Roberts Nora - 01 Teraz i na zawsze

NORA ROBERTS

Teraz i na zawsze

PROLOG

- Mamo... Anna MacGregor splotła dłonie z synem, który ukląkł u jej stóp. Siłą woli powstrzymała ogarniającą ją falę prze­ rażenia, lęku i żalu. Wiedziała, że nie może stracić pano­ wania nad sobą, zwłaszcza kiedy zjawiły się jej dzieci. - Caine. Palce, które zacisnęła na jego ręce, były zimne, ale nie drżały. Pod wpływem przeżyć ostatnich godzin jej twarz straciła naturalną barwę, oczy pociemniały. Caine'owi prze­ mknęło przez myśl, że nigdy przedtem nie widział matki tak przerażonej. Nigdy. - Dobrze się czujesz? - Oczywiście - zapewniła i musnęła jego policzek war­ gami. - Z wami znacznie lepiej. Drugą ręką ujęła dłoń swej synowej Diany, która usiadła obok. Do długich i ciemnych włosów młodej kobiety przy­ lgnął mokry śnieg, już topniejący na ramionach płaszcza. Anna wzięła głęboki oddech i znów spojrzała na Caine'a. - Szybko przyjechaliście. - Wynajęliśmy samolot. Zauważyła, że w tym dorosłym człowieku, prawniku i młodym ojcu, wciąż kryje się mały chłopiec, który pragnie wykrzyczeć swoją rozpacz. Przecież jego ojciec, jak przy­ stało na MacGregora, był niezniszczalny. Nie mógł pojąć, że leży nieprzytomny w szpitalu.

6

NORA ROBERTS

- Co z nim? - spytał. Jako lekarz mogła powiedzieć mu ze szczegółami o po­ łamanych żebrach, zapadnięciu się płuca, wstrząśnieniu mózgu i krwotoku wewnętrznym, który właśnie w tej chwi­ li jej koledzy po fachu starali się zatrzymać. Ale była rów­ nież matką i pragnęła oszczędzić mu bólu. - Właśnie go operują - wyjaśniła, ściskając go za rękę. Z trudem zdobyła się na uśmiech. - Jest silny, Caine. A do­ ktor Feinstein to najlepszy specjalista w tym stanie. - Mu­ siała trzymać się tej nadziei tak, jak musiała trzymać się rodziny. - A Laura? - Jest z Lucy Robinson - wyjaśniła cicho Diana. Do­ skonale umiała panować nad emocjami. Pogładziła powoli palce Anny i dodała: - Nie martw się. - Staram się - Anna uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Ale znasz Daniela. Laura jest jego pierwszą wnuczką. Będzie się o nią dopytywał, kiedy się zbudzi. Obudzi się na pewno, obiecała sobie w duchu. - Jadłaś coś, Anno? - spytała Diana, obejmując ją ra­ mieniem. Teściowa wydawała się jej taka drobna i krucha. Anna potrząsnęła nieznacznie głową i wstała. Trzy go­ dziny. Już trzy godziny trwała operacja. Ileż to razy sama walczyła o życie pacjenta, podczas gdy najdroższa mu osoba przeżywała rozpacz w tych pełnych plastiku i szkła szpi­ talnych poczekalniach, na tych zimnych korytarzach? Zo­ stała lekarzem, by przynosić ulgę w cierpieniu, by uzdra­ wiać. W pewnym sensie chciała zmieniać świat. A teraz, kiedy to jej mąż był chory, mogła tylko czekać. Jak każda inna kobieta. Nie, nie jak każda - poprawiła się. Ona wiedziała, jak wygląda sala operacyjna, znała jej dźwięki i zapachy. Znała narzędzia chirurgiczne, aparaturę i wysiłek lekarzy. Bezsilna

Teraz i na zawsze

7

wobec zdarzeń miała ochotę krzyczeć. Zamiast tego skrzy­ żowała tylko ramiona i podeszła do okna. Spokojne spojrzenie jej ciemnych oczu skrywało żelazną wolę. Uświadomiła sobie, że potrzebuje jej teraz bardziej niż kiedykolwiek. Dla siebie, dzieci, ale najbardziej dla Da­ niela. Gdyby mogła przywrócić go do zdrowia samą siłą pragnienia, zrobiłaby to. Wiedziała jednak, że medycyna wymaga czegoś więcej. Śnieg prawie przestał padać. Jednak zdążył sprawić, by drogi stały się śliskie i niebezpieczne, pomyślała, patrząc na drobne płatki. Oślepił jakiegoś młodego człowieka, który stracił panowanie nad kierownicą i uderzył w śmiesznie ma­ ły dwuosobowy wóz jej męża. Zacisnęła pięści. Dlaczego nie siedziałeś akurat w dużej limuzynie, sta­ ruszku? Co chciałeś udowodnić, prowadząc tę śmieszną, czerwoną zabaweczkę? Zawsze się popisywałeś, zawsze... Jej myśli odpłynęły w przeszłość. Powoli rozprostowała zaciśnięte palce. Czyż nie był to jeden z powodów, dla któ­ rych się w nim zakochała, a potem darzyła miłością i trwała u jego boku przez niemal czterdzieści lat? Niech cię diabli, Danielu MacGregor, zawsze się popisywałeś i zawsze sta.. wiałeś na swoim. Przycisnęła dłonie do oczu i omal nie wybuchnęła śmie­ chem. Tyle razy zarzucała mu to w ciągu ich wspólnego życia, lecz właśnie za to go uwielbiała. Pełna najgorszych przeczuć odwróciła się na dźwięk kro­ ków. Ujrzała najstarszego syna, Alana. Kiedyś, jeszcze za­ nim doczekał się potomka, Daniel przysiągł, że jedno z jego dzieci zasiądzie w Białym Domu. I choć Alan prawie osiąg­ nął ten cel, jako jedyny spośród ich wszystkich bardziej przypominał ją niż ojca. Pozwoliła wziąć się synowi w ramiona.

8

NORA ROBERTS

- Ucieszy się z twojego przyjazdu - stwierdziła opano­ wanym głosem, choć jakąś cząstką swej kobiecej natury pra­ gnęła płakać bez końca. - Ale na pewno dostaniesz od niego burę, że ciągnąłeś ze sobą ciężarną żonę. - Uśmiechnęła się do Shelby i wyciągnęła rękę. Jej synowa, dziewczyna o płomiennych włosach i ciepłych oczach, miała już bardzo wydatny brzuch. - Powinnaś usiąść. - Dobrze - zgodziła się Shelby - ale tylko jeśli i ty usiądziesz. Nie czekając na odpowiedź, pomogła Annie usiąść, a Caine wsunął jej w dłoń kubek z kawą. - Dziękuję - powiedziała cicho i napiła się, by nie spra­ wiać mu przykrości. Czuła aromat kawy, jej ciepło, ale nie potrafiła powiedzieć, jak smakuje. Wsłuchiwała się w dźwięki, jakie wydają elektroniczne pagery i podeszwy gumowych butów na płytkach korytarzy. Szpitale były jej domem. Zawsze czuła się dobrze i bezpiecznie w ich ste­ rylnych wnętrzach. Ale teraz nie czuła się dobrze. Caine chodził tam i z powrotem. Taką miał naturę. Za­ wsze się skradał, krążył. Jakże byli z Danielem dumni, kiedy wygrał swą pierwszą sprawę. Alan siedział przy niej, jak zawsze cichy i skupiony. Cierpiał. Ucieszyła się, widząc, jak Shelby wsuwa dłoń w jego rękę. Jej synowie dokonali właściwego wyboru. Nasi synowie, poprawiła się w my­ ślach, jakby zwracała się do Daniela. Caine poślubił spo­ kojną, choć upartą Dianę, Alan niezależną Shelby. Zwią­ zek dwojga ludzi potrzebował równowagi tak samo jak mi­ łości i wzajemnej pasji. Ona ją znalazła. Jej synowie także. I córka... - Rena! Caine podbiegł do siostry i objął ją serdecznie. Jak bardzo są do siebie podobni, pomyślała Anna, szczu-

Teraz i na zawsze

9

pli i śmiali. Serena najbardziej ze wszystkich jej dzieci przy­ pominała ojca temperamentem i uporem. Sama już była matką. Anna wyczuwała obok siebie pełną spokoju siłę Alana. Jacy oni wszyscy są już dorośli. Nawet nie spostrzegła, kie­ dy to się stało. Powiodło nam się, Danielu, pomyślała i za­ mknęła na chwilę oczy. Nie waż się zostawiać mnie teraz, nie chcę cieszyć się tym w samotności. - Co z tatą? Jedną ręką Serena nadal ściskała brata, drugą trzymała w dłoni męża. - Ciągle jeszcze go operują - odpowiedział Caine gło­ sem ochrypłym od papierosów i lęku. - Dobrze, że udało wam się przyjechać - zwrócił się do jej męża, Justina. Mama potrzebuje teraz nas wszystkich. - Mamusiu... - Serena uklękła u stóp Anny, jak za­ wsze, gdy pragnęła pocieszenia lub rozmowy. - On na pew­ no wyzdrowieje. Jest silny i uparty. Anna dostrzegła w oczach córki błaganie. Powiedz mi, prosiła spojrzeniem Serena, że nic mu nie będzie. Uwierzę we wszystko, co mi powiesz. - Oczywiście, wyjdzie z tego - zapewniła i spojrzała na Justina. Miał duszę hazardzisty, tak jak jej Daniel. Dotknęła policzka córki. - Myślisz, że przegapiłby taki zjazd rodzinny? Serena parsknęła śmiechem. - To samo mówił Justin - zauważyła i uśmiechnęła się, widząc, jak jej mąż obejmuje ramieniem swoją siostrę. Pod­ niosła się, by także ją uściskać. - Witaj, Diano. Jak Laura? - Wspaniale. Wyrósł jej właśnie drugi ząb. A twój Robert? - To mały terrorysta - określiła krótko swojego syna, który zdążył już zapałać uwielbieniem do dziadka.

10

NORA ROBERTS

- Jak się czujesz, Shelby? - Diana odwróciła się do żony Alana. - Grubo - odparła ze słabym uśmiechem. Zdołała jakoś' za­ taić fakt, że już od godziny czuła bóle porodowe. - Zadzwoniłam do brata - zwróciła się do teściowej - Grant i Gennie już jadą. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. - Ależ skąd. - Anna poklepała ją po ręku. - Należą przecież do rodziny. - Tata będzie zachwycony - zauważyła Serena. Z tru­ dem panowała nad strachem, który ściskał jej gardło. Wszyscy się nim interesują. Nie mówiąc już o tym, że mamy dla niego pewną wiadomość... - Spojrzała na męża, jakby szukała u niego poparcia. - Justin i ja spodziewamy się ko­ lejnego dziecka. Trzeba zachować ciągłość rodu. Mamo... - uklękła u stóp matki i drżącym głosem spytała: - Daniel będzie dumny, prawda? - Oczywiście - zapewniła Anna, całując ją w policzek. Pomyślała o wnukach, które już miała, i o tych, które do­ piero przyjdą na świat. Rodzina, której Daniel tak zawsze pragnął. - Ale na pewno uzna, że ma w tym swój udział. - A nie będzie miał racji? - mruknął Alan. Anna przełknęła łzy. Jak dobrze znali swego ojca. - Chyba tak. Chodzili po korytarzu, szeptem dodawali sobie otuchy, pocieszająco gładzili swoje ręce. Minuty wlokły się jedna za drugą. Anna odstawiła niedopitą kawę. Była już zimna. Minęły cztery godziny i dwadzieścia minut. Trwało to zbyt długo. Siedząca obok Shelby napięła mięśnie i zaczęła ćwi­ czyć oddechy. Anna położyła odruchowo dłoń na jej brzu­ chu, który krył kolejnego wnuka. - Kiedy? - Za niecałe pięć minut.

Teraz i na zawsze

11

- Jak długo masz skurcze? - Od paru godzin - wyznała, patrząc na Annę z rado­ ścią, ale i strachem. - Dokładniej od ponad trzech. Mogłam wybrać sobie lepszy moment, co? - Przeciwnie. Chcesz, żebym z tobą poszła? - Nie. - Shelby przytuliła twarz do jej szyi. - Nic mi nie będzie. Przeżyjemy to. Alan... - wyciągnęła do męża dłonie, by pomógł jej wstać - nie chcę rodzić w szpitalu w Georgetown. Podniósł ją delikatnie. - Co? - Chcę urodzić tutaj. I to szybko - oświadczyła, a wi­ dząc zdumienie w jego oczach, uśmiechnęła się boleśnie. - Nie wymagaj od dziecka logiki, Alanie. Ono chce przyjść na świat właśnie teraz. Natychmiast zebrała się przy niej cała rodzina, oferując pomoc, radę, wsparcie. Anna, jak zawsze opanowana, wez­ wała pielęgniarkę z wózkiem, a potem pomogła Shelby usiąść. - Zajrzę do ciebie - obiecała. - Damy sobie radę - zapewniła Shelby, sięgając ponad jej ramieniem do dłoni Alana. - Wszyscy. Powiedz Danie­ lowi, że to będzie chłopak. Postaram się o to. Anna patrzyła, jak znikają za drzwiami windy. W chwilę później na korytarzu pojawił się doktor Feinstein. - Sam! - zawołała i podbiegła do niego. Justin zatrzymał Caine'a, stając w drzwiach poczekalni. - Teraz ją zostaw - powiedział cicho. - Anno... - Feinstein położył dłonie na jej ramionach. Nie była już dla niego koleżanką po fachu czy chirurgiem, którego szanował. Stała się żoną pacjenta. - Daniel jest sil­ nym człowiekiem...

12

NORA ROBERTS

Poczuła nagły przypływ nadziei, ale zmusiła się do za­ chowania spokoju. - Wystarczająco silnym? - Stracił dużo krwi i nie jest już młody, ale udało nam się opanować krwotok. - Zawahał się, jednak za bardzo ją szanował, by nie powiedzieć prawdy. - Raz prawie go stra­ ciliśmy, ale walczył i po kilku sekundach wrócił. Jeśli to cię pocieszy, Daniel ma ogromną wolę życia. Objęła się ramionami. Poczuła chłód. Dlaczego szpitalne korytarze są zawsze takie zimne? - Kiedy będę mogła go zobaczyć? - Przenoszą go teraz na oddział intensywnej terapii - nie odpowiedział wprost na pytanie. Chociaż palce zdrętwiały mu po kilku godzinach pracy, mocno zaciskał je na jej ra­ mionach. - Chyba nie muszę ci mówić, co znaczą najbliższe dwadzieścia cztery godziny. Życie albo śmierć, pomyślała. - Nie, nie musisz. Dzięki, Sam. Porozmawiam z dzieć­ mi. Potem przyjdę jeszcze do ciebie. Odwróciła się i odeszła w głąb korytarza. Drobna, uro­ cza kobieta z pasemkami siwizny w ciemnych włosach. Miała twarz o regularnych rysach, a skórę delikatną jak w młodości. Wychowała trójkę dzieci, osiągnęła szczyt kariery i przeżyła większość życia zakochana w jednym czło­ wieku. - Zabrali ojca z chirurgii - powiedziała spokojnie. Przenoszą go na oddział intensywnej terapii. Krwotok został opanowany. - Kiedy będziemy mogli go zobaczyć? - pytali jeden przez drugiego. - Kiedy tylko się obudzi - oświadczyła zdecydowanie. Wróciła do równowagi i znów nad wszystkim panowała.

Teraz i na zawsze

13

Zerknęła na zegarek. - Zostanę tu na noc. Może być trochę otumaniony. Powinien wiedzieć, że jestem przy nim. Ale nie będzie w stanie mówić aż do jutra. - Niewiele więcej mogła im powiedzieć - A teraz idźcie na porodówkę i sprawdźcie, co słychać u Shelby. Możecie u niej zostać, jak długo chcecie, potem wróćcie do domu i czekajcie. Za­ dzwonię, jak tylko będę coś wiedziała. - Mamo... Jednym spojrzeniem zamknęła Caine'owi usta. - Róbcie, co mówię. Macie być wypoczęci i dobrze wy­ glądać, kiedy ojciec zechce was widzieć - powiedziała i po­ głaskała syna po policzku. - No, zróbcie to dla mnie. Pozostawiła swe dzieci i poszła do męża. Śnił. Nawet odurzony lekami, Daniel miał świadomość tego, że śni. Tkwił w łagodnym świecie pełnym wizji i wspomnień. Zmagał się z nimi, chcąc odzyskać pełną przytomność. Kiedy otworzył oczy, zobaczył Annę. Nie potrzebował niczego więcej. Była piękna, niezmiennie piękna. Silna, uparta, opanowana kobieta, którą najpierw podziwiał, potem kochał, wreszcie szanował. Chciał jej dotknąć, nie mógł jed­ nak unieść ręki. Rozgniewany własną słabością, ponowił próbę, ale usłyszał tylko, jak przepływa nad nim jej głos: - Nie ruszaj się, kochany. Nigdzie nie odejdę. Zostanę tu i będę czekała. Zdawało mu się, że poczuł na dłoni jej usta. - Do licha, kocham cię, Danielu MacGregor. Drgnęły mu wargi. Zamknął oczy.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W dniu swych piętnastych urodzin Daniel MacGregor przyrzekł sobie, że kiedyś zbuduje finansowe imperium i bę­ dzie nim rządził. A zawsze dotrzymywał słowa. Kiedy przyjechał pięć lat temu do Ameryki, przywiózł ze sobą pieniądze zaoszczędzone w czasie długiej wspina­ czki po szczeblach kariery - od górnika do głównego księ­ gowego w firmie Hamusa McGuire'a. Nie było ich wiele, ale dzięki swemu talentowi szybko je pomnożył. Teraz miał trzydziestkę na karku i pracował nad zdobyciem drugiego miliona z taką samą zawziętością, jaka umożliwiła mu za­ robienie pierwszego. Wykorzystywał do tego siłę swych bar­ ków, rozum lub spryt, zależnie od okoliczności. Poza tym cechował go bystry umysł i ambicja bez granic. Miał ponad sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i masywną sylwetkę. Sam jego wygląd odstraszał zwykle potencjalnych przeciwników, choć zdarzali się tacy, których prowokował. Nie przywiązywał jednak do tego wagi. W je­ go twarzy zwracały uwagę wystające kości policzkowe i za­ skakująco miękkie usta. Olśniewająco błękitne oczy błyska­ ły iskierkami humoru i dobroduszności, gdy się uśmiechał, ale mogły też zamieniać się w lód, nawet gdy wydawał się rozbawiony. Szczękę miał długą i kwadratową, po jej prawej stronie biegła szrama, pamiątka z czasów pracy w kopalni, kiedy to spadła na niego obluzowana belka. Żeby ukryć bliznę, już we wczesnej młodości zapuścił brodę, co było

Teraz i na zawsze

15

jedynym objawem jego próżności. Ciągle ją nosił, ciemnorudą i starannie przystrzyżoną. Zarost oraz długa i niemod­ na grzywa włosów nadawały mu wygląd jednocześnie groźny i dostojny. Odpowiadał mu taki wizerunek. Po­ wszechnie znano jego krewki temperament, choć on sam uważał się za człowieka łagodnego. Rozbił tylko tyle nosów, ile należało. Często określano go przymiotnikiem „imponujący". Na­ zywano go też bezwzględnym. Jednak Daniela nie obcho­ dziło, co ludzie o nim mówią, o ile go tylko dostrzegali. Miał duszę hazardzisty i grał o wysokie stawki, przede wszystkim na giełdzie i rynku nieruchomości. Jeśli stawiał, to tylko po to by wygrać. Ryzyko się opłacało, a kiedy spo­ dziewał się zysku, stawiał jeszcze wyżej. Nigdy nie zamie­ rzał postępować ostrożniej, bo to oznaczałoby nudę. Pieniędzy nie traktował z nabożeństwem. Służyły mu tylko jako narzędzie. Oznaczały władzę, ta zaś stanowiła groźną broń. Kiedy przybył do Ameryki, wkroczył na ogromną arenę interesów. W Nowym Jorku, pełnym szalonego tempa życia i zatłoczonych ulic, każdy człowiek o bystrym umyśle i od­ wadze mógł zdobyć fortunę. W Los Angeles, gdzie grano o wysokie stawki, wystarczyła fantazja, by zbudować całe imperium. Daniel spędził dużo czasu w obu tych miastach, próbując szczęścia to na jednym, to na drugim wybrzeżu Stanów, jednak na swą siedzibę wybrał ostatecznie Boston. Nie ze względu na pieniądze czy władzę, lecz styl. Staro­ modny urok tego miasta, jego dostojeństwo i atmosfera sno­ bizmu idealnie odpowiadały jego potrzebom. Wywodził się ze starego, choć zubożałego rodu rycerzy, którzy żyli w takim samym stopniu z siły sprytu, co miecza. Duma z powodu pochodzenia była u niego niemal tak wiel-

16

NORA ROBERTS

ka, jak jego ambicje. Chciał przedłużyć ród, doczekać wielu silnych synów i córek. Nawet nie myślał o budowaniu im­ perium bez rodziny, z którą mógłby się nim dzielić. Bez trudu mógł wyobrazić sobie, jak jego potomkowie konty­ nuują to, co on zapoczątkował. Jednak żeby mieć dzieci, potrzebował odpowiedniej żony. Jej zdobycie stanowiło dla niego wyzwanie i logiczny początek wielkiego planu. Żeby ją znaleźć, udał się pewnego dnia na letni bal do państwa Donahue. Nienawidził obcisłych kołnierzyków i duszących krawa­ tów. Lubił mieć odsłoniętą szyję, jednak realizacja jego za­ mierzeń wymagała kompromisu, jakim było noszenie gar­ niturów. Ubrania szył mu bostoński krawiec z ulicy New­ bury. Daniel korzystał z jego usług ze względu na swe roz­ miary, ale także dla prestiżu. Każdy inny na jego miejscu, ubrany w elegancki czarny smoking i jedwabną plisowaną koszulę, prezentowałby się dystyngowanie. Jednak nie Daniel. On zawsze, czy to w czarnym garniturze, czy w szkockim pledzie, wyglądał nonszalancko i niedbale. Tak mu się zresztą podobało. Szczerze mówiąc, Cathleen, najstarszej córce Maxwella Do­ nahue, także. Niedawno wróciła ze szkoły w Szwajcarii i doskonale wiedziała, jak podać herbatę, wyszywać na je­ dwabiu i elegancko flirtować. Teraz postanowiła wykorzy­ stać nabyte umiejętności. - Panie MacGregor - przywitała go z uśmiechem. Mam nadzieję, że dobrze się pan bawi na naszym skromnym przyjęciu. Miała porcelanową twarz i jasne jak len włosy. Daniel uznał wprawdzie jej ramiona za zbyt wąskie, ale także po­ trafił flirtować. - Od tej chwili bawię się jeszcze lepiej, panno Donahue.

Teraz i na zawsze

17

Wiedząc, że większość mężczyzn zniechęca dziewczęcy chichot, Cathleen zaśmiała się dyskretnie i cicho. Jej suknia z tafty zaszeleściła, gdy stanęła obok Daniela, na samym końcu długiego stołu. Każdy, kto przystawał w pobliżu, by spróbować trufli czy kremu z łososia, musiał ich widzieć. Obracając nieznacznie głowę, mogła dostrzec ich odbicie w wysokim i wąskim lustrze zdobiącym ścianę. Uznała, że dobrze razem wyglądają. - Ojciec mówił mi, że chciałby pan kupić niewielki skra­ wek ziemi tuż nad urwiskiem w Hyannis Port, które do nie­ go należy. - Zatrzepotała rzęsami. - Mam jednak nadzieję, że nie zjawił się pan tu dzisiaj, by mówić o interesach. Daniel zdjął dwa kieliszki z tacy przechodzącego obok kelnera. Wolał wprawdzie whisky w prostych szklankach niż szampana w krysztale, ale wiedział, że człowiek, który nie potrafi dostosować się do pewnych sytuacji, przegrywa w innych. Sącząc alkohol, przyglądał się twarzy Cathleen. Wiedział, że Maxwell Donahue z równym prawdopodobień­ stwem dyskutowałby ze swą córką o interesach, co o mo­ dzie, lecz nie winił jej za to kłamstwo. Raczej podziwiał za umiejętność zdobywania cennych informacji. I z tego też powodu nie uważał jej za odpowiednią kandydatkę na żonę. Jego żona byłaby zbyt zajęta dziećmi, by zajmować się czymkolwiek innym. - Interesy nie mogą konkurować z piękna kobietą. Była pani kiedyś na tym urwisku? - Oczywiście - odparła i przechyliła głowę tak, by jej diamentowe kolczyki w kształcie kwiatów odbiły światło. - Jednak wolę miasto. Czy wybiera się pan na przyjęcie do Ditmeyerów w przyszłym tygodniu? - Jeśli będę akurat w mieście... - Ileż pan podróżuje! - uśmiechnęła się i wypiła łyk

18

NORA ROBERTS

szampana. Byłoby jej dobrze z mężem, który przebywa stale poza domem. - To musi być ekscytujące. - Taka praca - odparł krótko, a po chwili dodał: - Ale pani sama niedawno wróciła z Paryża. Cathleen rozpromieniła się, mile połechtana faktem, że dostrzegł jej nieobecność. - Trzy tygodnie to za mało. Same zakupy pochłonęły niemal każdą wolną chwilę. Nie wyobraża pan sobie, ile nudnych godzin spędziłam na przymiarkach do tej sukni. Tak jak tego oczekiwała, przesunął po niej wzrokiem. - Mogę tylko powiedzieć, że było warto. - No cóż, dziękuję. Udawał, że z uwagą ogląda jej strój, ale błądził myślami gdzie indziej. Wiedział, że kobiety powinny interesować się głównie strojami i fryzurami, wolał jednak nieco bardziej błyskotliwą konwersację. Wyczuwając, że traci zaintereso­ wanie swego rozmówcy, Cathleen dotknęła jego ramienia. - A pan był w Paryżu, panie MacGregor? - Kilka lat temu. Był i widział, co wojna może zrobić z pięknem. Ta ładna blondyneczka, która uśmiechała się do niego, nigdy tego nie doświadczyła. Zresztą i tak by nie zrozumiała. Uśmiechnął się blado i wciąż nieco znudzony, dalej są­ czył szampana. Rozejrzał się wokół, dostrzegając wszędzie blask klejnotów i migotanie kryształów. W powietrzu uno­ siła się woń, którą określało jedno słowo: bogactwo. Przez pięć lat zdążył się do niego przyzwyczaić, ale nie zapomniał też zapachu węgla. I nigdy nie zamierzał zapomnieć. - Z czasem zacząłem przedkładać Amerykę nad Europę. Pani ojciec wie, jak wydawać przyjęcia - zmienił nagle temat. - Cieszę się, że jest pan zadowolony. Podoba się panu muzyka?

Teraz i na zawsze

19

Wciąż tęsknił za płaczliwym jękiem szkockiej kobzy. Dwunastoosobowa orkiestra w bieli była nieco za sztywna jak na jego gust, ale uśmiechnął się uprzejmie. - Bardzo. - Myślałam, że się panu nie podoba. - Cathleen posłała mu spod rzęs powłóczyste, senne spojrzenie. - Nie tańczy pan. Wyjął z jej dłoni kieliszek i odstawił wraz ze swoim. - Ależ tańczę, panno Donahue - zapewnił, prowadząc ją w stronę parkietu. - Działania Cathleen Donahue można nadal łatwo prze­ widzieć - oświadczyła Myra Lornbridge, po czym skubnęła pasztet z gęsich wątróbek i prychnęła pogardliwie. - Trzymaj buzię na kłódkę - upomniała ją Anna niskim, aksamitnym głosem. - Nie przeszkadza mi, gdy ktoś jest nieokrzesany, wy­ rachowany czy nawet odrobinę głupi... - Myra z wes­ tchnieniem dokończyła krakersa. - Nie znoszę jednak, gdy jest tak oczywisty i przewidywalny. - Myra! - Dobrze, dobrze. - Myra skosztowała kremu z łososia. - A tak na marginesie, masz cudowną suknię. Anna pochyliła głowę i popatrzyła na różowy jedwab. - Ty ją wybrałaś. - Mówiłam, że jest śliczna. - Myra patrzyła z zadowo­ leniem, jak materiał miękko układa się na biodrach przyja­ ciółki. - Gdybyś choć w połowie tak interesowała się swoją garderobą jak książkami, Cathleen Donahue przestałaby za­ dzierać nosa. Anna uśmiechnęła się tylko i obserwowała tańczących. - Nie interesuje mnie nos Cathleen.

20

NORA ROBERTS

- No cóż, nie jest zbyt zajmujący. W przeciwieństwie do mężczyzny, który z nią tańczy... - Tego rudowłosego olbrzyma? - A więc zwróciłaś na niego uwagę? - Nie jestem ślepa. Anna westchnęła w duchu. Myślała tylko o tym, kiedy zdoła stąd wyjść. Chciała wrócić do domu i zabrać się za le­ kturę magazynu medycznego, który przysłał jej doktor Hewitt. - Wiesz, kto to jest? - Kto? - O Boże, Anno... - Myra okazywała cierpliwość tylko wobec najbliższych przyjaciół. - Pan Och i Ach. Anna roześmiała się i wypiła łyk wina. - No dobrze, kto to jest? - Daniel Duncan MacGregor - odparła Myra i umilkła, by podsycić ciekawość przyjaciółki. W wieku dwudziestu czterech lat Myra była bogata i atrakcyjna, ale na pewno nie piękna. Nawet w najbardziej sprzyjających okoliczno­ ściach, z czego doskonale zdawała sobie sprawę. Wiedziała też, że uroda stanowi tylko jedną z dróg do osiągnięcia wła­ dzy. Drugą był rozum. A Myra umiała się nim posługiwać. - To cudowny chłopiec Bostonu - ciągnęła. - Gdybyś przy­ wiązywała nieco więcej wagi do życia towarzyskiego, od razu rozpoznałabyś to nazwisko. Cóż, tak zwane życie towarzyskie nie wzbudzało w An­ nie najmniejszego nawet zainteresowania. - Niby dlaczego miałabym je znać? Wystarczy, że ty wiesz o nim wszystko i zaraz mi opowiesz. ' - Za karę nie powiem. Anna tylko się uśmiechnęła i znów skosztowała wina. - No dobrze, powiem ci - zgodziła się Myra, która jak zwykle nie mogła oprzeć się pokusie plotkowania. - To

Teraz i na zawsze

21

Szkot, co chyba można poznać po jego wyglądzie i nazwi­ sku. Szkoda, że nie słyszałaś, jak mówi. Jakby ktoś ciął nożem metal! Akurat w tym momencie rozległ się potężny, grzmiący śmiech Daniela. Anna uniosła brwi. - Mam wrażenie, że mógłby przeciąć swoim głosem do­ słownie wszystko. - Jest trochę nieokrzesany, ale niektórzy uważają, że za milion dolarów czy coś koło tego można mu to wy­ baczyć. Anna, która wiedziała, że człowieka ocenia się tu we­ dle stanu jego konta, poczuła cień sympatii do tego olbrzy­ ma. - Mam nadzieję, że wie, z kim tańczy. - Nie wygląda na głupca. Pół roku temu kupił bank Old Line Savings and Loan. - Doprawdy? - Anna wzruszyła ramionami. Biznes in­ teresował ją tylko wtedy, gdy mógł wspomóc szpitalny bu­ dżet. Kątem oka dostrzegła nadchodzącego Herberta Ditmeyera, któremu towarzyszył nieznany jej mężczyzna. - Jak się masz? - spytała. Herbert był o kilka centymetrów niższy od niej, miał pociągłą, ascetyczną twarz naukowca, ciemne włosy i pier­ wsze oznaki łysiny. Ale jego usta wyrażały siłę, którą Anna szanowała, oraz poczucie humoru, doceniane przez ludzi o bystrym umyśle. - Miło cię widzieć. Wyglądasz cudownie - przywitał się i wskazał na swego towarzysza. - Mój kuzyn, Mark. A to Anna Whitfield i Myra Lornbridge. Patrzył dłuższą chwilę na Myrę, lecz gdy orkiestra za­ częła grać walca, stracił odwagę i podał ramię Annie. - Zatańczymy?

22

NORA ROBERTS

Anna poruszała się po parkiecie bez wysiłku. Uwielbiała tańczyć, zwłaszcza z mężczyzną którego, dobrze znała. Ta­ kim jak Herbert. - Słyszałam, że można ci już składać gratulacje uśmiechnęła się. - Zostałeś prokuratorem okręgowym. Zadowolony wyszczerzył zęby w uśmiechu. Osiągnął to stanowisko w bardzo młodym wieku, ale nie zamierzał na nim poprzestać. Gdyby nie uważał tego za niewłaściwe, opo­ wiedziałby Annie o swych ambicjach. - Nie byłem pewien, czy wieści z Bostonu docierają aż do Connecticut - zauważył, zerkając na Myrę, tańczącą z je­ go kuzynem. - Chyba się myliłem. Anna wybuchnęła śmiechem. Otarli się w tańcu o jakąś parę. - Nie było mnie w mieście, ale to nie oznacza, że nic nie wiem. Jesteś pewnie bardzo z siebie dumny. - To dopiero początek - stwierdził swobodnym tonem. - Ale i ty świetnie sobie radzisz. Jeszcze rok i będziemy cię tytułować doktor Whitfield. - Rok - westchnęła. - Czasem wydaje mi się, że to cała wieczność. - Niecierpliwa? Nigdy bym cię o to nie podejrzewał. Miał rację. Po prostu zwykle udawało jej się ukrywać większość uczuć. - Chcę mieć już dyplom. Nie jest tajemnicą, że rodzicom nigdy się to nie podobało... - Może i tak - skinął głową. - Ale twoja matka chętnie opowiada, że trzeci rok z rzędu jesteś w czołówce swojej grupy. - Naprawdę? - spytała zdumiona. Jej matka zawsze by­ ła bardziej skłonna wychwalać fryzurę córki niż jej sukcesy w nauce. - Miło to słyszeć, choć zdaje się, że mama wciąż

Teraz i na zawsze

23

marzy o tym, by zjawił się jakiś mężczyzna, który każe mi zapomnieć o salach operacyjnych i basenach. Herbert obrócił nią w tańcu i przez chwilę jej wzrok skrzyżował się ze wzrokiem Daniela MacGregora. Poczuła, jak napina bezwiednie mięśnie. Nerwy? Śmieszne. A jednak po jej plecach przebiegł kolejny dreszcz. Strach? Nie, to absurd. Daniel również poczuł niezwykłe napięcie. Przed chwilą pochwycił jej spojrzenie i teraz wpatrywał się ostentacyjnie w Annę, mimo że nadal tańczył z Cathleen. Podobne za­ chowanie każdą kobietę przyprawiłoby o rumieniec, ta jed­ nak nie spuściła powiek i patrzyła na niego chłodno. Uznał, że to wyzwanie z jej strony i lekko się uśmiechnął. Zwrócił na nią uwagę w chwili, gdy znalazła się na par­ kiecie. Zauważył ją, obserwował przez chwilę, a kiedy zerk­ nęła w jego stronę i posłała mu chłodne spojrzenie, już był zauroczony. Nie miała wprawdzie nienagannej sylwetki Cathleen, ale sprawiała wrażenie zgrabnej, drobnej i kru­ chej. Jej ciemne włosy wydawały się ciepłe i miękkie ni­ czym sobolowe futro. Różowy odcień sukni podkreślał bar­ wę kremowej skóry i gładkich ramion. Wyglądała na ko­ bietę, która potrzebuje schronienia w objęciach mężczyzny. Anna bynajmniej nie potrzebowała schronienia i opieki. Musiała jednak się przyznać, że osoba Daniela MacGregora zrobiła na niej pewne wrażenie. Ta postawa, owo śmiałe, bezczelne niemal spojrzenie. Pewność siebie i wyrobienie, połączone z odpowiednią dozą nonszalancji. Ze skrywanym podziwem dostrzegła, jak zręcznie porusza się po parkiecie. Dał szybki, prawie niedostrzegalny znak stojącemu z boku mężczyźnie i po chwili Cathleen tańczyła już w ramionach kogoś innego, a Anna przygotowywała się na następny krok z jego strony. Wiedziała, że taki za moment nastąpi.

24

NORA ROBERTS

Daniel z wprawą przesunął się między tańczącymi. Po­ klepał po ramieniu jej partnera. - Mogę? - spytał i gdy tylko Herbert puścił jej talię, natychmiast porwał Annę do tańca. - Bardzo sprytnie, panie MacGregor - skomentowała jego zachowanie. Ucieszyło go, że zna jego nazwisko. Z równym zado­ woleniem zauważył, że się nie mylił i że ta kobieta świetnie pasuje do jego ramion. Pachniała jak letnia noc, delikatnie i tajemniczo. - Dziękuję, panno...? - Whitfield. Anna Whitfield - przedstawiła się, po czym wróciła do poprzedniej myśli: - Sprytnie, ale niezbyt ele­ gancko. Przyjrzał jej się uważnie, bowiem surowy ton jej głosu nie pasował do kruchej urody. Umiał doceniać niespodzian­ ki, nawet te niezbyt miłe, więc wybuchnął głośnym śmie­ chem. Wielu gości obróciło głowy w ich stronę. - Za to skutecznie. Chyba nie spotkaliśmy się wcześniej, panno Whitfield, choć znam pani rodziców. - Możliwe - odparła. Obejmował ją w pasie dłonią wielką, twardą niczym kamień, a zarazem niewiarygodnie delikatną. Poczuła lekki dreszcz. - Jest pan w Bostonie od niedawna, panie MacGregor? - Muszę odpowiedzieć twierdząco, gdyż mieszkam tu dopiero od dwóch lat, a nie od dwóch pokoleń. Przechyliła głowę, by móc patrzeć mu w oczy. - By nie uchodzić za przybysza, trzeba tu mieszkać od trzech. - Wystarczy być zaradnym. Zawirował z nią szybko kilka razy. Mile zaskoczona, że

Teraz i na zawsze

25

mimo swego wzrostu jej partner porusza się lekko i pewnie, Anna nieco się odprężyła. - Słyszałam, że pana to dotyczy. - Nie ostatni raz pani to słyszała. Choć na parkiecie panował tłok, nie zadał sobie trudu, by mówić ściszonym głosem. Anna zrozumiała, że jego atu­ tem jest przebojowość i siła, nie maniery. - Naprawdę? - uniosła brwi. - Oczywiście - odparł nieporuszony. - Dość pewnie pan się czuje w tutejszym towarzystwie. - Nie mam kompleksów. - To imponujące. - Ależ skąd. To zwykła kalkulacja. Jeśli nie można oprzeć się na genealogii, należy powołać się na pieniądze. Zmarszczyła brwi, wyczuwając utajoną złośliwość. Mu­ siała przyznać mu rację, choć jej samej nie odpowiadał taki sposób zdobywania popularności i uznania. - Ma pan szczęście, że dzisiejsze społeczeństwo jest bar­ dziej elastyczne niż kiedyś. Jej suchy, obojętny ton wywołał uśmiech na jego ustach. Nie była głupia i nie zachowywała się niczym barrakuda w jedwabnej sukni, jak Cathleen Donahue. - Pani twarz przypomina wizerunek z kamei, którą moja babka nosiła na szyi - stwierdził, nieoczekiwanie zmieniając ton i temat. Anna znów zmarszczyła brwi. Jej spojrzenie utwierdziło go w przekonaniu, że mu nie wierzy. - Dziękuję, panie MacGregor, ale powinien pan zacho­ wać te pochlebstwa dla Cathleen. Jest na nie bardziej łasa. Zauważyła, że pociemniały mu oczy. Przez chwilę wy­ glądał groźnie, ale zaraz rozchmurzył się i powiedział: - Ma pani cięty język, panno Whitfield. Uwielbiam ko-

26

NORA ROBERTS

biety, które mówią, co myślą... do pewnego momentu oczy­ wiście. Spojrzała mu śmiało w oczy. - A jaki to moment, panie MacGregor? - Ten, w którym traci się powab kobiecości. Nim zdążyła przewidzieć jego następny ruch, wyprowa­ dził ją na taras, nie przerywając tańca. Dopiero teraz uświa­ domiła sobie, jak gorąco i duszno było w salonie. Bez względu na okoliczności, mając do czynienia z nie znanym sobie bliżej mężczyzną, powinna zdecydowanie przeprosić i wrócić do środka. A jednak stała w miejscu i pozwalała się obejmować. Posadzkę zalewał blask księżyca, w powie­ trzu unosiła się woń róż. - Jestem pewna, że ma pan własną definicję kobiecości, panie MacGregor. Zastanawiam się jednak, czy uwzględnia ona fakt, ze żyjemy w dwudziestym wieku. - Zawsze uważałem kobiecość za wartość stałą, która nie zmienia się wraz z upływem lat czy modą, panno Whit­ field. - Rozumiem - odparła krótko, bo nie bardzo wiedziała, co mogłaby odpowiedzieć. Miała wrażenie, że gubi się w je­ go objęciach. Odsunęła się i podeszła do krawędzi grani­ czącego z ogrodem tarasu. Tu powietrze wypełniała jeszcze bardziej intensywna woń kwiatów. Muzyka, słyszana z dali, wydawała się bardziej romantyczna. Przyszło jej do głowy, że prowadzi bardzo intymną roz­ mowę - która mogła przerodzić się nawet w kłótnię - z do­ piero co poznanym mężczyzną. Nie miała jednak zamiaru jej przerywać. Zawsze czuła się swobodnie w towarzystwie płci przeciwnej. Musiała się tego nauczyć jako jedyna ko­ bieta na roku. Przetrwała pierwsze miesiące, pełne kryty­ cznych uwag i insynuacji, zachowując spokój i skupiając

Teraz i na zawsze

27

się na nauce. Teraz zaczynała ostatni rok na wydziale me­ dycznym i koledzy na ogół akceptowali ją bez zastrzeżeń. Wiedziała jednak, co ją czeka, gdy rozpocznie staż w szpi­ talu. - Jestem pewna, że pańskie poglądy na kobiecość są bardzo oryginalne, panie MacGregor - stwierdziła, odwra­ cając się do niego. - Nie sądzę jednak, bym miała ochotę o tym dyskutować. Proszę mi raczej powiedzieć, czym się pan właściwie zajmuje w Bostonie. Daniel nie słyszał jej słów. Nie słyszał niczego od chwili, gdy odwróciła się w jego stronę. Jej włosy zafalowały lekko, dojrzał błysk białych, gładkich ramion. Ciało pod zasłoną cienkiego jedwabiu zdawało się delikatne niczym drogocen­ na porcelana. Na jej twarz padał blask księżyca, skóra przy­ pominała marmur, oczy były czarne jak noc. Człowiek ra­ żony piorunem nie słyszy niczego prócz grzmotu, przemknę­ ła mu przez głowę zasłyszana gdzieś maksyma. - Panie MacGregor? - spytała zaniepokojona. Po raz pierwszy, odkąd znaleźli się na tarasie, poczuła w jego obe­ cności obawę. Był potężnym, obcym mężczyzną, a teraz pa­ trzył na nią tak, jakby postradał zmysły. Wyprostowała ra­ miona i upomniała samą siebie, że przecież potrafi sobie radzić w każdej sytuacji. - Panie MacGregor? - powtó­ rzyła. - Tak? Otrząsnął się z zauroczenia i podszedł bliżej. Uspokoiła się. Teraz, kiedy stał obok, nie wydawał się już taki nie­ bezpieczny. I miał niezaprzeczalnie piękne oczy. Wiedziała, że to zasługa genów. Mogłaby nawet napisać pracę na ten temat. - Pracuje pan w Bostonie, prawda? - Zgadza się - odparł.

28

NORA ROBERTS

- A co pan konkretnie robi? - Kupuję - odparł niezbyt rozsądnie. Poczuł nagłą po­ trzebę fizycznego kontaktu i ujął jej dłoń. Bliskość tej pięk­ nej kobiety zrobiła na nim tak wielkie wrażenie, że zapragnął sprawdzić, czy rzeczywiście istnieje. - I sprzedaję. Jego dłoń była równie ciepła i delikatna jak w tańcu. Anna cofnęła rękę. - Interesujące. A co pan kupuje? - To, co chcę - wyjaśnił z uśmiechem na twarzy i przy­ sunął się bliżej. - Wszystko. Jej puls przyspieszył, czuła, jak pali ją skóra. Nie od­ sunęła się jednak, tylko powiedziała głosem już nie tak pew­ nym, jak przed chwilą: - Jestem pewna, że sprawia to panu mnóstwo satysfa­ kcji. Domyślam się też, że sprzedaje pan to, co nie jest panu już potrzebne. - Z zyskiem, panno Whitfield. Zarozumiały wół, pomyślała i schyliła nieznacznie głowę. - Niektórzy uznaliby to za arogancję, panie MacGregor. Rozbawił go ten chłodny, spokojny ton i nieruchome spojrzenie, które daremnie próbowało przysłonić błysk pasji w jej oczach. Pomyślał, że na taką kobietę mężczyzna czeka cierpliwie na progu jej domu z bukietem kwiatów i pudeł­ kiem czekoladek w kształcie serca. - Kiedy arogancję okazuje człowiek ubogi, nazywa się to brakiem ogłady, panno Whitfield. Kiedy czyni tak czło­ wiek majętny, określa się to stylem. Wiem, o czym mówię. Byłem zarówno biedakiem, jak bogaczem. Wyczuła, że ma rację, ale nie zamierzała mu ustępować. - Dziwne, nigdy nie sądziłam, by arogancja zmieniała nazwę wraz z upływem lat czy przypływem gotówki.

Teraz i na zawsze

29

- Touchel Punkt dla pani. Wyjął cygaro. Płomień zapalniczki oświetlił na moment jego oczy. Nadal bacznie się jej przyglądał, a Anna uświa­ domiła sobie, że mimo wszystko może być niebezpieczny. - Zawrzyjmy rozejm - zaproponowała. Duma nie po­ zwalała jej się wycofać, a godność zabraniała kontynuować rozmowę. Szkoda, bo wbrew logice stawała się coraz bar­ dziej interesująca. - Proszę mi wybaczyć, panie MacGregor, ale muszę wracać do salonu. Niespodziewanie ujął bezceremonialnie jej ramię. Nie szarpnęła się. Obrzuciła go wyniosłym spojrzeniem, po któ­ rym większość mężczyzn cofnęłaby dłoń i zaczęła mamro­ tać przeprosiny. Ale Daniel tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jeszcze się zobaczymy, Anno Whitfield. - Być może. - Zobaczymy się na pewno - powtórzył i uniósł do warg jej dłoń. Poczuła na niej miękkie muśnięcie wąsów. - I to niejeden raz. - Wątpię, czy będziemy mieli dość okazji do spotkań. Będę w Bostonie jeszcze tylko dwa miesiące. A teraz, jeśli pan wybaczy... - Dlaczego? Nie puścił jej dłoni, co niepokoiło ją bardziej, niż chciała to okazać. - Co dlaczego, panie MacGregor? - Dlaczego tylko dwa miesiące? Czyżby miała wyjść za mąż? Popatrzył na nią i zdecy­ dował szybko, że nawet jeśli Anna ma taki zamiar, on na pewno na to nie pozwoli. - Pod koniec sierpnia wracam do Connecticut. Zaczy­ nam ostatni rok studiów medycznych.

30

NORA ROBERTS

- Medycznych? - ściągnął brwi. - Nie chce pani chyba zostać pielęgniarką? W jego głosie pobrzmiewała nuta zdziwienia, typowa dla mężczyzny, który nie chce zrozumieć ani nie toleruje kobiet pracujących zawodowo.. - Nie - odparła i zamilkła, by mógł ochłonąć. - Będę chirurgiem. A teraz pan wybaczy, muszę wracać. Dziękuję za taniec. Nim jednak zdołała dojść do drzwi, jeszcze raz ujął jej ramię. - Zamierza pani kroić ludzi? - Roześmiał się głośno. - Proszę nie żartować. Choć zjeżyła się cała, zdołała nad sobą zapanować i okazać jedynie wyniosłe znudzenie. - Zapewniam pana, że jestem o wiele bardziej zabawna, gdy naprawdę żartuję. Dobranoc, panie MacGregor. - Ale... to robota dla mężczyzny! - nie ustępował. - Szanuję pana zdanie. Choć akurat nie wierzę, by męż­ czyźni mieli wyłączność w zawodzie, który z równym po­ wodzeniem może wykonywać kobieta. Daniel odchrząknął, dmuchnął dymem z cygara i mruk­ nął krótko: - Stek bzdur. - Zwięźle pan to ujął, panie MacGregor. I znów obce­ sowo. Jest pan, widzę, stały i niezmienny w swoich zacho­ waniach. Nie odpowiedział na tę uszczypliwość, więc ruszyła do salonu, nie oglądając się za siebie. Wciąż jednak o nim my­ ślała. Zuchwały, nieokrzesany, pewny siebie, zwariowany... On też o niej myślał, patrząc, jak Anna znika w tłumie gości. Chłodna, zarozumiała, szczera, dowcipna... Oboje byli sobą zafascynowani.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Opowiedz mi wszystko! Anna postawiła torebkę na białym obrusie i uśmiechnęła się do krążącego między stolikami kelnera. - Poczekaj, najpierw napiję się szampana. - Ja też - przytaknęła Myra, a potem nachyliła się za­ ciekawiona ku przyjaciółce. - No, opowiadaj. Nie spiesząc się, Anna powiodła wzrokiem po sali utrzy­ manej w pastelowych barwach. Zauważyła kilka osób zna­ nych jej z nazwiska lub z widzenia. Zmęczona studiami, nieraz tęskniła do chwil spędzonych w tej cichej, przytulnej restauracji. - Wiesz, czego mi brakuje w Connecticut? - odezwała się z westchnieniem. - Tutejszych lunchów. Cieszę się, że zaproponowałaś spotkanie właśnie tutaj. - Anno - upomniała ją z wyrzutem Myra. Nie chciała marnować czasu na pogawędkę, gdy pragnęła dowiedzieć się tak interesującej rzeczy. - Powiedz mi, proszę... - Co mam powiedzieć? - odparowała Anna. Myra zapaliła papierosa i popatrzyła na nią wymownie. - Naprawdę nie wiesz? Co zaszło między tobą a Da­ nielem MacGregorem? - Tańczyliśmy walca. - Wzięła do ręki menu i zaczęła je przeglądać. Przyłapała się jednak na tym, że wystukuje stopą rytm tamtej melodii. - No i? - nie dawała za wygraną Myra.

32

NORA ROBERTS

Anna spojrzała na nią pytająco. - Co i? - Anno! - zawołała przyjaciółka, ale umilkła, kiedy po­ dano drinki. Odsunęła swój kieliszek zniecierpliwiona. Byłaś z nim na tarasie. Sama. Bardzo długo. - Naprawdę? - Anna łyknęła szampana, wybrała danie i zamknęła menu. - Tak, naprawdę. - Myra z wystudiowaną nonszalancją dmuchnęła dymem w stronę sufitu. - Pewnie znaleźliście jakiś temat do rozmowy. - Pewnie tak. Pojawił się kelner i Anna zamówiła sałatkę, a Myra ho­ mara. - No i o czym rozmawialiście? - znów zaczęła swoje przesłuchanie. - Między innymi o istocie kobiecości. Zaintrygowana Myra zgasiła papierosa. - Rozumiem, że MacGregor ma na ten temat inne zdanie niż ty. Zgadłam? Anna znów upiła łyk alkoholu. Smakowała przez chwilę trunek, potem odstawiła kieliszek. - Ten cały MacGregor to zarozumiały gbur. Całkowicie zadowolona, Myra podparła dłonią podbró­ dek. Mała woalka przy kapeluszu osunęła jej się na twarz, nie ukryła jednak widocznego w jej oczach entuzjazmu. - Byłam pewna, że jest zarozumiały, ale od razu gbur? Opowiadaj. - Uwielbia kobiety, które mówią to, co myślą - ciągnęła Anna. - Do pewnego momentu - dodała z ironicznym prychnięciem. - A ów moment wyznaczają jego poglądy. Nieco rozczarowana, Myra wzruszyła ramionami. - Widzę, że nie różni się specjalnie od innych mężczyzn.

Teraz i na zawsze

33

- Raczej nie. Tacy jak on widzą w kobiecie dodatek do swego wybujałego ego - stwierdziła Anna i oparła się o krzesło. Przez chwilę bębniła nerwowo palcami w blat stołu. - Jesteśmy dobre, dopóki pieczemy ciasteczka, prze­ wijamy dzieci i ogrzewamy łóżka! Myra zakrztusiła się szampanem. - Mój Boże, ależ ci zalazł za skórę. Anna uśmiechnęła się lekko i pozbyła marsowej miny. Odetchnęła. Nie lubiła tracić nad sobą panowania, zdarzało jej się to bardzo rzadko i tylko z ważnych powodów. Na­ pomniała się, że Daniel MacGregor do nich się nie zalicza. - Jest grubiański i arogancki - oświadczyła już spokoj­ niejszym tonem. Myra pokiwała głową. - Może masz rację - zgodziła się - ale to niekoniecznie musi świadczyć przeciwko niemu. Wolałabym mieć do czy­ nienia z arogantem niż z nudziarzem. - Rzeczywiście, trudno go nazwać nudziarzem. Widzia­ łaś, jak uwolnił się od Cathleen? W oczach Myry pojawił się błysk zainteresowania. - Nie. - Dał znak jakiemuś mężczyźnie, żeby mu ją odbił. A sam odbił mnie Herbertowi. - Sprytnie - przyznała Myra, a kiedy zobaczyła scep­ tyczną minę przyjaciółki, roześmiała się wesoło. - Przyznaj, kochana, że to było niezłe posunięcie. Cathleen pewnie nic nie zauważyła, jak zwykle zachwycona sobą. Wiesz, Anno, powinno ci to schlebiać. - Schlebiać? - zdziwiła się Anna, skubiąc sałatkę. - Nie bardzo rozumiem, dlaczego mam się cieszyć, że jakiś wielki, zarozumiały głupiec wolał tańczyć ze mną niż z Cathleen.

