Robin Cook - Mutant

10959 Robin Cook - Mutant. PrzełoŜyła: Ewa ĆwirkoGodycka. Dom Wydawniczy Rebis, 1997. Skanował, opracował i błędy poprawił: Roman Walisiak. Tytuł oryginału Mutation Copyright (c) 1989. by Robin Cook All rights reserved. Copyright (c) for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd, Poznań 1997. Opracowanie graficzne: Andrzej Rutkowski. Fotografia na Okładce: Ken Eward. Wydanie II poprawione (dodruk). ISBN 83-7120-266-0. Z wyrazami wdzięczności dla Jean, która dostarczyła mi strawy dosłownie i w przenośni. DZIADKOM Mae i Edowi, których nie dane mi było poznać lepiej. Esther i Johnowi, którzy przyjęli mnie do rodziny. Louisie i Billowi, którzy zaadoptowali mnie z czystej dobroci. Jak Śmiesz Tak Igrać z śyciem. Mary Wollstonecraft Shelley "Frankenstein" (1818). Wstęp. Akumulacja energii w milionach neuronów wzbierała nieprzerwanie od sześciu miesięcy, czyli od momentu, w którym zaczęły one powstawać. Komórki nerwowe aŜ kipiały od energii elektrycznej, stopniowo wzbierającej w kierunku pewnej progowej wartości napięcia. Liczba rozgałęzień dendrytów komórek nerwowych i wspierających je komórek mikroglejowych rosła w postępie logarytmicznym: z kaŜdą godziną przybywały setki tysięcy złącz nerwowych. To wszystko przypominało reaktor jądrowy zbliŜający się do stanu nadkrytycznego. I wreszcie stało się! Próg został osiągnięty i przekroczony. Mikrowyładowania elektryczne rozbiegły się błyskawicznie po całym skomplikowanym splocie połączeń synaptycznych, rozprowadzając energię po całej masie. Pęcherzyki wewnątrzkomórkowe uwolniły swe neuroprzekaźniki i neuromodulatory, podnosząc poziom wzbudzenia jeszcze wyŜej. Z tej to zawiłej aktywności komórkowej w wymiarze mikroskopijnym wyłoniła się jedna z tajemnic wszechświata: świadomość! Kolejny raz z materii zrodził się rozum. Świadomość zaś to podstawa pamięci i znaczeń, lecz równieŜ przeraŜenia i lęku. Wraz ze świadomością nadszedł cięŜar wiedzy o nieuchronnej śmierci. W tym wszakŜe momencie powstająca świadomość była pozbawiona wiedzy. Lecz i wiedza miała juŜ wkrótce nadejść. Prolog. 11 października 1978. - O BoŜe! -wyrzuciła z siebie Mary Millman, ściskając w obu dłoniach końce prześcieradła. Znowu poczuła potworny ból w dole brzucha, docierający szybko do pachwin i krzyŜa niczym roztopiona stal. - Dajcie mi coś przeciwbólowego! Błagam! Nie wytrzymam! - Z jej gardła wydobył się krzyk. - Wszystko jest w porządku, Mary - powiedział spokojnie doktor Stedman. - Tylko głęboko oddychaj. - Nakładał gumowe rękawiczki, starannie naciągając kaŜdy palec. - Nie wytrzymam! - ochryple wykrzyknęła Mary. Z wysiłkiem zmieniła pozycję, lecz nic to nie dało. Strona 1

10959 Ból nasilał się z kaŜdą sekundą. Wstrzymała oddech i odruchowo napięła wszystkie mięśnie. - Mary! - powiedział doktor Stedman stanowczym głosem. - Nie przyj. To nic nie pomoŜe, póki nie będzie rozwarcia szyjki. MoŜesz tylko zaszkodzić dziecku! Mary otworzyła oczy i spróbowała rozluźnić mięśnie. KaŜdy jej wydech przypominał jęk udręki. - Nic nie mogę poradzić - zakwiliła poprzez łzy. - Nie zniosę tego. PomóŜcie mi! - Nie dokończyła, bo jej słowa zdławił następny krzyk. Mary Millman miała dwadzieścia dwa lata i była sekretarką w domu towarowym w centrum Detroit. Gdy przeczytała ogłoszenie, w którym poszukiwano zastępczej matki, wizja pieniędzy jawiła się jej niczym dar niebios -wreszcie będzie mogła oddać niezliczone długi, spowodowane przeciągającą się chorobą matki. PoniewaŜ jednak nigdy nie była w ciąŜy ani teŜ, z wyjątkiem filmów, nie była świadkiem Ŝadnych narodzin, nie miała pojęcia, jak to wygląda. W tej chwili nie była w stanie myśleć o owych trzydziestu tysiącach dolarów, które miała otrzymać po porodzie. Była to suma znacznie wyŜsza niŜ typowa stawka za urodzenie cudzego dziecka w Michigan, jedynym stanie, w którym dziecko moŜna było adoptować przed urodzeniem. Teraz myślała, Ŝe umrze. Bóle wzmogły się, poczym zelŜały. Udało się jej złapać kilka płytkich oddechów. - Chcę zastrzyk przeciwbólowy - powiedziała z trudem. Wargi miała zupełnie suche. - Dostałaś juŜ dwa - odrzekł doktor Stedman. Zmieniał właśnie rękawiczki, które uległy skaŜeniu, gdy przytrzymywał jej ramię, na nową, sterylną parę. - Nie pomogłyjęknęła Mary. - W szczytowym momencie skurczu moŜe nie - odrzekł lekarz. - Ale przed chwilą spałaś. - Naprawdę? - Mary szukała wzrokiem potwierdzenia w twarzy Marshy Frank, matki dziecka, która delikatnie zmywała jej czoło chłodną, wilgotną gąbką. Marsha skinęła głową. Uśmiechała się ciepło, współczująco. Mary lubiła ją i była wdzięczna za to, Ŝe Marsha koniecznie chciała być obecna przy porodzie. Oboje państwo Frank postawili to zresztą jako warunek umowy. Mary czuła znacznie mniej sympatii do przyszłego ojca, który bez przerwy jej rozkazywał. - Proszę pamiętać, Ŝe kaŜdy lek podany pani wpływa równieŜ na dziecko - mówił teraz ostrym tonem. - Nie moŜemy naraŜać jego Ŝycia tylko dlatego, Ŝeby ulŜyć pani w bólu. Doktor Stedman obrzucił Victora Franka krótkim spojrzeniem. Facet zaczynał działać mu na nerwy. Zdaniem doktora Stedmana Frank był najgorszym ojcem, jakiego wpuścił do sali porodowej. Najbardziej zdumiewające w tym wszystkim było to, Ŝe Frank równieŜ był lekarzem i przed rozpoczęciem kariery naukowca zdał egzamin z połoŜnictwa. Jeśli rzeczywiście miał za sobą takie doświadczenia, zupełnie nie było tego widać po jego zachowaniu się przy pacjentce. Mary westchnęła głęboko i doktor Stedman na powrót się nią zajął. Grymas, który wykrzywił jej twarz, powoli zanikał. Skurcz najwyraźniej minął. - W porządku - rzekł doktor Stedman, gestem nakazując pielęgniarce uniesienie prześcieradła przykrywającego nogi pacjentki. Strona 2

10959 - Zobaczymy, co się tam dzieje. - Pochylił się i ustawił nogi Mary we właściwej pozycji. - MoŜe powinniśmy zrobić ultrasonografie? - zaproponował Victor. - Nie sądzę, byśmy czynili wielkie postępy. Doktor Stedman wyprostował się. - Doktorze Frank! Jeśli pan nie ma nic przeciwko temu... - Nie dokończył zdania, przeświadczony, Ŝe tonem głosu uświadomił tamtemu swoją irytację. Victor Frank spojrzał na doktora Stedmana i ten nagle zrozumiał, Ŝe gość jest przeraŜony. Jego twarz pobielała jak kreda, na czole pojawiły się kropelki potu. Być moŜe poród zastępczej matki stanowi wyjątkowe przeŜycie nawet dla lekarza. - Aaa! - wykrzyknęła Mary. Na prześcieradło nagle chlusnęły wody porodowe i doktor Stedman ponownie skupił uwagę na pacjentce. Nie myślał juŜ o Franku. - Pękły błony porodowe - orzekł. - To zupełnie normalne, jak juŜ wyjaśniałem. Zobaczmy, co się dzieje z dzieckiem. Mary przymknęła oczy. W swoim wnętrzu poczuła palce lekarza. LeŜąc na prześcieradle przesiąkniętym jej własnymi wodami płodowymi, czuła się bezbronna i upokorzona. Wmawiała sobie wcześniej, Ŝe nie robi tego tylko dla pieniędzy, lecz równieŜ po to, by uszczęśliwić parę, która nie moŜe mieć drugiego dziecka. Marsha była tak strasznie miła i przekonująca. Teraz Mary zastanawiała się, czy postąpiła słusznie. Poczuła następny skurcz i przestała myśleć o wszystkim. - Dobrze! Dobrze! - wykrzyknął doktor Stedman. - Bardzo dobrze, Mary. Naprawdę dobrze. - Szybkim ruchem zdjął i wyrzucił rękawiczki. - Główka dziecka jest juŜ we właściwym miejscu i szyjka jest prawie całkowicie rozwarta. Dobrze się spisujesz! - Zwrócił się do pielęgniarki: - Przenieśmy ją do sali porodowej. - Czy mogę teraz dostać środek przeciwbólowy? - spytała Mary. - Gdy tylko znajdziemy się w sali porodowej - odrzekł radośnie doktor Stedman. Poczuł ulgę. A potem czyjąś dłoń na ramieniu. - Czy jest pan pewien, Ŝe głowa nie jest za duŜa? -spytał Victor szorstko, odciągając Stedmana na bok. Stedman czuł, Ŝe ręka trzymająca jego ramię drŜy. Sięgnął dłonią do góry i odczepił palce Franka. - Powiedziałem, Ŝe główka jest we właściwym miejscu. A to oznacza, Ŝe przeszła przez wpust miednicy. Tyle chyba pan pamięta! - Jest pan pewien, Ŝe główka jest na właściwej drodze? -spytał Victor. Doktor Stedman poczuł przypływ złości. Bliski był utraty cierpliwości, zorientował się jednak, Ŝe Frank aŜ trzęsie się ze strachu. Powstrzymując gniew, Stedman odrzekł po prostu: - Główka jest na właściwej drodze. Z całą pewnością. Strona 3

10959 -Po chwili dorzucił: - Jeśli jest pan tym wszystkim tak zdenerwowany, to moŜe byłoby lepiej, Ŝeby pan przeszedł do poczekalni. - Nie mogę! - odrzekł Victor z naciskiem. - Muszę zobaczyć wszystko do końca. Stedman spojrzał na Franka. Od pierwszego spotkania Ŝywił wobec tego człowieka jakieś mieszane uczucia. Początkowo jego nerwowość przypisywał sytuacji związanej z nietypowym rodzicielstwem, ale kryło się za tym coś więcej. Doktor Frank był nie tylko zdenerwowanym ojcem. "Muszę zobaczyć wszystko do końca" - to był dziwny komentarz jak na przyszłego ojca, nawet przybranego. Zabrzmiało to tak, jak gdyby była to jakaś misja, a nie radosne - nawet jeśli dramatyczne - przeŜycie związane z narodzinami człowieka. Marsha zdawała sobie po trosze sprawę z dziwnego zachowania męŜa, lecz była tak zaabsorbowana samym porodem, Ŝe nie zastanawiała się nad tym głębiej. Teraz szła korytarzem w ślad za łóŜkiem, na którym Mary jechała do sali porodowej. Całym sercem pragnęła, by na tym szpitalnym łóŜku wieziono właśnie ją. Z radością znosiłaby ból, mimo Ŝe pięć lat temu poród ich syna, Davida, skończył się takim krwotokiem, Ŝe aby uratować jej Ŝycie, lekarz musiał dokonać usunięcia macicy. Ona zaś i Victor bardzo chcieli mieć drugie dziecko. A poniewaŜ nie mogła go urodzić, rozwaŜyli wszystkie moŜliwości. Po pewnym namyśle postanowili, Ŝe najlepszym wyjściem jest zastępcza matka. Marsha była bardzo zadowolona z tego układu i cieszyła się, Ŝe jeszcze przed narodzeniem dziecko jest legalnie ich, lecz mimo to dałaby wszystko, by mogła sama nosić owo utęsknione maleństwo. Przez chwilę zastanawiała się, jak Mary zniesie rozstanie z dzieckiem. Z tego właśnie powodu była bardzo zadowolona z przepisów obowiązujących w stanie Michigan. Patrząc, jak pielęgniarki przenoszą Mary na stół porodowy, Marsha rzekła łagodnie: - Świetnie się spisujesz. JuŜ prawie po wszystkim. - PołóŜmy ją na boku - powiedziała pielęgniarkom doktor Whitehead, anestezjolog. A potem, chwytając Mary mocno za ramię, dodała: - Teraz zrobimy pani znieczulenie zewnątrzoponowe, jak obiecaliśmy. - Nie sądzę, by to było potrzebne - rzekł Victor, stając po przeciwnej stronie stołu. - Zwłaszcza Ŝe chce pan znieczulać przez kręgosłup. - Doktorze Frank! - powiedział Stedman surowo. - Ma pan do wyboru: albo przestanie pan się wtrącać, albo opuści pan salę. Proszę się zdecydować. - Doktor Stedman miał juŜ tego dosyć. Spełnił kilka poleceń Franka, takich jak choćby wykonanie wszystkich moŜliwych badań prenatalnych, w tym punkcję owodni i biopsję kosmówki. Zgodził się nawet na to, by przez trzy tygodnie we wczesnym okresie ciąŜy Mary przyjmowała antybiotyk o nazwie cefaloklor. Jako lekarz uwaŜał, Ŝe Ŝadna z tych rzeczy nie jest wskazana, lecz ustąpił, poniewaŜ doktor Frank nalegał i poniewaŜ status zastępczej matki czynił sytuację wyjątkową. A skoro Mary nie protestowała, argumentując, Ŝe to wszystko jest przewidziane umową z państwem Frank, nie sprzeciwiał się. Ale to było podczas ciąŜy. Poród jednak to zupełnie inna sprawa i doktor Stedman nie miał zamiaru rezygnować ze swych metod z powodu neurotycznego kolegi. Czego tego Franka uczyli na studiach? - zastanawiał się. Z pewnością wie, jak przestrzegać powszechnie przyjętych zasad postępowania. Ale on kwestionował kaŜde zalecenie Stedmana, komentował kaŜdy jego krok. Przez kilka pełnych napięcia sekund Victor i doktor Stedman patrzyli na siebie. Strona 4

10959 Victor zacisnął pięści i Stedmanowi przemknęło przez myśl, Ŝe zaraz go uderzy. Lecz chwila ta minęła, Victor przygarbił się i zdenerwowany stanął w kącie. Czuł łomotanie serca i nieprzyjemny ucisk w dołku. śeby tylko to dziecko było normalne, modlił się w duchu. Spojrzał na Ŝonę i łzy przesłoniły mu wzrok. Tak bardzo pragnęła drugiego dziecka. Czuł, Ŝe znowu zaczyna drŜeć. Skarcił się po cichu. Nie powinienem był tego robić. Ale, BoŜe, błagam, niech to będzie normalne dziecko. Spojrzał na zegar ścienny. Wydawało się, Ŝe wskazówka sekundnika niemiłosiernie powoli wlecze się po tarczy. Zastanawiał się, jak długo jeszcze wytrzyma to napięcie. Doktor Whitehead zręcznym ruchem dłoni w ciągu kilku sekund wykonała blokadę. Marsha trzymała Mary za rękę i uśmiechem dodawała jej odwagi. Ból powoli ustępował. Potem do Mary dotarło juŜ tylko tyle, Ŝe ktoś ją budził i mówił, Ŝe czas zacząć przeć. Druga faza porodu przebiegła szybko i gładko, i o godzinie szóstej 04 urodził się pełen energii Victor Frank Junior. W chwili porodu Victor, powstrzymując oddech i usiłując dojrzeć jak najwięcej, stał tuŜ za doktorem Stedmanem. Gdy dziecko wreszcie się ukazało, Victor przebiegł uwaŜnym spojrzeniem całe ciało, a doktor Stedman związał i przeciął pępowinę. Potem lekarz podał niemowlę czekającemu pediatrze, który przeniósł je do termostatyzowanej sali noworodków. Lekarz ułoŜył spokojne dziecko i zaczął je badać. Victor poczuł ulgę. Wszystko wyglądało prawidłowo. - Apgar dziesięć! - zawołał pediatra, oznajmiając, Ŝe Victor Junior otrzymał najwyŜszą liczbę punktów. - Wspaniale! - odrzekł doktor Stedman, który stał teraz przy Mary i czekał na odejście łoŜyska. - Ale nie płacze - stwierdził Victor. Jego euforię przyćmiły wątpliwości. Pediatra delikatnie klepnął dziecko w stopy, potem potarł je po karku. Niemowlę nawet nie pisnęło. - Oddech prawidłowy. - Pediatra wziął gumową gruszkę z zamiarem wyczyszczenia nosa dziecku. Ku jego zdumieniu, dłoń noworodka uniosła się i wytrąciła mu gruszkę z palców. Gruszka wylądowała na podłodze. - No, teraz juŜ wszystko wiemy - rzekł lekarz ze śmiechem. - On po prostu nie chce płakać. - Czy mógłbym? - spytał Victor, wskazując na dziecko. - Tylko Ŝeby nie zziębł. Victor ostroŜnie włoŜył dłonie do boksu i wyjął noworodka. Objął ciałko obiema dłońmi i podniósł je do góry. Było to piękne dziecko o zdumiewająco jasnych włosach. Miało pucołowate róŜowe policzki i było śliczne jak z obrazka; w jego twarzy najbardziej uderzały wyraziste błękitne oczy. Gdy Victor w nie spojrzał, uświadomił sobie z przeraŜeniem, Ŝe dziecko wpatruje się w niego. - Śliczny, prawda? - powiedziała Marsha, stając za plecami Victora. - Cudowny - zgodził się. Strona 5

10959 - Ale skąd te jasne włosy? My jesteśmy szatynami. squDo pięciu lat byłam blondynką - odrzekła Marsha, wyciągając rękę, by dotknąć róŜowego ciałka. Victor spojrzał na Ŝonę, która z miłością wpatrywała się w dziecko. Miała ciemnobrązowe włosy, tu i ówdzie widniały pojedyncze siwe pasemka. Oczy miała intensywnie szaro niebieskie, rysy dość posągowe, silnie kontrastujące z krągłymi, pełnymi rysami niemowlęcia. - Popatrz na jego oczy - powiedziała Marsha. Victor ponownie przyjrzał się dziecku. - Niewiarygodne, prawda? Chwilę temu przysiągłbym, Ŝe wpatrują się we mnie. - Są jak szlachetne kamienie - dodała Marsha. Victor obrócił dziecko w kierunku Ŝony. Czyniąc to, spostrzegł, Ŝe oczy dziecka pozostały przykute do jego oczu! W ich turkusowej głębi był chłód i jasność lodu. Niespodziewanie poczuł dreszcz przeraŜenia. Państwo Frank jechali do domu z poczuciem zwycięstwa. Victor skręcił swym oldsmobilem cutlassem na wysypany drobnym grysem podjazd wiodący do ich szalowanego, wiejskiego domu. Cały wysiłek włoŜony w proces zapłodnienia pozaustrojowego opłacił się. Poszukiwania odpowiedniej matki zastępczej, męczące podróŜe do Detroit odniosły skutek. Mieli dziecko i teraz Marsha tuliła je w ramionach, dziękując Bogu za Jego dar. Marsha patrzyła, jak samochód pokonuje ostatni zakręt. Uniosła niemowlę do góry, odsunęła od jego twarzy kocyk i pokazała mu dom. Jak gdyby pojmując, o co chodzi, Victor Junior popatrzył przez przednią szybę samochodu na ładny, choć skromny dom. Zamrugał oczami, po czym spojrzał z uśmiechem na Victora. - Podoba ci się, co, tygrysku? - rzekł Victor wesoło. -Ma dopiero trzy dni, lecz przysiągłbym, Ŝe gdyby umiał, coś by mi powiedział. - A co byś chciał, Ŝeby ci powiedział? - spytała Marsha, opuszczając Victora Juniora na kolana. Nazwali go Victor Junior dla odróŜnienia od ojca, Victora Seniora. - Nie wiem - odrzekł Victor, hamując przed frontowymi drzwiami. - MoŜe to, Ŝe gdy dorośnie, zostanie lekarzem, tak jak jego stary. - Och, na litość boską - powiedziała Marsha, otwierając drzwi samochodu. Victor pospieszył jej z pomocą. Był piękny październikowy dzień, powietrze było jasne i przezroczyste, świeciło ostre słońce. Drzewa rosnące za domem demonstrowały wspaniałą gamę barw jesieni: purpurowe klony, pomarańczowe dęby i Ŝółte brzozy rywalizowały z sobą niczym w konkursie piękności. Gdy byli juŜ na ścieŜce wiodącej do domu, otworzyły się drzwi i ze schodów zbiegła Janice Fay, niania mieszkająca u państwa Frank. - NiechŜe go obejrzę - powiedziała, stając naprzeciw Marshy. Z podziwu przytknęła dłoń do ust. - No i co? - spytał Victor. - Jak aniołek! - zawołała Janice. - Jest cudowny. Chyba nigdy nie widziałam takich niebieskich oczu. - Wyciągnęła ręce. - Czy mogę go potrzymać? - Delikatnie wyjęła dziecko z objęć Marshy i poczęła nim kołysać. - Nie spodziewałam się, Ŝe będzie miał jasne włosy. Strona 6

10959 - My teŜ nie - odpowiedziała Marsha. - Wiedzieliśmy, Ŝe zaskoczymy cię tak, jak on zaskoczył nas. Ale w mojej rodzinie teŜ byli blondyni. - AleŜ oczywiście - zaŜartował Victor. - U DŜyngisChana było wielu blondynów. - A gdzie David? - spytała Marsha. - Gdzieś w domu - odrzekła Janice, nie spuszczając oczu z twarzy Victora Juniora. - David! - zawołała Marsha. W progu stanął chłopiec, trzymający jednego z zapomnianych misiów. Malec miał pięć lat, szczupłe ciało i ciemne, kręcone włosy. - Chodź tutaj i popatrz na swojego braciszka. David posłusznie podszedł do gruchającej grupki. Janice schyliła się i pokazała noworodka bratu. David spojrzał nań i zmarszczył nos. - Śmierdzi. Victor zaśmiał się, lecz Marsha ucałowała syna i powiedziała, Ŝe kiedy Victor Junior urośnie, będzie pachniał tak ładnie jak David. Wzięła niemowlę z rąk Janice i weszła do domu. Janice westchnęła. To był taki szczęśliwy dzień. Uwielbiała niemowlęta. Poczuła, Ŝe David bierze ją za rękę. Spojrzała na chłopca. Patrzył na nią z głową zadartą do góry. - Wolałbym, Ŝeby go tu nie było. - Ciii... - powiedziała łagodnie Janice, tuląc do siebie chłopca. - Nieładnie tak mówić. To jest tylko małe dziecko, a ty jesteś duŜym chłopcem. Trzymając się za ręce, weszli do domu w chwili, gdy Marsha i Victor znikali w świeŜo pomalowanym pokoju dziecięcym na górze. Janice wzięła Davida do kuchni, gdzie przygotowywała obiad. Chłopiec wdrapał się na krzesło i usadowił misia na krześle znajdującym się naprzeciwko. Janice stanęła przy zlewie. - Bardziej kochasz mnie czy tego małego? - zapytał David. Janice szybko odłoŜyła warzywa, które właśnie płukała, i wzięła chłopca w ramiona. Przytknęła czoło do jego czoła, mówiąc: - Ciebie kocham najbardziej w świecie. - I przytuliła go mocno. David odwzajemnił uścisk. śadne z nich nie wiedziało, Ŝe mają przed sobą tylko kilka lat Ŝycia. Rozdział 1 . 19 marca 1989. Niedziela, późne popołudnie. Długie, koronkowe cienie nagich klonów rosnących wzdłuŜ podjazdu przecinały obszerne brukowane podwórko między rozsiadłym białym kolonialnym dworem a stodołą. O zmroku nasilił się wiatr i falujące cienie przypominały wielkie pajęczyny. Mimo Ŝe do wiosny kalendarzowej było juŜ blisko, zima wciąŜ trzymała w swych okowach ziemię w North Andover w stanie Massachusetts. Marsha stała przy zlewie w duŜej wiejskiej kuchni i spoglądała na ogród w gasnącym świetle dnia. Usłyszała jakiś ruch na podjeździe. Odwróciła się i spostrzegła Victora Juniora jadącego do domu na rowerze. Strona 7

10959 Przez sekundę miała uczucie, Ŝe w piersiach zabraknie jej tchu. Od śmierci Davida, czyli od niespełna pięciu lat, niczego nie była pewna. Nigdy nie zapomni owego potwornego dnia, gdy lekarz powiedział jej, Ŝe Ŝółtaczka chłopca jest wynikiem nowotworu. Jego twarz, poŜółkła i wyniszczona chorobą, była wyryta w jej sercu. WciąŜ czuła malutkie ciało, kurczowo tulące się do niej w ucieczce przed śmiercią. Była pewna, Ŝe syn usiłuje coś powiedzieć, ale słyszała jedynie rwący oddech ostatnich chwil jego Ŝycia. Odtąd wszystko się zmieniło. A rok później było jeszcze gorzej. Jej głęboki niepokój o Victora Juniora wynikał częściowo z utraty Davida, a częściowo ze straszliwych okoliczności, które właśnie po upływie roku towarzyszyły śmierci Janice. Oboje zachorowali na niezwykle rzadką odmianę raka wątroby i mimo Ŝe oba te przypadki absolutnie nie były zakaźne, Marsha nie mogła pozbyć się strachu, Ŝe piorun, który uderzył dwa razy, moŜe uderzyć po raz trzeci. Śmierć Janice znacznie głębiej zapadła jej w pamięć, bo była wyjątkowo makabryczna. Było to jesienią, tuŜ po piątych urodzinach Victora Juniora. Liście spadały z drzew, w powietrzu czuło się ostry jesienny chłód. Jeszcze przed chorobą Janice zachowywała się dziwnie, jadała tylko to, co przygotowała sama i co pochodziło z zamkniętych pojemników. Stała się głęboko religijna, angaŜując się w działalność szczególnie fanatycznego odłamu odrodzonych chrześcijan. Marsha i Victor nie wytrzymaliby z nią, gdyby nie to, Ŝe w ciągu tych wielu lat, jakie u nich przepracowała, stała się praktycznie członkiem rodziny. Podczas ostatnich, krytycznych miesięcy Ŝycia Davida zachowywała się wspaniale. Lecz wkrótce po jego śmierci zaczęła chodzić z Biblią, przyciskała ją do piersi, jak gdyby Biblia miała ją uchronić przed tajemniczymi złymi mocami. Odkładała ją tylko wtedy, gdy wykonywała zajęcia domowe, i to teŜ bardzo niechętnie. Na dodatek stała się posępna i zamknięta w sobie, a na noc zamykała drzwi swego pokoju na klucz. Jeszcze gorsze było jej nastawienie do Victora Juniora. Nagle oświadczyła, Ŝe nie chce mieć nic do czynienia z tym chłopcem, liczącym wówczas tylko pięć lat. Mimo Ŝe Victor Junior był wyjątkowo niezaleŜny, czasami pomoc Janice była potrzebna, a ona tej pomocy odmawiała. Marsha kilkakrotnie poruszała z nią ten temat, lecz nic to nie dało. Janice uparcie unikała chłopca. Gdy ją o coś proszono, zaczynała bredzić o diable, który zamieszkał wśród nich, i o innych głupstwach o podtekście religijnym. Gdy zachorowała, Marsha zupełnie straciła głowę. Victor pierwszy zauwaŜył jej zmienione oczy. Powiedział o tym Ŝonie. Marsha z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe oczy Janice tak samo poŜółkły jak oczy Davida. Victor szybko wysłał Janice do Bostonu na badania. Mimo Ŝe byli na to przygotowani, diagnoza nimi wstrząsnęła: u Janice stwierdzono tę samą odmianę złośliwego nowotworu wątroby, która spowodowała śmierć Davida. Dwa przypadki owego niezwykle rzadkiego raka wątroby w tym samym domu, i to w przeciągu jednego roku, sprawiły, Ŝe podjęto szczegółowe badania epidemiologiczne. Wszystkie wyniki były jednak negatywne. Nie stwierdzono Ŝadnego zagroŜenia środowiskowego. Komputery wykazały, Ŝe oba zachorowania były po prostu rzadkim zbiegiem okoliczności. Diagnoza pozwoliła przynajmniej wyjaśnić dziwne zachowanie Janice. Lekarze domniemywali, Ŝe juŜ wcześniej mogła mieć przerzuty do mózgu. W chwili, gdy choroba została rozpoznana, jej dalszy przebieg był szybki i bezlitosny. Mimo leczenia Janice gwałtownie chudła, a po dwóch tygodniach zostały z niej tylko skóra i kości. Największe przeŜycie stanowił jednak dzień poprzedzający jej wyjazd do szpitala, gdzie pozostała juŜ do śmierci. Strona 8

10959 Victor właśnie wrócił do domu i wszedł do łazienki przylegającej do salonu. Marsha zajęta była przygotowywaniem w kuchni obiadu, gdy nagle w domu rozległ się mroŜący krew w Ŝyłach krzyk. Victor wyskoczył z łazienki. - Co się dzieje, na Boga?! - zawołał na cały głos. - To z pokoju Janice - odrzekła Marsha z pobielałą twarzą. MałŜonkowie wymienili porozumiewawcze, pełne najgorszych przeczuć spojrzenia. Potem pognali do garaŜu i wąskimi schodami dotarli do słuŜbówki Janice. Zanim znaleźli się w jej pokoju, ciszę rozdarł następny krzyk. Wydawało się, Ŝe od jego nieziemskiej siły zadrŜały szyby. Victor wpadł do pokoju pierwszy, Marsha tuŜ za nim. Janice stała pośrodku łóŜka, kurczowo ściskając Biblię. Wyglądała Ŝałośnie. Włosy, które stały się łamliwe, były zmierzwione, nadając jej demoniczny wygląd. Policzki miała zapadnięte, a pod chorobliwie poŜółkłą napiętą skórą sterczały kości. Oczy Janice przypominały Ŝółte neony. Patrzyła nieruchomo przed siebie. Przez sekundę Marsha poczuła się zahipnotyzowana wizją Janice w roli harpii. Potem podąŜyła wzrokiem w miejsce, w które wpatrywała się Janice. Na progu tylnych drzwi pokoju niani stał Victor Junior. Bez mrugnięcia powieką spokojnie odwzajemniał spojrzenie Janice. Marsha natychmiast odgadła, co się wydarzyło: Victor Junior bez Ŝadnych złych zamiarów wszedł tylnymi schodami do Janice i najwyraźniej ją przestraszył. Znajdująca się w stanie wywołanej chorobą psychozy kobieta wydała z siebie przeraźliwy krzyk. - Diabeł! - wycharczała Janice przez zaciśnięte zęby. -Morderca! Zabierzcie go stąd! - Spróbuj ją uspokoić! - zawołała Marsha do męŜa i podbiegła do syna. Chwyciła sześcioletnie dziecko w ramiona, zbiegła po schodach, wpadła do salonu i nogą zatrzasnęła drzwi. Tuliła głowę Victora Juniora do piersi, myśląc, jak niemądrze postąpiła, zatrzymując tę oszalałą kobietę w domu. Wreszcie wypuściła syna ze swego mocnego uścisku. Victor Junior odsunął się i spojrzał na matkę swymi kryształowo jasnymi oczami. - Janice nie chciała tak powiedzieć - tłumaczyła chłopcu. Miała nadzieję, Ŝe to okropne przeŜycie nie pozostawi w jego psychice Ŝadnych trwałych śladów. - Wiem - odrzekł Victor Junior ze zdumiewającą powagą człowieka dorosłego. - Jest bardzo chora. Nie wie, co mówi. Od tego dnia Marsha nie potrafiła odpręŜyć się i cieszyć Ŝyciem jak dotąd. Bała się, Ŝe gdyby sobie na to pozwoliła, Bóg mógłby uderzyć jeszcze raz i gdyby coś przydarzyło się Victorowi Juniorowi, ona by tego nie przeŜyła. Była psychiatrą dziecięcym i wiedziała, Ŝe nie moŜe oczekiwać, by jej dziecko rozwijało się w pewien zaprogramowany sposób, często jednak pragnęła, by jej syn okazywał trochę więcej czułości. Od najwcześniejszego dzieciństwa był nienaturalnie niezaleŜny. Z rzadka pozwalał jej przytulić się i czasami tęskniła za tym, Ŝeby siadł jej na kolanach i pieścił się z nią jak David. Teraz, patrząc, jak Victor Junior zsiada z roweru, zastanawiała się, czy jest on rzeczywiście taki pogrąŜony w sobie, na jakiego czasem wygląda. Pomachała mu dłonią, ale nie odrywał wzroku od roweru, odpinając z bagaŜnika sakwy, które spadły na bruk. Potem zaprowadził rower na noc do stodoły i zniknął jej z oczu. Strona 9

10959 Wreszcie wyszedł na podwórko, podniósł z ziemi torby i ruszył do domu. Marsha znowu pomachała mu dłonią, lecz on, mimo Ŝe szedł wprost na nią, nie zareagował. Maszerował z opuszczoną głową, chroniąc się przed dmiącym ostro zimnym wiatrem. Zastukała w szybę, w końcu opuściła rękę. Niedawno nawiedziło ją okropne przeczucie, Ŝe z chłopcem jest coś nie tak. Naprawdę kochała go tak samo, jak gdyby to ona go urodziła, czasami jednak jego nienaturalna oziębłość i brak emocji napawały ją niepokojem. Genetycznie był jej synem, ale w niczym nie przypominał matki, w dzieciństwie ciepłej i beztroskiej. Przed zaśnięciem często dręczyła ją myśl, Ŝe owo poczęcie w probówce w jakiś sposób zamroziło jego uczucia. Wiedziała, Ŝe to absurdalne, ale ta myśl jej nie opuszczała. Otrząsnąwszy się, zawołała: - Victor Junior wrócił! Było to skierowane do Victora, który czytał przy ogniu trzaskającym w kominku, w salonie obok kuchni. Victor coś odmruknął, ale nie podniósł głowy. Trzasnęły drzwi od podwórka i Victor Junior wszedł do domu. Marsha słyszała, jak w sionce zdejmuje płaszcz i buty. Po chwili pojawił się na progu kuchni. Był ładnym chłopcem, miał około stu pięćdziesięciu centymetrów wzrostu, trochę duŜo jak na dziesięciolatka. Jego złociste, jasne włosy nie pociemniały jak niegdyś włosy Marshy, w jego twarzy zachowało się coś z urody cherubina. I podobnie jak w dniu narodzin, najbardziej uderzające były jego lodowate, błękitne oczy. Mimo Ŝe wyglądał na cherubinka, jego przejmujące spojrzenie wskazywało na inteligencję znacznie przewyŜszającą średnią dla jego wieku. - No dobrze, młody człowieku - skarciła go Marsha, udając poirytowanie. - Wiesz, Ŝe nie wolno ci jeździć rowerem po ciemku. - Ale jeszcze nie jest ciemno - odrzekł, broniąc się, Victor Junior. Głos miał dźwięczny, sopranowy. Potem zorientował się, Ŝe matka Ŝartuje. - Byłem u Richiego - dodał. Rzucił torby i podszedł do zlewu. - W porządku - powiedziała Marsha, wyraźnie zadowolona z wyjaśnienia. - Ale dlaczego nie zadzwoniłeś? Mógłbyś zostać u niego dłuŜej. PrzecieŜ przyjechałabym po ciebie. - Chciałem juŜ być w domu - wyjaśnił Victor Junior, biorąc jedną z marchewek umytych właśnie przez matkę. Ugryzł ją głośno. Marsha objęła go i przytuliła do siebie, czując siłę w jego twardym, młodym ciele. - Skoro w tym tygodniu nie ma lekcji, myślałam, Ŝe chciałbyś więcej czasu spędzić u Richiego. - Niee - mruknął Victor Junior, uwalniając się z jej objęć. - Czy znowu martwisz matkę? - spytał Victor zaczepnie. Stał w drzwiach salonu, trzymając w ręku otwarte czasopismo naukowe; okulary do czytania opuścił na sam koniuszek nosa. Ignorując Victora, Marsha spytała: - A zatem co będziesz robić przez najbliŜszy tydzień? Umówiłeś się z Richiem? - Nie. Chciałbym jeździć do taty do laboratorium. Dobra, tato? - Victor Junior spojrzał na ojca. - W porządku - odrzekł Victor, wzruszając ramionami. - Po co, na litość boską, chcesz iść do laboratorium? -spytała. Było to jednak pytanie retoryczne. Nie spodziewała się odpowiedzi. Victor Junior bywał w laboratorium ojca jeszcze w czasach niemowlęcych. Strona 10

10959 Najpierw wykorzystywano wspaniałą opiekę świetlicową, oferowaną przez firmę Chimera Inc., a potem chłopiec bawił się juŜ w samym laboratorium. Stało się to regułą, zwłaszcza po śmierci Janice Fay. - A moŜe zadzwoniłbyś do kolegów ze szkoły? Ty, Richie i reszta moglibyście zorganizować sobie wspólnie coś fajnego. - Zostaw go - powiedział Victor, przychodząc w sukurs chłopcu. - Jeśli chce jechać ze mną, niech jedzie. - Dobrze, dobrze - rzekła Marsha, rozumiejąc, Ŝe została przegłosowana. - Kolacja będzie około ósmej - zwróciła się do Victora Juniora, dając mu Ŝartobliwie klapsa. Victor Junior wziął torby, które poprzednio połoŜył na krześle obok telefonu i skierował się ku tylnym schodom. Stare drewniane stopnie trzeszczały pod cięŜarem jego trzydziestu pięciu kilogramów. Szedł prosto do gabinetu na piętrze. Był to przyjemny pokój wyłoŜony mahoniową boazerią. Zasiadł przy komputerze ojca i uruchomił go. Przez chwilę nasłuchiwał uwaŜnie, chcąc się upewnić, Ŝe rodzice nadal rozmawiają w kuchni, potem wykonał skomplikowaną operację, konieczną, aby mógł dotrzeć do pliku o nazwie STATUS. Ekran zamrugał, potem wypełnił się danymi. Otworzył zamki błyskawiczne najpierw jednej, a potem drugiej torby, spojrzał na ich zawartość i dokonał szybkich obliczeń, wreszcie wprowadził do komputera serię liczb. Zajęło mu to parę minut. Gdy skończył, wyszedł ze STATUSU, zapiął torby i włączył Pacmana. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, gdy Ŝółta kulka ruszyła w podróŜ po labiryncie, polując na swoją ofiarę. Marsha strząsnęła wodę z rąk, potem sięgnęła po ręcznik zawieszony na uchwycie drzwiczek lodówki. Z coraz większym niepokojem myślała o synu. Victor Junior nie był trudnym dzieckiem: nauczyciele nie mieli Ŝadnych uwag, lecz mimo Ŝe trudno jej było wskazać przyczynę, Marsha była coraz bardziej przekonana, Ŝe coś jest nie w porządku. Czas, Ŝeby o tym porozmawiać. Biorąc na ręce Kissy, kotkę o niebiesko szarej sierści, która robiła ósemki wokół nóg swej pani, Marsha przeszła do salonu, gdzie Victor leŜał rozwalony na kanapie i czytał, jak zwykle po powrocie z pracy, najnowsze czasopismo. - MoŜemy chwilę porozmawiać? - spytała. Victor powoli opuścił pismo, spoglądając na Ŝonę ponad szkłami okularów. Miał czterdzieści trzy lata, był szczupły, w jego ciemnych, falujących włosach panował akademicki nieład, rysy miał ostre. W czasie studiów nieźle grał w squasha i wciąŜ grywał trzy razy w tygodniu. Za jego sprawą Chimera Inc. dysponowała trzema kortami do tej gry. - Martwię się o Victora Juniora - powiedziała Marsha, siadając na fotelu obok kanapy i głaszcząc Kissy, zadowoloną, Ŝe siedzi na kolanach swej pani. - Hm - mruknął Victor, cokolwiek zdziwiony. - Coś nie tak? - Niezupełnie - przyznała Marsha. - Chodzi o kilka drobiazgów. Martwi mnie na przykład to, Ŝe on ma tak niewielu kolegów. Gdy przed chwilą powiedział, Ŝe był u Richiego, tak się ucieszyłam, jakby to było jakieś osiągnięcie. A teraz mówi, Ŝe w czasie ferii nie chce się z nim spotykać. Dziecko w jego wieku musi przebywać z rówieśnikami. To waŜne dla prawidłowego rozwoju. Victor spojrzał na Ŝonę w szczególny sposób. Wiedziała, Ŝe nie cierpi psychologicznych dyskusji, mimo Ŝe ona z zawodu była psychiatrą. Wyprowadzało go to z równowagi. Poza tym wszelkie rozmowy na temat problemów związanych z rozwojem Victora Juniora zawsze zdawały się budzić niepokój, o którym wolał nie myśleć. Strona 11

10959 Westchnął, lecz nie powiedział ani słowa. - Ciebie to nie martwi? - kontynuowała Marsha, gdy stało się jasne, Ŝe mąŜ nic nie powie. Głaskała kotkę, która przyjmowała jej pieszczoty bez zachwytu. Victor pokręcił głową. - Nie. Moim zdaniem Victor Junior jest jednym z najlepiej przystosowanych dzieci, jakie znam. Co na obiad? - Victor! - zareagowała ostro Marsha. - To są waŜne sprawy. - No dobrze, juŜ dobrze! - odrzekł, zamykając pismo. - UwaŜam, Ŝe ma bardzo dobry kontakt z dorosłymi - mówiła dalej - ale chyba nigdy nie bawi się z dziećmi w swoim wieku. - Z dziećmi w swoim wieku jest w szkole - skomentował Victor. - Wiem - przyznała. - Ale tam wszystko jest bardzo zorganizowane. - Prawdę powiedziawszy - rzekł Victor, świadom swego okrucieństwa, lecz poniewaŜ sam niepokoił się o syna z zupełnie innych powodów niŜ Ŝona, nie mógł juŜ kontynuować tego tematu - sądzę, Ŝe trochę przesadzasz. Victor Junior to wspaniały chłopak. Nic mu nie dolega. Myślę, Ŝe twój niepokój to reakcja na śmierć Davida. - Coś w nim drgnęło, gdy to mówił, ale nie udawał: najlepszą obroną jest zniewaga. Słowa te Marsha odebrała niczym policzek. Zakipiała z oburzenia. Przełknęła łzy i zmusiła się do mówienia: - To nie tylko kwestia braku kolegów. On nigdy nikogo ani niczego nie chce. Gdy kupiliśmy Kissy, powiedzieliśmy mu, Ŝe to jego kotka, ale nawet na nią nie spojrzał. A skoro juŜ wspomniałeś o śmierci Davida, to czy wydaje ci się normalne, Ŝe Victor Junior nigdy o nim nie mówi? Gdy powiedzieliśmy mu o Davidzie, zachował się tak, jak byśmy mówili o kimś obcym. - Marsha, miał tylko pięć lat. Myślę, Ŝe to ty masz jakieś zaburzenia. Pięć lat to dość czasu na pogodzenie się ze śmiercią. MoŜe powinnaś pójść do psychiatry. Marsha zagryzła wargi. Victor na ogół zachowywał się bardzo uprzejmie, lecz ilekroć chciała porozmawiać o Victorze Juniorze, tylekroć ostro ucinał rozmowę. - No cóŜ, chciałam ci tylko powiedzieć o tym, co mnie dręczy - powiedziała, wstając. Pora wracać do kuchni i skończyć przygotowywanie kolacji. Usłyszawszy dobiegające z gabinetu na piętrze znajome odgłosy gry komputerowej, poczuła się trochę spokojniejsza. Victor podniósł się, przeciągnął i poszedł za nią do kuchni. Rozdział 2 . 19 marca 1989. Niedziela, wczesny wieczór. Doktor William Hobbs z podziwem patrzył ponad szachownicą na swego błękitnookiego syna, co zresztą czynił niemarkaŜdego dnia, gdy nagle chłopiec przewrócił oczami i spadł z krzesła. William nie dostrzegł momentu uderzenia ciała o podłogę, usłyszał tylko przeraŜający, głuchy odgłos. - Sheila! - krzyknął, skoczył na równe nogi i okrąŜył stół. Z przeraŜeniem ujrzał, jak nogi i ręce chłopca młócą powietrze. Strona 12

10959 Atak padaczki. Będąc wprawdzie doktorem, ale nauk humanistycznych, nie zaś medycyny, William nie był pewien, co się w takich wypadkach robi. Jak przez mgłę przypomniał sobie, Ŝe naleŜy chronić język pacjenta, wkładając mu coś między zęby, lecz nie miał pod ręką nic odpowiedniego. Przyklęknął nad synem, który za kilka dni miał skończyć trzy lata, i ponownie zawołał Ŝonę. Mały Maurice wił się ze zdumiewającą siłą; William miał problemy z przytrzymaniem ciała chłopca, Ŝeby nie zrobił sobie krzywdy. Sheila zamarła na widok męŜa, próbującego okiełznać miotające się dziecko. Maurice, którego głowa tłukła o podłogę, ugryzł się juŜ mocno w język i na dywanie pojawiła się plama spienionej krwi. - Dzwoń po karetkę! - krzyknął William. Sheila otrząsnęła się z odrętwienia i pobiegła do telefonu w kuchni. Maurice nie czuł się dobrze, gdy odbierała go ze świetlicy w Chimerze. Narzekał na ból głowy - pulsujący, jak przy migrenie. Oczywiście trzylatek na ogół nie potrafi opisać bólu głowy tak dokładnie, lecz Maurice nie był przeciętnym trzylatkiem. Był prawdziwym cudownym dzieckiem, geniuszem. Gdy miał osiem miesięcy, umiał juŜ mówić; czytał, gdy skończył trzynaście miesięcy, a teraz bywało, Ŝe wygrywał z ojcem cowieczorną partię szachów. - Potrzebujemy karetki! - krzyknęła Sheila w słuchawkę, gdy wreszcie ktoś po drugiej stronie się odezwał. Podała adres, błagając telefonistkę o pośpiech. Potem pobiegła z powrotem do salonu. Konwulsje ustały. Maurice leŜał spokojnie na kanapie, gdzie ułoŜył go William. Zwymiotował całą kolację wraz ze sporą ilością jasnoczerwonej krwi. Wymiociny posklejały jego jasne włosy i wyciekały kącikami ust. Podczas ataku puściły teŜ zwieracze. - Co mam robić? - spytał William w rozpaczy. Dziecko na szczęście oddychało i skóra, która przed chwilą zsiniała, odzyskiwała swą barwę. - Jak to się stało? - zapytała Sheila. - Nie wiem - odparł William. - Jak zwykle wygrywał. A potem zaczął przewracać oczami i spadł na podłogę. Boję się, Ŝe mocno uderzył się w głowę. - O BoŜe! - szepnęła Sheila, wycierając usta syna fartuszkiem. - MoŜe nie trzeba było dziś grać z nim w szachy. Bolała go głowa i w ogóle. - Ale on chciał - tłumaczył się William. Nie było to ścisłe. Maurice przyjął propozycję gry bez entuzjazmu. William jednak nie potrafił oprzeć się pokusie, by popatrzeć, jak dziecko fenomenalnie wykorzystuje swój umysł. Maurice był jego dumą i radością. On i Sheila dopiero po ośmiu latach małŜeństwa pogodzili się z myślą, Ŝe nie mogą mieć dzieci. PoniewaŜ jednak w Chimerze znajdował się ośrodek leczenia bezpłodności, Fertility Inc., a William był pracownikiem Chimery, przyjęto ich bezpłatnie. Nie było to łatwe. Musieli pogodzić się z faktem, Ŝe oboje są niepłodni, lecz w końcu, dzięki metodzie zapłodnienia in vitro i Strona 13

10959 matce zastępczej, doczekali się upragnionego Mauricea, ich cudownego dziecka, którego iloraz inteligencji nie mieścił się w Ŝadnych tabelach. - Przyniosę ręcznik i umyję go - rzekła Sheila, idąc w stronę kuchni. William jednak chwycił ją za ramię. - MoŜe nie powinniśmy go ruszać. Siedzieli i bezradnie patrzyli na dziecko, aŜ wreszcie usłyszeli sygnał karetki. Sheila pobiegła otworzyć drzwi. W chwilę później William kiwał się na krzesełku w zarzucającej na zakrętach karetce, a Sheila jechała za nimi ich samochodem. W szpitalu w Lowell czekali z niepokojem, gdy Mauricea badano. Wreszcie oświadczono im, Ŝe stan dziecka pozwala na przewiezienie. William chciał zabrać chłopca do szpitala dziecięcego w Bostonie, co oznaczało półgodzinną jazdę. Coś mu mówiło, Ŝe jego syn jest śmiertelnie chory. MoŜe był zbyt dumny z jego wyjątkowej inteligencji? I moŜe za to teraz karze go Bóg? *** - Hej, Victor Junior! - zawołał Victor, patrząc na szczyt tylnych schodów. - Chcesz popływać? - Słyszał swój głos odbijający się echem od ścian przestronnego domu. Dom został wybudowany w osiemnastym wieku przez miejscowego ziemianina. Victor kupił go i wyremontował wkrótce po śmierci Davida. Chimera zaczęła przynosić zyski, odkąd jej akcje trafiły na giełdę, a poza tym uwaŜał, Ŝe Marsha poczuje się lepiej, jeśli nie będzie musiała przebywać w tych samych pokojach, w których rósł David. Śmierć Davida przeŜyła znacznie silniej niŜ on. - Wskoczymy do basenu? - zawołał Victor powtórnie. Czasem Ŝałował, Ŝe nie załoŜył interkomu. - Nie chce mi się. - Słowa Victora Juniora odbiły się echem po klatce schodowej. Victor przez chwilę stał w miejscu, z ręką na poręczy i nogą na stopniu. Po rozmowie z Marshą oŜył jego dawny niepokój o syna. Niezwykle szybki rozwój, niewiarygodna inteligencja, dzięki której po mistrzowsku grał w szachy w wieku trzech lat, nagły spadek poziomu inteligencji przed ukończeniem czterech lat - Victor Junior niewątpliwie nie dojrzewał w sposób typowy. Od chwili narodzin syna Victora dręczyło tak głębokie poczucie winy, Ŝe niemal z ulgą powitał zanik wyjątkowych talentów chłopca. Teraz jednak zastanawiał się nad tym, czy normalny dzieciak nie podskoczyłby z radości na propozycję popływania w nowym basenie. Victor postanowił zbudować basen dla zdrowia. Umieszczono go na tyłach domu w czymś w rodzaju oranŜerii. Budowę ukończono dopiero w zeszłym miesiącu. Victor uznał, Ŝe nie będzie się przejmować odmową syna, i ruszył w skarpetkach w górę, przeskakując po dwa stopnie naraz. Cicho przemknął długim korytarzem do sypialni Victora Juniora, której okna wychodziły na podjazd. W pokoju, jak zawsze, wszystko było na swoim miejscu: na jednej ścianie stały tomy Encyclopedia Britannica, na ścianie przeciwległej wisiała tabela z układem okresowym pierwiastków. Victor Junior leŜał na łóŜku na brzuchu, całkowicie pochłonięty lekturą jakiejś opasłej ksiąŜki. ZbliŜając się do łóŜka, Victor usiłował odgadnąć, co chłopiec czyta. Dostrzegł jedynie całą masę równań, a tego zupełnie się nie spodziewał. - Mam cię! - powiedział, Ŝartem chwytając chłopca za nogę. Victor Junior podskoczył, unosząc ręce jak do obrony. - No no no! Wciągnęło cię to czy co? Strona 14

10959 - spytał Victor, śmiejąc się. Turkusowe oczy Victora Juniora przeszyły ojca. - Nigdy więcej tego nie rób - powiedział. Przez sekundę Victor czuł znajomy przypływ strachu na myśl o tym, co stworzył. Potem Victor Junior westchnął i z powrotem opadł na łóŜko. - CóŜ ty takiego czytasz? - spytał ojciec. Victor Junior zamknął ksiąŜkę, jakby tam była pornografia. - Aaa, takie tam. O czarnych dziurach. - PowaŜna sprawa! - rzekł Victor, udając nonszalancję. - Nie za dobre - skomentował Victor Junior. - Pełno błędów. Victorowi znowu zrobiło się zimno. Nie tak dawno zastanawiał się, czy chłopiec nie odzyskuje swej niezwykłej inteligencji. Usiłując odepchnąć zmartwienia, Victor rzekł stanowczo: - Słuchaj, Victorze Juniorze, idziemy popływać. - Podszedł do komody, odszukał kąpielówki i rzucił nimi w chłopca. - Chodź. Pościgamy się. Victor poszedł do swojej sypialni, gdzie włoŜył spodenki kąpielowe, po czym zawołał Victora Juniora. Chłopiec pojawił się w holu i szedł w stronę ojca. Victor zauwaŜył z dumą, Ŝe jak na dziesięciolatka jego syn jest dobrze zbudowany. Po raz pierwszy pomyślał, Ŝe Victor Junior mógłby być sportowcem, gdyby go to pociągało. Nad basenem unosił się charakterystyczny, wilgotny zapach chloru. W szkle stanowiącym sufit i ściany tej budowli odbijała się woda; stąd nie było widać zimowego krajobrazu za domem. Gdy Victor rzucił ręcznik na oparcie aluminiowego leŜaka, w drzwiach salonu pojawiła się Marsha. - Popływasz z nami? - zapytał Victor. Marsha potrząsnęła głową. - Bawcie się sami. Dla mnie jest za zimno. - Będziemy się ścigać - oświadczył Victor. - MoŜe byś posędziowała? - Tato - powiedział Victor Junior prosząco. - Nie chcę się ścigać. - AleŜ chcesz - odrzekł Victor. - Cztery długości. Przegrywający wynosi śmieci. Marsha stanęła na leŜaku, wzięła ręcznik Victora Juniora i wzniosła oczy do góry, współczując chłopcu. - Tor wewnętrzny czy zewnętrzny? - spytał Victor, usiłując wciągnąć chłopca w grę. - Obojętne - odrzekł Victor Junior, stając obok ojca, twarzą do basenu. Powierzchnia wody delikatnie falowała pod wpływem pracy pompy cyrkulacyjnej. - Daj sygnał - zwrócił się Victor do Marshy. - Na miejsca, gotowi - mówiła Marsha, robiąc pauzę i patrząc, jak mąŜ i syn pochylają się nad basenem. - Start! Cofnęła się na chwilę, by uniknąć ochlapania wodą, po czym przysiadła na leŜaku i patrzyła. Victor nie pływał zbyt dobrze, lecz mimo to była zdziwiona, widząc, Ŝe na pierwszej i drugiej długości basenu prowadził syn. Potem, na trzeciej długości, Victor Junior zdawał się zwalniać i Victor wygrał o metr. - Zrobiłeś, co mogłeś - rzekł Victor, prychający wodą i zadowolony. - W nagrodę zostajesz śmieciarzem. Strona 15

10959 Zdumiona tym, czego, jak się jej zdawało, była świadkiem, Marsha popatrywała zaintrygowana na syna, który wychodził z basenu. Gdy ich spojrzenia spotkały się, Victor Junior puścił do niej oko, co zmieszało ją jeszcze bardziej. Chłopiec wziął ręcznik i szybko się wytarł. Naprawdę chciałby być takim synem, za jakim jego matka tęskniła, takim jak David. Ale po prostu nie potrafił. Czasem próbował udawać, ale wiedział, Ŝe nie całkiem mu się udaje. Jednak, skoro takie chwile, jak ta na basenie, dawały jego rodzicom poczucie szczęścia rodzinnego, czy miał prawo im tego szczęścia odmawiać? *** - Mamo, boli coraz bardziej - powiedział Mark Murray do Colette. Był w swojej sypialni na drugim piętrze miejskiego domu państwa Murray na Beacon Hill. - Przy kaŜdym ruchu czuję ucisk pod oczami i w zatokach. - Owa terminologia nie pasowała do małych dłoni dziecka, którymi obejmowało głowę. - Bardziej niŜ przed kolacją? - spytała Colette, gładząc jego kręcone jasne włosy. JuŜ nie dziwiło jej dojrzałe słownictwo malca. Chłopiec leŜał na łóŜku normalnej wielkości, mimo Ŝe miał dwa i pół roku. Gdy skończył trzynaście miesięcy, zaŜądał, by łóŜeczko dziecinne wyniesiono do piwnicy. - Znacznie bardziej - odrzekł Mark. - Zmierzmy jeszcze raz temperaturę - powiedziała Colette, wkładając mu termometr do ust. Czuła coraz większy niepokój, mimo iŜ starała się tłumaczyć sobie, Ŝe to tylko początki przeziębienia lub grypy. Ból wystąpił po raz pierwszy w godzinę po powrocie syna do domu. Jej mąŜ, Horace, przyprowadził go ze świetlicy w Chimerze. Mark oświadczył, Ŝe nie jest głodny, co u niego było dość niezwykłe. Następnym symptomem choroby było pocenie się. Zaczęło się tuŜ przed kolacją. I chociaŜ przekonywał rodziców, Ŝe nie jest mu gorąco, pot lał się zeń strumieniami. Kilka minut później zwymiotował. Wtedy Colette połoŜyła go do łóŜka. Horace był księgowym i biologia, nawet na poziomie szkolnym, przyprawiała go o mdłości, toteŜ skwapliwie zostawił wszystkie sprawy związane z opieką nad chorym Ŝonie, choć i ona była w tych sprawach laikiem. Była prawnikiem i przytłoczona ogromem zajęć musiała zawozić syna do świetlicy w Chimerze juŜ od momentu ukończenia przez niego pierwszego roku Ŝycia. Uwielbiała swe jedyne, wyjątkowo inteligentne dziecko, lecz aby je mieć, musiała przejść o wiele więcej, niŜ się spodziewała. Po trzech latach małŜeństwa państwo Murray postanowili powiększyć rodzinę. Colette przez niemal rok bezskutecznie usiłowała zajść w ciąŜę, po czym zdecydowali się na badania płodności. Okazało się, Ŝe Colette jest bezpłodna. Mark przyszedł na świat jako dziecko z probówki, urodzone przez zastępczą matkę. Był to koszmar, zwłaszcza w kontekście kontrowersji zrodzonych sprawą Baby M. Colette wyciągnęła termometr z ust Marka, obróciła go i spojrzała na słupek rtęci. Temperatura była normalna. Westchnęła. Nie miała pojęcia, co robić. - MoŜe chcesz jeść albo pić? - spytała. Mark potrząsnął głową. - Zaczynam gorzej widzieć - powiedział. - Co to znaczy: gorzej widzieć? - spytała zdenerwowana. Zasłoniła najpierw jedną powiekę syna, potem drugą. -Czy widzisz jednym okiem i drugim? Strona 16

10959 - Tak - odparł Mark. - Ale wszystko robi się zamazane. Nieostre. - Hm, leŜ tu spokojnie - poprosiła. - Pójdę porozmawiać z ojcem. Colette wyszła z sypialni, zeszła na dół i znalazła męŜa schowanego w gabinecie. Oglądał mecz koszykówki w miniaturowym telewizorze. Na widok Ŝony Horace z poczuciem winy wyłączył telewizor. - To Boston Celtics - powiedział, usprawiedliwiając się. Colette stłumiła chwilowy przypływ złości. - Czuje się o wiele gorzej - rzekła ochrypłym głosem. -Mówi, Ŝe źle widzi. Chyba powinniśmy wezwać lekarza. - Jesteś pewna? Jest niedziela wieczór. - Nic na to nie poradzę! - odrzekła ostro. Nagły, rozdzierający krzyk sprawił, Ŝe pędem ruszyli na górę. Z przeraŜeniem ujrzeli, jak syn wije się na łóŜku, trzyma się za głowę jakby w jakiejś potwornej agonii i wrzeszczy przy tym z całych sił. Horace chwycił chłopca za ramiona, usiłując go uspokoić, a Colette pobiegła zadzwonić. Ojca zdumiała siła chłopca. Jedyne, co mógł zrobić, to przytrzymać go, by nie spadł z łóŜka. Nagle chłopiec przestał krzyczeć, równie niespodziewanie, jak zaczął. Przez chwilę leŜał nieruchomo, małymi rączkami wciąŜ napierał na czaszkę i mocno zaciskał powieki. - Mark? - wyszeptał Horace. Ramiona chłopca rozluźniły się. Powieki uniosły się i błękitne oczy spojrzały na ojca. Lecz nie widać było, Ŝeby go poznawał, a gdy otworzył usta, wydobył się z nich jedynie bełkot. *** Siedząc przed toaletką i szczotkując swe długie włosy, Marsha studiowała w lustrze odbicie Victora. Stał pochylony nad zlewem, myjąc zęby szybkimi, mocnymi ruchami dłoni. Victor Junior juŜ od dawna spał. Marsha zajrzała do jego pokoju, gdy piętnaście minut wcześniej weszła na górę. Gdy patrzyła na jego niezwykle piękną twarz, przypomniała sobie podstęp, jakiego była świadkiem na basenie. - Victor! - zawołała nagle głośno. Victor obrócił się. Na jego ustach pieniła się pasta, przypominał trochę wściekłego psa. Przestraszył się. - Czy wiesz, Ŝe Victor Junior pozwolił ci wygrać? Victor głośno wypluł pianę do zlewu. - Zaraz, zaraz. Wygrałem nieznacznie, ale w uczciwej walce. - Victor Junior prowadził prawie cały czas - wyjaśniła Marsha. -Potem specjalnie zwolnił, Ŝebyś mógł wygrać. - To nonsens - powiedział Victor z oburzeniem. - To nie jest nonsens. On robi takie rzeczy, które w wypadku dziesięciolatków wydają się absurdalne. Tak jak wtedy, kiedy miał dwa i pół roku i zaczął grać w szachy. Tobie się to spodobało, ale mnie zaniepokoiło. Prawdę mówiąc, nawet przeraziło. Ucieszyłam się, gdy jego inteligencja spadła, zwłaszcza kiedy później ustabilizowała się na normalnym Strona 17

10959 wysokim poziomie. Ja po prostu chcę mieć szczęśliwe, normalne dziecko. - Nagle w jej oczach pojawiły się łzy. - Takie jak David - dorzuciła, odwracając się. Victor szybko otarł twarz, rzucił ręcznik i podszedł do Marshy. Objął ją. - Nie masz czym się martwić. Victor Junior to wspaniały chłopak. - MoŜe zachowuje się tak dziwnie dlatego, Ŝe często zostawiałam go z Janice, gdy był mały - powiedziała Marsha, usiłując powstrzymać łzy. - Za późno wracałam do domu. Powinnam była wziąć urlop. - Bardzo lubisz siebie winić - rzekł Victor - nawet gdy nic złego się nie dzieje. - No tak - odparła - ale on się jakoś dziwnie zachowuje. Gdyby chodziło o ten jeden raz, wszystko byłoby w porządku. Ale takich przypadków jest więcej. On nie jest zwyczajnym dziesięcioletnim chłopcem. Jest zbyt tajemniczy, zbyt dorosły. - Zaczęła łkać. - Czasami po prostu mnie przeraŜa. Przytulając Ŝonę do siebie, Victor przypomniał sobie, jak sam był przeraŜony w chwili, gdy Victor Junior się urodził. Chciał mieć wyjątkowego syna, lecz nie chciał, by jego niezwykłość była skaŜona jakąkolwiek dewiacją. Rozdział 3 . 20 marca 1989. Poniedziałek, rano. Śniadanie u państwa Frank było zawsze skromne. Owoce, płatki, kawa i sok, wszystko w biegu. Dzisiejszy ranek był inny dlatego, Ŝe Victor Junior nie szedł do szkoły i nie spieszył się na autobus. Marsha wyszła z domu około ósmej jako pierwsza; przed przyjęciami w gabinecie chciała odwiedzić swych pacjentów w szpitalu. W drzwiach minęła się z Ramoną Juarez, kobietą, która w poniedziałki i czwartki przychodziła sprzątać. Victor patrzył, jak Ŝona wsiada do swego volvo kombi. W rześkim porannym powietrzu widać było kłęby pary, wydobywające się z ust przy kaŜdym wydechu. Mimo Ŝe wtorek miał być pierwszym dniem wiosny, termometr wskazywał minus dwa stopnie. Victor wstawił do zlewu kubek po kawie do góry dnem, po czym spojrzał na Victora Juniora, który na zmianę popatrywał w ekran telewizora i kartkował jedno z fachowych czasopism ojca. Victor zmarszczył czoło. MoŜe Marsha ma rację. MoŜe wyjątkowa inteligencja chłopca zaczyna wracać. Artykuły w tym czasopiśmie były dość trudne. Victor był ciekaw, ile jego syn z tego rozumie. Zastanawiał się, czy czegoś nie powiedzieć, lecz w końcu postanowił dać spokój. Dziecko jest przecieŜ zdrowe i normalne. - Na pewno chcesz dziś jechać do laboratorium? - spytał. - MoŜe byś wymyślił jakieś ciekawsze zajęcie z kolegami. - W laboratorium jest ciekawie. - Mama uwaŜa, Ŝe powinieneś spędzać więcej czasu z dziećmi w twoim wieku - ciągnął Victor. - W ten sposób uczysz się współpracy, dzielenia się z innymi i takich tam rzeczy. - Ale, tato! - odrzekł Victor Junior. - Z dziećmi w moim wieku spotykam się codziennie w szkole. - Przynajmniej w tym się zgadzamy - rzekł Victor. Strona 18

10959 -To samo powiedziałem mamie. No a teraz, skoro juŜ wszystko jest jasne, jak pojedziesz do laboratorium: samochodem ze mną czy rowerem? - Rowerem - odrzekł Victor Junior. Mimo zimna Victor otworzył szyber dach w samochodzie i wiatr rozwiewał mu włosy. Z radiem nastawionym na jedyną stację z muzyką powaŜną przejechał wyboisty stary most nad wezbraną rzeką Merrimack. Rzeka była pełna wirów i spieniona, poziom wody zaś podnosił się z kaŜdym dniem w wyniku topnienia śniegów w Białych Górach w stanie New Hampshire, odległych o sto sześćdziesiąt kilometrów na północ. Na ulicy przed Chimerą Victor skręcił w lewo i jechał wzdłuŜ długiego budynku z cegły, zajmującego jedną stronę ulicy. Gdy budynek się skończył, znowu skręcił w lewo, a potem zwolnił, mijając budkę straŜnika. Umundurowany straŜnik rozpoznał samochód, uczynił zezwalający gest dłonią i Victor wjechał pod uniesionym czarno białym szlabanem na teren prywatnego przedsiębiorstwa biotechnologicznego. WjeŜdŜając do dziewiętnastowiecznego zespołu przemysłowego z czerwonej cegły, Victor zawsze czuł łaskotanie dumy łączące się z posiadaniem. Był to imponujący kompleks, zwłaszcza Ŝe fasady wielu budynków zostały odrestaurowane, a nie tylko odnowione. NajwyŜsze budynki liczyły cztery piętra, na ogół jednak były to domy dwupiętrowe i ciągnęły się w obu kierunkach, tworząc doskonałą perspektywę. Wewnątrz olbrzymiego prostokąta znajdował się wielki dziedziniec, upstrzony nowszymi budynkami róŜnych kształtów i wielkości. W zachodnim rogu posiadłości, górując nad całym obiektem, widniała siedmiopiętrowa wieŜa zegarowa, kopia londyńskiego Big Bena. Wyrastała nad pozostałe budynki ze szczytu dwupiętrowej konstrukcji, wzniesionej częściowo na grzbiecie betonowej tamy przegradzającej Merrimack. PoniewaŜ poziom wody w rzece był wysoki, usytuowany za tamą staw, zasilający koło wodne, był juŜ prawie pełny. Nad huczącym wodospadem, w miejscu przelewu pośrodku tamy, unosiła się delikatna mgiełka. W dawnych czasach, gdy fabryka produkowała tkaniny z bawełny przywoŜonej z Południa, w budynku z wieŜą zegarową znajdowała się siłownia. Cały kompleks napędzany był energią wodną aŜ do czasu elektryfikacji, kiedy to zamknięto główną śluzę i unieruchomiono olbrzymie koła wodne i przekładnie umieszczone w piwnitach budynku. Kopia Big Bena przestała wybijać godziny wiele lat temu, lecz Victor myślał o odrestaurowaniu jej. Od czasu, gdy w 1976 roku Chimera zakupiła opuszczony kompleks, odnowiono mniej niŜ połowę całości, pozostawiając resztę na rozbudowę w przyszłości. Na wszelki wypadek jednak do wszystkich budynków doprowadzono wodę, kanalizację i prąd. Victor nie miał najmniejszych wątpliwości, Ŝe łatwo będzie ponownie uruchomić zegar. Postanowił poruszyć tę sprawę na najbliŜszym zebraniu poświęconym rozbudowie firmy. Teraz zaparkował samochód na zarezerwowanym dla siebie miejscu przed biurem, zasunął dach i przez chwilę zastanawiał się nad rozkładem dnia. Mimo dumy, jaką wzbudzała w nim rozległa posiadłość, uświadomił sobie, Ŝe powodzenie firmy odbiera z mieszanymi uczuciami. W głębi serca był naukowcem, jednak jako jeden z trzech załoŜycieli Chimery musiał uczestniczyć w pracach administracyjnych. Niestety, obowiązki te zajmowały coraz więcej czasu. Victor wszedł do budynku bogato zdobionym wejściem, pełnym kolumn i frontonów. Podczas restauracji architekci zwracali baczną uwagę na szczegóły. Nawet wyposaŜenie wnętrz pochodziło z początków XIX wieku. Hol róŜnił się znacznie od funkcjonalnych wnętrz MIT, gdzie Victor wykładał w roku 1973 i gdzie z innym naukowcem, Ronaldem Beekmanem, zaczął rozmowy o szansach, jakie stwarzał szybki rozwój biotechnologii. Z technicznego punktu widzenia stanowili dobraną parę, bo Victor był biologiem, a Ronald biochemikiem. Połączyli siły z biznesmenem o nazwisku Clark Fitzsimmons Foster i w 1975 roku załoŜyli Chimerę. Rezultat przeszedł ich najśmielsze oczekiwania. W 1983 roku, dzięki zabiegom Clarka, firma wypuściła akcje i wszyscy stali się niezwykle bogaci. Strona 19

10959 Ale z sukcesem wiązały się obowiązki, które nie pozwalały Victorowi poświęcać tyle czasu, ile by chciał, swej pasjonującej pracy w laboratorium. Jako jeden z załoŜycieli przedsiębiorstwa był członkiem zarządu Chimery. Był takŜe wiceprezesem tej samej firmy, odpowiedzialnym za badania. Jednocześnie pełnił obowiązki dyrektora Działu Biologii Rozwojowej. Poza tym był prezesem i dyrektorem naczelnym niezwykle dochodowej filii, Fertility Inc., która kierowała rozszerzającą się stale siecią klinik leczących niepłodność. Victor przystanął na szczycie głównych schodów i przez wieloszybowe okno łukowe spojrzał na rozległy kompleks przemysłowy, któremu przywrócono Ŝycie. Niewątpliwie odczuwał satysfakcję. W XIX wieku fabryka ta znakomicie prosperowała, lecz opierając się na wyzysku napływowej klasy robotniczej. Teraz jej sukces oparty był na solidniejszej podstawie. Działalność Chimery była rezultatem praw nauki oraz geniuszu ludzkiego rozumu, usiłującego odkryć tajemnicę Ŝycia. Victor wiedział, Ŝe przed biotechnologią jest przyszłość, i napawała go rozkoszą myśl, Ŝe jest w epicentrum tej dziedziny nauki. To jego ręka trzymała dźwignię, która mogła wzruszyć światem, a moŜe i wszechświatem. Victor Junior, pogwizdując, zjeŜdŜał na wolnym biegu w dół Stanhope Street. Dla ochrony przed wiatrem zapiął swą puchową kurtkę pod samą szyję, na rękach miał rękawice z jednym palcem, ocieplane tym samym materiałem, którego uŜywano w kombinezonach astronautów. Nastawiwszy przerzutkę na najwyŜsze przełoŜenie, nadusił na pedały. Słysząc świst wiatru i szum opon, miał wraŜenie, Ŝe gna z prędkością 100 kilometrów na godzinę. Był wolny. Przez tydzień nie ma szkoły. Nie trzeba udawać przed nauczycielami i dzieciakami. MoŜe zająć się tym, do czego został stworzony. Po jego twarzy przemknął dziwny, wcale nie dziecinny uśmiech. W błękitnych oczach pojawił się błysk. Był zadowolony, Ŝe matka jest daleko i Ŝe go nie widzi. Miał do spełnienia misję, tak jak ojciec. I nie moŜe pozwolić, by ktokolwiek mu w tym przeszkodził. Zwolnił trochę na uliczkach North Andover. Dojechał do centrum głównej ulicy handlowej i zatrzymał się przed bankiem, gdzie umieścił rower na stojaku i zamknął na zamek szyfrowy. Przewiesił torby przez ramię, przeskoczył trzy stopnie z piaskowca i wszedł do środka. - Dzień dobry, panie Frank - przywitał go dyrektor banku, obracając się w fotelu. Nazywał się Harold Scott i Victor Junior starał się go unikać, ale poniewaŜ biurko dyrektora stało z prawej strony tuŜ przy wejściu, nie było to łatwe. -Czy mógłbym z panem zamienić kilka słów, młody człowieku? Victor Junior przystanął, zastanowił się, po czym niechętnie podszedł do biurka. - Wiem, Ŝe jest pan dobrym klientem naszego banku -mówił Harold - toteŜ pomyślałem sobie, Ŝe mógłbym pomówić z panem o pewnych korzyściach, jakie daje lokowanie u nas pieniędzy. Młody człowieku, czy zna pan pojęcie odsetek? - Myślę, Ŝe tak - odrzekł Victor Junior. - Skoro tak, to chciałbym spytać, dlaczego nie załoŜył pan rachunku oszczędnościowego, na który mógłby pan wpłacać pieniądze zarobione na roznoszeniu gazet? - Roznoszeniu gazet? - zdziwił się Victor Junior. - Tak - potwierdził Harold. - Kiedyś mówił mi pan, Ŝe roznosi gazety. Przypuszczam, Ŝe wciąŜ pan to robi, skoro dość regularnie odwiedza pan nasz bank. - Tak, dalej roznoszę gazety - odparł Victor Junior. Przypomniał sobie, jak dyrektor kiedyś przyparł go do muru. Strona 20

10959 Było to chyba rok temu. - Gdy pieniądze znajdą się na koncie, zaczynają dla pana pracować. W gruncie rzeczy pieniędzy przybywa. Dam panu przykład. - Panie Scott - wtrącił Victor Junior, gdy dyrektor wyciągnął kartkę z szuflady biurka. - Spieszy mi się. Ojciec czeka na mnie w laboratorium. - To nie potrwa długo - rzekł Harold, po czym zaczął wyjaśniać chłopcu, co stało się z dwudziestoma dolarami leŜącymi na koncie w North Andover National Bank przez dwadzieścia lat. Wreszcie spytał: - No i co? Czy to pana przekonuje? - W zupełności. - No to... - rzekł Harold. Z innej szuflady wyjął jakieś formularze i szybko je wypełnił. Potem podsunął je chłopcu i wskazał na przerywaną linię u dołu strony. - Proszę to podpisać. Victor Junior posłusznie ujął pióro i złoŜył podpis. - No to - powtórzył Harold - ile chce pan wpłacić? Victor Junior zaczął ssać policzek, w końcu wyjął portfel. Znalazł trzy dolary. Wyjął je i podał Haroldowi. - Tylko tyle? - zapytał Harold. - Ile pan tygodniowo zarabia na gazetach? Oszczędności trzeba nauczyć się wcześnie. - Wpłacę więcej - powiedział Victor Junior. Harold zniknął za szybą budki kasjera wraz z formularzami i banknotami. śeby go wpuścić do boksu, kasjer musiał nacisnąć brzęczyk. Po chwili dyrektor wrócił i wręczył Victorowi Juniorowi dowód wpłaty ze słowami: - To waŜny dzień w pana Ŝyciu. Victor Junior skinął głową, schował papierek do kieszeni i poszedł w głąb sali bankowej. Nie przestawał obserwować Scotta. Na szczęście wszedł jakiś klient i zasiadł przy jego biurku. Victor Junior nacisnął brzęczyk wzywający pracownika obsługującego skarbiec. Kilka minut później schował się w jednym z zamkniętych pomieszczeń za wielkim sejfem. OstroŜnie postawił torby na podłodze i otworzył je. Były wyładowane porządnie związanymi paczkami banknotów studolarowych. Gdy skończył dokładanie paczek banknotów do pieniędzy leŜących juŜ w sejfie, musiał uŜyć obu rąk, by podnieść cięŜką skrzynkę i włoŜyć ją do skarbca. Potem wsiadł na rower i opuścił North Andover ulicą na zachód. Pedałował równo i wkrótce znalazł się w Lawrence. Przejechał Merrimack i dotarł wreszcie na tereny Chimery. StraŜnik przy bramie przepuścił go, wykonując taki sam pełen szacunku gest, jakim witał doktora Franka. Gdy tylko Victor wszedł do biura, jego bardzo ładna i bardzo energiczna sekretarka zarzuciła go stosem notatek na temat odebranych telefonów. Victor cicho jęknął. Poniedziałki nazbyt często wyglądały właśnie tak i czasem przez cały dzień nie mógł wyrwać się do laboratorium. Obecnie zajmował się głównie rozwiązywaniem zagadki, w jaki sposób zapłodnione jajo zagnieŜdŜa się w macicy. Nikt nie wie, jak to się dzieje i jakie czynniki mogą ten proces ułatwić. Zajął się tym problemem wiele lat temu: jego odkrycie miałoby wielkie znaczenie naukowe i komercyjne. Ale jeśli będzie posuwał się w takim tempie jak teraz, potrwa to jeszcze wiele lat. Strona 21

10959 - To chyba najwaŜniejsza wiadomość - powiedziała Colleen, wręczając mu róŜową karteczkę. Victor przeczytał, Ŝe ma natychmiast zadzwonić do Ronalda Beekmana. Wspaniale, pomyślał. ChociaŜ w początkowym okresie rozwoju Chimery Victor i Ronald byli dobrymi przyjaciółmi, teraz w ich stosunkach pojawiło się napięcie spowodowane róŜnicą poglądów na temat przyszłości firmy. W tej chwili mieli inne zdanie w kwestii ewentualnej emisji akcji, o którą zabiegał Clark Foster, uwaŜając, Ŝe w ten sposób uzyskają dodatkowy kapitał na rozwój firmy. Ronald stanowczo sprzeciwiał się rozproszeniu akcji, obawiając się, Ŝe w przyszłości ułatwi to komuś przejęcie firmy. Był zdania, Ŝe rozwój powinien być ściśle powiązany z bieŜącymi dochodami i zyskami. Jeszcze raz głos Victora miał być głosem decydującym, jak juŜ było w roku 1983, kiedy na porządku dnia stanęła sprawa przekształcenia firmy w spółkę akcyjną. Wtedy Victor głosował przeciwko Ronaldowi, popierając Clarka. Mimo Ŝe owo posunięcie okazało się bezspornym sukcesem, Ronald wciąŜ uwaŜał, Ŝe Victor stracił swą niezaleŜność naukowca. Teraz Victor połoŜył kartkę z wiadomością od Ronalda na środku biurka. - Co jeszcze? - spytał. Zanim Colleen zdąŜyła odpowiedzieć, otworzyły się drzwi i do środka zajrzał Victor Junior. Chłopiec spytał, czy ktoś nie widział Philipa. - Widziałam go jakiś czas temu w bufecie - odrzekła Colleen. - Jeśli ktoś go zobaczy - rzekł Victor Junior - niech mu powie, Ŝe jestem. - Oczywiście - odparła Colleen. - Będę się tu kręcił - dorzucił Victor Junior. Victor z roztargnieniem pomachał mu dłonią, zastanawiając się, co ma powiedzieć Ronaldowi. Był pewien, Ŝe kapitał potrzebny jest im teraz, a nie w przyszłym roku. Victor Junior zamknął drzwi. - Nie poszedł dziś do szkoły? - spytała Colleen. - Ferie wiosenne - odparł Victor. - Co za wyjątkowe dziecko - powiedziała Colleen. -Jakie samodzielne. Mój syn cały czas plątałby się pod nogami. - Moja Ŝona jest innego zdania - rzekł Victor. - UwaŜa, Ŝe Victor Junior ma jakiś problem. - Trudno w to uwierzyć - stwierdziła Colleen. - Victor Junior jest taki uprzejmy, taki dorosły. - Powinna pani chyba porozmawiać z Marshą - rzekł Victor. Potem wyciągnął rękę, czekając na ciąg dalszy. -Co jeszcze? - Przykro mi - rzekła Colleen. - To numer telefonu do Jonathana Marronettiego, adwokata Gephardta. - Wspaniale! - wykrzyknął Victor. George Gephardt był szefem kadr w Fertility Inc., a jeszcze trzy lata temu kierował działem zaopatrzenia Chimery. Obecnie był urlopowany i czekał na wyniki dochodzenia w sprawie zniknięcia ponad stu tysięcy dolarów z rachunku Fertility Inc. Cały kłopot polegał na tym, Ŝe to urząd podatkowy jako pierwszy odkrył, Ŝe Gephardt realizował czeki z wypłatami na nazwisko zmarłego pracownika. Gdy Victor się o tym dowiedział, nakazał sprawdzenie wszystkich czeków na zakupy dla Chimery w latach od 1980 do 1986. Teraz z westchnieniem zanotował numer telefonu adwokata pod nazwiskiem Ronalda. - Jeszcze coś? Strona 22

