stacji metra. – Strike! – Głos Culpeppera odbił się echem w ciemności. – Zaliczyłeś ją? – Nie mogę się doekać twojego aykułu, Culpepper – odkyknął Strike zmęonym głosem, nie odwracając głowy. Wkuśtykał do mrocznego tunelu i zniknął Culpepperowi z oczu.

2 Jak długo mamy się pojedynkować – bo zostać nie mogę Ani nawet nie chcę! Mam ważne sprawy na głowie. Francis Beaumont i Philip Massinger, The Little French Lawyer

Metro już się zapełniało. W poniedziałek wesnym rankiem jak zwykle królowały w nim zapadnięte, mizerne, napięte, zrezygnowane twae. Strike znalazł miejsce napeciwko młodej blondynki z opuchniętymi oami, która co chwila osuwała się na bok, pogrążając się we śnie. Za każdym razem gwaownie się prostowała, gorąkowo wodząc wzrokiem po nazwach stacji i rawdzając, y pypadkiem nie pegapiła swojego przystanku. Pociąg terkotał i stukał, pędząc ku skromnym dwóm i pół pokojom pod słabo zaizolowanym dachem, które Strike nazywał domem. W odmętach swojego zmęenia, otoony pez puste twae kojaące się z owcami, detektyw zaął rozmyślać o pypadkach, które powołały ich wszystkich do życia. Każde narodziny, jeśli teźwo na nie ojeć, były jedynie ślepym trafem. Gdy setki milionów plemników płynęły na oślep pez ciemność, prawdopodobieństwo, że łowiek nie stanie się sobą, gwaownie rosło. Zdrętwiały ze zmęenia Strike zastanawiał się, ilu ludzi wypełniających metro było zaplanowanych, a ilu, tak jak on, urodziło się przez przypadek. W podstawówce chodził do klasy z dziewynką, która miała na tway plamę w koloe poo, i uł z nią sekretne pokrewieństwo, ponieważ obydwoje od urodzenia nosili w sobie, choć nie z własnej winy, coś niezapealnie odróżniającego ich od innych. Sami tego nie zauważali, ale reszta klasy owszem, a na dodatek dzieci były tak źle wychowane, że ciągle im to wypominały. W końcu zrozumiał, że fascynacja, jaką od asu do asu budzi w zupełnie obcych ludziach – do piątego roku życia myślał, że ma ona coś wólnego z jego wyjątkowością – biee się stąd, iż widzą w nim jedynie zygotę sławnego piosenkaa, pypadkowy dowód na skok w bok niewiernego celebryty. Strike otkał się ze swoim biologinym ojcem tylko dwa razy. Dopiero test DNA zmusił Jonny’ego Rokeby’ego do pogodzenia się z ojcostwem. Dominic Culpepper był chodzącą kwintesencją wścibstwa i domysłów, z którymi Strike miewał do ynienia, odkąd wszyscy kojayli gburowatego byłego żołniea z podstaałą gwiazdą rocka. Ich myśli od razu mknęły ku funduszom powierniym i okrągłym sumkom, ku prywatnym samolotom i salom dla VIP-ów, ku strumieniowi hojności multimilionera. Zniecierpliwieni skromnością życia Strike’a i jego morderym grafikiem pracy, zadawali sobie pytanie: co takiego zrobił, że ojciec się od niego odwrócił? Może udawał nędzę, żeby wyciągnąć od Rokeby’ego więcej forsy? Co zrobił z milionami, które jego matka

z pewnością wycyganiła od bogatego kochasia? W takich chwilach Strike z tęsknotą myślał o wojsku, o anonimowości kariery, w której pochodzenie prawie się nie liy w zestawieniu ze zdolnością do wykonywania roboty. W Wydziale do raw Specjalnych najbardziej osobiste pytanie, jakie usłyszał podas rozmowy kwalifikacyjnej, miało formę prośby o powtóenie dziwanego zestawu imienia i nazwiska, którymi obarczyła go przesadnie niekonwencjonalna matka. Kiedy Strike wynuył się z metra, na Charing Cross Road panował już ory ruch. Właśnie nastawał listopadowy ranek, szary i niemrawy, pełen ociągających się cieni. Strike skręcił w Denmark Street. Był wycieńony i obolały, nie mógł się doekać krótkiej demki, liąc, że uda mu się ją upchnąć ped otkaniem z następnym klientem o wpół do dziesiątej. Pomachał do dziewyny ze sklepu z gitarami, która w perwach na papierosa ęsto paliła z nim na ulicy. Wszedł do budynku arnymi dwiami za 12 Bar Café i zaął winakę po metalowych schodach zakręcających wokół popsutej żelaznej windy. Na pierwszym pięte minął studio grafika, a na drugim – własną agencję ze szklanymi dwiami z grawerunkiem. Wszedł na tecie, najmniejsze piętro, na którym teraz znajdował się jego dom. Poprzedni lokator, menedżer baru na dole, peniósł się w pyjemniejsze miejsce i Strike, który pez kilka miesięcy ał w swojej agencji, natychmiast skoystał z okazji wynajęcia sąsiedniego lokalu, ciesząc się z tak prostego rozwiązania problemu swojej bezdomności. Mieszkanie na poddaszu było małe, zwłasza dla mężyzny mieącego metr osiemdziesiąt siedem. Ledwie mógł się obrócić pod prysznicem. Kuchnia została z trudem połąona z salonem, a podwójne łóżko wypełniało prawie całą sypialnię. Część dobytku Strike’a nadal stała w pudłach na klatce schodowej, mimo pretensji właściciela budynku. Z małych okien mieszkania roztaał się widok na dachy, daleko w dole biegła Denmark Street. Ciągłe dudnienie basu z baru na paee rozbmiewało na tyle daleko, że Strike często zagłuszał je własną muzyką. W każdym kącie było widać wrodzone zamiłowanie Strike’a do poądku: łóżko zostało posłane, naynia umyte, wszystko leżało na swoim miejscu. Strike musiał się ogolić i wziąć prysznic, ale to mogło poekać. Powiesił płasz, nastawił budzik na dziewiątą dwadzieścia i rozciągnął się w ubraniu na łóżku. Zasnął w kilka sekund, a po kilku kolejnych – pynajmniej tak mu się wydawało – znów się obudził. Ktoś pukał do drzwi. – Przepraszam, Cormoran, bardzo mi przykro... Jego asystentka, wysoka młoda kobieta z długimi jasnorudymi włosami, wydawała się skruszona, ale na jego widok zrobiła przerażoną minę. – Nic ci się nie stało? – Dopiero się obudziłem. Nie spałem całą noc... Dwie noce. – Naprawdę mi pykro – powtóyła Robin – ale jest dziewiąta terdzieści, pyszedł William Baker i zaczyna się...

– Cholera – mruknął Strike. – Musiałem źle nastawić budzik... Daj mi pięć minut... – To nie wszystko – powiedziała Robin. – Zjawiła się jakaś kobieta. Nie jest umówiona. Poinformowałam ją, że nie masz dzisiaj czasu, ale nie chce wyjść. Strike ziewnął, potarł oczy. – Pięć minut. Zrób im herbaty albo coś. Sześć minut później w ystej koszuli, pachnąc pastą do zębów i dezodorantem, ale z zarostem na twarzy, Strike wszedł do poczekalni, gdzie Robin siedziała przy komputerze. – Cóż, lepiej późno niż wcale – powiedział William Baker z cierpkim uśmiechem. – Całe szczęście, że masz taką ładną sekretarkę, bo inaczej bym się znudził i wyszedł. Strike zauważył, że Robin erwieni się ze złości i odwraca w drugą stronę, udając, że poądkuje stanowisko pracy. W tonie, jakim Baker wymówił słowo „sekretarka”, pobmiewało coś jednoznanie obraźliwego. Dyrektor firmy, ubrany w nieskazitelny garnitur w prążki, zatrudnił Strike’a, żeby sprawdzić dwóch kolegów z zarządu. – Dzień dobry, William – powiedział Strike. – Żadnych przeprosin? – mruknął Baker, patrząc na sufit. – Witam, kim pani jest? – ytał Strike, ignorując go i zwracając się do siedzącej na sofie drobnej kobiety w średnim wieku, ubranej w stary brązowy płaszcz. – Nazywam się Leonora Quine – odekła, a wprawne ucho Strike’a wyłowiło akcent z West Country. – Strike, mam przed sobą bardzo pracowity poranek – powiedział Baker. Nie ekając na zaproszenie, wszedł do gabinetu. Gdy Strike nie poszedł za nim, dyrektor na chwilę zapomniał o dobrych manierach. – Wątpię, y w wojsku takie óźnialstwo uchodziło panu na sucho, panie Strike. Proszę natychmiast tu przyjść. Strike zachowywał się tak, jakby go nie słyszał. – Co właściwie miałbym dla pani zrobić, pani Quine? – ytał zaniedbaną kobietę na sofie. – Cóż, chodzi o mojego męża... – Panie Strike, za godzinę mam spotkanie – powiedział William Baker, podnosząc głos. – ...pańska sekretarka wspomniała, że nie ma pan czasu, ale postanowiłam zaczekać. – Strike! – warknął William Baker, jakby przywoływał psa do nogi. – Robin – wycedził wyerpany Strike, tracąc w końcu cierpliwość – pygotuj rachunek dla pana Bakera i przekaż mu akta, są zaktualizowane. – Co? – odezwał się zaskoczony William Baker. Wrócił do poczekalni. – Wylał pana – oznajmiła z zadowoleniem Leonora Quine. – Nie dokończył pan pracy – powiedział Baker do Strike’a. – Mówił pan, że jest więcej... – Niech ją dokońy ktoś inny. Ktoś, kto nie ma nic peciwko pracowaniu dla takiego dupka.

Atmosfera w agencji jakby stężała. Robin z kamienną twaą wyjęła akta Bakera z szafy i podała je Strike’owi. – Jak pan śmie... – W środku jest mnóstwo informacji, które pydadzą się w sądzie – powiedział Strike, podając teczkę dyrektorowi. – To były dobrze wydane pieniądze. – Nie skończył pan... – Z panem skończył – wtrąciła Leonora Quine. – Zamkniesz się wreszcie, ty głupia kobie... – zaął William Baker, ale po chwili gwałtownie się cofnął, gdyż Strike zrobił pół kroku w jego stronę. Nie padło żadne słowo. Były żołnie wyglądał tak, jakby nagle zaął zajmować dwa razy więcej przestrzeni niż przed chwilą. – Proszę usiąść w moim gabinecie, pani Quine – powiedział cicho Strike. Zrobiła, co kazał. – Myślisz, że będzie ją na ciebie stać? – prychnął wycofujący się William Baker, kładąc rękę na klamce. – Moje stawki podlegają negocjacji – powiedział Strike. – Jeśli lubię klienta. Wszedł do gabinetu za Leonorą Quine i zatrzasnął drzwi.

3 [...] pozostawiony sam, by znosić te wszystkie niedole [...] Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

– Ale pacan, prawda? – podsumowała Leonora Quine, siadając na keśle ped biurkiem Strike’a. – Tak – zgodził się Strike, opadając ciężko na miejsce naprzeciwko niej. – Nie da się ukryć. Mimo zaróżowionej, tylko nieznanie pomarszonej skóry i ystych białek błękitnych ou, Leonora Quine wyglądała na mniej więcej pięćdziesiąt lat. Cienkie, słabe, siwiejące włosy odgarnęła z tway i upięła dwoma plastikowymi gebieniami. Spoglądała na Strike’a zza staromodnych okularów w zbyt dużej plastikowej oprawie. Jej płasz był wprawdzie ysty, ale bez wątpienia kupiła go w latach osiemdziesiątych. Miał poduszki na ramionach i ogromne plastikowe guziki. – Więc przyszła pani w sprawie męża? – Tak – potwierdziła Leonora. – Zaginął. – Dawno? – spytał Strike, odruchowo sięgając po notes. – Dziesięć dni temu – powiedziała Leonora. – Była pani na policji? – Nie potebuję policji – zniecierpliwiła się, jakby wyjaśnianie tego ją męyło. – Już kiedyś po nią zadzwoniłam i wszyscy mieli do mnie pretensje, bo Owen po prostu był z pyjaciółką. Czasami wychodzi sobie z domu i nie wraca. Jest pisaem – dodała, jakby to wyjaśniało sprawę. – Znikał już wcześniej? – Jest bardzo uuciowy – powiedziała z ponurą miną. – Ciągle się o coś wykłóca. Tylko że minęło już dziesięć dni. Wiem, że naprawdę się zdenerwował, ale potebuję go z powrotem. Jest przecież Orlando, mam sprawy do załatwienia, a poza tym... – Orlando? – powtóył Strike, a w jego zmęonym umyśle pojawił się kuro na Florydzie. Nie miał asu na podróż do Ameryki, a zresztą Leonora Quine w staromodnym płaszu bynajmniej nie wyglądała na kogoś, kogo byłoby stać na kupienie mu biletu. – Orlando to nasza córka – wyjaśniła Leonora. – Wymaga opieki. Musiałam poprosić sąsiadkę, żeby jej popilnowała, kiedy tu będę. Rozległo się pukanie do drzwi i ukazała się jasnozłota głowa Robin. – Napije się pan kawy, panie Strike? A pani? Kiedy obydwoje złożyli zamówienia i Robin znikła, Leonora dodała: – To nie zajmie panu dużo asu, bo chyba wiem, gdzie on jest. Po prostu nie mogę

zdobyć adresu, nikt nie odbiera moich telefonów. Minęło dziesięć dni – powtóyła. – Potrzebujemy go z powrotem. Strike uznał za wielką ekstrawagancję zwracanie się w tych okolinościach do prywatnego detektywa, zwłaszcza że wygląd pani Quine tchnął ubóstwem. – Jeśli to wyłąnie kwestia rozmowy telefoninej – powiedział łagodnie – y nie ma pani jakichś przyjaciół albo...? – Edna nie może tego zrobić – odekła kobieta, a Strike pouł nieproporcjonalnie duże wzruszenie (asami wyerpanie uwrażliwiało go właśnie w taki osób) w obliu jej milącego pyznania, że na całym świecie ma tylko jedną pyjaciółkę. – Owen zabronił im mówić, gdzie jest. Potebuję pomocy mężyzny – dodała z prostotą. – Niech ich pan zmusi do gadania. – Pani mąż ma na imię Owen? – Tak – odrzekła. – Nazywa się Owen Quine. Napisał Grzech Hobarta. Ani nazwisko, ani tytuł książki nic Strike’owi nie mówiły. – I wie pani, gdzie on jest? – Tak. Niedawno był na pyjęciu z mnóstwem wydawców i tak dalej. Nie chciał mnie zabrać, ale powiedziałam: „Załatwiłam już opiekunkę do dziecka, idę z tobą”. No i słyszałam, jak Christian Fisher mówił Owenowi o takim jednym miejscu, o kryjówce pisay. Potem ytałam Owena: „Co to za miejsce?”, a on mi na to: „Niech mnie szlag, jeśli ci powiem. Przecież chodzi o to, żeby się wyrwać od żony i dzieci”. Leonora Quine wrę zachęcała Strike’a, żeby pośmiał się z niej razem z jej mężem. Była to duma, jaką czasami udają matki w obliczu bezczelności swoich dzieci. – Kto to jest Christian Fisher? – spytał Strike, usiłując się skupić. – Wydawca. Młody, modny facet. – Próbowała pani do niego zadzwonić i spytać o adres tej kryjówki? – Tak, od tygodnia dzwonię do niego codziennie. Obiecują, że pekażą wiadomość i do mnie oddzwoni, ale nie oddzwania. Owen chyba zabronił mu mówić, gdzie jest. Ale panu uda się wydobyć z Fishera ten adres. Wiem, że jest pan dobry – powiedziała. – Rozwiązał pan sprawę tej Luli Landry, a policja nie. Zaledwie osiem miesięcy temu Strike miał tylko jednego klienta, jego interes kulał, a pyszłość malowała się w arnych barwach. Potem, ku zadowoleniu Koronnej Służby Prokuratorskiej, dowiódł, że sławna młoda kobieta wcale nie popełniła samobójstwa, le została zepchnięta z balkonu na tecim pięte. W ten osób zrobił sobie reklamę, która pyniosła mu falę zleceń. Pez kilka tygodni był najbardziej znanym prywatnym detektywem w metropolii. Jonny Rokeby stał się jedynie pypisem do jego opowieści. Strike sam wyrobił sobie nazwisko, aczkolwiek większość ludzi nadal je przekręcała... – Przerwałem pani – powiedział, ze wszystkich sił starając się nie gubić wątku. – Naprawdę? – Tak – zapewnił Strike i mrużąc oy, ojał na swoje ledwie ytelne notatki. –

Mówiła pani: „Jest przecież Orlando, mam sprawy do załatwienia, a poza tym...”. – A, racja – przyznała. – Poza tym odkąd zniknął, dzieją się dziwne rzeczy. – Na przykład? – Gówno – wyjaśniła Leonora Quine rzeczowym tonem. – W skrzynce na listy. – Ktoś wciska odchody przez otwór w drzwiach? – spytał Strike. – No. – Odkąd zniknął pani mąż? – Tak. Psa – uściśliła Leonora i dopiero ułamek sekundy później Strike wydedukował, że drugie słowo odnosiło się do odchodów, a nie do męża. – Zawsze nocą, już ty albo tery razy. Niezbyt miło jest znaleźć coś takiego z samego rana. Poza tym pychodziła jakaś dziwna kobieta. Pani Quine zamilkła, ekając, aż Strike wyrazi zainteresowanie. Najwidoniej dobe się uła w roli osoby odpowiadającej na pytania. Strike wiedział, że skupianie na sobie całej uwagi rozmówcy rawia wielu samotnym ludziom pyjemność i że pragną, by to nowe doświadczenie trwało jak najdłużej. – Kiedy ją pani widziała? – W zeszłym tygodniu. Pytała o Owena. Mówiłam: „Nie ma go”, a ona na to: „Proszę mu przekazać, że Angela nie żyje” i odchodziła. – Nie zna jej pani? – Nigdy wcześniej jej nie widziałam. – A zna pani jakąś Angelę? – Nie. Ale asami jego fanki dziwnie się zachowują – powiedziała Leonora z nagłą wylewnością. – Kiedyś taka jedna pisała do niego listy i pysyłała mu swoje zdjęcia w kostiumach postaci z jego książki. Niektórym ytelnikom się wydaje, że on je rozumie albo coś. Głupie, no nie? – powiedziała. – Przecież wszystko w tych książkach jest zmyślone. – Czy fanki wiedzą, gdzie mieszka pani mąż? – Nie – powiedziała Leonora. – Ale ta mogła być studentką albo kimś takim. On asem uczy pisania. Drzwi się otwoyły i weszła Robin z tacą. Postawiwszy ped Strikiem arną kawę, a przed Leonorą Quine herbatę, wycofała się i zamknęła drzwi. – Czy poza tym działo się coś dziwnego? – ytał Strike. – Poza odchodami w skynce na listy i pojawianiem się tej kobiety? – Chyba ktoś mnie śledzi. Wysoka, ciemnowłosa, pygarbiona dziewyna – powiedziała Leonora. – Inna niż tamta...? – Tak, tamta, która pukała do dwi, była py kości. Miała długie rude włosy. Ta ma ciemne i chodzi jakby pochylona. – Jest pani pewna, że panią śledziła? – No, chyba tak. Zauważyłam ją za sobą już ze dwa, ty razy. Nie jest z okolicy, nigdy

wcześniej jej nie widziałam, a mieszkam w Ladbroke Grove trzydzieści lat z okładem. – No dobe – powiedział powoli Strike. – Mówiła pani, że mąż się zdenerwował. Z jakiego powodu? – Strasznie się pokłócił ze swoją agentką. – Wie pani, o co poszło? – O jego ostatnią książkę. Liz, jego agentka, najpierw powiedziała, że to najlepsza e, jaką kiedykolwiek napisał, a następnego dnia zabrała go na kolację i usłyszał, że to się nie nadaje do publikacji. – Dlaczego zmieniła zdanie? – Ją niech pan yta – odparła Leonora, po raz pierwszy okazując złość. – To jasne, że się zdenerwował. Każdy by się zdenerwował. Pracował nad tą książką dwa lata. Wrócił do domu wściekły, wszedł do gabinetu, chwycił to wszystko... – Co konkretnie? – Swoją książkę. Maszynopis, notatki i w ogóle. Klął py tym jak szewc. Wucił to do torby, wyszedł i więcej go nie widziałam. – Ma komórkę? Dzwoniła pani do niego? – Tak, nie odbiera. Nigdy nie odbiera, kiedy tak znika. Raz cisnął telefon pez okno samochodu – dodała i w jej głosie znowu zabrzmiała nutka dumy z temperamentu męża. – Proszę pani – zaął Strike, gdyż bez względu na to, co powiedział Williamowi Bakerowi, jego altruizm miał pewne granice – będę z panią szczery: nie jestem tani. – Nic nie szkodzi – nie ustępowała Leonora. – Liz zapłaci. – Liz? – Liz. Elizabeth Tassel. Agentka Owena. To pez nią zniknął. Będzie to mogła potrącić ze swojej prowizji. Owen jest jej najlepszym klientem. Kiedy Liz zda sobie rawę, co narobiła, na pewno będzie chciała, żeby wrócił. Strike nie pywiązywał do tych zapewnień tak wielkiej wagi jak sama Leonora. Wucił do kawy ty kostki cukru i wypił ją wielkimi łykami, próbując znaleźć najlepsze wyjście z sytuacji. Było mu trochę szkoda Leonory Quine, która wydawała się uodporniona na napady złości swojego nieoblialnego męża, godziła się z tym, że nikt nie ray do niej oddzwonić i była pewna, że jedyna pomoc, jakiej może oekiwać, to ta, za którą teba zapłacić. Pomijając lekką ekscentryność zachowania, miała w sobie jakąś wojownią uciwość. Odkąd interes nieodziewanie rozkwitł, Strike był jednak bezwzględny i pyjmował wyłąnie dochodowe zlecenia. Nieline osoby, które zjawiły się w agencji z historiami swojego pecha i nadzieją, że problemy osobiste Strike’a (opisane i ubarwione pez dziennikay) predyonują go do nieodpłatnego niesienia pomocy, wyszły zawiedzione. Leonora Quine wypiła herbatę prawie tak szybko jak Strike kawę i zdążyła już wstać, jakby uzgodnili warunki i wszystko zostało postanowione.

– Lepiej już pójdę – powiedziała. – Nie lubię, kiedy Orlando jest długo sama. Tęskni za tatusiem. Mówiłam jej, że idę wynająć człowieka, który go znajdzie. Ostatnio Strike pomógł kilku bogatym młodym kobietom pozbyć się mężów z City, gdyż w asie kryzysu finansowego stali się o wiele mniej atrakcyjni dla swoich żon. Zwrócenie kobiecie męża było miłą odmianą i z jakiegoś powodu wydało mu się pociągające. – W poądku – powiedział i ziewnął, podsuwając jej swój notes. – Potebuję pani danych kontaktowych. Przydałoby się też zdjęcie pani męża. Leonora Quine zapisała swój adres i numer telefonu okrągłym, dziecinnym pismem, ale prośba o zdjęcie wyraźnie ją zdziwiła. – Po co panu zdjęcie? On jest w tej kryjówce pisay. Niech pan po prostu zmusi Christiana Fishera do podania adresu. Zniknęła za dwiami, zanim zmęony i obolały Strike zdążył wyjść zza biurka. Usłyszał tylko, jak Leonora Quine mówi do Robin: „Dzięki za herbatę”, a potem szklane dwi na korytarz otworzyły się, zamknęły z lekkim drżeniem i jego nowa klientka zniknęła.

4 Cóż, rzadka to rzecz, pomysłowego mieć przyjaciela [...] William Congreve, The Double-Dealer

Strike wszedł do poekalni i opadł na kanapę. Była prawie nowa, a wydatek okazał się niezbędny, gdyż popednia – mebel z drugiej ręki, który poątkowo stał w agencji – zarwała się pod jego ciężarem. W sklepie sztuna skóra wyglądała elegancko, ale jeśli siedzący na niej łowiek wykonał niewłaściwy ruch, wydawała pierdzące odgłosy. Asystentka Strike’a – wysoka, apetynie zaokrąglona, z ystą, świetlistą cerą i jasnymi niebiesko-zielonymi oczami – przyjrzała mu się znad kubka kawy. – Wyglądasz okropnie. – Pez całą noc wyciągałem od rozhisteryzowanej kobiety szegóły rozwiązłości seksualnej i malwersacji finansowych łonka Izby Lordów – powiedział Strike i peciągle ziewnął. – Mówisz o lordzie Parkerze? – wykrztusiła Robin. – O nim samym – potwierdził Strike. – Lord Parker... – Bzykał ty kobiety jednoeśnie i gromadził miliony na zagraninych kontach – wyjaśnił Strike. – Jeśli masz mocne nerwy, zajrzyj w niedzielę do „News of the World”. – Skąd o tym wszystkim wiesz, na miłość boską? – Od informatora informatora informatora – zaintonował Strike. Znowu ziewnął, i to tak szeroko, że musiało go zaboleć. – Powinieneś się położyć – powiedziała Robin. – Tak, powinienem – przyznał, ale nie ruszył się z miejsca. – Gunfreya masz dopiero o drugiej. – Gunfreya – westchnął Strike, masując powieki. – Dlaego pracuję dla samych zasrańców? – Pani Quine nie wygląda na zasrańca. Rozchylił grube palce i spojrzał na nią załzawionymi oczami. – Skąd wiesz, że wziąłem tę sprawę? – Nie miałam wątpliwości, że to zrobisz – powiedziała Robin, nie mogąc powstymać uśmiechu. – Ta kobieta jest w twoim typie. – Relikt lat osiemdziesiątych w średnim wieku? – Jest w twoim typie jako klientka. Poza tym chciałeś zrobić na złość Bakerowi. – Chyba mi się udało, prawda? Zadzwonił telefon. Robin, wciąż szeroko uśmiechnięta, podniosła słuchawkę.

– Agencja Cormorana Strike’a – powiedziała. – O, cześć. To był jej naeony Matthew. Kątem oka ojała na szefa. Strike zamknął oy i odchylił głowę do tyłu, splatając ręce na szerokiej klatce piersiowej. – Słuchaj – powiedział Matthew do ucha Robin. Kiedy dzwonił z pracy, jego głos nigdy nie brzmiał zbyt przyjaźnie. – Muszę przełożyć nasz piątkowy wypad do baru na czwartek. – Och, Matt – powiedziała Robin, starając się stłumić zarówno rozczarowanie, jak i złość. Umawiali się na to otkanie po raz way. Spośród tech mających w nim uestniyć osób tylko Robin ani razu nie zmieniła pory, dnia ani lokalu, zawsze była chętna i dyspozycyjna. – Dlaczego? – mruknęła. Od strony kanapy dobiegło nagłe donośne chrapanie. Strike zasnął na siedząco z założonymi rękami, opierając wielką głowę o ścianę. – Dziewiętnastego idę na drinka z ludźmi z pracy – powiedział Matthew. – Źle by wyglądało, gdybym nie poszedł. Muszę się pokazać. Miała ochotę na niego warknąć, ale się powstymała. Pracował dla dużego biura rachunkowego, a asami zachowywał się tak, jakby pociągało to za sobą zobowiązania towarzyskie właściwe pracy w placówce dyplomatycznej. Była jednak pewna, że prawdziwym powodem zmiany planów jest coś innego. Weśniej kilkakrotnie pesuwali termin otkania na prośbę Strike’a. Za każdym razem jej szefowi wypadała jakaś pilna wieorna robota i choć urawiedliwienia były szere, irytowały Matthew. Nigdy nie powiedział tego głośno, ale najprawdopodobniej – Robin nie miała co do tego wątpliwości – podejewał, że Strike ceni swój as wyżej niż as księgowego, a swoją pracę uważa za ważniejszą. Robin pracowała u Cormorana Strike’a od ośmiu miesięcy, le jej szef i naeony jesze ani razu się nie otkali. Nawet tej pamiętnej nocy, kiedy Matthew pyjechał na pogotowie, gdzie Robin, ciasno owinąwszy poranioną rękę szefa własnym płaszem, towayszyła Strike’owi po tym, jak pypay do muru morderca próbował go wykońyć. Gdy roztęsiona i umazana krwią wyszła z sali, w której zszywano Strike’owi ramię, Matthew oducił ofeę poznania jej rannego pracodawcy. Mimo zapewnień Robin, że ani przez chwilę nie groziło jej niebezpieczeństwo, cała ta sprawa go rozwścieczyła. Matthew nigdy nie chciał, żeby zatrudniła się u Strike’a na stałe, gdyż od poątku traktował go podejliwie, pogardzając jego ubóstwem, bezdomnością i profesją, którą najwyraźniej uznawał za niedoeną. Pynoszone pez Robin stępy informacji – kariera Strike’a w Wydziale do raw Specjalnych wśród tajniaków Królewskiej Żandarmerii Wojskowej, odznaenie za odwagę, utrata prawej nogi, znajomość stu dziedzin, o których Matthew, tak pywykły do bycia ekeem w jej oach, wiedział niewiele albo wrę nic – nie zdołały (wbrew temu, na co naiwnie liyła) zbudować mostu między tymi dwoma mężczyznami i tylko wzmocniły dzielący ich mur. Niespodziewana sława Strike’a, jego nagłe pejście od klęski do sukcesu, jesze bardziej

pogłębiły niechęć Matthew. Robin poniewasie zdała sobie rawę, że tylko pogorszyła rawę, wytykając naeonemu niekonsekwencję: „Nie podobało ci się, że jest bezdomny i biedny, a teraz ci się nie podoba, że jest sławny i dostaje mnóstwo zleceń!”. Dobrze wiedziała, że najgorszą zbrodnią Strike’a w oach Matthew była jednak obcisła modna sukienka, którą szef kupił jej po wólnej wyprawie do szpitala – sukienka miała być wyrazem wdzięności i prezentem pożegnalnym. Robin z dumą i zachwytem pokazała ją Matthew, ale zobaczywszy jego reakcję, nigdy nie odważyła się jej włożyć. Miała nadzieję, że to wszystko uda się naprawić podas otkania, le gdy Strike kilka razy pesunął termin, niechęć Matthew wzrosła jesze bardziej. Popednim razem Strike po prostu się nie zjawił. Robin, znająca szegóły pewnej wyjątkowo krwawej rawy rozwodowej, pyjęła jego urawiedliwienie – musiał jechać okrężną drogą, żeby zgubić ogon nasłany pez podejliwego małżonka swojej klientki. Jednakże Matthew utwierdził się w przekonaniu, że Strike to arogant lubiący być w centrum zainteresowania. Z pewnym trudem udało jej się namówić Matthew do podjęcia waej próby otkania. Jej naeony sam wybrał as i miejsce, ale teraz, gdy Robin uzgodniła szegóły ze Strikiem, Matthew postanowił zmienić termin. Miała nieodpae wrażenie, że zrobił to tylko dla zasady: chciał pokazać Strike’owi, że on też ma inne zobowiązania – że on też (jak, chcąc nie chcąc, pomyślała Robin) może olewać ludzi. – W porządku – westchnęła do słuchawki. – Spytam Cormorana, czy czwartek mu pasuje. – Nie zachowujesz się, jakby było w porządku. – Nie zaczynaj, Matt. Spytam go, okej? – W takim razie do zobaczenia później. Robin odłożyła słuchawkę. Strike chrapał już na cały regulator z otwaymi ustami, wydając odgłosy silnika trakcyjnego. Szeroko rozstawił nogi, stopy ułożył płasko na ziemi i dalej siedział z założonymi rękami. Westchnęła, patąc na śpiącego szefa. Strike nigdy nie pejawiał niechęci do Matthew, nie ucał żadnych uwag pod jego adresem. To Matthew ciągle krytykował Strike’a i adko pepuszał okazję, by wytknąć Robin, że mogłaby zarabiać o wiele więcej, gdyby pyjęła któreś z oferowanych jej stanowisk, zanim postanowiła zostać z hałaśliwym prywatnym detektywem tonącym w długach, który nie był w stanie płacić jej tyle, na ile zasługiwała. Jej życie prywatne wyglądałoby o wiele prościej, gdyby Matthew dał się pekonać i podzielił opinię naeonej na temat Cormorana Strike’a, gdyby go polubił, a nawet zaął podziwiać. Robin była optymistką: lubiła ich obu, więc dlaego oni nie mieliby się polubić? Strike obudził się z nagłym parsknięciem. Otworzył oczy, spojrzał na nią i zamrugał. – Chrapałem – stwierdził, wycierając usta. – Nie za bardzo – skłamała. – Słuchaj, Cormoran, y moglibyśmy pesunąć to otkanie w pubie z piątku na czwartek?

– Jakie spotkanie? – Ze mną i z Matthew – podpowiedziała. – Pamiętasz? W King’s Arms py Roupell Street. Zapisałam ci – ciągnęła z lekko wymuszoną wesołością. – Racja – przypomniał sobie. – Tak. W piątek. – Nie, Matt chce... On w piątek nie może. Pasowałby ci czwartek? – Jasne, w porządku – powiedział zaspany. – Chyba spróbuję się trochę zdrzemnąć. – Dobrze. Zostawię ci notkę w sprawie czwartku. – A co będzie w czwartek? – Spotkanie z... Och, nieważne. Idź się wyspać. Kiedy szklane dwi się zamknęły, Robin utkwiła puste ojenie w monitoe komputera. Gdy znów się otworzyły, podskoczyła jak oparzona. – Robin, mogłabyś zadzwonić do gościa, który nazywa się Christian Fisher? – ytał Strike. – Powiedz mu, kim jestem, wyjaśnij, że szukam Owena Quine’a i że potebuję adresu tej kryjówki pisarzy, o której mu wspomniał na przyjęciu. – Christian Fisher... Gdzie on pracuje? – Niech to szlag – mruknął Strike. – Nie ytałem. Jestem wykońony. To jakiś wydawca... Modny wydawca. – Nie ma sprawy. Znajdę go. Idź spać. Kiedy szklane dwi zamknęły się po raz drugi, Robin skupiła się na Google. W ciągu tydziestu sekund odkryła, że Christian Fisher jest założycielem małego wydawnictwa o nazwie Crossfire z siedzibą przy Exmouth Market. Wybierając numer wydawnictwa, myślała o zaproszeniu, które już od tygodnia nosiła w torebce. Nie powiadomiła jesze Strike’a o terminie swojego ślubu z Matthew i nie powiedziała Matthew, że chciałaby zaprosić swojego szefa. Jeśli wakowe otkanie się uda... – Crossfire – odezwał się piskliwy głos w słuchawce. Robin skupiła się na pracy.

5 Cóż bardziej Drażnić nas może niż własne myślenie? John Webster, Biała diablica (tłum. W. Melcer)

O dziewiątej dwadzieścia wieorem Strike leżał w koszulce i bokserkach na kołde, pochłonięty lekturą dodatku oowego. Na keśle obok stały resztki curry na wynos, a telewizor napeciwko łóżka pokazywał wiadomości. Metalowy pręt służący Strike’owi za prawą kostkę lśnił srebrnym blaskiem w świetle taniej lampki biurkowej ustawionej na skrzynce obok. W środowy wieór miał się rozegrać towayski me Anglii z Francją na Wembley, ale Strike’a o wiele bardziej interesowały derby Arsenalu ze Spursami zapowiedziane na najbliższą sobotę. Od najweśniejszej młodości kibicował Arsenalowi, naśladując wujka Teda. I nigdy nie pytał, dlaego ktoś, kto całe życie ędził w Kornwalii, jest fanem Gunnersów. Niebo za maleńkim okienkiem obok Strike’a wypełniała mglista poświata, w której usiłowały migotać gwiazdy. Kilka godzin snu w środku dnia właściwie ani trochę nie złagodziło zmęenia, ale detektyw nie był jesze gotowy iść ać – nie po ogromnym birjani z jagnięciną i kuu piwa. Na łóżku obok niego leżała odręna notka od Robin. Dostał tę kakę, kiedy wieorem wychodził z agencji. Były na niej szegóły dwóch spotkań. Te dotyczące pierwszego brzmiały tak: Christian Fisher, jutro o 9, Crossfire Publishing, Exmouth Market EC1

– Po co ten Fisher chce się ze mną zobayć? – ytał zaskoony Strike. – Potebuję tylko adresu kryjówki, o której mówił Quine’owi. – Wiem – powiedziała Robin. – Wyjaśniłam mu to, ale wydawał się naprawdę podekscytowany tym otkaniem. Dodał, że pasuje mu jutro o dziewiątej i nie chce słyszeć odmowy. „W co ja się wpakowałem?” – ytał się w myślach rozdrażniony Strike, patąc teraz na kartkę. Rano był wyerpany i pozwolił, by temperament wziął nad nim górę: wyucił nadzianego klienta, który mógł mu zapewnić kolejne zlecenia. Potem dopuścił do tego, by Leonora Quine peforsowała swoją rawę, składając mu bardzo wątpliwą obietnicę zapłaty. Teraz, kiedy nie miał już przed sobą tej kobiety, trudno mu było sobie przypomnieć mieszaninę litości i zaciekawienia, która skłoniła go do pyjęcia zlecenia. W surowej, zimnej

ciszy pokoju na poddaszu zgoda na odnalezienie jej męża wydawała się donkiszotowskim i nieodpowiedzialnym posunięciem. Czy nie po to podejmował próby łacenia długów, żeby odzyskać odrobinę wolnego asu: sobotnie popołudnia na stadionie Emirates, niedzielne leniuchowanie? Wreszcie zaął zarabiać. Pez wiele miesięcy pracował niemal bez perwy, pyciągając klientów nie tylko dzięki wielkiemu szumowi wokół swojej pierwszej głośnej rawy, le także dzięki temu, że jedni dyskretnie polecali go drugim. Czy naprawdę nie mógł wytrzymać z Williamem Bakerem jeszcze trzech tygodni? Spoglądając na notkę od Robin, Strike zastanawiał się, co tak bardzo podekscytowało Christiana Fishera, że wydawca nalegał na otkanie. Może zainteresował go sam Strike: albo jako detektyw, który rozwiązał rawę śmierci Luli Landry, albo (co gorsza) jako syn Jonny’ego Rokeby’ego? Bardzo trudno ocenić wielkość własnej sławy. Strike zakładał, że nieoekiwany szum wokół jego osoby już cichnie. Pez pewien as było o nim naprawdę głośno, ale kilka miesięcy temu dziennikae pestali wydzwaniać i minęło prawie drugie tyle asu, odkąd zdayło mu się podać swoje nazwisko w jakimś neutralnym kontekście i usłyszeć w odpowiedzi o Luli Landry. Nieznajomi znowu robili to, co przez większość jego życia: nazywali go „Cameronem Strickiem” albo jakoś tak. Z drugiej strony wydawca mógł coś wiedzieć na temat zaginionego Owena Quine’a i chcieć jak najszybciej podzielić się tym ze Strikiem – tylko dlaego w takim razie odmawiał pomocy żonie Quine’a? Pod notką dotyczącą Fishera Robin zapisała szczegóły innego spotkania: Czwartek 18 listopada, 18.30, The King’s Arms, Roupell Street 25, SE1

Strike wiedział, emu zapisała tę datę tak dokładnie: postanowiła, że tym razem – było to chyba już ich tecie y wae podejście – nareszcie pedstawi szefa swojemu narzeczonemu. Nieznany księgowy pewnie by w to nie uwieył, ale Strike cieszył się z jego istnienia, podobnie jak z pierścionka z szafirem i brylantami, który połyskiwał na trzecim palcu Robin. Matthew rawiał wrażenie dupka (Robin nie miała pojęcia, jak doskonale Strike pamięta jej ontanine wypowiedzi na temat naeonego), ale pełnił funkcję pożytenego bufora między Strikiem i kobietą, która w peciwnym razie mogłaby zakłócić wewnętną równowagę detektywa. Strike nie potrafił stłumić ciepłych uuć do Robin, która była py nim w najgorszych chwilach i pomogła mu wyjść na prostą. Jako łowiek o dobrym wzroku nie mógł także peoyć tego, że jest bardzo ładną kobietą. Jej zaręyny traktował zatem jak osłonę ped leciutkim, ale uporywym wiaterkiem, który – gdyby pozwolić mu dmuchać bez ogranień – mógłby zaąć poważnie zakłócać jego okój. Strike uważał się za mężyznę liżącego rany po długim, buliwym związku, który zakońył się – tak jak się zresztą zaął – wśród kłamstw. Nie miał ochoty rozstawać się ze statusem singla, uważając go

za wygodny i koystny, i miesiącami skutenie unikał kolejnych związków emocjonalnych, mimo że jego siostra Lucy próbowała go swatać z kobietami rawiającymi wrażenie zdesperowanych resztek z jakiegoś portalu randkowego. Oywiście istniało ryzyko, że po ślubie Matthew wykoysta swój umocniony status, żeby pekonać młodą żonę do poucenia pracy, która najwyraźniej była mu nie w smak (Strike dobe zinterpretował wahanie i uniki Robin, kiedy poruszali ten temat). Detektyw był jednak pewny, że gdyby naeeni wyznayli datę ślubu, Robin by mu o tym powiedziała, więc na razie uznawał niebezpieczeństwo za odległe. Znowu peciągle ziewnął, złożył gazetę, ucił ją na kesło i skupił się na wiadomościach w telewizji. Jedynym luksusem, na jaki sobie pozwolił po peprowadzce do maleńkiego mieszkania na poddaszu, była telewizja satelitarna. Jego penośny telewizor stał na pudle z logo Sky, a obraz, teraz już niezależny od słabej anteny pokojowej, był ostry, a nie ziarnisty. Minister rawiedliwości Kenneth Clarke ogłaszał plany obcięcia budżetu na pomoc prawną o 350 milionów funtów. Strike patył pez mgłę swojego zmęenia, jak rumiany, buchaty mężyzna mówi parlamentowi, że chciałby „odwieść ludzi od zwracania się do prawników, ilekroć stają ped jakimś problemem, a zamiast tego zachęcić ich do rozważenia odpowiedniejszych metod rozstrzygania sporów”. Oywiście chodziło mu o to, że zrezygnować z usług prawniych powinni ubodzy. Osoby w rodzaju typowego klienta Strike’a wciąż wynajmowałyby drogich adwokatów. Ostatnio Strike pracował pede wszystkim dla nieufnych i wienie zdradzanych bogay. To jego informacjami karmili się ich eleganccy prawnicy, to one pozwalały im wynegocjować lepsze ugody w pesyconych jadem rawach rozwodowych i zaciekłych orach handlowych. Nieperwany strumień nadzianych klientów pekazywał jego nazwisko podobnym mężyznom i kobietom z nużąco podobnymi problemami. W jego profesji należało to uznać za nagrodę za doskonałe wyniki i nawet jeśli robota ęsto bywała monotonna, przynosiła niezłe zyski. Kiedy wiadomości się skońyły, Strike zgramolił się z łóżka, sięgnął po leżące na keśle resztki posiłku i sztywnym krokiem poszedł do małej kuchni, żeby pozmywać. Nigdy nie zapominał o takich rawach: zdobyty w wojsku nawykowy szacunek dla samego siebie nie opuścił go nawet w głębokiej nędzy, a zresztą nie wynikał jedynie z pobytu w wojsku. Strike był schludny już jako chłopiec, naśladował wujka Teda, który miłował poądek wszędzie bez wyjątku, poynając od skynki z naędziami, a końąc na hangae dla łodzi, co bardzo mocno kontrastowało z chaosem otaczającym matkę Strike’a, Ledę. Dziesięć minut później, po wysikaniu się do sedesu wienie mokrego z powodu bliskiego sąsiedztwa prysznica i po umyciu zębów py zlewie w kuchni, gdzie było trochę więcej miejsca, Strike znowu leżał na łóżku i zdejmował protezę. Wiadomości końyły się prognozą pogody na następny dzień: ujemne temperatury i mgła. Strike wmasował puder w koniec amputowanej nogi. Kikut był mniej obolały niż kilka miesięcy temu. Pomijając zjedzone tego dnia pełne angielskie śniadanie i curry

na wynos, Strike znów sobie gotował i trochę schudł, a to zmniejszyło nacisk na nogę. Skierował pilota w stronę ekranu telewizora. Uśmiechnięta blondynka z proszkiem do prania zniknęła, zastąpiona czernią. Strike niezgrabnie wsunął się pod kołdrę. Oywiście jeśli Owen Quine zaszył się w kryjówce pisay, wyciągnięcie go stamtąd było zadaniem dość łatwym. Quine rawiał wrażenie egoistynego drania, odszedł w siną dal razem ze swoją cenną książką... Zamglony obraz wściekłego mężyzny wybiegającego z domu z torbą na ramieniu rozpłynął się w głowie Strike’a prawie tak szybko, jak się pojawił. Strike zapadał w upragniony sen – głęboki i pozbawiony marzeń sennych. Wkrótce ciche pulsujące dźwięki gitary basowej z podziemnego baru na dole zagłuszyło jego donośne chrapanie.

6 Och, wiemy, panie Paplo, panu można powierzyć każdą tajemnicę. William Congreve, Love for Love

Kiedy za dziesięć dziewiąta następnego dnia rano Strike skręcił w Exmouth Market, budynki py tej ulicy wciąż tonęły w obłokach lodowatej mgły. Okolica nie wyglądała jak typowy londyński obrazek: na chodniku ped linymi kawiarenkami rozstawiono stoliki, fasady pomalowano na pastelowe kolory, a obok wznosił się owity kłębami pary i pypominający bazylikę złoty, niebieski i ceglany Kościół Najświętszego Odkupiciela. Chłodna mgła, sklepiki pełne bibelotów, stoliki i kesła py krawężniku... Gdyby Strike mógł do tego dodać lekką woń słonej wody i żałosne skeenie mew, poułby się jak w Kornwalii, gdzie spędził najspokojniejsze okresy dzieciństwa. Mały szyld na nijakich dwiach obok piekarni informował, że w środku mieści się siedziba Crossfire Publishing. Strike wcisnął dzwonek punktualnie o dziewiątej i wpuszono go na stromą, pobieloną wapnem klatkę schodową. Wgramolił się po schodach z pewnym trudem, często opierając się o poręcz. Na ostatnim pięte powitał go drobny, wyelegantowany, mniej więcej tydziestoletni mężyzna w okularach. Miał falujące włosy do ramion, a do dżinsów włożył kamizelkę i koszulę w tureckie wzory z małymi falbankami wokół mankietów. – Cześć – powiedział. – Jestem Christian Fisher. Cameron, prawda? – Cormoran – poprawił go odruchowo Strike – ale... Chciał dodać, że reaguje też na Camerona, co było jego standardową odpowiedzią po latach słuchania, jak ludzie pekręcają jego imię, ale Christian Fisher natychmiast mu przerwał. – Cormoran. Kornwalijski olbrzym. – Zgadza się – przyznał zaskoczony Strike. – W ubiegłym roku wydaliśmy książkę dla dzieci o angielskim folkloe – wyjaśnił Fisher, otwierając białe dwuskydłowe dwi i prowadząc Strike’a do zagraconej sali z plakatami na ścianach i regałami pełnymi niepoukładanych książek. Zaniedbana młoda ciemnowłosa kobieta z zaciekawieniem podniosła głowę i ojała na pechodzącego obok Strike’a. – Kawy? Herbaty? – zaproponował Fisher, prowadząc gościa do swojego gabinetu: małego pomieszenia obok głównej sali, z którego roztaał się pyjemny widok na uśpioną, spowitą mgłą ulicę. – Każę Jade skoczyć na dół. Strike podziękował, mówiąc zgodnie z prawdą, że ped chwilą wypił kawę. Jednoeśnie był ciekaw, dlaego Fisher szykuje się na dłuższe otkanie, gdyż według

Cormorana okoliczności wcale tego nie uzasadniały. – W takim razie tylko latte, Jade – zawołał Fisher, wychylając się za dwi. – Niech pan usiądzie – zwrócił się do Strike’a i zaczął czegoś szukać na regałach ustawionych pod ścianą. – Czy ten olbrzym Cormoran nie mieszkał przypadkiem na wyspie St Michael’s Mount? – Tak – powiedział Strike. – Jaś miał go zabić. Ten od magicznej fasoli. – Gdzieś tu ją miałem – odekł Fisher, wciąż peszukując półki. – Podania ludowe Wysp Brytyjskich. Ma pan dzieci? – Nie – powiedział Strike. – Aha – zreflektował się Fisher. – Cóż, w takim razie nie będę się wysilał. Uśmiechając się szeroko, usiadł naprzeciwko Strike’a. – Czy wolno mi spytać, kto pana zatrudnił? Mogę zgadnąć? – Proszę bardzo – powiedział Strike, który z zasady nigdy nie zabraniał spekulowania. – Daniel Chard albo Michael Fancourt – powiedział Fisher. – Zgadłem? Jego oy za szkłami okularów wyglądały jak skurone i upodabniały się do paciorków. Strike zdziwił się, słysząc to drugie nazwisko, ale niego nie dał po sobie poznać. Michæl Fancou był bardzo znanym pisaem, niedawno zdobył ważną nagrodę literacką. Dlaego miałby się interesować zniknięciem Quine’a? – Obawiam się, że nie – powiedział Strike. – Zatrudniła mnie żona pana Quine’a, Leonora. Fisher zareagował na to niemal komicznym zdumieniem. – Jego żona? – powtóył w osłupieniu. – Ta szara mysz podobna do Rose West? Po co miałaby zatrudniać prywatnego detektywa? – Jej mąż zaginął. Nie ma go od jedenastu dni. – Quine zniknął? Ale... Ale w takim razie... Strike widział, że Fisher odziewał się zupełnie innej rozmowy – takiej, której niecierpliwie wyczekiwał. – Ale dlaczego przysłała pana do mnie? – Myśli, że pan wie, gdzie jest Quine. – Skąd u licha miałbym wiedzieć? – ytał Fisher. Wyglądał na szee zdumionego. – Nie przyjaźnię się z nim. – Pani Quine słyszała, jak na pyjęciu womniał pan jej mężowi o jakiejś kryjówce pisarzy... – A – Fisher wszedł mu w słowo – o Bigley Hall, no tak. Ale Owena na pewno tam nie ma! – Wybuch śmiechu pemienił wydawcę w Puka w okularach: uciecha podszyta pebiegłością. – Nie wpuściliby go tam, nawet gdyby im zapłacił. Dosrywanie ludziom to jego ecjalność. Jedna z właścicielek Bigley Hall go nie cierpi. Napisał paskudną recenzję jej pierwszej powieści i nigdy mu tego nie wybaczyła. – Czy mimo to mógłby mi pan podać ich numer? – spytał Strike. – Mam go pod ręką – powiedział Fisher, wyjmując komórkę z tylnej kieszeni dżinsów. – Od razu zadzwonię...

I zadzwonił, kładąc telefon na biurku między nimi i pełąając na głośnik, żeby Strike też słyszał. Po minucie odezwał się zasapany damski głos: – Bigley Hall. – Cześć, to ty, Shannon? Mówi Chris Fisher z Crossfire. – O, cześć Chris, jak leci? Otwoyły się dwi gabinetu Fishera i weszła zaniedbana ciemnowłosa dziewyna, która bez słowa postawiła przed Fisherem latte i wyszła. – Shan – powiedział Fisher, kiedy rozległ się task zamykanych dwi – dzwonię, żeby sprawdzić, czy jest u was Owen Quine. Nie zjawił się, prawda? – Quine? Niechęć Shannon, nawet zredukowana do dalekiej monosylaby o metalinym brzmieniu, odbiła się pogardliwym echem w wypełnionym książkami gabinecie. – Tak, widziałaś go? – Nie, co najmniej od roku. Czemu pytasz? Chyba nie ma zamiaru się tu zjawić? Zapewniam cię, że ten drań nie jest tu mile widziany. – Bez obaw, Shan, wydaje mi się, że jego żonie coś się pomyliło. Odezwij się czasem. Fisher uciął jej pożegnania, chcąc jak najszybciej wrócić do rozmowy ze Strikiem. – Widzi pan? – podsumował. – Tak jak mówiłem. Nie mógłby być w Bigley Hall, nawet gdyby chciał. – Dlaczego nie powiedział pan tego jego żonie, kiedy do pana dzwoniła? – A, o to jej chodziło! – zawołał Fisher z miną kogoś, kto właśnie zayna coś rozumieć. – Myślałem, że naprzykrza mi się na polecenie Owena. – Dlaczego miałoby mu na tym zależeć? – No jak to dlaego? – powiedział Fisher z szerokim uśmiechem, ale ponieważ Strike się nie uśmiechnął, wydawca głośno się roześmiał i wyjaśnił: – Z powodu Bombyx Mori. Uznałem, że to w stylu Quine’a: nakłonić żonę, żeby do mnie zadzwoniła i wybadała sytuację. – Bombyx Mori – powtóył Strike, starając się nie okazywać ani zaciekawienia, ani zdumienia. – Tak, myślałem, że Quine zanie mnie zadręać, żeby rawdzić, y jest jesze szansa na wydanie tej książki. Nie widziałby niego złego w nasłaniu na mnie swojej żony. Ale jeśli ktokolwiek ruszy teraz Bombyx Mori, to na pewno nie ja. Jesteśmy małym wydawnictwem. Nie stać nas na procesy. Udawanie, że wie więcej, niż wie, na nic się Strike’owi nie pydało, więc zmienił taktykę. – Bombyx Mori to najnowsza powieść Quine’a? – Tak – powiedział zaabsorbowany własnymi myślami Fisher, upijając łyk latte na wynos. – A więc zaginął? Myślałem, że będzie chciał pyglądać się całej zabawie z bliska. Myślałem, że właśnie o to mu chodziło. Może stracił zimną krew? To do niego

niepodobne. – Długo był pan jego wydawcą? – spytał Strike. Fisher spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Nigdy nie byłem jego wydawcą! – powiedział. – Myślałem, że... – Ostatnie ty książki wydał w Roper Chard. A może tery? Ja po prostu kilka miesięcy temu byłem na pyjęciu z Liz Tassel, jego agentką, i usłyszałem od niej w tajemnicy – wyjawiła mi kilka takich tajemnic – że nie wie, jak długo Roper Chard jesze wytyma z Quine’em. Powiedziałem, że z pyjemnością ucę okiem na jego następną powieść. Ostatnio Quine należy do kategorii „tak złych, że aż dobrych”, moglibyśmy zrobić niekonwencjonalną akcję marketingową. W każdym razie – ciągnął Fisher – napisał pecież Grzech Hobarta. To była dobra książka. Uznałem, że Quine może jeszcze mieć w sobie to coś. – Pysłała panu Bombyx Mori? – ytał Strike, działając po omacku i peklinając się w myślach za brak wnikliwości w rozmowie z Leonorą Quine popedniego dnia. Tak to jest, kiedy pyjmuje się klientów, konając ze zmęenia. Strike pywykł do tego, że pychodzi na rozmowy, wiedząc więcej niż rozmówca, i teraz czuł się dziwnie obnażony. – Tak, w piątek dwa tygodnie temu podesłała mi kopię przez kuriera – powiedział Fisher, a jego uśmieszek Puka stał się jesze bardziej pebiegły. – To był największy błąd w życiu biednej Liz. – Dlaczego? – Dlatego że najwidoniej ytała nieuważnie albo nie dobrnęła do końca. Mniej więcej dwie godziny później odebrałem wiadomość: „Chris – mówiła anikowanym głosem – zaszła pomyłka, wysłałam ci niewłaściwy maszynopis. Proszę, nie ytaj go. Czy mógłbyś go po prostu odesłać? Będę ekała u siebie w gabinecie”. Nigdy w życiu nie słyszałem Liz Tassel w takim wydaniu. Zwykle ta kobieta budzi perażenie. Dorośli mężyźni kulą się przed nią ze strachu. – Odesłał pan maszynopis? – Oywiście, że nie – powiedział Fisher. – Poświęciłem większość soboty, żeby go przeczytać. – I? – dopytywał Strike. – Nikt panu nie mówił? – O czym? – O tym, co jest w środku – wyjaśnił Fisher. – O tym, co on zrobił. – A co zrobił? Fisher zmarkotniał. Odstawił kawę. – Kilku najbardziej wziętych adwokatów w Londynie ostegło mnie, żebym tego nie ujawniał – powiedział. – Kto ich zatrudnił? – ytał Strike, a ponieważ Fisher nie odpowiedział, dodał: – Opró

Charda i Fancourta. – Tylko Charda – poprawił go Fisher, z łatwością wpadając w zastawioną pułapkę. – Chociaż na miejscu Owena bardziej przejmowałbym się Fancourtem. Potrafi być paskudnym draniem. Nigdy nie zapomina krzywdy. Proszę mnie nie cytować – dodał pospiesznie. – A Chard? – spytał Strike, błądząc w niemal zupełnej ciemności. – Daniel Chard to dyrektor naelny Roper Chard – wyjaśnił Fisher z lekkim zniecierpliwieniem. – Nie rozumiem, skąd Owenowi pyszło do głowy, że może się bezkarnie pejechać po właścicielu wydawnictwa, które publikuje jego książki, ale tak to już jest z Owenem. To najbardziej arogancki, pomylony drań, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Chyba myślał, że może opisać Charda jako... Fisher urwał i nerwowo się roześmiał. – Nie chciałbym sobie zaszkodzić. Ujmę to w ten osób: nawet ktoś taki jak Owen powinien wiedzieć, że nie ujdzie mu to na sucho. Może puściły mu nerwy, kiedy zdał sobie sprawę, że wszyscy doskonale zrozumieli aluzje zawarte w tej książce, i dlatego dał nogę. – Zniesławił kogoś? – spytał Strike. – W beletrystyce to trochę śliski teren, nie sądzi pan? – powiedział Fisher. – Jeśli mówi się prawdę w groteskowy osób... Nie żebym sugerował – dodał poiesznie – że to, co napisał, jest prawdą. Nie mogło być prawdą w dosłownym sensie. Ale wiadomo, kto jest kim. Quine bardzo rytnie pemycił tam orą libę osób... W zasadzie pypomina mi to wesne dzieła Fancoua. Mnóstwo krwi i niepeniknionego symbolizmu... W niektórych miejscach nie do końca wiadomo, o co chodzi, ale łowiek chce się tego dowiedzieć, chce zajrzeć do worka, spojrzeć w ogień. – A co jest w...? – Nieważne. To po prostu książka. Leonora nic panu nie mówiła? – Nie – powiedział Strike. – Dziwne – odekł Christian Fisher. – Musiała wiedzieć. Myślałem, że Quine należy do pisarzy, którzy przy każdym posiłku dają rodzinie wykład na temat swojego dzieła. – Zanim się pan dowiedział o zniknięciu Quine’a, był pan pekonany, że Chard albo Fancourt zatrudnili prywatnego detektywa. Dlaczego? Fisher wzruszył ramionami. – Nie wiem. Pomyślałem, że któryś z nich może chcieć się dowiedzieć, co Quine zamiea zrobić z książką, żeby można go było powstymać lub zagrozić ewentualnemu wydawcy pozwem. Albo że mają nadzieję znaleźć na Owena jakiegoś haka, walyć z nim jego własną bronią. – To dlatego tak bardzo chciał się pan ze mną zobayć? – ytał Strike. – Ma pan haka na Quine’a? – Nie – odekł Fisher ze śmiechem. – Po prostu jestem wścibski. Chciałem wiedzieć, co się dzieje. Spojał na zegarek, odwrócił leżący na biurku egzempla książki i lekko odsunął fotel.

Strike zrozumiał sugestię. – Dziękuję, że poświęcił mi pan as – powiedział, wstając. – Da mi pan znać, jeśli odezwie się do pana Owen Quine? Podał Fisherowi wizytówkę. Fisher, który właśnie okrążał biurko, żeby odprowadzić Strike’a, spojrzał na nią i zmarszczył brwi. – Cormoran Strike... Strike... Chyba kojarzę to nazwisko... Dotarło do niego. Fisher nagle się ożywił, jakby ktoś wymienił mu baterie. – A niech to, jest pan tym gościem od Luli Landry! Strike wiedział, że mógłby usiąść z powrotem, zamówić latte i skupiać na sobie całą uwagę Fishera jesze pez jakąś godzinę. Wycofał się jednak stanowo, choć w przyjacielskiej atmosferze, i kilka minut później wyszedł na zimną, spowitą mgłą ulicę.

7 Przysiągłbym, nigdy nie poczuwałem się do czytania podobnego. Ben Jonson, Każdy w swoim humorze (tłum. J. Kydryński)

Leonora Quine wydała się zaniepokojona, gdy usłyszała pez telefon, że jej mąż jednak nie jest w kryjówce pisarzy. – Jeśli nie tam, to gdzie? – spytała, kierując te słowa raczej do siebie niż do Strike’a. – Dokąd zazwyczaj idzie, kiedy znika z domu? – spytał Strike. – Do hotelu – odekła. – Raz zatymał się u jakiejś kobiety, tylko że już się z nią nie otyka. Orlando – powiedziała ostrym tonem, odsuwając słuchawkę od ucha – zostaw to, to jest moje. Powiedziałam: to moje. Co? – spytała głośno, zwracając się do Strike’a. – Nic nie mówiłem. Chce pani, żebym dalej szukał pani męża? – Oywiście, że chcę, do cholery. Kto inny miałby to robić? Nie mogę zostawić Orlando. Niech pan zapyta o Owena Liz Tassel. Już kiedyś go znalazła. W Hiltonie – dodała niespodziewanie. – Wtedy był w Hiltonie. – W którym? – Nie wiem, niech pan yta Liz. To pez nią zniknął, powinna być cholernie chętna do pomocy. Nie odbiera moich telefonów. Orlando, zostaw to! – Czy przychodzi pani na myśl ktoś jeszcze...? – Nie, do cholery, przecież inaczej sama bym tego kogoś ytała – warknęła Leonora. – To pan jest detektywem, niech go pan znajdzie! Orlando! – Pani Quine, musimy... – Proszę mi mówić Leonora. – Leonoro, musimy wziąć pod uwagę ewentualność, że twój mąż mógł sobie zrobić jakąś kywdę. Znaleźlibyśmy go szybciej – dodał Strike, podnosząc głos, żeby pekyeć hałas na drugim końcu linii – gdybyśmy zawiadomili policję. – Nie chcę. Zadzwoniłam do nich, kiedy zniknął na tydzień. Potem znalazł się u pyjaciółki i nikt nie był zadowolony. Owen się zezłości, jeśli znowu to zrobię. W każdym razie on nigdy nie... Orlando, zostaw to! – Policja mogłaby rozesłać zdjęcie i... – Nie chcę rozgłosu, on po prostu ma wrócić do domu. Dlaego nie wraca? – dodała zrzędliwie. – Przecież miał czas, żeby się uspokoić. – Czytałaś tę nową książkę? – spytał Strike. – Nie. Zawsze ekam, aż skońy, żebym mogła ją peytać w poądnej okładce i w ogóle. – Wspominał ci, o czym pisze?

– Nie, nie lubi mówić o swoich książkach, kiedy... Orlando, połóż to na miejsce! Nie był pewny, czy rozłączyła się celowo, czy przez przypadek. Po porannej mgle nie został nawet ślad. Krople deszu ływały po oknach agencji. Za chwilę miała się zjawić klientka, kolejna kobieta w trakcie rozwodu, która chciała wiedzieć, gdzie jej już wkrótce były mąż ukrył aktywa. – Robin – powiedział Strike, wchodząc do poekalni – wydrukowałabyś mi zdjęcie Owena Quine’a? Spróbuj je znaleźć w internecie. Zadzwoń też do jego agentki Elizabeth Tassel i spytaj, czy zechciałaby odpowiedzieć na kilka krótkich pytań. Już miał wrócić do gabinetu, gdy przyszło mu do głowy coś jeszcze. – Mogłabyś wyszukać w internecie hasło „bombyx mori” i sprawdzić, co to znaczy? – Jak to się pisze? – Bóg jeden wie – powiedział Strike. Pyszła rozwódka zjawiła się punktualnie o wpół do dwunastej. Była terdziestokilkulatką o podejanie młodym wyglądzie, dodającą sobie uroku tepotaniem ęsami i roztaającą piżmowy zapach, z powodu którego Robin zawsze zaynało brakować powieta. Strike zniknął z klientką w gabinecie i pez dwie godziny Robin słyszała jedynie łagodne wznoszenie się i opadanie ich głosów na tle monotonnego bębnienia deszu i stukania swoich palców w klawiaturę – okojne, miarowe dźwięki. Robin pywykła do wybuchów płau, jęków, a nawet kyków dobiegających z gabinetu Strike’a. Najbardziej złowiesza bywała nagła cisza, tak jak wtedy, kiedy pewien klient dosłownie zemdlał (i, o ym dowiedzieli się później, peżył lekki zawał) na widok zdjęć swojej żony z kochankiem wykonanych przez Strike’a z użyciem teleobiektywu. Gdy Strike i jego klientka w końcu wyszli i kobieta wylewnie się z nim pożegnała, Robin wręyła szefowi duże zdjęcie Owena Quine’a ze strony internetowej Festiwalu Literackiego w Bath. – Chryste wszechmogący – powiedział Strike. Owen Quine był ogromnym, bladym i tęgim mężyzną koło sześćdziesiątki z potarganymi żóosiwymi włosami i iastą brodą w stylu „Van Dyck”. Jego oy różniły się chyba kolorem, nadając ojeniu osobliwą penikliwość. Pozował do zdjęcia owinięty w coś przypominającego tyrolską pelerynę, a na głowie miał pilśniowy kapelusz z piórkiem. – Nie wygląda na kogoś, kto mógłby gdzieś długo pebywać incognito – skwitował Strike. – Zrobiłabyś kilka kopii tego zdjęcia? Chyba będziemy musieli pochodzić z nimi po hotelach. Jego żona mówi, że kiedyś zatymał się w Hiltonie, ale nie pamiętała, w którym, więc jeśli możesz, podzwoń i popytaj, y pypadkiem się nie zameldował. Wątpię, żeby użył prawdziwego nazwiska. Spróbuj go opisać... Jak ci poszło z Elizabeth Tassel? – Dobe – odpowiedziała Robin. – Uwieysz albo nie, ale w chwili, kiedy sięgałam po słuchawkę, sama do mnie zadzwoniła.

– Dzwoniła tu? Po co? – Dowiedziała się od Christiana Fishera, że u niego byłeś. – I? – Dziś po południu jest już umówiona, ale chce się z tobą otkać jutro o jedenastej w swoim gabinecie. – O, yżby? – powiedział Strike. Sprawiał wrażenie rozbawionego. – Robi się coraz ciekawiej. Spytałaś ją, czy wie, gdzie jest Quine? – Tak. Mówi, że nie ma pojęcia, ale mimo to nalega na otkanie z tobą. Jest bardzo apodyktyna. Jak dyrektorka szkoły. A Bombyx mori – dokońyła – to łacińska nazwa jedwabnika. – Jedwabnika? – Tak. Zawsze myślałam, że one są podobne do pająków, że tkają pajęyny. Wiesz, jak się pozyskuje jedwab od larw? – Nie mam pojęcia. – Gotuje się je – wyjaśniła Robin. – Gotuje się je żywcem, żeby nie zniszyły kokonów, wydostając się ze środka. To te kokony są z jedwabiu. Niezbyt przyjemne, prawda? Dlaczego pytałeś o jedwabniki? – Chciałem się dowiedzieć, emu Owen Quine zatytułował swoją powieść Bombyx Mori – wyjaśnił Strike. – Ale nie powiem, żebym czuł się teraz mądrzejszy. Przez całe popołudnie ślęał nad żmudną papierkową robotą związaną z pewnym śledztwem i miał nadzieję na poprawę pogody: musiał pójść na zakupy, ponieważ na góe nie miał właściwie niego do jedzenia. Po wyjściu Robin pracował dalej, a desz bębniący o okno pybierał na sile. W końcu Strike włożył płasz i w deszu, który zmienił się w ulewę, ruszył po pemoonej, ciemnej Charing Cross Road, żeby kupić coś do jedzenia w najbliższym supermarkecie. Ostatnio zbyt często zamawiał dania na wynos. Wracając tą samą drogą z pękatymi siatkami w obu rękach, pod wpływem impulsu skręcił do księgarni z używanymi książkami, którą właśnie zamykano. Mężyzna za ladą nie był pewny, y mają egzempla Grzechu Hobaa, pierwszej i ekomo najlepszej książki Owena Quine’a. W końcu po długim i niezrozumiałym mamrotaniu, połąonym z mało pekonującym studiowaniem monitora komputera, zaproponował Strike’owi Braci Balzac tego samego autora. Zmęony, mokry i głodny Strike zapłacił dwa funty za zniszony egzempla w twardej okładce i zaniósł go do swojego mieszkania na poddaszu. Wypakował kupione produkty, ugotował sobie makaron i wyciągnął się na łóżku. Na okna napierała gęsta, ciemna i zimna noc. Otworzył książkę zaginionego mężczyzny. Była to gotycka i surrealistyna historia napisana kwiecistym, napuszonym językiem. Dwaj bracia, Varicocele i Vas, siedzieli w sklepionym pomieszeniu obok rozkładających się w kącie zwłok starszego brata. Między pijackimi kłótniami o literaturę, lojalność i francuskiego pisaa Balzaca próbowali wólnymi siłami isać historię życia gnijącego

mężyzny. Varicocele nieustannie macał się po obolałych jajach, co wydało się Strike’owi pokraczną metaforą blokady pisarskiej. Większość pracy wykonywał Vas. Po peytaniu pięćdziesięciu stron Strike mruknął: „Co za pierdoły”, ucił książkę na bok i rozpoczął żmudny proces szykowania się do snu. Opuściło go głębokie i błogie odrętwienie z popedniego wieoru. Desz stukał w okno pokoju na poddaszu, zakłócając mu sen. Noc wypełniły pogmatwane wizje katastrofy. Rano obudził się z niepokojącym womnieniem, które pylgnęło do niego jak kac. Desz nadal bębnił w szybę, a gdy Strike włąył telewizor, zobaył, że Kornwalię nawiedziła duża powódź. Ludzie siedzieli uwięzieni w samochodach albo zostali ewakuowani z domów i teraz tłoczyli się w centrach kryzysowych. Strike chwycił komórkę i wybrał numer, który znał równie dobe jak własne odbicie w lustrze i który przez całe życie kojarzył mu się z bezpieczeństwem i stabilizacją. – Halo? – odezwała się jego ciocia. – Mówi Cormoran. Wszystko u was w porządku, Joan? Właśnie oglądam wiadomości. – Na razie nic nam nie jest, skarbie, najgoej dzieje się na wybeżu – powiedziała. – Oczywiście u nas też pada i strasznie wieje, ale to nic w porównaniu z St Austell. Też właśnie oglądamy wiadomości. Co słychać, Corm? Nie dzwoniłeś całe wieki. Akurat woraj wieorem rozmawialiśmy o tobie z Tedem: długo się nie odzywałeś, a chcieliśmy ytać, czy nie miałbyś ochoty przyjechać na Boże Narodzenie, skoro znowu jesteś sam. Co ty na to? Strike nie był w stanie się ubrać ani pypiąć protezy, tymając w ręce komórkę. Ciocia mówiła pez pół godziny, kierując w jego stronę nieperwany strumień lokalnych wieści i robiąc nieodziewane, błyskawine wypady na prywatne terytorium, na które on wolał się nie zapuszać. Wreszcie, po ostatniej lawinie pytań o jego życie uuciowe, długi i amputowaną nogę, dała mu spokój. Strike dotarł do agencji óźniony, zmęony i podenerwowany. Miał na sobie ciemny garnitur i krawat. Robin zastanawiała się, y po otkaniu z Elizabeth Tassel nie umówił się przypadkiem na lancz z rozwodzącą się brunetką. – Słyszałeś wieści? – Mówisz o powodzi w Kornwalii? – ytał Strike, włąając ajnik, gdyż jego pierwsza herbata tego dnia zdążyła wystygnąć w czasie trajkotania Joan. – William i Kate się zaręczyli – powiedziała Robin. – Kto? – Książę William – wyjaśniła rozbawiona Robin – i Kate Middleton. – Aha – powiedział oschle Strike. – To dobrze. Jeszcze kilka miesięcy temu sam też był w szeregach ludzi zaręonych. Nie wiedział, jak pebiega okres naeeństwa jego byłej naeonej i wolał się nie zastanawiać, kiedy się zakońy. (Oywiście nie tak jak ich naeeństwo, yli tym, że naeona podrapała mu twa i ujawniła swoją zdradę, le ślubem, jakiego Strike nigdy nie zdołałby jej zapewnić,

bardziej pypominającym ten, który wkrótce bez wątpienia miał się stać udziałem Williama i Kate). Robin uznała, że lepiej nie perywać ponurej ciszy, dopóki Strike nie wypije pół kubka herbaty. – Zanim zszedłeś, dzwoniła Lucy, żeby pypomnieć o twojej urodzinowej kolacji w sobotę wieczorem i spytać, czy chcesz kogoś przyprowadzić. Strike’owi jeszcze bardziej popsuł się humor. Zupełnie zapomniał o kolacji u siostry. – A, racja – powiedział posępnie. – Masz w sobotę urodziny? – spytała Robin. – Nie – powiedział Strike. – A kiedy? Westchnął. Nie chciał tou, kaki ani prezentów, ale na tway Robin malowało się wyczekiwanie. – We wtorek – powiedział. – Dwudziestego trzeciego? – Tak. Po chwili milczenia uświadomił sobie, że powinien odwzajemnić zainteresowanie. – A ty kiedy? Zwlekała z odpowiedzią. – Jezu, chyba nie dzisiaj? – spytał zaniepokojony. Roześmiała się. – Nie, moje urodziny już były. Dziewiątego października. Nic się nie stało, wypadły w sobotę – powiedziała, nadal uśmiechając się na widok jego zbolałej miny. – Nie siedziałam tu cały dzień, czekając na kwiaty. Odpowiedział jej uśmiechem. Czując, że powinien się trochę bardziej wysilić – dlatego że przeoczył jej urodziny i nigdy nie przyszło mu do głowy sprawdzić, kiedy są – dodał: – Dobe, że nie ustaliliście jesze daty ślubu. Pynajmniej nie będzie kolidował ze ślubem w rodzinie królewskiej. – Hm – powiedziała Robin, rumieniąc się – właściwie to ustaliliśmy. – Naprawdę? – Tak – potwierdziła Robin. – Pobieemy się... ósmego stynia. Mam tu dla ciebie zaproszenie – dodała, pochylając się poiesznie nad torebką (nawet nie ytała Matthew, czy będzie chciał zaprosić Strike’a, ale teraz było już na to za późno). – Proszę. – Ósmego stynia? – powtóył Strike, biorąc od niej srebrną kopeę. – To już za... ile?... siedem tygodni. – Tak – przyznała Robin. Zapadło dziwne krótkie milenie. Strike zapomniał, o co jesze miał ją poprosić. Po chwili wróciła mu pamięć i ytał eowym tonem, stukając srebrną kopeą o otwaą dłoń:

– Obdzwoniłaś Hiltony? – Kilka. W żadnym nie ma nikogo o nazwisku Quine i nikt go nie skojarzył na podstawie opisu. Ale Hiltonów jest tak dużo, że nie dotarłam jesze do końca listy. Co planujesz po spotkaniu z Elizabeth Tassel? – spytała, jak gdyby nigdy nic. – Będę udawał, że chcę kupić mieszkanie w Mayfair. Wygląda na to, że yjś mąż próbuje zgromadzić trochę kapitału i wyprowadzić go za granicę, zanim prawnicy żony zdążą go powstymać. No – dodał, wsuwając nieotwae zaproszenie na ślub głęboko do kieszeni płaszcza – lepiej już pójdę. Muszę znaleźć kiepskiego pisarza.

8 Wziąłem księgę i starzec zniknął. John Lyly, Endymion: or, the Man in the Moon

Gdy Strike stał w wagonie metra, jadąc na otkanie z Elizabeth Tassel (nigdy nie potrafił się odprężyć w asie tak krótkich podróży: obawiając się upadku, zapierał się zdrową nogą, żeby nie obciążać sztunej), uświadomił sobie, że Robin nie robiła mu wyutów z powodu pyjęcia rawy Quine’a. Oywiście nie była uprawniona do robienia wyutów swojemu pracodawcy, ale ponieważ zrezygnowała ze znanie wyższej pensji, żeby dalej z nim pracować, byłoby całkiem zrozumiałe, gdyby oekiwała, że po łaceniu długów Strike zaoferuje jej pynajmniej podwyżkę. Wykazywała niezwykły brak krytycyzmu albo zdolność do powstymania się od krytyki. Okazała się jedyną kobietą w życiu Strike’a, która najwyraźniej nie pragnęła go udoskonalać albo poprawiać. Dotąd miał do ynienia wyłąnie z kobietami ęsto oekującymi od mężyzny zrozumienia tego, iż ich usilne próby zmienienia go są miarą wielkiej miłości, jaką go darzą. Zatem za siedem tygodni Robin miała wziąć ślub. Zostało siedem tygodni do chwili, w której stanie się panią... Hm, nawet jeśli Strike kiedykolwiek słyszał nazwisko jej narzeczonego, nie był w stanie go sobie przypomnieć. Czekając na windę py Goodge Street, Strike pouł nagłą i nieodpaą potebę zatelefonowania do swojej rozwodzącej się ciemnowłosej klientki z zamiarem pelecenia jej w niewątpliwie miękkim i mocno naperfumowanym łóżku w Knightsbridge (wyraźnie dała mu do zrozumienia, że ucieszyłaby się z takiego rozwoju wydaeń). Natychmiast jednak oducił tę myśl. Taki krok byłby szaleństwem – gorszym niż pyjęcie rawy, za którą prawdopodobnie nie czekała go żadna zapłata... Dlaczego w ogóle marnował as na Owena Quine’a? – pytał się w myślach, pochylając głowę w ulewnym deszu. Z ciekawości – odpowiedział sobie po chwili zastanowienia, i być może jesze z jakiegoś innego, bardziej nieuchwytnego powodu. Idąc po Store Street, mrużąc oy i skupiając się na tym, żeby uniknąć poślizgnięcia się na mokrym chodniku, pomyślał, że jego wybrednemu podniebieniu groziło znudzenie się niezlionymi odmianami chciwości i mściwości, z którymi ciągle pychodzili do niego bogaci klienci. Od dawna nie prowadził rawy zaginięcia. Odułby satysfakcję, zwracając uciekiniera rodzinie. Agencja literacka Elizabeth Tassel mieściła się niedaleko ruchliwej Gower Street, py zaskakująco okojnej ślepej ulice, wzdłuż której stały pede wszystkim budynki mieszkalne z ciemnej cegły. Strike wcisnął dzwonek obok dyskretnej mosiężnej tabliki. Rozległo się ciche tupanie i blady młody mężyzna w rozpiętej pod szyją koszuli otwoył

drzwi, za którymi wznosiły się schody przykryte czerwoną wykładziną. – Jest pan tym prywatnym detektywem? – ytał mężyzna tonem, w którym niepokój mieszał się z podekscytowaniem. Strike, zachlapując wytaą wykładzinę, ruszył za nim po schodach ku mahoniowym dwiom, a następnie wszedł do ogromnego biura, które kiedyś mogło być pedpokojem i salonem. Wiekowa elegancja powoli pechodziła tam w zaniedbanie. Szyby w oknach były zaparowane, a powiete ciężkie od starego dymu tytoniowego. Wzdłuż ścian stały zbyt line, uginające się pod książkami regały, a wyblakłą tapetę prawie całkiem zasłaniały oprawione w ramki karykatury i rysunki pedstawiające osoby z literackiego świata. Po obu stronach zniszonego dywanu stały dwa zwrócone ku sobie ciężkie biurka, ale py żadnym nikt nie siedział. – Czy mogę wziąć pana płasz? – ytał młody mężyzna, a wtedy od jednego z biurek wyskoczyła chuda, wystraszona dziewczyna. W jednej ręce trzymała poplamioną gąbkę. – Ralph, nie mogę tego usunąć! – szepnęła gorąkowo do młodego mężyzny stojącego obok Strike’a. – Niech to cholera – mruknął rozdrażniony Ralph. – Stary niedołężny pies Elizabeth naygał pod biurkiem Sally – wyznał sotto voce, biorąc pemoony płasz Strike’a i wieszając go na wiktoriańskim wieszaku tuż obok dwi. – Powiem jej, że pan pyszedł. Szoruj dalej – doradził koleżance, idąc w stronę drugich mahoniowych drzwi. – Liz, przyszedł pan Strike – powiedział, uchylając je. Rozległo się głośne szeknięcie, do którego natychmiast dołąył gwaowny suchy kaszel, jaki mógłby się wydobywać z płuc starego górnika. – Przytrzymaj go – rozkazał zachrypnięty głos. Drzwi do gabinetu agentki otwoyły się, ukazując Ralpha tymającego za obrożę starego, ale najwidoniej wciąż bojowego dobermana, oraz wysoką, pysadzistą kobietę w wieku mniej więcej sześćdziesięciu lat o wielkiej, ze wszech miar nieładnej tway. Geometrynie doskonały stalowoszary bob, arny kostium o prostym kroju i karmazynowa szminka na ustach dodawały jej pewnej elegancji. Ponadto otaała ją aura dostojeństwa, która u odnoszących sukcesy starszych kobiet zastępuje atrakcyjność fizyczną. – Lepiej go wyprowadź, Ralph – powiedziała agentka, nie odrywając od Strike’a ciemnych oliwkowych ou. Desz wciąż bębnił o okna. – I nie zapomnij o worekach na kupy, jest dzisiaj jakiś niewyraźny. Proszę wejść, panie Strike. Asystent z obydzeniem wywlókł z gabinetu dużego psa o łbie pypominającym żywego Anubisa. Mijając Strike’a, doberman agresywnie warknął. – Kawa, Sally! – uciła agentka w stronę wystraszonej dziewyny, która zdążyła już schować gąbkę. Kiedy perażona dziewyna zniknęła za dwiami, kierując się w stronę swojego biurka,

Strike miał nadzieję, że zanim zaparzy kawę, dokładnie umyje ręce. Duszny gabinet Elizabeth Tassel pypominał pomniejszoną wersję sąsiedniego pomieszenia: śmierdziało w nim papierosami i starym psem. Pod biurkiem leżało tweedowe legowisko. Ściany oklejono starymi zdjęciami i wydrukami. Strike rozpoznał łowieka widonego na jednej z największych fotografii: był to dość znany starszawy autor ilustrowanych książek dla dzieci. Nazywał się Pinkelman. Strike nie był pewny, y mężyzna wciąż żyje. Wskazując bez słowa stojące napeciwko biurka kesło, z którego Strike musiał najpierw zdjąć stos kaek i starych numerów „Booksellera”, agentka wyjęła z pudełka papierosa, zapaliła go onyksową zapalniką, głęboko się zaciągnęła i dostała długiego ataku suchego, świszczącego kaszlu. – No więc – zaskeała, kiedy kaszel minął i znów usiadła w skóanym fotelu za biurkiem – słyszałam od Christiana Fishera, że Owen znowu wyciął jeden ze swoich słynnych numerów ze zniknięciem. – Zgadza się – powiedział Strike. – Zniknął tego samego wieoru, kiedy pokłócił się z panią o swoją książkę. Zaęła coś mówić, ale słowa natychmiast peszły w kaszel. Z głębi jej klatki piersiowej wydobywały się okropne, rozdzierające dźwięki. Strike czekał w milczeniu, aż atak minie. – Bmi paskudnie – powiedział w końcu, kiedy kaszel znowu ucichł i agentka, co niebywałe, jeszcze raz mocno zaciągnęła się papierosem. – Grypa – wychrypiała. – Nie mogę się doleczyć. Kiedy była u pana Leonora? – Przedwczoraj. – Stać ją na pana? – zaskeała. – Wątpię, żeby łowiek, który rozwiązał rawę Landry, był tani. – Pani Quine zasugerowała, że to pani mi zapłaci – powiedział Strike. Szorstkie poliki Elizabeth Tassel pokryły się purpurą, a jej ciemne oy, załzawione od długiego kaszlu, natychmiast się zwęziły. – Może pan od razu pójść do Leonory – klatka piersiowa agentki zaęła się unosić pod eleganckim arnym żakietem, gdyż kobieta usiłowała zapobiec kolejnemu napadowi kaszlu – i powiedzieć jej, że nie zapłacę ani p-pensa, żeby znaleźć tego drania. Pe-pestał być moim klientem. Niech pan jej powie... Niech pan jej po... Przerwał jej kolejny potężny atak kaszlu. Drzwi się otwoyły i weszła chuda asystentka, uginając się pod ciężarem ciężkiej drewnianej tacy zastawionej filiżankami i dzbankiem z kawą. Strike wstał, żeby jej pomóc – na biurku brakowało miejsca, gdzie można by to wszystko postawić. Dziewyna próbowała je zrobić, ale ze zdenerwowania strąciła na podłogę stertę kartek. Wściekły, karcący gest agentki, która znowu kaszlała, zmusił pestraszoną dziewynę do ucieczki z gabinetu. – Be-bezużyteczna... mała... – wydyszała Elizabeth Tassel. Strike, nie zwracając uwagi na rozucone na dywanie kaki, postawił tacę na biurku

i z powrotem usiadł na keśle. Agentka była tyranką ulepioną ze znanej mu gliny: jedną z tych starszych kobiet, które świadomie lub nie wykoystują to, że u podatnych na takie skojaenia ludzi pywołują womnienia z dzieciństwa o apodyktynych i wszechpotężnych matkach. Strike był odporny na takie zastraszanie. Po pierwsze, jego matka, pomijając jej line wady, była młoda i otwarcie go ubóstwiała. Po drugie, wyuwał w tej pozornej smoycy pewną słabość. Nałogowe palenie, blaknące zdjęcia i legowisko starego psa wskazywały, że kobieta jest bardziej sentymentalna i mniej pewna siebie, niż mogło się wydawać jej młodym najemnikom. Kiedy w końcu przestała kaszleć, podał jej filiżankę kawy, którą sam nalał. – Dziękuję – mruknęła opryskliwie. – Więc wylała pani Quine’a? – spytał. – Powiedziała mu pani o tym podczas kolacji? – Nie pamiętam – zaskeała. – Atmosfera bardzo szybko się popsuła. Owen stał na środku restauracji, żeby głośniej na mnie kyeć, a potem wybiegł, zostawiając mnie z rachunkiem. Znajdzie pan mnóstwo świadków, któy potwierdzą moje słowa, jeśli to pana interesuje. Owen dołożył wszelkich starań, żeby zrobiła się z tego piękna, publina scena. Sięgnęła po następnego papierosa i po namyśle poęstowała Strike’a. Następnie podpaliła oba papierosy i dodała: – Co panu powiedział Christian Fisher? – Niewiele – odrzekł Strike. – Przez wzgląd na dobro was obu mam nadzieję, że to prawda – warknęła. Strike się nie odezwał i tylko palił papierosa, popijając kawę. Elizabeth ekała, wyraźnie licząc na więcej informacji. – Wspomniał o Bombyx Mori? – spytała. Strike pokiwał głową. – Co powiedział? – Że Quine umieścił w tej książce mnóstwo znanych osób, które z łatwością można rozpoznać. Zapadła pełna napięcia cisza. – Mam nadzieję, że Chard go pozwie. To ma być według niego tymanie gęby na kłódkę? – Próbowała pani skontaktować się z Quine’em, po tym jak wyszedł z... Gdzie byli państwo na kolacji? – spytał Strike. – W e River Café – zaskeała. – Nie, nie próbowałam się z nim skontaktować. Nie mam mu już nic więcej do powiedzenia. – I on też się z panią nie kontaktował? – Nie. – Leonora mówi, że w rozmowie z Quine’em nazwała pani jego książkę najlepszą eą,

jaką kiedykolwiek napisał, a potem zmieniła pani zdanie i odmówiła jej reprezentowania. – Co takiego? Wcale tak nie... nie... wcale tak nie po... Nastąpił najgorszy jak dotąd napad kaszlu. Kiedy zanosiła się i charała, Strike pouł pemożną potebę wyjęcia jej papierosa z ręki. Wreszcie atak minął. Elizabeth Tassel jednym haustem wypiła pół filiżanki gorącej kawy, co chyba pyniosło jej pewną ulgę, a potem powtórzyła mocnym głosem: – Wcale tak nie powiedziałam. „Najlepsza e, jaką kiedykolwiek napisał”... Tak to przedstawił Leonorze? – Tak. A co naprawdę pani powiedziała? – Byłam chora – wyjaśniła zachrypniętym głosem, ignorując pytanie. – Na grypę. Od tygodnia na zwolnieniu. Owen zadzwonił do biura, żeby poinformować o ukońeniu powieści. Ralph mu powiedział, że jestem w domu i leżę w łóżku, więc Owen podesłał mi maszynopis pez kuriera. Musiałam wstać i pokwitować odbiór. To w jego stylu. Miałam terdzieści stopni gorąki i ledwie tymałam się na nogach, ale ponieważ skońył książkę, oczekiwał, że natychmiast ją przeczytam. Wyżłopała jeszcze trochę kawy i dodała: – Rzuciłam maszynopis na stolik w pedpokoju i od razu wróciłam do łóżka. Owen zaął do mnie wydzwaniać prawie co godzina i pytać o opinię. Pez całą środę i waek wiercił mi dziurę w... Pez tydzieści lat w tej branży nigdy nie zrobiłam egoś podobnego – wychrypiała. – W weekend miałam zaplanowany wyjazd. Od dawna na niego ekałam. Nie chciałam go odwołać ani co ty minuty odbierać telefonów od Owena, kiedy już tam będę, więc... żeby mieć go z głowy... bo dalej ułam się okropnie... pobieżnie to przejrzałam. Mocno zaciągnęła się papierosem, jak zwykle zakaszlała, po ym opanowała się i powiedziała: – Nie wyglądało to goej od jego ostatnich książek. Może nawet było lepsze. Całkiem interesujący punkt wyjścia. Niektóre obrazy wydały mi się frapujące. Gotycka bajka, makabryczna Wędrówka Pielgrzyma. – Czy w przeczytanych fragmentach rozpoznała pani prawdziwe osoby? – Postacie wydawały mi się pede wszystkim symboline – powiedziała z lekkim ociąganiem – podobnie jak jego hagiografiny autoporet. Mnóstwo p-perwersyjnego seksu. – Zamilkła, żeby znowu pokaszleć. – Pomyślałam, że to mieszanka w jego stylu... ale nie... nie będę zaprzeczać, nie czytałam uważnie. Strike widział, że nie przywykła przyznawać się do błędów. – N-no cóż, ostatnie ćwierć książki, fragmenty, w których pisze o Michælu i Danielu, peytałam po łebkach. Potem tylko zerknęłam na zakońenie, groteskowe i trochę głupawe... Gdybym nie była aż tak chora, gdybym peytała ją jak należy, naturalnie powiedziałabym mu od razu, że ta powieść nie pejdzie. Daniel to dziwny łowiek, bardzo d-drażliwy – głos znowu zaął jej się łamać, ale postanowiła dokońyć zdanie i wyęziła:

– a M-Michael to najpo... najpodlejszy... – I nastąpił kolejny atak kaszlu. – Dlaego pan Quine miałby się starać o opublikowanie egoś, co na pewno skończyłoby się pozwem? – spytał Strike, kiedy przestała kaszleć. – Owen uważa, że nie podlega takim samym prawom jak reszta ołeeństwa – powiedziała Elizabeth Tassel ostrym tonem. – Ma się za geniusza, za enfant terrible. Jest dumny z obrażania innych. Wydaje mu się, że to odważne, bohaterskie. – Co pani zrobiła z książką, kiedy już ją pani przejrzała? – Zadzwoniłam do Owena – powiedziała, zamykając na chwilę oy, co prawdopodobnie miało wyrażać jej wściekłość na siebie. – Oznajmiłam mu, że to eywiście cholernie dobra e, a potem kazałam Ralphowi pyjechać po tę peklętą powieść, zrobić dwie kopie, jedną wysłać Jerry’emu Waldegrave’owi, redaktorowi Owena w Roper Chard, a drugą, BBoże przebacz mi, Christianowi Fisherowi. – Dlaego po prostu nie wysłała ich pani mejlem? – ytał z zaciekawieniem Strike. – Nie miała pani tego na pendrajwie albo czymś w tym rodzaju? Rozgniotła papierosa w szklanej popielniczce pełnej niedopałków. – Owen wciąż uparcie używa starej elektrynej maszyny, na której napisał Grzech Hobarta. Nie wiem, y to pywiązanie, y może głupota. Jest wyjątkowym ignorantem, jeśli chodzi o zdobye technologii. Może próbował pisać na laptopie, ale nie umiał. To jeden z jego sposobów na robienie z siebie niedorajdy. – A dlaego wysłała pani kopie do dwóch wydawców? – ytał Strike, choć już znał odpowiedź. – Może i Jerry Waldegrave jest świętym łowiekiem i najmilszą osobą w branży wydawniej – odekła, upijając jesze trochę kawy – ale nawet on stracił niedawno cierpliwość do Owena i jego wybuchów wściekłości. Ostatnia książka Owena wydana pez Roper Chard prawie się nie edawała. Pomyślałam, że jedynym rozsądnym rozwiązaniem będzie plan awaryjny. – Kiedy zdała sobie pani sprawę, o czym naprawdę jest ta książka? – Jesze tego samego dnia wieorem – zaskeała. – Zadzwonił do mnie Ralph. Wysłał dwie kopie, a potem pejał oryginał. Zatelefonował i ytał: „Liz, y ty w ogóle to czytałaś?”. Strike doskonale sobie wyobrażał, z jaką trwogą młody blady asystent wybierał numer szefowej, ile odwagi, ile rozpaliwego naradzania się z koleżanką z pracy wymagało podjęcie tej decyzji. – Musiałam pyznać, że nie... w każdym razie nie dokładnie – mruknęła. – Peytał mi kilka wybranych fragmentów, które przeoczyłam i... Sięgnęła po onyksową zapalnikę i zapaliła ją w zamyśleniu, a potem ojała na Strike’a. – Co tu dużo mówić, anikowałam. Zadzwoniłam do Christiana Fishera, ale od razu połąyłam się z potą głosową, więc zostawiłam wiadomość, mówiąc, że maszynopis,

który mu pesłałam, to tylko wersja roboa, że nie powinien jej ytać, że się pomyliłam. Spytałam, y mógłby mi go jak naj... jak najszybciej z-zwrócić. Potem zadzwoniłam do Jerry’ego, ale z nim też nie udało mi się połąyć. Weśniej wominał, że wyjeżdża z żoną na weekend, żeby ucić ronicę ślubu. Miałam nadzieję, że nie znajdzie asu na ytanie, więc zostawiłam mu podobną wiadomość do tej, jaką nagrałam Fisherowi. A potem zadzwoniłam do Owena. Zapaliła kolejnego papierosa. Kiedy wciągnęła dym, rozdęły się jej ogromne dziurki w nosie. Zmarszczki wokół ust zrobiły się jeszcze głębsze. – Ledwie mogłam mówić, ale nawet gdybym mówiła normalnie, nie miałoby to znaenia. Zagadał mnie tak, jak tylko Owen potrafi łowieka zagadać, był absolutnie zachwycony sobą. Powiedział, że powinniśmy się otkać na kolacji i ucić ukońenie książki. No więc ubrałam się, ledwie żywa poszłam do River Café i ekałam. Pyszedł. Nawet się nie óźnił. Zazwyaj się óźnia. Wrę unosił się nad ziemią, był w siódmym niebie. Naprawdę mu się wydaje, że zrobił coś odważnego i cudownego. Zanim zdążyłam się odezwać, zaczął mówić o adaptacjach filmowych. Kiedy Liz wydmuchnęła dym pez szkarłatne usta, naprawdę wyglądała jak smok z lśniącymi czarnymi oczami. – Powiedziałam mu, że moim zdaniem stwoył coś podłego, złośliwego i nienadającego się do publikacji, a wtedy on zerwał się z miejsca, pewrócił kesło i zaął kyeć. Obraził mnie zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Powiedział, że jeśli brakuje mi odwagi, żeby go dalej reprezentować, wyda tę książkę samodzielnie w formie ebooka. Potem wybiegł z restauracji, zostawiając mnie z rachunkiem – warknęła. – N-nie żeby to było coś nowe-nowe... Emocje wywołały jesze gorszy atak kaszlu niż dotychas. Strike zaął się obawiać, że kobieta się udusi. Podniósł się z kesła, ale zbyła go machnięciem ręki. Wreszcie, fioletowa na twarzy i ze łzami w oczach, powiedziała głosem chrzęszczącym jak żwir: – Zrobiłam, co w mojej mocy, żeby to naprostować. Ta rawa popsuła mi cały weekend nad moem. Ciągle wisiałam na telefonie, próbując się dodzwonić do Fishera i Waldegrave’a. Zostawiałam wiadomość za wiadomością, sterąc na tych cholernych klifach w Gwithian i usiłując złapać zasięg... – Pochodzi pani stamtąd? – ytał Strike lekko zaskoony, gdyż nie usłyszał w jej akcencie echa swojego kornwalijskiego dzieciństwa. – Mieszka tam jedna z moich autorek. Womniałam jej, że od terech lat nie wyjeżdżałam z Londynu, a ona zaprosiła mnie na weekend. Chciała mi pokazać wszystkie uroe miejsca, w których umiesza akcję swoich powieści. To jedne z n-najpiękniejszych pejzaży, jakie kiedykolwiek widziałam, ale byłam w stanie myśleć wyłąnie o ppeklętym Bombyx Mori i próbach niedopuszenia do tego, żeby ktokolwiek peytał tę książkę. Nie mogłam ać. Czułam się okropnie... W końcu w niedzielę w poe obiadowej

zadzwonił do mnie Jerry. Ostatecznie nie pojechał świętować rocznicy ślubu. Twierdzi, że nie dostał ode mnie żadnych wiadomości. Postanowił peytać tę peklętą książkę. Był zniesmaony i wściekły. Zapewniłam go, że zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby powstymać to cholerstwo... ale wyznałam mu, że maszynopis wysłałam też Christianowi, a wtedy Jerry rzucił słuchawkę. – Wspomniała mu pani o groźbie Quine’a, że umieści książkę w internecie? – Nie – powiedziała zachrypniętym głosem. – Modliłam się, żeby to była pusta pogróżka, bo Owen naprawdę nie potrafi odróżnić jednego końca komputera od drugiego. Ale martwiłam się... Zamilkła. – Martwiła się pani? – zainteresował się Strike. Nie odpowiedziała. – Ten zamiar wydania książki na własną rękę to cenna informacja – ucił od niechcenia. – Leonora twierdzi, że Quine, zanim zniknął, zabrał ze sobą kopię maszynopisu i wszystkie notatki. Zastanawiałem się, y zamieał je alić albo wyucić do eki, ale prawdopodobnie wziął je z myślą o tym, żeby przerobić książkę na ebooka. Te słowa bynajmniej nie uspokoiły Elizabeth Tassel. – Owen ma kochankę – wycedziła pez zaciśnięte zęby. – Poznali się na kursie pisarskim, który prowadził. Ona też publikuje w internecie. Wiem o tym, bo próbował mnie zainteresować jej obrzydliwymi powieściami erotycznymi. – Kontaktowała się z nią pani? – spytał Strike. – Tak, otóż tak. Chciałam ją nastraszyć, powiedzieć, że jeśli Owen zdoła ją namówić na pomoc w peformatowaniu książki albo edaniu jej online, ona też będzie stroną w procesie sądowym. – Jak zareagowała? – Nie mogłam się dodzwonić. Próbowałam kilka razy. Może zmieniła numer, nie wiem. – Da mi pani jej namiary? – spytał Strike. – Ralph ma jej wizytówkę. Prosiłam go, żeby dalej próbował się do niej dodzwonić. Ralph! – zawołała. – Nie wrócił jeszcze z Beau! – dobiegł zza drzwi piskliwy głos wystraszonej dziewczyny. Elizabeth Tassel przewróciła oczami i z trudem podźwignęła się na nogi. – Na nią nie ma co liczyć. Kiedy za agentką zamknęły się dwi, Strike natychmiast wstał, wszedł za biurko i pochylił się, żeby obejeć zdjęcie na ścianie, które pykuło jego ojenie. Wymagało to usunięcia z biblioteczki zdjęcia dwóch dobermanów. Fotografia, która go zainteresowała, została wywołana w formacie A4. Była kolorowa, ale bardzo wyblakła. Sądząc po ubraniach terech uwienionych na niej osób, zrobiono ją co najmniej dwadzieścia pięć lat temu przed budynkiem, w którym właśnie się znajdował. Strike bez trudu rozpoznał Elizabeth, jedyną kobietę w grupie, dużą i nieładną,

z długimi, potarganymi pez wiatr ciemnymi włosami, ubraną w nietwaową różowoturkusową sukienkę z obniżonym stanem. Obok niej stał szupły, jasnowłosy i niezwykle pystojny mężyzna, a po drugiej stronie niski, skwaszony łowiek o ziemistej cee i zbyt wielkiej głowie. Wydał mu się znajomy. Strike pomyślał, że mógł go widzieć w gazetach albo w telewizji. Obok niezidentyfikowanego, ale prawdopodobnie znanego mężyzny stał znanie młodszy Owen Quine. Był najwyższy z całej wórki, miał na sobie biały pognieciony garnitur i fryzurę, którą najlepiej opisałyby słowa „nastroszony eski piłka”. Nieodparcie kojarzył się Strike’owi z grubym Davidem Bowiem. Drzwi otwoyły się ze świstem na dobe naoliwionych zawiasach. Strike nie próbował ukryć tego, co robił. Odwrócił się w stronę agentki trzymającej kartkę. – To Fletcher – powiedziała, patąc na zdjęcie psów, które tymał w ręce. – Umarł w ubiegłym roku. Odłożył zdjęcie psów na biblioteczkę. – A – dodała, zrozumiawszy, czemu się przyglądał. – Patrzył pan na to drugie. Podeszła do wyblakłej fotografii i stanęła ramię w ramię ze Strikiem. Zauważył, że Liz ma prawie metr osiemdziesiąt wzrostu. Pachniała papierosami John Player Specials i perfumami Arpège. – W tym dniu otworzyłam agencję. To moi trzej pierwsi klienci. – Kto to jest? – spytał Strike, pokazując na przystojnego blondyna. – Joseph Noh. Zdecydowanie najbardziej utalentowany z nich wszystkich. Niestety, umarł młodo. – A ten...? – Michael Fancourt, rzecz jasna – powiedziała zdziwiona. – Wydał mi się znajomy. Nadal go pani reprezentuje? – Nie! Myślałam, że... Usłyszał resztę zdania, mimo że go nie dokońyła: „wszyscy o tym wiedzą”. Światy w światach: być może cały literacki Londyn eywiście wiedział, dlaego słynny Fancou już nie jest jej klientem, ale Strike nie miał pojęcia. – Dlaczego już go pani nie reprezentuje? – spytał, wracając na miejsce. Podała mu nad biurkiem kakę. Była to kserokopia egoś, co wyglądało na tanią i przybrudzoną wizytówkę. – Wiele lat temu musiałam wybrać między Michælem a Owenem – powiedziała. – I jak ch-cholerna idiotka – znowu zaęła kaszleć, jej głos pemienił się w gardłowy skek – wybrałam Owena. To jedyne dane kontaktowe Kathryn Kent, jakie mam – dodała zdecydowanym tonem, zamykając dyskusję na temat Fancourta. – Dziękuję – powiedział, składając kakę i wsuwając ją do poela. – Wie pani, od jak dawna Quine się z nią spotyka? – Od jakiegoś asu. Pyprowadza ją na pyjęcia, kiedy Leonora siedzi w domu

z Orlando. Jawna bezwstydność. – Nie pychodzi pani do głowy, gdzie on może się ukrywać? Leonora mówi, że to pani go znalazła, kiedy poprzednim razem... – Nie „znajduję” Owena – warknęła. – Sam do mnie dzwoni z hotelu mniej więcej po tygodniu i prosi o zalikę, żeby zapłacić za minibar. Nazywa to „prezentem finansowym”. – I daje mu ją pani? – spytał Strike. Zdecydowanie nie sprawiała wrażenia naiwniaczki. Grymas na jej twarzy zdawał się świadczyć o tym, że jest świadoma tej słabości i wstydzi się jej, ale to, co powiedziała, zabrzmiało zaskakująco: – Poznał pan Orlando? – Nie. Otworzyła usta, żeby coś dodać, ale zmieniła zdanie i powiedziała tylko: – Znamy się z Owenem od bardzo dawna. Byliśmy bliskimi pyjaciółmi... kiedyś – uściśliła z nutą wielkiej goryczy. – W jakich hotelach się dotąd zatrzymywał? – Nie pamiętam ich wszystkich. Raz w Hiltonie w Kensington. Raz w Danubiusie py St John’s Wood. W dużych anonimowych hotelach oferujących wszystkie wygody, których nie może mieć w domu. Owen w niym nie pypomina typowego pedstawiciela cyganerii. No, chyba że wziąć pod uwagę jego podejście do higieny. – Dobrze go pani zna. Myśli pani, że mógł...? Dokończyła zdanie za niego i lekko prychnęła. – ...zrobić coś głupiego? Oywiście, że nie. Nigdy nie pyszłoby mu do głowy pozbawić świat geniuszu Owena Quine’a. Nie, siedzi gdzieś teraz i kombinuje, jak można by się na nas wszystkich zemścić, a do tego jest bardzo zasmucony, że nie zorganizowano poszukiwań w całym kraju. – Liczyłby na nie, mimo że tak często przepada bez śladu? – O tak – powiedziała Elizabeth. – Ilekroć wycina jeden z tych swoich numerów i znika, myśli, że napiszą o tym na pierwszych stronach gazet. Za pierwszym razem, wiele lat temu, kiedy pokłócił się ze swoim redaktorem, eywiście tak się stało. Wzbudził trochę obaw i prasa co nieco o nim pisała. Od tamtej pory żyje w nadziei na powtórkę. – Jego żona stanowczo twierdzi, że byłby zły, gdyby zadzwoniła na policję. – Nie wiem, skąd jej to pyszło do głowy – powiedziała Elizabeth, sięgając po kolejnego papierosa. – Owen pewnie myśli, że helikoptery i psy tropiące to minimum wysiłku, jaki naród mógłby podjąć dla tak ważnego człowieka jak on. – Cóż, dziękuję, że poświęciła mi pani as – powiedział Strike, szykując się do wstania. – Miło z pani strony, że zgodziła się pani ze mną spotkać. Elizabeth Tassel podniosła dłoń i powiedziała:

– Nie ma w tym nic miłego. Chciałam pana o coś poprosić. Czekał cierpliwie. Od razu było widać, że nie pywykła do proszenia ludzi o pysługę. Przez chwilę paliła w milczeniu, co wywołało kolejny atak tłumionego kaszlu. – Ta... ta... rawa z Bombyx Mori mocno mi zaszkodziła – wyskeała w końcu. – Cofnięto mi zaproszenie na jubileuszowe pyjęcie w Roper Chard w najbliższy piątek. Dwa maszynopisy, które im podesłałam, zwrócono bez słowa podziękowania. I zaynam się mawić o ostatnią książkę biednego Pinkelmana. – Wskazała wiszące na ścianie zdjęcie podstaałego autora książek dla dzieci. – Krąży obydliwa plotka, że byłam w zmowie z Owenem, że namówiłam go na odświeżenie starego skandalu z udziałem Michæla Fancoua, chcąc wzbudzić trochę kontrowersji i róbować doprowadzić do ostrej licytacji między wydawnictwami zainteresowanymi prawami do książki. Jeśli zamiea pan szukać informacji u wszystkich, któy znają Owena – dodała, pechodząc do sedna – byłabym bardzo wdzięna, gdyby mógł im pan powiedzieć, zwłasza Jerry’emu Waldegrave’owi, o ile go pan otka, że nie miałam pojęcia, co jest w tej powieści. Gdyby nie to, że byłam chora, nigdy bym jej nie rozesłała, a już na pewno nie dostałby jej Christian Fisher. Postąpiłam – zawahała się – nieostrożnie, ale nic poza tym. A więc dlatego tak bardzo chciała się z nim zobayć. Jej prośba wcale nie wydawała się wygórowana, skoro w zamian dostał adresy dwóch hoteli i kochanki. – Jeśli ta kwestia wypłynie w rozmowie, z pewnością o tym womnę – obiecał Strike, wstając. – Dziękuję – burknęła. – Odprowadzę pana. Kiedy wyszli z gabinetu, powitało ich zajadłe szekanie. Ralph i stary doberman wrócili już ze aceru. Ralph zaesał do tyłu mokre włosy i usiłował okiełznać posiwiałego psa, który warczał na Strike’a. – Nigdy nie lubił obcych – stwierdziła Elizabeth Tassel obojętnym tonem. – Raz ugryzł Owena – wyrwał się Ralph, jakby chciał pocieszyć Strike’a w obliu psa, który wyraźnie miał ochotę go rozszarpać. – Tak – powiedziała Elizabeth Tassel. – Szkoda, że... Znowu jednak dopadł ją suchy, chrapliwy kaszel. Pozostała trójka ekała w mileniu, aż jej przejdzie. – Szkoda, że ugryzienie nie okazało się śmieelne – zaskeała w końcu. – Oszędziłoby nam wszystkim mnóstwo kłopotu. Asystenci Elizabeth Tassel wyglądali na wstąśniętych. Strike uścisnął jej dłoń, mówiąc wszystkim do widzenia. Drzwi zamknęły się i odgrodziły go od warczącego dobermana.

9 Czy jest tu pan Nadąsany, panienko? William Congreve, The Way of the World

Strike pystanął na końcu mokrej od deszu uliki i zadzwonił do Robin, ale numer był zajęty. Detektyw oparł się o pemooną ścianę, postawił kołnie płasza i co kilka sekund wciskał pycisk ponownego wybierania. Jego ojenie zatymało się na niebieskiej tablice pymocowanej do domu napeciwko, upamiętniającej byłą mieszkankę, lady Ottoline Morrell, prowadzącą tu niegdyś salon literacki. W tych murach bez wątpienia dyskutowano kiedyś o pikantnych powieściach z kluczem... – Cześć, Robin – powiedział Strike, kiedy w końcu się połąył. – Mam opóźnienie. Mogłabyś zadzwonić w moim imieniu do Gunfreya i pekazać, że umówiłem się z obiektem na jutro? I poinformuj Caroline Ingles, że nie odnotowałem już żadnej aktywności, ale zadzwonię do niej jutro i przedstawię aktualną sytuację. Kiedy skońył modyfikować swój plan dnia, podał jej nazwę hotelu py St John’s Wood i poprosił, żeby róbowała się dowiedzieć, y pypadkiem nie ma tam Owena Quine’a. – Jak ci idzie z Hiltonami? – Słabo – powiedziała. – Zostały jesze tylko dwa. I nic. Jeśli jest w którymś z nich, to albo używa innego nazwiska, albo występuje w pebraniu. Chociaż możliwe, że po prostu personel nie geszy ostegawością. Ale raej by go nie peoyli, zwłasza jeśli ma na sobie tę pelerynę. – Dzwoniłaś do Hiltona w Kensington? – Tak. Nie ma go tam. – To nic, znalazłem inny trop: jego kochankę, która publikuje w internecie i nazywa się Kathryn Kent. Chyba później ją odwiedzę. Po południu nie będę mógł odebrać telefonu. Śledzę pannę Brocklehurst. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, przyślij mi SMS-a. – Okej, miłego śledzenia. Popołudnie okazało się jednak nudne i bezowocne. Strike obserwował bardzo dobe zarabiającą asystentkę. Jej szef i zarazem kochanek podejewał, że kobieta udostępnia jego rywalowi nie tylko swoje ciało, le także tajemnice handlowe. Wyjaśnienie panny Brocklehurst, że chce wziąć wolne popołudnie, żeby się wywoskować, wymanikiurować i opalić w solarium dla pyjemności kochanka, okazało się jednak zgodne z prawdą. Strike ekał prawie tery godziny, obserwując fasadę a pez mokre od deszu okno Caffè Nero napeciwko i coraz bardziej nienawidząc peróżnych kobiet ze acerówkami szukających miejsca, gdzie można by poplotkować. Wreszcie pojawiła się panna

Brocklehurst, brązowa jak sos firmy Bisto i najprawdopodobniej pozbawiona owłosienia od szyi w dół. Poszedł za nią i kawałek dalej zobaył, jak wsiada do taksówki. Jakimś cudem – biorąc pod uwagę desz – udało mu się złapać drugą taksówkę, zanim ta pierwsza zniknęła mu z ou, ale, tak jak pypuszał na podstawie kierunku podróży, okojny pościg zakorkowanymi, mokrymi ulicami zakońył się w mieszkaniu podejliwego szefa. Strike, który pez całą drogę ukradkiem robił zdjęcia, zapłacił taksówkaowi i w myślach odbił kartę zegarową. Była dopiero waa po południu, ale już zachodziło słońce i nieperwany desz stał się jesze chłodniejszy. W witrynie mijanej trattorii paliły się bożonarodzeniowe światełka i myśli Strike’a popłynęły w stronę Kornwalii, która, jak zauważył, pypomniała mu się już po raz trzeci w krótkim czasie, wzywając go, szepcząc do niego. Od jak dawna nie bywał w pięknym nadmorskim miasteku, w którym ędził najokojniejsze okresy dzieciństwa? Od terech lat? Pięciu? Widywał się z ciocią i wujkiem, ilekroć „wyprawiali się do Londynu”, jak to skromnie ujmowali, i gościli w domu jego siostry Lucy, koystając z uroków metropolii. Ostatnim razem Strike zabrał wujka na stadion Emirates i obejrzeli mecz z Manchesterem. Telefon zawibrował mu w kieszeni: Robin, jak zwykle dokładnie wypełniając jego polecenie, napisała, zamiast zadzwonić. Pan Gunfrey prosi o kolejne spotkanie jutro w jego biurze o 10, ma ci coś więcej do powiedzenia. Rx

Dzięki – odpisał Strike. Nigdy nie dodawał buziaków do SMS-ów, chyba że pisał do siostry albo cioci. W mete planował kolejne posunięcia. Poszukiwania Owena Quine’a dokuały mu jak swędzące miejsce w mózgu. Był trochę poirytowany, a trochę zaintrygowany tym, że pisa okazał się taki nieuchwytny. Wyjął z poela kakę, którą dostał od Elizabeth Tassel. Pod nazwiskiem Kathryn Kent widniał adres wieżowca w Fulham i numer telefonu komórkowego. Poniżej, wzdłuż dolnej krawędzi umieszono dwa słowa: „niezależna pisarka”. Strike znał niektóre ęści Londynu równie dobe jak taksówkae. Wprawdzie w dzieciństwie nigdy nie enetrował najdroższych dzielnic, ale razem z nieżyjącą już, wienie tułającą się matką mieszkał pod wieloma innymi adresami w stolicy: zazwyaj w skłotach albo w lokalach komunalnych, ale asami, jeśli aktualnego chłopaka matki było na to stać, w pyjemniejszym otoeniu. Poznał adres Kathryn Kent: w Clement Attlee Cou stały stare bloki komunalne, wiele z nich peszło już w ręce osób prywatnych. Bydkie kwadratowe wieże z cegły z balkonami na każdym pięte wznosiły się w odległości zaledwie kilkuset metrów od wartych miliony funtów domów w Fulham. Nikt na niego nie ekał, a poza tym po długim popołudniu w Caffè Nero Strike był pełny kawy i ciastek. Zamiast wrócić do domu północną linią metra, wsiadł do linii dzielnicowej i pojechał do West Kensington, a potem ruszył w ciemności wzdłuż Noh End

Road, obok barów z curry i pozabijanych deskami witryn linych sklepików, które ugięły się pod ciężarem recesji. Zanim dotarł do wieżowców, nastał wieczór. Stafford Cripps House stał najbliżej ulicy, wznosząc się tuż za niskim, nowoesnym ośrodkiem zdrowia. Architekt optymista, który zaprojektował te mieszkania komunalne, chyba oduony socjalistynym idealizmem, obdaył każde małym balkonem. Czyżby wyobrażał sobie szęśliwych mieszkańców doglądających kwiatków w skynkach i wychylających się zza barierek, żeby wesoło pozdrowić sąsiadów? Właściwie cała powiechnia na zewnąt służyła teraz lokatorom za rodzaj schowka: stare materace, wózki dziecięce, ęt kuchenny i coś, co wyglądało na stosy brudnych ubrań poddawało się działaniu żywiołów, jakby wystawiono tam na widok publiny pekrój popeny szafek pełnych śmieci. Zgraja zakaptuonych chłopaków palących obok wielkich plastikowych kubłów do segregacji odpadów zmieyła pechodzącego Strika nieufnym ojeniem. Był wyższy i szerszy w barach niż każdy z nich. – Kawał skurwysyna – powiedział któryś z chłopaków, kiedy Strike zniknął im z ou i nie zwracając uwagi na nieuchronnie popsutą windę, skierował się w stronę betonowych schodów. Mieszkanie Kathryn Kent znajdowało się na tecim pięte i szło się do niego po smaganym wiatrem balkonie z cegły, który ciągnął się pez całą szerokość budynku. Zanim Strike zapukał do dwi, zauważył, że w peciwieństwie do sąsiadów Kathryn powiesiła w oknach prawdziwe firanki. Nikt nie otwoył. Jeśli Owen Quine znajdował się w środku, postanowił się nie ujawniać: światło w mieszkaniu było zgaszone i Strike nie dostegł żadnego ruchu. Rozzłoszona kobieta z papierosem wciśniętym w usta wystawiła głowę zza sąsiednich dwi z niemal kominym pośpiechem, uciła Strike’owi krótkie ciekawskie ojenie, a następnie się wycofała. Na balkonie gwizdał chłodny wiatr. Płasz Strike’a lśnił od kropel deszu, ale odsłonięta głowa wyglądała tak jak zwykle: krótkie, gęste i mocno kręcone włosy były odporne na działanie wilgoci. Włożył ręce głęboko do kieszeni i natrafił na sztywną kopertę, o której zdążył już zapomnieć. Obok mieszkania Kathryn Kent pepaliła się żarówka, więc Strike powoli minął dwoje dwi, żeby doteć do innego źródła światła, i otwoył srebrną kopertę. Państwo Ellacott mają zaszczyt zaprosić Pana na ślub swej córki Robin Venetii z Panem Matthew Johnem Cunliffe’em w kościele Świętej Marii Dziewicy w Masham

w sobotę 8 stycznia 2011 roku o godzinie 14.00, a następnie na przyjęcie w Swinton Park Zaproszenie emanowało władością wojskowych rozkazów: ślub odbędzie się tak, a nie inaej. Strike i Charlotte nigdy nie dotarli do etapu rozdawania zaproszeń na sztywnym kremowym papierze, zdobionym lśniącą czarną kursywą. Strike włożył zaproszenie z powrotem do kieszeni i wrócił do ekania ped tonącymi w mroku dwiami Kathryn, zagłębiając się w swojej peszłości i patąc na ciemną Lillie Road z szemącymi podwójnymi latarniami, z sunącymi ulicą rubinowymi i bursztynowymi światłami samochodów. Na ziemi chłopcy w kapturach zbili się w gromadkę, rozdzielili, a potem dołączyli do nich inni i nastąpiło przegrupowanie. O wpół do siódmej powiększona zgraja oddaliła się rężystym krokiem. Strike odprowadzał ją ojeniem, a gdy już znikała mu z ou, zauważył nadchodzącą z napeciwka kobietę. Kiedy pechodziła pez kałużę światła pod latarnią, ujał gęstą czuprynę jaskrawoczerwonych włosów wyzierającą spod czarnej parasolki. Kobieta szła pekywiona, gdyż w ręce, w której nie tymała parasolki, niosła dwie ciężkie reklamówki. Raz po raz oducała do tyłu gęste loki i widziana z daleka wydawała się całkiem atrakcyjna. Jej rozwiane pez wiatr włosy pyciągały wzrok, a luźny płasz odsłaniał zgrabne nogi. Kobieta zbliżała się, nieświadoma, że ty piętra wyżej, po drugiej stronie betonowego parkingu, ktoś obserwuje ją z ukrycia. Pięć minut później weszła na balkon, na którym ekał Strike. Kiedy się zbliżyła, dopięte z trudem guziki jej płasza zdradziły masywną klatkę piersiową w kształcie jabłka. Kobieta szła ze uszoną głową i zauważyła Strike’a dopiero z odległości dziesięciu metrów. Gdy ojała w górę, Strike zobaył pomarszoną i nabmiałą twa o wiele starszą, niż się spodziewał. Kobieta stanęła jak wryta i wydyszała: – Ty! Strike uświadomił sobie, że w słabym świetle Kathryn widzi tylko zarys jego sylwetki. – Ty pieprzony draniu! Reklamówki upadły na betonową podłogę i rozległ się bęk tłuonego szkła: natarła na niego z całej siły, wymachując dłońmi zaciśniętymi w pięści. – Ty draniu, ty draniu, nigdy ci tego nie wybaczę, nigdy, wynoś się stąd! Strike został zmuszony do zasłonięcia się ped kilkoma energinymi ciosami. Odsuwał się do tyłu, a kobieta z waskiem wymieała niecelne razy, próbując pełamać obronę byłego boksera. – Poczekaj, ty... Pippa cię, kurwa, zabije... Poczekaj... Znowu otwoyły się dwi do sąsiedniego mieszkania. Stanęła w nich ta sama kobieta co wcześniej, z papierosem w ustach.

– Ej! – warknęła. Światło z jej pedpokoju padło na Strike’a, ukazując jego twa. Rudowłosa wydała z siebie odgłos, który trochę pypominał zduszony okyk, a trochę skowyt, i odskoyła od Strike’a, zataczając się do tyłu. – Co tu się, kurwa, dzieje? – spytała ostro sąsiadka. – Chyba nastąpiła pomyłka w ocenie tożsamości – wyjaśnił uprzejmie Strike. Sąsiadka zatasnęła dwi, na powrót owijając mrokiem detektywa i jego oprawczynię. – Kim pan jest? – szepnęła rudowłosa kobieta. – Czego pan chce? – Nazywa się pani Kathryn Kent? – Czego pan chce?! Po chwili dodała z nagłym przestrachem: – Jeśli tego, o czym myślę, to już się tym nie zajmuję! – Słucham? – W takim razie kim pan jest? – zapytała ostro, choć wydawała się jesze bardziej wystraszona. – Nazywam się Cormoran Strike, jestem prywatnym detektywem. Pywykł do reakcji ludzi, któy nieoekiwanie zastawali go na progu swojego domu. Reakcja Kathryn – oszołomienie i milenie – była dość typowa. Kobieta odsunęła się do tyłu i o mało nie potknęła o swoje reklamówki z zakupami. – Kto na mnie nasłał prywatnego detektywa? Ona, prawda? – spytała z wściekłością. – Zatrudniono mnie, żebym odnalazł pisaa Owena Quine’a – wyjaśnił Strike. – Zaginął blisko dwa tygodnie temu. Wiem, że jest pani jego przyjaciółką... – Nie, nie jestem – powiedziała, schylając się po torby. Coś głośno w nich zabęało. – Może jej pan to ode mnie przekazać. Niech go sobie zabiera. – Już się z nim pani nie przyjaźni? Nie wie pani, gdzie on jest? – Gówno mnie to obchodzi. Po kamiennym murku balkonu arogancko przechadzał się kot. – Czy mogę spytać, kiedy po raz ostatni...? – Nie, nie może pan – przerwała mu ze złością, wykonując agresywny gest. Jedna z reklamówek w jej ręce zakołysała się i Strike drgnął, myśląc, że torba strąci z balustrady kota, który właśnie zrównał się z Kathryn Kent. Zwieę syknęło i zeskoyło. Kobieta szybko wymierzyła mu złośliwego kopniaka. – Peklęte kocisko! – powiedziała, gdy kot uciekł. – Proszę się odsunąć. Chcę wejść do domu. Strike odsunął się od drzwi, żeby ją przepuścić. Nie mogła znaleźć klua. Po kilku sekundach poklepywania się po kieszeniach była zmuszona postawić reklamówki na podłogę. – Pan Quine zaginął po kłótni ze swoją agentką o jego najnowszą książkę – powiedział

Strike, kiedy Kathryn gmerała w kieszeniach płasza. – Zastanawiałem się, y przypadkiem... – Mam gdzieś jego książkę. Nie czytałam jej – odparła. Trzęsły jej się ręce. – Pani Kent... – Panno – poprawiła go. – Panno Kent, żona pana Quine’a twierdzi, że kilka razy pytała o niego jakaś kobieta. Z opisu wynika... Kathryn Kent znalazła klue, ale wypadły jej na podłogę. Strike schylił się, żeby je podnieść. Wyrwała mu je z ręki. – Nie wiem, o czym pan mówi. – Nie pytała pani o niego w ubiegłym tygodniu? – Już mówiłam: nie wiem, gdzie on jest, nic nie wiem – warknęła, wkładając klu do zamka i obracając go. Złapała obie reklamówki. W jednej z nich znowu coś głośno zabęało. Strike zauważył, że pochodzą z lokalnego sklepu żelaznego. – Wyglądają na ciężkie. – Puścił mi zawór pływakowy – oznajmiła z wściekłością. I zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.

10 VERDONE: Przybyliśmy walczyć. CLEREMONT: I walczyć będziecie, panowie, Walczyć do woli. Lecz komu szkodzi mały spacerek... Francis Beaumont i Philip Massinger, The Little French Lawyer

Nazajutrz rano Robin wyszła ze stacji metra, ściskając zbędną parasolkę. Była ocona i uła się nieswojo. Po wielu dniach ulew, kiedy wagony metra wypełniał zapach mokrych ubrań, na chodnikach było ślisko, a na szybach w oknach zbierały się krople deszu, zaskoyło ją nagłe pejście do słonenej suchej pogody. Innym zrobiło się pewnie lżej na duszy w tej chwili wytchnienia od potopu i niskich szarych chmur, ale nie Robin. Bardzo pokłóciła się z Matthew. Prawie pouła ulgę, kiedy otwoyła szklane dwi, na których wygrawerowano nazwisko i profesję Strike’a, i okazało się, że jej szef rozmawia już pez telefon w swoim gabinecie, za zamkniętymi dwiami. Czuła, że musi wziąć się w garść, zanim stanie ze Strikiem twarzą w twarz, ponieważ to właśnie on był przyczyną jej kłótni z narzeczonym. – Zaprosiłaś go na nasz ślub? – spytał ostro Matthew. Bała się, że wieorem w pubie Strike mógłby womnieć o zaproszeniu i że jeśli nie upedziłaby naeonego, ciężar niezadowolenia Matthew adłby pede wszystkim na jej szefa. – Odkąd to zapraszamy gości, nie pytając się nawzajem o zdanie? – spytał Matthew. – Zamierzałam ci powiedzieć. Myślałam, że to zrobiłam. Potem Robin bardzo się na siebie rozzłościła: nigdy nie okłamywała Matthew. – Przecież to mój szef, oczekiwałby, że go zaproszę! Nieprawda – wątpiła, czy Strike’a w ogóle to obchodzi. – Zresztą chciałabym, żeby z nami był – oznajmiła, wreszcie mówiąc szczerze. Pragnęła zbliżyć swoje życie zawodowe, które nigdy dotąd nie rawiało jej aż tyle pyjemności, do życia osobistego, choć to drugie na razie wystegało się wszelkich powiązań z tym pierwszym. Robin chciała jednak połąyć je oba w zadowalającą całość i zobayć Strike’a wśród ludzi, któy zaaprobują jej ślub z Matthew (zaaprobują! Dlaego w ogóle zależało jej na jego aprobacie?). Od poątku wiedziała, że Matthew nie będzie tym zachwycony, ale miała nadzieję, że ped ślubem obaj mężyźni się otkają i polubią. To nie była jej wina, że do otkania jeszcze nie doszło. – I to po tym całym cholernym zamieszaniu, kiedy chciałem zaprosić Sarah Shadlock... – powiedział Matthew.