34

NORA ROBERTS

- Z pewnością wielki i może głupi, ale wiesz, że nie tylko to się liczy. Moim zdaniem jest bardzo atrakcyjny. Poza tym znam cię i wiem doskonale, że nie interesują cię grzeczni, subtelni, wyrafinowani mężczyźni. - W ogóle nie interesują mnie mężczyźni. Muszę przede wszystkim myśleć o karierze, Myro. Nie mam czasu na ro­ manse. - Kochanie, na to zawsze można znaleźć czas - stwier­ dziła ze śmiechem Myra, nakładając na widelec następ­ ną porcję homara. - Co nie znaczy, że masz go brać po­ ważnie. - Nie? Miło mi to słyszeć. - Ale nie widzę też powodu, by go odrzucać. - Nie mam zamiaru łapać go na haczyk. - Aleś ty uparta! Tym razem Anna wybuchnęła śmiechem. Lubiła Myrę między innymi dlatego, że ta zawsze patrzyła na wszystko w prosty sposób - swój własny. - Nie uparta, tylko konsekwentna. - Tak, tak. Wiem, Anno, co znaczy dla ciebie zawód lekarza i szczerze cię podziwiam. Ale - przyspieszyła, by przyjaciółka nie zdołała jej przerwać - i tak spędzisz całe lato w Bostonie. Co ci szkodzi towarzystwo atrakcyjnego mężczyzny, który bywa w wielkim świecie? - Nie potrzebuję fagasa. - Och, potrzebować a mieć to duża różnica - stwier­ dziła Myra. Oderwała kawałek bułki, popatrzyła na niego i przyrzekła sobie, że zje tylko połowę. - Powiedz mi, Anno - zaczęła tajemniczo - czy twoi rodzice wciąż są przeciwni temu, żebyś zajęła się medycyną? Czy wciąż podsuwają ci odpowiednich mężczyzn, którzy mogliby wpłynąć na twoją decyzję?

Teraz i na zawsze

35

- Niestety. Tylko tego lata udało im się wyszukać trzech nowych kandydatów do mojej ręki - odparła kwaśno Anna. - Pierwsze miejsce na ich liście zajmuje wnuk lekarza mojej matki, która uważa, że jego związek z medycyną może mieć tu decydujące znaczenie. - Czy jest wart uwagi? - spytała Myra, ale widząc gry­ mas na twarzy Anny, machnęła tylko ręką. - Nieważne. Chodzi mi o to, że twoi rodzice podsuwają ci bezustannie różnych konkurentów, bo mają nadzieję, że coś z tego wyj­ dzie. Ale... - posmarowała kawałek bułki odrobiną masła - gdybyś spotykała się z kimś... - Na przykład z Danielem MacGregorem? - domyśliła się Anna. - A czemu nie? Wczoraj wydawał się bardzo tobą zain­ teresowany. - To byłoby nieuczciwe, bo ja nie jestem nim zaintere­ sowana. - Wzięła od Myry posmarowaną masłem bułkę i ugryzła kawałek. - Ale dzięki temu twoja matka przestałaby zapraszać na herbatę wszystkich kawalerów między dwudziestym pią­ tym a czterdziestym rokiem życia. Myra miała rację. Rodzice nie aprobowali jej wyboru i próbowali za wszelką cenę znaleźć jej męża. Z początku sądzili, że córka wróci do domu przed końcem pierwszego semestru, a kiedy tak się nie stało, rozpoczęli swoje nie­ ustające perswazje. „Dla twojego dobra..." Ile już razy sły­ szała z ich ust podobne słowa. Przyrzekła sobie nawet, że kiedy ona będzie miała dzieci, nigdy nie będzie starała się wpływać aż tak bardzo na ich decyzje. Prawdę mówiąc, uległaby pewnie w końcu rodzicielskim przekonywaniom, gdyby nie siostra jej ojca, ekscentryczna stara panna, ciotka Elsie, która zostawiła jej spadek. Nie-

36

NORA ROBERTS

którzy przebąkiwali, że pieniądze pochodziły z przemytu whisky w czasach prohibicji, dla Anny jednak nie miało to najmniejszego znaczenia. Ważne, że dzięki nim mogła za­ płacić czesne i pozwolić sobie na niezależność. „Nie wychodź za mężczyznę, dopóki nie będziesz go pewna jak diabli" - mawiała ciotka Elsie. „Jeśli masz jakieś marzenie, idź za jego głosem. Życie jest zbyt krótkie dla tchórzy..." Teraz Annę dzieliło od realizacji swego marzenia tylko kilka miesięcy. Potem dostanie dyplom i rozpocznie pra­ ktykę w szpitalu. Wiedziała, że rodzicom niełatwo będzie to zaakceptować. Tym bardziej że zamierzała zacząć staż w Bostonie i wyprowadzić się z domu. - Wiesz, Myra, zastanawiam się raczej nad czym innym - wróciła do przerwanej rozmowy. - Tak? - zaciekawiła się przyjaciółka. - Czy nie znaleźć sobie jakiegoś mieszkania. Myra zastygła z widelcem w dłoni. - Powiedziałaś już rodzicom? - Nie - przyznała Anna, odsuwając talerz z sałatką. Nie chcę ich martwić, ale już najwyższy czas, by się od nich wynieść. Jestem dorosłą kobietą, dopóki będę z nimi mieszkała, nigdy tego nie dostrzegą. Jeśli nie wyprowadzę się od razu, pomyślą, że pozostanę z nimi także po studiach. Myra usiadła wygodnie i dopiła szampana. - Chyba masz rację. Lepiej postaw ich przed faktem dokonanym. - Tak właśnie planowałam. Może poszukamy czegoś po południu? Co ty na to? - Cudownie! Zaraz po deserze czekoladowym - oświad­ czyła Myra i skinęła na kelnera. - To jednak nie rozwiązuje problemu z Danielem MacGregorem - przypomniała. - Nie ma żadnego problemu z Danielem MacGregorem.

Teraz i na zawsze

37

- A chcesz się założyć? Mus czekoladowy - zwróciła się do kelnera. - I proszę nie żałować bitej śmietany. Daniel siedział w swoim gabinecie za potężnym, dębo­ wym biurkiem i palił cygaro. Właśnie kupił większość akcji przedsiębiorstwa planującego produkcję telewizorów. Zało­ żył, że staną się w ciągu paru lat sprzętem pierwszej po­ trzeby w wielu amerykańskich domach. Poza tym podobała mu się ta mała skrzynka z ekranem, dzięki której można było oglądać filmy bez chodzenia do kina. Po dokonanym zakupie odczuwał satysfakcję, jak zawsze gdy udało mu się zdobyć coś, co go bawiło. Teraz za swe najważniejsze za­ danie uznał postawienie na nogi podupadłego banku Old Line Savings and Loan. Zamierzał uczynić go największą instytucją kredytową w Bostonie. Już zdążył przedłużyć ter­ min spłaty dwóch znacznych pożyczek i sfinansował kilka innych. Wierzył, że obrót pieniędzmi pomnaża je. Dyrektor banku był przerażony, ale Daniel zakładał, że albo przystanie na jego warunki, albo poszuka sobie innego zatrudnienia. Tymczasem myślał o Annie Whitfield. Znał tę rodzinę, gdyż jej ojciec był jednym z najwybitniejszych prawników w stanie. Niewiele brakowało, by Daniel powierzył mu swo­ je interesy, lecz w końcu wybrał młodszego, bardziej ela­ stycznego Herberta Ditmeyera. Teraz jednak, gdy Herbert został prokuratorem okręgowym, być może należałoby to zmienić i zwrócić się do pana Whitfielda. Co do Anny, już bowiem zdecydował... Przede wszystkim cenił jej pochodzenie. Człowiek, dla którego liczy się siła i trwałość rodu, musiał docenić rodzinę Anny Whitfield. Jej przodkowie byli amerykańskimi patrio­ tami, którzy zaczęli nowe życie w Nowym Świecie i od­ nieśli sukces. Whitfieldowie stanowili, i to od pokoleń,

38

NORA ROBERTS

trwałą część społeczeństwa bostońskiego, byli rodziną zżytą i mieli twardy charakter, Anna spełniała więc podstawowy warunek, jaki stawiał przyszłej żonie. Poza tym miała głowę na karku. Szybko dowiedział się, że choć studiuje coś tak dziwacznego jak medycyna, wyróżnia się w swojej grupie. Tym lepiej - dzieci nie odziedziczą po niej ptasich móż­ dżków. Przyda się także jej uroda i wdzięk. No i siła. Nie wyglądała na kogoś, kogo łatwo zdominować, on zaś nie chciał mieć przymilnej, ślepo posłusznej żony. Z drugiej jednak strony oczekiwał, że małżonka zaakceptuje jego nie­ wyparzony język. Do tej pory mógł oczarować i zdobyć wiele kobiet, jed­ nak żadna z nich nie odpowiadała w pełni jego wymaga­ niom. Nigdy nie stanowiły dla niego wyzwania i dopiero Anna stawiła mu opór. Tak, Anna Whitfield była inna. Wie­ dział to już po pierwszym spotkaniu. Rzuciła mu wyzwanie i rozpaliła w nim krew. Odczuwał dreszcz podniecenia na myśl o czekającej go walce. Najpierw należało przygotować grunt pod zwycięstwo. Poznać słabości i atuty przeciwnika i wykorzystać zdobytą wiedzę. Podniósł słuchawkę telefonu, usiadł wygodnie i przystąpił do działania. Kilka godzin później zmagał się z węzłem czarnego, je­ dwabnego krawata. Jedyny kłopot, jaki wiązał się z posia­ daniem majątku, stanowiła konieczność noszenia odpowied­ niego stroju. Bez wątpienia w czarnym garniturze prezen­ tował się niezgorzej, ale nigdy nie znosił ograniczeń. Jeśli jednak mężczyzna zamierzał wywrzeć wrażenie na kobiecie, musiał się odpowiednio ubrać. Zasięgnął informacji i ustalił, że Anna Whitfield wybiera się tego wieczoru wraz z przyjaciółmi na balet. Pomyślał, że powinien podziękować swemu księgowemu, że ten na-

Teraz i na zawsze

39

mówił go kiedyś na wynajęcie loży w teatrze. Jak dotąd nie było z niej wielkiego pożytku, ale teraz wreszcie mogła się przydać. Pogwizdując głośno, zszedł po schodach i stanął przed lustrem w holu. Wielu ludzi uznałoby, że dwudziestopokojowy dom jest za duży dla samotnego człowieka, ale ten wspaniały budynek, jego wysokie okna i lśniące posadzki, stanowił dla Daniela pewną rekompensatę za trzyizbową chatę, w której dorastał. Dom, tak jak tego pragnął, obwie­ szczał światu, że jego właściciel osiągnął sukces i może po­ zwolić sobie na nieco ekstrawagancji. Był nagrodą za lata, które spędził w kopalni, gdzie pył węglowy wżerał mu się w skórę i piekł w zaczerwienione oczy. Ostatni raz poprawił krawat i ryknął na cały głos: - McGee!!! - Lubił, gdy jego głos odbijał się od ścian potężnym echem. - Tak, sir? - Z głębi długiego holu nadszedł lokaj, jak zwykle sztywny i wyprostowany. Służył już u różnych dżentelmenów, ale nigdy jeszcze u kogoś tak niezwykłego i hojnego jak Daniel MacGregor. Poza tym cieszył się, że pracował u rodaka. - Każ podstawić samochód. - Czeka już na pana. - Szampan? - Schłodzony oczywiście, sir. - Kwiaty? - Białe róże, sir. Dwa tuziny, jak pan sobie życzył. - Doskonale - pochwalił go Daniel. Był już w połowie drogi do drzwi, gdy przystanął i odwrócił się. - Nalej sobie whisky, McGee. Masz wolny wieczór. Lokaj, zachowując kamienny spokój, skinął tylko głową. - Dziękuję, sir.

40

NORA ROBERTS

Znów pogwizdując, Daniel wyszedł na zewnątrz, gdzie czekał już samochód. Srebrnego rolls-royce'a kupił w przy­ pływie fantazji, ale nie żałował swej decyzji. Stanowisko szofera powierzył ogrodnikowi. Ku obopólnej radości ob­ darował go perłowoszarym uniformem i stosowną czapką. Za kierownicą Steven wyglądał niczym wcielenie dostojeń­ stwa - dopóki się nie odezwał, bowiem jego język pozo­ stawiał nieco do życzenia. - Brywieczór, panie MacGregor - przywitał swego pra­ codawcę i otworzył drzwi, których klamkę wypolerował wcześniej starannie miękką ściereczką. Choć samochód na­ leżał do Daniela, szofer pieścił go niczym własne dziecko. Daniel usiadł na tylnym siedzeniu i natychmiast otwo­ rzył teczkę, która leżała obok. Kwadrans, jaki miał trwać dojazd do teatru, przeznaczył na pracę. Leniuchować będzie na starość. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, mógłby kupić kawałek ziemi w Hyannis Port jeszcze przed upływem na­ stępnego tygodnia. Jego urwiska, szare skały i wysoka, zie­ lona trawa przypominały mu rodzinną Szkocję. Oczyma wyobraźni widział już dom, który chciał tam zbudować. Kie­ dy skończy, wprowadzi do niego żonę i mnóstwo dzieci. Zamieszka tam Anna. Na siedzeniu obok niego leżały białe róże. Szampan chłodził się w kubełku z lodem. Wystarczy, że uda mu się przetrwać przedstawienie, a wtedy rozpocznie konkury. Wziął do ręki jeden z kwiatów i powąchał. Miał dyskretny, słodki zapach. Jak udało mu się ustalić, właśnie białe róże Anna lubiła najbardziej. Musiałaby być z kamienia, by oprzeć się urokowi kwiatów i wizji luksusu, jaką miał za­ miar przed nią roztoczyć. Odłożył różę na miejsce. Podjął już decyzję i wiedział, że niedługo zmusi Annę, by się z nią

Teraz i na zawsze

41

pogodziła. Zadowolony z siebie zamknął teczkę w tej samej chwili, gdy samochód zatrzymał się u wrót teatru. - Wróć za dwie godziny - polecił kierowcy. W przy­ pływie natchnienia znów podniósł jedną z róż i wsunął do butonierki. Postanowił rozpocząć zaloty nieco wcześniej. Foyer teatru wypełniał blask klejnotów i szum jedwabiu. Długie, powłóczyste suknie w pastelowych barwach kon­ trastowały z czarnymi smokingami. Matowo lśniły perły, migotały brylanty, wszędzie unosiła się woń perfum. Daniel błądził rozkojarzony wśród tłumu. Jego wzrost i prezencja, połączone ze swobodnym stylem bycia, zwróciły uwagę wielu kobiet. Przyjmował to z powściągliwym uśmiechem. Kobieta, która łatwo ulega fascynacji, równie łatwo się nu­ dzi. Mądry człowiek szuka zaś w partnerce stałości, zwła­ szcza gdy sam często zmienia upodobania. Od czasu do czasu przystawał, witał się z kimś czy wy­ powiadał jakieś miłe słowo. Lubił ludzi, bez trudu więc na­ wiązywał z nimi kontakt. Miejsce nie miało znaczenia, rów­ nie dobrze mógł to być teatr, co wykop na budowie. Jak przystało na biznesmena, potrafił rozmawiać na każdy temat, błądząc przy tym myślami zupełnie gdzie indziej. Nie uwa­ żał tego za nieuczciwe, raczej za praktyczne. Teraz cały czas wypatrywał Anny. Kiedy ją ujrzał, poczuł oszołomienie podobne do tego, jakie przeżył na balu. Ubrana była w jasnobłękitną suknię, przy której jej skóra lśniła bielą niczym mleko. Włosy zgar­ nęła do tyłu i spięła grzebieniem. W tym uczesaniu jej twarz jeszcze bardziej przypominała wizerunek z kamei. Poczuł przypływ pożądania, o wiele głębszego i silniejszego, niż się spodziewał. Czekał jednak cierpliwie, aż się odwróci. Wreszcie napotkała jego spojrzenie. Nie zarumieniła się ani nie zatrzepotała rzęsami, jak zapewne uczyniłaby niejedna

42

NORA ROBERTS

kobieta. Popatrzyła na niego spokojnym, uważnym wzro­ kiem, a on poczuł przypływ adrenaliny. Gra się rozpoczęła, pomyślał i swobodnym krokiem ruszył w jej stronę. - Panno Whitfield, chciałem podziękować pani za ta­ niec. Kiedy podał jej różę, zawahała się lekko, po chwili uz­ nała jednak, że w tej sytuacji nie może odmówić jej przy­ jęcia. - Nie poznał pan jeszcze mojej przyjaciółki, panie MacGregor. Oto Myra Lornbridge. Myro, to pan Daniel MacGregor. - Witam - powiedziała Myra i wyciągnęła dłoń, mie­ rząc go uważnym spojrzeniem. Popatrzył jej prosto w oczy wzrokiem chłodnym i badawczym. Musiała przyznać, że ten mężczyzna budzi respekt, choć nie była pewna, czy jej się podoba. - Dużo o panu słyszałam. - Robiłem interesy z pani bratem - odparł. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by stwierdzić, iż byłaby trudnym, choć bardzo interesującym przeciwnikiem. - Ale to nie on jest źródłem moich informacji - zapew­ niła. - Jasper nie ma w zwyczaju plotkować. - Dlatego właśnie lubię z nim współpracować. - Daniel obdarzył ją lekkim uśmiechem, po czym zwrócił się do Anny. - Podoba się pani balet, panno Whitfield? - Tak, bardzo. - Bezwiednie powąchała różę, ale już po chwili, zła na siebie, opuściła dłonie. - A panu? - Cóż, ja, niestety, chyba niezbyt dobrze znam się na sztuce, więc trudno mi ocenić wartość przedstawienia przyznał z kwaśnym uśmiechem. - Podobno lepiej znać wcześniej jego treść albo oglądać go z kimś, kto naprawdę wie coś na ten temat. - To prawda - potwierdziła.

Teraz i na zawsze

43

Zadowolony, że połknęła haczyk, Daniel postanowił przystąpić do rzeczy. - Zastanawiam się zatem, czy nie mógłbym prosić pani o pewną przysługę... Anna zmrużyła chytrze oczy. - Ależ oczywiście - powiedziała. - Słucham. - Otóż wynajmuję lożę. Gdyby zechciała mi pani to­ warzyszyć, być może lepiej doceniłbym ten rodzaj sztuki. Uśmiechnęła się, jakby wiedziała, że usłyszy te właśnie słowa. A więc nie tak łatwo ją podejść. - W innych okolicznościach chętnie służyłabym panu pomocą - westchnęła. - Ale jestem tu z przyjaciółmi, więc... - Nie przejmuj się nami - wtrąciła szybko Myra. Szkoda by było, gdyby pan MacGregor przesiedział całą „Giselle" i nie docenił w pełni jej piękna. - Uśmiechnęła się szelmowsko i dodała: - Naprawdę, nie przeszkadzajcie sobie. - Jestem zobowiązany. - Daniel popatrzył znacząco na Myrę. Jego chłodne dotychczas oczy rozjaśniła iskierka roz­ bawienia. - Bardzo zobowiązany. Więc jak, panno Whit­ field? Przez krótką chwilę Anna zapragnęła rzucić różę na po­ sadzkę, podeptać ją i szybko uciec. Odwzajemniła jednak uśmiech i ujęła podane jej ramię. Doszła do wniosku, że może wygrać tę potyczkę inaczej. Nim odeszli, Daniel zdą­ żył jeszcze mrugnąć porozumiewawczo do Myry, która przy­ jęła to z równie niezmąconym spokojem, jak wcześniejsze wściekłe spojrzenia Anny. - Czy to nie dziwne, że wynajmuje pan lożę w teatrze i nie jest w stanie ocenić wystawianych tu przedstawień? - spytała, gdy wchodzili razem po schodach.

44

NORA ROBERTS

- Jestem pewien, że dzisiejszego wieczoru zainwesto­ wane pieniądze zwrócą mi się z nawiązką. - Och, nie wątpię. Weszli do loży. Anna usiadła i położyła ostrożnie kwiat na kolanach. Daniel pomógł jej zdjąć szal w kolorze kości słoniowej, spostrzegł nagie ramiona, a kiedy dotknął ich przelotnie, oboje uświadomili sobie, jak poruszające może być nawet krótkie zetknięcie dwóch ciał. Jednak już po chwili Anna złożyła dłonie na kolanach i postanowiła, że da mu dokładnie to, o co prosił: tonem przedszkolanki re­ cytującej tekst „Czerwonego Kapturka" opowiedziała mu hi­ storię „Giselle". Potem zaś, nie dopuszczając go do głosu, przeszła do ogólnej teorii baletu. Wystarczy, by uśpić naj­ bardziej wytrwałego, pomyślała. W ten sposób dotrwała do podniesienia kurtyny. - Proszę się skupić - powiedziała. - Teraz wie pan już wszystko, co potrzeba. Zadowolona ze swej taktyki, usiadła wygodnie, by de­ lektować się pięknem tańca. Nie mogła jednak zebrać myśli. Daniel siedział obok niej spokojnie, ale mogła się założyć, że ani przez chwilę nie poczuł się onieśmielony. Nie wątpiła, że gdyby obróciła lekko głowę, ujrzałaby jego bezczelny uśmiech. Patrzyła więc prosto przed siebie. Postanowiła, że po spektaklu policzy się z Myrą, która skazała ją na towa­ rzystwo tego rudobrodego barbarzyńcy. Na niego natomiast nie spojrzy. Nie spojrzy, przyrzekła sobie, nawet o nim nie pomyśli. Tymczasem próbowała skoncentrować się na muzyce i tańcu, które tak kochała. Balet był wzruszający, porywa­ jący, przejmujący. Gdyby tylko mogła się odprężyć i zapo­ mnieć o obecności tego mężczyzny. Z rozmysłem kilkakrot­ nie westchnęła głęboko, a wtedy... Daniel dotknął jej dłoni.

Teraz i na zawsze

45

- To o miłości i szczęściu, prawda? - spytał cicho. Uświadomiła sobie, że ten barbarzyńca, jak go nazywała, nie tylko zrozumiał, ale sądząc po tonie jego głosu, nawet docenił wartość przedstawienia. Nie oparła się pokusie i zwróciła ku niemu głowę. Ich twarze znajdowały się blisko siebie, muzyka otaczała ich ze wszystkich stron. Na krótką chwilę uległa nastrojowi, zaraz jednak wróciła do rzeczy­ wistości. - Jak większość dzieł - odpowiedziała sucho. Uśmiechnął się. W stłumionym świetle wydał jej się nie­ wiarygodnie męski. - Warto o tym pamiętać, Anno. Nim zdążyła cokolwiek pomyśleć, splótł jej palce ze swymi. Nie cofnęła dłoni. W czasie przerwy nie odstępował jej na krok, uprzedza­ jąc wszelkie życzenia. Nie dał jej szansy, by mogła go po­ żegnać i wrócić do znajomych. Kiedy wrócili do loży, wy­ tłumaczyła sobie, ze została z nim tylko przez grzeczność. Potem znów dała się porwać urokowi romantycznej historii, rozgrywającej się na scenie. Pod koniec ostatniego aktu poczuła łzy w oczach. Choć nie odwracała głowy i mrugała rozpaczliwie powie­ kami, by się nie rozpłakać, Daniel wyczuł jej nastrój. Bez słowa podał chusteczkę, a ona wzięła ją z cichym wes­ tchnieniem ulgi. - To takie smutne - powiedziała cicho. - Płaczę za każ­ dym razem, gdy to oglądam. - Niektóre z pięknych rzeczy są smutne z założenia. Byśmy mogli doceniać te, które smutne nie są. Popatrzyła na niego zaskoczona. Ze zdumieniem uświa­ domiła sobie, że zaczyna dostrzegać inne oblicze Daniela MacGregora. Ten nowy Daniel znacznie bardziej jej się po-

46

NORA ROBERTS

dobał. Pełna sprzecznych uczuć, znów skierowała wzrok na scenę. Kiedy ucichły brawa i zapłonęły światła, była już opa­ nowana. Spokojnie przyjęła jego ramię i spytała: - Podobało się? - Muszę uczciwie przyznać, że nigdy jeszcze oglą­ danie baletu nie sprawiło mi tyle przyjemności - odparł, a potem pochylił się i musnął ustami jej dłoń. - Dziękuję, Anno. - Drobiazg - chrząknęła, zmieszana tym gestem. - Jeśli pan pozwoli, wrócę teraz do moich przyjaciół. Nie puścił jej ręki, a kiedy zerknęła na niego zaskoczona, wyjaśnił: - Pozwoliłem sobie przekazać pani przyjaciółce, że od­ wiozę panią do domu. - Pan? - Tylko tak mogę się odwdzięczyć za wykład - wyjaśnił gładko. - Zastanawiam się, dlaczego właściwie nie poświę­ ciła się pani uczeniu. - To niezbyt mądre decydować za kogoś bez pytania go o zdanie - w jej głosie pojawił się chłodny ton. - Mo­ głam mieć inne plany. - Jeśli tak, jestem do pani dyspozycji. Anna rzadko traciła cierpliwość, teraz jednak była tego bliska. - Panie MacGregor... - Daniel. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, po chwili jednak zre­ zygnowała. Najpierw powinna się uspokoić. - Doceniam twoją uczynność, Danielu, ale poradzę so­ bie sama. - Już raz zarzuciłaś mi brak dobrego wychowania, Anno

Teraz i na zawsze

47

- odparł wesoło, prowadząc ją do samochodu. - Za kogo byś mnie uznała, gdybym chociaż nie odwiózł cię do domu? - Sądzę, że oboje wiemy, kim jesteś. Zatrzymał się tuż przy wyjściu, gdzie wciąż jeszcze stało kilka osób. - Oczywiście. Jeśli się boisz, zawołam taksówkę. - Boję się? - powtórzyła, a w jej oczach pojawił się nie­ pokojący błysk. - Pochlebiasz sobie. - Bezustannie - odparował. Zauważył już i natych­ miast pokochał ogień w jej spojrzeniu. Nieważne, dlaczego się zapalił. Wskazał drzwi rolls-royce'a, które otworzył przed nią kierowca. Zbyt rozgniewana, by myśleć logicznie, wsiadła do samochodu i niespodziewanie poczuła zmysłową woń róż. Zaciskając zęby, zebrała cały bukiet i przycisnęła do piersi. Próbowała odsunąć się jak najdalej od Daniela, ale szybko uświadomiła sobie, że jest zbyt wielki, by mogła zachować dystans. - Zawsze wozisz róże w samochodzie? - spytała. - Tylko wtedy, gdy towarzyszy mi piękna kobieta. - Starannie to zaplanowałeś, prawda? Daniel wyciągnął korek z zamrożonej butelki szampana. - Nie ma sensu planować, jeśli nie robi się tego staran­ nie. - Myra twierdzi, że powinno mi to schlebiać. - Mam wrażenie, że Myra jest bardzo mądrą kobietą. Dokąd chciałabyś jechać? - Do domu - odparła, biorąc od niego kieliszek. Pró­ bowała się opanować, przychodziło jej to jednak z coraz większym trudem. - Muszę wcześnie wstać. Pracuję w szpi­ talu. - Pracujesz? - spytał zdziwiony, odstawiając butelkę do

48

NORA ROBERTS

kubełka z lodem. - Wydawało mi się, że został ci jeszcze rok nauki. - Za rok dostanę dyplom i zacznę staż. Na razie sprzą­ tam i opróżniam baseny. - To nie jest odpowiednie zajęcie dla młodej kobiety. - Możesz być pewny, że doceniam twoją opinię tak, jak na to zasługuje. - Tylko mi nie mów, że to lubisz. - Lubię świadomość, że mogę komuś pomóc. - Upiła łyk szampana. Był doskonały. - Być może trudno ci to zro­ zumieć, bo nie ma to nic wspólnego z biznesem. Daniel mógł wyprowadzić ją z błędu i wyjaśnić, że prze­ kazał ogromne sumy na pomoc medyczną dla górników w jego rodzinnych stronach, w Szkocji, i że zrobił to wy­ łącznie z własnej woli i bezinteresownie. Jednak w tej chwili skupił się tylko na jednym - chciał doprowadzić ją do wściekłości. - A nie powinnaś pomyśleć o małżeństwie i rodzinie? - Uważasz, że kobieta nie jest w stanie zająć się niczym innym, jak tylko malcem uczepionym jej fartucha, pod któ­ rym rośnie już następny? Uniósł brwi. A wydawało mu się, że zdążył już przy­ wyknąć do bezceremonialnosci, z jaką Amerykanki mówią o pewnych sprawach. - Powołaniem kobiety jest założyć dom i rodzinę. Wbrew pozorom to ona decyduje o wszystkim. Mężczyzna musi tylko wychodzić z domu i zarabiać pieniądze. Nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. Żeby zyskać na czasie, poprawiła się na kanapie. - A czy przyszło ci kiedykolwiek do głowy, że męż­ czyzna nie musi wybierać między rodziną a karierą? - spy­ tała po chwili.

Teraz i na zawsze

49

- Nie - przyznał. - Oczywiście, że nie - roześmiała się cierpko. - Niby dlaczego? Przyjmij więc moją radę, Danielu, i poszukaj so­ bie kobiety, która nie ma żadnych wątpliwości co do swego powołania. Znajdź sobie taką, która nie walczy z wiatra­ kami. - Nie mogę. Ironiczny uśmiech na jej twarzy szybko przygasł. To, co dostrzegła w jego oczach, przeraziło ją, ale i podnieciło. - O nie - powiedziała pospiesznie i opróżniła kieliszek. - Co nie? - To śmieszne. - Może śmieszne - przyznał. Ujął jej twarz w dłonie i patrzył, jak rozwiera oczy ze zdumienia. - A może całkiem poważnie. Tak czy owak, wybrałem ciebie, Anno Whitfield, i zamierzam cię zdobyć. - Nie można wybierać kobiety, tak jak wybiera się kra­ wat. Próbowała zareagować z godnością, ale serce biło jej jak oszalałe. - Zgoda - przyznał, świadomy nagłego drżenia w jej głosie. Musnął palcem podbródek Anny, by poczuć ciepło jej skóry. - Ostatecznie mężczyzna inaczej dobiera garde­ robę, a inaczej kobiety. - Chyba postradałeś zmysły! - Próbowała się uwolnić, kładąc mu dłoń na nadgarstku, ale jego ręka nawet nie drgnę­ ła. - Poza tym wcale mnie nie znasz. - Dlatego chcę cię poznać. - Nie mam czasu. Rozejrzała się gorączkowo i stwierdziła, że wciąż znaj­ duje się kilka przecznic od domu. To wariat, stwierdziła. Siedzi na tylnym siedzeniu rolls-royce'a z wariatem.

50

NORA ROBERTS

- Na co nie masz czasu? - spytał cicho, z satysfakcją zauważając, że ogarnia ją panika. Anna myślała gorączkowo. Może powinna mu ustąpić? Boże, nie! - Na to wszystko. Na kwiaty, szampana, blask księżyca. To oczywiste, że starasz się być romantyczny, ale ja... - A ty powinnaś choć przez chwilę się nie odzywać dokończył i zamknął jej usta pocałunkiem. Przyciągnął ją do siebie, jak gdyby robił to setki razy. Jego wargi okazały się zaskakująco miękkie i kuszące, broda przyjemnie łasko­ tała twarz. Anna zacisnęła dłonie na bukiecie, który trzymała na kolanach, tak mocno, że kolce przebiły jej skórę. Nie zauważyła tego. Starała się siedzieć bez ruchu, lecz coraz bardziej pragnęła zanurzyć palce w jego włosach. Uniosła dłonie, nim zdrowy rozsądek zdołał temu przeszkodzić. Uwolniła się w niej cała do tej pory skrywana pasja. Z ci­ chym jękiem, który mógł oznaczać zarówno sprzeciw, jak i oddanie, chwyciła go mocno za ramiona. Daniel spodziewał się oporu, a przynajmniej oburzenia. Sądził, że dziewczyna odsunie się od niego i zmrozi go jed­ nym ze swych lodowatych spojrzeń. Tymczasem ona przy­ lgnęła do niego i rozpaliła w nim pragnienie. Jej delikatne dłonie odebrały mu resztki rozsądku. Zapragnął jej rozpa­ czliwie. Zapomniał o wszystkim prócz jej dotyku i smaku. A miała być tylko dodatkiem do sukcesu i władzy... Kiedy odsunęli się od siebie, brakowało im tchu. Pier­ wsza odezwała się Anna. - Twoje maniery nadal są prostackie, Danielu - powie­ działa spokojnie, choć blask pożądania nadal tlił się w jej oczach. - Będziesz musiała zaakceptować mnie takim, jakim je­ stem, Anno.

Teraz i na zawsze

51

- Nie muszę cię akceptować - odparła. - Pocałunek na tylnym siedzeniu samochodu nie ma większego znaczenia. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że stoją przed jej do­ mem. Od jak dawna? Zarumieniła się gwałtownie. To z gniewu, przekonywała samą siebie. Otworzyła drzwi, nim zdążył to zrobić kierowca. - Weź róże, Anno. Pasują do ciebie. Rzuciła mu przez ramię wściekłe spojrzenie. - Zegnaj, Danielu. - Do widzenia - poprawił ją, a potem patrzył, jak bieg­ nie chodnikiem do wejścia. Bladobłękitna suknia wirowała wokół jej nóg. Róże zostały na siedzeniu. Podniósł jedną do ust. Płatki nie były tak miękkie i de­ likatne, jak wargi Anny. Nie wzięła kwiatów, więc rano ka­ że je dostarczyć do jej domu. Może nawet dorzuci jeszcze z tuzin. Napełnił kieliszek szampanem i opróżnił go jednym hau­ stem. Następnego ranka Anna pracowała w szpitalu. Nawet nie próbowała tłumaczyć najbliższym, rodzinie i przyjacio­ łom, euforii, jaka ją tu ogarniała. Nikt nie zrozumiałby, jak wielką satysfakcję czerpała z faktu, że może być jego czę­ ścią, uczyć się w nim i leczyć. Większość ludzi myślała o szpitalach ze strachem. Białe ściany, oślepiające światła i woń środków do dezynfekcji kojarzyły się im z cierpieniem, a nawet śmiercią. Dla Anny oznaczały życie i nadzieję. Im więcej spędzała tu czasu, tym bardziej chciała zostać lekarzem. Godzinami tkwiła wśród książek i periodyków medycznych, chłonęła wiedzę, by być najlepszą. Miała tylko jedno, ukryte marzenie: pragnęła udowodnić

52

NORA ROBERTS

swą wyjątkowość. Musiała poświecić nauce całe swe życie, aby je zrealizować. Nawet kiedy pracowała jako praktykantka, sortowała po­ ściel i roznosiła gazety, wciąż się uczyła. Widziała, jak sta­ żyści na oddziale wewnętrznym, nieprzytomni ze zmęcze­ nia, zaliczają kolejne dyżury. Wiedziała, że wielu z nich nie osiągnie pozycji rezydenta bez względu na oceny ze studiów. Ale wiedziała też, że jej się to uda. Wierzyła w siebie i w słuszność swojego wyboru. Wiele już się nauczyła, a jednego postanowiła nie zapo­ minać nigdy: podstawą właściwego funkcjonowania każdego szpitala nie są chirurdzy, stażyści ani nawet administracja, ale pielęgniarki. Lekarze stawiają co prawda diagnozę, ordynują leczenie, wykonują decydujące zabiegi. To jednak pielęgniarki naprawdę leczą chorych i od nich zależy, czy zastosowana ku­ racja przyniesie spodziewany efekt. Całe dnie spędzają na no­ gach, pokonują kilometry szpitalnych korytarzy, padają ze zmę­ czenia. I wciąż pracują. Stażystów nie oszczędza się, by wy­ eliminować najsłabszych, pielęgniarek - dla zasady. I dlatego właśnie Anna obiecała sobie, że gdy już zo­ stanie chirurgiem, tak jak pielęgniarka odda swój czas wy­ łącznie pacjentom. - O, panna Whitfield. Pani Kellerman, przełożona pielęgniarek, zatrzymała ją ruchem dłoni i wróciła do wypełniania karty. Pracowała w zawodzie już dwadzieścia lat od dnia, w którym została wdową. Choć miała pięćdziesiątkę, tryskała niespożytą ener­ gią podlotka. Swoje podwładne trzymała żelazną ręką, pa­ cjentów za to traktowała nad wyraz łagodnie. - Pani Higgs spod 521 pytała o panią. Anna poprawiła stos gazet, które właśnie niosła. Pokój 521 miał być jej pierwszym przystankiem.

Teraz i na zawsze

53

- Jak się czuje? - spytała. - Jak zwykle. - Pielęgniarka nawet nie podniosła wzro­ ku. Była w połowie dziesięciogodzinnego dyżuru i nie mia­ ła czasu na pogawędki. - Noc minęła spokojnie. Anna stłumiła westchnienie. Wiedziała, że Kellerman na pewno sprawdziła osobiście kartę chorobową pani Higgs i mogła poinformować ją o stanie pacjentki dokładniej. Ale znała też jej opinię na temat podziału ról w medycynie. Kobiety mogą zajmować pewne stanowiska, inne należą wyłącznie do mężczyzn. Nie trzeba dodawać, że Anna nie mieściła się w tym schemacie. Zamiast wypytywać panią Kellerman, ruszyła więc korytarzem. Postanowiła, że sama sprawdzi. W pokoju pani Higgs przez podniesione żaluzje sączył się blask słońca, rozjaśniał białe ściany i pościel. Kobieta leżała w łóżku. Miała mocno pomarszczoną twarz, włosy rzadkie i pożółkłe. Od bladych policzków ostro odbijały się czerwone plamy różu, którym posmarowała twarz tego ranka. Barwa jej skóry budziła wprawdzie niepokój, Anna wiedziała jednak, że nic więcej nie uda się z tym zrobić. Paznokcie kruchych palców pomalowała na głęboko czer­ wony kolor. Anna uśmiechnęła się. Pani Higgs powiedziała jej kiedyś, że może stracić urodę, ale zawsze pozostanie próżna. Ponieważ kobieta miała przymknięte powieki, Anna za­ mknęła za sobą cicho drzwi. Odłożyła gazety i zbliżyła się do łóżka, na którym wisiała karta chorobowa. Tak jak mówiła pani Kellerman, stan pacjentki nie zmienił się od ponad tygodnia. Miała nieco za niskie ciśnienie i wciąż nie mogła utrzymać w żołądku stałego pokarmu. Na szczęście ostatnią noc przespała bez większych problemów. Przestudiowała zapisy w karcie i podeszła do okna, by spuścić żaluzje.

54

NORA ROBERTS

- Nie, kochanie - usłyszała. - Lubię słońce. Odwróciła się i zobaczyła uśmiechniętą twarz pani Higgs. - Przepraszam. Obudziłam panią? - Nie, tylko trochę drzemałam. - Uśmiechając się po­ mimo bólu, wyciągnęła do Anny rękę. - Miałam nadzieję, że do mnie zajrzysz. - Och, musiałam - zapewniła ją Anna i usiadła przy łóżku. - Pożyczyłam od matki jeden z magazynów o mo­ dzie. Proszę zobaczyć, co w Paryżu przygotowano na jesień. Pani Higgs wyłączyła ze śmiechem radio. - Gdzie im tam do lat dwudziestych! Wtedy dopiero była moda. Należało oczywiście mieć zgrabne nogi i odro­ binę ikry - mrugnęła porozumiewawczo. - Ja miałam. - I nadal pani ma. - Ikrę tak, ale już nie nogi - odparła pani Higgs, zmie­ niając z westchnieniem pozycję. Kiedy Anna pospieszyła, by- poprawić jej poduszki, wy­ znała: - Tęsknię za młodością, kochanie. - A ja chciałabym być starsza. Pani Higgs oparła się o wezgłowie łóżka, by Anna mogła wygładzić pościel. - Nie lekceważ upływu lat, dziecko. - Nie chodzi o lata, tylko o jeden rok, ten następny. - Ani się obejrzysz, jak dostaniesz dyplom. Przyjdzie czas, że nieraz wspomnisz z łezką w oku lata, których po­ trzebowałaś, by go zdobyć. - Muszę wierzyć pani na słowo - stwierdziła Anna, mie­ rząc jej puls. - Teraz jednak chcę tylko przeżyć lato, a po­ tem zacząć wreszcie leczyć. - Młodość jest wspaniałym darem, z którym nie bardzo

Teraz i na zawsze

55

wiadomo, co zrobić. Znasz tę ładną pielęgniarkę, tę wysoką, z rudymi włosami? Reedy, przypomniała sobie Anna jej nazwisko, puszczając nadgarstek pani Higgs. Zerknęła do karty, by upewnić się, że pacjentka nie musi brać leków przez najbliższą godzinę. - Tak, widziałam ją kilka razy. - Pomagała mi dziś rano. To taka słodka istota. Niedługo wychodzi za mąż. Podobało mi się, kiedy opowiadała o swoim narzeczonym. Ty nigdy tego nie robisz. - Czego nie robię? - Nie mówisz o swoim ukochanym. Na stoliku obok łóżka stało w szklance kilka przywięd­ łych kwiatów. Anna wiedziała, że musiała je przynieść jedna z pielęgniarek, gdyż pani Higgs nie miała rodziny. Nachyliła się, by wyprostować ich łodygi. - Bo nie mam ukochanego - odparła. - Och, nie wierzę. Taka urocza młoda kobieta musi mieć mnóstwo adoratorów. - Denerwuje mnie, jak ustawiają się w kolejce za drzwiami - oświadczyła Anna i uśmiechnęła się, słysząc chichot starszej kobiety. - Sądzę, że to bliskie prawdy. Miałam tylko dwadzieścia pięć lat, gdy straciłam męża. Myślałam, że już nigdy nie wyjdę za mąż. Naturalnie, spotykałam się z mężczyznami. - Popatrzyła w sufit tęsknym, smutnym wzrokiem. - Mo­ głabym ci opowiedzieć wiele szokujących historii. Anna wybuchnęła śmiechem, odrzucając do tyłu włosy. Promień słońca zaświecił jej w oczy. Wydawały się teraz głębsze i cieplejsze. - Niełatwo mnie zaszokować, pani Higgs. - Okropnie im dokuczałam, ale miałam też niezły ubaw. A teraz żałuję...

56

NORA ROBERTS

- Czego, pani Higgs? - Że nie wyszłam za któregoś z nich. I że nie miałam dzie­ ci. Może ktoś dbałby teraz o ranie, a potem mnie pamiętał? - Są ludzie, którzy o pani myślą - powiedziała Anna i sięgnęła do jej dłoni. - Chociażby ja. Higgs nie zamierzała ulegać bólowi ani też długo litować się nad sobą. Ścisnęła szybko jej rękę. - Ale musi przecież być w twoim życiu jakiś mężczy­ zna. Ktoś wyjątkowy. - Nikt wyjątkowy. Chociaż... - ciągnęła Anna chłod­ niejszym tonem - jest pewien mężczyzna, który mi się na­ przykrza. - A który tego nie robi? Opowiedz mi o nim. Widząc, że w zmęczonych oczach pani Higgs pojawił się błysk ożywienia, Anna postanowiła spełnić jej prośbę. - Nazywa się Daniel MacGregor. - Przystojny? - Nie... tak. - Anna wzruszyła ramionami i wsparła podbródek na dłoni. - Nie należy do mężczyzn, jakich wi­ duje się w magazynach, ale z pewnością nie jest przeciętny. Ma około metra dziewięćdziesiąt... - Szeroki w ramionach? - zainteresowała się pani Higgs. - Zdecydowanie tak. - Z początku chciała ubarwić nie­ co opis Daniela, ale po chwili uświadomiła sobie, że nie musi tego robić. - Wygląda, jakby mógł utrzymać na każ­ dym z nich po dwóch dorosłych mężczyzn. Pani Higgs usadowiła się wygodniej. - Zawsze lubiłam dużych mężczyzn - przyznała. Anna już zamierzała uciąć rozmowę o Danielu, kiedy zauważyła, że panią Higgs bardziej interesuje jego chara­ kterystyka niż rozmowa o paryskiej modzie.

Teraz i na zawsze

57

- Ma rude włosy - ciągnęła więc, a po chwili dodała: - i brodę. - Brodę! - Oczy pani Higgs zabłysły. - Ależ to wy­ tworne! - No nie... - zawahała się Anna. Uświadomiła sobie przy tym, że zbyt łatwo powraca do niej obraz Daniela. - Raczej groźne. Ma też cudowne oczy. Niebieskie - przy­ pominała sobie ze zmarszczonym czołem. - I nigdy nie od­ wraca wzroku. - Odważny typ - westchnęła z aprobatą staruszka. Stanowczo wolę takich niż jakieś ciamajdy. Czym się zaj­ muje? - Biznesem. Sprzyja mu szczęście, co czyni go aroganc­ kim. - Coraz lepiej. A teraz mi powiedz, dlaczego mówisz, że ci się naprzykrza? - Nie przyjmuje odmowy do wiadomości - wyjaśniła. Po chwili wstała i podeszła do okna. - Dałam mu jasno do zrozumienia, że nie jestem nim zainteresowana. - Tym bardziej więc pragnie, byś zmieniła zdanie. - Coś w tym rodzaju - przyznała. Przypomniała sobie jego słowa: „Wybrałem cię, Anno Whitfield. Zamierzam cię zdobyć". - Od tygodnia codziennie przysyła mi kwiaty. - Jakie? Anna odwróciła się rozbawiona od okna. - Róże. Białe róże. - Och... - westchnęła tęsknie staruszka. - Już nawet nie pamiętam, od ilu lat nikt nie przysyła mi kwiatów. Anna, poruszona do głębi, zajrzała w jej smutne oczy. Wyraźnie widać było w nich zmęczenie. - Z przyjemnością przyniosę pani kilka. Pachną wspa­ niale.

58

NORA ROBERTS

- Jesteś słodka, dziecino, ale rozumiesz chyba, że nie to mam na myśli. Był czas... - Głos jej zamarł, potrząsnęła głową. - No cóż, to już przeszłość. Może powinnaś bliżej zainteresować się tym Danielem? Czy to mądrze tak od­ rzucać czyjeś uczucie? - Znajdę na to czas po stażu. - Och, zawsze nam się wydaje, że będziemy mieć go pod dostatkiem - westchnęła pacjentka, przymykając po­ wieki. - W każdym razie stawiam na Daniela - wymam­ rotała jeszcze i usnęła. Anna przyglądała jej się przez chwilę. Potem wymknęła się cicho z pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Zostawiła pa­ nią Higgs sam na sam z jej wspomnieniami i magazynem o modzie. Kilka godzin później wyszła ze szpitala. Bolały ją stopy, ale humor dopisywał. Końcówkę dyżuru spędziła na oddzia­ le położniczym, gdzie rozmawiała ze świeżo upieczonymi matkami i trzymała na rękach ich dzieci. Zastanawiała się, ile czasu upłynie, nim ona sama zdecyduje się wydać na świat nowe życie. - Wyglądasz znacznie lepiej, kiedy się uśmiechasz usłyszała i odwróciła się przestraszona. Gdy ujrzała Daniela opartego o maskę ciemnoniebieskiego kabrioletu, strach za­ mienił się w irytację. Nie zrobiło to na nim wrażenia, bowiem uśmiechnął się do niej promiennie. Łagodny wiatr rozwiewał mu włosy, ubrany był mniej oficjalnie niż ostatnio - w rozpiętą pod szyją koszulę i luźne spodnie. Musiała przyznać, że wyglą­ dał wspaniale. Kiedy zawahała się, niepewna jak postąpić, wyprostował się i podszedł do niej. - Twój ojciec powiedział mi, że cię tu znajdę. Pomyślał, że w ciemnej spódnicy i białej bluzce Anna

Teraz i na zawsze

59

wygląda bardzo... profesjonalnie. Nie tak delikatnie jak w różowej czy błękitnej sukni, ale równie pociągająco. - Nie wiedziałam, że tak dobrze znasz mojego ojca. - Kiedy Ditmeyer został prokuratorem okręgowym, po­ trzebowałem nowego prawnika i... - Został nim mój ojciec - dokończyła za niego. - Mam nadzieję, że nie zatrudniłeś go ze względu na mnie. Daniel uśmiechnął się leciutko. Jak zwykle była urocza i bardzo domyślna. - Nie łączę interesów ze sprawami osobistymi, Anno. A co do tych drugich, nie odpowiedziałaś na żaden z moich telefonów - raczej stwierdził niż zapytał. Tym razem ona się uśmiechnęła. - Nie - przyznała. - Zaskakuje mnie twoje zachowanie. - A nie powinno, jeśli przypomnisz sobie swoje własne. Poza tym wysłałam ci wiadomość. - Nie mówisz chyba o tej formalnej prośbie, bym nie przysyłał ci kwiatów. - Nie przestałeś ich przysyłać. - Zgadza się. Pracowałaś cały dzień? - zręcznie zmienił temat. - Tak. Więc jeśli pozwolisz... - Odwiozę cię do domu. Chłodno pokręciła głową, choć odniosła dziwne wraże­ nie, że właśnie na to czekał. - To bardzo miło z twojej strony, ale dziękuję. Jest pięk­ na pogoda, poza tym nie mieszkam daleko. - W porządku, możemy się przejść. Bezwiednie zacisnęła zęby i zmusiła się do zachowania spokoju. - Jestem pewna, Danielu, że wyraziłam się jasno.

60

NORA ROBERTS

- Bardzo jasno. Ja też. A więc... - ujął jej dłonie - mu­ simy się tylko przekonać, które z nas postawi na swoim. Ostrzegam, że zamierzam wygrać. Poza tym nie zaszkodzi poznać się lepiej, prawda? - Przeciwnie - odparła. Zaczynała rozumieć, dlaczego odnosił sukcesy w interesach. Kiedy czegoś chciał czy żą­ dał, zachowywał wdzięk, któremu trudno było się oprzeć. Nie każdy potrafi rzucić wyzwanie z przyjacielskim uśmie­ chem na ustach. - Puść mnie. - Oczywiście... jeśli pozwolisz się odwieźć. Dojrzał w jej oczach błysk gniewu. - Nie mam ochoty się targować. - I jasno stawiasz sprawę. Chciał wygrać i musiał liczyć się z jej zdaniem, toteż uwolnił szybko jej ręce i powiedział, zmieniając ton: - Jest takie piękne popołudnie, Anno. Proszę, pojedźmy gdzieś. Świeże powietrze i słońce nikomu jeszcze nie za­ szkodziły. Serce Anny natychmiast złagodniało. Prosi? Jeśli prosi, to właściwie dlaczego nie? Może jeśli trochę ustąpi, zdoła przemówić mu do rozsądku i skierować jego niewyczerpaną energię gdzie indziej? - No dobrze, zgoda. Masz piękny samochód - dodała. - Lubię go, choć Steven się krzywi, ilekroć zostawiam w domu jego i rollsa. Ale Steven jest jak dziecko, tylko by jeździł i jeździł. - Już miał otworzyć drzwi po stronie pa­ sażera, gdy nagle znieruchomiał. - A może chcesz popro­ wadzić? - spytał. - Oczywiście - roześmiała się jak z dobrego żartu. - Świetnie. Wyjął z kieszeni kluczyki i podał jej na wyciągniętej dłoni.

Teraz i na zawsze

61

- Nie rozumiem. Mam prowadzić? - Chyba, że nie chcesz. Zacisnęła palce na kluczykach. - Bardzo chcę, ale skąd wiesz, czy nie mam skłonności do brawurowej jazdy? Patrzył na nią przez chwilę, po czym wybuchnął śmie­ chem. Nim się zorientowała, uniósł ją i zawirował, aż za­ kręciło się jej w głowie. - Anno Whitfield, szaleję za tobą! - Wariat - mruknęła, kiedy znów dotknęła stopami zie­ mi, i wygładziła spódnicę, próbując odzyskać godność. - Śmiało, Anno! - zawołał tymczasem Daniel i wsko­ czył na siedzenie pasażera. - Moje życie i mój samochód są w twoich rękach! Z uniesioną dumnie głową okrążyła wóz i zajęła miejsce za kierownicą. Nie mogąc się oprzeć pokusie, posłała mu szelmowski uśmiech. - Ryzykant z ciebie, co? - Pewnie - przyznał i rozsiadł się wygodnie. - To co, wybierzemy się za miasto? Więcej tam świeżego po­ wietrza. Nie wierzyła, że pozwoli jej pojechać tak daleko. Myślała, że ujadą kilometr, może dwa. Niebawem jed­ nak oddalili się od miasta, a kiedy przejechali jakieś pięt­ naście kilometrów, zrozumiała, że Daniel traktuje swoją obietnicę poważnie i że nie trzęsie się nadmiernie o swój samochód. Ufał jej? Takie w każdym razie sprawiał wra­ żenie. Anna tryskała humorem. Daniel również. - Wspaniale! - zawołała, przekrzykując wiatr. - Nigdy przedtem nie prowadziłam kabrioletu! - Pasuje do ciebie.

62

NORA ROBERTS

- Będę o tym pamiętała, kiedy zdecyduję się na własny. - Przygryzła dolną wargę, biorąc ostry zakręt. - Może już wkrótce. Przeprowadzam się wprawdzie do mieszkania bli­ żej szpitala, ale samochód zawsze się przyda. - Wyprowadzasz się od rodziców? - zapytał. - W przyszłym miesiącu - skinęła głową. - Nawet mocno nie protestowali. Myślałam, że będzie gorzej. Dzięki Bogu, chodziłam do szkoły poza granicami stanu, więc zdą­ żyli się przyzwyczaić. Muszę ich tylko przekonać, żeby nie kupowali dla mnie mebli. - Nie podoba mi się, że będziesz mieszkać sama. Spojrzała na niego z ukosa. - Jestem dorosła, nie zauważyłeś? Zresztą ty też mie­ szkasz sam. - To co innego. - Niby dlaczego? Otworzył usta, ale nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Znał ją na tyle dobrze, że wolał nie ryzykować stwierdzenia, że bardzo by się o nią martwił. - Właściwie nie mieszkam sam - uściślił. - Mam słu­ żących. - Ja chyba nie znajdę miejsca nawet dla jednego. Spójrz, jak pięknie zielona jest trawa. - Zmieniasz temat. - Owszem. Często robisz sobie wolne popołudnia? - Nie - mruknął coraz bardziej skwaszony. Zdaje się, że nic nie wskóra. Trudno, nie będzie martwić się na zapas. Może przecież sprawdzić to jej mieszkanie na własną rękę i upewnić się, że Anna będzie w nim bezpieczna. Ba, może je nawet kupić. - Po prostu pomyślałem, że spędzę z tobą trochę czasu sam na sam. - Nie musiałam się zgodzić.