10959 - spytał. Colleen przewertowała pozostałe kartki. - Z waŜnych rzeczy to wszystko. Z pozostałymi poradzę sobie sama. - Naprawdę wszystko? - zapytał Victor z niedowierzaniem. Colleen wstała i rozprostowała kości. - Wszystko, jeśli chodzi o telefony, ale chce się z panem widzieć Sharon Carver. - Nie moŜe pani tego załatwić? - zapytał Victor. - Ona chce koniecznie rozmawiać z panem - odpowiedziała Colleen. - Tu są jej akta. Victor nie potrzebował akt, niemniej wziął teczkę i ułoŜył ją przed sobą na biurku. O Sharon Carver wiedział wszystko. NaleŜała do obsługi zwierząt Pracowni Biologii Rozwojowej i została zwolniona "za lekcewaŜenie obowiązków". - Niech poczeka - rzekł, wstając. - Najpierw porozmawiam z Ronaldem. Tylnym wyjściem ruszył do gabinetu swego partnera. MoŜe podczas rozmowy w cztery oczy Ronald okaŜe trochę rozsądku. Za zakrętem korytarza dostrzegł znajomą sylwetkę człowieka ciągnącego wózek. Był to Philip Cartwright, jeden z grupy ludzi opóźnionych w rozwoju, którym Chimera proponowała pracę dostosowaną do ich moŜliwości umysłowych. Wszyscy pracowali znakomicie. Philip był dozorcą i gońcem; juŜ pierwszego dnia spodobał się pozostałym pracownikom. Poza tym bardzo polubił Victora Juniora i spędzał z nim mnóstwo czasu, zwłaszcza gdy Victor Junior jeszcze nie chodził do szkoły. Tworzyli niesamowitą parę. Philip był wysoki i dobrze zbudowany, miał rzednące włosy, blisko siebie osadzone oczy oraz szeroką szyję, która tuŜ pod uszami przechodziła w ramiona. Jego długie ręce wieńczyły szerokie niczym łopata dłonie, a wszystkie palce miały taką samą długość. Gdy Philip spostrzegł doktora Franka, uśmiechnął się szeroko, odsłaniając kwadratowe zęby. Wyglądał trochę przeraŜająco, lecz był tak miły, Ŝe jego sposób bycia kazał zapomnieć o wyglądzie. - Dzień dobry, panie Frank - powiedział Philip. Jak na swoją posturę miał zdumiewająco dziecinny głos. - Dzień dobry, Philipie - odparł Victor. - Victor Junior jest w Chimerze i szukał cię. Będzie tu cały tydzień. - Bardzo się cieszę - odrzekł Philip szczerze. - Zaraz go poszukam. Dziękuję. Victor patrzył, jak Philip pospiesznie odchodzi, ciągnąc swój wózek, i zamarzył, Ŝeby na wszystkich pracownikach Chimery moŜna było polegać tak jak na nim. Victor dotarł do gabinetu Ronalda, który stanowił lustrzane odbicie jego własnego biura, przywitał się z sekretarką i spytał, czy szef jest osiągalny. Dopiero po kilku minutach pozwoliła mu wejść. - Czy Brutus przychodzi chwalić Cezara? - spytał Ronald, zerkając na Victora spod krzaczastych brwi. Był barczysty, miał gęste, zmierzwione włosy. - Myślę, Ŝe powinniśmy porozmawiać o emisji akcji -rzucił Victor. Sądząc z zachowania i tonu głosu, Ronald zupełnie nie miał ochoty na taką rozmowę. - O czym tu mówić? - spytał, ledwie maskując złość. -Słyszałem, Ŝe opowiadasz się za rozproszeniem akcji. Strona 23

10959 - Chcę zdobyć więcej kapitału - tłumaczył Victor. - To na jedno wychodzi - odrzekł Ronald. - Nie interesują cię moje racje? - zapytał Victor. - Twoje racje są jasne - odpowiedział Ronald. - Ty i Clark spiskujecie przeciwko mnie od chwili wypuszczenia akcji! - Zaiste? - spytał Victor, nie ukrywając sarkazmu. Słysząc tak absurdalne i paranoiczne stwierdzenie, zaczął podejrzewać, Ŝe jego kolega załamuje się pod nawałem obowiązków administracyjnych. Z pewnością miał ich tyle samo co Victor, jeśli nie więcej, a Ŝaden z nich nie posiadał przygotowania do tego rodzaju pracy. - Tylko bez "zaiste"! - warknął Ronald, unosząc swe cielsko. Przechylił się przez biurko. - Ostrzegam cię, Frank. Odpłacę ci pięknym za nadobne. - O czym ty, na Boga, mówisz? - W głosie Victora pobrzmiewało zdumienie. - Co masz zamiar mi zrobić? Spuścisz mi powietrze z kół? Ronald, to ja, Victor. Poznajesz mnie? - Przesunął dłonią przed twarzą Ronalda. - Mogę ci tak zatruć Ŝycie, jak ty zatruwasz moje -wychrypiał Ronald. - Obiecuję ci, Ŝe jeśli będziesz mnie zmuszał do dalszej sprzedaŜy akcji, odegram się. - Proszę cię, Ronald! - rzekł Victor, cofając się. - Zadzwoń do mnie, gdy się ockniesz. Nie mam zamiaru wysłuchiwać twoich pogróŜek. Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Ronald zaczął coś mówić, lecz Victor tego nie słyszał. Czuł obrzydzenie. Przemknęło mu przez myśl, Ŝe moŜe lepiej byłoby się poddać, wycofać pieniądze i wrócić do pracy naukowej. Gdy jednak znalazł się u siebie w gabinecie, złość minęła. Nie dopuści do tego, by problemy psychiczne Ronalda odebrały mu radość z wykorzystywania osiągnięć biotechnologii. Zresztą praca naukowa teŜ ma swoje minusy, tyle Ŝe te ograniczenia na czym innym polegają. Na środku biurka leŜała kartka z numerem telefonu do Jonathana Marronettiego, adwokata Gephardta. Zrezygnowany, Victor wykręcił numer i połączono go z prawnikiem. Facet miał wyraźny akcent nowojorski, co działało Victorowi na nerwy. - Mamy dla was dobre wiadomości - powiedział Jonathan. - To świetnie - odrzekł Victor. - Mój klient, pan Gephardt, wyraŜa chęć zwrócenia wszystkich pieniędzy, które w tajemniczy sposób znalazły się na jego koncie, wraz z odsetkami. Co wcale nie oznacza, Ŝe poczuwa się do winy. Chce po prostu zakończyć tę sprawę. - Omówię to z naszymi prawnikami - rzekł Victor. - Chwileczkę, to nie wszystko - dodał Jonathan. -W zamian za zwrot pieniędzy mój klient Ŝąda przywrócenia do pracy, zaprzestania dalszych szykan, łącznie z przerwaniem dochodzenia w jego sprawie. - Wykluczone - odparł Victor. - Pan Gephardt nie moŜe się spodziewać przywrócenia do pracy, dopóki nie zakończymy dochodzenia. - No cóŜ - odpowiedział Jonathan i przez chwilę zastanawiał się. Strona 24

10959 - Przypuszczam, Ŝe mógłbym namówić mojego klienta do rezygnacji z warunku powrotu do pracy. - Obawiam się, Ŝe niewiele to zmieni - powiedział Victor. - Proszę posłuchać, chcemy zakończyć to w rozsądny sposób. - Dochodzenie będzie się toczyć zgodnie z planem - wyjaśnił Victor. - Ale na pewno moŜna by jakoś... - zaczął Jonathan, lecz Victor mu przerwał: - Przykro mi. MoŜemy porozmawiać, gdy ustalimy wszystkie szczegóły. - Jeśli nie chce pan zachowywać się rozsądnie - kontynuował Jonathan - będę zmuszony do podjęcia działań, których moŜe pan Ŝałować. Kto jak kto, ale pan nie powinien odgrywać świętoszka. - śegnam pana, panie Marronetti - zakończył Victor i trzasnął słuchawką. Opadł na oparcie fotela, nacisnął przycisk do Colleen i kazał jej wpuścić tę Carver. Mimo Ŝe znał sprawę, przejrzał akta. Praktycznie od pierwszego dnia były z tą kobietą problemy. Nie moŜna było na niej polegać, często nie pojawiała się w firmie. Akta zawierały pięć listów od róŜnych osób skarŜących się na jej pracę. Podniósł wzrok. Sharon Garver weszła do gabinetu ubrana w obcisłą minispódniczkę z jedwabną górą. Spłynęła w fotel naprzeciwko Victora, ukazując nogi niemal w całości. - Dziękuję, Ŝe znalazł pan dla mnie czas - szepnęła. Victor spojrzał na wpięte w akta zdjęcie z polaroidu. Miała wtedy na sobie szerokie dŜinsy i flanelową koszulę. - Czym mogę pani słuŜyć? - spytał, patrząc jej prosto w oczy. - Jestem pewna, Ŝe moŜe pan zrobić bardzo wiele -odrzekła nieśmiało. - W tej chwili jednak najbardziej interesuje mnie powrót do pracy. Chcę zostać zatrudniona ponownie. - To nie jest moŜliwe - powiedział Victor. - UwaŜam, Ŝe jest - nalegała Sharon. - Panno Carver - zaczął Victor - muszę pani przypomnieć, Ŝe została pani zwolniona za niewykonywanie swej pracy. - To dlaczego ten facet, z którym przyłapano mnie w magazynie, nie wyleciał? - spytała Sharon, zdjąwszy jedną nogę z drugiej i pochyliwszy się do przodu. - No, słucham! - Pani amory podczas ostatniego dnia pracy nie stanowiły jedynego powodu zwolnienia - wyjaśnił Victor. - Gdyby tylko o to chodziło, nie zwalnialibyśmy pani. A ten człowiek, o którym pani wspomniała, nigdy nie zaniedbuje swych obowiązków. Nawet wtedy miał właśnie przerwę. A pani nie. Tak czy siak, co się stało, to się nie odstanie. Jestem pewien, Ŝe znajdzie pani pracę gdzie indziej, a teraz proszę mi wybaczyć... - Victor wstał i gestem wskazał drzwi. Sharon Carver nie poruszyła się. Patrzyła na Victora zimnym wzrokiem. - Jeśli nie da mi pan tej pracy z powrotem, oskarŜę pana o dyskryminację z powodu płci. Popamięta mnie pan. Gwarantuję. - JuŜ teraz spisuje się pani całkiem nieźle. Wybaczy pani... Niczym kocica gotowa do skoku, Sharon powoli podniosła się z fotela, patrząc na Victora spod przymkniętych powiek. - Popamięta mnie pan! - syknęła. Gdy zamknęły się za nią drzwi, Victor nacisnął brzęczyk i oznajmił Colleen, Ŝe idzie do laboratorium i Ŝe nie Strona 25

10959 ma go dla nikogo z wyjątkiem papieŜa. - Za późno - powiedziała Colleen. - Czeka na pana ! doktor Hurst. Chce z panem rozmawiać i chyba jest bardzo zdenerwowany. William Hurst pełnił obowiązki szefa oddziału onkologii klinicznej. W jego sprawie równieŜ wszczęto niedawno dochodzenie. W przeciwieństwie jednak do Gephardta, chodziło tu o oszustwo naukowe, co w środowisku naukowców było zjawiskiem coraz powszedniejszym. - Niech wejdzie - odrzekł Victor niechętnie. Nie miał gdzie się schować. Hurst przeszedł przez próg w taki sposób, jakby zaraz miał zaatakować Victora. Prawie natychmiast znalazł się przy biurku. - Właśnie się dowiedziałem, Ŝe zlecił pan prywatnemu laboratorium weryfikację badań, które opisałem w ostatnim artykule. - Nie rozumiem, dlaczego to pana dziwi, po tym, co napisano w piątkowym numerze "Boston Globe" - odparł Victor. Zastanawiał się, co pocznie, gdy ten maniak przejdzie na drugą stronę biurka. - Niech szlag trafi "Boston Globe"! - wykrzyknął Hurst. - Oparli ten bzdurny artykuł na rozmowie z jakimś sfrustrowanym laborantem. PrzecieŜ pan w to nie wierzy? - Moje poglądy są tu bez znaczenia - odrzekł Victor. -"Globe" napisał, Ŝe dane w pana pracy zostały celowo sfałszowane. Tego rodzaju przypuszczenia mogą zaszkodzić panu i Chimerze. Takie pogłoski musimy niszczyć juŜ w zarodku. Nie rozumiem, czemu jest pan tak wzburzony. - No cóŜ, wobec tego wyjaśnię - warknął Hurst. - Spodziewałem się od pana poparcia, a nie podejrzeń. JuŜ samo zlecenie weryfikacji mojej pracy jest równoznaczne z uznaniem winy. A poza tym do kaŜdego takiego artykułu mogą się dostać mało istotne dane statystyczne. Nawet Newton korygował później wyniki niektórych badań planetarnych. Domagam się, Ŝeby pan cofnął to zlecenie. - Panie Hurst, przykro mi, Ŝe się pan zdenerwował, ale niezaleŜnie od Newtona, w etyce naukowej nie ma miejsca na względność. Zaufanie społeczeństwa do badań... - Nie przyszedłem tu wysłuchiwać wykładu! - wrzasnął Hurst. - Powtarzam panu, Ŝe chcę, aby to dochodzenie zostało przerwane. - Stawia pan sprawę bardzo jasno - przyznał Victor. -Pozostaje jednak faktem, Ŝe jeśli nie popełnił pan Ŝadnego naduŜycia, nie ma się pan czego obawiać, a moŜe pan tylko zyskać. - Więc nie odwoła pan tej weryfikacji? - Dobrze mnie pan zrozumiał - odrzekł Victor. Zmęczyły go juŜ próby uspokojenia nerwów tego człowieka. - Szokuje mnie u pana brak solidarności zawodowej -stwierdził wreszcie Hurst. - Wreszcie pojąłem, dlaczego Ronald czuje to, co czuje. - Doktor Beekman wyznaje tę samą etykę naukową co ja - rzekł Victor, nie ukrywając juŜ złości. - śegnam pana, Panie Hurst. Rozmowa skończona. - Coś panu powiem, Frank - powiedział Hurst, pochylając się nad biurkiem. - Jeśli pan nadal będzie mieszał mnie z błotem, odwdzięczę się panu tym samym. Czy pan mnie słyszy? Wiem, Ŝe nie jest pan takim wspaniałym rycerzem wybawicielem, jakiego pan udaje. Strona 26

10959 - Obawiam się, Ŝe nigdy nie opublikowałem fałszywych danych - rzekł Victor drwiąco. - Chodzi o to - wyjaśnił Hurst - Ŝe nie jest pan takim szlachetnym rycerzem, za jakiego się pan podaje. - Proszę wyjść! - Chętnie - odrzekł Hurst. Podszedł do drzwi, otworzył je i dorzucił: - Niech pan zapamięta, co powiedziałem. Nie jest pan nietykalny. - Trzasnął drzwiami z taką siłą, Ŝe dyplom ukończenia studiów medycznych Victora zakołysał się na ścianie. Victor przez chwilę siedział przy biurku, usiłując odzyskać równowagę psychiczną. Z pewnością miał juŜ dosyć pogróŜek jak na jeden dzień. Zastanawiał się, co Hurst miał na myśli, mówiąc, Ŝe nie jest "szlachetnym rycerzem". Co za cyrk! Odepchnął fotel, wstał i nałoŜył biały fartuch laboratoryjny. Otworzył drzwi z nadzieją, Ŝe tylko wychyli głowę i powie Colleen, Ŝe idzie do laboratorium. Tymczasem niemal się z nią zderzył, bo właśnie była w drodze do gabinetu. - Przyszedł doktor Hobbs. Jest w strasznym stanie - wyjaśniła pospiesznie. Victor zerknął jej przez ramię. Dostrzegł męŜczyznę siedzącego obok biurka, skulonego, trzymającego głowę w dłoniach. - Co się stało? - spytał szeptem. - Chodzi o syna. Chyba zachorował i Hobbs chce kilka dni urlopu. Victor poczuł, jak wilgotnieją mu dłonie i coś go ściska za gardło. - Niech wejdzie - wykrztusił. Poczuł nagle przypływ współczucia, bo obaj musieli wiele przeŜyć, by mieć dziecko. Myśl, Ŝe coś złego moŜe się teraz dziać z synem Hobbsów, rozbudziła jego niepokój oVictora Juniora. - Maurice... - zaczął Hobbs, po czym urwał, połykając łzy. - Mój syn miał niedługo skończyć trzy lata. Nigdy go pan nie widział. Sprawiał nam tyle radości. Był sensem naszego Ŝycia. Geniuszem. - Co się stało? - spytał Victor, bojąc się odpowiedzi. - Nie Ŝyje! - rzucił Hobbs. Jego smutek przerodził się nagle w gniew. Victor z trudem przełknął ślinę. Zaschło mu w gardle. - Wypadek? Hobbs potrząsnął głową. - Dokładnie nie wiadomo, co się stało. Zaczęło się od padaczki. Gdy zawieźliśmy go do szpitala, stwierdzono, Ŝe ma edemę mózgu, obrzmienie. Nic nie dało się zrobić. Nie odzyskał przytomności. A potem serce przestało bić. W gabinecie zapanowała posępna cisza. Wreszcie Hobbs powiedział: - Chciałbym wziąć kilka dni urlopu. - AleŜ oczywiście. Hobbs powoli wstał i wyszedł. Victor przez dobre dziesięć minut siedział, spoglądając na zamknięte drzwi. Po raz pierwszy laboratorium było ostatnim miejscem, do którego chciał się udać. Strona 27

10959 Rozdział 4 . Poniedziałek, przed południem. Na biurku Marshy zadźwięczał mały zegar, sygnalizując koniec pięćdziesięciominutowej sesji z Jasperem Lewisem, zbuntowanym piętnastolatkiem, któremu juŜ sypał się wąs. Siedział w niedbałej pozie w fotelu naprzeciwko Marshy, demonstrując znudzenie. Tymczasem chłopak ten był na najlepszej drodze do tego, by znaleźć się w prawdziwych tarapatach. - Nie rozmawialiśmy jeszcze o twoim pobycie w szpitalu - powiedziała Marsha. Na kolanach trzymała otwarte akta chłopca. Jasper wskazał kciukiem na znajdujące się za jego plecami biurko. - Myślałem, Ŝe ten dzwonek oznacza koniec rozmowy. - Prawie koniec - odpowiedziała Marsha. - A teraz, skoro juŜ wróciłeś do domu, moŜe mi powiesz, co sądzisz o tych trzech miesiącach, które spędziłeś w szpitalu? Miała wraŜenie, Ŝe zorganizowane Ŝycie szpitalne dobrze wpłynęło na chłopca, chciała jednak usłyszeć jego opinię. - Było w porządku - powiedział Jasper. - Tylko w porządku? - spytała miłym tonem. Z tego chłopaka strasznie trudno było coś wyciągnąć. - Właściwie fajnie - odrzekł Jasper, wzruszając ramionami. - No wie pani, nic takiego. Wyciągnięcie z niego czegoś konkretniejszego z pewnością zajmie trochę czasu i na wszelki wypadek Marsha zanotowała to sobie na marginesie akt. Od tego zacznie następne spotkanie. Zamknęła teczkę i spojrzała mu w oczy. - Miło było cię widzieć - powiedziała. - Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. - Dobra - odrzekł Jasper, unikając jej wzroku, nawet gdy wstawał i z zakłopotaniem opuszczał gabinet. Marsha zasiadła przy biurku, by przedyktować notatki. Otwierając kartę choroby, spojrzała na wstępny opis. Z tym chłopcem były problemy juŜ we wczesnym dzieciństwie. Gdy skończy osiemnaście lat, jego osobowość trzeba będzie określić jako antyspołeczną. Na dodatek cechowało go jeszcze coś, co Marsha określiła osobowością schizoidalną. Przeglądając charakterystykę chłopca, zwróciła uwagę na częste kłamstwa, bójki w szkole, wagary, mściwe reakcje i fantazjowanie. Jej wzrok zatrzymał się na stwierdzeniu: "Nie potrafi się wzruszać ani okazywać uczuć". Nagle przypomniała sobie Victora Juniora, jak wyrywa się z jej objęć i patrzy na nią chłodno tymi swoimi błękitnymi oczami, zimnymi jak górskie jeziora. Zmusiła się, by czytać dalej. "Wybiera samotność, nie wykazuje potrzeby nawiązania bliskich kontaktów, nie ma kolegów". Poczuła przyspieszone bicie serca. CzyŜby czytała wywiad dotyczący jej syna? Z drŜeniem ponownie przeczytała charakterystykę osobowości Jaspera. Znalazła w niej kilka niepokojących podobieństw. ToteŜ ucieszyła się, gdy z zamyślenia wyrwała ją Jean Colbert, jej pielęgniarka i sekretarka, pedantyczna i pruderyjna kobieta o kasztanowych włosach, pochodząca z Nowej Anglii. Zanim Marsha podniosła głowę, zdołała jeszcze dojrzeć zdanie podkreślone czerwoną linią: "Jasper był właściwie wychowywany przez ciotkę, bo matka pracowała na dwa etaty, Ŝeby utrzymać rodzinę". - Mogę wpuścić następnego pacjenta? - spytała Jean. Marsha wciągnęła głęboko powietrze. - Pamięta pani te artykuły, które odłoŜyłam, na temat opieki przedszkolnej i jej wpływu na psychikę dzieci? - Oczywiście - odparła Jean. - Są w naszym archiwum. Strona 28

10959 - Czy mogłaby pani je odszukać? - zapytała Marsha, usiłując ukryć zainteresowanie. - Oczywiście - powiedziała Jean. Po chwili milczenia spytała: - Dobrze się pani czuje? - Tak, dobrze - odpowiedziała Marsha, sięgając po następną kartę. Gdy przeglądała ostatnie notatki, do gabinetu weszła nieśmiało dwunastoletnia Nancy Traverse. Dziewczynka próbowała schować się w fotelu. Wciągnęła głowę w ramiona zupełnie jak Ŝółw. Marsha przeniosła się do części psychoterapeutycznej i usiadła naprzeciwko Nancy. Próbowała sobie przypomnieć, na czym dziewczynka skończyła swą opowieść podczas poprzedniej wizyty, gdy opisywała swe wypady w świat seksu. Sesja ciągnęła się i ciągnęła. Marsha próbowała się skoncentrować, lecz w głębi serca martwiła się o syna i dręczyło ją poczucie winy, Ŝe pracowała, gdy był mały. Choć kiedy wychodziła z domu, chłopiec nigdy nie protestował. Wiedziała jednak dobrze, iŜ fakt ten sam w sobie moŜe być objawem patologicznym. *** Po wyjściu Hobbsa Victor próbował zająć się korespondencją, po pierwsze dlatego, Ŝeby nie iść do laboratorium, po drugie zaś, Ŝeby przestać myśleć o tej okropnej wiadomości przekazanej mu przez Hobbsa. Lecz juŜ po chwili jego myśli zaczęły krąŜyć wokół okoliczności śmierci chłopca. Edema mózgu, czyli ostry obrzęk, to jej powód bezpośredni. Co jednak mogło być przyczyną obrzmienia? śałował, Ŝe Hobbs nie potrafił podać mu więcej szczegółów. Brak dokładnej diagnozy potęgował jego niepokój. - A niech to! - wykrzyknął nagle, uderzając otwartą dłonią w blat biurka. Gwałtownie wstał i wyjrzał przez okno. Z gabinetu dobrze widać było wieŜę z zegarem. W zamierzchłej przeszłości jego wskazówki znieruchomiały w połoŜeniu na piętnaście po drugiej. - Powinienem był to przewidzieć! - powiedział do siebie, uderzając pięścią w lewą dłoń na tyle silnie, Ŝe poczuł ból w obu rękach. Śmierć syna Hobbsów wznieciła na nowo jego niepokój o własnego syna - niepokój, z którym niedawno wreszcie udało mu się uporać. Marsha zamartwiała się psychiką chłopca, Victor jednak martwił się stanem jego organizmu. Gdy iloraz inteligencji syna spadł, a potem ustabilizował się na mimo wszystko wysokim poziomie, Victor był przeraŜony. Upłynęło kilka lat, zanim zdołał pokonać swój strach i odetchnął. Lecz po nagłej śmierci małego Hobbsa obawy wróciły. Niepokoiło go to zwłaszcza dlatego, Ŝe podobieństwa między Victorem Juniorem i synem Hobbsów nie kończyły się na metodzie poczęcia. Victor wiedział, Ŝe mały Hobbs, podobnie jak Victor Junior, jest w pewien sposób cudownym dzieckiem. Victor potajemnie zapisywał postępy czynione przez chłopca. Był ciekaw, czy u syna Hobbsów nastąpi taki sam gwałtowny spadek ilorazu inteligencji jak u Victora Juniora. Teraz jednak pragnął jedynie poznać okoliczności jego tragicznej śmierci. Podszedł do komputera i wyszedł z poprzedniego programu. Wystukał nazwę pliku: Mały Hobbs. Nie szukał niczego konkretnego, pomyślał jedynie, Ŝe jeśli przejrzy dane, moŜe mu się nasunąć jakieś wyjaśnienie śmierci chłopca. Ekran komputera pozostał jednak pusty dłuŜej niŜ normalnie. Nic nie rozumiejąc, Victor ponownie nacisnął klawisz nakazujący wykonanie polecenia. W odpowiedzi w prawym dolnym rogu ekranu pojawiło się słowo SZUKAM. Potem, ku zdumieniu Victora, komputer poinformował go, Ŝe takiego pliku nie ma. - Co, u licha! - mruknął Victor. Stwierdziwszy, Ŝe popełnił jakiś błąd, ponowił próbę i hasło Mały Hobbs napisał bardzo uwaŜnie. Strona 29

10959 Nacisnął "enter", klawisz nakazujący wykonanie polecenia, i po jakimś czasie, gdy komputer przeszukał twardy dysk, otrzymał dokładnie taką samą odpowiedź: NIE MA TAKIEGO PLIKU. Wyłączył komputer, zastanawiając się, co się mogło stać. To prawda, Ŝe przez jakiś czas nie zaglądał do tych danych, ale to nie powinno mieć Ŝadnego znaczenia. Siedział przez chwilę w zamyśleniu, stukając palcami o blat biurka tuŜ przed klawiaturą, po czym znowu włączył komputer. Tym razem napisał: Mały Murray. Czekał tyle samo co w wypadku pliku Hobbsa, po czym na ekranie ukazała się identyczna odpowiedź. Usłyszał, Ŝe otwierają się drzwi, więc obrócił się. W progu stała Colleen. - Ojcowie mają dziś zły dzień - powiedziała, przytrzymując ręką drzwi. - Dzwoni pan Murray z księgowości. Z jego dzieckiem teŜ coś się stało i on teŜ płacze. - Nie wierzę - wykrztusił Victor. - CóŜ za przypadkowy zbieg okoliczności. - Kiedy to prawda - odrzekła Colleen. - Jest na drugiej linii. Victor w oszołomieniu patrzył na aparat. Światełko mrugało uparcie, a kaŜdy błysk wywoływał w jego głowie dzwonienie. Jak to moŜliwe, przecieŜ wszystko tak dobrze szło, i to od tak dawna. Zmusił się do podniesienia słuchawki. - Przykro mi, Ŝe pana niepokoję - mówił z trudem Murray - ale okazał nam pan tyle zrozumienia, gdy chcieliśmy mieć dziecko. Myślę, Ŝe chciałby pan o tym wiedzieć. Zawieźliśmy Marka do szpitala dziecięcego. On umiera. Lekarze mówią, Ŝe nic nie mogą zrobić. - Co się stało? - spytał Victor. Głos uwiązł mu w gardle. - Tego chyba nikt nie wie - odpowiedział Horace. -Zaczęło się od bólu głowy. - MoŜe się uderzył? - dociekał Victor. - Nie, w kaŜdym razie nic o tym nie wiemy - odrzekł Horace. - Czy mógłbym do niego zajrzeć? - zapytał Victor. Pół godziny później Victor parkował samochód w garaŜu naprzeciwko szpitala. Wszedł do gmachu i zatrzymał się przy informacji. Recepcjonistka powiedziała mu, Ŝe Mark Murray znajduje się na intensywnej terapii oddziału pediatrii i wskazała drogę do poczekalni. Znalazł tam państwa Murray, półprzytomnych pod wpływem przeŜyć i nie przespanej nocy. Na widok Victora Horace wstał. - Coś się zmieniło? - spytał Victor z nadzieją w głosie. Horace potrząsnął głową. - Teraz jest podłączony do aparatu tlenowego. Victor najserdeczniej jak potrafił przekazał im wyrazy współczucia. Państwo Murray sprawiali wraŜenie wzruszonych tym, Ŝe Victor przybył do szpitala, zwłaszcza Ŝe nie utrzymywali kontaktów towarzyskich. - To było takie niezwykłe dziecko - mówił Horace. -Takie wyjątkowe, inteligentne... - Pokręcił głową. Colette ukryła twarz w dłoniach. Strona 30

10959 Jej ramiona zaczęły drgać. Horace usiadł i objął Ŝonę. - Który lekarz opiekuje się Markiem? - spytał Victor. - Nakano - odrzekł Horace. - Doktor Nakano. Victor przeprosił, zostawił płaszcz pod opieką państwa Murray i opuścił poczekalnię oraz udręczonych rodziców. Szedł do sali intensywnej terapii oddziału pediatrycznego, znajdującej się w końcu korytarza, za elektronicznie otwieranymi drzwiami. Gdy stanął na gumowej płycie, drzwi rozsunęły się automatycznie. Znał tę salę z czasów, gdy był tu staŜystą. Jak zwykle, pełno elektronicznego sprzętu i zaganianych pielęgniarek. Nieustanny syk pracujących respiratorów i piski sygnałów z monitorów kontrolujących akcję serca stwarzały w sali atmosferę napięcia. śycie wisiało tu na włosku. PoniewaŜ Victor zachowywał się swobodnie, nikt go nie pytał, co tu robi, mimo Ŝe nie miał plakietki identyfikacyjnej. Podszedł do biurka i spytał o doktora Nakano. - Właśnie tu był - odpowiedziała energiczna młoda kobieta. Wychyliła się za blat i szukała wzrokiem po sali. Potem usiadła i podniosła słuchawkę. W chwilę później system przywoływania dodał nazwisko doktora Nakano do nie kończącej się listy nazwisk wywoływanych przez umieszczone w suficie głośniki. KrąŜąc po sali, Victor usiłował odnaleźć Marka, lecz do respiratorów podłączonych było zbyt wiele dzieci, a maski zniekształcały rysy ich twarzy. Znalazł się przy biurku w chwili, gdy kobieta odkładała słuchawkę. Ujrzawszy go, powiedziała, Ŝe doktor Nakano jest w drodze na oddział. Pięć minut później przedstawiono go przystojnemu, mocno opalonemu Amerykaninowi japońskiego pochodzenia. Victor wyjaśnił, Ŝe jest lekarzem oraz przyjacielem państwa Murray i Ŝe chciałby się dowiedzieć, jaki jest stan chłopca. - Niedobry - powiedział doktor Nakano otwarcie. -Dziecko umiera. Nieczęsto moŜemy to powiedzieć z całą pewnością, ale w tym przypadku nie ma Ŝadnej reakcji na Ŝadną terapię. - A czy pan wie, co mu jest? - spytał Victor. - Wiemy, co się dzieje - odrzekł doktor Nakano - ale nie wiemy, jaka jest przyczyna. Proszę, niech pan pozwoli za mną. Szybkim krokiem zapracowanego lekarza Nakano poszedł do pomieszczenia wydzielonego z głównej sali. - Środki ostroŜności - wyjaśnił lekarz. - Nie ma Ŝadnych objawów infekcji, ale na wszelki wypadek... Podał Victorowi fartuch, czepek i maskę. WłoŜyli teŜ odzieŜ ochronną i weszli do pomieszczenia. Mark Murray leŜał na środku duŜego łóŜka dziecinnego z wysokimi drabinkami po bokach. Głowę miał obwiązaną bandaŜami. Doktor Nakano wyjaśnił, Ŝe zastosowano dekompresję w nadziei, Ŝe to pomoŜe, ale bez rezultatów. - Niech pan popatrzy - dodał lekarz, podając Victorowi oftalmoskop. Pochylając się nad chorym dwulatkiem, Victor podniósł powiekę chłopca i zajrzał w rozszerzoną, nieruchomą źrenicę. Mimo braku doświadczenia w posługiwaniu się tym przyrządem, natychmiast dostrzegł coś nieprawidłowego. Nerw wzrokowy był napęczniały, jakby go coś wypychało od tyłu. Strona 31

10959 Victor wyprostował się. - Robi wraŜenie, prawda? - spytał doktor Nakano. Wziął oftalmoskop z rąk Victora i zajrzał do źrenicy. Przez chwilę obserwował nerw, potem wyprostował się. - Problem w tym, Ŝe coraz gorzej to wygląda. Mózg chłopca wciąŜ puchnie. Jestem zdziwiony, Ŝe jeszcze nie wychodzi uszami. Nic nie skutkuje, ani dekompresja, ani udroŜnienie, ani duŜa dawka sterydów, ani manitol. Obawiam się, Ŝe musimy się poddać. Victor zauwaŜył, Ŝe przy chłopcu nie było pielęgniarki. - Czy jest jakiś krwotok lub inne objawy urazu? -spytał. - Nie - odrzekł otwarcie Nakano. - Z wyjątkiem obrzęku nie ma nic. Nie ma zapalenia opon mózgowych, co zresztą juŜ mówiłem. Po prostu tego nie rozumiemy. Wszystko zaleŜy od tego faceta tam w górze. - Lekarz wskazał w kierunku nieba. Jak gdyby w odpowiedzi na ponure przewidywania lekarza, z monitora wydobył się krótki sygnał oznaczający, Ŝe serce Marka przystanęło. Jego praca stawała się nieregularna. Znowu rozległ się sygnał. Doktor Nakano nie poruszył się. - To juŜ było - powiedział. - Tym razem jednak jesteśmy w kropce. - Po chwili wyjaśnił: - Jego rodzice nie widzą sensu w utrzymywaniu go przy Ŝyciu, jeśli nie będzie miał mózgu. Victor skinął głową i w tej samej chwili włączył się sygnał monitora, tym razem ciągły. Serce Marka zaczęło migotać. Victor spojrzał przez ramię w kierunku biurka. Nikt nie zareagował. Po krótkiej chwili nierówne podskoki na ekranie monitora przeszły w linię ciągłą. - No i po balu - powiedział doktor Nakano. Ten komentarz zabrzmiał niezwykle zimno, Victor jednak wiedział, Ŝe więcej się kryje za nim bezradności niŜ gruboskórności. Doskonale pamiętał czasy, gdy sam tu pracował. Obaj podeszli do biurka w sali głównej, gdzie Nakano poinformował sekretarkę o zgonie dziecka. Sekretarka beznamiętnie ujęła słuchawkę i rozpoczęła wypełnianie odpowiednich formularzy. Victor wiedział, Ŝe tu nie moŜe pracować ktoś, kto emocjonalnie reaguje na śmierć. - Wczoraj w nocy był podobny przypadek - powiedział Victor. - Mały Hobbs. Dziecko było w tym samym mniej więcej wieku, moŜe trochę starsze. Wie pan coś o tym? - Tak, słyszałem - odparł Nakano wymijająco. - Ale to nie był mój pacjent. O ile wiem, niektóre objawy były podobne. - Tak się zdaje - powiedział Victor. Po czym spytał: - Zrobicie sekcję? - Na pewno - odpowiedział doktor Nakano. - To naleŜy do biegłego sądowego, lecz na ogół zlecają to nam. Są przeciąŜeni i nie mają czasu, zwłaszcza na przypadki tak ezoteryczne. Powie pan rodzicom, czyja mam to zrobić? Victor wzdrygnął się, słysząc, jak doktor Nakano nagle zmienia temat. Strona 32

10959 - Powiem - rzekł po chwili milczenia. - Poświęcił mi pan sporo czasu, dziękuję. - Drobiazg - odrzekł Nakano, nie patrząc na Victora. Myślami był juŜ przy następnym przypadku krytycznym. Victor, oszołomiony, opuścił oddział intensywnej terapii. Gdy zamknęły się za nim automatyczne drzwi, zaległa kojąca cisza. Udał się do poczekalni. Państwo Murray odgadli złą wiadomość, zanim zdąŜył otworzyć usta. Przytuleni do siebie, jeszcze raz podziękowali mu za przybycie. On zaś wymamrotał kilka słów współczucia. Jeszcze nie skończył, gdy przed oczami stanęła mu przeraŜająca wizja. Ujrzał Victora Juniora z pobladłą twarzą, podłączonego do respiratora, w łóŜku, w którym leŜał Mark. Z przeraŜenia zrobiło mu się zimno. Poszedł na oddział patologii i przedstawił się jego dyrektorowi, doktorowi Warrenowi Burghofenowi. Zapewnił on Victora, Ŝe zrobią wszystko, co w ich mocy, by przeprowadzić obie sekcje, i to jak najszybciej. - Koniecznie musimy wiedzieć, co się tutaj dzieje - powiedział Burghofen. - Nie chcemy, Ŝeby w tym mieście zaczęła szaleć jakaś epidemia. Victor powoli szedł do samochodu. Wiedział, Ŝe prawdopodobieństwo epidemii jest niewielkie. Wiedział aŜ nadto dobrze, ile dzieci jest zagroŜonych. Troje, dokładnie troje. Po powrocie do biura natychmiast poprosił Colleen, by odszukała Louisa Kaspwicza, szefa informatyków Chimery, i natychmiast go do niego przysłała. Louis był niskim, przysadzistym męŜczyzną o świecącej łysej głowie. Jego cechą były nagłe, nieprzewidziane ruchy. Był wyjątkowo nieśmiały i z rzadka patrzył ludziom w oczy, lecz mimo swego dziwactwa znakomicie wykonywał swój zawód. Chimera polegała na jego fachowości w kaŜdej dziedzinie, od badań poprzez produkcję do bankowości. - Mam pewien problem - zaczął Victor, opierając się o biurko i krzyŜując ręce na torsie. - Nie mogę znaleźć moich dwóch prywatnych plików. Jak to jest moŜliwe? - Powodów moŜe być wiele - odrzekł Louis. - Na ogół dzieje się tak dlatego, Ŝe uŜytkownik zapomina nazwy pliku. - Sprawdziłem w katalogu - odrzekł Victor. - Nie znalazłem ich. - MoŜe przeszły do jakiegoś innego katalogu? - zasugerował Louis. - O tym nie pomyślałem - przyznał Victor. - Ale czasami korzystałem z tych danych i nie pamiętam, Ŝebym musiał dochodzić do nich inną ścieŜką. - Hm, trudno mi cokolwiek powiedzieć. Musiałbym to obejrzeć - mówił Louis. - Pod jakim hasłem były te pliki? - Chciałbym, Ŝeby to pozostało między nami - rzekł Victor z naciskiem. - Oczywiście. Victor podał Louisowi nazwy plików. Informatyk zasiadł przed komputerem. - No i co? - spytał Victor po kilku minutach, gdy ekran ciągle pozostawał pusty. - Chyba nic. Ale mogę to sprawdzić u siebie. Mój komputer przejrzy wszystkie zapisy. Czy jest pan pewien tych nazw? - Absolutnie - odrzekł Victor. - Jeśli to waŜne, zaraz się do tego zabiorę. Strona 33

10959 - To jest waŜne. Louis wyszedł, a Victor pozostał przy komputerze. Nagle coś mu przyszło do głowy. UwaŜnie wypisał na ekranie hasło innego pliku: MAŁY FRANK. Przez chwilę się wahał, bojąc się tego, co moŜe zobaczyć lub czego nie zobaczy. Wreszcie nacisnął klawisz "enter" i wstrzymał oddech. Niestety, jego obawy były uzasadnione: plik Victora Juniora równieŜ zniknął. Victor oparł się o poręcz krzesła i poczuł, jak spływa po nim pot. Trzy pokrewne, lecz osobne pliki nie mogły zniknąć przypadkowo. Nagle przypomniał sobie przekrwioną twarz Hursta i jego pogróŜkę: "Nie jest pan szlachetnym rycerzem, za jakiego chce pan uchodzić... Nie jest pan nietykalny". Victor wstał od komputera i podszedł do okna. Od wschodu napływały chmury. Będzie padać deszcz albo śnieg. Stał tak przez kilka chwil, zastanawiając się, czy Hurst ma coś wspólnego ze zniknięciem plików. Czy moŜe coś podejrzewać? Jeśli tak, skąd się mogą brać jego niejasne pogróŜki? Victor potrząsnął głową. Hurst w Ŝaden sposób nie mógł dotrzeć do tych danych. Nikt o nich nie wiedział. Nikt! Rozdział 5 . Poniedziałek, wieczór. Marsha patrzyła na męŜa i syna siedzących po przeciwnej stronie stołu. Victor Junior pochłonięty był lekturą ksiąŜki o czarnych dziurach i od czasu do czasu coś wkładał do ust. Normalnie kazałaby mu odłoŜyć ksiąŜkę, lecz dziś Victor wrócił do domu w tak złym humorze, Ŝe bała się powiedzieć cokolwiek, by nie rozdraŜnić go jeszcze bardziej. Ją samą dręczyły obawy o syna. Kochała go tak bardzo, Ŝe nie mogła znieść myśli, iŜ mógłby mieć zaburzenia psychiczne, ale teŜ wiedziała, Ŝe nie będzie w stanie mu pomóc, jeśli nie spojrzy prawdzie w oczy. Najwyraźniej spędził cały dzień w Chimerze, i to chyba sam, bo Victor przyznał, Ŝe od rana go nie widział. Jak gdyby wyczuwając jej spojrzenie, Victor Junior nagle odłoŜył ksiąŜkę i zaniósł swój talerz do zlewu. Gdy wstawał, jego intensywnie błękitne oczy spotkały się ze wzrokiem matki. Nie było w nich ciepła, nie było Ŝadnego uczucia, tylko jasne, turkusowe światło, które sprawiło, Ŝe Marsha poczuła się jak pod mikroskopem. - Dziękuję za kolację - powiedział mechanicznie Victor Junior. Potem słuchała jego kroków, gdy biegł na górę tylnymi schodami. Na dworze nagle zagwizdał wiatr, więc spojrzała w okno. W świetle Ŝarówki nad garaŜem ujrzała, Ŝe zamiast deszczu teraz pada śnieg. Wzdrygnęła się, lecz nie z powodu owego zimowego krajobrazu. - Chyba nie jestem dziś głodny - stwierdził Victor. To bodaj pierwszy raz, odkąd wróciła do domu po obchodzie w szpitalu, on sam zaczął rozmowę. - Coś cię martwi? - spytała. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie musisz odgrywać psychiatry - odpowiedział oschle Victor. Wiedziała, Ŝe moŜe się obrazić. Nie odgrywała psychiatry. Postanowiła jednak, Ŝe zachowa się jak osoba dojrzała i nie będzie zaogniać sprawy. Victor i tak jej powie, co mu jest. - No cóŜ, a mnie coś martwi - powiedziała. Postanowiła, Ŝe przynajmniej będzie szczera. Victor podniósł na nią wzrok. Strona 34

10959 PoniewaŜ znała go bardzo dobrze, sądziła, Ŝe Ŝałuje swej poprzedniej odzywki. - Przeczytałam dziś kilka artykułów - ciągnęła. - RozwaŜano w nich niektóre skutki braku rodziców u dzieci wychowywanych przez nianie czy teŜ spędzających nadmierną ilość czasu w przedszkolach. Niektóre z tych wniosków da się odnieść do Victora Juniora. Martwi mnie to, Ŝe nie wzięłam dłuŜszego urlopu, gdy był mały, i Ŝe nie spędzałam z nim więcej czasu. Na twarzy Victora natychmiast pojawiło się rozdraŜnienie. - Przestań - powiedział tak samo oschle, podnosząc obie ręce do góry. - Nie chcę tego dalej słuchać. Ja uwaŜam, Ŝe z Victorem Juniorem wszystko jest w porządku, i nie chcę wysłuchiwać tych psychiatrycznych głupot, Ŝe jest wręcz przeciwnie. - Chyba trochę przesadzasz! - odparła nieco zniecierpliwionym tonem. - Litości! - jęknął Victor, ujmując talerz z nie dokończoną kolacją i wyrzucając jedzenie do śmieci. - Nie mam na to ochoty. - To na co masz ochotę? - spytała. Victor wciągnął głęboko powietrze i wyjrzał na dwór przez okno. - Chyba się przejdę. - W taką pogodę? - zdziwiła się. - Mokry śnieg, błoto. Myślę, Ŝe coś cię gnębi i nie potrafisz o tym powiedzieć. Odwrócił się i spojrzał na Ŝonę. - Czy to tak wyraźnie widać? Marsha roześmiała się. - To straszne patrzeć, jak się zamartwiasz. Powiedz mi, co cię męczy. Jestem twoją Ŝoną. Victor wzruszył ramionami i podszedł do stołu. Usiadł i splótł dłonie, opierając łokcie na podkładce pod talerz. - Istotnie, coś mnie męczy - przyznał. - Jak to dobrze, Ŝe moi pacjenci nie mają tak wielkich problemów z mówieniem - powiedziała Marsha. Wyciągnęła rękę, Ŝeby ciepłym gestem dotknąć ramienia Victora. Victor wstał i podszedł do tylnych schodów. Przez chwilę nasłuchiwał, po czym zamknął drzwi i wrócił do stołu. Pochylając się do Marshy, powiedział: - Chcę, Ŝeby Victor Junior przeszedł pełne badania neurologiczne, takie same, jak siedem lat temu, gdy nastąpiło to załamanie inteligencji. Marsha nie odpowiedziała. Niepokój dotyczący rozwoju osobowości syna to jedno, lecz zaniepokojenie ogólnym stanem zdrowia to coś zupełnie innego. JuŜ sama propozycja takiego badania zaszokowała ją, podobnie jak wzmianka o problemach z inteligencją. - Pamiętasz, jak nagle spadł mu iloraz inteligencji, gdy miał trzy i pół roku? - spytał. - Oczywiście, Ŝe pamiętam - odrzekła. UwaŜnie patrzyła na męŜa. Dlaczego jej to mówi? PrzecieŜ wie, Ŝe to tylko spotęguje jej niepokój. - Chcę przeprowadzić te badania jeszcze raz - powtórzył Victor. - Coś przede mną ukrywasz - powiedziała niespokojnie. - O co chodzi? Czy coś mu jest? - Nie! Strona 35

10959 - odrzekł Victor. - Wszystko jest w porządku, juŜ przecieŜ mówiłem. Po prostu chcę mieć pewność, a gdy powtórzymy te badania, będę ją miał. To wszystko. - Ale dlaczego właśnie teraz? - dopytywała się. - Powiedziałem ci, dlaczego - odrzekł ze złością. - Chcesz, Ŝebym zgodziła się na poddanie naszego syna pełnym badaniom neurologicznym, nie podając mi przyczyn? - spytała. - Nie zgadzam się! Nie pozwolę, Ŝeby chłopcu robili te wszystkie rentgeny i tak dalej, jeśli mi nie wyjaśnisz powodów. - Do cholery, Marsha! - rzekł Victor, zaciskając zęby. - Sam idź do cholery - odcięła się. - Coś przede mną ukrywasz, Victorze, i nie podoba mi się to. Jeśli mi nie powiesz, o co ci chodzi, Victor Junior nie będzie miał Ŝadnych badań, bo ja teŜ mam w tej sprawie coś do powiedzenia. Więc albo mi powiesz, po co to wszystko, albo kończymy tę rozmowę. Oparła się o poręcz krzesła, głęboko wciągnęła powietrze i na chwilę wstrzymała oddech. Victor patrzył na nią wyraźnie poirytowany, lecz była w niej taka siła, Ŝe skruszał. Postawiła sprawę jasno i z doświadczenia wiedział, Ŝe tak łatwo nie zmienia zdania. Po sześćdziesięciu sekundach milczenia w jego spojrzeniu pojawiła się rezygnacja. Wreszcie przeniósł wzrok na swoje ręce. Stojący zegar w salonie wybił godzinę ósmą. - Dobrze - powiedział w końcu wyczerpany. - Wszystko ci powiem. Oparł się o krzesło i przejechał palcami po włosach. Przez sekundę patrzył Ŝonie prosto w oczy, potem spojrzał na sufit, jak mały chłopiec przyłapany na gorącym uczynku. Marsha czuła, jak narasta w niej zniecierpliwienie i strach przed tym, co miała za chwilę usłyszeć. - Problem polega na tym, Ŝe nie wiem, od czego zacząć - powiedział Victor. - MoŜe zaczniesz od początku - zasugerowała Marsha, nie skrywając rozdraŜnienia. Ich oczy spotkały się. Ponad dziesięć lat zachowywał w tajemnicy sekret związany z poczęciem Victora Juniora. Patrząc na jej otwartą, uczciwą twarz, zastanawiał się, czy gdy juŜ pozna prawdę, kiedykolwiek mu wybaczy. - No, proszę - rzekła. - Dlaczego po prostu mi nie powiesz? Victor przymknął powieki. - - Z wielu powodów - odrzekł. - Na przykład dlatego, Ŝe moŜesz mi nie uwierzyć. Właściwie, Ŝebym mógł ci to wyjaśnić, musiałabyś pojechać do laboratorium. - W tej chwili? - spytała. - Czy mówisz powaŜnie? - Jeśli chcesz wiedzieć. Zapadła chwila ciszy. Kissy zaskoczyła Marshę, wskakując jej nagle na kolana. Zapomniała ją nakarmić. - Dobrze - powiedziała. - Nakarmię tylko kota i coś powiem Victorowi Juniorowi. Mogę jechać za piętnaście minut. Victor Junior usłyszał w korytarzu kroki zbliŜające się do jego sypialni. Bez pośpiechu zamknął okładkę klasera i wcisnął go na półkę. Strona 36

10959 Rodzice nie znają się na znaczkach, toteŜ i tak by nie wiedzieli, na co patrzą. Po co jednak ryzykować? Nie chciał, Ŝeby odkryli, jak duŜy i cenny stał się jego zbiór. Gdy poprosił o skrytkę w banku, uznali to jedynie za dziecięcy kaprys i Victor Junior nie widział powodu, by zmieniać ich zdanie. - Co robisz, kochanie? - spytała Marsha, stając w drzwiach. Victor Junior zacisnął usta. - Właściwie nic. Wiedział, Ŝe jest zdenerwowana, ale nic nie mógł na to poradzić. JuŜ w czasach wczesnego dzieciństwa uświadamiał sobie, Ŝe matka czegoś od niego chce, czegoś, co inne matki od swych dzieci dostają, lecz on nie potrafi jej tego dać. Czasami, jak w tej chwili, było mu przykro. - Nie zaprosiłbyś w tym tygodniu Richiego? - pytała matka. - MoŜe. - To bardzo dobrze - rzekła. - Chciałabym go poznać. Victor Junior skinął głową. Marsha uśmiechnęła się, przestąpiła z nogi na nogę. - Wychodzimy z tatą na chwilę. Dobrze? - Oczywiście. - Niedługo wrócimy. - Dam sobie radę. Pięć minut później Victor Junior patrzył przez okno swego pokoju na oddalający się samochód Victora. Nie od razu odszedł od okna. Zastanawiał się, czy ma powody do niepokoju. Ale czy jest coś niezwykłego w tym, Ŝe rodzice w zwykły wieczór gdzieś wyjeŜdŜają? Wzruszył ramionami. Jeśli jest się czym przejmować, i tak wkrótce się o tym dowie. Odwrócił się od okna, podszedł do półki, wyciągnął klaser i zabrał się z powrotem do układania serii nie stemplowanych starych amerykańskich znaczków, które niedawno pozyskał. Telefon dzwonił juŜ od jakiegoś czasu, zanim go wreszcie usłyszał. W końcu, przypominając sobie, Ŝe rodzice wyszli, wstał i przeszedł korytarzem do gabinetu. Podniósł słuchawkę i powiedział: - Halo. - Proszę z doktorem Frankiem - powiedział jakiś głos. Był przytłumiony, jak gdyby rozmówca nie mówił prosto do słuchawki. - Doktora Franka nie ma w domu - rzekł Victor Junior uprzejmie. - Czy mam coś przekazać? - Kiedy wróci doktor Frank? - Mniej więcej za godzinę. - Czy mówię z synem? - Tak. - Być moŜe odniesie to lepszy skutek, jeśli ty przekaŜesz mu tę wiadomość. Powiedz ojcu, Ŝe będzie miał coraz więcej nieprzyjemności, jeśli się nie zastanowi i nie zachowa rozsądnie. Rozumiesz? - Kto mówi? - spytał Victor Junior. - Po prostu przekaŜ ojcu, co mówiłem. On juŜ będzie wiedział. - Ale kto mówi? - powtórzył Victor Junior, po raz pierwszy czując strach. Połączenie zostało przerwane. Strona 37

10959 Victor Junior powoli odłoŜył słuchawkę. Nagle przeszyła go świadomość, Ŝe jest w domu zupełnie sam. Przez chwilę stał, nasłuchując. Nigdy wcześniej nie zdawał sobie sprawy z tych wszystkich szmerów rozlegających się w pustym domu. W kącie cichutko syczał kaloryfer. Skądś dobiegł go głuchy, metaliczny odgłos, zapewne jakaś rura od centralnego. Na dworze wiatr ciskał śniegiem o okno. Victor Junior podniósł słuchawkę i wykręcił numer. Gdy w słuchawce odezwał się męski głos, Victor Junior powiedział, Ŝe się boi. Usłyszawszy zapewnienie, Ŝe wszystko zostanie sprawdzone, chłopiec odłoŜył słuchawkę. Uspokoił się trochę, lecz na wszelki wypadek zbiegł na dół i dokładnie sprawdził kaŜde okno i wszystkie drzwi, by upewnić się, czy są dobrze zamknięte. Do piwnicy nie zszedł, zaryglował jednak drzwi. Gdy wrócił do pokoju, włączył komputer. Zapragnął, Ŝeby Kissy znalazła się w jego pokoju, ale nie zadał sobie trudu, by jej poszukać. Wiedział, Ŝe kotka się go boi, choć starał się, by matka tego nie zauwaŜyła. Tyle rzeczy musiał przed matką ukrywać. Nie było to łatwe. Ale teŜ to nie on zdecydował o tym, jaki jest. Włączył komputer, wszedł do Pacmana i spróbował się skoncentrować. *** Świetlówki zamrugały, potem wypełniły pokój zimnym światłem. Victor odstąpił na bok i wpuścił Marshę przodem. Była w laboratorium juŜ kilkakrotnie, lecz zawsze w dzień. Zdumiało ją więc, jak groźnie to miejsce wygląda wieczorem, gdy nie ma ludzi, którzy złagodziliby jego sterylny wygląd. Pokój miał piętnaście metrów na dziesięć, wzdłuŜ ścian umieszczono blaty i wyciągi. Na środku była duŜa wysepka wypełniona sprzętem laboratoryjnym, a kaŜde urządzenie było jeszcze dziwniejsze niŜ poprzednie. Pełno tam było pokręteł, oscyloskopów, komputerów, szklanych rurek, a do tego cała plątanina elektronicznych połączeń. W sali głównej było kilkoro drzwi. Victor otworzył jedne z nich i wprowadził Marshę do pomieszczenia w kształcie litery L, zapełnionego stołami do sekcji. Spojrzała na skalpele oraz inne narzędzia tortur i wstrząsnęła się. Za tym pomieszczeniem, za drzwiami ze zbrojonego szkła znajdowała się zwierzętarnia. Ze swego miejsca widziała psy i małpy poruszające się za kratami swych klatek. Odwróciła wzrok. O tej części badań wolała nie myśleć. - Tędy - rzekł Victor, kierując ją do samego końca litery L, gdzie zamiast muru widniało przezroczyste szkło. Nacisnął włącznik i za szkłem rozbłysło światło. Zaskoczona spojrzała na duŜe akwaria; kaŜde zawierało dziesiątki dziwnych zwierząt morskich. Przypominały ślimaki pozbawione skorup. Victor przesunął składaną drabinę. Zlustrował kilka akwariów, z jednego ze stołów wziął tackę i wszedł na drabinę. Z dwóch zbiorników wyłowił siatką dwa stworzenia. - Czy to konieczne? - spytała Marsha, zastanawiając się, co te odraŜające stwory mają wspólnego z troską Victora o zdrowie syna. Victor nie odpowiedział. Zszedł z drabiny, balansując tacką. Marsha uwaŜnie przyjrzała się tym istotom. Miały około dwudziestu pięciu centymetrów długości, brązowawą barwę, śliską, galaretowatą skórę. Poczuła mdłości. Nie cierpiała czegoś takiego. To był jeden z powodów, dla których wybrała psychiatrię: terapia była czysta, schludna i bardzo ludzka. Strona 38

10959 - Victor! - zawołała, patrząc, jak mąŜ przyszpila stworzenia do wyłoŜonej woskiem tacki i rozkłada na boki płetwy czy coś do płetw podobnego. - Dlaczego nie moŜesz po prostu mi tego powiedzieć? - Bo nie uwierzyłabyś mi - odrzekł Victor. - Jeszcze trochę cierpliwości. Ujął skalpel o nowym, ostrym jak brzytwa ostrzu. Marsha odwróciła głowę, podczas gdy on szybko przeciął powłoki brzuszne obu zwierzątek. - To są aplazje - wyjaśnił, usiłując pokryć zdenerwowanie chłodnym podejściem naukowym. - Wykorzystuje się je powszechnie do badań komórek nerwowych. - Ujął noŜyczki i ciął dalej szybkimi, fachowymi ruchami. - JuŜ -powiedział. - Z kaŜdej aplazji usunąłem brzuszny zwój nerwowy. Marsha spojrzała. Victor trzymał w ręce małe, płaskie naczynie wypełnione przezroczystym płynem. Na powierzchni pływały dwa malutkie kawałki tkanki. - Teraz chodź do mikroskopu - powiedział. - A co z tymi biedaczkami? - spytała, zmuszając się do spojrzenia na tackę. Zwierzątka sprawiały wraŜenie, Ŝe walczą ze szpilkami przytwierdzającymi je do dna tacki. - Rano sprzątnie to obsługa - odrzekł, nie zrozumiawszy jej. Zapalił światło mikroskopowe. Rzucając ostatnie spojrzenie na aplazje, Marsha podeszła do Victora, który juŜ krzątał się przy mikroskopie i ustawiał ostrość. Pochyliła się nad obiektywem. Zwoje miały kształt litery H o spuchniętej poprzeczce, przypominającej przezroczystą torebkę pełną szklanych kulek. Nogi litery H to niewątpliwie włókna nerwowe w przekroju. Victor przesuwał pałeczką, nakazując Ŝonie liczyć komórki nerwowe czy neurony, które po kolei wskazywał. Marsha policzyła. - Dobrze - powiedział Victor. - Popatrzmy na następny zwój. W polu widzenia coś zamigotało, potem obraz ustalił się. Znowu litera H, jak poprzednio. - Policz jeszcze raz - poprosił Victor. - Tu jest dwa razy tyle neuronów co poprzednio. - Znakomicie! - rzekł Victor, wyprostowując się i wstając. Zaczął spacerować po pokoju. Na jego twarzy pojawił się dziwny wyraz podniecenia i Marsha poczuła lekki strach. - Liczbą komórek nerwowych normalnej aplazji zainteresowałem się jakieś dwanaście lat temu. Wtedy wiedziałem, jak wszyscy, Ŝe komórki nerwowe ulegają podziałowi i zróŜnicowaniu we wczesnym stadium okresu embrionalnego. PoniewaŜ aplazja jest znacznie mniej skomplikowana niŜ zwierzęta wyŜsze, udało mi się wyizolować białko NGF, kierujące procesem wzrostu komórek nerwowych. NadąŜasz za mną? - Victor przestał krąŜyć i spojrzał wprost na Ŝonę. - Tak - odrzekła, przyglądając się uwaŜnie męŜowi. Zmieniał się w oczach. Pojawiło się w nim coś niepokojąco mesjanistycznego. Nagle poczuła mdłości, bo ogarnęło ją straszne podejrzenie, Ŝe wie, dokąd ten pozornie oderwany od ich poprzedniej rozmowy wykład zmierza. Victor znowu zaczął chodzić tam i z powrotem. Narastało w nim podniecenie. Strona 39

10959 - Dzięki metodom inŜynierii genetycznej otrzymałem gen kodujący to białko. A potem, wyobraź sobie... - znowu przystanął na wprost Marshy i oczy mu zabłysły - wziąłem zapłodnioną komórkę jajową, czyli zygotę, i w jej materiale genetycznym umieściłem syntetyczny gen NGF wraz z promotorem. Rezultat? - Więcej zwojów nerwowych - odpowiedziała Marsha. - Oczywiście - rzekł podekscytowany. - A takŜe, co równie waŜne, zdolność przekazania tej cechy potomstwu. A teraz chodź do sali głównej. Podał jej rękę i pomógł wstać. Bezwolnie podeszła za nim do podświetlonej szyby, na której umieścił kilka duŜych przezroczy mikroskopijnych przekrojów szczurzych mózgów. Nie musiała liczyć, Ŝeby wiedzieć, iŜ na jednym zdjęciu jest znacznie więcej komórek nerwowych niŜ na drugim. Nadal nie mogąc wydusić słowa, pozwoliła mu zaprowadzić się do zwierzętarni. W drzwiach Victor włoŜył grube skórzane rękawiczki. Starała się nie oddychać. Pachniało tam jak w zapuszczonym ogrodzie zoologicznym. Patrzyła na setki klatek mieszczących małpy, psy, koty i szczury. Zatrzymali się przy szczurach. Wzdrygnęła się na widok niezliczonych węszących róŜowych nosków i nagich róŜowych ogonków. Victor stanął przy jednej z klatek i otworzył drzwiczki. WłoŜył dłoń do środka i wyciągnął duŜego szczura, który począł gryźć chronione rękawiczką palce. - Spokojnie, Charlie! - powiedział Victor. Podszedł z nim do stołu ze szklanym blatem, uniósł szybę i wpuścił zwierzę do miniaturowego labiryntu. Szczur stał w boksie tuŜ przed bramą wejściową. - Teraz patrz! - rzekł Victor, unosząc bramę do góry. Gryzoń przez chwilę stał nieruchomo, potem wszedł do labiryntu. Po kilku zaledwie błędnych skrętach zwierzątko odnalazło wyjście i uzyskało naleŜną nagrodę. - Szybki, nie? - rzekł z uśmiechem pełnym zadowolenia. - To jest jeden z moich "mądrych" szczurów. One właśnie otrzymały ten gen. Teraz patrz dalej. Victor pomanipulował trochę przy labiryncie, tak by szczur wrócił w pobliŜe startu, do boksu, z którego nie było wejścia do labiryntu. Potem poszedł do zwierzętarni po drugiego szczura. Wrzucił go pod szkło tak, Ŝe jedno zwierzę od drugiego oddzielała tylko druciana siatka. Po chwili otworzył bramkę i drugi szczur pokonał labirynt bezbłędnie. - Wiesz, czego byłaś świadkiem? - spytał. Marsha potrząsnęła głową. - One się porozumiały - wyjaśnił. - Zdołałem tak je wytresować, by wyjaśniły sobie zagadkę labiryntu. To jest niewiarygodne. - Rzeczywiście - odrzekła, nie w pełni podzielając jego entuzjazm. - Przebadałem ową "proliferację neuronową" na setkach szczurów - kontynuował. Niepewnie skinęła głową. - Na pięćdziesięciu psach, sześciu krowach i jednej owcy - mówił dalej. - Nie odwaŜyłem się przebadać małp. Bałem się sukcesu. Ciągle miałem przed oczami ten stary film o planecie małp. Strona 40

10959 - Roześmiał się, a jego śmiech odbił się głuchym echem o ściany zwierzętarni. Marsha nie śmiała się. Przebiegł ją dreszcz. - Co właściwie chcesz mi uświadomić? - spytała, choć wyobraźnia zaczęła juŜ jej podsuwać niepokojące odpowiedzi. Victor nie potrafił spojrzeć jej w oczy. - Powiedz mi, proszę! - krzyknęła niemal ze łzami w oczach. - Próbuję tylko wyjaśnić ci to, co robiłem, Ŝebyś rozumiała - powiedział, wiedząc, Ŝe nigdy tego nie zrozumie. - Uwierz mi, Ŝe tego, co się potem stało, nie planowałem. Właśnie skończyłem te udane próby z owcą, gdy zaczęłaś mówić o drugim dziecku. Pamiętasz, gdy postanowiliśmy pójść do Fertility Inc.? Marsha kiwnęła głową, po policzkach spływały jej łzy. - No cóŜ, dostarczyłaś im wspaniałego plonu komórek jajowych. AŜ osiem. Poczuła, Ŝe się chwieje. Dla utrzymania równowagi złapała krawędź stołu z labiryntem. - Zapłodnienia in vitro dokonałem osobiście moim nasieniem - mówił dalej. - O tym wiedziałaś. Nie powiedziałem ci jednak tego, Ŝe te zapłodnione komórki jajowe przyniosłem do mojego laboratorium. Marsha puściła stół i chwiejnym krokiem przeszła do jednej z ławek. O mało nie zemdlała. CięŜko opadła na ławkę. Zdawało się jej, Ŝe nie będzie w stanie wysłuchać opowieści Victora do końca. Uświadomiła jednak sobie, Ŝe skoro juŜ raz zaczął o tym mówić, powie jej wszystko bez względu na to, czy będzie chciała słuchać, czy nie. On zaś sprawiał wraŜenie człowieka, który myśli, Ŝe moŜe zminimalizować ogrom swego grzechu, jeśli ograniczy się do czysto naukowego opisu. Czy to jest ten sam człowiek, którego poślubiła? - Gdy miałem juŜ te zygoty w laboratorium - powiedział - wybrałem niekodującą sekwencję DNA na chromosomie szóstym i za pomocą techniki mikroiniekcji, uŜywając retrowirusowego wektora, wprowadziłem w ten rejon DNA wszystkich zygot syntetyczny gen NGF. Gen ten znajdował się pod kontrolą kilku promotorów, w tym jednego bakteryjnego, który umoŜliwiał indukcję transkrypcji genu NGF za pomocą antybiotyku z grupy cefalosporyn, zwanego cefaloklorem. - Na chwilę przerwał, lecz nie spojrzał na Ŝonę. - Dlatego właśnie nalegałem, Ŝeby Mary Millman brała cefaloklor od drugiego do ósmego tygodnia ciąŜy. To właśnie on uaktywniał wprowadzony gen, w wyniku czego powstał czynnik wzrostu komórek nerwowych. - W końcu jednak podniósł głowę. - Bóg mi świadkiem, Ŝe gdy się do tego zabierałem, wyglądało to na dobry pomysł. Potem jednak zrozumiałem, Ŝe popełniłem błąd. Byłem przeraŜony do czasu urodzin Victora Juniora. Marshę nagle ogarnęła wściekłość. Skoczyła na równe nogi i zaczęła walić Victora pięściami. Nie próbował się bronić, stał i czekał, aŜ wreszcie ręce jej opadły i stała przed nim, cicho płacząc. Chciał ją objąć, ale nie pozwoliła się dotknąć. Wyszła do głównego laboratorium i usiadła. Victor poszedł za nią, lecz nie chciała nawet na niego spojrzeć. - Przepraszam - odezwał się. - Uwierz mi, Ŝe nigdy bym tego nie zrobił, gdybym nie był pewien, Ŝe się uda. Nie było ani jednego problemu z Ŝadnym zwierzęciem. A poza tym tak strasznie nęciła mnie myśl posiadania superinteligentnego dziecka... Nie dokończył. - Nie potrafię uwierzyć, Ŝe mogłeś zrobić coś tak strasznego - załkała. Strona 41

10959 - Uczeni przeprowadzają doświadczenia na sobie samych juŜ od dawna - powiedział, wiedząc, Ŝe wcale go to nie tłumaczy. - Na sobie! - zawołała. - Ale nie na niewinnych dzieciach. Szlochała, nie panując nad sobą. Mimo głębokiego poruszenia poczuła znowu strach. Postanowiła się opanować. Victor dokonał rzeczy przeraŜającej. Ale co się stało, to się nie odstanie. Nic na to nie moŜe poradzić. Teraz trzeba stawić czoło rzeczywistości. Myślami pobiegła do Victora Juniora, dziecka, które bardzo kochała. *** - Dobrze - powiedziała, z trudem przełykając łzy. -Teraz juŜ wiem wszystko. Ale nie powiedziałeś mi, dlaczego chcesz go poddać następnym badaniom. Czego się boisz? Sądzisz, Ŝe znowu nastąpił spadek poziomu inteligencji? Gdy zadawała mu to pytanie, przypomniała sobie wydarzenie sprzed sześciu i pół roku. Wtedy mieszkali jeszcze w małym wiejskim domu, a David oraz Janice Ŝyli i byli zdrowi. Był to szczęśliwy okres w ich Ŝyciu, kiedy to wszyscy byli pełni podziwu dla niewiarygodnej inteligencji Victora Juniora. W wieku trzech lat potrafił juŜ czytać ksiąŜki na kaŜdy temat i niemal wszystko zapamiętywał. Jego iloraz inteligencji oceniała wówczas na mniej więcej dwieście pięćdziesiąt punktów. AŜ pewnego dnia wszystko się zmieniło. Poszła do Chimery, Ŝeby odebrać Victora Juniora ze świetlicy, gdzie zawoŜono go po porannych zajęciach w przedszkolu Crockera. Gdy ujrzała twarz dyrektorki, wiedziała, Ŝe coś się stało. Pauline Spaulding była wspaniałą czterdziestodwuletnią kobietą, dawną nauczycielką w szkołach podstawowych oraz instruktorką aerobiku, która odnalazła swe powołanie w prowadzeniu całodziennej świetlicy. Kochała swą pracę i kochała dzieci, które za jej bezgraniczne oddanie odpłacały uwielbieniem. Tego dnia jednak wyglądała na zdenerwowaną. - Coś niedobrego stało się z Victorem Juniorem - powiedziała, od razu przystępując do rzeczy. - Zachorował? Gdzie jest? - Tutaj - odrzekła Pauline. - Nie zachorował. Ze zdrowiem wszystko w porządku. To coś innego. - Co?! - wykrzyknęła Marsha. - Zaczęło się zaraz po obiedzie - powiedziała Pauline. -Gdy dzieci idą leŜakować, Victor Junior zazwyczaj biegnie do pracowni i gra w szachy z komputerem. Robi to juŜ od jakiegoś czasu. - Wiem o tym - rzekła Marsha. Zgodziła się, Ŝeby Victor Junior nie leŜakował, gdy jej wyjaśnił, Ŝe nie musi odpoczywać i nie cierpi marnować czasu. - W pracowni nikogo wtedy nie było - mówiła Pauline. - Nagle usłyszeliśmy jakiś huk. Gdy wbiegłam do sali, Victor Junior walił krzesłem w komputer. - NiemoŜliwe! - wykrzyknęła Marsha. Napady wściekłości nie naleŜały do repertuaru zachowań Victora Juniora. Strona 42

10959 - Czy on to jakoś wytłumaczył? - On płakał, pani doktor. - Victor Junior? Płakał? - spytała ze zdumieniem Marsha. Victor Junior jeszcze nigdy nie płakał. - Płakał jak normalne trzyipółletnie dziecko - rzekła Pauline. - Co pani chce przez to powiedzieć? - Victor Junior najwyraźniej walił w komputer dlatego, Ŝe nagle przestał wiedzieć, jak się nim posługiwać. - To nonsens - stwierdziła Marsha. Victor Junior juŜ od roku zajmował się w domu komputerem. - Coś jeszcze - dodała Pauline. - śeby go uspokoić, dałam mu ksiąŜkę o dinozaurach, którą ostatnio czytał. Podarł ją. Marsha wbiegła do pracowni. Było tam tylko troje dzieci. Victor Junior siedział przy stole, kolorując obrazki w ksiąŜce do malowania, zupełnie jak wszystkie przedszkolaki. Na widok matki rzucił kredkę i padł jej w ramiona. Zaczął znowu płakać, mówiąc, Ŝe boli go głowa. Marsha przytuliła go. - Podobno podarłeś swoją ksiąŜkę o dinozaurach? - Tak - powiedział, odwracając wzrok. - Ale dlaczego? Victor Junior spojrzał na matkę i odrzekł: - Bo juŜ nie umiem czytać. Przez następne kilka dni Victor Junior przechodził pełne badania neurologiczne. Wyniki były negatywne, lecz gdy Marsha powtórzyła serię testów na inteligencję, którym chłopiec został poddany w poprzednim roku, wyniki były szokująco odmienne. Iloraz spadł do stu trzydziestu punktów. WciąŜ był to wskaźnik wysoki, lecz z pewnością za niski jak na geniusza. Victor przywołał ją do teraźniejszości, przysięgając, Ŝe nic się nie stało z inteligencją Victora Juniora. - Po co więc badania? - ponowiła pytanie. - Myślę... Myślę, Ŝe to by nie zaszkodziło - wydukał Victor. - Jestem twoją Ŝoną od szesnastu lat - powiedziała po chwili milczenia - i wiem, Ŝe nie mówisz mi prawdy. Trudno jej było uwierzyć, Ŝe mogłaby odkryć coś jeszcze gorszego od tego, co przed chwilą usłyszała. Victor przeciągnął palcami po włosach. - To z powodu tego, co stało się z dziećmi Hobbsów i Murrayów. - Nie znam ich. - William Hobbs i Horace Murray pracują u nas - odparł Victor. - Tylko mi nie mów, Ŝe z ich dzieci teŜ zrobiłeś chimery. - Gorzej! - Victor nic juŜ nie taił. - U obu tych małŜeństw występowała prawdziwa bezpłodność. Potrzebowali dawcy gamet. A poniewaŜ ja zamroziłem pozostałe siedem naszych zygot i poniewaŜ te małŜeństwa mogły stworzyć dzieciom wyjątkowo dobre warunki, wykorzystałem dwie nasze zygoty. - Czy to znaczy, Ŝe te dzieci są genetycznie moje? -spytała Marsha z rosnącym niedowierzaniem. - Nasze - poprawił Victor. - O BoŜe! - powiedziała, wstrząśnięta nowym odkryciem. Przez chwilę nie czuła zupełnie nic. Strona 43

10959 - Niczym się to nie róŜni od dania nasienia czy komórki jajowej - rzekł Victor. - To było tylko bardziej skuteczne, poniewaŜ komórki te juŜ się połączyły. - Dla ciebie to moŜe Ŝadna róŜnica - powiedziała. -Zwłaszcza jeśli zwaŜyć, co zrobiłeś z Victorem Juniorem. Ale dla mnie to jest róŜnica. Ja po prostu nie mogę sobie wyobrazić, by kto inny wychowywał moje dzieci. A co się stało z resztą zarodków? Gdzie one są? - Tutaj - odpowiedział. - ZamroŜone w ciekłym azocie. Chcesz zobaczyć? Potrząsnęła głową. Była wstrząśnięta. Jako lekarz, wiedziała, Ŝe taka technika istnieje, ale jeśli nawet czasem o tym myślała, to jedynie w kategoriach abstrakcyjnych. Nigdy nie przypuszczała, Ŝe sprawa ta moŜe dotyczyć jej osobiście. - Nie chciałem ci mówić wszystkiego naraz - powiedział Victor. - No ale teraz juŜ wiesz: znasz juŜ całą historię. Chcę, Ŝeby Victor Junior przeszedł pełne badania neurologiczne, by mieć pewność, iŜ jest zdrowy. - Dlaczego? - spytała z goryczą. - Czy tym dzieciom coś się stało? - Zachorowały. - Jak to: zachorowały? - ponowiła pytanie. - I na co? - Zachorowały powaŜnie - odpowiedział. - Zmarły na ostre obrzmienie mózgu. Nikt jeszcze nie wie, dlaczego. Poczuła zawrót głowy. Tym razem musiała oprzeć głowę na stole, Ŝeby nie zemdleć. Ilekroć usiłowała się opanować, tylekroć Victor odkrywał przed nią następną, potworną tajemnicę. - Czy to stało się nagle? - spytała, podnosząc na niego wzrok. - Czy chorowały przez dłuŜszy czas? - Nagle - przyznał. - Ile miały lat? - Około trzech. Nagle oŜyła jedna z drukarek komputerowych i wściekle wystukała masę danych. Potem włączyła się lodówka, wydając z siebie cichy szum i wibracje. Marshy wydało się, Ŝe laboratorium rządzi się samo, Ŝe ludzie nie są tu potrzebni. - Czy te dzieci, które umarły, otrzymały ten sam gen co Victor Junior? - zapytała. Victor skinął głową - I miały tyle lat co Victor Junior, gdy miał kryzys inteligencji? - Ciepło! - powiedział Victor. - Dlatego właśnie chcę przeprowadzić pełne badania. Chcę być pewien, czy nie szykuje się jakiś nowy problem. Choć skądinąd jestem pewien, Ŝe jest zdrowy. Gdyby nie dzieci Hobbsów i Murrayów, nawet nie pomyślałbym o tym badaniu. Uwierz mi. Gdyby była w stanie, roześmiałaby się. Jej mąŜ przed chwilą właśnie zniszczył jej Ŝycie, a teraz prosi, Ŝeby mu ufała. Nie była w stanie pojąć, jak mógł eksperymentować ze swoim własnym dzieckiem. Strona 44

10959 Ale tego nie moŜna juŜ było odwrócić. Musiała zająć się teraźniejszością. - Czy uwaŜasz, Ŝe to, co się stało z tymi dziećmi, moŜe przydarzyć się Victorowi Juniorowi? - spytała z wahaniem. - Wątpię. Zwłaszcza Ŝe róŜnica wieku wynosi siedem lat. MoŜna domniemywać, Ŝe Victor Junior przeszedł ten kryzys wtedy, gdy nastąpił spadek jego inteligencji. Być moŜe choroba, która wystąpiła u tych dzieci, była spowodowana tym, Ŝe ich zygoty pozostawały przez dłuŜszy czas w stanie zamroŜenia. - Przerwał, spojrzawszy na twarz Ŝony. Nie interesowała jej naukowa strona tej tragedii. - A jak wyjaśnisz spadek inteligencji u Victora Juniora? - spytała. -Czy mogła to spowodować ta sama przyczyna w jakiejś słabszej formie, skoro wtedy miał mniej więcej tyle samo lat? - MoŜliwe - odrzekł Victor - ale tego nie wiem. Marsha powoli potoczyła wzrokiem po laboratorium, postrzegając nagle całe to futurystyczne wyposaŜenie w innym świetle. Badania dostarczały nadziei na moŜliwość wyleczenia niektórych chorób w przyszłości, był w nich jednak inny, daleko bardziej niepokojący aspekt. - Chcę stąd wyjść! - zawołała nagle, zrywając się na równe nogi. Wstała tak gwałtownie, Ŝe krzesło, na którym siedziała, poleciało na środek pokoju i uderzyło w chłodziarkę zawierającą zamroŜone zygoty. Victor podniósł krzesło i postawił je przy blacie. Marsha była juŜ za progiem. Victor pospiesznie zamknął laboratorium i podąŜył jej śladem. Drzwi windy prawie się juŜ domykały, gdy wsunął się do kabiny. Odsunęła się od niego, zraniona, wstrząśnięta i zła. Przede wszystkim jednak martwiła się. Chciała wrócić do domu, do Victora Juniora. Wyszli z budynku w milczeniu. Victor był na tyle rozwaŜny, Ŝe nie próbował skłonić jej do mówienia. Padał lepki śnieg, musieli więc iść ostroŜnie, by się nie pośliznąć. Czuła, Ŝe przy wsiadaniu do samochodu Victor przypatruje się jej uwaŜnie. Nie powiedziała jednak ani słowa. Odezwała się dopiero, gdy przejechali przez Merrimack. - Wydawało mi się, Ŝe przeprowadzanie eksperymentów na ludzkich embrionach jest zabronione przez prawo. Wiedziała, Ŝe przestępstwo popełnione przez Victora jest w istocie wykroczeniem moralnym, w tej chwili jednak nie potrafiła stawić czoła całej prawdzie. - Przepisy nigdy nie były jednoznaczne - odrzekł Victor, zadowolony, Ŝe nie musi zmagać się ze stroną etyczną tego zagadnienia. - W Dzienniku Ustaw zamieszczono rozporządzenie zakazujące przeprowadzania takich eksperymentów, ale dotyczy ono jedynie instytucji utrzymujących się z funduszy rządowych. Nie obejmuje to firm prywatnych w rodzaju Chimery. - Nie rozwijał tego tematu. Wiedział, Ŝe jego poczynań nie da się obronić. Przez chwilę jechali w milczeniu, a potem dodał: - Nie mówiłem ci o tym wcześniej dlatego, Ŝe nie chciałem, byś jakoś inaczej traktowała Victora Juniora. Marsha spojrzała z ukosa na męŜa i obserwowała grę świateł na jego twarzy, wywołaną blaskiem reflektorów przejeŜdŜających samochodów. - Nie powiedziałeś mi, bo wiedziałeś, Ŝe zrobiłeś rzecz straszną - oświadczyła beznamiętnie. Gdy skręcili w Windsor Street, powiedział: - Chyba masz rację. Strona 45