Robin odebrała to jako cios poniżej pasa. – W takim razie ją zaproś! – odparła ze złością. – Tylko że trudno porównywać te dwie sytuacje. Cormoran nigdy nie próbował zaciągnąć mnie do łóżka... Co ma znayć to prychnięcie? Gdy kłótnia trwała w najlepsze, zadzwonił ojciec Matthew z wiadomością, że powodem dziwnego złego samopoucia matki Matthew w ubiegłym tygodniu okazał się niewielki udar mózgu. Po tej informacji Matthew i Robin uznali, że ieranie się o Strike’a byłoby w złym guście, więc poszli ać w niezadowalającym stanie teoretynego pojednania, choć obydwoje – Robin była tego pewna – wciąż gotowali się ze złości. Kiedy Strike w końcu wynuył się z gabinetu, dochodziło południe. Tym razem nie miał na sobie garnituru, le brudny, dziurawy sweter, dżinsy i adidasy. Jego twa pokrywał gęsty, ciężki zarost, który porastał ją, jeśli Strike nie golił się co dwadzieścia tery godziny. Robin zapomniała o swoich problemach i utkwiła w nim ojenie: nigdy, nawet w okresie, kiedy spał w gabinecie, nie widziała, żeby wyglądał jak kloszard. – Dzwoniłem w rawie Ingles i zdobyłem kilka numerów dla Longmana – oznajmił Strike, podając Robin staromodne tekturowe teczki. Obie były opatone napisanym odręnie na gbiecie numerem seryjnym. Strike stosował taką numerację w Wydziale do raw Specjalnych i pozostała jego ulubionym sposobem segregowania danych. – Ubrałeś się tak... celowo? – ytała Robin, gapiąc się na jego dżinsy, które miały na kolanach coś wyglądającego jak plamy smaru. – Tak. To do sprawy Gunfreya. Długa historia. Strike zapaył im obojgu herbatę i omówili szegóły tech aktualnie prowadzonych śledztw. Pekazał Robin najświeższe informacje i wymienił kolejne kwestie wymagające sprawdzenia. – A co z Owenem Quine’em? – ytała Robin, biorąc od niego kubek. – Co powiedziała jego agentka? Strike usiadł na kanapie, która jak zwykle pierdnęła pod jego ciężarem, i pekazał Robin szczegóły swojej rozmowy z Elizabeth Tassel oraz wizyty u Kathryn Kent. – Mógłbym przysiąc, że na początku wzięła mnie za Quine’a. Robin się roześmiała. – Nie jesteś aż taki gruby. – Dzięki, Robin – odekł oschle. – Kiedy zdała sobie rawę, że to nie Quine, jesze zanim się przedstawiłem, powiedziała: „Już się tym nie zajmuję”. Coś ci to mówi? – Nie... ale – dodała nieśmiało Robin – woraj udało mi się znaleźć trochę informacji na temat Kathryn Kent. – Jak? – spytał zdumiony Strike. – Womniałeś, że jest pisarką, która publikuje w internecie – pypomniała mu Robin,

więc pomyślałam, że rawdzę, y nie ma o niej egoś w sieci. Okazało się – dwa razy kliknęła myszką, otwierając stronę – że Kathryn Kent pisze bloga. – Dobra robota! – pochwalił ją Strike, z zadowoleniem podnosząc się z kanapy i stając za biurkiem, żeby czytać Robin przez ramię. Amatorska strona internetowa nosiła tytuł: „Moje życie literackie”. Zdobiły ją rysunki, gęsie pióra i bardzo korzystne zdjęcie Kathryn, które według Strike’a musiało zostać zrobione co najmniej dziesięć lat temu. Blog zawierał listę wpisów ułożoną według daty, jak pamiętnik. – Jest tu oro o tym, że tradycyjni wydawcy nie poznaliby się na dobrej książce, nawet gdyby dostali nią w głowę – powiedziała Robin, powoli pesuwając ekran w dół, żeby Strike mógł się pyjeć. – Kathryn napisała ty powieści erotyne z gatunku fantasy tworzące „Sagę Meliny”. Można je ściągnąć na kindle’a. – Nie chce mi się ytać kolejnych kiepskich książek. Mam dość po Braciach Balzac – powiedział Strike. – Jest tam coś o Quinie? – Mnóstwo – odekła Robin – zakładając, że to on jest mężyzną, którego Kathryn nazywa Sławnym Pisarzem. W skrócie SP. – Wątpię, żeby sypiała z dwoma pisaami – powiedział Strike. – To na pewno on. Chociaż z tą sławą to trochę przesadziła. Słyszałaś o Quinie, zanim zjawiła się u nas Leonora? – Nie – przyznała Robin. – O, jest. 2 listopada. Świetna wieorna rozmowa z SP na temat Fabuły i Narracji, które oywiście nie są tym samym. Dla zastanawiających się, na ym polega różnica: – Fabuła to to, co się dzieje, a Narracja to to, jak wiele i jak pokazuje się czytelnikowi. Przykład z mojej drugiej powieści zatytułowanej Poświęcenie Meliny: Gdy ruszyli w stronę Lasu Harderell, Lendor wzniósł swój pystojny profil, żeby zobayć, y są już blisko. Jego zadbane ciało wyeźbione jazdą na oklep i stelaniem z łuku... – Przewiń to – powiedział Strike. – Zobaczmy, czy jest coś jeszcze na temat Quine’a. Robin wypełniła polecenie i zatrzymała się na wpisie z 21 października. No więc zadzwonił SP i okazało się, że nie może się ze mną zobayć (znowu). Problemy rodzinne. Co mogę zrobić poza powiedzeniem, że rozumię? Już kiedy się w sobie zakochaliśmy, wiedziałam, że to będzie skomplikowane. Nie mogę pisać wprost, powiem tylko, że ze względu na Osobę Tecią utknął py żonie, której nie kocha. To nie jego wina. Ani Osoby Teciej. Żona go nie puści, mimo że tak byłoby najlepiej dla wszystkich, więc ugrzęźliśmy w czymś, co czasami przypomina Czyściec. Żona o mnie wie, ale udaje, że nie. Nie mam pojęcia, jak może wytymać z mężyzną, który pragnie być z kimś innym. Wiem, że sama bym tak nie umiała. SP

mówi, że Osoba Tecia zawsze była dla niej ważniejsza niż wszystko inne, łąnie z NIm samym. Dziwne, jak często bycie „Opiekunem” jest maską dla głębokiego Egoizmu. Niektórzy powiedzieliby pewnie, że sama jestem sobie winna, bo zakochałam się w Żonatym mężyźnie. Pyjaciele, to samo słyszę bez perwy od Ssiostry i Matki. Próbowałam zakońyć ten związek, ale co mogę powiedzieć poza tym, że Serce nie sługa i Rozum nie ma tu nic do ey. A teraz znowu pez niego płaę, z zupełnie nowego Powodu. Mówił, że prawie skońył swój Majstersztyk, książkę, która ekomo jest Najlepszym dziełem, jakie stworzył. „Mam nadzieję, że ci się spodoba. Jesteś w niej”. Co można powiedzieć, kiedy Sławny Pisa pisze o tobie w książce, którą nazywa swoim najlepszym dziełem? Rozumię, jak wielki to prezent, choć żadna Niepisząca osoba nie jest w stanie tego pojąć. Coś takiego budzi dumę i pokorę. Owszem, my, pisae, wpuszamy ludzi do swojego życia – ale żeby do Książek?! To coś wyjątkowego. To coś innego. Jak mogłabym nie kochać SP? Serce nie Sługa. Pod wpisem nastąpiła wymiana komentarzy. A gdybym ci powiedziała, że przeczytał mi fragment? Pippa2011 Lepiej niech to będzie żart, Pip. mi nie chciał nic przeczytać!!! Kath Cierpliwości. Pippa2011 xxxx – Ciekawe – powiedział Strike. – Bardzo ciekawe. Kiedy woraj Kent mnie zaatakowała, groziła, że ktoś o imieniu Pippa chce mnie zabić. – W takim razie ój na to! – zawołała podekscytowana Robin, zjeżdżając do wpisu z 9 listopada. Kiedy poznałam SP, powiedział mi: „Piszesz, jak należy, dopiero kiedy ktoś krwawi, najlepiej ty sama”. Jak wiadomo Czytelnikom tego bloga, Metaforynie otwieram sobie żyły zarówno tutaj, jak i w moich powieściach. Dzisiaj uję się tak, jakby Śmieelnie ugodził mnie ktośkto zdobył moje zaufanie. „Och, Macheath, tyś zrabował mój spokój. Z rozkoszą patrzyłbym, jak cię torturują”[1]. – Skąd jest ten cytat? – spytał Strike. Zręczne palce Robin zatańczyły na klawiaturze. – Z Opery żebraczej Johna Gaya. – Erudytka z niej, jak na kobietę, która piszę „rozumię” i stosuje duże litery w przypadkowych miejscach. – Nie wszyscy musimy być genialnymi pisarzami – powiedziała z wyrzutem Robin. – I dzięki Bogu, sądząc po tym, czego się o nich nasłuchałem. – Spój na komenta pod tym cytatem – powiedziała Robin, wracając do bloga Kathryn. Kliknęła na link i ukazało się jedno zdanie.

Rozciągnę go dla ciebie na pier*@%onym łożu tortur Kath. Autorką tego komentarza też była Pippa2011. – Wygląda na to, że Pippa lubi kłopoty – powiedział Strike. – Jest tutaj coś na temat źródła utymania Kent? Domyślam się, że nie płaci rachunków swoimi fantazjami erotycznymi. – To też jest trochę dziwne. Spójrz tutaj. 28 października Kathryn napisała: Podobnie jak większość pisay, mam też normalną pracę. Nie mogę o niej wiele powiedzieć ze względów bezpieeństwa. W tym tygodniu w naszym Zakładzie jesze bardziej zaostono pepisy, co dało pretekst mojej nadgorliwej wółpracownicy (nawrócona cheścijanka ze świętoszkowatym podejściem do mojego życia prywatnego), żeby podszepnąć dyrekcji, że należy kontrolować blogi itp. na wypadek ujawniania tajnych informacji. Na szęście wygląda na to, że zdrowy rozsądek zwyciężył i nic nie zrobiono w tym kierunku. – Tajemnia rawa – powiedział Strike. – „Względy bezpieeństwa”... może chodzi o więzienie dla kobiet? O szpital psychiatryczny? Albo miała na myśli tajemnice handlowe? – Spójrz na to. Z 13 listopada. Robin pesunęła ekran do najnowszego wpisu – ostatniego po tym, w którym Kathryn stwierdziła, że została śmiertelnie ugodzona. Trzy dni temu moja ukochana siostra pegrała długą walkę z rakiem piersi. Dziękuję wam wszystkim za wsparcie i wyrazy współczucia. Pod wpisem dodano dwa komentarze. Robin je otworzyła. Pippa2011 napisała: Tak mi przykro, Kath. Przesyłam ci całą miłość świata xxx. Kathryn odpowiedziała: Dzięki Pippa jesteś prawdziwą przyjaciółką xxxx Wypedzające podziękowania Kathryn za line wyrazy wółucia wyglądały bardzo smutno nad tą krótką wymianą zdań. – Dlaczego? – spytał powoli Strike. – Dlaczego co? – zdziwiła się Robin, spoglądając na niego. – Dlaczego ludzie to robią?

– Pytasz, emu blogują? Nie wiem... y ktoś pypadkiem nie powiedział, że niezbadane życie nie jest warte życia. – Tak, Platon – powiedział Strike – ale to nie jest badanie życia, to wystawianie go na pokaz. – O Boże! – zawołała Robin, oblewając się herbatą, gdyż podskoyła z nagłym pouciem winy. – Zapomniałam, że jest coś jesze! Woraj, kiedy już prawie wychodziłam do domu, zadzwonił Christian Fisher. Pytał, czy byłbyś zainteresowany napisaniem książki. – Czym? – Napisaniem książki – powiedziała Robin, tłumiąc nagłą chęć roześmiania się na widok obydzenia malującego się na tway Strike’a. – O twoim życiu. O twoich doświadeniach w wojsku i rozwiązaniu sprawy Luli Landry... – Zadzwoń do niego – perwał jej – i powiedz, że nie, nie jestem zainteresowany napisaniem książki. Dopił herbatę i skierował się do dwi, py których obok jego arnego płasza wisiała teraz stara skórzana kurtka. – Nie zapomniałeś o dzisiejszym wieoe? – ytała Robin, ując, jak supeł w jej żołądku, na chwilę rozluźniony, znowu się zaciska. – O dzisiejszym wieczorze? – O spotkaniu w pubie – powiedziała z rozpaczą. – Ze mną. I z Matthew. W King’s Arms. – Nie, nie zapomniałem – odparł, zastanawiając się, dlaego Robin wydaje się taka ięta i nieszęśliwa. – Pewnie całe popołudnie będę w terenie, więc otkamy się na miejscu. O ósmej, tak? – O wpół do siódmej – powiedziała, jeszcze bardziej spięta. – O wpół do siódmej. Racja. Będę na pewno... Venetio. Zastygła w bezruchu. – Skąd wiesz...? – Przeczytałem w zaproszeniu – wyjaśnił Strike. – Niezwykłe imię. Skąd się wzięło? – Wszystko wskazuje na to, że... no cóż, zostałam tam poęta – powiedziała, rumieniąc się. – W Wenecji. A ty jak masz na drugie? – ytała, pekykując jego śmiech. Była trochę rozbawiona, a trochę zła. – Co znaczy B. w C.B. Strike? – Muszę już lecieć – uciął Strike. – Do zobaczenia o ósmej. – O wpół do siódmej! – krzyknęła w stronę zamykających się drzwi. Tego popołudnia celem Strike’a był sklep z akcesoriami elektroninymi w Crouch End. Na zapleu rozmontowywano kradzione komórki i laptopy, wydobywano z nich prywatne informacje, a następnie wyyszone uądzenia i zdobyte w ten osób dane sprzedawano ludziom, którym mogły się przydać. Właściciel tego lukratywnego biznesu rawiał ore kłopoty klientowi Strike’a panu Gunfreyowi. Pan Gunfrey – pod każdym względem dorównujący nieuciwością

łowiekowi, którego Strike śledził aż do siedziby jego firmy, tyle że na większą i bardziej ostentacyjną skalę – popełnił błąd i nadepnął na odcisk komuś, kogo lepiej omijać z daleka. Wiedział, do czego jest zdolny ten przeciwnik, mieli wspólnego znajomego. Obiekt powitał Strike’a w biue na pięte, w którym pachniało równie okropnie jak w agencji Elizabeth Tassel. W tle snuło się dwóch obgryzających paznokcie młodzieńców w oalionowych dresach. Strike wcielił się w rolę zbira do wynajęcia poleconego pez wólnego znajomego. Potencjalny zleceniodawca zwieył mu się, że zamiea wziąć na celownik nastoletniego syna pana Gunfreya i okazał się zaskakująco dobe poinformowany o jego poynaniach. Posunął się do złożenia Strike’owi propozycji: pięćset funtów za pocięcie chłopakowi tway („Nie chcę nikogo mordować, chcę tylko pesłać jego ojcu wiadomość, kumasz?”). Zanim Strike zdołał się stamtąd wydostać, minęła szósta. Gdy tylko się upewnił, że nikt go nie śledzi, zadzwonił do pana Gunfreya. Perażenie i cisza rozmówcy uświadomiły Strike’owi, że pan Gunfrey w końcu zdał sobie sprawę, w co się wpakował. Potem Strike zadzwonił do Robin. – Spóźnię się. Przepraszam – powiedział. – Gdzie jesteś? – spytała. Wydawała się zestresowana. W tle słyszał barowe odgłosy: rozmowy i śmiech. – W Crouch End. – O Boże – powiedziała ściszonym głosem. – Miną wieki, zanim uda ci się... – Wezmę taksówkę – zapewnił ją. – Będę najszybciej, jak się da. W taksówce jadącej z warkotem po Upper Street zastanawiał się, dlaego Matthew wybrał pub akurat w Waterloo. Żeby mieć pewność, że Strike będzie musiał pokonać kawał drogi? Żeby się zemścić za to, że podas weśniejszych prób otkania się Strike wybierał puby, które jemu były na rękę? Miał nadzieję, że w King’s Arms podają coś konkretnego do jedzenia. Nagle bardzo zgłodniał. Dotarcie do celu zajęło mu terdzieści minut, między innymi dlatego, że pod ąd domków robotniych z dziewiętnastego wieku, w których mieścił się pub, nie można było podjechać samochodem. Strike postanowił wysiąść i położyć kres próbom połapania się w numeracji budynków podejmowanym pez zędliwego kierowcę, gdyż wszystko wskazywało na to, że numery nie układają się w żadną loginą sekwencję. Dalej ruszył piechotą, zastanawiając się, y na decyzję Matthew nie wpłynęła pypadkiem trudność w znalezieniu tego miejsca. King’s Arms okazało się malowniym wiktoriańskim pubem py skyżowaniu. Wejście otaała mieszanina studentów i eleganckich młodych mężyzn wyglądających na pedstawicieli wolnych zawodów. Wszyscy palili i pili. Gdy Strike się zbliżył, tłumek z łatwością się rozstąpił, robiąc mu więcej miejsca, niż to było koniene dla łowieka o jego wzroście i postue. Pestępując próg i wchodząc do małego baru, Strike zastanawiał się, nie bez cichej nadziei na taki rozwój sytuacji, y pypadkiem nie zostanie wyproszony

z powodu niechlujnego stroju. Tymczasem w hałaśliwej sali w głębi pubu, pod szklanym sufitem na podwóu rozmyślnie zagraconym bibelotami Matthew spoglądał na zegarek. – Już prawie piętnaście po siódmej – oznajmił, zwracając się do Robin. Schludny – w garnitue i krawacie – był jak zwykle najpystojniejszym mężyzną w bae. Robin pywykła do tego, że kobiety odprowadzają go wzrokiem. Nigdy nie potrafiła ocenić, w jakim stopniu Matthew jest świadomy ich pelotnych, rozpalonych ojeń. Siedząc py podłużnym drewnianym stole, którym musieli się podzielić z grupą rozgadanych studentów, mieący metr osiemdziesiąt ty wzrostu Matthew z wyraźnie zarysowanym podbródkiem z dołkiem i błękitnymi oami wyglądał jak koń ystej krwi na padoku pełnym kucyków rasy Highland. – To on – powiedziała Robin, czując przypływ ulgi i lęku. Strike wydawał się większy i jesze bardziej niechlujny, niż kiedy wychodził z agencji. Z łatwością peciskał się pez tłum, idąc w ich stronę ze wzrokiem utkwionym w jasnozłotej głowie Robin, i tymał w wielkiej dłoni kufel hopheada. Matthew wstał. Wyglądał, jakby szykował się do starcia. – Cormoran... cześć... znalazłeś nas. – Ty musisz być Matthew – powiedział Strike, wyciągając rękę. – Pepraszam za óźnienie. Próbowałam się wyrwać weśniej, ale miałem do ynienia z facetem, od którego lepiej nie odwracać się bez pozwolenia. Matthew odpowiedział mu sztunym uśmiechem. Spodziewał się, że Strike będzie sypał takimi uwagami: że będzie dodawał sobie dramatyzmu, robił ze swojej profesji wielką sensację. A wyglądał tak, jakby po prostu zmieniał koło. – Siadaj – powiedziała Robin nerwowym tonem, odsuwając się na ławce tak daleko, że omal z niej nie spadła. – Jesteś głodny? Właśnie zamierzaliśmy coś zamówić. – Podają tu całkiem pyzwoite jedzenie – powiedział Matthew. – Tajskie. Nie takie jak w Mango Tree, ale też w porządku. Strike uśmiechnął się bez życzliwości. Przypuszczał, że Matthew jest właśnie taki: że rzuca nazwami restauracji w Belgravii, chcąc dowieść, że zaledwie po roku w Londynie stał się wytrawnym mieszkańcem metropolii. – Jak ci poszło dziś po południu? – spytała Robin Strike’a. Pomyślała, że jeśli Matthew usłyszy, ym zajmuje się Strike, proces tropienia przestępców zafascynuje go tak samo jak ją i jego uprzedzenia znikną. Krótka relacja Strike’a z popołudniowych działań, z pominięciem wszystkich szegółów mogących umożliwić identyfikację zainteresowanych, wywołała ledwie skrywaną obojętność Matthew. Potem Strike zaproponował im obojgu coś do picia, ponieważ siedzieli przy pustych kieliszkach. – Mógłbyś wykazać odrobinę zainteresowania – syknęła Robin do Matthew, kiedy Strike poszedł do baru i znalazł się poza zasięgiem jej głosu.

– Robin, on się otkał z jakimś facetem w sklepie – powiedział Matthew. – Wątpię, żeby w najbliższym asie zwrócono się do niego o prawa do zekranizowania tego wydarzenia. Zadowolony ze swojego poucia humoru, skupił się na zawieszonej napeciwko tablicy z menu. Kiedy Strike wrócił z napojami, Robin uparła się, że sama pede się do baru, żeby zamówić jedzenie. Bała się zostawiać obu mężyzn samych, ale jednoeśnie uła, że bez niej w pobliżu mogliby jakimś cudem znaleźć płaszczyznę porozumienia. Pod nieobecność Robin zadowolenie z siebie, które pez chwilę oduwał Matthew, nagle go opuściło. – Byłeś w wojsku – powiedział do Strike’a, mimo że postanowił nie dopuścić do tego, by życiowe doświadczenia Strike’a zdominowały rozmowę. – Zgadza się – powiedział Strike. – W WSS. Matthew nie był pewny, co znaczy ten skrót. – Mój ojciec służył w RAF-ie – oznajmił. – Tak, w tym samym czasie co Jeff Young. – Kto? – Ten walijski rugbysta. Dwadzieścia ty występy w reprezentacji – podpowiedział Matthew. – A, racja – odrzekł Strike. – Tak, tata został dowódcą szwadronu. Odszedł ze służby w osiemdziesiątym szóstym i od tamtej pory prowadzi firmę zajmującą się zaądzaniem nieruchomościami. Nieźle mu idzie. Nie tak jak twojemu staremu – dodał Matthew lekko urażonym tonem – ale nieźle. „Palant” – pomyślał Strike. – O czym rozmawiacie? – spytała zaniepokojona Robin, wracając na miejsce. – O tacie – powiedział Matthew. – Biedaczek – powiedziała Robin. – Jak to: biedaczek? – warknął Matthew. – No wiesz... martwi się o twoją mamę. Miała przecież lekki udar. – A – zreflektował się. – No tak. Strike otykał w wojsku takich mężyzn jak Matthew: zawsze w stopniu oficera. Tuż pod ich gładką powiechownością tkwiła jednak odrobina zagubienia, którą musieli maskować zachowaniem i czasami przesadzali. – Co słychać w Lowther-French? – ytała Robin naeonego, chcąc, żeby pokazał Strike’owi, jakim fajnym jest facetem, żeby pokazał prawdziwego Matthew, tego, którego kochała. – Matthew peprowadza audyt w pewnym bardzo dziwnym małym wydawnictwie. Zabawni ludzie, prawda? – powiedziała do narzeczonego. – Nie nazwałbym ich „zabawnymi”, mają tam straszny bałagan – odekł Matthew, a potem mówił, dopóki nie pyniesiono jedzenia: peplatał swoją opowieść odniesieniami

do „dziewięćdziesięciu tysi” i „ćwierci balona”, a każde zdanie ustawiał niym lustro pod takim kątem, żeby ukazywało go w jak najlepszym świetle – jego ryt, bystry umysł, pewagę nad powolniejszymi, głupszymi kolegami z dłuższym stażem, jego wyższość nad tępakami zatrudnionymi w wydawnictwie, w którym przeprowadzał audyt. – ... próbują wliyć w koszty imprezę bożonarodzeniową, mimo że od dwóch lat ledwie wychodzą na zero. Stosowniejsze byłoby czuwanie przy zwłokach. Ostrą krytykę małego wydawnictwa perwało podanie jedzenia, po którym zapadła cisza. Robin miała nadzieję, że Matthew pedstawi Strike’owi milsze, bardziej ujmujące szegóły osobliwości małego wydawnictwa, którymi się z nią weśniej podzielił, więc teraz nie wiedziała, co powiedzieć. Wzmianka Matthew o wydawnictwie podsunęła jednak Strike’owi pewien pomysł. Szęka detektywa poruszała się coraz wolniej. Uświadomił sobie, że nadaa się doskonała okazja, żeby zdobyć informacje na temat miejsca pobytu Owena Quine’a, a jego pojemna pamięć podsunęła mu pewien szegół, o którym na jakiś czas zapomniał. – Masz dziewczynę, Cormoran? – spytał otwarcie Matthew. Zależało mu na wyjaśnieniu tego wątku. Robin wypowiadała się na ten temat mało precyzyjnie. – Nie – powiedział pogrążony w myślach Strike. – Pepraszam... Za chwilę wrócę, muszę zadzwonić. – Jasne, nie ma rawy – odekł rozdrażniony Matthew, ale gdy Strike znowu znalazł się poza zasięgiem jego głosu, dodał: – Spóźniasz się terdzieści minut, a potem iepasz w czasie kolacji. Posiedzimy tu i zaczekamy, aż raczysz wrócić. – Matt! Wychodząc z pubu, Strike wyjął papierosy i komórkę. Zapalił i odszedł od innych palay w stronę okojnego końca bonej uliki, żeby stanąć w ciemności pod łukami z cegły podpierającymi tory kolejowe. Culpepper odebrał po trzecim sygnale. – Strike – powiedział. – Jak leci? – Dobrze. Dzwonię, żeby cię prosić o przysługę. – Mów – powiedział obojętnie Culpepper. – Twoja kuzynka Nina pracuje w Roper Chard... – Skąd, kurna, o tym wiesz? – Sam mi powiedziałeś – wyjaśnił cierpliwie Strike. – Kiedy? – Kilka miesięcy temu. Rozpracowywałem dla ciebie tego podejrzanego dentystę. – Ta twoja piepona pamięć – powiedział Culpepper, nie tyle z podziwem, ile z niepokojem. – To nie jest normalne. Czemu pytasz o Ninę? – Nie mógłbyś mnie z nią umówić? – ytał Strike. – Roper Chard organizuje jutro wieczorem przyjęcie jubileuszowe i chciałbym tam pójść.

– Po co? – W związku z pewną sprawą – odpowiedział wymijająco Strike. Nigdy nie dzielił się z Culpepperem szegółami rozwodów ludzi z wyższych sfer ani rozłamów w świecie biznesu, którymi się zajmował, mimo że Culpepper ęsto go o to prosił. – Poza tym właśnie dałem ci najlepszy materiał w twojej cholernej karierze. – Dobra, w poądku – powiedział zędliwie dziennika po chwili wahania. – Chyba mógłbym to dla ciebie zrobić. – Jest wolna? – spytał Strike. – A co, chciałbyś też pobzykać? – ytał Culpepper i Strike zauważył, że myśl o facecie próbującym zaciągnąć jego kuzynkę do łóżka raej dziennikaa rozbawiła, niż zdenerwowała. – Nie, zastanawiam się, czy nie będę wyglądał podejrzanie, jeśli mnie tam przyprowadzi. – A, no tak. Chyba właśnie się z kimś rozstała. Nie wiem. Peślę ci jej numer SMS-em. Zaekaj do niedzieli – dodał Culpepper z ledwie skrywaną radością. – W stronę lorda Parkera zbliża się tsunami gówna. – Zadzwoń do Niny i upedź ją, dobe? – poprosił Strike. – Wyjaśnij jej, kim jestem, żeby wiedziała, o co chodzi. Culpepper zgodził się i zakońył połąenie. Strike, nieszególnie iesząc się z powrotem do Matthew, wypalił papierosa i dopiero potem wszedł do pubu. Peciskając się pez tłum z pochyloną głową, żeby uniknąć zdeenia z wiszącymi donikami i tablicami z nazwami ulic, pomyślał, że ten zagracony pub jest jak Matthew: za bardzo się stara. Na wystrój składały się między innymi staromodny piec i zabytkowa kasa, line kosze na zakupy, stare grafiki i talee: cała gama znalezisk ze sklepów ze starzyzną. Matthew miał nadzieję, że zdąży zjeść makaron ped powrotem Strike’a, żeby podkreślić, jak długo trwała jego nieobecność, ale mu się to nie udało. Robin wydawała się pygnębiona i Strike’owi, zastanawiającemu się, co między nimi zaszło, kiedy go nie było, zrobiło się jej żal. – Robin mówiła, że grałeś w rugby – zwrócił się do Matthew, postanawiając się wysilić. – Mogłeś grać w mistrzostwach okręgowych, prawda? Przez następną godzinę prowadzili mozolną rozmowę: najłatwiej szło wtedy, kiedy Matthew mógł opowiadać o sobie. Strike zauważył, że Robin ma w zwyaju podsuwać naeonemu wątki i tropy umożliwiające mu poruszanie tematów, dzięki którym mógł zabłysnąć. – Długo jesteście razem? – spytał. – Dziewięć lat – powiedział Matthew i na chwilę na jego twarz wróciła bojowa mina. – Aż tyle? – zdziwił się Strike. – Poznaliście się na uniwersytecie? – W szkole – wyjaśniła Robin z uśmiechem. – W szóstej klasie.

– To nieduża szkoła – dodał Matthew. – Robin była tam jedyną inteligentną dziewyną, która w dodatku wyglądała niczego sobie. Nie miałem innego wyjścia. „Menda” – pomyślał Strike. Po wyjściu z pubu rozstali się dopiero na stacji Waterloo. Szli w ciemności, rozmawiając, a potem pożegnali się przy wejściu do metra. – No widzisz – powiedziała Robin zrezygnowanym tonem, kiedy razem z Matthew zmierzali w stronę ruchomych schodów. – To miły facet. – Punktualny jak cholera – odekł Matthew, który nie mógł zaucić Strike’owi niego więcej, nie wychodząc py tym na wariata. – Pewnie na ślub też óźni się terdzieści minut i zepsuje ceremonię. Była to jednak miląca zgoda na udział Strike’a. Mimo szerego entuzjazmu ze strony narzeczonego Robin uznała, że mogło pójść gorzej. Tymczasem Matthew w mileniu snuł myśli, którymi z nikim by się nie podzielił. Robin adekwatnie opisała wygląd swojego szefa – fryzurę pypominającą włosy łonowe, bokserski profil – ale Matthew nie pypuszał, że Strike jest aż taki duży. Detektyw był od niego wyższy o dobre kilka centymetrów, a Matthew szycił się tym, że jest najwyższym mężyzną w biue. Co więcej, choć Matthew uznałby za niesmane szpanerstwo, gdyby Strike zaął opowiadać o swoich doświadeniach z Afganistanu i Iraku, o tym, jak oderwało mu nogę albo jak zdobył medal, który najwyraźniej zrobił na Robin wielkie wrażenie, pemilenie pez Strike’a tych wszystkich tematów okazało się chyba jesze bardziej irytujące. Z jakiegoś powodu bohaterstwo Strike’a, jego wypełnione działaniem życie, doświadenia z podróży i niebezpienych sytuacji unosiły się nad ich rozmową niczym duch. Siedząca obok Matthew Robin też milała. Wieór ani trochę jej się nie podobał. Nigdy weśniej nie znała takiego Matthew – a pynajmniej nigdy go takiego nie widziała. Analizując tę sytuację w tęsącym się wagonie, pomyślała, że to pez Strike’a. Jakimś cudem jej szef rawił, że ojała na Matthew jego oami. Nie była pewna, jak to zrobił. Niektóy mogliby uznać, że to całe wypytywanie Matthew o rugby było upejme, ale Robin wiedziała lepiej... A może po prostu była zła, że Strike się óźnił i winiła go za coś, czego wcale nie zrobił? I tak para naeonych pędziła do domu, zjednoona w tłumionej złości na łowieka, który głośno chrapał, oddalając się w terkoczącym wagonie północnej linii metra.

11 Lecz powiedz, Czemu odtrącasz mnie tak bezlitośnie? John Webster, Księżna d’Amalfi (tłum. J. Strzetelski)

– Cormoran Strike? – ytał nazajut za dwadzieścia dziewiąta dziewęcy głos, który Strike od razu skojarzył z przedstawicielką klasy średniej. – Tak – potwierdził. – Mówi Nina. Nina Lascelles. Dominic dał mi twój numer. – A, tak – powiedział Strike, który stał z nagim torsem ped lusterkiem do golenia tymanym zazwyaj obok zlewozmywaka w kuchni, gdyż w łazience było i ciemno, i ciasno. – Czy Dominic wyjaśnił ci, o co chodzi? – ytał, wytarłszy pedramieniem piankę do golenia otaczającą usta. – Tak, chcesz zinfiltrować jubileuszowe przyjęcie w Roper Chard. – „Zinfiltrować” to trochę za mocne określenie. – Ale brzmi o wiele bardziej ekscytująco. – No dobrze – powiedział rozbawiony. – Rozumiem, że się piszesz? – Oo, tak, będzie zabawa. Mogę zgadnąć, dlaego chcesz tam być i wszystkich szpiegować? – „Szpiegowanie” to też nie do końca... – Nie psuj zabawy. Mogę zgadnąć? – Proszę bardzo – powiedział Strike, upijając łyk herbaty z kubka. Utkwił ojenie za oknem. Znowu było mglisto, krótka chwila słonenej pogody dobiegła końca. – Chodzi o Bombyx Mori – powiedziała Nina. – Mam rację? Mam, prawda? Powiedz, że mam. – Masz – przyznał Strike, a ona pisnęła z zadowoleniem. – Nie powinnam o tym rozmawiać. Redakcja pypomina więzienie, do wszystkich pracowników rozesłano ostegawe mejle, w gabinecie Daniela ciągle zjawiają się prawnicy. Gdzie się otkamy? Powinniśmy najpierw się gdzieś umówić i pyjść na imprezę razem, nie uważasz? – Zdecydowanie tak – powiedział Strike. – Gdzie ci pasuje? Wyjmując długopis z płasza powieszonego obok dwi, z tęsknotą myślał o wieoe w domu, o poądnym wyaniu się, o chwili okoju i odpoynku ped wesną pobudką w sobotę, kiedy zamierzał śledzić niewiernego męża swojej ciemnowłosej klientki.

– Znasz Ye Olde Cheshire Cheese? – ytała Nina. – To py Fleet Street. Nie będzie tam nikogo ode mnie z pracy, a to tylko kawałek drogi od redakcji. To staromodny pub, ale go uwielbiam. Umówili się na wpół do ósmej. Wróciwszy do golenia, Strike zaął się zastanawiać, jak duże są szanse, że na pyjęciu dla wydawców otka kogoś, kto zna miejsce pobytu Quine’a. „Problem w tym – zganił w myślach swoje odbicie w okrągłym lusterku, gdy podobnie jak on atakowało zarost na brodzie – że dalej zachowujesz się jak żołnie z WSS. Ojczyzna nie płaci ci już za drobiazgowość, koleś”. Nie znał jednak innego osobu. Był to element jego krótkiego, ale nieelastynego prywatnego kodeksu etynego, którego pestegał pez całe dorosłe życie: rób, co do ciebie należy, i rób to dobrze. Strike zamieał ędzić większość dnia w agencji, co w normalnych okolinościach rawiało mu pyjemność. Dzielili się z Robin papierkową robotą. Jego asystentka była kobietą inteligentną i dobrą doradynią, równie zafascynowaną mechanizmem prowadzenia śledztwa jak wtedy, kiedy zjawiła się w agencji po raz pierwszy. Dziś jednak Strike szedł po schodach z uuciem graniącym z niechęcią i tak jak pypuszał, jego wprawne ułki wykryły w powitaniu Robin pewne skrępowanie, które, jak się obawiał, mogło wkrótce przybrać formę pytania: „Co sądzisz o Matthew?”. Właśnie dlatego – pomyślał Strike, wycofując się do gabinetu i zamykając dwi pod pretekstem chęci wykonania kilku telefonów – otykanie się z jedyną podwładną poza pracą jest błędem. Kilka godzin później głód zmusił go do wyjścia. Robin jak zwykle kupiła kanapki, ale nie zapukała do dwi, żeby dać mu znać, że już ekają. To także świadyło o skrępowaniu po wieoe popedniego dnia. Chcąc odwlec chwilę, w której pyjdzie im poruszyć niewygodny temat, i liąc na to, że jeśli będzie go wystarająco długo unikał, być może Robin nigdy go nie poruszy (choć z jego doświadeń wynikało, że ta taktyka nie rawdza się w odniesieniu do kobiet), Strike oznajmił – zgodnie z prawdą – że właśnie skońył rozmawiać z panem Gunfreyem. – Zamierza pójść na policję? – spytała Robin. – Hm... nie. Gunfrey nie należy do gości, któy idą na policję, kiedy ktoś im się napyka. Jest prawie takim samym krętaem jak typ, który chce mu pociąć syna. Ale zrozumiał, że tym razem przeszarżował. – Nie pomyślałeś o tym, żeby nagrać, jak ten gangster płaci ci za robotę, i zanieść to na policję? – spytała Robin bez zastanowienia. – Nie, Robin, bo od razu byłoby wiadomo, kto dał cynk, i naraziłbym nasze interesy, gdybym w czasie pracy musiał unikać płatnych zabójców. – Przecież Gunfrey nie może wiecznie trzymać syna pod kluczem! – Nie będzie musiał. Wywiezie rodzinę na nieodziewane wakacje w Stanach, zadzwoni z Los Angeles do naszego wielbiciela noży i powie, że po zastanowieniu zmienił zdanie

na temat komplikowania mu interesów. To nie powinno wyglądać zbyt podejanie. Ten gość zdążył mu już wystarająco zaleźć za skórę, żeby Gunfrey asował. Wybite okna, telefonine pogróżki pod adresem żony. Chyba w pyszłym tygodniu będę musiał wrócić do Crouch End, powiedzieć, że chłopak się nie pokazuje, i oddać małpkę – westchnął Strike. – To mało prawdopodobne, ale wolałbym, żeby nie zaczęli mnie szukać. – Dał ci...? – Małpkę, Robin: pięćset funciaków – wyjaśnił Strike. – Jak się na to mówi w Yorkshire? – Wstąsająco niska kwota za okaleenie nastolatka – stwierdziła Robin, a potem, zaskoczyła Strike’a pytaniem: – Co sądzisz o Matthew? – Miły gość – odrzekł odruchowo. Nie rozwinął tej oceny. Robin nie była głupia. Zdążyła mu już zaimponować instynktowną umiejętnością wyuwania kłamstwa, fałszywej nuty. Mimo to ym prędzej zmienił temat. – Tak sobie myślę, że może w pyszłym roku, jeśli zgarniemy poądne zyski i już dostaniesz podwyżkę, moglibyśmy zatrudnić kogoś do pomocy. Haruję non stop, długo tak nie pociągnę. Ilu klientom ostatnio odmówiłaś? – Kilku – odrzekła chłodno Robin. Uznając, że wykazał zbyt mały entuzjazm w kwestii Matthew, ale pewny, że nie chce być większym hipokrytą, niż był, Strike po chwili wycofał się do gabinetu i znowu zamknął drzwi. Tym razem miał rację tylko połowicznie. Jego odpowiedź eywiście pygnębiła Robin, która wiedziała, że gdyby Strike naprawdę polubił Matthew, nie użyłby tak definitywnego określenia jak „miły gość”. Powiedziałby: „No, jest w porządku” albo „Chyba mogłaś trafić gorzej”. Najbardziej ją zdenerwowała – wrę zraniła – wzmianka o zatrudnieniu dodatkowego pracownika. Robin odwróciła się w stronę monitora i zaęła pisać szybko i wściekle, udeając w klawiaturę mocniej niż zwykle. Wystawiała dla rozwodzącej się brunetki fakturę za ubiegły tydzień. Myślała – i najwyraźniej była w błędzie – że jest dla Strike’a kimś więcej niż jedynie sekretarką. Pomogła mu pecież zdobyć dowody, które pogrążyły zabójcę Luli Landry. Niektóre z nich zebrała nawet samodzielnie, z własnej inicjatywy. W późniejszych miesiącach kilka razy robiła ey znanie wykraające poza obowiązki asystentki: towayszyła Strike’owi podas obserwacji, kiedy w pae wyglądał naturalniej, arowała poierów i krnąbrnych świadków, któy instynktownie stawali okoniem na widok zwalistej sylwetki i gburowatej miny Strike’a. Nie wominając o tym, że udawała pez telefon najróżniejsze kobiety, których Strike z jego głębokim, basowym głosem nie miałby szans naśladować. Sądziła, że Strike myśli podobnie jak ona: asami mówił coś w rodzaju: „To dobre ćwienie dla rozwoju twoich umiejętności detektywistynych” albo „Pydałby ci się kurs

kontrwywiadowy”. Sądziła, że kiedy agencja złapie wiatr w żagle (miała prawo twierdzić, że także dzięki niej), będzie mogła liyć na szkolenie, którego z pewnością potebowała. Teraz wyglądało jednak na to, że wszystkie słowa Strike’a były tylko ucanymi mimochodem frazesami, zdawkowym poklepywaniem maszynistki po ramieniu. Po co w takim razie wciąż tam siedziała? Dlaego oduciła o wiele lepsze propozycje? (W złości Robin postanowiła zapomnieć o tym, że wcale nie chciała pracować w dziale kadr, mimo że dobrze by jej za to płacono). Może nowy pracownik będzie kobietą zdolną do wykonywania wszystkich pożytecznych zadań, a ona, Robin, stanie się recepcjonistką i sekretarką dla nich obojga i nigdy więcej nie wstanie zza biurka? Nie po to została ze Strikiem, rezygnując ze znanie lepszych zarobków i tworząc wieczne źródło napięcia w swoim związku. Punktualnie o piątej Robin perwała pisanie w połowie zdania, włożyła płasz i wyszła, zamykając szklane drzwi z niepotrzebną siłą. Task obudził Strike’a, który głęboko ał py biurku z głową opaą na ramionach. Detektyw ojał na zegarek, zobaył, że jest piąta i zaął się zastanawiać, kto pyszedł. Dopiero kiedy otwoył dwi do poekalni i zobaył, że płasz i torebka Robin zniknęły, a monitor komputera jest wyłączony, zrozumiał, że jego asystentka wyszła bez pożegnania. – Noż kurwa, bez przesady – powiedział zniecierpliwiony. Zwykle się nie dąsała. Była to jedna z cech, które w niej lubił. Co z tego, że Matthew nie pypadł mu do gustu? Pecież to nie on miał za niego wyjść. Mamroąc ze złością pod nosem, Strike zamknął agencję i wszedł po schodach do mieszkania na poddaszu. Zamieał coś zjeść i przebrać się przed spotkaniem z Niną Lascelles.

12 To kobieta niebywale pewna siebie, obdarzona wyjątkowym dowcipem i językiem. Ben Jonson, Epicoene, or The Silent Woman

Tego wieoru Strike szedł z rękami wciśniętymi głęboko do kieszeni po ciemnym, zimnym Strandzie w stronę Fleet Street, kroąc najszybciej, jak pozwalały mu zmęenie i coraz większy ból w prawej nodze. Żałował, że poucił okój i wygodę swojego lokum, szumnie nazywanego kawalerką. Nie był pewny, y wieorna wyprawa na cokolwiek mu się pyda, ale gdy już znalazł się w mroźnej mgle zimowego wieoru, znowu dał się oarować wiekowemu pięknu starego miasta, któremu był winien pywiązanie od asów dzieciństwa. Mroźny listopadowy wieór zmazał wszystkie turystyne piętna: siedemnastowiena fasada Old Bell Tavern z rozświetlonymi romboidalnymi szybami w oknach tchnęła szlachetną zabytkowością. Surowa i groźna sylwetka smoka stegącego Temple Bar malowała się na tle wysadzanej gwiazdami erni nieba, a w oddali owita mgłą kopuła Świętego Pawła lśniła niym wschodzący księżyc. Kiedy Strike zbliżał się do celu, wysoko na ceglanym mue zauważał nazwy świadące o prasowej peszłości Fleet Street – „People’s Friend”, „Dundee Courier” – ale Culpepper i jego dziennikarska brać już dawno penieśli się ze swojego tradycyjnego siedliska do Wapping i Canary Wharf. Teraz w okolicy dominowało prawo. Na pechodzącego detektywa oglądał Królewski Trybunał Sprawiedliwości – najważniejsza świątynia adeptów tego fachu. Strike, owładnięty wielkodusznością i sentymentalnym nastrojem, zbliżył się do okrągłej żóej latarni po drugiej stronie ulicy, py wejściu do Ye Olde Cheshire Cheese, i ruszył wąskim przejściem do drzwi, pochylając się, żeby nie uderzyć głową w niskie nadproże. Ciasny, wyłożony boazerią korytayk obwieszony starymi obrazami olejnymi prowadził do maleńkiej sali. Strike znowu się schylił, unikając zdeenia z wypłowiałym drewnianym szyldem „Bar tylko dla dżentelmenów” i natychmiast powitało go entuzjastyne machanie bladej, filigranowej dziewyny. Jej najbardziej wyrazistą cechą były wielkie brązowe oy. Siedziała w arnym płaszu pycupnięta obok kominka, w którym płonęły polana. W małych białych dłoniach kołysała pusty kieliszek. – Nina? – Wiedziałam, że to ty, Dominic opisał cię w każdym szczególe. – Napijesz się czegoś? Poprosiła o białe wino. Strike pyniósł sobie kufel sama smitha i usadowił się na niewygodnej drewnianej ławce obok Niny. Salę wypełniały londyńskie akcenty. – To wciąż prawdziwy pub – powiedziała Nina, jakby odgadła jego myśli. – Tylko ludzie,

któy nigdy tu nie pychodzą, myślą, że pełno tu turystów. Bywali tu Dickens, Johnson, Yeats... Uwielbiam to miejsce. Spojała na niego rozpromieniona, a on, rozgany kilkoma łykami piwa, odpowiedział jej uśmiechem. – Daleko stąd do twojej redakcji? – Jakieś dziesięć minut piechotą – powiedziała. – Jesteśmy zaraz py Strandzie. W nowym budynku z ogrodem na dachu. Będzie cholernie zimno – dodała i od razu się zatęsła, ciaśniej owijając się płaszem. – Ale szefostwo ma pretekst, żeby nie wynajmować żadnego lokalu. Nastały ciężkie czasy na rynku wydawniczym. – Womniałaś, że pojawiły się jakieś problemy w związku z Bombyx Mori – zagadnął Strike, pechodząc do sedna i starając się jak najbardziej wyprostować sztuną nogę pod stołem. – „Problemy” – powiedziała – to w tym wypadku eufemizm stulecia. Daniel Chard jest wściekły. Nie wolno umieszać Daniela Charda w rośnej powieści w roli arnego charakteru. Tego się nie robi. O nie. Zły pomysł. To dziwny łowiek. Podobno ugązł w rodzinnym biznesie, ale tak naprawdę chciał być artystą. Jak Hitler – dodała, chichocząc. Światła nad barem zatańyły w jej dużych oach. Skojayła się Strike’owi z ujną, podekscytowaną myszą. – Hitler? – powtórzył z lekkim rozbawieniem. – Kiedy się zdenerwuje, nawet pokykuje jak Hitler. Odkryliśmy to w tym tygodniu. Weśniej nikt nie słyszał, żeby podnosił głos, bo najwyżej mamrotał. A teraz kyy i wydziera się na Jerry’ego. Słychać go przez ścianę. – Czytałaś tę książkę? Zawahała się i na jej ustach zamajaczył szelmowski uśmieszek. – Oficjalnie nie – odrzekła w końcu. – A nieoficjalnie... – Powiedzmy, że co nieco podejrzałam – przyznała. – Kopia jest pod kluczem? – No cóż, tak, w sejfie Jerry’ego. Chyte ojała na Strike’a z ukosa, zachęcając go, żeby też delikatnie zadrwił z naiwnego redaktora. – Ale ponieważ Jerry ciągle zapomina szyfru, zdradził go wszystkim pracownikom. Dzięki temu zawsze może kogoś zapytać. Jerry to najsłodszy, najuciwszy łowiek na świecie i raej nie pyszłoby mu do głowy, że ktokolwiek odważyłby się peytać coś, ego nie powinien. – Kiedy widziałaś ten maszynopis? – W poniedziałek, zaraz po tym, jak go dostał. Krążyło już coraz więcej plotek, bo Christian Fisher obdzwonił w weekend z pięćdziesiąt osób i peytał im niektóre fragmenty. Słyszałam też, że zeskanował urywki i rozsyłał je mejlem.

– Domyślam się, że robił to, zanim do akcji wkroczyli prawnicy? – Tak. Zadzwonili do nas i wygłosili śmieszne pemówienie o tym, co się stanie, jeśli będziemy mówili o tej książce. Co za bzdura: próbowali nam uzmysłowić, że reputacja wydawnictwa ucierpi, jeśli nasz dyrektor naelny zostanie ośmieszony – niedługo mamy wejść na giełdę, pynajmniej tak słyszałam – i że ryzykujemy utratę pracy. Nie wiem, jak ten prawnik mógł zachować powagę, kiedy to mówił. Mój tata jest honorowym łonkiem palestry – dodała beztrosko – i twierdzi, że Chardowi byłoby bardzo trudno pociągnąć kogokolwiek z nas do odpowiedzialności, skoro o książce wie już tyle osób oza wydawnictwa. – Czy Chard jest dobrym naczelnym? – spytał Strike. – Chyba tak – powiedziała lekko zniecierpliwiona. – To dość tajemniy i dystyngowany człowiek, więc... No wiesz, to, co napisał o nim Quine, wydaje mi się zwyczajnie śmieszne. – Czyli co? – W książce Chard nazywa się Phallus Impudicus i... Strike zakrztusił się piwem. Nina zachichotała. – Nazwał go „Bezelnym Fiutem”? – ytał Strike ze śmiechem, wycierając usta wierzchem dłoni. Nina też się roześmiała. Był to zaskakująco rośny rechot jak na dziewynę o wyglądzie pilnej uczennicy. – Uyłeś się łaciny? Ja się poddałam, nienawidziłam jej. Ale każdy wie, co znay „phallus”, prawda? Sprawdziłam resztę i okazało się, że Phallus impudicus to tak naprawdę nazwa muchomora sromotnikowego. Podobno paskudnie pachnie i... co tu kryć – znowu zachichotała – wygląda jak gnijący fiut. To w stylu Owena: rośne pezwiska i wszyscy z kuśkami na wierzchu. – A co porabia Phallus Impudicus? – Hm, chodzi jak Daniel, mówi jak Daniel, wygląda jak Daniel i pejawia pewną skłonność do nekrofilii po zamordowaniu pystojnego pisaa. To naprawdę drastyne i odrażające. Jerry zawsze powtaał, że Owen uważa dzień za stracony, jeśli pynajmniej dwa razy nie doprowadzi czytelnika do wymiotów. Biedny Jerry – dodała cicho. – Dlaczego „biedny”? – spytał Strike. – On też jest w tej książce. – Jako jakiś rodzaj fallusa? Nina znowu zachichotała. – Nie powiem ci, nie ytałam fragmentu o Jerrym. Od razu peszłam do tego z Danielem, bo wszyscy mówili, że jest obydliwy i śmieszny. Jerry wyszedł tylko na pół godziny, więc nie miałam za dużo asu. Ale wszyscy wiedzą, że on też tam jest, bo Daniel go wezwał, kazał mu porozmawiać z prawnikami i dopisał jego nazwisko do wszystkich głupich mejli, w których nas ostegał, że jeśli będziemy rozmawiać o Bombyx Mori, niebo runie nam na głowę. Daniel chyba pouł się lepiej, kiedy odkrył, że Owen zaatakował też

Jerry’ego. Wszyscy uwielbiają Jerry’ego, więc pewnie myśli, że będziemy tymać język za zębami, żeby go chronić. Zresztą Bóg jeden wie, dlaego Quine epił się też Jerry’ego – dodała Nina i lekko posmutniała. – Jerry nie ma żadnych wrogów. Owen to naprawdę drań – podsumowała po chwili namysłu, wpatrując się w pusty kieliszek po winie. – Napijesz się jeszcze? – spytał Strike. Podszedł do baru. Zauważył wypchaną szarą papugę w szklanej klatce na peciwległej ścianie. Był to jedyny naprawdę oryginalny element, jaki tu otkał, i żyliwie nastawiony do tego autentynego fragmentu Londynu postanowił wyświadyć ptaszysku pysługę i założyć, że kiedyś skeało i gawędziło w tych murach, a nie zostało kupione jako wyliniała ozdoba. – Wiesz, że Quine zaginął? – spytał Strike, kiedy znowu usiadł obok Niny. – Tak, słyszałam. Wcale się nie dziwię. Narobił tyle zamieszania. – Znasz go? – Niezupełnie. Czasem wpada do redakcji i próbuje iować, no wiesz, w tej głupiej pelerynie nauconej na ramiona, popisuje się i stara wszystkich szokować. Moim zdaniem jest trochę żałosny. Poza tym nie znoszę jego książek. Jerry namówił mnie, żebym przeczytała Grzech Hobarta. Coś okropnego. – Nie wiesz, czy ostatnio Quine się do kogoś odzywał? – Nic takiego nie słyszałam – powiedziała Nina. – I nikt nie wie, dlaczego napisał książkę, która gwarantuje, że będzie ciągany po sądach? – Wszyscy pypuszają, że mocno się pokłócił z Danielem. On w końcu kłóci się ze wszystkimi. W ciągu tych wszystkich lat był u Bóg wie ilu wydawców. Słyszałam, że Daniel wydaje książki Owena tylko dlatego, żeby wszyscy myśleli, że Owen wybaył mu to, jak potraktował Joego Noha. Owen i Daniel tak naprawdę się nie lubią, każdy o tym wie. Strike pypomniał sobie zdjęcie pystojnego młodego blondyna wiszące na ścianie w gabinecie Elizabeth Tassel. – Co takiego Chard zrobił Northowi? – Nie znam szegółów – zaznayła Nina – ale wiem, że źle go potraktował. Owen pysiągł, że nigdy nie będzie pracował dla Daniela, ale później próbował szęścia u prawie wszystkich pozostałych wydawców i w końcu musiał udać, że pomylił się co do Daniela. Daniel pyjął go z powrotem, myśląc, że to będzie dobe wyglądało. W każdym razie wszyscy tak mówią. – A słyszałaś coś o tym, żeby Quine pokłócił się z Jerrym Waldegrave’em? – Nie i właśnie to jest w tym wszystkim najdziwniejsze. Dlaego zaatakował Jerry’ego? Przecież to uroczy człowiek! Chociaż z tego, co słyszałam, w zasadzie nie sposób... Strike zauważył, że Nina po raz pierwszy zastanawia się nad tym, co zamiea powiedzieć. Po chwili dodała nieco poważniejszym tonem:

– W zasadzie nie osób zgadnąć, o co chodzi Owenowi we fragmencie o Jerrym. Zresztą jak już mówiłam, ja tego nie ytałam. Ale Owen oniewierał mnóstwo osób – ciągnęła Nina. – Podobno jest tam nawet jego żona i ponoć był naprawdę podły dla Liz Tassel, która może i jest suką, ale każdy wie, że była z Owenem w najgorszych chwilach. Liz już nigdy nie uda się wydać książki w Roper Chard. Wszyscy są na nią wściekli. Wiem, że na polecenie Daniela cofnięto jej zaproszenie na dzisiejsze pyjęcie. To dość upokaające. Ale za dwa tygodnie będzie pyjęcie na eść Larry’ego Pinkelmana, jednego z jej autorów, a na tę imprezę nie mogą jej zabronić pyjść – Larry to peuroy staruszek, wszyscy go kochają. Bóg jeden wie, jak zostanie powitana, jeśli się tam zjawi. A właściwie – powiedziała Nina, oducając do tyłu jasnobrązową gywkę i gwaownie zmieniając temat – jak mam cię pedstawić, kiedy już będziemy na imprezie? Jesteś moim chłopakiem y kim? – Czy zaproszeni goście mogą przyprowadzać partnerów? – Tak, ale nikomu nie wominałam, że się z tobą otykam, więc lepiej nie mówmy, że znamy się od dawna. Powiemy, że poznaliśmy się na imprezie w ubiegłym tygodniu, okej? Entuzjazm, z jakim sugerowała fikcyjną schadzkę, wzbudził w Strike’u niepokój, le jednocześnie mile go połechtał. – Zanim wyjdziemy, muszę do toalety – powiedział, podnosząc się ciężko z drewnianej ławki, kiedy Nina osuszyła trzeci kieliszek. Schody prowadzące do toalety w Ye Olde Cheshire Cheese pyprawiały o zawrót głowy, a sufit znajdował się tak nisko, że Strike udeył się, mimo że szedł pochylony. Rozmasowując obolałą skroń i klnąc pod nosem, pomyślał, że jakaś boska siła właśnie trzepnęła go w łeb, żeby nie zapomniał, co jest dobrym pomysłem, a co nie.

13 Ktoś mi powiedział, że masz taką książkę, Gdzie są wypisane nazwiska przestępców, Na których padły donosy. John Webster, Biała diablica (tłum. W. Melcer)

Doświadenie nauyło Strike’a, że istnieje pewien rodzaj kobiet, które uważają go za mężyznę niezwykle atrakcyjnego. Zazwyaj cechowała je inteligencja połąona z intensywnym migotaniem źle podłąonych żarówek. Poza tym ęsto atrakcyjnie wyglądały i peważnie, jak lubił mawiać jego najstarszy pyjaciel Dave Polwoh, były „skońonymi pieponymi dziwadłami”. Strike nigdy nie miał asu zastanowić się nad tym, co konkretnie je do niego pyciąga, le Polwoh, skarbnica wielu słusznych teorii, uważał, że tego rodzaju kobiety („narowiste ofiary chowu wsobnego”) podświadomie szukają czegoś, co nazywał „koniem pociągowym”. Można powiedzieć, że Charlotte, była naeona Strike’a, zasługiwała na miano królowej tego gatunku. Piękna, bystra, wybuchowa i aona, raz po raz wracała do Strike’a na pekór eciwom swojej rodziny i ledwie skrywanej odrazie pyjaciół. W marcu Strike wreszcie położył kres ich szesnastoletniemu co rusz perywanemu związkowi, a ona prawie natychmiast zaręyła się ze swoim byłym chłopakiem, któremu Strike odbił ją ped laty w Oksfordzie. Nie liąc jednej wyjątkowej nocy, Strike – na własne żyenie – nie miał teraz życia uuciowego. Praca wypełniała mu w zasadzie każdą chwilę dnia i skutenie opierał się zakusom, subtelnym albo i jawnym, kobiet w rodzaju jego pięknej ciemnowłosej klientki, pyszłej rozwódki z mnóstwem wolnego asu i samotnością, którą należałoby umilić. Zawsze towayszyła mu jednak niebezpiena chęć ulegnięcia, stawienia oła komplikacjom, by pez kilka nocy zaznać pocieszenia. Nina Lascelles pędziła teraz obok niego po ciemnym Strandzie, biorąc dwa kroki na każdy jeden jego, i podawała mu swój dokładny adres py St John’s Wood, „żeby wyglądało tak, jakbyś już tam był”. Ledwie sięgała mu do ramienia, a Strike’owi nigdy nie podobały się bardzo niskie kobiety. Potokowi jej opowieści o Roper Chard towayszyło więcej śmiechu, niż to było koniene, i kilka razy dotknęła jego ramienia, żeby coś podkreślić. – Jesteśmy na miejscu – powiedziała w końcu, kiedy podeszli do wysokiego nowoesnego budynku z obrotowymi dwiami ze szkła i nazwą „Roper Chard” wypisaną na lśniącym pomarańczowym kawałku pleksiglasu zawieszonym na kamiennej fasadzie. Na końcu szerokiego holu pełnego stojących tu i tam ludzi w wieorowych strojach widać było ąd metalowych rozsuwanych dwi do wind. Nina wyjęła z torebki

zaproszenie i pokazała je łowiekowi, który wyglądał jak wynajęty pomagier w źle dopasowanym smokingu, a potem razem ze Strikiem dołąyli do dwudziestu innych osób w wielkiej windzie z lustrami. – Na tym pięte odbywają się zebrania – zawołała do niego Nina, kiedy weszli do zatłoonej sali, w której nielinym osobom na parkiecie pygrywał zeół. – Na co dzień są tu przepierzenia. No więc... kogo chcesz poznać? – Każdego, kto dobrze znał Quine’a i może wiedzieć, gdzie on teraz przebywa. – To w zasadzie tylko Jerry... Naparła na nich świeża paia gości z windy, więc wmieszali się w tłum. Strike pouł, że Nina uchwyciła się jego płasza jak dziecko, ale nie odwzajemnił się wzięciem jej za rękę ani żadnym innym gestem mogącym wzmocnić wrażenie, że są parą. Co jakiś as słyszał, jak Nina wita się z mijanymi osobami. W końcu dotarli do peciwległej ściany, gdzie stoły obsługiwane pez kelnerów w białych marynarkach uginały się pod ciężarem jedzenia, a rozmawiać można było, tylko kyąc. Strike wziął dwa maleńkie ciasteka krabowe i zjadł je, bolejąc nad ich tycim rozmiarem, a Nina zaczęła się rozglądać. – Nigdzie nie widzę Jerry’ego. Pewnie pali na dachu. Wejdziemy na górę? Oo, zoba: to Daniel Chard, brata się ze stadem! – Który to? – Ten łysy. Wokół szefa wydawnictwa rozmawiającego z ponętną młodą kobietą w arnej obcisłej sukience zostawiono na znak szacunku małą wolną pesteń, która pypominała spłaszczony krąg kukurydzy wokół startującego helikoptera. Phallus Impudicus. Strike nie potrafił powstymać uśmiechu rozbawienia, ale musiał pyznać, że Chardowi pasuje łysina. Był młodszy od Strike’a i bardziej wyoowany, niż Strike pypuszał, a do tego na swój osób pystojny. Miał gęste ciemne brwi nad głęboko osadzonymi oami, orli nos i wąskie usta. Jego arny jak węgiel garnitur nie wydawał się niym wyjątkowym, ale krawat w jasnym fioletoworóżowym koloe był ponadpeciętnie szeroki i ozdobiony rysunkami ludzkich nosów. Strike, który w kwestii ubioru zawsze był konwencjonalny, a kantyna oficerska dodatkowo wzmocniła w nim takie nastawienie, siłą ey pouł się zaintrygowany tą drobną, ale wyraźną oznaką nonkonformizmu u dyrektora naelnego, zwłasza że od asu do asu pyciągała ona zaskoczone albo rozbawione spojrzenia. – Gdzie jest alkohol? – spytała Nina, na próżno stając na palcach. – Tam – powiedział Strike, który zauważył bar obok okien z widokiem na ciemną Tamizę. – Zostań tu, ja pójdę. Białe wino? – Bąbelki, jeśli Daniel się szarpnął. Wybrał drogę pez tłum, żeby dyskretnie zbliżyć się do Charda, który obarył swoją towayszkę całym ciężarem rozmowy. Kobieta miała lekko zrozpaoną minę kogoś, kto wie, że słabo mu idzie. Strike zauważył, że gbiet dłoni, w której Chard ściska szklankę

z wodą, pokrywają erwone, lśniące plamy egzemy. Natychmiast zatymał się za Chardem, udając, że chce pepuścić grupkę młodych kobiet zmieającą w peciwną stronę. – ... to było naprawdę bardzo zabawne – mówiła nerwowo dziewyna w arnej sukience. – Tak – powiedział Chard, który wydawał się skrajnie znudzony – z pewnością. – A y w Nowym Jorku było cudownie? To znay... nie cudownie... Czy wao było jechać? Czy było zabawnie? – dopytywała jego towarzyszka. – Dużo pracy – powiedział Chard i Strike, choć nie widział tway dyrektora naelnego, odniósł wrażenie, że mężczyzna ziewnął. – Mnóstwo rozmów o elektronice. Tęgi mężyzna w tyęściowym garnitue, już teraz wyglądający na pijanego, mimo że było dopiero wpół do dziewiątej, zatymał się ped Strikiem i z pesadną upejmością odsunął się na bok. Strike nie miał innego wyjścia, jak tylko pyjąć wymyślny gest uprzejmości i ruszyć naprzód, oddalając się od Daniela Charda. – Dzięki – powiedziała Nina kilka minut później, biorąc od Strike’a szampana. – Idziemy do ogrodu na dachu? – Jasne – powiedział Strike. Też wziął szampana – nie dlatego, żeby go lubił, ale dlatego, że poza tym nie znalazł nic, co miałby ochotę wypić. – Kim jest ta kobieta, z którą rozmawia Daniel Chard? Nina, prowadząc Strike’a w stronę iralnych metalowych schodów, wyciągnęła szyję, żeby zobaczyć, o kogo mu chodzi. – To Joanna Waldegrave, córka Jerry’ego. Właśnie napisała pierwszą powieść. Czemu pytasz? Jest w twoim typie? – spytała z lekko chropawym śmiechem. – Nie – powiedział Strike. Więli się po ażurowych schodach. Strike znowu mocno opierał się o porę. Kiedy wynuyli się na dachu budynku, lodowate wieorne powiete pewietyło mu płuca. Były tam pasma aksamitnego trawnika, donice z kwiatami i młodymi dewkami, mnóstwo porozstawionych ławek, a nawet podświetlona sadzawka, w której pemykały ryby wyglądające pod arnymi liśćmi lilii jak płomienie. Wokół podwórkowych gejników pypominających olbymie stalowe gyby i umieszonych między zgrabnymi kwadratowymi trawnikami zgromadzili się ludzie zbici w grupki. Ich plecy twoyły syntetyną sielankową scenkę: stali zwróceni ku sobie i patyli na innych palay, a koniuszki ich papierosów żarzyły się w ciemności. Z dachu roztaał się oszałamiający widok na aksamitnie arne i połyskujące miasto: na London Eye rozświetlone neonowym błękitem, Oxo Tower z rubinowymi oknami, Southbank Centre, Big Bena i Pałac Westminsterski mieniący się złotem na tle nocy. – Chodź – powiedziała Nina i odważnie wzięła Strike’a za rękę, prowadząc go w stronę żeńskiego tria, które wydychało kłęby białej pary, nawet gdy nie wydmuchiwało dymu.

– Cześć, dziewczyny – powiedziała Nina. – Widziałyście Jerry’ego? – Nawalił się – powiedziała ruda, nie owijając w bawełnę. – O, nie – przejęła się Nina. – A tak dobrze mu szło! Tyczkowata blondynka spojrzała przez ramię i mruknęła: – W ubiegłym tygodniu w Arbutusie prawie urwał mu się film. – To pez Bombyx Mori – zawyrokowała pobudliwa dziewyna w krótkich ciemnych włosach. – Świętowanie ronicy ślubu w Paryżu nie doszło do skutku. Pewnie Fenella znowu wpadła w szał. Kiedy on ją w końcu zostawi? – Przyszła tu? – spytała żądna sensacji blondynka. – Tak, gdzieś się kręci – powiedziała ta z ciemnymi włosami. – Nie pedstawisz nas, Nina? Nastąpiła chaotyna prezentacja, niedająca Strike’owi szans na połapanie się, która z kobiet to Miranda, Sarah, a która Emma, i po chwili jego cztery towarzyszki znowu skupiły się na roztrząsaniu niedoli i pijaństwa Jerry’ego Waldegrave’a. – Powinien był ucić Fenellę wiele lat temu – powiedziała ciemnowłosa dziewyna. – Podła kobieta. – Sza! – syknęła Nina i wszystkie tery zastygły w nienaturalnym bezruchu, gdy podszedł do nich mężczyzna prawie dorównujący Strike’owi wzrostem. Jego okrągłą, ziemistą twa ęściowo zasłaniały ogromne okulary w rogowej oprawie i lątana gęstwina brązowych włosów. Czerwone wino wypełniające po begi jego kieliszek niemal wylewało mu się na rękę. – Milczenie winowajców – zauważył z życzliwym uśmiechem. Mówił głośno i powoli, co uświadomiło Strike’owi, że ma do ynienia z zaprawionym pijakiem. – Zgaduję, że rozmawiacie o jednym z tech tematów: Bombyx – Mori – Quine. Cześć – dodał, oglądając na Strike’a i wyciągając rękę: ich oy znajdowały się na tej samej wysokości. – Nie znamy się, prawda? – Jerry – Cormoran, Cormoran – Jerry – powiedziała natychmiast Nina. – Mój chłopak – dodała, kierując to wyjaśnienie raczej w stronę trzech kobiet niż wysokiego redaktora. – Cameron? – spytał Waldegrave, zbliżając dłoń do ucha. – Prawie – powiedział Strike. – Pepraszam – powiedział Waldegrave. – Jestem głuchy na jedno ucho. Moje, panie, yżbyście plotkowały w obecności tego wysokiego nieznajomego – dodał z wymuszoną wesołością – mimo bardzo wyraźnego zaądzenia pana Charda, że nikt oza wydawnictwa nie powinien zostać wtajemniczony w jego wstydliwy sekret? – Nie naskarżysz na nas, prawda Jerry? – spytała ciemnowłosa dziewczyna. – Jeśli Daniel eywiście chciał zachować tę książkę w tajemnicy – zniecierpliwiła się ruda, ucając jednak szybkie ojenie pez ramię, żeby rawdzić, y szefa nie ma

w pobliżu – nie powinien był rozsyłać po mieście prawników, żeby wyciszyć rawę. Ciągle wydzwaniają do mnie ludzie, pytając, co się dzieje. – Jerry – odezwała się odważnie ciemnowłosa dziewyna – dlaego musiałeś rozmawiać z prawnikami? – Bo tam jestem, Sarah – powiedział Waldegrave i machnął kieliszkiem, pez co ęść jego zawaości chlapnęła na zadbany trawnik. – Siedzę w tym po moje niedosłyszące uszy. W książce. Wszystkie kobiety wydały z siebie dźwięki świadczące o oburzeniu i sprzeciwie. – Co złego Quine mógłby o tobie napisać, pecież tak dobe go traktowałeś? – ytała ciemnowłosa dziewczyna. – Bemię pieśni Owena zasadza się na tym, że jestem niepotebnie brutalny wobec jego arcydzieł – wyjaśnił Waldegrave i wolną ręką wykonał gest, który pypominał tnące nożyczki. – I to wszystko? – zdziwiła się blondynka z ledwie słyszalną nutą rozarowania. – Wielkie ey. Ma szęście, że z kimś, kto zachowuje się tak jak on, w ogóle podpisano umowę. – Wygląda na to, że znowu zszedł do podziemia – stwierdził Waldegrave. – Nie odpowiada na moje telefony. – Tchórzliwy drań – powiedziała rudowłosa. – W zasadzie bardzo się o niego martwię. – Martwisz się? – powtórzyła ruda z niedowierzaniem. – Nie mówisz poważnie, Jerry. – Też byś się mawiła, gdybyś peytała tę książkę – powiedział Waldegrave, lekko czkając. – Owen chyba fiksuje. To się czyta jak pożegnanie samobójcy. Blondynka cicho się roześmiała, lecz szybko zamilkła, kiedy Waldegrave na nią spojrzał. – Ja nie żartuję. Wydaje mi się, że Owen przeżywa załamanie nerwowe. Pod całą typową dla niego groteskowością wyuwa się podtekst: wszyscy są peciwko mnie, wszyscy chcą mnie zniszczyć, wszyscy mnie nienawidzą... – Bo i nienawidzą – wtrąciła blondynka. – Żadnej racjonalnie myślącej osobie nie pyszłoby do głowy, że można coś takiego wydać. A teraz w dodatku zniknął. – Pecież on ciągle znika – zniecierpliwiła się rudowłosa. – To jego popisowy numer, prawda: dać nogę? Daisy Caer z Davis-Green mówiła mi, że kiedy wydawali jego Braci Balzac, dwa razy się naburmuszył i poszedł nie wiadomo gdzie. – Martwię się o niego – powtórzył uparcie Waldegrave. Pociągnął duży łyk wina i dodał: – Mógł sobie podciąć żyły... – Owen by się nie zabił! – prychnęła blondynka. Waldegrave ojał na nią z miną, która według Strike’a wyrażała politowanie zmieszane z niechęcią. – Wiesz, Mirando, ludzie się zabijają, kiedy myślą, że odebrano im cały sens ich życia.

Nawet to, że inni uważają ich cierpienie za śmieszne, nie jest w stanie ich zniechęcić. Blondynka wyglądała tak, jakby nie wieyła własnym uszom. Spojała na koleżanki, szukając wsparcia, ale żadna nie stanęła w jej obronie. – Pisae są inni – ciągnął Waldegrave. – Nigdy nie otkałem takiego, który byłby choć trochę dobry i jednoeśnie nie miałby nierówno pod sufitem. Ta cholerna Liz Tassel powinna o tym pamiętać. – Twierdzi, że nie wie, co było w książce – powiedziała Nina. – Mówi wszystkim, że była chora i nie przeczytała tego dokładnie... – Znam Liz Tassel – warknął Waldegrave i Strike z zainteresowaniem dostegł błysk prawdziwej złości w oach tego pociwego pijanego redaktora. – Wiedziała, co robi, kiedy rozsyłała tę cholerną książkę. Myślała, że to jej ostatnia szansa, żeby zarobić na Owenie. Świetna reklama w tle skandalu z udziałem Fancoua, którego nienawidzi od lat... ale kiedy zrobił się smród, wyrzekła się swojego klienta. Do diabła, przecież to skandal. – Daniel cofnął jej zaproszenie na dzisiejszy wieór – powiedziała ciemnowłosa dziewczyna. – Musiałam do niej zadzwonić i ją o tym poinformować. To było straszne. – Jerry, nie wiesz przypadkiem, dokąd Owen mógł pójść? – spytała Nina. Waldegrave wzruszył ramionami. – Może być wszędzie. Ale mam nadzieję, że gdziekolwiek jest, nic mu się nie stało. Mimo wszystko lubię tego głupiego drania: to silniejsze ode mnie. – A ten wielki skandal z udziałem Fancoua? – ytała rudowłosa. – Ktoś mi mówił, że miał jakiś związek z recenzją... Wszyscy opró Strike’a zaęli mówić jednoeśnie, ale głos Waldegrave’a bmiał najdonośniej i jego koleżanki zamilkły z instynktowną upejmością, jaką kobiety ęsto okazują niedysponowanym mężczyznom. – Myślałem, że wszyscy znają tę historię – powiedział Waldegrave i znowu cicho knął. – Mówiąc w skrócie, pierwsza żona Michæla, Eleth, napisała bardzo słabą powieść. W magazynie literackim ukazała się jej anonimowa parodia. Eleth ją wycięła, pypięła sobie z przodu do sukienki i zagazowała się à la Sylvia Plath. Ruda wydała z siebie zduszony okrzyk. – Zabiła się? – Ano tak – powiedział Waldegrave, pociągając kolejny łyk wina. – Pisae: nierówno pod sufitem. – Kto napisał tę parodię? – Wszyscy zawsze myśleli, że Owen. On zapeał, ale to chyba zrozumiałe, biorąc pod uwagę, co się stało – powiedział Waldegrave. – Owen i Michæl po śmierci Eleth pestali się do siebie odzywać. Ale w Bombyx Mori Owen w pomysłowy osób zasugerował, że tak naprawdę autorem parodii był sam Michael. – Boże – powiedziała wstrząśnięta ruda. – A skoro mowa o Fancourcie – Waldegrave ojał na zegarek – musicie wiedzieć,

że o dziewiątej pekażemy na dole waniałą wiadomość. Postarajcie się tego nie przegapić, dziewczyny. Oddalił się. Dwie z kobiet zgasiły papierosy i poszły za nim. Blondynka odpłynęła w stronę innej grupki. – Jerry jest uroy, prawda? – powiedziała Nina do Strike’a, drżąc w głębi wełnianego płaszcza. – Bardzo wielkoduszny – pyznał Strike. – Chyba tylko on uważa, że Quine nie do końca wiedział, co robi. Wracamy do ciepła? Na granicach świadomości Strike’a chlupotało zmęenie. Miał ogromną ochotę iść do domu, rozpoąć żmudny proces układania swojej nogi do snu (jak to określał w myślach), zamknąć oy i róbować peać bite osiem godzin, zanim będzie musiał wstać i znowu przebywać w pobliżu czyjegoś niewiernego męża. W sali na dole zrobiło się jesze tłoniej. Nina kilka razy pystawała, żeby kyknąć coś znajomym do ucha. Strike został pedstawiony pysadzistej autorce romansów, która wydawała się oszołomiona tanim szampanem i głośną muzyką, oraz żonie Jerry’ego Waldegrave’a, wylewnie i pijacko witającej się z Niną zza gęstwiny lątanych arnych włosów. – Zawsze się podlizuje – stwierdziła oschle Nina, kiedy już się od niej uwolniła, i poprowadziła Strike’a w stronę prowizorynej sceny. – Wywodzi się z bogatej rodziny i wyraźnie pokazuje, że wychodząc za Jerry’ego, poślubiła kogoś poniżej swojego poziomu. Okropna snobka. – To, że twój ojciec ma honorowy tytuł łonka palestry, robi na niej wrażenie? – ytał Strike. – Twoja pamięć mnie praża – powiedziała Nina, oglądając na niego z podziwem. – Nie, chyba raej chodzi o... No dobe, w zasadzie to jestem arystokratką. Kto by na to zwracał uwagę? Ale tacy ludzie jak Fenella zwracają. Jeden z szeregowych pracowników ustawiał właśnie mikrofon na drewnianej mównicy na scenie niedaleko baru. W tle widniało logo Roper Chard z węzłem między dwoma wyrazami oraz napis: „Setny jubileusz”. Nastąpiło nużące dziesięciominutowe oekiwanie, w asie którego Strike genie i adekwatnie do sytuacji reagował na paplaninę Niny, co wymagało wielkiego wysiłku, gdyż była od niego znacznie niższa, a w sali panował coraz większy hałas. – Jest tu Larry Pinkelman? – ytał, pypominając sobie starego autora książek dla dzieci z portretu na ścianie u Elizabeth Tassel. – Och, nie, on nie cierpi przyjęć – odrzekła wesoło Nina. – Myślałem, że zamierzacie zorganizować przyjęcie na jego cześć. – Skąd wiesz? – spytała zaskoczona. – Powiedziałaś mi w pubie.

– Rany, ty naprawdę uważnie słuchasz. No tak, organizujemy kolację z okazji wznowienia jego opowiadań bożonarodzeniowych, ale to będzie bardzo kameralna impreza. Larry nie cierpi tłumów, jest naprawdę nieśmiały. W końcu na scenę wszedł Daniel Chard. Rozmowy ucichły do szmeru, a potem wszyscy zamilkli. Kiedy Chard ułożył notatki i odchrząknął, Strike wyczuł w powietrzu napięcie. Pomyślał, że Chard ma na pewno ogromne doświadenie w takich sytuacjach, a mimo to trudno było uznać jego publine wystąpienie za udane. W regularnych odstępach asu odruchowo oglądał na to samo miejsce nad głowami zgromadzonych. Z nikim nie nawiązywał kontaktu wzrokowego, chwilami prawie nie było go słychać. Po zabraniu słuchay w krótką podróż pez waniałą historię Roper Publishing na chwilę zboył w stronę popedników Chard Books, wydawnictwa swojego dziadka, opisał zjednoenie tych pedsiębiorstw oraz wyraził radość i skromną dumę – równie beznamiętnym i monotonnym tonem – z powodu stania od dziesięciu lat u steru tego pedsiębiorstwa o globalnym zasięgu. Jego żarciki wywoływały pesadny śmiech podsycany według Strike’a tyleż alkoholem, co zakłopotaniem. Strike pyłapał się na tym, że wpatruje się w chore dłonie Charda – wyglądały, jakby ktoś je ugotował. Znał kiedyś w wojsku młodego szeregowego, którego egzema tak bardzo nasilała się pod wpływem stresu, że teba go było hospitalizować. – Nie ma wątpliwości – powiedział Chard, pechodząc do następnej strony, która jak zauważył Strike, będący jednym z najwyższych mężyzn na sali i stojący blisko sceny, okazała się ostatnią stroną pemówienia – że rynek wydawniy znajduje się teraz w fazie gwaownych zmian i nowych wyzwań, ale jedno pozostaje dziś równie aktualne jak sto lat temu: najważniejsza jest treść. Możemy się poszycić wółpracą z najlepszymi pisaami na świecie i Roper Chard zamiea nadal dostarać emocji, wyzwań i rozrywki. W związku z tym – zbliżenie się do punktu kulminacyjnego nie zostało podkreślone ekscytacją, le rozluźnieniem Charda w obliu rychłego końca jego męarni – mam zaszyt i pyjemność poinformować was, że w tym tygodniu pozyskaliśmy jednego z najwanialszych pisay na świecie. Panie i panowie, powitajcie Michaela Fancourta! Po sali petoył się wyraźny szmer pypominający bryzę. Jakaś pejęta kobieta głośno kyknęła. Gdzieś z tyłu rozległy się brawa, które rozpesteniły się niym stelający ogień. Strike zobaył, jak otwierają się dwi w oddali, błysnęła zbyt duża głowa i kwaśna mina, po ym Fancou zginął w gąszu rozentuzjazmowanych pracowników. Zanim wszedł na scenę i uścisnął Chardowi dłoń, minęło kilka minut. – O mój Boże – powtarzała Nina, z podnieceniem bijąc brawo. – O mój Boże! Jerry Waldegrave, który podobnie jak Strike pewyższał co najmniej o głowę większość obecnych na sali kobiet, stał prawie dokładnie napeciwko nich po drugiej stronie sceny. Znowu tymał pełny kieliszek wina, więc nie mógł klaskać. Bez uśmiechu uniósł kieliszek do ust, patrząc, jak Fancourt staje przed mikrofonem i ucisza zgromadzonych gestem dłoni. – Dzięki, Dan – powiedział Fancou. – Cóż, nigdy bym nie pypuszał, że się tutaj

znajdę – powiedział, na co tłum zareagował gromkim śmiechem – ale uję się, jakbym wrócił do domu. Pisałem już dla Charda, potem dla Ropera i to były dobre asy. Byłem młodym gniewnym – wszyscy zachichotali – a teraz jestem starym gniewnym – jesze większe rozbawienie, a nawet lekki uśmiech Daniela Charda – i nie mogę się doekać, żeby wściekać się dla was – pesadna wesołość Charda i reszty słuchay. Chyba tylko Strike i Waldegrave nie pokładali się ze śmiechu. – Bardzo się cieszę, że znowu tu jestem i zrobię, co w mojej mocy, żeby... Jak to ująłeś, Dan?... żeby Roper Chard wciąż dostarało emocji, wyzwań i rozrywki. Burza oklasków. Dwaj mężczyźni uścisnęli sobie dłonie w blasku fleszy. – Podobno wziął pół miliona – powiedział jakiś pijany mężyzna obok Strike’a – i dziesięć tysięcy, żeby się tu dzisiaj pokazać. Fancou zszedł ze sceny i znalazł się dokładnie napeciwko Strike’a. Jego ponura mina prawie w ogóle nie różniła się od tej, z którą pozował do zdjęć, ale gdy wyciągnęły się ku niemu ręce, wydał się szczęśliwszy. Michael Fancourt nie gardził pochlebstwami. – Rany – powiedziała Nina do Strike’a. – Dasz wiarę? Perośnięta głowa Fancoua zniknęła w tłumie. Pojawiła się za to ponętna Joanna Waldegrave, która próbowała się dopchać do sławnego autora. Nagle wyrósł za nią jej ojciec. Pijackim gestem wyciągnął rękę i niezbyt delikatnie złapał córkę za ramię. – Ma z kim rozmawiać, Jo, daj mu spokój. – Mamusia od razu do niego poszła, czemu jej nie złapiesz? Strike patył, jak Joanna, wyraźnie rozzłoszona, oddala się od ojca. Daniel Chard też zniknął. Strike zastanawiał się, y pypadkiem nie wymknął się z sali, kiedy tłum skupił się na Fancourcie. – Twój dyrektor naczelny nie przepada za blaskiem jupiterów – powiedział do Niny. – Podobno i tak zrobił wielkie postępy – odekła Nina, wciąż patąc w stronę Fancoua. – Dziesięć lat temu nie był w stanie oderwać wzroku od kaki. Ale wiesz, to dobry biznesmen. Bystry. Ciekawość Strike’a walczyła ze zmęczeniem. – Nina – powiedział, odciągając towayszkę od tłumu wokół Fancoua. Ochoo pozwoliła się prowadzić – mówiłaś, że gdzie jest maszynopis Bombyx Mori? – W sejfie Jerry’ego – odekła. – Piętro niżej. – Upiła trochę szampana. W jej wielkich oczach pojawił się błysk. – Prosisz o to, o co myślę, że prosisz? – Miałabyś duże kłopoty? – Ogromne – powiedziała beztrosko. – Ale wzięłam ze sobą kaę wstępu i wszyscy są zajęci, prawda? Jej ojciec jest honorowym łonkiem palestry – pomyślał bezlitośnie Strike. Pewnie woleliby jej nie wyrzucać z pracy. – Myślisz, że moglibyśmy zrobić kopię?

– Zróbmy – powiedziała, dopijając szampana. W windzie było pusto, a piętro niżej ciemno i bezludnie. Nina otwoyła dwi kaą magnetyną i pewnym krokiem poprowadziła go między wyłąonymi monitorami komputerów i opuszonymi biurkami w stronę wielkiego gabinetu w rogu. Jedynymi źródłami światła były tam wienie rozświetlony Londyn za oknami i mrugająca raz po raz maleńka pomarańczowa dioda zahibernowanego komputera. Gabinet Waldegrave’a nie został zamknięty na klu, ale sejf umieszony za regałem odchylanym na zawiasach wymagał wprowadzenia kodu. Nina wystukała tery cyfry. Drzwi odskoczyły i Strike zobaczył niedbale wrzucony do środka stos kartek. – Oto on – powiedziała wesoło Nina. – Nie mów tak głośno – poradził jej Strike. Stanął na atach, a ona robiła dla niego kopię na kserokopiarce ustawionej obok dwi. Niekońący się szelest i szum działał dziwnie kojąco. Nikt się nie zjawił, nikt ich nie zobaczył. Piętnaście minut później Nina włożyła maszynopis do sejfu i zamknęła go. – Gotowe. Podała Strike’owi kopię iętą kilkoma mocnymi gumkami. Kiedy ją od niej brał, na kilka sekund pechyliła się w jego stronę. Była podchmielona: zakołysała się i powoli o niego otarła. Miał u niej dług wdzięności, ale uł obezwładniające zmęenie. Nie nęciło go ani pójście z nią do jej mieszkania py St John’s Wood, ani zabranie jej na poddasze py Denmark Street. Czy wyjście do baru, na pykład jutro wieorem, byłoby stosowną zapłatą? Nagle sobie pypomniał, że nazajut ma być jego urodzinowa kolacja u siostry. Lucy mówiła, że może kogoś przyprowadzić. – Masz ochotę pójść jutro wieczorem na nudną imprezę? – spytał Ninę. Roześmiała się, wyraźnie zachwycona. – Co w niej będzie takiego nudnego? – Wszystko. Dzięki tobie zrobi się weselej. Co ty na to? – Czemu nie – powiedziała z radością. Wyglądało na to, że zaproszenie wyrównało rachunki. Strike pouł, jak jej oekiwanie jakiegoś fizynego gestu słabnie. Wyszli z nieoświetlonej redakcji w atmosfee serdenego koleżeństwa. Strike ukrył kopię maszynopisu Bombyx Mori pod płaszem. Zanotował adres i numer telefonu Niny, a potem, czując ulgę i wyzwolenie, odprowadził ją do taksówki.

14 [...] a asem siedzi tam całe popołudnia i yta te same wstrętne, nędzne (niech je franca, nie mogę ich wytrzymać) łajdackie wiersze. Ben Jonson, Każdy w swoim humorze (tłum. J. Kydryński)

Następnego dnia był marsz peciwko wojnie, w której Strike stracił nogę – tysiące ludzi (rodziny żołniey na pedzie) szły krętą trasą pez serce chłodnego Londynu, niosąc tranarenty. Strike słyszał od wólnych pyjaciół z wojska, że wśród demonstrantów będą rodzice Gary’ego Topleya – poległego w wybuchu, na skutek którego Strike został kaleką – ale nie pyszło mu do głowy, żeby do nich dołąyć. Jego uuć do wojny nie dałoby się zaweć w arnych literach na białym prostokątnym tranarencie. Rób, co do ciebie należy, i rób to dobe – tak bmiało jego kredo zarówno wtedy, jak i teraz, a marsz sugerowałby wyuty sumienia, których nie miał. Pymocował zatem protezę, włożył swój najlepszy włoski garnitur i ruszył w stronę Bond Street. Szukał podstępnego męża, uparcie twierdzącego, że żona, z którą pozostawał w separacji – ciemnowłosa klientka Strike’a – pez nieostrożność zgubiła po pijaku kilka sztuk bardzo cennej biżuterii, kiedy para mieszkała w hotelu. Pypadkiem Strike wiedział jednak, że mąż jest tego ranka umówiony py Bond Street, i miał peucie, iż ęść ekomo zgubionej biżuterii może się w cudowny sposób odnaleźć. Obiekt wszedł do jubilera, kiedy Strike oglądał wystawę sklepu napeciwko. Gdy pół godziny później stamtąd wyszedł, Strike wybrał się na kawę, odekał dwie godziny, a następnie wszedł do jubilera i oznajmił, że jego żona uwielbia szmaragdy. Po półgodzinnym zainscenizowanym oglądaniu najróżniejszej biżuterii stwoone pez niego pozory skłoniły ekedienta do pokazania tego samego naszyjnika, o którego kradzież brunetka podejewała męża. Strike natychmiast go kupił, co było możliwe dzięki temu, że klientka dała mu na ten cel dziesięć tysięcy funtów. Dziesięć tysięcy funtów za udowodnienie mężowi oszustwa było niym dla kobiety, która zabiegała o ugodę waą miliony. W drodze do domu Strike kupił kebab. Zamknął naszyjnik w małym sejfie zainstalowanym w agencji (zazwyaj pechowywał w nim obciążające zdjęcia), poszedł na górę, zapaył sobie kubek mocnej herbaty, zdjął garnitur i włąył telewizor, żeby móc śledzić wstęp do transmisji meu Arsenalu ze Spursami. Następnie wygodnie wyciągnął się na łóżku i zaczął czytać maszynopis ukradziony poprzedniego dnia wieczorem. Tak jak powiedziała Elizabeth Tassel, Bombyx Mori okazało się wynatuoną wersją Wędrówki Pielgyma, osadzoną na folklorystynej ziemi niyjej. Tytułowy bohater (młody genialny pisa) wyrusza z wyy zamieszkanej pez skońonych kretynów – zbyt

zaślepionych, by poznać się na jego talencie – w wielce symboliną podróż do dalekiego miasta. Bogactwo oraz osobliwość języka i obrazowania skojayły się Strike’owi z pobieżnie przeczytanymi Braćmi Balzac, ale zainteresowanie tematem zmotywowało go do lektury. Pierwszą znajomą postacią, która wyłoniła się z zawiłych i nierzadko obscenicznych zdań, była Leonora Quine. Podróżując pez krainę pełną różnych niebezpieeństw i potworów, błyskotliwy młody Bombyx napotkał Sukkuba, kobietę opisaną pokrótce jako „zużyta kurwa”, który pojmał go, związał, a następnie zgwałcił. Leonora została opisana bardzo obrazowo: chuda i zaniedbana, w wielkich okularach, beznamiętna i śmieelnie poważna. Systematynie gwałcony pez kilka dni Bombyx zdołał pekonać Sukkuba, żeby go uwolnił. Sukkub był jednak tak zdruzgotany jego odejściem, że Bombyx zgodził się go zabrać w dalszą drogę, co stało się pierwszym z wielu ęstych, dziwnych i onirynych zwrotów w tej historii, w której coś złego i peraźliwego zmieniało się w dobre i rozsądne bez słowa uzasadnienia czy przeprosin. Kilka stron dalej Bombyxa i Sukkuba zaatakowało stwoenie nazwane Kleszem, w którym Strike z łatwością rozpoznał Elizabeth Tassel: miało kwadratową żuchwę, niski głos i budziło perażenie. Bombyx znowu został zgwałcony, le potem też się zlitował, pozwalając oprawcy, by dołąył do niego i Sukkuba. Klesz miał niepyjemny zwyaj ssania piersi Bombyxa, kiedy ten spał. Bombyx robił się coraz chudszy i słabszy. Płeć Bombyxa ulegała dziwnym mutacjom. Nie tylko posiadał on zdolność karmienia piersią, le wkrótce zaął pejawiać oznaki ciąży, mimo że wciąż zaokajał stające mu na drodze kobiety, które najwyraźniej były nimfomankami. Brnąc pez pełne ozdobników rośności, Strike zastanawiał się, ilu poretów prawdziwych ludzi nie zauważył. Niepokoił go brutalny charakter otkań Bombyxa z innymi postaciami. Ich perwersyjność i okrucieństwo nie pomijały chyba żadnego otworu w ciele. To była sadomasochistyna gorąka. Pez wszystko pewijał się jednak stały wątek zasadniej niewinności i ystości Bombyxa, a proste stwierdzenie jego geniuszu miało najwidoniej wystaryć, by ytelnik wybaył mu wszelkie zbrodnie, w których Bombyx brał udział równie ochoo jak otaające go ekome potwory. Pewracając kaki, Strike pypomniał sobie opinię Waldegrave’a, że Quine jest psychinie chory. Powoli zaczynał się skłaniać ku identycznemu wnioskowi... Zbliżał się poątek meu. Strike odłożył maszynopis, ując się tak, jakby długo tkwił w ciemnej, brudnej piwnicy z dala od naturalnego światła i świeżego powieta. Teraz doświadał jedynie pyjemnego wyekiwania. Był pewny, że Arsenal wygra – minęło siedemnaście lat, odkąd ta drużyna po raz ostatni przegrała ze Spursami na własnym boisku. Na terdzieści pięć minut Strike zatracił się w pyjemności i ęstych okykach zagrzewających Arsenal do walki. Jego drużyna wygrywała dwa do zera. W perwie z pewną niechęcią ściszył telewizor i wrócił do dziwanego świata wyobraźni Owena Quine’a. Nie rozpoznał nikogo, dopóki Bombyx nie zbliżył się do miasta, do którego zmieał. Tu

na moście peuconym pez fosę wokół murów obronnych stała wielka, powłóąca nogami i krótkowzroczna postać: Krojczy. Zamiast okularów w rogowej oprawie Krojy miał nasuniętą na oło apkę i niósł pewieszony pez ramię ruszający się, zakrwawiony worek. Bombyx pyjął propozycję Krojego, który obiecał zaprowadzić jego, Sukkuba i Klesza do tajemnych dwi do miasta. Strike uodpornił się już na opisy seksualnej pemocy, więc wcale go nie zdziwiło, kiedy wyszło na jaw, że Krojy ma zamiar wykastrować Bombyxa. Wywiązała się bójka, w asie której worek zsunął się z ramienia Krojego i ze środka wyskoyła kaełkowata istota płci żeńskiej. Krojy pozwolił uciec Bombyxowi, Sukkubowi i Kleszowi, a sam pobiegł za karlicą. Bombyxowi i jego towayszkom udało się znaleźć szelinę w murach obronnych. Kiedy się obejeli, zobayli, że Krojy topi nieszęsną istotkę w fosie. Strike tak bardzo zagłębił się w lektue, że nie zauważył, kiedy zaęła się druga połowa meczu. Spojrzał na ściszony telewizor. – O kurwa! Było dwa dwa. Nie mógł uwieyć, że Spursom udało się wyrównać. Perażony oducił maszynopis na bok. Obrona Arsenalu rozpadała się na jego oach. Powinni byli wygrać ten mecz. Mieli być najlepsi w lidze. – KURWA! – wasnął Strike dziesięć minut później, kiedy udeona głową piłka poszybowała nad Fabiańskim. Spursi wygrali. Wyłąył telewizor, ucając jesze kilka niecenzuralnych słów, i ojał na zegarek. Zostało mu tylko pół godziny na wzięcie prysznica i pebranie się ped otkaniem z Niną Lascelles na St John’s Wood. Wiedział, że podróż taksówką do Bromley i z powrotem będzie kosztowała founę. Z obydzeniem pomyślał o ekających go ostatnich stronach maszynopisu Quine’a, doskonale rozumiejąc Elizabeth Tassel, która je pominęła. Nawet nie był pewny, dlaczego to czyta – chyba tylko z ciekawości. Pybity i rozdrażniony wszedł pod prysznic, żałując, że nie może ędzić tego wieoru w domu. Był pekonany – wbrew zdrowemu rozsądkowi – że gdyby obsceniny, koszmarny świat Bombyx Mori nie odwrócił jego uwagi, Arsenal mógłby wygrać.

15 Ale ja ci eknę, że w mieście stołenym poznawać krewniaków jest e wcale nie w modzie. William Congreve, Światowe sposoby (tłum. G. Sinko)

– Jak ci się podoba Bombyx Mori? – ytała Nina, kiedy odjeżdżali od jej domu taksówką, na którą Strike’a nie było stać. Gdyby nie zaprosił Niny, pojechałby do Bromley i z powrotem tranoem publinym, mimo że taka podróż byłaby czasochłonna i niewygodna. – Wytwór chorego umysłu – powiedział Strike. Nina się roześmiała. – Nie ytałeś innych książek Owena. Są prawie tak samo okropne. Ale pyznaję, że ta naprawdę ma działanie wymiotne. Jak ci się podobał ropiejący kutas Daniela? – Jeszcze do niego nie dotarłem. Nie mogę się doczekać. Pod ciepłym wełnianym płaszem, tym samym co popedniego dnia wieorem, Nina miała na sobie arną obcisłą sukienkę na ramiąkach, której Strike doskonale się pyjał, kiedy jego towayszka zaprosiła go do mieszkania py St John’s Wood, gdyż musiała jesze znaleźć torebkę i klue. Teraz ściskała w dłoni butelkę wina, którą wyniosła z kuchni, widząc, że pyszedł z pustymi rękami. Była bystrą, ładną i dobe wychowaną dziewyną, ale jej chęć otkania się z nim już następnego dnia po tym, jak się poznali – w dodatku otkania się w sobotni wieór – świadyła o lekkomyślności albo może o desperacji. Strike znowu zadawał sobie pytanie, co on właściwie wyrabia, kiedy wytaali się z serca Londynu ku królestwu domów wykupionych na własność – pestronnych, wypełnionych ekresami do kawy i telewizorami HD – ku wszystkiemu, ego on nigdy nie posiadał, a co wedle założeń jego zatroskanej siostry powinno być szczytem jego ambicji. Cała Lucy: organizowała dla niego urodzinową kolację we własnym domu. Była zupełnie pozbawiona wyobraźni i choć w Bromley ęsto wydawała się bardziej udręona niż gdzie indziej, uważała swój dom za bardzo atrakcyjne miejsce. Naleganie na kolację urodzinową, na którą jubilat nie miał ochoty, też było w stylu Lucy, ponieważ nie potrafiła zrozumieć, że Strike mógłby naprawdę tej kolacji nie chcieć. W świecie Lucy zawsze świętowało się urodziny, nigdy o nich nie zapominano: musiał być to, świeki, kaki z żyeniami i prezenty. Czas musiał zostać oznaony, poądek zachowany, tradycja podtrzymana. Kiedy taksówka pejeżdżała pez Blackwall Tunnel, wioząc ich pod Tamizą na południe Londynu, Strike uznał, że pyprowadzenie Niny na rodzinne pyjęcie będzie deklaracją

nonkonformizmu. Mimo konwencjonalnej butelki wina tymanej na kolanach, Nina była energina, z radością podejmowała ryzyko i koystała z okazji. Mieszkała sama i rozmawiała o książkach, a nie o dzieciach. Krótko mówiąc, nie była kobietą w stylu Lucy. Blisko godzinę po wyjściu z Denmark Street, z poelem lżejszym o pięćdziesiąt funtów, Strike pomógł Ninie wysiąść w ciemności i chłodzie na ulicy Lucy i poprowadził ją ścieżką pod olbymią magnolią dominującą w ogródku ped domem. Zanim zadzwonił do dwi, wyjaśnił z pewnym ociąganiem: – Chyba powinienem był ci powiedzieć: to kolacja urodzinowa. Dla mnie. – Och, rzeczywiście powinieneś był powiedzieć! Wszystkiego... – To nie dzisiaj – przerwał jej Strike. – Nie ma o czym mówić. I zadzwonił do drzwi. Szwagier Strike’a, Greg, wpuścił ich do środka. Nastąpiło długie poklepywanie po ramieniu połąone z pokazem pesadnej radości na widok Niny. Od razu ucił się w oczy brak podobnych emocji u Lucy, która wparowała do przedpokoju ubrana w fartuszek włożony na elegancką sukienkę, trzymając szpatułkę niczym miecz. – Nie mówiłeś, że kogoś pyprowadzisz! – syknęła Strike’owi do ucha, kiedy się pochylił, żeby pocałować ją w policzek. Lucy była niska, miała jasne włosy i okrągłą twa. Nikt nigdy nie zgadł, że są okrewnieni. Lucy była owocem romansu ich matki z innym znanym muzykiem. Rick, gitaysta rytminy, w peciwieństwie do ojca Strike’a utymywał ze swoją latoroślą przyjazne stosunki. – Myślałem, że prosiłaś, żebym kogoś pyprowadził – mruknął Strike do siostry, kiedy Greg zaprosił Ninę do salonu. – Spytałam, y masz taki zamiar – poprawiła go Lucy ze złością. – O Boże... Będę musiała dostawić jeszcze jedno... Biedna Marguerite... – Jaka Marguerite? – ytał Strike, ale Lucy już pędziła z uniesioną szpatułką w stronę jadalni, zostawiając gościa honorowego samego w przedpokoju. Strike westchnął i poszedł za Gregiem i Niną do salonu. – Nieodzianka! – powitał go jasnowłosy mężyzna z zakolami, wstając z kanapy, z której uśmiechała się jego żona w okularach. – Jezu wszechmogący – powiedział Strike, podchodząc, żeby z prawdziwą pyjemnością uścisnąć wyciągniętą dłoń. Nick i Ilsa byli dwojgiem z jego najstarszych pyjaciół i tylko w ich osobach otykały się dwie połówki jego młodości: udane małżeństwo Londynu z Kornwalią. – Nikt mi nie mówił, że tu będziecie! – No wiesz, właśnie na tym polega nieodzianka, Oggy – powiedział Nick, kiedy Strike całował Ilsę w policzek. – Znasz Marguerite? – Nie – powiedział Strike. – Nie znam. Zatem dlatego Lucy pytała, y Strike zamiea kogoś pyprowadzić. Tak wyobrażała

sobie kobietę, w której mógłby się zakochać i z którą mógłby ędzić resztę życia w domu z magnolią w ogródku. Marguerite miała ciemne włosy, tłustą cerę i ponurą minę. Włożyła błyszącą fioletową sukienkę, którą prawdopodobnie kupiła, zanim trochę pybrała na wadze. Strike nie miał wątpliwości, że jest rozwódką. W tej kwestii zaynał pejawiać zdolność jasnowidzenia. – Cześć – powiedziała, kiedy chuda Nina w arnej sukience na ramiąkach gawędziła z Gregiem. To krótkie powitanie zawierało w sobie morze goryczy. Zatem zasiedli do kolacji w siódemkę. Strike adko widywał swoich cywilnych pyjaciół, odkąd zwolniono go z wojska z pyyn zdrowotnych. Ogrom pracy, którą sam sobie naucił, zatarł granice między dniem powszednim a weekendem, ale teraz Strike znowu zdał sobie rawę z tego, jak bardzo lubi Nicka i Ilsę i że byłoby nieskońenie lepiej, gdyby siedzieli gdzieś teraz tylko we trójkę i delektowali się curry. – Skąd znacie Cormorana? – spytała zaciekawiona Nina. – Ja chodziłam z nim do szkoły w Kornwalii – powiedziała Ilsa, uśmiechając się do Strike’a nad stołem. – Co jakiś czas. Zjawiałeś się i znikałeś, prawda, Corm? I py wędzonym łososiu po raz kolejny powtóono historię pokawałkowanego dzieciństwa Strike’a i Lucy, ich podróży z wędrującą matką, regularnych powrotów do St Mawes oraz do cioci i wujka, któy pełnili funkcję ich zastępych rodziców pez całe dzieciństwo i wiek młodzieńczy. – Potem matka znowu wzięła Corma do Londynu. Ile miałeś wtedy lat, siedemnaście? – spytała Ilsa. Strike uł, że Lucy nie podoba się ta rozmowa: jego siostra nie znosiła opowiadać o ich nietypowym wychowaniu, o ich niesławnej matce. – I wylądował razem ze mną w starym dobrym ogólniaku dla twardzieli – powiedział Nick. – Wspaniałe czasy. – Wao było się kumplować z kimś takim jak Nick – powiedział Strike. – Zna Londyn jak własną kieszeń. Jego tata jest taksiarzem. – Też jeździsz taksówką? – ytała Nina, wyraźnie zachwycona egzotynością pyjaciół Strike’a. – Nie – odekł wesoło Nick. – Jestem gastroenterologiem. Oggy i ja zorganizowaliśmy wspólną imprezę na osiemnaste urodziny... – ...a Corm zaprosił na nią Dave’a, swojego pyjaciela z St Mawes, i mnie – powiedziała Ilsa. – Po raz pierwszy pojechałam do Londynu, byłam taka przejęta... – ...i wtedy się poznaliśmy – dokończył Nick, uśmiechając się do żony. – I po tych wszystkich latach wciąż nie macie dzieci? – ytał Greg, dumny ojciec tech synów. Na chwilę zapadła cisza. Strike wiedział, że Nick i Ilsa pez kilka lat bezskutenie starali się o dziecko.

– Jeszcze nie – powiedział Nick. – A ty czym się zajmujesz, Nina? Wzmianka o Roper Chard ożywiła nieco Marguerite, która posępnie pyglądała się Strike’owi z drugiego końca stołu, jakby był smakowitym kąskiem bezlitośnie umieszczonym poza jej zasięgiem. – Michæl Fancou właśnie peniósł się do Roper Chard – oświadyła. – Dziś rano przeczytałam o tym na jego stronie internetowej. – O rety, dopiero wczoraj podano to do publicznej wiadomości – powiedziała Nina. Jej „o rety” skojayło się Strike’owi z Dominikiem Culpepperem zwracającym się do kelnerów per „kolego”. Pomyślał, że zrobiła to ze względu na Nicka i być może chciała pokazać Strike’owi, że ona też potrafi się doskonale odnaleźć wśród proletariuszy. (Charlotte, była naeona Strike’a, nigdy nie zmieniała słownictwa ani akcentu, bez względu na to, gdzie się znajdowała. Poza tym nie lubiła żadnego z jego przyjaciół). – Och, jestem wielką fanką Michæla Fancoua – powiedziała Marguerite. – Dom pustki to jedna z moich ulubionych powieści. Uwielbiam Rosjan, a w twórości Fancoua jest coś, co mi przypomina Dostojewskiego... Strike domyślił się, że Lucy powiedziała Marguerite o jego studiach na Oksfordzie i o tym, że jest bystry. Żałował, że nie dzieli go od Marguerite tysiąc kilometrów i że Lucy tak słabo go zna. – Fancou nie potrafi pisać o kobietach – stwierdziła lekceważąco Nina. – Stara się, ale mu nie wychodzi. Jego kobiety składają się wyłącznie z fochów, cycków i tamponów. Nick parsknął w kieliszek z winem, nie odziewając się takiego słowa jak „cycki”. Jego reakcja rozśmieszyła Strike’a. – Chłopaki, macie po tydzieści sześć lat – upomniała ich Ilsa, chichoąc. – Jeden i drugi. Na miłość boską. – Moim zdaniem jest cudowny – upierała się Marguerite bez cienia uśmiechu. Pozbawiono ją potencjalnego panera, nawet jeśli miał tylko jedną nogę i nadwagę. Nie zamieała odpuścić także Michæla Fancoua. – A w dodatku niesamowicie pystojny. Skomplikowany i bystry, zawsze lubiłam takich mężczyzn. Westchnęła i spojrzała na Lucy, najwidoczniej nawiązując do jakichś dawnych klęsk. – Ma nieproporcjonalnie dużą głowę – powiedziała Nina, wesoło wyekając się ekscytacji, jaka wieór weśniej ogarnęła ją na widok Fancoua. – I jest wyjątkowo arogancki. – Zawsze uważałam, że to, co zrobił dla tego młodego amerykańskiego pisaa, było bardzo wzruszające – odekła Marguerite, kiedy Lucy zabrała talee po pystawkach i skinęła na Grega, żeby pomógł jej w kuchni. – Dokońył jego powieść. Mam na myśli tego młodego autora, który umarł na AIDS, jak on się...? – Joe North – powiedziała Nina. – Dziwię się, że w ogóle zdołałeś tu doteć po tym, co się stało dzisiaj po południu –

szepnął Nick do Strike’a. Nick, niestety, kibicował Spursom. Greg, który wrócił do stołu, niosąc udziec jagnięcy, usłyszał słowa Nicka i natychmiast podchwycił wątek. – Musiało cię zaboleć, co Corm? Wszyscy myśleli, że Arsenal ma zwycięstwo w kieszeni. – Co tu się dzieje? – ytała Lucy jak nauycielka pywołująca klasę do poądku. Postawiła na stole półmiski z ziemniakami i waywami. – Och, Greg, proszę, tylko nie futbol. Piłeczka wróciła zatem do Marguerite. – Tak, tym, co zainirowało Fancoua do napisania Domu pustki, był właśnie dom, który zostawił mu w adku jego zmarły pyjaciel, miejsce, gdzie byli szęśliwi w młodości. To bardzo wzruszające. Prawdziwa historia żalu, straty, przekreślonych ambicji... – Właściwie to Joe Noh zostawił ten dom Michælowi Fancouowi i Owenowi Quine’owi – poprawiła ją Nina zdecydowanym tonem. – I obydwaj napisali powieści inirowane tym miejscem. Michæl zdobył Bookera, a Owen został pez wszystkich zjechany – dodała, zwracając się do Strike’a. – Co się stało z tym domem? – ytał Strike Ninę, kiedy Lucy podała mu tale z jagnięciną. – Och, to było wieki temu, pewnie go edali – powiedziała Nina. – Jestem pekonana, że nie chcieli się niym dzielić, nienawidzą się od lat. Odkąd Eleth Fancou zabiła się z powodu tej parodii. – Nie wiesz przypadkiem, gdzie jest ten dom? – Jego tam nie ma – powiedziała Nina ściszonym głosem. – Kogo nie ma i gdzie? – zaciekawiła się Lucy, z trudem kryjąc rozdrażnienie. Jej plany dotyące Strike’a ełzły na niym. Nie było szans, by kiedykolwiek polubiła Ninę. – Zaginął jeden z naszych pisay – wyjaśniła jej Nina. – Jego żona poprosiła Cormorana, żeby go odnalazł. – Jakiś człowiek sukcesu? – spytał Greg. Bez wątpienia Greg miał już dość tego, że jego żona wienie zamawia się losem błyskotliwego, le ubogiego brata, który mimo intensywnej pracy ledwie wychodził na swoje, ale sformułowanie „łowiek sukcesu”, wraz ze wszystkimi konotacjami, jakich nabierało w ustach Grega, wywoływało u Strike’a reakcję uczuleniową. – Nie – odparł – chyba nie nazwałbyś Quine’a człowiekiem sukcesu. – Kto cię zatrudnił, Corm? Wydawca? – spytała zatroskana Lucy. – Jego żona – powiedział Strike. – Ale będzie w stanie zapłacić? – dopytywał Greg. – Żadnej dobroynności, Corm, to musi być twoja najważniejsza zasada w interesach. – Dziwię się, że nie zapisujesz tych złotych myśli – szepnął Nick do Strike’a, kiedy Lucy

proponowała Marguerite dokładkę wszystkich dań ze stołu (w ramach rekompensaty za brak szans na wzięcie Strike’a do domu, poślubienie go i zamieszkanie dwie ulice dalej z nowym, błyszczącym ekspresem do kawy „od Lucy i Grega”). Po kolacji penieśli się na beżowy tyęściowy komplet wypoynkowy w salonie, gdzie wręono Strike’owi kaki z żyeniami i prezenty. Lucy i Greg kupili mu nowy zegarek („Bo wiem, że popedni się popsuł” – powiedziała Lucy). Strike wzruszył się, że pamiętała i na chwilę pypływ ułości pysłonił jego złość wywołaną tym, że siostra ściągnęła go do siebie do domu, że suszyła mu głowę z powodu decyzji, jakie podejmował w życiu, że poślubiła Grega... Zdjął z ręki tani, ale praktyny zamiennik, który kupił sobie sam, i założył zegarek od Lucy: był duży, lśniący, miał metalową bransoletę i wyglądał jak duplikat zegarka Grega. Nick i Ilsa kupili mu „tę whisky, którą lubisz”: Arran Single Malt. Mocno pypominała mu o Charlotte, z którą próbował jej po raz pierwszy, ale wszelkie szanse na melancholijne wspomnienia przekreśliło nagłe pojawienie się w drzwiach trzech osobników w piżamach. – Jest już tort? – spytał najstarszy z nich. Strike nigdy nie chciał mieć dzieci (Lucy potępiała taką postawę) i prawie nie znał swoich siosteńców, z którymi adko się widywał. Najstarszy i najmłodszy wyszli za matką z pokoju, żeby wziąć po kawałku jego tou. Ich brat ruszył jednak prosto do Strike’a i wyciągnął w jego stronę własnoręcznie zrobioną laurkę. – To jesteś ty – wyjaśnił Jack, wskazując rysunek – jak dostajesz medal. – Odznaczono cię medalem? – spytała z uśmiechem Nina, wytrzeszczając oczy. – Dzięki, Jack – powiedział Strike. – Chcę być żołnierzem – oznajmił Jack. – To twoja wina, Corm – wtrącił Greg tonem, w którym Strike, chcąc nie chcąc, usłyszał pewną niechęć. – Kupujesz mu żołnierzyki. Opowiadasz mu o swoim pistolecie. – O dwóch pistoletach – poprawił go Jack. – Miałeś dwa pistolety – powiedział do Strike’a. – Ale musiałeś je oddać. – Dobra pamięć – pochwalił go Strike. – Daleko zajdziesz. Lucy zjawiła się z własnoręnie upieonym toem, rozjaśnionym tydziestoma sześcioma świekami i udekorowanym ymś, co wyglądało jak setki drażetek Smaies. Gdy Greg wyłąył światło i wszyscy zaęli śpiewać, Strike’a dopadła wrę pemożna ochota, żeby wyjść. Postanowił, że gdy tylko uda mu się wymknąć z tego pokoju, zadzwoni po taksówkę. Tymasem z pyklejonym do tway uśmiechem zdmuchnął świeki, unikając ojenia Marguerite, która siedziała niedaleko w fotelu i z niepokojącym brakiem powściągliwości pożerała go wzrokiem. To nie jego wina, że pełni najlepszych intencji pyjaciele i rodzina zmuszali go do odgrywania roli odznaonego za odwagę opiekuna porzuconych kobiet. Zadzwonił po taksówkę z łazienki na dole i pół godziny później oznajmił, całkiem nieźle udając żal, że on i Nina muszą już iść. Nazajutrz czekała go wczesna pobudka.

W zatłoonym i hałaśliwym pedpokoju, gdzie Strike zgrabnie uchylił się ped Marguerite chcącą pocałować go prosto w usta i gdzie jego siosteńcy dawali upust nadmiernemu podnieceniu i skutkom wieornego ożycia dużej ilości cukru, a Greg nadgorliwie pomagał Ninie włożyć płaszcz, Nick mruknął do Strike’a: – Nie wiedziałem, że gustujesz w niskich kobietach. – Nie gustuję – odparł cicho Strike. – Wczoraj coś dla mnie zwinęła. – Tak? Na twoim miejscu okazałbym jej wdzięność, wpuszając ją na górę – powiedział Nick. – Inaczej rozgnieciesz ją jak żuka.

16 [...] nie pozwólcie, żeby nasza kolacja wystygła, będziecie mieli krwi do syta. Thomas Dekker i Thomas Middleton, Cnotliwa ladacznica (tłum. J. Kydryński)

Budząc się następnego ranka, Strike od razu pouł, że nie jest we własnym łóżku. Było zbyt wygodnie, pościel wydawała się zbyt gładka. Rozproszone na kołde promienie słońca padały z innej strony, a zaciągnięte zasłony tłumiły bębnienie deszu. Podźwignął się do pozycji siedzącej i mrużąc oy, rozejał się po sypialni – popedniego wieoru widział ją tylko pez moment, w świetle lampki. W luste napeciwko zobaył swój nagi tors. Gęste, ciemne włosy na klatce piersiowej twoyły arną plamę na tle błękitnej ściany za jego plecami. Niny nie było w sypialni, ale pouł zapach kawy. Tak jak się odziewał, w łóżku Nina okazała się pełna zapału i energina, dzięki emu pegoniła lekką melancholię, która groziła mu po pyjęciu urodzinowym. Teraz zastanawiał się jednak, jak szybko byłby w stanie się ulotnić. Ociąganie się oznaałoby wzbudzenie oekiwań, którym nie był gotowy sprostać. Jego proteza stała obok, opaa o ścianę. Już miał się zsunąć z łóżka i po nią sięgnąć, ale szybko się cofnął, gdyż dwi do sypialni się otwoyły i do środka weszła Nina: ubrana, z mokrymi włosami, gazetami pod pachą, dwoma kubkami kawy w jednej ręce i taleem pełnym croissantów w drugiej. – Wyskoyłam na chwilę – wyjaśniła zdyszana. – Boże, na zewnąt jest okropnie. Dotknij mojego nosa, prawie zamarzłam. – Nie musiałaś tego robić – powiedział, pokazując na croissanty. – Umieram z głodu, a kawałek dalej jest fantastyna piekarnia. Popat: „News of the World”, wielki artykuł na wyłączność Dominica! Zdjęcie skompromitowanego para, właściciela ukrytych kont, które Strike ujawnił Culpepperowi, wypełniało środek pierwszej strony, otoone zdjęciami dwóch kochanek i wyciągniętych od jego asystentki dokumentów z Kajmanów. Lord Parker z Karaibów – kyał nagłówek. Strike wziął gazetę od Niny i pejał aykuł. Culpepper dotymał słowa: nigdzie nie było wzmianki o asystentce ze złamanym sercem. Nina siedziała obok Strike’a na łóżku i ytała razem z nim, ucając lekko peśmiewe uwagi: „O Boże, jak ktoś mógł mu to zrobić, spójrz na niego” i „O rany, to odrażające”. – Culpepperowi na pewno to nie zaszkodzi – powiedział Strike, zamykając gazetę, kiedy obydwoje skończyli czytać. Jego wzrok pyciągnęła data na góe pierwszej strony: 21 listopada. Urodziny jego byłej narzeczonej.