Teraz i na zawsze

63

- Fakt. Ale zakładałem, że to zrobisz. Czym się zajmu­ jesz w szpitalu? O ile wiem, nie wolno ci jeszcze wpychać w ludzi igieł i noży. Wybuchnęła śmiechem. - Zaglądam do pacjentów, rozmawiam z nimi, roznoszę gazety. Czasem pomagam przy sortowaniu albo zmianie bie­ lizny pościelowej. Zmieniam baseny. - Chyba nie po to studiujesz? - Zgadza się, ale to też nauka. Lekarze i pielęgniarki nie zawsze mogą poświęcić pacjentom wystarczająco dużo uwagi. Mają za mało czasu, a za dużo chorych. Ja prze­ ciwnie, przynajmniej na razie. Wiem teraz, co znaczy leżeć całymi godzinami i znosić cierpienie, niewygodę, nudę. Nie zapomnę o tym, gdy zacznę staż. Nie przyszłoby mu to do głowy, choć pamiętał przewle­ kłą chorobę, która zabrała jego matkę, gdy miał dziesięć lat. Nigdy nie pogodziła się z faktem, że jest przykuta do łóżka. Mógł przywołać zapach izby, w której leżała, równie łatwo, jak odór kopalni. - Nie męczy cię ciągłe przebywanie z chorymi? - Gdyby tak było, nie zostałabym lekarzem. Daniel przyglądał się, jak wiatr rozwiewa jej włosy. Ko­ chał swoją matkę, siedział przy niej każdego dnia, ale nie mógł patrzeć na jej chorobę, na powolne umieranie. Tym­ czasem Anna, młoda i pełna wigoru, zdecydowała się spę­ dzić resztę życia wśród cierpienia. - Nie rozumiem cię - powiedział z powagą. - Sama się często nie rozumiem. - Powiedz mi na przykład, dlaczego chodzisz codziennie do tego szpitala? Musisz przychodzić, to jasne. Chcesz, też to rozumiem. Ale żeby codziennie? Anna pomyślała o swoim marzeniu. Dlaczego miałby je

64

NORA ROBERTS

pojąć, skoro nikomu innemu się to nie udało? I wtedy przy­ pomniała sobie panią Higgs. - Leży teraz w szpitalu pewna kobieta. Operowano ją kilka tygodni temu, usunięto jej guz i fragment wątroby. Wiem, że cierpi, ale nigdy się nie skarży. Odczuwa potrzebę rozmowy, więc często u niej bywam. To jedyna terapia, jaką mogę stosować. - Ale to bardzo ważne. Spojrzała na niego uważnie, oczy miała ciemne i prze­ nikliwe. - Tak, ważne. Dla mnie i dla niej. Ma już słabe ciało, ale wciąż bystry umysł. Dzisiaj mi powiedziała, że żałuje jednej rzeczy: że nie wyszła powtórnie za mąż, kiedy została wdową. Chce, by ktoś ją zapamiętał. A ja opowiedziałam jej dzisiaj o... - Opowiedziałaś jej o mnie - dokończył za nią zadzi­ wiająco pewnym głosem. Anna zaklęła w duchu. Niepotrzebnie dała się sprowo­ kować do wynurzeń. Mogła ugryźć się w język i zmienić temat. Odetchnęła i wyjaśniła spokojnie: - Tak, o tobie. Pani Higgs zaczęła mówić o mężczy­ znach, a ja wspomniałam, że znam jednego, który jest wy­ jątkowo natrętny. Daniel ujął jej dłoń i czule pocałował. - Dziękuję. - Tak czy siak - stłumiła rozbawienie - opisałam cie­ bie. Była pod wrażeniem. - Co jej powiedziałaś? - Czyżbyś był także próżny, Danielu? - Absolutnie. - Nazwałam cię aroganckim i nieokrzesanym. Już nie pamiętam, czy użyłam słowa „impertynent". Zresztą to nie-

Teraz i na zawsze

65

ważne. Istotne jest to, że ta kobieta czuje ulgę, kiedy roz­ mawiam z nią choć parę minut. Lekarz musi pamiętać, że diagnoza i leczenie to nie wszystko. Potrzeba jeszcze współ­ czucia. - Nie sądzę, byś o tym kiedykolwiek zapomniała. Poczuła lekki ucisk w sercu. - Znów próbujesz mi schlebiać. - Nie. Próbuję cię zrozumieć. - Danielu... - zaczęła, zaraz jednak zamilkła. Jak się miała teraz zachować? Umiała sobie poradzić z jego aro­ gancją, pewnością siebie, nawet natarczywością. Lecz jego serdeczność zbiła ją z tropu. - Jeśli naprawdę chcesz mnie zrozumieć, to mnie wysłuchaj - odezwała się znowu. - Dy­ plom i praktyka to wszystko, co mam, to całe moje życie. Zawsze tego pragnęłam i pracowałam na to zbyt ciężko, by teraz ktoś lub coś mogło zmienić moje plany. Przesunął palcem po jej ramieniu. - Uważasz, że ci przeszkadzam? - Mówiłam poważnie. - Ja też. Chcę, żebyś została moją żoną. Samochód skręcił, bo z wrażenia straciła panowanie nad kierownicą. Nacisnęła hamulec i zatrzymała się z piskiem opon na środku drogi. - Czy to znaczy „tak"? - spytał z szerokim uśmiechem. Minęło kilka sekund, nim Anna odzyskała głos. Wygląda na to, że ten człowiek nie żartuje, pomyślała. Boże, on na­ prawdę jest szalony! - Straciłeś rozum, Danielu? Znamy się od tygodnia, wi­ dzieliśmy kilka razy, a ty proponujesz mi małżeństwo. Jeśli prowadzisz interesy z podobną nonszalancją, chyba cudem udało ci się nie zbankrutować. - Mam intuicję. Wiem, na jaki interes się zdecydować,

66

NORA ROBERTS

a jaki odrzucić. Anno... - Przysunął się do niej i ujął ją za ramiona. - Mogę poczekać, ale po co, skoro już jestem pewien swojej decyzji. - Jesteś pewien? - westchnęła, próbując zapanować nad chaosem uczuć. - Może tego nie wiesz, ale do małżeństwa potrzeba dwojga. Dwojga chętnych, oddanych sobie ludzi, którzy kochają się nawzajem. - Jest nas dwoje - uciął krótko. - Ale ja nie chcę wychodzić za mąż. Ani za ciebie, ani za nikogo innego. Mam przed sobą jeszcze rok nauki, potem staż i rezydenturę. - Nie podoba mi się, że będziesz lekarzem - wyznał. - Ale jestem gotów pójść na pewne ustępstwa. - Ustępstwa? - Otworzyła szeroko błyszczące z gniewu oczy. - Nie ma mowy o żadnych kompromisach, nie ko­ sztem mojej kariery - tłumaczyła nienaturalnie spokojnym głosem. - Starałam się rozmawiać z tobą rozsądnie, Danie­ lu, ale ty po prostu mnie nie słuchasz. Zrozum wreszcie: tracisz tylko czas. Przyciągnął ją bliżej, podniecony jej reakcją, ale i roz­ wścieczony odmową. - Stać mnie na to. Po tych słowach pocałował ją gwałtownie. Zachłannie smakował rozgrzane wargi i miękką skórę. Przestał być de­ likatny. Nawet gdyby się broniła i tak by tego nie zauważył. Bez reszty zawładnęło nim pożądanie. Był taki, jak sądziła - zaborczy, ale podniecający. Nie potrafiła zmusić się do oporu. Jak zachować chłodny spokój, kiedy ciało ogarnia płomień? Poddała mu się wbrew logice i rozsądkowi. Pragnęła go, nawet jeśli bała się do tego przy­ znać. Wiedziała, że już zawsze tak będzie, dopóki przetrwa pamięć jego dotyku.

Teraz i na zawsze

67

Z trudem odzyskiwała świadomość. Walcząc z wyrzuta­ mi sumienia, odsunęła się od niego, usiadła sztywno wy­ prostowana i spoglądała przed siebie, dopóki nie odzyskała głosu. - Nie zamierzam się z tobą więcej spotykać. Daniel poczuł ukłucie strachu, które go zaskoczyło. Zig­ norował je jednak i obrócił twarz Anny ku sobie. - Oboje wiemy, że to nieprawda. - Mówiłam serio. - Nie wątpię. Ale to nieprawda. - Do diabła, Danielu, z tobą nie da się rozmawiać! Pierwszy raz usłyszał, by odezwała się do niego z takim gniewem. Wprawdzie szybko się opanowała, ale zrozumiał, że nie należy tego gniewu lekceważyć. - Nawet gdybym była w tobie zakochana, a nie je­ stem, i tak nic by z tego nie wyszło. To... po prostu nie­ możliwe. Owinął sobie wokół palca kosmyk jej włosów. - Poczekamy, zobaczymy. - Nie poczekamy! Podskoczyła gwałtownie, gdy z tyłu rozległ się klakson. Po chwili minął ich jakiś samochód. Starszy człowiek zwol­ nił, zgromił ich wzrokiem i krzyknął coś, co zagłuszył war­ kot silnika. Kiedy Daniel zaczął się śmiać, Anna oparła czoło o kierownicę i również się roześmiała. Nikt inny tak jej nie złościł, ale też z nikim nie bawiła się tak dobrze. - Nigdy nie przytrafiła mi się równie śmieszna sytuacja - wyznała, podnosząc głowę. - Wierzę, że zostaniemy przy­ jaciółmi, o ile tylko przestaniesz się upierać. - Będziemy także przyjaciółmi - zapewnił, po czym na­ chylił się i znów ją pocałował, tym razem leciutko i czule. - Ale ja pragnę żony i rodziny. Przychodzi czas, gdy męż-

68

NORA ROBERTS

czyzna potrzebuje tego za wszelką cenę. Wtedy nic innego się nie liczy. Anna złożyła ręce na kierownicy i wsparła na nich brodę. Znów opanowana, spoglądała na wysoką trawę porastającą pobocze drogi. - Wierzę, że dla ciebie ten czas już nadszedł. Wkrótce znajdziesz i poślubisz odpowiednią kobietę. Taką, która bę­ dzie ci odpowiadać pod każdym względem. Poruszył się niespokojnie. Nie będzie mu łatwo z żoną, która potrafi czytać w nim jak w księdze. Wybrał już ją jednak i nie zamierzał zamienić na żadną inną. - Dlaczego tak uważasz? - zapytał. - Bo dla ciebie wszystko jest biznesem. - Popatrzyła na niego z niewzruszonym spokojem. - Na tym polu zawsze odnosisz sukcesy. - Może i tak. - Widzisz, wreszcie przyznałeś mi rację. - Owszem. Jest tylko jeden problem. - Jaki? - Tylko ty pasujesz do mojej wizji. Tylko ty, Anno. Wyprostowała się i westchnęła. - Powtarzam ci, że dla mnie małżeństwo nie jest inte­ resem czy umową. Nie mogę ci pomóc, Danielu. - Prze­ kręciła kluczyk w stacyjce. - Dajmy już temu spokój. Pora wracać. Położył dłoń na jej ramieniu, nim zdążyła ruszyć. - Już za późno, Anno. Dla nas obojga.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Zagrzmiało i niebo przeszyła błyskawica, lecz z ciemnych chmur nie spadła ani jedna kropla. Noc, choć lato ledwie się zaczęło, była niemal duszna. Lekki wiatr poruszał wprawdzie gałęziami, ale wcale nie chłodził rozgrzanego powietrza. Ciesząc się z nadchodzącej burzy, Myra zatrzymała samochód przed domem Ditmeyerów. Rozległ się przenikliwy pisk hamulców, auto stanęło dęba, a Myra ledwie uniknęła uderzenia czołem w przednią szybę. - Co za okropny dźwięk - skrzywiła się do lusterka. - Koniecznie muszę to naprawić. - Mówisz o swojej twarzy? - spytała Anna z obojęt­ nym uśmiechem. - O niej też - odparła Myra, niezrażona tą uwagą - ale przede wszystkim o hamulcach. - Mogłabyś jeździć nieco... dyskretniej - zasugerowała jej przyjaciółka. - Dyskretniej? A co to za przyjemność? Śmiejąc się, Anna wysiadła na chodnik. - Przypomnij mi, żebym nie pozwalała ci prowadzić mojego nowego samochodu. - Nowego? - zdziwiła się Myra, zatrzaskując drzwi. Po­ prawiła ramiączko sukienki i zapytała: - Kiedy go od­ bierasz? - Być może jutro. - Wspaniale. Pojadę z tobą. Nowe mieszkanie, nowy sa-

70

NORA ROBERTS

mochód... - Wzięły się pod ręce i ruszyły w stronę domu. - Co się stało z naszą małą, cichą Anną? - Zasmakowała wolności - odparła Anna i popatrzyła w zachmurzone niebo. Czuła się radosna i podekscytowana. - Wystarczył jeden kęs, by odkryć, że jestem nienasycona! Myra nigdy nie kojarzyła z Anną słowa „nienasycona", chyba że dotyczyło nauki. Tymczasem teraz, jeśli się nie myliła, jej przyjaciółka niemal zapomniała o książkach. - Zastanawiam się - dotknęła czubkiem języka górnej wargi - ile ma z tym wspólnego Daniel MacGregor. Anna najpierw uniosła brwi, potem nacisnęła dzwonek. Doskonale znała ten wyraz oczu przyjaciółki i wiedziała, jak zareagować. - A co Daniel mógłby mieć wspólnego z kupnem sa­ mochodu? - zapytała niewinnie. - Nie myślałam o samochodzie. Miałam na myśli nie­ nasycenie - uściśliła Myra z szelmowskim uśmiechem na twarzy. - Niepotrzebnie wietrzysz sensację. Po prostu postano­ wiłam wrócić do Connecticut w odpowiednim stylu. - Czymś czerwonym - wtrąciła Myra. - I rzucającym się w oczy. - Nie, raczej białym i klasycznym. - Ach tak, zapomniałam, że mamy inny gust. Biały, kla­ syczny... w sam raz dla ciebie, co? - zauważyła Myra i cof­ nęła się o krok, by przyjrzeć się przyjaciółce, ubranej w suknię o pastelowym brzoskiwniowym odcieniu. - Gdybym ja wło­ żyła na siebie coś w tym kolorze, wyglądałabym jak wyblakła tapeta. A ty przypominasz apetyczne ciasteczko. Anna wybuchnęła śmiechem. - Nie przyszłam tu po to, żeby mnie zjedzono. Ty za to prezentujesz się świetnie w zdecydowanych barwach.

Teraz i na zawsze

71

Myra spojrzała na nią z zadowoleniem. - Zdecydowanie się z tobą zgadzam. Kiedy służący Ditmeyerów otworzył drzwi, Anna weszła lekkim krokiem do środka. Czuła się dziś wyjątkowo dobrze, choć sama nie wiedziała dlaczego. Może cieszyło ją, że co­ dzienna harówka w szpitalu przynosi coraz lepsze efekty? A może sprawił to list od doktora Hewitta, w którym opisał jej nową, fascynującą technikę operacji? Jednego była pew­ na: dobrego samopoczucia na pewno nie zawdzięczała bia­ łym różom, które przynoszono jej każdego dnia. Louise Ditmeyer wyszła im na powitanie i uśmiechnęła się do nich uprzejmie. - Wspaniale wyglądasz, Anno - powiedziała, obrzuci­ wszy uważnym spojrzeniem jej bladobrzoskwiniową sukien­ kę. - Wprost cudownie. Młodej dziewczynie zawsze do twarzy w pastelach. A ty, Myro... - Teraz przesunęła wzrokiem po jaskrawym, szmaragdowozielonym jedwabiu, a w jej oczach odmalowała się dezaprobata. - Cóż, miło cię widzieć w naszych progach. Jak się masz, moja droga? - Bardzo dobrze. Dziękuję, proszę pani - odparła słod­ kim głosem Myra, a w myślach dodała złośliwie: Jak za­ wsze, gdy cię widzę, stara flądro. - Pani też wygląda znakomicie, pani Ditmeyer - powie­ działa szybko Anna, jakby umiała czytać w myślach przy­ jaciółki. By powstrzymać ją przed popełnieniem jakiegoś głupstwa, dyskretnie dała jej kuksańca w bok, po czym znów zwróciła się do gospodyni: - Mam nadzieję, że nie przyszłyśmy za wcześnie. - Ależ skąd. W salonie jest już kilka osób. Proszę, wchodźcie. Ruszyła przodem, a przyjaciółki podążyły za nią. - Wygląda jak okręt wojenny - mruknęła Myra.

72

NORA ROBERTS

- Lepiej pilnuj języka, bo zostaniesz storpedowana. - Mam nadzieję, Anno, że twoi rodzice także przyjdą. - Gospodyni odwróciła się ku nim z uśmiechem, by po chwili przystanąć w drzwiach salonu. - Tacy goście to sama przyjemność. - Nie mogliby opuścić takiego przyjęcia - zapewniła ją Anna, zastanawiając się jednocześnie, czy ktokolwiek ośmieliłby się powiedzieć Louise Ditmeyer, że w lawendo­ wym kolorze wygląda, jakby chorowała na żółtaczkę. Pani Ditmeyer skinęła na służącego. - Charles, przynieś sherry dla młodych dam. Jestem pewna, że dacie sobie radę - uśmiechnęła się ponownie, po czym odeszła, stąpając ciężko i niezgrabnie na wysokich obcasach. Myra ruszyła w stronę baru. - Niech będzie burbon, Charles. - 1 martini - wtrąciła Anna. - Wytrawne. Zachowuj się, Myra - napomniała przyjaciółkę. - Wiem, że jest irytująca, ale to matka Herberta. - Łatwo ci mówić - mruknęła Myra, biorąc do ręki szklankę. - Uważa, że masz aureolę i anielskie skrzydła, podczas gdy ja... Anna skrzywiła się i przerwała jej szybko. - Przesadzasz. - Zgoda, tylko aureolę. - Poczujesz się lepiej, jeśli wyleję drinka na dywan? - Nie zrobisz tego... - zaczęła Myra, ale przerwała przestraszona, gdy Anna przechyliła kieliszek. - Nie! - za­ chichotała. - Zapomniałam, jak łatwo podejmujesz wyzwania. Powstrzymała przyjaciółkę, wyjęła oliwkę z jej drinka i włożyła ją do ust.

Teraz i na zawsze

73

- Nic bym nie powiedziała, gdybyś oblała tę starą ję­ dzę, ale szkoda tak ładnego dywanu. Biedny Herbert - wes­ tchnęła i popatrzyła na zgromadzonych gości. - O, widzę go. Biedak, dostał się w łapy tej nieszczęsnej łowczyni po­ sagów, Mary O'Brien. Wiesz, czasem wydaje mi się atra­ kcyjny. Szkoda tylko, że jest taki... - Jaki? - Taki porządny - dokończyła Myra. - Ale zaraz będzie miał przeciwwagę. - Podniosła szklankę, by ukryć szeroki uśmiech. - Oto zjawił się ktoś, kogo z całą pewnością nie można tak określić. Jeśli się odwrócisz... Anna wcale nie musiała się odwracać. Domyśliła się, kogo ujrzała Myra za jej plecami i salon od razu wydał jej się zbyt mały. Poczuła dreszcz emocji. Wahała się, co zrobić. Kątem oka dostrzegła drzwi prowadzące na taras. Mogłaby zniknąć za nimi w jednej chwili. Później znalazłaby jakieś wytłumaczenie. - No, no... - Myra położyła jej dłoń na ramieniu. Po­ czuła, że przyjaciółka drży, i uśmiechnęła się znacząco. Nieźle cię wzięło. Zła na siebie, Anna odstawiła kieliszek, lecz prawie na­ tychmiast znowu go podniosła. - Nie bądź śmieszna. - Anno, to ja. Ten, który kocha cię najbardziej - wy­ szeptała Myra, starając się naśladować głos Daniela. - Daj spokój! - Anna zirytowała się na dobre. - On jest natrętny i uparty. Denerwuje mnie, to wszystko. - W porządku - ustąpiła Myra. - Zostawmy to. A po­ nieważ mam wrażenie, że potrzeba ci chwili spokoju, chodźmy ratować Herberta. Anna nie protestowała. Naprawdę potrzebowała chwili spokoju. Niczego nie zmienił fakt, że dokładnie przeana-

74

NORA ROBERTS

lizowała swoje uczucia wobec Daniela i uznała, że mają one wyłącznie fizyczne podłoże. Emocje nie znikły, prze­ ciwnie, nasilały się, ilekroć Anna na niego spojrzała. Teraz postanowiła je zignorować i spróbowała się odprężyć. Za­ wsze umiała panować nad sobą. Odetchnęła powoli i na­ pięcie ramion ustąpiło. Znów odetchnęła i zdołała się uśmie­ chnąć. Po co te nerwy? Ostatecznie są na przyjęciu, w to­ warzystwie innych ludzi, a nie w samochodzie na środku pustej drogi. - Cześć, Herbert - przywitała się Myra. - Witaj, Mary. Mary, najwyraźniej niezadowolona, że jej przeszkadzają, zwróciła się do Anny. Herbert popatrzył wymownie w sufit. Rozbawiona Myra ujęła go za ramię. - Jak twoja praktyka? Posłałeś ostatnio za kratki jakichś przestępców? Nim zdążył odpowiedzieć, Mary obrzuciła ją pełnym oburzenia spojrzeniem. - Mówisz, jakby to była zabawa. Tymczasem Herbert wykonuje niezwykle ważne zadania dla naszego wymiaru sprawiedliwości. - Doprawdy? - udając zdziwienie, Myra uniosła brwi. - A ja myślałam, że wsadza po prostu drani do paki. - Regularnie - odpowiedział bez zastanowienia Herbert ze śmiertelnie poważna miną. - Robię, co w mojej mocy, by na ulicach było bezpiecznie. Powinnaś zobaczyć nacięcia na mojej teczce. Każde oznacza jednego łotra za kratkami. Myra nachyliła się ku niemu i zatrzepotała rzęsami. - Och, Herbert, uwielbiam takich twardzieli. Wyraźnie sparodiowała Cathleen Donahue, najbliższą przyjaciółkę Mary, która natychmiast zesztywniała. - Zechcecie mi wybaczyć - rzuciła i odeszła obrażona. - Chyba nos jej się oberwał z zawiasów - zauważyła

Teraz i na zawsze

75

Myra z niewinną miną. - Jak byś to określiła z medycznego punktu widzenia, Anno? - Nieuleczalna złośliwość - odparła Anna, poklepując Myrę po policzku. - Uważaj, kochana, to bywa zaraźliwe. - Niezłe przedstawienie - usłyszała za plecami i na chwilę zamarła. Nawet nie podejrzewała, że ktoś o takiej posturze może poruszać się bezszelestnie. - Dobry wieczór, panie MacGregor - odezwała się cie­ pło Myra. - Jak się panu podobał balet? - Bardzo, ale pani występ w niczym mu nie ustępuje. Herbert przywitał się z Danielem krótkim uściskiem ręki. - Przekona się pan jeszcze, że Myra nigdy nie jest nudna. - Dziękuję - odpowiedziała, mile zaskoczona. Podjęła już decyzję. Kocha Annę jak siostrę, więc zrobi dla niej to, co uważa za najlepsze. - Myślę, Herbercie, że dobrze by­ łoby się napić przed kolacją - uśmiechnęła się doń znacząco i nim zdążył otworzyć usta, pociągnęła go za sobą. Daniel patrzył, jak znikają w tłumie. Potem z niedowie­ rzaniem potrząsnął głową i powiedział: - Jest niezwykła. - Myra? - Anna odprowadziła przyjaciółkę wzrokiem. - Tak - zgodziła się bez entuzjazmu - wyjątkowa. - Lecz i tak nie dorówna tobie. Podoba mi się twoja fryzura, Anno. Ledwo zdołała się powstrzymać, by jej nie poprawić. Po całym dniu spędzonym w szpitalu nie miała ochoty zaj­ mować się czesaniem, więc spięła tylko włosy z tyłu głowy. Przy tym uczesaniu jej twarz wydawała się bardziej wyra­ zista, choć zarazem bardziej niewinna. - Byłeś już kiedyś u Ditmeyerów? - zapytała. - Znów zmieniasz temat.

76

NORA ROBERTS

- Tak - przyznała. - No więc byłeś? Na jego ustach błąkał się tajemniczy uśmiech. - Nie. - W jadalni stoi wspaniała kolekcja szkła z Waterford. Radzę ci rzucić na nią okiem. - Lubisz kryształy? - Tak. Wydają się zimne, ale tylko dopóki nie ożywi ich światło. - Gdybyś zgodziła się zjeść ze mną kolację w moim do­ mu, pokazałbym ci moje. Pierwszą część propozycji uznała za nonsens, ale druga wzbudziła jej zainteresowanie. - Jesteś kolekcjonerem? - Lubię ładne rzeczy - odparł, patrząc na nią wymownie. - Jeśli to komplement, to go przyjmuję. - Anna wy­ trzymała jego śmiałe spojrzenie. - Ale nie chciałabym być tylko egzemplarzem w kolekcji. - Nie zamierzam stawiać cię na półce czy w szklanej gablocie. Po prostu chcę cię mieć. - Chwycił jej dłoń i za­ cisnął na niej palce. - Jesteś płochliwa - zauważył nie bez satysfakcji. - Po prostu ostrożna - poprawiła. Spojrzała w dół na ich złączone dłonie. - Trzymasz moją rękę. - Trzymam. - Nie zamierzał wcale jej puszczać. - Za­ uważyłaś, jak dobrze pasuje do mojej? Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. - Masz bardzo duże dłonie. Trudno znaleźć takie, które do nich pasują. - Nie sądzę. Puścił jej rękę, ale już po chwili ujął ją za ramię. - Danielu... - napomniała go. - Powinniśmy iść do stołu - wytłumaczył.

Teraz i na zawsze

77

Przy stole nie mogła przełknąć ni kęsa. Nigdy nie jadła dużo, ale tego wieczora prawie niczego nie tknęła. Choć stół był długi, dziwnym zrządzeniem losu Danielowi przy­ padło miejsce obok niej. Jedno spojrzenie na jego zadowo­ loną minę powiedziało jej, że pomógł przeznaczeniu. Bezustannie świadczył jej uprzejmości, jednocześnie ig­ norując swą drugą sąsiadkę. Apetyt mu dopisywał. Bez trudu pochłonął przekąskę z owoców morza i zupę, podczas gdy ona ledwie skubnęła swoją porcję. Często nachylał się i za­ chęcał ją cicho, by skosztowała kolejne danie, a ona jako osoba dobrze wychowana zmuszała się, by to zrobić. Jej rodzice siedzieli bliżej końca stołu i od czasu do cza­ su wysyłali jej pełne nadziei spojrzenia. Zacisnęła zęby, gdy uświadomiła sobie, że nie tylko dla nich stanowi przedmiot szczególnego zainteresowania. Dostrzegała uśmiechy innych gości, ich potakiwania, słyszała szepty. Daniel dawał wszy­ stkim jasno do zrozumienia, że stanowią parę. Poczuła, że ogarnia ją wściekłość. Z przesadną uwagą odkroiła kawałek mięsa i poinformowała swego partnera z zimnym uśmiechem: - Jeśli nie przestaniesz odgrywać zakochanego adora­ tora, wyleję ci zawartość mojego kieliszka na kolana. Daniel poklepał ją po dłoni. - Nie zrobisz tego, kochanie. Zamiast odpowiedzieć, odetchnęła głęboko i czekała na odpowiednią chwilę. Gdy podano deser, najspokojniej w świecie przesunęła kieliszek w stronę krawędzi nakrytego obrusem stołu. Daniel spojrzał na nią dokładnie w tej samej chwili. Błyskawicznie wyciągnął dłoń i zatrzymał rozkoły­ sane naczynie. Tylko kilka kropel wylało się na obrus. Usły­ szał, jak Anna klnie pod nosem, i z trudem powstrzymał się od śmiechu.

78

NORA ROBERTS

- Niezdara ze mnie - stwierdził, patrząc przepraszająco na gospodynię. - Mam takie duże łapska... Bez ceregieli poklepał pod stołem nogę Anny. Wydawało mu się, że usłyszał zgrzyt jej zębów. - Proszę się nie przejmować - uspokoiła go pani Ditmeyer. Wprawnym okiem oceniła już szkody i uznała, że mogło być gorzej. - Od tego są obrusy. Nie wylał pan ni­ czego na siebie? Daniel uśmiechnął się do niej promiennie. - Ani kropli - stwierdził, a gdy znowu otoczył ich szum rozmów, nachylił się do Anny. - Godne podziwu i bardzo sprytne. Wydajesz mi się coraz bardziej podniecająca. - Byłbyś jeszcze bardziej podniecony, gdyby mi się udało. Podniósł kieliszek i trącił się z nią. - Jak myślisz, co zrobiłaby nasza gospodyni, gdybym cię pocałował, tutaj i teraz? Anna wzięła do ręki nóż i zaczęła z uwagą oglądać ostrze. Posłała mu twarde jak stal spojrzenie. - Nie mam pojęcia. Za to wiem, co ja bym zrobiła. Tym razem się roześmiał, głośno i przeciągle. - Niech mnie diabli, Anno, jesteś kobietą idealną! - oz­ najmił, a jego oświadczenie dotarło do obu końców stołu. - Ale nie pocałuję cię teraz. Nie chciałbym być twoim pier­ wszym pacjentem. Po kolacji przyszedł czas na brydża w salonie. Choć An­ na nie znosiła kart, postanowiła zagrać, by jakoś wypełnić czas i pozostać wśród ludzi. Nim zdołała jednak zrealizować swój zamiar, grupka młodzieży pociągnęła ją do ogrodu. Wciąż zanosiło się na burzę. Księżyc krył się za chmu­ rami, wiał orzeźwiający wietrzyk. Drzewa tonęły w przy­ ćmionym blasku lamp. Ktoś włączył w domu radio, rozległa się cicha muzyka. Goście zaczęli z wolna łączyć się w pary.

Teraz i na zawsze

79

- Zastanawiam się, co wiesz o ogrodach - zapytał Da­ niel. Podejrzewała, że niełatwo będzie się go pozbyć. Wzru­ szyła ramionami, nawet na niego nie spojrzała. - Co nieco - rzuciła. - Steven jest lepszym kierowcą niż ogrodnikiem - ciąg­ nął niezrażony. Schylił się, by powąchać dorodną peonię. - Stara się, ale brakuje mu wyobraźni. Liczyłem na coś bar­ dziej ... - Spektakularnego? - podsunęła Anna. Podobało mu się to słowo. - O tak! Spektakularnego. Barwnego. W Szkocji rosły piękne wrzosy - powiedział nagle - a żywopłoty tworzyły dzikie róże. Mocne, o łodygach grubych jak palec i kolcach zdolnych przebić człowieka na wylot. - Zerwał kwiat z po­ bliskiego krzewu i nie zważając na jej protesty, wetknął jej za ucho. - Miło jest popatrzeć na delikatne kwiaty, zwła­ szcza w kobiecych włosach. Wolę jednak nieśmiertelne dzi­ kie róże. O dziwo, Anna zapomniała nagle, że nie miała ochoty zostać z nim sam na sam. Zaczęła się zastanawiać, jak pa­ chnie dzika róża i czy taki człowiek jak Daniel zerwałby ją, czy też pozostawił na krzewie, by mogła rosnąć swo­ bodnie. - Tęsknisz za Szkocją? - spytała. Popatrzył na nią i na chwilę oddał się wspomnieniom. - Czasem. Kiedy nie jestem zbyt zajęty. Brakuje mi ur­ wisk, morza i trawy, która jest dużo bardziej zielona niż tutaj. Zdała sobie sprawę, że w jego głosie brzmi żal. Ni­ gdy nawet nie pomyślała, że można tak tęsknić za rodzinną ziemią.

80

NORA ROBERTS

- Chciałbyś tam wrócić? Gdy tylko zadała to pytanie, uświadomiła sobie, że musi to wiedzieć i że boi się jego odpowiedzi. Daniel patrzył przez chwilę gdzieś w dal. Błyskawica oświetliła jego twarz, a wtedy Anna pomyślała o skandy­ nawskim Thorze. Tak właśnie wyobrażała sobie tego nie­ pokonanego i bezlitosnego boga. Zadrżała i poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. - Nie - odpowiedział po chwili spokojnym głosem. Człowiek może zbudować swój dom w każdym miejscu. Przesunęła palcem po delikatnym pnączu dzikiego wina. Spokojnie, powiedziała sobie, to tylko gra światła. - Nie masz tam rodziny? - Nie. Dosłyszała ból w jego głosie, ale gdy podniósł wzrok, jego twarz nie wyrażała niczego. - Jestem ostatni z rodu - mówił dalej. - Dlatego po­ trzebuję synów, Anno. Chcę, byś ty mi ich dała. Anna zadrżała. Dlaczego kiedy Daniel mówi o rzeczach niemożliwych, wcale się one takie nie wydają? Pełna sprze­ cznych uczuć szła obok niego ogrodową ścieżką i coraz bar­ dziej traciła wolę oporu. - Nie chcę się z tobą spierać, Danielu... - To dobrze - przerwał jej i wziął ją w ramiona. - Po­ jedziemy zaraz do Marylandu i rankiem weźmiemy ślub. - Nie! - zaprotestowała i spróbowała mu się wyrwać. - Dobrze. Jeśli wolisz huczne wesele, poczekam tydzień. - Nie, nie, nie! - powtarzała, lecz po chwili, nie wiedząc dlaczego, zaczęła się śmiać. - Posłuchaj, Danielu, pod tą rudą czupryną kryje się najbardziej zakuty łeb na świecie! Nie wyjdę za ciebie jutro. Za tydzień też nie. W ogóle za ciebie nie wyjdę.

Teraz i na zawsze

81

Uniósł ją z ziemi. Ich twarze znalazły się na wprost sie­ bie. Kiedy minęła pierwsza chwila osłupienia, Anna stwier­ dziła, że świetnie się czuje w ramionach Daniela. - Założymy się? - spytał po prostu. Uniosła brwi i wykrztusiła: - Co takiego? - Boże, co za kobieta. - Pokręcił głową i po chwili za­ mknął jej usta pocałunkiem. - Gdybym nie był dżentelme­ nem, to przerzuciłbym cię przez ramię i zabrał do domu. - Znów wybuchnął śmiechem i jeszcze raz ją pocałował. - Ale jestem uczciwy, więc proponuję ci zakład. Gdyby zrobił to raz jeszcze, chyba zapomniałaby, jak się nazywa. Spróbowała jednak zachować godną postawę, położyła mu dłonie na ramionach i powiedziała surowo: - Natychmiast mnie puść, Danielu. - Niech mnie diabli, jeśli to zrobię. - Pożałujesz, jeśli mnie nie posłuchasz. Przypomniał sobie jej groźbę z kieliszkiem wina i zde­ cydował się na kompromis. Postawił ją na ziemi, ale nie wypuścił z objęć. - Zakład? - powtórzył. - Nie wiem, o czym mówisz. - Nazwałaś mnie kiedyś hazardzistą i miałaś rację. A ty, lubisz ryzyko? Zdała sobie sprawę, że jej dłonie nadal spoczywają na jego piersi. Opuściła je czym prędzej. - Na pewno nie. - Ha! - zawołał z błyskiem w oku. - Teraz kłamiesz. Kobieta, która chce zostać lekarzem i nie liczy się z przy­ jętymi normami, ma hazard we krwi. To pewne. Nie mylił się. - O co się zakładamy? - spytała.

82

NORA ROBERTS

- No, odważna dziewczyna. - Znów miał ochotę ją pod­ nieść, ale spojrzała na niego ostrzegawczym wzrokiem, więc poprzestał na przechwałkach: - Założę się, że jeszcze w tym roku wsunę ci obrączkę na palec. - Nie uda ci się. - Jeśli wygram - ciągnął - spędzimy pierwszy tydzień naszego małżeństwa w łóżku. Będziemy tylko jeść, spać i kochać się. Jeśli zamierzał ją zaszokować, to się przeliczył. Anna spokojnie skinęła głową i spytała: - A jeśli przegrasz? Oczy mu zabłysły. - Proponuj - rzucił zwięźle. Uśmiechnęła się nieznacznie. Jeżeli grała, to tylko o wy­ sokie stawki. - Dasz pieniądze na szpital. Tyle żeby starczyło na wy­ budowanie nowego skrzydła. Nie wahał się ani sekundy. - Zgoda. Anna była pewna, że Daniel dotrzyma słowa. Bez wzglę­ du na absurdalne okoliczności, w jakich złożył to przyrze­ czenie. Wyciągnęła rękę, on zaś uścisnął ją oficjalnie, a po­ tem pocałował. - Nigdy nie zakładałem się o wyższą stawkę. I nigdy więcej tego nie zrobię. A teraz pozwól wreszcie się poca­ łować, Anno. Choć się cofnęła, chwycił ją w objęcia. - Założyliśmy się i ustaliliśmy stawki, ale jakie są szan­ se? - spytał, opierając wargi o jej skroń. - Anno, najdroż­ sza, powiedz, jakie są szanse? Przesunął powoli ustami po jej skórze. Drażnił się z nią, obiecywał więcej, lecz ani razu nie zbliżył się do jej warg.

Teraz i na zawsze

83

Jego dłonie, delikatne i pewne jednocześnie, powędrowały w górę jej pleców, by pieścić wrażliwą skórę karku, potem znów zsunęły się do talii. Wiedział, w którym momencie jej ciało uległo pragnieniu. Czuł, jak narasta pożądanie, ale nie spieszył się. Anna słyszała tylko bicie swojego serca. Płonęła. Jeszcze żaden mężczyzna nie całował jej w ten sposób. Znikł wszel­ ki opór. Pragnęła go. Jego usta musnęły jej wargi. Zatrzymały się na nich na chwilę. Zbyt krótką. Niezadowolona wydała cichy jęk i przysunęła się bliżej. Czy usłyszała jego śmiech? Nagle spadły na nich grube krople deszczu. Daniel zaklął cicho i porwał ją z ziemi. - Jesteś mi winna pocałunek, Anno Whitfield. - Stał przez chwilę bez ruchu, z jego rudych włosów spływała wo­ da, błyszczały mu oczy. - Nie myśl, że o tym zapomnę. Przycisnął ją mocniej do piersi i pobiegł w stronę tarasu. Jeszcze następnego dnia Anna nie mogła zebrać myśli. Szła szpitalnym korytarzem i przystawała nagle, by przy­ pomnieć sobie, dokąd miała iść. Złościło ją to. Skoro tak łatwo dawała się wyprowadzić z równowagi, jakim będzie lekarzem? W szpitalu powinna myśleć tylko o obowiąz­ kach. Niestety, nie potrafiła zapomnieć, co czuła, kiedy Daniel niósł ją w ramionach w strugach letniej ulewy. Pamiętała, jak wtargnął do salonu i wywołał zamieszanie, żądając dla niej suchych ręczników i brandy. Powinna czuć się zmie­ szana, a była szczęśliwa. Przypomniała sobie oczy Louise Ditmeyer, okrągłe ze zdziwienia jak spodki, i stłumiła śmiech. Danielowi bez wątpienia udało się ożywić senne przyjęcie.

84

NORA ROBERTS

Większość dnia spędziła na oddziałach. Roznosiła pa­ cjentom książki i gazety, gawędziła z nimi. Leżeli jeden obok drugiego w wieloosobowych salach, więc od razu po­ myślała, że niedostatek prywatności może być równie mę­ czący, jak sama choroba, i że gdyby mieli lepsze warunki, szybciej wróciliby do zdrowia. Niestety, szpital był zbyt ma­ ły, by zapewnić chorym odpowiedni komfort. Uśmiechnęła się leciutko, przypominając sobie zakład z Danielem. To nic, pocieszyła się w duchu, wkrótce sytuacja się poprawi. Zerknęła na zegarek. Do spotkania z Myrą pozostała jej niecała godzina. Tego dnia miała odebrać samochód. Prakty­ czny, ale z pewnością nie nudny. Cieszyła się z zakupu i już planowała długie, samotne przejażdżki. Nie mogła jednak wyjść ze szpitala, nie zajrzawszy wcześniej do pani Higgs. Wchodziła na piętro i planowała po drodze resztę dnia. Postanowiła, że zabierze Myrę na kolację i zakupy. Potem wybiorą się za miasto i wypróbują nowy wóz. W weekend natomiast pojadą na plażę, żeby się trochę poopalać. Zado­ wolona z siebie pchnęła drzwi pokoju 521 i otworzyła usta ze zdumienia. - Och, Anno, już się baliśmy, że nie przyjdziesz! Pani Higgs siedziała z roziskrzonym wzrokiem na łóżku i bawiła się brzegiem prześcieradła. Obok siedział Daniel. Na stoliku stał wazon czerwonych róż. - Mówiłem pani, że Anna na pewno nie wyjdzie bez pożegnania. Wstał i zaoferował jej krzesło. - Jak zwykle - wydusiła zmieszana i zbliżyła się do łóż­ ka. - Dobrze pani dziś wygląda, pani Higgs. Pani Higgs poprawiła włosy. Wcale nie była pewna swe­ go wyglądu. Młoda pielęgniarka pomogła jej wprawdzie ra­ no ułożyć fryzurę, ale od tygodni ich nie farbowała.

Teraz i na zawsze

85

- Ogarnęłabym się trochę, gdybym wiedziała, że będę miała gościa - odparła i popatrzyła na Daniela z pełnym uwielbienia uśmiechem. - Wygląda pani uroczo - zapewnił, ujmując jej szczupłą dłoń w swoje ręce. Odnosiło się wrażenie, że mówi poważnie. Anna nie usłyszała też w jego głosie protekcjonalnego tonu, jakim zwracają się zwykle ludzie zdrowi do chorych czy starszych. Nic więc dziwnego, że w oczach pani Higgs błysnęła wdzię­ czność. - Trzeba dobrze wyglądać, gdy przyjmuje się wizytę dżentelmena. Prawda, Anno? - Tak - przyznała i rzuciła okiem na kartę chorobową. - Nie wspominałeś, że masz zamiar wpaść do szpitala, Da­ nielu. - Lubię niespodzianki. - Mrugnął do pani Higgs. - Czyż to nie miłe ze strony twojego narzeczonego, że przyszedł mnie odwiedzić? - To nie jest mój... - Anna ugryzła się w język i do­ kończyła łagodniejszym tonem: - Tak, tak, oczywiście. - Wiem, że macie ochotę pobyć sami, nie chcę was za­ trzymywać - mówiła tymczasem pani Higgs. - Przyjdzie pan znowu, panie Danielu? - spytała, sięgając do jego dłoni. - Tak mi się dobrze z panem rozmawiało. Usłyszał w jej głosie błaganie, choć z pewnością bardzo starała się je ukryć. - Na pewno - obiecał, po czym nachylił się i pocałował ją w policzek. Kiedy się odsunął, Anna poprawiła chorej poduszki i wy­ gładziła pościel. Dostrzegł wtedy, że jej dłonie nie tylko są miękkie i delikatne, jakby stworzone do pocałunków, ale także silne i pewne.

86

NORA ROBERTS

- A teraz proszę odpocząć. Nie wolno się pani męczyć. - Nie martwcie się o mnie - westchnęła staruszka. Idźcie się bawić, dzieci. Gdy wychodzili z pokoju, już prawie drzemała. - Skończyłaś na dzisiaj? - spytał Daniel, idąc obok An­ ny szpitalnym korytarzem. - Tak. - To odwiozę cię do domu. - Nie. Jestem umówiona z Myrą. Nacisnęła guzik windy. Spóźniała się jak zwykle. - Więc cię podwiozę. - Nie trzeba. Umówiłyśmy się kilka przecznic stąd. Weszli do kabiny. - Zjedz dziś ze mną kolację. - Nie mogę. Mam inne plany. - Jutro? - Nie wiem, ja... - Poczuła, jak zalewa ją fala sprze­ cznych uczuć. Po chwili wyszli ze szpitala. - Dlaczego tu przyszedłeś? - Chciałem cię zobaczyć. - Przyszedłeś zobaczyć panią Higgs - poprawiła. Przypomniała sobie, że tylko raz w jego obecności wy­ mieniła jej nazwisko. Jakim cudem je zapamiętał? Dlaczego zajmował się obcą kobietą? - A, to też. Wydawało mi się, że odrobina towarzystwa dobrze jej zrobi. Potrząsnęła głową, szukając odpowiednich słów. Nie są­ dziła, że potrafi być serdeczny i opiekuńczy. Żył w świecie biznesu, gdzie liczył się tylko dochód i strata, gdzie rachunki musiały się zawsze zgadzać. Cena róż nie miała dla niego pew­ nie większego znaczenia, ale dla pani Higgs ten podarunek znaczył wiele. Zastanawiała się, czy Daniel o tym wie.

Teraz i na zawsze

87

- Naprawdę jej pomogłeś - przyznała, zatrzymując się na chwilę. - Nie rozumiem jednak, dlaczego w ogóle ją od­ wiedziłeś? Żeby zrobić na mnie wrażenie? Nie potrafił jej okłamać. Rzeczywiście, w pierwszej chwili taki miał plan i uważał, że dobrze to sobie wymyślił. Potem jednak zaczął rozmawiać z panią Higgs, ujrzał w niej cień swojej zmarłej matki i wiedział już, że znów do niej przyjdzie. Nie ze względu na Annę, lecz dla samego siebie. I dla niej, schorowanej, spragnionej życzliwości i zaintere­ sowania staruszki. Nie zamierzał jednak ujawniać uczuć, które tak długo udawało mu się ukrywać. - Tak, chciałem zrobić na tobie wrażenie - powiedział. - I zobaczyć, co takiego jest w tym miejscu, że stale do niego wracasz. Zdaje się, że zaczynam rozumieć. Kiedy nie odpowiedziała, wcisnął dłonie w kieszenie spodni. Zależało mu na niej bardziej, niż był skłonny przy­ znać. Chciał zasłużyć na jej uznanie, znów zobaczyć jej uśmiech. Niezadowolony, że wciąż jest chłodna i sztywna, spoglądał przed siebie z gniewną miną. - No więc, do diabła, byłaś pod wrażeniem czy nie? Teraz dopiero spojrzała w jego rozgniewaną twarz. Nie­ stety, wciąż tym samym chłodnym wzrokiem, z którego nic nie dało się wyczytać. A potem go zaskoczyła. Przyciągnęła jego głowę, ich usta zetknęły się. Było to raczej muśnięcie niż pocałunek, ale odczuł je z całą mocą. Przez chwilę trzymała w dłoniach jego twarz i patrzyła mu prosto w oczy, potem odeszła bez słowa. Po raz pierwszy w życiu Danielowi odebrało mowę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Daniel MacGregor siedział w swoim gabinecie w Old Savings and Loan. Palił cygaro i słuchał nudnego sprawoz­ dania dyrektora banku. Człowiek ten znał się co prawda na bankowości i biegle rachował, ale nie potrafił spojrzeć dalej niż czubek własnego nosa. - A zatem doradzałbym między innymi, aby bank prze­ jął nieruchomość Hallorana. Jej sprzedaż na aukcji pokry­ łaby straty kapitałowe, a także, skromnie licząc, przyniosła pięcioprocentowy zysk... Daniel oparł cygaro o brzeg popielniczki. - Sprolongować - rzucił krótko. - Słucham? - Powiedziałem, Bombeck, żebyś sprolongował Halloranowi tę pożyczkę. Bombeck poprawił okulary i przejrzał szybko papiery. - Być może nie zrozumiał pan, ale Halloranowie zale­ gają od sześciu miesięcy ze spłatą hipoteki. Przez ostatnie dwa nie spłacali nawet odsetek. Nawet jeśli Halloran się podniesie, nie należy się spodziewać żadnych pieniędzy przed upływem najbliższego kwartału. Mam tu wszystkie wyliczenia... - Nie wątpię - mruknął znudzony Daniel. Praca nie po­ winna nudzić, pomyślał, w przeciwnym bowiem razie traci się kontakt z rzeczywistością.

Teraz i na zawsze

89

Bombeck wyciągnął dokumenty, jak on nudne i popra­ wne, i położył je na biurku Daniela. - Gdyby zechciał je pan przejrzeć, jestem pewien, że... - Daj Halloranom kolejne pół roku na spłatę odsetek - powtórzył Daniel. Bombeck zbladł. - Pół roku... - odchrząknął, wiercąc się na krześle. Po chwili zaczął nerwowo gestykulować wypielęgnowanymi dłońmi. - Panie MacGregor, pańskie współczucie wobec państwa Halloranów jest doprawdy godne podziwu, ale musi pan zrozumieć, że bank nie kieruje się sentymentami. Daniel zaciągnął się cygarem, znieruchomiał na chwilę, po czym wypuścił błękitną chmurę dymu. Na jego ustach błąkał się ledwie dostrzegalny uśmieszek, lecz oczy, w które Bombeck odważył się wreszcie spojrzeć, były zimne jak lód. - Doprawdy, Bombeck? Doceniam, że mi to mówisz. Bombeck oblizał suche wargi. - Jako szef Old Line... - Który był na granicy bankructwa, gdy go nabyłem miesiąc temu... - Tak. - Bombeck ponownie odchrząknął - Tak, zgadza się, panie MacGregor, o to właśnie chodzi. Jako dyrektor mam obowiązek służyć panu swoim doświadczeniem. Pra­ cuję w bankowości od piętnastu lat. - Od piętnastu? - Daniel udał, że liczba ta zrobiła na nim wrażenie. Oczywiście doskonale wiedział, że Bombeck pracuje tu dokładnie od czternastu lat, ośmiu miesięcy i dziesięciu dni. Dysponował szczegółowymi informacja­ mi na temat każdego pracownika, nie wyłączając sprząta­ czki. Wolał jednak nie zdradzać się zbyt często ze swo­ ją wiedzą, ta bowiem mogła peszyć jego podwładnych. Być może nie wyraziłem się dostatecznie jasno. - Wypro-

90

NORA ROBERTS

stował się. - Spodziewasz się pięcioprocentowego zysku po zlicytowaniu nieruchomości Hallorana. Czy dobrze zrozu­ miałem? Bombeck nie dostrzegł ironii zawartej w pytaniu. - W samej rzeczy, panie MacGregor. - Dobrze. Jednakże, przez pozostałe dwanaście lat hi­ poteki Hallorana, możemy spodziewać się długoterminowe­ go zysku w wysokości trzykrotnie większej. - No tak, oczywiście. Mogę przygotować stosowne ob­ liczenia, ale... - Doskonale. A zatem rozumiemy się. Przedłuż termin spłaty. - Milczał chwilę, po czym dorzucił kolejną rewela­ cję. -I jeszcze jedno: od przyszłego miesiąca obniżamy op­ łaty hipoteczne o ćwierć procenta. - Obniżamy? Ależ panie MacGregor... - I podniesiemy oprocentowanie wkładów oszczędno­ ściowych do najwyższego dopuszczalnego poziomu. - Panie MacGregor, to pogrąży Old Line w długach! - Chwilowo - odparował Daniel bez wahania. - Ale po­ tem, rozumiesz, Bombeck, opłaci się nam to z nawiązką, zobaczysz. Tak więc Old Line będzie miał najniższą opłatę hipoteczną w całym stanie. Bombeck poczuł skurcz w żołądku i przełknął nerwowo ślinę. - Tak, sir. - I najwyższe oprocentowanie wkładów oszczędnościo­ wych. Oczami wyobraźni Bombeck ujrzał znikające w dali banknoty. - Tak. To będzie nas kosztować... - zaczął liczyć w pa­ mięci, ale nie był w stanie nawet wyobrazić sobie sumy. - Dokonam obliczeń w ciągu najbliższych dni - zapewnił.