10959 Chyba naprawdę czułem się winny. Zanim Victor Junior się urodził, myślałem, Ŝe załamię się nerwowo. A potem przyszedł ten spadek inteligencji i znowu byłem kompletnie rozbity. Dopiero w ciągu ostatnich pięciu lat mogłem trochę odetchnąć. - Po cóŜ więc wykorzystałeś następne zarodki? - Wtedy eksperyment wyglądał na wielki sukces - odpowiedział. - No i dlatego, Ŝe te dwie rodziny miały wyjątkowe warunki, Ŝeby mieć wyjątkowe dziecko. Ale nie powinienem był tego robić. Teraz juŜ wiem. - Jesteś o tym przekonany? - Na Boga, tak! Gdy skręcali na podjazd wiodący do domu, po raz pierwszy od chwili, gdy pokazał jej szczury, Marsha poczuła, Ŝe moŜe któregoś dnia będzie w stanie mu wybaczyć. I być moŜe - jeśli ze zdrowiem Victora Juniora naprawdę wszystko będzie w porządku, a jej zatroskanie jego rozwojem okaŜe się bezpodstawne - będą mogli Ŝyć dalej jako rodzina. Za duŜo jest tych Jeśli". Marsha zamknęła oczy i modliła się. Straciła juŜ jedno dziecko i prosiła Boga, Ŝeby oszczędził drugie. Wydawało jej się, Ŝe następnego ciosu nie potrafiłaby przeŜyć. *** W sypialni syna dalej paliło się światło. KaŜdego wieczoru zaszywał się u siebie i czytał albo studiował. Mimo Ŝe zawsze pełen rezerwy, właściwie był dobrym dzieckiem. Victor nacisnął przycisk w samochodzie i drzwi garaŜu podniosły się automatycznie. Gdy samochód stanął, Marsha szybko ruszyła do domu, by sprawdzić, czy chłopcu nic się nie stało. Nie czekając na Victora, swoim kluczem otwarła tylne drzwi. Ale gdy je pchnęła, ani drgnęły. Nadszedł Victor i ponowił próbę. - Zamknięte na zasuwę - wyjaśnił. - Musiał je zamknąć po naszym wyjeździe. - Zaczęła walić pięścią. W garaŜu słychać było głuchy odgłos, ale Victor Junior nie reagował. - Myślisz, Ŝe nic mu się nie stało? - spytała. - Na pewno nie - odrzekł Victor. - Nie słyszy cię, jeśli nie ma go w salonie. Chodźmy do głównego wejścia. Victor ruszył przodem przez garaŜ i potem ku drzwiom frontowym. Wyjął swój klucz. Lecz i te drzwi były zaryglowane. Nacisnął dzwonek. Nadal nic. Zadzwonił jeszcze raz, czując, Ŝe udziela mu się niepokój Ŝony. W chwili, gdy mieli zamiar udać się do następnych drzwi, usłyszeli wyraźny głos syna pytającego, kto to. Gdy tylko drzwi się otworzyły, Marsha spróbowała przytulić chłopca, lecz on wymknął się z jej objęć. - Gdzie byliście? - zapytał. Victor spojrzał na zegarek. Była za kwadrans dziesiąta. Nie było ich przez półtorej godziny. - Wpadliśmy na chwilę do laboratorium - wyjaśniła Marsha. Nigdy przedtem Victor Junior nie przejmował się tym, Ŝe nie ma ich w domu. Był taki samodzielny. Teraz spojrzał na Victora. - Był do ciebie telefon. Strona 46

10959 Mam ci przekazać, Ŝe będziesz miał coraz więcej kłopotów, jeśli się nie zastanowisz i nie zachowasz rozsądnie. - Kto to był? - spytał Victor. - Nie przedstawił się. - MęŜczyzna czy kobieta? - dociekał doktor Frank. - Nie potrafię powiedzieć - odrzekł Victor Junior. - Ten ktoś nie mówił bezpośrednio do słuchawki, przynajmniej tak mi się wydawało. Przenosząc wzrok z męŜa na syna, Marsha spytała: - Victor, o co tu chodzi? - To sprawy biurowe - odrzekł. - Nie ma się czym przejmować. Marsha zwróciła się do syna. - Przestraszyłeś się, prawda? Wszystkie drzwi były zaryglowane. - Trochę - przyznał Victor Junior. - Ale potem pomyślałem sobie, Ŝe nikt nie dzwoniłby z taką wiadomością, gdyby miał zamiar tu przyjść. - Chyba masz rację - powiedziała. Victor Junior w niezwykły sposób analizował sytuacje. - Chodźmy do kuchni. Napiję się ziołowej herbaty. - Ja dziękuję - powiedział Victor Junior. JuŜ się odwrócił z zamiarem pójścia na górę. - Synu! - zawołał Victor. Victor Junior przystanął na pierwszym stopniu. - Chciałem ci powiedzieć, Ŝe jutro rano pojedziemy do szpitala dziecięcego w Bostonie. Chcę, Ŝeby ci zrobili badania. - Po co mi badania? - skrzywił się Victor Junior. - Nie cierpię szpitali. - Rozumiem cię - powiedział Victor. - Niemniej trzeba to zrobić. Ja i twoja matka teŜ się badamy. Victor Junior spojrzał na Marshę. Chciała go objąć i upewnić się, Ŝe nie boli go głowa lub nie dolega coś innego. Ale nie poruszyła się, zastraszona przez swego własnego syna. - Nic mi nie jest - upierał się Victor Junior. - Sprawa jest zamknięta - rzucił Victor. - Bez dyskusji. Zaciskając swe ładne usta, Victor Junior przeszył Victora wzrokiem, poczym odwrócił się i zniknął na piętrze. Marsha weszła do kuchni i nastawiła czajnik. Wiedziała, Ŝe wiele dni upłynie, zanim zdoła przetrawić to, czego się tego wieczora dowiedziała. Szesnaście lat małŜeństwa, a ona zastanawia się, czy w ogóle zna swego męŜa. Wiatr ciskał śniegiem w szyby, rama okienna tłukła o futrynę. Marsha obróciła się i przez na wpół przymknięte powieki spojrzała na cyfrowy zegar radia z budzikiem. Było pół do pierwszej. Czuła, Ŝe długo nie zaśnie. Słyszała rytmiczny oddech leŜącego obok Victora. Usiadła na łóŜku i stopami poszukała pantofli. Wstała, wzięła szlafrok z krzesła w kącie pokoju, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Nagły podmuch wiatru uderzył w dom i stare belki jęknęły. Miała zamiar zejść do swego gabinetu na parterze, tymczasem jednak szła długim korytarzem do sypialni syna. Strona 47

10959 Otworzyła drzwi. Victor Junior zostawił lekko uchylone okno i firanki fruwały na wietrze. Cicho przeszła przez pokój i zamknęła okno. Spojrzała na śpiącego syna. Ze swymi jasnymi lokami i zarumienionymi policzkami wyglądał prześlicznie. Musiała się powstrzymać, Ŝeby go nie dotknąć. Jego awersja do okazywania uczuć była tak silna, Ŝe czasami trudno było sobie wyobrazić, Ŝe był bratem Davida. Zastanawiała się, czy owa niechęć do przytulania się czy siadania na kolanach ma coś wspólnego z genem wprowadzonym przez Victora. Tego się chyba nigdy nie dowie. Teraz wiedziała jednak, Ŝe jej obawy o syna mają jakieś uzasadnienie. Odsunęła ubranie z krzesła stojącego przy łóŜku i usiadła. W wieku niemowlęcym Victor Junior zachowywał się wręcz niewiarygodnie. Rzadko płakał i prawie nigdy nie budził się w nocy. Była zdumiona, gdy skończywszy kilka miesięcy, zaczął mówić. Zdawała sobie sprawę, Ŝe jej zachwyt i duma z osiągnięć syna brały się stąd, iŜ nigdy tych osiągnięć nie kwestionowała. I z całą pewnością nigdy nie podejrzewała jakiegoś sztucznego pobudzenia inteligencji. Teraz rozumiała swoją naiwność. Umysł syna był tak wyjątkowy, Ŝe trudno go było nazwać po prostu genialnym. Przypomniała sobie, Ŝe gdy Victor Junior miał prawie trzy lata, na półroczny pobyt do Chimery przyjechał pewien francuski naukowiec wraz z Ŝoną. Państwo ci przyprowadzali do świetlicy swą córkę Michelle. Michelle miała pięć lat i juŜ po tygodniu potrafiła powiedzieć po angielsku kilka zdań. Bardziej jednak zdumiewające było to, Ŝe w tym samym czasie Victor Junior nauczył się mówić płynnie po francusku. A potem nadeszły trzecie urodziny syna. Marsha postanowiła to uczcić, organizując mu przyjęcie niespodziankę, na które zaprosiła większość jego rówieśników ze świetlicy. ToteŜ gdy w sobotę zszedł na obiad, zastał pokój pełen matek i dzieci wołających radośnie: "Wszystkiego najlepszego"! Nie było to przyjęcie udane. Victor Junior odciągnął matkę na bok i powiedział: "Dlaczego zaprosiłaś te dzieci? Muszę je znosić codziennie. Nie cierpię ich. One doprowadzają mnie do szału"! Marsha była zszokowana, lecz wytłumaczyła sobie wtedy, Ŝe skoro jest od nich tyle inteligentniejszy, to zmuszanie go do zabawy z nimi jest dla niego karą. Victor Junior wolał towarzystwo dorosłych, nawet wtedy, gdy miał trzy lata. Teraz nagle przewrócił się z boku na bok, mrucząc coś przez sen, a Marsha ocknęła się i wróciły wszystkie problemy, o których chciała zapomnieć. Był takim pięknym chłopcem. Trudno jej było połączyć jego niewinną we śnie twarz z ową koszmarną prawdą, którą poznała w laboratorium. Ale przynajmniej do pewnego stopnia juŜ rozumiała, dlaczego jest taki zimny i opanowany. Być moŜe z tego właśnie powodu cechowały go podobne zaburzenia osobowości co Jaspera Lewisa. Ze smutkiem skonstatowała, Ŝe jej częsta nieobecność w domu, gdy syn był mały, nie miała znaczenia. No cóŜ, skoro Victor upiera się przy badaniach neurologicznych, to ona podda syna całej serii testów psychologicznych. To na pewno nie zaszkodzi. Rozdział 6 . Wtorek, rano. Do Bostonu udali się dwoma samochodami, bo Victor chciał potem jechać prosto do Chimery. Strona 48

10959 Victor Junior wsiadł do samochodu Marshy. PodróŜ przebiegała bez Ŝadnych szczególnych wydarzeń. Marsha usiłowała skłonić syna do rozmowy, on jednak wszystkie jej pytania zbywał lakonicznym "tak" lub "nie". Marsha poddała się; dopiero na kilka minut przed dotarciem do szpitala ponowiła swe próby. - Boli cię czasem głowa? - spytała, przerywając długie milczenie. - Nie - odrzekł Victor Junior. - Mówiłem ci, Ŝe nic mi nie jest. Skąd to nagłe zainteresowanie moim zdrowiem? - To pomysł ojca - wyjaśniła. Nie widziała powodu, by nie powiedzieć mu prawdy. - On to nazywa profilaktyką. - Według mnie to strata czasu - skomentował Victor Junior. - Czy masz jakieś problemy z pamięcią? - pytała dalej. - Mówię ci - warknął Victor Junior - Ŝe jestem całkiem normalny! - Dobrze, Victorze Juniorze - rzekła. - Nie ma powodu, by się złościć. Cieszymy się, Ŝe jesteś zdrowy, i chcemy, Ŝeby nadal tak było. Ciekawa była, co by pomyślał, gdyby mu powiedziano, Ŝe jest chimerą, Ŝe jego chromosom zawiera gen zwierzęcy. - A czy pamiętasz tę chwilę, kiedy miałeś trzy lata i nagle przestałeś umieć czytać? - zapytała. - Oczywiście - odrzekł. ; - Niewiele o tym okresie rozmawialiśmy - powiedziała. ! Victor Junior odwrócił głowę i patrzył przez okno. - Czy bardzo cię to zdenerwowało? - spytała. Victor Junior spojrzał na nią i powiedział: - Mamo, nie baw się ze mną w psychiatrę. Jasne, Ŝe mnie to zmartwiło. To było frustrujące: nie potrafić zrobić czegoś, co się przedtem umiało. Ale nauczyłem się tego na nowo i wszystko jest w porządku. - Jeśli kiedyś będziesz chciał o tym porozmawiać, przyjdź do mnie - powiedziała. - Nigdy o tym nie wspominałam, ale to wcale nie znaczy, Ŝe mnie to nie obchodzi. Chcę, Ŝebyś zrozumiał, Ŝe dla mnie to był teŜ okres wielkiego napięcia. Jak kaŜda matka byłam przeraŜona, Ŝe jesteś chory. Ale gdy okazało się, Ŝe nic ci nie jest, próbowałam po prostu o tym nie myśleć. Victor Junior tylko skinął głową. Spotkali się w poczekalni doktora Clifforda Ruddocka, dyrektora oddziału neurologii. Victor czekał na nich juŜ od piętnastu minut. Gdy Victor Junior siadł i zajął się czytaniem jakiegoś czasopisma, Victor odciągnął Ŝonę na bok. - JuŜ rozmawiałem z doktorem Ruddockiem. Zgodził się porównać obecny stan neurologiczny Victora Juniora z wynikami badań po załamaniu inteligencji. Trochę się jednak dziwi, dlaczego przywozimy go właśnie dzisiaj. Oczywiście nic nie wie o genie NGF, ale teŜ nie mam zamiaru mu o tym mówić. - Oczywiście - zgodziła się Marsha. Victor obrzucił ją wzrokiem. - Mam nadzieję, Ŝe będziesz współpracować. - Będę więcej niŜ współpracować - odrzekła. - Gdy tylko skończą się te badania, zabieram go do mojego gabinetu na serię testów psychologicznych. - A to po co? - spytał Victor. Strona 49

10959 - Fakt, Ŝe zadajesz takie pytanie, oznacza, Ŝe chyba nie byłabym w stanie ci tego wyjaśnić. Doktor Ruddock, wysoki, szczupły męŜczyzna o szpakowatych włosach, przed badaniami zaprosił ich na kilka minut do swego gabinetu. Spytał Victora Juniora, czy go pamięta. ChłoPiec odrzekł, Ŝe tak, zwłaszcza zapach. Victor i Marsha zaśmiali się nerwowo. - Pamiętam wodę kolońską - wyjaśnił Victor Junior. - UŜywał pan płynu po goleniu "Hermes". Z lekka zaskoczony tak osobistą uwagą, doktor Ruddock przedstawił wszystkich doktorowi Chrisowi Stevensowi, swemu obecnemu współpracownikowi. Badania prowadził doktor Stevens. PoniewaŜ oboje rodzice byli lekarzami, Stevens pozwolił Victorowi i Marshy zostać w gabinecie. Było to najpełniejsze z badań neurologicznych, jakie kiedykolwiek widzieli. Po godzinie kaŜdy odcinek układu nerwowego Victora Juniora został przebadany i uznany za całkowicie prawidłowy. Potem doktor Stevens przystąpił do badań laboratoryjnych. Pobrał krew do podstawowych analiz chemicznych. Kilka probówek zamroŜono i odłoŜono, by Victor mógł zabrać je do Chimery. Potem Victor Junior został poddany tomografii pozytronowej i magnetycznego rezonansu jądrowego. Badanie pozytronowe polegało na wstrzyknięciu w przedramię Victora Juniora niegroźnych substancji promieniotwórczych emitujących pozytrony w czasie, gdy głowa chłopca znalazła się w duŜym aparacie w kształcie obręczy. Pozytrony zderzały się z elektronami w mózgu Victora Juniora, a przy kaŜdej kolizji wytwarzała się energia w postaci promieni gamma. Kryształy umieszczone w tomografie rejestrowały promienie gamma, a komputer śledził drogę promieniowania, wytwarzając odpowiedni obraz. Przed drugim badaniem Victor Junior został umieszczony w cylindrze o długości blisko dwóch metrów, otoczonym wielkimi magnesami chłodzonymi płynnym helem. Powstałe pole magnetyczne, sześćdziesiąt tysięcy razy większe od pola magnetycznego Ziemi, ustawiało jądra atomów wodoru - w cząsteczkach wody obecnych w ciele Victora Juniora. Fala radiowa o określonej częstotliwości wytrącała jądra z tego połoŜenia, a gdy wracały do poprzedniej pozycji, wysyłały charakterystyczny, słaby sygnał radiowy, wychwytywany przez czujniki radiowe w skanerze i przekształcany przez komputer w obraz. Gdy badania dobiegły końca, doktor Ruddock wezwał Victora i Marshę do swego gabinetu. Victor Junior został w poczekalni. Victor był wyraźnie zdenerwowany, zakładał nogę na nogę i zdejmował ją, palcami gładził włosy. Podczas wykonywania badań ani doktor Stevens, ani towarzyszący mu laborant nie powiedzieli choćby słowa. W końcu Victor, cały czas spięty, czuł się jak sparaliŜowany. - No tak - zaczął doktor Ruddock, przeglądając wydruki i zdjęcia badań - nie mamy jeszcze wszystkich wyników, zwłaszcza analizy krwi, ale kilka konkretnych rzeczy tu jest. Marsha poczuła, Ŝe serce w niej zamiera. - Wyniki badań pozytronowych wykazują pewne nieprawidłowości - wyjaśnił doktor Ruddock. Wziął do lewej ręki jedno z wielobarwnych zdjęć badania pozytronowego i uniósł je do góry. W prawej ręce trzymał pióro Mont Blanc. Wskazując na róŜne miejsca, mówił: - Poziom glukozy w półkulach mózgowych jest znacznie podwyŜszony, choć rozproszony. - OdłoŜył arkusz i zajął się inną kolorową odbitką. - Na tym zdjęciu bardzo wyraźnie widać komory sercowe. Czując przyspieszone bicie serca, Marsha pochyliła się do przodu, Ŝeby lepiej się temu przyjrzeć. - Nie ma Ŝadnych wątpliwości - kontynuował doktor Ruddock - Ŝe te komory są znacznie mniejsze, niŜ przewiduje norma. - Co to znaczy? - spytała Marsha niepewnie. Strona 50

10959 Doktor Ruddock wzruszył ramionami. - Zapewne nic. Według doktora Stevensa, badania neurologiczne nic nie wykazały. Te wyniki zaś, choć interesujące, najprawdopodobniej nie mają Ŝadnego wpływu na normalne funkcjonowanie organizmu. Jedyny wniosek, jaki mogę wyciągnąć, to ten, Ŝe skoro jego mózg zuŜywa aŜ tyle glukozy, to moŜe powinniście państwo podawać mu duŜo słodyczy wtedy, kiedy intensywnie myśli. Doktor Ruddock roześmiał się serdecznie ze swego dowcipu. Przez chwilę Victor i Marsha siedzieli odrętwiali, usiłując przestawić się z oczekiwania na złą wiadomość i przyjąć wieść dobrą. Pierwszy otrząsnął się Victor. - Z pewnością zastosujemy się do pańskiej rady - powiedział ze śmiechem. - Jakie słodycze konkretnie? Doktor Ruddock roześmiał się znowu, zadowolony, Ŝe jego dowcip został doceniony. - W ramach terapii zalecam czekoladki Peter Paul, Mounds! Marsha podziękowała lekarzowi i wybiegła z gabinetu. Dopadła syna w chwili, gdy się tego nie spodziewał, i przez moment trzymała go w mocnym uścisku. - Wszystko dobrze - wyszeptała mu do ucha. - Nic ci nie jest. Victor Junior wyswobodził się z jej objęć. - PrzecieŜ wiedziałem, Ŝe nic mi nie jest. MoŜemy juŜ jechać? Victor dotknął ramienia Ŝony. - Mam tu jeszcze coś do załatwienia, a potem jadę prosto do pracy. Zobaczymy się w domu, dobrze? - Zrobimy uroczystą kolację - powiedziała Marsha, zwracając się na powrót do Victora Juniora. - MoŜemy jechać, ale z tobą, młody człowieku, jeszcze nie skończone. Jedziemy do mnie. Czekają cię następne badania. - Och, mamo! - jęknął Victor Junior. Marsha uśmiechnęła się. Tym razem powiedział to jak kaŜdy normalny dziesięcioletni chłopiec. - Nie draŜnij matki - powiedział Victor. - Zobaczymy się później. Ucałował Marshę w policzek i pogłaskał syna po włosach. *** Victor przeszedł z ambulatorium do szpitala, gdzie windą udał się na oddział patologii. Odnalazł gabinet doktora Burghofena. Sekretarki nie było, zajrzał więc do pokoju. Burghofen pisał na maszynie dwoma palcami wskazującymi. Victor zastukał we framugę drzwi. - Proszę, proszę wejść! - powiedział Burghofen, machając dłonią. Przez kilka chwil mozolił się jeszcze z klawiszami, w końcu zrezygnował. - Zupełnie nie wiem, dlaczego to robię. Moja sekretarka co drugi dzień dzwoni i mówi, Ŝe jest chora, a ja nie potrafię jej wywalić. Kierowanie tym oddziałem skończy się dla mnie śmiercią. Victor uśmiechnął się i nakazał sobie zapamiętać, Ŝe ilekroć będzie miał dość problemów biurowych w Chimerze, tylekroć powinien sobie przypomnieć, Ŝe praca naukowa ma teŜ swoje minusy. - Chciałbym się dowiedzieć, czy skończył pan sekcję tej dwójki dzieci zmarłych na obrzęk mózgu - powiedział Victor. Doktor Burghofen przebiegł wzrokiem po powierzchni swego zaśmieconego biurka. - Gdzie jest ten notatnik? - spytał retorycznie. Strona 51

10959 Obrócił się wraz z krzesłem i w końcu znalazł to, czego szukał, na półce za plecami. - Zaraz sprawdzę - powiedział, przerzucając kartki. - A, juŜ mam. Maurice Hobbs i Mark Murray. To o nich chodzi? - Tak - powiedział Victor. - Ciała zostały skierowane do doktora Shryacka. Pewnie teraz je kroi. - A mógłbym popatrzeć? - spytał Victor. - Bardzo proszę - odrzekł Burghofen, sprawdzając coś w notatniku. - Amfiteatr trzy. - Gdy Victor kierował się ku wyjściu, spytał: - Pan powiedział, Ŝe jest lekarzem, czy tak? Victor skinął głową. - No to proszę się dobrze bawić - zakończył Burghofen, zasiadając z powrotem przy maszynie do pisania. Oddział patologii, jak równieŜ cała reszta szpitala, był nowy, wyposaŜony w najnowocześniejszą aparaturę. Wszystko było z metalu, szkła albo laminatu. Cztery pomieszczenia prosektoryjne przypominały sale operacyjne. Pracowano tylko w jednej i tam właśnie Victor wszedł. Stół do przeprowadzania sekcji zrobiony był z lśniącej stali nierdzewnej, podobnie jak wszystkie inne widoczne elementy wyposaŜenia. Dwaj męŜczyźni, stojący po obu stronach stołu, spojrzeli na Victora. Na stole leŜało małe dziecko, którego ciało było rozcięte jak wypatroszona ryba. Za nimi, na wózku, leŜało przykryte ciałko drugiego dziecka. Victor wzdrygnął się. Od dawna nie przyglądał się sekcji zwłok i zapomniał, jakie to wywiera wraŜenie. Zwłaszcza gdy ma się do czynienia z dzieckiem. - Czym moŜna słuŜyć? - spytał lekarz stojący z prawej strony. Miał na twarzy maskę jak chirurg, lecz zamiast kitla nosił gumowy fartuch. - Nazywam się Frank, jestem lekarzem - powiedział Victor, walcząc z nudnościami. Widok był potworny, a w dodatku w powietrzu unosił się smród, z którym nawet nowoczesny system wentylacyjny nie mógł się uporać. - ; Interesuje mnie mały Hobbs i mały Murray. Przysłał mnie tu doktor Burghofen. - MoŜe pan tu podejść, jeśli pan chce - powiedział patolog, wykonując zapraszający gest skalpelem. Victor z wahaniem zbliŜył się do stołu. Usiłował nie patrzeć na wypatroszone ciałko. - Czy doktor Shryack to pan? - spytał Victor. - Tak, to ja. Patolog miał przyjemny, młodzieńczy głos i jasne oczy. - A to jest Samuel Harkinson - rzekł, przedstawiając swego asystenta. - Czy te dzieci to pana pacjenci? - Niezupełnie - odrzekł Victor. - Ale niezmiernie interesuje mnie przyczyna ich śmierci. - No to zapraszam - rzekł doktor Shryack. - To jakaś dziwna historia! Niech pan popatrzy na ten mózg. Victor przełknął ślinę. Skóra głowy dziecka została odcięta i leŜała na twarzy. Potem czaszkę przepiłowano na całym obwodzie, a sklepienie usunięto. Victor patrzył na mózg, którego rozmiary przekroczyły dopuszczalne granice, nadając dziecku wygląd jakiejś istoty pozaziemskiej. Strona 52

10959 Większość zwojów kory mózgowej uległa spłaszczeniu w miejscach zetknięcia z czaszką. - To chyba najgorszy przypadek edemy, jaki widziałem - stwierdził doktor Shryack. - Wydobycie takiego mózgu to potworna robota. Z poprzednim męczyłem się pół godziny. Wskazał w kierunku przykrytego ciała. - AŜ wreszcie wpadłeś na pomysł, jak to zrobić - powiedział Harkinson z lekkim cockneyowskim akcentem. - Słusznie prawisz, Samuelu. Harkinson przytrzymał głowę i odciągnął napuchnięty mózg na bok, Shryack zaś starał się wetknąć ostrze między mózg a podstawę czaszki, by odciąć górną część rdzenia kręgowego. Wreszcie usłyszeli głuchy odgłos pęknięcia i mózg udało się oddzielić. Harkinson przeciął nerwy czaszkowe, a Shryack szybko uniósł mózg i połoŜył na wadze. Wskazówka przez chwilę wahała się, w końcu wskazała 1,5 kilograma. - Całe pół kilo więcej niŜ normalnie - skomentował Shryack, biorąc mózg dłońmi w rękawiczkach i zanosząc go do zlewu z odkręconym kranem. Spłukał skrzepy krwi oraz inne zanieczyszczenia, a potem połoŜył go na drewnianym stole. Wprawnymi ruchami dokładnie zbadał cały mózg, szukając śladów schorzeń. - Poza tym wygląda normalnie. Z szuflady wybrał odpowiedni nóŜ i począł odkrawać płaty grubości centymetra. - Nie ma śladu krwotoku, nowotworu, infekcji. Rezonans negatywny mówił prawdę. - Czy mógłbym prosić pana o przysługę? - spytał Victor. - Czy byłoby to moŜliwe, Ŝebym wziął próbkę do zbadania w moim laboratorium? Doktor Shryack wzruszył ramionami. - Myślę, Ŝe tak, choć wolałbym, Ŝeby nikt się o tym nie dowiedział. To by dopiero było, gdyby dziennikarze z "Boston Globe" donieśli, Ŝe rozdajemy tkankę mózgową. Ciekaw jestem, jak by to wpłynęło na liczbę wykonywanych u nas sekcji. - Zachowam to dla siebie. - Czy chce pan ten przypadek, to chyba mały Hobbs, czy ten drugi? - Oba, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Skoro dajemy panu jedną próbkę, druga nie zrobi chyba róŜnicy - westchnął doktor Shryack. - Czy zrobił pan juŜ ogólne badania narządów wewnętrznych? - spytał Victor. - Jeszcze nie - odrzekł Shryack. - Teraz się do tego zabieramy. Chce pan popatrzeć? Victor wzruszył ramionami. - Właściwie dlaczego nie. Skoro juŜ tu jestem... *** Victor Junior był jeszcze mniej rozmowny podczas jazdy do Lawrence niŜ podczas podróŜy do Bostonu. Najwyraźniej był wściekły i Marsha zastanawiała się, czy zechce być posłuszny na tyle, by testy psychologiczne miały jakiś sens. Zaparkowała samochód przed oknami swego gabinetu. Mimo Ŝe gabinet mieścił się na pierwszym piętrze, czekali na windę, bo drzwi prowadzące do klatki schodowej były zamknięte od wewnątrz. - Wiem, Ŝe jesteś zły - powiedziała. - Ale chcę, Ŝebyś przeszedł kilka testów i szkoda byłoby czasu Jean oraz twojego, gdybyś nie zechciał współpracować. Czy wyraŜam się jasno? - Najzupełniej - odrzekł szorstko Victor Junior, wbijając w matkę swe oślepiająco błękitne oczy. - No to jak, zgadzasz się? - spytała w chwili, gdy otworzyły się drzwi windy. Victor Junior chłodno skinął głową. Jean przywitała ich radośnie. Strona 53

10959 Miała juŜ dosyć upychania pacjentów Marshy innym terapeutom, aczkolwiek radziła sobie z tym jak zwykle dobrze. Szczególnie serdecznie przywitała Victora Juniora, choć on pozdrowił ją bez wielkiego entuzjazmu i zaraz zniknął, tłumacząc się, Ŝe musi iść do toalety. - Jest trochę nie w humorze - wyjaśniła Marsha, po czym zaczęła opowiadać Jean o badaniach neurologicznych oraz o tym, Ŝe chciałaby go poddać serii podstawowych badań psychologicznych. - Dziś będzie mi trudno - powiedziała Jean. - Tyle godzin byłam sama, a telefon wprost się urywał. - Telefonem niech zajmie się centrala - rzekła Marsha. - Te testy są waŜne. Jean skinęła głową i natychmiast zabrała się do wyciągania formularzy i przygotowywania komputera do oceny i korelacji wyników. Gdy Victor Junior wrócił z łazienki, Jean posadziła go przy klawiaturze. PoniewaŜ niektóre z testów były mu znane, spytała, od czego chciałby zacząć. - Zacznijmy od testów na inteligencję - odrzekł Victor Junior uprzejmie. Przez następne półtorej godziny Jean badała Victora Juniora skalą inteligencji Wechslera w wersji dla dorosłych. Widziała, Ŝe chłopcu idzie dobrze, choć daleko mu było do poziomu sprzed siedmiu lat. ZauwaŜyła równieŜ, Ŝe Victor Junior trochę się waha przed odpowiedzią lub wykonaniem polecenia. Sprawiał wraŜenie kogoś, kto chce się upewnić, czy dokonuje słusznego wyboru. - Bardzo dobrze! - rzekła, gdy skończyli ten zestaw. -MoŜe teraz przejdziemy do testów na osobowość? - MMPI? - spytał Victor Junior. - Czy MCMI? - No no! - powiedziała Jean. - Wygląda mi na to, Ŝe trochę na ten temat czytałeś. - To nie takie trudne, gdy jedno z rodziców jest psychiatrą - odrzekł Victor Junior. - Zrobimy oba, ale zaczniemy od MMPI - powiedziała Jean. - Do tego nie będę ci potrzebna. Wszędzie wybierasz jedną odpowiedź. Gdybyś miał jakieś problemy, po prostu zawołaj. Jean opuściła salę testów i zasiadła przy swoim biurku. Zadzwoniła do telefonistki, po czym z centrali przyniesiono jej plik notatek o odebranych telefonach. Załatwiła te sprawy, które mogła, a gdy z gabinetu Marshy wyszedł pacjent, przekazała jej sprawy, którymi Marsha musiała zająć się sama. - Jak mu idzie? - spytała Marsha. - Wspaniale - odparła Jean. - A jak się zachowuje? - Jak baranek - odrzekła Jean. - Właściwie sprawia wraŜenie, Ŝe mu się to podoba. Marsha w zdumieniu potrząsnęła głową. - To chyba pani zasługa. Przy mnie zachowywał się okropnie. Jean przyjęła to jako komplement. - Zrobił juŜ Wechslera i jest w trakcie MMPI. Co jeszcze pani proponuje? Rorschacha, TAT czy coś innego? Marsha przez chwilę gryzła paznokieć i zastanawiała się. - Zróbmy moŜe ten drugi, Rorschach moŜe poczekać. Zawsze zdąŜymy go zrobić. Strona 54

10959 - Chętnie zrobię oba - rzekła Jean. - Nie, wystarczy TAT - odrzekła Marsha, biorąc następną kartę. - Victor Junior jest w dobrym humorze, ale moŜe nie przesadzajmy. Poza tym byłoby ciekawe porównać wyniki tych testów, jeśli będą przeprowadzone w róŜnych dniach. Poprosiła pacjenta, którego kartę trzymała, i zniknęła w gabinecie. Gdy Jean uporała się z najwaŜniejszą robotą papierkową, zajrzała do sali testów. Victor Junior siedział pochłonięty rozwiązywaniem testu na osobowość. - Jak ci idzie? - spytała. - Z niektórymi pytaniami to przesada - odrzekł śmiejąc się. - Nie ma dobrych odpowiedzi. - Chodzi o to, by wybrać najlepszą odpowiedź z moŜliwych - wyjaśniła Jean. - Wiem - powiedział Victor Junior. - Tak teŜ to robię. W południe zrobili przerwę na lunch i poszli do szpitala. Jedli w bufecie. Marsha i Jean zamówiły kanapki z sałatką z tuńczyka, Victor Junior wybrał hamburgera i koktajl mleczny. Marsha z zadowoleniem zauwaŜyła, Ŝe chłopcu naprawdę poprawił się humor. Zaczęła myśleć, Ŝe martwiła się chyba bez powodu; testy zapewne wykaŜą, Ŝe psychika chłopca jest w normie. Strasznie chciała zapytać Jean o dotychczasowe wyniki, ale wiedziała, Ŝe nie moŜe tego zrobić przy synu. Po półgodzinie wszyscy wrócili do swoich zajęć. Godzinę później Jean przekazała przyjmowanie telefonów centrali i wróciła do pokoju testów. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, Victor Junior odezwał się: - No, wszystko gotowe - i wystukał ostatnią odpowiedź. - Znakomicie - skomentowała Jean ze zdziwieniem. Victor Junior odpowiedział na pięćset pięćdziesiąt pytań w czasie o połowę krótszym od przeciętnego. - Chciałbyś odpocząć przed następnym testem? - Nie, zabierzmy się do tego od razu. Przez półtorej godziny Jean pokazywała chłopcu karty testu TAT. Na kaŜdej z nich widniał białoczarny rysunek ludzi w sytuacjach, których określenie zdradzało cechy psychiki pacjenta. Victor Junior miał wyjaśnić, co - jego zdaniem -dzieje się na obrazku i co czują ludzie. Chodziło o to, by Victor Junior ujawnił swe fantazje, uczucia, oczekiwania wobec ludzi, potrzeby i konflikty. Z niektórymi pacjentami przeprowadzenie tego testu było trudne. Ale współpraca z Victorem Juniorem sprawiła Jean przyjemność. Chłopiec z łatwością interpretował obrazki i jego odpowiedzi były zarówno logiczne, jak i proste. Pod koniec testu Jean wiedziała, Ŝe Victor Junior jest psychicznie zrównowaŜony, dobrze przystosowany i dojrzały jak na swój wiek. Gdy Marsha zakończyła sesję z ostatnim pacjentem, Jean weszła do jej gabinetu i wręczyła jej wydruki komputerowe. Wyniki MMPI miały być odesłane do oceny przez Program zawierający większą bazę danych, niemniej wstępne wyjaśnienia miały juŜ na swoim komputerze. Marsha przeglądała wydruki, a Jean relacjonowała jej swe własne pozytywne oceny. - UwaŜam, Ŝe jest to wspaniałe, zdrowe dziecko. Naprawdę nie wiem, dlaczego pani się o niego martwi. - To mnie zadowala - powiedziała Marsha, studiując wynik ogólny testu inteligencji. Victor Junior zdobył 128 punktów. W porównaniu z badaniem sprzed kilku lat róŜnica wyniosła tylko dwa punkty. A więc iloraz inteligencji nie zmienił się - był to zdecydowanie dobry wynik, znacznie powyŜej przeciętnej. Martwiła ją tylko jedna rozbieŜność: piętnastopunktowa róŜnica między częścią werbalną i wykonawczą, na korzyść tej drugiej, co sugerowałoby problemy językowe. ZwaŜywszy łatwość, z jaką Victor Junior porozumiewał się po francusku, nie miało to sensu. - ZauwaŜyłam to - powiedziała Jean, gdy Marsha zwróciła jej uwagę na ów fakt - ale poniewaŜ ogólny wynik był tak dobry, nie przypisywałabym temu tak wielkiego znaczenia. Strona 55

10959 A pani? - Nie wiem - odrzekła Marsha. - Z takim wynikiem chyba się jeszcze nie spotkałam. No dobrze, przejdźmy do MMPI. Marsha rozłoŜyła przed sobą rezultaty badania inwentarza osobowości. Część pierwszą stanowiły skale kontrolne. Znowu coś niezwykłego zwróciło jej uwagę. Wyniki w skalach F i K zbliŜały się do górnej granicy normy. To równieŜ Marsha pokazała Jean. - Ale przecieŜ mieszczą się jeszcze w normie - upierała się Jean. - To prawda - odrzekła Marsha - ale musi pani pamiętać, Ŝe wszystko jest względne. Dlaczego jego wyniki w skalach kontrolnych są na granicy normy? - Robił test szybko - powiedziała Jean. - MoŜe był trochę roztargniony. - On nigdy nie jest roztargniony - odpowiedziała Marsha. - No cóŜ, nie potrafię tego wyjaśnić, ale chodźmy dalej. Druga część przedstawiała skale kliniczne i tu Marsha zauwaŜyła, Ŝe Ŝadna nie wykracza poza normę. Ze szczególną radością stwierdziła, Ŝe skale cztery i osiem mieszczą się dobrze w granicach normy. Te dwie skale oznaczały odpowiednio skłonności psychopatyczne i schizofreniczne. Westchnęła z ulgą. ZwaŜywszy na rozwój syna, mogła się spodziewać, Ŝe wyniki te będą wyŜsze, co mogłoby wskazywać na zaburzenia osobowości. Potem jednak zauwaŜyła, Ŝe wynik skali trzy osiąga górną granicę normy. To oznaczałoby, Ŝe Victor Junior ma skłonność do histerii, Ŝe nieustannie pragnie czułości i uwagi. A to z pewnością nie zgadzało się z jej obserwacjami. - Czy uwaŜa pani, Ŝe Victor Junior potraktował te testy serio? -zwróciła się do Jean. - Absolutnie tak - odrzekła Jean. - Powinnam być bardzo zadowolona z tych wyników -powiedziała Marsha. Zebrała kartki i stuknęła nimi kilkakrotnie o blat biurka, aŜ równo się ułoŜyły. - Tak uwaŜam - przytaknęła Jean z przekonaniem. Marsha spięła wydruki i wrzuciła je do swojej torby. - Jednak wyniki zarówno Wechslera, jak i MMPI wykazują pewne nieprawidłowości. MoŜe lepiej byłoby powiedzieć, Ŝe są nieoczekiwane. Wolałabym, Ŝeby były całkowicie w normie. A propos, co on powiedział na temat obrazka przedstawiającego męŜczyznę z podniesioną ręką, pochylonego nad dzieckiem? - Powiedział, Ŝe daje wykład. - MęŜczyzna czy dziecko? - spytała Marsha ze śmiechem. - Oczywiście męŜczyzna. - Czy dojrzał tam jakąś wrogość? - dopytywała się Marsha. - Nie. - A dlaczego męŜczyzna ma uniesioną rękę? - Bo mówi o tenisie i pokazuje chłopcu, jak serwować -odpowiedziała Jean. - O tenisie? Victor Junior nigdy nie grał w tenisa. *** WjeŜdŜając na teren Chimery, Victor stwierdził, Ŝe nie Pozostało śladu po padającym w nocy śniegu. Niebo było nadal zachmurzone, lecz temperatura dochodziła do dziesięciu stopni. Zaparkował samochód tam, gdzie zawsze, lecz zamiast pójść do biura, z przedniego siedzenia samochodu wziął brązową papierową torbę i udał się wprost do laboratorium. - Mam dla was dodatkową pilną robotę - zwrócił się do szefa laboratorium, Roberta Grimesa. Robert był niemiłosiernie chudym, wraŜliwym człowiekiem i nosił koszule ze zbyt obszernym kołnierzykiem, Strona 56

10959 co jeszcze podkreślało kościstość. W jego lekko wybałuszonych oczach malował się wyraz nieustającego zdziwienia. Victor wyciągnął zamroŜone probówki z krwią Victora Juniora oraz buteleczki zawierające wycinki mózgów zmarłych dzieci. - Proszę przeprowadzić badanie chromosomów. Robert wziął do ręki probówki z krwią, potrząsnął nimi, po czym przyjrzał się próbkom mózgu. - Czy mam wszystko zostawić i zająć się tym? - Tak - odrzekł Victor. - Proszę to przebadać jak najszybciej. Chcę mieć takŜe wyniki badania histopatologicznego. - Będę musiał przerwać pracę nad implantem macicznym - powiedział Robert. - Oczywiście. Victor opuścił laboratorium i wszedł do sąsiedniego budynku, gdzie mieścił się centralny komputer. Budynek był usytuowany w geometrycznym środku dziedzińca i była to lokalizacja znakomita, bo łatwo stąd było się dostać do innych pomieszczeń. Biuro mieściło się na parterze, nie miał Ŝadnych problemów z odnalezieniem Louisa Kaspwicza. Coś się popsuło w sprzęcie i Louis nadzorował kilku fachowców, którzy pochylali się nad masywną otwartą maszyną jak gdyby poddawali ją operacji. - Ma pan dla mnie jakieś wiadomości? - spytał Victor Louisa. squLouis skinął głową, polecił technikom szukać dalej i zaprowadził Victora do swego gabinetu, gdzie pokazał mu notatnik stanowiący archiwum komputera. - Doszedłem, dlaczego nie mógł pan znaleźć tych plików na swoim terminalu - powiedział Louis, wertując kartki archiwum komputerowego. - Dlaczego? - spytał Victor, bo Louis nadal grzebał w swojej księdze. Nie znalazł tego, czego szukał, wyprostował się więc i rozejrzał po gabinecie. - A, jest - rzekł, spostrzegłszy na biurku pojedynczą kartkę. - Nie mógł pan znaleźć plików Mały Hobbs i Mały Murray, poniewaŜ 18 listopada zostały wykasowane wyjaśnił wreszcie, podsunąwszy kartkę Victorowi pod nos. - Wykasowane? - Niestety - odrzekł Louis. - Oto zapis pracy komputera z 18 listopada, z którego jasno wynika, Ŝe pliki zostały wykasowane. - To dziwne - powiedział Victor. - Oczywiście nie moŜe pan ustalić, kto je wykasował? - AleŜ mogę - wyjaśnił Louis. - Przez porównanie haseł uŜytkownika. - I porównał pan? - Tak. - No więc kto to zrobił? - spytał Victor poirytowany. Louis zachowywał się tak, jakby nie chciał udzielić mu odpowiedzi. Louis spojrzał na Victora, potem odwrócił wzrok. - Pan, doktorze Frank. - Ja? - spytał Victor zdumiony. Tego się zupełnie nie spodziewał. Przypomniał sobie, Ŝe kiedyś zastanawiał się nad wykasowaniem tych plików, moŜe nawet postanowił, Ŝe któregoś dnia to zrobi, ale nie pamiętał, by rzeczywiście je wykasował. - Przykro mi - rzekł Louis, przestępując z nogi na nogę. Najwyraźniej czuł się nieswojo. - AleŜ nic nie szkodzi - powiedział Victor, który teŜ czuł się zakłopotany. - Dziękuję za sprawdzenie. - Polecam się - odparł Louis. Strona 57

10959 Victor opuścił centrum komputerowe, oszołomiony tą wiadomością. To prawda, Ŝe ostatnio był trochę roztargniony, ale czy doprawdy mógł wykasować dane i zapomnieć o tym? Czy moŜe zrobił to niechcący? Starał się sobie przypomnieć, co robił 18 listopada. Wszedł do biurowca i powoli zmierzał na górę tylnymi schodami. Na korytarzu pierwszego piętra, wiodącym do tylnego wejścia do gabinetu, postanowił, Ŝe sprawdzi w kalendarzu. Zdjął płaszcz, powiesił na wieszaku i udał się do Colleen. - Doktorze, przestraszył mnie pan! - zawołała, gdy Victor dotknął jej ramienia. Zajęta była pisaniem na maszynie, na uszach miała słuchawki dyktafonu. - Nie wiedziałam, Ŝe pan juŜ jest. Victor przeprosił ją i wyjaśnił, Ŝe wszedł od tyłu. - Jak było w szpitalu? - spytała. Victor zadzwonił do niej z samego rana i powiedział, dlaczego nie będzie go do południa. - Mam nadzieję, Ŝe z Victorem Juniorem wszystko dobrze. - W porządku - odrzekł Victor z uśmiechem. - Wszystko w normie. Oczywiście czekamy jeszcze na wyniki badań krwi, ale wydaje mi się, Ŝe i tu będzie dobrze. - Dzięki Bogu! - powiedziała Colleen. - Rano, gdy pan zadzwonił, przestraszyłam się: pełne badania neurologiczne to brzmi bardzo powaŜnie. - Rzeczywiście trochę się niepokoiłem - przyznał Victor. - Chyba chce się pan dowiedzieć, kto dzwonił - rzekła Colleen, przekładając papiery na swoim zazwyczaj schludnym biurku. - Gdzieś tu mam dla pana tonę wiadomości. - Telefony potem - powiedział Victor. - Czy mogłaby pani wyciągnąć kalendarz z roku 1988? Interesuje mnie zwłaszcza 18 listopada. - Oczywiście - odparła. Odłączyła się od dyktafonu i skierowała ku szafie z aktami. Victor wrócił do gabinetu. Czekając, rozmyślał o telefonie z pogróŜkami, który Victor Junior na nieszczęście odebrał, i zastanawiał się, co z tym zrobić. Niechętnie uświadomił sobie, Ŝe niewiele moŜe zdziałać. Jeśli będzie indagować kogoś, z kim ma problemy, ten ktoś z pewnością zaprzeczy. Colleen weszła do gabinetu z kalendarzem otwartym na dniu 18 listopada i podetknęła go Victorowi pod nos. Był to dzień wypełniony zajęciami. Lecz nie wydarzyło się nic takiego, co mogłoby mieć cokolwiek wspólnego z brakującymi plikami. Ostatni zapis stwierdzał, Ŝe zabrał Marshę do Bostonu na kolację do Another Season, a potem poszli na koncert bostońskiej orkiestry symfonicznej. *** Marsha zdjęła szlafrok i wśliznęła się do cudownie ciepłego łóŜka. Przekręciła termostat koca elektrycznego z maksimum na trójkę. Victor odsunął się jak najdalej od ciepłego miejsca. Jego strona koca nie była nigdy uŜywana. LeŜał w łóŜku juŜ od ponad pół godziny i pogrąŜony był w lekturze czasopism naukowych. Marsha obróciła się ku niemu i poczęła studiować jego profil. Ostra linia nosa, lekko zapadnięte policzki oraz cienkie wąskie wargi - znała jego rysy jak swoje własne. Niemniej sprawiał wraŜenie obcego. Nadal nie w pełni pogodziła się z tym, co zrobił z synem. Czuła na przemian niedowierzanie, gniew i strach, przy czym tego ostatniego było najwięcej. - Czy twoim zdaniem te badania oznaczają, Ŝe naprawdę wszystko jest w porządku? - spytała. Strona 58

10959 - Mnie one uspokoiły - odrzekł Victor, nie odrywając oczu od lektury. - W gabinecie doktora Ruddocka sprawiałaś wraŜenie całkiem szczęśliwej matki. Marsha połoŜyła się na plecach. - Poczułam wielką ulgę, Ŝe nie wykazały one niczego oczywistego, na przykład jakiegoś guza. - Znowu spojrzała na Victora. - Ale to wciąŜ nie wyjaśnia takiego duŜego spadku poziomu inteligencji. - PrzecieŜ to było sześć i pół roku temu. - Ciągle się boję, Ŝe to się moŜe powtórzyć. - Twoja sprawa - odparł Victor. - Victor! - zawołała Marsha. - Czy mógłbyś na chwilę odłoŜyć to, co czytasz, i porozmawiać ze mną? Opuszczając otwarte pismo na koc, powiedział: - Rozmawiam z tobą. - Dziękuję - powiedziała. - Oczywiście, cieszę się, Ŝe badania wykazały, Ŝe wszystko jest w normie, ale testy psychologiczne - nie. Wyniki były zaskakujące i trochę sprzeczne. Poczęła wyjaśniać mu wyniki testów, a skończyła uwagą na temat wysokiego wskaźnika na skali histerii. - Victor Junior nie jest typem emocjonalnym - zauwaŜył Victor. - W tym rzecz - odparła. - Wydaje mi się, Ŝe takie wyniki świadczą raczej o jakości testów psychologicznych i o niczym więcej. Widocznie są mało precyzyjne. - Wręcz przeciwnie - powiedziała. - Te testy uwaŜane są za bardzo wiarygodne. Ale nie wiem, jaki mam z nich wyciągnąć wniosek. Niestety, jestem po nich jeszcze bardziej niespokojna. Nie mogę się oprzeć wraŜeniu, Ŝe stanie się coś strasznego. - Posłuchaj - rzekł Victor. - Zabrałem do laboratorium próbki krwi Victora Juniora. Zamierzam wyizolować szósty chromosom. Jeśli się okaŜe, Ŝe się nie zmienił, będę całkowicie spokojny. Ty teŜ powinnaś się uspokoić. - Wyciągnął rękę, jak gdyby chciał poklepać ją po udzie, ale odsunęła nogę. Dłoń Victora opadła na pościel. - Jeśli Victor Junior ma jakieś drobne problemy osobowościowe, moŜemy zastosować terapię, dobrze? -Bardzo chciał ją uspokoić, ale nie wiedział, co jeszcze moŜe jej powiedzieć. Na pewno nie miał zamiaru wspominać o zaginionych plikach. Marsha odetchnęła głęboko. - Dobrze - powiedziała. - Spróbuję się uspokoić. Powiesz mi od razu o wynikach badania DNA? - Na pewno - rzekł i uśmiechnął się do niej. Zdołała odwzajemnić mu się słabym uśmiechem. Victor wziął czasopismo i usiłował czytać dalej. Brakujące pliki nie dawały mu jednak spokoju. Ponownie starał się sobie przypomnieć, czy jednak to nie on je wykasował. Taka moŜliwość istniała. PoniewaŜ nie miały odsyłaczy, prawdopodobieństwo, Ŝe ktoś przypadkiem wykasował te trzy pliki, było znikome. - Ustaliłeś, co spowodowało śmierć tych biednych dzieci? - spytała Marsha. Victor znowu wypuścił pismo z rąk. - Jeszcze nie. Nie przeprowadzili jeszcze pełnej sekcji. Brakuje badań mikroskopowych. Strona 59

10959 - Czy mogły umrzeć na raka? - spytała nerwowo, przypominając sobie dzień, w którym zachorował David. Była to jeszcze jedna data, której nigdy nie zapomni: 17 czerwca 1984 roku. David miał dziesięć lat, Victor Junior pięć. Przed nimi było kilka tygodni wakacji i Janice zamierzała zabrać dzieci do Castle Beach. Marsha była w swoim gabinecie i przygotowywała materiały do zabrania do pracy, gdy nagle w drzwiach stanął David. Jego szczupłe ramiona wisiały bezwładnie. - Mamo, coś mi się stało - powiedział. Nie od razu spojrzała na syna. Szukała teczki, którą poprzedniego dnia przyniosła do domu. - No, co ci się stało? - spytała, zamykając jedną szufladę i otwierając następną. Poprzedniego dnia wieczorem David narzekał na bóle brzucha, ale pomogły zwykłe środki przeczyszczające. - Śmiesznie wyglądam - wyjaśnił chłopiec. - UwaŜam, Ŝe jesteś bardzo ładnym chłopcem - odpowiedziała, przeszukując teraz regał wbudowany w ścianę za biurkiem. - Robię się Ŝółty - powiedział David. Marsha przerwała poszukiwania i odwróciła się ku chłopcu, który podbiegł do niej i schował twarz na jej piersi. Był bardzo czułym dzieckiem. - Dlaczego myślisz, Ŝe robisz się Ŝółty? - spytała, czując pierwszy sygnał przeraŜenia. - PokaŜ mi buzię - powiedziała i łagodnie spróbowała odsunąć go od siebie. Miała nadzieję, Ŝe chłopiec się myli i Ŝe znajdzie się jakieś proste wyjaśnienie jego wraŜenia. David nie puszczał jej. - Oczy mi Ŝółkną - powiedział zduszonym głosem. - I język. - Język moŜesz mieć Ŝółty od cukierków cytrynowych -tłumaczyła. - No, pokaŜ mi. W gabinecie było ciemnawo, toteŜ wyszła z nim do holu i spojrzała na jego oczy w świetle padającym przez okno. AŜ wstrzymała oddech. Nie było wątpliwości. Chłopiec miał ostrą Ŝółtaczkę. Jeszcze tego samego dnia tomograf wykazał rozległy guz wątroby. Była to niezwykle agresywna forma raka, która zniszczyła wątrobę chłopca w ciągu kilku dni od postawienia diagnozy. - śadne z tych dzieci nie miało chyba raka - mówił Victor, budząc Marshę z zamyślenia. - Badania ogólne nie wykazały Ŝadnych objawów złośliwego nowotworu. Marsha spróbowała otrząsnąć się z prześladującego ją obrazu patrzących na nią Ŝółtych oczu Davida i jego wymizerowanej twarzy. Nawet skóra mu nagle poŜółkła. Odchrząknęła. - A jakie, twoim zdaniem, jest prawdopodobieństwo, Ŝe śmierć dzieci spowodowały wprowadzone przez ciebie geny? Victor nie od razu odpowiedział. - Chciałbym wierzyć, Ŝe to jest bez związku. Prawdę powiedziawszy, Ŝadne z setek badań przeprowadzonych na zwierzętach nie skończyło się problemami zdrowotnymi. - Ale nie moŜesz być pewien? - spytała. - Nie mogę - zgodził się Victor. - No a co z tymi pięcioma zygotami? Strona 60

10959 - pytała dalej. - Co chcesz wiedzieć? - zapytał. - Są zamroŜone. i - Są normalne czy je teŜ poddałeś mutacji? - Wszystkie mają gen NGF. - Proszę, Ŝebyś je zniszczył - oświadczyła Marsha. - - Dlaczego? - Powiedziałeś, Ŝe Ŝałujesz tego, co zrobiłeś - rzekła ze złością. - A teraz pytasz, dlaczego masz je zniszczyć? - Nie mam zamiaru ich implantować - odrzekł. - To mogę ci obiecać. Ale mogą mi być potrzebne do wyjaśnienia przyczyn choroby tych dzieci. Nie zapominaj, Ŝe tamte dwie zygoty teŜ były zamroŜone. Jest to jedyna róŜnica między nimi a naszym synem. Marsha przyglądała się twarzy Victora. To potworne uświadomić sobie, Ŝe nie wie, czy mu wierzyć, czy nie. Nie podobało jej się to, Ŝe owe zarodki są potencjalnie zdolne do Ŝycia. Zanim zdąŜyła podjąć dyskusję na nowo, nocną ciszę przerwał trzask wybijanej szyby. Jeszcze słychać było odgłosy padającego szkła, gdy z sypialni Victora Juniora dobiegł przeraźliwy krzyk. Marsha i Victor wyskoczyli z łóŜka i wypadli na korytarz. Rozdział 7 . Później, we wtorek, wieczorem. Victor Junior siedział skulony w kącie łóŜka, zasłaniając głowę obiema rękami. W środku pokoju, na dywanie, leŜała cegła. Obwiązana była czerwoną wstąŜką, pod którą widniała karteczka, co sprawiało, Ŝe wyglądała jak paczka z prezentem. Szyba była stłuczona, na podłodze leŜały odłamki szkła. Cegłę najwyraźniej rzucono z podjazdu. Victor wyciągnął rękę i zatrzymał w progu Marshę, która chciała wbiec do pokoju i znaleźć się przy dziecku. - UwaŜaj na szkło! - krzyknął. - Victor Junior, nic ci się nie stało? - zawołała Marsha. Victor Junior pokręcił przecząco głową. Sięgając drugą ręką na korytarz, Victor chwycił chodnik leŜący na podłodze, wciągnął go do sypialni i przesunął w stronę okna. Po chodniku podbiegł do okna i spojrzał na podjazd. Był pusty. - Wychodzę - powiedział, pędem mijając Marshę. - Nie nadstawiaj karku! - zawołała, lecz on był juŜ w połowie schodów. - A ty się nie ruszaj - ostrzegła syna. - Tyle tu szkła, Ŝe na pewno się skaleczysz. Zaraz wracam. Pobiegła do sypialni i pospiesznie włoŜyła pantofle domowe i szlafrok. Wróciła do pokoju syna i dotarła do łóŜka. Victor Junior pozwolił się przytulić. - Trzymaj się mnie - powiedziała i z wysiłkiem wzięła go na ręce. Był cięŜszy, niŜ przypuszczała. Z trudem dobrnęła do korytarza i z ulgą postawiła syna na podłodze. -Jeszcze kilka miesięcy i cię nie uniosę - jęknęła. - Robisz się za duŜy. - Ja się dowiem, kto to zrobił - powiedział groźnie Victor Junior, odzyskawszy głos. Strona 61

10959 - Przestraszyłeś się, kochanie? - spytała, gładząc go po włosach. Victor Junior odsunął jej dłoń. - Dowiem się, kto rzucił cegłą, i zabiję go. - JuŜ jesteś bezpieczny - powiedziała łagodnie. -Uspokój się. Wiem, Ŝe jesteś przestraszony, ale juŜ wszystko w porządku. Nikomu nic się nie stało. - Zabiję go - powtarzał Victor Junior. - Zobaczysz. Zabiję go. - Dobrze - stwierdziła. Spróbowała przyciągnąć go do siebie, ale się oparł. Zatrzymała na nim spojrzenie. W jego płonących oczach było jakieś przeszywające, niezwykłe u dziecka, napięcie. - Chodźmy do gabinetu - rzekła. - Zadzwonię na policję. Tymczasem Victor przebiegł cały podjazd i stał na ulicy, rozglądając się w obie strony. Dwa domy dalej usłyszał zapalanie silnika samochodu. W chwili, gdy rozwaŜał, czy nie pobiec w tym kierunku, ujrzał, jak rozbłyskują światła reflektorów i samochód szybko odjeŜdŜa. Nie był w stanie określić nawet jego marki. Sfrustrowany, rzucił za nim kamieniem, ale nie był w stanie przecieŜ trafić. Odwrócił się więc i pospiesznie ruszył do domu. Znalazł Marshę i Victora Juniora w gabinecie. Było jasne, Ŝe rozmawiali, lecz na jego widok zamilkli. - Gdzie ta cegła? - spytał zadyszany. - Tam, gdzie była - odrzekła Marsha. - Byliśmy bardzo zajęci rozmową o tym, jak to Victor Junior planuje zabić tego, kto ją rzucił. - I zrobię to! - obiecał Victor Junior. Victor aŜ jęknął, wiedząc, Ŝe dla Marshy będzie to następne potwierdzenie zaburzeń psychicznych dziecka. Skierował się do pokoju syna. Cegła wciąŜ leŜała na środku pokoju, tam, gdzie wylądowała. Schylił się i spod wstąŜki wyciągnął kartkę. "Pamiętaj o naszej umowie", przeczytał słowa napisane na maszynie. Skrzywił się z niesmakiem. Kto to, u diabła, zrobił? Wziął cegłę oraz kartkę i wrócił do gabinetu. Wręczył to wszystko Marshy. Właśnie miała coś powiedzieć, gdy u drzwi rozległ się dzwonek. - A to kto? - spytał Victor. - Chyba policja - powiedziała Marsha, wstając. -Dzwoniłam, gdy uganiałeś się po dworze. - Opuściła pokój i zeszła na dół. Victor spojrzał na Victora Juniora. - Przestraszyłeś się, co, tygrysku? - Myślę, Ŝe to oczywiste - odparł Victor Junior. - KaŜdy by się wystraszył. - Wiem - odpowiedział Victor. - Przykro mi, Ŝe to wszystko spada na ciebie, wczoraj ten telefon i dziś ta cegła. Jestem pewien, Ŝe tego nie zrozumiesz, ale mam pewne problemy kadrowe w laboratorium. Strona 62

10959 Spróbuję coś zrobić, Ŝeby to się nie powtórzyło. - To niewaŜne. - Dobrze, Ŝe tak męŜnie to znosisz - rzekł Victor. -Chodźmy teraz porozmawiać z policją. - Policja nic nie pomoŜe - orzekł Victor Junior, ale wstał i zszedł na dół. Victor ruszył za nim. Zgadzał się z synem, lecz był zdziwiony, Ŝe Victor Junior wie takie rzeczy w wieku dziesięciu lat. Policjanci z North Andover byli uprzejmi i przejęli się sprawą. Na wezwanie przyjechali sierŜant Widdicomb i szeregowiec OConnor. Widdicomb liczył co najmniej sześćdziesiąt pięć lat, miał zaczerwienioną twarz i wielki brzuch piwosza. OConnor stanowił jego przeciwieństwo: miał lat dwadzieścia kilka i wyglądał jak sportowiec. Odzywał się tylko Widdicomb. Gdy Victor i Victor Junior przyszli do holu, Widdicomb odczytywał właśnie kartkę, a OConnor obmacywał cegłę. Widdicomb oddał kartkę Marshy. - Jakaś parszywa historia - powiedział. - Dotąd takie numery robili w Bostonie, ale nie tutaj. - Wyjął notatnik, poślinił koniec ołówka i zaczął sporządzać notatkę. Zadawał rutynowe pytania, czyli: kiedy się to wydarzyło, czy kogoś zauwaŜyli, czy w pokoju chłopca paliło się światło. Victor Junior szybko się znudził i zniknął w kuchni. Gdy Widdicomb wyczerpał swój zasób pytań, zagadnął, czy mogą rozejrzeć się po podwórku. - AleŜ naturalnie - powiedziała Marsha, wskazując wyjście. Gdy policjanci opuścili dom, zwróciła się do Victora: - Wczoraj wieczorem powiedziałeś mi, Ŝebym się nie martwiła tym telefonem z pogróŜkami, Ŝe się tym zajmiesz. - Wiem... - rzekł Victor z poczuciem winy. Czekała, sądząc, Ŝe powie coś jeszcze, ale on milczał. - Telefon z pogróŜkami to jedno - powiedziała więc. -Ale cegła wrzucona przez okno pokoju naszego dziecka to sprawa powaŜniejsza. Powiedziałam ci, Ŝe nie zniosę następnych niespodzianek. MoŜe byś mi jednak coś powiedział o tych swoich problemach w pracy. - Masz rację - odrzekł Victor. - Ale najpierw przyrządzę sobie drinka. Chyba mi dobrze zrobi. Victor Junior oglądał w salonie program Johnnyego Carsona. Ręką podpierał głowę, jego oczy miały szklisty wyraz. - Dobrze się czujesz? - zawołała Marsha, stając w drzwiach kuchni. - Tak - odpowiedział, nie odwracając głowy. - Myślę, Ŝe powinniśmy pozwolić mu odetchnąć - rzekła Marsha, zwracając się do Victora, który właśnie przygotował koktajl z rumu. Trzymając kubki w ręce, zasiedli przy kuchennym stole. Victor w skrócie przedstawił jej spór z Ronaldem, rozmowy z adwokatem Gephardta, pogróŜki Sharon Carver oraz nieprzyjemną sprawę z Hurstem. - No więc juŜ wiesz - zakończył. - Normalny tydzień w biurze. Marsha rozmyślała nad czwórką intrygantów. Uznała, Ŝe troje z nich, z wyjątkiem Ronalda, moŜna podejrzewać o odgrywanie się. - A co powiesz o tej kartce? - spytała. - O jaką umowę chodzi? Victor wypił łyk koktajlu, postawił kubek na stole, potem wyciągnął rękę i ujął kartkę. Przyglądał się jej przez chwilę, po czym stwierdził: - Nie mam zielonego pojęcia. Strona 63

10959 Z nikim nie zawierałem Ŝadnej umowy. - Rzucił kartkę na stół. - Ktoś chyba jest innego zdania - powiedziała Marsha. - Słuchaj, kaŜdy, kto jest w stanie rzucić cegłą w nasze okno, jest równieŜ w stanie wymyślić jakąś umowę. Ale ja skontaktuję się z tą czwórką i powiem im wyraźnie, Ŝe nie będą bezkarnie rzucać cegłami w nasze okna. - A moŜe by wynająć ochronę? - spytała. - To jest pomysł - odpowiedział. - Ale najpierw jutro do nich podzwonię. Wydaje mi się, Ŝe to odniesie poŜądany skutek. Znowu zabrzmiał dzwonek u drzwi. - Ja otworzę - powiedział Victor. Postawił kubek na stole i wyszedł z kuchni. Marsha wstała i weszła do salonu. Telewizor nadal grał, lecz zamiast Johnnyego Carsona pokazywał się David Letterman. A więc było juŜ bardzo późno. Victor Junior twardo spał. Wyłączyła telewizor i spojrzała na syna. Wyglądał tak łagodnie. Nie było w nim ani śladu owej gwałtownej wrogości, jaką zademonstrował wcześniej. O mój BoŜe, pomyślała, w jaki sposób eksperyment Victora moŜe zaszkodzić jej ukochanemu dziecku? Drzwi frontowe zamknęły się z trzaskiem i Victor wszedł ze słowami? - Policja nic nie znalazła. Powiedzieli tylko, Ŝe przez jakiś tydzień będą obserwować dom, w miarę moŜliwości. -Spojrzał na Victora Juniora. - Widzę, Ŝe doszedł do siebie. - Dobrze by było - rzekła Marsha w zamyśleniu. - Nie, nie przesadzaj - powiedział. - Nie chcę teraz wykładu o jego wrogości i całego tego kitu. - MoŜe naprawdę zdenerwowało go to, Ŝe miał jako trzylatek problemy z inteligencją - wypowiedziała na głos swoje myśli. - Pomyśl, ile musiał stracić pewności siebie, gdy pozbawiony został swoich wyjątkowych umiejętności. - Ale on miał tylko trzy i pół roku - powiedział Victor błagalnym tonem. - Wiem, Ŝe się ze mną nie zgadzasz - powiedziała, patrząc na śpiącego chłopca. - Ale ja jestem przeraŜona. Nie mogę uwierzyć w to, Ŝe twój genetyczny eksperyment pozostanie bez wpływu na przyszłość dziecka. *** Do dziewiątej rano następnego dnia temperatura wzrosła do piętnastu stopni. Wyszło słońce i Victor otworzył w samochodzie boczne okna i szyberdach. W powietrzu unosił się swoisty zapach ziemi, zapowiadający nadejście wiosny. Victor nacisnął gaz i na prostych odcinkach puszczał kierownicę. Rzucił okiem na Victora Juniora, po którym nie było widać przeŜyć ostatniej nocy. Chłopiec wyciągnął rękę za okno i otwartą dłonią igrał z wiatrem. Był to bezcelowy gest, ale jakŜe normalny. Victor pamiętał, Ŝe w wieku syna robił to samo. Lecz gdy patrzył na chłopca, nie mógł uwolnić się od niespokojnych myśli Marshy. Chłopiec wygląda normalnie, lecz czy ten wszczepiony gen moŜe mieć jakiś wpływ na jego rozwój? Victor Junior był samotnikiem. A tej cechy nie odziedziczył po nikim z rodziny. - Jaki jest ten twój kolega Richie? - spytał niespodziewanie. Victor Junior spojrzał na niego wzrokiem, w którym kryła się zarówno irytacja, jak i zaskoczenie. - Mówisz zupełnie jak mama - powiedział. Victor roześmiał się. - MoŜe. Strona 64

10959 Ale tak naprawdę, to jaki jest ten Richie? Dlaczego nigdy go nie widzieliśmy? - Jest fajny - odrzekł Victor Junior. - Spotykam się z nim codziennie w szkole. Nie wiem, ale chyba w domu mamy inne zainteresowania. On wciąŜ ogląda telewizję. - Gdybyście zechcieli w tym tygodniu pojechać do Bostonu, ktoś z moich ludzi was zawiezie. - Dzięki, tato. Spytam go, czy chce jechać. Victor rozparł się wygodnie w fotelu. Chłopak jednak ma kolegów. Postanowił wieczorem powiedzieć o tym Ŝonie. W momencie, gdy Victor wjeŜdŜał na swoje miejsce na parkingu, przy samochodzie, jak gdyby za sprawą magii, pojawiła się nagle cięŜka sylwetka Philipa. Na widok Victora Juniora jego twarz rozjaśnił uśmiech. Złapał za maskę samochodu i zdrowo nim zakołysał. - Nieźle! - skomentował Victor. Victor Junior wyskoczył z samochodu i walnął Philipa pięścią w bark. Ten, trzymając się za ramię, zrobił kilka kroków do tyłu, udając, Ŝe się słania. Victor Junior roześmiał się i obaj pędem pognali przed siebie. - Sekundę, Victor Junior! - zawołał Victor. - Gdzie pędzicie? Victor Junior obrócił się i wzruszył ramionami. - Nie wiem. Do bufetu albo biblioteki. Dlaczego pytasz? Mam coś zrobić? - Nie - odparł Victor. - Chcę tylko, Ŝebyście nie szli nad rzekę. Jest tak ciepło, Ŝe poziom wody jeszcze bardziej się podniesie. Na dziedziniec dobiegał łoskot wody, płynącej przez przelew. - Nie martw się - odrzekł chłopiec. - Cześć. Victor patrzył, jak okrąŜali budynek, biegnąc do bufetu. Stanowili zupełnie nieprawdopodobną parę. W biurze Victor natychmiast przystąpił do pracy. Colleen przypomniała mu o wszystkich sprawach, które miały być tego dnia załatwione. Victor przekazał jej wykonanie kilku rzeczy, pozostałe zaś notatki ułoŜył w stosik na środku biurka. Po czym wyjął kartkę, która była przywiązana do cegły. "Pamiętaj o naszej umowie", powtórzył Victor. CóŜ to, do diabła, znaczy? W nagłym przypływie złości porwał za słuchawkę i zadzwonił do Williama Hursta, adwokata Gephardta, i Sharon Carver. Nie pozwolił Ŝadnej z tych osób dojść do słowa. Gdy tylko słyszał głos kolejnego delikwenta, krzyczał do słuchawki, Ŝe nie ma Ŝadnych umów i Ŝe napuści policję na kaŜdego, kto podniesie rękę na jego rodzinę. Po wszystkim poczuł się trochę głupio, ale miał nadzieję, Ŝe winny, zanim odwaŜy się na następny atak, dobrze się zastanowi. Do Ronalda nie dzwonił, bo jakoś nie mógł sobie wyobrazić, by jego stary przyjaciel mógłby się uciec do przemocy. Załatwiwszy tę sprawę, wziął pierwszą z kartek dostarczonych przez Colleen i rozpoczął robotę administracyjną. Strona 65

10959 Tego przedpołudnia Marshy wydawało się, Ŝe ciąg trudnych przypadków nigdy się nie skończy. Na szczęście ktoś odwołał wizytę tuŜ przed lunchem, co dało jej godzinę na przejrzenie testów Victora Juniora. Wyciągając je, przypomniała sobie jego wściekłość z powodu wrzuconej cegły. Spojrzała na kliniczną skalę cztery, która miała odzwierciedlać tłumioną wrogość. Wynik był znacznie niŜszy od tego, czego w takim wypadku mogłaby się spodziewać. Wstała, przeciągnęła się i spojrzała w okno. Nie zatrzymała wzroku na parkingu, lecz dalej, na polach i pagórkach. Dostrzegła zimowy krajobraz i drzewa, których gałęzie sterczały niczym szkielety na tle bladoniebieskiego nieba. No dobrze, dosyć juŜ tej psychologii, pomyślała. Szkoda, Ŝe nie moŜe porozmawiać z Janice Fay. Ta kobieta mieszkała u nich aŜ do śmierci w 1985 roku. Gdyby ktokolwiek mógł powiedzieć jej coś więcej o zmianie w umysłowości chłopca, tym kimś byłaby właśnie Janice Fay. Z pozostałych dorosłych osób, które w tym okresie znały bliŜej Victora Juniora, przyszła jej na myśl jedynie Martha Gillespie, właścicielka przedszkola, do którego posyłali Victora Juniora przed ukończeniem dwóch lat. Nagle Marsha podjęła decyzję i zawołała do Jean: - Chyba nie pójdę na lunch; moŜe pani iść, kiedy pani chce. Proszę tylko przełączyć telefon na centralę. Jean, zajęta pisaniem na maszynie, gestem poinformowała ją, Ŝe słyszy. Pięć minut później Marsha jechała autostradą z szybkością dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Zjechała z niej juŜ na pierwszym skrzyŜowaniu i znalazła się z powrotem na wąskich wiejskich drogach. Crocker Preschool stanowiło czarujący zespół Ŝółtych domków o białych obramowaniach i białych okiennicach, stojących na terenie otaczającym znacznie większy dworek. Marsha zastanawiała się, w jaki sposób to przedszkole wiąŜe koniec z końcem, aczkolwiek powszechnie mówiono, Ŝe dla pani Gillespie stanowi ono raczej hobby. Martha w młodości owdowiała i odziedziczyła fortunę. - Oczywiście, Ŝe pamiętam Victora Juniora - mówiła teraz z udawanym oburzeniem. Marsha znalazła ją w biurze. Martha liczyła około sześćdziesięciu lat, miała śnieŜnobiałe włosy i wesołe, rumiane policzki. - Pamiętam go dobrze od pierwszego dnia. To był niezwykły chłopiec. Marsha równieŜ pamiętała ten pierwszy dzień. Przywiozła syna wcześnie rano, martwiąc się o jego reakcję, gdyŜ do tej pory opuszczał dom jedynie w towarzystwie Janice albo jej samej. Miał to być jego pierwszy kontakt z nie znanymi mu ludźmi. Adaptacja wszakŜe okazała się trudniejsza dla matki niŜ syna, który pobiegł prosto do dzieci, nie obejrzawszy się za siebie ani razu. - Właściwie pamiętam tyle - mówiła Martha - Ŝe pod koniec pierwszego dnia wszystkie dzieci robiły dokładnie to, czego on chciał. A nie miał jeszcze dwóch lat! - Wobec tego pamięta pani ten nagły spadek jego inteligencji? - spytała Marsha. Martha nie odpowiadała, przyglądając się Marshy. - Tak, pamiętam - odrzekła w końcu. - A jak się zachowywał po tym wydarzeniu? - spytała Marsha. - A jak się ma dzisiaj? - Mam nadzieję, Ŝe wszystko jest w porządku - odparła Marsha. - Czy jest jakiś powód, Ŝe chce pani się zamartwiać i znowu to rozpamiętywać? - zapytała Martha. - Pamiętam, jak wtedy pani to przeŜyła. - Szczerze powiedziawszy - powiedziała Marsha - obawiam się, Ŝe to moŜe się powtórzyć. Wydaje mi się, Ŝe gdybym wiedziała więcej o tym pierwszym wypadku, mogłabym zapobiec następnemu. Strona 66

10959 - Nie wiem, czy wiele mogę pani pomóc - rzekła Martha. - Na pewno nastąpiła jakaś duŜa zmiana i stało się to szybko. Victor Junior był dzieckiem pewnym siebie, jego umysł zdawał się mieć nieograniczone moŜliwości i nagle stał się chłopcem zamkniętym w sobie, który nie ma wielu kolegów. Nie przypominał jednak dziecka autystycznego. Mimo Ŝe spędzał czas samotnie, zawsze doskonale wiedział, co się wokół niego dzieje. - A czy wciąŜ umiał się bawić z rówieśnikami? - zapytała Marsha. - JuŜ nie tak - rzekła Martha. - Gdy namawialiśmy go do wspólnej zabawy, włączał się chętnie, ale pozostawiony sam sobie tylko się przyglądał. Wie pani, ciekawe było jedno. Ilekroć nalegaliśmy, by Victor Junior wziął udział w jakiejś grze, na przykład w komórki do wynajęcia, zawsze pozwalał wygrywać innym. To było dziwne, bo wcześniej wygrywał prawie zawsze, i to nawet ze starszymi od siebie. - Ciekawe - powiedziała Marsha. Później, w drodze do pracy, oczyma wyobraźni widziała trzyipółletniego Victora Juniora, pozwalającego innym dzieciom wygrywać. Przywołała na myśl wydarzenie na basenie w niedzielny wieczór. W ciągu wielu lat doświadczeń z małymi dziećmi nigdy nie spotkała się z taką cechą charakteru. *** - Znakomicie! - powiedział Victor, trzymając pod światło lampy jeden z preparatów mikroskopowych. Widział cienki jak papier fragment mózgu. - To jest barwione metodą Golga - powiedział Robert. - Ma pan takŜe barwienie Cajala i Bielschowskiego. Jeśli zechce pan mieć inne badania, proszę mi powiedzieć. - Dobrze - odrzekł Victor. Robert, jak zwykle, w niecałe dwadzieścia cztery godziny zrobił to, co pośledniejszemu laborantowi zajęłoby kilka dni. - A to są preparaty chromatynowe - wyjaśnił Robert, wręczając Victorowi tackę. - Wszystko jest oznakowane. - Dobrze - powtórzył Victor. Z preparatami w dłoni Victor przeszedł przez salę główną do miejsca, gdzie stały mikroskopy optyczne. Siadł przed jednym z nich i umieścił na płytce pierwszy preparat. Na przywieszce był napis: "Hobbs, prawy płat przedni". Opuścił obiektyw tak, by prawie dotykał szkiełka nakrywkowego. Potem, spoglądając przez okular, ustawił ostrość. - Dobry BoŜe! - wykrzyknął, gdy obraz stał się wyraźny. Nie było śladu nowotworu złośliwego, lecz obraz był taki sam, jak w przypadku guza. Dzieci nie zmarły na skutek edemy mózgu ani teŜ nadmiaru płynu. To, co widział, świadczyło o intensywnych podziałach mitotycznych komórek nerwowych mózgu. MnoŜyły się one w takim samym tempie, jak podczas pierwszych dwóch miesięcy Ŝycia płodowego. Szybko obejrzał preparaty z innych wycinków mózgu małego Hobbsa, po czym zanalizował tkanki organów drugiego chłopca. Wszystkie były takie same. Komórki nerwowe mnoŜyły się same w szaleńczym tempie. PoniewaŜ czaszki dzieci były juŜ zrośnięte, nowe komórki nie miały gdzie się podziać i z konieczności spychały mózg do kanału kręgowego, z fatalnym skutkiem. PrzeraŜony i jednocześnie osłupiały Victor pochwycił tacę z preparatami i wstał od mikroskopu. Pospiesznie przeszedł przez laboratorium i wszedł do pomieszczenia, w którym stał mikroskop skaningowy. Przypominało ono punkt dowodzenia nowoczesnym systemem obronnym, nafaszerowany elektroniką. Sam przyrząd w niczym nie był podobny do zwykłego mikroskopu. Rozmiarami przypominał przeciętną lodówkę. Strona 67

10959 Jego główną część stanowił walec o średnicy około trzydziestu centymetrów i około metra wysokości. Do tego walca wchodziła od góry skrzynka z przewodami elektrycznymi, słuŜąca jako źródło elektronów. Elektrony były skupiane przez magnesy, które odgrywały taką samą rolę jak szklane soczewki w mikroskopie optycznym. Obok mikroskopu stał sporej wielkości komputer. Analizował on wielopłaszczyznowe obrazy z mikroskopu elektronowego i budował obrazy trójwymiarowe. Robert przygotował niezwykle cienkie preparaty materiału chromatynowego, otrzymanego z niektórych komórek mózgowych, które znajdowały się w początkowym stadium podziału. Victor włoŜył do mikroskopu jeden preparat i począł szukać obszaru chromosomu szóstego, w którym umieścił obcy gen. Ponad godzina upłynęła, nim w końcu go zlokalizował. - Jezu! - AŜ go zatkało. Histonów, normalnie związanych z łańcuchem DNA, albo nie było wcale w obszarze wprowadzonego genu, albo teŜ były bardzo rozrzedzone. Poza tym DNA, który zazwyczaj jest ciasno upakowany, rozplótł się, co sugerowałoby aktywną transkrypcję. Innymi słowy, wprowadzone geny zostały uruchomione! Victor obejrzał preparat z mózgu drugiego dziecka. To samo. Wprowadzone geny działały i produkowały czynnik wzrostu komórek nerwowych. Nie miał Ŝadnych wątpliwości. Zabrał się do preparatów krwi syna. Przygotowanie ich kosztowało Roberta więcej trudu, bo trudniej było w nich odnaleźć właściwe komórki. Victor umieścił preparat w mikroskopie. Po trzydziestu minutach zlokalizował obszar chromosomu szóstego i z wielkim wysiłkiem kilkakrotnie go zlustrował. Wprowadzony gen był nieaktywny. Jego obszar pokrywało białko histonowe w sposób nie odbiegający od normy. Victor wyprostował się. Victor Junior był zdrowy, lecz tamta dwójka zmarła na skutek jego eksperymentu. Czy zdobędzie się na to, Ŝeby powiedzieć o tym Marshy? Wtedy ona go zostawi. Właściwie nie był pewien, czy sam będzie mógł Ŝyć z tą świadomością. Nagle wstał i zaczął krąŜyć po pokoju. Co mogło uaktywnić ów gen? Przychodziło mu na myśl jedynie przyjęcie cefalokloru, tego samego antybiotyku, który zastosował we wczesnym okresie płodowym swego syna. Ale w jaki sposób dzieci mogły go otrzymać? Lekarze nie przepisywali go często, rodzice zaś zostali wyraźnie ostrzeŜeni, Ŝe jest niebezpieczny. Victor był pewien, Ŝe ani państwo Hobbs, ani Murray nie pozwoliliby nikomu na podanie ich dzieciom cefalokloru. A skoro chłopcy zmarli jednocześnie, przypadkowy zbieg okoliczności był wykluczony. Zdjęty nagłym przeraŜeniem pomyślał, Ŝe obszar chromosomu szóstego, który wybrał do wprowadzenia syntetycznego genu, nie jest być moŜe obszarem nonsensownego DNA, jak się na ogół uwaŜa. MoŜe znajduje się tam nieznany promotor, który uaktywnił wprowadzony gen. A jeśli to prawda, Victor Junior równieŜ jest zagroŜony. Kto wie, czy jego gen nie włączył się na krótko właśnie wtedy, gdy spadł poziom jego inteligencji? Victor spróbował przełknąć ślinę, ale w ustach miał zupełnie sucho. Zabierał wszystkie próbki, podszedł do kranu i napił się wody. W głównej sali pracowało kilku laborantów, ale zupełnie nie miał ochoty z nimi rozmawiać. Szybko przeszedł do siebie i zamknął drzwi. Usiłował się uspokoić, lecz gdy nareszcie serce przestało mu pospiesznie walić, przypomniał sobie mikrofotografie chromosomów syna, które zrobił sześć i pół roku temu. Zerwał się na równe nogi i rzucił ku archiwum. Strona 68

