Roberts John Maddox - Conan Tom 29 - Conan Dezerter

JOHN MADDOX ROBERTS

CONAN DEZERTER TYTUŁ ORYGINAŁU: CONAN THE MARAUDER PRZEŁOŻYŁ: MAREK MASTALERZ

ROZDZIAŁ 1 Przed sobą miał wzgórza, wydające się górami w porównaniu z karłowatymi wyniosłościami Zachodu. Za nimi ciągnęły się prawdziwe góry. Bielejące rzędy szczytów piętrzyły się coraz wyżej ku Parajamowi, zwanemu Cokołem Bogów lub Dachem Świata. Za sobą zostawił step — morze traw, ciągnące się od morza Vilayet po odległy Khitaj i od pomocnej granicy Vendhii po sosnowe puszcze dalekiej Północy. Była to kraina niewielu rzek, które znikały w okresie pory suchej. Wtedy też uschnięte trawy, pod wpływem pioruna lub ludzkiej beztroski, często zamieniały się w przerażające oceany ognia. Bezkresną równinę przemierzali prawie wyłącznie koczownicy, lecz jej południowy skraj przecinały odwieczne szlaki karawan, łączące ziemie Zachodu i Wschodu. W miejscach gdzie było pod dostatkiem wody, powstały sławetne grody handlowe: Lakhmashi O Srebrnych Bramach, gdzie kuto cenne metale przed wywiezieniem ich na zachód i wschód; Malikta, gdzie kupczono odważanymi na cetnary klejnotami, szlachetnymi kamieniami, perłami i nefrytem; Bukrosha, gród kadzideł i przypraw; wreszcie dumna Sogaria, gdzie miejscowi rzemieślnicy barwili khitajskie jedwabie pigmentami z Vendhii i wysp Zachodniego Oceanu oraz przędli z nich cudowne tkaniny. Zmierzając niespiesznie na zachód, Conan rozmyślał o tych dalekich grodach. Przez lata nasłuchał się wielu opowieści o miastach leżących tam, gdzie krzyżowały się szlaki karawan. Mówiono o nich przy ogniskach Kozaków, w jaskiniach stanowiących siedziby mieszkańców himeliańskich wzgórz oraz na oświetlonych lśniącymi gwiazdami pokładach galer Czerwonego Bractwa. Wszędzie tam marzono o splądrowaniu tych bogatych miast, lecz dzielące je olbrzymie połacie stepu mogła pokonać jedynie dobrze zorganizowana wyprawa, prowadzona przez przewodników karawan. Obleganie miasta znajdującego się u kresu tak dalekiego marszu było jednak niepodobieństwem. Cymmeriański łowca przygód miał nadzieję, że gdy w końcu powiedzie go w tę stronę jego niespokojny duch, odwiedzi te stepowe ostoje cywilizacji. Obecnie jednak nosił się z myślą o powrocie do zachodnich królestw. Przyłączył się na jakiś czas do prymitywnych łupieżców z wysokich gór, lecz w końcu zatęsknił za gwarnymi metropoliami hyboryjskich królestw. Zamierzał dowiedzieć się, w którym z nich szykuje się wojna, i wstąpić do armii, w której na pewno znalazłoby się miejsce dla doświadczonego oficera. Cymmerianin jak zwykle podróżował z niewielkim bagażem. Zhaibarski nóż o ostrzu szerokim, długim jak miecz i ostrym jak brzytwa, tkwił w pokrytej cyzelowanymi tłoczeniami, skórzanej pochwie przy szerokim pasie nabijanym srebrnymi ćwiekami. Wytarta rękojeść świadczyła, że broń często była w użyciu. Z przodu, zza pasa wystawała rękojeść zakrzywionego sztyletu. Na bluzę Conan włożył lekką kolczugę turańskiej roboty, pokrytą chroniącą przed rdzewieniem, cieniutką warstwą srebra. Gęste czarne włosy Cymmerianina skrywał stalowy hełm z kolczą osłoną na kark. Ponieważ pora roku była ciepła, barbarzyńca miał na sobie jeszcze tylko sandały i przepaskę na biodrach. W wiszącym przy siodle kołczanie znajdował się krótki łuk z drewna i rogu oraz strzały z lotkami z orlich piór. Jadąc przed siebie, Conan rozważał, dokąd się udać. Po paru dniach jazdy dotarłby do południowego wybrzeża morza Vilayet na ziemie, o które toczyły się liczne wojny między Turanem i Iranistanem. Spotkałby tam swoich starych przyjaciół, Kozaków, którzy przygarnęliby go do swoich ognisk i namiotów. Musiałby jednak przeciąć turańskie terytorium, a nie miał ochoty wpaść w łapy patroli króla Yezdigerda. Nie przejmował się jednak zbytnio taką ewentualnością. Ktoś, kto władał afghulskimi plemionami, nie miał trudności z unikaniem nazbyt licznych, wlokących się noga za nogą oddziałów cywilizowanej konnicy. O tym właśnie rozmyślał Conan podczas długich godzin podróży na zachód. Za siodłem wiózł owinięty w zapasowy płaszcz ekwipunek obozowy, krzesiwo i żywność na kilka dni.

Był to zapas na czarną godzinę, ponieważ żywił się przeważnie upolowaną zwierzyną. Dotkliwie brakowało mu zapasowego wierzchowca. Ukąszenie jadowitego węża pozbawiło go luzaka niedługo po wjechaniu na step. Surowa kraina była bezlitosna dla pieszych, lecz na razie nie zamartwiał się tym. Musiał tylko oszczędzać jedynego wierzchowca, dopóki nie zdobędzie zapasowego. Gdyby do tego czasu przytrafiło się mu nieszczęście, byłby zdany wyłącznie na własne nogi. Szóstego dnia, gdy na stepie panowała ranna szarówka, Conan zrolował skromny dobytek i zagarnął stopą dogasające węgle niewielkiego ogniska. Osiodłał konia i już szykował się do wsiadania, gdy jego orli wzrok dostrzegł ruch na wschodnim horyzoncie. Oko mniej bystre niż Conana nie dostrzegłoby niczego, jednak on na tle krwawej tarczy wstającego słońca wypatrzył pięciu jeźdźców. Prowadzili wiele koni, przynajmniej po cztery lub pięć na jednego. Conan napiął na próbę cięciwę łuku, włożył go z powrotem do kołczanu i wsiadł na konia. Być może jeźdźcy mieli pokojowe zamiary, lecz nie dożyłby obecnego wieku, czyniąc takie założenia. Znalazłszy się w siodle, zmusił wierzchowca do żwawego kłusa na zachód. Galop na razie był zbędny. Jeśli intruzi zamierzali go ścigać, miał niewielkie szansę wymknąć się im, oni bowiem mogli przesiadać się na kolejne konie, podczas gdy Conan byłby skazany na jednego, coraz bardziej znużonego wierzchowca. Słońce wspinało się coraz wyżej po błękitnej opończy nieba. Barbarzyńca zatrzymywał się od czasu do czasu, by sprawdzić, czy jeźdźcy nadal podążają jego śladem. Do południa konni zmniejszyli o połowę odległość dzielącą ich od Cymmerianina, lecz gdy obejrzał się następnym razem, nie dostrzegł ich. Wzruszył ramionami, pomyślawszy, że być może przestali się nim interesować i ruszyli w swoją stronę. Gdy słońce rozpoczęło długą wędrówkę ku zachodowi, Conan dostrzegł ruch po lewej i zmełł w ustach przekleństwo. Zbliżało się do niego dwóch jeźdźców. Byli kilkaset kroków od niego i z każdą chwilą zmniejszali dzielący ich dystans. Cymmerianin zaczął skręcać w prawo i spostrzegł, że z tej strony nadjeżdża ku niemu pozostałych trzech mężczyzn. Zostało mu tylko jechać prosto przed siebie. Spiął wierzchowca do raźnego cwału, starając odsądzić się od prześladowców. Wypatrującego dogodnej drogi ucieczki barbarzyńcę trapiło palące pytanie, jak jeźdźcy zdołali go niepostrzeżenie wziąć w kleszcze? Najwyraźniej dobrze znali tę połać stepu. Trawiasta kraina nie była zupełnie płaska, lecz łagodnie pofalowana. Korzystając z osłony naturalnych nierówności terenu, prześladowcy zbliżyli się do Conana, po czym zmusili go do jazdy pod długi stok, na którym jego koń szybko się męczył. Cymmerianin zastanawiał się, z kim ma do czynienia. Gdy jeźdźcy znaleźli się bliżej, dostrzegł, że trzech z nich ma na sobie skórzane zbroje. Dwóch pozostałych było nagich, z wyjątkiem przepasek biodrowych i sięgających po kolana butów z filcowanej skóry. Przez plecy mieli przewieszone zakrzywione szable, a u ich siodeł zwisały łuki większe niż broń Conana. Hyrkańczycy! Rozpoznał ich po nakryciach głów — wysokich spiczastych czapach ze zwisającymi nausznikami. Cymmerianin stwierdził, że należą do jednego z południowo– zachodnich plemion. Gdy przyglądał się mężczyznom w zbrojach, ujrzał, jak jeden z nich przeskakuje z gracją ze zmęczonego konia na luzaka. Słusznie powiadano, że Hyrkańczycy to najlepsi jeźdźcy na świecie. Teraz wiedział, przed kim ucieka, ale dlaczego? Z pewnością prześladowcy nie zamierzali gonić go przez cały dzień tylko po to, by zdobyć jego konia. Na pewno zorientowali się, że nie bardzo było co kraść. Być może traktowali to jako rozrywkę. Conan przysiągł sobie, że jeśli go dopadną, nauczą się, jak wysoka jest cena takiej zabawy. Gdy boki wierzchowca zaczęły unosić się jak kowalskie miechy, Cymmerianin zmuszony był przyznać, że dalsza ucieczka jest bezcelowa. Mógł co najwyżej zgonić dzielne zwierzę na śmierć i być zmuszonym stanąć do walki pieszo. Rozejrzawszy się, Conan stwierdził, że w

okolicy brak jest dogodnego wzniesienia. Przyhamował konia, wyciągnął łuk, założył strzałę na cięciwę i obróciwszy się w siodle, strzelił w najbliższego ze ścigających. Prześladowca miał okrągłą tarczę z vendhiańskiej stali, na barbarzyńską modłę ozdobioną dookoła futrem. Gdy strzała Conana pomknęła ku niemu, uniósł tarczę niemal leniwym gestem i z łatwością zasłonił się przed pociskiem. Cymmerianin spróbował ponownie, tym razem mierząc w jednego z jeźdźców bez zbroi. Mężczyzna odbił strzałę z równą łatwością co poprzednik. Pocisk poszybował ku innemu jeźdźcowi, który też uchylił się przed nim bez wysiłku. — Na Croma! — zaklął Conan. W porównaniu z tymi ludźmi jego starzy towarzysze broni, Kozacy, byli dziećmi, jeśli chodzi o walkę konno. Cymmerianin zastanowił się, dlaczego Hyrkańczycy nie korzystają ze swoich łuków, i natychmiast odpowiedział sobie na to pytanie. Żywy więzień mógł być im przydatny tylko w jednym celu. Uśmiechnął się ponuro. Nim zaciągną go na targowisko niewolników, czeka ich ciężka przeprawa. Zatrzymał konia i wyciągnął nóż. Chociaż Hyrkańczycy byli wyśmienitymi łucznikami i niedościgłymi jeźdźcami, mieli opinię marnych szermierzy. — Chodźcie, pogadajmy jak mężczyźni! — zawołał Conan, przesuwając palcem po ostrzu zhaibarskiego noża. — Mam tu argument, którym przewietrzę wam czaszki! Jeźdźcy zaczęli kłusem zataczać wokół niego szeroki krąg. Wywijali czymś w dłoniach tak szybko, że Conan nie mógł dojrzeć, co to za broń. Cymmerianin nie tracił czasu, starając się mieć równocześnie wszystkich prześladowców w polu widzenia. Liczył, że słuch podpowie mu, który zbliży się za bardzo. Na jego korzyść działało jedno: wiedział, że przeciwnicy chcą pozostawić go przy życiu. On sam nie żywił wobec nich równie dobrodusznych zamiarów. Jeden z jeźdźców krzyknął. Conan dostrzegł coś cienkiego, długiego i poczuł ucisk na ramionach. Natychmiast zrozumiał, że to lina. Odchylił ręce od boków, starając się ją zerwać. Sznur werżnął się jedynie w skórę pod krótkimi rękawami kolczugi. Conan zgiął się niezgrabnie i spróbował przeciąć linę nożem, jednak jeden z jeźdźców błyskawicznie wytrącił mu go z dłoni długim biczem. Batog owinął się kilkakrotnie wokół nadgarstka Cymmerianina, a równocześnie opadł na niego kolejny arkan. Conan spróbował potężnym szarpnięciem wyrwać z siodła jeźdźca z biczem, lecz trzecia pętla, która zacisnęła się na jego szyi, odcięła mu dostęp powietrza. Miotał się w więzach, aż przed oczy zstąpiła mu szkarłatna zasłona. Sznury były cieńsze niż jego mały palec, jednak okazały się silniejsze od wszystkich, z którymi miał do czynienia. Zgrane szarpnięcie trzech jeźdźców sprawiło, że Cymmerianin zwalił się na ziemię. Ostatnim jego widokiem, nim stracił przytomność, była twarz jednego z Hyrkańczyków, uśmiechającego się pod opadającym brunatnym wąsem. Kiedy doszedł do siebie, zapadał zmierzch. Ostatnie posępne promienie słońca kładły się szkarłatną łuną na zachodnim horyzoncie. Zorientował się, że leży na lewym boku. Przygniecione ramię zdrętwiało i czuł, jak gdyby w głowie dudnił mu vendhiański gong wojenny. Bolała go opuchnięta krtań; słyszał własny chrapliwy oddech. Spróbował przełknąć, lecz uniemożliwiło mu to obrzęknięte gardło i nadmiernie wysuszone usta. Stwierdził, że ręce przywiązano mu do boków. Ciasne, lecz nie na tyle, by zahamować krążenie, więzy spowijały również jego nadgarstki. Miał do czynienia z doświadczonymi ludźmi, którzy wiedzieli, że nikt nie kupi bezrękiego niewolnika. Conan dźwignął się niezgrabnie i zdołał usiąść. Stwierdził, że nie związano mu nóg. Uczyniono tak z bardzo prostego powodu. Gdzie na bezkresnym stepie znalazłby kryjówkę, w której nie odnalazłoby go pięciu jeźdźców? Zostawiono mu tylko przepaskę na biodrach i sandały. To również go nie zdziwiło.

Usłyszawszy głosy, odwrócił się w stronę, z której dochodziły. Czterech Hyrkańczyków rozsiadło się wokół tlącego się ogniska, opiekając poćwiartowane kawałki jakiegoś małego zwierzęcia. Obok każdego w odległości kilku kroków stał wierzchowiec uwiązany do wbitego w ziemię palika. Conan stwierdził, że piąty Hyrkańczyk odjechał z pozostałymi końmi, zapewne by je napoić. Mężczyźni rozmawiali ze sobą ściszonymi głosami, od czasu do czasu śmiejąc się półgłosem. Nie zwracali na Cymmerianina najmniejszej uwagi. Gdy woń opiekanego mięsiwa dotarła do nozdrzy Conana, zaburczało mu w brzuchu. — Hej, ty! — zaskrzeczał zduszonym głosem, zorientowawszy się, że jego prześladowcy mówią językiem podobnym do iranistańskiego. — Tak, ty, długowąsy ojcze dzieciom, który przypominasz wioskowego szamana! Nakarmisz mnie, czy spodziewasz się dostać dobrą cenę za szkielet? Cztery oblicza zwróciły się ku niemu. Conan zauważył, że ich twarze miały jasną cerę, aczkolwiek ogorzałą od słońca i wiatru. Dwóch z Hyrkańczyków miało niebieskie oczy. Brązowowłosy mężczyzna, który miał przedtem na sobie zbroję, wstał i podszedł do Cymmerianina. Jego rozkołysany krok świadczył o życiu spędzonym w siodle. Koczownik miał na sobie cienką filcową bluzę i nieodłączną czapę, spod której opadały na plecy długie do pasa, cienkie warkoczyki. — Nie przystoi, by umięśniona małpa z vendhiańskiej dżungli zwracała się bez pozwolenia do szlachetnych hyrkańskich jeźdźców. Zamilcz, kochanku włochatych samic mieszkających na drzewach, a może jutro lub pojutrze rzucimy ci dobrze ogryzioną kość. Po tych słowach kopnął Conana w podbródek i roześmiał się. Cymmerianin runął na ziemię. Zadowolony z siebie Hyrkańczyk nie zauważył, że Conan padając podciągnął nogi pod brodę. Wyhamowawszy, odbił się w przód i prostując obydwie nogi, trafił Hyrkańczyka prosto w żołądek. Mężczyzna wyrzucił powietrze z płuc z głośnym stęknięciem i wywinął kozła w tył, wprost w ognisko. Jego trzej kompani spiesznie odsunęli rożny z mięsem i gromkimi śmiechami skwitowali lekcję udzieloną swemu ziomkowi. Dysząc chrapliwie, Hyrkańczyk dźwignął się na kolana. Ściskając dłońmi brzuch, utkwił w Conanie wściekłe spojrzenie. Gdy odzyskał oddech, wstał i skrzywiony z bólu ruszył w stronę Cymmerianina, wyciągając zakrzywiony nóż. — Może istotnie nie będziesz dobrym niewolnikiem, małpo — powiedział z uśmiechem. — Chyba zamiast tego obedrę cię ze skóry. Potrzebna mi nowa uzda i obicie siodła. — Rozetnij moje więzy, to się przekonasz, do czego się nadaję — odrzekł Conan, patrząc mu prosto w oczy. — Widziałem ropuchy pod kamieniami, które miały więcej odwagi niż ty. — Rozciąć ci więzy? — powtórzył mężczyzna niepomiernie zdziwiony. — Trzeba by być głupcem, żeby utrudniać sobie zabicie człowieka, którego ma się ochotę uśmiercić! — Słusznie prawią, że nie warto mówić z Hyrkańczykiem o odwadze czy honorze! — zripostował Conan, gotując się do ostatecznej próby. Zamierzał przynajmniej zatopić zęby w gardzieli mężczyzny, nim jego ziomkowie ruszą mu z pomocą. — Zaniechaj noża, Torgucie! — rozległ się głos. Koczownik natychmiast cofnął się i schował ostrze do pochwy. Zmrużywszy oczy, Conan popatrzył przez płomienie ogniska na tego, kto wydał to polecenie. Mężczyzna z czarnym wąsem i postrzępioną bródką wstał z ziemi i podszedł do Cymmerianina. Nie różnił się zbytnio od pozostałych, lecz Conan dostrzegł błyski złotych kolczyków i bransolet. Filcową bluzę Hyrkańczyka pokrywały wyszywane sylwetki zwierząt. Zapewne był to ktoś ze starszyzny plemienia, dowodzący tą grupą wojowników. Mężczyzna przykucnął bez lęku przed Conanem. Wiedział, że jeniec nie powtórzy tej samej sztuczki. — Z jakiego kraju pochodzisz, rabie? Conan ostentacyjnie rozejrzał się na prawo i lewo, jak gdyby zastanawiał się, do kogo skierowane jest to pytanie.

— Nie widzę tu żadnych niewolników. Chodzi ci może o te pawiany przy ognisku, czy o łachmytę z bolącym brzuchem, który stoi obok ciebie? Przywódca grupki Hyrkańczyków beznamiętnie wymierzył mu policzek. — Nie potrzebujesz okazywać, że nie brak ci ducha, człowieku. Już się o tym dowiedzieliśmy. Nie nadużywaj mojej cierpliwości. Skąd pochodzisz? — Z Cymmerii — burknął Conan. Osiągnął to, o co mu chodziło: mogli go zabić, ale nie spróbują go bardziej poniżyć. — Nigdy nie słyszałem o takiej krainie — odparł Hyrkańczyk. — Twoja broń i zbroja pochodzi z Vendhii, Turanu i pogranicznych wzgórz. Conan rzucił okiem na leżący przy ognisku ekwipunek, obok miejsca, w którym siedział był herszt Hyrkańczyków. — A twoja z Khitąju i Iranistanu. I co z tego? — Posłuchaj uważnie — mężczyzna utkwił w Conanie spojrzenie niebieskich oczu. — Jesteśmy Hyrkańczykami. Należymy do ludu Arpadów, do szlachetnej hordy Ashkuzów. Jedziemy przyłączyć się do wielkiego wodza, Bartatui, który zbiera wszystkie klany i pomniejsze hordy na wyprawę wojenną, jakiej świat nie widział od wielu pokoleń. Bartatua rozesłał rozkazy, by wszyscy przybywający przywiedli jeńców z niższych ras. Nie wiem, co on zamierza. Możliwe, że przeżyjesz to, co Bartatua planuje dla więźniów, ale nie przeżyjesz mojego niezadowolenia, jeśli nie zmienisz swojego zachowania. — Bardzo dobrze, pojadę z wami — powiedział Conan ze wzruszeniem ramion, jak gdyby czynił wielkie ustępstwo. — Wojowanie to mój fach. Może Bartatua znajdzie dla moich umiejętności lepszy użytek niż niewolnicza praca. Ku jego zaskoczeniu, Hyrkańczycy wybuchnęli piskliwym śmiechem. — Dla ciebie?! — rzekł mężczyzna, którego kopnął. — Jeździsz jak dziesięciolatek, a strzelasz jeszcze bardziej nieudolnie niż dziecko! Twarz Conana zapłonęła z upokorzenia. Przypomniał sobie, z jaką łatwością jeźdźcy osaczyli go i rozbroili. — Mieczem posiekałbym was na psią karmę — powiedział. — Są inne sposoby walki oprócz strzelania z końskiego grzbietu. — Nie potrzeba nam tak niedorzecznych sposobów walki — odrzekł przywódca. — Już mieliśmy z nimi do czynienia. Stawały przeciwko nam armie wielkich miast. Piesi formowali szyk lub konnica ruszała na nas zwartymi oddziałami, starając się skusić nas, byśmy zbliżyli się w zasięg ich włóczni i mieczy. Ze śmiechem szpikowaliśmy ich strzałami i wyciągaliśmy je z trupów, by użyć ponownie. — Skoro jesteście tacy potężni i niezwyciężeni, dlaczego nie podbiliście całego świata? — rzucił szyderczo Conan. — Po co nam cały świat? — Jego rozmówca wzruszył ramionami. — Mamy dla siebie bezkresny step i Wieczne Niebiosa. — On i pozostali wykonali pełen szacunku gest. Conan zrozumiał, że Hyrkańczyk wymienił nazwę siedziby ich bóstw. — Miasta? — ciągnął mężczyzna. — Nadają się do splądrowania. Do czego innego miałyby być nam potrzebne? Jesteśmy jedynym wolnym ludem pod sklepieniem nieba. Mielibyśmy zostać poborcami podatkowymi? Marnotrawić dni na przyglądaniu się, jak wieśniacy trudzą się przy wołach, by mieć pewność, że nas nie oszukują? — Splunął z niesmakiem. — Nigdy! Człowiek musiałby być głupcem, by pożądać takiego życia, podczas gdy może swobodnie polować i przemierzać step. Władców miast napełnia lęk i obawa przed naszymi niezwyciężonymi hordami, a my zadowalamy się pobieraniem słusznie należącego się nam haraczu. W ten sposób zdobywamy złoto, klejnoty i pachnidła, na które mamy ochotę. Godni pogardy mieszkańcy miast trudzą się, by wyprodukować dla nas te rzeczy, ponieważ to my jesteśmy prawdziwymi panami tego świata. Pozostali Hyrkańczycy krzykami wyrazili poparcie dla jego słów.

— Dajcie mi konia, a nim księżyc przejdzie wszystkie fazy, będę jeźdźcem lepszym od was wszystkich. Dajcie mi łuk do ćwiczenia, a przewyższę wszystkich hyrkańskich łuczników. Zawsze gdy podejmowałem się nauki sztuki walki, wkrótce zostawałem w niej mistrzem. Herszt wstał i popatrzył chłodno na Cymmerianina. — Minie kilka dni, nim dołączymy do Bartatui. Masz dość czasu, by udowodnić swoją wartość. Jak się nazywasz, cudzoziemcze? — Conan. — Wiedz, że me imię jest Boria, z klanu Niebieskiego Jelenia, z plemienia Arpadów. Jestem pięćdziesiątnikiem. Wypróbuję cię po drodze. Jeśli umiesz cokolwiek prócz przechwalania się, dowiemy się tego, nim dołączymy do wielkiego wodza. Może będę miał przyjemność powiedzieć mu o tobie kilka dobrych słów. Może Bartatua będzie łaskaw wziąć je pod rozwagę decydując o twoim losie. — To głupota! — wybuchnął ten, którego nazywano Torgut. — Jaki pożytek może mieć Bartatua z takiej miejskiej małpy, karmiącej się wieprzowiną?! Splunął, bacząc, by nie znaleźć się w zasięgu stóp Conana. — Nie ty będziesz o tym decydować, Torgut — odparł Boria. — Pospolity siodłotłuk nie na prawa osądzać, co powinien robić wielki kagan. — Nie zamierzałem w czymkolwiek uchybić, wodzu. — Torgut przyłożył grzbiet dłoni do czoła, rzucając Cymmerianinowi spojrzenie pełne ledwie hamowanej nienawiści. — Bacz, by tak było nadal. — Boria zwrócił się do ludzi przy ognisku: — Dajcie więźniowi jedzenie z jego juków. — Odwrócił się do Conana. — O świcie wyruszamy. Czeka cię trudna podróż. Możesz jej nie przeżyć. Niewiele dbam o to. Powiem ci więcej, kiedy dotrzemy do wielkiego obozowiska. Przywódca odszedł. Jeden z pozostałych Hyrkańczyków, pokryty od barków do kolan tatuażami przedstawiającymi zwierzęta, cisnął Conanowi kilka pasków suszonego mięsa. Cymmerianin musiał przewrócić się na bok i podczołgać, by podnieść je zębami. Boria nazwał go „więźniem”, nie zaś „niewolnikiem”, lecz najwyraźniej różnica była niewielka. Conan o mało nie udławił się twardym kawałkiem mięsa. — Wody! — zawołał. Koczownicy nie zwracali na niego uwagi. Boria skończył ogryzać do czysta kość ze swojej sztuki pieczystego i przemówił do mężczyzny w tatuażach. Hyrkańczyk pogrzebał w jukach i wydostał płytką miskę. Nalał do niej płynu z bukłaka i podsunął ją Conanowi. Cymmerianin zmarszczył nos pod wpływem odstręczającej woni, ale wiedział, że nie ma sensu wybrzydzać najadło i picie. Czekały go srogie przejścia, by im sprostać, potrzebował jak największego zapasu sił. Miska była wypełniona nie wodą, lecz sfermentowanym mlekiem. Conan nie miał pojęcia ani dbał, czy było to mleko owcy, krowy, kozy, jaka czy kobyły. Stepowe ludy żywiły się przeważnie produktami ze swoich stad i doiły samice wszystkich posiadanych zwierząt. Spostrzegł, że miskę wykonano z odciętego wierzchołka ludzkiej czaszki. Z trudnością udało się ją opróżnić. Skrępowany, nie mógł tej nocy liczyć na wygody, lecz zdecydowany był przeznaczyć zapadającą noc na sen. Płytką drzemkę przerwały mu ukąszenia natarczywych owadów. Świt nadszedł zbyt szybko. — Byłoby głupotą męczyć konie ciężarem twojego cielska — powiedział Boria, wiążąc postronek na masywnym karku Conana. — Wy, mieszkańcy miast i wsi, nawykliście poruszać się pieszo. Jeśli nie nadążysz, będziemy cię wlec. Osiodławszy konie, Hyrkańczycy ruszyli lekkim kłusem na wschód. Conan biegł z luzakami, starannie dostosowując krok do tempa najwolniejszego z nich. Jeśli aroganccy koczownicy spodziewali się, że ujrzą go wleczonego bez tchu po ziemi, to czekała ich niespodzianka. Conan, niezrównany biegacz, z łatwością dotrzymywał kroku wierzchowcom.

Słońce wznosiło się coraz wyżej. Hyrkańczycy od czasu do czasu oglądali się za siebie. Ich oczy rozszerzały się coraz bardziej ze zdumienia na widok więźnia, biegnącego bez wysiłku razem z końmi. Dla tych ludzi, którzy tylko w wyjątkowych sytuacjach pokonywali pieszo najwyżej kilkadziesiąt kroków, było nie do pojęcia, by człowiek był w stanie dotrzymać kroku koniowi. Lecz Cymmerianinom bieg przychodził równie łatwo jak oddychanie czy walka. Conan wiedział, że w tym niespiesznym tempie zdoła biec cały dzień, jednak zorientował się, że czekają go kłopoty, gdy Torgut przejął sznur. — Nasz więzień wygląda na znudzonego i zniechęconego. Może kilka ćwiczeń poprawi jego humor. Z tymi słowami Hyrkańczyk wbił pięty w końskie boki. Zwierzę zaczęło biec równym kłusem. Gdy sznur naprężył się, Conan wydłużył krok. Spodziewał się czegoś podobnego. Mógł biec równie szybko jak posuwający się truchtem koń i był w stanie utrzymywać to tempo dłużej niż ktokolwiek, jednak nie miał szans wytrzymać go równie długo jak dobry wierzchowiec. Gdyby Hyrkańczyk zmusił konia do szybkiego galopu, Cymmerianin musiałby podjąć desperacki wysiłek, by nie być wleczonym po ziemi. Pot zaczął zalewać oczy Conana. Jego oddech stał się głęboki i zdyszany. Nie był jeszcze wyczerpany, ale niewiele mu do tego brakowało. Pozostali jeźdźcy zrównali się z Torgutem, ze śmiechem zachęcając go do kontynuowania zabawy. Conan złowił chłodny, badawczy wzrok Borii. Odbijając się w pędzie od suchej; wysokiej trawy, Cymmerianin zastanawiał się, czy nie schwycić liny w zęby i spróbować ją przegryźć. Prawdopodobieństwo powodzenia było małe. Jeszcze nigdy nie natknął się na tak mocną i cienką linkę. Poza tym na jego karku zaciskała się druga pętla. Obejrzawszy się, Torgut dostrzegł, że Conan nie pozostaje w tyle. Z wykrzywioną z furii twarzą trzasnął szpicrutą w koński zad. Wierzchowiec zerwał się do pełnego galopu. Conan wciągnął głęboko powietrze w piersi i zaczął biec z całych sił, nie chcąc dopuścić, by napinająca się lina powaliła go na ziemię. Z powodu związanych rąk brakowało mu zwykłego wyczucia równowagi. Gdyby upadł, wleczony po nierównej ziemi doznałby w najlepszym razie poważnych potłuczeń. Bardziej prawdopodobna była śmierć ze złamanym karkiem lub z uduszenia. Boria pewnie byłby niezadowolony, jednak Torgut zbyt nienawidził Cymmerianina. Słodka zemsta była dla koczownika więcej warta niż połajanka wodza. Bieg Conana nie był bezcelowy. Cymmerianin rozglądał się za kamieniem, pniem czy czymkolwiek, o co mógłby zaczepić linę. Skoro była mu pisana śmierć, pragnął zabrać Torguta ze sobą. W końcu Conan dostrzegł to, czego szukał. Kilkanaście kroków przed sobą zobaczył jedno z rzadkich na stepie drzew. Karłowata, węźlasta, pokręcona od wiatrów roślina była niewiele wyższa od krzaka, jednak Cymmerianin zdawał sobie sprawę, że jej żylasty, umęczony pień musi być zdumiewająco wytrzymały. Wiedział również, że sprzyjało mu szczęście, ponieważ podczas dnia wędrówki przez step można było natknąć się na najwyżej cztery czy pięć takich pokurczonych drzewek. W miarę zbliżania się do drzewa, Conan zorientował się, że Torgut zamierza wyminąć je z prawej strony. Cymmerianin skręcił w lewo, by łącząca ich lina trafiła prosto w pień. — Torgut! — zawołał jadący nieco z tyłu Boria, który zrozumiał fortel Cymmerianina. Było jednak za późno. Conan dopadł do drzewa i okrążył je błyskawicznie. Odchyliwszy się, wsparł się na linie, skutecznie ją blokując. Torgut zdążył jedynie obejrzeć się, po czym owinięty wokół nadgarstka sznur szarpnął go gwałtownie. Hyrkańczyk zwalił się na ziemię z potężnym łoskotem, tracąc dech w piersiach. Uśmiechnięty Conan obiegł pień w odwrotną stronę i dopadł leżącego. Pozostali jeźdźcy już zawracali konie, jednak nie zdążyli dotrzeć do Torguta przed Conanem. Znalazłszy się kilka kroków od Hyrkańczyka, Cymmerianin odbił się od ziemi zgrabnie jak antylopa i obiema stopami wylądował na brzuchu Torguta. Resztki powietrza,

które ostały się w płucach Hyrkańczyka, zostały z nich wypchnięte przy akompaniamencie rozpaczliwego krzyku. Conan opadł na kolana i usłyszał luby chrzęst łamanych żeber. Cymmerianin zerwał się znów na równe nogi i gotował do skoczenia prześladowcy na twarz, gdy podjechał do niego Boria. Dowódca zdzielił go z całej siły drzewcem łuku. Ciężka, sprężysta broń z drewna i rogu trzasnęła Conana w podstawę czaszki. Przed oczami Cymmerianina wybuchnęło rojowisko szkarłatnych gwiazd. Bez zmysłów runął na nieprzytomnego przeciwnika. ROZDZIAŁ 2 W blasku zachodzącego za stepem słońca rysowały się wieże miasta. Dwóch jeźdźców zatrzymało wierzchowce na skraju skarpy, dającej widok na żyzną dolinę, w której pyszna Sogaria gnieździła się jak wielki klejnot na poduszce z zielonego jedwabiu. Dookoła rozciągała się jałowa równina, lecz w dolinie woda, celebrująca swoją pradawną magię, sprawiała, że roślinność kwitła. Szlaki wielu karawan zbiegały się w tym zakątku dobrze utrzymanych pól i sadów, gdzie nawet parobkowie nosili jedwabie, sprzedawane w Sogarii tak tanio jak bawełna w Vendhii czy len w królestwach Zachodu. — Wkrótce zabrzmią gongi, pani — powiedział mężczyzna, w którym płaskie rysy i skośne oczy zdradzały przedstawiciela jednego z wschodnich, hyrkańskich plemion, sławnych z najazdów na ziemie Khitaju. — Bramy zostaną zamknięte na noc — splunął na ziemię. — Takie są obyczaje mieszczuchów, którzy ze strachu zapierają na noc bramy, zaszywają się w domach i zatrzaskują drzwi i okiennice, tak by do środka nie dostało się nawet świeże powietrze. Nie zdołasz dostać się tam przed nadejściem ranka. — Wiem, jak wyglądają miejskie zwyczaje, Bajazet — odpowiedziała niecierpliwie kobieta. — Zdołam dostać się do środka. Marnujemy tu tylko czas. Obydwoje pokierowali wierzchowce w dół skarpy. Zwierzęta czując wodę w dole schodziły ochoczo. Trzeba było je powstrzymywać, by nie zerwały się do ryzykownego kłusu po niepewnym gruncie. Mężczyzna nosił strój typowy dla stepowych koczowników, aczkolwiek z powodu letniego upału zostawił na sobie tylko luźne spodnie i wysokie buty z miękkiej skóry. Wiózł wiele broni, jednak przy pasie miał jedynie sztylet. Lanca, łuk i szabla zwisały przy siodle. Dla Hyrkańczyka broń przymocowana do uprzęży była warta tyle samo, co noszona przy boku. Kobieta miała na sobie czarną szatę skrywającą ją od wierzchołka głowy do kostek. Wycięto w niej jedynie otwory na rękawy i szparę na oczy. Tę ostatnią zasłaniał dodatkowo cienki woal, tak że twarzy kobiety w ogóle nie było widać. Rękawice i wysokie buty kryły to, czego nie zasłaniała szata. Zbliżając się do miasta, wędrowcy minęli pierścień zagród dla bydła i wspólnych pastwisk dla wielbłądów, koni i wołów należących do odwiedzających gród karawan. Bliżej bramy miejskiej znajdowały się obozowiska wędrowców, którzy dotarli do miasta po zamknięciu bram lub którzy woleli nocować poza jego murami. Wokół dymiących ognisk słychać było rozmowy w tuzinie języków. Siedzący przy nich mężczyźni nieustannie opędzali się witkami od natrętnych komarów. Kobieta zsiadła z konia i podała wodze Bajazetowi. — Wrócę przed wschodem słońca. Odprowadź konie i zajmij się nimi. Wróć, gdy tylko zacznie się rozjaśniać. Nie spij się, pamiętaj! Słabość koczowników do mocnych trunków była wręcz legendarna. — Jak każesz, pani. Bajazet odprowadził wierzchowce. Kobieta zaczęła torować sobie drogę pomiędzy ogniskami. Uczestnicy karawan nie zwracali na nią najmniejszej uwagi. Równie dobrze

mogłaby być niewidzialna. Zakładali, że zawoalowana kobieta jest własnością innego mężczyzny, dlatego nie próbowali jej zaczepiać. Między ogniskami krążyły również mężczyźni i chłopcy, którzy najwyraźniej nie przybyli z karawanami, oraz inne kobiety. Przeważnie nie zawoalowane, handlowały wieloma towarami: jedzeniem, winem, błyskotkami, a także sobą. Można było tu spotkać wróżbitów i pisarzy podań oraz listów, grajków i sztukmistrzów. Wszyscy garnęli się, by zapewnić uczestnikom karawan zaopatrzenie i rozrywki, włącznie z towarami i usługami, które były zakazane w obrębie miasta. Kobieta poruszała się pod prąd różnobarwnego ludzkiego strumienia ku jego źródłu: niewielkiej furtce osadzonej w jednej z wielkich, drewnianych bram miejskich. Samotny wartownik opierał się obok nich na włóczni. Przepuszczał wszystkich, którzy okazywali mu ołowianą płytkę z odciskiem pieczęci jednego z radnych miejskich. Zawoalowana kobieta podeszła do wartownika, gdy tylko w jego pobliżu zrobiło się pusto. Strażnik przyjrzał się jej z ciekawością. — W czym mogę pomóc, pani? Był pewny, że tylko żona kogoś ważnego może nosić tak gęsty woal. — Chcę wejść do miasta — odparła kobieta. — Masz pozwolenie, pani? W jej dłoni pojawiła się uniwersalna przepustka — lśniące złoto. Wartownik rozejrzał się szybko, upewniając się, że nikt nie stoi w pobliżu. Złoto zniknęło za jego pasem i żołnierz skinął nieznacznie głową. Kobieta przeszła przez bramę i zniknęła. Khondemir stał na wysokim balkonie, badawczo przyglądając się gwiazdom. Na marmurowym parapecie znajdował się delikatny, skomplikowany instrument ze spiżu i kryształów. Mag co chwila spoglądał przez to urządzenie, ostrożnie poprawiając jego ustawienie szczupłymi długimi palcami. W końcu wyprostował się i podszedł do stolika. Umoczył pióro w inkauście i zanotował na wybornym pergaminie dokładną godzinę i dzień, kiedy karminowa planeta znalazła się w Domenie Węża. W tej chwili jego uwagę przykuły dźwięki z dołu. Wychylił się przez balustradę i popatrzył na ulicę. Mieszkał w najlepszej dzielnicy, gdzie nocni spacerowicze należeli do rzadkości. W świetle rozstawionych co dwadzieścia kroków latarni dostrzegł postać w czerni, wkraczającą na jego dziedziniec. Po pewnym kroku poznał kto to. Wrócił do swojego gabinetu i pociągnął za sznur dzwonka. Chwilę później pojawił się służący. — W ogrodzie jest dama. Przyprowadź ją natychmiast do mnie, a potem przynieś wino i przekąski. Sługa skłonił się nisko i wyszedł. Po paru minutach rozległo się ciche stukanie do drzwi. — Proszę — rzekł mag. Sługa z ukłonem wpuścił kobietę do środka i odszedł. Gdy tylko drzwi zamknęły się, kobieta ściągnęła opończę i potrząsnęła głową. Bujne czarne włosy rozsypały się na jej ramiona. — Myślałam, że się w tym uduszę! — powiedziała. — Witaj, Khondemirze! — Witaj, Lakhme — odparł mag. Kobieta, do której się zwrócił, miała rysy charakterystyczne dla członkini jednej z wysokich vendhiańskich kast. Chociaż była niska, jej zmysłowa sylwetka przypominała świątynne rzeźby z jej ojczyzny. Pod opończą miała tylko wąską przepaskę biodrową i buty sięgające po kolana. Była olśniewająco piękna. Najbardziej uderzała jej biała jak kość słoniowa, idealna karnaqa. Lakhme zachowała ją dzięki stałemu używaniu wonnych olejków oraz unikaniu słońca i wiatry. — Mam mało czasu — powiedziała, ściągając rękawice. — Wielka horda Bartatui wyruszy, nim księżyc znów wkroczy w tę samą fazę.

— Udało się mi to wykryć — odpowiedział z namaszczeniem Khondemir. — Przepowiedziały to gwiazdy oraz pewne duchy, z którymi utrzymuję łączność. Lakhme rzuciła mu drwiące spojrzenie. — Wy, czarnoksiężnicy, zawsze staracie się wmówić, że dzięki swoim mocom potraficie poznać przyszłość i wiedzieć o wydarzeniach w odległych krainach, założę się jednak, że o wiele bardziej cenicie sobie zwykłych szpiegów. Po co inaczej byłabym ci potrzebna? — Istotnie, szpiedzy mają dla mnie pewną wartość, potwierdzają bowiem to, co przewidziałem — w kącikach cienkich ust Khondemira pojawił się wątły uśmieszek. — Sama wiesz, że mam z ciebie i inny pożytek… Podszedł do Lakhme i otoczył ją ramionami. Kobieta oparła dłoń o jego pierś i popatrzyła na niego z ironią. — Czy twoi czarodziejscy bakałarze nie pouczyli cię, że folgowanie cielesnym żądzom doprowadza do poważnego nadwątlenia sił magicznych? — Pouczyli — odparł. — Był to jeden z paru przypadków, kiedy się mylili. Puścił ją, gdy dyskretne pukanie oznajmiło o przybyciu służącego. Lakhme stała nieruchomo przy drzwiach, dopóki mężczyzna nie postawił tacy na niskim stoliku i wyszedł. Potem Vendhianka wzięła z rąk Khondemira kielich z winem i powoli przeszła po pokoju, podziwiając wystrój wnętrza. Zdawała się nie zwracać uwagi na swoją nagość. — Miło znów znaleźć się w cywilizowanych okolicach — powiedziała. — Hyrkańczycy nie doceniają zmysłowych uciech, z wyjątkiem rozkoszy konnej jazdy i zwierzęcego pijaństwa. Przesunęła palcami po szkatułce z drewna sandałowego, oblicowanej zdobieniami z kłów mamuta. — Niektórzy czują pociąg do pięknych niewiast — stwierdził Khondemir. — Traktując je jako łupy wojenne. — Lakhme wzruszyła gładkimi ramionami, sprawiając, że jej piersi zadrżały. — Bartatua jest bardzo dumny, ponieważ odebrał mnie swojemu największemu wrogowi, Kuczludze. Pokazując mnie swoim ludziom, Bartatua przypomina im, że zabił Kuczlugę własnymi rękami i zabrał mu jego kobietę — zgarnęła w garść wyszywaną draperię, przyłożyła ją do twarzy, wciągając w nozdrza zachowaną w niej woń kadzidła. Z lubością zaczęła nacierać się tkaniną. — Nie masz pojęcia, co znaczy mieszkać w nędznych namiotach tych dzikusów, obchodząc się bez najprostszych wygód! — Lakhme puściła draperię, podeszła do tacy i podniosła z niej rożen z opieczonym mięsem, posypanym ziołami i zawiniętym w winne liście. Czytała w oczach czarnoksiężnika o wiele wyraźniej niż on sam w gwiazdach. — Jako pierwsza łupem Bartatui ma paść Sogaria. Jest bogata i położona w ważnym punkcie między Wschodem i Zachodem. W pobliżu nie ma miast, które mogłyby udzielić jej pomocy. To łakomy i łatwy kąsek. Od pokolenia nie było tu wojny. — Sogaria otoczona jest murami, ma też spichrze pełne zboża. — Khondemir z wysiłkiem oderwał myśli od jej gibkiego białego ciała. — Nawet jeśli Bartatui uda się zjednoczyć stepowe plemiona, jak strzelający z końskich grzbietów łucznicy zdołają przeprowadzić oblężenie? — To dzikus, ale nie głupiec — odparła Lakhme, odkładając pusty rożen i wybierając pocukrzony daktyl. — Obmyślił już plan oblężenia Sogarii, zakładając, że wszystkie plemiona okażą mu posłuszeństwo. Traktuje to jako dobrą zaprawę przed kolejnymi podbojami. Zamierza panować nad całymi narodami. — Turanem? — zapytał Khondemir. — Najpierw chce podbić Khitaj, nim zwróci się przeciw Zachodowi — jej podmalowane henną oczy śledziły bacznie każdy ruch czarnoksiężnika. — Przede wszystkim musi podbić Turan. Potem może robić, co zechce — powiedział zduszonym głosem Khondemir. Zatrzymawszy się przed czarnoksiężnikiem, Vendhianka przesunęła palcem po smoku wyszytym na piersiach jego szaty.

— Bartatua ma inne plany. — Zajmiemy się nim oboje — odrzekł mag i spróbował objąć Lakhme ponownie, lecz tym razem odepchnęła go zdecydowanie. — Nie tak szybko, czarowniku! Bartatua zabił mojego poprzedniego pana i ty musisz zrobić to samo! Oddaję się tylko swoim zdobywcom. Nikt pośledniejszy nie może liczyć na moje względy. Jeśli mnie pragniesz, zabij Bartatuę i zapanuj nad jego armią. — Cenisz się bardzo wysoko, kobieto! — Khondemir zaczerpnął powietrza. Oddychał głęboko i nierówno. W głowie kręciło się mu od żądzy i wściekłości. — Ciesz się, że jesteś potrzebna do realizacji moich planów! — Muszę już iść — odpowiedziała Lakhme, zgarniając płaszcz i rękawice. — Bartatua sądzi, że co sześć księżyców potrzebuję dziesięciu dni na pewne obrzędy religijne. Najdalej za pięć dni muszę znaleźć się z powrotem w jego namiocie, inaczej zacznie zadawać pytania, na które będzie mi ciężko odpowiedzieć. Nie grzeb się, powiedz mi, co mam robić. Gdy ciało kobiety, której wyczekiwał z takim utęsknieniem, zniknęło pod połami opończy, czarnoksiężnik zdołał jako tako zapanować nad myślami. — By umożliwić realizację naszych planów, muszę zapanować nad duszą i umysłem Bartatui. Najskuteczniejszym sposobem osiągnięcia tego celu jest zdobycie substancji, które niedawno stanowiły część jego osoby. Wskazałyby one moim sługom ze świata duchów drogę, którą mogłyby wtargnąć w jego istotę i nagiąć umysł Bartatui do mojej woli. — Jakich substancji? — Włosów, obciętych paznokci, kawałków naskórka i… — zawahał się — tego, co tylko nałożnica może zebrać… — Dostaniesz to — odpowiedziała Lakhme bez najmniejszego skrępowania, jakby czarnoksiężnik prosił ją o zrobienie zakupów na targu. — Czas już na mnie. Następnym razem spotkamy się w Grodzie Kurhanów. Bywaj. Wyszła, zamiatając podłogę połami opończy. Khondemir nalał sobie drugi kielich wina. Doszedł do wniosku, że Lakhme mogłaby okazać się bardzo niebezpieczna, gdyby pozostawił ją przy życiu po zrealizowaniu swoich planów, lecz takim rozmyślaniom na razie mógł dać spokój. Był pewny, że wkrótce ją posiądzie, a co ważniejsze, zdobędzie władzę nad hordą Bartatui i poprowadzi ją przeciw królowi Yezdigerdowi Turańskiemu. Wizja zemsty sprawiała, że ryzyko było opłacalne. Myśli Lakhme idącej spokojnymi ulicami były zupełnie inne niż te, którymi napawał się czarnoksiężnik. Zawsze zaskakiwało ją to, jak łatwo jest zwodzić mężczyzn i manipulować nimi. Jeśli kobieta była piękna, inteligentna i bezwzględna, mogła nagiąć do swojej woli nawet najpotężniejszego przedstawiciela odmiennej płci. Jak łatwo było wmówić silnemu mężczyźnie, że zdobywszy ją, stanie się niezrównanym bohaterem! Nawet dzieci wykazywały więcej rozumu. Od dnia gdy głodujący rodzice sprzedali Lakhme wędrownemu handlarzowi, nauczyła się sztuki przemieniania swojej bezradności w siłę. Wyrastając z chudego dziewczątka na piękną kobietę, pojęła, na czym powinna opierać się jej siła. Handlarz dogadzał jej, zaopatrywał w najbardziej wyszukane pachnidła i posyłał do sławnych kurtyzan na lekcje sztuki zadowalania mężczyzn. Najbardziej jednak interesowały Lakhme opowieści jej mistrzyń o bezmyślnej gadatliwości bogatych i potężnych mężczyzn. Ich języki rozwiązywały się, gdy tylko znaleźli się w ramionach uległych i doświadczonych kobiet. Handlarzowi marzyło się, że dzięki Lakhme zbije fortunę. Zamierzał zabrać ją do jednej z metropolii i sprzedać do haremu jakiegoś szlachcica, może nawet króla. Kiedy osądził, że dziewczyna osiągnęła szczyt urody i powabu, zapakował ją w zasłonięty kotarami, dźwigany przez wielbłądy palankin i wyprawił się z karawaną do letniego pałacu króla w pięknej dolinie Kangra na północy kraju.

Lakhme, która dopiero co przestała być dzieckiem, szybko znudziła się przesiadywaniem w dusznym, zamkniętym palankinie, bezustannie kołyszącym się w rytm kroków wielbłąda. Pewnego popołudnia, usłyszawszy rozmowę, wyjrzała, by sprawdzić, co się dzieje. Znalazła się twarzą w twarz z dowódcą straży karawany, dzikim hyrkańskim wojownikiem. Oczy mężczyzny rozszerzyły się na jej widok. Tego wieczora posłyszała odgłosy kłótni. Jeden z głosów należał do handlarza. Wzniósł się do gniewnego pisku, nim uciął go przerażający trzask uderzenia. W chwilę później wystraszona dziewczyna ujrzała, że zasłona lektyki zostaje zdarta na bok. Ukazała się sylwetka konnego Hyrkańczyka, który jednym szarpnięciem wyciągnął ją ze środka i przerzucił sobie przez siodło. Unoszona przez galopującego konia Lakhme dostrzegła jeszcze handlarza leżącego w kałuży krwi i wpatrującego się w niebo niewidzącym spojrzeniem. Nie odczuwała smutku z powodu śmierci handlarza. Była dla niego wyłącznie dorodnym okazem na sprzedaż, traktowanym tak jak koń czystej krwi. Lakhme nauczyła się jednak nowej ważnej rzeczy: mężczyźni byli gotowi zabijać, by ją zdobyć. Brutalna siła hyrkańskiego wojownika nie wywarła na niej wrażenia. Pragnęła kogoś, kto dowodził tysiącami takich osiłków. Po miesiącu przywódca hordy dwudziestu nomadów zabił wojownika i przywłaszczył sobie Lakhme. Dziewczyna szybko nauczyła się języka i przekonywała kolejnych panów, że za wszelką cenę musi ustrzec swe piękno przed działaniem stepowego wiatru i słońca. Żony i starsze konkubiny były wyrzucane z najwystawniejszych namiotów, by zrobić jej miejsce. Zyskiwała w ten sposób ich nienawiść, ale nigdy na długo. Kurtyzany nauczyły ją, między innymi, sztuki sporządzania napojów sprowadzających namiętność, sen i śmierć. Kiedy zaś kapłani i uczeni mężowie odwiedzali obozy koczowników, Lakhme dyskutowała z nimi przez półprzejrzystą zasłonę. Dzięki temu dowiedziała się, w jaki sposób działa i jak rozdzielona jest władza na świecie, jak wojny i dynastyczne małżeństwa powodują zmiany granic oraz sfer wpływów. Gdy jednak święci mężowie i filozofowie rozprawiali o takich pojęciach, jak współczucie, litość czy sumienie, Lakhme spychała ich słowa w niepamięć jako niedorzeczne bajania. Za każdym razem, gdy jej pana odwiedzał znaczniejszy od niego wódz, starała się gościa omotać. Żaden Hyrkańczyk nie oddawał swojej kobiety innemu, bez względu na pozycję, dlatego też w nieunikniony sposób dochodziło do walki. Lakhme odchodziła z nowym panem i natychmiast rozglądała się za następnym. Pod koniec trzeciego roku Lakhme znalazła się w haremie Kuczlugi, wodza dużej hordy. Był to dla niej czas goryczy, ponieważ w okolicy nie było wodza znaczniejszego od Kuczlugi. Sam Kuczluga okazał się bezmyślnym chamem, który nie miał szans być kimś więcej niż dzikim wodzem innych dzikusów. Wreszcie pewnego dnia u Kuczlugi pojawił się Bartatua. Był to wódz jednej z pomniejszych hord, Ashkuzów. Lakhme słyszała o nim. Wiedziała, że jako dziecko został wodzem po śmierci swojego ojca i zebrał poróżnione rody i klany Ashkuzów w silną armię. Dzięki dyplomacji i sile sprawił, że przyłączyło się do niego kilka innych plemion. W chwili gdy Lakhme ujrzała wciąż młodego wodza Ashkuzów o kasztanowych włosach, uświadomiła sobie, że stoi za nim siła i przeznaczenie. Uwiedzenie Bartatui stało się najdonioślejszym zadaniem Vendhianki. Cały wieczór przysłuchiwała się, jak Bartatua namawia Kuczlugę, by przyłączył się do niego w celu stworzenia wielkiej hordy, przed którą nic i nikt się nie oprze. Kuczluga z właściwą sobie arogancją wyśmiał młodszego wodza. Łaskawie powiadomił gościa, że gdyby powstała taka horda, sam podjąłby się przewodzenia jej, Bartatua zaś otrzymałby miejsce w hierarchii niższe niż synowie i siostrzeńcy Kuczlugi. Wściekły Bartatua opuścił namiot, nie fatygując się stosownym pożegnaniem. Lakhme dowiedziała się, gdzie Bartatua poi rano konie. Następnego dnia czekała tam na niego. Hyrkańczycy kąpali się tylko w łaźniach parowych, bowiem zanieczyszczanie płynącej

wody było zakazane przez ich religię. Vendhianom nie było to wzbronione. Kiedy Bartatua dotarł do strumienia, ujrzał porażający widok: Lakhme zanurzoną po kolana i odzianą wyłącznie w rozpuszczone czarne włosy. Udając zaskoczenie i zawstydzenie, wśród westchnień i jęków dziewczyna powiadomiła go, jak się nazywa i do kogo należy. Tego wieczoru dysputa Kuczlugi i Bartatui zakończyła się pojedynkiem. W geście dobrej woli Bartatua przybył bez broni, ale Kuczluga, podnieciwszy się własną gniewną tyradą, wyciągnął szablę i wygnał młodszego mężczyznę z namiotu, gdzie Bartatua stawił mu czoło. Ludzie Kuczlugi mieli miażdżącą przewagę liczebną nad świtą gościa, lecz żaden Hyrkańczyk nie wtrąciłby się w walkę na śmierć i życie, w której brał udział jego wódz. Pozwoliwszy Kuczludze pomachać szablą, Bartatua na koniec wyrwał mu broń i gołymi rękami skręcił kark. Nikt nie żywił wątpliwości, że walka była uczciwa. Starszyzna hordy Kuczlugi uznała zwierzchnictwo Bartatui. Jego najbliżsi krewni uciekli, by zachować życie. Dla Lakhme najważniejsze było, że zyskała mężczyznę o jakim marzyła: bezczelnego i bezgranicznie ambitnego. Bartatua miał tę dodatkową zaletę, iż był inteligentny na tyle by słuchać dobrych rad, nawet z ust swojej nałożnicy. Przez rok Lakhme podpowiedziała mu prawie wszystkie detale jego planu podbojów. Skłamała Khondemirowi co do uczuć, którymi obdarzał ją Bartatua. Miłość wodza Ashkuzów była tyleż bezgraniczna, co ślepa. ROZDZIAŁ 3 Niewielka grupa, dowodzona przez Borię, dojechała do wielkiego obozowiska piątego dnia po schwytaniu Conana. Cymmerianin był dokładnie związany, lecz przynajmniej jechał, nie gonił za koniem. Torgut żądał, by go zabić, jednak Boria odmawiał pozbycia się cennego niewolnika, a sam Torgut był zbyt poturbowany, by móc zaszkodzić Conanowi. Z ręką na temblaku i torsem oplecionym łupkami oraz rzemieniami zapobiegającymi przemieszczaniu się połamanych żeber, Torgut tylko popatrywał jadowicie na barbarzyńcę. — Tutaj kończą się pieszczoty — syknął, krzywiąc się z bólu, gdy dojechali do obozu. Conan rozejrzał się. Obozowisko ciągnęło się wiele mil wzdłuż niewielkiego strumienia, podzielone z grubsza na dwie części w jego górnym i dolnym biegu. W górnym biegu znajdowały się stare, garbate namioty Hyrkańczyków, dalej zaś wielkie zagrody dla koni i reszty inwentarza. Conan zauważył, że owiec i bydła zaledwie wystarczało, by wyżywić koczowników. Właściwe stada znajdowały się na letnich pastwiskach, doglądane przez kobiety i chłopców. Tutaj był obóz wojskowy. Wjeżdżająca do obozowiska grupa minęła łuczników strzelających do nieprawdopodobnie dalekich celów. Niektórzy Hyrkańczycy wypuszczali strzały stojąc na ziemi, jednak większość ćwiczyła z końskich grzbietów. Najzręczniejsi strzelali w pełnym galopie, a niektórzy odwracali się w siodłach, mierząc w oddalający się cel. Conan zwątpił nieco w swoją przechwałkę, że w ciągu miesiąca zdołałby dorównać hyrkańskim łucznikom. Cymmerianin miał niewielkie pojęcie o strojach i ozdobach hyrkańskich plemion, zorientował się jednak, że w obozie zebrali się przedstawiciele wielu hord. Wojownicy odziewający się w khitajskie, vendhiańskie i iranistańskie stroje poruszali się przeważnie po obrzeżach obozowiska. Koczownicy produkowali niewiele ubrań na swoje potrzeby. Ich dziełem były jedynie grubo pikowane kaftany, uprząż i namioty. Tkaniny, większość wyrobów kowalskich, a nawet łuki i siodła produkowano w miastach i wsiach. Mieszkańcy zachodniej części stepu mieli przeważnie jaśniejszą cerę i włosy oraz niebieskie oczy. Lubowali się w obfitych i wymyślnych tatuażach. Ich wschodni sąsiedzi byli bardziej przysadziści, mieli płaskie rysy, skośne oczy i rzadkie bródki. Wszystkich cechowały kabłąkowate nogi, będące efektem życia spędzanego w siodle. Hyrkańczycy żywili podziw

dla fizycznej siły, jednak w odróżnieniu od innych ludów nie cenili wysokiego wzrostu. Twierdzili, że człowiek na końskim grzbiecie dorównuje najwyższemu piechurowi. Rozpytawszy kilku wojowników, Boria powiódł swoją grupę w głąb obozu. W końcu dojechano do głębokiej jamy wykopanej blisko środka obozowiska. Prowadziła do niej tylko jedna rampa, a wokół jej obrzeża krążyli znudzeni wartownicy z napiętymi łukami. Dół był pełen mężczyzn. Boria przekazał Conana oszpeconemu bliznami wojownikowi, stojącemu obok khitajskiego skryby. Khitajczyk siedział przy składanym stoliku, na którym leżały pędzelki, kostki suchego inkaustu i zwoje papieru. — Uważaj na niego — ostrzegł Boria. — To prawdziwy połykacz ognia. Wojownik spojrzał na Conana z pogardą. — W tej dziurze nawet najhardszy więzień szybko zmięknie — przeniósł spojrzenie na pętające Cymmerianina, wymyślnie powiązane sznury. — Wygląda na twardą sztukę, inaczej nie zużylibyście na niego sznurów, których wystarczyłoby na trzech niewolników. Boria i jego ludzie ostrożnie rozwiązali Cymmerianina. Barbarzyńca przeciągnął się, by przywrócić krążenie w zdrętwiałych kończynach. Popatrzył na zbiorowisko nieszczęśników w dole i odwrócił się do wojownika stojącego przy skrybie. — Nie marnujcie czasu na wsadzanie mnie tutaj. Zabierzcie mnie do Bartatui. Wojownik popatrzył na niego ze zdumieniem i przeniósł spojrzenie na Borię. — Powinieneś był mnie uprzedzić, że jest nie tylko dziki, ale i szalony. — To ty nadzorujesz niewolników — odparł z uśmiechem Boria. — Możesz z nim zrobić, na co masz ochotę, ale radzę ci nie odwracać się do niego plecami. Wszyscy z wyjątkiem Torguta roześmiali się głośno. Wojownicy Borii zawrócili konie i odjechali. Nadzorca niewolników potrząsnął głową, marszcząc brwi. — Podaj skrybie swoje nazwisko i narodowość, rabie. — Jestem Conan z Cymmerii. Khitajczyk z wygoloną głową ujął pędzelek, umoczył go i potarł o kostkę suchego czerwonego inkaustu. — Twoje imię to dźwięki, których nie mam jak zapisać, a o twoim narodzie nigdy nie słyszałem. Szybkimi, zręcznymi ruchami dłoni Khitajczyk nakreślił dwa skomplikowane ideogramy. — Co one znaczą? — spytał Conan. — W moim języku: „wysoki czarnowłosy cudzoziemiec”. Niewolnicy żyją krótko i nie potrzebują imion. — Właź do dołu, rabie! — rozkazał nadzorca niewolników, trącając Conana w ramię zwiniętym pejczem. Cymmerianin odwrócił się doń z piorunującym spojrzeniem, nadzorca zaś cofnął się o krok, opuszczając dłoń na rękojeść szabli. Conan zastanawiał się, czy go zabić. Wokół było pod dostatkiem koni, a na wyrwanie Hyrkańczykowi broni, usieczenie go, wskoczenie na koń i odjazd potrzebowałby tylko chwili. Gdyby znajdował się wśród przedstawicieli jakiegokolwiek innego narodu, nie zawahałby się ani chwili, jednak wśród Hyrkańczyków zachowanie takie było pozbawione sensu. Wyborni łucznicy naszpikowaliby go strzałami, nim dojechałby do skraju obozowiska. Najpewniej nie raniąc konia, dodał w myślach, schodząc do niecki. Conan nieraz już trafiał do zagród dla niewolników i wiedział, czego się spodziewać. Gdy zstępował z pochylni, w jego stronę odwróciło się zaledwie kilka głów. Więźniowie byli tak załamani i apatyczni, że nie dbali, co dzieje się wokół. Większość siedziała w bezruchu lub leżała, wpatrując się pustym wzrokiem w ziemię. Conan poczuł przepełniającą go odrazę. Gdyby norę wypełniały kobiety i dzieci, być może ogarnęłaby go litość. Niewolnikami byli jednak zdrowi, sprawni mężczyźni. Ludzie, którzy nie okazywali buntowniczości, byli niegodni uwagi Cymmerianina. Conan był jednak pewny, że znajdzie się kilku więźniów,

różniących się od pozostałych. Zawsze tak było w miejscach, dokąd spędzono mnóstwo jeńców lub niewolników. Gdzieś, w którymś kącie, musieli siedzieć ci, w których tliła się iskierka ducha i którzy byli bardziej żywi niż martwi. Rozejrzał się po wielkim dole i dostrzegł grupę mężczyzn skupioną w cieniu jednej ze ścian, wyróżniającą się tym, że jej członkowie wiedli wzrokiem za nowym więźniem. Zbliżając się, Conan stwierdził, że reprezentują tuzin lub więcej narodowości. Mógł rozpoznać tylko część z nich. — Jestem Conan, Cymmerianin z urodzenia i wojownik po fachu. Kto z was wie, na co tym psom potrzebnych jest tylu jeńców? Do przodu wysunął się wysoki, krzepki mężczyzna o nieprzyjaznym wyrazie twarzy. To też nie było obce Conanowi. W poniżających warunkach ludzie zamieniali się w istoty stadne, przypominające zgraję psów. Podobnie jak wśród psów, nowi członkowie stada musieli natychmiast nauczyć się, kto jest najważniejszy. — Co daje ci prawo zadawać takie pytania, cudzoziemcze? — zapytał osiłek. Po postrzępionym stroju z brunatnego samodziału Conan osądził, że jest to iranistański niewolnik, który zbiegł w góry i został bandytą. Cymmerianin wsparł dłonie na biodrach i roześmiał się po raz pierwszy od wielu dni. — Cudzoziemcze? Nie widzę tu więcej niż tuzin ludzi, którzy należeliby do jednego narodu. Kto tu nie jest cudzoziemcem? — spytał. Jak wszyscy drobni tyrani, których władza opiera się na wpajaniu strachu i respektu słabszym od siebie, Iranistańczyk nie mógł pozwolić, by się z niego śmiano. Wyciągnąwszy przed siebie wielkie włochate łapska, ruszył z nieartykułowanym okrzykiem w stronę Cymmerianina. Conan wszedł prosto między nie i wbił lewą pięść w pokaźne brzuszysko Iranistańczyka, prawą zaś rąbnął osiłka w podbródek. Herszt runął jak powalony ciosem rzeźnickiego obucha. Conan przestąpił nieruchome ciało przeciwnika i powiedział jak gdyby nigdy nic: — Cóż, dobrzy ludzie, może teraz któryś mi powie, dlaczego nie złażącym z koni Hyrkańczykom nagle zachciało się zebrać tylu niewolników? — Nie jesteśmy pewni — odpowiedział Vendhianin, którego uszy wciąż krwawiły po wyrwaniu z nich zapewne złotych lub srebrnych pierścieni. — Mówią, że te psy chcą urządzić oblężenie, a my mamy kopać rowy i nosić drabiny. — Tak, to możliwe — stwierdził Conan. — Po co inaczej potrzebowaliby tylko silnych mężczyzn? Koczownicy wykorzystywali wielkie grupy niewolników tylko do celów wojennych. Nie potrzebowali ich do niczego innego. Conan brał udział w mnóstwie oblężeń, dzięki czemu wiedział, że wymagają one wielkiego nakładu pracy związanej z wykopami i transportem. Dumni konni łucznicy nigdy nie zniżyliby się do wykonywania tak przyziemnych zadań. Cymmerianin wiedział również, że oblężenia oznaczają wielkie straty w ludziach. Jedynie w kilku cywilizowanych armiach służyły oddziały saperów, którzy pod osłoną tarcz i pancerzy trudzili się nadwątlaniem nieprzyjacielskich fortyfikacji. Najczęściej zajmowały się tym wielkie gromady chłopów i niewolników, wyrzynanych w pień podczas prób podkopywania murów, podtaczania pod nie wież oblężniczych czy dźwigania drabin. — Marne nasze widoki — stwierdził Conan. — Przeżyje najwyżej co setny z nas, a jeśli Hyrkańczycy zwyciężą, wybiją resztę, by nie marnować żywności. — Prawdę powiadasz — stwierdził mężczyzna z kozackim warkoczykiem na wygolonej głowie. — Hyrkańczycy mają niewielki pożytek z niewolników, a żaden z więźniów. Tych niewielu rabów, którzy im służą, porywają w dzieciństwie, by wychować ich na swoją modłę. Czasami zatrzymują urodziwe kobiety jako nałożnice. Dorosłych mężczyzn, zwłaszcza wojowników, zabijają od ręki. Nie zależy im na władaniu podbitymi ludami, lecz wielkimi pastwiskami.