Pouł lekki, bolesny ucisk pod lotem słonenym i nagły pypływ wyrazistych, niechcianych womnień... Rok temu prawie o tej samej poe obudził się obok Charlotte py Holland Park Avenue. Pypomniał sobie jej długie arne włosy, duże oechowozielone oy, ciało, jakiego nigdy więcej nie zobay, nie będzie mógł dotknąć... Tego ranka byli szęśliwi: łóżko pełniło funkcję tratwy ratunkowej unoszącej się na wzbuonym mou ich powracających bez końca kłopotów. Podarował jej bransoletkę, której zakup (Charlotte o tym nie wiedziała) wymagał zaciągnięcia peraźliwie wysoko oprocentowanej pożyki... a dwa dni później, w jego urodziny, Charlotte dała mu włoski garnitur, poszli na kolację i nawet w końcu ustalili datę ślubu, szesnaście lat od pierwszego spotkania... Wyznaenie tej daty rozpoęło jednak nową i okropną fazę w ich związku, jakby zniszyło niepewność i napięcie, w których pywykli żyć. Charlotte była coraz bardziej wybuchowa, coraz bardziej kapryśna. Kłótnie i sceny, tłuona porcelana, oskarżanie Strike’a o niewierność (podas gdy to ona, jak się potem dowiedział, potajemnie otykała się z mężyzną, z którym była teraz zaręona)... Mimo trudności wytymali ze sobą jesze prawie tery miesiące, aż w ostatniej paskudnej eklozji oskarżeń i furii wszystko skończyło się na dobre. Zaszeleściła bawełna: Strike rozejał się i prawie zdziwił, widząc, że nadal jest w sypialni Niny. Ona zaś szykowała się do zdjęcia koszulki i wskoczenia z powrotem do łóżka. – Nie mogę zostać – powiedział, znowu sięgając po protezę. – Dlaego? – ytała z rękami skyżowanymi z podu, tymając rąbek koszulki. – Daj spokój, przecież jest niedziela! – Mam robotę – skłamał. – W niedzielę ludzie też potrzebują detektywów. – Aha – powiedziała, starając się, żeby to zabmiało eowo, choć wyglądała na przybitą. Wypił kawę, dokładając starań, żeby rozmowa była serdena, ale bezosobowa. Nina patyła, jak Strike pypina protezę i idzie do łazienki, a kiedy wrócił, żeby się ubrać, siedziała w fotelu zwinięta w kłębek i z nieco żałosną miną chrupała croissanta. – Na pewno nie wiesz, gdzie był ten dom? Ten, który oddziedziyli Quine i Fancou? – spytał, wkładając spodnie. – Co? – ytała zdezorientowana. – A... Boże, chyba nie zamieasz go szukać? Mówiłam ci, że najprawdopodobniej został sprzedany wiele lat temu! – Może spytam o niego żonę Quine’a – powiedział. Dodał, że zadzwoni, ale zrobił to poiesznie, żeby mogła się domyślić, że to tylko puste słowa, wyłąnie dla formy, i opuścił jej dom z uuciem lekkiej wdzięności, ale bez wyrzutów sumienia. Kiedy Strike szedł nieznajomą ulicą w stronę stacji metra, desz kłuł go w twa i ręce. Bożonarodzeniowe światełka mrugały w witrynie piekarni, w której Nina niedawno kupiła croissanty. Po pokrytej kroplami powiechni peślizgnęło się wielkie odbicie pygarbionego Strike’a ściskającego w zimnej pięści reklamówkę, którą upejmie dała mu

Lucy, żeby mógł schować kaki z żyeniami, urodzinową whisky i pudełko od nowego lśniącego zegarka. Jego myśli nieodparcie wracały do Charlotte, tydziestosześcioletniej, ale wyglądającej jak dwudziestopięciolatka, świętującej urodziny z nowym naeonym. Być może dostała brylanty. Zawsze mówiła, że takie ey jej nie obchodzą, ale asem, kiedy się kłócili, blask wszystkiego, czego nie mógł jej dać, wracał i mocno uderzał go w twarz... „Człowiek sukcesu?” – zainteresował się Greg, gdy była mowa o Owenie Quinie. Tak naprawdę pytał: „Duży samochód? Ładny dom? Okrągła sumka na koncie?”. Strike minął Beatles Coffee Shop z zabawnie rozmieszonymi i oglądającymi na niego arno-białymi głowami fantastynej wórki, po ym wszedł we względne ciepło stacji metra. Nie chciał ędzić deszowej niedzieli sam na poddaszu py Denmark Street. Wolał się czymś zająć w rocznicę urodzin Charlotte Campbell. Przystanął, żeby wyjąć komórkę i zadzwonił do Leonory Quine. – Halo? – odezwała się szorstko. – Cześć, Leonora, mówi Cormoran Strike... – Znalazłeś Owena? – spytała ostrym tonem. – Obawiam się, że nie. Dzwonię, bo właśnie się dowiedziałem, że twój mąż dostał dom w spadku po przyjacielu. – Jaki dom? Wydawała się zmęona i rozdrażniona. Pomyślał o różnych bogatych mężach, z którymi miał do ynienia na gruncie zawodowym – o mężyznach ukrywających ped żonami kawalerki – i zaął się zastanawiać, y pypadkiem nie ujawnił egoś, co Quine zatajał przed rodziną. – To nieprawda? Czy pisarz, niejaki Joe North, nie zostawił domu Owenowi i...? – A, o to chodzi – powiedziała. – Tak, py Talgah Road. Ale to było ponad tydzieści lat temu. Czemu o to pytasz? – Dom został sprzedany? – Nie – powiedziała z żalem. – Ten cholerny Fancou nigdy na to nie pozwolił. Z ystej złośliwości, bo sam nigdy z niego nie koysta. Dom po prostu tam stoi, jest bezużyteny i popada w ruinę. Strike oparł się o ścianę obok automatów biletowych i utkwił ojenie w okrągłym suficie podtymywanym pajęyną zastałów. Tak to jest – pomyślał znowu – kiedy pyjmuje się klientów, będąc niepytomnym ze zmęenia. Powinien był ytać, y posiadają jakieś nieruchomości. Powinien był się tym zainteresować. – Czy ktokolwiek sprawdził, czy nie ma tam przypadkiem twojego męża? Wydała z siebie drwiący okrzyk. – On by tam nie poszedł! – powiedziała, jakby Strike zasugerował, że jej mąż mógł się ukryć w pałacu Buckingham. – Nienawidzi go, nigdy się do niego nie zbliża! Zresztą tam

chyba nawet brakuje mebli i w ogóle. – Masz klucz? – Nie wiem. Ale Owen nigdy by tam nie poszedł! Nie był tam od dziesięciu lat. To byłoby okropne miejsce na kryjówkę, stare i puste. – Gdybyś zechciała poszukać tego klucza... – Nie mogę się zerwać i jechać na Talgah Road, mam Orlando! – powiedziała, tak jak się spodziewał. – Zresztą mówię ci, on by nie... – Mogę do ciebie wpaść? – perwał jej Strike – Jeśli uda ci się znaleźć klu, wezmę go i sprawdzę to sam. Po prostu chcę mieć pewność, że szukaliśmy wszędzie. – No tak, ale... jest niedziela – powiedziała ze zdumieniem. – Wiem. Myślisz, że mogłabyś poszukać tego klucza? – W poądku – uległa po chwili milenia. – Ale – dodała w ostatnim pypływie energii – jego tam nie będzie! Strike pojechał metrem i po jednej pesiadce dotarł do Westbourne Park, a potem z kołnieem podniesionym dla ochrony ped lodowatym potopem pomaszerował w stronę adresu, który Leonora zapisała mu podczas ich pierwszego spotkania. Była to jedna z tych dziwnych stref Londynu, gdzie milioney mieszkają o ut beretem od rodzin z klasy robotniej, zajmujących swoje domy od terdziestu albo i więcej lat. Skąpana w deszu sceneria twoyła dziwną dioramę: eleganckie nowe apaamentowce za cichymi, nijakimi tarasami, luksusowa nowość obok wygodnej starości. Dom Quine’ów stał py Southern Row, okojnej bonej ulice otoonej małymi budynkami z cegły, niedaleko pobielonego pubu o nazwie Chilled Eskimo. Pechodząc obok, zmanięty i mokry Strike zmrużył oy i ojał na szyld nad głową: obrazek pedstawiał szęśliwego Inuitę zażywającego relaksu obok perębla i zwróconego plecami do wschodzącego słońca. Dwi domu Quine’ów obłaziły z zielonej farby w odcieniu mułu. Od frontu wszystko było zniszone, łąnie z fuką wiszącą na jednym zawiasie. Dzwoniąc do dwi, Strike pomyślał o słabości Quine’a do wygodnych pokoi hotelowych i zaginiony mężyzna jesze bardziej stracił w jego oczach. – Szybki jesteś – brzmiało szorstkie powitanie Leonory, kiedy otworzyła drzwi. – Wejdź. Poszedł za nią ciemnym, wąskim korytaem. Po lewej zauważył uchylone dwi do pomieszenia, które najprawdopodobniej było gabinetem Owena Quine’a. Wyglądało niepoądnie i brudno. Z biurka, na którym stała stara elektryna maszyna do pisania, zwisały wysunięte szuady. Strike wyobraził sobie, jak Quine po kłótni z Elizabeth Tassel wydziera z maszyny kartki. – Udało ci się znaleźć klu? – ytał Strike Leonorę, kiedy weszli do ciemnej, zatęchłej kuchni na końcu korytarza. Całe wyposażenie kuchni wyglądało tak, jakby miało co najmniej tydzieści lat. Strike odniósł wrażenie, że jego ciocia Joan miała identyną ciemnobrązową mikrofalówkę

w latach osiemdziesiątych. – Znalazłam kilka kluy – powiedziała Leonora, pokazując w stronę sześciu sztuk leżących na stole. – Nie wiem, czy któryś z nich będzie pasował. Żaden z nich nie był pyepiony do kółka, a jeden okazał się taki duży, że mógł otwierać chyba tylko drzwi do kościoła. – Jaki numer ma ten dom przy Talgarth Road? – spytał Strike. – Sto siedemdziesiąt dziewięć. – Kiedy tam byłaś po raz ostatni? – Ja? Nigdy tam nie byłam – oznajmiła tonem nieudawanej obojętności. – Nie interesował mnie. Niemądra decyzja. – Jaka decyzja? – O zostawieniu go im obu. – Widząc malujące się na tway Strike’a upejme pytanie, wyjaśniła zniecierpliwiona: – Mówię o tym Norcie, który zostawił dom Owenowi i Michælowi Fancouowi. Chciał, żeby tam pisali. Od tej pory żaden z nich z niego nie korzystał. Marnotrawstwo. – I nigdy tam nie byłaś? – Nie. Dostali go mniej więcej w tym asie, kiedy urodziłam Orlando. Nie interesował mnie – powtórzyła. – To wtedy urodziłaś Orlando? – spytał zaskoczony Strike. Wydawało mu się, że Orlando to nadpobudliwa dziesięciolatka. – Tak, w osiemdziesiątym szóstym – powiedziała Leonora. – Moje dziecko jest niepełnosprawne. – Aha – powiedział Strike. – Rozumiem. – Teraz Orlando boy się na góe, bo musiałam ją skyeć – ciągnęła Leonora w adkim pypływie wylewności. – Podkrada różne ey. Wie, że to nieładnie, ale ciągle to robi. Pyłapałam ją, jak wyjmowała poel z torebki naszej sąsiadki Edny, która woraj wpadła nas odwiedzić. Nie chodziło jej o pieniądze – dodała poiesznie, jakby z ust Strike’a padło oskarżenie. – Spodobał jej się kolor. Edna to rozumie, bo zna Orlando, ale nie wszyscy są tacy jak Edna. Tłumaczę córce, że to nieładnie. Ona wie, że to nieładnie. – Więc nie będziesz miała nic peciwko temu, że je wezmę i wypróbuję? – ytał Strike, zgarniając klucze ze stołu. – Skoro chcesz – powiedziała Leonora, ale dodała z uporem: – Jego tam nie będzie. Strike włożył zdoby do kieszeni, zrezygnował z kawy i herbaty zaproponowanych poniewczasie przez Leonorę i znów wyszedł na zimny deszcz. Gdy skierował się w stronę Westbourne Park Tube Station, skąd ekała go krótka i niedroga podróż, pouł, że znowu utyka. Spiesząc się z wyjściem z mieszkania Niny, pymocował protezę mniej starannie niż zwykle i nie zastosował żadnego z łagodzących produktów, które pomagają chronić skórę pod spodem. Osiem miesięcy temu (tego samego dnia, w którym później został dźgnięty nożem

w ramię) Strike zaliył paskudny upadek ze schodów. Specjalista, niedługo potem oglądający mu nogę, poinformował go, że doszło do dodatkowego, choć prawdopodobnie odwracalnego uszkodzenia więzadeł stawu kolanowego amputowanej końyny. Zalecił okłady z lodu, wypoynek i regularne kontrole. Strike’a nie było jednak stać na odpoynek i nie miał ochoty na dalsze badania, więc zabandażował kolano i starał się pamiętać o unoszeniu nogi w pozycji siedzącej. Ból właściwie ustąpił, ale od asu do asu, kiedy Strike dużo chodził, noga znowu zaczynała boleć i puchnąć. Droga, którą mozolnie maszerował, skręciła w prawo. Szła za nim wysoka, chuda, pygarbiona postać z pochyloną głową, tak że było widać jedynie ubek jej arnego kaptura. Oywiście postąpiłby najrozsądniej, gdyby wrócił do domu i dał odpoąć kolanu. Była niedziela. Wcale nie musiał maszerować po całym Londynie w deszczu. „Jego tam nie będzie” – powiedziała Leonora w głowie Strike’a. Alternatywnym rozwiązaniem był powrót na Denmark Street i słuchanie deszu bębniącego w źle wstawione okno obok łóżka, gdzie zbyt blisko, w pudłach na korytau, leżały albumy pełne zdjęć Charlotte... Lepiej było się ruszać, pracować, myśleć o problemach innych ludzi... Mrugając w deszu, ojał na mijane domy i kątem oka zauważył postać idącą dwadzieścia metrów za nim. Miała ciemny, obszerny płasz, ale sądząc po krótkich, szybkich krokach, Strike uznał, że to kobieta. W jej chodzie zauważył też coś zastanawiającego, nienaturalnego. Nie pejawiała ani ktyny zaabsorbowania sobą typowego dla samotnego acerowia w zimny mokry dzień. Nie pochylała głowy dla ochrony ped żywiołami ani nie utymywała stałego tempa, skupiając się jedynie na dotarciu do celu. Nieustannie dostosowywała prędkość, pyieszając tylko nieznanie, le nie uszło to uwagi Strike’a. Co kilka kroków twa ukryta pod kapturem odsłaniała się na chłodny atak zacinającego deszu, by szybko znów pogrążyć się w cieniu. Ten ktoś miał Strike’a na oku. Co powiedziała Leonora podczas ich pierwszego spotkania? „Chyba ktoś mnie śledzi. Wysoka, ciemnowłosa przygarbiona dziewczyna”. Strike zaął ekerymentować, nieznanie pyieszając i zwalniając. Odległość między nim i tą kobietą pozostała jednak taka sama. Ukryta twarz, bladoróżowa niewyraźna plama, podnosiła się częściej, żeby sprawdzić jego pozycję. Kobieta nie miała doświadenia w śledzeniu ludzi. Strike, który był w tym ekeem, szedłby chodnikiem po drugiej stronie ulicy i udawał, że rozmawia pez komórkę, ukrywając skupienie i wyjątkowe zainteresowanie obiektem... Dla zabawy udał nagłe wahanie, jakby ogarnęły go wątpliwości co do dalszej drogi. Ciemna postać, zbita z tropu, zastygła w bezruchu jak araliżowana. Strike ruszył dalej i kilka sekund później znowu usłyszał odgłos jej kroków, odbijający się echem od mokrego

chodnika. Kobieta nawet nie zdawała sobie sprawy, że ją przejrzał. Kawałek dalej ukazała się stacja Westbourne Park: długi, niski budynek ze złotej cegły. Tam Strike zamieał doprowadzić do konfrontacji, ytać kobietę o godzinę, pyjeć się jej twarzy. Skręcił w stronę stacji i szybko odskoył w bok, ekając w niewidonym miejscu tuż przy drzwiach. Mniej więcej pół minuty później zauważył wysoką, ciemną postać biegnącą w stronę wejścia w połyskliwych kroplach deszu, wciąż z rękami w kieszeniach. Bała się, że go zgubi, że już wsiadł do wagonu. Zrobił szybki, zdecydowany krok w stronę dwi, żeby stanąć z nią twaą w twa. Sztuczna noga poślizgnęła się na mokrych płytkach. – O, kurwa! Schodząc do mało eleganckiego półszpagatu, zupełnie stracił równowagę i upadł. W długich, upływających w zwolnionym tempie sekundach poprzedzających jego zetknięcie z brudną mokrą podłogą i bolesne lądowanie na butelce whisky w reklamówce zobaył na tle wejścia zastygłą w bezruchu sylwetkę, która po chwili zniknęła jak spłoszona sarna. – Niech to szlag – wydyszał, leżąc na pemoonych płytkach, podas gdy ludzie py automatach biletowych gapili się bez słowa. Upadając, znowu wykręcił sobie nogę. Obawiał się, że mógł zerwać więzadło. Kolano, które weśniej było jedynie nadwyrężone, teraz zawyło z bólu. Peklinając w duchu niedokładnie wycierane podłogi i sztywną konstrukcję sztunych kostek, Strike róbował się podnieść. Nikt nie chciał się do niego zbliżyć. Bez wątpienia wzięto go za pijaka – whisky od Nicka i Ilsy wysunęła się z reklamówki i ze stukotem toczyła po podłodze. W końcu pracownik londyńskiego metra pomógł mu podźwignąć się na nogi, mamroąc pod nosem, że jest pecież znak ostegający ped śliską podłogą: – Nie widział go pan, nie jest wystarająco duży? Podał Strike’owi whisky. Upokoony Cormoran mruknął dziękuję i pokuśtykał w stronę bramek, chcąc jedynie uciec od niezlionych ciekawskich spojrzeń. Usiadł bezpienie w wagonie jadącym na południe, rozprostował nadwyrężoną nogę i obmacał kolano pez odnie. Wydawało się podrażnione i obolałe, tak jak wiosną, kiedy adł ze schodów. Wściekły na dziewynę, która go śledziła, próbował znaleźć jakiś sens w tym, co zaszło. Kiedy zaęła za nim iść? Obserwowała dom Quine’ów, widziała, jak Strike wchodzi do środka? Czy mogła (niepyjemna myśl) omyłkowo wziąć Strike’a za Owena Quine’a? Kathryn Kent się to zdarzyło – na chwilę, w ciemności... Strike wstał kilka minut ped pesiadką na Hammersmith, żeby pygotować się do potencjalnie niebezpienego wyjścia z wagonu. Kiedy dotarł do celu, yli do Barons Cou, mocno utykał i żałował, że nie ma laski. Ostrożnie stawiając stopy na podłodze pokrytej brudnymi, mokrymi wzorami, wyszedł z sali pełnej kas biletowych wyłożonej

płytkami w wiktoriańskim groszkowym koloe. Weśniej, niżby chciał, opuścił suche schronienie małej ślinej stacji z secesyjnymi literami i kamiennymi frontonami, po ym w niesłabnącym deszczu ruszył w stronę pobliskiej dudniącej drogi szybkiego ruchu. Pouł ulgę i radość, kiedy zdał sobie rawę, że wynuył się na powiechnię dokładnie na tym odcinku Talgarth Road, gdzie stał poszukiwany przez niego dom. Londyn był pełen tego rodzaju anomalii architektoninych, ale Strike nigdy nie widział budynków, które tak mocno gryzłyby się z otoeniem. Stare domy twoyły równy ąd, były ciemnoerwonymi ceglanymi reliktami asów większej pewności siebie i wyobraźni, a ped nimi bezlitośnie sunęły w obu kierunkach warące samochody, gdyż była to główna droga wjazdowa do Londynu od zachodniej strony. Zdobione późnowiktoriańskie budynki służyły kiedyś za pracownie aystów, okratowane okna na paee miały szybki w ołowianych ramkach, a te na wyższych piętrach były ogromne, łukowate i skierowane na północ, wyglądały jak fragmenty nieistniejącego już Kryształowego Pałacu. Strike był mokry, zmanięty i obolały, ale pystanął na kilka sekund, żeby ojeć na dom z numerem sto siedemdziesiąt dziewięć, podziwiając jego wyjątkową architekturę i zastanawiając się, ile zarobiliby Quine’owie, gdyby Fancourt kiedykolwiek zmienił zdanie i zgodził się na sprzedaż. Strike wiął się po białych schodach od frontu. Dwi osłaniał ped deszem ceglany daszek bogato zdobiony wyeźbionymi w kamieniu festonami, wolutami i herbami. Zdrętwiałymi z zimna dłońmi wyjmował jeden klucz po drugim. Czway z kolei wsunął się bez oporu i pekręcił w zamku, jakby robił to od lat. Rozległ się cichy szęk i dwi wejściowe stanęły otworem. Strike pestąpił próg i zamknął je za sobą. Natychmiast peżył szok, jakby dostał w twa, jakby chluśnięto w niego wiadrem wody. Pogmerał palcami py kołnieu płasza, zasłaniając nim usta i nos. W miejscu, gdzie powinien był uć jedynie zapach kuu i starego drewna, pytłoyła go jakaś ostra, chemiczna woń, która wypełniła mu nos i gardło. Odruchowo sięgnął w stronę włąnika na ścianie obok i dwie nagie żarówki zwisające z sufitu rozbłysły moem światła. Wąski i pusty pedpokój został wyłożony drewnem w miodowym koloe. Spiralne kolumny z tego samego materiału podpierały łuk w połowie pomieszenia. Na pierwszy ut oka wszystko było pogodne, lekkie, proporcjonalne. Strike zmrużył powieki i powoli pyglądał się szerokim, jakby nadpalonym plamom w drewnie. Rozlana wszędzie żrąca, gryząca ciecz – przez którą nieruchome, duszne powietrze paliło w oy i gardło – wskazywała na to, że w domu doszło do aktu bezsensownego wandalizmu. Nieznana substancja pozbawiła lakieru stare deski na podłodze, zniszyła wytaą powiechnię drewnianych schodów, a nawet zachlapała ściany, doprowadzając do wyblaknięcia i odbarwienia ogromnych fragmentów pomalowanego gipsu. Po kilku sekundach oddychania pez gruby kołnie z serży Strike uświadomił sobie,

że w środku jest za ciepło jak na niezamieszkany budynek. Ktoś mocno odkręcił ogewanie, co rawiło, że ostry cheminy zapach wydawał się intensywniejszy, niż gdyby mógł się rozproszyć swobodnie w chłodzie zimowego dnia. Pod nogami Strike’a zaszeleścił papier. Cormoran ojał w dół i zobaył stosik ofe restauracji serwujących dania na wynos oraz kopeę zaadresowaną DO LOKATORA/OSOBY OPIEKUJĄCEJ SIĘ DOMEM. Schylił się i ją podniósł. W środku był krótki, napisany ze złością liścik od sąsiada, który skarżył się na brzydki zapach. Strike ucił kopeę z powrotem na wycierakę i wszedł głębiej do pedpokoju, obserwując ślady pozostawione na wszystkich powiechniach, na których rozlano żrącą substancję. Po lewej stronie były dwi. Otwoył je. Prowadziły do ciemnego, pustego pokoju, którego nie potraktowano chemikaliami pypominającymi wybiela. Poza tym jedynym pomieszeniem na paee była zapuszona kuchnia, także pozbawiona mebli. Chemiczny potop jej nie ominął: żrącą substancją polano nawet stęchłe pół bochenka chleba na kredensie. Strike ruszył po schodach. Ktoś weśniej po nich chodził, rozlewając paskudną żrącą substancję z dużego pojemnika. Zachlapał nią wszystko, nawet parapet na półpięte, gdzie farba pokryła się bąblami i popękała. Na pierwszym pięte Strike się zatymał. Nawet pez grubą wełnę płasza wyuł coś jesze – coś, ego nie zdołała zamaskować ostra pemysłowa chemina woń. Coś słodkiego, obrzydliwego, zepsutego: odór rozkładającego się ciała. Nie próbował otwoyć żadnych zamkniętych dwi na pierwszym pięte. Zamiast tego, z urodzinową whisky głupio kołyszącą się w reklamówce, powoli ruszył śladem łowieka z kwasem i po zaplamionych schodach z wyżaym lakierem i eźbioną poręą pozbawioną woskowego połysku dotarł na drugie piętro. Z każdym krokiem odór rozkładu stawał się silniejszy. Strike’owi pypomniały się asy, kiedy wbijał długi kij w bośniacką ziemię i wyjmował go, żeby powąchać koniec – to niezawodny osób na odnajdowanie masowych grobów. Mocniej pycisnął kołnie do ust, docierając na najwyższe piętro: do pracowni, w której wiktoriański aysta pracował kiedyś w niezmiennym północnym świetle. Strike nie zawahał się na progu, jeśli nie liyć sekund potebnych do wyciągnięcia rękawa koszuli, żeby zasłonić nagą dłoń i uniknąć zostawiania odcisków na drewnianych dwiach. Powitała go cisza perwana jedynie cichutkim skypnięciem zawiasów, a potem leniwym bzyczeniem much. Spodziewał się śmierci, ale nie takiej. Zwłoki – związane, śmierdzące i w fazie rozkładu, puste i wypatroszone – leżały na podłodze, zamiast zwisać z metalowego haka, gdzie z pewnością było ich miejsce. To, co wyglądało jak zaszlachtowana świnia, miało jednak na sobie ubranie. Trup leżał pod wysokimi łukowatymi belkami, skąpany w świetle wpadającym pez

olbymie romańskie okno, i choć był to dom prywatny, a za oknem wciąż pejeżdżały chlapiące samochody, Strike pouł się tak, jakby zbierało mu się na wymioty w świątyni, gdzie stał się świadkiem rytualnego uboju, aktu jakiejś potwornej profanacji. Wokół rozkładającego się ciała ustawiono siedem taley i siedem kompletów sztućców, jakby zwłoki były olbymią pieenią. Tors rozcięto od gardła po miednicę i wysoki Strike już od progu zauważył powstałą w tej osób arną, ziejącą dziurę. Jelita zniknęły, jakby ktoś je zjadł. Ubranie i ęść ciała były nadpalone, wzmacniając paskudne wrażenie, że ktoś je upiekł i zrobił z nich utę. Gdzieniegdzie połyskiwał strawiony żrącą substancją, rozkładający się i jakby galaretowaty trup. Cztery syczące grzejniki przyspieszały gnicie. Nadpsuta twa leżała najdalej od Strike’a, niedaleko okna. Cormoran zmrużył oy i ojał w jej stronę, nie ruszając się, starając się nie oddychać. Kępka żółknącego zarostu wciąż trzymała się brody, a jeden wypalony oczodół był ledwie widoczny. Mimo całego swojego doświadenia w dziedzinie śmierci i okaleeń Strike musiał zwalyć nagły odruch wymiotny w dusznym, wymieszanym smrodzie chemikaliów i zwłok. Wsunął reklamówkę na swoje grube pedramię, wyjął komórkę z kieszeni i sfotografował miejsce zbrodni z tylu stron, z ilu zdołał, nie wchodząc głębiej do pracowni. Potem wycofał się z pomieszenia, pozwalając, by dwi się zamknęły – co jednak w ogóle nie złagodziło gęstego smrodu – i zadzwonił pod 999. Powoli i ostrożnie, starając się nie poślizgnąć i nie upaść, mimo że rozpaliwie chciał znów zaerpnąć świeżego, ystego, obmytego deszem powieta, Strike zszedł po zniszczonych schodach, żeby zaczekać na policję przed budynkiem.

17 Lepiej korzystaj, póki żyjesz Po śmierci już się nie napijesz. John Fletcher, The Bloody Brother

Strike nie po raz pierwszy na usilną prośbę policji składał wizytę w New Scotland Yardzie. Poprzednia rozmowa także dotyczyła zwłok. Wiele godzin później, siedząc w pokoju pesłuchań z kolanem mniej obolałym po długim wymuszonym bezruchu, uświadomił sobie, że wtedy też uprawiał seks poprzedniego dnia. Gdy tkwił sam w pomieszeniu niewiele większym od sza i z materiałami piśmiennymi w peciętnym biue, jego myśli pywierały niym muchy do nadpsutego ohydztwa, które znalazł w pracowni aysty. Ten potworny widok go nie opuszał. W ramach swoich obowiązków zawodowych Strike widywał ciała ułożone w pozycjach mających sugerować samobójstwo albo wypadek, oglądał zwłoki noszące peraźliwe ślady prób zatuszowania okrucieństwa, jakiemu poddawano je ped śmiercią. Patył na okaleonych i rozłonkowanych mężyzn, kobiety i dzieci. To, co ujał py Talgah Road 179, było dla niego jednak zupełną nowością. Potworność tego, co tam zaszło, miała wrę orgiastyny wydźwięk, była starannie zaaranżowanym pokazem sadystynego dramatyzmu. Najgorsze myśli wywoływała kolejność, w jakiej rozlano kwas i wypatroszono ciało: y Quine’a poddano tourom? Czy żył, kiedy morderca rozkładał wokół niego nakrycia? W olbymim sklepionym pomieszeniu, gdzie leżało ciało, bez wątpienia roiło się teraz od mężyzn w ochronnych kombinezonach, któy zbierali dowody z miejsca zbrodni. Strike żałował, że nie może im towayszyć. Bezynność po takim odkryciu ostro dawała mu się we znaki. Trawiła go zawodowa frustracja. Policjanci, gdy tylko się zjawili, natychmiast go odsunęli, rowadzając do roli zwykłego niedorajdy, który natknął się na makabryną scenę (nagle Strike pomyślał, że „scena” to w tym wypadku właściwe określenie z wielu powodów: ciało związane i ułożone w świetle wpadającym pez olbymie okno jak w kościele... ofiara złożona jakimś demoninym mocom... siedem taley, siedem kompletów sztućców...). Szyba z matowego szkła w oknie pokoju pesłuchań zasłaniała wszystko opró koloru nieba, które teraz było już arne. Strike siedział w tej klitce bardzo długo, a policjanci nie skońyli jesze isywać jego zeznań. Trudno było ocenić, ile ich chęci pedłużenia pesłuchania wynikało z faktynej dociekliwości, a ile z wrogiego nastawienia. Oywiście należało wnikliwie pesłuchać łowieka, który znalazł ofiarę morderstwa, ponieważ tacy ludzie ęsto wiedzieli więcej, niż byli skłonni wyznać, a nieadko wiedzieli wszystko.

Można było jednak założyć, że rozwiązując rawę Luli Landry, Strike upokoył londyńską policję, która bez najmniejszych wątpliwości uznała jej śmierć za samobójstwo. Strike nie podejewał się o paranoję, kiedy pomyślał, że nastawienie ostyżonej na jeża pani komisa, która ped chwilą wyszła z pokoju, miało coś wólnego z postanowieniem wyciśnięcia z niego siódmych potów. Nie uważał też za absolutnie koniene, by aż tylu jej kolegów z pracy musiało do niego zaglądać. Niektóy siedzieli w pokoju pesłuchań tylko po to, żeby się na niego gapić, inni rzucali kąśliwe uwagi. Jeśli im się wydawało, że utrudniają mu życie, to byli w błędzie. Nikt na niego nie ekał, a poza tym podali mu całkiem pyzwoity posiłek. Gdyby jesze pozwolili mu palić, Strike ułby się zupełnie komfoowo. Wprawdzie kobieta, która pesłuchiwała go pez godzinę, pozwoliła mu wyjść, oywiście w towaystwie policjanta, i zapalić w deszu na zewnąt, ale rozleniwienie i ciekawość zatymały go na miejscu. Obok w reklamówce leżała jego urodzinowa whisky. Pomyślał, że ją otwoy, jeśli będą go dłużej tymali. Zostawili mu plastikowy kubek z wodą. Drzwi za jego plecami musnęły grubą szarą wykładzinę. – Tajemniczy Bob – zabrzmiał czyjś głos. Richard Anstis z londyńskiej policji i ochotniej rezerwy sił zbrojnych wszedł do pokoju z szerokim uśmiechem. Włosy miał mokre od deszu, a pod pachą niósł zwinięty plik kaek. Jedną stronę jego tway szpeciły widone blizny, skóra pod prawym okiem była napięta. Uratowali mu wzrok w szpitalu polowym w Kabulu, gdy Strike leżał nieprzytomny, a lekarze starali się ocalić kolano jego urwanej nogi. – Anstis! – powitał go Strike, ściskając wyciągniętą rękę policjanta. – Co ty tu...? – Nadużyłem stanowiska, stary, będę się zajmował tą rawą – powiedział Anstis, opadając na miejsce zwolnione niedawno pez opryskliwą panią inektor. – Wiesz, nie jesteś tutaj lubiany. Ciesz się, że wujek Dickie stoi po twojej stronie, że za ciebie ręczy. Anstis zawsze powtaał, że Strike uratował mu życie, i chyba eywiście tak było. Znaleźli się pod ostałem na żóej drodze gruntowej w Afganistanie. Strike sam nie był pewny, co go ostegło ped zbliżającą się eklozją. Młody mężyzna oddalający się biegiem od drogi i ciągnący za sobą chłopca, który wyglądał na jego młodszego brata, mógł po prostu uciekać przed kulami. Strike wiedział tylko, że krzyknął do kierowcy vikinga, żeby hamował, ale ten nie wypełnił rozkazu – być może go nie usłyszał – i że sięgnął do podu, chwycił Anstisa za tył koszuli, po ym jedną ręką pociągnął go na tylne siedzenie. Gdyby Anstis został tam, gdzie był, prawdopodobnie podzieliłby los młodego Gary’ego Topleya, który siedział dokładnie ped Strikiem i z którego zostały do pochowania tylko głowa i tors. – Musimy jesze raz pewałkować tę historię, stary – powiedział Anstis, rozkładając przed sobą zeznania, które najprawdopodobniej dostał od pani inspektor. – Nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli się napiję? – spytał znużony Strike. Anstis patył z rozbawieniem, jak Strike wyciąga z reklamówki whisky Arran Single

Malt i dolewa jej na dwa palce do letniej wody w plastikowym kubku. – No dobra: zatrudniła cię żona denata, żebyś go znalazł... Pypuszamy, że to ciało tego pisarza, tego... – Owena Quine’a, tak – podpowiedział Strike, gdy Anstis zmrużył oy, próbując rozczytać pismo koleżanki. – Jego żona zatrudniła mnie sześć dni temu. – A wtedy nie było go już od...? – Dziesięciu dni. – Ale zgłosiła to na policję? – Nie. Znikał regularnie: ulatniał się, nie mówiąc nikomu, dokąd się wybiera, a potem wracał do domu. Lubił pomieszkiwać w hotelu bez żony. – Dlaczego tym razem się do ciebie zgłosiła? – Ma trudną sytuację w domu. Niepełnorawną córkę i mało pieniędzy. Zniknął na trochę dłużej niż zwykle. Myślała, że zaszył się w jakiejś kryjówce dla pisay. Nie wiedziała, gdzie dokładnie, ale sprawdziłem i okazało się, że go tam nie ma. – Dalej nie rozumiem, dlaczego zgłosiła się do ciebie, a nie do nas. – Mówi, że kiedyś zawiadomiła was o jego zniknięciu i potem był zły. Wszystko wskazuje na to, że zaszył się wtedy w hotelu z kochanką. – Sprawdzę to – powiedział Anstis, notując. – Dlaczego poszedłeś do tego domu? – Wczoraj wieczorem dowiedziałem się, że Quine’owie są współwłaścicielami. Chwila milczenia. – Jego żona o tym nie wspominała? – Nie – powiedział Strike. – Twierdzi, że mąż nienawidził tego miejsca i nigdy się do niego nie zbliżał. Zachowywała się tak, jakby prawie zapomniała, że ten dom w ogóle do nich należy... – Czy to możliwe? – mruknął Anstis, drapiąc się po brodzie. – Przecież są spłukani. – Sprawa jest skomplikowana – powiedział Strike. – Drugim właścicielem jest Michæl Fancourt... – Słyszałem o nim. – ...i Leonora Quine twierdzi, że on nie zgadza się na edaż domu. Fancou i Quine od dawna są skłóceni. – Strike wypił whisky, która rozgała mu gardło i żołądek. (Żołądek Quine’a, cały jego pewód pokarmowy, został wycięty. Gdzie on się podział, do diabła?) – W każdym razie zjawiłem się tam w poe obiadowej i go znalazłem. A pynajmniej większość niego. Po whisky jeszcze bardziej zachciało mu się palić. – Z tego, co słyszałem, ciało jest w zajebistej rozsypce – powiedział Anstis. – Chcesz zobaczyć? Strike wyjął z kieszeni komórkę, wyświetlił zdjęcia zwłok i podał aparat nad stołem. – Niech to szlag – powiedział Anstis. Pez chwilę pyglądał się w mileniu zepsutym zwłokom, a potem spytał z obrzydzeniem: – A to wokół niego... To talerze?

– Tak – potwierdził Strike. – Mówi ci to coś? – Nie – powiedział Strike. – Wiesz może, kiedy po raz ostatni widziano go żywego? – Żona widziała go wieorem piątego. Wrócił z kolacji ze swoją agentką, która powiedziała, że nie będzie mógł wydać swojej najnowszej książki, bo zniesławił w niej Bóg wie ile osób, w tym dwóch bardzo wojowniczych gości. Anstis spojrzał na zapiski zrobione przez D.I. Rawlins. – Brigit o tym nie wspomniałeś. – Nie pytała. Nie zapałaliśmy do siebie sympatią. – Od jak dawna ta książka jest w księgarniach? – Nie ma jej w księgarniach – powiedział Strike, dolewając whisky do plastikowego kubka. – Jesze jej nie wydano. Mówiłem ci: pokłócił się ze swoją agentką, bo oznajmiła, że nie będzie mógł tego wydać. – Czytałeś ją? – Większość. – Dostałeś kopię od jego żony? – Nie, ona twierdzi, że jej nie czytała. – Zapomniała, że ma drugi dom i nie yta książek napisanych pez własnego męża – powiedział Anstis beznamiętnym tonem. – Mówi, że je yta, kiedy już mają okładki – powiedział Strike. – Jeśli cię to interesuje, ja jej wierzę. – Uhm – mruknął Anstis, robiąc dopiski do zeznań Strike’a. – Skąd wziąłeś kopię maszynopisu? – Wolałbym nie mówić. – To może być problem – powiedział Anstis, podnosząc głowę. – Nie dla mnie – odparł Strike. – Możliwe, że będziemy musieli do tego wrócić, Bob. Strike wzruszył ramionami i zapytał: – Powiadomiliście jego żonę? – Tak, powinna już tu być. Strike nie zadzwonił do Leonory. Informację o śmierci męża powinien był pekazać osobiście ktoś odpowiednio do tego peszkolony. Sam robił to wielokrotnie, ale wyszedł z wprawy. W każdym razie po południu okazał szacunek zbezeszonym szątkom Owena Quine’a: pełnił przy nich wartę, a potem bezpiecznie przekazał je w ręce policji. W asie pesłuchania w Scotland Yardzie pamiętał o Leonoe i wiedział, pez co pechodzi żona Quine’a. Wyobrażał sobie, jak kobieta otwiera dwi ped funkcjonariuszem policji – może nawet dwoma – i na widok munduru w jej głowie po raz

pierwszy rozbmiewa dzwonek alarmowy. Spokojna, pełna zrozumienia i wółucia sugestia, żeby wejść do środka jest dla niej jak cios młotem w serce. A potem pekazują jej potworną wieść (choć na pewno by jej nie powiedzieli – w każdym razie nie od razu – o grubych fioletowych sznurach krępujących jej męża ani o ciemnej pustej pieae, jaką morderca zrobił z jego klatki piersiowej i bucha; nie powiedzieliby o tym, że twa wypalono mu kwasem ani że ktoś rozłożył wokół niego talee, jakby jej mąż był olbymią pieenią... Strike pypomniał sobie półmisek z jagnięciną serwowaną pez Lucy nieełna dwadzieścia tery godziny temu. Nie miał delikatnego żołądka, ale gładka whisky jakby utknęła mu w gardle i odstawił plastikowy kubek). – Wiesz może, ile osób miało styczność z tą książką? – spytał powoli Anstis. – Nie mam pojęcia – odekł Strike. – Teraz już pewnie dużo. Agentka Quine’a Elizabeth Tassel... Pisze się tak, jak się wymawia – podpowiedział notującemu Anstisowi – wysłała maszynopis do Christiana Fishera z Crossfire Publishing, a ten łowiek lubi plotkować. Do akcji wkroczyli prawnicy, którzy próbowali wyciszyć sprawę. – Robi się coraz ciekawiej – mruknął Anstis, szybko notując. – Chcesz jesze coś do jedzenia, Bob? – Chcę zapalić. – Za chwilę kończymy – obiecał Anstis. – Kogo zniesławił Quine? – Pytanie bmi – powiedział Strike, zginając obolałą nogę – y to zniesławienie, y może ujawnił prawdę o pewnych osobach. Niektóre z nich rozpoznałem... Daj coś do pisania – powiedział, gdyż mniej asu zajmowało pisanie niż literowanie. Pelewając nazwiska na papier, wymawiał je na głos: – Michæl Fancou, ten pisa; Daniel Chard, wydawca Quine’a; Kathryn Kent, czyli jego kochanka... – Jest i kochanka? – Tak, wszystko wskazuje na to, że otykali się od ponad roku. Poszedłem do niej – mieszka w Stafford Cripps House w Clement Attlee Cou. Twierdzi, że go u niej nie było i się nie widzieli... Jego agentka Liz Tassel, jego redaktor Jerry Waldegrave i – na ułamek sekundy się zawahał – jego żona. – Żonę też umieścił w książce? – Tak – powiedział Strike, pesuwając po biurku listę w stronę Anstisa. – Ale poza tym jest tam mnóstwo innych postaci, których nie skojayłem. Będziesz miał dużo roboty, jeśli podejrzewasz kogoś, o kim napisał w książce. – Masz jeszcze ten maszynopis? – Nie. Strike odziewał się tego pytania, więc skłamał bez mrugnięcia okiem. Niech Anstis zdobędzie własną kopię, bez odcisków palców Niny. – Pychodzi ci do głowy jesze coś, co mogłoby nam pomóc? – ytał Anstis, prostując się na krześle. – Tak – powiedział Strike. – Wątpię, żeby to zrobiła jego żona.

Anstis ojał na niego ze zdziwieniem niepozbawionym żyliwości. Strike był ojcem chestnym syna, który urodził się Anstisowi zaledwie dwa dni ped tym, jak eklozja wyuciła ich obu z vikinga. Strike kilka razy widział Timothy’ego Cormorana Anstisa, ale chłopiec nie zrobił na nim korzystnego wrażenia. – Okej, Bob, podpisz to i podrzucę cię do domu. Strike uważnie peytał swoje zeznania, z pyjemnością poprawił kilka błędów D.I. Rawlins i złożył podpis. Kiedy razem z Anstisem szedł długim korytaem w stronę wind, ując ból w kolanie, zadzwoniła jego komórka. – Cormoran Strike. – To ja, Leonora – powiedziała żona Quine’a głosem prawie takim samym jak zwykle, tyle że być może odrobinę mniej beznamiętnym tonem. Strike pokazał Anstisowi, że nie może jesze wejść do windy i odsunął się od policjanta w kierunku ciemnego okna, za którym samochody sunęły w nieustającym deszczu. – Była u ciebie policja? – spytał. – Tak, właśnie jestem na komisariacie. – Bardzo mi przykro, Leonora – powiedział. – Nic ci nie jest? – spytała szorstko. – Mnie? – zdziwił się Strike. – Nie. – Nie robią ci problemów? Mówili, że cię pesłuchują. Powiedziałam im: „Znalazł Owena, bo go prosiłam, za co go aresztowaliście?”. – Nie aresztowali mnie – odrzekł Strike. – Po prostu musiałem złożyć zeznania. – Przecież trzymają cię tyle godzin. – Skąd wiesz ile...? – Też tu jestem – powiedziała. – W korytau na dole. Chcę się z tobą zobayć. Kazałam się tu przyprowadzić. Zdumiony Strike, ując whisky wypite na pusty żołądek, zadał pierwsze pytanie, jakie mu przyszło do głowy: – Kto się opiekuje Orlando? – Edna – powiedziała Leonora, traktując troskę Strike’a o jej córkę jak coś oywistego. – Kiedy zamierzają cię wypuścić? – Właśnie wychodzę – wyjaśnił. – Kto dzwonił? – spytał Anstis, kiedy Strike się rozłączył. – Charlotte się o ciebie martwi? – Jezu, nie – powiedział Strike, kiedy weszli razem do windy. Zupełnie zapomniał, że nie poinformował Anstisa o swoim rozstaniu. Jako pyjaciel z policji Anstis zajmował osobną przegródkę, do której nie docierały plotki. – To już skończone. Od wielu miesięcy. – Naprawdę? Pykra rawa – powiedział szee zasmucony Anstis, kiedy winda ruszyła w dół. Strike pomyślał jednak, że Anstisowi jest żal między innymi samego siebie. Był jednym

z pyjaciół Strike’a, na których Charlotte robiła największe wrażenie – jej niezwykła uroda i rośny śmiech. Słowa „pyprowadź Charlotte” były ęstym refrenem Anstisa, kiedy obaj uwolnili się od szpitali oraz armii i wrócili do miasta będącego ich domem. Strike uł instynktowną chęć chronienia Leonory ped Anstisem, ale wiedział, że to niemożliwe. Kiedy dwi windy się otwoyły, pani Quine stała w korytau: chuda i nieatrakcyjna, z plastikowymi gebykami w cienkich włosach, opatulona starym płaszem i wyglądająca jak ktoś, kto wciąż ma na nogach kapcie, mimo że pecież włożyła arne znoszone buty. Z obu stron otaali ją funkcjonariusze policji w mundurach: między innymi kobieta, która najprawdopodobniej pekazała jej wieść o śmierci Quine’a, a potem ją tu pywiozła. Powściągliwe ojenia, jakimi powitali Anstisa, uświadomiły Strike’owi, iż Leonora dała im powody do zastanowienia, że jej reakcja na wiadomość o śmierci męża wydała im się nietypowa. Niezapłakanej i opanowanej Leonorze najwidoczniej ulżyło na widok Strike’a. – No, jesteś – powiedziała. – Dlaczego tak długo cię trzymali? Anstis spojrzał na nią z zaciekawieniem, ale Strike ich sobie nie przedstawił. – Przejdziemy tam? – spytał Strike, pokazując ławkę pod ścianą. Kuśtykając obok Leonory, miał wrażenie, że policjanci za ich plecami zbijają się w gromadkę. – Jak się ujesz? – ytał, mając lekką nadzieję, że wdowa pejawi trochę rozpay, żeby zaspokoić ciekawość obserwujących ich funkcjonariuszy. – Bo ja wiem? – powiedziała, opadając na plastikowe siedzenie. – Nie mogę w to uwieyć. Nigdy nie pypuszałam, że on tam pójdzie, głupi sukinsyn. Pewnie ktoś się włamał i mu to zrobił. Powinien był iść do hotelu, tak jak zawsze, prawda? Zatem niewiele jej powiedzieli. Strike pomyślał, że jest bardziej wstąśnięta, niż wygląda, bardziej, niż sama zdaje sobie rawę. Spotkanie z nim wydało mu się działaniem zrodzonym z dezorientacji kogoś, kto nie wiedział, co innego mógłby zrobić opró zwrócenia się do człowieka, który powinien był mu pomóc. – Odwieźć cię do domu? – spytał Strike. – Chyba oni to zrobią – powiedziała z taką samą niezmąconą pewnością, z jaką oświadyła, że Elizabeth Tassel zapłaci Strike’owi. – Chciałam się z tobą zobayć, żeby rawdzić, y nic ci nie jest i y nie wpakowałam cię w kłopoty, a poza tym ytać, y nadal będziesz dla mnie pracował. – Czy będę dla ciebie pracował? – powtórzył Strike. Pez ułamek sekundy zastanawiał się, y na pewno zrozumiała, co się stało, y pypadkiem nie myśli, że Quine wciąż się gdzieś ukrywa i teba go szukać. Może jej lekko ekscentryne zachowanie służyło za maskę dla egoś poważniejszego, tuszowało jakieś głębokie zaburzenia poznawcze? – Oni myślą, że ja coś wiem – powiedziała Leonora. – Czuję to.

Strike chciał odec: „Jestem pewny, że to nieprawda”, ale się zawahał, gdyż to byłoby kłamstwo. Doskonale wiedział, że Leonora, żona nieodpowiedzialnego, niewiernego mężyzny, która postanowiła nie zawiadamiać policji o jego zaginięciu i pozwoliła, by upłynęło dziesięć dni, zanim narobiła szumu, która miała klu do pustego domu, gdzie znaleziono jego ciało i bez wątpienia byłaby w stanie go tam zaskoyć, będzie pierwszą i najważniejszą podejrzaną. Mimo to spytał: – Czemu tak myślisz? – Czuję to – powtóyła. – Po osobie, w jaki ze mną rozmawiali. Poza tym powiedzieli, że chcą się rozejrzeć w naszym domu, w gabinecie Owena. To było rutynowe działanie, ale rozumiał, że mogło jej się wydać natarywe i złowieszcze. – Czy Orlando wie, co się stało? – spytał. – Powiedziałam jej, ale wątpię, żeby zdawała sobie rawę, co to znay – odekła Leonora i po raz pierwszy zobaył w jej oach łzy. – Powtaa: „jak Pan Kupka” – tak nazywał się nasz kot, którego pejechał samochód – ale nie wiem, y rozumie, co się stało, chyba nie do końca. Czasem trudno to po niej poznać. Nie mówiłam jej, że ktoś go zabił. Nie potrafię się zebrać. Zapadła krótka cisza, w której Strike miał nadzieję, bez związku z sytuacją, że nie wydycha oparów whisky. – Będziesz dalej dla mnie pracował? – ytała wprost. – Jesteś lepszy od nich, to dlatego do ciebie przyszłam. Będziesz? – Tak – powiedział. – Bo po osobie, w jaki ze mną rozmawiali, uję, że oni myślą, że miałam z tym coś wspólnego – powtórzyła, wstając. Ciaśniej opatuliła się płaszczem. – Lepiej już wrócę do Orlando. Cieszę się, że nic ci nie jest. Szurając, ruszyła w stronę swojej eskoy. Funkcjonariuszka policji wydała się zaskoona tym, że ktoś próbuje ją potraktować jak taksówkaa, ale ojawszy na Anstisa, uległa żądaniu Leonory i poszła ją odwieźć do domu. – Co to, kurna, miało znayć? – ytał Anstis Strike’a, kiedy dwie kobiety znalazły się poza zasięgiem jego głosu. – Martwiła się, że mnie aresztowaliście. – Jest trochę dziwna, prawda? – No, trochę. – Ale chyba niczego jej nie powiedziałeś, co? – spytał Anstis. – Nie – obruszył się Strike. Wiedział przecież, że nie przekazuje się podejrzanej informacji z miejsca przestępstwa. – Lepiej uważaj, Bob – powiedział skrępowany Anstis, kiedy wyszli obrotowymi dwiami na deszowy wieór. – Staraj się nie wchodzić nikomu w paradę. Tu doszło

do morderstwa, stary, a nie masz wśród nas wielu przyjaciół. – Popularność jest peceniana. Słuchaj, wezmę taksówkę... Nie – uciął zdecydowanie, kiedy Anstis zaął protestować. – Zanim gdziekolwiek pojadę, muszę zapalić. Dzięki za wszystko, Rich. Uścisnęli sobie dłoń. Strike podniósł kołnie dla osłony ped deszem, pomachał na pożegnanie i pokuśtykał ciemnym chodnikiem. Pozbycie się Anstisa rawiło mu niemal taką samą przyjemność, jak pierwsze słodkie zaciągnięcie się papierosem.

18 Bo muszę wam powiedzieć, jakem sprawiedliwy, Że urojone rogi gorsze od prawdziwych. Ben Jonson, Każdy w swoim humorze (tłum. J. Kydryński)

Strike zupełnie zapomniał, że w piątek po południu Robin wyszła z agencji w nastroju sklasyfikowanym pez niego jako fochy. Wiedział jedynie, że tylko z nią ma ochotę porozmawiać o tym, co się stało, i choć zazwyaj unikał dzwonienia do niej w weekendy, okoliności wydawały mu się na tyle wyjątkowe, że uzasadniły SMS-a. Wysłał go z taksówki złapanej po piętnastu minutach brnięcia w ciemności mokrymi, zimnymi ulicami. Robin była w domu i skulona w fotelu ytała książkę kupioną pez internet: Prowadzenie przesłuchań. Psychologia i praktyka. Matthew siedział na kanapie i rozmawiał pez telefon stacjonarny z dzwoniącą z Yorkshire matką, która znowu źle się uła. Pewracał oami, ilekroć Robin pypominała sobie, żeby podnieść głowę i uśmiechnąć się współczująco na widok jego irytacji. Kiedy zawibrowała komórka, Robin ojała na nią z rozdrażnieniem. Próbowała się skupić na Prowadzeniu przesłuchań. Znalazłem zamordowanego Quine’a. C

Wydała z siebie coś między zduszonym okykiem a piskiem i zdziwiony Matthew aż podskoył. Książka zsunęła jej się z kolan i zapomniana upadła na podłogę. Robin chwyciła komórkę i pobiegła z nią do sypialni. Matthew rozmawiał z matką jesze dwadzieścia minut, a potem stanął pod zamkniętymi dwiami sypialni i zaął nasłuchiwać. Robin zadawała pytania i dostawała odpowiedzi, które rawiały wrażenie długich i zawiłych. Coś w bmieniu jej głosu uświadomiło Matthew, że naeona rozmawia ze Strikiem. Jego kwadratowa żuchwa się napięła. Gdy w końcu Robin wynuyła się z sypialni, wstąśnięta i oszołomiona, powiedziała Matthew, że Strike znalazł zaginionego mężyznę i że ten łowiek został zamordowany. Matthew był rozday między naturalnym zaciekawieniem a niechęcią do Strike’a i oburzeniem, że detektyw miał czelność kontaktować się z Robin w niedzielę wieczorem. – Cóż, cieszę się, że w końcu wydayło się coś, co zdołało cię dziś zainteresować – powiedział. – Wiem, że stan zdrowia mojej mamy cholernie cię nudzi. – Ty przeklęty hipokryto! – zawołała Robin, oburzona jego niesprawiedliwością. Kłótnia rozgoała z niepokojącą prędkością. Zaproszenie Strike’a na ślub, pogardliwy stosunek Matthew do pracy Robin, ich pyszłe wólne życie, ich wzajemne

zobowiązania... Robin była perażona tym, jak szybko podstawy ich związku zostały wywleone, poddane analizie i oskarżeniom, ale nie ustąpiła. Zawładnęła nią dobe znana frustracja połąona ze złością na mężyzn w jej życiu: na Matthew, który nie potrafił zrozumieć, dlaego jej praca tyle dla niej znay; na Strike’a, który nie potrafił dostec jej potencjału. (A jednak do niej zadzwonił, kiedy znalazł ciało... Udało jej się wtrącić pytanie – „Komu jesze o tym mówiłeś?” – a on, w żaden osób nie pokazując, że wie, ile to dla niej znay, odpowiedział: „Nikomu, tylko tobie”). Tymasem Matthew uł się okrutnie oszukany. Ostatnio zauważył coś, co choć nie powinno być powodem do naekania, drażniło go tym bardziej, że uł, iż będzie musiał do tego pywyknąć: zanim Robin zaęła pracować dla Strike’a, zawsze to ona ustępowała w asie kłótni i pierwsza pepraszała, le najwyraźniej jej cholerna, głupia praca to zmieniła... Mieli tylko jedną sypialnię. Robin zdjęła leżące na szafie zapasowe koce, wyjęła ystą pościel i oznajmiła, że zamiea ać na kanapie. Matthew, pewny, że naeona szybko da za wygraną (kanapa była twarda i niewygodna), nie próbował jej od tego odwodzić. Pomylił się jednak, oekując, że Robin zmięknie. Gdy obudził się nazajut, zobaył, że na kanapie jest pusto, a naeona już wyszła. Jego złość rosła w postępie geometrynym. Robin bez wątpienia wyszła do pracy godzinę weśniej niż zwykle i wyobraźnia Matthew – nieszególnie bujna – ukazała mu scenę, w której ten wielki, brzydki drań otwiera drzwi mieszkania na poddaszu, a nie agencji piętro niżej...

19 [...] Otworzę przed tobą czarną księgę grzechu odciśniętą głęboko w mym sercu. [...] Choroba ma tkwi w duszy. Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

Strike nastawił budzik na wesną godzinę z zamiarem zapewnienia sobie odrobiny niezmąconego okoju bez klientów i telefonów. Od razu wstał, wziął prysznic i zjadł śniadanie, bardzo starannie pymocował protezę do wyraźnie uchniętego kolana i terdzieści pięć minut po pebudzeniu pokuśtykał do agencji, tymając pod pachą niepeytaną jesze ęść Bombyx Mori. Podejenie, którym nie podzielił się z Anstisem, skłaniało go do jak najszybszego dokończenia książki. Zapaył sobie kubek mocnej herbaty, usiadł za biurkiem Robin, gdzie było najlepsze światło, i zaczął czytać. Po uciece od Krojego i wejściu do miasta, celu swojej wyprawy, Bombyx postanowił pozbyć się towayszy podróży: Sukkuba i Klesza. Zaprowadził ich do burdelu, gdzie obydwaj z wyraźnym zadowoleniem podjęli pracę. Bombyx wyruszył sam w poszukiwaniu Próżnowspaniałego – sławnego pisarza – mając nadzieję, że ów zostanie jego mentorem. W połowie ciemnej uliki Bombyxa zaepiła kobieta z długimi rudymi włosami i demoniną miną, która szła do domu, niosąc na kolację garść zdechłych szurów. Gdy Harpia dowiedziała się, kim jest Bombyx, zaprosiła go do domu. Okazało się, że mieszka w jaskini usłanej aszkami zwieąt. Strike pobieżnie peytał opisy seksu zajmujące tery strony, na których Bombyx został związany, zawieszony pod sufitem i wychłostany. Potem, podobnie jak Klesz, Harpia usiłowała ssać pierś Bombyxa, ale mimo że był związany, zdołał ją odgonić. Gdy z jego sutków zaęło się sąyć oślepiające nieziemskie światło, Harpia się rozpłakała i odsłoniła własne piersi, z których sąyła się ciemnobrązowa maź. Strike skrzywił się, wyobrażając sobie tę scenę. Styl Quine’a nie tylko zaczął przypominać parodię, wywołując u Strike’a poucie obydliwego pesytu – był eklozją podłości, erupcją skumulowanego sadyzmu. Czy Quine poświęcił miesiące, może nawet lata życia zamiarowi zadania jak największego bólu i cierpienia? Czy był normalny? Czy łowieka tak mistowsko panującego nad językiem – który wprawdzie nie pypadł Strike’owi do gustu – należało uznać za szaleńca? Strike napił się herbaty, pokepiająco gorącej oraz klarownej, i wrócił do lektury. Zdegustowany Bombyx szykował się do opuszenia domu Harpii, le do środka wpadła kolejna postać: Epicoene, którą Harpia pedstawiła jako swoją adoptowaną córkę. Młoda

dziewyna z wyzierającym od szat penisem uparcie twierdziła, że ona i Bombyx są bratnimi duszami, gdyż obydwoje rozumieją zarówno męskość, jak i kobiecość. Zachęciła go do skosztowania jej obojnaego ciała, ale najpierw musiał posłuchać jej śpiewu. Najwyraźniej była pekonana, że ma piękny głos, le wydawała z siebie foe poszczekiwanie, aż w końcu Bombyx uciekł, zatykając uszy. Bombyx po raz pierwszy ujał świetlisty zamek wysoko na wzgóu pośrodku miasta. Winał się ku niemu stromymi ulikami, aż z ciemnej bramy zawołał go kaeł płci męskiej, pedstawiając się jako pisa Próżnowaniały. Miał brwi Fancoua, jego gburowatą minę i szydery osób bycia. Zaproponował, że penocuje Bombyxa, mówiąc, że słyszał „o jego wielkim talencie”. Ku perażeniu Bombyxa w domu siedziała pykuta łańcuchem kobieta pisząca py sekretayku z żaluzjowym zamknięciem. W kominku leżały rozgane do białości żelaza do wypalania piętna, do których pyepiono sformułowania z giętego metalu, takie jak „nieustępliwy kiełb” i „oratorski stosunek płciowy”. Próżnowaniały, najwidoniej myśląc, że rozbawi Bombyxa, wyjaśnił mu, że zmusił swoją młodą żonę Kukłę do napisania książki, gdyż nie chciał, żeby zawracała mu głowę, kiedy będzie twoył swoje kolejne arcydzieło. Niestety, ciągnął Próżnowaniały, Kukła była pozbawiona talentu, za co musiał ją ukarać. Wyjął z ognia jeden z żelaznych prętów, a wtedy Bombyx uciekł, odprowadzany krzykami bólu Kukły. Bombyx popędził w stronę świetlistego zamku, myśląc, że znajdzie tam schronienie. Nad dwiami wisiał napis „Phallus Impudicus”, ale gdy Bombyx zapukał, nikt mu nie otwoył. Okrążył zatem zamek, zaglądając pez okna, aż w końcu zobaył nagiego łysego mężyznę stojącego nad zwłokami złotowłosego chłopca z ciałem pokrytym ranami od noża, z których wydobywało się takie samo oślepiające światło jak z sutków Bombyxa. Sterący penis Phallusa wyglądał, jakby gnił. – Cześć. Strike podskoył na keśle i podniósł głowę. Robin stała ped nim w trenu, z zaróżowioną twaą i długimi jasnorudymi włosami rozpuszonymi, zmiewionymi i ozłoconymi pez poranne słońce wlewające się pez okno. W tej chwili wydała się Strike’owi piękna. – Dlaczego przyszłaś tak wcześnie? – usłyszał swój głos. – Byłam ciekawa, co się dzieje. Zdjęła płasz, a Strike odwrócił wzrok, besztając się w myślach. To naturalne, że wyglądała dobe, skoro nieoekiwanie pojawiła się w chwili, kiedy w jego umyśle gościł obraz nagiego łysego mężczyzny pokazującego chorego penisa... – Zaparzyć ci jeszcze herbaty? – Byłoby waniale, dzięki – powiedział, nie odrywając wzroku od maszynopisu. – Daj mi pięć minut, chcę to dokończyć... I z pouciem, że znowu daje nura do skażonej wody, jesze raz zagłębił się

w groteskowym świecie Bombyx Mori. Kiedy Bombyx gapił się pez okno zamku, zahipnotyzowany okropnym widokiem Phallusa Impudicusa i zwłok, został brutalnie pojmany pez zgraję sługusów w kapturach, zawleony do zamku i rozebrany do naga ped goodaem. Buch Bombyxa zrobił się już ogromny i wyglądało na to, że zbliża się poród. Phallus Impudicus wydał sługusom złowiesze polecenia, na których dźwięk naiwny Bombyx nabrał pekonania, że będzie gościem honorowym na wielkiej uczcie. Do sześciu postaci, które Strike rozpoznał: – Sukkuba, Klesza, Krojego, Harpii, Próżnowaniałego i Impudicusa – dołąyła Epicoene. Siedmioro gości zasiadło py olbymim stole, na którym stały ogromny dzban z parującą zawaością i pusty półmisek wielkości człowieka. Gdy Bombyx zjawił się w sali, zobaczył, że nie ma dla niego miejsca. Reszta gości wstała, podeszła do niego ze sznurami i go obezwładniła. Został związany, położony na półmisku i rozcięty. Rosnąca w nim masa okazała się kulą nieziemskiego światła, którą Phallus Impudicus wyrwał ze środka i zamknął w szkatule. W parującym dzbanie znajdował się kwas siarkowy, którym siedmiu oprawców z radością oblało wciąż jesze żywego, weszącego Bombyxa. Gdy wreszcie zamilkł, przystąpili do jedzenia. Na końcu książki goście wychodzili z zamku, wominając bez poucia winy Bombyxa i zostawiając za sobą pustą salę, wciąż jesze dymiące szątki na stole i zawieszoną nad nimi niczym lampę zamkniętą szkatułę pełną światła. – Cholera – mruknął Strike. Podniósł głowę. Nie zauważył, kiedy Robin postawiła obok niego świeżo zapaoną herbatę. Teraz jego asystentka siedziała na kanapie, ekając w mileniu, aż Strike skońy czytać. – Tu jest wszystko – powiedział Strike. – To, co spotkało Quine’a. To wszystko tutaj jest. – Co masz na myśli? – Bohater książki Quine’a umiera w taki sam osób jak Quine. Związany, z wyprutymi flakami, polany czymś żrącym. W książce go zjadają. Robin utkwiła w nim wzrok. – Talerze. Noże i widelce... – Właśnie – powiedział Strike. Bez namysłu wyjął z kieszeni komórkę i wyświetlił zdjęcia. Dopiero po chwili zauważył jej wystraszoną minę. – Nie – powiedział – przepraszam, zapomniałem, że nie jesteś... – Daj mi telefon – ucięła. O ym zapomniał? Że nie jest peszkolona i nie ma doświadenia, że nie jest policjantką i nie służyła w wojsku? Chciała rostać sytuacji wywołanej jego chwilowym roztargnieniem. Chciała zrobić krok naprzód, być czymś więcej, niż była.

– Chcę to zobaczyć – skłamała. Mimo oczywistych wątpliwości, podał jej telefon. Nie wzdrygnęła się, ale gdy ojała na otwaą dziurę w piersi i buchu trupa, pouła, że jej własne wnętności kurą się z perażenia. Podniosła kubek do ust, le wcale nie miała ochoty pić. Najgorsze było zrobione pod kątem zbliżenie tway, wyżaej tym, czym ją polano, poczerniałej, z wypalonym oczodołem... Talee wydały jej się ymś plugawym. Strike pybliżył jeden z nich. Nakrycie zostało ułożone z wielką starannością. – Mój Boże – powiedziała głucho, oddając komórkę. – A teraz to przeczytaj – polecił Strike, podając jej odpowiednie strony. Peytała w mileniu. Kiedy skońyła, ojała na niego oami, które wyglądały, jakby dwukrotnie się powiększyły. – Mój Boże! – powtórzyła. Zadzwoniła jej komórka. Wyjęła ją z torebki leżącej na kanapie i ojała na wyświetlacz. Matthew. Wciąż była na niego wściekła, więc odrzuciła połączenie. – Jak myślisz – spytała Strike’a – ile osób czytało tę książkę? – Teraz już pewnie mnóstwo. Fisher rozesłał fragmenty po całym mieście. Zanim do akcji wkroczyli prawnicy, Bombyx Mori budziło wielkie zainteresowanie. Kiedy Strike to mówił, do głowy pyszła mu dziwna, pypadkowa myśl: że Quine nie mógłby sobie wymayć lepszej reklamy... Ale pecież nie byłby w stanie się związać i oblać kwasem ani usunąć sobie wnętrzności... – W Roper Chard tymano maszynopis w sejfie, a szyfr zna chyba pół wydawnictwa – ciągnął. – Właśnie dzięki temu go zdobyłem. – A nie wydaje ci się, że mordercą może być ktoś opisany w...? Znowu zadzwoniła komórka. Robin ojała na telefon. Matthew. Tym razem też odrzuciła połączenie. – Niekonienie – odekł Strike, odpowiadając na jej niedokońone pytanie. – Ale ludzie występujący w książce znajdą się wysoko na liście podejrzanych, kiedy policja zacznie dochodzenie. Leonora twierdzi, że tego nie czytała, podobnie jak Kathryn Kent... – Wierzysz im? – spytała Robin. – Leonoe wieę. Co do Kathryn Kent nie jestem pewny. Jak to bmiało: „Z rozkoszą patrzyłbym, jak cię torturują”? – Nie wydaje mi się, żeby kobieta była zdolna do egoś takiego – powiedziała nagle Robin, spoglądając na komórkę Strike’a, która leżała teraz między nimi na biurku. – A słyszałaś o Australijce, która obdarła kochanka ze skóry, ucięła mu głowę, ugotowała ją razem z jego tyłkiem i próbowała to zaserwować jego dzieciom? – Nie mówisz poważnie. – Mówię zupełnie poważnie. Sprawdź sobie w internecie. Kiedy kobietom odbija, odbija

im naprawdę – powiedział Strike. – Był dużym mężczyzną... – A jeśli ufał tej kobiecie? Jeśli umówił się z nią na seks? – Kto na pewno to czytał? – Christian Fisher, Ralph – asystent Elizabeth Tassel, sama Tassel, Jerry Waldegrave, Daniel Chard... Oprócz Ralpha i Fishera wszyscy występują w książce. Nina Lascelles... – Kim są Waldegrave i Chard? Kim jest Nina Lascelles? – To redaktor autora, jego wydawca i dziewyna, która pomogła mi to podprowadzić – wyjaśnił Strike, poklepując dłonią maszynopis. Komórka Robin zadzwoniła po raz trzeci. – Przepraszam – powiedziała zniecierpliwiona i odebrała połączenie. – Tak? – Robin... Głos na drugim końcu linii wydawał się dziwnie zdławiony. Matthew nigdy nie płakał i nigdy weśniej nie rawiał wrażenia szególnie pytłoonego pouciem winy po kłótni. – Tak? – powtórzyła trochę mniej ostrym tonem. – Mama znowu miała udar. I... I... W żołądku Robin runęła winda. – Matt? Płakał. – Matt? – powtórzyła nagląco. – Ona umarła – jęknął jak mały chłopiec. – Jadę do ciebie – powiedziała Robin. – Gdzie jesteś? Zaraz będę. Strike wpatrywał się w jej twa. Wyytał z niej wieści o śmierci i miał nadzieję, że nie chodzi o nikogo, kogo Robin kocha, że nie chodzi o któregoś z jej rodziców, o żadnego z braci... – W porządku – powiedziała, wstając. – Nie ruszaj się stamtąd. Już jadę. – Chodzi o matkę Matta – wyjaśniła Strike’owi. – Umarła. Miała wrażenie, że to się nie dzieje naprawdę. Nie mogła w to uwierzyć. – Jesze woraj wieorem rozmawiali pez telefon – powiedziała. Na womnienie pewracającego oami Matta i zdławionego głosu, który ped chwilą słyszała w słuchawce, poczuła dojmującą czułość i współczucie. – Bardzo mi przykro, ale... – Idź – powiedział Strike. – Przekaż mu, że mi przykro, dobrze? – Dobrze – odrzekła Robin, próbując zapiąć torebkę. Jej palce zrobiły się niezdarne pod wpływem wzruszenia. Znała panią Cunliffe od szkoły podstawowej. Zarzuciła płaszcz na ramię. Szklane drzwi błysnęły, zamykając się za nią. Pez kilka sekund Strike wpatrywał się w miejsce, z którego zniknęła. Potem ojał na zegarek. Nie było jesze nawet dziewiątej. Ciemnowłosa rozwódka, której szmaragdy przechowywał w sejfie, miała przyjść mniej więcej za pół godziny.

Opróżnił i umył kubki, a potem wyjął odzyskany naszyjnik, zamknął w sejfie maszynopis Bombyx Mori, napełnił czajnik i sprawdził pocztę elektroniczną. „Przełożą ślub”. Nie chciał się z tego cieszyć. Wyjął komórkę i zadzwonił do Anstisa, który odebrał prawie natychmiast. – Bob? – Anstis, może już to odkryłeś, ale jeśli nie – powinieneś coś wiedzieć. W ostatniej powieści Quine opisał własną śmierć. – Możesz powtórzyć? Strike wyjaśnił. Krótkie milenie, które zapadło, kiedy skońył mówić, wyraźnie świadczyło o tym, że Anstis jeszcze nie dotarł do tej informacji. – Bob, potrzebuję kopii tego maszynopisu. Czy gdybym kogoś do ciebie przysłał...? – Daj mi czterdzieści pięć minut – powiedział Strike. Kiedy zjawiła się ciemnowłosa klientka, wciąż jeszcze kserował. – Gdzie twoja sekretarka? – ytała od razu, oglądając na niego z kokieteryjnym udawanym zaskoczeniem, jakby była pewna, że Strike zaaranżował spotkanie sam na sam. – Chora. Rozwolnienie i wymioty – ostudził jej zapał. – Zaczynamy?

20 Byłobyż sumienie starego żołnierza towarzyszem? Francis Beaumont i John Fletcher, The False One

Tego samego dnia późnym wieorem, gdy pez bębnienie deszu za oknem pebijały się odgłosy ulinego zgiełku, Strike siedział sam py biurku i jedną ręką jadł makaron po singapursku, a drugą twoył listę raw do załatwienia. Resztę pracy zaplanowanej na ten dzień już wykonał i mógł okojnie skupić się na śmierci Owena Quine’a, więc iastym, trudnym do rozytania pismem notował, co należało zrobić. Obok niektórych punktów dodał literę A jak Anstis i jeśli nawet peszło mu pez myśl, że prywatny detektyw bez żadnej kontroli nad śledztwem wyobrażający sobie, iż ma prawo pydzielać zadania policjantowi prowadzącemu rawę, mógłby zostać uznany za aroganta albo naiwniaka, wcale się tym nie przejął. Po służbie z Anstisem w Afganistanie Strike nie miał szególnie wysokiego mniemania o umiejętnościach tego funkcjonariusza policji. Uważał, że Anstis jest kompetentny, ale pozbawiony wyobraźni, że szybko zauważa schematy i skutenie tropi oywistości. Strike nie gardził tymi cechami – odpowiedź zwykle tkwi w oywistościach, a najlepszym osobem, żeby tego dowieść, jest metodyne odhaanie kwadracików – le to morderstwo było skomplikowane, dziwne, sadystyne i groteskowe, zainirowane literaturą i peprowadzone z bezwzględnością. Czy Anstis był w stanie zrozumieć umysł, który wyhodował plan zbrodni na cuchnącej glebie wyobraźni samego Quine’a? Ciszę peszył dzwonek komórki. Dopiero kiedy Strike pystawił ją do ucha i odezwała się Leonora Quine, uświadomił sobie, że miał nadzieję usłyszeć Robin. – Jak się czujesz? – spytał. – Była u mnie policja – oznajmiła, rezygnując z wymiany upejmości. – Petąsnęła cały gabinet Owena. Nie chciałam na to pozwolić, ale Edna powiedziała, że powinnam ich wpuścić. Czy nie mogliby nas zostawić w spokoju po tym, co się stało? – Mają powody, żeby peszukać mieszkanie – odparł Strike. – W gabinecie Owena może być coś, co ich doprowadzi do mordercy. – Na przykład co? – Nie wiem – odrzekł cierpliwie – ale myślę, że Edna ma rację. Lepiej było ich wpuścić. Zapadła cisza. – Jesteś tam? – spytał. – Tak – powiedziała. – W dodatku zapieętowali gabinet i teraz nie mogę do niego wejść. Chcą tu wrócić. Nie podoba mi się, że się tu kręcą. Orlando też nie jest zadowolona. Jeden z nich – wydawała się obuona – ytał, y nie zechciałabym się na jakiś as

wyprowadzić. Powiedziałam mu: „Nie, za cholerę”. Orlando nigdy nie mieszkała w innym miejscu, nie wytrzymałaby tego. Nigdzie się nie wybieram. – A nie mówili, że chcą cię przesłuchać? – Nie – powiedziała. – Pytali tylko, czy mogą wejść do gabinetu. – Dobrze. Jeśli będą ci chcieli zadawać jakieś pytania... – Powinnam poszukać adwokata, wiem. Edna też tak mówi. – Nie miałabyś nic przeciwko temu, gdybym jutro rano wpadł z wizytą? – spytał. – Nie. – Wydawała się zadowolona. – Pyjdź koło dziesiątej, najpierw muszę iść na zakupy. Pez cały dzień nie udało mi się wyjść z domu. Nie chciałam ich zostawiać samych. Strike rozłąył się i znowu pomyślał, że zachowanie Leonory raej nie zaskarbi jej pychylności policji. Czy Anstis, tak jak Strike, zauważy, że lekka ociężałość umysłowa Leonory, jej nieumiejętność zachowania się w osób, który inni uznaliby za stosowny, jej upaa odmowa ojenia na coś, ego nie chciała widzieć – zapewne te same cechy, dzięki którym znosiła udręki życia z Quine’em – yniły z niej osobę niezdolną do zabicia męża? A może jej dziwactwa, jej odmowa normalnego reagowania na stratę z powodu wrodzonej, choć pewnie nierozważnej uciwości, już zdążyły rozdąć podejenia tkwiące w szablonowym umyśle Anstisa i przysłonić inne ewentualności? Strike wrócił do pisania z niemal gorąkowym zapałem. Lewą ręką wciąż ładował jedzenie do ust. Jego myśli płynęły wako, pekonująco: zapisywał pytania, na które chciał uzyskać odpowiedź, miejsca, które chciał obejeć, tropy, którymi chciał pójść. Był to jego własny plan akcji i osób delikatnego popchnięcia Anstisa we właściwym kierunku, otwarcia mu ou na fakt, iż gdy ginie mąż, morderynią nie zawsze jest żona, nawet jeśli facet był nieodpowiedzialny, niesolidny i niewierny. W końcu Strike odłożył długopis, dwoma machnięciami widelca dokońył ogromną porcję makaronu i poątał na biurku. Umieścił notatki w tekturowej tece z nazwiskiem Owena Quine’a na gbiecie, skreślając upednio słowo „zaginięcie” i zastępując je słowem „morderstwo”. Wyłąył światło i kiedy już miał zamknąć szklane dwi, coś mu się przypomniało i wrócił do komputera Robin. Znalazł to, ego szukał, na stronie BBC . Oywiście nie była to wiadomość dnia, gdyż bez względu na to, co mogło się Quine’owi wydawać, nie cieszył się wielką sławą. Informacja o jego śmierci znalazła się na tecim miejscu pod najważniejszym doniesieniem – o tym, że Unia Europejska zgodziła się dofinansować Republikę Irlandii. W domu py Talgah Road w Londynie znaleziono zwłoki mężyzny. Wszystko wskazuje na to, że to pisa Owen Quine, lat 58. Po tym odkryciu, dokonanym woraj przez przyjaciela rodziny, policja wszczęła dochodzenie. Nie dodano zdjęcia Quine’a w tyrolskiej pelerynie ani perażających szegółów tego,

jak potraktowano jego ciało. Ale było jeszcze wcześnie, był czas. Gdy Strike wszedł do swojego mieszkania na poddaszu, uszła z niego energia. Opadł na łóżko i ze znużeniem potarł oy, a potem położył się na plecach, wciąż ubrany i z przyczepioną protezą. Opadły go myśli, od których dotąd udawało mu się odgrodzić... Dlaego nie zawiadomił policji, że Quine zaginął prawie dwa tygodnie temu? Dlaego nie podejewał, że pisa może być mawy? Odpowiedzi na te pytania – rozsądnych i sensownych – udzielił D.I. Rawlins, ale znanie trudniej było mu zadowolić samego siebie. Nie musiał wyjmować telefonu, żeby zobayć ciało Quine’a. Wizja związanych, rozkładających się zwłok jakby wryła mu się w siatkówkę. Ile teba było pebiegłości, ile nienawiści, ile perwersji, żeby obrócić literacki wytwór Quine’a w eywistość? Jaka istota ludzka mogła się zdobyć na rozpłatanie łowieka i oblanie go kwasem, wypatroszenie go i ułożenie talerzy wokół pustych zwłok? Strike nie umiał się pozbyć irracjonalnego pekonania, że z jakiegoś powodu powinien był zwietyć tę scenę z daleka niym padlinożerny ptak, na którego się wyszkolił. Jak to możliwe, że on – słynący niegdyś z instynktownego wyuwania wszystkiego, co dziwne, niebezpiene, podejane – nie uświadomił sobie, iż hałaśliwy, wienie szukający dramatyzmu i rozgłosu Quine zniknął na zbyt długo, że za bardzo ucichł? „Dlatego że ten głupi drań lubił podnosić fałszywy alarm... i dlatego że jestem wykończony”. Pewrócił się na bok, podźwignął z łóżka i ruszył do łazienki, ale myślami wciąż wracał do zwłok: do ziejącej dziury w torsie, do wypalonych oodołów. Morderca krążył wokół tego szkaradztwa – ciało wciąż krwawiło, być może w ogromnej sklepionej pesteni dopiero co ucichło echo kyków Quine’a – i starannie układał widelce... Na liście Strike’a znalazło się kolejne pytanie: co – jeśli cokolwiek – słyszeli sąsiedzi w ostatnich chwilach życia Quine’a? W końcu Strike się położył, zasłonił oy wielkim, włochatym pedramieniem i wsłuchał się w swoje myśli, które trajkotały do niego jak bliźniay pracoholik niechcący się pymknąć. Zakład medycyny sądowej pracował już ponad dwadzieścia tery godziny. Na pewno sformułowano jakieś opinie, nawet jeśli nie przeprowadzono jeszcze badań. Strike zamierzał zadzwonić do Anstisa, dowiedzieć się, co mówią... „Dość – rozkazał swojemu zmęczonemu, nadaktywnemu mózgowi. – Dość”. I dzięki tej samej sile woli, która w wojsku umożliwiała mu natychmiastowe zapadanie w sen – na gołym betonie, kamienistej ziemi, guzowatych łóżkach polowych wyskypujących zardzewiałe skargi na jego cielsko, ilekroć się poruszył – zasnął okojnie niczym okręt wojenny wypływający na ciemne wody.

21 Zatem jest martwy? Nareszcie martwy, zupełnie i na zawsze martwy? William Congreve, The Mourning Bride

Nazajut za piętnaście dziewiąta Strike zszedł powoli po metalowych schodach, nie po raz pierwszy zadając sobie pytanie, dlaego nie stara się o naprawienie żelaznej windy. Kolano wciąż było obolałe i uchnięte po upadku, więc na dotarcie do Landbroke Grove dał sobie ponad godzinę – nie było go stać na ciągłe branie taksówek. Kiedy otwoył dwi, podmuch lodowatego powieta zaszypał go w twa, a potem wszystko zrobiło się białe, gdyż kilka centymetrów od jego ou błysnął esz. Strike zamrugał – majayły ped nim zarysy tech męskich postaci – a potem gwaownie zasłonił się ręką przed następną serią fleszy. – Panie Strike, dlaczego nie poinformował pan policji o zaginięciu Owena Quine’a? – Wiedział pan, że on nie żyje? Pez ułamek sekundy rozważał wycofanie się, zataśnięcie im dwi ped nosem, ale to oznaczałoby wpakowanie się w pułapkę i konieczność zmierzenia się z nimi później. – Bez komentarza – powiedział oschle i wszedł między dziennikarzy, nie zmieniając kursu ani o włos, tak że musieli zejść mu z drogi. Dwaj dalej zadawali pytania, a jeden biegł tyłem, pstrykając i pstrykając. Dziewyna, która bardzo ęsto paliła ze Strikiem py wejściu do sklepu z gitarami, z osłupieniem śledziła tę scenę przez okno. – Panie Strike, dlaego nikomu pan nie powiedział, że on zniknął ponad dwa tygodnie temu? – Dlaczego nie zawiadomił pan policji? Strike kroył w mileniu z rękami w kieszeni i ponurą miną. Biegli za nim, próbując go skłonić do mówienia – dwie mewy z dziobami ostrymi jak żyletki, bombardujące kuter z lotu nurkowego. – Znowu próbuje pan skompromitować policję? – Pokazać jej, kto jest lepszy? – Czy rozgłos służy interesom, panie Strike? W wojsku Strike uprawiał boks. Wyobraził sobie, że gwaownie się odwraca i udea lewym sierpowym w przemieszczające się żebra, aż mały zasraniec zgina się z bólu... – Taksi! – zawołał. Pstryk, pstryk, pstryk – pracował aparat fotografiny, kiedy Strike wsiadał do samochodu. Na szęście pobliskie światła zmieniły się na zielone i taksówka gładko

oddaliła się od krawężnika, a dziennikarze przerwali pościg już po kilku krokach. „Pojeby” – pomyślał Strike, oglądając pez ramię, kiedy taksówka skręcała na skyżowaniu. Jakiś drań z policji musiał dać im cynk, że to Strike znalazł ciało. Raej nie Anstis, który treść oficjalnych zeznań zachował dla siebie, ale jeden z tych rozgoryonych drani, którzy nie wybaczyli mu sprawy Luli Landry. – Jest pan sławny? – spytał taksówkarz, przyglądając mu się we wstecznym lusterku. – Nie – odrzekł krótko Strike. – Proszę mnie wysadzić na Oxford Circus, dobrze? Niezadowolony z tak krótkiego kursu taksówkarz wymamrotał coś pod nosem. Strike wyjął komórkę i znowu napisał do Robin. Dziennikarze przed drzwiami. Mów, że pracujesz dla Crowdy’ego.

Potem zadzwonił do Anstisa. – Cześć, Bob. – Właśnie miałem najście dziennikarzy. Wiedzą, że to ja znalazłem ciało. – Skąd? – Mnie pytasz? Chwila milczenia. – I tak by się wydało, Bob, ale nie ode mnie się dowiedzieli. – No tak, widziałem wzmiankę o „pyjacielu rodziny”. Dają do zrozumienia, że nie powiedziałem policji, bo chciałem sobie zrobić reklamę. – Stary, nigdy bym... – Bądź tak dobry i zdementuj to w jakimś oficjalnym źródle, Rich. Błoto lubi się przyklejać, a muszę tu jakoś zarabiać na życie. – Zajmę się tym – obiecał Anstis. – Słuchaj, może wpadniesz dzisiaj na kolację? Ci z zakładu medycyny sądowej mają już pierwsze przemyślenia. Dobrze byłoby to omówić. – Jasne, super – powiedział Strike, gdy taksówka zbliżyła się do Oxford Circus. – O której? Znowu musiał stać w wagonie metra, gdyż siedzenie oznaałoby konieność wstania, a to było jesze większym obciążeniem dla obolałego kolana. Wyjeżdżając ze stacji Royal Oak, Strike pouł wibrowanie komórki i zobaył dwa SMS-y. Pierwszy był od jego siostry Lucy. Sto lat, Stick! Xxx

Zupełnie zapomniał, że dziś są jego urodziny. Otworzył drugą wiadomość. Cześć, Cormoran, dzięki za osteżenie ped pismakami, właśnie ich otkałam, nadal sterą ped budynkiem. Do zobaczenia później. Rx

Ciesząc się, że desz chwilowo nie pada, Strike dotarł do domu Quine’a tuż ped

dziesiątą. W słabym świetle słońca budynek wyglądał równie obskurnie i pygnębiająco jak podas jego popedniej wizyty, ale zaszła pewna zmiana: ped dwiami stał funkcjonariusz policji. Był młodym wysokim gliniaem z wojownio wysuniętą żuchwą, a na widok idącego w jego stronę i lekko utykającego Strike’a zmarszczył brwi. – Mogę spytać, kim pan jest? – Myślę, że tak – powiedział Strike, mijając go i naciskając dzwonek. Mimo że Anstis zaprosił go na kolację, tego dnia detektyw nie był pyjaźnie nastawiony do policji. – Coś takiego powinno się mieścić w zakresie twoich uprawnień. Dwi się otwoyły i ped Strikiem stanęła wysoka, tykowata dziewyna o ziemistej cee z gęstwiną kręconych, jasnobrązowych włosów, szerokimi ustami i ufnym wyrazem tway. Jej jasnozielone oy były ogromne i szeroko rozstawione. Miała na sobie coś, co wyglądało albo na długą bluzę, albo na krótką sukienkę i końyło się nad kościstymi kolanami i puchatymi różowymi skarpetkami, a do tego tuliła do płaskiej piersi wielkiego pluszowego orangutana. Małpa miała na łapach rzepy i wisiała jej na szyi. – Dziędobry – powiedziała dziewczyna. Leciutko kołysała się na boki, przenosząc ciężar ciała to na jedną, to na drugą stronę. – Dzień dobry – przywitał się Strike. – To ty jesteś Orlan...? – Czy mogę prosić o pańskie nazwisko? – spytał głośno młody policjant. – Jasne, nie ma rawy. Pod warunkiem, że ja mogę ytać, dlaego stoi pan ped tym domem – odrzekł Strike z uśmiechem. – Ze względu na zainteresowanie prasy – wyjaśnił młody policjant. – Przyszedł jakiś pan – dodała Orlando – i miał aparat, i mama powiedziała... – Orlando! – zawołała Leonora z głębi domu. – Co ty tam robisz? Głośno tupiąc, peszła korytaem i stanęła za córką. Wyglądała mizernie i blado w starej granatowej sukience z nadprutym rąbkiem. – A – powiedziała na widok Cormorana. – To ty. Wejdź. Pekraając próg, Strike uśmiechnął się do policjanta, który odpowiedział mu wściekłym spojrzeniem. – Jak masz na imię? – spytała Orlando, kiedy za Strikiem zamknęły się drzwi. – Cormoran – odpowiedział. – Śmiesznie. – Masz rację – pyznał Strike, a potem z jakiegoś powodu dodał: – Nazwano mnie tak na cześć pewnego olbrzyma. – Śmiesznie – powtórzyła Orlando, kołysząc się. – Wejdź – powiedziała oschle Leonora, wskazując Strike’owi kuchnię. – Muszę do łazienki. Za chwilę wracam. Strike ruszył wąskim korytaem. Dwi do gabinetu były zamknięte – podejewał, że na klucz. Po dotarciu do kuchni odkrył ku swojemu zaskoeniu, że nie jest jedynym gościem.

Jerry Waldegrave, redaktor z Roper Chard, siedział py stole, ściskając ponury fioletowoniebieski bukiet kwiatów. Na jego bladej tway malował się niepokój. Drugi bukiet, wciąż w celofanie, wystawał ze zlewozmywaka wypełnionego do połowy brudnymi nayniami. Na blacie po bokach tkwiły nierozpakowane torby z supermarketu. – Cześć – pywitał się Waldegrave, zrywając się na nogi i z powagą oglądając na Strike’a zza okularów w rogowej oprawie. Najwidoniej nie skojaył detektywa ze otkaniem w ciemnym ogrodzie na dachu, gdyż wyciągając rękę, ytał: – Jesteś z rodziny? – Jestem przyjacielem rodziny – powiedział Strike, kiedy uścisnęli sobie dłoń. – Okropna rawa – westchnął Waldegrave. – Musiałem pyjść i zobayć, y mogę jakoś pomóc. Odkąd się zjawiłem, Leonora siedzi w łazience. – No tak – odrzekł Strike. Waldegrave z powrotem usiadł. Orlando weszła bokiem do ciemnej kuchni, tuląc kudłatego orangutana, i pez bardzo długą chwilę, niewątpliwie najbardziej rozluźniona z nich wszystkich, bez skrępowania gapiła się na obu mężczyzn. – Masz ładne włosy – oznajmiła, zwracając się do Jerry’ego Waldegrave’a. – Jak stóg. – Chyba tak – powiedział Waldegrave, uśmiechając się do niej. Znowu wymknęła się z kuchni. Na chwilę zapadła cisza, w której Waldegrave gmerał py kwiatach, wodząc wzrokiem po otoczeniu. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedział w końcu. Usłyszeli głośny odgłos uszanej wody w łazience na góe i tupanie na schodach. Wróciła Leonora, a tuż za nią zjawiła się Orlando. – Przepraszam – powiedziała do obu mężczyzn. – Trochę niewyraźnie się czuję. Było oczywiste, że ma na myśli swój żołądek. – Słuchaj, Leonora – zaął Jerry Waldegrave, cierpiąc katusze skrępowania i wstając z miejsca – nie chcę przeszkadzać, skoro odwiedził cię przyjaciel... – On? To nie przyjaciel, to detektyw – powiedziała Leonora. – Słucham? Strike przypomniał sobie, że Waldegrave nie słyszy na jedno ucho. – Nazywa się tak samo jak olbrzym – wtrąciła Orlando. – To detektyw – powiedziała Leonora, zagłuszając córkę. – Aha – zdziwił się Waldegrave. – Nie wiedziałem... Dlaczego...? – Bo jest mi potrzebny – ucięła Leonora. – Policja myśli, że to ja to zrobiłam Owenowi. Zapadła cisza, w której wyraźnie wyczuwało się skrępowanie Waldegrave’a. – Mój tatuś umarł – poinformowała Orlando wszystkich zgromadzonych. Jej ojenie było bezpośrednie i wyekujące, domagało się reakcji. Strike, ując, że należy coś zrobić, powiedział: – Wiem. To bardzo smutne.

– Edna mówiła, że to smutne – odekła Orlando, jakby liyła na coś oryginalniejszego, po czym znowu wymknęła się z kuchni. – Siadajcie – zachęciła Leonora obu mężyzn. – Są dla mnie? – dodała, wskazując kwiaty w ręce Waldegrave’a. – Tak – powiedział, wręając je z pewną niezdarnością, ale nie usiadł. – Słuchaj, Leonora, nie chcę ci teraz zawracać głowy, pewnie jesteś zajęta... sprawami organizacyjnymi i... – Nie mogę się jesze zająć rawami organizacyjnymi – oznajmiła Leonora z druzgocącą szczerością – bo nie chcą mi wydać ciała. – Aha, jest też kaka – powiedział zakłopotany Waldegrave, gebiąc w kieszeniach. – Proszę... Cóż, jeśli możemy ci jakoś pomóc, Leonora, jeśli możemy cokolwiek... – Jak na mój gust, to nikt nie może nic zrobić – ucięła szorstko, biorąc od niego kopertę. Usiadła py stole, do którego Strike już pystawił sobie kesło, zadowolony, że będzie mógł odciążyć nogę. – No cóż, chyba już pójdę, zostawię was samych – powiedział Waldegrave. – Słuchaj, Leonora, uję się okropnie, pytając o to w takiej chwili, ale Bombyx Mori... Masz tu może egzemplarz? – Nie – powiedziała. – Owen wziął go ze sobą. – Pepraszam, ale bardzo byś nam pomogła... gdybym mógł się rozejeć i rawdzić, czy nie zostały jakieś fragmenty. Spojrzała na niego zza ogromnych staromodnych okularów. – Policja zabrała wszystko, co zostało – odekła. – Woraj migiem petąsnęli cały gabinet. Zamknęli go i zabrali klucz. Nawet ja nie mogę tam teraz wejść. – Aha, no cóż, jeśli policja potebuje... Nie – zreektował się Waldegrave – w poądku. Nie wstawaj. Wiem, gdzie jest wyjście. Ruszył korytarzem i usłyszeli odgłos zamykanych drzwi. – Nie mam pojęcia, dlaego pyszedł – powiedziała posępnie Leonora. – Chyba chciał poczuć, że robi coś miłego. Otwoyła kakę, którą dał jej Waldegrave. Z podu widniała akwarela w fioletach. W środku było wiele podpisów. – Teraz wszyscy są mili, bo mają poucie winy – powiedziała Leonora, ucając kakę na stół z laminatu. – Poczucie winy? – Nigdy go nie doceniali. Książki teba jakoś wprowadzać na rynek – dodała zaskakująco – teba je promować. To wydawcy powinni im pomagać. Nigdy nie załatwili mu występu w telewizji ani niczego, czego potrzebował. Domyślił się, że nauczyła się tych narzekań od męża. – Leonora – powiedział, wyjmując notes – nie będziesz miała nic peciwko temu, że zadam ci kilka pytań?

– Chyba nie. Ale i tak nic nie wiem. – Czy odezwał się do ciebie ktoś, kto rozmawiał z Owenem albo go widział, po tym jak piątego twój mąż wyszedł z domu? Przecząco pokręciła głową. – Nikt z rodziny, z przyjaciół? – Nikt – powiedziała. – Napijesz się herbaty? – Chętnie – powiedział Strike, który nie za bardzo miał ochotę na cokolwiek przygotowanego w tej zapuszczonej kuchni, ale nie chciał jej przerywać. – Dobe znasz ludzi z wydawnictwa Owena? – ytał, pekykując głośny szum wody wlewanej do czajnika. Wzruszyła ramionami. – Prawie w ogóle. Poznałam Jerry’ego, kiedy Owen podpisywał książki. – Nie przyjaźnisz się z nikim z Roper Chard? – Nie. Dlaczego miałabym się z nimi przyjaźnić? To Owen z nimi współpracował, nie ja. – I nie czytałaś Bombyx Mori, prawda? – spytał, jak gdyby nigdy nic. – Już ci mówiłam. Nie lubię ytać książek ped wydaniem. Czemu wszyscy ciągle mnie o to pytają? – powiedziała, podnosząc głowę znad foliowej torby, w której gmerała w poszukiwaniu herbatników. – Jakiś problem z ciałem? – ytała nagle ostrym tonem. – Co się z nim stało? Nie chcą mi powiedzieć. Wzięli szotekę do zębów Owena, żeby zidentyfikować go na podstawie testu DNA. Czemu nie pozwalają mi go zobaczyć? Już słyszał takie pytanie – zadawały je inne żony, zrozpaeni rodzice. Uciekł się, tak jak często zdarzało mu się w przeszłości, do niepełnej prawdy. – Ciało leżało tam jakiś czas – powiedział. – Jak długo? – Jeszcze nie wiedzą. – Jak to się stało? – Tego chyba też jeszcze do końca nie wiedzą. – Przecież muszą... Zamilkła, gdyż do kuchni znowu włapała Orlando ściskająca nie tylko pluszowego orangutana, lecz także plik kolorowych rysunków. – Gdzie poszedł Jerry? – Do pracy – powiedziała Leonora. – Ma ładne włosy. Twoje mi się nie podobają – dodała, zwracając się do Strike’a. – Są kudłate. – Ja też za nimi nie przepadam – odrzekł. – Dodo, on nie ma teraz ochoty oglądać rysunków – zniecierpliwiła się jej matka, ale Orlando ją zignorowała i rozłożyła na stole swoje dzieła, żeby Strike mógł je obejrzeć. – Sama je zrobiłam. Można było rozpoznać kwiaty, ryby i ptaki. Spod jednego z rysunków pebijały ślady

dziecięcego menu z jakiejś restauracji. – Są bardzo ładne – ocenił Strike. – Leonora, nie wiesz pypadkiem, y w asie wczorajszego przeszukania w gabinecie policja znalazła jakieś fragmenty Bombyx Mori? – Tak – powiedziała, wucając torebki z herbatą do wyszerbionych kubków. – Dwie stare taśmy do maszyny do pisania. Wpadły za biurko. Wyszli i ytali, y nie wiem, gdzie jest reszta. Powiedziałam, że zabrał ją i wyszedł. – Lubię gabinet tatusia – oznajmiła Orlando – bo tatuś daje mi kartki do rysowania. – Ten gabinet to wysypisko śmieci – powiedziała Leonora, włąając ajnik. – Przeszukanie go zajęło im całe wieki. – Ciocia Liz też tam była – powiedziała Orlando. – Kiedy? – ytała Leonora, mieąc córkę surowym ojeniem i tymając w rękach dwa kubki. – Jak pyszła, a ty byłaś w ubikacji – powiedziała Orlando. – Weszła do gabinetu tatusia. Widziałam ją. – Nie ma prawa tam wchodzić – odrzekła Leonora. – Szperała? – Nie – powiedziała Orlando. – Tylko weszła, a potem wyszła, zobaczyła mnie i płakała. – Tak – powiedziała Leonora z zadowoloną miną. – Py mnie też pochlipywała i w ogóle. Następna z poczuciem winy. – Kiedy tu była? – zainteresował się Strike. – W poniedziałek z samego rana – powiedziała Leonora. – Chciała ytać, y może nam jakoś pomóc. Pomóc! Już dość narobiła. Herbata Strike’a była tak słaba i rozcieńona mlekiem, że wyglądała, jakby nigdy nie zaznała torebki z herbatą. Wolał napary w koloe kreozotu. Kiedy z upejmości upił symboliczny łyk, przypomniał sobie wyznanie Elizabeth Tassel, która żałowała, że Quine nie umarł, kiedy ugryzł go jej doberman. – Lubię jej szminkę – oznajmiła Orlando. – Dzisiaj podoba ci się wszystko u wszystkich – westchnęła z roztargnieniem Leonora, siadając z własnym kubkiem słabej herbaty. – Spytałam ją, dlaego to zrobiła, emu powiedziała Owenowi, że nie będzie mógł wydać swojej książki i tak bardzo go zdenerwowała. – I co ona na to? – zainteresował się Strike. – Że umieścił tam mnóstwo prawdziwych osób – powiedziała Leonora. – Nie wiem, emu tak im to peszkadza. On zawsze tak robi. – Upiła łyek herbaty. – Występuję w mnóstwie jego książek. Strike pomyślał o Sukkubie, „zużytej kurwie”, i poczuł, że gardzi Owenem Quine’em. – Chciałem cię spytać o Talgarth Road. – Nie wiem, dlaego tam poszedł – odekła natychmiast. – Nienawidził tego domu. Od lat chciał go sprzedać, ale Fancourt się nie zgadzał.

– Tak, zastanawiałem się nad tym. Orlando wślizgnęła się na kesło obok niego i siedziała na zgiętej nodze, dorysowując wyjętymi nie wiadomo skąd kredkami jaskrawe płetwy na obrazku pedstawiającym ogromną rybę. – Jak Michaelowi Fancourtowi udawało się blokować sprzedaż przez te wszystkie lata? – To miało związek ze osobem, w jaki ten cały Joe zostawił im dom. Z tym, jak mieli z niego koystać. Nie mam pojęcia. Będziesz musiał ytać Liz, ona jest lepiej poinformowana. – Nie wiesz przypadkiem, kiedy Owen był tam po raz ostatni? – Lata temu – powiedziała. – Nie pamiętam dokładnie. Lata. – Chcę więcej kartek do rysowania – oznajmiła Orlando. – Nie mam – powiedziała Leonora. – Wszystkie są w gabinecie tatusia. Porysuj na odwrocie tego. Sięgnęła po jakąś ulotkę leżącą wśród bałaganu na blacie i pesunęła ją po stole w stronę Orlando, ale jej córka odepchnęła kakę i opuściła kuchnię powolnym krokiem z orangutanem dyndającym u szyi. Prawie natychmiast usłyszeli, jak próbuje siłą otwoyć drzwi do gabinetu. – Orlando, nie! – warknęła Leonora, zrywając się z miejsca i biegnąc na korytarz. Strike wykoystał jej nieobecność, żeby odchylić się na keśle i wylać większość herbaty z mlekiem do zlewu. Pochlapała bukiet, zdradziecko przywierając do celofanu. – Nie, Dodo. Nie wolno. Nie. Nie możemy... Nie wolno nam, zostaw... Piskliwy pła, a potem głośne tupanie świadyły o uciece Orlando na górę. Leonora wróciła do kuchni z rumieńcami na twarzy. – Będę za to płaciła pez resztę dnia – powiedziała. – Jest podenerwowana. Nie lubi, kiedy kręci się tu policja. Nerwowo ziewnęła. – Spałaś? – spytał Strike. – Niewiele. Bo ciągle myślę: kto? Kto mu to zrobił? On denerwuje ludzi, wiem o tym – ciągnęła zamyślona – ale taki już jest. Wybuchowy. Złości się z powodu byle drobiazgów. Zawsze taki był, nie miał na myśli nic złego. Kto mógłby go za to zabić? Michæl Fancou pewnie nadal ma klu do tego domu – powiedziała, wykręcając sobie palce i gwaownie zmieniając temat. – Myślałam o tym ostatniej nocy, kiedy nie mogłam zasnąć. Wiem, że Michæl Fancou go nie lubi, ale to było wieki temu. Zresztą Owen nigdy nie zrobił tego, o co Michael go oskarżył. Niczego takiego nie napisał. Tylko że Michael Fancourt nie zabiłby Owena. – Spojała na Strike’a jasnymi oami, równie niewinnymi jak oy jej córki. – Jest bogaty, prawda? Sławny... nie zrobiłby tego. Strike’a zawsze zadziwiała osobliwa świętość pypisywana znanym osobom pez opinię publiną, nawet gdy gazety je oerniały, nękały albo peśladowały. Bez względu na to, ile sławnych osób skazano za gwa albo morderstwo, wciąż utymywało się pekonanie

silne niczym jakaś pogańska wiara: to nie on. To nie mógł być on. On jest sławny. – Ten cholerny Chard – wybuchła Leonora – pysyłał Owenowi listy z pogróżkami. Owen nigdy go nie lubił. A teraz Chard podpisuje się na kace i mówi, że jeśli mógłby jakoś pomóc... Gdzie się podziała ta kartka? Kartka ozdobiona zdjęciem fiołków zniknęła ze stołu. – Ona ją ma – powiedziała Leonora, erwieniąc się ze złości. – Zabrała ją. – I oglądając na sufit, ryknęła tak głośno, że Strike aż podskoczył: – DODO! Była to irracjonalna złość osoby w pierwszej, najświeższej fazie żałoby i podobnie jak kłopoty żołądkowe, świadyła o ogromie cierpienia ukrytym pod opryskliwą powierzchnią. – DODO! – kyknęła jesze raz Leonora. – Co ci mówiłam o zabieraniu ey, które nie należą do...? Orlando zadziwiająco szybko pojawiła się w kuchni, wciąż tuląc orangutana. Musiała ukradkiem zejść na dół, tak że tego nie zauważyli – cicho jak kot. – Zabrałaś moją kakę! – powiedziała Leonora ze złością. – Co ci mówiłam o zabieraniu rzeczy, które nie należą do ciebie? Gdzie ona jest? – Lubię kwiaty – powiedziała Orlando i wyjęła błyszącą, ale już pogniecioną kakę, którą matka od razu wyrwała jej z rąk. – To moje – oznajmiła córce. – Widzisz – ciągnęła, zwracając się do Strike’a i pokazując najdłuższą wiadomość, napisaną ręnie staranną kaligrafią. – „Odezwij się, proszę, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. Daniel Chard”. Cholerny hipokryta. – Tata nie lubił Danuczara – powiedziała Orlando. – Mówił mi. – To cholerny hipokryta, już ja go znam – powtóyła Leonora, mrużąc oy, żeby przeczytać inne podpisy. – Dał mi pędzelek – oznajmiła Orlando – po tym jak mnie dotknął. Zapadła krótka, pełna napięcia cisza. Leonora ojała na córkę. Strike zastygł z kubkiem w połowie drogi do ust. – Co? – Nie podobało mi się, jak mnie dotknął. – O czym ty mówisz? Kto cię dotknął? – U tatusia w pracy. – Nie wygłupiaj się – powiedziała jej matka. – Kiedy tatuś mnie tam zabrał i zobaczyłam... – Zabrał ją ze sobą jakiś miesiąc temu, bo musiałam iść do lekaa – wyjaśniła Leonora Strike’owi. Była zarumieniona, podenerwowana. – Nie wiem, o czym ona mówi. – ...i zobayłam obrazki do książek, całe kolorowe – ciągnęła Orlando – i Danuar naprawdę mnie dotknął... – Nawet nie wiesz, kim jest Daniel Chard – przerwała jej Leonora.

– Nie ma włosów – powiedziała Orlando. – A potem tatuś zabrał mnie do takiej pani i dałam jej swój najlepszy rysunek. Miała ładne włosy. – Do jakiej pani? O czym ty mówisz? – O tym, jak Danuar mnie dotknął – oznajmiła głośno Orlando. – Dotknął mnie, krzyknęłam, a później dał mi pędzelek. – Lepiej nie rozpowiadaj takich ey – powiedziała Leonora i głos jej się załamał. – I bez tego mamy wystarczająco... Nie bądź głupia, Orlando. Orlando zrobiła się bardzo erwona. Spiorunowała matkę wzrokiem i wyszła z kuchni. Tym razem mocno zatasnęła za sobą dwi. Nie zamknęły się, tylko odskoyły i otwoyły z powrotem. Strike usłyszał, jak Orlando tupie, wchodząc po schodach. Po pokonaniu kilku stopni zaczęła wydawać z siebie niezrozumiałe krzyki. – No i się zdenerwowała – powiedziała Leonora smutnym głosem i z jej jasnych ou popłynęły łzy. Strike sięgnął po leżącą z boku pogniecioną rolkę papierowych ręników, oderwał kawałek i wcisnął jej do ręki. Płakała cicho, jej chude ramiona drżały, a Strike siedział w milczeniu, pijąc resztki paskudnej herbaty. – Poznałam Owena w pubie – mruknęła nieodziewanie, pesuwając okulary w górę i wycierając mokrą twa. – Pyjechał na festiwal. Do Hay-on-Wye. Nigdy weśniej o nim nie słyszałam, ale po jego ubraniu i sposobie mówienia od razu poznałam, że jest kimś. W jej zmęonych oach znów lekko zabłysła iskra uwielbienia dla bohatera, niemal zgaszona pez lata zaniedbań i braku szęścia, znoszenia jego humorów i napadów wściekłości, starań o płacenie rachunków i opieki nad córką w małym obskurnym domu. Być może iskrę pywróciło to, że bohater Leonory, jak wszyscy najwięksi bohaterowie, już nie żył. Być może miała świecić już zawsze niym wieny płomień, a Leonora – zapomnieć to, co najgorsze, i pielęgnować wyobrażenie męża, którego kiedyś kochała... dopóki nie przeczyta jego ostatniej powieści i nie dowie się, jak podle ją tam przedstawił... – Leonora, chciałem cię jesze o coś ytać i zaraz wychodzę – powiedział Strike łagodnym tonem. – Czy w ciągu ostatniego tygodnia poducano ci jesze psie odchody przez skrzynkę w drzwiach? – W ciągu ostatniego tygodnia? – powtóyła niewyraźnie, wciąż wycierając oy. – Tak. Chyba we wtorek. A może w środę? Ale tak. Jeszcze raz. – A widziałaś znowu kobietę, która twoim zdaniem cię śledziła? Przecząco pokręciła głową, wydmuchując nos. – Może mi się przywidziało, nie wiem... – Nie brakuje ci pieniędzy? – Nie – powiedziała, wycierając oy. – Owen miał ubezpieenie na życie. Zmusiłam go, żeby je wykupił pez wzgląd na Orlando. No więc damy sobie radę. Edna zaproponowała, że coś mi pożyczy, dopóki nie wypłacą nam pieniędzy. – W takim razie już znikam – powiedział Strike, podźwigając się na nogi.

Poszła za nim obskurnym korytaem, wciąż pociągając nosem, i zanim zamknął za sobą drzwi, usłyszał jej wołanie: – Dodo! Dodo, zejdź na dół, nie chciałam! Młody policjant ped dwiami ęściowo zagradzał Strike’owi drogę. Wyglądał, jakby był zły. – Wiem, kim pan jest – powiedział. Ściskał w dłoni komórkę. – Nazywa się pan Cormoran Strike. – Jesteś kuty na tery nogi, co? – zadrwił Strike. – A teraz zjeżdżaj, synku, niektóy z nas mają do wykonania prawdziwą robotę.

22 [...] kim może być ten morderca, ten czarci pies, ten diabeł? Ben Jonson, Epicoene, or The Silent Woman

Zapominając, że kiedy ma się obolałe kolano, najtrudniej jest wstać, Strike opadł na miejsce w kącie w wagonie metra i zadzwonił do Robin. – Cześć – powiedział. – Dziennikarze już poszli? – Nie, dalej się kręcą przed drzwiami. Wiesz, że byłeś w wiadomościach? – Widziałem stronę BBC . Zadzwoniłem do Anstisa i poprosiłem, żeby pomógł wyciszyć ten szum wokół mnie. Zrobił to? Usłyszał, jak palce Robin stukają w klawiaturę. – Tak, cytują go: „Komisa Richard Anstis potwierdza pogłoski, że zwłoki znalazł prywatny detektyw Cormoran Strike, który na początku tego roku zdobył sławę, gdy...”. – Ten fragment możesz pominąć. – „Rodzina pisaa wynajęła Cormorana Strike’a, żeby odnalazł pana Quine’a, który ęsto wychodził z domu, nie informując nikogo o miejscu swojego pobytu. Pan Strike nie jest o nic podejrzany i złożył wyczerpujące zeznania w sprawie odkrycia zwłok”. – Stary dobry Dickie – powiedział Strike. – Rano sugerowali, że ukrywałem zwłoki, żeby zrobić sobie reklamę. Dziwię się, że prasę interesuje mawy i skompromitowany pięćdziesięcioośmiolatek. Oywiście jesze nie wiedzą, jakie makabryne było to morderstwo. – To nie Quine przyciągnął ich uwagę, tylko ty – powiedziała Robin. Ta myśl nie rawiła Strike’owi pyjemności. Nie chciał widzieć swojej tway w gazetach ani w telewizji. Jego zdjęcia zamieszane w prasie po rawie Luli Landry były małe (potebowano miejsca na fotki oszałamiająco pięknej modelki, najlepiej w ęściowym negliżu). Rozmazana farba drukarska słabo oddawała jego ciemne rysy gbura i udało mu się uniknąć zdjęcia poretowego, kiedy wchodził do sądu, żeby złożyć zeznania obciążające zabójcę Landry. Dziennikae wykopali skądś jego stare zdjęcia w mundue, ale zostały one zrobione wiele lat temu, kiedy był kilkanaście kilogramów lżejszy. Odkąd na chwilę zdobył sławę, nikt nie rozpoznał go wyłąnie po wyglądzie i Strike nie chciał jeszcze bardziej zagrażać swojej anonimowości. – Wolałbym się nie natknąć na bandę pismaków. Nie dałbym rady im uciec, nawet gdybyś mi zapłaciła – dodał cierpko, ując ostry ból w kolanie. – Czy moglibyśmy się spotkać... Najbardziej lubił pub Tottenham, ale nie chciał go narażać na ewentualne najścia prasy. – ...w Cambridge za jakieś czterdzieści minut?

– Nie ma sprawy – powiedziała Robin. Dopiero gdy się rozłąyli, Strike zdał sobie rawę, że powinien był, po pierwsze, spytać, jak się czuje Matthew po śmierci matki, a po drugie, poprosić Robin, żeby przyniosła kule. Dziewiętnastowieny pub stał py Cambridge Circus. Strike znalazł Robin na pięte na skórzanej ławce wśród mosiężnych żyrandoli i luster w pozłacanych ramach. – Nic ci nie jest? – spytała zatroskana, kiedy do niej przykuśtykał. – Zapomniałem ci powiedzieć – odekł i z jękiem ostrożnie osunął się na kesło napeciwko niej. – W niedzielę znowu rąbnąłem się w kolano, próbując złapać kobietę, która mnie śledziła. – Jaką kobietę? – Szła za mną od domu Quine’a do stacji metra, gdzie wywaliłem się jak palant, a ona uciekła. Pasowała do opisu kobiety, która według Leonory kręciła się w pobliżu ich domu po zniknięciu Quine’a. Z chęcią bym się czegoś napił. – Jasne – powiedziała Robin – przecież są twoje urodziny. Przyniosłam ci prezent. Postawiła na stole koszyk owinięty celofanem udekorowanym wstążką. W środku leżały pysmaki i napoje z Kornwalii: piwo, cydr, słodye i musztarda. Strike pouł niedoene wzruszenie. – Nie musiałaś... Ale Robin była już poza zasięgiem jego głosu, py bae. Kiedy wróciła, niosąc kieliszek wina i kufel london pride, powiedział: – Wielkie dzięki. – Nie ma za co. No więc myślisz, że ta podejrzana kobieta obserwuje dom Leonory? Strike pociągnął głęboki, upragniony łyk z kufla. – Tak, i możliwe, że to ona poduca psie gówno pez skynkę w dwiach – powiedział. – Nie wiem tylko, co chciała zyskać, śledząc mnie. Może myślała, że doprowadzę ją do Quine’a. Skrzywił się, opierając uszkodzoną nogę na taborecie pod stołem. – Niech to szlag, w tym tygodniu powinienem obserwować tę Brocklehurst i męża brunetki. Świetny czas na rozwalenie sobie nogi. – Mogłabym cię wyręczyć. Podekscytowana Robin uciła tę propozycję, zanim zdążyła się powstymać, ale Strike zachował się tak, jakby jej nie słyszał. – Jak sobie radzi Matthew? – Nieszególnie – powiedziała Robin. Nie była pewna, y jej sugestia dotarła do Strike’a. – Pojechał do domu, żeby być z tatą i siostrą. – Do Masham? – Tak. – Zawahała się, a po chwili dodała: – Będziemy musieli przełożyć ślub. – Przykro mi.

Wzruszyła ramionami. – Nie moglibyśmy się pobrać zaraz po... To ogromny szok dla całej rodziny. – Lubiłyście się z matką Matthew? – spytał Strike. – Oczywiście. Była... Ale tak naprawdę pani Cunliffe zawsze stwaała problemy: zachowywała się jak hipochondryka, a pynajmniej tak sądziła Robin, która w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin miała z tego powodu wyrzuty sumienia. – ...urocza – dokończyła. – A jak się miewa biedna pani Quine? Strike opisał swoją wizytę u Leonory, nie pomijając krótkiego otkania z Jerrym Waldegrave’em i wrażenia, jakie zrobiła na nim Orlando. – Właściwie co jest z nią nie tak? – spytała Robin. – Chyba nazywają to trudnościami w nauce, prawda? Zamilkł, przypominając sobie ufny uśmiech Orlando, jej mięciutkiego orangutana. – Kiedy tam byłem, powiedziała coś dziwnego i odniosłem wrażenie, że jej matka wcześniej o tym nie słyszała. Wspomniała, że pewnego razu poszła z ojcem do pracy i że szef wydawnictwa jej dotknął. Ten szef nazywa się Daniel Chard. W tway Robin ujał odbicie nieuświadomionego strachu, który te słowa wywołały w obskurnej kuchni Quine’ów. – Jak to: dotknął? – Była mało konkretna. Powiedziała tylko: „Dotknął mnie” i „Nie podobało mi się, jak mnie dotknął”. Dodała, że potem dał jej pędzelek. Wcale nie musi chodzić o to, o ym myślisz – ciągnął Strike w odpowiedzi na głuche milenie Robin, na napięcie malujące się na jej twarzy. – Mógł niechcący na nią wpaść i dał jej coś, żeby ją udobruchać. Kiedy byłem w domu Quine’ów, Orlando co chwila się awanturowała i kyała, jeśli nie mogła mieć tego, czego chciała, albo jak dostała ochrzan od matki. Był głodny. Rozdarł celofanowe opakowanie prezentu, wyjął ekoladowy batonik i rozpakował go, podczas gdy zamyślona Robin milczała. – Jest tylko jedno ale – powiedział Strike, perywając ciszę. – W Bombyx Mori Quine dał do zrozumienia, że Chard jest gejem. A przynajmniej wydaje mi się, że o to mu chodziło. – Hm – mruknęła obojętnie Robin. – Wieysz we wszystko, co Quine napisał w tej książce? – No wiesz, sądząc po tym, że Chard nasłał na Quine’a prawników, raej się zdenerwował – powiedział Strike, odłamując wielki kawałek ekolady i wkładając go do ust. – Ale nie zapominaj – ciągnął niewyraźnie – że w Bombyx Mori Chard to morderca, prawdopodobnie gwałciciel i że gnije mu fiut, więc miał też inne powody, żeby się wkurzyć. – Dwoistość seksualna to stały temat dzieł Quine’a – powiedziała Robin, a peżuwający właśnie Strike utkwił w niej wzrok i uniósł brwi. – W drodze do pracy zaszłam do Foyles

i kupiłam Grzech Hobarta – wyjaśniła. – Cała fabuła kręci się wokół hermafrodyty. Strike połknął czekoladę. – Widonie ma do nich słabość. W Bombyx Mori też jest hermafrodyta – powiedział, oglądając kaonowe opakowanie batonika. – Wyprodukowali go w Mullion. To nad moem, zaraz obok miejsca, w którym się wychowałem... Jak ci się podobał Grzech Hobarta? Ciekawa lektura? – Nie zawracałabym sobie głowy peytaniem więcej niż kilku pierwszych stron, gdyby nie to, że właśnie zamordowano autora – przyznała Robin. – Pewnie fakt, że ktoś go sprzątnął, ma cudowny wpływ na wielkość sprzedaży. – Chodzi mi o to – tłumayła wytrwale Robin – że niekonienie teba ufać Quine’owi w kwestii życia seksualnego innych ludzi, bo każda z jego postaci sypia chyba ze wszystkim, co się rusza. Znalazłam go w Wikipedii. Jednym z najważniejszych motywów w jego książkach jest zmiana płci albo orientacji seksualnej postaci. – Nie da się ukryć, że w Bombyx Mori też tak jest – burknął Strike, ęstując się następnym kawałkiem czekolady. – Dobre. Chcesz trochę? – Powinnam być na przedślubnej diecie – powiedziała ze smutkiem. Według Strike’a dieta wcale nie była jej potebna, ale nie odezwał się, kiedy wzięła od niego kawałek czekolady. – Zastanawia mnie ten morderca – podjęła nieśmiało. – Zawsze chętnie wysłucham opinii psychologa. Mów. – Nie jestem psychologiem – powiedziała z lekkim śmiechem. Odpadła ze studiów. Strike nigdy nie pytał dlaego, a ona nigdy tego nie wyjaśniła. To ich łąyło: obydwoje ucili studia. On zrezygnował, kiedy jego matka zmarła wskutek tajemniego pedawkowania i chyba właśnie z tego powodu zawsze zakładał, że Robin też podjęła tę decyzję po jakimś traumatycznym doświadczeniu. – Po prostu zastanawiam się, dlaego tak wyraźnie powiązano morderstwo z treścią książki. Z pozoru wygląda to na celowy akt zemsty i złośliwości, mający pokazać całemu światu, że Quine’a spotkała zasłużona kara za napisanie tego wszystkiego. – Rzeywiście tak to wygląda – pyznał Strike, który nadal był głodny. Sięgnął w stronę sąsiedniego stolika po leżące tam menu. – Zamówię sobie stek z frytkami. Chcesz coś? Robin wybrała pierwszą z begu sałatkę, a potem, żeby oszędzić kolano Strike’a, poszła do baru złożyć zamówienie. – Ale z drugiej strony – podjęła, wracając na miejsce – imitowanie ostatniej sceny z książki mogłoby być dobrym sposobem na ukrycie innego motywu, prawda? Starała się mówić eowym tonem, jakby analizowali jakiś abstrakcyjny problem, ale nie była w stanie zapomnieć zdjęć zwłok Quine’a: ciemnej jamy wyżłobionego torsu, wypalonych szelin, tam, gdzie kiedyś były usta i oy. Wiedziała, że jeśli zanie zbyt intensywnie myśleć o tym, co otkało Quine’a, raej nie będzie w stanie zjeść lanu albo

niechcący zdradzi się ze swoim perażeniem ped Strikiem, który obserwował ją niepokojąco przenikliwymi ciemnymi oczami. – Nie ma nic złego w pyznaniu się, że na womnienie tego wydaenia zbiera ci się na wymioty – powiedział z ustami pełnymi czekolady. – Wcale nie zbiera mi się na wymioty – skłamała odruchowo, ale po chwili dała za wygraną. – No, w zasadzie... Chcę powiedzieć, że to było okropne... – Zgadza się. Gdyby siedział w towaystwie kolegów z WSS, już by sobie z tego żaowali. Strike pamiętał wiele popołudni wypełnionych arnym humorem: tylko w ten osób można było pebrnąć pez pewne dochodzenia. Robin nie była jesze jednak gotowa na bezduszne zawodowe mechanizmy obronne, a jej próby prowadzenia beznamiętnej rozmowy na temat mężczyzny, któremu wypruto flaki, jedynie to potwierdzały. – Motyw jest gówno wa, Robin. W dziewięciu pypadkach na dziesięć dowiadujemy się dlaego, dopiero kiedy odkryjemy kto. A to oznaa, że powinniśmy szukać yjających okoliności. Osobiście – pociągnął tęgi łyk piwa – uważam, że mógł to zrobić ktoś znający się na medycynie. – Na medycynie? – Albo na anatomii. To, jak potraktowano Quine’a, nie wyglądało na amatorszyznę. Mogli go posiekać na kawałki, próbując usunąć wnętności, ale nie zauważyłem żadnych fałszywych ruchów: tylko jedno czyste cięcie wykonane pewną ręką. – Tak – powiedziała Robin, usiłując zachować obiektywne klinine podejście. – To prawda. – Chyba że mamy do ynienia z jakimś maniakiem literatury, który po prostu zdobył dobry podręnik – zamyślił się Strike. – Trochę to naciągane, ale nigdy nic nie wiadomo... Gdyby go związał, oduył i miał wystarająco mocne nerwy, mógłby to potraktować jak lekcję biologii... Robin nie zdołała się powstrzymać. – Wiem, zawsze mówisz, że motywy są dla prawników – powiedziała nieco rozpaliwym tonem (Strike powtaał tę maksymę wielokrotnie, odkąd zaęła u niego pracować) – ale zrób mi małą pyjemność i zastanów się nad tym. Morderca musiał uznać, że zamordowanie Quine’a w osób opisany w jego książce jest wae wysiłku z jakiegoś powodu, który przeważył nad wszystkimi oczywistymi minusami... – A konkretnie nad czym? – No cóż – powiedziała Robin – nad problemami logistynymi związanymi z tak... tak misternym morderstwem i nad tym, że grono podejanych ograniy się do ytelników książki... – Albo do tych, którym szegółowo o niej opowiedziano – dokońył Strike. – Mówisz „ograniy się”, ale nie jestem pewny, y to tak mało ludzi. Christian Fisher bardzo się postarał, żeby treść tej książki dotarła, gdzie się tylko da. Kopia pesłana do Roper Chard

leżała w sejfie, do którego ma dostęp chyba połowa pracowników wydawnictwa... – Tylko że... – zaczęła Robin. Urwała, kiedy posępny kelner przyszedł rzucić na stół sztućce i serwetki. – Tylko że – podjęła, kiedy mężyzna się zmył – Quine nie mógł zginąć w ostatnich dniach, prawda? Nie jestem ekspertką, ale... – Ja też nie jestem ekeem – wszedł jej w słowo Strike, pożerając ostatni kawałek ekolady i już z mniejszym entuzjazmem pyglądając się krokantowi z oechów ziemnych – ale wiem, co masz na myśli. Zwłoki wyglądały tak, jakby leżały tam co najmniej od tygodnia. – Poza tym – ciągnęła Robin – musiało upłynąć trochę asu między peytaniem Bombyx Mori pez mordercę a zabiciem Quine’a. Było mnóstwo raw do zorganizowania. Należało wnieść sznur, kwas i zastawę stołową do niezamieszkanego domu... – I jeśli morderca nie wiedział, że Quine planuje pobyt py Talgah Road, musiał go tam wytropić – powiedział Strike, rezygnując z krokantu, gdyż właśnie zbliżały się frytki ze stekiem – albo go tam zwabić. Kelner postawił tale Strike’a i misekę sałatki Robin, odpowiedział na podziękowania obojętnym burknięciem i odszedł. – No więc po uwzględnieniu asu potebnego na ułożenie planu i zorganizowanie tego wszystkiego od strony praktynej wydaje się mało prawdopodobne, żeby morderca peytał książkę później niż dwa lub ty dni po zaginięciu Quine’a – powiedział Strike, ładując jedzenie na widelec. – Problem w tym, że im weśniej morderca zaął planować zabicie Quine’a, tym goej wygląda sytuacja mojej klientki. Żeby peytać maszynopis, musiała pejść zaledwie kilka kroków korytaem. Miała dostęp do książki, gdy tylko Quine skońył ją pisać. Jeśli się nad tym zastanowić, już wiele miesięcy temu mógł jej powiedzieć, jak zamierza zakończyć tę powieść. Robin jadła sałatkę, ale nie czuła smaku. – Czy Leonora Quine sprawia wrażenie... – zaczęła nieśmiało. – Kobiety, która mogłaby wypatroszyć męża? Nie, ale policja ją podejewa, a jeśli szukasz motywu, Leonora miała ich mnóstwo. Quine był gównianym mężem: zawodnym, niewiernym, a do tego lubił ją opisywać w książkach w obrzydliwy sposób. – Ale ty jej nie podejrzewasz, prawda? – Prawda – powiedział Strike – tylko że będziemy potebowali egoś o wiele lepszego niż moja opinia, żeby uchronić ją przed więzieniem. Robin wzięła swój pusty kieliszek i kufel Strike’a, po ym bez pytania poszła do baru po dolewkę. Strike pouł do niej wielką sympatię, kiedy postawiła ped nim następne piwo. – Poza tym musimy uwzględnić ewentualność, że ktoś dowiedział się o zamiarach Quine’a dotyących opublikowania książki w internecie – powiedział Strike, pakując frytki

do ust. – Podobno w restauracji pełnej ludzi odgrażał się, że tak zrobi. W odpowiednich okolicznościach można by to uznać za motyw morderstwa. – Chcesz powiedzieć – odekła powoli Robin – że morderca mógł zauważyć w maszynopisie coś, czego nie chciał ujawniać szerszej publiczności? – Właśnie. Niektóre fragmenty bmią bardzo tajemnio. A jeśli Quine znalazł na kogoś poważnego haka i umieścił w książce zawoalowane nawiązanie? – No tak, to miałoby sens – powiedziała powoli Robin – bo ciągle zadaję sobie pytanie: po co było go zabijać? W zasadzie każda z tych osób miała skuteniejsze środki rozwiązania problemu oszerej książki, prawda? Mogły powiedzieć Quine’owi, że nie będą jej reprezentować ani wydawać, lub zagrozić mu pozwem, tak jak ten cały Chard. Śmierć Quine’a oznaa o wiele gorsze problemy dla wszystkich ludzi opisanych w książce, prawda? Bombyx Mori już teraz zyskało większy rozgłos niż ten, na który mogłoby liyć w normalnych okolicznościach. – Racja – przyznał Strike. – Ale zakładasz, że morderca myślał racjonalnie. – To nie była zbrodnia w afekcie – odparła Robin. – Zaplanował ją. Dokładnie przemyślał. Musiał być przygotowany na konsekwencje. – To też prawda – powiedział Strike, jedząc frytki. – Dziś rano poczytałam trochę Bombyx Mori. – Po tym jak znudził ci się Grzech Hobarta? – Tak... No wiesz, maszynopis leżał w sejfie i... – Przeczytaj do końca, im dalej, tym weselej – powiedział Strike. – Dużo ci zostało? – Większość tylko pejałam – powiedziała Robin. – Peytałam fragment o Sukkubie i Kleszu. Jest podły, ale nie wydaje mi się, żeby coś zostało tam... no wiesz... ukryte. W zasadzie Quine oskarża żonę i agentkę o pasożytnictwo, prawda? Strike potakująco pokiwał głową. – Ale później, kiedy dociera się do Epi... Epi... Jak to było? – Do Epicoene? Masz na myśli tego hermafrodytę? – Sądzisz, że to prawdziwa postać? O co chodzi z tym śpiewaniem? Nie odnosisz wrażenia, że tak naprawdę Quine wcale nie miał na myśli śpiewania? – I dlaego jego kochanka Harpia mieszka w jaskini pełnej szurów? To symbolizm y może coś innego? – Do tego jesze ten zakrwawiony worek na ramieniu Krojego – douciła Robin – i karlica, którą on próbuje utopić... – I żelaza do odciskania piętna w domu Próżnowaniałego – powiedział Strike, ale Robin ojała na niego ze zdziwieniem. – Nie dotarłaś do tego miejsca? Jerry Waldegrave wyjaśnił to mnie i kilku innym osobom na imprezie w Roper Chard. Chodzi o Michæla Fancourta i jego pierwszą... Zadzwoniła komórka Strike’a. Detektyw wyjął telefon z kieszeni i zobaył nazwisko Dominica Culpeppera. Cicho westchnął i odebrał.

– Strike? – Przy telefonie. – Co się, kurwa, dzieje? Strike nie marnował czasu na udawanie, że nie wie, o co chodzi. – Nie mogę o tym rozmawiać, Culpepper. Mógłbym pokrzyżować szyki policji. – Piepyć policję. Jeden glinia już nam o tym opowiada. Mówi, że Quine został zaszlachtowany dokładnie tak, jak facet w jego najnowszej książce. – Tak? A ile płacisz temu durniowi za mielenie ozorem i spieprzenie śledztwa? – Jasna cholera, Strike, masz do ynienia z takim morderstwem i nawet nie pyszło ci do głowy, żeby do mnie zadzwonić? – Nie wiem, na ym według ciebie polegają nasze relacje, stary – powiedział Strike – ale z mojego punktu widzenia wygląda to tak, że ja asem dla ciebie pracuję, a ty mi za to płacisz. I tyle. – Skontaktowałem cię z Niną, żebyś mógł się wkręcić na tę imprezę w wydawnictwie. – Pynajmniej tyle mogłeś zrobić po tym, jak ci dałem mnóstwo dodatkowych materiałów na Parkera, o które nigdy nie prosiłeś – odparł Strike, drugą ręką nadziewając frytki na widelec. – Mogłem je sobie zatrzymać i sprzedać brukowcom. – Jeśli chcesz forsy... – Nie, nie chcę forsy, głąbie – zdenerwował się Strike, a Robin taktownie skupiła się na stronie BBC na wyświetlau komórki. – Nie zamieam pomóc w iepeniu dochodzenia w sprawie morderstwa, wciągając w to „News of the World”. – Gdybyś dorzucił do tego wywiad, mógłbym ci dać dziesięć kawałków. – Cześć, Cul... – Zaczekaj! Powiedz mi tylko, jaki tytuł ma ta książka... ta, w której opisał morderstwo. Strike udał, że się waha. – Bracia Bal... Balzac – powiedział. Ze złośliwym uśmieszkiem zakońył połąenie i sięgnął po menu, żeby ojeć na desery. Liył, że Culpepper ędzi długie popołudnie, brnąc pez zmaltretowaną składnię i obmacywanie moszny. – Coś nowego? – spytał Strike, kiedy Robin oderwała wzrok od swojego telefonu. – Nie, jeśli pominąć to, że według „Daily Mail” pyjaciele rodziny myśleli, że Pippa Middleton wyjdzie za mąż lepiej niż Kate. Strike zmarszczył brwi. – Peglądałam sobie różne strony, kiedy rozmawiałeś pez telefon – powiedziała lekko urażona Robin. – Nie – odrzekł Strike – nie o to chodzi. Właśnie sobie przypomniałem: Pippa2011. – Nie kojarzę... – powiedziała skołowana Robin, wciąż myśląc o Pippie Middleton. – Pippa2011 na blogu Kathryn Kent. Twierdziła, że słyszała kawałek Bombyx Mori. Robin wydała z siebie zduszony okrzyk i zaczęła szukać bloga w telefonie.

– Jest! – powiedziała kilka minut później. – „A gdybym ci powiedziała, że peytał mi fragment?”. Wpis jest z... – Robin pesunęła ekran do góry – dwudziestego pierwszego października. Dwudziestego pierwszego października! Możliwe, że poznała zakońenie jeszcze przed zniknięciem Quine’a. – Zgadza się – powiedział Strike. – Wezmę jabłka z kruszonką. Chcesz coś? Kiedy Robin wróciła do stolika po złożeniu py bae kolejnego zamówienia, Strike powiedział: – Anstis zaprosił mnie dzisiaj na kolację. Podobno ma jakieś wstępne ustalenia z zakładu medycyny sądowej. – Wie, że dziś są twoje urodziny? – spytała Robin. – Chryste, nie – powiedział Strike i ta myśl wzbudziła w nim taką odrazę, że Robin się roześmiała. – Co w tym takiego złego? – Już miałem jedno pyjęcie urodzinowe – mruknął Strike. – Najlepszym prezentem, jaki może mi dać Anstis, jest as zgonu. Im weśniejszy, tym mniejsza liba potencjalnych podejanych: tych, któy jako pierwsi mieli w rękach maszynopis. Niestety, będzie wśród nich także Leonora, ale oprócz niej mamy tę tajemniczą Pippę, Christiana Fishera... – Dlaczego Fishera? – Środki i yjające okoliności, Robin: weśnie uzyskał dostęp do książki, musi się znaleźć na liście. Potem są: Ralph, asystent Elizabeth Tassel, sama Elizabeth Tassel i Jerry Waldegrave. Daniel Chard prawdopodobnie widział książkę zaraz po Waldegravie. Kathryn Kent twierdzi, że jej nie ytała, ale biorę na nią dużą poprawkę. Opró nich jest jesze Michael Fancourt. Robin spojrzała na niego ze zdumieniem. – Jak to...? Znowu zadzwoniła komórka Strike’a. Na wyświetlau pojawiło się nazwisko Niny Lascelles. Strike się zawahał, ale pomyślał, że ped chwilą mogła się dowiedzieć od kuzyna, iż właśnie skończyli rozmawiać, i to go przekonało do odebrania połączenia. – Cześć – powiedział. – Cześć, Sławny Człowieku – pywitała się. Usłyszał zdenerwowanie nieumiejętnie tuszowane chropawym głosem i świetnym humorem. – Bałam się dzwonić, myślałam, że dziennikarze, fanki i inne takie nie dają ci spokoju. – Nie jest źle – powiedział Strike. – Co słychać w Roper Chard? – Obłęd. Nikt nie pracuje. O niym innym nie rozmawiamy. Czy to naprawdę, na serio, było morderstwo? – Na to wygląda. – Boże, nie mogę w to uwieyć... Ale pewnie nie wolno ci nic więcej mówić, co? – dodała wyraźnie pytającym tonem.

– Policja na pewno nie chce, żeby już na tym etapie wyciekały szczegóły. – To miało coś wspólnego z książką, prawda? – dopytywała. – Z Bombyx Mori? – Nie mogę powiedzieć. – A Daniel Chard złamał nogę. – Słucham? – zdziwił się, zbity z tropu nagłą zmianą tematu. – Po prostu dzieje się mnóstwo dziwnych ey – powiedziała Nina. Sprawiała wrażenie iętej, podenerwowanej. – Jerry miota się po całym wydawnictwie. Daniel właśnie zadzwonił do niego z Devonu i znowu się wydzierał. Słyszała to połowa redakcji, bo Jerry niechcący pełąył na głośnik, a potem nie mógł znaleźć pycisku, żeby go ściszyć. Utknął w domu wakacyjnym z powodu złamanej nogi. Daniel, nie Jerry. – Dlaczego wrzeszczał na Waldegrave’a? – Pez Bombyxa – powiedziała. – Policja zdobyła skądś kompletną kopię maszynopisu i Daniel nie jest z tego zadowolony. W każdym razie – ciągnęła Nina – pomyślałam, że zadzwonię i ci pogratuluję. Bo chyba gratuluje się detektywowi, kiedy znajduje zwłoki, prawda? Zadzwoń, jak będziesz mniej zajęty. Rozłączyła się, zanim zdążył się odezwać. – Nina Lascelles – powiedział, kiedy kelner zjawił się z jego jabłkami z kruszonką i z kawą dla Robin. – Dziewczyna, która... – ...ukradła dla ciebie maszynopis – dokończyła Robin. – Twoja pamięć marnowałaby się w dziale kadr – powiedział Strike, sięgając po łyżkę. – Mówiłeś poważnie o Michaelu Fancourcie? – spytała cicho. – Jasne – powiedział. – Daniel Chard na pewno mu womniał o tym, co zrobił Quine. Nie chciałby, żeby Fancou dowiedział się od kogoś innego, prawda? Fancou to ważny nabytek dla Roper Chard. Chyba powinniśmy założyć, że Fancou bardzo weśnie dowiedział się, co jest w... Tym razem zadzwoniła komórka Robin. – Cześć – powiedział Matthew. – Cześć, jak się czujesz? – spytała zatroskana. – Nieszczególnie. Gdzieś w głębi sali ktoś podgłośnił muzykę: First day that I saw you, thought you were beautiful...[2] – Gdzie jesteś? – spytał ostro Matthew. – Och... w pubie – powiedziała Robin. Miała wrażenie, że nagle powietrze wypełniło się pubowymi dźwiękami: brzękiem szkła, donośnym śmiechem przy barze... – Cormoran ma urodziny – wyjaśniła lękliwie. (W końcu Matthew i jego koledzy z pracy chodzili do pubu w swoje urodziny...) – To miło – powiedział Matthew. Wydawał się wściekły. – Zadzwonię później. – Matt, nie... zaczekaj...

Strike z ustami pełnymi jabłek z kruszonką obserwował kątem oka, jak Robin wstaje i bez wyjaśnienia idzie w stronę baru, najwyraźniej z zamiarem oddzwonienia do Matthew. Księgowy był niepocieszony, że jego naeona poszła na lan, że nie odbywała sziwy po śmierci jego matki. Robin raz po raz wybierała numer. W końcu się połąyła. Strike skońył jeść jabłka z kruszonką, dopił trzeci kufel piwa i uświadomił sobie, że musi iść do toalety. Kolano, które podas jedzenia, picia i rozmawiania z Robin raej nie dawało mu się we znaki, gwaownie zaprotestowało, gdy tylko wstał. Po powrocie do stolika był już lekko ocony z bólu. Sądząc po wyrazie tway Robin, jego asystentka wciąż usiłowała udobruchać Matthew. Wreszcie się rozłąyła i wróciła do Strike’a. Na jej pytanie, y nic mu nie dolega, Strike udzielił zwięzłej odpowiedzi. – Wiesz, jeśli bardzo cię boli, mogłabym cię wyręyć w śledzeniu tej Brocklehurst... – zaproponowała jeszcze raz. – Nie – warknął Strike. Czuł się obolały, był na siebie zły, zdenerwował się na Matthew i nagle trochę go zemdliło. Nie powinien był jeść ekolady ped stekiem, frytkami, jabłkiem z kruszonką i trzema kuflami piwa. – Musisz wrócić do agencji, wydrukować ostatnią fakturę dla Gunfreya. I pyślij mi SMS-a, jeśli ci cholerni dziennikae dalej się tam kręcą, bo jeśli tak, pojadę stąd prosto do Anstisa. Naprawdę powinniśmy pomyśleć o zatrudnieniu kogoś do pomocy – dodał ściszonym głosem. Twarz Robin stężała. – W takim razie jadę drukować fakturę – powiedziała. Chwyciła płasz i torebkę, po ym wyszła. Strike kątem oka zauważył jej wściekłą minę, ale irracjonalne rozdrażnienie odwiodło go od zawołania jej z powrotem.