10959 Zaczął ich gwałtownie szukać. Znalazł wreszcie zdjęcia z okresu kryzysu. Obejrzawszy je, odetchnął z ulgą. Wszystko było w porządku. Sześć i pół roku temu obszar chromosomu szóstego wyglądał dokładnie tak samo jak dziś. Nie było najmniejszego śladu zaniku histonów i rozplecenia DNA. Oddychając juŜ spokojniej, Victor wyruszył na poszukiwanie Roberta. Znalazł go w zwierzętarni, gdzie instruował on następczynię Sharon Carver. Victor odciągnął go na bok. - Obawiam się, Ŝe będę musiał pana prosić o następne waŜne badanie. - Pan tu jest szefem - rzucił Robert. - W próbkach mózgu, w obszarze chromosomu szóstego, jest rejon o zmienionej strukturze. Chciałbym, Ŝeby jak najszybciej zrobił pan sekwencjonowanie tego fragmentu DNA. - To trochę potrwa - odrzekł Robert. - Wiem, Ŝe to Ŝmudna robota - powiedział Victor. -Ale moŜe pan skorzystać z moich radioaktywnych próbek DNA. - A, to co innego. Robert udał się z Victorem do jego pokoju, gdzie otrzymał mnóstwo maleńkich buteleczek. Przez kilka chwil po jego wyjściu Victor siedział u siebie, szukając innego wyjaśnienia niŜ cefaloklor. Z jakiego innego powodu u tej dwójki dzieci mógł się uaktywnić gen NGF? W wieku od dwóch i pół lat do trzeciego roku Ŝycia tempo wzrostu spada i nie występują Ŝadne przełomowe zmiany fizjologiczne podobne do tych z okresu dojrzewania. Intrygujące było równieŜ to, Ŝe gen NGF uaktywnił się u obu chłopców najwyraźniej w tym samym czasie. To nie miało sensu. Dzieci spotykały się jedynie w świetlicy Chimery. Był to jeden z powodów, dla których Victor wybrał właśnie te małŜeństwa. Chciał mieć moŜliwość obserwowania rozwoju dzieci. Upewnił się teŜ, Ŝe państwo Hobbs i państwo Murray nie znali się przed narodzeniem dzieci. Nie chciał, Ŝeby porównywali rozwój synów i nabrali jakichś podejrzeń. Sięgnął po telefon i w kadrach poprosił o adresy domowe pogrąŜonych w smutku rodziców. Zapisał je i poszedł do Colleen, by poinformować ją, Ŝe wychodzi na kilka godzin. Najpierw postanowił odwiedzić Hobbsów, poniewaŜ było do nich bliŜej. Mieszkali w ładnym ceglanym domu w miasteczku o nazwie Haverhill. Zaparkował przed głównym wejściem i nacisnął dzwonek. - Doktor Frank! - zdziwił się William Hobbs. Otworzył szerzej drzwi i gestem zaprosił Victora do środka. - Sheila! - zawołał. - Mamy gościa! Victor wszedł do środka. ChociaŜ dom był urządzony ładnie i nowocześnie, pokoje, niczym całun, zalegała przytłaczająca cisza. - Proszę, bardzo proszę - mówił William, prowadząc Victora do salonu. - Napije się pan kawy? Herbaty? - Jego głos odbijał się echem w głuchej ciszy mieszkania. Do salonu weszła Sheila Hobbs. Była to dynamiczna kobieta z fryzurą na pazia. Victor widział ją kilka razy podczas obowiązkowych uroczystości w Chimerze. Poprosił o kawę i w chwilę potem siedzieli w salonie, trzymając na kolanach maleńkie filiŜanki Wedgwooda. - Właśnie myślałem o tym, Ŝeby do pana zadzwonić -powiedział William. - CóŜ za zbieg okoliczności, Ŝe tędy pan przejeŜdŜał. - Co? - zdziwił się Victor. Strona 69

10959 - Sheila i ja postanowiliśmy wrócić do pracy - wyjaśnił William, skupiając uwagę na filiŜance kawy. - Najpierw chcieliśmy na trochę wyjechać. Ale teraz myślimy, Ŝe lepiej byśmy się czuli, mając jakieś zajęcie. - Z przyjemnością powitamy was z powrotem, kiedy tylko będziecie chcieli - powiedział Victor. - To bardzo miło z pana strony - rzekł William. Victor odchrząknął. - Chciałbym państwa o coś spytać - zaczął. - Zakładam, Ŝe zostali państwo poinformowani o tym, Ŝe wasz syn ma uczulenie na antybiotyk o nazwie cefaloklor. - Tak - odrzekła Sheila. - Powiedziano nam o tym jeszcze przed zabraniem go ze szpitala. - Jej filiŜanka zadzwoniła o spodeczek. - Czy mogło się zdarzyć, Ŝe waszemu synowi podano ten antybiotyk? - spytał Victor. MałŜonkowie spojrzeli na siebie i odpowiedzieli zgodnie: - Nie. - Mauriceowi nic nie dolegało - mówiła dalej Sheila. -Poza tym pilnowaliśmy, Ŝeby informacja o tym uczuleniu znalazła się w jego karcie. Jestem pewna, Ŝe nie otrzymał Ŝadnego antybiotyku. Dlaczego pan pyta? Victor wstał. - Tak mi to przyszło do głowy. Nie przypuszczam, by ktoś mu podał antybiotyk, ale przypomniała mi się ta alergia... Znalazłszy się w samochodzie, skierował się w stronę Bostonu. Był prawie pewien, Ŝe państwo Murray powiedzą mu dokładnie to samo, ale chciał się upewnić. Był środek popołudnia, dojechał bardzo szybko. Problem stanowiło jedynie zaparkowanie samochodu. Wreszcie znalazł wolne miejsce na Beacon Hill. Znak informował o zakazie parkowania, ale postanowił zaryzykować. Dom państwa Murray znajdował się na środku uliczki o nazwie West Cedar. Nacisnął dzwonek. Drzwi otworzył męŜczyzna w wieku około trzydziestu lat, o fryzurze punka. - Czy zastałem państwa Murray? - spytał Victor. - Są w pracy - odrzekł młodzian. - Jestem z firmy porządkowej. - Wydawało mi się, Ŝe wzięli kilka dni wolnego. Młodzian roześmiał się. - Ci pracoholicy? Wzięli jeden dzień po śmierci syna i to wszystko. Victor wrócił do samochodu zły na siebie, Ŝe wcześniej nie zadzwonił. Zaoszczędziłby sobie tej wyprawy. Dojechawszy do Chimery, skierował się wprost do księgowości. Znalazł Horacea Murraya przy biurku, pochylonego nad wydrukami komputerowymi. Na widok szefa Murray zerwał się na równe nogi i powiedział: - Colette i ja chcieliśmy jeszcze raz podziękować panu za przyjście do szpitala. - Bardzo Ŝałuję, Ŝe nic nie mogłem zrobić - odrzekł Victor. - Wszystko było w rękach Boga - powiedział Horace zrezygnowany. Gdy Victor spytał o cefaloklor, Horace przysiągł, Ŝe Mark nie brał Ŝadnego antybiotyku, a tym bardziej cefalokloru. Gdy wychodził z księgowości, poraziła go następna myśl. A jeśli jest jakiś związek między śmiercią dzieci a zniknięciem plików w komputerze? Ta myśl była najbardziej niepokojąca, albowiem sugerowałaby tezę, Ŝe geny zostały uaktywnione rozmyślnie. Z bijącym sercem Victor pobiegł do laboratorium. Jeden z nowych pracowników chciał go o coś spytać, lecz Viictor gestem oddalił go od siebie, dodając, Ŝe jeśli Strona 70

10959 tamten ma jakiś problem, niech się skontaktuje z Robertem. Zamknął się w swoim pokoju i ukląkł przy szafce znajdującej się na dole półki z ksiąŜkami. WłoŜył kluczyk, otworzył cięŜkie drzwiczki i sięgnął po notatki zawierające informacje na temat genu NGF, które zapisał szyfrem. Jego ręka trafiła jednak na pustkę. Na półce nie było nic. Zamknął drzwiczki i uwaŜnie przekręcił kluczyk, pomimo Ŝe nie było juŜ czego chować. Uspokój się, powiedział do siebie, próbując zapanować nad narastającą falą paranoicznego strachu. Ponosi mnie wyobraźnia. PrzecieŜ musi się znaleźć jakieś wyjaśnienie. Wstał i udał się na poszukiwania Roberta. Znalazł go przy elektroforezie DNA, którą wcześniej mu zlecił. - Czy widział pan moje notatki na temat genu NGF? - Nie wiem, gdzie są - odrzekł Robert. - Nie widziałem ich od sześciu miesięcy. Sądziłem, Ŝe to pan je stąd zabrał. Wymamrotawszy "dziękuję", Victor zostawił Roberta. A więc nie była to juŜ gra wyobraźni. Liczba dowodów narastała. Ktoś przyłączył się do jego eksperymentu, i to z fatalnym skutkiem. Postanowiwszy stawić czoło najgorszym podejrzeniom, podszedł do zamraŜarki na ciekły azot. PołoŜył dłoń na klamce i zawahał się. Intuicja podpowiedziała mu, co zobaczy, niemniej zmusił się do podniesienia pokrywy. Przypomniał sobie Marshę i jej słowa, Ŝe musi natychmiast zniszczyć pięć pozostałych zygot. Powoli zajrzał do środka. Początkowo nie widział nic z powodu zimnej mgiełki wydobywającej się z pojemnika i spływającej łagodnie na podłogę. Potem mgła się przerzedziła i dojrzał tackę, na której umieścił embriony. Była pusta. Z wraŜenia musiał oprzeć się o zamraŜarkę. Patrzył na pustą tacę i nie chciał uwierzyć w to, co miał przed oczyma. Potem opuścił pokrywę. Zimna azotowa mgiełka krąŜyła wokół jego stóp jak Ŝywa. Z trudem dotarł do swego pokoju i opadł na krzesło. Ktoś wiedział o jego pracy nad genami! Ale kto to mógł być, dlaczego celowo spowodował śmierć dzieci, czy teŜ był to moŜe przypadek? Czy komuś tak bardzo zaleŜało na zniszczeniu Victora, Ŝe nie baczył na inne ofiary? Niespodziewanie pogróŜki Hursta nabrały innego znaczenia. Zdjęty strachem uzmysłowił sobie, Ŝe musi ustalić, kto się za tym wszystkim kryje. Wstał i począł maszerować tam i z powrotem, przypomniawszy sobie ze zdumieniem, Ŝe David zmarł wkrótce po batalii związanej z wypuszczeniem akcji Chimery. Czy jego śmierć teŜ ma z tym jakiś związek? Czy Ronald jest w to wmieszany? Nie, to absurdalne. David zmarł na raka wątroby, a nie na skutek zatrucia czy wypadku spowodowanego przez osobę trzecią. Zresztą niedorzeczna była nawet myśl, Ŝe dzieci Hobbsów i Murrayów zostały pozbawione Ŝycia z premedytacją. Ich śmierć musiało spowodować jakieś wewnątrzkomórkowe zjawisko. Być moŜe nastąpiła druga mutacja, wywołana zamroŜeniem, a przekona się o tym, gdy Robert zakończy sekwencjonowanie DNA. Nakazując sobie spokój i logiczne myślenie, udał się do centrum komputerowego na rozmowę z Louisem Kaspwiczem. Z machiny, nad którą Louis pracował, została pusta metalowa skorupa. Wokół leŜały setki części i podzespołów. Strona 71

10959 - Przepraszam, Ŝe znowu pana niepokoję - zaczął Victor - ale muszę wiedzieć, o jakiej porze zostały usunięte moje dane. Próbuję dociec, jak mogłem to zrobić. - Jeśli to pana pocieszy - rzekł Louis - mogę panu powiedzieć, Ŝe wielu ludzi niechcący kasuje swoje dokumenty. Na pana miejscu nie przejmowałbym się. A jeśli chodzi o porę, myślę, Ŝe było to około dziewiątej czy dziesiątej. - Czy mógłbym zajrzeć do głównego spisu? - spytał Victor. Przyszło mu na myśl, Ŝe jeśli posługiwał się komputerem przed lub po wykasowaniu tamtych danych, moŜe sobie przypomni, dlaczego to zrobił. - Doktorze Frank - przez twarz Louisa przebiegł tik - to przecieŜ pana firma. MoŜe pan obejrzeć wszystko, co pan zechce. Poszli do gabinetu Louisa, gdzie informatyk wręczył mu zapis z 18 listopada. Victor przejrzał wydruk. Między ósmą trzydzieści a dziesiątą trzydzieści nikt nie korzystał z komputera. - Nic tu nie widzę - przyznał Victor. Louis obszedł biurko i zajrzał Victorowi przez ramię. - NiemoŜliwe - powiedział, sprawdzając datę na górze strony. - 18 listopada, zgadza się! - Znowu przejrzał zapisy. - A, no tak! - zawołał. - Nic dziwnego, Ŝe nie moŜe pan znaleźć. Patrzył pan na godziny poranne. - Louis z powrotem wręczył mu wydruk, wskazując na zapis. - Wieczorem? - zdziwił się Victor, patrząc na właściwe miejsce na wydruku. - To niemoŜliwe. O dziewiątej 45 byłem w filharmonii w Bostonie. - No, ale co ja mam zrobić? - rzekł Louis i twarz mu znowu drgnęła. - Jest pan pewien, Ŝe tu nie ma błędu? - spytał Victor. - Absolutnie. - Louis wskazał na zapisy przed i po wyznaczonej godzinie. Widzi pan, jak to jest chronologicznie ułoŜone? Nie ma pomyłki, jeśli chodzi o godzinę. Czy na pewno był pan wtedy w filharmonii? - Tak - odparł Victor. - Nie korzystał pan z telefonu? - O czym pan mówi? - spytał Victor. - O tym, Ŝe wejścia dokonano z zewnątrz. Czy widzi pan ten kod dostępu? To numer pana domowego komputera. - Ale mnie w domu nie było -jęknął Victor. Louis nerwowo wzruszył ramionami. - W takim razie jest tylko jedno wyjaśnienie - powiedział. - Operacji tej dokonał ktoś, kto zna pańskie hasło, a takŜe zastrzeŜony numer telefoniczny naszego komputera. Czy podawał pan kiedyś komuś hasło? - Nigdy - odrzekł Victor bez wahania. - Jak często korzysta pan z dostępu do naszego komputera z domu? Strona 72

10959 - spytał Louis. - Rzadko. Prawie wcale - powiedział Victor. - Kiedyś korzystałem często, ale było to dawno, kiedy firma się rozkręcała. - O BoŜe! - wykrzyknął Louis, wpatrując się w wydruk. - Coś nowego? - spytał Victor. - Przykro mi, ale muszę panu powiedzieć, Ŝe ktoś regularnie wchodził do pańskiego komputera, korzystając z pańskiego hasła. A to moŜe jedynie oznaczać, Ŝe jakiś pirat odkrył nasz numer telefoniczny. - To chyba nie takie proste? - spytał Victor. Louis potrząsnął głową. - Numer telefonu to drobnostka. Zdobywa się go tak, jak zrobił to ten dzieciak z filmu. MoŜna tak zaprogramować komputer, Ŝe będzie nieustannie dzwonił pod kolejne numery. Cała zabawa zaczyna się wtedy, gdy przypadkiem znajdzie sygnał innego komputera. - I ten pirat często to robił? - O tak - odrzekł Louis. - ZauwaŜyłem te zapisy, ale myślałem, Ŝe to pańskie. Proszę spojrzeć! - Louis rozłoŜył wydruk i wskazał na całą serię zapisów z wykorzystaniem hasła Victora. - Dzieje się to na ogół w piątek wieczór. -Przerzucił strony i wskazał na następne zapisy. - To znaczy wtedy, kiedy szczeniak przyjeŜdŜa z internatu na weekendy do domu. Co za menda! O, następny. Proszę spojrzeć, ten pirat wdarł się do kadr i zaopatrzenia. Mój BoŜe, robi mi się niedobrze. Od jakiegoś czasu mamy problemy z plikami i zastanawiam się, czy nie jest temu winien ten gówniarz. Chyba natychmiast powinniśmy zmienić pana hasło. - Ale wtedy jest mniejsza szansa na złapanie go. I tak często nie wykorzystuję hasła. MoŜe by poobserwować za pisy w piątek wieczór i go przyłapać? Chyba potrafi pan to zrobić? - To jest moŜliwe - zgodził się Louis - jeśli smarkacz będzie na linii dostatecznie długo i jeśli pod ręką będziemy mieli fachowców od telefonów. - Niech pan sprawdzi, co się da zrobić - powiedział Victor. - Postaram się. Tylko jedno jest gorsze od pirata: wirus komputerowy. Tu jednak idę o zakład, Ŝe mamy do czynienia z piratem. *** Opuszczając centrum komputerowe, Victor pomyślał, Ŝe dobrze byłoby sprawdzić, co robi Victor Junior. ZwaŜywszy na to, co się wydarzyło, lepiej byłoby go ostrzec, Ŝeby trzymał się z dala od Hursta i nawet Ronalda Beekmana. Najpierw zajrzał do laboratorium, ale ani Robert, ani pozostali przez cały dzień nie widzieli Victora Juniora i Philipa. To nieco zaskoczyło Victora, poniewaŜ Victor Junior spędzał większość czasu, poznając mikroskopy i inne urządzenia. Postanowił udać się do bufetu. Było juŜ późne popołudnie, przy kilku stolikach siedzieli nieliczni goście, popijając kawę. Victor porozmawiał z kierownikiem, który zajęty był podliczaniem kasy. Ten widział Victora Juniora tylko w porze lunchu. W drodze z bufetu Victor zajrzał do biblioteki, która mieściła się w tym samym budynku. Strona 73

10959 Krągłe betonowe kolumny, które dobudowano jako podpory, pozostawiono na widoku, co nadawało miejscu nastrój gotycki. Regały z ksiąŜkami i czasopismami sięgały do ramienia, dzięki czemu widać było całą salę. Okna znajdującej się po prawej stronie wygodnej czytelni wychodziły na wewnętrzny dziedziniec kompleksu. Bibliotekarka nie widziała Victora Juniora ani Philipa. Coraz bardziej zaniepokojony Victor zajrzał do sali gimnastycznej i świetlicy. Nikt nie widział Victora Juniora ani Philipa. Gdy wrócił do laboratorium, skąd miał zamiar zadzwonić do straŜników, znalazł kartkę od kierownika bufetu z informacją, Ŝe Victor Junior i Victor przyszli na lody. Wrócił więc do bufetu i znalazł obu przy stoliku pod oknem. - No dobra, chłopaki - powiedział, udając gniew. - Gdzieście, do licha, byli? Victor Junior przekręcił głowę w stronę ojca. W jego ustach tkwiła włoŜona odwrotnie łyŜeczka. Philip, który najwyraźniej sądził, Ŝe Victor jest zły, wstał, nie wiedząc, co począć ze swymi wielkimi, łopatowatymi rękami. - Kręciliśmy się tu i tam - odrzekł Victor Junior wymijająco. - Ale gdzie? - rzucił Victor. - Szukałem wszędzie. - Trochę byliśmy nad rzeką - przyznał Victor Junior. - Chyba wam powiedziałem, Ŝebyście tam nie chodzili. - Oj, tato! -jęknął Victor Junior. - Nie robiliśmy niczego niebezpiecznego. - Nie pozwoliłbym, Ŝeby coś złego przydarzyło się Victorowi Juniorowi -powiedział Philip swym dziecinnym głosem. - Wierzę ci - rzekł Victor, spoglądając na potęŜną sylwetkę Philipa. On i Victor Junior stanowili nieprawdopodobną parę, niemniej Victor doceniał lojalność Philipa wobec Victora Juniora. -Usiądź - rzekł juŜ łagodniej. - I skończ lody. - Sam teŜ usiadł i zwrócił się do syna: - Chciałbym, Ŝebyś przez pewien czas zachował tutaj szczególną ostroŜność. Po tej wczorajszej cegle domyślasz się chyba, Ŝe mamy pewne problemy. - Nic mi nie będzie - odrzekł Victor Junior. - Jestem pewien - zgodził się Victor. - Ale odrobina rozwagi nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Nikomu nic nie mów, ale miej otwarte oczy, kiedy zobaczysz Beekmana albo Hursta, dobrze? - Dobrze - odparł Victor Junior. - A co do ciebie - Victor zwrócił się do Philipa - moŜesz odgrywać rolę nieoficjalnego goryla Victora Juniora. Poradzisz sobie z tym? - AleŜ oczywiście, doktorze Frank - zgodził się Philip skwapliwie. - Właściwie... - dodał Victor, wiedząc, Ŝe Marsha zaakceptowałaby ten pomysł - mógłbyś przez kilka dni u nas nocować, tak jak wtedy, kiedy Victor Junior był mały. Mógłbyś spędzać z Victorem Juniorem nawet wieczory. - Dziękuję, panie doktorze - odrzekł Philip z uśmiechem, odsłaniając większość duŜych zębów. - Bardzo chętnie. - No to załatwione - rzekł Victor, wstając. - Muszę wracać do biura; cały dzień gdzieś biegam. Pojedziemy chyba za dwie godziny. Po drodze wpadniemy do Philipa, Ŝeby się spakował. Na odchodne Victor Junior i Philip pomachali Victorowi łyŜeczkami do lodów. Strona 74

10959 Marsha wyjmowała z torby warzywa, gdy usłyszała na podjeździe samochód Victora. Kiedy Victor przystanął przed garaŜem, czekając, aŜ otworzą się automatyczne drzwi, zauwaŜyła na tylnym siedzeniu trzecią osobę i jęknęła. Kupiła tylko sześć małych kotletów z jagniny. Dwie minuty później weszli do kuchni. - Zaprosiłem na kilka dni Philipa - wyjaśnił Victor. -Pomyślałem sobie, Ŝe po tych wydarzeniach przydałby się w domu jakiś silny człowiek. - Dobry pomysł - powiedziała, po czym dodała: - Mam nadzieję, Ŝe to nie zamiast profesjonalnej ochrony. Victor roześmiał się. - Niezupełnie. - A potem, zwracając się do Victora Juniora i Philipa, powiedział: - MoŜe wskoczylibyście do basenu? Victor Junior i Philip pobiegli na górę, Ŝeby się przebrać. Victor zrobił ruch, jakby chciał pocałować Marshę, lecz ona ponownie zajęła się torbą z warzywami. Potem ominęła go, Ŝeby schować coś w spiŜarni. ZauwaŜył, Ŝe wciąŜ jest zła, a zwaŜywszy na wydarzenia poprzedniego wieczoru, miała powody. - Przepraszam za Philipa; to mi tak nagle przyszło do głowy - odezwał się. - Ale nie wydaje mi się, by ktoś nadal chciał nękać nas cegłami czy telefonami. Dzwoniłem do tych, którzy mogli nam grozić, i postawiłem sprawę jasno. - Po cóŜ więc Philip? - spytała Marsha, zamykając drzwi spiŜarni. - Jako dodatkowe zabezpieczenie - wyjaśnił. A potem, chcąc zmienić temat, spytał: - Co dziś na kolację? - Kotlety jagnięce, które na dodatek będziemy musieli podzielić - powiedziała, spoglądając na niego spod oka. -Dlaczego ciągle mam wraŜenie, Ŝe coś przede mną ukrywasz? - To pewnie sprawka twej podejrzliwej natury - odparł, wiedząc, Ŝe Ŝona nie ma ochoty na Ŝarty. - A co oprócz kotletów? - spytał, Ŝeby zmienić temat. - Karczochy, ryŜ i sałata. - Było oczywiste, Ŝe coś przed nią ukrywa, ale nie nalegała. - Pomóc ci w czymś? - zapytał, myjąc ręce nad kuchennym zlewem. Zazwyczaj razem przygotowywali kolację, poniewaŜ oboje do późna pracowali. Marsha kazała mu umyć sałatę. - Rano rozmawiałem z Victorem Juniorem o jego koledze Richiem - powiedział Victor. - W tym tygodniu ma zaprosić go na cały dzień do Bostonu, więc to chyba niesprawiedliwe mówić, Ŝe Victor Junior nie ma kolegów. - Mam nadzieję, Ŝe rzeczywiście go zaprosi - powiedziała obojętnie. Nastawiając ryŜ i karczochy, dalej kątem oka obserwowała męŜa. Miała nadzieję, Ŝe sam powie jej coś o dwójce tych nieszczęsnych dzieci, ale on w milczeniu zmagał się z sałatą. W końcu, zdenerwowana, spytała: - Czy wiesz coś o przyczynie śmierci tych dzieci? Odwrócił się i spojrzał jej prosto w twarz. - Analizowałem ów wprowadzony gen zarówno u Victora Juniora, jak i u tych dzieci. U nich wyraźnie odbiegał od normy, jak gdyby ulegał aktywnej transkrypcji, lecz w tkankach Victora Juniora wyglądał zupełnie dobrze. Co więcej - dorzucił - obejrzałem kilka zdjęć tego genu z okresu spadku inteligencji Victora Juniora. Ale nawet wtedy nie było tam takich zmian, jak u tamtej dwójki. ToteŜ problem z Victorem Juniorem polegał na czymś zupełnie innym. Marsha wydała westchnienie ulgi. - To dobra wiadomość. Dlaczego od razu mi nie powiedziałeś? - PrzecieŜ dopiero wszedłem do domu - odrzekł. -I właśnie mówię. - Mogłeś do mnie zadzwonić - powiedziała przekonana, Ŝe nie powiedział jej wszystkiego. Strona 75

10959 - Albo powiedzieć mi bez pytania. - Kazałem sekwencjonować geny zmarłych dzieci - dodał, sięgając po oliwę i ocet. - MoŜe później będę mógł ci wyjaśnić, dlaczego one się uaktywniły. Marsha podeszła do kredensu, wyjęła talerze i zaczęła nakrywać do stołu. Usiłowała stłumić gniew, który znów w niej wzbierał. Jak moŜe mówić o tym wszystkim tak obojętnie? Gdy spytał, czy jeszcze moŜe w czymś pomóc, odpowiedziała, Ŝe zrobił juŜ swoje. Potraktował jej słowa dosłownie, usiadł na stołku barowym i patrzył, jak nakrywa do stołu. - To nie przez przypadek Victor Junior pozwolił ci wygrać na basenie - powiedziała, sądząc, Ŝe sprowokuje Victora. -Zaczął robić takie rzeczy w wieku trzech lat. - Po czym zdała mu relację z wizyty u Marthy Gillespie. - Ale skąd moŜesz być pewna, Ŝe przegrał specjalnie? -spytał. - Mój BoŜe, jeszcze cię to męczy - rzekła, zmniejszając gaz pod garnkiem z ryŜem. - Byłam tego całkiem pewna, gdy was obserwowałam. Teraz, po rozmowie z Marthą, jestem absolutnie pewna. Wygląda na to, Ŝe Victor Junior nie chce zwracać na siebie uwagi. - Ale jeśli ktoś przegrywa specjalnie, czasami ściąga na siebie większą uwagę - skomentował. - MoŜliwe - powiedziała bez przekonania. - Ale tak naprawdę wiele bym dała, Ŝeby się dowiedzieć, co działo się w jego mózgu wtedy, kiedy nastąpił tak drastyczny spadek inteligencji. Mogłoby to jakoś wyjaśnić jego obecne zachowanie. Wtedy tak przejęliśmy się jego zdrowiem, Ŝe nie myśleliśmy o uczuciach. - UwaŜam, Ŝe zniósł ten okres nadspodziewanie dobrze - rzekł Victor. Podszedł do lodówki i wyjął butelkę białego wina. - Wiem, Ŝe jesteś innego zdania, ale ja uwaŜam, Ŝe radzi sobie doskonale. To szczęśliwe dziecko. Jestem z niego dumny. Myślę, Ŝe pewnego dnia zostanie wybitnym naukowcem. On naprawdę kocha laboratorium. - Pod warunkiem, Ŝe znowu nie stanie się coś z jego mózgiem - warknęła Marsha. - Ale mnie nie martwią jego zdolności. Martwi mnie, Ŝe twój niesłychany eksperyment moŜe mieć jakiś wpływ na jego człowieczeństwo. - Odwróciła się, by ukryć łzy wywołane nagłym przypływem emocji. Pomyślała, Ŝe gdy juŜ będzie po wszystkim, nie będzie mogła dalej być Ŝoną Victora. Ale czy Victor Junior zechce zostawić swe ukochane laboratorium i zamieszkać z nią? - Wy, psychiatrzy... - wymamrotał pod nosem Victor, wyciągając korkociąg. Marsha zamieszała ryŜ i sprawdziła karczochy. Starała się opanować. Dosyć juŜ miała łez. Przez kilka minut milczała, w końcu jednak odezwała się: - śałuję, Ŝe nie prowadziłam dziennika rozwoju Victora Juniora. Mogłoby mi to teraz pomóc. - Ja prowadziłem zapiski - rzekł Victor, wyciągając korek z głośnym pyknięciem. - Naprawdę? - spytała. - Dlaczego mi o tym nie mówiłeś? - PoniewaŜ były przeznaczone do celów mojego eksperymentu. - Mogłabym je obejrzeć? - spytała znowu, usiłując stłumić gniew wywołany arogancją Victora, który potraktował jej dziecko jak świnkę doświadczalną. Victor upił łyk wina. Strona 76

10959 - Są u mnie w gabinecie. PokaŜę ci później, kiedy Victor Junior Pójdzie spać. Siedziała w gabinecie Victora. Chciała przeczytać ten dziennik w samotności, bo wiedziała, Ŝe obecność męŜa Zirytuje ją jeszcze bardziej. Oczy jej napełniły się łzami, gdy ponownie przeŜywała chwile narodzin syna. Mimo Ŝe notatki te w większości stanowiły typowy zapis naukowy, ich lektura boleśnie ją poruszyła. Nie pamiętała juŜ, Ŝe Victor Junior tuŜ po urodzeniu powiódł za nią oczami, a wszak przeciętne dziecko jest w stanie zatrzymać na czymkolwiek wzrok znacznie później. Wszystkie bariery Victor Junior pokonywał niewiarygodnie wcześnie, a szczególnie szybko zaczął mówić. W wieku siedmiu miesięcy, gdy dziecko jest w stanie wymówić zaledwie słowa "mama" i "tata", Victor Junior układał całe zdania. Gdy skończył rok, dysponował juŜ bogatym słownictwem. Skończywszy półtora roku, kiedy dziecko ma dobrze opanowaną umiejętność chodzenia, Victor Junior potrafił jeździć na małym rowerku, który Victor specjalnie dla niego zamówił. Czytając tę historię, Marsha przypomniała sobie, jakie to wszystko było przejmujące. KaŜdego dnia Victor Junior opanowywał do perfekcji coraz to inne zadanie, ujawniał coraz to nowe i niespodziewane umiejętności. Uświadomiła sobie, Ŝe jej równieŜ moŜna zarzucić radowanie się wyjątkowymi osiągnięciami syna. W tym okresie nie zastanawiała się nad wpływem przedwczesnego dojrzewania na rozwój osobowości chłopca. A jako psycholog powinna była o tym pomyśleć. Victor wszedł do gabinetu pod pretekstem szukania jakiejś ksiąŜki, kiedy dotarła do rozdziału zatytułowanego "matematyka". Czując zawstydzenie z powodu swych niedociągnięć w roli troskliwego rodzica, pozwoliła mu zostać i czytała dalej. Matematyka zawsze stanowiła jej piętę achillesową. W szkole średniej musiała pobierać dodatkowe lekcje, by zdać wymagane egzaminy. Gdy Victor Junior zademonstrował wyjątkową łatwość radzenia sobie z liczbami, była zdumiona. Trzyletni chłopiec wyjaśniał w sposób dla niej zrozumiały podstawy rachunku róŜniczkowego. Po raz pierwszy w Ŝyciu Marsha pojęła, o co tu chodzi. - Zdumiało mnie to - mówił Victor - Ŝe potrafi przekształcać matematyczne równania w muzykę. Marsha pamiętała to i myślała, Ŝe mają w domu następnego Beethovena. I nigdy nie przyszło mi do głowy, Ŝe takie małe dziecko moŜe nie udźwignąć cięŜaru bycia geniuszem, pomyślała z Ŝalem. Ze smutkiem przerzuciła kilka następnych stronic i zdumiona stwierdziła, Ŝe to juŜ wszystko. - To chyba nie koniec - powiedziała. - Obawiam się, Ŝe tak. Przeczytała ostatnie strony. Końcowy zapis pochodził z 6 maja 1982 roku. Dotyczył on wydarzenia w świetlicy Chimery, które Marsha bardzo dobrze pamiętała. Ostatnie zdanie brzmiało: "Wydaje się, Ŝe Victor Junior doznał powaŜnych zmian czynności mózgu, które teraz wydają się stabilne". - Później nie robiłeś juŜ Ŝadnych notatek? - spytała. - Nie - przyznał. - Uznałem, Ŝe mimo początkowego sukcesu mój eksperyment skończył się niepowodzeniem. Nie widziałem powodu, by kontynuować pisanie. Zamknęła notatnik. Spodziewała się znaleźć więcej wskazówek wyjaśniających - według niej - zaburzenia osobowości syna. - Chciałabym, Ŝeby ta historia wskazywała na jakąś przypadłość psychosomatyczną czy nawet reakcję konwersyjną. Wtedy być moŜe reagowałby na terapię. Bardzo Ŝałuję, Ŝe kiedy to wszystko się działo, nie byłam bardziej wraŜliwa. - Wydaje mi się, Ŝe ten problem jest wynikiem jakiegoś zjawiska wewnątrzkomórkowego - stwierdził Victor. Strona 77

10959 - Nie sądzę, Ŝeby ten zapis miał cokolwiek zmienić. - To właśnie mnie przeraŜa - powiedziała Marsha. Boję się, Ŝe Victor Junior umrze, jak dzieci Hobbsów i Murrayów albo na raka, jak jego brat czy choćby Janice. Tyle naczytałam się o twojej pracy, by wiedzieć, Ŝe nowotwory to wielki problem dla przyszłości terapii genetycznej. Ludzie obawiają się, Ŝe wprowadzone geny mogą przekształcić protoonkogeny w onkogeny i odpowiednie tkanki staną się wtedy tkankami nowotworowymi. - Przerwała. Czuła przypływ emocji. - Jak ja mogę mówić o tym tak, jakby to był zwykły problem naukowy? Chodzi o naszego syna, a z tego, co wiem, wynika, Ŝe uruchomiłeś w nim coś, co spowoduje jego śmierć. Ukryła twarz w dłoniach. Starała się opanować, lecz w jej oczach znowu pojawiły się łzy. Zaczęła łkać. Victor chciał ją objąć, ale się odsunęła. Sfrustrowany wstał. Przez chwilę patrzył, jak szloch wstrząsa jej ramionami. Nic nie miał do powiedzenia na swoją obronę. Opuścił więc gabinet i poszedł na górę. Czuł się przygnieciony swoim własnym bólem. A po tym, co dziś odkrył, miał jeszcze więcej powodów niŜ Ŝona, by martwić się o bezpieczeństwo syna. Rozdział 8 . Czwartek, rano. Victor przebijał się samochodem przez korki typowe dla pory szczytu w Bostonie i zastanawiał się, jak ludzie mogą znosić coś takiego codziennie. Gdy dotarł do Storrow Drive, ulicy biegnącej w kierunku zachodnim, zrobiło się trochę luźniej, w pobliŜu Fenway jednak znowu musiał zwolnić. Było juŜ po dziewiątej, gdy wreszcie wchodził do pełnego ruchu szpitala dziecięcego. Udał się wprost na oddział patologii. - Szukam doktora Shryacka - powiedział. Sekretarka spojrzała na niego i nie zdejmując z głowy słuchawek dyktafonu, wskazała w kierunku korytarza. Szedł, oglądając tabliczki z nazwiskami. - Przepraszam. Czy doktor Shryack? - zawołał, wchodząc przez otwarte drzwi. Wyglądający niezwykle młodo męŜczyzna uniósł głowę znad mikroskopu. - Nazywam się Frank - powiedział Victor. - Poznaliśmy się, gdy przeprowadzał pan sekcję małego Hobbsa. - Oczywiście, pamiętam - odrzekł doktor Shryack. Wstał i wyciągnął rękę. - Miło mi pana widzieć w przyjemniejszych okolicznościach. Na imię mam Stephen. Victor uścisnął mu dłoń. - Obawiam się, Ŝe nie mamy jeszcze konkretnej diagnozy, jeśli o to panu chodzi - powiedział Stephen. - Preparaty Są jeszcze w obróbce. - To mnie oczywiście interesuje - rzekł Victor - ale wpadłem, by poprosić o jeszcze jedną przysługę. Jestem ciekaw, czy pobieracie rutynowo próbki płynów. - Oczywiście - odparł Stephen. - Zawsze robimy toksykologię, przynajmniej podstawowe testy. - MoŜe mógłbym dostać taką próbkę? - zapytał Victor. - Pochlebia mi pańskie zainteresowanie - powiedział Stephen. - Interniści na ogół omijają nas z daleka. Chodźmy, zobaczymy, co da się zrobić. Strona 78

10959 Poszli w głąb korytarza, który doprowadził ich do duŜego laboratorium, gdzie Stephen zatrzymał się, by porozmawiać z powaŜnie ubraną kobietą w średnim wieku. Rozmowa trwała minutę, wreszcie kobieta wskazała przeciwległy koniec sali. Victor przeszedł za Stephenem przez całe laboratorium, skąd prowadziły drzwi do małego pomieszczenia. - Chyba mamy szczęście. - Stephen otworzył drzwi duŜej chłodziarki stojącej przy przeciwległej ścianie i zaczął grzebać w setkach zakorkowanych erlenmayerek. W końcu znalazł to, czego szukał, i wręczył kolbę Victorowi. Po chwili wydobył jeszcze trzy. Victor stwierdził, Ŝe dwie kolby zawierają krew, a dwie mocz. - Ile panu potrzeba? - spytał Stephen. - Tylko trochę - odrzekł Victor. Stephen ostroŜnie przelał trochę płynu z kaŜdej kolby do probówek, które wziął ze stołu. Zakorkował je, oznaczył czerwonym mazakiem i wręczył komplet Victorowi. - Czym jeszcze mogę słuŜyć? - spytał. - No cóŜ, nie chciałbym naduŜywać pańskiej hojności -rzekł Victor. - AleŜ nic nie szkodzi - powiedział Stephen. - Mniej więcej pięć lat temu zmarł mój syn. Był to bardzo rzadki przypadek raka wątroby - zaczął Victor. - Bardzo mi przykro. - Był leczony w tym szpitalu. Wtedy lekarze mówili mi, Ŝe w historii medycyny zanotowano jedynie kilka takich przypadków. UwaŜano, Ŝe rak powstał z komórek Kupffera i Ŝe w istocie był to nowotwór układu siateczkowo śródbłonkowego. Stephen skinął głową. - Chyba czytałem o tym przypadku. Tak, na pewno czytałem. - A poniewaŜ ten nowotwór jest tak rzadki - mówił Victor - czy nie sądzi pan, Ŝe zachowano próbki zmienionych nowotworowo tkanek? - Niewykluczone - odrzekł Stephen. - Chodźmy do mojego gabinetu. Zasiadłszy przed komputerem, Stephen poprosił Victora o podanie pełnego imienia i nazwiska Davida oraz daty urodzenia. Wpisał dane na ekranie i uzyskał numer szpitalny Davida, a takŜe zapis przebiegu choroby. Wiodąc palcem po ekranie, dokładnie oglądał dane. Jego ręka zatrzymała się. - To wygląda dobrze. Oto numer próbki. Sprawdźmy. Tym razem zaprowadził Victora na drugą kondygnację podziemną. - Mamy tu taką kryptę, gdzie magazynuje się próbki na dłuŜej - wyjaśnił. Wyszli z windy do słabo oświetlonego korytarza, od którego odchodziły liczne korytarzyki. Pod sufitem biegły rury i przewody wentylacyjne, podłogę zaś stanowił poplamiony beton. - Rzadko odwiedzamy to miejsce - powiedział Stephen, prowadząc Victora przez labirynt korytarzy. Zatrzymał się w końcu przed cięŜkimi stalowymi drzwiami. Victor pomógł mu je otworzyć, po czym Stephen sięgnął dłonią do środka i zapalił światło. Było to duŜe, słabo oświetlone pomieszczenie z rzadko rozmieszczonymi Ŝarówkami w prostych oprawach. W powietrzu czuć było chłód i wilgoć. Liczne rzędy metalowych Półek sięgały niemal sufitu. sprawdzając numer zanotowany na kawałku papieru, Stephen ruszył wzdłuŜ jednego z rzędów. Victor szedł za nin, przyglądając się zawartości półek. W pewnej chwili przystanął, zaskoczony widokiem dziecięcej główki, zamkniętej w duŜym szklanym Strona 79

10959 pojemniku, pływającej w jakiejś konserwującej solance. Oczy dziecka patrzyły prosto przed siebie, usta były otwarte, jak gdyby znieruchomiałe w jakimś wiecznym krzyku. Popatrzył na inne szklane pojemniki. W kaŜdym z nich widniało jakieś przeraŜające, zakonserwowane świadectwo minionych cierpień. Wstrząsnął się, a potem się zorientował, Ŝe Stephen zniknął mu z oczu. Nerwowo rozglądał się dookoła, aŜ wreszcie usłyszał okrzyk lekarza: - Tu jestem! Powoli ruszył przed siebie, nie patrząc juŜ na okazy. Gdy dotarł do rogu pomieszczenia, ujrzał, jak Stephen sięga na jedną z półek i głośno przesuwa szklane pojemniki. - Eureka! - zawołał lekarz, prostując się. W ręce trzymał średniej wielkości szklany słój, zawierający napęczniałą wątrobę, zawieszoną w przezroczystym płynie. - Ma pan szczęście - dodał. Później, gdy winda wiozła ich na górę, Stephen spytał, do czego Victorowi potrzebne są te tkanki. - Ciekawość - odparł Victor. - Gdy David zmarł, byłem tak przybity, Ŝe nie dociekałem przyczyn. Od tamtej pory minęło juŜ wiele lat i wreszcie chciałbym wiedzieć, dlaczego umarł mój syn. *** Marsha w towarzystwie Victora Juniora i Philipa przejechała przez bramy Chimery. W drodze Victor Junior paplał o swym nowym Pacmanie na wideo, jak kaŜdy normalny dziesięciolatek. - Dziękuję za podwiezienie, mamo - powiedział, wyskakując z samochodu. - Powiedz Colleen, gdzie będziesz - poprosiła. - I trzymajcie się z dala od rzeki. Widzieliście z mostu, jak ona wygląda. Philip wygramolił się z tylnego siedzenia. - Nic mu się nie stanie - powiedział. - Czy jesteś pewien, Ŝe nie wolałbyś odwiedzić Rickiego? - zapytała. - Tu jest mi dobrze - odrzekł Victor Junior. - Nie martw się o mnie, dobrze? Patrzyła, jak rusza przed siebie, a Philip usiłuje dotrzymać mu kroku. Ale para, pomyślała, usiłując nie popadać w panikę z powodu odkryć ostatniego wieczoru. Zaparkowała samochód i skierowała się do świetlicy. Wchodząc do budynku, słyszała głuche uderzenia piłki tenisowej. Na górze, w części gimnastycznej, były korty. Odnalazła Pauline Spaulding klęczącą na podłodze, nadzorującą grupę dzieci malujących palcami na brystolu rozłoŜonym na podłodze. Na widok Marshy Pauline skoczyła na równe nogi. Jej figura świadczyła o dobrej pracy wieloletniej instruktorki aerobiku. Gdy Marsha poprosiła ją o chwilę rozmowy, Pauline poszła szukać zastępczyni. Wróciła w towarzystwie młodej kobiety, po czym zaprowadziła Marshę do sali pełnej łóŜeczek dziecinnych, takŜe składanych. - Tutaj nikt nie będzie nam przeszkadzał - powiedziała. Jej duŜe, okrągłe oczy spoglądały na Marshę nerwowo. Pauline przypuszczała, Ŝe Marsha przybyła tu w jakiejś oficjalnej sprawie na zlecenie męŜa. - Nie przyszłam tu jako Ŝona jednego ze wspólników - wyjaśniła Marsha, chcąc uspokoić Pauline. - Rozumiem. - Pauline odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się. - Sądziłam, Ŝe ktoś się na coś skarŜy. - Wręcz przeciwnie - powiedziała Marsha. - Chciałabym porozmawiać o moim synu. - To wspaniały chłopiec - rzekła Pauline. - Chyba wie pani o tym, Ŝe od czasu do czasu tu zagląda i nam pomaga. Strona 80

10959 Ostatnio był podczas weekendu. - Nie wiedziałam, Ŝe pracujecie w weekendy - zdziwiła się Marsha. - Siedem dni w tygodniu - rzekła Pauline z dumą. -W Chimerze mnóstwo ludzi pracuje siedem dni w tygodniu. Nazywa się to chyba zaangaŜowanym stosunkiem do pracy. Marsha nie była pewna, czy nazwałaby to zaangaŜowaniem, i zastanowiła się, jaki wpływ moŜe mieć takie poświęcenie na Ŝycie rodzinne, które i tak ponosi uszczerbek na skutek pracy dorosłych. Nie powiedziała jednak na ten temat ani słowa. Spytała natomiast Pauline, czy przypomina sobie dzień, w którym Victor Junior przeŜył ów pamiętny kryzys. - AleŜ tak, oczywiście. Fakt, Ŝe stało się to tutaj, sprawia, iŜ dalej czuję się w jakiś sposób za to odpowiedzialna. - PrzecieŜ to absurdalne - odrzekła Marsha z ciepłym uśmiechem. - Chciałabym spytać, jak Victor Junior zachowywał się później. Pauline patrzyła na swoje stopy i myślała. Po upływie mniej więcej minuty podniosła głowę. - Najbardziej chyba rzucało się w oczy to, Ŝe z przywódcy zmienił się w obserwatora. Przedtem zawsze rwał się do wszystkiego. Później natomiast wyglądał na znudzonego i trzeba go było zmuszać do zabawy. Unikał teŜ współzawodnictwa. Był jakby kimś zupełnie innym. Nie zmuszaliśmy go; nie mieliśmy odwagi. Tak czy owak, po tym wydarzeniu widywaliśmy go rzadziej. - Jak mam to rozumieć? - spytała Marsha. - Gdy skończyły się badania, po zajęciach w przedszkolu przychodził tu kaŜdego popołudnia. - Nie - odrzekła Pauline. - Większość czasu spędzał w laboratorium ojca. - Naprawdę? Sądziłam, Ŝe do laboratorium zaczął przychodzić wtedy, gdy poszedł do szkoły. Ale cóŜ ja mogę wiedzieć, przecieŜ jestem tylko matką! Pauline uśmiechnęła się. - A czy przyjaźnił się z kimś? - zapytała Marsha. - To nigdy nie było jego mocną stroną - odpowiedziała Pauline dyplomatycznie. - Zawsze miał lepszy kontakt z nauczycielami niŜ z dziećmi. Po tym kryzysie na ogół wolał być sam. Nie, cofam to. Chyba odpowiadało mu towarzystwo tego niedorozwiniętego pracownika. - Chce pani powiedzieć: Philipa? - spytała Marsha. i - Właśnie. Marsha wstała, podziękowała Pauline i obie ruszyły ku wyjściu. - Victor Junior moŜe nie jest tak inteligentny jak kiedyś - powiedziała Pauline juŜ przy drzwiach - ale to dobry chłopiec. Bardzo go tu cenimy. Marsha szybko poszła do samochodu. Nie dowiedziała się wiele, moŜe jedynie tego, Ŝe Victor Junior był znacznie większym samotnikiem, niŜ przypuszczała. *** Victor wiedział, Ŝe po przekroczeniu bramy Chimery powinien natychmiast udać się do swego biura. Colleen niewątpliwie tonie w powodzi pilnych spraw. Mimo to, trzymając próbki ze szpitala dziecięcego, udał się prosto do laboratorium. Po drodze zajrzał do centrum komputerowego. Szukał Louisa Kaspwicza w okolicach, gdzie poprzednio znajdował się popsuty komputer, lecz problem najwyraźniej został rozwiązany. Strona 81

10959 Maszyna była podłączona do sieci, światełka błyskały, płynęły zwoje taśm. Jeden z wielu techników w białym fartuchu poinformował go, Ŝe Louis jest u siebie, gdzie zmaga się z jakąś usterką w jednym z programów finansowo księgowych. Na widok Victora Louis odsunął opasły program, nad którym pracował, i sięgnął po wydruki, które przygotował dla Victora. - Sprawdziłem sześć ostatnich miesięcy - powiedział, rozkładając płachty tak, by Victor mógł coś widzieć - i podkreśliłem zapisy wprowadzone przez pirata. Wynika z tego, Ŝe ten dzieciak wdziera się do komputera w kaŜdy piątek około ósmej wieczór. W pięćdziesięciu procentach przypadków siedzi przy komputerze wystarczająco długo, Ŝeby dało się go zlokalizować. - A dlaczego mówi pan "dzieciak"? - spytał Victor, prostując się i nie patrząc juŜ na zapis. - To tylko taki zwrot - odrzekł Louis. - Do prywatnego systemu komputerowego moŜe włamać się osoba w kaŜdym wieku. - MoŜe to być na przykład ktoś z naszej konkurencji? - Na pewno, ale z praktyki wynika, Ŝe wielu małolatów traktuje to po prostu jako próbę sił. Dla nich to coś w rodzaju gry komputerowej. - Kiedy moŜemy spróbować go złapać? - spytał Victor. - Jak najszybciej - odpowiedział Louis. - Jestem trochę zaniepokojony tym, Ŝe trwa to juŜ tak długo. Nie mam pojęcia, co ten ktoś chce przez to osiągnąć. W kaŜdym razie ustaliłem juŜ z firmą telefoniczną, Ŝe jutro wieczorem przyślą tu swoich specjalistów. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Dobrze - odrzekł Victor. Załatwiwszy tę sprawę, udał się do laboratorium. Robert nadal był zajęty sekwencjonowaniem DNA wprowadzonych genów. - Mam następne pilne zajęcie - powiedział Victor szybko. - Jeśli będzie trzeba, proszę odciągnąć od pracy innych laborantów, ale wolałbym, Ŝeby tę pracę nadzorował pan. - Wezmę Harryego, jeśli to konieczne - rzekł Robert. -Co pan tam ma? Victor otworzył papierową torbę i wyjął słoik. Podał go Robertowi. Ręka mu drŜała. - To kawałek wątroby mojego syna. - Victora Juniora? - Na kościstej twarzy Roberta pojawił się wyraz przeraŜenia. Jego oczy zrobiły się jeszcze większe. - Nie, nie. Davida. Czy pamięta pan, Ŝe przeprowadziliśmy genetyczne daktyloskopowanie całej mojej rodziny? Robert skinął głową. - Proszę zrobić daktyloskopię genetyczną tej komórki rakowej - wyjaśnił Victor. - Chcę takŜe mieć standardowe badania chromosomowe, łącznie z barwieniami H i E. - MoŜna wiedzieć, po co to panu potrzebne? - Proszę wykonać i juŜ - rzekł Victor szorstko. - Dobrze - powiedział Robert, nerwowo przypatrując się swoim stopom. - Nie pytałem o motywy. Po prostu pomyślałem, Ŝe jeśli chodzi panu o coś szczególnego, mógłbym na to zwrócić baczniejszą uwagę. Victor przejechał palcami po włosach. - Przepraszam za ten wybuch. Mam mnóstwo problemów. - AleŜ nie musi pan przepraszać - odparł Robert. Strona 82

10959 - Zaraz się do tego zabiorę. - Chwileczkę, jeszcze coś - rzekł Victor. Wyjął cztery zakorkowane probówki. - Tu są próbki krwi i moczu. Proszę je sprawdzić na obecność antybiotyku z grupy cefalosporyn. Robert wziął próbki, przechylił je, analizując ich konsystencję, potem sprawdził podpisy. - Harry się tym zajmie. To powinno być proste. - Jak idzie sekwencjonowanie? - spytał Victor. - śmudnie, jak zwykle - powiedział Robert. - Znalazł pan jakieś mutacje? - Ani jednej - odrzekł Robert. - Jak dotąd geny są stabilne. - Szkoda - skomentował Victor. - Myślałem, Ŝe ta wiadomość pana ucieszy - powiedział Robert. - Normalnie by mnie ucieszyła - odparł Victor. Nie rozwijał tematu. Trudno byłoby mu wyjaśnić, Ŝe miał nadzieję znaleźć konkretne dowody na to, Ŝe gen NGF zmarłych dzieci róŜni się od genu jego syna. - A, tu pan jest! - usłyszeli okrzyk, który wystraszył ich obu. Obejrzeli się i w drzwiach ujrzeli Colleen. Stała w rozkroku, ręce oparła na biodrach. - Któraś sekretarka powiedziała mi, Ŝe gdzieś tu pan się włóczy - powiedziała, puszczając oko. - Właśnie miałem zamiar iść do biura - rzekł Victor pokornie. - No jasne, a ja zaraz wygram los na loterii - roześmiała się Colleen. - W biurze jest chyba dom wariatów? - spytał Victor z Przestrachem. - Teraz wydaje mu się, Ŝe jest niezastąpiony - zaŜartowała Colleen, patrząc na Roberta. - Właściwie nie jest tak źle. Poradziłam sobie z większością spraw. Ale jest coś, o czym powinien się pan dowiedzieć natychmiast. - O co chodzi? - spytał Victor, nagle zaniepokojony. - MoŜe moglibyśmy porozmawiać na osobności? - zapytała Colleen. Uśmiechnęła się do Roberta, dając mu do zrozumienia, Ŝe nie chce być nieuprzejma. - Oczywiście - odrzekł Victor z zakłopotaniem. Przemaszerował przez całe laboratorium w kierunku jednego ze stołów. Colleen poszła za nim. - Chodzi o Gephardta - wyjaśniła. - Darryl Webster, który prowadzi dochodzenie, od rana próbuje się z panem skontaktować. Powiedział mi wreszcie, o co chodzi. Zdaje się, Ŝe wykrył mnóstwo nieprawidłowości. Gdy Gephardt był u nas kierownikiem działu zaopatrzenia, zniknęło mnóstwo sprzętu laboratoryjnego. - Na przykład? - spytał. - Drogie rzeczy - rzekła Colleen. - Aparaty do FPLC, sekwencjonowania DNA, spektrometry i temu podobne. - Dobry BoŜe! - Darryl uwaŜa, Ŝe powinien pan o tym wiedzieć -dodała Colleen. - Czy znalazł sfałszowane zamówienia? - Nie - odrzekła Colleen. Strona 83

10959 - Dlatego jest to takie dziwne. Zaopatrzenie odebrało sprzęt. Tylko nigdy nie dotarł on do wydziału, który miał go zamówić. A ten wydział nie upominał się, bo w ogóle nie składał takich zamówień. - A więc Gephardt upłynnił to - Victor stwierdził ze zdumieniem. - Nic dziwnego, Ŝe jego adwokat tak bardzo chciał zawrzeć ugodę. Wiedział, co odkryjemy. Przypomniał sobie ze złością, Ŝe na kartce przyczepionej do cegły była mowa o jakiejś umowie. Było wysoce prawdopodobne, Ŝe ta cegła to sprawka Gephardta. - Chyba mamy telefon tego drania - powiedział jadowicie. - Chyba tak - odrzekła Colleen. - Powinien być w jego aktach. - Chcę do niego zadzwonić. Męczy mnie gadanie z tym jego adwokatem. W drodze do biura Colleen musiała biec, Ŝeby dotrzymać Victorowi kroku. Nigdy jeszcze nie był tak zły. Był nadal wściekły, gdy wykręcał numer telefonu Gephardta i dawał znak Colleen, Ŝeby została w gabinecie jako świadek rozmowy. Po drugiej stronie nikt jednak nie podnosił słuchawki. - Cholera! - klął Victor. - Tego drania albo nie ma w domu, albo nie odbiera telefonów. Gdzie on mieszka? Colleen sprawdziła. Gephardt mieszkał w Lawrence, niedaleko Chimery. - Wpadnę do niego w drodze z pracy - powiedział. -Mam wraŜenie, Ŝe złoŜył nam wizytę w domu. Pora odpłacić mu za te odwiedziny. *** PoniewaŜ jeden z pacjentów odwołał wizytę z powodu choroby, Marsha postanowiła wykorzystać wolną godzinę na odwiedziny w Pendleton Academy, prywatnej szkole, do której Victor Junior uczęszczał po opuszczeniu przedszkola. Teren szkoły wyglądał ładnie, mimo Ŝe drzewa nie były jeszcze pokryte liśćmi, a trawa miała brązowawą, zimową barwę. Kamienne budynki obrastał bluszcz, nadając im wygląd starego collegeu lub uniwersytetu. Zajechała przed budynek administracyjny i wysiadła z samochodu. Nie znała tej szkoły zbyt dobrze. I chociaŜ podczas dni otwartych bywali z Victorem w szkole regularnie, dyrektora, Perryego Remingtona, widziała tylko dwukrotnie. Miała nadzieję, Ŝe ją przyjmie. W środku ujrzała kilka sekretarek zajętych pracą przy biurkach. No, przynajmniej pracownicy nie mają wolnego. Pan Remington był u siebie w gabinecie i zdecydował się Przyjąć ją za kilka minut. Był postawnym męŜczyzną o gęstej, starannie przystrzyŜonej brodzie. Krzaczaste brwi wystawały znad rogowych okularów. - Zawsze niezmiernie chętnie witamy tu rodziców - oznajmił dyrektor, wskazując jej krzesło, po czym usiadł sam, załoŜył nogę na nogę i połoŜył na kolanie tekturową teczkę. - Słucham panią. - Chciałabym porozmawiać o moim synu, Victorze Juniorze - powiedziała Marsha. - Jestem psychiatrą i, szczerze powiedziawszy, trochę się o niego martwię. Wiem, Ŝe ma dobre oceny, ale zastanawiam się, jak mu idzie, ogólnie. - Urwała. Nie chciała niczego podpowiadać dyrektorowi. Pan Remington odchrząknął. - Gdy zawiadomiono mnie, Ŝe pani przyjechała, szybko przejrzałem akta syna - oświadczył. Strona 84

10959 Poklepał teczkę palcami, potem przełoŜył nogi. - Właściwie, gdyby się tu pani nie zjawiła, po feriach zapewne bym do pani zadzwonił. Nauczyciele syna teŜ mają z nim pewne kłopoty. Mimo znakomitych ocen pani syn ma chyba trudności z koncentracją. Nauczyciele twierdzą, Ŝe często błądzi myślami w obłokach, zamyka się w swoim własnym świecie, aczkolwiek przyznają, Ŝe ilekroć zostanie wywołany do odpowiedzi, zawsze wie, o co chodzi. - Co ich więc niepokoi? - spytała Marsha. - Chyba bójki. - Bójki! - wykrzyknęła Marsha. - Nigdy mi nie mówiono, Ŝe on się bije. - Tylko w tym roku było cztery czy pięć takich wypadków. - Dlaczego mnie o tym nie poinformowano? - spytała z oburzeniem. - Nie kontaktowaliśmy się z panią, poniewaŜ syn bardzo nas o to prosił. - To jakiś absurd! - rzuciła, podnosząc głos. - Wykonujecie jego polecenia? - Chwileczkę, pani Frank - powiedział dyrektor. -W kaŜdym z tych wypadków było jasne, jak zaobserwował to dyŜurujący nauczyciel, Ŝe pani syn został wyraźnie sprowokowany i uŜył pięści dopiero w ostateczności. Za kaŜdym razem został sprowokowany przez znanego łobuza, który reagował dziecinnie na, hm, wyjątkowość pani syna. Za kaŜdym razem nie mieliśmy wątpliwości. Victor Junior nigdy nie był winien, nigdy nie zaczynał. ToteŜ uszanowaliśmy jego prośbę, Ŝeby pani nie niepokoić. - Ale przecieŜ mogło mu się coś stać - rzekła Marsha, opierając się plecami o krzesło. - Jest to druga rzecz, która nas zaskoczyła - kontynuował dyrektor. - Jak na chłopca, który nie interesuje się nadto sportem, Victor Junior radził sobie znakomicie. Jeden z tych, którzy go zaczepiali, miał złamany nos. - Ostatnio sporo się dowiaduję o moim synu - powiedziała Marsha. - A czy ma kolegów? - Jest raczej typem samotnika - odrzekł dyrektor. -Właściwie nie ma dobrego kontaktu z kolegami. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest do nich nastawiony wrogo. On po prostu "robi swoje". Nie to pragnęła usłyszeć. Miała nadzieję, Ŝe jej syn okaŜe się bardziej towarzyski w szkole niŜ w domu. - Czy nazwałby go pan szczęśliwym dzieckiem? - spytała. - Trudno mi odpowiedzieć - odparł dyrektor. - Nie sprawia na mnie wraŜenia nieszczęśliwego, ale teŜ nigdy nie okazuje specjalnych uczuć. Zmarszczyła czoło. Taka beznamiętność świadczy o osobowości schizoidalnej. Coraz gorzej to wygląda. - Jeden z naszych matematyków, Raymond Cavendish - oświadczył dyrektor - bardzo się zainteresował pani synem. Uczynił wielką próbę spenetrowania, jak to nazwał, prywatnego świata Victora Juniora. Marsha pochyliła się do przodu. - Doprawdy? I udało się mu? - Niestety, nie - powiedział dyrektor. - Ale wspominam o tym dlatego, Ŝe Raymond chciał wciągnąć Victora Juniora w zajęcia pozalekcyjne, na Strona 85

10959 przykład sportowe. Pani syna to nie interesowało, mimo Ŝe zdradzał wrodzony talent do siatkówki czy piłki noŜnej. Niemniej podzielałem opinię Raymonda: Victor Junior musi rozwijać inne zainteresowania. - A dlaczego pan Cavendish zaczął się interesować moim synem? - Najwyraźniej był pod wraŜeniem jego zdolności matematycznych. Umieścił Victora Juniora w zdolnej grupie, w której były dzieci z róŜnych klas. Wszystkim pozwolono pracować w tempie, jakie im odpowiadało. Pewnego dnia, gdy matematyk pomagał dzieciom z klas licealnych w algebrze, zauwaŜył, Ŝe Victor Junior buja w obłokach. Wypowiedział jego imię, chcąc poprosić go, Ŝeby się zabrał z powrotem do pracy. Victor Junior myślał, Ŝe został wywołany do odpowiedzi, i ku zdumieniu wszystkich rozwiązał zadanie na poziomie szkoły średniej. - To nie do wiary! - powiedziała Marsha. - Czy mogłabym porozmawiać z panem Cavendishem? Dyrektor potrząsnął przecząco głową. - Niestety. Pan Cavendish zmarł dwa lata temu. - Przepraszam, nie wiedziałam. - Dla szkoły była to wielka strata - stwierdził dyrektor. Oboje przez chwilę milczeli. Gdy Marsha miała zamiar podziękować i wyjść, dyrektor powiedział: - Chciałbym tylko dodać, Ŝe moim zdaniem byłoby dobrze, Ŝeby pani syn więcej czasu spędzał w szkole. - Ma pan na myśli okres wakacji? - zapytała. - Nie, chodzi mi o rok szkolny. Często od pani męŜa otrzymujemy kartki z prośbą, Ŝeby zwolnić syna do laboratorium. Jeśli o mnie chodzi, uwaŜam, Ŝe wykształcenie moŜna pobierać w róŜnych miejscach, ale Victor Junior powinien czynniej uczestniczyć w pracy szkoły, zwłaszcza w zajęciach pozalekcyjnych. UwaŜam... - Chwileczkę - przerwała Marsha. - Czy mam przez to rozumieć, Ŝe Victor Junior opuszcza szkołę z powodu laboratorium? - Tak - odrzekł dyrektor. - Często. - Pierwsze słyszę - powiedziała. - Wiem, Ŝe Victor Junior spędza duŜo czasu w laboratorium, ale nie wiedziałam, Ŝe z tego powodu opuszcza lekcje. - Kto wie - rzekł dyrektor - czy Victor Junior nie spędza więcej czasu w laboratorium niŜ w szkole. - O mój BoŜe - westchnęła Marsha. - Jeśli podziela pani moje zdanie - dodał dyrektor -moŜe wobec tego porozmawia pani z męŜem? - Porozmawiam - odparła, wstając. - Obiecuję to panu. *** - Poczekajcie w samochodzie - rzekł Victor do syna i Philipa, pochylając się do przodu i spoglądając przez przednią szybę na dom Gephardta. Był to nijaki piętrowy budynek o ceglanym froncie, z oknami ozdobionymi imitacją okiennic. - Włącz stacyjkę, posłuchamy przynajmniej radia -odezwał się siedzący na przednim siedzeniu Victor Junior; Philip znajdował się z tyłu. Victor przekręcił kluczyk. Z głośnika popłynęła ochrypła muzyka rockowa, którą Victor Junior uprzednio wybrał. Przy wyłączonym silniku hałas bardziej dawał się we znaki. - Zaraz wracam - powiedział Victor i wysiadł. Teraz, gdy juŜ znalazł się na terenie tej posiadłości, zaczął się zastanawiać nad zasadnością starcia z Gephardtem. Dom stał na stosunkowo duŜej działce, oddzielony od sąsiadów gęstymi kępami brzóz i klonów. Strona 86

10959 Z lewej strony budynku wystawało okno wykuszowe i tam zapewne był salon. Mimo zmroku światła były wygaszone, ale na podjeździe stała furgonetka marki Ford, toteŜ Victor uznał, Ŝe ktoś powinien być w domu. Ponownie zwrócił się do chłopców: - Zaraz wracam. - JuŜ to mówiłeś - rzekł Victor Junior, wystukując otwartą dłonią rytm muzyki na tablicy rozdzielczej. Victor, zakłopotany, skinął głową. Wyprostował się i ruszył w kierunku drzwi wejściowych domu. Idąc, przemyśliwał, czy nie lepiej byłoby zadzwonić do Gephardta z domu. Ale przypomniał sobie brakującą aparaturę, przywłaszczenie czeków z wypłatami jakiegoś biednego zmarłego pracownika oraz cegłę wrzuconą przez okno pokoju Victora Juniora. To wzbudziło w nim gniew i teraz szedł juŜ z determinacją. ZbliŜając się do domu, patrzył na ceglany front i zastanawiał się nad tym, czy cegła, którą wrzucono do jego mieszkania, była jedną z cegieł pozostałych po budowie domu Gephardta. Spoglądając na okno wykuszowe, miał ochotę rzucić w nie jednym z kamieni wyłoŜonych wzdłuŜ ścieŜki. Nagle przystanął. Zamrugał oczami, bo odniósł wraŜenie, Ŝe źle widzi. Stał w odległości około siedmiu metrów od okna wykuszowego i dojrzał wiele stłuczonych szyb - ostre kawałki tkwiły jeszcze w ramach. Wyglądało na to, jak gdyby jego marzenia o zemście przeistoczyły się nagle w rzeczywistość. Obejrzawszy się na samochód, w którym widział sylwetki Victora Juniora i Philipa, poczuł nagle chęć powrotu do domu. Coś tu było nie tak. Czuł to. Znowu obejrzał potłuczone szyby, poczym skierował wzrok na schodki wiodące do drzwi frontowych. W domu było zbyt cicho, zbyt ciemno. Ale potem przyszło mu na myśl, co powie synowi: czy się przestraszył? Skoro juŜ zaszedł tak daleko, musi iść dalej. Wchodząc po stopniach, zauwaŜył, Ŝe drzwi są tylko przymknięte. - Halo! - zawołał. - Czy jest tu ktoś? - Pchnął drzwi i wszedł do środka. Krzyk zamarł mu na ustach. Krwawy obraz w salonie Gephardta był najstraszniejszą z rzeczy, jakie dotychczas w Ŝyciu widział, nawet podczas praktyki w miejskim szpitalu w Bostonie. Siedem ciał, w tym ciało Gephardta, leŜało w groteskowych pozycjach. Zwłoki były podziurawione kulami, w powietrzu unosił się cięŜki zapach prochu. Zabójca musiał wyjść zaledwie przed chwilą, poniewaŜ z ran sączyła się jeszcze krew. Obok Gephardta leŜała kobieta mniej więcej w jego wieku, zapewne Ŝona, była tu jeszcze para starszych ludzi oraz troje dzieci. Najmłodsze miało chyba pięć lat. Gephardt dostał tyle kul, Ŝe górnej części czaszki po prostu nie było. Victor wyprostował się, sprawdziwszy ostatnie ciało w poszukiwaniu oznak Ŝycia. Słaby i oszołomiony szedł do telefonu, myśląc, Ŝe nie powinien niczego dotykać. Nie zawracał sobie głowy karetką, od razu zadzwonił na policję, gdzie powiedziano mu, Ŝe natychmiast wysyłają samochód. Postanowił wrócić do samochodu i tam czekać na policję. Obawiał się, Ŝe jeśli dłuŜej zostanie w tym domu, dostanie nudności. - Jeszcze chwilę poczekamy - zawołał, opadłszy na fotel za kierownicą. Przyciszył radio. W jego wyobraźnię wrył się obraz martwych ciał. - W tym domu coś się stało i zaraz przyjedzie tu policja. - Ile to potrwa? - spytał Victor Junior. Strona 87

10959 - Nie wiem. MoŜe z godzinę. - Czy straŜ poŜarna teŜ przyjedzie? - spytał Philip podniecony. Pod dom zajechały aŜ cztery wozy patrolowe, zapewne wszystkie, jakimi policja w Lawrence dysponowała. Victor nie wszedł do środka, czekał na schodach. Po upływie mniej więcej pół godziny wyszedł do niego policjant w cywilnym ubraniu. - Porucznik Mark Scudder - przedstawił się. - Zakładam, Ŝe mamy pana nazwisko i numer telefonu. Victor potwierdził. - Śmierdząca sprawa - powiedział Scudder. Zapalił papierosa i rzucił zapałkę na trawnik. - Wygląda na jakąś wendettę powiązaną z narkotykami. Czegoś takiego moŜna się spodziewać na południe od Bostonu, ale nie tutaj. - Znaleźliście narkotyki? - zapytał Victor. - Jeszcze nie - odrzekł Scudder, zaciągając się mocno papierosem. - Ale z pewnością nie była to zbrodnia w afekcie. ZwaŜywszy, Ŝe posłuŜyli się całą artylerią. Strzelało dwóch albo trzech ludzi. - Czy jeszcze mnie potrzebujecie? - zapytał Victor. Scudder potrząsnął głową. - Jeśli mamy pana nazwisko i telefon, moŜe pan jechać, choćby w tej chwili. *** Marsha była zdenerwowana i z trudem koncentrowała się na rozmowach z pacjentami umówionymi na popołudnie. AŜeby wykazać zainteresowanie narcystyczną dwudziestolatką, będącą na pograniczu psychozy, musiała wykrzesać z siebie resztki cierpliwości. Gdy dziewczyna opuściła gabinet, Marsha złapała torebkę i natychmiast ruszyła do samochodu, wyjątkowo pozostawiając korespondencję na dzień następny. W drodze do domu powtarzała rozmowę z Remingtonem. Albo Victor nie mówił jej prawdy o tym, ile czasu Victor Junior spędza w laboratorium, albo Victor Junior fałszował usprawiedliwienia. Jedno i drugie było równie irytujące i uzmysłowiła sobie, Ŝe nie potrafi teraz ocenić swego stosunku do Victora i jego nieprawdopodobnego eksperymentu, dopóki nie dowie się, w czym mógł on zaszkodzić synowi. Wiadomość o wagarach pogłębiła jej troskę; był to klasyczny symptom zaburzeń, mogących doprowadzić do zachowań antyspołecznych. Wjechała na podjazd i przyspieszyła na lekkim wzniesieniu. Było juŜ prawie ciemno, jechała na światłach. OkrąŜyła dom i w chwili, gdy sięgała do przycisku otwierającego drzwi garaŜu, w świetle reflektorów zamajaczyło coś nieznanego. Jeszcze nie wiedziała, co to jest, bo gdy podjechała pod same drzwi, światła odbiły się od białej powierzchni i oślepiły ją. Zasłaniając oczy, wysiadła z samochodu i przystanęła przed maską. MruŜąc powieki, spojrzała na to coś, co przypominało kupę zwiniętych szmat. - O BoŜe! - zawołała, odgadując, co to jest. Walcząc z przypływem mdłości, odwaŜyła się spojrzeć jeszcze raz. Uduszony kot został przybity do drzwi, jak gdyby ukrzyŜowany. Usiłując nie patrzeć na wychodzące na wierzch oczy i wystający język zwierzęcia, przeczytała napisaną na maszynie i przyczepioną do ogona kartkę: LEPIEJ NAPRAW BŁĄD. Wyłączyła silnik i światła, zostawiła samochód przed garaŜem, pobiegła do domu i zaryglowała drzwi. DrŜąc jednocześnie z obrzydzenia, gniewu i strachu, zdjęła płaszcz i ruszyła na poszukiwanie Ramony, słuŜącej, która właśnie robiła porządki w salonie. Strona 88

10959 Marsha spytała ją, czy nie słyszała jakichś dziwnych hałasów. - Około południa ktoś pukał - odrzekła Ramona - ale jak poszłam otworzyć, to nikogo nie było. - A samochody czy cięŜarówki? - spytała Marsha. - Nie - odrzekła Ramona. Marsha zostawiła ją przy sprzątaniu i poszła zadzwonić do Victora, lecz gdy ją połączono, dowiedziała się, Ŝe juŜ wyjechał. Zastanawiała się, czy nie zadzwonić na policję; zdecydowała jednak, Ŝe skoro Victor będzie w domu za parę minut, poczeka z decyzją na niego. Nalała sobie kieliszek białego wina. Gdy pociągnęła pierwszy łyk, na ścianie zobaczyła migające światła. - A niech to diabli! - zaklął Victor, dojrzawszy samochód Ŝony blokujący wjazd do garaŜu. - Dlaczego twoja matka robi takie rzeczy? Mogłaby przynajmniej stanąć tym pudłem po swojej stronie. Victor skierował samochód w stronę tylnego wejścia, zaparkował, wyłączył światła i silnik. Po wizycie w domu Gephardta był kłębkiem nerwów. Victor Junior i Philip na szczęście nie wiedzieli, co się tam stało, i nie zadawali Ŝadnych pytań, mimo Ŝe musieli tak długo czekać w samochodzie. Victor powoli wysiadł i w ślad za chłopcami wszedł do domu. Zamykając drzwi, juŜ wiedział, Ŝe Marsha jest nie w humorze. Poznał to po tonie, w jakim kazała chłopcom zdjąć buty, iść na górę i umyć się przed kolacją. Victor powiesił płaszcz, po czym wszedł do kuchni. - No tak! - powiedziała na jego widok. - Zapewne nie widziałeś tego prezentu na drzwiach garaŜu? - O czym ty mówisz? - zapytał równie zaperzony. - Wprost nie mieści mi się w głowie, jak mogłeś tego nie zauwaŜyć - powiedziała, odstawiając szklankę z winem, zapalając światło na podwórku i mijając Victora. -Chodź! Przez chwilę się wahał, po czym poszedł jej śladem. Przemaszerowali przez salon, po czym tylnymi drzwiami wyszli na dwór. - Marsha! - zawołał Victor, biegnąc za nią. Zatrzymała się przy masce swojego samochodu. Victor przystanął obok. - O czym ty... - zaczął. Słowa uwięzły mu w gardle, gdy dostrzegł makabryczny obraz Kissy, bestialsko przybitej do drzwi garaŜu. Marsha stała z rękami opartymi na biodrach i nie patrzyła na kotkę, lecz na Victora. - Sądziłam, Ŝe chętnie przyjrzysz się, jak poskutkowały twoje rozmowy. Odwrócił się. Nie mógł znieść widoku martwego, udręczonego zwierzęcia, nie mógł spojrzeć Ŝonie w twarz. - Chcę wiedzieć, co masz zamiar zrobić, Ŝeby połoŜyć temu kres. I nie myśl sobie, Ŝe zadowolę się wyjaśnieniem w rodzaju "załatwię to". Masz mi powiedzieć, co zamierzasz zrobić, i to juŜ. Mam juŜ tego wszystkiego dość... - Jej głos załamał się. Victor miał wątpliwości, czy sam będzie w stanie znieść coś jeszcze. Marsha traktowała go tak, jak gdyby uwaŜała, Ŝe to jego wina, Ŝe to on jest przyczyną tych zdarzeń. On zaś był tak samo oszołomiony, jak i ona. Powoli odwrócił się w stronę drzwi garaŜu. Dopiero teraz zauwaŜył kartkę. Strona 89

10959 Nie wiedział, czy się wściec, czy lepiej, Ŝeby mu się zrobiło niedobrze. Kto to, do diabła, wyczynia? Jeśli Gephardt, więcej juŜ nie będzie ich nękać. - Najpierw telefon, potem stłuczona szyba, następnie uduszony kot - mówiła Marsha. - A teraz na co kolej? - Zadzwonimy na policję - rzekł Victor. - Bardzo nam ostatnio pomogli. - Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz - powiedział, juŜ trochę spokojniej. - Naprawdę dzwoniłem do tych trzech osób, które podejrzewałem. A propos, lista podejrzanych została zredukowana do dwóch. - A to co ma znaczyć? - spytała. - W drodze do domu zatrzymałem się u Gephardta -rzekł. -Został... - Uuu! - usłyszeli pełen obrzydzenia głos Victora Juniora. Zaskoczyło ich nagłe pojawienie się syna. Marsha miała nadzieję, Ŝe zaoszczędzi mu tego widoku. Stanęła między nim a drzwiami garaŜu, usiłując zasłonić makabryczny widok. - Patrzcie na jej język - powiedział Victor Junior, spoglądając przez ramię matki. - Do domu, młody człowieku! - poleciła, usiłując zagonić go do mieszkania. Naprawdę nigdy Victorowi tego nie wybaczy. Victor Junior ani myślał jej posłuchać. Sprawiał wraŜenie kogoś, kto uparł się patrzeć. Jego zainteresowanie wydało się jej chorobliwe, niemal patologiczne. Z rozpaczą uświadomiła sobie, Ŝe jego reakcja była pozbawiona smutku -następny symptom schizoidalny. - Victorze Juniorze! - powiedziała ostro. - Masz w tej chwili iść do domu. - Czy myślisz, Ŝe Kissy juŜ nie Ŝyła, kiedy przybijali ją do drzwi? - spytał Victor Junior, zachowując spokój i nie odrywając oczu od kota, podczas gdy Marsha popychała go do domu. Gdy juŜ weszli do środka, Victor poszedł wprost do telefonu, a Marsha próbowała porozmawiać z synem. Na pewno musiał Ŝywić jakieś uczucia wobec ich kota. Victor połączył się z posterunkiem w North Andover. Głos po drugiej stronie zapewnił go, Ŝe radiowóz zostanie wysłany natychmiast. Victor odłoŜył słuchawkę i wszedł do pokoju. Victor Junior zmierzał na górę tylnymi schodami, przeskakując po dwa stopnie naraz. Marsha, zagniewana, siedziała na kanapie z załoŜonymi rękami. Było jasne, Ŝe teraz, kiedy Victor Junior zobaczył kota, jest jeszcze bardziej zdenerwowana. - Wynajmę ochronę, zanim tego nie rozwikłamy - powiedział Victor. - Niech obserwują dom całą noc. - UwaŜam, Ŝe juŜ dawno powinniśmy byli to zrobić -odrzekła. Victor wzruszył ramionami. Usiadł na kanapie i nagle Poczuł się bardzo zmęczony. - Czy wiesz, co Victor Junior powiedział mi, gdy zapytałam go, co czuje? - odezwała się. - Powiedział, Ŝe moŜemy mieć drugiego kota. - To podejście dojrzałe - stwierdził Victor. - Przynajmniej Victor Junior potrafi być racjonalny. - AleŜ, Victorze, to był jego kot, przez tyle lat. MoŜna by oczekiwać okazania jakiegoś uczucia, smutku z powodu straty. - Marsha z trudem przełknęła ślinę. Strona 90

10959 - UwaŜam, Ŝe jego reakcja jest zimna i obojętna. - Miała nadzieję, Ŝe zdoła się opanować podczas rozmowy o synu, lecz mimo wysiłków w oczach stanęły jej łzy. Victor znowu wzruszył ramionami. Naprawdę nie miał ochoty na następną psychologiczną pogawędkę. Nic nie miał chłopcu do zarzucenia. - Niewłaściwa emocja nie jest dobrym znakiem - powiedziała z trudem w nadziei, Ŝe tym razem Victor się z nią zgodzi. Ale on nie powiedział nic. - O czym myślisz? - spytała. - Prawdę powiedziawszy - odrzekł - mam w tej chwili zbyt duŜo na głowie. Zanim Victor Junior pojawił się przed garaŜem, mówiłem ci o Gephardcie. W drodze z pracy chciałem złoŜyć mu wizytę i nie wyobraŜasz sobie, co zastałem. Gephardt i jego cała rodzina zostali dziś zamordowani. Strzelano do nich z karabinu maszynowego, w ich salonie i to w biały dzień. Istna jatka. - Przeciągnął palcami po włosach. - To ja dzwoniłem na policję. - To potworne! - zawołała. - Mój BoŜe, o co w tym wszystkim chodzi? - Spojrzała na Victora. Mimo wszystko był jej męŜem, człowiekiem, którego przez tyle lat kochała. - Dobrze się czujesz? - spytała. - Jakoś się trzymam - odpowiedział, lecz w jego głosie nie było przekonania. - Victor Junior był z tobą? - zapytała. - Został w samochodzie. - A więc nic nie widział? Potrząsnął głową. - Dzięki Bogu - stwierdziła. - Czy policja domyśla się motywów? - Sądzą, Ŝe ma to jakiś związek z narkotykami. - Co za okropność! - zawołała, wciąŜ oszołomiona. -MoŜe przynieść ci coś do picia? Wino? - Chyba wolę coś mocniejszego, moŜe szkocką - odrzekł. - Nie ruszaj się - powiedziała. Podeszła do barku i nalała mu drinka. MoŜe była dla niego zbyt ostra, ale chciała zmusić go do skoncentrowania się na synu. Postanowiła kontynuować temat. Wręczyła Victorowi szklankę i zaczęła: - Sama miałam dziś przykre przeŜycie, choć w niczym to nie przypomina twojego. Byłam w szkole i rozmawiałam z dyrektorem. Victor pociągnął łyk szkockiej. Opowiedziała mu o rozmowie z Remingtonem i skończyła pytaniem, dlaczego nie omówił z nią decyzji o opuszczaniu przez syna tylu lekcji. - Nigdy nie podjąłem decyzji, Ŝeby Victor Junior miał opuszczać lekcje - oświadczył Victor. - Nie pisałeś mu usprawiedliwień, Ŝe zamiast do szkoły idzie do laboratorium? - Oczywiście, Ŝe nie. - Tego się obawiałam - stwierdziła. Strona 91