Conan podrapał się po brodzie. Porosła szczeciną, bowiem od wielu dni nie miał możliwości się ogolić. — Z Bartatuą musi być inaczej. Chce zdobyć miasto i musi to być wielki gród, skoro potrzebuje tylu niewolników do robót oblężniczych. Gdyby chciał tylko haraczu, okrążyłby ze swoją armią miejskie mury i przedstawiłby żądania. Zabrał się jednak do poważnych przygotowań. Podejrzewam, że zamierza niedługo wyruszyć, zapewne w ciągu dwóch tygodni. — Dlaczego tak twierdzisz? — zapytał Vendhianin. — Przyjrzałem się okolicy po drodze do obozu. Hyrkańczykom kończą się pastwiska. Zebrała się tu olbrzymia horda. Każdy wojownik ma co najmniej pięć koni. Założę się, że najznaczniejsi z nich mają nawet po dwadzieścia wierzchowców. Ponieważ lato było suche, trawy nie starczy na długo. Bartatua musi szybko zarządzić wymarsz, inaczej zwierzęta zaczną marnieć. — Nie kłamałeś, że jesteś wojownikiem — powiedział kreślący coś w piasku Kozak, prostując się z kucek. — Jestem Rustuf z Kozaków Dnirskich. Wyciągnął brudną, węźlastą dłoń. Conan uścisnął ją. Szeroki uśmiech Kozaka ukazał szeroką szczelinę między przednimi zębami. Rustufowi pozostawiono szeroki, nabijany ćwiekami pas i zdartą do cna parę workowatych spodni, zabrano mu jednak obuwie. — Jeździłem z Zaporoskimi — odparł Conan. — Zostałem ich hetmanem. — Zaporoscy są nie lepsi od psów, ale każdy Kozak wart jest stokroć więcej od ludzi z pośledniejszych nacji — orzekł Rustuf. Kozacy nie byli narodem w zwykłym znaczeniu tego słowa, lecz wielojęzyczną zbieraniną, składającą się ze zbiegłych niewolników, wyjętych spod prawa bandytów, byłych piratów i innych wyrzutków okolicznych narodów, których jednoczyła tylko odwaga, umiłowanie przygód i niezależności. Różne grupy przybierały nazwy od rzek, katarakt i rzecznych wysp, gdzie zakładały swoje obozowiska. Zajmowały się na zmianę rabunkiem, zbrojnymi najazdami i okazyjnie służbą w jeździe cywilizowanych państw. — Powiedz, czy ktoś z was planował ucieczkę? — spytał Conan. — Dokąd mielibyśmy uciekać? — Rustuf zaśmiał się gorzko. — Prawdą mówiąc, Hyrkańczycy nie potrzebują nawet tego dołu, by nas więzić. Gdybyśmy wyrwali się na zewnątrz, znaleźlibyśmy się na stepie, gdzie mogliby nas stratować, kiedy tylko przyszłaby im na to ochota. Choćbyśmy zdołali ukraść trochę koni i łuków, popatrz tylko na tę zgraję! — z pogardą wskazał nieruchomych więźniów. — Brak im ducha. Gdyby mieli tyle hartu, ile zwykły porządny człowiek, odważylibyśmy się na to, bo z tysiąca umykających na koniach ludzi, kilku zdołałoby wyrwać się na wolność, ale większość tych tutaj nie potrafi jeździć konno i jest zbyt wystraszona, by próbować ucieczki. — Tak jak myślałem — stwierdził Conan. — Mimo to musi być jakiś sposób, żeby się stąd wydostać. Może pojedynczo, pod osłoną nocy. W tym momencie rozległ się dźwięk bębna. Niewolnicy opieszale zwlekli się z ziemi. Na skraju dołu pojawili się Hyrkańczycy, którzy zaczęli zrzucać do środka zawartość przywleczonych przez siebie wielkich skórzanych worów. Przepychając się, więźniowie stłoczyli się wokół stert jadła. Kłótnie i bójki o żywność świadczyły, że hart ducha nie zginął w nich jednak doszczętnie. Conan i Rustuf powoli podeszli do najbliższej sterty jadła i rozepchnęli tłoczących się wokół niej ludzi. Conan wybrał dla siebie płaski, okrągły bochenek upieczony z grubej ciemnej mąki. Zgrzytający w zębach, najeżony otrębami chleb stanowił pożywienie najgorszego gatunku, w sam raz dla niewolników, lecz przynajmniej można było nim napełnić brzuch. Cymmerianin odgryzł kęs i przełknął go o mało się nie dławiąc. — Jest tu woda? — zapytał.

— Późnym popołudniem straże prowadzą nas w małych grupach do strumienia — powiedział mu Rustuf. — Wolno nam tam chłeptać wodę na brzuchu jak kundlom. — W takim razie miejmy nadzieję, że Bartatua wyruszy jak najszybciej — rzekł Conan. — Inaczej na takim wikcie szybko opadniemy z sił. Kozak zaprowadził go w kąt jamy, gdzie obydwaj rozsiedli się na ziemi. Z wysiłkiem zjedli sczerstwiały chleb. — Może jest sposób ucieczki — rzekł ściszonym głosem Rustuf. — Mów dalej — zachęcił go Conan. — Bartatua lubi urządzać turnieje. Walki niewolników z jego wojownikami to rozrywka dla gości wodza. — Zapasy, walka na pięści czy z bronią? — Conan natychmiast dostrzegł swą szansę. — Wszelkie rodzaje walki — odparł Kozak. — Bartatua lubi oglądać walczących ludzi. Uważa też, że przydaje się to jego dowódcom. — Na śmierć i życie? — Do zakończenia walki. Bartatua nie dba zbytnio, czy pokonany przeżyje, czy nie. — Rustuf wyjął z chleba kamyk i odrzucił go. — Od pewnego czasu zastanawiam się, czy nie dać się wybrać do takiej walki. Jeśli człowiek bije się wystarczająco dzielnie, Bartatua może wziąć go do swojej armii. Lepiej być żołnierzem niż rabem. Poza tym nie byłoby mi wstyd walczyć pod rozkazami kogoś takiego jak Bartatua. Zdobywca to zdobywca, nawet jeśli jest hyrkańskim psem. — Dlaczego wahasz się z obraniem takiej drogi? — spytał Conan. — Ten plan ma pewną poważną wadę, która każe się dobrze nad nim zastanowić — odparł Kozak. — Jaką? — Rozmawiałem z kilkoma niewolnikami, którym kazano usługiwać przy ucztach. Bartatua wydaje je przeważnie, gdy dołącza do niego jakiś sprzymierzony wódz. Gdy niewolnik zwycięży, goście zwykle życzą sobie zobaczyć jego kolejną walkę. — I natychmiast wystawiany jest przeciwko niemu kolejny wojownik — dokończył Conan. — Właśnie. Czasami odbywa się pięć czy sześć walk z rzędu. W końcu nawet najwytrzymalszy wojownik męczy się i zostaje pokonany przez kogoś nie bardziej zręcznego, lecz mającego zapas świeżych sił. — To dobry sposób na pozbycie się największych mąciwodów spośród więźniów i niewolników. — Doszedłem do takiego samego wniosku. — Rustuf uśmiechnął się kiwając głową. — Mimo to paru ludzi zrobiło na nim takie wrażenie, że zwrócił im wolność. — Szansa pewnie mizerna, ale lepsze to niż pogodzenie się z losem niewolnika — stwierdził Conan. — Jak stanąć do tych zawodów? — Widać, że nie brak ci odwagi i umiesz podejmować szybkie decyzje — zaśmiał się Kozak. — Zaczekaj, aż wyprowadzą nas dzisiaj do wodopoju. Pokażemy wtedy, na co nas stać. — A jeśli każą nam walczyć ze sobą? — zapytał Conan. — Wtedy dowiemy się, który z nas jest lepszym wojownikiem — powiedział Rustuf klepiąc go po ramieniu. Conan leżał na brzuchu, po raz pierwszy tego dnia gasząc pragnienie. Wodopój niewolników znajdował się w dolnym biegu strumienia, poniżej obozowiska, ale zamartwianie się tym faktem nie miało sensu w sytuacji, gdy było to jedyne w promieniu wielu mil źródło wody. Napiwszy się do woli, Conan przyłączył się do grupy niewolników czekających na odprowadzenie do jamy. Stał obok Rustufa, ale ignorowali się nawzajem.

— Wracać do psiarni, kundle! — wrzasnął nadzorca niewolników, trzaskając pejczem. — Ruszać się żywiej! Wasi kompani też chcą się napić! Więźniowie zaczęli człapać w stronę obozowiska. Conan i Rustuf kroczyli na obrzeżu grupy. Gdy nadzorca niewolników mijał ich, Rustuf potknął się, popychając Conana wprost na Hyrkańczyka. Ten warknął i zdzielił Cymmerianina biczem. — Nie zbliżaj się do lepszych od siebie, psie! — Nie przywykłem do tego, by mnie bito! — krzyknął Conan i nim zaskoczony Hyrkańczyk zdążył się zasłonić, chwycił go za gardło. W następnej chwili wyrwawszy nadzorcy bicz, Cymmerianin obrócił go w dłoni i zadał zwalający z nóg cios rękojeścią, uważając jednak, by trafić Hyrkańczyka w dolny skraj hełmu. Ci, którzy rozkazywali nadzorcom niewolników, nie przyjęliby pobłażliwie zabójstwa. Nieprzytomny Hyrkańczyk runął na ziemię. Kilku strażników rzuciło się biegiem w stronę Conana, wywijając szablami. Gdy pierwszy z nich mijał Rustufa, ten wystawił przed siebie nogę. Hyrkańczyk jak długi rozciągnął się na ziemi. Kozak wykręcił mu szablę z dłoni i trzepnął go lekko rękojeścią po głowie. Gdy następny strażnik brał zamach, by rozłupać czaszkę Conana, Cymmerianin chwycił go za pas i nadgarstek, dźwignął i cisnął o ziemię. Przywłaszczywszy sobie jego broń, był gotów stawić czoło pozostałym wartownikom. Wymachując mieczami, dwóch koczowników przyskoczyło do nich z lewej strony. Conan z radością rzucił się na ich spotkanie. Chociaż Hyrkańczycy strzelali z łuków z niezrównaną celnością, byli marnymi szermierzami, zwłaszcza spieszeni. Conan z łatwością sparował niezgrabne ciosy strażników. Jednego z nich powalił uderzając płazem w skroń. Drugi zaklął i wyprowadził cięcie, lecz Cymmerianin odtrącił miecz i kopnął Hyrkańczyka w brzuch. Gdy przeciwnik zgiął się wpół, Conan zdzielił go pięścią w podstawę karku. Odwróciwszy się, ujrzał, że Rustuf z zapałem stawia czoło dwóm innym koczownikom. Pośpieszył mu na pomoc i uwikłał w walkę jednego z poganiaczy niewolników. Przez kilka chwil stal szczękała o stal, potem otoczyła ich grupa konnych wojowników. — Dość tego! — krzyknął dowódca. Przeciwnicy z niechęcią zaprzestali walki. Conan dostrzegł tuzin strzał wymierzonych w niego i Rustufa. — Rzućcie broń! — rozkazał dowódca nadzorców. Conan i Kozak usłuchali z niechęcią. Hyrkańczyk podjechał bliżej. — Zachciewa się wam walki, co? W takim razie będziecie ją mieli. Zabierzcie obu do Wielkiego Kręgu! Pognano ich w kierunku środka obozu. Wielkie parawany odgradzały tam duży plac przed tnącym piaskiem, niesionym przez stepowy wiatr. Pokrywały je barbarzyńskie dekoracje. Nad parawanami górowały godła hyrkańskich wodzów: słupy z rogami, końskimi ogonami i zwierzęcymi czaszkami. Dowódca nadzorców niewolników powiódł więźniów za ogrodzenie. Wewnątrz znajdowały się dwie dziesiątki wielkich namiotów, każdy z godłem przed wejściem. Najwyższy słup stał przed największym z namiotów. Z zatkniętych na nim rozłożystych rogów jaka zwieszało się dziewięć białych końskich ogonów. Conan pomyślał, że musi to być namiot Bartatui. W pewnej odległości od namiotów niewielką połać odgrodzono drewnianym płotem. Wewnątrz w ziemię wbito grube drewniane paliki. Do wierzchu każdego z nich przymocowano łańcuchy, kończące się żelazną obrożą. Conan naliczył dwudziestu pięciu przykutych do pali mężczyzn. Kilka obróż było jeszcze nie wykorzystanych. — Dobrze, że poczuliście wolę walki — powiedział dowódca. — Nasz wódz wydaje dziś wieczorem wielką ucztę, a lubi przypatrywać się walczącym wojownikom. Właźcie do środka. Conan i Rustuf usłuchali. Nie mieli zresztą wyboru, łucznicy wciąż podążali za nimi z założonymi na cięciwy strzałami. Dopiero gdy więźniów starannie zakuto w obroże, wartownicy zwolnili cięciwy i odjechali.

— Jak do tej pory, poszło nam gładko — powiedział Rustuf. — Chociaż muszę przyznać, że obroża na łańcuchu to żaden postęp w porównaniu z norą dla niewolników. Conan wyprostował się, chwycił za łańcuch i szarpnął. Kołek ani drgnął. Barbarzyńca nachylił się wprost nad nim i natężył wszystkie siły. Znów bez powodzenia. Zrozumiał, że pal nie tylko tkwi kilka łokci w ziemi, ale też jego koniec przybito do krzyżaka. Nawet sił Cymmerianina nie wystarczyłoby, by go wyrwać. — Zdaje się, że towarzystwo tutaj też nie lepsze — stwierdził Kozak, rozejrzawszy się. Conan powiódł wzrokiem po swoich sąsiadach. Srodze doświadczeni przez los, poznaczeni bliznami, ponurzy, potężnie umięśnieni mężczyźni mieli wygląd żołnierzy, bandytów i piratów. Najbliżej Conana przykuto potężnie zbudowanego mężczyznę, który należał do narodowości nie znanej Cymmerianinowi. — Kim jesteś? — zapytał Conan w języku koczowników. — Tym, który zabije cię w wieczornej walce, psie! Ponury mężczyzna wypowiedział te złowieszcze słowa zupełnie obojętnie. Conan nie zamierzał wdawać się z nim w dyskusję. Zamiast tego usiadł i oparł się o kołek, zachowując siły na czekające go wieczorem zadanie. ROZDZIAŁ 4 Khondemir wpatrywał się w swój wieszczy kryształ, widząc w nim wizje zrozumiałe tylko dla czarnoksiężnika. W kuli pojawiały się rozmyte, nieludzkie oblicza i przemawiały do maga, chociaż nie słychać było ani słowa. Khondemir w końcu poruszył dłonią w odprawiającym geście. Wnętrze kryształu pojaśniało, a czarnoksiężnik schował go do skrzyni. Z pobliskiej wieży dobiegło wołanie wartownika, ostrzegającego mieszkańców, że za godzinę zostaną zamknięte bramy. O tej porze czekało czarnoksiężnika ważne spotkanie. Zaczął się do niego przygotowywać. Przywdział swoją najwspanialszą szatę, przetykaną złotem i klejnotami, uczesał rozdwojoną brodę i wokół wysokiej kapuzy owinął turban z jedwabiu wysadzanego cennymi kamieniami. Khondemir był szczupłym, dobrze zbudowanym mężczyzną słusznego wzrostu. Jego rysy świadczyły o przynależności do turańskiej arystokracji. Gdy zadzwonił, pojawił się sługa. — Każ podstawić lektykę za pół godziny — rozkazał czarnoksiężnik. Służący skłonił się i odszedł, by spełnić jego polecenie. Khondemir nie zamierzał brać żadnego ze swoich czarnoksięskich akcesoriów. Ojcowie miasta dobrze znali jego potęgę. Nie musiał robić na nich wrażenia. Niesiony w lektyce przez rojne ulice, mag podziwiał otaczające go piękno. Sogaria istotnie była wspaniałym grodem. Gmachy publiczne wybudowano z białego marmuru, a domy zamożnych mieszczan niewiele ustępowały im splendorem. W mieście utrzymującym się z przynoszącego krociowe zyski handlu z karawanami mało było prawdziwych biedaków. Z balkonów i płaskich dachów zwieszało się mnóstwo kołyszących się na wietrze roślin, bowiem sogariańczycy lubowali się w ogrodach. Wszędzie rosło mnóstwo kwiatów, wiszące zaś w oknach kunsztowne draperie uzupełniały bogatą paletę barw. Ulice były wybrukowane równymi kamiennymi płytami, a fontanny toczyły wodę prawie na każdym rogu. Pałac księcia Amyra Jelaira stał na niskim wzgórzu. Otaczały go ogrody, rozbrzmiewające zgiełkliwymi nawoływaniami egzotycznych ptaków, których jaskrawość upierzenia przewyższała nawet kwiaty. Khondemir z ukontentowaniem napawał się pięknem książęcej posiadłości, licząc, że niebawem będzie właścicielem wielu takich pałaców. Tragarze postawili lektykę na dziedzińcu, wśród fontann tryskających perfumowaną wodą. Skłoniwszy się głęboko, oficer pałacowej straży poprowadził czarnoksiężnika do wielkiej sali audiencyjnej, gdzie zebrana grupa notabli siedziała na rozłożonych pod ścianami poduszkach. Wysokie okna wpuszczały pod dostatkiem światła i powietrza. Posadzkę pokrywała

wspaniała mozaika — mapa, na której miasta na skrzyżowaniu szlaków karawan przedstawiono cennymi kamieniami, a nazwy okolicznych krain opisano literami z obsydianu. Khondemir rozsiadł się na poduszce. Zachowując milczenie, przysłuchiwał się rozmowom prowadzonym zniżonymi głosami. Znał obecnych tu radnych miejskich i urzędników, przemieszanych z żołnierzami. Paru osób nie rozpoznał, lecz nie było to dla niego zaskoczeniem. Znalazł się w tym mieście niedawno i grono jego znajomych było wąskie. Wszyscy skłonili się ku posadzce, gdy wszedł Amyr Jelair. Był to krępy mężczyzna w średnim wieku, o znękanym spojrzeniu. Książę skinieniem głowy skwitował ukłony zebranych i zasiadł na niskiej otomanie. — Wezwałem was, ponieważ niedługo może nas spotkać nieszczęście, którego się obawialiśmy — zaczął bez ogródek. — Pragnę, byście wysłuchali wielkiego maga Khondemira, który przybył z Turanu, by wesprzeć nas w godzinie niebezpieczeństwa. Khondemir wstał. — Książę! Dostojna szlachto! Większość z was wie, kim jestem. Po tym, jak zostałem wypędzony z rodzinnego kraju przez uzurpatora Yezdigerda, przyjęliście mnie i potraktowaliście jak jednego z was. Sogaria stała się moim domem, a niebezpieczeństwo, które zawisło nad tym miastem, niepokoi mnie równie głęboko jak was — Khondemir, który posiadł zarówno tajniki nekromancji, jak i sztuki dworskiej dyplomacji, znał dobrze wartość miodopłynnych słów. — Kiedy wasz książę zaczął podejrzewać, że hyrkańscy barbarzyńcy knują przeciw Sogarii, przywołał mnie do siebie, bym oddał na jego usługi moje czarnoksięskie moce. Od tej pory nie szczędzę starań, by wypełnić jego wolę. — Słuchacze wyrazili swe uznanie uprzejmym poklepywaniem packami na muchy o posadzkę. — Istoty nadnaturalne, które mi służą, potwierdziły jego najgorsze obawy. Dzikus Bartatua zebrał największą hordę koczowników, jaką widziało to pokolenie. Zamierza przed upływem miesiąca poprowadzić ją na Sogarię. Tym razem jego słowa wywołały wielkie wzburzenie. Jeden z oficerów wstał i przemówił: — Możemy być tego pewni? Do tej pory otrzymaliśmy jedynie doniesienia wędrownych handlarzy. Potwierdzili istnienie wielkiej hordy koczowników, lecz ich celem może być równie dobrze Malikta czy Bukrosha. Część zebranych przytaknęła jego słowom. — Czcigodni panowie, śmiem twierdzić, że moje źródła informacji są o wiele bardziej wiarygodne niż opowieści tych handlarzy — powiedział Khondemir z fałszywym uniżeniem. — Jakie to ma znaczenie? — zapytał radny, którego turban zdobiła perła rozmiaru dziecięcej piąstki. — Jeśli temu dzikusowi uda się zdobyć jedno z miast, wkrótce zamarzy się mu podbój wszystkich. Czy będziemy pierwsi, czy ostatni, nadejdzie pora i na Sogarię. — Waśnie. — Turańczyk skłonił głowę w stronę radnego. — Mądrość przemawia przez twoje słowa, panie. Ponieważ Hyrkańczycy żyją na koniach, są zdolni do błyskawicznego przemieszczania się. Nie ma sensu czekać na atak. Nim dowiemy się, że przekroczyli granicę, staną u naszych wrót. Amyr Jelair zwrócił się do mężczyzny, przypominającego go nieco rysami: — Młodszy bracie, jako rządca miasta, musisz zadbać, by spichrze były pełne, a w zagrodach znalazły się odpowiednio liczne stada. — Do innego z zebranych powiedział: — Mistrzu zbrojowni, dopilnuj, by cała broń była zdatna do użytku i gotowa do wydania mieszkańcom w razie potrzeby. Khondemir powstrzymał ironiczny uśmieszek na myśl o kupcach i rzemieślnikach, z bronią w ręku stawiających czoło nieposkromionym wojownikom Bartatui. — Idea tych przygotowań jest szlachetna i rozumna, książę, jednak rozporządzam siłami o wiele dla nas użyteczniejszymi. Wybaczcie mi, proszę — w tym miejscu skłonił się w stronę wojskowych — ale wasi wojownicy, chociaż są dzielni jak lwy, spędzili życie na pilnowaniu

murów i ściganiu po stepie bandytów. Od czasów twojego ojca, książę, Sogaria nie oglądała wojny z prawdziwego zdarzenia. — Pokładam najwyższe zaufanie w twej wielkiej mocy — zapewnił Amyr Jelair. — Opowiedz nam o swoich planach. — Po co nam czary? — zapytał wysoki oficer w napierśniku ze złotych płytek. — Czyż mury Sogarii są nie dość mocne? Czyż ci nie myci barbarzyńcy nie próbowali jej już zdobyć? Strzałami nie można podbić wielkiej twierdzy. Broniąc miasta na murach, będziemy mogli szydzić z dzikusów, podczas gdy ich będą trzebiły zarazy i zwątpienia. W końcu poszukają sobie łatwiejszej zdobyczy: pozbawionych murów wiosek i bezbronnych karawan. — Wódz Hyrkańczyków, Bartatua, wie o wiele więcej o prowadzeniu wojen niż jego poprzednicy — odparł Khondemir. — Zebrał wielką armię niewolników do prac oblężniczych. Podkopią wasze mury, a za pomocą wież oblężniczych zostanie przypuszczony szturm na blanki. Nawet jeśli oblężenie zakończy się niepowodzeniem, wasze ziemie będą spustoszone, okoliczne wioski zniszczone, a zyski z wielu karawan bezpowrotnie stracone. Sogaria przez wiele lat nie zdoła się podnieść ze zniszczeń. — Mądre słowa — powiedział Amyr Jelair. — Co proponujesz? — Znam sposób, jak odciągnąć hordę od miasta. Gdy tylko znajdzie się ona w miejscu, do którego ją powiodę, wezwę najpotężniejszego ze służących mi demonów, by ją unicestwił. — Naprawdę potrafisz to zrobić? — spytał Amyr Jelair tonem pełnym nabożnego podziwu. — Każdą wolną chwilę od przybycia do Sogarii poświęciłem doskonaleniu znajomości czarów — odparł Turańczyk. — Wiele godzin ślęczałem w miejskich archiwach nad starożytnymi pismami, dotyczącymi stepowych plemion. W jednym z waszych manuskryptów natrafiłem na fascynującą opowieść. — Khondemirowi udało się bez reszty zawładnąć uwagą zebranych. Słuchali jego opowieści tak cicho, jak dzieci doświadczonego bajarza. Czarnoksiężnik kontynuował: — Około pięciuset lat temu, kiedy Sogaria znajdowała się pod rządami zapomnianego już królestwa Kaczkazu, państwo to spotkał najazd jednej z hyrkańskich hord. Ówczesny król, niejaki Karun, lubował się w wojowaniu, dlatego zebrał armię i ruszył w pościg za koczownikami. Przez wiele dni wojsko goniło nieuchwytnych jeźdźców, którzy wymykali się pościgowi, jak gdyby zeń szydzili. Czasami Hyrkańczycy zawracali, podjeżdżali do armii na odległość strzału z łuku i zasypywali ją gradem strzał, po czym ponownie ruszali do ucieczki. W końcu zdesperowany monarcha wysłał posła z flagą, symbolizującą rozejm. Poseł zawiózł do wodza koczowników słowa od króla: „Dlaczego, o wojownicy, pierzchacie przede mną? Stańcie do walki z nami, bowiem nie lękamy się was. Wydajcie nam bój, inaczej świat okrzyknie was tchórzami”. Wódz koczowników odpowiedział następująco: „Czemuż mamy stawać do boju wtedy, kiedy wam się podoba, a nie nam? Najechaliśmy wasz kraj, zagarnęliśmy wasze skarby i kobiety. Jaką korzyść odnieślibyśmy, stając teraz do walki z wami? Jeśli jednak chcecie poznać pełnię naszego gniewu, odnajdźcie położone niedaleko stąd grobowce naszych przodków. Zbezcześćcie je, a dowiecie się, czym grozi walka z nami”. Królowi i jego armii zaczynało jednak brakować wody i żywności. Zamiast szukać grobowców, przezornie zawrócono — nie przestając mówić, czarnoksiężnik mimochodem przeszedł po mozaice i zatrzymał się na części mapy, odpowiadającej stepom na północy. — Uznałem, że to ważna opowieść, ponieważ płynie z niej nauka, iż w życiu tego bezdomnego, gnanego wiecznym niepokojem ludu istnieje jedno otaczane szacunkiem miejsce. Cmentarze Hyrkańczyków są dla nich święte. Porzucą wszystko, by stanąć w ich obronie. Przywołałem duchy stepu i wysłałem je na północ, by odnalazły czczone przez Bartatuę kurhany. Dzisiaj duchy doniosły mi, że wykonały polecenie. Znalazły cmentarzysko… właśnie tu! Obutą w miękki pantofel stopą wskazał gładką, pozbawioną napisów płytę z topazu. Amyr Jelair pochylił się, by przyjrzeć się mapie.

— Step Głodu! Na tym wyschniętym pustkowiu na pewno nie ma nic oprócz bielejących w słońcu trupich kości! — Duchy się nie mylą. Oto miejsce wiecznego spoczynku przodków ludu Bartatui, cmentarzysko nazywane przez Hyrkańczyków Grodem Kurhanów. Daj mi silny pułk jazdy, panie, i odpowiednie wyposażenie, a ściągnę tam barbarzyńców i zawezwę istotę, która zetrze tę hordę z oblicza ziemi! — Pułk jazdy — rzekł zamyślony oficer, który przemawiał wcześniej. — Wysłanie z miasta tak silnego oddziału w sytuacji, gdy jest potrzebny tutaj, byłoby głupotą. — Jeśli jednak Khondemir ma rację, miasto może nie potrzebować obrony — odrzekł książę. — Powiadasz, że to miejsce jest dla Bartatui święte — odezwał się brat księcia. — Czy cała reszta jego hordy również będzie chciała bronić cmentarzyska? — To mało istotne — odpowiedział Khondemir, machnąwszy ręką. — Bartatua i jego Ashkuzowie na pewno zawrócą, a bez nich wielka horda się rozpadnie. Pozbawieni przywództwa Bartatui, na pewno nie pokuszą się na tak ambitne przedsięwzięcie jak oblężenie Sogarii. — Mogę powierzyć ci, powiedzmy, tysiąc ludzi — rzekł Amyr Jelair. — Z nimi czy bez nich i tak brakuje nam ludzi do obrony miasta. — Tysiąc ludzi to aż nadto, panie — zapewnił go Khondemir. — Dowiedziałem się o Ashkuzach jeszcze czegoś. Tych koczowników wiąże wiele przesądów i tabu. Gdy tylko Ashkuz ujrzy cmentarzysko, musi zsiąść z konia. Nie wolno mu podjechać bliżej. Co więcej, nie wolno mu strzelić z łuku. Spieszona, uzbrojona tylko w miecze i włócznie horda barbarzyńców będzie równie mało groźnym przeciwnikiem jak każda inna hołota. Daj mi dobrych szermierzy pod wodzą zdolnych oficerów, a poradzimy sobie z każdą liczbą tych dzikusów. — Brzmi to rozsądnie, czyż nie? — zwrócił się książę do swoich doradców. Niektórzy przytaknęli mu z przekonaniem, inni niechętnie. Amyrowi Jelairowi przyszła do głowy inna myśl: — Mądry Khondemirze, wspomniałeś, że oprócz jazdy będziesz potrzebował innego „wyposażenia”. O co ci chodzi? — Och, o drobiazgi, niezbędne mi podczas podróży: składany pawilon, w którym będę mógł zajmować się swoją sztuką, trochę mebli w tym samym celu… i jeszcze jedno. — Cóż takiego? — zapytał Amyr Jelair. — Musisz wiedzieć, panie, że przywołanie wielkich potęg z innego świata różni się od wynajęcia zwykłego żołnierza czy robotnika. Wymaga to złożonych obrzędów. Ponieważ rytuału dokonam w twoim imieniu, najlepiej byłoby, gdybyś towarzyszył mi we własnej osobie — na widok pełnego lęku spojrzenia księcia Khondemir uniósł dłoń w uspokajającym geście. — Oczywiście, wiem, że to nie do pomyślenia, byś opuścił miasto podczas przygotowań do odparcia oblężenia. Równie dobrze może być to ktokolwiek z twojego rodu. Najlepiej byłoby, gdyby pojechało ze mną twoje dziecko. — Jeden z synów? — Amyr Jelair pobladł. — Jak mógłbym rozstać się z jednym z nich? — Nie myślałem o synu, panie. Równie dobrze nada się córka. — Córka? To co innego — książę odetchnął z ulgą. — Mam ich wiele, a Ishkala jest najstarsza. Mam z nią same kłopoty. Przestałem nawet liczyć, że znajdę dla niej męża. Możesz ją zabrać ze sobą. — Wspaniale, panie. Powinna wrócić bez szwanku, chyba że zdarzy się jakiś nieszczęśliwy wypadek. Jeśli plan, który obmyśliłem, ma się powieść, muszę nalegać, by żołnierze i twoja córka byli gotowi wyruszyć o świcie dziesiątego dnia od dzisiaj. — Tak się stanie — rzekł książę. — Skoro ustaliliśmy już, co mamy robić, możemy udać się na kolację.

Tej nocy, po powrocie do swojej rezydencji, Khondemir pogratulował sobie udanego wieczoru. Łatwowierny książę nie przywykł do radzenia sobie w sytuacjach wymagających szybkiego podejmowania trudnych decyzji. Lecz nawet gdyby Amyr Jelair odznaczał się większą przenikliwością i podejrzliwością, rezultat byłby zapewne taki sam. Plan czarnoksiężnika był dobry. Wszystko, co powiedział, było prawdą. Z wyjątkiem tego, co zamierzał zrobić po dotarciu do Grodu Kurhanów… Podczas gdy Khondemir ucztował u księcia, w Sogarii trwała inna zabawa. Gromada młodych mężczyzn ucztowała w jednej z wielu oberż, znajdujących się w pobliżu miejskiego targowiska. W gospodach gościli najczęściej członkowie karawan, jednak w tej bywali przedstawiciele lepiej wykształconych warstw: studenci, uznani rzemieślnicy i niesforni synowie szlacheckich rodów. Przy jednym ze stołów wrzała wyjątkowo huczna zabawa. Wszyscy biesiadnicy byli bardzo młodzi i ucztowali już od późnego popołudnia. Napełniany w krótkich odstępach czasu dzban z winem wielokrotnie okrążył stół. Jeden z młodzieńców szczególnie popisywał się elokwencją, aczkolwiek od czasu do czasu potykał się o słowa. — Żyjemy w dekadenckich czasach, przyjaciele! — wykrzykiwał. — Współcześni ludzie nie dbają o nic, z wyjątkiem bogacenia się, nabywania pałaców oraz dzieł sztuki i folgowania sobie w jadle i napojach! — Co widzisz niewłaściwego w pieniądzach, pałacach czy pięknych dziełach sztuki, Manzurze? — zapytał jeden z towarzyszy młodzieńca. — I dlaczego czepiasz się jedzenia i wina? — dodał drugi. — Nikt z nas nie mógłby powiedzieć, iż okazałeś im dzisiaj wzgardę. Pozostali biesiadnicy wybuchnęli śmiechem. — Istnieją donioślejsze rzeczy! — odpowiedział ten, którego nazywano Manzurem. Był młodszy niż reszta towarzystwa. Oglądał słońce ledwie od osiemnastu wiosen. Jego odzienie było nieco przetarte i wiele mu brakowało do wytwornych szat, zdobiących niektórych z jego kompanów, lecz równoważyły to proste, arystokratyczne rysy wąskiej twarzy i okalająca podbródek młodzieńca miękka bródka kasztanowatej barwy. Niejedna służebna dziewka obrzuciła go powłóczystym spojrzeniem, jednak chłopak nie zdradzał zainteresowania nimi. — Jakież to donioślejsze rzeczy, mądry Manzurze?! — zawołał jeden z biesiadników tonem świadczącym, że ironia i cynizm są dla niego jedynie słusznym sposobem patrzenia na świat. — Chwała! Przygoda i wieczna miłość! Gdzie w tej dekadenckiej epoce słychać szczęk stali, świst strzał, bojowe okrzyki dzielnych mężów?! — Niedaleko stąd, jeśli wierzyć pogłoskom — odpowiedział trzeźwo jeden ze starszych biesiadników, lecz Manzur nie zwrócił na to uwagi. — Jak człowiek ma dowieść swojej wartości sobie i wybrance swego serca, jeśli nie dzielnymi czynami? — rozwodził się dalej z uniesieniem. — Ty nam powiedz! — zawtórowali mu przyjaciele. — Tak się składa, że mam ze sobą kilka wierszy, które poświęciłem właśnie tej kwestii. — Manzur zaczął grzebać w kieszeniach swojej kamizelki i kubraka. — Chwileczkę, wiem, że mam je gdzieś tutaj! — pogmerawszy przy szerokim pasie, otworzył sakwę, w której trzymał przybory do pisania. — Na bogów, dosięgła nas zguba! — zawołał jeden z jego towarzyszy z udawaną rozpaczą. — Manzur chce, żebyśmy słuchali jego poezji! Zawtórowały mu teatralne jęki i przekleństwa. — Muszę wzmocnić się przed tym dopustem — powiedział ktoś inny, spiesznie nalewając sobie kolejny puchar wina. — Są rzeczy, których człowiek po prostu nie jest w stanie znieść — jęknął młodzieniec ubrany w pozbawioną rękawów szatę ucznia architekta. Wyciągnął zza pazuchy krótki, zakrzywiony sztylet i przyłożył sobie jego koniec do piersi, udając, że odbiera sobie życie.

Nie zwracając na to uwagi, Manzur zdołał w końcu odnaleźć zagubione utwory za cholewą wysokiego buta. — Ach, tu są! Słuchajcie mnie uważnie, przyjaciele. Po wielu latach będziecie opowiadać swoim dzieciom, że byliście obecni przy pierwszej recytacji tych wierszy. — Przyłożywszy dłoń do piersi, a drugą wyciągnąwszy przed siebie, Manzur zaczął mówić: Gdzież, o bogowie, woje niezłomni, Dzielni jak lwy, co za ojców naszych Na zew stanęli w bitewnym szeregu Przeciw dzikim nomadom i dumnym Turańczykom Nie wspominając o bukroszańskim pomiocie… Wielu z obecnych zaczęło zginać się nad stołem, pozorując objawy ciężkiej niedyspozycji. Niedoszły samobójca pociągnął poetę za pasiasty rękaw. — Manzurze, chociaż wielce cenimy twój poetycki talent, wolelibyśmy posłuchać o damie twojego serca. — Ach! — westchnął młodzieniec. — Moja nadobna… Lecz nie mogę w obecności innych pozwolić, by me wargi wyrzekły jej imię. Złożył kartki z wierszami i schował je. Kilku uczestników biesiady wykonało gesty wdzięczności bogom. — Dlaczego otaczasz ją taką tajemnicą, Manzurze? — zapytał młodzieniec w studenckim turbanie. — Od dwóch tygodni słuchamy twoich zachwytów, lecz mamy tylko twoje słowo, że ta dama jest ich warta. Napełnił puchar poety w nadziei, że pomoże to rozwiązać jego język, chociaż w przypadku Manzura operacja ta była zbędna. — Przysiągłem, że nigdy nie wyjawię jej imienia — odparł młodzieniec. — Miałoby to straszliwe konsekwencje. — Ha! — rzekł niedoszły samobójca. — Nie mówiłem? To mężatka. Połowica jakiegoś tłustego kupca zabawia Manzura w wykwintnej alkowie, podczas gdy jej małżonek bawi za miastem w interesach. Przyznaj, że tak jest, Manzurze. — Strzeż się! — krzyknął Manzur, szukając rękojeści szabli. — Kalasz imię wielkiej damy! — Jak możemy zaszkodzić jej imieniu, skoro nie chcesz go nam wyjawić? — zapytał inny z ucztujących. Manzur usiadł z powrotem. — Niestety, to, kim jest, musi pozostać tajemnicą mego serca. Jest zbyt wysoko urodzona, by tacy jak ja mieli prawo podnieść na nią wzrok, a jednak ośmieliłem się to uczynić. Poprzysięgliśmy sobie miłość, skazaną na niespełnienie z racji naszego odmiennego pochodzenia. Przyjaciele ze skupieniem wsłuchali się w słowa Manzura. Nareszcie zaczął mówić o tajemniczej damie. — Opisz nam ją, Manzurze — poprosił jeden z biesiadników tonem zachęty. — Poeta o twoim geniuszu na pewno zdoła wysłowić piękno kobiety, tak iż ujrzymy ją oczami duszy, nie znając jej imienia. — Jej włosy, moi przyjaciele, są czarne jak niebo o północy. — O inne w Sogarii bardzo trudno — powiedział rozczarowany pochlebca. — Ma skórę bladą jak wstający księżyc. — Mów jaśniej, Manzurze — rzekł ten, który szykował się odebrać sobie życie. W głowie poety zaświtała pewna myśl. — Zaczekajcie! Jest sposób, by opisać wam jej niezrównane przymioty! — wyciągnął zwój papierów z drugiej cholewy. — Właśnie dziś ułożyłem dla niej wiersz. Błahostka, jeszcze

nieco surowa, licząca sobie marne dwieście siedemdziesiąt dziewięć wersów, lecz… — podniósłszy wzrok, zorientował się, że jego towarzysze pierzchają z oberży drzwiami i oknami. Zaskoczony, powiódł spojrzeniem po opuszczonym stole i osuszył ostatni puchar wina. — Nie masz w tej dobie honoru ni odwagi, ni szacunku dla prawdziwie wielkiej poezji — stwierdził smętnie. Rozglądając się za kimś, kto przytaknąłby jego słowom, zauważył właściciela oberży, przyglądającego się mu z miną świadczącą, że czeka na zapłatę. Manzur stwierdził, iż czas najwyższy samemu wziąć nogi za pas. Znalazłszy się na zewnątrz, ruszył w stronę pałacu księcia, rozmyślając nad licznymi nieszczęściami w swoim życiu. Wiedział, że jako poeta i filozof jest skazany na nędzę i wieczne niezrozumienie przez współczesnych. Podobnie jako kochanek był skazany na niespełnienie, ponieważ w jego sercu było miejsce wyłącznie dla najświetniejszych i najpiękniejszych dam. Ku swojemu zaskoczeniu w rodzinnym mieście znalazł kobietę odpowiadającą jego marzeniom, lecz ona okazała się córką najpotężniejszego rodu, nieodpowiednią dla niepoprawnie prowadzącego się syna zubożałego szlachcica. Jak wielu podobnych mu młodzieńców, Manzur był zbyt dumny, by podjąć jakąś pracę, a zbyt biedny, by zdobyć wpływy na dworze. Skromny dochód zapewniały mu lekcje szermierki, których udzielał w szkole mistrza Nakszefa. Było to zajęcie nie wymagające wysiłku — uczył podstaw pierwszorocznych uczniów, lecz sam fakt, że miał do czynienia z bronią, przysparzał Manzurowi honoru. Młodzieniec mógł być dumny ze swej szermierczej zręczności. Udało się mu jako młodemu chłopcu wyprosić przyjęcie do szkoły Nakszefa. Przez pierwsze lata musiał znosić szyderstwa starego mistrza, jednak kpiny stopniowo zmieniły się w akceptację, a ta w uznanie. W końcu starzec uczynił z Manzura swojego pomocnika, wspominając nawet, że młodzieniec może kiedyś zająć miejsce mistrza. Manzur wyciągnął szablę i wykonał bezbłędnie serię skomplikowanych ciosów, wymagających skupienia nawet u trzeźwego mężczyzny. Nienagannie utrzymana broń młodzieńca stanowiła odmianę zakrzywionego jednosiecznego turanskiego miecza, była jednak prawie prosta, lżejsza i węższa. W rękach doświadczonego szermierza stanowiła wyjątkowo śmiercionośne narzędzie. Mistrz Nakszef nalegał, by jego uczniowie nabywali biegłości w posługiwaniu się wszelkimi odmianami ostrzy, jednak lekka szabla była ulubioną bronią Manzura. Młodzieniec dotarł pod tylny mur książęcego pałacu i jednym płynnym ruchem schował broń do pochwy. Mur porastała gruba i węźlasta winorośl. Manzur sprawdził, czy alejka, którą tu dotarł, jest pusta. W ogrodzie przylegającym do nie pilnowanego muru również nie było nikogo. Upewniwszy się, że nikt go nie obserwuje, chłopak wspiął się na mur. Po drodze pomyślał, że pozwolenie, by mur obrósł dogodnym do wspinaczki pnączem, podobnie jak rzadkość, z którą wartownicy dokonywali obchodów, było oznaką dekadencji czasów. Fakt, że zaniedbania te umożliwiały mu odwiedzanie ukochanej, nie zmniejszał jego wzgardy. Znalazłszy się na szczycie muru, zeskoczył na niewielki dziedziniec po drugiej stronie. Wszędzie panowała cisza i spokój. Okrążywszy basen zajmujący środek dziedzińca, wszedł na werandę, na której za dnia damy dworu kryły się przed palącymi promieniami słońca. Przemknąwszy ostrożnie po żyłkowanym marmurze, wyszeptał z utęsknieniem: — Ishkala! Z sercem w gardle czekał na odzew. Za każdym razem, gdy się tu znajdował, zdawał sobie sprawę, że w odpowiedzi na wołanie zamiast jego bogdanki może zjawić się uzbrojony wartownik. — Manzur?

W drzwiach obok marmurowej kraty dla pnączy pojawiła się drobna postać w obszernej sukni. Młodzieniec porwał ją w ramiona. — Moja pani, kochana, jak tęskniłem za tobą… — Manzur! — dziewczyna odsunęła się od niego stanowczo. — Znowu szlajałeś się ze swoimi koleżkami! Śmierdzisz, jakbyś spał w beczce z winem! — Piję, by zapomnieć, kochana, by myśli o tobie nie przepełniały mi głowy, gdy honor zmusi mnie do wyciągnięcia miecza… — Przestać bredzić — jęknęła dziewczyna. — Zdarzyło się coś okropnego! Manzur otrzeźwiał. — Zaręczono cię? — Coś równie złego. Na dwór przybył dzisiaj ten straszny turański czarnoksiężnik. Jak zwykle schowałam się za tronem, by słyszeć, o czym mowa. Będzie wojna! — Wojna?! — w głowie młodzieńca zawirowały wizje chwały. — Czarownik Khondemir twierdzi, że potrafi jej zapobiec. — Jaka szkoda — stwierdził ponuro Manzur. — Zamierza wyprawić się w głąb stepu i rzucić tam jakieś straszne czary, by pognębić koczowników. — Przez czarnoksiężników wojny przestały być honorowe — stwierdził z rozdrażnieniem młody poeta. — To jeszcze nie wszystko. Khondemir twierdzi, że do tych czarów potrzebuje mnie! — Ciebie? Wytłumacz mi to wszystko od początku. Ishkala powtórzyła dokładnie to, co podsłuchała ze swojej kryjówki. — Dziś wieczorem odwiedził mnie zarządca pałacu, by przekazać mi, że mam przygotować się do dalekiej podróży. Mają nas eskortować Czerwone Orły. Czarnoksiężnik twierdzi, że nie stanie się mi krzywda, ale nie jestem tak naiwna jak mój ojciec. Wiem, że Turańczyk szykuje coś złego przeciw Sogarii! — Nie dopuszczę do tego! — przysiągł Manzur. — Zażądam posłuchania u księcia. — Nie przedostaniesz się nawet przez pałacową bramę, kochany — odparła dziewczyna. — Muszę okazać posłuszeństwo ojcu, nawet jeśli zachowuje się głupio. — Nie pozwolę ci na to. Odkąd poczułem zew twego serca, zmuszający mnie do wspięcia się po tym oto murze, by spotkać swe przeznaczenie… Jakiś czas rozprawiał w tym stylu. Prawda wyglądała tak, iż kilka tygodni wcześniej wracał tędy z przyjaciółmi z kolejnej libacji, ci zaś uparli się, że Manzur nie zdoła wspiąć się po pałacowym murze. Młodzieniec przyjął wyzwanie i wdrapał się na szczyt muru. Odwracając się, by wykonać ukłon, stracił równowagę i runął prosto w krzew wonnego kwiecia na dziedzińcu. Kiedy świat przestał zataczać wokół niego kręgi, ujrzał nad sobą zjawiskową istotę, piękną ponad jego najśmielsze wyobrażenia. Do tej pory jednak Manzur zdążył zapomnieć o bardziej ambarasujących szczegółach tego wydarzenia i wierzył w wersję, którą przed chwilą przedstawił. — Musisz już iść — powiedziała Ishkala. — Eunuchowie wkrótce zrobią obchód. Musisz o mnie zapomnieć. Jeśli wrócę z tej wyprawy, bardzo dobrze. Jeśli nie, znajdziesz sobie inną ukochaną — jej ostatnie słowa przerwał szloch. — Coś wymyślę, kochana — odparł Manzur. — Jeszcze nie wiem co, ale znajdę sposób, by być z tobą. Oderwali się od siebie, słysząc ludzi i szczęk metalu. Zbliżali się wartownicy. Pocałowawszy dziewczynę na pożegnanie, Manzur podbiegł do muru i wzgardziwszy drzewem, po którym zwykle się wspinał, skorzystał z mniej romantycznej, ogrodniczej drabiny. Znalazłszy się po drugiej stronie, zaczął z przygnębieniem krążyć po parku przylegającym do pałacu. Jakie starania powinien podjąć, by znaleźć się u boku ukochanej? Zastanawiał się,

czy nie podążyć do rezydencji Khondemira i wyzwać maga na pojedynek, lecz zrezygnował z tego planu. Pozbawiony honoru czarnoksiężnik na pewno skorzystałby z nieuczciwej przewagi, jaką dawała mu znajomość magii. Utkwiwszy wzrok w pięknym sierpie miesiąca, wyglądającego spomiędzy dwóch drzew przyprawowych, Manzur wpadł na pomysł ułożenia poematu dla Ishkali, w którym porównałby jej urodę do księżyca. Sądził, że to oryginalny pomysł. Obudził się rano z pękającą głową i wrażeniem, że leży na dnie morza. Usiadłszy, zauważył paru obojętnych, przystrzygających krzewy ogrodników. Spróbował przypomnieć sobie wydarzenia ubiegłej nocy. Najpierw ktoś próbował skrytykować jego poezję. Później… Ishkala! W okamgnieniu przypomniał sobie wszystko, co mówiła. Musiał coś zrobić. Dźwignął się chwiejnie na nogi i niepewnym krokiem opuścił park. Dotarłszy do rynku, zorientował się, że panuje na nim niepospolite ożywienie. Ludzie biegali tędy i owędy, urzędnicy głosili coś z namaszczeniem, uzbrojeni żołnierze maszerowali w tę i z powrotem. Miasto przygotowywało się do wojny. Kiedykolwiek indziej Manzur rzuciłby się w wir wydarzeń. Marzył o czymś takim od lat, jednak obecnie jego myśli zaprzątała wyłącznie Ishkala i czekający ją okropny los. Widok małego oddziału jazdy natchnął Manzura wspaniałą myślą. Nie fatygując się powrotem do domu, by doprowadzić do porządku swój wygląd, pośpieszył ku południowej bramie miejskiej. Tuż za nią znajdowały się baraki i stajnie miejskiego garnizonu. Kilka pytań, skierowanych do obecnych tu żołnierzy, pozwoliło Manzurowi trafić na obszerny plac parad, na którym kilka oddziałów ćwiczyło musztrę z precyzją świadczącą o wieloletniej zaprawie. Po kiwających się szkarłatnych pióropuszach hełmów Manzur poznał, że są to osławione Czerwone Orły, elitarny oddział książęcej jazdy. Wypatrzywszy przyglądającego się musztrze mężczyznę, młodzieniec skierował ku niemu kroki. — Jestem Manzur Alyasha, panie. Chcę wstąpić do Czerwonych Orłów. Osłonięte brodą usta oficera wygięły się w pobłażliwym uśmiechu. — Wielu ludzi chce się zaciągnąć teraz, gdy miasto stoi w obliczu wojny. Czy istnieje jakiś powód, dla którego miałbym przyjąć cię do najlepszego oddziału jazdy w Sogarii? Sądząc po stanie twojego stroju, podejrzewam, że żaden szlachcic nie zechce za ciebie poręczyć. — Nie mam znajomości na dworze — przyznał Manzur — ale jestem doskonałym szermierzem. Wyszarpnął szablę z pochwy i wykonał olśniewającą paradę. — Ślicznie, nie powiem — ocenił oficer. — Widzę, że długo i pilnie ćwiczyłeś szermierkę, lecz konnica nie używa tak lekkiego oręża. Potrafisz utrzymać broń godną prawdziwego mężczyzny? Wyciągnął swoją szablę i podał ją Manzurowi. Ostrze było dłuższe, szersze i bardziej zakrzywione niż klinga młodzieńca. Szabla ta miała niezbędny jeźdźcowi większy zasięg i była wystarczająco ciężka, by rozłupać zbroję. Manzur podziękował bogom, że stary Nakszef nauczył go posługiwać się wojskowym uzbrojeniem. Chłopak wykonał serię ciosów odpowiednich dla ciężkiej szabli — prostszych i bardziej siłowych niż parady przeznaczone dla lżejszej broni. — Ładnie, ale czy umiesz jeździć konno? — zapytał oficer. — Umiem — stwierdził z pewnością siebie Manzur. Nie miał kłopotów z utrzymaniem się w siodle, jednak nie posiadł umiejętności wymaganych od biegłego kawalerzysty. — Zatem ruszaj do koszar, gdzie zbierają się ochotnicy. Formowany jest nowy oddział. Jeśli się pośpieszysz, może jeszcze dostaniesz konia. — Nie — uparł się Manzur. — To muszą być Czerwone Orły. — Młody człowieku, nie spodziewasz się chyba, że wystarczy poprosić, by przyjęto cię do Czerwonych Orłów. Wielu doświadczonych wojowników latami ubiega się o ten zaszczyt.

Przyjmowani są wyłącznie najlepsi. Wstąp do jakiegoś innego pułku, a za kilka lat, kiedy zyskasz nieco wprawy, zgłoś się do mnie ponownie. Pogrążony w rozpaczy Manzur odszedł. Musiał znaleźć jakiś inny sposób podążenia za Ishkalą na Step Głodu. ROZDZIAŁ 5 Gdy słońce zniżyło się, mężczyznom przykutym do palików przyniesiono jedzenie. Niewolnik postawił miedzy Conanem a Rustufem talerz i dzban. Obydwaj więźniowie łapczywie rzucili się na strawę. Dostali dobrej jakości chleb i ser, jednak najbardziej ucieszyli się jeszcze parującym pieczonym mięsem. — Przynajmniej żarcie jest tu lepsze niż w dole — powiedział Rustuf z pełnymi ustami. Conan zatopił zęby w połać z większym umiarkowaniem. Był to pierwszy przyzwoity posiłek, jaki miał okazję zjeść od wielu dni. — Jak na skazanych na stracenie, nieźle nas karmią — orzekł. — Nie przeszarżuj jednak. Nikt nie walczy dobrze z pełnych brzuchem — upił z dzbana trochę przyzwoitego, rozwodnionego wina. — Masz rację — powiedział Rustuf przełykając baraninę. — Ale nasi towarzysze nie mają takich skrupułów. Pozostali więźniowie rzucali się na jedzenie jak wygłodniałe szakale, wykłócając się o najlepsze sztuki mięsa i okładając pięściami, jeśli tylko mogli się dosięgnąć. Na widok ich braku umiaru Conan prychnął z pogardą. Gdy kończyli jeść, w towarzystwie przełożonego nadzorców niewolników przybył do nich gość. Była to kobieta, ubrana w tak obszerne szaty i szale, że widać było tylko jej twarz. Zaczęła przyglądać się więźniom jak kupiec na targu bydła. Mężczyźni po kolei wstawali, by poddać się jej oględzinom. Gdy dotarła do Conana, Cymmerianin nie podniósł się z ziemi. — Ty! — wrzasnął nadzorca niewolników. — Stań przed moją panią! Conan otarł okruchy z kącików ust. — Jest głuchy, czy nie rozumie naszego języka? — zapytała kobieta. — Rozumie, ale to bezczelny gbur — odpowiedział nadzorca. — Dzisiaj po południu dał szkołę kilku moim strażnikom. Wojownik, który go schwytał, powiedział mi, że w więzach jest dumniejszy niż większość ludzi na wolności — trącił Conana zwiniętym biczem. — Wstawaj, bohaterze. Dzisiaj wieczorem będziesz miał dość okazji, by udowodnić swoją odwagę. Conan wstał i wyprostował się powoli. Kobieta powiodła po nim spojrzeniem, nie przeoczając niczego: długich nóg, szerokiej piersi, grubego karku ani ramion pokrytych węzłami potężnych mięśni. Okrążyła powoli Cymmerianina, notując w pamięci jego blizny i podziwiając harmonię jego olbrzymiego ciała. Zacisnąwszy mu dłoń na ramieniu, sprawdziła twardość mięśni, po czym uderzyła go w brzuch drobną dłonią w rękawiczce. Jej ręka odskoczyła, jakby uderzyła w pień drzewa. Na koniec zajrzała mu w oczy. — Umyty i przyzwoicie ogolony zapewne będzie jako tako wyglądać — powiedziała do nadzorcy niewolników i zwróciła się do Conana: — Czym walczysz, cudzoziemcze? — Jestem szermierzem, ale potrafię posługiwać się każdą bronią: toporem, lancą, maczugą, sztyletem. Jestem wojownikiem. — Może i jesteś, tak jak rozumieją te rzeczy w twojej ojczyźnie. Czy potrafisz walczyć gołymi rękami? — Jeszcze nie spotkałem lepszego od siebie — odparł, przyglądając się jej bez skrępowania. Widział tylko jej twarz, która należała do najpiękniejszych, jakie dane mu było oglądać. Lekki i pewny krok kobiety powiedział mu, że jej ciało musiało dorównywać piękności twarzy.

— Zabawny jesteś, rabie — powiedziała. — Dzisiaj wieczorem dostarczysz nam jeszcze więcej rozrywki — odwróciła się do nadzorcy niewolników. — Dajcie mu możność umycia się i ogolenia. Mój pan obejrzy go w pierwszej walce. Po tych słowach ruszyła na dalszy przegląd niewolników. Rustuf uśmiechnął się do Cymmerianina. — Zdążyłeś szybko zwrócić na siebie uwagę, Conanie. Czeka cię dzisiaj najdłuższa noc z nas wszystkich. Albo najkrótsza. W wielkim namiocie Bartatua wydawał ucztę dla nowo przybyłych sprzymierzeńców. W obozowisku zjawiło się tego dnia dwóch wodzów ze swoimi wojownikami i zgrają niewolników, których zapędzono do dołu. Bartatua kazał podać kaganom rarytasy, do których nie przywykli: sprowadzane z zagranicy wina i przyprawy, mięso ptactwa, które nie występowało na stepie, a nawet wyhodowane w bukroszańskich stawach ryby, które, wciąż żywe, przywieźli w bukłakach kurierzy. Dla planów Bartatui było istotne, by ascetyczni do tej pory kaganowie nabrali chętki na egzotyczne rozkosze cywilizacji. — Opinia o twojej gościnności nie była przesadzona, wodzu Ashkuzów — powiedział kagan o obliczu przypominającym wyprawioną skórę, przyglądający się zwężonymi oczami tuzinowi Vendhianek, odzianych wyłącznie w klejnoty. Tancerki wyginały się w jednym z lubieżnych tańców, z których słynął ich kraj. — Dzielenie się z przyjaciółmi wszystkim, co posiadam, jest dla mnie przyjemnością — odparł Bartatua. — Jeśli zauważycie tu coś, co wam odpowiada, powiedzcie tylko, a będzie wasze. Pragniecie dostać na noc pobytu jedną z tancerek? Wybierajcie bez skrępowania. Dobrała je i wyszkoliła moja nałożnica, którą zdobyłem zabijając Kuczlugę. Nie szkodziło przypomnieć, że własnoręcznie uśmiercił wielkiego wodza na oczach jego ludu. — Twoja szczodrość cieszy się wielką sławą — powiedział drugi, nieco młodszy wódz. — Ciekawi nas twój plan podbicia Sogarii, ale jeszcze bardziej chcielibyśmy dowiedzieć się, po co potrzeba ci tak wielu niewolników. Raczysz nam to wyjaśnić? — Powiadam, że zawsze z łatwością pokonujemy mieszczuchów, ponieważ poruszamy się po stepie szybko jak wiatr — rzekł wódz o ogorzałej twarzy. — Ociężałe armie ruszają za nami, a my napadamy na nie z tyłu i znikamy, nim dojdzie do bitwy. Dzięki szybkości i naszym niezrównanym łukom jesteśmy panami równin. Zabranie ze sobą niewolników będzie oznaczać dla nas zwolnienie tempa marszu, a przez to utratę części naszej przewagi. — Postaram się wam to wyjaśnić, jeśli raczycie mnie wysłuchać — odpowiedział kagan Ashkuzów. Bartatua był wyższy od przeciętnych przedstawicieli swojego ludu. Delikatne palce i wspaniała muskulatura barków świadczyły, iż jest doskonałym łucznikiem. Pochodził z plemienia krążącego po zachodniej połaci hyrkańskiego stepu, co potwierdzały zielone oczy i kasztanowate włosy, splecione w mnóstwo warkoczyków. W jego rysach było coś wschodniego, ale mimo wystawiania się na działanie wiatru i słońca, cera Bartatui pozostała jasna. Policzki wodza zdobiły wytatuowane spirale, przydające jego obliczu wyraz dzikiej mocy. Chociaż nie miał trzydziestu lat i był bardzo młody jak na kagana tak znacznej hordy, siła jego osobowości i aura władczości świadczyły, iż jest urodzonym władcą. Bartatua upił łyk wina i przystąpił do wyjaśnień: — Naszą wyprawę zaczniemy za kilka dni. Niewolnicy nie będą nam potrzebni, dopóki nie rozpoczniemy prac oblężniczych, dlatego też będą wędrować oddzielnie. Wyślemy ich przodem, razem z niewielkimi siłami dla utrzymania porządku. Kilka dni później wyruszą hordy jeźdźców razem ze swymi wodzami. Wyprzedzą niewolników, nim ci wkroczą na ziemie Sogarii. — Dwaj wodzowie pokiwali głowami na znak, że pojmują zamysł Bartatui. — Pierwsza część naszych działań będzie przypominać dotychczasowe wyprawy przeciw miastom — kontynuował kagan. — Duża liczba małych oddziałów uderzy równocześnie na

wysunięte forty, wioski i tak dalej. Naszym celem będzie sianie zamętu i spustoszenia. Ważne jest jednak, by mordować wówczas jak najmniej ludzi. Nie więcej, niż okaże się niezbędne. — Dlaczegóż to? — zapytał starszy wódz. Masakrowanie pokonanych, których, po odebraniu im ich własności, traktowano jak rzeźne zwierzęta, było pradawnym hyrkańskim zwyczajem. — Ponieważ żywi będą dla nas użyteczniejsi. Gdy tylko zdadzą sobie sprawę, że ich domy nie są bezpieczne, zaczną uciekać w jednym kierunku… — Prosto do Sogarii! — rzekł młodszy wódz. — Właśnie, druhu — powiedział Bartatua z zadowoleniem. — Będziemy gnać ich przed sobą jak owce, oni zaś stłoczą się w Sogarii, aż miasto spęcznieje jak nadmuchany pęcherz. Uchodźcy będą wyjadać zapasy, walczyć o miejsca do spania i wzbudzać nienawiść stałych mieszkańców. Każda grupa uciekających chłopów ułatwi nam zadanie. — Wkrótce nawet mieszczuchy pojmą, że przyjmowanie tylu bezużytecznych gąb do nakarmienia jest głupotą i zamkną przed nimi bramy — powiedział starszy wódz. — Tych, którzy pozostaną za miejskimi murami, pozbędziemy się bez trudu. — Bartatua wykonał lekceważący gest. — Niektórych zapędzimy do robót oblężniczych. Gdy pognamy do miasta ludność z całej okolicy, horda zbierze się znów i otoczy miasto. Do tej pory przybędą niewolnicy i będzie można zacząć oblężenie. — Mądry plan — orzekł starszy kagan. — Możesz liczyć na wsparcie mojej hordy. Młodszy wódz wyraził swoje poparcie z jeszcze większym zapałem. Bartatua poczuł głęboką satysfakcję. Jego plany sięgały o wiele dalej niż zdobycie samotnego miasta, lecz na razie nie chciał obciążać głów prostych wodzów niczym więcej. Potrzebował kilku miesięcy przewodzenia zjednoczonym plemionom, by ugruntować swoją pozycję wodza wszystkich hord — ushikagana. Gdy tylko koczownicy posmakują łupów, sami zaczną domagać się od Bartatui, by poprowadził ich ku większym podbojom i jeszcze bogatszym zdobyczom. Do tego czasu osiągnie wiele więcej czynami niż słowami. Ambicje Bartatui były bowiem o wiele większe niż zachcianki podejmowanych przez niego wodzów. Większe niż mógłby wyobrazić sobie ktokolwiek z gości obecnych w jego namiocie. Jako chłopiec nasłuchał się opowieści wędrowców o dalekich krainach i ich wielkich miastach. Biorąc udział w wyprawach na rubieże tych krain, zrozumiał, jak miękka, powolna i źle zorganizowana jest cywilizowana władza. Zamierzał ni mniej, ni więcej, tylko podbić wszystkie te ziemie i przywłaszczyć sobie ich bogactwa. Planował najpierw podbić Khitaj, potem zmysłową Vendhię, a jeszcze później być może Turan i ociekające bogactwem królestwa Zachodu, czarodziejską Stygię i krainy położone na południe od niej. Słyszał, że zamieszkują je czarni ludzie i słonie większe od vendhiańskich. Był przekonany, że nic nie powstrzyma hord konnych łuczników, gdy tylko znajdą się pod władzą jednego człowieka. Zdołał już tego dokonać dzięki sile swej osobowości i wrodzonej inteligenci oraz słuchając rad pięknej, absolutnie niemoralnej nałożnicy, Lakhme. Spora część planu zdobycia Sogarii była jej autorstwa, podobnie jak myśl opanowania szlaków karawan między Wschodem i Zachodem. Bartatua zamierzał zawładnąć całym światem, lecz szybko pojął zalety sprawowania kontroli nad przepływem towarów i wieści miedzy wielkimi państwami. Dzięki temu byłby w stanie siać grozę lub napawać fałszywym spokojem królestwa leżące na końcach handlowych traktów. Wrócił myślami do teraźniejszości, zostawiając marzenia na przyszłość. Obecnie musiał utwierdzić przymierze z dwoma kaganami. — Czeka nas dzisiaj dobra rozrywka — oświadczył. — Wybrałem najbardziej buntowniczych niewolników, którzy na dodatek wyśmienicie władają bronią. Będą bić się ze sobą dla waszej zabawy oraz po to, byście mogli zobaczyć, jak zwykli walczyć nasi nieprzyjaciele.

Jego oświadczenie przywitała radosna wrzawa. Niewolnicy wnieśli skrzynie wyładowane mnóstwem rozmaitej broni. Vendhiańskie tancerki oddaliły się obsypywane deszczem monet. Zwinięto barwne dywany, odkrywając gołą ziemię. Zapanowała cisza. — Wprowadźcie pierwszą parę — rozkazał Bartatua. Wciągnięto dwóch skutych łańcuchami mężczyzn. Jednym z nich był gbur, z którym Conan starał się nawiązać rozmowę po przybyciu do zagrody dla walczących. — Pamiętam tego — powiedział Bartatua. — Zwyciężył w ostatniej walce kilka dni temu. Ale ciebie nie znam. Kim jesteś, rabie? — Nazywam się Conan z Cymmerii. Jestem wojownikiem, nie rabem. Złożywszy ręce na masywnej piersi, barbarzyńca popatrzył na wodza spod nachmurzonych brwi. Ogolił się i umył. Skóra, którą kazano mu natrzeć oliwą, błyszczała w świetle pochodni. — Tak powiadasz? Masz jednak na szyi obrożę, co czyni cię moim niewolnikiem. — Nie — odparł Conan. — Obroża czyni mnie tylko twoim więźniem. To wielka różnica. W jego pozie i wulkanicznych błyskach niebieskich oczu nie było nic uległego. — Ma ostry język — stwierdził jeden z wojowników, wyciągając sztylet. — Pozwól, że mu go utnę, kaganie. — Lepiej ucinaj sobie tym kozikiem kawałki pieczeni, wojowniku. — Conan obrzucił Hyrkańczyka przygważdżającym spojrzeniem. — Dlaczegóż miałbym to robić, rabie? — zapytał szyderczo mężczyzna. — Bo jeśli spróbujesz użyć go przeciwko mnie, zmuszę cię, byś go zjadł — odparł Conan. Namiot zatrząsł się od chóralnego śmiechu. Wojownik chciał już rzucić się na Cymmerianina, ale powstrzymał go gest Bartatui. — Dość! — rzekł kagan. — Wolny człowiek nie może walczyć z rabem jak równy z równym. Ubawiłeś mnie, Cymmerianinie, ale nadszedł czas sprawdzić, czy zdolny jesteś do czegoś więcej poza przechwałkami. Zaledwie przebrzmiały te słowa, zwalisty mieszkaniec Wschodu zaatakował. Wyrzucił w górę stopę z szybkością zdumiewającą jak na człowieka jego postury. Mierzył w twarz Conana. Zwrócony wciąż ku Bartatui Cymmerianin ledwie zdążył zauważyć ruch przeciwnika. Każdy inny zginąłby na miejscu, z karkiem przetrąconym potężnym kopniakiem, jednak mięśnie i nerwy Cymmerianina zareagowały instynktownie. Gdy zrogowaciała stopa przecinała powietrze tam, gdzie przed chwilą znajdowała się głowa Conana, ten był już trzy kroki dalej. Pierwszy cios wschodniego wojownika przeszedł w następny, jakby ciągle był to ten sam ruch. W chwili gdy stopa, która zaczęła atak, dotknęła ziemi, atakujący wykorzystał ją jako oś obrotu i drugą nogą wymierzył kopnięcie w brzuch Cymmerianina. Conan odtrącił ją w bok otwartą dłonią. Przeciwnik zatoczył się, przez co Cymmerianin znalazł się poza zasięgiem jego ciosów. Podstępny atak i wyśmienitą obronę nagrodziły głośne okrzyki. Cymmerianin nie spuszczał oczu z przeciwnika, który znieruchomiał z wysuniętą przed siebie stopą i pięściami zaciśniętymi na wysokości pasa. Conan zorientował się, że wschodni wojownik stosuje wyrafinowaną sztukę walki bez broni i że przywykł do uśmiercania wrogów w ten sposób. Barbarzyńca z Północy nie potrzebował wyszukanych sposobów walki, z bronią czy bez. Wyćwiczone techniki walki sprawiały, że człowiek myślał w kategoriach stałych, powtarzalnych sytuacji, tracąc możliwość zaskakiwania. Cymmerianin wolał polegać na własnej sile, szybkości i refleksie. — Chodź, cudzoziemcze — wabił go szyderczo przeciwnik. — Spotkaj śmierć z rąk Tsongkhi. Tymi rękami i stopami zabiłem setki ludzi. Nie obawiaj się, sprawię, że nie będziesz cierpiał. Conan uśmiechnął się ironicznie. Przeciwnik spodziewał się, że pokona go w pierwszym ataku, teraz zaś starał się przechwałkami podreperować nadszarpniętą odwagę. — Nie zamierzam cierpieć — odrzekł. — Pokaż mi jeszcze kilka figur twojego tańca.

