Roberts Nora - Cienie nocy 01 - Nocna zmiana

Nora Roberts

Nocna zmiana

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Uwaga, uwaga! Nadajemy komunikat dla noc­ nych marków. Zbliża się północ. Słuchacie naszej stacji KHIP. Przygotujcie się na blok pięciu przebo­ jów. Przy mikrofonie Cilla 0'Roarke, a ten kawałek jest właśnie dla ciebie, kochanie. Ten aksamitny głos uspokajał niczym whisky. Me­ lodyjny, a zarazem gardłowy, z leciutkim tchnieniem południowego akcentu, wydawał się wręcz stworzony do tego, by rozbrzmiewać na falach eteru. Każdy mężczyzna w Denver, odbierający na tej samej częstot­ liwości, gotów był uwierzyć, że mówi tylko do niego. Cilla rozsiadła się wygodniej przy konsolecie, prze­ syłając słuchaczom pierwszy z obiecanych przebojów. Muzyka wypełniła ciasne studio. Cilla mogła teraz zdjąć słuchawki i napawać się dwoma minutami i dwu­ dziestoma dwoma sekundami ciszy. Mogła, wolała jednak dźwięki. Miłość do muzyki była jednym zaled­ wie z elementów, składających się na jej radiowy sukces. Glos był jej przyrodzonym atrybutem. To dzięki niemu wywalczyła sobie pierwszą pracę w nadającej na niskiej częstotliwości, niskobudżetowej, prowinc7

jonalnej rozgłośni w stanie Georgia - bez doświad­ czenia, bez CV, jedynie ze świeżym świadectwem maturalnym. Cilla doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że to głos zapewnił jej miejsce na antenie. Głos oraz zgoda na to, by pracować niemal za darmo, zaparzać kawę i pełnić dodatkowo funkcję recep­ cjonistki w radiostacji. Dziesięć lat później nikt już nie ośmieliłby się powiedzieć, że głos jest jej jedyną zaletą. Nadal jednak potrafiła z jego pomocą całkowicie zmienić postać rzeczy. Cilla nie znalazła czasu na to, by zrobić dyplom z dziennikarstwa, o czym nigdy nie przestała marzyć. Mogła jednak pełnić - i pełniła - funkcję technika, spikera dzienników radiowych, dziennikarza przepro­ wadzającego wywiady oraz reżysera programu. Miała encyklopedyczną wręcz pamięć do piosenek oraz na­ grywających artystów, jak również szacunek dla obu. Radio było od dekady jej domem, który szczerze kochała. Jej bezpośrednia i zalotna radiowa maniera często pozostawała w niezgodzie z zaangażowaną, ambitną i świetnie zorganizowaną kobietą, która rzadko sypiała dłużej niż sześć godzin, i zwykła jadać w biegu. Cilla 0'Roarke na użytek publiczności była seksowną radio­ wą księżniczką, obracającą się wśród znanych osobis­ tości i wykonującą pracę pełną splendorów i atrakcji. Natomiast jako osoba prywatna poświęcała dziesięć godzin dziennie swojej stacji lub jej sprawom, była absolutnie zdecydowana dopilnować, by jej młodsza siostra ukończyła naukę w college'u, i od dwóch lat nie miała randki w sobotni wieczór. Nie miała, bo nie chciała. Odłożyła na bok słuchawki i raz jeszcze przejrzała plan następnego, piętnastominutowego bloku. Na czas potrzebny do nadania hitu z pierwszej dziesiątki listy 8

przebojów w studiu zapadła cisza. Była tylko Cilla oraz światełka i wskaźniki na tablicy kontrolnej. Czyli to, co najbardziej lubiła. Gdy przed sześcioma miesiącami podejmowała pra­ cę w KHIP w Denver, wykłóciła się o pasmo między dziesiątą wieczorem a drugą w nocy, rezerwowane na ogół dla didżejów-nowicjuszy. Jako gwiazda z dziesię­ cioletnim stażem, mogła dostać jeden z lukratywnych dziennych programów, kiedy liczba słuchaczy osiąga szczyt. Wolała jednak noc, i przez ostatnie pięć lat wyrobiła sobie nazwisko podczas tych samotnych godzin. Lubiła być sama i lubiła przesyłać swój głos i muzy­ kę ludziom, którzy prowadzili nocne życie. Ze wzrokiem wbitym w zegar Cilla poprawiła słuchawki. Pomiędzy wyciszeniem przeboju numer cztery a zapowiedzią hitu numer pięć zanuciła motyw czwartej pozycji na liście swojej radiostacji, zapo­ wiedź przeboju numer pięć, hasło wywoławcze stacji oraz pasmo częstotliwości. A potem, po krótkiej przer­ wie na skrót wiadomości, rozpocznie ulubioną część swego programu, czyli koncert życzeń. Uwielbiała patrzeć, jak zapalają się światełka tele­ fonów, lubiła wsłuchiwać się w ludzkie głosy. Wycią­ gały ją ze studia na pięćdziesiąt minut każdej nocy, stanowiąc dowód na to, że są ludzie, prawdziwi ludzie z prawdziwym życiem, którzy jej słuchają. Zapaliła papierosa i odchyliła się na swoim obro­ towym krześle. To ostatnie chwile względnego spoko­ ju przed najbliższą godziną. Cilla nie sprawiała wrażenia osoby spokojnej. Nie wyglądała również, mimo swego głosu, na utajoną femme fatale. W jej twarzy oraz smukłym, nerwowym ciele kumulowało się zbyt wiele energii. Paznokcie miała nieumalowane, podobnie jak usta. Jej harmono9

gram był tak napięty, że rzadko udawało jej się wygospodarować czas na pilnik i szminkę. Siedziała teraz z na wpół przymkniętymi oczyma, a jej ciało ładowało akumulatory. Piwne oczy i długie rzęsy odziedziczyła po ojcu-marzycielu. Jej rysy, w kontra­ ście do jedwabistych rzęs i bladokremowej cery, były zdecydowane i wyraziste. Natura obdarzyła ją masą gęstych czarnych włosów, które ściągała bezlitośnie do tyłu albo upinała na karku lub na czubku głowy, ze względu na słuchawki. Nie spuszczając wzroku z zegara, Cilla zgasiła papierosa i wypiła łyk wody, a potem włączyła mikrofon. Na tablicy zapaliła się zielona lampka. - Była to piosenka dla wszystkich zakochanych. Bez względu na to, czy macie się do kogo przytulić tej nocy, czy tylko o tym marzycie. Zostańcie z nami. Tu Cilla 0'Roarke z Denver. Słuchacie KHIP. A oto znów nasz koncert życzeń. Włączyła taśmę z reklamą i podniosła głowę. - Cześć, Nick. Jak tam? Nick Peters, student odrabiający staż w rozgłośni, podsunął do góry okulary w ciemnej oprawce i uśmiech­ nął się. - Zaliczyłem na szóstkę test z literatury. - Oby tak dalej. - Z wdzięcznością przyjęła od niego kubek gorącej kawy. - Czy ciągle pada śnieg? - Przestało sypać jakąś godzinę temu. Pokiwała głową i odetchnęła z ulgą. Martwiła się o Deborah, swoją młodszą siostrę. - Na drogach muszą panować trudne warunki. - Nie jest tak źle. Masz ochotę na coś do kawy? Posłała mu zdawkowy uśmiech, zbyt skupiona na innych sprawach, by zauważyć wyraz uwielbienia w jego oczach. - Nie, dzięki. Weź sobie kilka tych starych pącz10

ków, zanim się odmeldujesz. - Wcisnęła guzik i znów zaczęła mówić do mikrofonu. Nick patrzył na nią i czuł, że to beznadziejne, a nawet głupie, ale jest w niej nieprzytomnie zakocha­ ny. W jego oczach była najpiękniejszą kobietą na świecie, przy której jego koleżanki ze studiów wy­ glądały jak niezdarne, tyczkowate cienie prawdziwej kobiety. Cilla była silną, seksowną kobietą sukcesu. Niestety, ledwie zdawała sobie sprawę z jego istnienia. A kiedy już go zauważyła, kwitowała to roztargnionym uśmiechem lub gestem. Od ponad trzech miesięcy zbierał się na odwagę, by ją zaprosić na randkę. I wciąż wyobrażał sobie, co to będzie za uczucie, móc znaleźć się na cały wieczór w centrum jej uwagi. Cilla była tego jednak kompletnie nieświadoma. Gdyby wiedziała, dokąd zawiodła go wyobraźnia, uznałaby to za śmieszne raczej niż pochlebne. Nick miał zaledwie dwadzieścia jeden lat i kalendarzowo był od niej o siedem lat młodszy. Natomiast o całe dekady, jeśli chodzi o resztę. Polubiła go. Nie narzucał się, był kompetentny i nie bal się długich godzin ciężkiej pracy. W ciągu ostatnich miesięcy zdążyła się przyzwy­ czaić do tego, że przed wyjściem z rozgłośni przynosił jej kawę. Przywykła też do myśli, że będzie ją później piła w kompletnej samotności. Nick zerknął na zegar. - No... to widzimy się jutro. - Hmm? Tak, tak, jasne. Dobranoc, Nick. - Ledwie zniknął za drzwiami, już o nim zapomniała. Wcisnęła jeden z podświetlonych guzików telefonu. - Tu radio KHIP. Jesteś na antenie. - Cilla? - Tak jest. A kto mówi? - Mam na imię Kate. 11

- Skąd dzwonisz, Kate? - Z domu, w Lakewood. Mój mąż jest kierowcą ciężarówki. Pracuje na nocną zmianę. Oboje słuchamy twojego programu. Mogłabyś puścić „Peaceful, Easy Feeling" dla Kate i Raya? - Masz to jak w banku, Kate. Chuchaj w domowe ognisko. - Wcisnęła następny guzik. - Tu KHIP. Jesteś na antenie. Wszystko przebiegało rutynowo i gładko. Będzie odbierała telefony i zapisywała tytuły oraz dedykacje. Małe studio obudowane było regałami, na których trzymała albumy oraz płyty analogowe i kompaktowe, wszystkie starannie opisane, dla łatwiejszej orientacji. Po kilku telefonach zrobi przerwę na reklamy oraz promocje, by dać sobie trochę czasu na przygotowanie pierwszego bloku piosenek. Niektórzy będą dzwonili po raz kolejny, więc pogada z nimi przez moment czy dwa. Inni to samotnicy, telefonujący tylko po to, by usłyszeć czyjś głos. A po­ między nich wszystkich wmiesza się od czasu do czasu jakiś świrus, którego spławi w żartobliwy sposób lub się po prostu rozłączy. Nie mogła sobie przypomnieć ani chwili nudy w ciągu tych wszystkich lat odbierania telefonów na żywo. Rozmowy i żarciki z dzwoniącymi sprawiały jej niebywałą przyjemność. W zaciszu radiowego studia była w stanie rozluźnić się i bez trudu nawiązać kontakt z nieznajomymi, co nie przychodziło jej wcale tak łatwo, gdy stała z nimi oko w oko. Nikomu, kto słuchał jej głosu, nawet nie przyszłoby do głowy, że jest nieśmiała lub niepewna siebie. - Tu KHIP. Jesteś na antenie. - Cilla? - Tak. Mów trochę głośniej, kolego. Jak się nazy­ wasz? 12

- To nieważne. - Okej, panie X. - Otarła o nogawki spodni zwilgot­ niałe nagle dłonie. Intuicja podpowiadała jej, że tym razem będą kłopoty, więc palec już zawisł nad guzi­ kiem, umożliwiającym siedmiosekundową zwłokę. Masz jakieś życzenie? - Zapłacisz za wszystko, ty dziwko. Już ja tego dopilnuję. A kiedy skończę, będziesz mi dziękować, że cię zabiłem. Zapamiętaj to sobie. Cilla zastygła na moment, przeklinając się za to w duchu, a potem przerwała połączenie w samym środku litanii plugawych wyzwisk. Dzięki silnej samo­ kontroli udało jej się zapanować nad głosem. - No, no. Wygląda na to, że komuś lekko odbiło tej nocy. Jeżeli to oficer Marks, zapłacę wszystkie mandaty za złe parkowanie. Przysięgam. A teraz piosenka dla Joyce i Lany'ego. Nastawiła najnowszy hitowy singiel Springsteena, a potem odchyliła się na krześle, by drżącymi rękami zdjąć słuchawki. Ale z niej idiotka! Wstała, by wyjąć z półki kolej­ ny zestaw. Po tylu latach nie powinny dziwić jej telefony od jakiegoś świrusa. Rzadko trafiała się noc bez choćby jednego. A ona nauczyła się radzić sobie z dziwakami, furiatami, z propozycjami i po­ gróżkami równie zręcznie, jak radziła sobie z tablicą kontrolną. Wszystko to wpisane jest w twoją pracę, powiedzia­ ła sobie w duchu. W sam fakt bycia osobą publiczną, zwłaszcza na nocnej zmianie, kiedy szajbusom odbija jeszcze bardziej. A jednak przyłapała się na tym, że wciąż zerka przez ramię na szklane drzwi, za którymi ciągnął się mrocz­ ny korytarz. Dalej były już tylko cienie i cisza. Mimo 13

że ubrana w gruby sweter, dygotała oblana zimnym potem. Była sama. Absolutnie sama. Gdy nastawiała kolejne piosenki, przypomniała so­ bie, że studio jest zamknięte na klucz i alarm został włączony. Gdyby się uruchomił, najlepsi chłopcy z Denver dotarliby na miejsce w ciągu kilku minut. Była tu tak bezpieczna jak w bankowym sejfie. Mimo to, patrząc na migoczące światełka telefonu, poczuła, że ogarnia ją strach. Śnieg przestał już padać, ale jego zapach nadal unosił się w chłodnym marcowym powietrzu. Cilla opuściła o parę centymetrów szybę w swoim samo­ chodzie i podkręciła radio na cały regulator. Połącze­ nie wiatru i muzyki działało na nią wybitnie uspokaja­ jąco. Odkrycie, że Deborah na nią czeka, wcale jej nie zdziwiło. Skręciła na podjazd przed domem, który kupiła zaledwie pół roku wcześniej, i z pewną ulgą, a zarazem irytacją odnotowała, że palą się wszystkie światła. Zirytowało ją to, gdyż oznaczało, że Deborah nie śpi, tylko się denerwuje. A ulżyło jej, bo spokojna podmiejska uliczka wydawała się bezludna, a ona czuła się bezbronna. Przekręciła kluczyk w stacyjce, wyłączając silnik, a także przyjemne dźwięki całonoc­ nego programu Jima Jacksona. Głucha cisza, jaka po tym zapadła, sprawiła, że ogarnął ją irracjonalny nie­ pokój. Przeklinając się w duchu, zatrzasnęła drzwi samo­ chodu i, kuląc się pod zimnymi podmuchami wiatru, wbiegła po schodach na ganek. Deborah czekała na nią przy drzwiach. - Ejże, nie masz zajęć o dziewiątej rano? Cilla zdjęła płaszcz i powiesiła go w szafie. A potem 14

poczuła zapach gorącej czekolady i pasty do podłóg, i westchnęła. Deborah zawsze brała się do porządków, gdy była zdenerwowana. - Czemu jesteś na nogach o tej godzinie? - Wszystko słyszałam. Ten człowiek... - Och, daj spokój, kochanie. - Cilla odwróciła się i objęła siostrę. W białym frotowym szlafroczku Debo­ rah nadal wyglądała w jej oczach na dwunastolatkę. Cilla kochała ją najbardziej ze wszystkich. - To tylko jeszcze jeden nieszkodliwy błazen w tym cyrku, jakim jest nasz świat. - Nie sprawiał wrażenia nieszkodliwego. Deborah, niższa o kilka centymetrów, kurczowo trzymała się siostry. Dało się między nimi zauważyć pewne podobieństwo, zwłaszcza w zarysie ust. Obie miały usta, znamionujące upór i zmysłowość. Rysy Deborah były jednak łagodniejsze, miękkie raczej niż wyraziste. A jej oczy o gęstych rzęsach miały barwę najczystszego błękitu. Oczy te były teraz pełne niepo­ koju. - Moim zdaniem, powinnaś zadzwonić na policję. - Na policję? - Cilla mogła roześmiać się tylko dlatego, że taka opcja nie przyszła jej do głowy. Jeden obsceniczny telefon i już każesz mi pędzić na policję? Za kogo ty mnie uważasz? Deborah wsunęła ręce do kieszeni. - To nie są żarty. - W porządku, to nie są żarty. Ale, Deb, obie doskonale wiemy, jak niewiele może zdziałać policja w sprawie jednego paskudnego telefonu do publicznej radiostacji, i to w środku nocy. - To naprawdę zabrzmiało groźnie. Przeraziłam się. - Ja też. Deborah zaśmiała się nerwowo. - Ty nigdy się nie boisz. 15

Zawsze się boję, pomyślała Cilla, a mimo to się uśmiechnęła. - Tym razem byłam przerażona. I to do tego stopnia, że nie zdążyłam wcisnąć guzika i wpuściłam go na antenę. - Przez moment zastanawiała się, jakie gromy spadną na nią nazajutrz za ten lapsus. - Więcej nie zadzwonił, ,co oznacza, że był to jednorazowy wyskok. Idź już do łóżka - dodała, głaszcząc siostrę po ciemnych, puszystych włosach. - Nie zostaniesz naj­ lepszą prawniczką w Kolorado, jeżeli będziesz się tu kręcić przez całą noc. - Położę się, jeżeli i ty pójdziesz spać. Cilla wiedziała, że musi minąć wiele godzin, nim odzyska spokój ducha. Położyła rękę na ramieniu siostry. - Umowa stoi. Nie zapalił światła. Mrok pokoju rozpraszało kilka palących się świeczek. Lubił ich tajemniczy, magiczny blask i delikatny, kościelny zapach. Pokój był mały, lecz pełen pamiątek - trofeów z jego przeszłości. Listów, zdjęć, porcelanowych zwierzaków i spłowiałych wstążek. Na kolanach umieścił myśliwski nóż o długim ostrzu, połyskującym matowo w migoczą­ cym świetle. A świeżo naoliwiona automatyczna czter­ dziestka piątka leżała tuż przy jego łokciu, na wykrochmalonej nicianej serwetce. W ręku trzymał zdjęcie w palisandrowej ramce. Wpatrywał się w nie, przemawiał do niego, oblewał je gorzkimi łzami. Przedstawiało jedynego człowieka, jakiego kiedykolwiek kochał; wszystko, co mu po nim pozostało, to jedynie ta fotografia, którą mógł przytulić do piersi. John. Niewinny, ufny John. Oszukany przez kobietę. Wykorzystany przez kobietę. Zdradzony. 16

Patrząc na jego fotografię, kołysał się, rozdarty między miłością a cierpieniem. Już ona za to zapłaci. I to najwyższą cenę. Ale najpierw dozna najstraszliw­ szych cierpień. Telefon - jeden obrzydliwy telefon - odbierała, o zgrozo, co noc. Pod koniec tygodnia Cilla miała nerwy w strzępach. Nie była w stanie obracać tego w żart ani na antenie, ani poza nią. Na szczęście, nauczyła się rozpoznawać ten glos - chrapliwy, pełen napięcia, zabarwiony furią - i rozłączała się już po pierwszych słowach. A potem siedziała porażona świadomością, że on znów zadzwoni, że jest tam, po drugiej stronie jednego z tych migoczących światełek, i czeka, by ponownie ją dręczyć. Co ona mu takiego zrobiła? Po włączeniu kasety ze skrótem wiadomości i re­ klamowymi spotami o drugiej w nocy Cilla oparła się łokciami o stół i ukryła twarz w dłoniach. Rzadko sypiała dobrze lub głęboko, a w ostatnim tygodniu trafiło jej się zaledwie kilka chwil porządnego snu. Czuła też, że zaczyna się to odbijać na jej nerwach oraz koncentracji. Co ona takiego zrobiła? Pytanie to wciąż ją prześladowało. Cóż mogła takiego uczynić, by wzbudzić w kimś równie silną nienawiść? Bo w jego głosie rozpoznała nienawiść - i to głęboko zakorzenioną. Wiedziała, że w kontak­ tach z ludźmi potrafi być niecierpliwa i szorstka. A czasami zdarzało jej się być nieczułą. Nigdy jednak umyślnie nie sprawiła nikomu przykrości. Za co więc będzie musiała zapłacić? Jaką to prawdziwą łub wy­ imaginowaną zbrodnię popełniła, że ten ktoś zapałał tak silną żądzą zemsty? 17

Kątem oka dostrzegła jakieś poruszenie - cień pośród cieni w korytarzu. Przerażona, podskoczyła, uderzając biodrem o konsolę. W uszach wciąż dźwię­ czał jej głos, z którym rozłączyła się zaledwie dziesięć minut wcześniej. Zmartwiała z przerażenia, patrzyła, jak obraca się gałka w drzwiach studia. Stąd nie było ucieczki. Czuła, że zaschło jej w ustach, i zaczęła się szykować do walki. - Cilla? Z głucho walącym sercem osunęła się na krzesło, klnąc w duchu swoje słabe nerwy. - Mark. - Przepraszam. Pewnie cię przestraszyłem. - Co najwyżej śmiertelnie. - Obdarzyła dyrektora radiostacji wymuszonym uśmiechem. Mark przekro­ czył trzydziestkę i był zabójczo przystojny. Miał ciem­ ne włosy, starannie wymodelowane i dość długie, dzięki czemu jego gładka i opalona twarz wydawała się jeszcze młodsza. A jego ubiór był, jak zwykle, bardzo modny. - Co cię sprowadza o tej porze? - Już czas, żeby zrobić coś więcej, niż tylko roz­ mawiać o tych telefonach. - Mieliśmy przecież zebranie zaledwie kilka dni temu. Mówiłam ci... - Owszem, mówiłaś - przyznał. - Masz zwyczaj wydawać rozkazy mnie i wszystkim innym. - Nie wezmę urlopu. - Odwróciła się na krześle, żeby spojrzeć mu w twarz. - Nie mam dokąd pojechać. - Każdy może dokądś pojechać. - Podniósł rękę, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Nie będę o tym więcej dyskutował. Wiem, że trudno ci to przyjąć do wiadomości, ale to ja jestem tu szefem. Skubiąc dół bluzy, zapytała: - Co zamierzasz zrobić? Chcesz mnie wywalić? Mark nie mógł wiedzieć, że rzucając mu w twarz to 18

wyzwanie, wstrzymała oddech. Choć pracował z nią od wielu miesięcy, nie zajrzał na tyle głęboko pod po­ wierzchnię, by dostrzec, jak nikłe było jej poczucie własnej wartości. Gdyby jej wtedy zagroził, byłaby się poddała. Ale on wiedział tylko jedno - że program Cilli tchnął nowe życie w radiostację, a ich notowania rosły w rekordowym tempie. - Nie byłoby to dobre dla nikogo z nas. - Gdy odważyła się odetchnąć, położył jej rękę na ramieniu. Posłuchaj, Cilla, martwię się o ciebie. Wszyscy się o ciebie martwimy. Wzruszyło ją to i - jak zawsze - było dla niej zaskoczeniem. - Przecież on tylko mówi. - Do czasu, dodała w myśli. Przysunęła się wraz z krzesłem do konsolety, gotowa rozpocząć następny blok muzyczny. - Nie zamierzam przyglądać się z założonymi rę­ kami, jak dręczy się kogoś z moich ludzi. Zawiadomi­ łem policję. Cilla poderwała się z krzesła. - Niech cię diabli, Mark! Mówiłam ci... - Mówiłaś. - Uśmiechnął się. - Nie przerabiajmy tego po raz kolejny. Jesteś cennym nabytkiem dla naszej radiostacji. I chciałbym wierzyć, że jesteśmy przyjaciółmi. Znów usiadła, wyciągając przed siebie nogi w wy­ sokich botkach. - Jasne. Poczekaj chwilę. - Z trudem skupiła się, po czym weszła na antenę, podając hasło stacji oraz zapowiedź kolejnej piosenki. Następnie, wskazując na zegar, dodała: - Masz trzy minuty i piętnaście sekund, żeby mnie przekonać. - To bardzo proste, Cilla. To, co ten facet wy­ prawia, jest sprzeczne z prawem. Niepotrzebnie dałem się namówić i tak długo na to pozwalałem. 19

- Jeżeli go zignorujemy, w końcu się odczepi. - Twoja metoda okazała się nieskuteczna. - Znów położył jej rękę na ramieniu i zaczął cierpliwie maso­ wać napięte mięśnie. - Dlatego teraz wypróbujemy moją. Albo porozmawiasz z policją, albo bierzesz niezaplanowany urlop. Pokonana, przeniosła na niego wzrok i posłała mu blady uśmiech. - Czy swoją żoną też tak komenderujesz? - Nieustannie - odparł z uśmiechem, a potem się nachylił, żeby ją pocałować w czoło. - Ale ona to uwielbia. - Och, przepraszam - rozległo się nagle od drzwi. Cilla cofnęła się gwałtownie, co mogło zostać ; poczytane za objaw poczucia winy. Dwoje ludzi, stojących w progu studia, przyglądało jej się z profes­ jonalną obojętnością. Kobieta wyglądała jak ikona mody - z masą ciemnokasztanowych włosów, opadających na ramiona, i drobnymi, eleganckimi szafirami w uszach. Miała delikatną porcelanową karnację właściwą tylko oso­ bom rudowłosym z natury. Jej szczupłe, sprężyste ciało kryło się pod doskonale uszytym garniturem w jaskrawych odcieniach zieleni i błękitu. Stojący za nią mężczyzna wyglądał, jakby spędził miesiąc na pastwisku, przeganiając bydło. Jasne włosy, spłowiałe od słońca, opadały mu na kołnierzyk dre­ lichowej bluzy. Zaś znoszone dżinsy o wystrzępionych nogawkach, opuszczone nisko na biodra, okrywały nogi co najmniej metrowej długości. Wysoki i chudy, garbił się w drzwiach, podczas gdy kobieta wypro­ stowała się jak struna. Buty miał zdarte, ale na roboczej koszuli nosił klasycznie skrojoną tweedową mary­ narkę. Nie uśmiechnął się. Cilla przyłapała się na tym, że 20

przygląda się jego twarzy dłużej niż powinna. Policzki miał zapadnięte, a w brodzie delikatnie zarysowany dołek. Opalona skóra napięła się na wystających koś­ ciach policzkowych, a jego usta, wciąż bez uśmiechu, były szerokie i wydatne. Oczy, wpatrujące się w nią tak intensywnie, że miała ochotę wić się jak robak pod ich spojrzeniem, były koloru butelkowej zieleni. - Panie Harrison. - Kobieta pierwsza zabrała głos. Gdy wysunęła się do przodu, Cilli wydało się, że dostrzega w jej oczach błysk rozbawienia. — Mam nadzieję, że daliśmy panu wystarczająco dużo czasu. Cilla przeszyła Marka morderczym wzrokiem. - Mówiłeś mi, że do nich dzwoniłeś, ale nie powie­ działeś, że czekają za drzwiami. - Teraz już wiesz. - Nadal trzymał rękę na jej ramieniu, ale już tylko po to, by ją poskromić raczej, niż uspokoić. - To panna 0'Roarke. - Inspektor Grayson. A to mój partner, inspektor Fletcher. - Jeszcze raz dzięki, że zechcieliście poczekać. Mark gestem zaprosił kobietę oraz jej partnera do środka. Mężczyzna, po wyjściu spod framugi, wypros­ tował się leniwie. - Inspektor Fletcher i ja przywykliśmy do tego. A teraz poprosimy o trochę więcej informacji. - Jak już wiecie, panna 0'Roarke odbiera od jakie­ goś czasu niepokojące telefony, tutaj, w naszej radio­ stacji. - To jakiś świr - odezwała się Cilla, zirytowana tym, że się o niej mówi. - Mark nie powinien był zawracać wam czymś takim głowy. - Za to właśnie nam płacą. - Boyd Fletcher przy­ siadł na brzegu stołu. - Więc tu pani pracuje? We wzroku, jakim ją zmierzył, kryła się wystar­ czająca doza wyższości, by ją rozjuszyć. 21

- Założę się, że jest pan świetnym detektywem. - Cillo! - skarcił ją Mark. Był zmęczony i chciałby już być w domu, z żoną. - Proszę o współpracę rzucił, po czym znów odwrócił się do detektywów. Telefony zaczęły się podczas programu w ostatni wtorek. Nikt z nas nie przywiązywał do tego większej wagi, ale to trwa. Ostatni miał miejsce dziś w nocy, o dwunastej trzydzieści pięć. - Macie taśmy? - Althea Grayson zdążyła już wcześniej wyjąć notes. - Zacząłem robić kopie nagrań po trzecim telefo­ nie. - Na widok zaskoczonej miny Cilli Mark wzruszył ramionami. - Tak na wszelki wypadek. Mam je u sie­ bie w biurze. - Idź po nie. - Boyd dał głową znak Althei. - Ja spiszę zeznania pani 0'Roarke. - Masz współpracować! - rzucił Mark do Cilli, po czym wyprowadził Altheę. W ciszy, jaka potem zapadła, Cilla wyjęła papierosa z chudnącej w oczach paczki i zapaliła go szybkimi, nerwowymi ruchami. Boyd z lubością wciągnął w płu­ ca jego zapach. Palenie rzucił zaledwie sześć tygodni, trzy dni i dwanaście godzin temu. - Powolna śmierć - skomentował. Cilla przyjrzała mu się poprzez zasłonę dymu. - Chciał pan usłyszeć moje zeznanie. '- Tak. - Zaciekawiony, wyciągnął rękę, by się pobawić wyłącznikiem. Machinalnym ruchem odsunę­ ła jego palce. - Ręce przy sobie, Boyd uśmiechnął się. Odniósł nieodparte wrażenie, że ma na myśli również siebie, a nie tylko swój sprzęt. Cilla tymczasem zapowiedziała znany przebój. Po włączeniu mikrofonu, na tle cichnącej piosenki podała tytuł, wykonawcę, hasło radiostacji oraz swoje nazwis22

ko. Po czym płynnie przeszła do następnego zestawu wybranych piosenek. - Załatwmy to szybko - powiedziała. - Nie lubię mieć towarzystwa podczas pracy. - Nie jest pani dokładnie taka, jak się spodziewa­ łem. - Słucham? To prawda, pomyślał. Jest sto razy lepsza, niż mógł przypuszczać. - Złapałem w radiu pani program - rzucił jakby od niechcenia. - Kilka razy. - Więcej niż kilka. Stracił sporo godzin snu, słuchając tego melodyjnego głosu, ociekającego seksem. -Wyrobiłem sobie nawet pewną wizję. Jakiś metr sześćdziesiąt siedem. Zmierzył ją obojętnym wzrokiem od czubka głowy po buty. - I chyba byłem blisko. Ale wziąłem panią za blondynkę, z włosami do pasa, niebieskimi oczyma i silną... osobowością. - Znów się uśmiechnął, bo rozbawił go błysk irytacji w jej oczach. Dużych, odnotował, i piwnych. Zdecydowanie różnych i bar­ dziej pociągających niż te, które sobie wyobraził. - Przykro mi, że się pan rozczarował. - Nie powiedziałem wcale, że doznałem zawodu. Zaciągnęła się wolno i ostrożnie, a potem z rozmys­ łem dmuchnęła dymem w jego stronę. Jedno, co naprawdę dobrze umiała, to spławiać antypatycznych facetów. - No więc chce pan to zeznanie czy nie, Cwaniaku? - Przecież po to tu jestem. - Fletcher wyjął z kie­ szeni marynarki notes i ogryzek ołówka. - Strzelaj! W zwięzłych, beznamiętnych słowach zrelacjono­ wała każdy telefon, godzinę, słownictwo. Mówiąc, ani na chwilę nie przestawała pracować - wsuwała taśmy z nagranymi reklamami, nastawiała płyty CD, wybie­ rała i zmieniała albumy. 23

Boyd zapisywał i coraz wyżej unosił brwi. Prze­ słucha oczywiście taśmy, odniósł jednak wrażenie, że Cilla przekazuje mu wszystko, słowo w słowo. A on w swoim zawodzie nauczył się cenić dobrą pamięć. - Mieszka pani w tym mieście od ilu miesięcy? Od sześciu? - Mniej więcej. - Naraziła się pani komuś? - Sprzedawcy, który próbował wcisnąć mi encyk­ lopedię. Przytrzasnęłam mu nogę drzwiami. Boyd zerknął na nią spod oka. Starała się pod­ chodzić do tego lekko, ale widział, jak wcześniej zgniotła w palcach papierosa, a teraz obskubywała paznokieć kciuka. - Jacyś odtrąceni wielbiciele? - Nie. - Ma pani kogoś? W jej spojrzeniu znów błysnął gniew. - To pan jest detektywem, więc niech się pan dowie. - I zrobiłbym to, ale prywatnie. - Znów popatrzył na nią tak przenikliwie i znacząco, że spociły jej się dłonie. -Natomiast w tej chwili wykonuję swoją pracę. Zazdrość i odmowa to potężne motywy. Zgodnie z tym, co pani zeznała, większość komentarzy na pani temat miała związek z pani obyczajami seksualnymi. Nawet jeśli szczerość była jej mocną stroną, nie miała najmniejszego zamiaru mówić mu, że jej jedy­ nym seksualnym obyczajem jest abstynencja. - Nie jestem aktualnie z nikim związana - rzuciła sucho. - To dobrze. - Nie podnosząc wzroku, zrobił kolej­ ną notatkę i dodał: - To moja prywatna opinia. - Panie inspektorze... 24

~ Spokojnie, 0'Roarke - powiedział. - To była tylko uwaga, a nie propozycja. - Spojrzeniem ciem­ nych oczu oszacował jej wymiary. - Jestem na służbie. Potrzebna mi lista mężczyzn, z którymi utrzymywała pani kontakty na gruncie prywatnym. Ograniczmy się do ostatnich sześciu miesięcy. Może pani pominąć sprzedawcę encyklopedii. - Nie jestem z nikim związana. - Wstała, zacis­ kając pięści. - Nie byłam. I nie mam najmniejszej ochoty na to. - A gdzie jest powiedziane, że ochota nie może być jednostronna? - Mówiąc to, był święcie przekonany, że tak właśnie jest w jego przypadku. Nagle ogarnęło ją śmiertelne zmęczenie. Przeczesa­ ła palcami włosy, modląc się o odrobinę cierpliwości. - To chyba jasne dla każdego, że ten gość uczepił się głosu na antenie. Przecież on mnie nawet nie zna. I pewnie nigdy mnie nie widział na własne oczy. Ma tylko swoją wizję - powiedziała, podrzucając mu jego własne słowa. - Wizja. To wszystko, czym dla niego jestem. W tym zawodzie to się ciągle zdarza. Nic mu nie zrobiłam. - Nie powiedziałem, że pani zrobiła. W jego głosie nie było już drażniącej nuty. Za­ brzmiał nagle tak łagodnie, że Cilla odwróciła się, gwałtownie mrugając powiekami, bliska łez. To tylko przepracowanie, uznała. I zdenerwowanie. W ogóle, wszystko razem wzięte. Odwrócona plecami do Boyda, usilnie próbowała wziąć się w garść. Jest twarda, pomyślał. Sposób, w jaki zaciskała pięści, zmagając się z emocjami, wydał mu się znacz­ nie bardziej pociągający i seksowny niż urywane westchnienia i bezradne gesty. Miał ochotę podejść, powiedzieć jej parę słów pocieszenia lub ukojenia i przesunąć dłonią po jej 25

włosach. Zresztą, zapewne odgryzłaby mu ją przy samym nadgarstku. - Niech się pani dobrze zastanowi nad ostatnimi miesiącami. Może przypomni sobie pani coś, choćby nawet wydało się to pani nieistotnym drobiazgiem, co mogło wywołać te telefony. - Jego ton znów się zmienił. Był teraz rzeczowy. I beznamiętny. - Nie możemy przecież ściągnąć na przesłuchanie wszyst­ kich mężczyzn z Denver i okolic. Policja nie pracuje w taki sposób. - Wiem, jak pracuje policja. Gorycz w jej glosie sprawiła, że zmarszczył brwi. Widocznie chodzi tu o coś jeszcze, ale teraz nie pora, by się w to zagłębiać. - Rozpoznałaby pani ten głos, gdyby go pani znów usłyszała? - Tak. - Brzmiał znajomo? - Nie. - Myśli pani, że on zmienia głos? Wzruszyła niecierpliwie ramionami, ale kiedy się odwróciła, była już opanowana. - Mówi cichym, stłumionym głosem. Jakby... sy­ czał. - Ma pani jakieś obiekcje, żebym posiedział z pa­ nią podczas jutrzejszego nocnego programu? Cilla spojrzała na niego przeciągłe. - Owszem, cale mnóstwo. Pochylił głowę. - Wobec tego pójdę do pani szefa. Zirytowana, sięgnęła po papierosy. W tym momen­ cie Boyd położył rękę na jej dłoni. Popatrzyła na ich splecione palce i wstrząśnięta uświadomiła sobie, że ten fizyczny kontakt dwukrotnie przyspieszył tempo jej pulsu. 26

- Pozwól mi wykonywać moją pracę, Cillo, proszę. Wszystko pójdzie łatwiej, jeżeli pozwolisz mnie i in­ spektor Grayson przejąć kontrolę nad tą sprawą. - Nikt nie będzie przejmował kontroli nad moim życiem. - Wyszarpnęła dłoń i schowała ją do kieszeni. - No to choćby nad tym małym fragmentem. - Nim zdążyła go powstrzymać, wyciągnął rękę i odgarnął jej włosy za ucho. - Idź do domu i prześpij się. Wyglądasz na wykończoną. Cofnęła się i z wymuszonym uśmiechem rzuciła: - Dzięki, inspektorze. Już mi lepiej. Mimo burkliwych protestów, nie udało jej się od­ wieść go od poczekania, póki nie zejdzie z anteny i nie przekaże wszystkiego człowiekowi, prowadzącemu całonocne studio. Wyraźny brak entuzjazmu nie po­ wstrzymał go też przed odprowadzeniem jej do samo­ chodu, przypomnieniem, by zablokowała drzwi, oraz czekaniem, póki nie odjedzie. Zaniepokojona spojrze­ niem jego oczu - a także własną reakcją - patrzyła na niego we wstecznym lusterku, dopóki nie zniknął z pola widzenia. - Tego mi tylko potrzeba - mruknęła sama do siebie. - Kowboja-gliniarza. Kilka chwil później Althea dołączyła do Boyda na parkingu. W torbie miała taśmy z nagraniami oraz zeznanie Marka. - No i jak, Fletcher... - Przyjacielskim gestem położyła mu rękę na ramieniu. - Jaki jest werdykt? - Jest rzeczowa, twarda jak skała i kłująca jak krzak głogu. - Z rękami w kieszeniach, zakołysal się na piętach. - Myślę, że przyczyną jest miłość.

ROZDZIAŁ DRUGI

Jest naprawdę dobra, myślał Boyd, pijąc gorzką kawę i przyglądając się Cilli przy pracy. Obsługiwała sprzęt z bezwiedną zręcznością, świadczącą o długo­ letnim doświadczeniu. Niemal automatycznie prze­ rzucała się z muzyki na nagrane wcześniej komunika­ ty, by później włączyć swój mikrofon. Miała doskona­ le wyczucie czasu, łatwość wysławiania się - i ob­ gryzione do skóry paznokcie. Była kłębkiem nerwów; ponadto emanowała wro­ gością. To pierwsze starała się ukryć, ale wrogości nawet nie próbowała zakamuflować. Przez dwie godzi­ ny, jakie spędzili razem w studiu, prawie się do niego nie odzywała. Niezła sztuczka, bo kabina mierzyła niespełna trzy na trzy metry. Zresztą, mniejsza o to. Jako policjant, przywykł do bycia tam, gdzie go nie chcą. Był też na tyle przekorny, by to zaakceptować. Boyd lubił swoją pracę i nie przejmował się czymś takim, jak irytacja, wrogość czy agresja. Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami niż przed kulą z czter­ dziestki piątki. A on w swoim życiu był już celem i jednego, i drugiego. 28

Choć określenie „filozof byłoby dla niego krępu­ jące, miał zwyczaj analizować wszystko aż do samych podstaw. A u źródeł takiej życiowej postawy leżała wiara w istnienie rzeczy słusznych i niesłusznych. Albo raczej, choć pewnie wahałby się użyć tego sformułowania, w istnienie dobra i zła. Był na tyle rozsądny, by zdawać sobie sprawę, że zbrodnia często popłaca, i to bardzo. Natomiast satys­ fakcja bierze się z przekonania, że ma się swój udział w udowadnianiu, iż nigdy tak nie jest na dalszą metę. A on był cierpliwy. Bez względu na to, czy ujęcie przestępcy trwało sześć godzin, czy sześć miesięcy, wynik był zawsze ten sam. Zwyciężało dobro. Z wyciągniętymi przed siebie nogami przerzucał stronnice książki, napawając się głosem Cilli. Przywo­ dził mu na myśl ławeczki na werandzie, upalne letnie noce i plusk płynącej leniwie rzeki. W całkowitej sprzeczności z nim pozostawało emanujące z niej napięcie i niespożyta energia. Z tego pierwszego czer­ pał przyjemność, temu drugiemu się dziwił. Doprowadzał ją do szału. Samą tylko swoją obec­ nością. Cilla przełączyła mikrofon na reklamy i spraw­ dziła listę kolejnych przebojów. Wciąż go przy tym ignorowała - albo przynajmniej próbowała ignorować. Nie lubiła mieć towarzystwa w studiu. Cóż z tego, że po tym, jak zdecydowanie ucięła wszelkie próby na­ wiązania rozmowy, rozsiadł się z tyłu z książką. I to nie z jakimś westernem albo męską literaturą przygodową, jak się można było spodziewać, tylko z wygniecionym egzemplarzem „Na wschód od Edenu" Steinbecka. Cóż z tego, że milczał cierpliwie przez prawie dwie godziny... Był obok. I już samo to wystarczyło. Nie potrafiła udawać, że telefony się skończyły, że to nieważne, że jej życie wróciło na dawne tory. Nie 29

wtedy, gdy w kącie studia siedział ten tyczkowaty kowboj i czytał wielką amerykańską powieść, tak że nieomal musiała przez niego przechodzić, by zdjąć albumy z półki znajdującej się za jego plecami. To przez niego puściły jej nerwy. Nie znosiła go za to. I za to, że jest intruzem. No i za to, że jest policjantem. Ale to czysto prywatne odczucia, przypomniała sobie natychmiast. A ona ma przecież pracę do wykonania. - Tu KHIP. Towarzyszyliśmy wam aż do północy. Rozpoczął się nowy dzień, dwudziestego ósmego mar­ ca, ale nie myślcie sobie, że ulotnimy się po cichu. Jest dwunasta dwie, a na dworze minus siedem stopni, więc włączcie radia, żeby się rozgrzać. Słuchacie KHIP, gdzie nadają jeszcze więcej przebojów na godzinę. Za chwilę wiadomości, a potem koncert życzeń. Dzwońcie. Ruszamy w tango. Boyd poczekał, aż skończą się wiadomości i Cilla włączy reklamy. Dopiero wtedy zaznaczył miejsce w książce i wstał. Zajmując fotel stojący obok krzesła Cilli, poczuł nagle narastające napięcie. - Nie rozłączaj się, kiedy zadzwoni. Żachnęła się i spróbowała nadać głosowi sarkas­ tyczne brzmienie. - Moi wielbiciele nie po to mnie słuchają, żeby być świadkami takiego przedstawienia, Cwaniaku. - Możesz przecież trzymać go na linii i odsłuchać w studiu, nie wpuszczając na antenę, prawda? - Tak, ale nie chcę... - Zrób przerwę na reklamy albo muzykę - powie­ dział grzecznie Boyd - ale trzymaj go na linii. Może nam się poszczęści i namierzymy tego faceta. I, jeżeli to możliwe, przyjmuj zamówienia aż do końca pro­ gramu, żeby dać mu czas na jego ruch. Z zaciśniętymi pięściami popatrzyła na światełka, 30

które już rozbłysły na telefonie. Boyd miał rację. Wiedziała, że miał rację. I była wściekła. - Dużo zachodu jak na jednego wariata. - Nie przejmuj się. - Uśmiechnął się lekko. - Wa­ riat czy nie, płacą mi tak samo. Spojrzała na zegar, chrząknęła, a potem włączyła mikrofon. - Halo, Denver, tu Cilla 0'Roarke dla KHIP. Słu­ chacie najgorętszej stacji u podnóża Gór Skalistych. A dzięki wam może się zrobić jeszcze bardziej gorąco. Zaczynamy koncert życzeń. Będę nadawała to, czego chcecie posłuchać. Dzwońcie do mnie, na pięć-pięć-pięć-KHIP. Palec lekko jej drżał, gdy wciskała pierwszy guzik. - Tu Cilla 0'Roarke. Jesteś na antenie. - Cześć, Cilla, tu Bob z Englewood. Zamknęła oczy i odetchnęła. Był to stały słuchacz. - Cześć, Bob. Jak leci? - Świetnie. Dziś w nocy świętujemy z żoną pięt­ nastą rocznicę ślubu. - A mówili, że to nie potrwa długo. Co mogę puścić dla ciebie? - Może „Cherish" dla Nancy od Boba. - Dobry wybór. Za następną piętnastkę, Bob. Trzymając w ręku długopis, odebrała drugi telefon, a potem trzeci. Boyd zauważył, że po każdym kolej­ nym jest coraz bardziej spięta. Bo choć gawędziła i żartowała, stawała się coraz bledsza. W trakcie pierwszej przerwy wyjęła z paczki papierosa i zaczęła niezdarnie wyciągać zapałkę. Boyd bez słowa wziął od niej pudełko i przypalił jej papierosa. - Świetnie sobie radzisz - stwierdził. Zaciągnęła się szybko i nerwowo. Boyd czekał cierpliwie na jej odpowiedź. - Musisz mnie pilnować? 31

- Nie - odparł, a potem rozciągnął usta w przeciąg­ łym, leniwym uśmiechu, na który mimowolnie od­ powiedziała. - Mężczyzna ma prawo do ubocznych korzyści. - Jeżeli tylko na to cię stać, Cwaniaku, powinieneś rozejrzeć się za inną pracą. - Ale ja lubię moją pracę. - Oparł swój ciężki bucior na kolanie drugiej nogi. - I to nawet bardzo. Cilla doszła do wniosku, że mimo wszystko lepiej będzie rozmawiać z nim, niż patrzeć na migoczące światełka telefonów i denerwować się. - Od dawna jesteś policjantem? - Minęło dziesięć lat. Wtedy spojrzała na niego i spróbowała się od­ prężyć, koncentrując się na jego twarzy. Miał takie spokojne oczy. Ciemne i spokojne. Oczy, które dużo widziały i nauczyły się z tym żyć. Emanowała z nich niewzruszona siła, która zawsze robiła wrażenie na kobietach - przynajmniej na niektórych. Będzie chro­ nił i bronił. Nigdy nie sprowokuje walki, ale będzie walczył do końca. - To parszywa robota. Poruszył się na krześle, a jego kolano otarło się o jej udo. - Na ogół. Instynktownie odsunęła swoje krzesło o kilka kolej­ nych centymetrów. - Trudno zgadnąć, czemu ktoś trzyma się takiej parszywej roboty przez dziesięć lat. - Chyba popadłem w rutynę - stwierdził z uśmie­ chem. Wzruszyła ramionami, a potem odwróciła się do mikrofonu. - To było dla Billa i Maxine. Nasza linia zamówień jest nadal czynna. Dzwońcie na pięć-pięć-pięć-pięć32

cztery-cztery-siedem. - Szybko zaczerpnęła tchu i znów wcisnęła guzik. - Tu KHIP. Jesteś na antenie. Wszystko, jak dotąd, szło gładko. Do tego stopnia, że zaczęła się z wolna odprężać. Odbierała telefon po telefonie, wpadając w znajomy, ustalony rytm. Słucha­ nie muzyki znów zaczęło jej sprawiać przyjemność. Światełka, pulsujące na telefonie, nie wydawały się już takie groźne. O 1.45 była pewna, że tym razem jej się udało. Tylko jedna noc, powiedziała sobie. Jeżeli dziś nie zadzwoni, to znaczy, że koniec z tym. Ze wzrokiem wbitym w zegar patrzyła, jak tykają kolejne sekundy. Jeszcze tylko osiem minut i wpuści na fale eteru Jacksona. A potem pojedzie do domu, weźmie długą, gorącą kąpiel i zaśnie jak niemowlę. - Tu KHIP. Jesteś na antenie. - Cilla? Na dźwięk tego syczącego szeptu krew zastygła jej w żyłach. Odruchowo sięgnęła, by się rozłączyć, ale Boyd zacisnął palce wokół jej nadgarstka i potrząsnął głową. Przez moment walczyła z nim, próbując opano­ wać atak paniki. Jednak mocno trzymał jej dłoń i spog­ lądał na nią z niezmąconym spokojem. Próbując zapanować nad sytuacją, włączyła kasety z reklamami. Gdy zabrzmiały skoczne tony dżingla, przełączyła rozmowę na głośny odbiór w studiu. - Tak. - Duma kazała jej nadal patrzeć Boydowi w oczy. - Tu Cilla. Czego sobie życzysz? - Sprawiedliwości. Tylko sprawiedliwości. - Za co? - Masz się nad tym zastanowić. Masz się zastana­ wiać, dziwić się i pocić, póki po ciebie nie przyjdę. - Ale dlaczego? - Dłoń jej zadrżała. Boyd, by dodać jej otuchy, instynktownie splótł z nią palce. - Z kim rozmawiam? 33

- Z kim rozmawiasz? - Jego śmiech sprawił, że pokryła się gęsią skórką. - Jestem twoim cieniem. Twoim sumieniem. Twoim katem. Musisz umrzeć. A skończę dopiero wtedy, kiedy zrozumiesz. Ale nie będzie to ani szybkie, ani łatwe. Zapłacisz za to, co zrobiłaś. - Ale co ja takiego zrobiłam?! - wykrzyknęła. - Na miłość boską, co ja takiego zrobiłam? Rozmówca bluzgnął stekiem plugawych wyzwisk, od których Cilli zakręciło się w głowie i chwyciły ją mdłości. Dopiero wtedy się rozłączył. Z dłonią wciąż na jej dłoni, Boyd drugą ręką wystukał szybko jakiś numer. - Namierzyliście go? - zapytał, a potem zaklął półgłosem. - No tak. Jasne. - Zirytowany odłożył słuchawkę. - Za krótko. - Dotknął bladego policzka Cilli. - Wszystko w porządku? Ledwie go usłyszała poprzez szum w uszach, ale skinęła głową. Machinalnie odwróciła się do mikro­ fonu, czekając, aż ucichną dźwięki dżingla. - To by było mniej więcej na tyle. Jest pierwsza pięćdziesiąt siedem. Tina Turner ukołysze was do godziny drugiej. A potem przyjdzie mój kumpel Jack­ son, żeby aż do szóstej rano dotrzymywać towarzystwa wszystkim cierpiącym na bezsenność. Tu Cilla 0'Roarke, dla KHIP. Pamiętaj, kochanie, kiedy śnisz o mnie, niech to będą piękne sny. Odsunęła się od konsoli. W głowie miała kompletny zamęt. Muszę tylko wstać, powiedziała sobie w duchu. Muszę pójść do samochodu i pojechać do domu. To całkiem proste. Robiła to przecież każdego ranka przez całe życie. Mimo to nie ruszyła się z miejsca ze strachu, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. Jackson zajrzał do studia, ale w progu się zawahał. Na głowie miał bejsbolową czapeczkę, pod którą ukrywał świeży przeszczep włosów.

