Robinson Peter Niebezpieczny romans K

Dla Sheili

Jeśli nam nie dolega żadna troska, rozum nie powiadomi nas w żadnym przypadku, jak cierpi nasz bliźni, choćby nawet przechodził męki. Nigdy też nie pozwoli wyjść poza nasze własne przeżycia i nie jest w stanie tego uczynić, zaś pojęcie doznań innego człowieka jest możliwe jedynie za sprawą wyobraźni. Adam Smith, Teoria uczuć moralnych Przyjaciel kocha w każdym czasie, a bratem się staje w nieszczęściu. Księga Przysłów 17:17

Rozdział 1 Czy ktoś ją śledził? Trudno byłoby to zauważyć o tej porze. Wieczorem na autostradzie panował spory ruch. Ciężarówek było najwięcej. Wracający z pubu jechali odrobinę za ostrożnie, a biznesmeni w czerwonych beemkach, którzy zasiedzieli się w pracy, gnali ponad sto sześćdziesiąt na godzinę pasem szybkiego ruchu. W przesyconym wilgocią nocnym powietrzu czerwony blask świateł pozycyjnych i białe snopy reflektorów wydawały się rozmazane. Właśnie minęła Newport Pagnell i zaczęła się niepokoić, gdy w lusterku wstecznym zauważyła, że tamten samochód wciąż za nią jedzie. Zjechała na zewnętrzny pas i zwolniła. Czarny ford mondeo przemknął obok. Było zbyt ciemno, by zobaczyć rysy twarzy, ale wydawało się jej, że widziała jedną postać siedzącą z przodu, a drugą z tyłu. Samochód nie miał na dachu podświetlonego koguta jak wszystkie taksówki, pomyślała więc, że zapewne jakiś nadziany dupek jedzie z prywatnym szoferem do nocnego klubu w Leeds. To uspokoiło ją na tyle, że gdy kawałek dalej wyprzedziła tego samego mondeo, nawet nie zwróciła na niego uwagi. W radiu Frank Sinatra śpiewał Summer Wind. To był jej styl i nie miało znaczenia, gdy inni mówili, jak bardzo trąci myszką. Była zdania, że talent i dobra muzyka nigdy się nie starzeją. Gdy zbliżała się do stacji przy Watford Gap, uświadomiła sobie, że jest głodna i zmęczona, a przed nią jeszcze kawał drogi, postanowiła więc zrobić krótką przerwę. Nawet nie zauważyła, że mondeo, którego oddzielały od niej dwa inne samochody, skręcił za nią. Koło wejścia do baru kręciło się kilku obskurnych typków, a dwaj chłopcy, którzy wyglądali zbyt młodo jak na kierowców, stali przy automatach do gry i palili papierosy. Gdy przechodziła obok, zmierzyli ją wzrokiem, gapiąc się na jej piersi. Najpierw udała się do toalety, a potem kupiła w barze kanapkę z szynką i pomidorem, którą zjadła przy stoliku, popijając colą dietetyczną. Zauważyła, że siedzący na przeciwległym krańcu sali mężczyzna o pociągłej twarzy i ze śladami łupieżu na czarnej marynarce zerka dyskretnie w jej stronę znad okularów, udając, że czyta gazetę i je bułkę z kiełbasą. Czy to pospolity zboczeniec, czy za jego zainteresowaniem kryje się coś bardziej złowieszczego? – zastanawiała się. W końcu uznała, że to zwyczajny zbok. Czasem miała wrażenie, że wszędzie roi się od nich i nie sposób przejść ulicą albo wybrać się samotnie do baru, żeby nie napatoczył się jakiś smętny cymbał, który uważa się za ósmy cud świata, kiedy rozbiera ją wzrokiem jak ci smarkacze przy wejściu albo

próbuje do niej zagadnąć. Uznała jednak, że trudno spodziewać się czegoś innego o tej porze na stacji benzynowej przy autostradzie. Przez lokal przewinęło się jeszcze dwóch innych mężczyzn, którzy kupili przy barze kawę na wynos, ale żaden z nich nie zwrócił na nią uwagi. Wyrzuciła niedojedzoną połowę kanapki, po czym zabrała ze stolika kubek termiczny z kawą i wyszła na zewnątrz. Na parkingu upewniła się, że nikt jej nie śledzi, i wracając do samochodu, minęła rodzinę, która podróżowała z dwójką małych dzieci, hałaśliwych i nienaturalnie ożywionych o tak późnej porze, kiedy powinny już dawno spać. Zauważyła, że strzałka paliwomierza pokazuje jedną czwartą baku, więc podjechała na stację benzynową, żeby zatankować. Kiedy płaciła kartą kredytową w automacie, przy sąsiednim dystrybutorze zatrzymał się zboczeniec z baru i wkładając końcówkę węża do wlewu, gapił się na nią. Zignorowała go. Obecność pracownika nocnej zmiany, który siedział za szybą w budynku stacji, dodawała jej pewności. Z pełnym bakiem skręciła w stronę wyjazdu i przemknęła między dwiema wielkimi ciężarówkami. W samochodzie było gorąco, więc opuściła szyby po obu stronach i rozkoszowała się orzeźwiającym powiewem, który wraz z czarną kawą odpędzał od niej senność. Zegar na desce rozdzielczej pokazywał trzydzieści pięć minut po północy. Jeszcze tylko dwie albo trzy godziny jazdy i będzie bezpieczna. Kiedy Banks wszedł do klubu Dog and Gun, Penny Cartwright śpiewała właśnie Strange Affair Richarda Thompsona. Niski, chrapliwy głos wydobywał z piosenki całą jej przejmującą melancholię. Banks stał przy drzwiach jak urzeczony. Penny Cartwright. Nie widział jej od ponad dziesięciu lat, ale często o niej myślał, a nawet zdarzało mu się od czasu do czasu natknąć na jej nazwisko w Mojo albo Uncut. Czas okazał się dla niej łaskawy. Wciąż wyglądała zgrabnie w błękitnych dżinsach i obcisłym białym podkoszulku. Jej długie kruczoczarne włosy nie straciły dawnego blasku i lśniły w świetle reflektorów scenicznych, a widoczne tu i ówdzie srebrne nitki dodawały jej tylko atrakcyjności. Może była trochę chudsza, może jej oczy nabrały nieco posępnego wyrazu, ale pasowało to do niej, a Banksowi podobał się kontrast między jej bladą cerą a ciemnymi włosami. Gdy wybrzmiały ostatnie takty piosenki i rozległy się brawa, Banks wykorzystał tę chwilę, by podejść do baru, gdzie zamówił piwo i zapalił papierosa. Nie był z siebie zadowolony, że po sześciu tygodniach rzucania palenia wrócił do nałogu, ale stało się i już. Starał się nie palić w domu i zamierzał znów przestać, kiedy tylko pozbiera się do kupy. Teraz papierosy zapewniały mu wsparcie, były jak stary przyjaciel, który podawał mu pomocną dłoń w trudnych chwilach. W całym klubie nie było ani jednego wolnego krzesła. Banks poczuł, jak na skronie

i na kark występują mu kropelki potu. Wsparty o bar dał się porwać melodii, kiedy Penny zaczęła śpiewać Blackwater Side. Z dźwięków gitary i kontrabasu dwaj akompaniatorzy tkali gęstą kotarę, na której tle unosiły się słowa. Kolejna fala oklasków obwieściła koniec piosenki i Penny ruszyła w stronę baru. Tłum rozstępował się przed nią niczym Morze Czerwone, kiedy szła z uśmiechem na twarzy i pozdrawiała ludzi, skłaniając głowę w ich stronę. Stanęła obok Banksa, zapaliła papierosa i zaciągnęła się, a potem ułożyła wargi w krąg i wypuściła kółko z dymu. – To był świetny występ – odezwał się Banks. – Dzięki. – Penny nawet nie spojrzała w jego stronę. – Gin z tonikiem poproszę – zwróciła się do barmanki. – Zrób mi dużego drinka, Kath. Z dystyngowanej rezerwy w jej głosie Banks domyślił się, że uznała go za jednego z fanów, a może nawet za jakiegoś dziwaka czy natręta. Kiedy tylko dostała drinka, odeszła od baru. – Nie pamiętasz mnie, co? – zapytał. Penny westchnęła i spojrzała w jego stronę, szykując jakąś cierpką uwagę, żeby go spławić. Wtedy zobaczył, że coś powoli zaczyna jej świtać. Sprawiała wrażenie spłoszonej i zakłopotanej, jakby nie wiedziała, co powiedzieć. – Och… faktycznie. Główny inspektor Burke, tak? – odezwała się w końcu. – A może dostał pan awans? – Niestety nie – odparł. – I nazywam się Banks, ale mów mi Alan. Sporo czasu upłynęło. – To prawda. – Penny uniosła szklankę z drinkiem, a Banks stuknął w nią delikatnie swoim kuflem. – Na zdrowie. – Na zdrowie – odpowiedział detektyw. – Nie wiedziałem, że znów występujesz w Helmthorpe. – Cóż, nikt tego specjalnie nie reklamował. Banks omiótł wzrokiem pogrążone w półmroku wnętrze. – Nie sądzę. Widać, że nie brakuje ci wiernej publiczności. – Rozeszło się pocztą pantoflową. Ale owszem, wróciłam do starego domu. A ciebie co tutaj sprowadza? – Przechodząc, usłyszałem muzykę – wyjaśnił Banks. – Rozpoznałem twój głos. Co teraz porabiasz? W jej oczach pojawiło się zakłopotanie. – Długa historia, zresztą nie jestem pewna, czy w ogóle byłbyś zainteresowany. – Może któregoś wieczoru opowiedziałabyś mi przy kolacji? Penny popatrzyła na niego i zmarszczyła czoło. Jej brwi złączyły się w jedną kreskę, a przenikliwe spojrzenie błękitnych oczu zdawało się przeszywać go na wylot.

– To niemożliwe – wyszeptała, kręcąc głową. – Dlaczego? Chciałbym tylko cię zaprosić na kolację. Z każdym słowem Penny robiła krok do tyłu, oddalając się od niego. – Po prostu niemożliwe, i już. Nawet nie powinieneś tego proponować. – Posłuchaj, jeżeli się obawiasz, że ktoś cię zobaczy w towarzystwie żonatego mężczyzny, to ten problem już nie istnieje. Rozwiodłem się parę lat temu. Penny obrzuciła go takim spojrzeniem, jakby kompletnie nie zrozumiał, o co chodzi. Potem jeszcze raz pokręciła głową i z powrotem wtopiła się w tłum. Banks był zdezorientowany. Nie potrafił odczytać wysyłanych przez nią sygnałów, nie rozumiał tego popłochu, który wzbudził w niej swoją propozycją. Nie był aż tak odpychający. Najzwyczajniej w świecie zaprosił ją na kolację. Co, do cholery, było z nią nie tak? Banks dopił do końca piwo i ruszył w stronę wyjścia, tymczasem Penny znów stanęła na scenie i ich spojrzenia spotkały się w przelocie. Jej mina wyrażała zagubienie i konsternację. Najwyraźniej propozycja Banksa wytrąciła ją z równowagi. Cóż, pomyślał, wychodząc z klubu, z tymi wypiekami na twarzy przynajmniej nie wyglądała na przerażoną. Bezksiężycowa noc była ciemna, ale na niebie migotały gwiazdy, a światło latarń na opustoszałej głównej ulicy Helmthorpe rozmywało się w zamglonym powietrzu. Z wnętrza klubu znów dobiegł głos Penny i Banks rozpoznał kolejną piosenkę Richarda Thompsona, Never Again. Natarczywa melodia i tęskne słowa płynęły za nim, cichnąc stopniowo, kiedy się oddalał wybrukowanym kocimi łbami zaułkiem. Minął starą księgarnię, przeszedł przez cmentarz i znalazł się na ścieżce, która prowadziła do domu, a w każdym razie do miejsca, które teraz zastępowało mu dom. W powietrzu unosiła się woń obornika i rozgrzanego siana. Po prawej stronie ciągnął się wzniesiony z kamienia mur cmentarny, po lewej pocięte terasami zbocze opadało ku wodom Gratly Beck, których głośny szum dobiegał z dołu. Wąska ścieżka była nieoświetlona, ale Banks znał ją na pamięć. Groziło mu co najwyżej, że wdepnie w owcze łajno. Co jakiś czas słyszał piskliwe brzęczenie owadów. Idąc, ciągle myślał o dziwnej reakcji Penny na jego zaproszenie. O ile sobie przypominał, z ich dwojga zawsze to ona była ekscentryczna, zawsze miała cięty język i przejawiała zbytnią skłonność do sarkazmu. Ale tym razem zachowała się inaczej – nie była zgryźliwa ani cyniczna, ale najzwyczajniej wzburzona. Czy to z powodu dzielącej ich różnicy wieku? Bądź co bądź on był tuż po pięćdziesiątce, a Penny miała co najmniej dziesięć lat mniej. Ale nawet to nie tłumaczyło tak gwałtownej reakcji. Mogła po prostu się uśmiechnąć i uraczyć go jakąś naciąganą wymówką. Banks nie miał wątpliwości, że przyjąłby gładko taką odmowę. Mniej więcej w połowie drogi na szczyt Gratly Hill ścieżka dochodziła do wąskiego

przejścia w murze. Banks przecisnął się na drugą stronę i minął kilka nowoczesnych rezydencji, kierując się w stronę osiedla starych wiejskich domów. Ponieważ jego dom wciąż jeszcze był zdany na łaskę ekipy remontowej, wynajmował mieszkanie w jednym z pensjonatów przy alejce, która biegła na lewo od mostu. Miejscowi okazali się dla niego życzliwi i udało mu się wynająć za bardzo godziwą cenę całkiem przestronne dwupokojowe mieszkanie na piętrze z osobnym wejściem. Jak na ironię uświadomił sobie, że przed wielu laty mieszkał w tym domu profesor Steadman, a potem urządzono w nim kwatery dla turystów, i że to właśnie prowadząc śledztwo w sprawie morderstwa tego znanego archeologa, poznał Penny Cartwright. Z okna salonu mógł podziwiać malowniczy widok na położoną po północnej stronie Helmthorpe dolinę, na soczystą zieleń pastwisk upstrzonych sylwetkami owiec, na wyblakłą trawę ciągnących się w górę zbocza łąk i na surowe wapienne skały Crow Scar, za którymi zaczynały się dzikie wrzosowiska. Za to przez wychodzące na zachód okno sypialni widać było opuszczony cmentarz sandemanianów z małą kapliczką. Niektóre z kamieni nagrobnych, tak stare, że ledwie dało się odczytać wyryte na nich nazwiska, opierały się o ścianę domu. Banks wyczytał gdzieś, że sekta sandemanianów powstała w osiemnastym wieku jako odłam szkockiego kościoła prezbiteriańskiego. Jej członkowie przyjmowali komunię świętą, wyznawali zasadę wspólnoty majątkowej, nie jadali mięsa i urządzali „uczty miłości”, co zdaniem Banksa czyniło z nich coś w rodzaju osiemnastowiecznych hipisów. Inspektor był lekko wstawiony, co uświadomił sobie, próbując trafić kluczem do zamka w drzwiach na parterze. Dog and Gun nie był pierwszym lokalem, jaki odwiedził tego wieczoru. W Hare and Hounds zjadł samotnie kolację, a potem wypił dwa kufle w Bridge. A zresztą co mu tam, psiakrew, był kolejny tydzień na urlopie i nie siadał za kierownicą. Może nawet wypił kieliszek wina albo dwa. Nadal stronił od whisky, a zwłaszcza Laphroaig. Ten charakterystyczny smak był jedyną rzeczą, jaką zapamiętał z tamtej nocy, kiedy omal nie stracił życia, i jej zapach nawet z daleka przyprawiał go o mdłości. Czyżby to alkohol tak odstręczył Penny? – zastanawiał się. Czy mogła pomyśleć, że jest pijany, kiedy zaproponował jej kolację? Banks raczej w to wątpił. Nie bełkotał ani się nie zataczał. W jego zachowaniu nie było nic, co sugerowałoby, że za dużo wypił. Nie, jej musiało chodzić o coś innego. W końcu dostał się do środka, wszedł na górę i otworzywszy drzwi mieszkania, zapalił światło w przedpokoju. Wewnątrz było gorąco i panował zaduch, więc otworzył okno w salonie, lecz na niewiele się to zdało. Nalał sobie kieliszek australijskiego wytrawnego wina i podszedł do telefonu. Mrugająca czerwona dioda

oznaczała, że na automatycznej sekretarce czekają nagrane wiadomości. Jak się okazało, wiadomość była tylko jedna, i Banks ze zdumieniem odkrył, że pochodzi od jego brata, Roya. Nie spodziewał się nawet, że Roy zna numer jego telefonu, i był pewien, że kartkę z życzeniami i kwiaty, które dostał od brata, gdy leżał w szpitalu, tak naprawdę przysłała mu matka. – Alan… cholera… nie ma cię w domu, a ja nie znam numeru twojej komórki. Jeśli w ogóle taką masz. Nigdy nie przepadałeś za nowinkami technicznymi, jak pamiętam. W każdym razie posłuchaj, sprawa jest poważna. Uwierzysz mi albo nie, ale tylko ty jeden możesz mi pomóc. Jest pewna rzecz… o której nie za bardzo mogę mówić przez telefon. To może być sprawa życia lub śmierci. – Roy zaśmiał się chrapliwie. – Może nawet mojej śmierci. W każdym razie odezwę się jeszcze później, ale jeśli możesz, zadzwoń do mnie jak najszybciej. Naprawdę muszę z tobą pogadać. To pilne. Proszę. – Banks usłyszał w tle jakiś brzęczący odgłos. – Ktoś dzwoni do drzwi. Muszę już iść. Proszę, odezwij się do mnie. Zostawię ci też numer mojej komórki. – Roy podyktował numery obu swoich telefonów i na tym nagranie się skończyło. Banks był zaintrygowany. Odsłuchał wiadomość po raz drugi i zamierzał powtórzyć tę operację, ale zdał sobie sprawę, że to nie ma sensu. Nie znosił takich scen w filmach, w których ktoś raz za razem odtwarza nagranie i zawsze cofa taśmę dokładnie do tego samego momentu. Odłożył słuchawkę i pociągnął łyk wina. Usłyszał wszystko, czego potrzebował. Roy sprawiał wrażenie zaniepokojonego, a nawet nie na żarty wystraszonego. Wiadomość została nagrana o 21.29, czyli mniej więcej przed półtorej godziny, kiedy siedział nad kuflem w Bridge. W słuchawce po kilku sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka głosem Roya, który zwięźle i bez zbędnych ceregieli prosił o pozostawienie wiadomości. I tak też Banks uczynił. Powiedział, że zadzwoni jeszcze później, i rozłączył się. Potem wybrał numer komórki brata, ale też nikt nie odebrał. Nic więcej nie mógł zrobić. Pozostawało mu liczyć, że Roy skontaktuje się z nim, jak obiecał. Zdarzało się często, zwłaszcza w księżycowe noce, że Banks przesiadywał przy oknie w sypialni i nawet przez godzinę albo dłużej obserwował cmentarz. Sam nie wiedział, czego wypatruje – może duchów – ale niewzruszony spokój nagrobków i podmuchy wiatru kołyszące wysoką trawą sprawiały, że doznawał wyciszenia. Ale tej nocy ani nie wiało, ani nie było widać księżyca. Piętro niżej zaczęło płakać dziecko, jak co noc o tej porze. Banks włączył telewizor. Nie miał zbyt dużego wyboru – filmy, jakiś program dyskusyjny albo wiadomości. Wybrał film Ze śmiertelnego zimna, który trwał już od pół godziny. Nie miało znaczenia, że widział go wiele razy i znał na pamięć. Nie potrafił się jednak skupić. Patrząc na pełną napięcia grę Richarda Burtona i starając się połączyć wątki fabuły, zauważył, że jego myśli wciąż krążą wokół wiadomości, którą zostawił mu Roy. Czuł,

że nie może się doczekać, aż zadzwoni telefon. W tej chwili nic nie mógł poradzić na całą tę sytuację, ale naglący ton i strach w głosie brata nie dawały mu spokoju. W końcu zdecydował, że spróbuje ponownie rano, gdyż Roy mógł po prostu spędzić noc poza domem, ale jeśli wtedy również nie uda mu się skontaktować z bratem, pojedzie do Londynu, aby osobiście sprawdzić, co się tam, do cholery, dzieje. Czemu ludzie muszą być tak strasznie niefrasobliwi, by w sobotę nad ranem znajdować zwłoki? – zastanawiała się inspektor Annie Cabbot. Zwłaszcza kiedy Banks poszedł na urlop, zostawiając wszystko na jej głowie. Mniejsza o to, że mogła zapomnieć o wolnym weekendzie – a detektywom nie płacono nadgodzin – ale problem w tym, że większość ludzi była nieuchwytna, co znacznie utrudniało gromadzenie informacji przez tych kilka początkowych godzin śledztwa, które miały rozstrzygające znaczenie. A był to szczególnie piękny sobotni ranek i zapowiadało się, że do pracy przyjdą tylko nieliczni, ponieważ każdy napełniał kosz piknikowy i zabierał dzieci do najbliższego lasu albo nad wodę. Annie zaparkowała za niebieskim peugeotem 106, który stał przy odludnej wiejskiej drodze łączącej Eastvale z autostradą A1. Było tuż po wpół do ósmej, kiedy zadzwonił do niej sierżant pełniący dyżur na posterunku i wyrwał ją z jakiegoś nerwowego snu, którego treść od razu uleciała jej z głowy. W pośpiechu wzięła prysznic, wypiła kubek kawy rozpuszczalnej i pojechała na miejsce zdarzenia. W nieruchomym powietrzu unosiła się poranna mgła i rozbrzmiewało jednostajne brzęczenie owadów. To był jeden z tych dni, które idealnie nadawały się na piknik. Pomyślała o ważkach, zapachu dzikiego czosnku, butelce chablis chłodzącej się w wodzie przy brzegu. A może nawet zabrałaby szkicownik i węgiel. A po kilku kęsach sera Wensleydale, tego nadziewanego żurawiną, który lubiła najbardziej, i paru lampkach wina, mogłaby się zdrzemnąć nad rzeką i może przyśniłoby się jej coś miłego. Ale dosyć tego, pomyślała, idąc w stronę peugeota. Życie miało dla niej inne plany na ten dzień. Zauważyła, że lewy bok samochodu musiał wejść w bliski kontakt z kamiennym murkiem ciągnącym się wzdłuż pobocza. Na karoserii widniały wgniecenia i rysy, a siła uderzenia była na tyle duża, by ukruszyć kawałek muru. Na suchym asfalcie nie dostrzegła żadnych śladów, które wskazywałyby na to, że samochód wpadł w poślizg albo ostro hamował. Policja już zaczęła działać. Odcinek jezdni został zamknięty dla ruchu, a teren wokół peugeota odgrodzono taśmą. Annie pomyślała, że zaczną się problemy, kiedy na drogi wylegną turyści, ale nic nie dało się na to zaradzić. Miejsce zdarzenia musiało pozostać w nienaruszonym stanie. Fotograf, Peter Darby, skończył robić zdjęcia zwłok i samochodu, a teraz filmował najbliższe otoczenie. Sierżant Jim Hatchley i posterunkowa Winsome Jackman, którzy mieszkali niedaleko, byli już na

miejscu, kiedy przyjechała Annie. Hatchley stał na poboczu drogi, a Winsome siedziała w nieoznakowanym radiowozie, trzymając nogi wystawione na zewnątrz. – Co tu mamy? – Annie zwróciła się do Hatchleya, który jak zwykle wyglądał, jakby przedzierał się przez chaszcze, a strzępek papieru, którym opatrzył zacięty przy goleniu podbródek, nie dodawał mu powagi. – Zwłoki młodej kobiety za kierownicą samochodu – odparł sierżant. – Tyle to sama widzę – warknęła Annie, zerkając w stronę otwartego okna po stronie kierowcy. – Chyba szefowa dziś nie w sosie – zauważył Hatchley. – Co się stało? Wstałaś lewą nogą z łóżka? Annie zignorowała to pytanie. Przywykła do złośliwych docinków Hatchleya, które tylko się nasiliły, odkąd awansowała na inspektora, a on pozostał sierżantem. – Przyczyna śmierci? – zapytała. – Jeszcze nie wiemy. Nic konkretnego nie widać, żadnych wyraźnych oznak. Oficjalnie nawet jeszcze nie jest martwa. Dopiero lekarz musi stwierdzić zgon. Annie powstrzymała się, by nie powiedzieć, że doskonale o tym wie. – Ale zbadaliście ją? – dopytywała. – Przyjrzałem się jej pobieżnie, i tyle. Niczego nie dotykałem. Winsome sprawdziła puls, ale niczego nie wyczuła. Czekamy na doktora Burnsa. – Więc równie dobrze mogła umrzeć na atak serca? – W zasadzie tak – rzekł Hatchley. – Ale jest bardzo młoda, jak już wspomniałem. I to mi się wydaje trochę podejrzane. – Wiadomo, kto to jest? – Nie ma żadnej torebki ani dokumentów. W każdym razie nic, co można by zauważyć przez okno. – Może została zmuszona, żeby się zatrzymać. To bardziej prawdopodobne, niż gdyby podróżująca samotnie kobieta dobrowolnie przystanęła w nocy na pustej wiejskiej drodze, żeby zabrać kogoś nieznajomego. Widziałeś, że uderzyła w mur. Może ktoś ją gonił. – Sprawdziłam numery tego wozu w komputerze – odezwała się Winsome, wysiadając z samochodu. – Jest zarejestrowany na niejaką Jennifer Clewes. Dwadzieścia siedem lat, zamieszkała w Londynie przy Kennington. – Nie mamy pewności, że to ona – powiedziała Annie. – Więc ustal wszystko, co się da. – Oczywiście – odparła Winsome i zawiesiła głos, jakby chciała coś dodać. – Tak? – Nie było już czegoś takiego? – Czego mianowicie? – zainteresowała się Annie. – Podobnego morderstwa. Też znaleziono zwłoki młodej kobiety na poboczu.

Wtedy to było w pobliżu drogi M1, nie A1, ale mimo wszystko… – Tak, przypominam sobie – powiedziała Annie. – Czytałam o tym w gazetach, ale nie pamiętam szczegółów. Mogłabyś to zbadać? – Jasne. Winsome wróciła do radiowozu, tymczasem Annie znów odwróciła się w stronę Hatchleya. – Czy nadinspektor Gristhorpe już wie? – Tak. Powiedział, żeby go informować na bieżąco. To było logiczne. Nie miało sensu, aby ich szef pędził tam na złamanie karku, skoro mogło się okazać, że kobieta zjechała na pobocze i umarła z powodu zawału serca, astmy, tętniaka mózgu albo jakiejś innej niewydolności organizmu, która mogłaby przyprawić na pozór zdrowego i młodego człowieka o nagły zgon. – Który z funkcjonariuszy był tu pierwszy? – Posterunkowy Farrier. Hatchley wskazał na mundurowego, który stał oparty o radiowóz. Annie znała Pete’a Farriera, który podlegał komendzie okręgu zachodniego, podobnie jak ona. Miał wieloletnie doświadczenie i zgodnie z powszechną opinią był rozsądnym i godnym zaufania policjantem. – Co tu się stało, Pete? – zapytała, podchodząc do niego. – Kto nas wezwał? – Tamtych dwoje. Farrier wskazał na mężczyznę i kobietę, którzy siedzieli na trawie kilka metrów od taśmy ogradzającej miejsce zdarzenia. Mężczyzna tulił w ramionach swoją partnerkę, która opierała głowę na jego piersi. Annie podziękowała Farrierowi, po czym wróciła do swojego samochodu i otworzyła bagażnik, w którym woziła walizkę z zestawem do oględzin zwłok. Naciągnęła na dłonie lateksowe rękawiczki i podeszła do niebieskiego peugeota. Musiała przyjrzeć się wszystkiemu z bliska, dokonać pierwszych spostrzeżeń, zanim na miejsce dotrze doktor Burns i zacznie robić swoje. Na bladej twarzy kobiety siedziało już kilka much. Annie je odgoniła. Zerwały się z gniewnym brzęczeniem i krążąc nad głową ofiary, czekały, aż nadarzy się okazja, by znów na niej usiąść. Kobieta siedziała na fotelu kierowcy lekko osunięta do przodu i pochylona w lewo. Prawą dłoń zaciskała na kierownicy, a lewa spoczywała na dźwigni zmiany biegów. Miała zapięty pas bezpieczeństwa, który utrzymywał ją w pozycji pionowej. Szyby w oknach po obu stronach były opuszczone. Annie zauważyła, że w stacyjce wciąż tkwi kluczyk, a w uchwycie na napoje stoi kubek termiczny. Ofiara była drobnej budowy, ale miała dosyć obfite piersi, a biegnący między nimi pas bezpieczeństwa rozdzielał je, sprawiając, że wydawały się jeszcze większe. Na oko mogła mieć od dwudziestu kilku do trzydziestu lat, co pokrywało się z wiekiem Jennifer Clewes, i była bardzo atrakcyjna. Miała bladą cerę, prawdopodobnie za życia

również, i długie ufarbowane na ciemnoczerwony kolor włosy. Była ubrana w jasnoniebieską bawełnianą bluzkę i czarne dżinsy. Jak uprzedzał Hatchley, na odsłoniętych częściach jej ciała nie dało się dostrzec żadnych oznak przemocy; nigdzie też nie było śladów krwi. Zielonkawe tęczówki jej otwartych oczu zdawały się patrzeć obojętnie. Annie widziała już kiedyś taki wzrok i czuła tę martwotę. A jednak Hatchley miał rację. Wszystko to wyglądało bardzo podejrzanie. Do tego stopnia podejrzanie, że dawało podstawy, aby przeprowadzić gruntowne dochodzenie wstępne przed ustaleniem zakresu śledztwa. Prowadząc oględziny, Annie notowała swoje spostrzeżenia, które jej zdaniem mogły okazać się przydatne. Kiedy skończyła, skierowała się w stronę ludzi, którzy znaleźli zwłoki. Podchodząc do nich, zauważyła, że są bardzo młodzi. Mężczyzna był blady jak ściana, a kobieta, którą trzymał w objęciach, wciąż przyciskała twarz do jego piersi, chociaż jej ciałem nie wstrząsały spazmy. Mężczyzna uniósł głowę i spojrzał na Annie, która przykucnęła obok nich. – Jestem inspektor Cabbot z komendy okręgowej – przedstawiła się. – To wy ją znaleźliście? Kobieta obróciła głowę w stronę Annie. Było po niej widać, że płakała, ale teraz wyglądała już tylko na wstrząśniętą. – Może mi pan opowiedzieć, co się stało? – Annie zwróciła się do mężczyzny. – Powiedzieliśmy już wszystko temu mundurowemu. Pierwszy tu przyjechał. – Wiem – odparła Annie. – I bardzo mi przykro, że jeszcze raz pana na to skazuję, ale pańska relacja może okazać się pomocna. – Ale nie ma o czym opowiadać, prawda, kochanie? – Młodzieniec zwrócił się do partnerki, która pokręciła głową. – To może zaczniemy od tego, że się przedstawicie? – To jest Sam. Samantha – powiedział mężczyzna. – A ja jestem Adrian. Adrian Sinclair. – Dobrze, Adrianie. A skąd jesteście? – Z Sunderland. Annie wydawało się, że słyszała w jego głosie nutkę północnego akcentu, aczkolwiek bardzo nieznaczną. – Jesteśmy tu na wakacjach – dodał Adrian, gładząc Samanthę po włosach. – Właściwie to nasz miesiąc miodowy. Cóż, przynajmniej zapamiętają go do końca życia, pomyślała Annie. Choć niekoniecznie z takiego powodu, z jakiego by chcieli. – Gdzie się zatrzymaliście? Adrian wskazał ręką w stronę wzgórza. – Wynajęliśmy domek w Greystone. Niedaleko stąd. Annie znała to miejsce.

– A co robiliście na tej drodze? – Spacerowaliśmy – wyjaśnił Adrian. – Obudził nas śpiew ptaków, a ranek był taki piękny. Annie zauważyła, że faktycznie są ubrani jak na wycieczkę. Wprawdzie nie wyglądali jak fachowi podróżnicy, którzy chodzą z kijkami trekingowymi obwieszeni laminowanymi mapami i w drogich kurtkach z Gore-Texu, ale mieli proste solidne buty, przewiewną odzież i plecak. – O której tu przyszliście? – Musiało być tuż przed siódmą – odparł Adrian. – I co zobaczyliście? – Samochód stał w zatoczce, tak jak teraz. – Dotykał go pan? – Nie, raczej nie. Annie spojrzała na Samanthę. – A pani? – Nie – odparła młoda kobieta. – Ale ty mogłeś oprzeć się o dach, Adrianie, kiedy zaglądałeś do środka. – Możliwe. Nie pamiętam. Z początku myślałem, że zatrzymała się, żeby spojrzeć na mapę, a może nawet się przespać. Podszedłem, żeby zobaczyć, czy nie potrzebuje pomocy. A potem ją zobaczyłem, te jej otwarte oczy i… Nawet byśmy tam nie podeszli, gdyby nie… – Gdyby nie co? – Cóż, tak naprawdę gdyby nie ja – powiedziała Sam. – Adrian myślał, że ktoś przystanął, żeby odpocząć albo rzucić okiem na mapę. – Ale pani nie. Dlaczego? – Właściwie sama nie wiem. Taka wczesna pora, a tam samotna kobieta. Pomyślałam, że powinniśmy się upewnić, czy nic jej nie jest, ot co. Ktoś mógł ją napaść albo coś wytrąciło ją z równowagi. Pewnie to nie nasza sprawa, ale przecież nie godzi się przejść tak obojętnie, prawda? – Policzki Samanthy zarumieniły się lekko, kiedy mówiła. – Ale kiedy podeszliśmy bliżej, widać było, że się nie rusza, tylko tak patrzy. I samochód stał tak, jakby wjechała w mur. Wtedy powiedziałam, że trzeba podejść i sprawdzić, co jej się stało. – Zorientowaliście się, że nie żyje? – Cóż, nigdy wcześniej nie widziałem nikogo zmarłego – powiedział Adrian. – Ale to chyba można jakoś rozpoznać. Oczywiście, pomyślała Annie. Kiedy w życiu widziało się zdecydowanie za dużo trupów, można to rozpoznać. Samantha zadrżała lekko i wtuliła się głębiej w ramiona męża. – No i te muchy – powiedziała.