23 Nie sądzę, by żona [...] miała taką czarną duszę. John Webster, Biała diablica (tłum. W. Melcer)

Popołudnie ędzone w pubie z nogą opaą na taborecie nieznanie zmniejszyło opuchliznę kolana Strike’a. W drodze do metra kupił środki peciwbólowe i butelkę taniego erwonego wina, po ym wyruszył do Greenwich, gdzie Anstis mieszkał ze swoją żoną Helen, powszechnie znaną jako Helly. Podróż do ich domu w Ashburnham Grove zajęła mu ponad godzinę z powodu opóźnienia linii centralnej. Pez całą drogę stał, penosząc ciężar ciała na lewą nogę i po raz kolejny żałując stu funtów wydanych na taksówkę do domu Lucy i z powrotem. Gdy wyszedł na Docklands Light Railway, znowu pouł na tway rozproszone krople deszu. Postawił kołnie i pokuśtykał w ciemności, rozpoynając acer, który powinien trwać pięć minut, ale zajął prawie piętnaście. Dopiero gdy skręcił w zadbaną ulicę z ędami domów szeregowych i wypielęgnowanymi ogródkami, uświadomił sobie, że chyba powinien był pynieść cheśniakowi jakiś prezent. Jego entuzjazm dla towayskiej ęści wieoru był odwrotnie proporcjonalny do chęci omówienia z Anstisem informacji z zakładu medycyny sądowej. Strike nie lubił żony Anstisa. Spod jej chwilami pesłodzonej żyliwości wyzierało ledwie skrywane wścibstwo – od asu do asu wysuwało się niym nóż rężynowy od futra. Ilekroć Strike znalazł się na jej orbicie, Helly obsypywała go wyrazami wdzięności i zatroskania, ale wiedział, że ta kobieta may o poznaniu szegółów jego buliwej peszłości, informacji o jego sławnym ojcu, o zmarłej matce narkomance. Był pekonany, że pragnęłaby także szegółów jego rozstania z Charlotte, którą zawsze traktowała z wylewnością, nieumiejętnie maskując niechęć i podejrzliwość. Na pyjęciu z okazji chcin Timothy’ego Cormorana Anstisa – pekładanych i zorganizowanych dopiero w ósmym miesiącu jego życia, gdyż ojca i ojca chestnego teba było petranoować samolotem z Afganistanu i wypisać ze szpitali – podchmielona Helly uparła się, żeby wygłosić łzawą mowę o tym, jak Strike ocalił życie tatusiowi jej maleństwa i jak wiele znay dla niej to, że zgodził się zostać także aniołem stróżem Timmy’ego. Strike, nie zdołał wymyślić żadnego sensownego powodu uzasadniającego odmowę zostania ojcem chrzestnym i przez całe przemówienie Helly wpatrywał się w obrus, uważając, żeby nie ojeć na Charlotte, która mogła go rozśmieszyć. Charlotte miała wtedy na sobie – pamiętał to doskonale – jego ulubioną wiązaną w pasie niebieską sukienkę w pawim odcieniu, pylegającą do każdego centymetra jej idealnej figury. Strike wciąż chodził o kulach, ale posiadanie u boku takiej kobiety jak Charlotte pełniło funkcję

peciwwagi dla połowy nogi niegotowej jesze na dopasowanie protezy. Pemieniało go z Faceta z Jedną Nogą w mężyznę, który zdołał – jakimś cudem, gdyż pewnie właśnie tak myślał prawie każdy, kto ich razem zobaył – wyrwać tak oszałamiającą naeoną, że kiedy wchodziła do pokoju, mężczyźni milkli w pół słowa. – Cormy, kochanie – zaszebiotała Helly, otwierając dwi. – Spój na siebie, jesteś taki sławny... Myśleliśmy, że o nas zapomniałeś. Nikt inny nie nazywał go Cormy. A on nigdy nie zawracał sobie głowy informowaniem Helly, że tego nie lubi. Mimo braku jakiejkolwiek zachęty z jego strony, powitała go ułym uściskiem, który, jak wiedział, miał wyrażać wółucie i żal z powodu jego statusu singla. W domu było ciepło i jasno, co uznał za miłą odmianę po niepyjemnym zimowym wieoe na zewnątrz. Uwalniając się od Helly, ucieszył się na widok Anstisa nadchodzącego z kuflem doom bara na powitanie. – Ritchie, pozwól mu wejść. Naprawdę... Strike pyjął jednak kufel i z wdzięnością pociągnął kilka łyków, jesze zanim zadał sobie trud zdjęcia płaszcza. Tyipółletni cheśniak Strike’a wparował do pedpokoju, wydając z siebie penikliwe odgłosy silnika. Był bardzo podobny do matki: ich twae, choć drobne i ładne, dziwnie ściskały się pośrodku. Timothy paradował w piżamie z Supermanem i nacierał na ściany plastikowym świetlistym mieczem. – Och, Timmy, kochanie, nie rób tak... Nasza ślina nowa farba... Chciał zaekać na wujka Cormorana. Ciągle mu o tobie opowiadamy – wyjaśniła Helly. Strike bez entuzjazmu pyjał się małej postaci, wyuwając bardzo znikome zainteresowanie ze strony cheśniaka. Timothy był jedynym znanym mu dzieckiem rokującym szanse na to, że Strike będzie pamiętał o jego urodzinach, co jednak nigdy nie skłaniało detektywa do kupowania mu prezentów. Chłopiec urodził się dwa dni ped wybuchem vikinga na zakuonej drodze w Afganistanie, gdzie Strike stracił ęść prawej nogi, a Anstis kawałek twarzy. Strike nikomu nie zwieył się z tego, że w asie długich godzin ędzonych w szpitalnym łóżku zastanawiał się, emu to właśnie Anstisa chwycił i pociągnął na tylne siedzenie. Analizował to w swojej głowie: dziwne peucie graniące z pewnością, że za chwilę wylecą w powiete, wyciągnięcie ręki i złapanie Anstisa, gdy równie dobe mógł złapać sierżanta Gary’ego Topleya. Czy to dlatego, że pez większość popedniego dnia Anstis rozmawiał na Skypie z Helen, gdy Strike znajdował się w zasięgu jego głosu, i oglądał swojego nowo narodzonego syna, którego w peciwnym razie nigdy by nie poznał? Czy to dlatego ręka Strike’a bez wahania sięgnęła po starszego z mężyzn, służącego w ochotniej rezerwie sił zbrojnych, a nie po zaręonego, ale bezdzietnego Topleya z żandarmerii wojskowej? Strike nie wiedział. Dzieci go nie rozulały i nie lubił żony, którą ocalił ped wdowieństwem.

Wiedział, że jest tylko jednym z miliona żołniey, żywych i mawych, których podjęte w ułamku sekundy decyzje, w równym stopniu instynktowne co będące efektem szkolenia, na zawsze zmieniły los innych ludzi. – Cormy, chcesz peytać Timowi bajkę na dobranoc? Mamy nową książekę, prawda, Timmy? Istniało niewiele ey, na które Strike miałby mniejszą ochotę, zwłasza jeśli ytanie bajki wymagało posadzenia na kolanie nadpobudliwego chłopca mogącego go kopać w prawe kolano. Anstis poprowadził wszystkich do otwaej kuchni z jadalnią. Ściany miały kremowy kolor, podłogę wyłożono deskami, a długi drewniany stół stał niedaleko okien balkonowych na końcu pomieszenia, otoony kesłami z arnym obiciem. Strike miał niejasne wrażenie, że kiedy był tu po raz ostatni, z Charlotte, miały inny kolor. Helly wmaszerowała za nimi i wcisnęła Strike’owi do ręki bardzo kolorową książekę z obrazkami. Nie miał innego wyjścia, jak tylko usiąść na keśle w jadalni z cheśniakiem zdecydowanie posadzonym obok i peytać mu bajekę o Kanguycy Kyli, która uwielbiała skakać, wydaną (ego normalnie by nie zauważył) pez Roper Chard. Timothy nie pejawiał najmniejszego zainteresowania poynaniami Kyli i pez cały as bawił się świetlistym mieczem. – Pora ać, Timmy. Daj Cormy’emu buziaka – poleciła Helly synowi, który z milącym błogosławieństwem Strike’a tylko ześlizgnął się z kesła i wybiegł z kuchni, głośno protestując. Helly poszła za nim. Podniesione głosy matki i syna coraz bardziej cichły, kiedy obydwoje wchodzili po schodach. – Obudzi Tilly – przepowiedział Anstis. Helly rzeczywiście wróciła z wyjącym rocznym dzieckiem w ramionach. Wepchnęła maleństwo w ręce męża, a następnie odwróciła się w stronę piekarnika. Strike obojętnie usiadł py stole w kuchni, ując coraz większy głód i ogromną ulgę, że sam nie ma dzieci. Upłynęło prawie terdzieści pięć minut, zanim Anstisowie pekonali Tilly, żeby wróciła do łóżeka. Wreszcie na stół dotarła duszona wołowina, a wraz z nią pojawił się następny kufel doom bara. Strike miał ochotę się odprężyć, ale uł, że Helly Anstis szykuje się do ataku. – Było mi bardzo, bardzo pykro, kiedy usłyszałam o tobie i Charlotte – powiedziała do Strike’a. Miał pełne usta, więc pokazał na migi, że docenia jej troskę. – Ritchie! – powiedziała żaobliwym tonem, kiedy mąż wyciągnął rękę, żeby nalać jej wina. – Nie ma mowy! Znowu odziewamy się dziecka – oznajmiła z dumą Strike’owi, kładąc rękę na brzuchu. Głośno przełknął. – Gratuluję – powiedział, zdumiony tym, że perspektywa następnego potomka w rodzaju

Timothy’ego albo Tilly budzi w nich tak wielkie zadowolenie. Ich syn zjawił się jak na zawołanie i oznajmił, że jest głodny. Ku rozarowaniu Strike’a to Anstis wstał, żeby się nim zająć, zostawiając py stole Helly, która mieyła Strike’a badawczym spojrzeniem znad widelca pełnego boeuf bourguignon. – A zatem czwartego wychodzi za mąż. Nawet sobie nie wyobrażam, jak się czujesz. – Kto wychodzi za mąż? – spytał Strike. Helly zrobiła zdumioną minę. – Charlotte – powiedziała. Od strony schodów dobiegł niewyraźny płacz jego chrześniaka. – Charlotte wychodzi za mąż waego grudnia – powiedziała Helly, a gdy sobie uświadomiła, że jest pierwszą osobą, która pekazuje Strike’owi tę wieść, na jej tway zaczęło się malować radosne podniecenie. Coś w minie Strike’a najwyraźniej wytrąciło ją jednak z równowagi. – Tak... tak słyszałam – powiedziała, spuszczając wzrok na talerz, kiedy wrócił jej mąż. – A to gównia – powiedział Anstis. – Zagroziłem mu, że jeśli jesze raz wstanie z łóżka, dam mu klapsa. – Po prostu się cieszy, bo pyszedł Cormy – urawiedliwiła syna Helly, wciąż eszona złością, którą wyczuła u Strike’a. Wołowina pemieniała się w ustach Strike’a w gumę i styropian. Skąd Helly Anstis mogła wiedzieć, kiedy Charlotte biee ślub? Anstisowie z pewnością nie obracali się w tych samych kręgach co Charlotte i jej pyszły mąż, który (Strike gardził sobą za to, że wciąż pechowuje tę informację w pamięci) był synem ternastego wicehrabiego de Croy. Co Helly Anstis mogła wiedzieć o świecie prywatnych klubów dla dżentelmenów, o garniturach z Savile Row i o popieponych supermodelkach, wśród których szanowny Jago Ross obracał się pez całe swoje życie finansowane z funduszu powierniego? Wiedziała najwyżej tyle, ile sam Strike. Kiedy byli razem, Charlotte, dla której było to naturalne siedlisko, dołąyła do Strike’a na towayskiej ziemi niyjej, gdzie żadne z nich nie uło się swobodnie w kręgu znajomych tego drugiego, gdzie zdeały się ze sobą dwa zupełnie rozbieżne zestawy norm i wszystko zmieniało się w walkę o jakiś wspólny grunt. Timothy znowu pojawił się w kuchni, głośno płaąc. Tym razem wstali oboje rodzice i razem zaprowadzili go do pokoju, a Strike, prawie nie zauważając ich wyjścia, został sam i zniknął w oparach wspomnień. Charlotte była do tego stopnia rozchwiana emocjonalnie, że kiedyś jeden z jej ojymów próbował ją wysłać na pymusowe leenie. Kłamała z taką łatwością, z jaką inne kobiety oddychają, była zepsuta do szpiku kości. Najdłuższy nieperwany okres, jaki zdołali ze sobą wytymać, trwał dwa lata, le równie ęsto, jak rozpadało się ich wzajemne zaufanie, coś ciągnęło ich z powrotem do siebie. Z każdym kolejnym razem (tak się Strike’owi wydawało) byli bardziej bezbronni, le rosła też ich wzajemna tęsknota. Pez szesnaście lat Charlotte

stawiała oło niedowieaniu i pogardzie rodziny oraz pyjaciół, po wielekroć wracając do dużego, niepełnorawnego żołniea, syna z nieprawego łoża. Każdemu pyjacielowi w podobnej sytuacji Strike radziłby odejść i nie oglądać się za siebie, ale sam z czasem zaczął traktować Charlotte jak wirusa w swojej krwi, wątpiąc, y kiedykolwiek zdoła się go pozbyć. Mógł mieć najwyżej nadzieję, że uda mu się kontrolować objawy tej choroby. Do ostatenego zerwania doszło osiem miesięcy temu, tuż ped tym, jak Strike trafił na pierwsze strony gazet w związku ze rawą Landry. W końcu Charlotte powiedziała kłamstwo, którego nie osób wybayć. Strike opuścił ją na dobre, a ona wróciła do świata, gdzie mężyźni wciąż polują na kuraki, a kobiety pechowują diademy w rodzinnych skarbcach – do świata, którym ekomo gardziła (co teraz chyba także okazało się kłamstwem...). Anstisowie wrócili bez Timothy’ego, ale z popłakującą i czkającą Tilly. – Pewnie się cieszysz, że nie masz dzieci? – ytała wesoło Helly, siadając z powrotem przy stole z Tilly na kolanach. Strike odpowiedział jej sztucznym uśmiechem i nie zaprzeczył. Było dziecko: a raej duch, obietnica dziecka, i potem jego ekoma śmierć. Charlotte powiedziała, że jest w ciąży, ale odmówiła pójścia do lekaa, wielokrotnie zmieniała terminy i w końcu oznajmiła, że już po wszystkim, nie dając mu nawet stępka dowodu, że to dziecko kiedykolwiek naprawdę istniało. Większość mężyzn nie byłaby w stanie egoś takiego wybayć i dla Strike’a, jak Charlotte zapewne peuwała, okazało się to kłamstwem, które położyło kres wszystkim kłamstwom oraz uśmierciło tę odrobinę zaufania, jaka przetrwała lata mitomanii Charlotte. Miała wziąć ślub waego grudnia, za jedenaście dni... Skąd Helly Anstis mogła o tym wiedzieć? Strike uł teraz perwersyjną wdzięność za pła i napady wściekłości dwojga dzieci, które skutenie zakłócały rozmowę py desee złożonym z tay z rabarbarem i kremu custard. Propozycja Anstisa, żeby wzięli jesze po piwie i poszli do jego gabinetu peanalizować rapo z zakładu medycyny sądowej, wydała się Strike’owi najlepszym pomysłem tego dnia. Zostawili lekko naburmuszoną Helly, która najwyraźniej uła, że nie wykoystała jesze Strike’a w stu procentach. Musiała się zająć już bardzo senną Tilly i denerwująco pobudzonym Timothym, który znowu zjawił się w kuchni i oznajmił, że niechcący oblał wodą ze szklanki całe łóżko. Gabinet Anstisa był małym, wypełnionym książkami pomieszeniem obok pedpokoju. Anstis wskazał Strike’owi kesło py komputee, a sam usiadł na starym futonie. Zasłony nie były zaciągnięte. Strike widział mżawkę przypominającą drobinki kurzu w pomarańczowym świetle ulicznej latarni. – Ci z zakładu medycyny sądowej mówią, że to najtrudniejsza robota, jaką kiedykolwiek dostali – zaął Anstis, natychmiast skupiając na sobie całą uwagę Strike’a. – Pamiętaj, że to nieoficjalne informacje, nie mamy jeszcze wszystkiego.

– Udało im się określić przyczynę śmierci? – Cios w głowę – powiedział Anstis. – Tylna ęść aszki była wgnieciona. Możliwe, że śmierć nie nastąpiła błyskawinie, ale ten uraz mózgu wystaryłby, żeby go zabić. Nie są pewni, czy już nie żył, kiedy go rozcinano, prawie na pewno był nieprzytomny. – Pynajmniej tyle. Wiadomo może, y został związany ped tym, y po tym, jak stracił przytomność? – To kwestia orna. Kawałek skóry pod sznurem na jednym nadgarstku był siny, co według nich wskazuje, że został związany przed śmiercią, ale nie ma pewności co do tego, y nadal był pytomny, kiedy go wiązano. Ten peklęty kwas porozlewany w całym domu usunął z podłogi wszystkie ewentualne ślady walki albo wleenia ciała. To był duży, ciężki facet... – Związany rawiałby mniej kłopotu – pyznał Strike, myśląc o niskiej, chudej Leonorze – ale dobrze byłoby wiedzieć, pod jakim kątem zadano mu cios. – Nie udeono go z wysoka – powiedział Anstis – ale skoro nie wiemy, y w decydującym momencie stał, siedział czy klęczał... – Chyba nie mamy wątpliwości, że zginął w tym pomieszeniu – wszedł mu w słowo Strike, podążając własnym tokiem myślenia. – Nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek dał radę wnieść tak ciężkie ciało po tych schodach. – Panuje zgoda co do tego, że zginął mniej więcej w miejscu, w którym znaleziono ciało. Tam stężenie kwasu jest największe. – Wiesz, jaki to kwas? – A, nie powiedziałem? Kwas solny. Strike usiłował sobie przypomnieć cokolwiek z lekcji chemii. – Nie używa się go przypadkiem do galwanizacji stali? – Między innymi. To najbardziej żrąca substancja, jaką można legalnie kupić, używana w wielu procesach cheminych. I jako pemysłowy środek yszący. Co dziwne, występuje też w organizmie człowieka. W naszych kwasach żołądkowych. Strike sączył piwo, zastanawiając się nad tym wszystkim. – W książce oblali go kwasem siarkowym. – Kwas solny się od niego wywodzi. Poważnie uszkadza ludzkie tkanki, jak zresztą sam widziałeś. – Skąd, do diabła, morderca wziął go aż w takich ilościach? – Uwierzysz lub nie, ale wygląda na to, że kwas był w domu już wcześniej. – Po co, do diabła...? – Na razie tego nie wiemy. Na podłodze w kuchni stały puste pięciolitrowe baniaki, a w szafce pod schodami znaleźliśmy takie same: zakuone, identynie oznakowane, pełne i nieotwae. Wyprodukowała je firma z Birmingham handlująca chemią goodarą. Na tych pustych były ślady zostawione najprawdopodobniej przez ręce w rękawiczkach. – Bardzo interesujące – powiedział Strike, drapiąc się po brodzie.

– Nie udało nam się jeszcze ustalić, kiedy i jak je kupiono. – A ten tępy przedmiot, którym roztrzaskano mu głowę? – W pracowni jest staromodny odbój dwiowy. Twarde żelazo w kształcie żelazka, z rąką. Prawie na pewno nim oberwał. Pasuje do ksztau wgniecenia w aszce. Odbój też oblano kwasem solnym, tak jak całą resztę. – Co wiadomo na temat czasu zgonu? – No właśnie, to jest prawdziwa zagadka. Entomolog nie potrafi go określić. Mówi, że stan zwłok nie pozwala na zastosowanie typowych metod. Opary kwasu solnego na pewno pez jakiś as działały odstraszająco na owady, więc nie da się określić dnia zgonu na podstawie zarobaenia. Żadna szanująca się mucha plujka nie złoży jaj w kwasie. Znaleźliśmy kilka erwi na ęściach ciała, których nim nie oblano, ale nie było typowego zarobaenia. Z drugiej strony gejniki w domu były poodkręcane, więc ciało mogło gnić trochę szybciej, niż rozkładałoby się py tej pogodzie. Kwas solny też pewnie zakłócił normalny pebieg rozkładu. Niektóre ęści ciała są wyżae do kości. Decydującym ynnikiem mogłyby być wnętności, ostatni posiłek i tak dalej, ale wszystkie usunięto. Wygląda na to, że morderca zabrał je ze sobą – powiedział Anstis. – Nigdy weśniej o czymś takim nie słyszałem, a ty? Kilogramy surowych jelit zniknęły. – Dla mnie to też nowość – przyznał Strike. – Podsumowując, ci z zakładu medycyny sądowej odmawiają określenia ram asowych i mówią tylko, że Quine nie żył co najmniej od dziesięciu dni. Ale zamieniłem słowo na osobności z Underhillem, który jest najlepszy z nich wszystkich, i powiedział mi poza protokołem, że jego zdaniem Quine nie żył co najmniej od dwóch tygodni. Uważa jednak, że nawet po peprowadzeniu wszystkich badań dowody będą wystarająco niejednoznaczne, żeby obrońca w sądzie miał pole do popisu. – Co z farmakologią? – ytał Strike, wracając myślami do masywnej sylwetki Quine’a, do trudności, jakich przysporzyłoby poradzenie sobie z tak dużym ciałem. – Możliwe, że został ymś oduony – pyznał Anstis. – Nie mamy jesze wyników badań krwi, a poza tym wciąż analizujemy zawaość butelek w kuchni. Ale – dopił piwo i zamaszystym gestem odstawił kufel – Quine mógł ułatwić mordercy zadanie w inny sposób. Lubił być związywany. Erotyczne gierki. – Skąd wiesz? – Od jego kochanki – powiedział Anstis. – Kathryn Kent. – Już z nią rozmawiałeś? – Tak – powiedział Anstis. – Znaleźliśmy taksówkaa, który zabrał Quine’a piątego o dziewiątej z miejsca oddalonego o kilka ulic od jego domu i wysadził na Lillie Road. – Tuż obok Stafford Cripps House – dokońył Strike. – A więc prosto od Leonory pojechał do kochanki? – No nie, niezupełnie. Kent nie było w domu, siedziała py umierającej sioste i to

zostało potwierdzone: całą noc ędziła w hoicjum. Mówi, że nie widziała się z Quine’em od miesiąca, ale była zadziwiająco otwarta w kwestii ich życia erotycznego. – Pytałeś o szczegóły? – Chyba myślała, że wiemy więcej, niż wiedzieliśmy. Nie teba jej było zbytnio zachęcać, żeby zaczęła nimi sypać. – Interesujące – powiedział Strike. – Mówiła mi, że nie czytała Bombyx Mori... – Nam też tak powiedziała. – ...ale w książce wzorowana na niej postać związuje i gwałci głównego bohatera. Może chciała oficjalnie zaznayć, że związuje ludzi tylko podas seksu, a nie po to, żeby ich tourować y mordować. Co z kopią maszynopisu? Leonora twierdzi, że Quine zabrał ją ze sobą. Znaleźliście zapiski i stare taśmy do maszyny do pisania? – Nie – powiedział Anstis. – Dopóki nie odkryjemy, że zanim Quine zjawił się na Talgah Road, był w jakimś innym miejscu, będziemy zakładali, że zabrał je morderca. W domu było pusto, jeśli nie liyć odrobiny jedzenia i picia w kuchni oraz materaca i śpiwora w jednym z pokoi. Wygląda na to, że Quine tam kimał. W tym pokoju też rozlano kwas solny na całe posłanie. – Żadnych odcisków palców? Śladów stóp? Cudzych włosów, błota? – Nic. Nasi nadal tam pracują, ale kwas zniszył wszystko na swojej drodze. Ludzie muszą pracować w maskach, żeby opary nie wypaliły im gardeł. – Czy ktoś oprócz tego taksówkarza zeznał, że widział Quine’a po jego wyjściu z domu? – Nikt nie widział, jak wchodził do domu py Talgah Road, ale mamy sąsiadkę z budynku numer sto osiemdziesiąt ty, która pysięga, że widziała, jak Quine stamtąd wychodził o pierwszej w nocy. Z piątego na szóstego. Sąsiadka wracała po imprezie z okazji rocznicy spisku prochowego. – Było ciemno i znajdowała się dwa domy dalej, więc co właściwie widziała? – Sylwetkę wysokiej postaci w pelerynie i z torbą na ramieniu. – Z torbą na ramieniu – powtórzył Strike. – Tak – potwierdził Anstis. – Czy postać w pelerynie wsiadła do samochodu? – Nie, oddaliła się pieszo i zniknęła sąsiadce z ou, ale samochód mógł być pecież zaparkowany za rogiem. – Ktoś jeszcze widział Quine’a? – W Putney znalazłem jednego dziadka, który pysięga, że widział Quine’a ósmego. Zadzwonił na miejscowy komisariat i dokładnie go opisał. – Co Quine tam robił? – Kupował książki w księgarni Bridlington, w której pracuje ten gość. – Czy jego zeznania są wiarygodne? – No wiesz, facet jest stary, ale twierdzi, że pamięta, co Quine kupił, i dobe opisał go z wyglądu. Poza tym mamy kobietę, która mieszka w bloku napeciwko miejsca zbrodni,

po drugiej stronie ulicy, i mówi, że ósmego rano mijała Michæla Fancoua pechodzącego obok domu. Wiesz, tego pisarza z dużą głową. Tego sławnego. – No, kojarzę – powiedział powoli Strike. – Świadek twierdzi, że ojała na niego pez ramię i pyjała mu się, bo go rozpoznała. – Po prostu tamtędy przechodził? – Tak twierdzi ta kobieta. – Pytaliście już o to Fancourta? – Jest w Niemech, ale powiedział, że po powrocie chętnie z nami porozmawia. Jego agent staje na głowie, żeby nam pomóc. – Zauważyliście jesze coś podejanego w pobliżu Talgah Road? Są jakieś nagrania z monitoringu? – Jedyna kamera jest odwrócona od domu i skierowana na ulicę... ale najlepsze zostawiłem na koniec. Mamy jesze sąsiada po drugiej stronie ulicy, tery domy dalej, który zaeka się, że widział, jak waego po południu gruba kobieta w burce wchodziła do środka z plastikową reklamówką z baru oferującego dania halal na wynos. Mówi, że zwrócił na nią uwagę, bo dom od bardzo dawna stał pusty. Twierdzi, że ędziła tam godzinę, a potem wyszła. – Jest pewny, że weszła do domu Quine’a? – Mówi, że tak. – I miała klucz? – Tak twierdzi. – W burce – powtórzył Strike. – Jasna cholera. – Nie dałbym głowy za jego wzrok. Nosi bardzo grube okulary. Powiedział, że na tej ulicy nigdy nie mieszkali żadni muzułmanie i dlatego ta kobieta wryła mu się w pamięć. – Więc mamy dwie osoby, które ekomo widziały Quine’a po tym, jak wyszedł z domu: w nocy z piątego na szóstego i ósmego w Putney. – Tak, Bob – powiedział Anstis – ale nie wiązałbym z żadną z nich zbyt wielkich nadziei. – Uważasz, że zginął już pierwszej nocy po wyjściu z domu – odrzekł Strike. Było to nie tyle pytanie, ile stwierdzenie, i Anstis potakująco pokiwał głową. – Tak myśli Underhill. – Nie znaleźliście noża? – Nie. Jedyny nóż w kuchni jest bardzo tępy, służy do domowego użytku. Na pewno nie nadawałby się do takiej roboty. – Kto miał klucz? – Oczywiście twoja klientka – powiedział Anstis. – Quine musiał mieć drugi. Fancourt ma dwa, poinformował nas o tym pez telefon. Quine’owie pożyyli jeden klu agentce Owena, która zorganizowała tam mały remont. Twierdzi, że go oddała. Sąsiad z boku też ma klucz, żeby mógł wejść, gdyby cokolwiek się tam działo.

– Nie wszedł do środka, kiedy zaczęło śmierdzieć? – Sąsiad z drugiej strony wsunął pez dwi liścik, skarżąc się na bydki zapach, ale ten z kluem dwa tygodnie weśniej wyjechał na dwa miesiące do Nowej Zelandii. Rozmawialiśmy z nim pez telefon. Po raz ostatni był w domu Fancoua i Quine’a mniej więcej w maju, kiedy odebrał jakieś dwie paki. Pracowali tam wtedy jacyś robotnicy. Zostawił paki w korytau. Pani Quine nie potrafi określić, kto jesze mógł pożyać klu w ciągu tych wszystkich lat. Dziwna kobieta z tej pani Quine – ciągnął gładko Anstis. – Prawda? – Nie zastanawiałem się nad tym – skłamał Strike. – Wiesz, podobno sąsiedzi słyszeli, jak wieorem w dniu zniknięcia Quine’a goniła go po ulicy. – Nie wiedziałem. – Tak. Z waskiem wybiegła za nim z domu. Wszyscy sąsiedzi mówią – Anstis utkwił spojrzenie w twarzy Strike’a – że krzyczała: „Wiem, dokąd się wybierasz, Owen!”. – Wydawało jej się, że wie – powiedział Strike, wzruszając ramionami. – Myślała, że jedzie do kryjówki pisarzy, o której wspomniał mu Christian Fisher. Do Bigley Hall. – Odmawia opuszczenia domu. – Ma niepełnorawną umysłowo córkę, która nigdy nie ała w innym miejscu. Myślisz, że Leonora mogłaby obezwładnić Quine’a? – Nie – powiedział Anstis – ale wiemy, że podniecało go związywanie i wątpię, żeby po trzydziestu kilku latach małżeństwa mogła o tym nie wiedzieć. – Uważasz, że się pokłócili, a potem go wytropiła i zaproponowała wiązanko? Anstis zareagował na tę sugestię krótkim, symbolicznym śmiechem, a potem powiedział: – Jej sytuacja nie wygląda najlepiej, Bob. Wściekła żona z kluem do domu, wesnym dostępem do maszynopisu i doskonałym motywem, o ile wiedziała o kochance, zwłasza jeśli istniała możliwość, że Quine zostawi ją i córkę, żeby odejść do Kent. I tylko jej słowo na potwierdzenie tego, że kyąc: „Wiem, dokąd się wybierasz”, miała na myśli kryjówkę pisarzy, a nie dom przy Talgarth Road. – Brzmi przekonująco, kiedy tak to ujmujesz – powiedział Strike. – Ale ty masz inne zdanie. – Ona jest moją klientką – powiedział Strike. – Płaci mi za to, żebym brał pod uwagę alternatywne scenariusze. – Womniała ci, gdzie kiedyś pracowała? – ytał Anstis z miną łowieka zamierzającego wyjąć asa z rękawa. – Jeszcze w Hay-on-Wye, zanim wzięli ślub? – Mów – odrzekł Strike nie bez odrobiny zaniepokojenia. – W sklepie swojego wujka rzeźnika – powiedział Anstis. Za dwiami znowu rozległo się tupanie Timothy’ego Cormorana Anstisa, który zbiegał po schodach, wydzierając się z powodu jakiegoś nowego nieszęścia. Po raz pierwszy

od początku ich niełatwej znajomości Strike doskonale rozumiał tego chłopca.

24 Wszyscy dobe urodzeni ludzie kłamią – poza tym jesteś kobietą, nigdy nie wolno ci mówić tego, co myślisz [...] William Congreve, Love for Love

Tej nocy, po dniu picia doom bara oraz rozmów o krwi, kwasie i muchach plujkach, Strike’owi śniły się dziwne, brzydkie sny. Charlotte wychodziła za mąż, a on, Strike, biegł do jakiejś upiornej gotyckiej katedry. Biegł na dwóch całych, sprawnych nogach, gdyż wiedział, że Charlotte właśnie urodziła jego dziecko i musiał je zobayć, musiał je ocalić. Znalazł ją w ogromnej, ciemnej i pustej pesteni, samą na oau, wciskającą się w krwistoerwoną suknię, a gdzieś poza zasięgiem wzroku, być może w zimnej zakrystii, leżało jego dziecko – nagie, bezradne i opuszczone. – Gdzie ono jest? – spytał. – Nie zobaczysz go. Nie chciałeś go. Zresztą coś z nim jest nie w porządku – powiedziała. Bał się tego, co może zobayć, jeśli pójdzie szukać dziecka. Nigdzie nie widział pana młodego, ale Charlotte była gotowa do ślubu, miała na głowie gruby szkarłatny welon. – Zostaw je, jest potworne – powiedziała oschle, mijając Strike’a. Sama zeszła z oaa i ruszyła przejściem w stronę drzwi w oddali. – Nie waż się go tknąć – krzyknęła przez ramię. – Nie chcę, żebyś go dotykał. W końcu i tak je zobaysz. Teba będzie to ogłosić – dodała, mówiąc coraz ciszej i zmieniając się w skrawek szkarłatu tańący w świetle otwaych drzwi. – W gazetach... Nagle Strike obudził się w porannym mroku. Miał sucho w ustach, a w kolanie, mimo nocnego odpoczynku, czuł złowieszczy rwący ból. Nocą zima wdarła się do Londynu niym lodowiec. Twardy mróz skuł lodem zewnętną stronę okna na poddaszu i temperatura w środku – z powodu źle dopasowanych okien i drzwi oraz zupełnego braku izolacji pod dachem – gwałtownie spadła. Strike wstał i sięgnął po sweter leżący na końcu łóżka. Kiedy zaął pypinać protezę, odkrył, że po wyprawie do Greenwich jego kolano jest wyjątkowo uchnięte. Woda pod prysznicem potebowała więcej asu niż zwykle, żeby się nagać. Podkręcił termostat, bojąc się pękniętych rur i zamaniętych odpływów, mieszkania w minusowych temperaturach i wysokiego rachunku od hydraulika. Wytarł się i wydobył z pudła na korytarzu stare bandaże dla sportowców, żeby obwiązać sobie kolano. Już wiedział – miał taką pewność, jakby rozpracowywał to całą noc – skąd Helly Anstis znała ślubne plany Charlotte. Był głupi, że nie pomyślał o tym weśniej. Jego podświadomość zgadła od razu.

Czysty, ubrany i najedzony zszedł piętro niżej. Spoglądając pez okno za biurkiem, zauważył, że siarysty mróz pegnał grupkę dziennikay, która popedniego dnia na próżno ekała na powrót Strike’a do domu. Desz ze śniegiem bębnił w okna, kiedy detektyw szedł do komputera Robin w poekalni. Wpisał w wyszukiwarkę: „charlotte campbell jago ross ślub”. Wyniki wyskoczyły szybko i bezlitośnie. Tatler, grudzień 2010: cover girl Charlotte Campbell o swoim ślubie z pyszłym wicehrabią de Croy... – „Tatler” – powiedział na głos Strike. Wiedział o istnieniu tego magazynu tylko dlatego, że w rubrykach towayskich roiło się od pyjaciół Charlotte. Charlotte asem go kupowała i ostentacyjnie ytała mu go na głos, ucając uwagi na temat mężyzn, z którymi kiedyś ała, albo ich waniałych domów, w których imprezowała. A teraz była na okładce bożonarodzeniowego numeru. Mimo bandażu kolano buntowało się, niosąc Strike’a po metalowych schodach na zaśnieżoną ulicę. Ped kioskiem stała poranna kolejka. Strike okojnie pejał stojaki z magazynami: z gwiazdami oper mydlanych na okładkach tych tanich i gwiazdami filmowymi na tych drogich. Grudniowe numery były już prawie wypedane, mimo że nie skońył się jesze listopad. Emma Watson w bieli na okładce „Vogue’a” („wydanie gwiazdorskie”), Rihanna w różu na okładce „Marie Claire” („wydanie glamour”), a na okładce „Tatlera”... Blada, doskonała skóra, arne włosy odsłaniające wysokie kości polikowe i duże oechowo-zielone oy nakrapiane jak reneta. Dwa olbymie brylanty zwisające z uszu i teci na dłoni opaej o poliek. Tępy, mocny cios młotkiem w serce pyjęty bez najmniejszego skywienia. Strike wziął ze stojaka ostatni magazyn, zapłacił za niego i wrócił na Denmark Street. Była za dwadzieścia dziewiąta. Zamknął się w gabinecie, usiadł py biurku i rozłożył przed sobą „Tatlera”. Łabędzią szyję Charlotte przecinał napis: Ale zas-CROY-enie! Dawna niegena dziewynka pemieniła się w pyszłą wicehrabinę: Charlotte Campbell. Strike patył na Charlotte po raz pierwszy, odkąd podrapała mu twa w tym samym pomieszeniu, w którym teraz siedział, i uciekła od niego prosto w ramiona szanownego Jaga Rossa. Pypuszał, że „Tatler” retuszuje zdjęcia. Nie mogła mieć aż tak nieskazitelnej cery, aż tak ystych białek ou – le niego poza tym nie upiększyli: ani wyjątkowych kości policzkowych, ani (był tego pewny) wielkości brylantu na jej palcu.

Powoli otwoył is treści, a potem stronę z aykułem. Charlotte była na rozkładówce: bardzo szupła w połyskliwej srebrnej sukni do ziemi stała na środku długiej galerii obwieszonej ędami gobelinów. Obok niej opierał się o karciany stolik Jago Ross wyglądający jak rozpustny lis polarny. Były i inne zdjęcia: Charlotte siedząca na bardzo starym łożu z baldachimem, roześmiana i z odchyloną do tyłu głową, z białą kolumną szyi wyrastającą z delikatnej kremowej bluzki; Charlotte i Jago w dżinsach i kaloszach idący za rękę w parku ped swoim pyszłym domem z dwoma psami rasy jack russell. Charlotte potargana pez wiatr na zamkowym donżonie, oglądająca pez ramię okryte wicehrabiowską kratą. Helly Anstis bez wątpienia uznała te tery funty zapłacone za gazetę za dobe wydane pieniądze. 4 grudnia tego roku siedemnastowiena kaplica w zamku de Croy (NIGDY: w „zamku Croy” – to drażni rodzinę) zostanie odkuona z okazji pierwszego ślubu od ponad stu lat. Charlotte Campbell, oszałamiająco piękna córka rozchwytywanej celebrytki z lat sześćdziesiątych i wykładowcy oraz prezentera telewizyjnego Anthony’ego Campbella, poślubi szanownego Jaga Rossa, adkobiercę zamku i tytułów ojca, czyli wicehrabiego de Croy. Pyszła wicehrabina bynajmniej nie jest niekontrowersyjnym dodatkiem do Rossów de Croy, le Jago śmieje się z tego, iż ktoś z jego krewnych mógłby nie być do końca zadowolony z pyjęcia dawnej niegenej dziewynki do tej starej i dość dystyngowanej szkockiej rodziny. – Tak naprawdę moja matka zawsze miała nadzieję, że się pobieemy – mówi. – Chodziliśmy ze sobą w Oksfordzie, ale wtedy chyba po prostu byliśmy zbyt młodzi... Potem odnaleźliśmy się w Londynie... Obydwoje właśnie zakończyliśmy inne związki... „Jesteś pewny? – pomyślał Strike. – Oboje właśnie zakońyliście inne związki? Czy może piepyłeś ją w tym samym asie co ja, tak że potem, mawiąc się, że zaszła w ciążę, nie wiedziała, który z nas jest ojcem? Zmieniała terminy, żeby uwzględnić każdą ewentualność, zostawić sobie otwartą furtkę...”. ...trafiła w młodości na pierwsze strony gazet, kiedy na tydzień zniknęła z Bedales i szukano jej w całym kraju [...] w wieku 25 lat wylądowała w klinice odwykowej [...] – Stare dzieje, nic szególnego. Żyję dalej – mówi wesoło Charlotte. – Widzicie, w młodości dobe się bawiłam, ale już pora się ustatkować i wiecie mi, nie mogę się doczekać. „Bawiłaś się, tak? – zwrócił się Strike do jej oszałamiającego zdjęcia. – Bawiłaś się, kiedy stałaś na dachu i groziłaś, że skoysz? Bawiłaś się, kiedy dzwoniłaś do mnie ze szpitala psychiatrycznego i błagałaś, żebym cię stamtąd wydostał?”.

Ross, świeżo po trudnym rozwodzie, o którym rozpisywała się plotkarska prasa [...] – Żałuję, że nie udało nam się dojść do porozumienia bez udziału prawników – wzdycha [...] – Nie mogę się doczekać, kiedy zostanę macoszką! – szczebiocze Charlotte... („Corm, jeśli będę musiała ędzić jesze jeden wieór z bachorami Anstisów, pysięgam na Boga, że rozwalę któremuś z nich głowę”. A w ogrodzie Lucy na pedmieściach, patąc na siosteńców Strike’a grających w piłkę: „Dlaego te dzieciaki są takie posrane?”. I mina Lucy, kiedy przypadkiem to usłyszała...) Z artykułu wyskoczyło jego nazwisko. [...] między innymi zaskakujący romans z najstarszym synem Jonny’ego Rokeby’ego Cormoranem Strikiem, który kilka miesięcy temu znalazł się w nagłówkach gazet [...] „zaskakujący romans z najstarszym synem Jonny’ego Rockeby’ego” „z najstarszym synem Jonny’ego Rokeby’ego” Strike odruchowo i gwałtownie zamknął magazyn i wrzucił do kosza na śmieci. Szesnaście lat z perwami. Szesnaście lat męarni, obłędu i oradynej ekstazy. A potem – po jej wszystkich odejściach, po których ucała się w ramiona mężyzn tak jak inne kobiety ucają się na tory kolejowe – to on od niej odszedł. Tym samym pekroył niewybaalny Rubikon, gdyż dla Charlotte był kimś, kto zawsze powinien trwać niym skała, od której się odchodzi, żeby potem wrócić, że nigdy się nie skywi, nigdy nie podda. Tamtego wieoru, kiedy wytknął jej gmatwaninę kłamstw, które opowiadała o dziecku w jej łonie, a Charlotte wpadła w histerię i furię, skała wreszcie drgnęła: wyszedł dwiami, zbyt późno uchylając się przed rzuconą popielniczką. Zanim podbite oko zdążyło się zagoić, Charlotte ogłosiła swoje zaręyny z Rossem. Zajęło jej to ty tygodnie, ponieważ znała tylko jedną reakcję na ból: zranić kywdziciela najbardziej, jak się da, nie liąc się z konsekwencjami dla siebie samej. Dlatego Strike uł w kościach – bez względu na to, jak wielką arogancję zauciliby mu pyjaciele – że zdjęcia w „Tatlee”, zdyskredytowanie ich związku w osób, który najbardziej go zrani (słyszał, jak Charlotte podkreśla to w wywiadzie dla plotkarskiego magazynu: „on jest synem Jonny’ego Rockeby’ego”), piepony zamek de Croy... Wszystko, wszystko zostało zrobione po to, żeby zadać mu ból, żeby patył i widział, żeby żałował i rozpaał. Wiedziała, jaki jest Ross: womniała Strike’owi o jego nieumiejętnie skrywanym alkoholizmie i skłonności do pemocy, o których latami donoszono jej za pośrednictwem arystokratynej poty pantoflowej. Śmiała się, mówiąc o tym, jak jej się upiekło. Śmiała się. Składała ofiarę z siebie ubranej w suknię balową. „Pat, jak płonę, Rudzielcu”. Ślub miał się odbyć za dziesięć dni i jeśli kiedykolwiek w życiu Strike był egoś pewny, to tego, że gdyby teraz zadzwonił do Charlotte i powiedział: „Ucieknij ze mną”, nawet mimo tych

paskudnych scen, tych okropnych wyzwisk, jakimi go obuciła, kłamstw, bałaganu i kilku ton bagażu, pod którym wreszcie runął ich związek, Charlotte by się zgodziła. Uciekanie było dla niej chlebem powszednim, a Strike był jej ulubionym celem łąącym wolność i bezpieeństwo. Powtaała mu to bez końca po kłótniach, które zabiłyby ich oboje, gdyby emocjonalne rany mogły krwawić: „Potebuję cię. Jesteś dla mnie wszystkim, wiesz o tym. Tylko z tobą czuję się bezpieczna, Rudzielcu...”. Usłyszał, jak szklane dwi otwierają się i zamykają, a potem rozległy się znajome dźwięki towarzyszące przyjściu Robin do pracy: zdejmowaniu płaszcza, napełnianiu czajnika. Praca zawsze była dla Strike’a zbawieniem. Charlotte nienawidziła jego umiejętności odgradzania się od szalonych, brutalnych scen, od jej łez, próśb oraz gróźb, i całkowitego zanuenia się w śledztwie. Nigdy nie udało jej się powstymać go od włożenia munduru, nigdy nie zapobiegła jego powrotowi do pracy, nigdy nie zdołała odciągnąć go siłą od dochodzenia. Gardziła jego skupieniem, jego przywiązaniem do armii, jego umiejętnością odsuwania się od niej – uważała to za zdradę, za akt porzucenia. Teraz, w mroźny zimowy poranek, siedząc w agencji obok zdjęcia Charlotte w koszu na śmieci, Strike pouł, że pragnie rozkazów, rawy do rozwiązania za granicą, pymusowego pobytu na innym kontynencie. Nie miał ochoty śledzić niewiernych mężów i kochanki ani wikłać się w małostkowe ory podłych biznesmenów. Tylko jedno mogło w nim wzbudzić równie wielką fascynację jak Charlotte: brutalne morderstwo. – Dzień dobry – pywitał się, kuśtykając do poekalni, gdzie Robin payła herbatę w dwóch kubkach. – Będziemy musieli szybko ją wypić. Wychodzimy. – Dokąd? – spytała zdziwiona. Śnieg z deszem zsuwał się po oknach, zostawiając mokre ślady. Robin wciąż uła, jak szypały ją poliki, kiedy pędziła po śliskich chodnikach, chcąc jak najszybciej doteć do agencji. – Mamy parę spraw do załatwienia w związku ze śmiercią Quine’a. Kłamał. To policja tymała w ręku wszystkie kay. Czy mógł coś zrobić lepiej niż ona? Mimo to instynktownie uł, że Anstis nie ma nosa do dziwnych, wynatuonych czynników, które trzeba było uwzględnić, żeby złapać tego mordercę. – O dziesiątej jesteś umówiony z Caroline Ingles. – Cholera. Trudno, pesunę termin. Chodzi o to, że zdaniem ludzi z zakładu medycyny sądowej Quine umarł zaraz po tym, jak zniknął. Upił duży łyk gorącej, mocnej herbaty. Robin dawno nie widziała, żeby był aż tak zdeterminowany, tak energiczny. – To kieruje uwagę z powrotem w stronę osób, które weśnie miały dostęp do maszynopisu. Chcę się dowiedzieć, gdzie one mieszkają i y mieszkają same. Potem peprowadzimy w ich domach rekonesans. Ocenimy, y trudno byłoby do nich wejść z torbą pełną flaków. I czy mają miejsce, gdzie mogłyby zakopać albo spalić dowody. Nie było tego wiele, ale tego dnia nie potrafiłby zrobić nic innego, a rozpaliwie chciał

zrobić cokolwiek. – Idziesz ze mną – dodał. – Jesteś dobra w te klocki. – Mam być twoim Watsonem? – ytała, udając obojętność. Złość, którą popedniego dnia wyniosła ze sobą z Cambridge, jesze do końca nie wygasła. – Moglibyśmy poszukać tych domów w internecie. Obejrzeć je w Google Earth. – Tak, dobry pomysł – odparł Strike. – Po co robić rekonesans, skoro można sobie obejrzeć nieaktualne zdjęcia? – Z wielką radością... – zaczęła urażona. – Dobe – uciął. – Odwołam Ingles. A ty znajdź w internecie adresy Christiana Fishera, Elizabeth Tassel, Daniela Charda, Jerry’ego Waldegrave’a i Michæla Fancoua. Skoymy do Clem Attlee Cou i rozejymy się jesze raz pod kątem ukrywania dowodów. Z tego, co zauważyłem po ciemku, mnóstwo tam kubłów i kaków... A, i zadzwoń do księgarni Bridlington w Putney. Zamienimy słowo ze staruszkiem, który twierdzi, że ósmego widział Quine’a. Strike pomaszerował do gabinetu, a Robin siadła do komputera. Z szalika, który ped chwilą powiesiła na wieszaku, kapała lodowata woda, ale wcale jej to nie peszkadzało. Wciąż nękało ją womnienie okaleonego ciała Quine’a, jednak teraz zawładnęła nią pemożna chęć (ukrywana ped Matthew jak jakiś wstydliwy sekret), żeby dowiedzieć się więcej, żeby dowiedzieć się wszystkiego. Złościło ją jedynie, że Strike, który pecież powinien był rozumieć te rawy najlepiej, nie dostrzegał w niej tego, co tak jaskrawo płonęło w nim samym.

25 Tak oto się dzieje, gdy mężyzna nieświadom nadgorliwie działa i służąc jeno, nie zna celu swego [...] Ben Jonson, Epicoene, or The Silent Woman

Wyszli z agencji i znaleźli się w nagłym tumanie pieastych płatków śniegu. Robin miała w komórce różne adresy znalezione w internetowej książce telefoninej. Strike chciał zaąć od ponownego odwiedzenia Talgah Road, więc pedstawiła mu wyniki swoich poszukiwań, stojąc w wagonie metra, w którym pod koniec godzin szytu było dużo ludzi, ale nie panował tłok. Kiedy rozmawiali, tymając się tego samego drążka co tej znękani Włosi z plecakami, ich nosy wypełniała woń mokrej wełny, brudu i goreteksu. – Ten staruszek z księgarni jest na urlopie – powiedziała Robin do Strike’a. – Wraca w poniedziałek. – W porządku, zajmiemy się nim później. Co z naszymi podejrzanymi? Słysząc ostatnie słowo, Robin uniosła brew. – Christian Fisher mieszka w Camden z tydziestodwuletnią kobietą – powiedziała. – Myślisz, że to jego dziewczyna? – Prawdopodobnie tak – odekł Strike. – Miałby kłopot... Nasz morderca potebował okoju i samotności, żeby pozbyć się zakrwawionego ubrania. Nie wominając już o ładnych paru kilogramach ludzkich wnętności. Szukamy miejsca, do którego można by wejść niepostrzeżenie i tak samo stamtąd wyjść. – Obejałam zdjęcia jego domu na Google Street View – oznajmiła prowokacyjnie Robin. – Wejście prowadzi jeszcze do trzech innych mieszkań. – I od Talgarth Road dzieli je wiele kilometrów. – Ale tak naprawdę nie podejrzewasz Christiana Fishera, prawda? – spytała Robin. – To trochę mało prawdopodobne – pyznał Strike. – Właściwie nie znał Quine’a, nie występuje w książce. Jakoś tego nie widzę. Wysiedli w Holborn. Robin taktownie zwolniła kroku, dostosowując się do tempa Strike’a, i nie skomentowała ani jego utykania, ani osobu, w jaki pochylał górną ęść ciała, żeby ułatwić sobie chodzenie. – A Elizabeth Tassel? – spytał. – Mieszka sama przy Fulham Palace Road. – Dobe – powiedział Strike. – Pójdziemy się rozejeć. Sprawdzimy, y pypadkiem nie ma w ogródku świeżo skopanych rabatek. – Nie zajmie się tym policja? – spytała Robin. Strike zmarszył brwi. Doskonale wiedział, że jest szakalem skradającym się

na peryferiach sprawy i mającym nadzieję, że lwy zostawiły jakiś ochłap na mniejszej kości. – Może tak – odekł – może nie. Anstis myśli, że zamordowała Leonora, a on niechętnie zmienia zdanie. Wiem, pracowałem z nim nad pewną rawą w Afganistanie. A skoro mowa o Leonoe – dodał jak gdyby nigdy nic – Anstis odkrył, że kiedyś pracowała u rzeźnika. – O kurde – powiedziała Robin. Strike szeroko się uśmiechnął. W chwilach napięcia w ustach Robin wyraźniej pobrzmiewała wymowa charakterystyczna dla Yorkshire: usłyszał „u kurde”. Wsiedli do znanie mniej zatłoonego pociągu linii Piccadilly do Barons Cou. Strike z ulgą opadł na siedzenie. – Jerry Waldegrave mieszka z żoną, prawda? – spytał. – Jeśli ta żona ma na imię Fenella, to tak. Mieszkają py Hazlitt Road w Kensington. Lokal na parterze zajmuje jakaś Joanna Waldegrave... – To ich córka – powiedział Strike. – Poątkująca powieściopisarka. Była na pyjęciu w Roper Chard. A Daniel Chard? – Mieszka py Sussex Street w Pimlico z ludźmi, któy nazywają się Nenita i Manny Ramos... – Pewnie służba. – ...ale ma też posiadłość w Devonie: Tithebarn House. – Pewnie to tam leży teraz ze złamaną nogą. – Numer Fancoua jest zasteżony – dokońyła Robin – ale w internecie znalazłam mnóstwo jego danych biografinych. Ma elżbietańską rezydencję niedaleko Chew Magna. Nazywa się Endsor Court. – Chew Magna? – To w Somerset. Mieszka w tej posiadłości z trzecią żoną. – Trochę za daleko, żeby wybrać się jesze dziś – powiedział z żalem Strike. – Nie ma w pobliżu Talgarth Road żadnej garsoniery, w której mógłby upchnąć flaki w zamrażarce? – Niczego takiego nie znalazłam. – Więc gdzie się zatymał, kiedy widziano go obok miejsca zbrodni? Może wpadł spędzić dzień w miejscu pełnym nostalgicznych wspomnień? – Jeśli to naprawdę był on. – No tak, jeśli to był on... Zostaje jesze Kathryn Kent. Wiemy, gdzie mieszka, i wiemy, że mieszka sama. Anstis mówi, że piątego wieorem Quine wysiadł z taksówki niedaleko jej domu, ale jej nie zastał. Może zapomniał, że jego kochanka uwa py sioste – zastanawiał się Strike – i może kiedy odkrył, że nie ma jej w domu, pojechał na Talgah Road? Może po jej powrocie z hoicjum otkali się właśnie tam? Będziemy musieli się rozejrzeć wokół jej domu. Kiedy jechali na zachód, Strike powiedział Robin o dwóch świadkach, któy ekomo widzieli, jak waego listopada do budynku wchodzi kobieta w burce, i zauważyli Quine’a

wychodzącego z domu szóstego listopada w środku nocy. – Ale jeden z nich, albo oboje mogą się mylić lub kłamać – podsumował. – Kobieta w burce. Nie wydaje ci się – ytała nieśmiało Robin – że ten sąsiad może być jakimś stukniętym islamofobem? Praca u Strike’a otwoyła jej oy na niedostegane pez nią weśniej różnorodność i siłę fobii oraz żalów tlących się w sercu ołeeństwa. Fala rozgłosu po rozwiązaniu rawy Luli Landry wyuciła na biurko Robin kilka listów, które ją niepokoiły i bawiły na przemian. Jeden łowiek błagał Strike’a, żeby poświęcił swój ogromny talent dochodzeniu w rawie kontroli rawowanej pez „międzynarodowe żydostwo” nad globalnym systemem bankowym. Żałował, że nie będzie w stanie zapłacić za tę usługę, ale nie miał wątpliwości, że Strike zdobędzie światowe uznanie. Jakaś młoda kobieta napisała dwunastostronicowy list z zamkniętego zakładu psychiatrynego, błagając Strike’a, żeby pomógł jej udowodnić, iż wszyscy łonkowie jej rodziny zostali uprowadzeni i zastąpieni identynie wyglądającymi oszustami. Pewien anonimowy łowiek nieznanej płci żądał, by Strike pomógł mu ujawnić ogólnokrajową kampanię satanistynych nadużyć, jakich dopuszczają się pracownicy Biura Doradztwa Personalnego. – Możliwe, że tych dwoje świadków to jakieś świry – pyznał Strike. – Wariaci uwielbiają morderstwa. One ich jakoś pyciągają. Pede wszystkim ktoś ich wreszcie słucha. Z miejsca napeciwko pyglądała im się młoda kobieta w hidżabie. Miała ogromne, urocze, brązowe błyszczące oczy. – Zakładając, że ktoś naprawdę wszedł do tego domu waego listopada, muszę pyznać, że burka to cholernie dobry pomysł, żeby wejść i wyjść, nie będąc pez nikogo rozpoznanym. Pychodzi ci na myśl inny osób, żeby zupełnie zakryć twa i ciało, nie budząc niczyjego zainteresowania? – I ten ktoś niósł torbę z baru halal? – Podobno tak. Czy ostatni posiłek Quine’a był halal? Czy to dlatego morderca usunął wnętrzności? – A ta kobieta... – To mógł być mężczyzna... – ...była widziana, kiedy wychodziła z domu godzinę później? – Tak mówi Anstis. – Więc nie zaczaiła się tam na Quine’a? – Nie, ale mogła rozstawić talerze i sztućce – powiedział Strike i Robin się skrzywiła. Młoda kobieta w hidżabie wysiadła na Gloucester Road. – Wątpię, czy w księgarni mają kamery przemysłowe – westchnęła Robin. Od sprawy Landry bardzo się przejmowała kamerami. – Anstis pewnie by o nich wspomniał – przyznał Strike.

Wyszli z metra na Barons Cou i znowu trafili na śnieżną nawałnicę. Mrużąc oy ped pieastymi płatkami śniegu, ruszyli wzdłuż Talgah Road. Strike prowadził. Coraz bardziej potebował laski. Gdy go wypisali ze szpitala, Charlotte podarowała mu elegancką zabytkową laskę z malaki, twierdząc, że kiedyś należała do jej pradziadka. Piękna stara laska okazała się dla Strike’a zbyt krótka, zmuszając go do pechylania się w prawo. Kiedy Charlotte akowała jego ey, każąc mu je zabrać z mieszkania, nie było wśród nich laski po pradziadku. Niedaleko domu z numerem sto siedemdziesiąt dziewięć od razu zauważyli, że w środku nadal pracują ecjaliści z zakładu medycyny sądowej. Wejście odgrodzono taśmą i pilnowała go funkcjonariuszka policji, stojąca na zimnie z rękami ciasno lecionymi na piersi. Kiedy podeszli bliżej, odwróciła głowę i na nich ojała. Jej wzrok skupił się na Strike’u. Zmrużyła oczy. – Pan Strike – powiedziała ostrym tonem. Rudowłosy, ubrany po cywilnemu funkcjonariusz, który stał w dwiach i rozmawiał z kimś tuż za progiem, gwaownie się odwrócił, zauważył Strike’a i poiesznie zszedł po śliskich schodach. – Dzień dobry – powiedział bezczelnie Strike. Robin uła się rozdaa między podziwem dla jego tupetu a trwogą. Miała wrodzony szacunek dla przedstawicieli prawa. – Co pan tutaj robi, panie Strike? – ytał upejmie rudy policjant. Zmieył Robin wzrokiem w sposób, który wydał jej się trochę obraźliwy. – Nie może pan wejść. – Szkoda – powiedział Strike. – W takim razie będziemy musieli obejrzeć sobie otoczenie. Nie zwracając uwagi na dwoje policjantów, któy śledzili każdy jego ruch, Strike pokuśtykał pod dom z numerem sto osiemdziesiąt ty, wszedł pez fukę i wiął się po schodach. Robin nie pyszło go głowy nic innego, jak tylko pójść za nim. Zrobiła to nieśmiało, czując na plecach wzrok funkcjonariuszy. – Co my robimy? – mruknęła, kiedy schronili się pod ceglanym daszkiem i zniknęli policjantom z oczu. Dom wyglądał na pusty, ale trochę się martwiła, że ktoś mógłby otworzyć drzwi. – Sprawdzamy, y kobieta, która tu mieszka, mogła zobayć, jak o drugiej w nocy z domu numer sto siedemdziesiąt dziewięć wychodzi opatulona postać z torbą na ramieniu – powiedział Strike. – I wiesz co? Chyba by mogła, pod warunkiem że działała ulina latarnia. Okej, spróbujmy z drugiej strony. – Chłodnawo, prawda? – powiedział Strike do nachmuonej policjantki i jej towaysza, kiedy ich z Robin mijali. – Anstis womniał, że to tery domy dalej – dodał po cichu do Robin. – W takim razie interesuje nas budynek numer sto siedemdziesiąt jeden... Znowu pomaszerował do drzwi, a skrępowana Robin poszła za nim. – Wiesz, zastanawiałem się, y nie pomylił budynków, ale ped tym z numerem sto

siedemdziesiąt siedem stoi erwony plastikowy kubeł na śmieci. Burka musiałaby wejść po schodach za nim, dzięki czemu łatwo byłoby... Otworzyły się frontowe drzwi. – Państwo w jakiej rawie? – ytał ze staranną dykcją mężyzna w okularach z grubymi szkłami. Kiedy Strike zaął pepraszać, mówiąc, że pomylił domy, rudy policjant stojący na chodniku przed numerem sto siedemdziesiąt dziewięć krzyknął coś niezrozumiałego. Nikt nie zareagował, więc peszedł nad foliową taśmą zagradzającą wejście do posiadłości i ruszył biegiem w ich stronę. – Ten człowiek nie jest policjantem! – krzyknął niedorzecznie, pokazując Strike’a. – Wcale nie mówił, że jest – odrzekł lekko zaskoczony mężczyzna w okularach. – No cóż, nic tu po nas – powiedział Strike do Robin. – Nie pejmujesz się, jak zareaguje twój pyjaciel Anstis, kiedy się dowie, że kręcisz się w pobliżu miejsca zbrodni? – ytała Robin, gdy wracali na stację metra (była trochę rozbawiona, ale przede wszystkim chciała się stamtąd jak najszybciej ulotnić). – Wątpię, żeby go to ucieszyło – powiedział Strike, rozglądając się w poszukiwaniu kamer pemysłowych – ale uszęśliwianie Anstisa nie mieści się w zakresie moich obowiązków. – Zachował się wobec ciebie w poądku, dzieląc się informacjami z zakładu medycyny sądowej – zauważyła Robin. – Próbował mnie zniechęcić do zajmowania się tą rawą. Myśli, że wszystko wskazuje na Leonorę i na razie rzeczywiście tak jest. Na ulicy roiło się od samochodów i Strike zauważył tylko jedną kamerę, ale z Talgah Road pecinało się wiele uliek, na których osoba w tyrolskiej pelerynie Owena Quine’a albo w burce mogłaby przemknąć przez nikogo nierozpoznana. Strike kupił dwie kawy na wynos w Metro Café w budynku stacji, a potem peszli z powrotem przez groszkową halę biletową i ruszyli do West Brompton. – Musisz pamiętać – powiedział Strike, kiedy stali na stacji Earl’s Cou, ekając na pesiadkę, a Robin zauważyła, że Strike penosi cały ciężar ciała na zdrową nogę – że Quine zniknął piątego. W rocznicę spisku prochowego. – Boże, racja! – zawołała Robin. – Błyski i huki – powiedział Strike i szybko dopił kawę, żeby opróżnić kubek ped wejściem do wagonu. Nie był pewny, y zdołałby utymać kawę i siebie samego na mokrej, lodowatej podłodze. – Wszędzie pykuwające uwagę fajerwerki. Nic dziwnego, że nikt nie zauważył, jak postać w pelerynie wchodzi wieczorem do budynku. – Masz na myśli Quine’a? – Niekoniecznie. Robin przez chwilę się zastanawiała.

– Uważasz, że facet z księgarni kłamie i Quine’a wcale tam nie było? – Nie wiem – powiedział Strike. – Za wcześnie, żeby cokolwiek stwierdzić. Zdał sobie jednak rawę, że facet z księgarni eywiście mógł kłamać. Zastanawiała go natomiast nagła aktywność wokół opuszczonego domu czwartego i piątego listopada. – To zabawne, na jakie ey ludzie zwracają uwagę – powiedziała Robin, kiedy wchodzili po erwono-zielonych schodach w West Brompton, a Strike kywił się, ilekroć stawiał na ziemi prawą nogę. – Pamięć jest dziwna... Nagle Strike pouł, jakby jego kolano rozgało się do erwoności, i osunął się na porę na wiadukcie nad torami. Idący za nim mężyzna w garnitue zaklął zniecierpliwiony, natrafiając na swojej drodze na nieodziewaną peszkodę pokaźnych rozmiarów, a Robin, wciąż mówiąc, peszła jesze kilka kroków, zanim zdała sobie rawę, że Strike’a nie ma obok niej. Poiesznie zawróciła i zobayła bladego, oconego Cormorana, którego inni przechodnie musieli omijać, gdyż nadal stał oparty o poręcz. – Coś mi walnęło – wycedził przez zaciśnięte zęby – w kolanie. Cholera... cholera! – Weźmiemy taksówkę. – Przy takiej pogodzie nie ma szans. – W takim razie wróćmy metrem do agencji. – Nie, chcę... Nigdy nie oduwał ogranienia swoich możliwości wyraźniej niż w tej chwili, kiedy stał na żelaznym kratownicowym wiadukcie pod łukowatym szklanym sufitem, na którym gromadził się śnieg. Dawniej zawsze dyonował samochodem. Mógł wzywać świadków do siebie. Pracował w Wydziale do spraw Specjalnych, wtedy miał władzę, miał kontrolę. – Jeśli chcesz to zrobić, musimy wziąć taksówkę – zawyrokowała Robin. – Mamy ped sobą kawał drogi po Lillie Road. Nie... Zawahała się. Nigdy nie wominali o niepełnorawności Strike’a, chyba że półsłówkami. – Nie masz laski albo czegoś w tym rodzaju? – Chciałbym mieć – powiedział zdrętwiałymi ustami. Czy był sens udawać? Nawet konieność dojścia do końca wiaduktu napawała go przerażeniem. – Możemy ją kupić – powiedziała Robin. – Czasem edają je w aptekach. Znajdziemy jakąś. Potem, po następnej chwili wahania, dodała: – Oprzyj się o mnie. – Jestem za ciężki. – Tylko dla zachowania równowagi. Jakbym była laską. Zrób to – powiedziała pewnym tonem. Objął ją ramieniem, powoli peszli po moście i pystanęli obok wyjścia. Na chwilę przestał padać śnieg, ale zrobiło się jeszcze zimniej.

– Dlaczego nigdzie nie ma miejsc do siedzenia? – spytała Robin, rozglądając się ze złością. – Witaj w moim świecie – powiedział Strike, który cofnął ramię, gdy tylko się zatrzymali. – Jak myślisz, co się stało? – spytała Robin, spoglądając na jego prawą nogę. – Nie wiem. Rano była cała opuchnięta. Chyba nie powinienem był zakładać protezy, ale nienawidzę chodzić o kulach. – Nie możesz się włóyć w śniegu po Lillie Road. Weźmiemy taksówkę, będziesz mógł wrócić do agencji... – Nie. Chcę coś zrobić – powiedział ze złością. – Anstis jest pekonany, że to Leonora. A to nie ona. W chwilach takiego bólu nie miał ochoty wdawać się w szczegóły. – W poądku – ustąpiła Robin. – Rozdzielimy się i będziesz mógł pojechać taksówką. Okej? Okej? – powtórzyła z naciskiem. – Dobrze – dał za wygraną. – Jedź do Clem Attlee Court. – Czego mam szukać? – Kamer. Miejsc, w których można ukryć ubranie i wnętności. Jeśli Kent je zabrała, na pewno nie tyma ich w mieszkaniu. Śmierdziałyby. Pstrykaj telefonem zdjęcia wszystkiego, co wydaje się użyteczne... Kiedy to mówił, uł, że niewiele im z tych działań pyjdzie, ale pecież nie mógł siedzieć bezynnie. Z jakiegoś powodu wciąż miał ped oami Orlando z szerokim, nieobecnym uśmiechem i mięciutkim orangutanem. – A potem? – spytała Robin. – Sussex Street – powiedział Strike po kilkusekundowym namyśle. – To samo. Później do mnie zadzwoń i się spotkamy. Lepiej daj mi numery domów Tassel i Waldegrave’a. Podała mu karteczkę z numerami. – Zawołam ci taksówkę. Zanim zdążył jej podziękować, pomaszerowała zimną ulicą.

26 Muszę pod nogi spoglądać: na takich Lodowych, śliskich chodnikach być trzeba Ostro podkutym, inaczej kark skręcisz [...] John Webster, Księżna d’Amalfi (tłum. J. Strzetelski)

Na szęście Strike wciąż miał w poelu pięćset funtów w gotówce, które dostał na poet pocięcia nastolatka. Kazał się zawieźć na Fulham Palace Road, pod dom Elizabeth Tassel. Po drodze uważnie śledził trasę. Dotarłby do celu w zaledwie tery minuty, gdyby nie to, że zauważył aptekę. Poprosił kierowcę, żeby się zatymał i poekał, a po chwili wyszedł z budynku pewniejszym krokiem, podpierając się regulowaną laską. Oszacował, że rawna fizynie kobieta pokonałaby ten dystans piechotą w nieełna pół godziny. Elizabeth Tassel mieszkała dalej od miejsca zbrodni niż Kathryn Kent, ale Strike, który dość dobe znał tę okolicę, był pewny, że mogłaby pejść bonymi ulikami, unikając kamer pemysłowych, a nawet nieposteżenie pokonać ten dystans samochodem. Tego ponurego zimowego dnia jej dom wyglądał szaro i obskurnie. Był jednym z wielu wzniesionych tam wiktoriańskich budynków z cegły, ale brakowało mu waniałości i rozmachu Talgah Road. Stał na rogu, mając od frontu ogródek zacieniony perośniętymi kewami złotokapu. Strike pyglądał się fasadzie i próbował zapalić papierosa, osłaniając go dłonią. Padał śnieg z deszem. Budynek miał ogródki z podu i z tyłu, oba dobe zasłonięte ped wzrokiem pechodniów ciemnymi kakami drżącymi pod ciężarem lodowatej ulewy. Okna na góe wychodziły na cmenta py Fulham Palace Road. Miesiąc ped pesileniem zimowym widok był pygnębiający: nagie dewa wyciągały kościste ramiona odznaczające się na tle białego nieba, a w oddali maszerowały stare nagrobki. Czy Elizabeth Tassel w eleganckim arnym kostiumie, z ustami pomalowanymi szkarłatną szminką i z nieskrywaną wściekłością na Owena Quine’a mogłaby tu wrócić pod osłoną mroku, poplamiona krwią i kwasem, niosąc torbę pełną wnętrzności? Zimno wściekle kąsało Strike’a w szyję i palce. Zgasił niedopałek papierosa i poprosił taksówkaa, który z zaciekawieniem zabarwionym podejliwością obserwował, jak Strike pygląda się domowi Elizabeth Tassel, żeby zawiózł go na Hazlitt Road w Kensington. Rozparty na tylnym siedzeniu popił środki przeciwbólowe butelką wody kupioną w aptece. W taksówce było duszno i cuchnęło stęchłym tytoniem, głęboko wrośniętym brudem i bardzo starą skóaną tapicerką. Wycieraki śmigały po pedniej szybie niym wytłumione metronomy, rytminie oyszając zamazany widok na szeroką, ruchliwą Hammersmith Road, gdzie stały obok siebie małe biurowce i krótkie ędy domów

szeregowych. Strike ojał na dom opieki sióstr nazaretanek: ten budynek także był z erwonej cegły, pypominał kościół i tchnął okojem, ale miał zamykaną na klu bramę i stróżówkę zapewniające zdecydowane oddzielenie podopiecznych od reszty świata. Za zamglonymi oknami ukazało się Blythe House: pypominająca pałac wielka budowla z białymi wieżykami, która w szarym deszu ze śniegiem pywodziła na myśl ogromny różowawy to. Strike skądś pamiętał, że magazynowano tam teraz zbiory jednego z wielkich muzeów. Taksówka skręciła w prawo w Hazlitt Road. – Jaki numer? – spytał kierowca. – Wysiądę tutaj – powiedział Strike, który nie chciał wychodzić z taksówki bezpośrednio przed domem i pamiętał, że będzie musiał zwrócić pieniądze, którymi właśnie szasta. Opierając się ciężko na lasce i ciesząc się, że zaopatono ją w gumową końcówkę, która dobe się tymała śliskiego chodnika, zapłacił kierowcy i ruszył ulicą, żeby pyjeć się domowi Waldegrave’a. To były prawdziwe miejskie rezydencje mające tery kondygnacje razem z piwnicą, zbudowane z żóej cegły, z klasynymi białymi frontonami, eźbionymi wieńcami pod oknami na góe i balustradami z kutego żelaza. Większość z nich podzielono na mieszkania. Nie było ogródków od frontu, jedynie schody prowadzące do sutereny. Na ulicy unosiła się lekka woń zaniedbania, delikatne niezrównoważenie klasy średniej wyrażające się w bezładnej zbieraninie roślin w donicach na jednym balkonie, w rowee na drugim, a na tecim w oklapniętym, mokrym i prawdopodobnie skazanym na rychłe zamarznięcie praniu zostawionym na deszczu ze śniegiem. Dom, w którym Waldegrave mieszkał z żoną, był jednym z niewielu budynków, których nie podzielono na mieszkania. Patąc na niego, Strike zastanawiał się, ile zarabia wzięty redaktor, i pypomniał sobie, co powiedziała Nina: że żona Waldegrave’a „wywodzi się z bogatej rodziny”. Na balkonie Waldegrave’ów na pierwszym pięte – Strike musiał pejść na drugą stronę ulicy, żeby go lepiej zobayć – stały dwa pemoone kesła ogrodowe z siedziskami ozdobionymi wizerunkiem okładek starych książek Penguina w miękkiej oprawie, a między nimi maleńki żelazny stolik w rodzaju tych, jakie można otkać w paryskich bistrach. Strike zapalił następnego papierosa i wrócił na drugą stronę ulicy, żeby ojeć na mieszkanie na paee zajmowane pez córkę Waldegrave’a, zastanawiając się py tym, y Quine mógł rozmawiać o treści Bombyx Mori z redaktorem, zanim dostarył mu maszynopis. Czy zwieył się Waldegrave’owi ze swojego pomysłu na ostatnią scenę powieści? I y sympatyny mężyzna w okularach w rogowej oprawie mógł temu entuzjastynie pyklasnąć i pomóc udoskonalić finałową scenę wraz z jej całą groteskową brutalnością, wiedząc, że pewnego dnia wcieli ją w życie? Po obu stronach dwi prowadzących do mieszkania w suterenie piętyły się arne worki na śmieci. Wyglądało na to, że Joanna Waldegrave zrobiła generalne poądki. Strike odwrócił się i z namysłem ojał na co najmniej pięćdziesiąt okien, z których było widać

obydwoje dwi domu Waldegrave’ów. Waldegrave musiałby mieć wiele szęścia, żeby żadna z mieszkających po sąsiedzku osób nie zauważyła, jak wchodzi do tego doskonale widocznego budynku i potem z niego wychodzi. Ale gdyby nawet zauważono, myślał ponuro Strike, jak Jerry Waldegrave wślizguje się do własnego domu o drugiej w nocy z podejanie pękatą torbą pod pachą, y ława pysięgłych dałaby się pekonać, że Owen Quine nie był już wtedy żywy i cały? Czas zgonu budził zbyt wiele wątpliwości. Morderca miał już aż dziewiętnaście dni, wystarczająco długi okres, żeby pozbyć się dowodów. Gdzie mogły się podziać wnętności Owena Quine’a? Strike zastanawiał się, co można by zrobić z kilogramami świeżo wyprutych ludzkich jelit i z żołądkiem. Zakopać? Wucić do rzeki? Do miejskiego śmietnika? Z pewnością nie paliłyby się dobrze... Otwoyły się dwi domu Waldegrave’ów i po tech stopniach zeszła arnowłosa kobieta z nasrożoną miną. Miała na sobie krótki szkarłatny płasz i rawiała wrażenie rozzłoszczonej. – Obserwuję pana pez okno! – zawołała do Strike’a, a kiedy się zbliżyła, rozpoznał w niej Fenellę, żonę Waldegrave’a. – Co pan tu robi? Czemu tak bardzo interesuje pana mój dom? – Czekam na pośrednika z biura nieruchomości – skłamał bez zastanowienia, nie zdradzając najmniejszego zakłopotania. – Jest tu mieszkanie na paee do wynajęcia, prawda? – A – powiedziała zaskoczona. – Nie... To trzy domy dalej – dodała, pokazując palcem. Czuł, że kobieta jest o krok od peprosin, ale ostatenie postanowiła nie zawracać sobie nimi głowy. Minęła go tylko, stukając szpilkami z lakierowanej skóry nienadającymi się na zaśnieżone chodniki, i ruszyła w stronę zaparkowanego kawałek dalej volvo. W jej arnych włosach widać było siwe odrosty, a gdy pechodziła obok Strike’a, pouł nieświeży oddech zabarwiony wonią alkoholu. Pamiętając, że mogłaby go widzieć we wstenym lusterku, pokuśtykał we wskazanym pez nią kierunku, zaekał, aż volvo odjedzie – o mało nie zahaając o stojącego ped nim citroena – a potem ostrożnie poszedł na koniec Hazlitt Road i skręcił w boną ulikę, gdzie mógł ojeć nad murem na długi rząd małych prywatnych ogródków. W ogródku Waldegrave’ów nie zauważył niego szególnego, jeśli nie liyć starej szopy. Trawnik był zniszony i zarośnięty, a w głębi tkwił smętny zestaw rustykalnych mebli wyglądających tak, jakby poucono je dawno temu. Wpatrując się w ten zaniedbany skrawek ziemi, Strike pomyślał ponuro o ewentualnych składzikach, działkach i garażach, o których mógł nie wiedzieć. Wydając z siebie wewnętny jęk na myśl o długim marszu w zimnie i wilgoci, rozważył różne możliwości. Najbliżej miał do stacji Kensington Olympia, ale musiałby skoystać z linii dzielnicowej, którą uruchamiano tam tylko w weekendy. Uznał, że do Hammersmith, stacji naziemnej, będzie mu łatwiej doteć niż do Baron’s Cou, więc zdecydował się

na dłuższy spacer. Gdy wszedł na Blythe Road, krzywiąc się przy każdym stąpnięciu prawej nogi, odezwała się jego komórka: dzwonił Anstis. – Bob, w co ty pogrywasz? – A konkretnie? – spytał Strike, kuśtykając dalej i czując dotkliwy ból w kolanie. – Kręciłeś się w pobliżu miejsca zbrodni. – Wróciłem, żeby się rozejeć. To takie prawo obywatelskie. Nic, za co można by podać do sądu. – Próbowałeś przesłuchać sąsiada... – Niepotrzebnie otworzył drzwi – powiedział Strike. – Nie padło słowo na temat Quine’a. – Słuchaj, Strike... Detektyw bez żalu odnotował powrót do jego prawdziwego nazwiska. Nigdy nie lubił ksywki, którą nadał mu Anstis. – Mówiłem ci, żebyś nie wchodził nam w drogę. – To niemożliwe – powiedział Strike rzeczowym tonem. – Mam klientkę... – Zapomnij o niej – perwał mu Anstis. – Każda kolejna informacja, do której docieramy, bardziej ją obciąża. Radzę ci, uważaj, bo robisz sobie mnóstwo wrogów. Ostrzegałem cię... – Ostegałeś – powiedział Strike. – Nie mógłbyś się wyrazić jaśniej. Nikt nie będzie miał do ciebie pretensji. – Nie dlatego cię ostrzegam, żeby chronić własny tyłek – warknął Anstis. Strike szedł w mileniu, niezdarnie pyciskając komórkę do ucha. Po chwili milenia Anstis dodał: – Dostaliśmy raport farmakologiczny. Odrobina alkoholu we krwi. Nic więcej. – Okej. – Po południu wysyłamy psy na Mucking Marshes, zanim pogoda pokyżuje nam szyki. Podobno nadciągają śnieżyce. Strike wiedział, że Mucking Marshes to największe w Wielkiej Brytanii wysypisko śmieci. Służyło Londynowi i składowano na nim komunalne i pemysłowe odpady spławiane Tamizą na brzydkich barkach. – Myślisz, że wnętrzności wylądowały w śmietniku? – W kontenee na gruz. Za rogiem niedaleko Talgah Road trwa remont domu. Do ósmego stały tam dwa kontenery. W tej temperatue aki mogły nie pyciągnąć much. Sprawdziliśmy i wszystkie odpady budowlane trafiają właśnie tam: na Mucking Marshes. – No to powodzenia – powiedział Strike. – Stary, próbuję ci oszczędzić czasu i energii. – Jasne. Jestem ci bardzo wdzięczny. Strike nieszee podziękował Anstisowi za gościnę popedniego wieoru i zakońył

połąenie. Następnie pystanął i oparł się o ścianę, żeby łatwiej wybrać inny numer. Drobniutka kobieta z wózkiem acerowym, która szła za nim tak cicho, że Strike jej nie usłyszał, musiała gwaownie odbić w bok, żeby go ominąć, ale w peciwieństwie do mężczyzny na moście West Brompton, nie zaklęła pod nosem. Laska, podobnie jak burka, zapewniała ochronny status. Przechodząc obok, kobieta lekko się do niego uśmiechnęła. Leonora Quine odebrała po trzecim sygnale. – Znowu przyszli ci cholerni policjanci – powiedziała na powitanie. – Czego chcą? – Pytają, czy mogą obejrzeć cały dom i ogródek – powiedziała. – Muszę ich wpuścić? Strike się zawahał. – Chyba najrozsądniej byłoby pozwolić im robić swoje. Słuchaj, Leonora – bez skrupułów wrócił do wojskowej stanowczości – masz adwokata? – Nie, a dlaczego? Przecież mnie nie aresztowali. Jak na razie. – Myślę, że będzie ci potrzebny. Nastąpiła chwila milczenia. – Znasz kogoś godnego polecenia? – spytała. – Tak – powiedział Strike. – Zadzwoń do Ilsy Herbert. Zaraz ci prześlę jej numer. – Orlando nie lubi, kiedy policja... – Peślę ci ten numer SMS-em i proszę, żebyś natychmiast zadzwoniła do Ilsy. W porządku? Natychmiast. – No dobra – mruknęła gburowato. Rozłąył się, znalazł w komórce numer swojej starej szkolnej pyjaciółki i pesłał go Leonorze. Potem zadzwonił do Ilsy i przeprosił ją, wyjaśniając, co właśnie zrobił. – Nie wiem, dlaego mnie pepraszasz – odekła wesoło. – Uwielbiamy ludzi, któy mają kłopoty z policją. To nasz chleb powszedni. – Może kwalifikuje się do pomocy prawnej. – W dzisiejszych asach prawie nikt się do niej nie kwalifikuje – powiedziała Ilsa. – Ale miejmy nadzieję, że jest wystarczająco uboga. Strike’owi ręce zdrętwiały z zimna i dopadł go głód. Wsunął komórkę z powrotem do kieszeni płasza i pokuśtykał w kierunku Hammersmith Road. Tam, po drugiej stronie ulicy, mieścił się pytulny, pomalowany na arno pub z okrągłym metalowym szyldem pedstawiającym galeona na pełnych żaglach. Strike ruszył prosto do dwi, zauważając, że kierowcy okazują mu znacznie więcej cierpliwości, kiedy podpiera się laską. Dwa puby w ciągu dwóch dni... Była jednak paskudna pogoda, a w kolanie uł rozdzierający ból, więc nie wykesał z siebie żadnych wyutów sumienia. Wnęte Albionu okazało się tak pytulne, jak zapowiadał front. W głębi długiej, wąskiej sali płonął ogień w kominku. Była tam galeria z balustradą i dużo wypolerowanego drewna. Pod iralnymi żelaznymi schodami prowadzącymi na pierwsze piętro stały dwa wzmacniae i podpórka pod mikrofon. Wzdłuż kremowej ściany wisiały czarno-białe zdjęcia znanych muzyków.

Miejsca py kominku były zajęte. Strike kupił sobie kufel piwa, sięgnął po menu i ruszył w stronę wysokiego stolika, otoonego stołkami barowymi, obok okna z widokiem na ulicę. Gdy usiadł, zauważył między zdjęciami Duke’a Ellingtona i Robea Planta swojego długowłosego ojca, oconego po koncercie, prawdopodobnie dzielącego się jakimś żarcikiem z basistą, którego kiedyś, jak wspominała matka Strike’a, próbował udusić. („Jonny’emu zawsze odbijało po białku” – wyznała Leda swojemu niewtajemnionemu dziewięcioletniemu synowi.) Znowu zadzwoniła jego komórka. Odebrał, nie odrywając wzroku od zdjęcia ojca. – Cześć – powiedziała Robin. – Jestem już w agencji. A ty? – W Albionie przy Hammersmith Road. – Dostałeś dziwną wiadomość. Odsłuchałam ją po powrocie. – Mów. – Dzwonił Daniel Chard – wyjaśniła Robin. – Chce się z tobą spotkać. Marsząc brwi, Strike odwrócił wzrok od skóanego kombinezonu ojca, żeby ojeć na migoczący ogień. – Daniel Chard chce się ze mną otkać? Skąd Daniel Chard w ogóle wie o moim istnieniu? – Na litość boską, pecież to ty znalazłeś ciało! Trąbili o tym we wszystkich wiadomościach. – A, no tak, o to chodzi. Powiedział, czego chce? – Mówi, że ma propozycję. Wyrazisty mentalny obraz nagiego, łysego mężyzny z zaropiałym penisem w stanie wzwodu pemknął niym slajd pez głowę Strike’a, który wolałby o nim jak najszybciej zapomnieć. – Myślałem, że zaszył się w Devonie po złamaniu nogi. – Zaszył się. Pyta, czy nie zechciałbyś tam przyjechać i z nim porozmawiać. – O, naprawdę? Strike zastanowił się nad tą sugestią, myśląc o ogromie obowiązków i otkaniach czekających go w drugiej części tygodnia. W końcu powiedział: – Mógłbym to zrobić w piątek, gdybym pełożył Burnett. Czego on chce, do diabła? Będę musiał wypożyyć samochód. Z automatyną skynią – dodał, ując bolesne pulsowanie nogi pod stołem. – Mogłabyś to dla mnie zorganizować? – Nie ma sprawy – odrzekła Robin. Słyszał, jak notuje. – Mam ci wiele do powiedzenia – dodał. – Zjadłabyś ze mną lan? Nieźle tu karmią. Jeśli złapiesz taksówkę, nie powinno ci to zająć więcej niż dwadzieścia minut. – Dwa dni z ędu? Nie możemy ciągle jeździć taksówkami i jadać na mieście – powiedziała Robin, mimo że wydawała się zadowolona z takiego pomysłu. – Nie pejmuj się. Burnett uwielbia wydawać pieniądze swojego byłego. Dolię to

do jej rachunku. Strike zakońył połąenie, zdecydował się na piwny placek z mięsem, po ym pokuśtykał do baru złożyć zamówienie. Kiedy wrócił na miejsce, w zamyśleniu znów ojał na swojego ojca w obcisłej skóe, z włosami przyklejonymi do wąskiej, roześmianej twarzy. „Żona o mnie wie, ale udaje, że nie [...] Żona go nie puści, mimo że tak byłoby najlepiej dla wszystkich...” „Wiem, dokąd się wybierasz, Owen!” Spojenie Strike’a pesunęło się po ędzie arno-białych gwiazd muzyki na przeciwległej ścianie. „Jestem naiwny?” – ytał w myślach Johna Lennona, który oglądał na niego zza okrągłych okularów, sardoniczny, ze spiczastym nosem. Dlaego nawet w obliu informacji, które – musiał to pyznać – wyraźnie świadyły peciwko Leonoe, wciąż wieył, że ta kobieta nie zamordowała swojego męża? Dlaego nadal był pekonany, że pyszła do jego agencji nie po to, żeby mieć pykrywkę, ale dlatego, że Quine naprawdę ją rozzłościł, uciekając jak naburmuszone dziecko? Strike mógłby pysiąc, że nigdy nie pyszło jej do głowy, iż jej mąż może być mawy... Pochłonięty myślami, dokończył piwo, zanim się obejrzał. – Cześć – przywitała się Robin. – Szybko ci poszło! – powiedział Strike zaskoczony jej widokiem. – Niezupełnie – odrzekła Robin. – Jest spory ruch. Mam złożyć zamówienie? Kiedy szła do baru, mężyźni odwracali głowy, żeby na nią popateć, ale Strike tego nie zauważył. Nadal myślał o Leonorze Quine – chudej, nieładnej, siwiejącej, umęczonej. Gdy Robin wróciła z następnym kuem dla Strike’a i z sokiem pomidorowym dla siebie, pokazała mu zdjęcia zrobione rano telefonem obok miejskiej rezydencji Daniela Charda. Była to willa ozdobiona białą sztukaterią i wyposażona w balustradę, a lśniące, arne dwi wejściowe umieszczono między kolumnami. – Jest tam dziwny mały dziedziniec osłonięty od ulicy – powiedziała Robin, pokazując Strike’owi zdjęcie. Kewy stały w pękatych greckich donicach. – Myślę, że Chard mógłby wucić wnętności do jednej z nich – ciągnęła beztroskim tonem. – Mógłby wyciągnąć drzewko i zakopać flaki w ziemi. – Trudno mi sobie wyobrazić Charda robiącego coś, co wymaga tyle energii i ubrudzenia się, ale dobe kombinujesz – powiedział Strike, pypominając sobie nieskazitelny garnitur wydawcy i jego ekstrawagancki krawat. – Co z Clem Attlee Cou? Z tego, co pamiętam, jest tam sporo kryjówek. – Mnóstwo – potwierdziła Robin, pokazując mu nową kolekcję zdjęć. – Komunalne kubły na śmieci, zarośla i tak dalej, tyle że po prostu nie wyobrażam sobie, jak mogłaby to zrobić pez nikogo niezauważona. Dość szybko zwróciłaby yjąś uwagę. Bez perwy ktoś

się tam kręci i gdziekolwiek staniesz, otaa cię ze sto okien. W środku nocy mogłoby się udać, ale są tam kamery. Zauważyłam jednak coś jesze. Hm... w zasadzie to tylko taka luźna myśl. – Mów. – Dokładnie napeciwko budynku jest ośrodek zdrowia. Czy takie placówki nie pozbywają się czasem... – Odpadów medynych! – zawołał Strike, opuszając kufel. – Niech mnie diabli, to jest myśl! – Więc mam iść tym tropem? – ytała Robin, starając się ukryć zadowolenie i dumę, które pouła na widok podziwu w oach Strike’a. – Mam róbować się dowiedzieć, jak i kiedy...? – No pewnie! – powiedział Strike. – To o wiele lepszy trop niż ten Anstisa. On uważa – wyjaśnił w odpowiedzi na jej pytające ojenie – że wnętności wyucono do kontenera na gruz niedaleko Talgarth Road, że morderca po prostu pozbył się ich za rogiem. – No cóż, całkiem możliwe – zaęła Robin, ale Strike zmarszył brwi dokładnie tak jak Matthew, ilekroć zdarzało jej się wspomnieć o jakimś pomyśle albo poglądzie Strike’a. – Ta zbrodnia została zaplanowana w najdrobniejszych szegółach. Nie mamy do ynienia z mordercą, który po prostu wyuciłby za rogiem torbę pełną ludzkich wnętrzności. Siedzieli w mileniu i Robin cierpko pomyślała, że niechęć Strike’a do teorii Anstisa może wynikać raej z wrodzonej skłonności do rywalizacji niż z obiektywnej oceny. Wiedziała co nieco o męskiej dumie. Oprócz Matthew miała jeszcze trzech braci. – A jak wyglądały domy Elizabeth Tassel i Jerry’ego Waldegrave’a? Strike powiedział jej, że żona Waldegrave’a wzięła go za kogoś obserwującego jej dom. – Bardzo ją to wkurzyło. – Dziwne – powiedziała Robin. – Gdybym zauważyła kogoś gapiącego się na nasz dom, nie doszłabym do wniosku, że, no wiesz, że go obserwuje. – Pije tak samo jak jej mąż – dodał Strike. – Wyułem to w jej oddechu. Za to dom Elizabeth Tassel idealnie nadaje się na kryjówkę mordercy. – Jak to? – spytała Robin, trochę rozbawiona, a trochę zaniepokojona. – To bardzo zaciszne miejsce, wokół nie ma prawie żadnych okien. – No tak, ale nadal nie sądzę, żeby... – Tak, to kobieta. Już mówiłaś. Strike pez kilka minut w mileniu pił piwo, zastanawiając się nad kierunkiem działania, który z pewnością zdenerwowałby Anstisa bardziej niż wszystkie inne. Nie miał prawa pesłuchiwać świadków. Osteżono go, żeby tymał się z dala od oficjalnego dochodzenia. Sięgając po komórkę, pez chwilę się nad tym zastanawiał, a potem zadzwonił do Roper Chard i poprosił do telefonu Jerry’ego Waldegrave’a.

– Anstis zabronił ci wchodzić policji w drogę! – powiedziała zaalarmowana Robin. – No tak – odparł Strike, wsłuchując się w ciszę w słuchawce – i niedawno powtóył tę radę, ale nie powiedziałem ci jeszcze połowy tego, co się dzieje. Powiem ci za... – Halo? – odezwał się Jerry Waldegrave na drugim końcu linii. – Panie Waldegrave – powiedział Strike i pedstawił się, mimo że podał już swoje nazwisko asystentce redaktora. – Widzieliśmy się przez chwilę wczoraj rano u pani Quine. – Tak, oczywiście – odrzekł Waldegrave. Był uprzejmy, ale wydawał się zdziwiony. – Jak pan chyba wie, pani Quine zatrudniła mnie, ponieważ mawi się, że policja ją podejrzewa. – To z pewnością nie może być prawda – powiedział natychmiast Waldegrave. – To, że ją podejrzewają, czy to, że zabiła męża? – No cóż... jedno i drugie – odrzekł Waldegrave. – Zazwyczaj po śmierci męża policja uważnie przygląda się żonie – wyjaśnił Strike. – Z pewnością, ale nie mogę... No cóż, szee mówiąc, nie mogę w to wszystko uwieyć – powiedział Waldegrave. – Cała ta sprawa jest niewiarygodna i okropna. – Tak – pyznał Strike. – Pomyślałem, że byłoby dobe, gdyby zechciał się pan ze mną otkać i odpowiedzieć na kilka pytań. Z radością – dodał detektyw, oglądając na Robin – odwiedzę pana w domu, kiedy wróci pan z pracy. Jak panu wygodnie. Waldegrave nie odpowiedział od razu. – Oywiście zrobię wszystko, żeby pomóc Leonoe, ale co właściwie mógłbym panu powiedzieć? – Interesuje mnie Bombyx Mori – powiedział Strike. – Pan Quine umieścił w tej książce mnóstwo niekorzystnych portretów. – Tak – powiedział Waldegrave. – To prawda. Strike zastanawiał się, y Waldegrave’a pesłuchała policja, y proszono go już, żeby wyjaśnił zawartość zakrwawionych worków i symbolizm topionej karlicy. – Dobe – powiedział Waldegrave. – Nie mam nic peciwko otkaniu z panem. W tym tygodniu mam wypełniony grafik. Czy pasowałby panu... zobaczmy... lancz w poniedziałek? – Waniale – zgodził się Strike, myśląc z niezadowoleniem, że pypadnie mu uregulowanie rachunku i że nie uda mu się zajrzeć do domu Waldegrave’a. – Gdzie? – Wolałbym się tymać blisko redakcji, mam pracowite popołudnie. Odpowiadałoby panu Simpson’s-in-the-Strand? Strike uznał to za dziwny wybór, ale przystał na niego, nie odrywając oczu od Robin. – O pierwszej? Poproszę sekretarkę, żeby zarezerwowała stolik. W takim razie do zobaczenia. – Spotka się z tobą? – spytała Robin, gdy tylko Strike się rozłączył. – Tak – powiedział Strike. – Podejrzana sprawa. Pokręciła głową i cicho się roześmiała.

– Z tego, co słyszałam, nie wydawał się zachwycony. Nie sądzisz jednak, że sama chęć spotkania się z tobą świadczy o czystości jego sumienia? – Nie – powiedział Strike. – Już ci o tym mówiłem: wokół takich gości jak ja kręci się mnóstwo ludzi chcących wybadać, jak pebiega dochodzenie. Nie potrafią tymać się z boku, ują pymus ciągłego tłumaenia się. Muszę się wysikać... Zaekaj... To nie wszystko... Robin sąyła sok pomidorowy, a Strike pokuśtykał do toalety, podpierając się nową laską. Za oknem pemknął kolejny tuman śniegu i szybko się rozproszył. Robin ojała na arno-białe zdjęcia napeciwko i lekko wstąśnięta rozpoznała Jonny’ego Rokeby’ego, ojca Strike’a. Pomijając to, że obaj mieli ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, zupełnie nie byli do siebie podobni. Ojcostwa dowiódł dopiero test DNA. Strike figurował w Wikipedii wśród potomków gwiazdy rocka. Widzieli się – tak powiedział jej Strike – dwa razy. Pogapiwszy się pez chwilę na bardzo obcisłe i ekonujące wdzięki skóane odnie Rokeby’ego, zmusiła się do ponownego skierowania wzroku w stronę okna. Wolała, żeby Strike nie przyłapał jej na wpatrywaniu się w pachwiny jego ojca. Jedzenie przyniesiono dokładnie w chwili, kiedy Strike wrócił do stolika. – Policja właśnie przeszukuje dom Leonory – oznajmił, sięgając po nóż i widelec. – Dlaczego? – spytała Robin, zastygając z widelcem w powietrzu. – A jak myślisz? Szukają zakrwawionego ubrania. Sprawdzają, y w ogródku nie ma świeżo wykopanych dołów pełnych wnętności jej męża. Skontaktowałem ją z adwokatem. Na razie mają za mało dowodów, żeby ją aresztować, ale szukają z determinacją. – Naprawdę myślisz, że to nie ona? – Naprawdę. Zanim znów się odezwał, opróżnił talerz. – Wao by porozmawiać z Fancouem. Chciałbym się dowiedzieć, dlaego dołąył do Roper Chard, skoro był tam Quine, którego podobno nienawidził. Na pewno nie uniknęliby spotkania. – Myślisz, że Fancou zabił Quine’a, żeby nie musieć go widywać na imprezach branżowych? – Bardzo śmieszne – odparł cierpko Strike. Opróżnił kufel, jesze raz sięgnął po komórkę, zadzwonił do biura numerów i wkrótce połączono go z agencją literacką Elizabeth Tassel. Odebrał jej asystent Ralph. Kiedy Strike się pedstawił, młody łowiek wydał się wystraszony i jednocześnie podekscytowany. – Och, nie wiem, czy nie jest zajęta... Spytam. Przełączę pana na czekanie. Najwyraźniej nie opanował jednak obsługi telefonu, gdyż po głośnym pstryknięciu linia pozostała aktywna. Strike usłyszał, jak gdzieś w oddali Ralph informuje szefową, kto

dzwoni, po czym zabrzmiało jej głośne, zniecierpliwione pytanie: – Czego on jeszcze chce, do cholery? – Nie powiedział. Rozległo się głośne tupanie i do uszu Strike’a dotarł dźwięk towayszący gwaownemu podniesieniu słuchawki z biurka. – Halo? – Pani Elizabeth – zaczął Strike uprzejmym tonem. – To ja, Cormoran Strike. – Tak, Ralph właśnie mi powiedział. O co chodzi? – Zastanawiałem się, y moglibyśmy się otkać. Nadal pracuję dla Leonory Quine. Jest przekonana, że policja podejrzewa ją o zamordowanie męża. – A po co mielibyśmy się spotykać? Przecież ja panu nie powiem, czy to zrobiła, czy nie. Strike wyobraził sobie zszokowane miny Ralpha i Sally pysłuchujących się temu w starym, śmierdzącym biurze. – Chcę zadać jeszcze kilka pytań dotyczących Quine’a. – Och, na litość boską – warknęła Elizabeth. – No dobe, chyba moglibyśmy się otkać jutro w porze lanczu, jeśli to panu pasuje. W przeciwnym razie jestem zajęta aż do... – Jutro będzie w sam raz – powiedział Strike. – Ale nie musimy iść na lancz. Mógłbym... – Lancz mi pasuje. – Wspaniale – zgodził się bez wahania. – W Pescatori py Charlotte Street – zaądziła. – Wpół do pierwszej, chyba że się rozmyślę. Rozłączyła się. – Ci od książek uwielbiają jadać w restauracjach – podsumował Strike. – Pesadzę, jeśli powiem, że nie chcą mnie zapraszać do domu, żebym nie zauważył aków Quine’a w zamrażarce? Robin zrzedła mina. – Wiesz, jeśli będziesz wydzwaniał do ludzi i prosił o rozmowę – powiedziała, wkładając płaszcz – możesz stracić przyjaciela. Strike stęknął. – Nie pejmujesz się tym? – ytała, kiedy wyszli z ciepła na penikliwe zimno i płatki śniegu zaczęły im wypalać twarz. – Mam mnóstwo innych pyjaciół – powiedział Strike zgodnie z prawdą i bez patosu. – Zawsze w poe lanu powinniśmy wychodzić na piwo – dodał, opierając się ciężko na lasce, kiedy z głowami pochylonymi ped rozmazaną bielą śniegu ruszyli w stronę metra. – To urozmaica dzień pracy. Robin, która dostosowała krok do jego tempa, odpowiedziała mu uśmiechem. Praca u Strike’a jesze chyba nigdy nie rawiła jej większej pyjemności niż dzisiaj, ale uła, że Matthew, który wciąż był w Yorkshire i pomagał zorganizować pogeb matki, nie powinien się dowiedzieć o drugiej wyprawie do pubu w ciągu dwóch dni.

27 Że też zaufałem człowiekowi, wiedząc, iż zdradził przyjaciela! William Congreve, The Double-Dealer

Nad Wielką Brytanią rozpościerał się ogromny dywan śniegu. W porannych wiadomościach pokazano północny wschód Anglii zakopany w pudrowej bieli. Samochody gęzły jak nieszęsne owce, słabo błyskając reektorami. Londyn pod coraz bardziej złowrogim niebem ekał na swoją kolej i Strike, oglądając podas ubierania się na telewizyjną mapę pogodową, zastanawiał się, y podróż samochodem do Devonu następnego dnia w ogóle będzie możliwa, y M5 będzie pejezdna. Choć bardzo chciał się otkać z unieruchomionym Danielem Chardem – jego zaproszenie wydało się Strike’owi nader osobliwe – myśl o prowadzeniu samochodu, nawet z automatyną skynią biegów, gdy tak bardzo dokuczało mu kolano, napawała go przerażeniem. Psy pewnie wciąż jesze węszyły na Mucking Marshes. Wyobrażał je sobie, pypinając protezę. Kolano jesze nigdy nie było tak uchnięte i obolałe. Wrażliwe, drżące psie nosy badały najświeższe ęści wysypiska, nad którym wisiały groźne, ołowiane chmury i krążyły mewy. Zimą dzień był krótki, więc woronogi pewnie już ciągnęły swoich opiekunów po zamaniętych śmieciach w poszukiwaniu aków Owena Quine’a. Strike’owi zdaało się pracować z psami tropiącymi. Ich ruchliwe zadki i merdające ogony zawsze nadawały poszukiwaniom osobliwy, radosny akcent. Zaniepokoił go ból, który pouł, schodząc po schodach. Oywiście w idealnym świecie ędziłby popedni dzień z workiem lodu pyciśniętym do kikuta i z uniesioną nogą, a nie włóąc się po całym Londynie, żeby zapomnieć o Charlotte i jej ślubie, który wkrótce miał się odbyć w odrestaurowanej kaplicy zamku de Croy... nie w „zamku Croy”, bo to drażni pieprzoną rodzinę. Jeszcze dziewięć dni... Kiedy otwierał peszklone dwi, na biurku Robin zadzwonił telefon. Kywiąc się, szybko ruszył w jego stronę. Podejliwy kochanek i szef panny Brocklehurst pragnął poinformować Strike’a, że jego asystentka leży w domu w jego łóżku z paskudnym peziębieniem, więc nie należy mu naliać opłat za jej śledzenie, dopóki kochanka nie stanie na nogi. Ledwie Strike odłożył słuchawkę, znowu zadzwonił telefon. Inna klientka, Caroline Ingles, oznajmiła drżącym z pejęcia głosem, że pogodziła się z wiarołomnym mężem. Gdy Strike nieszczerze jej gratulował, zjawiła się zaczerwieniona z zimna Robin. – Na zewnątrz jest coraz gorzej – powiedziała, kiedy odłożył słuchawkę. – Kto dzwonił? – Caroline Ingles. Pogodziła się z Rupertem. – Co? – spytała zdumiona Robin. – Po tych wszystkich striptizerkach? – Zamierzają popracować nad swoim małżeństwem dla dobra dzieci.

Robin cicho prychnęła z niedowierzaniem. – W Yorkshire adło mnóstwo śniegu – zauważył Strike. – Jeśli chciałabyś wziąć jutro wolne i wyjechać wcześniej... – Nie – powiedziała Robin. – Kupiłam bilet na pociąg sypialny na piątek wieorem, powinnam doteć na as. Może skoro straciliśmy Ingles, zadzwonię do kogoś z listy oczekujących? – Jesze nie teraz – powiedział Strike, opadając na kanapę i nie mogąc powstymać ręki ześlizgującej się w stronę spuchniętego kolana, które dotkliwie go zakłuło. – Boli cię? – spytała nieśmiało Robin, udając, że nie widziała jego grymasu. – No – powiedział Strike. – Ale nie dlatego nie chcę pyjmować kolejnego klienta – dodał oschle. – Wiem – odekła Robin, odwracając się do niego plecami, żeby włąyć ajnik. – Chcesz się skupić na sprawie Quine’a. Strike nie był pewny, czy nie powiedziała tego z wyrzutem. – Leonora mi zapłaci – zapewnił ją szorstko. – Quine wykupił ubezpieenie na życie, zmusiła go do tego. Więc teraz już ma pieniądze. Robin usłyszała urazę w jego głosie i wcale jej się to nie odobało. Strike zakładał, że lią się dla niej pede wszystkim pieniądze. Czy nie dowiodła, że jest inaej, kiedy oduciła znanie lepiej płatne posady, żeby u niego zostać? Czy nie zauważył, jak ochoo próbowała mu pomóc dowieść, że Leonora Quine nie zabiła męża? Postawiła obok niego kubek herbaty, szklankę z wodą i paracetamol. – Dzięki – powiedział pez zaciśnięte zęby, poirytowany widokiem środków przeciwbólowych, mimo że zamierzał połknąć podwójną dawkę. – Zamówię taksówkę, która zawiezie cię w południe do Pescatori, dobrze? – Przecież to za rogiem – powiedział. – Wiesz, pesadna duma staje się głupotą – odparła w jednym z pierwszych przypływów złości, jakie kiedykolwiek u niej zaobserwował. – Dobrze – powiedział, unosząc brwi – pojadę tą cholerną taksówką. I prawdę mówiąc, docenił to rozwiązanie, kiedy ty godziny później, opierając się mocno na taniej lasce, która już się wykywiała pod jego ciężarem, kuśtykał do taksówki ekającej na końcu Denmark Street. Teraz już wiedział, że w ogóle nie powinien był zakładać protezy. Kilka minut później miał problem, żeby wysiąść na Charlotte Street. Taksówkarz się niecierpliwił. W końcu Strike z ulgą dotarł do gwarnego i ciepłego Pescatori. Elizabeth jesze nie pyszła, ale zrobiła rezerwację na swoje nazwisko. Strike’a zaprowadzono do stolika dla dwóch osób obok wysadzanej kamieniami, pobielonej ściany. Pod sufitem pecinały się rustykalne drewniane belki. Nad barem zawieszono łódź wiosłową. Wzdłuż peciwległej ściany stały wywołujące wesołe wrażenie boksy obite pomarańową skórą. Strike z pyzwyajenia zamówił kufel piwa, rozkoszując się jasnym, pogodnym, śródziemnomorskim urokiem otoczenia i obserwując śnieg za oknami.

Wkrótce zjawiła się agentka. Kiedy zbliżała się do stolika, próbował wstać, ale szybko opadł z powrotem. Elizabeth chyba wcale tego nie zauważyła. Wyglądała, jakby od ich ostatniego otkania straciła na wadze. Dobe skrojony arny kostium, szkarłatna szminka i stalowoszary bob już nie dodawały jej elegancji, lecz kojarzyły się z kiepskim przebraniem. Twarz miała żółtawą i dziwnie zapadniętą. – Jak się pani miewa? – spytał. – A jak pan myśli? – zaskeała nieupejmie. – Czego? – warknęła na ekającego kelnera. – Aha, wodę. Bez gazu. Sięgnęła po menu z miną kogoś, kto za bardzo odsłonił swoją słabość, więc Strike uznał, że wszelkie wyrazy żalu albo zatroskania będą niemile widziane. – Tylko zupa – powiedziała do kelnera, kiedy wrócił, żeby przyjąć zamówienie. – Dziękuję, że zgodziła się pani na jesze jedno otkanie – powiedział Strike, kiedy kelner się oddalił. – No cóż, Bóg mi świadkiem, że Leonora potebuje teraz każdej pomocy – powiedziała Elizabeth. – Dlaczego pani tak mówi? Elizabeth zmrużyła oczy i spojrzała na niego. – Niech pan nie udaje głupiego. Powiedziała mi, że gdy tylko pekazano jej wieść o Owenie, kazała się zawieźć do Scotland Yardu, żeby się z panem zobaczyć. – No tak, to prawda. – Nie pyszło jej do głowy, że to wyda się podejane? Policja pewnie myślała, że kobieta się załamie, a j-jej zależało tylko na tym, żeby porozmawiać z zapyjaźnionym detektywem. Z trudem powstrzymała się od kaszlu. – Wątpię, żeby Leonora pejmowała się wrażeniem, jakie robi na ludziach – powiedział Strike. – N-nie, no cóż, tu ma pan rację. Nigdy nie była najbystrzejsza. Strike zastanawiał się, co Elizabeth Tassel myśli na temat wrażenia, jakie sama robi na ludziach – y zdaje sobie rawę, jak bardzo jest nielubiana. Wreszcie pestała powstymywać się od kaszlu. Strike zaekał, aż głośne, foe szekanie ucichnie, a potem spytał: – Myśli pani, że powinna udawać rozpacz? – Nie mówię o udawaniu – warknęła Elizabeth. – Jestem pewna, że na swój ograniony osób bardzo to peżywa. Myślę tylko, że nie zaszkodziłoby, gdyby trochę bardziej wuła się w rolę wdowy w żałobie. Ludzie tego oczekują. – Domyślam się, że rozmawiała pani z policją? – Oywiście. Wałkowaliśmy kłótnię w River Café i powody, dla których nie peytałam tej książki dokładnie. Poza tym chcieli wiedzieć, co robiłam po ostatnim

spotkaniu z Owenem. Ściślej mówiąc, przez następne trzy dni. Rzuciła Strike’owi wściekłe, pytające spojrzenie, lecz on zachował kamienną twarz. – Domyślam się, że według nich zginął w ciągu trzech dni po naszej kłótni? – Nie mam pojęcia – skłamał Strike. – Co im pani powiedziała? – Że po tym, jak Owen zrobił mi awanturę, wróciłam prosto do domu. Rano wstałam o szóstej, pojechałam taksówką na dwoec Paddington i wybrałam się do zapyjaźnionej pisarki Pengelly. – To jedna z pani klientek? – Tak, Gazela Pengelly. Pisze... Elizabeth zauważyła uśmieszek Strike’a i po raz pierwszy, odkąd się poznali, jej twa się odprężyła i zagościł na niej przelotny uśmiech. – Może pan wieyć lub nie, ale to nie pseudonim, tylko prawdziwe imię. Pisze pornografine powieści stylizowane na romanse historyne. Owen bardzo kręcił nosem na jej książki, ale zabiłby za taką edaż. Schodzą jak świeże bułeki – powiedziała Elizabeth. – Kiedy wróciła pani od Gazeli? – W poniedziałek późnym popołudniem. To miał być miły długi weekend – powiedziała ze skwaszoną miną – ale pez Bombyx Mori wcale taki nie był. Mieszkam sama – ciągnęła. – Nie mogę udowodnić, że wróciłam do domu, że nie zamordowałam Owena zaraz po powrocie do Londynu. Oczywiście miałam ochotę to zrobić... Wypiła trochę wody i mówiła dalej: – Policję interesowała pede wszystkim książka. Chyba myślą, że dała motyw wielu osobom. Po raz pierwszy otwarcie próbowała wyciągnąć od Strike’a informacje. – Na poątku eywiście mogło się wydawać, że chodzi o mnóstwo ludzi – powiedział – ale jeśli właściwie oszacowali as zgonu i Quine eywiście zginął ped upływem tech dni od waszej kłótni w River Café, krąg podejrzanych się zawęzi. – Jak to? – ytała ostro Elizabeth, a Strike pypomniał sobie jedną z najpodlejszych wykładowyń w Oksfordzie, która używała tego dwuwyrazowego pytania niym olbrzymiego kija, obalając nim słabo uzasadnione teorie. – Obawiam się, że nie mogę pani udzielić tej informacji – odparł upejmie. – Nie powinienem utrudniać pracy policji. Jej blada skóra była porowata i szorstka, a ciemne oliwkowe oy banie mu się przyglądały z przeciwległej strony małego stolika. – Pytali mnie – powiedziała – komu pokazałam maszynopis w ciągu tych kilku dni, zanim go wysłałam Jerry’emu i Christianowi. Odpowiedź bmi: nikomu. Pytali też, z kim Owen rozmawia o swoich książkach, kiedy je pisze. Nie wiem, dlaego ich to interesowało – dodała, wciąż świdrując Strike’a wzrokiem. – Myślą, że ktoś mu podsunął pomysł na tę powieść?

– Nie wiem – ponownie skłamał Strike. – A y rozmawiał z kimś o książkach, kiedy je pisał? – Mógł coś zdradzić Jerry’emu Waldegrave’owi. Mnie raył najwyżej pedstawiać tytuły. – Naprawdę? Nigdy nie prosił panią o radę? Chyba womniała pani, że studiowała angielski na Oksfordzie... – I ukońyłam te studia z bardzo dobrym wynikiem – odparła ze złością – ale to nie robiło żadnego wrażenia na Owenie, który, nawiasem mówiąc, został wyucony ze studiów w Loughborough albo w innym tego typu miejscu i w ogóle nie zdobył dyplomu. Tak, Michæl był upejmy powiedzieć Owenowi, że na studiach byłam „żałośnie wtórna” jako pisarka i Owen dobe to sobie zapamiętał. – Womnienie dawnej zniewagi nadało jej żóawej skóe fioletowy odcień. – Owen podzielał upedzenia Michæla do kobiet w literatue. Oywiście żadnemu z nich nie peszkadzały kobiety chwalące ich dz-dzieła... – Zakaszlała w serwetkę, zza której wyłoniła się po chwili erwona i wściekła. – Owen był bardziej łasy na pochwały niż wszyscy pisae, jakich kiedykolwiek znałam, a większość z nich jest pod tym względem nienasycona. Pyniesiono jedzenie: zupę pomidorową z bazylią dla Elizabeth oraz dorsza z frytkami dla Strike’a. – Popednim razem – powiedział Strike, połknąwszy pierwszy ogromny kęs – womniała pani, że w pewnym momencie musiała wybrać między Fancouem i Quine’em. Dlaczego zdecydowała się pani na Quine’a? Dmuchała na łyżkę zupy i zanim się odezwała, poważnie się zastanowiła. – Wtedy uznałam, że ludzie wyrządzają mu większą krzywdę niż on im. – Miało to coś wólnego z parodią, którą ktoś napisał po wydaniu powieści żony Fancourta? – Nie „ktoś” – poprawiła go cicho. – To był Owen. – Jest pani pewna? – Pokazał mi ten tekst ped wysłaniem do magazynu. – Elizabeth chłodno i wyzywająco ojała Strike’owi w oy. – Parodia była śmieszna. Boleśnie trafna i bardzo zabawna. Owenowi zawsze dobrze szło naśladowanie cudzego stylu. – Ale potem żona Fancourta popełniła samobójstwo. – To oywiście tragedia – powiedziała Elizabeth, nie okazując żadnych emocji – ale nikt nie mógł się tego odziewać. Szee mówiąc, ktoś, kto zamiea się zabić z powodu niepochlebnej recenzji, w ogóle nie powinien pisać powieści. Ale to zupełnie zrozumiałe, że Michæl był wściekły na Owena. Chyba tym bardziej, że na wieść o śmierci Eleth Owen się wystraszył i wyparł autorstwa. Zaskakująco tchóliwa postawa jak na łowieka, który lubił się uważać za nieustraszonego buntownika. Michæl chciał, żebym zerwała współpracę z Owenem. Odmówiłam. Od tej pory się do mnie nie odzywa. – Czy Quine zapewniał pani wtedy większe dochody niż Fancourt? – spytał Strike.

– Dobry Boże, a skąd – odekła. – Zatymanie Owena nie pyniosło mi koyści finansowych. – W takim razie dlaczego...? – Właśnie panu powiedziałam – zniecierpliwiła się. – Wieę w wolność słowa, nawet jeśli psuje to komuś humor. Zresztą niedługo po samobójstwie Eleth Leonora pedweśnie urodziła bliźnięta. Podas porodu coś poszło nie tak: chłopiec zmarł, a Orlando jest... Domyślam się, że już ją pan poznał? Gdy Strike potakująco kiwał głową, nagle pypomniał mu się niedawny sen: jego dziecko, którego Charlotte nie pozwoliła mu zobaczyć... – Uszkodzenie mózgu – ciągnęła Elizabeth. – No więc Owen peżywał wtedy własną osobistą tragedię i w przeciwieństwie do Michaela, nie po-ponosił za nią w-winy... Znowu kaszląc, zauważyła lekkie zdziwienie Strike’a i wykonała zniecierpliwiony gest dłonią, pokazując, że wyjaśni swoje słowa, kiedy atak minie. Wreszcie, po kolejnym łyku wody, zaskrzeczała: – Michæl zachęcał Eleth do pisania, żeby nie zawracała mu głowy, kiedy pracował. Nic ich nie łąyło. Ożenił się z nią, bo jest nieulealnie wrażliwy na punkcie swojego pochodzenia: wywodzi się z niższych warstw klasy średniej. Ona była córką hrabiego. Myślała, że ślub z Michælem będzie oznaał nieustanne imprezowanie z literatami i błyskotliwe, intelektualne rozmowy. Nie zdawała sobie rawy, że pez większość asu on będzie pracował i zostawiał ją samą. Była – dokońyła Elizabeth z pogardą – ogranioną kobietą. Ale myśl o zostaniu pisarką ją podekscytowała. Ma pan pojęcie – ytała szorstko – ilu osobom się wydaje, że umieją pisać? Nie wyobraża pan sobie, jakie wypociny dostaję dzień w dzień. W normalnych okolinościach powieść Eleth, strasznie pretensjonalna i głupia, od razu zostałaby oducona, ale to nie były normalne okoliności. Michæl zachęcił ją do wyprodukowania tego szajsu i potem zabrakło mu jaj, żeby jej powiedzieć, jakie to okropne. Dał powieść swojemu wydawcy, a ten pyjął maszynopis, chcąc zrobić Michaelowi przyjemność. Po tygodniu od wydania ukazała się parodia. – W Bombyx Mori Quine sugeruje, że tak naprawdę napisał ją sam Fancou – powiedział Strike. – Wiem o tym. Na jego miejscu wolałabym nie prowokować Michæla Fancoua – dodała pod nosem, starając się jednak, żeby Strike to usłyszał. – Co ma pani na myśli? Nastąpiła chwila milczenia, w której Elizabeth zastanawiała się, jak mu odpowiedzieć. – Poznałam Michæla – zaęła powoli – na seminarium poświęconym renesansowym tragediom zemsty. Powiedzmy, że to było jego naturalne środowisko. On uwielbia tych pisay: ich sadyzm, żądzę zemsty... gway i kanibalizm, zatrute kościotrupy pebrane za kobiety... Sadystyczny odwet to obsesja Michaela. Spojrzała na Strike’a, który nie odrywał od niej oczu.

– Co? – spytała szorstko. Zastanawiał się, kiedy szczegóły śmierci Quine’a eksplodują w gazetach. Tama pewnie już powoli pękała, Culpepper był na tropie. – Czy Fancourt dokonał sadystycznej zemsty, kiedy zamiast niego wybrała pani Quine’a? Spuściła wzrok na talerz czerwonego płynu i gwałtownie go od siebie odsunęła. – Byliśmy bliskimi pyjaciółmi, naprawdę bliskimi, ale od dnia, w którym odmówiłam zerwania wółpracy z Owenem, Michæl nie odezwał się do mnie słowem. Dokłada wszelkich starań, żeby pestegać ped moją agencją innych pisay. Mówi, że jestem kobietą pozbawioną honoru i zasad. Ale jedna zasada jest dla mnie święta i on o tym wie – dodała zdecydowanym tonem. – Pisząc tę parodię, Owen nie zrobił niego, ego Michæl nie robił setki razy innym pisaom. Oywiście było mi bardzo pykro z powodu tego, co się później stało, ale to jedna z niewielu sytuacji, w których uznałam, że Owen nie zrobił niczego niemoralnego. – Mimo wszystko musiało to panią zaboleć – powiedział Strike. – Fancoua znała pani dłużej niż Quine’a. – Jesteśmy wrogami dłużej, niż byliśmy przyjaciółmi. Strike zauważył, że zręcznie uniknęła tematu. – Nich pan nie myśli... Owen nie zawsze był... On nie był taki zły – tłumayła nerwowo. – Wie pan, miał obsesję na punkcie jurności w życiu i w pracy. Czasem to była metafora twórego geniuszu, ale kiedy indziej peszkoda na drodze do aystynego ełnienia. Fabuła Gechu Hobaa kręci się wokół Hobaa, który jest mężyzną i jednoeśnie kobietą i musi dokonać wyboru między rodzicielstwem a pouceniem literackich airacji: perwać ciążę albo poucić swoją twórość. Kiedy jednak Owen naprawdę został ojcem... Sam pan rozumie, Orlando nie była... Nikt by nie chciał, żeby jego dziecko... żeby jego dziecko... Ale on ją kochał, a ona kochała jego. – Nie liąc chwil, w których opuszał rodzinę, żeby zabawiać się z kochankami albo przepuszczać pieniądze w hotelach – podsunął Strike. – Zgoda, nie zostałby Ojcem Roku – warknęła Elizabeth – ale kochał swoje dziecko. Py stoliku zapadła cisza i Strike postanowił jej nie perywać. Był pewny, że Elizabeth Tassel zgodziła się na to otkanie – podobnie jak zażądała popedniego – z własnych powodów, a on chciał te powody poznać. Dlatego jadł rybę i czekał. – Policja pytała – powiedziała w końcu, kiedy już prawie opróżnił tale – y Owen w jakiś sposób mnie szantażował. – Naprawdę? – spytał Strike. Wokół słychać było pobękiwanie i rozmowy innych gości, a za oknem śnieg padał jesze mocniej. Strike znowu zetknął się ze znajomym zjawiskiem, o którym mówił Robin: z podejaną pragnącą się wytłumayć, zmawioną, że za pierwszym razem nie zrobiła tego, jak należy. – Zauważyli duże kwoty pelewane w ciągu tych wszystkich lat z mojego konta

na konto Owena – powiedziała Elizabeth. Strike milał. Jej gotowość do płacenia rachunków Quine’a za hotele wydała mu się nie w jej stylu już podczas ich pierwszego spotkania. – Niby z jakiego powodu ktokolwiek mógłby mnie szantażować? – ytała go, wykywiając szkarłatne usta. – Moje życie zawodowe jest w najwyższym stopniu uciwe. Nie mam prywatnego życia, które byłoby wae wzmianki. Jestem chodzącą kwintesencją niewinnej starej panny, prawda? Strike, który ocenił, że nie osób udzielić na takie pytanie odpowiedzi, która nie zabrzmiałaby obraźliwie – zwłaszcza jeśli było retoryczne – nadal milczał. – To się zaęło, kiedy urodziła się Orlando – powiedziała Elizabeth. – Owenowi udało się roztrwonić wszystkie pieniądze, jakie kiedykolwiek zarobił, Leonora pez dwa tygodnie po porodzie leżała na oddziale intensywnej opieki medynej, a Michæl Fancou kyał wszem i wobec, że Owen zamordował mu żonę. Owen stał się pariasem. Ani on, ani Leonora nie mieli rodziny. Jako pyjaciółka pożyyłam im pieniądze na ey dla dziecka. Potem dałam Owenowi zalikę, żeby mógł zaciągnąć kredyt na większy dom. Później, kiedy stało się jasne, że Orlando nie rozwija się tak, jak powinna, były pieniądze na ecjalistów i na terapeutów, któy mieli jej pomóc. Zanim się obejałam, stałam się ich osobistym bankiem rodzinnym. Ilekroć ływały tantiemy, Owen robił wiele hałasu wokół łaty długu i asami oddawał mi kilka tysięcy. W głębi serca – powiedziała agentka, wyucając z siebie słowa – Owen był dużym dzieckiem, pez co mógł się wydawać nieznośny albo arujący. Był nieodpowiedzialny, impulsywny, samolubny, zadziwiająco pozbawiony sumienia, ale potrafił też być zabawny, energiny i fascynujący. Miał w sobie patos, dziwną kruchość i bez względu na to, jak źle się zachowywał, budził w ludziach troskliwość. Na pykład w Jerrym Waldegravie. W kobietach. Nawet we mnie. Poza tym tak naprawdę ciągle miałam nadzieję, wrę wieyłam, że pewnego dnia napisze następny Grzech Hobarta. W każdej kolejnej cholernej książce, którą publikował, było coś, co odwodziło ludzi od spisywania go na straty. Podszedł kelner, żeby zabrać talee. Elizabeth zbyła machnięciem ręki jego upejme pytanie, czy nie smakowała jej zupa, i poprosiła o kawę. Strike zajrzał do karty deserów. – Ale Orlando jest urocza – dodała szorstko Elizabeth. – Przeurocza. – Tak... podobno wydaje jej się – odekł Strike, pyglądając się agentce – że kilka dni temu widziała, jak wchodzi pani do gabinetu Quine’a, kiedy Leonora była w łazience. Odniósł wrażenie, że Elizabeth nie odziewała się tego pytania i najwyraźniej jej się ono nie spodobało. – Widziała to? – Upiła trochę wody, zawahała się i w końcu powiedziała: – Jestem gotowa pójść o zakład, że każdy, kto został opisany w Bombyx Mori i miałby szansę rawdzić, y Owen nie zostawił pypadkiem innych paskudnych zapisków, nie przepuściłby takiej okazji.