10959 - Myślę, Ŝe czeka nas prawdziwy problem. Wagary na taką skalę to groźny symptom. - Rzeczywiście wydawało mi się, Ŝe duŜo przesiaduje w laboratorium, lecz gdy go o to pytałem, mówił, Ŝe przysyła go tam szkoła, Ŝeby nabrał więcej praktycznego doświadczenia. A skoro miał dobre stopnie, dalej nie dociekałem. - Pauline Spaulding teŜ mi mówiła, Ŝe Victor Junior na ogół siedział w laboratorium - dodała. - Zwłaszcza po tym kryzysie z inteligencją. - Victor Junior zawsze spędzał duŜo czasu w laboratorium -przyznał Victor. - Co on tam robi? - spytała. - RóŜne rzeczy - odparł. - Zajął się podstawami chemii, poznaje mikroskopy, gra w gry komputerowe, które dla niego sprowadziłem. Nie wiem. Po prostu tam siedzi. Wszyscy go znają i lubią. Zawsze potrafi zająć się sobą. Zadzwonił dzwonek u drzwi frontowych. Oboje poszli do holu i wpuścili do środka policjantów z North Andover. - SierŜant Cerullo - przedstawił się postawny policjant w mundurze. Miał delikatne rysy twarzy, które skupiały; się w środku pucołowatej twarzy. - A to posterunkowy! Hood. Bardzo nam przykro z powodu kota. Próbowaliśmy lepiej pilnować waszego domu po wizycie Widdicomba, ale to nie takie proste, mieszkacie na uboczu, no i tego... SierŜant Cerullo wyjął notatnik i ołówek, zupełnie jak uczynił to we wtorkowy wieczór Widdicomb. Victor zaprowadził ich do garaŜu. Hood zrobił kilka zdjęć Kissy, potem obaj policjanci przeszukali teren. Victor był wdzięczny, gdy Hood zaproponował, Ŝe zdejmie kota z drzwi, a potem nawet pomógł przy kopaniu grobu pod brzozami. W drodze do domu Victor spytał, czy wiedzą, gdzie mógłby zadzwonić, Ŝeby wynająć ochronę. Podali mu nazwy miejscowych firm. - A skoro juŜ mowa o nazwiskach - rzucił sierŜant Cerullo - czy domyśla się pan, kto chciałby zrobić coś takiego pańskiemu kotu? - Mogę podejrzewać dwie osoby - odrzekł Victor. -Sharon Carver i Williama Hursta. Cerullo starannie zapisał nazwiska. Victor nie wspomniał o Gephardcie. Nie wspomniał równieŜ o Ronaldzie Beekmanie. Nie wyobraŜał sobie, by Ronald mógł się zniŜyć do czegoś takiego. Odprowadziwszy policjantów do samochodu, Victor zadzwonił do obu poleconych firm. Najwyraźniej było juŜ po godzinach przyjęć, włączała się tylko automatyczna sekretarka, podyktował więc swoje nazwisko i numer telefonu w pracy. - Chciałabym, Ŝebyśmy oboje porozmawiali z Victorem Juniorem - powiedziała Marsha. Z tonu głosu Ŝony wyczuł, Ŝe nie zbędzie jej byle czym. po prostu skinął głową i poszedł za nią na górę tylnymi schodami. *** Drzwi do pokoju Victora Juniora były szeroko otwarte i weszli bez pukania. Victor Junior zamknął jeden ze swych klaserów i upchnął cięŜką księgę na półce nad biurkiem. Marsha uwaŜnie przyglądała się chłopcu. Patrzył na nią i na Victora wyczekująco, niemal z poczuciem winy, jak gdyby przyłapali go na jakimś bezeceństwie. Oglądanie klaseru ze znaczkami nie było przecieŜ przestępstwem. - Chcemy z tobą porozmawiać - zaczęła Marsha. - Dobrze - zgodził się Victor Junior. Strona 92

10959 - O czym? Nagle Marsha dojrzała w nim prawdziwego dziesięciolatka. Wyglądał tak nieporadnie, Ŝe musiała się powstrzymać, by się nie pochylić i nie przytulić go do siebie. Teraz jednak trzeba było zachować powagę. - Byłam dziś w Pendleton Academy i rozmawiałam z dyrektorem. Powiedział mi, Ŝe dawałeś kartki od ojca, usprawiedliwiające nieobecność w szkole z powodu Chimery. To prawda? Doświadczenie zawodowe mówiło jej, Ŝe Victor Junior najpierw zaprzeczy, ale gdy juŜ dalej nie będzie mógł się wypierać, zachowa się w sposób typowy dla jego wieku i przerzuci odpowiedzialność na innych. Victor Junior jednak nie zrobił ani jednego, ani drugiego. - Tak, to prawda - stwierdził obojętnie. - Przykro mi z powodu tego oszustwa. Przepraszam za wszystkie kłopoty, jakie mogliście mieć z tego powodu. Przez moment Marsha czuła się tak, jakby ktoś wypuścił jej wiatr z Ŝagli. O ileŜ wolałaby typowe dziecinne zaprzeczenie. Lecz nawet w tym wypadku Victor Junior odbiegał od normy. Uniosła głowę i spojrzała na Victora. Uniósł brwi, lecz nie odezwał się. - Usprawiedliwia mnie jedynie to, Ŝe mam dobre wyniki w nauce - mówił Victor Junior. - To uwaŜałem za moje główne zadanie. - Szkoła ma stanowić dla ciebie wyzwanie - powiedział Victor, podejrzewając, Ŝe Marsha stoi jak zamurowana z powodu niezmąconego spokoju syna. - Jeśli szkoła średnia jest za łatwa, powinieneś pójść do wyŜszej. Były juŜ takie przypadki, Ŝe dzieci w twoim wieku zdawały do collegeu czy nawet go kończyły. - Takie dzieci uwaŜa się za świrusów - odparł Victor Junior. -A poza tym nie interesuje mnie uczenie zorganizowane. Nauczyłem się mnóstwo w laboratorium, znacznie więcej niŜ w szkole. Chcę być naukowcem. - Dlaczego nie przyszedłeś z tym do mnie? - spytał Victor. - Wydawało mi się, Ŝe tak będzie najprościej - wyjaśnił Victor Junior. - Bałem się, Ŝe jeśli ci powiem, iŜ chcę więcej czasu spędzać w laboratorium, nie zgodzisz się. - Przewidywanie wyniku takiej rozmowy nie powinno ci przeszkodzić w podjęciu jej - powiedział Victor. Victor Junior skinął głową. Victor spojrzał na Marshę, by zobaczyć, czy ona chce coś powiedzieć. Zamyślona, ssała policzek. Poczuła wzrok Victora i odwzajemniła spojrzenie. Victor wzruszył ramionami. Ona zrobiła to samo. - No cóŜ, porozmawiamy o tym później - oświadczył Victor. Oboje z Marshą opuścili pokój syna i zeszli na dół. - No dobrze - rzekł Victor. - Przynajmniej nie kłamał. - Nie mogę tego zrozumieć - stwierdziła. - Byłam pewna, Ŝe będzie się wypierał. - Sięgnęła po swoją szklankę z winem, dolała trochę i siadła na krześle przy kuchennym stole. - Trudno go wyczuć. - Ale czy to nie jest dobry znak, Ŝe nie kłamał? - spytał Victor, pochylając się nad blatem kuchennym. - Szczerze powiedziawszy, nie - odrzekła. - W takich okolicznościach, u dziecka w jego wieku, nie jest to wcale normalne. Dobrze, nie kłamał, ale teŜ nie okazał najmniejszych wyrzutów sumienia. ZauwaŜyłeś? Victor podniósł oczy do nieba. Strona 93

10959 - Ty chyba nie potrafisz być zadowolona, co? Ja nie jestem przekonany, Ŝeby to było takie waŜne. IleŜ to lekcji sam opuściłem w szkole średniej. Cała róŜnica jednak polega na tym, Ŝe nigdy mnie nie przyłapano. - To nie to samo - rzekła Marsha. - Ten rodzaj zachowań jest typowy dla okresu dojrzewania. Ty odwaŜyłeś się na wagary w szkole średniej. A Victor Junior jest dopiero w piątej klasie. - Nie uwaŜam, by sfałszowanie kilku usprawiedliwień, zwłaszcza Ŝe chłopak dobrze się uczy, miało oznaczać, iŜ wyrośnie na kryminalistę. Na litość boską, przecieŜ takie dziecko to skarb. Nie idzie do szkoły, Ŝeby pójść do laboratorium. A ty zachowujesz się tak, jakbyśmy odkryli, Ŝe bierze narkotyki. - Gdyby tylko o to chodziło, nie przejmowałabym się. Ale dostrzegam cały zbiór cech, które nie są typowe dla chłopca w jego wieku. Trudno mi uwierzyć, Ŝe nie widzisz... Głośny trzask, dobiegający z dworu, przerwał jej wpół zdania. - A to co znowu? - powiedział Victor. - Coś jakby koło garaŜu - rzekła Marsha. Victor wbiegł do salonu i zgasił światło. Wyjął z szafki latarkę i podszedł do okna wychodzącego na podwórko. Marsha stanęła przy nim. - Widzisz coś? - spytała. - Stąd nie - odrzekł, zmierzając ku drzwiom. - Chyba nie masz zamiaru wychodzić? - Mam zamiar zobaczyć, kto tam jest - rzucił Victor przez ramię. - Victorze, nie chcę, Ŝebyś wychodził sam. Ignorując jej słowa, na palcach wyszedł na ganek. Czuł, Ŝe Marsha jest tuŜ za nim, Ŝe trzyma się jego koszuli. W okolicach drzwi do garaŜu znowu coś zatrzeszczało. Skierował tam latarkę i włączył ją. W promieniu jasnego światła dostrzegli parę okrągłych oczu, które przez chwilę wpatrywały się w nich, a potem zniknęły w ciemnościach. - Szop - oświadczył Victor z ulgą. Rozdział 9 . Piątek, rano. W drodze do pracy narastała w nim złość z powodu bestialskiego potraktowania kota. ZwaŜywszy, Ŝe Marsha coraz bardziej martwi się o syna, brakuje im tylko tego uporczywego nękania. Wiedział, Ŝe musi zadziałać, i to szybko, Ŝeby zapobiec następnemu atakowi, zwłaszcza Ŝe stają się one coraz okrutniejsze. Na co przyjdzie kolej po zabiciu kota? AŜ się wstrząsnął, gdy rozwaŜał moŜliwości. Zaparkował na swoim miejscu i zgasił silnik. Victor Junior i Philip wygramolili się z tylnego siedzenia i skierowali w stronę bufetu. Patrzył w ślad za nimi, zastanawiając się, czy Marsha ma rację, twierdząc, Ŝe zachowanie syna odpowiada warunkom pewnego niebezpiecznego modelu psychiatrycznego. Poprzedniego wieczoru, gdy juŜ leŜeli w łóŜku, Marsha powiedziała mu, Ŝe według Remingtona ich syn uczestniczył w szkole w kilku bójkach. Ta wiadomość najbardziej zaskoczyła Victora. To było zupełnie do Victora Juniora niepodobne. Wprost trudno mu było w to uwierzyć. A jeśli prawda, nie wiedział, co ma o tym sądzić. Strona 94

10959 W pewien sposób był dumny z Victora Juniora. Czy samoobrona to istotnie coś złego? Nawet Remington wyraŜał chyba podziw, Ŝe chłopiec dobrze sobie radzi. - A kto to, u diabła, moŜe wiedzieć? - powiedział Victor głośno, wysiadając z samochodu i kierując się ku głównemu wejściu do budynku. Nie uszedł jednak daleko. Ni stąd, ni zowąd pojawił się przy nim umundurowany policjant. - Doktor Victor Frank? - spytał. - Tak - odrzekł Victor. Policjant wręczył mu grubą kopertę. - To dla pana z biura szeryfa - wyjaśnił. - śyczę miłego dnia. Victor otworzył kopertę i przeczytał wniosek o ustosunkowanie się do załączonej skargi. Na pierwszej stronie przeczytał: "Sharon Carver kontra Victor Frank i Chimera Inc". Nie musiał czytać dalej. Wiedział, o co chodzi. A więc Sharon spełniła swą groźbę i oddała sprawę do sądu, zarzucając mu dyskryminację z powodu płci. Miał ochotę cisnąć tymi papierzyskami o ziemię. Coraz bardziej wściekły wchodził do gmachu. Biuro tętniło Ŝyciem. ZauwaŜył, Ŝe ludzie mu się przyglądają, a gdy ich mijał, coś do siebie szepczą. Wreszcie dotarł do gabinetu i zdejmując płaszcz, spytał Colleen, co się dzieje. - Jest pan sławny - odrzekła. - W wiadomościach podano, Ŝe to pan odkrył morderstwo na rodzinie Gephardta. - Tego mi tylko brakowało - skomentował i podszedł do biurka. Zanim jednak usiadł, wręczył wezwanie Colleen i kazał je przekazać do działu prawnego. Teraz juŜ mógł usiąść. - A co słychać dobrego? - Mnóstwo rzeczy - odparła Colleen. Podała mu kartkę. - To wstępny raport dotyczący badań Hursta. Dopiero zaczęli pracę i juŜ znaleźli powaŜne nieprawidłowości. UwaŜają, Ŝe powinien pan o tym wiedzieć. - Pani jest zawsze zwiastunką dobrych wieści - powiedział Victor. Przekartkował raport. Sądząc po reakcji Hursta na decyzję o wszczęciu dochodzenia, nie był wcale zdziwiony, choć nie spodziewał się, by nieprawidłowości dało się odkryć tak szybko. Sądził, Ŝe Hurst jest sprytniejszy. - Co jeszcze? - spytał, odkładając sprawozdanie na bok. - Spotkanie zarządu na temat głosowania nad wypuszczeniem akcji zostało wyznaczone na wtorek - rzekła, podając mu karteczkę do wpięcia w kalendarz. - To jakby zaproszenie na rosyjską ruletkę - powiedział, biorąc karteczkę. - Co jeszcze? Poczęła relacjonować mu całą listę spraw, odhaczając mnóstwo problemów, głównie pomniejszych, które mimo wszystko trzeba było załatwić. Notowała uwagi Victora. Trwało to pół godziny. - Teraz kolej na mnie - oświadczył Victor. - Czy były jakieś wiadomości z agencji ochrony? Colleen potrząsnęła głową. - No dobrze. A teraz proszę pójść do telefonu i wykorzystać cały swój wdzięk, Ŝeby dowiedzieć się, gdzie Ronald Beekman, Strona 95

10959 William Hurst i Sharon Carver byli wczoraj około południa. Colleen zapisała polecenie i czekała na dalsze instrukcje, a gdy zorientowała się, Ŝe to wszystko, skinęła głową na poŜegnanie i cichutko wyszła. Victor zaczął pracować nad stosem papierów - spraw do załatwienia. Pół godziny później Colleen wróciła ze swym notatnikiem i przeczytała: "Doktor Beekman i doktor Hurst byli cały dzień w Chimerze, choć doktor Hurst wyszedł na lunch. W bufecie nikt go nie widział. Nie wiadomo, gdzie był. Jeśli chodzi o pannę Carver, nic nie mogłam ustalić". Victor podziękował skinieniem głowy. Ujął słuchawkę i wykręcił numer jednej z agencji ochrony, o nazwie Able Protection. Telefon odebrała kobieta. Kazała mu chwilkę poczekać, a potem usłyszał głęboki męski głos. Ustalili, Ŝe jego dom będzie pod obserwacją od szóstej wieczorem do szóstej rano. Znowu weszła Colleen i wetknęła Victorowi pod nos kartkę. - To uaktualniona lista sprzętu, któremu Gephardt pomógł zniknąć. Victor przebiegł wzrokiem spis: syntetyzery białka, liczniki scyntylacyjne, wirówki, mikroskop elektronowy... - Mikroskop elektronowy! - zawołał. - W jakiŜ sposób to się ulotniło? Jak on zdołał wynieść to za bramę, Ŝe nie wspomnę o znalezieniu kupca? Coś mi się zdaje, Ŝe rynek na kradzione mikroskopy elektronowe musi być raczej mały. - Spojrzał na Colleen pytająco. Przed oczami pojawiła mu się furgonetka zaparkowana przed domem Gephardta. - Zabił mi pan ćwieka. - To wszystko, co potrafiła powiedzieć. - To hańba, Ŝe udało mu się tak długo z tym wszystkim ukrywać. Na pewno źle to świadczy o naszych metodach księgowania i ochronie. Dopiero o jedenastej trzydzieści zdołał wymknąć się tylnym wyjściem i pójść do laboratorium. Poranna praca w biurze rozdraŜniła go jeszcze bardziej. Gdy jednak przekroczył próg laboratorium, powoli się uspokajał. Była to natychmiastowa, niemal warunkowa reakcja. To z powodu pracy naukowej załoŜył Chimerę, a nie denerwującej roboty papierkowej. Gdy szedł do swojego pokoju w laboratorium, dostrzegła go jedna z laborantek. - Robert pana szukał. Polecił nam natychmiast pana zawiadomić, gdy się pan tu pojawi. Victor podziękował jej i ruszył na poszukiwania Roberta. Znalazł go przy zestawie aparatów do elektroforezy. - Doktorze! - zawołał Robert radośnie. - Mamy wynik pozytywny w obu próbkach. - Chce mi pan... - W obu próbkach krwi, które mi pan dał, były śladowe ilości cefalokloru. Victor zdrętwiał. Przez moment nie mógł złapać tchu. Gdy wręczał owe próbki Robertowi, zupełnie nie spodziewał się wyniku pozytywnego. Zrobił to po prostu dlatego, Ŝeby badania były kompletne, jak student medycyny, który wykonuje wszystkie standardowe testy. - Czy jest pan pewien? - wykrztusił. - Tak mówi Harry - odrzekł Robert. - A na nim moŜna polegać. Nie spodziewał się pan tego? - Właściwie nie - odrzekł Victor. Strona 96

10959 Zastanawiał się juŜ nad implikacjami tego odkrycia, jeśli to oczywiście prawda. Zwracając się do Roberta, dodał: - Proszę to sprawdzić jeszcze raz. Nie wdając się w dalsze wyjaśnienia, odwrócił się i poszedł do siebie. W jednej z szuflad biurka trzymał małą buteleczkę kapsułek cefalokloru. Wziął jedną kapsułkę, przemaszerował przez prosektorium i wszedł do zwierzętarni. Potem wybrał dwa inteligentne szczury, włoŜył je do oddzielnej klatki i wsypał zawartość kapsułki do wody. Patrzył, jak biały proszek rozpuszcza się, po czym zawiesił butelkę z wodą na ścianie klatki. Opuścił Dział Biologii Rozwojowej, przemaszerował długim korytarzem i schodami dotarł do Działu Immunologii, znajdującego się piętro wyŜej. Skierował się prosto do Hobbsa. - Jak się pan czuje po powrocie do pracy? - spytał. - Nie potrafię się jeszcze skupić - przyznał Hobbs - ale czuję się znacznie lepiej, gdy mam co robić. W domu dostawałem szału. Sheila teŜ. - Cieszymy się, Ŝe pan wrócił - powiedział Victor. -Chciałbym spytać pana jeszcze raz, czy pana syn przypadkiem nie dostał cefalokloru. - Wykluczone - odrzekł Hobbs. - Dlaczego pan pyta? Czy uwaŜa pan, Ŝe cefaloklor mógł wywołać edemę? - Skoro mały go nie otrzymał, to nie - odpowiedział Victor w sposób zamykający sprawę. Hobbs miał minę nieco zdezorientowaną, lecz Victor juŜ szedł do księgowości, by o to samo zapytać Murraya. Uzyskał odpowiedź identyczną. Było wykluczone, by któremuś z dzieci podano cefaloklor. W drodze do laboratorium Victor zajrzał do centrum komputerowego. Odszukał Louisa i spytał go o plany na wieczór. - Będziemy gotowi - odparł Louis. - Od szóstej przedstawiciele firmy telefonicznej zaczną przygotowania do podsłuchu. Wszystko zaleŜy od tego, czy ten pirat się włączy. Trzymam za niego kciuki. - Ja teŜ - powiedział Victor. - Będę w laboratorium. proszę się ze mną skontaktować, gdy on zacznie działać. Natychmiast do was przyjdę. - AleŜ oczywiście, panie doktorze. Victor poszedł więc do laboratorium, starając się zachować spokój. Dopiero gdy zasiadł przy biurku, począł rozwaŜać znaczenie obecności cefalokloru w krwiobiegu dwojga nieszczęsnych dzieci. Najwyraźniej antybiotyk został w jakiś sposób wprowadzony do ich organizmu. Nie miał Ŝadnych wątpliwości, Ŝe to cefaloklor uaktywnił gen kodujący NGF, który pobudził komórki mózgowe tak silnie, Ŝe rozpoczął się ich podział. A poniewaŜ czaszka była juŜ zrośnięta, rozdymający się mózg mógł puchnąć tylko do pewnej granicy. Nie kontrolowany rozrost wpychał pień mózgu do kanału kręgowego, co wykazała sekcja. Przebiegł go dreszcz. Skoro Ŝadne z dzieci nie mogło otrzymać antybiotyku przypadkiem i skoro jedno i drugie otrzymało go wyraźnie w tym samym czasie, musiał przyjąć, Ŝe podano im ten środek celowo, po to Ŝeby je zabić. Potarł się po policzku, potem przejechał palcami po włosach. Dlaczego ktoś miałby chcieć uśmiercić dwoje wyjątkowych, niezwykle inteligentnych dzieci? Kto to mógł być? Nie potrafił się uspokoić. Wstał i zaczął chodzić po pokoju. Jedyna hipoteza, jaka przyszła mu na myśl, była nader nieprawdopodobna: jakiś bystry, nieopierzony reakcjonista moralizator wpadł na trop szczegółów eksperymentu z genem NGF. Podejmując mściwą próbę przekreślenia wysiłków Victora, szaleniec ów zamordował małego Murraya i Strona 97

10959 Hobbsa. Lecz gdyby istotnie tak było, dlaczego nie sprzątnął inteligentnych szczurów? A co z Victorem Juniorem? Zresztą do komputera i laboratorium dostęp miało niewiele osób. Przypomniał sobie o piracie, który wykasował jego pliki. Ale w jaki sposób taki ktoś mógłby dostać się do laboratoriów czy nawet świetlicy w Chimerze? Nagle olśniło go, Ŝe dzieci Hobbsów i Murrayów spotykały się jedynie w świetlicy. I tam właśnie musiały otrzymać cefaloklor. Ze złością powtórzył pogróŜkę Hursta: "Nie jest pan takim szlachetnym rycerzem, za jakiego się pan podaje". Być moŜe Hurst jakimś cudem dowiedział się o eksperymencie genetycznym i w ten sposób się zemścił. Znowu zaczął krąŜyć po pokoju. Fakty nie potwierdzały jego podejrzeń. Gdyby Hurst czy ktokolwiek inny zechciał się na nim odegrać, dlaczego nie miałby się uciec do sprawdzonej metody szantaŜu czy teŜ wyjawić wszystkiego prasie? Miałoby to więcej sensu niŜ zabijanie niewinnych dzieci. Nie, za tym wszystkim kryje się coś innego, gorszego, mroczniejszego. Siadł przy biurku, sięgnął po wyniki badań ostatnich doświadczeń laboratoryjnych i próbował pracować. Nie mógł się jednak skoncentrować. Myślami wracał bez przerwy do eksperymentu z genem NGF. ZwaŜywszy powagę zagroŜenia, Ŝałował, Ŝe ze swych podejrzeń nie moŜe zwierzyć się władzom. Taki krok wymagałby jednak pełnego ujawnienia eksperymentu, a wiedział, Ŝe na to nie moŜe sobie pozwolić. Oznaczałoby to koniec kariery zawodowej. By nie wspomnieć o Ŝyciu rodzinnym. Po co w ogóle zabierał się do tych badań? Odchylił się na krześle, rękami objął głowę od tyłu i wpatrzył się w sufit. Kiedy Victor Junior przeŜywał kryzys inteligencji, Victor nie pomyślał o sprawdzeniu reakcji organizmu chłopca na cefaloklor. Czy antybiotyk mógł być uwięziony w jego organizmie od urodzenia i dać o sobie znać dopiero w okresie między drugim a czwartym rokiem Ŝycia? "Nie" - Victor wypowiedział to słowo w kierunku sufitu, odpowiadając na swoje pytanie. śaden proces fizjologiczny nie mógł wywołać takiego zjawiska. Zdumiał go natłok wydarzeń kłębiących się wokół jego osoby: zabójstwo Gephardta, prawdopodobnie celowe uśmiercenie dwójki genetycznie udoskonalonych dzieci, narastająca seria pogróŜek wobec jego osoby i rodziny, fałszerstwa i przywłaszczenie mienia. Czy owe pozornie odległe wydarzenia mogą być częścią jakiegoś fantastycznego, przeraŜającego spisku? Potrząsnął przecząco głową. Fakt, Ŝe wszystkie te zdarzenia występują równocześnie, musi być zbiegiem okoliczności. Dręczyło go jednak podejrzenie, Ŝe w jakiś sposób są ze sobą związane. Znowu pomyślał o Victorze Juniorze. Czy grozi mu jakieś niebezpieczeństwo? Co moŜe zrobić, Ŝeby chłopcu nie podano cefalokloru, jeśli istotnie jakaś groźna siła zechce zrealizować właśnie taki zamiar? Tępo patrzył przed siebie. Myśl o groŜącym chłopcu niebezpieczeństwie niepokoiła go od środy wieczór. Zaczął przemyśliwać, czy jego ostrzeŜenia przed Beekmanem i Hurstem mają sens. Wstał i podszedł do drzwi. Nagle przestraszył się, Ŝe Victor Junior sam chodzi po terenie Chimery. Podobnie jak w środę, wyszedł z laboratorium i zaczął się dopytywać, czy ktoś nie widział syna. Lecz od pewnego czasu nikt nie spotkał ani jego, ani Philipa. Wyszedł z budynku mieszczącego laboratorium i skierował się do bufetu. ZbliŜała się pora lunchu i personel bufetu czynił ostatnie przygotowania na przyjęcie klientów. Kilka osób, które chciały uniknąć ścisku, siedziało juŜ przy stolikach. Victor podszedł wprost do kierownika, Curta Tarkintona, który stał przy podgrzewanej ladzie i sprawdzał zawartość pojemników na potrawy. Strona 98

10959 - Znowu szukam syna - powiedział. - Jeszcze tu nie był - odparł Curt. - MoŜe powinien pan wyposaŜyć go w nadajnik. - Niezły pomysł - rzekł Victor. - Gdy się pokaŜe, proszę zawiadomić moją sekretarkę, dobrze? - Oczywiście - powiedział Curt. Victor zajrzał do biblioteki mieszczącej się w tym samym budynku, ale nie zastał tam Ŝywego ducha. Wychodząc, zastanawiał się, czy by nie wstąpić do sali gimnastycznej i świetlicy. W końcu jednak poszedł do budki dla straŜników przy bramie głównej. Wytarł buty o słomiankę i wszedł do małego pomieszczenia między wjazdem a wyjazdem z terenu Chimery. Jeden człowiek obsługiwał bramy, drugi siedział przy małym biurku. Obaj mieli na sobie słuŜbowe mundury z naszytymi insygniami Chimery na rękawie. Ujrzawszy Victora, męŜczyzna siedzący przy biurku natychmiast wstał. - Dzień dobry panu - powiedział straŜnik. Na plakietce było wypisane jego nazwisko: Sheldon Farber. - AleŜ proszę siedzieć - rzekł Victor przyjaznym tonem. Sheldon posłusznie usiadł. - Mam pytanie, dotyczące protokołu. Gdy z Chimery wyjeŜdŜa cięŜarówka lub furgonetka, to czy ktoś zagląda do środka? - AleŜ tak - odparł Sheldon. - Zawsze. - A gdy w samochodzie jest jakiś sprzęt, to sprawdzacie zezwolenie na wywóz? - Oczywiście - przytaknął Sheldon. - Sprawdzamy zlecenie na naprawę poza zakładem lub dzwonimy do konserwacji przyrządów elektronicznych. Zawsze wszystko sprawdzamy. - A jeśli samochód prowadzi ktoś z pracowników Chimery? - Tak samo - wyjaśnił Sheldon. - Zawsze wszystko sprawdzamy. - A jeśli za kierownicą siedzi ktoś z kierownictwa? Sheldon zawahał się, po czym odparł: - No, to chyba co innego. - A więc jeśli furgonetkę prowadzi ktoś z kierownictwa, przepuszczacie ją? - Hm, tego nie jestem pewien - odrzekł Sheldon nerwowo. - Chcę, Ŝeby od tej pory wszystkie cięŜarówki, furgonetki i podobne samochody były sprawdzane bez względu na to, kto je prowadzi. Nawet ja. Zrozumiano? - Tak, proszę pana. - Jeszcze jedno pytanie - dodał Victor. - Czy ktoś widział dziś mojego syna? - Ja nie - odparł Sheldon, po czym zwrócił się do straŜnika pilnującego bram: - George, widziałeś dziś Victora Juniora? - Tak, kiedy przyjechał z doktorem Frankiem. Sheldon uniósł dłoń w geście nakazującym Victorowi poczekać. Obrócił się do krótkofalówki zawieszonej za biurkiem i połączył się z Halem. - Hal dziś krąŜy po terenie - wyjaśnił Victorowi. Przez trzaski przedarł się głos Hala. Sheldon spytał go o Victora Juniora. - Rano był koło tamy - powiedział Hal, przekrzykując szum. Victor podziękował straŜnikom i opuścił ich budkę. Zirytowała go samowola syna. Co najmniej cztery czy pięć razy prosił go, Ŝeby nie zbliŜał się do rzeki. Owinął się szczelnie fartuchem laboratoryjnym i ruszył w stronę rzeki. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wrócić do biura i nie włoŜyć płaszcza, ale w końcu zrezygnował. Strona 99

10959 Mimo Ŝe było chłodniej niŜ poprzedniego dnia, tak bardzo zimno przecieŜ nie było. Choć ranek wstał jasny, później niebo zasnuło się chmurami. Bryza, wiejąca od północnego wschodu, niosła zapach oceanu. Wysoko na niebie krąŜyły przeraźliwie krzyczące mewy. TuŜ przed sobą Victor widział wieŜę z kopią Big Bena, którego wskazówki zatrzymały się na drugiej 15. Zapisał sobie w pamięci, Ŝeby sprawę renowacji wieŜy i zegara poruszyć na wtorkowym spotkaniu zarządu. Im bliŜej był rzeki, tym głośniejszy stawał się ryk wody pędzącej przez przelew w tamie. - Victor Junior! - zawołał Victor, podchodząc do brzegu. Jego głos zagłuszył jednak huk wody. Szedł dalej wzdłuŜ wschodniej strony wieŜy, przekroczył drewniany mostek nad śluzą wychodzącą z piwnic budynku, dotarł wreszcie do nabrzeŜa wzniesionego wzdłuŜ rzeki poniŜej tamy. Patrzył w dół na pobielałą od piany wodę, która wściekle wirując, gnała na wschód do oceanu. Odwrócił wzrok w lewo i uwaŜnie przyjrzał się tamie przecinającej rzekę oraz szerokiemu stawowi za tamą. Woda przelewała się jej środkiem, tworząc imponujący łuk koloru szmaragdowego. Stojąc na kamiennym nabrzeŜu, Victor czuł pod stopami jej siłę. Było to straszliwe świadectwo potęgi przyrody, która początek roku przywitała miękkimi płatkami śniegu. Odwrócił się i krzyknął ile tchu w płucach: - Victor Junior! - Głos uwiązł mu w gardle, bo poczuł, Ŝe syn stoi tuŜ za jego plecami. Philip przystanął trochę dalej. - Tu jesteś - powiedział Victor. - Wszędzie cię szukam. - Domyślam się - rzekł Victor Junior. - Czego chcesz? - Chcę... - Victor urwał. Nie był pewien, czego chce. -Co robicie? - Bawimy się. - Nie bardzo podobają mi się te wasze spacery, zwłaszcza nad rzeką - rzekł Victor surowo. - Właściwie chcę, Ŝebyś pojechał do domu. Kierowca was zawiezie. - Ale ja nie chcę wracać do domu - zaoponował Victor Junior. - Później ci wyjaśnię, o co chodzi - oświadczył Victor stanowczo. - Ale teraz masz jechać do domu. Dla twego własnego dobra. *** Marsha otworzyła drzwi gabinetu wychodzące na korytarz i Joyce Hendricks chyłkiem się przez nie wymknęła. Wcześniej wyjawiła Marshy, Ŝe boi się wyjść z gabinetu psychiatry wejściem oficjalnym, bo moŜe natknąć się na kogoś znajomego. Na razie Marsha respektowała jej Ŝyczenie. Była pewna, Ŝe za jakiś czas zdoła przekonać tę kobietę, Ŝe szukanie pomocy u psychiatry nie jest juŜ piętnem. Uzupełniła akta pani Hendricks o najnowsze spostrzeŜenia, zajrzała przez drzwi do poczekalni i powiedziała Jean, Ŝe idzie na lunch. Jean dała znak dłonią, Ŝe rozumie. Jak zwykle siedziała przy telefonie. Marsha umówiła się na lunch z Valerie Maddox, koleŜanką po fachu, którą podziwiała i szanowała i która przyjmowała pacjentów w tym samym kompleksie budynków. Poza tym obie lekarki od lat się przyjaźniły. - Zjadłabyś coś? - spytała Marsha, gdy Valerie otworzyła drzwi swojego gabinetu. - Umieram juŜ z głodu. Valerie była dobrze po pięćdziesiątce i na tyle wyglądała. Paliła od wielu lat, wokół jej ust promieniście rozchodziły się głębokie zmarszczki przypominające promienie Strona 100

10959 słońca na dziecinnym rysunku. Zjechały windą na dół i przeszły do szpitala. W tamtejszym bufecie udało im się zdobyć stolik w kącie, dzięki czemu mogły porozmawiać. Zamówiły sałatkę z tuńczyka. - Cieszę się, Ŝe przyszłaś ze mną na lunch - powiedziała Marsha. - Chciałabym porozmawiać o Victorze Juniorze. Valerie po prostu uśmiechnęła się przyzwalająco. - Bardzo mi pomogłaś uporać się z tymi problemami z inteligencją. Ostatnio trochę się o niego niepokoję, ale cóŜ ja mogę na ten temat powiedzieć? Jestem tylko matką. Nie potrafię udawać, Ŝe w jego przypadku potrafię być obiektywna. - O co chodzi? - spytała Valerie. - Nie jestem pewna, czy w ogóle jest jakiś problem. Na pewno nic szczególnego. Obejrzyj wyniki tych testów. Marsha podała Valerie teczkę Victora Juniora. Valerie uwaŜnie ją przejrzała. - Nie widzę tu nic nieprawidłowego - stwierdziła. -Ciekawe są te wyniki na skali MMPI, ale poza tym nie ma powodu do niepokoju. Trudno jej było nie przyznać koleŜance racji. Poczęła więc wyjaśniać. Wagary, fałszowane usprawiedliwienia, bójki w szkole. - Widać, Ŝe nieźle sobie radzi - rzekła Valerie z uśmiechem. - Przypomnij mi, ile on ma lat. - Dziesięć - odparła Marsha. - Martwi mnie równieŜ to, Ŝe ma chyba tylko jednego kolegę w swoim wieku. Ten chłopiec nazywa się Richie Blakemore, ale nawet go nie widziałam. - Victor Junior nigdy go do siebie nie zaprosił? - zapytała Valerie. - Nigdy. - MoŜe wobec tego porozmawiasz z panią Blakemore -doradziła Valerie. - MoŜe od niej się dowiesz, czy się Przyjaźnią. - Kto wie. - Chętnie spotkam się z Victorem Juniorem, jeśli wyrazi na to ochotę -zaproponowała Valerie. - Bardzo by mnie to ucieszyło - rzekła Marsha. - Naprawdę uwaŜam, Ŝe jestem zbyt blisko z nim związana Ŝeby go oceniać. Ale jednocześnie przeraŜa mnie myśl, Ŝe na moich oczach rozwijają się w nim jakieś powaŜne zaburzenia osobowości. Marsha poŜegnała się z Valerie w windzie, dziękując serdecznie za poświęcenie jej czasu oraz propozycję spotkania z Victorem Juniorem. Obiecała, Ŝe umówi się telefonicznie przez sekretarkę Valerie. - Dzwonił pani mąŜ - oświadczyła Jean, gdy Marsha stanęła w drzwiach. - Czeka na telefon. - Coś się stało? - spytała Marsha. - Nie sądzę - odparła Jean. - Konkretnie nic mi nie powiedział, ale teŜ nie odniosłam wraŜenia, by był zdenerwowany. Marsha wzięła korespondencję, weszła do gabinetu i zamknęła drzwi. Przeglądając listy, zadzwoniła do Victora. Colleen połączyła ją z laboratorium; słuchawkę podniósł Victor. - Co się dzieje? - spytała. Victor rzadko dzwonił w środku dnia. Strona 101

10959 - Jak zwykle - odparł. - Masz zmęczony głos - stwierdziła. Chciała powiedzieć, Ŝe dziwny. Jego głos był bezbarwny, jak gdyby przed chwilą Victor wyładował się i teraz zmuszał do zachowania spokoju. - Ostatnio mamy trochę niespodzianek - rzekł, nie wdając się w wyjaśnienia. - Dzwoniłem, Ŝeby ci powiedzieć, iŜ Victor Junior i Philip są w domu. - Coś się stało? - zapytała. - Nie - odparł. - Nic się nie stało. Ale posiedzę tu do późna, więc nie czekajcie na mnie z kolacją. A, zapomniałbym. Od szóstej wieczór do szóstej rano dom będzie pod obserwacją. - Czy zostajesz dziś dłuŜej z powodu tych niespodzianek? - Być moŜe - odparł. - Wyjaśnię ci w domu. - OdłoŜyła słuchawkę, lecz nadal trzymała na niej dłoń. Znowu ogarnęło ją owo nieprzyjemne uczucie, Ŝe mąŜ coś przed nią ukrywa i to coś, o czym powinna wiedzieć. Dlaczego jej nie zaufa? Czuła się coraz bardziej osamotniona. *** Victor siedział w laboratorium zupełnie sam. Panowała tam teraz szczególna cisza. Pracujące urządzenia od czasu do czasu wydawały jakieś dźwięki, lecz poza tym nic się nie działo. O ósmej trzydzieści był juŜ jedyną osobą w laboratorium. Zamknięty za kilkoma drzwiami, nie słyszał nawet zwierząt, które tłukły się w klatkach lub skakały po kołowrotkach. Pochylał się nad kliszami rentgenowskimi, na których widniały ciemne poziome prąŜki. KaŜdy prąŜek odpowiadał konkretnemu fragmentowi DNA. Porównywał wyniki daktyloskopii DNA Davida z okresu, gdy chłopiec był zdrowy, z obrazem DNA wyizolowanego z komórek nowotworowych wątroby. Zdumiało go, Ŝe wyniki te nie całkiem do siebie pasują. Jego pierwszą myślą było to, Ŝe doktor Shryack dał mu niewłaściwą próbkę - wycinek guza innego pacjenta. To jednak nie wyjaśniało sporych podobieństw obu zestawów prąŜków. Przepuściwszy oba obrazy przez komputer z odpowiednim programem umoŜliwiającym znalezienie obszarów homologicznych i heterogenicznych, uzmysłowił sobie, Ŝe próbki DNA róŜnią się tylko w jednym miejscu. śeby wszystko skomplikować jeszcze bardziej, wycinek z wątroby, którą Victor wręczył Robertowi, zawierał zarówno zmienioną tkankę nowotworową, jak i zdrową. W charakterystyczny dla niego sposób Robert przeprowadził dokładną daktyloskopię DNA obu tkanek zawartych w próbce. Gdy Victor porównał obraz daktyloskopijny DNA prawidłowej tkanki wątroby z poprzednim obrazem tkanki Davida, okazało się, Ŝe są identyczne. Odkrycie nowotworu ze stwierdzoną zmianą w DNA nie było zjawiskiem powszechnym. Victor nie wiedział, czy ma się cieszyć z szansy na waŜne odkrycie naukowe, czy bać się, Ŝe zaraz znajdzie coś, czego albo nie będzie potrafił wyjaśnić, albo o czym wolałby nie wiedzieć. Aby ułatwić pracę Robertowi, przystąpił do procesu izolowania zmienionego fragmentu DNA, który występował tylko w materiale wykonanym z guza. Potem opuścił główne laboratorium, przeszedł przez prosektorium i wkroczył do zwierzętarni. Gdy włączył światło, wśród zwierząt zapanowało poruszenie. Podszedł do klatki z dwoma inteligentnymi szczurami, które piły wodę z rozpuszczonym cefaloklorem. Ze zdumieniem stwierdził, Ŝe jeden szczur juŜ nie Ŝyje, a drugi jest w stanie półśpiączki. Przeniósł zdechłego szczura do prosektorium i dokonał czegoś w rodzaju sekcji. Strona 102

10959 Gdy otworzył czaszkę, mózg nadął się jak nadmuchiwany właśnie balon. OstroŜnie pobrał wycinek mózgu i przygotował go do badania następnego dnia. Wtedy właśnie zadzwonił telefon. - Doktorze, tu Phil Moscone. Louis Kaspwicz prosił, abym zawiadomił pana, Ŝe pirat włączył się do komputera. - Zaraz tam będę - odrzekł Victor. OdłoŜył wycinek mózgu szczura, zgasił światła i wypadł z laboratorium. Do centrum komputerowego nie było daleko, dotarł na miejsce w kilka minut. Louis natychmiast skierował się w jego stronę. - Nieźle to wygląda. Ten facet działa juŜ od siedmiu minut. Mam nadzieję, Ŝe nie szykuje jakiegoś numeru. - Czy moŜe mi pan powiedzieć, w której części systemu jest w tej chwili? - Teraz jest w kadrach - odrzekł Louis. - Najpierw robił dwa skomplikowane obliczenia, potem przeszedł do działu zaopatrzenia. To dziwne. - Jest w kadrach? - spytał Victor. JuŜ wcześniej przyszło mu do głowy, Ŝe pirat wcale nie jest dzieckiem, lecz jakimś wynajętym rewolwerowcem konkurencji. Biotechnologia jest dziedziną niezmiernie konkurencyjną i niemal wszyscy chcieliby rywalizować z taką grubą rybą jak Chimera. Ale agent przemysłowy dobierałby się raczej do plików naukowych, a nie do kadr. - Mamy ślad! - oświadczył z szerokim uśmiechem męŜczyzna trzymający krótkofalówkę. Obecni wznieśli radosny okrzyk. - Dobrze - powiedział Louis. - Mamy juŜ numer telefonu. Teraz potrzebne nam tylko nazwisko. MęŜczyzna z radiem podniósł do góry dłoń, chwilę nasłuchiwał, po czym rzekł: - To numer zastrzeŜony. Kilku innych fachowców, którzy juŜ przygotowywali swój sprzęt, zareagowało na jego słowa jękiem zawodu. - Czy to znaczy, Ŝe nie dowiemy się, kto to? - spytał Victor. - Dowiemy się - odrzekł Louis. - Tylko trochę dłuŜej to potrwa. Victor oparł się o jedną z drukarek i skrzyŜował ręce na piersiach. - Kto ma kawałek papieru? - zapytał nagle człowiek z radiem, przytrzymując odbiornik przy lewym uchu. Podano mu blok korespondencyjny. MęŜczyzna zapisał szybko nazwisko podane mu przez radio. - Stokrotne dzięki. Over. Wyłączam się. - Wyłączył krótkofalówkę, wepchnął antenę i wręczył kartkę Louisowi. Ten przeczytał nazwisko, adres i zbladł. Bez słowa podał kartkę Victorowi. Victor, nie wierząc własnym oczom, czytał kartkę dwukrotnie. Widniało tam jego nazwisko i adres! - Czy to ma być dowcip? - spytał, podnosząc głowę i przyglądając się Louisowi. Potem spojrzał na resztę obecnych. Nikt się nie odezwał. - Czy zaprogramował pan swój komputer tak, Ŝeby mieć regularny dostęp do komputera centralnego? - przerwał milczenie Louis. Strona 103

10959 Victor ponownie spojrzał na szefa informatyków i pomyślał, Ŝe ten człowiek ułatwia mu wyjście z sytuacji. Po minucie niezręcznej ciszy Victor przyznał mu rację. - No tak, to chyba to. - Usiłował zachować spokój. Podziękował wszystkim za pracę i wyszedł z centrum. Wrócił do biura, włoŜył płaszcz i poszedł do samochodu jak gdyby lekko zamroczony. Myśl, Ŝe ktoś mógł wykorzystać jego komputer, by włamać się do komputera centralnego Chimery, była po prostu absurdalna. To nie miało sensu. To prawda, Ŝe komputerowy numer telefonu i hasło były przyklejone pod spodem klawiatury, ale kto mógł je wykorzystać? Marsha? Victor Junior? Sprzątaczka? Coś tu było nie tak. Czy pirat moŜe być tak sprytny, by rozsiewać fałszywe ślady? Wcześniej nie przyszło mu to do głowy, więc postanowił, Ŝe spyta Louisa, czy jest to moŜliwe. W tym byłby juŜ jakiś sens. *** Marsha usłyszała samochód Victora, jeszcze zanim na podjeździe zamigotały światła. Siedziała w gabinecie, na próŜno usiłując zabrać się do przeglądania stosu czasopism fachowych, które zawsze piętrzyły się na jej biurku. Wstając, dojrzała rozjaśnione światłem reflektorów nagie drzewa wzdłuŜ podjazdu. Samochód Victora pojawił się, potem zniknął za domem. Z oddali dobiegł ją- odgłos otwieranych automatycznie drzwi garaŜu. Zasiadła z powrotem na nakrytej wzorzystym kocem kanapie i wodziła wzrokiem po gabinecie. Na ścianę wybrała pastelową tapetę w paseczki, na podłodze leŜał dywan w delikatne róŜe, meble były głównie białe. Niegdyś pokój ten był jej cichą przystanią, lecz teraz juŜ jej nie cieszył. Chyba juŜ nic nie było w stanie uśmierzyć jej narastającego niepokoju o przyszłość. Spotkanie z Valerie trochę ją pocieszyło, lecz niestety, owo poczucie ulgi nie trwało długo. Dobiegały do niej dźwięki telewizora grającego w salonie, gdzie Victor Junior i Philip oglądali wypoŜyczoną kasetę z filmem grozy. Nieustanne wrzaski dobiegające z głośnika teŜ nie poprawiały jej humoru. Zamknęła nawet drzwi, lecz hałas przenikał do środka. Usłyszała głuchy trzask drzwi kuchennych, potem przytłumione głosy w salonie, w końcu pukanie do drzwi gabinetu. Wszedł Victor i zdawkowo pocałował ją w policzek. Wyglądał na zmęczonego i takie samo zmęczenie wyczuła w jego głosie, gdy dzwonił do niej po południu. Zmarszczka między brwiami pogłębiła się. - Czy zauwaŜyłaś na dworze agenta? - spytał. Skinęła głową. - Czuję się znacznie lepiej. Jadłeś coś? - Nie - odrzekł. - Ale nie jestem głodny. - Zrobię ci jajecznicę - zaproponowała. - MoŜe chcesz grzanki? Victor powstrzymał ją. - Dzięki, ale chyba popływam, a potem wezmę prysznic. MoŜe to mnie orzeźwi. - Coś się stało? - zapytała. - Jak zwykle - odparł wymijająco. Strona 104

10959 Wyszedł, nie zamykając drzwi. Złowieszcza muzyka z taśmy wideo wtargnęła z powrotem do pokoju. Marsha zajęła się czytaniem i usiłowała ignorować decybele, lecz nagle rozległ się taki wrzask, Ŝe aŜ podskoczyła. Poddała się i pchnęła ręką drzwi. Zamknęły się z głośnym trzaskiem. Pół godziny później pojawił się Victor. Wyglądał znacznie lepiej, strój miał swobodny. - MoŜe jednak skorzystam z twojej propozycji i zjem te jajka - powiedział. JuŜ w kuchni Marsha zabrała się do jajecznicy, a on nakrywał do stołu. Z salonu dobiegały mroŜące krew w Ŝyłach dźwięki. Poprosiła, by zamknął drzwi. - CóŜ oni tam, u licha, oglądają? - spytał. - Sheer Terror - odrzekła. Victor potrząsnął głową. - Ach, te dzieci i ich horrory - skomentował. Marsha zrobiła sobie herbatę i gdy Victor zasiadł do kolacji, usiadła naprzeciwko. - Chciałabym o czymś z tobą porozmawiać - powiedziała, czekając, aŜ herbata ostygnie. - No? Opowiedziała mu o swym spotkaniu z Valerie Maddox, dodała teŜ, Ŝe Valerie wyraziła chęć spotkania się z Victorem Juniorem jako psychiatra. - Co o tym sądzisz? - spytała. Wycierając usta, odparł: - Odpowiedzi na takie pytanie mogą udzielić tylko ludzie z twojej profesji. Jeśli uwaŜasz, Ŝe naleŜy tak zrobić, nie mam nic przeciwko temu. - Dobrze - powiedziała. - Naprawdę uwaŜam, Ŝe naleŜy tak zrobić. Teraz muszę tylko przekonać Victora Juniora. - Powodzenia - rzucił Victor. Zapadła chwila milczenia. Kawałkiem grzanki Victor wytarł talerz do czysta. Potem zapytał: - Byłaś wieczorem na górze i włączałaś komputer? - Nie. Dlaczego pytasz? - Drukarka była gorąca, gdy byłem na górze, przebierałem się do pływania i brałem prysznic - wyjaśnił. - A Victor Junior? MoŜe on włączył komputer? - Tego nie wiem. Odchylił się na krześle w taki sposób, Ŝe Marsha zacisnęła zęby. Zawsze się bała, Ŝe za chwilę poleci do tyłu i uderzy głową o posadzkę. - Spędziłem ciekawie wieczór w centrum komputerowym Chimery - powiedział, huśtając się na krześle. Zrelacjonował jej wszystko, co się tam wydarzyło, nie zataił teŜ faktu, Ŝe ślady pirata prowadzą wprost do ich domu. Marsha roześmiała się wbrew sobie. Szybko jednak opanowała się. - Przepraszam cię, nie wytrzymałam, gdy to sobie wyobraziłam - wyjaśniła. - Tyle zamieszania, a w końcu pojawia się twoje nazwisko. - To wcale nie było śmieszne - powiedział. - Mam zamiar porozmawiać o tym z Victorem Juniorem, i to powaŜnie. MoŜe zabrzmi to absurdalnie, ale chyba to on włamuje się do komputera Chimery. - A czy ta twoja powaŜna rozmowa ma wyglądać tak, jak wtedy, kiedy dowiedziałeś się, Ŝe fałszuje usprawiedliwienia do szkoły? - spytała ironicznie. Strona 105

10959 - Zobaczymy - odparł, najwyraźniej poirytowany. Pochyliła się i ujęła go za ramię, zanim zdąŜył wstać od stołu. - Jestem złośliwa - powiedziała. - Prawdę powiedziawszy, wolałabym, Ŝebyś nie przypierał go do muru. Obawiam się, Ŝe w jego psychice jest coś, o czym nie mamy pojęcia. Dlatego właśnie chciałabym, Ŝeby spotkał się z Valerie. Skinął głową, potem wyswobodził ramię z uścisku Marshy. Otworzył drzwi łączące kuchnię z salonem. - Victor Junior, pozwól na chwilę. Chciałbym z tobą porozmawiać. Marsha usłyszała protest syna, Victor jednak nie ustąpił. Wkrótce telewizor zamilkł i w progu stanął Victor Junior. Spojrzał na ojca, potem na matkę. W jego przenikliwych oczach pojawił się wyraz charakterystyczny dla ludzi, którzy zbyt długo oglądają telewizję. - Usiądź przy stole, proszę - powiedział Victor. Przybierając znudzoną minę, Victor Junior posłusznie usiadł na krześle po lewej stronie Marshy. Victor usadowił się naprzeciwko. Od razu przystąpił do rzeczy. - Victor Junior, włączałeś dziś wieczorem komputer? - Tak - odparł chłopiec. Marsha obserwowała syna, który patrzył na ojca zuchwałym wzrokiem. ZauwaŜyła, jak Victor się zawahał, a potem odwrócił wzrok, zapewne po to, Ŝeby zebrać myśli. Przez chwilę panowała cisza. Wreszcie Victor odezwał się: - Czy wchodziłeś do zbiorów centralnego komputera Chimery? - Tak - odparł Victor Junior bez chwili wahania. - Ale po co? - spytał Victor. W tonie jego głosu zamiast pretensji pobrzmiewało zmieszanie. Marsha przypomniała sobie, Ŝe ona teŜ była skonfundowana, gdy Victor Junior natychmiast przyznał się do wagarowania. - Przy większej pamięci niektóre gry są o wiele ciekawsze - wyjaśnił Victor Junior. Marsha zauwaŜyła, Ŝe Victor przewrócił oczami. - Chcesz powiedzieć, Ŝe wykorzystujesz całą gigantyczną pamięć naszego komputera, Ŝeby pograć w Pacmana i inne gry? - PrzecieŜ to tak samo, jakbym grał w laboratorium -odparł Victor Junior. - MoŜliwe - powiedział Victor z wahaniem. - A skąd wiesz, jak korzystać z modemu? - Od ciebie - odrzekł chłopiec. - Nie przypominam sobie... - zaczął Victor, po czym tknęła go pewna myśl. - Ale to było ponad siedem lat temu! - MoŜe - odparł Victor Junior. - Ale metoda się nie zmieniła. - Czy włączasz się do komputera Chimery w kaŜdy piątkowy wieczór? - zapytał Victor. - Mniej więcej - przytaknął Victor Junior. - Zazwyczaj gram w kilka gier, potem krąŜę po plikach, głównie po kadrach i zaopatrzeniu, czasami wchodzę do plików naukowych, ale do nich trudniej się wedrzeć. - Ale po co to robisz? - dociekał Victor. - Po prostu chcę jak najwięcej dowiedzieć się o firmie - odparł Victor Junior. - Chcę nią kiedyś kierować, jak ty. Zawsze namawiałeś mnie, Ŝebym korzystał z komputera. Strona 106

10959 Ale jeśli nie chcesz, Ŝebym to robił, to nie. - Wolałbym, Ŝebyś juŜ tego nie robił - potwierdził Victor. - Dobrze - rzekł Victor Junior obojętnie. - Mogę dalej oglądać film? - Oczywiście - powiedział Victor. Victor Junior odepchnął krzesło od stołu i zniknął za drzwiami. Natychmiast dały się słyszeć dźwięki horroru. Marsha spojrzała na męŜa. Ten wzruszył ramionami. Nagle zabrzmiał dzwonek u drzwi. - Przepraszam, Ŝe niepokoję szanownych państwa o tak późnej porze - rzekł sierŜant Cerullo, gdy Victor otworzył drzwi. - To jest sierŜant Dempsey z posterunku w Lawrence. Zza pleców Cerullo wyłonił się drugi policjant i w geście powitalnym dotknął ronda kapelusza. Był to piegowaty facet o rudych włosach. - Mamy dla pana pewne informacje, chcemy teŜ zadać kilka pytań - powiedział Cerullo. Victor zaprosił ich do środka. Weszli i zdjęli kapelusze. - Czy napijecie się, panowie, kawy czy czegoś innego? -spytała Marsha. - Nie, dziękujemy pani - odparł Cerullo. - Tylko powiemy, co mamy powiedzieć, i zmykamy. Widzicie, państwo, my z posterunku w North Andover dobrze Ŝyjemy z chłopcami w Lawrence, bo sąsiadujemy z sobą i tak dalej. Przekazujemy sobie wiele informacji. No, tak, więc oni prowadzą śledztwo w sprawie tego zabójstwa na rodzinie Gephardtów, no, co je odkrył właśnie doktor Frank. No, więc oni tam znaleźli brudnopisy tych kartek, co były przywiązane do waszego kota i do tej cegły. Te kartki znaczy były w domu Gephardta. Pomyśleliśmy sobie, Ŝe chcielibyście o tym wiedzieć. - Coś podobnego! - powiedział Victor, czując pewną ulgę. Dempsey odkaszlnął, Ŝeby przeczyścić gardło. - Badania balistyczne wykazały takŜe, Ŝe broń, z której strzelano do Gephardtów, jest taka sama, jakiej czasem uŜywają w swoich porachunkach niektóre południowoamerykańskie gangi narkotykowe. To powiedziała nam policja z Bostonu. Oni bardzo chcieliby wiedzieć, czy jest jakiś związek między ich sprawami a naszą. Od pana, bo przecieŜ Gephardt u pana pracował, chcieliby się dowiedzieć, czy ten człowiek był w jakiś sposób powiązany ze światem narkotyków. Czy państwo mogą nam coś o tym powiedzieć? - Absolutnie nic - odparł Victor. - Chyba panowie wiedzą, Ŝe Gephardt jest podejrzany o przywłaszczenie mienia i Ŝe prowadzono w tej sprawie dochodzenie? - Tak, to wiemy - stwierdził Dempsey. - Czy jest pan pewien, Ŝe nic nie moŜe nam pan powiedzieć? Ci z Bostonu naprawdę chcieliby się dowiedzieć jak najwięcej. - Podejrzewamy takŜe, Ŝe ten człowiek trudnił się paserstwem, rozprowadzając wyposaŜenie laboratoryjne dodał Victor. - Dochodzenie zaczęło się tuŜ przed jego zabójstwem. Ale, mimo Ŝe podejrzewam go o pewne przestępstwa, nigdy nie przyszło mi na myśl, Ŝe moŜe mieć coś wspólnego z narkotykami. - Jeśli pan sobie o czymś przypomni, bylibyśmy wdzięczni, gdyby pan natychmiast do nas zadzwonił. Nie chcemy, Ŝeby tutaj wybuchła nam jakaś wojna narkotykowa. Policjanci wyszli. Strona 107

10959 Victor zamknął drzwi, oparł się o nie plecami i spojrzał na Marshę. - No cóŜ, jeden problem rozwiązany - powiedział. -Przynajmniej wiemy, kto nas niepokoił, a co więcej, wiemy, Ŝe to się juŜ nie powtórzy. - Cieszę się, Ŝe przyszli nam powiedzieć, Ŝebyśmy przestali się martwić - rzuciła Marsha. - MoŜe powinniśmy odesłać tego człowieka z ochrony. - Rano go odwołam - odparł Victor. - Jestem pewien, Ŝe za tę noc i tak będziemy musieli zapłacić. *** Victor siadł na łóŜku tak gwałtownie, Ŝe niechcący ściągnął z Marshy całą pościel. Ten nagły ruch obudził ją. Za oknami panowała atramentowa ciemność. - Co się stało? - spytała zaniepokojona. - Nie jestem pewien - odrzekł. - Wydawało mi się, Ŝe ktoś dzwoni do drzwi. Przez chwilę oboje nasłuchiwali. Marsha jednak słyszała jedynie wyjący pod okapem wiatr i tłukący o szyby deszcz. Przechyliła się w stronę nocnego stolika i obróciła w swoją stronę tarczę zegara. - Jest piętnaście po piątej - powiedziała. Opadła z powrotem na poduszkę i naciągnęła kołdrę. - Jesteś pewien, Ŝe ci się nie przyśniło? W tej właśnie chwili rozległ się dzwonek. - A jednak ktoś dzwoni! - rzekł Victor, wyskakując z łóŜka. - Byłem pewien, Ŝe to nie sen. - Pospiesznie nałoŜył szlafrok, lecz pomyliły mu się rękawy. Marsha zapaliła światło. - Kto to moŜe być? - spytała. - Znowu policja? Victor uporał się wreszcie ze szlafrokiem i przewiązał go paskiem. - Zaraz się dowiemy - rzekł, otwierając drzwi na korytarz. Szybko zbiegł na dół. Po chwili wahania Marsha postawiła stopy na zimnej podłodze, włoŜyła szlafrok oraz nocne pantofle. Gdy zeszła do holu, ujrzała Victora w towarzystwie obcego męŜczyzny i kobiety. Wokół stóp gości utworzyły się juŜ małe kałuŜe, na ich twarzach widniały krople deszczu. Kobieta miała w ręku pojemnik ze sprayem. MęŜczyzna trzymał kobietę. - Marsha! - zawołał Victor, nie spuszczając wzroku z gości. - Zadzwoń na policję. Marsha przystanęła za męŜem, szczelnie owijając się szlafrokiem. Przyjrzała się przybyszom. MęŜczyzna miał na sobie podgumowaną pelerynę z kapturem, choć teraz kaptur odrzucił do tyłu, odsłaniając głowę. Kurtka narciarska, którą miał pod spodem, juŜ dawno przesiąkła deszczem. - To pan Peter Norwell - wyjaśnił Victor. - Z Able Protection. - Dobry wieczór pani - powiedział Peter. - A to jest Sharon Carver - kontynuował Victor, wskazując na kobietę. - Była pracownica Chimery, która wytoczyła nam sprawę pod zarzutem dyskryminacji z powodu płci. - Miała zamiar wymalować wam farbą drzwi garaŜu -wyjaśnił Peter. - Pozwoliłem jej na jedno pryśnięcie, Ŝebyśmy mieli przeciwko niej jakiś konkretny zarzut, oprócz nielegalnego wkroczenia na posesję. Marsha, która współczuła trochę przemoczonej do nitki kobiecie, podeszła szybko do najbliŜszego aparatu i Strona 108

10959 zadzwoniła na komisariat w North Andover. Powiedziano jej, Ŝe natychmiast wysyłają samochód. Tymczasem wszyscy przeszli do kuchni, gdzie Marsha podała herbatę. ZdąŜyli pociągnąć kilka łyków, gdy znowu rozległ się dzwonek. Victor poszedł otworzyć. W progu stali Widdicomb i OConnor. - Szanowni państwo nie dają nam spokoju - rzekł sierŜant Widdicomb z uśmiechem. Weszli do środka i zdjęli przemoczone płaszcze. Peter Norwell przyprowadził Sharon. - A więc to jest ta młoda dama? - powiedział Widdicomb, po czym wyjął kajdanki. - Na litość boską, przecieŜ nie musi pan tego robić! -krzyknęła Sharon. - Bardzo mi przykro, proszę pani - odrzekł Widdicomb - ale to mój obowiązek. Po kilku minutach było po wszystkim. Policjanci odjechali wraz z aresztantką. - Proszę dokończyć herbatę - zwróciła się Marsha do Petera, który stał w holu. - Dziękuję pani, juŜ skończyłem. Dobranoc. - Ochroniarz przekroczył próg i zatrzasnął za sobą drzwi. Victor zaryglował je i wszedł do pokoju. Marsha obrzuciła go spojrzeniem. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - Gdybym o czymś takim przeczytała w jakiejś ksiąŜce, nie uwierzyłabym - powiedziała. - Dobrze, Ŝe zatrzymaliśmy straŜnika - odrzekł. - Potem, wyciągając do niej rękę, dodał: - Chodź. Jeszcze trochę moŜemy pospać. Ale nie było to takie łatwe, jak mu się wydawało. Godzinę później Victor wciąŜ się przysłuchiwał, jak wiatr zawodzi na dworze. Od czasu do czasu deszcz tak silnie tłukł o szyby, Ŝe się wstrząsał. Nie mógł przestać myśleć o wynikach badań daktyloskopii DNA Davida ani o obecności cefalokloru w próbkach krwi. - Marsha - wyszeptał, myśląc, Ŝe ona moŜe teŜ nie śpi. Nie odpowiedziała jednak. Znowu wyszeptał jej imię, lecz i tym razem odpowiedziała mu cisza. Wyśliznął się z łóŜka, włoŜył szlafrok i przeszedł do swojego gabinetu. Usiadł przy biurku i włączył komputer. Z pomocą modemu połączył się z centralnym komputerem Chimery, odkrywając na nowo, jakie to jest łatwe. Z roztargnieniem zastanawiał się, czy kiedykolwiek wprowadził kopie plików Hobbsa i Murraya do twardego dysku swojego komputera. Postanowił sprawdzić, wywołał więc zbiór twardego dysku i szukał. Nie znalazł nic. W gruncie rzeczy był zdziwiony, Ŝe poza programami operacyjnymi było tu bardzo mało plików. Nagle jednak, w chwili gdy juŜ miał zamiar wyłączyć komputer, zauwaŜył, Ŝe prawie cała pojemność twardego dysku jest zajęta. Podrapał się po głowie. To było absurdalne, zwaŜywszy, jak wielką pojemność ma jeden twardy dysk. Usiłował wydobyć wyjaśnienie tej pozornej niedorzeczności z samej maszyny, lecz maszyna nie chciała współpracować. Wreszcie, zirytowany, wyłączył to diabelstwo. Zastanawiał się, czy ma wrócić do łóŜka, lecz gdy spojrzał na zegar, zdecydował, Ŝe nie będzie się juŜ kładł. Było po siódmej. Zamiast do sypialni udał się więc do kuchni, Ŝeby zrobić sobie kawę i coś do jedzenia. Gdy schodził na dół, pomyślał, Ŝe podczas ostatniej rozmowy z synem zapomniał go wybadać, czy to nie on Strona 109

10959 przypadkiem wykasował pliki Hobbsa i Murraya. Będzie musiał go o to spytać. Grzebanie w plikach to jedno, lecz kasowanie ich to juŜ zupełnie inna sprawa. Gdy dotarł do kuchni, uświadomił sobie, co go jeszcze niepokoi - kwestia bezpieczeństwa Victora Juniora, zwłaszcza na terenie Chimery. Philip na pewno go pilnuje, lecz oczywiście jego pomoc na tym się kończy. Postanowił zadzwonić do Able Protection, zwłaszcza Ŝe tej nocy spisali się znakomicie. Chłopcu musi towarzyszyć ktoś doświadczony. Zapewne będzie to sporo kosztowało, lecz spokój ducha jest wart tej ceny. Zanim nie rozwikła tajemnicy śmierci dzieci, będzie się czuł znacznie lepiej, wiedząc, Ŝe Victor Junior jest bezpieczny. Gdy sięgał po kawę, tknęła go jeszcze jedna myśl. Gdzieś w głębi serca niepokoiło go podobieństwo między nowotworem Davida i Janice, zwłaszcza teraz, gdy znał juŜ wyniki daktyloskopii DNA nowotworu Davida. Postanowił dokładnie to sprawdzić. Rozdział 10 . Sobota, rano. Nadal wiał wiatr i padał deszcz, gdy Victor wyszedł na dwór i wsiadł do samochodu. Wcześniej zjadł śniadanie, wziął prysznic, ogolił się i ubrał, ale w domu nikt się nie poruszył. Zostawił kartkę z wiadomością, Ŝe większość dnia spędzi w pracy. Nie udał się jednak wprost do laboratorium. Skręcił na zachód, wjechał na autostradę 93 i skręcił na południe w kierunku Bostonu. JuŜ w Bostonie zjechał z Storrow Drive przy Charles Street i Government Center. Stąd szybko dotarł do Massachusetts General Hospital i zostawił samochód w wielokondygnacyjnym garaŜu. Dziesięć minut później był na oddziale patologii. PoniewaŜ było sobotnie przedpołudnie, nie zastał Ŝadnego z zatrudnionych tam patologów. Musiał zadowolić się rozmową z Angelą Cirone, lekarką odbywającą drugi rok staŜu. Wyjaśnił jej, Ŝe pragnie uzyskać wycinek nowotworu pacjentki, która zmarła cztery lata temu. - Obawiam się, Ŝe to niemoŜliwe - rzekła Angela. -Nie trzymamy... Victor uprzejmie przerwał jej i wyjaśnił, Ŝe był to szczególny i niezwykle rzadki nowotwór. - To co innego - oświadczyła Angela. Najtrudniej było odnaleźć kartę choroby, poniewaŜ Victor nie wiedział, kiedy Janice się urodziła. Po dacie urodzenia zaś najłatwiej moŜna było dotrzeć do akt pacjenta. Angela jednak nie poddawała się i wreszcie odszukała zarówno numer karty szpitalnej, jak i historię choroby. Oświadczyła teŜ Victorowi, Ŝe zachowany był duŜy wycinek wątroby. - Ale nic nie mogę panu dać - powiedziała na zakończenie, gdy z takim trudem wszystko juŜ odnaleźli. - Jeden z lekarzy nadzoruje dziś zamraŜanie tkanek. Gdy skończy, poprosimy go o zezwolenie. Opowiedział jej więc o swoim synu Davidzie, który zmarł na skutek tego samego nowotworu, i wyjaśnił, Ŝe z tego właśnie powodu chciałby przebadać nowotworowe komórki Janice. Gdy chciał, potrafił być wprost czarujący. JuŜ po chwili młoda lekarka była ugłaskana. - Ile panu tego trzeba? - spytała w końcu. - Odrobinę - odparł. - Myślę, Ŝe nikt nie będzie miał pretensji - rzekła. Po kwadransie Victor szedł do windy, trzymając w ręce następny słoiczek schowany w papierowej torbie. Wiedział, Ŝe mógłby poczekać na właściwego człowieka, ale dzięki Angeli moŜe szybciej przystąpić do pracy. Wsiadł do samochodu, opuścił rozległy teren Massachusetts General Hospital i skręcił na północ ku Lawrence. JuŜ z Chimery zadzwonił do Able Protection. Odpowiedziała mu jednak nagrana na taśmę sekretarka - wszak była sobota - i musiał zadowolić się pozostawieniem swego nazwiska i numeru telefonu. Strona 110

10959 Załatwiwszy tę sprawę, wyruszył na poszukiwania Roberta, który był pochłonięty badaniami rozpoczętymi przez Victora poprzedniego wieczoru, czyli izolacją unikatowego fragmentu DNA, pochodzącego z tkanki nowotworowej. - Pan mnie chyba znienawidzi - powiedział Victor -ale mam jeszcze jeden wycinek. - Wyjął buteleczkę przywiezioną ze szpitala w Bostonie. - Chciałbym, Ŝeby i tu przeprowadził pan daktyloskopię DNA. - AleŜ nie musi się pan przejmować moimi uczuciami -odparł Robert. - Lubię tę robotę. Musi pan jednak wiedzieć, Ŝe rosną mi zaległości w pracy podstawowej. - Rozumiem - powiedział Victor. - Chwilowo jednak najwaŜniejsze jest właśnie to. Victor wziął wycinki tkanki szczurów, przygotowane poprzedniego wieczoru, rozłoŜył preparaty i zabarwił je. Gdy czekał, aŜ wyschną, połączono go z Able Protection. W słuchawce usłyszał ten sam głęboki głos co poprzednio. - Po pierwsze chciałbym pochwalić pana Norwella -rzekł Victor. - Znakomicie się wczoraj spisał. - Miło nam to słyszeć - odparł głos. - Po drugie - mówił Victor - potrzebuję na jakiś czas drugiego agenta. Musi to jednak być ktoś szczególny. Chciałbym, Ŝeby ten ktoś był z moim synem od szóstej rano do szóstej wieczorem. A jeŜeli mówię, Ŝe ma z nim być, to znaczy, Ŝe nie ma go spuszczać z oka. - Nie widzę problemu - powiedział męŜczyzna. - Od kiedy? - Gdy tylko kogoś znajdziecie - odrzekł Victor. - Nawet od dziś, jeśli to moŜliwe. Mój syn jest teraz w domu. - Oczywiście. Mam takiego człowieka. Nazywa się Pedro Gonzales. Wysyłam go do pana. Victor rozłączył się i zadzwonił do Marshy. - Jakim cudem udało ci się wstać i nie zbudzić mnie? -spytała. - Po tym całym zamieszaniu wcale się nie kładłem -wyjaśnił. - Czy Victor Junior jest w domu? - Victor Junior i Philip jeszcze śpią - odparła. - Właśnie umówiłem się z Able Protection, Ŝe ktoś przez cały dzień będzie pilnował Victora Juniora. Ten człowiek nazywa się Pedro Gonzales. Zaraz u was będzie. - Ale dlaczego? - spytała mocno zaskoczona. - śeby mieć stuprocentową pewność, Ŝe Victor Junior jest bezpieczny - odparł. - Coś przede mną ukrywasz - powiedziała tonem ostrzeŜenia. - Chcę wiedzieć, o co chodzi. - Chcę po prostu być pewien, Ŝe jest bezpieczny -powtórzył. - Porozmawiamy o tym później, gdy wrócę do domu. Naprawdę. OdłoŜył słuchawkę. Nie chciał na razie zwierzać się Ŝonie, a przynajmniej nie chciał mówić jej o swych ostatnich podejrzeniach - to znaczy, Ŝe mały Hobbs i mały Murray zostali zabici z premedytacją. I Ŝe Victor Junior moŜe zginąć w ten sam sposób, jeśli ktoś wprowadzi do jego organizmu cefaloklor. PogrąŜony w myślach, powrócił do schnących preparatów z wycinkami szczurzych mózgów i począł analizować je pod mikroskopem. Strona 111

10959 Zgodnie z jego oczekiwaniami, wycinki były bardzo podobne do wycinków mózgów dzieci. Teraz nie miał juŜ wątpliwości, Ŝe śmierć dzieci spowodował obecny w ich krwi cefaloklor. Pozostawało jeszcze ustalić, w jaki sposób podano im antybiotyk. Wyjął preparaty spod obiektywu mikroskopu i powędrował do Roberta. Pracowali z sobą juŜ od dawna, toteŜ Victor mógł włączyć się w tok pracy bez słowa wskazówki ze strony Roberta. *** Marsha zrobiła drugą filiŜankę kawy, usiadła przy stole i spoglądała przez okno na deszczowy dzień i cięŜkie chmury. Dobrze było nie musieć iść do pracy, choć i tak musiała odwiedzić hospitalizowanych pacjentów. Zastanawiała się, czy to, Ŝe Victor zapewnił synowi ochronę, stanowi dodatkowy powód do niepokoju. Z pewnością było w tym coś złowieszczego. Jednocześnie nie był to wcale taki zły pomysł. Niemniej była przekonana, Ŝe Victor pewne fakty przed nią ukrywa. Usłyszała na schodach kroki i do kuchni weszli Victor Junior i Philip. Przywitali ją, lecz znacznie bardziej zainteresowała ich lodówka. Wyciągnęli mleko oraz jagody i wymieszali je z płatkami. - Jakie macie plany? - spytała, gdy zasiedli przy stole. - Jedziemy do laboratorium - odparł Victor Junior. - Jest tam tata? - Tak - odpowiedziała. - Ale czy nie mieliście pojechać na cały dzień do Bostonu z Richiem? - Nie wyszło - wyjaśnił Victor Junior i pchnął karton z jagodami ku Philipowi. - Szkoda - powiedziała. - NiewaŜne - rzekł Victor Junior. - Chcę ci coś powiedzieć - zaczęła. - Wczoraj rozmawiałam z Valerie Maddox. Pamiętasz ją? ŁyŜka Victora Juniora utknęła w talerzu. - Nie podoba mi się to, co mówisz. Pamiętam ją. To ta psychiatrzyca, która ma gabinet piętro wyŜej niŜ ty. Ona ma takie usta, jakby za chwilę miała kogoś pocałować. Philip parsknął śmiechem, rozpryskując płatki na wszystkie strony. Z zakłopotaniem wytarł usta i usiłował się opanować. Obserwując wygłupy Philipa, Victor Junior roześmiał się równieŜ. - Nieładnie tak mówić - powiedziała Marsha. - To wspaniała kobieta i bardzo utalentowana. Rozmawiałyśmy o tobie. - Coraz gorzej mi to wygląda - skomentował Victor Junior. - Zaproponowała, Ŝe przyjmie cię, a ja sądzę, Ŝe to dobry pomysł. MoŜe dwa razy w tygodniu po lekcjach. - Mamo! -jęknął Victor Junior. Na jego twarzy pojawił się wyraz krańcowego obrzydzenia. - Chciałabym, Ŝebyś o tym pomyślał - powiedziała Marsha. - Wrócimy do tej sprawy. To ci pomoŜe, jak będziesz starszy. - Jestem zbyt zajęty, Ŝeby tracić czas na takie rzeczy -stwierdził Victor Junior, potrząsając głową. Słysząc te słowa, Marsha uśmiechnęła się sama do siebie. - Tak czy owak pomyśl o tym - rzekła. - Jeszcze jedno. Przed chwilą dzwonił ojciec. Czy mówił ci o tym, Ŝe martwi się o twoje bezpieczeństwo czy coś podobnego? Strona 112

10959 - Trochę - odpowiedział Victor Junior. - Kazał mi uwaŜać na Beekmana i Hursta. Ale ja ich w ogóle nie spotykam. - On widocznie dalej się martwi - podsumowała Marsha. - Przed chwilą powiedział mi, Ŝe wynajął kogoś, kto będzie ci towarzyszył przez cały dzień. Ten ktoś ma na imię Pedro i właśnie do nas jedzie. - No nie! -jęknął Victor Junior. - Ja chyba oszaleję. Marsha odwiedziła swoich pacjentów w szpitalu, po czym ruszyła na autostradę 495 i skierowała się na zachód do Lowell. Zjechała z szosy, minąwszy zaledwie trzy skrzyŜowania i z pomocą wskazówek, które sobie zapisała na blankiecie recepty, jechała dalej krętymi drogami wiejskimi. Wreszcie znalazła Mapleleaf Road 714. Stał tam zaniedbany dom w stylu wiktoriańskim, pomalowany na brudnoszary kolor z białą obwódką. Kiedyś dom ten przekształcono w dwurodzinny. Państwo Fay mieszkali na parterze. Marsha nacisnęła dzwonek i zaczekała. Dzwoniła do państwa Fay ze szpitala, więc spodziewali się jej. Mimo Ŝe Janice pracowała u niej i Victora przez jedenaście lat, Marsha poznała jej rodziców dopiero na pogrzebie. Janice nie Ŝyła juŜ od czterech lat. Marsha czuła się trochę nieswojo, czekając na ganku, aŜ rodzice Janice otworzą drzwi. PoniewaŜ znała Janice przez tak wiele lat, doszła do wniosku, Ŝe w rodzinie niani musiała być jakaś historia powaŜnych zaburzeń emocjonalnych, ale nie miała pojęcia, na czym by one miały polegać. W tej sprawie Janice pozostawała zupełnie niekomunikatywna. - Proszę - powiedziała pani Fay, otwierając drzwi. Była to drobna kobieta o białych włosach i przyjemnej powierzchowności. Wyglądała na sześćdziesiąt kilka lat. Marsha zauwaŜyła, Ŝe kobieta unika jej wzroku. Wewnątrz dom wyglądał jeszcze gorzej niŜ z zewnątrz. Meble były stare i wytarte. Szczególnie nieprzyjemny był brud. Kosze na śmieci wypełniały po brzegi puszki po piwie i opakowania od McDonalda. W rogu pod sufitem widać było nawet pajęczyny. - Powiem męŜowi, Ŝe pani przyjechała - oświadczyła pani Fay. Z głębi mieszkania docierały dźwięki transmitowanego przez telewizję jakiegoś wydarzenia sportowego. Marsha przysiadła na brzeŜku kanapy. Nie miała ochoty niczego dotykać. - No, no - usłyszała ochrypły głos. - A więc doktorka wreszcie do nas zajrzała. Marsha odwróciła głowę i ujrzała postawnego, brzuchatego męŜczyznę w podkoszulku. Podszedł prosto do niej i wyciągnął na powitanie stwardniałą dłoń. Włosy miał przystrzyŜone na rekruta. W jego twarzy dominował wielki, spuchnięty nos, wokół nozdrzy widniała siateczka zaczerwienionych Ŝyłek. - Napije się pani moŜe piwa? Coś innego? - Nie, dziękuję - odrzekła. Harry Fay zatopił się w lotniczym fotelu. - Czemu zawdzięczamy tę wizytę? - zapytał. Czknął i przeprosił. - Chciałabym porozmawiać o Janice - wyjaśniła. - Mam nadzieję, Ŝe nic o mnie nie nakłamała - powiedział Harry. Strona 113

10959 - Całe Ŝycie cięŜko pracowałem. Tyle razy przejechałem przez cały kraj wielkimi cięŜarówkami, Ŝe straciłem rachubę. - Jestem pewna, Ŝe była to cięŜka praca - stwierdziła Marsha, zastanawiając się, czy w ogóle powinna była tu przyjeŜdŜać. - Jak cholera - dorzucił Harry. - Ciekawa jestem - zaczęła Marsha - czy Janice kiedykolwiek mówiła coś o moich synach, Davidzie i Victorze Juniorze. - Wiele razy - odparł Harry. - Prawda, Mary? Mary skinęła głową, ale nie powiedziała ani słowa. - Czy kiedykolwiek wspomniała o czymś niezwykłym? - Mogła zadać konkretniejsze pytania, ale wolała nie kierować rozmową. - Jasne - przytaknął Harry. - Zanim jeszcze zbzikowała na punkcie tych religijnych głupot, powiedziała nam, Ŝe Victor Junior zabił swojego brata. Mówiła teŜ, Ŝe chciała panią ostrzec, ale pani jej nie słuchała. - Janice nigdy nie próbowała mnie ostrzec - powiedziała Marsha, czując, jak czerwienieją jej policzki. - Powinnam państwu wyjaśnić, Ŝe mój syn David zmarł na raka. - No, nam powiedziała coś zupełnie innego - kontynuował Harry. - Twierdziła, Ŝe dzieciaka otruli. Nafaszerowali pigułkami i otruli. - To czysta niedorzeczność - oświadczyła Marsha. - Takich słów to ja tam nie rozumiem - stwierdził Harry. Marsha wzięła głęboki oddech i starała się uspokoić. Uzmysłowiła sobie, Ŝe próbuje bronić siebie i swą rodzinę przed atakami tego człowieka, a przecieŜ nie po to tu przyjechała. - Chciałam przez to powiedzieć, Ŝe mój syn David absolutnie nie mógł zostać otruty. Zmarł na raka, tak jak wasza córka. - Wiemy tylko to, co nam powiedziała. No nie, Mary? Mary posłusznie skinęła głową. - Właściwie - ciągnął Harry - Janice mówiła nam, Ŝe ją teŜ kiedyś podtruli. Powiedziała, Ŝe nikomu o tym nie mówiła, bo nikt by jej nie uwierzył. Ale nam mówiła, Ŝe od tej pory bardzo uwaŜa na to, co je. Marsha na chwilę zamilkła. Pamiętała, jak nagle Janice się zmieniła. Z dnia na dzień stała się niezmiernie wybredna. Marsha często zastanawiała się, co mogło spowodować tę zmianę. Janice pewnie podejrzewała, Ŝe ktoś podał jej narkotyk lub truciznę. - My tam nie całkiem wierzyliśmy w to, co Janice mówiła - przyznał Harry. - Pomieszało się jej w głowie, no wtedy, jak zrobiła się taka religijna. Ona nawet powiedziała nam, Ŝe pani syn, ten Victor Junior, jest zły. śe ma jakieś konszachty z diabłem. - Zapewniam pana, Ŝe tak nie jest - powiedziała Marsha i wstała. Miała dosyć tej rozmowy. - To dziwne, Ŝe pani syn David i nasza córka zmarli na takiego samego raka - stwierdził Harry. Gdy wstawał, jego twarz aŜ poczerwieniała z wysiłku. - To był zbieg okoliczności - zgodziła się z nim Marsha. - W istocie wtedy wywołało to spore zainteresowanie. Podejrzewano, Ŝe moŜe to wpływ środowiska. Nasz dom został gruntownie przebadany. Mogę państwa zapewnić, Ŝe ich choroba była jedynie tragicznym zbiegiem okoliczności. - Niefart i tyle - przyznał Harry. - Straszny pech - powiedziała Marsha. Strona 114