34

- Hej, Cilla! - Popatrzył na nią, a potem na Boyda. - Ciężka noc, co? Cilla wzięła się w garść i przyoblekła twarz w bez­ troski uśmiech. - Miewałam lepsze. - Podniosła się z krzesła, cała spięta. - Rozgrzałam ich dla ciebie, Jackson. - Wyluzuj się, mała. - Jasne. - Gdy po wyjściu ze studia szła zdjąć płaszcz z wieszaka, szum w jej uszach narastał. Na korytarzach panowały ciemności. Tylko z holu, gdzie paliły się światełka alarmowe, sączyła się blada po­ świata. Zamrugała powiekami, zdezorientowana, i na­ wet nie zauważyła, kiedy Boyd ujął ją pod ramię i wyprowadził na dwór. Zimne powietrze pomogło jej dojść do siebie. Wzięła kilka głębokich, łapczywych oddechów, a potem wy­ dmuchała kilka przejrzystych pióropuszy białego dymu. - Mój wóz jest tam - zaprotestowała, gdy Boyd zaczął ją ciągnąć na drugi koniec parkingu. - Nie jesteś w stanie prowadzić. - Nic mi nie jest! - upierała się, choć się trzęsła i mimo zimnego wiatru była blada jak śmierć. - To świetnie. Wobec tego zabieram cię na tańce. - Posłuchaj... - Nie, to ty posłuchaj. - Był zły, nawet wściekły, z czego aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy. Przesłuchiwanie taśm to jednak co innego niż bycie na miejscu, kiedy dzwoni telefon, i patrzenie, jak krew ucieka Cilli z twarzy, a oczy robią się szkliste z trwogi. I jeszcze ta świadomość, że nie można zrobić absolut­ nie nic, żeby to przerwać. - Jesteś w kiepskim stanie i nie pozwolę ci usiąść za kierownicą. Zatrzymał się przy swoim samochodzie i jednym szarpnięciem otworzył drzwi. - Wsiadaj! Odwiozę cię do domu. 35

Odrzuciła włosy, opadające jej na oczy. - Jak brzmi wasza przysięga? „Będę służyć i bro­ nić"? - Dokładnie tak. A teraz wsiadaj, zanim cię aresz­ tuję za włóczęgostwo. Poddała się, bo nogi miała jak z waty. Chciało jej się spać. Samej. W jakimś małym, przytulnym pokoiku. Chciało jej się krzyczeć. Gorzej-chciało jej się płakać. Roztrzęsiona, zaatakowała Boyda, ledwie zajął miejs­ ce za kierownicą. - Wiesz, czego nie znoszę jeszcze bardziej niż gliniarzy? Boyd przekręcił kluczyk w stacyjce. - Domyślam się, że zamierzasz to mi powiedzieć. - Facetów, którzy komenderują kobietami tylko dlatego, że są mężczyznami. Nie uważam tego za brak kultury, tylko za głupotę. I tak jak ja to widzę -jedno i drugie przemawia przeciwko tobie, inspektorze. Nachylił się nad nią, umyślnie wgniatając ją w opar­ cie fotela, po czym przeżył kilka chwil niesamowitej satysfakcji, widząc, jak jej oczy otwierają się szeroko ze zdumienia, a usta rozchylają w zduszonym proteś­ cie. Satysfakcja byłaby jeszcze większa, gdyby, wie­ dziony impulsem, nakrył swoimi wargami te usta. Ich smak byłby na pewno taki sam jak brzmienie jej głosu - upojny, seksowny i niebezpieczny. Zamiast to zrobić, szarpnął końcówkę pasa i przy­ piął Cillę do fotela. Kiedy znów chwycił za kierownicę, Cilla głośno odetchnęła i przypomniała sobie, że ma za sobą ciężką noc. Noc pełną napięcia i niespokojną. Gdyby było inaczej, nigdy w życiu nie siedziałaby jak trusia, onieśmielona przez jakiegoś współczesnego kowboja. Czuła, że znów drżą jej ręce, ale powód wydawał się mniej ważny niż sam fakt słabości. 36

- Nie lubię twojego stylu, Cwaniaku. - Nie musisz. - Wyjeżdżając z parkingu, Boyd uświadomił sobie, że Cilla zaczyna mu imponować. A to zawsze w jego przypadku źle się kończyło. - Rób, co ci każą, a będziemy żyć w zgodzie. - Nigdy nie robię, co mi każą - stwierdziła. -I nie potrzebuję, żeby jakiś drugorzędny gliniarz z komplek­ sem Johna Wayne'a wydawał mi rozkazy. To Mark do ciebie zadzwonił, nie ja. Ja cię ani nie chcę, ani nie potrzebuję. Zahamowali na światłach. - Twarda jesteś - rzucił Boyd. - Jeżeli myślisz, że się rozsypię, bo jakiś szajbus obrzuca mnie wyzwiskami i pogróżkami, to się my­ lisz. - Nie uważam, że się rozsypiesz, 0'Roarke, tak samo jak ty nie oczekujesz, że w razie czego będę cię zbierał. - To świetnie. Doskonale. Sama sobie z nim pora­ dzę. A jeśli kręci cię słuchanie tego rodzaju bzdur... Urwała, przerażona tym co powiedziała. Ukryła twarz w dłoniach i trzykrotnie wzięła głęboki oddech. - Przepraszam. - Za co? - Za to, że się na tobie odkuwam. - Położyła ręce na kolanach i wbiła w nie wzrok. - Moglibyśmy się na chwilę zatrzymać? Boyd bez słowa podjechał do krawężnika i zahamo­ wał. - Muszę się uspokoić, zanim wejdę do domu. Odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. - Nie chcę martwić siostry. Czy można pielęgnować w sobie złość i urazę, gdy siedząca obok kobieta zmienia się nagle z kłębka drutu kolczastego w kruchy kryształ? Z drugiej strony, jeśli 37

jego przypuszczenia co do Cilli były trafne, nadmiar współczucia mógłby ją zniechęcić. - Chcesz kawy? - Nie, dziękuję. - Kąciki jej ust uniosły się na ułamek sekundy. - Wlałam już w siebie wystarczającą ilość. - Odetchnęła głęboko i powoli. Zawroty głowy minęły, a wraz z nimi płynne poczucie nierzeczywistości. - Przepraszam, Cwaniaku. Ty wykonujesz tylko swoje obowiązki. - Dobrze, że to rozumiesz. Czemu nazywasz mnie Cwaniakiem? Otworzyła oczy i obrzuciła jego twarz szybkim, lecz uważnym spojrzeniem. - Bo nim jesteś. - Odwróciła się i zaczęła grzebać w torebce, szukając papierosa. - Boję się. - Była zła, że głos jej zadrżał przy tym wyznaniu, podobnie jak ręka, którą zapalała zapałkę. - Masz prawo. - Nie, ja jestem autentycznie przerażona. - Wy­ dmuchała powoli dym, patrząc w okno. Najnowszy model sedana przemknął obok i roztopił się w ciemno­ ści. - On chce mnie zabić. Nie wierzyłam w to tak do końca. Aż do dzisiejszej nocy. - Zadrżała. - Masz ogrzewanie? Boyd nastawił dmuchawę na cały regulator. - To nawet lepiej, że się boisz. - Niby dlaczego? - Bo będziesz współpracować. Uśmiechnęła się w odpowiedzi, po czym kategorycz­ nie stwierdziła. - Nie, nie będę. To tylko chwilowe zawieszenie broni. Jak tylko dojdę do siebie, dam ci wycisk. - Wobec tego spróbuję się nie przyzwyczajać. Zdał sobie sprawę, że łatwo byłoby przyzwyczaić się do ciepłego blasku jej oczu, kiedy się uśmiecha. Do 38

głosu, który potrafi uspakajać mężczyznę i każe mu się zastanawiać. - Lepiej się czujesz? - O wiele lepiej. Dzięki. - Gdy znów ruszyli, zgasiła papierosa. - Zakładam, że wiesz, gdzie miesz­ kam. - Jakby nie było, jestem detektywem. - Co za niewdzięczna praca. - Odgarnęła włosy z czoła i zdecydowała, że lepiej będzie porozmawiać, żeby nie myśleć. - Czemu nie łapiesz bydła na lasso albo nie znakujesz byków? Masz do tego odpowiedni wygląd. - Tym razem także nie jestem pewny, czy to miał być komplement - stwierdził po krótkim namyśle. - Szybko się uczysz, Cwaniaku. - Boyd - powiedział. - Nic ci się nie stanie, jeżeli będziesz mówić mi po imieniu. - Gdy w odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami, zerknął na nią z ukosa. Cilla. To od Priscilla, prawda? - Nikt nie nazwał mnie Priscilla więcej niż jeden raz. - Dlaczego? Posłała mu jeden ze swych najsłodszych uśmie­ chów. - Bo obcinam im język. - W porządku. Powiesz mi, dlaczego nie lubisz policjantów? - Nie. - Odwróciła się, żeby popatrzeć przez bocz­ ne okno. - Lubię noc - odezwała się, jakby sama do siebie. - O trzeciej nad ranem można robić i mówić rzeczy, których nie da się robić czy mówić o trzeciej po południu. Teraz nie potrafię już nawet wyobrazić sobie, jak to jest pracować przy dziennym świetle, kiedy wokół jest pełno ludzi. - Ty chyba nie przepadasz za ludźmi, prawda? - W każdym razie za niektórymi. - Nie chciała 39

mówić o sobie; o tym, co lubi i czego nie lubi, o swoich sukcesach i klęskach. Chciała rozmawiać o nim, by zaspokoić ciekawość i rozluźnić napięte nerwy. Od jak dawna pracujesz na nocnej zmianie, Fletcher? - Od dziewięciu miesięcy. - Spojrzał na nią. - My­ ślę, że poznajesz... ciekawych ludzi. - A ty nie? - Roześmiała się, zdumiona, że jest do tego zdolna. - Jesteś z Denver? - Tak, jestem denverczykiem z krwi i kości. - Mnie się tutaj podoba - stwierdziła, znów ku swemu zdumieniu. Nigdy się nad tym dłużej nie zastanawiała. Było to po prostu miejsce, które ofero­ wało dobrą uczelnię dla Deborah i zachęcające per­ spektywy dla niej samej. Nagle uświadomiła sobie, że w ciągu minionych sześciu miesięcy zaczęła zapusz­ czać korzenie. Płytko, niemniej jednak. - Czy to znaczy, że zamierzasz tu zostać? - Boyd skręcił w cichą boczną uliczkę. - Przeprowadziłem mały wywiad na twój temat. Wygląda na to, że dwa lata w jednym miejscu to twój limit. - Lubię zmiany - stwierdziła sucho, kończąc próby porozumienia. Nie podobało jej się to, że ktoś grzebał w jej przeszłości oraz życiu prywatnym. Gdy zatrzyma­ li się na podjeździe przed domem, już rozpinała pasy. - Dzięki za podwiezienie, Cwaniaku. Dogonił ją, nim zdążyła dopaść drzwi domu. - Będą mi potrzebne twoje kluczyki. - Po co? - Machinalnie ścisnęła je w ręku. - Żebym mógł odstawić rano twój samochód. Zadzwoniła kluczykami, marszcząc brwi. Stała w świetle lampy na frontowej werandzie. Boyd zaczął się zastanawiać, jakby to było, gdyby ją odprowadzał do domu po randce. Z westchnieniem pomyślał, że nie trzymałby wtedy rąk w kieszeni. I z pewnością roz­ ładowałby napięcie, całując ją przed drzwiami. 40

Akurat, pomyślał. Wszedłby z nią do środka i wspó­ lny wieczór skończyłby się czymś więcej niż tylko całusem na dobranoc. Ale to nie jest randka. I każdy głupi widzi, że jeśli o nich chodzi, nie ma szans na żadną. - Kluczyki? - powtórzyła Cilla. Po rozważeniu wszystkich opcji doszła do wniosku, że to najlepsze wyjście. Ostrożnie odczepiła poje­ dynczy kluczyk z breloczka w kształcie olbrzymiej nuty. - Dzięki. - Poczekaj. - Boyd oparł się dłonią o drzwi, które właśnie otwierała. - Nie zaprosisz mnie na filiżankę kawy? Nie odwróciła się, tylko rzuciła przez ramię: - Nie. Pomyślał, że jej zapach jest jak zapach nocy. Tajem­ niczy, upojny i niebezpieczny. - Jesteś wybitnie niemiła. W jej oczach pojawił się cieplejszy błysk. - Wiem. Do zobaczenia, Cwaniaku. Ręka Boyda opadła na jej dłoń, zaciśniętą na klamce. - Czy ty w ogóle coś jesz? Ciepły błysk przygasł, co go wcale nie zdziwiło. Zdziwiło go natomiast to, co pojawiło się w jego miejsce. Zmieszanie. I - gotów był przysiąc - onie­ śmielenie. Ale ona tak szybko doszła do siebie, że musiało mu się tylko wydawać. - Raz czy dwa w tygodniu. - Jutro? - Wciąż trzymał rękę na jej dłoni. Nie miał pewności, co takiego dostrzegł w jej oczach, czuł jednak pod palcami jej wyraźnie przyspieszony puls. - Może jutro zdecyduję się coś zjeść. - Ze mną? 41

Znów się zawahała, ku swemu zdumieniu. Minęły przecież całe lata od czasów, gdy w tak żenujący sposób reagowała na mężczyznę. A lata te upłynęły jej gładko i spokojnie. Odrzucenie propozycji randki nie było nigdy problemem. Przynajmniej dla niej. Przyła­ pała się na tym, że chce uśmiechnąć się i zapytać, na którą powinna być gotowa. Miała już na końcu języka te słowa, lecz się powstrzymała. - To niesłychanie miła propozycja, ale muszę spasować. - Dlaczego? - Bo nie umawiam się z policjantami. Zanim zdążyła zmienić zdanie, wślizgnęła się do domu i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Boyd, zasępiony, przekładał papiery na biurku. Przypadek tej 0'Roarke nie był jedynym, nad którym aktualnie pracował, ale nie potrafił przestać o nim myśleć. A raczej o samej 0'Roarke, przyznał, i na moment rozpaczliwie zatęsknił za papierosem. Stary policjant, siedzący o pół metra od niego, kopcił jak komin podczas rozmowy z kapusiem. Boyd wziął głęboki oddech, żałując, że nie potrafi znienawi­ dzić tego zapachu, jak inni niepalący. Wręcz przeciwnie, z lubością zadawał sobie tortury, wciągając w płuca ten upojny aromat, a przy okazji również inne, mniej ponętne zapachy komisariatu policji. Zapach przypalonej kawy, spoconych ciał, tanich perfum, unoszących się nad dwiema dziew­ czynami, które rozsiadły się na sąsiedniej ławce. Były to szczegóły, które rzadko zauważał pośród codziennej rutyny. Tej nocy jednak wyraźnie przeszka­ dzały mu w koncentracji. Te zapachy, stukot klawiatu­ ry, dzwoniące telefony, szuranie butów po linoleum, górne światło, migoczące raz po raz nad głową. 42

Nastroju jego nie poprawiała bynajmniej świado­ mość, że od trzech dni Priscilla Alice 0'Roarke tkwi w jego myślach jak długi, twardy kolec. I choćby nie wiadomo jak się wysilał, nie potrafił jej z nich usunąć. Może dlatego, że on i jego partnerka spędzili wiele godzin z Cillą w studiu podczas trwania programu. Może dlatego, że widział ją w chwilach słabości. A może i dlatego, że czasami odnosił wrażenie, iż zaczyna na niego reagować. Może tak jest, pomyślał z westchnieniem. A może i nie. Nie należał do mężczyzn, których ambicję łatwo zadrasnąć odmową. Uważał, że ma dość wiary w sie­ bie, by rozumieć, że nie musi podobać się każdej kobiecie. Wystarczała mu świadomość, że w wieku lat trzydziestu trzech zdążył już oczarować ich całkiem spore, jego zdaniem, grono. Problem tkwił w tym, że uparł się na jedną kobietę. A ona nawet nie chciała o nim słyszeć. Mógł się z tym oczywiście pogodzić. Miał przecież pewne zadanie do wykonania. Nie był, co prawda, wcale przekonany, że życie Cilli jest bezpośrednio zagrożone, była jednak nękana, systema­ tycznie i uporczywie. Dlatego wraz z Altheą nadali sprawie bieg, przesłuchując notowanych wcześniej mężczyzn, których zachowanie pasowało do modus operandi, grzebiąc w życiu prywatnym i zawodowym Cilli od czasu jej przyjazdu do Denver i przepytując dyskretnie jej współpracowników. Jak dotąd z mizernym skutkiem. Boyd uznał w końcu, że pora sięgnąć głębiej. W ręku trzymał życiorys Cilli. Był to dokument sam w sobie bardzo interesujący. Dokładnie tak jak kobieta, do której należał. Wynikało z niego, że przenosiła się z miejsca na miejsce, zaczynając od podrzędnej 43

radiostacji w Georgii - stąd jej ledwie uchwytny południowy akcent - do większej rozgłośni w Atlancie, potem do Richmond, St. Louis, Chicago i Dallas, nim wreszcie wylądowała - pewnie i obiema nogami na ziemi - w Denver, w KHIP. Pomyślał, że ta pani lubi być w ruchu. A może musi być w ciągłym biegu? Na to pytanie z dziedziny semantyki zamierzał uzyskać odpowiedź z pierwszej ręki. Jedno, czego mógł być absolutnie pewny, a co wynikało z leżących przed nim, przedstawionych czar­ no na białym faktów, to tego, że Cilla wkroczyła na ścieżkę sukcesu jedynie ze świadectwem maturalnym i masą odwagi. A przecież kobiecie - a raczej dziew­ czynie, bo miała wtedy lat osiemnaście - niełatwo było dostać się do branży, która nadal uchodzi za zdomino­ waną przez mężczyzn. - Ciekawa lektura? - Althea przysiadła na krześle, stojącym po drugiej stronie biurka. Nikt w komisariacie nie odważyłby się zagwizdać na widok jej nóg, ale niejeden ośmielił się na nie chociaż popatrzeć. - Cilla 0'Roarke. - Boyd rzucił dokument na biurko. - Twarda sztuka - mruknęła z uśmiechem Althea, która poświęciła sporo czasu na wykpiwanie fascynacji Boyda tym zmysłowym głosem z radia. - Wygląda na to, że lubi postawić na swoim. Błyskotliwa i profesjonalna. Boyd sięgnął po pudełko kandyzowanych migda­ łów i wysypał sobie kilka na dłoń. - Myślałem, że sam na to wpadłem. - A nie wpadłeś na to, że ona jest śmiertelnie przerażona? - Althea wzięła pudełko i starannie wy­ brała jeden lśniący migdał. - Ma też kompleks niższo­ ści jak stąd do nieba. 44

- Kompleks niższości? - Boyd prychnął pogar­ dliwie i odchylił się w krześle. - Wykluczone! Z tą samą pieczołowitą uwagą Althea wybrała jeszcze jeden kandyzowany migdał. - Ukrywa go pod grubą warstwą, ale on w niej tkwi. Kobieca intuicja, Fletcher. Dlatego szczęściarz z cie­ bie, że masz mnie. Boyd szybko zabrał ze stołu pudełko. Znając Altheę, wiedział, że metodycznie podgryzając, potrafi się z nim uporać do ostatniego migdała. - Jeżeli tej kobiecie brak pewności siebie, gotów jestem zjeść własny kapelusz. - Przecież nie masz kapelusza. - To go sobie sprawię i zjem. - Lekceważąc prze­ czucia swojej partnerki, wskazał na akta. - Ten facet nie chce sobie odpuścić, więc trzeba go będzie po­ szukać. - Ta pani nie jest zbyt skora do pomocy, gdy mowa jest o jej przeszłości. - Będziemy naciskać. Althea zamyśliła się na chwilę. A potem poruszyła się na krześle i z wdziękiem założyła nogę na nogę. - Będziemy rzucać monetę? Bo wszystko przema­ wia za tym, że da nam solidny odpór. Boyd uśmiechnął się. - Na to właśnie liczę. - Tej nocy ty masz dyżurować z nią w studiu. - Wobec tego ty weź się za Chicago. - Wręczył jej teczki. - Mamy zeznania dyrektora rozgłośni i właś­ ciciela mieszkania. - Rzucił okiem na kartkę. Zamie­ rzał posunąć się znacznie dalej poza to, co na niej wydrukowano, zacznie jednak od faktów. - Użyj tego twojego słodkiego, przekonywającego głosiku, a wszystko z nich wyciągniesz. - Jak z tysięcy innych. - Niespiesznie uniosła 45

głowę, by popatrzeć, jak jeden z funkcjonariuszy popy­ cha podejrzanego z rozkwaszonym nosem na najbliż­ sze krzesło. Po krótkiej szamotaninie z jego ust buch­ nął stek przekleństw, a po nim stłumione groźby. Jak ja uwielbiam to miejsce! - Tak, nie ma to jak w domu. - Boyd chwycił to, co zostało z jego kawy, zanim Althea zdążyła po nią sięgnąć. - Ja zacznę od drugiego końca, czyli od pierwszej rozgłośni, w której pracowała. Jeżeli szybko czegoś nie wymyślimy, szef urwie nam głowę. Althea wstała. - Wobec tego trzeba będzie coś wymyślić. Boyd pokiwał głową. Sięgnął po słuchawkę i w tym samym momencie zadzwonił telefon. - Tu Fletcher - Cześć, Cwaniaku. Pewnie by się skrzywił, słysząc to przezwisko, gdyby nie wychwycił w nim nuty strachu. - Cilla? Co się dzieje? - Znów miałam telefon. - Parsknęła śmiechem. Stara śpiewka. Ale tym razem byłam w domu. Niech to! Byle szmer, a podskakuję ze strachu. - Zamknij drzwi na klucz i nigdzie się nie ruszaj. Już do ciebie jadę, Cilla - powiedział, a nie słysząc odpowiedzi, powtórzył: - Już wyruszam. - Dzięki. Gdybyś po drodze mógł złamać kilka przepisów drogowych, będę bardzo wdzięczna. - Jestem za dziesięć minut - Odłożył słuchawkę. Thea. - Złapał ją, nim zdążyła wykręcić pierwszy numer na liście. - Jedziemy!

ROZDZ1AŁTRZEC1

Zanim do niej dotarli, zdążyła się opanować. Przede wszystkim było jej głupio, że zwróciła się do policji, a raczej do Boyda, z powodu jednego telefonu. To przecież tylko telefony, zapewniała samą siebie, podchodząc co chwila do okna. Po tygodniu takich telefonów powinna lepiej sobie z nimi radzić. Gdyby potrafiła zareagować mniej nerwowo, przekonać dzwoniącego, że to, co mówi i jak to mówi, nie robi na niej wrażenia, pewnie by się skończyły. Ojciec nauczył ją, że cierpliwość to jedyny sposób, by sobie poradzić z prześladowcą. Matka za to radziła od razu walić prawym sierpowym w szczękę. Cilla dostrzegała zalety obu punktów widzenia, doszła jed­ nak do wniosku, że w tej sytuacji, ze względów czysto praktycznych, łatwiej będzie wybrać bierność. Musiała przyznać, że straszliwie zawaliła z tym ostatnim telefonem i w którymś momencie, podczas jego tyrady, popadła w stan nieprzyzwoicie bliski histerii. Zaczęła krzyczeć, błagać, odpowiadać groź­ bami na jego pogróżki. Całe szczęście, że Deborahnie było w domu, więc tego nie słyszała. Modląc się o spokój, przysiadła na oparciu fotela. Ciało miała napięte jak struna, a w głowie kompletny 47

zamęt. Po telefonie od tego typa wyłączyła radio, zamknęła drzwi na klucz i zaciągnęła zasłony. Siedzia­ ła teraz w świetle lampy i nasłuchiwała, omiatając wzrokiem pokój. Ściany, które wraz z Deborah poma­ lowały, meble, które wybrały i o które się kłóciły. Znajome przedmioty, pomyślała. Kojąco znajome. Po zaledwie sześciu miesiącach uzbierało się już mnóstwo ozdóbek - coś, na co przedtem nigdy by sobie nie pozwoliły. Ale tym razem dom nie został wynajęty, a meble nie były wypożyczone. Tym razem wszystko było ich własnością. Może właśnie dlatego, choć nigdy o tym nie rozma­ wiały, zaczęły go zapełniać masą bezużytecznych drobiazgów, takich jak ten porcelanowy kotek, zwinię­ ty w kłębek i śpiący wiecznym snem na półce z książka­ mi. Idiotycznie droga biała waza ze szlaczkiem z kwia­ tów malwy. Elegancka żaba we fraku i czarnej muszce. Nagle sobie uświadomiła, że stworzyły dom. Po raz pierwszy, odkąd znalazły się same na tym świecie, stworzyły własny dom. Nie pozwoli, by jakiś zjadliwy głos bez twarzy wszystko popsuł. Co ma robić w tej sytuacji? Była sama, więc pozwoliła sobie na chwilę rozpaczy i ukryła twarz w dłoniach. Czy powinna walczyć? Ale jak można walczyć z kimś, kogo się nie widzi i nie rozumie? A może powinna udawać obojętność? Jak długo potrafi udawać, jeżeli on będzie atakował ją w miejscu prywat­ nym, tak jak dotąd na forum publicznym? I co się stanie, kiedy w końcu znudzą mu się rozmowy i pojawi się we własnej osobie? Krótkie pukanie do drzwi sprawiło, że podskoczyła, przyciskając obie ręce do piersi. „Jestem twoim katem. Musisz umrzeć. Będziesz cierpiała. Zapłacisz za to, co zrobiłaś. Zapłacisz za wszystko". 48

- Cilla! To ja, Boyd. Otwórz! Potrzebowała jeszcze jednej krótkiej chwili, by ukryć twarz w dłoniach i głęboko odetchnąć. Bardziej opanowana, podeszła do drzwi i otworzyła. - Cześć. Szybko przyjechaliście. - Skinęła Althei głową i zaprosiła oboje do środka, a potem oparła się plecami o zamknięte drzwi. - Strasznie mi głupio, że ciągnęłam was taki kawał drogi. - To jest wpisane w naszą pracę. - Althea uznała, że Cilla trzyma się tylko dzięki wyjątkowej sile woli. :, - Możemy usiąść? - Oczywiście. Przepraszam. - Cilla przeciągnęła ręką po włosach i pomyślała, że marna z niej aktorka. A przecież szczyciła się tym, że jest dobrą prezenter­ ką. - Ja... mogę zrobić kawę. - Nie zawracaj sobie tym głowy. - Boyd usiadł na beżowej sofie i oparł się o szafirowe poduszki. - Opo­ wiedz nam, co się stało. - Wszystko zapisałam. - Gdy szła do telefonu po notatnik, z jej ruchów przebijała nerwowość. - To taki radiowy nawyk - wyjaśniła. - Kiedy dzwoni telefon, zaczynam notować. - Nie chciała się przyznać, że nie ma ochoty powtarzać głośno tej rozmowy. - Część zapisałam skrótami, ale sens powinien być dla was jasny. Boyd wziął od niej notatnik i rzucił okiem na tekst. Szok i wściekłość sprawiły, że żołądek skurczył mu się boleśnie. Z pozoru spokojny, podał kartkę swojej partnerce. Cilla nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Stała po­ środku pokoju i to splatała palce, to znów je rozplatała, by obciągnąć workowatą bluzę. - Mówi bez ogródek, co o mnie myśli i co w związ­ ku z tym zamierza. - Czy to pierwszy telefon do domu? - zapytał Boyd. 49

- Tak. Nie wiem, skąd wziął mój numer. Ja... my mamy numer zastrzeżony. Althea odłożyła notes Cilli i sięgnęła po własny. - Kto zna twój domowy numer? - Rozgłośnia. - Cilla lekko się odprężyła. To było coś, z czym potrafiła sobie poradzić. Jasne pytania, proste odpowiedzi. - Powinien też być w archiwum uczelni. Poza tym mój adwokat, czyli Carl Donnely ze śródmieścia. Dwóch chłopaków, z którymi spotyka się Deb. To znaczy, .Tosh Holden i Darren McKinley. Kilka koleżanek. - Przebiegła wzrokiem krótką listę. To by było tyle. Co mnie jednak naprawdę niepokoi, to... - N a dźwięk otwieranych drzwi obróciła się wokół własnej osi. - Deb! - Ogarnęło ją uczucie ulgi, zmie­ szanej z irytacją. -Myślałam, że masz dziś wieczorem zajęcia. - Miałam. - Para wielkich błękitnych oczu spo­ jrzała na Boyda i Altheę. - Jesteście z policji? - Deborah - odezwała się Cilla - powinnaś wyka­ zać więcej rozsądku. Jak możesz opuszczać zajęcia? Miałaś pisać test.... - Przestań traktować mnie jak dziecko. - Deborah wcisnęła jej do ręki gazetę. -Naprawdę spodziewasz się, że będę sobie żyła dalej jakby nigdy nic? Niech cię diabli, Cilla! Mówiłaś mi, że wszystko jest pod kon­ trolą! Najwyraźniej musiała przeczytać pierwszą stronę, pomyślała z rezygnacją Cilla. „Królowa nocnych pro­ gramów w matni!" By uśmierzyć narastający ból głowy, zaczęła masować palcami skronie. - Bo jest pod kontrolą - powiedziała. - Taki materiał dobrze się sprzedaje, to wszystko. - Nie, to nie wszystko. - Wezwałam przecież policję! - uniosła się Cilla, odrzucając gazetę. - Czego jeszcze chcesz? 50

Obiektywnie rzecz biorąc, między siostrami istniało pewne podobieństwo. Kształt oczu, a także ust. Jednak o ile Cilla była na tyle ponętna i seksy, by wszystkie męskie głowy odwracały się za nią, jej siostra była po prostu przepiękna. Jest taka młoda, pomyślał Boyd. Może mieć osiemnaście lat. Za kilka lat wystarczy jedno jej spojrzenie, by każdy mężczyzna zapomniał języka w gębie. Dostrzegł także pewne różnice. Deborah miała wło­ sy krótkie i lekko natapirowane. Włosy Cilli były długie i rozpuszczone. Młodsza siostra ubrana była w purpurowy sweter i szyte na miarę spodnie, wsunięte w niskie lśniące botki. Porozciągana bluza Cilli mieni­ ła się pstrymi kolorami. Góra była fioletowa, a dół zielony. Cilla wybrała też grabe żółte skarpety i wyso­ kie, pomarańczowe botki. Przyszło mu na myśl, że choć gusty sióstr mogą się ze sobą kłócić, ich temperamenty wydawały się zdecy­ dowanie podobne. A kiedy ich temperamenty zagrały, musiało to być niezłe widowisko. Althea przysunęła się i szepnęła mu do ucha: - Widać, że to nie pierwsza kłótnia na ten temat. Boyd uśmiechnął się. Gdyby miał popcorn i piwo, chętnie obejrzałby kolejnych dziesięć rund. - Na kogo stawiasz? - Na Cillę - rzuciła półgłosem, zakładając nogę na nogę. - Chociaż jej siostra to twardy przeciwnik. Deborah, która wyraźnie miała dosyć bicia głową w mur, odwróciła się gwałtownie i wycelowała pal­ cem w Boyda. - Pan mi powie, co tu jest grane. - Hmm... - Nieważne. - Namierzyła Altheę. - Pani. Próbując ukryć uśmiech, Althea skinęła głową. 51

- Jesteśmy oficerami śledczymi i prowadzimy do­ chodzenie w sprawie pani siostry, panno 0'Roarke. - Jednak jest jakaś sprawa. Ignorując wściekłe spojrzenia Cilli, Althea znów skinęła głową. - Tak. Przy współpracy rozgłośni zainstalowaliś­ my podsłuch na linii do studia. Przesłuchaliśmy też z detektywem Fletcherem pewną liczbę podejrzanych, notowanych uprzednio za obsceniczne lub nękające telefony. A teraz, z uwagi na ten ostatni incydent, założymy podsłuch na waszej prywatnej linii. - Ostatni incydent? - Deborah wystarczył moment, by się domyślić. - Och, Cillo, tylko nie tu! On nie dzwonił do ciebie tutaj! - W jednej chwili zapomniała o gniewie i zarzuciła siostrze ręce na szyję. - Prze­ praszam. - To nie twoje zmartwienie - rzuciła Cilla, a gdy Debrah żachnęła się, dodała: - Mówię poważnie, Deb. My nie musimy się o to martwić. Zostawmy to fachow­ com. - Racja. - Althea wstała. - Detektyw Fletcher i ja mamy za sobą dziesięć lat służby w policji. Otoczymy pani siostrę troskliwą opieką. Czy jest tu jakiś aparat, z którego mogłabym zadzwonić, żeby wydać pewne dyspozycje? - W kuchni. - Deborah uprzedziła Cillę, gdyż chciała zamienić z Althea kilka słów na osobności. Zaprowadzę panią. - Przystanęła i uśmiechnęła się do Boyda. - Napije się pan kawy, panie inspektorze? - Dzięki. - Gdy wychodziła z pokoju, odprowadził ją spojrzeniem. Który mężczyzna by sobie tego odmówił? - Nawet o tym nie myśl - mruknęła Cilla. - Słucham? - rzucił, ale się uśmiechnął. Nie musiał być detektywem, by rozpoznać matkę-kwokę. Twoja siostra - Deborah, tak? - ma w sobie coś. 52

- Jesteś dla niej za stary. - Ajaj. Cilla sięgnęła po papierosa i znów przysiadła nie­ chętnie na poręczy fotela. - W każdym razie, ty i detektyw Grayson zdajecie się świetnie do siebie pasować. - Thea? - Znów się uśmiechnął. Na ogół nie pamiętał, że jego partnerka jest kobietą. - Tak, szczęś­ ciarz ze mnie. Cilla zacisnęła zęby. Myśl, że inna kobieta miała­ by ją wpędzać w kompleksy, napawała ją wściekłoś­ cią. Althea Grayson była bardzo przystojna i wystar­ czająco profesjonalna. Cilla była nawet skłonna przyznać, że Althea jest oszałamiająca. Problem polegał na tym, że łączyła w sobie wszystkie te zalety. Boyd podniósł się, żeby wyjąć spomiędzy jej pal­ ców niezapalonego papierosa. - Zazdrosna? - Coś ci się przyśniło, Cwaniaku. - Moimi snami zajmiemy się później. - Czubkiem palca uniósł jej podbródek. - Trzymasz się? - Nic mi nie jest. - Chciała wstać, odniosła jednak wrażenie, że nie cofnąłby się, żeby zrobić jej miejsce. A gdyby już stała, zbyt łatwo byłoby oprzeć głowę na jego ramieniu i po prostu się poddać. O wiele za łatwo. A ona ma przecież swoje zobowiązania, zajęcia i sprawy. Ma także swoją dumę. - Nie chcę wciągać w to Deb. Ona siedzi tu nocami sama, kiedy ja jestem w pracy. - Każę postawić przed domem wóz policyjny. Cilla z wdzięcznością pokiwała głową. - Jestem na siebie wściekła, że gdzieś tam, po drodze, popełniłam błąd, który może narazić ją na niebezpieczeństwo. Ona na to nie zasługuje. 53

Wiedziony impulsem, objął rozpostartą dłonią jej policzek. - Ty też nie. Minęło wiele czasu, odkąd ktoś próbował jej do­ tknąć... odkąd pozwoliła się dotykać... nawet w sposób tak niewinny. Wzruszyła ramionami. - Na to jeszcze nie wpadłam. - Westchnęła cicho. Miała ochotę zamknąć oczy i wtulić twarz w tę silną, zręczną dłoń.- Muszę się szykować do wyjścia. Pora jechać do studia. - Czemu sobie tym razem nie odpuścisz? - Żeby pomyślał, że napędził mi stracha? - Pod­ niosła się. - Nie ma mowy! - Nawet taka twarda kobieta jak ty może wziąć czasami wolną noc. Potrząsnęła głową. Nie omyliła się, podejrzewając, że Boyd się nie cofnie, żeby jej zrobić miejsce. Wszystkie drogi ucieczki były zablokowane - z jednej strony przez fotel, z drugiej przez jego ciało. Zaczęła dygotać, bo nerwy miała napięte jak postronki. Duma nakazywała jej spoglądać mu prosto w oczy. A on stał i czekał, niech go wszyscy diabli! Musiałby też być ślepy albo głupi, by nie widzieć, że tak bliski kontakt fizyczny ją wykańcza. - Nie pchaj się na mnie, Fletcher! Jeszcze minuta, jeszcze tylko jedna minuta, a byłby uległ pokusie i przyciągnął ją do siebie, żeby spraw­ dzić, jak bardzo jego wyobrażenia zbliżone są do rzeczywistości. - Jeszcze nie zacząłem się na ciebie pchać, 0'Roarke. Spojrzała na niego ostro. - Miałam już dosyć gróźb jak na jeden dzień, więc daruj sobie. Z chęcią udusiłby ją za te słowa. Nie odrywając 54

wzroku od jej oczu, zatknął powoli kciuki za brzegi kieszeni. - To nie groźba, kotku. To prawda. W tym momencie Deborah uznała, że już wystar­ czająco długo podsłuchuje, i głośno chrząknęła. - Kawa, inspektorze Fletcher. - Podała mu paru­ jący kubek. - Thea powiedziała, że pije pan czarną, z podwójnym cukrem. - Dzięki. - Posiedzę tutaj. - Deb wyzywająco spojrzała na Cillę. - Ludzie od podsłuchu powinni tu być za godzinę czy coś w tym rodzaju. - Objęła siostrę za szyję i pocało­ wała w oba policzki. - Nie opuściłam ani jednych zajęć w tym semestrze. Ta kobieta to istny poganiacz niewol­ ników - zwróciła się ze śmiechem do Boyda. - Nie wiem, o czym mówisz. - Cilla sięgnęła po torebkę. - Powinnaś nadrobić zaległości w lekturze do egzaminów. Przydałoby się uzupełnić wiedzę politycz­ ną. Nie zaszkodziłoby też wkuć co nieco psychologii. - Wyjęła płaszcz z szafy. - A skoro już o tym mowa, trzeba wyszorować podłogę w kuchni. Na pewno mamy zapasową szczoteczkę do zębów, której możesz użyć w tym celu. Chciałabym też, żebyś porąbała następny sąg drewna. Deborah roześmiała się. - Idź już sobie. Cilla z uśmiechem sięgnęła do klamki - i dłoń jej zacisnęła się na ręce Boyda. Odskoczyła jak oparzona. - Co ty wyprawiasz? - Zabieram się z tobą - wyjaśnił i, wyciągając Cillę za drzwi, mrugnął porozumiewawczo do Deborah. - To śmieszne - oświadczyła Cilla, kiedy wchodzi­ li do budynku rozgłośni. - Co? 55

- Nie widzę powodu, dla którego miałabym noc w noc tolerować policjanta w studiu. Zarzuciła w marszu płaszcz -jak torreador wyma­ chujący kapą, pomyślał Boyd. Wciąż zachmurzona, skierowała się ku drzwiom małego składziku i nagle odskoczyła z krzykiem, zderzając się z Boydem, gdy drzwi się otworzyły. - Jezu, Billy, aleś mi napędził stracha! - Przepraszam. - Sprzątacz miał siwiejące włosy, ręce cienkie jak zapałki i przepraszający uśmiech. Skończył mi się płyn do mycia okien. - Podniósł do góry butelkę z rozpylaczem. - Nic się nie stało. Jestem po prostu trochę prze­ czulona. - Słyszałem o wszystkim. - Mężczyzna zatknął za pasek uchwyt od butelki, po czym sięgnął po mopa i wiadro. - Nie martw się, Cilla. Zostanę tu do północy. - Dzięki. Będziesz dziś słuchał programu? - Jasne. - Odszedł, utykając lekko na prawą nogę. Cilla weszła do składziku i znalazła świeżą butelkę płynu do czyszczenia. Wyjęła z kieszeni banknot pięciodolarowy i wsunęła go pomiędzy ściereczki. - A to za co? - On był w Wietnamie - wyjaśniła, po czym zamknęła drzwi. Boyd nic nie powiedział. Czuł, że jest zła, ponieważ przyłapał ją na chwili słabości, i odnotował to w myś­ lach jako jeszcze jedną sprzeczność. Przed wejściem na antenę Cilla przeszła do niewiel­ kiego foyer, by przejrzeć scenariusz audycji, dokonując przy okazji uzupełnień i skrótów - całkowicie wedle własnego widzimisię. Reżyser programu wiele miesięcy temu przestał krzyczeć na nią za ten obyczaj. Był to kolejny powód, dla którego wolała nocną zmianę. Zyskiwała w ten sposób większą możliwość manewru. 56

- Ten nowy zespół - mruknęła. - Co? - Boyd poczęstował się lukrowanym pącz­ kiem. - Ten nowy zespół, The Studs. - Postukała ołów­ kiem w stół. - Numer na jeden raz. Szkoda czasu antenowego. - Po co ich wobec tego nadawać? - Trzeba dać im szansę. - Skupiona na pracy, w roztargnieniu ugryzła kawałek pączka, który Boyd podał jej do ust. - Za pół roku nikt nie będzie pamiętał, jak się nazywali. - To jest rock and roll. - Nie. Beatlesi, Buddy Holly, Chuck Berry, Springsteen, Elvis - to jest rock and roll. Boyd odchylił się i spojrzał na nią. - Słuchasz w ogóle czegoś innego? Uśmiechnęła się, a potem zlizała kryształek cukru z górnej wagi. - Chcesz powiedzieć, że w ogóle istnieje coś in­ nego? - Zawsze byłaś taka jednotorowa? - Tak. - Wyjęła z kieszeni opaskę i kilkoma szyb­ kimi ruchami związała włosy z tyłu głowy. - A jaką ty lubisz muzykę? - Beatlesów, Buddy'ego Holly'ego, Chucka... - To znaczy, że jest jeszcze dla ciebie jakaś na­ dzieja - przerwała mu. - Mozarta, Lenę Horne, Beaujolais, Joan Jett, Ellę Fitzgerald, B.B.Kinga... Uniosła brwi. - Co za eklektyczny gust. - Nie, raczej otwarty. Odchyliła się na moment na krześle. - Zaskakujesz mnie, Fletcher. A ja cię zaliczyłam do facetów typu „kochaj i rań, pij i okłamuj". 57

- Masz na myśli gusta muzyczne czy osobowość? - Jedno i drugie. - Spojrzała na zegarek. - Pora zaczynać. Dziki Bob Williams, który miał. pasmo od szóstej do dziesiątej, kończył właśnie swój program. Był to niski grubasek w średnim wieku, o głosie napalonego dwu­ dziestolatka. - Mmm, właśnie weszła tu nasza długonoga klacz­ ka. - Pomachał Cilli, która już zaczynała wybierać albumy i płyty, po czym włączył odbijające się głoś­ nym echem bicie serca. - Szykujcie się, przyjaciele, bo już wschodzi wasza Gwiazda Północna. A ja żegnam się z wami tym echem z przeszłości. - Nastawił „Honky Tonk Woman". Potem odwrócił się wraz z krzesłem i wyprostował zdrętwiałe mięśnie nóg. - Cześć, złotko, wszystko w porządku? - Jasne. - Nastawiła pierwszą płytę i włączyła igłę. - Czytałem o wszystkim w gazecie. - Nie ma o czym mówić, Bob. - Jak to? Przecież jesteśmy jedną rodziną. - Uścis­ nął jej rękę. - Możesz na nas liczyć. - Dzięki. - Jesteś z policji? - zwrócił się do Boyda. - Tak jest. - Złapcie szybko tego typa. Nieźle nas wkurzył. Znów ścisnął rękę Cilli. - Gdybyś czegoś potrzebowa­ ła, daj mi znać. - Jasne. Dzięki. Nie chciała o tym myśleć, nie mogła sobie na to pozwolić, gdyż pozostało jej już tylko trzydzieści sekund do wejścia na antenę. Usiadła na obrotowym krześle i ustawiła mikrofon, wzięła serię długich, głębokich oddechów, policzyła do trzech, robiąc próbę głosu, a potem włączyła mikrofon. 58

- Halo, Denver, tu Cilla 0'Roarke w programie pierwszym, KHIP. Będę z wami od dziesiątej do drugiej w nocy. Zaczynamy rozdawać sto dziewięć dolarów. Nastawiam tajemniczą płytę. Ten, kto potrafi podać tytuł, wykonawcę i rok, zgarnie trochę kasy. Nasz numer to pięć-pięć-pięć-pięć-cztery-cztery-siedem. Zostańcie z nami, będziemy słuchać rocka. Buchnęła muzyka, a ona poczuła, że znów słucha jej z przyjemnością. Miała wrażenie, że nad wszystkim panuje. - Elton J o h n - odezwał się Boyd za jej plecami. „Honky Cat". Tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty... drugi. Odwróciła się razem z krzesłem, żeby na niego spojrzeć. Był bardzo z siebie zadowolony, z tym póluśmieszkiem na ustach i rękami w kieszeniach. Szkoda, że jest taki atrakcyjny, pomyślała, cholerna szkoda. - Zadziwiasz mnie. Przypomnij mi, żebym cię wpisała na listę darmowych podkoszulków. - Wolałbym raczej kolację. - A ja wolałabym porsche. Ale niestety... Ejże zaprotestowała, kiedy wziął ją za rękę. - Obgryzałaś paznokcie.- Przesunął kciukiem po jej kostkach, patrząc, jak zmienia się wyraz jej oczu. - Kolejny brzydki nawyk. - Och, mam ich znacznie więcej. - To dobrze. - Zamiast wrócić do kąta, wybrał krzesło obok niej. - Nie zdążyłem wziąć książki wyjaśnił. - Dlaczego nie miałbym sobie popatrzeć, jak pracujesz? - Czemu nie miałbyś... - Zaklęła, po czym wcis­ nęła guzik na telefonie. Przez niego omal nie opuściła swojej kwestii. - Tu KHIP. Czy ktoś zna tytuł tej tajemniczej płyty? 59

Musiała odebrać pięć telefonów, zanim znalazł się zwycięzca. Udając, że nie widzi Boyda, nastawiła kolejną piosenkę, by w tym czasie zapisać nazwisko i adres zwycięzcy. Jakbym miała mało kłopotów, pomyślała. Nie mog­ ła skupić się na programie, kiedy on praktycznie siedział jej na głowie. Na tyle blisko, że czuła jego zapach. Nie wody kolońskiej, tylko samego mydła. Zapach, który przywodził jej na myśl góry i ciche, spokojne noce we dwoje. Potem jednak przypomniała sobie, że ani jedno, ani drugie jej nie interesuje. Chce tylko przezwyciężyć ten kryzys i wyjść znowu na prostą. Atrakcyjni mężczyź­ ni przychodzą i odchodzą, a sukces pozostaje - przynaj­ mniej póki człowiek jest skłonny wyciskać z siebie ostatnie poty. Poruszyła się na krześle, a potem sięgnęła po nową płytę. Ich uda otarły się o siebie. Udo Boyda było długie i twarde, umięśnione. Nie odskoczyła, tylko odwróciła głowę i spojrzała mu w oczy. Wyzwanie zderzyło się z wyzwaniem. Dzieliły ich zaledwie centymetry. Spojrzenie Boyda ześlizgnęło się w dół i spoczęło na jej ustach, by znów powędrować w górę, rozjarzone pożądaniem. W uszach miała pulsującą muzykę ze słuchawek, których celowo nie zdejmowa­ ła, żeby nie musieć z nim rozmawiać. Rozbrzmiewał z nich śpiew o upalnych nocach i dręczących prag­ nieniach. Odsunęła się bardzo ostrożnie, a gdy znów przemó­ wiła do mikrofonu, głos miała jeszcze bardziej przy­ tłumiony niż zazwyczaj. Boyd wstał. Tylko w ten sposób mógł się obronić. Chciał ją zirytować, oderwać od rozmyślań o telefonie, który nieuchronnie zadzwoni przed końcem audycji. 60

Chciał, by przestała zaprzątać tym sobie głowę i skupi­ ła się na jego osobie. Nie zamierzał zaprzeczać, że pragnął, by o nim myślała. Ale nie wiedział, że gdy to się stanie, zbije go to kompletnie z pantałyku. Cilla pachniała tajemniczo i grzesznie. A jej głos brzmiał seksownie. Upojnie i zachęcająco. Gdy zajrzał jej w oczy naprawdę głęboko, dostrzegł czystą niewin­ ność. Mężczyzna, którego taka kombinacja nie do­ prowadziłaby do szaleństwa, musiał się albo jeszcze nie urodzić - albo już nie żył. Odrobina dystansu, nakazał sobie Boyd, wymyka­ jąc się cicho ze studia. I masa obiektywizmu. Nie będzie to z pożytkiem dla żadnego z nich, jeśli dopuści, by jego emocjami zawładnęła kobieta, którą miał chronić. Gdy Cilla została sama, spróbowała świadomie rozluźnić mięsień po mięśniu. Zły stan brał się stąd, że już wcześniej była kłębkiem nerwów. W każ­ dym razie wygodnie było w coś takiego wierzyć. Jej reakcja na osobę Boyda była zaledwie echem napięcia, w jakim żyła od ponad tygodnia. A on nieustannie starał się ją sprowokować. Zdmuchnęła kosmyk, opadający jej na oczy, i za­ proponowała słuchaczom prawdziwy rarytas - dwa przeboje jeden po drugim. A sobie kolejnych kilka chwil, by ochłonąć. Nie zdołała jeszcze rozgryźć Boyda. Czytał Steinbecka i rozpoznawał Eltona Johna. Mówił powoli i rozwlekle, ale myślał szybko. Nosił zniszczone buty i marynarki za trzysta dolarów. Jakie to ma znaczenie? - pytała samą siebie, szyku­ jąc się na kolejny dwudziestominutowy blok muzycz­ ny. Nie interesują jej przecież mężczyźni. A Boyd zdecydowanie jest mężczyzną. Jednak, po pierwsze, nigdy nie brała pod uwagę czegoś takiego jak romans 61

z policjantem. A po drugie, dla każdego, kto ma oczy, jasne jest, że łączą go bliskie, może nawet intymne stosunki z jego olśniewającą partnerką. A ona nie ma zwyczaju polować na cudzym terytorium. Zamknęła oczy i pozwoliła, by muzyka zaczęła przez nią przepływać. I jak zwykle pomogło jej to uspokoić się albo poprawić sobie nastrój, albo po prostu przypomnieć sobie, jaka z niej szczęściara. Nie była przecież tak bystra i dociekliwa jak Deborah. Ani pełna poświęcenia jak ich rodzice. Miała zaledwie średnie wykształcenie, a jednak trafiła dokładnie tam, gdzie zawsze chciała być, i robi to, co zawsze chciała robić. Życie dało jej jedną niesłychanie istotną nauczkę: że nic nie trwa wiecznie. A chwile, tak dobre jak złe, kiedyś przeminą. Więc i ten koszmar, bez względu na to, jak straszliwy wydaje jej się w tym momencie, musi się zakończyć. Trzeba po prostu przebrnąć przez niego, dzień po dniu. - Budziła was Joan Jett. Zbliża się jedenasta trzy­ dzieści. Mamy dla was skrót wiadomości, a potem podwójny strzał - Steve Winwood i Phil Collins wprowadzą nas w kolejne pół godziny. Tu KHIP. Posłuchajcie wiadomości. Włączyła nagraną wcześniej kasetę, a potem przej­ rzała teksty reklam i promocji, które miała przeczytać. Kiedy Boyd wrócił, zdążyła już nastawić następny blok muzyczny i wstała, żeby się przeciągnąć. Boyd stanął jak wryty i stłumił jęk, gdy uniosła ręce do góry i zaczęła kręcić biodrami. W rytm muzyki, był tego pewny, widząc, jak zgina się wpół, chwyta za kostki, a potem wolno ugina i prostuje kolana. Miał już wcześniej okazję oglądać ten rytuał. Robiła to zawsze, raz lub dwa, podczas każdej czterogodzin­ nej sesji. Ale tym razem myślała, że jest sama, i wyko62

nała to bardziej rytmicznie. Patrząc na nią, uświadomił sobie, że dziesięciominutowa przerwa, jaką sobie za­ fundował, okazała się o wiele za krótka. Cilla znowu usiadła i przez chwilę mówiła coś do słuchaczy. Słuchawki miała zawieszone na szyi. Pod­ kręciła muzykę i kołysała się w jej rytm. Kiedy położył jej rękę na ramieniu, poderwała się z krzesła. - Wyluzuj się, 0'Roarke. Przyniosłem ci herbatę. Serce waliło jej jak młotem. Gdy zwolniło, po­ chyliła się nad stołem. - Co? - Herbata - powtórzył, podając jej kubek. - Przy­ niosłem ci herbatę. Pijesz za dużo kawy. To ziołowa herbata. Jaśminowa czy coś w tym rodzaju. Cilla tymczasem zdążyła już dojść do siebie na tyle, by spojrzeć na kubek z niesmakiem. - Nie pijam ziółek. - Spróbuj. Może kiedy następnym razem ktoś cię dotknie, nie walniesz głową w sufit. - Mówiąc to, popijał oranżadę z butelki. - Wolałabym raczej tamto. Pociągnął kolejny długi łyk, a potem podał jej butelkę. - Masz już połowę za sobą. Idąc w ślad za jego spojrzeniem, popatrzyła na zegar. Dochodziła północ. Dawniej był to jej ulubiony moment. Ale teraz, patrząc na tykającą wskazówkę sekundnika, poczuła, że zaczynają jej się pocić dłonie. - Może tej nocy nie zadzwoni, skoro już wcześniej dopadł mnie w domu. Boyd znów usiadł obok niej. - Może. - Ale ty tak nie uważasz. - Myślę, że trzeba przez to przejść, krok po kro63

ku. - Kojącym gestem objął ją za szyję - Postaraj się zachować spokój; spróbuj potrzymać go dłużej przy telefonie. Zadawaj mu pytania. Bez względu na to, co będzie mówił, nie przestawaj pytać. Może choć na jedno odpowie, dając nam jakąś wskazówkę. Skinęła głową, a potem zaliczyła kolejne dziesięć minut programu. - Chciałabym zadać ci pewne pytanie - odezwała się po chwili. - W porządku. Nie patrząc na niego, wypiła ostatni łyk oranżady, żeby zwilżyć wyschnięte gardło. - Na jak długo przydzielono mi niańkę? - O to się nie martw. - Niestety, wiem coś o tym, jak pracuje policja. W jej głosie znów zabrzmiała nuta goryczy. - Kilka przykrych telefonów nie jest warte tego, by robić taki raban. - Twoje życie jest zagrożone - odparł Boyd. - Co więcej, jesteś znaną osobistością i pisali już o tym w gazetach. Dlatego jeszcze przez jakiś czas będę się kręcił w pobliżu. - Mam się cieszyć czy martwić? - mruknęła, po czym rozpoczęła koncert życzeń. Wiedziała, że on znów zadzwoni - i zrobił to, ale tym razem się pospieszył. Już przy piątym telefonie rozpoznała ten głos i z trudem przemogła w sobie instynktowną chęć, by podnieść krzyk i przełączyć się na muzykę. Bezwiednie chwyciła Boyda za rękę. - Nie uważasz, że jesteś dość natarczywy? - Chcę cię widzieć martwą. I jestem już prawie gotowy. - Czy ja cię znam? Lubię myśleć, że znam każ­ dego, kto chce mnie zabić. Na dźwięk wyzwisk, jakimi ją obrzucił, zesztyw64

niała i spróbowała skoncentrować się na uściku palców Boyda. - No, no. Musiałam cię rzeczywiście wkurzyć. Wiesz co, koleś, jeżeli ci się nie podoba mój program, to się wyłącz. - Uwiodłaś go. - W słuchawce rozległ się płacz, podszyty furią. -Uwiodłaś go, skusiłaś, naobiecywałaś mu Bóg wie co. A potem go zamordowałaś. - Ja?! - Jego oskarżenia wstrząsnęły nią bardziej niż te wszystkie rynsztokowe wyzwiska, jakimi ją obrzucił. - Kogo? Nie wiem, o czym mówisz. Proszę, kogo... Na linii zapanowała głucha cisza. Cilla milczała, oszołomiona. Boyd chwycił słu­ chawkę. - No i jak? Udało się? Cholera! - Poderwał się, i z rękami w kieszeniach zaczął krążyć po studiu. Zabrakło dziesięciu sekund. Dziesięć sekund i dopad­ libyśmy drania. Musiał wiedzieć, że jest na podsłuchu. Czego chcesz? - rzucił ze złością, gdy w drzwiach stanął Nick Peters z kawą. - Ja...ja... - Chłopak zająknął się. Na jego szyi zarysowała się wydatna grdyka.- Mark powiedział, że mogę zostać do końca programu... - Urwał i przełknął ślinę. - Pomyślałem, że może Cilla chce kawy. Boyd wskazał kciukiem na stół. - Damy ci znać. Pomożesz jej dotrwać do końca audycji? - Nie potrzebuję niczyjej pomocy - wtrąciła Cilla lodowatym tonem. - Nic mi nie jest, Nick. Nie musisz się o mnie martwić. - Nakryła dłonią mikrofon. - To było dla Chucka od Laurie, z wyrazami miłości. Ostrzegawczo spojrzała na Boyda, a potem znów włączyła mikrofon. - Tu KHIP. Jesteś na antenie.