Dławiąc się z gniewu, Tsongkha zaatakował ponownie. Pozorując kopnięcie w kolano przeciwnika, uderzył prawą dłonią prosto w twarz Cymmerianina, rozstawiając szeroko palce, by wydłubać mu oczy. Chociaż atak był szybki, Conan okazał się jeszcze szybszy. Chwycił rękę Tsongkhi za nadgarstek, zatrzymując ją o cal przed swoimi oczami, po czym potężnym szarpnięciem wykręcił ramię przeciwnika. Twarz Tsongkhi wykrzywiła się w grymasie bólu, gdy trzasnęły kości i ścięgna. Zadał cios drugą ręką prosto w górę, mierząc w podstawę nosa Conana, jednak Cymmerianin odtrącił ją i rąbnął wschodniego wojownika łokciem w skroń. Tsongkha runął na ziemię. Wkroczyli niewolnicy, by wynieść z namiotu bezwładne ciało. Conan przyglądał się temu ze spokojem. Nawet się nie zadyszał. Pojedynek nagrodziły rzadkie pochwały, gdyż mało kto z obecnych znał się na zawiłościach walki wręcz. Hyrkańczycy, posługujący się bronią niemalże od urodzenia, uważali takie zajęcia za dobre dla chłopców. — Następna walka z bronią, kaganie! — zawołał wódz, którego twarz była pokryta tatuażem wyobrażającym smoka. — Oczywiście — odparł Bartatua. Popatrzył na Conana i zachęcającym gestem wskazał na zastawiony jadłem i winem niski stolik przed sobą. — Doskonała walka, Cymmerianinie. Proszę, nabierz sił przed kolejną. — Po co? Czy wyglądam na zmęczonego? — Jeszcze nigdy nie widziałem kogoś równie bezczelnego! — Bartatua poklepał się po udzie z wielkim rozbawieniem. — Dostarczasz nam rzadkiej rozrywki. Jaka jest twoja ulubiona broń? — Miecz. Conan spojrzał ku skrzyniom z bronią szukając takiej, która by mu odpowiadała. — W takim razie będziesz walczył lancą! — orzekł Bartatua. Hyrkańczycy przywitali żart wodza hucznym śmiechem. Conan wzruszył ramionami. — Wszystko mi jedno. Wybrał zgrabną vendhiańską lancę. Wykonana z twardego jesionu, miała mniej więcej cztery łokcie długości. Na jednym końcu znajdował się szpic długi na półtorej piędzi, drugi zaś wzmocniono stalowym okuciem. Conan od najwcześniejszej młodości miał do czynienia z włóczniami, lecz lanca nie była wygodną bronią. W ograniczonej przestrzeni namiotu nie był zdolny w pełni wykorzystać jej zalet. Kolejnym wojownikiem, którego wprowadzono, okazał się szczupły i posępny Turańczyk. — Wybierz sobie broń — rozkazał Bartatua. Mężczyzna pogrzebał w skrzyniach i wybrał długą szablę oraz niewielką okrągłą tarczę, wypukłą i nabitą czterema sterczącymi ćwiekami. — Zaczynajcie! — rzekł kagan. Turańczyk pochylił się i zbliżył do Conana, wysuwając tarczę daleko przed siebie. Gdyby Conan był uzbrojony w miecz, przeciwnik trzymałby tarczę wyżej, ponieważ wówczas największym zagrożeniem byłoby cięcie w nie osłoniętą głowę, lecz Turańczyk dobrze wiedział, że podstawowym celem dla lancy jest tułów. Conan wyprowadził pchnięcie, mierzone w gardło. Było to sprytne posunięcie, jednak Turańczyk odbił cios skrajem tarczy i prawie równocześnie odpowiedział ciosem w wysunięte udo Cymmerianina. Conan musiał zaprzestać ataku i szybko odskoczył, przeklinając otoczenie, w którym przyszło mu walczyć. W rękach doświadczonego wojownika lanca była poręcznym, śmiercionośnym narzędziem, lecz tylko w wypadku, gdy było na to dość miejsca. Poza tym nadawała się przede wszystkim do walki w zwartym szyku. Przeciw zdyscyplinowanemu oddziałowi włóczników nawet oddział najlepszej jazdy mógł się okazać bezradny. Na niekorzyść Conana działało również to, że jego przeciwnik posługiwał się dwoma sztukami uzbrojenia — szablą i tarczą. Turańczyk podczas pierwszego starcia okazał, że potrafi jedną ręką odeprzeć atak, a drugą go wyprowadzić.

Przeciwnik Conana zaatakował ponownie, tnąc nisko w nogi i równocześnie trzymając tarczę na tej samej wysokości co poprzednio. Był pewny siebie, gdyż wiedział, że broń Cymmerianina nie nadaje się do atakowania głowy. Conan musiał ustępować pola, lecz postanowił wyprowadzić rywala z błędnego przekonania, iż nie można mu zgruchotać czaszki. Uchwyciwszy lancę w połowie drzewca, Conan dźgnął w dół, jak gdyby chciał przygwoździć stopę Turańczyka do ziemi. Gdy przeciwnik opuścił tarczę, by chronić kończynę, barbarzyńca wymierzył mu cios okutym drzewcem w skroń. Turańczyk uniknął ciosu jedynie dlatego, że w popłochu zasłonił się tarczą. Ruszywszy znów do walki, obydwaj mężczyźni zachowywali się ostrożniej. Wiedzieli już, na co ich stać i każdy zdawał sobie sprawę, że ma do czynienia ze sprytnym i doświadczonym przeciwnikiem. Conan wiedział coś jeszcze: musiał nie tylko przeżyć, lecz również zrobić wrażenie na Bartatui. Zapowiadała się długa walka, i chociaż nie miał wątpliwości, że w końcu wygra, musiał również pamiętać o publiczności. Grupę doświadczonych wojowników z Vanaheimu, Koth czy Aąuilonii zachwyciłby pojedynek dwóch mężczyzn z nie dopasowaną bronią, wyszukujących swoje silne i słabe strony, i ostrożnie dążących do rozstrzygnięcia walki. Conan podejrzewał jednak, że zebranym koczownikom takie widowisko może się szybko znudzić, a na to nie mógł sobie pozwolić. Należało zmienić taktykę. Jak dotąd, główna przewaga przeciwnika polegała na posługiwaniu się bronią zarówno zaczepną, jak i obronną. Conan miał na to odpowiedź. Gdy Turańczyk wyprowadził chytry atak zza skraju tarczy, Cymmerianin cofnął się jakby zaskoczony jego manewrem, po czym włożył lancę w usta i zacisnął silnie szczęki, przegryzając ją w pół. — Poddaje się! — zakrzyknął ktoś z niesmakiem. — Niszczy swoją broń i zdaje się na łaskę przeciwnika. Dobić go! Lecz Conan nie zamierzał bynajmniej się poddawać. W lewej dłoni została mu połowa lancy z grotem, w prawej część ze stalowym okuciem. W rezultacie miał lekką pałkę oraz dobrą do dźgania krótką włócznię — ulubiony oręż niektórych kushyckich plemion. Dolną połowę włóczni trudno byłoby nazwać maczugą, lecz nadawała się do rozwalenia czaszki człowiekowi z obnażoną głową. Cymmerianin błyskawicznie doskoczył do Turańczyka i zadał pchniecie pod tarczę. Gdy przeciwnik opuścił ją, Conan zamierzył się pałką w jego głowę. W ostatniej chwili musiał użyć dolnej połówki lancy do zasłonięcia się przed ciosem szabli, lecz Turańczyk wyraźnie stracił opanowanie. Cymmerianin zyskał przewagę, ponieważ obydwie połówki lancy były równie przydatne do obrony, jak i do ataku. Turańczyk pojął, że musi szybko pokonać przeciwnika. Hyrkańczykom mogło się wydawać, że ich siły są wyrównane, lecz Turańczyk, będąc doświadczonym wojownikiem, nie żywił takich złudzeń. Zdawał sobie sprawę, że napotkał w Cymmerianinie wyjątkowo groźnego rywala. Jedyną szansą było szybkie zrobienie użytku z tarczy i szabli. Zaatakował z mrożącym krew w żyłach okrzykiem bojowym. Trzymając tarczę blisko ciała, spróbował rozszczepić ostrzem czaszkę Conana. Groziło mu niemal pewne przebicie grotem lancy wysuniętego do przodu uda, lecz było to ryzyko, do jakich wojownicy byli przyzwyczajeni. Conan niespodziewanie padł na ziemię i odtoczył się w bok. Nie mogąc powstrzymać rozpędu, Turańczyk się przewrócił. Nim zdążył dźwignąć się z ziemi, Cymmerianin stanął za jego plecami. Szybki cios okutej pałki sparaliżował łokieć przeciwnika. Szabla wypadła mu z dłoni. Kolejny cios w bark sprawił, że Turańczyk zgubił tarczę. Conan przetoczył przeciwnika na grzbiet i przyłożył mu grot do gardła. — Zabij go! — powiedział Bartatua, gdy ucichły wiwaty. Conan odjął grot od szyi przeciwnika i dał mu znak, by opuścił namiot. Gdy Turańczyk wyszedł, barbarzyńca odwrócił się do kagana Ashkuzów. — Po co?

— Po co? — zapytał z niedowierzaniem Bartatua, którego twarz spąsowiała za sprawą bezczelności Cymmerianina. — Jaki wojownik pozostawia przy życiu pokonanego przeciwnika? — Gdy ktoś mnie atakuje, chociaż go nie sprowokowałem, rzadko pozostawiam go przy życiu — odparł Conan, wrzucając do skrzyni najeżone drzazgami połówki lancy. — Dlaczego miałbym jednak zabijać wytrawnego szermierza, z którym biłem się tylko dlatego, że obaj jesteśmy więźniami wodza, który lubi oglądać walczących ludzi? Oszołomiony Bartatua nie odpowiedział. Cymmerianin podszedł do jego stołu i rzekł: — Pozwolę sobie skorzystać teraz z twojej wcześniejszej propozycji i wzmocnić się nieco. Ta walka była cięższa od poprzedniej. Nalał wina po wrąb kielicha i osuszył go, nie odrywając od warg, po czym wziął garść rodzynków i zaczął wrzucać je sobie po kolei do ust. Hyrkańczycy wpatrywali się w niego z osłupieniem, jak na powstałego z grobu nieboszczyka. W końcu Bartatua wybuchnął gromkim śmiechem. — Ten człowiek przechodzi wszelkie oczekiwania! Podobna bezczelność dopuszczalna jest wyłącznie u nadwornego błazna. Zgodzisz się nim zostać, Cymmerianinie? — Jestem wojownikiem — powtórzył Conan. — Daj mi się sprawdzić w tej roli, a wkrótce udowodnię ci swoją wartość. Błaznem jest ten, kto nie potrafi wykorzystać innych ludzi. Na kilka chwil zapanowało grobowe milczenie. — Bardzo dobrze, będziesz mógł się jeszcze sprawdzić — zgodził się w końcu Bartatua. — Co dalej, przyjaciele? — Powiada, że zna się na mieczu — powiedział starszy z gości kagana. — Niech to udowodni. Dajcie mu miecz i wystawcie przeciw niemu drugiego szermierza. — Niech tak będzie! — zawołał Bartatua. — Wybierz sobie miecz, cudzoziemcze. Conan usłuchał. W skrzyniach było wiele mieczy, pochodzących z rozmaitych krajów. Cymmerianin wolałby proste zachodnie ostrze, lecz wszystkie, które tu widział, były wschodniej roboty. W końcu znalazł vendhiańską broń o prostym ostrzu. Głownia była zbyt krótka dla jego wielkiej dłoni, lecz zdołał ją pewnie uchwycić, przełożywszy palec przez jelec. Ostrze, chociaż szerokie, okazało się lekkie i kiepsko wyważone. Nie wybrałby takiego miecza do boju, jednak była to broń wystarczająca do walki z przeciwnikiem pozbawionym zbroi. — Wprowadźcie następnego! — zawołał Bartatua. Okazało się, że przyszła kolej Rustufa. Żaden z więźniów nie tracił czasu na przekleństwa ani protesty. Rustuf podszedł do skrzyń i wybrał lekko zakrzywiony iranistański miecz o pojedynczym ostrzu z płaską owalną gardą, którego długą rękojeść można było trzymać w jednej lub dwu rękach. — Zaczynajcie — zarządził Bartatua. Obydwaj więźniowie stanęli twarzą do siebie. Rustuf przystąpił od razu do kombinowanego ataku, zadając wysokie, niskie i pośrednie cięcia. Conan zastawiał się skutecznie, odpowiadając pchnięciami. Rustuf cofnął się, by zyskać miejsce, parując je częścią ostrza najbliższą dłoni. Conan zbliżył się wielkimi krokami do Kozaka i wyprowadził atak mierzony w jego głowę. Rustuf wykonał skuteczną zastawę i odpowiedział gradem ciosów w pas Cymmerianina. Conan zaczął rytmicznie ciąć wysoko i zastawiać się nisko, lecz Rustuf zadał jeszcze niższe cięcie w kolano i udało mu się zadrasnąć przeciwnika. — Ha! — zawołał Kozak. — Nie jestem aż takim szczeniakiem jak poprzednich dwóch, co, Cymmerianinie? — Oszczędź tchu do walki, Kozaku! — odparł Conan. Obydwaj zabrali się do niej z ochotą. Przez długą chwilę szczękała stal obu przeciwników, okrążających się i cofających na tyle, na ile pozwalała ograniczona przestrzeń. W pewnym momencie Rustufowi udało się przyprzeć

Conana do stołu. Miecze skrzyżowały się tuż pod gardłem Cymmerianina. Nadludzkim wysiłkiem Conanowi udało się odepchnąć Kozaka i ostrza znów zaczęły migać jak języki walczących węży. Gromkie okrzyki zebranych w namiocie Hyrkańczyków sprawiły, że do środka zaczęli się tłoczyć inni wojownicy. Po wyjątkowo gwałtownej wymianie ciosów Rustuf odrzucił miecz, który został wyszczerbiony tak, iż przypominał piłę, i chwycił inny. — Gotuj się na śmierć, Cymmerianinie! — zawołał Rustuf, rzucając się do zaciekłego ataku. Conan został zepchnięty w tył, aż upadł na stół pomiędzy mięsiwa, owoce, chleb i kielichy z winem. Rustuf wskoczył i zaczął zadawać wściekłe cięcia, dążąc do zakończenia walki. Conan chwycił go za nadgarstek, wykręcił go tak, że broń przestała mierzyć w niego, pchnął Kozaka w głąb namiotu i skoczył za nim. Chwyciwszy własny miecz w obie ręce, błyskawicznie przerzucił go przez głowę Rustufa i przycisnął mu ostrze do gardła. — Poddaj się, psie! — Tnij i niech cię diabli! — krzyknął Kozak. — Nigdy się nie poddaję! Conan odwrócił się do Bartatui. — Kaganie, proszę o pozwolenie oszczędzenia tego człowieka. To wyśmienity szermierz. Stanowiłby doskonały nabytek dla twojej armii. — Dobrze, daruj mu życie. Uniesiony widokiem porywającej walki Bartatua nie zwrócił uwagi, że Cymmerianin nie zniżył się do zapytania go o los dwóch poprzednich przeciwników. Hyrkańczycy przyklasnęli wspaniałomyślności kagana. Conan wyprostował się, ciężko dysząc. — Masz jeszcze jakichś przeciwników dla mnie? — Nie. Na dzisiaj wystarczy. Świetnie się spisałeś, Cymmerianinie. Nie jesteś już niewolnikiem ani więźniem. Mianuję cię pięćdziesiątnikiem w mojej hordzie. Odpowiada ci to? — Bardzo, mój panie — odrzekł Conan. Rozejrzawszy się po namiocie, stwierdził, że większość wojowników spogląda na niego niechętnie. Walka ich zachwyciła, było to jednak coś zupełnie innego niż mianowanie cudzoziemca na dowódcę równego im rangą. Conan zdawał sobie z tego dobrze sprawę. Bartatua był urodzonym wodzem i cenił najbardziej talent, jednak jego podwładni mieli inne zdanie. Byli przekonani, że żaden cudzoziemiec, bez względu na to, jak doświadczony w walce, nie dorównuje Hyrkańczykom. Conana czekało zadanie pilnego strzeżenia własnych pleców. — O co chciałbyś mnie prosić? — zapytał Bartatua. — Dostaniesz pod dostatkiem koni i broni. Czego jeszcze chcesz? — Dzięki za twą szczodrość, panie — odparł Conan zdając sobie sprawę, że sytuacja wymaga dyplomatycznego postępowania. — Chciałbym, by dwóch ostatnich przeciwników znalazło się pod moją komendą. — Jak sobie życzysz — odparł kagan. — Coś jeszcze? — Chciałbym, by jeden z hyrkańskich nauczycieli dawał mi lekcje łucznictwa. — Naprawdę? — zapytał ironicznie Bartatua. — Myślałem, że taki mistrz walki opanował posługiwanie się wszystkimi rodzajami broni. — Ja również, dopóki nie zobaczyłem, jak strzelacie — odparł Conan. — Widzicie? To nie żaden samochwał! — powiedział Bartatua. — To mistrz wielu sposobów walki, stosowanych przez naszych nieprzyjaciół, lecz wie, że jeśli chodzi o sztukę łucznictwa, musi nas prosić o naukę. Gdyby wszyscy moi ludzie byli tak uczciwi! Odejdź, Cymmerianinie. Porozmawiamy jutro. Conan ukłonił się uprzejmie i wyszedł z namiotu. Bartatua patrzył za nim z aprobatą. Zza kotary przedzielającej namiot kagana inna para pięknych, lecz bezlitosnych oczu obserwowała Cymmerianina z o wiele chłodniejszymi uczuciami. Na zewnątrz Conan odnalazł Rustufa i usiadł obok niego.

— Poszło, jak planowaliśmy — powiedział. — I to jak! — Kozak potarł obolałą szczękę. — Przez głupotę wystawiłem się na twój cios przy dwudziestej trzeciej fincie. Na Mitrę, naprawdę zobaczyłem gwiazdy! Ale gdybyś nie cofnął nogi przy ostatnim ataku, rozpłatałbym ci udo do kości. Było za późno, bym zdołał powstrzymać cios. — Udało się, więc nie zamartwiajmy się, co by było gdyby. Musieliśmy sprawiać wrażenie, że walczymy naprawdę. Zaciągnęliśmy się do armii i mamy szansę pokierować własnym losem. — Zgadza się — potwierdził Rustuf. — Miło będzie znów mieć pod sobą konia, miecz przy boku i cały step dla siebie. — Powiedziane, jak na prawdziwego Kozaka przystało — odparł Conan. W odróżnieniu od Hyrkańczyków, uwiązanych do stad i pastwisk, i rzadko odłączających się od swoich plemion, Kozacy zajmowali się wyłącznie łupiestwem. Jeśli któregoś z nich opanowała żądza wędrówki, ten często wyruszał samotnie na poszukiwanie przygód. Podszedł do nich masujący łokieć Turańczyk. — Czy to prawda, że chcesz, bym przyłączył się do ciebie w armii kagana? — Jeśli masz na to ochotę — odparł Conan. — Nie życzę sobie mieć za plecami niechętnych żołnierzy. — Myślisz, że wolałbym zostać w norze dla niewolników lub być przykutym do kołka i bić się dla uciechy tych psów? Jestem z tobą. Przyjmij moje podziękowania — wymienił z Conanem uścisk dłoni. — Nazywam się Fawd. Pojawił się sługa z kluczem, który zdjął im obroże z szyi. Wspólnie podążyli za nim do nowych kwater. ROZDZIAŁ 6 Conan obudził się rano w namiocie dzielonym z Rustufem i Fawdem. Okrągłą kopułę pomieszczenia podtrzymywała wewnętrzna więźba. Nie było lin czy kołków, mocujących namiot do ziemi, lecz powiadano, że mógł przetrwać najsroższą burzę. Odsunąwszy kotarę zasłaniającą wejście, Conan wyszedł na zewnątrz i ujrzał grupkę Hyrkańczyków, układających stertę broni i zbroi oraz wiążących do wbitego w ziemię palika trzy konie. — To dla ciebie i twoich towarzyszy — powiedział sługa. — Dostaniesz jeszcze dziewięć koni, a twoi ludzie po pięć. Zaprowadzę cię do namiotów waszej pięćdziesiątki, kiedy zechcesz je obejrzeć. Przyjrzawszy się wierzchowcom, Conan wybrał dla siebie największego i najsilniejszego. Siodła były prawie identyczne — ciężkie i grube, pozbawione przedniego i tylnego łęku. Za strzemiona służyły szerokie skórzane pętle. Conan nie mógł znaleźć odpowiedniej dla siebie zbroi, więc zakarbował sobie w pamięci, by odszukać Borię i odzyskać swoją kolczugę i hełm. Vendhiański miecz, którym walczył poprzedniego wieczora, znajdował się na stercie broni. Conan przypasał go razem ze sztyletem o szerokim ostrzu. Dostarczono im zapas ulubionych przez koczowników futer z obszernymi kołnierzami i nausznikami, lecz Cymmerianin nie zamierzał się w nie ubierać. Ku swojej radości znalazł parę miękkich butów z cholewami po kolana i z podwiniętymi w górę szpicami. Swoją garderobę uzupełnił o luźną bluzę z workowatymi rękawami. Wyzwolonym więźniom podarowano nawet trochę barbarzyńskiej biżuterii. Conan wybrał z niej parę szerokich srebrnych bransolet, na których wyryto ornament z walczących orłów. Zadowolony, że wreszcie wygląda jak oficer, a nie obszarpany więzień, przyjrzał się łukom. Przypadały po dwa na każdego. Cymmerianin wyciągnął jeden łuk z kołczanu i zaczął go oglądać. Nie napięty, miał kształt prawie idealnego wycinka koła i przypominał broń znanych

Conanowi narodów. Łucznicy Koth, Shemu i Turanu używali podobnej broni, lecz łuk, który miał w dłoniach, był prawie dwukrotnie grubszy i wydawał się o wiele silniejszy. Conana korciło, by zaraz go wypróbować, musiał jednak na razie załatwić inne sprawy. Wypatrzył linę podobną do tych, którymi go obezwładniono, i dołączył ją do swojego nowego ekwipunku. Była to kolejna broń, której tajemnice zamierzał zgłębić. Zawrócił do namiotu. — Wstawać, obiboki! Czeka nas robota! Jego dwóch towarzyszy wyłoniło się na zewnątrz, ziewając i przecierając oczy. — Zyskałeś na urodzie, odkąd cię ostatni raz widziałem! — zażartował Rustuf, którego oczy rozszerzyły się na widok Conana. Rozszerzyły się jeszcze bardziej, gdy zauważył oręż Cymmerianina. — A to co? Łup? Przecież jeszcze nie stoczyliśmy walki! — Ubierzcie się i uzbrójcie — powiedział Conan. — Chcę dokonać przeglądu mojego oddziału. — Już gada jak oficer — poskarżył się Rustuf, naciągając buty. Wybrał dla siebie grubo pikowany iranistański kaftan, na który naszyto niewielkie metalowe płytki. Sięgający powyżej uszu kołnierz kaftana chronił kark. Gdy Fawd wyszukał odpowiadający mu strój i broń, wszyscy trzej osiodłali wierzchowce. — Dobrze jest znów być wojownikiem — powiedział Rustuf tonem człowieka zadowolonego z życia. — Nie licz, że czeka cię lekki los — ostrzegł go Conan. — Hyrkańczycy myślą, że są panami tego świata, dlatego będą gardzić cudzoziemcami. Będziesz musiał każdego dnia na nowo udowadniać im swoją wartość. — Nie powinienem mieć z tym trudności — zauważył Rustuf. — To Kozacy są prawdziwymi panami stepu. Szybko nauczę hyrkańskich dzikusów tej prawdy. Wjechali za sługą do niewielkiej, wydzielonej części olbrzymiego obozowiska. Grupa mężczyzn wokół małego ogniska piła i rozmawiała. Nikt nie raczył podnieść wzroku na trzech obcych. — To twoja pięćdziesiątka, panie — powiedział sługa. — Jeszcze nie — mruknął Conan. — Ale będzie moja. Zsiadł z konia, wszedł między Hyrkańczyków i wrzasnął tak, że spłoszyły się konie w promieniu stu kroków: — Wstawać, kiedy jest wśród was dowódca!!! Hyrkańczycy z zaciekawieniem podnieśli wzrok. Jeden z nich dźwignął się i podszedł do Conana. — Dlaczego niby ma dowodzić nami cudzoziemiec? — Z dwóch powodów — odparł Cymmerianin. — Po pierwsze, jestem najsilniejszym, najmądrzejszym i najlepszym z was wojownikiem. Po drugie, znacznie ważniejsze; tak rozkazał wielki kagan. Jeżeli nie chcecie mnie słuchać, możecie próbować mnie zabić. Możliwe, że kilku z was nawet przeżyje, ale radziłbym im zabić również Bartatuę, ponieważ nie wydaje się mi, by kagan zwykł tolerować nieposłuszeństwo swoich poddanych. Hyrkańczyk cofnął się o krok. — Nie mieliśmy nic złego na myśli, panie — powiedział i odwrócił się do siedzących wokół ogniska towarzyszy. — Słyszeliście, co powiedział nasz dowódca. Wstawajcie. Mężczyźni wstali niespiesznie, nie okazując jednak zbędnej opieszałości. — Już lepiej. Słuchajcie mnie. Jestem Conan z Cymmerii. Walczyłem w wielu wojnach w armiach wielu narodów. Byłem prostym żołnierzem i wodzem, zajmowałem też każdy stopień miedzy tymi dwoma. Wiem, jak dowodzić ludźmi, i wiem, jak ludzie chcą, by nimi dowodzono. Możecie liczyć, że nie rozkażę wam robić czegoś, czego bym sam nie zrobił. Jestem sprawiedliwy, ale macie mnie słuchać. Dostajecie najlepszego dowódcę, jakiego kiedykolwiek mieliście. W zamian spodziewam się, że będziecie najlepszą pięćdziesiątką w hordzie kagana. Służcie mi ze wszystkich swoich sił i umiejętności, a zrobię dla was to samo. Przysięgam wam to na Croma, boga mojego ludu i Wiecznotrwałe Niebiosa.

Cymmerianin wykonał gest, który podpatrzył wśród ludzi Borii. Hyrkańczycy powtórzyli go. Conan ruszył wzdłuż linii wojowników, przyglądając się im. Stwierdził, że ich rysy i stroje świadczą, iż pochodzą z wielu plemion. Odniósł również wrażenie, że brakuje im solidarności. Odwrócił się do mężczyzny, który próbował zakwestionować jego dowodzenie. — Jak jesteście zorganizowani? — Przysłano nas tutaj ostatniej nocy, dowódco. Nie zostaliśmy jeszcze podzieleni na dziesiątki. Nazywam się Guyak, mam nosić godło pięćdziesiątki. Wskazał na oparty o namiot drąg z zatkniętą nań końską czaszką i rozłożystymi rogami jaka. Z obitych srebrną blachą rogów zwieszały się dwa karę końskie ogony. — Jeszcze dzisiaj popatrzę, jak jeździcie i strzelacie — rzekł Conan. — Podzielę was wtedy na dziesiątki, każda pod wodzą dziesiętników. Na razie macie iść do zagrody dla koni i oporządzić je. Od tej chwili nie życzę sobie, byście obijali się o tej porze. O brzasku, kiedy tylko zjecie, macie zajmować się końmi. Potem czas na ćwiczenie z bronią. Za godzinę urządzam przegląd wierzchowców. Chcę zobaczyć lśniącą sierść i biada temu, czyj koń będzie miał parchy czy suchy pysk. Hyrkańczycy pośpieszyli wypełnić jego rozkazy. Wyraźnie obraziło ich, że cudzoziemiec mówi im, jak dbać o konie, ale nie protestowali. — Wiesz, jak objąć dowodzenie, Conanie — powiedział Rustuf, gdy Hyrkańczycy się rozeszli. — Myślę, że solidnie pogonisz im kota. — Potrafisz dowodzić hyrkańską konnicą? — zapytał Fawda Conan. — Sądzę, że tak — odparł Turańczyk. — Dziesiętnicy dbają o to, by żołnierze znajdowali się na właściwym miejscu pola bitwy we właściwym czasie. Wypatrują sygnałów kagana i prowadzą swoich ludzi tam, gdzie się im każe. — Jak przekazywane są sygnały? — zapytał Conan. — Za dnia buńczukami, w nocy latarniami. — Hyrkańczycy walczą w nocy? — Rzadko, lecz często dokonują nocnych przemarszów, by łatwiej zaskoczyć nieprzyjaciela. W istocie te przemarsze to galop. Hyrkańczycy zmieniają konie w biegu. W czasie nocnych pogoni najważniejsze jest zachowanie porządku. Żołnierze ze służby sygnałowej jadą na przedzie z kolorowymi latarniami. — Hyrkańczykom nie brak śmiałości — przyznał niechętnie Rustuf. — Zobaczmy, jakie wierzchowce nam przydzielono — powiedział Conan. Gdy dojechali do zagród dla koni, stwierdzili, że kagan zaopatrzył ich w przednie wierzchowce. Nowi podwładni Conana oporządzali je właśnie. Hyrkańczycy nie zwykli zajmować się końmi codziennie, lecz Cymmerianin zamierzał zmienić ten nawyk. Na strzelnicy zauważył zbliżającą się ku niemu znajomą postać. Był to Boria. — Koło losu wykonało obrót, cudzoziemcze — powiedział koczownik. — Byłeś moim więźniem, teraz zaś jesteśmy sobie równi. Oddaję ci to — podał Cymmerianinowi odebraną mu wcześniej kolczugę i hełm. — Zwróciłbym ci konia i miecz, ale przegrałem je w kości. — I tak się cieszę — odparł Conan. — Cieszysz się, że oddano ci pod komendę takich łachmytów? — Na razie są do niczego, ale jeszcze zrobię z nich wojowników — przyznał Conan. — Powiedz mi, Boria… Zeszłej nocy kagan zapewnił mnie, że da mi ludzi ze swojej hordy, ale widzę, że ci, których dostałem, to nie Ashkuzowie. Boria roześmiał się, a Conan uznał, że Hyrkańczyków bawią nawet najbardziej ponure sytuacje. — Kagan powiedział prawdę, ale w jego hordzie znalazło się wielu ludzi, których nie chce żaden inny dowódca. Niektórych wygnano z ich własnych plemion lub są to niedobitki hord, które starto z powierzchni stepu.

— Nieważne — stwierdził Conan. — Dowodziłem w przeszłości ludźmi o jeszcze mniej chwalebnym pochodzeniu. To nie znaczy, że nie mogą być dobrymi żołnierzami — wciągnął przez głowę kolczugę i zapiął na niej pas z mieczem. — Powiedz mi, czy powinienem spodziewać się kłopotów ze strony twojego człowieka, Torguta? — zapytał, upewniając się, że pas jest dobrze zapięty. — Torgut żywi do ciebie urazę. — odpowiedział Boria. — Nie sądzę, by o niej zapomniał, lecz jeśli zechce się z tobą zmierzyć, stanie twarzą w twarz. — O to mi chodziło — powiedział Conan. — W takim razie bywaj, Cymmerianinie. Twój los poprawił się, lecz nie zazdroszczę ci nowego stanowiska. Boria odjechał, śmiejąc się przenikliwie. Conan wyciągnął łuk i przywołał swojego zastępcę. — Guyak, muszę poćwiczyć strzelanie. Przyglądaj się, jak się obchodzę z łukiem i mów, co robię źle. — Po pierwsze, musisz go napiąć — odrzekł Guyak. — Można to zrobić gołymi rękami, ale lepiej jest użyć razem z drugą osobą uprzęży do napinania. Kagan podarował ci podwójny łuk. Sam używa potrójnego, który musi napinać trzech pachołków. Uprząż powinieneś mieć w kołczanie. Ja pomogę ci napiąć ten łuk. — Pozwól, że najpierw sam spróbuję — odparł Conan. Położył lewą stopę między cięciwą oraz dolnym końcem łuku i przycisnął go do ziemi, po czym uchwyciwszy górny koniec w prawą rękę, rozgiął łuk opierając go o prawe udo. Duży stopień zakrzywienia łuku sprawił, że miał z tym kłopoty, zdołał jednak przegiąć górny koniec do przodu. Liczne warstwy łuku zaskrzypiały protestująco, gdy zakładał pętlę cięciwy we wrąb na górnym końcu. Guyak przyglądał się temu z osłupieniem. — Jesteś bardzo silny, dowódco. Niewielu ludzi potrafi napiąć z taką łatwością podwójny łuk. Conan zdjął stopę z dolnego końca łuku i trącił kciukiem wibrującą cięciwę. Jedwabna linka zadźwięczała jak struna liry. Cymmerianin znalazł w pokrowcu rogowy pierścień, który chronił koniec i pierwszy staw kciuka przed odrzutem cięciwy, i włożył go na palec. — Pamiętaj, że napięty łuk znajduje się pod wielkim obciążeniem — ostrzegł go Guyak. — Nie wolno zostawiać go w tej pozycji więcej niż dwie godziny, dlatego właśnie dostałeś dwa łuki. Gdy jest zimno, zawsze ogrzewaj łuk przed strzelaniem, inaczej pęknie. To najlepsze łuki na świecie, ale są kapryśne jak rasowy koń lub vendhiańska kurtyzana. — Czy sami wyrabiacie swoje łuki? — zapytał Conan. — Nie, nie jesteśmy w stanie. Drzewce są wykonane z wielu sklejonych ze sobą warstw i przez wiele lat muszą leżakować w specjalnych formach. Większość łuków wyrabia się we wsiach na północ od Khitaju. Dla niektórych z tych wsi wyrabianie łuków to jedyne zajęcie. Widziałem warsztaty, w których w drewnianych formach leżakowały setki łuków. Wioski te mają szczęście, ponieważ znajdują się pod naszą opieką i żaden król nie ośmieli się ich niepokoić. Zacznij od tego celu — doradził Guyak, wskazując odległą o sto kroków obitą płótnem belę. — Wprawiają się na nim dzieci. Ludzie Conana ćwiczyli strzelanie na długi dystans. Wypuszczali strzały tak wysoko, że wyglądali jak polujący na ptactwo myśliwi. Conan wybrał strzałę i założył ją na cięciwę. Wschodnie plemiona strzelały z prawej strony drzewca łuku, podczas gdy zachodni łucznicy wypuszczali strzały z lewej strony. Wschodni sposób strzelania z końskiego grzbietu był szybszy, ponieważ nie trzeba było sięgać prawą dłonią dookoła łuku, by założyć strzałę na cięciwę. Cymmerianin przyłożył kciuk z założonym rogowym pierścieniem do cięciwy, przytrzymując go palcem wskazującym. Powoli, starając się wyczuć stopień napięcia łuku, naciągnął go, aż upierzenie strzały musnęło jego policzek. Zwolnił cięciwę i patrzył, jak strzała szybuje wysoko nad celem.

— Nie bierzesz pod uwagę siły łuku — powiedział Guyak. — Na tak małą odległość musisz trzymać go bardzo nisko. Mała odległość! Najdoskonalsi zachodni łucznicy — Bossończycy, oceniliby, że to porządny dystans dla dobrego łucznika. Conan spróbował ponownie. Tym razem strzała musnęła górny brzeg celu. Dziesięć strzałów później trafiał za każdym razem w środek beli. — Zaczynasz wyczuwać łuk — skomentował Guyak. — Spróbuj teraz trafić z odległości dwustu kroków. Cały proces wprawiania się zaczął się od nowa. Do czasu gdy słońce minęło zenit, Conan nauczył się trafiać częściej niż chybiać celu odległego o trzysta kroków. Szybkie postępy cudzoziemca wywarły na Guyaku silne wrażenie. — Na dzisiaj wystarczy — powiedział Conan, zwalniając cięciwę. — Jutro zacznę strzelać z konia. Zbierz ludzi, podzielimy ich na dziesiątki. Przez kilka następnych godzin Conan przyglądał się, jak jego pięćdziesiątka prezentuje rozmaite jeździeckie sztuczki. Wszyscy Hyrkańczycy potrafili stanąć na grzbiecie galopującego wierzchowca. Wielu z nich umiało stanąć na rękach lub głowie. Większość potrafiła objąć nogami koński tułów i strzelać spod jego brzucha lub szyi. Wszyscy umieli w pełnym galopie zdjąć siodło i przesiąść się z nim oraz bronią i resztą ekwipunku na drugiego wierzchowca. Słuchając rad Guyaka, Conan podzielił Hyrkańczyków na pięć dziesiątek, tak by w każdej znalazło się tyle samo wojowników wyróżniających się w jeździectwie, łucznictwie i innych umiejętnościach. Rustuf i Fawd zostali dziesiętnikami dwóch pododdziałów. Dowodzenie dwoma pozostałymi przypadło doświadczonym Hyrkańczykom. Piątą dziesiątkę Conan zostawił do swojej dyspozycji. Guyaka mianował swym adiutantem. Gdy długi dzień zbliżał się do końca, Cymmerianin zwrócił się do swoich strudzonych podwładnych: — Jestem zadowolony z waszych umiejętności jeździeckich i łuczniczych, lecz sztuka walki to coś więcej. Jutro, po ćwiczeniu strzelania z łuku, zabierzemy się ostro do nauki walki mieczem i lancą. Wszyscy moi ludzie muszą zręcznie posługiwać się tymi rodzajami broni. Jego oświadczenie spotkało się z kwaśnymi spojrzeniami, nikt jednak nie zaprotestował. Hyrkańczycy mieli w pogardzie miecze i lance, przekonani, że nadają się tylko do uśmiercania uciekających nieprzyjaciół, na których szkoda strzał. Pozwoliwszy wojownikom rozejść się, Conan dostrzegł zbliżającą się konno samotną postać. Wszyscy Hyrkańczycy byli wybornymi jeźdźcami, lecz zbliżająca się osoba trzymała się w siodle z taką gracją, że trudno było orzec, gdzie kończy się człowiek, a zaczyna wierzchowiec. Nie było dla barbarzyńcy zaskoczeniem, gdy w jeźdźcu rozpoznał Bartatuę. Kagan nie fatygował się poruszaniem z osobistą strażą. Był uzbrojony wyłącznie w przypasany do boku sztylet. — Witaj, kaganie — powiedział Conan. — Witaj, Cymmerianinie. Słyszałem, że wyjątkowo sprawnie objąłeś komendę nad przydzielonymi ci ludźmi. — Masz wszędzie oczy i uszy, kaganie — zauważył Conan. — To drobiazg, o którym wszyscy powinni pamiętać. — Bartatua uśmiechnął się. — Głuchy i ślepy kagan nie jest nikomu potrzebny. Zapraszam cię na ucztę, którą wydaję dziś wieczorem dla moich dowódców. Chciałbym z tobą o czymś porozmawiać. Kagan zawrócił konia i odjechał, zostawiając Conana zastanawiającego się, dlaczego największy hyrkański wódz chce ugościć zwykłego pięćdziesiątnika. Tego wieczora uczta była o wiele mniej wystawna niż wczoraj. Wodzowie usadowili się w kręgach wokół podwyższenia, na którym siedział Bartatua. Conanowi przypadło miejsce w największej odległości od wodza. Plecami dotykał ściany namiotu. Potrawy były dobrze przyrządzone, chociaż nie wykwintne. Cymmerianin mógł przynajmniej najeść się do syta. Pił

z umiarem, ponieważ wiedział, że w obecnej sytuacji nie może ryzykować utraty jasności myślenia. Conan wiedział, że jako cudzoziemca jego sąsiedzi mają go w pogardzie i nie życzą sobie, by się z nimi spoufalał. Cymmerianin nie przywykł do takiego lekceważenia, lecz wykorzystał okazję, by uważniej przypatrzeć się ludziom, między których rzucił go los. Zauważył natychmiast, że ci, których stroje i rysy były podobne, trzymali się blisko, unikając pozostałych grup. Jedność Hyrkańczyków okazała się zatem wyłącznie dziełem woli Bartatui. Conan poczynił również obserwacje dotyczące różnic obyczajowych. Niektóre grupy z zapałem rzucały się na misy parującego mięsiwa, podczas gdy inne odwracały się od nich z odrazą. Przedstawicieli niektórych szczepów zdobiły bogate tatuaże, w innych nie praktykowano tego zwyczaju. Pod jedną ze ścian namiotu siedziała grupa, która wyjątkowo przykuła uwagę Conana. Mężczyźni mieli długie, rozpuszczone włosy, brody zaś starannie golili lub wyskubywali. Odziani byli w dziwaczną zbieraninę szmat, eleganckich szat, a nawet, ku zdumieniu Conana, kobiecych sukni. Ustrojeni byli w amulety i zwierzęce kości. Wielu z nich miało bębenki, flety i grzechotki. Conan nie musiał pytać swoich sąsiadów, kim są owe dziwaczne indywidua. Niewątpliwie byli to uzdrawiacze i czarownicy — kapłani prymitywnych, koczowniczych religii. Dla Cymmerianina nie było zaskoczeniem, że przydzielono im tak podrzędne miejsce. Podczas swoich wędrówek Conan rzadko trafiał do krajów, w których monarchowie i stan kapłański nie rywalizowali zażarcie o władzę. Gdy uczta dobiegała końca, do Conana zbliżył się sługa i powiedział zniżonym głosem: — Kagan życzy sobie, byś pozostał, gdy inni wyjdą, panie. Niebawem goście zaczęli opuszczać namiot. Znaczna część czyniła to nader niepewnym krokiem. Pijaństwo było ulubioną rozrywką stepowych wojowników. Ten widok sprawił, że Conan umocnił się w postanowieniu zachowywania trzeźwości w ich towarzystwie. Wkrótce w opustoszałym namiocie pozostali jedynie Conan i Bartatua. — Podejdź, Cymmerianinie — powiedział kagan. — Usiądź koło mnie. Conan usiadł na poduszce twarzą do wodza i wziął z jego rąk czarę z winem. Kątem oka złowił ruch za podwyższeniem, na którym zasiadał kagan. Po drugiej stronie jedwabnego parawanu, oddzielającego sypialną część namiotu wodza, ktoś się ukrywał. — O tym, że jesteś wytrawnym wojownikiem, przekonałem się wczoraj. Dzisiaj udowodniłeś, że jesteś również dobrym dowódcą. Świetnie, ale to tylko zdolności ciała i woli. Cenię również siłę umysłu, a ponieważ zostałeś moim poddanym, oczekuję, że wesprzesz mnie także rozumem. — Rozumiem, kaganie — odparł Conan. — Czego życzysz sobie ode mnie? — Domyślam się, że wiele podróżowałeś po Zachodzie? — spytał wódz. — Gościłem we wszystkich zachodnich królestwach i wielu państwach na dalekim Południu. Żeglowałem po Zachodnim Oceanie i morzu Vilayet. Od dzieciństwa byłem wędrowcem. Nie mogę zatrzymać się nigdzie dłużej niż pół roku, ponieważ wkrótce ogarnia mnie pragnienie ujrzenia nowych krain. — Dobrze. Życzę sobie, byś opowiedział mi o tych ziemiach. Większość wiedzy, którą posiadam, musiałem wydębić od kupców. Handlarze znają wszystkie sekrety dotyczące kupna i sprzedaży, wiedzą, którzy królowie nakładają najdotkliwsze podatki i którzy urzędnicy są najbardziej łapczywi na bakszysz. To cenne wiadomości, lecz mnie zależy na wiedzy, jak zorganizowane są armie, jakimi garnizonami obsadzone są twierdze i czy stanowiska przydziela się według zasług, czy za urodzenie. W tym względzie kupcy rzadko są w stanie służyć mi pomocą. Zdążyłeś zorientować się, jak walczą moje hordy. W których zachodnich królestwach okazałyby się najskuteczniejsze? Conan namyślał się przez chwilę, szkicując w myślach mapę znanego mu świata.

— Ziemie na zachód od morza Vilayet i na północ od Styksu, czyli Koth, Shem, Koryntia, Ophir. Te oraz pomniejsze królestwa to przeważnie krainy rolnicze. Podobnie Zamora, Brythunia i Nemedia są równinne i mają mało rzek. W tych krajach wasz sposób walki okazałby się skuteczny, jednak za Nemedią i Ophirem znajdują się Aquilonia, Poitania, Zingara i Argos. Królestwa te są poprzecinane szerokimi rzekami, licznymi głębokimi dolinami i często górzyste. Są to ludne ziemie, z wieloma dużymi, warownymi miastami. Nie sądzę, by tam poszło ci równie łatwo, panie. — A na południe od Styksu? — spytał Bartatua. — Po pierwsze, tam leży Stygia. Żaden zdrowy na umyśle król nie powinien zadawać się z tym państwem. To siedziba czarnoksiężników i królów–kapłanów, wyznających kult pradawnego boga–węża, Seta. Na południe od Stygii leżą Czarne Królestwa. W tych krainach hyrkańskie hordy byłyby już bezradne. — Czarni są tak zażartymi wojownikami? — spytał rozczarowany Bartatua. — Są wystarczająco zażarci, lecz niezbyt liczni. Nie ludzie są jednak głównymi nieprzyjaciółmi w tych stronach. Sama ziemia jest dzika. Pokrywa ją chłostana tropikalnymi ulewami, niezmierzona dżungla, przez którą trzeba sobie wyrąbywać drogę ciężkimi nożami. Nieprzerwane deszcze sprawiają, że wszystko, co zrobione jest z tkanin i skóry, gnije natychmiast. Najgorsze są jednak zarazy. Ludzie giną jak muchy, a konie zdychają jeszcze szybciej. Jeśli poprowadziłbyś twoją hordę na Dalekie Południe, po pół roku zostałbyś z połową ludzi i bez koni. Jedynym sposobem podbicia tych ziem jest zebranie armii tamtejszych wojowników. — Dobrze wiedzieć o tych rzeczach z góry — powiedział kagan. — Minie trochę czasu, nim rozpocznę podbój zachodnich ziem, jednak w końcu do tego dojdzie. Kiedy się do nich zabiorę, będzie mi służyć piesza armia żołnierzy ze zdobytych krain. Z Khitaju pochodzą najbieglejsi budowniczowie machin oblężniczych na świecie, nieustannie zajmujący się obmyślaniem nowych wynalazków. Gdy zechcę podbić czarne narody, do tego czasu zbiorę armię tak liczną, że gdy zaraza wybije jej połowę, nie zrobi to żadnej różnicy. Conan upił łyk wina. — Domyślam się, panie, że chcesz podbić cały świat. — To właśnie zamierzam — odpowiedział po prostu kagan. Conan przyjrzał się bacznie Bartatui, lecz nie dostrzegł w jego oczach błysku szaleństwa. Dla kagana myśl o zostaniu panem całej Ziemi była równie naturalna jak codzienny wschód słońca nad stepem. — Urodziłem się w świecie pozbawionym ładu — rzekł Bartatua. — W świecie, w którym ludzkość jest podzielona na niedorzecznie wielką liczbę ludów i narodów, trwoniących swe siły na wzajemne utarczki i często rządzonych przez głupców, których jedynym tytułem do władzy jest urodzenie. Zupełnie jakby zdolność panowania osiągano dzięki hodowli, tak jak szybkość koni czy tłustość bydła. — Istnienie arystokratycznych rodów zawsze wydawało mi się głupie — potwierdził Conan szczerze. — W moim narodzie wszyscy są równi, a wszyscy mężczyźni są wojownikami. Wodzowie klanów noszą tytuł głowy rodu, lecz w czasie wojny dowodzenie przypada najbardziej doświadczonym wojownikom bez względu na to, czy należą do starszyzny, czy zajmują się wypasaniem bydła. — Podobnie jest u nas, powinieneś więc rozumieć, dlaczego mierzi mnie nienaturalny stan rzeczy w tak zwanych cywilizowanych krajach. Jak nad ziemią są tylko jedne Wiecznotrwałe Niebiosa, tak na niej powinien być tylko jeden wszechwładny król. Moim przeznaczeniem jest nim zostać. Tych, którzy pomogą się mu spełnić, mianuję wielkimi panami. Moim pierwszym zadaniem było zjednoczenie stepowych plemion. Widziałeś, jaka to kłótliwa i zawistna hołota. Niektórzy jedzą koninę, dla innych karmienie się nią to bluźnierstwo.

Rudowłosi Budini to najwięksi pijacy pod słońcem, a prawie wszyscy wierzą, że Gerulowie z zielonymi tatuażami jedzą ludzkie mięso. Jedynie wyjątkową siłą woli można zjednoczyć tak różniące się ludy. — Wydaje się, że są zadowolone z tego, że poszły za tobą, kaganie — powiedział Conan. — I słusznie. Gdy tylko dam im wielkie zwycięstwo i mnóstwo łupu, ulegną mi bez oporów na resztę życia i bezwarunkowo będą wypełniać moją wolę. Zostanę ushikaganem, najwyższym wodzem Hyrkańczyków, pierwszym, który od pokoleń zyska ten tytuł. — Bartatua odchylił się na oparcie i zamilkł na chwilę. — Zajmijmy się teraz bardziej palącymi sprawami — powiedział w końcu. — Umiesz czytać w zachodnich językach? — Nie jestem bakałarzem, ale znam kilka z nich — odparł Conan. — Jedynie głupiec myśli, że czytanie książek osłabia mężczyznę. — Mądre słowa. Znasz turański? — Byłem w Turanie oficerem, a takie stanowisko mogą objąć tylko ci, którzy umieją czytać. Kagan wyciągnął spod szaty niewielki zwój. — Odebrano go wczesną wiosną kurierowi, który jechał z Khwarismu do Sogarii. Kurier nie żyje, a żaden z moich doradców nie zna pisanego turańskiego. Przetłumacz, co tu napisano. Conan rozpostarł przed sobą dokument i zaczął czytać. Długo nie miał z tym pismem do czynienia, po chwili jednak odzyskał dawną płynność. — To posłanie od króla Yezdigerda do jego szacownego przyjaciela, księcia Sogarii. Stwierdza się w nim, iż król wielce życzyłby sobie dowiedzieć się, jaki jest los turańskiego czarnoksiężnika imieniem Khondemir, który knuł przeciw Yezdigerdowi zdradę i uciekł, gdy wykryto spisek. Uprasza się, iż gdyby został znaleziony w domenie księcia, by aresztowano go i zatrzymano, aż wysłannicy króla zabiorą go na turański dwór w celu wymierzenia mu sprawiedliwej kary. Pismo kończą zwyczajowe uprzejmości. — Conan oddał zwój Bartatui. — Wygląda na to, że pismo to było wielokrotnie kopiowane przez skrybów. Prawdopodobnie po sporządzeniu rozesłano je do okolicznych władców, zmieniając jedynie ich imiona. — Zatem Yezdigerd też ma kłopoty z zaklinaczami — powiedział kagan na poły do siebie. Conan milczał. Nie miał nic przeciwko planowanej przez Bartatuę wyprawie, lecz nie miał ochoty wplątywać się w jego waśnie z szamanami. — Naszym pierwszym celem w dziele podbicia świata będzie Sogaria — kontynuował wódz. — Domyślasz się, dlaczego wybrałem właśnie Sogarię, Cymmerianinie? — Jak wszystkie grody na szlaku karawan jest tak bogata, że zapewni sowite łupy — odparł Conan. — Godny powód — rzekł Bartatua. — Co jeszcze? Cymmerianin zastanowił się. — Miasto, które rzadko ogląda wojnę, powinno być łatwe do zdobycia. Twoja horda nabierze doświadczenia, zanim przyjdzie jej prowadzić cięższe oblężenia. — Wyśmienicie — powiedział Bartatua. — Sogaria jest również najbardziej na zachód wysuniętym miastem na szlaku karawan, przez które przechodzi większość towarów, przepływających między Wschodem i Zachodem. Dotyczy to również wieści. Dzięki podbojowi Sogarii będę mógł decydować o tym, czego królowie Zachodu dowiedzą się o sprawach Wschodu. Pewnego dnia ruszę na podbój Zachodu, dlatego też jak najwcześniej muszę zapewnić sobie wpływ na poczynania tamtejszych władców. Conan pokiwał głową ze zrozumieniem. Jak na prostego stepowego wodza, było to bardzo subtelne rozumowanie. Podejrzewał, że oprócz wrodzonych talentów, Bartatui doradzał ktoś, kogo cechowało jeszcze większe wyrafinowanie. — Jak mogę ci służyć, kaganie? — zapytał.

— Zostało ci jeszcze kilka dni na doszkolenie ludzi, później wyślę was na sogariańskie ziemie. Prócz głównego grodu znajdują się tam wyłącznie małe wioski i obsadzone garnizonami forty. Zajmiecie kilka z nich i będziecie pustoszyć okolicę, by ludność uciekła do Sogarii — jakby nie mogąc doczekać się wymarzonych zwycięstw, kagan zawiercił się niespokojnie na poduszce. — Bądź gotów do działania, Cymmerianinie, i pamiętaj, że me oko jest zawsze zwrócone w twoją stronę. Możesz odejść. Conan wstał i skłonił się. Odwracając się do wyjścia, ponownie dostrzegł poruszenie parawanu za plecami Bartatui. Po odejściu Cymmerianina zza fałd jedwabiu wyłoniła się Lakhme. — Dlaczego tracisz tyle czasu na zwykłego pięćdziesiątnika, panie? — zapytała. Po zrzuceniu obszernej szaty została tylko w przepasce na biodrach i klejnotach. Usiadła u stóp Bartatui, a kagan zanurzył dłoń w jej czarnych jak węgiel włosach. — Bawi mnie. Pochodzi z dalekich ziem, o których chciałbym się czegoś dowiedzieć. Na dodatek jest sprytny, w odróżnieniu od wielu bezmyślnych matołów, którzy mi podlegają. Zawdzięcza swoją pozycję wyłącznie mojej łasce i nie ma tu przyjaciół, co gwarantuje jego wierność. — Mimo to nie powinieneś ujawniać swoich planów pospolitemu śmiałkowi — przechyliła głowę i otarła policzkiem o dłoń kagana. — Nie czynię tajemnicy z moich zamiarów — powiedział Bartatua. — Jaki miałoby to sens? Mądrzy i ostrożni królowie wzmocnią obronę bez względu na to, jak usilnie będę zapewniać ich o moich pokojowych zamiarach. Słabi głupcy zlekceważą niebezpieczeństwo, nawet gdy otwarcie oznajmię, że zamierzam uczynić ich moimi wasalami. Charakter człowieka określa jego przeznaczenie. Głupiec zginie śmiercią głupca bez względu na to, ile razy zostanie ostrzeżony. — Mądre słowa, panie — stwierdziła Lakhme. — Mimo to sądzę, że sedno swoich planów powinieneś powierzać wyłącznie mnie. Kagan zamyślił się na chwilę. — Co sądzisz o posłaniu Yezdigerda do Amyra Jelaira w sprawie tego czarnoksiężnika, jak on się zwie? Khondemir! Czy może się to nam przydać? — Nie mam pojęcia, w jaki sposób. — Lakhme wzruszyła ramionami z niezmąconym spokojem. — Nie wiemy, co zaszło między Yezdigerdem a czarnoksiężnikiem. Nie wiemy też, czy Khondemir znajduje się w Sogarii, czy też jakiejś krainie o tysiące mil stąd. — Zatem jest bezużyteczna? Szkoda. — Jak już ci wielokrotnie mówiłam, mój panie, wszelka wiedza jest użyteczna — odparła. — Ta wiadomość również może okazać się pewnego dnia przydatna. — Dosyć tych poważnych rozważań — rzekł z uśmiechem Bartatua. — W tej chwili mam ochotę zająć się przyjemniejszymi sprawami. Co powiedziawszy, otoczył swoją nałożnicę uściskiem potężnych ramion. ROZDZIAŁ 7 — Lina jest spleciona z końskich ogonów lub z ludzkich włosów — wyjaśnił Guyak. — Powiadają, że najlepsza jest, gdy zrobi się ją z włosów nieprzyjaciela. Jeden koniec zapleciony jest w oczko, a przeciągnięta przez nie lina tworzy pętlę. Najpierw musisz nauczyć się panować nad pętlą, a dopiero potem rzucać ją na odległość. Conan dzielił uwagę między instrukcje Guyaka dotyczące posługiwania się arkanem a musztrę swojej pięćdziesiątki. Połowie z niej Rustuf kazał rozrąbywać osadzone na kołkach dynie, drugą połowę Fawd uczył posługiwania się lancą. Turańczyk służył w swoim kraju w oddziale pikinierów i po mistrzowsku opanował posługiwanie się tą bronią.

— Tnijcie, koniożercy, tnijcie! — wołał zrozpaczony Rustuf. — Nie musicie rozpłatać człowieka od barków po siodło, by zwrócić na siebie jego uwagę! Wystarczy piędź stali w gardle, byście mieli przed sobą trupa, poza tym w ten sposób oszczędzacie ostrze! Conan spróbował rzucić pętlę tak, jak nauczył go Guyak. Sznur skoczył do przodu, pętla rozpostarła się i objęła kołek do wiązania koni, który sobie upatrzył. Zręcznym ruchem nadgarstka sprawił, że lina zeskoczyła z kołka, po czym zwinął ją. — Spróbuj teraz trafić w ruchomy cel — powiedział Guyak. — W tego niewolnika na koniu… — urwał, ponieważ okazało się, że wskazany cel zmierza ku nim z jakąś sprawą. Niewolnik zatrzymał konia tuż przed nimi. — Kagan wzywa cię do swojego namiotu, pięćdziesiątniku — doniósł. Spiąwszy konia ostrogą, Conan pognał w stronę namiotu z dziewięcioma białymi końskimi ogonami. Zastał Bartatuę na zewnątrz w otoczeniu wyższych wodzów i pięćdziesiątników. Zsiadł z konia i skłonił się kaganowi. — Rozpoczynamy dzisiaj najazd — oznajmił Bartatua. — Każdemu z was zostanie przydzielony fort lub kilka wiosek do splądrowania. Pamiętajcie, żadnych rzezi, chyba że napotkacie zażarty opór. Nie powinniście jednak okazywać nadmiernej ostrożności. Mieszczuchy muszą nabrać przekonania, że zaiste jesteśmy niezwyciężeni. Nie wolno im dojść do wniosku, że możemy okazywać litość lub lęk. Gdyby ktoś żywił co do tego wątpliwości, macie go zabić — machnięciem ręki kagan wskazał grupkę konnych, wyróżniających się czarnymi pióropuszami na hełmach. — Ci zwiadowcy powrócili właśnie z okolic Sogarii. Każdemu dowódcy będzie towarzyszyć jeden z nich jako przewodnik. Musicie wyruszyć dziś przed zachodem słońca. Gdy Conan wrócił do swoich ludzi, stwierdził, że już przygotowują się do drogi. Jak wszędzie w obozach wojskowych, wieść o wymarszu obiegła hordę z chyżością stepowego wiatru. — Jaki jest nasz cel, dowódco? — zapytał Rustuf. — Niewielki fort w pobliżu Khulm, położony nad strumieniem, wyznaczającym północną granicę sogariańskiej dzielnicy. — Z którą hordą wyruszamy? — Sami sobie będziemy hordą. — Mamy w pięćdziesiątkę zająć twierdzę? — zapytał zaskoczony i zniechęcony Rustuf. — Kagan spodziewa się, że okażemy spryt — odparł Conan. Uniósłszy głos, zwrócił się do swoich podwładnych: — Wyruszamy za godzinę. Macie zabrać wszystkie luzaki i cały ekwipunek. Mężczyźni szemrali, przekonani, że ich wódz oszalał, zdążyli się już jednak nauczyć, że własne zdanie powinni zachować dla siebie. Zapakowali cały dobytek włącznie z ubraniami i spożyli spiesznie posiłek. Gdy słońce mijało zenit, hyrkańskie oddziały opuściły obóz. Przez kilka godzin jechały wspólnie, po czym kolejne grupy, każda prowadzona przez zwiadowcę w czarnym pióropuszu, skierowały się ku wyznaczonym dla nich celom. Gdy słońce dotykało zachodniego horyzontu, przydzielony do pięćdziesiątki Conana zwiadowca ściągnął wodze w lewo. Conan podążył tuż za nim razem ze swoimi dziesiętnikami. Kilka minut później na mroczniejącym stepie nie widać już było żadnego innego oddziału. Cymmerianin nareszcie poczuł się wolny. Niezależne dowodzenie, bez natrętnego przełożonego czy wścibskiego dworzanina, wtrącającego się w każdą decyzję — to lubił najbardziej. Rzadko było mu to dane w cywilizowanych armiach. O zachodzie słońca Conan zarządził postój. Kagan powiedział, że jego ludzie nie powinni ryzykować nocnych przemarszów. Zaskoczenie można było osiągnąć, nie uciekając się do ostatecznych środków. Z kolei zwiadowca zapewnił go, że fort Khulm znajduje się o ponad dwie godziny jazdy stąd, a tamtejszy garnizon nie urządza konnych patroli. Ponieważ nie

groziło im wypatrzenie przez nieprzyjaciela, Conan zgodził się na rozpalenie ogniska do przyrządzenia wieczornego posiłku. Część wojowników rozeszła się zbierać chrust, podczas gdy reszta zabrała się do oprawiania i ćwiartowania upolowanych w czasie marszu zajęcy. Hyrkańczycy musieli zadowolić się sfermentowanym kobylim mlekiem, ponieważ Cymmerianin zabronił im pić cokolwiek mocniejszego. Conan i Rustuf zasiedli przy ognisku. Hyrkańczycy przynieśli im świeżo upieczone mięso. — A więc nasz kagan zamierza podbić cały świat, tak? — zapytał Kozak. — Niejeden miał już takie ambicje. — Bartatua ma większe szansę dokonać tego niż ktokolwiek z nich. Ale nie sądzę, by zdawał sobie sprawę z rzeczywistego ogromu świata — odparł Conan. — Ma mnóstwo łuczników, lecz gdyby przyszło mu rozmieścić swych ludzi wszędzie, okazałoby się, że jest ich za mało. — Mimo to, gdyby skierował się na zachód, mógłby podbić wiele ziem. — Rustuf potarł szczecinę na podbródku. — Jeśli napadłby na Turan, niewykluczone, że Kozacy by go poparli. Potem padłyby jeszcze Koth i Shem, a może nawet Ophir i Koryntia, nim zachodnie narody zawiesiłyby swoje waśnie i zjednoczyły się przeciw Hyrkańczykom. — Też tak sądzę, lecz Bartatua zamierza najpierw podbić Khitaj, a później Vendhię. To tak wielkie państwa, że minie co najmniej dziesięć lat, nim będzie w stanie podjąć marsz na Zachód. Do tego czasu wiele może się zmienić. Podejrzewam, że Bartatua będzie musiał zadowolić się tymi zdobyczami, o ile będzie jeszcze żył… Oddział Conana od dwóch godzin poruszał się w równym tempie, gdy zwiadowca nakazał zatrzymanie się przed niskim pagórkiem. — Za tym wzgórzem znajduje się fort — powiadomił Conana. — Zatrzymaj tu ludzi — polecił Cymmerianin Guyakowi. Wjechał na wzgórze i zatrzymał konia nieco przed szczytem. Dotarł tam pieszo, po czym kilka ostatnich kroków przeczołgał się. Pod sobą miał fort, leżący w zakolu małej rzeczki, właściwie strumienia. Brzegi potoku porastały trzciny. Strumień mijał wzgórze, za którym zatrzymał się oddział Conana. Po drugiej stronie pagórka, przed fortem biegła wąska droga. Conan zobaczył, że w oddali pojawił się na niej zbliżający do fortu obłoczek kurzu. Twierdza nie była imponująca. Składało się na nią kilka budynków otoczonych murem z suszonego mułu. Mur miał najwyżej dziesięć łokci wysokości i brak było chociażby najpłytszej fosy. Było to raczej miejsce wymiany koni niż twierdza. Wkrótce okazało się, że obłok kurzu wzbijają kopyta dużego oddziału konnicy. Conan naliczył pięćdziesięciu ciężko zbrojnych w pozłacanych zbrojach i barwnych pióropuszach. Oddział wjechał do fortu i brama zatrzasnęła się za nim. Conan miał już wracać do swoich ludzi, gdy po przeciwnej stronie niż ta, z której przybyła konnica, dostrzegł jeszcze jeden, tym razem o wiele mniejszy obłoczek kurzu. Stwierdził, że wzbija go samotny jeździec na zmęczonym koniu. Zapewne jechał na nim posłaniec z pilnymi wiadomościami. Cymmerianin postanowił dowiedzieć się, czego dotyczą te wieści. Wycofawszy się, Conan zszedł poniżej szczytu wzgórza i wskoczył na grzbiet konia. Jego ludzie znajdowali się zbyt daleko, by mógł do nich zawołać, więc bez słowa, ku ich zaskoczeniu zjechał na płaski teren wzdłuż zbocza. Nie odrywał się od podstawy pagórka do czasu aż ocenił, że znalazł się wystarczająco daleko, by uniknąć wypatrzenia przez straże. Wtedy pokonał niską skarpę u podstawy wzgórza i bez trudności sforsował przepływający w tym miejscu strumień. Wierzchowiec miał ochotę napić się wody, lecz Cymmerianin popędził go na drogę. Kilkaset kroków dalej znajdował się jadący pędem posłaniec, wymachujący czymś nad żółtym pióropuszem. Zbliżywszy się do Conana, który zatrzymał konia na środku traktu, z konieczności zwolnił.