10959 - Brakuje nam Janice tak bardzo, jak naszego syna. - To była dobra dziewucha - rzekł Harry. - Ładne, dobre dziecko. Ale ciągle kłamała. Jak mówiła o mnie, to same kłamstwa. - Nigdy nam o panu nie opowiadała - pocieszyła go Marsha. Uścisnęli sobie dłonie i wyszła. *** - Czy jest pan pewien, Ŝe się nie myli? - pytał Victor Louisa Kaspwicza. Zadzwonił do informatyka do domu, by spytać go o tę zagadkę na twardym dysku domowego komputera. - AleŜ skąd - odrzekł Louis. - Jeśli na twardym dysku nie ma wolnej pamięci, to znaczy, Ŝe została ona wypełniona danymi. Nie ma innego wyjaśnienia. - Ale sprawdziłem wykaz plików - wyjaśnił Victor. -Wszystkie naleŜą do systemu operacyjnego komputera. - Musi być więcej tych plików - powiedział Louis. -Proszę mi wierzyć. - Jeśli to ma być coś głupiego, bardzo mi będzie przykro, Ŝe zawracam panu głowę, i to w sobotę po południu - rzekł Victor. - AleŜ, panie doktorze - odparł Louis - to naprawdę drobiazg. Właściwie, skoro i tak pada deszcz, człowiek tylko czeka na jakiś pretekst, Ŝeby wyjść z domu. - Niezmiernie będę panu wdzięczny - powiedział Victor. - Proszę mi tylko powiedzieć, gdzie mamy się spotkać - rzekł Louis. Victor podał mu swój adres, po czym udał się do głównego laboratorium, by poinformować Roberta, Ŝe wyjeŜdŜa, ale chyba jeszcze wróci. Spytał go teŜ, kiedy skończy pracę. Robert wyjaśnił, Ŝe Ŝona przygotowuje obiad na szóstą, wyjdzie więc pół godziny wcześniej. Gdy Victor dotarł do domu, Louis juŜ na niego czekał. - Przepraszam za spóźnienie - powiedział Victor, szukając kluczy. - Nie szkodzi - rzekł Louis z uśmiechem. - Ma pan piękny dom - dorzucił, otupując buty z błota. - Dziękuję. - Zaprowadził Louisa na górę do gabinetu z komputerem. - To ten - wskazał na Wanga. Sięgnął do wyłącznika i uruchomił urządzenie. Louis szybko obejrzał komputer, połoŜył swoją walizeczkę na blacie i pstryknął zamkami. Wewnątrz, wstyropianowej oprawie, widniał wspaniały zestaw elektronicznych narzędzi. Zasiadł przed ekranem i czekał na pojawienie się menu. Szybko powtórzył te same czynności, które Victor wykonał nad ranem, i uzyskał ten sam rezultat. - Ma pan rację - przyznał. - Na tym Winchesterze nie zostało wiele wolnej pamięci. - Sięgnął do walizeczki i otworzył umieszczoną pod wiekiem kieszeń z przegródką na dyskietki, przypominającą akordeon. Wyciągnął jedną i włoŜył ją do komputera. - Na szczęście mam specjalny program do lokalizowania ukrytych plików - wyjaśnił Louis. - Co to ma znaczyć: "ukryte pliki"? - spytał Victor. Louis był zajęty szukaniem informacji na ekranie. Mówił, nie patrząc na Victora. - MoŜna wpisywać na twardy dysk pliki, nie ujawniając ich jednocześnie w Ŝadnym zbiorze - powiedział. Jakby za sprawą czarów na ekranie zaczęły pojawiać się dane. - Jesteśmy w domu - powiedział Louis. Odchylił się na bok, Ŝeby Victor mógł się przyjrzeć ekranowi. - Czy to coś panu mówi? Strona 115

10959 Victor studiował zapisy. - Tak - powiedział powoli. - To jest zapis przedstawiający sekwencje nukleotydowe DNA. - Ekran był w całości zapełniony pionowymi kolumnami par AT, TA, GC i CG. -A oznacza adeninę, T - pirymidynę, G - guaninę, a C to cytozyna - wyjaśnił. Louis wyświetlił następną stronę. To samo. Przeskoczył kilka stron. Sekwencje ciągnęły się w nieskończoność. - Czy pan coś z tego rozumie? - spytał Louis, przywołując na ekran stronę po stronie. - To musi być sekwencja nukleotydowa: jakiegoś fragmentu DNA, moŜe genu - powiedział Victor, wodząc wzrokiem po migających kolumnach, jakby obserwował grę w pingponga. - Tego pliku wystarczy? - spytał Louis. Victor skinął głową. Louis uderzył kilka klawiszy. Ukazał się następny plik, podobny do poprzedniego. - To wszystko moŜe zajmować cały twardy dysk - rzekł Louis. - Nie pamięta pan, by to pan wprowadzał te dane? - To nie ja je wprowadzałem - rzekł Victor krótko. Wiedział, Ŝe Louis zapewne chętnie by się dowiedział, skąd się mogły wziąć i kto poprzedniego wieczoru włamał się do komputera Chimery. Był wdzięczny informatykowi za to, Ŝe potrafi on zapanować nad swą ciekawością. Przez następne pół godziny Louis szybko przeglądał jeden plik za drugim. Wszystkie wyglądały dokładnie tak samo jak pierwszy. Przypominało to bibliotekę sekwencji DNA. Nagle obraz się zmienił. - Uu - mruknął Louis. Przestał naciskać kombinację klawiszy, dzięki której ukryte pliki przesuwały się po ekranie. Przed ich oczami pojawiły się dane działu kadr. Louis przepuścił przez ekran kilka stronic. - Poznaję to, bo sam to formatowałem. To kadry Chimery. - Spojrzał na Victora, który nie odezwał się słowem. Z powrotem zajął się więc komputerem i wyświetlił następny plik. Dotyczył on Georgea Gephardta. - Te dane pochodzą z komputera centralnego - oświadczył. PoniewaŜ Victor wciąŜ nie reagował, Louis przeszedł do następnego pliku, a potem jeszcze do następnego. Było tam osiemnaście akt osobowych. Po nich ukazała się seria plików z księgowości, wypełniona arkuszami obliczeniowymi. - Mnie to nic nie mówi - powiedział, ponownie podnosząc wzrok na Victora. - A panu? Ten potrząsnął głową z niedowierzaniem. Louis na nowo skupił uwagę na ekranie komputera. - Cokolwiek to jest, w grę wchodzi mnóstwo pieniędzy. Zapis jest jednak bardzo sprytny. Ciekaw jestem, z jakiego programu tu korzystano. Chętnie bym go skopiował. Po ekranie przemknęło kilka stron zapisów finansowych, po czym Louis wywołał kolejny plik. Był to zestaw niewielkich firm, które posiadały akcje Chimery. W sumie zapis ten przedstawiał duŜą część akcji Chimery nie naleŜących do jej trzech właścicieli oraz ich rodzin. - A co pan sądzi o tym? Strona 116

10959 - zapytał Louis. - Nic nie rozumiem - odparł Victor. Coś mu jednak zaświtało. Musi jeszcze raz porozmawiać o tym wszystkim z synem. Jeśli dane na ekranie są prawdziwe, jeśli nie są częścią jakiejś wymyślonej gry komputerowej, konsekwencje mogą być bardzo powaŜne. A poza wszystkim pozostaje jeszcze kwestia wykasowanych plików Hobbsa i Murraya. - Teraz znowu mamy sekwencje DNA - powiedział Louis na widok ekranu wypełniającego się ponownie kombinacją czterech liter: A, T, G, C. - Czy mam sprawdzać dalej? - To chyba nie jest konieczne - odparł Victor. - Sądzę, Ŝe widzieliśmy juŜ dosyć. Czy mógłby pan zostawić mi tę dyskietkę, dzięki której wywołał pan pliki? W poniedziałek odniosę ją panu do Chimery. - AleŜ bardzo proszę - rzekł Louis. - I tak jest to tylko kopia. Oryginał mam w domu. Victor odprowadził informatyka do drzwi i stał w progu, czekając, aŜ tamten wsiądzie do samochodu i odjedzie. Pomachał mu ręką na poŜegnanie i zamknął drzwi. Poszedł na górę i upewnił się, Ŝe nie ma tam syna. Z gabinetu zadzwonił do Marshy, lecz odpowiedziała mu centrala. śona była rano w szpitalu, ale nie wiedziano, gdzie jest teraz. OdłoŜył słuchawkę. Po chwili postanowił połączyć się z Able Protection. MoŜe potrafią skontaktować się ze swoim pracownikiem. A jeśli tak, dowie się, gdzie jest Victor Junior. Ale po drugiej stronie usłyszał automatyczną sekretarkę. Mógł jedynie pozostawić swoje nazwisko i numer telefonu z prośbą o jak najszybszy kontakt. Przez następne pół godziny krąŜył po gabinecie. Nie pojmował, o co w tym wszystkim chodzi. Gdy zadzwonił telefon, poderwał słuchawkę. Usłyszał znany sobie, irytujący głos męŜczyzny z Able Protection. Victor spytał, czy mają moŜliwość skontaktowania się z agentem towarzyszącym Victorowi Juniorowi. - Wszyscy nasi ludzie mają przywoływacze - usłyszał w odpowiedzi. - Chciałbym wiedzieć, gdzie jest mój syn - powiedział Victor. - Za chwilę do pana zadzwonię. - Połączenie zostało przerwane. Po pięciu minutach telefon zadźwięczał ponownie. - Pana syn jest na terenie firmy Chimera Inc. - wyjaśnił głos. - Pedro jest teraz w budce straŜników i moŜe pan się z nim połączyć. Victor podziękował. OdłoŜył słuchawkę i zszedł na dół, by wziąć płaszcz. *** Kilka minut później brał juŜ ostry zakręt na podjeździe przed domem. Jechał szybko, pokonał następny ostry zakręt przed wjazdem na teren Chimery i gwałtownie zahamował kilka centymetrów przed szlabanem wartowni. Stukał palcami o kierownice, czekając, aŜ straŜnik podniesie szlaban w białoczarne paski. Tymczasem, mimo Ŝe padał deszcz, wartownik wyszedł z budki i pochylił się przy oknie Victora. Nie ukrywając irytacji, Ŝe kaŜe mu się czekać, Victor opuścił szybę. - Dzień dobry, panie doktorze! - przywitał go straŜnik. Dotknął brzegu daszka czapki w geście powitania. - Jeśli szuka pan tego specjalnego agenta, to znajdzie go pan u nas. - Mówi pan o agencie z Able Protection? Strona 117

10959 - zapytał Victor. - Tego nie wiem - odrzekł straŜnik i wyprostował się. - Hej, Pedro, ty jesteś z Able Protection? W drzwiach wartowni stanął przystojny młody człowiek. Miał włosy czarne jak smoła, nad ustami wąsik. Wyglądał na jakieś dwadzieścia lat. - A kto pyta? - Twój szef, doktor Frank. Pedro podszedł do samochodu Victora i wyciągnął dłoń. - Miło mi pana poznać, doktorze Frank. Jestem Pedro Gonzales z Able Protection. Victor uścisnął mu rękę. Nie był zadowolony. - Dlaczego nie jest pan z moim synem? - spytał szorstko. - Byłem z nim - wyjaśnił Pedro. - Ale gdy tu przyjechaliśmy, powiedział, Ŝe na terenie Chimery jest bezpieczny i Ŝe mam na niego czekać tutaj. - Wydaje mi się, Ŝe miał pan wyraźne polecenie, Ŝeby nie spuszczać mojego syna z oka nawet na chwilę powiedział Victor. - Tak, proszę pana - rzekł Pedro, uświadomiwszy sobie, Ŝe popełnił błąd. - To się nie powtórzy. Pana syn mówił przekonująco. Powiedział, Ŝe pan tak sobie Ŝyczy. Przepraszam. - Gdzie on jest? - rzucił Victor. - Tego nie wiem - odparł Pedro. - Jest gdzieś na terenie razem z Philipem. Nie wychodzili stąd, jeśli o to panu chodzi. - Nie w tym rzecz - warknął Victor. - Chodzi mi o to, Ŝe płacę Able Protection za ochronę mojego syna i Ŝe ta praca nie jest wykonywana. - Rozumiem - powiedział Pedro. Victor spojrzał na straŜnika. - Czy Sheldon dziś pracuje? - Hej, Sheldon! - zawołał straŜnik. Sheldon stanął w drzwiach. Victor zapytał go, czy wie, gdzie jest Victor Junior. - Nie - odparł Sheldon - ale gdy rano przyjechali tu z Philipem, poszli tam. - Dłonią wskazał na zachód. - W stronę rzeki? - dopytywał się Victor. - MoŜe i tak - odpowiedział Sheldon. - Ale teŜ mogli pójść do bufetu. - Czy mam z panem pójść i pomóc go znaleźć? - zapytał Pedro. Victor potrząsnął głową i wrzucił bieg. - Proszę tu poczekać, sam go znajdę. - Następnie zwrócił się do straŜnika, który tępo przysłuchiwał się rozmowie: - Byłbym wdzięczny, gdyby podniósł pan szlaban, zanim w niego wjadę. StraŜnik podskoczył, wbiegł do budki i uruchomił mechanizm. Victor nacisnął gaz i ostro wjechał na teren Chimery. Zostawił w tyle swoje miejsce na parkingu i jechał wprost do budynku, w którym mieściło się laboratorium. Zaparkował tuŜ przed wejściem. Strona 118

10959 Stał tam znak zakazu parkowania, ale zignorował go. Podniósł kołnierz płaszcza, skulił się i ruszył do drzwi. W laboratorium był juŜ tylko Robert. Zapracowany był jak zawsze, tym razem biedził się z wysoko napięciową elektroforezą DNA. Właśnie rozdzielał fragmenty strawionego DNA. - Czy nie widział pan Victora Juniora? - zapytał Victor, strząsając z ubrania krople deszczu. - Nie - odparł Robert. Przetarł oczy wierzchem dłoni. - Ale zaraz panu coś pokaŜę. - Ujął dwie klisze rentgenowskie, na których dokładnie w tym samym miejscu widniały ciemne pasma, i podał je Victorowi. - W strawionym preparacie DNA z drugiego wycinka nowotworu, który od pana otrzymałem, jest taki sam dodatkowy fragment DNA, jaki występuje u pańskiego syna. Ale ten wycinek został pobrany od innej osoby. - To od niani, która z nami mieszkała - wyjaśnił Victor. - Czy jest pan pewien, Ŝe w obu wypadkach stęŜenie DNA było takie samo? - Jestem pewien w stu procentach - odparł Robert. - To zdumiewające - stwierdził Victor, zapominając na chwilę o Victorze Juniorze. - Sądziłem, Ŝe to pana zainteresuje - powiedział Robert z dumą. - Jest to takie odkrycie, na które badacze nowotworów nie mogą się doczekać. MoŜna by to nawet uznać za przełom, na jaki czeka medycyna. - Musi pan to zsekwencjonować - rzucił Victor niecierpliwie. - Natychmiast. - Właśnie to robię - oświadczył Robert. - Muszę jeszcze raz przeprowadzić elektroforezę, a potem wrzucę to na komputer. - JeŜeli się okaŜe, Ŝe jest to retrowirus czy coś w tym rodzaju... - zaczął Victor, po czym urwał. Byłoby to następne nieoczekiwane odkrycie, a lista tych odkryć rosła. -Gdyby pokazał się tu Victor Junior, proszę mu powiedzieć, Ŝe go szukam - zakończył Victor i opuścił laboratorium. W bufecie udał się wprost do kierownika. - Czy widział pan Victora Juniora? - Zjadł wczesny lunch. Był z nim Philip i jeden z wartowników. - Wartowników? - zdziwił się Victor. Ciekaw był, dlaczego Sheldon o tym nie wspomniał. Poprosił kierownika, by zadzwonił do laboratorium, gdy Victor Junior się pokaŜe. Tamten skinął głową. W bibliotece siedziało kilka osób. Większość czytała, reszta spała. Od bibliotekarki dowiedział się, Ŝe dziś syna tu nie było. Taką samą odpowiedź uzyskał w sali gimnastycznej i w świetlicy. Tego dnia widziano Victora Juniora jedynie w bufecie. Victor wyjął z samochodu parasol i skierował się ku rzece. Szedł na północ, aŜ dotarł do brzegu rzeki mniej więcej w środku kompleksu Chimery. Skręcił na zachód i maszerował po granitowym nabrzeŜu. Jego firma nie odrestaurowała jeszcze Ŝadnego z budynków stojących wzdłuŜ rzeki, ale stanowiły one idealne miejsce do wykorzystania w przyszłości. Zastanawiał się nawet nad tym, czy by nie przenieść tu biura. Skoro juŜ ma trawić tyle czasu na robocie administracyjnej, mógłby przynajmniej cieszyć się ładnym widokiem. Szedł i spoglądał na rzekę. Strona 119

10959 W deszczu spieniona woda wyglądała jeszcze groźniej niŜ poprzedniego dnia. Gdy popatrzył w górę rzeki, okazało się, Ŝe zapora jest ledwo widoczna za zasłoną mgły, unoszącej się nad dnem wodospadów. Mijając szereg pustych budynków, uświadomił sobie, Ŝe kaŜdy chłopiec znalazłby tu setki interesujących zakątków. PrzecieŜ to wymarzone miejsce do gry w chowanego i tak dalej. Ale do takich zabaw trzeba grupy dzieci, Victor Junior tymczasem zawsze przebywa sam lub co najwyŜej w towarzystwie Philipa. Szedł dalej w górę rzeki, aŜ drogę zagrodziła mu część wieŜy z zegarem, wystająca ponad część tamy i staw. Aby pójść dalej, musiał okrąŜyć budynek i dotrzeć do rzeki od strony zachodniej. Tam drogę zagrodził mu szeroki na trzy metry kanał odchodzący od stawu, a potem biegnący równolegle do niego aŜ do tunelu. W przeszłości, gdy młyn napędzany był energią wodną, woda płynęła nim do podziemi wieŜy zegarowej. Tam wprawiała w ruch olbrzymie koła wodne, które napędzały tysiące krosien i maszyn do szycia, a takŜe zegar na wieŜy. Przystanął na skraju tunelu i obejrzał dno kanału. Oprócz struŜki wody był tam śmietnik składający się głównie ze stłuczonych butelek i puszek po piwie. Przyjrzał się miejscu, w którym kanał graniczył z szalejącą rzeką. Przepływ wody regulowały niegdyś Ŝelazne, cięŜkie wrota. Teraz wszystko zardzewiało. Zastanawiał się, jakim cudem wrota wytrzymują jeszcze potworne ciśnienie napierającej na nie wody. Poziom wody w rzece doszedł praktycznie do górnej krawędzi wrót. OkrąŜył kanał i szedł na zachód. Deszcz przestał padać i Victor złoŜył parasol. Wkrótce dotarł do ostatniego budynku w kompleksie Chimery. On teŜ był wysunięty nad rzekę. Dalej była juŜ ulica. Zawrócił. Nie wołał syna, jak poprzednio. Po prostu rozglądał się i nasłuchiwał. Gdy z powrotem dotarł do wieŜy zegarowej, poszedł juŜ w kierunku zagospodarowanej części kompleksu. Po drodze zajrzał do laboratorium, lecz od Roberta dowiedział się, Ŝe syna nie było. Nie wiedząc, co robić, wrócił do bufetu. - Jeszcze tu nie był - poinformował go kierownik, zanim Victor zdąŜył zapytać. - Tak jak myślałem - odparł Victor. - Wpadłem na kawę. PoniewaŜ przemókł podczas spaceru nad rzeką, zrobiło mu się zimno. Gdy ulewa minęła, czuł, Ŝe temperatura dalej spada. Skończył kawę, poczuł się trochę lepiej i znowu włoŜył swój mokry płaszcz. Jeszcze raz przypomniał kierownikowi o telefonie do laboratorium, gdy pokaŜe się tu Victor Junior. Potem wrócił do wartowni. Było tam miło i ciepło, mimo Ŝe powietrze było gęste od dymu. Na małej kanapie w głębi pomieszczenia siedział Pedro i układał pasjansa. Na widok Victora wstał. Wstał teŜ Sheldon, siedzący za małym biurkiem. - Czy ktoś widział mojego syna? - spytał Victor szorstko. - Niecałe dwie minuty temu rozmawiałem z Halem -wyjaśnił Sheldon. - Pytałem go o Victora Juniora, ale dziś nie widział go w ogóle. - Kierownik bufetu mówił mi, Ŝe Victor Junior był dziś na lunchu z jednym z was - powiedział Victor. - Dlaczego mi o tym nie powiedzieliście? - Ja nie jadłem lunchu z Victorem Juniorem! - zaprotestował Sheldon, kładąc rękę na piersi. - Hal teŜ nie, bo jadł ze mną. Strona 120

10959 Obaj przynieśliśmy lunch w torbie. Fred! Fred wysunął głowę z boksu, skąd otwierał i zamykał szlabany. Sheldon zapytał go, czy jadł lunch w towarzystwie Victora Juniora. - A gdzie tam! - odparł Fred. - Na lunch poszedłem do miasta. Sheldon wzruszył ramionami, po czym zwrócił się do Victora: - Dziś na zmianie jest nas tylko trzech. - Ale kierownik mi mówił... - zaczął Victor i przerwał. Nie miało sensu wdawać się w spory na temat tego, kto jadł lunch w towarzystwie Victora Juniora, a kto nie. NajwaŜniejsze było to, gdzie on się podziewa. Dręczyła go ciekawość i trochę niepokój. Jak poprzednio Marsha, tak teraz on zastanawiał się, co Victor Junior właściwie robi w Chimerze. Dotychczas Victor specjalnie o tym nie myślał. Opuścił wartownię i wrócił do laboratorium. Nie miał pojęcia, gdzie szukać syna. - Właśnie dzwonili z bufetu - poinformował go Robert. - Przyszedł Victor Junior. Victor podszedł do najbliŜszego aparatu i zadzwonił do kierownika. - Jest - powiedział kierownik. - Sam? - zapytał Victor. - Nie, z Philipem - odparł kierownik. - Czy mówił mu pan, Ŝe go szukałem? - Nie. Prosił mnie pan, Ŝebym zadzwonił, a nie, Ŝebym coś mówił. - Wspaniale - rzekł Victor. - Proszę mu dalej nic nie mówić. JuŜ idę. Kierując się do budynku, w którym znajdował się bufet i biblioteka, Victor postanowił nie wchodzić do środka głównymi drzwiami. Skorzystał więc z wejścia bocznego, wszedł na piętro i potem do bufetu na poziomie balkonu. Podszedł do barierki, spojrzał na dół i dostrzegł Victora Juniora i Philipa zajadających lody. Czekał w ukryciu, aŜ Victor Junior i Philip skończą. Wkrótce wstali i odnieśli tace. Gdy wychodzili, Victor zszedł na dół, trzymając się ściany i nie pokazując się. Usłyszał, jak za chłopcami zamykają się drzwi. Przyspieszył kroku i dotarł do drzwi dokładnie w chwili, gdy Victor Junior i Philip skręcali chodnikiem na zachód. - Coś się stało? - spytał kierownik. - Nie, nic takiego - odparł Victor, prostując się i usiłując przybrać nonszalancki wygląd. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, były plotki w pracy. - Jestem po prostu ciekaw, gdzie on chodzi - wyjaśnił. - Kilkakrotnie mówiłem mu, Ŝeby nie zbliŜał się do rzeki, zwłaszcza gdy jest taka niebezpieczna jak teraz. Obawiam się jednak, Ŝe on wcale mnie nie słucha. - Jak to chłopak - powiedział kierownik. Victor wyszedł z kawiarni w porę, by dostrzec syna i Philipa skręcających w prawo za budynkiem mieszczącym jego laboratorium. Najwyraźniej zmierzali w stronę rzeki. Szybkim krokiem przebył dystans dzielący go od miejsca, w którym skręcili w prawo. Dojrzał ich jakieś pięćdziesiąt metrów przed sobą. Poczekał, aŜ skręcili w lewo tuŜ przy brzegu rzeki i zniknęli mu z oczu. Strona 121

10959 Pobiegł za nimi. Gdy dotarł do zakrętu, oni byli juŜ w pobliŜu wieŜy zegarowej. Widział, jak idą po schodkach i wchodzą do opuszczonego budynku poprzez pozbawione drzwi wejście. - CóŜ oni mogą tam robić? - spytał sam siebie. Starając się, Ŝeby nikt go nie dostrzegł, podszedł do wejścia wieŜy zegarowej i nasłuchiwał. Słyszał jednak tylko huk wody. Kompletnie oszołomiony wszedł do środka. Chwilę czekał, aŜ oczy przyzwyczają się do półmroku. Wreszcie dostrzegł jedynie bałagan, jaki spodziewał się zastać w opuszczonym budynku. Na podłodze był istny śmietnik. Na parterze znajdowała się duŜa hala z wychodzącymi na staw otworami po oknach. Szyby juŜ dawno zostały wybite. Nie było nawet ram. Na środku leŜała kupa śmieci świadcząca o tym, Ŝe zanim Chimera kupiła ten kompleks i ogrodziła go, mieszkali tu dzicy lokatorzy. W powietrzu unosił się ostry zapach gnijącego drewna, szmat i dykty. OstroŜnie dotarł do środka sali i znowu nasłuchiwał, lecz huk wodospadów był jeszcze głośniejszy tu niŜ na zewnątrz. Nie rozróŜniał Ŝadnych innych dźwięków. Po stronie budynku równoległej do rzeki było kilka małych pomieszczeń, do których wchodziło się z hali. Spenetrował jedno po drugim. W kaŜdym było więcej lub mniej śmieci. Po obu stronach hali oraz na jej środku znajdowały się schody prowadzące na pierwsze i drugie piętro. Podszedł do schodów centralnych i powoli wszedł na górę. Na kaŜdym piętrze obejrzał mnóstwo pomieszczeń po obu stronach długiego korytarza. Wszędzie gruz, śmieci i brud. Coraz bardziej zdumiony, zszedł na parter. Podszedł do jednego z otworów okiennych i spojrzał na rzekę, zaporę, staw i pusty kanał, odcięty od rzeki zardzewiałymi wrotami. W tej właśnie chwili przypomniał sobie, Ŝe wieŜa zegarowa jest połączona z innymi budynkami rozwiniętym systemem tuneli, którymi układ wałów napędowych rozprowadzał energię wytwarzaną przez koła wodne. Było oczywiste, Ŝe nie znajdzie syna w wieŜy zegarowej. Ciekaw był, czy chłopiec nie odkrył tej właśnie sieci podziemnych korytarzy. Nagle poczuł zawrót głowy i włosy stanęły mu dęba. Wydawało mu się, Ŝe usłyszał dźwięk inny niŜ huk wodospadów czy Ŝe coś poczuł. Nie był pewien. Wzrokiem szybko omiótł halę, lecz nie dojrzał nikogo, i gdy znowu zaczął nasłuchiwać, prócz rzeki nie usłyszał nic. Wędrował od jednych schodów do drugich, usiłując znaleźć wejście do podziemi. Bezskutecznie. Przeszukał wszystko jeszcze raz, nadal bez rezultatu. Nie dojrzał Ŝadnych schodów w dół. Podszedł do otworu okiennego znajdującego się na wschodniej ścianie budynku i szukał jakiegoś wejścia z zewnątrz, lecz nic takiego nie znalazł. Wydawało się, Ŝe nie ma sposobu dotarcia do podziemi. Opuścił więc wieŜę i powrócił do zagospodarowanej części kompleksu Chimery, by wpaść do działu nieruchomości. Korzystając ze swego dyrektorskiego klucza, którym moŜna było otworzyć wszystkie zamki w budynku, wszedł do środka i zapalił światło. Natychmiast skierował się do archiwum. Z duŜej blaszanej szafy wyjął plany architektoniczne wszystkich zabudowań Chimery. Odnalazł wieŜę zegarową na ogólnym planie terenu, odszukał właściwe rysunki i zaczął je przeglądać. Pierwszy szkic przedstawiał podziemia. Strona 122

10959 Pokazywał, w którym miejscu tunel wchodził do budynku. W podziemiach woda płynęła wyłoŜonym solidnymi belkami korytem, obracając kołami łopatkowymi umocowanymi zarówno poziomo, jak i pionowo. Podziemia były podzielone na halę główną, gdzie mieściły się wszystkie koła, i kilka pomieszczeń bocznych. System tuneli rozgałęział się w jednym z pomieszczeń bocznych po wschodniej stronie budynku. Potem obejrzał plan parteru. Z łatwością zlokalizował schody wiodące do podziemi. Były z prawej strony, tuŜ przy schodach centralnych. Nie pojmował, jak mógł ich nie zauwaŜyć. Aby pozbyć się wszelkich wątpliwości, sporządził odbitki planu podziemi i parteru, wykorzystując specjalną kopiarkę, jaką Chimera do tych celów zakupiła. Pomniejszył szkice do rozmiarów kartki papieru maszynowego i wrócił do wieŜy zegarowej z mocnym postanowieniem dotarcia do podziemi. Przebrnął przez śmietnik na podłodze i znalazł się przy schodach centralnych. Stanął przed nimi i spojrzał w prawo. RozłoŜył nawet odbitkę planu i przestudiował ją jeszcze raz, Ŝeby się upewnić, czy to tu. Coś się nie zgadzało, ale nie rozumiał co. Nie było Ŝadnych schodów w dół. Na wszelki wypadek obejrzał jeszcze schody z drugiej strony. Tam jednak teŜ nie znalazł tego, czego szukał. Gdy wrócił do miejsca, gdzie według planu powinny znajdować się schody, zauwaŜył, Ŝe nie ma tam śmieci zalegających resztę podłogi. PoniewaŜ uznał to za dziwne, pochylił się i zauwaŜył jeszcze coś: deski były tu szersze niŜ w pozostałej części budynku. I nowsze. Za plecami usłyszał jakiś dźwięk. Odwrócił się, lecz nic nie zauwaŜył. Niemniej odniósł wraŜenie, Ŝe w mroku ktoś się ukrywa. I to bardzo blisko. PrzeraŜony, usiłował przeniknąć mrok w przepastnej hali. Znowu usłyszał czy poczuł, Ŝe za jego plecami coś się poruszyło. Nie miał juŜ wątpliwości: to był odgłos kroku. Odwrócił się, lecz za późno. Dostrzegł jedynie zarys postaci unoszącej nad jego głową jakiś przedmiot. Podniósł ręce, by uchronić się przed ciosem, lecz uderzenie było silne. Stracił przytomność. *** Marsha wyjechała z Lowell, zatrzymała się w barze przy drodze i stamtąd zadzwoniła do państwa Blakemore. Czuła się trochę niezręcznie, lecz udało się jej wprosić na krótką wizytę. Dotarcie do ich domu w West Boxford przy Plum Island Road 479 zajęło jej około pół godziny. Gdy parkowała samochód, z zadowoleniem zauwaŜyła, Ŝe przestało padać. Gdy jednak otworzyła drzwi auta, poŜałowała, Ŝe nie wzięła puchowego płaszcza. Robiło się coraz zimniej. Dom państwa Blakemore wyglądał bardzo przytulnie i przypominał domy budowane na Cape Cod. Okna były rozdzielone kamiennymi słupkami i pomalowane na biało. Nad wejściem znajdowała się pergola. Marsha weszła po schodkach i nacisnęła dzwonek. Drzwi otworzyła pani Blakemore. Była postawną kobietą mniej więcej w wieku Marshy, miała krótkie, podkręcone na końcach włosy. - Proszę - powiedziała, spoglądając na Marshę z zaciekawieniem. - Jestem Edith Blakemore. Marsha poczuła jej spojrzenie i pomyślała, Ŝe moŜe w jej wyglądzie jest coś nie tak, moŜe między przednimi zębami zostały jakieś resztki po owocu, który właśnie zjadła. Na wszelki wypadek sprawdziła zęby językiem. Strona 123

10959 Wewnątrz dom wyglądał równie uroczo jak na zewnątrz. Meble były w stylu wczesnoamerykańskim, kanapy i fotele miały perkalowe obicia. Podłogę z szerokich desek pokrywały dywaniki. - MoŜe się pani rozbierze? - spytała Edith. - Napije się pani kawy albo herbaty? - Proszę o herbatę - rzekła Marsha, idąc za Edith do salonu. Pan Blakemore, który siedział przy kominku, czytając gazetę, wstał na powitanie. - Carl Blakemore - przedstawił się, wyciągając dłoń. Był wysoki, miał twardą skórę i ciemną cerę. Marsha podała mu rękę. - Proszę się czuć jak u siebie w domu - rzekł Carl, wskazując na kanapę. Gdy usiadła, wrócił na swoje miejsce i połoŜył gazetę na podłodze obok fotela. Przesłał jej miły uśmiech. Edith zniknęła w kuchni. - Interesująca pogoda - powiedział, Ŝeby jakoś zacząć rozmowę. Marsha dalej czuła się nieswojo z powodu owego spojrzenia, jakim na wstępie obdarzyła ją Edith. W tych ludziach było coś sztywnego i nienaturalnego, lecz nie potrafiła powiedzieć, na czym to polega. Usłyszała kroki na schodach, po czym do pokoju wszedł chłopiec. Był w wieku Victora Juniora, lecz trochę grubszy, bardziej barczysty, miał włosy koloru piasku i ciemnobrązowe oczy. Wyglądał na silnego chłopca i był uderzająco podobny do pana Blakemorea. - Cześć - powiedział, wyciągając rękę w dŜentelmeński sposób. - Ty chyba jesteś Richie - rzekła Marsha, odwzajemniając uścisk. - Jestem mamą Victora Juniora. Wiele o tobie słyszałam. - Miała wraŜenie, Ŝe przesada jest tu uzasadniona. - Naprawdę? - spytał Richie niepewnie. - Tak - odrzekła. - I im więcej o tobie słyszałam, tym bardziej chciałam cię poznać. Dlaczego czasem do nas nie wpadniesz? Victor Junior chyba mówił ci, Ŝe mamy basen. - Nie, tego mi nie mówił - powiedział Richie. Siadł na stopniu kominka i obrzucił ją takim spojrzeniem, Ŝe poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. - Nie rozumiem, dlaczego ci o tym nie powiedział -rzekła. Spojrzała na Carla. - Nigdy nie wiadomo, o czym te dzieci myślą - dodała z uśmiechem. - Zgadzam się - przytaknął Carl. Zapadło niezręczne milczenie. Marsha zachodziła w głowę, co się dzieje. - Z mlekiem czy cytryną? - zapytała Edith, wchodząc do salonu i przerywając ciszę. Niosła tacę, którą postawiła na małym stoliku. - Z cytryną - rzekła Marsha. Wzięła od Edith filiŜankę i przytrzymała ją, podczas gdy Edith nalewała herbatę. Potem wcisnęła kilka kropli cytryny. Wreszcie usiadła wygodnie. I wtedy zauwaŜyła, Ŝe oprócz niej nikt nic nie pije. Wszyscy po prostu na nią patrzą. - A państwo nie pijecie? - spytała, coraz bardziej skrępowana. - Nie, ale proszę się nie przejmować - powiedziała Edith. Marsha pociągnęła łyk. Strona 124

10959 Herbata była gorąca, toteŜ odstawiła filiŜankę na stolik. Nerwowo odchrząknęła. - Przepraszam za ten najazd - tłumaczyła się. - AleŜ nie ma za co - odrzekła Edith. - Jest taka brzydka pogoda, Ŝe odpoczywamy sobie w domu. - JuŜ od jakiegoś czasu chcę państwa poznać - kontynuowała Marsha. - Byliście państwo bardzo mili dla mojego syna, chciałabym się odwzajemnić. - Co właściwie ma pani na myśli? - spytała Edith. - No cóŜ, chciałabym, Ŝeby Richie do nas przyjechał i został na noc. Jeśli oczywiście się zgodzi. Zgadzasz się, Richie? Richie wzruszył ramionami. - A dlaczego chciałaby pani, Ŝeby Richie został na noc? - zapytał Carl. - śeby odwzajemnić państwa uprzejmość, oczywiście -wyjaśniła. - Skoro Victor Junior tyle razy nocował u państwa, wydaje mi się naturalne, jeśli Richie od czasu do czasu przyjedzie do nas. Carl i Edith popatrzyli po sobie. - Pani syn nigdy u nas nie nocował - odezwała się Edith. - Obawiam się, Ŝe nie bardzo rozumiem, o czym pani mówi. Marsha przeniosła spojrzenie z jednego z rodziców na drugie, czując narastające zmieszanie. - Victor Junior nigdy u państwa nie nocował? - zapytała z niedowierzaniem. - Nie - odparł Carl. Marsha spojrzała na Richiego i spytała: - A zeszłej niedzieli? Czy widzieliście się? - Nie - odparł Richie, potrząsając głową. - No cóŜ, wobec tego muszę państwa przeprosić za to, Ŝe zajmuję czas - tłumaczyła się zakłopotana. Wstała. Edith i Carl uczynili to samo. - Sądziliśmy, Ŝe chce pani porozmawiać o tej bójce -powiedział Carl. - O jakiej bójce? - zdziwiła się. - Victor Junior i nasz syn chyba się o coś pokłócili - wyjaśnił Carl. - Richie spędził noc w szpitalu ze złamanym nosem. - Och, jak mi przykro - powiedziała. - Będę musiała porozmawiać z Victorem Juniorem. Tak szybko i dostojnie, jak tylko potrafiła, opuściła dom państwa Blakemore. Gdy wsiadła do samochodu, była wściekła. Na pewno porozmawia z synem. Jest jeszcze gorszy, niŜ przypuszczała. Jak mogła tylu rzeczy nie zauwaŜyć? Wygląda na to, Ŝe jej syn prowadzi drugie Ŝycie, zupełnie inne niŜ to, o którym opowiada. Takie oszukiwanie, na zimno i na spokojnie, jest powaŜnym odstępstwem od normy. Co się dzieje z jej dzieckiem? Rozdział 11 . Sobota, popołudnie. Stopniowo odzyskiwał przytomność. Jak przez mgłę docierały do niego stłumione odgłosy, których nie potrafił rozróŜnić. Potem uświadomił sobie, Ŝe owe dźwięki to głosy. W końcu rozpoznał głos syna. Chłopiec był zły, krzyczał na kogoś, Ŝe Victor to jego ojciec. - Przepraszam. Strona 125

10959 - W głosie mówiącego pobrzmiewał wyraźny hiszpański akcent. - Skąd mogłem wiedzieć? Poczuł, Ŝe ktoś nim potrząsa. Dotknięcie sprawiło, Ŝe uświadomił sobie ból głowy. Był zamroczony. Wyciągnął rękę i na czole wyczuł guz wielkości piłki golfowej. - Tato! - zawołał Victor Junior. Z trudem otworzył oczy. Silny ból czaszki ustąpił dopiero po chwili. Patrzył prosto w błękitne, lodowate oczy syna. Victor Junior trzymał go za ramiona. Za jego plecami Victor dostrzegł śniade twarze. Obok Victora Juniora stał człowiek o twarzy jeszcze ciemniejszej niŜ pozostałe i niemal groźnej, a wraŜenie to potęgowała opadająca powieka nad lewym okiem. Victor zamknął oczy, zacisnął zęby i usiadł. Poczuł zawrót głowy i zachwiał się, lecz Victor Junior go podtrzymał. Gdy oszołomienie minęło, otworzył oczy. Ponownie dotknął guza, niejasno przypominając sobie, skąd się wziął. - Dobrze się czujesz, tato? - pytał Victor Junior. - Chyba tak - odparł Victor. Spojrzał na nie znanych sobie ludzi. Wszyscy mieli na sobie słuŜbowe mundury straŜników Chimery, ale nikogo nie rozpoznawał. Za nimi stał Philip, ogłupiały i wystraszony. Rozejrzawszy się po pomieszczeniu, najpierw pomyślał, spojrzał na syna i stwierdził, Ŝe ten aŜ pojaśniał z dumy. Popatrzył na Philipa, który nerwowo pocierał ręce. Potem zatrzymał wzrok na trójce męŜczyzn w mundurach straŜników Chimery - śniadych Latynosach o lśniących, czarnych włosach. Potem powoli przesunął oczami po sali o wysokim sklepieniu. Był to jeden z najbardziej zdumiewających widoków, jakie w Ŝyciu oglądał. TuŜ przed nim znajdowała się ziejąca przepaść śluzy. Spod jej wrót sączył się strumyczek wilgotnej, zielonkawej pleśni. Znaczną część otworu przykrywała prowizoryczna zasuwa ze starych belek. Olbrzymie drewniane koryto, którym niegdyś przez halę płynęła woda, zostało zdemontowane i wykorzystane jako materiał na zasuwę, blaty laboratoryjne i półki na ksiąŜki. Sala miała około dwudziestu metrów szerokości i trzydziestu długości. Największe ze starych kół wodnych nadal stało na środku - w pozycji pionowej, niczym nowoczesna rzeźba. O jego wielkie łopaty oparto część wyposaŜenia laboratoryjnego, co tworzyło gigantyczny krąg. W obu końcach sali znajdowało się kilkoro cięŜkich drzwi wzmocnionych stalowymi nitami. Wszystkie cztery ściany były z tego samego szarego granitu. Sufit stanowiły belki podtrzymujące grube deski. Oprócz największego koła, większość pierwotnego wyposaŜenia, wszystkie wały i koła zębate, które niegdyś rozprowadzały energię po całym obiekcie, znajdowała się na swoim dawnym miejscu, sięgając sufitu metalowymi osłonami. TuŜ za jego plecami znajdowały się schody wiodące w górę, zakończone deskami na poziomie stropu. - No jak, tato? - zapytał Victor Junior ze zniecierpliwieniem. -No powiedz coś! Co o tym myślisz? Victor niepewnie stanął na nogach. - To jest twoje laboratorium? - zapytał. Strona 126

10959 - Tak - odparł Victor Junior. - Niezłe, co? Chwiejnym krokiem Victor dotarł do syntezatora DNA i powiódł po nim dłonią. Był to najnowszy model, lepszy niŜ ten, który Victor miał u siebie. Na ścianach wisiały dywaniki róŜnej wielkości i kształtu, co nadawało wnętrzu ciepła. Na podłodze stało około dziesięciu składanych łóŜek z pościelą. TuŜ przy drzwiach znajdował się okrągły stół i sześć krzeseł o niskich oparciach. Victor Junior gestem poprosił ojca o zajęcie miejsca. Victor wysunął krzesło i usiadł. Philip bez słowa zasiadł trochę dalej. - Napijesz się czegoś? Gorącej czekolady czy herbaty? - spytał Victor Junior, grając rolę gospodarza. - Mamy tu wszystko, jak w domu. - Wolałbym się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi - odpowiedział Victor. Victor Junior skinął głową, po czym spokojnie rozpoczął swą opowieść: - Wiesz, Ŝe to, co się dzieje w twoim laboratorium, zainteresowało mnie juŜ pierwszego dnia, gdy przywiozłeś mnie do Chimery. Rzecz w tym, Ŝe nie pozwolono mi niczego dotykać. - To oczywiste - wtrącił Victor. - Byłeś przecieŜ dzieckiem. - Ale nie czułem się dzieckiem - odparł Victor Junior. - Nie muszę dodawać, Ŝe juŜ wtedy wiedziałem, Ŝe potrzebuję własnego laboratorium, jeśli mam czegokolwiek dokonać. Zacząłem od malutkiego laboratorium, ale się rozrosło, bo ciągle potrzebowałem nowego wyposaŜenia. - Ile miałeś lat, gdy zaczynałeś? - Zaczynałem siedem lat temu - rzekł Victor Junior. - Miałem trzy lata. Byłem zdumiony, gdy stwierdziłem, Ŝe załoŜenie laboratorium z pomocą mięśni Philipa jest bardzo łatwe. Philip uśmiechnął się z dumą. - Początkowo zainstalowaliśmy się obok bufetu - kontynuował Victor Junior. - Ale potem zaczęło się mówić o odrestaurowaniu tamtego budynku, więc przenieśliśmy wszystko do tej wieŜy. To była taka moja mała tajemnica. - Przez siedem lat? - dopytywał się Victor. Victor Junior skinął głową. - Około. - Ale dlaczego? - zapytał Victor. - śebym mógł się powaŜnie zająć pracą. Gdy chodziłem po twoim laboratorium i obserwowałem twoją pracę, zafascynowały mnie moŜliwości biologii. To jest nauka przyszłości. JuŜ wtedy miałem pewne pomysły, jak naleŜy prowadzić badania. - Mogłeś przecieŜ pracować u mnie - zaprotestował Victor. - To było niemoŜliwe - odparł Victor Junior, machając ręką. -Jestem za młody. Nikt nie pozwoliłby mi robić tego, co robię. Ograniczenia, przepisy, asystenci. Potrzebowałem własnej przestrzeni i uwierz mi, Ŝe moje osiągnięcia przeszły twoje najśmielsze oczekiwania. JuŜ mniej więcej od roku pragnę pokazać ci, czym się zajmuję. Oszalejesz. - Masz jakieś sukcesy? - zapytał Victor z wahaniem i jednocześnie zaciekawieniem. Strona 127

10959 - Właściwsze byłoby powiedzieć, Ŝe dokonałem kilku przełomowych odkryć - wyjaśnił Victor Junior. - MoŜe spróbujesz odgadnąć. - Nie potrafię. - Hm, chyba potrafisz - rzekł Victor Junior. - Jedno z badań wiąŜe się z tym, nad czym sam pracujesz. - Prowadzę róŜne badania - odparł Victor wymijająco. - Posłuchaj. Chcę, Ŝeby zasługi za moje badania przypadły tobie, Ŝeby Chimera mogła je opatentować i rozwijać się. Nie chcę, Ŝeby ktokolwiek wiedział, Ŝe ja miałem w tym swój udział. - Proponujesz mi coś w rodzaju naszego wyścigu na basenie? Victor Junior roześmiał się szczerze. - Tak, chyba coś takiego. Wolałbym nie zwracać na siebie uwagi. Nie chcę, Ŝeby ktoś wścibiał nos w moje Ŝycie, a ludzie przecieŜ stają się tacy ciekawscy, gdy wśród nich pojawi się cudowne dziecko. Wolałbym, Ŝeby moje zasługi poszły na twoje konto. Chimera dostanie patent. Powiedzmy, Ŝe proponuję ci wyniki moich prac w zamian za pomieszczenie i wyposaŜenie. - MoŜe mi pomoŜesz zgadnąć, co odkryłeś. - Na początek rozwiązałem zagadkę implantacji zapłodnionego jaja w macicy - oświadczył z dumą Victor Junior. - JeŜeli zygota jest prawidłowa, mogę zagwarantować stuprocentową implantację. - śartujesz - powiedział Victor. - Nie Ŝartuję - odparł Victor Junior nieco zirytowany. -Odpowiedź okazała się zarówno prosta, jak i bardziej skomplikowana, niŜ moŜna się było spodziewać. Chodzi tu o połączenie zygoty z powierzchniowymi komórkami macicy, co zapoczątkowuje coś w rodzaju chemicznej komunikacji, którą większość ludzi nazwałaby zapewne reakcją na przeciwciała z antygenem. Dzięki tej właśnie reakcji z naczyń krwionośnych uwalniany jest czynnik ułatwiający zagnieŜdŜanie się zapłodnionego jaja. Wyizolowałem ten czynnik, a potem wyprodukowałem go w większych ilościach. Jeden zastrzyk gwarantuje stuprocentową pewność zagnieŜdŜenia zdrowej zygoty. - By nie pozostawać gołosłownym, Victor Junior wyciągnął z kieszeni fiolkę i połoŜył ją na stole przed ojcem. - To dla ciebie - rzucił. - Kto wie, moŜe dostaniesz za to Nobla. - Roześmiał się, a Philip mu zawtórował. Victor ujął fiolkę i przyglądał się przezroczystej lepkiej cieczy. - Takie rzeczy trzeba sprawdzać - powiedział. - To juŜ zostało sprawdzone - odrzekł Victor Junior. - Na zwierzętach i ludziach. W obu wypadkach działa identycznie. Stuprocentowo skutecznie. Victor spojrzał na syna, potem na Philipa. Philip uśmiechał się niepewnie, ciekaw reakcji Victora. Victor ponownie spojrzał na fiolkę. Natychmiast docenił naukowe i ekonomiczne znaczenie takiego odkrycia. Byłoby to coś niesłychanego, rewolucja w metodach zapładniania in vitro. Mając taki produkt, Fertility Inc. dominowałaby w tej dziedzinie. Byłoby to zjawisko na skalę światową. Wziął głęboki oddech. - Czy jesteś pewien, Ŝe jest to skuteczne w wypadku ludzi? - Całkowicie. Jak juŜ powiedziałem, zostało to przebadane. - Na kim? - Oczywiście na ochotnikach - odparł Victor Junior. Strona 128

10959 - Ale będziemy mieli jeszcze mnóstwo czasu na szczegóły. Ochotnicy? Victor poczuł, Ŝe kręci mu się w głowie. Czy Victor Junior nie zdaje sobie sprawy, Ŝe nie wolno beztrosko eksperymentować na ludziach? Trzeba brać pod uwagę przepisy, kwestie etyczne. Trudno jednak było oprzeć się pokusie, jaką stwarzało takie odkrycie. A zresztą, czy ma prawo osądzać syna? CzyŜ to nie on przyczynił się do poczęcia tego niezwykłego chłopca, który teraz przed nim siedział? - Chcę jeszcze raz obejrzeć twoje laboratorium - rzekł, wstając od stołu. Victor Junior pobiegł otworzyć drzwi. Victor wkroczył do głównej sali, gdzie straŜnicy nadal grali w karty i głośno rozmawiali po hiszpańsku. Powoli okrąŜał znajdujące się w środku hali laboratorium i przyglądał się aparaturze. Wspaniała? To mało powiedziane. Uświadomił sobie, Ŝe głowa nagle przestaje go boleć. Czuł narastające podniecenie. Trudno było uwierzyć, Ŝe tego wszystkiego dokonał jego dziesięcioletni syn. - Kto wie o tym laboratorium? - spytał, spoglądając z zaciekawieniem na mikroskop elektronowy. Powiódł dłonią po jego powierzchni. - Philip i kilku straŜników - wyjaśnił Victor Junior. - A teraz ty. Victor obrzucił- syna krótkim spojrzeniem. Victor Junior w odpowiedzi uśmiechnął się. Nagle Victor wybuchnął śmiechem. - I pomyśleć, Ŝe to wszystko działo się pod naszym nosem przez tyle czasu! - Potrząsnął głową z niedowierzaniem, idąc wokół kręgu aparatury laboratoryjnej, poklepując niektóre przyrządy palcami. - Czy masz pewność, jeśli chodzi o to białko implantacyjne? - zapytał, zastanawiając się juŜ nad ustaleniem nazwy rynkowej: Conceptol, Fertol? - Całkowicie - powtórzył Victor Junior. - Ale to tylko jedno z moich odkryć. Jest ich znacznie więcej. Poczyniłem pewne postępy w dziedzinie róŜnicowania i rozwoju komórkowego; co moim zdaniem zapowiada nadejście nowej ery w biologii. Victor przystanął i odwrócił się do Victora Juniora. - Czy Marsha coś o tym wie? - Nie! - odparł Victor Junior z naciskiem. - Na pewno będzie uszczęśliwiona - rzekł Victor z uśmiechem. - Zamartwia się na śmierć, Ŝe coś się z tobą dzieje, bo nie masz czasu spotykać się z kolegami. - Jestem zbyt zajęty, Ŝeby chodzić na zbiórki zuchów -skomentował Victor Junior. Victor roześmiał się. - No no. Będzie zachwycona. Musimy jej powiedzieć i pokazać jej to wszystko. - Nie jestem pewien, czy jest to dobry pomysł - rzekł Victor Junior. - AleŜ tak, uwierz mi. Ona wreszcie odetchnie, a ja nie będę musiał wysłuchiwać następnego wykładu na temat twojego rozwoju psychicznego. - Nie chcę, Ŝeby dowiedziano się o tym laboratorium - powtórzył Victor Junior. - Ty odkryłeś je przez przypadek. Nie miałem zamiaru o niczym ci mówić do czasu przeprowadzki. - Gdzie masz zamiar się przenieść? Strona 129

10959 - Niedaleko - odparł Victor Junior. - Któregoś dnia ci pokaŜę. - Ale musimy powiedzieć matce - nalegał Victor. - Nie masz pojęcia, jak bardzo się o ciebie martwi. Ja jej wszystko wytłumaczę. Nikomu nic nie powie. - To ryzykowne - stwierdził Victor Junior. - Nie sądzę, by moje osiągnięcia wywarły na niej takie wraŜenie jak na tobie. Ona nie jest taką entuzjastką nauki jak my. - AleŜ będzie zachwycona, Ŝe jesteś geniuszem. I Ŝe sam to wszystko zorganizowałeś. To przecieŜ coś niezwykłego. - No cóŜ, moŜe... - rzekł Victor Junior, waŜąc myśli. - Zaufaj mi - powiedział Victor z zapałem. - Być moŜe w tej jednej sprawie będę musiał zdać się na twój osąd - zgodził się Victor Junior. - Znasz ją chyba lepiej niŜ ja. Mam nadzieję, Ŝe się nie mylisz. Przez nią moglibyśmy mieć kłopoty. - Zaraz ją przywiozę - rzucił Victor z nie skrywanym podnieceniem. - A jak się tu dostaniesz, Ŝeby nikt nie widział? -zapytał Victor Junior. - Jest przecieŜ sobota. Prawie nikogo juŜ nie ma, zwłaszcza o tej porze. - Dobrze - zgodził się Victor Junior z rezygnacją. Victor ruszył ku schodom, właściwie biegł. - Będę za pół godziny. Góra trzy kwadranse. - Pokonał kilka stopni, nagle przystanął. JuŜ wcześniej zauwaŜył, Ŝe schody urywały się przy deskach na suficie. - Czy to jest wyjście? - Po prostu pchnij - powiedział Victor Junior. - Tam jest przeciwwaga. Victor trochę wolniej pokonywał stopnie, aŜ wreszcie dotknął ręką desek nad głową. OstroŜnie pchnął je do góry. Ku jego zdziwieniu duŜa klapa otworzyła się niezwykle lekko. Rzucając ostatnie spojrzenie w dół, mrugnął do syna, po czym wszedł na ostatnie stopnie. Gdy opuścił klapę, cicho opadła na swoje miejsce, szczelnie odcinając światło z dołu. Wybiegł z budynku, serce aŜ kołatało mu z radości. Od lat nie był w stanie takiego podniecenia. *** Gdy Marsha wróciła do domu po dwóch stresujących wizytach, zrobiła sobie duŜą filiŜankę herbaty. Zaniosła ją do gabinetu i usiłowała pozbierać myśli, gdy na podjeździe usłyszała samochód Victora. JuŜ po chwili zajrzał do jej pokoju. Nawet nie zdjął płaszcza. - Ach, tu jesteś, kochanie! - Kochanie? - powtórzyła Marsha z pogardą. Od lat tak do niej nie mówił. - Wejdź! - zawołała. Wszedł do pokoju. Chwycił Ŝonę za rękę, próbując ściągnąć ją z kanapy. Marsha broniła się i uwolniła dłoń. - Co ty wyprawiasz? Strona 130

10959 - spytała. - Chcę ci coś pokazać. - Oczy mu błyszczały. - Co się z tobą dzieje? - Chodź! - domagał się, ciągnąc ją z kanapy. - Mam dla ciebie niespodziankę. Ucieszysz się. - A ja mam dla ciebie niespodziankę, z której się nie ucieszysz - powiedziała. - Siadaj. Muszę ci powiedzieć coś waŜnego. - Później - odparł. - To, co chcę ci pokazać, jest waŜniejsze. - Wątpię - odrzekła. - Dowiedziałam się kilku niepokojących rzeczy o Victorze Juniorze. - To się świetnie składa - powiedział Victor z uśmiechem. - PoniewaŜ to, co odkryłem, sprawi, Ŝe zapomnisz o wszystkim, co cię dręczyło. Usiłował wyciągnąć ją z pokoju. - Victor! - krzyknęła ostro, ponownie uwalniając ramię. - Zachowujesz się jak dziecko! - Zniosę najgorsze wyzwiska - rzekł wesoło. - Marsha, ja nie Ŝartuję. Mam dla ciebie wielką nowinę. Oparła dłonie na biodrach i stanęła na szeroko rozstawionych nogach. - Victor Junior okłamywał nas w innych sprawach oprócz szkoły. Dowiedziałam się, Ŝe nigdy nie nocował u państwa Blakemore. Nigdy! Ani razu! - Wcale mnie to nie dziwi - rzucił Victor, wiedząc, ile czasu Victor Junior musiał spędzić w laboratorium, Ŝeby dokonać tego, czego najwyraźniej dokonał. - Nie dziwi cię? - spytała rozgniewana, wyciągając ręce. - Richie Blakemore i Victor Junior nie są kolegami. W dodatku ostatnio się pobili i Victor Junior złamał mu nos. - Dobra, dobra - powiedział juŜ spokojniej. Ujął Marshę za ramiona i spojrzał wprost w jej ciepłe oczy. - Uspokój się i posłuchaj mnie. To, co chcę ci pokazać, wyjaśni, gdzie Victor Junior spędzał tyle czasu. Czy moŜesz mi zaufać i ze mną Pojechać? PrzymruŜyła oczy. Wyglądało na to, Ŝe mówi szczerze. - Dokąd chcesz mnie zabrać? - spytała podejrzliwie. - Do samochodu - odparł zachwycony. - Chodź, włóŜ płaszcz. - Mam nadzieję, Ŝe wiesz, co robisz - powiedziała, pozwalając wyprowadzić się z gabinetu. WłoŜyła płaszcz i kilka minut później musiała się trzymać deski rozdzielczej jego samochodu, Ŝeby nie rzucało nią na boki. - Czy musimy jechać tak szybko? - spytała. - Nie mogę się doczekać, Ŝeby ci to pokazać - odrzekł. Wziął ostry zakręt. - I pomyśleć, Ŝe gdy miałem dwanaście lat, byłem dumny z domku wśród drzew, który zbudowałem sobie w Strona 131

10959 tajemnicy! Zastanawiała się, czy nie postradał zmysłów. Ostatnio zachowywał się dziwnie, lecz nigdy nie widziała go w takim stanie. Niczym błyskawica przemknął przez most na rzece Merrimack i w końcu wjechał na teren Chimery. W budce straŜników była teraz inna zmiana. JuŜ nie Fred otwierał bramę. Czyniąc zadość prośbie syna o zachowanie dyskrecji, zaparkował samochód na swym stałym miejscu przed biurem. - Czeka nas mały spacer - powiedział, gdy wysiedli. Kiedy zbliŜali się do rzeki, było juŜ późne popołudnie. Na alejkach kładły się długie cienie. Było teŜ dość zimno. Marsha pomyślała, Ŝe jest pewnie około zera stopni. Victor trochę ją wyprzedzał i co chwila oglądał się przez ramię, jakby podejrzewał, Ŝe ktoś moŜe ich śledzić. Z ciekawości i ona się obejrzała, nikogo jednak nie dostrzegła. Szczelniej otuliła się płaszczem i doszła do wniosku, Ŝe jest jej zimno wcale nie z powodu pogody. Gdy zwolniła, ujął ją za rękę. ZauwaŜyła, Ŝe opuścili zagospodarowaną część firmy i znaleźli się w części starej. Z obu stron widniały ciemne bryły opuszczonych budynków. W gęstniejącym mroku wyglądały groźnie. - Dokąd mnie prowadzisz? - zapytała, postanawiając, Ŝe dalej nie pójdzie. - Jesteśmy prawie na miejscu - odrzekł proszącym tonem. Gdy dotarli do pozbawionego drzwi wejścia opuszczonej wieŜy zegarowej, przystanęła. - Chyba nie sądzisz, Ŝe tam wejdę - rzekła z niedowierzaniem. Odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na szczyt wysokiej budowli. Szybko przesuwające się chmury sprawiły, Ŝe poczuła zawrót głowy. Musiała odwrócić wzrok. - Proszę cię - nalegał. - Tu jest Victor Junior. PrzeŜyjesz cudowne zaskoczenie. Wierz mi. Przeniosła wzrok z podekscytowanej twarzy męŜa na ponure wnętrze budynku, po czym znowu spojrzała na Victora. Jego oczy aŜ błyszczały ze zniecierpliwienia. - To jakiś obłęd - rzuciła. Niechętnie weszła do środka. Otoczył ich mrok. Torował jej drogę przez śmietnik na podłodze. - Jeszcze kawałeczek - powiedział. Jej oczy przystosowały się do ciemności o tyle, Ŝe dostrzegła niejasne zarysy przeszkód na podłodze. Po lewej stronie widziała wielkie otwory okienne, przez które wlewał się huk wodospadów oraz światło odbite od powierzchni stawu młyńskiego. Victor przystanął w pustym rogu, puścił jej rękę i pochylił się. Zastukał w podłogę. Ku jej zdziwieniu część podłogi uniosła się i jasne światło zalało hol. - Mamo - usłyszała głos Victora Juniora. - Wejdź szybko. OstroŜnie zeszła na dół. Victor wślizgnął się za nią, a Victor Junior cicho opuścił klapę. Rozejrzała się po hali. Dla niej była to sceneria z filmu typu science fiction. Połączenie zardzewiałych kół zębatych, olbrzymiego koła wodnego, granitu z mnóstwem najnowszej aparatury było zastanawiające. Strona 132

10959 Skinęła głową Philipowi, który odwzajemnił jej ukłon. Pozdrowiła straŜników Chimery, ci jednak nie zareagowali. Zwróciła uwagę na męŜczyznę z opadającą powieką. - Czy kiedykolwiek widziałaś coś bardziej zdumiewającego? - zapytał Victor, podchodząc do niej. Popatrzyła na niego. Nie panował juŜ nad swoim podnieceniem. - Co to jest? - spytała. - Laboratorium Victora Juniora - odrzekł, zaczynając pokrótce wyjaśniać jej, do czego słuŜą poszczególne przyrządy i w jaki sposób Victor Junior zorganizował to wszystko, nie wzbudzając najmniejszych podejrzeń. Powiedział jej nawet o odkryciu syna oraz jakie to moŜe mieć znaczenie w dziedzinie zapładniania. - Teraz juŜ chyba domyślasz się, dlaczego Victor Junior nie był taki towarzyski, jak byś chciała - zakończył Victor. - Cały czas był tu, zapracowywał się po uszy! - Zaśmiał się krótko, wodząc oczami po sali. Spojrzała na syna, który przypatrywał się jej uwaŜnie i niewątpliwie czekał na jej reakcję. Przed nią stał jakiś olbrzymi aparat. Nie miała pojęcia, co to jest. - A skąd się wziął tutaj ten sprzęt? - zapytała. - Ach, to jest najlepsze - odparł Victor. - To wszystko naleŜy do Chimery. - Ale jak to przeniesiono? - Chyba... - zaczął Victor, po czym urwał. Spojrzał na Victora Juniora. - Jak sobie z tym poradziłeś? - Pomogło mi w tym parę osób - odparł wymijająco Victor Junior. - Najwięcej przetransportował Philip. Część trzeba było rozebrać, potem złoŜyć na nowo. Wykorzystaliśmy do tego stary system tuneli. - Czy jednym z pomocników był Gephardt? - zapytał, nabierając nagle podejrzeń. - Tak - przyznał Victor Junior. - A dlaczego ktoś taki jak Gephardt miałby chcieć ci pomóc w dostarczeniu sprzętu? - spytała Marsha. - Uznał, Ŝe tak będzie roztropniej - odparł Victor Junior tajemniczo. - Spędziłem trochę czasu przy komputerze Chimery i odkryłem, Ŝe kilka osób oszukuje firmę. A skoro juŜ uzyskałem takie informacje, po prostu poprosiłem tych ludzi o pomoc. Oczywiście nic o sobie nie wiedzieli ani teŜ nie przypuszczali, co robią inni. ToteŜ siedzieli cicho. Ale najwaŜniejsze jest to, Ŝe wszystko dalej naleŜy do Chimery. Niczego nie ukradziono. Wszystko jest tutaj. - Ja bym to nazwała szantaŜem - rzekła Marsha. - Nigdy nikomu nie groziłem - zaprotestował Victor Junior. - Po prostu powiedziałem im, co wiem, a potem poprosiłem o przysługę. - UwaŜam, Ŝe on nieźle sobie radzi - włączył się Victor. - Chciałbym jednak mieć listę tych oszustów. - Przykro mi - powiedział Victor Junior. - Łączy mnie z tymi ludźmi pewne porozumienie. A poza tym największy przestępca, doktor Gephardt, został juŜ zdemaskowany przez urząd podatkowy. Ironia polega na tym, Ŝe jego zdaniem to ja się do tego przyczyniłem. Strona 133

10959 - Victor Junior roześmiał się. Na twarzy Victora widać było, Ŝe nagle coś pojął. - Wiem - powiedział. - Ta cegła i śmierć biednej Kissy to były przesłania od Gephardta adresowane do ciebie. Victor Junior skinął głową. - Dureń. - Chcę stąd wyjść! - powiedziała nagle Marsha, zaskakując zarówno Victora, jak i syna. - Ale nie wszystko jeszcze widziałaś - rzekł Victor. - Tego jestem pewna - odparła. - Chwilowo jednak mam dość. Chcę wyjść. - Spojrzała na ojca, potem na syna, po czym jeszcze raz popatrzyła na laboratorium. Czuła się tu bardzo nieswojo. To miejsce wzbudzało w niej strach. - Jest jeszcze część mieszkalna... - mówił Victor, wskazując na zachodnią ścianę sali. Zignorowała jego gest. Ruszyła ku schodom, potem na górę. - Mówiłem ci, Ŝe nie powinna o tym wiedzieć - szepnął Victor Junior. Victor połoŜył rękę na jego ramieniu i odpowiedział równieŜ szeptem: - Nie martw się, zajmę się nią. - Po czym zawołał do Marshy: - Poczekaj, idę z tobą! Marsha była juŜ przy klapie. Pchnęła ją. Wydostała się z piwnicy i szła przed siebie, potykając się w ciemnościach o rupiecie. Gdy dotarła do wyjścia i odetchnęła świeŜym powietrzem, poczuła ulgę. - Na litość boską, Marsha! - zawołał Victor. Dogonił ją i obrócił twarzą do siebie. - Dokąd idziesz? - Do domu! - Maszerowała zdecydowanym krokiem. Victor znowu ją dogonił. - Dlaczego tak się zachowujesz? Nie odpowiedziała. Przyspieszyła tylko kroku. Teraz oboje juŜ prawie biegli. Gdy dotarli do samochodu, otworzyła drzwi po swojej stronie i wsiadła. Victor usiadł za kierownicą. - Nie chcesz ze mną rozmawiać? - spytał trochę zirytowany. Zacisnęła zęby i patrzyła prosto przed siebie. W pełnym napięcia milczeniu jechali do domu. Gdy weszli do środka, nalała sobie kieliszek białego wina. - Marsha - zaczął Victor, przerywając milczenie. -Dlaczego tak się zachowujesz? Myślałem, Ŝe będziesz pod takim wraŜeniem jak ja, zwłaszcza Ŝe to ty się martwiłaś, Ŝe Victor Junior moŜe znowu mieć jakieś problemy z inteligencją. PrzecieŜ widać, Ŝe wszystko jest dobrze. Jest taki bystry, jak był. - O to właśnie chodzi - powiedziała ostro. - Z jego inteligencją jest znakomicie, i to mnie przeraŜa. Sądząc po tym jego laboratorium, ma umysł geniusza, nie uwaŜasz? - Najwidoczniej - odparł. Strona 134

10959 - Ale czy to nie wspaniale? - Nie! - warknęła. Odstawiła szklankę na stół. - JeŜeli dalej jest geniuszem, to cała ta historia ze spadkiem inteligencji musiała być udawana. Cały czas udawał! Jest taki sprytny, Ŝe przechytrzył testy psychologiczne, z wyjątkiem skali kontrolnej. Słuchaj, jego całe Ŝycie z nami to symulacja. Po prostu jedno wielkie kłamstwo. - A moŜe jest jeszcze inne wyjaśnienie - powiedział Victor. - MoŜe jego inteligencja spadła, a potem nastąpiła szybka poprawa? - W tym tygodniu zrobiłam mu test inteligencji - rzekła. - Od czasu, gdy skończył trzy i pół roku, uzyskuje sto trzydzieści punktów. - W porządku - powiedział nieco zirytowany. - Ale najwaŜniejsze jest to, Ŝe czuje się dobrze i nie musimy się o niego martwić. Właściwie czuje się lepiej niŜ dobrze. Całe to laboratorium zorganizował sam. Jego iloraz inteligencji jest na pewno wyŜszy niŜ sto trzydzieści. A to oznacza, Ŝe mój eksperyment jest pełnym sukcesem. Potrząsnęła głową. Nie mogła uwierzyć w krótkowzroczność męŜa. - A co, według ciebie, właściwie stworzyłeś poprzez te twoje mutacje i manipulacje genami? - zapytała. - Stworzyłem zupełnie prawidłowo rozwijające się dziecko o niezwykłej inteligencji - odparł bez wahania. - I co jeszcze? - Co chcesz przez to powiedzieć? - A co powiesz o psychice tej osoby? - dopytywała się. - Tej osoby? - powtórzył. - Mówisz o Victorze Juniorze, naszym synu. - Więc co powiesz o jego psychice? - dociekała. - A tam, psychika - mruknął. - To cudowne dziecko. Dokonał juŜ wielkich odkryć naukowych. Ma kilka wad, ale co z tego? Wszyscy mamy wady. - Stworzyłeś potwora - powiedziała miękkim, łamiącym się głosem. Zagryzła wargę. Dlaczego nie moŜe powstrzymać łez? - Stworzyłeś potwora i nigdy ci tego nie wybaczę. - Litości -jęknął, wyprowadzony z równowagi. - Victor Junior to kuriozum - odcięła się. - Jego inteligencja sprawiła, Ŝe jest inny, Ŝe jest samotny. Najwyraźniej zrozumiał to, gdy miał trzy lata. Jego inteligencja tak dalece przewyŜsza inteligencję innych ludzi, Ŝe nie czuje się związany konwenansami. Dzięki swojej inteligencji znalazł się poza wszystkimi, poza wszystkim. - Skończyłaś juŜ? - zapytał. - Nie, nie skończyłam! - krzyknęła, czując nagły przypływ gniewu, mimo Ŝe po jej twarzy płynęły łzy. - A jak wyjaśnisz śmierć tych dzieci, które miały ten sam gen co Victor Junior? Dlaczego umarły? Strona 135

10959 - Czemu znów do tego wracasz? - A jak wyjaśnisz śmierć Davida i Janice? - spytała, zniŜając głos i ignorując jego pytanie. - Nie miałam okazji ci tego powiedzieć, ale dziś odwiedziłam państwa Fay. Powiedzieli mi, Ŝe Janice była pewna, iŜ Victor Junior ma coś wspólnego ze śmiercią Davida. Powiedziała im, Ŝe jest złym człowiekiem. - Te bzdury słyszeliśmy juŜ przed jej śmiercią - zaprotestował. - Dostała psychozy na punkcie religii. Sama tak mówiłaś. - Ale po rozmowie z jej rodzicami jeszcze raz przemyślałam całą przeszłość - odparła. - Janice była przekonana, Ŝe podano jej środki odurzające i otruto. - Marsha! - powiedział ostro. Chwycił ją za ramiona. -Opanuj się. Mówisz głupstwa. David zmarł na raka, pamiętasz? Janice przed śmiercią straciła równowagę psychiczną. Pamiętasz to? Poza tym cierpiała na paranoję. Zapewne nastąpiły przerzuty do mózgu. Była bardzo biedna. A pomijając wszystko, nie moŜna zachorować na raka wątroby z powodu zatrucia. - Sam jednak zaczął wątpić w swoje słowa. Przypomniał sobie ów nietypowy fragment DNA, jaki odkrył w komórkach nowotworowych tak Davida, jak i Janice. - A jeśli chodzi o śmierć tych dzieci -dodał, siadając naprzeciwko niej - to jestem pewien, Ŝe jest ona wynikiem rozróby w samej Chimerze. Ktoś się dowiedział o moim eksperymencie genetycznym i chce mnie skompromitować. Dlatego właśnie chcę, Ŝeby Victor Junior był pod ochroną. - Kiedy doszedłeś do takiego wniosku? - spytała, odstawiając kieliszek. Wzruszył ramionami. - Dokładnie nie pamiętam. W tym tygodniu. - A więc to znaczy, iŜ nawet ty uwaŜasz, Ŝe te dzieci zostały zamordowane, Ŝe ktoś je zabił z premedytacją -powiedziała, czując powracający niepokój. Zapomniał, Ŝe postanowił jej nie mówić o cefaloklorze. Zmieszany, przełknął ślinę. - Posłuchaj no! - zawołała ze złością. - Czego mi jeszcze nie powiedziałeś? Chcąc zyskać na czasie, pociągnął łyk ze swojego kieliszka. Próbował wymyślić coś w rodzaju zasłony dymnej, która miałaby ukryć prawdę, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Odkrycia tego dnia sprawiły, Ŝe to i owo mu się wymknęło. Westchnął i wyjaśnił jej historię dotyczącą śladów cefalokloru w krwi dzieci. - Dobry BoŜe! - szepnęła Marsha. - Czy jesteś pewien, Ŝe to ktoś z Chimery podał im antybiotyk? - Całkowicie. Te dzieci spotykały się jedynie w świetlicy w Chimerze. Tylko tam mogły otrzymać cefaloklor. - Ale kto mógłby zrobić coś tak okropnego? Strona 136

10959 - zapytała. Chciała się upewnić, Ŝe nie był w to wmieszany Victor Junior. - Na pewno Hurst albo Ronald. Gdybym miał wybierać, postawiłbym na Hursta. Ale dopóki nie zbiorę dowodów, mogę jedynie zapewnić Victorowi Juniorowi taką ochronę, Ŝeby nikt nie mógł podać mu cefalokloru. *** W tej chwili z trzaskiem otworzyły się drzwi od strony podwórka i do pokoju wszedł Victor Junior w towarzystwie Philipa i Pedra Gonzalesa. Marsha nie ruszyła się z miejsca, Victor jednak pospieszył im na powitanie. - Dobry wieczór wszystkim! - powiedział radosnym tonem. Począł przedstawiać Pedra Marshy, ale przerwała mu, wyjaśniając, Ŝe poznali się rano. - To dobrze - powiedział Victor, zacierając ręce. Zupełnie nie wiedział, jak ma się zachować. Marsha spojrzała na Victora Juniora. W odpowiedzi utkwił w niej swe przenikliwe, błękitne oczy. Musiała odwrócić wzrok. PrzeŜywała męki, ukrywając swoje myśli o synu, zwłaszcza gdy uświadomiła sobie, Ŝe się go boi. - A moŜe byście wskoczyli do basenu? - zwrócił się Victor do syna i Philipa. - Niezły pomysł - odparł Victor Junior. Obaj ruszyli ku tylnym schodom. - Będzie pan rano? - spytał Victor Pedra. - Tak, proszę pana. O szóstej. Będę czekał w samochodzie przed domem. Victor odprowadził go do drzwi i wrócił do kuchni. - Pójdę porozmawiać z Victorem Juniorem - oświadczył. - Spytam go o tę zagadkę z jego inteligencją. MoŜe gdy to wyjaśni, poczujesz się lepiej. - Myślę, Ŝe wiem, co on powie - powiedziała. - Ale rób, jak uwaŜasz. Victor szybko wszedł na górę i skierował się prosto do pokoju syna. Chłopiec spojrzał na niego wyczekująco. Victor czuł, jaką grozę wzbudza w nim jego własny akt stworzenia. Chłopiec był piękny i miał umysł o nieograniczonych moŜliwościach. Victor nie wiedział, czy ma mu zazdrościć, czy być z niego dumny. - Matka nie jest tak zachwycona tym laboratorium jak ty - odezwał się Victor Junior. - Widzę to. - Troche ją to przytłoczyło - wyjaśnił Victor. - Nie powinienem był się zgadzać na jej wizytę. - Nie przejmuj się - uspokajał go Victor. - Zajmę się nią. Jest jednak coś, czym ona od lat się niepokoi. Czy wtedy, gdy miałeś trzy i pół roku, udawałeś z tą inteligencją? - Oczywiście - odparł Victor Junior, wkładając szlafrok na swe nie owłosione ciało. - Musiałem. Gdybym tego nie zrobił, nie mógłbym rozpocząć pracy. Brakowało mi anonimowości, której nie mógłbym osiągnąć jako superinteligentny wybryk natury. Chciałem, by traktowano mnie normalnie, a Ŝeby to osiągnąć, musiałem wyglądać jak ktoś normalny. Lub prawie normalny. - A nie pomyślałeś, Ŝeby porozmawiać o tym ze mną? - spytał Victor. Strona 137

10959 - Chyba Ŝartujesz? - rzekł Victor Junior. - Ty i mama ciągle się mną popisywaliście. Nigdy byście się nie zgodzili, Ŝebym się z tego wycofał. - Pewnie masz rację - przyznał Victor. - Wtedy twoje umiejętności stanowiły sens naszego Ŝycia. - Popływasz z nami? - spytał Victor Junior z uśmiechem. - Dam ci wygrać. Victor roześmiał się wbrew sobie. - Dziękuję, ale chyba pójdę porozmawiać z Marshą. postaram się ją uspokoić. A wy bawcie się dobrze. - JuŜ przy drzwiach odwrócił się. - Jutro chciałbym poznać szczegóły dotyczące programu badawczego nad implantacją. - Z wielką radością ci to wyjaśnię. Victor skinął głową, uśmiechnął się i zszedł na dół. ZbliŜając się do kuchni, poczuł zapach czosnku, cebuli i papryki, duszących się na patelni. Sos do spaghetti. Marsha przygotowuje kolację, to dobry znak. Ona zaś traktowała przyrządzenie kolacji jako formę natychmiastowej terapii. Tyle rzeczy wydarzyło się tego dnia, Ŝe w głowie miała kompletny zamęt. Krzątanina pozwala jej uniknąć myślenia o implikacjach tych odkryć. Gdy Victor wrócił do kuchni po rozmowie z synem, ostentacyjnie zignorowała go, skupiając całą swą uwagę na puszce z przecierem pomidorowym, którą właśnie otwierała. Victor przez chwilę milczał. Nakrył do stołu, otworzył butelkę chianti. A gdy nie znalazł juŜ nic do roboty, usiadł na stołku przy blacie kuchennym i powiedział: - Miałaś rację, Ŝe Victor Junior udawał spadek inteligencji. - Wcale mnie to nie dziwi - odparła. Wyciągnęła sałatę, cebulę i ogórki. - Ale miał ku temu powaŜny powód. - Zacytował jej wyjaśnienia syna. - Przypuszczam, Ŝe teraz powinnam poczuć się lepiej -rzekła, gdy skończył. Nie odezwał się. - Powiedz mi - nalegała - czy gdy teraz z nim rozmawiałeś, pytałeś o śmierć tych dzieci, Davida i Janice? - AleŜ skąd! -odrzekł, przeraŜony tą sugestią. - Dlaczego miałbym z nim o tym mówić? - A dlaczego nie? - Bo to nonsens. - Myślę, Ŝe nie spytałeś go, bo się boisz - stwierdziła. - No wiesz! - mruknął. - Znowu mówisz głupstwa. - Ja boję się go o to zapytać - oświadczyła beznamiętnie. Czuła jednak, Ŝe coś ściska ją za gardło. - Fantazjujesz. Teraz juŜ wiem, Ŝe miałaś bardzo cięŜki dzień. Przykro mi. Przepraszam cię. Naprawdę myślałem, Ŝe będziesz zachwycona. Sądzę jednak, Ŝe w przyszłości, gdy wspomnisz ten dzień, będziesz się z siebie śmiała. Jeśli prawdą jest to jego odkrycie mechanizmu zagnieŜdŜania się zygoty, jego moŜliwości są nieograniczone. Strona 138