– Znalazła pani coś? – Nie – odekła – bo ten gabinet to istne wysypisko śmieci. Od razu wiedziałam, że peszukanie go zajęłoby stanowo zbyt dużo asu i – wyzywająco uniosła brodę – mówiąc zupełnie szee, nie chciałam zostawiać odcisków palców. No więc wyszłam równie szybko, jak weszłam. To był chwilowy impuls, być może nikczemny. Powiedziała już chyba wszystko, co chciała powiedzieć. Strike zamówił jabłka i truskawki z kruszonką i przejął inicjatywę. – Daniel Chard chce się ze mną spotkać – oznajmił. Ciemne oliwkowe oczy Elizabeth wytrzeszczyły się ze zdziwienia. – Dlaczego? – Nie wiem. Jeśli nie będzie za bardzo padał śnieg, jutro jadę odwiedzić go w Devonie. Zanim się z nim zobaę, chciałbym wiedzieć, dlaego w Bombyx Mori został sportretowany jako morderca młodego blondyna. – Nie zamieam panu podawać klua do tej paskudnej książki – odparowała Elizabeth, odzyskując całą niedawną agresję i podejrzliwość. – Nie. Nie zrobię tego. – Szkoda – powiedział Strike – bo ludzie mówią... – Myśli pan, że po tym, jak popełniłam ten okropny błąd i wysłałam to cholerstwo w świat, będę jeszcze o nim plotkowała? – Jestem dyskretny – zapewnił ją Strike. – Nikt nie musi wiedzieć, skąd erpię informacje. Ona jednak tylko zmierzyła go zimnym i obojętnym spojrzeniem. – A Kathryn Kent? – Co z nią? – Dlaczego w jej jaskini w Bombyx Mori jest pełno szczurzych czaszek? Elizabeth milczała. – Wiem, że Kathryn Kent jest Harpią, poznałem ją – mówił cierpliwie Strike. – Wyjaśniając to, zaoszędzi mi pani trochę asu. Pypuszam, że też chce się pani dowiedzieć, kto zabił Quine’a? – Jest pan cholernie prostolinijny – odekła z miażdżącą pogardą. – To zazwyaj działa na ludzi? – Tak – powiedział rzeczowym tonem. – Działa. Zmarszyła brwi, a potem udzieliła mu gwaownej, choć niezupełnie zaskakującej odpowiedzi: – No cóż, ostatenie nie jestem winna Kathryn Kent lojalności. Skoro musi pan wiedzieć, Owen w dość brutalny osób nawiązał do tego, że ta kobieta pracuje w zakładzie peprowadzającym doświadenia na zwieętach. Robią tam odrażające ey szurom, psom i małpom. Nasłuchałam się o tym na jednym z pyjęć, na które ją pyprowadził. Pyszła w sukience z wielkim dekoltem i próbowała zrobić na mnie wrażenie – powiedziała Elizabeth z pogardą. – Czytałam jej dzieła. Gazela Pengelly wypada py niej jak Iris

Murdoch. Typowy szajs... szajs... Strike zdążył zjeść kilka kęsów owoców z kruszonką, zanim głośno wykaszlała się w serwetkę. – ...szajs, jakim zasypuje nas internet – dokońyła z załzawionymi oami. – Co gorsza, chyba oekiwała, że będę po jej stronie i opowiem się peciwko obdaym studentom, któy atakowali jej laboratorium. Jestem córką weterynaa: dorastałam wśród zwieąt i lubię je o wiele bardziej niż ludzi. Kathryn Kent wydała mi się odrażająca. – Domyśla się pani, kim może być Epicoene, córka Harpii? – spytał Strike. – Nie – powiedziała Elizabeth. – A karlica w worku Krojczego? – Nie zamierzam dłużej wyjaśniać szczegółów tej przeklętej książki! – Czy Quine znał kobietę o imieniu Pippa? – Nigdy nie poznałam żadnej Pippy. Ale Owen prowadził kursy kreatywnego pisania. Chodziły na nie kobiety w średnim wieku próbujące znaleźć swoją raison d’être. Właśnie tam poderwał Kathryn Kent. Upiła łyk kawy i spojrzała na zegarek. – Co może mi pani powiedzieć na temat Joego Northa? – spytał Strike. Rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie. – Czemu pan pyta? – Z ciekawości – odrzekł Strike. Nie miał pojęcia, dlaego postanowiła odpowiedzieć. Może dlatego, że Noh od dawna nie żył albo z powodu tej odrobiny sentymentalności, którą niedawno w niej wzbudził w jej zagraconym gabinecie. – Pochodził z Kalifornii – powiedziała. – Pyjechał do Londynu szukać swoich angielskich koeni. Był gejem kilka lat młodszym od Michæla, Owena i mnie. Napisał bardzo szerą debiutancką powieść o swoim życiu w San Francisco. Zapoznał mnie z nim Michæl. Michæl uważał, że jego pisarstwo jest pierwszoędne i eywiście takie było, tyle że Joe twoył powoli. Ostro imprezował, a w dodatku, o ym pez parę lat żadne z nas nie wiedziało, był seropozytywny i zupełnie o siebie nie dbał. W pewnym momencie zachorował na AIDS. – Elizabeth odchąknęła. – No cóż, pewnie pan pamięta, jaką histerię wywołało pojawienie się HIV. Strike pywykł do tego, że ludzie uważają go za co najmniej dziesięć lat starszego, niż był. W eywistości o śmieelnej chorobie szeącej się wśród tych, któy piepą się bez zabezpieeń i koystają ze wólnych igieł, usłyszał od matki (Leda nie miała względów dla wrażliwych uszu dziecka i zawsze mówiła bez ogródek). – Joe posypał się fizynie i odsunęli się od niego wszyscy, których pyciągał, kiedy był obiecujący, bystry i piękny. Wszyscy opró, teba im to pyznać – mruknęła niechętnie Elizabeth – Michæla i Owena. Oni dwaj go wierali, ale zmarł, zanim zdążył dokońyć

swoją powieść. Michæl był chory i nie mógł pójść na pogeb Joego, ale Owen niósł trumnę. W dowód wdzięności za opiekę Joe zostawił im obu ten całkiem uroy dom, w którym kiedyś imprezowali i całymi nocami rozmawiali o książkach. Spędziłam tam kilka takich wieczorów. To były... szczęśliwe czasy – powiedziała Elizabeth. – Jak często korzystali z tego domu po śmierci Northa? – Nie mogę się wypowiadać w imieniu Michæla, ale wątpię, y w ogóle tam był, odkąd pokłócił się z Owenem, a to nastąpiło wkrótce po pogebie Joego – odekła, wzruszając ramionami. – Owen nigdy tam nie chodził, bo perażała go myśl o pypadkowym otkaniu z Michælem. Joe zawarł w testamencie jakieś dziwne warunki: chyba nazywają to klauzulą ograniającą osoby wykoystania nieruchomości. Postanowił, że dom ma pełnić funkcję schronienia dla aystów. Dzięki temu Michælowi udawało się pez lata blokować edaż: Quine’owie nie zdołali znaleźć innego aysty albo aystów zainteresowanych zakupem. Pez jakiś as wynajmowali dom eźbiaowi, ale to nie zdało egzaminu. Oywiście Michæl był bardzo wybredny w kwestii najemców, nie chciał, żeby Owen erpał jakiekolwiek koyści finansowe. A Michæla stać na prawników, którzy pomagają mu spełniać jego zachcianki. – Co się stało z niedokończoną książką Northa? – spytał Strike. – Och, po śmierci Joego Michæl perwał pracę nad własną powieścią i dokońył jego książkę. Nosi tytuł W stronę celu i wydał ją Harlod Weaver. To kultowa klasyka, wznawiana do dziś. Znowu spojrzała na zegarek. – Muszę już iść – oznajmiła. – Mam otkanie o wpół do teciej. Poproszę o płasz – zawołała do przechodzącego kelnera. – Ktoś mi mówił – powiedział Strike, który doskonale pamiętał, że usłyszał to od Anstisa – że jakiś czas temu nadzorowała pani remont przy Talgarth Road. – Tak – odekła obojętnie. – To jedno z wielu nietypowych zadań, które pypadały w udziale agentce Quine’a. Chodziło o skoordynowanie napraw, zatrudnienie robotników. Przesłałam Michaelowi rachunek za połowę, a on zapłacił za pośrednictwem prawników. – Miała pani klucz? – Dałam go brygadziście – powiedziała oschle – a potem zwróciłam Quine’om. – Nie obejrzała pani efektów? – Oywiście, że obejałam. Musiałam rawdzić, y wszystko zostało zrobione. Byłam tam chyba ze dwa razy. – Nie wie pani, czy podczas remontu używano kwasu solnego? – Policja też pytała o kwas solny – odparła. – Dlaczego? – Nie mogę powiedzieć. Spiorunowała go wzrokiem. Wątpił, by ludzie ęsto odmawiali Elizabeth Tassel udzielenia informacji. – No cóż, mogę panu powiedzieć tylko to, co powiedziałam policji: prawdopodobnie

zostawił go tam Todd Harkness. – Kto? – Rzeźbia, o którym womniałam. Ten wynajmujący kiedyś pracownię. Znalazł go Owen i prawnikom Fancoua nie udało się wymyślić dobrego powodu, żeby odmówić. Nikt nie zdawał sobie rawy, że Harkness eźbi pede wszystkim w zardzewiałym metalu i stosuje bardzo żrące chemikalia. Zanim go poproszono, żeby się wyprowadził, narobił w pracowni mnóstwo szkód. Spątanie zorganizował Fancou, a potem pesłał nam rachunek. Kelner pyniósł jej płasz, do którego pyepiło się trochę psiej sierści. Kiedy wstawała, Strike słyszał ciche ężenie w jej mozolnie pracującej klatce piersiowej. Elizabeth Tassel apodyktycznie uścisnęła mu dłoń i wyszła. Strike wrócił do agencji taksówką z niejasnym zamiarem pojednania się z Robin. Rano z jakiegoś powodu zaleźli sobie za skórę i nie do końca wiedział, jak do tego doszło. Zanim wreszcie dotarł do poekalni, był jednak ocony i bolało go kolano, a pierwsze słowa Robin wymazały z jego głowy wszelką myśl o ofierze przebłagalnej. – Właśnie dzwonili z wypożyalni samochodów. Nie mają niego z automatyną skrzynią biegów, ale mogą ci dać... – Potebuję automatynej skyni! – warknął Strike, opadając na kanapę, która gwaownie wybuszyła się obok, co jesze bardziej go zdenerwowało. – Do cholery, nie mogę w takim stanie jechać z ręczną skrzynią biegów! Dzwoniłaś do...? – Oywiście, że próbowałam w innych wypożyalniach – odekła oschle Robin. – Próbowałam wszędzie. Jutro nikt nie może zaoferować automatynej skyni. Zresztą prognozy pogody są fatalne. Chyba będzie lepiej, jeśli... – Zamierzam przesłuchać Charda – oznajmił Strike. Ból i strach wywoływały w nim złość: strach, że będzie musiał zrezygnować z protezy i znowu koystać z kul, strach ped podpięciem nogawki, gapiącymi się ludźmi i ich wółuciem. Nienawidził twardych plastikowych keseł na aseptynych korytaach. Nienawidził wydobywania swojej opasłej historii choroby i ślęenia nad nią, mamrotania o zmianie protezy, okojnych lekay doradzających odpoynek i rozpieszanie nogi, jakby była chorym dzieckiem, które musiał wszędzie ze sobą nosić. W swoich snach nie był jednonogi. W swoich snach był cały. Zaproszenie od Charda było nieodziewanym prezentem od losu i zamieał z niego skoystać. Chciał zadać wydawcy Quine’a wiele pytań. Sama inicjatywa była niezwykle dziwna. Pragnął się dowiedzieć, z jakiego powodu Chard ściąga go aż do Devonu. – Słyszałeś, co powiedziałam? – spytała Robin. – Co? – Powiedziałam, że mogłabym cię zawieźć. – Nie, nie mogłabyś – odparł nieuprzejmie. – Dlaczego?

– Musisz być w Yorkshire. – Muszę być na stacji King’s Cross jutro o jedenastej wieczorem. – Zapowiada się okropna śnieżyca. – Wyjedziemy weśnie. Albo – dodała, wzruszając ramionami – możesz pełożyć spotkanie z Chardem. Ale prognozy na przyszły tydzień też są paskudne. Czując na sobie ojenie stalowych szaroniebieskich ou Robin, trudno mu było przejść od niewdzięczności do przeciwnego nastawienia. – No dobrze – powiedział sztywno. – Dzięki. – W takim razie muszę pójść po samochód – odparła Robin. – Racja – wycedził Strike przez zaciśnięte zęby. Owen Quine uważał, że dla kobiet nie ma miejsca w literatue. Strike też skrywał pewne upedzenie, le co miał zrobić, gdy jego kolano kyało o litość i zabrakło samochodów z automatyczną skrzynią biegów?

28 [...] to był najfatalniejszy i najniebezpieniejszy wyyn, w jakim brałem udział od czasu, gdy po raz pierwszy podniosłem broń na wroga [...] Ben Jonson, Każdy w swoim humorze (tłum. J. Kydryński)

Nazajut o piątej rano Robin opatulona i w rękawikach wsiadła do jednego z pierwszych pociągów metra tego dnia. Jej włosy lśniły od płatków śniegu, pez ramię pewiesiła mały plecak i niosła podręną torbę, do której akowała arną sukienkę, płasz i buty potebne na pogeb pani Cunliffe. Nie liyla na to, że po wyciece do Devonu uda jej się wrócić do domu. Zaraz po oddaniu samochodu do wypożyalni zamierzała jechać prosto na stację King’s Cross. Siedząc w prawie pustym wagonie, analizowała swoje oducia związane z nadchodzącym dniem i w końcu stwierdziła, że są mieszane. Dominowało wśród nich podekscytowanie, gdyż Robin była pekonana, że Strike ma jakiś doskonały i niecierpiący zwłoki powód, żeby pesłuchać Charda. Nauyła się ufać ocenie szefa i jego peuciom. Między innymi właśnie to tak bardzo denerwowało Matthew. Matthew... Palce Robin w arnej rękawice zacisnęły się na rące stojącej obok torby. Ciągle okłamywała naeonego. Była uciwą osobą i w ciągu dziewięciu lat trwania ich związku – aż do niedawna – nigdy nie okłamała Matthew. Część z tych kłamstw rowadzała się do zwyajnego pemilenia pewnych faktów. W środę wieorem Matthew ytał ją pez telefon, co robiła w pracy, a ona pedstawiła mu skróconą i mocno zredagowaną wersję swoich poynań, pomijając wyprawę ze Strikiem do domu, w którym zamordowano Quine’a, lan w Albionie i oywiście acer po wiadukcie na stacji West Brompton z ciężką ręką Strike’a spoczywającą na jej ramieniu. Robin zdaały się jednak także prawdziwe kłamstwa. Popedniego wieoru Matthew, podobnie jak Strike, ytał, y nie chciałaby wziąć wolnego dnia i pyjechać wcześniejszym pociągiem. – Myślałam o tym – skłamała, zanim zdążyła się zastanowić – ale wszystkie pociągi są pełne. To chyba pez pogodę. Pewnie ludzie jeżdżą koleją, zamiast ryzykować podróż samochodem. Będę musiała zaczekać na sypialny. „Co innego mogłam powiedzieć? – pomyślała Robin, kiedy w ciemnych oknach ujała odbicie swojej napiętej twarzy. – Na pewno by się wściekł”. Tak naprawdę chciała jechać do Devonu. Chciała pomóc Strike’owi. Chciała wstać od komputera, mimo że rawne administrowanie agencją dawało jej wiele cichej satysfakcji, i prowadzić śledztwo. Czy to coś złego? Matthew uważał, że tak. Nie na to liył. Chciał, żeby zatrudniła się w agencji reklamowej, w dziale kadr, za prawie dwukrotnie

wyższe wynagrodzenie. Londyn był taki drogi. Matthew wolałby większe mieszkanie. Chyba ją utrzymywał... Poza tym był jesze Strike. Od dawna oduwana frustracja, ciasny supeł w żołądku: „Moglibyśmy zatrudnić kogoś do pomocy”. Nieustanne wzmianki o pyszłej wólnice, która w umyśle Robin pybierała mityną postać: krótkowłosej kobiety z zaciętą miną, podobnej do policjantki, która stała na straży miejsca zbrodni py Talgah Road. Byłaby kompetentna i wyszkolona pod każdym względem, pod jakim Robin nie była, a w dodatku nieobciążona takim naeonym jak Matthew (Robin po raz pierwszy powiedziała to sobie otwarcie: w tym pustawym, jasno oświetlonym wagonie metra, wokół którego panowała ciemność, gdy jej uszy wypełniały się stukotem i klekotaniem). Matthew był jednak osią jej życia, stałym punktem odniesienia. Kochała go. Zawsze go kochała. Był py niej w najgorszym okresie, kiedy wielu młodych mężyzn by odeszło. Chciała go poślubić i zamieała to zrobić. Chodziło tylko o to, że nigdy weśniej nie ierali się o tak podstawowe rawy. Nigdy. Coś związanego z jej pracą, z decyzją o pozostaniu ze Strikiem, coś związanego z samym Strikiem wprowadziło do ich związku element nieuczciwości, zagrażający i nowy... Wynajęta pez Robin toyota land cruiser stała pez noc zaparkowana na Q-Park w Chinatown, na jednym z parkingów położonych najbliżej Denmark Street, gdzie w ogóle nie było miejsc parkingowych. Ślizgając się w swoich najbardziej płaskich eleganckich butach, z torbą kołyszącą się w prawej ręce, Robin pędziła w ciemności do podziemnego parkingu, nie chcąc dłużej myśleć o Matthew ani o tym, co by pomyślał albo zrobił, gdyby zobaył, jak jego naeona wyrusza w sześciogodzinną podróż sam na sam ze Strikiem. Włożywszy torbę do bagażnika, usiadła za kierownicą, ustawiła nawigację, włąyła ogrzewanie i zapuściła silnik, żeby rozgrzać lodowate wnętrze. Strike trochę się óźniał, co było do niego niepodobne. Robin wykoystała dodatkowy as na zapoznanie się z pełąnikami. Kochała samochody, zawsze uwielbiała prowadzić. W wieku dziesięciu lat umiała jeździć traktorem na farmie wujka, pod warunkiem że ktoś pomógł jej zwolnić ręny hamulec. W peciwieństwie do Matthew, zdała egzamin za pierwszym razem. Z czasem się nauczyła, że lepiej mu nie dokuczać z tego powodu. Jakiś ruch we wstenym lusterku skłonił ją do podniesienia głowy. Ubrany na ciemno Strike z wysiłkiem zbliżał się do samochodu o kulach z podpiętą nogawką spodni. Na dnie żołądka Robin pojawiło się mdlące uucie jak podas gwaownego adania – nie z powodu amputowanej nogi, którą już pecież widziała, i to w znanie bardziej niepokojących okolinościach, ale dlatego, że Strike nigdy weśniej nie rezygnował z protezy, kiedy był wśród ludzi. Wysiadła z samochodu, ale widząc jego grymas niezadowolenia, szybko tego pożałowała. – Dobe, że wzięłaś samochód z napędem na tery koła – powiedział, ostegając ją w ten sposób, żeby nie wspominała o jego nodze.

– Tak, pomyślałam, że w taką pogodę lepiej się sprawdzi – odrzekła. Podszedł do samochodu od strony pasażera. Robin wiedziała, że nie wolno jej proponować pomocy. Wyuwała wokół Strike’a strefę zamkniętą, jakby telepatynie oducał wszelkie ofey warcia i wółucie, ale obawiała się, że jej szef nie zdoła wsiąść do samochodu o własnych siłach. Wucił kule na tylne siedzenie i pez chwilę stał, niebezpienie balansując na jednej nodze. Potem, wykazując się siłą ramion, jakiej jesze nigdy u niego nie widziała, podciągnął się i gładko wsunął do środka. Robin poiesznie wskoyła na miejsce kierowcy, zamknęła dwi, zapięła pasy i wycofała z parkingu. Wypedzające oducenie jej troski pez Strike’a oddzielało ich od siebie niym mur i do wółucia Robin dołąył lekki żal, że szef nie chce jej pozwolić nawet na tak drobny gest. Czy kiedykolwiek robiła wokół niego zamieszanie albo próbowała mu matkować? Pozwoliła sobie najwyżej na podanie mu paracetamolu... Strike wiedział, że zachowuje się niedoenie, ale ta świadomość tylko otęgowała jego irytację. Już po pebudzeniu stało się jasne, że próba wciśnięcia protezy na nogę, kiedy kolano jest gorące, uchnięte i straszliwie obolałe, byłaby idiotyzmem. Ból zmusił Strike’a do zejścia po metalowych schodach tyłem, jak dziecko. Marsz wzdłuż Charing Cross Road po lodzie i o kulach pyciągał ojenia nielinych porannych pechodniów, który stawiali oło ciemności i minusowym temperaturom. Nie chciał wracać do tego stanu, ale musiał – wszystko dlatego, że na chwilę zapomniał, iż w peciwieństwie do Strike’a ze snów, nie jest cały. Zauważył z ulgą, że na szczęście Robin umie prowadzić. Jego siostra Lucy była za kółkiem rozkojaona i niepewna. Charlotte zawsze prowadziła swojego lexusa w osób, który rawiał Strike’owi fizyny ból: pędziła na erwonym świetle, zawracała na jednokierunkowych ulicach, paliła papierosy i gawędziła pez komórkę, ledwie unikając zdeeń z roweystami i otwieranymi dwiami zaparkowanych samochodów... Odkąd wiozący go viking wyleciał w powiete na tamtej żóej drodze, Strike z trudem godził się na to, żeby woził go ktoś inny niż zawodowy kierowca. – W plecaku jest kawa – powiedziała Robin po dłuższym milczeniu. – Co? – W plecaku. Termos. Pomyślałam, że nie powinniśmy się zatymywać, jeśli to nie będzie naprawdę konieczne. Są też herbatniki. Wycieraczki na przedniej szybie żłobiły drogę w płatkach śniegu. – Cholera, jesteś cudowna – powiedział Strike, zapominając o niedawnej rezerwie. Nie jadł śniadania: nieudane próby pymocowania protezy, szukanie agra i, żeby dopasować odnie, wydobycie kul i zejście po schodach zajęło mu dwukrotnie więcej czasu, niż przewidział. Robin mimo woli lekko się uśmiechnęła. Strike nalał sobie kawy i zjadł kilka herbatników. Jego uznanie dla zręnego prowadzenia obcego samochodu rosło, a głód malał. – Czym jeździ Matthew? – spytał, kiedy pędzili po wiadukcie Boston Manor.

– Niczym – powiedziała Robin. – Nie mamy w Londynie samochodu. – No tak, nie ma poteby – pyznał Strike, myśląc, że gdyby płacił Robin tyle, na ile zasługuje, mogliby sobie na niego pozwolić. – O co zamierzasz spytać Daniela Charda? – zagadnęła Robin. – O mnóstwo raw – powiedział Strike, stepując okruszki z ciemnej marynarki. – Po pierwsze, y pokłócił się z Quine’em, a jeśli tak, to o co. Nie mam pojęcia, dlaego Quine, choć najwidoniej był skońonym kretynem, postanowił zaatakować łowieka, od którego zależało jego utymanie i który miał taką forsę, że mógł zrobić z niego miazgę w sądzie. Strike przez chwilę chrupał herbatnika, a potem połknął go i dodał: – Chyba że Jerry Waldegrave ma rację i podas pisania tej książki Quine naprawdę peżywał załamanie nerwowe, wyżywając się na każdym, kogo mógł winić za kiepską sprzedaż swoich książek. – Czy jego styl nie wydaje ci się zbyt ójny jak na kogoś peżywającego załamanie nerwowe? – ytała Robin, która popedniego dnia, kiedy Strike jadł lan z Elizabeth Tassel, skończyła czytać Bombyx Mori. – Składnia wydaje się zgrabna, ale chyba nie znajdziesz nikogo, kto nie zgodziłby się ze stwierdzeniem, że treść jest cholernie pokręcona. – Bardzo przypomina jego poprzednie dzieła. – Żadne z nich nie jest tak szalone jak Bombyx Mori – powiedział Strike. – W Grzechu Hobarta i w Braciach Balzac była przecież fabuła. – Tu też jest. – Tak? A może mała wycieka Bombyxa to tylko wygodny osób na zaatakowanie wielu różnych ludzi? Kiedy minęli zjazd na Heathrow, rozmawiając o urozmaiconej groteskowości powieści i śmiejąc się z jej niedoenych loginych peskoków i absurdów, padał już gęsty śnieg. Drzewa po obu stronach autostrady wyglądały tak, jakby oprószono je tonami cukru pudru. – Może Quine urodził się o terysta lat za późno – powiedział Strike, wciąż jedząc herbatniki. – Elizabeth Tassel mówiła mi, że istnieje jakaś renesansowa tragedia zemsty, w której występuje zatruty kościotrup pebrany za kobietę. Podobno ktoś go pelatuje i umiera. Nie powiem, żeby to aż tak bardzo różniło się od Phallusa Impudicusa szykującego się do... – Przestań – przerwała mu Robin z bladym uśmiechem i wzdrygnęła się z obrzydzenia. Zamilkł jednak nie z powodu jej protestów y poucia odrazy. Kiedy mówił, głęboko w jego podświadomości coś mignęło. Ktoś mu mówił... Ktoś powiedział... To womnienie zniknęło jednak jak zwodniczy srebrzysty błysk, jak płotka w zarośniętym stawie. – Zatruty kościotrup – mruknął Strike, próbując złapać nieuchwytne womnienie, które mu jednak umknęło.

– Woraj wieorem skońyłam też ytać Gech Hobaa – powiedziała Robin, wyprzedzając powolną toyotę prius. – Lubisz się umawiać – stwierdził Strike, sięgając po szóstego herbatnika. – Nie wiedziałem, że tak ci się to spodobało. – Nie spodobało mi się i dalej wcale nie było lepsze. Opowiada o... – ...hermafrodycie, który zachodzi w ciążę i usuwa dziecko, żeby nie kolidowało z jego literackimi ambicjami – dokończył Strike. – Czytałeś! – Nie, dowiedziałem się od Elizabeth Tassel. – Tam też jest zakrwawiony worek – powiedziała Robin. Strike ojał z ukosa na jej blady profil i poważną minę, z jaką obserwowała jezdnię, raz po raz zerkając we wsteczne lusterko. – Co jest w środku? – Usunięte dziecko – powiedziała Robin. – Okropność. Strike analizował tę informację, kiedy minęli zjazd na Maidenhead. – Dziwne – powiedział w końcu. – Groteskowe – powiedziała Robin. – Nie, dziwne – upierał się. – Quine się powtaa. To już druga e z Gechu Hobaa umieszczona w Bombyx Mori. Dwóch hermafrodytów, dwa zakrwawione worki. Dlaczego? – No nie – powiedziała Robin – niezupełnie są takie same. W Bombyx Mori zakrwawiony worek nie należy do hermafrodyty i w środku nie ma usuniętego dziecka... Może dotarł do kresu swojej inwencji – ciągnęła. – A może Bombyx Mori to coś w rodzaju... ostatniego ogniska z jego wszystkich pomysłów. – Okazał się raczej stosem pogrzebowym dla jego kariery. Strike siedział zagłębiony w myślach, podas gdy sceneria za oknem stopniowo nabierała coraz bardziej wiejskiego charakteru. W peświtach między dewami ukazywały się szerokie zaśnieżone pola – biel na tle bieli pod perłowoszarym niebem – a na samochód wciąż padał gęsty śnieg. – Wiesz – powiedział w końcu Strike – widzę tu dwie możliwości. Albo Quine naprawdę pechodził załamanie nerwowe, stracił kontakt z tym, co twoył, i uwieył, że Bombyx Mori jest arcydziełem, albo chciał narobić jak najwięcej kłopotu i z jakiegoś powodu powielił wcześniejsze motywy. – Z jakiego? – To klu – powiedział Strike. – Nawiązując do swoich popednich książek, pomagał ludziom zrozumieć, o co mu chodzi w Bombyx Mori. Próbował to pekazać, nie narażając się na pozwy o zniesławienie. Robin nie odrywała ou od zaśnieżonej autostrady, ale lekko odwróciła twa w stronę Strike’a i zmarszczyła brwi. – Myślisz, że to było celowe? Myślisz, że chciał wywołać te wszystkie problemy?

– Jeśli się nad tym zastanowić – powiedział Strike – to całkiem niezły biznelan z punktu widzenia samolubnego, gruboskórnego mężyzny, który prawie w ogóle nie edaje książek. Narobić najwięcej kłopotu, jak się da, zaweć w książce zawoalowane rewelacje na temat sławnego pisaa – niech plotkują o niej w całym Londynie, niech grożą pozwami, niech mnóstwo ludzi się zdenerwuje... – a potem zaszyć się gdzieś, gdzie nie dotrą nakazy sądowe i zanim ktokolwiek zdąży cię powstymać, opublikować książkę w formie ebooka. – Przecież był wściekły, kiedy Elizabeth Tassel powiedziała, że nikt tego nie wyda. – Czy na pewno? – zamyślił się Strike. – Może tylko udawał? Może wiercił jej dziurę w buchu, namawiając, żeby to peytała, dlatego że szykował się do zainscenizowania pięknej kłótni w miejscu publinym? Sprawia wrażenie wielkiego ekshibicjonisty. Może to wszystko było elementem jego planu marketingowego. Uważał, że Roper Chard zbyt słabo reklamuje jego książki. Słyszałem to od Leonory. – Więc myślisz, że już ped otkaniem z Elizabeth Tassel zaplanował, że wybiegnie z restauracji? – Możliwe – powiedział Strike. – I że pójdzie na Talgarth Road? – Niewykluczone. Słońce już wzeszło i zalśniły zmrożone czubki drzew. – Dostał to, o ym maył, prawda? – powiedział Strike, mrużąc oy, gdy tysiące drobinek lodu zamigotały na pedniej szybie. – Nawet gdyby chciał, nie zdołałby zrobić swojej książce lepszej reklamy. Szkoda tylko, że nie dożył chwili, w której mógłby się zobaczyć w wiadomościach BBC. Niech to szlag – dodał pod nosem. – Co się stało? – Zjadłem wszystkie herbatniki... Przepraszam – powiedział skruszony. – Nie szkodzi – odrzekła rozbawiona Robin. – Jadłam śniadanie. – Ja nie – wyznał Strike. Jego niechęć do rozmawiania o amputowanej nodze rozpłynęła się w ciepłej kawie, w ich dyskusji i w dbałości Robin o jego wygodę. – Nie zdołałem założyć tej peklętej protezy. Kolano uchło mi jak diabli. Będę musiał pójść do jakiegoś lekarza. Minęły wieki, zanim wreszcie wyszedłem z domu. Tyle sama się domyśliła, ale doceniła zaufanie. Minęli pole golfowe. Chorągiewki sterały na akrach miękkiej bieli, a żwirowe dołki wypełnione wodą wyglądały w zimowym świetle jak wypolerowane arkusze stopu cyny z ołowiem. Gdy zbliżali się do Swindon, zadzwoniła komórka Strike’a. Sprawdzając numer (obawiał się powtórnego telefonu od Niny Lascelles), zobaył, że to Ilsa, jego pyjaciółka ze szkolnych lat. Z pewnym zaniepokojeniem zauważył też, że ma nieodebrane połąenie od Leonory Quine o wpół do siódmej, kiedy najprawdopodobniej mozolił się o kulach

po Charing Cross Road. – Cześć, Ilsa. Co słychać? – W zasadzie sporo – powiedziała. Jej głos brzmiał metalicznie i daleko. Domyślił się, że rozmawia, siedząc w samochodzie. – Czy zadzwoniła do ciebie w środę Leonora Quine? – Tak, otkałyśmy się po południu – powiedziała. – Ped chwilą znowu z nią rozmawiałam. Mówiła, że rano próbowała się do ciebie dodzwonić, ale nie odebrałeś. – No tak, miałem wczesną pobudkę, pewnie nie usłyszałem dzwonka. – Dała mi pozwolenie, żeby ci przekazać... – Co się stało? – Wezwali ją na przesłuchanie. Właśnie jadę na komisariat. – Cholera – powiedział Strike. – Cholera! Co na nią mają? – Womniała, że znaleźli jakieś zdjęcia w sypialni jej i Quine’a. Wygląda na to, że lubił być wiązany i chętnie pozował wtedy do zdjęć – powiedziała Ilsa sarkastynie eowym tonem. – Poinformowała mnie o tym wszystkim, jakby mówiła o ogrodnictwie. Słyszał ciche odgłosy intensywnego ruchu ulinego w centrum Londynu. Tu, na autostradzie najgłośniejszymi dźwiękami były świst wycieraek, miarowy warkot mocnego silnika i od asu do asu szust samochodów lekkomyślnie wypedzających w tumanach śniegu. – Powinna była mieć wystarająco rozumu, żeby pozbyć się tych zdjęć – powiedział Strike. – Udam, że nie słyszałam tej sugestii dotyącej niszenia dowodów – odekła Ilsa z udawaną surowością. – To nie są żadne cholerne dowody – powiedział Strike. – Chryste wszechmogący, pecież to oywiste, że tych dwoje wiodło perwersyjne życie erotyne: jak inaej Leonora miałaby utymać py sobie takiego mężyznę jak Quine? Ale Anstis ma zbyt ysty umysł i wydaje mu się, że wszystko opró pozycji misjonarskiej świady o cholernych skłonnościach przestępczych. – A co ty możesz wiedzieć o seksualnych zwyajach oficera śledego? – ytała rozbawiona Ilsa. – To gość, którego wciągnąłem w Afganistanie na tylne siedzenie vikinga – mruknął Strike. – Aha – powiedziała Ilsa. – Postanowił przyskrzynić Leonorę. Ale jeśli znaleźli tylko sprośne zdjęcia... – Nie tylko. Wiedziałeś, że Quine’owie mieli garaż? Strike poczuł napięcie i nagłą obawę. Czy mógł się pomylić, tak bardzo się pomylić...? – Wiedziałeś czy nie? – dopytywała się Ilsa. – Co tam znaleźli? – spytał Strike, rezygnując z żartobliwego tonu. – Chyba nie flaki? – Co powiedziałeś? To zabrzmiało jak: „chyba nie flaki”!

– Co znaleźli? – poprawił się. – Nie wiem, ale pewnie się dowiem, kiedy dotrę na miejsce. – Nie aresztowali jej? – Wezwali ją tylko na pesłuchanie, ale są pewni, że to ona. Czuję to. A Leonora chyba nie zdaje sobie rawy z powagi sytuacji. Kiedy do mnie zadzwoniła, mówiła tylko o tym, że jej córka będzie musiała zostać u sąsiadki, że jej córka się zdenerwuje... – Ta córka ma dwadzieścia cztery lata i jest opóźniona w rozwoju. – Aha – powiedziała Ilsa. – To smutne... Słuchaj, jestem już prawie na miejscu. Muszę kończyć. – Informuj mnie. – Nie spodziewaj się niczego w najbliższym czasie. Coś mi mówi, że to trochę potrwa. – Cholera – powtórzył Strike, kończąc połączenie. – Co się stało? Olbymia cysterna zmieniła pas, żeby wypedzić hondę civic z nalepką „dziecko w aucie” na tylnej szybie. Strike patył, jak jej gargantuine srebrne cielsko pypominające pocisk kołysze się rozpędzone na oblodzonej nawiechni i z milącą aprobatą zauważył, że Robin zwolniła, zostawiając sobie więcej miejsca na hamowanie. – Policja wezwała Leonorę na przesłuchanie. Robin wydała z siebie zduszony okrzyk. – Znaleźli w ich sypialni zdjęcia pedstawiające związanego Quine’a i coś jesze w garażu, ale Ilsa nie wie, co... Strike peżył to nie po raz pierwszy: momentalne pejście od okoju do katastrofy. Spowolnienie czasu. Wszystkie zmysły nagle naprężyły się jak sznur i krzyknęły. Cysterna zginała się w pół. Usłyszał, jak kyy: „HAMUJ!”, tak samo jak popednim razem, kiedy próbował uniknąć śmierci... Robin wcisnęła jednak pedał gazu. Samochód z warkotem ruszył napód. Nie było miejsca. Ciężarówka udeyła bokiem w oblodzoną drogę i zaęła się obracać. Honda wjechała na nią, koziołkowała i pewrócona na dach zjechała na poboe. Jakiś golf zdeył się z mercedesem i sczepione pojazdy pędziły na kabinę cysterny... Mknęli w stronę pydrożnego rowu. Robin ominęła pewróconą hondę, tylko o włos unikając zdeenia. Kiedy rozpędzony land cruiser wjechał na szorstką nawiechnię, Strike złapał uchwyt w dwiach – ekało ich lądowanie w rowie i być może wywrotka. Zmieał ku nim śmiercionośny koniec cysterny, ale jechali tak szybko, że udało im się go ominąć. Nastąpiło silne szarpnięcie, Strike udeył głową w dach samochodu i bez szwanku wyjechali na oblodzony asfalt po drugiej stronie karambolu. – Kurwa jego... W końcu Robin zaęła hamować, całkowicie panując nad pojazdem. Zatymała się na poboczu, twarz miała białą jak śnieg prószący na przednią szybę.

– W tamtej hondzie jechało dziecko. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, zniknęła, zatrzaskując za sobą drzwi. Odwrócił się do tyłu, próbując chwycić kule z tylnego siedzenia. Nigdy nie oduwał dotkliwiej swojej niepełnorawności. Gdy zdołał pyciągnąć do siebie kule, usłyszał syreny. Mrużąc oy, zauważył za zaśnieżoną tylną szybą dalekie migotanie niebieskiego światła. Już zjawiła się policja. A on był jednonogim ciężarem. Peklinając, ucił kule z powrotem do tyłu. Po dziesięciu minutach Robin wróciła do samochodu. – Wszystko w poądku – wydyszała. – Małemu nic się nie stało, jechał w foteliku. Kierowca ciężarówki jest cały zakrwawiony, ale nie stracił przytomności... – Nic ci nie jest? Trochę się trzęsła, lecz słysząc to pytanie, uśmiechnęła się. – Nie. Wszystko w porządku. Po prostu się wystraszyłam, że zobaczę martwe dziecko. – To dobe – powiedział Strike, biorąc głęboki oddech. – Kurwa, gdzie się nauyłaś tak jeździć? – A, byłam na dwóch kursach dla zaawansowanych kierowców – powiedziała Robin, wzruszając ramionami i odsuwając z oczu mokre włosy. Strike wciąż się na nią gapił. – Kiedy? – Niedługo po tym, jak uciłam studia. Miałam... miałam wtedy trudny okres i adko wychodziłam z domu. To był pomysł mojego taty. Zawsze uwielbiałam samochody. Poszłam tam po to, żeby mieć jakieś zajęcie – dodała, zapinając pasy i włąając silnik. – Kiedy jestem w domu, czasem jeżdżę poćwiczyć na farmie. Mój wujek ma pole i pozwala mi tam trenować. Strike nie odrywał od niej oczu. – Na pewno nie chcesz trochę odczekać, zanim...? – Nie. Podałam im swoje nazwisko i adres. Powinniśmy już jechać. Wuciła bieg i gładko wyjechała na autostradę. Strike wciąż wpatrywał się w jej spokojny profil. Znowu skupiła się na jezdni, była odprężona i pewnie trzymała kierownicę. – Widywałem w wojsku goej prowadzących kierowców defensywnych – powiedział. – To ci, któy wożą generałów i szkolą się w uciekaniu ped ostałem. – Spojał do tyłu na popewracane pojazdy blokujące drogę. – Nadal nie wiem, jak ci się udało nas z tego wyciągnąć. Wypadek, którego cudem zdołali uniknąć, nie doprowadził Robin do łez, ale słysząc słowa pochwały i uznania, nagle pouła, że za chwilę się rozpłae i rawi sobie zawód. Wielkim wysiłkiem woli zdusiła emocje do cichego śmiechu i powiedziała: – Zdajesz sobie rawę, że gdybym zahamowała, wjechalibyśmy ślizgiem prosto na cysternę?

– No tak – odekł Strike i też się roześmiał. – Nie wiem, dlaego to powiedziałem – skłamał.

29 Z waszej lewej strony Istnieje ścieżka, która prowadzi Od nieczystego sumienia do lasu Podejrzliwości i lęku [...] Thomas Kyd, Tragedia hiszpańska (tłum. J. Kydryński)

Mimo że o mało nie uestniyli w wypadku, Strike i Robin dotarli do Tiveon w hrabstwie Devon tuż po dwunastej. Kierując się poleceniami z nawigacji satelitarnej, Robin minęła ciche wiejskie domy zwieńone grubymi warstwami połyskliwej bieli, pejechała pez zadbany mostek nad eką koloru kemienia i obok szesnastowienego kościoła o nieodziewanie majestatynym wyglądzie, a w końcu dotarła na drugi kraniec miasteka, gdzie w dyskretnej odległości od drogi umieszono elektrynie sterowaną bramę. Pystojny młody Filipińyk w ymś, co wyglądało na mokasyny i za duży płasz, usiłował otwoyć bramę ręnie. Kiedy zauważył land cruisera, skinął do Robin, żeby opuściła szybę. – Zamarzła – wyjaśnił zwięźle. – Proszę chwilę zaczekać. Siedzieli pięć minut, zanim w końcu udało mu się odmrozić bramę i odgarnąć nagromadzony śnieg, żeby móc otworzyć wrota. – Podrzucić pana do domu? – spytała Robin. Usiadł z tyłu obok kul Strike’a. – Przyjaciele pana Charda? – Spodziewa się nas – odpowiedział wymijająco Strike. Jechali długim, krętym prywatnym podjazdem. Land cruiser z łatwością radził sobie z grubą warstwą skrzypiącego śniegu, który spadł w ciągu nocy. Lśniące ciemnozielone liście rododendronów rosnących wzdłuż podjazdu odmówiły podtymywania ciężkiego śniegu, więc droga do domu była arno-biała: pyprószony podjazd pytłaały ściany gęstego listowia. Ped oami Robin zaęły wirować maleńkie świetliste punkciki. Od śniadania minęło bardzo dużo czasu, a Strike zjadł oczywiście wszystkie herbatniki. Lekkie poczucie odrealnienia i przypominające chorobę morską mdłości utrzymywały się, nawet gdy wysiadła z toyoty i ojała na Tithebarn House, który stał obok ciemnej plamy lasu pytulonej do jednej strony domu. Śmiały architekt pekształcił masywną podłużną konstrukcję: połowę dachu zastąpiono taą szkła, drugą pokrywały chyba panele baterii słonenych. Patąc na miejsce, w którym budynek stawał się pezroystym szkieletem na tle jasnoszarego nieba, Robin pouła jesze silniejsze zawroty głowy. Pypomniało jej

się koszmarne zdjęcie z telefonu Strike’a, sklepiona pesteń ze szkła i światła, w której leżało okaleczone ciało Quine’a. – Nic ci nie jest? – spytał zatroskany Strike. Była bardzo blada. – Wszystko w porządku – powiedziała, chcąc zachować bohaterski status w jego oczach. Wciągając głęboko mroźne powiete, poszła w stronę wejścia za Strikiem, który zaskakująco zwinnie poruszał się o kulach po ścieżce. Ich młody pasażer zniknął bez słowa. Daniel Chard osobiście otwoył dwi. Miał na sobie długą, jakby chłopską koszulę ze stójką z żóozielonego jedwabiu i luźne lniane odnie. Podobnie jak Strike chodził o kulach, jego lewą stopę i łydkę zasłaniała gruba oeza. Chard ojał na dyndającą, pustą nogawkę Strike’a i pez kilka bolesnych sekund najwyraźniej nie był w stanie odwrócić wzroku. – A myślał pan, że to pan ma problemy – powiedział Strike, wyciągając rękę. Żarcik wypadł mizernie. Chard się nie uśmiechnął. Wciąż otaała go ta sama aura onieśmielenia i wyobcowania co na pyjęciu. Uścisnął Strike’owi dłoń, nie patąc mu w oczy, i powitał go słowami: – Myślałem, że rano odwoła pan wizytę. – Nie, udało nam się dojechać – powiedział niepotebnie Strike. – To moja asystentka Robin, przywiozła mnie. Mam nadzieję... – Oywiście, nie może zostać na zewnąt – powiedział chłodno Chard. – Zapraszam do środka. Odsunął się o kulach, żeby mogli pestąpić próg i wejść na wypolerowaną do połysku drewnianą podłogę koloru miodu. – Czy mogliby państwo zdjąć buty? Zza wahadłowych dwi osadzonych w ceglanej ścianie po prawej stronie wyłoniła się tęga Filipinka w średnim wieku z arnymi włosami iętymi w kok. Cała była ubrana na arno i tymała dwa białe lniane worki, najwidoniej oekując, że Strike i Robin włożą do nich obuwie. Robin podała swoje. Dotyk desek pod stopami rawił, że pouła się dziwnie bezbronna. Strike tylko stał na jednej nodze. – A – zreektował się Chard, znowu gapiąc się na pustą nogawkę. – Nie, chyba... Lepiej niech pan Strike nie zdejmuje buta, Nenito. Kobieta bez słowa wycofała się do kuchni. Z jakiegoś powodu wnęte Tithebarn House otęgowało niepyjemne zawroty głowy Robin. Tej olbymiej pesteni nie dzieliły żadne mury. Pierwsze piętro, do którego docierało się po iralnych schodach ze stali i szkła, wisiało na grubych metalowych łańcuchach pod wysokim sufitem. Wysoko w góe widać było ogromne dwuosobowe łoże Charda, obite chyba arną skórą, a jesze wyżej, na ceglanej ścianie zawieszono coś, co wyglądało jak olbymi krucyfiks z drutu kolastego. Robin poiesznie uściła wzrok, czując jeszcze większe mdłości.

Większość mebli na niższej kondygnacji składała się z sześcianów z białej albo arnej skóry. Pionowe stalowe kaloryfery przeplatały się z pomysłowymi, prostymi regałami, także z drewna i metalu. W oszędnie umeblowanym pomieszeniu dominowała naturalnej wielkości eźba z białego marmuru, pedstawiająca anielicę pycupniętą na skale, ęściowo w pekroju odsłaniającym pół aszki, kawałek wnętności i skrawek kości nogi. Robin, nie mogąc oderwać od niej ou, zobayła, że pierś anielicy została pedstawiona pod postacią stey pękatych kulek osadzonych na okrągłym mięśniu pypominającym blaszkę grzyba. To absurd, żeby mieć mdłości z powodu rozkrojonego ciała, które było zimnym, ystym kamieniem, zaledwie nieożywioną bielą i w niym nie pypominało gnijących zwłok uwienionych komórką Strike’a... „Nie myśl o tym”... Powinna była poprosić Strike’a, żeby zostawił przynajmniej jednego herbatnika... Pot zrosił górną wargę Robin, jej głowę... – Dobrze się czujesz? – spytał ostro Strike. Miny na twaach obu mężyzn uświadomiły jej, że zbladła, i do strachu ped omdleniem dołączyło zażenowanie, że stała się dla Strike’a ciężarem. – Pepraszam – powiedziała odrętwiałymi ustami. – Długa podróż... Jeśli mogę prosić o szklankę wody... – Hm... Oczywiście – odrzekł Chard, jakby woda była towarem deficytowym. – Nenita? Ponownie zjawiła się kobieta w czerni. – Młoda dama prosi o szklankę wody – powiedział Chard. Nenita skinęła na Robin i poprowadziła ją w stronę kuchni. Wchodząc do środka, Robin usłyszała za sobą ciche stukanie kul wydawcy o drewnianą podłogę. Mignęły jej stalowe powiechnie i pobielone ściany oraz młody, podwieziony niedawno mężyzna, potrząsający teraz wielkim rondlem. Po chwili siedziała już na niskim taborecie. Robin myślała, że Chard pyjdzie za nią, żeby rawdzić, y nic jej się nie stało, ale gdy Nenita włożyła jej do ręki zimną szklankę, usłyszała jego głos dochodzący już gdzieś z góry: – Dzięki za naprawienie bramy, Manny. Młody mężyzna nie odpowiedział. Robin usłyszała oddalające się postukiwanie kul Charda i świst kuchennych drzwi. – To moja wina – wyjaśnił Strike, kiedy wydawca do niego wrócił. Naprawdę miał wyrzuty sumienia. – Zjadłem cały prowiant, który przygotowała na podróż. – Nenita może jej coś dać – powiedział Chard. – Usiądziemy? Strike poszedł za nim, mijając marmurową anielicę, która mgliście odbijała się w ciepłej drewnianej podłodze, i podpierając się na terech kulach skierowali się ku drugiemu końcowi pomieszenia, gdzie wokół arnego żelaznego pieca na drewno twoył się krąg upragnionego ciepła. – Waniały dom – powiedział Strike, siadając na jednym z większych sześcianów z czarnej skóry i kładąc obok kule. Komplement nie był szery. Strike wolał praktyną wygodę i dom Charda wydał mu

się powierzchowny i na pokaz. – Tak, blisko wółpracowałem z architektami – powiedział Chard z lekkim ożywieniem. – Tam jest gabinet – wskazał na kolejne, niemal niewidoczne drzwi – a tam basen. On również usiadł, wyciągając przed sobą nogę zakończoną grubą ortezą. – Co się panu stało? – spytał Strike i skinął głową w stronę złamanej nogi. Chard wskazał końcem kuli spiralne schody z metalu i szkła. – Musiało boleć – powiedział Strike, oceniając wzrokiem wysokość. – Task pękającej kości odbił się echem w całym domu – odekł Chard z dziwną satysfakcją. – Nie zdawałem sobie rawy, że coś takiego słychać. Napije się pan herbaty albo kawy? – Byłbym wdzięczny za herbatę. Strike zobaył, że Chard kładzie zdrową nogę na małej mosiężnej płytce obok fotela. Wystarczyło lekkie naciśnięcie, żeby z kuchni wynurzył się Manny. – Poproszę o herbatę, Manny – powiedział Chard z serdenością, której nie było – co rzucało się w oczy – w jego normalnym zachowaniu. Młody mężczyzna znowu zniknął, jak zwykle posępny. – To St Michel’s Mount? – spytał Strike, wskazując obrazek zawieszony niedaleko pieca. Był to prymitywistyczny pejzaż namalowany na czymś, co wyglądało na deskę. – Dzieło Alfreda Wallisa – powiedział Chard, znów z lekkim pypływem entuzjazmu. – Prostota formy... prymitywizm i naiwność. Mój ojciec znał go osobiście. Wallis zajął się malarstwem dopiero po siedemdziesiątce. Zna pan Kornwalię? – Wychowałem się tam – powiedział Strike. Charda bardziej interesowało jednak mówienie o Alfredzie Wallisie. Znowu womniał, że aysta odkrył swoje prawdziwe métier dopiero w późniejszym okresie życia, i zaął opowiadać o jego dziełach. Zupełnie nie zauważył braku zainteresowania Strike’a tym tematem. Chard nie lubił utymywać kontaktu wzrokowego. Jego oy pesuwały się od obrazu ku elementom ogromnego ceglanego wnęta i zahaały o Strike’a chyba tylko przypadkiem. – Niedawno wrócił pan z Nowego Jorku, prawda? – ytał Strike, kiedy Chard brał oddech. – Tak, z tydniowej konferencji – powiedział Chard i jego entuzjazm pygasł. Odnosiło się wrażenie, że powtaa wyświechtane frazesy, kiedy dodał: – To asy pełne wyzwań. Pojawienie się elektronicznych czytników zmieniło zasady gry. Czyta pan? – spytał wprost. – Czasami – powiedział Strike. W jego mieszkaniu leżał sfatygowany egzempla kryminału Jamesa Ellroya i Strike od terech tygodni starał się go dokońyć, ale wieorami był peważnie zbyt zmęony, żeby się skupić. Jego ulubiona książka tkwiła w jednym z nierozpakowanych pudeł z dobytkiem na korytarzu. Miała dwadzieścia lat i od dawna do niej nie zaglądał.

– Potebujemy ytelników – mruknął Daniel Chard. – Więcej ytelników. Mniej pisarzy. Strike powstrzymał się od riposty: „No, jednego właśnie się pozbyliście”. Manny wszedł z pleksiglasową tacą na nóżkach, którą postawił ped swoim pracodawcą. Chard pochylił się, żeby nalać herbatę do wysokich kubków z białej porcelany. Strike zauważył, że jego skóane meble nie wydawały irytujących dźwięków typowych dla kanapy w agencji py Denmark Street, ale pewnie kosztowały z dziesięć razy więcej. Zaognione plamy na wiechu dłoni Charda budziły równie bolesne skojaenia jak na pyjęciu w wydawnictwie, a w jasnym świetle lamp umieszonych pod odem wiszącego pierwszego piętra wydawca wyglądał staej niż z daleka. Prawdopodobnie miał około sześćdziesięciu lat, le wciąż był pystojny dzięki poważnym, ciemnym, głęboko osadzonym oczom, orlemu nosowi i wąskim ustom. – Zapomniał o mleku – zauważył Chard, wodząc wzrokiem po tacy. – Pije pan z mlekiem? – Tak – odrzekł Strike. Chard westchnął, ale zamiast nacisnąć mosiężną płytkę w podłodze, podźwignął się na zdrową nogę, sięgnął po kule i pokuśtykał w stronę kuchni. Strike w zamyśleniu odprowadził go wzrokiem. Wółpracownicy uważali Daniela Charda za dziwaka, le Nina zaznayła, że jest bystry. Jego napady niekontrolowanego szału z powodu Bombyx Mori wydawały się Strike’owi reakcją pewrażliwionego mężyzny o wątpliwej umiejętności oceny sytuacji. Pamiętał lekkie zakłopotanie tłumu, kiedy Chard mamrotał pemówienie na jubileuszowym przyjęciu. Dziwny, trudny do przejrzenia człowiek... Strike popatył w górę i zobaył śnieg delikatnie padający na ysty dach wysoko nad marmurową anielicą. Doszedł do wniosku, że szkło musi być jakoś podgewane, żeby nie osadzały się płatki. Wróciło do niego womnienie Quine’a: wypatroszonego i związanego, nadpalonego i gnijącego pod sklepionym oknem. Podobnie jak Robin, nagle pouł, że wysoki szklany sufit Tithebarn House budzi w nim nieprzyjemne skojarzenia. Chard wyszedł z kuchni i z powrotem pykuśtykał o kulach, niezdarnie tymając w dłoni dzbanuszek z mlekiem. – Pewnie się pan zastanawia, dlaego poprosiłem, żeby pan tu pyjechał – odezwał się wreszcie Chard, kiedy usiadł i obaj podnieśli kubki. Strike spojrzał na niego z miną mającą wyrażać gotowość do słuchania. – Potebuję kogoś, komu można zaufać – ciągnął Chard, nie ekając na odpowiedź Strike’a. – Kogoś spoza wydawnictwa. Rzucił Strike’owi pelotne ojenie i ponownie bezpienie skupił wzrok na Alfredzie Wallisie. – Chyba tylko ja zauważyłem – powiedział Chard – że Quine nie pracował sam. Miał wspólnika. – Wólnika? – powtóył w końcu Strike, gdyż Chard najwyraźniej oekiwał jakiejś

reakcji. – Tak – potwierdził z pekonaniem Chard. – Właśnie. Widzi pan, Bombyx Mori rzeczywiście jest w stylu Owena, ale pracował nad tym ktoś jeszcze. Ktoś mu pomagał. Ziemista cera Charda zarumieniła się. Złapał rąkę jednej z leżących obok kul i zaął ją obracać w dłoniach. – Jeśli uda się dowieść, że mam rację, pewnie zainteresuje się tym policja, prawda? – ytał Chard, który zdołał na chwilę ojeć Strike’owi prosto w twa. – Czy jeśli Owena zamordowano z powodu tego, co napisał w Bombyx Mori, wina nie leży także po stronie wspólnika? – Wina? – powtóył Strike. – Myśli pan, że to wólnik pekonał Quine’a do umieszenia w książce takiego materiału, mając nadzieję, że jakaś osoba tecia dokona krwawej zemsty? – Ja... No cóż, nie jestem pewny – powiedział Chard, marsząc brwi. – Możliwe, że nikt nie przewidział, co dokładnie się stanie, ale ten ktoś na pewno chciał narobić zamieszania. Kiedy zaciskał dłonie na kuli, bielały mu knykcie. – Dlaczego pan myśli, że Quine miał pomocnika? – spytał Strike. – Owen nie mógł wiedzieć o niektórych rawach opisanych w Bombyx Mori, chyba że ktoś dostarył mu informacji – powiedział Chard, tym razem patąc na bok kamiennej anielicy. – Myślę, że wólnik zainteresowałby policję pede wszystkim dlatego – odekł powoli Strike – że mógłby ją doprowadzić do mordercy. Rzeywiście tak uważał, ale jednoeśnie chciał pypomnieć Chardowi, że pisa zginął w makabrynych okolinościach. Tożsamość mordercy najwidoniej nie budziła jednak wielkiego zainteresowania Charda. – Tak pan myśli? – spytał wydawca, lekko marszcząc brwi. – Tak – powiedział Strike. – Tak myślę. Poza tym policja zainteresowałaby się wólnikiem, bo mógłby ucić światło na niektóre co bardziej tajemnie fragmenty książki. Z pewnością będą analizowali hipotezę, że ktoś zabił Quine’a, żeby powstymać go od ujawnienia czegoś, co zasugerował w Bombyx Mori. Daniel Chard z zastygłą miną gapił się na Strike’a. – Tak. Nie przyszło mi... Tak. Ku zaskoeniu Strike’a, wydawca podźwignął się na nogi i zaął chodzić o kulach w tę i we w tę, kuśtykając w parodystynej wersji pierwszych niepewnych ćwień fizjoterapeutynych, które kilka lat temu zalecono Strike’owi w szpitalu Selly Oak. Strike zdał sobie rawę, że ma do ynienia z mężyzną rawnym fizynie. Pod jedwabnymi rękawami falowały bicepsy. – W takim razie morderca... – zaął Chard, le szybko zamilkł i oglądając nad ramieniem Strike’a, warknął: – O co chodzi?

Robin wyszła z kuchni i wyglądała już o wiele zdrowiej. – Przepraszam – powiedziała i zatrzymała się, wytrącona z równowagi. – To poufna rozmowa – odparł Chard. – Przykro mi. Czy mogłaby pani wrócić do kuchni? – Ale... Dobrze – ustąpiła zaskoczona Robin. Strike widział, że pouła się urażona. Spojała na niego, oekując, że coś powie, ale jej szef milczał. – No i zgubiłem wątek – rozzłościł się Chard, kiedy za Robin zamknęły się wahadłowe drzwi. – Zupełnie zapomniałem... – Mówił pan o mordercy. – Tak. Tak – podchwycił jak maniak i znowu zaął kuśtykać o kulach tam i z powrotem. – Morderca. Gdyby wiedział o wólniku, mógłby zechcieć zaatakować także jego, prawda? I może tamten to sobie uświadomił – ciągnął Chard, zwracając się raej do siebie niż do Strike’a i skupiając wzrok na drogiej podłodze. – Może dlatego... Tak. Za małym oknem najbliżej Strike’a widać było jedynie ciemną ścianę lasu obok domu i białe płatki opadające sennie na czarnym tle. – Nic mnie tak nie boli – odezwał się nagle Chard – jak brak lojalności. Przerwał energiczny marsz i odwrócił się w stronę detektywa. – Gdybym panu powiedział – zaął – kto moim zdaniem pomógł Owenowi, i gdybym poprosił o dostarenie mi dowodu, y ułby się pan zobowiązany do pekazania tej informacji policji? Gładząc w zamyśleniu brodę niedoskonale ogoloną ped poiesznym porannym wyjściem z mieszkania, Strike pomyślał, że ma do czynienia z delikatną sytuacją. – Jeśli prosi mnie pan o zweryfikowanie pańskich podejrzeń... – zaczął powoli. – Tak – powiedział Chard. – Tak, właśnie o to proszę. Chciałbym mieć pewność. – W takim razie nie, chyba nie musiałbym zawiadamiać policji o swoich działaniach. Jeśli jednak odkryję, że faktynie był wólnik i wszystko będzie wskazywało na to, że mógł zamordować Quine’a – albo że wie, kto to zrobił – naturalnie uznam za swój obowiązek poinformować o tym policję. Chard z powrotem usiadł na jednym z wielkich skóanych sześcianów, niechcący upuszczając kule, które ze stukotem spadły na podłogę. – Cholera – powiedział, a gdy się pochylił, żeby rawdzić, y nie uszkodził lakierowanego drewna, jego niezadowolenie odbiło się echem od linych twardych powierzchni wokół. – Wie pan, że wynajęła mnie też żona Quine’a, żebym róbował znaleźć mordercę? – spytał Strike. – Coś słyszałem – powiedział Chard, wciąż oglądając deski w poszukiwaniu uszkodzeń. – Ale chyba te dwa dochodzenia nie będą ze sobą kolidowały? Strike pomyślał, że egocentryzm tego łowieka jest niebywały. Pypomniał sobie wykaligrafowane słowa Charda na kace z fiołkami: „Odezwij się, proszę, jeśli będziesz

czegoś potrzebowała”. Może podyktowała mu je sekretarka. – Chciałby mi pan powiedzieć, kto według pana był tym wółpracownikiem Quine’a? – spytał Strike. – To niezwykle bolesna rawa – wymamrotał Chard, wodząc wzrokiem od Alfreda Wallisa do kamiennej anielicy i w górę ku spiralnym schodom. Strike milczał. – To Jerry Waldegrave – powiedział Chard, zerkając na Strike’a i z powrotem odwracając wzrok. – Wyjaśnię panu, dlaego go podejewam... Skąd wiem. Od tygodni dziwnie się zachowuje. Zauważyłem to po raz pierwszy, kiedy zadzwonił do mnie w rawie Bombyx Mori, żeby powiedzieć, co zrobił Quine. Nie był zakłopotany, nie przeprosił. – Oczekiwałby pan od Waldegrave’a przeprosin za coś, co napisał Quine? Pytanie wyraźnie zaskoczyło Charda. – No cóż, Owen był jednym z autorów Jerry’ego, więc tak, odziewałbym się odrobiny żalu z powodu tego, że Owen przedstawił mnie w taki... w taki sposób. Niesforna wyobraźnia Strike’a ponownie ukazała mu nagiego Phallusa Impudicusa stojącego nad zwłokami młodego mężczyzny emanującego niezwykłym światłem. – Nie żyje pan w zgodzie z Waldegrave’em? – spytał. – Okazałem Jerry’emu Waldegrave’owi dużo wyrozumiałości. Mnóstwo wyrozumiałości – ciągnął, ignorując pytanie. – Kiedy rok temu poszedł na leenie, wypłacałem mu pełną pensję. Może i uje się pokywdzony – stwierdził – ale byłem po jego stronie, kiedy każdy inny łowiek, ostrożniejszy łowiek, wolałby pozostać bezstronny. Osobiste niepowodzenia Jerry’ego to nie moja wina. Jest między nami żal. Tak, powiedziałbym, że jest zdecydowanie dużo żalu, choć nic go nie uzasadnia. – Żal z jakiego powodu? – spytał Strike. – Jerry nie pepada za Michælem Fancouem – wymamrotał Chard, wpatrując się w płomienie w piecu na drewno. – Dawno temu Michæl miał... romans z Fenellą, żoną Jerry’ego. Tak się złożyło, że nawet próbowałem wybić to Michælowi z głowy ze względu na moją pyjaźń z Jerrym. Tak! – powiedział Chard, kiwając głową, wielce poruszony womnieniem swoich ynów. – Mówiłem Michælowi, że postępuje niedobe i niemąde, nawet jeśli jest w stanie... Widzi pan, niedługo pedtem Michæl stracił pierwszą żonę. On jednak nie docenił tej niechcianej rady. Obraził się i odszedł do innego wydawcy. Zaąd był bardzo niepocieszony – powiedział Chard. – Minęło ponad dwadzieścia lat, zanim udało nam się zwabić Michæla z powrotem. Po tak długim okresie – ciągnął Chard, a jego łysa głowa była jedną z wielu odbijających światło powiechni pośród szkła, wypolerowanego drewna i stali – Jerry nie powinien oekiwać, że jego osobiste niesnaski będą wyznaały naszą politykę wydawnią. Odkąd Michæl zgodził się wrócić do Roper Chard, Jerry robi wszystko, żeby... żeby subtelnie, na setki drobnych osobów podważyć mój autorytet. Moim zdaniem rawa wyglądała tak – dodał Chard,

zerkając raz po raz na Strike’a, żeby ocenić jego reakcję. – Jerry pekazał Owenowi poufną informację o umowie z Michælem, którą próbowaliśmy tymać w sekrecie. Owen, e jasna, od ćwierć wieku był wrogiem Fancoua. Razem z Jerrym postanowili zatem obmyślić tę... tę odrażającą książkę, w której na mnie i na Michæla padają... obydliwe kalumnie, żeby w ten osób odwrócić uwagę od powrotu Michæla do naszego wydawnictwa. To miał być akt zemsty na nas obu, na firmie i na wszystkich innych ludziach, których zachciało im się oernić. Najbardziej wymowne jest to – ciągnął Chard, a jego głos odbijał się echem w pustej pesteni – że kiedy wyraźnie poleciłem Jerry’emu zamknąć maszynopis w bezpienym miejscu, pozwolił, by ytał go sobie każdy, komu pyszła ochota, i dopilnował, żeby zaęto o tym plotkować w całym Londynie, a potem złożył wymówienie, zmuszając mnie do szukania... – Kiedy Waldegrave złożył wymówienie? – spytał Strike. – Pedworaj – powiedział Chard i już po chwili wrócił do perwanego wątku. – Bardzo się wzbraniał, kiedy poprosiłem, żeby razem ze mną podał Quine’a do sądu. Już sam ten fakt pokazuje... – Może myślał, że zaangażowanie prawników wzbudzi jesze większe zainteresowanie książką? – podsunął Strike. – Przecież sam też jest w Bombyx Mori, prawda? – Właśnie! – powiedział Chard i zachichotał. Strike po raz pierwszy widział go w dobrym humoe i nie był to pyjemny widok. – Niech pan nie sądzi po pozorach, panie Strike. O tym Owen nigdy nie wiedział. – O czym? – Krojy to robota Jerry’ego. Uświadomiłem to sobie podas teciego ytania – powiedział Chard. – Bardzo, bardzo rytne: wygląda jak atak na Jerry’ego, ale tak naprawdę to próba zadania bólu Fenelli. Widzi pan, oni nadal są małżeństwem, tyle że bardzo nieszęśliwym. Bardzo. Tak, zwróciłem na to uwagę, kiedy po raz kolejny ytałem tę książkę – ciągnął Chard. Gdy kiwał głową, światła w wiszącym suficie twoyły falujące odbicia na jego aszce. – To nie Owen stwoył Krojego. On prawie nie zna Fenelli. Nie wiedział o tej starej historii. – Więc co właściwie symbolizuje zakrwawiony worek z karlicą w...? – Niech pan to wydobędzie z Jerry’ego – wszedł mu w słowo Chard. – Niech pan go zmusi do mówienia. Czemu miałbym mu pomagać w szerzeniu oszczerstw? – Tak się zastanawiam... – powiedział Strike, posłusznie zmieniając temat. Dlaego Michæl Fancou zgodził się pejść do Roper Chard, kiedy pracował dla pana Quine? Przecież tak bardzo się nie lubili. Nastąpiło krótkie milczenie. – Nie byliśmy prawnie zobowiązani do wydania kolejnej książki Owena – powiedział Chard. – Mieliśmy pierwszeństwo negocjowania warunków. To wszystko. – Więc myśli pan, że Jerry Waldegrave powiedział Quine’owi, że niedługo zostanie odprawiony z kwitkiem, ponieważ wydawnictwo chce zadowolić Fancourta?

– Tak – pyznał Chard, wpatrując się w swoje paznokcie. – Właśnie tak myślę. Poza tym obraziłem Owena podas naszego ostatniego otkania, a zatem wieść, że mogę chcieć zerwać naszą wółpracę bez wątpienia pozbawiła go resztek lojalności, którą niegdyś mnie obdarzył, po tym jak go przyjąłem, kiedy wszyscy inni brytyjscy wydawcy spisali go na... – W jaki sposób go pan obraził? – Och, to się stało, kiedy po raz ostatni przyszedł do redakcji. Przyprowadził córkę. – Orlando? – Womniał mi, że nazwał ją tak na eść tytułowej bohaterki powieści Virginii Woolf. – Chard zawahał się, jego oy zerknęły w stronę Strike’a i znowu skupiły się na paznokciach. – Córka Owena... nie jest do końca zdrowa. – Naprawdę? – powiedział Strike. – W jakim sensie? – Psychinie – wymamrotał Chard. – Kiedy pyszli, byłem właśnie w dziale aystynym. Owen powiedział, że ją oprowadza. W ogóle nie powinien był tego robić, ale Owen zawsze się panoszył... Zawsze miał roszeniowe nastawienie i był zadufany w sobie... Jego córka chwyciła brudnymi łapami makietę okładki. Złapałem ją za rękę, żeby jej nie zepsuła... – Wykonał ten gest w powietu. Na womnienie aktu bliskiego profanacji twa wykywiła mu się z obydzenia. – Postąpiłem instynktownie, wie pan, chciałem chronić okładkę, ale Orlando bardzo się zdenerwowała. Zrobiła scenę. Niezwykle żenującą i niepyjemną – mamrotał Chard, który mimo upływu asu chyba znów cierpiał z tego powodu. – Prawie wpadła w histerię. Owen się wściekł. Bez wątpienia właśnie tym mu zawiniłem. Tym i sprowadzeniem Michaela Fancourta do Roper Chard. – Jak pan myśli – powiedział Strike – kto miał największe powody, żeby się zdenerwować po przeczytaniu Bombyx Mori? – Naprawdę nie wiem – odekł Chard. Po krótkim mileniu dodał: – No cóż, wątpię, żeby Elizabeth Tassel była zachwycona, widząc się pod postacią pasożyta, po tych wszystkich latach, kiedy wyprowadzała Owena z pyjęć, żeby nie robił z siebie głupka po pijaku, ale obawiam się – zaznaył oschle – że mam dla Elizabeth niewiele wółucia. Dopuściła do tego, żeby ta książka ujrzała światło dzienne. Rażące zaniedbanie. – Kontaktował się pan z Fancourtem po przeczytaniu maszynopisu? – spytał Strike. – Musiał się dowiedzieć, co zrobił Quine – powiedział Chard. – O wiele lepiej, że usłyszał to ode mnie. Właśnie wrócił z Paryża po odebraniu Prix Prévost. Ta rozmowa nie rawiła mi przyjemności. – Jak zareagował? – Michæl jest odporny – mruknął Chard. – Powiedział, żebym się nie pejmował i że Owen bardziej skrzywdził samego siebie niż kogokolwiek z nas. Michael raczej lubi mieć wrogów. Był zupełnie opanowany. – Wspomniał mu pan, co Quine napisał albo zasugerował na jego temat w książce? – Oywiście – odekł Chard. – Nie mogłem pozwolić, żeby dowiedział się od kogoś innego.

– I nie wydawał się przygnębiony? – Powiedział: „Ostatnie słowo będzie należało do mnie, Danielu. Ostatnie słowo będzie należało do mnie”. – Jak pan to zrozumiał? – Och, no cóż, Michæl to słynny zabójca – odekł Chard z lekkim uśmiechem. – Potrafi łowieka zjechać pięcioma dobe dobranymi... Kiedy mówię „zabójca” – zreektował się Chard z nagłym i komicznym przestrachem – naturalnie mam na myśli literackie... – Oywiście – uokoił go Strike. – Pytał pan Fancoua, y wniesie razem z panem pozew przeciwko Quine’owi? – Michael gardzi sądami, jeśli chodzi o zadośćuczynienie za takie krzywdy. – Znał pan nieżyjącego już Josepha Northa, prawda? – spytał Strike swobodnym tonem. Mięśnie twarzy Charda napięły się: maska pod ciemniejącą skórą. – Dawno... To było bardzo dawno temu. – North przyjaźnił się z Quine’em, prawda? – Oduciłem powieść Joego Noha – powiedział Chard. Drżały mu wąskie usta. – Niego więcej nie zrobiłem. Sześciu innych wydawców postąpiło tak samo. Ujmując to w kategoriach handlowych, popełniłem błąd. Książka pośmienie odniosła pewien sukces. Oywiście – dodał lekceważąco – moim zdaniem Michæl w dużej miee napisał ją na nowo. – Quine miał do pana żal, że odrzucił pan książkę jego przyjaciela? – Tak. Robił z tego powodu dużo hałasu. – Ale mimo to przyszedł do Roper Chard? – Odmawiając Joemu Nohowi, nie kierowałem się powodami natury osobistej – zaznaczył Chard, rumieniąc się. – Owen w końcu to zrozumiał. Znów zapadła niezręczna cisza. – No więc... Kiedy ktoś pana zatrudnia, żeby znalazł pan tego typu... pestępcę – powiedział Chard, z widonym wysiłkiem zmieniając temat – wółpracuje pan z policją czy...? – O tak – odekł Strike, pypominając sobie w tej niestosownej chwili niechęć, jaką niedawno wzbudził u pedstawicieli prawa, le był zadowolony, że Chard tak bardzo ułatwił mu zadanie. – Mam doskonałe kontakty w stołenej policji. Pańskie poynania raczej jej nie zainteresowały – dodał, kładąc lekki nacisk na pierwsze słowo. Prowokacyjne, sprytne sformułowanie zadziałało doskonale. – Policja analizowała moje poczynania? Chard mówił jak wystraszony chłopiec, nie potrafiąc stwoyć choćby pozorów opanowania, żeby chronić własną skórę. – No cóż, wie pan, to oywiste, że policja pygląda się wszystkim osobom występującym w Bombyx Mori – powiedział od niechcenia Strike, popijając herbatę –

i będzie ją interesowało wszystko, co robiliście po piątym listopada, kiedy Quine wyszedł z domu, zabierając ze sobą maszynopis. Ku wielkiemu zadowoleniu Strike’a, Chard natychmiast zaął głośno analizować, co wtedy robił, najprawdopodobniej po to, żeby uspokoić nerwy. – Cóż, dowiedziałem się o tej książce dopiero siódmego – powiedział, wpatrując się w swoją unieruchomioną nogę. – Kiedy zadzwonił Jerry, byłem tutaj... Od razu pojechałem do Londynu... Manny mnie zawiózł. Spędziłem noc w domu, Manny i Nenita mogą to potwierdzić... W poniedziałek otkałem się w redakcji z prawnikami, rozmawiałem z Jerrym... Wieorem byłem na pyjęciu u bliskich pyjaciół w Notting Hill i znowu Manny odwiózł mnie do domu... We wtorek weśnie się położyłem, bo w środę rano leciałem do Nowego Jorku. Byłem tam do tynastego... Czternastego cały dzień ędziłem w domu... Piętnastego... Mamrotanie Charda peszło w milenie. Może zdał sobie rawę, że nie ma najmniejszej poteby, by tłumaył się ped Strikiem. W pelotnych ojeniach, które ucał detektywowi, nagle dała się zauważyć pewna podejliwość. Chard chciał zyskać sojusznika. Strike uł, że wydawca nagle uświadomił sobie dwoistą naturę takiego związku. Detektyw wcale się jednak nie zmawił. Dzięki tej rozmowie dowiedział się więcej, niż przypuszczał. Rezygnacja z jego usług oznaczałaby jedynie stratę finansową. Zjawił się Manny, cicho stąpając po podłodze. – Chce pan lancz? – spytał oschle Charda. – Za pięć minut – odrzekł Chard z uśmiechem. – Najpierw muszę pożegnać pana Strike’a. Manny oddalił się w butach na gumowej podeszwie. – Boy się – wyjaśnił Chard Strike’owi i skrępowany cicho się roześmiał. – Nie podoba im się tutaj. Wolą Londyn. Podniósł kule z podłogi i podźwignął się na nich do pozycji stojącej. Strike postąpił tak samo, tyle że z większym wysiłkiem. – A jak się uje... eee... pani Quine? – ytał Chard z miną łowieka, który poniewasie wypełnia nakazy dobrego wychowania, kiedy kuśtykali niym dziwne tynogie zwieęta z powrotem do drzwi. – To taka duża ruda kobieta, prawda? – Nie – odrzekł Strike. – Chuda. Siwiejąca. – Aha – powiedział Chard bez większego zainteresowania. – Poznałem jakąś inną. Strike pystanął obok wahadłowych dwi do kuchni. Chard także się zatymał, wyglądał na niezadowolonego. – Obawiam się, że nie mam więcej czasu, panie Strike... – Ja też – odekł upejmie – ale wątpię, żeby moja asystentka była mi wdzięna, gdybym ją tu zostawił. Chard najwidoczniej zapomniał o istnieniu Robin, którą tak bezceremonialnie odprawił. – Ach, tak, oczywiście... Manny! Nenita! – Jest w łazience – powiedziała tęga kobieta, wychodząc z kuchni z butami Robin

w lnianym worku. Oekiwanie upływało w lekko krępującej ciszy. Wreszcie zjawiła się Robin i z kamienną twarzą włożyła buty. Kiedy otwoyły się frontowe dwi, zimne powiete zaszypało ich w ciepłe twae. Strike uścisnął Chardowi rękę. Robin ruszyła prosto do samochodu i nie odzywając się do nikogo, wsiadła na miejsce kierowcy. Manny zjawił się w grubym płaszczu. – Pojadę z państwem – powiedział do Strike’a. – Otworzę bramę. – Manny, jeśli zamała, będą mogli zadzwonić domofonem – wtrącił się Chard, ale młody mężyzna nie zwrócił na niego uwagi i tak jak popednio wgramolił się do samochodu. Cała trójka sunęła w mileniu po arno-białym podjeździe. Nadal padał śnieg. Manny wcisnął przycisk pilota, który ze sobą zabrał, i brama otworzyła się bez trudu. – Dzięki – powiedział Strike, odwracając się, żeby ojeć na tylne siedzenie. – Obawiam się, że czeka cię zimna droga powrotna. Manny pociągnął nosem, wysiadł z samochodu i zatasnął dwi. Gdy Robin wuciła pierwszy bieg, stanął jednak obok okna po stronie Strike’a. Wcisnęła hamulec. – Tak? – powiedział Strike, opuszczając szybę. – Wcale go nie zepchnąłem – oświadczył gwałtownie Manny. – Słucham? – Ze schodów – wyjaśnił Manny. – Nie zepchnąłem go. On kłamie. Strike i Robin wpatrywali się w niego bez słowa. – Wierzy mi pan? – Tak – odparł Strike. – No to w porządku – powiedział Manny, kiwając im na pożegnanie. – W porządku. Odwrócił się i ślizgając się trochę w butach na gumowej podeszwie, poszedł w stronę domu.

30 [...] jako że z pyjaźni i zaufania nigdy nie żauję, zapoznam cię ze swym planem. Prawdę mówić i rozmawiać ze sobą otwarcie [...] William Congreve, Love for Love

Strike nalegał, żeby zatrzymali się na lancz w Burger Kingu przy Tiverton Services. – Musisz coś zjeść, zanim ruszymy w drogę. Robin weszła z nim do środka prawie bez słowa, nie nawiązując nawet do niedawnej zdumiewającej wypowiedzi Manny’ego. Jej chłodna i trochę udręona mina właściwie nie zaskoyła Strike’a, ale jednak się zniecierpliwił. Stanęła w kolejce po ich burgery, gdyż on nie był w stanie trzymać kul i jednocześnie jedzenia. – Słuchaj – powiedział, próbując rozładować napięcie, kiedy postawiła wyładowaną tacę na stoliku z laminatu – wiem, oekiwałaś, że objadę Charda za to, że potraktował cię jak służbę. – Wcale nie – zaprzeczyła odruchowo. Słysząc, jak Strike mówi o tym na głos, poczuła, że zachowuje się jak nadąsane dziecko. – Jak sobie chcesz – powiedział i z rozdrażnieniem wzruszył ramionami, odgryzając wielki kęs pierwszego burgera. Pez kilka minut jedli niezadowoleni i milący, aż ponownie dała o sobie znać wrodzona uczciwość Robin. – W porządku, masz trochę racji – powiedziała. – Robin – odekł Strike udobruchany tłustym jedzeniem i wzruszony jej szerością – właśnie wyciągałem z niego cenne informacje. Nie wszyna się kłótni z rozmówcą, który akurat się rozgadał. – Przepraszam za swoją amatorszczyznę – powiedziała, znowu zraniona. – Na litość boską – zniecierpliwił się. – Kto mówił, że jesteś...? – Z jakim zamiarem mnie tu zabrałeś? – ytała nagle ostrym tonem, gwaownie odkładając nierozpakowanego burgera na tacę. Tłumiony żal z kilku ostatnich tygodni nagle się wyzwolił. Nie obchodziło jej, co usłyszy. Chciała poznać prawdę. Czy była tylko maszynistką i recepcjonistką, y może kimś więcej? Czy została ze Strikiem i pomogła mu się wydostać z ubóstwa tylko po to, żeby odsunął ją na bok jak służącą? – Z jakim zamiarem? – powtórzył Strike, wpatrując się w nią. – Jak to z jakim zamia...? – Myślałam, że mam być... Myślałam, że to będzie moje... moje szkolenie – powiedziała zarumieniona Robin, a jej oy nienaturalnie zalśniły. – Kilka razy o tym womniałeś, ale ostatnio mówisz, że chcesz zatrudnić kogoś innego. Zgodziłam się na niższe zarobki – ciągnęła

drżącym głosem. – Odrzuciłam lepiej płatne posady. Myślałam, że chcesz, żebym była... Długo tłumiona złość doprowadzała ją na skraj łez, ale postanowiła im nie ulegać. Fikcyjna panerka Strike’a, którą sobie wyobrażała, na pewno by nie płakała – nie ta eowa była policjantka, twarda i pechodząca wszystkie kryzysy bez najmniejszych emocji... – Myślałam, że chciałeś, żebym była... Nie pypuszałam, że będę tylko odbierała telefony. – Nie zajmujesz się tylko odbieraniem telefonów – powiedział Strike, który właśnie skońył pierwszego burgera i patył od kaastych brwi, jak Robin waly ze złością. – W tym tygodniu obserwowałaś razem ze mną domy osób podejanych o morderstwo. Niedawno na autostradzie uratowałaś nam obojgu życie. Ale Robin nie pozwoliła mu odejść od tematu. – Czego oczekiwałeś, zatrzymując mnie w agencji? – Nie wiem, y miałem jakiś konkretny plan – powiedział Strike powoli i niezgodnie z prawdą. – Nie pypuszałem, że traktujesz tę pracę tak poważnie... że zależy ci na szkoleniu... – Jak mogłabym nie traktować jej poważnie? – spytała Robin podniesionym głosem. Gapiła się na nich teroosobowa rodzina siedząca w kącie maleńkiej restauracji. Robin nie zwracała na nią uwagi. Nagle posiniała z wściekłości. Długa podróż w zimnie, Strike, który zjadł cały prowiant, jego zaskoenie, kiedy odkrył, że Robin dobe prowadzi, odesłanie jej do kuchni razem ze służbą Charda, a teraz to... – Płacisz mi połowę – połowę! – tego, co zarabiałabym w dziale kadr! Jak myślisz, dlaczego zostałam? Pomogłam ci. Pomogłam ci rozwiązać sprawę Luli Landry... – Okej – powiedział Strike, unosząc wielką, włochatą rękę. – Okej, słuchaj. Ale nie miej do mnie żalu, jeśli nie spodoba ci się to, co za chwilę usłyszysz. Wpatrywała się w niego zarumieniona, siedząc prosto na plastikowym keśle ped nietkniętym jedzeniem. – Rzeywiście zatrudniłem cię z myślą, że mógłbym cię podszkolić. Nie miałem pieniędzy na kursy, ale pomyślałem, że dopóki nie będzie mnie na nie stać, mogłabyś się uczyć w czasie pracy. Robin milała, postanawiając, że nie da się udobruchać, dopóki nie usłyszy dalszego ciągu. – Masz wielkie predyozycje do tej roboty – powiedział Strike – ale zamieasz poślubić człowieka, który nienawidzi tego, co robisz. Robin otwoyła usta i zamknęła je z powrotem. Wrażenie, że nieodziewanie zabrakło jej tchu, pozbawiło ją zdolności mowy. – Codziennie wychodzisz punktualnie... – Nieprawda! – zapeyła z wściekłością. – Pewnie nie zauważyłeś, ale odmówiłam wzięcia wolnego dnia, żeby tu teraz być, zawiozłam cię aż do Devonu...

– Dlatego że go nie ma – powiedział Strike. – Dlatego że Matthew się nie dowie. Wrażenie braku tchu pybrało na sile. Skąd Strike wiedział, że okłamała Matthew – jeśli nie wprost, to przez przemilczenie prawdy? – Nawet gdybyś miał... Bez względu na to, y to prawda, y nie – powiedziała niepewnie – to moja rawa, co robię ze swoim... O mojej kariee nie decyduje Matthew, tylko ja. – Byłem z Charlotte szesnaście lat z perwami – odparł Strike, sięgając po drugiego burgera. – Peważnie mieliśmy perwy. Nienawidziła mojej pracy. To pez to ciągle się rozstawaliśmy. Między innymi pez to – poprawił się, absolutnie uciwie. – Nie potrafiła zrozumieć, ym jest powołanie. Niektóy ludzie tego nie potrafią. Dla nich praca to w najlepszym razie wyznacznik statusu i wypłata, sama w sobie nie ma wartości. Zaczął rozpakowywać burgera, a Robin mierzyła go wściekłym spojrzeniem. – Potebuję panera, który może się zgodzić na nienormowany as pracy – ciągnął Strike. – Kogoś, komu nie peszkadza robota w weekendy. Nie mam pretensji do Matthew, że się o ciebie martwi... – Wcale się nie martwi. Powiedziała to, zanim zdążyła się zastanowić. Powodowana ogólnym pragnieniem zapeania wszystkiemu, co mówi Strike, peoyła trudną do zaakceptowania prawdę. A prawda wyglądała tak, że Matthew miał bardzo ubogą wyobraźnię. Nie widział zakrwawionego Strike’a dźgniętego nożem pez zabójcę Luli Landry. Chyba nawet opis wypatroszonego i związanego Owena Quine’a pysłaniały mu gęste miazmaty zazdrości, pez które docierało do niego wszystko, co miało jakiś związek ze Strikiem. Jego niechęć do pracy naeonej nie miała nic wólnego z opiekuńością, do ego Robin jesze nigdy się przed sobą nie przyznała. – To, co robię, bywa niebezpiene – ciągnął Strike, żując kolejny olbymi kęs burgera, jakby jej nie słyszał. – Pydaję ci się – powiedziała Robin głosem bardziej niewyraźnym niż głos Strike’a, mimo że nie miała niczego w ustach. – Wiem, że się pydajesz. Gdyby nie ty, nie byłbym teraz tu, gdzie jestem – odparł Strike. – Pomyłka agencji pracy tymasowej jesze w nikim nie wzbudziła takiej wdzięności jak we mnie. Jesteś niesamowita, nie zdołałbym... Nie pła, do cholery, ta rodzinka już i tak się na nas gapi. – Guzik mnie to obchodzi – powiedziała Robin w garść papierowych serwetek i Strike się roześmiał. – Jeśli chcesz – zwrócił się do ubka jej rudozłotej głowy – będziesz mogła pójść na kurs detektywistyny, kiedy uzbieram pieniądze. Ale jeśli zostaniesz moją panerką, asami będę cię prosił o robienie egoś, co może się Matthew nie odobać. Tylko tyle chciałem powiedzieć. Ten problem będziesz musiała rozwiązać sama. – Rozwiążę go – zapewniła Robin, tłumiąc pemożną chęć wybuchnięcia płaem. –

Właśnie tego chcę. Dlatego zostałam. – No to rozchmurz się, kurwa, i jedz burgera. Jedzenie z ogromną gulą w gardle pychodziło jej z trudem. Była roztęsiona, ale bardzo szęśliwa. Nie pomyliła się: Strike dostegł w niej to, co sam posiadał. Nie byli ludźmi pracującymi wyłącznie dla pieniędzy... – W takim razie opowiedz mi o Danielu Chardzie – poprosiła. Zrobił to, a wścibska teroosobowa rodzina zabrała swoje ey i wyszła, wciąż ucając ukradkowe ojenia w stronę pary, której nie udało jej się rozgryźć (Czy to była eka kochanków? Kłótnia rodzinna? Jak to możliwe, że tak szybko się skończyła?). – To paranoik, trochę ekscentryny, ma obsesję na swoim punkcie – podsumował Strike pięć minut później – ale możliwe, że coś jest na ey. Jerry Waldegrave mógł wółpracować z Quine’em. Z drugiej strony, mógł odejść z pracy, dlatego że miał dość Charda, który raczej nie sprawia wrażenia łatwego przełożonego. Chcesz kawy? Robin ojała na zegarek. Wciąż padał śnieg. Bała się opóźnień na autostradzie, które uniemożliwiłyby jej złapanie pociągu do Yorkshire, ale po ich rozmowie postanowiła zademonstrować swoje zaangażowanie w pracę, więc zgodziła się na kawę. Zresztą chciała powiedzieć Strike’owi coś jesze, siedząc napeciwko niego. Mówienie mu tego w samochodzie, gdzie nie mogłaby obserwować jego reakcji, byłoby znanie mniej przyjemne. – Ja też dowiedziałam się egoś o Chardzie – oznajmiła, wracając z dwoma kubkami i szarlotką dla Strike’a. – Plotkowałaś ze służbą? – Nie – powiedziała Robin. – Kiedy byłam w kuchni, prawie się do mnie nie odzywali. Chyba obydwoje byli w kiepskim humorze. – Chard mówił, że nie podoba im się w Devonie. Wolą Londyn. To brat i siostra? – Raej matka i syn – odekła Robin. – Mówił do niej Mamu. W każdym razie powiedziałam, że muszę iść do łazienki, a toaleta dla służby jest tuż obok pracowni goodaa. Daniel Chard doskonale zna się na anatomii – ciągnęła Robin. – Wszystkie ściany obwiesił wydrukami rysunków Leonarda da Vinci, a w kącie stoi model anatominy. Trochę perażający: z wosku. Na sztalugach – dodała – zauważyłam bardzo szegółowy rysunek przedstawiający Manny’ego. Leżącego na ziemi i nagiego. Strike odstawił kawę. – To bardzo interesujące informacje – powiedział powoli. – Przypuszczałam, że ci się spodobają – odrzekła Robin ze skromnym uśmiechem. – Rzucają ciekawe światło na zapewnienie Manny’ego, że nie zepchnął szefa ze schodów. – Twoja obecność naprawdę im się nie podobała – powiedziała Robin – ale to chyba moja wina. Napomknęłam, że jesteś prywatnym detektywem, tylko że Nenita tego nie zrozumiała. Nie mówi po angielsku tak dobe jak Manny. No więc wyjaśniłam, że jesteś

kimś w rodzaju policjanta. – I doszli do wniosku, że Chard mnie zaprosił, żeby donieść o pemocy ze strony Manny’ego. – Czy Chard w ogóle o tym wspomniał? – Ani słowem – powiedział Strike. – O wiele bardziej pejmował się ekomą zdradą Waldegrave’a. Skoystali z toalety i z powrotem wyszli na mróz. Idąc pez parking, musieli wytężać wzrok, żeby cokolwiek widzieć w padającym śniegu. Na dachu toyoty zebrała się już cienka warstewka lodu. – Zdążysz na King’s Cross, prawda? – spytał Strike, spoglądając na zegarek. – Pod warunkiem, że nie napotkamy żadnych problemów na autostradzie – powiedziała Robin, dotykając ukradkiem drewnianej niemalowanej listwy po wewnętnej stronie drzwi. Gdy wjechali na M4, gdzie na każdej tablicy elektroninej ostegano ped złą pogodą i zredukowano dopuszalną prędkość do dziewięćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę, zadzwoniła komórka Strike’a. – Ilsa? Co się dzieje? – Cześć, Corm. No cóż, mogło być gorzej. Nie aresztowali jej, ale ostro ją przesłuchiwali. Strike pełąył na głośnik z myślą o Robin i słuchali Ilsy oboje, podobnie marsząc brwi w skupieniu. Samochód sunął pez kłęby wirującego śniegu wdzierające się na przednią szybę. – Bez wątpienia myślą, że to ona – powiedziała Ilsa. – Na jakiej podstawie? – Spyjające okoliności – odekła Ilsa. – I jej zachowanie. Ona naprawdę sobie nie pomaga. Podas pesłuchania strasznie zędziła i ciągle mówiła o tobie, co tylko ich denerwowało. Powiedziała, że dowiesz się, kto naprawdę to zrobił. – Niech to cholera – zdenerwował się Strike. – A co było w garażu? – No tak, garaż. W stercie śmieci znaleźli nadpaloną, zakrwawioną szmatę. – Wielka mi rzecz – oburzył się Strike. – Mogła tam leżeć od lat. – Zbada ją zakład medycyny sądowej, ale zgadzam się z tobą, to niewiele, zwłasza że nie odnaleźli jeszcze flaków. – Wiesz o flakach? – Teraz już wszyscy o nich wiedzą, Corm. Mówili o tym w wiadomościach. Strike i Robin wymienili przelotne spojrzenia. – Kiedy? – W poe obiadowej. Policja chyba wiedziała, że to się wyda, i wezwała ją, żeby spróbować coś z niej wycisnąć, zanim szczegóły wyjdą na jaw. – Ten wyciek to sprawka jednego z nich – powiedział Strike ze złością. – Poważne oskarżenie.

– Wiem to od dziennikarza, który płaci temu gliniarzowi za gadanie. – Znasz interesujących ludzi, co? – To normalne w tej branży. Dzięki za telefon, Ilsa. – Nie ma sprawy. Postaraj się, żeby nie trafiła do więzienia, Corm. Nawet ją polubiłam. – Kto to był? – spytała Robin, kiedy Ilsa się rozłączyła. – Dawna szkolna pyjaciółka z Kornwalii. Prawnika. Wyszła za jednego z moich londyńskich kumpli – wyjaśnił Strike. – Skontaktowałem z nią Leonorę, bo... O cholera. Za zakrętem zobayli olbymi korek. Robin wcisnęła hamulec i zatymali się za peugeotem. – Cholera! – powtórzył Strike, spoglądając na nieruchomy profil Robin. – Następny wypadek – powiedziała Robin. – Widzę migające światła. Wyobraźnia podsunęła jej minę, jaką zrobi Matthew, kiedy będzie musiała do niego zadzwonić i powiedzieć, że nie pyjedzie, że óźniła się na nocny pociąg. Pogeb jego matki... Jakim teba być łowiekiem, żeby nie pyjechać na pogeb? Już powinna tam być – w domu ojca Matta, pomagać w pygotowaniach, łagodzić napięcie. Jej torba powinna była już stać w jej dawnym pokoju w domu rodziców, a pogebowe ubranie – wisieć wyprasowane w jej dawnej szafie, gotowe do krótkiego aceru do kościoła nazajut rano. Chowano panią Cunliffe, jej pyszłą teściową, ale ona postanowiła jechać w śniegu ze Strikiem, a teraz utknęli w korku tysta kilometrów od cmentaa, na którym matka Matthew miała zostać złożona na wieczny spoczynek. „On mi nigdy nie wybay. Nigdy mi nie wybay, jeśli nie pyjadę na pogeb, dlatego że pojechałam ze Strikiem...” Dlaego musiała dokonywać takiego wyboru akurat dzisiaj? Dlaego pogoda musiała być taka okropna? Ze strachu ścisnęło ją w żołądku. Samochody stały bez ruchu. Strike nic nie powiedział, ale włąył radio. Samochód wypełniły dźwięki piosenki Take at śpiewających o tym, że właśnie dokonuje się postęp tam, gdzie go kiedyś nie było. Robin milczała, choć ta muzyka działała jej na nerwy. Samochody przesunęły się o kilka metrów. „Boże, proszę, pozwól mi zdążyć na King’s Cross” – modliła się w myślach Robin. Pez terdzieści pięć minut pełzli w śniegu, a wokół szybko gasło popołudniowe światło. To, co niedawno wydawało się olbymim oceanem asu pozostałego do odjazdu nocnego pociągu, zaynało Robin pypominać gwaownie wysychającą sadzawkę, w której wkrótce może siedzieć zupełnie sama, porzucona jak rozbitek. Teraz widzieli już przed sobą wypadek: policję, światła, zgruchotane polo. – Zdążysz – powiedział Strike, odzywając się po raz pierwszy, odkąd włąył radio. Czekali, aż kierujący ruchem gliniarz pozwoli im przejechać. – Masz mało czasu, ale zdążysz. Robin nie odpowiedziała. Czuła, że to wszystko jej wina, a nie jego. Strike proponował jej pecież dzień urlopu. To ona nalegała, żeby jechać z nim do Devonu, to ona skłamała Matthew w rawie dostępności biletów w ciągu dnia. Powinna była raej stać pez całą

drogę z Londynu do Harrogate, niż nie zjawić się na pogebie pani Cunliffe. Strike był z Charlotte szesnaście lat z perwami i praca detektywa rozbiła ich związek. Robin nie chciała stracić Matthew. Dlaego to zrobiła: dlaego zaproponowała Strike’owi, że go zawiezie? Na drodze było tłono i jechało się wolno. O piątej natrafili na godziny szytu obok Reading i znowu musieli się zatymać. Strike nastawił radio na wiadomości. Robin próbowała się zainteresować tym, co powiedzą o zamordowaniu Quine’a, ale sercem była już w Yorkshire, jakby peskoyła nad wszystkimi pojazdami i pokonując trudne do przebycia kilometry, znalazła się w domu. – Policja potwierdziła dziś, że zamordowany pisa Owen Quine, którego zwłoki odkryto sześć dni temu w domu w londyńskim Barons Cou, zginął w taki sam osób jak bohater jego ostatniej, niewydanej książki. Nikogo jesze nie aresztowano w związku z tą rawą. Komisa Richard Anstis, który prowadzi dochodzenie, odpowiedział dziś po południu na pytania dziennikarzy. Strike zauważył, że Anstis wydawał się sztywny i ięty. Pewnie wolałby ujawnić te informacje w innych okolicznościach. – Chcielibyśmy porozmawiać z każdym, kto miał dostęp do maszynopisu ostatniej powieści pana Quine’a... – Panie komisau, y może nam pan powiedzieć, jak właściwie zginął pan Quine? – spytał podekscytowany męski głos. – Czekamy na pełny rapo z zakładu medycyny sądowej – powiedział Anstis i natychmiast zagłuszyła go jakaś dziennikarka: – Czy może pan potwierdzić, że morderca usunął części ciała pana Quine’a? – Część wnętności pana Quine’a została zabrana z miejsca zbrodni – powiedział Anstis. – Badamy różne tropy, ale będziemy wdzięni obywatelom za wszelkie informacje. To przerażające przestępstwo i uważamy, że sprawca jest niezwykle niebezpieczny. – O nie – powiedziała zrozpaona Robin i gdy Strike podniósł głowę, zobaył w oddali ścianę czerwonych świateł. – Tylko nie kolejny wypadek... Strike gwaownym ruchem wyłąył radio, opuścił szybę i wystawił głowę na wirujące płatki śniegu. – Nie – kyknął do niej. – Ktoś utknął na pobou... W zaie... Za chwilę znowu ruszymy – zapewnił ją. Minęło jednak terdzieści pięć minut, zanim ominęli zator. Na wszystkich tech pasach panował tłok i dalsza droga upływała im w niemal żółwim tempie. – Nie zdążę – powiedziała Robin, ując suchość w ustach, kiedy wreszcie dotarli na przedmieścia Londynu. Było dwadzieścia po dziesiątej. – Zdążysz – powiedział Strike. – Wyłącz ten szajs – dodał, uciszając nawigację satelitarną –

i nie zjeżdżaj tym zjazdem... – Przecież muszę cię wysadzić... – Zapomnij o mnie, nie musisz mnie nigdzie wysadzać... Następna w lewo... – Tu nie mogę, to jednokierunkowa! – W lewo! – ryknął, ciągnąc za kierownicę. – Nie rób tak, to niebezpie... – Chcesz zdążyć na ten cholerny pogrzeb? Gazu! I pierwsza w prawo... – Gdzie jesteśmy? – Wiem, co robię – powiedział Strike, mrużąc oy, żeby lepiej widzieć w śniegu. – Prosto... Tata mojego kumpla Nicka jest taksiaem, nauył mnie tego i owego... Znowu w prawo... Nie pejmuj się tym cholernym zakazem wjazdu. W taki wieór nikt nie będzie stamtąd wyjeżdżał. Prosto i na światłach w lewo! – Nie mogę cię tak po prostu zostawić obok King’s Cross! – powiedziała, ślepo wypełniając jego polecenia. – Nie dasz rady prowadzić. Co zrobisz z samochodem? – Walić samochód, coś wymyślę. Tutaj skręć w drugą w prawo... Za pięć jedenasta zaśnieżone wieże Świętego Pankracego ukazały się Robin niym niebiańska wizja. – Zatymaj się, wyskakuj i biegnij – powiedział Strike. – Zadzwoń, jeśli zdążysz. Jeśli nie, zaczekam tu. – Dziękuję! I pobiegła, pędząc po śniegu z torbą dyndającą w ręku. Strike patył, jak Robin znika w ciemności. Wyobraził sobie, jak trochę się ślizga na dworcowej podłodze, ale nie upada, jak gorąkowo rozgląda się na peronie... Zgodnie z jego poleceniem zostawiła auto py krawężniku na zakazie zatymywania się. Strike wiedział, że jeśli jego asystentka zdąży na pociąg, eka go utknięcie w samochodzie z wypożyalni, którego nie będzie w stanie prowadzić i który z pewnością odholują służby porządkowe. Złote wskazówki zegara na Świętym Pankracym nieubłaganie sunęły w stronę jedenastej. Oyma duszy Strike zobaył zamykające się dwi pociągu, Robin pędzącą po peronie z rozwianymi rudozłotymi włosami... Minęła minuta. Skupił wzrok na dworcowych drzwiach i czekał. Nie zjawiła się. Czekał dalej. Minęło pięć minut. Sześć. Zadzwoniła jego komórka. – Zdążyłaś? – Ledwo ledwo... Już prawie odjeżdżał... Cormoran, dziękuję, tak bardzo ci dziękuję... – Nie ma rawy – powiedział, rozglądając się i patąc na ciemną, skutą lodem ziemię, na coraz większy śnieg. – Miłej podróży. Lepiej się stąd zabiorę. Powodzenia jutro. – Dziękuję! – zawołała, kiedy się rozłączał. Sięgając po kule, pomyślał, że był jej to winien, le perektywa brnięcia pez zaśnieżony Londyn na jednej nodze i zapłacenia wysokiego mandatu za poucenie

samochodu na środku miasta wcale nie wydała mu się przez to milsza.

31 Niebezpieczeństwo – ostroga wszystkich wielkich umysłów. George Chapman, The Revenge of Bussy d’Ambois

Danielowi Chardowi nie odobałoby się w maleńkim wynajmowanym mieszkaniu na poddaszu py Denmark Street – pomyślał Strike – chyba że dostegłby prymitywistyny urok w konturach starego tostera albo lampki na biurku. Jeśli jednak pypadkiem było się facetem z jedną nogą, miało ono wiele zalet. W sobotni ranek kolano Strike’a wciąż nie było gotowe połąyć się z protezą, le wszystko znajdowało się w zasięgu ręki. Odległości można było pokonać kilkoma podskokami. Było jedzenie w lodówce, ciepła woda i papierosy. Tego dnia Strike naprawdę lubił swoje mieszkanie z zaparowanym oknem i śniegiem ledwie widocznym na zewnętrznym parapecie. Po śniadaniu leżał na łóżku i palił, postawiwszy kubek z ciemnobrązową herbatą na pudle obok służącym za stolik nocny. Jego zmarszone brwi nie świadyły o złym humorze, lecz o skupieniu. „Sześć dni i nic”. Nie było śladu po wnętnościach, które zniknęły z ciała Quine’a, ani żadnych dowodów z zakładu medycyny sądowej pozwalających wskazać potencjalnego mordercę (Strike wiedział, że jeden włos albo odcisk zapobiegłby worajszemu bezowocnemu pesłuchaniu Leonory). Policjanci nie apelowali o informacje na temat tajemniej postaci, która weszła do budynku tuż ped śmiercią Quine’a (Czyżby uznali ją za wytwór wyobraźni sąsiada w grubych okularach?). Nie było naędzia zbrodni, żadnych obciążających nagrań, które ukazywałyby nieodziewanych gości składających wizytę py Talgah Road, żadni podejliwi pechodnie nie zauważyli świeżo skopanej ziemi, nigdzie nie ujawniono stey gnijących aków owiniętych w arną burkę, nigdzie nie było śladu torby Quine’a zawierającej jego notatki do Bombyx Mori. Nic. Sześć dni. Zdaało mu się łapać morderców w ciągu sześciu godzin, choć oywiście były to niedbałe zbrodnie dokonane pod wpływem wściekłości i deeracji, gdzie fontanny tropów tryskały krwią, a anikowani albo niedoświadeni winowajcy zasypywali wszystkich wokół swoimi kłamstwami. Śmierć Quine’a była inna: dziwniejsza i bardziej złowroga. Podnosząc kubek do ust, Strike znów ujał zwłoki – i to tak wyraziście, jakby oglądał zdjęcia w swojej komórce. To była sztuka teatralna, scena. Choć niedawno ostro skrytykował za to Robin, sam także, chcąc nie chcąc, zadawał sobie pytanie: dlaego ktoś to zrobił? Z zemsty? Z szaleństwa? Żeby coś ukryć (tylko co?)? Kwas solny usunął dowody, które mógł znaleźć zakład medycyny sądowej, czas zgonu pozostawał

zagadką, rawca pojawił się na miejscu zbrodni i zniknął stamtąd pez nikogo niezauważony. „Starannie zaplanowane morderstwo. Pemyślany każdy szegół. Sześć dni i ani jednego tropu...” Strike nie dał wiary oświadeniu Anstisa, że policja ma ich kilka. Oywiście stary pyjaciel pestał się z nim dzielić informacjami, po tym jak zaął się stresować i ostrzegł Strike’a, żeby się nie wtrącał, żeby trzymał się od tego z daleka. Strike w zamyśleniu stepnął popiół ze starego swetra i odpalił kolejnego papierosa od koniuszka poprzedniego. „Uważamy, że rawca jest niezwykle niebezpieny” – powiedział Anstis dziennikaom. Strike uznał to oświadczenie za porażająco oczywiste i jednocześnie mylące. Coś mu się pypomniało: pypomniała mu się wielka pygoda w dniu osiemnastych urodzin Dave’a Polwortha. Polwoh był najstarszym pyjacielem Strike’a, znali się od pedszkola. W dzieciństwie i okresie dojewania Strike regularnie wyprowadzał się z Kornwalii i wracał, odnawiając tę przyjaźń mimo zakłóceń powodowanych przez matkę Strike’a i jej kaprysy. Dave miał wujka, który jako nastolatek wyjechał do Australii i potem został multimilionerem. Zaprosił siosteńca, żeby pyjechał z kumplem na Antypody świętować swoje osiemnaste urodziny. Dwaj nastoletni chłopcy pelecieli pół świata. To była najlepsza pygoda w ich młodym życiu. Zatymali się w olbymim domu wujka Kevina py plaży, zbudowanym ze szkła i lśniącego drewna, wyposażonym w barek w salonie. Połyskliwe fale rozbryzgiwały się w oślepiającym słońcu, jedli szaszłyki z olbymich różowych krewetek. Byli ludzie z obco bmiącym akcentem, piwo, mnóstwo piwa, blondynki z karmelowymi nogami, jakich nie spotyka się w Kornwalii, a potem, w dniu urodzin Dave’a – rekin. – Są niebezpiene, tylko jeśli ktoś je rowokuje – powiedział wujek Kevin, wielbiciel nurkowania. – Nie ma mowy o dotykaniu, panowie, dobra? Żadnych wygłupów. Ale dla Dave’a Polwoha, który uwielbiał moe, serfował, łowił ryby i żeglował, wygłupy były esencją życia. Rekin, urodzony morderca, miał beznamiętne, nieruchome oy i ędy ostrych jak sztylety zębów, le Strike widział tylko leniwą obojętność żarłaa arnopłetwego, kiedy nad nim płynęli, zatrwożeni szlachetnym pięknem. Wiedział, że rekin z pyjemnością odpłynąłby w głąb lazurowego błękitu, ale Dave postanowił go dotknąć. Wciąż miał bliznę: rekin odgryzł mu ładny kawałek pedramienia i Dave zachował jedynie ęściowe ucie w prawym kciuku. Nie wpłynęło to jednak na jego zdolność do wykonywania pracy: Dave był inżynierem budownictwa wodno-lądowego w Bristolu. W Victory Inn, gdzie wciąż otykali się na doom bae, kiedy Strike odwiedzał ciocię i wujka, nazywano go „Chum” [3]. Upay, zuchwały i bez ustanku szukający mocnych wrażeń Polwoh nadal w wolnym asie nurkował, ale atlantyckie rekiny długoszpary zostawiał w spokoju. Na suficie nad łóżkiem Strike’a było leciutkie pęknięcie. Wątpił, by weśniej je widział.

Gdy śledził wzrokiem jego zarys, przypomniał sobie cień na tle morskiego dna i nagły obłok czarnej krwi, okaleczone ciało Dave’a i niemy krzyk. Strike pomyślał, że łowiek, który zamordował Owena Quine’a, jest jak tamten żarła. Wśród podejanych nie było żadnych szalonych, niewybrednych drapieżców. Żaden z nich nie miał na koncie brutalnych występków. Inaej niż w wielu rawach o morderstwo, nie było tu śladu dawnych pewin prowadzących do dwi podejanego, żadnej lamionej krwią peszłości ciągnącej się za jednym z nich niym worek podrobów dla głodnych psów. Ten morderca był adziej otykaną, dziwniejszą bestią: taką, która skrywa swoją prawdziwą naturę, dopóki ktoś nie zakłóci jej okoju. Owen Quine, podobnie jak Dave Polwoh, lekkomyślnie rowokował uśpionego mordercę i rowadził na siebie straszliwą zgubę. Strike wielokrotnie słyszał oklepane stwierdzenie, że każdy jest w stanie zabić, ale wiedział, że to kłamstwo. Bez wątpienia istnieli ludzie mordujący z łatwością i z pyjemnością: otkał kilku takich na swojej drodze. Miliony innych poddawano skutenemu szkoleniu, uąc ich osobów pozbawiania życia – Strike był jednym z nich. Ludzie zabijali z opounizmu – dla koyści i w obronie, odkrywając w sobie zdolność pelania krwi, kiedy nie istniały alternatywne możliwości. Zdaali się jednak także tacy, któy powstymywali się nawet w sytuacji największego napięcia, nie umiejąc dążyć do korzyści wbrew wszystkiemu, chwycić okazji, przełamać ostatniego i największego tabu. Strike nie lekceważył tego, co było potebne, aby związać, zmaltretować i rozpłatać Owena Quine’a. Człowiek, który to zrobił, osiągnął swój cel i nie został pyłapany, skutenie pozbył się dowodów i najwyraźniej nie pejawiał wystarająco silnego cierpienia albo poucia winy, żeby wzbudzić yjś niepokój. To wszystko świadyło o niebezpienej osobowości – o bardzo niebezpienej osobowości – nawet jeśli była to osobowość zabuona. Dopóki ten ktoś nie został pyłapany i myślał, że nikt go nie podejewa, otaającym go ludziom nie groziło niebezpieeństwo. Gdyby jednak ktoś znowu go dotknął... być może tam, gdzie udało się go dotknąć Owenowi Quine’owi... – Kurwa – mruknął Srike i poiesznie wucił do stojącej obok popielniki papierosa, który spalił się niepostrzeżenie, parząc mu palce. Co zatem powinien był zrobić? Pomyślał, że skoro morderca nie zostawił właściwie żadnych śladów, teba znaleźć te, które prowadzą do zbrodni. Skoro po śmierci Quine’a brakowało tropów, pozostało przyjrzeć się kilku ostatnim dniom jego życia. Strike sięgnął po komórkę i oglądając na nią, głęboko westchnął. Zadał sobie pytanie, y istnieje jakiś inny osób, żeby zdobyć pierwszą informację, której szukał? Pebiegł w myślach po długiej liście znajomych, oducając inne możliwości, gdy tylko się pojawiały. Wreszcie i bez większego entuzjazmu doszedł do wniosku, że największe szanse powodzenia rokuje osoba wybrana na początku: jego przyrodni brat Alexander. Mieli wólnego sławnego ojca, ale nigdy nie mieszkali pod jednym dachem. Al, dziewięć lat młodszy od Strike’a, był synem Jonny’ego Rokeby’ego z prawego łoża,

co oznaało, że ich drogi życiowe właściwie nigdy się nie kyżowały. Al chodził do prywatnej szkoły w Szwajcarii i teraz mógł być wszędzie: w rezydencji Rokeby’ego w Los Angeles, na jachcie jakiegoś rapera, a nawet na białej plaży w Australii, gdyż tecia żona Rokeby’ego pochodziła z Sydney. Spośród wszystkich pyrodnich braci i sióstr ze strony ojca Al okazał się najbardziej chętny do utymywania kontaktów ze starszym bratem. Strike pamiętał, jak Al odwiedził go w szpitalu, kiedy mina urwała mu nogę. Spotkanie było niezręne, ale z perektywy czasu wzruszające. Al pywiózł do Selly Oak propozycję Rokeby’ego, którą równie dobe można było pysłać potą: ojciec oferował pomoc finansową na rozkręcenie agencji detektywistynej. Al pekazał wieść z dumą, uznając ją za dowód altruizmu ojca. Strike był jednak pewny, że chodzi o coś zupełnie innego. Podejewał, że Rokeby albo jego doradcy obawiali się, iż jednonogi odznaony weteran eda historię swojego życia. Ofea prezentu miała mu zamknąć usta. Strike oducił hojny gest ojca, ale potem dostał odmowę ze wszystkich banków, do których zwrócił się o pożykę. Z wielkimi oporami zadzwonił zatem do Ala, odmawiając pyjęcia pieniędzy w prezencie, oducając propozycję otkania się z ojcem, le pytając, y mógłby te pieniądze pożyyć. Najwidoniej uraził tym niedoszłego daryńcę. Później prawnik Rokeby’ego upominał się o miesięne raty z gorliwością najbardziej pazernego banku. Gdyby Strike nie postanowił zatymać u siebie Robin, pożyka byłaby już łacona. Chciał ją łacić ped Bożym Narodzeniem, żeby nie mieć u Jonny’ego Rokeby’ego żadnego długu wdzięności, i właśnie dlatego pyjmował zlecenia, które zmuszały go do pracy osiem albo dziewięć godzin dziennie pez siedem dni w tygodniu. Żadna z tych ey nie ułatwiała mu zadzwonienia do młodszego brata z prośbą o pysługę. Strike rozumiał lojalność Ala wobec ojca, którego Al najwyraźniej kochał, le każda wzmianka na temat Rokeby’ego siłą rzeczy tworzyła między nimi napiętą atmosferę. Telefon Ala zadzwonił kilka razy i w końcu Strike połąył się z potą głosową. Czując ulgę i równie wielkie rozarowanie, zostawił krótką wiadomość, prosząc Ala, żeby do niego oddzwonił, a potem się rozłączył. Zapalił teciego papierosa od śniadania i ponownie skupił się na kontemplowaniu pęknięcia na suficie. Ślady prowadzące do zbrodni... Wiele zależało od tego, kiedy morderca zobaczył maszynopis, kiedy dostrzegł w nim potencjalny scenariusz morderstwa... Jesze raz pebiegł myślami po gronie podejanych, jakby byli kaami, które mu rozdano. Zastanawiał się, która z tych osób była zdolna do takiej zbrodni. Elizabeth Tassel, która nie kryła wściekłości i bólu, jakie wywołało w niej Bombyx Mori. Kathryn Kent, która twierdziła, że w ogóle tego nie ytała. Wciąż nieznana Pippa2011, której Quine ytał fragmenty książki już w październiku. Jerry Waldegrave, który miał

maszynopis piątego, le jeśli wieyć Chardowi, mógł wiedzieć o wiele weśniej, co jest w środku. Daniel Chard, który twierdził, że zobaył powieść dopiero siódmego i Michæl Fancou, który dowiedział się o niej od Charda. Owszem, było mnóstwo innych osób, podglądających i podytujących ze śmiechem najbardziej rośne fragmenty książki rozesłane mejlem po całym Londynie pez Christiana Fishera, ale Strike’owi trudno było znaleźć cokolwiek na Fishera, młodego Ralpha z agencji Tassel albo na Ninę Lascelles. Żadne z nich nie występowało w Bombyx Mori i w zasadzie nie znało Quine’a. Strike pomyślał, że musi podejść bliżej – wystarająco blisko, żeby zbuyć okój ludzi, których życie zostało wyszydzone i zakłócone przez Owena Quine’a. Z tylko trochę większym entuzjazmem niż podas dzwonienia do Ala otwoył listę kontaktów i zadzwonił do Niny Lascelles. Rozmowa była krótka. Nina zachwycona. Oywiście, że może do niej wpaść wieorem. Obiecała coś ugotować. Strike nie potrafił wymyślić innego osobu poznania kolejnych szegółów prywatnego życia Jerry’ego Waldegrave’a i reputacji Michæla Fancoua jako literackiego zabójcy, ale nie było mu tęskno do powtóenia bolesnego zabiegu ponownego pyepiania protezy, nie wominając o wysiłku, żeby nazajut rano znowu wydostać się z pełnych nadziei objęć Niny Lascelles. Na szęście ped wyjściem ekał go me Arsenalu z Aston Villa. Poza tym miał środki przeciwbólowe, papierosy, bekon i chleb. Skupiony na swojej wygodzie, pochłonięty mieszaniną futbolu i morderstwa, nie wpadł na to, żeby ojeć pez okno na zaśnieżoną ulicę, gdzie niezrażeni mrozem klienci napływali do sklepów muzynych, pracowni emieślników produkujących instrumenty i do kawiarń. Gdyby to zrobił, być może zauważyłby smukłą postać w kaptue i arnym płaszu opierającą się o mur między numerami sześć i osiem, wpatoną w okno jego mieszkania. Choć wzrok miał dobry, prawdopodobnie nie dostegłby jednak noża do wykładzin rytmicznie obracanego w długich, delikatnych palcach.

32 Powstań, mój dobry aniele, Którego święta muzyka wypędza ze mnie tego złego ducha, Co mnie w łokieć trąca [...] Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

Nawet z łańcuchami na kołach stary rodzinny land rover prowadzony pez matkę Robin miał problem między stacją York a Masham. Wycieraki twoyły zarys szybko znikających okien w kształcie wachlay, za którymi ciągnęły się drogi znane Robin od asów dzieciństwa, odmienione teraz pez najgorszą zimę, jaką widziała od wielu lat. Śnieg nie ustawał i podróż, która powinna trwać godzinę, zajęła prawie trzy. Chwilami Robin myślała, że mimo wszystko spóźni się na pogrzeb. Przynajmniej mogła porozmawiać z Matthew przez komórkę, wyjaśnić, że jest już blisko. Powiedział, że kilka innych osób wciąż ma do pokonania wiele kilometrów. Bał się, że ciocia z Cambridge w ogóle nie da rady przyjechać. W domu Robin uniknęła pywitania z zaślinionym starym ekoladowym labradorem i pobiegła do pokoju na górę, żeby włożyć arną sukienkę i płasz, nie zawracając sobie głowy ich prasowaniem. Z pośpiechu zaciągnęła rajstopy i musiała założyć nowe. Potem popędziła na dół. Na korytarzu już czekali jej rodzice i bracia. Szli razem w wirujących płatkach śniegu pod arnymi parasolami, wchodząc na łagodne wzgóe, na które Robin winała się codziennie w asach szkoły podstawowej, i pecinając szeroki plac w sercu jej starego rodzinnego miasteka, zwróceni plecami do olbymiego komina miejscowego browaru. Sobotni targ odwołano. Nielini śmiałkowie, któy rano peszli pez plac, wyżłobili w śniegu głębokie kanały. Ślady stóp otykały się pod kościołem, gdzie Robin zauważyła tłum odzianych na arno żałobników. Wokół dachów bladozłotych georgiańskich domów otaających plac biegły gzymsy z jasnego, zamaniętego lodu i wciąż padał śnieg. Wzbierające moe bieli stopniowo pochłaniało ogromne prostokątne nagrobki na cmentarzu. Robin zadrżała, kiedy jej rodzina skręciła ku dwiom kościoła Świętej Marii Dziewicy, mijając pozostałość po dziewięciowienym kyżu na okrągłym tonie o zastanawiająco pogańskim wyglądzie, a potem wreszcie ujała Matthew stojącego w pedsionku razem z ojcem i siostrą, bladego i oszałamiająco pystojnego w arnym garnitue. Gdy na niego patyła, próbując pochwycić jego ojenie nad tłumem ludzi, do Matthew podeszła młoda kobieta i go uścisnęła. Robin rozpoznała Sarah Shadlock, pyjaciółkę Matthew ze studiów. Jej sposób przywitania się był chyba trochę niestosowny w tych okolicznościach, ale poucie winy, które uła Robin po tym, jak o mało nie óźniła się na nocny pociąg

i nie widziała się z Matthew prawie od tygodnia, uświadomiło jej, że nie ma prawa mieć do narzeczonego żalu. – Robin – powiedział z ożywieniem na jej widok i zapominając uścisnąć rękę tem osobom, wyciągnął do niej ramiona. Kiedy się do siebie tulili, pouła pod powiekami szypanie łez. To było prawdziwe życie: Matthew i dom... – Usiądź z podu – powiedział, a ona zrobiła, co kazał, zostawiając rodzinę z tyłu kościoła, żeby usiąść w pierwszej ławce razem ze szwagrem Matthew huśtającym na kolanie małą córeczkę, który przywitał się z Robin posępnym kiwnięciem głową. Kościół był stary i piękny, Robin dobe go znała dzięki nabożeństwom bożonarodzeniowym, wielkanocnym i dożynkowym, w których uestniyła pez całe życie razem z kolegami z podstawówki i rodziną. Jej wzrok powoli pesuwał się od jednego znajomego pedmiotu do drugiego. Wysoko w góe, na łuku prezbiterium widniał obraz sir Joshui Reynoldsa (albo pynajmniej któregoś z jego uniów) i skupiła się na nim, próbując zapanować nad zdenerwowaniem. Pedstawiał zamgloną mistyną scenę: anioła, który wpatrywał się w widony w oddali kyż rozsiewający promienie złotego światła... Zastanawiała się, kto tak naprawdę to namalował: Reynolds y może jakiś akolita z pracowni aysty? Po chwili pouła się winna, że ulega wrodzonej ciekawości, zamiast czuć smutek z powodu śmierci pani Cunliffe... Myślała, że za kilka tygodni weźmie tu ślub. Jej suknia już wisiała w szafie w pustym pokoju, ale zamiast Robin pejściem między ławkami sunęła trumna pani Cunliffe, połyskując ernią i srebrem uchwytów. Owen Quine wciąż leżał w kostnicy... Nie było jeszcze lśniącej trumny dla jego wypatroszonego ciała, gnijącego i nadżartego kwasem... „Nie myśl o tym” – upomniała się surowo Robin, kiedy Matthew usiadł obok niej i poczuła ciepło jego nogi. Ostatnie dwadzieścia tery godziny były tak pełne wydaeń, że Robin nie mogła uwieyć, iż jednak tu jest: w domu. Razem ze Strikiem mogli teraz leżeć w szpitalu, o mały włos nie wyrżnęli prosto w tę pewróconą cysternę... Kierowca był cały zakrwawiony... Pani Cunliffe w tej wyściełanej jedwabiem skyni pewnie nie miała nawet zadraśnięcia... „Nie myśl o tym”... Czuła się tak, jakby jej oy zaęły zauważać wszystkie niepyjemne szegóły. Może oglądanie związanych i wypatroszonych zwłok zostawiało jakiś ślad, zmieniało osób postrzegania świata? Trochę za późno uklękła do modlitwy, pod manącymi kolanami pouła szorstki podnóżek. „Biedna pani Cunliffe”... Tylko że matka Matthew nigdy za nią nie pepadała. „Bądź miła” – błagała się Robin, mimo że to była prawda. Pani Cunliffe nie podobało się, że Matthew jest tak długo związany z tą samą dziewyną. Kiedyś – w obecności Robin – womniała, że młodym mężyznom służy skakanie z kwiatka na kwiatek, odrobina szaleństwa... Robin wiedziała, że sposób, w jaki odeszła z uniwersytetu, na zawsze splamił ją

w oczach pani Cunliffe. Zaledwie kilka metrów od Robin stał grobowiec sir Marmaduke’a Wyvilla. Wstając do pieśni, Robin miała wrażenie, że naturalnej wielkości Wyvill w jakobickiej szacie gapi się na nią, ułożony poziomo na marmurowej półce, way na łokciu i oglądający na wiernych. Jego żona leżała poniżej w identynej pozie. Obydwoje, z poduszką pod łokciem dla wygody ich marmurowych kości, byli w tych zuchwałych pozach dziwnie prawdziwi, a nad nimi, w pachach łuku, widniały alegoryne wyobrażenia śmierci i śmieelności. „Póki nas śmierć nie rozłąy”... Robin znowu zaęła błądzić myślami: ona i Matthew, związani ze sobą na zawsze aż do śmierci... „Nie, nie związani... Nie myśl w ten osób... Co się z tobą dzieje?”. Dopadło ją wyerpanie. W pociągu było za gorąco i tęsło. Budziła się co godzina, wystraszona, że utkną w śniegu. Matthew sięgnął po jej rękę i ścisnął jej palce. Pochówek odbył się najszybciej, jak pozwalała pyzwoitość, wśród mocno padającego śniegu. Nikt nie zwlekał z wyjściem z cmentarza. Nie tylko Robin wyraźnie się trzęsła. Wszyscy poszli do dużego ceglanego domu Cunliffe’ów i stłoyli się w upragnionym cieple. Pan Cunliffe, zawsze trochę głośniejszy, niż należało, ciągle dolewał gościom do kieliszków i witał się z ludźmi, jakby to było przyjęcie. – Tęskniłem za tobą – powiedział Matthew. – Bez ciebie było okropnie. – Ja też za tobą tęskniłam – odrzekła Robin. – Żałuję, że nie mogłam tu być. „Znowu kłamstwo”. – Dziś nocuje u nas ciocia Sue – powiedział Matthew. – Może mógłbym pyjść do ciebie? Dobrze byłoby się trochę od tego oderwać. Od tygodnia pełno tu ludzi... – Jasne, waniale – powiedziała Robin, ściskając mu dłoń i ciesząc się, że nie będzie musiała nocować u Cunliffe’ów. Nie potrafiła się dogadać z siostrą Matthew, a pan Cunliffe wydawał jej się apodyktyczny. „Ale jeden wieczór mogłabyś z nimi wytrzymać” – upomniała się surowo. Czuła się tak, jakby jej się upiekło. Poszli zatem do domu Ellacottów stojącego niedaleko placu. Matthew lubił jej rodzinę. Z radością pebrał się z garnituru w dżinsy i pomógł jej mamie nakryć w kuchni do kolacji. Pani Ellacott, korpulentna kobieta z rudozłotymi włosami Robin upiętymi w niedbały kok, okazywała mu łagodną żyliwość. Miała line zainteresowania i pasje. Aktualnie starała się o dyplom z literatury angielskiej na Uniwersytecie Otwartym. – Jak ci idzie na studiach, Linda? – ytał Matthew, wyjmując na jej prośbę ciężką zapiekankę z piekarnika. – Przerabiamy Księżną d’Amalfi Webstera: „Szaleństwo dzikie mnie ogarnia”[4]. – Takie trudne? – spytał Matthew. – To cytat, skarbie. Och – z bękiem upuściła na stół łyżkę do serwowania – przypomniało mi się... Założę się, że przegapiłam... Peszła pez kuchnię i chwyciła „Radio Times”, które w domu Robin było zawsze pod

ręką. – Nie, jest o dziewiątej. Chcę obejrzeć wywiad z Michaelem Fancourtem – wyjaśniła. – Z Michaelem Fancourtem? – powiedziała Robin, odwracając się. – Dlaczego? – Ci wszyscy tragediopisae z nuu zemsty mocno wpłynęli na jego twórość – odrzekła jej matka. – Mam nadzieję, że wyjaśni, dlaczego tak bardzo go fascynują. – Widzieliście to? – ytał Jonathan, najmłodszy brat Robin, wracając ze sklepu na rogu z mlekiem, o które poprosiła go matka. – Na pierwszej stronie, Rob. Ten pisa z wyprutymi flakami... – Jon! – uciszyła go ostro pani Ellacott. Robin wiedziała, że matka nie zganiła syna dlatego, iż Matthew mógłby nie być zadowolony ze wominania o pracy Robin, ale z powodu ogólniejszej awersji do rozmów o nagłej śmierci tuż po pogrzebie. – No co? – zdziwił się Jonathan i nie zważając na nakazy dobrego wychowania, podsunął Robin pod nos „Daily Express”. Teraz, kiedy prasa już wiedziała, co spotkało Quine’a, pisarz trafił na pierwszą stronę. AUTOR HORRORÓW OPISAŁ WŁASNĄ ŚMIERĆ Z RĘKI MORDERCY. „Trudno go uznać za autora horrorów... – pomyślała Robin. – Ale dobe to bmi w nagłówku”. – Myślisz, że twój szef rozwiąże tę rawę? – ytał Jonathan, kakując gazetę kciukiem. – Że znowu pokaże policji, kto jest lepszy? Robin zaęła ytać aykuł nad ramieniem Jonathana, ale napotkała ojenie Matthew i się odsunęła. Gdy jedli kolację złożoną z duszonego mięsa i pieonych ziemniaków, z torebki Robin uconej na zapadające się kesło w kuchni wyłożonej kamiennymi płytkami dobiegło bęenie. Robin je zignorowała. Dopiero kiedy skońyli jeść i Matthew sumiennie pomagał jej matce poątać ze stołu, podeszła do torebki, żeby odsłuchać wiadomości. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu, zobayła nieodebrane połąenie od Strike’a. Gdy inni rozmawiali, uciła ukradkowe ojenie w stronę Matthew, który był zajęty wkładaniem talerzy do zmywarki, i połączyła się z pocztą głosową. „Masz jedną nową wiadomość. Otrzymana dzisiaj o dziewiętnastej dwadzieścia”. Rozległ się trzask, ale nikt się nie odezwał. Później usłyszała huk. I gdzieś w oddali krzyk Strike’a: – Nie, ani się waż, kurwa... I ryk bólu. A potem cisza. Taski na linii. Nieokreślone chęsty i odgłosy wleenia egoś po ziemi. Głośne sapanie, szuranie i... połączenie się urwało. Robin stała przerażona z telefonem przyciśniętym do ucha. – Co się stało? – ytał jej ojciec, który z okularami zsuniętymi do połowy nosa

przystanął w drodze do kredensu, niosąc noże i widelce. – Chyba... Chyba mój szef... miał wypadek... Drżącymi palcami wybrała numer Strike’a. Od razu połąyła się z potą głosową. Matthew stał na środku kuchni i obserwował ją z nieskrywanym niezadowoleniem.