– Jakie muchy? – zapytała Annie. – Siedziały na jej twarzy i ramionach, a ona się nie ruszała. Nawet nie próbowała ich odgonić. Pomyślałam wtedy, że bardzo muszą ją łaskotać. Annie z trudem przełknęła ślinę. – Szyby w oknach były opuszczone? – Tak – odparła Samantha. – Wszystko było tak jak teraz. Naprawdę niczego nie ruszaliśmy. Oglądaliśmy Morse’a i Frosta w telewizji. – Nie wątpię. Ale musiałam się upewnić. Nie podejrzewam też, że widzieliście tu kogoś, słyszeliście jakiś samochód albo coś w tym rodzaju. – Nie. – No i co potem zrobiliście? – Zadzwoniliśmy na policję. Adrian wyjął z kieszeni telefon komórkowy. Annie pomyślała, że kilka miesięcy wcześniej nie poszłoby mu tak łatwo, ale niedawno zasięg w tej okolicy znacznie się poprawił. – I nie macie już nic więcej do dodania? – Nie. Proszę posłuchać, to było dla nas ciężkie przeżycie. Myślę, że Sam powinna się położyć, a mnie dobrze zrobi mocna herbata. – Jak długo planujecie zostać w Greystone? – zapytała Annie. – Jeszcze tydzień. – Nie oddalajcie się stąd. Możliwe, że będziecie nam jeszcze potrzebni. Annie podeszła z powrotem do Hatchleya i zobaczyła nadjeżdżające szare audi doktora Burnsa. Przywitała się z nim i podeszli razem do peugeota. Wiedziała, że Burns nie będzie miał łatwego zadania, ponieważ zwłoki znajdowały się w ciasnej zamkniętej przestrzeni, i do tego w pozycji siedzącej, a on nie mógł ich poruszyć przed przybyciem doktora Glendenninga, anatomopatologa z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Ponadto doktor Burns zdawał sobie sprawę, że technicy kryminalistyczni muszą poddać samochód dokładnym oględzinom, więc zachowywał szczególną ostrożność, i chociaż używał lateksowych rękawiczek, starał się niczego nie dotykać, żeby nie zatrzeć ewentualnych odcisków palców. Rola lekarza policyjnego ograniczała się do oficjalnego stwierdzenia zgonu, a cała reszta należała do anatomopatologa, jednak Annie liczyła, że doktor Burns zechce podzielić się z nią swoimi przypuszczeniami na temat czasu i przyczyny śmierci, o ile zdoła cokolwiek ustalić. Burns sprawdził puls, przyjrzał się oczom kobiety i osłuchał ją stetoskopem, po czym potwierdził, że faktycznie jest martwa. – Rogówka jeszcze nie zmętniała, co oznacza, że zmarła nie wcześniej niż osiem godzin temu – oświadczył. – Jestem pewien, że muchy zdążyły już złożyć jaja, co następuje szybko o tej porze roku i przy otwartych oknach, ale nie widać wzmożonej

aktywności owadów, a to kolejny znak, że zgon nastąpił niedawno. Doktor Burns zdjął rękawiczkę i wsunął dłoń pod bluzkę kobiety, sięgając do jej pachy. – Tak najlepiej sprawdzić temperaturę – wyjaśnił, widząc zdumione spojrzenie Annie. – To pomaga z grubsza określić czas. Jest jeszcze ciepła, co oznacza, że nie żyje zaledwie od kilku godzin. – Noc była ciepła – powiedziała Annie. – Od ilu godzin? – Trudno powiedzieć dokładnie, ale przypuszczam, że od około pięciu, góra sześciu. – Burns obmacał żuchwę i szyję kobiety. – Stężenie pośmiertne wystąpiło w miejscach, gdzie można się go spodziewać, a ponieważ upał prawdopodobnie przyspieszył ten proces, wciąż mówimy o takim samym przedziale czasowym. Annie spojrzała na zegarek. – W takim razie między drugą a czwartą nad ranem? – Oczywiście głowy nie daję – rzekł doktor Burns z uśmiechem. – Ale to się wydaje sensowne. Tylko nie mów doktorowi Glendenningowi o moich przypuszczeniach. Sama wiesz, jaki on ma stosunek do takich rzeczy. – Jakieś pomysły co do przyczyny śmierci? – To odrobinę trudniejsza sprawa. – Burns obrócił się z powrotem w stronę ciała. – Nie ma widocznych śladów duszenia ani przy użyciu sznura, ani ręki, czy też wybroczyn typowych dla tego rodzaju śmierci. Nic nie wskazuje również na ranę kłutą, w każdym razie nie widzę tu nigdzie krwi. Trzeba poczekać, aż doktor Glendenning weźmie ją na stół. – A czy mogła umrzeć na atak serca albo coś podobnego? – Mogła. Atak serca nie zdarza się często wśród zdrowych i młodych kobiet, ale jeśli miała jakieś uwarunkowania genetyczne albo wcześniej na coś chorowała… Powiedzmy, że jest to możliwe, ale mało prawdopodobne. Lekarz pochylił się nad ciałem i zaczął go delikatnie dotykać. Próbował rozgiąć palce zaciśnięte na kierownicy, lecz mu się to nie udało. – Interesujące. Stężenie nie posunęło się jeszcze tak daleko, by objąć ręce, toteż wygląda na to, że mamy do czynienia ze skurczem pośmiertnym. – O czym to świadczy w tym przypadku? Doktor Burns wyprostował się i spojrzał na Annie. – O tym, że w chwili śmierci ściskała kierownicę. I dźwignię zmiany biegów. Annie zaczęła się zastanawiać, co to może oznaczać. Albo kobieta umierając, zdołała wjechać do zatoczki przy drodze, albo poniosła śmierć, próbując uciec przed czymś lub przed kimś. Wetknęła głowę do wnętrza samochodu przez otwarte okno i bliskość trupa sprawiła, że poczuła się nieswojo. Spojrzała w dół. Jedna noga kobiety spoczywała na pedale sprzęgła, druga na gazie, dźwignia zmiany biegów znajdowała się na wstecznym, a kluczyk był przekręcony na zapłon. Wyciągnęła rękę

i dotknęła kubka. Był zimny. Cofając się, Annie poczuła ledwie zauważalną woń o słodkawym i metalicznym posmaku. Powiedziała o tym Burnsowi. Lekarz przeprosił ją za swój marny zmysł powonienia, po czym nachylił się nad zwłokami i odsunął włosy kobiety, odsłaniając jej ucho. W tej samej chwili wydał stłumiony okrzyk. – Dobry Boże – wysapał. – Spójrz na to. Tuż za prawym uchem kobiety Annie zobaczyła małą dziurkę o gwiaździstym kształcie, której brzegi były przypalone, a skórę dookoła pokrywały smoliste drobinki. Krwi było niewiele, a wszystko zakrywały długie czerwone włosy ofiary. Wprawdzie Annie nie była specjalistką, ale nie potrzebowała fachowej wiedzy, żeby rozpoznać ranę po pocisku i zorientować się, że strzał padł z bliska. A ponieważ nigdzie nie było widać broni, a dłonie ofiary były zaciśnięte na kierownicy i drążku zmiany biegów, należało wykluczyć, że sama się postrzeliła. Doktor Burns sięgnął dalej w głąb samochodu i pochylony nad kobietą obmacał drugą stronę jej głowy w poszukiwaniu śladów krwi i rany wylotowej. – Nic dziwnego, że niczego nie zauważyliśmy. Pocisk nadal tkwi w czaszce – powiedział i oddalił się kilka kroków od samochodu, jak gdyby umywał ręce od całej sprawy. – Dobra, to wszystko, co mogę w tej chwili zrobić. Reszta należy do doktora Glendenninga. Annie spojrzała na lekarza i westchnęła, a potem przywołała Hatchleya. – Zawiadom nadinspektora Gristhorpe’a, że mamy tu coś, co wygląda na morderstwo. I byłoby dobrze, żeby doktor Glendenning i technicy dotarli tu możliwie jak najszybciej. Hatchleyowi zrzedła mina. Annie wiedziała dlaczego i podzielała jego niezadowolenie. Co prawda był weekend, ale w takiej sytuacji wszyscy musieli stawić się na służbie. Sierżant Hatchley prawdopodobnie zamierzał wybrać się na mecz lokalnej drużyny krykieta, a potem urządzić sobie popijawę z kumplami. Ale teraz mógł zapomnieć o swoich planach. Annie nie byłaby zaskoczona, gdyby ze względu na skalę śledztwa ściągnięto z urlopu nawet Banksa. Annie spojrzała w stronę drogi i serce zamarło jej w piersi, gdy zobaczyła, że nadjeżdżają pierwsze furgonetki stacji telewizyjnych. Jak szybko roznoszą się złe wieści, pomyślała.

Rozdział 2 Banks jechał od kilku minut i nawet nie zdawał sobie sprawy z napięcia, które go ogarniało. Zwlókł się z łóżka przed ósmą, wypił kawę, czytając rozłożoną na stole gazetę, a lekkiego kaca poskromił tabletką aspiryny. Tej nocy nie spał zbyt dobrze, głównie dlatego, że cały czas spodziewał się usłyszeć dzwonek telefonu. A do tego wciąż chodziła mu po głowie piosenka, którą śpiewała Penny Cartwright, i nie mógł się od niej uwolnić. Strange Affair. Natrętna melodia nie przestawała rozbrzmiewać w jego głowie, a tekst pełen wizji śmierci i strachu napawał go niepokojem. Za oknem widział błękit nieba i odcinające się na tle północnego zbocza doliny szare dachy Hemlthorpe, nad którymi górowała dzwonnica kościoła. Podobny widok roztaczał się przed nim, gdy stał oparty o ścianę swojego wiejskiego domu, choć wtedy patrzył na miasteczko pod nieco innym kątem. Ale nie robiło to na nim żadnego wrażenia. Widział piękno krajobrazu, ale go nie czuł. Wydawało się, że czegoś zabrakło, jakiejś więzi łączącej go ze światem dookoła. Jak gdyby stał za niewidzialną tarczą albo otaczała go gęsta mgła, która sprawiała, że pozostawał obojętny na wszystko, co było mu drogie. Muzyka, pejzaże, wydrukowane na papierze słowa – wszystko to było martwe i bezsilne, odległe i pozbawione znaczenia. Od czasu gdy przed czterema miesiącami pożar strawił jego dom, a wraz z nim wszystko, co posiadał, Banks stał się zamknięty w sobie i małomówny. Zdawał sobie z tego sprawę, ale nic nie potrafił na to zaradzić. Cierpiał na depresję, ale co z tego, że to wiedział, skoro nie mógł niczego zmienić. Zaczęło się to tego dnia, kiedy wypisano go ze szpitala i przyjechał na zgliszcza swojego domu. Nie spodziewał się tak wielkich zniszczeń – dach spłonął całkowicie, w miejscu okien ziały wypalone dziury, a w środku poniewierały się sterty osmalonych szczątków, z których niewiele dało się odzyskać, ani nawet rozpoznać. Samopoczucia nie poprawiał mu fakt, że człowiek, który był winien temu wszystkiemu, zdołał uciec i przepadł bez śladu. Banks dochodził do siebie jeszcze przez kilka dni, które spędził w Lyndgarth, w domu na farmie należącej do Gristhorpe’a, a potem wynajął mieszkanie, do którego się wprowadził. Zdarzało się, że rano nie miał ochoty wstawać z łóżka. Noce przeważnie spędzał na oglądaniu jakichś bzdur w telewizji i piciu. Nie pił zbyt wiele, za to regularnie, głównie wino, i znów zaczął palić. Jego izolacja sprawiła, że jeszcze bardziej oddalił się od Annie Cabbot, która rozpaczliwie czegoś od niego oczekiwała. Wydawało mu się, że wie, o co chodzi, ale

nie mógł jej tego dać. Jeszcze nie teraz. Ochłodzeniu uległy również jego stosunki z inspektor Michelle Hart, która niedawno dostała przeniesienie do Bristolu, o wiele za daleko, by podtrzymywanie związku na odległość miało sens. Michelle miała też własne problemy, z czego Banks zdawał sobie sprawę. Cokolwiek ją gnębiło, zawsze stawało pomiędzy nimi, nawet kiedy się śmiali albo szli do łóżka. Bez wątpienia przez pewien czas było im ze sobą dobrze, ale teraz byli na etapie „dobrych przyjaciół”, a ten zazwyczaj poprzedza koniec. Zdawać by się mogło, że pożar i pobyt w szpitalu zastopowały jego życie i teraz nie potrafił ruszyć dalej. Nawet kiedy wrócił do pracy, gdzie czekała go głównie papierkowa robota i ciągnące się w nieskończoność narady, które do niczego nie prowadziły, nudził się niemiłosiernie. Monotonię rozpraszały jedynie sporadyczne spotkania z Gristhorpe’em albo Jimem Hatchleyem, z którymi przy kuflu piwa rozprawiał o piłce nożnej albo o tym, co zeszłego wieczoru zobaczył w telewizji. Jego córka, Tracy, odwiedzała go tak często, jak mogła, ale była zajęta przygotowaniami do egzaminów końcowych. Kilka razy wpadł do niego również Brian, który teraz siedział w Dublinie, gdzie ze swoim zespołem pracował w studiu nad nową płytą. Pierwsza, którą nagrali jako Blue Lamps, była całkiem niezła, ale z drugą wiązali dużo poważniejsze plany. Nieraz Banks zastanawiał się nad wizytą u psychologa, ale tylko po to, żeby porzucić ten pomysł. Przypuszczał nawet, że doktor Jenny Fuller, z którą konsultował się kilka razy, prowadząc śledztwo, zdołałaby mu pomóc, ale właśnie wyjechała na jedną z długich konferencji szkoleniowych, tym razem do Australii. Jednak im dłużej nad tym rozmyślał, wizja Jenny zapuszczającej się w mroczne zakamarki jego podświadomości coraz mniej do niego przemawiała. Być może to, co w sobie nosił, najlepiej było zostawić w spokoju. Jeśli chodziło o te sprawy, nie potrzebował żadnego wścibskiego psychologa, który zaglądałby w jego głowę i mówił mu, co jest nie w porządku. Sam dobrze wiedział, co jest nie w porządku. Wiedział, że zbyt wiele czasu przesiaduje w czterech ścianach, zadręczając się myślami. Wiedział również, że proces zdrowienia – w sferze psychicznej i emocjonalnej, a nie tylko cielesnej – wymaga czasu i jest to coś, przez co musi przejść sam, stawiając z mozołem krok za krokiem, aby wrócić do świata żywych. Nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że ogień strawił nie tylko jego skórę, ale wgryzł się znacznie głębiej. Chodziło nie tyle o ból, którego doświadczył – i który nie trwał długo, a nawet nie pozostawił zbyt wielu śladów w jego pamięci – ile o cierpienie, jakie odczuwał z powodu straty doczesnych dóbr. Miał wrażenie, jakby stracił punkt zaczepienia i dryfował zdany na łaskę fal, czuł się jak balonik wyrwany przez wiatr z ręki nieostrożnego dziecka. Tym gorsza była myśl, że powinien doświadczyć wielkiej ulgi, bo został uwolniony od przyziemnych trosk o rzeczy materialne – coś, o czym

mówili różni mędrcy i filozofowie, tymczasem on czuł tylko niepewność i stał się roztrzęsiony. Ta strata nie nauczyła go skromności, a jedynie uświadomił sobie, że brakuje mu jego rzeczy, i to bardziej, niż kiedykolwiek byłby skłonny przypuszczać, chociaż nie potrafił jeszcze wykrzesać z siebie dość siły, by zacząć gromadzić nową kolekcję płyt, książek i filmów. Czuł się zbyt sterany, by zaczynać od nowa. Oczywiście kupił sobie ubrania, wygodne i praktyczne, ale na tym poprzestał. A jednak z każdym dniem jest zdecydowanie trochę lepiej – myślał, nadgryzając grzankę z marmoladą i przeglądając dział recenzji w gazecie. Coraz mniej wysiłku kosztowało go poranne wstawanie z łóżka, a w pogodne dni zdarzało mu się wybrać na spacer w górę zbocza, które wznosiło się tuż za jego mieszkaniem, i czuł, że ta odrobina ruchu na świeżym powietrzu dodaje mu sił. Spodobał mu się również występ Penny Cartwright, na który natrafił zeszłego wieczoru, i zaczynał tęsknić za swoją kolekcją płyt. Miesiąc temu nawet nie zadałby sobie trudu, by przeczytać w gazecie jakąś recenzję. A teraz jego brat, który nawet nie zadzwonił ani nie odwiedził go w szpitalu, zostawił mu tę niepokojącą wiadomość, a potem nie dał już znaku życia. Po raz trzeci tego ranka Banks próbował się z nim skontaktować, ale znów usłyszał automatyczną sekretarkę, a komórka Roya nadal była wyłączona. Nie mogąc już się skupić na lekturze gazety, Banks spojrzał na zegarek i postanowił zadzwonić do rodziców. O tej porze powinni już być na nogach. Istniało prawdopodobieństwo, że Roy jest u nich albo że przynajmniej wiedzą, co się dzieje. Nie ulegało wątpliwości, że Roy kontaktował się z nimi znacznie częściej niż z bratem. Odebrała matka, a w jej głosie wyczuł zdenerwowanie faktem, że zadzwonił do niej tak wcześnie. W jej świecie telefon z samego rana nigdy nie zwiastował niczego dobrego i Banks zdawał sobie z tego sprawę. – Alan? Co się dzieje? Stało się coś złego? – Nie, wszystko w porządku, mamo – odparł, starając się ją uspokoić. – Nic ci nie dolega, prawda? Wciąż dochodzisz do siebie? – Wciąż dochodzę do siebie. Posłuchaj, mamo, pomyślałem, że może zastanę u was Roya. – Roya? A co on miałby tu robić? Ostatni raz widzieliśmy go na naszej rocznicy w październiku. Zapewne pamiętasz, bo też tu wtedy byłeś. – Pamiętam – potwierdził Banks. – Po prostu usiłuję się z nim skontaktować. – Więc w końcu próbujecie nadrobić stracony czas. – Starsza kobieta wyraźnie się ożywiła. – Miło mi to słyszeć. – Tak. – Nie chciał odbierać matce tej odrobiny złudzeń. – Tylko że u niego ciągle odzywa się automatyczna sekretarka. – Cóż, prawdopodobnie jest w pracy. Sam wiesz, jaki zapracowany jest ten nasz

Roy. Zawsze ma pełne ręce roboty. – To prawda – przyznał. Zazwyczaj ta robota pachniała mu kryminałem, ale ponieważ Roy działał w białych rękawiczkach, mało komu wydawał się podejrzany. Po chwili zastanowienia Banks doszedł do wniosku, że tak naprawdę nie ma pojęcia, z czego utrzymuje się jego brat. Wiedział tylko, że całkiem nieźle mu się powodzi. – Więc nie odzywał się do ciebie ostatnio? – Tego nie powiedziałam. Faktem jest, że dzwonił jakieś dwa tygodnie temu, żeby zapytać, co u taty i u mnie. Zakamuflowany wyrzut nie uszedł uwagi Banksa, który rzeczywiście nie odzywał się do rodziców od miesiąca. – Czy mówił coś jeszcze? – Niewiele. Poza tym, że jest ciągle zajęty. Wiesz, on mógł gdzieś wyjechać. Nie pomyślałeś o tym? Wspominał, że czeka go jakaś ważna podróż w interesach. Myślę, że znowu do Nowego Jorku. Zawsze tam lata. Chociaż nie pamiętam, kiedy się tam wybierał. – W porządku, mamo. Prawdopodobnie właśnie tam jest. Bardzo ci dziękuję. Poczekam kilka dni i zadzwonię do niego, kiedy wróci. – Nie zapomnij tego zrobić, Alanie. Roy to dobry chłopak. Nie wiem, dlaczego nie układało się między wami przez tyle lat. – Damy sobie radę. Po prostu krążymy po różnych orbitach i tyle. Jak się miewa tato? – Jak zawsze. – Banks usłyszał szelest gazety, zapewne „Daily Mail”, którą czytywał jego ojciec, aby móc narzekać na konserwatystów, oraz stłumiony głos w tle. – Mówi, żeby cię pozdrowić. – Dzięki – odparł Banks. – Też go pozdrów ode mnie. No cóż, dbajcie o siebie. Niedługo znów się odezwę. – Trzymam cię za słowo – powiedziała starsza pani. Banks rozłączył się i spróbował jeszcze raz dodzwonić się do brata, ale pod żadnym z obu numerów nikt się nie zgłaszał. Nawet sobie nie wyobrażał, że miałby czekać kilka dni, a nawet godzin. Na ile znał Roya, gdyby w normalnych okolicznościach gdzieś wybył i nie zadał sobie trudu, żeby dać jakiś znak życia, można by przypuszczać, że opala się w Kalifornii albo na Karaibach w towarzystwie jakiejś zgrabnej młodej panienki. To było do niego podobne i typowe dla jego egocentrycznej natury. Dla Roya nie było takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać za pomocą uśmiechu i grubego zwitka banknotów. Ale tym razem było inaczej. Tym razem Banks słyszał strach w głosie brata. Usunął wiadomość Roya ze swojej automatycznej sekretarki, wrzucił do torby kilka ubrań wraz ze szczoteczką do zębów i przyborami do golenia, pogasił lampy i odłączył od sieci wszystkie urządzenia elektryczne, po czym wyszedł z mieszkania

i zamknął drzwi na klucz. Wiedział, że nie spocznie, dopóki nie pozna przyczyny dziwnego milczenia Roya, toteż nic nie stało na przeszkodzie, aby osobiście pojechał do Londynu i sprawdził, co się dzieje. Po lunchu nadinspektor Gristhorpe zwołał zebranie w sali konferencyjnej komendy okręgu zachodniego. Inspektor Annie Cabbot, sierżant Hatchley, szef techników kryminalistycznych, sierżant Stefan Nowak, a także posterunkowi Winsome Jackman, Kev Templeton i Gavin Rickerd, siedzieli w miękkich fotelach, a z wiszących na ścianach portretów spoglądali na nich dawni potentaci w handlu wełną w sztywnych kołnierzykach i o twarzach w kolorze wypieczonej wołowiny. Notatki i akta ułożone w równiutkie sterty spoczywały na ciemnym wypolerowanym blacie obok styropianowych kubków z kawą i herbatą. Przyszpilone do tablicy korkowej obok drzwi wisiały zdjęcia z miejsca znalezienia zwłok, które wykonał Peter Darby. W sali było duszno i mały wentylator, który włączył Gristhorpe, niewiele pomagał. Do śledztwa, które nabierało rozmachu, miało zostać przydzielonych więcej ludzi, ale tych siedmioro stanowiło trzon zespołu. Gristhorpe kierował śledztwem, a Annie, która prowadziła większość działań w terenie, pełniła funkcję jego zastępczyni i zajmowała się sprawami administracyjnymi. Rickerd kierował biurem i odpowiadał za sprawy organizacyjne, a Hatchley, który był uchem zespołu, oceniał wartość wszystkich informacji i wprowadzał je do systemu komputerowego. Winsome i Templeton działali w terenie, a ich zadanie polegało na gromadzeniu materiałów i przesłuchiwaniu świadków. Pozostałe zadania – analizowanie zeznań, przydzielanie czynności, poszukiwanie informacji i cała reszta – nie zostały jeszcze rozdysponowane, ale teraz najważniejsze było ustalenie porządku działania i wcielenie go w życie. Nie był to tylko jakiś przypadek tajemniczej śmierci. Jennifer Clewes, jeżeli takie faktycznie były personalia ofiary, została zamordowana. Gristhorpe odchrząknął, przetasował leżące przed nim dokumenty i na początek poprosił Annie o streszczenie faktów, co uczyniła tak zwięźle, jak tylko się dało. Potem nadinspektor zwrócił się do Stefana Nowaka. – Mamy już wyniki sekcji? – Sprawa wciąż jeszcze jest w powijakach – odparł Stefan. – Więc w tej chwili mogę jedynie ci powiedzieć, czego nie mamy. – Dawaj. – Powierzchnia drogi była sucha i nie dało się rozpoznać śladów opon żadnego innego pojazdu. Nie odkryliśmy również żadnych dowodów, takich jak niedopałki papierosów, zapałki ani tego rodzaju rzeczy. Dookoła samochodów było sporo odcisków stóp, więc upłynie trochę czasu, zanim Vic Manson je uporządkuje, ale takie ślady mógł zostawić każdy.

– A co z wnętrzem samochodu? – zapytał Gristhorpe. – W tej chwili stoi w warsztacie policyjnym. Dzisiaj powinniśmy już czegoś się dowiedzieć. Tylko jedno jest pewne. – Tak? – Wygląda na to, że ktoś zepchnął tę kobietę z drogi. Jej samochód lewą stroną uderzył w mur. – Ale z prawej strony nie ma żadnych uszkodzeń – wtrąciła Annie. – Przynajmniej ja niczego nie zauważyłam. – To prawda – przyznał jej rację Stefan. – Nie doszło do zderzenia z samochodem, który zmusił ją do zjechania na pobocze. A szkoda. Mielibyśmy ładną próbkę lakieru. – Szukajcie dalej – powiedział nadinspektor. – W każdym razie – kontynuował Stefan – ktokolwiek to zrobił, raczej zajechał jej drogę i odbił w lewo, aniżeli uderzył ją z boku. – Jak się zachowuje kobieta, która samotnie jedzie w nocy odludną wiejską drogą i widzi, że dogania ją jakiś samochód? – zapytał Gristhorpe. – Myślę, że albo wciska gaz do dechy i pruje, aż się kurzy, albo zwalnia i pozwala się wyprzedzić, a potem trzyma się za nim w bezpiecznej odległości – odparła Annie. – Otóż to. Tylko że w tym wypadku ktoś ją zmusił do zjechania na pobocze. – Dźwignia zmiany biegów – powiedziała Annie. – Co? – zainteresował się Gristhorpe. – Ofiara trzymała rękę na dźwigni zmiany biegów. Próbowała wycofać. Chciała uciekać. – Wszystko na to wskazuje – potwierdził Stefan. – Ale nie zdążyła – dodała Annie. – Tak. A jej samochód utknął. – A nie sądzicie, że mogło być dwóch sprawców? – ciągnęła Annie. – Dlaczego? – spytał Gristhorpe. Stefan spojrzał na koleżankę i udzielił za nią odpowiedzi. Annie pomyślała, że to niesamowite, jak często ich rozumowanie podąża tym samym torem. – Jak przypuszczam, inspektor Cabbot chodzi o to, że gdyby kierowca musiał zaciągnąć hamulec, odpiąć pas i sięgnąć po broń przed wyjściem z samochodu, tych kilka sekund mogłoby mieć rozstrzygające znaczenie. – Zgadza się – potwierdziła Annie. – Chociaż założenie, że morderca był tak prawomyślny, by jeździć z zapiętym pasem, wydaje się trochę naciągane. Mógł mieć również przygotowaną broń i nie zawracać sobie głowy wyłączaniem silnika. Ale jeżeli zaatakował ją ktoś, kto miał już przygotowaną broń i nie musiał myśleć o odpinaniu pasa, to nie miała czasu, żeby otrząsnąć się z szoku i uciekać. Nie zapominajcie, że prawdopodobnie wpadła w panikę. – Hm, to ciekawe – mruknął Gristhorpe. – I całkiem możliwe. Póki co miejmy to

na uwadze. Czy coś jeszcze? – Właściwie nic – odparł Stefan. – Ofiara została zabrana do kostnicy, a doktor Glendenning powiedział, że będzie mógł przeprowadzić sekcję dziś po południu. Jak na razie wszystko wskazuje na to, że przyczyną śmierci była pojedyncza rana postrzałowa tuż nad prawym uchem. – Jakieś koncepcje co do narzędzia zbrodni? – Nie znaleźliśmy łuski, więc albo zabójca był na tyle sprytny, by posprzątać po sobie, albo użył rewolweru. Oceniając na oko, sądzę, że to chyba dwudziestkadwójka. Pocisk o większym kalibrze najprawdopodobniej przeszedłby na wylot. – Stefan zamilkł na moment. – Może nie mamy tutaj zbyt dużego doświadczenia z ranami postrzałowymi, ale nasza specjalistka od analizy balistycznej, Kim Grainer, zna się na rzeczy. I to tyle, szefie. Przykro mi, ale w tej chwili niewiele możemy zdziałać. – Dopiero się rozkręcamy. Tak trzymaj, Stefanie – powiedział nadinspektor i zwrócił się do pozostałych członków grupy. – Czy ktoś już zweryfikował tożsamość ofiary? – Jeszcze nie – odparła Annie. – Skontaktowałam się z Lambeth North. Okazało się, że jeden z moich starych kumpli, Dave Brooke, jest inspektorem w komendzie w Kennington. Dave wysłał dwóch funkcjonariuszy pod jej adres, ale nikogo nie zastali. Mają to mieszkanie na oku. – Nie było zgłoszenia o kradzieży jej samochodu? – Nie. – Zatem bardzo prawdopodobne, że osoba, której zwłoki znaleziono za kierownicą peugeota, jest jego właścicielką. – Owszem. Chyba że pożyczyła go jakiejś przyjaciółce albo jeszcze nie zauważyła jego braku. – Czy w ogóle możemy mieć pewność, że ona podróżowała samotnie? – zapytał Gristhorpe. – Nie. – Annie spojrzała na Stefana. – Przypuszczam, że dokładne oględziny pojazdu pomogą nam to ustalić. – Być może – powiedział Stefan. – Czy ktoś wprowadził jej dane do naszego systemu? – Ja – odezwała się Winsome. – Nazwisko, odciski palców, rysopis. Ani śladu. Jeżeli kiedyś popełniła jakieś przestępstwo, to nie została schwytana. – To nie pierwszy taki przypadek – zauważył Gristhorpe. – No dobra, przede wszystkim dowiedzcie się, kim była ofiara i co robiła na tej drodze. Jak przypuszczam, prowadzimy już wywiad w okolicy miejsca zbrodni? – Oczywiście – potwierdziła Annie. – Problem w tym, że w tej okolicy prawie nic nie ma. Jak wiesz, do zabójstwa doszło wcześnie rano na pustym odcinku drogi między autostradą A1 a Eastvale. Nasi ludzie chodzą tam od drzwi do drzwi, ale

w promieniu półtora kilometra od miejsca znalezienia zwłok jest zaledwie kilka domków letniskowych i jedno gospodarstwo. Jak dotąd niczego się nie dowiedzieli. – Nikt nie słyszał strzału? – Na razie nikogo takiego nie znaleźliśmy. – W takim razie to idealne miejsce na morderstwo – podsumował nadinspektor i potarł dłonią podbródek. Annie zauważyła, że tego ranka się nie golił. Patrząc na jego włosy, można było również zauważyć, że się nie czesał. Dbałość o wygląd zewnętrzny schodziła czasem na dalszy plan, kiedy pojawiało się niecierpiące zwłoki śledztwo w sprawie morderstwa. Przynajmniej u mężczyzn. Oczywiście Kev Templeton był zbyt próżny, by jego powierzchowność odbiegała od wymuskanego i zgodnego z najnowszymi trendami mody ideału, ale Jim Hatchley zdecydowanie poszedł za przykładem nadinspektora. Gavin przypominał nawiedzonego miłośnika kolei, a sklejone plastrem niemodne oprawki jego okularów tylko potęgowały ten efekt. Winsome prezentowała się nieskazitelnie w granatowych prążkowanych spodniach i kamizelce do kompletu, spod której wystawał koronkowy kołnierz bluzki. Annie uznała, że sama wygląda raczej konserwatywnie w prostej sukience w pastelowym kolorze, na którą narzuciła lniany żakiet. Czuła się nieprzyjemnie lepka od potu i miała nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Annie, która właśnie szkicowała karykaturę Keva Templetona, stylizując go na lata siedemdziesiąte z fryzurą afro i w lśniącej dyskotekowej koszuli, porzuciła swoje rozważania na temat ubioru poszczególnych członków zespołu i po raz kolejny zganiła się w myślach za to, że tak łatwo ulega rozkojarzeniu. Musiała się skupić na tym, co w tej chwili było najważniejsze – Jennifer Clewes. Gristhorpe o coś ją pytał, a ona zdała sobie sprawę, że nie dotarły do niej słowa szefa. – Proszę? Przełożony spojrzał na nią, marszcząc brwi. – Pytałem, czy wiemy, skąd jechała ofiara. – Nie – odparła Annie. – To może powinniśmy zacząć rozpytywać w całodobowych warsztatach, nocnych sklepach i tym podobnych miejscach? – Jeżeli ofiara to faktycznie Jennifer Clewes, wiele wskazuje na to, że jechała z Londynu – powiedziała Annie, licząc, że uda się jej zrekompensować brak uwagi. – Jest to tym bardziej prawdopodobne, że droga, na której została znaleziona, prowadzi bezpośrednio do autostrady A1, a ta łączy się z M1. – W takim razie musimy sprawdzić stacje przy autostradzie – zasugerował Templeton. – Dobry pomysł, Kev – rzekł Gristhorpe. – Ty się tym zajmiesz, dobra? – Nie lepiej to powierzyć lokalnej policji, szefie? – To by wymagało zbyt wiele czasu i przygotowań, a nie możemy czekać. Lepiej

będzie, jak ty to zrobisz. Dziś wieczorem. – Zawsze o tym marzyłem – burknął Templeton. – Jeździć tam i z powrotem wzdłuż M1 i degustować barowe specjały. Gristhorpe uśmiechnął się. – Sam wpadłeś na ten pomysł. A słyszałem, że w Woodall mają całkiem przyzwoite kanapki z bekonem. Coś jeszcze? – Posterunkowa Jackman wspomniała, że kilka miesięcy temu doszło do podobnego morderstwa – powiedziała Annie. Nadinspektor spojrzał na Winsome, unosząc brwi. – Tak? – Tak, szefie – odparła policjantka. – Przyjrzałam się szczegółom. Sprawa nie jest aż tak podobna, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. – Mimo to sądzę, że chcielibyśmy o niej usłyszeć – rzekł Gristhorpe. – To się wydarzyło dwudziestego trzeciego kwietnia. W północnej części Londynu mieszkała młoda kobieta, Claire Potter. Miała dwadzieścia trzy lata. W piątek o dziewiątej wieczorem wyjechała do Castleton, gdzie miała spędzić weekend z przyjaciółmi. Nigdy tam nie dotarła. Następnego dnia rano przejeżdżający motocyklista znalazł jej samochód w rowie przy ustronnej drodze na północ od Chesterfield. Niedaleko leżały jej zwłoki. Została zgwałcona i zadźgana. Wszystko wskazywało na to, że napastnik zmusił ją, by zjechała do rowu. Lekarz sądowy odkrył ślady chloroformu i charakterystyczne oparzenia wokół jej ust. – Gdzie widziano ją po raz ostatni? – Na stacji Trowell. – A kamery monitoringu czegoś nie uchwyciły? – dopytywał Gristhorpe. – Najwyraźniej nie. Zamieniłam kilka słów z inspektorem Giffordem z Derbyshire i odniosłam wrażenie, że ich śledztwo utknęło w martwym punkcie. Żadnych świadków, którzy widzieli coś podejrzanego. Kompletnie nic. – Zachowanie sprawcy też jest inne – wtrąciła Annie. – Owszem – powiedział nadinspektor. – Jennifer Clewes została zastrzelona, nie zasztyletowana, i nie była napastowana seksualnie, a przynajmniej na razie nic nam o tym nie wiadomo. Ale myślisz, Jackman, że można jakoś powiązać te sprawy? – Tak, szefie, są pewne cechy wspólne. – Winsome się zamyśliła. – Ofiarą jest młoda kobieta, która zatrzymuje się na stacji przy autostradzie i podczas jazdy wiejską drogą zostaje zepchnięta na pobocze. Znalazłoby się wiele powodów, dla których tym razem sprawca nie zgwałcił ofiary, a nie ulega wątpliwości, że od poprzedniego razu mógł się zaopatrzyć w jakąś spluwę. Może dźganie nożem nie przypadło mu do gustu, choćby ze względu na zbyt bliski i osobisty kontakt. – W porządku – rzekł Gristhorpe. – Dobra robota. Weźmiemy to pod uwagę. Nie możemy przeoczyć żadnych powiązań i dopuścić, żeby seryjny morderca wymknął

się nam z rąk. Domyślam się, że będziesz korzystać z HOLMES-a. – Tak jest, szefie – odparła Winsome. Home Office Large Major Enquiry System był nieodzownym narzędziem w każdym poważniejszym śledztwie. Do komputera wprowadzano każdy skrawek informacji, dzięki czemu łatwiej było znaleźć związek między nimi. Nadinspektor wstał z fotela. – No dobra. Czy jeszcze… – Gristhorpe nie dokończył, gdyż rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę. Do sali weszła nowa asystentka doktora Glendenninga, tajemnicza Wendy Gauge. Jak zwykle opanowana i z powściągliwym uśmiechem na twarzy, który towarzyszył jej zawsze, nawet kiedy pochylała się nad stołem sekcyjnym. Krążyły pogłoski, że ma zostać następczynią Glendenninga, gdy ten odejdzie na emeryturę, a Annie musiała przyznać, że doktor Gauge zna się na rzeczy. – Co jest? – zapytał Gristhorpe. Wendy Gauge zrobiła krok do przodu. – Przyjeżdżam prosto z kostnicy. Zdjęliśmy z ofiary ubranie i w tylnej kieszeni jej spodni znalazłam to – powiedziała i wręczyła inspektorowi świstek papieru w linie, najprawdopodobniej wyrwany z jakiegoś notatnika, który przezornie umieściła w przezroczystej foliowej koszulce. – Morderca musiał zabrać z samochodu wszystkie jej rzeczy, ale… spodnie były obcisłe, a ona… no, wie pan… siedziała na tym. Annie była gotowa przysiąc, że Wendy Gauge się zarumieniła. Gristhorpe najpierw obejrzał dokładnie karteluszek, a następnie położył go na stole, by inni mogli się przyjrzeć. Annie nie mogła uwierzyć własnym oczom, ale na skrawku papieru obok wskazówek na temat dojazdu z autostrady i nabazgranego koślawo niebieskim długopisem planu Helmthorpe widniało nazwisko i adres: Alan Banks Newhope Cottage Backside Lane Gratly koło Helmthorpe North Yorkshire Podczas gdy w Eastvale koledzy Banksa zastanawiali się, skąd jego nazwisko i adres znalazły się w kieszeni zamordowanej kobiety, Banks jechał ulicami Londynu. Mijając wytworne restauracje i salony Maserati, zmierzał w kierunku domu Roya, który znajdował się w dzielnicy South Kensington, kawałek na wschód od Gloucester Road. Minęło wiele lat, odkąd ostatnio jeździł po Londynie, i w to wczesne sobotnie popołudnie drogi wydawały mu się zatłoczone bardziej niż kiedykolwiek. Kiedy przejechał pod łukowatym sklepieniem ciasnej ceglanej bramy i zaparkował na szerokiej wybrukowanej alei, zdał sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie widział,

jak mieszka Roy. Wysiadł z samochodu i spojrzał na pokrytą białym tynkiem elewację domu z wielkim oknem wykuszowym nad frontowymi drzwiami, obok których mieściła się brama garażu wkomponowanego w bryłę budynku. Nie prezentował się okazale, ale teraz nie miało to znaczenia. Banks domyślał się, że taki dom w takiej okolicy mógł na obecnym rynku nieruchomości osiągnąć cenę ośmiuset tysięcy, a może nawet miliona stu, gdyż słowo „zaułek” w adresie było kosztownym przywilejem. Domy stały blisko siebie, ale każdy różnił się od pozostałych jakimś detalem – wysokością, fasadą, kształtem okien, balustradami z kutego żelaza – czego efektem była zaciszna, niemal sielska atmosfera panująca w tym ukrytym przed wielkomiejskim zgiełkiem zakątku, który mieścił się dosłownie tuż za rogiem ruchliwej arterii. Z trzech stron zaułka stały domy, a wąska, mogąca pomieścić tylko jeden samochód brama z czerwonej cegły, przez którą wyjeżdżało się na główną ulicę, pomagała mieszkańcom odizolować się od świata zewnętrznego. Ponad dachami domów stojących w głębi ślepej uliczki wznosiła się sylwetka wieżowca i rząd majaczących w oddali dźwigów, przyczajonych niczym drapieżne ptaki, które szpeciły błękitne tło pogodnego nieba. Większość posesji była wyposażona w garaże, więc na uliczce prawie nikt nie parkował. Wśród nielicznych pozostawionych przed domami samochodów były bmw, jaguary i mercedesy, przy których mały sfatygowany renault Banksa wyglądał jak ubogi krewny. Nie po raz pierwszy przemknęło mu przez myśl, że powinien sobie sprawić nowy wóz. Było ciepło jak na tę porę roku, dużo cieplej niż na północy, skąd przyjechał, więc zdjął marynarkę i przerzucił ją przez ramię. Najpierw jeszcze raz sprawdził numer w spisie adresów. To był ten dom. Potem nacisnął dzwonek i czekał. Nikt nie otwierał. Pomyślał, że dzwonek może być zepsuty albo nie słychać go na piętrze, ale przypomniał sobie brzęczący odgłos w tle wiadomości, którą nagrał mu Roy. Zapukał do drzwi, ale wciąż nie było żadnej reakcji. Zapukał jeszcze raz. Od czasu do czasu zza ceglanej bramy dobiegał warkot samochodu przejeżdżającego po Old Brompton Road, ale poza tym w okolicy panowała cisza. Banks po raz ostatni zapukał, a potem nacisnął klamkę. Ku jego zdumieniu drzwi ustąpiły. Wprost nie mógł w to uwierzyć. Dobrze pamiętał, że Roy zawsze przywiązywał dużą wagę do bezpieczeństwa i zagorzale strzegł swojej własności. Chyba już taki był od urodzenia. Gdy w dzieciństwie zaczął dostawać kieszonkowe, za pierwsze oszczędzone pieniądze kupił kłódkę, na którą zamykał swoją skrzynkę z zabawkami, i nikomu nie pozwalał dotknąć swojego roweru ani skutera. Banks obejrzał zamontowany w drzwiach zamek. Miał blokadę ryglową i trzeba było użyć klucza, żeby otworzyć i zamknąć drzwi. Na podłodze tuż za progiem leżał najnowszy numer „Timesa”, kilka listów, jakieś rachunki i ulotki. Nieopodal w holu