10959 - Miejmy nadzieję - odparła bez przekonania. - Musisz jednak obiecać, Ŝe nikomu nie powiesz o tym laboratorium. - A komu miałabym mówić? - Pozwól mi chwilowo zająć się Victorem Juniorem - poprosił. - Jestem pewien, Ŝe będziemy z niego bardzo dumni. Wstrząsnęła się mimowolnie, czując, jak po plecach przechodzą ją ciarki. - Czy tu jest zimno? - zapytała. Spojrzała na termostat. - Nie. Jest chyba trochę za ciepło. Rozdział 12 . Niedziela, rano. Obudziła się nagle o pół do piątej rano. Nie miała pojęcia, co ją obudziło, przez kilka minut cicho oddychała i wsłuchiwała się w nocne szmery. Nie usłyszała nic niezwykłego. Przewróciła się na drugi bok i próbowała zasnąć, ale się nie udawało. Oczyma wyobraźni wciąŜ oglądała zjawiskowe laboratorium Victora Juniora, stanowiące połączenie starych pomieszczeń z najnowszym wyposaŜeniem. Potem mignął jej obraz tego dziwnego męŜczyzny z opadającą powieką. Wyciągnęła nogi spod kołdry i usiadła na brzeŜku łóŜka. Najciszej jak potrafiła wstała, wsunęła stopy w pantofle i narzuciła szlafrok. Cichutko otworzyła drzwi sypialni i równie bezszelestnie je zamknęła. Przez chwilę stała w korytarzu, zastanawiając się, dokąd pójść. I nagle, jak gdyby przyciągała ją jakaś nieznana siła, ruszyła przed siebie korytarzem w kierunku pokoju Victora Juniora. ZauwaŜyła, Ŝe drzwi są lekko uchylone. Pchnęła je leciutko. Przez okno wpadało do pokoju blade światło latarń ustawionych wzdłuŜ podjazdu. Z ulgą stwierdziła, Ŝe Victor Junior pogrąŜony jest w głębokim śnie. LeŜał na boku twarzą do niej. We śnie wyglądał na małego cherubinka. Czy jej ukochane dziecko rzeczywiście maczało palce w brudnych sprawkach Chimery? Nie potrafiła teraz myśleć o Janice i Davidzie, swym ukochanym pierwszym synu. Nagle jednak z przeraŜeniem przypomniała sobie Davida podczas ostatnich dni Ŝycia, jego skórę poŜółkłą na skutek choroby. Stłumiła płacz. Niespodziewanie w jej głowie pojawił się potworny obraz, w którym ona sama chwyta poduszkę, przykrywa spokojną twarz Victora Juniora i dusi go. PrzeraŜona, odepchnęła od siebie tę myśl. Potem biegła korytarzem, jakby uciekając od siebie samej. Przystanęła przy drzwiach pokoju gościnnego, w którym teraz mieszkał Philip. Otworzyła drzwi i dostrzegła zarys jego duŜej głowy na tle białej pościeli. Po chwili namysłu weszła do środka i stanęła przy łóŜku. Philip głośno chrapał, przy wydechu wydawał cichy świst. Schyliła się i łagodnie potrząsnęła go za ramię. - Philip! - zawołała cichutko. - Philip! Zamrugał oczami i gwałtownie usiadł. Na jego twarzy malował się strach, aŜ wreszcie rozpoznał Marshę. Wtedy uśmiechnął się, ukazując kwadratowe, rzadko osadzone zęby. - Przepraszam, Ŝe cię budzę - szepnęła. - Ale muszę z tobą porozmawiać. Strona 139

10959 - Dobrze - powiedział Philip zaspany. Podparł się na łokciu. Przystawiła krzesło do łóŜka, zapaliła lampkę na nocnym stoliku i usiadła. - Chciałabym ci podziękować za to, Ŝe jesteś takim dobrym przyjacielem Victora Juniora - rzekła. Na twarzy Philipa pojawił się szeroki uśmiech, mimo Ŝe mruŜył oczy od światła. Kiwnął głową. - Musiałeś mu duŜo pomagać przy zakładaniu tego laboratorium - kontynuowała. Philip ponownie kiwnął głową. - Kto wam jeszcze pomagał? Philip przestał się uśmiechać. Nerwowo rozejrzał się po pokoju. - Nie wolno mi mówić. - Jestem matką Victora Juniora - przypomniała mu. - Mnie moŜesz powiedzieć. Philip wiercił się niespokojnie. Czekała, lecz nie odezwał się. - Czy pan Gephardt pomagał? - spytała. Skinął głową. - Ale potem pan Gephardt zaczął mieć kłopoty. Czy był zły na Victora Juniora? - O tak! - odparł Philip. - On się zezłościł i potem Victor Junior się zezłościł. Ale Victor Junior pogadał z panem Martinezem. - Jak pan Martinez ma na imię? - Orlando. - A czy pan Martinez teŜ pracuje w Chimerze? Philip znowu zrobił się niespokojny. - Nie - odparł. - Pracuje w Mattapan. ! $ - W mieście Mattapan? - dociekała. - Na południe od Bostonu? Philip kiwnął głową. Przygotowywała juŜ następne pytanie, gdy nagle wyczuła czyjąś obecność. Mrowie przeszło jej po krzyŜu. Spojrzała w stronę drzwi. W progu stał Victor Junior, opierając się rękami o futrynę, z brodą wysuniętą do przodu. - Sądzę, Ŝe Philip powinien trochę pospać - powiedział. Wstała gwałtownie. Usiłowała coś powiedzieć, lecz nie mogła wykrztusić z siebie słowa, toteŜ pospiesznie ominęła Victora Juniora i pobiegła do sypialni. Przez następne pół godziny leŜała, trzęsąc się ze strachu na myśl, Ŝe Victor Junior przyjdzie do ich sypialni. DrŜała, ilekroć wiatr uderzał gałęziami dębu o ścianę domu. Jednak syn nie przyszedł i odetchnęła. UłoŜyła się na boku i próbowała zasnąć, lecz myśli nie dawały jej spokoju. KrąŜyły wokół tajemniczego Orlanda Martineza. Potem wokół Janice Fay. Następnie przypomniała sobie Davida i ogarnął ją taki sam smutek jak zawsze. Pomyślała o panu Remingtonie i Pendleton Academy. Potem przypomniała sobie nauczyciela, który próbował zaprzyjaźnić się z Victorem Juniorem, oraz fakt, Ŝe ten nauczyciel nie Ŝyje. Strona 140

10959 Ciekawe, na co zmarł, pomyślała. Następną rzeczą, jaka dotarła do jej świadomości, były słowa Victora, który ją budził, Ŝeby powiedzieć, iŜ wyjeŜdŜa z synem. - Która godzina? - spytała i spojrzała na zegar. Ku jej zdumieniu było juŜ pół do dziesiątej. - Tak smacznie spałaś, Ŝe nie miałem serca cię budzić - mówił Victor. - Jadę z Victorem Juniorem do jego laboratorium. Ma mi pokazać szczegóły swego odkrycia. MoŜe pojechałabyś z nami? Mam wraŜenie, Ŝe to naprawdę będzie coś! Potrząsnęła głową. - Zostanę w domu - odparła. - Opowiesz mi później. - Jesteś pewna? - rzekł. - Jeśli będzie to coś tak wspaniałego, jak podejrzewam, moŜe zaczniesz tę sprawę traktować całkiem inaczej. - Jestem tego pewna - przyznała, lecz w tonie jej głosu było zwątpienie. Ucałował ją w czoło. - Spróbuj się odpręŜyć, co? Wszystko skończy się dobrze. Na pewno. Zbiegł na dół tylnymi schodami, dosłownie drŜąc z podniecenia. Jeśli to odkrycie okaŜe się prawdziwe, we wtorek na zebraniu zarządu będzie mógł zaskoczyć jego członków tą nowiną. - Mama nie jedzie? - zapytał Victor Junior. Stał przy drzwiach od podwórza, juŜ w płaszczu. Towarzyszył mu Philip. - Nie, ale dziś jest spokojniejsza - wyjaśnił Victor. -Widzę to. - W środku nocy próbowała wyciągnąć z Philipa informacje - rzekł Victor Junior. - To mnie niepokoi. Gdy samochód Victora zniknął za zakrętem, poszła do gabinetu na górze i wyciągnęła ksiąŜkę telefoniczną Bostonu. Usiadła na kanapie i odszukała nazwisko Martinez. Niestety, Martinezów było na kopy, w tym wielu Orlandów Martinezów. Wreszcie znalazła kogoś o tym nazwisku i imieniu zamieszkałego w Mattapan. Postawiła na kolanach telefon i wykręciła numer. Telefon został odebrany, lecz gdy miała zacząć mówić, uświadomiła sobie, Ŝe jest połączona z automatyczną sekretarką. Głos z taśmy poinformował ją, Ŝe biuro o nazwie Martinez Enterprises jest czynne od poniedziałku do piątku. Nie zostawiła Ŝadnej wiadomości. Adres przepisała z ksiąŜki telefonicznej. Potem wzięła prysznic, ubrała się, zrobiła sobie kawę i sadzone jajka. Wreszcie włoŜyła puchowy płaszcz i ruszyła do samochodu. Piętnaście minut później była na terenie Pendleton Academy. Był wietrzny, lecz słoneczny dzień. Wiatr marszczył powierzchnię wody w kałuŜach, pozostałych po deszczu z poprzedniego dnia. Wielu uczniów szło lub wracało z obowiązkowej mszy w kaplicy. Zaparkowała w pobliŜu malutkiego gotyckiego budynku i czekała. Szukała pana Remingtona i miała nadzieję, Ŝe złapie go właśnie tam. Wkrótce dzwony na wieŜy wybiły godzinę jedenastą. Drzwi kaplicy otworzyły się i dzieci o zaróŜowionych policzkach wybiegły na świeŜe powietrze i słońce. Strona 141

10959 Wśród nich było kilku opiekunów, łącznie z panem Remingtonem. Z tłumu wyróŜniał go jego charakterystyczny, brodaty profil. Wysiadła z samochodu. Pan Remington musi przejść obok niej. Maszerował pewnym, zdecydowanym krokiem. Gdy zbliŜył się na odległość kilku metrów, zawołała go. Zatrzymał się i spojrzał w jej stronę. - Pani Frank! - przywitał ją z lekkim zdziwieniem. - Dzień dobry - powiedziała. - Mam nadzieję, Ŝe nie przeszkadzam. - AleŜ skąd - odparł. - Czy znowu czymś się pani martwi? - Tak - rzuciła. - Chciałabym zadać panu pytanie, które zabrzmi moŜe trochę dziwnie. Ufam, Ŝe mi pan wybaczy. Mówił pan, Ŝe ten nauczyciel, który tak bardzo chciał się zaprzyjaźnić z Victorem Juniorem, zmarł. Na co zmarł? - Ten biedny człowiek miał raka. - Tego się obawiałam. - Proszę? Ale Marsha nie wdawała się w wyjaśnienia, spytała natomiast: - Czy wie pan, czego to był rak? - Obawiam się, Ŝe nie, ale wspomniałem chyba, Ŝe jego Ŝona wciąŜ u nas pracuje. Na imię ma Stephanie. Stephanie Cavendish. - Jak pan sądzi, czy mogłabym dziś z nią porozmawiać? - Nie widzę przeszkód - odparł Remington. - Mieszka w domku na działce naleŜącej do mojego słuŜbowego domu. Mamy wspólny trawnik. Właśnie idę do siebie, a jej domek stoi o rzut kamieniem. Chętnie panią przedstawię. Dołączyła do dyrektora i razem przeszli przez dziedziniec. W drodze spytała: - Czy ktoś z pracowników znał bliŜej mojego pierwszego syna, Davida? - Większość nauczycieli lubiła Davida - odrzekł dyrektor. - Wszyscy go znali. Najlepiej niech pani porozmawia z Joem Arnoldem. Pan Arnold uczy historii, wszystkie dzieci bardzo go lubią, no i chyba znał bliŜej pani syna. Domek, o którym mówił Remington, przypominał niektóre budynki z regionu Anglii zwanego Cotswold. Miał bielone ściany, dach połoŜony tak, Ŝe przypominał strzechę, wyglądał więc zupełnie baśniowo. Dyrektor sam nacisnął dzwonek. Przedstawił Marshę pani Stephanie Cavendish, szczupłej, eleganckiej kobiecie w wieku Marshy. Marsha dowiedziała się, Ŝe pani Cavendish prowadzi w szkole zajęcia z wychowania fizycznego. Gdy pani Cavendish zaprosiła Marshę do środka, dyrektor przeprosił panie i odszedł. Pani Cavendish zaprowadziła gościa do kuchni i zaproponowała herbatę. - Proszę do mnie mówić po imieniu - powiedziała, gdy usiadły. - A więc jesteś matką Victora Juniora! Mój mąŜ uwielbiał tego chłopca. Był przekonany, Ŝe Victor Junior jest wyjątkowo inteligentny. Wprost za nim przepadał. - To samo mówił dyrektor - rzekła Marsha. - Z radością opowiadał kaŜdemu, kto miał ochotę słuchać, jak Victor Junior rozwiązuje problemy algebraiczne. Marsha skinęła głową i powiedziała, Ŝe dyrektor o tym teŜ jej mówił. - Ale Raymond uwaŜał, Ŝe twój syn ma jakieś problemy psychiczne - ciągnęła Stephanie. Strona 142

10959 - Dlatego robił wszystko, Ŝeby Victor Junior czuł się mniej wyobcowany. Naprawdę próbował. UwaŜał, Ŝe Victor Junior zbyt często przebywa sam i Ŝe to moŜe zrodzić skłonności samobójcze. Martwił się o tego chłopca... och! nigdy o postępy w nauce. Raczej o brak kontaktów społecznych. Marsha skinęła głową. - Jak mu się wiedzie? - spytała Stephanie. - Rzadko go teraz widuję. - Obawiam się, Ŝe wciąŜ nie ma wielu przyjaciół. Nie jest zbyt towarzyski. - Szkoda - stwierdziła Stephanie. Marsha zebrała się na odwagę. - Mam nadzieję, Ŝe nie będziesz uwaŜała mnie za zbyt wścibską, ale chciałabym ci zadać pytanie osobiste. Wiem od dyrektora, Ŝe twój mąŜ zmarł na raka. Czy mogłabyś mi powiedzieć, jaki to był rak? - Oczywiście - odrzekła Stephanie. Przez chwilę poczuła ucisk w gardle. - Nie tak łatwo mi o tym mówić -wyznała. - Ray zmarł na jakąś odmianę raka wątroby. Bardzo rzadką. Był leczony w szpitalu Massachusetts General w Bostonie. Lekarze mówili mi, Ŝe niewiele było takich przypadków. Mimo Ŝe spodziewała się takiej odpowiedzi, Marsha poczuła się tak, jakby ją ktoś uderzył. Tego właśnie nie chciała usłyszeć. Tak taktownie, jak tylko potrafiła, zakończyła rozmowę, przedtem jednak skorzystała z pomocy pani Cavendish, by uzyskać zaproszenie do Joego Arnolda. Nie był Ŝadnym nadętym typem profesora historii, jakiego spodziewała się ujrzeć. W jego ciepłych brązowych oczach pojawił się błysk, gdy otworzył jej drzwi. Podobnie jak Stephanie Cavendish, był w jej wieku. Oprócz zdrowej, Przystojnej twarzy, rozumnego spojrzenia i trochę niedbałego stroju Marsha dostrzegła jeszcze ujmujący sposób bycia. Niewątpliwie był wspaniałym nauczycielem; w jego psychice dopatrzyła się entuzjazmu, który zaraŜa dzieci. Nic dziwnego, Ŝe David do niego lgnął. - Bardzo mi miło panią poznać, pani Frank. Proszę, proszę wejść. - Przytrzymał drzwi i zaprowadził ją do gabinetu otoczonego półkami na ksiąŜki. Z przyjemnością obejrzała pokój. - David spędzał tu popołudniami mnóstwo czasu. Poczuła, jak nieproszone łzy cisną się jej do oczu. Ze smutkiem pomyślała, ilu to rzeczy nie wie o Ŝyciu Davida. Szybko się opanowała. Podziękowawszy Joemu za to, Ŝe tak szybko znalazł dla niej czas, przystąpiła do rzeczy, wyjaśniając mu, dlaczego chciała się z nim zobaczyć. Spytała, czy David kiedykolwiek mówił o swoim młodszym bracie. - Kilka razy - odrzekł Joe. - David wyznał mi, Ŝe ma kłopoty z Victorem Juniorem od pierwszego dnia, kiedy ten pojawił się w domu. To jest właściwie normalne, lecz prawdę powiedziawszy, odniosłem wraŜenie, Ŝe chodzi tu o coś więcej niŜ o zwykłą rywalizację między rodzeństwem. Próbowałem go skłonić do rozmowy na ten temat, ale nigdy nie wyjawił mi Ŝadnych szczegółów. Byliśmy bardzo zaprzyjaźnieni, tak mi się przynajmniej wydaje, lecz w tym jednym wypadku nie mogłem więcej z niego wyciągnąć. Strona 143

10959 - Nigdy nie powiedział czegoś konkretniejszego o swoich uczuciach albo nie wyjaśnił, na czym te problemy miałyby polegać? - Hm, raz powiedział, Ŝe boi się brata. - A nie mówił dlaczego? - Victor Junior chyba mu groził - odparł Joe. - I to właściwie wszystko. Wiem, Ŝe stosunki między braćmi mogą być napięte, zwłaszcza w tym wieku. Ale jeśli mam być całkiem szczery, miałem takie dziwne podejrzenie, Ŝe wiem, na czym polega jego problem z bratem. Wydawało mi się, Ŝe David był naprawdę przeraŜony, jakby się w ogóle bał o tym mówić. W końcu namówiłem go na wizytę u szkolnego psychologa. - I poszedł? - spytała. Jeszcze jedna rzecz, o której nie wie, choć uwaŜała, Ŝe powinna. - AleŜ oczywiście - powiedział Joe. - Miałem o tym nikomu nie mówić. David bardzo... - Na chwilę głos mu uwiązł w gardle. - Uhm, przepraszam - odezwał się po chwili. Marshę jednak wzruszyło tak naturalne okazanie uczuć. Skinęła głową, poruszona. - Czy ten psycholog wciąŜ tu pracuje? - zapytała. - Madeline Zinnzer? AleŜ oczywiście. Ona jest tu instytucją. Jest tu najdłuŜej. Wykorzystała Ŝyczliwość Joego, by uzyskać zaproszenie do Madeline Zinnzer. Dziękowała mu po stokroć. - Ilekroć będę mógł w czymś pomóc... - powiedział Joe, wyjątkowo mocno ściskając jej dłoń. - Naprawdę, zawsze. Madeline Zinnzer istotnie wyglądała na instytucję. Był to solidny kawał kobiety, waŜyła około stu kilogramów. Jej siwe włosy były poskręcane w drobne loczki dzięki trwałej ondulacji. Wprowadziła Marshę do wygodnego, przestronnego salonu z panoramicznym oknem wychodzącym na dziedziniec Pendleton Academy. - To są profity długiego staŜu - powiedziała, podąŜając za wzrokiem Marshy. - Wreszcie udało mi się wprowadzić do najlepszego pomieszczenia w tej szkole. - Mam nadzieję, Ŝe wybaczy mi pani to najście w niedzielę - usprawiedliwiała się Marsha. - AleŜ nic nie szkodzi - rzekła Madeline serdecznie. - MoŜe mogłaby mi pani pomóc w rozwiązaniu kilku problemów dotyczących moich dzieci. - Tak, Joe Arnold wspominał o tym - powiedziała Madeline. - Obawiam się wprawdzie, Ŝe nie pamiętam Davida tak dobrze jak Joego, ale mam teczki, które przejrzałam, czekając na panią. W czym konkretnie mogę pomóc? - David przyznał się Joemu, Ŝe jego młodszy brat, Victor Junior, groził mu, ale nic więcej na ten temat nie chciał powiedzieć. Czy udało się pani wyciągnąć z niego coś więcej? Madeline złoŜyła dłonie na kształt daszka i odchyliła się na krześle. Odchrząknęła. - Spotkałam się z Davidem kilka razy - zaczęła. - Po długiej rozmowie doszłam do wniosku, Ŝe David wykorzystywał obronne mechanizmy projekcji. Odniosłam wraŜenie, Ŝe rzutuje swą własną chęć rywalizacji i wrogość na brata. Strona 144

10959 - Czy wobec tego groźba nie była konkretna? - spytała Marsha. - Tego nie powiedziałam - odparła Madeline. - Chyba była jakaś konkretna groźba. - Czego dotyczyła? - Takie chłopięce sprawy - wyjaśniła Madeline. - Chodziło o jakąś kryjówkę, którą miał Victor Junior i którą David odkrył. Coś niewinnego. - A czy mogło to być raczej laboratorium, a nie kryjówka - zapytała Marsha. - Niewykluczone - zgodziła się Madeline. - MoŜe David wspomniał o laboratorium, a ja w karcie zapisałam kryjówkę. - Czy kiedykolwiek rozmawiała pani z Victorem Juniorem? - Raz - odparła Madeline. - Wydawało mi się, Ŝe rozmowa z nim pomoŜe mi się zorientować, jakie naprawdę są stosunki między chłopcami. Victor Junior był niezwykle otwarty. Powiedział mi, Ŝe David jest o niego zazdrosny od pierwszego dnia, kiedy to przyjechał do domu ze szpitala. - Madeline roześmiała się nagle. - Victor Junior powiedział teŜ, Ŝe pamięta moment przyjazdu do domu, tuŜ po urodzeniu. Bardzo mnie to wtedy ubawiło. - Czy David powiedział pani, jaka to była groźba? - O, tak - odparła. - Victor Junior groził Davidowi, Ŝe go zabije. Z Pendleton Academy Marsha pojechała do Bostonu. Nie miała ochoty zbierać tych strzępów w całość, czuła jednak przymus. Powtarzała sobie, Ŝe wszystko, czego się dowiaduje, jest albo zbyt drobiazgowe, albo przypadkowe, albo niegroźne. Straciła juŜ jedno dziecko. Mimo to jednak wiedziała, Ŝe nie spocznie, dopóki nie odkryje prawdy. Swój staŜ medyczny odbywała w Massachusetts General Hospital. PrzyjeŜdŜała tam jak do domu. Tym razem jednak nie poszła na oddział psychiatryczny. Udała się natomiast do patologów, gdzie rozmawiała ze starszym staŜystą, doktorem Prestonem Gordonem. - Oczywiście, Ŝe mogę pani pomóc - powiedział Preston. - Skoro nie zna pani daty urodzenia tego pacjenta, trochę to potrwa, ale właściwie nic waŜnego się akurat nie dzieje. Poszła z nim do centrum oddziału patologii, gdzie zasiedli przy jednym z komputerów. W spisie znaleźli kilku Raymondów Cavendishów, lecz poniewaŜ znali w przybliŜeniu rok zgonu, dotarli wreszcie do Raymonda Cavendisha z Boxford w stanie Massachusetts. - W porządku - rzekł Preston. - Oto jego akta. - Na ekranie pojawiły się odpowiednie dane. - Tu mamy biopsję - rzucił Preston. - A oto diagnoza: nowotwór wątroby, mający źródło w komórkach Kupffera. - Preston aŜ gwizdnął. - Dla mnie to czarna magia. O niczym takim nie słyszałem. - A moŜe pan wie, czy w tym szpitalu leczono podobne przypadki? - spytała. Preston wrócił do klawiatury i zaczął szukać. Odpowiedź uzyskał juŜ po kilku minutach. Na ekranie pojawiło się nazwisko. - W tym szpitalu były tylko dwa takie przypadki. Ta druga osoba nazywała się Janice Fay. Strona 145

10959 *** Victor nastawił radio w samochodzie na stację nadającą przeboje z myszką i wtórował wesoło serii piosenek z późnych lat pięćdziesiątych, kiedy to chodził do szkoły średniej. W drodze do domu był we wspaniałym nastroju, poniewaŜ spędził dzień zasłuchany i oczarowany niesłychanymi wynikami badań przeprowadzonych przez Victora Juniora w jego ukrytym podziemnym laboratorium. Sprawdziły się słowa chłopca: to wszystko przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Gdy wjeŜdŜał na podjazd, szły juŜ piosenki z późnych, lat sześćdziesiątych i wraz z Neilem Diamondem śpiewał głośno o słodkiej Karolinie. OkrąŜył dom i czekał, aŜ otworzą się drzwi garaŜu. Wjechał do środka, dośpiewał piosenkę do końca, dopiero potem wyłączył silnik, wysiadł i omijając samochód Ŝony, wszedł do domu. - Marsha! - zawołał juŜ w progu. Wiedział, Ŝe jest w domu, bo widział jej samochód, choć w mieszkaniu było ciemno. - Marsha! - zawołał jeszcze raz i głos uwiązł mu w gardle. Siedziała o trzy kroki od niego w mroku salonu. - A, tu jesteś - powiedział. - Gdzie Victor Junior? - spytała. W jej głosie było zmęczenie. - Postanowił, Ŝe przyjedzie rowerem. Ale nie bój się, Pedro jest z nim. - O Victora Juniora się nie boję - odparła. - Powinniśmy się chyba martwić o tego goryla. Zapalił światło. Marsha przesłoniła ręką oczy. - Proszę, nie włączaj na razie. Victor posłusznie zgasił światło. Miał nadzieję, Ŝe gdy wróci do domu, zastanie ją w lepszym humorze, ale nic na to nie wskazywało. Nie zraŜony, usiadł i począł wychwalać pracę Victora Juniora i jego zdumiewające osiągnięcia. Dowiedziała się, Ŝe białko implantacyjne jest istotnie skuteczne. Dowody są bezsporne. A potem wyjawił jej piece de resistance: rozwiązanie problemu zagnieŜdŜania się jaja otwiera drzwi do zagadki całego procesu róŜnicowania. - Gdyby Victorowi Juniorowi nie zaleŜało tak bardzo na utrzymaniu tajemnicy - mówił Victor - byłby kandydatem do Nagrody Nobla. Jestem tego pewien. W tej chwili jednak chce, Ŝebym jego zasługi przypisał sobie i Ŝeby cały zysk finansowy przypadł Chimerze. Co o tym sądzisz? Czy to świadczy o jakichś zaburzeniach osobowości? Ja nazwałbym to wielkim gestem. Nie odpowiadała, a jemu wyczerpał się zapas tematów, po chwili milczenia odezwała się: - Nie chciałabym ci psuć tego dnia, ale obawiam się, Ŝe dowiedziałam się o Victorze Juniorze rzeczy jeszcze bardziej niepokojących. Victor podniósł oczy do nieba i przesunął palcami po włosach. Spodziewał się zupełnie innej reakcji. - Jeden jedyny z nauczycieli z Pendleton Academy, który próbował zaprzyjaźnić się z Victorem Juniorem, zmarł kilka lat temu. - Przykro mi. - Zmarł na raka. - No dobrze, zmarł na raka - powiedział. Poczuł łomotanie serca. - Raka wątroby. Strona 146

10959 - O! - powiedział. Nie podobało mu się, Ŝe rozmowa przybiera taki obrót. - Był to ten sam rzadki nowotwór, który spowodował śmierć Davida i Janice - dokończyła. W pokoju zapadło cięŜkie milczenie. Włączyła się lodówka. Victor nie chciał słuchać o takich rzeczach. Pragnął rozmawiać o metodzie implantacji i o tym, jakie by to miało znaczenie dla tych bezpłodnych małŜeństw, których zygoty nie chcą się zagnieździć. - Jak na tak rzadki przypadek raka, zapada na niego zbyt wielu ludzi. Ludzi, którzy stykają się z Victorem Juniorem. Rozmawiałam z Ŝoną pana Cavendisha. Wdową po nim. To bardzo dobra kobieta. Ona teŜ uczy w tej szkole. Spotkałam się teŜ z panem Arnoldem. Okazuje się, Ŝe był w bliskich stosunkach z Davidem. Czy wiesz, Ŝe Victor Junior groził Davidowi? - Na litość boską, Marsha! Dzieci zawsze sobie groŜą. Sam to zrobiłem, gdy mój starszy brat zniszczył mój domek ze śniegu. - Victor Junior groził Davidowi, Ŝe go zabije, Victorze. I wcale nie podczas kłótni. - Była bliska łez. - Ocknij się! - Nie chcę o tym więcej mówić - powiedział ze złością. - Przynajmniej na razie. - Dalej kręciło mu się w głowie Po odkryciach w laboratorium syna. Czy jest jakaś mroczna strona jego geniuszu? Kiedyś, w przeszłości, miał takie podejrzenia, ale łatwo było je obalić. Chłopiec sprawiał wraŜenie takiego doskonałego dziecka. Teraz jednak Marsha wyraŜała podobne wątpliwości i przytaczała dowody na ich poparcie, toteŜ nabierały one jakiegoś złowieszczego sensu. Czy ten mały chłopiec, który oprowadzał go po swoim laboratorium, geniusz odkrywający nową technikę implantacji, moŜe być równieŜ sprawcą potwornych zbrodni? Czy to on się kryje za tajemniczą śmiercią tamtych dzieci, Janice Fay, jego własnego syna, Davida? To było zbyt straszne, by mógł o tym myśleć. Bronił się przed takimi rozwaŜaniami. To było niemoŜliwe. Ktoś z laboratorium zabił te dzieci. Pozostałe przypadki musiały być zbiegiem okoliczności. Marsha stanowczo posuwa się za daleko. PrzecieŜ ona jest w stanie histerii od śmierci tych dzieci. Lecz jeśli jej obawy są w jakikolwiek sposób uzasadnione, co on ma zrobić? Czy moŜe jak gdyby nigdy nic popierać Victora Juniora i jego naukowe dokonania? A jeśli to prawda, jeśli Victor Junior jest w połowie cudownym dzieckiem, a w połowie potworem, to jakie świadectwo wystawia to jemu, jego stwórcy? Marsha ciągnęłaby tę rozmowę dalej, lecz w tej właśnie chwili do domu wrócił Victor Junior. Wszedł tak samo jak w niedzielę wieczór tydzień temu, z torbami przewieszonymi przez ramię. Odniosła wraŜenie, Ŝe zorientował się, o czym rodzice rozmawiali. Spojrzał na matkę. W jego błękitnych oczach był jeszcze większy chłód niŜ zazwyczaj. ZadrŜała. Nie potrafiła odwzajemnić mu spojrzenia. Strona 147

10959 Bała się go coraz bardziej. Victor krąŜył po gabinecie, machinalnie gryząc końcówkę długopisu. Drzwi były zamknięte, w domu panowała cisza. Wszyscy leŜeli juŜ chyba w łóŜkach. Wieczór był pełen napięcia, zwłaszcza od chwili, gdy Marsha zamknęła się w sypialni po tym, jak jej powiedział, Ŝe nie będzie więcej rozmawiać na temat Victora Juniora. Zamierzał spędzić noc, zastanawiając się, w jaki sposób przedstawić członkom zarządu nową metodę implantacji - nie mógł się jednak skupić. Słowa Marshy nie dawały mu spokoju. Mimo wysiłków, nie mógł o nich zapomnieć. No to co, Ŝe Victor Junior groził Davidowi? Chłopcy zawsze tak robią. Zaniepokoiła go teŜ wiadomość o jeszcze jednym rzadkim przypadku raka wątroby, zwłaszcza w świetle odkrycia, Ŝe w nowotworach Davida i Janice znaleziono dodatkowy fragment DNA. To trzeba było jeszcze wyjaśnić. Celowo nie mówił o tym Ŝonie. Wystarczy, Ŝe sam nie moŜe przestać o tym myśleć. Jeśli nie potrafi zaoszczędzić jej bólu, zaprzeczając jednoznacznie jej potwornym domysłom, musi przynajmniej chronić ją przed kaŜdą wiadomością, która mogłaby je potwierdzić. Pozostawała jeszcze poruszona przez Marshę kwestia tego, co Victor Junior robi za zamkniętymi drzwiami swojego laboratorium. Był niezwykle przedsiębiorczy i miał taki sprzęt, Ŝe był w stanie zrobić niemal wszystko w dziedzinie biologii eksperymentalnej. Pominąwszy metodę zagnieŜdŜania zygoty, do czego właściwie zmierzał? Mimo Ŝe wiele czasu spędził w laboratorium syna, miał wraŜenie, Ŝe chłopiec nie o wszystkim mu mówi. - Chyba powinienem jeszcze raz to obejrzeć - powiedział do siebie głośno, rzucając pióro na biurko. Była prawie druga w nocy, ale co to ma za znaczenie! Nabazgrał kilka słów na wypadek, gdyby Marsha lub Victor Junior szukali go na dole. Potem włoŜył płaszcz, wziął latarkę, wyprowadził samochód z garaŜu i zamknął drzwi za pomocą pilota. Na końcu podjazdu przystanął i obejrzał się: w domu nie zapaliło się Ŝadne światło, nikt się nie obudził. Przed Chimerą wartownik wyszedł na dwór i zaświecił Victorowi prosto w twarz. - Przepraszam pana, doktorze - powiedział i pobiegł otworzyć bramę. Victor pochwalił go za czujność, po czym skierował się do budynku, w którym mieściło się jego laboratorium, i zaparkował wprost przed jego wejściem. Upewniwszy się, Ŝe nikt go nie obserwuje, pospieszył w stronę rzeki. Miał ochotę zapalić latarkę, trochę się jednak bał. Nie chciał, by ktokolwiek wiedział o istnieniu drugiego laboratorium. Gdy zbliŜał się do rzeki, odniósł wraŜenie, Ŝe huk wodospadów jest w nocy jeszcze większy. Wiatr szalał po alejkach, porywał w górę piach i śmieci. Z pochyloną głową Victor dotarł wreszcie do wejścia na wieŜę zegarową. Jednak się zawahał. Nie naleŜał do ludzi bojaźliwych, ale było to miejsce tak odludne i ciemne, Ŝe trochę się bał. Znowu miał ochotę zapalić latarkę, lecz gdyby przypadkiem ktoś go śledził, światło zdradziłoby go. Szedł więc po omacku, ostroŜnie wyszukując stopą kaŜdy stopień. Był juŜ w głębi parteru, blisko klapy, gdy nagle, tuŜ przy twarzy, poczuł trzepotanie skrzydeł. Zaskoczony, krzyknął, po czym zorientował się, Ŝe spłoszył tylko stado gołębi, które w opuszczonej wieŜy uwiły sobie gniazda. Zaczerpnął głęboko powietrza i ruszył dalej. Z ulgą sięgnął do klapy, lecz tylko po to, by uzmysłowić sobie, Ŝe nie wie, jak ją otworzyć. Szukał na deskach jakiegoś uchwytu, jednak bezskutecznie. Sfrustrowany, zapalił latarkę i przyjrzał się podłodze. Nie miał wyboru. Wśród rupieci dojrzał krótką, Ŝelazną sztabę. Z jej pomocą przystąpił do otwierania klapy. Strona 148

10959 Z łatwością ustąpiła o mniej więcej centymetr i bez wysiłku uniósł ją do góry. Szybko zsunął się po stopniach na tyle, by zamknąć otwór nad sobą. Ciemności panujące w laboratorium rozjaśniał jedynie promień światła jego latarki. Szukał tablicy z przełącznikami. Znalazł ją wreszcie pod schodami i nacisnął taster. Gdy pomieszczenie wypełniła fluoryzująca jasność, westchnął z ulgą. Postanowił zbadać tę część laboratorium, której Victor Junior mu nie pokazał, a gdy o nią spytał, Victor Junior po prostu go zbył. Nie udało mu się jednak dotrzeć do drzwi. Miał przed sobą jeszcze pięć metrów, gdy drzwi części mieszkalnej otworzyły się nagle i ukazał się w nich warczący pies. Victor odskoczył, zasłaniając rękoma twarz. Zamknął oczy i zamarł ze strachu. Atak jednak nie nastąpił. Victor ostroŜnie otworzył oCZy. Zły pies był trzymany na krótkim łańcuchu przez jednego ze straŜników Chimery. - Dzięki Bogu! - zawołał Victor. - Dobrze, Ŝe pana widzę! - Kim pan jest? - zapytał męŜczyzna z wyraźnym akcentem hiszpańskim. - Nazywam się Victor Frank - odparł. - Jestem jednym z właścicieli Chimery. Dziwne, Ŝe mnie pan nie poznaje. Jestem takŜe ojcem Victora Juniora. - W porządku - odrzekł straŜnik. Pies zawarczał. - A pan jak się nazywa? - spytał Victor. - Ramirez - odpowiedział straŜnik. - Nie widziałem pana - oświadczył Victor - ale cieszę się, Ŝe był pan na drugim końcu łańcucha. - Victor ruszył w stronę drzwi. Ramirez chwycił go za ramię, by go powstrzymać. Zaskoczony Victor popatrzył na rękę straŜnika na swoim ramieniu. Potem spojrzał mu prosto w oczy i rzekł: - Powiedziałem panu przecieŜ, kim jestem. Proszę mnie puścić! - Usiłował mówić stanowczo, ale czuł, Ŝe Ramirez ma nad nim przewagę. Pies znowu warknął. Jego obnaŜone kły znajdowały się w odległości kilku centymetrów od Victora. - Przykro mi - powiedział Ramirez, choć ton jego głosu tego nie potwierdzał. - Nikomu nie wolno tam wejść, jeśli Victor Junior nie wyda specjalnych poleceń. Victor przyjrzał się twarzy Ramireza. Ten facet niewątpliwie mówił powaŜnie. Victor zastanawiał się, co ma począć w takiej absurdalnej sytuacji. - MoŜe wobec tego wezwiemy pańskiego szefa? rzucił spokojnie. - Jest nocna zmiana - odparł Ramirez. - Teraz ja tu jestem szefem. Patrzyli na siebie przez dobrą minutę. Victor nabrał przekonania, Ŝe straŜnik jest niezłomny i Ŝe pies ma ogromną siłę przekonywania. - Dobrze! - powiedział wreszcie. Ramirez rozluźnił uścisk i odsunął psa. - W takim razie idę - stwierdził Victor, nie spuszczając oczu z psa. Strona 149

10959 Postanowił, Ŝe zajmie się Ramirezem rano. Porozmawia takŜe na ten temat z Victorem Juniorem. Wrócił tą samą drogą, którą przyszedł. Zatrzymując się przy głównej bramie, przywołał wartownika do samochodu. - Od kiedy pracuje u nas taki jeden Ramirez? - spytał. - Ramirez? - odpowiedział straŜnik pytaniem. - W naszej straŜy nie ma Ŝadnego Ramireza. Rozdział 13 . Poniedziałek, rano. Atmosfera podczas śniadania była napięta. Biorąc prysznic, Marsha obiecała sobie, Ŝe będzie się zachowywać zupełnie normalnie, ale okazało się to niemoŜliwe. Gdy Victor Junior zszedł na dół, około piętnastu minut później niŜ zazwyczaj, powiedziała, Ŝeby się pospieszył, bo spóźni się do szkoły. Wiedziała, Ŝe go to zdenerwuje, lecz nie potrafiła się powstrzymać. - PrzecieŜ - zaprotestował Victor Junior - skoro wszystko się juŜ wydało, uwaŜam, Ŝe byłoby śmieszne, gdybym chodził do szkoły i udawał, Ŝe interesują mnie lekcje na poziomie klasy piątej. - Ale - zaoponowała - wydawało mi się, Ŝe to waŜne dla zachowania anonimowości. Victor Junior spojrzał na ojca wzrokiem szukającym poparcia, Victor jednak spokojnie popijał kawę. Wolał się do tego nie mieszać. - W takiej sytuacji chodzenie czy niechodzenie do szkoły niewiele zmieni w kwestii anonimowości - rzekł chłopiec chłodno. - Prawo stanowi, Ŝe musisz chodzić do szkoły - powiedziała. - Są prawa wyŜszego rzędu - odparował. Marsha nie miała ochoty na dalszą samotną walkę. - Podporządkuję się kaŜdej decyzji, jaką podejmiecie z ojcem - oświadczyła. Wyszła do pracy, zanim usłyszała opinię Victora. - Ona napyta nam biedy - stwierdził Victor Junior po wyjściu matki. - Daj jej jeszcze trochę czasu - powiedział Victor. -Mogliście jednak osiągnąć jakiś kompromis w sprawie szkoły. - Nie widzę powodu. To wcale nie pomoŜe w mojej pracy. Wręcz przeciwnie, wszystko będzie się przeciągać. Czy rezultaty nie są waŜniejsze? - Są waŜne - odparł Victor - ale nie tylko o to chodzi. No dobrze, jak chcesz dzisiaj dotrzeć do Chimery? Pojedziesz ze mną? - Nie - rzekł Victor Junior. - Pojadę rowerem. Czy Philip moŜe poŜyczyć twój? - Jasne - powiedział Victor. - Przed południem spotkamy się u ciebie w laboratorium. Potrzebne mi będą dla wydziału prawnego szczegóły dotyczące białka implantacyjnego, po to by wystawić wniosek patentowy. Chciałbym takŜe obejrzeć resztę twojego laboratorium, no i to nowe teŜ. - Nie wspomniał o swoim spotkaniu z Ramirezem. - Dobrze - zgodził się Victor Junior. - UwaŜaj jednak, jak będziesz do mnie szedł. Nie chciałbym mieć nowych gości. Piętnaście minut później Victor Junior mknął ulicą Stanhope, aŜ wiatr gwizdał mu w uszach. Za nim jechał Philip na rowerze Victora, a za nimi Pedro w swoim fordzie taunusie. Gdy dojechali do banku, Victor Junior kazał im poczekać na dworze. Strona 150

10959 Wszedł do środka z torbami na ramieniu. Na szczęście pan Scott zajęty był jakimś klientem i Victor Junior mógł dotrzeć do swojej skrytki w skarbcu i schować w niej kolejną większą sumę pieniędzy, bez wysłuchiwania wykładów szefa banku. Victor nie był tak beztroski w drodze do pracy. Choć próbował myśleć o czymś innym, po głowie chodziły mu słowa Marshy: "Jak na tak rzadki przypadek raka, zapada na niego zbyt wielu ludzi. Ludzi, którzy stykają się z Victorem Juniorem". Zadał sobie pytanie, jakby się czuł, gdyby na to samo zachorowała Marsha. W jaki sposób Victor Junior zamierza poradzić sobie z kłopotami? Mimo obaw, przepełniał go entuzjazm, wywołany odkryciem dokonanym przez syna. Z większym spokojem niŜ zwykle przystąpił do załatwiania Ŝmudnych drobiazgów administracyjnych, których sporo nazbierało się do poniedziałku rano. Właściwie ucieszyła go ta praca, bo mógł oderwać się od swoich myśli. Colleen, jak zwykle, weszła ze stosem spraw i telefonów wymagających natychmiastowego załatwienia. Zanim podjął jakiekolwiek decyzje, pozwolił jej szybko zdać relację, z nadzieją, Ŝe wśród tych informacji będzie coś sugerującego szantaŜ w odpowiedzi na jego eksperyment genetyczny, lecz się przeliczył. Pierwszą ze spraw wymagających załatwienia, było podjęcie decyzji o wniesienie oskarŜenia do sądu przeciwko Sharon Carver. Polecił Colleen, by zawiadomiła zainteresowane strony, Ŝe zrezygnuje z oskarŜenia, jeśli Sharon wycofa swój bezpodstawny pozew o zwolnienie z pracy z powodu dyskryminacji płci. Ostatnią sprawą, o której załatwienie poprosił Colleen, było umówienie spotkania z Ronaldem, z którym chciał porozmawiać o problemach związanych z programem badań nad NGF. Jeśli z tego spotkania nic nie wyniknie, co zresztą podejrzewał, zorganizuje spotkanie z Hurstem. Hurst musi być winny; Victor aŜ się modlił, by to się potwierdziło. Przede wszystkim chciał zebrać jakieś niepodwaŜalne dowody, które mógłby przedstawić Ŝonie i powiedzieć: "Victor Junior nie miał z tym nic wspólnego". Marsha nie mogła wytrzymać w pracy. Mimo wysiłków, nie udało się jej zdobyć na minimum koncentracji, by prowadzić sesje terapeutyczne. Nie podając Ŝadnego wyjaśnienia, poleciła nagle Jean, by ta odwołała resztę dzisiejszych przyjęć. Jean zgodziła się, lecz najwyraźniej nie była zadowolona. Gdy uporała się z pacjentami, którzy juŜ przybyli do poradni, wymknęła się tylnym wyjściem i wsiadła do samochodu. Szosą 495 dojechała do drogi 93 i skręciła w kierunku Bostonu. Autostradą South Easijechała do Neponset, a potem dalej do Mattapan. Spoglądając na kartkę z adresem, leŜącą na siedzeniu obok, szukała Martinez Enterprises. Dzielnica ta nie wyglądała zachęcająco. Były tutaj głównie rozwalające się dwupiętrowe drewniane domy, miejscami nadpalone. Okazało się, Ŝe Martinez Enterprises mieści się w starym magazynie bez okien. Nie zraŜona, podjechała do krawęŜnika i wysiadła z samochodu. Nigdzie nie było śladu dzwonka. Zastukała, początkowo nieśmiało, lecz gdy nie usłyszała Ŝadnej reakcji, zastukała mocniej. Nikt się nie pojawiał. Cofnęła się o parę kroków i obejrzała drzwi magazynu, potem front budynku. Drgnęła, uświadomiwszy sobie, Ŝe przygląda się jej męŜczyzna w ciemnym garniturze i białym krawacie, stojący przy naroŜniku budynku po lewej stronie. Opierał się o ścianę, na jego twarzy malował się wyraz lekkiego rozbawienia. Między palcem wskazującym a środkowym trzymał papierosa. Gdy stwierdził, Ŝe Marsha go widzi, powiedział coś po hiszpańsku. - Nie rozumiem - odparła. - Czego pani chce? - spytał po angielsku z silnym akcentem hiszpańskim. - Chciałabym porozmawiać z Orlandem Martinezem. Przez chwilę męŜczyzna nie odpowiadał. Palił papierosa, wreszcie rzucił go do ścieku. Strona 151

10959 - Pani idzie za mną - powiedział i zniknął jej z oczu. Podeszła do rogu budynku i spojrzała na zaśmieconą ścieŜkę. Zawahała się, bo rozsądek podpowiadał jej, by zawrócić do samochodu, ale chciała mieć to za sobą. Poszła więc dalej. W połowie ścieŜki zobaczyła drugie drzwi. Te były otwarte. Budynek od środka wyglądał tak samo jak z zewnątrz. Główna róŜnica polegała na tym, Ŝe wewnątrz unosił się wilgotny, stęchły zapach. Betonowe ściany nie były nawet pomalowane. Nie osłonięte Ŝarówki tkwiły w porcelanowych oprawach sufitowych. W głębi olbrzymiej hali stało biurko, a wokół niego wytarte fotele o róŜnych kształtach. Doliczyła się dziesięciu męŜczyzn; kaŜdy siedział w innej pozie, lecz wszyscy ubrani byli w takie same ciemne garnitury jak męŜczyzna, który ją wprowadził. Inaczej wyglądał jedynie człowiek siedzący za biurkiem. Miał koronkową białą koszulę, wyłoŜoną na spodnie. - Czego pani chce? - spytał. On teŜ miał hiszpański akcent, choć znacznie słabszy niŜ pozostali. - Szukam Orlanda Martineza - oświadczyła. Podeszła do biurka. - Po co? - spytał męŜczyzna. - Niepokoję się o moje dziecko - odrzekła. - Na imię ma Victor Junior i powiedziano mi, Ŝe utrzymuje jakieś kontakty z Orlandem Martinezem z Mattapanu. MęŜczyźni siedzący na fotelach zaczęli nagle rozmawiać. Rzuciła im krótkie spojrzenie, potem jej wzrok spoczął na męŜczyźnie przy biurku. - Pan jest Orlando Martinez? - spytała. , - Być moŜe - odparł męŜczyzna. Przyjrzała mu się uwaŜnie. Miał czterdzieści kilka lat, śniadą cerę i prawie czarne włosy. Obwieszony był złotą biŜuterią wszelkiego rodzaju, w mankietach koszuli dojrzała brylantowe spinki. - Chciałam pana spytać, co pana łączy z moim synem? - Proszę pani, chyba powinienem udzielić pani dobrej rady. Na pani miejscu wróciłbym do domu i cieszyłbym się Ŝyciem. Proszę nie mieszać się w coś, czego pani nie rozumie. Wszyscy będą mieli z tego powodu kłopoty. - Uniósł dłoń i wskazał jednego z męŜczyzn. - Jose, wskaŜ tej pani drogę, zanim coś się jej przytrafi. Jose wstał i delikatnie pchnął ją w stronę drzwi. Dalej wpatrywała się w Orlanda, gorączkowo myśląc, co jeszcze mogłaby powiedzieć. Nie miało to jednak sensu. Odwracając głowę, dojrzała w fotelu męŜczyznę o śniadej cerze, z opadającą powieką. Poznała go. Spotkała go w laboratorium Victora Juniora. Jose nie odezwał się ani słowem. Towarzyszył jej do samych drzwi, a potem zamknął je tuŜ przed jej nosem. Stała z twarzą przy drzwiach, nie wiedząc, czy ma się cieszyć, czy złościć. Wróciła na ulicę, wsiadła do samochodu i włączyła silnik. Po przejechaniu połowy przecznicy dostrzegła policjanta. Podjechała do krawęŜnika i opuściła okno. - Przepraszam - powiedziała, wskazując na magazyn. - Czy moŜe wie pan, czym się zajmują ci ludzie w tym budynku? Strona 152

10959 Policjant zszedł na jezdnię i schylił się, by zobaczyć, na co Marsha wskazuje. - A, tam - rzekł i wyprostował się. - Dokładnie nie wiem, ale podobno paru Kolumbijczyków zakłada jakąś firmę meblową. *** Przy pierwszej sposobności Victor połączył się z Chadem Newhousem, szefem działu bezpieczeństwa i ochrony. Spytał go o Ramireza. - AleŜ oczywiście, jest członkiem ochrony - odparł Chad. - JuŜ od kilku lat. Jakieś problemy? - Czy został przyjęty do pracy normalną drogą? Chad roześmiał się. - Czy pan mnie podpuszcza, doktorze Frank? Przyjął pan Ramireza wraz z resztą tej specjalnej grupy do spraw szpiegostwa przemysłowego. Podlega on bezpośrednio panu. Victor odłoŜył słuchawkę. Będzie musiał porozmawiać z Victorem Juniorem o Ramirezie. Gdy uporał się z robotą papierkową i gdy dowiedział się, Ŝe jest umówiony z Ronaldem na jedenastą piętnaście, poszedł do laboratorium Victora Juniora. Zanim dotarł do wieŜy zegarowej, przystanął w cieniu jednego z innych opuszczonych budynków i upewnił się, Ŝe nikt go nie śledzi. Dopiero potem przebiegł na drugą stronę alejki i wszedł do wieŜy. Klapa uniosła się natychmiast, gdy tylko zastukał. Szybko zszedł na dół. W pomieszczeniu siedziało kilku straŜników w mundurach Chimery, zabawiając się grą w karty i oglądaniem pism ilustrowanych. Victor Junior, wycierając ręce ręcznikiem, wszedł do sali poprzez drzwi, które w nocy zamierzał sforsować Victor. Spojrzenie chłopca było jeszcze bardziej przejmujące niŜ zwykle. - Byłeś w nocy w laboratorium? - zapytał. - Tak - przyznał Victor. - Masz tego nie robić - powiedział Victor Junior powaŜnie. - Chyba, Ŝe się na to zgodzę. Rozumiesz? Zasługuję na trochę szacunku i prywatności. Victor obserwował syna. Na chwilę aŜ go zatkało. Zamierzał wyrazić swoje oburzenie z powodu tego zajścia, a tymczasem musiał się bronić. - Przepraszam - odezwał się wreszcie. - Nie miałem złych zamiarów. Byłem tylko ciekaw, co tu jeszcze masz. - Niedługo wszystko będziesz wiedział - powiedział Victor Junior łagodniej. - Chcę, Ŝebyś najpierw zobaczył nowe laboratorium. - Dobrze - odparł Victor zadowolony, Ŝe napięcie zostało tak szybko rozładowane. Wsiedli do samochodu Victora, opuścili teren Chimery i przejechali przez most na Merrimacku. W drodze Victor poruszył sprawę Ramireza. - Umieściłem kilku straŜników na liście pracowników Chimery - wyjaśnił Victor Junior. - Jeśli chodzi ci o koszty, pomyśl tylko o tych olbrzymich zyskach, jakie Chimera otrzyma dzięki takiej małej inwestycji. - Nie chodzi mi o płace - odparł Victor. Niepokoiła go łatwość, z jaką Victor Junior robił wszystko, co zechciał. Victor Junior wskazywał drogę. Wkrótce zatrzymali się przy jednym ze starych młynów naprzeciwko Chimery, po drugiej stronie rzeki. Victor Junior pierwszy wyskoczył z samochodu, nie mogąc doczekać się, kiedy pokaŜe ojcu swe dzieło. Strona 153

10959 Budynek stał na samym brzegu rzeki. Po drugiej jej stronie wyraźnie było widać wieŜę zegarową. W przeciwieństwie jednak do poprzedniego laboratorium, to było nowoczesne w kaŜdym calu, łącznie z wystrojem. Mieściło się na trzech poziomach, a takiego wyposaŜenia Victor jeszcze nie widział. W pomieszczeniach były zwierzętarnie, sale operacyjne, olbrzymie fermentory z nierdzewnej stali oraz cyklotron do produkcji substancji promieniotwórczych. Na parterze znalazły się: tomograf pozytronowy, aparatura do magnetycznego rezonansu jądrowego i całe laboratorium mikrobiologiczne. Na pierwszym piętrze było wielkie laboratorium, w którym umieszczono większość nowoczesnego sprzętu niezbędnego do współczesnych badań genetycznych. Na drugim i ostatnim piętrze znajdowała się sala komputerowa, biblioteka i biura. - No i co? - zapytał Victor Junior z dumą w głosie, gdy stali na korytarzu drugiego piętra. Musieli często usuwać się z drogi, bo wszędzie kręcili się monterzy, instalujący właśnie dowieziony sprzęt, malarze i stolarze. - Jak wszystko, co zrobiłeś, jest to wprost zdumiewające - odrzekł Victor. - Ale kosztowało to przecieŜ fortunę. Skąd wziąłeś pieniądze? - Jednym z moich zajęć ubocznych była produkcja towaru rynkowego przy uŜyciu technik rekombinacji DNA -odparł Victor Junior. - Oczywiście udało mi się. - A co produkowałeś? - spytał Victor z zaciekawieniem. Victor Junior wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym podszedł do zamkniętych drzwi, uchylił je, zajrzał do środka i odwróci się do Victora. - To tajemnica handlowa! Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. Chciałbym, Ŝebyś kogoś poznał. Victor Junior otworzył drzwi na ościeŜ i gestem zaprosił Victora do środka. Pochylona nad biurkiem młoda kobieta wyprostowała się na ich widok. - Doktor Frank! CóŜ za niespodzianka! Nie wiedział, co ma powiedzieć. Stał i patrzył na osobę, której nie spodziewał się więcej spotkać: Mary Millman, zastępcza matka, która urodziła Victora Juniora. Victor Junior delektował się zaskoczeniem ojca. - Potrzebna mi była dobra sekretarka - wyjaśnił -toteŜ ściągnąłem ją z Detroit. Muszę przyznać, Ŝe byłem ciekaw, jak wygląda kobieta, która mnie urodziła. Mary wyciągnęła dłoń i Victor ją uścisnął. - Miło mi panią znowu widzieć - powiedział nieco oszołomiony. - Mnie teŜ - odparła Mary. - No cóŜ - rzekł Victor Junior ze śmiechem. - Muszę wracać do laboratorium. Victor z zakłopotaniem spojrzał na zegarek. - Ja teŜ muszę iść. Spotkanie z Ronaldem Beekmanem okazało się stratą czasu. Victor usiłował skonfrontować swoje poglądy na temat projektu badań nad genem NGF, by zorientować się, czy Ronald cokolwiek o tym wie. Ale Ronald nie powiedział ani tak, ani nie, wyczuwając intuicyjnie, Ŝe ta sprawa moŜe posłuŜyć mu za dźwignię nacisku. Gdy Victor przypomniał mu, Ŝe podczas ostatniego spotkania Ronald groził, Ŝe wyrówna porachunki i zrujnuje mu Ŝycie, tamten w odpowiedzi stwierdził zdawkowo, Ŝe była to tylko taka figura retoryczna. ToteŜ Victor wyszedł z gabinetu wspólnika, nie dowiedziawszy się niczego. Strona 154

10959 Jedyną niewielką korzyścią tego spotkania był fakt, Ŝe Ronald wykazał głębokie zainteresowanie projektem badań nad implantacją. Victor obiecał, Ŝe przygotuje mu na ten temat odpowiedni materiał. Opuścił gabinet Ronalda i poszedł do siebie. Poprosi Colleen, by umówiła go z Hurstem, choć zupełnie nie miał ochoty na to spotkanie. - Dzwonił Robert Grimes z laboratorium - rzekła Colleen, gdy tylko stanął w progu. - Powiedział, Ŝe ma coś niezmiernie interesującego. Prosi, Ŝeby pan natychmiast zadzwonił. Victor zasiadł cięŜko przy biurku. W normalnych okolicznościach taka wiadomość od głównego laboranta spowodowałaby, Ŝe drŜałby z niecierpliwości. Oznaczałaby przełom w badaniach. Tym razem jednak musiało to być coś innego. Na pewno chodzi o tę specjalną pracę, którą zlecił Robertowi, i nie był pewien, czy chce się dowiedzieć, co to jest to "coś niezmiernie interesującego". W końcu zebrał się w sobie, zadzwonił i zaczekał, aŜ Robert podejdzie do telefonu. Czekając, rozmyślał nad swoimi badaniami i doszedł do wniosku, Ŝe prawie zupełnie go nie interesują. Właściwie Victor Junior rozwiązał juŜ większość problemów. Przykra była dla niego świadomość, Ŝe pozostaje tak daleko w tyle za swym dziesięcioletnim synem. Był w tym jednak pewien aspekt pozytywny: to, czego będą mogli dokonać wspólnie. Ta myśl była naprawdę przejmująca. - Doktorze Frank! - To Robert podszedł do telefonu i przerwał marzenia Victora. - Cieszę się, Ŝe pana odnalazłem. Zsekwencjonowałem juŜ prawie cały fragment DNA z obu nowotworów i chcę się upewnić, czy mam go powielić. Trochę to potrwa, ale tylko w ten sposób da się przeprowadzić dalsze badania. - A czy pan coś podejrzewa? - spytał Victor z wahaniem w głosie. - O, tak - odparł Robert. - To niewątpliwie jakiś rodzaj rzadkiego białkowego czynnika wzrostu. - A więc nie retrowirus - odparł Victor z iskierką nadziei w głosie, sądząc, Ŝe retrowirus mógłby być jakąś zakaźną cząstką rozsiewaną sztucznie. - Nie, to z pewnością nie retrowirus - oświadczył Robert. - Właściwie jest to coś w rodzaju sztucznie zrobionego genu. - Po małej pauzie dodał ze śmiechem: - Nazwałbym to genem Chimery. W tej sekwencji jest wewnętrzny promotor, którego sam kilkakrotnie wykorzystałem, ten pobrany z małpiego wirusa SV40. Reszta genu musi jednak pochodzić z jakiegoś innego mikroorganizmu, bakterii albo wirusa. Zapadła chwila ciszy. - Doktorze, czy pan mnie słyszy? - spytał Robert, podejrzewając, Ŝe przerwano połączenie. - Jest pan tego pewien? - odezwał się Victor łamiącym się głosem. Implikacje stawały się zbyt wyraźne. - Całkowicie - odrzekł Robert. - Sam byłem tym zdziwiony. Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Najpierw sądziłem, Ŝe ci ludzie złapali jakiegoś nosiciela DNA i ten dostał się do ich krwiobiegu. Było to tak dziwne, Ŝe długo nad tym myślałem. Jedyny moŜliwy mechanizm, jaki mi przyszedł do głowy, to krwinki czerwone wypełnione tym hipotetycznym zakaźnym nosicielem, który, gdy dostał się do komórek Kupffera w wątrobie, włączył swoje DNA w ich geny. To spowodowało przekształcenie protoonkogenów w onkogeny, no i jesteśmy w domu: nowotwór wątroby. Strona 155

10959 Jest w tym wszystkim jednak pewien szkopuł. Wie pan, jaki? - Nie. Co? - Jest tylko jeden sposób, w jaki czerwone krwinki, niosące to świństwo mogły przedostać się do krwiobiegu -mówił dalej Robert nieświadom efektu, jaki wywierają jego słowa na Victorze. - Musiały zostać wstrzyknięte. Wiem, Ŝe... Robert nie dokończył zdania. Victor odłoŜył słuchawkę. Dowodów było coraz więcej i były nie do obalenia. Nie miał juŜ Ŝadnych wątpliwości, Ŝe David i Janice zmarli na raka wątroby, wywołanego fragmentem obcego DNA, który przeniknął do ich chromosomów. A na dodatek jeszcze ten nauczyciel z Pendleton, o którym wspomniała Marsha. Wszyscy ci ludzie mieli bliskie kontakty z Victorem Juniorem. Victor Junior zaś był geniuszem dysponującym supernowoczesnym laboratorium. Do gabinetu zajrzała Colleen. - Czekałam, aŜ pan skończy rozmawiać - rzekła radośnie. - Jest tu pańska Ŝona. Czy moŜe wejść? Skinął głową. Nagle poczuł się niezmiernie zmęczony. Marsha weszła do środka i dokładnie zamknęła drzwi. Wiatr poruszył papierami leŜącymi na biurku. Podeszła wprost do Victora i pochyliła się nad biurkiem, patrząc mu prosto w oczy. - Wiem, Ŝe wolałbyś nic nie robić - oświadczyła. -Wiem, Ŝe nie chcesz irytować Victora Juniora, i wiem, Ŝe jesteś zachwycony jego osiągnięciami, ale musisz stawić czoło rzeczywistości, bo ten chłopiec nie zachowuje się jak naleŜy. Wiesz, co odkryłam? Victor Junior ma jakieś konszachty z grupą Kolumbijczyków, którzy rzekomo otwierają firmę importującą meble w Mattapanie. Widziałam tych ludzi i chcę ci powiedzieć, Ŝe nie wyglądają mi zupełnie na importerów mebli. Nagle przerwała. Victor nie reagował. - Victorze? - zwróciła się do niego. Miał nieprzytomny wzrok. - Siadaj, Marsha - powiedział, kręcąc powoli głową ze smutną determinacją. Potem ujął głowę w dłonie i pochylił się, opierając łokcie na biurku. Przejechał palcami po włosach, potarł szyję i wyprostował się. Marsha usiadła, uwaŜnie przypatrując się męŜowi. Poczuła przyspieszone bicie serca. - Właśnie dowiedziałem się czegoś gorszego - rzekł. -Kilka dni temu zdobyłem próbki nowotworów Davida i Janice. Zajął się nimi Robert. Przed chwilą zadzwonił, Ŝeby mi powiedzieć, Ŝe ten rak został wywołany sztucznie. Do ich krwi wprowadzono obcą, kancerogenną substancję. Marsha krzyknęła, przykładając dłonie do ust. Mimo Ŝe zaczęła coś takiego podejrzewać, potwierdzenie tego faktu było przeraŜające. Była to wiadomość tym straszniejsza, Ŝe wyszła z ust Victora, który walczył z nią zawzięcie, gdy musiał wysłuchiwać o jej obawach i zmartwieniach. Zagryzła usta i dygotała, czując gniew, smutek i strach jednocześnie. - To musiał zrobić Victor Junior! - powiedziała szeptem. Strona 156

10959 Uderzył otwartą dłonią w biurko, aŜ papiery uniosły się w powietrze. - Tego nie wiemy na pewno! - krzyknął. - Wszyscy ci ludzie byli blisko związani z Victorem Juniorem - rzekła, powtarzając niczym echo myśli Victora. - A on chciał się ich pozbyć. Potrząsnął głową z ponurą rezygnacją. Ile w tym było jego osobistej winy, a ile syna? To on jest twórcą inteligencji chłopca. Ale czy choć przez jedną sekundę zastanowił się, co moŜe iść w parze z takim geniuszem? Jeśli David, Janice i ten nauczyciel ponieśli śmierć za sprawą Victora Juniora, jego ojciec nie był pewien, czy będzie mógł Ŝyć ze świadomością tego faktu. Marsha zaczęła mówić - najpierw z wahaniem, lecz przekonanie dodało jej sił. - Chyba musimy się dowiedzieć, co on właściwie robi w pozostałej części laboratorium. Victor opuścił ręce. Patrzył tępo przez okno. Przyglądał się wieŜy zegarowej, wiedząc, Ŝe właśnie teraz Victor Junior tam pracuje. Odwrócił się do Marshy i powiedział: - Chodźmy do niego. Rozdział 14 . Poniedziałek, popołudnie. Musiała biec, Ŝeby dotrzymać kroku Victorowi zmierzającemu w stronę rzeki. Po chwili oboje minęli odnowioną część kompleksu. W świetle dnia opuszczone budynki nie wyglądały tak strasznie. Victor wszedł do wieŜy, podszedł prosto do klapy, pochylił się i kilkakrotnie mocno zastukał w podłogę. Po minucie lub dwóch klapa uniosła się. MęŜczyzna w mundurze straŜnika Chimery przyjrzał się im uwaŜnie, po czym gestem zezwolił wejść. Victor ruszył przodem. Zanim Marsha znalazła się na dole, on zdąŜył juŜ okrąŜyć koło wodne i szedł prosto w kierunku groźnie wyglądających stalowych drzwi, zagradzających drogę do tajemniczej części laboratorium Victora Juniora. Dla Marshy widok laboratorium głównego był równie przeraŜający, jak sceneria poprzednich. Wiedziała, Ŝe rezultaty badań naukowych moŜna wykorzystać w dobry i zły sposób, a w niesamowitej atmosferze podziemia było coś, co skłaniało ją do podejrzeń, Ŝe prowadzone tu badania nie są poświęcone zboŜnym celom. - Hej! - krzyknął jeden ze straŜników, widząc, jak Victor podchodzi do zakazanych drzwi. Latynos zerwał się na równe nogi, szybko przebiegł przez halę i chwycił Victora za ramię. Brutalnie odwrócił go do siebie. - Tam nikomu nie wolno wchodzić - warknął z silnym hiszpańskim akcentem. Ku zdziwieniu Marshy, Victor przytknął otwartą dłoń do twarzy napastnika i odepchnął go od siebie. Ten gest zaskoczył straŜnika. Opadł na jedno kolano, trzymał jednak Victora za rękaw marynarki. Victor szarpnął się, wyrwał ramię z uścisku Latynosa i ruszył ku drzwiom. StraŜnik wyciągnął z cholewy buta nóŜ i otworzył go. Błysnęło ostrze. - Victor! - krzyknęła Marsha. Usłyszawszy jej głos, odwrócił się. Latynos nacierał na niego, trzymając w ręce nóŜ niczym miniaturowy rapier. Victor uchylił się od ciosu, lecz straŜnik ponownie chwycił go za ramię. NóŜ uniósł groźnie do góry. - Przestańcie! - wrzasnął Victor Junior, wypadając z pomieszczenia, ku któremu zmierzał Victor. Dwaj inni straŜnicy stanęli między walczącymi; jeden przytrzymywał Victora, drugi zajął się uzbrojonym kolegą. - Zostawcie ojca! Strona 157

10959 - polecił chłopiec. - On szedł do tamtego laboratorium - zawołał straŜnik z noŜem. - Puśćcie go! - rozkazał Victor Junior tonem jeszcze bardziej stanowczym. StraŜnik szarpnął Victora i puścił. Victor chwiejnie postąpił kilka kroków do przodu, usiłując odzyskać równowagę. ZbliŜył się do drzwi. Victor Junior wyciągnął dłoń i złapał go za ramię w chwili, gdy ojciec był gotów przejść na drugą stronę. - Czy jesteś pewien, Ŝe dojrzałeś do tego? - spytał ojca. - Chcę zobaczyć wszystko - odrzekł Victor bezbarwnym głosem. - Pamiętasz Drzewo Wiadomości? - Dobrego i Złego - dokończył Victor. - Nie wybijesz mi tego z głowy. Victor Junior zabrał rękę. - Rób, jak uwaŜasz, ale moŜesz być bardzo zaskoczony. Victor spojrzał na Marshę, która przyzwalająco skinęła głową. Odwrócił się i otworzył drzwi. Ujrzeli bladoniebieskie światło. Victor przekroczył próg, Marsha tuŜ za nim. Za nimi wszedł Victor Junior i zamknął drzwi. Pomieszczenie to miało około piętnastu metrów długości i było dość wąskie. Na długim blacie z surowego drewna stały cztery dwustulitrowe zbiorniki wykonane ze szklanych płyt połączonych klejem silikonowym. Zbiorniki, oświetlone promiennikami podczerwieni, same zdawały się świecić niesamowitym niebieskim światłem, które załamywało się, przechodząc przez zawarty w nich płyn. Marsha otworzyła usta z przeraŜeniem, gdy pojęła, co te zbiorniki zawierają. W kaŜdym z nich, otoczone przezroczystymi błonami, znajdowały się cztery płody ludzkie liczące około ośmiu miesięcy, pływające w sztucznych macicach. Spoglądały na mijającą zbiorniki Marshę szeroko otwartymi niebieskimi oczami. Wykonywały róŜne gesty, uśmiechały się, nawet ziewały. Jak gdyby od niechcenia, lecz tonem, w którym pobrzmiewała arogancka duma, Victor Junior udzielał pobieŜnych wyjaśnień. W kaŜdym zbiorniku łoŜyska przylegały do plastykowej siatki poprzez błoniastą torbę podłączoną do czegoś w rodzaju sztucznego płucoserca. Do kaŜdego aparatu podłączony był oddzielny komputer, który z kolei był połączony z syntezatorem białka. Powierzchnię płynu w kaŜdym ze zbiorników pokrywały plastykowe kulki zmniejszające parowanie. Marsha i Victor, przeraŜeni widokiem gestykulujących dzieci, nie byli w stanie wykrztusić słowa. I choć przygotowali się na najgorsze, ten widok przeszedł ich najśmielsze oczekiwania. - Jestem pewien, Ŝe jesteście ciekawi, po co to wszystko - rzekł Victor Junior, podchodząc do jednego ze zbiorników i sprawdzając któryś z licznych wskaźników. Uderzył weń pięścią i zacinająca się wskazówka przeskoczyła na zielone pole. - We wczesnej fazie prac nad implantacją otrzymywałem łoŜyska z kultur tkankowych. Rozwiązanie problemu implantacji wyjaśniło równieŜ zagadnienie potrzeby istnienia macicy. - W jakim wieku są te dzieci? - spytała Marsha. - Osiem i pół miesiąca - odparł Victor Junior, potwierdzając jej przypuszczenia. - Potrzymam je w tym stanie znacznie dłuŜej niŜ dziewięć miesięcy. Im dłuŜej będą w zbiornikach, tym łatwiej będzie je wychować. - A skąd wziąłeś zygoty? - zapytał Victor, choć znał juŜ odpowiedź. - Miło mi oznajmić wam, Ŝe są to moi bracia i siostry. Marsha z niedowierzaniem przeniosła wzrok z płodów na Victora Juniora. Chłopiec roześmiał się, widząc wyraz jej twarzy. Strona 158

10959 - Nie mów, Ŝe cię to tak bardzo dziwi. Wziąłem te zygoty z zamraŜarki w laboratorium ojca. Po co miały się zmarnować albo po co tata miał zapłodnić nimi kogoś obcego. - Było pięć - powiedział Victor. - Gdzie jest piąta? - Masz dobrą pamięć - pogratulował Victor Junior. - Niestety, piątą musiałem zmarnować w ramach badań procesu implantacji. Ale cztery to sporo dla celów ekstrapolacji statystycznej, przynajmniej na początek. Marsha zwróciła głowę w stronę gestykulujących płodów. To były jej własne dzieci! - Niech was to wszystko tak bardzo nie dziwi - powiedział Victor Junior. - Wiedziałeś, Ŝe ta technika wcześniej czy później musi się pojawić. Ja tylko to wszystko przyspieszyłem. Victor podszedł do jednego z komputerów, który nagle oŜył i wypluł z siebie pół stronicy danych. Gdy drukarka stanęła, włączył się syntezator i rozpoczęła się produkcja białka. - Układ sygnalizuje niedobór jakiegoś czynnika wzrostu - wyjaśnił Victor Junior. Victor spojrzał na wydruk. Były tam wskaźniki fizjologiczne, biochemiczne i liczba krwinek dziecka. Zdumiało go wyrafinowanie całego układu. Wiedział, Ŝe Victor Junior musiał odtworzyć w sztucznych warunkach niesamowicie skomplikowane wzajemne oddziaływanie sił potrzebnych do rozwoju zapłodnionego jaja w cały organizm. Jego dokonanie to kamień milowy w biotechnologii. Było to coś o wiele waŜniejszego niŜ nowa i udana metoda zagnieŜdŜania się jaja. AŜ się wzdrygnął na myśl o diabelskim potencjale stworzonym przez jego własny wytwór. Marsha nieśmiało podeszła do jednego ze zbiorników i spojrzała z bliska na płód płci męskiej. Dziecko popatrzyło na nią tak, jak gdyby szukało kontaktu: przytknęło maleńką dłoń do szklanej powierzchni. Wyciągnęła rękę i przyłoŜyła ją do rączki dziecka poprzez szybę. I nagle, wstrząśnięta, cofnęła dłoń. - Jego głowa! - krzyknęła. Victor przystanął obok niej i pochylił się ku dziecku. - Co jest z jego głową? - Popatrz na brwi i wyŜej; one w ogóle nie mają czoła. - To są mutanty - rzucił Victor Junior nonszalancko. - Usunąłem fragment DNA z aplazji, wprowadzony przez ojca, a potem zniszczyłem geny, których produkty funkcjonują w organizmie ludzkim w sposób podobny do NGF. Chcę osiągnąć inteligencję na poziomie mniej więcej Philipa. Philip pomógł mi bardziej niŜ ktokolwiek inny. Marsha zadrŜała i chwyciła Victora za rękę, czego Victor Junior nie dostrzegł. Victor zignorował jej gest i wskazał na drzwi znajdujące się w drugim końcu pomieszczenia. - Co jest za tymi drzwiami? - Jeszcze ci mało? - zapytał Victor Junior. - Muszę zobaczyć wszystko - odparł Victor. Zostawił Marshę i przeszedł przez całą długość sali. Ona przez chwilę patrzyła na maleńkiego chłopca o wystających brwiach i spłaszczonej główce. Odniosła wraŜenie, Ŝe ewolucja gatunku ludzkiego cofnęła się o pół miliona lat. Jak to moŜliwe, Ŝe Victor Junior celowo zrobił ze swych -jakkolwiek by było - braci i sióstr dzieci opóźnione w rozwoju? Przeraziło ją jego makiaweliczne rozumowanie. Odsunęła się od akwariów ciąŜowych i ruszyła za Victorem. Ona teŜ musi wszystko zobaczyć. Czy moŜe być coś jeszcze gorszego od tego, co juŜ widziała? Strona 159

10959 W następnym pomieszczeniu znajdowały się olbrzymie kontenery ze stali nierdzewnej, ustawione w rząd. Przypominały gigantyczne kotły, jakie kiedyś, gdy miała kilkanaście lat, widziała w browarze. Tutaj powietrze było cieplejsze i wilgotniejsze. Kilku męŜczyzn o nagich torsach pracowało przy jednej z kadzi, wsypując do niej jakieś substancje. Gdy weszli, robotnicy przerwali pracę i spojrzeli na Marshę oraz Victora. - Co to jest? - zapytała. Victor wiedział. - To fermentory do hodowli mikroorganizmów takich jak bakterie czy droŜdŜe. Co tam hodujesz? - zwrócił się doVictora Juniora. - Bakterie E. coli - odparł Victor Junior. - Bez nich nie byłoby współczesnej biotechnologii. - A co one produkują? - zapytał Victor. - Tego wolałbym nie mówić - odrzekł Victor Junior. - Czy nie sądzisz, Ŝe akwaria ciąŜowe to dosyć jak na jeden dzień? - Chcę wiedzieć wszystko - oświadczył Victor. - Karty na stół. - One produkują pieniądze - wyjaśnił Victor Junior z uśmiechem. - Nie mam ochoty na zagadki - rzekł Victor. Victor Junior westchnął. - Potrzebny mi był powaŜny zastrzyk kapitału na budowę mojego laboratorium. Wypuszczenie akcji nie wchodziło oczywiście w moim wypadku w grę. Ściągnąłem więc trochę krzewów koki z Ameryki Południowej i wyizolowałem odpowiednie geny. Potem wprowadziłem je pod promotor operonu lac. E. coli i stosując plazmid z odpornością na tetracyklinę, załadowałem to wszystko z powrotem do bakterii. Wyszedł z tego cudowny produkt. Nawet E. coli go uwielbiają. - O czym on mówi? - spytała Marsha Victora. - Mówi, Ŝe w tych kadziach wytwarza kokainę - odparł Victor. - To wyjaśnia sprawę Martinez Enterprises - powiedziała, z trudem łapiąc powietrze. - Ale jest to tymczasowa linia produkcyjna - mówił dalej Victor Junior. - To wygodny sposób zapewnienia szybkiego dopływu gotówki. Niedługo zacznie na siebie zarabiać nowe laboratorium i ta kontrabanda nie będzie juŜ potrzebna. Masz rację, Martinez Enterprises to mój chwilowy wspólnik. W gruncie rzeczy moglibyśmy wystawić małą armię w ciągu paru minut. Teraz kilku znajduje się na liście płac Chimery. Victor szedł wzdłuŜ rzędu fermentorów. Stopień wyrafinowania tych urządzeń zdumiał go równie głęboko. Wystarczył jeden rzut oka, by stwierdzić, Ŝe znacznie przewyŜszają wyposaŜenie Chimery. Z głębokim westchnieniem wrócił do Marshy i Victora Juniora. - Teraz widziałeś juŜ wszystko - powiedział Victor Junior. -A skoro tak, musimy odbyć powaŜną rozmowę. Odwrócił się i poszedł w kierunku głównej hali. Marsha i Victor ruszyli za nim. Gdy przechodzili przez salę ciąŜową, płody ponownie zbliŜyły się do szyb. Sprawiały wraŜenie, jakby tęskniły za towarzystwem ludzi. Jeśli Victor Junior to zauwaŜył, nie okazał tego po sobie. Bez słowa przeprowadził ich przez główną halę, a potem wszedł do części mieszkalnej. Victor zorientował się, Ŝe nawet tej części dobrze nie zna. Na tyłach znajdowało się jeszcze jedno małe pomieszczenie. Sądząc po wystroju wnętrza i czasopismach, była to kwatera Victora Juniora. Strona 160

10959 Stało tam łóŜko, stolik brydŜowy i składane krzesła, duŜa biblioteka wypełniona czasopismami i fotel do czytania. Victor Junior wskazał im stolik brydŜowy i usiadł. Poszli w jego ślady. Victor Junior oparł łokcie na stole i złoŜył dłonie. Przeniósł wzrok z Victora na Marshę, a jego przenikliwe błękitne oczy lśniły niczym szafiry. - Muszę wiedzieć, co macie zamiar zrobić. Ja byłem wobec was szczery, teraz wasza kolej. Victor i Marsha wymienili spojrzenia. PoniewaŜ Victor milczał, Marsha przemówiła pierwsza: - Chcę znać prawdę o Davidzie, Janice i panu Cavendishu. - W tej chwili nie interesują mnie kwestie uboczne -odrzekł Victor Junior. - Interesuje mnie dyskusja na temat znaczenia moich badań. Mam nadzieję, Ŝe doceniacie ogrom tych odkryć. Ich wartość przerasta wszelkie inne sprawy, które skądinąd nie są zupełnie bez związku. - Obawiam się, Ŝe muszę o tym wiedzieć, zanim wypowiem swoją opinię - powiedziała spokojnie. Victor Junior spojrzał na Victora. - Czy ty jesteś tego samego zdania? : Victor powoli skinął głową. - Tego się obawiałem - rzekł cicho Victor Junior. Popatrzył na nich powaŜnym wzrokiem, jak gdyby to on był rodzicem, a oni dziećmi, które coś przeskrobały. Wreszcie odezwał się: - Dobrze, odpowiem na wasze pytania. Powiem wam wszystko, co chcecie wiedzieć. Ta trójka, o której wspomniałaś, miała zamiar mnie wydać. Wtedy oznaczałoby to przekreślenie moich planów. Robiłem, co mogłem, Ŝeby przestali interesować się moim laboratorium i badaniami, ale byli uparci. Musiałem więc zdać się na naturę. - Co to znaczy? - zapytał Victor. - Podczas intensywnych badań nad czynnikami wzrostu związanymi z rozwiązaniem problemu sztucznej macicy odkryłem pewne wirusy, które działały jako niezwykle silne aktywatory protoonkogenów. Umieściłem je w czerwonych krwinkach, a potem pozwoliłem naturze zrobić swoje. - Chcesz powiedzieć, Ŝe je wstrzyknąłeś - rzekł Victor. - No wiesz! - obruszył się Victor Junior. - Czegoś takiego nie podaje się doustnie. Marsha usiłowała zachować zimną krew. - Mówisz mi, Ŝe zabiłeś swojego brata. I nic nie czułeś? - Ja byłem jedynie pośrednikiem. David umarł na raka. Błagałem go, Ŝeby zostawił mnie w spokoju. Ale on ciągle za mną chodził, licząc na to, Ŝe mnie załatwi. Był zazdrosny. - A co powiesz o tej dwójce dzieci? - spytała Marsha. - Czy nie moglibyśmy porozmawiać o waŜniejszych sprawach? - rzekł Victor Junior, uderzając pięścią w stół. - Pytałeś nas, co mamy zamiar zrobić - przypomniała Marsha. - Najpierw musimy poznać wszystkie fakty. No więc, co z tymi dziećmi? Victor Junior stukał palcami o blat stolika. Jego cierpliwość wyczerpywała się. - Były za inteligentne. Strona 161