Teraz i na zawsze

91

- Jestem pewien, że zrozumie pan mój punkt widzenia. Przy takiej strategii za sześć miesięcy... - Old Line będzie największą instytucją kredytową w tym stanie - dokończył gładko Daniel. - Cieszę się, że jesteśmy zgodni. Wkrótce ogłosimy to w gazetach. - W gazetach... - wymamrotał Bombeck niczym w głębokim śnie. - Tak, zamieścimy duże - Daniel odmierzył wielkość szpalty dłońmi, wyraźnie zadowolony z pomysłu - i rzu­ cające się w oczy ogłoszenie. Ale może sam dopracujesz szczegóły? Przyjdź do mnie z gotowym planem jutro, po­ wiedzmy, przed dziesiątą. Dopiero po kilku sekundach Bombeck uświadomił sobie, że jest już wolny. Zbyt oszołomiony, by się spierać, zebrał papiery i wyszedł. Kiedy zniknął za drzwiami, Daniel zgniótł cygaro w popielniczce. Tępy, krótkowzroczny bałwan, pomyślał z niechęcią. Po­ trzebował kogoś młodego i pełnego zapału. Spróbuje jednak ocalić dumę Bombecka i znajdzie mu nowe stanowisko. Cenił lojalność, a dyrektor przepracował w tym banku pra­ wie piętnaście lat. Musi to jeszcze przedyskutować z Ditmeyerem. Czy jednak bankier z krwi i kości nie powinien uświa­ domić sobie, że jego praca polega na ciągłym ryzyku? Tak właśnie postępował Daniel. Całe jego życie było hazardem. W każdej chwili mógł stracić wszystkie pieniądze, jakie do­ tąd zarobił. Wzruszył ramionami. Wiedział, że szybko za­ robiłby jeszcze więcej. A gdyby stracił władzę, zdobyłby ją na nowo. Tylko Anny nic nie mogłoby mu zastąpić. Pamiętał do­ kładnie, kiedy przestała być częścią jego genialnego planu, a stała się najdroższą i najważniejszą istotą na świecie - po-

92

NORA ROBERTS

kochał ją, gdy ujęła jego twarz w dłonie, popatrzyła mu z powagą w oczy i pocałowała go. Niestety, jak dotąd jego wytrwałe zaloty do niczego nie doprowadziły. Co dalej? Nie znał jeszcze odpowiedzi na to pytanie. Szukał żony, która siedziałaby cierpliwie w domu i nigdy nie kwestionowała jego decyzji. Anna z pewnością nie mogła mu tego zapewnić. Gdyby zrealizowała swoje ambicje - a zaczynał wierzyć, że tak się stanie - większość czasu spędzałaby wśród pacjentów. Kto wtedy prowadziłby dom? Kto zająłby się dziećmi? Lepiej dać sobie spokój, posłuchać jej rad i znaleźć kobietę, która poświęci się wyłącznie rodzinie. Tak, przede wszy­ stkim potrzebował ciepła domowego ogniska. Czy jednak bez Anny umiałby się nim cieszyć? Przeklęta kobieta. Popatrzył na zegarek. Pewnie już koń­ czy pracę w szpitalu. A on za godzinę ma spotkanie na dru­ gim końcu miasta. Z mocnym postanowieniem, że nie po­ zwoli się nikomu wodzić za nos, usiadł za biurkiem i wziął do ręki sprawozdanie Bombecka. Przeczytał tylko jeden paragraf. Zły na swoją słabość, mrucząc gniewnie, wyszedł z gabinetu. Anna była na nogach od pięciu godzin i myślała już tyl­ ko o długiej, gorącej kąpieli i spokojnym wieczorze z książką. A może weźmie szybki prysznic i zastanowi się nad urządzaniem mieszkania? Klucze miała dostać za dwa tygodnie. Gdyby tak bardzo nie bolały jej stopy, od razu zajrzałaby do sklepów z antykami. Pomyślała z radością o lśniąco białym kabriolecie, który stał na parkingu. Wyjęła z torebki kluczyki i zaczęła nimi radośnie pobrzękiwać. Samochód oznaczał coś więcej niż tylko to, że nie musiała wracać do domu na piechotę. Oz-

Teraz i na zawsze

93

naczał niezależność. Sama go wybrała, zapłaciła z własnej kieszeni i nikt nie powiedział jej złego słowa. Więcej - ro­ dzice pozwolili się nawet zabrać na przejażdżkę i przestali ją wreszcie traktować jak małą dziewczynkę, która stale wy­ maga opieki. Szczęśliwa, podrzuciła kluczyki i... wpadła wprost na Daniela. - Nie patrzysz pod nogi - napomniał ją. Ucieszyła się na jego widok, więc chętnie się przyznała. - Rzeczywiście, nie patrzę. Nauczył się już, jak trzeba z nią postępować, toteż ledwie odpowiedziała, on odezwał się znowu: - Zjesz dziś ze mną kolację - stwierdził głosem nie zno­ szącym sprzeciwu. Kiedy otworzyła usta, by zaprotestować, chwycił ją za ramiona. Mówił głośno, więc przechodnie zwracali ku nim głowy. Jednak kiedy dostrzegali groźne błyski w jego oczach, pospiesznie odchodzili w swoją stronę. - Żadnych dyskusji - ciągnął - nie mam na nie czasu. Jesz ze mną kolację i kropka. Bądź gotowa o siódmej. Zastanawiała się przez chwilę, jak powinna zareagować. W końcu postanowiła go zaskoczyć. - Zgoda - odparła. - Nie obchodzi mnie... - przerwał nagle. - Słucham? - spytał zdumiony. - Powiedziałam, że się zgadzam. Popatrzyła na niego spokojnym wzrokiem, z uśmiechem na ustach. Zupełnie zbiła go z tropu. - Ale... no dobrze. - Zmarszczył groźnie brwi i wsunął dłonie w kieszenie spodni. - Tylko dotrzymaj słowa - do­ rzucił, po czym ruszył w stronę samochodu. Osiągnął prze­ cież to, czego chciał.

94

NORA ROBERTS

Zatrzymał się i spojrzał za siebie. Anna wciąż stała w tym samym miejscu i uśmiechała się pogodnie. - Przeklęte baby - mruknął, otwierając drzwiczki. Nie można im ufać za grosz. Anna zaczekała, aż odjedzie, a potem wybuchnęła śmie­ chem. Widok jąkającego się, zakłopotanego Daniela MacGregora był lepszy niż najbardziej zajadła kłótnia. Rozba­ wiona, ruszyła w stronę samochodu. Wieczór zapowiadał się ciekawie. Przyniósł jej kwiaty. Nie białe róże, które nadal przysyłał każdego dnia, ale maleńkie fiołki z własnego ogrodu. Ga­ wędząc z jej rodzicami, przyglądał się z zadowoleniem, jak układa je w szklanym wazoniku. W niewielkim salonie jej matki sprawiał wrażenie ogromnego i niezręcznego. I rze­ czywiście czuł się skrępowany, niczym pryszczaty nastolatek na pierwszej randce. Siedział niespokojnie na krześle, które według niego pasowało bardziej do domku dla lalek, bąkał półsłówka i pił herbatkę z panią Whitfield. - Musi pan kiedyś przyjść do nas na obiad - powie­ działa. Ciągłe dostawy róż rozbudziły jej nadzieje na rychłe zamążpójście córki, toteż starała się zjednać sobie nowego kawalera Anny. Prawdę mówiąc, nigdy jej nie rozumiała. Jej upór i wybujałe ambicje stanowiły dla niej wieczną za­ gadkę. Tym większą, że sama rzadko zajmowała się czymś innym niż wybór materiału na nową sukienkę. Mimo to pani Whitfield nie była głupia. Zauważyła, jak Daniel patrzy na jej córkę, i rozumiała to doskonale. Nawet jeśli maniery Daniela pozostawiały nieco do życzenia, wie­ rzyła, że Anna szybko to naprawi. Liczyła, że za rok lub dwa zostanie wreszcie babcią. Teraz zaś, popijając herbatę, przyglądała się uważnie ewentualnemu zięciowi.

Teraz i na zawsze

95

- A więc jesteście z Johnem wspólnikami. Ja oczywiście nie znam się na interesach. - Poklepała Daniela po ręce. - John nie powie mi nawet słowa, choćbym błagała go na kolanach. - Czasem to robi - wtrącił pan Whitfield. - Daj spokój, John - roześmiała się, posyłając mu przy tym mordercze spojrzenie. Jeśli ten człowiek miał wobec jej córki poważne zamiary, a była tego pewna, to zamie­ rzała dowiedzieć się o nim jak najwięcej. John zepsuje wszystko, jeśli będzie się wtrącać. Znów się uśmiechnęła i spojrzała na Daniela. - Każdego interesuje, co robi pan MacGregor. To naturalne. Ledwie przed kilkoma dniami Pat Donahue powiedział mi, że kupił pan od nich nieruchomość w Hyannis Port. Mam nadzieję, że nie zamierza pan opuścić Bostonu. Daniel od razu zrozumiał jej intencje. - Lubię Boston - odpowiedział krótko. Anna doszła do wniosku, że dość się już namęczył i mo­ że pozwolić mu wyjść. Podała mu swój szal, a on zerwał się z ulgą i zaczął ją pospiesznie okrywać. - Bawcie się dobrze, dzieci - powiedziała pani Whit­ field i również wstała. Chciała odprowadzić ich do drzwi, lecz mąż położył dłoń na jej ramieniu. - Dobranoc, mamo. - Anna cmoknęła ją w policzek, a potem uśmiechnęła się do ojca. Nigdy nie przypuszczała, że może być tak spostrzegawczy. - Baw się dobrze - rzekł i jak zwykle pogłaskał ją po głowie. Dopiero kiedy wyszli, Daniel poczuł, że znów może swo­ bodnie oddychać. - Twój dom jest bardzo... - Zagracony - roześmiała się i wzięła go pod rękę.

96

NORA ROBERTS

- Mama znosi do niego wszystko, co wpadnie jej w oko. Dopiero parę lat temu zdałam sobie sprawę, ile cierpliwości ma mój ojciec. - Zadowolona zauważyła, że przyjechał nie­ bieskim kabrioletem. Uniosła suknię i wsunęła się na sie­ dzenie. - Dokąd jedziemy? Usadowił się za kierownicą i uruchomił silnik. - Zjemy kolację w domu. W moim domu. Anna poczuła lekki dreszcz, po chwili jednak zapano­ wała nad sobą. - Dobrze - zgodziła się szybko. - Mam dość restauracji i tłumów ludzi - ciągnął tym­ czasem Daniel, jakby nie dosłyszał jej odpowiedzi. Wyczuła w jego głosie napięcie i pomyślała z satysfa­ kcją, że jest bardzo przejęty i stąd ta potrzeba, by się tłu­ maczyć. Niepokoiła go perspektywa wspólnego wieczoru, choć nawet siedząc, górował nad nią wzrostem, a od jego głosu drżały szyby w samochodzie. Z trudem powstrzymała triumfujący uśmiech. - Tak? Odniosłam wrażenie, że lubisz przebywać w du­ żym towarzystwie. - Nie chcę, żeby gapili się na nas, kiedy będziemy jedli. - Zaskakujące, jak niedelikatni bywają ludzie, prawda? - Nie potrzebuję też słuchaczy, kiedy chcę z tobą po­ rozmawiać. - Naturalnie. Zmarszczył brwi i zatrzymał samochód przed swoim do­ mem. - Nie martw się, nie będziemy sami - uspokoił ją. - Jest służba. Popatrzyła na niego spokojnie. - Nie martwię się ani trochę. Nie wiedział, jak zareagować. Wyraźnie zbity z tropu,

Teraz i na zawsze

97

zmrużył oczy. Był pewien, że Anna prowadzi z nim jakąś grę. Nie wiedział tylko, co to za gra i jakie są jej reguły. - Jesteś bardzo pewna siebie - zauważył. Sięgnęła do klamki i wysiadła. - Zawsze taka byłam. Podobał jej się jego dom. Od ulicy oddzielał go żywo­ płot, który zapewniał prywatność nie tak zimną i bezoso­ bową jak mur, lecz równie skuteczną. Poczuła zapach po­ bliskiego ogrodu. Rozpoznała pachnący groszek i uśmiech­ nęła się. Zawsze miała słabość do tych kwiatów. Musiała przyznać, że wybrał sobie piękną i imponującą siedzibę. W sam raz dla licznej rodziny, pomyślała. Zaczekała na niego na skraju ścieżki i spytała: - Dlaczego kupiłeś właśnie tę posiadłość? Daniel powiódł wzrokiem po starych cegłach i świeżo pomalowanych okiennicach. Właściwie czuł się tu obco. Nic dziwnego, w końcu ktoś inny to zbudował. - Bo była duża - przyznał szczerze. Znów się uśmiechnęła i zaczęła obserwować wróbla na gałęzi klonu. - Rozsądnie. Odniosłam wrażenie, że w małym salonie mojej matki było ci niewygodnie. Jakbyś się bał, że jednym ruchem zburzysz ścianę. Ten budynek bardziej do ciebie pasuje. - Chwilowo - mruknął. Miał inne plany. - Można stam­ tąd oglądać wschód słońca. - Wskazał jedno z okien, po czym wziął ją pod ramię i poprowadził ścieżką. - Ale już niedługo. - Co niedługo? - Niedługo tu pomieszkam. - Dlaczego? - Cywilizacja - wyjaśnił krótko. - Staną tu wysokie bu-

98

NORA ROBERTS

dynki i zasłonią niebo. Nie będzie zachodów słońca. Nie wszędzie, co prawda, ale zrobi się ciasno. Otworzył drzwi, wprowadził ją do holu i stanął wycze­ kująco. Jej wzrok przyciągnęły najpierw miecze skrzyżowane na ścianie. W niczym nie przypominały delikatnych szabelek, jakimi posługiwali się w pojedynkach awanturnicy o koron­ kowych mankietach. Miały masywne, ciężkie, śmiertelnie groźne ostrza i pozbawione zdobień rękojeści. Wymagały dużej wprawy i brutalnej siły. Tylko prawdziwy mocarz mógł nimi władać. Zafascynowana, podeszła bliżej. - Należą do mojego klanu - wyjaśnił z dumą. - Posłu­ giwali się nimi moi przodkowie. MacGregorowie zawsze byli wojownikami. Czy zrozumiała zawarte w jego słowach wyzwanie? Być może, bo podeszła jeszcze bliżej. Zauważyła, że czas nie stępił krawędzi klingi. Była ostra jak przed wiekami. - Wszyscy o coś walczymy - stwierdziła. Jej odpowiedź zaskoczyła go, choć właściwie nie po­ winna. Doskonale wiedział, że ma do czynienia z kobietą, która nie mdlałaby na widok broni czy rozlanej krwi. - Angielski król odebrał nam dobre imię i nasze ziemie, ale nie mógł nam odebrać dumy. Ścinaliśmy głowy, gdy zaszła taka potrzeba. Głównie głowy Campbellów - dodał, patrząc na nią z błyskiem w oku. - Zamierzali wygnać nas ze Szkocji, ale nie udało im się. Anna nawet przez chwilę nie wątpiła, że Daniel umiałby posługiwać się tym mieczem równie skutecznie, jak jego przodkowie. Zaczęła się zastanawiać, jak by wyglądał w tra­ dycyjnym szkockim stroju - kilcie, szalu w kratę, ze szty­ letem przy boku. Znów spojrzała na miecze. - Wierzę - powiedziała - że masz powody do dumy.

Teraz i na zawsze

99

Uniósł dłoń do jej policzka, zawahał się. - Anno... - Panie MacGregor? - usłyszeli nagle i oboje odwrócili głowy. Przed nimi stał nieruchomy jak kamień lokaj McGee. Daniel posłał mu mordercze spojrzenie i zapytał krótko: - No? - Dzwoni z Nowego Jorku niejaki pan Liebowitz. Twierdzi, że to bardzo ważne. - Zaprowadź panią Whitfield do salonu, McGee. Prze­ praszam, Anno, muszę się tym zająć. Wrócę, jak tylko będę mógł. - Nie przeszkadzaj sobie - uspokoiła go i zadowolona, że będzie miała kilka chwil dla siebie, odprowadziła go wzrokiem do drzwi. - Tędy, panno Whitfield. Uśmiechnęła się, słysząc szkocki akcent. Daniel mówił podobnie. Popatrzyła jeszcze raz na miecze i podążyła za sztywnym jak kij McGee do pokoju, przy którym salonik jej matki wydawał się mały niczym wnętrze szafy. Daniel rzeczywiście uwielbiał wszystko, co wielkie. - Napije się pani czegoś, panno Whitfield? Odwróciła się zaskoczona. - Słucham? - Zechce się pani napić? - powtórzył. - Nie, dziękuję. Odpowiedział ledwie dostrzegalnym, sztywnym ukło­ nem. - Proszę zadzwonić, gdyby pani czegoś potrzebowała. - Dziękuję. Chciała jak najszybciej zostać sama, więc gdy tylko lokaj wyszedł, rozejrzała się ciekawie. Jeśli się nie myliła, Daniel

100

NORA ROBERTS

kazał zburzyć ścianę i połączył ze sobą dwa pokoje. Nie­ spotykanym rozmiarom salonu towarzyszył równie niezwy­ kły wystrój. Stał tu wielki okrągły stół o misternie rzeź­ bionej krawędzi, a przy nim krzesło z wysokim oparciem, wyłożone czerwonym aksamitem. Jedną ze ścian zajmowała niemal całkowicie sofa, którą zdołaliby przenieść jedynie czterej silni mężczyźni. We wnętrzu dominowały ostre, wy­ raziste kolory. Podobały jej się. Miała już dość pastelowych barw, którymi otaczała się jej matka. Przyszło jej do głowy, że Daniel, zwyczajem władców, powinien jeszcze utrzymy­ wać tu liczną świtę. Uśmiechnęła się. Właściwie dlaczego nie? Podeszła do okna i zaczęła oglądać stojącą przy nim ko­ lekcję kryształów. Podniosła czarkę, która pasowała do wnę­ trza jej dłoni, zastanawiając się, co takie maleństwo robi wśród gigantów. Daniel zastał ją wpatrzoną z uśmiechem w mały kryształ na rozpostartej dłoni. Stała przy oknie, oświetlało ją łagodne światło zmierzchu. Na jej widok zaschło mu w ustach. Mil­ czał, bo zabrakło mu tchu. A jednak wyczuła jego obecność, odwróciła się. - Wspaniały pokój - powiedziała. Zachwyt dodał ko­ loru jej policzkom, głębi oczom. - Zimą, gdy w kominku płonie ogień, musi tu być naprawdę cudownie. - Dostrzegła, że Daniel milczy i jej uśmiech przygasł. - Złe wieści? spytała. - Słucham? - otrząsnął się z zapatrzenia. - Ten telefon. Coś się stało? Zupełnie o tym zapomniał. Tak zresztą, jak o wszystkim innym. Był zły, że jedno jej spojrzenie odbiera mu mowę i przyprawia o ucisk w sercu. - Nie, muszę tylko wyjechać na parę dni do Nowego

Teraz i na zawsze

101

Jorku i naprawić co nieco - odparł. Nie wyłączając siebie samego, dodał w myślach. - A teraz chcę ci coś dać. - Mam nadzieję, że kolację. - To też, oczywiście. - Wyjął z kieszeni niewielkie pu­ dełko i podał jej w milczeniu. Anna wpadła w popłoch. Po chwili jednak zwyciężył rozsądek. Tekturowe pudełko w niczym nie przypominało małych, welwetowych puzderek, w jakich zwykle wręcza się zaręczynowe pierścionki. Zaciekawiona, podniosła wie­ czko. Wewnątrz, na papierowej serwetce, leżała kamea. Profil twarzy tchnął spokojem, lecz głowa była dumnie uniesiona. - Przypomina ciebie - powiedział cicho Daniel. - Mó­ wiłem ci to już. - Należała do twojej babki? - przypomniała sobie Anna. Poruszona, przesunęła po niej palcem. - Jest piękna, na­ prawdę piękna... - Zmusiła się, by zamknąć wieczko. - Ale dobrze wiesz, Danielu, że nie mogę jej przyjąć. - Nie, nie wiem - uciął. Odebrał jej pudełko, otworzył je i wyjął kameę. Już wcześniej powiesił ją na aksamitnej wstążce. - Pozwól, że ci ją założę. Poczuła na szyi muśnięcie jego palców. - Nie powinnam przyjmować od ciebie prezentów. Uniósł brwi. - Tylko mi nie mów, że przejmujesz się plotkami. Gdy­ byś zważała na to, co mówią albo myślą ludzie, nie wra­ całabyś do Connecticut. Miał oczywiście rację, mimo to postanowiła się bronić. - To pamiątka rodzinna, Danielu... - Należy do mnie - przerwał jej - i nie chcę jej dłużej trzymać w pudełku. Moja babka na pewno życzyłaby sobie, by nosił ją ktoś, kto potrafi docenić jej piękno.

102

NORA ROBERTS

Zawiązał wstążkę zaskakująco delikatnie i ułożył kameę na szyi Anny. - No, teraz jest na swoim miejscu. Pokonana, dłonią sięgnęła do klejnotu. - Dziękuję. Powiedzmy, że jest u mnie na przechowa­ niu, dobrze? Jeśli zechcesz ją z powrotem... - Nie psuj wszystkiego!.- przerwał, ujmując ją pod bro­ dę. - Chciałem zobaczyć, jak będziesz w niej wyglądała. Anna nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Zawsze stawiasz na swoim? - Zawsze - odparł i zadowolony z siebie przesunął kciu­ kiem po jej policzku. - Napijesz się? Mam trochę sherry. - Raczej nie. - Nie chcesz drinka? - Nie chcę sherry. Może coś innego? - Mam pierwszorzędną whisky - ożywił się. - Z prze­ mytu, jeśli chcesz wiedzieć. Od przyjaciela z Edynburga. Zmarszczyła nos. - Whisky zazwyczaj smakuje jak mydło. - Mydło?! - spytał z takim oburzeniem, że natychmiast wybuchnęła śmiechem. - Nie bierz sobie tego do serca. - W takim razie musisz spróbować - zadecydował. Pod­ szedł do barku i napełnił szklanki. - Mydło, też coś - mruk­ nął. - To nie pomyje, jakie serwują na tych waszych bostońskich przyjęciach. Anna czuła się przy nim coraz bardziej swobodnie i co­ raz bardziej go lubiła. Im dłużej go znała, tym bardziej wy­ dawał jej się bliski. Jej dłoń znów dotknęła kamei. Opanuj się, pomyślała. Kiedy podał jej szklankę, przyjrzała się do­ kładnie jej zawartości. Trunek miał ciemną barwę i mógł być równie zabójczy, jak miecze na ścianie.

Teraz i na zawsze

103

- A lód? - spytała. - Nie żartuj. Wychylił swoją whisky i popatrzył na nią wyzywająco. Wzięła głęboki oddech, spróbowała ostrożnie, potem zaś, krzywiąc się nieznacznie, pociągnęła długi łyk. - Niezłe - przyznała, ale oddała mu szklankę. - Wy­ bacz, przewrócę się, jeśli wypiję resztę. - W takim razie trzeba cię szybko nakarmić. - Jeśli chcesz dać mi do zrozumienia, że czas na kolację, zgadzam się. Ujął jej dłoń i przytrzymał w swojej. - Nie usłyszysz ode mnie gładkich słówek, Anno - po­ wiedział, patrząc na nią poważnie. - Nie zamierzam się zmieniać, a nigdy nie byłem subtelny. - Niestety, muszę przyznać ci rację. Brodaty, z grzywą zmierzwionych włosów przypominał jej średniowiecznego wojownika. Brakowało mu ogłady, ale potrafił docenić piękno. Dostrzegła to już w salonie i teraz w jadalni. Także i tutaj stał masywny stół i krzesła z wy­ sokim oparciem. Na ścianie wisiała tarcza i włócznia. Jedli na najdelikatniejszej porcelanie, jaką kiedykolwiek widziała. Zmierzchało. McGee zjawił się bezgłośnie i podał deser. Anna skosztowała kawałek czekoladowego tortu. - Gdybym opowiedziała matce o tym posiłku, spróbo­ wałaby porwać twojego kucharza - powiedziała. Przyglądał jej się w milczeniu. - Rozumiesz teraz, dlaczego wolę jeść w domu? - Całkowicie. - Zjadła jeszcze jeden kawałek. - Będzie mi brakowało domowego jedzenia, kiedy już przeprowadzę się do mojego mieszkania. - A co ty gotujesz?

104

NORA ROBERTS

- Nic. - Splotła dłonie i wsparła na nich brodę. - Mar­ szczysz czoło, aż ciarki człowieka przechodzą. Ale nie martw się. Zamierzam się tego nauczyć. Instynkt samoza­ chowawczy. Poza tym ty też nie wyglądasz na kogoś, kto dużo czasu spędza w kuchni. Zaczął się śmiać, lecz po chwili spoważniał. - Nie - przyznał. Odkryła nagle, że lubi zbijać go z tropu. - I oczywiście bardzo się dziwisz, że ja, kobieta, nie siedzę tam godzinami. Nie sposób było oprzeć się jej logice. - Lubisz zapędzać mężczyznę w kozi róg, Anno. - Podoba mi się, jak próbujesz z tego wybrnąć. Pewnie woda sodowa uderzy ci do głowy, ale muszę przyznać, że jesteś interesującym mężczyzną. - Głowę mam mocną, więc może mi powiesz, jak bardzo. Uśmiechnęła się i wstała. - Może następnym razem. Podniósł się także i wziął ją za rękę. - Więc będzie następny raz? Nie chciała kłamać. - Na to wygląda - stwierdziła i zmieniła temat: - Pani Higgs mówi tylko o tobie. - Urocza kobieta. Uśmiechnęła się mimo woli. - Spodziewa się, że znów ją odwiedzisz. - Mówiłem, że przyjdę - przypomniał. Dostrzegł pyta­ nie w jej oczach, więc dodał: - Zawsze dotrzymuję słowa. - Tak - znów się uśmiechnęła. - Dobrze, że ją odwie­ dzisz. Ona nie ma nikogo. Zmarszczył czoło, wyraźnie zakłopotany.

Teraz i na zawsze

105

- Nie rób ze mnie świętego, Anno. Zamierzam wygrać zakład, ale nie muszę uciekać się do takich metod. - Nie mam zamiaru dorabiać ci aureoli - zapewniła. I nie przegram tego zakładu. W drzwiach salonu przystanęła zauroczona. W całym pokoju płonęły świece. Przez okna sączyło się światło księ­ życa. Z ciemności płynęła cicha, nastrojowa muzyka. Anna poczuła żywsze bicie serca. - Cudownie... - szepnęła i weszła wolno do środka. Kiedy Daniel poszedł nalać brandy, stała spokojnie, z po­ zoru odprężona. W rzeczywistości niemal brakło jej tchu. - Podobasz mi się w blasku świec - powiedział, podając jej kieliszek. - Przypominam sobie wieczór, kiedy spotka­ łem cię po raz pierwszy. Stałaś na tarasie, skąpana w sre­ brnej poświacie. Gdy ujął jej dłoń, wydawało mu się przez chwilę, że zadrżała. Jej oczy spoglądały jednak niewzruszenie. - Spojrzałem na ciebie i zrozumiałem, że muszę cię mieć. Od tamtej pory myślę o tobie dzień i noc. Chciała poddać się nastrojowi chwili, poczuć na wargach jego usta i czekać z dreszczem niepokoju na dotyk tych du­ żych, szerokich dłoni. Jednak zaplanowała już swoje życie i nie było w nim miejsca dla Daniela. - Ktoś taki jak ty powinien wiedzieć, że nie można po­ dejmować ważnych decyzji pod wpływem impulsu. Zamiast odpowiedzieć, uniósł do ust jej dłoń i zaczął całować palce, powoli, jeden za drugim. Wstrzymała od­ dech. - Próbujesz mnie uwieść, Danielu? - spytała. Zastanawiał się, czy zdoła kiedyś przywyknąć do jej szczerości i wiecznego spokoju w głosie. Zaśmiał się cicho i łyknął brandy.

106

NORA ROBERTS

- Mężczyzna nie uwodzi kobiety, z którą zamierza się ożenić. - A powinien - powiedziała, gdy zaś Daniel zakrztusił się z wrażenia, poklepała go po plecach. - Tylko że ja nie zamierzam za ciebie wyjść, Danielu. - Odwróciła się i podeszła do dzbanka z kawą, po czym zerknęła na niego przez ramię. - I nie dam się uwieść. Kawy? W tej właśnie chwili Daniel uświadomił sobie, że nie może już bez niej żyć. - Tak - rzucił zwięźle, podszedł do niej i wziął filiżan­ kę. Czuł się pewniej, kiedy trzymał coś w ręku. - Nie mo­ żesz mi mówić, że mnie nie chcesz, Anno. Drżała. Wystarczyło, by ją dotknął, a odkryłby jej sła­ bość. Zmusiła się, by na niego spojrzeć. - Może - przyznała. - Ale to i tak niczego nie zmienia. Odstawił kawę. Najchętniej cisnąłby filiżanką o ścianę. - Akurat. Przyszłaś tu dziś wieczorem. - Zaprosiłeś mnie na kolację - przypomniała mu chłod­ no. - Poza tym z jakiegoś dziwnego powodu lubię twoje towarzystwo. Na pewne rzeczy mogę się zgodzić, ale innych nie będę ryzykować. - A ja tak. I zrobię to. Wyciągnął rękę i ujął ją miękko za szyję. Z trudem zdo­ był się na delikatność. Tak naprawdę chciał przyciągnąć ją gwałtownie do siebie i wziąć siłą. Czuł przez chwilę, jak się opiera, zignorował to jednak i przytulił ją mocniej. Gdy jego usta znalazły się na jej wargach, Anna nie pro­ testowała. Od początku wiedziała, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym nie zdołają już zapanować nad namiętnością. Oto­ czyła go więc ramionami i pozwoliła się ponieść uczuciom. Kiedy położył ją na sofie, przyciągnęła go do siebie. Tylko przez chwilę, obiecywała sobie, tylko przez chwilę

Teraz i na zawsze

107

zakosztuje tego, co mogłoby się stać. Jego ciało napierało na nią. Wyczuwała jego niecierpliwość i wbrew rozsądkowi upajała się nią. Tymczasem on błądził ustami po jej twarzy. Gorączkowo szeptał jej imię. Pomyślał, że oszaleje, jeśli nie dotknie jej nagiej skóry. Potem, gdy wodził dłońmi po ciele Anny, gdy czuł jego miękkość i szalone bicie serca, wiedział, że nigdy nie będzie miał dosyć. Kiedy drżącym szeptem wypowie­ działa jego imię, z trudem powstrzymał się, by jej natych­ miast nie posiąść. Zmagał się gorączkowo z guzikami przy sukience, któ­ rych drżące palce nie potrafiły rozpiąć. Odsłonił jedwabną, koronkową bieliznę. Wyprężyła się, kiedy poczuła jego dłonie na nagiej skó­ rze. Wędrowały po jej ciele z niewiarygodną delikatnością. Niezdolna do oporu, pozwoliła się prowadzić. Zapomniała o godności, samokontroli, ambicjach. Liczyło się tylko pra­ gnienie. Jej reakcja sprawiła, że niemal oszalał. Przywarła do nie­ go, jakby gotowa dać z siebie wszystko. Zakręciło mu się w głowie. Po chwili jednak poczuł, że wtuliła twarz w jego szyję i znieruchomiała. - Anno? - spytał. Głos miał chrapliwy, dłonie wciąż de­ likatne. - Nie powiem, że tego nie chcę - odparła. - Ale nie powiem też, że jestem pewna swojej decyzji. Zadrżała, potem odsunęła się. W blasku świec widział jej twarz, bladą skórę, pociemniałe oczy. Wyczuwał pod dło­ nią szybkie, miarowe bicie serca. - Nigdy nie przypuszczałam, że będę się tak czuła. Mu­ szę pomyśleć. - Mogę myśleć za nas oboje.

108

NORA ROBERTS

Uniosła dłonie do jego twarzy, nim zdołał ją pocałować. - Tego właśnie się boję. Usiadła. Sukienkę miała rozpiętą prawie do pasa. Biała, gładka skóra po raz pierwszy ukazała się jego oczom. Anna nie była jednak zawstydzona. Zaczęła niespiesznie zapinać guziki. - To, co jest między nami, i co mogłoby być... - prze­ rwała, pokręciła głową. Popatrzyła na niego poważnie i do­ kończyła: - Zrozum, Danielu, to być może najważniejsza decyzja w moim życiu. Sama muszę ją podjąć. Wziął ją w ramiona, przytulił. - To już się stało, Anno. Decyzja zapadła. Z przerażeniem stwierdziła, że ma rację. Mimo to mówiła dalej: - Ty jesteś pewien, czego chcesz. Ja nie. Dopóki tak będzie, niczego nie mogę ci obiecać. - Kiedy cię trzymam w ramionach, wiesz, że postępu­ jesz właściwie. Czy możesz powiedzieć, że gdy cię dotykam, nie czujesz tego samego? - Nie, nie mogę - odparła beznamiętnie. Im bardziej się unosił, tym większy spokój sobie nakazywała. - Nie mogę i dlatego potrzebuję czasu. Bo każda decyzja musi być pod­ jęta z rozmysłem, spokojnie. - Spokojnie... - powtórzył. Rozgniewany, że nadal nie panuje nad swym pragnieniem, podniósł się i zaczął chodzić po pokoju. - Nie zaznałem spokoju od chwili, w której cię ujrzałem. Anna także się podniosła. - Czy ci się to podoba, czy nie, oboje potrzebujemy czasu. Wziął do ręki jej kieliszek i wychylił zawartość jednym haustem.

Teraz i na zawsze

109

- Ty go potrzebujesz, Anno - poprawił, odwracając się do niej. Nigdy jeszcze nie wyglądał tak dziko i groźnie. Mądra kobieta strzeże swego serca, przemknęła jej przez myśl za­ słyszana gdzieś przestroga. - Przez najbliższe trzy dni będę w Nowym Jorku - wy­ cedził przez zęby. - Tyle czasu ci daję. Kiedy wrócę, przyjdę do ciebie, a ty mi przekażesz swoją decyzję. Uniosła dumnie głowę. - Nie wyznaczaj mi ultimatum, Danielu. - Trzy dni - powtórzył i odstawił kieliszek. Po chwili po­ chwycił go ponownie i cisnął o ziemię, rozbijając na kawałki. - Dobrze - odetchnął. - A teraz odwiozę cię do domu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kiedy trzy dni zamieniły się w tydzień, Anna nie wie­ działa, czy powinna odczuwać ulgę, czy też złość. Próbo­ wała skupić się na codziennych obowiązkach, jednak z tru­ dem zachowywała spokój. Na samą myśl o Danielu ogar­ niała ją irytacja. Postawił jej ultimatum, wyznaczył termin, lecz nawet się nie pofatygował, by wysłuchać jej decyzji. Typowe aroganckie zachowanie Daniela MacGregora. Sama musiała jednak przyznać, że żadnej decyzji jeszcze nie pod­ jęła. To dziwne, bo dotychczas potrafiła rozwiązywać swoje problemy pewnie i szybko. Wystarczyło, że przeanalizowała daną sprawę i już mogła ustalić priorytety. Niestety, jej związek z Danielem wymykał się wszelkim racjonalnym kryteriom. Nie dało się go w żaden sposób analizować, zaś sam Daniel był nieprzewidywalny, jakby stworzony ze sprzeczności. Nieokrzesany i czarujący. Wesoły i gniewny. Arogancki i słodki. Może właśnie dlatego nieustannie ją in­ trygował? Nie umiała go jednoznacznie określić, jak mogła więc sądzić, że zdoła ocenić uczucia, jakie w niej wzbudzał. Wie­ działa już, że go pragnie, ale czy go kochała? Podczas jego nieobecności była pewna tylko jednego że za nim tęskni. Odkąd wyjechał, myślała wyłącznie o nim. Lecz gdyby mu uległa, wyszła za niego i rodziła mu dzieci, musiałaby zrezygnować ze swych marzeń. Bez pracy, którą

Teraz

i

na

zawsze

111

kochała, w jej życiu zawsze by czegoś brakowało. Jednak czy nie byłoby tak samo, gdyby mu odmówiła i nie bacząc na nic, nadal realizowała swe zamierzenia? Te pytania prześladowały ją nocą, nie dawały spokoju za dnia. Nie potrafiła podjąć żadnej decyzji, bo żadna nie byłaby ostateczna. Postanowiła skupić się na codziennych zajęciach i żyć jeszcze intensywniej niż dotychczas - wypróbowany sposób we wszelkich sercowych rozterkach. Chodziła więc z przy­ jaciółmi do teatru i na przyjęcia, rzuciła się w wir pracy w szpitalu, nie przestawała się dokształcać, w końcu już niedługo miała odebrać dyplom. Każdy dyżur zaczynała zwykle od wizyty u pani Higgs. Nie potrzebowała dyplomu, by wiedzieć, że staruszka umiera. Kiedy przyszła do niej tydzień po ostatnim spotkaniu z Danielem, rolety w pokoju chorej były zaciągnięte, a wnętrze tonęło w ciemnościach. Pani Higgs nie spała, wpatrywała się nieruchomo w przywiędłe kwiaty na stoliku. Kiedy ujrzała Annę, w jej oczach pojawił się blask. - Tak się cieszę, że przyszłaś. Właśnie o tobie myślałam. - Zawsze przychodzę - zauważyła Anna i odłożyła ma­ gazyny na bok. Instynkt podpowiedział jej, że tego dnia pani Higgs nie potrzebuje lektury ani kolorowych obrazków. - Jak inaczej mogłabym opowiedzieć pani o wczorajszym przyjęciu? Poprawiając pościel, zajrzała dyskretnie do karty choro­ bowej. Zamarła. Stan zdrowia pacjentki wyraźnie się po­ garszał. Uśmiechnęła się jednak, siadając przy łóżku. - Pamięta pani moją przyjaciółkę Myrę? - spytała, wie­ dząc, jak bardzo pani Higgs lubi opowieści o jej szaleń­ stwach. - Wczoraj miała na sobie czarną suknię bez ramią-

112

NORA ROBERTS

czek, z głębokim dekoltem. Myślałam, że starsze damy zemdleją. - A panowie? - No cóż, powiem tylko, że Myra nie opuściła żadnego tańca. Pani Higgs roześmiała się cicho, ale musiał przeszyć ją ból, bo zaraz syknęła i wciągnęła gwałtownie powietrze. Anna uniosła się z miejsca. - Proszę się nie ruszać. Zawołam lekarza. - Zostań. - Staruszka chwyciła jej rękę z zadziwiającą siłą. - Skończy się na tym, że dadzą mi następny zastrzyk. - Wtedy przestanie panią boleć. Nie ma sensu cierpieć. Już spokojniejsza, kobieta znów oparła się o poduszki. - Wolę czuć ból niż nie czuć nic. Już dobrze - zdobyła się na uśmiech. - Rozmowa z tobą jest lepsza od lekarstwa. A jak tam twój Daniel, już wrócił? Nie puszczając jej ręki, Anna odparła krótko: -Nie. - To miło z jego strony, że mnie odwiedził przed wy­ jazdem do Nowego Jorku. Wyobraź sobie, że zjawił się tutaj w drodze na lotnisko. - Lubi do pani przychodzić - westchnęła Anna. Cóż, ta wiadomość na pewno nie pomoże jej w podjęciu decyzji. - Sam mi mówił. - Obiecał, że po powrocie znów mnie odwiedzi. - Pani Higgs popatrzyła na przywiędłe róże, których nie pozwoliła zabrać pielęgniarce. - Och, Boże, tak cudownie jest być młodym i zakochanym. Anna znów westchnęła. Być młodym i zakochanym... Czy Daniel ją kochał? Wybrał ją, pragnął jej, ale czy obdarzył ją uczuciem? Chciała z kimś o tym pomówić, ale Myra wydawała się ostatnio taka zajęta. Nie bardzo mogła

Teraz i na zawsze

113

też opowiadać o swoich problemach pani Higgs, skoro sama przyszła ją pocieszyć. Uśmiechnęła się do starszej kobiety i poklepała ją po ręku. - Pani to pewnie co rusz się zakochiwała. - A jakże! Widzisz, dziecko, kiedy kochasz, cały świat wiruje wokół ciebie, czujesz się, jakbyś jeździła kolejką w wesołym miasteczku, raz w górę, raz w dół. Albo jakbyś siedziała na karuzeli. Ale kiedy chcesz wytrwać w miłości... - uśmiechnęła się do swoich wspomnień - wtedy świat nie jest już karuzelą, przypomina raczej labirynt. Zakręty, gwał­ towne zwroty, ślepe korytarze. Trzeba iść ciągle do przodu i ufać ukochanemu. Krótko żyłam ze swoim mężem, ale już nigdy później nie próbowałam znaleźć innego. - Jaki był pani mąż? - Och, młody, ambitny. Miał głowę pełną pomysłów. Jego ojciec prowadził sklep spożywczy, a Thomas chciał go rozbudować. Gdyby żył... Wierzysz w przeznaczenie? - spytała nagle. Anna pomyślała o swoim pragnieniu leczenia bliźnich, o studiach, o latach nauki. Próbowała zapomnieć w tej chwili o Danielu. - Tak, wierzę. - Przeznaczeniem Thomasa było umrzeć młodo. A jed­ nak tyle udało mu się dokonać. Teraz, kiedy spoglądam wstecz, uwielbiam go jeszcze bardziej. Twój Daniel trochę mi go przypomina. - Tak? W jaki sposób? - Nie wiem dokładnie. W jego twarzy można dostrzec podobny wyraz. Raz jest to uśmiech, raz jakiś błysk w oku, który dowodzi, że ten człowiek jest zdolny do niezwykłych rzeczy - wyjaśniła, walcząc z kolejną falą bólu. - I podo­ bnie jak Thomas potrafi być bezwzględny, kiedy chce osiąg-

114

NORA ROBERTS

nąć cel, choć ma zarazem w sobie wrodzoną łagodność. Thomas dawał na przykład ni z tego, ni z owego garść cu­ kierków biednemu dziecku na ulicy. A twój Daniel odwie­ dza starą, nieznaną sobie kobietę. Wiesz, że zmieniłam te­ stament? - spytała z bladym uśmiechem. Anna wyprostowała się gwałtownie. - Pani Higgs... - Och, nie denerwuj się. - Przymknęła na chwilę oczy. - Nie zamierzam ciebie tym obarczyć. Thomas zostawił mi pewną sumę - ciągnęła - a ja ją zainwestowałam. Zapew­ niło mi to dostatnie życie. Nie mam jednak dzieci ani wnu­ ków, a chcę, by ktoś mnie zapamiętał. - Znów spojrzała na Annę. - Rozmawiałam o tym z Danielem. Anna nachyliła się ku niej ze zdumieniem. - Z Danielem? - Tak. Muszę powiedzieć, że jest bardzo bystry, zupełnie jak Thomas. Powiedziałam mu, o co chodzi, a on od razu mi wyjaśnił, jak najlepiej załatwić tę sprawę. Przemyślałam to i poleciłam swojemu adwokatowi ufundować stypen­ dium. Daniel zgodził się przyjąć rolę egzekutora mojej woli i zająć się szczegółami. - Jakie stypendium? - Dla młodych kobiet, które chcą poświęcić się medy­ cynie - odparła pani Higgs, a widząc zaskoczenie w oczach Anny, uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Wiedziałam, dziecko, że ten pomysł ci się spodoba. Kiedy Daniel po­ wiedział mi o stypendium, od razu pomyślałam o tobie i tych wszystkich pielęgniarkach, które były dla ranie takie miłe. - To wspaniały pomysł, pani Higgs. Jest pani... bardzo szlachetna. - Ty też, moje dziecko. Mogłam umrzeć w samotności,

Teraz i na zawsze

115

nikt by przy mnie nie siedział, nie rozmawiał. Miałam szczę­ ście - wyznała i oplotła palcami jej dłoń. - Nie popełnij tego samego błędu co ja, Anno. Nie sądź, że nikogo nie potrzebujesz. Bierz miłość, gdy ci ją ofiarują. I nie lękaj się labiryntu. - Obiecuję - szepnęła Anna. Spojrzała wzruszona na panią Higgs. Staruszka nie czuła już bólu. Spokojnie wpatrywała się w mrok. - Wiesz, co bym zrobiła, gdybym mogła zacząć od no­ wa, Anno? - odezwała się po chwili. - Co? - Wykorzystałabym każdą szansę, jaką dawał mi los. - Zdołała przywołać uśmiech na twarz i dodała: - To takie głupie sądzić, że musimy wybierać. Thomas byłby chyba mądrzejszy. - Wyczerpana, zamknęła wreszcie oczy i po­ prosiła szeptem: - Zostaniesz jeszcze ze mną przez chwilę? - Zostanę - obiecała Anna. Siedziała w zacienionym pokoju, gładziła kruchą dłoń i wsłuchiwała się w nierówny oddech chorej. Czekała. Kie­ dy zaś było już po wszystkim, powstrzymała nagły przypływ buntu i gniewu. Wstała ostrożnie, złożyła na czole pani Higgs pocałunek i przyrzekła jej uroczyście: - Nigdy pani nie zapomnę. I pani słów. Uspokojona, poszła powiadomić panią Kellerman, lecz zajęta przyjmowaniem pacjentów przełożona ledwie raczyła na nią spojrzeć. - Nie widzi pani, że nam się spieszy, panno Whitfield? Anna nie zareagowała na zaczepny ton. - Będzie pani musiała wezwać lekarza do pani Higgs - powiedziała z powagą. Kellerman zerknęła na nią czujnie i podniosła się z miej­ sca.

116

NORA ROBERTS

- Ma bóle? - Nie - odparła Anna, krzyżując ramiona na piersi. - Już nie. W oczach przełożonej pojawił się błysk zrozumienia. - Dziękuję, panno Whitfield. Siostro Bates, niech pani natychmiast wezwie doktora Liedermana. Pokój pięćset dwadzieścia jeden. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła korytarzem. Anna podążyła za nią i po chwili zatrzymała się w drzwiach po­ koju pani Higgs. Kellerman spojrzała na nią przez ramię. - Może pani odejść, panno Whitfield. - Nie mogę - odparła Anna. - Pani Higgs nie miała ni­ kogo bliskiego. Kellerman znów na nią spojrzała, tym razem z uzna­ niem. Odsunęła się od łóżka i położyła dłoń na jej ramieniu. - Niech pani poczeka na zewnątrz - poprosiła łagodniej. - Powiem lekarzowi, że chce pani z nim mówić. - Dziękuję. Anna ruszyła korytarzem do niewielkiej poczekalni i usiadła na jednym z krzeseł. W miarę jak upływały mi­ nuty, odzyskiwała pewność siebie. Tłumaczyła sobie, że w swoim życiu zobaczy jeszcze niejedną śmierć. Będzie musiała się z nią oswoić. Westchnęła głęboko i zamknęła oczy. Kiedy znów je otworzyła, ujrzała przed sobą Daniela. Przez chwilę miała w głowie zupełną pustkę. Potem zo­ baczyła róże w jego dłoni i oczy wezbrały jej łzami. Z tru­ dem zapanowała nad sobą. - Wiedziałem, że cię tu znajdę - powiedział. Poczuła ulgę, jakby sama jego obecność dodała jej sił i wlała otuchę w jej serce. Popatrzyła mu w oczy, przeniosła wzrok na szerokie ramiona. Wszystko w nim świadczyło

Teraz i na zawsze

117

o sile - rysy twarzy, sylwetka, głos, nawet sposób, w jaki chodził. Pomyślała przez chwilę, że dobrze byłoby teraz rzu­ cić mu się w objęcia i zapłakać. - Przychodziłam tu codziennie - powiedziała. - Tak, wiem. Nowy Jork zabrał mi trochę więcej czasu, niż sądziłem - wyjaśnił chłodno Daniel. Spędzał niespo­ kojne, bezsenne noce, rozmyślając o Annie, ale nie zamie­ rzał jej o tym mówić. Spojrzał w jej zapuchnięte oczy i za­ pytał: - Coś się stało? Nie odpowiedziała, tylko znacząco popatrzyła na kwiaty. Zrozumiał natychmiast. - Do diabła - zaklął cicho i opuścił róże. - Była sama? Ucieszyła się, że o to spytał. Wyciągnęła do niego rękę. - Nie, siedziałam przy niej do końca. - To dobrze - skinął głową. Dłoń miał tak zimną jak ona. - Pozwól, że zabiorę cię do domu. - Nie - odmówiła zdecydowanie, bojąc się, że pod jego czułą opieką nie zdołałaby nad sobą zapanować. - Chcę po­ mówić z lekarzem. Czekam na niego. Daniel zamierzał jeszcze coś powiedzieć, ale w końcu objął ją tylko ramieniem. - Poczekam z tobą. Siedzieli w milczeniu. Anna czuła mdły zapach róż. Za­ czynały więdnąć. Umieranie jest częścią życia, przypomnia­ ła sobie czyjąś myśl. W pełni można je docenić tylko wów­ czas, gdy zaakceptuje się nieuchronność przemijania. Kiedy podszedł do nich lekarz, podniosła się wolno. - Pani Higgs wiele razy o pani mówiła, panno Whitfield - usłyszała. - Jest pani studentką medycyny? - Tak. - Rozumiem. - Pokiwał głową, westchnął. - Wie pani - podjął po chwili - że kilka tygodni temu usunęliśmy jej

118

NORA ROBERTS

złośliwy guz. Potem okazało się, że był jeszcze jeden. Gdy­ byśmy ją operowali, zmarłaby na stole. Mogliśmy tylko ul­ żyć jej cierpieniom. I choć trochę przedłużyć życie. - Wiem - odparła. Z lękiem uświadomiła sobie, że pew­ nego dnia sama będzie musiała podejmować takie decyzje, decydować o czyimś życiu lub śmierci. - Pani Higgs nie miała żadnej rodziny. Chciałabym zająć się pogrzebem. Jej opanowanie zaskoczyło go tak samo, jak słowa. Przy­ glądając się uważnie jej twarzy, zdecydował, że jeśli dziew­ czyna przebrnie przez studia, zaproponuje jej staż. - Oczywiście. Jestem pewien, że nie będzie żadnych problemów. Skontaktujemy panią z adwokatem pani Higgs. - Dziękuję - uśmiechnęła się lekko i wyciągnęła do nie­ go dłoń. Liederman poczuł, że jest zimna, ale pewna. Utwierdził się w przekonaniu, że chciałby ją u siebie za­ trzymać. Odpowiedział uśmiechem na jej uśmiech, a potem oddalił się korytarzem do swoich spraw. - Wychodzimy - zdecydował Daniel, gdy zostali sami. - Nie skończyłam jeszcze dyżuru. - Skończyłaś - oświadczył, po czym wziął ją za ramię i poprowadził do windy. - Musisz odpocząć, Anno. Nie spieraj się ze mną. Chcę ci coś pokazać. Nie zamierzała się z nim kłócić. Wystarczyła jej świa­ domość, że mogłaby to zrobić. Poszła z nim, bo wiedziała, że i tak jutro wróci do szpitala. - Kierowca zawiezie nas na miejsce - powiedział, gdy wyszli z budynku. - Pójdę po niego. - Nie trzeba. Możemy pojechać moim samochodem. Daniel uniósł brwi i skinął głową. - Dobrze. Poczekaj chwilę. - Poszedł zwolnić Stevena. Po chwili wrócił. - Dasz radę prowadzić? - Tak.

Teraz i na zawsze

119

Podeszli do małego, białego kabrioletu. - Bardzo ładny. Nic dziwnego, zawsze podziwiałem twój gust. - Dokąd jedziemy? - spytała, jakby nie dosłyszała kom­ plementu. - Na północ. Pokażę ci drogę. Szybka jazda uspokoiła nieco jej zszarpane nerwy. Zgod­ nie ze wskazówkami Daniela kierowała się ku przedmie­ ściom. Poza tym Daniel się nie odzywał, mogła więc przez jakiś czas pozostać sam na sam z własnymi myślami. - Możesz płakać. To nie jest oznaka słabości - przerwał wreszcie panującą od dobrych pięciu minut ciszę. - Jeszcze nie teraz - westchnęła i zmieniła temat. Opowiedz mi o Nowym Jorku. - Szalone miejsce. Ale podoba mi się. - Uśmiechnął się szeroko i położył ramię na oparciu fotela. - Na pewno nie chciałbym tam mieszkać, muszę jednak przyznać, że zafa­ scynowało mnie tempo życia nowojorczyków. Znasz wy­ dawnictwo Dunripple'a? - Oczywiście. - Teraz nazywa się Dunripple i MacGregor. - Brzmi szacownie - przyznała. - Mniejsza o to, jak brzmi. Potrzebowali gotówki i nie­ co świeżej krwi, a ja... - A ty? - A ja nie lubię nudy. Uśmiechnęła się do siebie w duchu. - Skąd wiesz, co kupować? Nie boisz się ryzyka? - Stare firmy tracą rynek, nowe go zdobywają. W pier­ wszym przypadku mam okazję coś naprawić, w drugim coś... - zawahał się, szukając odpowiedniego słowa ...odkryć.

120

NORA ROBERTS

- Ale przecież nie masz całkowitej pewności, że firmy, które kupujesz, przyniosą dochód. - Na tym polega gra. - Dość niebezpieczna. - Może, ale na tym polega urok życia - odparł, przy­ glądając się jej uważnie. Twarz Anny wciąż była blada, a oczy nienaturalnie spokojne. - Lekarz też nie wie, czy wszyscy jego pacjenci wyzdrowieją, prawda? Ale robi swoje. - Prawda - przyznała niechętnie. - Wszyscy ryzykujemy, Anno, jeśli chcemy żyć na­ prawdę. Jechała dalej w milczeniu. W głowie kotłowały jej się różne myśli, drżała od tłumionych uczuć. - Zatrzymaj tutaj. - Daniel dostrzegł mały sklepik i dał jej znak ręką. Posłusznie zjechała na wysypany żwirem placyk. - To właśnie chciałeś mi pokazać? - spytała rozczaro­ wana. - Nie. Ale uznałem, że jesteś głodna. Przycisnęła dłoń do brzucha. - Rzeczywiście, jestem. Nie przypuszczała, by mogli dostać tu coś więcej niż pudełko krakersów, weszła jednak za nim do środka. Ciasny sklepik wypełniały głównie artykuły spożywcze. Na półkach stały rzędem konserwy i słoiki, lśniła świeżo wywoskowana podłoga. Pod sufitem postękiwał wentylator. - Pan MacGregor! - Ze stołka za ladą zsunęła się tęga kobieta. Wizyta Daniela wyraźnie ją ucieszyła. - Witam, pani Lowe. Piękna jak zawsze - przywitał ją serdecznie. Kobieta miała końską twarz i z pewnością doskonale

Teraz i na zawsze

121

o tym wiedziała, bowiem komplement przyjęła gardłowym śmiechem. - Co mogę dla pana zrobić? - spytała, przyglądając się Annie z nieukrywanym zainteresowaniem. Odsłoniła przy tym w uśmiechu niekompletne uzębienie. Daniel nachylił się nad ladą. - Ta dama i ja chcemy urządzić sobie piknik. Tylko niech mi pani nie mówi, że nie ma już tej znakomitej wo­ łowiny. Ostatnio wyjątkowo mi smakowała. - Ani grama - odparła, ale zaraz mrugnęła do niego porozumiewawczo. - Mam jednak jeszcze trochę tej zna­ komitej włoskiej szynki. Ujął jej pulchną dłoń i ucałował szarmancko. - Na pewno będę zachwycony, pani Lowe. - Przygotuję dla pani kanapkę. I dwie dla pana. - Po­ słała mu spojrzenie równie przebiegłe, co życzliwe. - Do­ łożę też termos lemoniady... jeśli pan za niego zapłaci. - Stoi - zgodził się bez wahania. Zachichotała zadowolona i ruszyła czym prędzej na za­ plecze. - Poczekajcie, zaraz wszystko wam przyniosę. - Byłeś już tu wcześniej? - spytała Anna, gdy zostali sami. - Parę razy. Miłe miejsce, prawda? Może tylko trochę niepozorne. Sanu się zaopatrują, sami sprzątają. Myślę, że gdyby powiększyli trochę sklep i urządzili bar, kanapki pani Lowe stałyby się sławne na całą okolicę. Anna uchwyciła jego wzrok i uśmiechnęła się domyśl­ nie. - Lowe i MacGregor? Daniel wybuchnął śmiechem. Cieszyło go, że jest tak spostrzegawcza.