— Ustąp z drogi książęcemu wysłannikowi! — zawołał goniec. — Zjedź na pobocze, człeku, inaczej poczujesz karzącą dłoń sprawiedliwości! Tarasowanie drogi książęcemu posłańcowi równa się śmierci! Oczy gońca rozszerzyły się ze zgrozy, gdy ujrzał, że ma przed sobą cudzoziemskiego wojownika, który bynajmniej nie zważał na jego napuszone pogróżki. Spiąwszy konia ostrogami, wyminął Conana poboczem drogi. Cymmerianin zawrócił wierzchowca i ruszył w pościg. Szybko dogonił posłańca wyciągając równocześnie linę, z którą ćwiczył. Gdy znalazł się o trzy długości włóczni od ściganego mężczyzny, kilkakrotnie zatoczył arkanem nad głową i rzucił go tak, jak pokazywał mu Guyak. Lina poszybowała prosto jak strzała, opadła przez głowę posłańca i zacisnęła się na jego piersi oraz ramionach. Conan odjechał w bok, ciągnąc linę za sobą. Wyszarpnięty z siodła goniec zwalił się na ziemię z donośnym łoskotem. Koń ubiegł jeszcze kilkanaście kroków, po czym, pozbawiony ciężaru, stanął dysząc ciężko. Conan podjechał do rozciągniętego na ziemi mężczyzny. Goniec był nieprzytomny, nie wydawało się jednak, by odniósł poważne obrażenia. Zza jego pasa Cymmerianin wydobył cylinder ze złoconego spiżu. Otworzywszy pojemnik barbarzyńca wydobył zeń rulon pergaminu. Rozwinąwszy go, stwierdził, że wypełnia go pismo, którego nie potrafi odczytać. Klnąc, schował pergamin z powrotem do cylindra i wsiadł na konia. Schwytał wierzchowca posłańca, przerzucił nieprzytomnego mężczyznę przez grzbiet i chwyciwszy wodze, wrócił do swoich ludzi. Gdy znalazł się w zasięgu ich wzroku, podjechał do niego Rustuf. — Cieszę się, że cię widzę, Cymmerianinie. Hyrkańczycy byli zdumieni, że odjechałeś bez dania racji. Podejrzewali, że być może porzuciłeś kagana i pojechałeś ostrzec sogariańczyków. Gdyby tak się stało, mnie i Fawda czekałby marny los. — Zadowalam się ich posłuszeństwem w czasie, kiedy mnie widzą — odparł Conan. — Oczekiwanie miłości i wierności podczas mojej nieobecności byłoby przesadą. — Co nam przywiozłeś? Więźnia? — Posłańca — rzekł Conan. — Nie umiem jednak przeczytać, jakie wieści wiezie. — Och, nie obawiaj się, wyciśniemy z niego odpowiedź — zapewnił go Rustuf. Hyrkańczycy również ucieszyli się na widok jeńca, spodziewając się dobrej zabawy. — Najpierw upewnimy się, czy nie zechce mówić bez przymusu — zarządził Conan. — Nie wolno zrobić mu krzywdy, jeśli będzie posłuszny. Hyrkańczycy byli bardzo zaskoczeni tą nie spotykaną wśród nich delikatnością, lecz nie mieli ochoty narazić się swojemu dowódcy. Niebawem posłaniec odzyskał przytomność. Gdy usiadł i rozejrzał się, na widok otaczającego go kręgu srogich stepowych wojowników, na jego obliczu pojawił się wyraz przerażenia. — Sogariańczyku, jesteś moim jeńcem — powiadomił go Conan. — Musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań. Jeśli dobrowolnie powiesz prawdę, nie stanie ci się krzywda, lecz jeśli nie zechcesz mówić lub będziesz kłamał, będę zmuszony oddać cię moim ludziom. Hyrkańczycy mają wyjątkowy talent do rozplątywania języków. — Pytaj, o co chcesz — mężczyzna przełknął ciężko. — Wiem niewiele i nie będę ci w stanie bardzo pomóc. — Sam to osądzę. — Conan uśmiechnął się. — Znasz treść wiadomości, którą wiozłeś? — To ostrzeżenie dla dowódcy garnizonu w Khulm, że stepowi koczownicy szykują się do napaści na Sogarię. Nie sądzę, by była to dla ciebie nowość. — Masz rację. Czy dowódca otrzymał jakieś rozkazy? — Tylko tyle, że ma dzielnie bronić fortu i raczej zginąć, niż oddać choćby piędź sogariańskiej ziemi. — Zawsze to samo — stwierdził Rustuf z chrapliwym śmiechem. — Czy był kiedyś żołnierz na tyle głupi, by potraktować taki rozkaz poważnie? Treść ostrzeżenia zaskoczyła Conana.

— Od kiedy władca Sogarii wie o zbliżaniu się koczowników? — zapytał. — Miasto zaczęło przygotowywać się do oblężenia trzy dni temu. Wysłano mnie wczoraj z rozkazem ostrzeżenia trzech fortów. Khulm był ostatnim z nich. Wynika z tego, że Hyrkańczycy nie są tak szybcy i niewidzialni, jak się im zdawało, pomyślał Conan. Być może w świcie kagana znajdował się zdrajca, który ostrzegł gród. Zdrajca, który wiedział, że Sogaria pójdzie na pierwszy ogień. Cymmerianin nie zamierzał jednak dzielić się z nikim swoimi podejrzeniami. — Ilu ludzi liczy garnizon Khulm? — zapytał. — Hm, tyle samo co każdy książęcy fort graniczny; ćwierć pułku jazdy, czyli dwustu pięćdziesięciu ludzi. — Czy dowódca jest doświadczonym żołnierzem? — Podobnie jak większość oficerów, to syn dworzanina. — Zwiążcie go — rozkazał Conan. — Może będę go musiał jeszcze przesłuchać. Na twarzy krępowanego posłańca odmalował się wyraz niezmiernej ulgi. Barbarzyńca rozejrzał się po okolicy. W miejscu gdzie strumień zakręcał po lewej stronie wzgórza, rosła kępa drzew. Wskazawszy ją, Cymmerianin polecił swoim podwładnym: — Jedźcie tam, natnijcie jak najwięcej krótkich tyczek i nazbierajcie pęki trzcin. Nie wychodźcie poza pagórek, by nie dostrzeżono was z fortu. No już, ruszajcie się! Zaskoczeni Hyrkańczycy pośpieszyli wykonać rozkazy, nabierając coraz większej pewności, że ich cudzoziemski dowódca jest szalony. Gdy słońce minęło zenit, Conan i jego pięćdziesiątka sforsowali strumień. Wkrótce potem zbliżyli się do fortu. Powitało ich dęcie w rogi, bicie w bębny oraz łoskot zatrzaskiwanych i zapieranych wrót. Jeźdźcy bez lęku podjechali na odległość kilkudziesięciu kroków od murów. Conan krzykiem wezwał dowódcę fortu, by ten wyszedł z nim pertraktować. Na murach zaroiło się od zaciekawionych żołnierzy. W chwilę później pojawił się mężczyzna w złoconej zbroi i kunsztownym pióropuszu. — Kim jesteście i co to ma znaczyć?! — zawołał. — Przynoszę ci pozdrowienia od Bartatui, pana Ashkuzów i prawowitego władcy całego świata! — zawołał gromko Conan. — Jako władca Sogarii i wszystkich pozostałych grodów na szlaku karawan, mój pan nakazał mi zajęcie tej twierdzy. Jestem generał Conan, rodem z Cymmerii. Przybywam, by bez rozlewu krwi zająć wasz mizerny fort. Przyjmijcie moje warunki, a zostaniecie przy życiu. W ciszy, która zapadła, nadgorliwy łucznik na murze wyciągnął łuk i wycelował w Conana. Rustuf rzucił komendę i jego dziesiątka wystrzeliła jak jeden mąż. Sogariańczyk na oczach wszystkich obrońców zwalił się z umocnienia i runął na ziemię, wzbijając obłok kurzu. Z tak bliskiej odległości pociski przebiły jego łuskową zbroję, jakby wykonano ją z pergaminu. Wszystkie strzały utkwiły w sercu. Zachowując się, jak gdyby nic się nie stało, Conan dokończył: — Oczekuję na waszą odpowiedź. — Chyba nie mówisz poważnie? — zapytał niepewnie dowódca fortu. — Nazywasz siebie generałem, lecz przecież widzę, że dowodzisz mniej niż pięćdziesięcioma ludźmi. Jak możesz liczyć, że poddam się tak niewielkiej sile? Conan uśmiechnął się srogo, czując, że wygrał. Dowódca nie powiedział, że się nie podda, lecz że nie ugnie się przed tak mało licznym przeciwnikiem. — To tylko moja osobista gwardia — powiedział. — Przybywam na czele mych wojsk, byś mógł poddać się wodzowi równemu rangą. Moja armia jest tam! Cymmerianin powiódł ręką w zamaszystym geście. Głowy obrońców odwróciły się, by zobaczyć to, co wskazuje. Na szczycie niskiego wzgórza, z którego Conan obserwował fort, majaczyła linia konnicy. Jeźdźcy wspinali się na niską skarpę po lewej, przejeżdżali wzdłuż

grani i zjeżdżali na prawo, znikając z oczu obrońców w kępie trzcin i niskich drzew, tam gdzie strumień okrążał podstawę wzniesienia. Żołnierze na murach poruszali bezgłośnie ustami, starając się zliczyć nieprzyjacielskich wojowników. Wydawało się, że linia jeźdźców nie ma końca. Gdy tylko pierwsi znikali za trzcinami i drzewami, na ostrogę skalną po lewej wspinali się następni. — Jadą napoić konie i rozbić obóz przy strumieniu. Powiadam ci, jeśli chcesz oszczędzić czas, stocz z nami bój na równinie, nim pojawią się ludzie z machinami oblężniczymi. Rozumiem, że jesteś zbyt dumny, by się poddać, że wolisz raczej zginąć w obronie honoru twojego księcia, chociaż suzeren nie raczył w porę ostrzec cię przed niebezpieczeństwem. Rychła walka oszczędzi nam kilka godzin prac oblężniczych, nim siłą wedrzemy się do waszego fortu. — Nie tak spiesznie, dobry generale! — odrzekł dowódca fortu Khulm. — Istotnie, nie jest to twierdza wojenna, lecz jedynie baraki dla stepowych patroli, ścigających po pustkowiu uprzykrzonych bandytów. Naszym najważniejszym obowiązkiem jest obrona Sogarii. Jeśli pozwolisz nam na wymarsz w celu dołączenia się do naszego pana w mieście, poddamy się na twoich warunkach. — Wspaniale — odparł Conan. — Macie natychmiast złożyć nie uszkodzoną broń i pozostawić w forcie wszystkie konie i sprzęt wojenny oraz kosztowności. Każdy żołnierz może zostawić sobie spodnie, kurtę i parę butów. Wszyscy zostaniecie przeszukani, więc ostrzegam was, byście nie starali się czegokolwiek przy sobie ukryć. Przypominam również, że mógłbym odebrać wam o wiele więcej. Wiadomo mi, że moi podwładni z upodobaniem zbierają uwędzone ludzkie członki… — Przyjmuję twoje łaskawe warunki, szlachetny generale! — przerwał wystraszony dowódca. — Poddajemy się natychmiast! Obrońcy szybko opuścili mury, po drodze rozwiązując rzemienie u swoich zbroi. Wkrótce otwarto bramę, którą zaczęli przekraczać nie uzbrojeni mężczyźni. Conan wyznaczył dziesiątkę do ich przeszukiwania, podczas gdy reszta Hyrkańczyków czuwała na koniach z łukami w gotowości. — Odniosłeś tanio zwycięstwo, generale — powiedział dowódca, gdy jego ludzie gotowali się do długiej drogi na piechotę do Sogarii. — Nie licz, że równie łatwo pójdzie ci w przyszłości. Sogaria jest silna, a jej mury przekraczają wszelkie wyobrażenie stepowych dzikusów. Wydanie wam dzisiaj walki było dla nas niedogodne, ale Sogarii nie zajmiecie nigdy! — Jeśli obronie przewodzić będą tacy żołnierze jak ty, komendancie, spodziewam się walki natchnionej i godnej uwiecznienia w legendach. Życzę ci dobrej nocy, panie. Jeśli się pośpieszycie, może dotrzecie do miasta, nim jego bramy zostaną zamknięte przed uchodźcami! Ze spuszczoną głową dowódca ruszył ociężale za swoimi ludźmi. Gdy niedoszli obrońcy fortu stali się niknącymi w oddali na trakcie punkcikami, Conan kiwnął Fawdowi głową. Turańczyk zagrał długi sygnał na srebrnym rogu. Kilka minut później dotarł do nich szeroko uśmiechnięty Guyak, prowadzący parę luzaków. Za nim dołączyli pozostali Hyrkańczycy, prowadzący zapasowe wierzchowce, na których grzbietach usadowiono wzmocnione tyczkami kukły z wypchanych trzcinami ubrań. Guyak prowadził tę dziwaczną procesję w kółko. Zjeżdżając za wzgórze, docierał z powrotem do punktu wyjścia, dzięki czemu pięćdziesiątka Cymmerianina zamieniła się w wielotysięczną armię. — Udało się, kapitanie! — zawołał Guyak z uciechą. — Nie kapitanie, ale generale! — zawołał jeden z triumfujących łuczników. — Słyszałeś, jak nazwał się nasz dowódca! Podwładni Conana zaczęli tańczyć i śpiewać z zachwytu. — Chodźcie, zobaczymy, co udało się nam zdobyć — odparł flegmatycznie Cymmerianin.

W forcie znaleźli sterty broni, mnóstwo koni w stajniach, zapasy żywności i przywiązane do prycz worki z osobistymi rzeczami żołnierzy. W kwaterze komendanta znajdowały się kosztowne meble i wykwintne draperie. Ponadto dowódca zostawił po sobie złotą zastawę stołową i mnóstwo biżuterii. — Wynieście to na dziedziniec — polecił Conan. W świetle pochodni objuczono zdobyte konie. — Łupy podzieli kagan — przypomniał Conan Hyrkańczykom. — Możemy wziąć dla siebie jedynie jedzenie i napoje. Jeśli ktokolwiek zostanie złapany na kradzieży, zostanie natychmiast stracony. O północy kolumna marszowa była gotowa do wymarszu. — Dowódco, zdobyliśmy mnóstwo wina — powiedział Guyak. — Możemy trochę wypić, by uczcić zwycięstwo? — Nie spotkamy nieprzyjaciół po drodze do obozu — stwierdził Cymmerianin. — Wydaj więc każdemu bukłak wina, lecz jeśli któryś spije się tak, że wypadnie z siodła, będzie musiał dotrzeć do obozu na piechotę. Conan wiedział, że myśl o maszerowaniu jest dla Hyrkańczyków tak przerażająca, że wykażą umiar w piciu. Brak mu było ludzi i narzędzi do zburzenia fortu, kazał więc oblać bramę olejem. Odjechali w świetle gorejącej za nimi twierdzy. Oddział Conana jako pierwszy powrócił po wykonaniu zadania. Grupa kagana przemieszczała się w kierunku Sogarii, pędząc przed sobą niewolników. Z Bartatuą wędrowała mniej więcej połowa jego sił. Wieść o wyczynie Conana rozeszła się wśród szeregów jak stepowy pożar. W obozie grzmiało od śmiechów wojowników. Sam Bartatua był również niezmiernie ubawiony. — Gdyby wszyscy moi wodzowie wykazywali taką pomysłowość! — powiedział. — Zająłeś fort z całym dobytkiem, nie tracąc nikogo? — Zmarnowała się jedna zbroja na łuczniku, którego musieliśmy zabić, a dziesiątka Rustufa straciła trzy strzały — stwierdził Conan. — Rzadko się zdarza, by ktoś tak szybko awansował z pięćdziesiątnika na pięćsetnika — rzekł Bartatuą. — Nie wspominając o objęciu dowodzenia nad oddziałami oblężniczymi — powiedział szpakowaty wódz, którego policzki zdobił tatuaż, przedstawiający stylizowanego orła. Wszyscy Hyrkańczycy uznali zwycięstwo odniesione dzięki sprytowi i oszustwu Conana za coś godnego podziwu. Nie obowiązywały ich zachodnie tradycje rycerskości. Odwagę i honor mierzyli inną miarą. Bartatuą pozwolił umilknąć śmiechom i stwierdził poważnym tonem: — Twoje następne zadanie nie będzie tak proste, Conanie. Dziś wieczór daję wam czas na odpoczynek, lecz jutro rano macie wyruszyć na południowy wschód. Książę Sogarii zwrócił się o pomoc i posiłki w postaci silnego oddziału jazdy do drugiego władcy, satrapy Bukroszy. Jest prawie pewne, że satrapa udzieli mu tej pomocy, dlatego masz urządzić zasadzkę na Wielkim Szlaku i zniszczyć odsiecz. Tym razem będziesz dowodzić pięciuset ludźmi. — Jak silnego nieprzyjaciela mogę się spodziewać? — spytał Conan. — Satrapa wyśle co najmniej pułk, w liczbie tysiąca jeźdźców. Conan skinął głową. Dla Hyrkańczyków dwóch na jednego stanowiło dogodny stosunek sił. — Tak się stanie, wodzu. Wychodząc z namiotu, natknął się na odzianą w czerń kobietę, która kilka dni wcześniej wybrała go do walki w czasie uczty. Wiedział, że kobieta nazywa się Lakhme i jest nałożnicą kagana. Lakhme stanęła przed nim, jak gdyby chciała coś powiedzieć. Cymmerianin skłonił się jej z szacunkiem. — Dobry wieczór, pani. — Bardzo szybko awansowałeś, cudzoziemcze — odparła.

— Kagan docenia talent i potrafi go rozpoznać — rzekł Conan. — Nagradza też szczodrze wierną służbę. Nie zawiodę jego zaufania. — Pilnuj, by tak było. Mnie nie tak łatwo zadowolić. Kagan jest ufny. Nie zdaje sobie sprawy, że za uśmiechem może kryć się zdrada, a wierna służba może być przykrywką dla spisku. Czując rozlewające się na twarzy gorąco, Conan powściągnął ogarniającą go wściekłość. — Jeśli ktokolwiek zechce zdradzić kagana, zabiję go. Lub ją! Lakhme zasyczała jak stygijski wąż. Kolec uwagi Conana utkwił głęboko w jej przeczulonym umyśle. Kobieta zamiotła wokół siebie czarnymi szatami. Do nozdrzy Cymmerianina dotarła oszałamiająca woń pachnideł. Pomyślał, że nie tylko na dworach cywilizowanych królestw osoby najbliższe władcy wypatrują okazji, by zatopić sztylet w plecach rywala do łask. ROZDZIAŁ 8 — Nie ufaj mu, panie mój — powiedziała Lakhme. — Wierzę, że wykona swój obowiązek na polu bitwy, nic więcej — odpowiedział kagan. — Co może zyskać, nie będąc mi wiernym? Kto może go nagrodzić hojniej niż ja? Gdzie może zawędrować wyżej niż w mojej służbie? Z pewnością nie liczy na to, że wyrwie mi władzę i sam zostanie ushikaganem! — roześmiał się ze swojego pomysłu. — Wodzowie, będący moimi wasalami, mogą żywić podobne złudzenia, ale nie Conan. Wie dobrze, że Hyrkańczycy nie uznają władzy kogoś, kto nie jest ich krwi. Lakhme również zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego właśnie czarnoksiężnik Khondemir musiał uciec się do ryzykownych zaklęć, by zyskać kontrolę nad poczynaniami kagana. Wiedziała również, że nadszedł czas, by sprowadzić myśli jej pana z logicznych ścieżek i zagrać na jego uczuciach. Podeszła do stołu i nalała Bartatui kielich wina. Bardziej światowy monarcha dostrzegłby wyrachowanie w jej zachowaniu, lecz Hyrkańczyk widział jedynie białe, posągowe ciało, odziane w klejnoty, i nic więcej. — Jest coś, co do ciebie należy, a co Conan chciałby mieć i czego ci zazdrości — powiedziała, podając mu kielich. — Cóż takiego? — orle brwi Bartatui ściągnęły się. — Twoją nałożnicę. — Powiedział ci?… — Nic nie powiedział, ale patrzy i zachowuje się jak ogier — przerwała mu. — Widzę wyraźnie, czego chce. — Każdy może patrzeć i zazdrościć — kagan odchylił się i zatopił spojrzenie w kielichu. — Nie mówmy już o tym. Na razie Cymmerianin jest mi przydatny. Później zobaczymy. — Chodzi mi tylko o twoje dobro, mój panie — powiedziała Lakhme. Była zadowolona, że zasiała ziarno podejrzeń w żyznej glebie. Późno w nocy Vendhianka wyślizgnęła się z namiotu Bartatui. W jego wnętrzu kagan spał głęboko. Gdy Lakhme zbliżała się do skraju obozowiska, okrzyknął ją wartownik. — To ja, Bajazet — był to ten sam strażnik, który towarzyszył jej do Sogarii. Był niegdyś ważnym dowódcą w hordzie Kuczlugi i teraz żywił wrogość wobec Bartatui. Lakhme ostrożnie przekupiła go łapówkami i drobnymi łaskami, dzięki czemu zyskała jego bezwzględne oddanie. — Opuszczam obóz. Wrócę przed świtem. Ruszyła na wschód. Nie uszła daleko, nim usłyszała odgłosy bębenków i fletów. W zagłębieniu terenu, wokół niewielkiego ogniska zebrała się grupa szamanów, wygrywających dziwaczną, ekstatyczną muzykę. Wokół ogniska krążyło dwóch tancerzy. Jeden z nich był przebrany za wspaniałego jelenia z rozłożystym porożem i lśniącą sierścią. Drugim był

szczupły, zniewieściały chłopiec, odziany w skąpe kobiece szaty. Lakhme przyglądała się beznamiętnie coraz dzikszemu i lubieżniejszemu tańcowi. Kiedy się skończył, weszła w krąg światła rzucanego przez ognisko. Szaman, który wybijał rytm na bębenku, podniósł wzrok. Jego włosy i broda przypominały splątane pajęczyny. Z rozchylonych ust wystawały pieńki spróchniałych zębów. — Dlaczego przeszkadzasz nam w obrzędach, pani? — zapytał. — Mam dla was zadanie — odparła. — Wpływ pewnej osoby na kagana rośnie z każdym dniem. Życzę sobie, by to się skończyło. Nigdy nie ośmieliłaby się spiskować przeciwko Bartatui razem z tymi odrażającymi kreaturami, jednak niczym nie ryzykowała, wykorzystując szamanów przeciwko komuś innemu. — Kto to taki? — spytał wiekowy szaman. — Conan, ten cudzoziemiec. W ciągu kilku dni przebył drogę od niewolnika do pięćsetnika. Zaczyna żywić nadmierne ambicje. Zależy mi, by położyć temu kres. Staruch zarechotał gardłowo. — Śmierć kładzie kres wszelkim ambicjom, czy to pospolitego łowcy przygód, czy potężnego kagana. — Nie będziemy rozmawiać o kaganie — ostrzegła go. — Powiedziałam wyraźnie, że martwi mnie Cymmerianin. Możecie się go dla mnie pozbyć? — Czy jest ktoś taki, kogo nie możemy się pozbyć? — staruch ponownie zaśmiał się jak skrzeczące ptaszysko. — Obcujemy ze światem duchów, przenikamy przyszłość i widzimy, kto rzuca piekielne czary, lub rzucamy je sami! Tak, ręczę, że wysoki cudzoziemiec zniknie w niebycie, z którego się wyłonił. — Dobrze. Spotka was sowita nagroda. Odwróciła się, by odejść. Zatrzymały ją słowa szamana. — Czym nas nagrodzisz? Odwróciła się powoli z powrotem. — Złotem, klejnotami lub srebrem. — Błyskotki nic dla nas nie znaczą — odparł szaman z głęboką wzgardą. Lakhme widziała spojrzenia, którymi obdarzali ją pozostali czarownicy. Wyczuwała kryjący się w nich głód. — Na co macie ochotę? — spytała. — Istnieje bardzo ważny rytuał, dzięki któremu odnawiamy swoją moc — wyszeptał staruch głosem, przypominającym szelest wiatru w suchej trawie. — Wkrótce będziemy musieli go wykonać. Potrzebujemy kobiety takiej jak ty, pani. Wiele niewiast boi się wziąć udział w tym obrzędzie, wiem jednak, że ty masz odwagę zrobić to, co konieczne. Głos szamana był niski i sugestywny. Zniewieściały młodzieniec kołysał się w pobliżu ze złym uśmiechem na umalowanej twarzy. Przebrany za jelenia tancerz stał po drugiej stronie ogniska. Wyolbrzymione atrybuty jego płci lśniły w świetle szkarłatnych płomieni. — Dobrze — odparła. — Pozbądźcie się cudzoziemca, a wezmę udział w waszym obrzędzie. Oddalając się, słyszała dźwięki bębnów i fletów, które znów zaczęły wygrywać doprowadzającą do szaleństwa melodię. Gdyby ziarno, które zasiała w umyśle Bartatui, nie wydało owocu, teraz zyskała pewność, że usunie Cymmerianina z drogi. Zamierzała dodatkowo wynająć zwykłego zabójcę, lecz podejrzewała, że nawet cała ich szajka nie zdołałaby uśmiercić przerażającego cudzoziemca. Nigdy nie poprzestawała na obmyśleniu tylko jednego planu. Zawsze opracowywała plany zastępcze, a nawet plany na wypadek niepowodzenia tych ostatnich. Postępowała tak zarówno w stosunku do Conana, jak i Bartatui. Oraz Khondemira.

Conan jechał ze swoją pięćsetką przez ziemie spustoszone przez hyrkański najazd. Wokoło widać było słupy dymu, znaczące płonące wioski. Drogi i ścieżki były zatarasowane przez uchodźców, dźwigających zawiniątka z ocalałym dobytkiem. — Nigdy nie zrozumiem wieśniaków — powiedział Rustuf, przyglądając się z Conanem pełnej chaosu scenie. — Dlaczego gdy ich domy zostaną napadnięte, zawsze wylęgają na drogi i wędrują dokądś, jak gdyby tam mieli być bezpieczniejsi? Conan zarządził postój, przepuszczając wyjątkowo żałosną grupę uchodźców. Jego podwładni mieli ochotę utorować sobie drogę mieczami, lecz przypomniał im o rozkazie kagana, by na razie nie dopuszczać się rzezi. — Nie wiem — odpowiedział Rustufowi. — Może dlatego, że palimy ich wioski. — Ile czasu zajmuje wymiana strzechy? Gdyby zostali tam, skąd pochodzą, byliby w miarę bezpieczni. Po przemarszu armii mogliby wyżywić się niedobitkami polnej zwierzyny i ocalałymi plonami, a tak zmierzają tam, gdzie na pewno będą głodować i ginąć od zaraz, do miasta, które czeka oblężenie. — Boją się, że zostaną obrabowani — rzekł Fawd. — To też bzdura — odparł Rustuf. — Już zostali obrabowani, a i tak nie bardzo było im co odbierać. To, co im zostawiono, zdołali załadować na własne grzbiety. Można im to wyrwać, nie trudząc się nawet zsiadaniem z konia. Uciekają do kogoś, kto zajmuje się okradaniem ich na co dzień, czyli do miejscowego wielmoży. On wykorzysta ich do kopania szańców, lecz gdy tylko przestaną być mu przydatni, wypędzi ich, by nie objadali dworu i żołnierzy. — Bo ja wiem? — Conan wzruszył ramionami. — Chłopi zawsze się tak zachowują w czasie wojny. Nigdy nie byłem wieśniakiem i nigdy nie będę. Jedźmy. Oddział Hyrkańczyków ruszył dalej. Gdy wieśniacy tarasowali drogę, jeźdźcy przeganiali ich pejczami. Od czasu do czasu dostrzegali inne grupy Hyrkańczyków, zmierzających, by wypełnić własne dzieło zniszczenia. Pod wieczór drugiego dnia opuścili spustoszone ziemie i znaleźli się na względnie pustym odcinku Wielkiego Szlaku. Wnosząc ze słów zwiadowców, odległości, dzielącej ich do Bukroszy i stanu drogi, Conan spodziewał się, że spotkanie z odsieczą nastąpi dopiero za dzień lub dwa, mimo to wysłał kilku ludzi daleko wprzód, by ostrzegli go w razie przedwczesnego pojawienia się nieprzyjaciela. Wiedział, że jedyne, na co na pewno można liczyć w czasie wojny, to przykre niespodzianki. Po wyminięciu rojowiska uchodźców i splądrowanych ziem główną troską Conana stało się znalezienie odpowiedniego miejsca na zasadzkę. Nie zamierzał negocjować z przeciwnikiem i nie mógł tracić czasu na podchody i pozorowane odwroty. Polecono mu, by runął jak grom na bukroszańską jazdę i zniszczył ją doszczętnie. Zamierzał wypełnić rozkaz co do joty. Wymarzone miejsce znaleziono przed nadejściem zmierzchu. Wielki Szlak mijał tu dwa niewielkie wzniesienia, symetryczne jak kobiece piersi. Za przełęczą trakt opadał łagodnie ku długiej równinie, za którą znajdowała się Bukrosza. Conan objechał obydwa wzgórza z podległymi mu pięćdziesiątnikami i dziesiątnikami, po czym ruszył szlakiem za przełęcz, oglądając teren, na którym zamierzał stoczyć bitwę. Pozostali Hyrkańczycy mieli być gotowi wsiąść w każdej chwili na koń i otrzymali zakaz rozpalania ognisk. Przed zapadnięciem ciemności Cymmerianin zaplanował nadchodzące starcie. Nie zamierzał uciekać się do skomplikowanych manewrów, jednak musiał sprawować staranną kontrolę nad swoimi siłami, by jak najlepiej wykorzystać ich ruchliwość i zminimalizować dwukrotną przewagę przeciwnika. Hyrkańczycy kwitowali fakt niekorzystnego stosunku sił pogardliwymi śmiechami, lecz Conan zdawał sobie sprawę, że dwukrotnie liczebniejszy nieprzyjaciel to najlepsze, czego mógł się spodziewać. Siły przeciwnika mogły okazać się znacznie większe. Wszystko zależało od tego, czy satrapa

Bukroszy solidaryzował się z władcą Sogarii, a zwłaszcza od tego, jaką część swych sił był gotów wysłać, by zapobiec groźbie napaści na własne ziemie. Następnego dnia dwie godziny po wschodzie słońca zwiadowcy wrócili z wiadomością o zbliżaniu się bukroszańskiej konnicy. Należało się spodziewać jej za godzinę. — Zdołaliście ich policzyć? — zapytał Conan. — Nie, panie — odrzekł dowódca zwiadu. — Rozkazałeś nam nie ujawniać się, dlatego trzymaliśmy się daleko od nich. Nie mogę powiedzieć, czy nieprzyjaciół jest więcej niż tysiąc. — Każdy z was otrzymał rozkazy — zwrócił się Conan do swoich oficerów. — Znacie sygnały. Zajmijcie stanowiska i czekajcie na wroga. Być może przyjdzie nam zmierzyć się z o wiele silniejszym przeciwnikiem, niż myśleliśmy, ale to bez znaczenia. Nasza taktyka pozostaje bez zmian. Prowadząc dwustu Hyrkańczyków, Conan wjechał na wzgórze leżące na północ od szlaku. Rustuf powiódł drugą dwusetkę na południowe wzniesienie, pozostała zaś setka pod wodzą Fawda pozostała tam, gdzie była — pięćset kroków od przełęczy. Gdy tylko oddział Conana zajął pozycje, stając się niewidoczny dla nadjeżdżających bukroszańczyków, Cymmerianin w asyście Guyaka wjechał pod wierzchołek wzgórza. Hyrkańczyk miał ze sobą sakwę z licznymi barwnymi flagami. Obydwaj zsiedli z koni i czekali. — Jadą, dowódco — powiedział po pewnym czasie Guyak. Obłok kurzu w oddali świadczył o zbliżaniu się wroga. Pozycja Conana pozwoliła mu zliczyć zbliżających się przeciwników. Zaklął na widok długości i szerokości kolumny. — Co najmniej trzy tysiące ludzi! Nie dwa, ale sześć do jednego. — I co z tego, dowódco? — Guyak wzruszył ramionami i uśmiechnął się. — Każdy z nas ma więcej niż sześć strzał. Conan roześmiał się i poklepał swojego adiutanta po ramieniu. — Zgadza się! Cóż znaczy liczebna przewaga dla takich bohaterów jak my, prawda? Przygotuj się i sprawdź, czy chorągwie się nie splątały. Na czele bukroszańskiej kolumny, w odległości kilkuset kroków od głównych sił, jechała straż przednia. Conan był pewny, że tak będzie. W cywilizowanych armiach przednie straże unikały tracenia z oczu pilnowanych wojsk. W przeciwieństwie do nich wysunięte oddziały Hyrkańczyków jechały wiele godzin, a nawet całe dnie drogi, przed resztą hordy, utrzymując z nią stały kontakt przez gońców. Wobec takiej taktyki zasadzka, jaką urządził Conan, byłaby bezużyteczna. Za przednią strażą na czele kolumny posuwała się orkiestra wojskowa. Conan przyglądał się ze zdumieniem zdobnie odzianym doboszom, flecistom, a nawet muzykom z kobzami z koźlich skór wygrywających rześkie melodie, jakby znajdowali się na paradzie, nie zaś w obliczu bitwy. Najwidoczniej satrapie Bukroszy zależało, by oszołomić zaprzyjaźnionego władcę. — To naprawdę wojownicy? — Guyak przyglądał się zbliżającej się kolumnie z rozdziawionymi ustami. — Niektórzy z nich — przyznał Conan. — Niech cię nie zwiedzie ich hałaśliwość i strojność. Znam również dzikie nacje, które idą do boju w rytm muzyki. Bossończycy dmą w trąby tak, że dusza ucieka człowiekowi w pięty, a poitańscy szlachcice ruszają do walki u boku skrzypków wygrywających skoczne melodie, lecz walczą bardzo dzielnie. — Jeśli tak twierdzisz, panie — odparł z powątpiewaniem Guyak. Skulili się, gdy nieprzyjaciel dotarł bliżej. Przednia straż wkroczyła na przełęcz. — Czerwona flaga — zarządził Conan. Guyak zszedł pod szczyt wzgórza, rozwinął chorągiew i zaczął wymachiwać nią nad głową. Setka prowadzonych przez Fawda Hyrkańczyków wsiadła na konie i ruszyła w stronę przełęczy, udając samotny oddział, plądrujący okolicę. Na widok wkraczających na przełęcz

bukroszańczyków jeźdźcy Fawda najpierw zwolnili, po czym zatrzymali konie i pozorując zaskoczenie, obserwowali wylewające się zza wzniesienia kolejne rzędy nieprzyjacielskiej konnicy. Conan wydał Fawdowi surowy rozkaz, że mają rzucić się do ucieczki dopiero wtedy, gdy w polu widzenia pojawi się przytłaczająca liczba nieprzyjaciół. Zbyt spieszny odwrót mógłby wydać się podejrzany i spowodować, że bukroszański dowódca zwietrzyłby zasadzkę. Na przełęczy pierwsi jeźdźcy zaczęli rzucać okrzyki przez ramię. Dwóch oderwało się od ostatniego szeregu przedniej straży i pognało do głównych sił z wieścią, że spostrzeżono nieprzyjaciela. W ciasnej przełęczy musieli wyminąć muzyków, lecz zaraz potem podjechali prosto do wspaniale odzianego mężczyzny z okazałym wąsem i bokobrodami. Ten, wyciągnąwszy przed siebie zdobioną klejnotami buławę, zaczął wykrzykiwać rozkazy. Zwiadowcy zawrócili do przedniej straży, która zaczęła przegrupowywać się w gardle przełęczy. Conan stwierdził, że manewr ten przeprowadzono bardzo zręcznie. Mimo przesadnej strojności i ostentacyjnego zachowania, nie miał do czynienia z żołnierzykami na pokaz. Ludzie Fawda zaczęli się niby niepokoić. Mający wielkie doświadczenie w kierowaniu końmi Hyrkańczycy sprawili, iż ich wierzchowce zarzucały łbami, tańczyły i pozornie nie dawały się opanować. Fawd wydał kilka pozbawionych sensu rozkazów, jakby starał się zmusić do ataku na poły zbuntowanych wojowników. Kilku z nich bez widocznego zapału, lecz skutecznie wystrzeliło w stronę bukroszańskiej konnicy. Jeden z oficerów w służbie satrapy wykrzyknął coś silnym, wyraźnym głosem, po czym zabrzmiała sygnałówka. Bukroszańscy jeźdźcy jak jeden mąż ruszyli do ataku. Pierwszy szereg jeźdźców w zbrojach opuścił lance. Żołnierze zgarbili się lekko za tarczami. Fawd i jego ludzie trwali w miejscu, aż Conan zaczął obawiać się, że jest już za późno. Wreszcie zawrócili konie i zrejterowali. Kilku Hyrkańczyków pozostało na przełęczy, szyjąc w bukroszańczyków strzałami znad końskich zadów. Łucznicy udawali, że strzelają w pośpiechu i panice, lecz widać było, że prawie każdy pocisk trafia w tłum nieprzyjaciół ze śmiercionośnym skutkiem. Conan spodziewał się, że przeciwnik rzuci się bez opamiętania w pościg za Hyrkańczykami, lecz uporządkowana pogoń też nie przeszkadzała jego planom. Wiedział, że liczenie na bezmyślność nieprzyjaciela jest identyczną głupotą. Gdy ciężkozbrojni bukroszańczycy przejeżdżali z łoskotem przez przełęcz, zliczał ich szeregi i chorągwie. Oceniwszy, że przełęcz pokonała połowa sił przeciwnika, zawołał: — Czarna flaga! Na dany znak, zza obydwu wzgórz wyjechała hyrkańska konnica i zatrzymała się na stokach, pięćdziesiąt kroków powyżej bukroszańskich szeregów. Na stłoczonych w ciasnej przełęczy nieprzyjaciół spadł deszcz strzał. Szeregi wroga poszły w rozsypkę. Część jeźdźców próbowała przebić się na drugą stronę, inni usiłowali wycofać z przełęczy. Kilku śmiałków podjęło desperacką szarżę w górę stoku, lecz wszyscy zostali strąceni z siodeł celnymi pociskami, nim ujechali na odległość rzutu kamieniem. W ciągu kilku minut przełęcz zasłał dywan nieruchomych postaci w kunsztownych zbrojach. Na rozkaz Conana Guyak zamachał żółtą flagą. Hyrkańczycy zjechali ze wzgórz i zaatakowali bukroszańskich żołnierzy, którzy zdołali pokonać przełęcz. Stepowi wojownicy dojechali do wrogiej kolumny od tyłu, po drodze zasypując oszołomionych przeciwników gradem strzał. Zaraz potem Hyrkańczycy rozdzielili się ponownie na dwie grupy, okrążyli z boków nieprzyjacielską jazdę i ponownie połączyli się przed nią, kosząc po drodze bez litości żołnierzy i członków orkiestry. Gdy do Hyrkańczyków dołączyła powracająca grupa Fawda, przegrupowali się raz jeszcze, zawrócili konie i ruszyli do kolejnego ataku. Pozostali przy życiu bukroszańczycy usiłowali bez powodzenia podjąć walkę lub uciec. Znów posypały się

strzały, przeszywając ludzi i konie, dziurawiąc kolczugi i karaceny niczym pajęczyny. Pogromcy nie zwolnili pędząc ku bliźniaczym wzgórzom i nie próbowali wjechać w zasłaną trupami, wąską przełęcz. Zamiast tego ponownie rozdzielili się na dwie grupy, okrążyli wzniesienia po zewnętrznej stronie i wydając dzikie okrzyki bojowe, spadli na tyły bukroszańskiej kolumny, która wciąż usiłowała pokonać przełęcz. Conan widział, jak obydwie flanki zwarły się na taborach przeciwnika jak kleszcze gigantycznego kraba. Miejscy żołnierze daremnie starali się przegrupować z szyku marszowego w bojowy. W ich szeregach zapanowało narastające zamieszanie. Hyrkańczycy gnali w tę i z powrotem wzdłuż boków bukroszańskiej kolumny, zasypując gradem strzał bezradny, pozbawiony możliwości działania tłum stłoczonych żołnierzy. Straż tylna nie wytrzymała, najpierw dwójki i trójki, a po chwili całe oddziały galopowały z miejsca rzezi z powrotem ku Bukroszy. Część Hyrkańczyków ruszyła w pościg strzelając z łuków do uciekających żołnierzy. — Biała flaga — zarządził Conan. Na widok sygnału jeźdźcy zaprzestali pogoni i zawrócili konie. Conan zjechał ze swojego stanowiska obserwacyjnego. Odniósł wielkie zwycięstwo, nie odczuwał jednak dumy. Mimo olbrzymiej przewagi liczebnej, miejska konnica nie miała wobec stepowych wojowników większych szans niż nie uzbrojone dzieci. Conan lubował się w walce, nie odczuwał jednak zadowolenia z masakry. Gdy Hyrkańczycy dotarli do wzniesień, zaczęli krążyć wśród strąconych z koni jeźdźców, wyciągając z trupów strzały i obłuskując je z broni i kosztowności. Czuć było silną woń krwi, a wysoko w powietrzu kołowały sępy. Do Conana podjechał Rustuf z niezwykle jak na niego poważną miną. — Twój plan się powiódł — powiedział Kozak. — Ale śmiem twierdzić, że nie była to męska walka. — Owszem — odparł Conan. — Wolę zmierzyć się z przeciwnikiem twarzą w twarz. Hyrkańczykom nie pójdzie równie łatwo, gdy rozbijemy obóz pod murami Sogarii. Jeszcze nie słyszałem o oblężeniu, w którym nie ucierpieliby oblegający. Twierdz nie zdobywa się, strzelając z łuków. Gdy Conan wraz ze swoją pięćsetką wrócił do obozowiska Bartatui, znajdowało się już ono o dwa dni drogi od Sogarii. Po wjeździe do obozu złożono łupy przed namiotem kagana. Conan polecił swoim ludziom, by rozbili dla niego namiot, sam zaś wszedł do siedziby kagana, by złożyć raport. Plac przed namiotem Bartatui wypełniały łupy zdobyte przez inne oddziały. Zakończywszy składanie meldunku, Conan odszukał swoją kwaterę. Zastał swych podwładnych zebranych wokół dopiero co rozbitego namiotu i dyskutujących o czymś gorączkowo z lękiem na twarzach. Zastanawiając się, co mogło być tego przyczyną, był równocześnie pewny, że nie wróży to nic dobrego. — Co się stało, Rustufie? — zapytał. — Podejdź, sam zobaczysz — odparł Kozak. Poprowadził Conana do wejścia do namiotu. Wetknięto przy nim kołek, z którego na rzemieniu zwieszało się jakieś zawiniątko. Cymmerianin nachylił się i przyjrzał. Sterczały z niego pióra, ptasie dzioby i pazurki, a także zioła, sierść i kości innych zwierząt. Okręcone skórami i kolorowymi sznurkami, wyglądało złowieszczo i nienaturalnie. Conan prychnął z niesmakiem. — Skąd wzięły się te śmiecie? — Zostałeś przeklęty, dowódco — rzekł Guyak. — To robota któregoś z szamanów. Jeśli klątwa nie zostanie zdjęta, czeka cię zły los. Wszystko, do czego się zabierzesz, nie powiedzie się. Potem zachorujesz i wkrótce umrzesz. Pozostali Hyrkańczycy potakiwali głowami i szemrali, spoglądając na Conana z lękiem.

— Co?! Ludzie, którzy pokonali sześciokrotnie liczniejszego wroga, kulą się ze strachu przed zawiniątkiem z garścią kłaków? — powiedział szyderczo Cymmerianin, patrząc karcąco na unikających jego spojrzenia koczowników. — Który szaman to zmajstrował? — Nikogo nie widzieliśmy, kapitanie — odrzekł Guyak. — Szamani potrafią stawać się niewidzialni. Wiedz jednak, że nikomu nie wolno w tym obozie rzucać czarów bez pozwolenia Danakana. — Gdzie znajdę tego starego łotra? — zapytał kategorycznie Cymmerianin. — Skręcę mu jego garbaty kark! Jego podwładni nie odpowiedzieli. Zakląwszy szpetnie, Conan wyciągnął z ogniska gorejącą żagiew i podłożył pod zawiniątko na kołku, które po chwili zajęło się ogniem dającym mnóstwo dymu. Włosy zjeżyły się na karku Cymmerianina, gdy tobołek zaczął się poruszać. Ze środka dobyło się ohydne skrzeczenie. Po chwili rzemień przepalił się, a zawiniątko spadło na ziemię. Pod wpływem upadku ogień zgasł. Ze środka wygrzebał się czarny jak sadza homunkulus. Stwór rozwinął nietoperzowate skrzydła i zasyczał na Conana, obnażając podwójny rząd drobnych, szpilkowatych zębów. Był całkowicie bezwłosy, a jego ślepia gorzały jak węgle. Ruszył powoli naprzód, ciągnąc za sobą smugę dymu. Hyrkańczycy jęknęli ze strachu i zaczęli się cofać. Potwór zapiszczał i rzucił się na Cymmerianina. Conan wyrwał miecz i szybkim ciosem w górę rozpłatał demona wzdłuż z taką łatwością, jak gdyby ten był z dymu. Spadłszy na ziemię, połówki połączyły się i znów ruszyły do ataku. Tym razem Conan rozpłatał potworka w poprzek. Homunkulus próbował jeszcze raz się scalić, lecz Conan nadział dymiące wciąż zawiniątko na miecz i wsadził je w ognisko. Skrzydlaty potworek zasyczał głośno i zaczął zataczać w powietrzu zacieśniającą się spiralę. Gdy płomienie pochłonęły szczątki zawiniątka, homunkulus zamienił się w obłoczek czarnego dymu, który rozwiał wiatr. — Ten stwór był tylko złudzeniem, magiczną sztuczką nie bardziej realną niż mgła — rzucił pogardliwie Conan. — Nie, dowódco — powiedział Guyak. — To był ulubekh, duch powietrza, wypełniający polecenia szamana. Czarownicy mają wielką władzę nad duchami. — Zachowujecie się jak dzieci! — warknął Conan. — Wasi szamani to oszuści, którzy mącą wam w głowach, byście byli im posłuszni! — jego słowa nie odniosły żadnego skutku. Dalsze próby przemówienia Hyrkańczykom do rozsądku były bezcelowe. Prostowanie faktów i przeprowadzanie logicznych dowodów wobec ludzi przepełnionych lękiem było z góry skazane na niepowodzenie. — Idźcie spać — rozkazał. — Koniec czarodziejskich sztuczek na dzisiaj. Szemrząc miedzy sobą, Hyrkańczycy rozeszli się powoli. Rustuf, Fawd i Conan zamknęli się w swoim namiocie. Gdy rozsiedli się ze skrzyżowanymi nogami, Fawd podał Cymmerianinowi bukłak z winem. Conan spłukał z gardła kurz długiego dnia. — Jutro z samego rana wytnę w pień całą tę szamańską zgraję i jeszcze dostanę za to pochwałę Bartatui. Kagan nie odnosi się do nich z przyjaźnią — powiedział. — Pociągający pomysł — orzekł Rustuf. — Czy jednak spotkałeś kiedyś czarnoksiężnika nie zapowiadającego, że jego śmierć ściągnie nieszczęście na wszystkich w okolicy? — To prawda — potwierdził Fawd. — Zapytaj koczowników. Powiedzą ci, że jeśli szaman zginie nagłą śmiercią, ściągnie to zagładę na całą hordę. Czarownicy zabezpieczają się w ten sposób, ponieważ mają mnóstwo wrogów. Jeśli wystąpisz otwarcie przeciwko nim, koczownicy cię zabiją. — Jak mam dowodzić swoimi ludźmi, jeśli będą przekonani, że zostałem przeklęty? I co zrobiłem, żeby zasłużyć sobie na wrogość zaklinaczy? Nie wystąpiłem przecież przeciwko nim — z każdą chwilą Cymmerianin stawał się coraz posępniejszy. W najlepszym razie darzył czary wzgardą, lecz bezpodstawna wrogość zawistnych, odstręczających czarowników

napełniła go wyjątkowym rozgoryczeniem. — Myślę, że nadszedł czas, by złożyć wizytę tym kościotłukom — stwierdził. — Nie musisz iść daleko — odparł Rustuf. — Jeśli się nie mylę, tuż obok słychać szamańskie bębny. Wszyscy trzej wyślizgnęli się bezszelestnie z namiotu. Ciche uderzenia w bęben dobiegały z odległości najwyżej kilkudziesięciu kroków. Cymmerianin, Kozak i Turańczyk podeszli do skupionych wokół ogniska podwładnych Conana. Blisko ognia zasiadł stary szaman, Danakan, a za nim zniewieściały młodzieniec, który koniuszkami palców miękko uderzał w bębenek ze ściętej czaszki, obciągniętej ludzką skórą. Wyłożone srebrem oczodoły lśniły złowieszczo w płomieniach ogniska. Staruch wygłaszał kazanie do zebranych wojowników: — Biada wam wszystkim! Źle się stało, że kagan wyniósł nad was cudzoziemca, mianując go pięćsetnikiem! Za tym człekiem nie stoi rodzina, klan ani plemię. Jego przodków nie pochowano w świętej ziemi na stepie. Jego bogowie nie są naszymi bogami! Duchy nieskończonego stepu ogarnia gniew! Ściągną na was gradowe chmury i gromy, jeśli nadal będziecie słuchać tego przybłędy! Sprowadzą wielkie pożary traw, a dym okryje mrokiem Wiecznotrwałe Niebiosa! Nie wolno wam… Głos szamana zamarł z drżeniem, gdy na jego szyi spoczęła ciężka dłoń. Spróbował strząsnąć wielką, pokrytą bliznami rękę, której kciuk spoczął na karku, lecz dłoń zaczęła zaciskać się na jego krtani. Szyję starca przeszył potworny ból, chociaż palce ledwie się zgięły. — Danakanie, przyjacielu! Mam wrażenie, że zaszło między nami nieporozumienie — powiedział Conan głośno i serdecznie. — Pragnę służyć kaganowi najlepiej, jak potrafię. Jeśli mimowolnie obraziłem waszych bogów, powiedz mi, proszę, jak mogę im zadośćuczynić. Jesteś potężnym szamanem, który rozmawia z duchami. Z pewnością potrafisz pogodzić mnie i bogów. Szaman próbował wstać, lecz kolejne drgnienie potężnej dłoni uświadomiło mu bezcelowość szarpaniny. — Możliwe, że jakoś zdołam tego dokonać — powiedział z wahaniem. — Znam silne czary, a duchy są mi posłuszne. — Doskonale! — rzekł z uznaniem Conan. — Chodź, święty mężu, porozmawiamy o tym na osobności. Między rozsądnymi ludźmi, takimi jak my, nie powinno być wrogości. Palce wpiły się w bark starca i dźwignęły go na równe nogi. — Dobrze — zdołał wychrypieć Danakan. — Porozmawiajmy, cudzoziemski pięćsetniku! — Idźcie już spać. Pamiętajcie, że jutro rano ruszamy wykonywać rozkazy kagana. — Conan uśmiechnął się do swoich podwładnych. — Odprawię z tym tu świętym mężem pewne magiczne obrzędy… i rano wszystko znów będzie w porządku. Zdawało się, Hyrkańczycy odetchnęli z ulgą, lecz na twarzy młodzieńca z upiornym bębenkiem malował się lęk. Conan obdarzył go mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Pod podmalowanymi henną powiekami błysnęły białkówki, a instrument wypadł młodzieńcowi z rąk. Chłopak zemdlał. — Chyba wpadł w trans — orzekł Conan. — Nie budźcie go, bo duchy się rozeźlą. Odprowadził starego szamana od ogniska na skraj obozu, daleko od linii wart, po czym przyłożył dłoń do jego grzbietu i pchnął. Starzec runął na twarz, lecz natychmiast zerwał się z ziemi i zaczął gestykulować, rzucając klątwę głębokim, grobowym głosem. Cymmerianin wymierzył mu policzek. Czarownik przeleciał kilka kroków i potoczył się po ziemi przy akompaniamencie grzechotu amuletów. — Czyja to robota? — zapytał twardo Conan. — Kto cię przekupił? Kto zapłacił ci, byś rzucił na mnie swoje wszawe klątwy? Zamierzam wycisnąć z ciebie odpowiedź, więc lepiej zacznij gadać od razu. — Przeklęty cudzoziemcze! Zginiesz…

Złowrogie oczka starca rozwarły się szeroko, gdy Conan wyrwał szablę z pochwy i ciął ruchem tak szybkim, że nie było widać ostrza. Obszarpane, pokryte skamieniałym brudem ubranie rozeszło się na Hyrkańczyku. Na ziemię spadły rzemienie z amuletami i talizmany. Przerażony starzec powiódł po sobie wzrokiem, by ocenić rozmiar rany, i spostrzegł, że jest nietknięty. — To mogło być twoje ciało i kości, czarowniku — powiedział Conan. — Mogłem rozpłatać na pół twoje zwyrodniałe, tchórzliwe serce. Zastanów się nad tym, nim zmusisz mnie do ponownego ciosu. — Wszystkiemu winna jest Vendhianka — odrzekł Danakan łamiącym się głosem. — Nałożnica kagana zażądała od nas, byśmy cię uśmiercili. — Nie dość, że szamani, to jeszcze zabójcy do wynajęcia — rzucił Conan z pogardą. — Trafił się jej kiepski sługa. Dlaczego chce mnie zgładzić? — Jest zazdrosna. — Danakan wzruszył ramionami. — Za szybko rośniesz i cieszysz się łaską kagana. Nie życzy sobie, by Bartatua miał jakichkolwiek faworytów poza nią. — Zatem muszę porozmawiać także z Vendhianką. Mam nadzieję, że ujrzy światło rozsądku równie szybko jak ty, szamanie. Wiem, że nie zdołałbyś zaszkodzić mi swoimi mizernymi czarami. Podejrzewam, że następnym razem spróbujesz trucizny, ale zalecam ci, byś się zastanowił. Mija pewien czas, nim nawet najsilniejsza trucizna zabije mężczyznę słusznej postury. Gdy tylko zacznie mnie boleć brzuch, zjawię się, by zabić cię wraz z całą resztą twojego szkaradnego bractwa. Teraz idź i ciesz się, że zastałeś mnie w litościwym nastroju. Wracając do namiotu, Conan był zadowolony, że przynajmniej na razie nic mu nie grozi ze strony szamana. Czuł również satysfakcję, że sam poradził sobie z kłopotem, nie uciekając się do wsparcia Bartatui. Potrząsnął głową. Król, kapłan, nałożnica. Uwikłanie się w taki trójkąt wróżyło zgubne następstwa. Na dodatek okazało się, że świta Bartatui jest równie zdeprawowana jak cywilizowane dwory. Gdy wszedł do namiotu, Rustuf i Fawd podnieśli wzrok znad bukłaka z winem. — Jak poszło? — spytał Kozak. — Rozjaśniłem zaklinaczowi w łepetynie, lecz sądzę, że od tej pory lepiej będzie trzymać pod ręką rącze konie. — Zawsze tak robię — odparł Rustuf. ROZDZIAŁ 9 Przed zachodem słońca Sogaria zamknęła bramy po raz ostatni. Miano je otworzyć dopiero, gdy wroga nie będzie już w okolicy. Dęcie w trąby i bicie gongów towarzyszyło łoskotowi zatrzaskiwanych olbrzymich drewnianych wierzei i wsuwaniu blokujących kłód w okute żelazem klamry. Kamieniarze zaczęli zamurowywać bramy spajanymi zaprawą głazami. Od tej pory z miasta można było wydostać się wyłącznie wąskimi bramkami wypadowymi, przez które mógł przejechać najwyżej pojedynczy rząd konnicy. Na szczycie murów obywatele grodu pełnili warty razem z żołnierzami, gotowi zrzucać na nieprzyjaciół kamienie i wrzący olej. Na najwyższych wieżach miasta wartownicy wypatrywali stepowych barbarzyńców. W końcu zgromadzeni na murach ludzie podnieśli krzyk. Na zachodzie pojawiła się linia jeźdźców rozciągnięta wzdłuż rzędu niskich wzgórz. Następnie szlakiem z południa zaczęła zbliżać się druga, znacznie szersza kolumna. Nieprzeliczeni konni barbarzyńcy stanowili przerażający widok, lecz co mądrzejsi i bardziej przewidujący mieszkańcy Sogarii wiedzieli, że nie oni stanowią największe zagrożenie. Prawdziwe niebezpieczeństwo kryło się w niegroźnie wyglądającej zgrai niewolników, którzy podczas oblężenia mieli powoli i w pocie

czoła podkopywać mury miasta, zasypywać fosę i nosić drabiny dla szykujących się do szturmu wojowników. Wielu zastanawiało się również, gdzie podziewa się pułk Czerwonych Orłów, który pod dowództwem turańskiego czarnoksiężnika Khondemira kilka dni wcześniej opuścił miasto. Tymczasem Khondemir i jego eskorta pokonywała Step Głodu — trafnie nazwaną połać wyschniętej równiny, gdzie trudno było o wodę i trawę dla koni. Tabory spowolniały tempo posuwania się, lecz wieziono w nich niezbędny dla wierzchowców owies. Gdyby nie to, każdego dnia marnowano by kilka godzin na pasienie zwierząt na rozległym obszarze. Wystraszona i nieszczęśliwa księżniczka Ishkala jechała w rozklekotanym wozie. Zastanawiała się, jaki błyskotliwy plan wymyślił jej oddany, lecz naiwny adorator, Mar jur, by ją uwolnić. Znała go na tyle dobrze, by zdawać sobie sprawę, że nie posłucha jej i nie zaczeka w Sogarii na jej powrót. Perspektywa powrotu wydawała się jej zresztą problematyczna. Czarnoksiężnik Khondemir zachowywał się wyniośle i ozięble. Rzadko odnosił się do niej bez wymuszonej, sztucznej uprzejmości. Każdej nocy z jego namiotu rozlegały się dziwaczne, napawające lękiem odgłosy. Rankami wypuszczał gołębie z przywiązanymi do łapek rurkami. Każdego wieczora powracał inny gołąb, którego mag zabierał do swojego namiotu. Nikt nie wiedział, jakie wiadomości przenoszą skrzydlaci posłańcy. Gołębie pocztowe były czymś pospolitym, jednak Ishkala zastanawiała się, kto widział ptaki, które odnajdowały drogę do będącej stale w ruchu kolumny wojska? Wychyliła się z powozu i przywołała kapitana Jeku, dowódcę eskorty. Oficer w lśniącej zbroi podjechał bliżej i zasalutował szpicrutą z posrebrzaną rękojeścią. — Tak, pani? — Kapitanie, co myślisz o Khondemirze z Turanu? — Co myślę, pani? — oficer zmarszczył czoło, jak gdyby przyszło mu wyrazić całkowicie obcą myśl. — Dlaczego miałbym o nim myśleć? Wydano mi rozkaz eskortowania was do wybranego przez niego celu, co staram się wykonać. — Oczywiście — odparła niecierpliwie. — Rozumiem, że musisz wypełniać rozkazy mojego ojca, czy nie wydaje ci się jednak dziwne, że Khondemir ciągle porozumiewa się z kimś za pomocą gołębi pocztowych? — Nie znam się na zwyczajach czarnoksiężników, pani — kapitan rozejrzał się nerwowo. — Tak długo, jak nie knuje zdrady wobec mojego księcia, nie zamierzam się do niczego wtrącać. Zrezygnowana księżniczka zaciągnęła kotarę i odchyliła się na oparcie siedzenia. Została wychowana w pałacu i nowe otoczenie wydawało się jej zdecydowanie dziwaczne. W porównaniu z tym, co musieli znosić żołnierze eskorty, wnętrze powozu było luksusowe, lecz Ishkali nie pozwolono zabrać nawet jednej dworki. Towarzystwa brakowało jej jednak bardziej niż służby. Szóstego dnia powolnej wędrówki usłyszała krzyki żołnierzy, odgłosy bębnów oraz trąbek sygnałowych. Z wcześniejszych ćwiczeń wiedziała, że oznacza to alarm na widok wroga. Eskorta zachowywała się tak, jakby tym razem nie były to manewry, lecz śmiertelnie poważne przygotowania do walki. — Co się dzieje? — zapytała przejeżdżającego obok Jeku. — Pojawili się barbarzyńcy, księżniczko! — odkrzyknął. — Zostań w powozie, obronimy cię! Z tego, co Ishkala słyszała o Hyrkańczykach, wątpiła, czy nawet najdzielniejsza sogariańska jazda zdoła zapewnić jej ochronę. Wysiadła i wspięła się na kozioł obok woźnicy. Niedaleko zatrzymał się Jeku ze swym sztabem. Czerwone Orły sformowały poczwórny szereg,

zwrócony ku zbliżającym się jeźdźcom. Na komendę kapitana wszystkie lance zostały wymierzone w nieprzyjaciela. — Nie ma sensu czekać, aż zasypią nas strzałami — stwierdził Jeku. — Grać sygnał do ataku, gdy tylko Hyrkańczycy znajdą się w zasięgu strzału z łuku! — Przestańcie! — rozległo się wołanie Khondemira. Czarnoksiężnik podjechał do sztabu dowódcy. — To nie Hyrkańczycy. — Tak twierdzisz? — zapytał Jeku, obrzucając go chmurnym spojrzeniem. — Bądź wobec tego łaskaw objaśnić mi, kto to taki? — To nasi sprzymierzeńcy, moi przyjaciele z Turanu. Nie znajdujemy się już na ziemiach Sogarii, kapitanie. — Dlaczego chcą się do nas przyłączyć? Książę nie wydał mi rozkazów tej treści. To niezgodne… — Zgodne czy nie, potrzebuję tych ludzi, kapitanie. Nie musisz wiedzieć, z jakiego powodu. Niech ci wystarczy, że to sprzymierzeńcy. Dzięki temu, w razie napaści Hyrkańczyków będziesz miał do dyspozycji większe siły. Zakładam, że jesteś na tyle doświadczonym dowódcą, by zapobiec przykrym incydentom? — Moim ludziom wpojono należytą dyscyplinę, panie, możesz być tego pewny — twarz Jeku pociemniała jak gradowa chmura. — Ze swojej strony liczę, że zapanujesz nad ludźmi, którzy są jakoby twoimi przyjaciółmi. Od wielu lat utrzymujemy pokój z Turanem, więc nie wolno dopuścić do jakichkolwiek zadrażnień. Oczywiście, po powrocie do Sogarii złożę raport o tych, hm, nadzwyczajnych okolicznościach. — Nie damy księciu powodów do niepokoju — odparł Khondemir. Turańczycy znaleźli się w odległości strzału z łuku. Ich zachowanie świadczyło o pokojowych zamiarach. Gdy dojechali na odległość kilkudziesięciu kroków od sogariańczyków, zatrzymali się na rozkaz swego dowódcy. Niewielka grupa jeźdźców oderwała się od przybyłych i podjechała do Jeku i czarnoksiężnika. — Witaj, szlachetny Khondemirze. Twoi wierni towarzysze gotowi są eskortować cię w drodze do prawowicie należącej ci się… — Bardzo dobrze, Bulamb — przerwał Turańczykowi Khondemir. — Zajmijcie miejsce u boku naszych szacownych sprzymierzeńców, sogariańczyków. Nasz cel leży w głębi tej wyschniętej równiny. Znajdujemy się już niedaleko niego. Mężczyzna, nazwany Bulambem, popatrzył na Jeku i jego sztab z bezczelną ironią. — Cieszę się, widząc twoich… sprzymierzeńców, panie. Przekażę twoje rozkazy. — Wyśmienicie. Rozbijemy obóz na godzinę przed zachodem słońca. Staw się dziś wieczorem w moim namiocie — polecił Khondemir. Turańczycy dołączyli do swoich. Gdy cudzoziemcy zajęli miejsce u boku sogariańczyków, Ishkala zaczęła się im uważnie przyglądać. Wnosząc ze stylu ubiorów, uzbrojenia i uprzęży oceniła, iż są to rzeczywiście Turańczycy. Nie miała militarnego wyszkolenia, stwierdziła jednak, że nowo przybyłym brakuje świetnej prezencji i wybornej dyscypliny Czerwonych Orłów. Uzbrojenie Turańczyków było przypadkowo dobrane. Wielu z nich cechował łotrowski wygląd, kojarzący się bardziej z pospolitymi rzezimieszkami niż szacownymi przedstawicielami żołnierskiego rzemiosła. Liczebnością dorównywali sogariańczykom. Wszyscy dosiadali koni, co na stepowej równinie było koniecznością. Turańczycy prowadzili pokaźne tabory, najprawdopodobniej załadowane paszą dla koni i bukłakami z wodą dla ludzi i zwierząt. Sogariańczycy patrzyli na nich z ukosa, tak jak prawdziwi żołnierze spoglądają na amatorów, zwłaszcza takich, który wyglądają bardziej na bandytów niż wojowników. Ishkala wróciła do powozu, lecz gdy tylko ujrzała przejeżdżającego znów obok kapitana Jeku, skinęła na niego. — Cóż, kapitanie? I co teraz sądzisz o turańskim czarnoksiężniku?

— To niewiarygodne! — Jeku ściągnął gniewnie brwi. — Nie tylko wlecze nas po tych pustkowiach, kiedy miasto jest w niebezpieczeństwie, ale na dodatek zwala nam na głowę zgraję turańskich szumowin! Zapewniam cię, księżniczko, że twój ojciec dowie się o wszystkim! Manzur oparł się na włóczni i zapatrzył posępnie na wojska, zgromadzone pod murami Sogarii. Zorientował się już, że rzeczą przenikającą wszystkie dziedziny życia i wybijającą się przed wszystkie inne cechy oblężenia, jest nuda. Młodzieniec uzbroił się w miecz, znalezioną w miejskiej zbrojowni starą kolczugę ze spiżowych łusek i spiczasty hełm, wygrany w kości od strażnika miejskiego. Zajmując wyznaczony posterunek na murach grodu, czuł się jak zahartowany wojak, lecz było to dwa dni temu. Podniecenie wywołane nowością sytuacji nie przetrwało pierwszej nocy. Próbował układać wiersze pełne szczęku broni, rżenia rumaków bojowych, zgiełku trąb i grzmotu bębnów, jednak wydarzenia w Sogarii nie miały wcale tak ekscytującego charakteru. Za dnia słychać było sporadyczny świst strzał Hyrkańczyków, dla zabawy strzelających do strażników na murach. W nocy słychać było odgłosy pracy hordy niewolników, usiłujących nadwątlić majestatyczne miejskie mury. Powiew powietrza z głębi miasta doniósł do nozdrzy Manzura smród stłoczonych w ciasnych murach ludzi i zwierząt. Młodzieniec stwierdził, że dawne poematy nie wspominały o tym aspekcie wojny. Oblężenie mogło wlec się tygodniami, a nawet miesiącami. Ta myśl była dla Manzura nieznośna. Żywił wszak przekonanie, że został stworzony do wielkich czynów. Dręczyła go również obawa o Ishkalę, lecz nie miał pojęcia, jak mógłby uniknąć niechybnej śmierci z nudów i połączyć się ze swoją ukochaną. Jego uwagę przykuł dźwięk z dołu. Wychyliwszy się między niedawno rozstawionymi, grubymi osłonami z wikliny, ujrzał w mroku panującym u podstawy muru otwierającą się furtę wypadową. Rozległ się zrazu głośny, następnie cichnący w oddali tętent końskich kopyt. Znów zaskrzypiały zawiasy i rozległ się szczęk zamykanych zasuw. Manzur wyprostował się. — Kolejny posłaniec pojechał z prośbą o posiłki — zwrócił do towarzysza ze straży. — Ciekaw jestem, ilu zdołało przedostać się przez nieprzyjacielskie linie. — Założę się, że niewielu — odpowiedział strażnik, stary weteran, którego w godzinie potrzeby powołano pod broń. — Skoro łapią naszych posłańców, dlaczego nie pokazują ich pod murami, by wyszydzić nasze wysiłki? — zapytał Manzur. — Dzikusy są na to za sprytne — odparł weteran, zaciskając kurczowo dłoń na drzewcu włóczni. — W ten sposób nie wiemy, komu udało się przedostać, a komu nie. Poza tym, gdybyśmy się zniechęcili, to przestalibyśmy słać gońców. Tymczasem z każdego schwytanego człowieka można torturami wydobyć wiadomości o tym, jak wygląda sytuacja w mieście. Manzur pokiwał głową ze zrozumieniem. Wpadł na nową myśl. — Posłańcy muszą być bardzo dzielni. Chciałbym porozmawiać z tak odważnymi ludźmi. Wiesz, gdzie można ich znaleźć? — Ludzie z Oddziału Gońców odwiedzają oberżę „U Strudzonego Jeźdźca”, blisko baraków konnicy — odpowiedział starszy mężczyzna. O północy Manzura zmieniono na warcie. Zamiast wrócić do domu, młodzieniec ruszył do oberży „U Strudzonego Jeźdźca”. Na ulicach było tłoczno od śpiących na bruku uchodźców. Manzur co chwila potykał się o nich, ponieważ od czasu wprowadzenia racjonowania oleju, na każdej ulicy zapalano tylko jedną latarnię. Oberżę łatwo wypatrzył, na dziedzińcu przed nią bowiem uwiązano pół tuzina wierzchowców. Taki widok w mieście był rzadkością, jednak w tym wypadku nie można było trzymać koni w stajni, bowiem posłańcy musieli być gotowi do wyruszenia w każdej chwili.