65

Dzięki Bogu, jakoś przez to przebrnęła - i tylko to się liczy. Nie rozkleiła się, jak to się stało poprzed­ niej nocy. A teraz musi sobie to wszystko dokładnie przemyśleć. Nie zaprotestowała, kiedy Boyd usiadł za kierow­ nicą jej wozu. Rezygnacja z prawa do prowadzenia była teraz jej najmniejszym zmartwieniem. - Idę z tobą - powiedział Boyd, kiedy zajechali na miejsce. Cilla wzruszyła tylko ramionami i poszła przodem. Po wejściu do domu ostentacyjnie powiesiła płaszcz do szafy i zdjęła buty. A potem usiadła i nadal nic nie mówiąc, zapaliła papierosa. Widok oznakowanego wozu policyjnego przed domem sprawił, że odetchnęła z ulgą. Znaczyło to, że Deborah śpi i jest bezpieczna. - Posłuchaj - zaczęła, gdy w końcu zdołała zebrać myśli. - Nie ma po co dalej w to brnąć. Myślę, że już wiem, w czym rzecz. - Naprawdę? - Nie usiadł. Jej spokój drażnił go bardziej niż złość czy histeria. - Zechciej mnie, wobec tego, oświecić. - On się najwyraźniej pomylił. Wziął mnie za kogoś innego. Czyli wystarczy go przekonać. - Wystarczy go przekonać? - powtórzył Boyd. A w jaki sposób zamierzasz to zrobić? - Kiedy następnym razem zadzwoni, zmuszę go, by mnie wysłuchał. - Zaczęła rozcierać zmarznięte ramię. - Na miłość boską, Fletcher, przecież ja nikogo nie zamordowałam! - Więc mu to powiedz, a on z pewnością okaże się na tyle rozsądny, żeby cię przeprosić za to, że ci zawracał głowę Czuła, że jej starannie wypracowany spokój za­ czyna ją opuszczać. - Wytłumaczę mu tak, że zrozumie. 66

- Cillo, usiłujesz sobie wmówić, że on jest istotą rozumną. Tak nie jest. - No to co mam zrobić? - zapytała, krusząc w pal­ cach papierosa. - Czy on ma rozum, czy nie, muszę mu wytłumaczyć, że jest w błędzie. Nigdy nikogo nie zabiłam. - Roześmiała się nerwowo i zdjęła z włosów opaskę. - Nigdy też nikogo nie uwiodłam. - Może ze mną ci się uda. Rozgniewana, poderwała się z fotela. - Za kogo ty mnie masz? Za jakąś czarną wdowę, która wabi facetów, a potem ich wykańcza, kiedy jest już po wszystkim? Zrozum to, Fletcher. Jestem tylko głosem, i to piekielnie dobrym. Ale na tym się kończy. - Jesteś czymś więcej niż tylko głosem, Cillo. Wiemy o tym oboje. - Zamilkł i czekał, aż znów na niego spojrzy. - I on też o tym wie. Poczuła nagle, że cała się trzęsie ze strachu, ale i z podniecenia. Tymczasem ani jedno, ani drugie nie było jej teraz potrzebne. - Kimkolwiek bym była, nie jestem żadną kusicielką. To tylko audycja, show, i nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Kto jak kto, ale mój były mąż wie najlepiej, że jestem pozbawiona popę­ du seksualnego. - Nie powiedziałaś mi, że byłaś zamężna - rzucił z pretensją w głosie. Nie, bo nie chciała tego mówić. Znużonym gestem przeczesała włosy. - To było milion lat temu. Jakie to ma teraz znaczenie? - Wszystko ma znaczenie. Podaj mi jego nazwisko i adres. - Nie znam jego adresu. Nasze małżeństwo nie przetrwało nawet roku. Miałam dwadzieścia lat, na Boga! - Przesunęła dłonią po czole. 67

- Jego nazwisko, Cillo. - Paul. Paul Lomax. Nie widziałam go od jakichś ośmiu lat, odkąd się ze mną rozwiódł. - Odwróciła się na moment do okna, a potem znów spojrzała na Boyda. Sęk w tym, że ten gość odbiera na niewłaściwej częstot­ liwości. Wbił sobie do głowy, że ja użyłam swoich sztuczek, żeby omotać jakiegoś faceta. Przecież to się nie trzyma kupy. - Ale on najwyraźniej uważa, że jest inaczej. - To źle uważa. Nie potrafiłam uszczęśliwić nawet jednego mężczyzny, więc jak mogłabym uwieść całe legiony? To jakieś żarty! -. To głupia uwaga, nawet jak na ciebie. - Myślisz, że lubię się przyznawać, że jestem dobra na pokaz, a w łóżku do niczego? - wyrzuciła z siebie, krążąc po pokoju. - Ostatni facet, z którym się spotyka­ łam, powiedział mi, że mam zamiast krwi lodowatą wodę. Ale go nie zabiłam - dodała z bladym uśmiechem. - Choć, przyznaję, że przez chwilę o tym myślałam. - Sądzę, że pora, żebyś zaczęła poważnie trak­ tować tę sprawę. Pora też, żebyś i siebie zaczęła traktować poważnie. - Ja traktuję siebie bardzo poważnie. - Na polu zawodowym tak - przyznał. - Jednak prywatnie... Jesteś pierwszą kobietą, jaką spotkałem, która tak chętnie przyznaje się, że nie potrafi zmusić mężczyzny, by tańczył, jak mu zagra. - Jestem realistką. - Moim zdaniem, jesteś tchórzem. - Idź do diabła! Nie zamierzał ustąpić, bo chciał coś udowodnić, i to im obojgu. - Myślę, że boisz się zbliżenia z mężczyzną, bo może się okazać, że jest coś, nad czym nie potrafisz zapanować. 68

- Niepotrzebne mi twoje nauki. Zdejmij mi tylko z garbu tego faceta. - Chciała przepchnąć się obok Boyda, ale on chwycił ją za rękę. - A co byś powiedziała na pewien eksperyment? - Jaki znów eksperyment? - Czemu nie miałabyś spróbować, 0'Roarke? I to ze mną? To raczej bezpieczne, bo z trudem możesz na mnie patrzeć. To taki test. O niskim stopniu ryzyka. Ujął ją za drugą rękę i poczuł, jak wzbiera w niej gniew. To dobrze. Z przyczyn, których nawet nie zdążył nazwać po imieniu, sam był równie wściekły. Stawiam pięć do jednego, że nie będę nic czuł. - Przy­ ciągnął ją o kilka centymetrów bliżej. - Chcesz mi udowodnić, że się mylę?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Stali tak blisko siebie. Cilla mimowolnie uniosła rękę w obronnym geście i dłoń jej natrafiła na pierś Boyda. Poczuła powolne, miarowe bicie jego serca. Nakierowała na ten równy rytm całą swoją niechęć, a tymczasem jej własny puls gwałtownie przyspieszył. - Nie muszę ci niczego udowadniać. Pokiwał głową. Z dwojga złego wolał źle skrywaną furię niż strach, który po niej nastąpił. - To może chociaż sobie samej. - Posłał jej wykalkulowany uśmiech. - Co się z tobą dzieje, 0'Roarke? Boisz się mnie? Nacisnął dokładnie tam, gdzie trzeba. Oboje zdawali sobie z tego sprawę. Ale Boydowi było wszyst­ ko jedno, czy to gniew popycha ją do przodu, czy nie - byle okazało się to skuteczne. Ruchem głowy odrzuciła włosy, a jej dłoń przesunę­ ła się z jego piersi na ramię. Chciała zobaczyć jego reakcję. Ale on uniósł tylko brwi i nie przestawał patrzeć na nią z ironicznym uśmiechem. Aha, wniosek z tego, że zamierza prowadzić z nią grę. Jeżeli o nią chodzi, nie ma nic przeciwko temu. Lekceważąc głos rozsądku, Cilla przycisnęła usta do jego warg. 70

Boyd pozostał obojętny. Popatrzyła mu w oczy, ale on nadal spoglądał na nią pobłażliwym, lekko roz­ bawionym wzrokiem. Poczuła, że go za to nienawidzi, a jej dłoń, spoczywająca na jego ramieniu, zacisnęła się w pięść. Uniosła dumnie głowę. - Zadowolony? - Nie za bardzo. - Cóż z tego, że wyglądał jak uosobienie spokoju? To tylko kwestia treningu. Gdyby jednak zadała sobie trochę trudu, by zbadać jego puls, przekonałaby się, że jest bardzo nierówny. Mało się starasz, 0'Roarke. - Zsunął dłoń na jej biodro, wytrącając ją z równowagi do tego stopnia, że musiała się o niego oprzeć. - Mam uwierzyć, że to wszystko, co potrafisz? Zalała ją fala gniewnego upokorzenia. Przeklinając go, przyciągnęła jego usta do swoich warg i pogłębiła pocałunek. Usta Boyda nie były już ani chłodne, ani bierne. Poczuła instynktowną chęć, by się wycofać. Potem jednak wezbrały w niej pragnienia - nieomal zapom­ niane pragnienia. Istna burza pragnień. Przytłoczona ich ogromem, przywarła do Boyda, poddając się tej potężnej sile. Uświadomiła sobie, że to namiętność. Odpędziła od siebie wszystkie inne myśli, inne życzenia. Czuła jego napierającą męskość oraz dłonie, sunące niespiesznie w górę jej pleców, by się zanurzyć w jej włosach. Jego usta, teraz już niecierpliwe, tak długo piły z jej ust, aż krew zaczęła jej głucho tętnić w skroniach. Przeczuwał swoją reakcję, ale był pewny, że jest na nią przygotowany. Odkąd się poznali, wyobrażał sobie dziesiątki razy, że bada w taki właśnie sposób smak jej ust. Wyobrażał też sobie, jak by to było tulić ją do siebie, słyszeć jej westchnienia i czuć zapach skóry, rozpalonej pod dotykiem jego warg. 71

Rzeczywistość przekroczyła jednak jego najśmiel­ sze wyobrażenia. Swoim pocałunkiem Cilla zapoczątkowała reakcję łańcuchową - potężną, groźną i nieokiełznaną. Gdy zaiskrzyło między nimi, zaczęła wysyłać ku niemu palące prądy. Po przejściu każdego z nich brakowało mu tchu, był wzburzony i oszołomiony. A gdy spró­ bował oprzeć się temu gwałtownemu atakowi, po­ czuł, jak jej ciało wygina się w tył, odpychane energią, płynącą z powrotem w jej kierunku. Cilla zadrżała i próbowała się oswobodzić. Z ust wyrwał się jej cichy jęk - na poły zmieszania, na poły protestu. On tymczasem owinął sobie jej włosy wokół ręki. Teraz wystarczyło tylko lekko pociągnąć, by odchylić jej głowę do tyłu i zajrzeć w chmurne, pociemniałe oczy. Zaczął wodzić niespiesznie wzrokiem po jej twarzy. Chciał zobaczyć w oczach to, co już wcześniej wyczuł. Odbicie jej najbardziej naturalnych tęsknot i pragnień. Gdy z jej drżących, rozchylonych warg wydobył się urywany oddech, znowu się uśmiechnął. - Jeszcze nie skończyłem - powiedział, a potem znów przyciągnął ją do siebie. Chciała sobie to wszystko przemyśleć, ale myśli nie potrafiły przebić się poprzez gąszcz emocji, które zdawały się spowijać ją cienkimi, jedwabistymi war­ stwami, przyćmiewając umysł i pozbawiając woli. Nim dopadła ją panika, znów poszybowała w górę, spragniona, tuląc się do Boyda i otwierając przed nim całkowicie. Czuł, że nigdy się nie nasyci. Zwłaszcza że jej usta były tak gorące, wilgotne i dojrzałe. Czuł też, że już dłużej nie potrafi nad sobą panować. Nie zdoła, bo ciało jej wibruje na skutek eksplozji, którą wspólnie 72

spowodowali. Spełnienie obietnicy, jaką usłyszał w jej głosie i zobaczył w jej oczach, znajdowało się w zasię­ gu ręki. Nie był w stanie już dłużej się opierać. Wsunął dłonie pod bluzę Cilli i dotknął nagiej aksamitnej skóry. Brał w posiadanie jej ciało i odkrywał je dopóty, dopóki dręczący go ból stał się nie do zniesienia. Za szybko, ostrzegł się w duchu. Za prędko. Dla nich obojga. Tuląc ją mocno, uniósł głowę i czekał, aż Cilla dojdzie do siebie. Otworzyła z trudem oczy i zobaczyła twarz Boyda. Nabrała w płuca haust powietrza i poczuła smak Boyda. Dłoń jej dotknęła pulsującej skroni, by opaść bezwładnie. - Ja... muszę usiąść - wyjąkała. - Ja też, czyli jest nas dwoje. - Ujął ją za rękę i podprowadził do sofy, po czym usiadł obok. Wbiła wzrok w ciemne okno na drugim końcu pokoju i spróbowała wyrównać oddech. Może, jeśli będzie miała dość czasu, zdoła przekonać samą siebie, że to, co się przed chwilą wydarzyło, nie będzie miało żadnego wpływu na jej życie. - To była głupota - rzuciła. - I jeszcze coś innego - zauważył - ale akurat głupota nie przyszła mi do głowy. Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech - Rozzłościłeś mnie. - To nietrudne. - Posłuchaj, Boyd... - Więc jednak możesz to zrobić. - Zanim zdąży­ ła go powstrzymać, pogłaskał ją po głowie bezwied­ nym, a zarazem poufałym gestem, od którego znów podskoczyło jej tętno. - Czy to znaczy, że nie zwra­ casz się do mężczyzny po imieniu, póki go nie po­ całujesz?

73

- To nic nie znaczy. - Wstała w nadziei, że jeśli zacznie chodzić, szybciej odzyska siłę w nogach. Widzę, że zboczyliśmy z głównej drogi. - Tych dróg jest więcej, nie tylko jedna. - Boyd rozsiadł się wygodniej i z przyjemnością powiódł za nią wzrokiem. Było coś naprawdę miłego w patrzeniu na parę długich zgrabnych nóg. Cilla nie przestawała krążyć po pokoju, naładowana nerwową energią. - Dla mnie istnieje tylko jedna. - Spojrzała na niego przez ramię. - Lepiej będzie, jak to zrozumiesz. - Dobrze, pójdziemy nią, wobec tego, przez jakiś czas. - Mógł sobie pozwolić na czekanie, gdyż miał najszczerszy zamiar już wkrótce doprowadzić ponow­ nie do spięcia. - T o jakaś idiotyczna obsesja, że jedyne, co w tobie pociąga mężczyzn, to głos i twoje zdolności aktorskie. Myślę, że dopiero co dowiedliśmy, że się mylisz. - To, co się stało, niczego nie dowodzi. - Czy może być coś bardziej irytującego niż ten jego leniwy, pobłażliwy uśmiech? - Tak czy inaczej, nie ma to nic wspólnego z tym facetem, który do mnie wydzwania. - Jesteś inteligentną kobietą, Cillo. Rusz trochę głową. On uwziął się na ciebie, ale nie o siebie mu chodzi. Chce odegrać się na tobie za coś, co zrobiłaś jakiemuś innemu facetowi. Komuś, kogo znałaś - ciąg­ nął, gdy przystanęła, by sięgnąć po papierosa. Komuś, z kim byłaś związana. - Już ci mówiłam, że nie ma nikogo takiego. - Teraz. - Ani teraz, ani przedtem, i to od lat. Trudno mu było w to uwierzyć, mimo to skinął głową. - A może po prostu dla ciebie nie było to takie ważne jak dla niego? Może w tym tkwi problem? 74

- Na miłość boską, Fletcher, przecież ja nawet się z nikim nie spotykam. Nie mam na to ani czasu, ani chęci. - O twoich chęciach porozmawiamy później. Zrezygnowana, odwróciła się i martwym wzrokiem zapatrzyła w okno. - Niech cię diabli, Boyd! Wynoś się z mojego życia! - Ale tu chodzi o twoje życie. - Nuta napięcia w jego głosie kazała jej powstrzymać się od kąśliwej uwagi, którą już miała na końcu języka. - Jeżeli nie znajdziemy nikogo w Denver, zaczniemy się rozglą­ dać. Chcę jednak, żebyś się zastanowiła, i to głęboko. Kto się tobą interesował? Kto dzwonił do radia więcej razy niż to normalne? Kto prosił cię o randkę i zadawał ci pytania natury osobistej? Kto kręcił się wokół ciebie, prosił o spotkanie, urządzał sceny? Parsknęła krótkim, niewesołym śmiechem. - Ty. - Przypomnij mi wobec tego, żebym sprawdził swoje dossier. - Głos miał zwodniczo uprzejmy, brzmiała w nim jednak nuta gniewu. - Kto jeszcze, Cillo? - Nikt. Nie było nikogo, kto by nalegał. - By choć na moment odzyskać spokój, ukryła twarz w dło­ niach. - Ludzie ciągle do mnie dzwonią. Na tym to polega. Jedni proszą mnie o spotkanie, inni nawet przysyłają prezenty. Znasz ten typ mężczyzn, co to muszą dawać słodycze i kwiaty. Bukiet róż - czy to może być groźne? - Jeżeli ktoś mówi, że cię zabije, to jest bardzo groźne. - Nie jestem w stanie przypomnieć sobie wszyst­ kich, którzy flirtowali ze mną na antenie. - Chcia­ ła być rzeczowa i spokojna, ale nie udało jej się 75

wyeliminować niemiłych tonów. - Faceci, którym odmówiłam, z reguły godzili się z tym. Boyd potrząsnął sceptycznie głową. Nie mógł się wprost nadziwić, że kobieta tak bystra potrafi, w pew­ nych okolicznościach, być tak naiwna. - W porządku, zaczniemy od drugiej strony. W roz­ głośni pracujesz z mężczyznami - prawie z samymi mężczyznami. - Jesteśmy grupą zawodowców - burknęła i za­ częła obgryzać paznokcie. - Mark ma udane małżeń­ stwo. Bob też jest szczęśliwie żonaty. A Jim to przyja­ ciel i to dobry przyjaciel. - Zapomniałaś o Nicku. - O Nicku Petersie? Co z Nickiem? - On za tobą szaleje. - Co? - Odwróciła się ze zdumieniem. - Nie bądź śmieszny. Przecież to jeszcze dzieciak. Boyd patrzył na nią przez chwilę, a potem cicho westchnął. - Więc ty naprawdę nic nie zauważyłaś? - A co miałabym zauważyć? - Zaniepokojona bardziej, niż chciałaby się przyznać, znów się od­ wróciła. - Posłuchaj, Cwaniaku, to nas zaprowadzi donikąd, a ja... - Głos jej zamarł, a ręka wolno podpełzła do gardła. - A ty co? - Jakiś mężczyzna stoi po drugiej stronie ulicy. Patrzy na nasz dom. - Odejdź od okna! - Co? Boyd poderwał się i odciągnął ją na bok. - Trzymaj się z daleka od okien i zamknij drzwi na klucz. I nikomu nie otwieraj, póki nie wrócę. Pokiwała głową, podeszła za nim do drzwi i z zaciś­ niętymi ustami patrzyła, jak wyciąga broń. Tym jed76

nym gestem przywrócił ją brutalnie do rzeczywistości. Zrobił to ruchem płynnym, bardziej nawet instynktow­ nym niż wyćwiczonym. Ma za sobą dziesięć lat służby, przypomniała sobie. Już wcześniej wyciągał broń i jej używał. Nie powie mu, żeby na siebie uważał. Na nic mu takie słowa. - Idę się rozejrzeć. Zamknij za mną drzwi. - Znik­ nął uroczy mężczyzna, który trzymał ją przed chwilą w objęciach. Jeden rzut oka na jego twarz wystarczył, by rozpoznać w nim policjanta. - Jeżeli za dziesięć minut nie wrócę, dzwoń po pomoc na dziewięćset jedenaście. Zrozumiałaś? - Tak. - Mimowolnie dotknęła jego ramienia. Tak - powtórzyła. Kiedy się wymknął na dwór, zamknęła drzwi na zasuwę i czekała. Nie zapiął kurtki, więc porywisty wiatr przewiewał mu koszulę. Broń, rozgrzana od przebywania w kabu­ rze u jego boku, idealnie wpasowała się w jego dłoń. Przeszukał wzrokiem lewą, a potem prawą stronę ulicy i stwierdził, że jest pusto i ciemno, z wyjątkiem kręgów światła z ulicznych latarni, rozmieszczonych w regula­ rnych odstępach. Cicha, podmiejska dzielnica spała spokojnie w go­ dzinach poprzedzających świt. Wiatr pojękiwał wśród bezlistnych drzew. Nie poddawał w wątpliwość słów Cilli. Uwierzył­ by jej, nawet gdyby wyglądając przez okno, nie zauważył samotnej postaci na chodniku po drugiej stronie ulicy. Ten ktoś, kto tam był, zniknął już, spłoszony tym, że Cilla go wypatrzyła. Jakby na poparcie jego podejrzeń, jakąś przecznicę czy dwie dalej rozległ się warkot silnika. Boyd zaklął,

77

ale nie zamierzał ruszać w pościg. Z tak znikomymi poszlakami, byłaby to czysta strata czasu. Zamiast tego przeszedł się kawałek w jedną i drugą stronę, a potem obszedł dokoła dom Cilli. Kiedy zapukał, Cilla trzymała już rękę na telefonie. - Spokojnie. To ja, Boyd. Podeszła szybko do drzwi. - Widziałeś go? - zapytała, ledwie wszedł do środka. - Nie. - On tam był. Przysięgam. - Wiem. - Boyd zamknął drzwi na zasuwę. - Spró­ buj się odprężyć. Już go tam nie ma. - Mam się odprężyć? - W ciągu ostatnich dziesię­ ciu minut miała dość czasu, by jej przygnębienie zdążyło się przerodzić w panikę. - Przecież on wie, gdzie pracuję; wie, gdzie mieszkam. Czy to możliwe, że jeszcze kiedykolwiek będę się mogła odprężyć? Gdybyś go nie wystraszył, mógł... - Przeciągnęła ręką po włosach. Wolała nie myśleć o tym, co mogło się stać. Szczerze mówiąc, nawet nie śmiała o tym myśleć. Boyd nie odzywał się, tylko patrzył, jak powoli i z wysiłkiem Cilla próbuje się opanować. - Weź sobie trochę wolnego - poradził. - Posiedź w domu przez kilka dni. Wyślemy wóz patrolowy, który będzie krążył po okolicy. Cilla pozwoliła sobie na ten luksus, by opaść na fotel. - Co za różnica, czy jestem tu, czy w rozgłośni? Potrząsnęła głową, nim zdążył się odezwać. - A jeżeli zostanę w domu, zwariuję od tych myśli. W pracy mam przynajmniej inne sprawy na głowie. - Później o tym porozmawiamy. - Szczerze mó­ wiąc, nie liczył na to, że się zgodzi. - Teraz jesteś 78

bardzo zmęczona. Idź już do łóżka. Ja prześpię się na sofie. Chciałaby być na tyle silna, by mu powiedzieć, że to nie jest konieczne. Że nie ma potrzeby, by ktoś musiał ją chronić. Nagła fala wdzięczności pozbawiła ją sił. - Przyniosę ci kołdrę. Świtało już, kiedy wreszcie dotarł do domu. Miał za sobą bardzo długą jazdę. Krążył od jednej zaspanej podmiejskiej dzielnicy do drugiej, by w końcu dotrzeć do dziwnie spokojnego śródmieścia. Wszystko po to, by zatrzeć za sobą ślady. Paniczny strach nie opuszczał go przez pierwszą godzinę, pokonał go jednak i zmusił się do powolnej, ostrożnej jazdy. Gdyby został za­ trzymany przez policyjny wóz patrolowy, jego wszyst­ kie plany wzięłyby w łeb. Pocił się pod ciepłą czapką i szalikiem, za to stopy w cienkich płóciennych tenisówkach miał zimne jak lód. Był jednak zbyt przyzwyczajony do niewygód, by na nie narzekać. Powlókł się do łazienki, nie zapalając światła i bez trudu omijając urządzenia wczesnego ostrzegania: cienki drut rozciągnięty pomiędzy oparciem rozchwia­ nego krzesła a oparciem wypłowiałej sofy, wieżę z puszek przy wejściu do sypialni. Miał doskonały wzrok i świetnie widział w nocy, co stanowiło powód jego dumy. Wziął prysznic po ciemku, nadstawiając napięte mięśnie pod strumień zimnej wody. Kiedy poczuł, że zaczyna się odprężać, wciągnął w płuca zapach mydła - swój ulubiony. A potem przy użyciu szorstkiej szczotki na długiej rączce brutalnie wyszorował każdy centymetr ciała. Kiedy się mył, blade światło poranka rozwodniło ciemność. 79

Na jego piersi widniał misterny tatuaż, przedstawia­ jacy dwa noże o ostrzach skrzyżowanych jak litera X, Obwiódł je pieszczotliwie palcami. Pamiętał jeszcze, jak pokazywał świeży tatuaż Johnowi. Był zachwycony i pod wrażeniem. Wspomnienie było bardzo wyraźne. Ciemne, lśniące z podniecenia oczy Johna. Jego głos - mówił tak szybko, że słowa się ze sobą zderzały. Siadywali czasami po ciemku i godzinami rozmawiali, snując plany i składając obietnice. Mieli razem podróżować; wspólnie dokonać wielkich rzeczy. A potem rozdzielił ich świat. Rozdzieliło życie. Rozdzieliła kobieta. Ociekając wodą, wyszedł spod prysznica. Ręcznik leżał dokładnie tam, gdzie go położył. Nikt nie wchodził do tego pokoju, do żadnego z jego pokojów, by wnieść chaos w starannie uporządkowaną przestrzeń. Po wytarciu się włożył wypłowiałą piżamę. Przypominała mu dzieciństwo, którego został podstępnie pozbawiony. Gdy wzeszło słońce, zrobił sobie dwie gigantyczne kanapki, które potem zjadł na stojąco w kuchni, nad zlewem, żeby nie nakruszyć na podłogę. Znów poczuł się silny. Czysty i najedzony. Przechytrzył policję i wystrychnął ich na dudka. Sprawiło mu to ogromną radość. Udało mu się przerazić tę kobietę i zamienić w horror każdy dzień jej życia, a to go podniecało. A gdy nadejdzie stosowny czas, zrobi z nią wszystko, co zapowiedział. Choć to i tak za mało. Przeszedł do sypialni, zamknął drzwi, zaciągnął zasłony i sięgnął po telefon. Deborah wyszła ze swojego pokoju w białej kom­ binacji i sięgającym do pół uda cienkim niebieskim 80

szlafroczku, którego poły powiewały po bokach. Paz­ nokcie nóg miały jaskraworóżowy kolor. Polakierowała je dla zabawy poprzedniej nocy, kiedy wkuwała do egzaminu. Idąc, powtarzała półgłosem pytania, których spo­ dziewała się na egzaminie wyznaczonym na dziewiątą. Pytania nie sprawiały jej najmniejszej trudności, nato­ miast odpowiedzi nadal grzęzły na skrzyżowaniu świa­ domości z nieświadomością. Miała nadzieję, że uda jej się odblokować odpowiedzi za pomocą szybkiego zastrzyku kawy. Ziewając, potknęła się o but, poleciała w kierunku sofy i wydała stłumiony okrzyk, kiedy jej dłoń natrafiła na ciepłe ciało. Boyd poderwał się jak sprężyna, a jego ręka już sięgała po broń. Zobaczył przed sobą twarz o kremo­ wej cerze, wielkie błękitne oczy, ciemne potargane włosy - i odetchnął z ulgą. - Dzień dobry - powiedział. - Ja... Inspektor Fletcher? Boyd przeciągnął ręką po oczach. - Tak sądzę. - Przepraszam, nie wiedziałam, że pan tu jest. Chrząknęła i poniewczasie przypomniała sobie, że ma rozpięty szlafrok. Zapinając go, spojrzała na schody i machinalnie ściszyła głos. Siostra nawet w ideal­ nych warunkach nie miała zbyt głębokiego snu. - Co pan tu robi? Poruszył ramieniem, zdrętwiałym od leżenia na wąskiej sofie. - Już ci mówiłem, że zamierzam pilnować Cilli. - Tak, to prawda - potwierdziła, przyglądała mu się przez zmrużone powieki. - Pan poważnie traktuje swoją pracę. - Tak jest. 81

- To dobrze. - Uśmiechnęła się z zadowoleniem. W zamęcie swoich młodzieńczych lat nauczyła się szybko oceniać charaktery. - Właśnie szłam zaparzyć kawę. Mam rano zajęcia. Napije się pan? Jeżeli była choć trochę podobna do siostry, nie da mu zasnąć, póki nie uzyska odpowiedzi na wszelkie możliwe pytania, jakie kłębią jej się w głowie. - Jasne. Dzięki. - Pewnie też chciałby pan wziąć gorący prysznic. Jest pan o jakieś piętnaście centymetrów za wysoki, żeby mogło panu być wygodnie na tej sofie. - Dwadzieścia - stwierdził, rozcierając zesztyw­ niały kark. - Myślę, że chyba ze dwadzieścia. - Może pan korzystać do woli z gorącej wody. Ja nastawię kawę. - Gdy odwróciła się, by pójść do kuchni, zadzwonił telefon. Wiedziała, że Cilla odbie­ rze przed drugim dzwonkiem, mimo to machinalnie odwróciła się w jego stronę. Boyd potrząsnął przeczą­ co głową, podniósł słuchawkę i przytknął ją do ucha. Deborah patrzyła na niego, mnąc w palcach poły szlafroczka. Twarz Boyda pozostała niewzruszona, lecz w jego oczach dostrzegła błysk gniewu. Krótki, lecz na tyle intensywny, by nie mogło być żadnych wątpliwości, kto jest na drugim końcu linii. Po chwili automatycznie się rozłączył, a potem wystukał szereg cyfr. - Macie coś? - Nawet nie chciało mu się zakląć, kiedy usłyszał odmowną odpowiedź. - Dobrze. - Od­ łożył słuchawkę i spojrzał na Deborah. Stała kolo sofy, blada, załamując ręce. - Idę na górę - powiedział. Kawę wypiję później. - Ona będzie przygnębiona. Chcę z nią poroz­ mawiać. Boyd odrzucił kołdrę i wstał. Miał na sobie tylko dżinsy. 82

- Byłbym ci wdzięczny, gdybyś pozwoliła, żebym to ja się tym zajął. Chciała zaprotestować, ale miał coś takiego w oczach, że się pohamowała. - W porządku. - Skinęła głową. - Ale niech pan to zrobi jak należy. Ona nie jest aż taka twarda, jak się ludziom wydaje. - Wiem. Wspiął się po schodach na piętro i minął otwarte drzwi do pokoju ze schludnie pościelonym łóżkiem. Pewnie to pokój Deborah, pomyślał, widząc biało-różowy wystrój i dziewczęce koronki. Przed następ­ nymi drzwiami przystanął, zapukał, a potem wszedł, nie czekając na zaproszenie. Cilla siedziała na środku łóżka, z kolanami podciąg­ niętymi pod brodę. Pomięte koce i prześcieradła świad­ czyły o kilku godzinach niespokojnego snu. Tutaj nie było ani koronek, ani ciepłych stonowa­ nych barw. Cilla wolała linie proste od zaokrąglonych, a od falbanek prostotę. Za to, jakby dla kontrastu, kolory dobrała elektryzujące i dalekie od spokojnych. Skulona pośrodku tych jaskrawych zieleni i błękitów, wydawała się jeszcze bardziej bezbronna. Nie spojrzała na Boyda, póki nie przysiadł na brzegu łóżka i nie dotknął jej włosów. Dopiero wtedy uniosła wolno głowę. Na twarzy nie było śladu łez. Nie było też strachu - czego się obawiał - a tylko bezbrzeż­ ne znużenie, jeszcze bardziej niepokojące. - Znowu dzwonił - powiedziała. - Wiem. Byłem na linii. - Wobec tego słyszałeś. - Odwróciła wzrok w stro­ nę okna, za którym słońce usiłowało przebić się przez niski pułap ciemnych chmur. - To on był tutaj tej nocy. Mówił, że mnie widział; że nas widział. Powiedział obrzydliwe rzeczy. 83

- Cillo... - Podglądał nas! - rzuciła ze złością. - Bez wzglę­ du na to, co powiem czy zrobię, i tak go nie po­ wstrzymam. A jeżeli on mnie dopadnie, zrobi ze mną to wszystko, co zapowiedział. - Nie dopadnie cię. - Ale jak długo? - spytała, gniotąc w ręku przeście­ radło i przeszywając go płonącym wzrokiem. Jak długo możecie mnie pilnować? On poczeka. Będzie czekał i dzwonił, i podglądał. - Coś w niej nagle pękło, bo chwyciła stojący przy łóżku telefon i cisnęła nim tak, że przeleciał przez pokój, odbił się od ściany i upadł z brzękiem na podłogę. - Nie powstrzymasz go. Słyszałeś, co powiedział: nic go nie powstrzyma. - Cillo, przecież o to mu właśnie chodzi. - Boyd chwycił ją za ręce i mocno nią potrząsnął. - On chce, żebyś się załamała. Chce też mieć satysfakcję, że to jego dzieło. Jeżeli się załamiesz, jeszcze mu w tym pomożesz. - Nie wiem, co robić - wykrztusiła. - Naprawdę nie wiem. - Musisz mi zaufać. Popatrz na mnie, Cillo - po­ wiedział, a gdy spojrzała mu w oczy, powtórzył ci­ cho: - Zaufaj mi, Cillo, i uwierz mi, że nie pozwolę, by stało ci się coś złego. - Nie możesz zawsze być przy mnie. Usta Boyda drgnęły w uśmiechu. - Oczywiście, że mogę. - Chcę... - Zacisnęła powieki. Nienawidziła o nic prosić. Nienawidziła uczucia, że czegoś potrzebuje. - Co? Wargi jej drżały, gdy podjęła ostatnią próbę, by się opanować. - Muszę się czegoś trzymać - powiedziała urywa­ nym głosem. - Proszę. 84

Nie odpowiedział, tylko przygarnął ją do siebie, by mogła oprzeć głowę na jego ramieniu. Jej dłonie, zaciśnięte w pięści, wciskały mu się w plecy. Drżała, walcząc z naporem łez. - Wyluzuj się, 0'Roarke - mruknął. - Pofolguj sobie. - Nie mogę. - Tuliła się do niego z zamkniętymi oczami. Był taki ciepły i silny. I godny zaufania. Boję się, że jeśli się rozpłaczę, nie będę mogła prze­ stać. - Dobrze, spróbujmy czegoś innego. - Uniósł ku sobie jej twarz i delikatnie dotknął ustami jej warg. - Pomyśl teraz o mnie. - Zaczął cierpliwie masować jej zesztywniale plecy. - Tylko o mnie. Nie wiedziała, że pocałunek mężczyzny może wy­ rażać tyle współczucia. Bardziej niż łagodny, ogrom­ nie czuły, koił stargane nerwy i uśmierzał lęki, uciszał rozpacz. Jej zaciśnięte pięści zaczęły się powoli roz­ luźniać. Wargi Boyda, błądzące niespiesznie po jej twarzy, nie ponaglały, nie żądały. Dlatego spełnienie jego prośby wydało się nagle takie proste. Myślała już tylko o nim. Uniosła z wahaniem rękę i powiodła palcami po szorstkim policzku. Od razu ustąpił skurcz żołądka; ustało bolesne pulsowanie w skroniach. Wyszeptała z westchnieniem jego imię. Musiał być ostrożny. Bardzo ostrożny. Jej nagła uległość pobudziła jeszcze bardziej jego pragnienia, ale je stłumił. W tej chwili Cilli potrzebna była pociecha, nie namiętność. Nieważne, że miękkość jej ciała i upojny smak ust pobudzały jego zmysły. Nieważ­ ne, że atmosfera była tak gęsta, iż każdy oddech, który wciągał do płuc, przesycony był jej zapachem. Czuł, że wystarczy położyć ją z powrotem na łóżku, wśród zmiętej pościeli. I nakryć ją swoim ciałem. Nie 85

będzie się opierała. Może nawet z radością powita ten moment oderwania od rzeczywistości. Chwilowe uspokojenie i zapomnienie. Ale on zamierzał być dla niej czymś więcej. Pokonując własne demony, przycisnął usta do jej czoła, a potem przytulił policzek do jej włosów. - Już lepiej? Oddech jej drżał, ale skinęła głową. Nie była pewna, czy potrafi mówić. Jak mogła mu powiedzieć, że chce zostać tak na zawsze, trzymając go w objęciach i czu­ jąc bicie jego serca przy swoim sercu. Pomyślałby pewnie, że jest głupia. - Ja... nie wiedziałam, że potrafisz być taki miły, Fletcher. Mimowolnie się uśmiechnął. - Czasami to mi się zdarza. - To prawda. Ale to chyba nie wchodzi w zakres twoich obowiązków? Czyżby z niego kpiła? - Nie jestem na służbie - rzucił rozdrażniony. Kiedy cię całuję, nie ma to żadnego związku z moją pracą. Rozumiesz? - Jasne - mruknęła, marszcząc brwi. Przecież chciała mu tylko podziękować, a nie zirytować go. - Jasne - powtórzył, po czym wstał i ze złością wsunął ręce do kieszeni. Dopiero teraz zauważyła, że miał na sobie tylko dżinsy, nisko opuszczone na biodrach. Nagły skurcz żołądka, nie mający nic wspólnego z uczuciem strachu, pozbawił ją na moment tchu. Zrozumiała, że pragnie Boyda. Nie tylko po to, by trzymać go w objęciach; nie dla kilku płomiennych pocałunków. Z całą pewnością także nie po to, by ją pocieszał. Chciała pójść z nim do łóżka. Nie mogła sobie nawet przypomnieć, by kiedykolwiek pragnęła 86

w ten sposób jakiegoś mężczyzny. Mogła na niego patrzeć - na harmonijny zarys torsu, wąskie biodra, napinające się muskuły na ramionach, kiedy zaciskał pięści - i wyobrażać sobie, jak by to było pieścić go i być pieszczoną, wspólnie oddawać się szalonej na­ miętności. - Co ci jest? - Co? - Zamrugała powiekami. Kołysząc się na piętach, spojrzał na nią przez zmrużone powieki. - Skok w bok, 0'Roarke? - Ja... - W ustach jej zaschło; żołądek miała ściś­ nięty jak pięść. Ciekawe, co by powiedział, gdyby mu wyznała, dokąd zaprowadziła ją - ich -jej wyobraź­ nia? Zamknęła oczy. - Ojej - wyszeptała - muszę się napić kawy. - I szybko stanąć pod zimnym prysz­ nicem, dodała w myślach. - Twoja siostra robi właśnie kawę. - Marszcząc brwi, przyjrzał się Cilli. Przez moment pomyślał o Deborah - o tym, jak omal na niego nie upadła, mając na sobie niewiele ponad strzępek białej koronki. Podobało mu się jej smukłe, giętkie ciało. Jak każ­ demu mężczyźnie. Jednak ten widok nie wstrząsnął nim do głębi. A tutaj miał przed sobą Cillę, z podkrążonymi oczyma, w dwa razy za dużym piłkarskim podkoszul­ ku. Jaskrawopomarańczowy trykot trudno uznać za seksowną bieliznę. Mimo to, gdyby postał tu jeszcze przez moment, padłby na kolana, błagając o zmiłowa­ nie. - Może zjedlibyśmy śniadanie? - Ostry i niezbyt przyjazny ton głosu pomógł Cilli zebrać myśli. - Nie jadam w domu - odparła. - Ale dzisiaj zjesz. Daj mi dziesięć minut. - Posłuchaj, Cwaniaku...

87

- Zrób coś z włosami - dorzucił, wychodząc z po­ koju. - Wyglądasz okropnie. Deborah zastał na dole, w kuchni. Była już cał­ kowicie ubrana, popijała kawę i najwyraźniej na niego czekała. Ledwie przekroczył próg, poderwała się z krzesła. - Z Cillą wszystko w porządku - powiedział. - Zro­ bię jej śniadanie. Uniosła brwi, ale pokiwała głową. - Mam propozycję. Usiądź, a ja coś przygotuję dla was obojga. - Podobno masz rano zajęcia. - Dzisiaj mogę je sobie darować - Ale wtedy ona będzie na nas wściekła - stwier­ dził. Deborah patrzyła z uśmiechem, jak nalewa sobie kawę, a potem grzebie w szufladzie, szukając łyżeczki do cukru. - Widzę, że dobrze ją znasz. - Nie dość dobrze. - Po wypiciu połowy kubka poczuł się znów jak człowiek. Musiał teraz pomyśleć o Cilli. Jednak bezpieczniej będzie ograniczyć te myśli do sfery profesjonalnej. - Ile masz czasu? - Jakieś pięć minut - odparła, spoglądając na zega­ rek. - Opowiedz mi o jej byłym mężu. - O Paulu? - Jej oczy i głos wyrażały zdumienie. -Ale dlaczego? - Nim zdążył odpowiedzieć, potrząs­ nęła głową. - Nie myślisz chyba, że on ma coś wspólnego z tym, co się tutaj dzieje? - Sprawdzam wszystkie możliwości. Ich rozwód... czy był... kulturalny? - A są takie? Jest młoda, ale bystra, uznał, kiwając głową. - Ty mi to powiesz. 88

- W tym przypadku można powiedzieć, że był kulturalny albo po prostu równie obojętny jak oni sami względem siebie. - Zawahała się, rozdarta wewnętrz­ nie. Postawiona przed wyborem: lojalność wobec Cilli lub jej ochrona, musiała wybrać to drugie. Miałam zaledwie dwanaście łat, a Cilla nigdy o tym otwarcie nie mówiła, odniosłam jednak wrażenie, że to on chciał rozwodu. Boyd oparł się plecami o kuchenny blat. - Dlaczego? Zmieszana, wzruszyła ramionami. - Bo zakochał się w kimś innym - odparła, modląc się w duchu, by Cilla nie uznała tego za zdradę. - To oczywiste, że mieli problemy już wcześniej, zanim z nimi zamieszkałam po śmierci naszych rodziców. Cilla była dopiero od paru miesięcy mężatką, ale... powiedzmy, że miesiąc miodowy już dawno minął. Ona wyrabiała sobie nazwisko w Atlancie, a Paul... Paul był bardzo konserwatywny. Zdecydował się kan­ dydować w lokalnych wyborach, tak mi się zdaje, a wizerunek Cilli do tego nie pasował. - Odnoszę wrażenie, że było odwrotnie. Obdarzyła go prześlicznym uśmiechem i podeszła, by dolać mu kawy. - Pamiętam, jak bardzo Cilla się wtedy starała, żeby utrzymać pracę i całą resztę. To był dla nas dość trudny okres. I, oczywiście, to też nie pomogło, że nagle spadla im na głowę odpowiedzialność za dwu­ nastolatkę. Można chyba powiedzieć, że dodatkowy stres przyspieszył tylko to, co nieuniknione. Kilka miesięcy po tym, jak się wprowadziłam, Paul się wyniósł i wystąpił o rozwód. A Cilla nie protes­ towała. Spróbował sobie wyobrazić, jak to wtedy było. W wieku dwudziestu lat Cilla straciła rodziców, 89

przejęła opiekę nad dwunastoletnią dziewczynką i mu­ siała patrzeć, jak jej małżeństwo się rozpada. - Wydaje mi się, że z ulgą się go pozbyła. - Chyba nikogo nie urażę, jeśli powiem, że nigdy go specjalnie nie lubiłam. Był nieszkodliwy. I nie­ ciekawy. - Więc czemu za niego wyszła? - Myślę, że wypadałoby raczej spytać o to mnie odezwała się od progu Cilla.

ROZDZIAŁ PIĄTY

To „coś", co zrobiła z włosami, ograniczyło się do ściągnięcia ich w koński ogon. Twarz została w ten sposób pozbawiona ramy, dzięki czemu gniewna mina stała się bardziej widoczna. Prócz trykotowego pod­ koszulka w którym spała, włożyła dodatkowo żółte dresy, tworząc w ten sposób zwodniczo słonecz­ ną kombinację. Stała z rękami w kieszeniach, kierując całą niechęć na Boyda. - Cillo. - Wiedząc, że jest czas na kłótnię i czas na zgodę, Deborah wystąpiła do przodu. - My tylko... - Tak, słyszałam, co wy tylko. - Przeniosła wzrok na siostrę. Pełne irytacji spojrzenie złagodniało. Nie denerwuj się. To nie twoja wina. - To nie kwestia winy - powiedziała cicho Debo­ rah. - Nas naprawdę obchodzi to, co się z tobą stanie. - Nic się nie stanie. Idź już, Deb, bo się spóźnisz. Z inspektorem Fletcherem mamy parę spraw do omó­ wienia. Deb machnęła ręką, zrezygnowana, rzuciła Boydowi współczujące spojrzenie, a potem cmoknęła sios­ trę w policzek. - Dobrze już, dobrze. O tej porze i tak zawsze jesteś głucha na głos rozsądku. 91

- Masz zdać na szóstkę - powiedziała tylko Cilla. - Taki mam zamiar. Potem pójdę na hamburgera i do kina z Joshem, ale wrócę przed tobą do domu. - Baw się dobrze. - Nie ruszając się z miejsca, Cilla odczekała, aż usłyszy trzask zamykanych frontowych drzwi, i dopiero wtedy rzuciła: - Ty to masz tupet, Fletcher. Ale on tylko się odwrócił, by zdjąć drugi kubek z haczyka nad kuchnią. - Chcesz kawy? - Nie podoba mi się to, że przesłuchujesz moją siostrę. Wyjaśnijmy coś sobie. - Podeszła do niego, umyślnie trzymając ręce w kieszeniach. Była pewna, że gdyby je wyjęła, chętnie by mu przyłożyła. - Jeżeli masz jakieś pytania na mój temat, przyjdź do mnie. Nie mieszaj w to Deborah. - Ona jest znacznie bardziej przystępna niż jej siostra. Masz może jajka?-zapytał, otwierając lodówkę. Szczerze mówiąc, miała ochotę kopnąć w drzwi tak, żeby trafiły go w głowę. - Wiesz co, tam, na górze, udało ci się oszukać mnie na moment. Uwierzyłam nawet, że masz serce, że wiesz, co to współczucie. Boyd znalazł pół tuzina jajek, kawałek sera i kilka mizernych plasterków bekonu. - Może byś tak usiadła, 0'Roarke, i wypiła swoją kawę. Zaklęła, rozwścieczona. W oczach Boyda pojawił się groźny błysk, mimo to sięgnął ze spokojem po patelnię i zaczął podsmażać bekon. - Będziesz musiała się lepiej postarać - odezwał się po chwili. - Po dziesięciu latach w policji znam niewiele wyzwisk, którymi mogłabyś mnie obrazić. - Nie miałeś prawa. - Mówiła głosem cichszym, lecz nadal przesyconym emocją. - Żadnego prawa, 92

żeby wywlekać przed nią dawne sprawy. Ona była wtedy dzieckiem - zrozpaczonym, śmiertelnie przera­ żonym dzieckiem. Tamten rok był dla niej koszmarem, więc nie każ jej jeszcze raz przez to wszystko prze­ chodzić. .- Świetnie sobie poradziła. - Boyd rozbił jajko do miski, a potem zgniótł skorupkę. - Moim zdaniem, to ty masz problemy. - Odczep się, dobrze? Zacisnął dłoń wokół jej ręki tak szybko, że nie miała żadnych szans na unik. Jego głos, cichy i zjadliwy, podszyty był gniewem. - Wykluczone. - To, co wydarzyło się wtedy, nie ma żadnego związku z tym, co dzieje się w tej chwili. A ty powinieneś się zająć tylko tym, z czym teraz mamy do czynienia. - Do mnie należy decyzja, co jest ważne, a co nie. Z trudem zdołał nad sobą zapanować. Nie mógł sobie przypomnieć nikogo, kto by go tak często doprowadzał na skraj wytrzymałości. - Jeżeli chcesz, żebym dał temu spokój, musisz mi wszystko dokładnie opowiedzieć. Eks- czy współmałżonkowie to główni podejrzani. - Ale to było osiem lat temu. - Wyrwała się i, żeby zająć czymś ręce, chwyciła kubek. Kawa chlusnęła na blat. - Albo się dowiem od ciebie, albo od kogoś innego. Końcowy rezultat będzie ten sam. - Mam ci to wszystko dokładnie opowiedzieć? Mam się przed tobą odsłonić? Dobrze. W tym momen­ cie to prawie bez znaczenia. Skończyłam dwadzieścia lat i byłam głupia. A on był piękny, czarujący i in­ teligentny. Czyli miał wszystkie zalety, o jakich marzą niemądre dwudziestolatki. Upiła spory łyk gorącej kawy, po czym bezwiednie sięgnęła po ściereczkę, żeby zetrzeć rozlany płyn. 93

- Znaliśmy się zaledwie od kilku miesięcy. Paul był bardzo ujmujący; wręcz uwodzicielski. Wyszłam za niego, bo chciałam mieć w życiu coś, co byłoby stabilne i autentyczne. Poza tym myślałam, że on mnie kocha. Była już teraz znacznie spokojniejsza. Gniew, nie wiadomo kiedy, przygasł. Odwróciła się z westchnie­ niem i machinalnie sięgnęła po talerze i sztućce. - Niestety, wszystko poszło nie tak, i to niemal od pierwszego dnia. Nie tylko zawiodłam go fizycznie, ale i pozbawiłam złudzeń, nie ukrywając przed nim, że uważam moją pracę za równie ważną jak jego praca. Z początku liczył na to, że zdoła namówić mnie na zmianę. I nie chodziło mu o to, żebym w ogóle przestała pracować. Nie był przeciwny mojej karierze zawodowej, nawet w radiu, dopóki nie kolidowało to z jego planami. - Jakimi mianowicie? - zapytał Boyd, odkładając plasterki bekonu, żeby je osączyć z tłuszczu. - Polityka. Poznaliśmy się na imprezie charytatyw­ nej w mojej rozgłośni. On próbował zdobyć dla siebie głosy, a ja prowadziłam promocję. Na tym polegał cały problem - dodała. - Było to spotkanie dwóch medial­ nych wizerunków. - I co dalej? - Pobraliśmy się - zbyt szybko. I wszystko zaczęło się psuć - także zbyt szybko. Zaczęłam nawet roz­ ważać jego pomysł, żeby przerzucić się na marketing albo sprzedaż. Uważałam, że powinnam przynajmniej spróbować. A potem moi rodzice... Straciłam rodziców i wzięłam do siebie Deborah. Na moment zamilkła. Nie była w stanie mówić o tamtych czasach, a nawet myśleć o bólu i lękach, żalach i pretensjach. - Musiało ci być ciężko. 94

Wzruszeniem ramion zbyła jego słowa. - Wszystko wzięło się stąd, że nie przeżyłabym kolejnego wstrząsu. Praca była mi bardzo potrzebna. A stres podkopywał nawet te wątłe fundamenty, jakie udało nam się zbudować. On znalazł sobie kogoś, kto go bardziej uszczęśliwiał, więc mnie zostawił. - Dolała sobie kawy, na którą nagle przestała mieć ochotę. - Oto i cała historia. Co miał jej na to powiedzieć? „Przykra sprawa, kotku"? „Wszyscy popełniamy błędy"? „Lepiej ci było bez tego durnia"? Nie, żadnych uwag od siebie, nakazał sobie w duchu. Już i tak są oboje wystarczająco zdenerwowani. - Czy ci kiedykolwiek groził? - Nie. - Nie stosował przemocy? Odpowiedziała znużonym uśmiechem. - Nie. Nie. Próbujesz zrobić z niego czarny charak­ ter, ale to nie tak. Nasz błąd polegał na tym, że wzięliśmy ślub, zanim każde z nas zrozumiało, czego tak naprawdę chce. Boyd nałożył jej jajka na talerz. - Czasami ludzie mają do siebie rozmaite pretensje i nawet nie zdają sobie z tego sprawy - stwierdził po namyśle. - A potem, któregoś dnia, dochodzi do scysji. - On nie miał do mnie pretensji. - Cilla wzięła plasterek bekonu i przełamała go na pół. - Nie zależało mu na mnie aż do tego stopnia. Oto i cała smutna prawda. - Uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie objął jej oczu. - Widzisz, jemu się wydawało, że jestem jak ta kobieta, której słuchał w radiu - uwodzicielska, wyrafinowana, seksowna. I taką kobietę pragnął mieć w łóżku. Natomiast poza sypialnią życzył sobie za­ dbanej, dobrze wychowanej, troskliwej pani domu. A ja nie byłam ani taka, ani taka. - Wzruszyła 95

ramionami i upuściła kawałki bekonu na talerz. - A po­ nieważ on także nie okazał się tym troskliwym, solidnym i wyrozumiałym mężczyzną, za jakiego go brałam, przegraliśmy oboje. Przeprowadziliśmy bar­ dzo spokojny i kulturalny rozwód, po którym uścis­ nęliśmy sobie ręce i rozeszliśmy się, każde w swoją stronę. - Jeżeli to już wszystko, czemu wciąż cię to boli? Spojrzała na niego posępnym wzrokiem. - Nie byłeś nigdy żonaty, prawda? - Nie. - W takim razie nawet nie warto ci tłumaczyć. Jeżeli chcesz znaleźć jakiegoś haka na Paula, droga wolna, ale to strata czasu. Gwarantuję ci, że odkąd wyjechałam z Atlanty, ani razu o mnie nie pomyślał, Boyd wątpił, czy jakikolwiek mężczyzna, któremu dane było zetknąć się z Cillą, byłby w stanie wyrzucić ją całkowicie ze swoich myśli. Postanowił jednak nie poruszać chwilowo tego tematu. - Jajecznica ci wystygnie. - Mówiłam ci, że nie jadam śniadania. - Zrób to dla mnie. - Wychylił się, nabrał na widelec trochę jajecznicy i podsunął jej do ust. - Jesteś naprawdę niemożliwy - stwierdziła po przełknięciu. - Nie musisz się przypadkiem zamel­ dować w pracy czy coś w tym rodzaju? - Już to zrobiłem w nocy, po tym, jak położyłaś się do łóżka. Zaczęła przesuwać jedzenie na swoim talerzu, pod­ jadając od czasu do czasu kęs czy dwa, żeby dał jej spokój. Przypomniała sobie też, że został u niej znacz­ nie dłużej, niż przewidywał jego harmonogram. Była mu za to bardzo wdzięczna. Miała też zwyczaj sumien­ nie spłacać swoje długi. - Posłuchaj, jestem ci bardzo zobowiązana za to, że 96

tu jesteś. Wiem też, że twoja praca polega na zadawa­ niu wszelkiego rodzaju osobistych i krępujących py­ tań. Ale naprawdę chciałabym, żebyś nie mieszał w to Deb. - Na tyle, na ile to możliwe. - Zbliża się przerwa wiosenna. Spróbuję ją namó­ wić, żeby pojechała nad morze. Boyd upił łyk kawy. - Życzę powodzenia. - Spojrzał na nią ponad krawędzią kubka. - Dobrze by ci zrobiło, gdybyś i ty z nią pojechała. - Nie mam zamiaru uciekać. - Odsunęła na bok zjedzone do połowy śniadanie, a potem oparła się łokciami o stół. - Po tym porannym telefonie niewiele brakowało, a byłabym się poddała. Jednak po namyśle doszłam do wniosku, że to się nigdy nie skończy, dopóki nie rozwiążę tej zagadki. Chcę, by moje życie wróciło na dawne tory, a to się nie stanie, póki się nie dowiemy, kim on jest i dlaczego się na mnie uwziął. - To ja mam go znaleźć. To moje zadanie. - Wiem, i dlatego zgodziłam się na współpracę. Boyd odstawił kubek. - Czyżby? - Tak. Od dziś moje życie będzie jak otwarta księga. Możesz pytać, a ja zawsze ci odpowiem. - I będziesz robić dokładnie to, co ci każą? - Nie. - Uśmiechnęła się. - Ale będę robiła, co mi każą, jeżeli uznam to za rozsądne. - Ku obopólnemu zdumieniu, dotknęła jego dłoni. - Wyglądasz na zmę­ czonego. Miałeś ciężką noc? - Miewałem lepsze. - Nim zdążyła cofnąć rękę, splótł z nią palce. - Rano wyglądasz naprawdę świet­ nie, Cillo. Znów poczuła to samo drżenie, zaczynające się w piersi i spływające w dół, aż do brzucha. 97

- Przecież dopiero co mówiłeś, że wyglądam okropnie. - Ale zmieniłem zdanie. I zanim wezmę się do pracy, chciałbym porozmawiać z tobą o ostatniej nocy. O tobie i o mnie. - To nie jest dobry pomysł. - Rzeczywiście nie jest - przyznał, nie puszczając jej ręki. - Jestem policjantem, a ty jesteś moim przy­ dzielonym zadaniem. Tego nie sposób pominąć. Już miała odetchnąć z ulgą, gdy zaczął mówić dalej: Tak jak nie sposób pominąć faktu, że pragnę cię aż do bólu. W ciszy, jaka zapadła, Cilla usłyszała łomot włas­ nego serca. Powoli, bardzo powoli odwróciła wzrok i spojrzała mu w oczy. Nie były już takie spokojne - wyzierało w nich pożądanie. Było to podniecające. Nawet bardzo podniecające. - Fatalne zgranie w czasie - ciągnął, kiedy nie odpowiedziała. - Myślę jednak, że potrafisz wybrać właściwy czas i właściwe miejsce. Wykonam, oczy­ wiście, swoje zadanie, ale powinnaś wiedzieć, że coraz trudniej jest mi być obiektywnym. Jeżeli chcesz, żeby przydzielono ci kogoś innego, powiedz to teraz. - Nie. - Odparła zbyt szybko, więc zmusiła się do kroku wstecz. - Nie mam ochoty wciągać w to nowego policjanta. - Udawaj, że to nie ma dla ciebie znaczenia, nakazała sobie w myślach. - Prawdę mó­ wiąc, aż tak bardzo mi nie zależy, żeby ktoś tu był, ale do ciebie zdążyłam się już w zasadzie przyzwy­ czaić. - Przyłapała się na tym, że obgryza paznokieć, więc pospiesznie opuściła rękę. - A co do reszty - nie jesteśmy dziećmi. Potrafimy sobie z tym... poradzić. Trudno było spodziewać się po niej, iż przyzna się, 98