122

NORA ROBERTS

- Nie musieliby zmieniać nazwy. Czasem lepiej pozo­ stać cichym wspólnikiem. Rozmowę przerwała pani Lowe, która wróciła z ogro­ mnym wiklinowym koszem. - Po pikniku przywieźcie koszyk z powrotem. Nie jest co prawda nowy - znów mrugnęła okiem do Daniela - ale jestem do niego bardzo przywiązana. Daniel wyjął portfel i wyciągnął z niego plik bankno­ tów. - Pozdrowienia dla męża, pani Lowe. Banknoty znikły w przepastnej kieszeni. - Dziękuję. Bawcie się dobrze. Wyszli na zewnątrz i załadowali kosz do auta. - Pozwolisz mi poprowadzić? - zapytał Daniel. Anna wyjęła już kluczyki i miała zamiar zasiąść za kie­ rownicą. Jak dotąd nie pozwoliła nikomu nawet jej dotknąć, choć prosił ją o to ojciec, a Myra dosłownie wierciła jej dziurę w brzuchu, by dała się przejechać. Zawahała się przez chwilę, lecz po chwili wręczyła kluczyki Danielowi. Wkrótce pędzili wąską, krętą drogą wśród skał. Wysokość urwiska zapierała dech w piersiach. W dole fale biły gwał­ townie o kamienną ścianę. Anna poczuła słoną woń morza i oparła się wygodnie o fotel. Wspinali się wyżej i wyżej, lecz przy Danielu nie czuła strachu. Niemal żałowała, kiedy droga znów zaczęła biec poziomo. Po chwili ujrzała przed sobą roz­ ległą, zieloną równinę. Porośnięta drzewami, pocięta szarością samotnych skał, rozciągała się aż do krawędzi urwiska. Daniel zatrzymał samochód i wyszedł na zewnątrz, chło­ nąc wzrokiem okolicę. Jak zawsze zafascynowała go dzikość tego miejsca. Gwałtowne porywy wiatru przynosiły ze sobą zapach morza, drzewa gięły się pod ich naporem. Po raz kolejny poczuł, że jest tu u siebie.

Teraz

i

na

zawsze

123

Anna wysiadła za nim. Milczała. Oszołomiło ją ponure i groźne piękno tego miejsca. W jakiś nieuchwytny sposób natychmiast połączyła je z Danielem. - To twoja ziemia - wyszeptała, kiedy stanął obok niej. - Tak. Wiatr zgarniał jej włosy na twarz, odsunęła je więc znie­ cierpliwiona. Chciała widzieć wszystko wyraźnie, - Jest piękna. Powiedziała to tak zwyczajnie, że zabrakło mu słów. Aż do tego momentu nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo pra­ gnął, by zrozumiała i by pokochała to miejsce. Słońce świe­ ciło mu w twarz, zmrużył więc oczy i uniósł dłoń Anny do ust. - Dom stanie tam - wskazał i ruszył przed siebie wol­ nym krokiem. - Nad urwiskiem, żebym słyszał morze. Zbu­ duję go z kamienia, z tysięcy kamieni, by wznosił się wy­ soko i trwał jak skała. Niektóre okna sięgną sufitu, a drzwi wejściowe pomieszczą trzech dorosłych mężczyzn. Tutaj przystanął i pokazał miejsce wzrokiem - będzie wieża. - Wieża? - Spojrzała na niego, zauroczona jego wizją. - To prawie zamek. - Zgadza się, zamek. Nad drzwiami zawiśnie herb MacGregorów. Próbowała to sobie wyobrazić, lecz nie mogła. Potrząs­ nęła głową. Wszystko wydawało się takie nieprawdopo­ dobne. - Po co ci aż taki rozmach? - Chciałbym, żeby ten dom stał wiecznie i żeby oglą­ dały go moje prawnuki. Zostawił ją i ruszył z powrotem do samochodu po ko­ szyk. Pełna sprzecznych uczuć, pomogła mu rozłożyć koc.

124

NORA ROBERTS

Przytrzymując targaną wiatrem sukienkę, usiadła ze skrzy­ żowanymi nogami i zaczęła jeść, wpatrzona w niebo. Wy­ darzenia toczyły się tak szybko, że traciła kontrolę nad swo­ im życiem. Dawniej myślała, że potrafi przewidzieć wszy­ stko, teraz nie wiedziała, co zdarzy się za chwilę. Przestała widzieć wyraźnie swoją przyszłość. Daniel milczał. Był równie niespokojny jak ona. - W Szkocji - zaczął, jakby mówił do siebie - miesz­ kaliśmy w małej chacie, nie większej od twojego garażu. Miałem pięć, może sześć lat, kiedy urodził się mój brat, a matka zachorowała. Nigdy już nie powróciła do zdrowia. Każdego dnia przychodziła do nas babka, gotowała i zaj­ mowała się dzieckiem. Siedziałem przy matce, rozmawiałem z nią. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, jak była jeszcze młoda. Po chorobie przeżyła pięć lat. Cierpiała cały czas, ale nigdy się nie skarżyła. Potem... po prostu odeszła. Anna siedziała z dłońmi na kolanach i patrzyła w sku­ pieniu w surową twarz Daniela MacGregora. Jeszcze kilka tygodni wcześniej, gdyby zaczął opowiadać o swojej prze­ szłości, słuchałaby tylko przez grzeczność. Teraz miała wra­ żenie, że od tego, co powie, zależy jej istnienie. - Mów dalej - zachęciła. Nie było mu łatwo, ale kiedy już zaczął, zrozumiał, że chce opowiedzieć jej wszystko. - Kiedy ojciec wracał do domu z kopalni, miał czarną skórę i zaczerwienione oczy. Boże, musiał być zmordowany, ale siadał przy matce, bawił się z dzieckiem, rozmawiał ze mną... Anna pomyślała o pani Higgs. Tym razem nie powstrzy­ mała łez. - Zamieszkała z nami babka, stara, twarda kobieta. Ka­ zała mi przestrzegać zasad i czytać książki. Kiedy miałem

Teraz i na zawsze

125

dwanaście lat, zacząłem pracować w kopalni, jak ojciec, ale umiałem czytać, pisać i rachować lepiej niż on i inni do­ rośli. Byłem równie duży jak oni - roześmiał się i zacisnął dłoń w pięść. Nie raz dziękował za to Bogu. - To mi po­ mogło przetrwać. A niełatwo było przetrwać, Anno. Trafi­ łem do piekła. Pył w płucach, pył w oczach. Ilekroć za­ drżała ziemia, czekałem na śmierć i miałem nadzieję, że nadejdzie szybko. Skończyłem piętnaście lat, gdy zauważył mnie właściciel kopalni, MacBride. Zorientował się szybko, że wprawnie liczę, więc kazał mi do siebie przychodzić i prowadzić mu rachunki. Płacił mi za dodatkową pracę. Po roku odszedłem z kopalni i zająłem się jego księgami. Dłonie miałem już czyste. Gdy tylko zacząłem pracować, ojciec odkładał połowę moich zarobków do puszki. Nie zga­ dzał się, żebyśmy korzystali z tych pieniędzy. Podobnie ro­ bił z zarobkami mojego brata, Alana. - Chciał, żebyście się stamtąd wydostali - domyśliła się Anna. - Ruszyli w świat. - Tak. Marzył, że razem z Alanem porzucimy któregoś dnia kopalnię. Odwrócił się do niej nagle, w oczach miał gniew. - Miałem dwadzieścia lat, kiedy zawalił się główny chodnik. Kopaliśmy trzy dni i trzy noce. Zginęło dwudzie­ stu ludzi, wśród nich mój ojciec i brat. - Och, Danielu... - Przysunęła się do niego i położyła mu głowę na ramieniu. Dzieliła z nim nie tylko żal, ale i wściekłość. - Przykro mi. - Na ich pogrzebie przysiągłem sobie, że to nie koniec. Że zarobię tyle, by stamtąd wyjechać. Kiedy mi się udało, dla mojej babki było już za późno. Przed śmiercią poprosiła mnie o jedno: chciała, żebym zapewnił ciągłość rodu i nig­ dy nie zapomniał, skąd pochodzimy. Dotrzymam tej obiet-

126

NORA ROBERTS

nicy, Anno. - Odwrócił ją ku sobie. Chciał, by na niego spojrzała. - Dla niej i dla siebie. Dopiero teraz w pełni go zrozumiała. Pojęła także, że w końcu, ostatecznie i nieodwracalnie, zakochała się w nim. Wraz z tą świadomością pojawiło się jednak jeszcze więcej pytań. Wstała i podeszła do miejsca, gdzie Daniel MacGregor chciał wznieść swój dom. Zbuduje go, pomyślała. Spełni swoje marzenie. Była tego pewna. - Ojciec i babcia byliby z ciebie dumni. - Wrócę tam któregoś dnia - powiedział. - Chcę, byś mi towarzyszyła. Odwróciła się w stronę morza. Czy właśnie na te słowa czekała całe życie? - Obawiam się, że nigdy nie będę w stanie dać ci wszy­ stkiego, czego pragniesz, Danielu. A jeszcze bardziej się bo­ ję, że spróbuję to zrobić. Wstał i podszedł do niej bez słowa. Przestrzeń, która ich dzieliła, wciąż wydawała mu się zbyt duża. Długo mil­ czał, wreszcie położył dłonie na jej ramionach i odezwał się z powagą: - Powiedziałaś, że potrzebujesz czasu na podjęcie de­ cyzji. Dałem ci go. Teraz pytam cię, co postanowiłaś. Stali na urwisku, smagani wiatrem. Anna chciała dać mu wszystko, o co prosił, dać to, o czym nawet nie marzył. I wziąć, co jej dawał. Wiedziała doskonale, że gdy się zde­ cyduje, ich życie zmieni się nieodwracalnie. Zastanawiała się, czy i on to rozumie. Nade wszystko wierzyła jednak w przeznaczenie i była pewna, że i tak stanie się to, co stać się musi. Choć zdrowy rozsądek wciąż o sobie przypominał, uczu-

Teraz i na zawsze

127

cia brały nad nim górę, powoli i nieubłaganie. Uzmysłowiła sobie, że miłość stanowi siłę większą niż logika, którą za­ wsze się w życiu kierowała. Dla miłości obalano imperia, wszczynano wojny. Doprowadzała mężczyzn do szaleństwa, a kobiety do upadku. Rozwaga, w którą wierzyła Anna, nie zdołała i nigdy nie zdoła zniweczyć czy nawet umniejszyć tej wszechogarniającej siły, jaką jest miłość. Jeśli to Daniel jest jej przeznaczeniem, myślała, musi wyjść mu naprzeciw. Zerknęła na niego zza ramienia. Wy­ glądał groźniej niż zwykle. Przypominał antycznego boga. Ale był też mężczyzną z krwi i kości, który gotów jest prze­ nosić góry, by zdobyć to, czego pragnie. A pragnął właśnie jej. Zwlekała, chciała ze spokojem przemyśleć swoją decy­ zję. Ale nie czuła spokoju. Wystarczyło spojrzeć w jego oczy i wyczytać w nich pożądanie. Nie mogła dzielić z nim ca­ łego życia, lecz było coś, co pragnęła mu dać. Idąc za głosem serca, odwróciła ku niemu twarz i zrobiła krok do przodu, w jego ramiona. Przywarła do jego warg z tęsknotą, której nie musiała już tłumić. Daniel wplótł palce w jej włosy, przesunął po nich go­ rączkowo i zrzucił na ziemię podtrzymujące je grzebyki. Niecierpliwymi ustami przesuwał po jej twarzy, wargach, szyi. Niskim, wibrującym głosem wyszeptał jej imię. Po­ czuła jego smak. Poddała się sile jego namiętności. Spleceni ciasno, osunęli się na trawę. Spragniona doty­ ku nagiego ciała, szarpnęła jego koszulę. Mięśnie oplata­ ły niczym węzły jego ramiona. Pobudzona jego siłą, po­ zwoliła swym dłoniom błądzić swobodnie. Poznała roz­ kosz, jaką daje jęk mężczyzny wywołany dotykiem kobie­ cych rąk.

128

NORA ROBERTS

Pragnął jej - tutaj i teraz. Chciał być uważny, delikatny, ale doprowadzała go poza granice szaleństwa. Wydawała mu się taka mała, tak wzruszająco krucha, miękka i deli­ katna, że walczył z niecierpliwością własnych dłoni, gdy ją rozbierał. Lecz ona wyprężyła się pod jego dotykiem, żądając więcej. Skórę miała bladą jak mleko, ciało cudownie ukształto­ wane. Nie mógł się jej oprzeć, nie mógł też dłużej walczyć z napięciem, jakie w nim narastało. Odrzucił resztę ubrania Anny i z gardłowym pomrukiem przyjął jej zdumione wes­ tchnienie. Czy mogła chcieć więcej? Jego usta znaczyły gorący szlak na jej skórze. Dłonie niosły nowe, przejmujące do­ znania. Nie czuła obawy, kiedy pożądanie zaczęło narastać. Czuła tylko niecierpliwe oczekiwanie. Daniel jeszcze próbował się opanować. Choć jej ramiona zamykały go w uścisku, a biodra napierały na niego w nie­ pohamowanym oddaniu, jeszcze próbował myśleć trzeźwo i panować nad sobą. Wiedział, że Anna jest niewinna. Ni­ czym błyskawica przebiegł przez niego dreszcz lęku, że jeśli posunie się dalej, zniszczy coś bardzo cennego. Z trudem odzyskał oddech, z trudem odsunął jej dłonie, z trudem wyszeptał przez zdławione pożądaniem gardło: - Anno... - Pragnę cię - nie pozwoliła mu dokończyć. - Pragnę cię, Danielu. Wstrząsnął nim słodki ból. - Nie skrzywdzę cię - obiecał cicho, a ona ufnie skinęła głową. Gdy w nią wszedł, była już wilgotna i ciepła. Tak słod­ ka, że nowa fala doznań niemal rozsadziła mu lędźwie. Nig­ dy przedtem nie uległ takiej pasji.

Teraz i na zawsze

129

Anna czuła, jak ją wypełnia, lecz nie było w niej lęku czy żalu. Utracie niewinności towarzyszyła tak wielka, nie­ zmierzona rozkosz, że stłumiła ona wszelki strach i ból. Ob­ jęła go mocniej. Nim osiągnęła spełnienie, usłyszała jeszcze, jak woła jej imię. Leżąc na trawie z Anną u boku, Daniel czuł się szczę­ śliwy. Zadowolenie, które przy innych kobietach zawsze mu umykało, teraz rozlało się po jego ciele i wypełniło go ca­ łego. Wyglądał jak kot, który właśnie połknął kanarka. Wybrał sobie na żonę uroczą, inteligentną kobietę, która z pewnością była w stanie pomóc mu w budowie rodzin­ nego imperium. Potem zakochał się i odkrył, że jego wy­ branka jest również czuła, słodka i namiętna. Odpowiadało mu, że zostanie matką jego dzieci. Doszedł do wniosku, że opłaciła się jego taktyka, Leżała obok niego cicho, ale poznawał po jej spokojnym oddechu i czułym dotyku dłoni, że Anna nie odczuwa żalu. Jej głowa spoczywała w zagięciu jego ramienia tak natu­ ralnie, jakby układała się tu od zawsze. Leniwie obserwował przepływające chmury, jak dzieci, które rozpoznają w nich kształty zwierząt. Jako chłopiec nigdy nie miał na to czasu. Z Anną mógł sobie na to pozwolić. Mógłby tak leżeć godzinami, słuchając szumu morza i wiatru. Na własnej ziemi, ze swoją kobietą u boku. Wie­ dział jednak, że muszą wracać. Chciał dla niej czegoś więcej niż pustej, wietrznej równiny. Na razie jednak otaczał ją ramieniem i zwlekał, podczas gdy myśli kłębiły się w jego głowie. - W moim nowym domu będzie dość miejsca dla nas obojga - powiedział, po trosze do siebie. Wyobraził ją sobie, jak wnosi tam to, o czym sam często zapominał: kwiaty,

130

NORA ROBERTS

muzykę... - Możesz, oczywiście, zmienić to i owo, jeśli zechcesz. Anna przyglądała się, jak słońce tańczy wśród liści. Zrobiła już krok do przodu. Teraz nadszedł czas, by się wy­ cofać. - Masz już wspaniały dom, Danielu. - No tak, ale nie zamierzam zostać w nim na stałe. Przesuwał palcami po jej włosach, próbując jednocześnie wyobrazić sobie swoją nową siedzibę. Ich siedzibę. Ich dom. Jak cudownie było dzielić z kimś to marzenie. - Kiedy go ukończymy - ciągnął - sprzedamy ten w Bostonie. A może urządzę w nim siedzibę firmy? Jako człowiek żonaty nie mogę już tyle podróżować. - W interesach, które prowadzisz, podróże są chyba bar­ dzo ważne. - Na razie. - Wzruszył ramionami. - Nie po to się że­ nię, żeby spędzać czas z dala od mojej żony. Jej dłoń spoczywała na jego piersi. Zastanawiała się, czy Daniel wie, z jakim samozadowoleniem wymawia słowa „żenię się", „moja żona". Mężczyźni posługują się zwykle takim tonem, kiedy opisują swoje nowe samochody. - Nie zamierzam wyjść za ciebie, Danielu. - Wciąż muszę latać do Nowego Jorku - ciągnął, jakby jej nie dosłyszał - ale możesz mi towarzyszyć. - Powiedziałam, że nie wyjdę za ciebie. Uniósł ją ze śmiechem i przyciągnął do siebie. - Co to znaczy, że za mnie nie wyjdziesz? Oczywiście, że się pobierzemy. - Nie - powiedziała i dotknęła miękko jego twarzy. Na pewno nie. - Jak możesz tak mówić? - Chwycił ją za ramiona. Kie­ dy rozpoznał jej nieruchome, stanowcze spojrzenie, wpadł

Teraz i na zawsze

131

w panikę, strach jednak szybko zamienił się w gniew. - Nie czas na gry - rzucił twardo. - Masz rację. Wciąż stanowcza i opanowana, odsunęła się od niego i zaczęła ubierać. Zaskoczony i wściekły, złapał ją za nad­ garstki, nim zdążyła nałożyć bluzkę. - Przed chwilą się kochaliśmy! Sama do mnie przyszłaś! - Potrzebowaliśmy się nawzajem... - Nadal tak jest. Dlatego wyjdziesz za mnie. Wytrzymała jego gniewne spojrzenie. Starała się oddy­ chać spokojnie. - Nie mogę. - Dlaczego, do diabła? Czuła, jak zaczynają drżeć jej mięśnie brzucha. Przeszył ją chłód. Chciała, by ją puścił, ale doskonale wiedziała, że zignorowałby każdy opór. Zapragnęła uciec, stała jednak nieruchomo. - Chcesz, żebym za ciebie wyszła, założyła rodzinę, to­ warzyszyła ci wszędzie tam, gdzie zawiedzie cię interes czy kaprys. Żeby sprostać twoim oczekiwaniom, musiałabym wyrzec się czegoś, czego zawsze pragnęłam. Nie zrobię tego, Danielu, nawet dla ciebie. - To nonsens! - Potrząsnął nią, czuła jednak, że zrozu­ miał jej obawy. - Jeśli ten twój cholerny dyplom jest taki ważny, to go zdobądź. Możesz studiować nawet jako moja żona. - Nie. - Odsunęła się od niego. Zaczęła zbierać swoje rzeczy. Wiedziała, że nie da mu się ani zastraszyć, ani ocza­ rować, choć jedno i drugie Daniel potrafił robić świetnie. - Gdybym wróciła na studia jako pani MacGregor, nigdy bym ich nie skończyła. Doprowadziłbyś do tego, nawet nie­ świadomie.

132

NORA ROBERTS

- Do diabła, to śmieszne! Stał przed nią nagi i wspaniały w swym gniewie. Przez chwilę chciała otworzyć ramiona, objąć go i zgodzić się na wszystko, czego zażąda. Zmusiła się jednak, by zachować rozsądek. - Nie, to nie jest śmieszne. Zdobędę ten dyplom, Da­ nielu. Muszę. - A więc leczenie jest dla ciebie ważniejsze ode mnie? Zraniony i zły, nie dbał już o to, co mówi. Widział, jak wymyka mu się bezpowrotnie jedyna osoba, która mogła nadać sens jego życiu. - Nie chcę wybierać między tobą, a moją pasją. Nie wyjdę za ciebie - powtórzyła - ale będę z tobą mieszkać. Zmrużył oczy. Stały się ostre i wąskie jak szparki. - Co zrobisz? - spytał z niedowierzaniem. - Zamieszkam w twoim domu w Bostonie aż do wrześ­ nia. Potem moglibyśmy znaleźć sobie mieszkanie niedaleko uniwersytetu. A wtedy... - Co wtedy? - wysyczał. Uniosła ręce i zaraz je opuściła. - Nie wiem - przyznała. Wiatr szarpał jej włosy, twarz miała bladą, spojrzenie niepewne. Daniel kochał ją do szaleństwa, ale jego gniew dorównywał miłości. - Do diabła, Anno, chcę, żebyś została moją żoną, nie kochanką. Z jej oczu znikły wszelkie wątpliwości. Zaświeciła w nich furia niemal tak wielka, jak jego wściekłość. - Nie mam zamiaru nią być! Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę samochodu. Chwycił ją za ramię i szarpnął ku sobie tak szybko, że nie­ mal straciła równowagę.

Teraz i.na zawsze

133

- Co mi więc proponujesz? - Życie z tobą! - Rzadko krzyczała, ale gdy już to robiła, to z całej duszy. - Nie chcę być na twoim utrzy­ maniu! Nie chcę twoich pieniędzy, ogromnego domu czy róż każdego dnia! Chcę tylko ciebie! Bóg jeden wie, dla­ czego. - Więc wyjdź za mnie. Wciąż nagi, wciąż rozgniewany, przyciągnął ją do siebie. - Myślisz, że możesz zdobyć wszystko, co zechcesz, krzykiem i siłą? - spytała, odpychając go gwałtownie. Sta­ nęła naprzeciw niego, niewysoka, szczupła, z wyzywająco podniesioną głową, i rzuciła mu niczym wyzwanie: - Bierz, co ci daję, bo nie dostaniesz ani odrobiny więcej. Daniel przesunął dłońmi po włosach. Jak, u licha, miał poradzić sobie z taką kobietą? - Muszę pamiętać o twojej reputacji, jeśli ty masz ją za nic. Uniosła brwi. Zmierzyła go wyniosłym spojrzeniem. - Lepiej pomyśl o swojej. Nie bardzo się nią teraz przej­ mujesz. Jednym wściekłym ruchem podciągnął spodnie. Anna pomyślała, że każdy inny mężczyzna na jego miejscu wy­ glądałby idiotycznie - ale Daniel wyglądał wspaniale. - Kilka minut temu cię uwiodłem... - zaczął znowu. - Nie łudź się - przerwała. Zimna i opanowana, pod­ niosła jego koszulę. - Kilka minut temu kochaliśmy się. Nie miało to nic wspólnego z uwiedzeniem. Wziął od niej koszulę i włożył szybko na siebie. - Jesteś twardsza, niż sądziłem. - Zgadza się - przyznała i zadowolona z siebie, zaczęła składać jedzenie do kosza. - Powiedziałeś mi kiedyś, żebym zaakceptowała cię takim, jakim jesteś. Teraz ja mówię ci

134

NORA ROBERTS

to samo. Jeśli mnie chcesz, Danielu, to tylko na moich wa­ runkach. Przemyśl to sobie. Po tych słowach odwróciła się i poszła do samochodu. W drodze powrotnej prawie się do siebie nie odzywali. Anna nie czuła już gniewu, a jedynie zmęczenie. Zbyt wiele się wydarzyło. W dodatku nie wszystko potoczyło się tak, jak sobie zaplanowała. Potrzebowała czasu do namysłu. Zerknęła na Daniela. Nadal był wściekły. Nie musiał się do niej odzywać, by mogła odgadnąć jego nastrój. Do diabła z jego nastrojem, pomyślała buńczucznie. Niech się złości. To akurat dobrze mu wychodzi. Nie każdy wygląda wtedy tak wspaniale. Powiedział, że nie chce, by była jego kochanką. Nigdy nie zostałaby kochanką żadnego mężczyzny. Żoną też nie, o ile nie byłaby pewna swej decyzji. Nie miała jednak nic przeciw temu, by dzielić życie z ukochanym. Zdecydowała, równie uparta jak Daniel, że postawi na swoim. Daniel zacisnął dłonie na kierownicy, biorąc zakręt szyb­ ciej, niż odważyłby się rozsądny człowiek. Ofiarował jej siebie i połowę wszystkiego, co miał. A ona wzgardziła tym, rzuciła mu to w twarz, jak ochłap. Czy wyobrażała sobie, że wziąłby jej niewinność, gdyby nie wierzył, że są sobie przeznaczeni? Która kobieta odrzuca uczciwą propozycję i wybiera niepewną pozycję kochanki, mając za nic wszelkie normy? Chciał żony i rodziny, do diabła. Ona zaś wolała kawałek papieru, który potwierdzi, że wolno jej wycinać ludziom wyrostki. Trzeba było posłuchać jej rady. W Bostonie mógł znaleźć tysiące kobiet bardziej zdatnych na żonę niż Anna Whitfield. Powinien o niej zapomnieć. Dowieźć ją pod drzwi domu, pożegnać chłodno i odjechać.

Teraz i na zawsze

135

Ale nie potrafił uwolnić się od wspomnienia jej smaku, dotyku gładkiej skóry, zapachu włosów. Z piskiem hamulców zatrzymał samochód pod jej do­ mem. Kilka metrów dalej matka Anny przycinała róże. Ro­ zejrzała się nerwowo i odetchnęła z ulgą, gdy stwierdziła, że nie dojrzał ich żaden z sąsiadów. Daniel zgasił silnik. - Nie przyjmuję do wiadomości twojej decyzji. - Masz prawo - stwierdziła z niezmąconym spokojem Anna. - A teraz mnie wysłuchasz - dodał, puszczając mimo uszu jej słowa. Obrócił się nieznacznie i chwycił ją za ramiona. Nie wy­ rywała się. Kiedy jej spokojne, ciemne oczy napotkały jego wzrok, stracił ochotę do kłótni. Zapragnął przyciągnąć ją do siebie i kochać się z nią znowu aż do utraty tchu. Przez chwilę szukał właściwych słów. - To, co się stało między nami, nie zdarza się wszystkim - powiedział wreszcie. - Wiem o tym dobrze. Uśmiechnęła się lekko. - Muszę ci wierzyć na słowo. Zawrzała w nim wściekłość, szybko jednak nakazał so­ bie spokój. - Na tym, między innymi, polega problem. Musisz mi wierzyć. Chcę się z tobą ożenić, Anno, i wiem, że będziemy ze sobą szczęśliwi. Jak zwykle Daniel mówił głosem donośnym i mocnym. Stojąca pośród różanych krzewów pani Whitfield posłyszała jego słowa i z wrażenia upuściła sekator. - Chciałem się z tobą ożenić od chwili, w której cię uj­ rzałem - oznajmiał tymczasem konkurent jej córki. - Na tym, między innymi, polega problem - odpowie-

136

NORA ROBERTS

działa Anna jego słowami. Ujęła w dłonie jego twarz i po­ patrzyła mu prosto w oczy. - Uznałeś, że będę dla ciebie odpowiednia, tak? Chcesz, bym wypełniła pewne miejsce w twoim życiu? - Teraz to już coś więcej... o wiele więcej - przerwał jej, domyśliwszy się, do czego zmierza. Przyciągnął ją bliżej, a wówczas ujrzała w jego oczach płomień pożądania. Po chwili poczuła jego wargi na swoich ustach. Bez wahania odpowiedziała na pocałunek. Tak, po­ myślała, teraz to rzeczywiście jest coś więcej. Być może więcej niż którekolwiek z nich mogło ogarnąć. Kiedy się dotykali, kiedy tulili się do siebie, wszystko inne traciło waż­ ność, nawet gniew. I to właśnie napawało ją lękiem. Zdesperowany, znów ją od siebie odsunął. - Widzisz, jak jest nam razem. Jak mogłoby być. - Tak - jej głos nie był już taki pewny, ale nadal ob­ stawała przy swoim. - I chcę tego. Chcę ciebie, Danielu. Ale nie chcę małżeństwa. - A ja chcę, byś nosiła moje nazwisko. - A ja chcę najpierw zdobyć twe serce. - Nie myślisz rozsądnie - stwierdził, nieco speszony. Potrzebujesz trochę czasu - zdjął dłonie z jej ramion - ale kiedy wszystko dobrze sobie przemyślisz... - Nie, nie potrzebuję czasu - przerwała mu gwałtownie. - To przede wszystkim tobie jest on potrzebny. Ty się po­ winieneś zastanowić, Danielu - powiedziała i wysiadła z auta, nim zdołał ją powstrzymać. - Do widzenia - rzuciła na pożegnanie i ruszyła lekkim krokiem w stronę domu. Pani Whitfield patrzyła w napięciu na tę scenę i nie mog­ ła ochłonąć z wrażenia. Oto jej córka huknęła drzwiami. Chwilę później Daniel ruszył z piskiem opon, gdy zaś przy­ pomniał sobie, czyj samochód prowadzi, wrzucił wsteczny

Teraz i na zawsze

137

bieg i popędził tyłem z taką samą brawurą. Wysiadł, trzas­ nął drzwiami, obrzucił dom wściekłym spojrzeniem i po­ maszerował w przeciwnym kierunku. Dopiero wtedy pani Whitfield ruszyła się z miejsca. Pod­ niosła sekator i pobiegła do drzwi. - Anno! - zawołała od progu. Dogoniła córkę w holu, u podnóża schodów. - Co się dzieje? Anna chciała zostać sama, pójść do swojego pokoju, za­ mknąć drzwi i wyciągnąć się na łóżku. Musiała dać wreszcie popłynąć łzom, które nie wiedzieć czemu napłynęły do jej oczu. Zaczekała jednak cierpliwie na matkę. - Nie rozumiem - zmarszczyła brwi. - Przycinałam róże - podekscytowana pani Whitfield pokazała wypełniony do połowy koszyk - i przypadkowo usłyszałam... - umilkła, zaniepokojona tym, co ujrzała w oczach córki. Nagle wydały jej się takie dojrzałe, jak nig­ dy dotąd. To były oczy kobiety, a nie dziewczyny, którą Anna do dziś dla niej była. Nieco zbita z tropu zajęła się ściąganiem ogrodowych rękawiczek. Chciała zyskać na czasie. - Chyba nie podsłuchiwałaś, mamo? - Oczywiście, że nie! Nie śmiałabym... Czy jednak ty... Czy ty, Anno, i pan MacGregor... Czy wy... Nie ośmieliła się dokończyć. - Tak - odparła Anna i uśmiechając się do siebie, zeszła ze schodów. - Kochaliśmy się dziś po południu. - Och! Odpowiedź była niezbyt konkretna, ale tylko na taką pani Whitfield była w stanie się zdobyć. - Mamo... - Anna wyjęła koszyk z jej rąk. - Nie je­ stem już dzieckiem. - Najwyraźniej - mruknęła pani Whitfield i z ciężkim

138

NORA ROBERTS

westchnieniem przystąpiła do wygłaszania rodzicielskiego pouczenia. - Jeśli jednak pan MacGregor cię uwiódł... - Nie zrobił tego. Pani Whitfield zamrugała nerwowo powiekami. Jak moż­ na było przerwać jej tak bezceremonialnie? - Ale przecież powiedziałaś... - Powiedziałam, że kochaliśmy się dziś po południu. Wcale nie musiał mnie uwodzić, sama tego chciałam. Wzięła matkę za ramię i uścisnęła lekko. - Może lepiej usią­ dziemy? - Tak - zgodziła się skonsternowana pani Whitfield masz rację, usiądźmy. Weszły do salonu i zajęły miejsca na sofie. Anna zasta­ nawiała się gorączkowo, od czego zacząć. Nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie przypuszczała, że przyjdzie jej rozmawiać z własną matką o mężczyznach, miłości i se­ ksie. Wzięła głęboki oddech i zaczęła: - Nigdy wcześniej nie byłam z mężczyzną, mamo. Po­ stanowiłam, że ten pierwszy raz będzie z Danielem. Nie zrobiłam jednak tego pod wpływem chwili, ale po bardzo długim namyśle. - Zawsze uważałam, że za dużo myślisz - odparła od­ ruchowo pani Whitfield. - Przepraszam - powiedziała tylko Anna, przyzwycza­ jona do krytycznych uwag ze strony matki. - Wiem, że nie to chciałaś usłyszeć, ale ja nie umiem cię okłamywać. Pani Whitfield zawahała się, rozdarta między miłością, jaką żywiła do córki, a poczuciem przyzwoitości i szacun­ kiem wobec konwenansów. Ostatecznie miłość zwyciężyła. - Och, Anno... - Przyciągnęła ją do siebie w rzadkim geście czułości. - Dobrze się czujesz? - Oczywiście - odpowiedziała Anna i wzruszona poło-

Teraz i na zawsze

139

żyła głowę na ramieniu matki. - Czuję się wspaniale. To tak, jakbym... nie wiem... jakby ktoś odkrył we mnie nie­ znane mi dotąd uczucia, uczynił mnie kimś innym. - Tak... - Pani Whitfield poczuła łzy w oczach i po­ nownie zamrugała powiekami. - Tak właśnie powinno być. Wiem, że nigdy o tym nie rozmawiałyśmy. Powinnyśmy, ale poszłaś na studia i czytałaś te książki... - Odwróciła głowę. Dotąd pamiętała szok, jaki przeżyła, gdy przejrzała jedną z nich. - Czułam, że nie mam ci nic nowego do po­ wiedzenia. - Książki nie są w stanie oddać takich emocji. - To prawda - przyznała pani Whitfield, biorąc córkę za ręce. - Widzisz, Anno, nie chcę, byś została zraniona. - Daniel mnie nie skrzywdzi - zapewniła. Nawet teraz była wzruszona, kiedy przypominała sobie, jak bardzo był delikatny. - Prawdę mówiąc, stara się nawet za bardzo, by mnie nie zranić. Chce, żebym za niego wyszła. Pani Whitfield odetchnęła z ulgą. - Wydawało mi się, że to powiedział. Ale ty sprawiałaś wrażenie bardzo wojowniczo nastawionej, więc... - Po prostu miałam inne zdanie. - Inne? Czy to znaczy... - Nie zamierzam go poślubić - wyjaśniła szybko Anna. - Anno! - Matka spojrzała na nią ze zgrozą i odsunęła się od niej. - Cóż to za nonsens? Przyznaję, że nie zawsze cię rozumiem. Znam cię jednak na tyle dobrze, by wiedzieć, że do niczego by między wami nie doszło, gdyby ci na nim nie zależało. - Zależy mi - przyznała Anna. Straciła nieco ze swego opanowania i zasłoniła dłonią oczy. - Może za bardzo mi zależy. I to właśnie mnie martwi. On szuka żony, mamo, a robi to tak, jakby wybierał wygodne buty.

140

NORA ROBERTS

- Mężczyźni tacy są - stwierdziła pani Whitfield. Wiele mogła na ten temat powiedzieć, usiadła więc wygodnie, szy­ kując się do dłuższej przemowy. - Niektórzy udają poetów, inni marzycieli, ale w zdecydowanej większości są po pro­ stu sobą. Wiem, że dziewczęta czekają na czułe słowa i dźwięki dzwonów, ale życie okazuje się o wiele bardziej przyziemne. Anna przyglądała jej się zaciekawiona. Matka nigdy nie przejawiała skłonności do zwierzeń i do filozofowania. - Ty też oczekiwałaś słodkich słówek? - spytała. - Oczywiście - odparła pani Whitfield, rozmyślając z uśmiechem o przeszłości. - Twój ojciec jest dobrym czło­ wiekiem, bardzo dobrym, lecz większość słów, jakich uży­ wa, pochodzi z jego prawniczych książek. A co do pana MacGregora, to myślę, że ma on wiele do zaoferowania... - To prawda - przyznała Anna. - Dlatego nie chcę go stracić. Skoro zaś nie mogę za niego wyjść... - Anno... - ...to chcę z nim zamieszkać. Pani Whitfield otworzyła usta ze zdumienia. Zaraz jed­ nak je zamknęła i przełknęła z wysiłkiem ślinę. - Chyba się napiję. Anna wstała i podeszła do barku. - Sherry? - Whisky. Podwójnej. Anna odzyskała dobry humor. - Daniel zareagował bardzo podobnie - zauważyła i po­ dała matce szklankę, potem zaś patrzyła rozbawiona, jak ta wychyla alkohol jednym haustem. - Przyznaję, zaskoczyłaś mnie, Anno. - Nigdy niczego przed tobą nie ukrywałam. - Zawsze byłaś boleśnie szczera.

Teraz i na zawsze

141

- Bardzo mi zależy na Danielu. - Anna postanowiła być szczera także wobec siebie, więc po chwili dodała: - Mało tego: jestem w nim zakochana. Czuję się tak, jakbym straciła kontrolę nad swoim życiem. Myślę, że jeśli za niego wyjdę, to stracę wszystko, nad czym tak ciężko pracowałam. Boję się. I dlatego uciekam. Pani Whitfield odstawiła pustą szklankę. - Co miałabyś stracić? Mówisz o studiach? - Wiem, że i ty tego nie rozumiesz. Nikt chyba nie ro­ zumie. - Westchnęła. Przesunęła dłonią po włosach. Opa­ dały teraz luźno na jej ramiona, przypominając, że wyjęte przez Daniela spinki i grzebyki zostały w trawie. - Wiem, że jeśli poślubię Daniela, nie skończę studiów. A jeśli tak się stanie, nigdy nie wybaczę ani sobie, ani jemu. Próbo­ wałam ci już wcześniej wyjaśnić, mamo, że ja nie tylko chcę być lekarzem. Ja po prostu muszę nim zostać. - Czasem jednak musimy wybierać... - A czasem nie - odparła. Uklękła u stóp matki. - Może to egoizm, że chcę mieć wszystko, ale dokładnie to sobie prze­ myślałam. Muszę być lekarzem i nie chcę żyć bez Daniela. - A co na to Daniel? - Chce małżeństwa. Na razie nie wyobraża sobie innego rozwiązania. Ale wygląda na to, że będzie musiał. - Zawsze jesteś taka pewna siebie, Anno - powiedziała pani Whitfield. W oczach córki dostrzegła spokój, ale i de­ terminację. - Nigdy mnie o nic nie prosiłaś, a ja w swej naiwności uważałam, że jesteś całkowicie zadowolona. A te­ raz, ni stąd, ni zowąd, zażądałaś ode mnie zbyt wiele. - Nie planowałam, że zakocham się w Danielu. To po prostu się stało. I niczego od ciebie nie żądam. - Twoja decyzja może cię wiele kosztować, Anno. Jeśli kochasz Daniela, to małżeństwo...

142

NORA ROBERTS

- Na razie jeszcze nie chcę wychodzić za mąż. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy w ogóle będę chciała. - Wstała i za­ częła krążyć po salonie. - Och, mamo., ja tak bardzo staram się nie popełnić żadnego błędu. Jednak nie wyobrażam już sobie życia bez niego. Myślisz, że byłoby lepiej, gdybyśmy pozostali kochankami w tajemnicy? Czy byłoby właści­ wsze, gdybyśmy spotykali się na kilka godzin gdzieś w ukryciu? - Ja... nigdy niczego bym ci nie wypominała - powie­ działa cicho matka. - Wiesz przecież. Anna, bardziej przestraszona, niż chciała się do tego przyznać, znów do niej podeszła. - Och, proszę. Właśnie teraz, bardziej niż kiedykolwiek, potrzebuję twojego zrozumienia. Nie myśl, że łączy nas tyl­ ko namiętność. Ja naprawdę potrzebuję jego obecności, chcę dzielić z nim doświadczenia, marzenia. Kochać go w taje­ mnicy przed światem byłoby hipokryzją. Daniel znaczy dla mnie zbyt wiele, bym mogła się na to zgodzić. Nie będę ukrywać, co czuję. Pani Whitfield popatrzyła z troską na swe jedyne dziecko. - Wiesz, na co się porywasz? Co powiedzą ludzie? - To nie ma dla mnie znaczenia. - Nigdy nie miało - mruknęła matka. - Wiem, jak cięż­ ko namówić cię, byś zmieniła zdanie. Masz za dużo lat, by ci czegoś zabronić, ale nie możesz oczekiwać ode mnie, że zaaprobuję twoją decyzję. - Wiem - odparła Anna i na chwilę położyła głowę na jej kolanach. - Wystarczy, jeśli spróbujesz mnie zrozumieć. Odpowiedziało jej westchnienie. - Jeszcze nie zapomniałam, co znaczy kochać. Może cię nawet rozumiem. I dlatego boję się o ciebie. Zawsze byłaś dobrą córką, Anno, ale...

Teraz i na zawsze

143

Anna nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Ale? - Zawsze stanowiłaś dla mnie zagadkę. Nigdy nie po­ wiedziałam ci, że jestem z ciebie dumna. Mówię to teraz. Anna poczuła ulgę. Ulgę i radość. - A ja nigdy nie przyznałam się, jak bardzo chciałam to usłyszeć. - Muszę stwierdzić jedno - ciągnęła pani Whitfield. Zawsze miałam nadzieję, że zapomnisz o medycynie i wy­ bierzesz małżeństwo, w którym będziesz szczęśliwa. Z dru­ giej jednak strony patrzyłam na ciebie i cieszyłam się, że jest inaczej. Anna pogładziła rękę matki. - Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. - Myślę, że wiem. Pozostaje jeszcze ojciec... Anna zamknęła oczy, niezdolna nawet wyobrazić sobie jego reakcji. - Będzie wściekły, wiem. Przykro mi. - Jakoś sobie z nim poradzę. Matka wypowiedziała te słowa odruchowo, ale Anna nie wątpiła, że tak będzie. Uniosła z uśmiechem głowę. Przez chwilę, po raz pierwszy w życiu, patrzyły na siebie jak dwie kobiety. - Kocham cię, mamo. - I ja cię kocham - odparła matka, przyciągając ją do siebie. - Nie muszę cię wcale rozumieć. - Czy zażądałabym zbyt wiele, gdybym w tej sytuacji poprosiła, byś życzyła mi szczęścia? - Za wiele od matki - uśmiechnęła się pani Whitfield. - Ale nie od kobiety.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W miarę upływu czasu Anna zaczynała się bać, że prze­ grała. Nie było kolejnych telefonów ani wizyt. Nie przy­ syłano białych róż. Te, które wciąż stały w jej pokoju i sa­ lonie matki, przypominały o niewykorzystanych szansach. I więdły. Coraz częściej przyłapywała się na tym, że wygląda przez okno na odgłos przejeżdżającego samochodu albo rzu­ ca się do telefonu na dźwięk pierwszego dzwonka. Ilekroć to robiła, przysięgała sobie, że to ostatni raz. Na próżno. Kiedy wychodziła ze szpitala, szukała wzrokiem na par­ kingu niebieskiego kabrioletu. Za każdym razem, gdy opu­ szczała budynek, spodziewała się zobaczyć wysokiego, ru­ dobrodego mężczyznę, czekającego niecierpliwie na chod­ niku. Nigdy go tam nie było, ale nie traciła nadziei. Z niepokojem uświadomiła sobie, że go pragnie i że trud­ no jej zaakceptować jego nieobecność. Jednak znacznie wię­ kszym lękiem napawało ją odkrycie, że jej szczęście zależy już teraz wyłącznie od niego. Mogła się obejść bez Daniela i czerpać zadowolenie z kariery. Lecz nie była pewna, czy czułaby się szczęśliwa, gdyby Daniel nie stał się częścią jej życia. Pewnego dnia siedziała przy łóżku małej pacjentki i czy­ tała jej głośno książkę, lecz myślami błądziła daleko. Ziry­ towana przyłapała się kilkakrotnie na tym, że marzy na ja­ wie. Od chwili gdy Daniel odszedł spod jej domu, nie po-

Teraz i na zawsze

145

trafiła się na niczym skupić, często nie widziała i nie sły­ szała, co dzieje się wokół niej. Teraz też trudno jej było skoncentrować się na lekturze, choć ta pobudziła ją do no­ wych refleksji. Oto Anna uświadomiła sobie rzecz niby banalną, ale jak­ że istotną dla sytuacji, w jakiej się znalazła - że bajkowa opowieść o nieśmiertelnej miłości, jaką czytała chorej dziewczynce, nie ma i nie powinna mieć nic wspólnego z rzeczywistością. Wcale nie chciała siedzieć w domu i cze­ kać na księcia, który włoży jej na stopę szklany pantofelek. Stąpała zbyt mocno po ziemi, by wierzyć w zaczarowane zamki czy wróżki. Mogła wprawdzie marzyć o białych ru­ makach i błędnych rycerzach, ale w rzeczywistości inaczej wyobrażała sobie swoją przyszłość. Pragnęła partnera, a nie księcia, na którego musiałaby patrzeć z respektem i czcić niczym bóstwo. Potrzebowała prawdziwego mężczyzny, a jako kobieta mądra nie zamierzała siedzieć w wieży i cze­ kać, aż taki się zjawi. Zawsze wierzyła, że człowiek jest kowalem swego losu, że rozsądkiem i cierpliwością potrafi zdobyć to, czego pra­ gnie. A więc dlaczego zwleka? Dlaczego snuje się bez celu i niecierpliwie czeka na telefon? Każdy, kto oddaje inicjatywę, skazuje się na porażkę. Ona nie chciała prze­ grywać. W tej właśnie chwili podjęła decyzję. Kiedy zaś dziew­ czynka usnęła, zamknęła książkę i wyszła na korytarz. Po drodze minęła zmordowanego stażystę o zaczerwienionych oczach i niemal się uśmiechnęła. Była pewna, że nikt nie zrozumiałby ukłucia zazdrości, jakie poczuła na jego widok. Chciałaby być na jego miejscu, choć wiedziała, że wtedy nie mogłaby wyjść ze szpitala, kiedy zechce. Warto więc korzystać z czasu, jaki jej jeszcze pozostał.

146

NORA ROBERTS

Na dworze było paskudnie. Szaro, mokro i tak gorąco, że deszcz zdawał się parować z rozgrzanych chodników. Nim dotarła do samochodu, zaczęła nucić pod nosem, nie bacząc na to, że przemokła do suchej nitki. Przez miasto jechała z włączonym głośno radiem. Humor jej dopisywał. Bank Old Line Savings and Loan mieścił się w starym, wzbudzającym zaufanie budynku. Idąc szybko przez nie­ wielki trawnik, zastanawiała się, czy Daniel wprowadził w nim jakieś zmiany. Jak się okazało - niewielkie. Wnętrze zostało świeżo pomalowane i wyłożone nowymi dywanami, nadal zapewniało maksimum dyskrecji. Anna przeciągnęła dłonią po włosach, strząsając z nich krople wody, i podeszła do jednej z urzędniczek. Daniel przeglądał ogłoszenia, które miały ukazać się w gazetach w przyszłym tygodniu. Zawsze kierował się in­ stynktem, który teraz podpowiadał mu, że taka forma re­ klamy pomoże nie tylko jego interesom, ale i reputacji. Ta ostatnia w świecie biznesu liczyła się niemal tak samo, jak szczęście. Potrzebował teraz i jednego, i drugiego, zamie­ rzał bowiem nie tylko postawić firmę na nogi, ale i założyć w ciągu dwóch lat filię w Salem. Starał się skupić myśli na nowym przedsięwzięciu, te jednak odpływały gdzie indziej. Przypomniał sobie omia­ tany wiatrem szczyt urwiska i kobietę o mądrych oczach. Poczuł znajomy dreszcz, jak wtedy, gdy trzymał ją w ra­ mionach. Jego palce wciąż jeszcze pamiętały dotyk jej skóry. Nawet tutaj, w zaciszu gabinetu, czuł jej zapach, spokojny i słodki. Z niecierpliwym pomrukiem odsunął papiery i podszedł do okna. Powinien spotykać się z innymi kobietami. Czy nie przysiągł sobie tego, gdy oddalał się od jej domu? Starał

Teraz i na zawsze

147

się, kilka razy nawet to zrobił. Na próżno. Ilekroć próbował myśleć o innej, powracał do niego obraz Anny. Tak mocno zapadła mu w pamięć, że nie było już w niej miejsca dla żadnej rywalki. Wiedział, że nigdy nie zdoła o niej zapo­ mnieć. Patrzył w strugi rzęsistego deszczu za oknem i czuł, jak serce zalewa mu smutek. Boston wydawał się szary, przy­ gnębiający. Daniel postanowił, że kiedy już skończy, bez względu na pogodę pójdzie na długi spacer wzdłuż rzeki. Chciał być sam, z dala od pracowników i służby. Ale nie z dala od Anny. Bez względu na to, jak bardzo starał się udawać, że ma jakiś wybór, wypełniała jego pamięć, umysł, ciało. Nie mógł od niej uciec, bo wołała ją każda kropla jego krwi. Chciał się z nią ożenić. Niczego nie pragnął bardziej. Odwrócił się od okna i zaczął krążyć po gabinecie. Dło­ nie wcisnął do kieszeni, zmarszczył brwi. Gniew zagłuszał w nim rozpacz i strach. Do diabła z tą kobietą, pomyślał znowu. Co w niej takiego jest? Co w niej jest, że chce bu­ dzić się rano i wiedzieć, że Anna leży przy nim? Że chce wracać nocą do domu i móc sięgnąć do niej spragnionymi dłońmi? Że chce patrzeć, jak rośnie w niej jego dziecko? Pragnął tego wszystkiego z zawziętością równie mu obcą, jak porażka, której teraz doświadczył. Porażka? Na sam dźwięk tego słowa zaciskał zęby. Nie zamierzał się pogodzić z porażką. Do diabła z innymi ko­ bietami, zdecydował nagle, skoro istnieje tylko ta jedna. Sza­ lał za nią. Będzie o nią walczyć. I niech nie będzie MacGregorem, jeśli jej nie zdobędzie! Stał już w drzwiach, kiedy zadzwonił telefon na jego biurku. Zawrócił i klnąc siarczyście, chwycił słuchawkę. - Słucham - warknął.