Wewnątrz panowała grobowa atmosfera. Żołnierze i pili i jedli bez apetytu, a rozmawiali tylko ściszonymi głosami. Przygnębiająca atmosfera oblężonego miasta położyła kres beztroskim libacjom w szynkach Sogarii. Manzur dostrzegł kilku Gońców siedzących przy długim stole. Służba tych ludzi trwała właściwie dzień i noc. Wszyscy odziani byli w lekkie kolczugi. Wkrótce Manzur wypatrzył to, czego potrzebował. W kącie izby siedział samotnie posępny mężczyzna. Wiercąc kubkiem, wpatrywał się w resztki wina na jego dnie. Manzur znał dobrze takie sytuacje: człowiekowi wychudła kiesa, a jego towarzysze nie chcieli pożyczyć mu pieniędzy na następną kolejkę. Młodzieniec podszedł do smętnego gościa. — Wybacz mi, panie — powiedział. Mężczyzna podniósł na niego spojrzenie przekrwionych oczu. — Tak? Czy jesteś kolejnym pałacowym pachołkiem, przynoszącym rozkaz wyruszenia z samobójczą misją jedynym żołnierzom, którzy są temu miastu do czegoś przydatni? Manzur nie zwrócił uwagi na zaczepkę. Słowa posłańca wskazywały, że jest on pijany, co ułatwiało realizację planu młodzieńca. — Wybacz mi, proszę, że ci się narzucam — powiedział. — Słyszałem jednak wspaniałe rzeczy o Oddziale Gońców. Byłoby dla mnie zaszczytem, gdybyś pozwolił mi postawić tobie kubek wina lub dwa. Wielce pragnąłbym usłyszeć coś o twoich przygodach. Jestem poetą i kiedy zwyciężymy, zamierzam ułożyć epos o tej wojnie. Na wzmiankę o winie oczy posłańca nieco się ożywiły. — Pewnie po oblężeniu mało kto zostanie, by słuchać twoich wierszy, ale siadaj. Zgadza się, jesteśmy najlepszym oddziałem, dosiadającym najwyborniejszych wierzchowców. Oto — mężczyzna poklepał po złoconej tubie na pergaminy u boku — nasz glejt, pozwalający dotrzeć do władców sprzymierzonych państw. Jeśli mój koń się zmęczy, a napotkam jakiegoś szlachcica, mam prawo zażądać zamiany wierzchowców, ów szlachcic zaś może jedynie zwrócić się do księcia o odszkodowanie. Przyniesiono dzban mocnego wina. Manzur nalał szczodrze trunku w kubek posłańca, a skąpo we własny. — Mów dalej! — ponaglił gońca. Przed następne dwie godziny mężczyzna raczył Manzura opowieściami o swoich przygodach. Pod koniec mówił niezbyt wyraźnie i powtarzał się. Wreszcie zaczął się kiwać nad stołem. Manzur ujął go pod ramię i dźwignął na nogi. — Czas wracać do baraków, przyjacielu — powiedział. — Pozwól, że ci pomogę. Nikt nie fatygował się spoglądaniem za wynoszonym z oberży posłańcem. Najwidoczniej towarzysz Manzura nie był lubiany przez swoich kompanów. Młodzieniec bynajmniej nie poprowadził żołnierza w stronę baraków. Zaciągnął go natomiast w zaułek za oberżą, pod tylną ścianę koszarowej stajni. Wyłoniwszy się ponownie z zaułka, Manzur ubrany był w tunikę i zbroję Oddziału Gońców. Zatrzymał jedynie swą szablę i sztylet. Młodzieniec dokonał szybkiego przeglądu przywiązanych przed oberżą koni. Nie chciał, by którykolwiek z posłańców widział, że się oddala. Znalazł wreszcie stempel z imieniem swego rozmówcy, wybity na siodle jednego z wierzchowców. Odwiązał konia i odprowadził go za uzdę. Oddaliwszy się od oberży na bezpieczną odległość, wsiadł na konia i ostrożnie zaczął torować sobie drogę wzdłuż ulicy. Gdy dotarł do północnej furty, zastąpiło mu drogę kilku strażników. — Jeszcze jedno posłanie dzisiaj? — zapytał dowódca warty. — Dokąd jedziesz, gończe? — Chyba wiesz, że nie wolno ci o to pytać — odparł Manzur licząc, że tak jest w istocie. — Proszę o wybaczenie. Masz rację — odparł wartownik. — Za chwilę otworzymy furtę. Jeśli chcesz do świtu oddalić się od dzikusów, lepiej jedź, jakby goniły cię wszystkie diabły. Zsiądziesz z konia? — Mam zsiąść? — spytał zaskoczony i przestraszony Manzur.

— Tak, żebyśmy mogli owinąć mu kopyta. Za murem grunt jest ubity. Twojego konia słychać by było na pół mili. — Oczywiście — odpowiedział Manzur. — Wypadło mi to z głowy. Ciężko się przyzwyczaić do myśli, że Sogaria jest oblężona. Miał nadzieję, że jego górnolotny ton wystarczy, by zapobiec jakimkolwiek podejrzeniom, lecz wyczekiwał z napięciem, aż strażnicy skończą mocować założone na końskie kopyta saboty z grubo plecionej słomy. Gdy skończyli, dosiadł znów wierzchowca i czekał, aż otworzą furtę wypadową. Koń niecierpliwie przebierał nogami. Manzur przejechał przez bramkę najwolniej jak potrafił, unikając czynienia zbędnego hałasu. Spodziewając się, że w każdej chwili zostanie przeszyty niezliczonymi strzałami, wydał westchnienie ulgi, gdy nadal panowała cisza. Daleko przed sobą widział tlące się ogniska hyrkańskiego obozu. Nie słysząc odgłosów wrogich patroli, zatrzymał się na chwilę, by zorientować się w okolicy, po czym ruszył na północny zachód. Jako chłopiec często odwiedzał wiejskie gospodarstwo krewnych, położone na skraju otaczających Sogarię ziem uprawnych. Nie wątpił, że dom kuzynów został zrujnowany .lecz należące do nich ziemie przecinało łożysko dawno wyschniętego strumienia. Wąwóz ten dawał mu możliwość przeniknięcia niepostrzeżenie przez nieprzyjacielskie linie. Po godzinie niespiesznego galopu dotarł do skraju pól. Skręciwszy w prawo, wkrótce powinien był dotrzeć do wyschniętego łożyska i wydostać się na swobodę. Gdy wytężał wzrok, by dojrzeć to miejsce, zaskoczył go głos, wołający: — Ktoś ty?! Z której hordy? Manzur ledwie zrozumiał słowa wypowiedziane w stepowym dialekcie. Nie chciał rzucić się do ucieczki przed sprawdzeniem, gdzie zaczyna się wąwóz. Nie miał też ochoty być ściganym. Gorączkowo starał przypomnieć sobie wszystko, co słyszał o koczownikach. Pamiętał między innymi, że są notorycznymi pijakami. Młodzieniec zgarbił się w siodle, mrucząc prastarą pieśń pasterską. — Pytałem, ktoś ty! — warknął Hyrkańczyk. Rozległ się odgłos kopyt dwóch zbliżających się koni. — Jeszcze jeden moczymorda — odparł z niesmakiem drugi głos. — Kagan obedrze cię za to ze skóry, półgłówku! Hyrkańczyk chwycił Manzura za lewe ramię i wyprostował go brutalnie. — To nie jest…! — zaczął krzyczeć koczownik, lecz nim zdążył dokończyć, Manzur wydobył szablę i ciął w górę. Ostrze trafiło w podbródek, rozpłatało szczęki i pogrążyło się w mózgu. Młodzieniec musiał szarpnąć z całych sił, by wyrwać ostrze z czaszki wroga. Zdołał dojrzeć w mroku zamierzającego się lancą drugiego Hyrkańczyka i odchylił się w tył, by przepuścić przed sobą jej szpic. Chwycił lewą dłonią za drzewce i szarpnął ku sobie. Gdy przeciwnik zachwiał się w przód, Manzur przeciągnął końcem klingi po jego gardle, ruchem wyrobionym przez lata ćwiczeń. Koczownik prawie bezszelestnie zsunął się z siodła. Okazało się, że wąwóz znajduje się kilka kroków dalej. Manzur wjechał weń, powstrzymując się od krzyczenia z radości. Uśmiercił dwóch wrogów dwoma ciosami szabli! Jakiż poemat ułoży o tym, kiedy znajdzie czas! Czuł, że nawet jeśli nie jest największym wojownikiem na świecie, ma na to dobre zadatki i bez wątpienia zostanie nim przed końcem tej wojny. Przez całą noc jechał w stanie wielkiej egzaltacji. Do wschodu słońca młody poeta ujechał daleko od miasta i odważył się opuścić rzeczne łożysko. Szybko rozejrzawszy się po okolicy stwierdził, że nikogo nie ma w pobliżu. Nieprzyjacielskie linie zostały prawdopodobnie daleko z tyłu. Manzur zaczął szukać śladów Czerwonych Orłów. Był pewny, że wcześniej czy później nawet największy amator znajdzie tropy tysiąca jeźdźców.

Przed południem wpadł na ślady, pozostawione przez sogariańską kawalerię. Jego ukochana, Ishkala, była gdzieś razem z nimi. Ruszył tropem Czerwonych Orłów. Było to o wiele bardziej podniecające niż służba na murach oblężonego grodu. Nie troskał się faktem, że po powrocie raczej na pewno zostanie powieszony za dezercję. Nie wątpił, że zdarzy się coś, co temu zapobiegnie. W każdym razie zamierzał powrócić jako bohater. Nieco bardziej dotkliwy był stan jego zapasów, a ściślej mówiąc, ich brak. Miał duży bukłak z wodą oraz niewielką torbę z suszonymi owocami i prażonym ziarnem. Wody było dość na kilka dni dla niego samego, lecz najwyżej na dwa, jeśli dzieliłby ją z koniem. Musiał znaleźć strumień lub wodopój, co na wyschniętym stepie stanowiło niełatwe zadanie. Manzur nie zamierzał się jednak zamartwiać. Bogowie zawsze wspierali bohaterów. Z uporem odrzucał od siebie myśl, że w większości poematów bohaterowie źle kończyli. ROZDZIAŁ 10 Conan dojechał do hyrkańskiego obozu późnym popołudniem, gdy słońce dawno minęło zenit, a godła z czaszek i końskich ogonów rzucały na ziemię długie cienie. Cymmerianin miał za sobą pracowity dzień. Kagan rozkazał mu ocenić stan prac oblężniczych oraz sprawdzić, czy nie miały miejsca niepożądane wypadki. Jako człowiek nie należący do żadnego z koczowniczych plemion, Conan doskonale nadawał się do zbierania wiadomości o nieporozumieniach między Hyrkańczykami, które potem rozsądzał kagan. Barbarzyńca zyskał pozwolenie na zabranie ze sobą wykształconego więźnia jako tłumacza. Cymmerianin zamierzał wykorzystać go również do poprawienia znajomości używanego w Sogarii dialektu. Dla kogoś takiego jak Conan, kogo gnała nieustanna żądza wędrówek, kwestia znajomości wielu języków była istotną sprawą. Cymmerianin zsiadł z konia, podał wodze słudze i wszedł do namiotu kagana. Zastał Bartatuę w otoczeniu starszyzny. Wódz zdawał się nie zwracać uwagi na pojawienie się Conana, lecz barbarzyńca z Północy zdążył się nauczyć, że Bartatua dostrzega wszystko, co dzieje się wokół niego. Kagan miał przed sobą szczegółowy model miasta, wykonany przez niewolonego rzemieślnika. — Conanie, jakie są widoki na skonstruowanie wież oblężniczych? — powiedział Bartatua, dokończywszy wcześniejszą rozmowę. — Żadne — odpowiedział Cymmerianin. — W całej sogariańskiej domenie nie ma dość drewna, by się o to pokusić. Jedyne drzewa rosną w sadach. Są to niewielkie drzewka owocowe, figi, oliwki i orzechy. Mało które nadawałoby się do naszych celów. Poza tym drewno drzew owocowych jest zbyt miękkie. Z kolei drewno oliwek jest twarde, lecz jedna płonąca strzała zamieniłaby całą wieżę oblężniczą w stos pogrzebowy. Poza tym zniszczenie sadów zaszkodzi miastu. — Co nas obchodzą nieszczęścia mieszczuchów, cudzoziemcze? — zapytał wyniosły wódz, którego oblicze pokrywał tatuaż przedstawiający kłębowisko węży. Conan popatrzył mu prosto w oczy. — Zrujnuje to miasto kagana, a nie sogariańczyków. — Wódz odwrócił wzrok, mamrocząc coś pod nosem. — Drewno nie nadaje się również do stemplowania okopów — mówił dalej Cymmerianin. — Nie możemy do tego celu wykorzystać również okolicznych budowli, ponieważ są to chatki z cegieł z prażonego błota. Domy z ociosanych głazów znajdują się tylko w obrębie miejskich murów. Brak dobrego drewna wyklucza także użycie taranów. — Nie wiedziałem, że drewno jest tak niezbędne przy oblężeniu! — powiedział z gniewem kagan. — Co proponujesz, Cymmerianinie? — Mamy trzy wyjścia — stwierdził Conan. — Po pierwsze, możemy wybudować pochylnię. Niedaleko znajdują się kamieniołomy, z których korzysta Sogaria. Nie brak tam nie obrobionego kamienia. Możemy wykorzystać niewolników do jego transportu. Potem

wykorzystując osłony z tarcz i skór można zbudować rampę sięgającą wierzchołka muru, po której wojownicy dostaliby się do miasta. To żmudna robota, przy której zginie mnóstwo niewolników, lecz daje pewność zwycięstwa. — Nieważne, niewolników mamy pod dostatkiem. — Bartatua machnął lekceważąco ręką. — Co jeszcze? — Możemy zbić drabiny. Na to wystarczy drewna. Bez wsparcia wież oblężniczych będzie to jednak oznaczało olbrzymie straty w ludziach. Jest to najryzykowniejszy sposób szturmowania twierdz, zwłaszcza przy tak wysokich murach. Po trzecie, możemy nic nie robić i czekać. Głód i zarazy w końcu zmuszą mieszkańców miasta do poddania się. Jednak do tego czasu zaraza może wybuchnąć również wśród nas. — Nie wspomniałeś o czwartej możliwości — powiedział Bartatua. — Możemy kupić zdrajców, którzy otworzą dla nas miejskie bramy. Conan domyślał się źródła tej propozycji. — To nie moja dziedzina, kaganie. Jeśli masz szpiegów w mieście, mogących to uczynić, bardzo dobrze, lecz pamiętaj, że sogariańczycy zdążyli zamurować bramy cegłami i głazami, zostawiając wolne tylko niewielkie furty wypadowe. W ten sposób nie zdołamy przerzucić do miasta wystarczającej liczby ludzi. Bartatua nie marnował czasu na dyskusję. — Budujemy zatem rampę — powiedział do niskiego człowieczka obok siebie. Conan rozpoznał w nim Khitajczyka podróżującego z karawaną do Sogarii. Khitajczyk przedstawił się jako doświadczony budowniczy i zaproponował swoje usługi przy robotach oblężniczych w zamian za godziwą zapłatę. — Potrafisz ją zbudować? — spytał kagan. — Pokażcie, gdzie są kamieniołomy, i dajcie mi niewolników, a zbuduję wam rampę — odpowiedział Khitajczyk. — Zgoda — odparł Bartatua. — Ale pamiętaj, że nie wolno ci mnie zawieść. Czego dowiedziałeś się o dwóch trupach, znalezionych dziś rano? — zapytał znów Cymmerianina. — Zabił ich posłaniec, który wczoraj w nocy wyjechał z miasta — zameldował Conan. — Obok ciał znajdowały się ślady owiniętych słomą kopyt. Ktokolwiek to zrobił, wie, jak posługiwać się szablą. Tak zręcznie zadanych cięć sam bym się nie powstydził. Końskie ślady prowadzą do łożyska wyschniętego strumienia, biegnącego na północny zachód. Ponieważ goniec na pewno ujechał już daleko, pościg za nim nie miał sensu. — Trudno — odparł Bartatua. — I tak nie będzie miał dokąd wrócić, zatem nasi ludzie zostaną pomszczeni. Chciałbyś zameldować o czymś jeszcze? — Tylko o jednej dziwnej sprawie — rzekł Conan. — Mój pięćdziesiątnik, Kozak Rustuf, wyruszył wczoraj na zwiad na północny zachód i znalazł tropy co najmniej tysiąca jeźdźców. Sądząc po śladach, twierdzi, że musieli oni wyjechać z Sogarii na dzień lub dwa, nim do niej dotarliśmy. Z niewiadomego powodu kierują się na pustkowie, zwane Stepem Głodu. Conan zdumiał się, słysząc krzyki zaskoczenia Bartatui i kilku z jego podwładnych. Zauważył, że wzburzenie dotyczyło tylko członków szczepu kagana, Ashkuzów. — Step Głodu! — jęknął jeden z Hyrkańczyków. — To przecież… — Porozmawiamy o tym później! Zostawcie mnie teraz samego z Cymmerianinem. Otrzymaliście swoje rozkazy — uciął Bartatua ze srogim spojrzeniem. A cóż to ma znaczyć? — przemknęło przez głowę Conanowi. Hyrkańczycy niechętnie opuścili namiot. Wielu z nich spoglądało złym wzrokiem na Cymmerianina. Odwzajemnił się im równie niechętnym spojrzeniem. Pogodził się już z tym, że nie zyska uznania wśród ludu przedkładającego nade wszystko więzy pokrewieństwa. — Nalej nam wina, Conanie! — rzekł kagan. Cymmerianin napełnił dwa złote kielichy i podał jeden z nich wodzowi. Bartatua upił duży łyk i powiedział: — Powiadasz, Conanie, że Cymmeria to kraina gór i skał? — Tak jest, kaganie — odparł Conan, zastanawiając się, dokąd zmierza jego rozmówca.

— Sądzę, że każdy cymmeriański chłopak musi nauczyć się wspinaczki w młodym wieku, czyż nie? — Masz całkowitą rację, kaganie. Właziłem na wiele skalnych iglic, by odebrać ptakom jaja lub ciepły puch i schodziłem po wielu urwiskach, by wynieść jagnięta z połamanymi nogami lub by zastawiać pułapki przed wilczymi legowiskami. — Wyśmienicie — odparł Bartatua. — Chcę, byś dzisiaj wspiął się na mury Sogarii i przyniósł mi wieści, co dzieje się w mieście. Można było się tego domyślić. W naturze kagana leżało obsypywanie człowieka łaskami, by zaraz potem wysłać go z samobójczą misją. Członek hyrkańskiego klanu mógłby odwołać się do życzliwych ziomków, lecz wędrowny łowca przygód w rodzaju Cymmerianina był skazany na własne siły. Conan jednak nie zawahał się. — Jak chcesz, kaganie. Życzysz sobie, by zwiad przeprowadzić w jakimś szczególnym miejscu? — Pałac księcia znajduje się tutaj. — Bartatua wskazał wielką budowlę na modelu miasta. — Ponieważ w mieście jest tłoczno od uchodźców, nie powinieneś mieć kłopotów z dostaniem się tam, kiedy sforsujesz mur. Jeśli zdołasz dostać się na teren pałacu i zapewnić sobie dobry punkt obserwacyjny, powinieneś podsłuchać niejedno, co mnie zainteresuje. Conan zastanowił się, czy jego zwierzchnik ma chociażby blade pojęcie, z jak ryzykowną misją go wysyła. Doszedł do wniosku, że kagan wie, lecz nic go to nie obchodzi. Życie ludzkie było dla Bartatui pionkiem w jego grze, Conan zaś był wyjątkowo mało ważnym pionkiem. — Coś jeszcze? — zapytał sucho. — Przydałoby się rozpoznanie obrony oraz ocena liczebności koni w stajniach. Chciałbym również dowiedzieć się, jakie nastroje panują wśród żołnierzy i uchodźców, lecz to może zaczekać do kolejnego zwiadu, jakiejś innej nocy. — Kolejnego zwiadu, powiadasz. Dobrze, kaganie. Powinienem już zacząć przygotowywać się do dzisiejszej wyprawy. — Zatem do dzieła — powiedział Bartatua, pochylając się nad makietą Sogarii. — I pamiętaj… Cymmerianin odwrócił się. — Tak, kaganie? — Nie zawiedź mnie. — To szaleństwo, Conanie! — powiedział Rustuf. Obydwaj siedzieli w namiocie, gdyż Fawd wyruszył z patrolem. — Nie rób tego — namawiał go Kozak. — Zabierzmy najlepsze konie i ucieknijmy stąd. Oblężenie będzie ciągnęło się miesiącami, a w końcu zostanie pewnie tylko kupa popiołów. Nie licz na łup. Słuchaj, ukryłem trochę zapasów na czarną godzinę i sakwę pieniędzy, wygranych w kości. Zaciągnijmy się do jakiejś porządnej armii, którą nie dowodzi szaleniec, pragnący podbić cały świat. Chcę służyć w wojsku, które ceni sobie prawdziwe przyjemności: kobiety, łup i dobre wino. — Ja też odłożyłem co nieco — odparł Cymmerianin — lecz nie zwykłem porzucać dowódcy, któremu służę. Gdyby Bartatua mnie zdradził, byłoby inaczej, lecz do tej pory postępował wobec mnie uczciwie. Dzięki niemu awansowałem z jeńca na pięćsetnika. — A teraz wysyła, cię z zadaniem oznaczającym pewną śmierć! — rzekł Kozak. — Który dowódca nie naraża swoich ludzi na niebezpieczeństwo? — Conan wzruszył ramionami. — Gdyby zrobił to pod wpływem kaprysu lub niepotrzebnego okrucieństwa, nie zawahałbym się wsiąść na konia i odjechać, lecz jest inaczej. Kagan potrzebuje wieści dotyczących tego, co się dzieje w mieście, a tak się zdarza, że służy mu człowiek, potrafiący wspinać się po murach i znający języki. To rozsądny plan. Nie bądź też pewny, że zginę. Nie tak łatwo mnie zabić.

Rustuf rozpostarł ręce z rozpaczą. — Niejeden już przeszarżował z odwagą i wiernością! Conan stał u podstawy miejskich murów. Wyciągnąwszy dłonie wysoko nad głowę, namacał palcami szczelinę między dwoma rzędami wielkich głazów i zaczął się wspinać. Dla kogoś nie wychowanego wśród skalistych turni Cymmerii mur Sogarii mógłby się wydawać nie do pokonania, lecz dzieciństwo spędzone w górach i złodziejskie życie w bogatych miastach zapewniły Conanowi taką sprawność, że wiekowa, pobrużdżona przez wiatry kamienna ściana była dla niego niemal równie łatwa do pokonania jak drabina. Prawdziwy kłopot polegał na tym, by nie dać się dojrzeć ani usłyszeć. W tym celu Conan włożył ciemną bluzę i uczernił sobie twarz sadzą. By uniknąć wydawania niepożądanych odgłosów, zostawił w obozie wszystką broń z wyjątkiem sztyletu zatkniętego z tyłu za pas. Związane sznurowadłami sandały zawiesił sobie na czas wspinaczki na szyi. Co pewien czas zatrzymywał się i nasłuchiwał dobiegających z góry odgłosów. Po wieczorze, spędzonym na obserwowaniu murów, wybrał miejsce, gdzie, jak wydawało się, pełniło wartę najmniej strażników, nie wykazujących na dodatek zbytniej czujności. Jak się spodziewał, mur w tym miejscu był wyjątkowo wysoki, a grunt u jego podstawy nierówny i skalisty. Ponieważ nikt nie obawiał się przypuszczenia ataku z tej strony, na umocnieniach pełniło służbę jedynie kilku sennych strażników. Zbliżając się do szczytu muru, Conan znieruchomiał. Tuż nad sobą miał wspartego na włóczni wartownika, rozmawiającego ze swym towarzyszem. Niespodziewanie, po prawej stronie, nad murem poszybował rój zapalonych strzał. Strażnicy w tej części umocnień zaczęli wołać na alarm. Jeden z nich odskoczył od skraju muru, wyszarpując wbity w tarczę płonący pocisk. Całkowicie lekceważąc dyscyplinę, strażnicy z posterunku nad Conanem pośpieszyli zobaczyć, co się stało. Cymmerianin spodziewał się właśnie tak głupiego zachowania po powołanych do służby mieszczanach. Gdy tylko stanowisko nad Conanem zostało opuszczone, Cymmerianin wskoczył na szczyt muru jak tygrys. Znalazłszy się na wierzchu, przycupnął na moment, by rozejrzeć się wokół siebie. Płonące strzały wciąż powodowały zamieszanie po prawej. Conan rozkazał kilku swoim ludziom wypuszczać je jeszcze jakiś czas po tym, gdy dotrze do wierzchołka muru. Tuż po lewej ujrzał schody, prowadzące na ulicę. Bezszelestnie pomknął po nich w dół. W połowie drogi przystanął, nasłuchując dobiegających z góry głosów. — Przestali strzelać! — zawołał jeden ze strażników. — Są pożary? — zapytał władczy głos. — Wszystko ugaszone — zameldował kolejny strażnik. — Mamy ogłosić alarm? — Nie — odparł władczy głos. — Hyrkańczycy chcieli tylko pozbawić nas snu i zszarpać nam nerwy. A wy, hultaje, dlaczego opuściliście swoje miejsce? Wracajcie natychmiast, inaczej każę was rano wychłostać za porzucenie posterunku! Conan uśmiechnął się. Wiedział dobrze, jak cierpią doświadczeni żołnierze, gdy przyjdzie im dowodzić nie wyszkolonymi prostakami. Zanurzył się w kręte, miejskie uliczki. Spało na nich pełno ludzi. Większość z nich owinęła się kocami i płaszczami, pragnąc zaznać snu przed nadejściem kolejnego nudnego dnia. Uwagę Conana przyciągnął odgłos tryskającej wody. Na rogu znajdowała się przedstawiająca boginkę fontanna. Woda z trzymanego przez nią dzbana wylewała się do marmurowego zbiornika. Cymmerianin spiesznie zmył sadzę z twarzy i rąk. Doprowadziwszy się do ładu, mógł ruszyć dalej bez lęku. Istniało małe prawdopodobieństwo, że zwróci na siebie uwagę. W mieście było tłoczno, nie tylko od uchodźców, lecz i cudzoziemców z karawan, a Conan w niczym nie przypominał Hyrkańczyka. Mając mnóstwo czasu do świtu, ruszył w stronę pałacu księcia.

Po drodze skusiły go odgłosy, dobywające się z oberży. Odsuwając jedwabną kotarę, wszedł przez niskie drzwi do pojedynczej izby. Klientami okazali się przeważnie cudzoziemcy, członkowie karawan z mnóstwa obcych krajów. Mieszkańców Sogarii było niewielu. W tym bogatym mieście nawet tak skromny przybytek posiadał meble z egzotycznego drewna i elegancko zdobione ściany. Wszędzie wisiały wyszywane w zawiłe wzory draperie, z których słynęło to miasto. Dziewka służebna postawiła przed Conanem talerz z chlebem, serem i owocami. Cymmerianin zamówił także dzban wina. Wyglądało na to, że żywności jeszcze nie racjonowano. Na rożnach obracały się liczne sztuki mięsa. Zgodnie z zasadą życia w oblężonym mieście, w pierwszej kolejności zjadano zwierzęta, by oszczędzić na paszy i zbożu. Potem przychodziła kolej na świeże owoce, warzywa, oliwki i inne łatwo psujące się produkty. Ser, suszoną fasolę, groch i zboże zostawiano na ostatek. Można je było przechowywać praktycznie w nieskończoność, jeśli nie dobrały się do nich szczury. Samo to, co Conan zobaczył w oberży, wystarczyło mu, by upewnić się, że w Sogarii patrzono ufnie w przyszłość i nie zamierzano się poddawać. Zapewne sądzono, że oblężenie potrwa najwyżej kilka tygodni. Tę pewność mógł tłumaczyć brak doświadczenia, lecz Conan nie podejrzewał, że kryje się za tym coś jeszcze. Do środka weszła grupka młodych mężczyzn odzianych w zbroje, do których wyraźnie nie przywykli. Rozejrzawszy się za wolnym stołem, zwrócili uwagę na ten, przy którym zasiadł Conan. Nie pytając o pozwolenie, rozsiedli się wokół niego i wezwali dziewkę służebną. Jeden z młodzieńców popatrzył niechętnie na Cymmerianina. — Wyglądasz na zdrowego i silnego — powiedział. — Dlaczego nie zaciągnąłeś się do obrony miasta? — Ja obcy. — Conan zaczął udawać prostaczka. — Nie mówić dobrze wasza język. — Nie powinno się dopuszczać do tego, by cudzoziemcy kryli się w naszych murach i nie brali udziału w walce — powiedział inny z młodych ludzi. — Zostawcie w spokoju mojego klienta — rzekła dziewka. — Różnica między nim a wami jest taka, że on płaci za siebie, a was, łotrzyki, musimy karmić za darmo, dopóki nosicie wojskowe stroje. — I słusznie, bowiem ryzykujemy życie za bezbronnych cywilów — odparł młody bohater. — Przynieś nam najlepsze wino i jedzenie. — Jedzenie, proszę bardzo, ale za wino musicie zapłacić — stwierdziła dziewka. — Książę chce, żebyście byli zdolni do walki i nie zamierza fundować wam darmowego opijstwa. Albo płacicie, albo dostaniecie tylko wodę. — Wodę! — wykrzyknął z niekłamaną grozą młody mężczyzna z opadającym brązowym wąsem. — Słyszałem, że oblężenie to piekło na ziemi, ale nie spodziewałem się nic tak nieludzkiego! Conan wskazał swój dzban. — Dzielić się — powiedział. Młodzi sogariańczycy natychmiast zmienili się w jego przyjaciół. — Zawsze twierdziłem, że chronienie cudzoziemców w naszych murach to polityka godna pochwały — stwierdził wąsaty. Napełniwszy swe kubki zawartością dzbana, zgodzili się, że cudzoziemiec jest zacnym, porządnym człekiem. Conan wiedział, że ich jowialność potrwa tak długo, dopóki starczy wina. Jego goście wdali się w rozmowę, nie zwracając uwagi na nierozgarniętego obcokrajowca. — Słyszałeś? — rzekł jeden z nich. — Władze twierdzą, że to Manzur spił posłańca i zwiał z miasta w jego stroju.

— Zawsze wiedziałem, że na czymś takim się skończy — orzekł drugi. — Najpierw puszył się i układał poematy o wojnach i bohaterstwie, a gdy tylko nadarzyła się okazja zyskać chwałę, uciekł jak zając. — Co do mnie, nie sądzę, by zrobił to z tchórzostwa — rzekł wąsaty. — Jest głupcem, ale nie tchórzem. Pewnie wylągł mu się w głowie pomysł, by własnoręcznie zamordować hyrkańskiego wodza. — Owszem — stwierdził inny młodzieniec. — Wyjazd za mury nie mógł być dziełem tchórza. Poza tym, mimo przechwałek, pysznej pozy i okropnych wierszy, Manzur jest najlepszym szermierzem w mieście. — I co z tego? — spytał ten, który rozpoczął rozmowę. — Tchórz czy bohater, ten głupiec na pewno już nie żyje. Conan przypomniał sobie odciski owiniętych w słomiane saboty końskich kopyt i dwóch Hyrkańczyków zabitych wytrawnymi, precyzyjnymi cięciami. — Możliwe — stwierdził jeden z rozmówców. — Sądzę, że powinniśmy wypić za duszę naszego drogiego przyjaciela. Zostało coś jeszcze w tym dzbanie? Wąsaty zajrzał do naczynia. — Pusty jak głowa Manzura. Cudzoziemcze… — podniósł wzrok, okazało się jednak, że Conan wymknął się spomiędzy nich cicho jak pasmo mgły. Wydostawszy się z oberży, Cymmerianin ruszył w stronę pałacu. Liczył, że nie wszyscy mieszkańcy śpią i po drodze uda mu się podsłuchać coś ciekawego. Na początku oblężenia niektórzy sogariańczycy niewątpliwie odczuwali jeszcze gorączkowe podniecenie. Nie nadszedł jeszcze czas na codzienne, przytłaczające uczucie nudy i osaczenia. Dotarł do miejskich ogrodów, pełnych żałosnych uchodźców z okolicznych wsi, którzy gnieździli się w prowizorycznie skleconych namiotach i szałasach. Pomyślał, że Rustuf miał rację. Jeśli oblężenie się przeciągnie, ci ludzie ucierpią straszliwie. Wkrótce pożałują, że nie zostali tam, skąd przybyli. Doświadczonym okiem Conan ocenił okalający pałac niski mur. Jedno spojrzenie wystarczało, by stwierdzić, że wejście na ogrodzenie nie przysporzy żadnych kłopotów. Zbudowano je z wielkich okrągłych głazów, a nie równo ociosanych skalnych bloków. Nigdzie nie widać było wartowników. Spodziewał się tego. Większość straży patrolowała miejskie mury. Pałacowy mur załamywał się nieregularnie. W ciągu stuleci do pałacu dodawano nowe skrzydła, w związku z czym trzeba było burzyć i przebudowywać fragmenty ogrodzenia. W rezultacie mur miał mnóstwo kątów i załamań. Rozejrzawszy się, Conan znalazł odpowiedni zakamarek, wystarczająco ciemny, by uniknąć przypadkowego zauważenia. Rozejrzawszy się po raz ostatni, Cymmerianin zdjął sandały, związał je i zawiesił sobie na szyi. Wspiął się szybko jak jaszczurka. Po chwili, leżąc na szczycie muru, wytężał oczy i uszy, by wykryć obecność strażników, przechadzających się dworzan czy szukających odosobnienia kochanków. Panowała niezmącona cisza. Conan zeskoczył i pobiegł wzdłuż ogrodzenia, rozglądając się, gdzie w rozłożystym gmachu miejscy dostojnicy mogli planować obronę. Mijał po kolei kwatery służby, stajnie, baraki straży i słodko pachnące pomieszczenia haremu. W końcu dotarł do przysadzistej, niskiej przybudówki, z której padało jaskrawe światło. W jej grubych murach wybito na wschodnią modłę wąskie, wysokie okna, chroniące przed słonecznym żarem, bijącym od otaczającej miasto półpustyni. Na środku dachu znajdował się duży otwór, przez który do wnętrza wpadało światło dnia lub deszcz. Conan domyślił się, że pod świetlikiem znajduje się basen. Przybudówka wyglądała na salę narad. Sądząc po świetle padającym z okien, właśnie z niej korzystano. Cymmerianin ostrożnie przeszedł po dachu, uważając, by nie strącić jakichś obluzowanych dachówek. Wahał się, czy nie zwiesić się głową w dół nad jednym z okien, lecz świetlik okazał się wygodniejszy. Barbarzyńca ostrożnie zajrzał do wnętrza.

Jak podejrzewał, na środku sali znajdował się prostokątny basen. Conan mógł dojrzeć najwyżej kolana ludzi zasiadających wzdłuż jednego z brzegów. Wszystkie oblekały bogate jedwabie, z wyjątkiem jednej pary w złoconych nagolennikach. W tej chwili toczyła się ożywiona dyskusja, dotycząca liczby koni w mieście. — Kłócimy się o błahostkę, dostojni panowie — powiedział głos, zdający się należeć do mężczyzny w złoconej zbroi. — Nie chodzi o zwierzęta, ponieważ jeśli okaże się, że jest ich zbyt dużo, zawsze możemy je zjeść. Problem polega na tym, że przygarnęliśmy każde dwunogie stworzenie w promieniu dwudziestu mil! — Po jego słowach rozległy się pomruki zgody. Zachęcony mówca kontynuował: — Nie chciałbym okazać braku szacunku, książę, lecz sądzę, że wpuszczenie do miasta zgrai bezużytecznych gąb i pustych brzuchów było szaleństwem! Prócz zdrowych mężczyzn, mogących pomagać w obronie, w mieście skryli się liczni cudzoziemcy, kobiety i dzieci. — Na domiar wszystkiego nie wprowadzono racjonowania żywności, książę — rozległ się jakiś starczy głos. — Jeśli oblężenie nie zostanie przerwane w ciągu miesiąca, ludność straszliwie ucierpi. — Panowie — zabrzmiał głos z drugiej strony basenu. — Co chcecie, żebym uczynił? Przysiągłem chronić swój lud. Czy miałem odmówić wieśniakom azylu w murach Sogarii po tym, jak przez całe życie posłusznie płacili podatki? Czy mogłem wyrzucić wędrownych kupców, którym miasto zawdzięcza dostatek, przez co być może w przyszłości nie chcieliby już korzystać z naszych usług? Pragnąłem jedynie zachować nie splamioną reputację naszego wspaniałego grodu, by Wschód i Zachód upewniły się, że jest to najbezpieczniejsza droga transportowania towarów. Bez karawan zmarniejemy, tak jak ginie wspaniała latorośl, gdy przetnie się jedną, cienką łodygę. — Rozległy się grzecznościowe komentarze twierdzące, iż książę również mówi prawdę. — Poza tym, zbyt przejmujecie się oblężeniem — kontynuował władca. — Każdego dnia oczekuję wiadomości od czarnoksiężnika Khondemira, iż dotarł do swojego celu. Gdy tak się stanie, barbarzyńcy bez zwłoki ruszą za nim w pościg! — Nie ma go już od wielu dni, książę — odpowiedział mężczyzna w zbroi. — Nie przysłał też żadnego gołębia pocztowego. Zabrał ze sobą tysiąc doborowych jeźdźców z pułku Czerwonych Orłów w chwili, gdy najbardziej ich potrzebujemy. Włóczy ich teraz po Stepie Głodu w poszukiwaniu, nie wiadomo czy istniejącego naprawdę, Grodu Kurhanów! Co do mnie, nie ufam temu turańskiemu oszustowi, panie! — Dość! — warknął książę. — Podjąłem już decyzję, a wam pozostaje tylko okazywać mi posłuszeństwo. Teraz, skarbniku, porozmawiajmy o pożyczkach, dzięki którym posiadacze ziemscy i chłopi będą mogli odbudować zburzone domostwa i gospodarstwa. Conan odpełznął od skraju świetlika. Podsłuchana rozmowa okazała się zagadkowa, miał jednak pewność, że jej treść jest istotna. Przypomniał sobie konsternację kagana i Ashkuzów, gdy wspomniał o wtargnięciu nieprzyjaciół na Step Głodu. Teraz usłyszał jeszcze jedną nazwę: Gród Kurhanów. Kilka minut później znów szedł ulicami Sogarii. Znał już powody, dla których mieszkańcy miasta sądzili, że oblężenie nie potrwa długo. Ich książę spodziewał się czarodziejskiej pomocy Khondemira. Pamiętał, że imię Turańczyka wymieniano w dokumencie, który kagan dał mu do przetłumaczenia. Związek między czarnoksiężnikiem i oblężeniem był dla Conana niejasny, lecz przybył tu, by zbierać informacje, a nie nad nimi rozmyślać. Ruszył w kierunku najbliższego z miejskich murów. Gdy Conan powrócił do obozu, okazało się, że kagan wyjechał rozstrzygnąć jakiś spór w odległej części obozu. Wstało słońce. Conan zjadł śniadanie, po czym dokonał przeglądu codziennych ćwiczeń z bronią swoich podwładnych. Upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, wrócił do namiotu, by odrobić zaległości w śnie. Wczesnym wieczorem obudził go Rustuf. — Wstawaj, Conanie. Kagan życzy sobie, żebyś złożył raport.

Conan wstał i przeciągnął się. — Złożę mu go nie wcześniej niż za kilka godzin. Najpierw będę musiał odsiedzieć swoje na uczcie, wydanej dla wodzów, którzy mnie nie cierpią. Bartatua zajmie się mną dopiero, gdy wszyscy udadzą się na spoczynek. Nie mam pojęcia, dlaczego nie przyjmie mnie teraz, skoro ma na to rzekomo wielką ochotę. — Być może pragnie, by twoja krasa stała się ozdobą uczty — wyraził opinię Fawd. Conan rzucił w Turańczyka siodłem. Ten uchylił się zręcznie. Tak jak się Conan spodziewał, musiał przeczekać przydługą ucztę, podczas której kagan prawił pochlebstwa co ważniejszym sprzymierzeńcom i wysłuchiwał raportów wodzów hordy i budowniczego rampy. Khitajczyk rozwodził się, w jaki sposób zbuduje boczne ściany rampy, a środek wypełni ziemią i kamieniami. Dokonał też oceny siły rażenia nieprzyjaciela i wyraził przekonanie, że każdy dzień robót będzie kosztował życie około pięciuset niewolników. Kagan stwierdził, że takie tempo zużycia materiału ludzkiego nie jest nadmierne. Wodzowie hordy, których znajomość budownictwa ograniczała się do układania kamiennych kręgów wokół ognisk, przysłuchiwali się rozmowie z dużą niechęcią. Usiłowali ukryć swoje znudzenie, nie zdając sobie sprawy, że kagan traktuje oblężenie Sogarii jako lekcję dla nich przed przyszłymi podbojami. Conan tłumił ziewnięcia i trwał w miejscu. Jadł za dwóch, pił niewiele i wyczekiwał okazji złożenia meldunku i powrotu do swojej kwatery. W końcu uczta się skończyła. Cymmerianin wstał, obserwując, jak Bartatua żegna gości. — A więc, Conanie, czego dowiedziałeś się w Sogarii? — zapytał kagan, gdy zostali sami. — Mieszkańcy spodziewają się krótkiego oblężenia — odparł Cymmerianin. — Dlaczego sądzą… — Kaganowi przerwał dobiegający sprzed namiotu odgłos bicia w bębny i monotonne zawodzenie, któremu towarzyszyło rytmiczne potrząsanie grzechotkami i wysokie, piskliwe zawodzenie piszczałek. — A to co znowu? — mruknął Bartatua. W wejściu do namiotu pojawiło się złowieszcze oblicze Danakana. Starzec potrząsał grzechotką z opętańczym uśmiechem i rozrzucał wokół siebie barwne proszki. Te, dostawszy się w płomienie lampek lub pochodni, eksplodowały jaskrawym światłem i ohydnym smrodem. — Co to ma znaczyć, szamanie? — zapytał kategorycznie Bartatua. — Kaganie, ja i moi bracia odkryliśmy uknuty przeciwko tobie podły spisek. Poświęciliśmy się bez reszty służbie dla twojej chwały i tej nocy spostrzegliśmy, że ktoś w obozie czyha na twoje życie. Przyłącz się do nas. Dzięki naszej sztuce odkryjemy, kto to może być. — Bardzo dobrze, szamanie, wolałbym jednak, byś przedstawił mi jakiś konkretny dowód prócz wskazywania palcem domniemanego winowajcy. — Bartatua popatrzył na starca spod spuszczonych brwi. — Jeśli zamierzasz rzucać kalumnie na jakiegoś wiernego mi człowieka, by mnie osłabić, każę obedrzeć cię z twojej wszawej skóry. — Nie obawiaj się, kaganie — starzec uśmiechnął się i pokiwał głową. — Gdy znajdziemy winnego, nie będzie wątpliwości co do jego nieprawości. Nie można szydzić z naszych bogów. Wychodząc z namiotu, Bartatua odwrócił się do Conana. — Zostań tutaj, Cymmerianinie. Nadal chcę usłyszeć twój raport. Ten omszały zaklinacz nie zatrzyma mnie długo. Conan krążył jakiś czas po namiocie, po czym rzucił się na niską otomanę z wypchanej wełną skóry. Kciukiem lewej dłoni podważył gardę, obluzowując miecz w pochwie. Nie wiedział, dlaczego w momencie pojawienia się Danakana poczuł niebezpieczeństwo, lecz nie chciał zostać zaskoczony bez przygotowania. Na ucztę przyjechał na swoim najlepszym koniu, lecz żałował teraz, że nie zabezpieczył się, wiążąc do siodła juki z zapasami. Wydarzenia wieczoru nie wykluczały, że nagła ucieczka może okazać się koniecznością.

— Widzę, że wiedzie ci się coraz lepiej, barbarzyńco — rozległ się głos zza kotary za miejscem Bartatui. Conan wstał, gdy Vendhianka wyszła zza gobelinu. Miała na sobie srebrne spiczaste napierśniki z osadzonymi na czubkach czerwonymi rubinami. Podobny kamień rzucał szkarłatny blask z jej pępka. Srebrny pas wspierał się nisko na jej biodrach, spod niego zwieszała się sięgająca kostek spódnica z wyjątkowo przejrzystego jedwabiu. Palce stóp Lakhme zdobiły liczne pierścienie. Conan skłonił się. — Nazwanie kogokolwiek w tym obozie barbarzyńcą nie jest wyróżnieniem, pani. Wiedzie mi się dobrze dlatego, że wiernie służę kaganowi, a on szczodrze nagradza oddanie. — Ostrożny jesteś, Cymmerianinie — odparła Vendhianka. — Miałam cię za bezmózgiego osła, pysznego osiłka, zręcznie wymachującego mieczem i nikogo więcej. Zdaje mi się, że się myliłam. Nasza znajomość źle się zaczęła, Conanie. Pragnę naprawić nasze stosunki. Służysz kaganowi swoją wyborną znajomością wojskowego rzemiosła, ja zaś jestem nie tylko jego nałożnicą, lecz również doradcą. Skończmy z tą wrogością. Nie służy to niczemu. Obydwoje tylko krzywdzimy się nawzajem. — Ja również pragnąłbym zakończyć nasze nieporozumienia — odparł ostrożnie Conan. — Nie mam ochoty uczestniczyć w rozgrywkach toczących się wokół kagana. Moim jedynym pragnieniem jest służyć mu jako żołnierz, lecz przychodzi mi to z trudem, ponieważ Hyrkańczycy traktują cudzoziemców w najlepszym razie z niechętną obojętnością. — Mądre słowa. Człowiek powinien znać granice tak swoich ambicji, jak i zdolności. Podeszła bliżej. Cymmerianin poczuł uderzającą do głowy woń jej perfum i natychmiast się spiął. — Ostrożny jesteś, Conanie — powtórzyła. — Ograniczasz się do zapewnień o wierności kaganowi. Powinieneś być dworzaninem — napełniła dwa kielichy wina z dzbana Bartatui i podała jeden z nich Cymmerianinowi. Conan upił mały łyk. — Za nic w świecie, pani. Nie znoszę dworskich rozgrywek i podstępów. Liczyłem, że miedzy Hyrkańczykami jest inaczej, lecz stwierdzam, że się myliłem. — Owszem — odparła, podchodząc tak blisko, że poczuł żar bijący z jej ciała. — Gdy królowie walczą o władzę, zawsze znajdą się tacy, którzy spełniając ich polecenia liczą, że uszczkną sobie część tej władzy. Ludzie króla zawsze gotowi są wbić sobie nóż w plecy. Mądry człowiek dba, by dowiedzieć się, którzy z wasali zwiększają swoje wpływy, i przyłącza się do nich. — Nie interesuje mnie to — powiedział Conan. — Niech kagan ocenia moje zasługi po tym, jak spisuję się na polu walki. — Tak, nie jesteś jednym z tych, którym zależy na posługiwaniu się innymi — rzekła. — Przypominasz wielkie tygrysy ze wschodnich dżungli. Jesteś potężnym samotnikiem. Bardzo cię przypominam, Conanie, lecz używam innych broni. Nagle zaplotła mu ramiona na karku i przytuliła się do niego. Conan czuł oszołomienie. Udało się jej rozpalić w nim żądzę, lecz jeszcze silniej rozbudziła w nim ostrożność. Flirtowanie z nałożnicą kagana groziło śmiercią. Lakhme zanurzyła prawą dłoń w gęste włosy Cymmerianina. Poczuł ukłucie u podstawy karku. Drugą dłonią kobieta rozerwała łańcuszek spinający napierśniki. Gdy spadły na ziemię, zdarła z siebie spódnicę. — Vendhiańska ladacznica! — Conan odepchnął Lakhme od siebie. Przewróciła się na otomanę. — Co ty… Ruszył w jej stronę, lecz ogarnęła go fala zawrotów głowy. Przypomniał sobie ukłucie w kark. Wiedźma, otruła go! Zaczął grzebać przy rękojeści miecza, lecz nie mógł zamknąć na niej dłoni. — Ratunku! Panie! — krzyknęła Lakhme.

Odwróciwszy się, Conan ujrzał stojącego w wejściu do namiotu kagana, a obok niego Danakana. Staruch rechotał z odstręczającą uciechą. — Widzisz, kaganie? Jest tak, jak przepowiedzieliśmy. Cudzoziemiec wniósł między nas zło. Teraz w pijackim szale próbował posiąść twoją kobietę. — Kaganie… — jęknął Conan, któremu język odmawiał posłuszeństwa. — Nic nie… Nie skończył. Wymierzony przez Bartatuę cios sprawił, że runął na dywan, w myślach przeklinając swoją nieostrożność. Ujrzał, że kagan wyszarpuje sztylet i wznosi go do ciosu, lecz szaman powstrzymał go, schwyciwszy za nadgarstek. — Nie, panie, nie! Nie zabijaj go! Przyda mi się! — Do czego, szamanie? — zapytał Bartatua. Jego twarz ciągle była wykrzywiona z wściekłości, lecz schował ostrze do pochwy. Szaman przykucnął obok nieruchomego Cymmerianina, ujął w dłonie głowę o czarnych włosach i pogładził ją pieszczotliwie. — Muszę wykonać pewne obrzędy. Wymagają one silnej ofiary, takiej, która nie umrze od byle czego. Ten cudzoziemiec wytrzyma dłużej niż którykolwiek z twoich więźniów. — Oddaj go szamanowi, panie! — syknęła Vendhianka. Dając pokaz fałszywej skromności, otuliła się draperią ze złotogłowiu. — To zdradziecki zwierz, który nadużył twego zaufania, po tym jak wyzwoliłeś go z niewoli, obdarzyłeś wysokim urzędem i obsypałeś łaskami. Zasługuje na najbardziej upodlającą śmierć. — Dobrze, Lakhme — odrzekł kagan. — Zabierz go, szamanie. Niech go więcej nie widzę. Danakan krzyknął piskliwie. Po chwili zjawiło się dwóch jego pomocników, dźwigających grube drewniane dyby. Podłożyli je pod muskularny kark Cymmerianina i zakuli jego szyję w drewnianą klamrę w kształcie litery U, a ręce w żelazne obręcze. Conan zaczynał odzyskiwać władzę w nogach, lecz język wciąż miał sparaliżowany. Pachołkowie szamana chwycili za dyby i podnieśli barbarzyńcę. Bartatua przysunął twarz, tak iż znalazła się blisko twarzy Conana. — Zrobiłbym z ciebie wielkiego wodza, Cymmerianinie — powiedział. — Po stworzeniu mojego cesarstwa być może uczyniłbym cię nawet podległym mi królem, lecz widzę, że byłem głupcem, ufając człowiekowi obcej krwi. Powinienem pozostawić cię niewolnikiem. Dla ciebie również byłoby to lepsze. W ten sposób może pożyłbyś dłużej, a twoja śmierć na pewno byłaby lżejsza. Conan próbował odezwać się, opowiedzieć Bartatui o zdradzie szamana i nałożnicy, lecz zdołał wydobyć z siebie jedynie nieartykułowany pomruk. — Zabierzcie go sprzed moich oczu! — krzyknął kagan z odrazą. Grupka szamanów chwyciła dyby z obydwu końców i wywlokła Conana z namiotu. Wojownicy spoglądali z ciekawością na wleczonego przez obóz Cymmerianina, poganianego batem przez Danakana. Conanowi wciąż kręciło się w głowie od narkotyku Lakhme. Nienawiść i gniew wzbierały w nim przy każdym kolejnym upokorzeniu. W końcu pchnięcie Danakana powaliło go na kolana. Conan wiedział, że znaleźli się poza obozem. Udało mu się nieznacznie podnieść głowę. Przed sobą miał wbity w ziemię z grubsza okorowany pal. Gdzieś niedaleko paliło się wielkie ognisko. — Nasyć się kilkoma godzinami zapomnienia — powiedział szaman. — Chcę, byś przed śmiercią miał całkowicie jasny umysł. Kiedy księżyc minie zenit, zaczniemy rytuał. I nie łudź się, nawet najsilniejsze ofiary nie zachowały zdrowych zmysłów do jego końca! Conan upadł na twarz. Rozpostarły się nad nim czarne skrzydła nieświadomości. Obudził do natarczywy ból barków i nadgarstków. Gdzieś w pobliżu rozlegała się piekielna muzyka. Otworzywszy oczy, ujrzał niesamowite sylwetki, krążące wokół ogniska płonącego

nienaturalnymi kolorami. Pełne jaszczurczej gracji kształty poruszały się tak szybko, że nie był w stanie zorientować się, kim są. Potem ujrzał Danakana i młodzieńca w niewieścich szatach. Zobaczył również Lakhme. Zupełnie naga Vendhianka zdawała się odgrywać główną rolę w tym piekielnym obrządku. Nie był pewny, czy opóźnione działanie narkotyku nie mąci jego wzroku, wydawało mu się jednak, że pewne rzeczy, które robiła Lakhme, są nie tylko lubieżne, lecz również fizycznie niemożliwe. W końcu muzyka zwolniła tempo. Ogarnięci ekstazą uczestnicy obrzędu zaczęli okrążać Cymmerianina. Conanowi zdjęto obręcz z szyi, belkę zaś wydźwignięto na szczyt pala, tak że barbarzyńca zawisł na kajdanach obejmujących nadgarstki. Usiłował zgiąć palce, stwierdził jednak, że stracił czucie w dłoniach. Danakan wystąpił z wirującego kręgu. Obok niego stanęła Lakhme. Pomarszczona, stwardniała skóra starucha i gładkie ciało Vendhianki lśniły od potu i maści. Obydwoje byli zbryzgani krwią. Conan nie domyślał się, skąd się wzięła, i nie chciał się tego dowiedzieć. — Słyszysz mnie, cudzoziemcze? — zapytał Danakan rechocząc obleśnie. — Odzyskał przytomność — stwierdziła nałożnica. — Jest gotów odegrać swoją rolę. Uśmiech na twarzy Lakhme mówił o nicości, odzianej w człowiecze ciało. Conan ocenił swój stan. Jak dotąd, nie zadano mu poważnych obrażeń. Rozdziano go ze zbroi i odzienia, pozostawiając mu tylko przepaskę na biodrach. Osądził, że starannie wymierzonym kopnięciem obydwu nóg zdołałby przetrącić karki szamana i nałożnicy, lecz z żalem stwierdził, że jego kostki przywiązano do pala. — To zaczynajmy — powiedział szaman z odrażającą uciechą. — Bogowie czekają. Uczeń szamana podał starcowi zakrzywiony nóż z ząbkowanym ostrzem. Danakan wzniósł wysoko przerażającą broń, poruszając nią przed oczami Conana. Kobieta w tym czasie wsunęła dłonie za przepaskę Cymmerianina. W chwilę później piekielna scena zastygła nagle, jakby wszystkich obecnych ogarnął paraliż. Conan ujrzał, że w miejscu prawego oka szamana pojawiła się brzechwa hyrkańskiej strzały. Z tyłu jego głowy wyskoczył trzon i grot pocisku, upstrzony kroplami krwi, drobinami mózgu oraz białymi okruchami kości. Paktujący z diabłami staruch w milczeniu skręcił się i runął bezwładnie na ziemię. Młodzieniec w kobiecym stroju z rozdzierającym wrzaskiem rzucił się na trupa i zawył z opętańczej rozpaczy. Kolejny szaman wykonał półobrót i runął z łoskotem na ziemię. W jego piersi tkwiła strzała. Przebrany za kobietę młodzieniec podniósł na Conana wzrok pełen obłąkańczej wściekłości, wyrwał sztylet z bezwładnych palców nieboszczyka i rzucił się na Cymmerianina z wysoko wzniesioną bronią, tocząc pianę z rozwartych w krzyku ust. Nim zdołał zadać cios, coś opasało srebrzysty łuk wokół jego szyi. Wodząc oczami na wszystkie strony, młodzieniec poderwał ręce do gardła, nie mógł jednak zatamować tryskającej daleko fontanny krwi, bryzgającej na trupy, którymi zaczął zapełniać się teren oświetlony przez ognisko. Młodzieniec postąpił jeszcze parę kroków, nim upadł. O pal Conana otarł się koń. Dosiadający go mężczyzna strzasnął krew z szabli. — Zawsze pchasz się w gąszcz kłopotów, Conanie? — rzekł Rustuf. Kozak schował broń i rozciął sztyletem więzy na kostkach Cymmerianina. Conan dojrzał Fawda na rączej klaczy, wbijającego lancę między łopatki uciekającego szamana. — Zabiliście Vendhiankę? — zdołał wydusić z siebie Conan. — Nie ruszaj się. — Rustuf wyciągnął z olstra przy siodle ciężki topór i rozrąbał jeden z łańcuchów pętających nadgarstki Cymmerianina. — Wciąż grozi nam wielkie niebezpieczeństwo. Nie, nie zabiliśmy Lakhme. To, że w swoim położeniu myślisz wyłącznie o zemście, jest dowodem twojej wyjątkowej krwiożerczości — rozrąbał drugą okowę i podtrzymał Conana, nim ten zdążył upaść. — Oczywiście, gdyby ta baba zrobiła mi to, co

tobie, też pewnie chciałbym rozedrzeć na pół jej śliczne ciało — kontynuował Kozak. — Niestety, udało się jej wyślizgnąć jak żmii. Powrócił Fawd, prowadząc wielkiego ogiera, w którym Conan rozpoznał swojego ulubionego wierzchowca. Razem z Rustufem pomogli Cymmerianinowi wsiąść na siodło. Kozak musiał owinąć mu wodze na nadgarstkach, bowiem ręce Conana były wciąż zbyt zdrętwiałe, by je utrzymać. — Musimy teraz zmykać na cztery wiatry — powiedział Rustuf. — Jeśli zrobimy to szybko, zapewne zdołamy ujechać wystarczająco daleko, by wymknąć się pogoni. Jedziemy na północny zachód. — Dlaczego właśnie w tę stronę? — zapytał Conan. Każde słowo sprawiało mu żywy ból. — Bo dziś wieczorem niebo było tam czerwonoczarne — odparł Kozak. — To oznacza, że szykuje się burza piaskowa, jakiej świat dawno nie widział. Jeśli nas nie zabije, z pewnością zatrze nasze ślady. Podjechał do nich Fawd, wiodąc za sobą rząd luzaków. Conan zignorował ból i wbił pięty w końskie boki zmuszając go do galopu. — Nie zapomnę wam tego, przyjaciele! Jedźmy! ROZDZIAŁ 11 Pogrążona w zadumie Ishkala siedziała w swoim namiocie. Dwa dni wcześniej, wieczorem wyprawa dotarła do celu. Mieszana kolumna jeźdźców, licząca sobie teraz mniej więcej dwa tysiące ludzi, posuwała się wzdłuż niewielkiego strumienia, ledwie wystarczającego do napojenia koni każdego wieczora. Step był tak płaski, że księżniczka zupełnie straciła orientację. Często doznawała zawrotu głowy na samą myśl o jego bezmiarze. Kierunek można było tu określić jedynie na podstawie słońca, księżyca i gwiazd. Kolumna posuwała się, ślepo ufając wskazówkom turańskiego maga, Khondemira, który nieomylnie przywiódł ją do Grodu Kurhanów. Tutaj w ziemnych grobowcach spoczywali wodzowie i kaganowie. Boki namiotu Ishkali podwinięto niedawno. Księżniczka przyglądała się z trwogą niesamowitej scenerii. Była przekonana, że znalazła się w nawiedzonym miejscu. Gród Kurhanów okalał wysoki ziemny wał, obejmujący olbrzymią połać stepu. Całe wnętrze obwałowania zajmowały kurhany. Przeważnie miały wysokość człowieka, lecz wiele z nich było trzy lub cztery razy wyższe. Kilka olbrzymich grobowców górowało przeszło sto łokci nad poziomem stepu. Na szczytach wielu kopców widniały słupy zwieńczone różną liczbą czaszek ludzi i zwierząt oraz barwionych końskich ogonów. Niektóre kurhany zdobiły chorągwie z jaskrawego jedwabiu, często już zetlałe i postrzępione. Wszędzie rozrzucone były ludzkie i końskie szkielety. Gdzieniegdzie zamienieni w szkielety wojownicy dosiadali równie ogołoconych z ciała wierzchowców. Jedni i drudzy, przywiązani do drewnianych podpór, sprawiali wrażenie gotujących się do jakiejś upiornej walki. — Fascynujący widok, prawda? — rozległ się głos z boku. Oderwawszy spojrzenie od kurhanów, Ishkala ujrzała Khondemira. — To złe miejsce — powiedziała. — Chcę stąd odjechać. — Ależ nie skończyliśmy naszego dzieła. Dopóki nie przygotuję czaru, który ocali piękną Sogarię, musisz uzbroić się w cierpliwość. Poprzedniego dnia księżniczka widziała, jak czarnoksiężnik spaceruje po Grodzie Kurhanów, kreśląc jakiś plan. Tego wieczora wypuścił dwa gołębie pocztowe. — W takim razie życzę ci powodzenia — odparła. — Chcę opuścić to miejsce najszybciej, jak to możliwe — popatrzyła na wielki kopiec przed swoim namiotem. — Czy rzeczywiście barbarzyńcy usypali te kurhany?