znajdowała się klawiatura alarmu antywłamaniowego, który jednak okazał się wyłączony. Po lewej mieścił się niewielki salonik podobny raczej do poczekalni w gabinecie lekarskim, a w nim trzyczęściowy komplet wypoczynkowy i niski stolik ze szklanym blatem, na którym spoczywały ułożone w równą stertę kolorowe czasopisma. Banks przyjrzał się im. Dominowała tematyka biznesowa i nowoczesne technologie. Od saloniku do położonej w głębi domu kuchni prowadził wąski korytarz, na którego początku po prawej stronie znajdowały się drzwi do garażu. Zajrzał tam i zobaczył należące do Roya porsche 911. Samochód był zamknięty i miał zimną pokrywę silnika. Znalazłszy się z powrotem w korytarzu, otworzył drzwi, za którymi odkrył schody prowadzące na piętro. Stanął na najniższym stopniu i zawołał brata po imieniu. Żadnej odpowiedzi. Panującą w domu ciszę rozpraszały tylko różne odgłosy dnia, które zazwyczaj spycha się na dalszy plan – dobiegający z oddali szum ulicy, jednostajny pomruk lodówki, tykanie zegara, plusk kropel z nieszczelnego kranu i skrzypienie starych desek. Banks nagle zadygotał. Nie potrafił dokładnie określić, o co chodzi, ale poczuł, jak ciarki przebiegły mu po plecach. Strach. W domu nie było nikogo, nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Ale może ktoś go obserwował? Na przestrzeni lat Banks nauczył się słuchać instynktu, nawet jeśli nie zawsze postępował zgodnie z nim, i teraz czuł, że powinien zachować ostrożność. Wszedł do kuchni, która wyglądała tak, jakby nie wykorzystywano jej do niczego innego poza parzeniem herbaty i opiekaniem tostów. Cała dolna kondygnacja – salonik, korytarz i kuchnia – była pomalowana w odcieniach błękitu i szarości. Ściany pachniały świeżą farbą. W korytarzu wisiały dwie oprawione w ramki czarnobiałe fotografie. Jedna z nich była aktem i przedstawiała skuloną na łóżku kobietę, a na drugiej widniały ceglane domy na zboczu wzgórza, dymiące kominy fabryki i lśniące, mokre po deszczu dachy i wybrukowane ulice. Banks był zaskoczony. Nie wiedział, że Roy interesuje się fotografią czy jakąkolwiek dziedziną sztuki. Okazywało się jednak, że bardzo wielu rzeczy nie wie o swoim niesfornym bracie. Na środku kuchni stał niewielki drewniany stół w stylu rustykalnym z dwoma krzesłami do kompletu, resztę pomieszczenia wypełniał zestaw typowych sprzętów – blaty, toster, kredens, lodówka, piekarnik i kuchenka mikrofalowa. Na stole nie było nic poza napoczętą i zakorkowaną butelką Amarone, która zasłaniała leżący za nią telefon komórkowy. Banks wziął go do ręki. Aparat był wyłączony, więc go uruchomił. Był to jeden z tych droższych modeli, za pomocą których dało się wysyłać i odbierać cyfrowe obrazy, a jego bateria miała jeszcze spory zapas energii. Odsłuchał pocztę głosową i przejrzał skrzynkę esemesową, ale znalazł jedynie te wiadomości, które sam zostawił. Czy Roy był typem człowieka, który w normalnych okolicznościach zapomniałby wziąć ze sobą komórkę, wychodząc z domu, zwłaszcza

kiedy spodziewał się telefonu od brata? Banks wątpił w to i tak samo nie mieściło mu się w głowie, by Roy mógł celowo zostawić otwarte drzwi albo zapomnieć o uzbrojeniu alarmu antywłamaniowego, o ile coś nie wytrąciło go poważnie z równowagi. Na jednym z blatów Banks dostrzegł stojak na wino i w spoczywających na nim butelkach nawet on rozpoznał chianti, bordeaux i burgundy z najwyższej półki. Na haczyku nad stojakiem wisiało kółko z kluczami. Jeden z nich wyglądał, jakby pasował do stacyjki samochodu. Banks schował cały komplet do kieszeni i zajrzał do lodówki. Nie było w niej prawie nic poza odrobiną margaryny, kartonem mleka i kawałkiem sera topionego. Potwierdzało to tylko, że Roy nie jest obdarzony talentem kulinarnym. Mógł sobie pozwolić na jedzenie w dobrych restauracjach, a przy Old Brompton Road takich nie brakowało. Tylne drzwi były zamknięte na klucz, a za oknem kuchennym rozciągał się widok na niewielkie podwórko i biegnącą za nim aleję. Przed wejściem na górę Banks wrócił do garażu, aby sprawdzić, czy znaleziony w kuchni kluczyk pasuje do porsche. Zgodnie z jego przewidywaniami pasował. Otworzył drzwi i usiadł za kierownicą. Nigdy wcześniej nie siedział w takim samochodzie i teraz dotyk skórzanej tapicerki sprawił, że poczuł się jak w ramionach kochanki. Miał ochotę włożyć kluczyk do stacyjki i pojechać prosto przed siebie, dokądkolwiek. Ale nie po to znalazł się w tym domu. Wnętrze pachniało świeżością i dało się wyczuć ledwie uchwytną woń drogiej skóry. Banks rozejrzał się dookoła, ale nigdzie nie było pustych puszek po napojach ani opakowań po chipsach, które zazwyczaj poniewierają się na tylnym siedzeniu czy na podłodze. Nie zauważył też żadnego z tych wymyślnych gadżetów do nawigacji satelitarnej, za pomocą których mógłby ustalić, gdzie ostatnio podróżował Roy. W kieszeni na drzwiach zobaczył mały atlas samochodowy otwarty na stronie, na której w prawym dolnym rogu mapy widniało Reading, a w lewym górnym Stratford-upon-Avon. Poza tym nie znalazł nic prócz instrukcji obsługi samochodu i kilku płyt kompaktowych, głownie z muzyką klasyczną. Banks wysiadł z porsche i zajrzał do bagażnika. Był pusty. Następnie udał się na piętro, którego powierzchnia użytkowa rozciągała się nad garażem, toteż było tam dużo przestronniej niż na dole. Stanął na niewielkim podeście u szczytu schodów i ujrzał pięcioro drzwi. Pierwsze prowadziły do toalety, drugie do nowoczesnej łazienki wyposażonej w kabinę prysznicową i wannę z hydromasażem. Zauważył typowe akcesoria do golenia i mycia zębów, aspirynę i lek na zgagę oraz znacznie większy wybór szamponów, odżywek do włosów i balsamów do ciała, niż jego zdaniem mógłby potrzebować Roy. Banks nie podejrzewał również, by jego brat używał tej różowej jednorazówki, która spoczywała na półce tuż obok żelu do skóry wrażliwej, chyba że golił sobie nogi.

Drzwi w głębi korytarza prowadziły do sypialni. Pomieszczenie było widne i urządzone z prostotą, a jego ściany pokrywała tapeta z kwiecistym wzorem. Stało tam podwójne łóżko przykryte narzutą, toaletka, komoda i niewielka szafa pełna utrzymanych w nienagannym stanie ubrań i butów. Na garderobę Roya składała się szeroka gama strojów, od swobodnych do oficjalnych. Wszystkie były drogie, jak zauważył Banks, oglądając metki Armaniego, Hugo Bossa i Paula Smitha. W szafie było też trochę damskiej odzieży, między innymi letnia sukienka, czarna kreacja wieczorowa, lewisy, komplet podkoszulków z krótkim rękawem oraz kilka par butów i sandałów. W szufladach znajdowało się trochę biżuterii, prezerwatywy, tampony oraz męska i damska bielizna. Banks nie wiedział, czy jego brat ma skłonności do przebierania się za kobietę, ale założył, że owe części garderoby należą do obecnej dziewczyny Roya. A ponieważ nigdzie nie natknął się na przedmioty codziennego użytku pozwalające sądzić, że w tym domu mieszka jakaś kobieta, doszedł do wniosku, że prawdopodobnie zostawiła tu trochę ubrań i kosmetyków, z których korzystała, gdy przychodziła z wizytą. Banks przypomniał sobie tę młodą dziewczynę, która towarzyszyła Royowi, kiedy widzieli się ostatnio. Wyglądała na jakieś dwadzieścia lat, miała krótkie, zmierzwione czarne włosy z jasnymi pasemkami, ładną twarz o bladej cerze i piękne oczy, które barwą i połyskiem przywodziły na myśl dojrzałe kasztany. Zapamiętał też, że miała srebrny sztyft pod dolną wargą. Nosiła dżinsy i krótki wełniany sweter, który odsłaniał kilka centymetrów płaskiego brzucha i pępek z okrągłym kolczykiem. O ile pamiętał, byli zaręczeni. Dziewczyna miała na imię Colleen albo Connie, jakoś tak. Banksowi udałoby się chyba znaleźć jej numer w książce telefonicznej komórki Roya. A ona mogła wiedzieć, gdzie podziewa się jego brat. Oczywiście nie było żadnej gwarancji, że nadal jest jego narzeczoną, a damskie ubrania i przybory toaletowe należą do niej. Obok sypialni znajdowało się nieco większe pomieszczenie, które wyglądało na gabinet Roya. Banks ogarnął wzrokiem szafki na dokumenty, biurko z płaskim monitorem komputera, faks, drukarkę i kserokopiarkę. Tutaj również panował wzorowy porządek; żadnych papierów piętrzących się w nieładzie ani samoprzylepnych żółtych karteczek, które w biurze Banksa pokrywały każdą wolną powierzchnię. Na biurku nie było nic oprócz czystego notatnika i kieliszka po winie, na którego dnie spoczywał zaschnięty czerwony osad. Na półce zawieszonej tuż nad biurkiem stał typowy zestaw podręcznych książek – atlas, słownik oraz informator gospodarczy Duna i Bradstreeta. Roy bez wątpienia utrzymywał porządek w swoim życiu i Banks pamiętał, że już jako dziecko o to dbał. Zawsze starannie układał swoje zabawki w skrzynce, którą potem zamykał na kłódkę. Nawet kiedy był nastolatkiem, jego pokój mógłby służyć

za wzór czystości i ładu. Jakby służył w wojsku. Za to Banks miał u siebie taki sam bałagan, jaki przeważnie widywał w pokojach młodych ludzi, kiedy prowadził śledztwa w sprawie ich zaginięcia. Wszystko potrafił znaleźć – na przykład książki miał poukładane w porządku alfabetycznym – ale nigdy nie zawracał sobie głowy ścieleniem łóżka ani układaniem ubrań, które poniewierały się po podłodze. Był to jeszcze jeden powód, dla którego matka zawsze faworyzowała Roya. Banks pomyślał, że w komputerze brata znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania. Ale chociaż ciekłokrystaliczny monitor od razu rzucił mu się w oczy, ku swemu zdumieniu nigdzie nie mógł znaleźć samego komputera. Nie było go ani na blacie, ani na podłodze, ani na półce stojącego za biurkiem regału. Zauważył klawiaturę i mysz, lecz bez komputera zarówno one, jak i monitor były bezużyteczne. Nawet będąc kompletnym ignorantem w sprawach techniki, wiedział o tym doskonale. Nigdzie też nie wypatrzył laptopa, który spodziewał się znaleźć, znając zainteresowanie brata elektronicznymi gadżetami. Ani tabletu. Pamiętał, jak w zeszłym roku na przyjęciu Roy chwalił się nowym palmtopem – jednym z tych szpanerskich urządzeń, które nie potrafią tylko parzyć kawy. Oczywiście nie dało się ukryć, że w tej sytuacji nic nie przydałoby mu się bardziej od jakiegoś terminarza czy organizera. Wszystkie informacje tego typu Roy musiał przechowywać w komputerze i palmtopie, a wyglądało na to, że oba te przedmioty zniknęły. Mimo to miał komórkę brata, w której spodziewał się znaleźć potrzebne kontakty. Na jednej z półek za biurkiem spoczywał nikon coolpix 43000. Banks trochę się znał na aparatach cyfrowych, chociaż jego tandetny canon reprezentował znacznie niższy poziom, więc jakoś udało mu się włączyć sprzęt i przejść do opcji przeglądania zdjęć na wyświetlaczu. Okazało się jednak, że w aparacie nie ma karty pamięci, więc nie ma czego przeglądać. Omiótł wzrokiem sąsiednie półki w poszukiwaniu jakiegoś nośnika pamięci służącego do przechowywania obrazów, ale niczego nie znalazł. Zdał sobie sprawę, że to kolejna zagadka. Wszelkie przedmioty, jakich można by się spodziewać w pobliżu komputera – napędy, czytniki i płyty CD – również w podejrzany sposób wyparowały. Nie było nic poza monitorem, myszą i klawiaturą, od których odłączono komputer, oraz pozbawionym karty pamięci aparatem. W biurze został jeszcze jeden gadżet – iPod o pojemności 40 gigabajtów – kolejna elektroniczna zabawka, nad której kupnem Banks kiedyś się zastanawiał. Zaczął otwierać na chybił trafił różne pliki, by usłyszeć fragmenty jakichś arii, to znów uwerturę. Zawsze myślał, że Roy ma trochę prostacki gust i nie podejrzewał go o zamiłowanie do opery, czyli coś, co mogłoby ich łączyć. Pamiętał, że kiedy on sam był wielbicielem Boba Dylana, The Who i Rolling Stonesów, jego brat słuchał

Herman’s Hermits. Jednym z utworów, na który się natknął, był Lament Dydony z opery Purcella Dydona i Eneasz. Banks przyłapał się na tym, że słucha go nieco dłużej niż to konieczne i że coś go ściska w gardle, a oczy zaczynają piec, jak zawsze, gdy słyszał słowa: „Kiedy mnie złożą w ziemi”. Zaskoczył go ten przypływ emocji. Uznał to za kolejny dobry znak. Od czasu pożaru odczuwał niewiele albo wręcz nic, a przyczyny takiego stanu dopatrywał się w przekonaniu, że nie zostało mu już nic do przeżywania. Dlatego otuchą napełniał go choćby taki nikły sygnał świadczący o tym, że jeszcze tli się w nim życie. Przejrzał całą zawartości iPoda i odkrył wiele dobrej muzyki – Bacha, Beethovena, Verdiego, Pucciniego i Rossiniego. Znalazł też cały cykl Pierścienia Nibelunga, ale pomyślał, że nikt nie jest doskonały. Zwłaszcza Roy. Mimo to Banks był zaskoczony dobrym gustem brata. Telefon okazał się sam w sobie miniaturowym komputerem. Banks wprowadził kod „1471” i dowiedział się, że ostatnim połączeniem przychodzącym było to, które sam wykonał tego ranka przed wyjazdem do Londynu. Roy nie korzystał z dodatkowej usługi, która pozwalała sprawdzić numery pięciu ostatnich dzwoniących, ale Banks uznał, że niewiele by to dało, ponieważ sam dzwonił do brata co najmniej pięć razy. Aparat był podłączony do cyfrowej automatycznej sekretarki i po kilku niepewnych próbach z przyciskami Banks odsłuchał trzy wiadomości. Wszystkie zostawił on sam. Kiedy dzwonił później, już nie zawracał sobie głowy ich nagrywaniem. Nagle wydało mu się, że słyszy jakiś dźwięk dobiegający z głębi domu. Zastygł w całkowitym bezruchu i czekał. A jeżeli wrócił Roy i teraz zastanie go na przetrząsaniu jego osobistych rzeczy i dokumentów biznesowych? Banks zaczął myśleć, jak się z tego wytłumaczyć. Z drugiej strony poczułby ulgę, widząc Roya, który z pewnością zrozumiałby, że jego niepokojąca wiadomość uruchomiła alarm w policyjnym umyśle brata. Niemniej cała sytuacja byłaby krępująca. Minęła minuta albo dwie i nie usłyszawszy nic więcej, Banks doszedł do wniosku, że musiał to być jeden z odgłosów, jakie często rozlegają się w starych domach. Zaczął otwierać szuflady biurka. Pierwsze dwie od dołu mieściły teczki pełne rachunków i deklaracji podatkowych, które na pierwszy rzut oka wyglądały całkiem zwyczajnie. W górnych szufladach znajdowały się typowe akcesoria biurowe – taśma klejąca, gumki recepturki, spinacze, nożyczki, notatniki, zszywacze i kartridże do drukarki. W płytkiej szufladzie pośrodku biurka znalazł długopisy i ołówki najróżniejszych kształtów i rozmiarów. Kiedy przebierał wśród nich dłonią, jego uwagę przykuł jeden z długopisów. Był krótszy i grubszy od pozostałych, a pękata obudowa miała kanciaste brzegi. Przekonany, że może to być jakiś marker, wziął go do ręki i zdjął zatyczkę. Cokolwiek to było, nie służyło do pisania. W miejscu, gdzie powinna

znajdować się końcówka flamastra, sterczała metalowa wypustka o prostokątnym przekroju, która wyglądała tak, jakby pasowała do jakiegoś gniazda. Tylko do jakiego? Najprawdopodobniej w komputerze. Banks nałożył z powrotem zatyczkę i schował dziwny przedmiot do kieszeni koszuli. Ostatnie drzwi prowadziły do przestronnego pokoju mieszczącego się nad garażem. Był to frontowy salon z oknem wykuszowym, które widział z ulicy. Kolorystyka tego pomieszczenia była inna; dominowały w nim odcienie czerwieni i ziemiste barwy, które tworzyły pustynną aurę. Na ścianach wisiało tu jeszcze więcej czarno-białych oprawionych w ramki fotografii i Banks zaczął się zastanawiać, czy to Roy jest ich autorem. Nie wiedział, czy aparatem cyfrowym da się robić zdjęcia takiej jakości, ale uznał, że to możliwe. Wciąż nie potrafił sobie przypomnieć, aby jego brat kiedykolwiek przejawiał zainteresowanie fotografią. O ile było mu wiadomo, Roy nie należał nawet do szkolnego kółka fotograficznego, jak większość chłopców w jego wieku, którzy łudzili się nadzieją, że pewnego dnia instruktor postawi przed nimi nagą modelkę. Podobnie jak cała reszta domu salon był czysty i schludny. Nigdzie ani pyłku kurzu, ani porzuconego kubka po kawie. Banks nie podejrzewał, by jego brat osobiście dbał o porządek; bardziej prawdopodobne, że korzystał z usług sprzątaczki. Nawet spoczywające na stoliku kolorowe magazyny były ułożone równiutko przy krawędzi, z pedanterią godną Herculesa Poirota. Pod oknem stała luksusowa sofa, a na ścianie naprzeciwko niej wisiał czterdziestodwucalowy panoramiczny telewizor plazmowy podłączony do dekodera satelitarnego i odtwarzacza DVD. Przyjrzawszy się bliżej, Banks zauważył, że odtwarzacz posiada również funkcję nagrywania płyt. Pod ekranem stał subwoofer i największy z głośników kina domowego, a pozostałe cztery były rozmieszczone w strategicznych punktach salonu. Był to bardzo drogi zestaw i Banks często ubolewał, że nie może sobie na taki pozwolić. Gdy podszedł do idealnie wkomponowanej w wystrój wnętrza ściennej szafki, jego wzrok przyciągnęła kolekcja płyt z filmami i muzyką. To, co zobaczył, wprawiło go w zdumienie. Nie było tam najnowszych produkcji z Jamesem Bondem ani Terminatora, nie było pornografii z panienkami w szkolnych mundurkach ani z Jenną Jameson, czego mógłby się spodziewać po Royu, ale Osiem i pół Felliniego, Ran i Tron we krwi Kurosawy, Fitzcarraldo Herzoga, Siódma pieczęć Bergmana i Czterysta batów Truffauta. Natrafił też na kilka tytułów, które sam chętnie by obejrzał – Ojca chrzestnego, Trzeciego człowieka, czy też Mechaniczną pomarańczę – ale większość stanowiły obcojęzyczne ambitne dzieła należące do klasyki kina. Na półkach stało też kilka rzędów książek, głównie literatury faktu i opracowań naukowych o szerokiej tematyce, od muzyki i kina po filozofię, religię i politykę. Kolejnym zaskoczeniem była dla Banksa stojąca w małej wnęce oprawiona w ramkę fotografia rodzinna.

Roy miał też obszerną kolekcję oper na płytach CD i DVD, w której skład wchodziły między innymi Czarodziejski flet, Tosca, Otello i Łucja z Lammermooru, a także wszystkie cztery części Pierścienia Nibelunga zarejestrowane podczas festiwalu wagnerowskiego w Bayreuth; to samo nagranie, które Banks znalazł na iPodzie. Było tam również trochę jazzu z lat pięćdziesiątych i kilka hollywoodzkich musicali – Oklahoma!, South Pacific i Siedem narzeczonych dla siedmiu braci – za to żadnej muzyki pop z wyjątkiem debiutanckiego albumu grupy Blue Lamps. Banksowi zrobiło się miło, że Roy kupił płytę Briana, choć prawdopodobnie nawet jej nie posłuchał. Otworzył pudełko, zastanawiając się, jak brzmiałaby ta muzyka na drogim sprzęcie Roya, ale zamiast dobrze znanego niebieskiego motywu nadrukowanego na płycie zobaczył informację, że dysk nadaje się do wielokrotnego zapisu i może pomieścić 650 megabajtów albo 74 minuty nagrania. Wsunął płytę do kieszeni kurtki, po czym podszedł do sofy i usiadł na niej. Kiedy ustalił, do czego służy każdy z leżących na oparciu pilotów, włączył telewizor i wzmacniacz, żeby się przekonać, jak działa cały zestaw. Trafił na mecz piłki nożnej. Jakość obrazu była powalająca, a dźwięk wystarczająco głośny, by obudzić umarłego. Po chwili wyłączył sprzęt. Wrócił do gabinetu, gdzie wziął z biurka notatnik, a z szuflady wyjął jeden z długopisów, po czym zszedł na dół. Siedząc przy kuchennym stole, napisał krótką notkę, w której poinformował brata, że był w jego domu i zamierza jeszcze wrócić, a gdyby Roy zjawił się pod jego nieobecność, ma niezwłocznie do niego zadzwonić. Od razu pożałował, że nie pomyślał, by zabrać z domu komórkę, dzięki czemu mógłby zapisać na kartce swój numer, ale było już za późno. Zostawił ją na stole obok przenośnego odtwarzacza płyt CD, którego zresztą nie używał. W ciągu ostatnich kilku miesięcy odzwyczaił się od korzystania z telefonu. Wtedy uświadomił sobie, że może się posłużyć komórką Roya. I tak zamierzał wziąć ją ze sobą, by przejrzeć kontakty w spisie telefonów, więc równie dobrze mogła mu się przydać, gdyby Roy chciał się z nim skontaktować. Napisał o tym w postscriptum i schował telefon do kieszeni. Wychodząc, wybrał jeden z kluczy, który wyglądał na właściwy, i okazało się, że pasuje do zamka w drzwiach wejściowych.

Rozdział 3 – Co o tym sądzisz, Annie? – zapytał Gristhorpe. Siedzieli w dużym gabinecie nadinspektora, a na biurku między nimi leżał kawałek papieru. Annie była pewna, że to nie pismo Banksa, ale poza tym nic nie trzymało się kupy. Nigdy wcześniej nie widziała kobiety, której zwłoki znaleziono w samochodzie, ani też nie przypominała sobie, aby Banks kiedykolwiek wspominał o Jennifer Clewes. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że samo to o niczym jeszcze nie świadczy. Po pierwsze, nie musiało to być prawdziwe nazwisko ofiary, a poza tym Banks mógł trzymać w tajemnicy swoje osobiste sprawy, jak na przykład nową kochankę. Ale gdyby była jego dziewczyną, nie potrzebowałaby adresu i wskazówek, jak do niego trafić. Chyba że nigdy wcześniej nie odwiedzała go w Gratly. Czy poznali się niedawno? Annie raczej w to wątpiła. Ostatnimi czasy Banks izolował się od ludzi, był posępny i niezbyt rozmowny, a takie zachowanie nie sprzyjało nawiązywaniu nowych znajomości. Czyje zainteresowanie mógłby wzbudzić w takim stanie? Poza tym ta kobieta miała tyle lat, że mogłaby być jego córką. Nie chodziło o to, że wiek mógłby stanowić przeszkodę dla mężczyzny, ale… Chyba jeszcze większe znaczenie miał fakt, że została znaleziona z kulą w głowie. Znajomość z Banksem pociągała za sobą pewne zagrożenia, z czego Annie doskonale zdawała sobie sprawę, ale niekoniecznie musiała mieć od razu tak zgubne konsekwencje. – Nie wiem, szefie. Wydaje się najbardziej prawdopodobne, że to jej własne pismo. Może zanotowała informacje, które ktoś jej podyktował przez telefon. Będziemy mogli to ustalić ponad wszelką wątpliwość, kiedy dostaniemy próbkę pisma Jennifer Clewes. – Udało ci się skontaktować z inspektorem Banksem? – Stacjonarnego nie odbiera, a komórkę ma wyłączoną. Na obu zostawiłam mu wiadomość. – Cóż, pozostaje mieć nadzieję, że odsłucha którąś z nich i oddzwoni do nas. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, po co ta młoda kobieta jechała do niego z Londynu w środku nocy i dlaczego ktoś ją zastrzelił. – Banks może być wszędzie. W końcu ma urlop. – Nie powiedział ci, dokąd się wybiera. – Ostatnio nie jest zbyt rozmowny. Gristhorpe zmarszczył czoło i podrapał się w podbródek, a potem odchylił się na oparcie fotela i splótł dłonie za głową.

– Jak on się czuje? – zapytał. – Jestem ostatnią osobą, którą można by o to pytać, szefie. Tak naprawdę od pożaru prawie nie zamieniliśmy słowa. – Myślałem, że się przyjaźnicie. – Sama chciałabym w to wierzyć. Ale znasz Alana. Nie jest typem, do którego łatwo dotrzeć, kiedy nie ma na to ochoty. Przypuszczam, że wciąż mnie obwinia za to, co się stało, za ten pożar i w ogóle. Bądź co bądź spotykałam się z Philem Keane’em. Ale bez względu na przyczynę ostatnio bardzo się odizolował. Szczerze mówiąc, sądzę, że to również skutek depresji. – Nie powiem, żeby mnie to zaskoczyło. Czasem takie są następstwa choroby albo wypadku. Pozostaje nam tylko czekać, aż wszystko wróci do normy. A jak ty się czujesz? – Ja? W porządku, szefie. Daję radę. – Annie była świadoma, że jej słowa brzmią sztucznie i nieprzekonująco. Zresztą faktycznie jakoś sobie radziła, choć marnie jej szło. Na pewno nie cierpiała na depresję, czuła tylko żal i gniew i chyba była trochę rozkojarzona. Gristhorpe przyglądał się jej tak długo, że poczuła się skrępowana. – Musimy ustalić, dlaczego ofiara miała w kieszeni adres Alana – odezwał się w końcu. – A jej nie możemy o to zapytać. – Znalazła się współlokatorka – oznajmiła Annie. – Chłopakom z Lambeth North znudziło się sterczenie przed domem i postanowili zajrzeć do środka. Okazało się, że Jennifer Clewes dzieliła mieszkanie z niejaką Kate Nesbit. W każdym razie znaleźli listy adresowane do nich obu. – Rozmawiali z tą Nesbit? – Nie zastali jej w domu. – Była w pracy? – W sobotę? Możliwe. Albo wyjechała na weekend. Gristhorpe zerknął na zegarek. – Lepiej, żebyś tam pojechała, Annie. Uprzedź swojego kumpla z Kennington, że jesteś w drodze. Znajdź tę współlokatorkę i porozmawiaj z nią. – Tak jest, szefie. – Podniosła się z krzesła. – Jest jeszcze coś… – Tak? Wskazała na skrawek papieru. – Chodzi o ten adres. Znaczy, to jest adres Alana, ale on tam teraz nie mieszka. – Zauważyłem – odparł Gristhorpe. – Myślisz, że to może mieć jakieś znaczenie? – No cóż – rzekła, kładąc dłoń na klamce. – To już cztery miesiące, odkąd Banks wynajmuje to mieszkanie w starym domu Steadmana. Każdy, kto go zna, przynajmniej trochę, powinien o tym wiedzieć. Chodzi mi o to, że gdyby ofiara była jego nową dziewczyną, po co dawałby jej stary adres?

– Otóż to. – Gristhorpe podrapał się po nosie. – Jakie działania powinniśmy podjąć twoim zdaniem? – W sprawie inspektora Banksa? – Tak. Nadinspektor zastanawiał się przez chwilę. – Mówisz, że nie odbiera telefonu? – Ani domowego, ani komórki. – Musimy go odnaleźć, i to jak najszybciej, ale nie chcę jeszcze ogłaszać tego oficjalnie. Każę Winsome podzwonić po krewnych i przyjaciołach, może ktoś wie, gdzie się teraz podziewa. – Pomyślałam, że można by wstąpić do domu inspektora Banksa, w oba miejsca. Ot, rozejrzeć się tylko… no wiesz… upewnić się, czy wszystko jest w porządku. – Dobry pomysł. Jesteś pewna, że sobie z tym poradzisz? Annie spojrzała przez ramię na przełożonego. – Oczywiście, że tak, szefie – odparła. – Czemu miałabym sobie nie poradzić? Wyszedłszy na zewnątrz, Banks zastukał do drzwi paru sąsiednich domów, ale tylko w jednym z nich kogoś zastał. – Widziałem, jak pan wchodzi do Roya – powiedział starszy mężczyzna z domu naprzeciwko. – Już myślałem, czy nie zadzwonić na policję. Banks wyjął z kieszeni legitymację służbową. – Jestem bratem Roya – oznajmił. – I jestem z policji. Staruszek najwyraźniej dał się przekonać i wyciągnął rękę na powitanie. – Malcolm Farrow – przedstawił się, gdy Banks uścisnął jego dłoń. – Miło pana poznać. Zapraszam do środka. – Nie chcę zabierać panu czasu, ale… – Proszę się nie przejmować. Odkąd poszedłem na emeryturę, wszystkie dni są takie same. Proszę wejść, wychylimy szklaneczkę. Banks wszedł za gospodarzem do salonu, który za sprawą ciemnej boazerii i starych mebli sprawiał przytłaczające wrażenie. Farrow zaproponował mu brandy, ale Banks zdecydował się tylko na wodę sodową. Było dla niego zdecydowanie za wcześnie na mocniejsze trunki. – W czym mogę panu pomóc, panie Banks? – zapytał staruszek. – Proszę mi mówić Alan. Chodzi o Roya. – Co z nim? Swoją drogą, świetny gość z tego twojego brata. Wiesz, trudno o lepszego sąsiada. Taki pogodny i z każdym się liczy. Kapitalny facet. – Miło to słyszeć – odparł Banks, który z lekko bełkotliwej wymowy Malcolma Farrowa i siateczki purpurowych żyłek wokół jego kulfoniastego nosa wywnioskował, że emeryt zdążył już tego dnia wypić szklaneczkę albo dwie. –

Pomyślałem tylko, że może pan wie, gdzie on się teraz podziewa. – To znaczy, że jeszcze nie wrócił? – Wygląda na to, że nie. Widział pan, jak wyjeżdżał? – Tak. To było wczoraj wieczorem około wpół do dziesiątej. Właśnie wypuszczałem kota, kiedy zobaczyłem, że twój brat wychodzi z domu. Banks uświadomił sobie, że było to chwilę po telefonie od Roya. – Był sam? – Nie. Był z nim jakiś facet. Przywitałem się, a Roy mi odpowiedział. Jak już wspomniałem, trudno o bardziej przyjaznego sąsiada. – A ten drugi? Przyjrzał mu się pan? – Niestety nie. Widzisz, było już ciemno, a te latarnie nie świecą zbyt mocno. Zresztą muszę przyznać szczerze, że i wzrok mam już nie taki jak kiedyś. I pewnie byłeś zalany w sztok, jeśli poczynałeś sobie tak jak dziś, pomyślał Banks. – A co pan zapamiętał? – To był krzepki gość i miał kręcone włosy. Siwe albo blond. Przykro mi, ale nic więcej nie zauważyłem. Jego widziałem tylko dlatego, że stał przodem do mnie, podczas gdy Roy był odwrócony plecami. – A dlaczego Roy był odwrócony plecami? – Bo zamykał drzwi. On bardzo zwraca uwagę na bezpieczeństwo. A w tych czasach trzeba o tym pamiętać, prawda? – Tak sądzę. – Banks zastanawiał się, jak mogło do tego dojść, że gdy przyjechał na miejsce, zastał otwarte drzwi i wyłączony alarm antywłamaniowy. – I co potem zrobili? – Przed domem Roya stał samochód. Wsiedli do niego i odjechali. – Jaki to był samochód? – Nie za dobrze się znam. Nie jeżdżę już od wielu lat, więc nie interesuję się autami. Był jasny, tyle mogę ci powiedzieć. I dosyć duży. Wyglądał na drogi. – I tak po prostu odjechali? – Tak. – Widział pan wcześniej tego mężczyznę? – Możliwe, jeżeli to był ten sam. – Często się tu zjawiał? – Nie powiedziałbym, że często, ale widziałem go tu kilka razy. Zwykle po zmroku, więc niestety nie mogę go dokładnie opisać. – Czy któryś z nich coś niósł? – Co na przykład? – Cokolwiek. Walizkę albo pudło kartonowe. – Niczego takiego nie zauważyłem. To oznaczało, że sprzęt komputerowy Roya zniknął dopiero później, gdy wrócił po

niego ktoś, kto miał klucz. – A potem już pan nie widział ani nie słyszał, żeby ktoś się tu kręcił? – Przykro mi. Sypialnię mam z tyłu domu, a pomimo wieku wciąż twardo śpię. – Pozazdrościć – odparł Banks. – Posłuchaj, czy coś się stało? Mówisz, że Roy nie wrócił. – Przypuszczalnie to nic poważnego – rzekł, nie chcąc martwić Farrowa. Odstawił szklaneczkę po wodzie sodowej, podniósł się z fotela i ruszył w stronę wyjścia. – Założę się, że pojechali do jakiegoś pubu i trochę za dużo wypili. Najprawdopodobniej teraz jeszcze to odsypiają u jakiegoś kumpla. W końcu jest sobota. – Może masz rację, ale to do niego niepodobne – powiedział staruszek, odprowadzając gościa do drzwi. – Tym bardziej że on dopiero co wszedł do domu. – Co takiego? – Banks przystanął na progu. – Wczoraj Roy dopiero co wrócił, nie więcej jak dziesięć czy piętnaście minut wcześniej, jakoś tak kwadrans po dziewiątej. Widziałem, jak wprowadza samochód do garażu. Muszę przyznać, że odniosłem wrażenie, jakby trochę się spieszył. Automatyczna sekretarka Banksa zarejestrowała nagranie o 21.29, co oznaczało, że Roy zadzwonił do niego wkrótce po powrocie do domu. Skąd wrócił? I co to była za sprawa, o której nie mógł mówić przez telefon? Kiedy nagrywał wiadomość, ktoś zadzwonił do jego drzwi i kilka minut później Roy znów wyszedł z domu, najprawdopodobniej w towarzystwie człowieka, który chwilę wcześniej złożył mu wizytę. Dokąd pojechali? – Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi swój czas, panie Farrow – rzekł Banks. – Nie będę dłużej zawracał panu głowy. – Żaden kłopot. Dasz mi znać, jak czegoś się dowiesz, co? – Oczywiście. Czemu miałabym sobie z tym nie poradzić? – zastanawiała się Annie. Zaparkowała na szczycie wzgórza i szła w stronę starego domu Steadmana. Romans, który łączył ją z Banksem, należał już do odległej przeszłości, więc czy miało jakieś znaczenie, że widywał się z tą kobietą? Nie miałoby żadnego, gdyby nie fakt, że Jennifer Clewes została zamordowana, a Banks zapadł się pod ziemię. Był początek lata i wydawało się, że w taki dzień, kiedy cały świat zalewają promienie słońca, życie powinno być prostsze. A jednak Annie poczuła lekkie ukłucie melancholii, jakby właśnie zobaczyła, że brzegi liści zaczynają już brązowieć. Powróciła myślami do nierozwiązanych spraw, które nie dawały jej spokoju. Przypomniała sobie ten moment, kiedy Banks wyszedł ze szpitala. Miała mu wtedy tyle do powiedzenia, chciała wszystko wyjaśnić i przeprosić go za to, że była taka głupia, ale on nie pozwolił jej zbliżyć się do siebie na tyle, więc dała za wygraną.