148

NORA ROBERTS

- Mówi Mary Miles, panie MacGregor, główna kasjerka. Przepraszam, że panu przeszkadzam, ale w holu czeka pew­ na młoda dama, która chce się z panem koniecznie zoba­ czyć. - Niech umówi się z moją sekretarką. - To właśnie jej zasugerowałam, ale ona upiera się, że musi widzieć się z panem teraz. To podobno pilne. - Mam pilniejsze sprawy. - Powiedziała, że będzie czekać do skutku. - Nie mam czasu spotykać się z każdym, kto przychodzi z ulicy, pani Miles - odparł Daniel, spoglądając na zegarek. Anna wyszła już pewnie ze szpitala i teraz będzie musiał jechać do jej domu. - Wyjaśniłam to jej, ale nadal obstaje przy swoim. Nie sądzę, by zamierzała ustąpić. Daniel stracił cierpliwość. - Proszę jej powiedzieć... - umilkł nagle, bo upór, o którym mówiła kasjerka, pasował tylko do jednej ze zna­ nych mu osób. - Jak się nazywa? - zapytał szybko. - Whitfield. Anna Whitfield. - Dlaczego kazała jej pani czekać? - spytał oburzonym głosem. - Proszę natychmiast ją przysłać. Kasjerka przewróciła oczami, ale przypomniała sobie o podwyżce, jakiej pan MacGregor udzielił wszystkim pra­ cownikom, gdy tylko kupił bank. - Tak, sir. Natychmiast. A więc zmieniła zdanie, ucieszył się Daniel. Przemyślała wszystko i podjęła wreszcie rozsądną decyzję. Upajał się zwycięstwem. Cierpliwość, choć kosztowała go tak drogo, jednak się opłaciła. Nie wyobrażał sobie wprawdzie dyskusji o małżeństwie w swoim gabinecie, ale był gotów pójść na ustępstwa. Prawdę mówiąc, na bardzo wiele ustępstw. Jed-

Teraz i na zawsze

149

nak to ona przychodzi do niego, więc powinien wykorzystać sytuację. Zamierzał dostać wszystko, czego pragnął. Rozległo się pukanie do drzwi, weszła sekretarka i oz­ najmiła urzędowym tonem: - Pani Whitfield do pana. Odesłał ją skinieniem głowy, a potem skupił wzrok i wszystkie myśli na Annie. I oto już po chwili stała przed nim na grubym, szarym dywanie. Ociekała wodą. Deszcz obmył jej twarz i przyciemnił włosy. Opadały teraz na ra­ miona lśniące i pozwijane. Na jej widok oddech uwiązł mu w gardle. - Jesteś mokra. Jego słowa zabrzmiały bardziej jak oskarżenie niż wyraz troski. Posłała mu szeroki uśmiech i odparła: - Pada. Boże, jak dobrze było znów go widzieć. Przez chwilę uśmiechała się niezbyt mądrze i przyglądała mu się uważnie. Był bez krawata, kołnierz koszuli miał rozpięty, włosy w nieładzie. Musiał wielokrotnie przesuwać po nich nie­ cierpliwie dłońmi. Chciała otworzyć ramiona i przyciągnąć go do siebie, jednak wciąż tylko się uśmiechała. On nato­ miast patrzył na nią nieruchomym wzrokiem i milczał. Chrząknął wreszcie, skrzywił się i przemówił: - Ktoś, kto studiuje medycynę, powinien mieć dość ro­ zumu, by nie paradować w mokrym ubraniu. - Otworzył barek i wyjął butelkę brandy. - Może się okazać, że spędzisz w tym swoim szpitalu więcej czasu, niż byś zamierzała. - Nie sądzę, by krótki spacer po deszczu mógł mi za­ szkodzić. Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, jak musi wyglądać z włosami splątanymi i ociekającymi wodą, w mokrym ubraniu i przemoczonych butach. Głowę jednak trzymała

150

NORA ROBERTS

wysoko jak zawsze. Zlana deszczem czy nie, miała swoją godność. - Mimo wszystko wypij to. - Wetknął jej w dłoń kie­ liszek. - I siadaj wreszcie zamiast tak stać. - Nie chcę ci zniszczyć... - Siadaj - warknął. Zmarszczyła brwi, podeszła do krzesła, usiadła. On stał nadal. Słodkie uczucie zwycięstwa nagle przygasło. Wystar­ czyło na nią spojrzeć, by wiedzieć, że nie zmieniła zdania. Nie Anna. Zresztą nigdy nie zakochałby się tak beznadziej­ nie w kobiecie, która nie umiałaby wytrwać przy swoim. Nie zjawiła się, by przyjąć jego propozycję, ale i on nie zamierzał przystać na jej warunki. Skrzywił nieznacznie wargi. W jego oczach pojawił się groźny błysk. Zachowaj spokój, nakazał sobie w duchu. Za nic w świecie nie daj poznać pannie Whitfield, do jakiego stanu cię doprowadza. Jeszcze raz zmierzył ją spojrzeniem. - Potrzebujesz pożyczki, Anno? Spokojnie popijała brandy. Jego swobodny ton i niewy­ muszony uśmiech nie zwiodły jej ani na chwilę. Wciąż od­ czuwał gniew. Właściwie czego innego oczekiwała? Zako­ chała się w nim właśnie dlatego, że nie dawał się łatwo ugłaskać. - Nie w tej chwili - odparła i by zyskać na czasie, ro­ zejrzała się po wnętrzu. - Masz bardzo ładny gabinet, Da­ nielu. Dystyngowany, a zarazem bezpretensjonalny. Na ścianie dostrzegła śmiałą abstrakcję w kilku odcie­ niach błękitu. Choć na pierwszy rzut oka tworzyły ją tylko przypadkowe kształty i linie, trudno było oprzeć się wra­ żeniu, że przedstawia coś niezwykle erotycznego. Przeniosła spojrzenie na Daniela.

Teraz i na zawsze

151

- Zdecydowanie nie jest pretensjonalny - powtórzyła. Widział, z jaką uwagą przyglądała się obrazowi, i zda­ wał sobie sprawę, że zrozumiała jego przesłanie. Zapłacił niebotyczną sumę za tego Picassa, ponieważ przemawiał do niego i ponieważ instynkt podpowiadał mu, że jego cena w ciągu jednego pokolenia poszybuje w górę. - Trudno cię zbić z tropu, Anno. - To prawda - przyznała. - Zawsze wiedziałam, że ży­ cie jest zbyt ważne, by udawać, że się obrażamy - dodała. - Brakowało mi twoich róż, więc przyszłam. Oparł się biodrem o róg masywnego biurka. - Myślałem, że nie lubisz, kiedy ci je przysyłam. - Nie lubiłam, dopóki nie przestałeś - wyznała. Osta­ tecznie nawet ona może czasem okazać słabość. - Nie od­ zywałeś się przez kilka dni, więc zaczęłam się zastanawiać, czy czasem cię nie zgorszyłam. - Mnie? - spytał zdumiony, zaraz jednak powściągnął emocje i powiedział: - Mnie również niełatwo zbić z tropu. - Więc może cię obraziłam? - podsunęła. - Dlatego że postanowiłam mieszkać z tobą, zamiast wyjść za ciebie za mąż? Prawie się uśmiechnął. Powiedział kiedyś, że lubi, kiedy kobieta mówi to, co myśli - do pewnego momentu. Teraz zmienił zdanie. - Zdenerwowałaś mnie - skorygował. - Może nawet rozwścieczyłaś. - Zdaje się, że wciąż się gniewasz. - Tak - przyznał. Wyjął z ust cygaro i obracał je chwilę w palcach. Do­ świadczenie w interesach nauczyło go, jak postępować z przeciwnikiem, jak sprowokować go, by pierwszy wyko­ nał ruch. Mógł wtedy panować nad sytuacją. Obserwował

152

NORA ROBERTS

więc Annę i czekał cierpliwie, co powie. Nad jego głową zaś leniwie unosił się dym. - Dlaczego tu przyszłaś, Anno? - spytał w końcu. A więc nie zamierzał ustąpić. Łyknęła brandy. Dosko­ nale, ona też potrafi postawić na swoim. - Zdałam sobie sprawę, że nie chcę przeżyć kolejnego dnia z dala od ciebie - odparła i spokojnie odstawiła kie­ liszek. - Masz coś przeciwko temu? Westchnął zniecierpliwiony. Biznes i sprawy osobiste nie zawsze rządziły się tymi samymi prawami. Cel jednak pozostawał ten sam: wygrać. - Nie mogę unikać towarzystwa kobiety, z którą chcę się ożenić. - Doskonale. - Wstała, próbując doprowadzić do ładu przemoczoną sukienkę. - A więc zjesz dziś ze mną kolację. Zmrużył oczy. - Zwykle to mężczyzna składa takie propozycje. Westchnęła i podeszła do niego, potrząsając lekko głową. - Zapominasz, w jakim wieku żyjemy. Poza tym to nie jest propozycja, tylko stwierdzenie faktu. Przyjadę po ciebie o siódmej. - Przyjedziesz... - Będę o siódmej - powtórzyła i wspięła się na palce. Znalazła wargami jego usta i musnęła je delikatnie. - Dzię­ ki za brandy, Danielu. Nie zabieram ci więcej czasu. Pa. Odzyskał mowę, nim dotarła do drzwi. - Anno... Odwróciła się z nieznacznym uśmiechem na ustach. - Tak? Jej mina świadczyła, że spodziewa się sprzeczki, więc Daniel postanowił zmienić taktykę. Zaciągnął się swobodnie cygarem i powiedział:

Teraz i na zawsze

153

- Przyjedź o siódmej trzydzieści. Wcześniej mam waż­ ne spotkanie. Zauważył z satysfakcją cień wątpliwości na jej twarzy. Po chwili skinęła głową. - Świetnie - odparła i zamknęła za sobą drzwi. Siadając za biurkiem, Daniel najpierw skrzywił usta, po­ tem zachichotał, wreszcie ryknął śmiechem. Choć nie bardzo wiedział, kto zyskał więcej, stwierdził, że nie ma to wię­ kszego znaczenia. Zawsze był gotów spróbować czegoś no­ wego. Dał Annie karty i szansę rozdania. Ale i tak wiedział, że to on wygra. Jak Bóg na niebie. Deszcz przemienił się w mżawkę, nim Anna zdążyła do­ jechać do domu. Nie zastała nikogo, lecz rodzice musieli wyjść dosłownie przed chwilą, bowiem w holu wciąż unosił się zapach matczynych perfum. Zadowolona z samotności, poszła na górę i wzięła długą, gorącą kąpiel. Dobrze zrobiła, że zdecydowała się wziąć sprawy w swoje ręce. Uznała, że znów panuje nad sytuacją, choć musiała też przyznać, że czuje się nieco mniej pewnie, niż by sobie tego życzyła. Daniel MacGregor nie należał do ludzi, którymi można łatwo kierować. Przekonała się o tym już na samym po­ czątku. Wierzyła jednak, że uda się go namówić na nego­ cjacje. Najważniejsze jednak, by nie dostrzegł, jak daleko jest gotowa ustąpić. Zamknęła oczy, ściskając w dłoni gąbkę. Gdyby Daniel odkrył, że przyparta do muru, zgodziłaby się na wszystko, wy­ korzystałby to bez wahania. W końcu tylko tak można osiąg­ nąć sukces w biznesowych negocjacjach. Ale i ona zamierzała dojść w swoim fachu na sam szczyt. Wiedziała więc, że musi okazać się równie silna i zdeterminowana, jak on.

154

NORA ROBERTS

Pojedzie więc po niego i spokojnie zjedzą kolację. Po­ tem, przy kawie, przedyskutują swoją sytuację. Nim wieczór dobiegnie końca, przekona go do swoich planów. Z głośnym westchnieniem zanurzyła się w wodzie. Kogo próbowała oszukać? Nawet przez minutę nie wierzyła, by tak miała wyglądać kolacja z Danielem MacGregorem. Wie­ działa, że będą się śmiać, spierać, może nawet kłócić, a na koniec on i tak powie, że chce się z nią ożenić. Coś w niej drgnęło. Pragnął jej. Mogła przeżyć całe życie i nie napotkać nikogo, kto patrzyłby na nią tak jak on. Ni­ kogo, kto wyzwalałby w niej taką namiętność. Jak wówczas wyglądałby jej świat? Tak, bez niego jej świat byłby bezbarwny. Uśmiechnęła się, gdy przyszło jej do głowy to słowo. Na pewno nie po­ trafiłaby teraz żyć bez kolorów i radości, jaką jej dawał Da­ niel MacGregor. A zatem musi go zdobyć, skłonić go, by zaakceptował jej plan i jej warunki. Wiedziała, że zachowanie pewności siebie to połowa zwycięstwa. Tak łatwo ją traciła, kiedy na nią patrzył. Wie­ czorem nie może sobie na to pozwolić. Owinęła włosy ręcznikiem i włożyła szlafrok. To ona zaprosiła go na kolację. Dawało jej to przewagę, niewielką co prawda, ale nie zamierzała jej tracić. Otworzyła drzwi garderoby i zmarszczyła brwi. Zazwy­ czaj wiedziała doskonale, jak ma się ubrać. Teraz jednak wszystko, co wyjmowała, uznała za zbyt wyszukane albo za zwyczajne. Klnąc w duchu, chwyciła jedwabną suknię w odcieniu morskiej zieleni i rozłożyła na łóżku. Choć do przesady ascetyczna, wydawała się najlepszym strojem na kolację z Danielem. A może skoro pragnęła go olśnić, po­ winna była pożyczyć coś od Myry? Ledwo o tym pomyślała, usłyszała dzwonek do drzwi.

Teraz i na zawsze

155

Mruknęła coś ze złością na temat gościa, którego licho niesie. Nigdy wcześniej nie zdarzały jej się takie reakcje, toteż zawstydzona szybko zbiegła po schodach. Kiedy otwo­ rzyła drzwi, do środka wpadła... Myra. - Och, tak się cieszę, że jesteś w domu! - Właśnie o tobie myślałam - wyznała zaskoczona An­ na. - Coś się stało? - Muszę z tobą pomówić - oświadczyła bez tchu Myra. - Sam na sam. Rodzice w domu? - Nie. - To dobrze. Najpierw muszę się napić. Daj mi brandy. Rozbawiona Anna wprowadziła ją do salonu. - Wspaniały kapelusz - zauważyła. - Naprawdę? - Myra sięgnęła do kremowego nakrycia głowy i poprawiła woalkę. - Nie jest zbyt wyszukany? - Wyszukany? - zdziwiła się Anna, nalewając przyja­ ciółce podwójną porcję alkoholu. - Czy dobrze słyszę? Ty mnie o to pytasz? - Daj spokój - żachnęła się Myra, obracając się w stronę lustra. - Może powinnam wyciągnąć to piórko. Anna przyjrzała się jej uważnie. - Teraz już jestem pewna, że coś się stało. - A co powiesz o sukience? - nie przestawała się do­ pytywać Myra, zsuwając z ramion jaskrawoczerwony płaszcz. - Nadzwyczajna. Nowa? - Ma już dwadzieścia minut. Anna przysiadła na poręczy fotela i patrzyła, jak przy­ jaciółka opróżnia kilkoma łykami szklankę z brandy. - Nie musiałaś się tak dla mnie ubierać. Myra odetchnęła głęboko i odstawiła pusty kieliszek. - Nie czas na żarty.

156

NORA ROBERTS

- Widzę. A na co jest czas? - Jak szybko możesz włożyć na siebie coś szałowego i spakować rzeczy na jedną noc? - Spakować rzeczy? Myra, co się dzieje? - Wychodzę za mąż - wyjaśniła przyjaciółka i ode­ tchnęła z ulgą. Opadła na sofę i uśmiechnęła się, jakby naj­ gorsze miała za sobą. - Wychodzisz za mąż? - powtórzyła niezbyt przytomnie Anna. Ona też usiadła. - Wiem, Myra, że lubisz działać szybko, nie widziałam cię poza tym przez kilka dni, ale... małżeństwo? - Warto poćwiczyć wymowę tego słowa. Jak tylko je słyszę, od razu mnie zatyka. Tak jak dzisiaj, kiedy bełko­ tałam coś do sprzedawcy w sklepie z sukienkami. Chyba uznał mnie za kompletną idiotkę. - Ślub? - Anna ciągle nie mogła przyjść do siebie Z kim? Myra zaczęła bawić się guzikiem kostiumu, Anna zaś zgadywała: - Peter? - Oczywiście, że nie! - Jasne. Już wiem. Jack Holmes. - Nie bądź śmieszna. - Steven Marlowe. Myra okręciła wokół palca brzeg spódnicy. - Anno, prawie go nie znam. - Jak to? Przecież sześć miesięcy temu... - To było sześć miesięcy temu - przerwała jej Myra, czerwieniąc się chyba po raz pierwszy w życiu. -I byłabym wdzięczna, gdybyś zapomniała wszystko, co ci o nim pi­ sałam. Najlepiej spal te listy. - Kochanie, uległy zniszczeniu w chwili, w której je

Teraz i na zawsze

157

przeczytałam. No, nie wygłupiaj się, tylko powiedz, co ci odbiło. Mimo zdenerwowania Myra uśmiechnęła się szeroko. - Mówisz do kobiety zaręczonej - oznajmiła - więc zważaj na słowa. Spójrz... - wyciągnęła przed siebie lewą dłoń. - Och... - wyrwało się Annie. Na ogół nie interesowała się biżuterią, ale prosty, kwadratowy brylant na palcu Myry wydał się jej nieprawdopodobnie piękny. - Jest nadzwyczaj­ ny, Myro, doprawdy nadzwyczajny. Tak się cieszę z twojego szczęścia... - Zerwała się z miejsca i uściskała przyjaciół­ kę, by po chwili wybuchnąć śmiechem. - Dlaczego wła­ ściwie się cieszę? Przecież nie wiem, za kogo wychodzisz! - Za Herberta Ditmeyera - wyznała wreszcie Myra. Oczekiwała zaskoczenia i nie zawiodła się. - Wiem, sama nie mogłam w to uwierzyć. - Za Herberta - powtórzyła Anna i zamilkła. - Ale... nie sądziłam nawet... to znaczy... mówiłaś zawsze, że on jest... - Nadęty - dokończyła Myra i uśmiechnęła się pro­ miennie. - Fakt. Jest nadęty, rozsądny aż do bólu i dener­ wująco poprawny. Poza tym jest też najsłodszym mężczy­ zną, jakiego znam. Tych kilka ostatnich tygodni... - umilkła i usiadła rozmarzona. - Nie miałam pojęcia, jak może być wspaniale, kiedy mężczyzna traktuje kobietę jak kogoś wy­ jątkowego. Naprawdę wyjątkowego. Pierwszy raz umówi­ łam się z nim dlatego, że bardzo o to prosił, a mnie zrobiło się go żal. No i pochlebiało mi to - wyznała. - Drugi, bo dobrze się z nim bawiłam. Wiesz, że Herbert umie być bar­ dzo zabawny? Anna patrzyła ze wzruszeniem, jak oczy Myry wypełnia miłość.

158

NORA ROBERTS

- Teraz wiem. - Zawsze się z nim przyjaźniłaś. Mam szczęście, że nie wybrał ciebie. A tak naprawdę kocha się we mnie od lat - oświadczyła i potrząsnęła z niedowierzaniem głową. Wy­ ciągnęła z torebki papierosa. - Spotykaliśmy się kilka tygo­ dni, wreszcie mi się oświadczył. Zaskoczenie odebrało mi mowę. Próbowałam się jakoś wykręcić, ale był taki słodki, taki czuły, a ja nie chciałam go zranić. Anna wymownie popatrzyła na dłoń z pierścionkiem. - Nie wygląda na to, że się bardzo opierałaś. - Nie - przyznała Myra. - Odkryłam nagle, że wcale nie chcę mu odmówić, że szaleję na jego punkcie. Czy to nie zupełne wariactwo? - Może. Ale cudowne wariactwo. - No właśnie - przyznała Myra i zgasiła papierosa, na­ wet się nie zaciągając. - Dziś włożył mi na palec ten pier­ ścionek, a potem powiedział, że o ósmej lecimy do Mary­ landu i tam się pobieramy. - Dziś wieczorem? - powtórzyła Anna. Znowu ujęła dłoń przyjaciółki. - Tak szybko, Myro? - Po co czekać? Rzeczywiście, po co? Annie przyszło do głowy sto po­ wodów, ale żaden nie zgasiłby rozmarzenia i zapału w oczach Myry. - Jesteś pewna? - spytała tylko. - Jak niczego przedtem. Powiedz, że się cieszysz, Anno. - Bardzo - odparła ze łzami w oczach i objęła serde­ cznie przyjaciółkę. - Więc się ubieraj. - Myra pchnęła ją lekko, śmiejąc się i płacząc jednocześnie. - Jesteś moją druhną. - Mam lecieć do Marylandu? - Postanowiliśmy uciec, bo trudno by nam było poro-

Teraz i na zawsze

159

zumieć się z jego matką. Nie znosi mnie i pewnie nigdy nie zaakceptuje. - Ale przecież... - To wszystko nieważne. Herbert i ja kochamy się i nic innego się nie liczy. Nie chcę ceremonii, błogosławieństw, wystawnego ślubu. Za długo to trwa. Ale nie zamierzam wychodzić za mąż bez najlepszej przyjaciółki u boku. Na­ prawdę cię potrzebuję, Anno. Widzisz przecież, że jestem śmiertelnie przerażona. Anna zdecydowała się natychmiast. - Za dwadzieścia minut będę gotowa. Myra uściskała ją z wdzięcznością. - Poczekam tutaj. - Zostawię tylko wiadomość dla rodziców. - Nie, Anno... - Myra nerwowo oblizała usta. - Wiem, że twoje poczucie uczciwości nie pozwoli ci kłamać, ale... nie wspominaj, proszę, po co jedziesz. Herbert i ja chcemy zachować wszystko w tajemnicy aż do chwili, gdy powiemy jego matce, że już jesteśmy małżeństwem. Anna zastanawiała się przez moment, potem zaczęła pi­ sać. Wybiera się z Myrą w krótką podróż. Może kupi coś w sklepach z antykami. Wróci za dzień lub dwa. Podpisała się zamaszyście i pokazała kartkę przyjaciółce. - Może być? - Doskonale. Dzięki. - Chodź, pomożesz mi się pakować - zaproponowała i razem weszły do holu. Nagle przypomniała sobie o swoich planach. - Och, muszę jeszcze zadzwonić do Daniela i od­ wołać kolację. Myra uniosła brwi ze zdziwieniem. - Do Daniela MacGregora? - Zgadza się - przyznała Anna i skierowała się do te-

160

NORA ROBERTS

lefonu. Postanowiła zignorować zaciekawione spojrzenie przyjaciółki. - Muszę mu powiedzieć, że dziś nie mogę się z nim spotkać. Myra wyjęła słuchawkę z jej dłoni. - Nie, Anno. Zjesz z nim kolację w Marylandzie. Her­ bert poprosił go, by został jego drużbą. - No cóż, dobrze się składa, prawda? - odparła, nie przyznała się jednak, jak bardzo cieszy ją ten zbieg okoli­ czności. - Bardzo dobrze - powiedziała Myra i z szerokim uśmiechem pchnęła przyjaciółkę w stronę schodów.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Anna nigdy wcześniej nie latała samolotem. Kiedy miała dwadzieścia lat, popłynęła luksusowym liniowcem do Eu­ ropy, przejechała też setki kilometrów pociągami, usypiana kołysaniem wagonu albo wpatrzona w krajobraz za oknem. Nigdy jednak nie wzniosła się w powietrze. Gdyby zaś ktoś jej powiedział, że wejdzie na pokład małego, prywatnego samolotu, wzięłaby go za wariata. Bała się tego lotu, uznała jednak, że to szlachetnie cier­ pieć z powodu miłości. W dodatku nie własnej. Zacisnęła zęby i pokonała ostatni stopień schodków. Gdyby tak bardzo nie lubiła Myry, odwróciłaby się i uciekła, gdzie pieprz roś­ nie. Nie wątpiła, że ta blaszana puszka ze śmigłami zdoła oderwać się od ziemi, wolałaby mieć jednak taką samą pew­ ność, że wyląduje bezpiecznie z powrotem. - Niezła maszyna, co? - spytał Daniel, przyglądając się jej z zaciekawieniem, kiedy sadowiła się obok. - Mhm - mruknęła. Bardziej interesowało ją w tej chwili, czy na pokładzie są spadochrony. - Pierwszy raz? Już otwierała usta, by zaprzeczyć, gdy dostrzegła, że wcale z niej nie żartuje. - Niestety - przyznała z cichym westchnieniem. - Potraktuj to jak przygodę - doradził. Popatrzyła na ziemię za oknem. Żałowała, że na niej nie stoi.

162

NORA ROBERTS

- Staram się w ogóle o tym nie myśleć. - Masz w sobie dość odwagi, Anno. Wiem coś o tym - uśmiechnął się do niej. - Na początku powinnaś traktować latanie jak przygodę. Potem przyzwyczaisz się i nawet nie dostrzeżesz, że unosisz się w przestworzach. Zmusiła się, by zachować spokój. - Dla ciebie to nic nowego - stwierdziła z nutką za­ zdrości. - Sądzę, że tylko takimi samolotami latasz do No­ wego Jorku. Śmiejąc się, pomógł jej zapiąć pas, potem zajął się swoim. - Zgadłaś. Ta maszyna należy do mnie. - Tak? Nieoczekiwanie poprawił jej się humor. Świadomość, że lecą samolotem Daniela, z niewiadomych powodów podzia­ łała na nią kojąco. Zerknęła w stronę Herberta i Myry. Sie­ dzieli nachyleni ku sobie i czule coś do siebie szeptali. Może nie będzie tak źle, pomyślała. - Kiedy startujemy? - Dzielna dziewczyna - uśmiechnął się Daniel i dał znak pilotowi. Zahuczał silnik i po chwili wzbili się w po­ wietrze. - Już wystartowaliśmy, Anno. Przez cały lot czuła się dziwnie podekscytowana. Nastrój udzielił się także Myrze, która wiązała supełki na koron­ kowej chusteczce, śmiała się trochę sztucznie i trajkotała niemal bez przerwy. Herbert siedział sztywny i blady. Otwierał usta tylko wtedy, gdy ktoś zwracał się wprost do niego. Atmosfera stawała się coraz bardziej nerwowa, a sy­ tuację ratował jedynie Daniel. Żartobliwie flirtował z Myrą i wyglądało na to, że świetnie się bawi. W istocie jednak starał się odwrócić jej uwagę od ślubu, żeby dziewczyna nie odczuwała wątpliwości i strachu.

Teraz i na zawsze

163

Anna przejrzała jego grę. Pomyślała natychmiast, że Daniel MacGregor jest nie tylko interesującym mężczyzną, ale i do­ brym przyjacielem. Sama także postanowiła się wykazać. - Masz doskonały gust, Herbercie - zaczęła. - Co? - spytał niezbyt przytomnie i poprawił krawat. - Ach tak, dziękuję. - Spojrzał z miłością na Myrę. - Moja narzeczona jest wspaniała, prawda? - Najlepsza. Życie bez niej byłoby nudne. - My, ludzie rozsądni i poważni, potrzebujemy kogoś obdarzonego iskrą szaleństwa, prawda? - zapytał znowu i uśmiechnął się do Anny niepewnie. - W przeciwnym razie skupilibyśmy się wyłącznie na karierze i zapomnieli, że mo­ że istnieć coś jeszcze. Przez chwilę myślała o tym, co powiedział, i po chwili spostrzegła, że słowa Herberta w równym stopniu odnoszą się do niego, jak do niej, Anny Whitfield. - A ludzie obdarzeni iskrą szaleństwa potrzebują osób rozsądnych i trzeźwych, które będą ratować ich z opresji - uzupełniła natychmiast. - Otóż to. Tak właśnie dobraliśmy się z Myrą. Wiesz, że uczynię ją szczęśliwą. Zabrzmiało to bardziej jak pytanie niż stwierdzenie faktu, toteż Anna położyła dłoń na dłoni Herberta i poklepała ją krzepiąco. - O, tak. Na pewno. Samolot wylądował na małym, prowincjonalnym lotni­ sku. Wieczorne niebo było tu czyste jak szkło i zasypane gwiazdami. Cienki sierp księżyca przypominał uśmiech. Ta noc, tak przypadkowo wybrana przez nowożeńców, wyda­ wała się niemal stworzona na ślub. Herbert ujął Myrę za ramię i poprowadził do niewiel­ kiego terminalu.

164

NORA ROBERTS

- Sędzia pokoju, którego mi polecono, mieszka jakieś trzydzieści kilometrów stąd. Załatwię taksówkę albo samo­ chód - powiedział. - Nie trzeba. - Daniel skinął na wysokiego szofera w szarym uniformie. - Pan MacGregor? - spytał mężczyzna. - Tak. Powiedz mu, dokąd jechać - zwrócił się do Her­ berta. - Pozwoliłem sobie zadbać o transport. Kierowca wziął ich bagaże i wyszedł z budynku. Przy krawężniku stała perłowoszara, długa limuzyna. - Nie zdążyliśmy z Anną poszukać prezentu ślubnego - wyjaśnił Daniel - i tylko to przyszło mi do głowy. - Jest fantastyczny! - zawołała Myra i rzuciła mu się ze śmiechem na szyję. - Absolutnie fantastyczny! Daniel mrugnął ponad jej głową do Herberta. - Drużba powinien dbać o szczegóły. Anna poczekała, aż narzeczeni wsiądą do samochodu. - To miłe z twojej strony - zwróciła się do Daniela, za­ nim ten otworzył jej drzwi. - Bo jestem miły - uśmiechnął się szeroko. Roześmiała się i przyjęła jego dłoń. - Może. Ale nie dałabym za to głowy. - Dwie butelki szampana? - zawołała Myra, kiedy ruszyli. - Jedna przed, druga po - odparł Daniel, wyjmując z lo­ du pierwszą butelkę. Po chwili strzelił korek, a trunek po­ płynął do czterech kieliszków. - Za szczęście! - wzniósł toast i popatrzył Annie głęboko w oczy. Nim dojechali do małego, białego domku, w którym urzędował sędzia pokoju, zapomnieli o zdenerwowaniu. W holu Myra poprawiła fryzurę i makijaż. Anna stała obok i trzymała jej kapelusz. Trwało to długo, ale nie zauważyła, by przyjaciółce choć raz zadrżały dłonie.

Teraz i na zawsze

165

- Jak wyglądam? - spytała wreszcie Myra. - Świetnie. - Zawsze miałam z tym kłopoty, ale dziś zdołałam chy­ ba coś z sobą zrobić. Anna obróciła ją do lustra. - Wyglądasz naprawdę pięknie. Przypatrz się. Spoglądając na ich wspólne odbicie, Myra uśmiechnęła się radośnie. - On naprawdę mnie kocha, Anno. - Wiem. - Anna otoczyła przyjaciółkę ramieniem. Stworzycie razem niezły duet. - Oby - westchnęła Myra, a jej uśmiech złagodniał. Herbert nie wie jeszcze, jak bardzo zgrany, ale wkrótce się dowie. - Odwróciła się nagle i wzięła Annę w ramiona. Nie mam zwyczaju się roztkliwiać, ale to szczególna chwila. W końcu wychodzę za mąż, a ty jesteś moją najlepszą przy­ jaciółką. Kocham cię, Anno. Chcę, byś i ty była równie szczęśliwa, jak ja w tej chwili. - Postaram się. - No to świetnie, chodźmy. I jeszcze jedno - przy­ pomniała sobie, zastygając z dłonią na klamce. - Jeśli się zająknę, nie mów nikomu... zwłaszcza Catherine Do­ nahue. Anna położyła dłoń na sercu. - Przysięgam. Potem stała w salonie z małym marmurowym komin­ kiem i patrzyła, jak jej najbliższa przyjaciółka ślubuje ko­ chać i szanować Herberta aż do śmierci. Kiedy zwilgotniały jej oczy, zaczęła mrugać powiekami. Wydawało jej się śmie­ szne, że płacze w chwili, kiedy dwoje dorosłych ludzi za­ wiera chroniony prawem kontrakt. Bo w końcu małżeństwo jest swego rodzaju umową. Należy traktować je z rozwagą

166

NORA ROBERTS

i zawierać po długim namyśle. To chwila ważna, poważna, ale żeby zaraz tak się wzruszać? A jednak łzy wymknęły się spod jej powiek i popłynęły wolno po policzku. Poczuła, że Daniel wciska jej do ręki chusteczkę, i wytarła nos. Gdy zaś ceremonia dobiegła koń­ ca, pochwyciła w objęcia uszczęśliwioną Myrę. - Zrobiłam to - wymamrotała przyjaciółka, po czym roześmiała się i uściskała Annę, jakby chciała zmiażdżyć jej żebra. - Zrobiłam to - powtórzyła i wyciągnęła dłoń, na której przy pierścionku z brylantem lśniła wąska, złota obrączka. - Zaręczyłam się i wyszłam za mąż w ciągu pię­ ciu godzin! Daniel ujął jej dłoń i pocałował szarmancko. - Pani Ditmeyer... Rozchichotana Myra ścisnęła go za rękę. - Zwracaj się do mnie w ten sposób jak najczęściej, że­ bym się przyzwyczaiła! Och, Anno, zaraz się rozpłaczę i po­ psuję sobie makijaż! - Nic nie szkodzi - pocieszyła ją i podała jej zmiętą chusteczkę Daniela. - Herbert i tak jest już twój na wieki. Pan młody roześmiał się i też ją gorąco uściskał. - A ona ze mną. - Skomplikuje ci życie - ostrzegła żartobliwie. - Wiem. - Ale czyż to nie jest wspaniałe? - Ucałowała go ser­ decznie. - Nie wiem jak wy, ale ja umieram z głodu. I sta­ wiam weselną kolację! Korzystając z rady sędziego i pomocy szofera, znaleźli w pobliżu wiejski zajazd. Stał na szczycie zalesionego wzgórza, zamknięty na cztery spusty. Jednak łagodna per­ swazja, poparta kilkoma banknotami, przekonała właścicie­ la, by go otworzył i obudził kucharza. Kiedy szli do sali

Teraz i na zawsze

167

jadalnej, Anna wymknęła się na chwilę i przywołała wła­ ściciela ponownie. - Nie wiem, jak panu dziękować, panie Portersfield, że nas pan przyjął. Choć Portersfield zawsze chętnie widział gości z gotów­ ką, późna pora nie pozostała bez wpływu na jego samopo­ czucie. Nie mógł się jednak oprzeć uśmiechowi pięknej ko­ biety. - Moje drzwi zawsze są otwarte dla gości - powiedział. - Niestety, kuchnię zamykamy o dziewiątej, więc posiłek chyba nie w pełni będzie odpowiadał naszej reputacji. - Jestem pewna, że będzie znakomity. Mogę pana za­ pewnić, że moi przyjaciele też to powiedzą. Widzi pan... - biorąc go pod ramię, oddaliła się kilka kroków - oni po­ brali się ledwie pół godziny temu. Dlatego musimy zająć się pewnymi sprawami. - Nowożeńcy? - Mrugnął domyślnie Portersfield. Gdybyśmy tylko wiedzieli odrobinę wcześniej... - Na pewno uda się załatwić kilka rzeczy. Czy wspo­ mniałam panu, że pan Ditmeyer jest prokuratorem okręgo­ wym w Bostonie? Nie wątpię, że po powrocie do miasta będzie zachwalał pański zajazd wszystkim przyjaciołom. A pan MacGregor - tu zniżyła głos - no cóż, nie muszę chyba mówić... Portersfield nie miał co prawda zielonego pojęcia, kim jest pan MacGregor, ale za nic by się do tego nie przyznał. - Oczywiście - skinął z przejęciem głową. - Człowiek z jego pozycją nieczęsto znajduje tak spo­ kojne miejsce. Domowe jedzenie, świeże powietrze... Mogę pana zapewnić, że jest pod wrażeniem pańskiego zajazdu. Niech mi pan powie, panie Portersfield, czy jest tu gramo­ fon?

168

NORA ROBERTS

- Mam jeden w swoim pokoju, ale... - Doskonale. - Poklepała go po dłoni i ponownie ob­ darzyła uśmiechem. - Wiedziałam, że mi pan pomoże. Piętnaście minut później siedziała już w sali jadalnej, gdzie na stole przed gośćmi leżał bochenek dobrze wypie­ czonego chleba, osełka masła i... niewiele więcej. - Gdzieś ty się podziewała? - spytał Daniel na jej wi­ dok. - Omawiałam szczegóły. Za pana młodego i pannę mło­ dą! - wzniosła toast i podniosła do góry szklankę z wodą. Kiedy wypili, Myra wybuchnęła śmiechem. - Chciałam właśnie powiedzieć Herbertowi, że tak pew­ nie będziemy jadać, jeśli nie zatrudnimy kucharza. - Wska­ zała chleb i wodę. Ujął jej dłoń i podniósł do ust. - Nie ożeniłem się z tobą dla twoich kulinarnych umie­ jętności. - Bardzo mądrze - zauważyła Anna. - Jest ich całko­ wicie pozbawiona. Do sali wszedł zaspany, może piętnastoletni chłopiec. Przyniósł wazon pełen polnych kwiatów. Miały jeszcze rosę na płatkach, musiały więc być świeżo zerwane. Wyglądało na to, że pan Portersfield dochodził powoli do siebie. - Och, jakie ładne! - zachwyciła się Myra i wyjęła z wazonu jeden kwiat. Chłopiec zaczął zsuwać stoły, do sali przyczłapał Portersfield. Dźwigał przed sobą stary adapter. Po chwili zabrzmiała muzyka. - Pierwszy taniec dla państwa Ditmeyer! - obwieściła Anna i wskazała na środek sali. Nowożeńcy mszyli do tań­ ca, a ona i Daniel zostali przy stole sami. Daniel podał jej kawałek chleba. - Sporo udało ci się zrobić w tak krótkim czasie.

Teraz i na zawsze

169

- To dopiero początek, panie MacGregor. - Łapczywie wgryzła się w kromkę. - Wiesz, kiedy mnie dzisiaj zaprosiłaś na kolację, nie miałem pojęcia, że zjemy ją w wiejskim zajeździe w Ma­ rylandzie. Tym razem ona oderwała z bochenka kawałek chleba, posmarowała masłem i podała mu na końcu noża. - Też myślałam, że zostaniemy w domu. - Wyglądają na szczęśliwych, prawda? Zerknęła na Herberta i Myrę, którzy spoglądali na siebie z miłością w powolnym tańcu. - Tak, to prawda. Zabawne, nigdy nie wyobrażałam ich sobie razem, ale teraz, kiedy na nich patrzę, wydają się ide­ alnie dobrani. - Przeciwności się przyciągają - zauważył Daniel i przykrył swą szeroką, twardą dłonią jej ręce. - Dzięki te­ mu życie jest ciekawsze. - Ostatnio zaczęłam w to wierzyć. - Splotła z nim palce. - Przepraszam - w rozmowę wtrącił się Porterstield i ustawił na stole misę sałaty. - Na pewno będzie wam sma­ kować - powiedział. - Pochodzi z naszego ogrodu. Przy­ prawiona według starego, domowego przepisu. Rozstawił talerze i sztućce, wyprostował kwiaty i znów się oddalił. - Zdaje się, że humor mu się poprawił - skomentował Daniel. - I nic dziwnego - mruknęła, przypominając sobie, ile ją kosztował uśmiech na twarzy właściciela zajazdu. - Po­ słuchaj, Danielu... - dziabnęła widelcem sałatę - co do po­ życzki, o której wspomniałeś dziś popołudniu... - urwała, by skosztować zieleniny. Rzeczywiście, pan Porterstield nie

170

NORA ROBERTS

przesadził. - Może skorzystam z twojej oferty... zanim wy­ jedziemy. Daniel odprowadził wzrokiem Portersfielda, a potem po­ patrzył na nią uważnie. Jej rozbawiony wzrok nie uszedł jego uwagi. Pojął w lot, o czym mówi Anna, i wybuchnął głośnym śmiechem. - Dla ciebie bez oprocentowania, kochanie! Wkrótce na stole pojawił się szampan - ostatnie dwie butelki z zapasów właściciela zajazdu. Potem krucha wo­ łowina i muzyka ze starej, trzeszczącej płyty Billie Holiday. Daniel poprosił Myrę do tańca, ta zaś natychmiast zaczęła go wypytywać: - Kochasz się w Annie? Nie widział powodu, by zaprzeczać. - Mhm - mruknął. - I co zamierzasz zrobić? Spojrzał na nią z góry. - Mógłbym powiedzieć, że to nie twój interes. - Owszem, mógłbyś - zgodziła się. - Ale i tak zamie­ rzam się dowiedzieć. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że lepiej ją sobie zjednać. - Ożeniłbym się z nią jeszcze dzisiaj, ale jest cholernie uparta. - Albo sprytna - uśmiechnęła się Myra, dostrzegając błysk w jego oczach. - Lubię cię, Danielu, od pierwszej chwili. Ale wyglądasz mi na kogoś, kto stawia na swoim bez względu na wszystko. - Przy ganiał kocioł garnkowi. - Zgadza się - przyznała, raczej zadowolona niż urażo­ na. - Anna chce zostać lekarzem i przypuszczam, że będzie jednym z najlepszych chirurgów w kraju...

Teraz i na zawsze

171

Popatrzył na nią groźnie. - A co ty możesz o tym wiedzieć? - Znam Annę - odparła z niezachwianą pewnością sie­ bie. - I chyba wiem dostatecznie dużo o mężczyznach, by odgadnąć, że jej plany niezbyt ci odpowiadają. - Chcę żony - mruknął - a nie Kuby Rozpruwacza. - Przypuszczam, że miałbyś więcej szacunku dla chi­ rurgów, gdyby rozbolał cię wyrostek. - Na pewno nie chciałbym, żeby wycinała mi go własna żona. - Mimo to, jeśli zależy ci na Annie, zaakceptuj jej wybór - poradziła. - Prosiłeś ją, żeby za ciebie wyszła? - Wścibska jesteś. - Oczywiście. Prosiłeś? Wścibska i natrętna, dodał w duchu. Głośno zaś odpo­ wiedział: - Prosiłem. - I? - Powiedziała, że za mnie nie wyjdzie, ale ze mną za­ mieszka. - Brzmi rozsądnie. Daniel przyciągnął jej dłoń i popatrzył znacząco na lśniącą obrączkę na jej palcu. - A to? - Och, to coś zupełnie innego - natychmiast wyjaśniła Myra. - Bardzo kocham Herberta, ale nie wyszłabym za niego, nie mając pewności, że mnie akceptuje taką, jaka jestem. - A jaka jesteś? - Wścibska, ciekawska, hałaśliwa, ambitna - odparła i spojrzała w stronę męża. - Będę dla niego cholernie dobrą żoną, wiesz?

172

NORA ROBERTS

Popatrzył jej w oczy. Wypełniała je czułość. - Jestem tego pewien. - Pocałował jej dłoń i po skonczonym tańcu odprowadził do stołu. Właśnie podsuwał swej partnerce krzesło, gdy Portersfield wtoczył na salę wózek z małym tortem pokrytym śnieżnobiałym lukrem. Podał pannie młodej nóż i powiedział: - Z najlepszymi życzeniami od personelu. Obyście żyli długo i szczęśliwie! - Dziękuję. - Bliska płaczu Myra czekała, aż Herbert obejmie dłonią jej palce zaciśnięte na rękojeści noża. Kiedy opróżnili już ostatnią butelkę szampana, a po tor­ cie zostały tylko okruszki, Anna wyciągnęła z torebki klucz i wręczyła go Herbertowi. - Apartament dla nowożeńców. Uśmiechnął się szeroko. - Nie sądziłem, że mają tu coś takiego. - Jeszcze kilka godzin temu nie mieli. Pozwoliła się uściskać, a potem patrzyła, jak p a ń s t w o młodzi idą na górę. - Podoba mi się twój styl, Anno Whitfield - pochwalił ją Daniel, gdy zostali sami. - Naprawdę? - uśmiechnęła się do niego. Nie odwra­ cając oczu, ponownie sięgnęła do torebki. - Mam drugi klucz. Daniel uniósł brwi. - Widzę, że nie zasypiasz gruszek w popiele. - Jeśli ci to nie odpowiada, możesz zawołać Portersfielda. Jestem pewna, że znajdzie ci drugi pokój. Podniósł się z miejsca, ujął ją za nadgarstek i wyjął klucz z jej dłoni. - Jeden nam wystarczy. W milczeniu wspinali się po schodach, które trzeszczały

Teraz i na zawsze

173

cicho pod ich stopami. Drogę oświetlał im przyćmiony blask lampy na piętrze. Mijali zamknięte, puste pokoje, a kiedy weszli wreszcie do swojego, Daniel poczuł silną woń ko­ rzeni i ziół. Przez otwarte okna napływało ciepłe powietrze. Przypomniał sobie babkę i Szkocję. Kiedy jednak Anna za­ mknęła drzwi, nie myślał już o niczym, tylko o niej, swojej ukochanej. Milczeli nadal. Anna zapaliła małą lampkę tuż przy wej­ ściu i pokój wypełnił się słabym światłem. Czekała. Już raz, na szczycie urwiska, przyszła do niego. Teraz pragnęła, by to on zrobił pierwszy krok. Pomyślał, że nigdy nie wyglądała piękniej, choć w swej pamięci przechowywał tysiące jej wizerunków. Podążył za głosem serca. Ujął jej twarz w swoje dłonie, tak delikatnie, że z trudem wyczuwała na skórze dotyk jego palców. Długo patrzył jej w oczy, wreszcie pochylił się, by dotknąć war­ gami jej ust. Pocałował ją miękko, musnął oddechem po­ liczki i szyję. Wyczuł pod skórą gorącą krew i przyspie­ szony puls. Na razie dotykał tylko jej twarzy, jakby pozwalał nara­ stać pragnieniu. Jęcząc z rozkoszy, odrzuciła do tyłu głowę i otoczyła go ramionami. Traciła poczucie rzeczywistości. Pragnęła stopić się w jedno z jego ciałem. Myśl, że może znów ją posiąść, odbierała mu oddech. Cofnął się, wstrząśnięty intensywnością przeżyć. W jej oczach dostrzegł przyzwolenie i wtedy zaczął ją rozbierać. Zsunął cienki, niemal przezroczysty żakiet, który nosiła na sukience. Gorącymi dłońmi przesunął po ramionach, za­ chwycony ich cudowną krągłością. Zwlekał, chłonąc pal­ cami miękkość jej skóry. Sięgnął do zamka sukienki i po­ zwolił jej opaść na podłogę. Boże, jaka była piękna. Ko­ ronkowa haleczka kusząco opinała jej ciało. Kamea, którą

174

NORA ROBERTS

od niego dostała, spoczywała we wgłębieniu na szyi. Prze­ sunął po niej palcem. Miał wrażenie, że powietrze pełne jest czarów. Poczuł na sobie dłonie Anny. Błądziły po nim delikatnie, lecz pewnie. Wciąż jeszcze patrzył jej w oczy, kiedy osunęli się na łóżko. Uniósł się nad nią, chciał widzieć ją całą. Wyciągnęła do niego ręce, a on wtulił twarz w jej szyję. Teraz nie ist­ niało już nic poza Anną. Powoli, choć nie tak już łagodnie, wędrował ustami po jej ciele i jedwabiu bielizny. Jęknął, gdy wygięła się ku niemu. Kiedy zaś wyszeptała jego imię, zastygł na granicy szaleństwa. Sięgnął do jej piersi, aż stwardniały pod jego dotykiem. Językiem i szerokimi dłoń­ mi wzniecał w niej ogień, którego istnienia nawet nie po­ dejrzewała. Wplotła palce w jego włosy, drapała skórę. Po­ czuła, jak wstrząsnął nim dreszcz, i z głośnym westchnie­ niem przyjęła go w siebie. Świat przestał istnieć. Poszybo­ wali w rozkosz. Minęło kilka minut, odkąd doszli do siebie, a Anna wciąż bała się unieść powieki. Nasycona i bez tchu, trzy­ mała go mocno, jakby chciała zatrzymać na zawsze jego zapach, dotyk rozgrzanej skóry, ciepło oddechu. Czuła, że mogłaby zostać w tym zajeździe i nie ruszać się stąd do końca życia. Gotowa była zrobić wszystko, czego Daniel od niej zażąda. Gdyby teraz poprosił ją o rękę, nie potra­ fiłaby mu odmówić. Jego dłoń przesunęła się leniwie po jej plecach. I oto w tej chwili Anna zrozumiała, że odtąd należy do niego, cała, bez reszty. Poczuła na sobie jego spojrzenie, zadrżała. - Jutro się do mnie wprowadzisz - oświadczył i przy­ ciągnął do siebie jej głowę. Był trochę zły, że ta mała ko­ bietka jednak postawiła na swoim, ale znacznie bardziej

Teraz i na zawsze

175

szczęśliwy, że zgodził się jej ustąpić i że odtąd będzie mógł mieć ją codziennie dla siebie. - Spakujesz swoje rzeczy, kiedy tylko wrócimy do Bostonu. Nie mam zamiaru spędzać następnej nocy w samotności. Dopiero teraz uniosła powieki i zajrzała mu w oczy. Mi­ gotały w nich na przemian płomienie żądzy i rodzącej się furii. Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wykrztusić choćby słowa. Jakim cudem udało jej się okiełznać takiego człowieka jak Daniel? - Jutro? - spytała niepewnie. - Zgadza się. Wprowadzisz się do mnie jutro. Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? Myślała przez chwilę, potem się uśmiechnęła. - Tak. Zrób miejsce w swojej garderobie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Anna zwiedzała swój nowy dom pod czujnym okiem sztywnego, surowego McGee i zastanawiała się, które z nich czuje się bardziej skrępowane. Daniela wezwano w pilnych sprawach do banku, ledwie jej bagaże znalazły się na górze. Wyszedł zirytowany, ale przedtem pocałował ją dla dodania odwagi i wydał służącemu stosowne pole­ cenia. Tak więc została sama z McGee, który pod maską grzeczności z trudem skrywał niezadowolenie, i z kucharką, której jeszcze nie zdążyła poznać. W pierwszej chwili chciała pod byle pretekstem pojechać do szpitala. Tam czułaby się u siebie. Jednak kiedy spojrzała na prowokacyjnie wyprostowane plecy McGee, który po­ kazywał jej drogę, postanowiła trzymać się mocno. Podjęła już decyzję i nie zamierzała przejmować się reakcją służą­ cego. Wiedziała, że od dziś musi przyzwyczaić się nawet do jawnie wyrażanej dezaprobaty. - Na piętrze mamy kilka pokoi gościnnych - mówił McGee z chrapliwym, gardłowym akcentem. - Pan MacGregor urządził tu także swój gabinet. Wprowadził ją do pokoju, a przy okazji sprawdził, czy z małego stolika przy drzwiach dokładnie starto kurz. Nie znalazł ani pyłka. - Rozumiem - skinęła głową i pozwoliła prowadzić się dalej. - Pan MacGregor gości od czasu do czasu współpra-

Teraz i na zawsze

177

cowników spoza miasta. Czekają na nich dwa pokoje. A to główna sypialnia... - Otworzył ciężkie, rzeźbione drzwi. Pokój był ogromny, zgodnie z upodobaniami Daniela, ale skromnie urządzony, jakby gospodarz spędzał tu niewiele czasu. Rzeźbione, dębowe łóżko mogło swobodnie pomie­ ścić cztery osoby. Obok dostrzegła swoje bagaże. Poczuła się lekko zawiedziona. Liczyła, że sypialnia oka­ że się nieco bardziej intymnym pomieszczeniem. Tymcza­ sem nie znalazła tu żadnych fotografii, żadnych pamiątek. Sztywno wykrochmalone zasłony wyglądały, jakby nikt ich nie odsuwał. Lepiej poznała Daniela na szczycie urwiska, gdzie się kochali, niż zwiedzając pokój, w którym spędzał noce. Odwróciła się do McGee i nieznacznie uniosła brodę. - Pan MacGregor nie wyjaśnił mi, kto zajmuje się do­ mem. Czy należy to do twoich obowiązków? Gdyby urażony McGee mógł wyprostować się jeszcze bardziej, na pewno by to zrobił. - Trzy razy w tygodniu przychodzi sprzątaczka. Poza tym doglądam wszystkiego. Jednak pan MacGregor poin­ formował zarówno mnie, jak i kucharkę, że może pani ży­ czyć sobie pewnych zmian. Gdyby w drzwiach stanął Daniel, Anna z radością by go udusiła. Teraz jednak rozejrzała się tylko uważnie po pokoju. - Nie sądzę, by było to konieczne. Sprawiasz wrażenie człowieka, który dobrze zna swą pracę. Jej wypowiedziany obojętnym tonem komplement nie zmiękczył serca służącego ani trochę, zresztą wcale tego nie oczekiwała. - Dziękuję. Zechce pani obejrzeć pozostałą część piętra? - Nie w tej chwili. Chyba się rozpakuję. I zostanę sama, dodała w myślach.

178

NORA ROBERTS

- Bardzo dobrze - ukłonił się i ruszył do drzwi. - Gdy­ by pani czegoś potrzebowała, wystarczy zadzwonić. - Dziękuj. Nie będzie takiej potrzeby. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, rzuciła się na ogromne łoże. Co też najlepszego zrobiła? Wróciły wszelkie wątpli­ wości, jakie do tej pory skrywała i tłumiła w swoim sercu. Opuściła dom rodzinny, wprowadziła się do wielkiego, mro­ cznego domu, w którym czuła się obco. Nic tu do niej nie należało. Nic, z wyjątkiem bagażu. Służba przyjęła ją z chłodnym dystansem. Widzieli w niej intruza, a stary McGee niemal biblijną nierządnicę. Gdyby nie była tak przygnębiona, uznałaby to nawet za zabawne. Przesuwała powoli dłonią po grubej, białej narzucie. Przyszło jej do głowy, że od tej chwili będzie dzielić to łoże z Danielem noc w noc. Od dziś każdego dnia obudzi się przy jego boku. Koniec z życzeniami dobrej nocy i po­ wrotami do własnego domu. Co najlepszego zrobiła? Narastała w niej panika, którą bezskutecznie usiłowała stłumić. Jej dłoń wciąż gładziła narzutę. Dostrzegła swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęła się smutno do niego - mała, blada kobieta, zagubiona w zbyt dużym łóżku, ustawionym w nieprzytulnej, obcej sypialni. Zobaczyła też prostą, orzechową komodę, a na niej bu­ teleczkę z wodą kolońską. Podeszła do niej niepewnie i drżącymi palcami odkręciła nakrętkę. Poczuła woń Da­ niela, zdecydowaną i bardzo męską. Uspokoiła się w mgnie­ niu oka. Odzyskała pewność siebie. Co zrobiła? Po raz ostatni zadała sobie to pytanie, wie­ działa już bowiem, jak powinna na nie odpowiadać: zrobiła dokładnie to, czego chciała. Roześmiała się z ulgą i zaczęła rozpakowywać. Szybko się z tym uporała. Zabrała ze sobą niewiele poza

Teraz i na zawsze

179

ubraniem i kilkoma ulubionymi obrazami ze swojego po­ koju. Lecz gdy już uporządkowała wszystko, poczuła się jak u siebie w domu. Doszła do wniosku, że powinni kupić toaletkę, która pasowałaby do ciężkich mebli w sypialni, a sztywne zasłony zastąpić miękką tkaniną. Zadowolona z siebie, znów się rozejrzała. Nie do wiary, ile radości może przynieść podejmowanie decyzji w sprawie urządzenia mieszkania. Nie równało się to co prawda wy­ borom, jakich dokonuje lekarz, ale i tak dawało sporo sa­ tysfakcji. Powoli wracał jej dobry humor. Może rzeczywi­ ście udałoby jej się pogodzić karierę z małżeństwem? Na razie postanowiła wybrać się na poszukiwanie dwóch wy­ godnych krzeseł do sypialni. I dobrej lampy do czytania, dodała w myślach już w korytarzu. Gdyby się udało, chętnie dorzuciłaby jeszcze niewielkie biurko, przy którym mogłaby pracować. W tak dużym domu znajdzie chyba wszystkie po­ trzebne rzeczy. A jeśli nie, wybierze się jutro na zakupy. Kusiło ją, by zajrzeć jeszcze do salonu i biblioteki i po­ zmieniać tam co nieco, nie zrobiła tego jednak, żeby nie urazić wybujałej godności pana McGee. Gdyby zaczęła za­ prowadzać swoje porządki, z pewnością poczułby się zbęd­ ny, a przecież od dawna stanowił część życia Daniela. Mu­ siała go raczej przekonać, żeby i ją zaakceptował i polubił. Przypuszczała, że znajdzie go w kuchni, tam więc skie­ rowała swe kroki. Tuż pod drzwiami usłyszała ściszone gło­ sy i przystanęła. - Jak dziewczyna jest dobra dla MacGregora, to i mnie odpowiada - mówiła z silnym szkockim akcentem jakaś ko­ bieta. - Nie wiem, o co pan robi tyle hałasu, panie McGee. - Nie ma tu czego szukać bez ślubu - odparł z obu­ rzeniem McGee. - Tere fere! Od kiedy to z pana taki sędzia i spowiednik,

180

NORA ROBERTS

ciekawa jestem. Pan MacGregor wie, co robi. I mogę się założyć, że ta dziewczyna też, bo inaczej dawno by ją po­ gonił. Chcę tylko zobaczyć, jak ona wygląda, ot co. Ładna? - Dosyć - mruknął McGee. - I ma chociaż tyle roz­ sądku, żeby się nie obnosić. - Obnosić się! - prychnęła kobieta, a Anna, urażona, powtórzyła bezgłośnie to słowo. - Jak kobieta stroi się dla mężczyzny, to mówią, że się obnosi. A jak tego nie robi - że jest zbyt skromna. Nie wiem, co gorsze. A teraz niech pan się zajmie swoimi sprawami, a ja swoimi, bo nie starczy mi czasu, żeby rzucić na nią okiem przed kolacją. Anna zastanawiała się właśnie, czy odejść spod drzwi, czy też śmiało wejść do środka, kiedy usłyszała pełen bólu okrzyk. Wpadła natychmiast do kuchni, gdzie McGee po­ chylał się zaniepokojony nad pulchną, siwowłosą kobietą. Między nimi, na podłodze, leżał zakrwawiony nóż, a obok powiększała się w oczach kałuża krwi. - Dajcie zobaczyć! - Panno Whitfield... - Z drogi! - Odsunęła służącego, zapominając o manie­ rach. Wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że nóż ześlizgnął się po nadgarstku i uszkodził tętnicę. Zacisnęła szybko palce nad raną i zatamowała strumień krwi. - To nic, panienko - zapewniała kobieta, choć po jej twarzy spływały łzy. - Pobrudzi się panienka, zostawi.... - Cicho. - Anna wyciągnęła z szafki czystą ścierkę i rzuciła ją McGee. - Podrzyj to na paski, a potem przy­ prowadź mój samochód. Przywykły do posłuszeństwa, bez słowa spełnił jej po­ lecenie. Anna tymczasem, wciąż tamując krwotok, posadziła kobietę na krześle. - Niech się pani nie denerwuje - uspokajała.