— Owszem — zapewnił ją Khondemir. — Chociaż koczownicy brzydzą się pracą rąk, dla uczczenia swoich zmarłych wodzów gotowi są dokonać zdumiewających rzeczy. Zeszłej nocy rozmawiałem z duchami i dowiedziałem się wiele o historii Grodu Kurhanów. Jest bardzo stary, o wiele starszy niż wyobrażają sobie Ashkuzowie — szerokim gestem objął całe cmentarzysko. — To, co widzimy, to jedynie najnowsze grobowce. Większość z nich nie ma nawet dwóch tysięcy lat. Niegdyś stały tu o wiele starsze kurhany, które czas zrównał z ziemią. Tę okolicę przepełnia magiczna moc. To ognisko sił niewyczuwalnych dla zwykłego śmiertelnika, jednak czarnoksiężnik jest w stanie wyczuć je bez trudu. Ishkala zadygotała, bynajmniej nie pod wpływem przenikliwego stepowego wiatru. — Nie żywię podziwu dla takich sił. — Kiedy plemię Ashkuzów po raz ostatni przebudowywało wał, wysłane przez nie hordy miesiącami oblegały najbliższe miasta, niewoląc każdego, kogo zdołali — podjął przemowę Khondemir, nie zwracając uwagi na jej słowa. — Było to przeszło sto pięćdziesiąt lat temu. Zebrano ponad dwadzieścia tysięcy ludzi i pognano ich tutaj. Połowa zginęła po drodze z głodu i pragnienia. Wielu zmarło podczas pracy. Resztę pozostałych przy życiu niewolników zabito w ofierze, by zachować położenie tego miejsca w tajemnicy. — Nietrudno mi w to uwierzyć. Ci barbarzyńcy są nieludzcy wobec wszystkich, z którymi nie łączą ich więzy krwi. — Wobec siebie są równie niemiłosierni. — Khondemir uśmiechnął się dyskretnie i wskazał odległy o sto kroków grobowiec, trzykrotnie wyższy od dorosłego mężczyzny. — Oto miejsce spoczynku potężnego kagana. Gdy został zabity podczas wojny daleko stąd, jego ciało zakonserwowano przy użyciu ziół oraz płynów balsamujących, po czym sprowadzono tutaj. W czasie ceremonii pogrzebowej uduszono wszystkie jego żony i nałożnice. Pochowano je obok ciała kagana razem z jego pięćdziesięcioma końmi. W końcu przyszła kolej na pięćdziesięciu młodych wojowników. Wszyscy zgłosili się jako ochotnicy. Skonstruowano dla wszystkich podpórki. Konie zabito i unieruchomiono, przebijając je od łba do ogona drewnianymi belkami. Belki te zawieszono na podporach, tak że kopyta znalazły się na wysokości dłoni od ziemi. Potem zabijano wojowników i w podobny sposób unieruchomiono ich zwłoki. Kołek utrzymujący każdego w pozycji siedzącej osadzono w otworze wywierconym w belce przeszywającej konia. Na koniec założono na konie uprząż, a wojowników odziano w zbroje, by strzegli wodza przez wieczność. Uczyniono tak z pięćdziesięcioma młodzieńcami z wielkich rodów. Czyż nie jest to oznaka świadcząca, że Hyrkańczycy to potężna rasa zdobywców? — Zdaje się, że ich podziwiasz, czarnoksiężniku! — powiedziała z przyganą Ishkala. — Istotnie — odparł. — Niegdyś mój naród, Turańczycy, byli podobni; dzicy, bezwzględni, gardzący niższymi rasami. Z czasem jednak stracili ducha. Rozmiękczyły ich cywilizacje, które podbili. Owszem, Hyrkańczycy są prymitywni, lecz ich zalety są zaletami nie ucywilizowanych ras. Darzą szacunkiem jedynie siłę, moc oręża i moc magii. Znają tylko jeden sposób radzenia sobie z wrogami; doszczętne ich wytrzebienie. Krwawymi ofiarami składają hołd swoim zmarłym. Bez drżenia gotowi są zabijać ludzi tysiącami, tylko po to, by się ich pozbyć. Taki lud, odpowiednio rządzony, może wstrząsnąć posadami ziemi. — Miejmy więc nadzieję, że nigdy nie trafi się im odpowiedni władca — rzekła Ishkala. Tej nocy księżniczce doskwierał niepokój. Z obozowiska dobiegały odgłosy rozmów zebranych przy ogniskach Czerwonych Orłów. Żołnierze byli przygnębieni. Upiorne szkielety wojowników na szkieletach koni i posępne kurhany kaganów budziły ich zabobonny strach. Nieco głośniej zachowywali się odpychający Turańczycy, którzy rozbili oddzielny obóz w innej części Grodu Kurhanów. Czy byli śmielsi, czy pozbawieni szacunku, w każdym razie nie wydawali się tak podatni na atmosferę cmentarzyska. Najbardziej zatwardziali łotrzy

pokusili się o próbę rozkopania kilku grobowców w poszukiwaniu bogatych darów grzebalnych, lecz poddali się po kilku godzinach ciężkiej pracy, do której nie przywykli. Ishkala wstała z pryczy i ubrała się w najciemniejsze szaty. Na głowę włożyła zasłaniający twarz czarny welon. Nie wiedziała jeszcze, co zrobi, lecz nie zamierzała zwracać na siebie uwagi. Zgasiła świecę i odsłoniła kotarę. Patrzący w ogień sogariańczycy nie podnosili głów, dzięki czemu niepostrzeżenie prześlizgnęła się między nimi. Postanowiła dowiedzieć się, co robią Turańczycy. Od opuszczenia miasta wszystko, co działo się wokół niej, wydawało się pozbawione sensu. Dlaczego mag potrzebował jej do rzucania czarów w Grodzie Kurhanów? Dlaczego przyłączyło się do nich tysiąc turańskich bandytów? Ostrożnie torowała sobie drogę między bielejącymi w świetle księżyca ludzkimi kośćmi. Wiedziała, że to jedynie wiekowe szkielety, lecz stąpała tak, jakby ich dotyk mógł ją skazić. Idąc między wyniosłymi kurhanami, wzdrygała się na widok wieńczących je godeł. Jej wyobraźnia zaludniła otoczenie upiorną hordą koczowników — kaganami i ich koszmarnymi świtami, złożonymi z uduszonych nałożnic i strażników wbitych na pal razem z końmi. Oszołomiona wytworami swej imaginacji, Ishkala zderzyła się z drewnianą konstrukcją. Koński szkielet zakołysał się, jak gdyby tchnięto weń koszmarną imitację życia. Księżniczka ledwie zdołała stłumić krzyk, gdy końska czaszka przed jej twarzą zatrzęsła się, a szczerzący zęby ludzki czerep spojrzał na nią pustymi oczodołami spod starożytnego hełmu o szerokim rondzie. Wyminęła spiesznie martwego wojownika i okrążyła pilnowany przez niego tytaniczny kopiec, miejsce spoczynku martwego od pokoleń ushikagana. Z przodu dobiegły do niej hałaśliwe odgłosy z turańskiego obozu. Widać było migoczące płomyki ognisk z zebranego na stepie chrustu i wyschniętego nawozu. Księżniczka słyszała wcześniej narzekania Jeku, że w tym tempie Turańczycy wyczerpią zapasy opału w ciągu kilku dni. Ominęła turańskie obozowisko rumieniąc się, gdy docierały do niej strzępy sprośnych piosenek. Po drodze potknęła się o coś. Stwierdziła, że to rozciągnięty na ziemi trup. Nieboszczyk miał na sobie turański strój, a w jego boku ziała olbrzymia rana. W świetle księżyca widać było smugę krwi, świadczącą, że mężczyzna został tu przywleczony. Najwidoczniej Turańczycy nie uważali, by ich martwy ziomek był wart pochowania. Ishkala liczyła, że zdoła odnaleźć wodza Turańczyków i być może podsłuchać coś, co się jej przyda. Niezbyt wierzyła w czarnoksięskie moce Khondemira, natomiast miała zamiar zebrać niezbędne dowody, by przekonać Jeku do powrotu do miasta. Na uboczu ujrzała wielki, ozdobny namiot. Obok ustawiono niewielką kapliczkę Mitry, przed którą w spiżowej misie płonęła gruda gumowatego kadzidła. Przed namiotem rozpalono ognisko, wokół którego zasiadła grupka mężczyzn. Byli to sami Turańczycy, jednak odróżniali się od swoich towarzyszy strojami i manierami, charakterystycznymi dla osób wysoko urodzonych. Ich wygląd i zachowanie świadczyły, że są to zgorzkniali wygnańcy lub wydziedziczeni synowie arystokratycznych rodów. — To już długo nie potrwa, przyjaciele — powiedział jeden z Turańczyków. Ishkala rozpoznała w nim Bulamba, dowódcę, który powitał Khondemira. — Wkrótce lata wygnania dobiegną kresu i odzyskamy słusznie należące się nam urzędy. — Żałuję, że nie potrafię tak szczerze jak ty zaufać czarnoksiężnikowi — odparł mężczyzna ze szkarłatną brodą utrefioną na modłę mało znanej mitraistycznej sekty z północnego Turanu. — Czyżbyś zwątpił, Rumal? — spytał go Bulamb. — Wierzę w Pana Mitrę i moje prawo do rządzenia Sultanapurem. Czarnoksiężnik dowiódł wielkiej potęgi dwa lata temu, na początku wznieconej przez siebie rebelii przeciw uzurpatorowi Yezdigerdowi. — Na wspomnienie znienawidzonego imienia wszyscy Turańczycy splunęli na ziemię. — Jednak powstanie zakończyło się klęską, a my byliśmy

zmuszeni ratować się ucieczką z kraju. Poparłem czarnoksiężnika, ponieważ nie mamy innego kandydata do tronu, lecz nie podzielam waszej ufności. — Powinieneś okazać więcej ducha — napomniał go Bulamb. — Dwa lata temu zostaliśmy zmuszeni wszcząć powstanie, nim zdołaliśmy je dostatecznie przygotować. Zdradził nas donos zaprzańca, a starannie przygotowane czary Khondemira spełzły na niczym. Muszę jednak przyznać, że zaraza, którą Khondemir sprowadził na królewską armię, pozwoliła nam ujść z życiem. Nikt chyba temu nie zaprzeczy? — To prawda — rzekł siwiejący mężczyzna we wspaniałej zbroi. — Gdyby nie morowy powiew, który czarnoksiężnik zesłał w nocy na królewski obóz, zostalibyśmy uwięzieni w pułapce między górami Jebail i Jeziorem Łez. Do rana ani jeden żołnierz nie był zdolny wsiąść na konia, a w ciągu dziesięciu dni dwa tysiące jeźdźców umarło. Był to ohydny czarnoksięski czyn, lecz dał nam czas, by unieść głowy. — I od tej pory pędzić żywot bandytów — stwierdził czerwonobrody Rumal. — Te dni dobiegają kresu — obiecał Bulamb. — Tu, w siedzibie upiorów i potężnych duchów, nasz pan rzuci czar, na który nikt nie odważył się od tysiąca lat. Dzięki jego mocy wjedziemy do Aghrapur jako triumfatorzy! — jego czarne oczy lśniły fanatyzmem, przemieszanym z maniakalną pożądliwością. — Odbijemy purpurowe wieżyce i żyzne ziemie naszego kraju tym, którzy wzgardzili nami! Czcigodny Khondemir odda w nasze ręce tych, którzy szydzili z nas i wyzuli z prawowitego dziedzictwa! Będziemy mogli ich zabić, torturować, zakuć w kajdany. Zrobić z nimi, co nam się żywnie spodoba! Tyradę Bulamba nagrodziła gniewna owacja. Nawet najbardziej przygnębieni Turańczycy nabrali ducha. Okrążył ich niewolnik, napełniając kielichy mocnym, turańskim winem. Ishkala oddaliła się bezszelestnie. Usłyszała coś, co mogło przydać się kapitanowi Jeku. Khondemir planował zawładnąć turańskim tronem. Nie domyślała się, co to miało wspólnego z oblężeniem Sogarii, lecz była pewna, że jej ojciec pragnął utrzymać pokój i przyjaźń z królem Yezdigerdem. Szaleńcze knowania Khondemira trzeba było udaremnić. — Dokąd idziesz, ślicznotko? — serce podskoczyło księżniczce do gardła, gdy poczuła na ramieniu uścisk dłoni. Obróciwszy się, znalazła się twarzą w twarz ze śmierdzącym winem Turańczykiem o ospowatej twarzy. Zerwawszy dziewczynie woal z głowy, wyszczerzył zaślinione usta w obleśnym uśmiechu. Oczy rozszerzyły mu się na widok jej piękna. — Wydawało mi się, że zobaczyłem jakiegoś szpiega, grasującego po naszym obozie, lecz nie spodziewałem się, że spotka mnie taka nagroda — mężczyzna zaciągnął ją w krąg płomieni, rzucanych przez najbliższe ognisko. Turańczycy utkwili w niej spojrzenia, pełne pijackiego osłupienia. — Patrzcie, co udało się złapać mnie, Hazbalowi! — zaskrzeczał dziobaty łotrzyk i zerwał z Ishkali ciemną szatę, pozwalając pozostałym napawać się bladością jej ciała. Księżniczka miała na sobie tylko krótką koszulkę z półprzejrzystej tkaniny, którą włożyła do snu. — Puść mnie, turańska świnio! — zawołała. — Jestem księżniczka Ishkala! Czerwone Orły obedrą cię za to ze skóry! — Księżniczka z ciebie, powiadasz? — mężczyzna rozdziawił usta z rzadka okraszone zębami i odrzucił w tył głowę, zanosząc się chrapliwym śmiechem, do którego przyłączyli się pozostali Turańczycy. — Myślisz, że tytuł ojca znaczy dla nas cokolwiek? Żaden z nas nie zliczy ciążących na nim wyroków śmierci. Nie zawiśniemy wyżej ani nie będziemy się palić dłużej, jeśli na dodatek poużywamy sobie trochę z księżniczką! Wczepiwszy palce w koszulkę Ishkali, rozerwał ją od szyi do pasa. — To za piękny łup dla takiego jak ty, Hazbal! — powiedział olbrzymi łysy Turańczyk, podrywając się na równe nogi. Twarz i obnażony tors mężczyzny znaczyły sine blizny. Pod tłuszczem prężyły się potężne mięśnie. — Ogłaszam, że jest moja z racji mej rangi! — oświadczył, szczerząc zęby.

— Tak powiadasz, Kamchak? — rzucił szyderczo Hazbal. — Myślisz, że skoro należę do twojego oddziału, to możesz przywłaszczać sobie mój łup? Owszem, dostaniesz ją, ale dopiero gdy ja z nią skończę! — Śmiesz się mi stawiać, cuchnący ścierwojadzie?! — twarz Kamchaka oblała się szkarłatem. — Nie zniosę tego! Hazbal odepchnął Ishkalę, która przewróciła się pomiędzy uśmiechniętych bandytów, dając im możność obmacania wszystkich jej krągłości. W jednej chwili kostki i nadgarstki księżniczki przywiązano do kołków, które znalazły się pod ręką jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. — Trzymajcie ją, dopóki nie rozstrzygniemy naszej gry! — zawołał Hazbal, wyciągając zza pasa zakrzywiony sztylet. Wyostrzone jak brzytwa, dwustronne ostrze zwężało się w wąski szpic. — Tak! — krzyknął Kamchak. — Zapraszam do tańca, przyjacielu. Trochę gimnastyki zaostrzy mi apetyt na subtelniejszą rozrywkę! — Wydobył podobny sztylet i pochyliwszy się, ruszył w stronę Hazbala, balansując na piętach. — Oszczędzaj tchu, bo niedługo już będziesz się nim cieszyć, beko słoniny! — ostrzegł go Hazbal. Rzucił się na większego od siebie przeciwnika i zadał pchnięcie w górę, by wypuścić z niego trzewia. Jednak Kamchak, mimo swojej tuszy, bez trudności uniknął ataku, uskakując w tył. Gdy sztylet mijał jego brzuch, Kamchak zamachnął się z półobrotu. Nie zdołał trafić w gardło przeciwnika, lecz odciął mu kawałeczek ucha i uśmiechnął się szeroko na widok posoki wypływającej z niewielkiej rany. — Pierwsza krew moja! — rzucił szyderczo. — Ale moja będzie ostatnia! — odparł Hazbal z równie szerokim uśmiechem. W świetle płomieni jego nóż zakreślił szybki krzyż. Podwójna finta sprawiła, że Kamchak cofnął się. Sztylet Hazbala śmignął nad obnażonym torsem, mierząc w wysunięte do przodu udo przeciwnika. Krew pociekła po rozciętej nogawicy, lecz olbrzym nie zwrócił na to uwagi. Impet ciosu sprawił, że wychylony do przodu Hazbal na chwilę odsłonił ramię. Ostrze Kamchaka nakreśliło szkarłatną bruzdę od obojczyka po łokieć. Obydwaj mężczyźni odskoczyli od siebie, by ocenić swoje rany i przygotować się do następnego ataku. Zachwyceni widokiem krwi, widzowie dodawali im zachęty. Przyjmowano zakłady, który z dwóch walczących na śmierć i życie mężczyzn posiądzie piękną brankę. Uśmiechy zniknęły z twarzy Hazbala i Kamchaka, którzy z wyszczerzonymi zębami okrążali się powoli, przygarbieni jak zwierzęta. Obaj Turańczycy zapomnieli o dziewczynie, pragnęli jedynie zabić. Hazbal rzucił się naprzód i dźgnął w stronę brzucha Kamchaka. Gdy wyższy mężczyzna opuścił lewą rękę, by złapać go za nadgarstek, Hazbal skierował pchnięcie nad łokciem przeciwnika ku jego szyi. Finta w stronę brzucha nie zwiodła Kamchaka. Nim nóż Hazbala sięgnął jego gardła, przechylił się w prawo i chwycił go za pas. Szarpnąwszy przeciwnika ku sobie, wygolony Turańczyk wbił sztylet po rękojeść w jego brzuch i obrócił ostrze. Gdy Hazbal ze skowytem padał na ziemię, Kamchak wyrwał sztylet, przyłożył go pod ucho rannego i jednym pociągnięciem rozciął mu gardło aż do kręgosłupa. Fontanna krwi trysnęła w ognisko, wybuchając kłębem śmierdzącego oparu. Zaniósłszy się gardłowym śmiechem, Kamchak wytarł ostrze o kamizelkę trupa. Jego towarzysze nagrodzili go głośnymi pochwałami i poklepywaniem po plecach, płaszcząc się przed nim w pokazie fałszywej przyjaźni. Ishkala wpatrywała się rozszerzonymi źrenicami w zbliżającego ku niej olbrzyma. Śliski od krwi tors Turańczyka lśnił w płomieniach ogniska. Prawa ręka, którą schował broń do pochwy, była zbroczona po łokieć. Nie zwracając uwagi na ranę uda, Kamchak z tępym uśmiechem ruszył w stronę księżniczki.

— Odciągnijcie stąd to ścierwo! — rozkazał, chwytając za zdobiony klejnotami pas Ishkali i przyciągając ją ku sobie. Zrobiło się jej niedobrze od smrodu roztaczanego przez Turańczyka, lecz zaczerpnęła głęboko tchu, by wydać najgłośniejszy krzyk swojego życia. Miała nadzieję, że ktoś przyjdzie jej z pomocą. — Przestańcie! — spokojnie wypowiedziane polecenie sprawiło, że zapadła natychmiastowa cisza. Nawet Ishkala zamarła, nie dokończywszy nabierać powietrza w płuca. W krąg światła wszedł Khondemir. Zatwardziałymi bandytami wstrząsnął dreszcz zabobonnego lęku. — Uwolnijcie ją! — rozkazał czarnoksiężnik. Grupka mężczyzn przy ognisku cofnęła się, zostawiając Ishkalę i zwycięzcę pojedynku samych. Księżniczka liczyła, że Kamchak posłusznie ją wypuści, lecz Turańczykowi ani było to w głowie. Właśnie zabił rywala w walce o tę kobietę i nie zamierzał oddać swojej ofiary jakiemuś napuszonemu czarownikowi. — Mam ją wypuścić? — głos Turańczyka wzniósł się do wrzasku. Zatrząsł mimowolnie głową, opryskując Ishkalę kropelkami potu i śliny. — Zdobyłem tę kobietę własnymi rękami, czarnoksiężniku. Zabieraj się stąd ze swoimi zaklęciami i śpiewami albo weź nóż i walcz ze mną jak Hazbal! — Nóż, powiadasz? — rzekł Khondemir. — Dobrze, niech będzie nóż. Czarnoksiężnik wzniósł dłoń o długich palcach. Na polakierowanych paznokciach dłoni wykonującej skomplikowany gest zabłysły mnóstwem barw odbite płomienie. Ishkala przyglądała się z napięciem nieziemskiemu tańcowi palców, zaczynających roztaczać słabą poświatę. Nie dowierzała własnym oczom. Była pewna, że ludzkie członki nie są zdolne wyginać się w taki sposób. Kamchak stał jak sparaliżowany. Jego oblicze przybrało martwy wyraz. Powoli opuścił rękę do boku i chwycił za rękojeść sztyletu. Dobywał go powoli, jakby musiał mocować się z jakąś potężną przeszkodą. Ishkala sądziła, że Turańczyk szykuje się do ataku na czarnoksiężnika. Nie wiedziała, którego z nich wolałaby ujrzeć martwego. Gdy jednak Kamchak wyciągnął sztylet, spojrzał na niego tak, jak gdyby zobaczył go po raz pierwszy. Gdy wzniósł ostrze wysoko przed siebie, oczy bandyty rozszerzyły się z przerażenia. Ishkala uświadomiła sobie, że ciało Turańczyka odmówiło mu posłuszeństwa. Kamchak obrócił ostrze w dłoniach i z dręczącą powolnością ujął oburącz rękojeść. Palce czarnoksiężnika kontynuowały nieziemski taniec. Kamchak z wolna przyłożył sztylet do własnego podbrzusza i z malującym się na twarzy szaleńczym grymasem zaczął go wbijać. Gdy ostrze przebiło skórę, Kamchak wydał z siebie mrożący krew w żyłach wrzask. Nie przestając krzyczeć, powoli wbijał nóż coraz głębiej. Z rany pociekło niewiele krwi. Kamchak obrócił ostrze, kierując je wklęsłą stroną w górę i stopniowo zaczął ciągnąć rękojeść ku mostkowi. W miarę jak broń wędrowała przez pokaźny brzuch, rana się rozszerzała. Buchnęła z niej krew i wnętrzności. Ostrze na chwilę wsparło się na mostku, po czym, co wydawało się nieprawdopodobne, ruszyło dalej wśród chrzęstu rozpruwanych żeber, obojczyka i krtani. Gdy Kamchak padał w tył w ognisko, wzniecając snopy iskier i kłąb cuchnącego dymu, sztylet tkwił zaklinowany pod jego żuchwą. Zapanowało upiorne milczenie, przerywane jedynie skwierczeniem i potrzaskiwaniem ognia. Turańczycy nie ważyli się poruszyć, spoglądając z przerażeniem na czarnoksiężnika. Khondemir stał nieruchomo jak posąg. Jego palce zamarły, chociaż ich końce wciąż lśniły słabym światłem. Za jego plecami zatrzymał się Bulamb. — Co się stało, panie? — zapytał. — Niewielkie naruszenie dyscypliny — odparł mag. — Tuszę, że takie pożałowania godne incydenty się nie powtórzą. — Ręczę za to, panie — zapewnił go Bulamb. — Chodź ze mną, księżniczko — rzekł Khondemir, skinąwszy wciąż lśniącymi palcami.

Turańczycy uwolnili Ishkalę i zwrócili jej ubranie. Księżniczka ruszyła za niknącym w mroku Khondemirem. Nikt jej do tego nie zmusił, lecz była naocznym świadkiem daremności opierania się magowi. Przeszli przez obóz do namiotu czarnoksiężnika. Khondemir bez słowa wszedł do środka. Księżniczka potulnie podążyła jego śladem. Wnętrze namiotu okazało się nieoczekiwanie bogato urządzone. Zdobiły je niskie, składane stoliki, dywany i draperie. Prócz niewielkiego kociołka, w którym tliło się wonne kadzidło, pomieszczenie oświetlało kilka ozdobnych, kutych z brązu lampek. Na stolikach leżało mnóstwo rozpostartych ksiąg i pergaminów oraz intrygujące instrumenty ze spiżu, srebra i kryształu. Na niektórych z nich lśniło złoto i klejnoty. Księżniczka z ulgą stwierdziła, że w namiocie nie widać duchów ani żadnych innych nieziemskich stworzeń. — Dlaczego po zapadnięciu nocy podążyłaś do turańskiego obozu, księżniczko? Spojrzenie Khondemira było surowe, jednak Ishkala postanowiła, że nie da się zastraszyć. — A dlaczego nie? Jestem księżniczką krwi, czarnoksiężniku, i nie przywykłam do tłumaczenia się z tego, co robię, przed nikim z wyjątkiem mojego ojca, księcia. Miała nadzieje, że zdołała ukryć swój strach. Khondemir obdarzył ją wątłym uśmiechem. — Wszelako był to akt skrajnej głupoty. Tych ludzi nic nie obchodzi twój rodowód. Przekonałaś się o tym ku swojej wielkiej przykrości. Nie, pani, nie odgrywaj przede mną wyniosłej księżniczki. Twoje niezwykłe zachowanie mogło mieć tylko jeden powód: szpiegowałaś. Czego chciałaś dowiedzieć się wśród Turańczyków? — Szpiegowałam? Jak mogłabym szpiegować sprzymierzeńców, Khondemirze? Przecież przyjaciele nie mają przed sobą tajemnic… — Nie nadwerężaj mojej cierpliwości, Ishkalo — odparł czarnoksiężnik i wzniósł dłoń z zaczynającymi znów lśnić palcami. — Chciałam się dowiedzieć, co tutaj robimy — powiedziała spiesznie księżniczka. Ponieważ lekceważenie maga zdecydowanie nie wchodziło w rachubę, postanowiła zachować chłodną obojętność. — Słuchając tych łotrów, dowiedziałam się, że pragniesz zawładnąć turańskim tronem. Wiem, że mój ojciec nie ma o tym pojęcia. W sytuacji gdy Hyrkańczycy oblegają Sogarię, ostatnią rzeczą, której by pragnął, jest wojna z Turanem. Nie możesz wikłać nas w swoje szaleńcze knowania, czarnoksiężniku, bez względu na to, jakie przysługi obiecałeś miastu! — Czy prosiłem, by Sogaria udzieliła mi jakiegokolwiek poparcia w drodze do turańskiego tronu? Oczywiście, że nie. Proszę, księżniczko, uspokój się i porozmawiajmy rozsądnie. Nalał wina z karafki, podał jej kielich i wskazał niską sofę, na której sam usiadł. — W takim razie wytłumacz się — rzekła Ishkala. — W sporze z uzurpatorem Yezdigerdem ja mam rację, lecz w tej kwestii nie zamierzam o nic prosić Sogarii, która mnie przygarnęła. Jestem prawowitym dziedzicem turańskiego tronu. Moja matka, księżniczka Konashahr, była pierwszą żoną króla Yildiza Turańskiego. Na kilka miesięcy przed moim urodzeniem względy polityczne sprawiły, że Yildiz rozstał się z matką i poślubił drugą, córkę satrapy z północy kraju, którego poparcia potrzebował. Ta kobieta była matką Yezdigerda. Chcąc mieć pewność, że żadna przeszkoda nie stanie pomiędzy jej synami a turańskim tronem, poleciła udusić moją matkę. Mnie również kazała zgładzić, chociaż nie miałem jeszcze dwóch lat. Nie mam pojęcia, czy Yildiz o tym wiedział. Był to człowiek słabej woli, którym z łatwością manipulowała żona i zręczni doradcy — czarnoksiężnik utkwił zamyślone spojrzenie w pucharze z winem, jak gdyby chciał w jego głębi wypatrzyć przyszłość. — Nie zostałem jednak zabity. Wśród ludzi, którym powierzono to ohydne zadanie, był gwardzista, daleki kuzyn mojej matki. Nie zdołał ocalić swojej krewniaczki, zabił jednak morderców, nim dotarli do mojej kołyski. Przemycił mnie do graniczącej z pustynią posiadłości na północ od Samary i pozostawił u prowadzących skromny żywot krewnych. Oni zapewnili mi edukację w dziedzinach dających prawdziwą potęgę.

Tymczasem mój ród przez lata powoli pozbawiano znaczenia i posiadłości. Oskarżano go o spiskowanie przeciwko tronowi i osłabiano powoływaniem młodych mężczyzn do służby wojskowej w oddziałach, wysyłanych z samobójczymi misjami. Kiedy Yezdigerd wstąpił na tron, kontynuował te prześladowania, aż z mojego rodu ostało się jedynie kilkoro zastraszonych nędzarzy… i ja. Przysiągłem, że wykorzystam wszystkie ciemne moce, by odzyskać prawowicie należny mi tron i poprawić dolę mych krewnych. Wytrę pamięć o uzurpatorze Yezdigerdzie z historii Turanu! — Rozumiem — rzekła ostrożnie Ishkala. Nie zamierzała zapewniać o swojej wierze lub podawać w wątpliwość opowieści Turańczyka. Na tyle dobrze znała reguły sprawowania władzy, iż wiedziała, że po śmierci każdego władcy pretendenci do tronu wyrastają jak grzyby po deszczu. Pojawiali się dawno zaginieni synowie i bracia zmarłych królów, a wokół każdego z nich zbierała się garstka szukających szczęścia awanturników. — Doskonale. Rozumiesz więc pewnie, że spotkanie z moimi towarzyszami nie ma nic wspólnego z usługami, które zamierzam wyświadczyć twojemu ojcu. Zapewnia mi to jedynie możliwość wzmocnienia naszego stronnictwa bez wiedzy Yezdigerda. Pamiętaj również, że dzięki temu nasze siły uległy podwojeniu, co jest cenne, gdy w każdej chwili możemy spodziewać się napaści. — Bardzo rozsądne postępowanie. Wyjątkowo skuteczne. — Ishkala starała się ukryć swój sarkazm. Khondemir wydawał się usatysfakcjonowany jej pochwałami, lecz podejrzewała, że za jego zachowaniem kryje się bardziej pogarda niż troska o jej zdanie. Stanowiło to dla niej niezbyt zachęcający materiał do przemyśleń. Skoro tak mało obchodziło go, co powie książę Sogarii, może oznaczało to, iż księżniczka nie dożyje spotkania ze swoim rodzicem? Nagle przeszył ją dreszcz. — Powiesz mi, dlaczego się tu znalazłam? Mag machnął szybko dłonią. Tam, gdzie przesunęły się jego palce, jeszcze przez chwilę w powietrzu mżyły pasma barwnego światła. — Potrzebuję cię jedynie jako… — zamyślił się na moment — …wiążącego ogniwa, moja droga. Działam na rzecz twojego czcigodnego ojca, lecz skoro on nie może być obecny przy dopełnieniu najważniejszego rytuału, muszę mieć spokrewnionego z nim… pomocnika. Synowie wspierają księcia przy obronie miasta, więc logicznym posunięciem było zabranie jego najstarszej córki. Nie obawiaj się, dziecko. Twoja pomoc będzie mi potrzebna bardzo krótko, jedynie w decydującej części obrzędu. Potem zniknie zagrożenie ze strony Hyrkańczyków i będziesz mogła wrócić do domu. Ishkala doskonale zdawała sobie sprawę, że jeśli nawet czarnoksiężnik mówił prawdę, jego słowa miały podwójne znaczenie. — Kiedy ma się odbyć ten rytuał? — zapytała. — Pragnę wrócić do Sogarii. — Za pięć nocy od dzisiejszej skończy się nów i gwiazdy wejdą we właściwy układ — odparł Khondemir. — Do tego czasu zdążę poczynić wszystkie przygotowania i pozbędziemy się Hyrkańczyków. — Dobrze, Khondemirze — odparła, wkładając w to najwięcej władczości, ile potrafiła. — Szkoda, że nie powiedziałeś mi o tym wcześniej. Oszczędziłoby to nam wielu kłopotów i ambarasującej sytuacji dziś wieczorem. — Kłopotów? — powtórzył czarnoksiężnik, unosząc brwi. — Jakich kłopotów? Wracając do swego namiotu, Ishkala wiedziała, że znajduje się w wielkim niebezpieczeństwie. Gdzie był Manzur? Potrzebowała wybawiciela, bez względu na to, jak mało prawdopodobne było jego przybycie. ROZDZIAŁ 12

Conan ocknął się, gdy jego koń rzucił łbem, szarpiąc za owinięte wokół nadgarstka wodze. Barbarzyńca poderwał się z ziemi, zaciskając dłoń na rękojeści szabli. Co wystraszyło wierzchowca? Jak przewidział Rustuf, wjechali w burzę piaskową, gdy tylko pojawił się hyrkański pościg. W burzy uciekinierom udało się zgubić Hyrkańczyków, lecz również stracili z oczu siebie nawzajem. Conan od dłuższego czasu nie widział ani śladu pościgu, ani swoich towarzyszy. Resztę nocy spędził w niespokojnym śnie, stale gotów poderwać się do ucieczki, gdy tylko usłyszy zbliżających się prześladowców. Horyzont na wschodzie zbladł przed nadejściem świtu. Na jego tle Cymmerianin ujrzał sylwetkę samotnego jeźdźca. Zastanawiał się, czy to Rustuf, Fawd, czy też samotny Hyrkańczyk. Postanowił zaczekać, aż jeździec znajdzie się bliżej. Jeśli nawet był to nieprzyjaciel, w pojedynkę nie stanowił dostatecznego zagrożenia. W coraz jaśniejszym blasku poranka Cymmerianin ujrzał, że wojownik ma na sobie strój sogariańskiego posłańca. Mężczyzna wydawał się przygnębiony. Posępnie wpatrywał się w ziemię przed kopytami posuwającego się wolno wierzchowca. — Witaj! — powiedział Conan, gdy młody jeździec znalazł się koło niego. Chłopak podniósł na niego zaskoczone spojrzenie. — Co z ciebie za dzikus? — zapytał kategorycznie. — Najlepszy z możliwych; Cymmerianin. A ty co porabiasz sam na stepie? Z pewnością nie znajdziesz tutaj odbiorców twoich pism. — Nie jestem posłańcem. Zwę się Manzur Alyasha. Jestem poetą i bohaterem. Ta oto dłoń powaliła dwoma ciosami dwóch Hyrkańczyków. A więc to był ten szalony wierszokleta i szermierz, o którym rozmawiali młodzieńcy w oberży. Conan uśmiechnął się smutnie. Każdemu młodzikowi po wygraniu pierwszego pojedynku wydawało się, że jest najpotężniejszym z wojowników. Ujrzawszy jego uśmiech, drażliwy chłopak rozzłościł ssie. — Widzę, że mi nie wierzysz. Nie igraj z Manzurem Poetą, cudzoziemcze! Kształciłem się u największych sogariańskich szermierzy. Pewnie trudnisz się dozorowaniem karawan i myślisz, że jesteś wojownikiem, lecz niech ci się nie wydaje, że dorównujesz takim jak ja! Popatrzył wyniośle na Cymmerianina, lecz groźny efekt psuł przesunięty na bakier hełm. — Nic mi się nie wydaje — odrzekł Conan. — Służyłem w dziesiątkach armii, w każdej randze: od włócznika po generała. Dowodziłem flotami korsarskimi na Oceanie Zachodnim i morzu Vilayet. Walczyłem w każdym królestwie na zachód od Khitaju i zabiłem o wiele więcej ludzi, niż dwóch konnych łuczników, którzy nie mieli pojęcia o władaniu mieczem. — Cóż więc tak potężny wojownik robi na stepie, mając tylko jędnego konia? — spytał sarkastycznie młodzieniec. Do i niedawna byłem dowódcą w hordzie Hyrkańczyka Bartatui. Wynikło nieporozumienie, wskutek czego musiałem uciekać. Obecnie… — Bartatua! — wykrzyknął Manzur. — Wysługiwałeś się naszym wrogom! Nie puszczę żywcem żadnego nieprzyjaciela Sogarii! Młodzieniec zeskoczył na ziemię i wyrwał szablę z pochwy. — Już nie… Nim Conan zdążył skończyć, chłopak ruszył do ataku. Zmełłszy w ustach przekleństwo, Conan wyszarpnął swoje ostrze. Brakowało mu tylko walki z próżnym młodzikiem. Nie wątpił, że zwycięży, lecz nawet najdoskonalszy szermierz mógł zostać zraniony przez gorliwego amatora, a nawet niewielka rana mogła okazać się na odludziu niebezpieczna. Tupnąwszy nogą dla zwiedzenia przeciwnika, Manzur upozorował cięcie w kolano Conana, lecz w ostatniej chwili poderwał ostrze i wyprowadził pchnięcie w gardło Cymmerianina. Conan rozpoznał zwód; był to sztych, jakiego uczyli zingarańscy szermierze, bardzo

przydatny w walce zakrzywionym wschodnim ostrzem. Odtrącił broń Manzura w bok i rąbnął go w czoło otwartą dłonią. Chłopak i jego hełm potoczyli się w dwóch różnych kierunkach. — Pierwsza nauczka: nigdy w prawdziwej walce nie wyprowadzaj pchnięcia tak daleko — powiedział Conan. — Jeżeli nie trafisz, powrót do równowagi zabiera zbyt wiele czasu. Prowadzące kolano wysunąłeś tak daleko, że z łatwością mogłem zgruchotać ci je głowicą szabli. — Zapamiętam — odparł Manzur oblewając się szkarłatem. Dźwignął się z ziemi, krzyknął: — Broń się teraz! — i zasypał Cymmerianina gradem oszałamiająco zręcznych ciosów. Przez kilka chwil Conan miał pełne ręce roboty. Musiał przyznać, że chłopakowi nie brakowało zręczności i wprawy. Cymmerianin był jednak sprawniejszy i bardziej doświadczony. Posługiwał się bronią z piorunującą szybkością, za którą stały jego niezwykła siła i lata praktyki. Prawie w każdej chwili pojedynku mógł bez trudu zabić przeciwnika, lecz nie chciał się posunąć do tak drastycznego czynu. Sam nie wiedział, dlaczego oszczędza chłopaka. Być może Manzur przypominał mu o wiele młodszego Conana, równie zarozumiałego i naiwnego. Sogariańczyk szybko się zmęczył i wyprowadził cięcie, skierowane w wysunięte kolano Conana. Chciał przeciąć ścięgna i powalić przeciwnika na ziemię. Cymmerianin nie zamierzał jednak do tego dopuścić. Gdy ostrze śmignęło ku niemu, cofnął nogę. Wychylony do przodu Manzur stracił równowagę. Conan zdecydowanie rąbnął młodzieńca płazem szabli w gołe ciemię. Chłopak runął na ziemię. Oślepiony z bólu czuł spływającą po twarzy krew. Conan pozbawił jęczącego Manzura szabli i sztyletu. Zostawiwszy młodzieńca, by doszedł do siebie, Cymmerianin zbliżył się do jego konia. Wierzchowiec spokojnie skubał suchą, przypominającą druty trawę i nie zwracał uwagi na przeglądającego juki Cymmerianina. Uwagę Conan zwrócił chlupoczący bukłak. Spróbował jego zawartości. Okazało się, że jest to białe sogariańskie wino, zmieszane z równą ilością wody. Był to cudownie odświeżający napój dla kogoś, kto przez większą część nocy wdychał suchy pył. — Masz coś do zjedzenia? — zapytał. — Umieram z głodu. — W lewym juku jest trochę prażonego ziarna i suszonych owoców — odparł Manzur siadając i trąc bolące ciemię. Skaleczenie przestało krwawić, lecz na głowie chłopaka tworzył się guz godny herosa. Młodzieniec skrzywił się, dotknąwszy opuchlizny. — Gdzie się nauczyłeś tak doskonale walczyć? Conan zjadł garść suszonych zapasów i popił je rozwodnionym winem. — Lepsze to niż głodówka — oznajmił i podszedł do wciąż siedzącego na ziemi Manzura. — Masz — powiedział, podając mu bukłak. — Poczujesz się lepiej. — Istotnie, po tym świat wydaje się lepszym miejscem — odparł Manzur, pociągnąwszy łyk wina. — Dokąd zmierzasz, cudzoziemcze? — Na zachód, za Turan. Tam właśnie zdążałem, gdy zostałem schwytany i wcielony do armii Bartatui. Jednak ponieważ teraz kagan pragnie udekorować moją skórą swój namiot, sądzę, że nadszedł czas wznowić przerwaną podróż. Manzur upił więcej wina. — Opuściłem miasto, mając nadzieję odnaleźć moją ukochaną, księżniczkę Ishkalę. Wiele dni temu turański czarnoksiężnik Khondemir zabrał ją z pałacu i ruszył z tysiącem Czerwonych Orłów na północny zachód, na step, by wypełnić jakieś tajemnicze zlecenie księcia. Czuję jednak, że czarownik knuje coś podłego. Zamierzam znaleźć Ishkalę i zabrać ją z powrotem do Sogarii. Imię Khondemira wydało się Conanowi znajome. Po chwili przypomniał sobie tłumaczony dla Bartatui list, w którym oznajmiano, iż król Yezdigerd chciał koniecznie odnaleźć maga, zamieszanego w zdradę i jakąś rebelię. Poza tym o Khondemirze wspomniano podczas narady

sogariańskich wielmożów. Conan nie lubił zadawać się z czarnoksiężnikami, lecz w tym wypadku przygoda zapowiadała się interesująco. — Straciłeś jej ślad? — zapytał Manzura. — Niestety, burza piaskowa zatarła wszelkie tropy — oznajmił ze smutkiem młodzieniec. — Nie jestem myśliwym, który potrafi odnaleźć trop zwierzęcia po połamanych źdźbłach trawy. — Podjadę z tobą kawałek — rzekł Conan. — Byłem zwiadowcą i tropicielem, a polowałem przez całe życie. Nawet po burzy piaskowej znajdę trop tysiąca koni. — Wspaniale! — powiedział Manzur. — Pomożesz mi także odbić Ishkalę? — Może — odparł Conan po chwilowym namyśle. — Odpowiem ci, kiedy dokładniej zorientuję się w sytuacji. — Jej ojciec sowicie cię za to wynagrodzi — rzekł Manzur, ignorując fakt, że książę osobiście upoważnił maga do zabrania ze sobą Ishkali. — Nie zamierzam jechać do Sogarii po jakąkolwiek nagrodę — rzekł Conan. — Po pierwsze dlatego, że niedawno prowadziłem wypady na sogariańskie ziemie. Niewielu spotkałem władców, którzy cenią własne córki bardziej niż swoje forty. Po drugie, twój książę na pewno nie spojrzy przychylnym okiem na człowieka, który udaremni misję odbywającą się za jego pozwoleniem. — W takim razie dlaczego chcesz mi pomóc? — spytał Manzur. — Słyszałem co nieco o tym Khondemirze. Zasłużył sobie na wrogość króla Yezdigerda, maczając palce w buncie przeciw jego panowaniu. Być może, jeśli zawiozę jego głowę do Turanu, uda mi się pogodzić z Yezdigerdem. — Wygląda na to, że obracasz się w wysokich sferach, jak na człowieka nie mającego przy siodle bukłaka z winem ani sakwy z jedzeniem — stwierdził Manzur. — Niewielu ludzi może się poszczycić tym, że na jego życie nastają tak wielcy władcy jak Bartatua i Yezdigerd. — Gdyby tylko chodziło o tych dwóch… — westchnął Conan. — Ale marnujemy tu czas. Jesteś gotów jechać? — Tak, chociaż wydaje mi się, że przez jakiś czas nie będę mógł założyć hełmu — powiedział Manzur, ponownie pocierając głowę. — Oczywiście, ruszajmy natychmiast. Me serce nie znajdzie ukojenia, nim połączę się z Ishkalą. — Mój żołądek nie znajdzie ukojenia, nim połączymy się z jakąś zwierzyną — odparł Conan. — Jak odszukamy konnicę? — Najpierw musimy znaleźć jakiś strumień — stwierdził Conan. — Tysiąc koni wypija mnóstwo wody, a strumieni na stepie jest niewiele. Gdy znajdziemy wodę, na pewno z łatwością trafimy na sogariańską jazdę. Nim wyruszyli, poranek nastał na dobre. Cymmerianin nie spuszczał oka z ziemi. Step wydawał się pusty, lecz Conan wiedział, że roiło się na nim od życia. Z powodu braku naturalnej osłony, zamieszkujące go zwierzęta były mniejsze niż w lasach, a przy tym wyjątkowo chyże i płochliwe. Wiele prowadziło nocny tryb życia, by uniknąć drapieżników, lecz wszystkie potrzebowały wody. Conan wiedział, że obecność wielu zbiegających się zwierzęcych śladów oznacza bliskość wody. Nagle Cymmerianin nakazał stanąć. Niespokojne konie chciały iść dalej. Napinając wodze, wyciągały łby na zachód. — Zostań tu na chwilę — powiedział Conan głosem ledwie donośniejszym od szeptu i powoli wyciągnął łuk z kołczana przy prawej nodze. — Co się dzieje? Wypatrzyłeś wrogów? — spytał Manzur. — Coś lepszego. Obiad! — odparł Conan i pokazał odległe o trzysta kroków wzniesienie.

Zmrużywszy oczy, Manzur popatrzył we wskazanym kierunku. Z początku nie dostrzegł nic szczególnego, lecz po chwili dojrzał ukradkowy ruch tuż nad szczytem wzniesienia. Wyglądało to, jakby ktoś machał w tę i z powrotem niewielkim kijem. — Co to? Zwierzę? — zapytał czując napływającą do ust ślinę. — Założę się, że to jakaś odmiana antylopy — powiedział Conan. — Jest tu niejedna sztuka, a niewielki strumień za tym wzniesieniem jest ich wodopojem. Dlatego nasze konie nie chcą ustać spokojnie. Wyczułem wodę już dwie mile stąd. Zaczekaj tu. Wybrał strzałę z dużym, łowieckim grotem, założył ją na cięciwę i poderwał konia do szybkiego galopu. Zwierzę raźno ruszyło z miejsca. W pobliżu strumienia rosła wysoka trawa, tłumiąca odgłos kopyt. Pokonawszy szczyt pagórka, Conan dojrzał kilka antylop z rozdwojonymi rogami, pijących z niewielkiego strumyka. Przez ułamek chwili zaskoczone zwierzęta stały jak sparaliżowane, po czym rozpierzchły się we wszystkie strony. Pędziły wielkimi, wdzięcznymi skokami, przecinając sobie nawzajem drogę tak, że trudno było wieść za nimi wzrokiem, lecz Conan wybrał cel, gdy antylopy znieruchomiały przy wodopoju. Wypuścił strzałę, gdy upatrzona antylopa sprężała się do piątego skoku. Tor zwierzęcia i strzały zbiegły się. Stworzenie runęło na ziemię z drzewcem wbitym głęboko pod łopatką. Wierzgało jeszcze przez chwilę i znieruchomiało. Conan schował łuk i poklepał konia za uszami. — Trudny strzał. Guyak byłby ze mnie dumny — powiedział do wierzchowca. Gdy Manzur dołączył do niego, Conan zajęty był ćwiartowaniem antylopy. — Wokół strumienia rośnie wiele krzewów. Nazbieraj suchego drewna, to wyprawimy sobie ucztę — polecił Cymmerianin. Godzinę później obaj zasiedli przy ognisku. W niskich płomieniach opiekały się skwierczące żebra i udźce. Wdychającemu smakowite zapachy Manzurowi tęsknie burczało w brzuchu. Młodzieniec nie mógł jednak obronić się przed uczuciem winy. — Mam wrażenie, że to nieprzyzwoite, iż siedzimy tutaj, dogadzając sobie, nie odnalazłszy śladu Czerwonych Orłów. — Gdybyśmy zajeździli konie na śmierć i sami padli z głodu, na niewiele by się to przydało — odparł Conan. — Jest tu pod dostatkiem zwierzyny i wody, dzięki czemu możemy uzupełnić nasze zapasy. Poza tym znalazłem trop kolumny. Przejechała tędy kilka dni temu, posuwając się wzdłuż strumienia. Wszędzie dookoła są ich ślady. Manzur rozejrzał się uważnie. Nie dostrzegł nic, co przypominałoby trop jeźdźców. — Naprawdę? — spytał i rozchmurzył się natychmiast. — W takim razie wkrótce wypełnimy nasze zadanie. — Nie bądź tego taki pewny — ostrzegł go Conan. — Porwanie twojej lubej spomiędzy tysiąca żołnierzy może okazać się trudniejsze, niż myślisz, że nie wspomnę o czarnoksiężniku, który może żywić wobec niej inne zamiary. — Nieważne. Jesteśmy przecież bohaterami i nic nie stanie nam na drodze — odparł Manzur. Conan zdjął znad ogniska rożen i wgryzł się w żeberka. — Nie podzielam twojego szczerego przekonania, lecz być może, z pełnym brzuchem poczuję się pewniej. — Potrzebujesz natchnienia, Conanie. — Manzur wsunął dłoń pod zbroję i wyciągnął plik pergaminów. — Pozwól, że przeczytam ci kilka moich poematów heroicznych. — Poematów? — powtórzył ostrożnie Conan. Znał na pamięć pieśni i eposy swego ludu, lecz niewiele dzieł poznanych w cywilizowanych krajach wzbudziło jego uznanie. Manzur zaczął czytać.

Następnego ranka ruszyli tropem Czerwonych Orłów. Około południa Conan zarządził postój, zsiadł z konia i uważnie przyjrzał się gruntowi. Na jego surowej twarzy odmalowała się dezorientacja. — Co się stało? — zapytał Manzur. — W tym miejscu do sogariańczyków przyłączyła się druga grupa jeźdźców, o mniej więcej takiej samej liczebności. — Również sogariańczyków, czy też zaatakowali ich Hyrkańczycy? — Ani jedni, ani drudzy — odparł Conan. — Konie są podkute na turański sposób. Niektóre podkowy są zaopatrzone we wzmacniającą poprzeczkę, stosowaną tylko w turańskiej konnicy. Nie był to atak, lecz pokojowe połączenie dwóch oddziałów — Cymmerianin wsiadł na konia i ujechali kawałek dalej. Conan wskazał na ziemię, na której Manzur potrafił dojrzeć jedynie chaotyczną plątaninę odcisków kopyt. — Popatrz! — rzekł barbarzyńca. — Obydwa oddziały jadą w odległości dziesięciu kroków od siebie. Może to być wynikiem wojskowej dyscypliny, lecz może również wskazywać na wzajemny brak zaufania. — Nie mam pojęcia, dlaczego sogariańska jazda miałaby połączyć się na tym pustkowiu z turańskimi wojskami — powiedział Manzur, potrząsając głową. — Jest wiele rzeczy, o których nie wiemy — odparł Conan. — Powinniśmy od tej chwili zachowywać ostrożność. Ci ludzie nie należą do armii Yezdigerda, chociaż niektóre konie są podkute na kawaleryjską modłę. Turańska konnica posuwa się setkami, w podwójnej kolumnie, ze stale wysuniętymi strażami bocznymi i awangardą. Ci partacze jadą bezładnie rzędem, jak im się żywnie podoba. W ogóle nie wystawili straży. Podejrzewam, że jedyni kawalerzyści wśród nich to dezerterzy. Ponieważ dwóch ludzi jedzie szybciej niż dwa tysiące, dystans dzielący Conana i Manzura od tropionych jeźdźców stale się zmniejszał. Wkrótce tropy stały się o wiele świeższe. Obaj wędrowcy znaleźli się w łagodnie pofałdowanej okolicy. Gdzie indziej można było traktować ją jako równinę, lecz na stepie nawet niewielkie wzniesienia urastały do rangi wzgórz. — Nie podoba mi się ta okolica — powiedział Conan. Manzur rozejrzał się. Step wydawał się taki sam, jak przedtem, z wyjątkiem niewielkich wzniesień i zaklęśnięć terenu. — Czemu? — Trawy i krzaki nie wyglądają tak, jak powinny — odparł Cymmerianin. — Niebo też ma inną barwę. Czuję w tym czary. — W takim razie masz czulszy ode mnie nos — stwierdził Manzur. — Być może twoje prymitywne wychowanie, dalekie wędrówki i częste konflikty z nadnaturalnymi mocami wyostrzyły ci zmysły na te rzeczy. Sądzisz, że ktoś w pobliżu para się magią? — Możliwe — rzekł Conan. — Przecież tropimy czarnoksiężnika. Czuję jednak, że to miejsce jest niezwykłe. Miałem już wcześniej podobne odczucia, zawsze w osobliwych zakamarkach Ziemi, z których jest blisko do innych światów. Manzur nie odpowiedział, zaskoczony słowami człowieka, który poznał rzeczy, jakie dane było przeżyć niewielu ludziom. — Świat jest stary — kontynuował Conan. — O wiele starszy, niż najśmielsze wyobrażenia filozofów. Trafiałem na przeżytki pradawnych epok w parnych dżunglach Południa, wysoko w ośnieżonych górach i na spieczonych pustyniach. Znajdowałem tam budowle z osobliwego zielonego kamienia i gmachy wielkości obecnych miast. Spotykałem rasy ludzi i przedludzi, które gdzie indziej wyginęły na długo przed wyłonieniem się Archeonu i nim jeszcze Atlantyda wydźwignęła się spod fal. Zawędrowałem na wyspę, gdzie ożyły spiżowe pomniki. Do Manzura zaczęło docierać, że Cymmerianin nie był nieokrzesanym dzikusem, za którego go uważał. Zamilkł więc i słuchał uważnie.

— Dowiedziałem się od mędrców, że ziemię pokrywają pasma czarodziejskiej mocy, wiążące ją na kształt gigantycznej sieci. Tak jak w sieci, są miejsca, w których pasma krzyżują się i splatają ze sobą. Czarodziejskie siły są tam potężniejsze niż gdziekolwiek indziej. Istnieją też okolice, gdzie splatają się więcej niż dwa pasma, tak jak w miejscu gdzie kowal skuwa wiele rzędów stalowych ogniw, by poszerzyć lub zwęzić kolczugę. Skupienie czarodziejskich mocy jest tam zaiste olbrzymie… Prócz Ziemi istnieją inne światy, odległe od naszego jak gwiazdy. Jednak tam, gdzie przecina się wiele pasm mocy, można je ze sobą połączyć. Czuję, że zbliżamy się do takiego właśnie miejsca. Jest już niedaleko przed nami. — Mitro, wspomóż nas — powiedział głęboko wstrząśnięty Manzur. — Wspomóż też moją biedną Ishkalę, gdziekolwiek jest. Obydwaj mężczyźni podpełzli do szczytu niewielkiego wzniesienia. Konie przywiązali przy strumieniu, płynącym w tym miejscu wąwozem nieco wyższym niż dorosły człowiek. Wcześniej zatoczyli duży łuk na zachód, by mieć słońce za plecami, co zmniejszało szansę wykrycia. — Dobrze, że grunt jest tu nierówny — powiedział Conan. — Na płaskim terenie zostalibyśmy wypatrzeni z odległości pół mili. — Zawsze twierdziłem, że bogowie przygotowują scenę zdarzeń tak, by sprzyjała bohaterom — stwierdził Manzur. Starał się dorównać szybkością i zręcznością ruchów bezszelestnie czołgającemu się Cymmerianinowi, lecz w porównaniu z nim gramolił się niezgrabnie, zdzierając sobie po drodze łokcie i nadgarstki. — W takim razie nie jestem bohaterem, ponieważ bogowie zawsze rzucali mi kłody pod nogi — powiedział Cymmerianin. — Dość gadania po próżnicy. Dotarliśmy do szczytu, więc pamiętaj, żeby wystawiać nad niego tylko czubek głowy. Chociaż mamy słońce za sobą, ktoś o bystrym wzroku może nas wypatrzyć. Powoli podnieśli głowy. Przed ich oczami rozpostarł się zdumiewający widok. Olbrzymią, nieregularną połać stepu okalał ziemny wał. W środku znajdowały się kopce różnej wielkości, niektóre wręcz olbrzymie. Wewnątrz wału rozbito dwa oddzielne obozy. W jednym namioty stały w idealnym wojskowym porządku, a na jego środku znajdował się pawilon nieco większy od pozostałych. Drugi obóz stanowił zbieraninę namiotów rozmaitej wielkości i charakteru, od prymitywnych szałasów po eleganckie pawilony. Niektóre z namiotów rozbito bezpośrednio na kurhanach. Z wielu małych ognisk unosił się dym. Blisko wejścia na ogrodzony wałem teren zbito z desek i pni dwie zagrody dla koni. Trzymano tam wszystkie wierzchowce, z wyjątkiem obecnie używanych. Conan i Manzur wypatrzyli sokolników w turańskich strojach. Celem myśliwych były przelatujące wysoko nad ziemią gęsi. Nastawało lato, dlatego też przypominające strzały ciała dzikich ptaków wymierzone były na północ. — A cóż to takiego? — zapytał Manzur. — Cmentarzysko — odparł Conan. — Chowano tu wielkich władców i wodzów. Pomyśl, jaką pracę musiano włożyć we wzniesienie tych olbrzymich grobowców. — Jaki lud chował tutaj swoich zmarłych? — Na szczytach niektórych kurhanów widać hyrkańskie godła. Pewnie właśnie tutaj grzebano kaganów i ushikaganów. — Po co Khondemir tu przybył? — chciał wiedzieć Manzur. — I co robią tutaj Turańczycy? Widać, że nie darzą sogariańczyków wielką sympatią. Czerwone Orły rozbiły obóz najdalej jak mogły od Turańczyków. — Wiemy zbyt mało, by móc coś powiedzieć, lecz wybór tego miejsca przez maga świadczy, że zamierza on rzucić jakiś potężny czar. Powiedziałem ci, że w takich miejscach drzemie wielka moc. Co do Turańczyków, pamiętaj, że Khondemir był zamieszany w powstanie przeciw Yezdigerdowi. Być może to jego stronnicy.

— Jak możemy się tego dowiedzieć? I jak dowiemy się, w którym namiocie trzymana jest Ishkala? — zapytał Manzur. — Dziś nad ranem zakradnę się do obozu i dowiem się wszystkiego, co chcemy wiedzieć — odparł Conan. Manzur spojrzał na niego z podziwem. — Zamierzasz się tam wślizgnąć, chociaż Ishkali i czarnoksiężnika strzeże dwa tysiące ludzi? Zaiste, nie wiesz, co to lęk! Idę z tobą. Nie mogę dopuścić, by księżniczka pomyślała, że ustępuję ci odwagą. Poza tym chcę ułożyć o tym poemat! — Manzurze, dwa tysiące nieprzyjaciół to nieprzyjemna perspektywa — odparł poważnie Conan. — Zimno robi mi się też na myśl, że muszę odszukać potężnego czarnoksiężnika, lecz jedno napawa mnie jeszcze większym przerażeniem. — Cóż mogłoby tchnąć lęk w serce bohatera takiego jak ty? — Groźba spędzenia kolejnego wieczora na słuchaniu twoich wierszy. ROZDZIAŁ 13 Dzień w dzień olbrzymia rampa rosła coraz wyżej pod wielkimi murami Sogarii. Gromady niewolników harowały w piekącym słońcu, podczas gdy z góry, przy akompaniamencie bicia w spiżowe gongi sypał się na nich grad śmiercionośnych pocisków. Dla ochrony niewolników wznoszono osłony ze skór i trzciny, lecz te szybko były dziurawione lub gruchotane, a nieustający grad kamieni, oszczepów i strzał nieustannie zbierał tragiczne żniwo. Zabitych niewolników pozostawiano tam, gdzie padli: na ziemi wokół pochylni lub wśród kamieni, wykorzystywanych do zapełniania rampy. Żar lata sprawił, że wkrótce miasto i obóz oblegających osnuł woal ohydnego smrodu. Bartatua przyglądał się tej scenie z zadowoleniem. Pochylnia rosła z obiecaną przez Khitajczyka szybkością, a straty w niewolnikach okazały się nie większe, niż zakładano. Przy tym tempie nie groził ich brak przed ukończeniem rampy. Na oczach kagana ciśnięty z muru krótki oszczep przebił niewolnika na wylot. Nieszczęśnik spadł z wrzaskiem na rosnącą stertę trupów. Odziany w ciężką zbroję nadzorca pognał na jego miejsce następnego. Chronieni nie tylko ubiorem, lecz również dźwiganymi przez rabów ciężkimi tarczami, poganiacze niewolników sprawnie kierowali pracą. Wzdłuż podstawy pochylni rozlokowano rząd jeźdźców, których zadaniem było zabijanie wszystkich, którzy próbowali uciec z miejsca robót. Łucznicy siedzieli w siodłach z założonymi na cięciwy strzałami, rozglądając się gorliwie. Zabicie ogarniętego paniką niewolnika było miłą rozrywką w monotonii prac oblężniczych. — Nie podoba mi się ten sposób prowadzenia wojny — powiedział kagan siedzący na koniu obok Bartatui. Całe śniade oblicze mówiącego pokrywała gęstwina blizn. — Gdy człowiek nie może jechać i strzelać, nie czuje gnających obok niego przodków. Taka walka nie jest lepsza od uprawiania pola — stwierdził, wskazując pochylnię pogardliwym ruchem ręki. — Mimo to musimy postępować w ten sposób, jeśli chcemy dokonać wielkich podbojów — odparł Bartatua. — Nie obawiaj się, gdy zajmiemy miasto i podzielimy łupy, nasi ludzie poczują się hojnie wynagrodzeni za nudę oblężenia. — Wyciągnął dłoń w stronę murów Sogarii i kontynuował: — W tym mieście kryją się skarby większe, niż jest w stanie wyobrazić sobie większość podległych nam wojowników. Złoto i klejnoty, jedwabie, przyprawy i piękne kobiety — wszystko to dla dzielnych i nieustraszonych. Dlaczego mieszczuchy mieliby cieszyć się tymi skarbami, skoro możemy im je odebrać? Między bliznami pokrywającymi policzki jego rozmówcy pojawił się szeroki uśmiech. Taka mowa była dla Hyrkańczyków zrozumiała.

— Zaiste, kaganie, gdy dostaną się w nasze ręce, wkrótce zapomnimy o trudach oblężenia! Jednakże — Hyrkańczyk spoważniał — wszyscy czujemy okropny smród, dochodzący z rampy i miasta. Wróży to zarazę. Jeśli wybuchnie w mieście, to drobiazg, lecz ile czasu minie, nim rozszerzy się na nasz obóz? Na szerokim stepie, gdzie jest pod dostatkiem czystej wody i powietrza, rzadko dopada nas mór, lecz w brudzie i smrodzie oblężenia możemy w ciągu kilku tygodni stracić połowę ludzi. — Mądre słowa, przyjacielu. — Bartatua poważnie pokiwał głową. — Tej nocy wyślę niewolników, by oblali trupy olejem i podpalili je. W ten sposób oczyścimy miejsce robót, a mieszczuchy nawdychają się dymu. Jeśli w Sogarii wybuchnie zaraza, dowiemy się o tym, ponieważ mieszkańcy będą wyrzucać za mury ciała. Jeśli zaraza będzie naprawdę straszna… — zamyślił się na chwilę, po czym wzruszył, ramionami. — Będzie mi żal spalić całe miasto, by je oczyścić, lecz lepsze to, niżby przeniosła się na nas. Złotu nic się nie stanie, a inne skarby odbijemy sobie na następnych grodach. Oczy drugiego mężczyzny zalśniły. — Może nie trzeba będzie posuwać się do ostateczności, ushikaganie. Pozwól, że opowiem ci o sposobie, którego użył mój pradziad po zdobyciu miasta Hiong Nu w północnym Khitaju. Sprawy toczyły się mniej więcej jak przy tym oblężeniu. W mieście wybuchła zaraza. Oczywiście, nie dopuszczano, by do Hyrkańczyków zbliżył się jakikolwiek mężczyzna czy kobieta z miasta. Strzelano do nich, gdy tylko znaleźli się w zasięgu łuku. Po pewnym czasie, co było nieuniknione, władca miasta poprosił o rozejm. Mój pradziad nakazał mieszkańcom opuścić gród, zabierając ze sobą zmarłych. Łucznicy otoczyli ich i odprowadzili pół mili od miasta. Następnie wysłano za mury niewolników, by sprawdzili, czy w mieście nie został ktoś, żywy czy martwy. Później niewolnicy dołączyli do mieszkańców. Wszystkich zabito strzałami z bezpiecznej odległości. Horda odczekała miesiąc na wypadek, gdyby zaraza czyhała jeszcze mieście w pokarmach i wodzie, po czym wkroczyła do miasta i złupiła je. Zaraza nie dosięgła wówczas nikogo. Czyż to nie przebiegły sposób rozwiązania problemu? Bartatua roześmiał się długo i serdecznie, po czym poklepał wodza po ramieniu. — Gdyby wszyscy moi sprzymierzeńcy udzielali mi tak cennych rad, przyjacielu! Tak właśnie postąpimy, jeśli oblężenie przybierze zły obrót. Bartatuę ogarnęło uniesienie. Rada była dobra, lecz jeszcze większą przyjemność sprawił mu tytuł, użyty przez wodza. Hyrkańczyk nazwał go ushikaganem, najwyższym wodzem! Po raz pierwszy pozdrowił go w ten sposób jego sprzymierzeniec, i to jeden z najpotężniejszych wschodnich kaganów! Oznaczało to, iż Bartatuę uznano za władcę wszystkich Hyrkańczyków. Wiedział, że potrzeba trochę czasu, by kaganowie pogodzili się z jego zwierzchnictwem również w czasie pokoju. Nie wątpił jednak, że tak się stanie. Kaganowie już zaczynali to sobie uświadamiać. Powiódł spojrzeniem po pochylni i uśmiechnął się. Wiecznotrwałe Niebiosa okazywały, że właśnie, on, Bartatua, jest ich ulubionym synem! Na wielbłądzie podjechał do nich khitajski inżynier. Koń kagana próbował uskoczyć przed ohydnie cuchnącym zwierzęciem, lecz Bartatua pewnie dzierżył wodze. Khitajczyk był cudzoziemcem, i jako taki nie zasługiwał na szacunek, okazał się jednak wartościowy. Bartatua snuł już plany, iż wykorzysta go do zorganizowania oddziałów saperów, niezbędnych do przyszłych podbojów. — Witaj, kaganie! — zawołał Khitajczyk. — Witaj, Sung Tzi. Budowa pochylni postępuje tak szybko, jak przewidziałeś. Jestem zadowolony z twojej pracy. — Żyję tylko po to, by zadowolić mojego kagana — odparł Khitajczyk. W ustach kogoś innego słowa te brzmiałyby jak czcze pochlebstwo lub szyderstwo, lecz Sung Tzi nigdy nie posuwał się do arogancji. Była to jedynie typowa dla jego ludu kwiecistość mowy. Poza tym kagana nic nie obchodziło, czy za zachowaniem człowieka stoi bezczelność czy pokora tak długo, dopóki ten wykonywał powierzane mu zadania. Przez chwilę z żalem pomyślał o

Cymmerianinie. Nie zawahałby się uczynić takiego wojownika swoim zastępcą, kaganem i namiestnikiem, a może nawet swoim przyjacielem. Dlaczego Conan posunął się do tak skrajnej zniewagi, jak próba gwałtu na nałożnicy kagana? Prawie każdą inną obrazę mógłby mu wybaczyć. — Przy tak pomyślnym postępie robót, gdy pozostali przy życiu niewolnicy nabrali doświadczenia, możemy prowadzić prace oblężnicze również nocami, kaganie, jeśli tylko zapewnisz nam oświetlenie — oznajmił Sung Tzi. — W ten sposób skrócimy czas budowy. Bartatua rzucił okiem na sterty trupów po obu stronach pochylni. — Dobrze, Sung Tzi. Sądzę, że mogę zapewnić wam tyle światła, ile tylko chcecie. Kagan stojący obok Bartatui wybuchnął gromkim śmiechem. Ognie z płonących zwłok rzucały krwawą poświatę na mury Sogarii. Szkarłatne płomienie dawały kłęby czarnego dymu, wznoszące się nad harującymi na pochylni, kaszlącymi ludźmi. Piękny gród zamienił się w piekło na ziemi, dokładnie odpowiadające opisom podawanym przez niektórych filozofów i sekt religijnych. Bartatua i jego starszyzna podziwiali nigdy wcześniej nie oglądany widok, stojąc przed wielkim namiotem kagana. Wielu piło wino ze złotych kielichów lub czaszek zabitych wrogów. Mrocznego spektaklu rozgrywającego się na rampie dopełniali zgromadzeni na murach obrońcy Sogarii, bezradnie wykrzykujący obelgi pod adresem oblegających. — To oblężenie uczyni twoje imię nieśmiertelnym, ushikaganie! — zawołał wytatuowany członek starszyzny szczepu Budimi. — Piękne widowisko — przyznał Bartatua. — Liczę jednak, że przejdę do historii jako sprawca większych rzeczy. Kiedy inne miasta dowiedzą się o losie Sogarii, łatwiej będzie przemówić im do rozsądku. — Jaki jest nasz następny cel, ushikaganie? — zapytał wódz Gerulów. Jego tatuaże przedstawiające zielone węże zdawały się upiornie wić w migoczącym, szkarłatnym świetle. Bartatua uśmiechnął się w duchu. Jego lud już pragnął następnych podbojów. — Swoje plany na razie wolę zachować dla siebie, przyjaciele — odparł. — Spodziewajcie się jednak, że usłyszycie o nich już wkrótce. Nie zabawimy tu długo, nie dłużej niż na czas niezbędny do zebrania łupów. Niewolnicy przeniosą je do wybranego przez mnie miejsca daleko na stepie, w pobliżu wielkiego jeziora. Założę tam miasto, jakiego świat jeszcze nie widział. Powstanie wielka stolica, do której wojownicy wszystkich plemion będą przybywać, by nacieszyć się łupami z całego świata! Członkowie starszyzny przywitali pomysł Bartatui entuzjastycznymi pomrukami. Kagan wiedział, że ma ich w garści. Hyrkańczycy podążą za nim wszędzie, a jego najdrobniejszy kaprys będzie dla nich rozkazem. — Moja stolica nie będzie jedynie targowiskiem dla chłopów, pasterzy, kupców i rzemieślników z okolicy — kontynuował. — Będzie to skarbnica łupów i haraczy z całego świata przeznaczonych dla największej rasy wojowników pod Wiecznotrwałymi Niebiosami. Oprócz wojowników będą tam mieszkać wyłącznie wybrane z całego świata najpiękniejsze niewolnice, których jedynym celem będzie zaspokajanie wszelkich męskich kaprysów! — po tych słowach pomruki zamieniły się w pożądliwe okrzyki Hyrkańczyków smakujących już przyszłe rozkosze. W tej chwili wierzyli, że wkrótce zostaną panami świata, a ich ushikagan, Bartatua, jest zdolny dokonać takiego podboju. — Chodźcie, przyjaciele! — powiedział przyszły władca Ziemi. — W środku czeka na nas uczta. Przed nami wiele lat zwycięstw i ucztowania! Wykrzykując i śmiejąc się, Hyrkańczycy weszli do namiotu. Niewolnicy zaczęli rozstawiać półmiski, napełniać winem kielichy i spełniać wszelkie zachcianki ushikagana. Wodzowie zaczęli nabierać przekonania, że należy się im takie traktowanie, że wkrótce nawet najskromniejszy hyrkański wojownik będzie żył jak pan, oni sami zostaną królami, Bartatuę zaś otoczy boski majestat.