33 Ciężki los kobietę czeka, gdy musi się zalecać! Thomas Dekker i Thomas Middleton, Cnotliwa ladacznica (tłum. J. Kydryński)

Strike nie słyszał, że dzwoni Robin, gdyż piętnaście minut weśniej – choć o tym nie wiedział – jego komórka zamilkła po zdeeniu z ziemią. Nie zdawał sobie też rawy, że kiedy telefon wyślizgiwał mu się z palców, kciuk udeył w pycisk, wybierając jej numer. To się stało zaraz po jego wyjściu z budynku. Zamknęły się za nim dwi prowadzące na ulicę i gdy tymał w dłoni komórkę, ekając na telefon od kierowcy taksówki, którą niechętnie zamówił, po dwóch sekundach wybiegła na niego wysoka postać w arnym płaszu. Zobaył niewyraźną plamę bladej skóry pod kapturem i szalikiem, wyciągnięte ramię – niewprawne, le zdeterminowane – i wycelowany prosto w niego nóż ściśnięty w drżącej dłoni. Szykując się do starcia, o mało znowu się nie poślizgnął, ale rąbnął ręką w dwi, odzyskując równowagę, i właśnie wtedy wypadła mu komórka. Zaskoony i wściekły na tę kobietę – kimkolwiek była – za kywdę, jakiej doznało jego kolano podas popedniego pościgu, głośno ryknął. Na ułamek sekundy znieruchomiała, a potem natarła na niego jeszcze raz. Kiedy zamachnął się laską na rękę, w której zauważył nóż do wykładzin, znowu wykręcił sobie kolano. Zawył z bólu, a ona odskoyła, jakby nieświadomie go dźgnęła. Potem po raz drugi anikowała i uciekła, biegnąc pez śnieg i zostawiając wściekłego, sfrustrowanego Strike’a, niezdolnego do pościgu i niemającego innego wyjścia, jak tylko szukać po omacku telefonu w śniegu. „Pieprzona noga!” Kiedy dzwoniła Robin, Strike siedział we wlekącej się taksówce i pocił się z bólu. Pocieszał się, że maleńkie trójkątne oste połyskujące w ręku jego peśladowyni nie zdołało go dosięgnąć. Kolano, do którego ped otkaniem z Niną uł się w obowiązku pymocować protezę, znów peszywał potworny ból i Strike gotował się ze złości, że nie był w stanie ucić się w pogoń za swoją szaloną niedoszłą oprawynią. Nigdy nie udeył kobiety, nigdy z rozmysłem żadnej nie skywdził, ale na widok noża sunącego ku niemu w ciemności wyzbył się wszelkich skrupułów. Ku konsternacji taksówkaa, który w lusterku wstenym obserwował ogromnego i wyraźnie wściekłego pasażera, Strike co rusz obracał się na siedzeniu, liąc, że zauważy ją idącą samotnie zatłoonym w sobotni wieór chodnikiem, pygarbioną w arnym płaszu, z nożem do wykładzin schowanym w kieszeni.

Taksówka sunęła pod bożonarodzeniowymi światełkami na Oxford Street, pod ogromnymi, delikatnymi srebrnymi prezentami ozdobionymi złotymi kokardami, i po drodze Strike próbował zapanować nad wzbueniem, nie ując żadnej pyjemności na myśl o bliskiej randce. Raz po raz dzwoniła do niego Robin, ale nie uł wibracji komórki, gdyż schował ją głęboko do kieszeni płaszcza, który leżał obok na siedzeniu. – Cześć – powiedziała Nina z wymuszonym uśmiechem, kiedy pół godziny po ustalonej porze otworzyła drzwi swojego mieszkania. – Pepraszam za óźnienie – zaął Strike i utykając, pestąpił próg. – Miałem wypadek po wyjściu z domu. Nadwyrężyłem nogę. Stojąc w płaszu, uświadomił sobie, że niego jej nie pyniósł. Powinien był kupić wino albo ekoladki i widząc, jak Nina wodzi po nim dużymi oami, domyślił się, że ona także zwróciła na to uwagę. Była dobrze wychowana. Nagle Strike poczuł się trochę podle. – I zapomniałem wina, które ci kupiłem – skłamał. – Ale obciach. Wyrzuć mnie za drzwi. Kiedy się roześmiała – akolwiek bez pekonania – pouł wibrowanie komórki w kieszeni i odruchowo ją wyjął. Robin. Nie miał pojęcia, co mogłaby od niego chcieć w sobotę. – Przepraszam – powiedział do Niny – muszę odebrać. To pilne. Moja asystentka... Uśmiech zniknął z tway Niny. Odwróciła się i wyszła z pedpokoju, zostawiając go tam w płaszczu. – Robin? – Nic ci nie jest? Co się stało? – Skąd...? – Dostałam wiadomość głosową, która brzmiała, jakby ktoś na ciebie napadł! – Chryste, zadzwoniłem do ciebie? Pewnie wtedy, kiedy upuściłem telefon. No tak, właśnie zostałem napadnięty... Pięć minut później, opowiedziawszy Robin, co się stało, powiesił płasz i kierując się zapachem, poszedł do salonu, gdzie Nina nakryła dla dwóch osób. W pomieszeniu paliły się lampy. Poątała, wszędzie ustawiła świeże kwiaty. W powietu wisiał silny zapach przypalonego czosnku. – Pepraszam – powtóył, kiedy zjawiła się z półmiskiem. – Czasem żałuję, że nie pracuję od dziewiątej do piątej. – Nalej sobie wina – powiedziała chłodno. Doskonale znał tę sytuację. Jakże ęsto siedział napeciwko kobiety poirytowanej jego óźnieniem, jego rozkojaeniem, jego swobodnym stylem bycia. Pynajmniej tym razem wszystko rozgrywało się w stonowany osób. Gdyby óźnił się na kolację z Charlotte i tuż po wejściu do mieszkania odebrał telefon od innej kobiety, mógłby się odziewać wina na tway i fruwających nayń stołowych. Ta myśl rawiła, że ojał na Ninę przychylniejszym okiem. – Detektywi to gówniany materiał na randki – oznajmił, kiedy usiadła.

– Nie powiedziałabym, że „gówniany” – odekła łagodniejszym tonem. – Od takiej pracy pewnie trudno wziąć wolne. Obserwowała go ogromnymi mysimi oczami. – Zeszłej nocy śniłeś mi się w koszmarze – powiedziała. – Świetnie wystartowaliśmy, prawda? – zażartował Strike i Nina się roześmiała. – No, w zasadzie to nie był koszmar o tobie. Szukaliśmy razem jelit Owena Quine’a. Upiła duży łyk wina, wpatrując się w niego. – Znaleźliśmy je? – spytał Strike, starając się zachować żartobliwy ton. – Tak. – Gdzie? Na tym etapie skorzystam z każdego tropu. – W dolnej szuadzie biurka Jerry’ego Waldegrave’a – powiedziała Nina i odniósł wrażenie, że stłumiła dresz. – To było naprawdę okropne. Kiedy ją wysunęłam, w środku były flaki i krew... I uderzyłeś Jerry’ego. Wtedy się obudziłam. To było takie realistyczne. Wypiła jesze trochę wina, nie tykając jedzenia. Strike, który pochłonął już kilka słusznych kęsów (dodała stanowo za dużo osnku, ale był głodny), pouł, że nie okazuje dostatecznego współczucia. Pospiesznie połknął jedzenie i powiedział: – Brzmi strasznie. – Wszystko pez to, co pokazali woraj w wiadomościach – powiedziała, wpatrując się w niego. – Nikt nie zdawał sobie rawy, nikt nie wiedział, że... że on zginął w taki osób. Jak w Bombyx Mori. Nie womniałeś mi o tym – dodała i w osnkowych wyziewach zabrzmiał oskarżycielski ton. – Nie mogłem – powiedział. – Ujawnianie tego rodzaju informacji to zadanie policji. – Dzisiaj można o tym peytać na pierwszej stronie „Daily Express”. Owenowi by się to spodobało. Jego nazwisko w nagłówkach. Ale żałuję, że to przeczytałam – dodała, rzucając mu ukradkowe spojrzenie. Miewał już do ynienia z tego rodzaju rozterkami. Niektóy ludzie wzdrygali się, uświadamiając sobie, co widział, robił albo ego dotykał. Jakby rozsiewał zapach śmierci. Zawsze były kobiety, które ciągnęło do żołniea, do policjanta: doświadały zapośrednionych emocji, erpały zmysłową pyjemność z pemocy, jaką ten łowiek mógł widzieć albo jakiej się dopuszał. Inne kobiety to oducało. Pypuszał, że Nina należała do tej pierwszej grupy, le teraz, kiedy została zmuszona do zetknięcia się z prawdziwym okrucieństwem, sadyzmem i obłędem, odkryła, że koniec końców może jednak należeć do drugiego obozu. – Woraj w pracy było niefajnie – powiedziała. – Kiedy się dowiedzieliśmy, wszyscy... No bo jeśli zamordowano go w taki osób, jeśli morderca skopiował scenę z książki... grono potencjalnych podejanych się zawęża, prawda? Mówię ci, teraz już nikt się nie śmieje z Bombyx Mori. To pypomina jedną z dawnych fabuł Michæla Fancoua z asów, kiedy krytycy zarzucali mu zbytnią makabryczność... A Jerry złożył wymówienie.

– Słyszałem. – Nie wiem dlaego – powiedziała zdenerwowana. – Pracował w Roper Chard od wieków. W ogóle jest jakiś nieswój. Ciągle zły, a zazwyaj jest pecież uroy. W dodatku znowu pije. I to dużo. Nadal nie jadła. – Był blisko związany z Quine’em? – spytał Strike. – Chyba bliżej, niż mu się wydawało – odparła powoli Nina. – Od bardzo dawna ze sobą wółpracowali. Owen doprowadzał go do szału, jak zresztą wszystkich, ale Jerry jest naprawdę przybity, to widać. – Przypuszczam, że Quine nie lubił, kiedy ktoś poprawiał jego teksty. – Chyba bywał trudny – pyznała Nina – ale teraz Jerry nie pozwala na niego powiedzieć złego słowa. Ma obsesję na punkcie swojej teorii o załamaniu nerwowym. Słyszałeś go na pyjęciu. Uważa, że Owen był psychinie chory i Bombyx Mori to tak naprawdę nie jego wina. I ciągle psioy na Elizabeth Tassel, że pozwoliła tej książce trafić do obiegu. Niedawno przyszła porozmawiać o jednej ze swoich autorek... – O Gazeli Pengelly? – ytał Strike i Nina się roześmiała, wydając z siebie tłumiony okrzyk. – Chyba nie czytasz tego gówna?! Falujące biusty i wraki statków? – To imię utkwiło mi w pamięci – odekł Strike z uśmiechem. – Ale mówiłaś coś o Waldegravie. – Zobaył, że zbliża się Liz, a kiedy pechodziła obok jego gabinetu, zatasnął dwi. Widziałeś je, są ze szkła. O mało ich nie rozwalił. To było naprawdę niepotebne i mało subtelne, prawie dostaliśmy zawału. Liza Tassel wygląda upiornie – dodała Nina. – Okropnie. Gdyby była w formie, wpadłaby do gabinetu Jerry’ego i powiedziała, żeby darował sobie tę cholerną nieuprzejmość... – Naprawdę? – Dziwi cię to? O temperamencie Liz Tassel krążą legendy. Nina spojrzała na zegarek. – Dzisiaj wieorem Michæl Fancou udziela wywiadu w telewizji. Nagrywam go – powiedziała, dolewając do obu kieliszków. Nadal niczego nie zjadła. – Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby go obejrzeć – powiedział Strike. Rzuciła mu dziwne badawe ojenie i domyślił się, że próbuje ocenić, w jakim stopniu jego obecność wynika z chęci wypytywania jej, a w jakim z ewentualnych planów związanych z jej szczupłym, chłopięcym ciałem. Znowu zadzwoniła jego komórka. Pez kilka sekund starał się ocenić, co będzie większe: obraza, jaką może wywołać, jeśli odbiee połąenie, y szansa, że rozmowa pez telefon zwiastuje coś bardziej przydatnego niż opinie Niny o Jerrym Waldegravie. – Przepraszam – powiedział wreszcie, wyjmując komórkę z kieszeni.

Dzwonił jego brat Al. – Corm! – odezwał się głos wśród hałasów na linii. – Wspaniale cię słyszeć, brachu! – Cześć – odrzekł powściągliwie Strike. – Jak leci? – Świetnie! Jestem w Nowym Jorku, dopiero ped chwilą odsłuchałem twoją wiadomość. Czego potrzebujesz? Wiedział, że Strike dzwoni tylko wtedy, gdy egoś chce, ale w peciwieństwie do Niny chyba nie miał mu tego za złe. – Zastanawiałem się, y nie poszedłbyś ze mną na kolację w najbliższy piątek – powiedział Strike – ale skoro jesteś w Nowym Jorku... – Wracam w środę. Byłoby fajnie. Mam zarezerwować stolik? – Tak – powiedział Strike. – Koniecznie w River Café. – Zajmę się tym – odekł Al, nie pytając dlaego: może założył, że Strike ma słabość do dobrego włoskiego jedzenia. – Szegóły peślę ci SMS-em, dobra? Nie mogę się doczekać! Strike rozłąył się i już miał w ustach pierwszą sylabę peprosin, ale Nina wyszła do kuchni. Atmosfera bez wątpienia stężała.

34 O Boże! Cóżem powiedział? Mój nieszczęsny język! William Congreve, Love for Love

– Miłość to złudzenie – powiedział Michæl Fancou na ekranie telewizora. – Złudzenie, urojenie, iluzja. Robin siedziała między Matthew a swoją matką na wypłowiałej, zapadającej się kanapie. Czekoladowy labrador leżał na podłodze ped kominkiem, leniwie stukając pez sen ogonem w dywan. Robin kleiły się oy po dwóch prawie niepeanych nocach i dniach pełnych nieodziewanych stresów i emocji, ale bardzo usiłowała się skupić na Michælu Fancourcie. Obok niej, tymając na kolanach notes i długopis, siedziała pani Ellacott, która wyraziła optymistyną nadzieję, że Fancou uci kilka bon motów nadających się do wykorzystania w eseju o Websterze. – Z pewnością... – zaczął dziennikarz, ale Fancourt go zagłuszył. – My się nie kochamy. Kochamy wyobrażenie, jakie mamy o sobie nawzajem. Bardzo niewielu ludzi to rozumie albo jest w stanie się nad tym zastanowić. Ślepo wieą w swoją moc tworzenia. W ostatecznym rozrachunku wszelka miłość jest miłością własną. Pan Ellacott zasnął z odchyloną głową w fotelu ustawionym najbliżej ognia i psa. Cichutko chrapał i okulary zsunęły mu się do połowy nosa. Wszyscy tej bracia Robin dyskretnie wymknęli się z domu. Był sobotni wieór i ich kumple ekali w Bay Horse na placu. Jon pyjechał na pogeb z uniwersytetu, ale wcale nie uważał, że ze względu na naeonego siostry powinien się wyec kilku kui black sheep wypitych w towarzystwie braci przy poobijanych miedzianych stolikach obok otwartego kominka. Robin pypuszała, że Matthew miał ochotę do nich dołąyć, ale uznał, że to nie pystoi. Utknął zatem ped telewizorem, oglądając program o literatue, którego za nic nie zniósłby w domu. Pełąyłby na inny kanał, nie pytając Robin o zdanie i uznając za oywiste, że jej także nie interesuje to, co ma do powiedzenia ten moralizujący mężyzna ze skwaszoną miną. Robin pomyślała, że niełatwo lubić Michæla Fancoua. Linia zarówno jego ust, jak i brwi sugerowała głęboko zakoenione poucie wyższości. Dobrze znany prezenter wydawał się trochę zdenerwowany. – I właśnie to jest tematem pańskiej nowej...? – Jednym z tematów, owszem. Gdy bohater zdaje sobie rawę, że najzwyajniej powołał swoją żonę do życia siłą wyobraźni, nie wyuca sobie głupoty, le dąży do ukarania kobiety z krwi i kości, która jego zdaniem go nabrała. Jego pragnienie zemsty jest siłą napędową fabuły. – Aha – powiedziała cicho matka Robin, sięgając po długopis.

– Wielu z nas, być może większość – odekł dziennika – traktuje miłość jak oczyszczający ideał, raczej źródło bezinteresowności niż... – To tylko szukanie wymówek – podsumował Fancou. – Jesteśmy ssakami, które potebują seksu, towaystwa i z pyyn związanych z petrwaniem i reprodukcją poszukują bezpienej enklawy w postaci rodziny. Wybieramy tak zwanych ukochanych z najprymitywniejszych powodów: myślę, że słabość mojego bohatera do kobiety w kształcie gruszki rozumie się sama pez się. Ukochany łowiek śmieje się albo pachnie jak rodzic, który pychodził nam w sukurs w młodości, a cała reszta to projekcja, wszystko inne jest zmyślone... – Przyjaźń... – zaczął lekko zrozpaczony dziennikarz. – Gdybym mógł się zmusić do seksu z którymś z moich pyjaciół płci męskiej, wiódłbym szęśliwsze i bardziej produktywne życie – powiedział Fancou. – Niestety, jestem zaprogramowany na pożądanie formy żeńskiej, jakkolwiek bezowocnie. Wmawiam sobie zatem, że jedna kobieta jest bardziej fascynująca, lepiej wółbmi z moimi potebami i pragnieniami niż inna. Jestem skomplikowaną, wysoce rozwiniętą i obdaoną wielką wyobraźnią istotą, która uje się zmuszona uzasadniać wybór dokonany na podstawie najprymitywniejszych pesłanek. Oto prawda, jaką pogebaliśmy pod tysiącami lat dworskich dyrdymałów. Robin zastanawiała się, co na litość boską pomyśli o tym wywiadzie żona Fancoua (pamiętała, że jest żonaty). Siedząca obok niej pani Ellacott zapisała kilka słów w notesie. – Wcale nie mówi o zemście – mruknęła Robin. Matka pokazała jej notes. Napisała w nim: Ale z niego menda. Robin zachichotała. Siedzący po drugiej stronie Matthew pechylił się i sięgnął po „Daily Express” zostawiony pez Jonathana na keśle. Peucił ty pierwsze strony, na których obok Owena Quine’a kilkakrotnie pojawiało się nazwisko Strike’a i zaął ytać aykuł o tym, jak pewna sieciówka zakazała puszczania bożonarodzeniowych piosenek Cliffa Richarda. – Krytykowano pana – powiedział dzielnie dziennika w telewizji – za osób przedstawiania kobiet, a zwłaszcza... – Już słyszę, jak podas naszej rozmowy krytycy biegną po długopisy jak karaluchy – prychnął Fancou, wykywiając usta w coś, co miało uchodzić za uśmiech. – Niewiele raw interesuje mnie w mniejszym stopniu niż to, co krytycy mówią o mnie i o moich dziełach. Matthew pewrócił następną stronę. Robin ojała w bok na zdjęcie leżącej cysterny, hondy civic po dachowaniu i poobijanego mercedesa. – To ten wypadek, w którym o mało się nie rozbiliśmy! – Co? – spytał Matthew. Powiedziała to bez zastanowienia. Mózg Robin zastygł. – To się stało na M4 – zaznaył Matthew i prawie się roześmiał, zdziwiony, że mogła się aż tak pomylić, że nie umie rozpoznać autostrady.

– A... no tak – powiedziała Robin, udając, że przygląda się tekstowi pod zdjęciem. On jednak już zmarszczył brwi, już zrozumiał. – Naprawdę o mało nie uczestniczyłaś wczoraj w wypadku samochodowym? Mówił cicho, starając się nie peszkadzać pani Ellacott, która śledziła wywiad z Fancourtem. Wahanie groziło śmiercią. Wybieraj. – Tak, naprawdę. Nie chciałam cię martwić. Wpatrywał się w nią bez słowa. Robin uła, że siedząca z drugiej strony mama znowu robi notatki. – W tym wypadku? – spytał, wskazując zdjęcie. Pokiwała głową. – Co robiłaś na M4? – Musiałam zawieźć Cormorana na przesłuchanie. – Interesują mnie kobiety – powiedział dziennikarz – pańskie poglądy na temat kobiet... – Gdzie było to przesłuchanie, do diabła? – W Devonie – powiedziała Robin. – W Devonie? – Znowu rozwalił sobie nogę. Sam nie dałby rady tam dojechać. – Zawiozłaś go do Devonu? – Tak, Matt, zawiozłam go do... – Więc dlatego nie przyjechałaś wczoraj? Żeby móc... – Oczywiście, że nie. Rzucił gazetę, wstał i wyszedł z pokoju. Robin pouła się słabo. Spojała na dwi, którymi wprawdzie nie tasnął, ale które zamknął wystarająco głośno, by jej ojciec poruszył się we śnie i zamamrotał pod nosem, a labrador się obudził. – Zostaw go w spokoju – doradziła jej matka, nie odrywając oczu od ekranu. Zrozpaczona Robin gwałtownie odwróciła się w jej stronę. – Cormoran musiał jechać do Devonu, a nie mógł prowadzić z jedną nogą... – Przede mną nie musisz się tłumaczyć – powiedziała pani Ellacott. – Ale teraz Matt myśli, że skłamałam, kiedy mówiłam, że nie jestem w stanie pyjechać dzień wcześniej. – A skłamałaś? – ytała jej matka, wciąż świdrując wzrokiem Michæla Fancoua. – Leżeć, Rowntree, nie jesteś przezroczysty. – No cóż, mogłabym pyjechać, gdybym kupiła bilet w pierwszej klasie – pyznała Robin, a labrador ziewnął, peciągnął się i znowu ułożył na dywaniku ped kominkiem. – Ale już zapłaciłam za nocny. – Matt ciągle mówi, o ile więcej byś zarabiała, gdybyś pyjęła tę pracę w dziale kadr – powiedziała jej matka, patąc na ekran telewizora. – Powinien się cieszyć, że jesteś taka oszczędna. A teraz cicho, chcę posłuchać o zemście. Dziennikarz próbował sformułować pytanie.

– Jednak w kwestii kobiet nie zawsze był pan... Wółesne obyaje, tak zwana poprawność polityna... Mam na myśli pede wszystkim pańskie stwierdzenie, że kobiety w literaturze... – Znowu to? – zdziwił się Fancou, udeając dłońmi w kolana (dziennika aż podskoył). – Mówiłem, że największe pisarki, prawie bez wyjątku, były bezdzietne. To fakt. Powiedziałem też, że, ogólnie biorąc, kobiety, ze względu na ich pragnienie macieyństwa, nie są zdolne do konienego, pełnego determinacji skupienia, jakiego wymaga tworzenie literatury, prawdziwej literatury. Nie cofam tego. To fakt. Robin obracała pierścionek zaręynowy na palcu, rozdaa między pragnieniem pójścia za Matthew i pekonania go, że nie zrobiła niego złego, a złością, że takie pekonywanie w ogóle jest koniene. Zawsze najważniejsze były jego obowiązki zawodowe. Nie pypominała sobie, żeby kiedykolwiek pepraszał za nadgodziny, za zadania, które wymagały podróży na drugi koniec Londynu i kończyły się powrotem o ósmej wieczorem... – Zamieałem powiedzieć – wtrącił poiesznie dziennika z pypochlebnym uśmiechem – że pańska nowa książka może zamknąć tym krytykom usta. Moim zdaniem główna postać żeńska została potraktowana z ogromnym zrozumieniem, z prawdziwą empatią. Oywiście – zerknął do notatek i szybko podniósł głowę; Robin wyuwała jego zdenerwowanie – trudno uniknąć odniesień... Pypuszam, że pisząc o samobójstwie młodej kobiety jest pan przygotowany... Na pewno się pan spodziewa... – Że głupi ludzie uznają, iż napisałem autobiografiną relację z samobójstwa mojej pierwszej żony? – No cóż, niektórzy z pewnością dostrzegą w tym... Na pewno pojawią się pytania... – Może w takim razie coś wyjaśnię – powiedział Fancourt i na chwilę zamilkł. Siedzieli ped podłużnym oknem z widokiem na skąpany w słońcu i targany wiatrem trawnik. Robin zastanawiała się pez chwilę, kiedy nagrywano ten wywiad – najwyraźniej jesze ped śnieżycą – le jej myśli zdominował Matthew. Powinna była do niego pójść, a jednak wciąż siedziała na kanapie. – Kiedy Ku... Ellie umarła – zaczął Fancourt. – Kiedy umarła... Zbliżenie jego tway wydało się boleśnie natrętne. Maleńkie zmarszki w kącikach jego oczu pogłębiły się, kiedy zamknął powieki. Kanciasta dłoń uniosła się, żeby zasłonić twarz. Wyglądało na to, że Michael Fancourt płacze. – I to by było na tyle, jeśli chodzi o miłość jako złudzenie i iluzję – westchnęła pani Ellacott, oducając długopis. – Kiepsko. Oekiwałam krwi i aków, Michæl. Krwi i flaków. Robin, nie będąc w stanie dłużej wytymać bezynności, podniosła się i ruszyła w stronę dwi. To nie była zwyajna sytuacja. Właśnie pochowano matkę Matthew. Wypadało przeprosić, oczyścić atmosferę.

35 Wszyscy popełniamy błędy, sir. Jeśli pan to zrozumie, dalsze peprosiny staną się zbędne. William Congreve, The Old Bachelor

Niedzielne opiniotwóre gazety starały się znaleźć godziwą równowagę między obiektywną oceną życia i twórości Owena Quine’a a makabryną, gotycką naturą jego śmierci. „Mało znaąca postać ze świata literatury, chwilami interesująca, ostatnio skręcająca w stronę autoparodii, zepchnięta na drugi plan pez kolegów po fachu, le wciąż znakująca swój własny pestaały szlak” – napisano w „Sunday Times” w kolumnie na pierwszej stronie, obiecując więcej wrażeń słowami: „Sadystyny scenariusz: zob. str. 10–11” i umieszonym obok małym zdjęciem Kennetha Halliwella opatonym hasłem: „Książki i ludzie pióra: mordercy w literaturze, str. 3”. „Pogłoski o niewydanej powieści, która ekomo zainirowała mordercę, wychodzą już poza londyńskie kręgi literackie – informował ytelników „Observer”. – Gdyby nie nakazy dobrego smaku, Roper Chard miałoby w rękach murowany bestseller”. ZBEREŹNY PISARZ WYPATROSZONY PODCZAS EROTYCZNEJ ZABAWY – oznajmiało „Sunday People”. Strike kupił te wszystkie gazety, wracając od Niny Lascelles, mimo że trudno było je tymać, podpierając się laską na zaśnieżonych chodnikach. Brnąc w stronę Denmark Street, uświadomił sobie, że nierozsądnie się obciążył – pecież znowu mogła go zaatakować jego niedoszła oprawczyni z poprzedniego dnia. Tym razem jej nie było. Wieorem rozłożył się na łóżku i ytał doniesienia prasowe, jedząc ipsy. Na szęście znowu mógł odpiąć protezę. Spojenie na fakty pez zniekształcającą soewkę prasy działało stymulująco na jego wyobraźnię. Wreszcie, po peytaniu aykułu Culpeppera w „News of the World” („Dobe poinformowane źródła potwierdzają, że Quine lubił być wiązany pez żonę, która zapea, jakoby wiedziała, że zbereźny pisa zaszył się w ich drugim domu.”), Strike zsunął gazety z łóżka, sięgnął po tymany pod ręką notes i nabazgrał listę raw do załatwienia następnego dnia. Nie dodał inicjału Anstisa do żadnego z zadań i pytań, ale księgaa i pytanie kiedy kręcili MF? opatył literą R. Następnie napisał SMS-a do Robin, pypominając jej, żeby nazajut rano wypatrywała wysokiej kobiety w arnym płaszu i nie wchodziła na Denmark Street, jeśli ją zobaczy. Następnego ranka o dziewiątej Robin nie dostegła nikogo odpowiadającego temu rysopisowi w asie krótkiego aceru ze stacji metra i dotarłszy do agencji, zastała Strike’a

siedzącego przy biurku i korzystającego z jej komputera. – Dzień dobry. Żadnych wariatek przed budynkiem? – Nikogo – powiedziała Robin, wieszając płaszcz. – Jak się czuje Matthew? – W porządku – skłamała Robin. Następstwa awantury wywołane jej decyzją o zawiezieniu Strike’a do Devonu wciąż owijały ją niym trujące wyziewy. Kłótnia wisiała w powietu i wielokrotnie wybuchała w ciągu podróży powrotnej samochodem do Clapham. Robin wciąż miała spuchnięte oczy od płaczu i braku snu. – Pechodzi ciężkie chwile – mruknął Strike, marsząc brwi i nie odrywając wzroku od monitora. – Po pogrzebie matki. – Uhm – przytaknęła Robin, idąc napełnić czajnik. Drażniło ją, że Strike postanowił wółuć Matthew akurat teraz, kiedy z zadowoleniem przyjęłaby stwierdzenie, że jej narzeczony jest niemądrym kutasem. – Na co patysz? – ytała, stawiając kubek herbaty obok łokcia Strike’a i słysząc mrukliwe podziękowanie. – Próbuję się dowiedzieć, kiedy nakręcono wywiad z Michælem Fancouem – powiedział. – W sobotę wieczorem był w telewizji. – Oglądałam – powiedziała Robin. – Ja też – wyznał Strike. – Arogancki palant – podsumowała Robin, siadając na kanapie obitej sztuną skórą, która z jakiegoś powodu nie wydawała pod nią pierdzących odgłosów. Strike pomyślał, że powodem może być jego tusza. – Zauważyłaś coś dziwnego, kiedy mówił o swojej zmarłej żonie? – spytał Strike. – Te krokodyle łzy to była lekka pesada – powiedziała Robin – po tym jak wyjaśniał, że miłość to złudzenie, i wygadywał te wszystkie pierdoły. Strike znowu na nią ojał. Miała ten rodzaj jasnej, delikatnej cery, który cierpi od nadmiaru emocji. Opuchnięte oy opowiadały własną historię. Domyślił się, że ęść wrogości do Michaela Fancourta mógł wzbudzić jakiś inny obiekt. – Pomyślałaś, że udaje, prawda? – spytał Strike. – Ja też. Spojrzał na zegarek. – Za pół godziny przyjdzie Caroline Ingles. – Myślałam, że pogodziła się z mężem. – Stare dzieje. Chce się ze mną zobayć. Ma to jakiś związek z SMS-em, który znalazła w asie weekendu w jego komórce. No więc – dodał Strike, podźwigając się zza biurka – róbuj się dowiedzieć, kiedy nakręcono ten wywiad, a ja pójdę pejeć notatki, żebym wyglądał na kogoś, kto pamięta, o co jej chodzi. Później mam lancz z wydawcą Quine’a. – Już wiem, co się dzieje z odpadami medynymi z ośrodka zdrowia obok mieszkania Kathryn Kent – powiedziała Robin.

– Mów – zachęcił ją Strike. – W każdy wtorek zabiera je ecjalna firma. Skontaktowałam się z nią – dodała i słysząc jej westchnienie, Strike peuł, że ten trop zawiódł ich donikąd – i we wtorek po zamordowaniu Quine’a nie zauważyli w odbieranych workach niego dziwnego ani niezwykłego. Chyba lepiej nie liyć na to – ciągnęła – że peoyli torbę z ludzkimi jelitami. Wyjaśnili mi, że zazwyaj odbierają tylko waciki i igły, dokładnie zamknięte w specjalnych workach. – Musieliśmy to rawdzić – odekł Strike z werwą. – Na tym polega dobra detektywistyna robota: na wyeliminowaniu wszystkich ewentualności. W każdym razie jeśli nie przeraża cię śnieg, jest jeszcze coś do zrobienia. – Z radością gdzieś pójdę – powiedziała Robin, od razu się rozchmurzając. – O co chodzi? – O tego łowieka z księgarni w Putney, który twierdzi, że widział Quine’a ósmego – powiedział Strike. – Powinien już wrócić z urlopu. – Nie ma sprawy – odrzekła Robin. W asie weekendu nie miała okazji porozmawiać z Matthew o tym, że Strike chce ją wysłać na szkolenie detektywistyne. Ped pogebem nie wypadało poruszać tego tematu, a po ich kłótni w sobotę wieorem zabmiałoby to jak prowokacja, a nawet atak. Dziś Robin mayła o wyjściu na ulicę, o tropieniu, o prowadzeniu śledztwa, po którym wróci do domu i rzeczowo opowie Matthew, co robiła. Chciał szczerości, więc ją dostanie. Tego ranka Caroline Ingles, zmęona życiem blondynka, ędziła w gabinecie Strike’a ponad godzinę. Kiedy w końcu wyszła, zapłakana, ale zdeterminowana, Robin miała dla szefa złe wieści. – Ten wywiad z Fancouem został nakręcony siódmego listopada – powiedziała. – Zadzwoniłam do BBC. Trwało to całe wieki, ale w końcu się połączyłam. – Siódmego – powtórzył Strike. – Czyli w niedzielę. Gdzie to kręcono? – Ekipa telewizyjna pojechała do domu Fancoua w Chew Magna – powiedziała Robin. – Co tak bardzo cię zainteresowało w tym wywiadzie? – Obejyj go jesze raz – powiedział Strike. – Poszukaj go na YouTube. Dziwne, że od razu tego nie zauważyłaś. Urażona Robin pypomniała sobie, jak siedzący obok Matthew wypytywał ją o wypadek na M4. – Pebiorę się ped lanem – powiedział Strike. – Zamkniemy agencję i wyjdziemy razem, dobrze? Czterdzieści minut później rozstali się ped stacją metra: Robin ruszyła w stronę księgarni Bridlington w Putney, a Strike do restauracji na Strandzie, do której zamieał dotrzeć piechotą. – Ostatnio zdecydowanie za dużo wydałem na taksówki – wyjaśnił szorstko, nie chcąc mówić Robin, ile musiał zapłacić za zajęcie się toyotą land cruiser, w której utknął w piątek

wieczorem. – Mam mnóstwo czasu. Pez kilka sekund odprowadzała go wzrokiem, patąc, jak ciężko opiera się na lasce i mocno utyka. Dzieciństwo, które ostegawa Robin ędziła w towaystwie tech braci, dało jej niezwykły i szegółowy wgląd w ęsto ene reakcje mężyzn na troskliwość kobiet. Zastanawiała się, jak długo Strike może jesze zmuszać kolano, żeby go nosiło, zanim ból obezwładni go na więcej niż kilka dni. Była już prawie pora lanu. Dwie kobiety napeciwko Robin w wagonie do Waterloo głośno rozmawiały, tymając między nogami siatki pełne bożonarodzeniowych zakupów. Podłoga w mete była mokra i brudna, a powiete znów pełne zapachu wilgotnych ubrań i nieświeżych ciał. Robin ędziła większość podróży na bezskutenych próbach obejenia w komórce urywków wywiadu z Michaelem Fancourtem. Księgarnia Bridlington stała py głównej ulicy w Putney, jej staromodna wystawa ze szprosami była wypełniona od góry do dołu mieszaniną nowych i używanych książek ułożonych w poziomych ędach. Kiedy Robin pekroyła próg, wchodząc w pyjemną, choć trącącą pleśnią atmosferę, zadźwięał dzwonek. O regały wypełnione kolejnymi poziomo ustawionymi książkami sięgającymi aż do sufitu stały opae dwie drabiny. Pesteń rozświetlały wiszące żarówki, które dyndały tak nisko, że Strike udeyłby się w głowę. – Dzień dobry! – powiedział starszy dżentelmen w za dużej tweedowej marynarce, wychodząc z niemal słyszalnym skrzypieniem z biura za drzwiami z pofalowanego szkła. Kiedy podszedł, Robin poczuła silną woń niemytego ciała. Zawasu wyznayła sobie linię dochodzenia i od razu ytała, y jest na stanie jakaś książka Owena Quine’a. – Ach! Ach! – odekł domyślnie. – Chyba nie muszę pytać, skąd to nagłe zainteresowanie! Jako zadufany w sobie łowiek, w osób typowy dla ludzi oderwanych od eywistości i żyjących w izolacji, bez słowa zachęty rozpoął wykład na temat stylu Quine’a i malejącego zainteresowania książkami, prowadząc ją jednoeśnie w głąb księgarni. Po dwóch sekundach znajomości wydawał się pekonany, że Robin pyta o powieść Quine’a tylko dlatego, iż autor został niedawno zamordowany. Choć oywiście miał rację, zdenerwował tym Robin. – Ma pan Braci Balzac? – spytała. – Zatem wie pani, że nie wao pytać o Bombyx Mori – powiedział i tęsącymi się rękami przesunął drabinę. – Pytało o nią już trzech młodych dziennikarzy. – Dlaego pychodzą tu dziennikae? – ytała niewinnie, kiedy zaął się winać po drabinie, odsłaniając dwa centymetry musztardowych skarpetek nad starymi półbutami. – Tuż ped śmiercią pan Quine robił tu zakupy – wyjaśnił staec, patąc na gbiety książek prawie dwa metry nad głową Robin. – Bracia Balzac, Bracia Balzac... Powinni gdzieś tutaj być... Ojej, ojej, jestem pewny, że mam jeden egzemplarz...

– Naprawdę był u pana w księgarni? – spytała Robin. – O tak, od razu go poznałem. Bardzo podziwiałem Josepha Noha, a kiedyś pojawili się na tym samym plakacie na festiwalu w Hay. Schodził już po drabinie i py każdym kroku tęsły mu się nogi. Robin bała się, że spadnie. – Sprawdzę w komputerze – wysapał. – Na pewno mam tu gdzieś Braci Balzac. Robin poszła za nim, myśląc, że skoro staruszek po raz ostatni widział Owena Quine’a w połowie lat osiemdziesiątych, jego wiarygodność, jeśli chodzi o ponowne zidentyfikowanie pisarza, może być wątpliwa. – Chyba nie osób było go peoyć – powiedziała. – Widziałam jego zdjęcia. Bardzo się wyróżniał w tej tyrolskiej pelerynie. – Jego oy mają różny kolor – powiedział staruszek, wpatrując się w monitor wesnego macintosha classic, który w ocenie Robin musiał mieć ze dwadzieścia lat: był beżowy, pękaty, a jego duże, masywne przyciski przypominały kostki toffi. – Z bliska to widać. Jedno piwne, drugie niebieskie. Policjant był chyba pod wrażeniem mojej ostegawości i pamięci. W czasie wojny służyłem w wywiadzie. Odwrócił się do niej z pełnym samozadowolenia uśmiechem. – Nie pomyliłem się: mamy egzemplarz. Używany. Tędy proszę. Szurając, ruszył w stronę kosza pełnego niepoukładanych książek. – To bardzo cenna informacja dla policji – powiedziała Robin, idąc za nim. – W ey samej – odekł z dumą. – Czas zgonu. Tak, mogłem ich zapewnić, że ósmego wciąż jeszcze żył. – Pewnie pan nie pamięta, ego szukał – zagadnęła Robin i cicho się roześmiała. – Chciałabym wiedzieć, co czytał. – Ależ owszem, pamiętam – odekł natychmiast jej rozmówca. – Kupił ty powieści: Wolność Jonathana Franzena, e Unnamed Joshui Ferrisa i... i tecią zapomniałem... Powiedział, że wybiera się na urlop i potebuje egoś do ytania. Rozmawialiśmy o zjawisku cyfryzacji. Miał więcej tolerancji dla elektroninych ytników niż ja... To musi być gdzieś tutaj – mruknął, przetrząsając zawartość kosza. Robin bez przekonania dołączyła do poszukiwań. – Ósmego – powtórzyła. – Skąd pewność, że to było właśnie ósmego? Pomyślała, że w tej mronej, zapleśniałej atmosfee dni z pewnością gładko się ze sobą stapiają. – To był poniedziałek – powiedział. – Rozmowa o Josephie Norcie, którego bardzo ciepło wspominał, stała się dla mnie przyjemnym urozmaiceniem. Robin nadal nie wiedziała, dlaego był pekonany, że chodziło akurat o poniedziałek ósmego, ale zanim zdążyła zadać kolejne pytanie, staruszek ze zwycięskim okykiem wyciągnął z otchłani kubła starą książkę. – Oto ona. Oto ona. Wiedziałem, że ją mam.

– Ja nigdy nie pamiętam dat – skłamała Robin, kiedy szli w stronę kasy z książkowym trofeum. – A przy okazji: pewnie nie ma pan tu żadnej książki Josepha Northa? – Wydał tylko jedną – powiedział staruszek. – W stronę celu. Oywiście, że ją mamy, to jedna z moich ulubionych... I znowu ruszył w stronę drabiny. – Bez perwy mylą mi się daty – nie poddawała się dzielna Robin, gdy znów ukazały się musztardowe skarpetki. – Tak jak wielu ludziom – odekł zadowolony z siebie – ale ja jestem mistem rekonstruktywnej dedukcji, ha, ha. Pamiętam, że to był poniedziałek, dlatego że zawsze w poniedziałek kupuję świeże mleko i kiedy w księgarni zjawił się pan Quine, właśnie przyniosłem je ze sklepu. Czekała, podczas gdy on przesuwał wzrokiem po półkach nad jej głową. – Wyjaśniłem policji, że mogłem precyzyjnie określić tę datę, dlatego że wieorem poszedłem do mojego pyjaciela Charlesa, jak zwykle w poniedziałek, i dobe pamiętam, jak mu mówiłem o wizycie Owena Quine’a w księgarni i jak rozmawialiśmy o pięciu anglikańskich biskupach, któy tamtego dnia peszli na katolicyzm. Charles jest świeckim kaznodzieją w kościele anglikańskim. Mocno to przeżył. – Rozumiem – powiedziała Robin, notując w pamięci, żeby rawdzić datę tego wydarzenia. Staruszek znalazł książkę Northa i powoli schodził po drabinie. – Tak, i pamiętam – dodał, tryskając entuzjazmem – że Charles pokazał mi kilka niezwykłych zdjęć leju krasowego, który pojawił się w nocy w Schmalkalden w Niemech. Stacjonowałem niedaleko Schmalkalden w asie wojny. Tak... pamiętam, jak tego wieoru pyjaciel perwał mi opowieść o wizycie Quine’a w księgarni – pisae go nie interesują. „Prawda, że byłeś kiedyś w Schmalkalden?” – ytał. – Kruche, guzowate ręce uwijały się teraz py kasie. – I powiedział, że pojawił się tam olbymi krater... Następnego dnia w gazecie były niezwykłe zdjęcia... Pamięć to cudowna e – podsumował zadowolony z siebie staruszek, podając Robin brązową papierową torbę z dwiema książkami i przyjmując od niej dziesięciofuntowy banknot. – Pamiętam ten lej krasowy – powiedziała Robin, co było kolejnym kłamstwem. Wyjęła z kieszeni komórkę i wcisnęła kilka pycisków, podas gdy staruszek sumiennie odliał resztę. – Tak, mam... Schmalkalden... Jakie to zadziwiające: ogromna dziura pojawiła się nie wiadomo skąd. Tylko że to się stało – dodała, oglądając na niego – pierwszego, a nie ósmego listopada. Zamrugał. – Nie, to był ósmy – powiedział z pekonaniem, jakie mogło się zrodzić tylko z głębokiej niechęci do uznania własnej pomyłki. – Niech pan ojy – odekła Robin, pokazując mu maleńki ekranik. Odsunął okulary

na oło, żeby na niego ojeć. – Jest pan pewny, że mówił o wizycie Owena Quine’a i o leju krasowym podczas tej samej rozmowy? – To jakaś pomyłka – wymamrotał i nie było jasne, y ma na myśli stronę internetową „Guardiana”, siebie czy Robin. Gwałtownie odsunął od siebie telefon. – Nie pamięta pan...? – zaczęła. – To wszystko? – spytał głośno, rumieniąc się. – W takim razie miłego dnia, miłego dnia. I Robin, widząc upór urażonego starego egoisty, wyszła py akompaniamencie brzęczącego dzwonka.

36 Panie Skandal, z wielką radością podzielę się z panem tym, com od niego usłyszał – słowa jego są nader tajemnicze i zagadkowe. William Congreve, Love for Love

Strike pomyślał, że Jerry Waldegrave dokonał dziwnego wyboru, decydując się na lan w Simpson’s-in-the-Strand. Jego ciekawość rosła, gdy zbliżał się do imponującej kamiennej fasady z obrotowymi drewnianymi dwiami, mosiężnymi tablikami i wiszącą latarnią. Wyłożone płytkami wejście zdobiły motywy szachowe. Nigdy się tam nie zapuszał, mimo że restauracja była wiekową londyńską instytucją. Zakładał, że to siedlisko nadzianych biznesmenów i dogadzających sobie przybyszy z innych miast. Jednakże gdy tylko postawił nogę w korytau, pouł się jak w domu. Simpson’s, dawny osiemnastowieny klub szachowy dla dżentelmenów, pemówił do niego starym, znajomym językiem hierarchii, poądku i dostojnych obyajów. Zastał tu ciemne, muliste kolory nocnych klubów wybieranych przez mężczyzn bez porozumienia z ich żeńską połową: kolumny z grubego marmuru i solidne fotele obite skórą, zdolne utymać pijanego dandysa, a dalej, za dwuskydłowymi dwiami, za szatniarką – restaurację pełną ciemnej boazerii. Zupełnie jakby znalazł się z powrotem w jednym z oficerskich kasyn, do których chodził w asie służby w armii. Żeby pouł się naprawdę swojsko, brakowało jedynie kolorów pułku i portretu królowej. Twarde kesła z drewnianym oparciem, śnieżnobiałe obrusy, srebrne tace, na których oywały olbymie wołowe pieenie – siadając py stoliku dla dwóch osób pod ścianą, Strike zastanawiał się, co pomyślałaby o tym miejscu Robin: rozbawiłoby ją y zdenerwowało ostentacyjnym tradycjonalizmem? Dziesięć minut później zjawił się Waldegrave, wodząc oami krótkowidza po całej sali. Strike podniósł rękę i redaktor ruszył chwiejnym krokiem w stronę stolika. – Witam, witam. Miło pana znowu widzieć. Jego jasnobrązowe włosy były jak zwykle rozochrane, a na klapie wygniecionej marynarki widniała smuga pasty do zębów. Leciutka woń winnych wyziewów dotarła na drugą stronę stolika i dosięgła Strike’a. – Dziękuję, że zechciał się pan ze mną spotkać – powiedział Strike. – Nie ma za co. Chcę pomóc. Lię, że nie ma mi pan za złe wyboru tego miejsca. Zdecydowałem się na nie – ciągnął Waldegrave – dlatego że nie natknę się tutaj na nikogo znajomego. Kiedyś, wiele lat temu, pyprowadził mnie tu ojciec. Zdaje się, że od tej pory nic się tu nie zmieniło. Okrągłe oy Waldegrave’a, otoone rogową oprawą okularów, pesuwały się

po grubej warstwie tynku strukturalnego nad ciemną boazerią. Po latach działania dymu tytoniowego drewno miało kolor plamistej ochry. – Po godzinach ędzonych w redakcji woli pan unikać wółpracowników? – ytał Strike. – Nie mam im nic do zaucenia – powiedział Jerry Waldegrave, poprawiając okulary i machając do kelnera – ale akurat teraz w redakcji panuje toksyna atmosfera. Poproszę kieliszek erwonego – zwrócił się do młodego mężyzny, który zareagował na jego gest. – Obojętnie jakiego, wszystko mi jedno. – Pyślę kelnera podającego wino, proszę pana – odekł jednak studząco kelner z małym szachowym skoczkiem wyhaftowanym z przodu marynarki, po czym się oddalił. – Widział pan ten zegar nad dwiami wejściowymi? – ytał Waldegrave, znowu poprawiając okulary. – Podobno stanął w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym waym, kiedy po raz pierwszy wpuszono tu kobietę. To taki tutejszy żarcik. A na menu jest napis „kaa dań”. Widzi pan, nie użyli słowa „menu”, bo ono pochodzi z francuskiego. Mój ojciec uwielbiał takie klimaty. Pyprowadził mnie tu zaraz po tym, jak dostałem się na Oksford. Nie znosił zagranicznych potraw. Strike wyuwał zdenerwowanie Waldegrave’a. Pywykł do tego, że wywołuje w ludziach takie emocje. To nie była odpowiednia chwila, żeby pytać Waldegrave’a, y pomógł Quine’owi napisać scenariusz jego tragicznej śmierci. – Co pan studiował na Oksfordzie? – Angielski – powiedział Waldegrave z westchnieniem. – Ojciec z trudem to pełknął. Chciał, żebym szedł na medycynę. Palce prawej ręki Waldegrave’a grały arpedżio na obrusie. – Więc mówi pan, że atmosfera w redakcji jest napięta? – podjął Strike. – Można tak powiedzieć – odekł Waldegrave, znowu rozglądając się w poszukiwaniu kelnera od win. – Po śmierci Owena dotarło do nas, co się stało. Ludzie kasują mejle jak wariaci, udają, że nigdy nie widzieli tej książki i nie wiedzą, jak się końy. Teraz to już nie jest takie śmieszne. – A wcześniej było? – spytał Strike. – No cóż... Tak, dopóki wszyscy myśleli, że Owen po prostu dał nogę. Ludzie uwielbiają, gdy ktoś ośmiesza silniejszych od nich, prawda? Ani Fancou, ani Chard nie cieszą się powszechną sympatią. Zjawił się kelner od win i podał Waldegrave’owi kartę. – Zamówię butelkę, dobe? – ytał Waldegrave, wodząc po niej wzrokiem. – Zakładam, że pan zaprasza? – Tak – powiedział Strike nie bez obaw. Waldegrave zamówił butelkę château lezongars i pełny złych peuć Strike zobaył, że będzie musiał za nią zapłacić prawie pięćdziesiąt funciaków. W karcie były jednak wina kosztujące blisko dwieście.

– I co? – odezwał się Waldegrave z nagłą śmiałością, kiedy kelner się oddalił. – Znalazł pan jakiś trop? Wie pan, kto to zrobił? – Jeszcze nie – odrzekł Strike. Zapadła niezręczna cisza. Waldegrave poprawił okulary na spoconym nosie. – Pepraszam – mruknął. – Zachowuję się jak prostak. To mechanizm obronny. Po prostu... nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę uwierzyć, że to się stało. – Nikt nigdy nie może – powiedział Strike. W przypływie pewności siebie, Waldegrave wyznał: – Nie mogę się pozbyć tej cholernej, szalonej myśli, że Owen zrobił to sobie sam. Że to zaaranżował. – Naprawdę? – odparł Strike, przyglądając mu się. – Wiem, że to niemożliwe, wiem. – Dłonie redaktora zwinnie wygrywały gamę na krawędzi stolika. – To takie... teatralne. Sposób, w jaki... w jaki go zamordowano. Takie... groteskowe. I... to straszne, ale... jesze żaden autor nie zrobił swojej książce lepszej reklamy. Boże, Owen uwielbiał rozgłos. Biedny Owen. Kiedyś mi powiedział – wcale nie żauję – kiedyś powiedział mi z wielką powagą, że lubi udzielać wywiadów swojej dziewynie. Mówił, że to poądkuje jego procesy myślowe. Spytałem, ego używa jako mikrofonu, no wie pan, tak dla jaj. Powiedzieć panu, co usłyszałem od tego głupiego sukinsyna? „Przeważnie długopisu. Czegokolwiek, co jest pod ręką”. Waldegrave zaczął gwałtownie chichotać, co bardzo przypominało szlochanie. – Biedny drań – powiedział. – Biedny, głupi drań. W końcu zupełnie mu odbiło, prawda? No cóż, mam nadzieję, że Elizabeth Tassel jest zadowolona. Po tym jak go wkurzyła. Pierwszy kelner wrócił z notesem. – Co pan zamawia? – spytał redaktor Strike’a, skupiając oczy krótkowidza na karcie dań. – Wołowinę – powiedział Strike, który zdążył zobayć, jak kroją ją na srebrnej tacy na wózku jeżdżącym obok stolików. Od lat nie jadł puddingu yorkshire – w zasadzie odkąd po raz ostatni był w St Mawes u cioci i wujka. Waldegrave zamówił solę, a potem znowu wyciągnął szyję, wypatrując kelnera od win. Gdy zobaył, jak mężyzna zbliża się z butelką, wyraźnie się odprężył i wygodniej rozsiadł na keśle. Gdy nalano mu do kieliszka, wypił duszkiem kilka łyków, a potem westchnął jak ktoś, kto otrzymał pilną pomoc medyczną. – Mówił pan, że Elizabeth Tassel wkurzyła Quine’a – podpowiedział Strike. – Że jak? – odparł Waldegrave, przystawiając dłoń do ucha. Strike pypomniał sobie, że redaktor niedosłyszy. W restauracji eywiście robiło się tłoczno i coraz gwarniej. Powtórzył głośniej. – A tak – powiedział Waldegrave. – Chodziło o Fancoua. Elizabeth i Owen lubili rozpamiętywać krzywdy, które wyrządził im Fancourt.

– Jakie krzywdy? – spytał Strike, kiedy Waldegrave pociągał kolejny łyk wina. – Fancou od lat wycierał sobie nimi gębę. – Waldegrave w roztargnieniu podrapał się po torsie pez pogniecioną koszulę i wypił jesze więcej. – Owenem z powodu tej parodii powieści jego zmarłej żony, Liz dlatego, że trzymała z Owenem. Zaznaczam, że nikt nigdy nie miał do Fancoua pretensji o to, że zostawił Liz Tassel. Ta kobieta to jędza. Zostało jej już chyba tylko dwóch klientów. Jest pokręcona. Pewnie ędza wieory na rozpamiętywaniu, ile straciła: piętnaście procent tantiem Fancoua to duże pieniądze. Kolacje z okazji wręenia Nagrody Bookera, premiery filmów... Zamiast tego dostała Quine’a uądzającego sobie wywiady z długopisem i przypalone kiełbaski w ogródku Gazeli Pengelly. – Skąd pan wie, że były przypalone? – spytał Strike. – Od Gazeli – powiedział Waldegrave, który wypił już pierwszy kieliszek wina i nalewał sobie drugi. – Była ciekawa, dlaego Liz nie brała udziału w pyjęciu jubileuszowym Roper Chard. Kiedy jej powiedziałem o Bombyx Mori, zapewniła mnie, że Liz to uroa kobieta. Uroa. Nie mogła wiedzieć, co było w książce Owena. Nigdy nie zraniła cudzych uczuć... Nie skrzywdziłaby nawet przeklętej muchy... Ha! – Pan się z tym nie zgadza? – O tak, cholera, nie zgadzam się. Znam ludzi, któy zaynali u Liz Tassel. Zachowują się jak ofiary porwania, za które zapłacono okup. To despotka. Ma przerażający temperament. – Myśli pan, że namówiła Quine’a do napisania tej książki? – No cóż, może nie w dosłownym sensie – powiedział Waldegrave. – Ale niech pan sobie wyobrazi naiwnego pisaa, pekonanego, że jego książki nie są bestsellerami tylko dlatego, że ludzie mu zazdroszą i nie wykonują swojej roboty, który utknął z Liz: wienie wściekłą, zgokniałą jak zaraza i ględzącą o tym, jak bardzo Fancou zawiódł ich oboje. Czy to dziwne, że jego emocje w końcu sięgnęły zenitu? Nawet nie zadała sobie trudu, żeby dokładnie peytać jego książkę. Gdyby nie to, że zginął, powiedziałbym, że dostała za swoje. Ten głupi pomylony drań dopiekł nie tylko Fancouowi, prawda? Jej też, ha, ha! I cholernemu Danielowi, i mnie, i wszystkim. Wszystkim! Podobnie jak inni znani Strike’owi alkoholicy, Jerry Waldegrave pekroył granicę upojenia już po dwóch kieliszkach wina. Jego ruchy nagle stały się bardziej niezgrabne, a gesty bardziej zamaszyste. – Myśli pan, że Elizabeth Tassel namówiła Quine’a, żeby zaatakował Fancourta? – Nie mam co do tego żadnych wątpliwości – powiedział Waldegrave. – Żadnych. – Ale kiedy z nią rozmawiałem, mówiła, że to, co Quine napisał o Fancourcie, to nieprawda – oznajmił mu Strike. – Że jak? – odrzekł Waldegrave, przystawiając dłoń do ucha. – Powiedziała mi – powtóył głośno Strike – że to, co Quine napisał w Bombyx Mori o Fancourcie, jest kłamstwem. Że Fancou wcale nie napisał parodii, która popchnęła jego żonę do samobójstwa. Twierdziła, że napisał ją Quine.

– Nie o tym mówię – powiedział Waldegrave, kręcąc głową, jakby miał do ynienia z tępakiem. – Nie mam na myśli... Nieważne. Nieważne. Wypił już ponad pół butelki. Alkohol dodał mu pewności siebie. Strike zamilkł, wiedząc, że drążenie tematu wywołałoby jedynie twardy pijacki opór. Lepiej było pozwolić, żeby Waldegrave podążał tam, dokąd chciał, i tylko delikatnie trzymać rękę na sterze. – Owen mnie lubił – wyznał Waldegrave. – No cóż, wiedziałem, jak się z nim obchodzić. Wystaryło połechtać jego próżność i można go było nakłonić do wszystkiego. Teba było go wychwalać pez pół godziny, zanim zaproponowało się jakąś zmianę w maszynopisie. I drugie pół godziny, zanim zaproponowało się następną. To był jedyny osób. Tak naprawdę wcale nie chciał mnie zranić. Nie myślał loginie, głupi drań. Chciał znowu wystąpić w telewizji. Wydawało mu się, że wszyscy są peciwko niemu. Nie zdawał sobie sprawy, że igra z ogniem. Był psychicznie chory. Waldegrave oklapł na keśle i tyłem głowy zdeył się z głową siedzącej za nim dużej, wystrojonej kobiety. – Przepraszam! Przepraszam! Gdy uciła mu pez ramię wściekłe ojenie, pysunął się z kesłem do stolika, wywołując brzęk sztućców na obrusie. – Więc o co chodziło z tym Krojczym? – spytał Strike. – Hę? – powiedział Waldegrave. Tym razem Strike nie miał wątpliwości, że przystawienie dłoni do ucha było zbędne. – Z Krojczym... – Krojczy równa się redaktor. To oczywiste – powiedział Waldegrave. – A ten zakrwawiony worek i karlica, którą usiłuje pan utopić? – Znaenie symboline – odparł Waldegrave i lekceważąco machnął ręką, o mało nie pewracając kieliszka z winem. – Jakiś jego pomysł, który oduciłem, fragment pieczołowicie skomponowanej prozy, którą chciałem zniszczyć. Zraniłem jego uczucia. Strike słyszał tysiące pygotowanych z wypedzeniem odpowiedzi i uznał jego wyjaśnienie za zbyt gładkie, zbyt potoczyste, zbyt szybkie. – To wszystko? – No cóż – powiedział Waldegrave ze zduszonym śmiechem. – Nigdy nie utopiłem żadnej karlicy, jeśli to pan sugeruje. Pijacy zawsze byli trudnymi rozmówcami. W Wydziale do raw Specjalnych odueni podejani i świadkowie należeli do adkości. Strike pamiętał uzależnionego od alkoholu majora, którego dwunastoletnia córka wyjawiła w szkole w Niemczech, że jest molestowana. Gdy Strike zjawił się w jej rodzinnym domu, major zamachnął się na niego butelką z utrąconym dnem. Strike go ogłuszył. Jednakże tutaj, w cywilnym świecie, gdzie tuż obok sterał kelner od win, pijany, pociwy redaktor mógł wstać i wyjść i Strike nie byłby w stanie nic na to poradzić. Mógł tylko mieć nadzieję, że naday się okazja, żeby wrócić do tematu Krojczego, że Waldegrave zostanie na miejscu i dalej będzie mówił.

Wózek ze szkocką wołowiną podjechał dostojnie i zatymał się obok Strike’a. Uroyście odkrojono żeberka, a Waldegrave’owi podano solę. „Żadnych taksówek pez następne ty miesiące” – zapowiedział sobie surowo Strike, śliniąc się na widok puddingu yorkshire, pasternaku i ziemniaków nakładanych na tale. Wózek potoył się dalej. Waldegrave, który wypił już dwie tecie butelki wina, wpatrywał się w rybę, jakby nie był pewny, skąd się ped nim wzięła, po ym palcami włożył do ust małego ziemniaka. – Czy Quine rozmawiał z panem o tym, co pisze, zanim oddał maszynopis? – ytał Strike. – Nigdy – powiedział Waldegrave. – Na temat Bombyx Mori usłyszałem od niego jedynie to, że jedwabnik jest metaforą pisarza, który musi przejść męki, żeby stworzyć dobre dzieło. To wszystko. – Nigdy nie prosił pana o radę albo o pomoc? – Nie, nie, Owen zawsze uważał, że sam wie najlepiej. – To typowe? – Pisae są różni – powiedział Waldegrave – ale Owen zawsze był na tym bardziej tajemniym końcu skali. Widzi pan, uwielbiał zaskakiwać. To pemawiało do jego poczucia dramatyzmu. – Pewnie policja pytała pana, co pan robił, kiedy dostał pan ten maszynopis – powiedział Strike, jak gdyby nigdy nic. – No tak, już to perabiałem – pyznał obojętnie Waldegrave. Bez większego powodzenia próbował pozbawić kręgosłupa solę, którą nieopatnie zażyył sobie w całości. – Dostałem maszynopis w piątek, zajrzałem do niego dopiero w niedzielę... – Miał pan gdzieś wyjechać, prawda? – Do Paryża – powiedział Waldegrave. – Świętować rocznicę ślubu. Nie udało się. – Coś panu wypadło? Waldegrave wlał do kieliszka resztę wina. Kilka kropel ciemnego płynu adło na biały obrus i się rozrosło. – Pokłóciliśmy się w drodze na Heathrow, paskudnie się pokłóciliśmy. Zawróciłem i pojechałem do domu. – Nieciekawie – powiedział Strike. – Nasze małżeństwo od lat wisi na włosku – odparł Waldegrave i poddał się w nierównej walce z solą, oducając widelec i nóż z bękiem, który zwrócił uwagę siedzących niedaleko gości. – JoJo jest już duża. Nie ma sensu tego ciągnąć. Rozstajemy się. – Przykro mi to słyszeć – powiedział Strike. Waldegrave smętnie wzruszył ramionami i napił się wina. Szkła jego okularów w rogowej oprawie pokrywały odciski palców, a kołnie koszuli był brudny i postępiony. Strike – doświadony w takich rawach – pomyślał, że redaktor wygląda jak ktoś, kto ał

w ubraniu. – Po kłótni wrócił pan prosto do domu, prawda? – To duży dom. Nie musimy się widzieć, jeśli nie mamy ochoty. Krople wina rosły na śnieżnobiałym obrusie niczym karmazynowe kwiaty. – Czarna plama: oto, z ym mi się to wszystko kojay – podjął Waldegrave. – No wie pan, Wya skarbów... Czarna plama. Podejenie pada na wszystkich, któy ytali tę cholerną książkę. Wszyscy oglądają na siebie z ukosa. Każdy, kto zna zakońenie, jest podejany. Policja była w moim cholernym gabinecie, wszyscy się gapili... Peytałem to w niedzielę – dodał, gwaownie wracając do pytania Strike’a – i powiedziałem Liz Tassel, co o niej myślę. Potem życie potoyło się dalej. Owen nie odpowiadał na telefony. Myślałem, że pechodzi załamanie nerwowe. Miałem własne cholerne problemy. Daniel Chard się wściekł... Piepyć go. Odszedłem z pracy. Miałem dość. Oskarżenia. Koniec z tym. Wydzierał się na mnie przed całą cholerną redakcją. Koniec z tym. – Oskarżenia? – podchwycił Strike. Jego technika pesłuchania zaynała pypominać wprawne poruszanie piłkaykami Subbuteo: kołyszący się rozmówca potebował jedynie odpowiedniego, lekkiego dotyku (Strike miał w latach siedemdziesiątych zestaw Arsenalu, grywał też na ręnie malowanej drużynie Plymouth Argyle Dave’a Polwoha, gdy obaj leżeli na buchu na dywanie ped kominkiem w domu Chuma). – Dan myśli, że plotkowałem o nim z Owenem. Cholerny kretyn. Wydaje mu się, że nikt nie wie... Ludzie gadają o tym od lat. Nie musiałem mówić Owenowi. Wszyscy to wiedzą. – Że Chard jest gejem? – Gejem? Kogo to obchodzi... On to wypiera. Nie jestem pewny, y sam o tym wie. Ale lubi ładnych młodych mężczyzn, lubi ich malować nago. Jak powszechnie wiadomo. – Proponował, że pana namaluje? – spytał Strike. – Chryste, nie – powiedział Waldegrave. – Wiele lat temu womniał mi o tym Joe North. O! – ożywił się na widok kelnera od win. – Poproszę jeszcze kieliszek tego samego. Strike’owi pozostało się jedynie cieszyć, że nie zamówił następnej butelki. – Przykro mi, proszę pana, tego wina nie sprzedajemy na kie... – W takim razie cokolwiek. Byle było czerwone. Cokolwiek. – To się działo lata temu – ciągnął Waldegrave, zaynając tam, gdzie perwał. – Dan chciał, żeby Joe mu pozował. Joe kazał mu spieprzać. Wszyscy o tym wiedzą, od lat. Odchylił się do tyłu i znowu udeył w dużą kobietę, która na swoje nieszęście akurat jadła zupę. Strike patył, jak jej rozzłoszony towaysz wzywa kelnera, żeby się poskarżyć. Kelner pochylił się nad Waldegrave’em i pepraszającym, le stanowym tonem powiedział: – Czy mógłby pan przysunąć krzesło do stolika? Ta pani z tyłu... – Przepraszam, przepraszam.

Waldegrave pysunął się do Strike’a, oparł łokcie na stoliku, odsunął z ou lątane włosy i głośno powiedział: – Pieprzony egoista. – Kto? – spytał Strike, kończąc z żalem posiłek, jakiego dawno nie jadł. – Dan. Dostał to peklęte wydawnictwo na taleu... Pez całe życie ma forsy jak lodu... Niech sobie mieszka na wsi i maluje służącego, jeśli właśnie tego chce... Ja mam dość. Założę własne... Założę własne cholerne wydawnictwo. Zadzwoniła komórka Waldegrave’a. Minęło trochę asu, zanim ją zlokalizował. Ped odebraniem połączenia spojrzał na numer na wyświetlaczu. – Co słychać, JoJo? Mimo że w restauracji było gwarno, Strike usłyszał odpowiedź: przenikliwy, daleki krzyk na linii. Waldegrave wydawał się przerażony. – JoJo? Czy ty...? Po chwili jego ziemista, żyliwa twa napięła się jednak bardziej, niż Strike mógłby pypuszać. Na szyi Waldegrave’a nabmiały żyły, a jego usta rozciągnęły się w paskudnym grymasie. – Pierdol się! – powiedział, a jego donośny głos dotarł do wszystkich stolików wokół i pięćdziesiąt głów gwaownie się podniosło, perywając wszelkie rozmowy. – Nie dzwoń do mnie z numeru JoJo! Nie, ty piepona, pijana... Słyszałaś!... Ja piję dlatego, że jestem, kurwa, twoim mężem, ot co! Duża kobieta za Waldegrave’em odwróciła się obuona. Kelney piorunowali go wzrokiem. Jeden zapomniał się do tego stopnia, że zastygł z puddingiem yorkshire w połowie drogi na tale jakiegoś japońskiego biznesmena. Elegancki klub dla dżentelmenów bez wątpienia bywał już świadkiem pijackich burd, le one wciąż szokowały wśród ciemnej boazerii, szklanych żyrandoli i ka dań, gdzie wszystko było beznamiętne i brytyjskie, spokojne i stateczne. – A czyja to, kurwa, wina? – krzyknął Waldegrave. Chwiejnie podźwignął się na nogi, znowu stukając kesłem w kesło swojej nieszęsnej sąsiadki, le tym razem jej towaysz nie zaprotestował. W restauracji zapadła cisza. Waldegrave wychodził wężykiem, mając w ubie jedną i jedną tecią butelki wina. Klął w słuchawkę, a pozostawiony py stoliku Strike w tym zamieszaniu odkrył w sobie z rozbawieniem lekką dezaprobatę dla mężczyzny, który nie ma mocnej głowy. – Poproszę o rachunek – powiedział do najbliżej stojącego osłupiałego kelnera. Był zawiedziony, że nie zdążył skosztować puddingu z rodzynkami, który zauważył w karcie, ale musiał dogonić Waldegrave’a. Klienci restauracji mamrotali pod nosem i obserwowali go kątem oka. Strike zapłacił, wstał od stołu i podpierając się laską, ruszył krętym tropem Waldegrave’a. Widząc oburzoną minę kierownika sali i słysząc kyki redaktora za dwiami, domyślił się, że teba było użyć odrobiny perswazji, żeby Waldegrave opuścił budynek.

Zauważył swojego towaysza opaego o zimny mur po lewej stronie dwi. Sypał gęsty śnieg, który skypiał na chodnikach. Pechodnie byli opatuleni po uszy. Gdy znikło solidne, szlachetne tło, Waldegrave pestał pypominać lekko zaniedbanego naukowca. Pijany, brudny i wygnieciony, klnący w słuchawkę tymaną w wielkiej dłoni, kojaył się raczej z chorym umysłowo kloszardem. – Pecież to, kurwa, nie moja wina, głupia suko! Czy to ja napisałem tę pierdoloną książkę? Ja?... No to z nią, kurwa, porozmawiaj... Jeśli nie, sam to zrobię... Nie groź mi, ty paskudna, pieprzona szmato... Gdybyś nie rozłożyła nóg... To, co, kurwa, słyszałaś... Waldegrave zauważył Strike’a. Pez chwilę gapił się na niego bez słowa, a potem się rozłąył. Komórka wyślizgnęła mu się z niezgrabnych palców i wylądowała na zaśnieżonym chodniku. – Niech to szlag – powiedział Jerry Waldegrave. Wilk znów pemienił się w owcę. Gdy redaktor gołymi rękami macał w rozmiękłym śniegu wokół swoich stóp w poszukiwaniu telefonu, adły mu okulary. Strike je podniósł i podał mu. – Dzięki. Dzięki. Przepraszam. Przepraszam... Kiedy redaktor wpychał okulary z powrotem na nos, Strike zauważył łzy na jego uchniętych polikach. Wsadziwszy pęknięty telefon do kieszeni, Waldegrave ze zrozpaczoną miną spojrzał na detektywa. – Zrujnowała mi piepone życie – powiedział. – Ta książka. A myślałem, że Owen... Że chociaż to jedno jest dla niego święte. Przecież ma córkę. Chociaż to jedno... Wykonując kolejny lekceważący gest, odwrócił się i odszedł, zataając się. Był kompletnie pijany. Detektyw domyślił się, że ped ich otkaniem wypił co najmniej jedną butelkę. Nie było sensu za nim iść. Patąc, jak Waldegrave znika wśród wirujących płatków śniegu za bożonarodzeniowymi zakupowiami, któy objueni brnęli po brei na chodnikach, Strike pypomniał sobie dłoń niedelikatnie zaciśniętą na pedramieniu, surowy męski głos i słowa rozzłoszonej młodej kobiety: „Mamusia od razu do niego poszła, czemu jej nie złapiesz?”. Stawiając kołnie płasza, pomyślał, że teraz już chyba wie, co znayły rogi pod apką Krojego, karlica w zakrwawionym worku i – najokrutniejsza ze wszystkiego – próba jej utopienia.

37 [...] gdy mnie do furii przywiodą, tracę cierpliwość i rozum. William Congreve, The Double-Dealer

Pod niebem w koloe brudnego srebra Strike ruszył w powrotną drogę do agencji, brnąc z trudem w szybko pybywającym śniegu, który wciąż mocno padał. Choć nie pił niego opró wody, był trochę upojony dobrym, sycącym jedzeniem, które dało mu złudne poucie dobrostanu, jakiego Waldegrave doświadył prawdopodobnie jesze ped południem py okazji picia w pracy. Pokonanie odległości między Simpson’s-in-the-Strand a pełną peciągów małą agencją py Denmark Street zajęłoby rawnemu i nieosłabionemu dorosłemu łowiekowi jakieś piętnaście minut. Wprawdzie kolano Strike’a wciąż było obolałe i peciążone, ale właśnie wydał na jeden posiłek więcej, niż wynosił jego tygodniowy budżet na jedzenie. Zapalił więc papierosa i kuśtykał w ostrym jak bytwa mrozie, pochylając głowę ped śniegiem i zastanawiając się, jakie wieści przyniesie Robin z księgarni Bridlington. Mijając żłobkowane kolumny Lyceum eatre, rozmyślał o tym, że Daniel Chard jest pekonany o udziale Jerry’ego Waldegrave’a w powstaniu książki Quine’a, podas gdy Waldegrave uważa, iż Elizabeth Tassel grała na pouciu kywdy autora, aż w końcu ten pelał swoje żale na papier. Zastanawiał się, y nie są to jedynie zwyajne pypadki źle ulokowanej złości. Czy Chard i Waldegrave, którym makabryna śmierć Quine’a odebrała faktynego winowajcę, szukali żywych kozłów ofiarnych, chcąc wyładować na nich nagromadzoną złość? A może słusznie zauważyli obce wpływy w Bombyx Mori? Szkarłatna fasada Coach and Horses py Wellington Street, do której właśnie się zbliżał, wyglądała bardzo kusząco. Laska Strike’a miała teraz trudne zadanie, a kolano mocno dawało mu się we znaki. Ciepło, piwo i wygodne kesło... Ale tecia wizyta w pubie w ciągu tygodnia... Nie powinien był podtymywać tego zwyaju... Jerry Waldegrave był żywym przykładem, do czego może prowadzić takie postępowanie... Pechodząc obok, nie mógł się powstymać i ucił pez okno tęskne ojenie na światło połyskujące na mosiężnych nalewakach do piwa i na wesołych mężyzn ze słabszą wolą niż on... Zauważył ją kątem oka. Wysoka i pygarbiona w arnym płaszu, z rękami w kieszeniach mknęła za nim po brejowatym chodniku: jego peśladowyni, która zaatakowała go w sobotni wieczór. Nie zwolnił kroku i nie odwrócił się, żeby na nią ojeć. Tym razem się nie bawił. Nie zamieał pystawać, żeby testować jej amatorski styl śledzenia, nie zamieał jej pokazywać, że się zorientował. Szedł dalej, nie oglądając pez ramię, i tylko ludzie

z podobnym doświadeniem w zakresie kontrwywiadu zauważyliby, jak mimochodem zerka na dogodnie umiejscowione okna i odbijające obraz mosiężne tabliki na dwiach. Jedynie oni mogliby dostrzec wzmożoną czujność ukrytą pod pozorną obojętnością. Większość morderców to niedbali amatoy – właśnie dlatego się ich łapie. Upór tej kobiety mimo ich otkania w sobotni wieór świadył o lekkomyślności dużego kalibru i właśnie na to liył Strike, idąc po Wellington Street, na pozór nieświadomy śledzącej go osoby z nożem w kieszeni. Kiedy peszedł pez Russell Street, zniknęła mu z ou, udając, że wchodzi do Marquess of Anglesey, ale szybko pojawiła się z powrotem, raz po raz chowając się za kwadratowymi filarami biurowca i ając się w bramie, żeby trochę zwiększyć dzielący ich dystans. Strike już prawie nie uł bólu w kolanie. Zamienił się w sto osiemdziesiąt siedem centymetrów skupienia. Tym razem nie miała pewagi. Nie mogła go zaskoyć. Domyślał się, że jeśli w ogóle cokolwiek zaplanowała, jej plan rowadzał się do koystania z każdej nadaającej się szansy. To od niego zależało stwoenie okazji, której na pewno by nie przepuściła, i dopilnowanie, by nie dopięła swego. Minął Royal Opera House z klasynym poykiem, kolumnami i posągami. Na Endell Street weszła do starej erwonej budki telefoninej, bez wątpienia po to, żeby ochłonąć i rawdzić, y pypadkiem jej nie zauważył. Strike szedł dalej równym krokiem, patąc prosto ped siebie. Nabrała pewności i jesze raz wyszła na zatłoony chodnik, podążając za nim wśród umęonych pechodniów objuonych torbami zakupów, a gdy ulica się zwęziła, kobieta przyspieszyła, raz po raz chowając się w bramach. W pobliżu agencji Strike podjął decyzję i skręcił z Denmark Street w lewo, we Flitcro Street prowadzącą do Denmark Place, gdzie ciemne pejście obklejone ulotkami zeołów muzycznych prowadziło z powrotem do jego agencji. Czy kobieta się odważy? Gdy wszedł w ulikę, w której odgłos jego kroków odbijał się cichym echem od zawilgotniałych murów, nieznanie zwolnił kroku. Po chwili usłyszał ją za sobą – biegła. Wykonał gwaowny obrót na zdrowej nodze i się zamachnął. Kiedy laska udeyła ją w ramię, rozległ się okyk bólu. Nóż do wykładzin wypadł jej z ręki, odbił się od kamiennego muru i o mało nie trafił Strike’a w oko. Detektyw zamknął swoją prześladowczynię w brutalnym uścisku, zmuszając ją do krzyku. Bał się, że jakiś bohater pybędzie jej na ratunek, ale nikt się nie zjawił. Teraz najważniejszy był pośpiech. Okazała się silniejsza, niż pypuszał, i zaciekle walyła, próbując go kopnąć w jaja i podrapać mu twa. Wykonując następny oszędny obrót, chwycił ją za szyję jak zapaśnik. Jej stopy ślizgały się i szurały na mokrym chodniku. Kiedy wiła się w jego uścisku, próbując go ugryźć, schylił się po nóż do wykładzin, ciągnąc ją za sobą i o mało nie tracąc równowagi. Poucił laskę, której nie był w stanie teraz nieść, i powlókł kobietę w stronę Denmark Street.

Działał szybko, a jej po szamotaninie zabrakło tchu w piersiach i nie była w stanie kyeć. Z krótkiej zimnej ulicy zniknęli już zakupowie i żadni pechodnie na Charing Cross Road nie zauważyli niego podejanego, kiedy zmuszał ją do pokonania krótkiej odległości dzielącej ich od czarnych drzwi. – Muszę wejść, Robin! Szybko! – kyknął do domofonu, a kiedy dwi się otwoyły, wszedł z hukiem na klatkę. Powlókł kobietę po metalowych schodach. Jego prawe kolano gwaownie protestowało, a waski niedawnej agresorki, która już zaęła kyeć, odbijały się echem od ścian. Strike zauważył poruszenie za peszklonymi dwiami posępnego i ekscentrynego grafika zajmującego biuro pod agencją detektywistyczną. – Tylko się wygłupiamy! – zawołał w stronę dwi, tasząc swoją peśladowynię na górę. – Cormoran? Co się... O mój Boże! – powiedziała Robin, gapiąc się na niego z góry. – Przecież nie możesz... Co ty wyrabiasz? Puść ją! – Właśnie... cholera... znowu... próbowała mnie dźgnąć – wydyszał Strike i podejmując ostatni olbymi wysiłek, zmusił swoją niedoszłą oprawynię do pestąpienia progu. – Zamknij drzwi na klucz! – krzyknął do Robin, która wbiegła za nimi i wykonała polecenie. Strike ucił kobietę na kanapę obitą sztuną skórą. Kaptur opadł do tyłu, odsłaniając podłużną bladą twa z wielkimi brązowymi oami i gęstymi ciemnymi falującymi włosami sięgającymi ramion. Palce końyły się ostrymi karmazynowymi paznokciami. Wyglądała najwyżej na dwadzieścia lat. – Ty draniu! Ty draniu! Próbowała się podnieść, ale Strike stał nad nią z morderą miną, więc zmieniła zdanie, opadła z powrotem na kanapę i masowała sobie białą szyję, na której widniały ciemnoróżowe ślady po zadrapaniach w miejscu, gdzie trzymał ją Strike. – Powiesz mi, dlaczego próbujesz mnie dźgnąć? – spytał Strike. – Pierdol się! – Bardzo oryginalne – odparł. – Robin, dzwoń na policję... – Niee! – zawyła kobieta w erni niym pies osaający zwieynę. – On mnie pobił – wydyszała, zwracając się do Robin, i z rozpaliwym zapamiętaniem pociągnęła się za bluzkę, żeby odsłonić ślady na swojej mocnej, białej szyi. – Wlókł mnie, ciągnął... Robin spojrzała na Strike’a, trzymając rękę na słuchawce. – Dlaego mnie śledzisz? – ytał zasapany Strike groźnym tonem, wciąż stojąc nad kobietą. Skuliła się na skypiących poduszkach, le Robin, która nie oderwała palców od telefonu, zauważyła w jej strachu odrobinę rozkoszy, a w osobie, w jaki się od niego odwróciła – cień zmysłowości. – Ostatnia szansa – warknął Strike. – Dlaczego...? – Co się tam dzieje? – dobiegł płaczliwy głos z dołu.

Robin ojała na Strike’a. Podbiegła do dwi, otwoyła je i wymknęła się na klatkę schodową, podas gdy Strike nadal pilnował swojego jeńca, zaciskając zęby i pięść. Zauważył, jak za dużymi ciemnymi oami pomalowanymi na kolor fiołków pemyka i natychmiast gaśnie myśl o wzywaniu pomocy. Kobieta drżała, zaęła płakać, ale zęby wciąż miała obnażone. Pomyślał, że w jej łzach jest więcej wściekłości niż rozpaczy. – Wszystko w poądku, panie Crowdy – zawołała Robin. – Tylko się wygłupiamy. Przepraszam, że byliśmy tak głośno. Robin wróciła do agencji i znowu zamknęła za sobą dwi. Kobieta sztywno siedziała na kanapie, łzy toyły jej się po polikach, a szponiaste paznokcie wpijały się w krawędź siedziska. – Pieprzę to – powiedział Strike. – Jeśli nie chcesz gadać, dzwonię po policję. Najwidoniej mu uwieyła. Ledwie zdążył zrobić dwa kroki w stronę telefonu, wyszlochała: – Chciałam cię powstrzymać. – Przed czym? – spytał Strike. – Jakbyś nie wiedział! – Daruj sobie te piepone gierki! – kyknął, pochylając się z zaciśniętymi wielkimi pięściami. Rwący ból w kolanie uł teraz aż nazbyt wyraźnie. To pez nią upadł i znowu uszkodził sobie więzadła. – Cormoran – powiedziała Robin zdecydowanym tonem, wślizgując się między nich i zmuszając go do odsunięcia się. – Posłuchaj – zwróciła się do dziewyny. – Posłuchaj mnie. Wyjaśnij mu, dlaczego to robisz, a być może nie zadzwoni... – Chyba, kurwa, żartujesz – powiedział Strike. – Dwa razy próbowała mnie dźgnąć... – ...być może nie zadzwoni po policję – dokończyła niezrażona Robin, podnosząc głos. Kobieta zerwała się z miejsca i rzuciła w stronę drzwi. – O nie, zapomnij – powiedział Strike i szybko kuśtykając, ominął Robin, złapał swoją peśladowynię w pasie i niezbyt delikatnie ucił ją z powrotem na kanapę. – Coś ty za jedna? – Boli! – kyknęła. – Teraz naprawdę zrobiłeś mi kywdę... Moje żebra... Pozwę cię za napaść, ty draniu... – W takim razie będę do ciebie mówił Pippa, zgoda? – powiedział Strike. Zadrżała, wydając z siebie zduszony okrzyk, i rzuciła mu nienawistne spojrzenie. – Ty... Ty... Spier... – Tak, tak, mam spierdalać – przerwał jej rozdrażniony Strike. – Imię i nazwisko! Jej pierś gwałtownie falowała pod ciężkim płaszczem. – Skąd będziesz wiedział, y nie kłamię, nawet jeśli ci powiem? – wydyszała, znowu ostentacyjnie stawiając opór.

– Potrzymam cię tu, dopóki tego nie sprawdzę – odparł Strike. – Porwanie! – zawołała głosem ostrym i donośnym jak u robotnika portowego. – Areszt obywatelski – rostował Strike. – Próbowałaś mnie, kurwa, dźgnąć nożem. No dobra, pytam ostatni raz... – Pippa Midgley – warknęła. – Nareszcie. Masz przy sobie dowód osobisty? Wykonując niekontrolowany obraźliwy gest, wsunęła rękę do kieszeni i wyjęła bilet miesięczny, który następnie rzuciła Strike’owi. – Tu jest napisane: Phillip Midgley. – Co ty powiesz? Patąc, jak implikacje tego odkrycia docierają do Strike’a, Robin – mimo napiętej atmosfery w poczekalni – nagle zachciało się śmiać. – Epicoene – powiedziała z wściekłością Pippa Midgley. – Nie rozumiesz? To dla ciebie zbyt subtelne, głąbie? Spojał na nią. Jabłko Adama na podrapanym, pokrytym plamami gardle wciąż było dobrze widoczne. Znowu schowała ręce głęboko do kieszeni. – W przyszłym roku będę Pippą we wszystkich dokumentach – powiedziała. – Pippa – powtóył Strike. – To ty napisałaś: „Rozciągnę go dla ciebie na pierdolonym łożu tortur”, prawda? – Aha – powiedziała Robin i przeciągle westchnęła, łącząc fakty. – Ahaa, jaki pan mądry, panie Twardzielu – przedrzeźniła ją złośliwie Pippa. – Znasz Kathryn Kent osobiście czy przyjaźnicie się tylko w cyberprzestrzeni? – A co? Czy znajomość z Kath Kent to teraz przestępstwo? – Skąd znałaś Owena Quine’a? – Nie chcę rozmawiać o tym draniu – powiedziała i jej pierś znowu zaęła gwaownie falować. – To, co mi zrobił... To, co zrobił... Udając... Kłamał... Pieprzony fałszywy drań... Świeże łzy popłynęły jej po poliku i dostała histerii. Zakońone szkarłatem dłonie zanuyła we włosach, stopami zabębniła w podłogę. Kołysała się w pód i w tył, głośno zawodząc. Strike obserwował ją z odrazą i pół minuty później powiedział: – Mogłabyś się, kurwa, zamknąć... Robin uciszyła go jednak ojeniem, poiesznie wyjęła garść chusteek z pudełka na biurku i wcisnęła je Pippie do ręki. – Dz-dzię... – Napijesz się herbaty albo kawy, Pippa? – spytała uprzejmie Robin. – Ka... awy... po... pro... – Robin, do cholery, ona przed chwilą próbowała dźgnąć mnie nożem! – Ale jej się nie udało, prawda? – odparła Robin, włączając czajnik. – Nieudolność – powiedział z niedowieaniem – nie jest w świetle prawa żadnym pieprzonym usprawiedliwieniem!

Znowu spojrzał na Pippę, która śledziła ich rozmowę z rozdziawionymi ustami. – Dlaego za mną chodzisz? Ped ym chcesz mnie powstymać? Ostegam: to, że twoje pochlipywanie przekonało Robin... – Pracujesz dla niej! – zawołała Pippa. – Dla tej stukniętej suki, jego żony! Dostała forsę, prawda? Wiemy, po co cię zatrudniła, nie jesteśmy żadnymi pieprzonymi debilkami! – „My” to znay kto? – ytał ostro Strike, ale ciemne oy Pippy znowu pesunęły się w stronę dwi. – Pysięgam na Boga – zapowiedział Strike, ując w potwornie zmęonym kolanie rwący ból, który doprowadzał go niemal do zgytania zębami – jeśli jesze jeden piepony raz pobiegniesz w stronę tych dwi, zadzwonię na policję, złożę zeznania i będę z zadowoleniem patrzył, jak zamykają cię za usiłowanie morderstwa. A w pudle nie będziesz miała wesoło, Pippa – dodał. – Nie przed operacją. – Cormoran! – upomniała go oburzona Robin. – Ja tylko stwierdzam fakt – powiedział. Pippa opadła z powrotem na sofę i z nieudawanym perażeniem wpatrywała się w Strike’a. – Kawa – powiedziała Robin stanowym tonem, wychodząc zza biurka i wkładając kubek do jednej ze szponiastych dłoni. – Pippa, na litość boską, po prostu mu wyjaśnij, o co tu właściwie chodzi. Wyjaśnij mu. Choć Pippa wydawała się niezrównoważona i agresywna, Robin, chcąc nie chcąc, było żal tej dziewyny, która chyba w ogóle nie zastanowiła się nad ewentualnymi konsekwencjami zaatakowania nożem prywatnego detektywa. Robin mogła jedynie założyć, że Pippa posiada w nadmiae tę samą cechę co jej młodszy brat Main, który słynął w rodzinie z braku dalekowzroności i z umiłowania niebezpieeństw, co owocowało większą libą wizyt na pogotowiu niż w wypadku reszty rodzeństwa razem wziętej. – Wiemy, że zatrudniła cię po to, żeby nas wrobić – zaskrzeczała Pippa. – „Ona”, czyli kto – warknął Strike. – I kogo masz na myśli, mówiąc „my”? – Leonora Quine! – powiedziała Pippa. – Wiemy, jaka ona jest i do ego jest zdolna! Nienawidzi nas, mnie i Kath. Zrobiłaby wszystko, żeby nam zaszkodzić. Zamordowała Owena i próbuje to zwalić na nas! Możesz sobie robić tę głupią minę! – kyknęła do Strike’a, który uniósł brwi do połowy oła. – To stuknięta suka, zazdrosna jak diabli. Nie mogła ścierpieć, że Owen się z nami spotyka, a teraz kazała ci węszyć i szukać na nas haków! – Nie wiem, czy sama wierzysz w te paranoiczne brednie... – Dobrze wiemy, co się dzieje! – zawołała Pippa. – Zamknij się. Kiedy zaęłaś mnie śledzić, o śmierci Quine’a nie wiedział nikt z wyjątkiem mordercy. Szłaś za mną w dniu, w którym znalazłem zwłoki, i wiem, że wcześniej przez tydzień śledziłaś Leonorę. Dlaczego? – Nie odpowiedziała, więc powtórzył: – Ostatnia szansa: dlaczego mnie śledziłaś, po tym jak wyszedłem od Leonory?

– Myślałam, że doprowadzisz mnie do Owena – powiedziała Pippa. – Dlaczego chciałaś się z nim spotkać? – Żeby go, kurwa, zabić! – wasnęła Pippa i Robin utwierdziła się w pekonaniu, że Pippę, podobnie jak Maina, cechuje prawie zupełny brak instynktu samozachowawczego. – A dlaego chciałaś go zabić? – ytał Strike, jakby nie powiedziała niego niezwykłego. – Za kywdę, jaką nam wyądził tą pieponą, ohydną książką! Pecież wiesz... Czytałeś ją... Epicoene... Co za drań, co za drań... – Spokój, do cholery! Więc już wtedy znałaś treść Bombyx Mori? – No jasne... – I wtedy zaczęłaś wpychać gówno przez skrzyknę na listy w drzwiach Quine’a? – Gówno za gówno! – krzyknęła. – Dowcipnie. Kiedy przeczytałaś tę książkę? – Kath przeczytała mi fragmenty o nas przez telefon, a potem do niej przyszłam i... – Kiedy ci przeczytała te fragmenty przez telefon? – K-kiedy wróciła do domu i znalazła to na wycierace. Cały maszynopis. Ledwo otwoyła dwi. Wsunął to pez skynkę razem z liścikiem – powiedziała Pippa Midgley. – Pokazała mi go. – Co było w tym liściku? – Napisał: „Zemsta za nas oboje. Mam nadzieję, że się cieszysz! Owen”. – „Zemsta za nas oboje”? – powtórzył Strike, marszcząc brwi. – Wiesz, co miał na myśli? – Kath nie chciała mi powiedzieć, ale na pewno to zrozumiała. Była z-zrozpaona – powiedziała Pippa, gwaownie oddychając. – Ona jest... To cudowna kobieta. Nie znasz jej. Była dla mnie jak m-matka. Spotkałyśmy się na kursie pisarstwa i stałyśmy się jak... Jesteśmy jak... – Złapała oddech i jęknęła: – To był drań. Kłamał nam na temat tego, co pisze. Kłamał o... o wszystkim... Znowu zaczęła płakać, zawodząc i szlochając. – Pippa – odezwała się Robin łagodnym tonem, obawiając się pana Crowdy’ego. – Po prostu nam powiedz, na jaki temat skłamał. Cormoran chce tylko poznać prawdę, nie próbuje nikogo wrabiać... Nie była pewna, y Pippa ją usłyszała ani y jej uwieyła. Być może ta kobieta chciała jedynie dać upust swojemu wzbueniu. Wzięła głęboki oddech, zadrżała i z jej ust wylał się potok słów: – Mówił, że jestem dla niego jak druga córka. Tak mi mówił. Zwieyłam mu się ze wszystkiego. Wiedział, że mama wyuciła mnie z domu, wiedział wszystko. Pokazałam mu książkę, którą napisałam o swoim życiu, a on był taki miły i zainteresowany, i powiedział, że pomoże mi ją w-wydać, i p-powiedział nam obu, mnie i Kath, że jesteśmy w jego n-nowej powieści, i n-nazwał mnie „p-piękną zagubioną duszą”. Tak mi mówił –

wydyszała Pippa drżącymi ustami – i raz nawet u-udawał, że yta mi fragment pez telefon i te zdania były... Były uroe, a potem to p-peytałam i okazało się... Napisał te wszystkie... Kath była w rozsypce... Jaskinia... Harpia i Epicoene... – Więc Kathryn wróciła do domu i znalazła maszynopis na wycierace, tak? – powiedział Strike. – Skąd wróciła? Z pracy? – Z h-hospicjum, gdzie siedziała przy umierającej siostrze. – A kiedy to było? – spytał po raz trzeci Strike. – Kogo obchodzi, kiedy...? – Mnie obchodzi, kurwa! – Dziewiątego? – wtrąciła się Robin. Otwoyła blog Kathryn Kent na komputee, odwracając monitor od kanapy, na której siedziała Pippa. – Czy to mogło być we wtorek dziewiątego, Pippa? We wtorek po rocznicy spisku prochowego? – To było... no tak, chyba wtedy! – zawołała Pippa, wyraźnie zdumiona tym, że Robin zgadła. – Tak, Kath pojechała do hoicjum w ronicę isku prochowego, bo Angela była bardzo chora... – Skąd wiesz, że to była rocznica spisku? – spytał Strike. – Dlatego że Owen powiedział Kath, że n-nie może się z nią otkać wieorem, bo musi iść z córką na pokaz sztunych ogni – powiedziała Pippa. – I Kath była naprawdę pybita, bo miał odejść od żony! Obiecał jej, obiecał jej po cholernie długim asie, że zostawi tę sukę, a potem oznajmił, że musi obejrzeć fajerwerki razem z tą debi... Zamilkła, ale Strike dokończył za nią: – Razem z tą debilką? – Ja tylko żaowałam – mruknęła zawstydzona Pippa, okazując większy żal z powodu użycia tego słowa niż z powodu usiłowania dźgnięcia Strike’a nożem. – Nazywamy ją tak tylko między sobą, ja i Kath: córka zawsze była dla Owena wymówką, kiedy twierdził, że nie może odejść z domu i być z Kath... – Co Kath robiła tamtego wieczoru, skoro nie spotkała się z Quine’em? – spytał Strike. – Wpadłam do niej. Potem dostała telefon, że jej sioste Angeli bardzo się pogorszyło, i wyszła. Angela miała raka. Zaatakował wszystko. – Gdzie była wtedy Angela? – W hospicjum w Clapham. – Jak Kathryn się tam dostała? – Co za różnica? – Po prostu odpowiedz na to cholerne pytanie, dobrze? – Nie wiem. Chyba metrem. Siedziała py Angeli ty dni. Spała na materacu na podłodze py jej łóżku, bo myśleli, że Angela może w każdej chwili umeć, ale Angela się tymała, więc Kath musiała pojechać do domu po yste ubranie i właśnie wtedy znalazła maszynopis na wycieraczce.

– Skąd masz pewność, że pyjechała do domu akurat we wtorek? – ytała Robin i Strike, który zamierzał zadać identyczne pytanie, spojrzał na nią ze zdziwieniem. Jeszcze nie wiedział o staruszku z księgarni i o leju krasowym w Niemczech. – Dlatego że we wtorki wieorem pracuję w telefoninym biue obsługi – powiedziała Pippa – i Kath zadzwoniła do mnie we ł-łzach, bo poskładała maszynopis i peytała, co o nas napisał... – No tak, to wszystko bmi bardzo interesująco – powiedział Strike – zwłasza że Kathryn Kent powiedziała policji, że nigdy nie czytała Bombyx Mori. W innych okolicznościach przerażona mina Pippy mogłaby być zabawna. – Wyciągnąłeś to ze mnie pieprzonym podstępem! – Taa, twardy z ciebie oech do zgryzienia – powiedział Strike. – Nawet o tym nie myśl – dodał, stając nad nią, kiedy próbowała się podnieść. – On był... mendą! – kyknęła Pippa, kipiąc z bezsilnej złości. – Wykoystał nas! Udawał, że interesuje go nasza praca, a pez cały as nas wykoystywał, f-fałszywy drań... Myślałam, że rozumiał, pez co peszłam w życiu... Rozmawialiśmy o tym godzinami i zachęcał mnie, żebym to opisała... M-mówił, że pomoże mi zaweć umowę z wydawnictwem... Strike pouł, że zalewa go fala nagłego znużenia. O co chodziło z tą obsesją na punkcie publikowania? – ...a po prostu próbował mnie obłaskawić, żebym wyjawiła mu swoje najskrytsze myśli i uucia, a Kath... To, co zrobił Kath... Ty tego nie zrozumiesz... Cieszę się, że ta suka go zamordowała! Gdyby ona tego nie zrobiła... – Dlaczego – przerwał jej ostro Strike – ciągle powtarzasz, że Quine’a zabiła jego żona? – Bo Kath ma dowód! Chwila ciszy. – Jaki dowód? – spytał Strike. – Prawda, że chciałbyś wiedzieć? – zawołała Pippa, wybuchając histerynym śmiechem. – Nie twój interes! – Jeśli ma dowód, czemu nie zaniosła go na policję? – Ze współczucia! – krzyknęła Pippa. – To coś, czego ty byś nie... – Co mają znayć te wszystkie waski!? – rozległ się płaliwy głos po drugiej stronie przeszklonych drzwi. – O, niech to diabli – powiedział Strike, kiedy niewyraźny zarys pana Crowdy’ego z dołu zbliżył się do szyby. Robin wstała, żeby otworzyć drzwi. – Bardzo przepraszamy, panie Crow... Pippa natychmiast zerwała się z kanapy. Strike próbował ją złapać, ale kiedy ucił się w jej stronę, jego kolano peszył potworny ból. Pippa odepchnęła pana Crowdy’ego i zniknęła, zbiegając z tupotem po schodach.

– Zostaw ją! – powiedział Strike do Robin, która szykowała się do pościgu. – Przynajmniej zabrałem jej nóż. – Nóż? – zapiał pan Crowdy i musieli poświęcić piętnaście minut, żeby odwieść go od zamiaru skontaktowania się z właścicielem budynku (rozgłos po rawie Luli Landry wytrącił grafika z równowagi i teraz pan Crowdy żył w strachu, że u Strike’a mógłby się zjawić następny morderca, który przez przypadek zapuka do niewłaściwych drzwi). – Święty Jezu – powiedział Strike, kiedy w końcu przekonali Crowdy’ego, żeby wyszedł. Strike opadł na kanapę. Robin usiadła na keśle py biurku i pez kilka sekund wpatrywali się w siebie bez słowa, a potem zaczęli się śmiać. – Odegraliśmy całkiem niezłą scenkę z dobrym i złym gliniarzem – ocenił Strike. – Wcale nie grałam – powiedziała Robin. – Naprawdę było mi jej trochę żal. – Zauważyłem. A nie było ci żal mnie, zaatakowanego? – Naprawdę próbowała cię dźgnąć czy może tylko udawała? – spytała sceptycznie Robin. – Chyba sam pomysł podobał jej się bardziej niż eywistość – pyznał. – Ale mawy łowiek to mawy łowiek, bez względu na to, y zadźga go pewrażliwiona cipa, y zawodowiec. I co niby miałaby zyskać, zabijając mnie... – Matczyną miłość – powiedziała cicho Robin. Strike patrzył na nią bez słowa. – Własna matka się jej wyekła – wyjaśniła Robin. – Pewnie pez ten cały naprawdę traumatyny okres Pippa łyka hormony i Bóg wie, co jesze, szykując się do operacji. Myślała, że znalazła nową rodzinę. Uważała Quine’a i Kathryn Kent za swoich nowych rodziców. Quine nazywał ją swoją drugą córką i mówił, że w książce opisał ją jako córkę Kathryn Kent. Ale w Bombyx Mori ukazał ją światu jako pół mężyznę, pół kobietę. Poza tym zasugerował, że pod jej całym córynym pywiązaniem kryła się chęć pójścia z nim do łóżka. Jej nowy ojciec – ciągnęła Robin – srodze ją zawiódł. Ale nowa matka nadal była dobra i kochająca, a w dodatku też została zdradzona, więc Pippa postanowiła wyrównać rachunki w imieniu ich obu. Na widok podziwu malującego się na tway osłupiałego Strike’a nie zdołała powstrzymać uśmiechu. – Dlaczego, do diabła, rzuciłaś te studia psychologiczne? – To długa historia – powiedziała Robin, odwracając wzrok w stronę monitora. – Pippa jest jeszcze młoda... Jak myślisz, ile ma lat? Ze dwadzieścia? – Na tyle mniej więcej wyglądała – pyznał Strike. – Szkoda, że nie zdążyliśmy jej spytać, co robiła po zaginięciu Quine’a. – Ona go nie zabiła – powiedziała z przekonaniem Robin, znowu patrząc na Strike’a. – No tak, chyba masz rację – westchnął. – Chociażby dlatego, że po wypruciu mu aków wpychanie psiego gówna pez jego skynkę na listy wydawałoby się trochę rozczarowujące.

– Poza tym planowanie i skuteczność raczej nie są jej mocną stroną, prawda? – Mało powiedziane – zgodził się. – Doniesiesz na nią policji? – Nie wiem. Może. O cholera – dodał, udeając się w oło – nie dowiedzieliśmy się nawet, dlaczego śpiewa w tej przeklętej książce! – Chyba się domyślam – powiedziała Robin po chwili energinego stukania w klawiaturę i pejeniu wyników na monitoe. – „Śpiew jako osób na złagodzenie brzmienia głosu”... „Ćwiczenia wokalne dla osób transseksualnych”. – To wszystko? – spytał Strike z niedowierzaniem. – Chcesz powiedzieć, że niepotebnie pouła się urażona? – ytała Robin. – Daj okój... Pecież publinie zadrwił z egoś, co dla niej ma naprawdę ogromne osobiste znaczenie... – Nie mówiłem o tym – powiedział. Zmarszczył brwi i w zamyśleniu spojrzał przez okno. Wciąż padał gęsty śnieg. Po chwili znowu się odezwał: – Jak było w księgarni w Bridlington? – Boże, no tak, prawie zapomniałam! Opowiedziała mu o ekediencie i o tym, że pierwszy listopada pomylił mu się z ósmym. – Stary, głupi dureń – powiedział Strike. – To trochę niemiłe – obruszyła się Robin. – A zgrywał takiego chojraka. Wszystkie poniedziałki są takie same, w każdy poniedziałek odwiedza swojego przyjaciela Charlesa... – Ale skąd mamy wiedzieć, y chodziło o noc anglikańskich biskupów, y o noc leju krasowego? – Mówił, że Charles perwał mu historią o leju, kiedy on opowiadał mu o wizycie Quine’a w księgarni? – Tak powiedział. – Więc najprawdopodobniej Quine był w księgarni pierwszego, a nie ósmego. Stary pamięta te dwie informacje jako powiązane. Wszystko mu się pomyliło. Chciał widzieć Quine’a po jego zniknięciu, chciał pomóc w ustaleniu asu zgonu, więc podświadomie szukał powodów, żeby jego wizyta wypadła w poniedziałek tuż ped morderstwem, a nie w jakiś mało ważny poniedziałek, zanim ktokolwiek zainteresował się losem Quine’a. – Ale mimo wszystko to, co Quine ekomo powiedział w księgarni, bmi dziwnie, prawda? – spytała Robin. – Masz rację – pyznał Strike. – Kupował książki, bo planował urlop... Zatem już wtedy zamieał zniknąć: tery dni ped kłótnią z Elizabeth Tassel? Już wtedy zamieał się zatymać py Talgah Road, po tych wszystkich latach, kiedy podobno nienawidził i unikał tego domu?

– Powiesz o tym Anstisowi? – spytała Robin. Strike cierpko się roześmiał. – Nie, nie powiem Anstisowi. Nie mamy dobrego dowodu na to, że Quine był w księgarni pierwszego, a nie ósmego. Poza tym Anstis i ja nie jesteśmy teraz w najlepszych stosunkach. Znowu zapadło dłuższe milczenie, a potem Strike zaskoczył Robin słowami: – Muszę porozmawiać z Michaelem Fancourtem. – Dlaczego? – spytała. – Z wielu powodów – odekł. – Na pykład w związku z tym, ego dowiedziałem się od Waldegrave’a podas lanu. Mogłabyś zadzwonić do jego agenta albo skontaktować się z nim w jakiś inny sposób? – Tak – powiedziała Robin, robiąc notatkę. – Wiesz, obejałam po raz drugi ten wywiad i nadal nie widzę... – Obejrzyj jeszcze raz – uciął Strike. – Uważnie. Myśl. Znowu pogrążył się w mileniu, wpatony w sufit. Nie chcąc zakłócać jego myśli, Robin zajęła się pracą py komputee. Próbowała się dowiedzieć, kto reprezentuje Michaela Fancourta. Wreszcie Strike się odezwał, zagłuszając stukanie klawiatury. – Co Kathryn Kent mogłaby mieć na Leonorę? – Może nic – powiedziała Robin, skupiona na znalezionych informacjach. – I nie ujawniła tego „ze współczucia”... Robin milała. Peglądała stronę internetową agencji literackiej Fancoua w poszukiwaniu numeru kontaktowego. – Miejmy nadzieję, że to też tylko brednie histeryczki – podsumował Strike. Ale czuł niepokój.

38 Że też tak mały kawałek papieru Może do zguby przywieść [...] John Webster, Biała diablica (tłum. W. Melcer)

Panna Brocklehurst, podejewana o niewierność asystentka, nadal twierdziła, że peziębienie pykuwa ją do łóżka. Jej kochanek, klient Strike’a, uznał to jednak za pesadę i detektyw był skłonny się z nim zgodzić. Nazajut o siódmej rano opatulony płaszem Strike w szaliku i rękawikach stał w ciemnej wnęce napeciwko mieszkania panny Brocklehurst w Battersea, szeroko ziewał, kiedy zimno penikało mu końyny, i zajadał się drugą z trzech Egg McMuffinów kupionych po drodze w McDonaldzie. Wydano surowe osteżenie pogodowe dla całego południowego wschodu. Na ulicy leżała już gęsta warstwa granatowego śniegu, a kiedy Strike tak stał, od asu do asu poruszając palcami u nogi, żeby rawdzić, y nie stracił w nich ucia, z bezgwiezdnego nieba adały pierwsze nieśmiałe płatki. Mieszkańcy jeden po drugim wychodzili do pracy, ślizgając się chodnikiem w drodze do stacji metra albo gramoląc się do samochodów, których rury wydechowe wydawały szególnie donośne odgłosy w stłumionej śniegiem ciszy. Ty choinki mrugały do Strike’a światełkami z okien w salonach, mimo że grudzień zaynał się dopiero nazajut – pomarańowe, szmaragdowe i jasnoniebieskie lampki migotały jaskrawo, kiedy stał opay o mur i wpatrywał się w mieszkanie panny Brocklehurst, zastanawiając się, y w taką pogodę kobieta w ogóle wyjdzie z domu. Kolano nadal ostro dawało mu się we znaki, ale śnieg owolnił resztę świata do tempa porównywalnego z tempem Strike’a. Nigdy nie widział panny Brocklehurst na obcasach niższych niż dziesięć centymetrów. W takich warunkach mogła być bardziej niedołężna niż on. W ostatnim tygodniu poszukiwanie mordercy Quine’a zaęło pysłaniać Strike’owi wszystkie inne rawy, ale jeśli nie chciał wypaść z branży, należało nadrobić zaległości. Kochanek panny Brocklehurst był bogatym łowiekiem, który mógł podesłać Strike’owi mnóstwo klientów, gdyby praca detektywa zyskała jego uznanie. Biznesmen miał słabość do młodych blondynek i ich ora liba (jak swobodnie wyznał Strike’owi podas pierwszego otkania) wyciągnęła od niego ogromne kwoty i najróżniejsze prezenty, tylko po to, by później go poucić albo zdradzić. Ponieważ nic nie wskazywało na to, by ów klient miał rozwinąć zdolność trafnej oceny charakteru, Strike pewidywał wiele lukratywnych godzin ędzonych na śledzeniu pyszłych panien Brocklehurst. Być może to właśnie zdrady dostarały jego zleceniodawcy dreszyku emocji – pomyślał Strike, patąc, jak wydychane pez niego kłęby pary unoszą się w lodowatym powietu. Znał też innych

tego rodzaju mężyzn. Takie upodobania znajdowały najpełniejszy wyraz w zauroeniu dziwkami. Za dziesięć dziewiąta zasłony lekko drgnęły. Szybciej, niż można by się odziewać, sądząc po jego zrelaksowanej pozie, Strike uniósł tymany dotąd z boku aparat nastawiony na robienie zdjęć w ciemności. Spowitej mrokiem, zaśnieżonej ulicy na chwilę ukazała się panna Brocklehurst w staniku i majtkach, mimo że jej kosmetynie podrasowane piersi nie potebowały podtymywania. Za nią w ciemnej sypialni pechadzał się buchaty mężyzna z nagim torsem. Na chwilę złapał ją za pierś, wywołując chichotliwe pretensje. Obydwoje wrócili do sypialni. Strike opuścił aparat i obejał swoje dzieło. Najbardziej obciążające ujęcie, które udało mu się uchwycić, ukazywało wyraźny zarys męskiej dłoni i ręki oraz roześmianą, lekko odwróconą twa panny Brocklehurst, le oblie tego, kto ją obejmował, owijał mrok. Strike pypuszał, że mężyzna szykuje się do pracy, więc schował aparat do wewnętnej kieszeni i pygotowując się do powolnego, kłopotliwego pościgu, zabrał się do teciego McMuffina. Zgodnie z jego pewidywaniami, za pięć dziewiąta otwoyły się dwi w budynku panny Brocklehurst i ze środka wynuył się jej kochanek. Nie pypominał jej szefa w niym opró wieku i wyglądu bogaa. Pez pierś pewiesił ukośnie elegancką skóaną torbę, dość dużą, by w środku zmieściła się ysta koszula i szoteka do zębów. Ostatnio Strike widywał je tak ęsto, że zaął je nazywać torbami cudzołożnika. Para pocałowała się z językiem na schodach, w ym peszkadzał jej taskający mróz i to, że panna Brocklehurst miała na sobie najwyżej pół kilo materiału. Potem wycofała się do budynku, a Buchaty ruszył w stronę Clapham Junction, rozmawiając już pez komórkę (bez wątpienia upedzał, że óźni się z powodu śniegu). Strike pozwolił mu się oddalić dwadzieścia metrów, a potem wyszedł z kryjówki, podpierając się laską, którą Robin uprzejmie przyniosła z Denmark Place poprzedniego dnia po południu. To była łatwa robota, gdyż Buchaty nie zwracał uwagi na nic poza rozmową pez telefon. Zeszli razem z lekkiej pochyłości Lavender Hill, wciąż oddzieleni dwudziestoma metrami. Znowu mocno padał śnieg. Buchaty kilka razy poślizgnął się w ręnie robionych butach. Kiedy dotarli do stacji metra, Strike bez najmniejszych peszkód wszedł za ciągle paplającym mężyzną do tego samego wagonu i udając, że yta SMS-y, pstryknął mu kilka zdjęć komórką. Gdy to robił, rzeczywiście przyszedł SMS od Robin. Właśnie oddzwonił agent Michæla Fancoua – MF mówi, że z radością się z tobą otka! Jest w Niemech, ale wraca szóstego. Proponuje Groucho Club i pyta, kiedy ci pasuje. Rx

Kiedy pociąg ze stukotem wjechał na Waterloo, Strike pomyślał, że osoby, które ytały Bombyx Mori wykazują dość niezwykłą chęć rozmawiania z nim. Czy kiedykolwiek

weśniej zdayło mu się, by podejani tak skwapliwie koystali z okazji do otkania twaą w twa z detektywem? I co miał nadzieję zyskać słynny Michæl Fancou na rozmowie z człowiekiem, który znalazł zwłoki Quine’a? Strike wysiadł z wagonu tuż za Buchatym i szedł za nim w tłumie po mokrych, śliskich płytkach na podłodze stacji Waterloo, pod sufitem z kremowych dźwigarów i szkła kojaącego się Strike’owi z Tithebarn House. Gdy znowu wyszli na mróz – Buchaty nadal nie zdawał sobie rawy, co się dzieje, i paplał pez telefon – Strike szedł po brejowatych, zdradliwych chodnikach otoonych grudami zbrylonego śniegu między kwadratowymi biurowcami ze szkła i betonu, raz po raz wtapiając się w rój pracowników sektora finansowego, któy niym mrówki pędzili w burych płaszach. W końcu Buchaty skręcił na parking jednego z największych budynków i skierował się do samochodu, najwyraźniej będącego jego własnością. Widonie uznał, że mądej zostawić bmw pod biurowcem, niż zaparkować je ped domem panny Brocklehurst. Strike obserwował go pyajony za dogodnie ustawionym range roverem. Nagle pouł, że w kieszeni wibruje mu komórka. Zignorował ją, nie chcąc się rozpraszać. Buchaty miał wydzielone miejsce na parkingu. Zabrał kilka ey z bagażnika i ruszył w stronę budynku, dzięki emu Strike mógł swobodnie podejść do ściany, na której wisiały tabliki z nazwiskami dyrektorów, i pstryknąć zdjęcie pełnego imienia, nazwiska i stanowiska do wiadomości swojego klienta. Następnie Strike ruszył z powrotem do agencji. Spoglądając na komórkę w wagonie metra, odkrył, że dzwonił do niego jego najstarszy pyjaciel, poturbowany pez rekina Dave Polworth. Polwoh od zamiechłych asów nazywał Strike’a „Diddy” [5]. Większość osób zakładała, że to ironine odniesienie do jego postury (pez całą szkołę podstawową Strike był większy od wszystkich chłopców w swoim wieku i zazwyaj od tych o rok starszych także), le tak naprawdę pezwisko wiązało się z nieustannymi powrotami Strike’a do szkoły wynikającymi z wędrownego stylu życia jego matki. Kiedyś, dawno temu, nasunęło to drobnemu i gadatliwemu Dave’owi Polwohowi skojaenie z Cyganem, na którego w Kornwalii mówi się didicoy. Strike oddzwonił do pyjaciela zaraz po wyjściu z metra i kiedy dwadzieścia minut później wchodził do agencji, wciąż jesze rozmawiali. Robin podniosła głowę i zaęła coś mówić, ale widząc, że Strike jest zajęty, tylko się uśmiechnęła i z powrotem skupiła na monitorze. – Pyjeżdżasz na Boże Narodzenie? – ytał Polwoh Strike’a, kiedy ten wszedł do swojego gabinetu i zamknął drzwi. – Może – powiedział Strike. – Walniemy kilka kui w Victory? – namawiał Polwoh. – Znowu pelecisz Gwenifer Arscott. – Nigdy nie peleciałem Gwenifer Arscott – odparł Strike (żaowali w ten osób od lat).

– No, Diddy, nie poddawaj się, może tym razem rozbijesz bank. Pora, żeby ktoś skradł jej wisienkę. A skoro mowa o dziewczynach, których żaden z nas nie przeleciał... Rozmowa skręciła w stronę rośnych i bardzo zabawnych relacji Polwoha z poynań ich wólnych pyjaciół, których zostawili w St Mawes. Strike śmiał się tak bardzo, że zignorował sygnał oekującego połąenia i nie zadał sobie trudu, żeby rawdzić, kto dzwoni. – Nie wróciłeś do milady Furiaty, co stary? – ytał Dave, używając swojego ulubionego określenia Charlotte. – Nie – powiedział Strike. – Wychodzi za mąż za... – policzył – cztery dni. – Taa, lepiej uważaj, Diddy. Wypatruj na horyzoncie, y pypadkiem nie galopuje z powrotem. Nie zdziwiłbym się, gdyby dała nogę. Jeśli ten ślub dojdzie do skutku, odetchnij z ulgą, stary. – Tak – powiedział Strike. – Racja. – No więc umowa stoi? – dopytywał Polwoh. – Będziesz w domu na święta? Popijemy w Victory? – Tak, czemu nie – powiedział Strike. Po kilku kolejnych rośnych uwagach Dave wrócił do pracy, a Strike, wciąż szeroko uśmiechnięty, spojrzał na komórkę i zobaczył nieodebrane połączenie od Leonory Quine. Ruszył do poczekalni, łącząc się z pocztą głosową. – Znowu obejałam wywiad z Michælem Fancouem – powiedziała pejęta Robin – i uświadomiłam sobie, że... Strike podniósł dłoń, żeby ją uciszyć, gdyż w jego uchu zabmiał jak zwykle śmieelnie poważny głos Leonory, która tym razem sprawiała wrażenie poruszonej i zdezorientowanej. – Cormoran, cholera jasna, aresztowali mnie. Nie wiem dlaego, nikt mi nic nie mówi, tymają mnie na komisariacie. Czekają na adwokata y coś. Nie wiem, co robić... Orlando jest z Edną, nie mam pojęcia... W każdym razie jestem na komisariacie... Na kilka sekund zapadła cisza i wiadomość dobiegła końca. – Niech to szlag! – powiedział Strike tak głośno, że Robin aż podskoyła. – NIECH TO SZLAG! – Co się stało? – Aresztowali Leonorę... Dlaczego dzwoni do mnie, a nie do Ilsy? Niech to szlag... Wybrał numer Ilsy Herbert i czekał. – Cześć, Corm... – Aresztowali Leonorę Quine. – Co? – zawołała Ilsa. – Dlaego? Chyba nie z powodu tej starej zakrwawionej szmaty w garażu? – Możliwe, że znaleźli coś innego. („Kath ma dowód...”). – Gdzie ona jest, Corm?

– W komisariacie... Pewnie w Kilburn, to najbliżej. – Chryste wszechmogący, dlaczego do mnie nie zadzwoniła? – Czort ją wie. Wspomniała coś o tym, że szukają jej adwokata... – Nikt się ze mną nie skontaktował... Boże jedyny, y ona w ogóle nie myśli? Dlaego nie podała im mojego nazwiska? Jadę tam, Corm, poducę robotę komuś innemu. Są mi winni przysługę... Usłyszał kilka stukotów, głosy w oddali i szybkie kroki Ilsy. – Zadzwoń do mnie, kiedy się dowiesz, co jest grane – powiedział. – To może trochę potrwać. – Nie szkodzi. Zadzwoń. Rozłączyła się. Strike spojrzał na Robin, która wyglądała na przerażoną. – O nie – szepnęła. – Dzwonię do Anstisa – powiedział Strike, wystukując kolejny numer. Jego stary przyjaciel nie był jednak w nastroju do robienia mu przysług. – Ostrzegałem cię, Bob, ostrzegałem, że to się tak skończy. Zrobiła to, stary. – Co na nią macie? – spytał ostro Strike. – Wybacz, Bob, nie mogę ci powiedzieć. – Dostaliście to od Kathryn Kent? – Nie mogę powiedzieć, stary. Strike rozłączył się, nie racząc odwzajemnić konwencjonalnego pozdrowienia Anstisa. – Kretyn! – powiedział. – Cholerny kretyn! Leonora znalazła się poza jego zasięgiem. Bał się, jakie wrażenie zrobi na interlokutorach jej opryskliwość i niechęć do policji. Prawie słyszał, jak Leonora naeka, że Orlando została sama, i dopytuje się, kiedy będzie mogła wrócić do córki, obuona, że policja zakłóciła codzienną rutynę jej żałosnej egzystencji. Jej brak instynktu samozachowawego budził w nim niepokój. Chciał, żeby Ilsa jak najszybciej dotarła do komisariatu, zanim Leonora nieświadomie zaszkodzi sobie uwagami na temat tego, jak mąż ją zaniedbywał, i womni o jego kochankach, zanim powtórzy swoje mało wiarygodne i podejrzane twierdzenie, że nie znała treści książek męża, dopóki nie wyszły w poądnych okładkach, zanim róbuje wyjaśnić, dlaego na jakiś as zapomniała, że mają z mężem drugi dom, w którym pez prawie dwa tygodnie rozkładały się jego zwłoki. Piąta po południu nastała i minęła bez wieści od Ilsy. Strike, wpatrując się pez okno w coraz ciemniejsze niebo i śnieg, nalegał, żeby Robin poszła do domu. – Ale zadzwonisz do mnie, kiedy się egoś dowiesz? – poprosiła, wkładając płasz i owijając szyję grubym wełnianym szalikiem. – No jasne – powiedział. Ilsa zadzwoniła dopiero o wpół do siódmej. – Nie mogło być goej – bmiały jej pierwsze słowa. Sprawiała wrażenie zmęonej

i zestresowanej. – Mają dowód, że wólną kaą kredytową Quine’ów zapłacono za kombinezon, kalosze, rękawiki i sznur. Kupiono to wszystko pez internet i zapłacono ich visą. A, i jeszcze za burkę. – O kurwa, żartujesz. – Nie żartuję. Wiem, że twoim zdaniem jest niewinna... – Zgadza się – potwierdził Strike, pekazując w tych słowach wyraźne osteżenie, żeby nie zawracała sobie głowy przekonywaniem go, że jest inaczej. – W poądku – powiedziała znużona Ilsa – niech ci będzie, ale wiedz jedno: ona wcale sobie nie pomaga. Jest diabelnie agresywna, upiera się, że Quine sam to wszystko kupił. Burkę, na litość boską... Sznur, za który zapłacono kaą, jest identyny jak ten znaleziony na zwłokach. Pytali ją, do ego Quine potebowałby burki albo plastikowego kombinezonu chroniącego ped chemikaliami, a ona powiedziała tylko: „A skąd mam wiedzieć, do cholery?”. W co drugim zdaniu pytała, kiedy będzie mogła wrócić do domu, do córki. Ona po prostu nie rozumie, co się dzieje. Te ey kupiono pół roku temu i zostały dostarone na Talgah Road. Bardziej obciążyć mógłby ją chyba tylko własnoręnie napisany plan zbrodni. Twierdzi, że nie wiedziała, jak Quine zamiea zakońyć książkę, ale ten twój Anstis... – Był tam, prawda? – O tak, prowadził pesłuchanie. Ciągle pytał, y ona naprawdę chce im wmówić, że Quine nigdy nie wominał o tym, co pisze. Leonora na to: „Jakoś się nie pysłuchiwałam”. „A więc jednak mówił o fabule?”. To trwało bez końca. Próbował ją zmęyć i w końcu powiedziała: „No, womniał coś o gotowaniu jedwabnika”. Anstis niego więcej nie potebował, żeby nabrać pekonania, że od poątku kłamała i znała całą fabułę. A w dodatku odkryli, że w ich ogródku za domem przekopano ziemię. – Idę o zakład, że znajdą tam zdechłego kota, który nazywał się Pan Kupka – warknął Strike. – Anstisa to nie powstyma – stwierdziła Ilsa. – Jest absolutnie pekonany, że to ona, Corm. Mają prawo ją trzymać do jutra do jedenastej i na pewno postawią jej zarzuty. – Brakuje im podstaw – odparł z wściekłością. – Gdzie są próbki DNA? Gdzie są świadkowie? – Właśnie, Corm: nie ma żadnych świadków, a ten wyciąg z rachunku kay kredytowej mocno ją obciąża. Słuchaj, jestem po twojej stronie – tłumayła cierpliwie. – Chcesz usłyszeć moją szerą opinię? Anstis stawia wszystko na jedną kaę i ma nadzieję, że mu się uda. Chyba uje presję ze strony mediów. I szee mówiąc, denerwuje się tym, że krążysz wokół tej sprawy. Chce przejąć inicjatywę. Strike jęknął. – Skąd wytasnęli wyciąg z kay ed pół roku? Był wśród materiałów zabranych z jego gabinetu? – Nie – powiedziała Ilsa. – Na odwrocie był jeden z rysunków jego córki. Wygląda na to,

że kilka miesięcy temu dała go pyjaciółce ojca, a dziś rano ta pyjaciółka zjawiła się w komisariacie, twierdząc, że właśnie zajała na drugą stronę i zobayła, co tam jest. Co powiedziałeś? – Nic – westchnął Strike. – Brzmiało jak Taszkent. – Nie aż tak daleko. No, Ilsa, nie zatrzymuję cię... Dzięki za wszystko. Sfrustrowany Strike przez kilka sekund siedział w milczeniu. – Niech to szlag – powiedział cicho w ciemności swojego gabinetu. Wiedział, jak to się stało. Pippa Midgley, owładnięta paranoją i histerią, pekonana, że Leonora wynajęła Strike’a, żeby wmanewrować w morderstwo kogoś innego, pobiegła z jego agencji prosto do Kathryn Kent. Wyznała, że pez jej nieuwagę wyszło na jaw, iż Kathryn skłamała, mówiąc, że nigdy nie ytała Bombyx Mori, po ym namówiła ją do jak najszybszego wykoystania dowodu peciwko Leonoe. Kathryn Kent zdarła więc z lodówki rysunek córki kochanka (Strike wyobraził sobie tę kakę pyepioną magnesikiem) i pobiegła do komisariatu. – Niech to szlag! – powtórzył głośniej i wybrał numer Robin.

39 [...] lecz tak mi znajoma Rozpacz, że już nadziei mieć nie umiem. Thomas Dekker i Thomas Middleton, Cnotliwa ladacznica (tłum. J. Kydryński)

Tak jak pewidziała adwokatka, następnego dnia o jedenastej Leonorę Quine oskarżono o zamordowanie męża. Upedzeni telefoninie Strike i Robin obserwowali rozpestenianie się tej informacji w internecie, gdzie z każdą minutą mnożyła się ona jak bakteria. O wpół do dwunastej na stronie „Sun” znalazł się cały aykuł o Leonoe zatytułowany WIERNA KOPIA ROSE WEST WYSZKOLONA U RZEŹNIKA. Dziennikae skętnie gromadzili dowody kiepskiego rawowania się Quine’a w roli męża. Jego ęste zniknięcia powiązano z romansami, erotyne wątki jego dzieł rozłożono na ynniki pierwsze i ubarwiono. Zlokalizowano Kathryn Kent i zapukano do jej dwi, a następnie sfotografowano ją i sklasyfikowano jako „Rudowłosą, ponętną kochankę Quine’a, autorkę powieści erotycznych”. Tuż przed południem Strike znowu odebrał telefon od Ilsy. – Jutro będzie zeznawała w sądzie. – Gdzie? – W Wood Green o jedenastej. Przypuszczam, że potem zawiozą ją prosto do Holloway. Kiedyś Strike mieszkał z matką i Lucy w domu oddalonym zaledwie o ty minuty od tego więzienia dla kobiet z północnego Londynu. – Chcę się z nią zobaczyć. – Możesz róbować, ale wątpię, y policja pozwoli ci się do niej zbliżyć. Poza tym, Corm, jako adwokatka muszę ci powiedzieć, że to może wyglądać... – Ilsa, jestem teraz jej jedyną szansą. – Dzięki za zaufanie – odrzekła cierpko. – Wiesz, co mam na myśli. Usłyszał, jak Ilsa wzdycha. – Myślę też o tobie. Naprawdę chcesz działać policji na...? – Jak czuje się Leonora? – spytał, wchodząc jej w słowo. – Nie za dobrze – powiedziała Ilsa. – Rozłąka z Orlando ją wykańcza. Popołudnie perywały telefony dziennikay i ludzi, któy znali Quine’a. Obie grupy równie rozpaliwie szukały poufnych informacji. Głos Elizabeth Tassel wydawał się pez telefon tak niski i szorstki, że Robin wzięła ją za mężczyznę. – Gdzie jest Orlando? – ytała ostro agentka, kiedy Strike podszedł do telefonu. Zupełnie jakby miała go za łowieka wyznaonego na opiekuna wszystkich łonków

rodziny Quine. – Kto ją wziął? – Chyba jest u sąsiadki – powiedział, słuchając jej świszczącego oddechu. – Mój Boże, co za bałagan – wychrypiała Elizabeth Tassel. – Leonora... Po tych wszystkich latach w końcu wyczerpała jej się cierpliwość... Kto by pomyślał... Nina Lascelles zareagowała – co nie do końca zaskoyło Strike’a – słabo ukrywaną ulgą. Morderstwo wycofało się na właściwe miejsce na mglistych krańcach tego, co możliwe. Jego cień już do niej nie sięgał. Morderca nie był nikim ze znanych jej osób. – Jego żona eywiście trochę pypomina Rose West, prawda? – ytała Strike’a pez telefon i domyślił się, że właśnie paty na stronę internetową „Sun”. – Tylko że ma dłuższe włosy. Chyba mu współczuła. Nie rozwiązał sprawy. Policja go prześcignęła. – Słuchaj, zaprosiłam na piątek kilka osób. Miałbyś ochotę wpaść? – Przepraszam, nie mogę – powiedział Strike. – Idę na kolację z bratem. Czuł, że Nina podejewa go o kłamstwo. Ledwie zauważalnie się zawahał, zanim powiedział „z bratem”, co oywiście mogło sugerować chwilę intensywnego myślenia. Strike nie pypominał sobie, żeby kiedykolwiek weśniej nazwał Ala bratem. Rzadko mówił o przyrodnim rodzeństwie ze strony ojca. Wieorem ped wyjściem z agencji Robin postawiła ped nim kubek herbaty, gdy ślęał nad aktami Quine’a. Wyuwała złość, którą Strike ze wszystkich sił starał się ukryć, i przypuszczała, że jej szef jest wściekły w równym stopniu na Anstisa co na siebie. – To jesze nie koniec – powiedziała, owijając szyję szalikiem i szykując się do wyjścia. – Udowodnimy, że to nie ona. Już kiedyś użyła liby mnogiej, kiedy Strike’owi brakowało wiary w siebie. Doceniał warcie moralne, ale jego myśli gęzły w pouciu bezradności. Strike nienawidził wiosłować na peryferiach rawy, zmuszony pateć, jak inni nurkują w poszukiwaniu wskazówek, tropów i informacji. Tego wieoru siedział nad aktami Quine’a do późna, peglądając notatki z rozmów i jesze raz patąc na wydruki zdjęć zrobionych telefonem. Zmaltretowane ciało Owena Quine’a, jak to ęsto bywa w wypadku zwłok, pypominało mu sygnał w ciszy, bezdźwięnie apelujący o rawiedliwość i litość. Czasami zamordowani nieśli wiadomość od swoich zabójców niym tranarent wciśnięty do sztywnych mawych dłoni. Strike długo wpatrywał się w nadpaloną, ziejącą jamę klatki piersiowej, w sznury mocno zaciśnięte wokół kostek i nadgarstków, w związane zwłoki wypatroszone jak indyk, le choć bardzo się starał, nie potrafił wydobyć z tych zdjęć niego, o ym już by nie wiedział. W końcu pogasił wszystkie światła i ruszył na górę, żeby się wyspać. Konieność ędzenia wakowego poranka w kancelarii potwornie drogich prawników ciemnowłosej klientki w Lincoln’s Inn Fields pyniosła Strike’owi ulgę zaprawioną kroplą goryy. Cieszył się, że może jakoś ożytkować as, którego i tak nie

peznayłby na rozpracowywanie śmierci Quine’a, ale uł, iż zwabiono go na to otkanie podstępem. Kokieteryjna rozwódka dała Strike’owi do zrozumienia, że adwokat chce się z nim zobayć i usłyszeć od niego samego, jak zgromadził rozline dowody dwulicowości jej męża. Cormoran siedział zatem obok swojej klientki py wypolerowanym do połysku mahoniowym stole dla dwunastu osób, a ona nieustannie mówiła o tym, „co udało się odkryć Cormoranowi”, i wyliała „co Cormoran zaobserwował”, pytając go raz po raz: „Prawda?” i od asu do asu dotykając jego nadgarstka. Strike nie potebował dużo asu, żeby na widok ledwie skrywanego poirytowania układnego adwokata wydedukować, że ten łowiek wcale nie zabiegał o obecność detektywa. Ale jak można się było odziewać, gdy stawka za godzinę pekraa pięćset funtów, prawnik nie pejawiał najmniejszej skłonności do ponaglania swojej klientki. W drodze do toalety Strike ojał na swój telefon i zobaył maleńkie zdjęcia, na których prowadzono Leonorę do sądu Wood Green Crown, a potem ją stamtąd wyprowadzano. Postawiono jej zauty i odwieziono policyjną furgonetką. Było tam mnóstwo dziennikay, ale żadni pedstawiciele ołeeństwa nie domagali się jej krwi – nie podejewano jej bowiem o zamordowanie kogoś, kim ołeeństwo bardzo by się przejmowało. Gdy miał już wrócić do sali konferencyjnej, przyszedł SMS od Robin: Mam cię umówić na spotkanie z Leonorą o 6 wieczorem?