Teraz i na zawsze

181

- Tyle krwi... - wyjąkała kucharka i zbladła jak ściana. - Zajmiemy się tym - przekonywała ją spokojnym gło­ sem Anna. Zdawała sobie sprawę, jak ciężko będzie sobie z nią poradzić, jeśli kobieta zemdleje. - McGee, przewiąż jej ramię, tu, w tym miejscu... - Pokazała, gdzie ma umo­ cować opaskę, wciąż przytrzymując tętnicę palcami. - No dobrze, jak pani na imię? - Sally, panienko. - W porządku, Sally, zamknij oczy i odpręż się. Nie za mocno - upomniała lokaja. - Przyprowadź teraz mój sa­ mochód, tylko szybko. Będziesz prowadził. - Tak, panienko. Dwa razy szybciej niż zwykle i bez śladu dostojeństwa wybiegł z pokoju. - Dasz radę iść, Sally? - Spróbuję. Kręci mi się w głowie. - Nic dziwnego. Oprzyj się na mnie. Pójdziemy prosto do auta. Za pięć minut będziesz w szpitalu. - W szpitalu? - powtórzyła kucharka i zatrzęsła się ze strachu. - Nie lubię szpitali. - Nie ma się czego bać, zostanę z tobą. Pracuję tam. Niektórzy lekarze są naprawdę przystojni - uśmiechnęła się lekko i pomogła jej wstać, a potem dojść do drzwi. - Bę­ dziesz żałować, że nie zacięłaś się wcześniej, Sally. - Doskonała robota, panno Whitfield - pochwalił ją doktor Liederman, spłukując krew z dłoni. - Gdyby nie pani, ta ko­ bieta wykrwawiłaby się, nim zdążyłaby dotrzeć do szpitala. Anna przyjrzała się ranie dokładnie i oceniła, że trzeba będzie założyć dziesięć szwów. - Nóż nie mógł się ześlizgnąć w gorszym miejscu - po­ wiedziała.

182

NORA ROBERTS

- Racja. Trafiają do nas samobójcy, którym nie poszło równie dobrze. Miała szczęście, że nie wpadła pani w pa­ nikę. Anna uniosła brwi, zastanawiając się, czy uznać to za komplement. - Gdyby przerażał mnie widok krwi, byłabym kiepskim chirurgiem. - Chirurgia? - spytał lekarz. Nie wybrała sobie łatwej drogi, pomyślał i zerknął na nią przez ramię. - W tej spe­ cjalności nie ma wielu kobiet. Szczerze mówiąc... nie znam żadnej. Potrzeba czegoś więcej niż tylko wprawy, by po­ sługiwać się skalpelem. To wymaga zdecydowania. - Sądziłam, że arogancji - stwierdziła z kwaśnym uśmiechem. Minęło kilka sekund, nim pojął sens jej uwagi. - Może to rzeczywiście bardziej odpowiednie słowo. A wracając do naszej pacjentki, będzie osłabiona przez dzień czy dwa. Powinna przez kilka tygodni oszczędzać tę dłoń. - Mam zmieniać opatrunek codziennie? - Tak i nie moczyć rany. Za kilka tygodni niech się zgło­ si na zdjęcie szwów. - Znów się odwrócił, by wytrzeć ręce. - Choć sądzę, że sama mogłaby to pani zrobić. Posłała mu niepewny uśmiech. - Nie śmiem nawet o tym myśleć. A przynajmniej je­ szcze przez kilka miesięcy. - Cieszy się pani w tym szpitalu dobrą opinią, panno Whitfield. Spojrzała na niego czujnie. - Naprawdę? - spytała, starając się nie okazywać emocji. - Tak. I to ze strony tych, które stanowią serce tego szpitala - stwierdził, odkładając ręcznik - pielęgniarek.

Teraz i na zawsze

183

Anna nie mogła dłużej skrywać zadowolenia. - Cieszę się. Bardzo mi miło. - A więc został pani jeszcze rok studiów. Widziałem panią dostatecznie często, by ocenić pani, hm... zdecydo­ wanie. Jakie ma pani oceny? Uniosła dumnie brodę. - Doskonałe. Przez chwilę przyglądał jej się z uśmiechem. - A gdzie chce pani odbywać staż? - Tutaj. Wyciągnął do niej rękę. - W takim razie proszę się do mnie zgłosić po dyplomie. Anna uścisnęła mu dłoń. - Zrobię to - obiecała. - Dziękuję, panie doktorze. Gdzie się, u diabła, wszyscy podziali? Daniel spieszył się do domu, a tymczasem nie zastał w nim nikogo. Chciał jak najszybciej zobaczyć Annę, przeskakiwał po dwa sto­ pnie, wpadł do sypialni w płaszczu - i nic, ani żywej duszy. Zajrzał do garderoby, by upewnić się, że Anna rzeczy­ wiście tu była. Ucieszył go widok jej rzeczy powieszonych starannie w szafie, ale przecież nie takiego powitania się spodziewał. Rozejrzał się szybko po piętrze i znów pobiegł na dół. - McGee! - ryknął, przeklinając w duchu całą służbę. Przystanął na podeście i zrobił groźną minę. Nie dość, że nie znalazł swojej kobiety, to jeszcze musiał szukać służą­ cego! - McGee!!! Otwierał i zatrzaskiwał kolejno wszystkie drzwi. Nie spodziewał się orkiestry powitalnej, ale ktoś mógłby znaleźć trochę czasu i być na miejscu, kiedy on wraca do domu. Zbliżył się do kuchennych drzwi, wciąż wrzał w nim gniew.

184

NORA ROBERTS

- Gdzie się, u diabła, wszyscy podziali? - Przestaniesz wrzeszczeć? - spytała bez emocji Anna, wchodząc do kuchni w ślad za nim. - Ledwie położyłam ją do łóżka. - Chyba mam prawo pokrzyczeć sobie we własnym do­ mu... - zaczął, lecz po chwili zamilkł, ujrzawszy krew na bluz­ ce i spódnicy ukochanej. - Słodki Boże! - Pokonał dzielący ich dystans dwoma krokami i chwycił ją w ramiona. - Coś ty z sobą zrobiła? Jesteś ranna? Zawiozę cię do szpitala! - Właśnie stamtąd wracam - odparła, ale nie zdołała umknąć jego objęciom. Porwał ją na ręce i zaczął nieść do wyjścia. - To nie moja krew, Danielu. Nic mi nie jest... Daniel! - wrzasnęła i dopiero wtedy się zatrzymał. - To Sally miała wypadek, nie ja. - Sally? - Twoja kucharka. - Wiem, kto to jest Sally - odparł sucho, a potem z ulgą przytulił ją do siebie. - A ty? Nic ci nie jest? - Nie - odparła łagodniejszym tonem. Zauważyła, że drży. Kto by się tego spodziewał? Taki siłacz, taki twardziel? - Nic mi nie jest - zdołała go zapewnić, nim zamknął jej usta pocałunkiem. Nie broniła się. - Nie chciałam cię prze­ straszyć, Danielu. - Ale przestraszyłaś - powiedział z wyrzutem i znów ją pocałował. - A co się stało Sally? - Nie uważała przy krojeniu. Widocznie miała mokre ręce. Nóż się ześlizgnął i przeciął jej nadgarstek. Uszkodziła sobie tętnicę, stąd tyle krwi. Razem z McGee zawieźliśmy ją do szpitala. Teraz wypoczywa. Potrzebuje kilku wolnych dni. Dopiero teraz dostrzegł nóż i krew na podłodze pod zle­ wem. Zaklął cicho i przytulił ją mocniej.

Teraz i na zawsze

185

- Pójdę do niej. - Nie, nie trzeba. Właśnie usnęła. Lepiej poczekać do rana. Czuł się odpowiedzialny za kucharkę, za służącego, za wszystkich swoich podwładnych. Jeszcze raz zerknął na nóż. - Jesteś pewna, że nic jej nie będzie? - Całkowicie. Straciła sporo krwi, ale byłam akurat za drzwiami, kiedy się to stało. McGee szybko się zorientował, że dam sobie radę. Bardzo mi pomógł. - Gdzie on teraz jest? - Parkuje mój samochód. A oto i on we własnej osobie - powiedziała, gdy służący stanął w drzwiach. - Panie MacGregor... - zwrócił się do Daniela, trochę blady, ale już pełen zwykłej godności. - Zaraz tu posprzą­ tam. Obawiam się, że obiad zostanie podany trochę później. - Wiem. Panna Whitfield powiedziała mi, że dobrze się spisałeś. Twarz służącego pojaśniała na chwilę. - Obawiam się, że niewiele zrobiłem, sir. Panna Whit­ field działała bardzo skutecznie i, jeśli wolno mi użyć tego słowa, dzielnie. Anna stłumiła śmiech. - Dziękuję, McGee. - Nie martw się o obiad. Damy sobie radę - uspokoił go Daniel. - Doskonale, sir. Dobranoc, panienko. - Dobranoc, McGee - powiedziała Anna, a gdy za słu­ żącym zamknęły się drzwi, zwróciła się do Daniela: - Czy możesz mnie już postawić? - Nie - rzucił i bez wysiłku ruszył z nią po schodach. - Nie takiego powitania oczekiwałem. Chciała protestować, lecz zbyt dobrze było jej w jego ramionach.

186

NORA ROBERTS

- Też myślałam, że będzie wyglądało inaczej. Przepra­ szam. Przystanął na podeście, by musnąć nosem jej szyję. - To nie była niczyja wina. Wtulił twarz w jej dekolt, przycisnął wargi do zagłębie­ nia przy obojczyku. Boże, jak cudownie smakowała, jak pięknie pachniała... - Zniszczyłaś sobie bluzkę - zauważył. - Mówisz teraz jak Sally. Gadała o tym przez całą drogę do szpitala. - Kupię ci nową. - Rany boskie! - roześmiała się. - Nie mamy nic le­ pszego do roboty niż martwić się o moje ubranie, Danielu? - Wiesz, o czym myślałem przez cały czas? - Nie. O czym? - O tym, żeby się z tobą kochać. W naszym łóżku. Gdy pchnął drzwi, splotła mu dłonie na karku. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. - A czy ty wiesz, o czym ja myślałam, kiedy rozpako­ wywałam swoje rzeczy? - Nie. O czym? - O tym, żeby się z tobą kochać. W naszym łóżku. - Więc musimy coś z tym zrobić, nie uważasz? Anna szybko pozbyła się lęków dotyczących nowego ży­ cia. Znacznie łatwiej było żyć z Danielem, spać z nim i bu­ dzić się u jego boku, niż na początku sądziła. Miała wra­ żenie, że odkąd stałą się kobietą, czekała przez wszystkie lata swej dorosłości właśnie na niego. A jednak czasem czu­ ła się dziwnie. Do tej pory, mimo że mieszkała z rodzicami albo w szkolnych internatach, zawsze strzegła swej prywat­ ności bardzo starannie. Teraz musiała się nauczyć dzielić

Teraz i na zawsze

187

ją z mężczyzną. Poznawali wspólne przyzwyczajenia, upo­ dobania, nie tylko zalety, ale i wady. Z trudem przyzwyczajała się też do rytmu dnia Daniela. Godziny przeznaczone na sen uważał za stracone. Nie na­ leżał też do ludzi, którzy wylegują się w łóżku czy prze­ siadują nad filiżanką kawy. Ranki poświęcał interesom, a za­ czynał pracować już w chwili, kiedy otwierał oczy. Kiedy schodziła do jadalni, zazwyczaj kończył już drugą i ostatnią filiżankę kawy. Pospiesznie i - co tu ukrywać bez krzty romantyzmu, całował ją na pożegnanie i wycho­ dził. Ona zaś, zasiadając do samotnego śniadania, nie raz dochodziła do wniosku, że ich pierwsze wspólne dni nie mają nic z atmosfery miodowego miesiąca. Nim docierała do szpitala, Daniel już od dawna pogrą­ żony był w pracy. Kiedy układała pościel i czytała pacjen­ tom, on grał na giełdzie i robił interesy. Dopiero kiedy z nim zamieszkała, odkryła, jak wiele znaczy w świecie biznesu i jak wielkim cieszy się poważaniem. Kiedyś zdarzyło jej się nawet odebrać telefon od jakiegoś senatora i wiadomość od samego gubernatora Nowego Jorku. Polityka stanowiła nieodłączną część jego kariery. Miał też liczne kontakty w przemyśle rozrywkowym. Telegram od znanego producenta czy modnego dramaturga nie był w jego domu niczym niezwykłym. Choć rzadko chodził do opery czy na balet, przeznaczał ogromne sumy na sponso­ rowanie sztuki. Jednak wszystko oceniał w kategoriach bi­ znesu. Co gorsza, nie rozumiał jej zainteresowania swoją pracą. Kiedy go o nią pytała, nie ukrywał nawet grymasu niezado­ wolenia na twarzy. Tłumaczyła sobie, że z czasem to się zmieni, kiedy już obdarzy ją zaufaniem. Jej czas upływał w szpitalu, na nauce i przygotowaniach

188

NORA ROBERTS

do ostatniego roku na uniwersytecie. Daniel rzadko pytał ją o sprawy związane z medycyną. Jeśli już to robił, to tylko przez grzeczność, Anna zaś niewiele mu mówiła. Wieczory spędzali przy posiłku albo nad filiżanką her­ baty w salonie. Żadne z nich nie mówiło o swoich ambi­ cjach, pragnieniach czy zamierzeniach zawodowych. Choć było im ze sobą dobrze, oboje mieli wrażenie, że jakaś część ich życia pozostaje dla drugiego zamknięta. Nie robili wszakże nic, by to zmienić. Przestali bywać gdziekolwiek. Jeśli już kogoś odwiedzali, to głównie Ditmeyerów. Czasem chodzili do kina. Trzymali się wtedy w ciemności za ręce i zapominali o kłopotach. Przy tym wszystkim zaś, mimo nieuniknionych większych czy mniejszych rozczarowań i doskwierającego czasem braku ro­ mantycznych porywów, uczyli się siebie nawzajem. To wspól­ ne, normalne, by nie powiedzieć, że banalne życie, ta wspólnie przeżywana codzienność przybliżała ich ku sobie i sprawiała, że rozumieli się coraz lepiej. Ich miłość nie słabła, lecz stawała się spokojniejsza, pewniejsza i głębsza. Lecz wciąż spierali się o to, czego w ich związku brakuje. Daniel mówił o małżeń­ stwie, Anna o partnerstwie. Nie odkryli jeszcze, że można po­ łączyć to w całość. W sierpniu letni upał nasilił się. Kto żyw, uciekał od niego nad morze. W weekendy Daniel i Anna wyjeżdżali za miasto. Dwa razy wybrali się na piknik w Hyannis Port, gdzie mogli kochać się pod gołym niebem bez żadnych prze­ szkód, jak za pierwszym razem. Mogli śmiać się albo po prostu drzemać w trawie. I to właśnie tam, niespodziewa­ nie, Daniel znów zaczął nalegać na małżeństwo. - W przyszłym tygodniu zaczną kopać tu fundamenty - powiedział jej, dopijając z kieliszka ostatnią kroplę bia­ łego wina.

Teraz i na zawsze

189

- W przyszłym tygodniu? - Popatrzyła na niego zdu­ miona. - Nie zdawałam sobie sprawy, że chcesz tak szybko zbudować ten dom. Z przykrością stwierdziła, że jej nie uprzedził. Nie po­ kazał też, choć o to prosiła, planów ani projektów. Daniel wzruszył tylko ramionami. - Zacząłbym wcześniej, ale najpierw musiałem załatwić kilka spraw. - Rozumiem - stłumiła westchnienie. - Wiem, że ten dom jest dla ciebie bardzo ważny i wierzę, że będzie piękny, ale obawiam się, że jeszcze zatęsknię za tym miejscem bez niego. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem, a wtedy uśmiech­ nęła się i dotknęła jego twarzy. - Tu jest tak cicho - wyjaśniła - tak spokojnie. Tylko woda, skały i trawa. - Wszystko to pozostanie, kiedy zbudujemy nasz dom. I kiedy w nim zamieszkamy - zapewnił, a wyczuwając jej wahanie, wziął ją za rękę i dodał: - Nie martw się, zostało jeszcze trochę czasu. Wprowadzimy się nie wcześniej jak za dwa lata. Ale nasze dzieci dorosną już tutaj. - Danielu... - Tak, dorosną tutaj - powtórzył stanowczo i ścisnął jej dłoń. - Ilekroć będziemy się w tym domu kochać, przypo­ mnę sobie ten pierwszy raz. Nawet za pięćdziesiąt lat. W takich chwilach nie potrafiła mu się oprzeć. Wydawał się znacznie groźniejszy, gdy mówił takim spokojnym, zde­ cydowanym głosem. Przez chwilę niemal mu wierzyła. Ale potem pomyślała o tym, o czym sama marzyła, i jak zwykle w jej sercu zrodził się opór. - Oczekujesz po mnie obietnic, Danielu. - Tak - przyznał krótko.

190

NORA ROBERTS

- To błąd. - Dlaczego? Jesteś kobietą, której pragnę i która odwza­ jemnia mą miłość. Przyszła pora na jasne deklaracje oświadczył i nie wypuszczając z uścisku jej dłoni, sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej małe, aksamitne pudełeczko, wrę­ czył jej i powiedział: - Chcę, byś to nosiła. Na ciemnym aksamicie błysnął brylant w kształcie łzy. Ścisnęło jej się gardło. Z jednej strony zachwyciło ją piękno pierścionka, z drugiej ogarnęła trwoga na myśl, co symbo­ lizuje. Obietnice, przysięgi, poświęcenie... Łzy. - Nie mogę - westchnęła. - Oczywiście, że możesz. Kiedy chciał wyjąć pierścionek z pudełka, powstrzymała go delikatnie. - Nie, nie mogę. Nie jestem jeszcze gotowa, Danielu. Próbowałam ci to wyjaśnić... - A ja próbowałam zrozumieć - wyznał, lecz jego cier­ pliwość była już na wyczerpaniu. Każdego spędzonego z nią dnia musiał zadowalać się ledwie połową tego, czego pra­ gnął. - Nie chcesz wychodzić za mąż, przynajmniej nie te­ raz. Ale pierścionek to jeszcze nie małżeństwo, to tylko obietnica. - Której nie mogę ci dać. Gdybym go przyjęła, złoży­ łabym obietnicę, której być może nie dotrzymam. Nie chcę cię oszukiwać. Jesteś dla mnie zbyt ważny. - Mówisz bez sensu - stwierdził bez ogródek. Przeczu­ wał, że tak to się skończy. Już w chwili, kiedy kupował pierścionek, wiedział, że Anna go nie założy. Ale ta świa­ domość wcale nie umniejszała jego bólu. - Jestem dla ciebie ważny, więc nie chcesz przyjąć ode mnie pierścionka. Gdzie tu logika? - Och, Danielu, znam cię dobrze. - Ujęła jego twarz

Teraz i na zawsze

191

w dłonie. - Gdybym go wzięła, za miesiąc zacząłbyś na mnie naciskać, bym przyjęła ślubną obrączkę. Czasem myślę sobie, że patrzysz na nasz związek jak na fuzję dwóch przed­ siębiorstw. - Może i tak - przyznał z błyskiem gniewu w oczach. - Może nie znam innego sposobu. - Chyba tak właśnie jest - zgodziła się cicho. - Od dawna próbuję to zrozumieć. Próbuję... i nie mogę. - Za to ty patrzysz na niego jak na próbę - zauważył chłodno. Kiedy podniosła zaskoczona wzrok, ciągnął tym samym tonem: - Tak, wieczną próbę. Wciąż coś chcesz spróbować, sprawdzić, przekonać się... Nie jestem tylko pe­ wien, Anno, czy to ja jestem jej poddawany, czy też ty. - To nie tak. W twoich ustach brzmi to tak beznamięt­ nie. - Nie bardziej niż „fuzja" w twoich. - Tylko że ja nie traktuję tego, co jest między nami, w kategoriach dobrze przeprowadzonej transakcji, interesu, który można dobić. - Może wobec tego najwyższy czas, byś mi powiedziała, jak to traktujesz. - Przerażasz mnie. Powiedziała to tak słabym głosem, że umilkł, zasko­ czony. - Anno... nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby cię zranić - wyznał cicho. - Wiem - odparła i pomyślała o pierścionku i o domu, który miał stanąć na tym urwisku. O mężczyźnie, który cięż­ ką pracą osiągnął swoją pozycję i prestiż. Który opuścił oj­ czyznę i z nową ziemią postanowił związać swój los. Który postanowił przynieść chlubę swemu nazwisku i wymarzył sobie, że założy rodzinę i da własnym dzieciom to, czego

192

NORA ROBERTS

samemu nie było dane mu zaznać: szczęście, dumę i po­ czucie bezpieczeństwa. Szukał kobiety, z którą mógłby tego dokonać, i wybór jego padł na nią. Poczuła, że ogarnia ją wzruszenie i szybko wstała, by zapanować nad potokiem łez. - Problem w tym, że mnie wybrałeś, Danielu... - Bo jesteś tego warta. - I gdybyś mógł, to traktowałbyś mnie jak szklane cac­ ko, które trzeba zamknąć w gablotce i podziwiać. Chyba wolałabym, żebyś na mnie krzyczał. Nawet nie udawał, że ją rozumie. Podniósł się i stanął naprzeciw niej. - Będę więc robił to częściej. - Na pewno - mruknęła. - Kiedy nie spełnię twoich oczekiwań albo się z tobą nie zgodzę. Ale co się stanie, gdy dam ci już wszystko, czego pragniesz? - spytała z pło­ nącym wzrokiem. - Co będzie, gdy ci ustąpię? Chwycił ją za ręce, jakby w obawie, że znów się od niego odwróci. - Nie wiem, o czym mówisz. - Myślę, że wiesz doskonale. Wiesz, że w głębi duszy chcę się zgodzić na to, co mi proponujesz. Jednak nie mo­ głabym z czystym sumieniem powiedzieć, że zrobiłam tak wyłącznie dla siebie, a nie po to, by cię zadowolić. Poza tym, gdybym powiedziała „tak" i poślubiła cię nazajutrz, musiałabym zapomnieć o swoich marzeniach i planach. - Nie proszę cię o to. Nie oczekuję, że wszystko dla mnie poświęcisz. - Naprawdę? - spytała i zamknęła na chwilę oczy, by odzyskać panowanie nad sobą. - Czy możesz szczerze po­ wiedzieć... czy jesteś pewien, że będziesz mnie tak samo kochał, kiedy zostanę lekarzem? Czy zaakceptujesz moją pracę, moją karierę? Właśnie moją, nie tylko twoją?

Teraz i na zawsze

193

Już miał zamiar potwierdzić, lecz spojrzał jej w oczy i powstrzymał zbyt łatwe słowa. Nie potrafił jej okłamywać. - Nie wiem - przyznał cicho. Westchnęła. Czy skłamałby, gdyby wiedział, jak bardzo chciała usłyszeć jego obietnice? - Więc daj nam obojgu trochę czasu, byśmy mogli na­ brać pewności - powiedziała i objęła go z determinacją. Kiedy już przyjmę twój pierścionek, zrobię to z całego serca, bez wahania. I zatrzymam na zawsze, to ci mogę obiecać. Musimy tylko mieć pewność. - Poczekam. - Daniel schował pierścionek, po czym przyciągnął ją do siebie i pocałował. - Ale to nie może cze­ kać - mruknął, osuwając się z nią na trawę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Anna spokojnie przyjęła wiadomość o wizycie guberna­ tora. Zarówno jej rodzice, jak i dziadkowie gościli od czasu do czasu różne osobistości, wiedziała więc, jak przygotować odpowiednio wystawne menu i jakie podać trunki. Nie to stanowiło problem, lecz fakt, że Daniel z góry zakładał, że jest do tej roli świetnie przygotowana. A przecież mogła odmówić. Żałowała nawet, że tego nie zrobiła. Nic nie stało na przeszkodzie, by mu wypomnieć, że w związku z pracą i studiami nie ma czasu ani ochoty zastanawiać się, jakie przygotować przystawki. Należała jej się chwila satysfakcji. Nawet gdyby potem wyrzucała sobie małoduszność. Tak czy owak, miała to być pierwsza kolacja, na której wystąpią oficjalnie w charakterze pary i dlatego Daniel przywiązywał do niej tak dużą wagę. Wiedziała, że chce się nią pochwalić i ugościć przy tym gubernatora w odpo­ wiedni sposób. Właściwie powinna się rozzłościć, ale tak naprawdę czuła się mile połechtana. Niech sobie więc ją wszystkim pokazuje. Nie zawiedzie się na niej. Anna Whit­ field będzie ozdobą tego domu. Dom. Uśmiechnęła się na dźwięk tego słowa. Minęły zaledwie trzy tygodnie, od kiedy rozpakowała swoje rzeczy w sypialni Daniela. Teraz była to ich wspólna sypialnia. Na­ wet jeśli miała wątpliwości co do przyszłości ich związku, w tej chwili była szczęśliwa. Przebywanie z Danielem pod

Teraz i na zawsze

195

jednym dachem nadało jej życiu zupełnie nowy wymiar. Skoro zaś tak, to jak mogła utrzymywać, że własna wizja ich związku najbardziej jej odpowiada? Chwilami wszystko wydawało jej się takie proste. Wyj­ dzie za niego, urodzi mu dzieci, spędzi z nim resztę życia. Zostanie lekarzem, a on będzie z jej osiągnięć tak samo dumny, jak ze swoich. Zdobędzie wszystko, do czego dąży każda kobieta, i nie wyrzeknie się przy tym tego, czego pra­ gnie każdy lekarz. Wiedziała, że jest to możliwe. Wtedy jednak przypominała sobie, jak mało Daniel in­ teresuje się jej pracą w szpitalu. Jak nie obchodzą go jej podręczniki medyczne, porozrzucane teraz po całej sypialni. Jak zamyka się w swoim gabinecie, by załatwiać interesy, o których nigdy z nią nie rozmawia. Czy dwoje ludzi może dzielić życie i miłość, nie dzieląc jednocześnie swoich pasji? Gdyby znalazła odpowiedź na to jedno pytanie, przestałaby zadawać sobie wszystkie inne. Potrząsnęła głową, jakby chciała odgonić wszelkie wąt­ pliwości, i wjechała na podjazd. Nie mogła pozwalać sobie na zły nastrój. Była w domu i to jej wystarczało. Kiedy stanęła w drzwiach kuchni, Sally właśnie wsa­ dzała blachę z ciastem do piekarnika. - Miałaś oszczędzać rękę - upomniała ją. - Już wszystko dobrze - zapewniła Sally i nie odwra­ cając się, sięgnęła po filiżankę. - Późno dziś pani wróciła. - Mieliśmy rannych z wypadku. Mnóstwo roboty w iz­ bie przyjęć. Musiałam trzymać paru poszkodowanych za ręce. Sally nalała do filiżanki kawę i postawiła ją na stole. - To pani powinna kroić i zszywać. Anna usiadła z westchnieniem. - Dobrze by było. Złości mnie, że nie pozwalają mi

196

NORA ROBERTS

wykonywać bodaj prostych zabiegów. Nie wolno mi nawet mierzyć ciśnienia. - Jeszcze trochę, a będzie pani robić znacznie więcej. - Wciąż sobie to powtarzam: „Jeszcze jeden rok, tylko jeden". Ale jestem taka niecierpliwa, Sally. - Zupełnie jak pan MacGregor - zauważyła kucharka, a wiedząc, że Anna nie ma nic przeciwko temu, przycupnęła obok niej. - Dzwonił, że wróci późno. Powiedział też, żeby pani zjadła kolację, jeśli poczuje się pani głodna. Ale chyba wolałby, żeby pani na niego zaczekała. - Czemu nie? Boli cię ta ręka? - Trochę sztywnieje, rano, kiedy się budzę, ale poza tym wcale mi nie dokucza - odparła Sally i wyciągnęła dłoń, pokazując bliznę, która biegła wzdłuż nadgarstka. - Cał­ kiem ładny szew. Sama bym lepiej tego nie zrobiła. Choć nie wydaje mi się, by szycie skóry przypominało cerowanie obrusa. - I tu się mylisz - zapewniła Anna i poklepała kucharkę po ręce. - Skoro Daniel wróci później, możemy przejrzeć listę gości i menu na przyszły tydzień. Mam kilka pomy­ słów, ale jeśli chowasz w zanadrzu jakąś specjalność domu, to... - urwała i pociągnęła nosem. - Hej, co jest w piekar­ niku, Sally? - Placek brzoskwiniowy - oświadczyła z dumą kuchar­ ka. - Według przepisu babci. - Mmm... - Anna zamknęła oczy, zachwycona aroma­ tem ciasta. - O której ma wrócić Daniel? - Powiedział, że o ósmej. Zerknęła na zegarek. - Wiesz, Sally, coś mi się zdaje, że czeka mnie mnóstwo roboty - stwierdziła i wstała z uśmiechem, by przynieść no­ tatnik i pióro. - Przydałoby się coś na wzmocnienie.

Teraz i na zawsze

197

- Może więc kawałek placka? - Dobra myśl! Kiedy Daniel wrócił do domu, Anna wciąż siedziała w kuchni. Stół pokrywały kartki z przepisami, przeróżne li­ sty i kawałki papieru. Wśród nich stał talerzyk z kawałkami placka i butelka z resztką białego wina. - Nawet jeśli zamierzamy zrobić na gubernatorze pio­ runujące wrażenie, nie zamierzam podawać haggisu - mó­ wiła Anna, nachylając się do kucharki. - Na samą myśl, że musiałabym zjeść wnętrzności, robi mi się niedobrze. - Co z pani za chirurg, skoro jest pani taka wrażliwa? - Nie robi na mnie wrażenia ani to, co widzę, ani to, co trzymam w rękach. Zazwyczaj jednak nie muszę tego jeść - odparła Anna i znów zajrzała do notatek. - Głosuję na potrawkę z kurczaka w czerwonym winie. Daniel zdecydował się przerwać tę interesującą rozmowę. - Dobry wieczór paniom. Anna uniosła głowę i uśmiechnęła się na jego widok. - Witaj - wstała od stołu i wzięła go za ręce. - Planu­ jemy z Sally menu. Obawiam się, że uraziłam ją uwagą o haggisie, ale myślę, że naszym gościom bardziej odpo­ wiadałby kurczak. - Zostawiam to waszej decyzji - odparł i nachylił się po pocałunek. - Przepraszam, że tak późno. Wszystko trwa­ ło dłużej, niż myślałem. To dobrze, że nie czekałaś na mnie z kolacją. - Z kolacją? - spytała, wciąż trzymając go za ręce, jak­ by bała się, że upadnie. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak jest zmęczona. - Właśnie próbowałyśmy z Sally jej cia­ sta. Z winem jest pyszne. Masz ochotę? - Później. Ale napiłbym się wina, jeśli trochę zostało.

198

NORA ROBERTS

Anna spojrzała bezradnie na niemal pustą butelkę, za­ stanawiając się, jakim cudem wypiły tak dużo. - Nie szkodzi - wyratował ją z opresji. - Najpierw wezmę prysznic. - Pójdę z tobą - zaproponowała i zaczęła przeglądać papiery na stole. Wzięła w końcu jedną z kartek. - Chcia­ łabym ci przeczytać listę gości. Dopisz tych, o których za­ pomniałam. - Świetnie - zgodził się. - A ty, Sally, idź już spać. Damy sobie radę. - Dobrze, sir. Dziękuję. - Wyglądasz na zmęczonego. Ciężki dzień? - spytała Anna, patrząc po drodze do sypialni w jego zmęczone, za­ czerwienione oczy. - Nie bardziej niż zwykle - odparł. Objął ją i popro­ wadził na górę. - Omawialiśmy szczegóły transakcji, nad którą właśnie pracuję. Chyba sobie poradziliśmy. - Możemy o tym porozmawiać? - Po co? Staram się zostawiać kłopoty za progiem i nie roztrząsać ich w domu. - Ścisnął lekko jej dłoń. - Wiesz, że spędziłem popołudnie z twoim ojcem? - Naprawdę? - Poczuła lekki niepokój. - Co u niego? - W porządku. Potrafi oddzielić sprawy osobiste od za­ wodowych. - Wiem - uśmiechnęła się chłodno. - To chyba dobrze. - Pytał o ciebie - powiedział łagodnie. - Naprawdę? - Tak. Otworzył drzwi sypialni i puścił Annę przodem. Było jej gorąco, zbliżyła się więc do okna i wyjrzała na zewnątrz. - Ciekawe, czy kiedyś przestanie mnie unikać. - Martwi się po prostu o swoją córkę.

Teraz i na zawsze

199

- Nie ma powodów. - Sam się przekona. Zaprosiłem go na przyjęcie. Spojrzała na niego przez ramię, wciąż ściskając w dłoni listę gości. - Przyjdzie? - Przyjdzie. Odetchnęła szybko i znów się uśmiechnęła. - Powinnam ci chyba podziękować. - Wdzięczna powinnaś być co najwyżej swojej matce. Rzucił marynarkę i krawat na jedno z krzeseł, które An­ na ustawiła przed kominkiem. Gdy rozpinał koszulę, wyczuł zapach pachnącego groszku, unoszący się znad wazy na sto­ le. Drobiazgi. Ale jakże wspaniałe. Przestał się rozbierać i wziął ją w ramiona. Wyczuła jego nastrój. Objęła go mocniej. Ucałował czu­ bek jej głowy, a potem odsunął od siebie. - Za co mnie całowałeś? - spytała. - Za to, że tu jesteś - odparł. - I za to, że jesteś sobą. - Z westchnieniem ulgi zsunął buty. - Nie będę siedział długo pod prysznicem. Mów mi głośno, kto jest na liście. - Szybko i z wprawą uporał się z resztą ubrania, po czym ruszył do łazienki. Anna popatrzyła z niechęcią na stos garderoby, walający się po podłodze. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek przywyknie do takiego niedbalstwa. Nie zrobiła jednak tego, co wydawało się w tej sytuacji oczywiste. Ominęła cały ten bałagan i podeszła do drzwi łazienki. Kobieta, która sprząta po dorosłym mężczyźnie, sama prosi się o kłopoty, pomyślała. - Oczywiście gubernator i jego żona - zawołała. A także radny Steers z żoną. Daniel wyjaśnił zwięźle, kim są ci goście, Anna zaś od-

200

NORA ROBERTS

chrząknęła i zaznaczyła na liście, by posadzić ich na dwóch przeciwległych końcach stołu. - Myra i Herbert, Maloneyowie i Cookowie... - mó­ wiła głośno, by przekrzyczeć szum wody. Wciąż było jej gorąco, rozpięła więc bluzkę. - Państwo Donahue, poza tym John Fitzsimmons jako para dla Cathleen. Anna wpatrywała się uważnie w listę. Musiała zamru­ gać, bo odniosła wrażenie, że litery przed jej oczami stały się nieostre. - Jaki John? - Fitzsimmons... simmons. Fitzsimmons - powtórzyła, gdy wreszcie udało jej się rozszyfrować nazwisko. - A także Carl Benson i Judith Mann. Myra powiedziała mi, że za­ mierzają się zaręczyć. - I dobrze. Judith jest zbudowana jak... - ugryzł się w język. - Jest bardzo atrakcyjną kobietą - pospieszył z wyjaśnieniem. - Kto jeszcze? Anna weszła do łazienki, mrużąc gniewnie oczy. - Jak jest zbudowana? Daniel, schowany za zasłoną, uśmiechnął się z satysfa­ kcją. - Słucham? - spytał. Ku jego zdumieniu odsunęła zasłonę. - Hej, czy nie ma dla ciebie żadnej świętości, kobieto? - zawołał, udając oburzenie. - Jak jest zbudowana Judith Mann? - A skąd mam wiedzieć? - odpowiedział pytaniem i na wszelki wypadek wsunął głowę pod prysznic. - Lepiej za­ ciągnij zasłonę. Pochlapię cię. - No właśnie. Ciekawe, skąd mógłbyś to wiedzieć - An­ na nie dawała za wygraną. Weszła w ubraniu do kabiny i odwróciła Daniela ku sobie.

Teraz i na zawsze

201

- Anno! - zawołał ze śmiechem. - Co ty, u diabła, wy­ prawiasz? Jesteś cała mokra! - Próbuję uzyskać od ciebie jasną odpowiedź. - Poma­ chała listą gości, teraz już całkiem przemoczoną. - Co wiesz o anatomii Judith Mann? - Tylko to, co może zobaczyć na własne oczy każdy mężczyzna o dobrym wzroku - odparł, po czym ujął ją pod brodę i przyjrzał jej się uważnie. - Jesteś wstawiona, Anno Whitfield! - Słucham? - zapałała oburzeniem. Wyraźnie go rozbawiła. Odsunął jej mokre włosy z czoła i powtórzył: - Jesteś wstawiona. Upiłaś się winem. - Nie bądź śmieszny. - Słowo daję, jesteś pijana. Zalana w pestkę. I coraz bardziej mi się podobasz. Cholera, a niech to, niech mnie diabli wezmą... - Może i wezmą, ale ja nie upiłam się jeszcze nigdy w życiu. Chcesz się po prostu wykręcić od odpowiedzi na moje pytanie. - A o co pytałaś? Uśmiechnęła się szeroko. - Nie pamiętam. Mówiłam ci już, że masz wspaniałe ciało, Danielu? - Nie. - Przyciągnął ją do siebie, a potem zaczął zdej­ mować z niej ubranie. - To może teraz powiesz? - Masz niebywale rozwinięte mięśnie klatki piersio­ wej... Jej bluzka opadła do wody z cichym pluskiem. - A gdzie one są? - Tutaj - zamruczała i przesunęła dłonią po szerokiej piersi. - Mocne mięśnie ramion i imponujące bicepsy... -

202

NORA ROBERTS

Jej palce ześlizgnęły się w dół, bezskutecznie próbując po­ wstrzymać ręce, które podciągnęły do góry jej spódnicę. - Dowodzi to nie tylko siły, ale i dyscypliny. - Powiedz mi, Anno - przysunął usta do jej ucha - ile jest razem tych mięśni? Odrzuciła głowę do tyłu, woda spłynęła kaskadą po cie­ mnych włosach. Naga i uległa, patrzyła mu w oczy. - Około sześciuset, przytwierdzonych do dwustu sześciu kości szkieletu. - Fascynujące. Zastanawiam się, ile możesz odnaleźć ich u mnie. - Moglibyśmy zacząć od mięśni kończyn dolnych. Uwielbiam sposób, w jaki chodzisz. - Naprawdę? - Tak, mocno i zdecydowanie. Ma to oczywiście zwią­ zek z twoją osobowością, ale grają tu też rolę pewne mięś­ nie, takie jak soleus... - Nachyliła się, by przeciągnąć pal­ cem po jego łydce. - Vasti - ciągnęła, wędrując w górę uda - i . . . - z westchnieniem podziwu przesunęła dłonie na jego pośladki. Daniel uśmiechnął się szeroko. Nigdy jeszcze żadna ko­ bieta nie udzielała mu tak interesującej lekcji anatomii. - Myślałem, że ten akurat mięsień ma związek z sie­ dzeniem. Zakręcił wodę i sięgnął po ręcznik, by przykryć ją i sie­ bie. - Gluteus maximus... - Znów przesunęła po nim dłoń­ mi, pomrukując z zadowoleniem. - Musi rozciągać się w dostatecznym stopniu, gdyż w przeciwnym razie łama­ łabyś się w czasie chodzenia jak scyzoryk. - Wykluczone - powiedział cicho, biorąc ją na ręce. Zwłaszcza że niosę tak cenny ciężar.

Teraz i na zawsze

203

- A to jest jeden z twych najbardziej atrakcyjnych mięś­ ni - zachichotała. - Dzięki. Odrzucił ręcznik i położył się z nią na łóżku. Poczuli powiew nocnego powietrza. - A teraz mięśnie przywodzące, umiejscowione po we­ wnętrznej stronie uda... - Pokaż mi. - O, tutaj. Sięgnęła palcami w dół i musnęła go, a on zamknął jej usta pocałunkiem. Westchnęła i wtuliła się w niego z przy­ mkniętymi powiekami. - Wydaje mi się, że nie słuchasz. - Ależ słucham. Mięśnie przywodzące. Tutaj - powie­ dział, przyciskając silne palce do mięśni jej ud. - Tutaj powtórzył - gdzie twoja skóra jest jak jedwab. I tutaj... dodał, a jego dłoń ruszyła w górę, by pieścić wrażliwe miej­ sce, w którym łączyły się ze sobą biodro i udo. - Jak na­ zywają się te mięśnie? - To są... - jęknęła i wyprężyła się z rozkoszy. Złapał zębami płatek jej ucha. - Zapomniałaś? - Po prostu mnie dotykaj - wyszeptała. - Wszystko jed­ no gdzie. Wydał z siebie triumfalne westchnienie i zaczął wędro­ wać po niej dłońmi. Miał wrażenie, że jej uległe ciało daje się formować jak glina w dłoniach rzeźbiarza. Anna odpo­ wiedziała pieszczotą. Jej ręce były równie ruchliwe jak jego, wargi równie zgłodniałe. Ich skóra schła w ciepłych powiewach wiatru, by po chwili zwilgotnieć od podniecenia. Za każdym razem gdy się kochali, czuła się coraz cu­ downiej. Ich pożądanie nigdy nie malało. W trawie czy

204

NORA ROBERTS

w łóżku, zawsze wznosili się ku niebu i oddawali temu sa­ memu szaleństwu. Wiedziała, że nigdy nie przestanie go pragnąć. Wąski promień światła z sąsiedniego pokoju spowijał jej sylwetkę jasną poświatą, która zdawała się drgać w rytm jej ekstazy. Anna uniosła się z wygiętymi plecami, jej mokre włosy oplotły mu palce. Na wpół oszalały, przysunął się do niej i scalił w jedno ich spragnione ciała. Niecierpliwi, a zarazem osłabli z rozkoszy, ruszyli w powolną drogę ku spełnieniu. - Wyglądasz olśniewająco - oświadczył Daniel, gdy Anna patrzyła w lustro. - Absolutnie olśniewająco. Zwykle nie przejmowała się komplementami, ale miło było usłyszeć je z, ust ukochanego. Suknia odsłaniała jej ramiona i opadała luźnymi fałdami aż do kostek. Gdzie­ niegdzie na materiale połyskiwały perły. Myra namówiła ją z trudem na ten strój. Uszczuplił znacznie jej oszczędności, przeznaczone na akademik, ale za to była pewna, że nie zawiedzie oczekiwań Daniela. Zresztą zachwycony wyraz jego twarzy i satysfakcja, jaką sama odczuwała, patrząc w swoje odbicie w lustrze, wynagradzały wszelkie koszty. - Podoba ci się? Jak miał wytłumaczyć, że choć znał każdy skrawek jej ciała, taki widok wciąż zapierał mu dech w piersiach? Chciał się nią pochwalić, pokazać całemu światu, jaki skarb udało mu się zdobyć. Jednak nie był w stanie logicznie jej tego wytłumaczyć. - Tak. Prawie żałuję, że nie jesteśmy już po kolacji. Odwróciła się. - Ty też wyglądasz wspaniale w tym smokingu - zre­ wanżowała się. - Jesteś zabójczo elegancki.

Teraz i na zawsze

205

Uniósł brwi. - Zabójczo? - Nigdy tego nie zmieniaj. - Wyciągnęła do niego ręce. - Wszystko tylko nie to. Uniósł jej dłonie do ust, pocałował jedną, potem drugą. - Wątpię, czy byłbym w stanie. Tak jak ty nie mogłabyś zmienić tego, że zawsze jesteś damą. Nawet po butelce wina i placku brzoskwiniowym. Próbowała zachować powagę, ale wybuchnęła śmiechem. - Nigdy mi nie pozwolisz o tym zapomnieć. - Na Boga, nie! To był jeden z najbardziej fascynują­ cych wieczorów mojego życia. Szaleję za tobą, Anno. - Nareszcie się do tego przyznałeś. To jeszcze jedna rzecz, której nie powinieneś zmieniać. - Nie zmienię - odparł z powagą. - Lubię, jak nosisz tę kameę - dodał i przesunął palcem po medalionie. - Wiele dla mnie znaczy. - Ale pierścionka nie przyjęłaś. - Danielu... - Nie przyjęłaś pierścionka - ciągnął - a tylko kameę. Teraz chcę, byś wzięła coś jeszcze. Wyjął z kieszeni pudełeczko i czekał. Anna splotła dłonie. - Nie powinieneś mi kupować prezentów. - Wiem coś o tym - wyznał, choć nie zamierzał przyjąć tego do wiadomości. - Może dlatego nie mogę się oprzeć. -Proszę, zrób mi tę przyjemność... Uśmiechnęła się. - Już kiedyś tak mówiłeś - przypomniała sobie, wzięła jednak pudełko. Otworzyła je i oniemiała. - Coś nie tak? - spytał. Zdołała tylko potrząsnąć głową. Na czarnej aksamitnej

206

NORA ROBERTS

poduszeczce spoczywały drogocenne klipsy, niemal pulsu­ jące życiem. Z mlecznobiałych, lśniących matowo pereł zwisały migoczące brylanty w kształcie łez. Było to olś­ niewające zestawienie. - Danielu, one są... - Znów potrząsnęła głową i popa­ trzyła na niego bezradnie. - Są absolutnie piękne. Nie wiem, co powiedzieć. - Już powiedziałaś - zauważył i z ulgą wyjął pudełko z jej dłoni. - Powinnaś chyba podziękować swojej przyja­ ciółce. Poprosiłem ją o radę. Powiedziała, że do twojego stylu i twojej klasy najlepiej pasują brylanty. - Naprawdę tak powiedziała? - spytała Anna, gdy Da­ niel założył jej klipsy. - Mhm. Świetnie - stwierdził i zrobił krok do tyłu. Pasują. Może odciągną uwagę od tych pięknych ramion, któ­ re odsłoniłaś. Śmiejąc się, podniosła dłoń do ucha. - Ach, więc o to ci chodziło! - Mam uzasadnione obawy, że znajdziesz kogoś, kto bardziej ci się spodoba niż ja. - Nie opowiadaj głupstw - skarciła go i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Chyba powinniśmy już zejść. Zaraz za­ czną zjeżdżać goście. McGee nie wybaczyłby nam spóź­ nienia. - Też coś - prychnął Daniel, biorąc ją pod rękę. Weszli na schody. - Już dawno owinęłaś go sobie wokół palca. Anna posłała mu niewinne spojrzenie. - Nie wiem, kochanie, o czym mówisz. - Założę się, że wiesz doskonale. Przystanęła na ostatnim podeście. - No dobrze, a teraz obiecaj, że nie będziesz patrzył na nikogo wściekłym wzrokiem. Nawet na radnego Steersa.

Teraz i na zawsze

207

- Przecież nigdy tego nie robię - skłamał gładko, po czym ruszył na powitanie pierwszych gości. W ciągu niespełna dwudziestu minut wielki salon wypełnił się szumem rozmów. Choć Anna doskonale zdawała sobie spra­ wę, że stanowią z Danielem przedmiot ogólnego zaintereso­ wania, krążyła spokojnie między grupkami gości. I bez mat­ czynych ostrzeżeń wiedziała, że niektórzy odsuną się od niej. Nigdy jednak w swym życiu nie kierowała się cudzą opinią, toteż ciekawe spojrzenia przyjmowała ze spokojem. Louise Ditmeyer przywitała się z nią nadzwyczaj chłod­ no. Anna zignorowała to i podeszła do grupki przyjaciół. W pewnej chwili gubernator spytał ją, co sądzi o planach Daniela, który zamierzał uruchomić fabrykę tekstylną. Z przykrością pomyślała, że nie ma w tej sprawie nic do powiedzenia. Daniel nigdy jej o tym nie wspominał i wła­ ściwie dopiero teraz dowiedziała się o projekcie, który miał zapewnić setkom ludzi zatrudnienie, a stanowi krociowe zy­ ski. Nie okazała jednak zdenerwowania. Nie miała też czasu się gniewać. Musiała wracać do obowiązków gospodyni. Po­ czuła jedynie ukłucie zazdrości, gdy okazało się, że żona gubernatora jest głęboko zaangażowana w pracę swego mę­ ża. Tak naprawdę poczuła się nieswojo dopiero wtedy, gdy zjawili się jej rodzice. Wstrzymując oddech, podeszła do ojca. - Tak się cieszę, że przyszedłeś, tato. - Wspięła się na palce, by pocałować go w policzek. - Dobrze wyglądasz - stwierdził tonem, w którym wy­ czuła lekką rezerwę. - Ty też. Witaj, mamo. Poczuła, jak matka ściska ukradkiem jej rękę, i uśmie­ chnęła się do niej z wdzięcznością.