Myśląc o swej boskości Bartatua wyciągnął dłoń z kielichem do napełnienia. Przykładając do ust bogato zdobiony brzeg pucharu, czuł, że spełnia się jego przeznaczenie. Niespodziewanie w namiocie zapadło milczenie. Podniósłszy wzrok, Bartatua ujrzał ptaka kołującego pod sklepieniem. Rozległy się szepty przesądnych koczowników, iż to zły znak. Ushikagan zmarszczył brwi niezadowolony, iż taka błahostka kala chwilę jego triumfu. Ptak wyglądał jak pospolity gołąb, lecz przelatując nad stołem Bartatui, nagle zawisł w powietrzu jak koliber i zaczął zmieniać postać. Niektórzy z wodzów chwycili za broń, inni z okrzykami przerażenia zaczęli wyciągać amulety i mamrotać ochronne zaklęcia. Bartatua siedział spokojnie, pijąc wino z pucharu. Ptak zamienił się w wiszącą w powietrzu zjawę mężczyzny w osobliwych szatach. Przejrzysta postać odziana była w turban, a w jej wnętrzu można było dojrzeć nieruchomą sylwetkę ptaka. — Kaganie Bartatuo z hyrkańskiej hordy Ashkuzów! — rzekła zjawa grzmiącym głosem. — Wiedz, że mówi do ciebie wielki czarnoksiężnik, Khondemir z Turanu. Zająłem wraz z silnym oddziałem jazdy wasz Gród Kurhanów. Jeśli chcesz ocalić uświęcone grobowce przodków, przybądź wydać mi bitwę, inaczej zrównamy kurhany z ziemią. Jeśli potrzebujesz dowodu na prawdziwość moich słów, zobacz, co przynosi ptak. Stań ze mną do walki, inaczej twój lud przeklnie cię jako tchórza i zaprzańca! Po tych słowach zjawa się rozpłynęła. Martwy ptak spadł na stół przed kaganem. Przekrzykując się nawzajem, przerażeni wodzowie poderwali się na nogi. Ci, którzy należeli do szczepu Ashkuzów, okazywali wyjątkowe wzburzenie. — Kaganie, cóż to znaczy?! — wykrzyknął członek starszyzny Ashkuzów. — Czy ten nieczysty duch naprawdę wtargnął na święte cmentarzysko naszych przodków? Bartatua uniósł dłoń. Gdy zapanowała cisza, przemówił spokojnie: — Wiem co nieco o tym Khondemirze. To łotr, poszukiwany przez króla Yezdigerda za zdradę. Niewątpliwie znalazł schronienie w Sogarii, a tę sztuczkę wykonał, nie opuszczając jej murów. Czarnoksiężnik wie, że tylko zagrożenie świętego Grodu Kurhanów może sprawić, że zarzucimy oblężenie. To fortel, nic więcej. — Mimo to kolumna jeźdźców opuściła miasto, nim do niego dotarliśmy — powiedział wódz Gerulów. — Udali się na północ. Wyraźnie świadczyły o tym pozostawione przez nich ślady. Do tej pory nie wrócili. Bartatua zachował pozorną obojętność, jednak czuł narastający w myślach zamęt. Popatrzył na martwego ptaka przed sobą. Powoli zdjął mu z nóżki złotą tulejkę. Wolałby to zrobić w samotności, lecz gdyby nie zajrzał tam teraz, mogłoby to wzbudzić podejrzenia. Wyjął z cylindra złożony i ciasno zwinięty, wyjątkowo cienki pergamin, wykonany z jelita nie narodzonego jagnięcia. Po rozłożeniu półprzeźroczysta karta okazała się mieć wielkość czterech dłoni. Zmarszczywszy brwi, Bartatua utkwił wzrok w dokumencie. Po chwili jego twarz pokryła się śmiertelną bladością. — To prawda! — powiedział wreszcie. — Oto mapa drogi, którą czarnoksiężnik dotarł do Grodu Kurhanów. Naszkicował nawet położenie największych kopców, byśmy wiedzieli, że rzeczywiście tam trafił! Zapanowało zamieszanie. — Co mamy robić, kaganie?! — wykrzykiwali niektórzy. Uwagi Bartatui nie uszło, że tytułu nie poprzedzało już słowo „ushi”. — Trzeba przerwać oblężenie — rzekł. — Tym nieszczęściem musimy się zająć przede wszystkim. Wydajcie rozkazy, że natychmiast ruszamy w drogę. Kiedy zaradzimy groźbie, która zawisła nad grobami naszych przodków, będziemy mieli dość czasu, by wrócić i dokończyć oblężenie.

— A moja pochylnia! — zawołał khitajski budowniczy. — Zostanie zburzona, jeśli zostawimy ją bez straży, a po powrocie nie będzie już dość niewolników, by postawić ją od nowa! — Ma rację — poparł Khitajczyka Gerul z zielonymi tatuażami. — Moim ludziom to się nie spodoba. Włożyli wiele wysiłku w tę wyprawę, a ty, kaganie, chcesz, żeby zrezygnowali z łupu, by ratować twoje święte miejsce. Nie pogodzą się z tym. Przed oczami Bartatui rozsypywało się w pył tworzone z wielkim trudem przymierze. Wraz z nim groziła mu utrata pozycji ushikagana. Jego wykluwające się cesarstwo mógł uratować tylko heroiczny akt woli, którego musiał dokonać, nim wodzowie opuszczą namiot. — Cisza! — krzyknął. Gdy zaskoczeni Hyrkańczycy zamilkli, rzekł spokojniejszym głosem: — Zapewniam was, że to jedynie drobna przeszkoda na naszej drodze do panowania nad całym światem. Przodkowie poddają nas próbie, by sprawdzić, czy godni jesteśmy naszego przeznaczenia! Chcą wiedzieć, czy szacunek dla zmarłych liczy się dla nas nade wszystko, więc udowodnijmy, że tak właśnie jest. Sogaria to tylko miasto, a ja dam wam cały świat! Turański czarnoksiężnik w jakiś sposób dowiedział się, że porzucimy każde przedsięwzięcie, by chronić miejsce wiecznego spoczynku naszych przodków. Nie dopuszczę, by kiedykolwiek się to powtórzyło. Kiedy zaczynaliśmy oblężenie, planowałem obejść się z sogariańczykami łagodnie. Chciałem oszczędzić wszystkich, którzy poddadzą się, zapłacą haracz i uznają we mnie swojego władcę, lecz dość tego! — powiódł srogim wzrokiem po zgromadzonych wodzach, którzy ucichli, przytłoczeni emanującą od niego siłą. — Przysięgam na duchy przodków i Wiecznotrwałe Niebiosa, że po zajęciu Sogarii wszyscy pozostali przy życiu mężczyźni, kobiety i dzieci zostaną popędzeni do Grodu Kurhanów. Tam odbudują zbezczeszczone grobowce i usypią nowe dla tych, którzy padną podczas oblężenia, a kiedy skończą, zostaną ukrzyżowani, by ich duchy przez wieczność służyły naszym zmarłym. W ten sposób cały świat dowie się, jaki los spotka każdego, kto zbezcześci święte miejsce hyrkańskiego ludu! — Bartatua z zadowoleniem wsłuchał się w zapalczywe okrzyki, które rozległy się po jego słowach. Udało mu się odwrócić gniew od siebie i zwrócić go przeciw Khondemirowi, Sogarii i całemu światu. Droga do wielkich podbojów wciąż była otwarta. — Wracajcie teraz do swoich hord i każcie wsiadać na koń! Ruszamy za godzinę! — zakończył. Gdy wodzowie wylegli z namiotu, zza parawanu wyłoniła się nałożnica kagana. — Źle to wróży, panie mój — powiedziała Lakhme. — Gdyby nie twój szybki pomyślunek i gorąca mowa, nasze plany mogłyby lec w gruzach. — Tak — westchnął nachmurzony Bartatua. — Mało brakowało. Nie pojmuję, jak mogło do tego dojść. Gdzie ten Khondemir dowiedział się o naszych obyczajach grzebalnych? Jak poznał drogę do Grodu Kurhanów? Zdjął wiszącą na stojaku zbroję i zaczął ją wkładać. — Turańczyk to czarnoksiężnik — odparła Lakhme pomagając mu. — Przed kimś takim nie ustrzeże się żaden sekret. Być może dowiedział się tego od przemierzających step, wszystkowidzących duchów powietrza. Zapytaj swoich szamanów. — Żałuję, że Cymmerianin uniknął mojej zemsty, lecz nawet swoją ucieczką uczynił mi przysługę. — Bartatua pozwolił sobie na posępny uśmiech. — Wraz z przyjaciółmi wybił połowę tej grzechoczącej kośćmi bandy. Z równym powodzeniem mógłbym radzić się ich, jak stawić czoło prawdziwemu czarownikowi, co pytać szakali, jak walczyć z lwem. — Jak uporasz się z Khondemirem, kiedy dotrzemy do Grodu Kurhanów? — zapytała Lakhme, której zależało, by odwrócić myśli Bartatui od ucieczki Conana. Żyła w stałym strachu, że któryś z ocalałych szamanów zdradzi jej udział w wydarzeniach tamtej nocy i zastanawiała się, jak otruć wszystkich naraz. — Nie — wiem — odparł Bartatua. — Nie przejmuję się towarzyszącą mu konnicą, chociaż jeśli rzeczywiście to ona zajęła Gród Kurhanów, daje to czarnoksiężnikowi pewną przewagę.

— Jaką? — spytała. Znała odpowiedź, jednak nie mogła dopuścić, by kagan zaczął podejrzewać, iż ona jest w zmowie z Khondemirem. — Nieważne. Zabijemy wszystkich cudzoziemców bez względu na to, ile będzie nas to kosztowało. Przygotuj się, czeka nas ciężka droga. Tym razem nie będę mógł oszczędzać twojej białej skóry. — Nie przejmuj się takimi błahostkami, panie — odparła. — Zależy mi jedynie na tym, byś utrzymał pozycję ushikagana wszystkich hyrkańskich hord. Przygotowując się do drogi, Lakhme odczuwała satysfakcję spiskowca, którego wszystkie plany przynoszą pożądane efekty. Jej pewność siebie zakłócał tylko jeden drobiazg. Co działo się z Cymmerianinem? ROZDZIAŁ 14 Manzur z podziwem przyglądał się przygotowaniom Conana do nocnego wypadu. Cymmerianin wybrał kilka zwęglonych kijków z ogniska i starł sadzę z ich końców. Zmieszał ją z tłuszczem wytopionym z zabitej przez siebie antylopy. Upewniwszy się, że otrzymana mieszanina ma właściwą konsystencję, natarł nią twarz i ręce. — Chyba nie spodziewasz się, że wysmaruję się tym obrzydliwym mazidłem? — spytał Manzur, krzywiąc nos. — Musisz, jeśli chcesz mi towarzyszyć — odrzekł Conan. — Przy stosunku sił tysiąc do jednego, pozostanie niezauważalnym to najlepsza taktyka. Musimy zachowywać się przebiegle jak Piktowie. Wodą i piaskiem można zetrzeć to czernidło w kilka chwil. Rany dokuczają o wiele dłużej, a śmierć… sam wiesz. Nie wolno ci również założyć zbroi. Zabierz tylko szablę oraz sztylet i pilnuj, żeby nie szczękały. Wzdragając się, Manzur zaczął nacierać twarz i ramiona obrzydliwą maścią. Ku jego zaskoczeniu, okazało się to mniej nieprzyjemne, niż się spodziewał. Prawdę mówiąc, wykonywanie tej czynności dawało mu poczucie uczestniczenia w pradawnym bojowym rytuale, dawno zapomnianym przez cywilizowane ludy. Młodzieniec wyjął niewielkie zwierciadło i z podziwem spojrzał na odbicie swych białych zębów, lśniących w uczernionej twarzy. Zaczynał czuć, że jest zaiste srogim wojownikiem. Conan dostrzegł zachowanie młodszego mężczyzny i ostrzegł go: — Niech ci się nie wydaje, że zdołasz pokonać ich wszystkich lub wykraść Ishkalę. Naszym celem jest zdobycie wiadomości. Gdy dowiemy się, jakie są ich siły, plany i stan przymierza między obydwoma grupami, namyślimy się, co dalej robić. Manzur poczuł rozczarowanie, lecz wiedział, że przez Conana przemawia rozsądek. Mimo to nadal snuł fantazje, w których uwalniał Ishkalę, wyrąbywał sobie drogę odwrotu przez szyki wrogów i wymykał się im na bezkresnym stepie. Zaczął nawet układać długi poemat, w którym sławił swoje czyny. Ruszyli; gdy tylko się ściemniło, lecz Conan zarządził postój, gdy znaleźli się na wale otaczającym Gród Kurhanów. — Zaczekamy tu, aż usłyszymy odgłosy ucztowania — wyjaśnił Cymmerianin. — Dlaczego podkradliśmy się od turańskiej strony? — zapytał Manzur. — Ishkala jest prawie na pewno z Czerwonymi Orłami. — Nie przybyliśmy tu po nią — odrzekł Conan. — Księżniczka jest na razie bezpieczna z sogariańczykami, a czarnoksiężnik musi być z Turańczykarni. Poza tym Czerwone Orły na pewno wystawiły straże. Zachowują się w sposób świadczący, że znają swoje rzemiosło. Większość Turańczyków wkrótce zaśnie, upije się albo jedno i drugie. Czarnoksiężnicy najchętniej działają nocą. To dobry czas by złożyć Khondemirowi wizytę. — Świetnie — powiedział Manzur. — Jednak czekanie nadweręża moją cierpliwość.

— Cierpliwość to cnota, którą musisz pielęgnować, jeśli chcesz być wojownikiem — odparł Cymmerianin. — Zbyt wielka żądza walki spowodowała zgubę większej liczby wojowników niż tchórzostwo. — Prawdziwą chwałę zawdzięcza się natchnieniu, nie chłodnej kalkulacji — powiedział Manzur, któremu zaczęły już przejadać się kazania barbarzyńcy. — Ucz się ode mnie, a może pożyjesz dłużej. Zdobywałem wiedzę wysokim kosztem: przypłaciłem ją ranami, kajdanami i niewolą. Jeśli okiełznasz swoją zapalczywość odrobiną rozsądku, jeszcze przez wiele lat będziesz mógł uszczęśliwiać rodaków swoją poezją. Manzur zjeżył się, lecz nie odpowiedział. Po chwili wygodniej ułożył się na porośniętym trawą wale. Z obozu dobiegały ciągle hałaśliwe odgłosy ucztowania, przemieszane z kłótliwymi wrzaskami. Sogariański poeta przymknął oczy… Ocknął się z przerażeniem, gdy Cymmerianin szarpnął go za ramię. — Przebudź się, największy woju epoki — powiedział Conan. — Ruszamy. Trzymaj się blisko mnie i zachowuj całkowitą ciszę bez względu na to, co zobaczysz. Jeśli trzeba będzie kogoś zabić, zostaw to mnie — potrafię dokonać tego bezszelestnie. Poluzuj miecz i sztylet w pochwach, ale nie wyciągaj ich, dopóki ja tego nie zrobię. Idziemy. Po raz kolejny Manzura ogarnął podziw na widok wyjątkowo cichego sposobu poruszania się Cymmerianina. Conan szedł szybko, lecz jego stopy nie wydawały żadnego dźwięku. Ponadto towarzysz Manzura przejawiał niewiarygodną zdolność omijania przeszkód w ciemnościach. Młodzieniec nie słyszał, by wężową grację i cichość kiedykolwiek wychwalano jako zalety wojownika. Były to cechy, które kojarzył z dzikusami z puszcz odległych krain. Bez względu na to, co się mu w Conanie nie podobało, musiał przyznać, że Cymmerianin miał wiele talentów. Manzur zawsze wierzył, że prócz odwagi wojownik potrzebował jedynie zręczności we władaniu mieczem, lancą i łukiem oraz doskonałego opanowania jeździectwa. Teraz zaczął zdawać sobie sprawę, że postacie zaludniające świat jego wyobraźni były dziećmi w porównaniu z towarzyszącym mu barbarzyńcą. Odczuwał niezmierne zadowolenie, że jego wysiłki dotyczące zachowywania ciszy okazywały się wystarczające. Turańczycy wokół ognisk byli zbyt pogrążeni w pijaństwie, kłótniach i snuciu wydumanych opowieści, by zwracać uwagę na to, co działo się w otaczających ich ciemnościach. Czegóż bowiem mieli się bać? Mieli pewność, że znajdują się w środku pustego stepu. Najbliższy wróg był kilkaset mil od nich. Każdy zbliżający się nieprzyjaciel zostałby wypatrzony z daleka, co pozwalało na dostateczne przygotowanie obrony. W rezultacie Turańczycy nie oszczędzali zapasów jedzenia i wina. Niektórzy już pogrążyli się w pijackim śnie, innym zachciało się muzyki. Noc rozbrzmiewała jękiem piszczałek, dudnieniem tamburynów i kwileniem strun rozmaitych instrumentów. Conan zatrzymał się kilka kroków od namiotu większego od pozostałych. Opuściwszy płasko dłoń, pokazał Manzurowi, że ma się położyć. Gdy obaj znaleźli się na brzuchach, Manzur podpełzł do Cymmerianina, który szepnął mu do ucha: — Rób to co ja! Conan zdjął pas z mieczem i przerzucił go sobie przez plecy. Sztylet wsadził za skórzaną opaskę na lewym ramieniu. Przełożywszy mogącą przeszkadzać broń, zaczął się czołgać w stronę namiotu. Manzur naśladował go, zadowolony, że potrafi pełznąć ze zręcznością porównywalną z perfekcją Cymmerianina. Szybko się uczył. Ze środka dobiegały głosy zbyt stłumione, by można je było zrozumieć. Rozpostarłszy płasko dłonie, Conan wsunął koniuszki palców pod skraj namiotu i z nieskończoną ostrożnością uniósł go odrobinę. Na poczernione twarze obu mężczyzn padło żółte światło. Dojrzeli kilku usadowionych na poduszkach mężczyzn, lecz przede wszystkim zaczęli wyraźnie słyszeć rozmowę.

— Khondemirze! Panie mój! — mówił jeden z wojowników. — Musimy się dowiedzieć, jakie masz plany. Nasi ludzie z każdym dniem stają się coraz bardziej kłótliwi. Obawiam się, że jeśli wkrótce nie zacznie się coś dziać, nasze wojsko się rozleci. Sogariańczycy również zaczynają się niepokoić. Księżniczka Ishkala za dużo czasu spędza na dyskusjach z Jeku. Obydwoje mają ochotę zwinąć żagle i wrócić do oblężonego miasta. — Spokojnie, Bulamb — odpowiedział głos, który zapewne należał do Khondemira. — Jutro wszystko się zmieni. Nim słońce zajdzie, nasi ludzie przestaną sprawiać nam kłopoty. Co więcej, Sogariańczycy zrezygnują z powrotu do miasta. Nim zapadnie jutrzejsza noc, olbrzymia, co najmniej czterdziestokrotnie liczniejsza od nas horda Hyrkańczyków otoczy Gród Kurhanów. Rozległy się okrzyki przerażenia, lecz ten, którego nazwano Bulambem, uciszył obecnych. — Wysłuchajmy, co ma do powiedzenia nasz pan — powiedział. — Przyjaciele, co daje Hyrkańczykom siłę niezbędną do wypełniania ich zamierzeń? Powiem wam: niedoścignione mistrzostwo w jeździectwie pospołu z równie mistrzowską biegłością w łucznictwie. Czym są bez tego? Zgrają prymitywnych, przesądnych, brudnych i nieokrzesanych dzikusów. Od wieków władali stepami, lecz nigdy nie zdołali zjednoczyć się w celu przedsięwzięcia wyprawy wojennej przeciw cywilizowanemu światu. Stało się tak dlatego, że ich wodzowie są równie głupi i pozbawieni wyobraźni jak zwykli koczownicy. Gdy ruszają na wojnę, obchodzą ich tylko łupy, haracz i niewolnicy. Jeśli zajmą jakieś ziemie, nie wykorzystują ich, lecz zadowalają się wybiciem wszystkich mieszkańców i zamienianiem pól w pastwiska. W rękach prawdziwego zdobywcy horda mogłaby stać się doskonałym narzędziem. — Słyszałem, że ich nowy kagan, Bartatua, zachowuje się inaczej niż jego przodkowie — powiedział ktoś. — Możliwe — przyznał Khondemir. — Wydaje się utalentowany, przynajmniej jak na hyrkańskie pojęcia, mam jednak nad nim przewagę, której nawet nie podejrzewa: jego nałożnica spełnia moje rozkazy! Zapadło chwilowe milczenie, po czym odezwał się Rumal: — Panie, cieszę się, że znalazłeś pociechę na wygnaniu, lecz nie rozumiem, co to nam… — Mitro, ustrzeż mnie przed takimi półgłówkami! — zawołał Khondemir tracąc opanowanie. — Nie zabiegałem o względy tej kobiety dla jej urody i wdzięku, chociaż są zaiste nieprzeciętne. By zyskać magiczną władzę nad przeciwnikiem, trzeba się do niego zbliżyć, a jak można dokonać tego lepiej, jeśli nie przy pomocy jego kochanki? — Conan i Manzur ujrzeli stopy czarnoksiężnika, przechadzającego się po namiocie i mówiącego dalej: — Kiedy hyrkańska horda dotrze do Grodu Kurhanów, ta kobieta wymknie się z ich obozu i przyłączy do mnie. Przyniesie ze sobą to, co da mi władzę nad tym koczowniczym książątkiem. — Dobrze, lecz jak mamy do tego czasu bronić się przed Hyrkańczykami? — zapytał starszy mężczyzna. — Czterdzieści do jednego to nawet w najbardziej sprzyjających warunkach zniechęcający stosunek sił. Na tym pustkowiu, bez umocnień i miejskich murów, podjęcie walki z hordą równa się samobójstwu. Ziemny wał nie wytrzyma długo, a nasi ludzie zginą od gradu strzał, nim Hyrkańczycy ruszą do szturmu. — Wybrałem to miejsce nie tylko za sprawą jego magicznych właściwości — odparł Khondemir. — Powiedziałem wam, że ci stepowi jeźdźcy są prymitywni i przesądni. To miejsce jest obwarowane licznymi zakazami ich wiary. Zgodnie z zasadami ich tabu, Hyrkańczykowi nie wolno wjechać konno do Grodu Kurhanów, a co jeszcze ważniejsze, strzelić z łuku w jego stronę. Czy nadal wydaje się wam, że mamy do czynienia z przeciwnikiem nie do pokonania? Zebrani mężczyźni zastanawiali się na tym przez chwilę. — Możliwe, że uda się nam powstrzymać Hyrkańczyków przez jakiś czas, jeśli nie będą korzystać z koni i łuków — rzekł jeden z Turańczyków. — Naszych łuczników nie

obowiązuje taki zakaz. Do tego wyznaczy się lotny oddział konnicy do wspierania obrońców w tych miejscach wału, gdzie nieprzyjaciel przypuści szturm. Tylko ile czasu mamy wytrzymać? — Niedługo — odparł Khondemir. — Nie zamierzam dopuścić tu do wielkiego rozlewu krwi. Z pomocą tego, co dostarczy mi nałożnica, i Potęgi, którą przywołam, podporządkuję sobie całkowicie duszę Bartatui. Stanie się marionetką, posłusznie wypełniającą moje rozkazy. Koczownicy nie uznają władzy mojej ani nikogo, kto nie jest ich krwi, lecz usłuchają Bartatui, który będzie mi posłuszny. Hyrkańczyk planuje, że po kampanii przeciw miastom na szlaku karawan dokona podboju Khitaju. Może to nawet możliwe, kto wie? W każdym razie najpierw każę mu powieść hordę przeciw Turanowi — czarnoksiężnik urwał, by sprawdzić, jaki efekt wywarły jego słowa. Nie usłyszawszy sprzeciwów, kontynuował: — Oto mój plan, przyjaciele. Pozwolimy stepowym wojownikom zająć Turan dla nas. Oni będą ginąć, natomiast my zbierzemy owoce podboju. Kiedy uchwycimy ster władzy i zasiądę na tronie, a Yezdigerd zostanie moim podnóżkiem, rozkażę mojej marionetce wyprowadzić hordę z Turanu. Bartatua powiedzie ją przeciw Khitajowi, Vendhii lub czarnym krajom na południe od Stygii. Zresztą czy to ważne gdzie, skoro wykona swoje zadanie, czyli pozwoli nam wrócić na prawowite miejsce władców Turanu? Rozległy się gromkie okrzyki uznania. — Śmiały plan, panie, lecz tylko śmiali mogą zdobyć władzę — powiedział Rumal. — A co z księżniczką? Dlaczego towarzyszy nam z eskortą? — Do przywołania Potęgi potrzebuję ofiary — wyjaśnił Khondemir. — Ze skomplikowanych powodów, dotyczących historii i dziedziczności, których wyjaśnienie zabrałoby mi zbyt wiele czasu, księżniczki najlepiej nadają się na ofiary. Zażyczyłem sobie, by towarzyszyła jej eskorta, ponieważ wzmocniło to nasze siły i podkreśliło ważność naszej misji. Czerwone Orły przyjmą na siebie napór wroga i poniosą największe ofiary, zanim opanuję umysł Bartatui. Usłyszawszy, jaki los gotowano Ishkali, Manzur zaczął się podnosić. Natychmiast poczuł na karku ciężką dłoń, wgniatającą go w trawę. Mógł oddychać jedynie wtedy, gdy leżał całkowicie nieruchomo. Gdy uspokoił się, Conan zdjął rękę z jego szyi i dał mu znak, by odczołgał się od namiotu. — Ishkala! — jęknął zrozpaczony Manzur, gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości. — Musimy zakraść się do sogariańskiego obozu i natychmiast ją ostrzec! Nie, lepiej porwiemy ją! — Porwiemy? Spomiędzy tysiąca żołnierzy? Nie spotkałyby cię za to podziękowania — odparł Conan. — W takim razie przynajmniej dajmy znać Czerwonym Orłom, co — ich czeka! Zostaną złożeni w ofierze w imię szaleńczych ambicji Khondemira, tak jak księżniczka ma zginąć podczas jakiegoś piekielnego obrzędu! Conan pochylił się ku niemu. — Mów ciszej, błaźnie! Nie życzę sobie mieć na karku całego obozu! Czerwone Orły nic mnie nie obchodzą, nie przysięgałem również wierności twojej księżniczce. Jeszcze kilka dni temu prowadziłem hordę przeciwko sogariańczykom. Wasz książę obdarłby mnie po kawałku ze skóry na głównym placu miasta, nawet gdybym wydostał Ishkalę z namiotu samego kagana. Myślisz, że córki są dla niego ważniejsze niż jego ziemie? — Łżesz, Cymmerianinie! — powiedział zapalczywie Manzur. — Przyjmą nas w Sogarii jako zbawców! — Uśmiałbym się, gdyby to nie ściągnęło nam na kark Turańczyków. Załóżmy, że zdołałbyś przekonać dowódcę Czerwonych Orłów do zabrania Ishkali z powrotem do Sogarii. I co dalej? Natknęliby się na zmierzających w tę stronę Hyrkańczyków i w kilka chwil byłoby po nich.

— Wobec tego zabijmy Khondemira — odpowiedział zdesperowany Manzur. — Wreszcie zaczynasz myśleć — rzekł Conan. — Niezły pomysł. Przybyłem z zamiarem wyniesienia stąd jego głowy, ale to nie rozwiązuje problemu. Nadciągają Hyrkańczycy. Nie pokładam wielkiego zaufania w magię Khondemira, ale bez niej obóz w Grodzie Kurhanów zostanie rychło unicestwiony, nawet gdy koczownicy zrezygnują z koni i łuków. Jeśli zabijemy maga, gdy dotrze tu horda, wybuchnie panika. Wszyscy będą uciekać i zostaną wyrżnięci w pień. — A co nas to obchodzi? — zapytał Manzur. — Przejmujesz się bandą turańskich szubieniczników? Niech giną! — Wtedy Ishkalę od pewnej śmierci będzie dzieliło tylko tysiąc Czerwonych Orłów. Widziałem już, co się dzieje, gdy miejska jazda spotyka chociażby niewielką grupę hyrkańskich wojowników. Dla całej hordy pokonanie tysiąca przeciwników nie będzie nawet rozrywką. — Nie dopuszczę, by ten diabelski pomiot złożył Ishkalę w ofierze! — zaprotestował Manzur, sięgając dłonią do boku. Gmerał przez chwilę przy biodrze, nim przypomniał sobie, że przerzucił broń na plecy. Niezgrabnie przesunął dłoń za siebie, a że nie dosięgnął rękojeści, zaczął zdejmować pas przez głowę. — Cicho! — Conan uniósł dłoń. — Ktoś tu idzie. Sięgnął za ramię i wydobył miecz z równą łatwością, jakby wisiał u pasa. Manzur przysiągł sobie w duchu, że opanuje tę sztuczkę, jeśli dożyje okazji. Założywszy wreszcie pas na biodra, wyciągnął szablę i przyjął szermierczą postawę. Głosy i światła pochodni zbliżały się. — Byli gdzieś tutaj — rozległ się głos. — Mówili w obcym języku, starając się, by ich nie usłyszano. — Pewnie znów sogariańczycy na przeszpiegach — zabrzmiała odpowiedź. — Zapędzimy tych głupców pod wał, i po złapaniu przypieczemy na wolnym ogniu. To ciekawe widowisko, ułatwia również rozwiązanie języka. Światła pochodni pozwoliły dojrzeć trzy odrębne grupy Turańczyków. Rozpostarci w długą linię zbliżali się, starając się przyprzeć szukanych ludzi do wału. Manzur liczył, że Conan pierzchnie w ciemność, lecz Cymmerianin tkwił w miejscu. — Nie powinniśmy wymknąć się stąd? — zapytał młodzieniec. — Zamierzasz zostać bohaterem, czyż nie? Jak myślisz, poradzisz sobie z tymi obwiesiami lepiej niż ze mną? — zapytał Conan, po raz kolejny zaskakując Manzura. — Nie wątpię, że tak — odpowiedział młody poeta. — Dobrze. W takim razie rozprawimy się z paroma, nim stąd znikniemy. Niegrzecznie jest składać wizytę i nie zostawić po sobie upominku. Manzur nie miał pojęcia, dlaczego jego towarzysz tak się rwie do walki po tym, jak usilnie doradzał ostrożność, lecz było to właśnie to, czego potrzebował. Zawód i gniew przepełniały jego duszę. Z uniesieniem zacisnął dłoń na rękojeści szabli. Wreszcie będzie walczył! Nie wystarczyło mu dwóch Hyrkańczyków, których zabił podczas ucieczki z Sogarii, poza tym walka z nimi zakończyła się zbyt szybko, by zdążył nasycić się jej smakiem. Tym razem potyczka zapowiadała się bardziej obiecująco. Grupki z pochodniami liczyły po trzech lub czterech ludzi. Turańczycy znaleźli się całkiem blisko, nim zdali sobie sprawę, że szukani mężczyźni stoją przed nimi. — Na Mitrę! — wykrzyknął jednooki człowiek w zielonej kamizeli. — A to co? Są czarni jak Kuszyci! Trzymający pochodnię Turańczyk, zmrużywszy oczy, powiódł po Conanie i Manzurze spojrzeniem pełnym udawanego zainteresowania. — To jakiś dzikus z Północy i młodzik. Może ta czarna farba to nowa moda, której wkrótce wszyscy będziemy musieli przestrzegać.

Turańczycy trzymali broń w gotowości. Przewaga liczebna sprawiała, że nie okazywali lęku. Szczerząc szczerbate gęby w uśmiechach, mieli nadzieję na prawdziwie męską rozrywkę. — Wkrótce nie będziecie potrzebowali farby ani niczego innego — powiedział Conan po turańsku, tonem używanym przez oficerów tamtejszej armii. — Jeśli chcecie wiedzieć, kim jestem, zapytajcie dezerterów wśród was, czy mówi im coś imię Conana z Cymmerii. Mężczyźni popatrzyli po sobie, wzruszając ramionami. — Nie ma tu dezerterów — odparł inny Turańczyk z pochodnią. — Wszyscy jesteśmy uczciwymi bandytami, zwolennikami czcigodnego Khondemira. — Marnujemy czas — rzekł jednooki. — Bierzcie ich i zaprowadźcie do odpowiedniego ogniska! Za dużo było tu ostatnio szpiegowania. Turańczyk z nabijaną gwoździami maczugą zamierzył się na Conana. Miecz Cymmerianina zatoczył błyskawiczny łuk. Ostrze trafiło w bark i zatrzymało się na miednicy, niemalże przepoławiając przeciwnika. Następne cięcie z dołu do góry trafiło drugiego Turańczyka w brzuch. Nagle cichy zakątek cmentarzyska zamienił się w koszmar pełen bryzgającej krwi i wnętrzności. Manzur ruszył do ataku równocześnie z Conanem. Jego przeciwnik zdołał zastawić się przed dwoma ciosami poety, nim trzeci rozpłatał mu gardło. Rozległ się straszliwy świst powietrza wciąganego przez zalewaną krwią krtań. Na Manzura rzuciło się dwóch kolejnych Turańczyków i młodzieniec został zmuszony do desperackiej obrony. Conan odtrącił mierzący w jego brzuch krótki miecz i rozłupał czaszkę napastnika. Nie zagrożony przez chwilę, ciosem na odlew ściął głowę jednemu z przeciwników Manzura, po czym odwrócił się ku dwóm pędzącym na niego Turańczykom. Jeden z nich dzierżył pochodnię i sztylet, a drugi maczugę. Bandyci przystanęli, popatrzyli przez moment na Conana, na siebie… Jak na komendę, pochodnia została ciśnięta na ziemię, Turańczycy zaś pierzchnęli jak niepyszni. Pozostali nie wykazali więcej ducha. Uciekli za kurhany, wzywając głośno pomocy. Odwróciwszy się, Conan zobaczył, jak Manzur wyciąga szablę z ciała ostatniego napastnika. Młodzieniec rozejrzał się po pełnej trupów scenerii, bez wątpienia układając wersy nowego poematu. — Znikajmy stąd! — powiedział Cymmerianin. Manzur popatrzył na niego, jakby nie wiedział, co się wokół niego dzieje. Po chwili, gdy usłyszał narastający w obozie zgiełk, jego oczy odzyskały przytomny wyraz. Conan i Manzur rzucili się biegiem w stronę wału. Za sobą słyszeli odgłosy chaotycznej pogoni i potykających się w ciemnościach mężczyzn. Obydwaj wbiegli po trawiastym stoku i zatrzymali się na szczycie. Poeta dostrzegł błysk zębów w uczernionej twarzy Cymmerianina. — Niech to będzie dla ciebie nauczka — powiedział Conan. — Kiedy ścigasz człowieka ukrywającego się w ciemnościach, sam trzymaj się ciemności, inaczej nigdy go nie zobaczysz. Turańczycy nieśli pochodnie nie dlatego, że dzięki nim lepiej widzieli, ale by w ten sposób dodać sobie ducha. — Zapamiętam — odparł Manzur. Zbiegli po przeciwległym stoku i dotarli do koni. Pogoń zatrzymała się na szczycie wału. Widać było tam teraz szereg dzierżących pochodnie mężczyzn. — O co ci chodziło? — zapytał Manzur, gdy przystanęli dla złapania tchu. — Dlaczego zachciało ci się walczyć z Turańczykami? Nie zrobiliśmy znacznego uszczerbku w ich szeregach. — W obozie wrze od intryg i podstępów — odrzekł Conan. — Khondemir myśli, że nad wszystkim panuje. Pomyślałem, że nie zaszkodzi zrobić coś, co popsuje mu pewność siebie. Dzięki temu zasialiśmy w nim wątpliwości, czy istotnie idzie tak, jak powinno. — I po to stanąłeś do tak nierównej walki? — rzekł z podziwem Manzur. Conan wzruszył ramionami, ścierając krew z ostrza miecza.

— Nierównej? — zapytał szczerze zdziwiony. Rankiem kapitan Jeku siedział przed swoim namiotem. Giermek przyniósł mu właśnie parujący kubek ziołowej herbaty. Oficer przykładał go do warg, gdy nadeszła delegacja z turańskiego obozu. Przewodził jej Khondemir. Tuż za nim szli dowódcy, których przedstawiono sogariańczykowi jako Bulamba i Rumala. Pozostali byli mniej ważnymi setnikami. Zachowanie przybyłych nie było przyjazne. Znacznie łatwiej byłoby nazwać je wrogim. — Witaj, czcigodny Khondemirze — powiedział Jeku. — Napij się ze mną herbaty. Tuszę, że przybywasz powiadomić mnie, że skończyłeś rzucać swoje zaklęcia i możemy odjeżdżać z tego odludzia. — Wiesz dobrze, że jest inaczej — odrzekł czarnoksiężnik lodowatym tonem. — Zeszłej nocy szpiedzy z waszego obozu zabili sześciu moich ludzi. — Rzeczywiście? — powiedział Jeku, uśmiechając się pod wąsem. — Nie wysyłam szpiegów, bo człowiek honoru tak nie postępuje. Nie wątpię, że twoi ludzie zginęli w pijackich burdach, które co noc wybuchają w waszym obozie. Ich zabójcy wymyślili brednie o walce z moimi ludźmi, by uchronić własną skórę — kapitan z powagą podrapał się w nos. — Doprawdy, ta hołota nie zna żadnej dyscypliny. Skorzystajcie z mojej rady: powieście paru dla przykładu i nie zawracajcie mi głowy krwawymi rozróbami w waszej zgrai dezerterów i zbiegłych niewolników. — To robota szpiegów — powtórzył z uporem Khondemir. — Przybyli stąd, bo skąd indziej? Z bezkresnego stepu? Jeden nazywa się Conan z Cymmerii, drugi nie raczył się przedstawić. — Było ich tylko dwóch? Zdołali wkraść się do waszego obozu, uśmiercić sześciu ludzi i wymknąć się bez szwanku? — Jeku zaśmiał się krótko. — Rozumiem teraz, dlaczego sądzicie, że byli to moi żołnierze — spoważniał i powiódł po Turańczykach nieprzyjaznym wzrokiem. — Cymmeria! To kraina z opowieści podróżników! Żaden cudzoziemiec nie służył nigdy w Czerwonych Orłach, wyłącznie sogariańczycy z dobrych rodzin. Zabierajcie się ze swoimi oskarżeniami z powrotem do waszego chlewa! A ty, Khondemirze, kończ szybciej swoje magiczne sztuczki, bo tracę cierpliwość. Jutro o świcie Czerwone Orły opuszczają to miejsce, z tobą i twoimi turańskimi szumowinami lub bez was! Bulamb zrobił krok naprzód. — Żaden nadęty osioł nie ma prawa mówić w ten sposób do naszego suzerena! — warknął położywszy dłoń na rękojeści sztyletu. — Suzerena, powiadasz? — Jeku wzniósł dłoń na wysokość ramienia. — Rozejrzyjcie się, psy. Turańczycy ujrzeli co najmniej czterdziestu sogariańskich łuczników z wymierzonymi w nich strzałami na napiętych cięciwach. Ręka Bulamba bezwładnie zsunęła się z broni. — Jeżeli opuszczę dłoń, zostaniecie naszpikowani strzałami — powiedział Jeku. — Możesz spróbować rzucić zaklęcie, czarnoksiężniku, ale nie słyszałem jeszcze o magii szybszej niż lot strzały. — Na nic zdadzą ci się skrytobójcy ani łucznicy. Nie ośmielisz się mnie zabić — rzekł Khondemir. — I nie wyjedziesz stąd jutro rano. — Ramię mi drętwieje, a herbata stygnie, czarnoksiężniku! Nie drażnij mnie dłużej! Khondemir warknął coś pod nosem, obrócił się na pięcie i ruszył spiesznym krokiem. Jego poplecznicy podążyli za nim. Gdy delegacja znalazła się w wystarczającej odległości od kapitana, żołnierze opuścili łuki i włożyli strzały do kołczanów. Kapitan uśmiechnął się ponownie i pociągnął łyk wonnego ziołowego naparu. Był już pewien, że czarnoksiężnik jest oszustem. Mógł zatem wracać do Sogarii i złożyć meldunek,

że książę został zwiedziony przez szarlatana, który okazał się pospolitym turańskim spiskowcem, jednym z wielu kandydatów do tronu po świętej pamięci królu Yildizie. Zaczął w myślach układać raport. Niezależnie od tego, jak dyplomatyczne dobierał sformułowania, książę i tak wychodził na idiotę. Ostatecznie Jeku uznał, że trzeba będzie wyszukać jakiegoś mało ważnego radcę dworu czy kanclerza i na niego zwalić winę. Potoczą się głowy. — Kłamie, panie! — syknął Bulamb, gdy turańska delegacja oddaliła się do sogariańskich namiotów. — Ci ludzie musieli przybyć z sogariańskiego obozu! Każ ogłosić alarm. Zmusimy Jeku do wydania nam morderców! — Oczywiście, ci zabici to tylko bezwartościowa mierzwa, ale nie możemy dopuścić, by cię obrażano, panie! — poparł go Rumal. — Nie możemy pozwolić sogariańczykom, mieszkańcom pozbawionej znaczenia mieściny, myśleć, że mogą bezkarnie kalać honor największego władcy świata! — Nie, przyjaciele — powiedział Khondemir. — Już wkrótce policzymy się z tym bezczelnym psem. Nie czas teraz na waśnie miedzy naszymi wojskami. Nim dzień się skończy, staniemy w obliczu Hyrkańczyków. Na razie możemy jedynie schować urazę i planować zemstę. Jak się nazywał ten szpieg: Conan z Cymmerii? — zwrócił się do Bulamba. — Rozpytałeś o niego byłych żołnierzy? — Tak jest, czcigodny panie. Kilku twierdzi, że wie, o kogo chodzi, aczkolwiek nigdy nie spotkali tego człowieka. Wydaje się, że kilka lat temu oficer o tym imieniu służył w armii twojego nieodżałowanego ojca. Był zamieszany w jakiś skandal i naraził się uzurpatorowi Yezdigerdowi. Wszyscy trzej spiskowcy splunęli jak na komendę. — Ktoś wspomniał, że jego imię widnieje na corocznie odnawianej liście poszukiwanych żywych lub umarłych. Ów człowiek zapamiętał je ze względu na wysokość ofiarowywanej nagrody: tysiąc w złocie oraz awans o jeden stopień. — A cóż taki osławiony złoczyńca robił w naszym obozie? — rzekł zadumany Khondemir. — Być może zaciągnął się do sogariańskiego wojska, by schronić się przed gniewem uzurpatora. Nieważne, kiedy pognębimy Czerwone Orły, znajdziemy tego Conana i jego wspólnika. Na razie musimy zająć się istotniejszymi sprawami. — Ludzie się niepokoją — stwierdził jeden z oficerów. — Nie podoba im się, że nieprzyjaciel zdołał zakraść się w nasze szeregi i zabić bezkarnie sześciu z nich. — I co z tego? — odrzekł z niesmakiem Khondemir. — Prawie codziennie ginie w bójkach więcej niż sześciu z tych obwiesiów. — Ale to robota cudzoziemców! — powiedział ktoś inny. — Dość! — warknął Khondemir, wykonując upierścienioną dłonią gest ucinający dyskusję. — Musimy zająć się przygotowaniami. — Co teraz? — zapytał Manzur. — Wydaje się, że wszędzie panuje spokój. Co robimy? Obydwaj siedzieli w niewielkim jarze, z którego krawędzi roztaczał się widok na Gród Kurhanów. Mając słońce za plecami, mieli dużą szansę pozostać niedostrzeżeni. Gdyby nawet wrogowie ruszyli za nimi w pościg, w pobliżu czekały dwa gotowe do drogi konie. — Nic — odpowiedział Conan. — Odpoczywany. Wkrótce dotrze tu hyrkańska horda. Wtedy będziemy mieli pełne ręce roboty. — Hyrkańczycy — rzekł Manzur, czując wędrujący przez żyły lodowaty dreszcz. — Co zrobimy, kiedy się tu znajdą? — Będziemy musieli postępować jak gracze, wykorzystujący każdą zesłaną przez los okazję. Znaleźliśmy się między dwoma wrogimi nam armiami, lecz jeśli zdołam uzyskać posłuchanie u Bartatui, może uda mi się zyskać dla nas trochę czasu — Cymmerianin wstał i

otrzepał się z suchych źdźbeł trawy. — Jeszcze możesz mieć swoją księżniczkę, a ja głowę Khondemira, by wkupić się w łaski Yezdigerda. Wszystko zależy od tego, czy uda mi się pogadać z Bartatuą i jego przeklętą ladacznicą. — Stawką tego kiepskiego zakładu jest nasze życie — zauważył Manzur. — Na tym właśnie polega bycie bohaterem — skwitował Conan. ROZDZIAŁ 15 Hyrkańska horda gnała przez step jak cień chmury, zaciemniający wszystko na swej drodze, a zaraz potem znikając, jakby jej nigdy nie było. Proporce z końskich ogonów trzepotały w pędzie. Słychać było wyłącznie tętent kopyt i niekiedy okrzyki dowódców dziesiątek, pięćdziesiątek, setek, pięćsetek i tysięcy. Hyrkańczycy zatrzymywali się tylko po to, by napoić konie. Ludzie spali w siodłach, przekazując wodze swoim towarzyszom. Całe tabory zostawiono w stepie. Zabrano tylko konie, zbroje i broń. Wszystko poza tym: namioty, obozowy ekwipunek, łupy i inne dobra pilnowali słudzy. Dzięki temu horda Bartatui w dwa dni dotarła do Grodu Kurhanów. Teraz przed wojowników wyszli potrząsający grzechotkami i bijący w bębny szamani. Wzywali bogów, przodków i Wiecznotrwałe Niebiosa na świadków hańby, jakiej dopuścili się wrogowie, i słuszności gniewu Hyrkańczyków. Rozlegały się głośne lamenty. Wielu szamanów ruszało w wirowy taniec, zamiatając wokół siebie naszyjnikami z kości i amuletami. Wytrzebioną po ucieczce Conana grupę czarowników zasilili niedawno nowi przybysze. Koczownicy w milczeniu obserwowali swoich szamanów. Sprawa była poważna. Wojowników nie czekał łup i chwała, lecz dokonanie straszliwej zemsty i oczyszczenie zbezczeszczonego świętego miejsca. Kilka kroków przed linię wojowników i wirujących w opętańczym tańcu szamanów wyjechał samotny jeździec na chyżej białej klaczy. Na obliczu Bartatui malował się niepohamowany gniew. Kagan miał na sobie spiczasty hełm khitajskiej roboty, którego brzeg obszyto sobolowym futrem. Przyglądał się z końskiego grzbietu nieprzyjaciołom, którzy wymachując bronią i wykrzykując obelgi, wylegli na wał ziemny okalający Gród Kurhanów. Za kaganem jechała niewielka grupka wodzów. Patrzyli na wrogów z równą nienawiścią co Bartatua. — Są tam dwa oddziały, ushikaganie — powiedział tysięcznik, wywodzący się z Ashkuzów. — Widzisz, trzymają się oddzielnie. Ci, którzy noszą jednakowe stroje, to na pewno Czerwone Orły, a pozostali to ci, którzy przyłączyli się niedawno do nich. To Turańczycy, jeśli się nie mylę. — Masz rację — odrzekł Bartatua. — Khondemir pochodzi z tego kraju, lecz więcej go nie zobaczy. Chciałbym wiedzieć, co tutaj robią? — Powiódł gniewnym wzrokiem po swoich podwładnych. — A co to ma za znaczenie? — zapytał kagana z twarzą pokrytą bliznami ten, który doradził Bartatui, jak poradzić sobie z zarazą w oblężonym mieście. — I tak ich wyrżniemy w pień. O cokolwiek im chodzi, nie spełnią swoich zamiarów. — Jednak o coś im chodzi i któregoś dnia inni świętokradcy mogą tu trafić z tego samego powodu — odparł Bartatua. — Nie chcę, żeby się to powtórzyło. Zostawcie kogoś przy życiu, by można go było przesłuchać. — Nie Khondemira! — wykrzyknął kagan Budinich, dotykając zawieszonego na szyi amuletu. — Klątwa umierającego czarnoksiężnika jest silniejsza niż zwykłe zaklęcia. Trzeba go zabić od razu! — W takim razie oszczędźcie jakiegoś pomniejszego wodza, chociaż to, że Khondemira spotka dobra, szybka śmierć, rani mi serce — rzekł Bartatua.

— Czasami trzeba odłożyć zemstę — powiedział wschodni kagan. — Kiedy nadejdzie dzień podboju Turanu, nie pozwolimy mieszkańcom tego kraju zapomnieć, że ich rodacy dopuścili się świętokradztwa. — Tak! Z Sogarią postąpimy tak samo — dodał kagan Gerulów. Zielone tatuaże na jego obliczu wiły się jak kłębowisko węży. — Stopy sogariańskich żołnierzy kalają hyrkańskie cmentarzysko. Cieszę się, że miejsce pochówku gerulskich wodzów znajduje się tak daleko na północy, że nigdy nie znajdą go miejskie psy. — Tam, gdzie stoi teraz Sogaria, będzie pastwisko dla owiec — stwierdził Bartatua. — Kamienie wrócą do kamieniołomów, gdzie zostaną przysypane ziemią. Nie przeżyje ani jeden mężczyzna, kobieta, dziecko ani zwierzę. Sady zostaną wycięte, a pola uprawne obsiane trawą. W przyszłości wędrowcy będą pytali: „Gdzie jest wielka Sogaria, którą opiewali poeci?”, lecz nikt nie będzie umiał im odpowiedzieć. Pozostali z powagą pokiwali głowami. Tego rodzaju zemsta odpowiadała hyrkańskiej naturze. — Kiedy zaatakujemy, ushikaganie? — zapytał koczownik ze wschodu, mrużąc wąskie oczy przed blaskiem słońca. — Mamy na to dość czasu jeszcze dziś. — Nie. Nie zdążę wydać rozkazów — powiedział Bartatua. — Czeka nas walka, do której ludzie nie przywykli. Ilu z nas potrafi bić się pieszo, mogąc używać tylko szabel i włóczni? — W takim razie napadnijmy na nich w nocy — odparł kagan Gerulów. — W mroku Sogariańczycy i Turańczycy nie zdołają wykorzystać przewagi, wynikającej z większego doświadczenia w posługiwaniu się mieczem i tarczą. — O nie! — zawołał kagan Budinich, potrząsając gwałtownie kasztanowatymi warkoczykami. — Nie w nocy! My, Budini, nie zgodzimy się na to! Jeśli człowiek zostanie zabity w nocy, nie będąc w siodle, nie trafi na pastwiska po drugiej stronie księżyca. Bez duchowych oczu jego wierzchowca, pozwalających mu odnaleźć drogę w ciemnościach, cień człowieka jest stracony na zawsze! Jeśli chcecie pomocy Budinich, walczcie w dzień! Bartatua zazgrzytał zębami, powstrzymując się od gniewnej przemowy. Znów natknął się na przeszkodę. Podporządkowane mu plemiona mogły pójść w rozsypkę za sprawą różniących się obyczajów. — Zaatakujemy w dzień — powiedział w końcu. — Noc odpoczynku dobrze zrobi ludziom i koniom, da nam też czas na obmyślenie planu bitwy. — Ale nie wolno nam używać koni — przypomniał Gerul. To najcięższa strona bycia ushikaganem, pomyślał Bartatua. Nawet w drobnych sprawach musiał myśleć za wszystkich. Nie dość, że planował podboje i stworzenie imperium, to na dodatek musiał wskazywać najprostsze i najbardziej oczywiste rzeczy ludziom, którzy uchodzili za doświadczonych wojowników. — Nasi przeciwnicy przyglądają się nam równie badawczo, jak my im — powiedział. — Wiedzą, jak znikoma jest ich liczba w porównaniu z naszą. Ciągle zastanawiają się, jak by tu uciec. Nasze konie gnały przez dwa dni i noce, mając niewiele odpoczynku, podczas gdy ich wierzchowce spokojnie pasły się na grobach naszych przodków. — Bartatua powiódł wzrokiem po wodzach. — Jeśli teraz lub w nocy spróbują się przedzierać, część pewnie zdoła uciec. Na zmęczonych koniach nie dościgniemy ich, kiedy wyrwą się spod deszczu naszych strzał. Ci ludzie znają drogę do Grodu Kurhanów. Nikt nie może uciec, by zdradzić jego położenie! Zawtórowały mu okrzyki zgody. Za hyrkańskimi liniami wojownicy rozbili niewielki namiot — jedyny, który zabrano w drogę. Obok niego stała odziana w czerń kobieta. Lakhme stąpała sztywno, starając się przynieść ulgę obolałemu ciału. Nigdy w życiu nie jechała konno tak długo. Czuła się, jakby rozciągnięto ją na kole tortur i obito kijami. Nie

było takiego zakamarka jej ciała, którego nie przeszywałby ból. Wiedziała, że delikatną skórę ud i pośladków ma odparzoną, otartą i podrażnioną od nieustannego obijania się w siodle. Obawiała się, że dopiero kilka tygodni odpoczynku oraz maści i masaże przywrócą piękno jej ciału, lecz uroda była w tej chwili jej najmniejszym zmartwieniem. Obecną chwilę poprzedziły długie i starannie planowane intrygi, a w nadchodzących godzinach należało spodziewać się decydujących rozstrzygnięć. Był to najdelikatniejszy moment całego planu. Jej ciało tęskniło za odpoczynkiem, lecz wiedziała, że nie ma na to czasu. Musiała porozumieć się z Khondemirem. Stan jego wojsk i postępy czarodziejskich obrzędów były decydującym czynnikiem, od którego zależał plan postępowania w ciągu najbliższych kilku godzin. Jej ambicja była wygórowana, lecz prosta. Chciała rządzić światem. Mogła to czynić przez Bartatuę i Khondemira. Ushikagan miał wszystko, czego spodziewała się znaleźć w mężczyźnie: śmiałość zdobywcy, pragnienie władania światem, dar rządzenia i siłę woli, dzięki której mógł to osiągnąć. Do tego miał za sobą niedoścignionych konnych łuczników z hyrkańskich stepów. Natomiast Lakhme władała jego sercem i umysłem. Życie nauczyło ją jednak, że władza nad mężczyznami słabnie wraz z utratą krasy. Potrzebowała więc sprzymierzeńca, przy którego pomocy mogła uwiecznić swe panowanie nad ushikaganem. Tym sprzymierzeńcem okazał się Khondemir. Czarnoksiężnik chciał za pomocą czarów zdobyć pełną władzę nad Bartatuą, lecz to Lakhme rozkazywała czarnoksiężnikowi, równie beznadziejnie w niej zakochanemu jak ushikagan. Zamierzała trzymać się blisko czarnoksiężnika do czasu zgłębienia jego tajemnic, a potem sama przejąć władzę. Ponieważ obaj byliby praktycznie jej niewolnikami, zamierzała rządzić światem poprzez nich. Nie musiałaby wówczas polegać na swojej urodzie, która zawsze była dla niej tylko narzędziem. Piękno było czymś ulotnym, istotnym tylko dla głupich, słabych mężczyzn. Najważniejsza była władza, a tej zamierzała posiąść jak najwięcej. Kiedy rozbito namiot i wstawiono do niego łóżko, Vendhianka weszła do środka, by coś zjeść i przygotować się do nocnej wyprawy. Jej cel znalazł się w zasięgu ręki, musiała jedynie dołożyć jeszcze trochę starań. Była zbyt doświadczonym graczem, by postawić wszystko na jeden rzut kości. Gdyby czarnoksiężnik poniósł klęskę, utrzymałaby pozycję nałożnicy ushikagana. Bez wątpienia wkrótce znalazłby się kolejny mag, który objawiłby jej tajemnicę zniewolenia duszy Bartatui. Do tego czasu nadal cieszyłaby się łaskami kobiety największego zdobywcy epoki i biada młodszym i piękniejszym, które pojawiłyby się na horyzoncie. W namiocie czuć było duszący letni żar. Lakhme szybko zrzuciła pikowane spodnie, które włożyła pod skrywające całe jej ciało czarne szaty. Podściółka pomogła nieco ochronić jej delikatną skórę, lecz pogarszała wpływ upału. Zazdrościła mężczyznom. Wielu z nich jeździło konno, odzianych tylko w wysokie buty i przepaski na biodrach. Zawołała, by przyniesiono jej wodę. Wojownicy wrócili zaraz z napełnionymi w pobliskim źródle bukłakami i rozpinaną na podpórkach skórzaną wanną. Woda była letnia, lecz i tak przyniosła cudowną ulgę jej otartej skórze. Mocząc się w wannie Lakhme obmyślała, co zrobi w nocy: po pierwsze, wypyta Bartatuę, jaką taktykę zamierza zastosować podczas szturmu na Gród Kurhanów. Potem po zapadnięciu ciemności wymknie się do obozu Turańczyków na spotkanie z Khondemirem. Trudno było snuć dalej sięgające plany, ponieważ wszystko zależało do tego, co powie Khondemir. Skończywszy kąpiel, wytarła się i włożyła jedwabną przepaskę biodrową. Nie fatygowała się zakładaniem biżuterii; nie chciała wydawać zbędnych odgłosów, idąc na nocne spotkanie w Grodzie Kurhanów. Za przepaskę zatknęła niewielki sztylet w cienkiej spiżowej pochwie. Sztylet nie miał ostrza, tylko szpic tak wyszlifowany, że można nim było przebić kolczugę. Jego koniuszek umoczono w jadzie khitajskiego węża morskiego. By go wypróbować, ukłuła nim kiedyś wielbłąda. Zwierzę padło po chwili. Lakhme wykosztowała się na parę sztuk podobnej broni, by zrównoważyć swoją fizyczną słabość.

Dokonawszy przeglądu hord i przedstawiwszy plan bitwy na następny dzień, Bartatua pojechał do namiotu ukochanej nałożnicy. Lakhme rozstawiła przed nim misy zjedzeniem: twardymi placuszkami i suszonymi owocami. — Żałuję, panie, że nie mogłam przygotować nic więcej — powiedziała. — Nie jest to pożywienie odpowiednie dla ushikagana, przyszłego władcy świata. Bartatua zasiadł przed Vendhianką, podziwiając jej nieziemskie piękno. — Nieważne. Zjadłem już trochę kaszy z moimi ludźmi. Teraz bardziej niż kiedykolwiek muszę pokazać, że jestem z nimi, że nie korzystam z przywilejów, gdy czeka nas walka. Przyszło mi to bez trudu. Kiedy tworzyłem z plemion tego ludu jedną pięść, z którą musi się liczyć świat, wiele dni spędziłem w ogóle bez jedzenia. Step to okrutny i nie przebaczający władca, a ci, którzy nie potrafią tego pojąć, żyją krótko. Dopiero po podbojach spożyjemy owoce pracy innych. — Z pewnością czeka was jutro ciężka walka — stwierdziła Lakhme. — Jakie szansę ma tak niewielka grupka wrogów przeciw najwspanialszym wojownikom świata? — W zwykłych warunkach nie miałaby żadnych — powiedział ushikagan. — Naszpikowalibyśmy ich strzałami, lecz tu nie pozwalają nam na to pradawne prawa. Musimy zostawić konie oraz łuki i walczyć pieszo. Wielu moich ludzi nie ma nawet tarcz, a szabla była dla nich narzędziem do zabijania uciekających przeciwników, by zaoszczędzić strzał. Zawsze używaliśmy lekkich zbrój, a wiele plemion gardzi nawet nimi. Ciężką jazdę sogariańczyków chronią kolczugi, zbroje łuskowe i zwykłe. Turańczycy również wyglądają na nieźle opancerzonych. — Bartatua potrząsnął głową. — I tak zwyciężymy. Nie może być inaczej, ponieważ mamy liczebną przewagę i mścimy honor przodków. Ale jakim kosztem! — zamyślił się. — Nasza siła polega na ruchliwości i łuczniczym kunszcie. W tej potyczce, bo trudno nazywać ją bitwą, stracimy wielu doskonałych łuczników, o wiele więcej niż gotów bym był poświęcić w znacznie większej kampanii. I nie zdobędziemy ani piędzi ziemi! To marnotrawstwo i głupota, a wszystko przez tego podłego nekromantę! — Cóż, musisz zachować stanowczość, jeśli chcesz utrzymać należną ci pozycję. Nie obawiaj się, twoi wojownicy pojmą mnóstwo żon i nałożnic z podbitych narodów. One urodzą tysiące silnych synów, którzy zastąpią tych, którzy zginą tutaj. Panie, twoim przeznaczeniem jest władać całym światem pod Wiecznotrwałymi Niebiosami i nie zmieni tego żaden czarnoksiężnik. To próba, której poddają cię bogowie, byś wszystkim objawił swoją wyższość! — nalała wina w jego ulubiony puchar z ludzkiej czaszki i podała mu go. — Jak zamierzasz stoczyć tę walkę? — Stoki wału to coś zupełnie co innego niż mury miasta — powiedział kagan. — Możemy przypuścić szturm w każdym miejscu. Możemy też zaatakować ze wszystkich stron naraz, lecz jeśli zbyt rozproszymy swoje siły, poniesiemy znacznie większe straty. Kiedy znajdziemy się w zasięgu strzału z łuku, będziemy musieli przebiec odkryty teren. — Dlaczego nie zaatakować w nocy? Wrogowie nie dostrzegliby was, nim znaleźlibyście się tuż przy nich. — Byłoby to najlepsze rozwiązanie, lecz zbyt wiele plemion wzbrania się przed walką w nocy. Lakhme pomyślała, że właśnie usłyszała rzecz cenną dla Khondemira. — Zatem zaatakujecie o świcie w jednym miejscu? — W dwóch — odparł Bartatua. — Gród Kurhanów został zbudowany tyłem do północy, skąd przybywają złe duchy. Wejście znajduje się od południa. O świcie wykonamy pozorny atak od północy: wojownicy podjadą tak blisko, jak można i dalej ruszą pieszo. Tymczasem nasze główne siły ukryją się w wąwozie na południowym wschodzie. Gdy większość obrońców rzuci się na północny kraniec Grodu, zaatakujemy stok od południa. Jeśli plan

powiedzie się, pieszym uderzeniem wedrzemy się na cmentarzysko i w końcu wybijemy przeciwników do nogi. — Z moim panem na czele na pewno się uda — powiedziała Lakhme, ponownie napełniając puchar. Odpocząwszy trochę w namiocie, Bartatua wyszedł, mówiąc Lakhme, że spędzi noc wśród swoich ludzi. Wyjaśnił, że jest wyjątkowo ważne, by wojownicy widzieli swojego kagana tuż przed bitwą. Vendhianka udała, że martwi ją konieczność rozstania się z nim, lecz gdy tylko się oddalił, zaczęła przygotowywać się do drogi. Okutana po oczy w czarne szaty Lakhme wyślizgnęła się z namiotu. W pobliżu nie było nikogo. Uwaga wszystkich Hyrkańczyków skupiona była na Grodzie Kurhanów. Ushikagan zarządził, że nikt, kto poznał położenie uświęconego cmentarzyska, nie może prześlizgnąć się przez pierścień koczowników. Vendhianka ruszyła w stronę pierwszej linii. Z ciemności wyłonił się mężczyzna w ciemnym stroju. — To ja, pani. — Spełniłeś moje rozkazy, Bajazet? — spytała. — Tak, pani. Niedaleko stąd jest jar, prowadzący w stronę cmentarzyska. Postarałem się, by mój pięćdziesiątnik wyznaczył mi tam wartę. Jeśli nie będziesz się wychylać, niepostrzeżenie dotrzesz do wału. — Dobrze się spisałeś — powiedziała, gdy ruszyli. — Powiedz mi, Bajazet, nie drażni cię jak wszystkich innych to, że cudzoziemcy bezczeszczą wasze święte miejsce? Chciała dowiedzieć się, czy Hyrkańczyk nie zaczął mieć wyrzutów sumienia. Niechętny wspólnik byłby najgorszym, co mogło ją teraz spotkać. Lepiej było go zabić od ręki, niż zostawić za sobą możliwego zdrajcę. — Nie jestem Ashkuzem! — powiedział Bajazet i splunął. — Cmentarzysko plemienia Bartatui nic dla mnie nie znaczy. Chcę tylko pomścić mojego pana, Kuczlugę, zdradziecko zamordowanego przez ushikagana! — tytuł Bartatui wymówił z gorzką ironią. — Doskonale — odparła Lakhme. — Pamiętaj o tym. Zbliżając się do jaru, oboje byli tak pogrążeni w swoich myślach, że nie dostrzegli dwóch przypominających cienie sylwetek, które minęły ich w ciemnościach. Senni wartownicy poderwali się na nogi, kiedy wyrosła przed nimi czarna zjawa. Gdy wymierzyli w nią włócznie, postać ściągnęła czarny woal. Okazało się, że jest to kobieta, której piękna można było domyślać się w słabym świetle gwiazd. — Powiedzcie waszemu panu, że przybyła Lakhme — powiedziała kobieta. Za moment zjawił się przywołany oficer. — Szacowny Khondemir kazał nam oczekiwać cię, pani — rzekł. Jego posrebrzany hełm lśnił w płomieniach ognisk. — Proszę za mną. Przeszli przez obóz, w którym wyjątkowo panował spokój. Nawet zatwardziali łotrowie, których przygarnął Khondemir, zdawali sobie sprawę, że przed czekającą ich walką nie czas na pijackie zabawy. Oficer poprowadził Lakhme do podstawy ogromnego kurhanu. Rozejrzawszy się po cmentarzysku, Vendhianka stwierdziła, że jest to największy z grobowców. — Proszę tam wejść — powiedział oficer wskazując wierzchołek wielkiego, porośniętego trawą kopca. — Khondemir czeka na ciebie na szczycie. Trudziliśmy się cały dzień, pomagając mu w przygotowaniach. Potem nasz pan wydał wszystkim, z wyjątkiem ciebie, zakaz wchodzenia na kurhan po zachodzie słońca. Lakhme zaczęła wspinać się na grobowiec, który okazał się jeszcze bardziej stromy, niż wydawało się z dołu. Była zmęczona po dwudniowej podróży, lecz w drodze na górę zaczęła się dosłownie zataczać. Doznała silnego zawrotu głowy. Nie chcąc, by Khondemir ujrzał ją w

momencie słabości, przystanęła na chwilę, przywołując całą siłę woli. Gdy poczuła się lepiej, pokonała lekkim krokiem resztę drogi na szczyt, nie zdradzając śladu wyczerpania, które przenikało ją od czubka głowy po palce stóp. — Jestem, Khondemirze — powiedziała równym, spokojnym głosem. — Czekałem na ciebie — odparł Khondemir. Mag miał na sobie komplet ceremonialnych szat. Togę barwioną krwią khitajskich smoków pokrywały wyszywane złotą i srebrną nicią niepokojące, dziwaczne postacie. Na ramiona czarnoksiężnik narzucił krótką pelerynę ze skóry dziewiczej zamorańskiej księżniczki, trzysta lat wcześniej złożonej w ofierze przez pewnego turańskiego maga. — Przyniosłaś to, o co cię prosiłem? — zapytał. — Masz. Powinno ci wystarczyć. Z kieszeni wszytej w podszewkę szaty Lakhme wyjęła jedwabny kapciuch i niewielką szklaną fiolkę. Khondemir wziął je i odwrócił się w stronę osobliwej konstrukcji wzniesionej na szczycie kurhanu obok wysokiego godła na żelaznym słupie. Z wierzchołka słupa zwisały falujące na wietrze białe końskie ogony i wyszczerzona czaszka jakiegoś fantastycznego stworzenia. Czarnoksiężnik złożył to, co przyniosła Lakhme, na niskim stole z drewna i skór. Osobliwością ołtarza były przymocowane do jego rogów rzemienne pasy. Czarnoksiężnik wymalował na nim konwulsyjnie zwinięte sylwetki, przypominające te, które pokrywały jego szatę. Lakhme utkwiła w nich zafascynowane spojrzenie. Czuła emanującą od nich moc. Gdy zobaczyła, że wymalowane sylwetki zdają się pełzać po ołtarzu, odwróciła wzrok. W dole widać było ognie turańskiego i sogariańskiego obozowiska. Dalej rozpościerał się pas ciemności, za którym z kolei widać było mniejsze ogniska, rozpalone przez Hyrkańczyków. Był to krąg tak olbrzymi, że Lakhme poczuła ucisk w żołądku. — Rozumiem, dlaczego nie pozwoliłeś swoim ludziom wchodzić tutaj po zmroku — powiedziała. — Ten widok tchnąłby trwogę w najśmielsze serca. — Są i inne powody — odparł Khondemir. — Poświęciłem to miejsce i nikt inny prócz mnie, ciebie i księżniczki Ishkali nie może tu postawić nogi. Gwiazdy weszły we właściwy układ, faza księżyca jest odpowiednia, a ognisko zdarzeń przeniosło się właśnie tutaj. Jutro w nocy przywołam wielką Potęgę. Kiedy zanurzę błogosławiony sztylet w pierś Ishkali i wydrę z niej bijące jeszcze serce, spełnią się wszystkie nasze plany. Zyskam całkowitą władzę nad kaganem Bartatuą. Kiedy skończy się bitewny zamęt, to ja będę prawdziwym wodzem wielkiej zdobywczej armii, a wkrótce potem zostanę królem Turanu — uśmiechnął się błogo. — A ty, moja droga, będziesz panować razem ze mną. Oczywiście, nie jako królowa. Turańczycy nigdy nie zgodzą się, by została nią nisko urodzona Vendhianka, lecz będziesz moją pierwszą nałożnicą. — Oczywiście — powtórzyła, nie tracąc z ust uwodzicielskiego uśmiechu. — Nigdy nie marzyłam, że będę królową. Jednakże… — omiotła spojrzeniem olbrzymi pierścień ognisk — …liczyłam, że dzisiaj rzucisz swe czary. Możesz nie dożyć jutrzejszej nocy. Siły Hyrkańczyków są potężne. Ich wściekłość wzmaga dodatkowo to, że cudzoziemcy bezczeszczą ich cmentarzysko. Nawet bez łuków i koni jest ich dosyć, by zmieść was z powierzchni ziemi wyłącznie dzięki przewadze liczebnej. — Nie obawiaj się — na usta Khondemira wrócił pobłażliwy uśmiech. — Moi ludzie to doświadczeni żołnierze. Wykorzystają całą przewagę, jaką daje im uzbrojenie i zajmowana pozycja. Poza tym nie wszyscy Hyrkańczycy goreją chęcią zemsty za skalanie tego miejsca. Jedynie plemię kagana, Ashkuzowie, uważają je za święte. Pozostali robią wiele? hałasu, lecz tylko po to, żeby okazać wierność Bartatui. Jutro, gdy staną pieszo do walki na otwartym terenie, nie będą już tacy niezwyciężeni. Na ziemi, z ręczną bronią, to tylko hołota. Lakhme przypomniała sobie ironiczne słowa Bajazeta. — Być może masz rację. — Oczywiście, że mam. I zostanę królem Turanu. To przeznaczenie.