W końcu stanęło na tym, że nadal razem pracowali, jak gdyby nic się nie stało. A jednak coś się stało. Phil Keane, kochanek Annie, próbował zamordować Banksa, podając mu środek odurzający i wzniecając pożar w jego domu. Annie i Winsome zdążyły na czas, by wyciągnąć go z ognia i ocalić mu życie, tymczasem Phil przepadł bez śladu. Oficjalnie nie była to wina Annie. Nikt nie miał do niej pretensji. Skąd mogła wiedzieć? Ale ona powtarzała sobie, że powinna była wiedzieć. Że powinna była zauważyć jakieś oznaki. Banks nawet zwracał jej na coś uwagę, ale zrzuciła to na karb zazdrości. Nigdy w życiu tak bardzo się nie pomyliła. Oczywiście zawaliła niejeden związek, lecz takie rzeczy zdarzają się każdemu. W każdym razie nie coś takiego. To było kompletne upokorzenie i właśnie dlatego czuła taki gniew. Na litość boską, w końcu była policjantką i zawodowy instynkt powinien był ją ostrzec przed takim człowiekiem jak Phil Keane. Powinna była go rozgryźć. To, co ją teraz spotkało, było w pewnym sensie gorsze od gwałtu, którego ofiarą padła przed trzema laty. Teraz doświadczyła gwałtu emocjonalnego, który zbrukał jej duszę, bo kochała Phila Keane’a, chociaż czuła zbyt wielki wstręt, by przyznać się do tego przed sobą. Teraz ogarniały ją mdłości na samą myśl o tym, że dotykał jej ciała, że wchodził w nią i sprawiał jej rozkosz. Dała się omamić i nie widziała nic poza jego urokiem, atrakcyjnym wyglądem i błyskotliwym umysłem, poza tą wszechogarniającą energią i zapałem do życia, które sprawiały, że czuła się wyjątkowo, zresztą jak wszyscy w jego obecności. Cóż, przekonała się teraz, że pod tym czarem kryła się bezdenna i nieprzenikniona otchłań – nieludzkie okrucieństwo psychopaty połączone z chciwością pospolitego złodzieja. Jego pasją była przewrotna gra, a oszukiwanie i upokarzanie ludzi sprawiały mu po prostu przyjemność. Ale czy jego urok był tylko maską? Im więcej Annie zastanawiała się nad tym, tym silniejszego nabierała przeświadczenia, że urok Phila nie ograniczał się jedynie do pozorów, ale był głęboko zakorzeniony w jego tożsamości, niczym złośliwy guz nieodłącznie zrośnięty z występkiem, który przenikał go na wskroś. Nie wystarczyło zdrapać górną warstwę, żeby zobaczyć straszliwą prawdę; jego powierzchowność była tak samo prawdziwa, jak cała reszta. W takie piękne dni, jak ten, należałoby zabronić takich refleksji, pomyślała Annie, tłumiąc gniew, który wzbierał w niej i chwytał za gardło, ilekroć przypomniała sobie Phila i wszystko, co wydarzyło się ostatniej zimy. Ale od tamtej pory cały czas szukała jakichś wskazówek, które pomogłyby jej ustalić, dokąd uciekł. Czytała wszystkie te nudne policyjne notatki i okólniki, które wcześniej ignorowała, studiowała gazety i oglądała wiadomości telewizyjne w nadziei, że zobaczy jakiś ślad – wybuch pożaru w niewyjaśnionych okolicznościach, biznesmen pozbawiony całej fortuny przez oszusta, wykorzystana i porzucona kobieta – cokolwiek, co pasowałoby do profilu,

który ułożyła sobie w głowie. Ale minęło prawie pół roku, a ona natrafiła tylko na jeden fałszywy trop, gdyż okazało się, że przyczyną pożaru w Devizes był niedopałek papierosa. Wiedziała jednak, że Phil czai się gdzieś w pobliżu, a kiedy wykona jakiś ruch, a nie miała wątpliwości, że wykona, ona go dopadnie. Na brzegu Gratly Beck siedział chłopiec w krótkich spodenkach i rozchełstanej koszuli i łowił ryby. Annie pomyślała, że trzeba mieć dużo szczęścia, żeby cokolwiek złapać w tak bystrej wodzie. Chłopak pomachał do niej, kiedy zauważył, że mu się przygląda, a ona odpowiedziała mu tym samym i ruszyła szybkim krokiem w stronę domu Steadmana. Musiała się spieszyć, gdyż po sprawdzeniu mieszkania i domu Banksa zamierzała jeszcze zdążyć na pociąg do Londynu. Tym o trzeciej dwadzieścia pięć z Darlington miała szansę dojechać na King’s Cross po szóstej, jeżeli wszystko pójdzie dobrze. Tak było szybciej niż samochodem, zresztą nie uśmiechało się jej przedzierać przez korki w centrum Londynu do położonej na południowym brzegu dzielnicy Kensington. Annie minęła stojącą na rozległym cmentarzu małą kapliczkę i ścieżką dotarła do budynku mieszczącego kwatery dla turystów. Dwa domy połączone w jeden zostały przebudowane w środku, wskutek czego powstały cztery przestronne i samodzielne mieszkania, dwa na górze i dwa na dole. Wiedziała, że jedno z okien Banksa wychodzi na cmentarz, bo wspominał kiedyś, że ma widok stosowny do nastroju, ale nigdy nie była w środku. Nie zaprosił jej. Choć zdawała sobie sprawę, że to bezcelowe, nacisnęła dzwonek przy jego drzwiach. Z mieszkania na parterze wyszła młoda kobieta o zmęczonym wyglądzie trzymająca niemowlę przy piersi, która niewątpliwie spostrzegła Annie, gdy ta szła ścieżką przez ogród. – Nic z tego – odezwała się. – Nie ma go. – Kiedy wyszedł? – A kto pyta? Annie wyjęła z torebki legitymację policyjną. – Pracujemy razem – wyjaśniła. – Muszę z nim porozmawiać o czymś ważnym. Kobieta spojrzała na legitymację, ale nie wyglądała na zbytnio przejętą. – No ale jego nie ma – powtórzyła. – A dawno wyszedł? – spytała jeszcze raz Annie. – Około ósmej dziś rano. Wsiadł do auta i pojechał. – Powiedział, dokąd się wybiera? – Mnie nie mówił. Zresztą nie oczekiwałabym tego. – To do pani należą te mieszkania? – Do mnie i mojego męża. Mieszkamy w tym, a resztę wynajmujemy. A bo co? – Tak się zastanawiałam, czy mogłabym się tu rozejrzeć. Przypuszczam, że ma pani zapasowy klucz?

– Nie może pani. To prywatny teren. Niemowlę zaczęło się wiercić i kilka razy mu się odbiło. Kobieta pomasowała jego plecy i po chwili dziecko znów ucichło. – To naprawdę ważna sprawa – powiedziała Annie. – Nie chcę zabierać pani czasu, bo widzę, że zajmuje się pani dzieckiem, ale byłabym niezmiernie wdzięczna, gdybym mogła zajrzeć do mieszkania inspektora Banksa. Oszczędziłoby mi to wiele zachodu, w przeciwnym razie będę musiała się starać o nakaz przeszukania. – Nakaz przeszukania? Może pani o niego wystąpić? – Owszem, mogę. – Och, no myślę, że da się zrobić. W sumie nie moja sprawa, nie? Chwileczkę – rzekła kobieta, po czym weszła do mieszkania i po chwili wróciła z dwoma kluczami, które wręczyła Annie. – Tylko proszę mi je oddać. – Oczywiście – odparła policjantka. – To nie potrwa długo. Czuła na plecach przeszywający wzrok kobiety, kiedy otwierała drzwi prowadzące na klatkę schodową. Weszła na górę i otworzyła mieszkanie Banksa. W małym przedpokoju sterczały ze ściany haczyki do wieszania ubrań i stała niewielka szafka na buty. Na stoliku pod lustrem w złoconej ramie leżała sterta ulotek reklamowych. Za pierwszymi drzwiami, które otworzyła Annie, znajdowała się sypialnia. Czuła się niezręcznie, wchodząc do mieszkania Banksa pod jego nieobecność, a zwłaszcza do sypialni, ale wytłumaczyła sobie, że nie ma na to rady. Okazało się, że Banks ma związek ze śledztwem w sprawie morderstwa i nigdzie nie można go znaleźć. W jego sypialni zobaczyła tylko niestarannie zaścielone podwójne łóżko, kilka ubrań w szufladach komody i w szafie oraz wyściełane poduszkami siedzisko pod oknem, za którym roztaczał się widok na cmentarz. Niezły tekst na podryw, jeżeli się chciało zaciągnąć kogoś do łóżka, pomyślała Annie. „Spędź ze mną noc nad grobami”. Było coś pociągającego w brzmieniu tych słów. Lecz Annie szybko otrząsnęła się z myśli o wspólnych nocach i przeszła do salonu. Na niskim stoliku obok sofy leżał telefon komórkowy i przenośny odtwarzacz płyt kompaktowych z podłączonymi słuchawkami. Zatem dokądkolwiek wybrał się Banks, nie wziął ich ze sobą, pomyślała i zaczęła się zastanawiać dlaczego. Przecież kochał muzykę i lubił mieć kontakt z ludźmi. Przynajmniej kiedyś tak było. Rozglądając się po pokoju, zauważyła, że nie ma w nim żadnych książek ani płyt z wyjątkiem opery Don Giovanni, prezentu od kolegów, który sama przyniosła mu do szpitala. Pudełko wciąż było zapakowane w folię. W pokoju nie było nawet wieży stereo, tylko nieduży telewizor, który najprawdopodobniej należał do wyposażenia mieszkania. Annie zaczęła odczuwać niewytłumaczalne przygnębienie. Sprawdziła automatyczną sekretarkę, ale nie było na niej żadnych wiadomości. Kuchnia była wąska i ciasna, a lodówkę wypełniały typowe artykuły – mleko, jajka, piwo, ser, trochę warzyw, bekon, butelka białego wina i szynka w plastrach –

a wszystko wyglądało na całkiem świeże. Cóż, przynajmniej nie przestał jeść. Dwa kartonowe pudła pod małym stołem były pełne opróżnionych butelek po winie czekających na wyniesienie do pojemnika na szkło. Annie zajrzała do toalety i łazienki, a podczas szybkiego przeglądu szafek odkryła tylko to, czego mogła się spodziewać – brakowało przyborów do golenia i mycia zębów, zatem musiał je wziąć ze sobą. Wśród zwykłych ogólnie dostępnych leków znalazła małą fiolkę silnego środka przeciwbólowego na receptę, który został wydany przed trzema miesiącami. Dokądkolwiek wybrał się Banks, najwyraźniej doszedł do wniosku, że nie będzie potrzebował tych tabletek. Stojąc na środku przedpokoju, zastanawiała się, czy mogła coś przeoczyć, a potem uświadomiła sobie, że nie było tam niczego, co mogłoby ujść jej uwagi. To było mieszkanie człowieka bez twarzy, bez zainteresowań i pasji, bez przyjaciół i życia osobistego. Nie zauważyła nawet, by gdzieś stały fotografie rodzinne. To nie mogło być mieszkanie Banksa. W każdym razie nie takiego Banksa, jakiego znała. Annie pamiętała Newhope Cottage, salon o niebieskich ścianach i suficie w kolorze waniliowego kremu, pamiętała ciepłe pomarańczowe światło i te wieczory, które spędzała tam z Banksem. Zimą na kominku paliły się zazwyczaj torfowe brykiety, a ich ostra woń harmonizowała z zapachem szkockiej whisky, którą czasem wspólnie popijali. Latem często wychodzili po zmroku, by siedząc nad brzegiem Gratly Beck, wpatrywać się w gwiazdy i słuchać szumu wody. I zawsze była w tym domu muzyka – Bill Evans, Lucinda Williams, Van Morrison i kwartety smyczkowe, których nie potrafiła rozpoznać. Annie poczuła, że w oczach wzbierają jej łzy, więc otarła je niedbałym ruchem i zeszła po schodach. Bez słowa oddała klucze właścicielce i pośpiesznie oddaliła się ścieżką. Banks siedział w pubie przy Old Brompton Road i bawił się komórką Roya, poznając jej funkcje i ucząc się z nich korzystać. Znalazł listę, która obejmowała trzydzieści ostatnich połączeń wychodzących, przychodzących i nieodebranych. Część występujących na niej abonentów figurowała pod samymi imionami, niektóre numery były nieopisane, a wśród połączeń przychodzących znajdowało się całkiem sporo numerów zastrzeżonych. Ostatnią rozmowę Roy przeprowadził z niejakim Jamesem, do którego zadzwonił w piątkowe popołudnie o 15.57. Banks nacisnął wybieranie numeru i słuchał sygnału na linii. Wreszcie ktoś odebrał. – Tak? – odezwał się w słuchawce jakiś zmęczony głos, a w tle Banks usłyszał Davida Bowiego, który śpiewał Moonage Daydream. – Mogę rozmawiać z Jamesem? – Przy telefonie. – Mój brat, Roy Banks, dzwonił do pana wczoraj. Chciałbym się dowiedzieć,

w jakiej sprawie. – Zgadza się – odparł James. – Dzwonił, żeby się umówić na przyszłą środę. O, tutaj go mam, środa o wpół do trzeciej. – Po co się umówić? – Na strzyżenie. Jestem fryzjerem Roya. A czemu pan pyta? Czy wszystko z nim w porządku? Inspektor rozłączył się, nie udzielając odpowiedzi. Przynajmniej o 15.57 w piątek Roy nie miał żadnych wątpliwości, że w przyszłą środę będzie w mieście, skoro umówił się ze swoim fryzjerem. Banks nigdy w życiu nie robił takich rzeczy. Przychodził do zakładu i tak jak wszyscy czekał na swoją kolej, czytając stare czasopisma. Banks dokończył potrawkę w sosie curry i pociągnął łyk piwa, a potem zapalił papierosa i rozejrzał się dookoła. Dziwnie się czuł, będąc znowu w Londynie. Odkąd na dobre opuścił to miasto, często je odwiedzał, a przeważnie sprowadzały go tu śledztwa, które prowadził, ale z każdą wizytą czuł się coraz bardziej obco, jak turysta, chociaż kiedyś mieszkał tu przez piętnaście lat. Ale było to dosyć dawno i wszystko się pozmieniało. W zaniedbanych okolicach powstały ekskluzywne osiedla, a modne niegdyś dzielnice zaczęły podupadać. Pełne zakapiorów knajpy zamieniły się w lokale dla szykownej młodej klienteli, a wytworne puby cienko przędły. Banks nie miał pojęcia, co jest w tych czasach na topie. Londyn był potężną rozrastającą się metropolią, a on, nawet kiedy jeszcze tu mieszkał, tak naprawdę czuł się u siebie tylko w Notting Hill i Kennington, gdzie był jego dom, i na West Endzie, gdzie pracował. Jeżeli o niego chodziło, South Kensington mogłoby być osobnym miastem. Nie zwracając uwagi na panujący dookoła gwar, zaczął rozmyślać o zniknięciu Roya. Po powrocie do jego domu zamierzał przejrzeć do końca listę połączeń. Chciał również sprawdzić, co znajduje się na płycie CD, którą miał w kieszeni. W okolicy zauważył sporo kafejek internetowych, a w niektórych mógł nawet odczytać zawartość płyty i zrobić wydruk, ale kręciło się tam za wiele ludzi, a Banks zdawał sobie sprawę, że jego działania pozostawią jakiś ślad. Naruszył prywatność swojego brata, ale czuł, że nie robi tego bez uzasadnionego powodu, tymczasem nie widział powodu, aby ryzykować ujawnienie jakichś tajemnic Roya przed nieznajomymi. Uświadomił sobie, że nie zna w Londynie nikogo, kto ma komputer. Ci, z którymi się tutaj stykał, zarówno przestępcy, jak i gliniarze, albo się wyprowadzili, albo przeszli na emeryturę, albo już nie żyli. Z wyjątkiem Sandry, jego byłej żony, która przeniosła się z Eastvale do Camden Town, kiedy od niego odeszła. Sandra zapewne miała komputer. Ale ich ostatnie spotkanie skończyło się fatalnie, a ona bynajmniej nie należała do osób, które regularnie go odwiedzały, gdy przeżywał ciężkie chwile. Właściwie nie zajrzała do niego ani razu, przekazała tylko wyrazy ubolewania za

pośrednictwem Tracy. Poza tym miała Seana, nowego męża, któremu niedawno urodziła córeczkę, Sinead. Nawet sobie nie wyobrażał, aby w najbliższej przyszłości miał złożyć jej wizytę. Z tego samego powodu, który wykluczał skorzystanie z kafejki internetowej, nie mógł też zwrócić się do policji i zacząć działać oficjalnie, gdyż na płycie mogło znajdować się coś, co obciążyłoby Roya. Jeżeli Roy coś przeskrobał, Banks nie chciał go narażać. Nie zrobiłby tego bratu. Mógł zmyć mu za to głowę, kiedy już go znajdzie, i palnąć takie kazanie, żeby poszło mu w pięty, ale nie zamierzał przykładać ręki do tego, by trafił za kratki. Postanowił zacząć od kogoś, komu prawdopodobnie zależało na kryciu Roya tak samo jak jemu. Zdusił niedopałek papierosa i sięgnął do kieszeni po komórkę. Przez chwilę przesuwał kolejne pozycje w książce telefonicznej, dopóki nie znalazł Corinne. Teraz przypomniał sobie, że tak właśnie brzmiało imię narzeczonej Roya, Przepisał do notesu numer jej telefonu, a potem schował komórkę z powrotem do kieszeni, dokończył piwo i wyszedł na ulicę. W Londynie panował skwar i wilgotny zaduch. Nie było to miejsce, w którym Banks miałby ochotę przeczekać falę upałów. Ludzie omdlewali na chodnikach, a gęste od spalin powietrze zalatywało fetorem gnijącego mięsa albo kapusty. Banks nie chciał znów korzystać z komórki, na wypadek gdyby Roy wrócił do domu i przeczytawszy wiadomość, chciał do niego zadzwonić, znalazł więc budkę telefoniczną i wyciągnął z portfela dawno nieużywaną kartę. Czuł się, jakby wchodził do blaszanej skrzyni, w której Japończycy zamknęli Aleca Guinnessa w Moście na rzece Kwai. Krople potu spływały mu po skórze i łaskotały go, a przesiąknięta wilgocią koszula kleiła się do pleców. Na oknie budki ktoś zabił muchę, po której została rozmazana na szybie smuga ciemnej krwi. We wnętrzu unosiła się nawet woń rozgrzanych kartek książki telefonicznej. Banks wyjął notes i wybrał numer telefonu, który przepisał z komórki Roya. Już miał odwiesić słuchawkę, gdy na linii rozległ się zdyszany głos. – Halo? – Corinne? – Tak. A kto mówi? – Nazywam się Alan Banks. Jestem bratem Roya. Może mnie pamiętasz. Poznaliśmy się w październiku zeszłego roku w Peterborough na przyjęciu z okazji rocznicy ślubu moich rodziców. – Oczywiście, że pamiętam. – Widzisz, właśnie jestem w Londynie i pomyślałem, że moglibyśmy się spotkać i pogadać. Może czegoś się napić? W słuchawce zapadło milczenie. – Chcesz się ze mną umówić? – zapytała po chwili Corinne.

– Nie. Przepraszam. Wszystko pokręciłem. Wybacz, proszę, to przez ten upał. Chyba dlatego pomyślałem, że dobrze byłoby czegoś się napić. W jakimś chłodnym miejscu, jeżeli takie się znajdzie. – Owszem, jest gorąco, nie da się ukryć. W takim razie o co ci chodzi? Bo obawiam się, że nie nadążam. – Muszę tylko zadać ci kilka pytań. To wszystko. – Teraz sobie przypominam. Ty jesteś gliną, prawda? – Tak, ale to nie dlatego… Znaczy, to nic oficjalnego. – Cóż, niewątpliwie wzbudziłeś moje zainteresowanie. Mógłbyś przyjść do mnie. – Corinne zawiesiła głos. – Mam w biurze wentylator. – A komputer? – Też mam. A czemu pytasz? – To świetnie – rzekł Banks. – O której mógłbym wpaść? – Mam dziś jeszcze spotkanie z klientem. Niestety jak się jest niezależnym księgowym, można zapomnieć o wolnych weekendach, ale późnym popołudniem powinnam być gotowa. Pasuje ci piąta? Banks spojrzał na zegarek. Było wpół do czwartej. – Może być – powiedział. – Dobra. Masz pod ręką coś do pisania? Podam ci adres. Banks zanotował adres i wysłuchał wskazówek Corinne, która tłumaczyła mu, jak do niej dojechać. Mieszkała tuż obok Earl’s Court Road. Czyli niedaleko Roya, ale w zupełnie innym świecie. Banks jeszcze raz podziękował, po czym czmychnął z rozgrzanej niczym sauna budki i skierował kroki z powrotem do pubu. Gdy Annie przeszła przez most i kroczyła aleją w stronę domu Banksa, prawie udało się jej odzyskać wewnętrzną równowagę. Ekipa remontowa była już na etapie odnawiania dachu. Z zewnątrz budynek wyglądał całkiem normalnie i gdyby nie brak zasłon w oknach i wypełniony po brzegi kontener na gruz, można by nawet podejrzewać, że ktoś tam mieszka. Ponieważ była sobota, budowlańcy mieli wolne, choć Annie pomyślała, że skoro tak ociężale im szło, mogliby poświęcić kilka godzin więcej tygodniowo, żeby Banks szybciej wrócił do siebie. Bądź co bądź ciągnęli tę fuchę już blisko cztery miesiące. Od czasu pożaru Annie jeszcze nigdy tam nie była i teraz sam widok tego miejsca przyprawił ją o bolesne wspomnienia – wilgotny koc, którym się owinęła, płomienie buchające z otwartych drzwi, gryzący dym w oczach i w gardle, ciężar bezwładnego ciała Banksa, którego nie zdołałaby dociągnąć do drzwi, gdyby Winsome nie przyszła jej z pomocą. Annie pamiętała te ostatnie kilka metrów, które wtedy wydawały się jej nie do przebycia, pamiętała błotniste podwórze, gdzie wypełzła, z trudem łapiąc powietrze, i leżącego nieruchomo Banksa, na którego patrzyła pełna obaw, że nie

przeżył. Ale chyba najgorsze ze wszystkiego było wspomnienie srebrnego bmw, którym uciekł Phil Keane; widok jego samochodu znikającego za wzgórzem w momencie, gdy Winsome skręcała właśnie na podjazd przed domem Banksa. Upłynęła chwila, zanim Annie wróciła do teraźniejszości. Do Jennifer Clewes i adresu Banksa znalezionego w tylnej kieszeni jej dżinsów. Ale to był adres tego domu – przypomniała sobie. Dlaczego tak? Zauważyła ślady opon na zakurzonej ziemi, ale mógł je zostawić każdy. Na przykład robotnicy. A pomimo znaku, który informował, że Backside Lane jest ślepą ulicą i prowadzi na prywatną posesję, kierowcy często skręcali tam przez pomyłkę. Mimo to Annie przeszła ostrożnie obok śladów, uważając, by ich nie zadeptać. Podeszła do frontowych drzwi. Chociaż wnętrze domu nie było jeszcze wyremontowane, domyślała się, że robotnicy zamknęli drzwi na klucz, żeby uniknąć nieproszonych gości i móc bez obaw zostawić w środku jakieś drogie narzędzia. Dlatego jej uwagę od razu przyciągnęło rozszczepione drewno w okolicy zamka. Nachyliła się, by zobaczyć je z bliska. Drzwi były nowe i jeszcze nie pomalowane, a pęknięcie wyglądało na świeże i miało ostre brzegi. Lateksowe rękawiczki zostały w bagażniku samochodu, więc Annie, nie wyjmując rąk z kieszeni, otworzyła drzwi, popychając je delikatnie stopą. W środku panował bałagan, ale był raczej typowym następstwem remontu i nie wyglądał na dzieło włamywacza. Belki stropowe znalazły się już na swoim miejscu i zamontowano większość płyt gipsowych z wyjątkiem ściany, która oddzielała kuchnię od salonu. Annie czuła się dziwnie, wdychając woń trocin i opiłków metalu w miejscu, które kojarzyło się jej raczej z zapachem torfowego dymu. Schody wyglądały na wykończone i wydawały się solidne, toteż upewniwszy się, że można z nich korzystać, weszła na poddasze. Wnętrze sypialni przedstawiało widok zupełnie inny od tego, jaki dobrze zapadł jej w pamięć, a na gołych ścianach widniały jakieś szkice i obliczenia nabazgrane ołówkiem. Sąsiedni pokój był w tak samo surowym stanie. Wróciła na dół i wyszła na ulicę. Odchodząc, po raz ostatni obejrzała się w stronę domu. Ktoś włamał się do środka, i to całkiem niedawno. Przypuszczała, że robotnicy zamknęli drzwi na klucz w piątek po pracy, aczkolwiek musiała skontaktować się z nimi, żeby to potwierdzić. Oczywiście włamanie mogło być sprawką jakiegoś złodzieja, ale nie wyglądało jej to na zwykły zbieg okoliczności. Wiedziała, że musi wezwać na miejsce Stefana Nowaka i ekipę kryminalistyczną, aby spróbowali poszukać jakichś powiązań między samochodem Jennifer Clewes a domem Banksa. Jeżeli włamywaczem był ten sam osobnik, który zamordował Jennifer Clewes, dedukowała Annie, musiał zdobyć adres Banksa w jakiś inny sposób, ponieważ ofiara miała go na kartce schowanej w tylnej kieszeni spodni. Być może sprawca wiedział, gdzie mieszka Banks, a kiedy odkrył, dokąd jedzie Jennifer Clewes, zaczaił

się w odludnym miejscu i zastrzelił ją, a potem pojechał do domu Banksa. Tylko po co? Żeby również go zabić? Bez wątpienia byłoby mu o wiele łatwiej uporać się z nimi za jednym zamachem. Ale nie zastał Banksa, gdyż ten przebywał niecałe pół kilometra dalej w swoim tymczasowym mieszkaniu. Czy Banks w ogóle miał pojęcie, co się dzieje? Czy to dlatego wyjechał dokądś z samego rana? To była rozstrzygająca kwestia, uświadomiła sobie Annie, idąc w górę zbocza do samochodu. Na ile Banks orientował się w całej sytuacji i czy coś mu teraz zagrażało? Wiedziała, że prawdopodobnie nie pozna odpowiedzi na żadne z tych pytań, dopóki nie znajdzie człowieka uwikłanego w tę tajemniczą sprawę. Corinne mieszkała na parterze trzypiętrowego budynku, a jej okna wychodziły na wąską uliczkę oddaloną nie więcej jak pięćdziesiąt metrów od Earl’s Court Road. Kiedy otworzyła drzwi i zaprosiła go do środka, Banks zauważył, że nie jest podobna do tamtej młodej dziewczyny, którą poznał na przyjęciu rodziców. Przede wszystkim miała dłuższe, sięgające niemal do ramion włosy, które ufarbowała na blond, pozostawiając ciemniejszy odcień u nasady. Po srebrnym sztyfcie została tylko drobniutka blizna na gładkiej skórze pod jej dolną wargą. Teraz sprawiała wrażenie, że bliżej ma do trzydziestki niż do dwudziestki, i wyglądała na bardziej zrównoważoną i dojrzalszą. – Zapraszam do mojego biura – powiedziała Corinne, prowadząc Banksa w głąb mieszkania. Na podłodze obok otwartego okna stał wentylator, który co kilka sekund obracał się wolno o dziewięćdziesiąt stopni, wydmuchując strumienie letniego powietrza. – Teraz chyba każdy woli pracować w domu – rzekł Banks, zajmując miejsce w fotelu z rozłożystym oparciem. Corinne usiadła bokiem do niego, przyciągając kolana do piersi i krzyżując nogi w pozycji, jaka najwyraźniej odpowiadała niektórym kobietom. Banks domyślił się, że w tej części biura gospodyni rozmawia o interesach ze swoimi klientami, kiedy zaprasza ich do siebie. Na stole pomiędzy nimi stał dzbanek wypełniony wodą z kostkami lodu oraz dwie szklanki. Corinne, wciąż pozostając w swojej pozycji, zdołała jakoś wychylić się do przodu i nalać wody sobie i jemu. Banks uznał to za nie lada wyczyn, zwłaszcza że nie potrafiłby nawet swobodnie usiąść tak jak ona. Tymczasem Corinne poruszała się z wdziękiem tancerki i lekkością, która świadczyła o tym, że nieobce jej są pilates i joga. – Podobno przy takiej pogodzie najlepsza jest herbata – odezwała się. – Ale nawet sobie nie wyobrażam, by w tej chwili dało się przełknąć coś gorącego. – To wystarczy – odparł Banks. – Dziękuję. Corinne była ubrana w pomarańczowy podkoszulek, włożony w dżinsy, a na szyi

nosiła krzyż celtycki zawieszony na srebrnym łańcuszku. Miała bose stopy i Banks zwrócił uwagę na jej niepomalowane paznokcie. Kiedy mówiła albo słuchała, od czasu do czasu przekrzywiała głowę na bok, przygryzając wargę, a jej palce dotykały krzyża. Promienie słońca pozłacały liście za oknem kołysane lekkimi podmuchami wiatru, a ich cienie tańczyły na tle bladoniebieskiej ściany. – Cóż, muszę przyznać, że zaintrygowało mnie to, co powiedziałeś przez telefon – rzekła Corinne. – Wybacz, jeżeli… – To wyłącznie moja wina. Nie wyraziłem się jasno. Mam nadzieję, że nie wzięłaś mnie za faceta, który ugania się za narzeczoną brata. Na jej twarzy pojawił się przelotny uśmiech, który sugerował, że z ich narzeczeństwa prawdopodobnie nic nie wyszło, ale Banks postanowił na razie nie drążyć tematu. Uznał, że dziewczyna może do tego wrócić w swoim czasie, jeżeli zechce. – W każdym razie to właśnie o Royu chciałem z tobą porozmawiać – ciągnął. – A co z nim? – Czy wiesz, gdzie on może teraz być? Banks opowiedział o wiadomości nagranej na automatycznej sekretarce, zniknięciu Roya oraz o otwartych drzwiach jego domu. – To do niego niepodobne – oświadczyła Corinne, marszcząc czoło. – Nic z tych rzeczy. Rozumiem, że możesz się niepokoić. Ale odpowiadając na twoje pytanie, nie mam pojęcia, gdzie on teraz może być. Uważasz, że trzeba z tym iść na policję? To znaczy, wiem, że ty jesteś z policji, ale… – Wiem, co masz na myśli – przerwał jej. – Nie, nie uważam. W każdym razie jeszcze nie teraz. Nie sądzę, żeby zbytnio się tym przejęli. Roy jest dorosły i jego zniknięcie można jakoś wytłumaczyć. Znasz któregoś z jego przyjaciół? – Niespecjalnie. Czasami spotykaliśmy się z jedną taką parą, Rupertem i Natalie, ale nie podejrzewam, aby Roy miał wielu bliskich przyjaciół. Uwagi Banksa nie uszedł fakt, że Corinne mówiła o związku z jego bratem w czasie przeszłym, ale na razie nie drążył tej kwestii. W komórce Roya był zapisany numer telefonu Ruperta i Banks zamierzał do niego zadzwonić, podobnie jak do całej reszty. – Czy kojarzysz jakiegoś mężczyznę o zwalistej sylwetce i kręconych, siwych lub blond włosach? – zapytał. – Jeździ dużym i drogim samochodem w jasnym kolorze. Corinne zastanawiała się przez chwilę. – Nie. Przykro mi – odpowiedziała w końcu. – Rupert ma ciemnoszare bmw, a Natalie jeździ małym garbusem. Żółtym. – Kiedy ostatnio widziałaś się z Royem? – W zeszły czwartek – odparła Corinne, a jej dłoń powędrowała w stronę zawieszonego na szyi krzyża. – Widzisz, właściwie mogę ci powiedzieć, że ostatnio

nie za dobrze między nami się układa. – Przykro mi to słyszeć. Czy jest jakiś szczególny powód? – Myślę, że on kogoś ma. – Corinne wzruszyła ramionami. – Tak naprawdę to bez znaczenia. Między nami to nic poważnego. Spotykaliśmy się tylko od jakiegoś roku. Nie mieszkamy ze sobą ani nic z tych rzeczy. – Ale myślałem, że mieliście się zaręczyć. – W tym chyba też tkwi problem tak naprawdę. Znaczy, ja to zaproponowałam, a Roy dał się ponieść. Ale żadne z nas nie jest jeszcze gotowe na małżeństwo. Odwołaliśmy to i wróciliśmy do starego układu. Wtedy zaczęły się problemy. Nie sądzę, żeby po takim poważnym kroku w tył związek pozostał taki jak dawniej. A więc zaręczyny zostały odroczone, a związek zdegradowany do zwykłego romansu, więc ich stosunki uległy ochłodzeniu, podobnie jak w przypadku Banksa i Michelle. Młodszy brat poszedł za jego przykładem. Przynajmniej Corinne zostało oszczędzone upokorzenie wynikające ze statusu czwartej żony. – Mimo wszystko to musi boleć. Przykro mi. A domyślasz się, z kim on teraz się spotyka? – Nie. Nawet nie jestem pewna, czy faktycznie mam rację. To tylko przeczucie. Wiesz, różne drobiazgi. Banks pomyślał, że przeglądając komórkę Roya, zauważył w spisie telefonów i na liście połączeń kilka imion i numerów, które mogłyby nasuwać takie podejrzenia. – Od jak dawna? – zapytał. – Przez kilka ostatnich tygodni. – A wcześniej? – Wszystko było w porządku. Przynajmniej tak mi się wydawało. – Czy coś go gnębiło, kiedy widzieliście się po raz ostatni? – Niczego nie zauważyłam. Wydawał się taki jak zwykle. Oprócz… – Tak? – Jak mówiłam, to drobiazgi, które wyczuwają kobiety. Był roztargniony i nieobecny. To nie w jego stylu. – Ale nie wydawał się przygnębiony albo czymś zmartwiony? – Nie tak, żeby rzucało się w oczy. Doszłam do wniosku, że myśli o innej i wolałby być z nią. – A narkotyki? – zapytał Banks. – Jakie narkotyki? – Daj spokój. Nie mów mi, że ty i Roy nigdy nie wciągnęliście kreski ani nie zapaliliście skręta. – A jeżeli tak, to co? – Pomijając fakt, że to nielegalne, o czym teraz zapomnimy, kiedy zaczynasz bawić się w narkotyki, poznajesz niezbyt przyjemnych ludzi. Czy Roy był na przykład

winien pieniądze swojemu dilerowi? – Tego nie było dużo. Tylko dla rozrywki. Odrobina w weekend i nic ponad to. Tylko tyle, na ile było go stać. – W porządku – rzekł Banks. – Czy dużo wiesz o jego interesach? – Całkiem sporo. – Jesteś jego księgową, tak? – Roy sam dba o własną buchalterię. – Myślałem, że dzięki temu się poznaliście. – Bo tak było. Miał kontrolę i jakiś kolega polecił mu mnie. – Corinne obróciła w palcach krzyż celtycki. – Większość moich klientów działa w branży rozrywkowej, pisarze, muzycy i aktorzy, tak naprawdę żadnych wielkich gwiazd, ale kilku całkiem nieźle zarabia. Roy trochę się od nich różnił, mówiąc oględnie, ale ja potrzebowałam pieniędzy. I uprzedzam pytanie, nie było żadnej lewizny – dodała, mrużąc oczy. – Roy był przekonany, jak mi kiedyś wyznał, że uważasz go za oszusta. – Nie uważam go za oszusta – zaprzeczył Banks, nie do końca szczerze. – Myślę, że może trochę nagina prawo i znajduje luki w przepisach, to wszystko. Tak robi wielu biznesmenów. Zastanawiam się jednak, czy miał jakiś powód, żeby się ukrywać. Czy jego interesy nie były zagrożone? Czy nie stracił jakiejś dużej sumy, nie powinęła mu się noga? – Nie. Jak dla mnie i kontrolera z urzędu księgi Roya były bez zarzutu. – Posłuchaj, byłem w jego domu – odparł Banks. – Widziałem porsche, telewizor plazmowy i inne sprzęty. Najwyraźniej Roy zarabia całkiem spore pieniądze. Powiedziałaś, że robi to legalnie. Czy coś ci wiadomo na temat źródła jego dochodów? – Jest inwestorem. Nadal gra jeszcze trochę na giełdzie, ale przede wszystkim finansuje różne przedsięwzięcia. – Jakiego rodzaju? – Każdego rodzaju. Ostatnio specjalizuje się w branży technologicznej i opiece zdrowotnej. – W kraju? – Wszędzie. Czasem robi jakieś interesy we Francji i w Niemczech. Ma też swoje kontakty w Brukseli i w całej unii, w Zurychu i w Genewie. Sporo czasu i energii poświęca też na Amerykę. Roy uwielbia Nowy Jork. Nie jest głupi i wie, że nie należy stawiać wszystkiego na jedną kartę. Między innymi dlatego tak dobrze mu się powodzi. – Corinne zawiesiła głos. – Ty w ogóle nie znasz swojego brata, co? – powiedziała, a zanim Banks zdążył się odezwać, mówiła dalej: – To pod wieloma względami niepospolity człowiek. Inwestor, który przy kolacji cytuje Kierkegaarda albo Schopenhauera. Ale nigdy nie zapomina o swoim pochodzeniu. Wydźwignął się z przeraźliwej nędzy i to motywuje go do działania. Wyszedł na ludzi i nie wyobraża

sobie powrotu do takiego życia. Banks zastanawiał się, co za historię sprzedał tej dziewczynie jego brat. Ich dzieciństwo nie było najgorsze. Co prawda dziewczyna widziała tylko względnie przyzwoity dom, w którym teraz mieszkali ich rodzice, a nie tamtą ruderę w zabudowie szeregowej za cegielnią, gdzie się gnieździli do czasu, jak Banks skończył jedenaście lat, a Roy sześć, lecz i tak określenie „przeraźliwa nędza” było trochę przesadzone. Nigdy nie chodzili głodni, mieli w co się ubrać i nie brakowało im miłości. Do lat osiemdziesiątych ich ojciec zawsze miał pracę. Więc czy było istotne, że toaleta znajdowała się na zewnątrz, a cała rodzina myła się w blaszanej balii, którą napełniali wodą podgrzewaną na kuchence gazowej? W takich samych warunkach żyły tysiące innych robotniczych rodzin w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. – To prawda, że nigdy nie byliśmy ze sobą zbyt blisko – przyznał Banks, odganiając muchę, która przysiadła mu na kolanie. – Cóż mogę powiedzieć? Czasem tak bywa. Nie mamy ze sobą wiele wspólnego. – Och, znam ten ból – rzekła Corinne. – Nie trawię mojej młodszej siostry. Jest snobką i wciąż na wszystko narzeka. – Ja nie żywię wrogości do Roya. Po prostu nie za dobrze go znam i obawiam się, że wpadł w jakieś tarapaty. – Banks przypomniał sobie o płycie, którą znalazł w pudełku z okładką zespołu Blue Lamps, i wyjął ją z kieszeni. – Znalazłem to u niego w domu. Doszedłem do wniosku, że mogłabyś mi pomóc. – Oczywiście. Corinne włożyła płytę do komputera i otworzyła listę zawartości. Ich oczom ukazały się ikonki plików JPG. W sumie 1232 pliki, niektóre tylko ponumerowane, inne opatrzone imionami, jak Natasha, Kiki czy Kayla. Corinne włączyła przeglądarkę grafiki i ustawiła pokaz slajdów. Banks patrzył ponad jej ramieniem, trzymając dłonie na oparciu krzesła, kiedy na monitorze zaczęły pojawiać się obrazy. Pierwszy przedstawiał nagą kobietę o nieprzytomnym spojrzeniu, która trzymała w ustach penis, a po jej podbródku ściekała sperma. Na drugim zdjęciu jakiś mężczyzna brał od tyłu tę samą kobietę, a na jej twarzy malował się wyraz udawanej ekstazy. Następnie przyszła kolej na serię zdjęć niebywale atrakcyjnej blondynki, która odsłaniała coraz więcej, prezentując się w różnych pozycjach. Tyle wystarczyło. Corinne gwałtownym ruchem wyłączyła pokaz slajdów i wysunęła płytę. – To chyba dowodzi, że w gruncie rzeczy Roy nie różni się zbytnio od większości mężczyzn – powiedziała, odchodząc od komputera. Banks zauważył wypieki na jej twarzy, kiedy oddawała mu płytę. – Chyba chciałbyś to zachować. – Jest na niej tylko to?