208

NORA ROBERTS

- A ty, Anno, wyglądasz pięknie - zauważyła pani Whitfield, rzucając mężowi szybkie spojrzenie. - I spra­ wiasz wrażenie szczęśliwej. - Jestem szczęśliwa. Zaczekajcie, przyniosę wam drinki. - Nie zawracaj sobie nami głowy - powiedziała matka. - Zajmij się lepiej gośćmi. Widzę, że jest nawet Pat Do­ nahue. No, uciekaj. Poradzimy sobie. Zamierzała się już odwrócić, gdy ojciec przytrzymał ją za rękę. - Anno... - zawahał się, ale poczuł, że córka ściska mu dłoń, więc dokończył, speszony nieco i onieśmielony: Dobrze cię znowu widzieć. To jej wystarczyło. Zarzuciła mu ręce na szyję i uścisnęła go gorąco. - Wpadnę któregoś dnia do twojego biura i zabiorę cię na przejażdżkę, dobrze? - A dasz mi poprowadzić? Uśmiechnęła się promiennie. - Może? Mrugnął okiem i pogłaskał ją po głowie. - Zajmij się gośćmi. Odwróciła się i ujrzała uśmiechniętego szelmowsko Da­ niela. Podeszła do niego, nie kryjąc wzruszenia. - Teraz wyglądasz jeszcze piękniej - powiedział cicho. - Co to ma znaczyć? - Miedzy nimi stanęła Myra. - Na takim przyjęciu gospodyni i gospodarz nie mogą mieć na­ wet chwili dla siebie. Naprawdę myślę, Danielu, że powi­ nieneś wybawić gubernatora od towarzystwa naszego sza­ nownego radnego, nim do reszty straci apetyt. - A gdy Da­ niel mruknął coś niezbyt eleganckiego, po prostu westchnę­ ła. - W tym rzecz. Może podejdziemy, Anno, do Cathleen,

Teraz i na zawsze

209

bo na śmierć zanudzi Maloneyów. Chcę zobaczyć, jak zie­ lenieje na widok twoich klipsów. - Tylko nie przesadzaj, Myra - ostrzegła ją Anna, gdy przechodziły między gośćmi. - Pamiętaj o uroku subtel­ ności. - Oczywiście, kochanie. Choć naprawdę bym się cie­ szyła, gdybyś od czasu do czasu pokazała pazurki. Och, Cathleen, jaka ładna sukienka! Cathleen przerwała dłuższy wywód na temat letnich roz­ rywek i spojrzała na Myrę. Anna miała wrażenie, że Maloneyowie odetchnęli z ulgą. - Dziękuję, Myro. Myślę, że gratulacje i życzenia szczę­ ścia są jak najbardziej na miejscu. Nie widziałam cię od czasu twojej ucieczki z Herbertem. - Fakt - przyznała Myra, popijając drinka. Zignorowała ' ton rozmówczyni i pomyślała, że nietrudno lekceważyć za­ zdrość, gdy jest się szczęśliwym. - No cóż, warto czasem uciec z ukochanym, ale jeśli o mnie chodzi, wydaje mi się to dość banalne. - Co kto lubi - zrewanżowała się Myra. - Prawda? - odparła Cathleen. - Szkoda tylko, że po­ stanowiliście z Herbertem pozostać w ukryciu i wykręcili­ ście się od przyjęcia weselnego. Piękną bylibyście parą. - Przyjdzie pora na coś większego. Chcemy się urządzić, nim wyprawimy zabawę dla tych, którzy nie zaliczają się do kręgu najbliższych przyjaciół. Sama rozumiesz. Anna podeszła bliżej. Czuła już, na co się zanosi. - Jestem pewna, że miałaś pracowite lato, Cathleen zmieniła temat. - Och, bardzo - odparła Cathleen z zimnym uśmie­ chem. - Choć inni też nie próżnowali. Wracam znad morza . i dowiaduję się, że Myra i Herbert uciekli razem, a ty zmie-

210

NORA ROBERTS

niłaś adres. Czy i tobie powinnam złożyć gratulacje, choć nieco innego rodzaju? Anna położyła dłoń na ramieniu Myry. - Ależ proszę bardzo. A jak było nad morzem? Masz wspaniałą opaleniznę. Szkoda, że sama nie wybrałam się na plażę. Niestety, nie miałam czasu. - Och, rozumiem. Cathleen uniosła kieliszek i upiła spory łyk wina. Nie­ łatwo było jej przyjąć do wiadomości, że dwie kobiety, z którymi debiutowała na scenie towarzyskiej, złowiły dwóch najbardziej wpływowych mężczyzn w mieście, zwła­ szcza że sama zdecydowana była zdobyć jednego z nich. Nic więc dziwnego, że rozczarowanie próbowała tłumić zło­ śliwością. - Powiedz mi, Anno, jak mam przedstawiać ciebie i Da­ niela, jeśli nadarzy się jakaś okazja? Obawiam się, że nie mam wielkiego doświadczenia w tych sprawach. Cierpliwość Anny też miała swoje granice. - A jakie to ma znaczenie? - spytała zimno. - Ależ oczywiście, że ma. Prawdę mówiąc, zamierzam wydać małe przyjęcie. Zupełnie nie wiem, co napisać na zaproszeniu. - Nie martwiłabym się o to. - A ja wprost przeciwnie - wyznała Cathleen. - Staram się nie popełnić nietaktu. - Doceniam to. I współczuję. - No cóż, w końcu nie bardzo wiadomo, jak zwracać się do czyjejś kochanki i nie obrazić jej przy tym - stwier­ dziła jeszcze, lecz już w sekundę później pisnęła przerażona. Na jej sukience wylądowała zawartość kieliszka Myry. - Och, cóż ze mnie za niezdara! - zawołała winowaj­ czyni i cofnęła się o krok, by ocenić szkody, jakie poniosła

Teraz i na zawsze

211

różowa kreacja Cathleen. - Zachowuję się jak słoń w skła­ dzie porcelany - zauważyła lekkim tonem - zawsze taka byłam. Chodźmy, Cathleen, z wielką przyjemnością zetrę to z ciebie. - Sama sobie poradzę - odparła poszkodowana przez zaciśnięte zęby. - Trzymaj się ode mnie z daleka. Myra zapaliła papierosa i wypuściła w stronę sufitu kłąb dymu. - Jak sobie życzysz. - To może ja? - zasugerowała Anna. - Zaprowadzę cię na górę i... - Trzymaj ręce przy sobie! - syknęła Cathleen. - Ty i twoja głupia przyjaciółka. Po czym ruszyła przez tłum gości, omiatając suknią pod­ łogę. - Przecież cię prosiłam - westchnęła Anna. - Przecież nie chlusnęłam jej w twarz - uśmiechnęła się Myra. - Prawdę mówiąc, od dawna chciałam jej dołożyć. I czuję się całkowicie usprawiedliwiona. Tylko czy dostanę drugiego drinka przed kolacją?

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Może gdyby Daniel nie zauważył incydentu z Cathleen Donahue, do niczego by nie doszło? Może gdyby nie trawił go gniew, wszystko toczyłoby się dalej po staremu? Przez resztę wieczoru udało mu się odgrywać rolę miłego gospo­ darza, ale nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie zostaną sami. Ledwie zaś za ostatnim gościem zamknęły się drzwi, odwrócił się do Anny i oznajmił surowym tonem: - Musimy porozmawiać. Choć padała ze zmęczenia, skinęła głową. Mimo że Da­ niel zachowywał się cały czas ze swobodą, wyczuła jego wściekłość już wcześniej. W milczeniu doszli do sypialni. - Jesteś zdenerwowany - zauważyła, przysiadając na oparciu fotela, choć marzyła o tym, by się rozebrać i po­ łożyć do łóżka. - Widziałam, że załatwiałeś jakieś interesy z gubernatorem. Coś poszło nie tak? - Na moje interesy nie mogę narzekać - odparł i pod­ szedł do okna. Zapalił cygaro, wypuścił na zewnątrz kłąb sinego dymu. - Znacznie gorzej układa mi się w życiu oso­ bistym. - Rozumiem. - Nie, nie rozumiesz! - Odwrócił się gwałtownie, gotów do ataku. - Gdybyś rozumiała, nie dyskutowalibyśmy wie­ cznie o małżeństwie, bo już dawno po prostu zostałoby za­ warte!

Teraz i na zawsze

213

- Po prostu zawarte... - powtórzyła. Potrzebowała nie­ co czasu, by stłumić złość. - Posłuchaj, Danielu. Problem w tym, że inaczej na to patrzymy. Ja nie uważam, że mał­ żeństwo „po prostu" się zawiera. Dla mnie to najważniejsza decyzja w życiu. I nie zamierzam jej podejmować, dopóki nie będę absolutnie pewna, że chcę to zrobić. - Jeśli kiedykolwiek zechcesz. Zwilżyła wargi. Narastało w niej rozgoryczenie. - Jeśli kiedykolwiek zechcę - powtórzyła. - A więc nie zamierzasz niczego mi obiecywać? - spy­ tał ostrym tonem. - Powiedziałam ci przecież, że nie mam zwyczaju po­ dejmować zobowiązań, jeśli nie jestem pewna, czy zdołam ich dotrzymać. Poza tym jednym, dałam ci już wszystko. - To nie wystarczy. Zaciągnął się cygarem, a potem patrzył na nią przez mgiełkę dymu. - Przykro mi. Gdybym mogła, spełniłabym twoje ży­ czenie. - Gdybyś mogła? - spytał. Wściekłość zagłuszyła w nim rozsądek. - Gdybyś mogła? Nic cię nie powstrzy­ muje prócz własnego uporu! - Nie jestem idiotką. - Wstała, by stanąć z nim twarzą w twarz. - Choć może i jestem, skoro oczekuję, że potra­ ktujesz moje pragnienia i ambicje z takim samym szacun­ kiem jak własne. - Co, u diabła, ma to wspólnego z naszym małżeń­ stwem? - Wszystko. Za dziewięć miesięcy zrobię dyplom... - Świstek papieru - przerwał jej ostro. Poczuła wszechogarniającą falę chłodu. - Świstek papieru? Ciekawe, czy tak samo nazwałbyś

214

NORA ROBERTS

swoje umowy i kontrakty. Są zapewne tak istotne, że nawet nie chcesz się zniżać i rozmawiać o nich ze mną. A może, jak w przypadku tej fabryki, o którą pytał mnie dziś gu­ bernator, uważasz, że nie jestem dostatecznie inteligentna, by zrozumieć twoją pracę? - Nigdy nie wątpiłem w twoją inteligencję - odparł gniewnie. - Nie rozumiem jednak, co mają z nami wspól­ nego umowy i kontrakty? - Są częścią twojego życia, tak samo jak studia są czę­ ścią mojego! Zdobycie dyplomu kosztowało mnie wiele wy­ rzeczeń. Sądziłam, że mnie zrozumiesz. - Powiem ci, co rozumiem - powiedział, zgniatając z wściekłością cygaro. - Rozumiem, że studia są dla ciebie ważniejsze ode mnie. Mam już tego dość. - Ja też mam dość! Z tobą nie da się rozmawiać! krzyknęła i walcząc z gniewem, oparła się dłońmi o toalet­ kę. - To nie jest kwestia priorytetów czy wyborów... - To co w takim razie? Co to, u diabła, jest? - Mówię tylko o szacunku - powiedziała już spokojniej i znów zwróciła się ku niemu. - Zwykłym szacunku. - A co z miłością? Tak rzadko mówił o miłości, że jego pytanie niemal ją ogłuszyło. Poczuła łzy w oczach. - Miłość bez szacunku jest tylko pustym słowem. Nie przyjęłabym jej od kogoś, kto nie akceptuje mnie takiej, jaką jestem. I nie obdarzyłabym nią człowieka, który nie chce dzielić się ze mną swymi kłopotami i sukcesami. Podobnie jak ona nie zamierzał zrezygnować ze swej dumy. Nawet teraz, gdy szczęście mu się wymykało, trwał przy niej uparcie. Jakby nic innego mu już nie pozostało. - Może więc wolałabyś, żebym przestał cię kochać? Do­ brze, postaram się.

Teraz i na zawsze

215

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z sypialni. W chwilę później Anna usłyszała trzaśnięcie drzwi na dole. Chciała rzucić się na łóżko i wybuchnąć płaczem. Zamiast tego za­ częła się pakować. Długa i samotna jazda do Connecticut była koszmarem. Pamiętała ją jeszcze po wielu tygodniach. Jechała nocą, o świcie zatrzymała się w motelu, żeby odpocząć. Kiedy zbudziła się wieczorem, bez powodzenia próbowała zapo­ mnieć o wszystkim, co zostawiła za sobą. Pierwsze dni w miasteczku uniwersyteckim poświęciła na poszukiwanie małego mieszkania niedaleko uczelni. Roz­ paczliwie potrzebowała własnego miejsca. Potem wypełnia­ ła czas przygotowaniami do rozpoczęcia nauki. Spędzała na tym długie godziny. Żałowała, że nocy nie może spędzać równie aktywnie. Przez większość dnia udawało jej się zapominać o Danielu, jednak nocą nie mogła uciec od wspomnień. Samotna w łóż­ ku, powracała do chwil, kiedy tuliła się do niego. Jadała sama późne kolacje przy stoliczku w małej kuchni, myśląc o tym, jak razem z Danielem zasiadali w jadalni do wspól­ nego stołu. Tak dobrze im się wtedy rozmawiało. Nie założyła sobie telefonu. Nie chciała ulec pokusie, by do niego zadzwonić. Kiedy zaczęły się zajęcia, chodziła na nie z niemal rozpaczliwą ulgą. Koledzy na uczelni dostrzegli zmianę, jaka w niej zaszła. Przyjacielska zazwyczaj, choć nieco powściągliwa Anna Whitfield jakby ścichła i przygasła. Rzadko się odzywała, chyba że musiała o coś spytać albo odpowiadać na pytania podczas zajęć. W jej oknach zawsze paliło się światło. Dłu­ ga, nocna nauka zgasiła blask jej oczu. Jednak wszelkie py­ tania czy komentarze ucinała stanowczo, choć grzecznie.

216

NORA ROBERTS

Tylko krańcowo wyczerpana mogła zapaść w ciężki, głę­ boki sen i nie myśleć o niczym. Dawniej cieszyło ją piękno jesieni w Connecticut. Teraz, obłożona medycznymi pismami, nie dostrzegała zmienności pór roku, barw i zapachów. Nawet jeśli przystanęła na chwi­ lę, by spojrzeć na żółknące liście, powracała zaraz myślami na szczyt urwiska, słyszała huk morskich fal, bijących o ska­ ły, i zastanawiała się, czy Daniel zaczął już budować swój dom dla innej. Pogrążyła się w samotności. Unikała nawet kontaktów z Myrą, choć przyjaciółka słała jej długie, niecierpliwe listy. Wreszcie nadszedł od niej telegram: JEŚLI NIE CHCESZ MNIE WIDZIEĆ NA SWOIM PROGU W CIĄGU DWU­ DZIESTU CZTERECH GODZIN STOP ZADZWOŃ STOP MYRA STOP. Anna zrozumiała, że nie może dłużej się ukrywać. Za­ dzwoniła do przyjaciółki tego samego dnia wieczorem. - Halo? - usłyszała jej zaspany głos. - Posłuchaj, Myra, jeśli zjawisz się na moim progu, to bę­ dziesz musiała na nim spać, bo nie mam dodatkowego łóżka. - Anna! Dobry Boże, już zaczęłam podejrzewać, że uto­ nęłaś w Atlantyku! - zawołała przyjaciółka. Po chwili Anna usłyszała trzask zapalniczki i głębokie westchnienie. - Nie mogłam uwierzyć, że nie chcesz odpowiedzieć na moje listy. - Przepraszam, byłam zajęta. - Ukrywałaś się - poprawiła ją Myra. - Rozumiem to, o ile nie ukrywasz się przede mną. Martwiłam się o ciebie. - Niepotrzebnie. U mnie wszystko w porządku. - No pewnie. - No dobrze, kiepsko się czuję - przyznała. - Ale jestem zajęta, siedzę po uszy w książkach i notatkach. - Dzwoniłaś do Daniela?

Teraz i na zawsze

217

- Nie, nie mogłam. - Zamknęła oczy i oparła głowę o chłodny metal kabiny telefonicznej. - Co u niego? Wi­ działaś go? - Czy widziałam? - powtórzyła Myra, a Anna mogłaby przysiąc, że jej przyjaciółka przewraca w tej chwili oczami. - Oszalał tej samej nocy, kiedy odeszłaś. Zbudził nas o dru­ giej nad ranem. Dopytywał się, czy u nas byłaś. Na szczę­ ście Herbert jakoś go uspokoił. Ciągle jeszcze mnie zaska­ kuje... to znaczy Herbert. Od tamtej pory rzadko widujemy Daniela, ale słyszałam, że spędza mnóstwo czasu w Hyannis Port. Pilnuje budowy domu. - No tak, oczywiście. - Wiesz, że on słyszał niechcący tę naszą rozmowę z Cathleen w czasie przyjęcia? Anna poczuła, że znów powraca do niej żal. Potrząsnęła głową. - Nie, nic mi nie mówił. Przypomniała sobie jednak dziwną furię, którą w nim wtedy wyczuła i którą później na niej wyładował. Zaczynała rozumieć jego postępowanie. - Słyszałam, jak mówił Herbertowi, że ma ochotę skrę­ cić jej chudy kark - ciągnęła Myra. - Mnie się ten pomysł bardzo spodobał, ale niestety Herbert mu to wyperswadował. Tak czy inaczej, cała sprawa nieźle go rozwścieczyła. Jest głęboko przekonany, że musi za wszelką cenę bronić two­ jego honoru. To miłe, choć w tych sprawach kobiety zwykle same sobie świetnie radzą, no nie? - Jeśli coś sugerujesz, to nie mogę wyjść za Daniela tylko po to, by uratował moją reputację. - Nic nie sugeruję. Ale choć jestem pewna, że zasłużył na porządnego kopniaka w tyłek, to z sercem u niego wszy­ stko w porządku.

218

NORA ROBERTS

- To znaczy? - To znaczy, że on cię kocha, Anno. - Niestety, nie bez zastrzeżeń - dodała Anna i zamknęła oczy, walcząc z ogarniającą ją słabością. - Przykro mi, że cię w to wszystko wciągnęliśmy. - Daj spokój. Wiesz, że uwielbiam się wtrącać w cudze kłopoty. Powiedz tylko, czy chcesz o tym pogadać. No, chcesz, żebym przyjechała? - Niezupełnie. W każdym razie nie teraz - odparła i choć pocierała ze zmęczenia skronie, wybuchnęła śmie­ chem. - Cieszę się, że nie odpisywałam na twoje listy. Roz­ mowa z tobą to prawdziwy balsam dla duszy. - No to podaj mi chociaż swój numer. Po co mamy do siebie pisać, skoro możemy pogadać? - Nie mam telefonu. - Nie masz telefonu? - zdziwiła się Myra. - Kochanie, jak ty tam przeżyjesz? Anna roześmiała się już na dobre. Niemal widziała minę przyjaciółki. - Nie mam tu żadnych wygód. Szkoda, że nie możesz zobaczyć, jak mieszkam. Jak mniszka. - Nie dodała, że ostatnio większą część popołudnia spędza w prosektorium w towarzystwie dwunastu innych studentów i znacznie li­ czniejszych zwłok. - Przyrzekam, że usiądę dziś wieczorem i napiszę do ciebie długi list. A w przyszłym tygodniu za­ dzwonię. - No dobrze. A na koniec jedna rada: pamiętaj, że Da­ niel, jak każdy mężczyzna, bywa zawzięty. - Dzięki - Anna uśmiechnęła się kwaśno. - Będę pa­ miętać. A ty pozdrów ode mnie Herberta. - Obiecuję. I czekam na list. - Dziś wieczór go napiszę. Do widzenia, Myra.

Teraz i na zawsze

219

Kiedy odłożyła słuchawkę, po raz pierwszy od wielu tygodni poczuła się pewniej. Co prawda odzyskała kontrolę nad własnym życiem, kiedy opuściła Boston, wróciła na stu­ dia i wynajęła sobie mieszkanie, ale nie czuła się z tym szczęśliwa. Wiedziała, że sama jest sobie winna. Musiała przyjąć ten fakt do wiadomości jak najszybciej. Skoro sama skazała siebie na samotność, musi nauczyć się z nią żyć. Popatrzyła na zegarek i stwierdziła, że do następnych zajęć zostało jeszcze dziesięć minut. Wyjdzie z akademika, by odetchnąć świeżym powietrzem, a nie biec od razu do sali wykładowej i wetknąć nos w książkę. Na zewnątrz poczuła się tak, jakby nagle odzyskała wzrok. Zobaczyła barwy jesiennych liści, studentów, którzy biegli na zajęcia albo leżeli wyciągnięci na trawie. Dostrzeg­ ła też łagodne zbocze i stare mury szpitala. I niebieski ka­ briolet przy krawężniku. Przez chwilę nie była w stanie zrobić kroku. Przypo­ mniała sobie dzień sprzed kilku tygodni, kiedy Daniel czekał na nią przed szpitalem w Bostonie. Ale to było inne miasto i zapewne inny kabriolet. Mimo to podeszła bliżej, by przyj­ rzeć się mu dokładniej. - Masz ochotę na przejażdżkę? Na dźwięk tego głosu serce podskoczyło jej gwałtownie. Kiedy się odwróciła, na jej twarzy widać było cień niepo­ koju, ale i radości. - Co ty tu robisz, Danielu? Czy to ważne? Wystarczyło, że znów go widziała. - Czekam na ciebie - odparł. Chciał jej dotknąć, ale gdyby to zrobił, chwyciłby ją w ramiona i zupełnie stracił panowanie nad sobą. Z rozmysłem trzymał więc dłonie w kieszeniach spodni. - O której kończysz zajęcia? - Zajęcia? - powtórzyła. Jakoś nie mogła sobie przy-

220

NORA ROBERTS

pomnieć, jak miał wyglądać rozkład jej zajęć. - Ach, za mniej więcej godzinę. To już koniec na dzisiaj. - No to w porządku. Będę tu za godzinę. Za godzinę? Oszołomiona, patrzyła, jak okrąża maskę wozu i siada za kierownicą. Nim zdążyła pomyśleć, otwo­ rzyła drzwi po stronie pasażera. - Co robisz? - spytał zdumiony. - Jadę z tobą - powiedziała pospiesznie. Obrzucił ją długim, chłodnym spojrzeniem. - A co z zajęciami? Rozejrzała się wokół, po czym opadła na miękki fotel. - Pożyczę od kogoś notatki. Wszystko nadrobię, - Nie jesteś z tych, co chodzą na wagary. - Masz rację - przyznała i położyła książki na kolanach. Nie zamierzała mu tego tłumaczyć. - Mieszkam niedale­ ko. Możemy napić się kawy. Skręć za szpitalem w lewo, a potem... -. Wiem, gdzie to jest - przerwał jej. Wiedział, zanim podpisała akt wynajmu. Pięć minut upłynęło jak chwila. Przez głowę przepływały jej dziesiątki myśli. Jak ma go potraktować? Czy wciąż się gniewa? Po raz pierwszy nie wyczuwała jego nastroju. Nim zatrzymał samochód, była już mocno zdenerwowana. On zaś wydawał się absolutnie spokojny. - Nie spodziewałam się nikogo... - zaczęła tonem usprawiedliwienia, kiedy wchodzili schodami na pierwsze piętro. - Mógłbym cię uprzedzić, gdybyś miała telefon. - Nie pomyślałam o tym. - Otworzyła drzwi. - Proszę, wejdź. Gdy tylko przekroczył próg, uświadomiła sobie, jak ma­ leńkie jest jej nowe mieszkanie. Gdyby Daniel rozłożył ręce,

Teraz i na zawsze

221

chyba dotknąłby przeciwległych ścian. Kupiła kanapę, niski stolik i lampę. Nie odczuwała potrzeby posiadania czego­ kolwiek więcej. - Usiądź - zaproponowała. - Zrobię kawy. Nie czekając na jego odpowiedź, umknęła do kuchni. Daniel został sam. Rozprostował zaciśnięte pięści i ro­ zejrzał się po pokoju. Wszędzie dostrzegał jej rękę - na ka­ napie piętrzyły się kolorowe poduszki, na stoliku stała szkla­ na misa z muszlami. Co więcej, ten mały, słoneczny pokoik wypełniał zapach Anny, ten sam, który już zniknął z ich sypialni. Znów zacisnął dłonie i poszedł za nią do kuchni. Zastanawiał się, jak można gotować w takiej ciasnocie. Zauważył jednak, że Anna nie tylko tu gotuje, ale się uczy. Na stole pod oknem stała maszyna do pisania, obok leżały książki i notatki. Niektóre ołówki były niemal całkowicie zużyte, inne, starannie zaostrzone, włożyła w porcelanową filiżankę. Czuł się w tym wnętrzu trochę nieswojo i próbo­ wał z tym walczyć. - Kawa będzie za minutę - powiedziała Anna, by prze­ rwać milczenie. - Nie mogę ci nic innego zaproponować. Nie zrobiłam, w tym tygodniu zakupów. Uświadomił sobie, że jest zdenerwowana. Popatrzył na nią z ciekawością i zobaczył, jak drżą jej dłonie, kiedy sięga po filiżanki. Pokrzepiło go to. Przysunął sobie krzesło i usiadł. - Kiepsko wyglądasz, Anno. Jesteś bardzo blada. - Rzadko wychodzę. Na początku zawsze jest mnóstwo nauki. - A weekendy? - Spędzam w szpitalu. - Gdybyś była lekarzem, stwierdziłabyś u siebie typowe objawy przepracowania.

222

NORA ROBERTS

- Jeszcze nim nie jestem - westchnęła, odstawiając swoją kawę. Zawahała się, po chwili jednak usiadła naprze­ ciw niego. Tak jak kiedyś, a zupełnie inaczej. - Akurat dzi­ siaj rozmawiałam z Myrą. Powiedziała, że zacząłeś budo­ wać dom w Hyannis Port. - Zgadza się - przytaknął. Widział, jak kładą fundamen­ ty, i nic to dla niego nie znaczyło. Absolutnie nic. - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to główna część zo­ stanie wykończona już w lecie. - Pewnie jesteś zadowolony? - Mam plany w samochodzie. Może zechcesz rzucić okiem? Poczuła ucisk w piersi. Podniosła wzrok. Dostrzegł za­ skoczenie w jej oczach i zrugał się za niezręczność. Po co pytał? - Oczywiście - zgodziła się natychmiast. Przez chwilę patrzył na swoje dłonie. Kochał przecież ryzyko, czyż nie? Nadszedł czas, by skorzystać z kolejnej szansy. - Zastanawiam się nad wybudowaniem w śródmieściu biurowca. Mały biznes i niski czynsz, ale myślę, że jego wartość powinna się podwoić w ciągu pięciu lat - stwierdził i dorzucił do kawy kostkę cukru. - Mam też pewne pro­ blemy z tą fabryką tekstylną. Twój ojciec się tym zajmie. Chcemy na wiosnę ruszyć z produkcją. Anna wciąż patrzyła mu prosto w oczy. - Dlaczego mi to mówisz? Milczał przez chwilę. Wyznania zawsze przychodziły mu z trudem. Choć niełatwo było mu się do tego przyznać, uświadomił sobie, że potrzebuje jej tak samo, jak powietrza. Zdecydował się odrzucić niepotrzebną już teraz dumę i wy­ znać całą prawdę swego zbolałego serca.

Teraz i na zawsze

223

- Mężczyzna nie lubi przyznawać się do tego, że nie miał racji, Anno. Ale jeszcze bardziej nie lubi, kiedy kobieta odwraca się od niego, bo nie umiał się przyznać. Za żadne inne słowa nie pokochałaby go bardziej. - Nie odwróciłam się od ciebie, Danielu. - Uciekłaś - sprostował. Przełknęła z trudem ślinę. - W porządku, uciekłam. Od nas obojga. Czy zdajesz sobie sprawę, że w ciągu minionych pięciu minut powie­ działeś mi więcej niż przez cały czas, gdy mieszkaliśmy razem? - Nigdy nie przyszło mi do głowy, że chciałaś wiedzieć cokolwiek o fabrykach i stopach procentowych - wyznał. Chciał wstać od stołu, ale zmienił zdanie, gdy dostrzegł w jej oczach niecierpliwość. - Lepiej powiedz, o co ci chodzi. Powiedz mi wprost, z serca do serca. Przecież wiesz, Anno, że zrozumiem wszystko. A przynajmniej zrobię wszystko, by zrozumieć. Obiecuję. Te słowa ośmieliły ją i dodały jej otuchy. - Kiedy pierwszy raz weszłam do twojej sypialni - za­ częła - zobaczyłam, jak mało jest w niej ciebie. Po chwili już wiedziałam, dlaczego. Ten dom w Bostonie cię nie in­ teresował, tak bardzo pragnąłeś iść dalej. Dużo mówiłeś o ro­ dzinie, Danielu, ale chciałeś zrobić wszystko sam. Mnie od­ stawiłeś na boczny tor. - Bez ciebie nie ma rodziny, Anno. - Ale ty chciałeś dawać, a nie dzielić się. Nigdy nie zaproponowałeś, że pokażesz mi plany swego wymarzonego domu. Nigdy nie poprosiłeś mnie o opinię czy radę. - Nie. I gdy patrzyłem, jak stawiają fundamenty, uświa­ domiłem sobie, że będzie to dom, jaki chciałem mieć, a nie taki, jakiego potrzebowałem - wyznał i odłożył gwałtownie

224

NORA ROBERTS

łyżeczkę. - Nigdy nie sądziłem, że ma to dla ciebie jakieś znaczenie. - Nie wiedziałam, jak ci to dać do zrozumienia. Uśmiechnęła się leciutko. - Ale może to głupie, może nie­ potrzebnie o tym mówimy? Ponieważ potrzebowała teraz odrobiny dystansu, wstała i podeszła do okna. Dziwne. Pracowała w kuchni co wie­ czór, a nie dostrzegła dużego, czerwonego klonu, który rósł na podwórzu. Był piękny. Ile piękna już przeoczyła? - Jakaś część mnie samej chciała dzielić z tobą ten dom. Bardziej niż cokolwiek innego. - Tylko część? - Tak, bo reszty nie chciałeś zaakceptować. Nigdy nie pytałeś o moją pracę w szpitalu, o książki, ani o to, dla­ czego chcę być chirurgiem. On też wstał. Siebie już zrozumiał. Teraz musiał pojąć to, co chciała mu powiedzieć jego ukochana. -. Mężczyzna, który kocha kobietę, nie pyta ją o swo­ jego rywala... - Danielu... - Nie będę rozsądny - przerwał jej. - Jestem gotów się czołgać, jeśli zajdzie taka potrzeba, ale nie proś mnie, bym zachował rozsądek. Westchnęła głośno i potrząsnęła głową. - W porządku, nie będę. Powiem tylko, że niektóre kobiety mogą mieć dwóch kochanków i być szczęśliwe, starając się przez całe życie dać każdemu to, czego ocze­ kuje. - To nie jest łatwe. - Nie w sytuacji, gdy obydwaj są gotowi odpłacić jej tym, czego ona potrzebuje. Nie było w małej kuchni dość miejsca, by się przecha-

Teraz i na zawsze

225

dzać, Daniel zaczął więc kołysać się na piętach, wciąż za­ ciskając pięści w kieszeniach. - Wiesz, przez ostatnie tygodnie dużo myślałem o two­ im przyszłym zawodzie. Chyba więcej niż bym tego pragnął. Już wcześniej widziałem, że twoim przeznaczeniem jest być czymś więcej niż tylko żoną, ale nie chciałem tego przyjąć do wiadomości. Gdy odeszłaś, a ja zacząłem spędzać noce w samotności, nie miałem wyjścia, musiałem sobie to i owo przemyśleć. Przypomniałem sobie, jak opiekowałaś się panią Higgs i jaki miałaś wzrok, gdy wychodziłaś wieczorem ze szpitala. Pamiętałem, jak stałaś w kuchni w pokrwawionej bluzce i opowiadałaś spokojnie o ręce Sally, o tym, że ura­ towałaś jej życie. Dzięki temu, czego dowiedziałaś się z tych książek - wskazał stół. - Może i nietrudno je przeczytać, ale nie sądzę, by było równie łatwo zastosować w praktyce te wiadomości. Masz rację, nie pytałem wcześniej, dlaczego chcesz być chirurgiem. Pytam teraz. Zawahała się, jakby podejrzewając, że mógłby uraczyć ją jakąś złośliwą albo co gorsza protekcjonalną uwagą. Jed­ nak to on zaryzykował i przyszedł do niej pierwszy. Ona więc też mogła to zrobić. - Marzyłam, by udowodnić, że jestem wyjątkowa - po­ wiedziała cicho. Przyglądał jej się w milczeniu, mrużąc oczy. - Ja też o czymś marzę - wyznał w końcu i odłożył książ­ kę. Pierwszy raz zrobił krok w jej stronę. - To niewielkie mie­ szkanie, ale może zmieścilibyśmy się w nim oboje? Z westchnieniem otoczyła go ramionami. - Skoro tak, to potrzebujemy większego łóżka. - Mądra dziewczyna - odparł ze śmiechem i poderwał ją z podłogi. Zalała go nagle fala ulgi. - Tęskniłem za tobą, Anno. Nie chcę znów zostać bez ciebie.

226

NORA ROBERTS

- Nie zostaniesz - zapewniła i wtuliła twarz w je­ go szyję. - Nigdy więcej, Danielu. Bez ciebie byłam prawie martwa. Próbowałam wypełnić sobie dzień na­ uką, harowałam w szpitalu, by zapomnieć, ale nie uda­ ło mi się to nawet na chwilę. Bądź przy mnie. Potrzebuję cię. - Będę przy tobie, zostanę. Większe łóżko i trzy aparaty telefoniczne załatwią sprawę. Śmiejąc się, odszukała wargami jego usta. Mógł mieć te swoje telefony, dopóki ona miała jego. - Kocham cię. - Nigdy mi tego nie mówiłaś - zauważył i odsunął ją od siebie. - Ani razu. - Ze strachu. Pomyślałam sobie, że jeśli się dowiesz, jak bardzo cię kocham, wykorzystasz to i zmusisz mnie, bym wyrzekła się swoich marzeń. Już miał zamiar zaprzeczyć, ale powstrzymał się. Może Anna miała trochę racji? - A teraz? - Nic się nie liczy, gdy cię nie ma. Odsunął się jeszcze bardziej. - Pamiętasz, co ci kiedyś powiedziałem? Że boję się cię stracić, boję się, że się rozejrzysz i znajdziesz kogoś lepsze­ go ode mnie. Nie żartowałem. Potrząsnęła nim lekko. - Nawet tak nie myśl. - A jednak zawsze bałem się, że odejdziesz. Boże, nie zniósłbym tego. Jesteś moim życiem, Anno. Chciałbym zna­ czyć dla ciebie tyle samo. Przez chwilę opierała policzek na jego ramieniu. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że jego pewność siebie może się kiedykolwiek zachwiać.

Teraz i na zawsze

227

- I znaczysz, Danielu. Nie byłam tylko pewna, czy mogę dać ci to, czego oczekiwałeś. - Szukałem żony, która czekałaby na mnie do późna z kolacją. Takiej, która wkładałaby kwiaty do wazonów i za­ wieszała koronkowe firanki w oknach. Takiej, która przyj­ mowałaby z zadowoleniem wszystko, co jej daję. Popatrzyła na książki leżące na stole, potem podniosła wzrok na niego. - A teraz? - Teraz zaczynam podejrzewać, że taka kobieta znudzi­ łaby mnie po tygodniu. Zakryła oczy, by powstrzymać łzy. - Więc akceptujesz we mnie wszystko? - Z jednego tylko nie zrezygnuję - oświadczył niespodzie­ wanie ostrym głosem i przyciągnął ją do siebie. - Z małżeń­ stwa. Wyjdziesz za mnie, Anno. Dzień po zrobieniu dyplomu. Panią doktor Whitfield będziesz przez jeden dzień. Zacisnęła palce na jego koszuli. - Danielu, ja... - A potem będziesz panią doktor MacGregor. Jej palce znieruchomiały. Milczała chwilę, wreszcie ośmieliła się spytać: - Mówisz poważnie? - Tak. Zawsze mówię poważnie. I przywyknij do tego, że będę cię zawsze przedstawiał jako najlepszego chirurga w kraju. Chcę dzielić z tobą twoje marzenie, Anno, tak jak chcę, byś ty dzieliła ze mną moje. - Nie będzie ci łatwo. W czasie mojego stażu czekają cię ciężkie chwile. - Przeżyjemy. A za dwadzieścia lat popatrzymy w prze­ szłość i będziemy się zastanawiać, jak nam się udało. Chcia­ łem się z tobą ożenić, ponieważ sądziłem, że pasujesz do

228

NORA ROBERTS

moich wyobrażeń. Okazało się, że w ogóle nie pasujesz. - Ujął z czułością jej dłonie. - I bardzo dobrze. A teraz cię proszę, byś została moją żoną, bo kocham cię taką, jaka jesteś. Przyglądała mu się z powagą, która szybko zamieniała się w radość. Tym razem nie miała wyjścia. - Masz jeszcze ten pierścionek? - spytała. - Mam - odparł i sięgnął do kieszeni. - Zawsze noszę go ze sobą. Na wszelki wypadek. Śmiejąc się, uniosła dłonie do jego twarzy. - To daj, teraz go wezmę - powiedziała, a gdy zaczął wsuwać jej pierścionek na palec, zamknęła jego dłoń w swojej. - Składam ci obietnicę, Danielu. Obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, byś był ze mną szczę­ śliwy i byś nie żałował, że zostałam twoją żoną.

EPILOG

Przez całą noc Anna prawie nie spała. Nie położyła się na składanym łóżku, które przyniósł jej sanitariusz. Wolała siedzieć na krześle i czuwać. Czasem udało jej się zdrze­ mnąć, ale prawie natychmiast budziła się ze strachem. Daniel mruczał coś chwilami przez sen. Ilekroć słyszała swoje imię, starała się go uspokoić. Mówiła do niego, wspo­ minała dawne chwile. Siedziała przy nim, wsłuchana w zna­ jome dźwięki aparatury medycznej, i myślała o życiu, które wspólnie spędzili, o dzieciach, które razem wychowali, i wnukach, na które czekali tak bardzo. Tylko raz go zo­ stawiła, by zejść na dół i zajrzeć do Shelby. Pielęgniarki zmieniały się. Któraś z nich przed wyjściem przyniosła jej kawę, lecz Anna nawet jej nie tknęła. Czekała, wpatrzona w twarz Daniela. Tuż przed świtem pochyliła się, by położyć głowę na łóżku obok jego dłoni. Wtedy się obu­ dził. Kiedy się ocknął, zobaczył jej ciemną głowę tuż przy swojej ręce. Szybko zorientował się, że leży w szpitalnym łóżku. Choć był otumaniony lekami, pamiętał wypadek z ca­ łą jasnością. Pomyślał z żalem o swoim samochodzie. Bar­ dzo lubił tę zabawkę. A potem poczuł ucisk w piersi i zo­ baczył rurki wychodzące z jego ramienia. Przypominał sobie coraz więcej. Pamiętał, że kiedy wie­ ziono go na wózku szpitalnym korytarzem, Anna pochylała się nad nim, mówiła do niego, dodawała mu odwagi. Pa-

230

NORA ROBERTS

miętał strach w jej oczach, a także przerażenie, jakie poczuł na myśl, że więcej jej nie zobaczy. Przypomniał sobie jeszcze, jak patrzył z góry na swoje ciało, wokół którego kręcili się lekarze i pielęgniarki, potem uczucie wessania w ciemny tunel i znowu twarz Anny. Na­ chylała się nad nim, przeklinała go i całowała. A potem za­ padł w sen. Uświadomił sobie, że wygląda na bardzo zmęczoną. Po­ tem dotarło do niego, jak stare i poobijane wydaje mu się jego własne ciało. Wściekły z powodu tej słabości, próbo­ wał usiąść, ale bezsilnie opadł na poduszki. Wyciągnął więc tylko dłoń i dotknął policzka śpiącej Anny. Obudziła się na­ tychmiast. - Danielu... Zacisnęła palce na jego dłoni. W ciągu kilku sekund do­ strzegł na jej twarzy wszystko - przerażenie, ulgę, żal i zmęczenie. Tylko siłą woli powstrzymała się, by nie opaść głową na jego pierś i nie zapłakać. - Danielu... -jej głos był tak chłodny i spokojny, jak wtedy gdy usłyszał go pierwszy raz. - Poznajesz mnie? Z trudem uniósł brwi. - Dlaczego, do diabła, miałbym nie poznać kobiety, z którą przeżyłem prawie czterdzieści lat? - Rzeczywiście - przyznała i z radością przycisnęła usta do jego warg. - Byłoby ci wygodniej... gdybyś weszła tu do mnie. - Może później - obiecała i podniosła mu powiekę, by zbadać źrenicę. - Tylko nie zaczynaj mnie opukiwać. Chcę prawdziwego lekarza - stwierdził i zdołał się jakoś uśmiechnąć. Przycisnęła guzik przy łóżku. - Masz zamazany wzrok?

Teraz i na zawsze

231

- Widzę całkiem dobrze. Jesteś tak ładna, jak pierwszego wieczoru, gdy tańczyliśmy walca. - Halucynacje - stwierdziła sucho i spojrzała na wcho­ dzącą pielęgniarkę. - Proszę wezwać doktora Feinsteina. Pan MacGregor właśnie się obudził i prosi o prawdziwego lekarza. - Tak, pani doktor. - Uwielbiam, kiedy cię tak nazywają - mruknął i za­ mknął na chwilę oczy. - W co się wpakowałem? - Miałeś wstrząśnienie mózgu, stłuczenie czaszki, trzy pęknięte żebra i... - Nie pytam o siebie - przerwał jej zniecierpliwiony tylko o wóz. Zacisnęła ze złości zęby i skrzyżowała ramiona. - Zawsze ten sam. Nie wiem, dlaczego tak się o ciebie martwiłam. I po co zawracałam dzieciom głowę. - Dzieci...? - powtórzył, a w oczach pojawił mu się błysk, choć słabszy niż za dawnych czasów. - Zadzwoniłaś po dzieci? Zareagował jak zwykle, mogła więc być o niego spo­ kojna. Udała obojętność. - Owszem. Widzę, że muszę je przeprosić za fatygę. - Przyjechały? Aż za dobrze znała jego taktykę. - Oczywiście. - Co ty knułaś? Zamierzałaś urządzić stypę? Poprawiła mu pościel. - Chcieliśmy być przygotowani. Popatrzył na nią krzywo i zdołał jakoś skinąć w stronę drzwi. - No dobra, niech przyjdą.

232

NORA ROBERTS

- Nie pozwoliłam im spędzać tu nocy. Są w domu. Otworzył usta ze zdumienia. - W domu? Chcesz powiedzieć, że nie zostali? Pozo­ stawili ojca na łożu śmierci i poszli pić jego whisky? - Tak, obawiam się, że to bardzo niewdzięczne dzieci, Danielu. Mają to po swoim ojcu. O, jest doktor Feinstein... - Wstała i podeszła do drzwi. - Zostawiam was samych, panowie. - Anno! Zatrzymała się w progu z uśmiechem. - Tak, Danielu? - Nie odchodź na długo. - A czy kiedyś to zrobiłam? Wyszła z oddziału intensywnej terapii i udała się prosto do swojego gabinetu. Zamknęła drzwi i pozwoliła sobie na dwadzieścia minut niepohamowanego płaczu. Już jej się to kie­ dyś zdarzyło - kiedy umarł jej pierwszy pacjent. Tym razem płakała z ulgi, zbyt wielkiej, by ją pojąć. Kiedy już opanowała łzy, obmyła twarz zimną wodą i podeszła do telefonu. Wy­ kręciła numer, w słuchawce usłyszała głos Caine'a: - Właśnie mieliśmy dzwonić, mamo. Czy tata...? - Ojciec chce was widzieć - przerwała mu lekkim to­ nem. - Boi się, że wypiliście mu whisky. Zaklął w odpowiedzi, a potem zaśmiał się radośnie. - Powiedz mu, że nie naruszyliśmy jego zapasów. A ty, dobrze się czujesz? - Doskonale. Poproś Renę, by wzięła dla mnie ubranie na zmianę. - Będziemy u ciebie za pół godziny. - To wstyd, że człowiek musi niemal umrzeć, by własne dzieci zechciały go odwiedzić! - Wsparty na poduszkach,

Teraz i na zawsze

233

spowity w bandaże, Daniel przewodniczył dumnie rodzin­ nemu zgromadzeniu. - E, tam. Masz tylko kilka pękniętych żeber - zauwa­ żyła lekceważącym tonem Serena i pociągnęła go za palec u nogi, choć wcześniej całą noc nie zmrużyła oka z niepo­ koju. - Ha! Powiedz to lekarzowi, który wsadził mi tę tubę w pierś! Nie przyprowadziłaś nawet mojego wnuka stwierdził z wyrzutem, po czym zwrócił się do Caine'a: Ani wnuczki, synu. Zanim znów je zobaczę, będą już cho­ dzić do szkoły. Nawet mnie nie rozpoznają! - Pokazujemy Laurze twoje zdjęcie raz w tygodniu wtrącił Caine. Cały czas trzymał Dianę za rękę, zastanawiając się, czy przetrwałby ostatnie dwadzieścia cztery godziny bez jej spokojnej, niezachwianej siły. - Prawda, kochanie? - Co niedzielę - potwierdziła. Daniel mruknął coś pod nosem i zwrócił się do Granta: - Przypuszczam, że twoja siostra nie przyszła mnie od­ wiedzić z jakiegoś ważnego powodu. Cóż, Shelby zawsze miała ważniejsze sprawy. Ale rozumiem to, rozumiem. To dobrze, że Alan został przy niej, choć to mój pierworodny. W końcu ta kobieta ma mi dać za kilka tygodni kolejnego wnuka! - Rzeczywiście, ma ważny powód - odparł gładko Grant, a Caine uśmiechnął się szeroko i zaczął oglądać so­ bie paznokcie. - Dobrze wyglądasz - tym razem Daniel zwrócił się do Gennie. - Kobieta, która nosi dziecko, rozkwita. - I rozszerza się - uzupełniła Gennie, przykładając dłoń do zaokrąglonego brzucha. - Jeszcze kilka miesięcy i nie będę w stanie sięgnąć do sztalugi. - Pamiętaj, żeby korzystać z taboretu - upomniał ją.

234

NORA ROBERTS

- Ciężarna nie powinna stać przez cały dzień ani się wspi­ nać. - A ty pamiętaj, by wyjść stąd i stanąć na własnych nogach jeszcze przed wiosną - wtrącił Grant, otaczając ra­ mieniem żonę. - Musisz przyjechać do Maine i trzymać małego do chrztu. - Na pewno - Daniel wyprężył się dumnie - jakem MacGregor! Co prawda to smutne, że MacGregor zostanie ojcem chrzestnym Campbella... - rozbawił go grymas na twarzy Granta - ale zrobię to dla ciebie, synu. Dostatecznie dużo wypoczywasz, moje dziecko? Anna ujęła go za nadgarstek, by zmierzyć mu puls. - Zapomina już, że ostatnie trzy miesiące stażu zrobi­ łam, będąc w ciąży z Alanem - wtrąciła. - Nigdy w życiu nie czułam się tak dobrze, jak wtedy. - Mogę powiedzieć to samo - skomentowała Serena. Pewnie dlatego znów się zdecydowałam. Daniel pojął w lot. - Znowu? Serena wspięła się na palce i pocałowała Justina, a po­ tem uśmiechnęła się do ojca. - Tak. Rodzę za siedem miesięcy. - No to... - Żadnej whisky, Danielu - uprzedziła go Anna. - Przy­ najmniej dopóki tu leżysz. Skrzywił się, mruknął coś znów pod nosem, po czym otworzył szeroko ramiona. - Chodź do mnie, maleńka. Serena nachyliła się nad łóżkiem i przytuliła go najmoc­ niej, jak tylko się ośmieliła. - Nigdy więcej tak mnie nie strasz - szepnęła mu do ucha.

Teraz i na zawsze

235

- No, no, nie gniewaj się - mruknął i pogładził ją po włosach. - Wykapana matka. Dbaj o nią - nakazał Justinowi. - Nie chcę, żeby mój następny wnuk urodził się przy automacie do gier. - Stawiam osiem do pięciu, że będzie dziewczynka odparł Justin. - Stoi - uśmiechnął się Daniel i popatrzył na Dianę. I ty musisz się zakrzątnąć. - Nie bądź taki zachłanny - powiedziała, biorąc go za rękę. - Mężczyzna w pewnym wieku ma prawo do zachłan­ ności. Czyż nie, Anno? - A kobieta ma prawo do podejmowania własnych de­ cyzji. W każdym wieku - odpowiedziała stanowczo. - Ha! - zawołał i niezwykle z siebie zadowolony, po­ wiódł wzrokiem po obecnych. - Nie wspominałem wam chyba jeszcze, że wasza matka uczestniczyła w demonstra­ cjach, domagając się równouprawnienia, zanim jeszcze zro­ biło się to modne, co? Życie u jej boku to bezustanna próba. I przestali mierzyć mi puls, kobieto! Nie ma lepszego le­ karstwa niż rodzina! - Więc może powinniśmy zaaplikować ci większą da­ wkę? Anna skinęła głową pielęgniarce stojącej tuż za drzwiami i oparła się z westchnieniem o łóżko. Naruszyli tego dnia wszelkie możliwe punkty szpitalnego regulaminu, jakie więc znaczenie miałoby naruszenie jeszcze jednego? Po chwili Alan wprowadził do pokoju Shelby na wózku, a ona poczuła, jak Daniel zaciska palce na jej dłoni. - Co to ma znaczyć? - spytał zdumiony i już miał za­ miar usiąść, lecz na szczęście go powstrzymała. - Oto Daniel Campbell MacGregor - oświadczyła uro-

236

NORA ROBERTS

czyście Shelby, rozwijając zawiniątko, które trzymała w ra­ mionach. - Ma osiem godzin i dwadzieścia minut i bardzo chce zobaczyć swego dziadka. Alan wziął od niej syna i przekazał go ojcu. Przez całą noc modlił się, by móc to zrobić. - Cóż za widok... - westchnął Daniel, nie ukrywając łez. - Wnuk, Anno. Ma po mnie nos. Spójrz, uśmiecha się! - zawołał, a gdy Anna pochyliła się, roześmiał się głośno. - Tylko mi nie mów, że to z powodu gazów. Wiem, jak wygląda prawdziwy uśmiech. - Podniósł wzrok na syna. - Dobra robota, Alanie. Gratulacje! - Dzięki, tato. Alan, wciąż wpatrzony w małego, przysiadł na brzegu łóżka. Położył dłoń na ojcowskiej, która zakrywała rączkę wnuka. Przez chwilę trzy pokolenia MacGregorów okazy­ wały niezwykłe zadowolenie. - Campbell? - odezwał się nagle Daniel i popatrzył czujnie na Shelby. - Powiedziałaś: Daniel Campbell MacGregor? - Z całą pewnością - odparła i wstała, by odeprzeć spo­ dziewany atak. Jeszcze przed dziewięcioma godzinami le­ żała na sali porodowej, ale już odzyskała pełnię sił. - Lepiej przyjmij do wiadomości fakt, że to w połowie Campbell, Danielu. - Gdy zaś jej brat parsknął śmiechem, uniosła dum­ nie brodę i dodała: - I bardzo możliwe, że to ta lepsza po­ łowa. Danielowi błysnęły oczy. Anna z radością zauważyła, jak na twarz powróciły mu kolory. Otworzył usta... a potem wybuchnął serdecznym śmiechem. - Ależ języczek ma ta dziewczyna! Starczyło ci przy­ najmniej zdrowego rozsądku, by nazwać go Daniel.

Teraz i na zawsze

237

- Odziedziczył imię po kimś, kogo kocham i podzi­ wiam. - Pochlebstwo - stwierdził i skinął na Alana, by zabrał syna. Potem ujął dłoń Shelby. - Pięknie wyglądasz. Uśmiechnęła się, trochę oszołomiona łzami, które napły­ wały jej do oczu. - I czuję się piękna. - Szkoda, że nie słyszałeś, jak przeklinała lekarza. - Za­ chwycona Anna wycisnęła pocałunek na skroni młodej mat­ ki. - Zagroziła, że wstanie i pójdzie do domu, by tam uro­ dzić bez jego pomocy! I pewnie by to zrobiła, gdyby i mały Daniel nie miał czegoś do powiedzenia. - To ci się chwali - oświadczył Daniel senior. - Nie ma nic gorszego niż kręcący się obok lekarz. - Posłał Annie niewinny uśmiech i ponownie zwrócił się do Shelby: - A te­ raz wracaj do łóżka, dziecko, tam teraz twoje miejsce. I dziękuję ci. Dałaś nam wszystkim wspaniały prezent. Nachyliła się, by pocałować go w policzek. - Ty też mi dałeś prezent - Alana. Kocham cię, stary borsuku. - Campbellówna z krwi i kości! No, już, wracaj do łóżka! - Obawiam się, że wszyscy będziecie musieli się zbie­ rać, nim kierownictwo szpitala wezwie mnie na dywanik. - Daj spokój, Anno. - Jeśli wasz ojciec teraz wypocznie - odwróciła się i posłała mu znaczące spojrzenie - to rano przeniosą go z oddziału intensywnej terapii. Z trudem zdołała się ich pozbyć. Udawała przy tym, że nie słyszy, jak Daniel po cichu proponuje Justinowi partyjkę pokera w niedalekiej przyszłości i domaga się od Caine'a swoich cygar, które ukrył w jego gabinecie. Gdyby tak się

238

NORA ROBERTS

nie zachowywał, byłaby zmartwiona. Bez względu na pro­ testy Daniela, wiedziała doskonale, że takie wizyty to dla niego błogosławieństwo, ale i wysiłek. Postanowiła, że dopóki nie będzie całkowicie zadowolona z jego stanu, skróci je do minimum. Dowcip polegał na tym, by wmówić mu, że to jego pomysł. Nauczyła się już, jak go do tego nakłonić. - No dobrze... - Podeszła do łóżka i odsunęła mu wło­ sy z czoła. - Mam do załatwienia mnóstwo rzeczy, które zaniedbałam, tracąc przy tobie czas. Chcę, żebyś się prze­ spał. Teraz, gdy byli sami, mógł już pozwolić sobie na słabość. - Nie idź jeszcze, Anno. Wiem, że jesteś zmęczona, ale potrzebuję twojej obecności. - W porządku - ustąpiła i usiadła przy nim. - Odpo­ czywaj. - Wykonaliśmy dobrą robotę, prawda? Wiedziała, że mówi o dzieciach. Uśmiechnęła się do nie­ go i skinęła głową. - Tak, bardzo dobrą. - Nie żałujesz niczego? - Cóż za niemądre pytanie. - Wcale nie. - Wziął ją za rękę. - Śniłem o tobie ze­ szłej nocy. Wszystko zaczęło się od tamtego wieczoru, gdy się poznaliśmy, od tamtego walca... - Letni bal - powiedziała cicho. Wystarczyło, by się uśmiechnął, a powróciły wspomnienia tamtej nocy, blask księżyca, zapach kwiatów. Dziwne, ona też o tym śniła. - To była piękna noc. - Ty byłaś piękna. A ja pragnąłem cię bardziej niż cze­ gokolwiek w życiu. - Byłeś arogancki - przypomniała sobie z uśmiechem.

Teraz i na zawsze

239

- I zabójczo przystojny. - Nachyliła się i pocałowała go miękko. - Wciąż taki jesteś. - Jestem stary, Anno. - Oboje jesteśmy starzy. Przycisnął jej dłoń do ust. Poczuł na skórze zimny dotyk obrączki, którą dał jej wiele lat temu. Lekceważąc szpitalny regulamin, Anna położyła się obok niego i oparła mu głowę na ramieniu. - Stracę przez to reputację - stwierdziła i zamknęła oczy. - Ale chyba warto. - I kto tu mówi o reputacji? - Przesunął wargami po jej włosach. Mimo upływu lat zachowały ten sam cudowny zapach. - Wiesz co, Anno? Znów mam diabelną ochotę na placek brzoskwiniowy. Leżała nieruchomo przez chwilę, a potem otworzyła oczy. Dojrzał w nich młodzieńczy, szelmowski błysk. - Dostaniesz go, kiedy tylko cię stąd przeniosą.