Pewnie – odpisał. – Pomyślałam – powiedziała jego skora do iowania klientka, kiedy usiadł – że Cormoran mógłby zrobić niezłe wrażenie, zeznając jako świadek. Strike już pokazał jej adwokatowi skrupulatne zapiski i zgromadzone zdjęcia, łąnie ze szegółami wszystkich potajemnych transakcji pana Burnetta, próby edaży mieszkania i zastawienia szmaragdowego naszyjnika. Ku wyraźnemu rozarowaniu pani Burnett żaden z mężyzn, biorąc pod uwagę jakość zebranych materiałów, nie widział najmniejszego powodu, żeby Strike stawiał się w sądzie. Adwokat z trudem skrywał urazę, jaką budziło w nim zaufanie jego klientki do detektywa. Bez wątpienia uważał, że bogata rozwódka powinna skierować dyskretne pieszoty i tepotanie ęsami raej ku niemu, ubranemu w szyty na miarę garnitur w prążki, dystyngowanemu szpakowatemu mężczyźnie, a nie ku komuś, kto wyglądał jak kuśtykający zawodowy bokser. Opuszając z ulgą tę oderwaną od eywistości atmosferę, Strike wrócił metrem do agencji, ciesząc się, że w mieszkaniu może zdjąć garnitur, i z radością myśląc o tym, że już wkrótce zamknie tę rawę i zainkasuje okrągłą sumę będącą jedynym powodem, dla którego w ogóle ją pyjął. Mógł skupić całą uwagę na chudej, siwowłosej pięćdziesięciolatce w Holloway, którą na drugiej stronie kupionego w drodze powrotnej „Evening Standard” opisano jako MYSZOWATĄ ŻONĘ PISARZA DOSKONALE WŁADAJĄCĄ TASAKIEM.

– Adwokat pani Burnett był zadowolony? – ytała Robin, kiedy Strike pojawił się w agencji. – W miarę – powiedział Strike, wpatrując się w miniaturową choinkę z połyskliwymi łańcuchami, którą postawiła na schludnym biurku. Obwiesiła ją maleńkimi ozdobami i lampkami LED. – Po co to? – spytał zwięźle. – Z okazji Bożego Narodzenia – powiedziała Robin z lekkim uśmiechem, ale bez skruchy. – Zamieałam ją ubrać już woraj, ale po tym, jak Leonoe postawiono zauty, straciłam świąteny nastrój. W każdym razie umówiłam cię z nią na szóstą. Będziesz musiał wziąć dowód tożsamości ze zdjęciem... – Dobra robota, dzięki. – ...a poza tym kupiłam ci kanapki i znalazłam coś, co może cię zainteresować – douciła. – Michael Fancourt udzielił wywiadu na temat Quine’a. Podała Strike’owi zapakowane kanapki z serem i korniszonami oraz „e Timesa” otwaego na odpowiedniej stronie. Strike usiadł na pierdzącej kanapie i jadł, ytając aykuł ozdobiony rozerwanym zdjęciem. Po lewej stronie pedstawiało Fancoua stojącego ped elżbietańskim domem na wsi. Dzięki ujęciu wykonanemu z dołu jego głowa nie wydawała się aż tak nieproporcjonalna. Po prawej stronie był Quine: ekscentryny, o ojeniu szaleńca, w apce z piórkiem na głowie. Pemawiał do nielinych słuchay w miejscu, które wyglądało na niewielki namiot. Autor aykułu poświęcił dużo uwagi temu, że kiedyś Fancou i Quine dobe się znali, a nawet byli uważani za równie utalentowanych. Tylko nielini pamiętają dziś debiutancką powieść Quine’a Gech Hobaa, choć Fancou nadal wymienia ją jako doskonały pykład egoś, co nazywa maginym brutalizmem. Wbrew swojej reputacji łowieka lubiącego chować urazę wnosi on zaskakująco dużo życzliwości do naszej dyskusji na temat dokonań Quine’a. – Zawsze był interesujący i ęsto niedoceniany – mówi. – Pypuszam, że pyszli krytycy potraktują go łaskawiej niż współcześni. Ta nieodziewana żyliwość jest jesze bardziej zaskakująca, jeśli weźmiemy pod uwagę, że dwadzieścia pięć lat temu pierwsza żona Fancoua, Eleth Kerr, zabiła się po peytaniu okrutnej parodii swojej pierwszej powieści. Powszechnie pypisywano autorstwo tej parodii bliskiemu pyjacielowi Fancoua, będącemu, podobnie jak on, literackim buntownikiem: zmarłemu właśnie Owenowi Quine’owi. – Człowiek łagodnieje, prawie tego nie zauważając: to rekompensata za upływ asu, gdyż złość jest wyerpująca. Z wielu uuć związanych ze śmiercią Ellie zwieyłem się w mojej ostatniej powieści, której jednak nie należy czytać jako autobiografii [...] Strike ominął dwa następne akapity, które najwidoniej służyły promowaniu

najnowszej książki Fancoua, i zaął ytać w miejscu, gdzie jego wzrok padł na słowo „przemocy”. Trudno pogodzić siedzącego pede mną Fancoua w tweedowej marynarce z niegdysiejszym samozwańym literackim punkiem, który opisami wymyślnej i nieuzasadnionej pemocy w swoich wesnych dziełach wywoływał zarówno aplauz, jak i krytykę. „Jeśli pan Graham Greene miał rację – napisał krytyk Harvey Bird o pierwszej powieści Fancoua – i pisa eywiście powinien mieć w sercu kawałek lodu, to Michæl Fancou z pewnością ma go pod dostatkiem. Czytając scenę gwau w Bellafront, łowiek zayna sobie wyobrażać skute lodem serce tego młodego mężyzny. Na tę bez wątpienia znakomitą i oryginalną książkę można ojeć dwojako. Po pierwsze, można uznać, że pan Fancou napisał niezwykle dojałą debiutancką powieść, w której oparł się skłonności neofity do umieszenia się w roli (anty)bohatera. Możemy się kywić na groteskowość i amoralność tego dzieła, ale nikt nie odmówi tej prozie mocy i ayzmu. Druga, bardziej niepokojąca ewentualność jest taka, że pan Fancou w zasadzie nie posiada organu, w którym mógłby umieścić womniany kawałek lodu i jego wyjątkowo nieludzka opowieść odzwierciedla jego wnętrze. Czas i kolejne dzieła pokażą”. Fancou pochodzi ze Slough, jest jedynym synem niezamężnej pielęgniarki. Jego matka nadal mieszka w domu, w którym dorastał. – Jest tam szęśliwa – mówi Fancou. – Ma godną pozazdroszenia zdolność delektowania się tym, co znajome. Dom pisaa stoi daleko od szeregowych domków w Slough. Nasza rozmowa odbywa się w podłużnym salonie wypełnionym bibelotami z miśnieńskiej porcelany i dywanami z Aubusson. Okna wychodzą na rozległe tereny Endsor Court. – To wybór mojej żony – wyjaśnia lekceważąco Fancou. – Ja gustuję w innego rodzaju sztuce, jestem bardziej związany z ziemią. Obok budynku powstaje głęboki rów pod betonowy fundament, który ma podtymywać eźbę z zardzewiałego metalu pedstawiającą Furię Tyzyfone. Fancou mówi o tym ze śmiechem, wyjaśniając, że dokonał tego zakupu „pod wpływem chwili...”, i dodaje: „Wie pan, to mścicielka zamordowanych... Bardzo mocna e. Moja żona jej nie znosi”. I jakimś cudem wracamy do punktu, w którym zaczął się wywiad: do makabrycznego losu Owena Quine’a. – Śmierć Owena jesze do mnie nie dotarła – mówi cicho Fancou. – Jak większość pisay, zwykle odkrywam swoje emocje w związku z jakimś wydaeniem, dopiero kiedy o nim piszę. Właśnie w taki sposób interpretujemy świat, nadajemy mu sens. – Czy to oznacza, że możemy oczekiwać fabularyzowanej relacji ze śmierci Quine’a?

– Już słyszę oskarżenia o zły gust i wykoystywanie cudzego nieszęścia – mówi z uśmiechem Fancou. – Odważę się powiedzieć, że temat utraconej pyjaźni, ostatniej szansy na rozmowę, wyjaśnienie i naprawienie sytuacji może w swoim asie wypłynąć w książce, le tragina śmierć Owena doekała się już literackiej oprawy: sam ją stworzył. Fancou to jedna z niewielu osób, które peytały niesławny maszynopis, wykorzystany później jako scenariusz morderstwa. – Peytałem to dokładnie tego dnia, kiedy odkryto zwłoki Quine’a. Mojemu wydawcy bardzo na tym zależało. Widzi pan, występuję w tej książce. – Fancou wydaje się naprawdę obojętny wobec tego faktu, mimo że jego poret był ponoć obraźliwy. – Nie interesowało mnie jednak zwracanie się do prawników. Gardzę cenzurą. – Jak książka spodobała mu się pod względem literackim? – To coś, co Nabokow nazywał arcydziełem szaleńca – odpowiada z uśmiechem. – Kto wie, może pewnego dnia ktoś zechce to wydać? Z pewnością żartuje. – A niby emu nie miano by tego wydać? – pyta Fancou. – Sztuka powinna prowokować. Patąc na rawę pod tym kątem, Bombyx Mori ełniło swoją funkcję z nawiązką. Zatem dlaego nie? – pyta literacki punk, usadowiony w swojej elżbietańskiej rezydencji. – Ze wstępem Michaela Fancourta? – podsuwam. – Zdaały się dziwniejsze ey – odpowiada Fancou z uśmiechem. – O wiele dziwniejsze. – Chryste wszechmogący – mruknął Strike, ucając „e Times” z powrotem na biurko Robin i o mało nie strącając choinki. – Zauważyłeś? On twierdzi, że peytał Bombyx Mori dopiero w dniu, kiedy znalazłeś zwłoki Quine’a. – Tak – powiedział Strike. – Kłamie – stwierdziła Robin. – Myślimy, że kłamie – poprawił ją Strike. Tymając się postanowienia o nietrwonieniu więcej pieniędzy na taksówki – mimo że wciąż padał śnieg – w zapadającym po południu mroku Strike wsiadł do autobusu numer 29. Autobus jechał na północ, zabierając go w dwudziestominutową podróż po niedawno posypanych piaskiem drogach. Na Hampstead Road wsiadła wymizerowana kobieta z małym, mażącym się chłopcem. Jakiś szósty zmysł podszepnął Strike’owi, że wszyscy troje zmieają w tym samym kierunku i tak jak pewidział, wstali i wysiedli na Camden Road obok nagiego skrzydła więzienia Holloway.

– Zobaysz mamusię – powiedziała kobieta do chłopca, a Strike domyślił się, że to jej wnuk, mimo że wyglądała na jakieś czterdzieści lat. Więzienie, otoone ogołoconymi z liści dewami i poboem pokrytym grubą warstwą śniegu, mogłoby być ceglaną siedzibą wydziału uniwersyteckiego, gdyby nie niebieskobiałe uędowe tabliki oraz pięciometrowe dwi umożliwiające wjazd więziennym ciężarówkom. Strike dołąył do garstki odwiedzających. Kilkoro z nich pyprowadziło dzieci, które usiłowały robić ślady w nietkniętym śniegu twoącym zay wzdłuż chodnika. Wszyscy oale szli obok murów w koloe terakoty ozdobionych ornamentami z betonu, mijając zawieszone w góe kosze, które w mroźnym grudniowym powietu zmieniły się w śnieżne kule. Większość odwiedzających to były kobiety. Strike wyróżniał się wśród mężyzn nie tylko posturą, le także tym, że nie wyglądał, jakby życie uściło mu cięgi i wprawiło w stan okojnego otępienia. Idący ped nim mocno wytatuowany młody mężyzna w opadających dżinsach chwiał się lekko py każdym kroku. W Selly Oak Strike widywał objawy uszkodzeń neurologinych, ale domyślił się, że tego rodzaju urazów nie doznaje się pod ostrzałem moździerzy. Tęga funkcjonariuszka służby więziennej, która miała za zadanie rawdzać dowody tożsamości, przyjrzała się jego prawu jazdy, a potem popatrzyła mu w twarz. – Wiem, kim pan jest – powiedziała, przeszywając Strike’a wzrokiem. Zastanawiał się, y Anstis chciał być informowany o jego ewentualnych wizytach u Leonory. Uznał, że to całkiem możliwe. Specjalnie zjawił się weśniej, żeby nie tracić ani chwili z pydzielonego mu asu na otkanie z klientką. Dzięki tej zapobiegliwości mógł sobie pozwolić na wypicie kawy w poekalni obsługiwanej pez charytatywną organizację działającą na e dzieci. W pomieszeniu było jasno i niemal wesoło, a wiele chłopców i dziewynek witało się z ciężarówkami i misiami jak ze starymi pyjaciółmi. Wymizerowana wółpasażerka Strike’a z autobusu, chuda i obojętna, patyła, jak towayszący jej malec bawi się Action Manem obok wielkich stóp Strike’a, traktując je jak olbymi pomnik („Tyzyfone, mścicielka zamordowanych...”). Punktualnie o szóstej wezwano go na salę odwiedzin. Jego kroki odbijały się echem od lśniącej podłogi. Ściany zbudowano z betonowych bloków, ale więźniowie namalowali na nich kolorowe obrazy, starając się za wszelką cenę umilić olbymią pesteń, która rozbmiewała szękiem metalu i kluy oraz pomrukiem rozmów. Plastikowe siedzenia pymocowano po obu stronach małego, niskiego, także unieruchomionego stolika, żeby zminimalizować kontakt między osadzonym a odwiedzającym i uniemożliwić pekazanie kontrabandy. Płakało jakieś dziecko. Pod ścianą stały strażniki. Obserwowały. Strike, który dotąd miał do ynienia wyłąnie z więzionymi mężyznami, pouł nietypową dla siebie odrazę do tego miejsca. Dzieci wpatrywały się w wymizerowane matki, w skubaniu i szarpaniu obgryzionych paznokci uwidaniały się ledwie uchwytne oznaki choroby psychinej. Oałe, oduone lekami kobiety, skulone na plastikowych kesłach,

zachowywały się zupełnie inaczej niż mężczyźni ze znanych mu zakładów karnych. Drobniutka, krucha Leonora siedziała i ekała. Jego widok wzbudził w niej wzruszającą radość. Miała na sobie własne ubranie: luźną bluzę i odnie, w których wyglądała, jakby się skurczyła. – Była u mnie Orlando – powiedziała. Miała strasznie erwone oy. Domyślił się, że długo płakała. – Nie chciała mnie tu zostawić. Wywlekli ją. Nie pozwolili mi jej uspokoić. Jesze niedawno okazałaby bunt i złość, le pobyt w tej instytucji rawił, że w jej głosie zaęła pobmiewać rozpa. Czterdzieści osiem godzin uświadomiło jej, że straciła wszelką kontrolę i władzę. – Leonora, musimy porozmawiać o tym wyciągu z rachunku karty kredytowej. – Nigdy jej nie miałam – powiedziała drżącymi ustami. – Zawsze tymał ją Owen. Nie dawał mi jej, chyba że musiałam iść do supermarketu. Zawsze dostawałam od niego gotówkę. Strike pamiętał, że zgłosiła się do niego dlatego, iż zaczęło jej brakować pieniędzy. – Zostawiałam wszystkie rawy finansowe Owenowi, on tak wolał, ale nie miał do tego głowy, nigdy nie rawdzał rachunków ani wyciągów z banku, po prostu wucał je do szuady. Mówiłam: „Lepiej je pejyj, ktoś mógł cię ocyganić”, ale jego to nie obchodziło. Dawał Orlando do rysowania różne szpargały. To dlatego na odwrocie był jej rysunek... – Mniejsza o rysunek. Ktoś inny niż ty i Owen musiał mieć dostęp do tej kay kredytowej. Zastanowimy się nad kilkoma osobami, dobrze? – W porządku – wymamrotała przestraszona. – Elizabeth Tassel nadzorowała remont domu py Talgah Road, zgadza się? Jak za niego zapłaciliście? Miała duplikat waszej karty? – Nie – powiedziała Leonora. – Jesteś pewna? – Tak, jestem pewna, bo jej to proponowaliśmy, ale ona stwierdziła, że łatwiej będzie to potrącić z następnych tantiem Owena. Niedługo mieli mu je wypłacić. Dobe się edaje w Finlandii. Nie wiem dlaczego, ale podobają im się jego... – Nie pychodzi ci do głowy żadna inna okazja, kiedy Elizabeth Tassel robiła coś w tym domu i miała visę? – Nie – powiedziała Leonora, kręcąc głową. – Okej – odekł Strike. – A pamiętasz może – ale nie iesz się z odpowiedzią – y Owen kiedykolwiek płacił za coś kartą w Roper Chard? Ku jego zdziwieniu odpowiedziała: – Nie do końca w Roper Chard, ale tak. Wszyscy tam byli. Ja też. To się stało... bo ja wiem... ze dwa lata temu. Może mniej... Wielkie pyjęcie dla wydawców w Dorchester.

Posadzili mnie i Owena py stoliku razem z poątkującymi pracownikami. Daniel Chard i Jerry Waldegrave siedzieli gdzieś zupełnie indziej. W każdym razie zorganizowali cichą aukcję, no wiesz, kiedy oferuje się jakąś kwotę za... – Tak, wiem, jak to działa – powiedział Strike, próbując zapanować nad zniecierpliwieniem. – Zbierali pieniądze na jakiś szlachetny cel: żeby wyciągać pisay z więzienia. Owen zlicytował weekend w hoteliku na wsi. Wygrał, więc musiał podać numer i inne szegóły swojej kay kredytowej. Były tam takie młode, odpicowane dziewyny z wydawnictw, pyjmowały zapłatę. Dał kaę jednej z nich. Pamiętam, bo był strasznie wkuony – powiedziała z cieniem dawnej posępności – i wyłożył osiemset funciaków. Chciał zaszpanować. Udawał, że zarabia tyle co inni. – Dał kaę kredytową dziewynie od wydawcy – powtóył Strike. – Pyjęła płatność przy stoliku czy...? – Nie mogła uruchomić tej maszynki – powiedziała Leonora. – Zabrała kaę, a potem ją przyniosła. – Był tam jeszcze ktoś, kogo rozpoznałaś? – Michæl Fancou ze swoim wydawcą – odekła. – Siedzieli na drugim końcu sali. To było, zanim się przeniósł do Roper Chard. – Rozmawiał z Owenem? – Mało prawdopodobne – powiedziała. – Racja, a co z...? – zaczął, ale się zawahał. Nigdy wcześniej nie rozmawiali o Kathryn Kent. – W każdej chwili mógł dać kaę swojej dziewynie, prawda? – powiedziała Leonora, jakby czytała w jego myślach. – Wiedziałaś o niej? – spytał rzeczowo. – Słyszałam coś od policji – odpowiedziała Leonora z posępną miną. – Zawsze kogoś miał. Taki już był. Podrywał je na swoich zajęciach z pisarstwa. Dawniej bardzo suszyłam mu z tego powodu głowę. Kiedy powiedzieli, że był... Kiedy powiedzieli, że był... Że był związany... Znowu zaczęła płakać. – Wiedziałam, że to musiała zrobić kobieta. On to lubił. To go podniecało. – Nie wiedziałaś o Kathryn Kent, zanim wspomniała o niej policja? – Raz zauważyłam jej imię w SMS-ie w jego komórce, ale powiedział, że to nikt ważny. Mówił, że to tylko jedna z jego studentek. Jak zwykle. Obiecywał, że nigdy nie zostawi mnie i Orlando. Grzbietem chudej, drżącej dłoni wytarła oczy pod staromodnymi okularami. – Więc po raz pierwszy widziałaś Kathryn Kent, dopiero jak zapukała do twoich dwi i powiedziała, że umarła jej siostra? – To była ona? – ytała Leonora, pociągając nosem i wycierając oy mankietem. –

Gruba, nie? W każdej chwili mógł jej dać kaę kredytową, prawda? Mogła mu ją wyjąć z portfela, kiedy spał. Strike wiedział, że trudno będzie znaleźć i pesłuchać Kathryn Kent. Był pewny, że uciekła ze swojego mieszkania, żeby uniknąć zainteresowania prasy. – Rzey, za które morderca zapłacił kaą – powiedział, zmieniając taktykę – kupiono przez internet. Nie masz w domu komputera, prawda? – Owen nigdy ich nie lubił, wolał swoją starą maszynę do... – Robiłaś kiedyś zakupy przez internet? – Tak – odpowiedziała i trochę stracił rezon. Miał nadzieję, że Leonora jest niemal mitycznym stworzeniem: komputerową dziewicą. – Gdzie? – U Edny. Udostępniła mi swój, żebym mogła zamówić zestaw materiałów plastynych na urodziny Orlando i nie musiała jechać do miasta – powiedziała Leonora. Pomyślał, że wkrótce policja bez wątpienia skonfiskuje i rozpruje komputer dobrodusznej Edny. Py sąsiednim stoliku kobieta z ogoloną głową i tatuażem na ustach zaęła kyeć na strażnikę, która ostegła ją, żeby nie ruszała się z miejsca. Kiedy więźniarka bluznęła pekleństwami i funkcjonariuszka ruszyła w jej stronę, Leonora skuliła się i pysunęła do Strike’a. – Leonora, jest coś jesze – powiedział głośno, kiedy kyki py sąsiednim stoliku peszły w crescendo. – Czy zanim Owen wyszedł piątego listopada, wominał ci, że zamierza wyjechać, zrobić sobie przerwę? – Nie – powiedziała. – Pewnie, że nie. Udało się przekonać więźniarkę przy sąsiednim stoliku, żeby była ciszej. Odwiedzająca ją kobieta, podobnie wytatuowana i wyglądająca tylko trochę mniej agresywnie, pokazała oddalającej się strażniczce środkowy palec. – Nie pychodzi ci do głowy nic, co powiedział albo zrobił Owen i co mogło sugerować, że zamiea na jakiś as wyjechać? – drążył Strike, kiedy Leonora wpatrywała się w kobiety przy sąsiednim stoliku wystraszonymi sowimi oczami. – Co? – ytała rozkojaona. – Nie... On nigdy mi nie mówi... nie mówił... Zawsze po prostu znikał... Jeśli wiedział, że dokądś wyjeżdża, dlaczego się nie pożegnał? Zaczęła płakać, zasłaniając usta chudą dłonią. – Co będzie z Dodo, jeśli zatymają mnie w więzieniu? – ytała, zanosząc się płaem. – Edna nie może się nią wienie opiekować. Nie ma do niej podejścia. Zostawiła gdzieś Swawolną Małpkę, a Dodo zrobiła dla mnie kilka rysunków... Po chwili zakłopotania Strike zorientował się, że Leonora ma na myśli pluszowego orangutana, którego jej córka tuliła podczas jego wizyty w ich domu. – Jeśli każą mi tu zostać... – Wyciągnę cię stąd – powiedział z większą pewnością, niż czuł.

Uznał, że nie zaszkodzi dać jej coś, ego mogłaby się tymać, coś, co pomogłoby jej przetrwać następne dwadzieścia cztery godziny. Ich as dobiegł końca. Wyszedł z sali, nie oglądając się za siebie, i zastanawiał się, dlaego Leonora, pywiędła i zędliwa pięćdziesięciolatka z opóźnioną w rozwoju córką i beznadziejnym życiem, budzi w nim tę zaciekłą determinację, tę furię... „Dlatego że ona tego nie zrobiła – bmiała prosta odpowiedź. – Dlatego że jest niewinna”. W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy pez grawerowane peszklone dwi z jego nazwiskiem wpływał strumień klientów. Powody, dla których się do niego zwracano, były zadziwiająco podobne. Ludzie pychodzili dlatego, że potebowali szpiega, broni, środka pozwalającego im zdobyć pewagę albo pozbyć się niewygodnych więzi. Pybywali dlatego, że szukali koyści, ponieważ uli, że należy im się zadośćuynienie albo rekompensata. Ponieważ – w przytłaczającej liczbie wypadków – chcieli więcej pieniędzy. Leonora natomiast chciała, by jej mąż wrócił do domu. Było to proste pragnienie zrodzone ze znużenia i z miłości – jeśli nie do wiarołomnego męża, to do córki, która za nim tęskniła. Strike czuł, że za czystość tego dążenia należy jej się od niego to, co najlepsze. Zimne powiete wokół więzienia miało inny smak. Minęło dużo asu, odkąd Strike pebywał w otoeniu, w którym wykonywanie rozkazów jest esencją codziennego życia. Idąc z powrotem w stronę przystanku i opierając się ciężko na lasce, czuł się wolny. Z tyłu autobusu trzy młode pijane kobiety w opaskach z rogami renifera śpiewały: They say it’s unrealistic, But I believe in you Saint Nick...[6] „Peklęte Boże Narodzenie” – pomyślał Strike, uświadamiając sobie, że powinien kupić prezenty siostrzeńcom i chrześniakom, mimo że nigdy nie pamiętał, w jakim są wieku. Postękujący autobus jechał pez błoto i śnieg. Rozmazane światełka we wszystkich kolorach mrugały do Strike’a zza zaparowanego okna. Nachmuony, skupiony na nierawiedliwości i morderstwie, bez trudu i bez słowa odstraszał każdego, komu mogłoby przyjść do głowy usiąść na miejscu obok niego.

40 Ciesz się, żeś bez nazwiska; nie warto go posiadać. Francis Beaumont i John Fletcher, The False One

Następnego dnia na okna agencji nacierały na zmianę desz ze śniegiem, desz i śnieg. Około południa zjawił się szef panny Brocklehurst, żeby obejeć materiały potwierdzające jej niewierność. Niedługo po tym, jak Strike go pożegnał, pyszła Caroline Ingles. Była umęona, właśnie jechała odebrać dzieci ze szkoły, ale postanowiła dostaryć Strike’owi wizytówkę nowo otwaego klubu dla mężyzn Golden Lace, którą znalazła w poelu męża. Obietnica pana Inglesa, że będzie się tymał z daleka od tancerek erotynych, call girls i striptizerek, była warunkiem ich pojednania. Strike zgodził się poobserwować Golden Lace i rawdzić, y pan Ingles znowu uległ pokusie. Kiedy Caroline Ingles wyszła, Strike był już gotowy zabrać się do kanapek ekających na niego na biurku Robin, ale gdy tylko zdążył odgryźć pierwszy kęs, zadzwonił jego telefon. Ciemnowłosa klientka, świadoma tego, że ich zawodowe relacje dobiegają końca, ucała ostrożność na wiatr i zapraszała Strike’a na kolację. Strike miał wrażenie, że zauważył uśmiech na tway jedzącej kanapkę Robin, która uparcie wpatrywała się w monitor. Próbował upejmie odmówić klientce: na poątku wymawiał się ogromem pracy, a w końcu powiedział, że jest z kimś związany. – Nigdy mi o tym nie wspominałeś – odparła z nagłym chłodem. – Lubię oddzielać życie prywatne od zawodowego – wyjaśnił. Rozłączyła się w połowie jego uprzejmego pożegnania. – Może powinieneś był się z nią umówić – wtrąciła niewinnie Robin. – Żebyśmy mieli pewność, że zapłaci rachunek. – Zapłaci, do cholery – warknął Strike, nadrabiając stracony as wepchnięciem do ust połowy kanapki. Zawibrował telefon. Strike jęknął i ojał na wyświetla, żeby zobayć, kto pysłał SMS-a. Ścisnęło go w żołądku. – Leonora? – spytała Robin, widząc jego rzednącą minę. Strike zaprzeczył ruchem głowy, z ustami wypełnionymi kanapką. Wiadomość składała się z dwóch słów: Było twoje.

Od rozstania z Charlotte nie zmienił numeru. Kiedy znają go setki osób, z którymi kontaktujesz się na gruncie zawodowym, za dużo z tym kłopotu. Użyła go po raz pierwszy

od ośmiu miesięcy. Strike przypomniał sobie ostrzeżenie Dave’a Polwortha: „Lepiej uważaj, Diddy. Wypatruj na horyzoncie, y pypadkiem nie galopuje z powrotem. Nie zdziwiłbym się, gdyby dała nogę”. Pamiętał, że jest trzeci grudnia. Jutro miała wziąć ślub. Po raz pierwszy, odkąd kupił komórkę, żałował, że nie pokazuje ona, gdzie jest nadawca SMS-a. Czy wysłała tę wiadomość z pieponego zamku de Croy, w perwie między rawdzaniem kanapeek i kwiatów w kaplicy? A może stała na rogu Denmark Street, obserwując jego agencję jak Pippa Midgley? Ucieka z tak waniałego, nagłośnionego ślubu byłaby szytowym osiągnięciem Charlotte, ukoronowaniem jej dokonań w dziedzinie chaosu i zamętu. Strike włożył komórkę z powrotem do kieszeni i zabrał się do drugiej kanapki. Robin, domyślając się, że nie ma szans na odkrycie, dlaego jej szef tak ochmurniał, zmięła puste opakowanie po czipsach, wyrzuciła do kosza i powiedziała: – Dziś jesteś umówiony z bratem, prawda? – Co? – Jesteś umówiony z bratem...? – A, tak – powiedział. – Tak. – W River Café? – No. „Było twoje”. – Dlaczego? – spytała Robin. „Moje. Jasne, cholera. Jeśli w ogóle istniało”. – Co? – powtórzył Strike z mglistym wrażeniem, że Robin go o coś spytała. – Dobrze się czujesz? – Tak, w porządku – powiedział, biorąc się w garść. – O co pytałaś? – Dlaczego wybierasz się do River Café? – To stał w ciemno – powiedział Strike, sięgając po swoją pakę ipsów – ale chcę porozmawiać z kimś, kto był py kłótni Quine’a z Tassel. Próbuję ustalić, y ją zainscenizował, czy już wcześniej zaplanował zniknięcie. – Masz nadzieję, że znajdziesz kogoś, kto tam pracował tego wieoru? – powiedziała Robin z wyraźnym powątpiewaniem. – Dlatego zabieram ze sobą Ala – wyjaśnił Strike. – On zna wszystkich kelnerów we wszystkich eleganckich restauracjach w Londynie. Podobnie jak pozostałe dzieci mojego ojca. Kiedy skońył jeść, zaniósł kawę do gabinetu i zamknął dwi. Okno znowu muskał desz ze śniegiem. Strike nie zdołał się powstymać i ojał na zamaniętą ulicę, prawie oekując (mając nadzieję?), że ją tam zobay: długie arne włosy smagające doskonałą, bladą twa, zielono-oechowe, nakrapiane i wpatone w niego błagalnie oy... Na ulicy

nie było jednak nikogo opró obcych ludzi opatulonych dla ochrony ped niepejednaną pogodą. Kompletnie mu odbiło. Ona wyjechała do Szkocji i tak było znacznie, znacznie lepiej. Później, kiedy Robin poszła do domu, ubrał się we włoski garnitur, który dostał od Charlotte ponad rok temu, kiedy jedli kolację w tej samej restauracji, świętując jego tydzieste piąte urodziny. Włożył płasz, zamknął dwi mieszkania i w mrozie ruszył w stronę stacji metra, podpierając się laską. Z każdego mijanego po drodze okna atakowało go Boże Narodzenie: roziskone światełka, stey nowych pedmiotów, zabawek i gadżetów, sztuny śnieg na szybach oraz rozmaite pedbożonarodzeniowe plakaty informujące o wypedaży twoyły smutny obrazek w odmętach recesji. W mete w piątkowy wieór otkał pedświątenych imprezowiów: dziewyny w śmiesznie malutkich połyskliwych sukienkach ryzykowały hipotermię dla obściskiwania się z idealnym chłopakiem. Strike był znużony i przybity. Droga z Hammersmith była dłuższa, niż mu się wydawało. Idąc po Fulham Palace Road, uświadomił sobie, że jest bardzo blisko domu Elizabeth Tassel. Prawdopodobnie zaproponowała restaurację oddaloną od domu Quine’ów w Ladbroke Grove, kierując się swoją wygodą. Dziesięć minut później Strike skręcił w prawo i ruszył w ciemności po pustych, wypełnionych echem ulicach ku Thames Wharf. Jego oddech unosił się dymnymi obłokami. Ogródek nad eką, w którym latem było pełno klientów py stolikach pykrytych białymi obrusami, pysłaniała teraz gruba warstwa śniegu. Tamiza połyskiwała w ciemności za bladym dywanem, zimna jak żelazo i złowroga. Strike skręcił w stronę zaadaptowanego magazynu z cegły i natychmiast otoczyły go światło, ciepło i gwar. Tuż za dwiami stał Al. Opierał się o bar, tymając łokieć na jego lśniącej stalowej powierzchni, pochłonięty przyjacielską rozmową z barmanem. Mieył ledwie metr siedemdziesiąt pięć – mało jak na dziecko Rokeby’ego – i trochę za dużo ważył. Mysie brązowe włosy zaesał gładko do tyłu. Miał wąską szękę matki, ale odziedziył lekkiego zeza rozbieżnego, który dodawał pystojnej tway Rokeby’ego atrakcyjnej osobliwości, a Ala nieodwołalnie naznaczał jako syna swojego ojca. Na widok Strike’a Al wydał z siebie okyk powitania, doskoył do brata i go uściskał. Strike prawie nie zareagował, gdyż utrudniały mu to laska i płasz, który właśnie próbował zdjąć. Al odsunął się, wyglądał na zakłopotanego. – Jak leci, brachu? Używał śmiesznych anglicyzmów, a jego akcent był dziwną środkowoatlantycką hybrydą świadczącą o latach spędzonych między Europą a Ameryką. – Nieźle – powiedział Strike. – A tobie? – No, też nieźle – powtórzył za nim Al. – Nieźle. Mogło być gorzej. Pesadnie wzruszył ramionami w typowo francuski osób. Al kształcił się w Le Rosey, międzynarodowej szkole z internatem w Szwajcarii, i jego język ciała wciąż nosił ślady

poznanych tam kontynentalnych manier. Pod jego reakcją kryło się jednak coś jeszcze. Strike wyuwał to, ilekroć się otykali: poucie winy, gotowość do obrony, do stawienia oła oskarżeniom, że w porównaniu ze starszym bratem miał miłe i łatwe życie. – Czego się napijesz? – spytał Al. – Piwa? Może masz ochotę na peroni? Usiedli obok siebie w tłoku py bae, napeciwko szklanych półek z butelkami, i ekali na stolik. Spoglądając na podłużną, wypełnioną ludźmi restaurację ze stalowym sufitem w stylizowane fale, błękitnym dywanem i umieszonym na końcu kominkiem na drewno pypominającym olbymi ul, Strike zauważył słynnego eźbiaa, sławną architektkę i co najmniej jednego sławnego aktora. – Słyszałem o twoim rozstaniu z Charlotte – powiedział Al. – Szkoda. Strike zastanawiał się, y Al i Charlotte mają wólnych znajomych. Jego pyrodni brat obracał się wśród bogay, do których z całą pewnością mógł należeć także pyszły wicehrabia de Croy. – No cóż – powiedział Strike, wzruszając ramionami. – Tak jest lepiej. (Siedział z Charlotte w tej cudownej restauracji nad eką i cieszył się ich – jak się okazało – ostatnim wólnym szęśliwym wieorem. Minęły tery miesiące, zanim ich związek rozpadł się z hukiem – cztery miesiące wyczerpującej agresji i udręki... „Było twoje”). Ładna młoda kobieta, z którą Al pywitał się po imieniu, zaprowadziła ich do stolika. Równie atrakcyjny młody mężyzna podał im menu. Strike ekał, aż Al zamówi wino, a kelney się oddalą, i dopiero potem wyjaśnił, dlaego chciał się otkać właśnie w tym miejscu. – Dokładnie tery tygodnie temu – powiedział – pisa Owen Quine pokłócił się tutaj ze swoją agentką. Wszystko wskazuje na to, że widziała to cała restauracja. Wybiegł na ulicę, a wkrótce... Prawdopodobnie w ciągu kilku dni, a może nawet jesze tego samego wieczoru... – ...został zamordowany – dokońył Al, który słuchał Strike’a z otwaymi ustami. – Czytałem o tym w gazecie. Znalazłeś zwłoki. Jego ton zdradzał pragnienie szczegółów, ale Strike postanowił to zignorować. – Możliwe, że niczego się tutaj nie dowiem, ale... – Przecież to zrobiła jego żona – przerwał mu zdziwiony Al. – Aresztowali ją. – Jego żona jest niewinna – powiedział Strike, skupiając się na papierowym menu. Już weśniej zauważył, że Al, otoony niezlionymi niezgodnymi z prawdą doniesieniami prasowymi na temat jego ojca i rodziny, nigdy nie rozszeył zdrowej nieufności na brytyjskie dziennikarstwo zajmujące się innymi tematami. (W szkole Ala były dwa kampusy: zajęcia letnie odbywały się nad Jeziorem Genewskim, a zimowe w Gstaad. Popołudniami jeżdżono na naach i łyżwach. Al dorastał, oddychając niebotynie drogim górskim powietem, w cieplarnianych warunkach wśród dzieci innych celebrytów. Odległe powarkiwania brukowców były jedynie pomrukiem w tle jego życia...

W każdym razie tak Strike zinterpretował te nieline womnienia z młodości, którymi Al się z nim podzielił). – Żona jest niewinna? – powtórzył Al, kiedy Strike podniósł głowę. – Zgadza się. – Rany. Znowu dasz popis jak py Luli Landry? – ytał Al z szerokim uśmiechem, który dodawał uroku lekkiemu bałaganowi w jego oczach. – Taki mam plan – powiedział Strike. – Chcesz, żebym wybadał personel? – spytał Al. – Właśnie – przyznał Strike. Radość, jaką najwyraźniej wzbudziła w Alu szansa wyświadenia bratu pysługi, rozbawiła i wzruszyła Strike’a. – Nie ma rawy. Nie ma rawy. Spróbuję znaleźć kogoś odpowiedniego. Gdzie poszła Loulou? Spryciara z niej. Kiedy złożyli zamówienie, Al poszedł do toalety, żeby rozejeć się w poszukiwaniu bystrej Loulou. Strike siedział sam, pijąc zamówione pez Ala tignanello i obserwując kuchay w białych fauchach pracujących w otwaej kuchni. Byli młodzi, wykwalifikowani i skuteni. Płomienie stelały w górę, noże połyskiwały, ciężkie żelazne patelnie przesuwano tu i tam. „Nie jest głupi – pomyślał Strike o bracie, patąc, jak Al lawiruje między stolikami i prowadzi do niego ciemnowłosą dziewczynę w białym fartuszku. – On po prostu...”. – To jest Loulou – powiedział Al, siadając z powrotem. – Była tu tego wieczoru. – Pamiętasz tę kłótnię? – ytał Strike, natychmiast skupiając się na dziewynie, która była zbyt zajęta, żeby usiąść, ale z nieśmiałym uśmiechem przystanęła obok stolika. – O tak – powiedziała. – Była naprawdę głośna. Cała restauracja zamarła. – Pamiętasz, jak wyglądał ten łowiek? – ytał Strike, chcąc ustalić, y mówią o tej samej kłótni. – Gruby koleś w kapeluszu – odekła. – Wydzierał się na siwą kobietę. Tak, naprawdę się pożarli. Przepraszam, muszę już... I zniknęła, żeby przyjąć zamówienie przy innym stoliku. – Złapiemy ją w drodze powrotnej – zapewnił Al. – Py okazji: Eddie pesyła pozdrowienia. Żałuje, że nie może tu z nami być. – Co u niego? – spytał Strike, udając zainteresowanie. O ile Al wykazywał chęć zapyjaźnienia się, o tyle jego młodszy brat Eddie rawiał wrażenie obojętnego. Miał dwadzieścia tery lata i śpiewał we własnym zeole. Strike nigdy nie słyszał żadnej jego piosenki. – Wspaniale – powiedział Al. Zapadło milenie. Podano pystawki i jedli je w ciszy. Strike wiedział, że Al doskonale zdał międzynarodową maturę. Pewnego wieoru w wojskowym namiocie w Afganistanie widział w internecie zdjęcie osiemnastoletniego Ala w kremowej marynarce z herbem

na kieszonce. Jego brat miał wtedy długie, opadające na boki włosy, które złociście połyskiwały w jasnym genewskim słońcu. Rokeby obejmował go ramieniem i promieniał ojcowską dumą. Zdjęcie było wae opublikowania, gdyż Rokeby nigdy weśniej nie pozował w garniturze i krawacie. – Witaj, Al – powiedział znajomy głos. Ku swojemu zdumieniu Strike zobaył stojącego obok Daniela Charda o kulach. W jego łysej głowie odbijały się subtelne plamki połyskujące w stalowych falach na suficie. Wydawca w ciemnoerwonej, rozpiętej pod szyją koszuli i szarym garnitue wyglądał elegancko w tym dość awangardowym tłumie. – O – powiedział Al i Strike domyślił się, że jego brat usiłuje sobie pypomnieć Charda. – Hm... cześć... – Dan Chard – pedstawił się wydawca. – Poznaliśmy się, kiedy rozmawiałem z twoim ojcem o jego autobiografii. – A... a, tak! – powiedział Al, wstając i ściskając Chardowi dłoń. – To mój brat Cormoran. Nawet jeśli Strike był zdziwiony, że Chard zagaduje Ala, jego zaskoenie było niym w porównaniu z szokiem malującym się na twarzy Charda. – Twój... brat? – Przyrodni – wyjaśnił Strike, w głębi ducha rozbawiony wyraźną konsternacją Charda. Jak to możliwe, że detektyw do wynajęcia był spokrewniony z księciem playboyem? Wysiłek, jaki musiał podjąć Chard, żeby podejść do syna potencjalnie lukratywnego autora, najwyraźniej pochłonął całą energię wydawcy, gdyż zapadła krępująca cisza. – Z nogą już lepiej? – spytał Strike. – A, tak – powiedział Chard. – O wiele. No cóż, nie będę... Nie będę panom przeszkadzał. Odszedł, zręnie kuśtykając między stolikami, i wrócił na miejsce, gdzie Strike nie mógł go już obserwować. Strike i Al usiedli z powrotem. Detektyw myślał o tym, jaki mały jest Londyn, gdy już osiągnie się pewną wysokość i zostawi na dole tych wszystkich, któy nie są w stanie z łatwością zdobyć stolika w najlepszych restauracjach i klubach. – Nie mogłem sobie przypomnieć, kto to taki – wyznał z zawstydzeniem Al. – Myśli o tym, żeby napisać autobiografię? – spytał Strike. Nigdy nie nazywał Rokeby’ego tatą, ale w obecności Ala starał się nie mówić o nim Rokeby. – Tak – powiedział Al. – Proponują mu duże pieniądze. Nie wiem, y zdecyduje się na tego gościa, czy na kogoś innego. Pewnie ktoś napisze to za niego. Pez chwilę Strike zastanawiał się, jak Rokeby potraktowałby w takiej książce pypadkowe poęcie i kontrowersyjne narodziny swojego najstarszego syna. Może w ogóle by o nim nie wspomniał? Strike’owi byłoby to zdecydowanie na rękę. – Wiesz, nadal chciałby się z tobą otkać – powiedział Al z miną kogoś, kto musiał się zebrać na odwagę, żeby to zrobić. – Jest naprawdę dumny... Peytał wszystko o rawie Landry.

– Tak? – ytał Strike, rozglądając się po restauracji w poszukiwaniu kelnerki Loulou, która zapamiętała Quine’a. – Tak – potwierdził Al. – Więc mówisz, że rozmawia z wydawcami? – zainteresował się Strike. Pomyślał o Kathryn Kent i o samym Quinie – jedno nie mogło znaleźć wydawcy, drugie go straciło. A podstarzała gwiazda rocka mogła przebierać w ofertach. – Tak, coś w tym rodzaju – powiedział Al. – Nie wiem, y się zdecyduje. Tego Charda ktoś mu polecił. – Kto? – Michael Fancourt – powiedział Al, wycierając kawałkiem chleba talerz po risotto. – Rokeby zna Fancourta? – spytał Strike, zapominając o swoim postanowieniu. – Tak – powiedział Al, lekko marsząc brwi. Po chwili dodał: – Co tu dużo mówić: tata zna wszystkich. Strike’owi pypomniały się słowa Elizabeth Tassel. „Myślała, że wszyscy wiedzą”, dlaego już nie reprezentuje Fancoua. Ta sytuacja była jednak inna. Dla Ala „wszyscy” oznaali „wszystkich, któy są kimś”: bogatych, sławnych, wpływowych. Biedni frajey kupujący płyty jego ojca byli nikim – tak samo jak Strike, dopóki nagle nie zdobył rozgłosu, łapiąc mordercę. – Kiedy Fancourt polecił Roper Chard Ro... Kiedy polecił mu Charda? – spytał Strike. – Nie wiem... Kilka miesięcy temu? – powiedział z wahaniem Al. – Womniał tacie, że właśnie sam się tam przeniósł. Pół miliona zaliczki. – Nieźle – odrzekł Strike. – Mówił tacie, żeby oglądał wiadomości. Był pewny, że po jego penosinach wokół Roper Chard zrobi się szum. W zasięgu wzroku znowu pojawiła się kelnerka Loulou. Al jesze raz do niej skinął. Podeszła z umęczoną miną. – Daj mi dziesięć minut – powiedziała – i będziemy mogli porozmawiać. Tylko daj mi dziesięć minut. Kiedy Strike końył jeść wiepowinę, Al ytał go o pracę. Szere zainteresowanie brata zaskoczyło Cormorana. – Tęsknisz za wojskiem? – spytał Al. – Czasami – przyznał Strike. – A ty co ostatnio porabiasz? Miał lekkie poucie winy, że jesze się tym nie zainteresował. Po zastanowieniu uświadomił sobie, że w zasadzie nie wie, jak – ani czy w ogóle – Al zarabia na utrzymanie. – Możliwe, że rozkręcę biznes z przyjacielem – powiedział Al. „Zatem nie pracuje” – pomyślał Strike. – Usługi na indywidualne zamówienie... Branża rekreacyjna – mruknął Al. – Super – powiedział Strike.

– Będzie super, jeśli cokolwiek z tego wyjdzie – odrzekł Al. Nastąpiła chwila milenia. Strike rozglądał się za Loulou, gdyż siedział tu wyłąnie ze względu na nią. Ona jednak zniknęła mu z ou i prawdopodobnie była bardziej zajęta, niż Al kiedykolwiek w życiu. – Ty przynajmniej jesteś wiarygodny – powiedział Al. – Hm? – zdziwił się Strike. – Do wszystkiego doszedłeś sam, prawda? – spytał Al. – Co? Strike uświadomił sobie, że py stoliku nastąpił jednostronny kryzys. Al oglądał na niego z zaczepną i zarazem zazdrosną miną. – No tak – przyznał, wzruszając wielkimi ramionami. Nie udało mu się wymyślić żadnej bardziej rozbudowanej odpowiedzi, która nie wyrażałaby wyższości ani pretensji, a poza tym nie chciał zachęcać Ala do egoś, co wyglądało na próbę rozpoęcia najintymniejszej rozmowy, jaką kiedykolwiek zdołali przeprowadzić. – Z nas wszystkich tylko ty jeden go nie używasz – powiedział Al. – Zresztą chyba i tak nie pomogłoby ci w wojsku, prawda? Nie było sensu udawać, że nie wie, o czym mowa. – Pewnie nie – pyznał Strike (i eywiście, py tych adkich okazjach, kiedy jego pochodzenie zwracało uwagę innych żołniey, otykał się jedynie z niedowieaniem, zwłaszcza że w ogóle nie był podobny do Rokeby’ego). Pomyślał jednak cierpko o swoim mieszkaniu w tę lodowatą zimną noc: o dwóch i pół zagraconych pokojach, źle dopasowanych szybach w oknach. Al miał ędzić wieór w Mayfair, w należącym do ojca domu ze służbą. Pokazanie bratu realiów niezależności, zanim za bardzo ją wyidealizuje, mogło być zbawienne... – Pewnie myślisz, że to tylko cholerne biadolenie i użalanie się nad sobą? – ytał ostro Al. Strike widział w internecie zdjęcie Ala z rozdania dyplomów zaledwie godzinę ped pesłuchaniem zdruzgotanego dziewiętnastoletniego szeregowca, który pez pypadek postrzelił najlepszego przyjaciela z pistoletu maszynowego w klatkę piersiową i szyję. – Każdy ma prawo biadolić – powiedział Strike. Al wyglądał tak, jakby zamierzał się obrazić, jednak po chwili się uśmiechnął. Nagle stanęła obok nich Loulou, tymając kieliszek z wodą. Zanim usiadła py stoliku, jedną ręką zręcznie zdjęła fartuszek. – Okej, mam pięć minut – powiedziała do Strike’a bez wstępów. – Al mówi, że chcesz się czegoś dowiedzieć o tym stukniętym pisarzu. – Tak – powiedział Strike, natychmiast się skupiając. – Dlaego mówisz, że był stuknięty? – Delektował się tym – powiedziała, sącząc wodę.

– Delektował się? – Sceną, którą tu zrobił. Weszał i peklinał, ale od razu było widać, że robi to na pokaz. Chciał, żeby wszyscy go słyszeli, potebował publiności. Kiepski był z niego aktor. – Pamiętasz, co krzyczał? – spytał Strike, wyjmując notes. Al przyglądał się z przejęciem. – Miał dużo do powiedzenia. Nazwał tę kobietę suką, oskarżył ją o kłamstwo, oświadył, że ją piepy i że wyda książkę sam. Ale dobe się py tym bawił – zaznayła. – To była udawana wściekłość. – A Eliz... ta kobieta? – O, ona była wściekła jak cholera – odekła wesoło Loulou. – Nie udawała. Im bardziej on skakał, wymachiwał rękami i kyał, tym bardziej robiła się erwona. Tęsła się ze złości, ledwo nad sobą panowała. Womniała coś o „wplątywaniu w to tej cholernej kretynki” i chyba właśnie wtedy on wybiegł na ulicę, zostawiając ją z rachunkiem. Wszyscy się na nią gapili. Wyglądała na zażenowaną. Było mi jej strasznie żal. – Próbowała go gonić? – Nie, zapłaciła, a potem chwilę siedziała w toalecie. Zastanawiałam się, y pypadkiem tam nie płacze. Później wyszła. – Bardzo mi pomogłaś – powiedział Strike. – Pamiętasz jesze coś z tego, co do siebie mówili? – Tak – odekła. – On kyknął: „Wszystko pez Fancoua i jego pieponego sflaczałego kutasa!”. Strike i Al wpatrywali się w nią bez słowa. – „Wszystko pez Fancoua i jego pieponego saałego kutasa”? – powtóył w końcu Strike. – No – potwierdziła Loulou. – Po tym tekście w całej restauracji zrobiło się cicho... – Nic dziwnego – skwitował Al i zachichotał. – Próbowała go uciszyć, była strasznie rozsierdzona, ale on nie chciał o tym słyszeć. Delektował się zainteresowaniem. Brał je za dobrą monetę. Słuchajcie, muszę już iść – powiedziała Loulou. – Przykro mi. – Wstała i zawiązała fartuszek. – Do zobaczenia, Al. Nie wiedziała, jak Strike ma na imię, ale uśmiechnęła się do niego, wracając do swojej krzątaniny. Łysa głowa Daniela Charda ponownie ukazała się nad tłumem gości. Właśnie wychodził otoony grupką eleganckich ludzi w zbliżonym do niego wieku. Rozmawiali i potakiwali sobie nawzajem. Strike odprowadzał ich wzrokiem, ale myślami był gdzie indziej. Nawet nie zauważył, jak zabrano mu pusty talerz. „Wszystko przez Fancourta i jego pieprzonego sflaczałego kutasa...”. Dziwne.

„Nie mogę się pozbyć tej cholernej, szalonej myśli, że Owen zrobił to sobie sam. Że to zaaranżował...”. – Wszystko w porządku, brachu? – spytał Al. Liścik z buziakiem: „Zemsta za nas oboje...”. – Tak – powiedział Strike. „Mnóstwo krwi i niepeniknionego symbolizmu...”, „wystaryło połechtać jego próżność i można go było nakłonić do wszystkiego”, „dwóch hermafrodytów, dwa zakrwawione worki...”, „nazywał mnie »piękną zagubioną duszą«...”, „jedwabnik jest metaforą pisarza, który musi przejść męki, żeby stworzyć dobre dzieło...”. Jak obracana zakrętka znajdująca gwint nagle mnóstwo niepowiązanych faktów wirujących w umyśle Strike’a trafiło na swoje miejsce – właściwe ponad wszelką wątpliwość i niepodważalne. Obracał swoją teorię na wszystkie strony: była doskonała, zgrabna i mocna. Problem polegał na tym, że jeszcze nie wiedział, jak ją udowodnić.

41 Sądzisz zatem, że myśli me to szaleństwa miłości? Nie, to miecze wykute w kuźni Plutona [...] Robert Greene, Orlando Furioso

Nazajut Strike wstał weśnie rano po nocy wypełnionej nieokojnym snem. Był zmęony, sfrustrowany i podenerwowany. Zarówno ped wzięciem prysznica, jak i po ubraniu się rawdził, y nie pyszły żadne SMS-y, a potem zszedł na dół do pustej agencji, poirytowany, że w sobotę nie ma Robin. Jej nieobecność niesłusznie wydała mu się oznaką jej braku zaangażowania. Tego ranka jej opinia bardzo by mu się pydała. Po objawieniu z popedniego dnia chciał mieć towaystwo. Pomyślał, y by do niej nie zadzwonić, ale powiedzenie jej wszystkiego podas otkania twaą w twa dałoby mu nieskońenie większą satysfakcję niż zrobienie tego pez telefon, zwłasza gdyby rozmowie przysłuchiwał się Matthew. Strike zapaył sobie herbatę, ale wystygła, kiedy ślęał nad aktami Quine’a. W ciszy pęczniało jego poczucie bezradności. Ciągle spoglądał na komórkę. Chciał coś zrobić, le brak oficjalnego statusu zupełnie mu to uniemożliwiał – nie miał prawa peszukiwać prywatnych posesji i zmuszać świadków do wółpracy. Do poniedziałkowej rozmowy z Michælem Fancouem nie mógł zrobić nic, chyba że... Czy powinien był zadzwonić do Anstisa i wyłożyć mu swoją teorię? Strike zmarszył brwi, peesując grubymi palcami gęste włosy i wyobrażając sobie protekcjonalną reakcję Anstisa. Nie miał dosłownie ani stępka dowodu. Wszystko to były wyłąnie domysły. „Ale mam rację – stwierdził Strike z odruchową arogancją – a on jest popiepony”. Anstisowi brakowało zarówno inteligencji, jak i wyobraźni, żeby docenić teorię wyjaśniającą każdą osobliwość tego morderstwa, która jednak wydałaby mu się niewiarygodna w porównaniu z łatwym rozwiązaniem najeżonym nieójnościami i pytaniami bez odpowiedzi, składającymi się na oskarżenie Leonory. „Wyjaśnij – zażądał Strike od wyimaginowanego Anstisa – dlaego kobieta wystarająco bystra, żeby nieposteżenie i bez śladu wynieść jego wnętności, miałaby być na tyle głupia, żeby zamówić sznury i burkę, płacąc własną kaą kredytową. Wyjaśnij, dlaego matka niemająca krewnych, pejmująca się wyłąnie dobrem córki, miałaby ryzykować dożywocie. Wyjaśnij, dlaego po latach znoszenia niewierności i erotynych dziwactw Quine’a w imię jedności rodziny nagle postanowiła go zabić”. Na to ostatnie pytanie Anstis mógł mieć sensowną odpowiedź: Quine był o krok od opuszenia rodziny i odejścia do Kathryn Kent. Pisa miał dobre ubezpieenie na życie. Może Leonora uznała, że woli finansowe bezpieeństwo jako wdowa niż niepewną

egzystencję na skraju ubóstwa, podas gdy jej nieodpowiedzialny były mąż będzie trwonił pieniądze na drugą żonę. Ława pysięgłych uwieyłaby w tę wersję wypadków, zwłasza gdyby Kathryn Kent stawiła się w sądzie i potwierdziła, że Quine obiecał się z nią ożenić. Strike obawiał się, że pekreślił swoje szanse z Kathryn Kent, zjawiając się bez zapowiedzi ped jej dwiami. Patąc z perektywy asu, był to nieudolny, niewłaściwy ruch. Wystraszył ją, wyłaniając się z ciemności na jej balkonie, i bardzo ułatwił zadanie Pippie Midgley, która z pewnością odmalowała go jako złego pachołka Leonory. Powinien był działać z finezją, zdobyć jej zaufanie, tak jak zdobył zaufanie asystentki lorda Parkera, żeby móc wyrwać jej wyznania niym zęby pod znieuleniem z troskliwości i wółucia, zamiast nachodzić ją jak komornik. Znowu ojał na komórkę. Nie było nowych SMS-ów. Zerknął na zegarek. Ledwie minęło wpół do dziesiątej. Pouł, że wbrew woli nie skupia się na tym, na ym powinien – na mordercy Quine’a i na tym, co należało zrobić, żeby go aresztowano – le na siedemnastowiecznej kaplicy w zamku de Croy... Pewnie właśnie się ubiera – bez wątpienia w suknię ślubną za tysiące funtów. Wyobraził ją sobie nagą ped lustrem, malującą twa. Setki razy obserwował, jak to robiła: tymała pędzle do makijażu ped lustrami toaletek w domu i w hotelach, tak doskonale świadoma pożądania, jakie budzi, że robiła to prawie bez skrępowania. Czy kiedy płynęły minuty, Charlotte oglądała na telefon – teraz, gdy do krótkiego aceru nawą zostało już tak niewiele asu; gdy zaynał jej się kojayć z pejściem po trapie? Czy wciąż ekała, miała nadzieję, że Strike odpowie na jej worajszą dwuwyrazową wiadomość? A gdyby teraz jej odpowiedział... Co musiałby zrobić, żeby ją skłonić do odwrócenia się od ślubnej sukni (wyobrażał sobie tę suknię wiszącą niym duch w kącie jej pokoju), włożenia dżinsów, wucenia paru ey do torby i wymknięcia się tylnymi dwiami? Wsiadłaby do samochodu, ułożyła stopy płasko na podłodze i ruszyła na południe, do mężczyzny, który zawsze oznaczał dla niej ucieczkę... – Pieprzyć to – mruknął Strike. Wstał, wsadził komórkę do kieszeni, wypił resztkę zimnej herbaty i włożył płasz. Jedynym lekarstwem było jakieś zajęcie: ze wszystkich narkotyków zawsze najbardziej lubił działanie. Był jednak pewny, że Kathryn Kent, wytropiona pez dziennikay, peniosła się do pyjaciółki, i mimo że już raz popełnił błąd, zjawiając się na jej progu bez zapowiedzi, znowu pojechał do Clem Attlee Cou, żeby potwierdzić swoje pypuszenia. Nikt nie otworzył drzwi, światła były pogaszone i w środku panowała cisza. Na ceglanym balkonie hulał lodowaty wiatr. Kiedy Strike zawrócił, pojawiła się sąsiadka z niezadowoloną miną. Tym razem była jednak spragniona rozmowy. – Wyjechała se. Pan z gazety? – Tak – skłamał Strike, gdyż widział, że perektywa otkania z dziennikaem budzi

entuzjazm kobiety i nie chciał, żeby Kent dowiedziała się o jego ponownej wizycie. – Aleście nawypisywali – powiedziała kobieta ze słabo ukrywaną złośliwą satysfakcją. – Mówicie o niej takie rzeczy! Nie ma jej, poszła se. – Nie wie pani, kiedy wróci? – Nie – powiedziała sąsiadka z żalem. Pez adkie, siwe włosy po mocnej trwałej ondulacji peświtywała różowa skóra na głowie. – Ale jak znowu się pokaże – zaproponowała – mogłabym do pana przekręcić. – Bardzo by mi pani pomogła – powiedział Strike. Nie mógł jej dać wizytówki, gdyż upłynęło trochę za mało asu, odkąd jego nazwisko podawali w gazetach. Wyrwał kakę z notesu, zapisał swój numer i wręyła ją kobiecie razem z dwudziestofuntowym banknotem. – Dzięki – powiedziała rzeczowym tonem. – No to na razie. Schodząc na dół, minął kota – był pewny, że to ten sam, któremu Kathryn Kent wymieyła kopniaka. Zwieę obserwowało go ze znużeniem, ale i z wyższością. Tym razem na dole nie zastał zgrai chłopaków. Dzień był zbyt zimny, jeśli nie miało się do ubrania niczego cieplejszego niż sportowa bluza. Kuśtykanie po śliskim, szarym śniegu wymagało wysiłku, który pomógł Strike’owi oderwać myśli od innych raw, gdyż detektyw nie do końca wiedział, y analizuje kolejnych podejanych ze względu na Leonorę y na Charlotte. Niech ta druga dalej sunie ku więzieniu, które sama sobie wybrała: nie zamierzał dzwonić, nie zamierzał pisać. Kiedy dotarł do metra, wyjął telefon i zadzwonił do Jerry’ego Waldegrave’a. Był pekonany, że redaktor ma potebne informacje, które ped chwilą objawienia w River Café nie wydawały się jesze potebne. Waldegrave jednak nie odebrał. Strike wcale się nie zdziwił. Waldegrave’owi rozpadało się małżeństwo, jego kariera dobiegała końca i musiał się mawić o córkę. Po co miałby jesze odbierać telefony od detektywa? Po co miałby komplikować sobie życie, które i bez tego było wystarczająco skomplikowane? Zimno, nieodbierane telefony, pogrążone w ciszy mieszkania z zamkniętymi dwiami: dzisiaj Strike nie mógł zrobić nic więcej. Kupił gazetę i poszedł do Tottenham, gdzie usadowił się pod jedną z namalowanych pez wiktoriańskiego scenografa ponętnych kobiet, pląsających z kwiatami powtykanymi w cieniutkie udrapowane szaty. Dziś Strike miał dziwne wrażenie, jakby siedział w poekalni i umilał sobie as. Womnienia niym szrapnele, na zawsze wbite w jego umysł, skażone tym, co pyszło później... Słowa miłości i wienego oddania, chwile największego szęścia, kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa... Jego umysł wciąż oddalał się od czytanych artykułów. – Dlaego się na to godzisz? – ytała go kiedyś rozzłoszona Lucy. – Dlaego? Dlatego że jest piękna? A on odpowiedział: – To pomaga. Oywiście oekiwała, że zapey. Kobiety poświęcały mnóstwo asu, żeby pięknie

wyglądać, ale nie należało w ich obecności pyznawać, że uroda ma znaenie. Charlotte naprawdę była piękna – była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział, i jej wygląd nigdy nie pestawał go zdumiewać. Podobnie jak wdzięność, którą wywoływał, i duma, którą w nim budził. „Miłość – powiedział Michael Fancourt – to złudzenie”. Strike pewrócił stronę ze zdjęciem nachmuonej tway ministra skarbu, wcale jej nie widząc. Czy wyobrażał sobie w Charlotte coś, ego nigdy nie miała? Czy wynajdował dla niej zalety, żeby dodać blasku jej oszałamiającej urodzie? Kiedy ją poznał, miał dziewiętnaście lat. Teraz, gdy siedział w tym pubie z dobrymi dwunastoma kilogramami nadwagi i bez połowy nogi, wydawało mu się, że to niewiarygodnie mało. Może eywiście stwoył Charlotte zgodnie ze swoim wyobrażeniem, które istniało tylko w jego zauroonym umyśle – ale co z tego? Kochał także prawdziwą Charlotte, kobietę, która rozbierała się ped nim do naga, pytając ostro, y nadal będzie ją kochał, mimo że zrobi to, wyzna mu tamto, będzie go traktowała w taki osób... Aż w końcu pekroyła granicę. Piękno, wściekłość i łzy pestały wystarać, żeby go py niej zatrzymać, więc uciekła w ramiona innego mężczyzny. „I może właśnie to jest miłość” – pomyślał, ymieając się z Michælem Fancouem przeciwko niewidocznej i pełnej dezaprobaty Robin, która z jakiegoś powodu zdawała się go oceniać, kiedy siedział, pił doom bara i udawał, że yta o najgorszej zimie w dziejach. „Ty i Matthew...”. Strike to widział, nawet jeśli ona tego nie widziała: warunkiem bycia z Matthew było niebycie sobą. Czy istnieli ludzie widzący swoich panerów takimi, jacy byli naprawdę? W wienej paradzie podmiejskiego konformizmu, którą wydawało się małżeństwo Lucy i Grega? W nużących odmianach zdrady i rozarowania kierujących do jego dwi nieperwany potok klientów? W świadomie ślepym oddaniu Leonory Quine łowiekowi, którego wszystkie wady urawiedliwiało się tym, że „jest pisaem”, albo w uwielbieniu dla bohatera, którym Kathryn Kent i Pippa Midgley obdarzyły tego samego głupca, związanego jak indyk i wypatroszonego? Strike wpędzał się w pygnębienie. Był już w połowie teciego kua. Kiedy zastanawiał się nad kupnem waego, jego położona wyświetlaem do dołu komórka zawibrowała na stoliku. Powoli pił piwo, a pub wokół niego wypełniał się ludźmi. Patył na telefon i zakładał się sam ze sobą. „Jest ped kaplicą i daje mi ostatnią szansę, żebym ją powstymał? A może już to zrobiła i chce mnie powiadomić?” Dopił piwo i odwrócił komórkę na drugą stronę. Pogratuluj mi. Pani Ross.

Pez kilka sekund wpatrywał się w te słowa, a potem włożył telefon do kieszeni, wstał,

wsunął gazetę pod ramię i ruszył do domu. Kiedy podpierając się laską, wracał na Denmark Street, pypomniały mu się słowa z jego ulubionej książki, od bardzo dawna nieytanej, pogebanej na dnie kaonu z dobytkiem na klatce schodowej. [...] difficile est longum subito deponere amorem, difficile est, uerum hoc qua lubet efficias [...] [...] Trudno jest tak od razu starą miłość zdusić, Trudno – lecz w jakiś sposób to uczynić musisz [...][7] Zniknął niepokój, który towayszył mu cały dzień. Strike pouł głód i potebę relaksu. O teciej Arsenal grał z Fulhamem: miał akurat tyle asu, żeby ped rozpoęciem meu przygotować sobie późny lancz. A potem, pomyślał, mógłby wpaść do Niny Lascelles. Nie miał ochoty ędzać tej nocy sam.

42 MATEUSZ: [...] przypadkowa zabawka. WEREDYK: Która przedrzeźnia małpę. Ben Jonson, Każdy w swoim humorze (tłum. J. Kydryński)

W poniedziałek rano Robin dotarła do pracy zmęona i wycieńona jak po ciężkiej bitwie, ale dumna z siebie. Pez większość weekendu rozmawiała z Matthew o swojej pracy. Pod pewnymi względami (czuła się dziwnie, myśląc tak po dziewięciu wspólnie spędzonych latach) była to najgłębsza i najpoważniejsza rozmowa, jaką kiedykolwiek peprowadzili. Dlaego tak długo wstymywała się z wyznaniem, że jej potajemne zainteresowanie pracą detektywa zrodziło się na długo, zanim poznała Cormorana Strike’a? Matthew wydawał się zdumiony, kiedy w końcu wyjawiła, że już jako nastolatka mayła o pracy związanej z tropieniem przestępców. – To ostatnia e, jaka pyszłaby mi do głowy... – wymamrotał Matthew i zamilkł w pół zdania, ale Robin czuła, że nawiązuje w ten sposób do jej odejścia ze studiów. – Po prostu nigdy nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć – wyznała. – Myślałam, że będziesz się śmiał. W każdym razie zostałam nie ze względu na Cormorana albo na coś związanego z nim jako... jako łowiekiem. – O mało nie powiedziała: z nim jako mężyzną, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. – Chodziło o mnie. To jest coś, co chcę robić. Uwielbiam to. A teraz Cormoran mówi, że będzie mnie szkolił. Zawsze o tym mayłam, Matt. Dyskusja trwała pez całą niedzielę. Zbity z tropu Matthew poątkowo był niewzruszony niczym głaz. – Jak często będziesz pracowała w weekendy? – spytał podejrzliwie. – Nie wiem. Gdy będzie teba. Matt, uwielbiam tę pracę, nie rozumiesz? Nie chcę dłużej udawać. Po prostu pragnę to robić i byłabym ci wdzięczna za wsparcie. W końcu ją objął i się zgodził. Próbowała nie cieszyć się z tego, że właśnie umarła mu matka – nie mogła się jednak pozbyć wrażenia, że wskutek straty stał się trochę bardziej podatny na perswazję niż dotychczas. Robin nie mogła się doekać, kiedy powie Strike’owi o tym dojałym postępie, jaki dokonał się w jej związku, le kiedy pyszła do pracy, nie było go w agencji. Na jej biurku obok maleńkiej obwieszonej łańcuchami choinki leżała krótka wiadomość napisana jego charakterystycznym, trudnym do rozczytania pismem: Zabrakło mleka, wyszedłem na śniadanie, potem idę do Hamleys, żeby zdążyć ped tłumami. PS. Wiem, kto zabił Quine’a.

Robin wydała z siebie zduszony okyk. Chwyciła telefon i zadzwoniła do Strike’a na komórkę, lecz numer był zajęty. Hamleys otwierano dopiero o dziesiątej, ale Robin uznała, że nie wytyma aż tak długo. Czytając i soując koreondencję, raz po raz wciskała pycisk ponownego wybierania, ale Strike ciągle z kimś rozmawiał. Z telefonem pyciśniętym do ucha otwoyła mejle. Minęło pół godziny, potem godzina, a numer Strike’a wciąż rozbmiewał sygnałem zajętej linii. Zaęło ją to denerwować. Pypuszała, że uknuł to ecjalnie, żeby tymać ją w niepewności. O wpół do jedenastej ciche bdąknięcie komputera oznajmiło pyjście mejla od nieznanego nadawcy z adresu [email protected], który nie pysłał niego z wyjątkiem załącznika opatrzonego nazwą „Do twojej wiadomości”. Robin odruchowo kliknęła na załąnik, wciąż wsłuchując się w sygnał zajętej linii. Wielkie czarno-białe zdjęcie rozrosło się, wypełniając monitor komputera. Tło było surowe: zachmuone niebo i stary budynek z kamienia. Wszyscy na zdjęciu byli nieosty – opró panny młodej, która odwróciła się i patyła prosto w obiektyw. Miała na sobie długą, prostą, obcisłą białą suknię i sięgający do ziemi welon przymocowany cienką opaską z brylantami. Jej czarne włosy unosiły się na mocnym wietrze niym fałdy tiulu. Za jedną rękę tymała ją rozmazana, chyba roześmiana postać w jaskółce, le kobieta miała minę niepodobną do miny żadnej panny młodej, jaką Robin kiedykolwiek widziała. Wyglądała na załamaną, osamotnioną, znękaną. Patyła Robin prosto w oy, jakby tylko one dwie były pyjaciółkami, jakby tylko Robin mogła ją zrozumieć. Robin opuściła komórkę, którą tymała py uchu, i patyła na zdjęcie. Już kiedyś widziała tę wyjątkowo piękną twa. Raz rozmawiała z tą kobietą pez telefon: Robin pypomniała sobie niski, atrakcyjnie zachrypnięty głos. Rozpoznała Charlotte, byłą narzeczoną Strike’a, kobietę, którą kiedyś widziała uciekającą z tego budynku. Była taka piękna. Robin pouła się dziwnie zawstydzona wyglądem tej kobiety i zatrwożona jej głębokim smutkiem. Szesnaście lat z perwami ze Strikiem – ze Strikiem z fryzurą pypominającą włosy łonowe, z bokserskim profilem i połową nogi... Nie żeby to miało jakieś znaenie, upomniała się Robin, patąc jak ueona na tę niezrównaną, oszałamiającą, smutną pannę młodą... Otwoyły się dwi. Strike nagle stanął obok z dwiema reklamówkami zabawek i Robin, która nie słyszała, jak jej szef wchodzi po schodach, podskoyła na keśle, jakby przyłapał ją na podkradaniu pieniędzy z kasetki. – Dzień dobry – powiedział. Poiesznie sięgnęła po myszkę, próbując zamknąć zdjęcie, zanim on je zobay, ale jej gwaowne starania o ukrycie tego, co właśnie oglądała, niechybnie skierowały jego wzrok ku ekranowi. Zawstydzona Robin zamarła.

– Pysłała to kilka minut temu. Kiedy otwierałam, nie wiedziałam, co jest w środku... Przykro mi. Strike pez kilka sekund wpatrywał się w zdjęcie, a potem się odwrócił i postawił torby z zabawkami na podłodze obok biurka. – Po prostu je usuń – powiedział. Nie wydawał się zasmucony ani zły, tylko stanowczy. Robin zawahała się, a potem zamknęła plik, usunęła wiadomość i opróżniła kosz. – Dzięki – powiedział, prostując się i dając do zrozumienia swoim zachowaniem, że nie będzie dyskusji na temat ślubnego zdjęcia Charlotte. – Mam w komórce ze tydzieści nieodebranych połączeń z twojego numeru. – A czego się spodziewałeś? – ożywiła się Robin. – Ten twój liścik... Napisałeś, że... – Musiałem odebrać telefon od ciotki – powiedział Strike. – Pez godzinę i dziesięć minut słuchałem o dolegliwościach wszystkich mieszkańców St Mawes tylko dlatego, że wyraziłem chęć przyjechania do domu na święta. Roześmiał się na widok jej ledwie tłumionej frustracji. – W poądku, musimy działać szybko. Właśnie sobie uświadomiłem, że jest coś, co moglibyśmy zrobić dziś rano przed moim spotkaniem z Fancourtem. Nie zdejmując płasza, usiadł na kanapie obitej sztuną skórą i mówił pez bite dziesięć minut, szczegółowo wykładając Robin swoją teorię. Kiedy skońył, zapadło długie milenie. Gdy Robin wpatrywała się w Strike’a z niemal zupełnym niedowieaniem, w jej umyśle pojawił się mglisty, mistyny wizerunek anioła w kościele w Masham. – Z którym fragmentem masz problem? – spytał uprzejmie Strike. – Ee... – Już uzgodniliśmy, że zniknięcie Quine’a mogło wcale nie być ontanine, prawda? – zaął Strike. – Jeśli dodasz do tego materac w domu py Talgah Road (wygodne rozwiązanie w budynku nieużywanym od dwudziestu pięciu lat), to, że tydzień ped zaginięciem Quine powiedział gościowi w księgarni o planowanym urlopie i kupił sobie coś do ytania, i to, że według kelnerki z River Café, kiedy Quine kyał na Tassel, tak naprawdę wcale nie był wściekły, że dobe się py tym bawił – to chyba możemy wysunąć hipotezę o upozorowanym zniknięciu. – W poądku – odparła. Ta ęść teorii Strike’a wydawała jej się najmniej dziwana. Nie wiedziała, jak mu powiedzieć, że cała reszta bmi zupełnie niewiarygodnie, ale nagła poteba szukania dziury w całym skłoniła ją do ytania: – Myślisz, że nie powiedziałby o swoich planach Leonorze? – Oywiście, że nie. Ta kobieta nie potrafiłaby udawać, nawet gdyby od tego zależało jej życie. Chciał, żeby się mawiła, żeby była pekonująca, kiedy będzie mówiła ludziom o jego zaginięciu. Liył, że mogłaby zaangażować policję. Narobić zamieszania u wydawcy. Zasiać panikę.

– Pecież nigdy weśniej tego nie robiła – powiedziała Robin. – Ciągle gdzieś znikał i nikt się tym nie pejmował. Chyba nawet on musiał zdawać sobie rawę, że nie zdobędzie wielkiego rozgłosu tylko dlatego, że uciekł i schował się w swoim starym domu. – Tylko że tym razem zostawił książkę, która jego zdaniem miała już wkrótce być na ustach całego literackiego Londynu, prawda? Wzbudził nią największe zainteresowanie, jakie zdołał, kłócąc się ze swoją agentką na środku zatłoonej restauracji i grożąc py ludziach, że opublikuje tekst na własną rękę. Wraca do domu, inscenizuje głośne wyjście z udziałem Leonory i wymyka się na Talgah Road. Wieorem bez zastanowienia wpusza wspólnika, przekonany, że realizują ten sam cel. Po długim mileniu Robin zebrała się na odwagę (ponieważ nie pywykła do kwestionowania wniosków Strike’a, które – z tego, co zdążyła zauważyć – jesze nigdy nie okazały się błędne) i powiedziała: – Ale nie masz najmniejszego dowodu na to, że ktoś naprawdę mu pomagał, nie wspominając o tym, że... No wiesz... To wszystko jest tylko twoją... opinią. Zaął powtaać argumenty, które już pedstawił, ale uniosła dłoń, żeby go powstrzymać. – Usłyszałam to już za pierwszym razem, ale... Wnioskujesz na podstawie tego, ego dowiedziałeś się od ludzi. Nie ma... żadnego dowodu rzeczowego. – Oczywiście, że jest – odrzekł Strike. – Bombyx Mori. – Ale to nie... – To największy dowód, jaki mamy. – Pecież sam zawsze mi powtaasz: „środki i yjające okoliności” – zaęła Robin. – Sam zawsze mówisz, że motyw nie... – Nie powiedziałem słowa na temat motywu – zaznaył Strike. – Tak się składa, że nie wiem, jaki był motyw, choć mam kilka pomysłów. A jeśli potebujesz więcej dowodów rzeczowych, właśnie teraz możesz mi pomóc zdobyć jeden z nich. Spojała na niego podejliwie. Odkąd zaęła dla niego pracować, jesze nigdy nie prosił jej o zdobycie dowodu. – Muszę porozmawiać z Orlando Quine – wyjaśnił, podźwigając się z kanapy. – Nie chcę tego robić sam, ona jest... No wiesz, trudna. Nie podoba jej się moja fryzura. Chwilowo mieszka u sąsiadki w Ladbroke Grove, więc lepiej ruszajmy w drogę. – To ta opóźniona w rozwoju córka Quine’ów? – spytała zdumiona Robin. – Tak – powiedział Strike. – Ma taką pluszową małpkę zawieszoną na szyi. Właśnie widziałem mnóstwo takich maskotek w Hamleys. Tak naprawdę to schowki na piżamy. Nazywają je Swawolnymi Małpkami. Robin wpatrywała się w szefa, jakby zaczęła się obawiać o jego zdrowie psychiczne. – Kiedy ją poznałem, miała tę małpkę na szyi i ciągle coś wyjmowała, nie wiadomo skąd: rysunki, kredki i kakę zwędzoną ze stołu w kuchni. Właśnie zdałem sobie rawę, że wyciągała to wszystko z takiego schowka. Podkrada ludziom różne ey – ciągnął Strike

– a kiedy jej ojciec żył, bez perwy bywała w jego gabinecie. Dawał jej kaki do rysowania. – Masz nadzieję, że nosi w schowku na piżamy dowód obciążający mordercę jej ojca? – Nie, ale chyba są ore szanse, że zakradając się do gabinetu Quine’a, zabrała jakiś fragment Bombyx Mori albo że dostała od ojca kakę z urywkiem wesnej wersji, żeby rysować na odwrocie. Szukam skrawków papieru z notatkami, kilku wyuconych akapitów, egokolwiek. Słuchaj, wiem, że to stał w ciemno – dodał Strike, właściwie interpretując minę Robin – ale nie możemy wejść do gabinetu Quine’a. Zresztą policja już tam wszystko petąsnęła i niego nie znalazła. Założę się, że notesy i wersje roboe, które zabrał ze sobą Quine, zostały zniszone. Swawolna Małpka to ostatnie miejsce, jakie pychodzi mi do głowy i – ojał na zegarek – nie mamy za dużo asu, jeśli zamieamy doteć do Ladbroke Grove i wrócić przed moim spotkaniem z Fancourtem. A to mi przypomina, że... Wyszedł z agencji. Robin usłyszała, jak idzie na górę, i pomyślała, że pewnie chce coś zabrać z mieszkania, ale odgłosy kątaniny podpowiedziały jej, że petąsa pudła ze swoim dobytkiem na klatce schodowej. Kiedy wrócił, tymał pudełko z lateksowymi rękawikami, najwyraźniej zwędzonymi ped odejściem z Wydziału do raw Specjalnych, oraz pezroysty foliowy woreek takiej samej wielkości jak torebki zapewniane pez linie lotnicze na przybory toaletowe. – Jest jesze jeden ważny dowód eowy, który chciałbym zdobyć – powiedział Strike, wyjmując parę rękawiek i podając ją skołowanej Robin. – Pomyślałem, że mogłabyś spróbować go poszukać po południu, kiedy będę rozmawiał z Fancourtem. W kilku zwięzłych słowach wyłuszczył, co powinna przynieść i dlaczego. Właściwie nie był zaskoczony, kiedy jego wyjaśnienia wywołały zdumienie i ciszę. – Żartujesz – powiedziała Robin słabym głosem. – Nie. Bezwiednie zbliżyła jedną dłoń do ust. – To nie będzie niebezpieczne – zapewnił ją Strike. – Mawi mnie coś innego. Cormoran, to... to perażające. Naprawdę... mówisz poważnie? – Gdybyś widziała Leonorę Quine w Holloway, nie zadawałabyś tego pytania – odekł ponuro. – Będziemy musieli się wykazać cholernie wielkim rytem, żeby ją stamtąd wyciągnąć. Sprytem? – pomyślała wciąż zdeprymowana Robin, stojąc z plastikowymi rękawikami bezwładnie zwisającymi z dłoni. Propozycje Strike’a dotyące planów na ten dzień wydawały się szalone, dziwaczne i – w wypadku ostatniej z nich – odrażające. – Słuchaj – zaął z nagłą powagą. – Nie wiem, co jesze mogę ci powiedzieć poza tym, że to uję. Czuję to nosem, Robin. Za tym wszystkim ai się ktoś obłąkany, cholernie groźny, ale skuteny. Grając na narcyzmie tego durnia Quine’a, skłonił go do zrobienia

dokładnie tego, czego od niego chciał. I nie tylko ja tak uważam. Strike ucił Robin płasz, a gdy go wkładała, wsunął woreki na dowody eowe do swojej wewnętrznej kieszeni. – Ciągle od kogoś słyszę, że w tej książce maał palce ktoś jesze: Chard mówi, że Waldegrave, Waldegrave, że Tassel, Pippa Midgley jest za głupia, żeby zinterpretować coś, co ma pod nosem, a Christian Fisher... No cóż, ma szerszą perektywę, bo nie występuje w książce – powiedział Strike. – Odgadł to, nawet nie zdając sobie sprawy. Robin, która usiłowała nadążyć za biegiem myśli Strike’a i była sceptynie nastawiona do elementów, które zrozumiała, ruszyła za nim po metalowych schodach i wyszli na zimną ulicę. – To morderstwo – powiedział Strike, zapalając papierosa, kiedy maszerowali razem po Denmark Street – było planowane od miesięcy, jeśli nie od lat. Jak się nad tym zastanowić, plan był genialny, ale, niestety, pekombinowany i to pogrąży rawcę. Nie da się skomponować morderstwa jak powieści. W prawdziwym życiu zawsze są jakieś luźne wątki. Strike uł, że nie pekonuje Robin, ale się tym nie pejmował. Zdaało mu się już pracować z niedowieającymi podwładnymi. Zeszli razem do metra i wsiedli do pociągu linii centralnej. – Co kupiłeś siostrzeńcom? – spytała Robin po długim milczeniu. – Kamuaże i pistolety zabawkowe – powiedział Strike, który dokonał takiego wyboru wyłąnie po to, żeby zdenerwować szwagra. – A Timothy’emu Anstisowi cholernie duży bębenek. Będzie umilał rodzicom święta od piątej rano. Mimo obaw związanych ze śledztwem, Robin parsknęła śmiechem. Cichy ąd domów, z którego miesiąc weśniej uciekł Owen Quine, podobnie jak resztę Londynu, pokrywała warstwa śniegu: nieskazitelna i jasna na dachach oraz brudnoszara pod nogami. Kiedy pechodzili obok pubu, szęśliwy Inuita uśmiechał się z szyldu niym bóstwo rządzące tą zimową ulicą. Ped domem Quine’ów stał teraz inny policjant, py krawężniku zaparkowano białą półciężarówkę z otwartymi drzwiami. – Pekopują ogródek w poszukiwaniu aków – mruknął Strike do Robin, kiedy podeszli i zobayli łopaty leżące na podłodze pojazdu. – Nie poszęściło im się na Mucking Marshes i w rabatkach Leonory też im się nie poszczęści. – To ty tak twierdzisz – powiedziała Robin ściszonym głosem, trochę onieśmielona obecnością gapiącego się na nich całkiem przystojnego policjanta. – A ty dzisiaj po południu pomożesz mi dowieść, że mam rację – odekł szeptem Strike. – Dzień dobry! – zawołał do czujnego funkcjonariusza, lecz ten nie odpowiedział. Strike wydawał się zelektryzowany swoją szaloną teorią. Robin pomyślała, że jeśli istnieje jakaś maleńka szansa, iż jej szef ma rację, to wypatroszone zwłoki nie są jedyną groteskową cechą tego morderstwa...

Ruszyli ścieżką prowadzącą do dwi sąsiedniego domu i znaleźli się w odległości kilku kroków od policjanta. Strike zadzwonił do dwi, które po chwili otwoyły się, ukazując niską, wystraszoną kobietę po sześćdziesiątce, ubraną w podomkę i kapcie obszyte wełnianą nicią. – Pani Edna? – spytał Strike. – Tak – powiedziała nieśmiało, spoglądając na niego. Kiedy Strike pedstawił siebie i Robin, twa Edny rozluźniła się i zagościł na niej wyraz wzruszającej ulgi. – Och, to pan! Tyle o panu słyszałam. Pomaga pan Leonoe. Wyciągnie ją pan z więzienia, prawda? Robin była doskonale świadoma bliskości pystojnego policjanta, który pysłuchiwał się temu z odległości kilku kroków. – Zapraszam do środka, zapraszam – powiedziała Edna, odsuwając się na bok i entuzjastycznie kiwając dłonią. – Pani... Pepraszam, nie wiem, jak ma pani na nazwisko – zaął Strike, wycierając buty w wycieraczkę. W domu Edny było ciepło, ysto i o wiele pytulniej niż u Quine’ów, choć rozkład pomieszczeń był identyczny. – Proszę mi mówić Edna – powiedziała, rozpromieniając się. – Dziękuję, Edna. Wiesz, powinnaś żądać pokazania dowodu tożsamości, zanim wpuścisz kogoś do domu. – Och – odrzekła zarumieniona kobieta – Leonora wszystko mi o tobie opowiedziała... Mimo to Strike nalegał, żeby ojała na jego prawo jazdy i dopiero potem poszedł za nią korytarzem do niebiesko-białej kuchni o wiele jaśniejszej niż kuchnia Leonory. – Jest na góe – powiedziała Edna, kiedy Strike wyjaśnił, że pyszli porozmawiać z Orlando. – Ma kiepski dzień. Napijecie się kawy? Kątając się i wyjmując kubki, bez perwy wylewała z siebie potoki nagromadzonych słów w sposób typowy dla zestresowanych, samotnych ludzi. – Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic peciwko temu, że u mnie mieszka, biedactwo, ale... – Bezradnie wodziła wzrokiem od Strike’a do Robin, aż w końcu wyktusiła: – Ale jak długo jesze? Widzicie, oni nie mają rodziny. Woraj zajała do niej pracownica opieki ołenej. Powiedziała, że jeśli nie będę mogła jej zatymać, zabiorą ją do jakiegoś domu opieki y gdzieś. Mówiłam jej, że nie mogą tego zrobić Orlando, że one zawsze były razem, ona i jej mama, że może u mnie zostać, ale... Edna spojrzała na sufit. – Ona jest teraz bardzo nieokojna, bardzo smutna. Po prostu chce, żeby jej mama wróciła do domu. I co mam jej powiedzieć? Pecież nie powiem prawdy. A tam, kawałek dalej, przekopują cały ogródek, wykopali już Pana Kupkę... – Zdechłego kota – mruknął cicho Strike do Robin, a łzy za okularami Edny napęniały

i potoczyły się po okrągłych policzkach. – Biedactwo – powtórzyła. Kiedy podała Strike’owi i Robin kawę, poszła na górę po Orlando. Minęło dziesięć minut, zanim zdołała namówić dziewynę do zejścia na dół. Kiedy Orlando w końcu się zjawiła, ubrana w brudny dres i z posępną miną, Strike’a ucieszyła Swawolna Małpka w jej ramionach. – On się nazywa tak jak olbym – oznajmiła Orlando wszystkim zebranym w kuchni na widok Strike’a. – To prawda – potwierdził Strike, kiwając głową. – Dobra pamięć. Orlando wślizgnęła się na kesło, które wyciągnęła dla niej Edna. Wciąż mocno tuliła swojego orangutana. – Jestem Robin – powiedziała Robin, uśmiechając się do niej. – Jak ptak – odrzekła natychmiast Orlando. – Dodo to też ptak. – Tak ją nazywali rodzice – wyjaśniła Edna. – Obie jesteśmy ptakami – powiedziała Robin. Orlando spojrzała na nią, a potem wstała i bez słowa wyszła z kuchni. Edna głęboko westchnęła. – Denerwuje się z byle powodu. Nigdy nie wiadomo, co... Orlando wróciła jednak z kredkami i blokiem rysunkowym na irali. Strike był pewny, że kupiła go Edna, żeby zrobić Orlando pyjemność. Dziewyna usiadła py stole w kuchni i uroczo, szczerze uśmiechnęła się do Robin, którą z jakiegoś powodu to zasmuciło. – Narysuję ci rudzika – oznajmiła Orlando. – Wspaniale – powiedziała Robin. Orlando wzięła się do pracy, pygryzając wysunięty język. Robin bez słowa patyła, jak powstaje rysunek. Strike, ując, że jego asystentce już udało się nawiązać z Orlando lepszy kontakt niż jemu, zjadł zaproponowanego pez Ednę herbatnika z ekoladą i gawędził z nią o śniegu. W końcu Orlando skończyła rysować, wyrwała kartkę z bloku i podsunęła ją Robin. – Piękny – powiedziała Robin z szerokim uśmiechem. – Chciałabym narysować dodo, ale nie potrafię. – Strike wiedział, że to kłamstwo. Robin rysowała doskonale. Widział jej obrazki, które powstawały w chwilach zamyślenia. – Dam ci coś w zamian. Pogmerała w torebce, obserwowana w skupieniu pez Orlando, i w końcu wyjęła małe okrągłe lusterko do makijażu ozdobione z tyłu stylizowanym różowym ptakiem. – Jest – powiedziała Robin. – Popatrz. To flaming. Też ptak. Możesz go zatrzymać. Orlando z rozdziawionymi ustami wzięła prezent i wpatrywała się w niego. – Podziękuj pani – przypomniała jej Edna. – Dziękuję – powiedziała Orlando i wsunęła lusterko do schowka na piżamy. – To torebka? – spytała Robin z wielkim zainteresowaniem.

– Moja małpka – powiedziała Orlando, mocniej pytulając orangutana. – Tatuś mi ją dał. Mój tatuś umarł. – Pykro mi to słyszeć – odekła cicho Robin, żałując, że do jej umysłu od razu wkradł się obraz zwłok Quine’a: torsu pustego jak schowek na piżamy... Strike ukradkiem zerknął na zegarek. Zbliżała się pora otkania z Fancouem. Robin wypiła trochę kawy i spytała: – Trzymasz w tej małpce swoje rzeczy? – Masz ładne włosy – oznajmiła Orlando. – Lśniące i żółte. – Dziękuję – powiedziała Robin. – Przechowujesz tam jeszcze inne rysunki? Orlando pokiwała głową. – Mogę herbatnika? – spytała Ednę. – Pokażesz mi je? – odezwała się Robin, kiedy Orlando zaczęła chrupać. Po krótkiej chwili namysłu dziewczyna otworzyła swojego orangutana. Zobayli plik pogniecionych rysunków, zbieraninę kaek różnej wielkości i w różnych kolorach. Z poątku ani Strike, ani Robin nie pewracali ich na drugą stronę i tylko głośno podziwiali dzieła rozłożone pez Orlando na stole. Robin ytała o jaskrawą rozgwiazdę i tańące aniołki narysowane kredką i mazakiem. Rozkoszując się ich podziwem, Orlando sięgnęła głębiej do schowka po swoje naędzia pracy. Wyjęła zużytą kasetę do maszyny do pisania, okrągłą i szarą, z cienką taśmą noszącą odwrócone ślady wystukanych kiedyś słów. Strike oparł się pokusie, żeby natychmiast ją pochwycić, kiedy znikała za puszką kolorowych kredek i pudełkiem miętówek, ale cały as miał ją na oku. Orlando położyła na stole rysunek motyla, spod którego przebijały ślady czyjegoś niechlujnego pisma. Orlando, zachęcona pez Robin, wyjmowała kolejne pedmioty: arkusz z naklejkami, kakę ze wzgó Mendip, okrągły magnes na lodówkę z napisem: „Uważaj! Możesz skońyć w mojej powieści!”. Na końcu pokazała im ty kserokopie na papiee lepszej jakości: dwie próbne odbitki ilustracji do książki i makietę okładki. – Tatuś dał mi je w pracy – powiedziała Orlando. – Danuar mnie dotknął, kiedy chciałam je wziąć – dodała, pokazując na kolorowe zdjęcie, które Strike od razu poznał: pedstawiało Kanguycę Kylę, która uwielbiała skakać. Orlando dorysowała Kyli kapelusz i torebkę i pokolorowała jaskrawymi mazakami szrafowany rysunek pedstawiający księżniczkę rozmawiającą z żabą. Edna, zachwycona tym, że Orlando tak się rozgadała, zapayła jesze kawy. Robin i Strike, świadomi upływu asu, ale niechcący doprowadzać do awantury, która zakońyłaby się zabraniem pez Orlando wszystkich skarbów, gawędzili i oglądali kaki na stole. Ilekroć Robin uznała, że coś może się przydać, podsuwała to Strike’owi. Na odwrocie rysunku pedstawiającego motyla znajdowała się nabazgrana lista imion i nazwisk: Sam Breville. Eddie Boyne? Edward Baskinville? Stephen Brook?

Kartkę ze wzgórz Mendip nadano w lipcu i opatrzono krótką wiadomością: Pogoda wspaniała, hotel rozczarowujący, mam nadzieję, że pisanie książki idzie dobrze! V xx

Poza tym nie było śladu odręnego pisma. Strike pamiętał kilka rysunków Orlando z popedniej wizyty. Jeden powstał na odwrocie dziecięcego menu z restauracji, inny na rachunku Quine’ów za gaz. – No, lepiej już pójdziemy – powiedział Strike i całkiem nieźle udając żal, opróżnił kubek z kawą. Z pozornym roztargnieniem wciąż tymał w dłoni kopię projektu okładki Pod złowrogimi skałami Gazeli Pengelly. Pemoona kobieta leżała na wznak na kamienistym dnie stromej, otoonej urwiskami jaskini, a na jej pierś padał cień mężyzny. Orlando dorysowała grubą arną kreską ryby w ienionej niebieskiej wodzie. Zużyta kaseta do maszyny do pisania leżała pod tym rysunkiem, wsunięta tam przez Strike’a. – Nie chcę, żebyś już szła – powiedziała Orlando do Robin. Nagle zrobiła się spięta i płaczliwa. – Było cudownie, prawda? – odekła Robin. – Na pewno jesze się otkamy. Ty zatrzymasz lusterko z flamingiem, ja mam rysunek rudzika... Orlando zaęła jednak płakać i tupać. Nie chciała znów kogoś żegnać. Pod osłoną coraz większego zamieszania Strike gładko zawinął kasetę do maszyny do pisania w ksero projektu okładki Pod złowrogimi skałami i wsunął ją do kieszeni, nie zostawiając odcisków palców. Pięć minut później wyszli na ulicę. Robin była trochę roztęsiona, bo kiedy szła korytaem, Orlando płakała i próbowała ją zatymać. Edna musiała siłą powstymać Orlando przed pójściem za nimi. – Biedna dziewyna – powiedziała cicho Robin, żeby gapiący się na nich policjant nie usłyszał. – Boże, to było okropne. – Ale się opłaciło – odparł Strike. – Masz tę taśmę do maszyny do pisania? – Tak – powiedział, oglądając pez ramię, żeby rawdzić, y policjant już ich nie widzi, i dopiero potem wyjął kasetę zawiniętą w okładkę Gazeli, a następnie włożył ją do foliowego woreczka. – Mam coś jeszcze. – Naprawdę? – spytała zaskoczona Robin. – To może być trop – powiedział. – Albo i nie. Znowu ojał na zegarek i pyieszył kroku, kywiąc się, kiedy kolano boleśnie zaprotestowało. – Muszę się pospieszyć, jeśli nie chcę się spóźnić na spotkanie z Fancourtem. Kiedy dwadzieścia minut później siedzieli w zatłoonym wagonie metra wiozącym ich z powrotem do centrum Londynu, Strike spytał:

– Wiesz, co masz zrobić dziś po południu? – Doskonale – odparła Robin z nutą rezerwy. – Zdaję sobie sprawę, że to nie jest najprzyjemniejsze zadanie na świecie... – Nie to mnie gryzie. – I jak już mówiłem, nie powinno być niebezpiene – ciągnął, szykując się do wstania, gdyż zbliżali się do Tottenham Court Road – ale... Coś wzbudziło jego wątpliwość i oło między jego kaastymi brwiami lekko się zmarszczyło. – Twoje włosy – powiedział. – Coś z nimi nie tak? – spytała Robin, nieśmiało podnosząc dłoń w stronę głowy. – Zapadają w pamięć – wyjaśnił. – Nie masz przypadkiem czapki? – Mogłabym... mogłabym kupić – powiedziała, czując dziwne skrępowanie. – Zapłać pieniędzmi z kasetki – polecił. – Ostrożności nigdy za wiele.

43 Hola! jakaż piramida próżności stoczyła się tutaj! William Shakespeare, Tymon z Aten (tłum. E. Lubowski)

Strike peszedł po zatłoonej Oxford Street, wypełnionej dźwiękiem kolęd i sezonowych piosenek pop puszanych z płyt, po ym skręcił w lewo w okojniejszą, węższą Dean Street. Nie było tam żadnych sklepów, a tylko ściśnięte razem i pypominające bloki budynki z różnymi fasadami – białymi, erwonymi i burymi – prowadzącymi do biur, barów, pubów i restauracji typu bistro. Strike pystanął, żeby pracownicy jednej z nich mogli penieść kaony z winem z samochodu dostawego do dwi kuchni: tutaj, w Soho, gdzie otykały się światy aystów, eców od reklamy i wydawców, Boże Narodzenie było rawą subtelniejszą. Nigdzie nie widziało się tego wyraźniej niż w Groucho Club. Był to szary, wrę nijaki budynek z oknami w arnych ramach i sztunie ksztaowanymi roślinkami na zwyajnych wypukłych balkonach. Jego prestiż brał się nie z fasady, le stąd, że do tego zamkniętego klubu dla kreatywnych aystów wpuszano stosunkowo niewiele osób. Strike wkuśtykał do środka i znalazł się w małym holu. – W czym mogę pomóc? – spytała uprzejmie dziewczyna za kontuarem. – Przyszedłem na spotkanie z Michaelem Fancourtem. – A, tak. Pan Strick? – We własnej osobie – powiedział Strike. Pokierowano go pez długą salę barową ze skóanymi fotelami zapełnionymi klientelą popijającą w poe lanu, a następnie po schodach na górę. Winając się na piętro, nie po raz pierwszy pomyślał, że szkolenie w Wydziale do raw Specjalnych nie pygotowało go do prowadzenia pesłuchań bez oficjalnego zezwolenia i na terytorium podejanego, gdzie rozmówca miał prawo perwać otkanie bez podania pyyny i bez słowa peprosin. WSS wymagał od swoich oficerów organizowania pesłuchań według „osób, miejsc, ey”... Strike nigdy nie stracił z ou tej skutenej, rygorystynej metodologii, ale ostatnio podstawą jego działalności było ukrywanie, że zajmuje się wypełnianiem mentalnych pegródek faktami. Rozmawiając z ludźmi pekonanymi, że wyświadają mu przysługę, należało stosować inne metody. Zobaył swoją kopalnię informacji, gdy tylko wszedł do drugiego baru z drewnianą podłogą, gdzie kanapy w kolorach podstawowych ustawiono wzdłuż ściany z obrazami współczesnych artystów. Fancourt siedział ukośnie do wejścia na jaskrawoczerwonej kanapie w pozie pesadnie swobodnej: z jedną ręką na oparciu i lekko uniesioną nogą. Obraz z kropek Damiena Hirsta wisiał tuż za jego przerośniętą głową niczym neonowa aureola.

Pisa miał gęstą stechę ciemnych siwiejących włosów, grube rysy i głębokie bruzdy po bokach obfitych ust. Uśmiechnął się, kiedy Strike do niego podszedł. Może nie był to uśmiech, jakim zaszyciłby kogoś, kogo uważał za równego sobie (trudno było nie myśleć w tych kategoriach, widząc wystudiowaną, afektowaną swobodę i nawykowo kwaśną minę), lecz gest wykonany w stronę kogoś, dla kogo chciał być łaskawy. – Pan Strike. Być może nawet pyszło mu do głowy, żeby wstać i uścisnąć Cormoranowi dłoń, le wzrost i waga detektywa ęsto zniechęcały niższych mężyzn do podnoszenia się z miejsca. Uścisnęli sobie ręce nad drewnianym stolikiem. Strike niechętnie – le nie mając innego wyjścia, chyba że zechciałby usiąść na kanapie obok Fancoua (zdecydowanie zbyt poufała sytuacja, zwłasza gdy pisa siedział z ręką na oparciu) – zajął miejsce na solidnym okrągłym pufie, nieodpowiednim ani dla jego tuszy, ani dla obolałego kolana. Obok siedział ogolony na łyso były gwiazdor opery mydlanej, który niedawno zagrał żołniea w produkcji BBC . Głośno opowiadał o sobie dwóm mężyznom. Fancou i Strike zamówili tylko napoje, nie zaglądając do menu. Strike odetchnął, widząc, że Fancou nie jest głodny. Nie stać go było na stawianie lanczu kolejnej osobie. – Od jak dawna jest pan członkiem klubu? – spytał Fancourta, kiedy kelner się oddalił. – Odkąd powstał. Byłem wśród założycieli – powiedział Fancou. – Inne kluby mnie nie interesują. Jeśli muszę, zostaję tu na noc. Na górze są pokoje. Fancourt z rozmysłem spojrzał Strike’owi prosto w oczy. – Czekałem na to otkanie. Bohater mojej kolejnej powieści jest weteranem tak zwanej wojny z terroryzmem i jej następstw militarnych. Kiedy już załatwimy rawę Owena Quine’a, chciałbym pana trochę powypytywać. Tak się złożyło, że Strike miał pewne pojęcie o naędziach, jakimi dyonują sławni ludzie chcący kimś manipulować. Ojciec Lucy, gitaysta Rick, był mniej sławny niż ojciec Strike’a y Fancou, ale mimo to dość znany, by kobiety w średnim wieku gwaownie wciągały powiete i drżały, widząc go w kolejce po lody w St Mawes – „O Boże, co pan tu robi?”. Kiedyś Rick zwieył się nastoletniemu Strike’owi, że jedynym pewnym osobem na zaciągnięcie kobiety do łóżka jest powiedzenie jej, że piszesz o niej piosenkę. Oświadczenie Michaela Fancourta, że w następnej powieści zamierza zawrzeć coś związanego ze Strikiem, wydawało się wariacją na ten sam temat. Najwidoniej pisaowi nie pyszło do głowy, że ytanie o sobie tego, co ukazuje się drukiem, nie było dla Strike’a ani nowością, ani ymś, na ym kiedykolwiek mu zależało. Detektyw bez entuzjazmu pokiwał głową w odpowiedzi na prośbę Fancourta i wyjął notes. – Nie będzie panu peszkadzało, jeśli zanę notować? Dzięki temu łatwiej mi zapamiętać, o co chcę spytać. – Proszę bardzo – powiedział Fancourt. Wyglądał na rozbawionego. Oducił na bok „Guardiana”, którego weśniej ytał. Strike zobaył zdjęcie pomarszonego, ale dystyngowanego staruszka, wyglądającego

jakby znajomo nawet do góry nogami. Podpis bmiał: „Pinkelman w wieku dziewięćdziesięciu lat”. – Drogi, stary Pinks – powiedział Fancou, zauważając kierunek ojenia Strike’a. – W przyszłym tygodniu organizujemy dla niego małe przyjęcie w Chelsea Arts Club. – Tak? – zainteresował się Strike, sięgając po długopis. – Znał mojego wujka. Byli razem w wojsku – wyjaśnił Fancou. – Kiedy napisałem swoją pierwszą powieść, Bellafront, zaraz po Oksfordzie, mój biedny stary wujaszek, chcąc mi pomóc, pesłał kopię Pinkelmanowi, który był jedynym pisaem, jakiego kiedykolwiek znał. Mówił wyważonymi zdaniami, jakby jakaś niewidzialna osoba tecia zapisywała stenografinie każde słowo. Historia wydawała się wielokrotnie pećwiona – być może opowiadał ją wiele razy. Często udzielał wywiadów. – Pinkelman, wówas autor nowatorskiej serii Wielka pygoda Bunty, nie zrozumiał ani słowa z tego, co napisałem – ciągnął Fancou – ale żeby zrobić pyjemność mojemu wujkowi, pesłał maszynopis do Chard Books, gdzie zupełnie pypadkowo tekst wylądował na biurku jedynej osoby będącej w stanie go zrozumieć. – Łut szczęścia – powiedział Strike. Kelner wrócił z winem dla Fancourta i szklanką wody dla Strike’a. – Zatem – podjął detektyw – odwdzięył się pan Pinkelmanowi, pedstawiając go swojej agentce? – Tak – powiedział Fancou, a w jego kiwaniu głową kryła się protekcjonalna nuta nauyciela, który z zadowoleniem odnotowuje, że jeden z uniów uważnie go słuchał. – W tamtych asach Pinks był związany z agentem, który ciągle „zapominał” pekazywać mu tantiemy. Cokolwiek można powiedzieć o Elizabeth Tassel, to uciwa kobieta. W interesach jest uczciwa – uściślił Fancourt, sącząc wino. – Ona też będzie na pyjęciu Pinkelmana, prawda? – ytał Strike, patąc na Fancoua i czekając na jego reakcję. – Nadal go reprezentuje. – Nie obchodzi mnie, y Liz tam będzie. Wydaje jej się, że nadal gotuję się ze złości? – ytał Fancou z kwaśnym uśmiechem. – Wątpię, żebym myślał o niej ęściej niż raz w roku. – Właściwie dlaego odmówiła ławienia Quine’a, kiedy ją pan o to poprosił? – ytał Strike. Nie widział powodu, dla którego nie miałby pypuścić bezpośredniego ataku na łowieka, który wyjawił ukryty motyw ich otkania już kilka sekund po tym, jak się poznali. – Nigdy jej o nic takiego nie prosiłem – powiedział Fancou, wciąż utymując miarowe tempo pez wzgląd na niewidzialnego sekretaa. – Wyjaśniłem, że nie mógłbym być w jej agencji, kiedy on tam jest, i odszedłem.

– Rozumiem – odparł Strike, pywykły do dzielenia włosa na woro. – Jak pan myśli, dlaczego pozwoliła panu odejść? To pan był grubszą rybą, prawda? – Chyba będzie rawiedliwie, jeśli powiem, że byłem barakudą w porównaniu z ciernikiem, jakim był Quine – odekł Fancou z pogardliwym uśmieszkiem – ale widzi pan, Liz z nim sypiała. – Naprawdę? Nie wiedziałem o tym – zainteresował się Strike, zbliżając długopis do notesu. – Gdy Liz pyjechała do Oksfordu – zaął Fancou – wyglądała jak kawał baby. Weśniej pomagała ojcu kastrować byki i takie tam w najróżniejszych goodarstwach na północy i rozpaliwie chciała się z kimś peać, tylko że nikomu się to zbytnio nie uśmiechało. Miała do mnie słabość, bardzo dużą słabość. Byliśmy na tym samym seminarium, podniecały ją soyste renesansowe intrygi, ale nigdy nie byłem aż tak wielkim altruistą, żeby ją pozbawić ciężaru cnoty. Zostaliśmy pyjaciółmi – ciągnął Fancou – i kiedy otwoyła agencję, pedstawiłem jej Quine’a, który słynął z tego, że jeśli chodzi o seks, lubi się zadowalać byle czym. Stało się to, co było nieuniknione. – Bardzo ciekawe – powiedział Strike. – To powszechnie wiadome? – Wątpię – odekł Fancou. – Quine był już wtedy żonaty z tą... No cóż, ze swoją morderynią. Bo chyba tak powinniśmy ją teraz nazywać, prawda? – ytał zamyślony. – Pypuszam, że „morderyni” pebija „żonę” w hierarchii bliskich relacji. Poza tym Liz z pewnością zagroziła mu poważnymi konsekwencjami, gdyby wykazał się typowym dla siebie brakiem dyskrecji w odniesieniu do jej sypialnianych poynań. Ciągle liyła na to, że w końcu dam się namówić i pójdę z nią do łóżka. Strike zastanawiał się, co to jest: nieposkromiona pycha, fakt y mieszanka jednego i drugiego. – Wpatrywała się we mnie tymi wielkimi krowimi oami, ekała, miała nadzieję... – ciągnął Fancourt, okrutnie wykrzywiając usta. – Po śmierci Ellie zrozumiała, że nie ulegnę jej nawet w żałobie. Pypuszam, że nie mogła znieść myśli o ekających ją dziesięcioleciach celibatu, więc została przy swoim mężczyźnie. – Czy po odejściu z jej agencji kiedykolwiek rozmawiał pan z Quine’em? – spytał Strike. – Pez kilka pierwszych lat po śmierci Ellie uciekał z każdego baru, do jakiego wszedłem – powiedział Fancou. – W końcu nabrał odwagi i został w tej samej restauracji, ucając mi nerwowe ojenia. Nie, nie sądzę, żebyśmy jesze kiedykolwiek ze sobą rozmawiali – podsumował Fancou, jakby ta rawa mało go interesowała. – Pan, zdaje się, został ranny w Afganistanie? – Tak – powiedział Strike. Strike pomyślał, że coś takiego może działać na kobiety: wyrachowana intensywność ojenia. Niewykluone, że Owen Quine mieył Kathryn Kent i Pippę Midgley takim samym wygłodniałym, wampiym wzrokiem, mówiąc, że zamiea je umieścić w Bombyx Mori, a one z pejęciem myślały o tym, że ęść nich, ich życia, zostanie na zawsze

zamknięta w bursztynie jego prozy... – Jak do tego doszło? – spytał Fancourt, spoglądając na nogi Strike’a. – Mina pułapka – odparł Strike. – A Talgah Road? Pan i Quine byliście wółwłaścicielami domu. Nigdy nie musieliście się kontaktować w żadnej związanej z nim sprawie? Nigdy tam na siebie nie wpadliście? – Nigdy. – Nie zaglądał pan tam, żeby rawdzić, y wszystko jest w poądku? Pecież był pan jego właścicielem przez... Ile? – Dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat. Mniej więcej – powiedział obojętnie Fancou. – Nie, nie byłem w środku od śmierci Joego. – Pypuszam, że policja pytała pana o kobietę, która ekomo widziała pana w pobliżu tego domu ósmego listopada. –Tak – skwitował krótko Fancourt. – Pomyliła się. Aktor przy stoliku obok wciąż pracował na najwyższych i najgłośniejszych obrotach: – „...myślałem, że oberwałem, cholera, nie widziałem, gdzie mam, kurwa, biec, w oach miałem pieprzony piasek...” – Więc nie był pan w tym domu od osiemdziesiątego szóstego? – Nie – zniecierpliwił się Fancourt. – Ani Owen, ani ja w ogóle tego domu nie chcieliśmy. – Dlaczego? – Dlatego że nasz pyjaciel Joe umarł tam w wyjątkowo nędznych okolinościach. Nie znosił szpitali, odmówił brania leków. Kiedy stracił pytomność, dom znajdował się w odrażającym stanie, a on, niegdyś żywe ucieleśnienie olla, zredukował się do worka kości. Jego skóra... To był makabryny koniec – powiedział Fancou – tym bardziej że Daniel Cha... Twa Fancoua stężała. Dziwnie poruszał szęką, jakby dosłownie zjadał niewypowiedziane słowa. Strike czekał. – Dan Chard to interesujący łowiek – podjął Fancou, z wyraźnym wysiłkiem zawracając w ślepej ulice, w którą sam wjechał. – Myślę, że jego poret zaway w Bombyx Mori to największa zapepaszona okazja ze wszystkich. Choć oywiście pyszli badae literatury raej nie będą zaglądali do Bombyx Mori w poszukiwaniu subtelnej charakterystyki postaci, prawda? – dodał i krótko się roześmiał. – Jak opisałby pan Daniela Charda? – spytał Strike. Fancourt wydał się zaskoczony pytaniem. Po chwili namysłu powiedział: – Dan to najbardziej nieełniony łowiek, jakiego znam. Pracuje w branży, w której jest kompetentny, ale nieszęśliwy. Pożąda ciał młodych mężyzn, ale potrafi się zdobyć najwyżej na to, żeby je rysować. Jest pełen zahamowań i odrazy do samego siebie, co wyjaśnia jego niemądrą i histeryną reakcję na karykaturalny poret stwoony pez Owena. Dan był zdominowany pez potworną matkę, bywalynię salonów, która chciała,

żeby jej chorobliwie nieśmiały syn pejął rodzinny interes. Myślę – powiedział Fancou – że byłbym w stanie to wszystko wykorzystać w bardziej interesujący sposób. – Dlaczego Chard odrzucił książkę Northa? – spytał Strike. Fancourt znowu poruszał szczęką, a potem odrzekł: – Wie pan, lubię Daniela Charda. – Odniosłem wrażenie, że w którymś momencie coś panów poróżniło – powiedział Strike. – Skąd ten pomysł? – Pemawiając na jubileuszowym pyjęciu w Roper Chard, powiedział pan, że „nigdy by pan nie przypuszczał, że się tam znajdzie”. – Był pan tam? – spytał zdziwiony Fancourt, a kiedy Strike potaknął, dodał: – Dlaczego? – Szukałem Quine’a – wyjaśnił Strike. – Zatrudniła mnie jego żona. – Ale jak już wiemy, doskonale wiedziała, gdzie był. – Nie – powiedział Strike. – Nie sądzę. – Naprawdę pan w to wierzy? – spytał Fancourt, przechylając na bok olbrzymią głowę. – Naprawdę – powiedział Strike. Fancou uniósł brwi, pypatrując się Strike’owi jak jakiemuś osobliwemu ekonatowi w gablocie. – Więc nie miał pan Chardowi za złe, że oducił książkę Noha? – ytał Strike, wracając do głównego tematu. – No cóż – powiedział Fancou po chwili milenia. – Rzeywiście miałem mu to za złe. Tylko Dan mógłby panu wyjaśnić, dlaego ostatenie zmienił zdanie i odmówił wydania tej książki, ale według mnie chodziło o prasę, która narobiła trochę szumu wokół stanu Joego, podsycając odrazę angielskiej klasy średniej do książki napisanej pez tak niepoprawnego autora. Dan, który weśniej nie zdawał sobie rawy, że Joe zachorował na pełnoobjawowe AIDS, anikował. Nie chciał być kojaony z saunami dla homoseksualistów i z AIDS, więc powiedział Joemu, że jednak nie wyda jego książki. To był akt wielkiego tchórzostwa. Owen i ja... Znowu zamilkł. Ile minęło czasu, odkąd mówił o sobie i Quinie jak o przyjaciołach? – Owen i ja byliśmy pekonani, że to zabiło Joego. Ledwo tymał pióro, był w zasadzie ślepy, ale rozpaliwie chciał skońyć tę książkę ped śmiercią. Mieliśmy wrażenie, że tylko to tyma go py życiu. Potem pyszedł list Charda wycofującego się z umowy. Joe przestał pracować i umarł przed upływem czterdziestu ośmiu godzin. – Widzę pewne podobieństwa – powiedział Strike – do tego, co otkało pańską pierwszą żonę. – To zupełnie inne sytuacje – stwierdził kategorycznie Fancourt. – Dlaczego? – Książka Joego była bez porównania lepsza. Znowu zapadła cisza, tym razem o wiele dłuższa. – Jeśli pateć na nie z ysto literackiej perektywy – uściślił Fancou. – Naturalnie są

też inne punkty widzenia. Dopił wino i podniósł rękę, pokazując barmanowi, że chce następny kieliszek. Siedzący obok aktor wciąż mówił, prawie nie robiąc przerw na zaczerpnięcie oddechu. – „...powiedziałem: »Piepyć autentyność! Co jesze mam zrobić? Odpiłować sobie pieprzoną rękę?«”. – To musiał być dla pana bardzo trudny okres – odezwał się Strike. – Tak – odparł z przekąsem Fancourt. – Tak, chyba można go nazwać „trudnym”. – Stracił pan dobrego przyjaciela i żonę w odstępie... ilu?... kilku miesięcy? – Tak, kilku miesięcy. – I przez cały ten czas wciąż pan pisał? – Tak – powiedział Fancou ze złośliwym, protekcjonalnym śmiechem. – Pez cały ten as wciąż pisałem. To mój zawód. Czy ktokolwiek pytałby pana, y wciąż był pan w wojsku, kiedy miał pan problemy osobiste? – Wątpię – odrzekł Strike bez urazy. – Co pan pisał? – Nigdy tego nie wydano. Żeby móc skońyć powieść Joego, pouciłem książkę, nad którą pracowałem. Kelner postawił przed Fancourtem drugi kieliszek wina i się oddalił. – Czy książka Northa wymagała dużego nakładu pracy? – Prawie żadnego – powiedział Fancourt. – Był wspaniałym pisarzem. Wygładziłem kilka fragmentów i doszlifowałem zakońenie. Joe zostawił zapiski, określając, jak to ma wyglądać. Potem zaniosłem książkę do Jerry’ego Waldegrave’a, który pracował w Roper. Strike pamiętał, co Chard mówił o nadmiernej bliskości Fancoua z żoną Waldegrave’a, więc kontynuował rozmowę z pewną ostrożnością. – Pracował pan wcześniej z Waldegrave’em? – Nigdy nie pracowaliśmy nad moimi książkami, ale miał reputację utalentowanego redaktora i wiedziałem, że lubił Joego. Pomógł mi przy W stronę celu. – Dobrze się spisał, prawda? Fancouowi od razu poprawił się humor. Pytania Strike’a rawiały mu chyba nawet przyjemność. – Tak – powiedział, upijając łyk wina. – Bardzo dobrze. – Ale teraz, po przeniesieniu się do Roper Chard, nie chciał pan z nim współpracować? – Nieszczególnie – odrzekł Fancourt, nie przestając się uśmiechać. – Ostatnio dużo pije. – Jak pan myśli: dlaczego Quine umieścił Waldegrave’a w Bombyx Mori? – Skąd miałbym to wiedzieć? – Wszystko wskazuje na to, że Waldegrave był wobec Quine’a w poądku. Trudno zrozumieć, dlaczego Quine czuł potrzebę zaatakowania go. – Tak? – spytał Fancourt, przyglądając się Strike’owi. – Chyba każdy, z kim rozmawiam, interpretuje Krojczego z Bombyx Mori w inny sposób. – Naprawdę?

– Większość ludzi wydaje się obuona, że Quine w ogóle zaatakował Waldegrave’a. Nie rozumieją, ym Waldegrave sobie na to zasłużył. Według Daniela Charda postać Krojego świadczy o tym, że Quine miał współpracownika – powiedział Strike. – A niby kto, do diabła, miałby pomagać Quine’owi py Bombyx Mori? – ytał Fancourt i krótko się roześmiał. – Ma pewne pypuszenia – powiedział Strike. – Tymasem Waldegrave myśli, że Krojczy to tak naprawdę atak na pana. – Pecież ja jestem Próżnowaniałym – odparł Fancou z uśmiechem. – Wszyscy o tym wiedzą. – Dlaczego Waldegrave myśli, że Krojczy ma coś wspólnego z panem? – Musi pan ytać Jerry’ego Waldegrave’a – odekł wciąż uśmiechnięty Fancou. – Ale coś mi mówi, że wydaje się panu, że już pan wie. Niech pan posłucha, panie Strike: Quine był w wielkim, wielkim błędzie. I naprawdę powinien był zdawać sobie z tego sprawę. Impas. – Zatem w ciągu tych wszystkich lat nie udało się panu edać domu py Talgah Road? – Było bardzo trudno znaleźć nabywcę ełniającego warunki testamentu Joego. Joe wykonał donkiszotowski gest. Był romantykiem, idealistą. Opisałem swoje uucia w związku z tym wszystkim, ze adkiem, z bemieniem, z pejmującym tonem tego zapisu w Domu pustki – powiedział Fancou, zupełnie jak wykładowca polecający lekturę uzupełniającą. – Owen wypowiedział się, jeśli można to tak nazwać – dodał z lekko pogardliwym uśmieszkiem – w Braciach Balzac. – Bracia Balzac są o domu py Talgah Road, prawda? – ytał Strike, choć wcale nie odniósł takiego wrażenia, czytając te pięćdziesiąt stron, przez które udało mu się przebrnąć. – Tam toyła się akcja. Tak naprawdę to książka o wzajemnych relacjach naszej trójki – powiedział Fancou. – Joe leży mawy w kącie, a ja i Owen próbujemy peśledzić jego życie, znaleźć sens w jego śmierci. Akcja rozgrywa się w pracowni, w której chyba... z tego, co czytałem... znalazł pan ciało Quine’a. Strike nic nie powiedział, ale dalej notował. – Krytyk Harvey Bird nazwał Braci Balzac „paskudztwem wywołującym grymas obrzydzenia, opadnięcie szczęki i zaciśnięcie zwieracza”. – Ja zapamiętałem tylko ciągłe macanie się po jajach – powiedział Strike, na co Fancou zareagował nagłym, niewymuszonym piskliwym chichotem. – Czytał pan, prawda? O tak, Owen miał obsesję na punkcie swoich jaj. Aktor py stoliku obok nareszcie zamilkł, by złapać oddech. Słowa Fancoua zadźwięały w chwilowej ciszy. Strike uśmiechnął się, kiedy aktor i jego dwaj towaysze wbili wzrok z Fancoua, który odpowiedział im kwaśnym uśmiechem. Tej mężyźni pospiesznie wrócili do rozmowy.