że te pragnienia nie są wyłącznie jednostronne. Dlate­ go należało jeszcze trochę poczekać. Kiedy wstał, Cilla poderwała się tak szybko, że wybuchnął śmiechem. - Wstałem, żeby pozmywać, a nie żeby rzucić się na ciebie, 0'Roarke. - Ja to zrobię. - Miała ochotę kopnąć się w kost­ kę. - Jedno z nas gotuje, a drugie zmywa. To zasada 0'Roarke. - Dobrze. Masz nagranie plenerowe w południe, prawda? - Skąd wiesz? - Sprawdziłem twój harmonogram. Mamy wobec tego dosyć czasu, żeby wstąpić do mnie, bo chcę wziąć prysznic i przebrać się. - Będę w centrum handlowym, wśród tłumów lu­ dzi. Nie podejrzewam... - A ja tak. - Po tych słowach wyszedł, zostawiając ją samą. Gdy Cilla zeszła na dół, Boyd siedział na sofie z gazetą, dopijając ostatnią kawę. Podniósł na nią wzrok i zdawkowy komentarz na temat tempa, w jakim się przebrała, zamarł mu na ustach. Był zadowolony, że siedzi. Cilla ubrała się na czerwono - w zdolną zatrzy­ mać uliczny ruch ostrą czerwień. Obcisła skórzana spódniczka sięgała jej do pół uda. Dżinsy, które zazwyczaj nosiła, nie pozwalały prawidłowo ocenić, jak długie i kształtne ma nogi. Dopasowany żakiet, zapinany z boku na napy, kończył się w talii, mimo­ wolnie prowokując pytanie, co też ma pod spodem. Zrobiła także coś z włosami. Nadal wprawdzie były potargane, ale już bardziej artystycznie i z całą pew­ nością bardziej ponętnie. A jej twarz... Zauważył to, 99

kiedy w końcu wstał. Z nią także coś zrobiła, by podkreślić kości policzkowe, zaakcentować oczy i uwypuklić usta. - Co za głupota - mruknęła, zmagając się z kol­ czykiem. - Nidy tego nie zrozumiem, dlaczego nosze­ nie przedmiotów w uszach ma być atrakcyjne. - Z wes­ tchnieniem spojrzała na trzymane w dłoni złote wisior­ ki - Albo one są do niczego, albo ja. Wiesz może, jak się to robi? Podeszła do niego z wyciągniętą ręką. Pachniała tak, że zakręciło mu się w głowie. - Ale co? - Jak się je zakłada. Czasami nie noszę ich przez kilka tygodni, więc tak naprawdę nigdy się tego nie nauczyłam. Możesz mi pomóc? Boyd spróbował skoncentrować się na tym, by oddychać w normalnym tempie. - Mam ci je założyć? Zniecierpliwiona, wzniosła oczy do nieba. - Bystry jesteś, Cwaniaku. - Wcisnęła mu kol­ czyk do ręki, a potem odgarnęła włosy za prawe ucho. - Wsuń po prostu drucik do dziurki i zapnij z tyłu ten mały wichajster. Zawsze mam z tym kłopoty. Boyd mruknął coś pod nosem, a gdy się nachylił, żeby zrobić to, o co prosiła, poczuł narastający ucisk w piersi. Pomyślał, że nigdy nie zdoła uwolnić się od wspomnienia zapachu jej perfum. Klnąc cicho, próbo­ wał koniuszkami palców docisnąć maleńką zapinkę. - To jakiś głupi system. - Tak - wykrztusiła z trudem. Ledwie jej dotknął, już wiedziała, że popełniła kolosalny błąd. Jedyne, co mogła zrobić, to stać spokojnie i modlić się, by jak najszybciej skończył. Opuszek jego kciuka wciąż przesuwał się w górę 100

i w dół linii jej policzka. Koniuszki palców muskały wrażliwe strefy za uchem. Gorący oddech drażnił skórę tak, że musiała stłumić westchnienie. Niepewnym ruchem podniosła rękę. - Posłuchaj, dajmy temu spokój. - Udało mi się. - Odetchnął głęboko i cofnął się o krok. Czuł się jak kompletny wrak. Ale kiedy zobaczył, że i jej daleko do spokoju, napięcie nieco opadło. Z wymuszonym uśmiechem przesunął palcem po dyndających złotych kolumienkach. - Musimy jeszcze raz spróbować... kiedy będziemy mieli więcej czasu. Żadna z odpowiedzi, jakie przyszły jej do głowy, nie wydawała się dość bezpieczna, dlatego nic nie powie­ działa. Zamiast tego wyjęła z szafy kurtkę Boyda oraz swój płaszcz. Kurtkę odłożyła na bok i czekała, aż Boyd zapnie na ramieniu kaburę. Gdy patrzyła, jak przeprowadza szybki rutynowy sprawdzian broni, za­ atakowały ją wspomnienia, których wolałaby uniknąć, więc odwróciła wzrok. Otworzyła drzwi i wyszła na słońce, by tam poczekać na Boyda. Kiedy do niej dołączył, powstrzymał się od uwag. Wsiedli do samochodu. - Nie będzie ci przeszkadzało, jeżeli nastawię na­ szą radiostację? - zapytała. - Jest zakodowana w pamięci. Pod numerem trzy. Ucieszona, włączyła radio. Koledzy z porannej ekipy trajkotali jak karabiny maszynowe, używając efektów dźwiękowych do zaakcentowania żartów. Nadali zapo­ wiedź koncertu, obiecali w trakcie następnej godziny rozdać kolejną porcję biletów, a potem zaprosili radio­ słuchaczy do centrum handlowego, gdzie można będzie obejrzeć Cillę 0'Roarke na żywo, we własnej osobie. - Będzie rozdawała albumy, podkoszulki oraz bile­ ty na koncert - obwieścił Fred. 101

- Co ty wygadujesz - wtrącił się jego kolega. Wiesz przecież, że tym gościom, którzy tam będą, nie zależy na kilku podkoszulkach. Oni chcą... - zaczął głośno posapywać - chcą zobaczyć Cillę. - Po tych słowach rozległy się chóralne gwizdy, jęki i dzikie wycia. - Dobre - mruknął Boyd, a Cilla zachichotała. - Oni mają być nieznośni - stwierdziła. - Ludzie lubią słuchać takich bzdur. Zwłaszcza rano, kiedy zwlekają się z łóżka albo zmagają się z ulicznym ruchem. Badania Arbitronu z ubiegłego kwartału wyka­ zały, że ich notowania wzrosły o dwadzieścia procent. - Rozumiem, że cię to kręci, kiedy jakiś facet nad tobą dyszy. - Tylko po to żyję. - Zbyt rozbawiona, by mogła poczuć się dotknięta, rozsiadła się wygodniej w fotelu. Jak na policjanta, Boyd rzeczywiście miał ładny samo­ chód. Sportowy, zagranicznej produkcji, pachniał jesz­ cze nowością. Cilla nigdy się nie znała na markach i modelach. - Daj spokój, Cwaniaku. To należy do roli. Nim dostał szansę, by coś powiedzieć, zdołał się już opanować i zrozumieć, że robi z siebie durnia. Przecież jego własne dochodzenie potwierdziło, że prowadzący audycję mężczyźni byli żonaci i mieli ładne domy na przedmieściach. Fred i jego żona spodziewali się właśnie pierwszego dziecka. Obaj panowie związani byli z KHIP od prawie trzech lat i nie doszukał się żadnych związków pomiędzy przeszłością ich a Cilli. Gdy zabrzmiały pierwsze tony muzyki, Cilla od­ prężyła się i spojrzała przez okno. Zapowiadał się ciepły, słoneczny dzień. Może to już przedsmak wios­ ny - jej pierwszej wiosny w Kolorado? Cilla miała słabość do tej pory roku. Lubiła patrzeć, jak z pączków rozwijają się liście i rozkwitają kwiaty. Wiosna będzie jednak zawsze przywodziła jej na 102

myśl Georgię. Kwitnące magnolie, kamelie, wistarie... Wszystkie te upojne zapachy. Przypomniała sobie wiosnę, kiedy miała jakieś pięć czy sześć lat. Sadziła z ojcem peonie w ciepły sobotni ranek, podczas gdy w radiu nadawano listę 40 przebo­ jów minionego tygodnia. Słyszała śpiew ptaków, choć tak naprawdę ich nie słuchała; pod palcami czuła wilgotną ziemię. Ojciec powiedział jej, że peonie będą odtąd kwitły każdej wiosny i będzie je mogła widzieć przez okno swojego pokoju. Ciekawe, pomyślała, czy jeszcze tam rosną. I czy ktoś, kto teraz mieszka w tym domu, nadal o nie dba. - Cillo! Drgnęła. - Co? - Dobrze się czujesz? - Jasne, wszystko w porządku - mruknęła i spróbo­ wała skupić się na oglądaniu okolicy. Wokół rosły wysokie drzewa, które będą latem dawać cień, oraz strzyżone żywopłoty, zapewniające prywatność. U stóp łagodnie opadającego wzgórza wznosił się zgrabny dwupiętrowy dom z kamienia i drewna. Tuzi­ ny wąskich wysokich okien migotały w blasku słońca. - Gdzie jesteśmy? - To mój dom. Zapomniałaś, że muszę się przebrać? - To jest twój dom? - powtórzyła. - Tak. Każdy musi gdzieś mieszkać. To prawda, pomyślała, otwierając drzwi wozu. Jednak żaden ze znanych jej policjantów nie mieszkał tak ekskluzywnie. Rozejrzała się wokoło i stwierdziła, że jest to stara, zasiedziała i zamożna okolica. Okolica, w jakiej lokują się elitarne podmiejskie kluby. Zbita z tropu, poszła za Boydem kamienną ścieżką do łukowatych drzwi, rysujących się na tle ściany z wytrawionego szkła. 103

Za nimi otwierało się przestronne foyer o lśnią­ cych posadzkach z czereśniowego drewna oraz wy­ sokich sklepieniach. Na ścianach wisiały obrazy pę­ dzla znanego współczesnego malarza. Kręcone scho­ dy szerokim łukiem prowadziły na pierwsze piętro. - No, no - stwierdziła - a ja myślałam, że jesteś uczciwym policjantem. - Bo jestem. - Pomógł jej zdjąć płaszcz i przerzucił go przez poręcz. Nigdy nie wątpiła w jego uczciwość, a jednak ten dom ze wszystkim, co reprezentował, wprawił ją w zakłopotanie. - Pewnie odziedziczyłeś to wszystko po bogatym wujku. - Po babce. - Ujął Cillę pod ramię i poprowadził dalej, pod stromym łukiem. W salonie dominował masywny kominek zwieńczony bogato rzeźbioną, ka­ mienną obudową. Jednak tym, co najbardziej rzucało się w oczy, było światło, wpadające przez okna, osadzone trójkami, w każdej z zewnętrznych ścian. Pośród licznych antyków umieszczono dla przeciw­ wagi rzeźbę współczesną. Dalej, za kolejnym łukiem, widniało coś, co wyglądało na jadalnię. - Twoja babcia musiała być kimś. - I była. Kierowała Fletcher Industries aż do sie­ demdziesiątki. - A co to jest Fletcher Industries? Boyd wzruszył ramionami. - Rodzinna firma. Nieruchomości, bydło, kopalnie, takie tam rzeczy. - Kopalnie? Na przykład złota? - Między innymi. Splotła ręce, żeby nie obgryzać paznokci. - Czemu więc, zamiast liczyć złoto, jesteś ciężko pracującym policjantem? 104

- Bo lubię być policjantem. - Zamknął w dłoni jej dłoń. - Coś nie tak? - Nie. Lepiej idź się przebrać. Muszę być tam wcześniej, żeby się przygotować. - To nie potrwa długo. Poczekała, aż wyjdzie, i dopiero wtedy osunęła się na jedną z bliźniaczych sof. Fletcher Industries, pomy­ ślała. Brzmiało to bardzo dostojnie. Wręcz imponują­ co. Przekopała torebkę w poszukiwaniu papierosa, a potem znów uważnym wzrokiem zlustrowała pokój. Elegancja, dobry smak, bogactwo. Absolutnie poza jej zasięgiem. A przecież nawet kiedy sądziła, że startują z mniej więcej równych pozycji, nie było jej łatwo. Choć niechętnie się do tego przyznawała, ale gdzieś w głębi duszy hołubiła myśl, że może, tylko może, istnieje szansa na bliższy związek. Nie - raczej na przyjaźń, bo nie mogłaby się poważnie zaangażować w związek z kimś, kto jest stróżem prawa. Boyd przestał już być tylko policjantem. Był boga­ tym policjantem. Jego nazwisko widniało prawdopo­ dobnie w jakimś almanachu. Ludzie, mieszkający w domach takich jak ten, mieli zazwyczaj rzym­ skie cyfry umieszczone po nazwiskach. Boyd Fletcher III. A ona była tylko Priscillą Alice 0'Roarke z zapyzia­ łego miasteczka w Georgii, którego nawet nie za­ znaczono na mapie. To prawda, że doszła w końcu do czegoś, i to wyłącznie dzięki samej sobie. Jednak człowiek nigdy nie potrafi definitywnie odciąć się od swoich korzeni. Podniosła się z sofy i podeszła do kominka, żeby wyrzucić papierosa. Chciała, żeby Boyd się pospieszył. Wolałaby wyjść z tego domu i wrócić do pracy. Zapomnieć 105

o tym straszliwym chaosie, jaki nagle zapanował w jej życiu. Powinna raczej pomyśleć o sobie. Jak ma zamiar przeżyć te długie dni i jeszcze dłuższe noce, zanim w jej życiu nie zapanuje spokój? Niestety, ma mało czasu i nie może pozwolić sobie na luksus zgłębiania swoich uczuć do Boyda. Dlatego, bez względu na to, co do niego czuje - nawet jeśli jej się tylko wydaje - najlepiej będzie to zignorować. Poza wszystkim trudno sobie wyobrazić mniej dob­ raną parę. Może rzeczywiście poruszył w niej pewną strunę - dotknął czegoś, do czego, jak sądziła, nikt już nie zdoła dotrzeć. Co jeszcze absolutnie nic nie znaczy. To tylko dowodzi, że żyje i nadal funkcjonuje jako ludzka istota. Jako kobieta. Z tego wszystko się bierze i na tym się kończy. To przecież oczywiste, że jak tylko złapią tego człowieka, który jej grozi, ona i Boyd rozejdą się, każde w swoją stronę, i znów zaczną żyć własnym życiem. Bliskość, jaka się między nimi zrodziła, powstała z konieczności. A kiedy minie ta konieczność, oddalą się od siebie i zapomną. Bo przecież nic nie trwa wiecznie. Kiedy Boyd wrócił, stała przy oknie. Miała światło na twarzy i światło we włosach. Nigdy jej sobie nie wyobrażał w tym miejscu, a jednak na jej widok pojął, że chciał, by tam właśnie była. Poruszony i przepełniony tęsknotą patrzył, jak ideal­ nie wpasowała się w jego dom. W jego życie. W jego marzenia. Oczywiście spierałaby się z nim, pomyślał. Wyry­ wałaby się i walczyła, i próbowała uciec, gdzie pieprz rośnie, gdyby dał jej szansę. Dlatego tego nie zrobi. Podszedł do niej z uśmiechem. - Cillo! Przestraszona, obróciła się wokół własnej osi. 106

- Och, nie usłyszałam cię. Ja właśnie... Słowa rozpłynęły się w westchnieniu, gdy przygar­ nął ją do siebie i zawładnął jej ustami. Trzęsienia ziemi, powodzie, huragany. Skąd mog­ ła wiedzieć, że można pocałunek umieścić w jed­ nym rzędzie obok tak destrukcyjnych klęsk żywioło­ wych? Nie chciała tego, a zarazem potrzebowała bardziej niż oddechu. Chciała go odepchnąć - mimo to przycią­ gnęła go bliżej. To źle, to czyste szaleństwo. To dobrze, to cudowne szaleństwo. Gdy się do niego tuliła, a jej usta odpowiadały na każde obłędne żądanie, zrozumiała, że wszystko, co przed momentem usiłowała sobie wmówić, było kłam­ stwem. Jaki sens ma zgłębianie własnych uczuć, skoro widać je jak na dłoni? Potrzebowała Boyda. I choć świadomość tego napawała ją przerażeniem, upajała jednocześnie jak wino. Wydawało jej się, że całe życie czekała na takie pragnienia, na takie uczucia. Na drżenie - a jed­ nocześnie siłę, oszołomienie - a zarazem jasność umysłu. Ręce Boyda ocierały się o skórzany żakiet, kiedy ją do siebie przytulał. Czy ona nie widzi, jak idealnie do siebie pasują? Chciał usłyszeć, że powie mu, wyzna z jękiem, że pragnie go równie rozpaczliwie, jak on jej pragnął. I rzeczywiście jęknęła, gdy odchylił jej głowę do tyłu, by obsypać pocałunkami jej szyję. Gdy zapach jej perfum przeniknął do jego zmysłów, jednym szarp­ nięciem rozpiął żakiet, pod którym nie znalazł nic, prócz Cilli. Wygięła się do tyłu i oddech uwiązł jej w gardle, kiedy dotknął jej piersi. Pod jego palcami zdawały się ożywać. Gdy ugięły się pod nią kolana, wczepiła mu się w ramio107

na, by nie stracić równowagi. Drżała, gdy kciuki Boyda, drażniąc jej sutki, zmieniały je w twarde, obołałe wzgór­ ki. Bezwiednie wyszła mu naprzeciw, zatracając się w głębokim, intymnym pocałunku, od którego obojgu zakręciło się w głowie. Zaczęła szarpać jego marynar­ kę, pragnąc dotykać go tak, jak on jej dotykał. Przesu­ nęła dłoń po skórzanej kaburze i odnalazła broń. Było to jak policzek; jak kubeł zimnej wody. Gwał­ townie cofnęła rękę i odskoczyła. Chwiejąc się na nogach, oparła się dłonią o stół i potrząsnęła głową. - To błąd - odmierzała słowa tak powoli, jakby była pijana. - Nie chcę się angażować. - Za późno. - Miał uczucie, jakby przy pełnej prędkości walnął w mur. - Nie. - Starannie zapięła żakiet. - Jeszcze nie jest za późno. Mam mnóstwo innych spraw na głowie. Podobnie jak ty. Modląc się o cierpliwość, która stanowiła nieodłą­ czną część jego natury, po raz pierwszy od wielu dni boleśnie zatęsknił za papierosem. - No i co? - No i nic. Myślę, że powinniśmy już jechać. Nie przysunął się ani też nie odsunął, uniósł tylko rękę. - Dobrze, ale zanim pojedziemy, czy możesz mi uczciwie powiedzieć, że nic nie czujesz? Zmusiła się, by na niego spojrzeć. - Głupotą byłoby udawać, że mi się nie podobasz. Wiesz przecież, że robisz na mnie wrażenie. - Chciałbym cię znów tu przywieźć tej nocy. Potrząsnęła głową. Nie może sobie teraz pozwolić, by o tym myśleć. Nawet przez chwilę. - Nie mogę. Mam swoje powody. - Przecież powiedziałaś mi, że nie ma nikogo 108

innego. - Zrobił krok w jej stronę, ale jej nie dotknął. A nawet gdyby był, gwizdałbym na to. - Tu nie chodzi o innych mężczyzn. Chodzi o mnie. - Właśnie. Dlaczego mi nie powiesz, czego się boisz? - Boję się odbierać telefony. - Była to prawda, ale nie taki był powód. - Obawiam się zarówno zasypiać, jak i też budzić. Dopiero wtedy dotknął jej czubkiem palca w poli­ czek. - Wiem, co przeżywasz, i możesz mi wierzyć, że zrobię wszystko, żeby to się skończyło. Jednak nie z tego powodu się ode mnie odsuwasz. - Są inne. - Podaj mi choć jeden. Zirytowana, sięgnęła po torebkę. - Jesteś z policji. - I co z tego? Uniosła głowę. - Tak jak moja matka. - Zanim zdążył coś powie­ dzieć, wyszła do holu, by wziąć płaszcz. - Cillo... - Trzymaj się ode mnie z daleka, Boyd. Mówię serio. - Włożyła płaszcz. - Nie mogę sobie pozwolić na taką szarpaninę przed programem. Na Boga, moje życie już i bez tego jest wystarczająco pokręcone. Jeżeli nie potrafisz zostawić mnie w spokoju, zadzwonię do twojego kapitana i powiem mu, żeby mi przydzielił kogoś innego. A teraz możesz mnie zawieźć do centrum handlowego albo zadzwonię po taksówkę. Pomyślał, że wystarczy jeden krok, by przebrała się miarka. Nie czas jednak, by ją na to narażać. - Zawiozę cię - powiedział - i będę się trzymał z daleka. Na razie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Boyd rzeczywiście należał do ludzi, którzy do­ trzymują danego słowa. Przez resztę dnia, a także w ciągu następnego, on i Cilla nie rozmawiali o ni­ czym, co nie dotyczyłoby bezpośrednio sprawy. Nie trzymał się przy tym wcale z daleka. Nie, wręcz przeciwnie. Był przy Cilli podczas nagrania w centrum handlowym, dyskretnie obserwując wszystkich fanów, którzy podchodzili, by zamienić z nią słowo lub wziąć autograf. A także tych, którzy odbierali wygrane pod­ koszulki i albumy. Cilla odniosła nawet wrażenie, że dobrze się bawił. Spacerował pomiędzy stojakami z płytami, zrobił zaku­ py w działach muzyki klasycznej, popowej i jazzowej, rozmawiał z technikiem o bejsbolu i regularnie zaopat­ rywał ją w zimne napoje w papierowych kubkach. Mówił też, ale, jak zauważyła, nie tak jak do tego przywykła. Prowadzili oczywiście ze sobą rozmowy - uprzejme i zdawkowe. I ani razu jej nie dotknął nawet mimowolnie. Krótko mówiąc, traktował ją dokładnie tak, jak chciała być traktowana. Tak przynajmniej dotąd myś­ lała. Jak przydzielone zadanie, i nic więcej. Sprawiał wrażenie, jakby to popołudnie spłynęło po 110

nim jak woda po gęsi. Zaproponował nawet, że kupi jej hamburgera w przerwie pomiędzy końcem nagrania a powrotem do studia. Ona tymczasem doszła do wniosku, że w życiu nie spędziła bardziej beznadziej­ nego popołudnia. To Althea przesiedziała z nią w studiu dwie na­ stępne zmiany, i to Althea podsłuchiwała telefony. Dlaczego milczenie Boyda i jego nieobecność utrud­ niały jej koncentrację, tego Cilla nie potrafiła powie­ dzieć. W końcu doszła do wniosku, że pewnie to nowa strategia. Ignorował ją w nadziei, że Cilla się załamie i wykona pierwszy krok. Niedoczekanie! Niczego takiego nie zrobi. Poczęstowała słuchaczy mocną daw­ ką ostrego rocka z najnowszego singla Boba Segera i dalej zżymała się w duchu. Chciała, by ich stosunki pozostały czysto profes­ jonalne, a on się do tego dostosował. Jednak nie musiał tego robić w taki sposób, jakby to było dla niego dziecinnie łatwe. Niewątpliwie to, co się między nimi działo - albo co się omal nie stało - tak naprawdę nie znaczyło dla niego aż tak wiele. Na szczęście. Cokolwiek to było, Cilla jakoś to przeżyje. Ostatnie, czego jej teraz po­ trzeba, to nadziany policjant o leniwym uśmiechu. Zaczęła się modlić w duchu o pięć minut, podczas których nie myślałaby o Boydzie. Gdy Cilla zmieniała płyty, Althea rozwiązywała krzyżówkę. Potrafiła całymi godzinami przesiadywać w milczeniu, byle mogła w tym czasie ćwiczyć umysł. Natomiast Cilla 0'Roarke była zupełnie inna. Nie opanowała wytrawnej sztuki relaksacji. Wypełniając kwadraty schludnym, równym pismem, Althea pomyś­ lała, że Boyd jest właśnie tym mężczyzną, który powinien Cillę tego nauczyć. 111

O nic nie pytała, myślała dalej Althea, jednak nie umknął jej uwagi wyraz rozczarowania na twarzy Cilli, gdy zobaczyła, że to nie Boyd przyjechał po nią, by ją zawieźć na nocną zmianę do studia. Ona wręcz umiera z ciekawości, gdzie on jest i co robi, uznała Althea, wpisując kolejne słowo. Ale nie chce, żebym się domyśliła, jakie to dla niej ważne. Mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Boyd także był ostatnio dość małomówny. Wiedziała, że sprawdził szczegółowo przeszłość Cilli i znalazł coś, co go zaniepokoiło. Oczywiście tylko prywatnie. Gdyby od­ krył coś, co wiązało się ze sprawą, podzieliłby się tą wiedzą ze swoją partnerką. Althea i Boyd byli sobie bardzo bliscy, szanowali jednak swoją prywatność. Dlatego nie będzie go o nic wypytywać. A jeśli będzie miał ochotę porozmawiać, chętnie go wysłucha, bo wie, że zawsze może liczyć na to samo. Pomyślała że niedobrze się dzieje, gdy do głosu dochodzi napięcie seksualne, zatruwając aurę koleżeń­ stwa między kobietą a mężczyzną. Nagle Cilla odsunęła się od konsoli. - Idę po kawę. Napijesz się? - Przecież Nick na ogół przynosi kawę. - Ale na tę noc wziął sobie wolne. - To może ja przyniosę? - Nie - rzuciła szorstko. Widać było, że ponoszą ją nerwy. - Zostało prawie siedemnaście minut do końca tej taśmy. Chcę rozprostować nogi. - W porządku. Gdy Cilla wyszła do holu, zauważyła, że Billy musiał być już tam wcześniej. Wymyta podłoga lśniła, a czyste kubki do kawy stały na suszarce. W powietrzu unosił się sosnowy zapach płynu do zmywania, którym tak hojnie szafował. 112

Nalała kawy do dwóch kubków i po namyśle wsunę­ ła do kieszeni ostatnie ciastko. Kiedy się odwróciła, z kubkami w rękach, dostrzeg­ ła w drzwiach cień mężczyzny - i srebrzysty błysk noża. Z krzykiem upuściła kubki, które uderzyły z trza­ skiem o podłogę i potłukły się na drobne kawałki. - Panna 0'Roarke? - Billy niepewnie wstąpił w krąg światła. - O Boże! - Przycisnęła dłoń do piersi, jakby chciała wygnieść uwięzione w niej powietrze. - Billy! Myślałam, że już wyszedłeś. - Ja... - Cofnął się, uderzając o drzwi, bo koryta­ rzem nadbiegała Althea z wyciągniętą bronią. Na jej widok zareagował mechanicznie, podnosząc ręce do góry. - Nie strzelaj! Nie! Ja nic nie zrobiłem! - To moja wina - rzuciła pospiesznie Cilla. Pode­ szła do Billy'ego i uspokajającym gestem położyła mu rękę na ramieniu. - Nie wiedziałam, że ktoś tu jest, odwróciłam się i... - Ukryła twarz w dłoniach. - Prze­ praszam - wyszeptała, opuszczając ręce. -Zareagowa­ łam przesadnie. Nie wiedziałam, że Billy jest jeszcze w rozgłośni. - Pan Harrison zorganizował podczas lunchu ze­ branie w swoim gabinecie. - Billy mówił szybko, wodząc wzrokiem od Althei do Cilli. - Właśnie mia­ łem się zabrać do sprzątania. - Przełknął głośno ślinę. - Zostawili mnóstwo... mnóstwo noży i widelców. Cilla popatrzyła na sztućce, które ściskał w garści, i poczuła się jak skończona idiotka. - Przepraszam cię, Billy. Musiałam cię śmiertelnie przerazić. I nabrudziłam na podłodze. - Nie ma sprawy. - Uśmiechnął się do niej i ode­ tchnął, gdy Althea schowała broń do kabury. Zaraz posprzątam. Dobry program, panno 0'Roarke. Postukał w zwisające na szyi słuchawki. - Będą jakieś 113

kawałki z lat pięćdziesiątych? Pani wie, że je lubię najbardziej. - Oczywiście. - Walcząc z atakiem mdłości, zmu­ siła się do uśmiechu. - Wybiorę coś specjalnie dla ciebie. - I wymieni pani na antenie moje imię? - zapytał rozpromieniony. - Chcesz się założyć? No, muszę już iść. Wróciła pospiesznie do kabiny, wdzięczna Althei za tych kilka chwil samotności. Pomyślała, że musi być z nią naprawdę źle, skoro podskakuje na widok starszawego sprzątacza, niosącego sztućce. Najlepszą metodą na ukojenie nerwów jest praca, powiedziała sobie w duchu. Precyzyjnymi ruchami zaczęła szykować się do czegoś, co nazwała „godziną szczytu", między jedenastą a północą. Gdy pojawiła się Althea z kawą, Cilla zapraszała właśnie słuchaczy, by zechcieli z nią zostać i posłuchać kolejnej porcji muzyki. - Teraz będzie dziesięć przebojów bez przerwy. A pierwszy dla mojego kumpla Billy'ego. Cofniemy się daleko, bardzo daleko, bo aż do tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego ósmego roku. Ale nie będzie to Dennis Quaid, tylko prawdziwy, najprawdziwszy, niesamowi­ ty Jerry Lee Lewis i jego „Great Balls of Fire". Zdjęła słuchawki i uśmiechnęła się blado do Althei. - Strasznie przepraszam. - Na twoim miejscu wybiłabym pewnie dziurę w dachu. - Althea podała jej kubek. - To były okropne tygodnie, prawda? - Najokropniejsze. - Dopadniemy go, Cillo. - Na to liczę. - Cilla wybrała kolejną płytę i nasta­ wiła ją bez pośpiechu. - Ciekawa jestem, dlaczego zostałaś policjantką? 114

- Myślę, że chciałam być w czymś naprawdę dob­ ra. Tak, o to chodziło. - Masz męża? - Nie. - Althea nie potrafiła odgadnąć, ku czemu zmierza to przesłuchanie. - Wielu mężczyzn odstrasza widok kobiety z bronią.- Zawahała się, a potem do­ rzuciła: - Mogłaś odnieść wrażenie, że coś jest między mną a Boydem. - Trudno nie odnieść takiego wrażenia. - Cilla uciszyła ją gestem ręki i włączyła mikrofon, by nadać kolejną zapowiedź. - Świetnie do siebie pasu­ jecie. Althea sączyła w milczeniu kawę, jakby rozważała tę myśl. - Wiesz co - odezwała się po chwili - nigdy bym nie pomyślała, że ulegniesz tym seksistowskim stereo­ typom, które każą wierzyć, że jeśli mężczyzna i kobie­ ta razem pracują, muszą ze sobą sypiać. - Wcale tak nie uważam. - Cilla, zła na siebie, omal nie wyskoczyła z krzesła, ale widząc ironiczny uśmiech Althei, przyznała: - To znaczy może kiedyś. Kąciki jej ust leciutko drgnęły. - Pewnie niejeden raz padliście ofiarą tych irytujących podejrzeń. - Wyobrażam sobie, że nie częściej niż ty. - Al­ thea wskazała na ściany studia. - Atrakcyjna kobieta, wykonująca pracę, zdaniem niektórych, czysto męs­ ką. - W Richmond był taki didżej, który sobie ubzdurał, że moim marzeniem jest... pokręcić się na jego stole obrotowym. W oczach Althei pojawił się błysk zrozumienia, a zarazem rozbawienia. - Jak sobie z nim poradziłaś? - W trakcie mojej audycji obwieściłam, że marzy o randkach i osoby zainteresowane powinny dzwonić 115

do rozgłośni podczas jego dyżuru. - Uśmiechnęła się na to wspomnienie. - To go ostudziło. - Odwróciła się do mikrofonu, aby poprosić słuchaczy o zgłaszanie życzeń. Po nadaniu prognozy pogody, dokładnej go­ dziny oraz zapowiedzi kolejnej płyty znów zdjęła słuchawki. - Boyd nie dałby się chyba tak łatwo zniechęcić. - Jest bardzo uparty. A choć chętnie nazywa to cierpliwością, to nic innego jak ośli upór. On potrafi być jak buldog. - Zauważyłam. - Ale to miły człowiek, Cillo. Jeden z najlepszych. Jeżeli naprawdę nie jesteś zainteresowana, powinnaś mu to powiedzieć jasno i wyraźnie. Boyd jest wpraw­ dzie uparty, ale nie natarczywy. - Ja nie chcę być zainteresowana - mruknęła Cilla. - A to jest różnica. - Jak między dniem a nocą. Posłuchaj, jeżeli uznasz moje pytanie za zbyt osobiste, każ mi się zamknąć. Uśmiech przemknął przez twarz Cilli. - Nie musisz mi tego dwa razy powtarzać. - Dobrze. Dlaczego nie chcesz być zaintereso­ wana? Cilla wybrała płytę kompaktową. - Bo on jest policjantem. - A gdyby był agentem ubezpieczeniowym, chcia­ łabyś być zainteresowana? - Tak. Nie. - Cilla głośno westchnęła i uznała, że czasami najlepsza jest szczerość. - Byłoby mi łatwiej. Nie sposób też pominąć faktu, że zniszczyłam jedyny poważny związek. - Wyłącznie z twojej winy? - Głównie. - Nadała fragment płyty kompakto­ wej . - Wygodniej jest mi skupić się na własnym życiu, i życiu Deb. Na mojej pracy oraz jej przyszłości. 116

- Nie należysz do osób, którym na dalszą metę wystarczy do szczęścia sama wygoda. - Może i nie. - Popatrzyła na telefon. - Ale na razie ograniczę się do tego. Ona jest przerażona, myślała Althea, patrząc na Cillę przy pracy. Zresztą, kto nie byłby na jej miejscu? To musi być potworne, stać się obiektem ataków i gróźb jakiegoś pozbawionego twarzy, bezimiennego mężczyzny. A jednak radziła sobie z tym lepiej niż z Boydem i uczuciami, jakie do niego żywiła. Było ich mnóstwo, całe mnóstwo. A ona wyraźnie nie wiedziała, co z nimi zrobić. Gdy rozdzwoniły się telefony, Althea przysłuchi­ wała się w milczeniu i obserwowała. Cilla bała się telefonów, tego, że odezwie się jej prześladowca. A jednak odbierała telefon po telefonie, bez najmniej­ szego wysiłku. Gdyby nie to, że siedząc w studiu, mogła widzieć spiętą twarz Cilli, Althea pewnie dałaby się na to nabrać. Cilla tymczasem ofiarowywała słuchaczom ich mu­ zykę oraz swoją obecność przy mikrofonie i nawet jeśli ręka jej drżała, palec nie przestawał naciskać podświet­ lonego guzika. Boyd wkroczył w jej życie, aby ją ochraniać, a nie grozić. A jednak się go bała. Wzdychając, Althea zaczęła się zastanawiać, dlaczego obecność męż­ czyzny potrafi przewrócić życie kobiety do góry no­ gami. Jeżeli sama się kiedyś zakocha - na szczęście, jak dotąd miała dość rozumu, by tego uniknąć - znaj­ dzie jakiś sposób, żeby od razu było wiadomo co i jak. Ton głosu Cilli sprawił, że Althea się wzdrygnęła. Rozpoznając w nim lęk, wstała, przepełniona współ­ czuciem, żeby rozmasować jej napięte ramiona. 117

- Pozwól mu mówić - wyszeptała. - Trzymaj go na linii tak długo, jak potrafisz. Cilla próbowała odciąć się od tego, co mówił prześladowca. Zdążyła już odkryć, że ignorowanie jego zjadliwych gróźb i mrożących krew w żyłach obietnic pomaga jej panować nad nerwami. Wbiła wzrok w zegar i z ponurym zadowoleniem odnotowała, że minęła już jedna minuta, a on nadal był na linii. Zasypywała go pytaniami, starając się mówić spo­ kojnym, beznamiętnym tonem. Wiedziała już, że naj­ bardziej lubił, gdy traciła nad sobą panowanie. Groził jej dopóty, dopóki nie zaczynała go błagać. A wtedy rozłączał się, zadowolony, że znów udało mu się ją złamać. Dlatego tej nocy usilnie starała się skupić nie na słuchaniu, lecz na upływie sekund. - Nie zrobiłam ci krzywdy- powiedziała. - Dobrze wiesz, że nic ci nie zrobiłam. - Ale jemu zrobiłaś ~ wysyczał. - A teraz on nie żyje, i to przez ciebie. - Kogo skrzywdziłam? Gdybyś mi podał jego imię... - Zapamiętaj to sobie. Chcę usłyszeć jego imię z twoich ust, zanim cię zabiję. Zamknęła oczy i spróbowała zapełnić głowę dźwię­ kami, a on tymczasem szczegółowo opisywał, w jaki sposób zamierza pozbawić ją życia. - Musiał być dla ciebie kimś bardzo ważnym. Pewnie go kochałeś. - Był dla mnie wszystkim. Wszystkim, co miałem. I był taki młody. Miał przed sobą całe życie. Ale ty go skrzywdziłaś. Zdradziłaś go. Dlatego oko za oko. Życie za życie. Już niedługo. Bardzo niedługo. Gdy się rozłączył, odwróciła się szybko, by nastawić kolejną płytę. Weź się w garść, powiedziała sobie. Twój 118

głos znów musi zabrzmieć mocno. Nie zwracając uwagi na migoczące światełka telefonu, sięgnęła po papierosa. - Namierzyli go. - Althea odłożyła słuchawkę, a potem podeszła i położyła jej dłoń na ramie­ niu. - Natrafili na jego ślad. Świetnie się dziś spisałaś, Cillo. - Tak. - Cilla zamknęła oczy. Teraz musiała już tylko przebrnąć przez następną godzinę i dziesięć minut. - Myślisz, że go złapią? - Wkrótce się dowiemy. To pierwszy przełom w tej sprawie. Teraz wystarczy tylko pójść dalej tym tropem. Chciała, by ktoś wreszcie uwolnił ją od tego ciężaru. Gdy Althea odwoziła ją do domu, Cilla, rozparta wygodnie na siedzeniu, zastanawiała się, dlaczego wcale nie uważa tego za krok naprzód. Przecież namierzyli jego telefon. Czy to nie znaczy, że już wkrótce będzie wiadomo, gdzie on mieszka? A kiedy będą mieli nazwisko, dopasują twarz, czyli osobę do tego nazwiska. Oczywiście pojedzie go obejrzeć. Zmusi się do tego. Spojrzy na tę twarz i w te oczy - i spróbuje znaleźć jakiś związek pomiędzy nim a tym, co zrobiła w przeszłości, i czym wzbudziła w nim taką nienawiść. A potem spróbuje z tym żyć. Przy krawężniku przed jej domem parkował zna­ jomy wóz. Boyd stał na chodniku, w rozpiętej kurt­ ce. Choć nadeszła kalendarzowa wiosna, noc była zimna. Ścisnęła mocno klamkę i otworzyła drzwi. Boyd czekał, aż do niego podejdzie. - Wejdźmy do środka - powiedział. 119

- Muszę to wiedzieć. - Spojrzała mu w oczy i zrozumiała. - Nie złapaliście go. - Nie. - Spojrzał na swoją partnerkę. W jego wzroku Althea dostrzegła starannie skrywane przy­ gnębienie. - Co się stało? '- To była budka telefoniczna, kilka kilometrów od radiostacji. Żadnych odcisków. Wytarł wszystko do czysta. Chcąc zyskać kilka kolejnych minut, Cilla pokiwała głową. - Czyli nie jesteśmy ani trochę bliżej. - Owszem, jesteśmy. - Boyd ujął jej dłoń, chcąc ogrzać ją w swojej. - Skoro popełnił pierwszy błąd, zrobi następny. Zrezygnowana, spojrzała przez ramię. Czy to kwes­ tia jej przemęczenia i przewrażliwienia, czy on rzeczy­ wiście czai się gdzieś w ciemności? Na tyle blisko, by widzieć. Na tyle blisko, by słyszeć... - Wejdźmy do domu. Jesteś zmarznięta. - Nic mi nie jest. - Nie mogła dopuścić, żeby Boyd z nią poszedł. Musi to wszystko sobie przemyśleć i potrzebowała w tym celu samotności. - Nie chcę o tym rozmawiać tej nocy. Chcę się położyć do łóżka. Dzięki za podwiezienie i za wszystko, Althea. - Wesz­ ła szybko do domu. - Ona potrzebuje trochę czasu, żeby się z tym uporać. - Althea położyła Boydowi rękę na ramieniu. Miał ochotę kląć, walić w coś rękami. Zamiast tego wbił wzrok w zamknięte drzwi. - Ona nie chce, żebym jej pomagał. - Nie chce. - Althea zobaczyła, że na górze zapali­ ło się światło. - Mam wezwać mundurowego do pilnowania domu? - Nie, ja tu zostanę. 120

- Skończyłeś już służbę, Fletcher. - Wiem. Powiedzmy, że zrobię to prywatnie. - Nie chcesz, żeby ci dotrzymać towarzystwa? - Nie. - Boyd pokręcił głową. - Musisz się prze­ spać. Althea zawahała się, a potem cicho westchnęła. - Weź pierwszą zmianę. Mnie, tak czy inaczej, lepiej się śpi w samochodzie niż w łóżku. Na dworze panował lekki mróz. Zamarznięty tra­ wnik połyskiwał jak lód. Cilla, wzdychając, wyglą­ dała przez okno sypialni. W Georgii kwitłyby już magnolie. Minęły całe lata, odkąd po raz ostatni zdarzyło jej się zatęsknić za rodzinnym domem. W ten chłodny poranek w stanie Kolorado zastana­ wiała się, czy aby nie popełniła błędu, przenosząc się niemal na drugi koniec Stanów i pozostawiając za sobą wszystkie miejsca oraz wspomnienia z dzieciń­ stwa. Opuściła zasłonę i cofnęła się od okna. Miała ważniejsze tematy do rozmyślań niż kwietniowy przy­ mrozek. Widziała też, że samochód Boyda nadal stoi przy krawężniku. To właśnie ze względu na Boyda ubrała się bardziej starannie niż zazwyczaj. Ani na chwilę nie zmieniła przy tym zdania, że związek z nim byłby posunięciem bardzo nierozsądnym. Jednak, wedle wszelkich zna­ ków na niebie i ziemi, popełniła już ten błąd. Na szczęście wcześnie opanowała umiejętność uczenia się na własnych błędach. Wygładziła na biodrach kaszmirowy sweter koloru śliwkowego. Był to prezent gwiazdkowy od Deborah. Z wysokim golfem i sutymi rękawami, był z całą pewnością bardziej stylowy niż większość ubrań, które sama sobie wybrała. Włożyła do niego czarne obcisłe 121

legginsy i pod wpływem impulsu zaczęła się zmagać z parą kolczyków w kształcie gwiazdek z połyskliwego srebra. Boyd rozsiadł się wygodnie na jej własnej sofie, z otwartą gazetą w jednej ręce i kubkiem parującej kawy w drugiej. Jego koszula, pognieciona po nocy, była rozpięta do połowy. Marynarkę przerzucił przez oparcie, ale wciąż miał na ramieniu kaburę. Cilla pomyślała, że nie zna nikogo, kto tak łatwo wtapiałby się w otoczenie. Patrząc, jak leniwie przerzuca strony gazety i popija drugą kawę, można by pomyśleć, że spędza w tym miejscu, czyli u niej, każdy ranek. Boyd podniósł wzrok znad gazety. Nie uśmiechnął się, ale jego zrelaksowana poza natchnęła ją spokojem. - Dzień dobry - rzucił. - Dzień dobry. - Zmieszana, podeszła bliżej. Nie była pewna, czy powinna zacząć od przeprosin, czy od wyjaśnień. - Deborah mnie wpuściła. Pokiwała głową i pożałowała, że nie włożyła spodni z kieszeniami, bo nie miała co zrobić z rękami. Mogła je tylko spleść przed sobą. - Byłeś tu przez całą noc. - To należy do moich obowiązków. - Spałeś w samochodzie. - Jej ton zabrzmiał nie­ mal oskarżycielsko. Spojrzał na nią z ukosa. - Nie po raz pierwszy. - Przepraszam. - Westchnęła i przysiadła na stoli­ ku naprzeciw sofy. Gdy ich kolana się zderzyły, Boyd uznał to za przyjazny gest. Jeden z najbardziej przyjaz­ nych, jakie wykonała pod jego adresem. - Powinnam była wpuścić cię do domu. Mogłam się domyślić, że zostaniesz. Musiałam chyba być bardzo... 122

- Przygnębiona. - Boyd podał jej swoją kawę. Miałaś wszelkie prawo, Cillo. - Tak. - Upiła łyk, wzdrygając się lekko, gdy poczuła smak cukru. - Wmówiłam sobie, że go złapie­ cie tej nocy. To mnie nawet... To dziwne, ale byłam nawet dość zdenerwowana na myśl o tym, że go wreszcie zobaczę i dowiem się, o co chodzi. A potem, kiedy przyjechałyśmy tu z Altheą i powiedziałeś mi, że... Nie byłam w stanie o tym rozmawiać. Po prostu nie mogłam. - Nie ma sprawy. Roześmiała się nerwowo. - Musisz być dla mnie taki miły? - Pewnie nie. - Wyciągnął rękę i dotknął jej po­ liczka. - Poczułabyś się lepiej, gdybym na ciebie krzyczał? - Może. - Nie potrafiła się oprzeć pokusie, by dotknąć jego ręki. - Łatwiej mi walczyć, niż być rozsądną. - Zauważyłem. Nie myślałaś o tym, żeby wziąć sobie wolny dzień? Żeby się odprężyć? - Raczej nie. - Więc może dziś? - Zamierzałam nadrobić zaległości w papierkowej robocie. Muszę też zadzwonić do hydraulika, bo ciek­ nie pod zlewem. - Ręka jej opadła na kolano, ale nie przestała się nerwowo poruszać. - Poza tym dziś moja kolej zrobić pranie. A wieczorem będę zmieniać płyty podczas imprezy w jednej z miejskich szkół. Bill i Jim podzielą między siebie moją zmianę. - Słyszałem. - Te szkolne imprezy... mogą się wymknąć spod kontroli. - Paplała jak najęta, z każdą minutą czując się coraz bardziej głupio. Boyd wziął pusty kubek, od­ stawił go na bok i trzymał ją teraz lekko za ręce. 123

Chociaż, może być niezła zabawa. Może też chciałbyś pójść i... trochę się... pokręcić? - Zapraszasz mnie, żebym przyszedł i... pokręcił się jak na randce? - Będę w pracy - zaczęła i nagle się poddała. - Tak, coś w tym rodzaju - dorzuciła z uczuciem, że się pogrąża. - Dobrze. Przyjechać po ciebie czy coś w tym rodzaju? - Koło siódmej - odparła. — Muszę tam być dość wcześnie, żeby wszystko przygotować. - Wobec tego spotkajmy się o szóstej. Moglibyśmy przedtem zjeść obiad. - Ja... - Grzęzła coraz głębiej i głębiej. - W porząd­ ku. Muszę ci coś powiedzieć, Boyd. - Słucham. - Nadal nie chcę się angażować. W każdym razie nie na poważnie. - Uhm. - Dla mnie jesteś absolutnie niewłaściwym męż­ czyzną. - To jeszcze jedna sprawa, co do której się nie zgadzamy. - Powstrzymał ją, kiedy chciała wstać. Nie zaczynaj znów chodzić w kółko, Cillo. Wystarczy, jak weźmiesz kilka głębszych oddechów. - To ważne, żeby sobie powiedzieć jasno i wyraź­ nie, jak daleko możemy się posunąć i jakie są ograni­ czenia. - Czy to ma być romans, Cillo, czy spotkanie w interesach? - zapytał z uśmiechem. Zmarszczyła brwi. - Moim zdaniem, nie powinniśmy nazywać tego romansem. - Dlaczego? - Bo... bo romans ma swoje implikacje. 124

Tym razem Boyd spróbował ukryć uśmiech. Cilla nie byłaby zadowolona, gdyby wiedziała, że go śmie­ szy. - Jakiego rodzaju implikacje? - Nie spuszczając z niej wzroku, podniósł wolno do ust jej rękę. - Po prostu... - zaczęła i urwała. Usta Boyda musnęły przeguby jej dłoni, a kiedy nie zaprotesto­ wała, odwrócił jej rękę i złożył pocałunek we wnętrzu dłoni. - Po prostu co? - nie dawał za wygraną. - Implikacje, Boyd... - Zadrżała. - Czy to już wszystko, co chciałaś mi powiedzieć? - Nie. Mógłbyś przestać? - Jeżeli się bardzo postaram. Poczuła, że uśmiecha się mimo woli. - No to się postaraj, bo nie jestem w stanie myśleć. - To brzmi groźnie. - Nie przestawał jednak mus­ kać ustami jej dłoni. - Staram się mówić poważnie. - Ja też. - Znów chciała wstać i ponownie ją powstrzymał. - Spróbuj wziąć głęboki oddech. - Dobrze. - Zrobiła tak, a potem zaczęła mówić: Tej nocy, kiedy leżałam w ciemnościach, bałam się. Wciąż go słyszałam - ten głos i wszystko, co do mnie mówił. Nie zdołałam się odciąć. I wtedy poczułam, że nie wolno mi o tym myśleć, bo zwariuję. Więc pomyś­ lałam o tobie. - Urwała, czekając na kolejny przypływ odwagi, by móc mówić dalej. - A potem te myśli o tobie zablokowały całą resztę. I już przestałam się bać. Palce Boyda zamknęły się wokół jej palców. Nawet nie mrugnęła okiem, Boyd zauważył jednak, że usta jej zadrżały, zanim je zacisnęła. Domyślił się, że czeka na to, co on zrobi i co powie. Skąd mogła wiedzieć, jak mogła na to wpaść, że w tym właśnie momencie, w tym 125

ułamku sekundy, zsunął się z krawędzi, na której z trudem się utrzymywał, i wpadł po uszy. Oszołomiony tym odkryciem, pomyślał, że nawet gdyby jej to powiedział, nigdy by mu nie uwierzyła. Niektórym kobietom trzeba to okazać, należy je prze­ konać. Nie wystarczy im tylko powiedzieć. A Cilla była właśnie jedną z nich. Podniósł się wolno z sofy, pociągając Cillę za sobą. Przygarnął ją i zamknął w objęciach. Drżąc, oparła mu głowę na ramieniu, a potem, kiedy się przekonała, że obejmuje ją, niczego w zamian nie żądając, odetchnęła z ulgą. Tego właśnie było jej trzeba. Jak to możliwe, że Boyd zawsze wszystko wiedział z góry? Chciała, by ją przytulił - tylko przytulił, bez słów i bez żadnych obietnic. Chciała poczuć przy sobie silne męskie ciało, mocny uścisk rąk, miarowe bicie serca drugiego człowieka. - Boyd? - Tak. - Odwrócił lekko głowę i musnął ustami jej włosy. - Wiesz co, chyba nie mam nic przeciwko temu, żebyś był dla mnie miły. - Wobec tego przeprowadzimy próbę. Pomyślała, że w gruncie rzeczy może pójść na całość. - Może też odczuwałam brak twojej obecności. Tym razem to on z kolei zaczerpnął tchu, żeby się opanować. - Posłuchaj. - Położył jej ręce na ramionach. - Mu­ szę załatwić kilka telefonów. A potem mógłbym rzucić okiem na ten przeciek. Uśmiechnęła się. - Rzucić okiem to ja mogę sama, Cwaniaku. Chcę, żeby mi to ktoś naprawił. 126

Boyd pochylił się do przodu i musnął ustami jej wargi. - Daj mi tylko klucz francuski. Dwie godziny później, w pokoiku służącym rów­ nież za gabinet, Cilla zasiadła nad miesięcznym roz­ liczeniem finansowym. Rozłożyła papiery na starym dębowym biurku i stwierdziła, że gdzieś w książeczce czekowej zapodziały się dwa dolary i pięćdziesiąt trzy centy. Kwotę tę zamierzała odnaleźć przed zapłace­ niem stosu rachunków, leżących po prawej stronie. Porządku nauczyła się sama i trzymała się go przez wszystkie chude lata, lata nieszczęśliwe, burzliwe. Jeśli w środku jakiegoś kryzysu udawało jej się za­ chować porządek, choćby nawet w części, wierzyła, że zdoła przetrwać. - Ach! - Znalazła błąd i rzuciła się, żeby go poprawić, po czym raz jeszcze skrupulatnie przebiegła wzrokiem kolumnę cyfr. Zadowolona, wypełniła oświadczenie bankowe, a potem wzięła się do wypisy­ wania czeków, zaczynając od raty hipotecznej. Nawet to napawało ją poczuciem olbrzymiej satys­ fakcji. Nie był to przecież czynsz, tylko spłata. Chodzi­ ło o jej własność. Dom ten był pierwszą rzeczą, jaką posiadała, poza ciuchami na grzbiecie i, od czasu do czasu, używanym samochodem. Nigdy nie była biedna, ale wychowana w rodzinie, której dochód składał się z zarobków policjanta i chu­ dej miesięcznej pensji obrońcy z urzędu, nauczyła się skrupulatnie liczyć każdy grosz. Dorastała w wynaj­ mowanym domu i nigdy nie zaznała luksusu jazdy nowym samochodem. Nauka w college'u nie była czymś nieosiągalnym, stanowiłaby jednak dodatkowe finansowe obciążenie dla rodziców w okresie, gdy ich małżeństwo przeżywało trudne chwile. Dlatego Cilla 127

zdecydowała się zrezygnować z edukacji na korzyść pracy. Nie można powiedzieć, żeby tego często żałowała - co najwyżej czasami, i tylko trochę. Jednak moż­ liwość dokładania się do stypendium Deborah sprawi­ ła, że patrząc wstecz, czuła, iż podjęła wówczas słuszną decyzję. Teraz pięły się powoli w górę. Ich dom nie był jedynie nabytkiem - był deklaracją. Rodzina, dom, korzenie. Każdego miesiąca, spłacając kolejną ratę, odczuwała wdzięczność, że dano jej tę szansę. - Cillo? - Co? Och. - Nagle zobaczyła w drzwiach Boyda. Już miała mówić dalej, ale przyjrzała mu się uważniej. W ręku wciąż trzymał klucz francuski, włosy miał wilgotne i potargane, a koszulę i spodnie zachlapane wodą. Rękawy podwinął do łokci. Kropelki wody połyskiwały na jego przedramionach. - Och - po­ wtórzyła, krztusząc się ze śmiechu. - Naprawiłem ci to. - Przez zmrużone powieki patrzył, jak stara się zachować powagę. - Masz jakiś problem? - Nie, nie. Skądże znowu. - Chrząknęła. - Więc udało ci się naprawić. - Tak właśnie powiedziałem. Kiedy to usłyszała, rozpoznała stargane męskie ego. - W porządku. Tak właśnie powiedziałeś. A ponie­ waż oszczędziłeś mi fatygi, mogę ci zrobić lunch. Co powiesz na masło orzechowe i galaretkę? - Że pasuje do plastikowego pojemnika ze Spidermanem na wieczku. - No cóż, muszę ci wyznać, że to najlepsze, co potrafię przygotować. - Wstała, zapominając o ra­ chunkach. - Może być albo to, albo puszka tuńczyka. 128

- Na próbę przeciągnęła palcem po jego koszuli. - Wiesz, że jesteś cały mokry? Boyd podniósł oblepioną brudem rękę, zamyślił się, a potem odruchowo pogłaskał ją po twarzy. - Tak. Ku jego zdumieniu, roześmiała się. Uwodzicielsko. Słyszał już przedtem ten śmiech w radiu, ale ani razu odkąd ją poznał. Niski i melodyjny, był zdecydowanie podniecający. - Chodź, Fletcher. Wrzucimy twoją koszulę do pralki, a ty zjesz kanapkę. - Za minutę. - Trzymając ją za podbródek, przyciąg­ nął do siebie. Gdy dotknął ustami jej warg, były nadal rozciągnięte w uśmiechu. Tym razem nie zesztywniała i nie próbowała zaprotestować. Z westchnieniem, oznaczającym zgodę, otworzyła się przed nim, chłonąc smak jego warg oraz pieszczoty języka. Zalała ją fala ciepła, w którego istnienie dawno zwątpiła. Ciepła, płynącego ze świadomości bycia z kimś, kto ją rozumie. I komu na niej zależy. Komu się podoba mimo swoich wad. Zrozumiała to, gdy musnął palcami jej policzek. - Chyba miałeś rację - mruknęła. - Jasne, że tak. A w jakiej sprawie? W pełni zdała sobie sprawę z tego, że podjęła ryzyko, ogromne ryzyko. - Że jest już za późno. - Cillo. - Znów położył jej ręce na ramionach, zmagając się z rozpaczliwą potrzebą, z gwałtownym pragnieniem. - Chodźmy na górę. Chcę być z tobą. Potrząsnęła głową. - Daj mi trochę czasu, Boyd. Nie prowadzę z tobą żadnej gry, ale poruszamy się po dość niepewnym gruncie i muszę to sobie przemyśleć. - Zaczerpnęła tchu, żeby się uspokoić, otworzyła oczy i się uśmiechnęła. 129