– Należałoby przejrzeć ponad tysiąc dwieście zdjęć, żeby się upewnić, ale raczej nie podejrzewam, żebyś znalazł tam coś innego. Oczywiście możesz sprawdzić je wszystkie, ale będę wdzięczna, jeżeli zrobisz to gdzie indziej. Uważam takie rzeczy za wulgarne, nie wspominając o tym, że także poniżające. Ale nie zaszkodziło spróbować, pomyślał Banks. Choć absolutnie nie miał nic przeciwko fotografiom nagich kobiet, samych bądź z partnerem, na tyle poznał mroczną stronę branży pornograficznej, by wiedzieć, jakie może wyrządzić szkody, zwłaszcza gdy zamieszane są w to dzieci. Aczkolwiek z tego, co zdążył zobaczyć, kolekcja Roya wyglądała na całkiem zwyczajną, a dziewczyny były pełnoletnie, choć bardzo młode. W pewnym sensie zbliżyło go to trochę do brata, kiedy odkrył, że jest on mimo wszystko normalnym facetem, a wręcz lubieżnikiem. Gdyby tylko matka o tym wiedziała. Ale zaraz potem włączył się jego policyjny umysł. Jeżeli Roy sam wykonał te zdjęcia, na przykład swoim aparatem cyfrowym, zamiast po prostu ściągnąć je z Internetu, to mógł być zamieszany w jakieś plugawe interesy. – Czy Roy miał coś wspólnego z pornografią internetową? – spytał Banks, zapominając, że niekoniecznie powinien rozmawiać o tym z Corinne. – A ty ciągle podejrzewasz go o najgorsze, co? – Nie rozumiem, czemu zawsze tak skwapliwie stajesz w jego obronie, nawet po tym, jak cię potraktował. Corinne zaczerwieniła się z gniewu. – Możesz mi wierzyć albo nie, ale próbuję mu pomóc – dodał Banks. – W dziwny sposób to okazujesz – odparła dziewczyna, po czym wymownie spojrzała na płytę CD i skrzywiła się. – Zresztą twój materiał dowodowy najlepiej o tym świadczy. Banks zabrał płytę. Zamierzał dokładniej sprawdzić jej zawartość, obejrzeć każdy z 1232 plików, żeby się upewnić. Wiedział, że hotelowe pokoje albo plenery pojawiające się na zdjęciach w sieci można rozpoznać po widocznych w tle szczegółach. W Ameryce udało się zidentyfikować jedną z ofiar wykorzystywanych do produkcji pornografii dziecięcej po zamazanym logo szkoły na jej podkoszulku. Gdyby Roy miał się okazać autorem tych fotografii, istniało prawdopodobieństwo, że uda się ustalić, gdzie je zrobił i kto mu pozował. Ale nie było to odpowiednie miejsce ani czas po temu. Banksowi nie przychodziło już do głowy nic, o co mógłby zapytać Corinne, i zauważył, że dziewczyna stała się poirytowana i dawała mu do zrozumienia, by już sobie szedł. Bez względu na to, czy podziałały na nią tak zdjęcia na płycie, czy coś innego, Banks przeczuwał, że nadużywa jej gościnności. Przypomniał sobie jednak podobny do długopisu przedmiot, który znalazł w szufladzie biurka Roya. Corinne mogła wiedzieć, co to jest. Wyjął go z kieszeni i podsunął jej na wyciągniętej dłoni. – Domyślasz się, co to może być?

Corinne wzięła przedmiot do ręki, obejrzała go z bliska i zdjęła zatyczkę. – To nośnik pamięci USB. Do magazynowania informacji. – Jak ta płyta? – Koncepcja ta sama, ale pojemność nie ta. Tu się mieści tylko dwieście pięćdziesiąt sześć mega, a nie siedemset, ale jest poręczniejszy. Można go nosić w wewnętrznej kieszeni jak pióro. – Możemy sprawdzić, co na nim jest? Corinne była wyraźnie skrępowana zagłębianiem się w prywatne sprawy Roya, zwłaszcza po tym, co przed chwilą zobaczyła. Za to Banks pracował w swoim zawodzie tak długo, że przywykł do grzebania w cudzym życiu. Dla policji nie było żadnych tajemnic, zwłaszcza gdy śledztwo dotyczyło morderstwa. Często nie podobało mu się to, co odkrywał, ale przez lata nauczył się tolerować drobne dziwactwa u innych. Większość ludzi pod swoją fasadą normalności ukrywa jakieś wstydliwe sekrety, ale Banks zazwyczaj natrafiał na nie w swoim czasie, demaskując zarówno nieszkodliwych zbieraczy gazet, którzy mieszkali w labiryntach pośród piętrzących się pod sufit stert zadrukowanego papieru, jak i ukrytych transwestytów czy samotnych fetyszystów. Oczywiście wszyscy oni byli rozżaleni, przejęci grozą i upokorzeni, że ktoś odkrył ich tajemnice, ale na Banksie nie robiło to wrażenia. Pod wpływem reakcji Corinne po raz pierwszy od dłuższego czasu uzmysłowił sobie, że to, co robi, jest nienaturalne i napastliwe. Podczas tej krótkiej wizyty zdążył zasugerować, że jej były narzeczony, a jego brat, jest zamieszany w narkotyki, nielegalną pornografię i oszustwa. Może był to chleb powszedni dla niego, ale nie dla tak subtelnej osoby jak Corinne. Czyżby praca pozbawiła go wrażliwości? Banks wrócił myślami do Penny Cartwright, która wpadła w popłoch, gdy zeszłego wieczoru zaproponował jej wspólną kolację. Czy jej reakcja miała coś wspólnego z tym, czym się zajmował i jak patrzył na świat? Bądź co bądź Penny ceniła sobie swobodę, ale czy przez to widziała w nim wroga? Corinne włożyła nośnik pamięci do gniazda USB. – Proszę bardzo – powiedziała i Banks pochylony nad jej ramieniem spojrzał na monitor.

Rozdział 4 Tuż po wpół do siódmej w sobotni wieczór Annie wyszła ze stacji metra Oval, gdzie przed chwilą tłoczyła się w przegrzanym wagoniku podobnie jak pięć milionów innych ludzi wracających z zakupów albo odwiedzin u przyjaciół. Idąc wzdłuż Camberwell New Road, minęła park na rogu ulicy. Na trawniku wylegiwali się młodzieńcy o wygolonych głowach, którzy popijali piwo i napinając pokryte tatuażami nagie torsy, wodzili pożądliwym wzrokiem za każdą atrakcyjną kobietą, jaka przechodziła obok nich. Kilku młodszych chłopców zrobiło prowizoryczne bramki ze swoich podkoszulków i grało w piłkę. Od samego patrzenia na nich Annie zaczęła się pocić. Wtem dostrzegła Phila. Szedł po przeciwnej stronie ulicy, prowadząc na smyczy psa, jakiegoś niewielkiego teriera. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że to był Phil. Ten sam krok pełen leniwego wdzięku, ten sam swobodny, lecz drogi strój, wysoko uniesiona głowa i lekkie zakola. Nie rozglądając się, Annie wpadła na jezdnię i przy wtórze klaksonów zaczęła się przedzierać na drugą stronę. Już dobiegała do krawężnika, gdy zgiełk przyciągnął jego uwagę. Mężczyzna zwolnił kroku i popatrzył na nią z zaskoczoną miną. Annie zatrzymała się na chodniku, nie zważając na przekleństwa kierowcy, który omal jej nie potrącił. Teraz zdała sobie sprawę, że to jednak nie Phil. Podobieństwo okazało się zaledwie powierzchowne. Mężczyzna pochylił się, by poklepać psa, i ruszył dalej w kierunku przejścia dla pieszych, oglądając się z zaciekawieniem przez ramię. Annie oparła się o latarnię i stała tak, dopóki jej tętno się nie uspokoiło. Zmełła w ustach przekleństwo. Nie po raz pierwszy wydawało się jej, że go widzi. Pomyślała, że na przyszłość musi być ostrożniejsza, mniej porywcza. Jeżeli miała podchodzić do tego na trzeźwo, powinna sobie uzmysłowić, że jest bardzo mało prawdopodobne, by wpadła na niego przypadkiem na ulicy w Londynie. Wciąż jeszcze czuła się rozstrojona po podróży i musiała dojść do siebie. Zdążyła na pociąg o 15.25 i udało się jej nawet znaleźć miejsce w zacisznym kącie, ale chociaż wszystkie okna były otwarte, w wagonie panował nieznośny upał. Rozmyślała ciągle o Philu i prawdopodobnie to dlatego tak łatwo uległa złudzeniu i wydało się jej, że to on idzie ulicą. Przez większą część podróży przeglądała gazety w poszukiwaniu jakichś śladów, które mógłby po sobie zostawić, lecz jak zwykle niczego nie znalazła. Wiedziała, że musi wziąć się w garść. W trakcie podróży Annie kilka razy słyszała dzwonek czyjejś komórki, który

wbrew zasadom rozproszył nakazaną w tej części pociągu ciszę. Do jej uszu dobiegł też ledwie słyszalny szmer muzyki wymykający się z czyichś słuchawek. Nasunęło jej to skojarzenie z Banksem i znów zaczęła się zastanawiać, gdzież on, do cholery, się podziewa i co może mieć wspólnego z morderstwem Jennifer Clewes. Z relacji kobiety z dzieckiem na ręku wynikało, że Banks z samego rana dokądś wyjechał, ale to jeszcze nie wyjaśniało, co się dzieje. Annie trafiła do domu stojącego nieopodal Lothian Road. W kuchni zastała dwoje funkcjonariuszy przydzielonych do obserwacji mieszkania. Mężczyzna siedział z nogami na stole i żując zapałkę, czytał jeden z listów, których cały plik trzymał w drugiej ręce, a jego towarzyszka popijała herbatę i przeglądała stertę numerów „Hello”. Na porcelanowym spodeczku leżały dwa zgnieciona niedopałki. Obydwoje wyglądali jak para niegrzecznych uczniaków przyłapanych na gorącym uczynku, chociaż po żadnym z nich nie było widać ani śladu poczucia winy. Annie przedstawiła się im. – A co tam słychać na mroźnej północy? – zapytał policjant, który nazywał się Sharpe, nadal trzymając nogi na stole i zapałkę w kąciku ust. Wyglądał, jakby nie golił się od kilku dni. – Gorąco – odparła Annie. – Co robisz? Sharpe wskazał na listy. – Trochę tu węszę. Ale niestety nie znalazłem nic ciekawego, tylko rachunki, reklamy i wyciągi bankowe, mniej więcej to, co wszędzie. Żadnych rewelacji. Ludzie już nie piszą listów tak jak kiedyś. W dzisiejszych czasach tylko e-maile i SMS-y, no nie? Ponieważ Sharpe mógł na oko mieć niewiele ponad dwudziestkę, dosyć dziwnie brzmiało, gdy wypowiadał się krytycznie o „dzisiejszych czasach”, które były jedynymi, jakie znał. Jednak ironia w jego głosie nie umknęła uwadze Annie, a bezduszne lekceważenie, z jakim ci dwoje zachowywali się w domu ofiary, wprawiało ją w irytację. – Dobra, dzięki za pomoc – powiedziała. – Możecie sobie iść. Sharpe spojrzał na swoją partnerkę, Handy, i uniósł brwi, a zapałka w kąciku jego ust zadrżała. – Nie jesteś naszym szefem – odparł. – Skoro tak chcesz pogrywać, nie ma sprawy. – Annie westchnęła ciężko. – Bo moja cierpliwość powoli się kończy. Wyjęła komórkę, wyszła na korytarz i zadzwoniła do inspektora Brooke’a z posterunku w Kennington. Po krótkiej wymianie uprzejmości i obietnicy wspólnego wypadu na drinka po pracy w kilku słowach opisała mu sytuację, po czym wróciła do kuchni i uśmiechając się do Sharpe’a, wręczyła mu telefon. Ledwie policjant przyłożył komórkę do ucha, gwałtownym ruchem zdjął nogi ze

stołu i usiadł prosto na krześle, nieomal połykając przy tym zapałkę. Jego towarzyszka, która dotąd nie odezwała się ani słowem, spojrzała na niego, marszcząc czoło. Po skończonej rozmowie Sharpe rzucił komórkę na stół, zmierzył Annie nienawistnym wzrokiem i zwrócił się do koleżanki: – Chodźmy, Jackie, nic tu po nas. Ociągając się, ruszył w stronę wyjścia z ostentacyjnie buńczuczną miną, którą można by uznać za śmieszną, gdyby nie była tak żałosna, i obejrzawszy się przez ramię, posłał Annie ostatnie złowrogie spojrzenie, mamrocząc pod nosem słowo „suka” i pokazując jej wyprostowany środkowy palec. Annie czuła się niezmiernie usatysfakcjonowana, gdy to krótkie przedstawienie dobiegło końca. Usiadła przy stole i nalała sobie filiżankę herbaty. Była letnia, ale jej nie chciało się zaparzać nowej. Któryś z posterunkowych otworzył okno, ale nic to nie dało, bo do środka nie wpadał nawet najmniejszy podmuch orzeźwiającego wiatru. Jedynie jakiś leciutki prąd powietrza wprawiał w ruch pusty pasek lepu na muchy, który wirował zawieszony nad zlewem. Czekając, Annie zadzwoniła do Gristhorpe’a, który powiedział jej, że doktor Glendenning skończył sekcję zwłok Jennifer Clewes i nie znalazł żadnych obrażeń poza raną postrzałową. W jej żołądku odkrył częściowo strawione resztki kanapki z szynką i pomidorem, którą zjadła co najmniej dwie godziny przed śmiercią. Pasowało do teorii Templetona, który przypuszczał, że ofiara przyjechała z Londynu i prawdopodobnie zatrzymała się w barze przy autostradzie. Glendenning nie podał dokładnej godziny zgonu, a jedynie zawęził jego czas do okresu między godziną pierwszą w nocy a czwartą nad ranem. Technicy wciąż szukali śladów na miejscu zbrodni i po skończonej pracy mieli niezwłocznie zająć się badaniem domu Banksa. Na drzwiach samochodu ofiary odkryli częściowy odciska palca, jednak nie pasował on do żadnego z tych, które znajdowały się w policyjnej bazie danych. Jak się okazało, Annie nie musiała długo czekać na współlokatorkę Jennifer. Około siódmej wieczorem dobiegł ją odgłos otwieranych drzwi i kobiecy głos, który wołał: – Jenn? Jesteś, Jenn? Wróciłaś już? Kiedy kobieta weszła do kuchni i zobaczyła Annie, stanęła jak wryta i zrobiła krok w tył, chwytając się za serce. – O co chodzi? – wykrztusiła. – Kim pani jest? Co pani tu robi? Annie wyjęła legitymację służbową i pokazała ją kobiecie, która dokładnie obejrzała dokument. – North Yorkshire? – zapytała zdziwiona. – Nie rozumiem. Jak pani weszła do naszego domu? Nie zauważyłam, żeby zamek był uszkodzony. – Mamy klucze, które pasują do wszystkich zamków – wyjaśniła Annie. – Czego pani ode mnie chce? – Czy rozmawiam z Kate Nesbit, współlokatorką Jennifer Clewes?

– Tak, to ja. – Może lepiej, żeby pani usiadła – powiedziała Annie, odsuwając krzesło od stołu. Kate Nesbit skorzystała z jej propozycji, ale wciąż była oszołomiona. Nagle dostrzegła spodeczek i jej nozdrza zadrgały. – Kto tu palił? Nie pozwalamy palić w domu. Annie przeklęła się w myślach za to, że nie sprzątnęła niedopałków, choć i tak swąd dymu unosił się w rozgrzanym powietrzu. – To nie ja – odparła, stawiając porcelanowe naczynie na ociekaczu. Nie wiedziała, gdzie jest kosz na śmieci. – To znaczy, że był tu ktoś jeszcze? Annie wciąż stała oparta o zlew. – Tylko dwoje funkcjonariuszy z miejscowego posterunku. Miałam z nimi krótkie spięcie. Przykro mi, że zachowali się tak nieładnie. Ale proszę mi wierzyć, musieliśmy tu wejść. To było konieczne. – Konieczne? Kate pokręciła głową. Była ładną kobietą o bardzo naturalnej i bezpretensjonalnej urodzie. Miała krótko ostrzyżone jasne włosy, nosiła owalne szkła w czarnych oprawkach, a na jej policzkach różowiły się zdrowe rumieńce. Wyglądała na wysportowaną i Annie pomyślała, że bez trudu można by sobie wyobrazić jej wysmukłą sylwetkę w siodle. Nawet jej strój, białe szorty i zielona koszulka polo, był utrzymany w sportowym stylu. – O co chodzi? – zapytała. – Nie ma pani dla mnie dobrych wieści? – Obawiam się, że nie. – Annie usiadła naprzeciwko. – Coś do picia? – Ja dziękuję. Proszę mi powiedzieć, co się stało. Nie chodzi o tatę, prawda? To niemożliwe. Dopiero co się z nim widziałam. – Była pani z wizytą u rodziców? – Tak, w Richmond. Jeżdżę do nich w każdą sobotę, jeśli tylko mam wolne. – Nie – odparła Annie. – Nic chodzi o pani ojca. Proszę posłuchać, to może być trochę nieprzyjemne, ale chciałabym, żeby pani na to spojrzała. – Annie otworzyła aktówkę i wyjęła z niej zdjęcie Jennifer Clewes, które Peter Darby zrobił jej w kostnicy. Widok nie należał do drastycznych, kobieta miała spokojny wyraz twarzy i nie było widać śladów przemocy ani krwi, chociaż dało się zauważyć, że fotografia przedstawia nieboszczyka. – Czy to jest Jennifer Clewes, pani współlokatorka? Kate zakryła usta dłonią. – O mój Boże – wyjęczała, a w jej oczach pojawiły się łzy. – To jest Jenn. Co się jej stało? Miała wypadek? – Można tak to ująć. Czy pani wie, że zeszłej nocy Jennifer wybrała się do Yorkshire? – Nie miałam o tym pojęcia.

– Ale wiedziała pani, że wyjechała? – Tak. Obie byłyśmy w domu wczoraj wieczorem. To znaczy, nie siedzimy cały czas ze sobą, każda ma własny pokój, ale… Mój Boże, nie mogę w to uwierzyć. Kobieta ukryła twarz w dłoniach i Annie zauważyła, że jej ciałem wstrząsają dreszcze. – Co takiego się wydarzyło? – zapytała Annie. – Proszę spróbować się skupić. Kate wzięła głęboki oddech, co najwyraźniej trochę jej pomogło. – W telewizji nie było nic, na co miałybyśmy ochotę, więc oglądałyśmy Podkręć jak Beckham na DVD. Wtedy zadzwoniła jej komórka. Jenn zaklęła, bo wciągnęłyśmy się w film, ale wyszła do swojej sypialni i tam odebrała. A kiedy przyszła, powiedziała mi, żebym oglądała dalej sama, bo ona musi wyjść w pilnej sprawie. Powiedziała, że nie wie, kiedy wróci. A teraz dowiaduję się od pani, że już nigdy nie wróci. – O której to było godzinie? – Nie wiem. Chyba około wpół do jedenastej, może za piętnaście. Czas się zgadza, pomyślała Annie. W zależności od natężenia ruchu podróż z Kennington do Eastvale powinna trwać około czterech godzin, a Jennifer Clewes została zamordowana między pierwszą w nocy a czwartą nad ranem niecałe pięć kilometrów od celu. – Czy powiedziała coś, z czego mogłaby pani wywnioskować, dokąd się wybiera? – Kompletnie nic. Tylko tyle, że musi wyjść, i to natychmiast. Ale to w jej stylu. – Tak? – Chodzi o to, że niezbyt chętnie mówiła o tym, co robi i gdzie bywa. Nawet jeśli dopytywałam, kiedy wróci, bo na przykład coś ugotowałam. Potrafiła być bardzo nieuprzejma. – Kate zakryła usta dłonią. – Och, co ja mówię. Jakie to okropne – powiedziała i wybuchła płaczem. – No, już dobrze – odezwała się Annie, próbując ją pocieszyć. – Proszę zachować spokój. Czy Jennifer wyglądała na zmartwioną albo wystraszoną? – Nie tak całkiem na wystraszoną. Ale była blada, jak gdyby coś nią wstrząsnęło. – Czy domyśla się pani, kto do niej dzwonił? – Przykro mi, ale nie. – Co pani zrobiła po jej wyjściu? – Obejrzałam film do końca i poszłam spać. Proszę mi powiedzieć, co się stało. Miała wypadek? Czy o to chodzi? To nie mogła być jej wina. Ona zawsze jeździła ostrożnie i nigdy nie przesadzała z piciem. – Nic z tych rzeczy – odparła Annie. – W takim razie co? Prędzej czy później i tak się dowie, pomyślała Annie. Wstała z krzesła, wyjęła z kredensu dwie szklanki i napełniła je wodą z kranu, po czym jedną podała Kate i z powrotem usiadła. Nie mogła dłużej znosić błagalnego wyrazu jej twarzy, szeroko

otwartych zalęknionych oczu i zmarszczonych brwi, roztrzęsionych dłoni ściskających szklankę. Wiedziała, że kiedy Kate usłyszy prawdę, jej życie nigdy już nie będzie takie samo, że zmieni się bezpowrotnie i stanie się naznaczone przez morderstwo. – Jennifer została zastrzelona – oznajmiła Annie cichym beznamiętnym tonem. – Naprawdę bardzo mi przykro. – Zastrzelona? – powtórzyła jak echo Kate. – Nie… ona… ale ja nie rozumiem… – Dla nas to również niezrozumiałe. Dlatego próbujemy wyjaśnić tę sprawę. Czy domyśla się pani, kto mógłby chcieć ją skrzywdzić? – Skrzywdzić Jenn? Nie mam pojęcia – odpowiedziała Kate z trudem, jakby nie mogła złapać tchu. Chciała odstawić szklankę, ale nie trafiła nią w blat stołu. Szklanka, którą postawiła zbyt blisko krawędzi stołu, spadła na podłogę i roztrzaskała się. Kate zerwała się, przykładając dłonie do ust, a potem nagle jej oczy uciekły w głąb czaszki, odsłaniając białka, i dziewczyna osunęła się bezwładnie, nim Annie zdążyła ją pochwycić. – Posłuchaj – rzekła Corinne. – Jesteś pewien, że powinniśmy to robić? Mimo wszystko to są prywatne dokumenty Roya. – Trochę za późno na skrupuły – odparł Banks i wskazując na płytę, dodał: – Zresztą niewykluczone, że tu znajdziemy to samo. Corinne zgromiła go wzrokiem i odwróciła głowę z powrotem do monitora. – Cóż, przynajmniej zawartość nie jest zabezpieczona hasłem. – A zważywszy na to, jak Roy dba o ochronę prywatności, można przypuszczać, że nie ma tu nic poufnego – podsumował Banks i pomyślał: Czyli nic, co mogłoby go obciążać. – Więc o co chodzi? – Być może chciał, żebym to znalazł i przeczytał. Wie, że nie jestem dobry w łamaniu haseł. Zresztą wszystko może okazać się pomocne. Kontakty biznesowe, zakres działalności, zwyczaje, cokolwiek. – Tu są przeróżne rzeczy. – Corinne przewinęła zawartość folderu. – Jakieś dokumenty tekstowe, rozliczenia finansowe, arkusze kalkulacyjne, pokazy slajdów, raporty badań rynkowych, notatki, listy. – Możesz je wydrukować? – Niektóre z nich tak. Corinne zaczęła wybierać pliki i po chwili rozległ się szum drukarki. Banks zauważył, że urządzenie działa bardzo szybko. – Możesz również skopiować całą zawartość na inny taki wihajster? – Masz na myśli pamięć USB?

– Cokolwiek. Możesz to zrobić? – Tak. A przynajmniej mogłabym, gdybym miała taki do dyspozycji. A może być płyta CD? – Jasne – odparł Banks. – Płyta wystarczy, byle tylko mieć kopię. – Co zamierzasz z tym zrobić? – Wyślę na swój adres – wyjaśnił Banks. – Dzięki temu zyskam zabezpieczenie na wszelki wypadek. – A jeżeli tak naprawdę nic się nie stało? Może Roy tylko gdzieś się zaszył ze swoją nową dziewczyną? Nie pomyślałeś o tym? Banks brał taką ewentualność pod uwagę. – Widzisz – rzekł. – To prawda, że niezbyt dobrze znam swojego brata i wierzę ci na słowo, że jest pomysłowym i przebojowym biznesmenem, a nie oszustem, ale nie słyszałaś tego nagrania. W jego głosie słyszałem strach, Corinne. Próbował wszystko bagatelizować, ale powiedział, że to może być sprawa życia i śmierci. Czy to do niego podobne? Dziewczyna zmarszczyła czoło. – Nie. Nie twierdzę, że jest bohaterem, ale zwykle nie poddaje się w trudnych sytuacjach i nie jest panikarzem. Może został porwany albo coś w tym rodzaju? – Czy kiedykolwiek wspominał, że coś takiego może się wydarzyć? – Nie. Ale ty czasem masz do czynienia z takimi sprawami, prawda? – Niezbyt często. Ale uwierz mi, coś tu nie gra – powiedział Banks. – Zbyt wiele wątków nie trzyma się kupy. Po pierwsze, zaginął komputer. Nie wydaje ci się podejrzane, że ktoś zadał sobie trud, żeby zabrać cały sprzęt Roya i wszystkie nośniki danych? Z wyjątkiem USB i płyty CD, które były ukryte. – Ukryte, choć pozostawione na widoku, pomyślał Banks, jak skradziony list z opowiadania Poego. – Jak twierdzi sąsiad, Malcolm Farrow, kiedy Roy wsiadał do samochodu z jakimś mężczyzną, żaden z nich nie miał bagażu. Ktoś musiał wrócić i zabrać te rzeczy między wpół do dziesiątej wczorajszego wieczoru a dzisiejszym popołudniem, kiedy tam przyjechałem. – Nie przyszło ci do głowy, że Roy sam mógł po nie wrócić? – zapytała Corinne. – A czemu miałby to robić? Dokąd zabrałby ten sprzęt? Zresztą jego samochód został w garażu, a nie ma innego, prawda? – Nie, tylko swoje ukochane porsche. Masz rację, wziąłby je, gdyby dokądś się wybierał. Uwielbia ten samochód. – Nie przypuszczam też, że ma jakiś inny dom, co? Jakieś miejsce, do którego mógłby się udać, gdyby musiał szukać schronienia. Może jakaś willa w Algarve? – Roy nie przepada za Portugalią. I z tego, co wiem, nie ma domu ani w Toskanii, ani w Prowansji, ani nigdzie indziej. W każdym razie do żadnego takiego mnie nie zabrał. Uwielbia podróże i wakacyjne wypady, ale twierdzi, że własne nieruchomości

za granicą wymagają zbyt wiele zachodu. Corinne przygryzła wargę. – Teraz naprawdę napędziłeś mi strachu – powiedziała. Banks położył dłoń na jej ramieniu, ale zabrał ją szybko, nie chcąc, by dziewczyna pomyślała coś niestosownego. – Znajdę Roya – oznajmił. – Ale najpierw przyjrzyjmy się niektórym z tych plików. Może podpowiedzą nam, od czego mamy zacząć poszukiwania. Wiesz dużo więcej o jego interesach niż ja. – Niewiele się z nich dowiemy. Nie ma tu nic, co wzbudzałoby chociaż cień podejrzenia. – Skąd ta pewność? Corinne się zawahała. – Tak naprawdę nie mam pewności. Jak powiedziałam, nośnik nie był zabezpieczony hasłem, a jego zawartość zaszyfrowana, ale Roy nie prowadziłby raczej ewidencji przemytu heroiny, prawda? – Więc nie można tego stwierdzić? Corinne otwierała i przeglądała różne pliki, podczas gdy drukarka wciąż wypluwała kolejne kartki. – Nie na podstawie tego. Tu wszystko wygląda na legalne. Myślę, że gdyby próbował ukryć jakąś lewiznę, coś wzbudziłoby naszą czujność. To nie jest takie łatwe. Poza tym, jak próbowałam cię przekonać, Roy nie jest taki. – A pliki rachunkowe? – Zwykłe rozliczenia podatkowe. Bilans przychodów i rozchodów. Zyski z inwestycji i wyciągi bankowe. Niektóre z zagranicznych banków. Jego finanse są na całkiem niezłym poziomie. – Czy Roy przeprowadzał dużo transakcji zagranicznych? – Przy tej skali dochodów każdy tak robi. Chodzi o utrzymanie zobowiązań podatkowych na jak najniższym poziomie. To nie jest sprzeczne z prawem. Mamy tu głównie jakieś zawiadomienia i korespondencję. Oczywiście możesz sprawdzić je wszystkie w wolnej chwili, ale uznałabym to za stratę czasu. Roy zasiada w radach kilku spółek z branży elektronicznej, które skupiają się głównie na miniaturowych urządzeniach do magazynowania danych, takich jak ten nośnik USB, karty pamięci i tym podobne. Taki wybór wydaje się rozsądny, zważywszy na to, w jakim kierunku zmierza świat i jak rozwija się rynek telefonów komórkowych, aparatów cyfrowych, przenośnych komputerów, odtwarzaczy mp3 i tego typu sprzętu. Im mniejsze, tym lepsze. A jako członek zarządu Roy pobiera dywidendy. – Co tam jest oprócz tego? – Ostatnio zainteresował się prywatną opieką zdrowotną. Pamiętam, jak o tym mówił. Popatrz. – Corinne uruchomiła prezentację w PowerPoint, która wychwalała

zalety i korzyści płynące z inwestowania w kliniki chirurgii plastycznej. – Należy do rady nadzorczej sieci szpitali, spółki farmaceutycznej i klubu fitness. – Wszystko to wydaje się bardzo nudne. – Mówiłam ci. Ale teraz sam widzisz, skąd miał na porsche. – Nie musisz do tego wracać. Czy jest tu coś więcej? – Kilka raportów z badań rynku opieki zdrowotnej i technologii informatycznych. Za tego typu badania słono się płaci. – Liczyłem na jakieś nazwiska. – Są tutaj – powiedziała Corinne. – To korespondencja między Royem a różnymi dyrektorami i spółkami, z którymi współpracuje. Na przykład z Julianem Harwoodem. – Słyszałem o nim. – Bardzo prawdopodobne. To ostatnimi czasy gruba ryba w branży prywatnej opieki zdrowotnej. Zarządza siecią klinik, z którymi Roy jest związany. Zajmują się wszystkim, od leczenia raka po powiększanie piersi. Tak naprawdę twój brat i Harwood kolegują się od wielu lat. – Ale Harwood nie jest lekarzem? – Nie, to biznesmen. – Poznałaś go? – Yhm. – Z twojego tonu wnioskuję, że niezbyt ci zaimponował. – Może dlatego, że właśnie to jest coś, na czym najbardziej mu zależy. Imponowanie ludziom. Szczerze mówiąc, zawsze wydawał mi się trochę nudny, ale wszystko jest kwestią gustu. Aczkolwiek to jeszcze nie dowodzi, że jest oszustem. – Więc nie sądzisz, abyśmy znaleźli tu coś, co sugerowałoby, że Roy jest uwikłany w jakieś szemrane albo ryzykowne interesy? – Jak sam widzisz, wszystko to wygląda całkiem czysto. Chociaż jeśli chodzi o ryzyko, nie mam pojęcia. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Cóż, samo to, że przedsięwzięcie wygląda na legalne, wcale nie oznacza, że kontrahenci Roya nie sprzedają terrorystom systemów naprowadzania rakiet albo że kliniki nie prowadzą zakazanych eksperymentów genetycznych. Może w gabinetach chirurgii plastycznej gangsterzy otrzymują nowe twarze. Banks roześmiał się. – Jak w Twarzach na sprzedaż? Corinne zmarszczyła brwi. – Nie rozumiem, o co ci chodzi. – To film z Rockiem Hudsonem. O człowieku, który dostaje nową twarz i nową tożsamość.

– Och, jasne. Zmierzam do tego, że takimi rzeczami nikt nie będzie się przechwalał, czyż nie? W tym świecie wszystko jest możliwe, musisz to wiedzieć. Nawet najbardziej niewinne z pozoru przedsięwzięcie może się okazać czymś zupełnie innym, jeśli zaczniesz grzebać głębiej. Banks zdawał sobie z tego sprawę i wcale nie był dzięki temu dużo spokojniejszy o brata. Corinne wręczyła mu kartonową teczkę, do której włożyła plik zadrukowanych kartek. – Proszę. To dla ciebie. Wziął od niej teczkę, schował ją do aktówki i wstał z fotela. – Dziękuję ci bardzo – powiedział. – To miłe z twojej strony, że poświęciłaś mi tyle czasu. – Nie kłopocz się tym – odparła Corinne. – Znajdź tylko Roya. – Znajdę. – A czy wtedy dasz mi znać? – Oczywiście. Tymczasem dbaj o siebie. A gdybyś sobie jeszcze coś przypomniała albo czegoś potrzebowała… możesz zadzwonić do mnie na komórkę Roya. Zostawił ją na stole w kuchni. Stąd mam twój numer. Corinne zmarszczyła brwi. – To do niego niepodobne – oświadczyła. – Nawet bardzo. – Wiem – odparł Banks i wyszedł. W obecności Annie nikt nie zemdlał od czasu, gdy była dziewięcioletnią dziewczynką i wychowywała się w komunie artystycznej, gdzie widziała, jak jedna z kobiet straciła przytomność podczas obiadu. Podsłuchała wówczas rozmowy dorosłych, którzy wyrażali zgodne przekonanie, że przyczyną były narkotyki. W przypadku Kate Nesbit był to najprawdopodobniej efekt szoku, a niewykluczone, że również upału. Zgodnie z zasadami pierwszej pomocy Annie oparła stopy dziewczyny na krześle, aby poprawić dopływ krwi do mózgu, i obróciła jej głowę na bok, aby nie udławiła się własnym językiem. Potem nachyliła się nad nią i słuchała. Kate oddychała bez trudu. Nie mając do dyspozycji soli trzeźwiących, których tak naprawdę nigdy nie widziała ani nie wąchała, Annie upewniła się, czy Kate, upadając, nie doznała urazu czaszki, a następnie podeszła do zlewu i napełniła wodą kolejną szklankę. Znalazła ścierkę, którą nasączyła zimną wodą i zabrała wraz ze szklanką. Kate zaczęła się poruszać i otworzyła oczy. Policjantka zwilżyła jej czoło ścierką i uniosła ją do pozycji siedzącej, aby mogła napić się wody. Gdy Kate oświadczyła, że czuje się już dość dobrze, Annie pomogła jej usiąść na krześle, i zanim przystąpiła z powrotem do przesłuchania, zebrała z podłogi potłuczone szkło. – Przepraszam – odezwała się Kate. – Nie wiem, co mi się stało.