10959 Zaczynały sobie zdawać sprawę ze swych moŜliwości. Nie chciałem konkurencji. Wystarczyła odrobina cefalokloru w mleku podawanym w świetlicy. Jestem pewien, Ŝe większości dzieci zrobiło to dobrze. - A co czułeś, gdy umarły? - spytała Marsha. - Ulgę - odparł Victor Junior. - Nie było ci w jakiś sposób przykro czy smutno? - Mamo, to nie jest sesja terapeutyczna - warknął Victor Junior. - Moje uczucia nie są tu waŜne. Poznałaś wszystkie mroczne sekrety. Teraz twoja kolej na uczciwość. Muszę wiedzieć, co macie zamiar zrobić. Marsha spojrzała na Victora w nadziei, Ŝe potępi demoniczne działania Victora Juniora, ten jednak wpatrywał się tępo w syna, zbyt oszołomiony, by się odezwać. Uznała jego milczenie za przyzwolenie, a moŜe nawet aprobatę. Czy Victor jest tak zafascynowany osiągnięciami Victora Juniora, Ŝe potrafi przymknąć oko na pięć morderstw? W tym zabójstwo ich własnego ukochanego syna? Nie, ona nie przejdzie nad tym do porządku. Niech cię piekło pochłonie, Victorze. - No więc? - zapytał Victor Junior. Odwróciła się i spojrzała mu prosto w twarz. Patrzył na nią wyczekująco, nie mrugając oczami. Ten czysty błękit, tak uderzający od urodzenia, i jego jasne włosy cherubina wywołały łzy w jej oczach. On teŜ jest ich synem, czyŜ nie? A skoro dopuścił się tak potwornych rzeczy, to czy to rzeczywiście jego wina? Jest wybrykiem nauki. Albowiem, bez względu na to, co osiągnął Victor w dziedzinie inteligencji, w jego bilansie zabrakło miejsca na sumienie. Jeśli Victor Junior jest winny, winien jest równieŜ Victor. Poczuła nagłą falę współczucia. - Victorze Juniorze - zaczęła. - Nie wierzę, by Victor w pełni zdawał sobie sprawę z reperkusji swojego eksperymentu... Victor Junior jednak przerwał jej: - Wręcz przeciwnie. Victor bardzo dobrze wiedział, co chce osiągnąć. A teraz moŜe patrzeć na mnie i na moje dokonania ze świadomością, Ŝe odniósł pełen sukces. Jestem dokładnie tym, czego Victor oczekiwał; jestem taki, jaki on chciałby być. Jestem tym, czym moŜe być nauka. Jestem przyszłością. - Uśmiechnął się. - Powinnaś się do mnie przyzwyczaić. - MoŜe jesteś tym, co Victor zamierzał osiągnąć, w kategoriach naukowych - ciągnęła nie zraŜona. - Nie sądzę jednak, by przewidział, jaki rodzaj osobowości tworzy. Victorze Juniorze, próbuję ci powiedzieć, Ŝe jeśli rzeczywiście popełniłeś te morderstwa, jeśli produkujesz kokainę... i nie czujesz moralnego sprzeciwu, to, no, to jest nie tylko twoja wina. - Mamo - rzekł zirytowany Victor Junior. - Ty zawsze sprowadzasz wszystko na boczny tor. Uczucia, symptomy, osobowość. Ujawniam ci największe osiągnięcie biologiczne wszechczasów, a ty zapewne poddałabyś mnie następnemu testowi Rorschacha. To absurdalne. Strona 162

10959 - Nauka nie jest ponad wszystkim - odparła. - Istnieje takŜe moralność. Nie potrafisz tego zrozumieć? - I tu właśnie się mylisz - oświadczył Victor Junior. - Victor zaś udowodnił, Ŝe stawia naukę nad moralnością poprzez akt stworzenia mnie. Gdyby stosował konwencjonalne nakazy moralne, nie rozpoczynałby tego eksperymentu, a mimo wszystko to zrobił. Jest bohaterem. - To, co Victor zrobił, stwarzając ciebie, zrodziło się z bezmyślnej arogancji naukowca. Nie zastanowił się nad ewentualnym wynikiem swego eksperymentu. Całkowicie pochłonęła go fascynacja środkami i obsesja osiągnięcia jednego, jedynego celu. Nauka staje się obłąkana, gdy wyzwala się z więzów moralności i poczucia odpowiedzialności. Victor Junior cmoknął językiem ze zniecierpliwienia. Potem jego przenikliwe błękitne oczy spoczęły na matce. - Moralność nie moŜe rządzić nauką, bo moralność jest względna i stąd zmienna. A nauka nie. Moralność opiera się na człowieku i społeczeństwie, które z biegiem lat się zmienia, przechodzi z jednej kultury w inną. Co jest dla jednych zakazane, dla innych jest święte. Takie fantazjowanie nie powinno mieć w tym wypadku Ŝadnego znaczenia. Jedyną rzeczą, jaka jest w tym świecie niezmienna, są prawa natury rządzące wszechświatem. Ostatecznym arbitrem jest rozum, a nie moralistyczne wymysły. - Victorze Juniorze, to nie jest twoja wina - powiedziała łagodnie, ze smutkiem potrząsając głową. On się nie da przekonać. -Twoja niezwykła inteligencja zrobiła z ciebie człowieka wyobcowanego, pozbawionego ludzkich cech współczucia, empatii, nawet miłości. Nie czujesz, by przed tobą były jakieś granice. Ale one są. Nie obudziło się w tobie sumienie. Ale nie potrafisz tego dostrzec. Moja rozmowa z tobą to jak próba wyjaśnienia, czym jest kolor, człowiekowi niewidomemu od urodzenia. Victor Junior zerwał się z krzesła z wyrazem obrzydzenia na twarzy. - Z całym szacunkiem, ale nie mam czasu na tę sofistykę. Muszę się zająć pracą. Wcześniej chcę poznać wasze plany. - Twój ojciec i ja musimy porozmawiać - odrzekła, unikając wzroku Victora Juniora. - No więc rozmawiajcie - powiedział Victor Junior, opierając dłonie na swych wąskich biodrach. - Porozmawiamy bez udziału dzieci. Victor Junior z rozdraŜnieniem zacisnął usta. Jego oddech stał się szybszy, oczy płonęły. Potem odwrócił się i wyszedł z pokoju. Trzasnęły drzwi, rozległ się szczęk klucza. Zostali zamknięci. *** Marsha odwróciła się do Victora. Bezradnie potrząsnął głową. - Czy masz jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, z czym mamy do czynienia? - zapytała. Pokręcił głową, kompletnie zagubiony. - Dobrze - rzekła. - No więc, co masz zamiar z tym zrobić? Znowu potrząsnął głową. - Nigdy nie pomyślałem, Ŝe do tego dojdzie. - Spojrzał na Ŝonę. - Marsha, musisz mi uwierzyć. Strona 163

10959 Gdybym tylko wiedział... - Głos mu się załamał. Pragnął poparcia Marshy, jej zrozumienia, lecz sam miał problem z pojęciem ogromu swego błędu. JeŜeli uda im się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, nie był pewien, czy będzie w stanie wytrzymać z samym sobą. Czy moŜe oczekiwać tego od Marshy? Ukrył twarz w dłoniach. Dotknęła jego ramienia. Mimo Ŝe sytuacja była potworna, przynajmniej odzyskał zdrowy rozsądek. - Musimy zdecydować, co teraz zrobić - powiedziała łagodnie. Zebrał się w sobie i wstał z krzesła, nagle odzyskując odwagę. - Tylko ja jestem za to odpowiedzialny. Ty masz całkowitą słuszność, jeśli chodzi o Victora Juniora. Nie byłby taki, jaki jest, gdyby nie ja i te moje naukowe sztuczki. - Znowu odwrócił się do Ŝony. - Po pierwsze, musimy się stąd wydostać. Spojrzała na niego powaŜnie. - Sądzisz, Ŝe Victor Junior pozwoli nam spokojnie stąd wyjść? Miej Ŝe rozum! Pamiętasz, jak dawniej radził sobie z problemami? David, Janice, ten biedny nauczyciel, te dzieci, a teraz ci wścibscy rodzice. - UwaŜasz, Ŝe będzie nas tu trzymał w nieskończoność? - Nie mam zielonego pojęcia, co zrobi. Po prostu nie sądzę, byśmy łatwo mogli się stąd wydostać. On musi Ŝywić wobec nas jakieś uczucia. Inaczej nie zawracałby sobie głowy wyjaśnieniami, nie interesowałaby go nasza opinia ani nasze plany. Ale na pewno nie wypuści nas stąd, dopóki nie nabierze przekonania, Ŝe nic mu z naszej strony nie grozi. Przez chwilę oboje milczeli. W końcu Marsha oświadczyła: - MoŜe dobijemy czegoś w rodzaju targu. Niech wypuści jedno, a drugie tu zostanie. - Jedno z nas zostanie zakładnikiem? Skinęła głową. - Jeśli się zgodzi, myślę, Ŝe to ty powinnaś wyjść. - Nie - powiedziała, potrząsając głową. - Jeśli się uda, pójdziesz ty. Musisz znaleźć jakiś sposób, by go powstrzymać. - UwaŜam, Ŝe ty powinnaś wyjść - rzekł. - Teraz poradzę sobie z Victorem Juniorem lepiej niŜ ty. - Myślę, Ŝe nikt nie poradzi sobie z Victorem Juniorem - stwierdziła. -On Ŝyje w swoim własnym świecie, gdzie nie ma zahamowań ani sumienia. Ale wierzę, Ŝe nie zrobi mi krzywdy, przynajmniej do czasu, kiedy nabierze pewności, Ŝe chcę mu zaszkodzić. Jestem pewna, Ŝe tobie ufa bardziej niŜ mnie. Dlatego ty porozumiesz się z nim lepiej niŜ ja. On chyba szuka twojej aprobaty. Chce, Ŝebyś był dumny. Pod tym względem jest chyba jak kaŜde inne dziecko. - Ale co ja mam zrobić? - zapytał Victor, chodząc tam i z powrotem. - Nie jestem pewien, czy pomoŜe tu policja. Najlepiej byłoby skontaktować się z agencją do spraw walki z narkotykami. Wydaje mi się, Ŝe jego najsłabszym punktem są właśnie narkotyki. Marsha tylko kiwnęła głową. W jej oczach pojawiły się łzy. Nie mogła uwierzyć, Ŝe do tego doszło. Strona 164

10959 WciąŜ trudno jej było myśleć o Victorze Juniorze inaczej niŜ o swoim synku. Nie było jednak wyjścia: manipulacje genetyczne, jakie na nim przeprowadzano, sprawiły, Ŝe stał się potworem. Nie da się go okiełznać. - Czy moglibyśmy go umieścić w szpitalu psychiatrycznym? - zapytał Victor. - To będzie trudne bez objawów zachowania psychotycznego, których nie zademonstrował, ani bez oskarŜenia o zabójstwo na tle zaburzeń psychicznych. Wątpię jednak, by udało się nam go oskarŜyć. Jestem pewna, Ŝe zadbał o to, by nie zostawić Ŝadnych śladów, zwłaszcza przy tak wyrafinowanym zabójstwie. On ma zaburzenia osobowości, ale nie jest wariatem. Musisz wymyślić coś lepszego. Bardzo bym chciała jednak wiedzieć co. - Coś wymyślę - zapewnił ją. Wygładził płaszcz i przejechał palcami po włosach, usiłując je przyczesać. Zaczerpnął głęboko powietrza i spróbował otworzyć drzwi. Były zamknięte. Cztery razy uderzył pięścią. Po pewnym czasie usłyszeli szczęk klucza i drzwi otworzyły się. W progu stanął Victor Junior, za nim kilku Latynosów. - Jestem gotów z tobą rozmawiać - powiedział Victor. Victor Junior przeniósł wzrok z niego na Marshę. Odwróciła spojrzenie, by uniknąć jego zimnych oczu. - Sam na sam - dorzucił Victor. Victor Junior skinął głową i usunął się, puszczając ojca przodem. Gdy Victor wszedł do duŜego laboratorium, usłyszał, Ŝe Victor Junior zamyka matkę na klucz. Było jasne, Ŝe on i Marsha są więźniami przetrzymywanymi przez własnego syna. - Ona jest naprawdę zdenerwowana - rzekł Victor. -Chodzi o zabójstwo Davida. To było niewybaczalne. - Nie miałem wyjścia - odparł Victor Junior. - Matce trudno się z czymś takim pogodzić - mówił dalej Victor. Chłopcu nie drgnęła nawet powieka. - Wiedziałem, Ŝe nie powinniśmy jej mówić o laboratorium - powiedział. - Ona nie ma takiego szacunku dla nauki jak my. - Pod tym względem masz rację - zgodził się Victor. -Była przeraŜona, widząc te sztuczne macice. Ja sam byłem zdumiony. Rozumiem, jakie to osiągnięcie z naukowego punktu widzenia. Na społeczności naukowej wywrze to niebotyczne wraŜenie. A jego potencjał komercyjny jest olbrzymi. - Liczę na zyski, Ŝeby móc zrezygnować z kokainy - rzekł Victor Junior. - To dobry pomysł. Babranie się w narkotykach to powaŜne zagroŜenie dla twojej pracy. - Wziąłem to pod uwagę juŜ jakiś czas temu - powiedział Victor Junior. - Na wypadek jakichś kłopotów mam kilka awaryjnych planów. - Tego jestem pewien. Victor Junior przyjrzał się ojcu uwaŜnie. - Lepiej powiedz mi, co zamierzasz zrobić z moim laboratorium i z moją pracą. - Przede wszystkim zamierzam uporać się z Marshą - odparł Victor. - Ale myślę, Ŝe dojdzie do siebie, gdy juŜ minie pierwszy szok. - Jak chcesz się z nią uporać? - Przekonam ją o znaczeniu twojej pracy i odkryć -wyjaśnił Victor. Strona 165

10959 - Poczuje się zupełnie inaczej, gdy zrozumie, Ŝe jesteś największym odkrywcą w historii biologii, a masz przecieŜ tylko dziesięć lat. Victor Junior zdawał się pęcznieć z dumy. Marsha miała rację: jak wszystkie dzieci, czekał na pochwałę ojca. Gdyby tylko naprawdę był jak wszystkie dzieci, pomyślał Victor tęsknie. Ale nigdy nie będzie, i to przeze mnie. Mówił więc dalej: - Chciałbym jak najszybciej zobaczyć spis białkowych czynników wzrostu, zastosowanych w sztucznej macicy. - Jest ich ponad pięćset - powiedział Victor Junior. - Mogę dać ci wydruk, ale oczywiście nie do publikacji. - Rozumiem - odparł Victor. Spojrzał na syna i uśmiechnął się. - No cóŜ, muszę wracać do pracy, a na nią czekają pacjenci. Chyba więc juŜ pójdziemy. Zobaczymy się w domu. Victor Junior potrząsnął głową. - Myślę, Ŝe jest za wcześnie, Ŝebyście wyszli. Myślę, Ŝe lepiej będzie, jeśli zostaniecie tu jeszcze kilka dni. Mam podłączony telefon, moŜecie załatwiać swoje sprawy telefonicznie. Mama musi wyznaczyć pacjentom inne terminy. Będzie wam tu całkiem wygodnie. Usłyszawszy tę propozycję, Victor zaśmiał się w głos. - Oczywiście Ŝartujesz. Nie moŜemy tu zostać. Marsha moŜe przepisać pacjentów na inny termin, ale Chimera nie moŜe czekać. mamy mnóstwo pracy. A poza tym wszyscy wiedzą, Ŝe gdzieś tu jestem. Wcześniej czy później zaczną mnie szukać. Victor Junior zastanawiał się. - Dobrze - powiedział w końcu. - Ty moŜesz iść. Ale mama musi zostać. Victorowi zaimponowało, Ŝe Marsha wszystko tak dokładnie potrafiła przewidzieć. - Nie zostawię jej samej nawet na minutę - rzekł, wciąŜ usiłując wydostać stąd siebie i Marshę. - Jedno albo drugie - oświadczył Victor Junior. - Nie ma dyskusji. - No cóŜ, skoro się upierasz, niech będzie - odparł Victor. - Tylko jej powiem. Zaraz wracam. Victor wrócił do kwatery Victora Juniora. Podszedł straŜnik i otworzył drzwi. Victor zbliŜył się do Marshy i szepnął: - Zgodził się wypuścić jedno z nas. Czy jesteś pewna, Ŝe nie chcesz iść? Marsha przecząco potrząsnęła głową. - Proszę, skontaktuj się z Jean i powiedz, Ŝe nie będzie mnie do odwołania. Nagłe przypadki niech kieruje do doktor Maddox. Skinął głową. Ucałował ją w policzek, wdzięczny, Ŝe nie zmieniła zdania. Potem odwrócił się i wyszedł. W laboratorium głównym Victor Junior wydawał polecenia dwóm straŜnikom. - To jest Jorge - rzekł, przedstawiając Victorowi uśmiechniętego Latynosa. Tego samego, który wcześniej rzucił się na Victora z noŜem. Najwyraźniej jednak nie Ŝywił wobec Victora złych uczuć, bo z uśmiechem wyciągnął rękę. - Jorge zaproponował, Ŝe będzie ci towarzyszyć - dodał Victor Junior. Strona 166

10959 - Nie potrzebuję niańki - odparł Victor, tłumiąc gniew. Z ponurym uśmiechem Victor Junior powiedział: - Chyba nic nie zrozumiałeś. Nie ty o tym decydujesz. Jorge ma ci towarzyszyć po to, Ŝeby cię nie korciło pogadać z kimś, kto mógłby ściągnąć mi na głowę kłopoty. Będzie ci równieŜ przypominał, Ŝe Marsha została tu z jednym z jego przyjaciół. - Nie dokończył, co jej grozi. - Ale ja nie potrzebuję straŜnika. A jak miałbym wyjaśnić jego obecność? Doprawdy, Victorze Juniorze, tego się po tobie nie spodziewałem. - Jestem głęboko przekonany o tym, Ŝe znajdziesz jakieś wytłumaczenie - odparł Victor Junior. - Dzięki Jorge wszyscy będziemy spali trochę spokojniej. Muszę cię jednak ostrzec: kłopoty z policją czy innymi władzami tylko przeszkodzą i opóźnią cały program, ale go nie zniweczą. Ojcze, nie spraw mi zawodu. Razem moŜemy zrewolucjonizować cały przemysł biotechnologiczny. Victor z trudem przełknął ślinę. Poczuł, Ŝe w ustach ma zupełnie sucho. Rozdział 15 . Poniedziałek, po południu. Gdy Victor opuszczał wieŜę zegarową, na dworze było pochmurno i wietrznie. Kilka kroków za nim szedł Jorge, który wcześniej zademonstrował Victorowi nóŜ ukryty w cholewie prawego buta. Gest ten odniósł pewien pozytywny skutek: Victor uświadomił sobie, Ŝe jest w towarzystwie człowieka nawykłego do zabijania. Obiecał Marshy, Ŝe coś wymyśli, ale nie miał pojęcia, od czego zacząć. Do biura dotarł w stanie oszołomienia i rozgorączkowania. Niepewnym krokiem przeszedł przez pokój sekretarek; Jorge szedł tuŜ za nim. - Panie doktorze! - zawołała Colleen na widok Victora mijającego jej biurko. Zerwała się z krzesła i pochwyciła stos notatek. Z ręką na klamce drzwi swego gabinetu, Victor zwrócił się do Latynosa: - Poczeka pan tutaj. Jorge puścił jego słowa mimo uszu i wszedł do środka. Colleen patrzyła na tę scenę przeraŜona, zwłaszcza Ŝe Latynos ubrany był w mundur straŜnika Chimery. - Czy mam wezwać ochronę? - spytała szeptem. Odparł, Ŝe to nie będzie konieczne. Wzruszyła ramionami i przystąpiła do rzeczy. - Mam tu mnóstwo spraw - powiedziała. - Usiłowałam się do pana dodzwonić. Trzeba... PołoŜył dłoń na jej ramieniu i łagodnie wepchnął ją z powrotem do sekretariatu, chcąc zamknąć drzwi. - Później - powiedział. - Ale... - zaczęła Colleen i urwała, bo drzwi zamknęły się tuŜ przed jej nosem. Na wszelki wypadek Victor przekręcił klucz w zamku. Jorge usadowił się juŜ wygodnie na kanapie w głębi gabinetu. Zajął się obcinaniem paznokci. Victor usiadł przy biurku. W tej samej chwili zadzwonił telefon, lecz nie podniósł słuchawki. Wiedział, Ŝe to Colleen. Spojrzał na Jorge, który pomachał mu gilotynką do obcinania paznokci i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Victor schował twarz w dłoniach. Musiał ustalić jakiś plan, a Jorge niepotrzebnie go rozpraszał. Z człowieka tego emanowała buńczuczna, wyniosła pewność siebie, jak gdyby mówił: "Jestem zabójcą, siedzę Strona 167

10959 w twoim biurze i nic mi nie moŜesz zrobić". Trudno było skoncentrować się pod bacznym spojrzeniem Latynosa. - Nie wygląda pan na zapracowanego - odezwał się nagle Jorge. - Victor Junior powiedział, Ŝe musi pan wyjść, bo ma pan mnóstwo spraw. MoŜe lepiej by się pan czymś zajął, bo inaczej będę musiał zadzwonić do Victora Juniora i powiedzieć, Ŝe pan tylko siedzi i trzyma się za głowę. - Po prostu zbieram myśli - odparł Victor. Pochylił się nad biurkiem i nacisnął guzik interkomu. Usłyszawszy głos Colleen, powiedział: - Proszę wziąć notatki i zabierzmy się do pracy. Pierwszą godzinę Marsha spędziła na przeglądaniu kilku z setek czasopism leŜących w bibliotece. Lektura ta jednak przerastała ją: były tam wysoce specjalistyczne artykuły dotyczące najnowszych badań w dziedzinie biologii, fizyki i chemii. Wstała, obeszła pokój dookoła i nawet spróbowała otworzyć drzwi, ale, co jej nie zdziwiło, były zamknięte. Znowu usiadła przy stole, zastanawiając się, co zrobi Victor. Będzie musiał wykazać duŜo pomysłowości. Victor Junior jest wyjątkowym przeciwnikiem. Będzie równieŜ musiał zdobyć się na ogromną odwagę moralną, a sądząc po jego badaniach nad NGF, nie wykluczała, Ŝe coś takiego jest mu obce. W tej właśnie chwili szczęknęła zasuwa i wszedł Victor Junior. - Pomyślałem sobie, Ŝe pewnie ucieszyłoby cię towarzystwo - oświadczył radośnie. - Chciałbym ci kogoś przedstawić. - Usunął się na bok, a do środka weszła Mary Millman. Uśmiechała się i wyciągała do Marshy dłoń. Marsha wstała, nie wiedząc, co powiedzieć. - Dzień dobry, pani doktor! - powiedziała Mary, z entuzjazmem uścisnąwszy dłoń Marshy. - Bardzo chciałam się z panią spotkać. Myślałam, Ŝe będę musiała poczekać jeszcze rok. Jak się pani miewa? - Chyba dobrze - odparła Marsha. - Myślę, Ŝe panie chcą porozmawiać - rzekł Victor Junior. -Zostawiam drzwi otwarte; gdybyście chciały coś do jedzenia albo do picia, zawołajcie po prostu któregoś z ludzi Martineza. - Dziękuję - odezwała się Mary. - CzyŜ on nie jest wspaniały? - Z tym pytaniem zwróciła się do Marshy, gdy Victora Juniora juŜ nie było. - Jest wyjątkowy - powiedziała Marsha. - Skąd się pani tu wzięła? - To niespodzianka, prawda? - rzekła Mary. - No cóŜ, mnie w swoim czasie teŜ to zdziwiło. Zaraz wszystko pani opowiem. - Co jeszcze? - zapytał Victor. Colleen zajmowała miejsce tam gdzie zwykle, po przeciwnej stronie biurka. Jorge wciąŜ siedział rozwalony wygodnie na kanapie. Colleen przejrzała notatki. - To tymczasem wszystko. Czy coś mam zrobić? - Jej wzrok wymownie powędrował w stronę Jorge. - Nie - odparł Victor, podając jej ostatni z dokumentów, które podpisywał. - Jadę do domu. Gdyby były jakieś problemy, proszę dzwonić. Colleen rzuciła krótkie spojrzenie na zegarek, po czym przeniosła wzrok na Victora. Strona 168

10959 - Wszystko w porządku? - spytała. Zachowywał się dziwnie od chwili, gdy powrócił do biura w towarzystwie straŜnika Chimery. - Wszystko jest klawo - odparł, chowając pióro do górnej szuflady. Colleen znała swojego szefa od siedmiu lat. Nigdy nie uŜywał takich słów. Wstała, obrzuciła Jorge wrogim spojrzeniem i wyszła z gabinetu. - Pora iść - zwrócił się Victor do straŜnika. Jorge wstał. - Wracamy do laboratorium? - zapytał ze swym silnym akcentem Latynosa. - Ja jadę do domu - powiedział Victor, sięgając po płaszcz. - A co pan zrobi, tego nie wiem. - Jadę z panem, przyjacielu. Victor był ciekaw, czy będą mieli jakieś problemy przy wyjeździe. StraŜnik przy bramie zasalutował jednak jak zwykle. To, Ŝe szefowi towarzyszył straŜnik Chimery, nie wywołało Ŝadnych komentarzy. Gdy przejeŜdŜali przez most, Jorge włączył radio. Pokręcił gałką i odszukał hiszpańską stację. Potem podkręcił głośność niemal do maksimum i palcami wybijał rytm. Victor nie miał wątpliwości, Ŝe jego pierwszą przeszkodą będzie Jorge. Gdy wjechał na podjazd i okrąŜał dom, zastanawiał się, co ma z nim począć. W stodole była piwnica na warzywa wyposaŜona w mocne drzwi, które -jak mu się wydawało - dałoby się zablokować. Problem polegał na tym, jak tego faceta tam ściągnąć. Gdy wysiedli z samochodu, Victor opuścił drzwi garaŜu. Przemknęło mu przez myśl, czy by nie rzucić się znienacka na Jorge i nie walnąć go w głowę, tak jak postąpiono z nim, gdy przypadkowo odkrył laboratorium Victora Juniora. Otworzył drzwi do salonu i wszedł pierwszy do środka, bo Jorge nie chciał iść przodem. Victor zdjął płaszcz i połoŜył go na kanapie. Był realistą i uznał, Ŝe nie moŜe uderzyć goryla. Wiedział, Ŝe zrobi to albo za lekko, albo za mocno i w obu wypadkach skutki będą fatalne. Musi wymyślić coś innego. Tylko co? Bił się z myślami do chwili, gdy znalazł się w łazience na parterze. Tam, w szafce na lekarstwa, spostrzegł buteleczkę z aspiryną, co przypomniało mu o starej torbie lekarskiej, którą dostał na czwartym roku studiów. SłuŜyła mu ona przez wiele kolejnych lat praktyki i o ile pamiętał, wciąŜ było w niej sporo podstawowych leków. Wyszedł z łazienki. Jorge siedział przed telewizorem w salonie i bezmyślnie przeskakiwał z kanału na kanał. Victor ruszył na górę. Jorge, niestety, poszedł za nim. Na szczęście w gabinecie na górze udało mu się znów skłonić Latynosa do zainteresowania się telewizorem. Victor wszedł do garderoby i odnalazł czarną torbę. Wyjął z niej pełną garść sekonalu, valium i dalmanu. Schował torbę, a tabletki i kapsułki włoŜył do kieszeni. Gdy wrócił do gabinetu, Jorge oglądał hiszpański program telewizji kablowej. - Po pracy często robię sobie drinka - powiedział Victor. - Czy mogę panu coś zaproponować? - A co pan ma? - spytał Jorge, nie odrywając wzroku od ekranu. - Prawie wszystko - odparł Victor. - MoŜe zrobić panu margaritę? Strona 169

10959 - Co to jest margarita? - zapytał Jorge. Pytanie to zaskoczyło Victora; wydawało mu się, Ŝe margarita to popularny napój południowoamerykański. MoŜe zresztą była to specjalność bardziej meksykańska niŜ południowoamerykańska. Victor wyjaśnił gorylowi, z czego składa się koktajl. - Napiję się tego co pan - odrzekł Jorge. Victor zszedł do kuchni. Jorge ruszył za nim, po czym zasiadł przed telewizorem w salonie. Victor przygotował wszystkie składniki, łącznie z solą. Zamieszał koktajl w małym szklanym dzbanku i upewniwszy się, Ŝe Jorge nie patrzy, otworzył kapsułki i wsypał ich zawartość do mieszanki. Dorzucił tabletkę valium. Porządnie wymieszał zawartość dzbanka, lecz mimo to na dnie pozostał lekki osad. Sięgnął więc po mikser. Potem obejrzał zawartość dzbanka pod światło. Wyglądało dobrze. Uznał, Ŝe mieszanka jest na tyle piorunująca, Ŝe na kimś, kto ją spoŜyje, da się przeprowadzić operację brzucha, a pacjent ani drgnie. Pociągnął mały łyk. Koktajl miał gorzki posmak, ale poniewaŜ Jorge nigdy nie pił margarity, nie poczuje róŜnicy. Brzegi szklanek okleił solą. Do swojej szklanki nalał czystego soku cytrynowego. Gdy wszystko było juŜ gotowe, postawił dwie szklanki z drinkami i dzbanek na stoliku w salonie. Jorge ujął szklankę, nie odrywając wzroku od telewizora. Victor usiadł w głębi salonu i równieŜ patrzył na ekran. Nadawano jakąś kiczowatą operę mydlaną. Nie znał hiszpańskiego, ale bez trudu pojął, o co chodzi. Kątem oka obserwował Jorge, pochłaniającego swój trunek. Potem zbir sięgnął po dzbanek i dolał sobie koktajlu. Victor ucieszył się, Ŝe mu smakuje. Pierwsze objawy pojawiły się dość szybko: Jorge zaczął mrugać oczami. Nie mógł skoncentrować wzroku na ekranie. Wreszcie popatrzył na Victora, lecz spojrzenie miał rozmyte. Alkohol całkiem skutecznie rozprowadził po jego krwiobiegu środki nasenne. Zaledwie napoczął drugą szklankę, a juŜ zamykały mu się oczy. Nagle spróbował wstać. Chyba pojął, co mu się przydarzyło, bo cisnął szklanką przez pokój. Victor odstawił swoją szklankę i chwycił Jorge, gdy ten łapał za telefon. Jorge próbował nawet sięgnąć po nóŜ, lecz jego ruchy były juŜ zbyt powolne i nieskoordynowane. Victor z łatwością go rozbroił. Minutę później Latynos leŜał bez czucia. Victor ułoŜył jego bezwładne ciało na kanapie. Poszedł na górę, wziął trochę valium o działaniu pozajelitowym i dla pewności zrobił Latynosowi zastrzyk domięśniowy. Potem przetargał jego ciało przez podwórko i całą długość stodoły. W końcu wniósł go do piwnicy na warzywa i przykrył starymi kocami i szmatami, by nie dopuścić do obniŜenia ciepłoty ciała. Zamknął drzwi starą kłódką. Wracał do domu zadowolony, Ŝe czegoś dokonał, i cieszył się, Ŝe ma czas, by obmyślić następny krok. Tymczasem, gdy stanął w progu, zadzwonił telefon. Przeraziła go myśl, Ŝe być moŜe ktoś dzwoni do Jorge lub moŜe Jorge ma się co jakiś czas meldować. Nie odebrał telefonu, włoŜył natomiast płaszcz i poszedł do samochodu. Skoro nic nie wymyślił, postanowił udać się na policję. Posterunek znajdował się na skraju błonia. Strona 170

10959 Był to piętrowy budynek z cegły, przed wejściem stały dwie ozdobne latarnie zwieńczone szklanymi, niebieskimi kulami. Victor zaparkował samochód na ogólnodostępnym parkingu. Gdy wychodził z domu, był zadowolony, Ŝe wreszcie podjął decyzję. Nie mógł się doczekać chwili, aŜ zwali cały ten kram na czyjeś barki. Jednak kiedy był juŜ na schodkach między latarniami, ogarnęły go wątpliwości. Zawahał się tuŜ przed drzwiami. Najbardziej martwił się o Marshę, ale na niej nie kończyły się problemy. Victor Junior miał pewnie rację, twierdząc, Ŝe policja niewiele tu zdziała i on sam zostanie zapewne na wolności. StróŜe prawa nie radzili sobie nawet ze zwykłymi punkami, jakŜeŜ więc mieliby sobie poradzić z dziesięciolatkiem o inteligencji dwóch Einsteinów? Bił się z myślami, nie mogąc podjąć decyzji, czy wejść do środka, czy nie, gdy nagle drzwi otworzyły się i zderzył się z sierŜantem Cerullo. Cerullo manipulował przy kapeluszu, który przekrzywił mu się na głowie, po czym przeprosił Victora, jeszcze zanim go rozpoznał. - Doktor Frank! - zawołał i jeszcze raz przeprosił. - Co pana sprowadza do miasta? Victor starał się wymyślić coś, co zabrzmiałoby sensownie, lecz w głowie miał pustkę. Zbyt był przejęty wydarzeniami ostatnich godzin. - Mam pewien problem. Czy mógłbym z panem porozmawiać? - Ojej, przepraszam pana - odparł Cerullo - ale właśnie mam przerwę na kolację. Kiedy jest wolna chwila, trzeba korzystać. Ale jest Murphy. On panu pomoŜe. Gdy wrócę z kolacji, sprawdzę, czy załatwili pana jak trzeba. Powodzenia. Cerullo klepnął Victora po przyjacielsku, po czym otworzył przed nim drzwi na ościeŜ. Chcąc nie chcąc, Victor znalazł się w komisariacie. - Hej, Murphy! - zawołał Cerullo, przytrzymując nogą drzwi. - Przyszedł doktor Frank. To mój znajomy. Potraktuj go dobrze, jasne? Murphy był muskularnym irlandzkim gliną o czerwonej i piegowatej twarzy, jego ojciec był gliniarzem i podobnie ojciec ojca. PrzymruŜył oczy i przez grube dwuogniskowe szkła popatrzył na Victora. - Zaraz się panem zajmę - powiedział. - Proszę usiąść. - Ołówkiem wskazał na poplamioną i porysowaną dębową ławkę, po czym powrócił do formularza, który mozolnie wypełniał. Victor usiadł na wskazanym miejscu i począł myśleć o rozmowie, którą za chwilę miał odbyć z policjantem Murphym. Wyobraził sobie, jak mu opowiada, Ŝe ma syna, który jest absolutnym geniuszem, hodującym w szklanych pojemnikach rasę niedorozwiniętych robotników; który zabił kilka osób, by zachować w tajemnicy istnienie laboratorium, które z kolei wyposaŜył dzięki szantaŜowaniu oszustów w firmie swojego ojca. JuŜ sama próba ubrania tej sytuacji w słowa przekonała Victora, Ŝe nikt mu nie uwierzy. A nawet jeśli ktoś uwierzy, to co? Nie ma sposobu, by udowodnić chłopcu choć jedno zabójstwo. Wszystko było zbiegiem okoliczności. Jeśli chodzi o wyposaŜenie laboratorium, nie zostało ono ukradzione, a przynajmniej nie ukradł go Victor Junior. Strona 171

10959 A jeśli chodzi o kokainę, biedne dziecko zostało zmuszone do jej produkcji przez jakiegoś barona narkotyków z innego kraju. Victor zagryzł usta. Murphy wciąŜ walczył z formularzem, trzymając ołówek w pulchnej łapie i wysuwając język. Nie podnosił głowy, więc Victor dalej snuł swe rozwaŜania. Widział, jak Victor Junior zostaje przepuszczony przez całą machinę prawa, po czym wychodzi tylnymi drzwiami. I dalej będzie w stanie zrobić praktycznie wszystko, co zechce, w swym ultranowoczesnym laboratorium. A Victor Junior wykazał juŜ, Ŝe usunie kaŜdego, kto ośmieli się stanąć mu na drodze. Victor zadał sobie pytanie, jak długo on i Marsha będą w stanie to wszystko wytrzymać. W stanie głębokiej depresji i bliski płaczu Victor musiał przyznać, Ŝe jego eksperyment okazał się aŜ nadto udany. Jak powiedziała Marsha, nie zastanawiał się nad konsekwencjami tego sukcesu. Był zbyt podniecony tym, co robił, by myśleć o skutkach. Tymczasem przedobrzył, a konstytucyjne ograniczenia narzucone organom ścigania sprawiały, Ŝe system społeczny nie był w stanie poradzić sobie z takim oryginałem jak Victor Junior. Był on jakby przybyszem z innej planety. - No dobra - powiedział Murphy, wrzucając formularz do drucianego koszyka stojącego w rogu biurka. - Czym moŜemy panu słuŜyć, doktorze? - Naciągał kostki palców nadweręŜone trzymaniem ołówka. Bez wielkiego przekonania Victor wstał i podszedł do biurka. Murphy utkwił w nim swe niebieskie oczy. Kołnierzyk jego koszuli był chyba za ciasny, bo przelewały się nad nim fałdy skóry. - No, co tam mamy, doktorku? - zapytał Murphy, odchylając się na krześle. Miał duŜe, cięŜkie ręce i wyglądał na gliniarza, który wiedziałby, co robić, gdyby natknął się na szczeniaków kradnących kołpaki z kół czy wyrywających radio z deski rozdzielczej. - Mam problem z synem - zaczął Victor. - Dowiedzieliśmy się, Ŝe wagaruje i... - Przepraszam, doktorze - powiedział Murphy - ale czy nie lepiej się zwrócić do kogoś z opieki społecznej czy jak tam? - Obawiam się, Ŝe opieka społeczna nie da sobie z tym rady - odparł Victor. - Mój syn postanowił nawiązać kontakty ze środowiskiem przestępczym i... - Przepraszam, Ŝe znowu przerywam - rzekł Murphy. - MoŜe powinienem był zaproponować psychologa. Ile lat ma pański syn? - Dziesięć - odparł Victor. - Ale on jest... - Muszę panu powiedzieć, Ŝe nigdy nikt się na niego nie skarŜył. Jak ma na imię? - Victor Junior - powiedział Victor. - Wiem, Ŝe... - Zanim powie mi pan coś więcej - przerwał znowu Murphy - ja muszę panu wyznać, Ŝe mamy mnóstwo problemów z nieletnimi. Próbuję panu pomóc. Gdyby pana syn zrobił coś naprawdę złego, na przykład obnaŜał się w parku lub włamał do domu jakiejś wdowy, wtedy moglibyśmy interweniować. Ale jak nie, to uwaŜam, Ŝe psycholog i moŜe coś w rodzaju staromodnej dyscypliny będzie najlepsze. Czy mówię jasno? - Tak - skinął głową Victor. - Myślę, Ŝe ma pan całkowicie rację. Dziękuję za rozmowę. - AleŜ proszę bardzo - odparł Murphy. - Jestem z panem szczery, bo jest pan znajomym Cerulla. Strona 172

10959 - Doceniam to - rzekł Victor, postępując kilka kroków do tyłu. Potem odwrócił się i pognał do samochodu. Gdy zatrzasnął drzwiczki, poczuł ogromną panikę. Nagle uzmysłowił sobie, Ŝe sam musi stawić czoło Victorowi Juniorowi. Ojciec przeciwko synowi, twórca przeciwko swemu dziełu. Gdy juŜ pojął to wszystko, zrobiło mu się niedobrze i poczuł, Ŝe zawartość Ŝołądka podchodzi mu do gardła. Otworzył drzwi samochodu, lecz mdłości przeszły. Zatrzasnął więc drzwi i oparł czoło o kierownicę. Był zlany potem. W dzieciństwie czytywał Stary Testament i teraz przypomniał mu się los Abrahama. Wiedział jednak, Ŝe w grę wchodzą olbrzymie róŜnice. W jego przypadku Bóg nie ma zamiaru interweniować; wiedział teŜ, Ŝe nie potrafi zabić syna własnymi rękami. Stawało się jednak coraz bardziej oczywiste, Ŝe albo ojciec, albo syn. No i oczywiście był jeszcze problem Marshy. Jak ma ją wydostać z laboratorium? Znowu poczuł przypływ strachu. Wiedział, Ŝe musi działać szybko, zanim inteligencja Victora Juniora weźmie górę. Poza tym był świadom, Ŝe jeśli nie podejmie błyskawicznie decyzji, straci odwagę i zaangaŜowanie. Włączył silnik i jechał do domu niemal podświadomie, bo gorączkowo zastanawiał się nad planem działania. Gdy dojechał, najpierw sprawdził, co z Jorge. Spał smacznie, jak dziecko, pod stosem koców i szmat. Victor napełnił wodą pustą butelkę po winie i postawił ją przy jego głowie. Gdy wszedł do domu, znowu przestraszył go dzwonek telefonu. Patrzył na aparat i myślał. A jeśli to Marsha? Przy czwartym dzwonku poderwał słuchawkę. Bojaźliwie powiedział "halo"; strach był uzasadniony. Po drugiej stronie usłyszał głos z silnym akcentem hiszpańskim. Głos pytał o Jorge. Victor nagle poczuł w głowie pustkę. Głos powtórzył swoje Ŝądanie, teraz juŜ bardzo stanowczo. - Jest w klozecie - wykrztusił Victor. Nie znając hiszpańskiego, domyślił się, Ŝe tamten go nie rozumie. - Toaleta! - krzyknął. - Jest w toalecie. - Aha - odparł rozmówca. Victor odłoŜył słuchawkę. Znów poczuł, jak drętwieje ze strachu, niczym poraŜony prądem. Wiedział, Ŝe ma coraz mniej czasu. Jeśli Jorge będzie w toalecie zbyt długo, w jego domu złoŜy wizytę podobny oddział, jaki odwiedził Gephardta. Kilkakrotnie uderzył pięścią w blat. Liczył na to, Ŝe gwałtowność tego odruchu zmusi go do zebrania się w garść i Ŝe wreszcie będzie mógł myśleć. Musi mieć jakiś plan. Najpierw w wyobraźni mignął mu poŜar. Wszak wieŜa zegarowa jest stara i drewno wysuszone. Chciał wymyślić coś w rodzaju kataklizmu, dzięki któremu za jednym zamachem pozbyłby się całego bałaganu. Problem z poŜarem polegał jednak na tym, Ŝe moŜna go ugasić. Załatwić połowę problemu to znacznie gorzej, niŜ nie zdziałać nic, bo w razie poraŜki miałby do czynienia z gniewem Victora Juniora, popartym przez muskuły Martineza. Strona 173

10959 Po namyśle zdecydował, Ŝe chyba lepiej byłoby wysadzić wieŜę w powietrze. Ale jak to załatwić? Był pewien, Ŝe potrafi sklecić małe urządzenie wybuchowe, ale przecieŜ nie takie, Ŝeby rozwalić cały budynek. Coś wymyśli, ale najpierw trzeba uratować Marshę. W drodze do gabinetu wyjął fotokopie, które zrobił, szukając wejścia do podziemi wieŜy. MoŜe wykradnie się z Marshą którymś tunelem. Lecz wystarczył jeden rzut oka na plany, by przekonać się, Ŝe Ŝaden korytarz nie łączy się z wieŜą w pobliŜu części mieszkalnej, gdzie Victor Junior uwięził Marshę. ZłoŜył projekt i schował go do kieszeni. Znów zadzwonił telefon, co jeszcze gorzej wpłynęło na jego juŜ i tak roztrzęsione nerwy. Tym razem nie podniósł słuchawki. Wiedział, Ŝe musi uciekać. Victor Junior lub banda Martineza na pewno nabiorą jakichś podejrzeń, jeśli Jorge będzie za długo nieosiągalny. Mogą się tu pokazać w kaŜdej chwili, by osobiście wszystko sprawdzić. Gdy wyprowadzał samochód z garaŜu, na dworze było juŜ ciemno. Włączył światła i ruszył do Chimery, modląc się w duchu, by przyszedł mu do głowy jakiś pomysł uratowania Marshy i świata przed tą puszką Pandory, jaką sam stworzył. Nagle z całej siły nacisnął na hamulec i z piskiem opon zatrzymał samochód na poboczu. Jak gdyby za dotknięciem róŜdŜki w jego umyśle począł rodzić się plan działania. Jeden po drugim zaczęły konkretyzować się szczegóły. "To chyba to", powiedział przez zaciśnięte zęby. Zdjął nogę z hamulca, dodał gazu i samochód skoczył do przodu. Z trudem panował nad sobą, pokonując niedorzeczną procedurę kontroli, obowiązującą przy wjeździe do Chimery. Gdy juŜ przebrnął przez straŜe, podjechał wprost do budynku swego laboratorium i zaparkował tuŜ przed wejściem. PoniewaŜ pora była późna, gmach był pusty i zamknięty. Niezdarnie szarpał się z kluczami, aŜ wreszcie otworzył drzwi. Gdy dotarł do laboratorium, zmusił się do chwili odpoczynku. Usiadł na krześle, zamknął oczy i usiłował rozluźnić wszystkie mięśnie. Stopniowo uspokajało się jego skołatane serce. Wiedział, Ŝe jeśli chce zrealizować pierwszą część planu, musi mieć chłodny umysł. I pewną rękę. W laboratorium było wszystko, czego potrzebował. Miał tam mnóstwo gliceryny, jak równieŜ kwasu siarkowego i azotowego. Było tu takŜe zamknięte naczynie z otworami chłodzącymi. Po raz pierwszy w Ŝyciu przydały mu się w praktyce godziny spędzone w laboratorium chemicznym w collegeu. Bez trudu zestawił urządzenie do nitryfikacji gliceryny. Czekając na zakończenie tego procesu, przygotowywał zbiornik neutralizacyjny. Najbardziej niebezpieczny etap tej operacji został przeprowadzony z pomocą suszarki elektrycznej, którą umieścił pod wyciągiem wentylacyjnym. Zanim proces suszenia dobiegł końca, odszukał zegar laboratoryjny, zestaw baterii i umocował spiralę zapłonową. Najtrudniejszy był następny krok. W laboratorium miał tylko odrobinę piorunianu rtęci. OstroŜnie i delikatnie umieścił tę substancję w małym plastykowym pojemniku, po czym uwaŜnie włoŜył spiralę i docisnął nakrętkę. Teraz nitrogliceryna była juŜ na tyle wysuszona, by moŜna było ją umieścić w puszce po cocacoli, którą znalazł w koszu na śmieci. Gdy puszka została w jednej czwartej wypełniona, delikatnie opuścił w dół pojemnik ze spiralą. Potem dodał resztę nitrogliceryny i zalał puszkę woskiem parafinowym. Strona 174

10959 Wszedł do swego małego gabinetu przy laboratorium i rozpoczął poszukiwania odpowiedniego pojemnika. W pokoju jednego z techników spostrzegł walizeczkę z PCW. Otworzył zamki i bezceremonialnie wysypał zawartość walizeczki na biurko jej właściciela, po czym wrócił do gabinetu. RozłoŜył pustą walizkę na biurku i wyłoŜył ją papierowymi ręcznikami. Na tym miękkim podłoŜu ostroŜnie umieścił puszkę po coli, zestaw baterii i zegar. Potem napchał tyle papierowych ręczników, by wystawały ponad powierzchnię walizki. Delikatnym, lecz zdecydowanym ruchem docisnął pokrywę. W laboratorium głównym odnalazł latarkę. Z kieszeni wyjął plany sieci podziemnych przejść. Przestudiował je uwaŜnie i zauwaŜył, Ŝe jeden z głównych tuneli biegnie z wieŜy zegarowej do budynku, w którym znajduje się bufet. Dogodne było zwłaszcza to, Ŝe w pobliŜu wieŜy tunel zbaczał w kierunku zachodnim. Ujął ostroŜnie walizkę i ruszył do budynku z bufetem. Do piwnicy schodziło się z centralnej klatki schodowej. Zszedł na dół i otworzył cięŜkie drzwi tunelu wiodącego do wieŜy. Zapalił latarkę. Tunel zbudowano z kamiennych bloków. Przypomniało mu to jakiś egipski grobowiec. Przed sobą widział jedynie kilkunastometrowy odcinek drogi, bo dalej tunel skręcał ostro w lewo. Dno przejścia zalegało mnóstwo rupieci. Cienka struŜka wody, tworząca miejscami czarne kałuŜe, biegła w kierunku rzeki. Dla dodania sobie odwagi wciągnął głęboko powietrze i zamknąwszy drzwi, wkroczył w wilgotną, ciemną czeluść. Drogę oświetlał mu jedynie promień światła latarki. Ruszył pewnie, lecz ostroŜnie. Gra toczy się o zbyt wysoką stawkę. Musi się udać. Dobiegły go odgłosy płynącej gdzieś niedaleko wody. W ciągu paru minut minął kilka tuneli odchodzących od tunelu głównego, w którym się znajdował. W miarę zbliŜania się do rzeki nie tylko słyszał, lecz wręcz czuł rosnący huk wodospadów. Nagle coś otarło mu się o nogi. Zapomniał się i przeraŜony odskoczył do tyłu, zarzuciwszy niebezpiecznie walizką. Gdy się opanował, skierował latarkę za siebie. W jej świetle dostrzegł parę błyszczących oczu. Wzdrygnął się, uświadomiwszy sobie, Ŝe patrzy na szczura kanałowego wielkości małego kota. Wziął się w garść i ruszył przed siebie. Zaledwie kilka kroków dalej ponownie się zachwiał, bo podłoŜe zrobiło się nagle śliskie. Gorączkowo starał się utrzymać równowagę i jednocześnie zachował tyle przytomności umysłu, Ŝe gdy rzuciło go na ścianę tunelu, mocno przycisnął do siebie walizkę. Zdołał utrzymać się na nogach; nie upadł. Na szczęście o kamienną ścianę uderzył łokciem, a nie pakunkiem. Gdyby upadł albo gdyby w ścianę uderzył walizką, niewątpliwie nastąpiłby wybuch. Kontynuował więc swą pełną napięcia wędrówkę poprzez podziemny tor przeszkód. Wreszcie dotarł do przejścia odchodzącego od tunelu głównego pod właściwym kątem; to musiał być tunel odbijający na zachód. JuŜ pewniej szedł tędy aŜ do miejsca, gdzie dotarł do piwnic budynku obok wieŜy. Zlokalizował schody i zgasił latarkę. Nie mógł ryzykować, by ktoś z wieŜy dostrzegł jej światło. Ten kilkunastometrowy odcinek stanowił najniebezpieczniejszą część drogi. Dokładnie obliczał kaŜdy krok, najpierw wysuwał prawą nogę, a potem dostawiał lewą. Niezwykle ostroŜnie omijał gruz, w obawie przed następnym upadkiem. Wreszcie dotarł do schodów i ruszył w górę. Na parterze podszedł do najbliŜszego okna i spojrzał na wieŜę. Strona 175

10959 Sierp księŜyca zawisł na wschodniej stronie nieba niemal dokładnie nad kopią Big Bena. Przez dziesięć minut obserwował ciemną bryłę wieŜy, ale nikogo nie dostrzegł. Potem spojrzał na rzekę. Przebiegł wzrokiem w dół i dostrzegł swój cel. W odległości około piętnastu metrów od miejsca, w którym stał, stary główny jaz odchodził od rzeki i biegł w stronę wieŜy i usytuowanego pod nią kanału. Jeszcze raz przyjrzał się wieŜy, by mieć pewność, Ŝe nikt tam nie stoi na straŜy, po czym opuścił budynek i pospieszył w stronę śluzy. Szedł, pochylając się nisko ku ziemi, bo wiedział, Ŝe stanowi teraz bardzo łatwy cel. Dotarł do śluzy i szybko podszedł do stromych schodków znajdujących się tuŜ za jej wrotami. Bez wahania ruszył w dół po stopniach, tuląc się do granitowej ściany, by być jak najmniej widocznym. Gdy dotarł do dna, z radością skonstatował, Ŝe widzi tylko część wieŜy. A to znaczy, Ŝe z poziomu ziemi nikt nie moŜe go zobaczyć. Nie tracąc czasu, ruszył wprost na pordzewiałe Ŝelazne wrota, teraz zamknięte, by nie wypuszczać wody ze stawu. Był tam malutki przeciek i po dnie kanału płynął cienki strumyczek. Poza tym stare wrota były szczelne. Schylił się i ostroŜnie umieścił walizkę na dnie śluzy. Równie ostroŜnie otworzył zamki i uniósł pokrywę. Urządzenie szczęśliwie przetrzymało podróŜ. Teraz musiał jedynie przygotować wszystko do wybuchu. Gdyby wyznaczył sobie zbyt mało czasu, oznaczałoby to katastrofę. Podobnie jednak niebezpieczny byłby jego nadmiar. Atut tkwił w zaskoczeniu. Victor nie wiedział jednak, ile czasu będzie potrzebował na wykonanie następnego zadania. Wreszcie, trochę arbitralnie, zdecydował się na trzydzieści minut. Z najwyŜszą ostroŜnością odsłonił tarczę laboratoryjnego wyłącznika czasowego. Opierając się na kolanach i łokciach, osłonił ciałem latarkę i włączył mechanizm. W wątłym świetle przesunął wskazówkę minutową. Zgasił latarkę i ostroŜnie zamknął walizkę. Wciągnął głęboko powietrze, zaniósł walizkę do wrót śluzy i wetknął ją między lewą stronę drzwi a podtrzymujący je wspornik. Sam wspornik trzymał się na jednej pordzewiałej śrubie. Victor miał wraŜenie, Ŝe ta właśnie śruba moŜe okazać się piętą achillesową całej konstrukcji, toteŜ dopchnął walizkę jak najbliŜej niej. Potem przemknął się w górę stromymi granitowymi schodkami. Wysunął głowę ponad krawędź śluzy. Szukał śladów Ŝycia w ciemnej wieŜy, lecz panowała tam kompletna cisza. Skulony, przedostał się z powrotem do najbliŜszego budynku i zniknął w tunelach. Po ciemku dotarł do bufetu, Ŝałując, Ŝe nie zostawił sobie więcej czasu. Wyszedł na otwarte powietrze i pobiegł ku rzece. Gdy z ciemności poczęła wyłaniać się wieŜa, zwolnił. Jeśli ktoś go obserwuje, ma stwierdzić, Ŝe idzie spokojnie, a nie nerwowo lub Ŝe się skrada. Do schodków wieŜy dochodził niemal bez tchu w piersiach. Chwilę wahał się, łapał oddech, lecz przeraził się, gdy spojrzał na zegarek. Pozostało jedynie szesnaście minut. - Mój BoŜe - wyszeptał, wpadając do środka. Podbiegł do klapy i trzy razy zastukał. Nikt nie otwierał, zastukał więc głośniej. Nadal nic. Schylił się i po omacku zaczął szukać Ŝelaznej sztaby, która przydała mu się poprzedniej nocy, lecz zanim ją odnalazł, klapa uniosła się i z dołu popłynęło światło. Na schodach stał jeden z ludzi Martineza. Victor zbiegł na dół. Strona 176

10959 - Gdzie Victor Junior? - spytał, usiłując mówić spokojnie. StraŜnik wskazał na pomieszczenie z akwariami ciąŜowymi. Victor ruszył we wskazanym kierunku, lecz zanim tam dotarł, w drzwiach stanął Victor Junior. - Tato? - powiedział ze zdziwieniem. - Myślałem, Ŝe przyjdziesz dopiero jutro. - Nie mogłem wytrzymać - odparł Victor ze śmiechem. - Załatwiłem swoje sprawy. Teraz kolej na matkę. Musi zająć się swoimi pacjentami. Nie była na obchodzie. Oderwał oczy od syna i ponownie zlustrował pomieszczenie. Musi zdecydować, w którym miejscu ma być w godzinie zero. Chyba jak najbliŜej schodów, gdzie stoi olbrzymi chromatograf. Postanowił, Ŝe gdy zbliŜy się pora wybuchu, właśnie to urządzenie obierze za przedmiot swego zainteresowania. Dokładnie w środku muru wychodzącego na rzekę znajdował się otwór śluzy, przykryty prymitywną osłoną z ciosanych belek. W myślach obliczył siłę, jaka uderzy w te drzwi, gdy puszczą wrota śluzy i do koryta wtargnie woda. Pierwsze uderzenie będzie mieć siłę wybuchu, wstrząśnie fundamentami tak, iŜ być moŜe cały budynek runie. Skonstatował, Ŝe od chwili detonacji ładunku do uderzenia fali upłynie około dwudziestu sekund. - Myślę, Ŝe za wcześnie wypuszczać Marshę - mówił Victor Junior. - A Jorge czułby się niezręcznie, gdyby cały czas musiał jej towarzyszyć. - Przerwał i bacznie spojrzał na ojca. -A gdzie on jest? - Na górze - odparł Victor, czując przypływ strachu. Victor Junior o wszystkim myślał. - Przyszedł tu ze mną i został na górze, Ŝeby zapalić. Victor Junior spojrzał na dwóch straŜników czytających gazety. - Juan! Idź na górę i zawołaj tu Jorge. Victor z trudem przełknął ślinę. W gardle miał zupełnie sucho. - Marsha nie sprawi Ŝadnego kłopotu. Ręczę za nią. - Nie zmieniła zdania - odparł Victor Junior. - Rozmawiała z nią Mary Millman, lecz jej uparte moralistyczne stanowisko jest niezachwiane. Obawiam się, Ŝe narobi kłopotów. Victor ukradkiem spojrzał na zegarek. Dziewięć minut! Powinien był dać sobie więcej czasu. - Ale Marsha jest realistką - tłumaczył. - Jest uparta, lecz obaj o tym dobrze wiemy. A poza tym będziesz miał mnie. Nie zrobi nic, wiedząc, Ŝe tu jestem. A oprócz tego nie wiedziałaby, co zrobić, nawet gdyby bardzo chciała. - Jesteś zdenerwowany - powiedział Victor Junior. - Oczywiście - rzucił Victor. - KaŜdy w tej sytuacji byłby zdenerwowany. - Spróbował uśmiechnąć się i przybrać swobodniejszą pozę. - Właściwie jestem podniecony: twoimi osiągnięciami. Chciałbym dziś obejrzeć spis czynników wzrostu sztucznej macicy. - Z przyjemnością ci go pokaŜę - zgodził się Victor Junior. Strona 177

10959 Victor podszedł do części mieszkalnej i otworzył drzwi. - O, to dobrze - powiedział, patrząc na Victora Juniora. - UwaŜasz, Ŝe nie musisz jej juŜ zamykać. Rzekłbym, Ŝe to pewien postęp. Victor Junior wzniósł oczy do nieba. Victor szybko przeszedł do małego pokoju, gdzie siedziały Marsha i Mary. - Victor, popatrz, kogo tu mamy - powiedziała Marsha, wskazując na Mary. - Widzieliśmy się juŜ - odrzekł i ukłonił się Mary. Victor Junior stał w progu z szerokim uśmiechem na twarzy. - Nie kaŜde dziecko ma troje rodzonych rodziców - oświadczył Victor, usiłując rozładować napięcie. Spojrzał na zegarek: tylko sześć minut. - Mary opowiedziała mi kilka interesujących rzeczy o nowym laboratorium - mówiła Marsha z subtelnym sarkazmem, który tylko Victor potrafił zrozumieć. - Wspaniale - rzekł Victor. - To wspaniale. Ale, Marsha, teraz musisz iść. Kilku pacjentów bardzo cię potrzebuje. Jean dostaje juŜ szału. Dzwoniła do mnie trzykrotnie. Ja juŜ się uporałem z najpilniejszymi sprawami, teraz kolej na ciebie. Marsha popatrzyła na Victora Juniora, potem jej oczy spoczęły na Victorze. - Myślałam, Ŝe zajmiesz się wszystkim - rzekła poirytowana. - Valerie Maddox poradzi sobie ze wszystkimi nagłymi przypadkami. Myślę, Ŝe waŜniejsze jest, Ŝebyś ty zrobił swoje. Musi ją stąd wydostać. Dlaczego ona po prostu nie wyjdzie? Czy naprawdę mu nie ufa? Czy naprawdę myśli, Ŝe on pozwoli, Ŝeby wszystko było dalej jak teraz? Ze smutkiem uświadomił sobie, Ŝe w ciągu ostatnich kilku lat nie dał jej wiele powodów, by mogła się po nim spodziewać czegoś dobrego. Jednak rozwiązanie nadchodziło i dzieliło ich od niego jedynie kilka straszliwych chwil. - Marsha, masz iść do szpitala. I to juŜ! Ona jednak nie drgnęła. - Chyba jej się tutaj podoba! - zaŜartował Victor Junior. Potem z głównej części laboratorium dobiegł głos straŜ- [nika i chłopiec wyszedł. Oszalały z niepokoju Victor pochylił się ku Ŝonie i zapominając o Mary, syknął: - Musisz w tej chwili stąd wyjść. Naprawdę. Marsha spojrzała mu prosto w oczy. Skinął głową. - Błagam cię! -jęknął. - Wyjdź stąd! - Coś ma się stać? - zapytała go Marsha. - Na litość boską, tak! - szepnął z emfazą. - Co ma się stać? - spytała zaniepokojona Mary, patrząc to na jedno, to na drugie. - A co będzie z tobą? - zapytała Marsha, ignorując Mary. - O mnie się nie martw - uciął krótko. Strona 178

10959 - Chyba nie zrobisz nic głupiego? - dociekała Marsha. Victor zakrył oczy rękoma. Napięcie rozsadzało mu czaszkę. Zostało niecałe trzy minuty. W progu stanął Victor Junior. -- - Jorge nie ma na górze - zwrócił się do Victora. Mary przerwała mu: - Coś ma się stać! - zawołała. - Co? - spytał Victor Junior. - On coś kombinuje - powiedziała zaniepokojona. -Coś juŜ zrobił. Victor spojrzał na zegarek: dwie minuty. Victor Junior odwrócił głowę i wezwał straŜników, po czym złapał Victora za ramię. Potrząsając nim, zapytał: - Co zrobiłeś? Victor przestał panować nad sobą. Napięcie było zbyt wielkie i strach przerodził się w rozpacz. W jego oczach pojawiły się nagle łzy. Przez chwilę nie mógł wydusić słowa. Wiedział, Ŝe poniósł klęskę. Nie potrafił sprostać aŜ takiemu wyzwaniu. - Co zrobiłeś? - Victor Junior powtórzył pytanie, krzycząc prosto w twarz ojca i szarpiąc nim. Victor nie wytrzymał. - Musimy wszyscy opuścić laboratorium - wykrztusił przez łzy. - Dlaczego? - spytał Victor Junior. - Bo otworzy się śluza - wystękał Victor. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której umysł chłopca przetwarzał niespodziewaną informację. - Kiedy? - spytał Victor Junior, znowu potrząsając ojcem. - Zaraz! - odrzekł. Victor Junior spojrzał na niego płonącym wzrokiem. - Liczyłem na ciebie - powiedział z nienawiścią. - Myślałem, Ŝe jesteś prawdziwym naukowcem. CóŜ, koniec z tobą. Victor szarpnął się i odepchnął syna od siebie. Chłopiec potknął się o nogę krzesła. Victor schwycił Marshę za nadgarstek i pociągnął za sobą. Trzymając ją za rękę, przebiegł przez część mieszkalną i wpadł do laboratorium. Victor Junior szybko zerwał się na nogi i ruszył za rodzicami, krzycząc do straŜników, by ich zatrzymali. Dwóch siedzących na ławce Latynosów bez trudu ujęło Victora i przytrzymało go z obu stron. Victor zdołał pchnąć Marshę w stronę wyjścia. Przeskoczyła kilka stopni, a potem znów obejrzała się za siebie. - Idź! - zawołał Victor. Potem zdecydowanym tonem zwrócił się do straŜników: - Za kilka sekund wszystko wyleci w powietrze. Wierzcie mi. StraŜnicy spojrzeli na jego twarz i nie mieli Ŝadnych wątpliwości, Ŝe mówi prawdę. Puścili go i ruszyli na górę, wymijając Marshę. - Czekajcie! - krzyczał Victor Junior, stojąc na środku laboratorium. Strona 179

10959 Zaczęła się panika. Nawet Mary wyminęła go, pędząc do wyjścia. Marsha wydostała się na górę, Mary tuŜ za nią. Victor Junior płonącym wzrokiem patrzył na ojca. - Liczyłem na ciebie - miotał się. - Wierzyłem ci. Myślałem, Ŝe jesteś naukowcem. Chciałem być taki jak ty. StraŜe! - wołał. - StraŜe! - Ale Latynosi uciekli wraz z kobietami. Victor Junior wił się, patrząc na swoje laboratorium. Potem spojrzał na pomieszczenie ciąŜowe. W tej właśnie chwili piwnicami zatrząsł przytłumiony huk eksplozji. W pomieszczeniach narastał i wibrował odgłos przypominający grzmot. Victor Junior pojął, co się wydarzyło, i ruszył ku schodom, Victor jednak chwycił go za ramię. - Co robisz? - krzyknął chłopiec. - Puść mnie. Musimy stąd uciekać. - Nie - odrzekł Victor, przekrzykując huk. - Nie musimy. Victor Junior szarpnął się, lecz ojciec trzymał go mocno. Posępnie skonstatował, Ŝe mimo potęgi umysłu jego syn ma ciało i siłę dziesięciolatka. Victor Junior wił się i próbował kopać, lecz Victor drugą ręką złapał chłopca od tyłu za kolana i pozbawił go równowagi. - Pomocy! - krzyczał Victor Junior. - StraŜe! - zawołał, lecz jego krzyk zagłuszył dudniący, coraz głośniejszy grzmot. Szkło w laboratorium zaczęło brzęczeć. Przypominało to początek trzęsienia ziemi. Victor przesunął się w stronę prymitywnych drzwi maskujących otwór śluzy. Zatrzymał się w odległości półtora metra przed nimi. Spojrzał głęboko w szeroko otwarte błękitne oczy syna, który patrzył na niego wyzywająco. - Przepraszam, Victorze Juniorze. - Przepraszał jednak nie za to, co robił w tej chwili. Z tego powodu nie było mu przykro. Czuł jednak, Ŝe winien jest synowi przeprosiny za eksperyment, który ponad dziesięć lat temu przeprowadził w swoim laboratorium. Eksperyment, w wyniku którego przyszedł na świat jego genialny, lecz pozbawiony sumienia syn. - śegnaj, Izaaku. W tej właśnie chwili sto ton wody wdarło się do laboratorium. Stare koło wodne na środku sali obróciło się gwałtownie, uruchamiając po raz pierwszy od lat stare, pordzewiałe tryby i wały. Przez chwilę olbrzymi zegar na szczycie wieŜy chaotycznie wybijał godziny. Nie kontrolowana jednak niczym fala wodna obróciła w nicość wszystko, co napotkała na swej drodze, i w ciągu kilku minut podmyła nawet fundament z granitowych skał. Gdy przesunęło się kilka większych bloków skalnych, jedna po drugiej spadły belki stropowe. Dziesięć minut po wybuchu trzęsła się juŜ cała wieŜa, po czym, jak na zwolnionym filmie, budynek zawalił się. W końcu z całej konstrukcji i tajnego laboratorium w podziemiach pozostała kupa mokrego gruzu. Epilog. Strona 180

10959 W rok później. - Jeszcze jeden pacjent - powiedziała Jean, zaglądając przez drzwi - i jest pani wolna. - Czy to ktoś nie zapisany? - spytała Marsha trochę niechętnie. Sądziła, Ŝe o czwartej będzie wolna. A skoro czeka na nią jeszcze jeden pacjent, nie wyjdzie do piątej. W normalny dzień nie miałaby nic przeciwko temu, dziś jednak umówiła się na szóstą z Joem Arnoldem, który kiedyś uczył Davida historii. Miał ją zawieźć do sklepu ze zwierzętami w pasaŜu handlowym, by wybrała szczeniaka wodołaza, na którego zakup ją namawiał. "Dobrze ci to zrobi - tłumaczył jej. - Domowe zwierzątka to dobra terapia. Mówię ci, Ŝe psy mogłyby pozbawić was, psychiatrów, pracy". O tragedii dowiedział się z prasy i kilka dni później zadzwonił do Marshy, by wyrazić swój Ŝal i powiedzieć, jak bardzo było mu przykro, Ŝe nie złoŜył jej kondolencji po śmierci Davida. Z czasem zaprzyjaźnili się. Joe sprawiał wraŜenie zdecydowanego, by przerwać jej samotność z wyboru. - Ta kobieta okropnie się upiera - rzekła Jean. - Gdybym nie upchnęła jej dziś, mogłybyśmy się nią zająć dopiero za tydzień. Ona twierdzi, Ŝe to bardzo pilne. - Pilne! - mruknęła Marsha. Prawdziwie pilne przypadki, wymagające interwencji psychiatry, zdarzały się na szczęście rzadko. - Dobrze - zgodziła się wreszcie z westchnieniem. - Jak to miło z pani strony - powiedziała Jean. Zamknęła drzwi. Marsha okrąŜyła biurko i usiadła. Podyktowała zapis z ostatniej sesji. Gdy skończyła, obróciła się na fotelu i spojrzała przez duŜe panoramiczne okno na malowniczy krajobraz. Nadchodziła wiosna. Blada i szara trawa nabierała juŜ soczystości i zieleni. Wkrótce pojawią się krokusy. Na drzewach tu i ówdzie widniały pąki. Wzięła głęboki oddech. Miała za sobą wiele przeŜyć. Minęło niewiele ponad rok od czasu owej fatalnej nocy, kiedy straciła męŜa i drugiego syna. Potraktowano to jako nieszczęśliwy wypadek. Gazety zamieszczały nawet zdjęcia przerdzewiałej śruby, która zapewne puściła, powodując otwarcie wrót śluzy w momencie, gdy podczas odwilŜy poziom rzeki podniósł się do maksimum. Marsha nawet nie próbowała niczego prostować, bo wolała, by finał tego koszmaru interpretowano jako pozornie przypadkową tragedię. W przeciwieństwie do rzeczywistych zdarzeń, to wyjaśnienie było przynajmniej proste. Było jej jednak niezmiernie trudno przezwycięŜyć smutek. Sprzedała duŜy dom, w którym mieszkała razem z Victorem, a nawet swe udziały w Chimerze. Za część tych pieniędzy nabyła urokliwy domek nad zatoką w Ipswich. Stamtąd blisko było do plaŜy, wzdłuŜ której ciągnęły się wspaniałe wydmy. Na tej plaŜy spędziła niejeden weekend, samotna i zamyślona, w ciszy, której nie mąciły Ŝadne irytujące odgłosy z wyjątkiem plusku fal i pisku mew. Po raz pierwszy od czasów dzieciństwa odnalazła ukojenie w przyrodzie. Ciał Victora ani syna nie odnaleziono. Widocznie olbrzymia siła napierającej wody poniosła je nie wiadomo dokąd. Jednak fakt, Ŝe nie znaleziono zwłok, sprawił, Ŝe trudno jej było przystosować się do nowego Ŝycia, choć nie z powodów, jakie sugerowałaby większość psychiatrów. Jean delikatnie namawiała ją, Ŝeby poddała się terapii, Marsha jednak oparła się. Strona 181

10959 Jak mogła wyjaśnić fakt, Ŝe skoro nie znaleziono zwłok, dręczyło ją poczucie, Ŝe jej koszmar jeszcze się nie skończył. Nie odnaleziono takŜe śladu Ŝadnego z czterech płodów, choć nikt o nich nie wiedział i ich nie szukał. Przez wiele miesięcy jednak nawiedzały ją koszmarne sny, w których wędrowała po plaŜy i nagle znajdowała palec lub kończynę. Ratunek odnalazła w pracy. Gdy ustąpiły pierwsze objawy szoku i smutku, rzuciła się w jej wir, podejmowała się nawet dodatkowych zajęć w róŜnych lokalnych organizacjach. Bardzo jej teŜ pomogła Valerie Maddox, która często przyjeŜdŜała na weekend do nowego domu nad zatoką. Marsha wiedziała, Ŝe tej kobiecie zawdzięcza wiele. Odwróciła się od okna i siedziała teraz przodem do biurka. Dochodziła czwarta. Pora przyjąć ostatniego pacjenta i pojechać do sklepu ze zwierzętami. Nacisnęła brzęczyk, by zawiadomić Jean, Ŝe jest gotowa. Wstała i podeszła do drzwi. Biorąc od Jean nową kartę, spostrzegła kobietę w wieku około czterdziestu pięciu lat. Kobieta uśmiechnęła się, Marsha odpowiedziała jej uśmiechem. Gestem przywołała ją do gabinetu. Obróciła się plecami do wejścia, zostawiła drzwi otwarte i podeszła do fotela, na którym siedziała podczas przyjęć pacjentów. Obok stał stolik, a na nim leŜały chusteczki dla tych, którzy nie potrafili zapanować nad swymi uczuciami. Naprzeciwko stały dwa fotele dla pacjentów. Usłyszawszy, Ŝe kobieta wchodzi do środka, Marsha odwróciła się, by ją przywitać. Kobieta nie była sama. Za nią weszła chuda kilkunastoletnia dziewczyna o ziemistej cerze. Jej rudawe włosy wisiały w strąkach i aŜ prosiły się o umycie. Trzymała na rękach jasnowłose dziecko, które wyglądało na około półtora roku. Dziecko kurczowo ściskało w rączkach jakieś czasopismo. , Marsha była ciekawa, która z tej dwójki jest pacjentką. Zresztą obojętne, jedna musi wyjść, zostaje tylko pacjent. Tymczasem powiedziała: - Proszę siadać. - Postanowiła pozwolić im wyłuszczyć powody wizyty. Wieloletnie doświadczenie przekonało ją, Ŝe ta metoda pozwala uzyskać znacznie więcej informacji niŜ normalna sesja typu pytanie-odpowiedź. Kobieta przytrzymała dziecko. Dziewczyna usiadła na jednym z foteli naprzeciwko Marshy, po czym kobieta posadziła jej dziecko na kolanach. Maleństwo z zapałem oglądało ilustracje w magazynie. Przemknęło jej przez myśl pytanie, dlaczego wzięły z sobą to dziecko. Znalezienie opiekunki nie stanowiło przecieŜ wielkiego problemu. Odniosła wraŜenie, Ŝe dziewczyna nie jest zdrowa. Jej delikatna budowa i niezwykle blada cera mogły świadczyć o depresji lub nawet niedoŜywieniu. - Jestem Josephine Steinburger, a to jest moja córka, Judith - zaczęła kobieta. - Dziękujemy, Ŝe pani nas przyjęła. Mamy wielki problem. Marsha zachęcająco skinęła głową. Pani Steinburger pochyliła się i poufnie, lecz wystarczająco głośno, by słyszała ją Judith, odezwała się: - Moja córka nie jest za mądra, no wie pani, o co chodzi. Od dawna mamy z nią pełno kłopotów. Narkotyki, ucieka z domu, bije się z bratem, ma złe towarzystwo i tak dalej. Marsha ponownie skinęła głową. Spojrzała na córkę, by ocenić jej reakcję. Dziewczyna patrzyła tępo przed siebie. - Teraz dzieciaki wszystkiego próbują - mówiła Josephine. Strona 182

10959 - No wie pani, seksu i takich tam. Jak ja byłam młoda, to było inaczej. Nie wiedziałam, na co jest chłop, a potem juŜ byłam za stara, Ŝeby się tym cieszyć. Pani rozumie? Marsha znowu skinęła głową. Miała nadzieję, Ŝe córka włączy się do rozmowy, ta jednak milczała. Marsha podejrzewała, Ŝe dziewczyna moŜe być pod działaniem środków odurzających. - No więc - mówiła dalej Josephine - moja Judith mówi mi, Ŝe nigdy nie miała chłopa, to się bardzo zdziwiłam, jak półtora roku temu przyniosła do domu tę małą pociechę. - Roześmiała się sarkastycznie. Marshy jednak wcale to nie zdziwiło. Najczęstszym mechanizmem obronnym było właśnie wypieranie się. MłodzieŜ na ogół początkowo wypiera się kontaktów seksualnych, nawet jeśli dowody są aŜ nadto widoczne. - Judith mówi, Ŝe ojcem dziecka jest chłopak, który dał jej pieniądze za to, Ŝeby wsadzić jej swoją małą probówkę - oświadczyła Josephine, puszczając oko do lekarki. - Słyszałam juŜ na to wiele określeń, ale nikt jeszcze nie nazwał tego probówką. No więc... Marsha rzadko przerywała ludziom, którzy siedzieli w jej gabinecie, lecz tym razem dziewczynie, a o nią właśnie chodziło, nie dawano szansy dojścia do głosu. - MoŜe byłoby lepiej, gdyby pacjentka opowiedziała mi swoją historię własnymi słowami. - Co to znaczy "własnymi słowami"? - spytała Josephine, marszcząc brwi, zmieszana. - Dosłownie to, co powiedziałam - rzekła Marsha. -UwaŜam, Ŝe to pacjent powinien opowiadać lub przynajmniej brać w tym udział. Josephine wybuchnęła serdecznym śmiechem, po czym opanowała się. - Przepraszam, trochę mnie to rozśmieszyło. Z Judith wszystko jest w porządku. Teraz, gdy jest matką, zrobiła się nawet bardziej odpowiedzialna. To z małym jest coś nie tak. To on jest pacjentem. - Ach tak, oczywiście - powiedziała Marsha nieco zbita z tropu. Leczyła juŜ dzieci, ale nigdy takie małe. - Ten mały to diabeł - wyjaśniła Josephine. - Nie moŜemy sobie z nim dać rady. Marsha musiała poprosić ją o szczegóły. Wielu rodziców nazywa swe dzieci diabłami. Potrzebowała konkretów. - W jakim sensie dziecko stanowi problem? - spytała. - Ach! - zawołała Josephine. - On wszystko potrafi. Mówię pani, przez niego moŜna się rozpić. - Zwróciła się do dziecka. - Jason, popatrz na panią. Jason był jednak pochłonięty lekturą periodyku. - Jason! - zawołała Josephine. Wyciągnęła dłoń, wyrwała małemu gazetę i rzuciła ją na biurko Marshy. Dopiero teraz Marsha zauwaŜyła, Ŝe był to ostatni numer czasopisma biologicznego. - To dziecko czyta lepiej od matki. Teraz chce "Małego Chemika". Marsha czuła, jak strach ściska ją za gardło. Powoli podniosła wzrok na chłopca. Strona 183

10959 - Właściwie boję się dawać "Małego Chemika" półtorarocznemu dziecku - mówiła Josephine. - To nienormalne. Pewnie wysadzi w powietrze cały dom. Marsha patrzyła na dziecko siedzące na kolanach Judith, a ono odwzajemniło jej się spojrzeniem przenikliwych, zimnych jak lód błękitnych oczu. W jego twarzy widać było inteligencję znacznie wyŜszą, niŜ sugerowałaby jego niemowlęca twarz o urodzie cherubinka. Marsha przeniosła się w czasie. Ten chłopiec wyglądał tak samo jak Victor Junior, gdy miał półtora roku. JuŜ wiedziała, z czym ma do czynienia: to ta ostatnia zygota. Ta, którą Victor Junior stracił na badania nad implantacją. Dziecko stworzone z jej własnego, ósmego jajeczka. Nie mogła się ruszyć. Z ust wyrwał się jej lekki okrzyk, gdy uzmysłowiła sobie poraŜającą prawdę: koszmar się nie skończył. Josephine wstała i podeszła do Marshy. - Pani doktor? - rzekła zaniepokojona. - Dobrze się pani czuje? - Tak... nic mi nie jest - odrzekła cicho Marsha. -Naprawdę, wszystko w porządku. - Nie mogła oderwać oczu od dziecka. - No to jak mówiłam - prawiła dalej Josephine - to dziecko jest ponad nasze siły. Wie pani, parę dni temu... Marsha przerwała jej. Starając się ukryć drŜenie w głosie, powiedziała: - Pani Steinburger, będziemy musiały umówić się na spotkanie z samym Jasonem. Jestem przekonana, Ŝe byłoby najlepiej, Ŝebym zobaczyła się z nim sam na sam. Ale to juŜ nie dziś. - No dobrze - westchnęła Josephine. - To pani jest tu lekarzem i pani najlepiej wie. Chyba moŜemy jeszcze kilka dni poczekać. Ale Ŝeby tylko mogła pani nam pomóc. Gdy wyszły, Marsha zamknęła drzwi i cięŜko się o nie oparła. Westchnęła i powiedziała do siebie: "śeby tylko się udało". Wiedziała, Ŝe musi coś z tym dzieckiem zrobić, z tym cudownym dzieckiem, którego nikczemność mogłaby dorównać lub nawet przewyŜszyć złe uczynki jej syna. Ale co ma zrobić? Podeszła do telefonu i zadzwoniła do Joego Arnolda, by powiedzieć mu, Ŝe trochę się spóźni. Dźwięk jego głosu wystarczył, by ochłonęła. - To nic, bałem się, Ŝe w ogóle nie przyjdziesz, zresztą nie dałbym ci się wywinąć. - Roześmiał się ciepło. - Pomyślałem sobie, Ŝe kolację moŜemy zjeść u mnie. Psa nie moŜna zostawić samego w pierwszy wieczór w nowym domu. Mam nadzieję, Ŝe nie wystraszysz się mojego gotowania. Robię beznadziejne chili. Właśnie teraz. Miała nadzieję, Ŝe nie stchórzy przed wieloma rzeczami, począwszy od prawdy. Spośród najbliŜszych jej ludzi -Valerie, Joego, Jean - Joe jest chyba tym, komu moŜna zaufać i na którego najbardziej moŜe liczyć. - Chili, to wspaniale - powiedziała. - I chętnie zjem w domu. - JuŜ miała ochotę opowiedzieć mu o Jasonie, ale uznała, Ŝe to moŜe poczekać. Wolała nie mówić nic przez telefon. Strona 184

10959 - Cudownie. JuŜ myślałem, Ŝe będę musiał zostać pacjentem, Ŝeby spotkać się z tobą sam na sam. To co, w sklepie o siódmej? Zamykają chyba o ósmej. - Dobrze, o siódmej. I, Joe... dziękuję. OdłoŜyła słuchawkę i wzięła płaszcz. W drodze do sklepu czuła się lepiej, bo wiedziała, Ŝe wkrótce opowie komuś prawdziwą historię kryjącą się za śmiercią Victora i Victora Juniora. Tak długo nosiła ją w sobie. To będzie ulga wyrzucić z siebie to wszystko. Była zadowolona, Ŝe opowie ją właśnie Joemu. Odkąd pojawił się w jej Ŝyciu, stanowił prawdziwe wybawienie. Zostawiła samochód na parkingu obok pasaŜu, wybierając miejsce jak najbliŜej sklepu ze zwierzętami. Zgasiła silnik, objęła rękoma kierownicę i zapłakała. W taki czy inny sposób musi stawić czoło temu ostatniemu dziecku-demonowi i z pomocą Joego połoŜyć raz na zawsze kres koszmarowi, który wywołał jej mąŜ. Koniec

Strona 185