- Poprzysięgłam sobie nigdy nie zadawać się z typem mężczyzny, jakim ty jesteś. Boyd chwycił ją za ręce. - Mów do mnie. - Nie teraz. Nie jestem jeszcze gotowa, żeby się w to głębiej wgryzać. Chciałabym tylko przeżyć kilka godzin jak normalny człowiek. Dlatego, jeżeli za­ dzwoni telefon, nie odbiorę. A jeżeli ktoś zapuka do drzwi, poczekam, aż odejdzie. Wszystko, czego w tej chwili chcę, to zrobić ci kanapki i wyprać koszulę. - Jasne. - Boyd cmoknął ją w czoło. - Od lat nie otrzymałem lepszej propozycji.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Rytmiczny akompaniament w tle, basy i zawodzące tony gitary tworzyły zwartą całość. Były wirujące światła, falujący tłum i głośny tupot stóp. Cilla nadała wszystkiemu ton głosem, jakim zwykła przemawiać o północy, po czym cofnęła się, by móc podziwiać tego skutki. Sala rozbrzmiewała dźwiękiem - śmiechem, muzyką, głosami, wybuchającymi w strzępkach roz­ mów. Cilla sprawowała nad wszystkim kontrolę. Nie znała żadnej z otaczających ją twarzy, ale była to jej impreza. Sącząc wodę sodową, Boyd uprzejmie wymówił się od niezbyt subtelnego zaproszenia od liczącej sobie metr osiemdziesiąt blondyny w kusej niebieskiej su­ kience. Nie uważał tego za dopust boży, gdyż sporą część życia zawodowego spędził na przyglądaniu się ludziom i nigdy mu się to nie znudziło. Zabawa była rzeczywiście pierwszorzędna i nie miałby nic przeciwko malej rundce na parkiecie. Wolał jednak mieć oko na Cillę. Znał wiele gorszych sposo­ bów na spędzenie wieczoru. Cilla prezydowała za długim stołem na końcu sali, nad stosem płyt i maksymalnie podkręconymi głośnikami. Lśniła cała, a jej wyszywany srebrnymi 131

cekinami żakiet i czarne spodnie-rurki zdecydowanie się wyróżniały. Włosy miała puszyste i rozpuszczone, a kiedy odwracała głowę, gwiazdki w jej uszach migotały srebrzyście. Zdołała już zwabić na parkiet tuziny par, które podrygiwały teraz i kołysały się, łokieć przy łokciu. Inni tłoczyli się w grupkach przy parkiecie albo krążyli wokół stołów bankietowych, przystając na drinka lub chwilę rozmowy. Muzyka była głośna, rozgrzewająca i szybka. Boyd wiedział już, że taką Cilla lubi najbardziej. Jego zdaniem, klasa z rocznika 75 bawiła się jak nigdy w życiu. A wszystko wskazywało na to, że i Cilla nie była tu wyjątkiem. W tej chwili żartowała z grupką dawnych ma­ turzystów, głównie płci męskiej. Spora liczba spośród nich zdążyła już nieźle zaprawić się przy płatnym barze. Ona jednak doskonale nad wszystkim panowała i była przy tym bardzo uprzejma. Boyd musiał przyznać, że niespecjalnie mu się podobało, kiedy mężczyzna o potężnym torsie otoczył ją mięsistym ramieniem i mocno uścisnął. Cilla po­ trząsnęła jednak głową. I bez względu na to, jakiego użyła sposobu, by go spławić, facet odszedł z uśmie­ chem na twarzy. - Mamy jeszcze więcej takiej muzyki, chłopcy i dziewczęta. Cofnijmy się teraz do balu maturalnego. - Nastawiła „One of These Nights" zespołu The Eagles, a potem omiotła wzrokiem tłum, szukając Boyda. Kiedy go dostrzegła, uśmiechnęła się tak promien­ nie, że mimo dzielącej ich sali zobaczył, iż zaświeciły jej się oczy. Mimowolnie nasunęło mu się pytanie, czy udałoby mu się skłonić ją, by popatrzyła na niego w taki sposób, kiedy nie będzie rozdzielał ich pięciuset132

osobowy tłum. A gdy podniosła rękę do gardła, syg­ nalizując, że umiera z pragnienia, nie potrafił się powstrzymać od śmiechu. Boże, ależ on cudownie wygląda, myślała Cilla, patrząc, jak Boyd kieruje się w stronę baru. To dziwne, bo popielata marynarka powinna, jak na jej gust, wydawać się zbyt konserwatywna. Tymczasem Boyd prezentował się znakomicie. Tak świetnie, uznała z cierpkim uśmiechem, że połowa żeńskiej części rocznika 75 wlepiała w niego oczy. Macie pecha, moje panie, pomyślała. On jest mój. Przynajmniej tej nocy. Zdumiona tokiem własnych myśli, wzięła się jed­ nak w garść i ze stosiku karteczek wybrała jedną z życzeniem. Nostalgiczne towarzystwo, pomyślała, po czym nastawiła kolejny przebój sprzed piętnastu lat. Lubiła prowadzić imprezy; patrzeć, jak ludzie tań­ czą, flirtują i plotkują. Musiała przyznać, że komitet organizacyjny tego rocznicowego balu spisał się dos­ konale. Z sufitu zwieszały się białe i czerwone serpen­ tyny, konkurując z setką baloników w dobranych kolorach. W lśniącym parkiecie odbijały się światła wirującej lustrzanej kuli. A gdy wymagały tego muzy­ ka albo nastrój, można było także włączyć stroboskopy i przywołać na moment psychodeliczną aurę lat sie­ demdziesiątych. Zapach perfum i wody kolońskiej mieszał się z wonią świeżych kwiatów, którymi przystrojono wszystkie stoły. - Teraz będzie coś dla szkolnej pary - Ricka i Sue, którzy od jedenastu lat są małżeństwem. A mówiono, że to tylko szczenięca miłość. Oto „Rockin' All Over The World". - To było miłe - skomentował Boyd. 133

Odwróciła głowę i uśmiechnęła się. - Dzięki. Wręczając jej drinka z lodem, powiedział: - W przyszłym roku wypada mój szkolny zjazd. Jesteś już zabukowana? - Sprawdzę w swoim harmonogramie. Coś podob­ nego! - rzuciła na widok pary, która odłączyła się od grupy kilka kroków dalej. Inne pary podrygiwały wokół jak szalone. - To robi wrażenie. - Mmm. Umiesz tańczyć? - Ale nie tak. - Westchnęła cicho. - Chociaż chciałabym. Nim zdążyła sięgnąć po następną karteczkę, Boyd chwycił ją za rękę. - Możesz puścić coś dla mnie? - Jasne. Powiedz tylko co. Zaczął grzebać wśród jej płyt, czym ją bardziej rozśmieszył, niż zirytował. Pomyślała, że może je przecież później uporządkować. Boyd tymczasem po­ dał jej wybraną płytę. - Masz doskonały gust. - Przechyliła mikrofon. Tej nocy zebrała się tu szalona paczka. Dobrze się bawicie? - Ryk aprobaty przetoczył się nad parkietem. Zostaniemy z wami do północy i będziemy pompo­ wać w was muzykę. Mamy tu zamówienie na Springsteena. „Hungry Heart". Nowa grupa tancerzy weszła na parkiet. Pary koły­ sały się do rytmu. Cilla odwróciła się, żeby powiedzieć coś do Boyda, i w tym momencie ktoś ją na niego popchnął. - Zatańczysz? - zapytał półgłosem. Tymczasem już tańczyli. Przytuleni do siebie, zata­ czali szeroki, powolny krąg. - Jestem w pracy. - Wyluzuj się. - Boyd pochylił głowę i delikatnie 134

pocałował ją w usta. - Póki nie będę się z tobą kochać, to najlepsze, co może być. Miała szczery zamiar zaprotestować. Naprawdę. Ale już poruszała się wraz z nim, z ciałem idealnie dostrojonym do jego ciała. W geście poddania, za­ rzuciła mu ręce na szyję. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Powoli, lecz zdecydowanie powiódł rękami po jej biodrach. Potem jego dłonie powędrowały nie­ spiesznie w górę, do boków jej piersi, a potem znowu na dół. Ogarnęła ją fala gorąca. - Znasz... hmm... całkiem ciekawe figury, Cwa­ niaku. - Dziękuję. - Gdy ich usta dzieliły nieomal mili­ metry, odsunął się, pozostawiając ją z uczuciem niedo­ sytu, po czym zaczął muskać wargami jej szyję. - Jesteś uwodzicielska, Cillo. To tylko jedna z two­ ich cech, które od wielu dni doprowadzają mnie do szaleństwa. Chciała, żeby ją pocałował. Gorąco tego pragnęła. Gdy zanurzył palce w jej włosy, westchnęła i odchyliła głowę. W oczekiwaniu zamknęła oczy, ale on musnął tylko tymi kuszącymi wargami jej policzek. Przywarła do niego bez tchu. Wokół nich setki osób poruszały się zgodnie z erotycznym rytmem muzyki. Nagle przypomniała sobie, że jest w pracy. Że zawsze była - i jest - kobietą rozsądną. A tej nocy ma pewne zadanie do wykonania. - Jeżeli nie przestaniesz, nie będę w stanie ob­ sługiwać sprzętu. Wyczuł, jak jej serce łomocze. To nie dość, by go zadowolić - ale dość, by dać nadzieję. - Wobec tego będziemy musieli później dokoń­ czyć ten taniec. Kiedy ją puścił, Cilla odwróciła się szybko i wybra135

ła pierwszą z brzegu płytę. Gdy buchnął głośny rytm, wokół rozległy się okrzyki radości. Odgarnęła do góry włosy na karku, żeby ochłonąć. Nacisk ciał - albo raczej jednego ciała - sprawił, że temperatura znacznie się podniosła. Kto by pomyślał, że taniec może być tak niebezpieczną rozrywką? - Chcesz jeszcze drinka? - zapytał Boyd, widząc jej pustą szklankę. - Nie, dziękuję. - Już opanowana, sięgnęła po pierwszą z brzegu karteczkę z życzeniami. - Mile towarzystwo - stwierdziła, wodząc wzro­ kiem po sali. - Lubię szkolne zjazdy. - Mogłem się tego domyślić. - Naprawdę. Lubię patrzeć na ludzi, których połą­ czyły te same przeżycia, ten sam drobny wycinek czasu. Rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty piąty ciągnęła, trzymając w palcach kartkę. - Nie była to najlepsza era dla muzyki, z tym potwornym uderze­ niem disco, ale trafiło się też kilka jaśniejszych punk­ tów. The Doobie Brothers nadal trzymali się razem. Podobnie jak The Eagles. - Czy zawsze odmierzasz czas rock and rollem? Mimowolnie roześmiała się. - To profesjonalny nawyk. A zresztą, to dobry barometr. - Odrzuciła włosy i z uśmiechem dodała: Pierwszą płytą, jaką nadałam - jako profesjonali­ stka - była „Emotional Rescue" Rolling Stonesów. Było to w roku, kiedy po raz pierwszy wybrano Ronalda Reagana; gdy zastrzelono Johna Lennona. - Nieźle, 0'Roarke. - Lepiej niż nieźle. - Przyjrzała mu się uważnie. Założę się, że pamiętasz, co szło przez radio, kiedy po raz pierwszy udało ci się zwabić jakąś dziewczynę na tylne siedzenie twojego wozu. - „Dueling Banjos". 136

- Chyba żartujesz. - Sama zapytałaś. Śmiejąc się cicho, rozwinęła karteczkę z życzenia­ mi i śmiech jej zamarł. Zacisnęła powieki, ale gdy je znów otworzyła, wypisane tłustym drukiem słowa nadal były w tym samym miejscu. „Chcę, żebyś krzyczała, kiedy cię będę zabijał". - Cillo? Potrząsnęła głową i podała Boydowi karteczkę. On tu jest, pomyślała, zdjęta panicznym lękiem, rozglądając się po sali. Jest gdzieś w tym tłumie śmiejących się i rozmawiających par i patrzy na mnie. I czeka. To znaczy, że musiał podejść całkiem blisko. Na tyle blisko, by położyć ten niewinnie wyglądający świstek papieru na stole. Na tyle blisko, by spojrzeć jej w oczy i może się uśmiechnąć. Może nawet coś do niej powiedział? A ona o tym nie wiedziała. Nie rozpoznała go. Nie zrozumiała. - Cilla! - To Boyd położył jej rękę na ramieniu. Podskoczyła i byłaby poleciała do tylu, gdyby jej nie podtrzymał. - O Boże! A myślałam, że tej nocy, tylko tej jednej nocy, zostawi mnie w spokoju. - Zrób sobie przerwę. - Nie mogę. - Oszołomiona, złożyła ręce i zaczęła się rozglądać po sali. - Muszę... - Muszę zadzwonić - przerwał jej Boyd. -I muszę cię widzieć przez cały czas. On może tu jeszcze być, myślała Cilla z trwogą. Na tyle blisko, by jej dotknąć. Czy ma przy sobie nóż? Ten nóż o długim ostrzu, który jej z taką lubością opisywał? Czy czeka tylko na moment, gdy muzyka stanie się jeszcze głośniejsza, a śmiechy osiągną apogeum, żeby go w nią wbić? 137

- Chodź! - Poczekaj! Chwileczkę! - Z paznokciami wpijają­ cymi jej się w dłonie, nachyliła się do mikrofonu. Teraz będzie krótka przerwa. Ale nie dam wam ochło­ nąć. Za dziesięć minut wracam i znów bierzemy się do rocka. - Machinalnie wyłączyła aparaturę. Bądź w pobliżu, dobrze? - wyszeptała. Obejmując Cillę w talii, Boyd zaczął prowadzić ją przez zatłoczoną salę. Za każdym razem, gdy się z kimś zderzali, Cilla drżała. Kiedy jakiś mężczyzna przepchnął się przez tłum i chwycił ją za ręce, omal nie krzyknęła. - Cilla 0'Roarke! - Mężczyzna miał miłą, sym­ patyczną twarz, pokrytą kropelkami potu po rundzie na parkiecie. Promieniał, Cilla tymczasem wrosła w zie­ mię, a Boyd zesztywniał za jej plecami. - Tom Collins - przedstawił się, wciąż rozpromieniony. - Jestem przewodniczącym komitetu organizacyjnego tego zja­ zdu. Pamięta mnie pani? - Och. - Cilla zmusiła się do uśmiechu. - Tak. Oczywiście. - Chciałem tylko pani powiedzieć, że jesteśmy zachwyceni, że jest pani z nami. Ma tu pani masę fanów. - Puścił jedną z jej dłoni, żeby zatoczyć ręką krąg. - A największym z nich jestem ja. Rzadko trafia się taka noc, żebym nie słuchał przynajmniej części pani programu. W ubiegłym roku straciłem żonę. - Ja... - Cilla chrząknęła. - Tak mi przykro. - Nie. Chciałem tylko powiedzieć, że odeszła. Któregoś wieczoru wróciłem do domu, a ona zniknęła wraz z meblami. I nigdy nie znalazłem ani żony, ani sofy. - Zaczął się serdecznie śmiać, a Cilla rozpacz­ liwie szukała w myślach odpowiedzi. - Prawda wy­ gląda tak, że pani program pomógł mi przeżyć kilka 138

samotnych nocy. Chciałem tylko pani podziękować i powiedzieć, że odwala pani kawał dobrej roboty. - Wcisnął jej do ręki wizytówkę. - Pracuję w firmie, handlującej sprzętem gospodarstwa domowego. Gdy­ by pani potrzebowała nowej lodówki, proszę do mnie zadzwonić. - Mrugnął znacząco. - Dam pani dobrą cenę. - Dziękuję. - Powinno to być śmieszne, pomyślała. Później na pewno będzie. - Milo było znów pana zobaczyć, Tom. - Cała przyjemność po mojej stronie - rzucił i wciąż promiennie uśmiechnięty, patrzył, jak Cilla odchodzi. Boyd wyprowadził ją z sali balowej i pociągnął w stronę najbliższego automatu telefonicznego. - Poczekaj sekundę, dobrze? Skinęła głową i nawet udało jej się uśmiechnąć do grupki pań, zmierzających w stronę damskiej toalety. - Już mi lepiej. Usiądę na chwilę. - Wskazała na krzesła ustawione obok rośliny w donicy. Zostawiła Boyda, grzebiącego w kieszeni w po­ szukiwaniu drobnych, podeszła do jednego z krzeseł i pozwoliła, by kolana się pod nią ugięły. Roztrzęsiona, sięgnęła po papierosa. Może było głupotą z jej strony wierzyć, że chociaż na jeden dzień da jej spokój. Ale żeby przyjść tutaj! Przecież szanse na to, że będzie jednym z absolwen­ tów, były raczej nikłe. A jednak w jakiś sposób dostał się do środka. Wciśnięta w krzesło, patrzyła, jak ludzie wchodzą i wychodzą z sali balowej. To może być każdy z nich, myślała, czekając w napięciu na jakiś przebłysk skoja­ rzenia. Czy rozpoznałaby go, gdyby go zobaczyła, czy byłby to ktoś kompletnie obcy? Mógł to być ktoś, idący za nią na targu albo 139

podjeżdżający z przeciwnej strony na stacji benzyno­ wej. Mężczyzna, stojący przed nią w banku, albo pracownik pralni. Praktycznie każdy, pomyślała, zamykając oczy. Mógł to być każdy spośród bezimiennych, pozbawio­ nych twarzy ludzi, których mijała w ciągu dnia. On jednak znał jej nazwisko i imię. Znał jej twarz. Odebrał jej wolność i spokój ducha. I nie spocznie, póki nie odbierze jej życia. Zobaczyła, że Boyd odwiesza słuchawkę. - No i co? - zapytała, kiedy do niej podszedł. - Thea przyjedzie tu po ten papierek. Wyślemy go do laboratorium. - Wymacał napięty mięsień jej karku i zaczął go łagodnie masować. - Obawiam się, że nie zdobędziemy odcisków. - Tak. - Ceniła go za to, że nie robił jej fałszywych nadziei. - Myślisz, że on jeszcze tu jest? - Nie wiem - przyznał zgnębiony. - To duży hotel, Cillo, a ta impreza nie była specjalnie chroniona. Nie sądzę, żeby to wiele dało, gdybyśmy spróbowali prze­ słuchać wszystkich obecnych. Ale gdybyś chciała wyjść wcześniej, mogę powiedzieć im, że źle się poczułaś. - Nie, nie chcę tego robić. - Po raz ostatni zaciąg­ nęła się głęboko dymem. - Moją jedyną satysfakcją będzie to, że dotrwam do końca. Na dowód tego, że nie jestem gotowa się poddać. Zwłaszcza jeśli on nadal kręci się gdzieś w pobliżu. - Dobrze, ale przez następną godzinę nie odejdę dalej niż na krok. Wstając, wsunęła rękę w jego dłoń. - Boyd, on zmienił taktykę, pisząc tę kartkę. Jak myślisz, co to może oznaczać? - To może znaczyć dużo. - Na przykład co? 140

- Że to był najwygodniejszy sposób skontaktowa­ nia się z tobą tej nocy. Albo że on zaczyna być nieostrożny. - Albo niecierpliwy - dodała, odwracając się do niego w drzwiach. - Powiedz szczerze, co o tym myślisz. Boyd otoczył dłońmi jej twarz. - Ze on zaczyna się niecierpliwić. Ale najpierw będzie musiał sobie ze mną poradzić, Cillo. Mogę ci obiecać, że nie będzie to łatwe. Zmusiła się do uśmiechu. - Gliniarze lubią uważać się za twardzieli. - Nie. -Musnął ustami jej wargi. -Policjanci muszą być twardzi. Chodźmy. Może masz tam „Dueling Banjos"? Puść to dla mnie, w imię dawnych czasów. - Nie ma mowy. Cilla wytrwała do końca balu. Boyd nie miał zresztą co do tego żadnych wątpliwości. Był zdumiony i pod wrażeniem, widząc, jak trzyma się mimo strachu. Ani razu nie zacięła się, nie załamała, nie zająknęła. Spo­ strzegł jednak również, jak lustrowała tłum, i badała twarze, gdy wokół szalała muzyka. Ręce jej były w nieustannym ruchu - wystukiwały rytm na stole, przerzucały płyty, bawiły się cekinami na żakiecie. Nigdy nie będzie pogodna, pomyślał. I nigdy nie będzie łagodna. Będzie kroczyć przez życie, gnana nerwami i ambicją. Będzie wymagającą i niespokojną towarzyszką. Nie to miał na myśli w tych rzadkich momentach, gdy zastanawiał się nad małżeństwem i rodziną. Nawet nic w tym rodzaju, pomyślał z bladym uśmiechem. Mimo to, właśnie Cilli pragnął i ją chciał zdobyć. Dlatego będzie ją chronił, ryzykując własne życie. To 141

jego obowiązek. I będzie się nią zawsze opiekował. A to już miłość. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z jego planem, Cilla szybko zrozumie różnicę. On także przeszukiwał wzrokiem tłum, wpatrując się w twarze, wypatrując jakiegoś znaku, ruchu, który wywołałby ten wewnętrzny skurcz, zwany instynktem. Ale muzyka nadal rozsadzała ściany sali, a goście raz po raz wybuchali śmiechem. Nagle zobaczył wchodzącą Altheę. Podobnie jak większość mężczyzn na tej sali. Potrząsnął głową i zaśmiał się cicho na widok kobiety, która dała kuksańca mężowi, wpatrzonemu w rudowłosą pięk­ ność, sunącą przez parkiet. - Ty to zawsze potrafisz zrobić wielkie wejście, Thea. W odpowiedzi wzruszyła ramionami. Miała na sobie prostą koktajlową sukienkę w kolorze głębokiej czerni. - Powinnam ci podziękować za to, że wyciąg­ nąłeś mnie z czegoś, co przerodziło się w bardzo irytujący wieczór. Mój partner miał w kieszeni szczo­ teczkę do zębów, a w głowie wizję nocy pełnej dzikiego seksu. - Co za zwierzę! - Jak oni wszyscy. - Przeniosła wzrok na Cillę i rozbawienie ustąpiło miejsca zatroskaniu. - Jak ona się trzyma? - Jest niesamowita. Thea uniosła brwi. - Mój wyostrzony detektywistyczny zmysł każe mi sądzić, że jesteś bardzo poważnie zauroczony naszą podopieczną. - Zauroczenie mam już za sobą. Jestem w niej zakochany. Thea wydęła w zadumie wargi. 142

- Przez małe czy przez duże Z? - Wszystko dużymi literami. - Oderwał wzrok od Cilli i spojrzał na swoją partnerkę. Mało było osób, z którymi gotów był dzielić się prywatnymi refleks­ jami. - Myślę o małżeństwie, Thea. Chcesz być moim drużbą? - Możesz na mnie liczyć - odparła i położyła mu rękę na ramieniu. - Nie chcę marudzić, Boyd, ale powinieneś zachować pewien dystans. Ta pani ma kłopoty. Boyd stłumił przypływ irytacji. - Potrafię funkcjonować i jako policjant, i jako mężczyzna. - Ponieważ nie chciał się nad tym dłużej rozwodzić, sięgnął do kieszeni. - Tu jest ta karteczka, chociaż nie wiem, czy ma jakąkolwiek wartość. Thea przebiegła wzrokiem notatkę, a potem wrzuci­ ła ją do torebki. - Zobaczymy, co potrafią zdziałać chłopaki z labo­ ratorium. Boyd pokiwał tylko głową. - Wygląda na to, że jej eksmąż jest czysty. Czym sprawił mu kolosalny zawód. - Dziś wieczorem skończyłem go sprawdzać. Senator stanowy Lomax jest żonaty od siedmiu lat i ma jedno dziecko. Przez ostatnie trzy miesiące nie wyjeżdżał z Atlanty. - Mnie wreszcie udało się dotrzeć do dyrektora radiostacji w Chicago. Wyrażał się o Cilli w samych superlatywach. Sprawdziłam też, czy, jak twierdził, przez ostatni tydzień był z wizytą u córki w Rochester. Wszystko się zgadza. Urodziła córeczkę. Trzy kilo, trzydzieści pięć dekagramów. Przesłał mi faksem dane wszystkich pracowników oraz didżejów z okresu, kie­ dy Cilla u nich pracowała. Jak dotąd nic. - W poniedziałek, po moim powrocie, przyjrzymy się temu bliżej. 143

- Pomyślałam sobie, że przejrzę te dane podczas weekendu. A ty nie spuszczaj z oka naszej dziewczyny. - Mam u ciebie dług wdzięczności, Thea. - Nie pierwszy raz, ale komu chce się liczyć? Ruszyła do wyjścia. Po drodze zatrzymała się raz i drugi, żeby podziękować za zaproszenie do tańca. A potem jeszcze raz, by odrzucić hardziej intymną propozycję. Ponieważ przyjęcia uważano za bardziej udane, jeśli kończyły się na wysokich obrotach, Cilla wybrała ostatnie trzy piosenki, kierując się raczej ich rytmem niż sentymentem. W kąt pofrunęły marynarki, rozluź­ niono krawaty, a staranne fryzury pań do reszty oklap­ ły. Gdy umilkły tony ostatniej piosenki, na parkiecie były tłumy. - Podziękowania dla klasy z rocznika siedemdzie­ siątego piątego. Byliście cudowni. Chcę was tu wszyst­ kich widzieć w dwudziestą rocznicę. - Dobra robota - pochwalił ją Boyd. Zaczęła zgarniać płyty, a tłum tymczasem podzielił się na mniejsze grupki. Wymieniano numery telefo­ nów i adresy. Przy niektórych pożegnaniach na pewno nie obędzie się bez łez. - To jeszcze nie koniec - powiedziała. To, że musiała pracować, było wybawieniem. Trze­ ba jeszcze rozmontować sprzęt i z pomocą personelu hotelowego załadować go do samochodu Boyda. Na­ stępnie czeka ją powrotna podróż do studia i roz­ ładunek. A potem może wreszcie odważy się znów pomyśleć. - To była naprawdę dobra robota. Zdumiona, podniosła oczy. - Mark? Co ty tu robisz? - Mógłbym powiedzieć, że sprawdzam jednego z moich didżejów. - Sięgnął po pierwszą z brzegu 144

winylową płytę i roześmiał się. - Boże, tylko mi nie mów, że to puszczałaś. - To był wielki hit w siedemdziesiątym piątym roku. - Odebrała mu płytę i podejrzliwym tonem spytała: - Powiedz mi, co tu tak naprawdę robisz? Mark, sam przepełniony nostalgią, rozejrzał się dokoła. On i jego żona poznali się w szkole średniej. - Przyjechałem po swój sprzęt. - Odkąd to dyrektor radiostacji zajmuje się ładowa­ niem sprzętu? - Jestem szefem - przypomniał jej. - Mogę robić, co mi się podoba. A wracając do sprawy... - zerknął mimochodem na zegarek - masz zwolnienie lekar­ skie. Nagle wszystko stało się jasne. Spojrzała z wy­ rzutem na Boyda. - Nie jestem chora. - Jeżeli ja mówię, że jesteś, to jesteś - skwitował Mark. -I jeżeli cię zobaczę w studiu przed poniedział­ kową wieczorną zmianą, wylecisz z pracy. - Niech cię diabli, Mark! - Zrobisz, co zechcesz. - Aby osłodzić tę pigułkę, położył jej ręce na ramionach. - Cilla, miałem didże­ jów, którzy wypalili się pod wpływem znacznie mniej­ szego stresu. A ja chcę cię mieć dłużej. Nawiasem mówiąc, to mnóstwo ludzi w rozgłośni martwi się o ciebie. - Jakoś sobie z tym wszystkim radzę. - Skoro tak, to powinnaś sobie poradzić z dwoma dniami wolnego. A teraz już się stąd zabieraj. - Ale kto... Boyd ujął ją za ramię. - Słyszałaś, co powiedział. - Nienawidzę szantażu - mruknęła, gdy pociągnął ją za sobą. 145

- Tym gorzej dla ciebie. Pewnie ci się wydaje, że KHIP rozpadnie się, jeżeli cię zabraknie przez jeden weekend. Wzruszyła ramionami i przeszyła go morderczym wzrokiem. - Nie o to chodzi. - Nie, chodzi o to, że powinnaś odpocząć, i odpocz­ niesz. Chwyciła płaszcz, zanim zdążył jej go podać. - A co mam ze sobą zrobić, do cholery? - Coś wymyślimy. Kipiąc ze złości, przeszła przez parking. Kilku maruderów kręciło się jeszcze przy samochodach. Zajęła fotel pasażera i rzuciła: - A kiedy to wpadliśmy na ten pomysł? - Kiedy całkiem przypadkowo okazało się, że ja też mam ten weekend wolny. Patrzyła przez zmrużone powieki, jak starannie zapina pas, a potem stwierdziła: - To mi zakrawa na spisek. - Jeszcze nic nie widziałaś. Umyślnie wybrał kasetę z muzyką klasyczną i wsunął ją do odtwarzacza, zanim wyjechali z par­ kingu. - Mozart? - prychnęła Cilla. - Bach. To się nazywa czyszczenie podniebienia. Z ciężkim westchnieniem sięgnęła po papierosa. Nie chciała, żeby się o nią martwiono, nie chciała się też przyznać, że jest zmęczona. I że jej bardzo ulżyło. - Coś takiego zawsze mnie usypia. - Przyda ci się chwila odpoczynku. Ciągle zła, nacisnęła zapalniczkę. - Nie podoba mi się to, że od razu popędziłeś do Marka. 146

- Nie popędziłem do Marka. Zadzwoniłem do nie­ go i powiedziałem mu, że przydałoby ci się trochę wolnego. - Sama potrafię zatroszczyć się o siebie, Cwa­ niaku. - Ale twoje podatki idą na to, żebym to ja się o ciebie troszczył. - Kiedy ci ostatnio mówiłam, że nie cierpię glinia­ rzy? - W każdym razie nie w ciągu ostatniej doby. Widać było, że postanowił nie dać się sprowokować i nie dopuścić do tego, by jej zdenerwowanie znalazło ujście w kłótni. Zresztą, w gruncie rzeczy, może to i lepiej. Może przecież spożytkować ten czas na lekturę. Ostatnie dwa numery „Radia i płyt" czekają, by mogła się do nich zabrać. Chciała także przejrzeć jeden z magazynów ogrodniczych, przysyłanych wraz z pocztą. Miło było­ by posadzić wokół domu jakieś letnie kwiaty i kilka krzewów. Nie miała pojęcia, co dobrze rośnie w klima­ cie Denver. Na myśl o tym uśmiechnęła się. Kupi małą skrzynkę pod szkłem i może jeden z tych wiszących koszyków. Pogrążona w myślach dopiero po dwudziestu minutach jazdy zauważyła, że zmierzają w niewłaściwym kie­ runku. - Gdzie jesteśmy? - Na siedemdziesiątce. Jedziemy na zachód. - Na autostradzie numer siedemdziesiąt? Co my na niej robimy, do diabła? - Jedziemy w góry. - W góry?! - Na wpół przytomna, odrzuciła do tyłu potargane włosy. - Jakie znów góry? - Chyba nazywają się Góry Skaliste - odparł su­ cho. - Może o nich słyszałaś? 147

- Nie bądź taki mądry. Miałeś mnie odwieźć do domu. - I wiozę cię -jeśli trzymać się słów. Wiozę cię do swojego domu. - Byłam już u ciebie w domu. To w przeciwnym kierunku. - Wskazała kciukiem. - Tam jest mój dom w Denver. A tutaj mam domek w górach. Bardzo wygodny, z ładnym widokiem. Jedziemy tam na weekend. - Nie jedziemy tam na żaden weekend. - Od­ wróciła się i przeszyła go wściekłym wzrokiem. - Za­ mierzam spędzić ten weekend w domu. - To zrobimy w następny weekend - powiedział całkiem rozsądnie. - Posłuchaj, Fletcher, jako gliniarz powinieneś wiedzieć, że zabieranie kogoś wbrew jego woli uzna­ wane jest za przestępstwo. - Po powrocie możesz wnieść oskarżenie. - Posunąłeś się za daleko. - Pomyślała, że nic jej to nie da, jeśli wpadnie teraz w złość. Boyd jest przecież na to całkowicie uodporniony. - Może ci się wydaje, że robisz to dla mojego dobra, ale zaangażowane są w to również inne osoby. Nie ma mowy, żebym zostawiła Deborah samą w domu, kiedy ten maniak jest na wolności i nadal mnie szuka. - Słuszna uwaga. - Boyd skręcił na zjazd z auto­ strady, a ona już prawie odetchnęła z ulgą. - Dlatego spędzi tych kilka dni z Altheą. - Ja... - Kazała ci przekazać, że masz się dobrze bawić. Aha - ciągnął - spakowała ci też torbę. Jest w bagaż­ niku. - Kiedy to wszystko zaplanowaliście? - Jej cudow­ ny głos brzmiał spokojnie. Zbyt spokojnie, pomyślał, gotów stawić czoło burzy. 148

- Miałem dziś trochę czasu. Zobaczysz, że mój domek ci się spodoba. Jest tam spokojnie, niezbyt daleko i, jak już mówiłem, z okien rozciąga się bardzo ładny widok. - A jest tam jakieś strome urwisko, z którego będę mogła cię zrzucić? Boyd zwolnił, gdyż droga stawała się coraz bardziej kręta. - Tak. - Zawsze wiedziałam, że jesteś bezczelny, Fletcher, ale przekroczyłeś wszelkie granice. Skąd ci przyszło do głowy, że możesz mnie tak po prostu wsadzić do samochodu, zorganizować czas mojej sios­ trze, a potem wywieźć mnie do jakiejś chatki w górach? - To skutek burzy mózgów. - Raczej uszkodzenia mózgu. Żeby było jasne. Nie lubię plenerów, nie lubię wsi. Źle się czuję na kempin­ gach i nigdzie nie pojadę. - Przecież już jedziesz. Jak to możliwe, że wciąż był tak irytująco opa­ nowany? - Jeżeli natychmiast nie zawrócisz, to... - To co? - Musisz przecież gdzieś spać. - Jej własne słowa sprawiły, że poszła na całego. - Ty draniu - zaczęła, wraz z nowym przypływem furii -jeżeli myślałeś, że w ten sposób zwabisz mnie do łóżka, to się przeliczy­ łeś. Wolę już zamarznąć w samochodzie. - Domek ma więcej niż jeden pokój - powiedział łagodnym tonem. - Możesz spać w moim albo w którym­ kolwiek innym. Wybór należy do ciebie. Słysząc to, opadła na fotel, bo wreszcie odebrało jej mowę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Nie miała zamiaru dodawać romantycznej inter­ pretacji do tego, co się stało. Porwanie było czymś całkiem na miejscu w książkach o dobrze urodzonych damach i zuchwałych piratach. Nie pasowało jednak do współczesnego Denver. Nie zamierzała zmienić zdania na ten temat. I jeżeli jedynym dostępnym rodzajem zemsty będzie zacho­ wanie lodowatego dystansu, zrobi to bez trudu. Nie zaszczyci Boyda jednym uśmiechem, jednym uprzej­ mym słowem, póki nie skończy się ten żałosny week­ end. Właśnie dlatego żałowała, że jego dom po raz pierwszy zobaczyła w świetle księżyca. Nazwał go chatką? Całe szczęście, że muzyka zagłuszyła jej cichy okrzyk zdumienia. Chatka zawsze kojarzyła jej się z niskim podłużnym domkiem z bali, w dzikiej głuszy, pozbawionym wszelkich wygód. Miejscem, do którego mężczyźni jadą, kiedy chcą zapuścić brodę, napić się piwa i ponarzekać na kobiety. Dom Boyda rzeczywiście zbudowany był z drewna - miękkiego wiekowego drewna, połyskującego ciep­ łym blaskiem w świetle księżyca. Z całą pewnością 150

natomiast nie był mały. Piętrowy, rozłożył się ma­ jestatycznie pośród ośnieżonych sosen. Balkony, nie­ które zadaszone, inne odkryte, umożliwiały zapie­ rający dech w piersi widok na wszystkie strony świata. Mimo wszystko Cilla z uporem powściągnęła cis­ nące się na usta słowa zachwytu, wygramoliła się z samochodu i od razu nasypało jej się śniegu do butów. - Świetnie - mruknęła, po czym zostawiając Boyda z bagażem, zaczęła brnąć przez sięgające do pół łydki zaspy w stronę werandy. Co z tego, że jest tu pięknie, pomyślała. Jej nie robi to żadnej różnicy, bo wcale nie chciała się tu znaleźć. Ale skoro już się znalazła, a nie ma szansy na wezwanie taksówki, będzie milczała jak głaz, wybierze sypialnię położoną jak najdalej od pokoju Boyda i od razu położy się do łóżka. I może nawet zostanie w nim przez następne czterdzieści osiem godzin. Gdy Boyd dołączył do niej na werandzie, dotrzyma­ ła pierwszej części powziętego przed chwilą postano­ wienia. Jedynym dźwiękiem było skrzypienie desek pod ciężarem jego ciała oraz dobiegające z lasu od­ głosy dzikich zwierząt. Boyd odstawił na bok torby, otworzył drzwi i zaprosił ją do środka. Wewnątrz było ciemno i przeraźliwie zimno. Mimo to poczuła się trochę lepiej. Bo im gorsze niewygody, tym lepsze usprawiedliwienie dla jej złego humoru. A potem Boyd zapalił światło i mogła już tylko otworzyć usta ze zdumienia. Pokój zajmujący środek „chatki" był olbrzymi, miał wysoki strop, ściany z grubo ciosanych bali i uroczy granitowy kominek. Urządzono go ciężkimi meblami o wielkich, miękkich poduchach. Wolno 151

stojący komin przebijał się przez podwyższony sufit. Biel prostych ścian podkreślały wbudowane półki. Okna i drzwi dobrano do stylu domku. W niczym nie przypominało to łuków i krągłości domu Boyda w Denver. Podłogę wykonano z gru­ bych desek. Lśniące schody wiodły wprost na miesz­ kalne poddasze. Obok kominka stała drewniana skrzynia pełna porąbanych polan. Mosiężne uśmiech­ nięte smoki z obu stron kominka stanowiły fantazyj­ ny akcent. - Szybko się tu nagrzewa - odezwał się Boyd. Ogrzewanie włączył, jeszcze zanim zdjął kurtkę i po­ wiesił ją na wieszaku tuż za drzwiami. Teraz podszedł do kominka i zaczął układać drewno na podpałkę. - Kuchnia jest tam. - Machnął ręką, przytykając zapałkę do zmiętej gazety. - Spiżarnia jest pełna, gdybyś była głodna. - Był pewny, że Cilla zacznie mówić wtedy, kiedy do tego dojrzeje. Owszem, była głodna, ale za nic w świecie się do tego nie przyzna. Znajdowała jakąś perwersyjną przy­ jemność w oglądaniu chmurki, jaką tworzył przed nią jej własny oddech. Z kwaśną miną patrzyła, jak pło­ mienie wznoszą się coraz wyżej, żeby polizać porąba­ ne polana. Nawet to robi dobrze, pomyślała niechętnie. Pewnie był skautem. Gdy nadal nie odpowiadała, Boyd wstał i otrzepał ręce. Cilla była uparta, to prawda, ale on potrafi wziąć ją na przetrzymanie. - Jeżeli wolisz się położyć, na górze są cztery sypialnie. Nie licząc werandy, na której też można nocować. Ale na to jest jeszcze trochę za zimno. Cilla potrafiła poznać, kiedy się z niej śmieją. Chwyciła torbę i z dumnie uniesioną głową zaczęła wspinać się po schodach. Na górze trudno było odgadnąć, który pokój należy 152

do Boyda. Wszystkie były przepięknie urządzone i zdawały się ją wręcz zapraszać. W końcu wybrała najmniejszy pokoik. Był naprawdę uroczy, chcąc nie chcąc, musiała to przyznać, ze sklepionym su­ fitem, maleńką obitą panelami łazienką oraz drzwiami wychodzącymi na balkon. Rzuciła torbę na łóżko i zajrzała do środka, żeby sprawdzić, co jej za­ pakowała siostra - a zarazem wspólniczka tego dra­ nia. Obszerny, gruby sweter spotkał się z jej aprobatą, podobnie jak solidne buty i frotowe skarpety. Sa­ szetkę z przyborami toaletowymi oraz kosmetykami także zaliczyła na plus, choć wątpiła, by chciało jej się tracić czas na malowanie się lub perfumo­ wanie. Na dnie torby, zamiast rozciągniętego trykotu i wystrzępionego szlafroka, znalazła obłoczek czar­ nego jedwabiu z dobranym - i bardzo przezroczy­ stym - peniuarem. Do staniczka przypięto kar­ teczkę. „Najlepsze, choć przedwczesne życzenia urodzino­ we. Do zobaczenia w poniedziałek. Ucałowania. Deborah". Cilla ciężko westchnęła. Moja rodzona siostra, pomyślała. Moja mała siostrzyczka. Ostrożnie unios­ ła przejrzysty jedwab. Co tej Deborah chodziło po głowie, kiedy pakowała coś takiego? Może lepiej pozostawić to pytanie bez odpowiedzi. Będzie po prostu spać w swetrze. A jednak nie mogła się powstrzymać, by nie pogładzić jedwabiu koniusz­ kami palców. Musiała przyznać, że uczucie było... niesamowite. Rzadko pozwalała sobie na coś równie niepraktycz­ nego. Kreacje, takie jak ta, którą miała na sobie 153

podczas rocznicowego balu, zajmowały niewielką część jej szafy. Uważała je raczej za kostiumy niż za normalne ubrania. Resztę wypełniały stroje wygodne oraz praktyczne. Deborah nie powinna być tak rozrzutna. Ale to takie do niej podobne. Westchnęła i wypuściła z rąk śliski jedwab. Co mi szkodzi przymierzyć, pomyślała. Jakby nie było, to prezent. Poza tym i tak nikt nie będzie tego widział. Ciepło zaczynało już sączyć się przez otwory wen­ tylacyjne. Zadowolona, zdjęła płaszcz i zrzuciła buty. Najpierw zanurzy się w gorącej kąpieli, w tej zabawnej wannie na lwich łapach, a potem wpełznie pod tę cieplutką kołdrę i zaśnie. Taki miała zamiar. Naprawdę. Jednak gorąca woda kompletnie ją rozleniwiła. Zapakowana przez Deborah paczka musujących soli do kąpieli okazała się pokusą nie do odparcia. Spowita ich zmysłowym zapachem, rozmarzona, Cilla zapadła w drzemkę, a pienista, perfumowana woda oblewała jej ciało. Nad wanną znajdowało się okienko - mały kwa­ dracik szkła, przez który sączyło się światło księ­ życa. Rozleniwiające, myślała Cilla, zanurzając się głębiej w wannie. Romantyczne. 1 niemal grzesznie kojące. Pewnie postąpiła głupio, zapalając dwie świece na szerokich parapetach, zamiast zapalić lampę nad gło­ wą. Pokusa okazała się jednak zbyt silna. Teraz, gdy rozmarzona moczyła się w kąpieli, wokół unosił się ich zapach. Podnosząc się leniwie z wanny, pomyślała, że przynajmniej stara się jak najlepiej wykorzystać tę przykrą sytuację. Wyjęła spinki, rozpuściła włosy i wślizgnęła się w komplecik, który dostała od Deborah. 154

Całość okazała się prawie pozbawiona pleców, z małą tylko frywolną falbanką, zakrywającą to, co najbardziej istotne. Koronkowy przód trzymał się na skrzyżowanych atlasowych ramiączkach, które koń­ czyły się małą kokardką tuż pod biustem. Choć go ledwie zakrywał, dzięki zmyślnej, zagadkowej kon­ strukcji unosił go do góry, i dlatego piersi wydawały się pełniejsze. Wbrew najszczerszym zamiarom powiodła palcem wzdłuż wstążek, zastanawiając się, jakie by to było uczucie, gdyby Boyd zaczął je rozwiązywać. Jakby to było, poczuć jego palce, muskające jej zaróżowioną po kąpieli skórę. Czy robiłby to powoli, rozpinając kolej­ no haftka po haftce, czy szarpałby za nie dopóty, dopóki... O Boże! Zła na siebie, pchnęła drzwi i wypadła z zaparowa­ nej łazienki. To śmieszne, snuć takie marzenia, pomyślała. Prze­ cież nie jest sentymentalna. Wiedziała, dokąd zmierza i jak tam dotrzeć. To do niej zupełnie niepodobne marzyć o mężczyź­ nie, nawet jeśli wydaje się jej bardzo atrakcyjny, skoro wie, że nie ma żadnych szans, by jej marzenia mogły się ziścić. Dlatego położy się teraz do łóżka i wyłączy umysł. I będzie się modlić, by udało jej się również zapom­ nieć o trawiących ją pragnieniach. Zanim zdążyła odsunąć na bok torbę, wzrok jej padł na kieliszek przy łóżku. Kryształowy, na długiej nóżce, wypełniony był jakimś bladozłocistym płynem. Zamknęła oczy, spró­ bowała i doszła do wniosku, że to wino. Cudownie lekkie. Pewnie francuskie. Odwróciła się i wtedy zobaczyła swoje odbicie w lustrze narożnej toaletki. 155

Oczy miała pociemniałe i zaróżowioną skórę. Wy­ glądała zbyt delikatnie, zbyt ulegle. Co on mi zrobił? - pomyślała. I dlaczego to tak na nią działa? Narzuciła na ramiona jedwabny peniuar i nim zdą­ żyła się rozmyślić, poszła go poszukać. Boyd od niemal godziny czytał wciąż tę samą stronę. Myślał o Cilli. Przeklinał ją. I pragnął jej. Musiał zmobilizować całą siłę woli, by postawić jej przy łóżku kieliszek wina i wyjść z pokoju, chociaż słyszał, jak leniwie pluszcze się w wannie, oddzielona od niego zaledwie jedną parą wąskich drzwi. To oczywiście nie znaczy, że tylko jedno mu w głowie, pomyślał zdegustowany. Potrafił wyczuć, kiedy kobieta jest zainteresowana. Nie chodziło mu też o czysto fizyczny pociąg. Niech go wszyscy diabli, ale jest w niej zakochany. A jeśli Cilla jest zbyt głupia, żeby to zauważyć, będzie musiał wbić jej to do głowy. Opuścił książkę na kolana i zasłuchał się w smętne zawodzenie Billie Holiday, zapatrzony w ogień. Strze­ lające w górę płomienie rozpędziły chłód, panujący w pokoju. Z tych właśnie praktycznych względów zbudował tutaj kominek i drugi na głównej kondyg­ nacji. Ale były też romantyczne powody. Zirytowany przyłapał się na tym, że układając polana i rozpalając ogień, śni na jawie o Cilli. W jego marzeniach przyszła do niego, ubrana w coś cieniutkiego, zwiewnego i ponętnego. Uśmiechnęła się, podeszła i wtuliła się w niego. A kiedy wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka, zaczęli... Marz sobie dalej, powiedział sam do siebie. W dniu, w którym Cilla 0'Roarke przyjdzie do niego z własnej i nieprzymuszonej woli, z uśmiechem na ustach i ot­ wartymi ramionami, kaktus wyrośnie mu na dłoni. Ona, oczywiście, także obdarzała go uczuciem. 156

Wystarczająco silnym. I gdyby nie była taka uparta i tak zdecydowana okiełznać tę niewiarygodną namięt­ ność, nie musiałaby poświęcać tyle czasu na obgryza­ nie paznokci i palenie papierosów. Zawzięta, ograniczona i pełna zahamowań - oto cała Priscilla Alice 0'Roarke, pomyślał ponuro. Uniósł kieliszek w szyderczym toaście i omal go nie upuścił, gdy ujrzał ją w progu. - Muszę z tobą porozmawiać. - Cały zasób od­ wagi zużyła na pokonanie krótkiego odcinka ko­ rytarza, zdołała jednak wejść do pokoju. A choć Boyd siedział przed trzaskającym ogniem w samych tylko rozciągniętych trykotach, udała, że jej to nie peszy. Na jej widok poczuł, że musi się napić. Pociągnął łyk wina i dopiero wtedy zdołał skinąć głową. Był gotów niemal uwierzyć, że znowu śni - ale na twarzy Cilli nie było uśmiechu. - Tak? Przypomniała sobie, że miała zamiar coś powie­ dzieć. Wyznać mu, co leży jej na sercu, i oczyścić atmosferę. Ale i ona musiała najpierw upić łyk wina. - Zdaję sobie sprawę z tego, że przywożąc mnie tutaj, kierowałeś się w gruncie rzeczy dobrymi inten­ cjami. Zwłaszcza jeśli uwzględnić wydarzenia ostat­ nich tygodni. Twoje metody były jednak niebywale aroganckie. - Mówiąc to, zastanawiała się, czy dla niego brzmi to równie idiotycznie jak dla niej samej. Czekała na odpowiedź, ale on wciąż patrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem. - Boyd?! Otrząsnął się. - Co? - Nie masz mi nic do powiedzenia? - O czym? Podeszła bliżej. Z jej ust wyrwał się stłumiony jęk. 157

Odstawiła z trzaskiem kieliszek; resztka wina omal nie przelała się przez jego krawędź. - Po tym, jak mnie tu przywiozłeś, mógłbyś przy­ najmniej wysłuchać moich skarg. Przecież ledwie był w stanie oddychać, a co dopiero mówić o słuchaniu. W akcie samoobrony, pociągnął długi łyk wina. - Gdybyś miała choć trochę nóg... rozumu - po­ prawił się, zakłopotany - wiedziałabyś, że kilka dni z dala od wszystkiego dobrze ci zrobi. Gniew błysnął w jej oczach, przez co stała się jeszcze bardziej podniecająca. Za jej plecami płomie­ nie wystrzeliły w górę, a ich blask przeświecał przez cienkie jedwabie, jakie miała na sobie. - I dlatego postanowiłeś podjąć za mnie decyzję? - Tak jest. - Szybkim ruchem odstawił na bok kieliszek, żeby go nie zgnieść w palcach. - Gdybym cię poprosił, żebyś tu przyjechała na kilka dni, znalazłabyś tuzin wymówek. - Nigdy się nie dowiemy, co bym zrobiła - skont­ rowała - bo nie dałeś mi szansy, bym mogła sama dokonać wyboru. - Robię, co mogę, żeby teraz dać ci tę szansę mruknął. - O co ci chodzi? Zaklął, a potem zerwał się na równe nogi i odwrócił. Oparł się rękami o ścianę i zaczął, bynajmniej nie łagodnie, walić w nią głową. - Co ty wyprawiasz? - zawołała zmieszana, a zara­ zem zirytowana. - Biję głową o ścianę. Chyba to widać. - Urwał, z czołem opartym o deski. Patrząc na niego, pomyślała, że najwyraźniej nie tylko ona jest zestresowana. Chrząknęła głośno. - Boyd, czemu tłuczesz głową o ścianę? 158

Zaśmiał się, przesunął dłonią po twarzy, po czym się odwrócił. - Nie mam pojęcia. To coś, co czuję się w obowiąz­ ku robić, odkąd cię poznałem. Słysząc to, speszyła się i zaczęła nerwowo głaskać klapy jedwabnego szlafroczka. Nie bez trudu wziął głęboki oddech i zdołał odzys­ kać wątłe panowanie nad sobą. - Idź lepiej do łóżka, Cillo. Rano będziesz mogła pastwić się nad moimi szczątkami. - Nie rozumiem - prychnęła. Zaczęła krążyć po pokoju. Boyd otworzył usta i jęk zamarł mu w gardle. Wbił szeroko otwarte oczy w jej plecy - nagie, z wyjątkiem kawałeczka najcieńszego czarnego jedwabiu, i w kołyszące się zmysłowo bio­ dra, podkreślone frywolną falbanką. Cilla tymczasem znów terkotała jak karabin maszynowy, poirytowanym tonem, ale on w uszach miał tylko szum. - Na miłość boską, przestań tak chodzić! - Położył dłoń na sercu. Był absolutnie pewny, że za minutę wyskoczy mu z piersi. - Chcesz mnie wykończyć? - Zawsze tak chodzę, kiedy jestem wściekła - rzu­ ciła. - Jak możesz oczekiwać ode mnie, że pójdę sobie spokojnie do łóżka, kiedy tak mnie zdenerwowałeś? - Zdenerwowałem? - powtórzył. Coś huknęło - przysiągłby, że usłyszał echo w głowie, kiedy chwy­ cił ją za rękę. - Ja cię zdenerwowałem? Dobre sobie, 0'Roarke. Powiedz mi, czy ubrałaś się w to, żeby mi przysporzyć cierpień? - Ja... - Odwróciła wzrok i niepewnie przestąpiła z nogi na nogę. - Deborah mi to spakowała. To wszystko, co mam. - Bez względu na to, kto ci to zapakował, teraz ty jesteś w to zapakowana. I doprowadzasz mnie do szaleństwa. 159

- Ja tylko pomyślałam, że powinniśmy wyjaśnić sobie pewne sprawy. - Jeszcze chwila, a zacznie się jąkać. - Porozmawiać o tym jak ludzie dorośli. - Ja w tej chwili rzeczywiście myślę jak dorosły. Jest tu cała skrzynia pełna grubych czarnych koców. Owiń się jednym z nich. Nie potrzebowała koca. Już i tak było jej zbyt gorąco, ponieważ Boyd nadal wodził rękami po jed­ wabiu okrywającym jej ramiona. - Może rzeczywiście chciałam, żebyś trochę pocier­ piał. - No to ci się udało. - Bawił się tą namiastką peniuaru, ześlizgującą się z jej prawego ramienia. - Cillo, nie zamierzam ci niczego ułatwiać i nie zaciągnę cię do łóżka. Nie chcę oczywiście powie­ dzieć, że myśl ta nie wydaje mi się całkiem atrakcyjna. Ale jeżeli będziemy się kiedyś kochać, masz się obudzić następnego ranka z uczuciem, że to był twój wybór. Czy nie dlatego do niego przyszła? W nadziei, że przejmie sprawy we własne ręce? Okazała się tylko tchórzem i żałosną oszustką. - To nie takie łatwe. Przynajmniej dla mnie. - A powinno być. - Ujął ją za ręce. - O ile jesteś gotowa. Uniosła głowę. Boyd czekał. Był równie zdener­ wowany jak ona, ale czekał. - Myślę, że byłam gotowa, odkąd cię poznałam. Wstrząsany dreszczem, walczył z ograniczeniami, które sam sobie narzucił. - Powiedz tylko „tak". Samo powiedzenie nie wystarczy, pomyślała. Jed­ no proste słowo to za mało, by wyrazić coś tak ważnego. - Puść moje ręce, proszę. 160