– W porządku. Przykro mi, że nie mogłam zakomunikować tego pani w jakiś łagodniejszy sposób. – Ale jak ktoś mógł ją zastrzelić? To mi się w głowie nie mieści. Takie rzeczy nie przytrafiają się ludziom naszego pokroju. Annie żałowała, że nie mogła przyznać jej racji. – Jak do tego doszło? – dopytywała Kate. – To był napad rabunkowy? Nie… to samo co z tamtą biedną dziewczyną? – Claire Potter? – Tak. Od kilku tygodni mówili o niej w wiadomościach. Wciąż jeszcze nie ujęto sprawcy. Myśli pani, że… – Jeszcze nie wiadomo. Tyle że Jennifer nie była napastowana seksualnie. – Dzięki Bogu, że chociaż tyle. – Zniknęły jej rzeczy – wyjaśniła Annie. – Torebka i portfel. Więc mógł to być napad rabunkowy. Czy nosiła przy sobie dużo pieniędzy? – Nie, nigdy. Często powtarzała, że za wszystko może zapłacić kartą. Annie wiedziała, że ostatnio faktycznie stało się to regułą. Ludzie mieli przy sobie większe sumy pieniędzy tylko wtedy, gdy podejmowali gotówkę z bankomatu. – Mogę pani mówić Kate? – Dziewczyna pokiwała głową. – Mieszkałaś razem z Jennifer – ciągnęła Annie. – Musiałyście być ze sobą blisko. Wiem, że jest ci ciężko, ale liczę na pomoc. Muszę wiedzieć, co się działo w jej życiu. Mężczyźni, praca, rodzina, przyjaciele, wszystko. Zastanów się i opowiedz mi o tym. Musi istnieć jakieś wytłumaczenie, jeżeli nie padła ofiarą jakiejś bezsensownej przypadkowej napaści. – A może właśnie tak było – powiedziała Kate. – To znaczy, takie rzeczy się zdarzają, prawda? Że ludzie zabijają innych bez wyraźnego powodu. – Owszem, ale nie tak często, jak myślisz. Większość ofiar zna swoich zabójców. To dlatego chciałabym, abyś dobrze się zastanowiła i wszystko mi powiedziała. Kate upiła łyk wody. – Nie wiem. To znaczy, nie łączyła nas aż taka zażyłość. – Czy Jennifer miała jakichś bliskich przyjaciół? – Jedną taką dziewczynę, z którą chodziła do szkoły w Shrewsbury, gdzie się wychowała. Była tu raz czy dwa. – Pamiętasz, jak się nazywa? – Melanie. Melanie Scott. Annie wyraźnie odczuła, że Melanie Scott nie należy do osób, które Kate darzy szczególną sympatią. – Jak blisko ze sobą były? – W zeszłym roku wybrały się razem na wakacje. To było, zanim Jenn się tutaj wprowadziła, ale opowiadała mi o tym. Poleciały na Sycylię. Mówiła, że było

wspaniale. – Masz adres tej Melanie? – Powinnam gdzieś mieć, zaraz poszukam. O ile sobie przypominam, mieszka w Hounslow, przy drodze do Heathrow. – Świetnie. Jaka była Jennifer? – Cicha i pracowita. Wie pani, ona naprawdę troszczyła się o ludzi. Może powinna była pracować w opiece społecznej. Z doświadczenia Annie wynikało, że wśród pracowników opieki społecznej trudno było spotkać takich, którzy troszczą się o innych. Być może nie brakowało im dobrych intencji, lecz jej zdaniem było to zupełnie co innego. – A jak było z tymi jej tajemniczymi wyjściami i powrotami? – Tak naprawdę to tylko moja głupota. Lubię wiedzieć, gdzie ktoś się podziewa i kiedy wróci. Jenn nie zawsze raczyła mnie o tym powiadomić, ale nie była imprezowiczką, jeżeli o to pani chodzi, ani nie szlajała się po klubach. Była raczej nieśmiała, ale bystra i ambitna. Jak już mówiłam, dbała o innych. I była zabawna. Podobało mi się jej poczucie humoru. Kiedy oglądałyśmy razem Biuro na DVD, często w tym samym momencie wybuchałyśmy śmiechem. Każda z nas pracowała kiedyś w podobnym miejscu i wiedziałyśmy, jak to jest. Będzie mi tego wszystkiego brakowało. Będzie mi brakowało Jenn – powiedziała Kate i znów się rozpłakała. – Przepraszam. Po prostu nie mogę… – dodała, sięgając po chusteczki. – W porządku – odparła Annie. – Czy zawsze tak ją nazywałaś? Jenn, nie Jenny? Kate pociągnęła nosem i wydmuchała go w chusteczkę. – Tak. Lubiła, kiedy tak się do niej mówiło. Nie cierpiała Jenny. Nie była taką zwykłą Jenny. Tak samo ja nie jestem Katy czy Kathy, jak sądzę. A ja nie jestem Anne, pomyślała Annie i wydało się jej zabawne, jak do ludzi przylegają imiona, zwłaszcza w skróconej formie. Gdy wychowywała się w komunie artystycznej, zawsze nazywano ją Annie, tylko w szkole – Anne. – Musiałyście ze sobą sporo rozmawiać. Co Jennifer opowiadała o sobie? – Zwyczajne rzeczy. Rany boskie, pomyślała Annie. Z tej dziewczyny nie sposób cokolwiek wydusić. – Zauważyłaś ostatnio, że zmienił się jej nastrój albo zachowywała się inaczej? – Tak. Ostatnio wydawała się bardzo nerwowa i wystraszona. To nie było w jej stylu. – Nerwowa? Od kiedy? – Przez kilka ostatnich dni. – Powiedziała, z jakiego to powodu? – Nie. Stała się jeszcze bardziej małomówna niż zwykle. – Uważasz, że ma to jakiś związek z jej reakcją na ten telefon zeszłej nocy? – Nie wiem – odparła Kate. – Niewykluczone.

Problem polegał na tym, jak uświadomiła sobie Annie, że komórka Jennifer zniknęła wraz z wszystkimi jej rzeczami. Mimo to przydatny mógł się okazać rejestr połączeń dostarczony przez operatora. – Z jakiej sieci korzystała? – Orange. Annie zanotowała tę informację i przeszła do kolejnego pytania. – Czy masz jakąś próbkę jej pisma? – Co takiego? – Jakąś odręczną notkę albo coś w tym rodzaju. List albo pocztówkę? Kate podeszła do tablicy korkowej wiszącej na ścianie obok drzwi. Obok serii komiksowych obrazków było do niej przyszpilonych kilka kartek pocztowych. Dziewczyna odpięła tę, która przedstawiała wieżę Eiffla, i podała ją Annie. – W marcu Jenn wybrała się na weekend do Paryża – wyjaśniła Kate. – Przysłała mi to. Miałyśmy niezły ubaw, bo zanim kartka doszła, ona zdążyła już wrócić. – Była tam sama? – zapytała Annie, wyjmując z aktówki kserokopię notatki znalezionej w kieszeni Jennifer Clewes, by porównać charakter pisma. – Tak. Mówiła, że zawsze chciała tam pojechać Eurostarem, a mieli akurat specjalną promocję. Zwiedziła w Paryżu wszystkie galerie sztuki. Uwielbiała chodzić po galeriach i muzeach. Dla niewprawnego oka Annie pismo z obu próbek wydawało się jednakowe, ale musiała dać je do ekspertyzy grafologicznej. – Mogę to wziąć? – zapytała. – Myślę, że tak. Annie schowała kserokopię i kartkę pocztową do teczki. – Mówisz, że pojechała sama – kontynuowała. – Ale czy Paryż nie uchodzi za miasto zakochanych? – Ale wtedy Jenn z nikim się nie spotykała. – A później ktoś się pojawił? – Tak przypuszczam. – Tylko przypuszczasz? – Cóż, Jenn bywała bardzo skryta. To znaczy, nie była skora do intymnych zwierzeń, ot co. Ale ostatnio często ktoś do niej dzwonił na komórkę i ona też ciągle do kogoś wydzwaniała. I dwa razy nie wróciła do domu na noc. Nigdy jej się to nie zdarzało. – Jak długo to trwało? – Od kilku tygodni. – Czyli zanim jeszcze zaczęła się dziwnie zachowywać? – Tak. – Czy powiedziała, jak mu na imię? Zakładam, że to był on.

– Mój Boże, oczywiście, że tak. Ale nie wymieniała żadnych imion. Nawet nie mówiła mi, że z kimś się spotyka. To było tylko przeczucie. Intuicja. Po prostu wyciągnęłam wnioski z jej zachowania. – Ale powiedziałaś, że Jennifer wydawała się nerwowa i zastraszona. To nie są uczucia, które towarzyszą osobom będącym od niedawna w związku, prawda? I dlaczego była taka tajemnicza? Nigdy nie rozmawiałyście o sprawach osobistych, na przykład gdy któraś z was zerwała z chłopakiem albo coś w tym rodzaju? – My tylko dzieliłyśmy razem mieszkanie od pół roku – odparła Kate. – A w tym czasie żadnej z nas nie przydarzyło się nic takiego. Tylko jeden facet nie dawał jej spokoju, ale to wszystko. – Kto taki? – Jej były chłopak. Ma na imię Victor, ale nic więcej o nim nie wiem. Ciągle wydzwaniał i łaził za nią. Myśli pani, że… – Na razie nic nie myślę – powiedziała Annie. – Na pewno nie znasz jego nazwiska ani adresu? – Przykro mi. Zerwali ze sobą, zanim Jenn się tutaj wprowadziła. A przynajmniej jej się wydawało, że zerwali. – Jak ona do tego podchodziła? Bała się go? – Nie. Tylko ją drażnił, nic poza tym. – Jak do tego doszło, że zamieszkałyście razem? Kate odwróciła wzrok. – Wolałabym nie mówić. To osobista sprawa. Annie nachyliła się do niej. – Posłuchaj, Kate – powiedziała. – To jest śledztwo w sprawie morderstwa. Nie ma miejsca na osobiste sprawy. Jak się poznałyście? Przez ogłoszenie w gazecie? W Internecie? Jak? Kate wciąż milczała i uwagę Annie przyciągnęły kapiące z nieszczelnego kranu krople. Z ogrodu za otwartym oknem dobiegał syk tryskającej z węża wody i radosny pisk jakiegoś dziecka. – Kate? – No dobrze, już dobrze. Myślałam, że jestem w ciąży. Zrobiłam test domowy, ale nie byłam co do niego przekonana. – A jaki związek miała z tym Jennifer? – Przez swoją pracę. Była administratorką w prywatnej klinice położniczej. Oni tam się specjalizują w planowaniu rodziny. – Coś takiego jak Brytyjska Służba Doradztwa Położniczego? Jak Marie Stopes International? Annie pamiętała obie te instytucje, z którymi zetknęła się przed trzema laty, gdy niespodziewanie zaszła w ciążę, choć i tak w końcu trafiła do państwowej kliniki.

– To nowa sieć. Z tego, co mi wiadomo, otwarto dopiero kilka ośrodków. – Jak się nazywa? – Berger-Lennox Centre. – A dokonują aborcji? – Nie w samym centrum, ale mają filie i tam przeprowadza się takie zabiegi. Chociaż na tym nie kończy się ich działalność. Oferują naprawdę szeroki zakres usług: robią wiarygodne testy ciążowe, zajmują się doradztwem i badaniami lekarskimi, organizują aborcję albo zapewniają kontakt z agencjami adopcyjnymi lub opieką społeczną. Dbają o wszystko i są bardzo dyskretni. Dowiedziałam się o nich od jednej z moich koleżanek z pracy. Dlaczego pani myśli, że to ważne? – Nie wiem – odparła Annie. Wiedziała jednak, że aborcja działa na członków różnych radykalnych ugrupowań jak czerwona płachta na byka i zdarzało się już, że pracownicy takich klinik padali ofiarą zamachów. – Masz ich adres? – U siebie w pokoju. Przyniosę go razem z adresem Melanie. – Dobrze – powiedziała Annie. – A jak się poznałyście? Mówiłaś, że Jennifer pracowała w administracji. – Tak, zajmowała się sprawami urzędowymi. Wdałyśmy się w rozmowę w jej biurze, kiedy wypełniałam dokumenty. Pomagała mi przy tym i wyjaśniała, jak działa system. Jakoś tak przypadłyśmy sobie do gustu. Byłyśmy mniej więcej w tym samym wieku i myślę, że trochę mi współczuła. W każdym razie okazało się, że nie jestem w ciąży, a wtedy ona spytała, czy nie poszłabym z nią na drinka, żeby to uczcić. W trakcie rozmowy okazało się, że żadna z nas nie jest zadowolona ze swojego mieszkania, więc postanowiłyśmy wynająć coś na spółkę. Nie znałyśmy się długo, ale dobrze się dogadywałyśmy. – Gdzie mieszkała wcześniej? – Przy Hammersmith. Mówiła, że mieszkanie było ciasne, a okolica niezbyt przyjemna. Nie lubiła tam wychodzić sama po zmroku. Czy mogłabym dostać jeszcze jedną szklankę wody? Annie zdziwiła się, czemu Kate prosi ją o wodę, zamiast wstać i wziąć sobie sama. W końcu była u siebie. Prawdopodobnie jeszcze nie otrząsnęła się z szoku. Biedaczka sprawiała wrażenie, jakby lada moment miała zemdleć. Annie podeszła do zlewu i napełniła obie szklanki. Gruba mucha złapała się na lep i gorączkowo przebierała nogami, próbując się uwolnić, ale jedyny efekt jej starań był taki, że jeszcze bardziej grzęzła w kleistej mazi. Annie pomyślała, że zna to uczucie. – A ty gdzie mieszkałaś? – zapytała, podając wodę dziewczynie. – W Richmond, z rodzicami. – Dlaczego się wyprowadziłaś? Bo myślałaś, że jesteś w ciąży? – Nie. To nie miało żadnego związku. Nawet im o tym nie powiedziałam. A mój chłopak… cóż, to już zamierzchła przeszłość. Richmond jest po prostu za daleko.

Poświęcałam zbyt wiele czasu na dojazdy. Pracuję w Clapham, w bibliotece. Stąd to tylko dwa przystanki metrem, a w pogodny dzień mogę tam chodzić na piechotę. – Rozumiem – odparła Annie. – Jak myślisz, dlaczego Jennifer tak bardzo chciała zachować swój związek w tajemnicy? – Jak na mój gust – Kate ściszyła głos – on jest żonaty. To by miało sens, pomyślała Annie. Jennifer wolała się nie chwalić, że ma romans z żonatym mężczyzną, a przypuszczalnie strach przed zdemaskowaniem doprowadzał ją do rozstroju nerwowego. Komórka była najbezpieczniejszym środkiem łączności, gdyż eliminowała zagrożenie, że może odebrać żona. – Ale nie masz pojęcia, jak on się nazywa i gdzie mieszka? – Niestety, przykro mi. – Jak się poznali? – Nawet nie jestem pewna, czy się nie mylę – odparła Kate. – Moja matka zawsze powtarzała, że mam za bujną wyobraźnię. – A jak przypuszczasz? Gdzie Jennifer mogła kogoś poznać? W jakie miejsca lubiła chodzić? Do klubów nocnych? – Nie. Mówiłam już, że to nie w jej stylu. Zresztą po powrocie z pracy zazwyczaj była zbyt zmęczona. Często pracowała do późna. Zdarzało się jej wyskoczyć na drinka z koleżankami z kliniki, a co jakiś czas wybierałyśmy się razem do kina. No i miała tę swoją przyjaciółkę, Melanie. – Czy mógł to być ktoś, kogo poznała w pracy? – Niewykluczone. To najbardziej prawdopodobne miejsce, no nie? Annie pokiwała głową. Dobrze o tym wiedziała. To właśnie w pracy poznała Banksa i w pewnym sensie również Phila Keane’a. – Dlaczego nie spotkała się z nim w piątek? W końcu jest weekend. Ludzie zazwyczaj spędzają czas razem. – Nie wiem. Powiedziała tylko, że zostaje w domu. Że ktoś ma do niej zadzwonić, ale ona nie wie dokładnie kiedy – wyjaśniła Kate, a jej twarz znów zaczęła drgać, jakby miała się rozpłakać. – Czy mogłam to przewidzieć? Czy powinnam była ją zatrzymać? Annie wstała i położyła dłoń na ramieniu dziewczyny. – Uspokój się, Kate – powiedziała. – Nic nie mogłaś zrobić. Niczego nie mogłaś przewidzieć. – Ale czuję się taka beznadziejna. Jaka ze mnie przyjaciółka. – Nie rób sobie wyrzutów. Najlepiej będzie, jeżeli postarasz się odpowiedzieć na moje pytania rzeczowo i spokojnie. Dobrze? Kate pokiwała głową, ale nie przestawała chlipać, ocierając oczy i nos. – Telefon Jennifer zadzwonił między dziesiątą trzydzieści a za piętnaście jedenasta wieczorem, tak?

– Tak myślę. – A jej rodzice? – zapytała Annie. – Gdzie mieszkają? Jakie miała z nimi stosunki? – Dobre, o ile mi wiadomo. Nie odwiedzała ich zbyt często, ale oni mieszkają w Shrewsbury. Przy takiej odległości trudniej o regularny kontakt. – To prawda – potwierdziła policjantka, której ojciec mieszkał jeszcze dalej, bo w St. Ives. – Czy ich adres też mogłabyś mi podać? Teraz, kiedy już ustaliliśmy tożsamość ofiary, ktoś będzie musiał ich powiadomić o tym, co się stało. – Oczywiście – odparła Kate. – Podała mi ich namiary, wie pani, tak na wszelki wypadek. Przez myśl mi nie przeszło, że przydadzą się w takich okolicznościach. Dziewczyna znów otarła łzy, po czym wyjęła z torebki palmtopa i podyktowała Annie adres. Annie wstała od stołu. – A teraz chciałabym zobaczyć pokój Jennifer – powiedziała. – Tymczasem ty poszukaj tych pozostałych adresów.

Rozdział 5 Banks zostawił samochód zaparkowany pod domem Corinne, oddalonym zaledwie o kilka kroków od zaułka, w którym mieszkał Roy, po czym idąc wzdłuż linii metra District Line, przemierzył odcinek między Earls Court a Embankment i wszedł do urzędu pocztowego nieopodal Trafalgar Square. Tam kupił kopertę bąbelkową, włożył do niej płyty CD, na których znajdowały się skopiowane zdjęcia porno i firmowe pliki Roya, i wysłał list polecony do samego siebie na adres komendy policji okręgu zachodniego. Pomyślał, że zawsze warto mieć zabezpieczenie w postaci kopii dowodów, najlepiej ukrytej w jakimś innym miejscu. Oryginalną płytę ze zdjęciami i nośnik USB miał przy sobie w aktówce wraz z dokumentami, które wydrukowała dla niego Corinne. Po wyjściu z poczty wstąpił do pierwszego napotkanego kiosku, gdzie kupił nową paczkę silk cutów. Płacąc za papierosy, zwrócił uwagę na jeden z nagłówków w gazecie wieczornej i przyjrzał mu się dokładniej. W artykule napisano, że w samochodzie stojącym na przedmieściach Eastvale w North Yorkshire znaleziono zwłoki młodej kobiety o nieustalonej jak dotąd tożsamości, która została zastrzelona. Gdyby nie był na zwolnieniu, niewątpliwie dostałby tę sprawę, ale w obecnej sytuacji zapewne zajmowała się nią Annie. Nie zazdrościł jej tego, że musiała się użerać z dziennikarzami, którzy zawsze wpadali w amok, kiedy kogoś zastrzelono, choć istniała nadzieja, że Gristhorpe zajął się mediami, jak miał w zwyczaju. Zapalił papierosa i ruszył przed siebie. Często tak robił, kiedy pracował w londyńskiej policji, i czasami pomagało mu to uporać się z własnymi uczuciami albo rozwiązać jakiś problem. Niezależnie od tego, czy mu się to udawało, zawsze lubił wieczorne spacery po West Endzie, choć okolica bardzo się zmieniła od czasu, kiedy stawiał pierwsze kroki w policyjnym fachu. Przed wejściami do pubów stały grupki ludzi, którzy śmiali się i żartowali, trzymając w rękach szklanki z piwem. Na Leicester Square żonglerzy i połykacze ognia urządzali pokaz otoczeni przez tłum Amerykanów ubranych w szorty i podkoszulki, którzy przechadzali się, popijając wodę z plastikowych butelek. Wieczór był gorący i na placu roiło się od ludzi. Między metalowymi barierkami ustawionymi przed Odeonem, gdzie zapewne odbywała się jakaś premiera, wiła się długa kolejka, a każdy miał nadzieję zobaczyć na własne oczy którąś z gwiazd. Banks przypomniał sobie, gdy na początku lat siedemdziesiątych jako młody posterunkowy zabezpieczał podobną imprezę. Pokaz jednego z filmów o Bondzie, Człowieka ze złotym pistoletem, o ile pamięć go nie myliła. Ale tamta noc była chłodna,

zbliżała się Gwiazdka, a on trzymał kolegów za ręce, stojąc w kordonie, który odgradzał tłum, podczas gdy w oślepiającym błysku fleszy – wtedy jeszcze używano jednorazowych żarówek – aktorzy wysiadali ze swoich limuzyn. Wydawało mu się, że widział Rogera Moore’a i Britt Ekland, ale mógł się mylić. Nigdy nie przejawiał zbytniego zainteresowania gwiazdami. W tamtych czasach uwielbiał chodzić do kina. Zanim jeszcze urodziły się dzieci, dwa razy w tygodniu zabierał Sandrę na jakiś film, jeżeli kończył pracę o odpowiedniej porze, a kiedy przypadały mu nocne zmiany, chodzili na poranki. Nawet kiedy Brian przyszedł na świat, od czasu do czasu zostawiali go pod opieką sąsiadki, i dopiero przeniesienie do wydziału śledczego sprawiło, że trudno im było znaleźć wolną chwilę. Teraz w ogóle nie chodził do kina. Podczas tych kilku ostatnich seansów, kiedy jeszcze mu się to zdarzało, zawsze rozpraszały go zbyt głośne szepty na widowni, a wszechobecny swąd smażonego na maśle popcornu i lepkie od rozlanej coli podłogi przyprawiały go o mdłości. To już niewiele miało wspólnego z kinem, a przypominało raczej wizytę w barze, gdzie pośród zgiełku wyświetlano na ścianie filmy. W Eastvale powstał nowy multipleks, który był częścią kompleksu Swainsdale, ale nigdy się tam nie wybrał i nie miał takiego zamiaru. Zbliżała się dziewiąta wieczorem, kiedy znalazł się w Soho. Wciąż było jasno, ale światło słońca, które wisiało nisko nad horyzontem, stawało się coraz słabsze. Zaczynał doskwierać mu głód. Nie jadł nic od czasu, gdy w barze nieopodal domu Roya wmusił w siebie beznadziejną potrawkę z curry. W tej okolicy było tak samo tłoczno, a uliczne ogródki przed restauracjami i kawiarniami pękały w szwach. W powietrzu unosiła się woń marihuany, która mieszała się z zapachem parzonej kawy, pieczonego czosnku, oliwy i wschodnich przypraw. W purpurowej łunie zachodzącego słońca neony i świece lśniły nienaturalnym blaskiem, który wydawał się lekko rozmyty w wilgotnym od upału powietrzu. Chłopcy, trzymając się za ręce, spacerowali ulicami albo stali pod ścianami budynków i nachylali się ku sobie. Piękne młode kobiety w zwiewnych prześwitujących sukienkach spacerowały grupkami, raz po raz wybuchając śmiechem, albo przechadzały się uwieszone na ramieniu partnera. Banks skręcił w Tottenham Court Road, gdzie wszedł do jednego z otwartych jeszcze sklepów ze sprzętem elektronicznym i po chwili namysłu kupił laptop. Był na tyle lekki, że bez trudu można było go nosić w aktówce, i miał wszystkie funkcje potrzebne Banksowi, a także wiele innych. Nie nadwerężył także jego konta, na którym wciąż jeszcze zostało sporo pieniędzy z odszkodowania po pożarze domu. Spakował do teczki instrukcję obsługi i kilka dodatkowych akcesoriów, a opakowanie zostawił w sklepie. Potem skierował kroki z powrotem w stronę Soho, gdzie zamierzał zaspokoić głód.

Na Dean Street odnalazł restaurację, w której kiedyś był z Annie i która przypadła mu do gustu. Jak we wszystkich innych lokalach wychodzące na ulicę frontowe drzwi były otwarte na oścież, a wszystkie stoliki w ogródku zajęte, jednak nie dając za wygraną, zapuścił się do środka, gdzie udało mu się znaleźć wolne miejsce w kącie, z dala od ulicznego zgiełku. Dla większości klientów był to najmniej atrakcyjny stolik, ale jemu odpowiadał idealnie. W środku było tak samo gorąco jak na zewnątrz, więc nie robiło mu żadnej różnicy, gdzie siedzi. Kelnerka pojawiła się niemal natychmiast i podała mu kartę dań, a nawet obdarzyła go uśmiechem. Banks otarł serwetką pot z czoła i zaczął studiować menu. Druczek był drobny, więc sięgnął do kieszeni po okulary, jedne z tych tandetnych szkieł do czytania, które można od ręki kupić w każdej aptece. Ostatnio zauważył, że coraz częściej zdarza mu się z nich korzystać przy czytaniu gazet i rozwiązywaniu krzyżówek. Chwilę później zamówił średnio wysmażony stek z frytkami i pół butelki chateau musar. Czekając na jedzenie, wysączył pierwszy kieliszek wina, którego bogaty i zróżnicowany bukiet był tak samo wspaniały, jak go zapamiętał. Annie również smakowało. Annie. Zaczął rozmyślać, jak powinien się wobec niej zachować. Czemu potraktował ją jak ostatni skurwiel po tym wszystkim, co dla niego zrobiła? Wiedział, że była na niego wściekła, ale gdyby się naprawdę postarał, być może udałoby mu się przezwyciężyć jej urazę. Prawdę mówiąc, stosunki między nimi były napięte przez cały czas, odkąd ze sobą zerwali. Był zazdrosny o jej nowych partnerów i wiedział, że ona też jest zazdrosna o niego. Między innymi dlatego nie mogła mu wybaczyć, że potraktował ją tak opryskliwie, kiedy przyszła odwiedzić go w szpitalu. Ale usprawiedliwiał się przed samym sobą, że sytuacja była wyjątkowa. Daleko mu wtedy było do zdrowego rozsądku. Kelnerka przyniosła stek z frytkami, a Banks wrócił myślami do swojego brata. Przy odrobinie szczęścia powinien coś znaleźć wśród materiałów, które zabrał z jego biura – jakieś nazwisko, nazwę firmy czy cokolwiek, co nada jego poszukiwaniom właściwy kierunek. Musiało tam coś być, bo w przeciwnym razie po co Roy miałby je ukrywać? Obawiał się jednak, że najprawdopodobniej odkryje zbyt wiele intrygujących wątków, a nie miał do dyspozycji zastępu detektywów, których mógłby rozesłać w teren celem wyeliminowania fałszywych tropów. Mógł ewentualnie wrócić do Corinne i ponownie skorzystać z jej pomocy. Powiedziała, że w razie potrzeby jest do jego dyspozycji. Poczuł przenikliwy dreszcz, gdy na moment ogarnął go niepokój o tę dziewczynę, ale szybko się otrząsnął. Czy naraził ją na niebezpieczeństwo, pokazując jej zapisy tajemniczych interesów Roya? Był jednak pewien, że nikt go nie śledził, gdy jechał do jej domu, jak również teraz nie miał żadnego cienia. Nic jej nie grozi – pocieszał się w duchu. Postanowił zadzwonić do niej z samego rana, żeby się upewnić.

Kiedy wgryzł się w pierwszy kęs soczystego mięsa, uświadomił sobie, że tylko raz w życiu wybrał się na taką kolację ze swoim bratem. Oczywiście widywali się przelotnie na uroczystościach rodzinnych, choć na przestrzeni lat było ich niewiele; wprawdzie pojawił się na pierwszym ślubie Roya, ale wspólnie zasiedli do stołu tylko raz, a zaproszenie na kolację przyszło znienacka i bez szczególnego powodu. Była połowa lat osiemdziesiątych, a świat wielkich finansów z trudem stawał na nogi po serii skandali z wykorzystaniem poufnych informacji w obrocie papierami wartościowymi. Czymkolwiek Roy zajmował się teraz, wtedy był maklerem giełdowym, a w garniturze od Armaniego i z wymuskaną fryzurą wyglądał na człowieka sukcesu w każdym calu, oczko w głowie mamusi. Tymczasem Banks był w rozsypce, podobnie jak teraz, z czego właśnie zdał sobie sprawę świadomy ironii swojego losu. Jego dni w Londynie były policzone, kariera zawodowa i małżeństwo wisiały na włosku i właśnie czekał na wiadomość, czy jego wniosek o przeniesienie do North Yorkshire został przyjęty, gdy pewnego dnia odebrał w biurze telefon od brata – nie był nawet pewien, czy Roy w ogóle znał wtedy jego adres – który zapytał go, czy nie wybrałby się z nim na kolację do The Ivy. W restauracji było mnóstwo postaci z branży rozrywkowej i Banksowi wydawało się, że rozpoznał kilka gwiazd, ale nie potrafił skojarzyć twarzy z nazwiskami. Dla niego bez wątpienia wyglądali i zachowywali się jak gwiazdy. Przez pół godziny bracia gawędzili o rodzinie, jedząc bardzo drogą zapiekankę pasterską, którą popijali jeszcze droższym burgundem, a po kilku uprzejmych pytaniach o pracę i życie osobiste Roy skierował rozmowę na niedawne afery gospodarcze. Niczego nie powiedział otwarcie, ale Banks odniósł wrażenie, że brat usiłuje coś z niego wyciągnąć. Co prawda Banks nie mógł się pochwalić taką wiedzą, ale Roy był zainteresowany tym, jak prowadzi się śledztwa w takich sprawach, w jaki sposób policja zdobywa dowody, jak traktuje się informatorów, jak ta kwestia wygląda od strony prawnej i tak dalej. Prowadził rozmowę bardzo zręcznie, kontynuując ją, kiedy podano mrożone owoce w sosie czekoladowym na deser, ale najwyraźniej próbował wybadać grunt. Banks zauważył jeszcze coś. Mógł się mylić, lecz dostatecznie dużo miał do czynienia z narkotykami, by rozpoznać objawy odurzenia, i był przekonany, że jego brat coś zażył. Podejrzewał, że kokę. Zresztą w owych czasach koka była szczególnie popularna w kręgach młodych ludzi sukcesu. W pewnym momencie Roy przeprosił go i wyszedł do toalety, a kiedy wrócił, miał na twarzy rumieńce, był jeszcze bardziej pobudzony i raz po raz pociągał nosem. Teraz Banks uświadomił sobie, że chyba podczas tej kolacji po raz pierwszy nabrał podejrzeń, że Roy może być przestępcą. Wcześniej był dla niego tylko irytującym młodszym bratem, uosobieniem cech, które stanowiły jego przeciwieństwo, i niedościgłym wzorem, z którym był porównywany. Nawet teraz, gdy Banks wrócił

myślami do tamtej rozmowy, wciąż był przekonany, że miał rację, że Roy coś przeskrobał i chciał zmniejszyć prawdopodobieństwo wpadki. Cóż, nic takiego nie nastąpiło, a teraz jego brat najwyraźniej zajmował się innymi rzeczami. Tylko czy jego interesy były czyste? Nalał do kieliszka resztę wina i pomyślał, że powinien był zamówić całą butelkę. Nie mógł jednak wypić za dużo, bo chciał zachować klarowny umysł. Powiódł wzrokiem nad głowami gości stłoczonych w słabo oświetlonym wnętrzu restauracji i zauważył, że na zewnątrz zrobiło się jeszcze tłoczniej. Ulicami przechadzali się głównie młodzi ludzie, którzy najprawdopodobniej zamierzali pić i zabawiać się w klubach do bladego świtu. Popijając kawę i koniak, uświadomił sobie, że nie ma gdzie przenocować. Zapomniał zarezerwować pokój w hotelu. Wtedy poczuł w kieszeni ucisk komórki i kluczy i już wiedział, że w chwili, gdy zabierał je z domu Roya, już podjął decyzję, gdzie spędzi noc. O tej porze na tętniących życiem ulicach Soho nie miał nawet co liczyć na znalezienie wolnej taksówki, co udało mu się dopiero, gdy doszedł do Charing Cross Road. Wsiadł do samochodu i kazał się zawieźć do South Kensington. Przez całe popołudnie i wieczór Winsome cierpliwie próbowała się skontaktować z rodzicami i dziećmi Banksa, ale niczego nie udało się jej dowiedzieć. Mogłaby jeszcze zadzwonić do jego przyjaciół, gdyby tylko miała pojęcie, kim są. W starym notesie adresowym, który leżał w szufladzie jego biurka, nie znalazła zbyt wielu wpisów, a niektóre z nich okazały się tak stare, że numery telefonów były już nieaktualne. Czuła się nieswojo, grzebiąc w osobistych kontaktach człowieka, którego na co dzień tytułowała szefem, ale nie ulegało wątpliwości, że mógłby on udzielić odpowiedzi na kilka ważnych pytań. Winsome miała również świadomość, że coś może mu zagrażać. Bądź co bądź kobieta, która najprawdopodobniej jechała do niego, została zamordowana, a do jego domu ktoś się włamał. Czy mógł to być zbieg okoliczności? Winsome nie była co do tego przekonana. Przeglądając wykaz telefonów należących do członków rodziny Banksa, postanowiła zacząć od jego córki, Tracy, która mieszkała w Leeds. Kiedy w końcu dodzwoniła się do niej późnym popołudniem, Tracy oznajmiła, że nie ma pojęcia, gdzie podziewa się jej ojciec. Jego syn, Brian, nie odbierał komórki, więc nagrała wiadomość na poczcie głosowej. Wieczorem, gdy po raz trzeci wybrała numer rodziców Banksa, odebrała jakaś kobieta. – Czy rozmawiam z panią Banks? – zapytała Winsome. – Tak. A kto mówi? – Nazywam się Jackman, pracuję z pani synem, inspektorem Banksem. Przez całe popołudnie usiłowałam się z panią skontaktować. – Wybacz, skarbie, byliśmy z wizytą u mojego brata i jego żony w Ely. A dlaczego

dzwoniłaś? Czy coś się stało Alanowi? – Nic się nie stało. O ile nam wiadomo, wszystko jest w porządku. Inspektor Banks ma urlop w tym tygodniu, ale zapewne pani wie, jak to bywa w naszej pracy. Niestety potrzebujemy jego pomocy, a to raczej pilna sprawa. Chyba zapomniał wziąć ze sobą komórkę i pomyślałam, że może pani wie, gdzie go szukać. – Nie, moja droga – odparła pani Banks. – Alan już od dawna nam nie mówi, dokąd się wybiera. – Nawet się tego nie spodziewałam, ale zawsze warto się upewnić – wyjaśniła Winsome. – Rozmawiała pani z nim ostatnio? – W rzeczy samej dzwonił dziś z samego rana. – W jakiej sprawie, jeśli wolno zapytać? – Ależ oczywiście, że wolno, moja droga. To było trochę dziwne. Widzisz, pytał o swojego brata, o Roya, a oni… cóż, nigdy nie przepadali za sobą. – A co konkretnie go interesowało? – Pytał, czy wiem, gdzie jest Roy, tak jak ty teraz pytasz o Alana. Co się dzieje? Na pewno wszystko w porządku? – Nie ma powodów do obaw, pani Banks. Potrzebujemy tylko jego pomocy. Czy mogłaby pani mi podać adres i numer telefonu jego brata, jeżeli pani je ma? – Oczywiście – odparła pani Banks. – Znam jego adres na pamięć, ale do numerów nie mam głowy. Będziesz musiała zaczekać chwilę, aż go znajdę. – Zaczekam – powiedziała Winsome. Usłyszała, jak starsza kobieta delikatnie odkłada słuchawkę na jakąś twardą powierzchnię, a potem dobiegł ją szmer przytłumionych głosów. Kilka sekund później pani Banks wróciła i podyktowała jej numer telefonu. – Roy ma jeszcze komórkę – dodała. – Ten numer też ci podać? – Gdyby pani mogła. – To wariactwo, że ludzie cały czas muszą być pod telefonem – stwierdziła pani Banks. – Aż się człowiek zastanawia, jak nam się udało przeżyć bez tych nowoczesnych gadżetów, ale jakoś się udało, nieprawdaż? Oj, gaduła ze mnie. Ale ty chyba jesteś za młoda, żeby to pamiętać. – Pamiętam – odparła Winsome, która wychowała się w chacie stojącej w odludnych górach Cockpit Country na Jamajce, zdana na łaskę żywiołów, bez telefonu, elektryczności ani żadnej z tysiąca innych rzeczy, które wydawały się niezbędne do życia w Wielkiej Brytanii XXI wieku. Pani Banks podała jej drugi numer i Winsome pożegnała się z nią. Przez chwilę zastanawiała się, stukając długopisem w otwarty notatnik, a potem znalazła numer komórki inspektor Cabbot i ponownie sięgnęła po telefon. – Przepraszam cię za tamtych dwoje – powiedział inspektor Brooke. – Dobrana

z nich para cymbałów, ale teraz trudno o dobrych ludzi, a tak się akurat złożyło, że mieli służbę. – Nie ma sprawy – odparła Annie. – U nas też jest kilku takich. Siedzieli w hałaśliwym pubie przy Brixton Road i popijali piwo. David Brooke był mniej więcej w wieku Banksa, ale wyglądał na starszego i miał o wiele bardziej zaokrągloną sylwetkę. Ze swoim rumianym księżycowym obliczem zawsze kojarzył się Annie z wiejskim chłopem, a na jego pokrytej piegami czaszce uchowały się już tylko resztki rudawych włosów. Nosił granatowy garnitur, który czasy swojej świetności miał już dawno za sobą, podobnie jak jego uzębienie, a z powodu upału zdjął krawat, co jeszcze bardziej upodobniło go do jakiegoś kmiotka z Sommerset, który wybrał się do stolicy na wesele albo mecz ligowy. Przeszukanie pokoju Jennifer Clewes nie przyniosło żadnych interesujących odkryć – Annie dowiedziała się jedynie, że ofiara zbierała porcelanowe figurki, głównie przedstawiające baśniowe postacie, lubiła Franka Sinatrę, Tony’ego Bennetta i Ellę Fitzgerald, a poza kilkoma harlequinami nie czytała nic, co nie wiązało się z handlem i gospodarką. Prócz eleganckich, przeznaczonych do noszenia w pracy ubrań, jej szafa mieściła głównie niewyszukane codzienne stroje – dżinsowe spodnie i spódniczki oraz kilka kurtek i bawełnianych podkoszulków. Żadnych koronek ani wyzywającej bielizny. Miała jedną porządną sukienkę i dwie pary czarnych szpilek. Resztę jej obuwia stanowiły trampki i sandały. W jej komputerze na pierwszy rzut oka nie dało się zauważyć nic nadzwyczajnego. Nie prowadziła pamiętnika i w pokoju nie było żadnych osobistych dokumentów ani notatek prócz kalendarza, który wypełniały głównie terminy różnych spotkań. Na trzynastego była umówiona na wizytę u dentysty. Jeżeli znajdowało się tam coś więcej, mogli to odkryć jedyne eksperci od komputerów. Aczkolwiek Annie zdobyła znacznie lepszą fotografię Jennifer, która przedstawiała ją żywą i uśmiechniętą na tle morza. Kate Nesbit wyjaśniła jej, że zdjęcie to zostało zrobione w ubiegłym roku na Sycylii, gdzie Jennifer wybrała się na wakacje ze swoją szkolną przyjaciółką, Melanie Scott. Zakończywszy oględziny mieszkania, Annie jeszcze raz zadzwoniła do Gristhorpe’a, by zdać mu raport, a następnie zarezerwowała sobie na dwie noce pokój w hotelu przy Lambeth Bridge. Następnego dnia była niedziela i Annie nie spodziewała się nikogo zastać w biurach Berger-Lennox Centre. Postanowiła wybrać się tam w poniedziałek z samego rana, przed powrotem na północ, a w niedzielę zamierzała złożyć wizytę Melanie Scott i porozmawiać z nią. Policjanci ze Shrewsbury mieli powiadomić rodziców Jennifer o śmierci córki i zawieźć ich do Eastvale celem dokonania oficjalnej identyfikacji zwłok. – No i co u ciebie słychać, Dave – zagadnęła Annie. – Dawno się nie widzieliśmy. – Jak dla mnie to bardzo dawno. Dzięki, wszystko w porządku. Właściwie mogę

się pochwalić, że wreszcie mają mnie awansować. Na głównego inspektora. – Moje gratulacje, Dave. Główny inspektor Brooke. Całkiem nieźle brzmi, co? Brooke zaśmiał się. – Owszem. Jak ci poszła rozmowa ze współlokatorką ofiary? – zapytał. Annie pociągnęła łyk piwa. – Dobrze. Nie dowiedziałam się zbyt wiele, ale przynajmniej zaczyna mi się kształtować jakiś obraz Jennifer, aczkolwiek jeszcze nieostry. Wiesz, jakie są początki. – Doskonale wiem. To żmudna robota. – Ale żal mi tej kobiety – ciągnęła Annie. – Tej współlokatorki, Kate Nesbit. Była naprawdę zdruzgotana. W końcu ją przekonałam, że przyprowadzę sąsiadkę, która zostanie z nią do czasu, aż przyjadą jej rodzice. Zadzwoniłam do nich i obiecali, że się pośpieszą. Ale co z nią będzie dalej, tego już nie wiem. – Poślę tam kogoś, żeby miał na nią oko, jeśli chcesz. Wstąpi do niej od czasu do czasu i zobaczy, jak się czuje. – Byle nie Sharpe’a i Handy. Brooke uśmiechnął się. – Nie narażałbym na to tej biednej dziewczyny. Mamy kilku funkcjonariuszy, którzy dobrze sobie radzą z takimi zadaniami. – W porządku – odparła Annie. – To niezły pomysł. Dziękuję. – Nie ma sprawy. – Nie chciałabym się narzucać – ciągnęła Annie. – Ale czy dałbyś radę oddelegować ze dwóch posterunkowych, żeby przeprowadzili wywiad w okolicy? Zrobiłabym to sama, ale jutro chciałabym pojechać do Hounslow i spotkać się z bliską przyjaciółką ofiary. – A o co mieliby pytać? – Czy ktoś zauważył coś niezwykłego lub podejrzanego. Jakichś obcych, którzy kręcili się w pobliżu, tego typu sprawy. – Myślę, że damy radę – powiedział Brooke. – Nie można przecież dopuścić, żeby naszą delikatną panią inspektor rozbolały nogi, prawda? – Jesteś kochany, Dave. Rozległ się dzwonek komórki Annie. Przeprosiła kolegę i wyszła na zewnątrz, żeby lepiej słyszeć. Kiedy Winsome podała jej adres i numery telefonów Roya i powiedziała, że Banks może być u swojego brata, musiała wrócić do pubu, wyjąć z teczki notes i wszystko zapisać. Potem podziękowała Winsome i rozłączyła się. – Jakaś ważna wiadomość? – zapytał Brooke. – Możliwe, że wpadliśmy na trop naszego zaginionego inspektora. – Zaginionego inspektora? – To długa historia.