– Miał prawdziwą idée xe – powiedział Fancou, odwracając się z powrotem do Strike’a. – Wie pan, taką w stylu Picassa: jądra jako źródło twórej mocy. Zarówno w życiu, jak i w swoich książkach miał obsesję na punkcie męskości, jurności, płodności. Ktoś mógłby powiedzieć, że to dziwna fiksacja jak na łowieka, który lubił być wiązany i poddawać się yjejś dominacji, ale ja widzę w tym naturalną konsekwencję... jin i jang seksualnej persony Quine’a. Pewnie zwrócił pan uwagę na imiona, jakie nam nadał w tej książce? – Vas i Varicocele – powiedział Strike i znowu zauważył lekkie zdziwienie Fancoua, że ktoś o wyglądzie Strike’a czyta książki albo zwraca uwagę na ich treść. – Vas, yli Quine, to nasieniowód, którym erma z jaj trafia do penisa: zdrowa, potężna, twóra siła. Varicocele to bolesne powiększenie żyły w jąde, asami prowadzące do bezpłodności. Typowa prostacka aluzja Quine’a do tego, że tuż po śmierci Joego zachorowałem na świnkę i nie byłem w stanie pyjść na pogeb, ale także do tego, że, jak pan zauważył, w tamtym czasie tworzyłem w trudnych okolicznościach. – Wtedy jeszcze się pan z nim przyjaźnił? – spytał Strike. – Kiedy zaął pisać tę książkę, teoretynie nadal byliśmy pyjaciółmi – powiedział Fancou z ponurym uśmiechem. – Ale pisae to okrutne plemię, panie Strike. Jeśli chcesz pyjaźni na całe życie i bezinteresownego koleżeństwa, zaciągnij się do wojska i nau zabijać. Jeśli chcesz życia wypełnionego chwilowymi sojuszami z kolegami po fachu, któy będą się upajali każdą twoją porażką, pisz powieści. Strike się uśmiechnął. – Bracia Balzac – powiedział Fancou z chłodną satysfakcją – dostali chyba najgorsze recenzje, jakie kiedykolwiek czytałem. – Też pan ich recenzował? – Nie – odparł Fancourt. – W tamtym okresie był pan jeszcze z pierwszą żoną? – spytał Strike. – Zgadza się – powiedział Fancourt. Drgnięcie jego tway pypominało dresz pechodzący pez bok zwieęcia, którego dotknęła mucha. – Próbuję tylko ustalić chronologię. Stracił pan żonę wkrótce po śmierci Northa? – Eufemizmy opisujące śmierć są takie interesujące, prawda? – odekł beztrosko Fancou. – Nie „straciłem” jej. Peciwnie: potknąłem się o nią w ciemności, kiedy leżała martwa w kuchni z głową w piekarniku. – Przykro mi – powiedział Strike oficjalnym tonem. – Tak, no cóż... Fancou zamówił następny kieliszek wina. Strike uł, że dotarł do newralginego punktu, w którym strumień informacji może albo trysnąć ze zdwojoną siłą, albo na zawsze wyschnąć. – Czy kiedykolwiek rozmawiał pan z Quine’em o parodii, która popchnęła pańską żonę

do samobójstwa? – Już panu mówiłem: po śmierci Ellie nigdy z nim nie rozmawiałem – powiedział spokojnie Fancourt. – Więc nie. – Ale był pan pewny, że on to napisał? – Całkowicie. Jak wielu pisay mających niewiele do powiedzenia, Quine był dobrym literackim naśladowcą. Pamiętam, jak arodiował coś, co napisał Joe, i to bmiało naprawdę zabawnie. Oywiście nie zamieał wyśmiewać się z Joego publinie. Za bardzo lubił nasze towarzystwo. – Czy ktokolwiek wspomniał, że widział tę parodię przed publikacją? – Mnie nikt tego nie powiedział, ale po tym, co się stało, zdziwiłbym się, gdyby ktokolwiek to zrobił. Liz Tassel oświadyła mi, że Owen jej tego nie pokazywał, ale dotarło do mnie potą pantoową, że ytała tę parodię ped publikacją. Na pewno zachęcała go do wydania. Była chorobliwie zazdrosna o Ellie. Nastąpiła chwila ciszy, a potem Fancourt powiedział z udawaną beztroską: – Dziś trudno sobie wyobrazić, że kiedyś teba było ekać na recenzje w gazetach, żeby zobayć, jak mieszają z błotem twoje dzieło. Dzięki wynalezieniu internetu każdy durny półanalfabeta może być Michiko Kakutani. – Quine zawsze twierdził, że nie napisał tej parodii, prawda? – spytał Strike. – Tak, to prawda. Był tchóliwym draniem – powiedział Fancou, najwidoniej nie zdając sobie rawy, że mogło to zabmieć niestosownie. – Podobnie jak mnóstwo soidisant indywidualistów, Quine był zawistnym, chorobliwie ambitnym stwoeniem żądnym uwielbienia. Perażało go, że po śmierci Ellie zostanie wypchnięty poza nawias. Oywiście – dodał Fancou z wyraźnym zadowoleniem – i tak go to otkało. Owen długo pławił się w cudzej chwale, twoąc triumwirat ze mną i z Joem. Kiedy Joe umarł i odsunąłem się od Owena, wszyscy zobayli go takim, jaki był: okazał się łowiekiem ze rośną wyobraźnią i interesującym stylem, który nie miał chyba żadnego pomysłu niezwiązanego z pornografią. Niektóy pisae – ciągnął Fancou – noszą w sobie tylko jedną dobrą książkę. Taki był Owen. W Gechu Hobaa szytował. To określenie z pewnością by mu się spodobało. Potem wszystko było już tylko bezsensowną przeróbką. – Czy to nie pan nazwał Bombyx Mori „arcydziełem szaleńca”? – Czytał pan ten wywiad? – ytał zaskoony i chyba mile połechtany Fancou. – No cóż, właśnie tak uważam: to prawdziwa literacka osobliwość. Nigdy nie peyłem, że Owen potrafi pisać. Wie pan, chodziło po prostu o to, że nie umiał znaleźć głębokiego albo interesującego tematu. To zadziwiająco powszechne zjawisko. Ale w Bombyx Mori wreszcie znalazł swój temat, prawda? Wszyscy mnie nienawidzą, wszyscy są peciwko mnie, jestem geniuszem, ale nikt tego nie zauważa. Efekt jest groteskowy i kominy, cuchnie goryą i użalaniem się nad sobą, ale budzi niezapealną fascynację. A język – ciągnął Fancourt z entuzjazmem, jakiego rozmowa ze Strikiem wcześniej w nim nie budziła –

jest godny podziwu. Niektóre fragmenty to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisał. – Bardzo mi pan pomógł – powiedział Strike. Fancourt wydawał się rozbawiony. – Jak to? – Mam wrażenie, że Bombyx Mori odgrywa w tej sprawie zasadniczą rolę. – „W rawie”? – powtóył Fancou z uśmiechem. Pez chwilę milał. – Naprawdę chce mi pan powiedzieć, że pańskim zdaniem morderca Owena Quine’a jest na wolności? – Tak uważam – potwierdził Strike. – Czy w takim razie – powiedział Fancou z jesze szerszym uśmiechem – nie lepiej analizować to, co napisał morderca, niż to, co napisała ofiara? – Być może – odparł Strike – ale nie wiemy, czy morderca pisze. – Och, w dzisiejszych asach prawie wszyscy piszą – powiedział Fancou. – Cały świat pisze powieści, ale nikt ich nie czyta. – Jestem pewny, że ludzie ytaliby Bombyx Mori, zwłasza gdyby napisał pan wstęp – powiedział Strike. – Chyba ma pan rację – odrzekł z uśmiechem Fancourt. – Kiedy dokładnie przeczytał pan tę książkę po raz pierwszy? – To było... Niech pomyślę... Fancourt wyglądał, jakby robił obliczenia w pamięci. – Najweśniej w... A, w połowie tygodnia po tym, jak Quine ją dostarył – powiedział Fancou. – Zadzwonił do mnie Dan Chard, mówiąc, iż Quine sugeruje, że to ja napisałem parodię książki Ellie. Próbował mnie namówić, żebyśmy wólnymi siłami podali Quine’a do sądu. Odmówiłem. – Czy Chard czytał panu jakieś fragmenty? – Nie – powiedział Fancou, znowu się uśmiechając. – Widzi pan, bał się, że straci swój najlepszy nabytek. Nie, po prostu streścił mi, co Quine dał do zrozumienia i zaoferował usługi swoich prawników. – Kiedy do pana zadzwonił? – Wieorem... To musiało być siódmego – powiedział Fancou. – W niedzielę wieczorem. – Tego samego dnia, kiedy kręcono z panem wywiad poświęcony pańskiej nowej powieści – stwierdził Strike. – Jest pan bardzo dobrze poinformowany – odparł Fancourt, mrużąc oczy. – Oglądałem ten program. – Wie pan – powiedział Fancou, wbijając mu lekką szpilę – nie wygląda pan na człowieka, który gustuje w programach o sztuce. – Nigdy nie twierdziłem, że w nich gustuję – odekł Strike i wcale nie był zaskoony, kiedy zauważył, że jego riposta najwyraźniej pypadła Fancouowi do gustu. – Ale zauważyłem, że się pan pejęzyył, wypowiadając ped kamerą imię pańskiej pierwszej

żony. Fancourt milczał i tylko obserwował Strike’a znad krawędzi kieliszka z winem. – Powiedział pan „Ku...”, a potem się poprawił i powiedział „Ellie” – uściślił Strike. – Cóż, jak pan raył zauważyć: pejęzyyłem się. To się zdaa nawet osobom najbardziej elokwentnym. – W Bombyx Mori pańska zmarła żona... – ...została nazwana Kukłą. – Zbieg okoliczności – powiedział Strike. – Najwyraźniej – odparł Fancourt. – Bo przecież siódmego nie mógł pan jeszcze wiedzieć, że Quine nazwał ją Kukłą. – Najwyraźniej nie. – Ktoś wsunął kopię maszynopisu pez skynkę w dwiach mieszkania kochanki Quine’a tuż po tym, jak autor zniknął – powiedział Strike. – Może pan też dostał kopię wcześniej? Cisza, która zapadła, zaęła się pedłużać. Strike pouł, jak pęka cieniutka nić, którą zdołał rozciągnąć między sobą i Fancouem. Ale to nie miało już znaenia. Nie zamieał zadawać więcej pytań. – Nie – powiedział Fancourt. – Nie dostałem. Wyjął poel. Zadeklarowany zamiar wypytania Strike’a w związku z pygotowaniem postaci do następnej powieści najwidoniej poszedł w niepamięć, co wcale detektywa nie zmawiło. Wyjął gotówkę, ale Fancou podniósł dłoń i z wyraźną chęcią obrażenia Strike’a powiedział: – Nie, nie, niech pan pozwoli. Prasa rozpisuje się o tym, że się panu nie pelewa. Pychodzą mi nawet na myśl słowa ze sztuki Bena Jonsona: „Jestem biednym szlachcicem, żołnierzem, jednym z tych, którzy (za lepszych czasów) gardzili tak nędznym procederem”[8]. – Naprawdę? – odekł upejmie Strike, chowając gotówkę do kieszeni. – Mnie przypomina się raczej: sicine subrepsti mi atque intestina perurens ei misero eripuisti omnia nostra bona? Eripuisti, eheu nostrae crudele uenenum Uitae, eheu nostrae pestis amicitiae. Bez uśmiechu spojrzał na zdumionego Fancourta. Pisarz szybko odzyskał mowę: – Owidiusz? – Katullus – powiedział Strike i opierając się o stolik, podźwignął z niskiego pufa. – To znaczy mniej więcej: Więc w dom mój się wślizgnąłeś, serce mi spaliłeś,

Nieszczęsnemu wydarłeś wszystko, co mu miłe? Tak, wydarłeś, o biada! Nieczuły, bez serca Truciciel szczęścia, naszej przyjaźni morderca![9] – No cóż, myślę, że jeszcze się zobaczymy – podsumował uprzejmie Strike. Pokuśtykał w stronę schodów, czując na plecach spojrzenie Fancourta.

44 Sprzymierzeńcy i przyjaciele jego spieszą formować oddziały Niczym wzburzone potoki. Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

Tego wieoru Strike długo siedział na kanapie w swojej salono-kuchni, prawie nie słysząc odgłosów ruchu drogowego na Charing Cross Road i oradynych stłumionych okyków kolejnych wesnych bożonarodzeniowych imprezowiów. Odpiął protezę. Wygodnie było mu siedzieć w bokserkach, gdy nic nie naciskało na koniec amputowanej nogi, a rwący ból w kolanie znów łagodziła podwójna dawka środków peciwbólowych. Niedokończony makaron krzepł na zostawionym na kanapie talerzu, niebo za małym oknem miało granatową, aksamitną głębię prawdziwej nocy. Strike nie ruszał się, mimo że był zupełnie rozbudzony. Miał wrażenie, że minęło bardzo dużo asu, odkąd widział zdjęcie Charlotte w sukni ślubnej. Pez cały dzień w ogóle o niej nie myślał. Czy to poątek prawdziwego uzdrowienia? Wyszła za Jaga Rossa, a Strike był sam, rozmyślał o zawiłościach skomplikowanego morderstwa w słabym świetle chłodnego mieszkania na poddaszu. Może oboje w końcu znaleźli się tam, gdzie naprawdę było ich miejsce. Na stoliku ped Strikiem leżała w pezroystym foliowym woreku, wciąż luźno zawinięta w kserokopię okładki Pod złowrogimi skałami, ciemnoszara kaseta do maszyny do pisania zabrana Orlando. Strike wpatrywał się w nią chyba co najmniej pół godziny, ując się jak dziecko w bożonarodzeniowy poranek stojące ped tajemnią, zachęcającą, największą paką pod choinką. Nie powinien był jej jednak oglądać ani dotykać, żeby nie zniszyć dowodów, które ecjaliści z zakładu medycyny sądowej mogliby wydobyć z tej taśmy. Każde podejrzenie, że ktoś przy niej majstrował... Spojał na zegarek. Obiecał sobie, że zadzwoni najweśniej o wpół do dziesiątej. Chciał dać pyjacielowi as na zaciągnięcie dzieci do łóżka, udobruchanie żony po kolejnym długim dniu w pracy. Musiał mu wszystko spokojnie wytłumaczyć... Jego cierpliwość miała jednak granice. Wstał z pewnym trudem, wziął klue do agencji i z wysiłkiem zszedł po schodach, ściskając porę, skaąc na jednej nodze i od asu do asu siadając. Dziesięć minut później wrócił do mieszkania i zajął jesze ciepłe miejsce na kanapie, ściskając scyzoryk dłońmi w takich samych lateksowych rękawikach, jakie wcześniej dał Robin. Ostrożnie wyjął z woreka kasetę do maszyny do pisania oraz pogniecione ksero ilustracji i położył taśmę razem z papierem na chybotliwym stoliku z laminatu. Prawie nie oddychając, wydobył ze scyzoryka metalową wykałakę i delikatnie wsunął ją

za odsłonięty pięciocentymetrowy kawałek cieniutkiej taśmy. Dzięki ostrożnemu manipulowaniu tym naędziem zdołał wysunąć trochę większy fragment. Ukazały się odwrócone słowa i litery ułożone od końca. YOB OGEIDDE MANZ EŻ, MEŁALŚYM A Gwaowny skok adrenaliny znalazł wyraz jedynie w cichym westchnieniu zadowolenia. Strike zręnie napiął taśmę z powrotem, pekręcając maleńkim śrubokręcikiem w scyzoryku trybik na góe nietkniętej ręką kasety, a potem, nadal w lateksowych rękawikach, wsunął ją z powrotem do pezroystego woreka. Znowu ojał na zegarek. Nie mogąc już dłużej ekać, sięgnął po komórkę i wybrał numer Dave’a Polwortha. – Dzwonię nie w porę? – spytał, kiedy jego stary przyjaciel odebrał. – Nie – powiedział Polworth z wyraźnym zaciekawieniem. – Co słychać, Diddy? – Chciałbym cię o coś prosić, Chum. O wielką przysługę. Inżynier, siedzący w salonie w Bristolu prawie dwieście kilometrów dalej, słuchał w mileniu, gdy detektyw wyjaśniał, na ym miałaby polegać ta pysługa. Kiedy wreszcie skończył, zapadła cisza. – Zdaję sobie rawę, że proszę o wiele – powiedział Strike, wsłuchując się z niepokojem w trzaski na linii. – Nie wiem, czy w taką pogodę to w ogóle możliwe. – Jasne, że możliwe – odparł Polwoh. – Ale potebuję trochę asu, Diddy. Wziąłem dwa dni urlopu... Nie jestem pewny, czy Penny to się spodoba... – No tak, rozumiem, że możesz mieć problemy – powiedział Strike. – To dość niebezpieczne. – Nie obrażaj mnie, robiłem gorsze ey – obruszył się Polwoh. – Chodzi o to, że miałem zawieźć ją i jej matkę na świątene zakupy... Ale piepyć to, Diddy. Powiedziałeś, że to kwestia życia lub śmierci? – Prawie – odrzekł Strike z uśmiechem, zamykając oczy. – Życia i wolności. – Więc nie będzie żadnych świątenych zakupów, chłopie, a to bardzo cieszy starego Chuma. Uważaj sprawę za załatwioną, a jeśli coś znajdę, dam ci znać. Dobra? – Bądź ostrożny, stary. – Wal się. Strike ucił komórkę na kanapę i nie pestając się uśmiechać, rozmasował sobie twa i ręce. Być może właśnie poprosił Polwoha o zrobienie egoś jesze bardziej szalonego i bezsensownego niż złapanie pepływającego rekina, le Polwoh był łowiekiem, który uwielbiał niebezpieczeństwa, a przyszła pora na desperackie działania. Zanim Strike zgasił światło, jesze raz peytał zapiski z rozmowy z Fancouem i podkreślił – tak mocno, że przebił kartkę – słowo „Krojczy”.

45 Zauważyłeś żart o jedwabniku? John Webster, Biała diablica (tłum. W. Melcer)

Zarówno dom rodzinny Quine’ów, jak i ten py Talgah Road wciąż peesywano w poszukiwaniu dowodów. Leonora nadal siedziała w więzieniu Holloway. Rozpoęła się gra w czekanie. Strike pywykł do stania godzinami w zimnie, obserwowania zasłoniętych okien, podążania za obcymi, anonimowymi ludźmi; do nieodbieranych telefonów, nieotwieranych dwi, pustych tway, pygłupich świadków; do wymuszonej, frustrującej bezynności. Ta sytuacja miała jednak w sobie coś innego i rozpraszającego uwagę: ciche ężenie niepokoju tworzące tło wszystkiego, co robił. Należało zachować dystans, ale zawsze byli ludzie, któy trafiali ci do serca, kywdy, które rawiały ból. Blada i zapłakana Leonora w więzieniu, jej skołowana, bezbronna i pozbawiona obojga rodziców córka. Robin pypięła rysunek Orlando nad biurkiem i wesoły ptak z erwonym buszkiem oglądał na detektywa i jego asystentkę, kiedy zajmowali się innymi rawami, pypominając im, że kędzieawa dziewyna w Ladbroke Grove wciąż czeka na powrót matki do domu. Pynajmniej Robin miała ważne zadanie do wykonania, ale uła, że rawia Strike’owi zawód. Pez dwa dni z ędu wracała do agencji z pustymi rękami. Detektyw poradził jej, żeby zachowała wrę pesadną ostrożność i ewakuowała się na najmniejszy znak, że ktoś mógł ją zauważyć albo zapamiętać. Nie chciał powiedzieć wprost, że według niego Robin uca się w oy, nawet gdy rudozłote włosy ukrywa pod wełnianą apką. Była bardzo ładna. – Nie jestem pewna, y naprawdę muszę aż tak uważać – powiedziała, wypełniwszy jego polecenia co do joty. – Pamiętajmy, z kim mamy do ynienia, Robin – warknął. Niepokój nadal ęził w jego trzewiach. – Quine sam nie wypruł sobie flaków. Niektóre z jego obaw były dziwnie nieokreślone. Oywiście mawił się, że nie uda mu się złapać mordercy, że w delikatnej pajęynie rawy, którą tka – zbudowanej w peważającej miee z wyobrażeń będących owocem jego dedukcji, potebującej kotwicy w postaci dowodów eowych, żeby policja i adwokaci nie mogli jej zwyajnie zdmuchnąć – są wielkie, ziejące dziury. Miał jednak także inne zmartwienia. Nie lubił, kiedy po wypadku w Afganistanie Anstis pypisywał mu nadpyrodzone zdolności, ale uł, że właśnie zbliża się do niebezpieeństwa – uł to prawie tak wyraźnie jak wtedy, kiedy nie miał żadnych wątpliwości, że viking za chwilę wyleci w powiete.

Nazywano to intuicją, ale Strike wiedział, że to raej umiejętność dostegania subtelnych znaków, podświadome łączenie kropek. Z masy niepowiązanych ze sobą dowodów wyłaniał się wyraźny obraz mordercy – obraz surowy i perażający: obsesja, brutalna wściekłość, wyrachowany, błyskotliwy, lecz głęboko zaburzony umysł. Im dłużej Strike wisiał w powietu, odmawiając poddania się, im bliżej krążył, im bardziej ukierunkowane były jego pytania, tym większe stawało się prawdopodobieństwo, że morderca znowu się obudzi i stwoy zagrożenie. Strike miał zaufanie do swojego wyucia i umiejętności odparcia ataku, le nie potrafił ze okojem rozważać pomysłów, jakie mogły zaświtać w chorym umyśle, który zdradził skłonność do potwornego okrucieństwa. Dni urlopu Polwortha nastały i minęły, nie przynosząc konkretnych rezultatów. – Nie upadaj na duchu, Diddy – powiedział Dave pez telefon. Bezowocność jego starań jak zwykle podziałała na niego stymulująco, a nie zniechęcająco. – W poniedziałek ściemnię, że jestem chory. Spróbuję jeszcze raz. – Nie mogę cię o to prosić – mruknął sfrustrowany Strike. – Sama podróż... – Składam ci propozycję, ty niewdzięczny jednonogi draniu. – Penny cię zabije. Co ze świątecznymi zakupami? – A co z moją szansą, żeby zagrać stołecznej policji na nosie? – odparował Polworth, który z zasady nie lubił ani stolicy, ani jej mieszkańców. – Wymiatasz, Chum – powiedział Strike. Kiedy się rozłączył, zauważył uśmiech Robin. – Co cię tak bawi? – „Chum” – powiedziała. To słowo kojarzyło jej się z prywatnymi szkołami i zupełnie nie pasowało do Strike’a. – To nie to, co myślisz – powiedział. Gdy był w połowie historii o Davie Polworcie i rekinie, znowu zadzwoniła jego komórka. Nieznany numer. Odebrał. – Czy to Cameron... ee... Strike? – Przy telefonie. – Mówi Jude Graham. Sąsiadka Kath Kent. Ona wróciła – oznajmił wesoło damski głos. – Wspaniała wiadomość – powiedział Strike, pokazując Robin uniesiony kciuk. – Taa, wróciła dziś rano. Ma gościa. Spytałam, gdzie była, ale nie chciała powiedzieć – ciągnęła sąsiadka. Strike pamiętał, że Jude Graham wzięła go za dziennikarza. – Ten gość to mężczyzna czy kobieta? – Kobieta – odparła z żalem. – Wysoka, chuda, z ciemnymi włosami. Ciągle się kręci koło Kath. – Bardzo mi pani pomogła, pani Graham – powiedział Strike. – Niedługo... ee... wsunę pod pani drzwi coś za fatygę.

– Super – ucieszyła się sąsiadka. – Dzięki. Rozłączyła się. – Kath Kent wróciła do domu – powiedział Strike do Robin. – Wygląda na to, że jest u niej Pippa Midgley. – Aha – odekła Robin, próbując powstymać uśmiech. – Pewnie teraz żałujesz, że zastosowałeś na niej chwyt zapaśniczy? Strike uśmiechnął się z żalem. – Nie będą chciały ze mną rozmawiać – powiedział. – Nie – przyznała Robin. – Chyba nie będą. – To, że Leonora siedzi w ciupie, jest im na rękę. – Może gdybyś im pedstawił swoją teorię, zechciałyby wółpracować – podsunęła Robin. Strike podrapał się po brodzie. Patrzył na Robin nieobecnym wzrokiem. – Nie mogę – powiedział w końcu. – Gdyby się wydało, że węszę pod tym dewem, miałbym szczęście, gdybym nie zarobił kosy w plecy w jakąś ciemną noc. – Mówisz poważnie? – Robin – zaczął lekko poirytowany Strike – Quine został związany i wypatroszony. Usiadł na podłokietniku kanapy, który skypiał mniej niż poduszki, ale jęknął pod jego ciężarem. – Pippa Midgley cię polubiła – zauważył. – Zrobię to – powiedziała natychmiast. – Nie sama – zaznaył – ale może udałoby ci się pygotować dla mnie grunt? Na przykład dzisiaj wieczorem? – Oczywiście! – zgodziła się uszczęśliwiona. Czy nie ustalili z Matthew nowych zasad? Poddawała go próbie po raz pierwszy, ale podeszła do telefonu pewna siebie. Reakcję jej naeonego na wieść, że nie jest pewna, o której wróci do domu, trudno było nazwać entuzjastyną, ale pyjął wiadomość bez sprzeciwu. Zatem o siódmej wieorem, po szegółowym omówieniu taktyki, którą zamieali zastosować, Strike i Robin ruszyli osobno w mrozie do Stafford Cripps House, zachowując dziesięciominutowy odstęp. Robin poszła przodem. Zgraja wyrostków znowu stała na betonowym parkingu ped blokiem. Robin nie wzbudziła takiego szacunku, jak dwa tygodnie weśniej Strike, i chłopaki nie pozwoliły jej okojnie pejść. Jeden z nich podskakiwał ped nią tyłem, kiedy zbliżała się do schodów. Zapraszał ją na imprezę, mówił, że jest piękna, śmiał się szydero z jej milenia, a jego kumple gwizdali za Robin w ciemności, komentując jej tyłek. Kiedy weszła na betonową klatkę schodową, gwizdy natrętnego wyrostka odbiły się dziwnym echem. Pomyślała, że chłopak ma najwyżej siedemnaście lat. – Muszę wejść na górę – oznajmiła zdecydowanym tonem, kiedy rozsiadł się na schodach

ku uciesze kumpli, ale jej oło zrosił pot. „To jesze dzieciak – pomyślała – a Strike jest tuż za tobą”. Ta świadomość dodała jej odwagi. – Proszę, zejdź mi z drogi – powiedziała. Chłopak się zawahał, ucił szyderą uwagę na temat jej figury, le odsunął się na bok. Myślała, że ją chwyci, kiedy będzie przechodziła, ale sprężystym krokiem ruszył z powrotem do kumpli, któy obucali ją rośnymi wyzwiskami, kiedy winała się po schodach. W końcu z ulgą, pozostawiona w okoju, wyłoniła się na balkonie prowadzącym do mieszkania Kath Kent. W mieszkaniu paliło się światło. Robin na chwilę pystanęła, zbierając się w sobie, a potem zadzwoniła do drzwi. Po kilku sekundach dwi uchyliły się na bezpiene piętnaście centymetrów i stanęła w nich kobieta w średnim wieku ze splątaną gęstwiną długich rudych włosów. – Kathryn? – Tak? – powiedziała podejrzliwie kobieta. – Mam dla ciebie bardzo ważną informację – oznajmiła Robin. – Powinnaś to usłyszeć. („Nie mów, że musisz z nią porozmawiać – instruował ją Strike – ani że mamy kilka pytań. Sformułuj to tak, żeby zabmiało jak potencjalna koyść. Staraj się jak najdłużej odwlekać wyjaśnienie, kim jesteś. Niech to zabmi jak pilna rawa, niech Kent się zaniepokoi, że jeśli pozwoli ci odejść, coś ją ominie. Spróbuj wejść do mieszkania, zanim zdąży się zastanowić. Zwracaj się do niej po imieniu. Nawiąż osobistą relację. Mów”.) – Co? – spytała ostro Kathryn Kent. – Mogę wejść? – odrzekła Robin. – Na zewnątrz jest bardzo zimno. – Coś ty za jedna? – Musisz to usłyszeć, Kathryn. – Coś ty za...? – Kath? – odezwał się jakiś głos za Kathryn Kent. – Jesteś dziennikarką? – Pyjaciółką – improwizowała Robin, wsuwając stopę na próg. – Chcę ci pomóc, Kathryn. – Ej, ej... Obok tway Kath pojawiło się znajome, podłużne blade oblie z wielkimi brązowymi oczami. – To o niej ci mówiłam! – zawołała Pippa. – Ona z nim pracuje... – Pippa – zaęła Robin, nawiązując kontakt wzrokowy z wysoką dziewyną – wiesz, że jestem po twojej stronie. Muszę wam o czymś powiedzieć, to pilne... Jej stopa była już w dwóch tecich za progiem. Patąc w wystraszone oy Pippy, Robin włożyła w swój wyraz tway całą prostolinijną zdolność pekonywania, jaką zdołała z siebie wykrzesać. – Pippa, nie przyszłabym tu, gdybym nie uznała, że to naprawdę ważne...

– Wpuść ją – powiedziała Pippa do Kathryn. Wydawała się przestraszona. Pedpokój był ciasny i zapełniony wiszącymi płaszami. Kathryn poprowadziła Robin do małego, oświetlonego lampą salonu ze ścianami w niewyszukanym koloe magnolii. W oknach wisiały brązowe zasłony z tak cienkiego materiału, że pebijały pez nie światła budynków napeciwko i jadących w oddali samochodów. Starą kanapę ustawioną na dywanie w wirujące abstrakcyjne wzory pykrywała brudnawa pomarańowa nauta, a na tanim sosnowym stoliku kawowym stały resztki chińszyzny na wynos. W kąt wsunięto chybotliwy stolik komputerowy z laptopem. Czując ukłucie egoś, co pypominało wyut sumienia, Robin zauważyła, że dwie kobiety ubierały razem małą sztuną choinkę. Na podłodze leżał sznur światełek, a na samotnym fotelu ekało kilka ozdób. Był wśród nich porcelanowy krążek z napisem: „Przyszła sławna pisarka!”. – Czego chcesz? – spytała ostro Kathryn Kent, splatając ręce na piersi. Mierzyła Robin wrogim spojrzeniem małych, wściekłych oczu. – Mogę usiąść? – spytała Robin i usiadła, nie czekając na odpowiedź Kathryn. („Rozgość się na tyle, na ile się da, ale nie zachowuj się niegenie. Będzie im trudniej cię wyrzucić” – powiedział Strike.) – Czego chcesz? – powtórzyła Kathryn Kent. Pippa stała ped oknami, gapiąc się na Robin, która zauważyła, że kobieta obraca w dłoni choinkową ozdobę: mysz przebraną za Świętego Mikołaja. – Wiesz, że Leonorę Quine aresztowano pod zarzutem morderstwa? – spytała Robin. – Oywiście, że wiem. To ja – Kathryn wskazała na swój obfity biust – znalazłam wyciąg z rachunku karty kredytowej, na którym były sznur, burka i kombinezon. – Tak – powiedziała Robin. – Wiem. – Sznur i burka! – zawołała Kathryn Kent. – Czegoś takiego się nie odziewał, prawda? Pez te wszystkie lata uważał ją za małą, zaniedbaną... za małą, nudną... za małą jędzę. I zobacz, co mu zrobiła! – Tak – odrzekła Robin. – Wiem, że to może tak wyglądać. – Jak to: „może”? – Kathryn, przyszłam, żeby cię ostrzec: oni wcale jej nie podejrzewają. („Żadnych konkretów. Nie wominaj wprost o policji, chyba że nie da się tego uniknąć, nie brnij w historię, którą można rawdzić, niech będzie niedopowiedziana” – polecił jej Strike.) – Jak to? – powtórzyła ostro Kathryn. – Policja nie... – Poza tym miałaś dostęp do jego karty, wiele okazji, żeby wyrobić duplikat... Kathryn gwaownie oderwała wzrok od Robin i ojała na Pippę, która pobladła, ściskając mikołajową mysz. – Ale Strike wcale cię nie podejrzewa – zaznaczyła Robin. – Kto? – spytała Kathryn.

Sprawiała wrażenie zbyt skołowanej, zbyt wystraszonej, żeby racjonalnie myśleć. – Jej szef – wyjaśniła Pippa scenicznym szeptem. – On! – zawołała Kathryn, znowu odwracając się w stronę Robin. – Pecież on pracuje dla Leonory! – Strike cię nie podejewa – powtóyła Robin – nawet mimo wyciągu z kay kredytowej, mimo że go miałaś. To znay owszem, dziwnie to wygląda, ale jest przekonany, że wyciąg trafił do ciebie przez przypa... – Dała mi go! – zawołała Kathryn Kent, wymachując rękami i gwaownie gestykulując. – Jego córka mi go dała. Pez całe tygodnie nawet nie ojałam na odwrotną stronę, nie pyszło mi to do głowy. Chciałam być miła. Wzięłam ten jej cholerny zasrany rysunek i udawałam, że mi się podoba. Chciałam być miła! – Rozumiem – powiedziała Robin. – Wieymy ci, Kathryn, pysięgam. Strike szuka prawdziwego mordercy, nie tak jak policja – („Insynuuj, unikaj stwierdzeń.”) – Nie interesuje go złapanie kolejnej kobiety, której Quine pozwalał się... No wiesz... Słowo „wiązać” zawisło w powietrzu niewypowiedziane. Łatwiej było odgadnąć myśli Pippy niż Kathryn. Łatwowierna i szybko wpadająca w panikę Pippa spojrzała na przyjaciółkę, która sprawiała wrażenie wściekłej. – Może wcale mnie nie obchodzi, kto go zabił! – warknęła Kathryn przez zaciśnięte zęby. – Ale z pewnością nie chcesz, żeby cię areszto...? – Tylko ty twierdzisz, że interesuje się mną policja! W wiadomościach niego takiego nie mówili! – No cóż... To chyba oywiste, prawda? – powiedziała Robin łagodnym tonem. – Policja nie zwołuje konferencji prasowych, żeby ogłosić, że chyba jednak zamknęła niewłaściwą oso... – Kto miał kartę kredytową? Ona! – Peważnie koystał z niej sam Quine – powiedziała Robin – a jego żona to nie jedyna osoba, która miała do niej dostęp. – Skąd wiesz, co myśli policja? Masz z nią tyle wspólnego co ja. – Strike jest w stałym kontakcie ze stołeną policją – wyjaśniła ze okojem Robin. – Walczył w Afganistanie z oficerem śledczym Richardem Anstisem. Nazwisko łowieka, który ją pesłuchiwał, najwyraźniej zrobiło na Kathryn wrażenie. Znowu spojrzała na Pippę. – Dlaczego mi to mówisz? – spytała. – Dlatego, że nie chcemy, żeby aresztowano następną niewinną kobietę – powiedziała Robin. – Dlatego, że naszym zdaniem policja marnuje as, węsząc wokół niewłaściwych ludzi i dlatego że – („Kiedy już połknie pynętę, womnij o interesie własnym, to uwiarygodni rawę.”) – co oywiste – dodała Robin z udawanym skrępowaniem – Cormoran wiele zyska, jeśli to właśnie on złapie prawdziwego mordercę. Znowu.

– Taa – powiedziała Kathryn, energinie kiwając głową. – To o to mu chodzi, prawda? Chce rozgłosu. Żadna kobieta, która była z Owenem Quine’em pez dwa lata, nie uwieyłaby, że rozgłos może być czymś innym niż niezrównanym błogosławieństwem. – Słuchaj, chcemy cię tylko ostec, że oni właśnie tak rozumują – powiedziała Robin – i poprosić cię o pomoc. Ale oczywiście jeśli wolisz... Robin udała, że chce wstać. („Kiedy już jej to wszystko wyjaśnisz, zachowuj się tak, jakby ci nie zależało. Jeśli cię zatrzyma, jesteśmy w domu”.) – Powiedziałam policji wszystko, co wiem – oświadyła Kathryn, która wydawała się zbita z tropu, kiedy Robin, wyższa od niej, wstała. – Nie mam nic do dodania. – Nie jesteśmy pewni, y policja zadaje właściwe pytania – powiedziała Robin, opadając z powrotem na kanapę. – Jesteś pisarką – dodała, zbaając nagle ze szlaku wytyonego pez Strike’a i oglądając na laptopa w kącie. – Zauważasz pewne ey. Rozumiałaś jego i jego twórczość lepiej niż ktokolwiek inny. Nagły skręt w stronę pochlebstwa rawił, że wszelkie słowa wściekłości, którymi Kathryn zamierzała obrzucić Robin (już otworzyła usta, gotowa je z siebie wyrzucić) zastygły jej w gardle. – No i? – ytała Kathryn. Teraz jej agresja wydawała się trochę udawana. – Co chcesz wiedzieć? – Wpuścisz Strike’a, żeby wysłuchał, co masz do powiedzenia? Jeśli nie chcesz, nie pyjdzie – zapewniła ją Robin (choć jej szef nie usankcjonował takiej ofey). – Uszanuje twoje prawo do odmowy. – (Strike nie złożył takiej deklaracji.) – Ale chciałby to usłyszeć bezpośrednio od ciebie. – Nie wiem, y mam cokolwiek do powiedzenia – odekła Kathryn, znowu latając ręce na piersi, ale nie zdołała stłumić nuty świadącej o tym, że jej próżność została zaspokojona. – Zdaję sobie rawę, że prosimy o wiele – podjęła Robin – ale Kathryn, jeśli nam pomożesz złapać prawdziwego mordercę, znajdziesz się w gazetach z właściwego powodu. Obietnica Robin gładko wsiąkła w salon: wywiady peprowadzane pez pejętych i tym razem pełnych podziwu dziennikay, być może pytających Kathryn także o jej twórczość... „Niech mi pani opowie o swojej książce Poświęcenie Meliny...”. Kathryn spojrzała z ukosa na Pippę, a ta powiedziała: – Ten drań mnie porwał! – Próbowałaś go zaatakować, Pip – powiedziała Kathryn. Z lekkim niepokojem odwróciła się do Robin. – Nigdy jej o to nie prosiłam. Po tym, co peytałyśmy w tej książce, była... Obie byłyśmy... I myślałyśmy, że on... twój szef... został zatrudniony po to, żeby nas wrobić. – Rozumiem – skłamała Robin, której te wyjaśnienia wydały się pokrętne i paranoine,

ale widocznie takie były skutki spędzania czasu w towarzystwie Owena Quine’a. – Poniosło ją i nie myślała racjonalnie – wyjaśniła Kathryn, oglądając na swoją protegowaną z ułością połąoną z wyutem. – Pip ma problemy z panowaniem nad sobą. – To zrozumiałe – powiedziała obłudnie Robin. – Czy mogę zadzwonić do Cormorana... To znaczy do Strike’a i poprosić, żeby do nas dołączył? Już wysunęła komórkę z kieszeni i spojrzała na wyświetlacz. Strike przysłał SMS-a: Jestem na balkonie. Zimno jak cholera.

Odpisała: Zaczekaj 5 min.

Tak naprawdę potebowała tylko tech. Kathryn, zmiękona uciwością i zrozumieniem bijącymi od Robin oraz zachęcona pez zaalarmowaną Pippę, żeby wpuścić Strike’a i dowiedzieć się najgorszego, na dźwięk pukania do dwi podeszła do nich niemal skwapliwie. Po zjawieniu się Strike’a salon jakby się skurył. Stając obok Kathryn, Strike wydał się olbymi i wrę niepotebnie męski. Kiedy upątnęła bożonarodzeniowe ozdoby, pomniejszył swoją posturą jedyny fotel. Pippa wycofała się na koniec kanapy i pycupnęła na podłokietniku, ucając Strike’owi ojenia, w których bezelność mieszała się i przerażeniem. – Napijesz się egoś? – ytała Kathryn Strike’a, który siedział w ciężkim płaszu ze stopami w rozmiarze czterdzieści dziewięć równo ustawionymi na dywanie w zawijasy. – Byłbym wdzięczny za kubek herbaty – powiedział. Wyszła do maleńkiej kuchni. Zostawszy sam na sam ze Strikiem i Robin, Pippa spanikowała i popędziła za nią. – Cholernie dobrze ci poszło – mruknął Strike do Robin – skoro proponują herbatę. – Jest bardzo dumna ze swojej pisarskiej twórości – szepnęła w odpowiedzi Robin – bo dzięki niej mogła go zrozumieć w sposób, który dla innych ludzi... Pippa wróciła jednak z pudełkiem tanich herbatników i obydwoje natychmiast zamilkli. Pippa znów zajęła miejsce na podłokietniku kanapy, ucając Strike’owi z ukosa wystraszone ojenia, które podobnie jak wtedy, gdy kuliła się ze strachu w agencji, trąciły teatralnością podszytą zadowoleniem. – Bardzo miło z twojej strony, Kathryn – powiedział Strike, kiedy postawiła na stole tacę z herbatą. Na jednym z kubków Robin zauważyła napis: „Zachowaj spokój i redaguj”. – To się jesze okaże – odparła Kent i latając ręce na piersi, gniewnie ojała na niego z góry.

– Siadaj, Kath – poprosiła ją Pippa i Kathryn niechętnie zajęła miejsce na kanapie między Pippą i Robin. Strike chciał pede wszystkim podtymać kruche zaufanie, które udało się zbudować Robin. Tutaj nie było miejsca na bezpośredni atak. Zaął zatem pemawiać, powtaając za Robin jak echo, sugerując, że władze nabrały wątpliwości co do aresztowania Leonory, i ponownie analizują dostępne dowody. Unikał wominania o policji, ale każdym słowem dawał do zrozumienia, że stołena policja coraz bardziej interesuje się Kathryn Kent. Kiedy mówił, w oddali wyła syrena. Zapewnił, że osobiście jest pekonany o całkowitej niewinności Kent, ale uważa ją za źródło niezrozumiane pez policję i niewłaściwie pez nią wykorzystane. – No tak, może i masz rację – powiedziała. Nie tyle rozkwitła pod jego kojącymi słowami, ile pestała zaciskać pięści. Sięgając po kubek z napisem „Zachowaj okój”, dodała z ostentacyjną pogardą: – Interesowało ich tylko nasze życie seksualne. Strike pamiętał, że według Anstisa Kathryn sama podała mnóstwo informacji na ten temat i nikt nie musiał jej do tego nakłaniać. – Mnie nie interesuje wasze życie seksualne – powiedział Strike. – To oywiste, że – mówiąc wprost – w domu nie dostawał tego, czego chciał. – Nie ał z nią od lat – oświadyła Kathryn. Pypominając sobie znalezione w sypialni Leonory zdjęcia związanego Quine’a, Robin uściła wzrok na kubek herbaty. – Nic ich nie łąyło. Nie mógł z nią rozmawiać o swojej twórości, jej to nie interesowało, miała to gdzieś. Mówił nam – prawda? – ciągnęła, oglądając na Pippę pycupniętą na podłokietniku – że nigdy uważnie nie ytała jego książek. Chciał mieć kogoś, z kim mógłby się porozumieć na tej płaszczyźnie. Ze mną mógł naprawdę rozmawiać o literaturze. – I ze mną – douciła Pippa, natychmiast rozpoynając własne pemówienie: – Wiecie, interesował się polityką tożsamości i godzinami rozmawialiśmy o sytuacji takich osób jak ja, urodzonych w zasadzie w niewłaściwym... – Tak, mówił mi, że to waniale móc wreszcie porozmawiać z kimś, kto naprawdę rozumie jego twórczość – powiedziała głośno Kathryn, zagłuszając Pippę. – Tak też myślałem – odekł Strike, kiwając głową. – Ale policja pewnie nie zadała sobie trudu, żeby cię o to spytać? – No, pytali, jak się poznaliśmy, więc im powiedziałam: na jego kursie kreatywnego pisania – wyjaśniła Kathryn. – To działo się powoli, no wiecie, interesowało go to, co piszę... – ...co piszemy... – wtrąciła cicho Pippa. Kathryn długo mówiła, a Strike potakiwał, pejawiając wszelkie oznaki zainteresowania stopniową pemianą relacji nauyciela ze studentką w znanie cieplejsze stosunki. Miał wrażenie, że Pippa nie odstępowała ich na krok i rozstawała się z Quine’em i Kathryn dopiero na progu sypialni. – Piszę fantastykę z pazurem – powiedziała Kathryn. Strike zauważył ze zdziwieniem i lekkim rozbawieniem, że zaęła mówić jak Fancou:

pećwione zdania pypominające fragmenty wywiadów. Zastanawiał się pez chwilę, ilu ludzi, któy godzinami siedzą sami i bazgrolą różne opowieści, praktykuje rozmawianie o swojej twórości w asie perw na kawę. Pypomniał sobie, co Waldegrave powiedział mu o Quinie: że pisa bez żenady pyznawał się do udzielania improwizowanych wywiadów z długopisem zamiast mikrofonu. – W zasadzie to fantastyka łamana pez erotykę, ale bardzo rozbudowana literacko – ciągnęła Kathryn Kent. – Wiesz, właśnie na tym polega problem tradycyjnej branży wydawniej: nie chcą ryzykować dla egoś, ego jesze nie widziano, interesuje ich tylko to, co pasuje do ich kategorii edaży i jeśli mieszasz kilka gatunków, jeśli twoysz coś zupełnie nowego, boją się róbować... Wiem, że Liz Tassel – Kathryn wymówiła imię i nazwisko agentki, jakby było nazwą jakiejś dolegliwości medynej – powiedziała Owenowi, że moje dzieła są zbyt „niszowe”. I na tym polega waniałość publikowania własnym sumptem: na wolności... – Tak – powiedziała Pippa, rozpaliwie próbując wtrącić swoje ty grosze. – To prawda. Moim zdaniem niezależne pisarstwo może być dobrym rozwiązaniem dla literatury rodzajowej... – Tylko że ja właśnie nie twoę w określonym gatunku – powiedziała Kathryn, lekko marszcząc brwi. – Przecież tłumaczę... – ...ale Owen uważał, że dla moich womnień lepsza byłaby tradycyjna droga – powiedziała Pippa. – Wiecie, jego naprawdę interesowała tożsamość płciowa i fascynowało go to, co peszłam. Poznałam go z kilkoma innymi osobami tranłciowymi i obiecał porozmawiać o mnie ze swoim redaktorem, bo twierdził, że dzięki odpowiedniej promocji, no wiecie, i jeśli ma się historię, której tak naprawdę jeszcze nikt nie opowiedział... – Owen był zachwycony Poświęceniem Meliny, nie mógł się doekać dalszego ciągu. Dosłownie wyrywał mi z ręki każdy kolejny rozdział – zagłuszyła ją Kathryn. – I powiedział, że... Ucichła gwaownie w połowie zdania. Widone rozdrażnienie Pippy, której nie pozwolono dokońyć, zniknęło z jej tway tak szybko, że efekt był wrę kominy. Robin wiedziała, o ym nagle sobie pypomniały: że gdy Quine okazywał im rozline wyrazy warcia, zainteresowania i wychwalał je pod niebiosa, postacie Harpii i Epicoene nabierały obsceninych ksztaów na starej elektrynej maszynie do pisania ukrytej ped ich niecierpliwymi spojrzeniami. – Więc rozmawiał z wami o tym, co pisał? – spytał Strike. – Trochę – powiedziała Kathryn Kent beznamiętnym tonem. – Wiecie, ile czasu pracował nad Bombyx Mori? – Prawie odkąd się poznaliśmy – odrzekła. – Co mówił o tej książce? Zapadła cisza. Kathryn i Pippa spojrzały na siebie.

– Już mu womniałam – wyjaśniła Pippa, patąc wymownie na Strike’a – że przedstawiał nam ją zupełnie inaczej. – No tak – westchnęła ciężko Kathryn. Splotła ręce na piersi. – Nie pypuszałyśmy, że pisze coś takiego. „Coś takiego”... Strike pypomniał sobie brązową, lepką substancję, która wyciekła z piersi Harpii. Według niego to był jeden z najbardziej odrażających obrazów w tej książce. Pamiętał, że siostra Kathryn umarła na raka piersi. – Mówił, jaka będzie ta książka? – spytał Strike. – Kłamał – stwierdziła Kathryn bez ogródek. – Wprawdzie powiedział, że to będzie podróż pisarza czy coś takiego, ale udawał, że... Mówił nam, że będziemy... – „Pięknymi zagubionymi duszami” – podsunęła Pippa, której to sformułowanie najwidoczniej wryło się w pamięć. – No tak – przyznała smutno Kathryn. – Kathryn, czy kiedykolwiek czytał ci fragmenty? – Nie – powiedziała. – Mówił, że chciałby, żeby to była... żeby to była... – Och, Kath – westchnęła Pippa z teatralnym rozczuleniem. Kathryn ukryła twarz w dłoniach. – Proszę – powiedziała uprzejmie Robin, wyjmując chusteczki z torebki. – Nie – odparła ostro Kathryn, po czym zsunęła się z kanapy i zniknęła w kuchni. Wróciła z rolką papierowego ręcznika. – Mówił – powtóyła – że chciał, żeby to była nieodzianka. Drań – powiedziała, siadając z powrotem. – Drań! Osuszyła oy i pokręciła głową, kołysząc długą gywą rudych włosów, podas gdy Pippa masowała jej plecy. – Pippa powiedziała – zaął Strike – że Quine wsunął ci kopię maszynopisu pez skrzynkę w drzwiach. – Tak – potwierdziła Kathryn. Było jasne, że Pippa już się przyznała do tej niedyskrecji. – Widziała go Jude, moja sąsiadka. To wścibska suka, zawsze ma mnie na oku. Strike, który ped chwilą wsunął do skynki wścibskiej sąsiadki drugie dwadzieścia funtów w ramach podziękowania za informowanie go o poczynaniach Kathryn, spytał: – Kiedy? – Szóstego, jeszcze przed wschodem słońca – powiedziała Kathryn. Strike prawie poczuł napięcie i podekscytowanie Robin. – Czy działało wtedy światło przed twoimi drzwiami? – Światło? Nie działa od miesięcy. – Czy twoja sąsiadka rozmawiała z Quine’em? – Nie, tylko ojała pez okno. Była druga w nocy y jakoś tak, nie chciała wychodzić w koszuli nocnej. Ale mnóstwo razy widziała, jak pychodził i wychodził. Wiedziała, jak

wy-wygląda – ciągnęła Kathryn, tłumiąc pła – w tej jego g-głupiej pelerynie i w kapeluszu. – Pippa mówiła, że dołączył liścik – powiedział Strike. – Tak. „Zemsta za nas oboje” – odrzekła Kathryn. – Masz go jeszcze? – Spaliłam – powiedziała Kathryn. – Był zaadresowany do ciebie? „Droga Kathryn...”? – Nie – powiedziała. – Była tam tylko ta wiadomość i cholerny buziaek. Drań! – zaszlochała. – Mam pójść po coś mocniejszego do picia? – zaproponowała niespodziewanie Robin. – W kuchni coś się znajdzie – powiedziała Kathryn, a jej słowa stłumił kawałek papierowego ręcznika przykładany do ust i policzków. – Przynieś, Pip. – Jesteś pewna, że to on napisał ten liścik? – ytał Strike, kiedy Pippa popędziła w poszukiwaniu alkoholu. – Tak, to było jego pismo, wszędzie bym je poznała – powiedziała Kathryn. – Jak zrozumiałaś te słowa? – Bo ja wiem? – odparła Kathryn słabym głosem, wycierając oy wypełnione łzami. – Zemsta za mnie, bo obsmarował swoją żonę? I zemsta za niego na wszystkich... nawet na mnie. Tchóliwy drań – powiedziała, nieświadomie powtaając słowa Michæla Fancoua. – Mógł mi powiedzieć, że nie chce... Jeśli zamieał to skońyć... Dlaego w taki osób? Dlaego? I nie chodziło tylko o mnie... Pip... Udawał, że mu zależy, rozmawiał z nią o jej życiu... Peszła okropny okres... Jej womnienia to żadna wielka literatura ani nic z tych rzeczy, ale... Pippa wróciła z pobrzękującymi kieliszkami oraz butelką brandy i Kathryn zamilkła. – Tymałyśmy ją na świąteny pudding – powiedziała Pippa, zręnie wyjmując korek. – Proszę, Kath. Kathryn wzięła kieliszek z wielką porcją brandy i wypiła ją jednym haustem. Chyba uzyskała pożądany efekt. Pociągnęła nosem i się wyprostowała. Robin zgodziła się wypić odrobinę alkoholu. Strike podziękował. – Kiedy peytałaś maszynopis? – ytał Kathryn, która nalewała sobie następną brandy. – Tego samego dnia, kiedy go znalazłam: dziewiątego listopada, jak wróciłam do domu po yste ubranie. Widzicie, byłam u Angeli w hoicjum... Już w ronicę isku prochowego pestał odbierać ode mnie telefony. Nie odebrał ani razu, a mówiłam mu, że z Angelą jest naprawdę źle, zostawiałam wiadomości. Potem wróciłam do domu i znalazłam maszynopis na podłodze. Pomyślałam: może dlatego nie odbiera, może chce, żebym najpierw to peytała? Zabrałam maszynopis do hoicjum i tam go peytałam, siedząc przy Angeli.

Robin mogła sobie tylko wyobrażać, co uła ta kobieta, kiedy ujała swój obydliwy portret autorstwa kochanka, siedząc przy łóżku umierającej siostry. – Zadzwoniłam do Pip... Prawda? – ciągnęła Kathryn. Pippa potaknęła. – I powiedziałam jej, co zrobił. Ciągle do niego telefonowałam, ale dalej nie odbierał. Kiedy Angela umarła, pomyślałam: piepę to. Już ja cię znajdę. – Brandy dodała koloru bladym polikom Kathryn. – Poszłam do jego domu, ale kiedy ją zobayłam... to znay jego żonę... Widziałam, że mówi prawdę. Jego tam nie było. No więc poprosiłam, żeby mu pekazała, że Angela umarła. Poznał Angelę. – Twa Kathryn znowu się wykywiła. Pippa odstawiła kieliszek i objęła drżące ramiona Kathryn. – Myślałam, że pynajmniej zrozumie, jak mnie skrzywdził, kiedy traciłam... kiedy straciłam... Ponad minutę w pokoju było słychać jedynie pochlipywanie Kathryn i waski chłopaków pod blokiem. – Przykro mi – powiedział Strike oficjalnym tonem. – To musiało być okropne – dodała Robin. Ich czwórkę połączyło kruche poczucie koleżeństwa. Byli zgodni przynajmniej w jednym: Owen Quine zachował się podle. – Tak naprawdę pyszedłem tu ze względu na twoją umiejętność analizy tekstu – powiedział Strike do Kathryn, kiedy znowu wytarła oy zmienione pez opuchliznę w szparki na twarzy. – Jak to? – spytała, ale w jej szorstkim tonie Robin usłyszała pęczniejącą dumę. – Nie rozumiem części tego, co Quine napisał w Bombyx Mori. – To nic trudnego – powiedziała i znowu nieświadomie powtóyła słowa Fancoua: – Tej książce raczej nie grożą nagrody za subtelność. – Nie wiem – odrzekł Strike. – Jest tam jedna bardzo intrygująca postać. – Próżnowspaniały? – spytała. To oczywiste, pomyślał, że od razu wysnuła taki wniosek. Fancourt był sławny. – Myślałem o Krojczym. – Nie chcę o tym rozmawiać – ucięła ostrym tonem, który zdumiał Robin. Kathryn ojała na Pippę i Robin dostegła kiepsko skrywany blask wólnego sekretu. – Udawał, że nie zniża się do takich ey – powiedziała Kathryn. – Udawał, że niektóre sprawy są dla niego święte. A potem wziął i... – Wygląda na to, że nikt nie chce mi pomóc w zinterpretowaniu Krojego – powiedział Strike. – Dlatego że niektórzy z nas mają trochę przyzwoitości – odparła Kathryn. Strike spojrzał na Robin. Zachęcał ją, żeby przejęła pałeczkę. – Jerry Waldegrave już powiedział Cormoranowi, że to on jest Krojym – odezwała się nieśmiało. – Lubię Jerry’ego Waldegrave’a – oznajmiła wojowniczo Kathryn.

– Poznałaś go? – spytała Robin. – Dwa lata temu Owen zabrał mnie na bożonarodzeniowe pyjęcie – powiedziała. – Waldegrave też tam był. Uroczy człowiek. Trochę wypił – dodała. – Już wtedy pił? – wtrącił się Strike. To był błąd. Chciał, żeby Robin poprowadziła rozmowę, gdyż zakładał, że jego asystentka nie budzi takiego strachu jak on. Kiedy się odezwał, Kathryn zamilkła. – Spotkałaś na tym pyjęciu jesze kogoś interesującego? – ytała Robin, sąąc brandy. – Był tam Michæl Fancou – powiedziała natychmiast Kathryn. – Mówią, że jest arogancki, ale moim zdaniem to czarujący człowiek. – Aha... Rozmawiałaś z nim? – Owen wolał, żebym tymała się od niego z daleka – powiedziała – ale poszłam do toalety, a kiedy wracałam, wyznałam mu, jak bardzo zachwycił mnie Dom pustki. Owenowi to by się nie odobało – zauważyła z żałosną satysfakcją. – Ciągle gadał o tym, że Fancou jest peceniany, ale moim zdaniem jest cudowny. W każdym razie pez chwilę rozmawialiśmy, a potem ktoś go odciągnął, ale – powtóyła wojownio, jakby w pokoju był cień Owena Quine’a mogący usłyszeć te pochwały pod adresem rywala – według mnie był czarujący. Życzył mi powodzenia w pisaniu – dodała, sącząc brandy. – Wspomniałaś mu, że jesteś dziewczyną Owena? – spytała Robin. – Tak – odparła Kathryn z nieco kywym uśmiechem. – Roześmiał się i powiedział: „Wyrazy wółucia”. Ani pez chwilę nie był dla mnie nieupejmy. Od razu poznałam, że Owen już go nie obchodzi. Myślę, że Michæl Fancou to miły łowiek i cudowny pisarz. Kiedy odnosi się sukcesy, ludzie stają się zawistni, prawda? Dolała sobie brandy. Wyjątkowo dobe reagowała na alkohol. Nie liąc rumieńca na twarzy, w ogóle nie wyglądała na wstawioną. – Więc mówisz, że polubiłaś Jerry’ego Waldegrave’a – powiedziała Robin lekko nieobecnym tonem. – Och, on jest uroy – pyznała Kathryn, która rozgadała się już na dobre i wychwalała każdego, kogo mógłby zaatakować Quine. – Uroy mężyzna. Tyle że był bardzo, bardzo pijany. Leżał w pomieszeniu obok i wszyscy omijali go szerokim łukiem, no wiesz. Ta suka Tassel kazała nam go zostawić w spokoju, mówiła, że wygaduje głupoty. – Dlaczego nazywasz ją suką? – spytała Robin. – Stara snobistyna krowa – powiedziała Kathryn. – Żebyś widziała, jak ze mną rozmawiała. Zresztą z innymi też. Ale ja wiem, o co jej chodziło: była wkuona, bo otkała tam Michæla Fancoua. Owen poszedł zobayć, y z Jerrym wszystko w poądku. Bez względu na to, co powiedziała ta stara suka, nie zamieał go zostawić niepytomnego w fotelu. Zagadnęłam ją: „Właśnie rozmawiałam z Fancouem, uroy łowiek”. To jej się nie odobało – ciągnęła z zadowoleniem Kathryn. – Nie odobało jej się, że dla mnie był

uroy, a jej nienawidzi. Owen wominał, że kiedyś kochała się w Fancourcie, a teraz nie zamienił z nią nawet słowa. Jakkolwiek plotka była stara, rawiała Kathryn pyjemność. Pynajmniej tego wieczoru mogła uchodzić za osobę dobrze poinformowaną. – Wyszła niedługo po tym, jak jej to powiedziałam – dodała Kathryn z satysfakcją. – Okropna kobieta. – Michæl Fancou mówił mi – wtrącił się Strike, a oy Kathryn i Pippy natychmiast zwróciły się w jego stronę, pragnąc usłyszeć, co mógł powiedzieć sławny pisa – że Owen Quine i Elizabeth Tassel mieli kiedyś romans. Po chwili osłupienia Kathryn Kent parsknęła śmiechem. Bez wątpienia nieudawanym: salon wypełnił się rechotliwymi, wręcz radosnymi piskami. – Owen i Elizabeth Tassel? – Tak powiedział. Pippa rozpromieniła się na widok i dźwięk żywiołowej, nieodziewanej wesołości Kathryn Kent, która turlała się na kanapie, próbując złapać oddech. Brandy ochlapała jej odnie, kiedy Kent tęsła się ze śmiechu – rawiał wrażenie najzupełniej szerego. Pippa zaraziła się tą histerią i też zaczęła rechotać. – Nigdy – wydyszała Kathryn. – Nawet... za... milion... lat... – To musiało być dawno temu – zaznaył Strike, ale długa ruda gywa tęsła się dalej, gdyż Kathryn Kent wciąż ryczała ze śmiechu. – Owen i Liz... Nigdy. Nigdy, penigdy... Ty tego nie rozumiesz – powiedziała, wycierając oy tym razem pełne łez radości. – On uważał, że jest paskudna. Zresztą by mi powiedział... Owen mówił o każdej, z którą ał, nie był aż takim dżentelmenem, prawda, Pip? Wiedziałabym, gdyby kiedykolwiek... Nie mam pojęcia, skąd coś takiego pyszło Michælowi Fancouowi do głowy. Nigdy – podkreśliła Kathryn Kent z niewymuszoną wesołością i całkowitym przekonaniem. Śmiech ją odprężył. – Ale nie wiesz, co tak naprawdę znay Krojy? – ytała Robin, odstawiając pusty kieliszek po brandy na sosnowy stolik kawowy zdecydowanym gestem gościa szykującego się do wyjścia. – Nigdy nie mówiłam, że nie wiem – powiedziała Kathryn, której po długim śmiechu wciąż brakowało tchu. – Wiem. Po prostu zrobienie egoś takiego Jerry’emu było okropne. Cholerny hipokryta... Mówił mi, żebym nikomu o tym nie wominała, a potem napisał o wszystkim w Bombyx Mori... Robin nie potebowała ojenia Strike’a, żeby wiedzieć, że teraz lepiej się nie odzywać i pozwolić działać dobremu humorowi Kathryn zaprawionemu brandy, jej zadowoleniu z bycia w centrum uwagi i dumie ze znajomości poznanych pypadkiem sekretów postaci ze świata literatury. – No dobe – uległa Kathryn Kent. – No dobe, powiem wam... Owen womniał mi

o tym, kiedy wychodziliśmy z pyjęcia. Tego wieoru Jerry był bardzo pijany. Wiecie, że jego małżeństwo wisi na włosku, i to od lat... Ped pyjęciem bardzo pokłócił się z Fenellą i powiedziała mu, że ich córka może wcale nie być jego. Że jej ojcem może być... Strike wiedział, co za chwilę usłyszy. – ...Fancou – powiedziała Kathryn po stosownie dramatynej chwili milenia. – Karlica z dużą głową to dziecko, które Fenella chciała usunąć, bo nie wiedziała, kto jest ojcem, rozumiecie? Krojy z rogami na głowie... Owen powiedział, żebym nie puszała pary z ust. „To wcale nie jest zabawne – zaznaył. – Jerry kocha swoją córkę, to jedyne dobro, jakie go otkało w życiu”. Ale gadał o tym pez całą drogę do domu. Bez perwy ględził o Fancourcie i o tym, jaki Michæl był wściekły, kiedy się dowiedział, że ma córkę. Bo nigdy nie chciał mieć dzieci... Tyle piepenia o chronieniu Jerry’ego! Ale zrobiłby wszystko, żeby dopiec Michaelowi Fancourtowi. Wszystko.

46 Leander walczył, wokół kłębiły się fale, Ciągnąc go na dno, które całe Usiane było perłami [...] Christopher Marlowe, Hero and Leander

Pół godziny później Strike, zadowolony z działania taniej brandy i z wyjątkowego zestawu jasności umysłu i żyliwości zaprezentowanego pez Robin, pożegnał się ze swoją asystentką i bardzo jej podziękował. Robin wracała do domu, do Matthew, w blasku zadowolenia i podekscytowania, oglądając żyliwszym niż weśniej okiem na teorię Strike’a o mordercy Owena Quine’a – między innymi dlatego, że nic, co powiedziała Kathryn Kent, jej nie obaliło, le pede wszystkim z powodu wólnego pesłuchania, które usposobiło ją do szefa wyjątkowo przychylnie. Strike wrócił do mieszkania na poddaszu w nieco mniej podniosłym nastroju. Nie wypił niego opró herbaty i wieył w swoją teorię jesze mocniej niż dotychas, le miał tylko jeden dowód w postaci kasety do maszyny do pisania, a to było za mało, żeby oczyścić Leonorę w oczach policji. W sobotę i niedzielę w nocy ścisnął ostry mróz, ale za dnia warstwę chmur pekłuwały pebłyski słońca. Desz pemienił ęść nagromadzonego w rynsztokach śniegu w śliską breję. Strike rozmyślał w samotności, krążąc między swoimi pokojami i agencją. Zignorował telefon od Niny Lascelles i oducił zaproszenie na kolację od Nicka i Ilsy, wymawiając się papierkową robotą, ale tak naprawdę wolał pobyć sam i uniknąć konieności rozmawiania o sprawie Quine’a. Wiedział, że działa tak, jakby wciąż obowiązywały go profesjonalne standardy, które wraz z jego odejściem z Wydziału do raw Specjalnych straciły zastosowanie. Choć z prawnego punktu widzenia mógł rozmawiać o swoich podejeniach z każdym, z kim tylko miał ochotę, nadal traktował je jako poufne informacje. Po ęści wynikało to z długiego pyzwyajenia, le pede wszystkim stąd (oywiście inni mogli się śmiać), że niezwykle poważnie traktował ewentualność, iż morderca mógł się dowiedzieć, co Strike myśli i robi. Według Strike’a najbezpieniejszym osobem uniknięcia wycieku poufnych informacji było niedzielenie się nimi. W poniedziałek znowu odwiedził go szef i kochanek niewiernej panny Brocklehurst. Masochizm klienta urósł do tego stopnia, że mężyzna zapragnął się dowiedzieć, y panna Brocklehurst nie ukrywa gdzieś teciego kochanka, o ym był coraz bardziej pekonany. Strike słuchał go jednym uchem, myśląc o poynaniach Dave’a Polwoha, który zaynał mu się wydawać ostatnią nadzieją. Starania Robin okazały się bezowocne, mimo

że godzinami szukała dowodu, o który ją prosił. O wpół do siódmej wieorem, kiedy Strike siedział w mieszkaniu i oglądał prognozę pogody, w której zapowiadano powrót arktycznych mrozów pod koniec tygodnia, zadzwonił telefon. – Zgadnij, co mam, Diddy – odezwał się Polworth wśród trzasków na linii. – Żartujesz – odrzekł Strike i z przejęcia nagle zaparło mu dech w piersiach. – Jest tu wszystko, stary. – A niech mnie – wyszeptał Strike. Sam był autorem tej teorii, a mimo to zdumiał się, gdy Polwohowi udało się dowieść jej słuszności. – Schowałem to tutaj, czeka na ciebie. – Przyślę kogoś z samego rana... – A ja wrócę do domu i zrobię sobie przyjemną, gorącą kąpiel – powiedział Polworth. – Chum, jesteś cholernie... – Wiem, wiem. O moich zasługach pogadamy później. Kurwa, zamaam tu. Diddy, jadę do domu. Strike zadzwonił do Robin i przekazał wieści. Jej radość dorównywała jego własnej. – Dobrze, jutro! – powiedziała, pełna determinacji. – Jutro to zdobędę. Upewnię się, że... – Tylko nie daj się ponieść – przerwał jej Strike. – To nie są zawody. Tej nocy prawie nie spał. Robin zjawiła się w agencji dopiero o pierwszej po południu, ale gdy tylko usłyszał stuknięcie przeszklonych drzwi i jej wołanie, wiedział, że się udało. – Chyba nie...? – Tak – powiedziała, ledwie oddychając. Myślała, że ją uściska, co byłoby pekroeniem granicy, do której nigdy weśniej nawet się nie zbliżyli, ale rzucił się nie do niej, lecz do leżącej na biurku komórki. – Dzwonię do Anstisa. Udało nam się, Robin. – Cormoran, chyba... – zaczęła Robin, ale już jej nie słyszał. Pospiesznie wszedł do swojego gabinetu i zamknął drzwi. Robin powoli usiadła py biurku. Czuła się niepewnie. Stłumiony głos Strike’a wznosił się i opadał za dwiami. Nieokojnie wstała i poszła do łazienki, gdzie umyła ręce i długo patyła w popękane i plamiste lustro nad umywalką, pyglądając się zdradliwie jaskrawemu, złotemu kolorowi swoich włosów. Po powrocie do agencji usiadła, ale nie potrafiła się na niym skupić. Zauważyła, że nie włąyła lampek na swojej malutkiej choince. Zrobiła to, a potem ekała i w zamyśleniu obgryzała paznokieć kciuka, co nie zdarzało jej się od lat. Dwadzieścia minut później z gabinetu wynuył się Strike z zaciśniętymi zębami i paskudną miną. – Głupi pieprzony głąb! – brzmiały jego pierwsze słowa.

– Nie! – Robin wydała z siebie tłumiony okrzyk. – Nie chciał tego słuchać – powiedział Strike. Zbyt poruszony, żeby usiąść, kuśtykał tam i z powrotem w poekalni. – Dał do analizy tę zakrwawioną szmatę z garażu i okazało się, że jest na niej krew Quine’a. Wielkie mi, kurwa, rzeczy, mógł się zranić wiele miesięcy temu. Ale Anstis jest tak bardzo zakochany w swojej pieprzonej teorii... – Mówiłeś mu, że jeśli tylko zdobędzie nakaz...? – GŁĄB! – ryknął Strike i tak mocno walnął pięścią w metalową szafę na dokumenty, że aż zabrzęczała, a Robin podskoczyła na krześle. – Przecież nie może zaprzeczyć... Kiedy zakład medycyny sądowej zbada dowody... – Właśnie to jest najgorsze, Robin! – powiedział, odwracając się do niej. – Jeśli nie zrobi peszukania, zanim zakład medycyny sądowej zbada dowody, może już nie być nic do znalezienia! – Ale wspomniałeś mu o maszynie do pisania? – Sam fakt, że ona tam jest, nie bije tego kutasa po oczach... Zrezygnowała z dalszych sugestii, ale patyła, jak Strike chodzi tam i z powrotem ze zmarszonymi brwiami. Za bardzo się bała, żeby wyznać mu w takim momencie, co ją martwi. – Piepyć to – warknął Strike, po raz szósty podchodząc do jej biurka. – Szok i trwoga. Nie ma innego wyjścia. Al – mruknął, znowu wyjmując komórkę – i Nick. – Kto to jest Nick? – spytała Robin, rozpaczliwie próbując za nim nadążyć. – To mąż adwokatki Leonory – wyjaśnił Strike, stukając w pyciski telefonu. – Stary kumpel... Jest gastroenterologiem... Znowu wycofał się do swojego gabinetu i zatrzasnął drzwi. Szukając jakiegoś zajęcia, Robin z łomoącym sercem napełniła ajnik i zapayła im obojgu herbatę. Kiedy czekała na Strike’a, nietknięte kubki ostygły. Piętnaście minut później Strike wyszedł z gabinetu. Wydawał się spokojniejszy. – W poądku – powiedział, sięgając po herbatę i upijając wielki łyk. – Mam plan i będziesz mi potrzebna. Czujesz się na siłach? – Oczywiście! – powiedziała Robin. Pedstawił jej skrócony zarys tego, co zamieał zrobić. Plan był ambitny i wymagał sporego szczęścia. – No i? – spytał w końcu. – Nie ma sprawy – powiedziała Robin. – Może wcale nie będziesz nam potrzebna. – Wiem – powiedziała. – W przeciwnym razie wszystko może zależeć właśnie od ciebie. – Tak. – Jesteś pewna? – spytał Strike, przyglądając się jej. – Naprawdę nie ma rawy – powtóyła Robin. – Chcę to zrobić, wie mi... Chodzi

tylko o to, że... – zawahała się. – Chyba mnie... – Co? – spytał ostro Strike. – Chyba powinnam poćwiczyć – powiedziała Robin. – Aha – odekł, mieąc ją wzrokiem. – No dobra. Masz as do waku. Zaraz rawdzę datę... Po raz trzeci zniknął w gabinecie. Robin wróciła na swoje krzesło. Rozpaliwie pragnęła odegrać swoją rolę w schwytaniu mordercy Owena Quine’a, ale zanim anikowała na dźwięk ostrej reakcji Strike’a, chciała powiedzieć: „Chyba mnie zauważył”.

47 Ha, ha, ha, zaplątałeś się we własne dzieło niczym jedwabnik. John Webster, The White Devil

W świetle staromodnej latarni ulinej kreskówkowe malowidła pokrywające fasadę Chelsea As Club wyglądały dziwnie złowieszo. Na skąpanych w tęy ścianach długiego niskiego ędu białych domów zbitych w jedną całość namalowano cyrkowe dziwolągi: teronogą jasnowłosą dziewynę, słonia pożerającego swojego tresera i pobladłego akrobatę w więziennych pasiakach, którego głowa najwyraźniej znikała w jego własnym tyłku. Klub stał w zielonej, sennej i eleganckiej okolicy, wytłumionej śniegiem, który wrócił i sypał jak szalony, gromadząc się na dachach i chodnikach, jakby krótka chwila wytchnienia od arktynych mrozów w ogóle nie nastąpiła. Pez cały waek śnieżyca pybierała na sile i teraz stary klub w świeżych pastelowych kolorach widziany za falującą, oświetloną blaskiem latarni zasłoną lodowatych płatków wyglądał dziwnie nierealnie, jak sceneria z tektury, jak dzieło malarstwa iluzjonistynego pedstawiające wnęte cyrkowego namiotu. Strike stał w cienistej ulice obok Old Church Street, patąc jak goście pyjeżdżają jeden po drugim na swoje małe pyjęcie. Zobaył wiekowego Pinkelmana, któremu Jerry Waldegrave z kamienną twaą pomógł wysiąść z taksówki, gdy Daniel Chard w futanej apce na głowie stał o kulach, kiwając w stronę gościa i witając go nieśmiałym uśmiechem. Elizabeth Tassel pyjechała sama taksówką. Gebała w torebce, szukając pieniędzy za kurs, i drżała z zimna. Na końcu samochodem z szoferem pybył Michæl Fancou. Nie ieszył się z wyjściem z pojazdu. Zanim ruszył po schodach do drzwi, przygładził płaszcz. Detektyw, na którego gęste, kręcone włosy mocno sypał śnieg, wyjął komórkę i zadzwonił do przyrodniego brata. – Cześć – powiedział Al podekscytowanym tonem. – Wszyscy są w jadalni. – Ile osób? – Mniej więcej dwanaście. – Wchodzę. Strike pokuśtykał po ulicy, podpierając się laską. Wpuszono go natychmiast, gdy tylko podał nazwisko i wyjaśnił, że jest gościem Duncana Gilfeddera. Al i Gilfedder, fotograf celebryta, którego Strike widział po raz pierwszy w życiu, stali niedaleko wejścia. Gilfedder chyba nie bardzo wiedział, kim jest Strike ani dlaego Al poprosił jego, łonka tego ekscentrynego i arującego klubu, o zaproszenie jakiegoś nieznanego gościa. – To mój brat – powiedział Al, kiedy ich sobie przedstawiał.

Mówił z dumą. – A – odekł osłupiały Gilfedder. Miał takie same okulary jak Christian Fisher, a jego proste włosy układały się w rozwichonego, sięgającego ramion boba. – Myślałem, że masz młodszego brata. – Mówisz o Eddiem – wyjaśnił Al. – To jest Cormoran. Były wojskowy. Teraz pracuje jako detektyw. – Aha – powiedział Gilfedder jeszcze bardziej skołowany. – Dzięki za pomoc – zwrócił się Strike do nich obu. – Przynieść wam jeszcze po drinku? W klubie panował taki gwar i tłok, że trudno było zobayć cokolwiek opró pezierających gdzieniegdzie miękkich kanap i ognia stelającego w kominku. Ściany baru z niskim sufitem pokrywały line grafiki, obrazy i zdjęcia. Pypominało to dom na wsi: pytulny i trochę zaniedbany. Strike, jako najwyższy mężyzna na sali, sięgał wzrokiem nad głowami tłumu aż do okien w głębi klubu. Wychodziły na olbymi ogród oświetlony ustawionymi na zewnąt lampami, które twoyły plamy światła. Na zielonych kewach i kamiennych posągach majaących wśród zarośli leżała gruba, śnieżnobiała warstwa śniegu, czystego i gładkiego niczym lukier. Strike dotarł do baru i zamówił wino dla swoich towayszy, zaglądając py okazji do jadalni. Uestnicy kolacji siedzieli py długim drewnianym stole. Pyjęcie Roper Chard odbywało się py dwóch oknach prowadzących na taras, a widony za szybami ogród był lodowato biały i upiorny. Dwanaście osób – niektórych Strike nie kojaył – zebrało się, żeby oddać hołd dziewięćdziesięcioletniemu Pinkelmanowi, który siedział u szytu stołu. Strike zauważył, że ktokolwiek zajmował się pydziałem miejsc, posadził Elizabeth Tassel i Michaela Fancourta w dużej odległości. Fancourt głośno mówił do ucha Pinkelmana, mając napeciwko Charda. Elizabeth Tassel siedziała obok Jerry’ego Waldegrave’a. Nie odzywali się do siebie. Strike podał kieliszki z winem Alowi i Gilfedderowi, a potem wrócił do baru po whisky dla siebie, cały czas mając na oku przyjęcie Roper Chard. – Co ty tu robisz? – odezwał się jakiś głos, dźwięny jak dzwon, ale dobiegający skądś poniżej. Nina Lascelles stała py jego łokciu w tej samej arnej sukience na ramiąkach, którą miała na sobie na jego urodzinowej kolacji. Nie został w niej nawet ślad dawnej chichotliwej kokieteryjności. Spoglądała oskarżycielsko. – Cześć – przywitał się zaskoczony Strike. – Nie przypuszczałem, że cię tu spotkam. – A ja nie przypuszczałam, że spotkam ciebie – odparła. Od ponad tygodnia nie odpowiadał na jej telefony – od nocy, kiedy poszedł z nią do łóżka, żeby nie myśleć o Charlotte w dniu jej ślubu. – Więc znasz Pinkelmana – powiedział Strike, próbując zaąć pogawędkę w obliu – jak dobrze widział – wyraźnej niechęci ze strony rozmówczyni.

– Przejmuję część autorów Jerry’ego, który od nas odchodzi. Pinks jest jednym z nich. – Gratuluję – powiedział Strike. Nadal się nie uśmiechała. – Ale mimo to Waldegrave przyszedł na imprezę? – Pinks lubi Jerry’ego. A ty? – spytała. – Co tutaj robisz? – To, za co mi płacą – powiedział Strike. – Próbuję się dowiedzieć, kto zabił Owena Quine’a. Pewróciła oami, najwidoniej uważając, że doprowadził swój upór do granic śmieszności. – Jak się dostałeś do środka? To klub zamknięty. – Mam kontakty – powiedział Strike. – Więc nie przyszło ci do głowy, żeby jeszcze raz mnie wykorzystać? – spytała. Raej nie odobało mu się własne odbicie, które zobaył w jej wielkich, mysich oach. Nie można było zapeyć, że wykoystał ją wielokrotnie. To były tanie, haniebne zagrania, a ona zasługiwała na coś lepszego. – Pomyślałem, że mogło ci się już znudzić – powiedział Strike. – Dobrze pomyślałeś – odparła Nina. Odwróciła się od niego i poszła do stołu, py którym zajęła ostatnie wolne miejsce między dwoma nieznanymi mu pracownikami wydawnictwa. Strike znalazł się dokładnie napeciwko Jerry’ego Waldegrave’a. Waldegrave go zauważył i Strike zobaył, jak oy redaktora wyteszają się za okularami w rogowej oprawie. Chard, widząc nieruchome ojenie Waldegrave’a, odwrócił się na keśle i wszystko wskazywało na to, że on także rozpoznał Strike’a. – Jak idzie? – spytał podekscytowany Al, stając obok łokcia Cormorana. – Wspaniale – powiedział Strike. – Gdzie się podział ten Giljakmutam? – Wypił drinka i wyszedł. Nie wie, co knujemy – odparł Al. Al też nie wiedział, po co się tu zjawili. Strike nie wyjaśnił mu nic poza tym, że tego wieoru musi wejść do Chelsea As Club i być może będzie potebował podwózki. Jaskrawoerwone alfa romeo ider Ala stało zaparkowane kawałek dalej. Wgramolenie się do pojazdu o tak niskim zawieszeniu i wyjście z niego było dla kolana Strike’a męczarnią. Wyglądało na to, że – tak jak sobie zaplanował – jego obecność mocno krępowała połowę stołu Roper Chard. Strike stał w takim miejscu, że wyraźnie widział odbicia tych ludzi w ciemnych oknach prowadzących na taras. Dwie Elizabeth Tassel piorunowały go ojeniem znad menu, dwie Niny uparcie go ignorowały, a dwóch Chardów z lśniącymi glacami wezwało dwóch kelnerów i pytało, czy Strike ma prawo tam być. – Bardzo pepraszam, sir – zaął kelner ściszonym głosem, podchodząc do Strike’a – ale czy mógłbym spytać...? – Nazywam się Al Rokeby. Ja i mój brat jesteśmy tu z Duncanem Gilfedderem – odekł uprzejmie Al, zanim Strike zdążył się odezwać.

Ton głosu Ala wyrażał zdziwienie, że w ogóle ich o to ytano. Al był arującym, upywilejowanym młodym mężyzną, wszędzie mile widzianym i o nieposzlakowanej opinii, więc Strike’a, mimochodem ściągniętego do rodzinnej zagrody, owiła taka sama atmosfera swobodnego koystania z pynależnych mu praw. Z wąskiej tway Ala oglądały oy Jonny’ego Rokeby’ego. Kelner poiesznie wymamrotał peprosiny i się wycofał. – Próbujesz po prostu zagrać im na nerwach? – ytał Al, gapiąc się na stolik wydawnictwa. – Nie zaszkodzi – powiedział Strike z uśmiechem i sąąc whisky, patył, jak Daniel Chard wygłasza sztywną mowę, prawdopodobnie wychwalając Pinkelmana. Spod stołu wyjęto kakę i prezent. Na każde ojenie i uśmiech kierowane w stronę starego pisaa pypadało nerwowe zerknięcie w kierunku olbymiego, gapiącego się mężyzny py bae. Nie rozglądał się tylko Michæl Fancou. Albo nie zdawał sobie sprawy z obecności detektywa, albo się nią nie przejmował. Gdy ped wszystkimi gośćmi postawiono pystawki, Jerry Waldegrave wstał i ruszył w stronę baru. Nina i Elizabeth odprowadziły go wzrokiem. W drodze do toalety tylko skinął do Strike’a, ale wracając, przystanął. – Dziwię się, że pana tu widzę. – Tak? – odparł Strike. – Tak – powiedział Waldegrave. – Pańska obecność... krępuje ludzi. – Nic na to nie poradzę – powiedział Strike. – Mógłby pan spróbować się na nas nie gapić. – To mój brat Al – powiedział Strike, ignorując prośbę. Al z szerokim uśmiechem wyciągnął rękę, a kompletnie zaskoony Waldegrave ją uścisnął. – Irytuje pan Daniela – powiedział Waldegrave do Strike’a, patąc detektywowi prosto w oczy. – Tak mi przykro – odparł Strike. Redaktor zmierzwił swoje rozczochrane włosy. – No cóż, skoro tak pan do tego podchodzi. – Dziwię się, że przejmuje się pan odczuciami Daniela Charda. – Nieszególnie – powiedział Waldegrave – ale kiedy jest w złym humoe, potrafi upykyć życie innym. Chciałbym, żeby Pinkelman dobe wominał dzisiejszy wieór. Nie rozumiem, co pan tutaj robi. – Chciałem dostarczyć przesyłkę – powiedział Strike. Wyjął z wewnętrznej kieszeni niezaadresowaną białą kopertę. – Co to? – To dla pana – powiedział Strike. Waldegrave wziął kopertę. Sprawiał wrażenie zupełnie zdezorientowanego.

– To coś, co powinien pan wziąć pod uwagę – dodał Strike, pysuwając się do eszonego redaktora w gwarnym bae. – Wie pan, ped śmiercią żony Fancou zachorował na świnkę. – Co? – spytał zdumiony Waldegrave. – Nigdy nie miał dzieci. Na pewno jest bezpłodny. Pomyślałem, że to może pana zainteresować. Waldegrave gapił się na niego z otwaymi ustami, nie wymyślił niego, co mógłby powiedzieć, i odszedł, wciąż ściskając białą kopertę. – Co to było? – spytał Strike’a podniecony Al. – Plan A – powiedział Strike. – Zobaczymy. Waldegrave usiadł z powrotem py stole Roper Chard. Odbijając się w arnej szybie obok, otwoył kopeę, którą dostał od Strike’a. Ze zdumieniem wyjął ze środka drugą kopertę. Ta była opatrzona nabazgranym nazwiskiem. Redaktor spojrzał na Strike’a, a ten uniósł brwi. Jerry Waldegrave zawahał się, po ym odwrócił się do Elizabeth Tassel i podał jej kopeę. Marsząc brwi, peytała to, co było na niej napisane. Jej ojenie pobiegło w stronę Strike’a. Uśmiechnął się i wzniósł toast szklanką whisky. Pez chwilę chyba nie była pewna, co robić. Potem trąciła łokciem siedzącą obok dziewczynę i przekazała kopertę dalej. Kopea powędrowała wzdłuż stołu i na drugą stronę, trafiając do rąk Michæla Fancourta. – Jesteśmy w domu – powiedział Strike. – Al, wychodzę do ogrodu na fajkę. Zostań tu i trzymaj telefon w pogotowiu. – W klubie nie wolno korzystać z komórek... Al zauważył minę Strike’a i szybko się poprawił: – Załatwione.

48 Czy jedwabnik rozkłada przed tobą żółty owoc swej pracy? Czy dla ciebie się odkrywa? Thomas Middleton, The Revenger’s Tragedy

W ogrodzie było pusto i peraźliwie zimno. Strike gązł po kostki w śniegu, nie ując chłodu pesąającego się pez prawą nogawkę. Wszyscy palae, któy normalnie zebraliby się na równym trawniku, woleli wyjść na ulicę. Otoony pez milące piękno Strike wyorał samotny okop w zamaniętej bieli i zatymał się obok małej okrągłej sadzawki zmienionej w krąg grubego szarego lodu. Pulchny amorek z brązu siedział pośrodku niej na wielkiej muszli małża. Miał na głowie perukę ze śniegu i mieył z łuku nie w stronę, gdzie mógłby ustrzelić istotę ludzką, lecz prosto w ciemne niebo. Strike zapalił papierosa i odwrócił się, żeby ojeć na rozświetlone okna klubu. Goście i kelnerzy przypominali papierowe wycinanki poruszające się na jasnym ekranie. Strike wiedział, że jeśli nie pomylił się w ocenie tego łowieka, Fancou pyjdzie. Czy pisa, kompulsywnie perabiający doświadenie na słowa, wielbiciel makabry i dziwności mógłby się oprzeć takiej pokusie? I eywiście, kilka minut później Strike usłyszał, jak otwierają się dwi, stęp rozmów i muzyki pospiesznie milknie, a potem rozlega się stłumiony odgłos kroków. – Panie Strike? Głowa Fancourta wydawała się wyjątkowo wielka w ciemności. – Nie byłoby łatwiej wyjść na ulicę? – Wolałbym to załatwić w ogrodzie – powiedział Strike. – Rozumiem. Fancou wydawał się lekko rozbawiony, jakby postanowił, pynajmniej jakiś as, robić Strike’owi pyjemność. Detektyw pypuszał, że fakt, iż to właśnie Fancou został wywołany z grona zaniepokojonych ludzi przy stole, żeby porozmawiać z człowiekiem, przez którego wszyscy tak się denerwowali, przemawiał do pisarskiego umiłowania dramatyzmu. – O co chodzi? – spytał Fancourt. – Cenię pańskie zdanie – powiedział Strike. – Chodzi o krytyczną analizę Bombyx Mori. – Znowu? – zdziwił się Fancourt. Dobry humor uchodził z niego razem z ciepłem stóp. Fancou mocniej owinął się płaszczem wśród gęsto i szybko prószących płatków śniegu, po czym oświadczył: – Powiedziałem o tej książce wszystko, co chciałem powiedzieć. – Jedną z pierwszych ey, jakie usłyszałem o Bombyx Mori było to – zaął Strike – że pypomina pańskie wesne dzieła. Zdaje się, że użyto określenia: „Mnóstwo krwi

i nieprzeniknionego symbolizmu”. – No i? – odparł Fancourt z rękami w kieszeniach. – No i im więcej rozmawiałem z ludźmi, któy znali Quine’a, tym bardziej stawało się jasne, że książka, którą wszyscy ytają, pejawia tylko śladowe podobieństwo do tej, którą rzekomo pisał. Oddech Fancoua uniósł się ped nim pod postacią obłoku, zasłaniając już i tak słabo widoczne grube rysy jego twarzy. – Poznałem nawet dziewynę, która mówi, że słyszała fragment książki niepojawiający się w ostatecznej wersji. – Pisae wycinają – powiedział Fancou, szurając nogami i unosząc ramiona do uszu. – Owen dobe by zrobił, gdyby wyciął o wiele więcej. W zasadzie gdyby wyciął kilka powieści. – Poza tym są tam te wszystkie powtóenia z weśniejszych książek – ciągnął Strike. – Dwaj hermafrodyci. Dwa zakrwawione worki. Cały ten niepotrzebny seks. – On był człowiekiem o ograniczonej wyobraźni, panie Strike. – Quine zostawił odręną notkę, na której są chyba możliwe imiona i nazwiska postaci. Jedno z tych imion pojawia się na zużytej kasecie do maszyny do pisania, która zniknęła z jego gabinetu, zanim zamknęła go policja, ale brakuje go w maszynopisie. – Więc zmienił zdanie – zdenerwował się Fancourt. – To zwyajne imię i nazwisko, nie symboline y archetypowe jak nazwy postaci w maszynopisie – powiedział Strike. Jego oy pyzwyajały się już do ciemności i na grubo ciosanej tway Fancoua zauważył lekkie zaciekawienie. – Restauracja pełna ludzi była świadkiem egoś, co chyba okaże się ostatnim posiłkiem Quine’a i jego pożegnalnym występem publinym – ciągnął Strike. – Wiarygodny świadek twierdzi, że wszyscy goście słyszeli, jak Quine zaucał Tassel, że boi się reprezentować jego książkę z powodu „sflaczałego kutasa Fancourta”. Wątpił, żeby podenerwowani goście py stole wydawcy wyraźnie widzieli jego i Fancoua. Ich postacie zlewały się pewnie z dewami i eźbami, ale ktoś zdeterminowany albo zdeerowany mógł ich zlokalizować na podstawie świetlistego oka żarzącego się papierosa Strike’a: punkcika snajpera. – Jednakże w Bombyx Mori nie ma ani słowa na temat pańskiego kutasa – podjął Strike. – Kochanka Quine’a i jego młoda tranłciowa pyjaciółka nie zostały tam pedstawione jako „piękne zagubione dusze”, a zapowiadał im, że właśnie tak je opisze. Poza tym jedwabników nie polewa się kwasem. Gotuje się je, żeby pozyskać kokony. – No i? – powtórzył Fancourt. – No i jestem zmuszony wysnuć wniosek – powiedział Strike – że Bombyx Mori, które wszyscy czytają, to inna książka niż Bombyx Mori napisane przez Quine’a. Fancou pestał szurać nogami. Na chwilę zastygł bez ruchu i wyglądało na to,

że poważnie zastanawia się nad słowami Strike’a. – Ja... nie – powiedział jakby do samego siebie. – Tę książkę napisał Quine. To jego styl. – Zabawne, że pan tak mówi, bo chyba każdy, kto ma jakie takie wyucie charakterystynego stylu Quine’a słyszy w tej książce obcy głos. Daniel Chard myśli, że to był Waldegrave, Waldegrave – że Elizabeth Tassel, a Christian Fisher usłyszał pana. Fancourt wzruszył ramionami z typową dla siebie swobodną arogancją. – Quine próbował naśladować lepszego pisarza. – Nie sądzi pan, że potraktował żywe pierwowzory swoich postaci zastanawiająco nierówno? Fancourt przyjął od Strike’a papierosa i ogień, słuchając w milczeniu i z zaciekawieniem. – Quine napisał, że żona i agentka na nim pasożytowały – powiedział Strike. – To niepyjemne, ale takie oskarżenie mógł ucić każdy na osoby, które, można by ec, żyły z jego dochodów. Sugeruje też, że jego kochanka nie lubi zwieąt i dodaje coś, co mogłoby być zawoalowanym odniesieniem do gównianej jakości jej książek albo dość obydliwą aluzją do raka piersi. Potem dopieka swojej tranłciowej pyjaciółce z powodu jej ćwień wokalnych, i to po tym, jak ekomo pokazała mu zapis historii swojego życia i podzieliła się z nim najgłębszymi sekretami. Oskarża Charda o to, że właściwie zabił Joego Noha, i w prostacki sposób daje do zrozumienia, czego tak naprawdę Chard chciał od zmarłego. Jest jesze zaut, że to pan był odpowiedzialny za śmierć pańskiej pierwszej żony. Każde z tych oskarżeń z łatwością mogłaby ucić dowolna osoba: to rawy, o których wszyscy wiedzą albo wszyscy plotkują. – Co nie znaczy, że nikogo nie zabolało – powiedział cicho Fancourt. – Zgoda – pyznał Strike. – Mnóstwo ludzi miało powód, żeby się na niego wkuyć. Ale jedyną prawdziwą rewelacją w tej książce jest sugestia, że Joanna Waldegrave to pańska córka. – Już panu mówiłem albo prawie mówiłem podas naszej popedniej rozmowy – powiedział Fancou nerwowym tonem – że to oskarżenie jest nie tylko fałszywe, le także niemożliwe. Jestem bezpłodny i Quine... – ...i Quine powinien był o tym wiedzieć – pyznał Strike – dlatego że ekomo nadal byliście w dobrych stosunkach, kiedy zachorował pan na świnkę. Żaował sobie z tego w Braciach Balzac. Oskarżenie zawae w postaci Krojego wydaje się pez to jesze dziwniejsze, prawda? Jakby wysunął je ktoś, kto nie wiedział o pańskiej bezpłodności. Nie przyszło to panu do głowy, kiedy czytał pan książkę? Śnieg sypał na włosy obu mężczyzn i na ich ramiona. – Wątpiłem, żeby Owena obchodziło, y cokolwiek z tego wszystkiego jest prawdą, y nie – powiedział powoli Fancou, wypuszając dym. – Błoto lubi się pyklejać. Po prostu rzucał nim gdzie popadnie. Pomyślałem, że chciał narobić jak najwięcej kłopotu. – Sądzi pan, że właśnie dlatego tak wcześnie przesłał panu kopię maszynopisu? Fancourt nie odpowiedział, więc Strike mówił dalej:

– Wie pan, łatwo to rawdzić. Kurier, pota... Będzie jakiś ślad. Równie dobe może mi pan powiedzieć. Nastąpiło długie milczenie. – W porządku – powiedział wreszcie Fancourt. – Kiedy go pan dostał? – Szóstego listopada rano. – Co pan z nim zrobił? – Spaliłem – odparł szorstko Fancou, podobnie jak Kathryn Kent. – Domyśliłem się, ego chce Owen: próbował wywołać publiną awanturę, zapewnić sobie jak największy rozgłos. Ostatnia deska ratunku pegranego łowieka. Nie zamieałem robić mu tej przyjemności. Do Strike’a dotarł następny stęp gwaru z wnęta budynku, gdy dwi prowadzące do ogrodu znowu się otwoyły i zamknęły. Rozległ się odgłos niepewnych kroków na śniegu, a potem z ciemności wyłonił się ogromny cień. – Co się tutaj dzieje? – zaskeała Elizabeth Tassel owinięta w ciężki płasz z futanym kołnierzem. Na dźwięk jej głosu Fancou wykonał ruch, jakby chciał wrócić do środka. Strike zastanawiał się, kiedy po raz ostatni stanęli twaą w twa w gronie liącym mniej niż setkę ludzi. – Niech pan chwilę zaczeka, dobrze? – zwrócił się Strike do pisarza. Fancourt się zawahał. – Pinks tęskni za Michælem – powiedziała Tassel do Strike’a głębokim, chrapliwym głosem. – Pewnie doskonale go pani rozumie – odparł Strike. Śnieg adał z poszeptem na liście i zamaniętą sadzawkę, w której amorek mieył z łuku w niebo. – Uważał pan twórość Elizabeth za „żałośnie wtórną”, prawda? – ytał Strike Fancoua. – Obydwoje studiowaliście renesansowe tragedie zemsty i stąd podobieństwa w waszym stylu pisania. Ale moim zdaniem bardzo dobe naśladuje pani styl innych ludzi – powiedział Strike do Tassel. Od razu wiedział, że jeśli wywoła Fancoua z klubu, Tassel za nimi wyjdzie. Wiedział, że agentka wystraszy się tego, co pisa może od niego usłyszeć w ciemności. Elizabeth stała zupełnie nieruchomo, a śnieg padał na jej futany kołnie, na stalowoszare włosy. Strike ledwie widział kontur jej tway w słabym świetle dalekich okien klubu. Intensywność i pustka jej spojrzenia wyglądały niezwykle. Miała martwe, nieruchome oczy rekina. – Na przykład styl Elspeth Fancourt oddała pani perfekcyjnie. Fancou zaniemówił i otwoył usta. Pez kilka sekund opró szeptów śniegu do ich uszu docierało jedynie ledwie słyszalne świszenie wydobywające się z płuc Elizabeth

Tassel. – Od poątku uważałem, że Quine musiał mieć na panią jakiegoś haka – powiedział Strike. – Nie rawiała pani wrażenia kobiety, która pozwoliłaby zrobić z siebie prywatny bank oraz służącą i wybrałaby Quine’a, pozwalając odejść Fancouowi. Całe to chanienie o wolności słowa... To pani napisała parodię książki Eleth Fancou, która popchnęła ją do samobójstwa. Pez te wszystkie lata tylko pani twierdziła, że Owen pokazał pani swoje dzieło przed publikacją. A było odwrotnie. Wokół zapadła cisza, jeśli nie liyć szelestu śniegu padającego na śnieg i stłumionego, upiornego dźwięku wydostającego się z piersi Elizabeth Tassel. Fancou z otwaymi ustami spoglądał to na agentkę, to na detektywa. – Policja podejewała, że Quine panią szantażował – podjął Strike – ale zbyła ją pani wzruszającą historyjką o pożyaniu mu pieniędzy na Orlando. Płaciła pani Owenowi pez ponad ćwierć wieku, prawda? Próbował ją rowokować do mówienia, ale stała bez słowa i nadal wpatrywała się w niego ciemnymi, pustymi oami pypominającymi dziury w jej nieładnej, bladej twarzy. – Jakimi słowami się pani określiła, kiedy jedliśmy lan? – ytał Strike. – „Chodząca kwintesencja niewinnej starej panny”? Ale znalazłaś ujście dla swoich frustracji, prawda, Elizabeth? Wściekłe puste oczy gwałtownie spojrzały w stronę Fancourta, który lekko się poruszył. – Miło było dokonać gwau i mordu na wszystkich, których znałaś, Elizabeth? W jednej wielkiej eklozji podłości i plugastwa zemścić się na wszystkich, pedstawić się jako niedoceniony geniusz, a py okazji skrytykować każdego, kto ma bardziej udane życie miłosne, bardziej zadowalające... W ciemności zabmiał cichy głos i pez chwilę Strike nie wiedział, skąd dobiega. Był dziwny, nieznajomy, piskliwy i pesłodzony: głos, jaki według szalonej kobiety mógłby wyrażać niewinność, życzliwość. – Nie, panie Strike – szepnęła jak matka mówiąca sennemu dziecku, żeby nie siadało na łóżku, żeby się nie miotało. – Biedny, niemądry człowieku. Biedaku. Zmusiła się do śmiechu, który wprawił jej klatkę piersiową w falowanie i wywołał świszczenie w płucach. – Został poważnie ranny w Afganistanie – wyjaśniła Fancouowi tym upiornym, śpiewnym głosem. – To chyba nerwica frontowa. Uszkodzenie mózgu, tak jak u małej Orlando. On wymaga pomocy. Biedny pan Strike. Świszczało jej w płucach, gdyż oddychała szybciej. – Powinnaś była kupić maskę, prawda, Elizabeth? – spytał Strike. Odniósł wrażenie, że jej oy ciemnieją i powiększają się, źrenice rosną pod wpływem krążącej w niej adrenaliny. Wielkie, męskie dłonie zgięły się na kształt szponów. – Myślałaś, że wszystko masz opracowane, prawda? Sznur, pebranie, kombinezon dla

ochrony ped kwasem. Ale nie zdawałaś sobie rawy, że samo wdychanie oparów uszkodzi ci gardło. Zimne powiete zaostało jej problemy z oddychaniem. W panice dyszała, jakby się podnieciła. – Moim zdaniem – powiedział Strike z wyrachowanym okrucieństwem – to wszystko dosłownie doprowadziło cię do szaleństwa. Mam rację? W każdym razie lepiej miej nadzieję, że ława pysięgłych w to uwiey. Takie zmarnowane życie. Interesy pójdą w diabły, nie masz mężyzny, nie masz dzieci... Powiedzcie mi, y kiedykolwiek doszło między wami dwojgiem do nieudanego zeolenia? – ytał otwarcie Strike, pyglądając się ich profilom. – Ten cały „saały kutas”... Coś mi mówi, że Quine uwienił go w prawdziwym Bombyx Mori. Stali odwróceni tyłem do światła i nie mógł zobayć ich min, ale język ich ciała dał mu odpowiedź: gwaowne odwrócenie się od siebie, żeby stawić mu oło wyrażało ducha zjednoczonego frontu. – Kiedy to było? – ytał Strike, patąc na ciemny zarys Elizabeth. – Po śmierci Eleth? Tylko że wtedy zabrałeś się za Fenellę Waldegrave, co Michæl? Zakładam, że py niej nie miałeś kłopotów ze wzwodem? Elizabeth wydała z siebie zduszony okrzyk. Zupełnie jakby ją uderzył. – Na litość boską – warknął Fancourt. Był teraz zły na Strike’a. Strike zignorował ten ukryty wyut. Nadal pracował nad Elizabeth, prowokował ją, a jej świszczące płuca walczyły o tlen wśród padającego śniegu. – Musiałaś się naprawdę wkuyć, kiedy Quine’a poniosło i zaął kyeć o treści prawdziwego Bombyx Mori w River Café, prawda, Elizabeth? I to po tym, jak go ostrzegałaś, żeby nie puszczał pary z ust. – Pan jest szalony. Szalony – szepnęła, zmuszając się do uśmiechu. Jej duże, żóe zęby błysnęły pod oczami rekina. – Wojna nie tylko zrobiła z pana kalekę... – Jak miło – odparł Strike z uznaniem. – Wreszcie odezwała się ta agresywna suka, o której wszyscy mi opowiadali... – Kuśtyka pan po Londynie, próbując dostać się na łamy gazet – wysapała. – Jest pan taki sam jak biedny Owen, taki sam jak on... Uwielbiał prasę, prawda, Michæl? – odwróciła się do Fancoua. – Czyż Owen nie kochał rozgłosu? Uciekał jak mały chłopyk bawiący się w chowanego... – To ty zachęciłaś Quine’a, żeby się schował na Talgah Road – perwał jej Strike. – To był twój pomysł. – Nie będę tego dłużej słuchała – szepnęła. Zaświszało jej w płucach, kiedy chwytając zimowe powietrze, podniosła głos: – Nie słucham pana, panie Strike, nie słucham! Nikt pana nie słucha, biedny głupiutki człowieku... – Powiedziałaś mi, że Quine jest łasy na pochwały – ciągnął Strike, zagłuszając piskliwe zawodzenie, którym próbowała mu perwać. – Myślę, że już wiele miesięcy temu

pedstawił ci plan fabuły Bombyx Mori i w jakiejś postaci występował tam obecny tu Michæl. Nie w aż tak okrutnej jak Próżnowaniały, ale pewnie miał problem z postawieniem masztu, co? „Zemsta za nas oboje”, hę? Tak jak się odziewał, w tym miejscu wydała z siebie zduszony okyk i jej gorąkowe zawodzenie umilkło. – Powiedziałaś Quine’owi, że Bombyx Mori bmi waniale, że to będzie jego najlepsza książka, że odniesie olbymi sukces, ale powinien zachować jej treść w tajemnicy, żeby ustec się ped pozwem i zrobić większe wrażenie, kiedy zostanie wydana. A tymasem pisałaś własną wersję. Miałaś mnóstwo asu, żeby zrobić to, jak należy, prawda, Elizabeth? Dwadzieścia sześć lat pustych wieorów. Mogłaś napisać wiele książek, pecież skońyłaś Oksford z bardzo dobrym wynikiem... Tylko o ym miałabyś pisać? Raej nie żyłaś pełnią życia, prawda? Na tway Elizabeth Tassel błysnęła jawna wściekłość. Agentka zacisnęła dłonie w pięści, ale się opanowała. Strike chciał, żeby pękła, poddała się, ale oy rekina najwyraźniej czekały na jego słabość, na szansę. – Stwoyłaś powieść w oparciu o plan morderstwa. Usunięcie wnętności i polanie zwłok kwasem wcale nie miało symbolinego znaenia, ich zadaniem było wykiwanie ecjalistów z zakładu medycyny sądowej. Ale wszyscy odebrali to jak literacką inirację. W dodatku udało ci się namówić tego głupiego, samolubnego drania, żeby pomógł ci zaplanować własną śmierć. Powiedziałaś, że masz waniały pomysł na zwiększenie rozgłosu i zysków: zainscenizujecie kłótnię w bardzo uęszanym miejscu, ty powiesz, że książka jest zbyt kontrowersyjna, żeby ją wydać, a potem on zniknie. Mówiłaś, że rozpuścisz plotki o treści książki, a kiedy Quine wreszcie pozwoli się znaleźć, wynegocjujesz mu dobre, wysokie honorarium. Tassel kręciła głową, jej płuca głośno pracowały, ale mawe oy nie odrywały się od jego twarzy. – Dostarył książkę. Odekałaś kilka dni, do ronicy isku prochowego, żeby zapewnić sobie mnóstwo ładnych, odwracających uwagę hałasów, a potem wysłałaś kopie fałszywego Bombyx Mori do Fishera, żeby o książce mówiło więcej ludzi, do Waldegrave’a i obecnego tu Michæla. Odegraliście tę waszą publiną kłótnię, a potem poszłaś za Quine’em na Talgarth Road... – Nie – powiedział Fancourt, najwidoczniej nie mogąc się powstrzymać. – Tak – odparł bezlitośnie Strike. – Quine nie zdawał sobie rawy, że powinien się obawiać Elizabeth. Pecież razem z nim iskowała na e jego powrotu stulecia. Chyba nawet zapomniał, że pez te wszystkie lata cię szantażował, prawda? – ytał agentkę. – Po prostu nabrał zwyaju proszenia cię o pieniądze i je dostawał. Wątpię, y kiedykolwiek w ogóle rozmawialiście o parodii, która zniszyła ci życie. I wiesz, co moim zdaniem się stało, kiedy wpuścił cię do środka?

Wbrew własnej woli Strike pypomniał sobie tę scenę: ogromne sklepione okno, a pośrodku zwłoki ułożone jak do jakiejś makabrycznej martwej natury. – Myślę, że nakłoniłaś tego biednego, naiwnego, durnego narcyza, żeby zapozował do zdjęcia reklamowego. Klęał? Czy bohater prawdziwej książki błagał, y się modlił? A może związałaś go jak swojego Bombyxa? Pozowanie w sznue na pewno by mu się odobało, prawda? A ty z łatwością mogłabyś go zajść od tyłu i rozwalić mu głowę metalowym odbojem do dwi. Pod osłoną pokazów sztunych ogni ogłuszyłaś Quine’a, związałaś go, rozprułaś i... Fancou wydał z siebie zduszony okyk perażenia, ale Tassel znowu pemówiła śpiewnym głosem, będącym karykaturą pocieszenia: – Powinien pan poszukać pomocy, panie Strike. Biedny pan Strike. Ku jego zaskoeniu wyciągnęła wielką rękę, żeby ją położyć na jego zaśnieżonym ramieniu. Pamiętając, co zrobiły te dłonie, Strike instynktownie się cofnął i jej ręka powoli wróciła na swoje miejsce przy boku, gdzie zwisła, raz po raz zaciskając się w pięść. – Włożyłaś do torby aki Owena i prawdziwy maszynopis – podjął detektyw. Pysunęła się tak bardzo, że znowu pouł perfumy zmieszane ze stęchłym tytoniowym dymem. – Potem włożyłaś pelerynę i kapelusz Quine’a i wyszłaś. Poszłaś wucić waą kopię fałszywego Bombyx Mori pez skynkę w dwiach Kathryn Kent, żeby poszeyć grono podejanych i obciążyć kolejną kobietę, która miała to, ego tobie zawsze brakowało: seks. Towarzystwo. Przynajmniej jednego przyjaciela. Znowu zmusiła się do śmiechu, ale tym razem zabmiał jak chichot szaleńca. Wciąż zaciskała i rozluźniała palce. – Doskonale rozumiałby się pan z Owenem – szepnęła. – Prawda, Michæl? Prawda, że cudownie by się rozumieli? Chore fantazje... Ludzie pana wyśmieją, panie Strike. – Dyszała bardziej niż kiedykolwiek, a z jej skupionej białej tway oglądały mawe, puste oczy. – Biedny kaleka próbuje znowu poczuć smak sukcesu, goniąc za sławnym ojcem... – Ma pan jakieś dowody? – spytał ostro Fancourt pośród wirującego śniegu. W jego surowym tonie pobmiewało pragnienie, żeby w to wszystko nie wieyć. To nie była żadna drukowana tragedia, żadna scena śmierci ubarwiona szminką aktorską. Tuż obok niego stała jego pyjaciółka z lat studenckich i bez względu na to, jak potoyło się ich życie, myśl, że ta duża, niezgrabna, zauroona nim dziewyna poznana w Oksfordzie zmieniła się w kobietę zdolną do groteskowego morderstwa, była wręcz nie do zniesienia. – Tak, mam dowód – powiedział cicho Strike. – Drugą elektryną maszynę do pisania, taki sam model jak ta Quine’a, zawiniętą w arną burkę i kombinezon poplamiony kwasem solnym oraz obciążoną kamieniami. Kilka dni temu wyciągnął ją z moa pewien nurek amator, którego pypadkiem znam. Leżała u stóp znanych klifów w Gwithian: w Hell’s Mouth, miejscu uwienionym na okładce książki Gazeli Pengelly. Pypuszam, że pani Pengelly pokazała ci to miejsce, kiedy u niej gościłaś, prawda, Elizabeth? Poszłaś tam potem sama z komórką, mówiąc jej, że musisz znaleźć lepszy zasięg?

Elizabeth Tassel wydała z siebie upiorny, gardłowy jęk, jak mężyzna udeony pięścią w buch. Pez chwilę nikt się nie ruszał, a potem Tassel niezgrabnie się odwróciła i potykając się, pobiegła z powrotem w stronę klubu. Jasnożóy prostokąt światła zadrżał, a potem zniknął, kiedy drzwi otworzyły się i zamknęły. – Pecież nie może pan... – zaprotestował Fancou, robiąc kilka kroków i gwaownie spoglądając na Strike’a. – Musi ją pan zatrzymać! – Nie złapałbym jej, nawet gdybym chciał – powiedział Strike, ucając niedopałek na śnieg. – Kłopoty z kolanem. – Może zrobić cokolwiek... – Prawdopodobnie biegnie się zabić – przyznał Strike, wyjmując komórkę. Pisarz gapił się na niego. – Ty... ty zimny draniu! – Nie pan pierwszy mi to mówi – odparł Strike, wciskając pyciski komórki. – Gotowy? – powiedział do słuchawki. – No to ruszamy.

49 Niebezpieczeństwa jak gwiazdy – najjaśniej świecą w ciemności. Thomas Dekker, The Noble Spanish Soldier

Postawna kobieta minęła ludzi palących ped klubem i szła na oślep, ślizgając się trochę na śniegu. Na ciemnej ulicy zaczęła biec, łopocząc płaszczem z futrzanym kołnierzem. Zza zakrętu wyjechała taksówka z włąonym światłem na dachu i kobieta ją zatymała, szaleńo wymachując rękami. Taksówka gładko zahamowała. Jej pednie reektory tworzyły dwa stożki światła o konturach zniekształconych sypiącym śniegiem. – Na Fulham Palace Road – powiedział szorstki, głęboki głos przerywany szlochem. Taksówka powoli oddaliła się od krawężnika. Była stara, szklane pepieenie pokrywały zadrapania i gdzieniegdzie plamy powstałe wskutek wieloletniego palenia papierosów pez właściciela. Elizabeth Tassel ukazywała się we wstenym lusterku, kiedy pesuwało się po niej światło ulinych latarni. Cicho popłakiwała w wielkie dłonie i cała się trzęsła. Kobieta za kierownicą nie ytała, co się stało, i bez słowa oglądała nad pasażerką na ulicę z tyłu, gdzie widać było malejące postacie dwóch mężyzn biegnących po zaśnieżonej drodze w stronę czerwonego sportowego samochodu w oddali. Taksówka skręciła w lewo na końcu drogi, a Elizabeth Tassel nadal płakała, chowając twa w dłoniach. W asie długiego oekiwania kobieta za kierownicą cieszyła się, że ma apkę, ale teraz swędziała ją od niej głowa. Taksówka pędziła po King’s Road, po grubej warstwie puszystego śniegu, który opierał się próbom kół rozgniecenia go na breję. Płatki śniegu wciąż bezlitośnie wirowały, rawiając, że na drodze było coraz bardziej niebezpiecznie. – Źle pani jedzie. – Jest objazd – skłamała Robin. – Z powodu śniegu. Na chwilę napotkała ojenie Elizabeth we wstenym lusterku. Agentka obejała się pez ramię. Czerwone alfa romeo było tak daleko, że zniknęło im z ou. Tassel gorąkowo się rozglądała, patąc na mijane budynki. Robin słyszała upiorne świszenie w jej klatce piersiowej. – Jedziemy w przeciwnym kierunku. – Za chwilę skręcę – powiedziała Robin. Nie widziała, jak Elizabeth Tassel próbuje otwoyć dwi, ale to usłyszała. Wszystkie były zablokowane. – Może mnie tu pani wypuścić – powiedziała agentka podniesionym głosem. – Niech mnie pani wypuści!

– W taką pogodę nie złapie pani następnej taksówki – odparła Robin. Liyli na to, że Tassel będzie zrozpaona i trochę później zauważy, dokąd jadą. Taksówka nie dotarła jesze nawet do Sloane Square. Do New Scotland Yardu zostały prawie dwa kilometry. Robin znowu zerknęła we wstene lusterko. Alfa romeo było maleńką czerwoną kropeczką w oddali. Elizabeth odpięła pas bezpieczeństwa. – Niech pani zatrzyma tę taksówkę! – zawołała. – Niech pani ją zatrzyma i mnie wypuści! – Nie mogę się tu zatymać – powiedziała Robin znanie okojniej, niż się uła, gdyż agentka zsunęła się z siedzenia i jej wielkie ręce majstrowały py pepieeniu. – Muszę panią prosić, żeby pani usiadła... Część pepieenia pesunęła się w bok. Elizabeth chwyciła apkę razem z garścią włosów Robin i z jadowitą miną prawie zrównała się z nią głową. Spocone włosy Robin opadły jej na oczy. – Zostaw mnie! – Coś ty za jedna? – zaskeała Tassel, potąsając głową Robin za wciąż ściskane w dłoni włosy. – Ralph mówił, że widział, jak jakaś blondynka gebie w kuble na śmieci. Coś ty za jedna!? – Puszczaj! – krzyknęła Robin, kiedy Tassel chwyciła ją drugą ręką za szyję. Dwieście metrów za nimi Strike ryknął do Ala: – Gazu, kurwa! Coś jest nie tak, popatrz... Jadąca przed nimi taksówka pędziła od krawężnika do krawężnika. – Na lodzie ten samochód zawsze był do dupy – jęknął Al, kiedy alfa wpadła w lekki poślizg, a rozpędzona taksówka skręciła w Sloane Square i zniknęła im z oczu. Tassel była już w połowie drogi do pedniej ęści taksówki i wydzierała się, nie zważając na popaone gardło. Robin próbowała ją odepchnąć jedną ręką i utymać kierownicę. Z powodu włosów, śniegu i Tassel ściskającej jej szyję obiema rękami nie widziała, dokąd jedzie. Próbowała znaleźć hamulec, ale kiedy taksówka szarpnęła do podu, Robin zdała sobie rawę, że wcisnęła gaz. Nie mogła oddychać. Puściła kierownicę i usiłowała odsunąć coraz mocniej zaciskające się ręce agentki. Usłyszała kyki pechodniów, samochód gwaownie podskoył, a potem rozległ się donośny bęk szkła i metalu zdeających się z betonem i pas bezpieeństwa boleśnie wpił jej się w ciało, gdyż taksówka się rozbiła. Robin odpływała, wszystko zrobiło się czarne... – Piepyć samochód, zostawmy go, musimy się tam dostać! – weszał Strike do Ala, zagłuszając zawodzenie alarmu sklepowego i krzyki rozproszonych gapiów. Al w mało elegancki osób zatymał ślizgające się alfa romeo na środku ulicy, sto metrów od miejsca, w którym taksówka roztaskała okno wystawowe. Wyskoył, a Strike usiłował wstać. Grupa pechodniów – niektóy już świętowali Boże Narodzenie i gdy taksówka wjechała na chodnik, rozpiechli się w smokingach – patyła w osłupieniu na Ala, który ślizgając się i o mało nie pewracając, biegł po śniegu w stronę rozbitego

samochodu. Otworzyły się tylne drzwi taksówki. Elizabeth Tassel wyskoczyła ze środka i zaczęła biec. – Łap ją, Al! – ryknął Strike, wciąż brnąc przez śnieg. – Łap ją! W Le Rosey była waniała drużyna rugby. Al pywykł do wykonywania poleceń. Po krótkim rincie obalił Tassel na ziemię idealną szarżą. Gruchnęła na śnieg i rozległ się głuchy łoskot, któremu towayszyły głośne protesty linych obserwujących to kobiet. Wyrywała się i klęła, ale mocno ją pyszpilił, odpierając wszelkie próby pyjścia ofiee z pomocą podejmowane pez rycerskich mężyzn. Strike był głuchy i ślepy na to wszystko: biegł jakby w zwolnionym tempie, usiłując uniknąć upadku, i chwiejnym krokiem zbliżał się do złowrogo cichej i nieruchomej taksówki. Pechodnie, pochłonięci obserwowaniem Ala i jego szamoczącego się, klnącego jeńca, nie zaprzątali sobie głowy kierowcą taksówki. – Robin... Siedziała bezwładnie pechylona na bok, wciąż pypięta pasem. Na tway miała krew, ale kiedy wymówił jej imię, odpowiedziała mu niewyraźnym jękiem. – O kurwa... Już myślałem... Już myślałem... Plac wypełnił się wyciem policyjnych syren. Zagłuszyło ono alarm sklepowy i coraz liniejsze protesty wstąśniętych londyńyków. Strike odpiął pas Robin, ale kiedy próbowała wysiąść z taksówki, delikatnie wepchnął ją z powrotem. – Zostań w środku – powiedział. – Wiedziała, że nie jedziemy do niej do domu – wymamrotała Robin. – Od razu zauważyła, że jadę w niewłaściwą stronę. – Nieważne – wysapał Strike. – Ściągnęłaś Scotland Yard do nas. Błyszące jak diamenty światła mrugały na nagich dewach wokół placu. Śnieg sypał na zebrany tłum, taksówkę sterącą w stłuonym oknie wystawowym i na oowy samochód niechlujnie zaparkowany na środku drogi. Radiowozy zatymały się. Ich niebieskie światła połyskiwały na mieniącej się od szkła ziemi, a syreny ucichły, ustępując zawodzeniu alarmu sklepowego. Kiedy pyrodni brat Strike’a kyał, próbując wyjaśnić, dlaego leży na sześćdziesięcioletniej kobiecie, wyerpany detektyw z ulgą opadł w taksówce na miejsce obok partnerki, a potem, wbrew swojej woli i nakazom dobrego smaku, zaczął się śmiać.

Tydzień później 50 CYNTHIA: Jakże to, Endymionie? To wszystko było z miłości? ENDYMION: Owszem, pani, lecz później bogowie zesłali na mnie nienawiść kobiety. John Lyly, Endymion: or, the Man in the Moon

Strike nigdy weśniej nie był w mieszkaniu Robin i Matthew w Ealing. Jego naleganie, żeby Robin wzięła wolne i doszła do siebie po lekkim wstąśnięciu mózgu i podduszeniu, nie zostało dobrze przyjęte. – Robin – tłumaył jej cierpliwie pez telefon. – I tak musiałem zamknąć agencję. Po całej Denmark Street rozpełzli się dziennikae... Na jakiś as peniosłem się do Nicka i Ilsy. Nie mógł jednak wyjechać do Kornwalii, nie zobaywszy się z nią. Kiedy otwoyła dwi, stwierdził z zadowoleniem, że sińce na jej szyi i ole już zbladły, zmieniając kolor na jasnożółty i błękitny. – Jak się czujesz? – zaczął od progu, wycierając buty. – Wspaniale! – powiedziała. Mieszkanie było małe, ale wesołe i pachniało jej perfumami, na które weśniej właściwie nie zwracał uwagi. Może tydzień niewąchania ich bardziej go na nie uwrażliwił. Robin poprowadziła go do salonu pomalowanego na kolor magnolii jak u Kathryn Kent i z zainteresowaniem zauważył, że na keśle leży okładką do góry egzempla Prowadzenia przesłuchań. W kącie stała mała choinka obwieszona białymi i srebrnymi ozdobami jak choinki na Sloane Square, które stworzyły tło prasowych zdjęć rozbitej taksówki. – Matthew już ochłonął? – spytał Strike, opadając na kanapę. – Nie mogę powiedzieć, że nigdy nie widziałam go szęśliwszego – odekła z szerokim uśmiechem. – Herbaty? Wiedziała, jaką lubi: w kolorze kreozotu. – Prezent świąteny – powiedział, kiedy wróciła z tacą, i podał jej niezaadresowaną białą kopertę. Otworzyła ją z zaciekawieniem i wyjęła plik zadrukowanych kartek zszytych zszywką. – Kurs detektywistyny w styniu – wyjaśnił Strike. – Żeby następnym razem nikt nie zauważył, jak wyjmujesz z kubła na śmieci worek z psim gównem. Roześmiała się. Była zachwycona. – Dziękuję. Dziękuję! – Większość kobiet spodziewałaby się kwiatów. – Nie jestem taka jak większość kobiet.

– Tak, zauważyłem – powiedział Strike, sięgając po herbatnika z czekoladą. – Zbadali już tę psią kupę? – spytała. – Ano zbadali. Pełno w niej ludzkich aków. Rozmrażała je małymi porcjami. Znaleźli ślady w misce dobermana, a resztę w zamrażarce. – Boże – powiedziała Robin i zrzedła jej mina. – Geniusz przestępczy – podsumował Strike. – Zakradła się do gabinetu Quine’a i wrzuciła za biurko dwie własne zużyte taśmy do maszyny do pisania... Anstis raył je teraz zbadać. Na żadnej nie ma śladów DNA Quine’a. Nigdy nie miał ich w ręku, ergo nigdy nie napisał tego, co na nich jest. – Anstis wciąż z tobą rozmawia? – Bardzo niechętnie. Ale trudno mu mnie spławić. Ocaliłem mu życie. – Domyślam się, że to komplikuje rawę – pyznała Robin. – Więc policja uwieyła w twoją teorię? – Teraz, kiedy już wiedzą, ego szukają, wszystko wydaje się oywiste. Kupiła identyną maszynę do pisania prawie dwa lata temu. Zamówiła burkę i sznur, zapłaciła kaą Quine’a i kazała to wszystko pesłać na Talgah Road, kiedy w domu pracowali robotnicy. W ciągu tych wszystkich lat miała mnóstwo okazji, żeby zdobyć jego visę. Jego płasz wisiał w agencji, kiedy szedł się odlać... Mogła wyjąć poel, kiedy ał pijany po pyjęciach, z których odwoziła go do domu. Znała go wystarająco dobe, żeby wiedzieć, że Quine nie ma głowy do takich ey jak wyciągi z banku. Miała dostęp do klua do domu py Talgah Road i mogła bez trudu dorobić zapasowy. Zajała tam w każdy kąt, wiedziała, że w domu jest kwas solny. Genialne, ale za bardzo skomplikowane – podsumował Strike, sąąc ciemnobrązową herbatę. – Podobno pilnują, żeby nie popełniła samobójstwa. Ale nie znasz jeszcze najbardziej chorego szczegółu. – Jest coś jeszcze? – spytała zaniepokojona Robin. Choć nie mogła się doekać otkania ze Strikiem, wciąż była trochę słaba po wydaeniach popedniego tygodnia. Wyprostowała się i ojała mu prosto w twa, szykując się na to, co za chwilę miała usłyszeć. – Zachowała tę cholerną książkę. Robin zmarszczyła brwi. – Jak to...? – Tymała ją w zamrażarce razem z akami. Kaki są poplamione krwią, bo niosła je w torbie razem z wnętrznościami. Prawdziwy maszynopis. Bombyx Mori Quine’a. – Ale... Dlaczego, na litość boską...? – Też chciałbym wiedzieć. Fancourt mówi... – Rozmawiałeś z nim? – Krótko. Doszedł do wniosku, że od poątku podejewał Elizabeth. Założę się, że wiem, o ym będzie jego następna powieść. W każdym razie mówi, że Tassel nie była się

w stanie zdobyć na zniszczenie oryginalnego maszynopisu. – Na litość boską... Ze zniszczeniem autora nie miała najmniejszego problemu! – No tak, ale to jest literatura, Robin – odparł Strike z uśmiechem. – I wiesz co? Roper Chard bardzo chętnie wyda prawdziwą powieść. A Fancourt napisze wstęp. – Żartujesz? – Nie. Quine wreszcie będzie miał swój bestseller. Nie pat tak na mnie – powiedział raźno Strike, kiedy z niedowieaniem kręciła głową. – Jest wiele powodów do radości. Kiedy Bombyx Mori trafi na półki, Leonora i Orlando będą się taały w forsie. A skoro o nich mowa, mam dla ciebie coś jeszcze. Wsunął rękę do wewnętnej kieszeni płasza leżącego obok na kanapie i podał Robin zwinięty w rulon rysunek, który tam tymał. Robin rozłożyła go i uśmiechnęła się, a do jej ou napłynęły łzy. Pod starannie napisanymi ołówkiem słowami: Dla Robin od kochającej Dodo, tańczyły dwa kędzierzawe aniołki. – Jak one się czują? – Wspaniale – powiedział Strike. Zjawił się w domu w Southern Row na zaproszenie Leonory. Matka i córka otwoyły drzwi, trzymając się za ręce, a na szyi Orlando jak zwykle dyndała Swawolna Małpka. – Gdzie jest Robin? – ytała Orlando z pretensją w głosie. – Chciałam, żeby pyszła. Narysowałam dla niej obrazek. – Pani miała wypadek – pypomniała jej Leonora, odsuwając się, żeby wpuścić Strike’a, ale wciąż mocno tymała za rękę Orlando, jakby się bała, że ktoś znowu mógłby je rozdzielić. – Mówiłam ci, Dodo, pani zrobiła coś bardzo odważnego i miała wypadek samochodowy. – Ciocia Liz była niegena – powiedziała Orlando, zwracając się do Strike’a, kiedy szła tyłem korytaem, wciąż tymając mamę za rękę, ale cały as wpatrując się w Strike’a czystymi zielonymi oczami. – To przez nią umarł mój tatuś. – Tak, no... ee... wiem – odekł Strike, ując znajome skrępowanie, które zawsze wywoływała w nim Orlando. Przy stole w kuchni zastał sąsiadkę Ednę. – Och, jakiś ty rytny – powtaała bez końca. – Ale y to nie było okropne? Jak się czuje twoja biedna partnerka? Czy to nie było straszne? – Są takie miłe – powiedziała Robin, kiedy dość szegółowo opisał tę scenę. Rozłożyła rysunek Orlando na stoliku kawowym między nimi, obok zaproszenia na kurs detektywistyczny, żeby móc podziwiać jedno i drugie. – A co u Ala? – Nie posiada się z cholernej radości – powiedział ponuro Strike. – Daliśmy mu mylne wyobrażenie o emocjach towarzyszących pracy zarobkowej. – Polubiłam go – odparła Robin z uśmiechem. – No tak, wiesz, miałaś wstąśnięcie mózgu – powiedział Strike. – A Polwoh jest w siódmym niebie, że udało mu się narobić wstydu stołecznej policji.

– Masz bardzo interesujących pyjaciół – zauważyła Robin. – Ile będziesz musiał zapłacić za naprawę taksówki taty Nicka? – Jesze nie dostałem rachunku – westchnął. Zjadł kilka herbatników, ojał na prezent, który dał Robin, i dodał: – Chyba będę musiał zatrudnić następną tymasową, kiedy ty pójdziesz się szkolić na detektywa. – Chyba tak – pyznała Robin, a po chwili wahania douciła: – Mam nadzieję, że będzie do kitu. Strike wstał ze śmiechem i sięgnął po płaszcz. – Bez obaw. Piorun nie uderza dwa razy w to samo miejsce. – Nikt cię tak nigdy nie nazywał? Masz pecież tyle ksywek – zastanawiała się, kiedy szli w stronę drzwi. – Niby jak? – Piorun. – Myślisz, że to prawdopodobne? – ytał, pokazując na swoją nogę. – No, wesołych świąt, partnerko. Pez chwilę w powietu wisiała myśl o uścisku na pożegnanie, ale Robin wyciągnęła rękę, udając prawdziwą twardzielkę. – Baw się dobrze w Kornwalii. – A ty w Masham. Zamiast wypuścić jej dłoń, szybko ją obrócił. Pocałował jej gbiet, zanim Robin zdała sobie sprawę, co się dzieje. Potem uśmiechnął się, pomachał i wyszedł.

Podziękowania Pisanie jako Robe Galbraith to ysta pyjemność dzięki pomocy następujących osób. Dziękuję z całego serca: SOBE, Deeby’emu i Człowiekowi od Tylnych Dwi, ponieważ bez was nigdy nie zaszłabym tak daleko. Następnym razem zaplanujmy jakiś napad. Davidowi Shelleyowi, mojemu niezrównanemu redaktorowi, niezłomnej podpoe i pokrewnej osobowości INFJ za waniałą pracę oraz poważne traktowanie wszystkich ważnych spraw i śmianie się z całej reszty tak jak ja. Mojemu agentowi Neilowi Blairowi, który z radością zgodził się pomóc mi zrealizować ambicję zostania debiutującym pisaem. Tacy ludzie jak Ty naprawdę zdaają się raz na milion. Wszystkim pracownikom Little, Brown, któy ciężko i z entuzjazmem pracowali nad pierwszą powieścią Robea, nie mając pojęcia, kim on jest. Jestem szególnie wdzięna drużynie audiobooka, która wyniosła Robea na pierwsze miejsce, jesze zanim został zdemaskowany. Lornie i Steve’owi Barnesom, dzięki którym mogłam się napić w e Bay Horse, obejeć grobowiec sir Marmaduke’a Wyvilla i dowiedzieć się, że nazwę rodzinnego miasta Robin wymawia się „Mass-am”, a nie „Masz-em”, co oszędziło mi wielkiego wstydu w przyszłości. Fiddy Henderson, Christine Collingwood, Fionie Shapcott, Angeli Milne, Alison Kelly i Simonowi Brownowi, gdyż bez ich ciężkiej pracy nie miałabym asu napisać Jedwabnika ani niczego innego. Markowi Hutchinsonowi, Nicky Stonehill i Rebecce Salt, gdyż w dużej miee to właśnie dzięki nim wciąż mam stosunkowo równo pod sufitem. Mojej rodzinie, zwłasza Neilowi, za znanie więcej, niż mogę wyrazić w kilku linijkach, ale tym razem pede wszystkim za to, że tak bardzo popierał pomysł krwawego morderstwa.

Przypisy [1] J. Gay, Opera żebracza, tłum. J. Żuławski [przypisy pochodzą od tłumaczki]. [2] W dniu, w którym zobaczyłem cię pierwszy raz, pomyślałem, że jesteś piękna... Źródło cytatu: Love You More: Words & Music by Oritsé Williams, Marvin Humes, Jonathan Gill, Aston Merrygold, Toby Gad & Wayne Hector © Copyright 2010 BMG FM Music Ltd., a BMG Chrysalis company/ BMG Rights Management UK Ltd., a BMG Chrysalis company / EMI Music Publishing Ltd. All Rights Reserved. International Copyright Secured. Reproduced by permission of Music Sales Limited/ Reproduced by permission of EMI Music Publishing Ltd, London W1F 9LD. [3] Chum (ang.) – koleś, ale także przynęta. [4] Tłum. J. Strzetelski. [5] Diddy (ang.) – cycuszek, suteczek. [6] Mówią, że to niedorzeczne, ale ja w ciebie wierzę, Święty Mikołaju... Źródło cytatu: Oh Santa!: Words and Music by Mariah Carey, Bryan Michæl Paul Cox and Jermaine Mauldin Dupri © 2010, Reproduced by permission of EMI Music Publishing Ltd, London W1F 9LD © 2010 W.B.M. MUSIC CORP. (SESAC ) AND SONGS IN THE KEY OF B FLAT, INC . (SESAC ) ALL RIGHTS ON BEHALF OF ITSELF AND SONGS IN THE KEY OF B FLAT, INC . ADMINISTERED BY W.B.M. MUSIC CORP. © 2010 Published by Universal/MCA Music Ltd. [7] Katullus, Wiersz 76, tłum. A. Świderkówna. [8] Ben Jonson, Każdy w swoim humorze, tłum. J. Kydryński. [9] Katullus, Wiersz 77, tłum. A. Świderkówna.