Boyd trzymał je jeszcze przez dłuższą chwilę, patrząc w twarz Cilli. Potem rozluźnił powoli palce i uwolnił jej dłonie. Nim zdążył się cofnąć, przywarła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję. - Pragnę cię, Boyd. Chcę spędzić z tobą tę noc. Dosyć już słów! Ciepła i chętna, wtuliła się w jego ciało. Na moment zabrakło mu tchu. Jej smak, zapach, dotyk jedwabiu. A potem Cilla z cichym westchnie­ niem musnęła wargami jego usta. Pamiętał, jak jeden z ogierów-czempionów ojca kopnął go w splot słoneczny. Teraz czuł się równie otumaniony. Chciał się napawać Cillą, chciał w niej zatonąć, zatracić się, zapomnieć o całym świecie. Ale nie zdążył nawet zsunąć jej z ramion peniuaru, a już zaciągnęła go do łóżka. Była jak huragan. Napięcie rosło zbyt szybko, ale kiedy wyciągnął ręce, wyślizgnęła się z jedwabiów i pędziła dalej. Nie chciała, by później żałował tego, iż jej pragnął. Czegoś takiego by nie zniosła. Jeśli miała bez reszty zapomnieć się tej nocy, musiała mieć pewność, że to dla niego ważne; że to zapamięta. Boyd miał rozgrzaną i wilgotną skórę. Żałowała, że nie może dłużej delektować się jej smakiem, do­ tykiem. Sądziła jednak, że mężczyźni wolą prędkość i siłę. Słyszała jego pomruki i sprawiało jej to wielką radość. Gdy ściągała z niego bieliznę, zanurzył ręce w jej włosach. Mruczał coś -jej imię, i coś jeszcze, ale co to było, nie potrafiła powiedzieć. Wydawało jej się, że rozumie pośpiech, z jakim przyciągnął ją do siebie. Kiedy nad nią zawisł, wyraziła szeptem zgodę i przyję­ ła go w siebie. Boyd zamarł. Przez moment próbował się opano­ wać i wycofać. Ale Cilla wygięła się w łuk i wyszła mu 161

naprzeciw, nie pozostawiając jego ciału żadnego wy­ boru. Leżał na niej, ciężko dysząc, z twarzą ukrytą w jej włosach, a ona się uśmiechała. Nie będzie tego żałował, pomyślała, głaszcząc go czule po ramieniu. Podob­ nie jak ona. Jeszcze nigdy nie było jej tak dobrze. Lepiej nawet, niż mogła się spodziewać. Pomyślała, że miło byłoby zamknąć oczy i odpłynąć w sen, czując na sobie jego rozgrzane ciało. Boyd tymczasem przeklinał się w duchu. Wściekły na siebie za swój brak samokontroli, był też oszoło­ miony tempem, w jakim przebyli drogę od pocałunku do spełnienia. Prawie nie zdążył jej dotknąć - poza tym jednym sposobem. A choć to ona narzuciła im tempo tego biegu, czuł, że daleko jej było do pełnego zaspokojenia. Modląc się o spokój, ułożył się obok Cilli i wbił wzrok w sufit. - Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał. Dłoń, głaszcząca jego włosy, zamarła. - Nie rozumiem. Myślałam, że chcesz się kochać. - Bo chciałem. - Usiadł gwałtownie i odgarnął włosy z czoła. - Sądziłem, że ty też. - Sądziłam, że mężczyźni lubią... - Zamknęła oczy, czując, jak uchodzi z niej ciepło. - Mówiłam ci, że nie jestem w tym dobra. Zaklął tak soczyście, że aż się poderwała. Wy­ gramoliła się z łóżka i zaczęła nerwowo naciągać peniuar. - Dokąd to się wybierasz? - Do łóżka. - Ściszyła głos, nabrzmiały łzami. Możemy to po prostu uznać za kolejny błąd. Przeliczy­ liśmy się oboje. Schyliła się, żeby podnieść koszulkę i usłyszała 162

trzaśniecie drzwi. Wyprostowała się i zobaczyła, jak Boyd przekręca klucz, a potem rzuca go w przeciwleg­ ły róg pokoju. - Nie chcę tu z tobą zostać. - Tym gorzej dla ciebie. Dokonałaś już wyboru. Zwinęła koszulkę i przycisnęła ją do piersi. Jest zły, pomyślała. Tym razem to poważna sprawa. Nie pierw­ sza to scysja w jej życiu, spowodowana brakiem jej umiejętności łóżkowych. Nagle powróciły dawne ura­ zy, dawne wątpliwości. Żachnęła się, zażenowana. - Posłuchaj, starałam się, jak mogłam - rzuciła ozięble. - Jeżeli nie było ci dobrze, trudno. A teraz mnie wypuść. - Nie było mi dobrze - powtórzył i ruszył w jej stronę. Cofnęła się, przyciskając plecy do rzeźbionych desek w nogach łóżka. - Ktoś powinien puknąć cię w głowę i wlać ci do niej trochę oleju. Do łóżka trzeba dwojga, Cillo, a to, co się w nim dzieje, ma być obopólną przyjemnością. To nie kwestia umiejętności technicznych. Rumieniec gniewu zniknął z jej twarzy, która zrobiła się biała jak płótno. Oczy napełniły się łzami. Boyd zaklął szpetnie. Nie chciał przecież jej dokuczyć. Chciał jej tylko powiedzieć, że szuka równorzędnego partnera. - Nic nie czułaś. - Czułam. - Otarła łzy. Była wściekła. Jak dotąd, nikomu nie udało się doprowadzić jej do łez. - Wobec tego to jakiś cud, Cillo. Przecież nawet nie zdążyłem cię dotknąć. Nie mam, zresztą, o to do ciebie pretensji. - Zrobił kolejny krok, ale się uchyliła. Modląc się o cierpliwość, zatrzymał się. - Szczerze mówiąc, nawet nie próbowałem z tobą walczyć. Myś­ lałem... Powiedzmy sobie, że kiedy w końcu zrozumia­ łem, było już za późno, żeby coś z tym zrobić. Dlatego teraz chciałbym ci to jakoś zrekompensować. 163

- Nie ma czego rekompensować. - Odzyskała już panowanie nad sobą, oczy miała suche, a i glos brzmiał pewnie. - Zapomnijmy o tym. Otwórz mi drzwi. Boyd westchnął ciężko, po czym wzruszył ramiona­ mi. Kiedy odwrócił się do drzwi, ruszyła za nim, ale on zgasił tylko światło. - Co robisz? - Wypróbowaliśmy twój sposób. Przeszedł w blasku księżyca przez pokój, żeby zapalić świeczkę, a potem jeszcze jedną i jeszcze jedną. Następnie odwrócił leżącą na adapterze płytę i nastawił igłę. Rozedrgany lament saksofonu tenoro­ wego wypełnił pokój. - A teraz spróbujemy zrobić to po mojemu. Znów zaczęła dygotać - tym razem ze strachu i z zażenowania. - Powiedziałam, że chcę wrócić do łóżka. - To dobrze. - Wziął ją w ramiona. - Bo ja też. - Zaznałam już dosyć upokorzeń, jak na jedną noc - rzuciła przez zęby. W jego oczach pojawił się błysk-groźny błysk-ale kiedy się odezwał, głos brzmiał spokojnie. - Przepraszam. Nie chciałem sprawić ci przykro­ ści. Choć nadal zachowywała się ozięble, położył ją ostrożnie na łóżku i, patrząc jej w oczy, zaczął powoli rozczesywać palcami jej włosy. - Wyobrażałem sobie ciebie tutaj, w blasku świec, z włosami rozsypanymi na mojej poduszce. - Nachylił się i musnął ustami jej wargi. - Skąpaną w świetle księżyca i blasku płomieni. I żeby w promieniu kilo­ metrów nie było nikogo prócz ciebie. Wzruszona, odwróciła głowę. Nie da się zwieść słowom; nie zrobi znów z siebie idiotki. Boyd tylko się uśmiechnął i przycisnął usta do jej szyi. 164

- Kocham wyzwanie i zamierzam się z tobą ko­ chać, Cillo. - Zsunął jej peniuar z ramienia i obwiódł ustami jego krągłość. - Mam zamiar pokazać ci miej­ sca, o jakich nawet ci się nie śniło. - Ujął ją za rękę i z satysfakcją stwierdził, że puls jej przyspieszył. Pozwól sobie na trochę przyjemności. Nie powinnaś się tego obawiać. - Nie boję się. - Boisz się odprężyć, wyluzować; boisz się zbliże­ nia. Żeby ten ktoś nie odkrył, co się kryje w twoim wnętrzu. Spróbowała się odsunąć, ale ramiona Boyda objęły ją mocno i nie chciały puścić. - Próbowaliśmy już seksu. - Owszem. - Pocałował ją w jeden kącik ust, a potem w drugi. - A teraz będziemy się kochać. Chciała odwrócić głowę, ale unieruchomił ją w dło­ niach. Znów zbliżył usta do jej warg, a ją coś ścisnęło za gardło. Wargi miał takie miękkie, kuszące. Gdy koniuszkami palców przesunął po jej twarzy, z piersi Cilli wyrwało się stłumione westchnienie. Wtedy wsu­ nął język w jej rozchylone usta, by móc pogłębić pocałunek. - Ja nie chcę... -jęknęła, gdy chwycił zębami jej dolną wargę. - Powiedz mi raczej, co chcesz. - Sama nie wiem. - Już kręciło jej się w głowie. Podniosła rękę, żeby go odepchnąć, ale dłoń opadła bezwładnie na jego ramię. - Wobec tego dam ci możliwość wyboru. - Chcąc sprawić przyjemność sobie - a także jej - wycisnął rząd pocałunków wzdłuż jej szyi. - Kiedy skończę, będziesz mi mogła powiedzieć, co lubisz najbardziej. Mruczał półgłosem łagodne, czułe słowa, od których wirowało jej w głowie. Potem upoił ją pocałunkiem, 165

przeciągłym, leniwym, zmysłowym. Ciało Cilli już zaczynało drżeć, a przecież prawie jej nie dotykał - wodził tylko opuszkami palców po jej ramionach, po twarzy, po włosach. Jego język prześlizgnął się po czubkach jej piersi i zatrzymał tuż nad brzegiem czarnej koronki. Skórę ma tam jak miód, pomyślał, zagłębiając się w rowek pomiędzy jej piersiami. Serce tłukło się jej jak oszalałe, lecz gdy wyciągnęła ręce, żeby go przytulić, uwięził jej dłonie. Powoli, nieskończenie powoli, zsunął zębami czar­ ne koronki. Wygięła się w łuk, ofiarując mu samą siebie, a jej palce zesztywniały pod jego palcami. Ale Boyd mruknął coś tylko i zostawiając wilgotny ślad, zsunął zębami drugie półkole koronki. Oddech miał krótki i urywany, zdołał jednak po­ wściągnąć niecierpliwość. Obsypał pocałunkami jej pierś, pieszcząc tak długo gorącym językiem stward­ niały sutek, aż wstrząsnął nią dreszcz i wykrzyknęła ze szlochem jego imię. Wtedy przylgnął do jej piersi, pojękując z rozkoszy. Czuła narastające podniecenie. Skurcz, a potem ulgę, w rytm jego doświadczonych ust. Narastanie i opadanie, i znów wzlot w górę, aż zaczęło jej się wydawać, że od tego umrze. Wiła się pod nim, ciężko dysząc. Wbijała mu paznokcie w dłonie, a jej ciało wyginało się w łuk, miotane namiętnością. Usłyszała swój własny krzyk, a potem jęk ulgi, a zarazem udręki, gdy coś rozpękło się w niej na drobne kawałki. Palące ostrza zmieniły się w jedwabiste skrzydła motyla. Ból przerodził się w niewysłowioną rozkosz. Gdy ciało jej zwiotczało, Boyd nakrył ustami jej wargi. - Boże, jesteś niesamowita. 166

- Nie mogę. - Przycisnęła palce do skroni. - Nie jestem w stanie myśleć. - To nie myśl. Wystarczy, że czujesz. Ukląkł nad nią. Była gotowa mu się oddać. Już i tak dał jej więcej niż ktokolwiek. Pokazał jej też więcej, niż mogła sobie wyobrazić. Delikatnie i z niebywałą cierpliwością zaczął rozpinać jej peniuar. Nie spusz­ czał przy tym wzroku z jej twarzy, bo uwielbiał widzieć na niej każdy przebłysk uczucia. Każde nowe doznanie, nowe wrażenie. Słyszał szelest jedwabiu, muskającego jej skórę, kiedy ją rozbierał. Czuł wib­ rującą namiętność, gdy przyciskał usta do jej drżącego brzucha. Uniosła się, pogłaskała go po głowie i pozwoliła myślom poszybować w ślad za rozpaczliwie spra­ gnionym ciałem. To było niebo - bardziej podnie­ cające i bardziej erotyczne niż każdy raj, jaki była w stanie sobie wymarzyć. Pod sobą miała zmięte prześcieradła, rozgrzane od jej własnego ciała. Czuła muśnięcie zsuwającego się wolno, bardzo wolno, je­ dwabiu. Czuła skórę Boyda, wilgotną, ślizgającą się po jej skórze. A gdy rozchyliła z westchnieniem wargi, nadal czuła na nich jego męski, upojny smak. Migoczące płomienie świec rzucały cienie na jej zamknięte powieki. Czekało ją jeszcze tyle doznań, tyle przeżyć. Nawet gdyby trwało to wiecznie, i tak skończyłoby się zbyt szybko. Czuł, że teraz już do niego należy. Znacznie bar­ dziej niż wtedy, kiedy się w niej pogrążał. Ciało jej było jak marzenie - smukłe i blade w świetle księży­ ca. Oddech miała przyspieszony, lecz spokojny. Gdy jej dotykał, wymawiała jego imię - i tylko jego imię. A jej palce zaciskały się ponaglająco na jego ramio­ nach. 167

Zsunął się wzdłuż jej nóg, pociągając przy okazji jedwab i nieustająco ją pieszcząc. Zapach jej skóry sprawiał mu bolesną rozkosz; mógłby się nim napawać bez końca. Niespokojne ruchy jej ciała świadczyły jednak o tym, że jest równie spragniona jak on sam. Powiódł palcem po wewnętrznej powierzchni jej uda, zbliżając się do źródła rozkoszy. Gdy wślizgnął się w nią, poczuł, że jest wilgotna i spragniona. Najpierw był stłumiony jęk, a potem za sprawą jego czarodziejskich rąk wystrzeliła w górę, na nowej, jeszcze wyższej fali. Porażona jej siłą, wygięła się i drżała, wznosząc się coraz wyżej i wyżej. A choć kurczowo się go trzymała, nie przestawał podniecać jej ustami i zwinnymi, ruchliwymi palcami, aż z rozkoszy straciła panowanie nad sobą. Wtedy objęła go i zaczęli się tarzać po łóżku. Cierpliwość wyczerpała się i wreszcie przyszedł czas na zachłanność. Walczył o oddech, a jej ręce błądziły po nim jak oszalałe. I tak jak za pierwszym razem przejęła ini­ cjatywę. Tym razem jednak szła równo z nim, krok w krok i pragnienie za pragnieniem. Widział jej lśnią­ ce, przepastne oczy, pociemniałe z pożądania. Śliska skóra połyskiwała w mroku nocy. Po raz ostatni zbliżył usta do jej warg i, wchodząc w nią, zdusił jej stłumiony okrzyk. Zaszlochała, objęła go ramionami i udami i ścisnęła tak mocno, by mogli razem pędzić ku szaleństwu. Był wyczerpany. Słaby jak niemowlę. I ociężały. Resztką sił przekręcił się na wznak, pociągając za sobą Cillę tak, że zamienili się pozycjami. Zadowolony, przytulił do piersi jej głowę i stwierdził, że miło poczuć na sobie jej rozciągnięte ciało. Gdy zadrżała, pogłaskał ją. 168

- Zimno ci? Potrząsnęła głową. Leniwym kocim ruchem przesunął dłoń po jej nagich plecach. - Może za jakąś godzinę czy coś w tym rodzaju znajdę dość siły, żeby poszukać kołder. - Mnie nic nie trzeba. Głos jej brzmiał jednak niezbyt pewnie. Marszcząc brwi, Boyd uniósł ku sobie jej twarz. Na jej rzęsach zalśniła łza. - Co się dzieje? - Ja wcale nie płaczę - zaprzeczyła gwałtownie. - W porządku. A co robisz? Spróbowała odwrócić głowę, ale ją mocno przy­ trzymał. - Pewnie pomyślisz, że jestem głupia. - Zapewniam cię, że nawet nie przyjdzie mi to do głowy. Szczególnie teraz. - Szybko ją pocałował. - No, wyrzuć to z siebie, 0'Roarke. - Chodzi o to, że... - Syknęła niecierpliwie. - Nie myślałam, że tak będzie. Naprawdę. - To znaczy jak? - Uśmiechnął się. To dziwne, ale zdawał się odzyskiwać siły. Może sprawił to wzrok, jakim na niego patrzyła. Oszołomiona. Zawstydzona. I taka piękna. - Aż tak dobrze? - Jego ręce zsunęły się w dół, by mimochodem popieścić jej pośladki. - Czy bardzo dobrze? A może chciałaś powiedzieć: rewela­ cyjnie? Albo szokująco? - Kpisz sobie ze mnie. - Ojej, a ja czekałem na jakiś komplement. Ale ty mi go odmawiasz. Pewnie jesteś zbyt uparta, żeby przyznać, że mój sposób okazał się znacznie lepszy niż twój. Nie szkodzi. Będę cię po prostu trzymał w zamk­ nięciu, póki tego nie zrobisz. - Niech cię diabli, Boyd! Nie tak łatwo to wyjaśnić. 169

- Nie musisz. - W jego głosie nie było drażniącej nuty. Spojrzał na nią tak, że znów osłabła. - Chciałam ci powiedzieć, że nigdy... nikomu do­ tąd nie udało się sprawić... - Urwała, a potem się poddała. - Było rewelacyjnie. - Tak. - Przyciągnął ku sobie jej głowę. - A teraz postaramy się, żeby było szokująco.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Cilla skuliła się, żeby się ochronić przed chłodem, i zapatrzyła się na skały i sosnowe lasy. Boyd znowu miał rację. Widok był niesamowity. Ze swego miejsca widziała postrzępione, pokryte śniegiem górskie szczyty. Nieco bliżej, choć także w oddali, dostrzegła bladą mgiełkę dymu z komina. Wzmagający się wiatr pogwizdywał w gałęziach iglas­ tych drzew, tych wytrwałych weteranów zimy. Sły­ chać było szmer lodowatego strumienia. Tafla wody połyskiwała w promieniach blednącego słońca. Późne popołudnie malowało na śniegu długie nie­ bieskie cienie. Wcześniej Cilla widziała, jak sarna rozgrzebywała nosem śnieg w poszukiwaniu rosnącej pod spodem trawy. Teraz została sama. Zapomniała już, jak to jest odczuwać taki spokój. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy go kiedykolwiek zaznała. Z całą pewnością nie, odkąd wyrosła z dzie­ ciństwa i przestała wierzyć w bajki. A teraz, kiedy dobija trzydziestki, jest już chyba za późno, by znów uwierzyć. A jednak podejrzewała, że nic już nie będzie do­ kładnie tak samo jak przedtem. 171

Boyd dotrzymał obietnicy. Zabrał ją w miejsca, o jakich nawet jej się nie śniło. W ciągu jednej rozkosznie długiej nocy pokazał jej, że w miłości można zarazem przyjmować i proponować, dawać i brać. W łóżku Boyda nauczyła się czegoś więcej niż tylko zrozumienia, jak potężną siłą jest fizyczna mi­ łość. Nauczyła się, że intymność prowadzi do poczucia jedności. Odkryła rozkosz. Po raz pierwszy od lat spała głębokim, niezmąconym snem. Tego ranka obudziła się bez uczucia skrępowania czy niewygody. Czuła spokój, cudowny spokój. Wprost trudno jej było uwierzyć, że gdzieś tam istnieje jeszcze jakiś inny świat pełen bólu, zagrożenia i stra­ chu. A jednak istniał, i ponownie będzie musiała stawić mu czoło. Nie może się przecież tutaj wiecznie ukry­ wać. Ani przed człowiekiem, który pragnął jej śmierci, ani przed własnymi żałosnymi wspomnieniami. Czy jednak nie należy jej się odrobina czasu, by mogła jeszcze trochę poudawać, że nic innego się nie liczy? Nie, to nie byłoby słuszne. Z westchnieniem uniosła twarz ku gasnącemu słońcu. Bez względu na jej uczu­ cia - a może właśnie dlatego, że były one tak głębokie - musi być szczera wobec siebie i Boyda. To, co się między nimi zaczęło, nie ma prawa trwać. Nie wolno jej do tego dopuścić, pomyślała, zaciskając kurczowo powieki. Lepiej teraz przeżyć zawód miłosny niż później kompletne załamanie. Boyd to dobry człowiek, myślała dalej. Jest uczciwy i troskliwy. Cierpliwy, inteligentny i pełen poświęce­ nia. I jest policjantem. Zadrżała i jeszcze bardziej się skuliła. Przypomniała sobie, że tuż pod prawym ramieniem miał małą bliznę. Z przodu i z tyłu. Od kuli - tego zawodowego ryzyka stróżów prawa. Nie pytała go 172

- i nie zapyta - skąd ją ma, jak to się stało i jak bliski był śmierci. Nie może jednak przed nim ukrywać, że i jej blizny są równie prawdziwe. Nie ma prawa oszukiwać ani jego, ani siebie, że mają przed sobą jakąkolwiek przyszłość. Nie powinna była pozwolić, by sprawy zaszły aż tak daleko. Ale stało się. Zostali kochankami. I choć miała świado­ mość, że to błąd, zawsze będzie mu wdzięczna za spędzone wspólnie chwile. Najbardziej sensownym wyjściem byłaby teraz roz­ mowa o granicach ich związku. Żadnych więzów, żadnych zobowiązań. Wedle wszelkiego prawdopodo­ bieństwa, Boyd pochwaliłby tego typu rozwiązania. Jeżeli pozwoliła uczuciom rozwinąć się zbyt szybko, będzie musiała nad nimi zapanować. Będzie po prostu musiała sobie wmówić, że nie jest zakochana. Boyd zastał ją na balkonie, opartą o balustradę, jakby chciała wzlecieć ponad sosny i ośnieżone szczy­ ty. Z pewnym przygnębieniem zauważył u niej objawy zdenerwowania. Zaczął się zastanawiać, czy zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo była zrelaksowana tego ranka, gdy wyciągnięta u jego boku, budziła się stop­ niowo, a potem odwróciła się do niego, by mogli się kochać leniwie i niespiesznie. Gdy teraz dotknął jej włosów, drgnęła bezwiednie, nim przytuliła się do jego ręki. - Podoba mi się twój dom, Cwaniaku. - To się cieszę - powiedział, gdyż zamierzał wra­ cać tu z nią co rok. Palce Cilli zatańczyły na balustradzie, a potem zabłądziły do kieszeni - Nie zapytałam cię, czy go kupiłeś, czy wybudo­ wałeś. 173

- Wybudowałem. Nawet sam wbiłem kilka gwoź­ dzi. - Człowiek o rozlicznych talentach. Szkoda, że takie miejsce służy ci tylko na weekendy. - Czasami zdarzało mi się wyrwać na dłużej. Poza tym moi rodzice przyjeżdżają tu od czasu do czasu. - Ach, tak. Czy oni mieszkają w Denver? - W Colorado Springs. Ale dużo podróżują. Nosi ich po świecie. - Domyślam się, że twój ojciec był zawiedziony, kiedy nie przejąłeś firmy. - Nie. Siostra kontynuuje rodzinne tradycje - wy­ jaśnił - Siostra? - Spojrzała na niego przez ramię. - Nie wiedziałam, że masz siostrę. - Jest dużo rzeczy, o których nie wiesz. - Pocałował jej wargi. - To prawdziwa kobieta sukcesu. Stanow­ cza, prężna bizneswoman. Sto razy lepsza, niż ja był­ bym na jej miejscu. - Czy nie mieli żadnych zastrzeżeń przeciwko temu, że zostałeś policjantem? - Nie sądzę, żeby było to ich codzienną troską. Zmarzniesz - powiedział. - Wejdźmy do środka. Usiądziemy sobie przy kominku. Poszła za nim, tylnymi schodami, prosto do kuchni. - Co to za zapach? - Dorzuciłem trochę chilli. - Podszedł do kuchen­ ki. Z sufitu zwisały nad nią błyszczące miedziane rondle. Uniósł pokrywkę patelni, na której coś bul­ gotało, i powąchał. - Będzie gotowe za godzinę. - Byłabym ci pomogła. - Nie trzeba. - Zdjął ze stojaka flaszkę bordeaux. - Możesz coś ugotować następnym razem. Spróbowała się uśmiechnąć.

174

- Smakowało ci moje specjalne danie z masła orzechowego i galaretki? - Matka robiła mi to samo. Cilla wątpiła, czy jego matka przyrządziła w życiu choć jedną kanapkę. Ludzie z takimi pieniędzmi mieli zazwyczaj dom pełen służby. Speszona, patrzyła, jak Boyd stawia wino na blacie. - Nie zdejmiesz płaszcza? - Ach, rzeczywiście. - Zrzuciła go i powiesiła na haku przy drzwiach. - Masz coś dla mnie, co mogła­ bym zrobić? - Tak. Zrelaksuj się. - Właśnie to robię. - Robiłaś. - Wziął z górnej półki dwa kieliszki i obejrzał je - Nie wiem, czemu znów jesteś spięta, Cillo, ale tym razem porozmawiamy o tym. Usiądź przy ogniu. Ja przyniosę wino. Jeśli potrafił bez trudu rozszyfrować ją po niespełna kilku tygodniach, to co będzie po roku? - myślała Cilla, idąc do salonu, gdzie usadowiła się na poduszce przy kominku. Nie będzie myślała o roku. Ani nawet o miesiącu. Gdy Boyd do niej dołączył, obdarzyła go znacznie bardziej promiennym uśmiechem i sięgnęła po swój kieliszek. - Dzięki. Dobrze, że nie trafiłam tu, zanim za­ częłam szukać domu, bo nigdy bym się nie zdecydowa­ ła na dom bez kominka. Boyd usiadł obok niej. - Popatrz na mnie - odezwał się po dłuższym milczeniu. - Denerwujesz się na myśl o powrocie do pracy? - Nie. To znaczy trochę - poprawiła się z wes­ tchnieniem. - Ufam tobie i Thei i wiem, że robicie co w waszej mocy, a jednak się boję. 175

- Ale ufasz mi? - Przecież mówiłam. - Mimo to nie patrzyła mu w oczy. Dotknął palcem jej policzka i czekał, aż znów na niego spojrzy. - Ale nie jako policjantowi, prawda? Skrzywiła się i znów odwróciła wzrok. - Nie jako policjantowi. - A więc tu leży pies pogrzebany - rozważał na głos. - Chodzi ci o to, że jestem policjantem. - To nie moja sprawa. - Oboje dobrze wiemy, jak jest naprawdę. - Mnie to się nie podoba - stwierdziła obojęt­ nym tonem - ale nie oczekuję po tobie, że zro­ zumiesz. - Myślę, że jednak rozumiem. - Oparł się o krzesło i patrzył na nią, sącząc wino. - Sprawdziłem parę danych, Cillo, gdyż wymagało tego śledztwo. Nie będę udawał, że to jedyny powód. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Zbadałem twoją przeszłość, ponieważ muszę cię chronić. Muszę cię także zrozumieć. Mówiłaś mi, że twoja matka była policjantką. Dlatego nietrudno było prześledzić, co się stało. Ściskając w rękach kieliszek, zapatrzyła się w pło­ mienie. Mimo upływu lat ból był równie dotkliwy. - Wcisnąłeś kilka klawiszy swojego komputera i dowiedziałeś się, że moja matka została zabita w trak­ cie pełnienia obowiązków służbowych. Tak to się nazywa. W trakcie pełnienia obowiązków służbowych - powtórzyła. - Jakby to było wpisane w tę pracę. - Bo tak jest - powiedział cicho. Spojrzała na niego. W jej wzroku mignął strach, a potem szybko odwróciła głowę. - Tak. Racja. To było wpisane w jej pracę, że 176

zostanie zastrzelona tego dnia. Natomiast w przypadku ojca to już był prawdziwy pech. Znalazł się po prostu w złym miejscu o niewłaściwym czasie. Niewinny świadek. - Cillo, nic nie jest tak czarne i białe jak to. Nic też nie jest takie proste. - Proste? - Odgarnęła ze śmiechem włosy z twa­ rzy. - Nie, właściwe słowo brzmi „ironiczne". Poli­ cjantka i obrońca z urzędu, którzy - tak się akurat złożyło - byli małżeństwem i ręka w rękę pracowali nad pewną sprawą. Nigdy się, zresztą, nie zgadzali. Nie pamiętam, żeby choć raz reprezentowali ten sam punkt widzenia. Kiedy to się stało, rozmawiali o separacji. Tylko na czas procesu, mówili. - Marszcząc brwi, przyjrzała się swojemu kieliszkowi. - Zdaje się, że nie mam już wina. Boyd bez słowa napełnił jej kieliszek. - Domyślam się, że przeczytałeś oficjalny raport. Obróciła w palcach kieliszek, po czym upiła łyk. Przywieźli tego gnojka na przesłuchanie. Ciążył na nim potrójny zarzut - napad z bronią w ręku, czynna napaść, narkotyki. Chciał, żeby jego obrońca był obec­ ny, kiedy oficer śledczy będzie go przesłuchiwał. Mówił o tym, żeby pójść na układ, chociaż wiedział, że nie będzie żadnych układów. Był załatwiony i czekała go długa odsiadka. Winą za to obarczał dwie osoby. Swojego obrońcę oraz policjantkę, która go przyskrzyniła. Wspomnienie to nadal sprawiało jej ból. Podobnie jak próby opisu zdarzenia, którego nie widziała, a które tak drastycznie odmieniło jej życie. - Złapali faceta, który przemycił mu broń powiedziała cicho. - Nadal odsiaduje wyrok. - Zamil­ kła na chwilę i odświeżyła gardło winem. - Siedzieli przy stole, naprzeciwko siebie - zupełnie jak u siebie 177

w kuchni - i kłócili się o prawo. Wtedy ten sukinsyn wyjął przemyconą broń z upiłowaną lufą i zastrzelił ich oboje. - Znów spojrzała na swój kieliszek. - Z powodu tego incydentu dużo ludzi straciło pracę. A moi rodzice to co najważniejsze - życie. - Ja nie chcę wcale powiedzieć, że policjanci nie umierają przez pomyłkę, niepotrzebnie czy nawet bezsensownie. Spojrzała na niego wymownie. - To dobrze. Nie chcę też słyszeć tych bzdur, że mamy być dumne jako córki naszych walecznych ludzi w mundurach. Przecież to była moja matka, do jasnej cholery! Boyd nie tylko przeczytał raporty, ale prześlęczał nad nimi wiele godzin. Gazety nazwały to hańbą i tragedią. Śledztwo trwało ponad pół roku, a kiedy dobiegło końca, sześciu wyższych urzędników złożyło rezygnację lub straciło stanowiska. Bardziej niż fakty zapadła mu jednak w pamięć fotografia dołączona do akt. Cilla, z twarzą zmartwiałą z rozpaczy, stoi obok dwóch grobów, ściskając kur­ czowo Deborah za rękę. - To straszne, że utraciłaś ich w taki sposób - po­ wiedział. Potrząsnęła głową. - Tak, ale pod wieloma względami straciłam matkę już w dniu, w którym wstąpiła do policji. - Miała imponujący przebieg służby - zauważył Boyd. - W tamtych czasach nie było to takie łatwe dla kobiety. Poza tym zawsze płaci za to rodzina policjanta. - Skąd wiesz? - przerwała mu. - To nie ty siedzisz w domu, pocąc się ze strachu. Odkąd byłam na tyle duża, żeby zrozumieć, czekałam, kiedy w drzwiach stanie jej kapitan, by nam powiedzieć, że ona nie żyje. 178

- Cillo, życie nie może upływać na czekaniu na najgorsze. - Moje życie upływało na czekaniu na matkę. Praca zawsze była na pierwszym miejscu - przed tatą, przede mną, przed Deb. Kiedy była mi potrzebna, nigdy jej nie było. - Cofnęła rękę, zanim zdążył ją schwycić. - Nie zależało mi na tym, żeby piekła ciasteczka albo prała mi skarpetki. Chciałam tylko, żeby była przy mnie, kiedy jej potrzebowałam. Jednak rodzina nigdy nie była dla niej tak ważna jak te masy, które przysięgła chronić i bronić. - Może była za bardzo skupiona na swojej karie­ rze - zauważył. - Nie porównuj mnie do niej. Uniósł brwi. - Nie miałem zamiaru. - Pokonując jej opór, ujął ją za rękę. - A ty tego nie robisz? - Ja musiałam być skupiona. A ona była otoczona ludźmi, którzy ją kochali i potrzebowali, ale nigdy nie wystarczało jej czasu, żeby to zauważyć. Policjanci nie mają ustalonych godzin pracy, zwykła powtarzać. Policjanci nie prowadzą uregulowanego życia. - Nie znałem twojej matki, więc nie mogę się wypowiadać na temat jej wyborów, ale nie uważasz, że pora z tym skończyć i zacząć żyć własnym życiem? - Ja to zrobiłam. Zrobiłam, co musiałam. I co chciałam zrobić. - I panicznie boisz się swoich uczuć do mnie z powodu mojej pracy. - Nie chodzi tylko o twoją pracę! - wybuchnęła. - Oboje o tym wiemy. - W porządku. - Pokiwał głową. - Istotne jest to, co robię, a także kim jestem. Będziemy musieli znaleźć jakiś sposób, żeby się z tym uporać. - To twoje życie - powiedziała ostrożnie. - Nie 179

proszę cię, żebyś cokolwiek w nim zmieniał. Nie zamierzałam aż tak się zaangażować, ale nie żałuję. - Dzięki - mruknął, wychylając kieliszek do dna. - Ja próbuję ci tylko powiedzieć, że przy pewnej dozie rozsądku możemy ciągnąć to, unikając kom­ plikacji. Boyd odstawił kieliszek. - Nie. - Co nie? - Nie chcę postępować rozsądnie, a sprawy już i tak się skomplikowały. - Spojrzał na nią przeciągle, nie­ mal ponuro. - Jestem w tobie zakochany, Cillo. To był szok. Dostrzegł jego przebłysk w jej oczach, zanim się cofnęła. Krew odpłynęła jej z twarzy. - Widzę, że jesteś zachwycona - mruknął. Podniósł się, dorzucił polano do ognia i zaklął, gdy trysnął snop iskier. Cilla uznała, że najlepiej będzie nie ruszać się z miejsca. - Miłość to naprawdę wielkie słowo, Boyd. Po­ znaliśmy się zaledwie kilka tygodni temu, i to w nie­ zbyt romantycznych okolicznościach. Myślę... - Mam po uszy twoich przemyśleń. - Odwrócił się do niej. - Powiedz mi raczej, co czujesz. - Sama nie wiem. - Było to kłamstwo, za które będzie się później nienawidziła. Bo tak naprawdę była przerażona. I podekscytowana. Pełna pretensji i nęka­ na tęsknotą. - Boyd, to wszystko stało się tak szybko. Jakbym nie potrafiła nad sobą zapanować. Jestem tym poważnie zaniepokojona. Nie zamierzałam się angażo­ wać, ale stało się. Nie chciałam nic do ciebie poczuć, a jednak czuję. - No, nareszcie udało mi się to z ciebie wydusić. - Nie mam zwyczaju sypiać z mężczyzną tylko dlatego, że mnie podnieca. 180

- Coraz lepiej. - Podniósł z uśmiechem jej dłoń, żeby ucałować palce. - Podniecam cię i jeszcze coś do mnie czujesz. Wyjdź za mnie. - Nie pora na żarty - rzuciła, próbując wyszarpnąć rękę. - Ja nie żartuję. - Wzrok miał pełen napięcia. - Ja cię proszę, żebyś za mnie wyszła. Usłyszała odgłos polana, pękającego w kominku. Buchnął nowy płomień, rzucając cienie i światła na jego twarz. Czekał, a jego ciepła, silna dłoń mocno ściskała jej rękę. Oddech uwiązł jej w piersi, gdzieś pod sercem. Nabranie tchu kosztowało ją tyle wysiłku, że zakręciło jej się w głowie. - Boyd... - Kocham cię, Cillo. - Patrząc jej w oczy, powoli przyciągnął ją do siebie. - Kocham każdą twoją cząst­ kę. - Proszę tylko o pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat, żeby ci to okazać. - Gdy kładł ją ma dywanie przed kominkiem, jego wargi powędrowały w dół jej szyi. - Czy proszę o zbyt wiele? - Nie... tak. - Próbując zebrać myśli, przycisnęła dłoń do jego piersi. - Boyd, ja nigdy nie wyjdę za mąż. - Ależ oczywiście, że wyjdziesz. - Zaczął delikat­ nie muskać ustami jej wargi, głaszcząc ją jednocześnie kojąco, a zarazem podniecająco. - Musisz się tylko przyzwyczaić do myśli, że to będę ja. Całował ją długo i coraz bardziej zachłannie, aż wreszcie jej ręka przestała go odpychać i przesunęła się na jego plecy. - Jestem skłonny dać ci trochę czasu. - Usta drgnęły mu w uśmiechu, gdy wymruczała wprost w nie swój protest. - Dzień albo dwa. Może nawet tydzień. Potrząsnęła głową. 181

- Już raz popełniłam ten błąd. I nie zamierzam robić tego po raz drugi. Ujął ją za podbródek ruchem tak szybkim, że, zaskoczona, otworzyła szeroko oczy. W jego wzroku malowała się furia - rzecz u niego rzadka, więc tym bardziej niebezpieczna. - Nigdy więcej nie porównuj mnie do niego. Zaczęła coś mówić, ale jego palce zacisnęły się - raz, a mocno - skutecznie ją uciszając. - Nigdy nie porównuj tego, co do ciebie czuję, z uczuciami innych. - Nie mówiłam o tobie. Tylko o mnie. To był mój błąd - wyłącznie mój. I już nigdy więcej go nie popełnię. - Przecież do tego trzeba dwojga ludzi, na Bo­ ga. - Wściekły, nachylił się i chwycił ją za ręce. - Chcesz się tak bawić, proszę bardzo. Odpowiedz sobie na jedno pytanie. Czy z kimś innym czułaś coś takiego? Zagarnął jej usta w namiętnym, brutalnym pocałun­ ku, który sprawił, że kurczowo do niego przywarła. W proteście? Z rozkoszy? Nawet ona nie potrafiła tego powiedzieć. Fale emocji przetaczały się przez nią jak tysiące wirujących gwiazd, całych z żaru i światła. Nim zdążyła odetchnąć, zmiotła ją nawałnica. Nie, krzyczała w duchu. Nikt. Nigdy. Tylko on jeden potrafi obudzić w niej tak dotkliwy głód i tak rozpaczliwe pragnienie. Przytulając się do niego całym ciałem, starała się pamiętać o tym, że nie wystarczy chcieć. Że nie zawsze wystarczy mieć. Wściekły i rozczarowany, przywarł do jej ust - zno­ wu, a potem jeszcze raz. Udowodni jej, choćby tylko na tę krótką chwilę, że to, co razem przeżyli, było dla nich obojga czymś wyjątkowym. Sprawi, że nie będzie myślała o nikim innym; że nic nie będzie pamiętać. Tylko jego. 182

Cichy pomruk, jaki wyrwał się jej z gardła, wzbu­ dził w nim dreszcz. To, co wspólnie tworzyli, paliło i pochłaniało jak płomienie, buchające obok nich na kominku. Tkliwą miłość, jaka połączyła ich tej nocy, za­ stąpiła dzika, niepohamowana namiętność, nie pozo­ stawiająca miejsca na czułe słówka i delikatne piesz­ czoty. Nie chciała tych uczuć. Był to zupełnie nowy, wściekły przypływ pragnień, które domagały się tempa i siły. Szybko! Wyrwała ręce z jego dłoni i zaczęła szarpać go za koszulę. Dotknij mnie! Jęk zmieszał się z jękiem, gdy ciało zetknęło się z ciałem. Jeszcze! Jej usta rozpoczęły szaleńczą gonitwę po jego ciele. Ale to jeszcze nie wystar­ czało. Oddychając chrapliwie, zrywał z niej kolejne war­ stwy ubrań, nie zwracając uwagi na to, co rozdziera. Owładnęło nimi jedno uczucie - zaborczość. Zwinna i szybka, poruszała się nad nim. Twarz jej jaśniała w blasku ognia. Ciało prężyło się i wygi­ nało, imponujące w swych nowo odkrytych moż­ liwościach. I lśniło, wstrząsane namiętnością, z któ­ rej czerpało siłę. Na jeden krótki, cudowny moment uniosła się nad nim, jak czarownica, z rękami we włosach i odrzuconą do tyłu głową, zatracając się w tym cudzie. Ciałem jej wstrząsnął dreszcz raz i drugi - to wybuchały w niej kolejne eksplozje. Gdy za­ częła spazmatycznie łapać oddech, ujął ją mocno za biodra i wsunął się w jej wnętrze, wypełniając ją sobą. Nie tylko w sensie fizycznym. Zrozumiała to, gdy porwała ją fala druzgocącej rozkoszy. On i tylko on, odnalazł klucz, otwierający każdą jej cząstkę. On 183

i tylko on odnalazł drogę do jej serca, do jej rozumu. A ona, nawet nie starając się, także odnalazła drogę do niego. Nie chciała go kochać. Chwyciła go za ręce i mo­ cno je ścisnęła. Nie chciała, by stał się jej potrzeb­ ny. Uniosła powieki i spojrzała na Boyda. Zrozu­ miała bez słów, że Boyd wie, co dzieje się w jej głowie. Z cichym westchnieniem rozpaczy, a zara­ zem zachwytu nachyliła się, by przywrzeć do jego ust. Mógł poczuć smak zarówno jej pragnień, jak i lę­ ków. Miał szczery zamiar zbadać te pierwsze - i prze­ gonić te drugie. Wciąż w niej zanurzony, podźwignął się do góry tak, by móc ją zamknąć w ramionach. Zobaczył, jak rozszerzają się jej źrenice - oszołomione z namiętności, szkliste z rozkoszy. Palce wpijały mu się w plecy. Okrzyk spełnienia, przytłumiony jego ustami, wyrwał się z jej piersi kilka sekund przed tym, nim on dosięgnął szczytu. Okutana w wielki szlafrok, w grubych frotowych skarpetach na nogach Cilla próbowała chilli. Miło było siedzieć w ciepłej kuchni, skąpanej w złocistym świet­ le, patrzeć na pierzynę śniegu za oknami i słuchać, jak wiatr cicho pojękuje wśród sosen. Co ją zdumiewało i nad czym nie była jeszcze gotowa zastanawiać się zbyt szczegółowo, to uczucie żalu, że weekend dobie­ gał już końca. - No i jak? Oderwała wzrok od okna. Boyd siedział naprzeciw­ ko, z włosami wciąż potarganymi przez jej ręce. Podobnie jak ona, miał na sobie tylko szlafrok i grube skarpety. Choć to bez sensu, ale Cilli ten ich posiłek wydał się równie intymny jak ich niedawna miłość przy kominku. 184

Zakłopotana, ułamała nad talerzem kawałek gorące­ go chrupkiego chleba. Obawiała się, że Boyd znów zechce poruszyć kwestię małżeństwa. - Ale co? - Jak ci smakuje chilli? - Och! - Z uczuciem ulgi, a może zawodu nabrała odrobinę na łyżkę i spróbowała. - Jest pyszne. Poza tym to niespodzianka. - Nerwowym ruchem sięgnęła po wino. - Zawsze sądziłam, że ktoś z twoją pozycją będzie miał kucharkę i nie będzie umiał ugotować nawet jajka. - Z moją pozycją? - Chcę powiedzieć, że gdyby było mnie stać na kucharkę, nie zaprzątałabym sobie głowy robieniem kanapek. To zabawne, pomyślał, że jego pieniądze wprawiają ją w zakłopotanie. - Kiedy się pobierzemy, mogę ci zatrudnić kuchar­ kę. Oczywiście, o ile będziesz chciała. Bardzo ostrożnie odłożyła łyżkę. - Nie wyjdę za ciebie. Uśmiechnął się. - Chcesz się założyć? - To nie zabawa. - Oczywiście, że tak. Największa w całym mieście. Z piersi Cilli wyrwało się ciche westchnienie. Chwyciła łyżkę i zaczęła stukać nią o blat. - To typowo męskie podejście: że to jakaś zabawa. Ty Tarzan, a ja głupia. - Jego śmiech jeszcze bardziej ją rozsierdził. - Czemu mężczyźni uważają, że żadna kobieta nie potrafi im się oprzeć - mam tu na myśli seks, towarzystwo, załatwianie różnych codziennych drobiazgów. Och, Cillo, jestem ci potrzebny. Och, Cillo, chcę się tobą zaopiekować. Chcę ci pokazać, co to jest życie. 185

Boyd milczał przez chwilę. - Nie przypominam sobie, żebym mówił coś takie­ go. Wydaje mi się, że powiedziałem, że cię kocham i chcę się z tobą ożenić. - To przecież to samo. - Nie jest nawet ani trochę podobne - sprzeciwił się ze spokojem, nie przerywając jedzenia. - Nie chcę wyjść za ciebie i jestem pewna, że to bez znaczenia. To nigdy nie miało znaczenia. Obrzucił ją krótkim, groźnym spojrzeniem. - Ostrzegałem cię już, żebyś mnie z nim nie porów­ nywała. I mówiłem serio. - Nie mówię tylko o Paulu. Nawet o nim nie pomyślałam. - Odsunęła miskę i poderwała się, żeby sięgnąć po papierosa. - Nie poświęciłam mu jednej myśli przez te wszystkie lata. Dopiero teraz, po tym, co się stało. - Zirytowana, wydmuchała smugę dymu. - Jeżeli będę miała ochotę porównywać cię do innych mężczyzn, zrobię to. Dolał wina najpierw jej, a potem sobie. - Ilu innych mężczyzn prosiło cię o rękę? - Tuziny. - Gruba przesada, ale miała to gdzieś. Mimo to znalazłam w sobie dość siły, żeby im od­ mówić. - Ale nie byłaś w nich zakochana - zauważył ze spokojem. - Nie jestem w tobie zakochana. - W jej głosie zabrzmiały desperackie nuty. Miała porażające uczu­ cie, że oboje doskonale wiedzą, iż to kłamstwo. Boyd wiedział, a jednak to go zabolało. Ból był tępy i zlokalizował się w okolicach żołądka. Zignorował go jednak i dokończył swoje chilli. - Szalejesz za mną, 0'Roarke. Jesteś tylko zbyt uparta, żeby się przyznać. - Ja jestem uparta? - Ze stłumionym okrzykiem 186

zgniotła w palcach papierosa. - Dziwię się, że masz czelność mówić coś takiego. Odkąd cię poznałam, ani razu nie posłuchałeś słowa „nie". - Masz rację. - Prześlizgnął się po niej spojrze­ niem. - Widzisz, dokąd mnie to zaprowadziło? - Nie bądź taki z siebie zadowolony. Nie wyjdę za ciebie, bo nie chcę wychodzić za mąż, ponieważ jesteś policjantem, a także dlatego, że jesteś bogaty. - Wyjdziesz za mnie - powiedział. - Oboje dosko­ nale wiemy, że byłoby ci źle beze mnie. - Twoja arogancja jest wprost nieznośna. Jest rów­ nie irytująca - i żałosna -jak błagalny cielęcy wzrok. - Wolę już być z siebie zadowolony - stwierdził Boyd. - Wiesz, co ci powiem, nie jesteś pierwszym świru­ sem, którego musiałam spławić. - Chwyciła kieliszek i zaczęła krążyć po kuchni. - W mojej branży człowiek szybko się tego uczy. - Obróciła się na pięcie i wycelo­ wała w niego palcem. - Jesteś prawie tak samo beznadziejny jak ten dzieciak, z którym miałam do czynienia w Chicago. Do tej pory to on zajmował pierwsze miejsce pod względem arogancji. Ale nawet on nie siedział tak jak ty, z głupkowatym uśmiechem na twarzy. On przysyłał mi kwiaty i wiersze. Ale także był uparty jak osioł. - Okręciła się wokół własnej osi. - Co za tupet! Zanim cię poznałam, myślałam, że nikt go nie przewyższy. Nachodził mnie w rozgłośni - do­ dała - i w domu. Przysłał mi nawet zaręczynowy pierścionek! - Kupił ci pierścionek? Przystanęła, by rzucić mu ostrzegawcze spojrzenie. - Tylko proszę, bez żadnych skojarzeń. - Powiedziałaś, że kupił ci pierścionek. - Boyd starał się mówić zimnym, beznamiętnym tonem. - Z brylantem? 187

- Nie mam pojęcia. - Przeczesała palcami włosy. Nie odebrałam go, tylko zwróciłam przesyłkę. - Jak on się nazywał? Machnęła lekceważąco ręką. - Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy. Próbuję ci wytłumaczyć, że... - Zapytałem, jak on się nazywał? Mówiąc to, wstał. Cilla, zmieszana, zrobiła krok do tyłu. Boyd przestał w tej chwili być tylko Boydem i stał się policjantem. - Ja... John Jakiśtam. McGill... Nie, chyba McGillis. Tak mi się wydaje. Posłuchaj, on był po prostu natrętny. Poruszyłam tę sprawę tylko dlatego, że... - Nie pracowałaś z żadnym Johnem McGillisem w Chicago. - Nie. - Zła na siebie, usiadła. - Schodzimy z tema­ tu, Boyd. - Miałaś mi opowiedzieć o każdym facecie, z któ­ rym byłaś związana. - Nie byłam z nim związana! To był dzieciak. Kompletnie nawiedzony. Usłyszał moją audycję i coś sobie uroił. Popełniłam ten błąd, że byłam dla niego mila, a on mnie źle zrozumiał. Aż wreszcie powiedzia­ łam mu prawdę w oczy, i to już był koniec. - Jak długo? - zapytał Boyd. - Jak długo ten facet zawracał ci głowę? Z minuty na minutę czuła się coraz bardziej głupio. Miała trudności z przypomnieniem sobie twarzy tego chłopaka. - Trzy, może cztery miesiące. - Trzy, może cztery miesiące - powtórzył. Chwycił ją za ręce i pociągnął, żeby wstała. - Robił to przez trzy czy cztery miesiące, a ty nie wspomniałaś mi o tym ani słowem? - Nigdy o tym nie myślałam. 188

Z trudem powstrzymał chęć, by nią solidnie potrząs­ nąć. - Masz mi powiedzieć wszystko, co o nim pamię­ tasz. Wszystko, co mówił, co robił. - Kiedy nie mogę sobie przypomnieć. - Lepiej sobie przypomnij. - Puścił ją i cofnął się o krok. - Siadaj. Posłuchała go. Była bardziej wstrząśnięta, niż mógł się domyślić. Cieszyła się, że nie kłócą się już o mał­ żeństwo, a tymczasem on przypomniał jej o czymś, o czym pozwoliła sobie zapomnieć na wiele godzin. - W porządku. Był nocnym dostawcą na targowis­ ku i słuchał mojego programu. Dzwonił w czasie przerwy i zawsze trochę pogadaliśmy. Nadawałam kawałki, o które prosił. Któregoś dnia miałam nagranie w plenerze - nie pamiętam już gdzie - i on się pojawił. Zrobił na mnie całkiem miłe wrażenie. Musiał mieć jakieś dwadzieścia trzy, cztery lata. Był ładny - przy­ pomniała sobie. - Miał ładną, jakby niewinną twarz. Dałam mu autograf. Po tym zaczął do mnie pisywać na adres rozgłośni. Przysyłał wiersze. Ale tylko takie słodkie, romantyczne. Żadnych dwuznaczności. - Mów dalej. - Boyd, naprawdę... - Mów dalej! Jedyne, co mogła zrobić, to zakląć półgłosem. - Kiedy się zorientowałam, że zaczyna się za bar­ dzo angażować, wycofałam się. Zaprosił mnie na randkę, a ja powiedziałam „nie". - Zażenowana, głośno wydmuchała powietrze. - Parę razy czekał na mnie na parkingu, kiedy wychodziłam ze swojej zmia­ ny. Nigdy nawet mnie nie dotknął, więc się go nie bałam. Był taki biedny, że było mi go żal - i to był kolejny błąd. On mnie źle zrozumiał. Musiał jechać za mną, kiedy wracałam z pracy, bo zaczął się pojawiać 189

pod moim domem. Zostawiał kwiaty i wsuwał pod drzwiami liściki. Takie dziecinne zabawy. - Czy kiedykolwiek próbował wejść do środka? - Nigdy nie starał się wejść siłą. Mówiłam ci, że był nieszkodliwy. - Powiedz mi coś więcej. Ukryła na moment twarz w dłoniach. - On tylko błagał. Mówił, że mnie kocha, że zawsze będzie mnie kochał, że jesteśmy sobie prze­ znaczeni. I że wie, że ja też go kocham. A potem było już coraz gorzej. Dzwonił i zaczynał płakać. Mówił, że się zabije, jeżeli za niego nie wyjdę. Dostałam pakiecik z pierścionkiem i odesłałam go wraz z listem. Byłam okrutna, ale czułam, że tak trzeba. Wtedy przyjęłam już ofertę pracy w Denver. Przeniosłyśmy się tutaj parę tygodni po tej historii z pierścionkiem. - Czy, odkąd przeniosłaś się do Denver, próbował się z tobą skontaktować? - Nie. I to nie on dzwoni. Jestem pewna, że po­ znałabym jego głos. Poza tym on mi nigdy nie groził. Nigdy. Miał obsesję, ale nie był agresywny. - Muszę to sprawdzić. - Boyd wstał, a potem wyciągnął rękę. - A ty prześpij się trochę. Jutro wyruszymy bardzo wcześnie. Nie zasnęła. On także nie zasnął. Leżeli w mil­ czeniu, w ciemnościach, nie wiedząc, że ktoś jeszcze nie zmrużył oka tej nocy. Pozapalał wszystkie świece. Nowe, kupione tego popołudnia. Ich knoty były białe jak księżyc. Kiedy przytykał do nich zapałkę, ciemniały i buchały płomie­ niem. Potem wyciągnął się na łóżku, z fotografią na nagiej piersi - przyciśniętą do bliźniaczych ostrzy wytatuowanych noży. Mimo bardzo późnej godziny czuwał, napędzany 190

gniewem. Gniewem i nienawiścią. Radio grało cicho obok łóżka, ale głos, który słyszał, nie był głosem Cilli. Wyjechała! Wiedział, że jest z tym mężczyzną, i podejrzewał, że mu się już oddała. Nie miała prawa tego robić. Należała przecież do Johna. Do Johna - i do niego. Była rzeczywiście piękna, dokładnie tak, jak mu to John opisał. I miała zwodniczo łagodne spojrzenie. Ale on wiedział swoje. Dlatego zasługiwała na to, żeby umrzeć. Powolnym, niemal pieszczotliwym ruchem sięgnął po leżący obok nóż. Mógłby ją zabić tak, jak go nauczono. Szybko i bezboleśnie. Ale co to za satysfakcja? Ona musi najpierw pocierpieć. Musi błagać. Jak błagał John. A kiedy umrze, dołączy do Johna. Jego brat naresz­ cie odpocznie w spokoju. Podobnie jak on.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W budynku komisariatu rozregulowało się ogrze­ wanie i było za gorąco. Mimo to Boyd pracował na pełnych obrotach. W czasie gdy monter naprawiał zepsuty piec, on ślęczał nad aktami swoich spraw. Dawno już zrzucił marynarkę, a kaburę założył na policyjny podkoszulek, który miał za sobą zbyt wiele prań. Uchylił też jedno z okien w sali konferencyjnej i chłodny powiew z zewnątrz ścierał się z żarem, buchającym przez kratki wentylacyjne. Udało mu się niemal zamknąć dwie spośród spraw, którymi się aktualnie zajmował, natomiast w sprawie o wymuszenie, nad którą pracowali z Altheą od tygo­ dni, nastąpił przełom. Rozprawa została wyznaczona na koniec tygodnia i musiał się do niej przygotować. Należało sporządzić raporty, wykonać telefony, tym­ czasem całą jego uwagę pochłaniała Priscilla Alice 0'Roarke. Nie zwracając uwagi na panujące wewnątrz gorąco, przeglądał raport o Jimie Jacksonie, który miał nocne dyżury w rozgłośni KHIP. Czytał z zaciekawieniem, a zarazem uczuciem irytacji. Cilla nie uznała za stosowne wspomnieć, że praco­ wała już wcześniej z Jacksonem w Richmond. Ani że 192