Brooke skinął głową w stronę stojącej przed Annie pustej szklanki. – Jeszcze kolejkę? – Czemu nie – odparła Annie. – Dziś nie prowadzę. – A może byśmy coś przekąsili? A przy kolacji mogłabyś mi opowiedzieć o tym waszym inspektorze. – Tutaj? Brooke rozejrzał się po lokalu i zrobił kwaśną minę. – Chyba żartujesz. Wypijemy tu jeszcze po piwie, a potem znajdziemy jakieś przyzwoite miejsce nad rzeką, jeżeli masz ochotę. – Dobry pomysł. A jak się miewają Joan i dzieciaki? – Dziękuję, doskonale. – Brooke milczał przez krótką chwilę. – Wiesz, że nie grzeszysz subtelnością. – O co ci chodzi? – Chcesz wybadać, czy nadal jestem szczęśliwy w małżeństwie, czy stanowię dla ciebie potencjalne zagrożenie. Owszem, nadal jestem i nic ci nie grozi. Czy zawsze tak się zachowujesz, gdy jakiś facet stawia ci kolację? – Och, to ty stawiasz? Nie wiedziałam. W takim razie w porządku. – A teraz próbujesz wszystko obrócić w żart. – Masz rację – przyznała Annie. – Wybacz, nie powinnam. Po prostu miałam niedawno przykre doświadczenia, to wszystko. – Chcesz o tym pogadać? Annie pokręciła głową. Nie miała najmniejszej ochoty rozmawiać o Philu. Wolałaby raczej zadusić go gołymi rękami albo jeszcze lepiej powiesić, wypatroszyć i poćwiartować, ale nie rozmawiać o nim. Z kolei Brooke nie był typem, który mógłby się do niej przystawiać, i w normalnych okolicznościach nawet przez myśl by jej to nie przeszło. Jego małżeństwo pamiętało czasy, gdy Annie była świeżo upieczoną funkcjonariuszką, a Brooke jej zwierzchnikiem. Jako śledczy był raczej powolny i brakowało mu polotu, ale zawsze odnosił się do niej z życzliwością i od lat utrzymywali sporadyczny kontakt. Za jego zaproszeniem na kolację nie krył się żaden podtekst i Annie czuła się zakłopotana, że zareagowała tak, jakby straciła zaufanie do starego kumpla. – Przepraszam – powiedziała. – Tak palnęłam bez namysłu. – Nie ma sprawy – odparł Brooke. – I schlebia mi, że wciąż uważasz mnie za godnego konkurenta. – Nie mam co do tego wątpliwości. – Annie poklepała go po ramieniu. – Ale umieram z głodu, więc może odpuścimy sobie tę kolejkę tutaj i napijemy się tam, dokąd idziemy? Czy twoja propozycja jest nadal aktualna? – West End na nas czeka. – A moglibyśmy zahaczyć po drodze o South Kensington?

Kev Templeton był przygnębiony. Myślał sobie, że o tej porze powinien bzykać tę rudowłosą piękność o wielkich cyckach i nogach po sam tyłek, która od niedawna pracowała w archiwum, tymczasem jechał autostradą w tak ulewnym deszczu, że wycieraczki ledwie nadążały z odgarnianiem wody. Ale pocieszał się, że mimo wszystko nie jest to najgorszy sposób na spędzenie sobotniego wieczoru, a może nawet lepszy. Czuł typowy dla pościgu dreszczyk emocji. Wprawdzie nikogo nie ścigał, ale przynajmniej nie siedział w biurze, tylko za kierownicą i zapuszczał się nocą w teren w poszukiwaniu tropów. To było coś, co lubił najbardziej. Właśnie dlatego wstąpił do policji. Po szybach spływały strumienie wody, a niebo przecięła błyskawica i Kev usłyszał grzmot, którego odgłos przebił się przez ustawioną na cały regulator muzykę Chemical Brothers. Wiedział, że na komendzie nie traktują go poważnie, bo jest jeszcze młody i trochę obnosi się ze swoją powierzchownością. Wszyscy uważali go za modnisia i bywalca nocnych klubów. Owszem, lubił się bawić w takich lokalach i lubił dbać o swój wygląd, ale jego osobowość na tym się nie kończyła. Postanowił, że pewnego dnia im pokaże, na co go stać. Kiedy zacznie się piąć po szczeblach kariery, wszyscy jego koledzy zostaną daleko w tyle. Zresztą za kogo oni się uważali? Gristhorpe lada chwila miał odejść na emeryturę i już od dawna nie rozwiązał żadnej poważnej sprawy, jeśli w ogóle kiedykolwiek czegoś takiego dokonał. Banks był dobry, ale nie potrafił współdziałać w zespole i z powodu problemów osobistych szybko wypadał z gry. Annie Cabbot nie była taka super, jak się jej wydawało. Zdaniem Keva za bardzo ulegała emocjom, jakby bez przerwy miała okres. Jedynie Winsome budziła w nim szczery respekt. Wróżył jej błyskotliwą karierę. Widział ją u swego boku, kiedy sam zostanie nadinspektorem. Widział ją również w swoim łóżku. Już na samą myśl o jej udach robiło mu się gorąco. Nie zatrzymując się po drodze, dojechał do końca autostrady, a następnie zawrócił i kierując się na północ, wstąpił na stacje w Toddington i Newport Pagnell, gdzie pokazywał obsłudze zdjęcia Jennifer Clewes, jednak nikt jej nie rozpoznał. Na żadnej z tych stacji nie zamówił nic do jedzenia i teraz, kiedy dojeżdżał do Watford Gap, zbliżała się północ, a jemu zaczął doskwierać głód. Chciało mu się też sikać. Mógł tam również zajrzeć do jednego z lokali sieci Road Chef. Przez lata zdążył się już przekonać, że takie przydrożne bary prawie wcale nie różnią się między sobą i mają wygórowane ceny. W takich miejscach było o tej godzinie dosyć ponuro, jak zauważył Templeton, a może w Watford Gap zawsze panowała taka atmosfera. Miało to coś wspólnego z oświetleniem wnętrza i klientelą. Nocą nie zaglądały tam sympatyczne rodziny z klasy średniej ani starsi ludzie. Z wyjątkiem komiwojażerów i biznesmenów wracających z wieczornych konferencji większość gości przesiadujących w barze

wyglądała na bandziorów. I prawdopodobnie okazałoby się, że wrażenie to wcale nie jest tak dalekie od prawdy, gdyby przeprowadzić wyrywkową kontrolę w takich lokalach. Z pewnością udałoby się złowić kilka indywiduów o twarzach dobrze znanych z listów gończych. Kev doszedł do wniosku, że musi to zaproponować swoim przełożonym, ale szybko porzucił ten zamiar. Nie chciał, żeby ktoś ukradł mu pomysł i przypisał sobie całą zasługę. Do toalety wszedł jakiś mężczyzna i stanął przy pisuarze obok Templetona, chociaż wszystkie inne były wolne. Kiedy próbował nawiązać rozmowę, siląc się na typową gadkę o wywieszaniu fujary, Kev zapiął rozporek, wyszarpnął legitymację służbową i podstawił mu pod nos. Zrobił to tak gwałtownym ruchem, że facet zatoczył się do tyłu i tracąc wyczucie kierunku, obsikał sobie buty i nogawki spodni. – Odpierdol się, zboku – warknął policjant. – Cholerny szczęściarz z ciebie, bo powinienem cię przymknąć za nagabywanie, ale nie mam czasu. Wracaj na swój motor. Ale już! Ostatnie słowa Templeton wypowiedział podniesionym tonem, a blady ze strachu mężczyzna trzęsącymi się rękami zapiął rozporek i pobiegł w stronę drzwi, nawet nie zatrzymując się przy umywalkach. Dokładnie przez trzydzieści sekund Kev mył ręce mydłem pod gorącą wodą. Nienawidził pedałów i jego zdaniem rząd popełnił przed laty wielkie głupstwo, kiedy ogłosił, że homoseksualizm nie jest przestępstwem. Wywołał w ten sposób lawinę, podobnie jak swoją decyzją w sprawie imigracji. Zdaniem Keva należało wszystkie cioty zamknąć w więzieniu, a cudzoziemców odesłać z powrotem do domu. Oczywiście z wyjątkiem Winsome. Ona mogła zostać. W barze Templeton zamówił kubek herbaty oraz kiełbaski z jajkami sadzonymi i fasolą, gdyż doszedł do wniosku, że tak prostego dania nie można zepsuć. Podszedł z tacą do pierwszego wolnego stolika, jaki wypatrzył, starając się nie zwracać uwagi na rozmazany po blacie ketchup. Jajka były za mocno przysmażone, a herbata zbyt gorzka, ale poza tym jedzenie nie pozostawiało wiele do życzenia. Kev spałaszował kolację z apetytem. Kiedy skończył, podszedł do kontuaru i zagadnął stojącego po drugiej stronie pracownika, młodego Azjatę, który miał na imię Ali, jak informował jego identyfikator. – Pracowałeś zeszłej nocy, mniej więcej o tej samej porze? – Byłem tutaj – odparł Ali. – Czasem mi się wydaje, jakbym w ogóle się stąd nie ruszał. – Nie wątpię – rzekł Kev i wyjął z aktówki zdjęcie Jennifer Clewes. – Swoją drogą, jestem posterunkowy Templeton, wydział zabójstw North Yorkshire. Nie widziałeś tu przypadkiem tej kobiety? – Jasna cholera, ona nie żyje? – Ali pobladł na twarzy. – Jeszcze nigdy nie

widziałem trupa. – Czy ją widziałeś? – Co jej się stało? Policjant westchnął ostentacyjnie. – Posłuchaj mnie, Ali – powiedział. – Dogadamy się znacznie lepiej, jeżeli ja będę zadawał pytania, a ty na nie odpowiadał. Dobra? – Tak, dobra. W takim razie niech się przyjrzę. – Ali wyciągnął rękę, ale Templeton nie podał mu zdjęcia, lecz uniósł je tak, by młody Azjata mógł mu się przyjrzeć. Nie chciał, żeby poplamił je zatłuszczonymi palcami. Ali zmrużył oczy i przyglądał się fotografii dłużej, niż Templetonowi wydawało się konieczne. – Tak, była tutaj zeszłej nocy – odezwał się w końcu. – Siedziała tam. – Ali wskazał na stolik. – O której godzinie? – Nie pamiętam. Na nocnej zmianie traci się rachubę czasu. – Była sama? – Tak. Pamiętam, że zastanawiałem się, co taka ładna laska robi sama w piątkową noc. – Czy wyglądała na podenerwowaną albo wystraszoną? – Nie rozumiem? – Jak się zachowywała? – Tak jakby normalnie. Zjadła kanapkę, a właściwie pół, ale trudno się jej dziwić. Te bułki z szynką i pomidorem robią się trochę gliniaste, kiedy dłużej poleżą… – Czy ktoś do niej podchodził? – Nie. – Ktoś ją zagadywał? – Nie. Ale facet przy stoliku naprzeciwko wyraźnie się na nią gapił. Ale on mi trochę wyglądał na zboczeńca. – A jak wygląda zboczeniec? – zapytał Templeton. – No, wie pan. Taki jakby śliski. – No dobra. Jak długo tu była? – Nie wiem. Wydaje mi się, że z dziesięć, może piętnaście minut, nie dłużej. I nie powie mi pan, co się jej stało? Wyglądała na całkiem zdrową, kiedy stąd wychodziła. – Czy ktoś za nią poszedł? – Facet z naprzeciwka, ten zboczeniec, wyszedł niedługo potem, ale nie sądzę, żeby ją śledził. Skończył jeść, więc dlaczego miałby tu przesiadywać? Policjant omiótł wzrokiem wnętrze baru. – No właśnie, dlaczego? – zapytał. – Zazwyczaj ludzie wstępują tutaj w pośpiechu. Rotacja jest duża.

– I nikt więcej nie interesował się tą kobietą? – Nikt. – Czy dzwoniła do kogoś? – Niczego takiego nie zauważyłem. – A ten zboczeniec – ciągnął Templeton. – Czy widziałeś go już wcześniej? – Nie. – A mógłbyś go opisać? – Nosił ciemnoszary garnitur jak biznesmen, okulary w czarnych oprawkach i miał pociągłą twarz z długim, cienkim nosem. Krótkie włosy, jasnobrązowe. Aha, no i miał łupież. Przypominał mi kogoś, ale nie potrafię powiedzieć kogo. Nie przez ten łupież oczywiście. Chodzi o twarz. – Ile lat byś mu dał, tak na oko? – Dużo. Może około czterdziestu. – Czy chciałbyś dodać coś jeszcze? – Raczej nie. Czy będzie o tym w telewizji? – Dzięki za pomoc – powiedział Kev i wyszedł z baru, pozostawiając Alego sam na sam z marzeniami o karierze gwiazdy telewizyjnej. Deszcz przestał padać i światła reflektorów odbijały się w ciemnych kałużach. Zanim Templeton wyjechał z powrotem na autostradę, wstąpił jeszcze do budynku stacji benzynowej, gdzie za kontuarem zastał kierownika nocnej zmiany, sennego młodzieńca, który ożywił się trochę na widok legitymacji policyjnej. – Jestem Geoff – przedstawił się. – Czym mogę służyć? – Pracowałeś tu zeszłej nocy? – Tak. Templeton znów sięgnął po fotografię. – Przypominasz ją sobie? – Ona wygląda na… – Geoff zmarszczył czoło. – Nie wiem. – Wygląda na martwą – rzekł Kev. – No i trudno się dziwić, bo jest martwa. Pamiętasz ją? – Była tutaj. Nawet gdy się człowiek spieszy, nie zapomni kogoś takiego jak ona. – Pamiętasz, o której to było? – Nie jestem pewien, ale na wydruku z terminalu jest godzina. – Płaciła kartą? – Jak większość klientów. Paliwo jest cholernie drogie, a karty kredytowe wygodne w użyciu. Teraz można zapłacić kartą przy dystrybutorze i nie trzeba nawet podchodzić do kasy. Ale nie każdy to lubi, rozumie pan. Niektórzy wciąż wolą kontakt z człowiekiem. – Nie sądzę, żebyś miał jeszcze kwity z ubiegłej nocy. – Tak się składa, że mam – odparł Geoff. – Zabierają je dopiero w poniedziałek

rano. – Więc na co czekamy? Kobieta nazywa się Jennifer Clewes. – To chwilę potrwa. – Geoff wyjął pokwitowania transakcji i przygryzając dolną wargę, zaczął je przeglądać. – Mam. Myślę, że to jest to. Uniósł wydruk, pokazując go Templetonowi. Transakcja została dokonana trzydzieści pięć minut po północy, co oznaczało, że kobieta dojechała do autostrady A1 mniej więcej dwie i pół godziny później. Wszystko się zgadzało. Templeton podziękował młodzieńcowi i na wszelki wypadek zapytał go jeszcze o podejrzanego mężczyznę, o którym wspomniał Ali. – Taki facet z łupieżem? Ten z pomarszczoną twarzą? – Właśnie ten. – Też tu był. Teraz mi przyszło do głowy, że w tym samym czasie co ona. Zauważyłem, że zerkał na nią, kiedy się pochylała przy dystrybutorze. Ale trudno mu się dziwić, rozumie pan. Figurę to ona miała. Ale zaraz, nie sądzi pan, że… – Widziałeś go wcześniej? – Nie przypominam sobie. Ale miewamy tutaj spory ruch. – Nie spodziewam się, by istniał chociaż cień prawdopodobieństwa, że on też płacił kartą? Geoff uśmiechnął się szeroko i znów zaczął wertować plik pokwitowań. – Mówiłem, że większość tak robi. Proszę bardzo, jest zaraz po niej. Nazywa się Roger Cropley. – Macie tutaj monitoring? – Tak się składa, że mamy. Z oddali dobiegł odgłos grzmotu. Geoff podał pokwitowanie transakcji Templetonowi, który obejrzał je dokładnie i pomyślał, że mimo wszystko Bóg mu sprzyja. Tuż po powrocie do domu Roya Banks sprawdził automatyczną sekretarkę. Wiadomość była tylko jedna i ku jego zaskoczeniu okazało się, że zostawiła ją Annie Cabbot. Tym bardziej zdziwiło go, że wiadomość jest bez wątpienia przeznaczona dla Roya, gdyż Annie zwracała się do adresata „panie Banks”. Poinformowała go, że próbowała się dodzwonić już wcześniej, ale nikogo nie było, i poprosiła, aby się z nią jak najszybciej skontaktował. Oczywiście Annie nie miała pojęcia, że Roy zaginął. Mówiła raczej chłodnym i oficjalnym tonem, jak zauważył Banks, który zastanawiał się, co sprowadziło ją do Londynu. Czy miało to coś wspólnego ze sprawą morderstwa w Eastvale, którą prowadziła? Jednak było już po dwudziestej trzeciej, a on nie miał ochoty wdawać się z Annie w zawiłą dyskusję o tak późnej porze. Postanowił zadzwonić do niej z samego rana. Zabrał na piętro napoczętą butelkę amarone i obejrzał Mechaniczną pomarańczę na

wielkim ekranie plazmowym. System głośników wypełnił salon dźwiękiem, chociaż ściszył go, żeby nie dawał się we znaki sąsiadom. Potem Banks zasnął na sofie, obok butelki wina, którą opróżnił zaledwie do połowy. Nie słyszał grzmotów ani nie widział błyskawic, kiedy przed świtem nad Londynem przeszła burza. Jednak tuż po trzeciej obudziła go wyraźna melodia La donna e mobile dobiegająca z bardzo bliska. Wyrwany ze snu najpierw pomyślał, że najwidoczniej musiał nastawić płytę z Rigolettem, zanim położył się spać, i teraz nawet o tym nie pamiętał. A potem przypomniał sobie o komórce Roya, która spoczywała na stoliku obok sofy. Sięgnął po nią i okazało się, że to ona jest źródłem dźwięku. W salonie było ciemno, ale na podświetlonej na niebiesko klawiaturze Banks bez trudu znalazł odpowiedni przycisk. – Halo? – wymamrotał. – Kto tam? Z początku nie usłyszał nic poza lekkim szumem, będącym najprawdopodobniej efektem zakłóceń na linii. Potem wydało mu się, że ktoś wydaje zdławione odgłosy, jakby usiłował powstrzymać śmiech. Zaczął nabierać przekonania, że ktoś zadzwonił do niego przez pomyłkę, a te stłumione dźwięki w tle pochodzą z telewizora. Raz zdarzyło mu się coś takiego, kiedy zapomniał zablokować klawiaturę swojej komórki. Jakimś sposobem wybrał jeden z numerów w spisie telefonów i Tracy mogła posłuchać jego rozmowy ze świadkiem morderstwa. Na szczęście nie było słychać wyraźnie, a jego córka wykazała na tyle rozsądku, że przerwała połączenie, kiedy się zorientowała, co się zdarzyło. Jednak od tamtego czasu Banks wręcz obsesyjnie pamiętał o włączaniu blokady. A może to sprawka jakichś dzieciaków, które wpadły na zwariowany pomysł, żeby spłatać komuś figla. Stłumione odgłosy nie ustawały, gdy wtem dał się słyszeć głuchy łoskot i czyjś wyraźny śmiech. Potem Banks spojrzał na wyświetlacz, na którym zaczął ukazywać się jakiś obraz. Nie był zbyt ostry, ale wyglądał jak fotografia mężczyzny rozpartego w fotelu z głową przekrzywioną na bok, najprawdopodobniej śpiącego albo nieprzytomnego. Banks nie dostrzegł w kadrze innych ludzi, ale zważywszy na odgłosy, zdjęcie musiało pochodzić z jakiejś ostrej balangi. Po co ktoś, na litość boską, miałby wysyłać Royowi coś takiego. Banks wciąż był jeszcze na wpół śpiący i nie myślał jasno, więc zapisał obraz i odłożył telefon z powrotem na stolik. Cokolwiek to było, uznał, że najlepiej będzie, jeśli zajmie się tym rano.

Rozdział 6 Burza, która przeszła nocą nad południową częścią kraju, rozproszyła wiszący w powietrzu zaduch i niedzielny ranek był pogodny, a spłukane deszczem ulice lśniły w promieniach słońca. Temperatura wciąż sięgała dwudziestu kilku stopni, ale ponieważ po wilgoci nie zostało ani śladu, upał był całkiem znośny. Annie wstała późno. Czuła się wyspana i rześka, chociaż w jej hotelowym pokoju było zbyt gorąco i całą noc przeleżała w samej bieliźnie na zaścielonym łóżku. Ustawiła pokrętło klimatyzatora na maksymalne chłodzenie, ale kiedy nie przyniosło to żadnego efektu, doszła do wniosku, że regulator umieszczono w pokoju tylko na pokaz. Może gdyby ktoś był głęboko przekonany, że urządzenie naprawdę działa, zrobiłoby mu się trochę chłodniej, jednak Annie nie miała w sobie aż tyle wiary. Wzięła chłodny prysznic, zjadła dostarczone do pokoju śniadanie i jak co dzień przejrzała poranne gazety w poszukiwaniu jakichś śladów, które wskazywałyby na obecność Phila Keane’a, jednak jak zwykle bez efektów. Potem sprawdziła swoją komórkę, aby się upewnić, czy przypadkiem nie próbował się z nią skontaktować Roy Banks, ale niczego nie znalazła. Znów wybrała jego domowy numer i ponownie zgłosiła się automatyczna sekretarka. Tym razem Annie zostawiła jeszcze bardziej zwięzłą wiadomość. Potem spróbowała się dodzwonić na jego komórkę, ale również bezskutecznie. Nawet nie zadała sobie trudu, by nagrać wiadomość na poczcie głosowej. Następnie zadzwoniła do Melanie Scott, aby się upewnić, że zastanie ją w domu, i skontaktowała się z Gristhorpe’em, który poinformował ją, że rodzice Jennifer Clewes właśnie jadą do Eastvale, by zidentyfikować ciało córki. Po tej rozmowie wyszła z hotelu i skierowała się w stronę metra. Najpierw musiała dojechać Northern Line do Leicester Square, gdzie przesiadła się w Picadilly Line, która prowadziła aż do Heathrow. Pogoda tego dnia okazała się bardziej łaskawa, a pociąg prawie pusty, więc podróż do Hounslow była dosyć przyjemna. Część linii przebiegała nad ziemią i Annie obserwowała przesuwające się za oknem domy z czerwonej cegły, boiska i biurowce z betonu i szkła. Korzystając z planu miasta, znalazła dom Melanie Scott, który był oddalony zaledwie o pięć minut marszu od stacji metra Hounslow West. Wszystkie miejsca parkingowe po obu stronach ulicy były zajęte, a promienie słońca zalewały przednie szyby samochodów oślepiającym blaskiem i Annie znów poczuła zadowolenie, że wybrała podróż pociągiem. Drzwi otworzyła jej kobieta przed trzydziestką, czyli mniej więcej w takim samym

wieku jak Jennifer Clewes. Była bardzo chuda, ale miała zgrabną sylwetkę o drobnych piersiach, krągłych biodrach i wąskiej talii. Nosiła dżinsowe szorty, które eksponowały jej długie zgrabne nogi, a opadające na ramiona czarne loki otaczały owal bladej twarzy o dużych brązowych oczach, niewielkim okrągłym nosie i pełnych wargach. Czerwona szminka wyraźnie kontrastowała z bladością jej cery. Annie nie wyjawiła jej przez telefon żadnych szczegółów, ale kobieta przeczuwała, że stało się coś złego, i wyglądała na podenerwowaną, jakby spodziewała się usłyszeć najgorsze. – Mówiła pani, że chodzi o Jenn – powiedziała, wskazując Annie fotel w zagraconym salonie. Okno było otwarte i do środka wpadały urywki rozmów i śmiechy przechodzących ulicą ludzi. Melanie usiadła pod przeciwległą ścianą i ścisnęła kolanami splecione dłonie. – Czy coś się stało? – Pani Scott, niestety Jennifer Clewes nie żyje. Przykro mi, ale nie potrafię tego ująć w łagodniejszy sposób. Melanie utkwiła wzrok w kącie pokoju, a jej oczy wypełniły się łzami. Potem uniosła rękę do ust i wbiła zęby w zaciśniętą pięść. Annie podeszła do niej, ale kobieta powstrzymała ją gestem dłoni. – Nie, nic mi nie jest, naprawdę. Jestem tylko wstrząśnięta. – Melanie potarła oczy, rozmazując na policzkach tusz do rzęs, a potem sięgnęła po chusteczkę do pudełka stojącego na gzymsie kominka. – Jest pani z policji, więc to musi być jakaś podejrzana sprawa, prawda? Jak do tego doszło? Mimo wszystko Melanie nie traci głowy, pomyślała Annie, siadając z powrotem w fotelu. – Została zastrzelona – odparła. – O mój Boże. A więc to ona jest tą kobietą, której zwłoki znaleziono w samochodzie w Yorkshire? Było o tym w gazetach i w telewizji. Bo pani jest z Yorkshire, tak? – Owszem, z North Yorkshire. – Ale w telewizji nie podali jej nazwiska. – Nie. Musimy mieć pewność, a jej rodzice jeszcze nie zidentyfikowali ciała. – Annie pomyślała, by pokazać Melanie zdjęcie zwłok, ale nie było sensu dodatkowo jej stresować, skoro Kate Nesbit już rozpoznała ofiarę. Teraz potrzebne było tylko potwierdzenie ze strony rodziców Jennifer. – To nie do wiary – powiedziała Melanie. – Kto mógłby chcieć ją zabić? Czy to jakiś zboczeniec? Czy ona…? – Nie była napastowana seksualnie – wyjaśniła Annie. – Czy zna pani kogoś, kto mógłby ją skrzywdzić? – Ja? Nie, nikt taki nie przychodzi mi do głowy. – Kiedy ostatnio rozmawiała pani z Jennifer? – Kilka dni temu, chyba w środę. Przez telefon. Właściwie nie widziałam się z nią

od dwóch albo trzech tygodni. Obie byłyśmy zbyt zapracowane, ale miałyśmy wybrać się do kina w przyszły weekend. Taki babski wieczór. Nie mogę w to uwierzyć – rzekła Melanie i znów zaczęła trzeć oczy. – A może wie pani o czymś, co ją gnębiło? – Wydawała się bardzo zaabsorbowana, kiedy ostatnio z nią rozmawiałam. Ale muszę przyznać, że Jenn czasem za dużo rozprawia o pracy, a wtedy ja się wyłączam. – Miała jakieś problemy w pracy? – O niczym konkretnym mi nie wiadomo. Wspominała tylko o jednej ze spóźnionych dziewczyn, jak to ujęła. Pracowała w centrum planowania rodziny. – Wiem – odparła Annie. – Spóźnionych dziewczyn? Kto to taki? – Nie mam pojęcia. Ale właśnie tak powiedziała. – Może chodziło o koleżankę z pracy? Jej zmienniczkę. – Nie sądzę. Oni tam nie pracują na zmiany. To nie jest całodobowy ośrodek. Ale czasami ma kontakt z klientami, kiedy trzeba uregulować sprawy formalne albo pojawi się jakiś problem. Była pewna kobieta… Właśnie w taki sposób Jennifer poznała Kate Nesbit, przypomniała sobie Annie. – Pamięta pani, jak się nazywała? – Próbuję sobie przypomnieć. Chwileczkę. Jenn mówiła bardzo szybko, więc nie mogę być do końca pewna, ale to nie było pospolite imię. – Melanie zamilkła i skierowała wzrok w stronę okna. Ulicą przejechał biały samochód dostawczy, zasłaniając na chwilę jaskrawe światło słońca. – Wydaje mi się, że Carmen. – Tak miała na imię? – Tak. Pamiętam, bo pomyślałam wtedy, że to brzmi podobnie jak imię tej aktorki, ale ona ma na imię Cameron, prawda? Cameron Diaz. A to była Carmen, jak ta opera. A na nazwisko miała Petri albo jakoś tak. Przepraszam, ale… – Nic nie szkodzi. – Annie zapisała informację w notesie i postawiła znak zapytania przy słowach „spóźniona dziewczyna”. – Czy Jennifer wyznała pani, co ją martwi? – Niestety nie. Tylko że ta Carmen coś powiedziała. – Czy Carmen przyszła do ośrodka, żeby dokonać aborcji? – Tak przypuszczam, chociaż Jenn o tym nie wspomniała – odparła Melanie. – Ale właśnie po to kobiety tam przychodzą, ewentualnie po poradę, wie pani, kiedy są niezdecydowane i nie wiedzą, co robić. – Czy Jennifer miała jakiś konkretny pogląd na sprawę aborcji? – Co pani ma na myśli? – Czy sądzi pani, że mogła odradzać klientkom zabieg i sugerować, aby zamiast tego urodziły dziecko i oddały do adopcji? – Ach, rozumiem. Nie, nic z tych rzeczy. Jenn twierdziła, że to kwestia osobistego wyboru. Rzecz w tym, że niektóre z tych kobiet były… sama pani rozumie…

przerażone, zwłaszcza te młode. Zwykle nie miały pojęcia, co robić. Ale Jenn nie udzielała porad. Tym zajmują się tam inni ludzie. – Ale miała kontakt z pacjentkami? – Czasami. – Nie wie pani, dlaczego Jennifer tak się przejęła tą Carmen? – Jenn ma w zwyczaju angażować się w cudze problemy, to wszystko. To mogło jej trochę przeszkadzać w pracy. Przeważnie nie miała kontaktu z klientkami, ale czasami… jak już powiedziałam. Jest zbyt wrażliwa i nie zawsze potrafi podchodzić obiektywnie do różnych spraw. Albo ludzi. To jedna z cech, które sprawiają, że jest taka wyjątkowa. Przepraszam. Była. O mój Boże. – Czy kiedykolwiek otrzymywała groźby w związku ze swoją pracą? – Chodzi pani o to, że miała do czynienia z aborcją? – Tak. Istnieją pewne ugrupowania, które aktywnie się temu sprzeciwiają, a niektóre z nich posuwają się do przemocy. – Nigdy mi o czymś takim nie mówiła. Kiedyś doszło do niewielkiej demonstracji, ale nic się wtedy nie stało. W każdym razie obyło się bez przemocy. Takie grupy zazwyczaj nie zwracają uwagi na ten ośrodek, ponieważ tak naprawdę to nie tam przeprowadza się zabiegi, a większość klientek decyduje się na urodzenie dziecka i oddanie go do adopcji, więc sądzę, że to mało prawdopodobne. Annie uświadomiła sobie, że koleżanki Jenn z centrum planowania rodziny mogą być lepiej poinformowane w tej kwestii. – Może opowiedziałaby mi pani trochę o Jennifer? Z tego, co wiem, znałyście się od dawna. – Od podstawówki. Mieszkałyśmy zaledwie parę ulic od siebie i obchodziłyśmy urodziny w tym samym dniu. Och, teraz jej rodzice… – Melanie wyciągnęła papierosa z leżącej na oparciu fotela paczki i zapaliła go. – Przepraszam, nie przeszkadza pani? – zapytała, wydmuchując kłąb dymu. – To pani dom – odparła Annie. Jak również płuca, pomyślała. – A co potem? Studia? – Obie kończyłyśmy studia podyplomowe w Birmingham. Ja handel międzynarodowy, a Jenn zarządzanie. – A wcześniej? – Jenn studiowała ekonomię w Kent, a ja języki nowożytne w Essex. – Miałyście ze sobą kontakt? – Oczywiście. Praktycznie nie rozstawałyśmy się w czasie ferii. – Słyszałam, że ubiegłego lata spędziłyście razem wakacje na Sycylii. – Tak. – Melanie zmarszczyła czoło. – Czy mogę zapytać, do czego pani zmierza? Czy sugeruje pani, że w naszej przyjaźni było coś… nienaturalnego? Bo jeżeli… Annie zaprzeczyła gestem dłoni.