W tym momencie, widząc go na szczycie kurhanu we wspaniałych szatach, Lakhme zdolna była w to uwierzyć. — Wiem, jakie są rozkazy Bartatui co do jutrzejszej walki — powiedziała. — Powiedzieć ci teraz? — Zejdźmy do mojego namiotu. Powiesz je również moim oficerom. Zeszli z kurhanu. Lakhme nie bała się, że zobaczą ją oficerowie Khondemira, ponieważ nie mogli jej zdradzić. Gdyby plany czarnoksiężnika zawiodły, a ushikagan odniósł zwycięstwo, żaden z wrogów nie zostałby oszczędzony. Nawet gdyby jednego czy dwóch zatrzymano przy życiu, by ich przesłuchać, dopilnowałaby, by umarli, nim rozwiążą się im języki. Minęli ognisko, przy którym rozmawiali ostrzący broń Turańczycy. Instynkt podsłuchiwania kazał Lakhme zwrócić uwagę na ich słowa. — Idzie nasz pan — powiedział jeden z mężczyzn przesuwając kciukiem po ostrzu długiego, zakrzywionego sztyletu. — Powiada, że dzikusy nie zaatakują dziś w nocy i wygląda na to, że ma rację. Do wschodu słońca jesteśmy bezpieczni. — To prawda — odpowiedział jego towarzysz z sardonicznym uśmiechem. — Jesteśmy bezpieczni, o ile Conan z Cymmerii nie złoży nam kolejnej wizyty. Mężczyźni wokół ogniska roześmiali się z jego dowcipu. Lakhme poczuła, jakby na jej sercu zacisnęły się lodowate palce. Z trudem rozumiała dialekt turańskich rozbójników, lecz imię Conana trafiło do niej równie pewnie jak hyrkańska pętla na szyję ofiary. Zatrzymała się w pół kroku i zwróciła ku Khondemirowi. — Conan! Cymmerianin! Co wam o nim wiadomo? — spytała niskim, natarczywym głosem. Khondemir zareagował jak rażony gromem. — Conan z Cymmerii! Dlaczego jego imię tak cię zaniepokoiło? — Odpowiedz mi! — nalegała Lakhme. — To najnowszy postrach tych szubieniczników. Zeszłej nocy do obozu zakradł się szpieg, który twierdził, że właśnie tak się nazywa. Miał ze sobą towarzysza, ale ten się nie odzywał. Moi ludzie otoczyli ich, lecz ten Conan okazał się lwem wśród hien. Usiekł mnóstwo żołnierzy i zniknął bez śladu. Jak ktoś chce teraz postraszyć kompana, wymienia jego imię. To nie może być prawda, pomyślała przerażona Lakhme. — Jak wyglądał i skąd przybył? — zapytała. — Ci, którzy przeżyli, twierdzą, że to prawdziwy olbrzym z czarnymi włosami i chyba jasnymi oczami. Wysmarował się na czarno, by uniknąć wykrycia. Podejrzewam, że zakradł się tu z sogariańskiego obozu, żeby mnie szpiegować, lecz ich dowódca zaprzecza, by ktoś taki u nich służył. Ten nadęty osioł potraktował mnie bezczelnie. Oczywiście kłamie. Skąd indziej Conan mógłby przybyć? Ludzie nie wałęsają się bez celu po jałowym stepie. Mówi ci coś jego imię? — To mój wróg — odrzekła. — Łotrzyk, który szybko wkradł się w łaski kagana. Ponieważ wydawał mi się niepotrzebną komplikacją, doprowadziłam do jego upadku, by pozbyć się rywala do łask Bartatui i umocnić moje tajne związki z szamanami. Pojmano go, lecz gdy związany czekał na złożenie w ofierze, jego towarzysze uwolnili go i razem z nim wymknęli się pościgowi — potarła gołe ramiona, chociaż noc była ciepła. — To on. Wszystko pasuje; wzrost, barwa włosów i oczu. Wiem, że czerni się, ponieważ postąpił już tak, kiedy zakradł się do Sogarii. To doskonały szermierz. Nic dziwnego, że twoi łotrowie nie byli w stanie go ująć. — Drobiazg. — Khondemir wzruszył ramionami. — Po ucieczce Conan musiał spotkać sogariańczyków i zaproponować swoje usługi kapitanowi Jeku. Nie obawiaj się, nie zaszkodzi nam. Po walce, jeśli ją przeżyje, dam ci go, byś mogła z nim zrobić, co zechcesz. Proszę, nie przejmuj się taką błahostką.

— Jak sobie życzysz — odparła. — Może to tylko przypadek — mimo to nie mogła pozbyć się dławiącego ją niepokoju. — Dość tego — powiedziała. — Chodźmy do twojego namiotu. Muszę wrócić, nim się rozwidni. — Po co? — zapytał Khondemir. — Zostań ze mną. Mam już wszystko, czego potrzebuję, by zyskać władzę nad ciałem i duszą Bartatui. — Nie, powinnam jeszcze poszpiegować wśród Hyrkańczyków. Kto wie, może zdarzy się coś nowego, jakaś nagła, istotna zmiana planów? W rzeczywistości nie chciała być w Grodzie Kurhanów, gdyby Khondemirowi się nie powiodło. Czarnoksiężnik wzruszył ramionami. — Nieważne. Może to lepiej, że przesiedzisz bitwę w spokojnym miejscu i przyłączysz się do mnie później — zadarłszy głowę, przyjrzał się przypominającemu czaszkę księżycowi w pełni. — W każdym razie jutro o zachodzie słońca będzie po wszystkim. ROZDZIAŁ 16 — Musisz pamiętać, by trzymać język za zębami, choćby nie wiem, ile cię to kosztowało — powiedział Conan. — Bez względu na to, co usłyszysz od Hyrkańczyków na temat swego miasta lub Ishkali, rób tylko to, co ci powiem. Inaczej na pewno zginiesz. — Zapamiętam — odrzekł Manzur. Przepełniał go wielki lęk i uniesienie. Znajdą się w środku nieprzyjacielskiej armii! Jakże niebezpieczny wyczyn, lecz również jakże heroiczny! Jakimiż wersami to opisze, gdy wszystko się skończy? — Dobrze — stwierdził Conan, poklepując go po ramieniu. — Pamiętaj, jaką stratę poniosłaby literatura, gdyby taki poeta zginął przedwcześnie. Po drodze w stronę hyrkańskiego obozu minęli dwie postaci. Jedną z nich spowijała czarna szata. Manzur nie zwrócił na nią uwagi, lecz Conan uśmiechnął się ponuro, gdy zniknęła z pola widzenia. Ani Cymmerianin, ani Manzur nie zwracali na siebie uwagi, wędrując pośród odzianych w najprzeróżniejsze stroje przedstawicieli mnóstwa stepowych plemion. Obydwaj omijali ogniska z daleka, a blask księżyca nie wystarczał, by można było wyraźnie dostrzec rysy ich twarzy. Conan rozglądał się za ogniskiem większym od innych. W końcu je dostrzegł. Zbliżając się, rozpoznał kagana i innych wodzów wielkiej hordy. — Witaj, kaganie — powiedział Conan, wchodząc w krąg światła rzucanego przez płomienie. Bartatua podniósł głowę. Jego twarz przybrała martwy wyraz. Siedzący najbliżej, tyłem do Cymmerianina mężczyzna odwrócił się i krzyknął: — Masz przed sobą ushikagana, prostaku…! — szczęka mu opadła. — Na Wiecznotrwałe… Zerwał się na równe nogi, chwytając za rękojeść szabli. Conan poczuł liczne zaciskające się na nim dłonie, lecz nie próbował się uwolnić. Szarpanina równałaby się jego śmierci. — Spokojnie! Nie zabijajcie go! — rozkazał ushikagan. Uścisk przytrzymujących Cymmerianina dłoni nie zelżał. Bartatua podniósł się i stanął twarzą w twarz z Conanem. Dzieliła ich nie więcej niż szerokość dłoni. — Nie sądziłem, że cię jeszcze kiedykolwiek spotkam, Cymmerianinie — obejrzał się na Manzura. — A to kto? Ubrany jest po sogariańsku. — Człowiek niezdolny do mówienia, ushikaganie. Znalazł mnie, gdy zgubiłem się na stepie. To poganiacz karawan. Ostatnio zatrzymał się w Sogarii, stąd jego ubranie. Zebrani wodzowie patrzyli na Conana jak na ducha. Byli gotowi go zabić, jednak ushikagan wyglądał bardziej na zamyślonego niż wściekłego. — Chodź, Conanie — powiedział Bartatua. — Przejdziemy się. Puśćcie go. Rozległy się protestujące głosy.

— Nie, panie! — wykrzyknął kagan Gerulów. — To jakiś podstęp! Ten cudzoziemiec chce cię zabić! Bartatua zaśmiał się krótko. — Znalazł się bez waszej wiedzy o trzy kroki ode mnie. Myślicie, że nie zdołałby mnie zabić, nim zorientowalibyście się, że jest wśród was? — Zabierzcie mi broń, jeśli chcecie — powiedział Conan. — Nie zamierzam wyrządzić ushikaganowi krzywdy. — Nie oszukasz nas, Cymmerianinie! — powiedział wódz Budinich. — Nasz wódz jest potężny, lecz wszyscy widzieliśmy twoją siłę. Możesz mu złamać kark w jednej chwili. — Zwiążcie mi zatem ręce — odparł niecierpliwie Conan. — Dość! — urwał Bartatua. — Czuję, że to coś ważnego — odwrócił się ku swoim ludziom. — Odbierzcie mu broń i idźcie w pewnej odległości za nami. Jestem ciekawy, ale nie głupi — powiedział znów do Conana. — Chodźmy. Twój towarzysz dostanie jedzenie i wino. Obydwaj ruszyli w stronę Grodu Kurhanów. Zatrzymali się niedaleko skraju obozu, przyglądając się ogniom płonącym na cmentarzysku. Za nimi posuwała się grupa wodzów, zaciskających dłonie na rękojeściach szabel. — Przyznaję, że z żalem skazałem cię na śmierć i nie czułem wielkiego gniewu, kiedy doniesiono mi o twojej ucieczce. Zwłaszcza gdy dowiedziałem się, że po drodze wyprawiłeś do piekła połowę tych mamroczących klątwy szaleńców — uśmiechnął się, lecz zaraz spoważniał. — Jednak napaść na moją kobietę była głupotą. Powinienem był cię za to zabić na miejscu. — Właśnie o niej chciałbym z tobą porozmawiać — powiedział Conan. — Tak? — rzekł Bartatua niebezpiecznie spokojnym głosem. — Zdradziła cię. Ushikagan znów stanął twarzą w twarz z Cymmerianinem. Wyraz oblicza wodza zatrzymałby szarżującego byka. — Zdradziła mnie? Chcesz powiedzieć, że z tobą? — Nie o tego rodzaju zdradę mi chodzi — odrzekł Conan. — Zaprzedała się Khondemirowi. — Mów szybko, Cymmerianinie! — rozkazał Bartatua. — Twoje życie wisi na włosku. — Już wiele razy tak było — odparł spokojnie Conan. — Nieraz był to włosek tak cienki, że nie mam ochoty tego wspominać. Opowiedział ushikaganowi o wydarzeniach nocy, kiedy Lakhme rzuciła na niego fałszywe oskarżenie o próbę gwałtu. Powiedział o jej orgiastycznym tańcu z szamanami. Twarz Bartatui w miarę jego relacji skręcała się coraz bardziej z bólu, lecz Conan nie mógł go oszczędzać. Opowiedział o swojej ucieczce, błąkaniu się w burzy piaskowej i o spotkaniu z Manzurem. Zachował w tajemnicy jedynie prawdziwą tożsamość młodzieńca. Na koniec powtórzył to, co podsłuchał poprzedniej nocy z namiotu Khondemira. Przez jakiś czas ushikagan nie był w stanie wyrzec ani słowa. — Conanie, jeżeli kłamiesz, zginiesz śmiercią tak straszliwą, jakiej nie zaznał jeszcze żaden człowiek — wydobył z siebie zduszony, chrapliwy szept. — Będzie tak potworna, że po stuleciach męczarnia Conana z Cymmerii będzie wspominana jako coś najokropniejszego, co może spotkać śmiertelnika. Ton jego głosu nie pozwalał wątpić w szczerość tych słów. — Nie kłamię, kaganie — odrzekł Conan. — A może powinienem powiedzieć: ushikaganie? — Kagan to wystarczająco dobry tytuł. Pod Wiecznotrwałymi Niebiosami nie ma szlachetniejszego. Ushikagan to chełpliwa przechwałka zdobywców. Nie wiem dlaczego, Conanie, lecz w głębi serca skłonny jestem ci wierzyć. Twoje słowa ranią mnie bardziej niż

wrogie strzały, lecz czuję, że tkwi w nich straszna prawda. Mimo to ciężko mi uwierzyć. Być może oddałem Lakhme serce, ponieważ zawsze chciałem kogoś kochać. Może ufam ci, ponieważ zawsze chciałem mieć przyjaciela, któremu mógłbym wierzyć. Wypowiadając następne słowa, Conan czuł ból także we własnej piersi. — Jeśli chcesz przekonać się, że mówię prawdę, Bartatuo, wezwij teraz swoją nałożnicę — powiedział. — Po drodze tutaj widziałem ją, jak skradała się do Grodu Kurhanów. Towarzyszył jej jakiś Hyrkańczyk. Podążyła do Khondemira przekazać mu to, czego od niej chciał. Bartatua na chwilę ponownie stracił głos. — Jeśli teraz zasiądę na tronie świata, zwycięstwo będzie miało dla mnie smak skwaśniałego wina — rzekł wreszcie. — Moim obowiązkiem było zachować czystość, jak nakazały Wiecznotrwałe Niebiosa. Skalała mnie przebiegłość tej kobiety, moja męska głupota, całe moje postępowanie. Zachowywałem się jak marionetka w khitajskim teatrze cieni. Jak kukła, którą poruszają ciągnący za sznurki, ukryci w cieniu niewolnicy. Przez to zdradziłem i prześladowałem mojego jedynego przyjaciela. Dałem się wodzić za nos niewiernej kobiecie z taką łatwością, jak wytrzebiony wół poganiaczowi! — Bartatuo, przyjacielu, nie jesteś pierwszy, którego zwiodła piękna kobieta — odrzekł Conan. — Na pewno nie będziesz ostatni. — Lecz ilu z tych ludzi dążyło do władzy nad światem? Ja tego pragnąłem, a to, czego można oczekiwać po zwykłym człowieku, u ushikagana jest niewybaczalne… Wracajmy. Muszę rozmówić się z moimi wodzami. Co do odzyskania Grodu Kurhanów, to, co mi powiedziałeś, nie robi żadnej różnicy. Jakikolwiek spisek uknuli Lakhme i Khondemir, nie mam na to wpływu. Trzeba wydać rozkazy przed porannym natarciem. Poprowadzisz jeden z oddziałów? Wiem, że przez swoją głupotę straciłem prawo do twojej wierności, lecz pewne rzeczy można jeszcze naprawić. — Chciałbym, kaganie, ale czy twoi ludzie mnie posłuchają? — odparł Conan. — Patrzyłeś mi w oczy. Rozumiesz, że jesteśmy ludźmi tego samego pokroju, chociaż jesteś Hyrkańczykiem, a ja Cymmerianinem, lecz wiesz, że moje słowo nie wystarczy, by twoi ludzie stali się mi posłuszni. — Chodź ze mną, mój prawdziwy przyjacielu. — Bartatua ujął go za ramię. — Wszystko naprawimy. Wiem już, w jaki sposób nie tylko potwierdzić prawdziwość twojej opowieści, lecz również ujawnić perfidię Lakhme. Jutro o świcie poprowadzisz moje wojska przeciw wrogowi i odzyskasz honor. Uczynię cię pierwszym po sobie. Pod Wiecznotrwałymi Niebiosami nie będzie nikogo drugiego po ushikaganie Bartatui, prócz Conana z Cymmerii! Gwiazdy nie zaczęły jeszcze blednąc na wschodzie, gdy Lakhme wróciła z Grodu Kurhanów. Wokół siebie słyszała odgłosy budzącego się obozowiska i ludzi, kończących ostatnie przygotowania do nadchodzącej walki. Czerpała głębokie zadowolenie z wiedzy, że kończy się jej pobyt wśród barbarzyńców. Będzie mieszkać w pałacu w centrum wielkiego, bogatego miasta. Niewolnicy będą zaspokajać każdy jej kaprys, a najdostojniejsi władcy ze wszystkich stron korzyć się będą przed nią na kolanach, by błagać ją o wsparcie. Tak winien być urządzony świat. Ona, którą rodzice zaprzedali w niewolę, stanie się największą z kobiet. Khondemir, Bartatua lub jakiś inny wybrany przez nią mężczyzna będzie zasiadać na tronie, lecz czas nie pozostawi wątpliwości, kto naprawdę dzierży wodze władzy. Zaczynała w myślach budować swój pałac. Będzie wystawny ponad wszelkie wyobrażenia. Jego spiczaste wieżyce będą przebijać chmury. Posadzki wykładane złotem i perłami… Jedynymi strojami w jej rezydencji będą najlepszej jakości jedwabie. Dobierze sobie najpiękniejsze niewolnice… Z marzeń wyrwał ją stalowy uścisk palców na ramieniu.

— Znów się spotykamy, pani — powiedział Conan z Cymmerii. — To ty! — syknęła. — Kiedy Khondemir powiedział… — urwała, ponieważ uświadomiła sobie, że w pobliżu mogą znajdować się słuchacze. — Kiedy mój pan cię zobaczy, zemści się na tobie straszliwie. Skąd się tu wziąłeś, zdrajco? Dalej spiskujesz przeciw ushikaganowi? — Możesz darować sobie udawanie, Lakhme — odparł Conan. — Rozmawiałem już z ushikaganem. Wie o wszystkim. Właściwie powinienem powiedzieć, że wie o najważniejszych rzeczach, dotyczących twojej zdrady. Który śmiertelnik może pojąć wszystkie zawiłości knowań tak pięknej żmii jak ty? — Jakich kłamstw nakładłeś mu do uszu? — zapytała głośno oskarżycielskim tonem, pewna już, że w ciemności kryją się uszy, przysłuchujące się ich dialogowi. — Ushikagan jest zbyt ufny. Widząc odwagę i talenty wojskowe w człowieku jest przekonany, że równa się to uczciwości. Jesteś zdrajcą! Zorientowała się, że Cymmerianin prowadzi ją w stronę wielkiego ogniska. Pomyślała, czy wyciągnąć zatknięty za przepaskę na biodrach sztylet i doszła do wniosku, że jeszcze na to nie czas. Mogła jeszcze zapobiec katastrofie gładkimi słowami i grą na uczuciach Bartatui. — Słowa ci nie pomogą — rzekł Conan. — Ushikagan nie jest tak łatwowierny, jak ci się wydaje. Kiedy usłyszał moją opowieść, zażądał dowodu. Otrzymał go. Lakhme zobaczyła, że wokół ogniska siedzi wielu ludzi. Między nimi, blisko ognia stał Bartatua. U jego stóp leżało trzech szamanów związanych jak cielęta przed napiętnowaniem. Inni klęczeli ze skrępowanymi za plecami rękami. Na ich twarzach malowało się przerażenie. Ushikagan dzierżył w dłoni krótki miecz. Połowa jego ostrza pałała czerwienią, z koniuszka zaś unosiła się cienka strużka dymu. Czuć było silną woń przypalonego mięsa. Gdy Bartatua spojrzał na Lakhme, Vendhianka niemal zemdlała. Zrozumiała, że powinna była użyć sztyletu, kiedy jeszcze miała po temu sposobność. Jej myśli galopowały, nie tracąc jasności. Jakimi kłamstwami mogła odwrócić gniew Bartatui? Nawet nie przyszło jej do głowy, że mogła zwrócić sztylet przeciw sobie. — Ci grzechoczący amuletami oszuści dostarczyli nam rzadkiej rozrywki — zwrócił się do niej Bartatua. — Opowiadali obszernie o tym i owym, opatrując to mnóstwem interesujących szczegółów. Z początku straszyli mnie gniewem bogów, lecz dotyk gorącego żelaza rozwiązał im języki i odświeżył ich pamięć. Wygląda na to, że odbyły się u nas ważne obrzędy, na które ushikagan nie został zaproszony, w których jednak ty uczestniczyłaś. Dowiedziałem się, że wykazywałaś w ich trakcie niepospolity zapał. — Wiedziałam, że spiskują przeciwko tobie, panie — odrzekła. — Szpiegowałam ich jedynie, by dowiedzieć się, jakie są ich plany. — O tak, szpiegowanie i tajemnicze nocne wyprawy to zaiste twoja specjalność. Gdzie ją znalazłeś, Conanie? — Niedaleko stąd jest niewielki jar, biegnący w stronę Grodu Kurhanów. Pełniący tam służbę wartownik przepuścił ją bez zatrzymywania. — Aresztować tego człowieka — rozkazał Bartatua stojącemu obok niego wojownikowi. — To zdrajca. Dowiemy się od niego, czy są jeszcze inni. — Jaki los postanowiłeś dla tej kobiety, ushikaganie? — zapytał wschodni wódz z pobliźnioną twarzą. — Nie będzie to zwykła śmierć — odparł Bartatua i utkwił w Lakhme kamienne spojrzenie. — Mogłaś być nałożnicą władcy świata. Dlaczego zdradziłaś moje zaufanie? Lakhme spuściła wzrok i nie odpowiedziała. — Spiskowała przeciw tobie, panie, ponieważ taka jest jej natura — powiedział Conan. — Nie jest w stanie działać otwarcie, tak samo jak skorpion nie może zamienić się w gołębicę. Tak samo zdradziłaby Khondemira i każdego innego. Nawet teraz obmyśla, jak wymknąć się z tej pułapki, którą sama na siebie zastawiła.

— Zabij tę wiedźmę i zapomnij o niej, panie — doradził kagan Gerulów. — Wkrótce wzejdzie słońce. Czeka nas walka. Dłoń Bartatui zacisnęła się na rękojeści szabli. Przez chwilę nieruchomo wpatrywał się w Lakhme, po czym opuścił rękę. — Nie. Umrze po bitwie, kiedy na nowo poświęcimy cmentarzysko. Wszyscy zobaczą, co spotka tego, kto zdradzi zaufanie ushikagana. Zabierzcie ją do namiotu i umieśćcie pod strażą. Nie ma dokąd uciec, lecz pilnujcie jej, by nie odebrała sobie życia i nie pozbawiła mnie zemsty. Dwóch zaufanych wojowników odprowadziło Lakhme. Vendhianka nie odzywała się i nie podnosiła głowy. Przyglądający się jej ludzie mogliby dojść do wniosku, że czyni tak ze strachu i lęku, lecz myliliby się. Lakhme starała się ukryć uśmiech. Miała być umieszczona pod strażą składającą się z mężczyzn — istot, które były dla niej narzędziami. Wiedziała już, że nie zginie tego dnia, i to jej wystarczało. Wróciła myślami do czekającej ją potęgi. — Pora przejść do ważniejszych rzeczy — powiedział Bartatua, gdy odprowadzono Lakhme. — Budini i Gerulowie dokonają pierwszego ataku o świcie. Będzie to natarcie pozorne na północnym krańcu cmentarzyska. Damy obrońcom dość czasu na przegrupowanie sił dla odparcia tego ruchu, po czym główna część hordy ruszy do ataku na wał od południa. Natarciem będzie dowodzić Conan. Cymmerianinie, chcesz coś powiedzieć, nim rozjedziemy się, by wydać rozkazy naszym pięćsetnikom? Conan wyszedł przed zebranych wodzów, nie zwracając uwagi na jęczących na ziemi szamanów. — Żałuję, że nie miałem czasu, by wyćwiczyć wystarczająco dużo ludzi do tego rodzaju walki, lecz to próżne rozważania. Należy pamiętać, że obrońcy będą bez skrupułów używać koni i łuków. Turańczycy nie są tak wyśmienitymi łucznikami jak wy, lecz są wystarczająco dobrzy. W każdym razie znajdziecie się blisko nich, mając na sobie przeważnie lekkie zbroje. W czasie ataku dużą gromadą prawie każda strzała trafi w cel. Pamiętajcie, że odległość dzielącą was od wrogów powinniście pokonać najszybciej, jak potraficie. Im szybciej zaczniecie walkę wręcz, tym lepiej. Wrogowie wiedzą, jak posługiwać się swoją bronią: mieczami, tarczami i włóczniami. Nie starajcie się dorównać im szermierczym kunsztem. Wykorzystajcie zawsze przewagę liczebną: atakujcie we trzech czy czterech jednego przeciwnika, by wdeptać ich w ziemię. Przeskakujcie nad ich tarczami, by dobrać się wrogom do gardeł. Stracicie w ten sposób wielu ludzi, lecz w przeciwnym razie zostaniecie zmasakrowani, nim zdążycie zadać nieprzyjacielowi liczące się straty. Była to nieprzyjemna perspektywa. Grupa wodzów rozjechała się do swoich oddziałów w ponurych nastrojach. — Co z nimi zrobić, ushikaganie? — zapytał wojownik, pilnujący związanych szamanów. Bartatua zatrzymał się na chwilę. — Z tymi zakłamanymi zdrajcami? Zabić wszystkich. Od tego dnia każdy szaman, który postawi stopę w moim obozie, zginie na miejscu. Odszedł, gdy Hyrkańczyk zaczął metodycznie podrzynać więźniom gardła. Conan skinął na Manzura. Gdy obydwaj znaleźli się poza zasięgiem słuchu, powiedział: — Możesz mówić, ale nie podnoś głosu. — Conanie, w tym obozie są moi ziomkowie! Turańczycy nic mnie nie obchodzą, ale Czerwone Orły to sogariańczycy. Nie mogę przyglądać się bezczynnie ich masakrze! — Manzurze, oni są już martwi — powiedział poważnie Conan. — Koczownicy nie wypuszczą stamtąd nikogo żywego. Sogariańczycy podeptali ich uświęconą ziemię. Nawet jeśli kilku z nich zdoła się przedrzeć, Hyrkańczycy dopadną ich i zabiją bez litości. W walce czeka ich szybka śmierć, taka, jakiej godny jest każdy żołnierz. Od dnia kiedy dostali broń do ręki, wiedzieli, że może spotkać ich taki los. — Ale oni strzegą Ishkali! — zaprotestował Manzur.

— Musisz tu zostać — powiedział mu Conan. — Wkroczę jako pierwszy do Grodu Kurhanów. Jeśli okaże się to możliwe, odnajdę księżniczkę i przyprowadzę ci ją. Być może w zamęcie uda się wam wymknąć. — Nie! — zaprzeczył z uporem młodzieniec. — Dostanę się do Grodu i zginę razem z moimi rodakami! — Tego się obawiałem! — westchnął Conan. — Cóż, mogę zrobić tylko jedno. Bez ostrzeżenia zamachnął się wielką pięścią. Trafił Manzura w skroń tuż pod hełmem. Młodzieniec zwalił się na ziemię jak worek owsa. Cymmerianin sprawdził, czy chłopak oddycha. Z zadowoleniem stwierdził, że jest jedynie nieprzytomny. Przewiesił go sobie przez ramię i ruszył na poszukiwanie miejsca, w którym mógłby bezpiecznie zostawić go związanego i zakneblowanego do końca bitwy. Rozjaśniało się, gdy dwóch strażników doprowadziło Lakhme do jej namiotu. Wiedziała, że zdoła uciec i zdecydowała, że pośpiech jest w tym wypadku jak najbardziej wskazany. Starannie przyjrzała się wartownikom. Byli to pospolici koczownicy, nie zaś osobowości tak wyjątkowe jak Bartatua czy Conan. Czekało ją łatwe zadanie. Gdy znalazła się w namiocie, zwróciła się do strażników: — Musicie też wejść do środka. Jak inaczej dopilnujecie, bym nie odebrała sobie życia? Obydwaj Hyrkańczycy weszli za nią. Wnętrze niewielkiego namiotu było tak ciasne, że z konieczności znaleźli się blisko niej. — Czy to nie przyjemniejsze od walczenia na piechotę? — powiedziała ironicznie. — Czy nie stanowię lepszego towarzystwa niż ostrza nieprzyjaciół? — Cicho, kobieto — rzekł jeden ze strażników. — Mamy cię pilnować, a nie gadać z tobą. — Ale nie przeszukaliście mnie — odparła. — Przecież mogę mieć przy sobie ukrytą broń — strząsnęła na ziemię czarną szatę. Spojrzenia mężczyzn zdradziły, jaki wywarło to na nich skutek. Zawsze widywali nałożnicę kagana w luźnych szatach okrywających ją od stóp do głowy, teraz zaś stanęła przed nimi, odziana tylko w buty i wąską przepaskę na biodrach. — Czyż nie jestem piękna? — zapytała, gładząc się po jedwabistym ciele. — Jestem vendhiańską kurtyzaną, wyuczoną, by dawać mężczyznom przyjemność. Znam setki sposobów, jak doprowadzić wojownika do szczytu rozkoszy, sposobów, jakich pospolici ludzie nie mają okazji wypróbować — uniosła dłonią idealną pierś, jakby równocześnie pieściła się i składała w ofierze. Mężczyźni przyglądali się jej jak zahipnotyzowani. — Ale nie skończyliście mnie przeszukiwać — ściągnęła buty. Jej dłonie powędrowały następnie ku biodrom i zaczęły rozsupływać przepaskę. Gdy jedwab ześlizgnął się po udzie, zręcznie przytrzymała go, skrywając za nim sztylet. — Już — rzekła. — Widzicie, że nic nie ukrywam, lecz jeśli chcecie się co do tego upewnić, możecie przeszukać mnie dokładniej. Ruszyła w ich stronę. Jeden ze strażników powoli wyciągnął przed siebie rękę, by dotknąć jej nieziemsko białego ciała. Lakhme błyskawicznie zamachnęła się sztyletem, kreśląc na jego dłoni czerwoną kreskę i natychmiast przejechała ostrzem po policzku drugiego. Odskoczyła, nim wartownicy zdołali zareagować. — Ladacznica! — krzyknął jeden z Hyrkańczyków i zaczął wyciągać szablę. Na jego twarzy odmalowało się niebotyczne zdumienie, gdy okazało się, że ta czynność wymaga niezwykłego wysiłku. Usiłował powiedzieć coś do swojego towarzysza, lecz język odmówił mu posłuszeństwa. Lakhme zaśmiała się z zachwytem, patrząc, jak mężczyźni walą się na ziemię, rozpaczliwie łapiąc oddech. Zaczęli prężyć się w konwulsjach, oczy wyszły im z orbit, zaciskali desperacko zesztywniałe palce. — Naprawdę myśleliście, że się wam oddam? — rzuciła szyderczo, przestępując przez nich. — Jeszcze nie urodził się pospolity wojownik, któremu dane byłoby cieszyć się

najmądrzejszą i najpiękniejszą kobietą na świecie, kimś, kto wkrótce będzie nim władać. Takich jak wy poświęcam do spełnienia moich zamierzeń. Śmiała się dalej, gdy po ostatnich uderzeniach piętami o ziemię wartownicy skonali. Potem ubrała się szybko i wyjrzała, by upewnić się, że nikt nie stoi przed namiotem. Wszyscy Hyrkańczycy zajmowali pozycje szykując się do walki. Vendhianka pośpieszyła ku zostawionym przez nich wierzchowcom. Conan zajął miejsce na czele hordy, która zaszyła się w suchym łożysku strumienia na południowy wschód od cmentarzyska. Hyrkańczykom nie podobało się czekanie. Rozciągnięci na dystansie kilkuset kroków, pokładli się na brzuchach, stłoczeni jak śledzie w beczce. Nim znajdą się na wale, czekała ich długa droga w deszczu strzał, lecz nie było na to rady. Znajdowali się w jedynym na całej równinie miejscu, niewidocznym z najwyższych kurhanów. Oprócz kolczugi i hełmu, Conana chroniła największa tarcza, jaką zdołał znaleźć. Miała nieco ponad łokieć średnicy, lecz wykuto ją z doskonałej vendhiańskiej stali. Miał nadzieję, że wystarczy do osłony, nim przedrze się przez grad strzał i zdoła puścić w ruch miecz. Z cmentarzyska dobiegły głośne krzyki, a następnie dźwięki sygnałówek i bicie w bębny. Po nich rozległo się dudnienie końskich kopyt. — Ruszyli! — zawołał czekający obok Cymmerianina Bartatua. — Daj im jeszcze trochę czasu — odparł Conan. Widział, jak jego ludzie wiercą się niespokojnie, podnieceni odgłosami walki. — Niech nikt nie wstaje, dopóki nie dam znaku! — krzyknął. — Niedługo wszyscy będziecie mieli okazję zginąć! Nie bądźcie tacy gorliwi! — uważnie wsłuchał się w zgiełk dochodzący z cmentarzyska. Gdy hałas zaczął cichnąć, wstał i zamachał tarczą nad głową. — Naprzód! — zagrzmiał. Hyrkańczycy z wrzaskiem zerwali się na równe nogi i wyroili przez brzeg wąwozu. Wzniósłszy przed siebie tarczę, Conan zaczął biec, lecz gdy usłyszał, że krzyki koczowników szybko cichną, obejrzał się i z wściekłością stwierdził, że znalazł się daleko przed nimi. — Naprzód, głupcy! — krzyknął. — Biegnijcie, inaczej łucznicy wystrzelają was do nogi! Niektórzy z wojowników zerwali się do niechętnego truchtu. Conan ponuro zdał sobie sprawę, że większość z nich nigdy w życiu nie biegała. Niewielu pokonywało pieszo więcej niż kilkadziesiąt kroków. Ich kaczy chód na nogach wykrzywionych od ciągłego siedzenia na końskim grzbiecie byłby śmieszny, gdyby Conan nie zdał sobie sprawy, że znaleźli się w zasięgu ostrzału. Gdy Hyrkańczycy ruszyli w kierunku wału w doprowadzającym do szaleństwa, ślamazarnym tempie, wydawało się, że jest on pozbawiony obrony. Na jego szczycie widać było tylko jednego wojownika. Ten widok przyprawił Conana o złe przeczucia. Gdy horda znalazła się dwieście kroków od stoku, samotny żołnierz uniósł srebrną trąbkę i zagrał długi, zawodzący sygnał. Po chwili na wał wylegli obrońcy. Stanęli ramię przy ramieniu, a każdy z nich wzniósł wysoko łuk. Ciemna chmura strzał poszybowała leniwie w stronę Hyrkańczyków. Conan uniósł tarczę i skulił się, starając zasłonić jak największą część ciała. Poczuł, jak groty uderzają w jej powierzchnię i usłyszał krzyki trafianych ludzi. Dookoła niego zaczęli padać na ziemię przeszyci długimi strzałami koczownicy. — Szybciej, na Croma! — krzyknął Cymmerianin. Hyrkańczycy nadal ospale posuwali się przed siebie. Conan czuł, że zaczyna im brakować ducha. Koczownicy nie przywykli do tego rodzaju walki. Już widać było zostających z tyłu wojowników w strojach różnych plemion. Na czele pozostali prawie wyłącznie Ashkuzowie. Im bardziej atakujący zbliżali się do wału, tym obrońcy niżej opuszczali łuki.

Conan jęknął, widząc, ilu koczowników pada na ziemię. A przecież nieprzyjaciel nie stracił jeszcze ani jednego człowieka! — Na wał, szybko! — krzyknął. — Jeszcze kilka kroków i łuki nie zdadzą się im na nic! W tym momencie jego krzyk zagłuszył tętent kopyt. Zza wschodniego i zachodniego krańca Grodu Kurhanów wyłoniły się dwa skrzydła Czerwonych Orłów. Ciężka jazda była wprost stworzona do tego rodzaju szarży. Wbili się w lekko zbrojnych piechurów z taką łatwością, jak włócznia przeszywa dym. Topory i miecze opadały, by skrwawione wznieść się ponownie do ciosów. Każde pchnięcie lancy pogrążało się w trzewiach jednego z hyrkańskich koczowników. Tu i ówdzie wierzchowce waliły się z przeciętymi ścięgnami, a jeźdźcy niknęli pod tłumem stepowych wojowników i byli szatkowani na kawałki, jednak atak konnicy zamienił się w nieprzerwaną jatkę koczowników. Dwie linie jazdy uderzyły w wielki tłum Hyrkańczyków, którzy starali przedrzeć się do wejścia na cmentarzysko. Tu rzeź okazała się najstraszliwsza. Jeźdźcy posuwali się przez tłum piechurów jak tnąca zboże kosa. Conan jednym cięciem zmiótł jeźdźca z siodła i odwrócił się do Bartatui, który szarpał się z żołnierzem ściągniętym z przeszytego włócznią wierzchowca. — To na nic! — powiedział, gdy ushikagan wyciągał skrwawiony sztylet z ciała kawalerzysty. — Musimy wycofać się i przegrupować. W tym tempie wyrżną nas wszystkich! — Zgoda — rzekł Bartatua. Strzała, która omal nie trafiła go w twarz, pogrążyła się w szyi stojącego za nim koczownika. Hyrkańczyk runął na ziemię, bluzgając krwią z ust. — Cofnąć się! — krzyknął Bartatua. Zaczął dawać znak najbliższym wojownikom, podobnie jak Conan. Stopniowo wzdłuż całej linii koczownicy zaczęli odrywać się od przeciwników i uciekać. Wielu padło się na ziemię ze strzałami tkwiącymi w plecach. Conan wycofywał się, stale zasłaniając się przed wrogami tarczą. W pewnym momencie strzała musnęła jego udo, kreśląc płytką, krwawą pręgę. Druga skubnęła go w kostkę, lecz doświadczenie i zbroja ochroniły go przed poważniejszymi ranami. Hyrkańczycy stłoczyli się razem, gdy znaleźli się poza zasięgiem ostrzału. Ushikagan patrzył na pobojowisko z wściekłością i rozpaczą. — Ilu ludzi straciliśmy? — zapytał. — Ze dwa tysiące. Do tego wątpię, czy zabiliśmy chociaż setkę wrogów. Może połowę tego. — Conan spojrzał na przygnębionych wojowników, którzy siadali na ziemi. — Przynajmniej jedna trzecia ludzi jest ranna, wielu poważnie. Dołączyła do nich część sił, które atakowały od północy. Ci koczownicy mniej ucierpieli, bowiem pozorny atak nie zawiódł ich zbyt głęboko w strefę rażenia łuków i nie przywitała ich szarża ciężkiej jazdy. Odebrawszy raport dowódcy tych sił, Bartatua odprowadził Conana na bok. — Wiedzieli — rzekł. — Wiedzieli, że atak od północy to zwód. Byli doskonale przygotowani na odparcie naszego natarcia. Łucznicy i jeźdźcy czekali pod szczytem południowego wału, aż znajdziemy się blisko nich. Po wschodniej i zachodniej stronie zgrupowali ciężką jazdę gotową do szarży z obu skrzydeł — zamyślił się na parę chwil. — To robota Lakhme. Kiedy ta wiedźma udała się w nocy do Grodu Kurhanów, zdradziła moją strategię. Ile czasu minie, nim kaganowie domyśla się tego, Conanie? Który z nich zachowa szacunek dla wodza, zdradzającego najważniejsze tajemnice cudzoziemskiej niewolnicy? Conan nie odpowiedział. Jeśli Bartatua chciał rad, dotyczących następnego ataku, sam by ich zażądał. — Zbyt wielu z tych, którzy zginęli, to Ashkuzowie, krew z mojej krwi, silna kolumna, na której wsparłem moje władanie — kontynuował ushikagan. — Czy muszę wszystko zaczynać

od początku: odbudować pozycję wśród plemion, scalić ponownie przymierze oparte na wierze, że jestem niezwyciężony? — najbardziej pewnego siebie człowieka, jakiego Conan spotkał w życiu, ogarniało zwątpienie. — Cóż, Conanie, powiedz mi, jak mogę odwrócić to rozpaczliwe położenie? — Po pierwsze, do końca dnia rezygnujemy z walki — odpowiedział Cymmerianin. — Niech ludzie odpoczną i odzyskają ducha. Niech pomyślą również o zabitych przyjaciołach i krewnych. Uderzymy o zachodzie słońca. Będzie wtedy dość światła dla tych, którzy boją się umierać w ciemnościach — popatrzył w stronę wału, z którego schodzili żołnierze, by dobić rannych i wyciągnąć z trupów strzały. — Ich skoncentrowana obrona jest dla nas nie do pokonania — stwierdził. — Dlatego podzielimy się na cztery grupy i zaatakujemy z czterech stron naraz. Zginie wielu ludzi, ale nieporównanie mniej niż teraz. Wróg będzie zbyt rozciągnięty, by prowadzić zmasowany ostrzał. Gdyby Hyrkańczycy potrafili biec, straty byłby o wiele mniejsze, lecz nie można tego od nich wymagać. — Cokolwiek się stanie, przynajmniej pomścimy nasz honor — rzekł Batatua. — Za bardzo się tym zamartwiasz, kaganie — powiedział Conan. — Być może będziesz musiał odłożyć swoją kampanię o rok, lecz gdy dasz swoim ludziom zwycięstwa i mnóstwo łupów, będą cię kochać tak jak przedtem. Wojowników łatwo zastąpić. Co roku dorasta mnóstwo młodzików. Było to również dla ciebie cenne doświadczenie: wiesz teraz, jak czują się masakrowani ludzie, nie mający szans obrony. — Dobrze, że nie proszę cię o współczucie, bo go nie okazujesz — ushikagan zdobył się na słaby uśmiech. — Nigdy nie czułem takiej potrzeby, więc dlaczego ty miałbyś go pragnąć? — Conan wzruszył ramionami. — Wodzowie mają ważniejsze rzeczy na głowie niż współczucie sobie nawzajem. — Istotnie — odparł Bartatua. — Chodź, przedstawię kaganom nasze plany. — Już miał ruszyć z miejsca, gdy jego uwagę zwrócił widok jeźdźca, galopującego w stronę szczerby w porośniętym trawą wale. Siedzącą na koniu postać okrywały czarne szaty. — Tej jędzy znów się udało! — krzyknął Bartatua. — Niech wszyscy bogowie przeklną ciało na jej kościach! — Sądzę, że byłoby ułudą żywić nadzieję, iż jakiś łucznik umieści strzałę w jej prześlicznych plecach. Istotnie, taka nadzieja okazała się daremna. Lakhme bez przeszkód dotarła na cmentarzysko. — Trudno — powiedział Bartatua. — Przysiągłem, że zabiję ją w Grodzie Kurhanów, i tak się stanie. Musimy uważać, by nie zginęła w czasie bitwy. Byłoby to dla niej zbyt łatwe. Chodź, wydamy polecenia. ROZDZIAŁ 17 Słońce dotknęło zachodniego nieboskłonu, oświetlając rzucającego czary Khondemira. Przywołanie Potęgi było przedsięwzięciem donioślejszym od wszystkiego, czego do tej pory próbował, lecz nie żywił wątpliwości co do rezultatu, ponieważ bezgranicznie wierzył w swoje przeznaczenie. Przed nim na ołtarzu leżała związana Ishkala. Jego ludzie bez trudu sprowadzili księżniczkę, gdy rankiem Czerwone Orły ruszyły do boju. Od tej pory sogariańczycy zajęci byli wyłącznie przygotowaniami do odparcia następnego ataku i nie wpadli na myśl, by sprawdzić, co dzieje się z Ishkalą. W czerwonych promieniach zmierzchu Khondemir widział podzielonych na cztery hordy Hyrkańczyków. Gdy słońce zaczęło osuwać się pod horyzont, nieprzyjaciele rozpoczęli natarcie.

— Ruszyli! — zawołała Lakhme. Stała obok ołtarza, odziana wyłącznie w przepaskę biodrową i pomagała Khondemirowi w ostatnich przygotowaniach. To ona zdarła ubranie z sogariańskiej księżniczki i z malującą się na twarzy odrażającą uciechą przywiązała ją do ołtarza. Wciąż gładziła białe ciało Ishkali, jakby dziewczyna była jej ulubionym zwierzęciem. — Nieważne — rzekł Khondemir. — Wkrótce ujrzą coś, co odbierze im ochotę do ataku. Zaczynajmy. Czarnoksiężnik począł śpiewać zaklęcia, rzucając do pałającego w kociołku żaru podawane przez Lakhme ingrediencje. Niebo nad kurhanem zaczęło stopniowo zmieniać barwę. Oczy Ishkali przepełniała zgroza, lecz ciasny knebel sprawiał, że nie była w stanie wydobyć z siebie krzyku. Szepcząc kojące słowa, Lakhme pogładziła skroń księżniczki, wpatrującej się rozszerzonymi oczami w sztylet w dłoni Khondemira. — Niektórzy spróbują uciec, gdy pojmą, że zostali pokonani! — krzyknął Bartatua do swoich ludzi. — Niech nikt nie śmie wsiąść na koń i ruszyć w pościg. Wjechanie konno na cmentarzysko to świętokradztwo. Wydałem już rozkazy, by trzy tysiące ludzi czekało na najszybszych wierzchowcach na tych, którzy będą uciekać. Znajdują się poza Grodem, tam gdzie wolno dosiadać koni. Słyszeliście, co powiedział Conan. Pamiętacie, co działo się rano. Dostańcie się na cmentarzysko najszybciej, jak możecie. Ostrzał nie będzie tym razem tak silny, a konnica nie zdoła zaatakować naraz wszystkich czterech hord. A teraz na miejsca! Ruszamy do natarcia, gdy słońce dotknie widnokręgu! Hyrkańczycy rozdzielili się na cztery grupy. Każda ruszyła w stronę wyznaczonych pozycji. Mimo znacznie zmniejszonej liczebności, do niewielu koczowników dobiegły słowa ushikagana, lecz reszcie powtórzyli je pomniejsi dowódcy. Po dniu odpoczynku Hyrkańczykom wrócił bojowy zapał. Gotowi byli pomścić swój honor. Bartatua i Conan przygotowywali się do ataku ramię w ramię ze stepowymi wojownikami. Również tym razem mieli zamiar ruszyć od południa w kierunku wielkiego wejścia do Grodu Kurhanów. Bartatua postanowił nie odstępować boku Cymmerianina i wspólnie z nim trzymać się znacznie przed swoimi ludźmi. Istniała mniejsza szansa, że atak załamie się, jeśli wszyscy będą go widzieć. Pozwolenie ushikaganowi na samotny atak na wrogów byłoby dla Hyrkańczyków nieznośną hańbą. Zaciskając dłonie na rękojeściach, wojownicy wpatrywali się w słońce. Krwawa kula zniżała się ku horyzontowi. Gdy ognisty brzeg dotknął widnokręgu, Bartatua uniósł ramiona. — Naprzód! — wykrzyknął ushikagan. Jego horda powtórzyła wołanie, które wkrótce podjęli wojownicy, otaczający pozostałe boki wału. Conan zaczął biec w równym tempie. Bartatua starał się dotrzymać mu kroku. Cymmerianin co chwila oglądał się, by sprawdzić, czy Hyrkańczycy zachowują nakazany przez niego szyk. Wojownicy posuwali się w czterech kolumnach, przedzielonych szerokimi odstępami. Działo się tak dlatego, iż musieli zewrzeć szeregi, gdy znajdą się w bezpośredniej bliskości cmentarzyska. Gdyby atakowali bezładną zgrają, stłoczeni bark przy barku, nie zdołaliby przedostać się przez wejście. Staliby się łatwym celem dla łuczników i nie zdołaliby zrobić użytku ze swojej broni. Na nacierających zaczęła spadać ulewa strzał. Zgodnie z przewidywaniami Conana, ostrzał był znacznie słabszy niż rankiem. Hyrkańczycy nie byli też tak bezradni. Mniejsza liczba strzał i zdobyte doświadczenie pozwoliły im lepiej wykorzystywać niewielkie tarcze. Wielu nałożyło dodatkowe zbroje, odebrane poległym i rannym. Gdy atakujący znaleźli się o sto kroków od wejścia, tętent kopyt oznajmił kolejną szarżę konnicy. Czerwone Orły wypadły z cmentarzyska, rozdzielając się na dwa skrzydła i uderzając z dwóch stron w hyrkański szyk. Tym razem poszło im o wiele trudniej niż rankiem. Gdy pierwsze szeregi jazdy znalazły się między nieprzyjaciółmi, zaczęły spadać na

nich arkany. Pętające konie i jeźdźców sznury zwalały ich na ziemię, gdzie rozprawiał się z nimi tłum spieszonych, żądnych zemsty wojowników. O poległych jeźdźców i konie potykały się następne wierzchowce. Żołnierze usiłujący wyminąć skrwawione i wierzgające ciała, stawali się łatwym celem dla kolejnych pętli. Szarża konnicy zaczęła się załamywać, aż w końcu zupełnie utknęła, zamieniając się w opętańcze kłębowisko wywijających mieczami jeźdźców i wrzeszczących, żądnych krwi koczowników. Gdy tylko ostatnie szeregi jeźdźców minęły szczerbę w wale, obrońcy zastawili ją potrójnym rzędem tarcz. Conan wydał z piersi grzmiący, cymmeriański okrzyk bojowy, rzucając się na szyk wrogów blokujących wejście na cmentarzysko. Znalazłszy się zbyt blisko, by groziły mu strzały, barbarzyńca nie musiał dłużej zawracać sobie głowy zasłanianiem się tarczą. Jakiś Turańczyk wzniósł włócznię celując w Conana. Stracił i ją, i ramię po jednym straszliwym ciosie Cymmerianina. Conan zablokował tarczą cięcie kolejnego przeciwnika i zmiażdżył mu twarz jej skrajem. Równocześnie powalił obrońcę stojącego na prawo od niego. Ostrze Cymmerianina rozpruło lekką kolczugę, tnąc obojczyk i żebra, po czym utkwiło głęboko w trzewiach mężczyzny. Krew bryzgnęła na Conana i znajdujących się obok niego wojowników. Na Turańczyków runęło tysiąc wrzeszczących Hyrkańczyków. Conan ujrzał, jak ktoś chwyta gołymi rękami brzeg tarczy, wspinając się po niej, by dopaść przeciwnika. Obrońca wbił miecz w brzuch wroga i padł w tył wraz z Hyrkańczykiem, który zatopił zęby w jego gardle. Wejście na cmentarzysko stało się widownią bezlitosnej rzezi. Ludzie walczyli ze sobą bez pardonu i bez nadziei. Coraz trudniej było utrzymać równowagę na murawie pokrywającej się krwią i wyprutymi trzewiami. Sterta trupów rosła coraz wyżej. Stopom nieostrożnych wojowników dodatkowo zagrażała porzucona broń. Nie chcąc zatrzymywać się dłużej, Conan przeskoczył zwał trupów i jak kot wylądował na ugiętych nogach, powalając natychmiast dwóch obrońców nacierających na niego z lewa i prawa. Rozejrzawszy się wokół, stwierdził, : że znalazł się wewnątrz Grodu Kurhanów. Obok niego stał Bartatua. Przez szczerbę w wale wpadali już następni Hyrkańczycy. Obrońcy cofali się w nieładzie. Rozpoczęła się prawdziwa masakra. Gdy rozszalała, żądna krwi horda ruszyła, by siec i mordować, Conan pognał za Turańczykiem, który chciał uciec na koniu odebranym poległemu obrońcy. Cymmerianin odrzucił tarczę i nie gubiąc kroku, schował miecz do pochwy. Turańczyk jechał w głąb Grodu Kurhanów. Conan chciał schwytać żywego przeciwnika, a zapowiadało się, że niebawem nie będzie miał na to szansy. Nagle jeździec zaczął okrążać niski kopiec, ułatwiając Cymmerianinowi zadanie. Barbarzyńca wbiegł na szczyt grobowca i skoczył na plecy Turańczyka zwalając go na trawę. Gdy przytknął mu sztylet do gardła, oczy przerażonego mężczyzny zaczęły wychodzić z orbit. — Jeśli chcesz zostać przy życiu, mów szybko, gdzie jest Khondemir i sogariańska księżniczka! — warknął Conan. — Tam! — stęknął Turańczyk, podnosząc w górę dłoń. — Na najwyższym kopcu, Vendhianka jest z nimi! Mag rzuca potężne czary! — Na Croma! — wyszeptał Conan, podążywszy wzrokiem za wyciągniętym palcem. Puścił Turańczyka nie dbając o to, zginie czy przeżyje. Nie zwracał uwagi na odczołgującego się mężczyznę, zafascynowany rozgrywającym się nad nim widowiskiem. Nie czuł już żądzy walki, lecz zgrozę. Słońce zaszło. Wyłaniały się gwiazdy, ale nad wielkim kurhanem kłębił się wrzący, szkarłatny obłok. Jego środek lśnił tak intensywną czerwienią, że krew w porównaniu z nią wydawała się blada. Na całym cmentarzysku walka zamarła. Straszliwy widok w górze wypełnił wojowników lękiem o wiele większym niż śmierć. Wewnątrz szkarłatnego jądra obłoku wił się jakiś nieskończenie czarny kształt.

— Co to jest?! — rozległ się głos u boku Conana. Odwróciwszy się, Cymmerianin ujrzał Bartatuę. Usbikagan był zbryzgany krwią po ramiona, lecz chyba nie był ranny. Wódz wpatrywał się w górę z taką samą mieszaniną grozy i zabobonnego podziwu co Conan. — Czarnoksiężnik jest na szczycie kurhanu — powiedział Conan. — Rzuca jakieś plugawe zaklęcie. Na pewno przywołuje z innego świata potworne stworzenie, które zabije nas wszystkich. Lakhme jest razem z nim. Twarz Bartatui wykrzywił grymas gniewu. — Odprawia swoje nieczyste rytuały na grobie naszego praszczura! Chodź, Conanie, trzeba go zabić! Bartatua ruszył pod górę. Conan podążył za nim po trawiastym zboczu kurhanu. Chmura nad kopcem jarzyła się coraz intensywniej, ukazując istotę skrytą w jądrze obłoku. Znad kłębowiska olbrzymich macek wyjrzała para większych niż tarcze ślepi ze szczelinowatymi źrenicami. Był to jakiś nieprawdopodobnie wielki głowonóg. Nawet z tej odległości widać było jego ogrom. Majaczące w czerwonym blasku cielsko przypominało trochę zwiniętą spiralnie muszlę. Po stokach kurhanu rozeszła się dziwna, jakby morska woń. Gigantyczne macki naparły na otaczający je woal, szukając drogi do świata ludzi. Gdy Conan i ushikagan znaleźli się pod wierzchołkiem kopca, ujrzeli dwie ludzkie sylwetki majaczące na tle czerwonego blasku. Przed nimi leżała trzecia postać. Wyższa ze stojących osób uniosła dłoń, w której błysnął sztylet. Gdy dłoń zatrzymała się w górze, Conan wyrwał miecz z pochwy i cisnął go poziomo. Wirujące ostrze zawyło przeciągle. W mętniejącym świetle Lakhme wpatrywała się w dokonującą się w dole rzeź. — Pośpiesz się, bo wkrótce zabraknie ci armii, którą chcesz triumfalnie wkroczyć do Aghrapur! — ponagliła czarnoksiężnika. — Zaraz skończę — zapewnił ją Khondemir, od dłuższego czasu wyśpiewujący niepojęte słowa. — Muszę dopełnić jeszcze jednego obowiązku, nim osiągnę pełną władzę nad naszym gościem. Spojrzawszy na istotę nabierającą nad nimi kształtu, Lakhme zadygotała. Nie wiedziała, czy to bóg czy demon, lecz tchnęła od niego moc, która przerażała nawet ją. Rozciągnięta na ołtarzu dziewczyna wpatrywała się ze zgrozą w formującą się sylwetkę, aż oczy uciekły jej w tył, ukazując tylko białka. Straciła przytomność, nim dopełnił się gotowany jej los. — Za chwilę wyrwę jej serce i Władca Otchłani stanie się moim sługą — oznajmił Khondemir z malującym się na twarzy uniesieniem. — Bartatua i wszyscy wojownicy z hyrkańskich hord zostaną moimi niewolnikami! — uniósł rękę ze sztyletem. Demon kończył pokonywać stawiającą mu opór powłokę rzeczywistości. Czarnoksiężnik spojrzał na rozciągniętą na ołtarzu nagą dziewczynę. Zamierzał wbić ostrze pod lewą pierś i rozszerzyć ranę ruchem, jakim kraje się chleb, po czym zanurzyć w nią dłoń i wyrwać bijące serce, by tym aktem okrucieństwa zaskarbić sobie łaskę ciemnego boga. — Tobie w ofierze, wszechmocny panie! — zawołał. W tym samym momencie coś świsnęło koło jego boku. Z krzykiem triumfu zamachnął się ku piersi nieprzytomnej dziewczyny i z niebotycznym zaskoczeniem stwierdził, że nie ma już w dłoni sztyletu. Następną chwilę zabrało mu uświadomienie sobie faktu, że nie ma także prawej ręki. Z ogromnym zdumieniem wpatrywał się w kikut nadgarstka bluzgający krwią na białe ciało Ishkali. Wówczas owinęła się wokół niego pierwsza macka. Lakhme patrzyła, jak walą się jej marzenia. Czarnoksiężnik został uniesiony w powietrze i zawisł nad godłami Ashkuzów. Stwór z koszmarnym chrzęstem oderwał ramię wyjącego i

szarpiącego się maga, po czym wepchnął je sobie w wypełnioną kłami jamę ponad zwojami macek. Chwilę później przed Lakhme stanął Bartatua. — Kochany! — powiedziała rozpaczliwym tonem. — To wszystko przez czarnoksiężnika! Rzucił na mnie czar! Teraz, po jego śmierci, wraca mi rozum. Uciekajmy stąd! Kagan zacisnął ręce na jej gładkiej szyi. Palce wpiły się w tchawicę Vendhianki. Zrobiło się jej ciemno przed oczami. Twarz Bartatui miała gniewny i mściwy wyraz, lecz w jego oczach malował się cień niepewności. Potężnymi dłońmi mógł w jednej chwili złamać jej kark, lecz nie był w stanie zdobyć się na ten ostateczny krok. Walczącą o oddech Lakhme ogarnęła panika. Dłoń Vendhianki powędrowała za przepaskę na biodrach i zamknęła się na rękojeści sztyletu o cienkim ostrzu. Nałożnica wbiła go po rękojeść w bok ushikagana. Oczy Bartatui rozszerzyły się i znieruchomiały. Padając na ziemię, kagan nie rozluźnił uścisku na jej gardle, chociaż już nie żył. Lakhme, szarpiąc jego palce, dostrzegła stojącego nad nią wojownika. Był to Conan. Tylko na niego mogła teraz liczyć. Wyciągnęła w górę dłoń, niemo błagając o pomoc. Conan patrzył na martwego przyjaciela i niewierną kobietę. Wiedział, że może ją uratować. Był tak silny, że zdołałby rozewrzeć śmiertelny ucisk Bartatui. Przestąpił wijące się ciało Vendhianki i zaczął rozcinać więzy pętające Ishkalę. Nad nimi potwór kończył pożerać resztki tego, co do niedawna było czarnoksiężnikiem Khondemirem, niedoszłym królem Turanu. Conan przerzucił sobie przez ramię zbryzganą krwią dziewczynę i zaczął schodzić z kurhanu. Nie obejrzał się na Vendhiankę. U podstawy kopca panował zamęt. Wojownicy obu stron nie wiedzieli, walczyć czy uciekać. Wyglądało na to, że istota w obłoku zadowoliła się pożarciem czarnoksiężnika, teraz bowiem skrywała się z powrotem za szkarłatnym woalem. Conan zdarł płaszcz z jakiegoś zabitego, owinął nim ciało Ishkali i ruszył równym, szybkim krokiem w stronę ziemnego wału. Znalazł związanego Manzura w wąwozie, w którym go zostawił. — Bądź cicho! — polecił rozcinając więzy młodego poety. — Musimy szybko uciekać. Bartatua nie żyje, Vendhianka także. — A Ishkala? — wydusił Manzur, gdy tylko Cymmerianin wyjął mu knebel z ust. — Jest zawinięta w ten płaszcz. Nie stała się jej krzywda, przynajmniej jeśli chodzi o ciało. Zapanował dostateczny zamęt, byśmy zdołali uciec, jeśli się pośpieszymy. Ruszyli do przywiązanych za wąwozem koni. Chociaż wszędzie było pełno Hyrkańczyków, nikt nie zainteresował się trójką uciekających. Wielu Hyrkańczyków wracało z Grodu Kurhanów, dźwigając lub podtrzymując rannych rodaków. Najciężej ranni rozpaczliwie błagali o wsadzenie ich na konie, by nie zmarli na ziemi w ciemnościach. Wyjątkowa groza dopiero co zakończonej bitwy sprawiała, że stepowi wojownicy zachowywali się jak oszołomieni narkotykiem. Conan znalazł swoje wierzchowce tam, gdzie je uwiązał, nieco z boku od reszty. W kołczanie zawieszonym u siodła tkwił łuk i zapas strzał. Manzur i Conan dosiedli koni. Cymmerianin przerzucił Ishkalę przed siodło przed sobą. Nim zdążyli ruszyć z miejsca, rozbrzmiał niesamowity lament. Była to pieśń żałobna stepowych koczowników. — Ktoś zdobył się na odwagę i wszedł na wielki kurhan — powiedział Conan. — Znaleziono Bartatuę. To powinno zająć Hyrkańczykom trochę czasu. Ruszajmy. Wszyscy troje zniknęli w ciemnościach. Piątego dnia wędrówki na południe ujrzeli dwóch zbliżających się jeźdźców. — Kto to może być? — zapytała Ishkala.

Księżniczka jechała w zapasowej kurcie Conana. Z płaszcza, w który barbarzyńca owinął ją na cmentarzysku, dziewczyna sporządziła sobie spódnicę i kaptur. Jej gołe nogi pociemniały od słońca. — Trudno powiedzieć, dopóki nie znajdą się bliżej — odparł Cymmerianin. — Dwóch ludzi to niewielkie zagrożenie. Conan nie potrzebował wiele czasu, by dostrzec, kto ku nim zmierza. — Widzisz, Fawd! Mówiłem ci, że tego cymmeriańskiego hultaja nie uśmierci byle burza piaskowa — powiedział Rustuf do swojego towarzysza. — Jak ci się wiedzie, Conanie? — Doskonale, to znaczy, żyję i jestem zdrów. — Fawd i ja zamierzamy ruszyć na zachód — powiedział Rustuf. — Zatęskniłem za swoimi Kozakami, a Fawd chce jeszcze rzucić okiem na wieżyce Aghrapur. — Jadę z wami — odparł Cymmerianin. — Sam wędrowałem na zachód, gdy Hyrkańczycy przeszkodzili mi w drodze. — Conanie, musisz pojechać z nami do Sogarii! — zaprotestował Manzur. — Książę obsypie cię zaszczytami, otrzymasz majątek i ziemię albo wysokie stanowisko w armii! — Na razie mam dość zadawania się z władcami, zwłaszcza z tym, który może przypomnieć sobie, że zająłem jego fort — potrząsnął głową. — Nie, pojadę na Zachód. Tam czeka moje przeznaczenie. Nim się pożegnali, Manzur odprowadził Cymmerianina na bok. — Jestem ci wdzięczny, Conanie, lecz srodze mi żal, że przez ciebie minęła mnie wielka bitwa i to nie ja uratowałem Ishkalę — stwierdził. — Założę się, że jej tego nie powiedziałeś — odparł Conan z uśmiechem. — Wiem też, że w swoim eposie przedstawisz wydarzenia tak, jak powinny wyglądać. Widzisz, nie jesteś pierwszym poetą, z którym miałem do czynienia. Gdy Ishkala i Manzur odjechali, Kozak, Turańczyk i Cymmerianin skierowali konie na zachód. — Bartatua został zabity — powiedział Conan. — A więc odszedł niedoszły władca świata. Cóż, nikt nie jest nieśmiertelny — stwierdził filozoficznie Rustuf. — On mógłby być — odparł Conan. — Był wielkim człowiekiem, być może największym, jakiego znałem. Przyczyną jego zguby była miłość do bezwartościowej kobiety. — I bardzo dobrze — powiedział Rustuf. — Nie chciałbym żyć w świecie, rządzonym przez jednego pana, który zacząłby od wymuszenia pokoju, by nic nie zakłócało płacenia podatków. Nie, wolę świat, w którym jest zatrzęsienie królów i mnóstwo wojenek. To świat dla wojownika. — Racja — odparł Conan. — W nim nawet nam podobni mogą zdobyć koronę. Trzej wojownicy ruszyli przez bezkresny step w stronę zachodzącego słońca.