Jackson wyleciał z rozgłośni za pijaństwo. Nie dość, że często zamiast prowadzić program, bełkotał, to jeszcze miał zwyczaj zasypiać nad mikrofonem, zo­ stawiając swoich słuchaczy sam na sam z tym, co jest w radiu absolutnie niedopuszczalne. Z martwą ciszą. W rezultacie stracił żonę, dom i świetną pozycję dyrektora programowego drugiej co do wielkości ra­ diostacji Top 40 w Richmond. Po tym, jak go wylali, jego obowiązki dyrektora programowego przejęła Cilla. Wystarczyło pół roku, by radiostacja numer dwa stała się radiostacją numer jeden. A Jackson siedział w tym czasie za burdy i pijaństwo. Gdy Althea wkroczyła do sali konferencyjnej, nio­ sąc dwie oszronione butelki wody sodowej, Boyd rzucił jej przez stół akta Jacksona. Bez słowa podała mu jedną butelkę, zdjęła kapsel drugiej, a potem spojrzała na papiery. - Jest czysty, z wyjątkiem kilku spraw o pijaństwo i zakłócanie porządku - stwierdziła. - Zemsta zajmuje wysoką pozycję na liście przy­ czyn tego rodzaju uporczywych nękań. Może ma do niej pretensje, że zajęła jego miejsce w Richmond i okazała się lepsza. - Boyd pociągnął haust coraz cieplejszej wody sodowej. - Od trzech miesięcy pro­ wadzi w Denver tylko nocne audycje. Dyrektor radio­ stacji w Richmond twierdzi, że Jackson był załamany, kiedy go zwolnili. Odgrażał się i oskarżał Cillę o to, że podważyła jego pozycję. Do tego dochodzi jeszcze poważny problem alkoholowy. - Chcesz go przesłuchać? - Tak, chcę go przesłuchać. - Dobrze. A tak przy okazji, czemu by nie upiec dwóch pieczeni na jednym ogniu? - Sięgnęła po notatki o Nicku Petersie. - Ten facet wygląda całkiem 193

nieszkodliwie, ale zetknęłam się już z wyglądającymi nieszkodliwie facetami i ledwie ocaliłam własną skórę. A on się z nikim nie spotyka. - Zdjęła turkusowy żakiecik i starannie powiesiła go na oparciu krzesła. - Okazało się, że Deborah chodzi z nim na niektóre zajęcia. Podczas weekendu wspomniała mi, że on przez cały czas wyciąga z niej informacje na temat Cilli. Takie tam prywatne sprawy. Jakie ona lubi kwiaty? Jaki jest jej ulubiony kolor? Czy się z kimś spotyka? Sięgnęła do kieszeni spódnicy, wyjęła torebeczkę kolorowych drażetek i po dłuższym namyśle wybrała żółtą. - Podobno okropnie się przejął, kiedy mu powie­ działa, że Cilla była już wcześniej zamężna. Wtedy nie zwróciła na to większej uwagi, bo uznała to za jedno z jego dziwactw. Jednak później wydało jej się to na tyle niepokojące, że wspomniała mi o tym podczas weekendu. Miła dziewczyna. Wyjątkowo bystra. I bez reszty oddana Cilli. - Zawahała się. - Opowiedziała mi też o rodzicach. - Już to przerabialiśmy. - Wiem. - Althea sięgnęła po ołówek, obróciła go w palcach i z powrotem odłożyła. - Deborah wydaje się być przekonana, że jesteś odpowiedni dla jej siostry. - Poczekała, aż Boyd spojrzy na nią, po czym dodała: - Ja natomiast zastanawiam się, czy jej siostra jest dla ciebie odpowiednia. - Potrafię się sam o siebie zatroszczyć, moja part­ nerko. - Za bardzo się zaangażowałeś, Boyd. - Zniżyła głos, choć i tak nie przebiłby się przez hałas panujący za zamkniętymi drzwiami. - Gdyby kapitan dowie­ dział się, że romansujesz z osobą, która znajduje się pod opieką policji, zwolniłby cię. I miałby rację. 194

Boyd odchylił się na krześle i wbił wzrok w twarz Althei. Twarz, którą znał niemal równie dobrze jak własną. Zawrzał oburzeniem, ale zdołał się opano­ wać. - Nadal jestem w stanie wykonywać swoje obowiąz­ ki, Thea. Gdybym miał co do tego jakiekolwiek wątpliwości, sam bym się zwolnił. - Naprawdę? Boyd zmrużył oczy. - Naprawdę. Priorytetem jest dla mnie bezpieczeń­ stwo mojej podopiecznej. Jeżeli chcesz iść do kapitana, twoje prawo. Ale ja, tak czy inaczej, mam zamiar opiekować się Cillą. - To ty ucierpisz - mruknęła. - Tak czy inaczej. - Moje życie, mój problem. Gniew, który miała nadziej ę utrzymać pod kontrolą, zaczął dochodzić do głosu. - Niech cię, Boyd! Ja naprawdę się o ciebie mart­ wię. To, że dostałeś kręćka na punkcie jej głosu, to jedno. A nawet kiedy ją poznałeś i coś między wami zaiskrzyło, też nie uważałam tego za problem. Ale teraz zaczynasz wspominać o sprawach poważnych, jak małżeństwo, i wiem, że mówisz serio. Ona ma kłopoty, Boyd. I ona oznacza kłopoty. - Przydzielono nam konkretne zadanie. Mamy się zająć jej kłopotami. A co do reszty - to już moja sprawa, Thea, więc zachowaj swoje rady dla siebie. - Dobrze. - Zirytowana, otworzyła kolejną tecz­ kę. - Bob Williams - Dziki Bob -jest czysty jak łza. Nie natrafiłam na żadne powiązania z Cillą poza radiostacją. Ma udane małżeństwo, chodzi do kościoła, należy do Stowarzyszenia Młodych Przedsiębiorców i od dwóch tygodni towarzyszy żonie podczas zajęć w szkole rodzenia. - Nie mamy nic na facetów, którzy prowadzą 195

poranne programy. -Boyd pociągnął kolejny łyk wody sodowej i zamarzyło mu się lodowate piwo. - KHIP to jedna wielka, szczęśliwa rodzina. - Na to wygląda - mruknął Boyd. - Harrison sprawia wrażenie solidnego faceta, ale jeszcze go sprawdzam. To on ją zatrudnił i to on za nią chodził, proponując jej sporą podwyżkę i dodatkowe korzyści, żeby ją ściągnąć do Denver i KHIP. Althea po namyśle wybrała czerwoną drażetkę. - A ten McGillis? - Czekam na telefon z Chicago. - Boyd otworzył kolejną teczkę. - Jest jeszcze ten sprzątacz. Billy Lomus. Weteran wojenny - Srebrna Gwiazda za Wietnam. Odsłużył dwie tury, zanim został zwolniony z powodu nogi. Sprawia wrażenie samotnika. Nigdy nie zabawił dłużej w jednym miejscu niż rok czy coś koło tego. Kilka lat temu zahaczył się na chwilę w Chicago. Żadnej rodziny. Żadnych bliskich przyjaciół. W Denver osiadł jakieś cztery miesiące temu. Jako dziecko, chował się w rodzinach zastępczych. - Ciężka sprawa - mruknęła Althea, nie podnosząc wzroku. - Tak - przyznał Boyd, patrząc na jej opuszczoną głowę. Mało kto wiedział, że Althea Grayson spędziła dzieciństwo, przerzucana pomiędzy kolejnymi rodzi­ nami zastępczymi. - Nie wygląda mi na to, żeby nam się poszczęściło w radiostacji. - Nie. Może będziemy mieli więcej szczęścia z tym McGillisem. - Podniosła głowę. Twarz miała już spokojną, a glos opanowany. Tylko ktoś, kto ją dobrze znał, mógł się domyślić, że wciąż była zła. - Chcesz zacząć od Jacksona czy od Petersa? - Od Jacksona. - Dobrze. Zaczniemy od łatwiejszego sposobu. Poproszę go, żeby tu przyszedł. 196

- Dzięki, Thea - rzucił, zanim się podniosła. Czasami trzeba samemu oberwać, żeby zrozumieć. Nie potrafię już odciąć się od moich uczuć; nie umiem też odwrócić się od tego, do czego zostałem wy­ szkolony. Westchnęła tylko. - Uważaj na siebie, kolego. Miał taki zamiar. A uważając na siebie, zamierzał uważać na Cillę. Dla niej to i tak bez różnicy, myślał, przeglądając akta sprawy. Od momentu, w którym powiedział jej, że ją kocha, próbowała się wycofać. Ale to nie jego się bała. Bała się siebie. W miarę jak pogłębiały się jej uczucia do niego, coraz bardziej lękała się do nich przyznać. To dziwne, ale nigdy by nie przypuszczał, że będzie mu zależało na słowach. A jednak tak było. Chciał, by spojrzała na niego i powiedziała mu, że go kocha. I pragnął tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Uśmiech, dotyk, szept pośród nocy - to mu już nie wystarczało. Nie, gdy w grę wchodziła Cilla. Chciał umowy, chciał obietnicy -jakiegoś werbalnego zobo­ wiązania. Dwa słowa, myślał. Dwa proste słowa, które wypowiada się tak łatwo - często nawet zbyt łatwo - a mogą zmienić bieg ludzkiego życia. Jednak Cilli nie przyjdą one tak łatwo. Lecz jeśli w końcu uda im się przebić przez pokłady jej wąt­ pliwości, przez obronne rzasieki, lęk przed zranieniem, padną ze szczerego serca. A jemu tylko o to chodziło. Nigdy też nie pozwoli jej ich cofnąć. Teraz musiał jednak odłożyć na bok swoje prag­ nienia i potrzeby i stać się na powrót policjantem. Dla jej bezpieczeństwa musiał odwołać się do swoich zawodowych umiejętności. A dla jej dobra nie mógł pozwolić sobie na rozważania, jak potoczy się ich życie, kiedy sprawa zostanie zamknięta. 197

- Boyd? - Althea wsunęła głowę przez drzwi. Jackson już tu idzie. - To dobrze. Powinniśmy złapać Petersa, zanim dotrze do radia. Chcę... - Urwał, bo właśnie zadzwonił telefon. - Fletcher. - Dał Althei znak, żeby weszła. Tak, jestem wdzięczny, że mi to sprawdziliście. Zasłonił na moment słuchawkę. - Departament Policji w Chicago. Tak jest - mówił dalej do telefonu. John McGillis. - Wziął ołówek i zaczął zapisywać. Nagle zamarł, zaciskając palce na ołówku. - Kiedy? Zaklął cicho, lecz dosadnie. - Miał rodzinę? Zostawił jakiś list? Możecie mi to przesłać faksem? Dobrze. Wielkimi literami napisał na kartce „SAMOBÓJ­ STWO". Althea w milczeniu przysiadła na brzegu biurka. - Wszystko, co tylko się da. Czy to pewne, że on nie miał brata? Nie. Doceniam to, sierżancie. - Odłożył słuchawkę i zaczął stukać ołówkiem w podkładkę. Sukinsyn. - Czy to na pewno ten sam McGillis? - zapytała Althea. - Tak. Cilla podała mi wszystkie informacje na jego temat, plus zewnętrzny opis. To ten sam facet. Targnął się na siebie prawie pięć miesięcy temu. - Odetchnął i dodał: - Podciął sobie żyły nożem myśliwskim. - Wszystko się zgadza, Boyd. - Althea nachyliła się, żeby zerknąć na jego notatki. - Mówiłeś, że McGillis miał obsesję na punkcie Cilli; groził, że się zabije, jeżeli jej nie zdobędzie. Ten gość, który do niej dzwoni, obarcza ją winą za śmierć brata. - Ale McGillis nie miał żadnego brata. Był jedyna­ kiem. Matka go przeżyła. - Może „brat" to określenie emocjonalne. Mógł mieć na myśli najlepszego przyjaciela. 198

- Może. - Czuł, że trafili na właściwy trop, i mart­ wił się na myśl o reakcji Cilli. - Chicagowska policja włączyła się w tę sprawę. Prześlą nam wszystkie potrzebne informacje. Ale myślę, że warto byłoby przejechać się do Chicago. Może matka mogłaby nam podsunąć jakiś trop. Althea pokiwała głową. - Powiesz o tym Cilli? - Tak, powiem jej. Ale najpierw porozmawiamy z Jacksonem i Petersem i zobaczymy, czy mają jakie­ kolwiek powiązania z McGillisem. Na drugim końcu miasta Cilla wyskoczyła spod prysznica i popędziła do telefonu. Chciała, żeby to był Boyd. Pragnęła od niego usłyszeć, że odnalazł Johna McGillisa, który nadal z powodzeniem dostar­ cza towary na półki w Chicago. Chwyciła słuchaw­ kę. Woda z mokrych włosów ściekała jej po ple­ cach. - Halo! - Przespałaś się z nim? Pozwoliłaś się dotykać? - Czego chcesz? - zapytała. Mokre, trzęsące się ręce zacisnęła kurczowo na słuchawce. - Czy mu coś obiecywałaś, tak jak obiecywałaś mojemu bratu? Czy on wie, że jesteś kurwą i morder­ czynią? - Nie, to nieprawda. Nie wiem dlaczego... - On też będzie musiał umrzeć. Cilla zmartwiała. Strach ścisnął ją raptownie za gardło. - Nie! Boyd nie ma z tym nic wspólnego. To... to sprawa między tobą a mną, jak sam mówiłeś. - Ale teraz on też jest już w to zamieszany. Doko­ nał wyboru, tak samo jak ty, kiedy zabiłaś mojego brata. Załatwię go, a potem wezmę się za ciebie. 199

- Nie musisz krzywdzić Boyda. Proszę. Zrobię wszystko, co zechcesz. - Wiem, że zrobisz. - Usłyszała przeciągły śmiech, który zabrzmiał złowieszczo. - Zrobisz wszyst­ ko. - Proszę, nie rób mu krzywdy! - krzyczała do telefonu jeszcze długo po tym, jak połączenie zostało przerwane. Wstrząsana szlochem, rzuciła słuchawkę i popędziła do sypialni, żeby się ubrać. Myśli jak oszalałe tłukły jej się w głowie. Musi porozmawiać z Boydem. Musi zobaczyć go na własne oczy, żeby się upewnić, że nic mu się nie stało. I żeby go ostrzec. Nie może przecież znów utracić kogoś, kogo kocha. Z wciąż mokrymi włosami zbiegła na dół, otworzy­ ła wyjściowe drzwi na oścież i omal nie stratowała Nicka Petersa. - O Boże! - Przycisnęła ręce do piersi. - Nick! - Przepraszam. - Drżącą dłonią poprawił okulary. Nie chciałem cię przestraszyć. - Muszę jechać. - Już szukała kluczyków w toreb­ ce. - On znowu dzwonił. Muszę złapać Boyda. Muszę go ostrzec. - Zaczekaj! - Nick podniósł kluczyki, które upu­ ściła na ziemię. - W takim stanie nie możesz prowa­ dzić. - Muszę jechać do Boyda - powtórzyła z roz­ paczą, chwytając go za kurtkę. - On mówi, że go zabije. - Widzę, że trzęsiesz się o tego gliniarza. - Usta Nicka zacisnęły się w cienką kreskę. - Niepotrzebnie, on wygląda na takiego, co sobie poradzi. - Nic nie rozumiesz - zaczęła. - Rozumiem. Świetnie rozumiem. Wyjechałaś z nim. - Oskarżycielski ton jego głosu zdumiał Cillę 200

i do tego stopnia zbił z tropu, że poszukała wzrokiem policyjnego wozu, parkującego przed jej domem. Za­ raz jednak doszła do wniosku, że to głupota, żeby bać się Nicka. - Nick, przepraszam, ale nie mam w tej chwili czasu na rozmowy. Wrócimy do tego później, w rozgłośni, dobrze? - Odchodzę - oznajmił oschle. - Jeszcze dziś przed południem. - Och, ale dlaczego? Przecież tak dobrze ci szło. Czekała cię przyszłość w KHIP. - Nic nie wiesz - powiedział z goryczą. I nic cię to nie obchodzi. - Obchodzi, obchodzi. - Gdy wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego ramienia, odskoczył. - Przez ciebie zrobiłem z siebie durnia. O Boże, znowu to samo. Potrząsnęła głową. - Nie, Nick. - Nie pozwoliłaś mi nawet zbliżyć się do siebie. A potem on się napatoczył, i już było po wszystkim, zanim się cokolwiek zaczęło. A teraz oni chcą, żebym przyjechał na komisariat. Chcą mnie przesłuchać. Wargi mu drżały. -Myślą, że to ja do ciebie dzwoniłem. - To jakaś pomyłka... - Jak mogłaś?! - wykrzyknął. - Jak mogłaś nawet pomyśleć, że chciałbym cię skrzywdzić? - Wcisnął jej w rękę kluczyki. - Wpadłem tylko, po to, by ci powiedzieć, że odchodzę. Nie musisz się już martwić o to, że będę cię napastował. - Nick, proszę cię. Poczekaj! - Ale on już maszero­ wał w stronę swojego samochodu. I nawet się nie odwrócił. Przysiadła na schodku, bo nagle ugięły się pod nią kolana. Potrzebowała czasu, żeby się uspokoić, zanim zasiądzie za kierownicą. 201

Jak mogła być taka głupia, taka ślepa, żeby nie dostrzec, że ucierpiała duma Nicka. A teraz sprawiła mu przykrość, tylko dlatego, że była tego kompletnie nieświadoma. Musi coś zrobić, żeby uporządkować bałagan, jaki zapanował w jej życiu. A potem przyjdzie pora na przeprosiny. Już spokojniejsza, wstała, zamknęła starannie drzwi i poszła do samochodu. Nienawidziła komisariatów - i to od samego począt­ ku. Bębniąc palcami w plastikowy identyfikator dla gości, szła długim korytarzem, który musiał zostać niedawno solidnie wyszorowany, bo sosnowy zapach płynu do czyszczenia unosił się ponad wszechobec­ nym aromatem kawy. Wyglądało tu inaczej niż w ciasnym budynku komi­ sariatu, w którym pracowała jej matka. I w którym zginęła. Było więcej miejsca, mniej brudu, dodano także kilka stanowisk komputerowych. W tle roz­ brzmiewał rytmiczny stukot klawiatury. Byli też mężczyźni i kobiety bez marynarek, żakie­ tów, w pomiętych koszulach i bluzkach, choć na dworze wiał wiatr i temperatura nie była zbyt wysoka. Na sąsiedniej ławce jakaś kobieta kołysała rozkap­ ryszone dziecko, a policjant próbował je zabawić, dzwoniąc kajdankami. Po drugiej stronie sali młodziut­ ka dziewczyna, zaledwie nastolatka, przekazywała informacje policjantce w dżinsach i trykotowej bluzie. Łzy spływały jej po twarzy. I wtedy napłynęły wspomnienia. Cilla przypomniała sobie, jak siedziała w kącie pokoju, mniejszego, bardziej dusznego i brudnego niż ten, w którym była w tej chwili. Miała wtedy pięć czy sześć lat, a jej opiekunka nie mogła przyjść, bo zachorowała na grypę żołądkową. Matka zabrała ją 202

wtedy ze sobą do pracy - mówiła o jakimś raporcie, który nie może poczekać. Cilla siedziała w kącie, z lalką i książeczką dla dzieci, słuchając głosów i telefonów. I czekając, kiedy matka skończy i wrócą do domu. Pamięta, że był tam automat z wodą sodową. I wentylator pod sufitem. Patrzyła na bulgoczące bąbelki w wodzie i na wirujące leniwie śmigła. Całymi godzinami. Widocznie matka o niej zapom­ niała. Aż wreszcie, dotknięta tą samą przypadłością, co jej opiekunka, zwróciła całe śniadanie na pod­ łogę. Roztrzęsiona, otarła spocone czoło. Stare dzieje, powiedziała sobie. A na dodatek, to nie cała historia. Bo po tym, jak się pochorowała, matka obmyła ją, przytuliła, zabrała do domu i rozpieszczała do końca dnia. To nie fair pamiętać tylko to, co przy­ kre. Mimo to czuła aż nazbyt wyraźnie narastające mdłości, zimny pot i żałosne poczucie osamotnienia i bycia zapomnianym. A potem zobaczyła Boyda. Właśnie wychodził z jednego z pokoi. Podkoszulek miał z przodu cały mokry. Za nim wyszedł Jackson, w kapeluszu na głowie, z twarzą lśniącą od potu i z nerwów. Tyły osłaniała Althea. Pierwszy dostrzegł ją Jackson. Zrobił niepewny krok w jej stronę, a potem się zatrzymał, wzruszając ramionami. Cilla nie wahała się. Podeszła i obiema rękami ujęła go za rękę. - Wszystko w porządku? - Jasne. - Jackson znów wzruszył ramionami, ale jego palce zacisnęły się mocno na jej palcach. - Mu­ sieliśmy sobie wyjaśnić parę spraw. Na szczęście nic poważnego. 203

- Tak mi przykro. Posłuchaj, gdybyś chciał poroz­ mawiać, możesz na mnie poczekać. - Nie, nic mi nie jest. Naprawdę. - Podniósł rękę i poprawił kapelusz. - Myślę, że jak już czło­ wiek raz coś schrzani, musi za to płacić przez całe życie. - Och, Jim. - Nie przejmuj się, ja nad tym panuję. - Uśmiech­ nął się. - Będę cię słuchać wieczorem. - Jasne. - Dziękujemy za współpracę - wtrąciła się Althea. - Już mówiłem, że zrobię wszystko, żeby pomóc Cilli. Mam wobec ciebie dług - zwrócił się do Cilli, nie pozwalając jej zaprotestować. - Mam wobec ciebie dług - powtórzył, po czym ruszył korytarzem do wyjścia. - Mogłam wam od razu powiedzieć, że niepotrzeb­ nie tracicie na niego czas - stwierdziła Cilla. Boyd pokiwał głową. - Mogłaś nam powiedzieć wiele rzeczy. - Może. - Znów odwróciła się do niego. - Muszę z tobą porozmawiać. Z wami obojgiem. - W porządku. - Boyd wskazał na drzwi do sali konferencyjnej. - Tam będzie trochę spokojniej. - Chcesz coś zimnego? - zaczęła Althea, zanim się rozsiedli. - Zdaje się, że wreszcie naprawili ogrzewa­ nie, ale ciągle jest tu gorąco jak w piekle. - Nie, dzięki. To nie potrwa długo. - Zajęła miejsce naprzeciwko Althei, a Boyd u szczytu stołu. - Czy mogę wiedzieć, po co ściągnęliście tu Jacksona? - za­ pytała, starannie dobierając słowa. - Pracowaliście razem w Richmond. - Boyd od­ sunął na bok papiery. - Miał problemy z piciem, więc go wylali, a ty przejęłaś jego stanowisko. Podobno nie był z tego powodu zbyt szczęśliwy. 204

- Nie był, to prawda. - Dlaczego nam o tym nie powiedziałaś, Cillo? - Nie myślałam o tym. - Podniosła rękę. Naprawdę o tym nie myślałam. To było dawno temu. Od tamtej pory Jackson pokonał długą drogę. Na pewno wam powiedział, że od trzech lat jest w klubie Anonimowych Alkoholików. Zyskał bardzo w moich oczach po tym, jak odwiedził mnie w Chicago. Chciał mi powiedzieć, że nie ma do mnie pretensji o to, co się stało. A teraz próbuje odbudować swoje życie. - Załatwiłaś mu pracę w KHIP - dorzucił Boyd. - Dorzuciłam tylko słówko w jego sprawie - po­ wiedziała. - Ja nie mogę nikogo zatrudnić. A on był moim przyjacielem i potrzebował odmiany. Kiedy jest trzeźwy, należy do najlepszych. Poza tym nie potrafił­ by skrzywdzić muchy. - Ale po pijanemu wyłamuje kraty, grozi kobietom i wjeżdża samochodem w budki telefoniczne. - To było dawno temu. - Cilli coraz trudniej przychodziło zachować spokój. - Najważniejsze, że teraz jest trzeźwy. Pewne rzeczy trzeba wybaczyć i zapomnieć. - Tak. - Boyd przyjrzał jej się uważnie. - Masz rację. Znów pomyślała o matce i ponownie powróciło bolesne wspomnienie pokoju w komisariacie. - Szczerze mówiąc, nie przyszłam tu po to, żeby rozmawiać o Jacksonie. Znów telefonował. - Wiemy. - Głos Althei zabrzmiał energicznie i rzeczowo. - Przekazali nam już tę informację. - Wobec tego, wiecie już, co powiedział. - Ponie­ waż chłodny wzrok Althei wydał jej się pozbawiony współczucia, zwróciła się do Boyda: - On chce ci zrobić coś złego. Wie już, że coś cię ze mną łączy, i wciągnął cię w swoje chore plany. 205

- Namierzyli go. Dzwonił z budki telefonicznej, kilka przecznic od twojego domu - odparł Boyd. - Czy ty mnie słuchasz? - Cilla uderzyła pięścią w stół tak, że podskoczyły długopisy. - Ciebie też będzie próbował zabić. Nie wziął jej za rękę, żeby ją uspokoić. Uznał, że w tej chwili jest jej bardziej potrzebny jako policjant niż prywatnie. - Ponieważ cię chronię, będzie wszystkiego próbo­ wał. Pod tym względem nic się nie zmieniło. - Wszystko się zmieniło! - wybuchnęła.- Dla niego to nieważne, czy jesteś z policji, czy nie. Liczy się tylko to, że jesteś ze mną. Chcę, żebyś się wyłączył z tej sprawy. Chcę, żebyś zrezygnował. I nie zbliżaj się do mnie, póki nie będzie po wszyst­ kim. Boyd zgniótł w palcach plastikowy kubek i wrzucił go do kosza. - Nie bądź śmieszna. - Nie jestem śmieszna. Jestem realistką. - Od­ wróciła się i błagalnym wzrokiem spojrzała na Altheę. - Porozmawiaj z nim. Ciebie posłucha. - Przykro mi - odezwała się po chwili Althea - ale ja się z nim zgadzam. Mamy wykonać pewne zadanie, i to wszystko. Zdesperowana, zwróciła się do Boyda: - Skoro tak, sama pójdę do twojego kapitana. - On już wie o tym telefonie. Poderwała się. - Powiem mu, że z tobą sypiam. - Siadaj, Cilla. - Będę nalegać, żeby odebrał ci tę sprawę. - Siadaj! - powtórzył Boyd. Choć jego głos nadal brzmiał łagodnie, poddała się i opadła na krzesło. - Możesz sobie iść do kapitana i prosić o przydzielenie 206

ci kogo innego. Możesz tego zażądać. To i tak bez różnicy. Jeżeli odsunie mnie od tej sprawy, zwrócę odznakę policyjną. Żachnęła się. - Nie wierzę! - Chcesz się przekonać? Był stanowczo zbyt spokojny. A także zbyt zdeter­ minowany. To jak bicie głową w mur, pomyślała z rozpaczą. W takim stanie wszelkie próby przekona­ nia go będą bezowocne. - Boyd, czy ty nie rozumiesz, że nie przeżyłabym tego, gdyby coś ci się stało? - Rozumiem - odpowiedział z namysłem. - Myślę, że rozumiem. Więc i ty powinnaś zrozumieć, że jestem równie przewrażliwiony na twoim punkcie. - O to właśnie chodzi. - Była do tego stopnia załamana, że chwyciła go za ręce. - Jesteś przewraż­ liwiony. Wysłuchaj mnie. - Zrozpaczona, dotknęła jego policzka. - Od ośmiu lat codziennie zadaję sobie pytanie, czy gdyby tamtego dnia ktoś inny był z moją matką w pokoju - ktokolwiek, byle nie ojciec - czy byłaby wtedy bardziej czujna; czy byłaby szybsza, bardziej skupiona. Nie każ mi zadawać sobie tego samego pytania przez resztę moich dni. - Twoja matka nie była przygotowana na coś takie­ go, a ja jestem. - Czyli, bez względu na to, co powiem, nie zmie­ nisz zdania? - Nie. Kocham cię, Cillo. Pewnego dnia, i to już wkrótce, przyjdzie ci się z tym pogodzić. A na razie będziesz musiała mi zaufać. Puściła go. Ręce jej opadły. - Skoro tak, nie mamy już o czym rozmawiać. - Jest jeszcze to. - Boyd przysunął bliżej teczkę z aktami. Już jest wystarczająco przygnębiona, pomyś-

207

lał. I bardzo zdenerwowana. Nie mogli sobie jednak pozwolić na czekanie. - John McGillis. Ukryła twarz w dłoniach, bo rozbolała ją głowa. - Co z nim? - Nie żyje. Powoli opuściła ręce. - Nie żyje? - powtórzyła głucho. - Przecież to był jeszcze dzieciak. Jesteś pewny, że chodzi o tę samą osobę? - Tak. - Jako człowiek, chciałby jej tego oszczę­ dzić. Ale jako policjant, nie mógł tego zrobić. - Popeł­ nił samobójstwo. Jakieś pięć miesięcy temu. Przez moment patrzyła na niego bez słowa. Krew z wolna odpływała jej z twarzy, aż zrobiła się biała jak papier. - O Boże! Mój Boże! On... on groził, że to zrobi, ale mu nie wierzyłam... - Był niezrównoważony, Cillo. Leczył się od czter­ nastego roku życia. Miał problemy z matką, w szkole, z rówieśnikami. Już wcześniej dwukrotnie podejmo­ wał próby samobójcze. - Przecież był taki spokojny. Tak bardzo się sta­ rał, żeby mnie... - Urwała, zaciskając powieki. - Za­ bił się po moim wyjeździe z Chicago. Tak jak obie­ cywał. - Miał zaburzenia - łagodnym tonem wtrąciła Althea. - Poważne zaburzenia. Rok przed tym, jak się do ciebie zgłosił, spotykał się z pewną dziewczyną. Kiedy z nim zerwała, połknął garść barbiturantów. Potem przez jakiś czas przebywał w klinice. Wyszedł zaled­ wie kilka tygodni przed tym, nim nawiązał z tobą kontakt. - Byłam dla niego okrutna. - Cilla zaczęła obracać w rękach torebkę. - Naprawdę okrutna. Ale wtedy uważałam, że to najlepsze wyjście. Myślałam, że 208

poczuje się urażony, może nawet na chwilę mnie znienawidzi, a potem znajdzie sobie jakąś miłą dziew­ czynę i... Ale tego nie zrobił. - Nie zamierzam ci tłumaczyć, że to nie twoja wina, bo jesteś na tyle bystra, by to wiedzieć. - Głos Boyda był celowo wyzuty z wszelkiego uczucia. McGillis sam to sobie zrobił. A ty byłaś tylko pretek­ stem. Mimowolnie zadrżała. - Dla mnie to nie takie łatwe. Nie przywykłam obcować ze śmiercią tak jak ty. - To nigdy nie jest łatwe. Dla nikogo. - Otworzył teczkę. - Są jednak pewne priorytety. Moim jest odkrycie powiązań między McGillisem a człowie­ kiem, którego szukamy. - Naprawdę uważasz, że to z powodu Johna ten mężczyzna mi grozi? - To jedyne, co pasuje. A teraz masz nam powie­ dzieć wszystko, co o nim pamiętasz. Wypuściła torebkę, którą kurczowo ściskała, i poło­ żyła splecione dłonie na stole. A potem, możliwie jak najdokładniej, powtórzyła wszystko, co mu już wcześ­ niej mówiła. - Widziałaś go z kimś innym? - zapytał Boyd. Czy kiedykolwiek rozmawiał z tobą o swoich przyja­ ciołach albo o rodzinie? - Nie. Zawsze był sam. Jak ci już mówiłam, dzwo­ nił do rozgłośni. Nie stanęłam z nim twarzą w twarz przez wiele tygodni. A kiedy wreszcie do tego doszło, mówił w zasadzie tylko o swoich uczuciach. I że chce, żebyśmy zostali parą. - Splotła mocniej palce. - Przy­ syłał mi liściki i kwiaty. Drobne prezenty. Nie ma w tym nic aż tak niezwykłego, że jakiś fan zaczyna sobie wyobrażać, że ma romans z gwiazdą. Ale potem zaczęło do mnie stopniowo docierać, że to nie było... 209

- chrząknęła - że to nie było zwykłe dziwactwo. Rozumiesz, co mam na myśli? Boyd pokiwał głową i nadal spisywał jej zeznania. - Mów dalej. - Ton jego listów stawał się z czasem coraz bar­ dziej osobisty. Nie tyle erotyczny, co emocjonalny. Raz tylko przestał nad sobą panować. To było wtedy, kiedy pokazał mi swój tatuaż - miał na piersi wytatuo­ wane dwa noże. Wydawało mi się, że to do niego nie pasuje. Powiedziałam mu, że uważam to za głupi pomysł, żeby w ten sposób oznaczać swoje ciało. Staliśmy na parkingu. Byłam zmęczona i poirytowana, a on zaczął rozpinać koszulę, żeby mi pokazać ten idiotyczny tatuaż. Kiedy mu powiedziałam, że mi się nie podoba, zdenerwował się. Był naprawdę zły. To był jedyny raz, kiedy widziałam go w takim stanie. Powie­ dział, że jeżeli jest dobry dla jego brata, to i dla niego jest wystarczająco dobry. - Dla jego brata? - powtórzył Boyd. - Tak powiedział. - Przecież on nie miał brata. Cilla przestała wyłamywać palce. - Ależ miał. Wspominał o nim kilka razy. - Po imieniu? - Nie. - Zawahała się i wytężyła pamięć. - Nie powtórzyła pewniejszym tonem. - Napomknął tylko, że jego brat nie mieszka w Kalifornii. Że nie widzieli się od kilku miesięcy. Chciał, żebym go poznała. I tak dalej, i tak dalej. - On nie miał brata. - Althea odwróciła teczkę, żeby jeszcze raz zerknąć na pierwszą stronę. - Był jedynakiem. Cilla pokręciła głową. - Wobec tego musiał go sobie wymyślić - powie­ działa niepewnie. 210

- Nie. - Boyd odchylił się na krześle i zaczął się przyglądać na przemian to swojej partnerce, to Cilli. - Nie sądzę, żeby człowiek, którego szukamy, był wytworem wyobraźni Johna McGillisa.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Czuła w głowie monotonne pulsowanie, od którego dzwoniło jej w uszach. Za dużo wydarzyło się naraz. Telefony z pogróżkami, wizyta Nicka, wspomnienia z dzieciństwa. Samobójstwo Johna McGillisa. Po raz pierwszy w życiu Cillę naszła pokusa, by zaszyć się w swoim pokoju, zamknąć drzwi na klucz i zapaść w narkotyczny sen. Chciała spokoju, kilku godzin świętego spokoju bez poczucia winy, bez snów i bez strachu. Nie! Nagle uświadomiła sobie, że pragnie czegoś więcej. Że chce odzyskać kontrolę nad własnym ży­ ciem. Kiedyś uważała to za pewnik, ale już nigdy więcej nie popełni tego błędu. Kiedy Boyd wszedł z nią do domu, nie wiedziała, co powiedzieć. Była zbyt zmęczona, żeby się kłócić. Zwłaszcza odkąd pojęła, że szkoda jej wysiłku. Boyd nie zrezygnuje przecież z prowadzenia tej sprawy. Nie da się przekonać, że nie mają żadnej wspólnej przy­ szłości. Nie zechce też zrozumieć, że w obu przypad­ kach chodzi jej wyłącznie o jego dobro. Boyd przyglądał się, jak nalewała wody z kranu do szklanki, żeby popić pigułki. Ruchy miała mecha­ niczne i dość nerwowe. Opłukując szklankę, spog­ lądała przez okno na podwórko za domem. 212

Rosły tam żonkile, a ich żółte pączki chowały się jeszcze w osłonie zieleni. Wystrzelały w górę wzdłuż niskiego płotu jak smukłe włócznie, zwiastując wios­ nę. Gdy kupowała ten dom, nie wiedziała o ich istnieniu. Żałowała, że jeszcze nie rozkwitły, tak by mogła widzieć ich wesołe żółte trąbki powiewające na wiet­ rze. Czy życie może być złe, jeśli wyglądając przez własne okno, widzi się kwiaty? - Jadłaś coś? - zapytał Boyd. - Nie pamiętam. - Skrzyżowała ręce na piersiach i popatrzyła na drzewa. Na gałęziach zaczynała się już pojawiać wątła zieleń. Trzeba było dobrze wytężyć wzrok, żeby to zobaczyć. Zaczęła się zastanawiać, jak długo potrwa, zanim liście rozwiną się i zaczną rzucać cień. - Ale nie jestem głodna. Jeżeli ty chcesz coś zjeść, coś tam pewnie znajdziesz. - Może chcesz się zdrzemnąć? - Położył jej ręce na ramionach i zaczął je masować. - Wcześniej nie zdążyłam się położyć. - Z cichym westchnieniem dotknęła dłonią jego ręki. - Za kilka tygodni będę musiała ściąć trawę. Myślę, że spodoba mi się to zajęcie. Nigdy dotąd nie miałam trawnika, który trzeba by kosić. - Czy będę mógł przyjść i sobie popatrzeć? Zgodnie z jego intencją uśmiechnęła się. - Strasznie mi się tu podoba - wyznała. - Nie tylko dom, choć dużo to dla mnie znaczy, że mogę tu stać i patrzeć na coś, co jest moją własnością. Odkąd opuściłam Georgię, nigdzie tak naprawdę nie czułam się jak u siebie. I nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki tu nie przyjechałam i znów nie po­ czułam się jak w domu. - Czasami i bez szukania można znaleźć to, czego się pragnie. 213

Wiedziała, że mówił o miłości, ale bała się o tym rozmawiać. - Są dni, kiedy niebo jest tak błękitne, że aż oczy bolą. I jeżeli jest się w mieście w któryś z tych dni, gdy wiatr wszystko przedmuchał i wyczyścił, budynki wyglądają jak namalowane na tle nieba. Można także zobaczyć góry. Człowiek stoi sobie na rogu ulicy, w godzinie szczytu, i widzi góry. Boyd odwrócił się do niej. - Tak mówisz. - Nigdy tak naprawdę nie wierzyłam, że coś może być trwałe. Zaczynałam w to powoli wierzyć, ale wtedy wydarzyła się ta historia. I nie potrafię powie­ dzieć, czy jestem w stanie osiąść tu, czy nie, póki nie przestanę się bać, Boyd. - Otoczyła dłońmi jego twarz i przyjrzała mu się uważnie, jakby chciała wbić sobie w pamięć każdą jej płaszczyznę, każdy zarys. - Nie mówię tylko o przywiązaniu do jakiegoś miejsca, ale również do osoby. Zależy mi na tobie bardziej niż na kimkolwiek w moim życiu, oprócz Deborah. Ale wiem, że to nie wystarczy. - Mylisz się. - Boyd dotknął ustami jej warg. - To akurat tyle, ile trzeba. Zgnębiona, potrząsnęła głową. - Nigdy mnie nie słuchasz. - Znowu się mylisz. Słucham cię, Cillo. Tylko nie zawsze zgadzam się z tym, co mówisz. - Nie musisz się zgadzać; masz się z tym pogodzić. - Wiesz, co ci powiem: kiedy już będzie po wszyst­ kim, porozmawiamy sobie spokojnie o tym, z czym musimy się oboje pogodzić. - Kiedy będzie po wszystkim, możesz już nie żyć. - Ścisnęła go mocniej. - Naprawdę chcesz się ze mną ożenić? - Przecież wiesz, że tak. 214

- Czy, jeżeli powiem, że wyjdę za ciebie, zrezyg­ nujesz z prowadzenia tej sprawy? Czy zgodzisz się, żeby przejął ją ktoś inny, i wycofasz się do swojej chatki, póki to się nie skończy? Zalała go fala gniewu i goryczy. - Czy to próba przekupienia urzędnika państwo­ wego? - Ja nie żartuję. - Nie. - Spojrzał na nią ostro. - Chociaż wolałbym, żeby to były żarty. - Wyjdę za ciebie i zrobię wszystko, żebyś był szczęśliwy, jeżeli się zgodzisz. Cofnął się o krok. - Nie ma mowy, 0'Roarke. - Niech cię diabli! Boyd schował ręce do kieszeni i dopiero wtedy wybuchnął: - Co ty sobie wyobrażasz? Że to jakiś handel wymienny? To, co ty chcesz, za to, co ja chcę? Niech cię diabli, mówimy przecież o małżeństwie. To zwią­ zek emocjonalny poparty kontraktem prawnym, a nie umowa barterowa. Co będzie następne? - rzucił. - Ja zrezygnuję z pracy, a ty zgodzisz się urodzić mi dziecko? Ogarnął ją wstyd. - Przepraszam. Przepraszam - wyjąkała, rozkłada­ jąc ręce. - Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Ja po prostu ciągle myślę o tym, co on dziś powiedział. I jak to powiedział. I mogę sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby cię zabrakło. - Zamknęła oczy. - To byłoby gorsze niż śmierć. - Jestem tutaj. - Znowu wyciągnął ręce. -I zostanę tu. Nic nam się nie stanie. Przyciągnęła go do siebie i wtuliła twarz w jego szyję. 215

- Nie gniewaj się. W tej chwili nie mam siły na kłótnie. Udobruchany, dotknął jej włosów. - Wobec tego odłóżmy to na później. Nie chciała myśleć o tym, co będzie później. Tylko o tym, co jest teraz, w tej chwili. - Chodźmy na górę - wyszeptała. - Kochaj się ze mną. Trzymając się za ręce, przeszli przez pusty dom i weszli po schodach. Kiedy znaleźli się w sypialni, Cilla zamknęła drzwi, a potem przekręciła klucz. Gest ten symbolizował potrzebę odcięcia się od wszyst­ kiego, choćby na tę krótką chwilę. Jeszcze przed kilkoma dniami bałaby się takiej sytuacji. Lękałaby się, że zrobi niewłaściwy krok, powie niewłaściwe słowo, ofiaruje za dużo albo za mało. Ale Boyd nauczył ją już, że wystarczy, jeżeli wyciągnie rękę i będzie chciała się podzielić. Rozebrali się w milczeniu, nie dotykając się na­ wzajem. Zaczęła się zastanawiać, czy Boyd odgadł jej nastrój? A może to ona wyczuła, w jakim on jest stanie? Wiedziała tylko jedno, że chce patrzeć, chłonąć go oczami. Światło płynące przez okno padało na jego włosy. Pociemniałymi oczyma wodził po niej od stóp do głów. Chciała to widzieć i chciała zapamiętać jego sylwetkę, zarys jego muskułów, gładką, ogorzałą skórę. Czy zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo jest podniecająca, kiedy tak stoi pośrodku pokoju, z ubra­ niem rozrzuconym promieniście u stóp, cerą zaróżo­ wioną w oczekiwaniu na to, co ma nastąpić, z za­ mglonym wzrokiem? Boyd myślał tak i czekał, choć tak bardzo pragnął jej dotknąć, że aż świerzbiły go palce. Mimo to czekał. 216

Podeszła do niego z wyciągniętymi rękami i roz­ chylonymi wargami. Szczupła, ponętna i miękka, przytuliła się do niego. Ale on nadal czekał. Jego imię było jak cichy szept, gdy przybliżyła usta do jego warg. Dom. Myśl ta zrodziła się w niej jak nieśmiałe życzenie. To on był jej domem. Siła jego ramion, czułość jego rąk, bezbrzeżna szczodrość serca. Łzy paliły ją pod powiekami, gdy zatracała się w po­ całunku. Nagle dostrzegł w niej jakąś zmianę - powolną i ledwie wyczuwalną uległość. Było to ponad miarę podniecające. Silna Cilla była jak płomień, buchają­ cy życiem i podsycany namiętnością. Uległa była niczym narkotyk, który wsączał mu się powoli w krew. Skuszony i upojony jej całkowitym oddaniem, opu­ ścił ją powoli na łóżko. Jej ciało już do niego należało. A teraz poczuł, że po raz pierwszy Cilla należy do niego również sercem i duszą. Jak mi słodko, myślała w rozmarzeniu. Jak cudow­ nie. Delikatne pieszczoty dłoni, ulotne muśnięcia ust zmieniły jasne popołudnie w tajemniczą noc. Teraz, kiedy wiedziała już, dokąd Boyd może ją zabrać, tym niecierpliwiej pragnęła tej podróży. Żadnych posępnych myśli. Żadnych uporczywych lęków. Chciała świętować życie - świadomość tego, że żyje i potrafi kochać. Boyd podniecał ją powoli i z rozmysłem, jakby zadawał jej tortury. W odpowiedzi równie hojnie obdarzała go pieszczotami i pocałunkami. Szept jej wyrażał nie żądania, lecz obietnice, których z całego serca pragnęła dotrzymać. Uklękli na środku łóżka, stykając się uśmiechnięty­ mi wargami, z ciałami zestrojonymi niemal do bólu. Jej 217

włosy przepływały między jego palcami. Jego ciało drżało pod delikatną pieszczotą jej palców. Ciche, łagodne westchnienia. Z sercem przy sercu, znów położyli się na łóżku. Usta pobudzały usta. Gdy wślizgiwał się w nią, mieli oboje otwarte oczy. Złączeni, zwarli się w kurczowym uścisku, uniesieni na fali nowych doznań. Cilla siedziała przy konsoli, wpatrując się w tak dobrze jej znane światełka. Umysł i ciało miała roz­ leniwione. Gdzieś ulotniło się poczucie, że nad wszyst­ kim panuje, jakiego zaznała przez krótką chwilę tego popołudnia. Teraz chciała już tylko jednego - by ta noc wreszcie dobiegła końca. Boyd wspomniał jej, że wybiera się nazajutrz do Chicago, a ona go do tego zachęcała. Jeżeli nie potrafiła go przekonać, by zrezygnował, zostaje jej przynajmniej ta pociecha, że Boyd będzie daleko stąd przez dzień czy dwa. On, kimkolwiek był, już ją osaczał. Czuła to i chcia­ ła, żeby Boyd znajdował się daleko, kiedy prześladow­ ca postanowi uderzyć. Jeżeli ten człowiek chce ukarać ją za to, co się stało z Johnem McGillisem, poradzi sobie z tym oskar­ żeniem. Boyd miał do pewnego stopnia rację. Nie winiła siebie za samobójstwo Johna, choć, oczywiście, była za to w pewnej mierze odpowiedzialna. Nie mogła też powstrzymać się od żalu nad jego młodym zmarno­ wanym życiem. Nastawiając kolejną piosenkę, pomyślała, że policja będzie jej pilnować. A i ona sama także będzie się pilnować. Nowy rodzaj strachu, jaki odczuwała, brał się stąd, że nie wiedziała, jak ustrzec Boyda. - Śpisz nad wtyczką - zauważył Boyd. Otrząsnęła się. 218

- Nie, odpoczywam między kolejnymi kawałka­ mi. - Spojrzała na zegarek. Zbliżała się północ - czas koncertu życzeń. Budynek rozgłośni był, jak zwykle, zamknięty. W całym studiu pozostało tylko ich dwoje. - Połowę drogi masz już za sobą. Może przyjecha­ łabyś do mnie po pracy? Posłuchalibyśmy Muddy'ego Watersa. - Kogo? - Daj spokój, 0'Roarke. Widok jego uśmiechniętej twarzy dodawał jej otuchy. Wszystko znów zdawało się wracać do normy. - Niech ci będzie, mogę posłuchać tego Muddy'ego Whatsisa... - Watersa. - Zgoda, pod warunkiem, że odpowiesz na te trzy banalne pytania z dziedziny muzyki. - Strzelaj. - Moment. - Nastawiła kolejną płytę i poprzedziła ją krótką zapowiedzią, po czym zajrzała w papie­ ry. - Masz trzy minuty dziesięć sekund na odpo­ wiedź. Numer jeden - podaj nazwę pierwszej brytyj­ skiej grupy rockowej, która odbyła tournee po Sta­ nach. - O, podchwytliwe pytanie. Dave Clark Five. Beat­ lesi byli drudzy. - Nieźle jak na amatora. Numer dwa. Kto był ostatnim wykonawcą na Woodstock? - Jimi Hendrix. Musisz się bardziej postarać, 0'Roarke. - Staram się tylko uśpić twoją czujność. Numer trzy - i to jest właśnie to, Fletcher. W którym roku ukazał się przebój Buddy'ego Holly'ego i grupy The Crickets „That'll Be the Day Released"? 219

- Cofasz się w bardzo dawne czasy, prawda? - Odpowiedz tylko na pytanie, Cwaniaku. - W pięćdziesiątym szóstym. - Czyli w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szós­ tym? - Tak, w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szós­ tym. - Źle. To było w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym siódmym. Przegrałeś. - Muszę to sprawdzić. - Proszę bardzo. Będziesz musiał wrócić do mnie i posłuchać retrospektywy Rolling Stonesów. - Ziew­ nęła szeroko. - O ile nie zaśniesz w tym czasie - powiedział zadowolony, że znalazła chwilę na żarty. - Chcesz kawy? Spojrzała na niego z wdzięcznością. - Jak powietrza. - Przyniosę. Pomyślał, że w studiu nie ma nikogo. Po tym, jak Nick Peters poczuł się dotknięty i odszedł, nie było w pobliżu nikogo, kto zaparzyłby tę ostatnią wieczorną kawę. On także spojrzał na zegar. Chciał to załatwić i wrócić do Cilli, zanim rozdzwonią się telefony. Przy okazji weźmie dla niej pączka, pomyślał, machinalnie omiatając wzrokiem korytarz. Odrobina cukru pomoże jej przetrwać tę noc. Zanim udał się do holu, poszedł sprawdzić drzwi od frontu. Wszystkie były pozamykane i alarm też był włączony. Na parkingu przed budynkiem stał tylko jego samochód. Uspokojony, przeszedł przez budynek i równie starannie sprawdził tylne wejście dla dostaw­ ców, i dopiero potem skierował się do holu. To już nie potrwa długo. Był przekonany, że jeśli podejmą trop McGillisa, sprawa szybko się skończy. 220

Dobrze będzie znów zobaczyć Cillę bez strachu w oczach, bez napięcia w pochyleniu ramion. Pozostanie oczywiście ta jej ruchliwość, pomyślał. A także energia. Były one tak nierozerwalnie z nią związane jak kolor jej włosów. Dosypał dodatkową porcję kawy do dzbanka i słu­ chał jej głosu, gdy zmieniała płyty. W tym momencie Joan Jett zaczęła śpiewać „I Love Rock and Roll". Powinna to być sztandarowa piosenka Cilli, pomyślał. Chociaż w ciągu tych dwóch dni w jego chatce przekonał się, że równie łatwo ulegała fascynacji Patsy Cline jak Ellą Fitzgerald. Przydałby im się tydzień w górach, pomyślał. Bez żadnych napięć z zewnątrz. Gdy kawa zaczęła wrzeć, z lubością pociągnął nosem. Miał nadzieję, że uda mu się pojechać do Chicago, znaleźć potrzebne odpowiedzi i szybko wrócić. Nagle usłyszał cichy odgłos w korytarzu. Jakiś szmer. Skrzypnięcie deski. Odwrócił się, z ręką na kolbie, po czym wyciągnął broń i odwrócony plecami do ściany ostrożnie zrobił trzy kroki w stronę drzwi, rozglądając się wokoło. Puszczają ci nerwy, powiedział sam do siebie, gdy nie dostrzegł nic prócz pustych pomieszczeń i świate­ łek alarmu. Instynkt nakazywał mu jednak wciąż trzymać broń w pogotowiu. Zrobił następny krok - i wtedy wszystkie światła zgasły. Klnąc pod nosem, posuwał się szybko do przodu. Broń trzymał w pogotowiu dla bezpieczeństwa, ale był zdecydowany jej użyć. Z głośników pod sufitem nadal pulsowała porywająca muzyka. W dali widział bladą poświatę - to w studiu paliły się światła. Cilla tam jest, powiedział sobie. Bezpieczna w tym świetle. Z pleca­ mi przy ścianie, przeczesując wzrokiem ciemny hol, sunął w jej stronę. 221

Gdy pokonywał ostatni zakręt, usłyszał coś za sobą. Odwracając się, zdążył jeszcze dostrzec ot­ wierające się drzwi do składziku, ale noża już nie zobaczył. - To była Joan Jett z zespołem Blackhearts. Tu Denver. Jest jedenasta piętnaście, a na dworze łagod­ na temperatura. - Marszcząc brwi, Cilla spojrzała na zegar i zaczęła się zastanawiać, czemu Boyd tak się grzebie. - Krótkie przypomnienie - jutro możecie spotkać się z naszym Dzikim Bobem w hotelu Brown Pałace, w centrum. Jeżeli ktoś jeszcze tam nie był - to bardzo eleganckie miejsce. Są jeszcze bilety na bankiet, z którego dochód przeznaczony będzie na zaniedbane dzieci. Więc, proszę, sięgnij­ cie do portfeli. Wstęp dwadzieścia dolarów dla ka­ walerów. Czterdzieści, jeżeli zabierzesz swoją uko­ chaną. Impreza zaczyna się o siódmej, a płyty bę­ dzie wam puszczał Dziki Bob. - Nastawiła następną piosenkę. - Teraz przygotujcie się na podwójny nu­ mer, który będzie wam towarzyszył do północy. Tu Cilla 0'Roarke. Mam jeszcze dla was wiadomości, a potem zacznie się koncert życzeń. Wyłączyła mikrofon. Poruszając ramionami, by rozluźnić mięśnie, zsunęła słuchawki. Sięgnęła po listę przygotowaną przez reżysera programu i przejrzała ją, nucąc półgłosem. Potem będzie reklama, a po niej serwis wiadomości o równej godzinie. Odsunęła się od konsoli, żeby przygotować kolejny blok. To właśnie wtedy zobaczyła, że na korytarzu za szklanymi drzwiami jest ciemno. Z początku tylko patrzyła, zaskoczona. A potem krew uderzyła jej do głowy. Jeżeli lampki alarmowe zgasły, alarm także mógł się wyłączyć. On tu jest! Perlisty pot wystąpił jej na czoło; palce 222

zacisnęły się na oparciu krzesła. Tej nocy nie za­ dzwoni, bo już tu jest. Przyszedł po nią. Wzbierający w gardle krzyk rozpłynął się na fali paniki. Boyd! On przyszedł także po Boyda! Gnana strachem, wypadła za drzwi. - Boyd! - zaczęła krzyczeć, potykając się w cie­ mnościach. Zatrzymała się, gdy ujrzała przybliżający się cień. Choć był to tylko bezkształtny zarys w ciem­ nym korytarzu, zaczęła się cofać po omacku. - Gdzie Boyd? Co mu zrobiłeś? - Znów się cofnęła. Światła ze studia przeniknęły szkło i przecięły ciemność na dwoje. Znów zaczęła mówić, błagać - a potem omal nie zemdlała z ulgi. - O Boże, to ty! Nie wiedziałam, że tu jesteś. Myślałam, że wszyscy już wyszli. - Bo wszyscy już wyszli - odpowiedział. Stanął w pełnym świetle i uśmiechnął się, a wtedy uczucie ulgi przerodziło się w paraliżujący strach. W ręce trzymał nóż - nóż myśliwski o długim ostrzu ze śladami krwi. - Boyd - powtórzyła - On już ci nie pomoże. Nikt nie może ci pomóc. Jesteśmy tu sami. Długo na to czekałem. - Ale dlaczego? - Już się nie bala. Krew na ostrzu była krwią Boyda, a bezmiar żalu nie pozostawiał miejsca na strach. - Dlaczego, Billy? - Zabiłaś mojego brata. - Nie. Nie, to nieprawda. - Cofnęła się w głąb studia. Ciałem wstrząsał zimny dreszcz. - Nie zabiłam Johna. Przecież ledwie go znałam. - On cię kochał. - Utykając, przysunął się bliżej. Nóż trzymał przed sobą i patrzył jej w oczy. Był boso. Miał na sobie tylko spodnie i ciemną kominiarkę 223

nasuniętą nisko na czoło. Twarz, klatkę piersiową oraz ręce posmarował na czarno, mimo to widziała tatuaż na jego sercu. Bliźniaczo podobny do tego, który pokazał jej John McGillis. - Miałaś za niego wyjść. Mówił mi o tym. - Źle mnie zrozumiał. - Jęknęła, kiedy zamachnął się nożem, i poleciała do tyłu, na konsolę. Krzesło przewróciło się z hukiem. - Nie kłam, suko. Ja wszystko wiem. Powiedziałaś mu, że go kochasz i że go pragniesz. - Jego głos zniżał się do szeptu i falował jak głos w słuchawce. - Uwiod­ łaś go, a on był taki młody. Nie rozumiał takich kobiet jak ty. Inaczej niż ja. Ja bym go obronił. Zawsze go broniłem. Był taki dobry. - Ręką trzymającą nóż otarł oczy, po czym wyciągnął z kieszeni pistolet. - Za dobry dla ciebie. - Wystrzelił. Kula trafiła w tablicę nad lampkami kontrolnymi. By stłumić krzyk, Cilla przycisnęła obie ręce do ust. - Opowiedział mi, jak go okłamywałaś, jak oszukiwałaś, jak zadzierałaś nosa. - Nigdy nie chciałam skrzywdzić Johna. Pomyślała, że musi zachować spokój. Boyd żyje, ale pewnie jest ranny. Dlatego trzeba w jakiś sposób wezwać pomoc. Opierając się o konsolę, sięgnęła ukradkiem za siebie i, nie spuszczając wzroku z twarzy Billy'ego, włączyła mikrofon. - Billy, przysięgam, że nigdy nie chciałam skrzywdzić twojego brata. - Kłamiesz! - ryknął, przystawiając jej nóż do gardła. Wygięła się w tył, próbując zapanować nad drżeniem. - Nie zależy ci na nim. Nigdy ci nie zależało. Wykorzystałaś go tylko. Kobiety twojego pokroju uwielbiają wykorzystywać. - Lubiłam go. - Syknęła cicho, gdy nóż zadrasnął jej gardło. Ciepła krew zaczęła spływać po skórze. - To był miły chłopak. On... on cię kochał. - Ja też go kochałem. - Nóż zadrżał mu w ręce, ale 224

go cofnął. Cilla cicho odetchnęła. - Był jedynym człowiekiem, którego kiedykolwiek kochałem i który mnie kochał. Opiekowałem się nim. - Wiem. - Zwilżyła wyschnięte wargi. Ktoś z pew­ nością przyjdzie. Ktoś musiał ją usłyszeć. Nie śmiała oderwać wzroku od prześladowcy, by spojrzeć w stro­ nę telefonu, którego światełka migotały jak oszalałe. - Miał zaledwie pięć lat, kiedy skierowali mnie do tego domu. Nienawidziłbym tego miejsca, tak jak niena­ widziłem wszystkich innych domów, do których mnie wysłali, gdyby nie John. On patrzył na mnie z po­ dziwem. Kochał mnie. Byłem mu potrzebny. Dlatego zostałem aż do ukończenia osiemnastu lat. Zaledwie półtora roku, ale byliśmy przez ten czas braćmi. - Tak. - Potem wstąpiłem do wojska. Po moim odejściu wykradał się, żeby się ze mną zobaczyć. Ta świnia, jego matka, nie chciała, żeby się ze mną zadawał, bo miałem trochę kłopotów. - Znów wystrzelił, na oślep, roztrzaskując szybę nad drzwiami. - Ale mnie się podobało w wojsku. Nawet bardzo. A Johnowi podobał się mój mundur. Oczy zaszkliły mu się na to wspomnienie. - Wysłali nas do Wietnamu. Spaprali mi życie. Spaprali nogę. Kiedy wróciliśmy, ludzie nas nienawi­ dzili. Ale nie John. On był ze mnie dumny. Nikt prócz niego nie był nigdy ze mnie dumny. - Wiem. - Próbowali go ode mnie odciągnąć. Dwa razy. Znowu nacisnął spust. Kula wbiła się w taśmy, kilka­ naście centymetrów od głowy Cilli. Ze strachu oblała się zimnym potem. -Nie rozumieli go. Wyjechałem do Kalifornii. Chciałem poszukać dla nas jakiegoś ład­ nego miejsca. Musiałem tylko znaleźć pracę. John zamierzał pisać wiersze. A potem poznał ciebie i nie 225

chciał już przyjechać do Kalifornii. Nie chciał cię opuścić. Pisał mi o tobie w listach. To były długie listy. A raz nawet przyjechał. Nie powinien był wydawać pieniędzy, ale przejechał taki kawał drogi do Kalifornii, żeby mi powiedzieć, że się żeni. Chciałaś wziąć ślub na Boże Narodzenie, więc musiał poczekać. A ja miałem przyjechać na wasz ślub, bo John sobie tego życzył. Mogła tylko potrząsnąć głową. - Nigdy mu nie powiedziałam, że za niego wyjdę. Zabijając mnie, nie zmienisz tego - rzuciła, kiedy wycelował w nią broń. - Masz rację, on mnie nie rozumiał. I ja pewnie też go nie rozumiałam. Był młody. Wyobrażał sobie, że jestem kimś innym, niż byłam. Przykro mi, Billy, strasznie mi przykro, ale to nie ja byłam przyczyną jego śmierci. - Zabiłaś go. - Tępą stroną ostrza przesunął jej po policzku. - Ale teraz za to zapłacisz. - Widzę, że nie zdołam cię powstrzymać. I nawet nie będę próbować. Proszę cię tylko, powiedz mi, co zrobiłeś Boydowi? - Zabiłem go. - Posłał jej łagodny, roztargniony uśmiech, przy którym jego broń wydawała się kom­ pletnie nie na miejscu. - Nie wierzę. - On nie żyje. - Nie przestając się uśmiechać, podniósł nóż do światła. - To było łatwe. Znacznie łatwiejsze, niż przypuszczałem. Byłem szybki - zape­ wnił ją. - Chciałem, żeby umarł, ale nie zależało mi, żeby cierpiał. Ale z tobą to co innego. Ty musisz pocierpieć. Pamiętasz, co ci mówiłem? Mówiłem ci, co z tobą zrobię. - Jeżeli zabiłeś Boyda - wyszeptała - to mnie też już zabiłeś. - Masz mnie błagać. - Znów przyłożył jej nóż do gardła. - Masz mnie błagać tak, jak błagał John. 226

- Wszystko mi jedno, co ze mną zrobisz. - Nawet nie czuła dotyku ostrza. Nic nie czuła. W oddali rozległo się wycie policyjnych syren. Słuchała ich bez emocji, bez nadziei. Pomoc nadchodziła, ale zbyt późno. Spojrzała Billy'emu w oczy i nagle uświadomi­ ła sobie, że rozumie jego ból. Ból, który rodzi się wtedy, gdy traci się najbliższą osobę. - Przykro mi - odezwała się, gotowa umrzeć. - Nie kochałam go. Zawył z wściekłości i rękojeścią noża zadał jej ogłuszający cios w skroń. Od tygodni planował to i czekał. Nie chciał zabić jej szybko i bezboleśnie. Chciał ją widzieć na klęczkach; chciał, by błagała o życie. Ocknęła się na podłodze, z głową pękającą z bólu. Gdy Boyd wtoczył się przez drzwi, oboje z Billym odwrócili się jak na komendę. Sekundy. Wystarczyły sekundy. W oczach jej pojaś­ niało. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. Boyd żyje! Szloch ulgi zmienił się jednak w okrzyk przeraże­ nia, gdy zobaczyła, że Billy unosi broń. Poderwała się błyskawicznie i zaczęła się z nim szarpać. Płyty pospadały na podłogę i pękały z trzaskiem pod ich nogami, kiedy potrącili półkę. Boyd osunął się na kolana. Broń omal nie wyślizg­ nęła mu się ze zdrętwiałych palców. Próbował krzyk­ nąć coś do Cilli, ale nie był w stanie wydobyć głosu. Mógł tylko się modlić, czepiając się kurczowo resztek świadomości. Nagle zobaczył, jak nóż unosi się w gó­ rę, a potem zaczyna morderczą drogę w dół. I wtedy wypalił. Cilla nie usłyszała brzęku rozbitego szkła ani stuko­ tu stóp. Nie usłyszała nawet huku, gdy kula trafiła w cel. Poczuła jednak, jak nim szarpnęło, nóż wypadł mu z ręki. Puściła go, a on poleciał do tyłu, na konsolę.

227

Odwróciła się. Wzrok miała oszalały. Zobaczyła, jak Boyd chwieje się na kolanach, trzymając oburącz rewol­ wer. Za nim stała Althea, z bronią wycelowaną w roz­ ciągniętą na podłodze postać. Ze stłumionym okrzy­ kiem Cilla podbiegła do przewracającego się Boyda. - Nie. - Z płaczem odgarnęła mu włosy z czoła. Gdy przesunęła ręką wzdłuż jego boku, poczuła krew. - Proszę, nie. - Nakryła go swoim ciałem. - Musisz się odsunąć. - Tłumiąc przypływ paniki, Althea kazała jej odejść na bok. - On krwawi. - Wiem. - I to bardzo, pomyślała. Niedobrze. - Ambulans jest już w drodze. Cilla zdjęła bluzkę, żeby zrobić opaskę uciskową. Klęcząc w samej tylko bieliźnie, nachyliła się nad Boydem. - Nie pozwolę mu umrzeć. - Wobec tego jest nas dwie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

W poczekalni było cicho - tak cicho, że słychać było szelest butów na miękkiej podeszwie, sunących po wykafelkowanej posadzce, oraz syk otwierają­ cych się i zamykających drzwi windy. Cilla wciąż miała jednak w uszach wycie karetek, podniesione głosy oraz trzaski nadajników w policyjnych wo­ zach, które zjechały się na parking przed budynkiem radiostacji. Przybiegli pielęgniarze. Czyjeś ręce oderwały ją od Boyda i wyciągnęły ze studia na dwór, na świeże powietrze. Przypomniała sobie o Marku. To Mark przepro­ wadził ją przez wszystkie stadia pomiędzy histerią a szokiem. Był też Jackson, niewzruszony jak skała, wciskający jej do ręki kubek gorącego napoju. I Nick, blady jak kreda, mruczący słowa otuchy i przeprosin. Było mnóstwo obcych ludzi - całe tuziny - którzy usłyszeli ich starcie przez radio. Tłum wlewał się do środka, póki policja nie ustawiła zapory. Potem zjawiła się Deborah. Biegła przez parking, cała we łzach, odpychając na bok policję, reporterów 229

i gapiów, by dostać się do siostry. I to Deborah odkryła, że Cilla ma na sobie również swoją własną krew. Teraz Cilla wpatrywała się martwym wzrokiem w zabandażowaną rękę. Podczas tych kilku szalonych sekund walki z Billym nawet nie poczuła, kiedy zranił ją nożem. Bardziej bolesna okazała się rysa na szyi, gdzie zadrasnęło ją ostrze. To tylko powierzchowne obrażenia, które są niczym w porównaniu z głęboką raną w jej sercu. Wciąż miała w oczach twarz Boyda, gdy wieźli go na wózku do karetki. Przez jeden przerażający moment myślała, że nie żyje. Był taki blady, nieru­ chomy. Przeżył jednak. Powiedziała jej o tym Althea. Stra­ cił dużo krwi, ale przeżył. Teraz był na sali operacyjnej i walczył o życie. A jej pozostawało tylko czekać. Althea patrzyła, jak Cilla krąży po poczekalni, sama jednak wolała siedzieć, by zebrać siły i odzyskać spokój. Miała swoje własne przeżycia, z którymi musiała się zmierzyć. Wstrząs, gdy głos Cilli wdarł się w muzykę. Wyścig z komisariatu do radiostacji. Wi­ dok partnera, klęczącego na podłodze i walczącego resztką sił, by utrzymać w rękach broń. Wystrzelił ułamek sekundy przed nią. Spóźniła się. Będzie musiała jakoś z tym żyć. Jej partner leżał na stole operacyjnym. A ona była bezradna. Deborah wstała i przeszła przez poczekalnię, by objąć ramieniem siostrę. Cilla przestała na moment krążyć i wyjrzała przez okno. - Może byś się położyła? - zaproponowała Debo­ rah. - Nie, nie mogę. 230

- Nie musisz spać, ale mogłabyś się wyciągnąć na sofie. Cilla potrząsnęła głową. - Wiesz, tyle rzeczy przychodzi mi na myśl. Widzę go, jak siedzi i szczerzy zęby, bo mnie rozzłościł. Jak rozsiada się z książką w kącie studia. Pamiętam spokój, z jakim mną komenderował. Większość czasu zeszła mi na próbach odepchnięcia go, ale widocznie nie pchałam zbyt mocno. A teraz on... - Nie możesz winić o to siebie. - Nie wiem, czyja to wina. - Spojrzała na ścienny zegar. Czemu te minuty mijają tak wolno. - Nie jestem nawet w stanie o tym myśleć. Przyczyna nie jest w sumie taka ważna jak skutek. - On nie chciałby, żebyś czuła się winna, Cillo. - On mi uratował życie, Deb. Co ja pocznę, jeśli się okaże, że ceną za to było jego życie? Deborah nie potrafiła znaleźć słów, by ją pocieszyć. - Skoro nie chcesz się położyć, to może chociaż napijesz się kawy? - Chętnie. Dzięki. Deborah podeszła do automatu, stojącego w po­ bliżu. Nalała drugi kubek dla Althei. - Jak ona się trzyma? - zapytała. - Resztką sił. - Deborah potarła piekące oczy i dopie­ ro wtedy odwróciła się do Althei. - Ona siebie obwinia. - Patrząc uważnie na Altheę, podała jej kawę. Czy ty też uważasz, że to jej wina? Althea zawahała się. Podniosła kubek do ust i po­ myślała, że już dawno przestała czuć smak kawy. Przeniosła wzrok na kobietę, stojącą przy oknie. Cilla miała na sobie znoszone dżinsy i elegancką marynarkę od Marka Harrisona. Nagle uświadomiła sobie, że chciała obarczyć winą Cillę za to, że zawróciła Boydowi w głowie i uczyniła go bezbronnym. 231

Chciała, ale nie potrafiła. Ani jako policjantka, ani jako kobieta. - Nie - powiedziała z westchnieniem. - Nie uwa­ żam tak. Ona jest tylko jedną z ofiar. - Może mogłabyś jej to powiedzieć. - Deborah podała Althei drugi kubek. - Może to właśnie powinna usłyszeć. Niełatwo było zbliżyć się do Cilli. Nie rozmawiały ze sobą od przyjścia do poczekalni. Althea uświado­ miła sobie nagle, że w jakiś dziwny sposób były rywalkami. Obie kochały tego samego mężczyznę. Oczywiście każda na swój sposób, ale u każdej z nich w grę wchodziły głębokie uczucia. Uświadomiła sobie też, że gdyby ze strony Cilli nie było miłości, z jej strony nie byłoby niechęci. Gdyby Cilla pozo­ stała ich zadaniem, i tylko zadaniem, nawet by jej przez myśl nie przeszło, by kogokolwiek obarczać winą. Wygląda na to, że nie tylko Boyd zatracił obiek­ tywizm. Stanęła obok Cilli i zapatrzyła się w tę samą ciemność upstrzoną światłami miasta. - Chcesz kawy? - Dzięki. - Cilla wzięła kubek, ale nie zaczęła pić. - To tak długo trwa. - Myślę, że już niedługo. Cilla zaczerpnęła tchu i zebrała się na odwagę. - Widziałaś jego ranę. Myślisz, że z tego wyjdzie? „Nie wiem". O mały włos nie powiedziała tego na głos, obie wiedziały jednak, że tak pomyślała. - Na to liczę. - Powiedziałaś mi kiedyś, że to dobry człowiek. I miałaś rację. Przez długi czas bałam się dopuścić do siebie tę myśl, ale miałaś rację. - Odwróciła się do Althei. - Nie spodziewam się, że mi uwierzysz, ale 232

zrobiłabym wszystko co w mojej mocy, żeby go uchronić przed tym, co się stało. - Wierzę ci. Zrobiłaś, co mogłaś. - Zanim Cilla zdążyła się znów odwrócić, Althea położyła jej rękę na ramieniu. -Włączając mikrofon, prawdopodobnie ura­ towałaś mu życie. Zastanów się nad tym. W przypadku tak poważnej rany liczyła się każda sekunda. Pusz­ czając to na antenę, pomogłaś nam zorientować się w sytuacji, więc ambulans zjawił się na miejscu niemal równocześnie z nami. Jeżeli Boyd przeżyje, będzie to w pewnej mierze zasługa twojej przytomności umysłu. Pomyśl o tym. - Ale Billy napadł go wyłącznie z mojego powodu. O tym także muszę pomyśleć. - Próbujesz dopatrzyć się logiki w sytuacji ir­ racjonalnej . A to niemożliwe. - Jeżeli chcesz koniecznie dalej szukać winnych, co powiesz na Johna McGillisa? To jego urojenia podziałały jak zapalnik. A może to wina systemu, który dopuszcza do tego, by taki Billy Lomus był przerzucany z jednej rodziny zastępczej do drugiej, bez szansy dowiedzenia się, co to znaczy być kochanym i chcianym przez kogokolwiek poza małym, niezrówno­ ważonym chłopcem? Mogłabyś także obwiniać Marka, bo nie dość dokładnie sprawdził referencje Billy'ego. Albo Boyda i mnie, bo mogliśmy szybciej wpaść na trop pewnych powiązań. Można każdego obarczyć winą, Cillo. I każdy z nas będzie musiał nieść swoje brzemię. - Tak naprawdę to nieważne. Nieważne, czyja to wina. Liczy się tylko życie Boyda. - Inspektor Grayson? Althea spojrzała w stronę drzwi. Lekarz, który wszedł do poczekalni, miał jeszcze na sobie zielony kitel, mokry z przodu od potu. Najpierw spróbowała wyczytać coś z jego oczu. Były szare i spokojne i niczego się z nich nie dowiedziała. 233

- To ja - powiedziała. Lekarz uniósł lekko brwi. Nieczęsto spotyka się policjantkę, która wygląda, jakby zeszła wprost z okład­ ki „Vogue'a". .- Winthrop. Jestem szefem zespołu operacyjnego. - Pan operował Boyda? Boyda Fletchera? - Owszem. To pani partner? - Tak. - Althea i Cilla bezwiednie chwyciły się za ręce. - Może nam pan powiedzieć, co z nim? - Przyznaję, że miał piekielne szczęście - odparł Winthrop. - Gdyby cięcie było o kilka centymetrów dłuższe w jedną czy drugą stronę, nie miałby żadnych szans. A tak jego stan jest nadal krytyczny, ale pro­ gnozy są dobre. - Więc on żyje. - Cilla wreszcie zdołała wykrztusić te słowa. - Tak.- Winthrop odwrócił się do niej. - Prze­ praszam, czy pani jest jego krewną? - Nie, ja... Nie. - Panna 0'Roarke jest pierwszą osobą, którą Boyd chce zobaczyć, kiedy się obudzi. - Althea ścisnęła rękę Cilli. - Jego rodzina została już zawiadomiona, ale przebywali w Europie i będą tu nie wcześniej niż za kilka godzin. - Rozumiem. Za chwilę przewieziemy go do sali pooperacyjnej. A potem zostanie przeniesiony na OIOM. O 'Roarke - powiedział nagle. - Oczywiście. Mój syn jest pani wielkim fanem. - Delikatnie uniósł jej obandażowaną rękę. - Słyszałem już o wszystkim. Gdyby pani była moją pacjentką, za­ aplikowałbym pani środki uspokajające i położył do łóżka. - Nic mi nie jest. Marszcząc brwi, Winthrop obejrzał jej źrenice. - Używając niefachowych określeń, nie na dłu234

go. - Jego spojrzenie prześlizgnęło się w dół, po długiej szramie na szyi. - Przeżyła pani poważny szok, panno 0'Roarke. Czy ktoś może odwieźć panią do domu? - Nie pojadę do domu, póki nie zobaczę Boyda. - Pięć minut, kiedy zostanie umieszczony na OIOM-ie, Ale tylko pięć. Gwarantuję pani, że się nie obudzi przez co najmniej osiem godzin. - Dziękuję. - Jeżeli on sądzi, że zadowoli ją pięć minut, to się grubo myli. - Ktoś przyjdzie pani powiedzieć, że może pani zjechać na dół. - Winthrop odszedł, rozcierając krzyż i myśląc o gorącym posiłku. - Muszę zadzwonić do kapitana. - Myśl, że jest bliska łez, doprowadzała Altheę do furii. - Byłabym ci wdzięczna, gdybyś przyszła po mnie po tym, jak go zobaczysz. Ja też chciałabym zajrzeć do niego na moment. - Tak, oczywiście. - Emocje wzięły górę. Cilla mocno objęła Altheę. Łzy przestały być ważne. Podob­ nie jak duma. Przywarły do siebie, wiedzione nadzieją. Nie mówiły nic, bo nie musiały. Kiedy się rozdzieliły, Althea odeszła, by zadzwonić do kapitana, a Cilla odwróciła się do okna. - Wyjdzie z tego - rozległ się z boku cichy głos Deborah. - Wiem. - Zamknęła oczy. Wiedziała. Zniknął dojmujący strach. - Muszę go tylko zobaczyć, Deb. Muszę go zobaczyć na własne oczy. - Powiedziałaś mu, że go kochasz? Cilla potrząsnęła głową. - Teraz może być dobra pora. - Bałam się, że mogę już nie mieć szansy, a teraz... sama nie wiem. - Tylko głupiec zrezygnowałby z czegoś tak wyjąt­ kowego.

235

- Albo tchórz. - Cilla przycisnęła palce do ust. Przez całą noc odchodziłam od zmysłów na myśl o tym, że mógłby umrzeć. W trakcie pełnienia obowiązków służbowych, Deborah. Jeżeli się zdecyduję, jeżeli nie odwrócę się plecami, ile jeszcze razy przyjdzie mi stać w tym miejscu, zastanawiając się, czy on przeżyje, czy umrze? - Cillo... - Albo któregoś dnia otworzę drzwi i zobaczę jego kapitana, czekającego, by mi powiedzieć, że już go nie ma - tak jak to było z kapitanem mamy. - Nie możesz przeżyć życia, czekając na najgorsze, Cillo. Musisz je przeżyć, mając nadzieję na najlepsze. - Nie jestem pewna, czy potrafię. - Znużonym gestem przeczesała włosy. - W tej chwili nie jestem pewna niczego prócz tego, że on żyje. - Panna 0'Roarke? - Cilla i Deborah odwróciły się do pielęgniarki. - Doktor Winthrop kazał mi panią przyprowadzić na OIOM. - Dziękuję. Idąc korytarzem za pielęgniarką, słyszała łomot własnego serca. W ustach jej zaschło, dłonie miała wilgotne. Gdy przeszły przez podwójne drzwi na OIOM, próbowała udawać, że nie widzi tych wszyst­ kich urządzeń i monitorów. Chciała skupić całą uwagę na Boydzie. Nadal był przeraźliwie blady. Twarz miał równie pozbawioną koloru jak okrywające go prześcieradło. Maszyny popiskiwały i cicho szumiały. Próbowała sobie wmówić, że to dobre dźwięki. To znaczy, że Boyd żyje, tylko odpoczywa. Wyciągnęła nieśmiało rękę, żeby go pogłaskać po włosach. Były takie ciepłe i miękkie. Podobnie jak jego skóra, gdy wierzchem dłoni pogładziła go po policzku. 236

- Już po wszystkim - szepnęła. - Teraz musisz tylko odpoczywać, żeby ci się polepszyło. - Roz­ paczliwie spragniona kontaktu, ujęła jego bezwładną rękę i przycisnęła do ust. - Zostanę tak blisko, jak tylko mi pozwolą. Obiecuję. - To jeszcze nie wszystko; niezupełnie wszystko. Musnęła wargami jego włosy, policzek, usta. - Będę tu, kiedy się obudzisz. Dotrzymała słowa. Głucha na argumenty Deborah, pozostałą część nocy spędziła na sofie w poczekalni. Co godzina pozwalano jej pobyć z Boydem przez pięć minut. Co godzina budziła się i brała, co jej dawano. Boyd nadal się nie ruszał. Wstał świt - bladoróżowa poświata zaczęła sączyć się przez okno. Przyszła nowa zmiana. Pijąc kawę, Cilla patrzyła, jak personel z nocnej zmiany wychodzi do domu. Pojawiły się nowe odgłosy. Szczęk wózków na kółkach, kiedy podawano śniadanie. Ożywione poranne głosy zastąpiły przyciszone tony nocy. Cilla zerknęła na zegarek, odstawiła kawę i wyszła z po­ czekalni, żeby posiedzieć na ławce pod drzwiami OIOM-u. Zbliżała się pora jej cogodzinnej wizyty. Gdy czekała, aż ją wpuszczą, zobaczyła spieszącą korytarzem grupkę, składającą się z trzech osób. Męż­ czyzna był wysoki, miał bujną siwą czuprynę i pociąg­ łą, trupiobladą twarz. Obok niego szła elegancka ko­ bieta o potarganych jasnych włosach i w pogniecionym kostiumie. Oboje ściskali się kurczowo za ręce. Towa­ rzyszyła im jeszcze jedna, młodsza kobieta. Córka, pomyślała Cilla ze znużeniem. Miała budowę ojca i twarz matki. Z jej oczu wyzierała panika, którą Cilla, mimo zmęczenia, dostrzegła i od razu rozpoznała. A oczy miała piękne. Ciemnozielone jak oczy Boyda.

237

- Boyd Fletcher - powiedziała młodsza z kobiet do pielęgniarki. - Jesteśmy jego rodziną. Powiedziano nam, że możemy go zobaczyć. Pielęgniarka sprawdziła nazwisko na liście. - Zaprowadzę państwa. Ale proszę, tylko po dwie osoby naraz. - Wy idźcie - zwróciła się do rodziców siostra Boyda. - Ja tu zostanę. Cilla chciała coś powiedzieć, ale młoda kobieta usiadła na drugim końcu ławki. W tej sytuacji mogła już tylko czekać, splatając kurczowo ręce. Zresztą co mogłaby im powiedzieć? Każdemu z nich? Gdy szukała właściwych słów, siostra Boyda oparła się o ścianę i zamknęła oczy. Fletcherowie wrócili po dziesięciu minutach. Wo­ kół oczu pani Fletcher rysowały się głębokie zmarsz­ czki, ale oczy pozostały suche. Wciąż ściskała męża za rękę. - Natalie. - Dotknęła ramienia córki. - Obudził się. Jest oszołomiony, ale przytomny. Poznał nas. Posłała mężowi promienny uśmiech. - Chciał wie­ dzieć, co my tu, u licha, robimy, skoro mieliśmy być w Paryżu. - Dopiero wtedy łzy napłynęły jej do oczu i zaczęła nerwowo szukać chusteczki. - W tej chwili jest u niego lekarz, ale będziesz go mogła zobaczyć za kilka minut. Natalie objęła w talii matkę, a potem ojca. - Więc o co się tak martwiliśmy? - Nadal chcę się dowiedzieć, co się, konkretnie, stało. - Ojciec Boyda spojrzał groźnie na podwójne drzwi. - Kapitan jest mi winien wyjaśnienie. - Wszystkiego się dowiemy - uspokajała go żona. A teraz przez kilka minut cieszmy się, że nie jest gorzej. - Schowała chusteczkę do torebki. - Kiedy zaczął odzyskiwać przytomność, pytał o kogoś o imieniu

238

Cilla. To nie jest imię jego partnerki. Nie sądzę, żebyśmy znali jakąś Cillę. Cilla wstała, choć nogi miała jak z waty. - To ja jestem Cilla. - Trzy pary oczu zmierzyły ją bacznym spojrzeniem. - Tak mi przykro - zdołała wykrztusić. - Boyd został... został ranny, bo... bo mnie ochraniał. Tak mi przykro - powtórzyła. - Przepraszam państwa. - W drzwiach znowu uka­ zała się pielęgniarka. - Detektyw Fletcher koniecznie chce panią zobaczyć, panno 0'Roarke. Zaczyna się niecierpliwić. - Pójdę z panią. - Natalie objęła komendę i wpro­ wadziła Cillę przez drzwi. Boyd znów miał zamknięte oczy, ale już nie spał. Próbował odzyskać siły, utracone podczas sprzeczki z doktorem. Mimo to domyślił się, kiedy weszła do pokoju, jeszcze zanim nieśmiało położyła dłoń na jego ręce. Otworzył oczy i spojrzał na nią. - Cześć, Cwaniaku. - Zmusiła się do uśmiechu. Jak tam? - Więc z tobą jest w porządku. - Nie był tego wcale pewny. Ostatnie, co wyraźnie zapamiętał, to Billy z nożem, szamoczący się z Cillą. - Mnie nic się nie stało. - Rozmyślnie ukryła za plecami obandażowaną rękę. Natalie zauważyła ten gest i zmarszczyła brwi. - To ciebie trzeba było podczepić do tych urządzeń. - Choć ton jej brzmiał szorstko, dłoń muskająca jego policzek była nieskoń­ czenie delikatna. - Zdarzało ci się wyglądać lepiej, Fletcher. - Bo też czułem się lepiej. - Ocaliłeś mi życie. - Starała się podtrzymywać lekki ton rozmowy. - Mam chyba wobec ciebie dług. - Racja. - Chciał jej dotknąć, ale ręce ciążyły mu jak z ołowiu. - Kiedy mi się odwdzięczysz? 239

.— Później o tym porozmawiamy. Jest tu twoja siostra. - Ponad łóżkiem spojrzała na Natalie. Natalie nachyliła się i cmoknęła Boyda w czoło. - Ty świrze. - Ciebie także miło tu widzieć. - Nie mógłbyś tak po prostu zostać prężnym, nie­ skomplikowanym rekinem biznesu? - Nie. - Uśmiechnął się i o mały włos znów nie odpłynął. - Ty za to jesteś w tym naprawdę świetna. Spróbuj coś zrobić, żeby oni tak się nie martwili. Na myśl o rodzicach Natalie westchnęła. - Nie prosisz o wiele. - Ze mną wszystko w porządku. Wystarczy, jak będziesz im to powtarzać. Poznałaś już Cillę? Wzrok Natalie prześlizgnął się badawczo po Cilli. - Tak, już się poznałyśmy. W tej chwili. - Więc powiedz jej, żeby sobie poszła - dorzucił. Natalie zobaczyła ból w oczach Cilli i jej palce, konwulsyjnie zaciśnięte na brzegu łóżka. - Nie musi mnie stąd wyrzucać. - Przywołując resztki dumy, uniosła głowę. - Jeżeli wam przeszka­ dzam, to... - Nie bądź głupia - odezwał się Boyd łagodnym, lekko poirytowanym tonem, od którego zebrało jej się na płacz. Znowu spojrzał na siostrę. - Dziewczyna jest na ostatnich nogach. Miała bardzo ciężką noc. Powin­ na pojechać teraz do domu i przespać się, ale jest zbyt uparta, żeby się do tego przyznać. - Ty niewdzięczniku - powiedziała Cilla. - Czy tobie się wydaje, że możesz mną komenderować nawet z pozycji na wznak? - Tak. A teraz daj mi buzi. - Gdyby nie to, że jest mi cię żal, kazałabym ci błagać. - Nachyliła się, by dotknąć ustami jego ust. Gdy ich wargi się zetknęły, uświadomiła sobie z prze240

rażeniem, że jest na skraju załamania. - Chciałeś mnie spławić, to spływam. Prowadzę program i muszę się przygotować. - Hej, 0'Roarke! Zdołała się opanować na tyle, że zerknęła przez ramię. - Tak? - Wracaj szybko. - No, no... - mruknęła Natalie po odejściu Cilli. - No, no... - zawtórował jej brat. Czuł, że oczy mu się kleją - Jest fantastyczna, prawda? - Pewnie tak. - Jak tylko uda mi się nie spać dłużej niż przez godzinę, wezmę z nią ślub. - Rozumiem. Może jednak powinieneś poczekać, aż będziesz w stanie utrzymać się na nogach dłużej niż przez godzinę. - Zastanowię się nad tym, Nat. - Poszukał jej rę­ ki. - Tak się cieszę, że cię widzę. - No pewnie - powiedziała, kiedy zasypiał. Cilla dopadła podwójnych drzwi niemal biegiem. Nie zatrzymała się, nawet kiedy rodzice Boyda pod­ nieśli się z ławki. Czując, że oddech jej się rwie, a oczy napełniają łzami, pomknęła korytarzem i wpa­ dła do damskiej toalety. Natalie znalazła ją tam dziesięć minut później, skuloną w kącie i szlochającą, jakby serce miało jej pęknąć. Bez słowa Natalie wyciągnęła garść papiero­ wych ręczników, zmoczyła kilka, po czym podeszła i kucnęła przed Cillą. - Masz. - Nienawidzę tego - odparła ze szlochem Cilla. - Ja też. - Natalie otarła łzy, a potem, nie zwracając uwagi na swój kostium za siedemset dolarów, usiadła na podłodze. - Lekarz powiedział, że prawdopodobnie 241

jutro przeniosą go na zwykły oddział. Mają nadzieję, że do tej pory jego stan poprawi się z krytycznego na poważny. - To dobrze. - Cilla zakryła twarz chłodnym, mokrym ręcznikiem. - Tylko mu nie mów, że płaka­ łam. - Dobrze. Zapadła cisza. Obie dziewczyny walczyły o to, by się opanować. - Pewnie chciałabyś się dowiedzieć dokładnie, co się stało - odezwała się w końcu Cilla. - Tak, ale mogę poczekać. Myślę, że Boyd miał rację, mówiąc, że powinnaś pojechać teraz do domu i trochę się przespać. Cilla była taka zmęczona, że bez trudu mogłaby się wyciągnąć na chłodnej podłodze z kafelków i w jednej chwili wyłączyć się, jak światło. - Może. - Odwiozę cię. - Nie, dziękuję, wezmę taksówkę. - Odwiozę cię - powtórzyła, wstając, Natalie. Cilla odjęła od twarzy ręcznik i uważnie jej się przyjrzała. - Macie wiele wspólnego, prawda? - Tak mówią. - Natalie podała jej rękę i pomogła wstać. - Boyd powiedział mi, że zamierzacie się pobrać. - To on tak twierdzi. Po raz pierwszy od wielu godzin Natalie roześmiała się. - Chyba rzeczywiście będziemy musiały poroz­ mawiać. Przez cały następny tydzień Cilla praktycznie miesz­ kała w szpitalu. Boyd bardzo rzadko był sam. A choć 242

popadał czasami w przygnębienie, że ma tak mało okazji, by pobyć z nią tylko we dwoje, Cilla była im wszystkim bardzo wdzięczna. Jego pokój był zawsze pełen ludzi - przyjaciół, rodziny, współpracowników. W miarę jak mijał czas, a jego stan się poprawiał, coraz bardziej skracała swoje wizyty i zwiększała między nimi odstępy. Dystans ten był im bardzo potrzebny. Tak to sobie przynajmniej tłumaczyła. Oboje powinni uporządko­ wać myśli. Jeżeli miała pozostawić za sobą przeszłość - zarówno tę odległą, jak i niedawną - musiała zrobić to sama. To Thea opowiedziała jej o Billym Lomusie. O jego ciężkim dzieciństwie, którego jedynym jas­ nym punktem był John McGillis. Zrządzeniem losu obaj czerpali nawzajem ze swoich słabości. Dwa miesiące po wyjeździe Billy'ego do Wietnamu John próbował po raz pierwszy targnąć się na życie. Miał wtedy dziesięć lat. Gdy Billy wrócił, zgorzkniały i kontuzjowany, John uciekł z domu, by się z nim połączyć. I chociaż władze ich rozdzieliły, zawsze potrafili się odnaleźć. Śmierć Johna zepchnęła Billy'ego z cienkiej granicy rozsądku w przepaść szaleństwa. - Syndrom opóźnionego stresu - powiedziała Althea, kiedy stały na szpitalnym parkingu. - Psychoza paranoidalna. Obsesyjna miłość. Tak naprawdę to nieistotne, jaką przypnie się temu etykietkę. - Przez te ostatnie tygodnie dziesiątki razy zada­ wałam sobie pytanie, czy był jakiś punkt, w którym mogłam postąpić inaczej w stosunku do Johna McGillisa. - Cilla nabrała do płuc spory haust wio­ sennego powietrza. - I nic nie znalazłam. Nie umiem nawet opisać, co to za ogromna ulga wreszcie mieć tę pewność. 243

- Wobec tego możesz odłożyć to ad acta. - Tak. Nie jest to coś, o czym będę mogła zapom­ nieć, ale mogę mieć to wreszcie za sobą. Ale przedtem chciałabym ci podziękować za wszystko, co zrobiłaś i co starałaś się zrobić. - Na tym polega moja praca - powiedziała po prostu Althea. - Wtedy nie byłyśmy przyjaciółkami. Teraz wydaje mi się, że nimi prawie jesteśmy. Cilla roześmiała się. - Prawie. - A więc jako twoja prawie przyjaciółka chciała­ bym ci coś powiedzieć. - Mów. - Obserwowałam ciebie i Boyda od samego po­ czątku. Obserwacja także należy do moich obowiąz­ ków. - Szczere spojrzenie jej piwnych oczu, na­ potkało wzrok Cilli. - Nadal nie mam pewności, czy jesteś odpowiednia dla Boyda. Nie jest to wpra­ wdzie moje zadanie, ale lubię mieć sprecyzowaną opinię. Wzrok Cilli poszybował ponad parkingiem ku pla­ mie zieleni, gdzie prześlicznie rozkwitły żonkile. - Nie powiedziałaś mi nic, czego bym sama nie wiedziała. - Mnie wystarczy, jeżeli Boyd uważa, że jesteś dla niego dobra. A ty musisz sama zdecydować, czy on jest dobry dla ciebie. - On tak myśli - mruknęła Cilla. - Zauważyłam. - W przypływie nagłej zmiany humoru Althea spojrzała w stronę szpitala. - Słysza­ łam, że ma wyjść za kilka dni. - Chodzą takie słuchy. - Rozumiem, że byłaś już na górze. - Przez kilka minut. Jest u niego siostra i paru policjantów. Przynieśli wielką wiązankę w kształcie 244

podkowy. Na karteczce jest napisane: „Miałeś niefart, Szczęściarzu". Próbowali mu wmówić, że skonfis­ kowali ją na pogrzebie jakiegoś gangstera. - Wcale by mnie to nie zdziwiło. Ci gliniarze są zabawni. Mają na ogół poczucie humoru, tak samo jak zwyczajni ludzie. - Uśmiechnęła się do Cilli. - Idę na górę. Mam powiedzieć Boydowi, że wpadłam na ciebie i wrócisz później? - Nie. Nie tym razem. Powiedz mu tylko, żeby... żeby słuchał radia. Zobaczę, czy uda mi się wygrzebać „Dueling Banjos". - „Dueling Banjos"? - Tak. Zobaczymy się później, Thea. - Jasne. - Patrząc, jak Cilla idzie do samochodu, Althea - nie po raz pierwszy - wdzięczna była losowi za to, że nie jest zakochana. Mimo że pierwsza noc w studiu po strzelaninie była trudna, Cilla wróciła do dawnej rutyny. Przestało ją już dręczyć wspomnienie klęczącego przy drzwiach, za­ krwawionego Boyda i Billy'ego o błędnym wzroku, przystawiającego jej nóż do gardła. Z powrotem polubiła swój koncert życzeń. Mruga­ jące światełka przestały szarpać jej nerwy. Przepeł­ niona wdzięcznością, że Boyd wraca do zdrowia, rzuciła się w wir pracy z zapałem, którego jej od dawna brakowało. - Cilla. Na dźwięk swego imienia nie podskoczyła, tylko odwróciła się z krzesłem i uśmiechnęła do Nicka. - Cześć! - Ja... hmm... postanowiłem wrócić. Wciąż uśmiechnięta, przyjęła od niego kubek kawy. - Słyszałam. - Mark zachował się naprawdę wspaniale. 245

- Byłeś cenionym pracownikiem naszej stacji, Nick. Dlatego cieszę się, że zmieniłeś zdanie. - No więc... - Mimowolnie spojrzał na jej rękę. Cilla dopiero od paru dni miała zdjęte szwy. Zamilkł na widok głębokiej szramy. - Cieszę się, że już wszystko w porządku - dodał po chwili. - Ja też. Możesz mi podać reklamę Rocco's Pizza? Nick poderwał się, znalazł ją i podał Cilli, która wsunęła nową taśmę, a potem ją włączyła. - Chciałbym cię przeprosić, Cillo. - Nie musisz. - Czuję się jak świr, zwłaszcza po tym, jak usły­ szałem... no, całą tę historię o Billym i tym facecie z Chicago. - Ty w niczym nie przypominasz Johna, Nick. Bardzo mi pochlebia to, że ci się spodobałam. Tym bardziej że chodzisz na zajęcia z moją niebywale piękną siostrą. - Deborah jest miła, ale jest zbyt inteligentna. Cilla roześmiała się - po raz pierwszy od miesięcy. - Dzięki, mój chłopcze. I jak ja teraz wyglądam? - Nie to miałem na myśli... - Urwał, purpurowy ze wstydu. - Ja chciałem tylko powiedzieć, że... - Nie pogrążaj się jeszcze bardziej - rzuciła z uśmiechem, po czym odwróciła się do mikrofonu. Hej, Denver! Posłuchajmy teraz rocka przez następ­ ny kwadrans. Jest czwartek, dziesiąta czterdzieści pięć i właśnie zaczynamy. - Zaatakowała ich ło­ motem Guns and Roses. - To jest prawdziwy rock and r o l l - powiedziała do siebie. - Nick, może mógłbyś... - Słowa zamarły jej na ustach. W progu stała matka Boyda. - Pani Fletcher! - Cilla poderwała się i byłaby się udusiła sznurem od słuchawek. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. - Pani 246

Fletcher uśmiechnęła się do Cilli, a Nickowi skinęła głową. - Nie, nie, oczywiście, że nie. - Cilla bezwiednie wytarła ręce o dżinsy. - Nick, może przyniósłbyś pani Fletcher filiżankę kawy? - Nie, dziękuję, kochanie. Wpadłam tylko na mo­ ment. Nick przeprosił i wycofał się. - No tak... - Pani Fletcher omiotła wzrokiem plaka­ ty na ścianie i wyposażenie studia. - Więc tutaj pracujesz? - Tak. Ja... chętnie bym panią oprowadziła, ale muszę... - W porządku. - Wokół jej oczu nie było już zmarszczek znamionujących napięcie. Cilla miała przed sobą szykowną, atrakcyjną i bardzo zadbaną damę, która ją ogromnie onieśmielała. - Nie chciała­ bym ci przeszkadzać. - Nie, nie... przywykłam pracować wśród ludzi. - Nie widziałam cię w szpitalu przez ostatnie dni, więc pomyślałam sobie, że wpadnę, żeby się pożegnać. - Pani wyjeżdża? - Ponieważ Boyd dochodzi już do siebie, wracamy do Paryża. Interesy, a zarazem przyjemność. Cilla mruknęła coś wymijająco, po czym nastawiła kolejną płytę. - To dla państwa wielka ulga, że Boyd... że z nim już wszystko w porządku. Musiało to być dla pani okropne. - Dla nas wszystkich. Boyd nam o wszystkim opowiedział. - Było, minęło. - Tak. - Ujęła Cillę za rękę i obejrzała gojącą się ranę. - Ciężkie przeżycia pozostawiają po sobie blizny. Niektóre głębsze niż inne. - Puściła rękę Cilli i obeszła

247

wkoło maleńkie studio. - Boyd mówi, że macie się pobrać. - Ja... - Cilla otrząsnęła się z szoku i głośno chrząknęła. - Przepraszam na moment. - Odwróciła się do konsoli, nastawiła kolejną płytę, a na koniec wcisnęła guzik. - Kiedy usłyszycie grzmot, dzwońcie. Pierwsza osoba, która potrafi podać tytuł piosenki, wykonawcę oraz rok nagrania, wygrywa dwa bilety na koncert. Madonna przyjeżdża do Denver pod koniec miesiąca. - To fascynujące. - Pani Fletcher uśmiechnęła się zupełnie jak Boyd. - Jak już mówiłam, Boyd powie­ dział mi, że macie się pobrać. Zastanawiałam się, czy nie przydałaby wam się pomoc przy załatwianiu tego wszystkiego. - Nie. To znaczy, nie powiedziałam... Przepra­ szam. - Cilla rzuciła się na migające światełko. - Tu KHIP. Nie, przykro mi, ale to zła odpowiedź. Spróbuj jeszcze raz. - Robiła wszystko, by zachować jasność umysłu w trakcie odbierania telefonów. Głos czwar­ tego rozmówcy zabrzmiał bardzo znajomo. - Cześć, 0'Roarke! - Boyd. - Spojrzała bezradnie na jego matkę. Wiesz przecież, że jestem w pracy. - A ja jestem przy telefonie. Macie już zwycięzcę? - Nie, ale... - No to już go macie. „Electric Avenue", Eddy Grant, tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty trzeci. Chcąc nie chcąc, musiała się uśmiechnąć. - Bystry jesteś, Cwaniaku. Wygląda na to, że wygrałeś dwa bilety na koncert. Nie rozłączaj się. - Włączyła mikrofon. - Mamy zwycięzcę. Pani Fletcher cierpliwie przyglądała się jej pracy, a gdy z głośników zabrzmiał głos jej syna, uśmiechnęła się szeroko. 248

- Moje gratulacje - powiedziała Cilla po nastawie­ niu nowej płyty. - Więc jak? Pójdziesz ze mną na ten koncert? - Jeżeli będziesz miał szczęście. Muszę już kończyć. - Ejże! - krzyknął, zanim zdążyła się rozłączyć. Nie słyszałem jeszcze „Dueling Banjos". - To słuchaj dalej. - Po dłuższej przerwie zwróciła się do pani Fletcher: - Strasznie przepraszam. - Nie szkodzi. Nic nie szkodzi - zapewniła ją matka Boyda, która uznała to za urocze interludium. A wracając do ślubu? - Ja nic nie wiem o ślubie. To znaczy nie będzie żadnego ślubu. - Przeczesała ręką włosy. - Tak myślę. - No cóż... - Na twarzy pani Fletcher pojawił się znaczący uśmiech osoby, która wie swoje. - Jestem pewna, że któreś z was da nam znać. Boyd jest w tobie bardzo zakochany. Chyba wiesz o tym? - Tak. Tak mi się przynajmniej wydaje. - Opowiedział mi o twoich rodzicach. Mam na­ dzieję, że nie będziesz miała mu tego za złe? - Nie. - Znów usiadła. - Pani Fletcher... - Wystarczy Liz. - Liz. Chyba nie podejrzewasz mnie o prowadzenie jakiejś gry wobec Boyda. Nigdy bym go nie prosiła, by się zmienił. Nie potrafiłabym go o to prosić. Ale nie wiem, czy potrafię zaakceptować jego pracę. - Bo jest policjantem? Boisz się, że mógłby zginąć i zostawić cię, jak twoi rodzice? Cilla spojrzała na swoje ręce. - Tak. - Ja także się o niego martwię - przyznała cicho Liz. - Rozumiem też, że on robi, co do niego należy. - Tak, robi, co do niego należy. Sporo o tym myślałam, odkąd został ranny. - Cilla podniosła wzrok. - A jak ty sobie z tym radzisz? 249

Liz ujęła jej niespokojne ręce. - Ja go kocham. - I to ci wystarcza? - Musi mi wystarczyć. Ciężko jest pogodzić się ze stratą osoby, którą się kocha. Śmierć twoich rodziców była tragiczna i, zdaniem Boyda, zupełnie niepotrzeb­ na. Moja matka zmarła, kiedy miałam zaledwie sześć lat. Bardzo ją kochałam, chociaż spędziłam z nią tak niewiele czasu. - Współczuję ci. - Pewnego dnia zraniła się w ogrodzie. Drobne skaleczenie kciuka, na które nie zwróciła uwagi. Kilka tygodni później zmarła na zakażenie krwi. Od zadraś­ nięcia zardzewiałymi nożycami ogrodowymi. Tra­ gicznie i niepotrzebnie. Nie da się przewidzieć, jak i kiedy zostanie nam odebrany ktoś, kogo kochamy. Ale życie byłoby takie smutne, gdybyśmy nie po­ zwolili sobie na miłość z obawy przed jej utratą. Dotknęła policzka Cilli. - Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy. - Pani Fletcher... Liz - poprawiła się Cilla, gdy matka Boyda zatrzymała się w drzwiach. - Dziękuję, że przyszłaś. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Liz spo­ jrzała na plakat, na którym nagi do pasa, długowłosy gwiazdor rocka prezentował zabójczy uśmiech. - Cho­ ciaż znacznie bardziej wolę Cole'a Portera. Wsuwając kolejną taśmę, Cilla uśmiechała się. Po reklamie zaserwowała słuchaczom nieprzerwany kwa­ drans muzyki, a sobie czas do namysłu. Gdy przyszła pora na nową porcję życzeń, była zdenerwowana, lecz zdecydowana. - Tu Cilla 0'Roarke z KHIP. Jest pięć minut po północy. Rozpoczynamy nasz koncert życzeń. Zanim zacznę odbierać telefony, nadam życzenia od siebie. 250

Ten kawałek jest dla Boyda. Nie, to nie będzie „Dueling Banjos", Cwaniaku. Proponuję ci coś innego. Stary przebój The Platters, „Only You". Mam na­ dzieję, że słuchasz mnie, bo chcę, żebyś wiedział... Po raz pierwszy w swojej karierze zająknęła się na antenie. - Och, dużo by mówić. Chciałam po prostu powiedzieć, że wreszcie zrozumiałam, iż dla mnie liczysz się tylko ty. Kocham cię i jeżeli twoja propozy­ cja jest nadal aktualna, umowa stoi. Nastawiła płytę i z zamkniętymi oczyma słuchała piosenki. Starając się zachować spokój, odbierała telefon po telefonie. Było wiele żartów i pytań o Boyda, jednak żaden z dzwoniących nie okazał się Boydem. A była taka pewna, że zadzwoni. Może nawet nie słuchał jej programu. Na myśl o tym ukryła twarz w dłoniach. Oto wreszcie zebrała się na odwagę i wyznała mu swoje uczucia, a on nawet jej nie słuchał. Krok po kroku, zaliczyła kolejne dwie godziny. To był głupi pomysł, stwierdziła. Co za bezdenna głupota, żeby wyznawać komuś miłość przez radio. Jedyne co osiągnęła, to że okryła się śmiesznością. Im dłużej o tym myślała, tym większy ogarniał ją gniew. Przecież kazała mu słuchać! Czy choć raz nie mógłby zrobić tego, o co go prosiła? Kiedy mu kazała odejść, został. Gdy powiedziała, że za niego nie wyjdzie, rozgłosił wszem i wobec, że mają się pobrać. Kazała mu słuchać radia, a on je wyłączył. Obnażyła swoją duszę na antenie - wszystko na pró­ żno. - To dopiero było życzenie - skomentował Jack­ son, wkraczając do kabiny tuż przed drugą w nocy. - Zamknij się. - Dobrze już, dobrze. - Nucąc półgłosem, prze251

jrzał rozpiskę swojej zmiany. - Nasza słyszalność powinna podskoczyć po tym aż do nieba. - Gdybym chciała, żeby mnie ktoś rozbawił, spro­ wadziłabym Myszkę Miki. - Przepraszam. - Jackson, niezrażony, nie prze­ stawał nucić pod nosem. Zgrzytając zębami, Cilla włączyła swój mikrofon. - To już wszystko na dziś, Denver. Jest pierwsza pięćdziesiąt osiem. Przekazuję was teraz mojemu kum­ plowi Jacksonowi, który pozostanie z wami do szóstej rano. Dobrej zabawy. I pamiętajcie, jeśli mam się komuś przyśnić, niech to będą miłe sny. - Kopnęła krzesło, które stało jej na drodze. - A ty, jeżeli masz dość oleju w głowie - zwróciła się do Jacksona - nie piśniesz ani słówka na ten temat. - Będę trzymał gębę na kłódkę. Wyszła z kabiny, zdjęła żakiet z wieszaka i ru­ szyła do wyjścia, szukając w kieszeniach kluczy­ ków. Zamierzała pojechać do domu i zmoczyć sobie głowę. A jeżeli się okaże, że Deborah wszystko słyszała i na nią czeka, będzie miała się na kim wyżyć. Ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach do­ wlokła się do samochodu. Położyła rękę na klamce i dopiero wtedy zauważyła Boyda, siedzącego na masce. - Piękna noc - odezwał się. - Co? Co ty tu robisz, do diabła?! - W jednej chwili zapomniała o gniewie i podbiegła do niego. Powinieneś być w szpitalu! Jeszcze cię nie wypisali! - Przeskoczyłem przez mur. Chodź tu. - Ty wariacie! Co za pomysł, żeby siedzieć na dworze po nocy! Dwa tygodnie temu byłeś ledwie żywy, a... - Nigdy w życiu nie czułem się lepiej. - Złapał ją za 252

klapy żakietu i przyciągnął do siebie. - Tak samo jak ty. - Co? - Ty też nigdy w życiu nie czułaś się lepiej. Potrząsnęła głową, by zebrać myśli, a potem cofnęła się o krok. - Wsiadaj! Zabieram cię z powrotem do szpitala. - Jeszcze czego! - Przygarnął ją ze śmiechem i mocno pocałował. W jednej chwili osłabła i zakręciło jej się w głowie. Przylgnęła do niego z cichym westchnieniem, a jej ręce przesunęły się po jego twarzy i wczepiły we włosy. Chciała go dotknąć tylko po to, by się przekonać, że jest cały i zdrowy - i tylko jej. - Boże, wiesz, ile czasu upłynęło, odkąd mnie tak całowałaś? - Trzymał ją w objęciach, czekając, aż jego serce zacznie bić w normalnym tempie. - Te niewinne cmoknięcia w szpitalu to za mało. - Nigdy nie byłeś sam. - Bo nigdy nie zostałaś na tyle długo. - Pocałował ją w czubek głowy. - Podobała mi się ta piosenka. - Jaka piosenka? Och! - Cofnęła się. - Więc słuchałeś? - Bardzo mi się podobała ta piosenka. - Ujął ją za rękę i przycisnął usta do świeżej blizny. - Ale jeszcze bardziej podobało mi się to, co powiedziałaś przedtem. Mogłabyś mi to powtórzyć w cztery oczy? - Ja... - Westchnęła i urwała. Boyd otoczył dłońmi jej twarz. - No, 0'Roarke - namawiał z cierpliwym uśmie­ chem. - Wyrzuć to z siebie. - Kocham cię. - Powiedziała to tak szybko i z tak wyraźną ulgą, że znów się roześmiał. - Niech cię diabli! To wcale nie jest śmieszne. Ja naprawdę cię 253

kocham i to przez ciebie nie jestem w stanie robić nic innego. - Przypomnij mi, żebym sobie później pogratulo­ wał. Masz fantastyczny głos, Cillo. - Wziął ją w ramio­ na i przytulił. -Nigdy też nie brzmiał lepiej niż tej nocy. - Byłam przerażona. - Wiem. - Ale już się nie boję. - Oparła mu głowę na ramieniu. - Tak mi dobrze. - Tak. Chyba rzeczywiście tak. Posłuchaj, moja oferta nadał jest aktualna. Wyjdź za mnie, Cillo. Nie spieszyła się. Nie dlatego, że się bala, ale dlatego, że chciała się nacieszyć tą chwilą. Chciała zapamiętać każdą sekundę. Była pełnia księżyca, gwiazdy pogasły. W powietrzu unosił się ledwie wy­ czuwalny zapach wiosennych kwiatów. - Ale najpierw muszę ci zadać jedno pytanie. - Słucham. - Czy naprawdę będziemy mogli zatrudnić ku­ charkę? Boyd roześmiał się, a potem przybliżył usta do jej warg. - Oczywiście. - Skoro tak, umowa stoi.