– Nie, nic z tych rzeczy. Zresztą to nie moja sprawa – odparła. O ile nie ma nic wspólnego ze śmiercią Jennifer, pomyślała. – Chodziło mi tylko o to, że jej współlokatorka, Kate, nie wiedziała o niej zbyt wiele, a na dobrą sprawę prawie wcale jej nie znała. – Wcale mnie to nie dziwi – rzekła Melanie. – Jennifer pod wieloma względami była bardzo skryta. Dzieliła się kosztami wynajmu mieszkania, bo w Londynie jest strasznie drogo, ale to nie oznaczało, że musiała dzielić się sekretami swojego życia. Zresztą… – Co takiego? – Ze słów Jenn wywnioskowałam, że ta Kate była trochę wścibska, wciąż o wszystko ją wypytywała, chciała wiedzieć, dokąd chodzi i z kim się spotyka. Jenn wyznała mi kiedyś, że to gorsze niż życie z rodzicami. Annie też kiedyś dzieliła mieszkanie w Exeter z dziewczyną imieniem Caroline, która posunęła się nawet do tego, że pytała ją, jakich używa środków antykoncepcyjnych i co dokładnie robiła, kiedy nie wróciła na noc do domu. To zbytnie zaciekawienie życiem seksualnym współlokatorki zakrawało na poszukiwanie zastępczych uniesień. Caroline nie miała chłopaka i Annie domyślała się, że w ten sposób próbuje to sobie wynagrodzić. Ale Annie i tak nie była skłonna do zwierzeń, a przeważnie nie miałaby nawet o czym opowiadać. – A dlaczego nie zamieszkałyście razem? – Hounslow było dla niej za daleko, a mnie odpowiada to miejsce ze względu na pracę. Nie wyobrażam sobie codziennych dojazdów z centrum do Heathrow i z powrotem. – Więc Kate i Jennifer nie najlepiej się dogadywały? – Tego nie powiedziałam. Ale nie można wytrzymać z kimś, kto jest zupełnie inny i miewa drażniące nawyki, jeżeli nie zachowa się odrobiny dystansu, prawda? – Prawda – zgodziła się Annie. – Czasami takie rozwiązanie jest lepsze. – I z nimi tak właśnie było. Dogadywały się dość dobrze. Kate dbała o porządek, pilnowała, żeby jedzenie nie gniło w lodówce, pamiętała o przekręceniu klucza w zamku, kiedy wychodziła, i nie robiła zbyt wiele hałasu. Tego typu sprawy, które mają znaczenie, kiedy dwie osoby korzystają ze wspólnej przestrzeni. Nigdy się nie sprzeczały, tylko Kate była trochę wścibska i apodyktyczna. Lubiła, gdy wszystko było w idealnym porządku, i nie tolerowała papierosów. Nie miałam nawet ochoty tam przychodzić. Oczywiście takie jej prawo, ale czy nie uważa pani, że czasem trzeba być trochę elastycznym? – Tak właśnie myślę – odparła Annie. – A jej życie uczuciowe? – Co mianowicie? – Miała jakieś problemy z partnerami? Melanie odgarnęła włosy do tyłu.

– Myślę, że Kate stroniła od mężczyzn. Jakiś czas temu musiała się zrazić. Myślała, że jest w ciąży, jak opowiadała mi Jenn. W każdym razie nic mi nie wiadomo o jej związkach albo ich braku. – A Jennifer? Annie przypomniała sobie, co Kate Nesbit powiedziała jej o Victorze, byłym chłopaku Jennifer, i chciała się przekonać, co Melanie o nim wie. Melanie zastanawiała się przez chwilę, jakby wahała się nad podjęciem decyzji. – Jenn podchodziła poważnie do spraw sercowych – odezwała się w końcu. – W zeszłym roku, tuż przed naszym wyjazdem na wakacje, zerwała z facetem, z którym spotykała się od trzech lat, i była tym zdruzgotana. Mogłam jej powiedzieć, że to było do przewidzenia, ale takich rzeczy się nie robi. Jenn naciskała na niego, żeby się bardziej zaangażował, żeby zamieszkali razem, a może nawet pobrali się i mieli dzieci, ale było oczywiste, że w końcu go tym odstraszy. – I tak się stało? – Tak. – Melanie parsknęła śmiechem. – Te wakacje miały być lekarstwem. Żeby wybiła go sobie z głowy. Miałyśmy nie trzeźwieć i zaliczyć mnóstwo przystojniaków. – I udało się? – Nie. Czy to kiedykolwiek się udaje? Jenn w kółko czytała książki, a ja szlifowałam mój włoski na kelnerach, z których każdy był po pięćdziesiątce. W okolicy ani jednego faceta, na którym dałoby się oko zawiesić. Wieczorami użalałyśmy się nad sobą, popijając tanie sycylijskie wino, a rano budziłyśmy się z potwornym bólem głowy. Och, no i w drugi dzień Jenn spiekła się na słońcu. Koniec końców było to trochę żałosne. – A co potem? – Wyleczyła się z niego. – A on z niej? – Niezupełnie – powiedziała Melanie, marszcząc czoło. – Jenn opowiadała mi, że zaczął ją nękać. Twierdził, że popełnił wielki błąd, i prosił, żeby mu dała jeszcze jedną szansę, w ten deseń. I wciąż do niej wydzwaniał. – Do pracy czy do domu? – I tu, i tu. – Mówiąc o nękaniu, miała pani na myśli, że ją nachodził, groził jej, czy coś jeszcze? – Powiedziała tylko, że ją nękał. – Czy pamięta pani jego nazwisko i adres? – Nie, adresu nie pamiętam, ale mam gdzieś zapisany. Proszę mi przypomnieć przed wyjściem, żebym poszukała. Wydaje mi się, że mieszka przy drodze do Chalk Farm. Nazywa się Victor Parsons. – Czy po rozstaniu z Victorem Jennifer jeszcze się z kimś związała?

– Myślę, że tak. Całkiem niedawno. – W ciągu ostatnich kilku tygodni? – Tak. Góra dwa miesiące temu. Była bardzo ostrożna, ale odniosłam wrażenie, że bardzo jej się spodobał. – Wie pani, jak mu na imię? – Niestety nie powiedziała mi. W zasadzie to nic o nim nie opowiadała. Była bardzo tajemnicza. Tylko dzięki temu, że znałam ją tak długo, zauważyłam pewne oznaki, jeśli wie pani, o co mi chodzi. – Sądzi pani, że mógł być żonaty? – Żonaty? Dobry Boże, mam nadzieję, że nie. Jenn nie zadawałaby się z żonatym mężczyzną, w każdym razie gdyby o tym wiedziała. Jak już mówiłam, ona traktowała te sprawy bardzo poważnie. Wierzyła, że spotka swój ideał, z którym spędzi resztę życia. Dla niej to nie były żarty. Annie zaczęła się zastanawiać, czy podejrzenia Kate Nesbit były w ogóle uzasadnione, czy stanowiły po prostu efekt naturalnej powściągliwości Jennifer w sprawach dotyczących jej życia uczuciowego. – Czy wie pani, gdzie się poznali? – Przypuszczam, że w pracy. Nigdzie indziej nie bywała, chyba że ze mną. – Wiem, że to trochę oklepane, ale muszę zapytać. Czy przychodzi pani na myśl ktoś, kto mógłby chcieć skrzywdzić Jennifer? Czy ktoś kiedykolwiek jej groził? – Nie – odparła Melanie bez wahania, a jej oczy znów wypełniły się łzami. – Jenn była naprawdę dobrą osobą. – Wiadomo pani, by miała jakichś wrogów? – Ona nie budziła w ludziach wrogości. Moim zdaniem to musiała być jedna z tych przypadkowych napaści, o których mówi się w wiadomościach. Może padła ofiarą seryjnego mordercy albo kogoś, kto jej nie znał. Jak tamta dziewczyna, która zginęła na wiosnę. – A jak z jej pracą? Czy nie miała żadnych problemów? – Należałoby zapytać w ośrodku, ale mnie nigdy nie wspominała, że coś nie gra. Lubiła swoją pracę. – Melanie znów zaczęła płakać. – Przepraszam. To mi się po prostu nie mieści w głowie. Annie i tak już nie przychodziły na myśl żadne pytania. Próbowała pocieszyć Melanie i zasugerowała jej, aby zadzwoniła do jakiejś przyjaciółki i poprosiła ją o dotrzymanie towarzystwa. Melanie nie miała na to ochoty i odparła, że da sobie radę sama. Annie odniosła wrażenie, że ta kobieta znosiła lepiej całą sytuację niż Kate Nesbit, chociaż nie potrafiła powstrzymać się od łez. Poza tym jej rodzice nadal mieszkali w Shrewsbury, więc nieprędko przyjechaliby do Londynu. Annie zostawiła jej wizytówkę z numerem swojej komórki i zapewniła ją, że może zadzwonić, kiedy tylko zechce i w każdej sprawie. Potem wyszła na ulicę i zmierzając w stronę stacji

metra, zastanawiała się, dlaczego osoba tak wrażliwa, poważnie podchodząca do życia i wyjątkowa jak Jennifer Clewes padła ofiarą morderstwa. Gdy w niedzielny poranek Banksa obudził śpiew ptaków, czuł w głowie pulsujący ból, miał sucho w ustach i przypominał sobie całkiem wyraźnie, że w nocy wydarzyło się coś bardzo dziwnego. Niepewnym krokiem powlókł się do łazienki, gdzie wypił dwie szklanki wody i zażył trzy tabletki aspiryny, po czym wrócił do salonu, w którym spędził noc na sofie. Wziął do ręki komórkę Roya i odkrył, że zdjęcie wciąż tam jest. W świetle dnia wydawało mu się mniej tajemnicze niż w środku nocy. Otworzył listę połączeń przychodzących, ale okazało się, że numer był zastrzeżony. Banks obejrzał zdjęcie dokładniej. Tło było całkiem rozmazane, a sylwetka nieostra. Za siedzącą bezwładnie postacią znajdowało się coś, co przypominało ścianę i Banks, wytężając wzrok, dostrzegł na niej niewyraźne kontury liter. Nie potrafił odczytać żadnego słowa, ale miał nadzieję, że ekspert zdoła coś z nich złożyć. Zastanawiał się, czy tym człowiekiem na krześle jest Roy. Nie mógł tego wykluczyć. Rysów twarzy nie dało się rozpoznać, ale włosy wydawały się podobne. Jeżeli był to Roy, czy ktoś w pokrętny sposób dawał mu do zrozumienia, że uprowadził jego brata? Czy teraz powinien się spodziewać żądania okupu? Chociaż zdjęcie może przedstawiać każdego, doszedł wreszcie do wniosku. A może nawet to sam Roy je wysłał. Chciał w ten sposób coś mu zakomunikować albo go ostrzec. Z drugiej strony zdjęcie zostało przysłane na komórkę Roya, więc albo było przeznaczone dla niego, albo nadawcą był ktoś, kto wiedział, że jego telefon znajduje się obecnie w rękach Banksa. Ta druga ewentualność wzmagała jednak tylko jego niepokój o losy brata. Ktoś zdążył się już zorientować, że Banks zatrzymał się w domu Roya i ma jego komórkę, więc teraz musiał uważać. Odłożył telefon i wrócił do łazienki, gdzie zdjął wymięte ubranie, wszedł do luksusowej kabiny prysznicowej i odkręcił kurek do oporu. Strumienie gorącej wody smagające jego ciało przywróciły mu ludzki wygląd. Wycierając się miękkim grubym ręcznikiem, przypomniał sobie, że torbę podróżną z ubraniem na zmianę zostawił w bagażniku samochodu, który stał zaparkowany przed domem. Nie miał ochoty wybiegać po nią na zewnątrz, więc umył zęby elektryczną szczoteczką Roya, która niemal rozerwała jego dziąsła na strzępy, a potem pożyczył czystą koszulę z krótkim rękawem i skarpetki z garderoby brata. Musiał włożyć własne dżinsy, ponieważ spodnie Roya były na niego za długie i zbyt szerokie w pasie. Znalazłszy w jednej z kuchennych szafek zapas kawy, zaparzył sobie sporą porcję i wrócił z kubkiem do salonu na piętrze. Wiedział, jakim zapleczem technicznym dysponuje policja, toteż nie miał wątpliwości, że dałoby się wyśledzić numer

telefonu, z którego ktoś zadzwonił do niego w nocy i przysłał mu owo tajemnicze zdjęcie. Poza tym wiele można się było dowiedzieć, badając kartę SIM telefonu. Niestety w tej chwili Banks nie miał dostępu do tego zaplecza technicznego. Wciąż zachodził w głowę, jak bardzo poważna jest cała ta sytuacja. Nie mógł wyzbyć się myśli, że jego brat wmieszał się w jakiś nielegalny interes i właśnie to było powodem jego zniknięcia. Sytuacja przybrała niepomyślny obrót i groziła mu wpadka, więc musiał szybko uciekać i gdzieś się ukryć. Jeżeli faktycznie tak było, to zgłaszając sprawę policji, Banks narażał swojego brata na poważne kłopoty. Gdyby się okazało, że to jakaś poważna afera, na przykład narkotyki albo pornografia, i Roy trafiłby do więzienia, byłby to dla ich rodziców zabójczy cios. Z drugiej strony niewiele mógł zrobić poza tropieniem śladów, które już odkrył – numerów z listy połączeń i książki telefonicznej w komórce Roya oraz dokumentów, które wydrukowała dla niego Corinne. Zdawał sobie sprawę ze swoich obowiązków i wiedział, co doradziłby każdemu, kto znalazłby się w jego położeniu, mimo to wciąż się wahał. Przynajmniej dysponował teraz laptopem, więc mógł poświęcić trochę więcej czasu na badanie zawartości płyty CD i nośnika USB. A poza tym był jeden człowiek, do którego mógł się zwrócić po pomoc. Najpierw wszedł do gabinetu Roya i zauważył nową wiadomość na automatycznej sekretarce. Ktoś musiał dzwonić, kiedy brał prysznic. Okazało się, że to znów Annie Cabbot, która prosiła Roya, by odezwał się do niej jak najszybciej. Banks całkiem zapomniał, że Annie usiłowała się skontaktować z jego bratem już poprzedniego dnia wieczorem. Wciąż nie był pewien, czy chce ją w to angażować, gdyż nie miał wątpliwości, że Annie nalegałaby na oficjalne zgłoszenie zaginięcia, jednak ciekawość wzięła górę i wybrał numer jej komórki, żeby się dowiedzieć, czego szuka. Okazało się jednak, że jej telefon znajduje się poza zasięgiem. Postanowił spróbować później jeszcze raz. Potem zadzwonił do Corinne i odetchnął z ulgą, kiedy mu powiedziała, że u niej wszystko w porządku. Miała zaspany głos, więc przeprosił, że ją obudził, obiecał jeszcze się odezwać i rozłączył się. Na koniec wybrał numer, który znał na pamięć. Zgodnie z nagranym komunikatem zostawił wiadomość i piętnaście minut później telefon na biurku Roya zadzwonił. Banks szybkim ruchem podniósł słuchawkę. – Banks z tej strony. – Cóż to za pilna sprawa, że musisz niepokoić zapracowanego gliniarza w jedyny wolny dzień? – zapytał nadinspektor Richard Burgess zwany Brudnym Dickiem. – Muszę się z tobą zobaczyć. Natychmiast. Myśli Gristhorpe’a wciąż krążyły wokół inspektora Alana Banksa i to nie tylko dlatego, że gdyby Banks był pod ręką, on mógłby spędzić chwilę dłużej przy swoim kamiennym murku, zamiast jechać na komendę w niedzielny poranek. Bez

wątpienia czekała go tam przeprawa z tłumem dziennikarzy, bo przestępstwa z użyciem broni palnej zawsze wzbudzały burzliwe emocje. Chociaż uchwalone po masakrze w Dunblane prawo dotyczące posiadania broni należało do najbardziej restrykcyjnych na świecie, do kraju trafiał nielegalny arsenał przemycany z Irlandii i Europy Wschodniej. Nadinspektorowi zostało jeszcze trochę czasu, więc poszedł do ogrodu za domem, zabierając ze sobą kubek mocnej herbaty, który postawił na krześle, i zaczął uważnie przeglądać leżące na stercie kamienie, by wybrać najlepszy. Murek donikąd nie prowadził i niczego nie ogradzał, ale dla Gristhorpe’a stał się niezbędny prawie tak bardzo jak powietrze. Nie zapowiadało się, aby kiedykolwiek go ukończył, bo jak można doprowadzić do końca coś, co donikąd nie prowadzi, ale gdyby nawet tak się zdarzyło, zawsze mógł go rozebrać i zacząć od nowa. Budowa kamiennych murów bez zaprawy uchodziła nieomal za zapomnianą sztukę we współczesnej Anglii, i chociaż Gristhorpe nie uważał się za specjalistę w tej dziedzinie, starał się fachowo podchodzić do pracy, którą traktował jako swoisty hołd, a także formę terapii. Zastanawiając się nad wyborem odpowiedniego kamienia, czuł na twarzy przyjemne ciepło słonecznych promieni, a lekka bryza rozwiała jego zmierzwione włosy, muskając je delikatnie niczym kobieca dłoń. Pomyślał o swojej żonie, Mary, i o zwiewnym dotyku jej palców, a zaraz potem uświadomił sobie, że minęło ponad dwadzieścia lat, odkąd zmarła na raka. Wciąż za nią tęsknił, jak gdyby stracił cząstkę siebie, i nie było dnia, by o niej nie myślał, wspominając jakiś szczegół jej twarzy albo minę, jej łagodny głos, poczucie humoru albo jakiś charakterystyczny gest. Powietrze pachniało dzikim czosnkiem, a od strony rozgrzanej drogi dolatywała woń smoły. Gristhorpe wypił łyk herbaty i wybrał jeden z kamieni. Pasował idealnie. Potem jego myśli powróciły do najbardziej aktualnej ze spraw – Banksa. Od wielu lat Banks był dla Gristhorpe’a kimś więcej niż tylko podwładnym. Nadinspektor zapamiętał swoje pierwsze wrażenie, jakie zrobił na nim ten nerwowy, niemal niewyjmujący papierosa z ust oficer śledczy na skraju wypalenia zawodowego, i nieraz zadawał sobie pytanie, czy nie popełnił błędu, wydając zgodę na jego przeniesienie. Ale Banks jakoś odzyskał wewnętrzną równowagę, do czego w pewnym stopniu przyczyniła się malownicza prowincja Yorkshire, którą uznał za swój nowy dom. Gristhorpe wiedział, że był dla Banksa kimś w rodzaju mentora, nie tyle w sprawach zawodowych, ile w zwyczajnie ludzkim sensie. Banks miał złożoną osobowość i nadinspektor zastanawiał się, czy jego podwładny kiedykolwiek zdoła osiągnąć spokój i harmonię, do których zdawał się dążyć. Po rozwodzie z Sandrą, którego wciąż jeszcze nie mógł przeboleć, i po niespokojnym romansie z Annie Cabbot Banks najwyraźniej odnalazł szczęśliwą przystań w swoim wiejskim domu na odludziu, ale nawet to stracił w niespodziewany i gwałtowny sposób. Co czekało

go teraz? Gristhorpe nie miał pojęcia i nie podejrzewał, aby sam Banks znał odpowiedź. Nadinspektor wypił kolejny łyk herbaty i rozejrzał się za następnym kamieniem. Chciał się dowiedzieć, co łączyło Banksa z zamordowaną kobietą, zanim wyciekną jakiekolwiek informacje na ten temat. W tej chwili nie pozostawało mu nic innego, jak spróbować odnaleźć inspektora za pośrednictwem jego rodziny. Gdyby jednak takie poszukiwania nie przyniosły rezultatu, musiałby poczynić oficjalne kroki, a to mogłoby zaszkodzić karierze Banksa. W sprawę zostałyby zaangażowane media. Musieliby zamieścić jego zdjęcie w gazetach i zaapelować, aby każdy, komu wydawało się, że go widział, zawiadomił policję. Szukaliby go również wszyscy gliniarze w kraju. Gristhorpe’a nurtowało nie tylko to, że zamordowana kobieta miała w kieszeni adres Banksa, i to w dodatku nieaktualny. Annie poinformowała go, że do wiejskiego domu inspektora ktoś się włamał, a robotnicy z ekipy remontowej przysięgali, że po skończonym dniu pracy jak zwykle zamknęli drzwi na klucz i nie zostawili w środku żadnego kosztownego sprzętu. Gristhorpe dopił herbatę do końca i położył kamień na miejsce. Okazał się zbyt duży, więc odrzucił go z powrotem na stertę i ruszył w stronę domu. Nadeszła pora, by jechać do pracy. Do spotkania z Burgessem zostały Banksowi dwie godziny. Najpierw zadzwonił do Juliana Harwooda, który ku jego zdumieniu zaproponował mu spotkanie o czternastej w Starbucksie przy Old Brompton Road. Harwood sprawiał wrażenie człowieka żyjącego w przeświadczeniu, że robi wielką łaskę każdemu, komu poświęca swój czas, ale Banks wzbudził jego zainteresowanie, mówiąc, że jest bratem Roya. Potem na wszelki wypadek zapisał na kartce wszystkie nazwiska i numery z komórki Roya. Z doświadczenia wiedział, że urządzeniom elektronicznym zdarza się szwankować akurat wtedy, gdy człowiekowi najbardziej zależy, aby działały zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Wiele numerów z listy połączeń odpowiadało imionom ze spisu telefonów, a wśród nich znalazł Juliana, Ruperta i Corinne. Inne należały do firm wymienionych w dokumentach, które wydrukowała mu Corinne, jak również do zakładu fryzjerskiego, krawca, banku, dentysty i gabinetu lekarskiego. Żaden z nich nic konkretnego mu nie mówił. Zatelefonował pod kilka spośród tych numerów, między innymi do Ruperta, ale nikt nie wiedział, gdzie jest Roy, a przynajmniej nie przyznawał się do tego, że cokolwiek wie. Wśród ostatnich trzydziestu połączeń wyróżniała się jakaś kobieta o imieniu Jenn – co najmniej dziesięć razy Roy dzwonił do niej albo ona do niego – i Banks domyślił się, że jest to następczyni Corinne. Próbował się z nią skontaktować, ale jej numer

był niedostępny. Pomyślał, że może zdoła dotrzeć do niej w jakiś inny sposób. Poza tym, jeżeli kobieta nie ma nic wspólnego ze zniknięciem Roya, powinna wkrótce sama zadzwonić na jego komórkę. Przeglądając wydruki w wykazami i rozliczeniami, Banks poczuł, że zaczyna go ogarniać frustracja. Żadna z wymienionych na nich firm z niczym mu się nie kojarzyła, a nie miał czasu ani środków, by je wszystkie sprawdzić. Przede wszystkim musiałby uzyskać dostęp do policyjnej bazy danych. Niewykluczone, że miał teraz przed sobą dziesiątki nazwisk przestępców i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Burgess mógł okazać się pomocny, ale Banks wiedział, że dowie się od niego tylko tyle, ile ten będzie chciał mu przekazać. Przez pół godziny Banks po raz kolejny rozglądał się po domu, ale nie odkrył nic interesującego. Potem postanowił obejrzeć dokładniej zdjęcia z płyty CD, którą znalazł poprzedniego dnia. Położył na stole kuchennym nowy laptop, zaparzył sobie kawę, po czym przejrzał instrukcję obsługi i włączył urządzenie. Wsunął płytę do komputera i na samym dole paska akcesoriów znalazł aplikację Windows Explorer. Komputer otworzył folder automatycznie, wyświetlając 1232 pliki graficzne w formacie JPG. Banks przewinął zawartość folderu, którą w całości stanowiły zdjęcia przedstawiające nagie kobiety i opatrzone takimi nazwami, jak Maya, Teresa, April, Mia czy Kimnie, oraz pary w trakcie stosunków seksualnych. Kiedy zatrzymywał kursor na którymś ze zdjęć, w małym okienku pojawiały się informacje na temat wymiarów, typu oraz objętości pliku. Większość obrazów miała od 25 do 75 kilobajtów. Jednak gdy doszedł do dziewięćset osiemdziesiątego zdjęcia, zauważył, że zarówno ono, jak i dwa następne różnią się od pozostałych – nazwy wszystkich trzech składały się z liczb poprzedzonych literami „DSC”, a każde przedstawiało dwóch mężczyzn, którzy siedzieli w miejscu wyglądającym jak kawiarniany ogródek. Kiedy zatrzymał kursor na jednym z nich, okazało się, że zdjęcie ma 650 kilobajtów, czyli jest znacznie większe od całej reszty, i zostało wykonane we wtorek ósmego czerwca o 15.15 aparatem oznaczonym jako E4300. Nikon Roya był modelem o numerze 4300. Według informacji o modyfikacjach wszystkie pozostałe pliki zostały załadowane następnego dnia, więc wyglądało to tak, jak gdyby Roy przeniósł je z innego folderu. Zaintrygowany Banks dwukrotnie kliknął pierwsze ze zdjęć przedstawiających dwóch mężczyzn. Nie rozpoznawał twarzy żadnego z nich. Obaj mężczyźni siedzieli pochyleni nad stolikiem i wyglądali na pochłoniętych poważną rozmową. Obaj nosili białe koszule i luźne spodnie w jasnym kolorze. Jeden z nich miał zwalistą sylwetkę i kręcone siwiejące włosy, a napięte rysy twarzy tego drugiego, młodszego i szczuplejszego bruneta z hiszpańską bródką, zdradzały zaniepokojenie, jak gdyby mężczyzna obawiał się, że ktoś go śledzi. Kolejne dwa zdjęcia przedstawiały tę samą

scenę i były wykonane jedno po drugim w bardzo krótkim odstępie czasu. Banks przewinął do końca zawartość folderu, ale nie znalazł już nic poza kolejnymi Larissami, Nataszami, Nadiami i Mitzi. Zatem we wtorkowe popołudnie Roy zrobił z ukrycia trzy zdjęcia rozmawiających w kawiarnianym ogródku mężczyzn, a w środę zapisał je na płycie CD i ukrył wśród setek zdjęć pornograficznych. Następnie umieścił płytę w pudełku po albumie zespołu Blue Lamps, który pasował do jego muzycznej kolekcji jak pięść do nosa. Tylko kim byli ci dwaj i co ich łączyło ze zniknięciem Roya, jeśli w ogóle mieli cokolwiek z tym wspólnego? Banks wziął ze stołu laptopa i poszedł z nim na górę. Nadszedł czas, by nauczyć się korzystać z drukarki Roya. Posterunkowy Kevin Templeton poczuł się jak wniebowzięty, gdy z samego rana złożył meldunek Gristhorpe’owi, a szef kazał mu zabrać ze sobą Winsome i złożyć wizytę Rogerowi Cropleyowi. Centra rozliczeniowe obsługujące płatności przy użyciu kart kredytowych nie były zbyt chętne do udzielania informacji, nawet jeżeli potrzebowała ich policja, ale kamera monitoringu na stacji paliw uchwyciła tablicę rejestracyjną samochodu, na której widniały litery YF, z czego wynikało, że jego właściciel mieszka w Leeds. Biura wydziału komunikacji były w niedzielę nieczynne, więc Templetonowi pozostała tylko lokalna książka telefoniczna i rejestr wyborców. W końcu dopisało mu szczęście i po nazwisku dotarł do adresu w północnym Eastvale, co wskazywało również na znaczne prawdopodobieństwo, że pan Cropley zjechał z autostrady A1 w tym samym miejscu co Jennifer Clewes. Templeton pozwolił Winsome prowadzić na krótkim odcinku, jaki dzielił ich od domu Cropleya, i za każdym razem, gdy zmieniała bieg, zerkał ukradkiem na jej uda opięte czarną spódnicą. Na Boga, myślał z zachwytem, ona jest zabójcza. Potem uświadomił sobie, że jest taki napalony, bo nie przeleciał zeszłej nocy rudowłosej archiwistki, jak zamierzał. Kiedy tego ranka przyszedł do pracy, jego niedoszła zdobycz posłała mu niechętne spojrzenie, jedno z tych, które mówią: „Zmarnowałeś swoją szansę, koleś, więc teraz spadaj”. Mimo to był pewien, że ponownie zdoła przełamać jej opór, jeżeli tylko nadarzy się okazja. Zdał sobie również sprawę, że jest zmęczony, bo ostatniej nocy spał niewiele ponad godzinę, ale z tym sobie poradzi. Patrząc na opustoszałe w niedzielny poranek ulice, które przemykały za oknem samochodu, przestawił swoje myśli na tryb śledczy i zaczął planować przesłuchanie Cropleya. Facet był winny bez dwóch zdań. Nasuwały się wprawdzie dwa drobne zastrzeżenia, ale nie było to nic, czego Kev nie potrafiłby wyjaśnić. Przede wszystkim zastanawiający był brak śladów napastowania seksualnego, jak również obrażeń odniesionych podczas szamotaniny. No i ten adres Banksa w kieszeni ofiary. Posterunkowy nie miał jednak wątpliwości, że to Cropley zmusił kobietę, by zjechała

na pobocze, a potem próbował się do niej dobrać i sytuacja wymknęła się spod kontroli. – Jak ci minął sobotni wieczór? – zwrócił się do Winsome. Policjantka zerknęła na kolegę z ukosa. – W porządku. A tobie? – Wiesz jak. Na degustowaniu przysmaków w barach przy autostradzie. A ty co porabiałaś? – Nic szczególnego. Spotkanie klubu. – Klubu? – Tak. Klubu grotołazów. Templeton wiedział, że Winsome lubi zapuszczać się w głąb ziemi i włóczyć po jaskiniach. Nie wyobrażał sobie nic bardziej nudnego, jak również przerażającego, zważywszy na fakt, że cierpiał na klaustrofobię. – Gdzie się spotykacie? – zapytał. – W Gaping Gill? – Bardzo śmieszne – odparła Winsome. – Spotykamy się w Cock and Bull. Powinieneś kiedyś się wybrać. Templeton nie wierzył własnym uszom. Czyżby zapraszała go do pubu? – Do Cock and Bull? – Nie, idioto. Do jaskini. – Nic z tego – zaprotestował. – Nie dam się zaciągnąć do żadnej ciemnej jamy. – Tchórz – rzuciła pogardliwie Winsome. – No i jesteśmy na miejscu. Zaparkowała samochód przed niepozornym, lecz schludnym domem dwurodzinnym o dwuskrzydłowych oknach i fasadzie z beżowego kamienia. Ulica znajdowała się na niewysokim wzniesieniu i roztaczał się z niej malowniczy widok na leżącą poniżej część Swainsdale. Na jej końcu stał niewielki kościółek z piaskowcowych bloków o kanciastej romańskiej wieży, który wypełniał się ludźmi przybyłymi na poranne nabożeństwo. Templeton energicznym ruchem nacisnął dzwonek. Winsome stała obok niego. Pomimo braku snu, a może właśnie z tego powodu, posterunkowy czuł się pobudzony, jak wtedy gdy raz zdarzyło mu się w klubie zażyć ecstasy. Winsome przy swoim swobodnym i pełnym wdzięku sposobie bycia wydawała się pogodna, i jeżeli podczas jazdy samochodem zauważyła, że Templeton zerkał na jej nogi, to nijak tego nie skomentowała. Mężczyzna, który otworzył drzwi, miał na nogach sandały i białe skarpetki, ale poza tym nie wyglądał na zboczeńca, na ile Templeton potrafił to ocenić. Pasował za to do opisu, który podał mu Ali z baru na stacji Watford Gap. Miał około czterdziestki, przerzedzone jasne włosy i szczupłą sylwetkę, ale nad paskiem jego znoszonych brązowych spodni zwieszał się piwny brzuch. Na jego pociągłej twarzy o obwisłych policzkach malowała się dość smętna mina. Templeton pomyślał, że jest

trochę podobny do aktora, który pojawiał się chyba we wszystkich odcinkach tego starego serialu komediowego z Judi Dench i Penelope Keith. – Pan Cropley? – zapytał posterunkowy, pokazując legitymację służbową. – Jesteśmy z policji. Chcielibyśmy zamienić kilka słów, jeśli można. Cropley wyglądał na zmieszanego, jak każdy, komu policja składa wizytę w niedzielny ranek. – Och, tak, oczywiście – powiedział, usuwając się na bok. – Proszę wejść. Moja żona właśnie… Mężczyzna przerwał w pół zdania, a Kev i Winsome weszli za nim do salonu, w którym pachniało cynamonem i jabłkami, a pani Cropley kończyła układać wielobarwną kompozycję z kwiatów. Była wyższa od męża, koścista i miała ostre, prawie męskie rysy twarzy. Spojrzała surowo na Templetona, który wyobraził ją sobie w skórzanym stroju i z pejczem w ręku podczas wieczornej sesji sado-maso. Myśląc o tym, poczuł dreszcz. A może takie praktyki nakłoniły pana Cropleya do innych wyczynów. – To z pani mężem mamy do pomówienia – oznajmił posterunkowy z uśmiechem. – W każdym razie od niego zaczniemy. Pani Cropley przez chwilę stała nieruchomo, jakby próbowała zebrać myśli. Potem spojrzała na męża i bez słowa wyszła z salonu. Templeton próbował odczytać sens tego jej spojrzenia. Nie miał wątpliwości, że coś było na rzeczy. Jedna ze wstydliwych tajemnic pana Cropleya wyszła na jaw i właśnie dosięgły go konsekwencje, a żona dała mu do zrozumienia, że wie, o co chodzi, i umywa ręce. – Właśnie szykowaliśmy się do kościoła – oznajmił Cropley. – Obawiam się, że dzisiaj pastor będzie musiał poradzić sobie bez was – odparł Templeton. – O co chodzi? – Sądzę, że pan wie. Przede wszystkim, czy w piątek późnym wieczorem jechał pan autostradą M1, a potem A1? – Tak. A bo co? – Jakiej marki samochodem pan jeździ? – Hondą. – W jakim kolorze? – Ciemnozielonym. – Czy zatrzymał się pan na stacji Watford Gap? – Tak. Proszę posłuchać, ja… – Czy będąc tam, zauważył pan samotną młodą kobietę? – Tam było dużo ludzi, a ja… Templeton pochwycił wymowne spojrzenie Winsome. Ona też zauważyła, że Cropley udziela wymijającej odpowiedzi, co stanowi pierwszą oznakę winy.

– Zapytam pana jeszcze raz – ciągnął posterunkowy. – Czy widział pan w barze samotną kobietę? Zgrabna sylwetka, farbowane włosy. Raczej trudno byłoby jej nie zauważyć. – Nie przypominam sobie. Templeton otworzył notatnik i ostentacyjnie zajrzał do środka. – Jak ustaliliśmy – kontynuował. – Facet za barem zapamiętał, że siedział pan naprzeciwko niej, a pracownik stacji paliw widział, że tankował pan w tym samym czasie co ona. Płacił pan kartą, stąd znamy pańskie nazwisko. To także dowód, że pan tam był. Czy widział pan tę młodą kobietę przy dystrybutorze? Podróżowała jasnoniebieskim peugeotem 106. Proszę się zastanowić. Bez pośpiechu. – Ale dlaczego? Co… – Czy pamięta ją pan? – Chyba tak – przyznał Cropley. – Ale raczej słabo. Nie powiem, żebym zwrócił na nią szczególną uwagę. – A ja słyszałem co innego. – To chyba pan się przesłyszał. – Niech pan da spokój – powiedział Templeton. – Gapił się pan na nią, prawda? Jak zeznał pracownik stacji, patrzył pan tak, jakby chciał pan wsadzić swój wąż do jej baku. Spodobała się panu, co? Miał pan na nią ochotę. – Templeton zauważył, że Winsome zerka na niego spode łba, ale wiedział, że czasem lekki wstrząs przynosi lepsze efekty niż uprzejme zadawanie pytań. Cropley poczerwieniał na twarzy. – To było zupełnie inaczej. – Co było inaczej? – Nic. Niczego nie było. Ta sytuacja, ot co. Mogłem zwrócić na nią uwagę, ale nie gapiłem się, jak pan to określił. Jestem żonatym mężczyzną i bogobojnym człowiekiem. – To nie zawsze powstrzymuje ludzi. – Zresztą od kiedy gapienie się na kogoś jest sprzeczne z prawem? – A więc gapił się pan na nią. – Proszę mnie nie łapać za słówka. – Co pan robił na autostradzie o tak późnej porze? – Wracałem do domu. To też nie jest przestępstwem, prawda? Pracuję w Londynie i zazwyczaj spędzam tam cały tydzień. – A więc dojeżdża pan do pracy. Czym się pan zajmuje? – Komputerami. Tworzeniem oprogramowania. – Zawsze wraca pan tak późno do domu? – Z tym bywa różnie. Z reguły staram się w piątki wychodzić z pracy po południu, najpóźniej przed wieczorem, żeby uniknąć korków na drogach.

– Co się zmieniło w ostatni piątek? – Mieliśmy konferencję. Musimy zdążyć na czas z oddaniem ważnego zlecenia. – A gdybym zadzwonił do pańskiej firmy, żeby to potwierdzić? – Proszę bardzo. Czemu miałbym kłamać? – Z tego, co mi wiadomo – kontynuował Templeton – jeździ pan wzdłuż autostrady w poszukiwaniu młodych dziewcząt, aby je zgwałcić i zamordować. – To niedorzeczne. – Czyżby? Nie czyta pan gazet? Nie ogląda pan wiadomości? – Staram się być na bieżąco. – Och, doprawdy? Zatem nie podejrzewam, aby pan śledził doniesienia o zamordowaniu młodej kobiety, której zwłoki znaleziono przy drodze łączącej autostradę A1 z Eastvale. Tej samej drodze, którą pan jechał. Śledził ją pan, prawda? Czekając na dogodną okazję, która nadarzyła się na ciemnej odludnej drodze. Tam zepchnął ją pan na pobocze. I co wydarzyło się potem? Jednak nie była w pańskim typie? Broniła się? Dlaczego pan ją zastrzelił? Cropley poderwał się na równe nogi. – To jakiś absurd. Ja nawet nie mam broni. Dzwonię do adwokata. – Gdzie jest broń, Rogerze? Wyrzuciłeś ją? – Powiedziałem panu, że nie mam broni. Templeton rozejrzał się po salonie. – Możemy zdobyć nakaz przeszukania. Narobić tu bałaganu. – Więc proszę to zrobić. – Będzie lepiej, jeżeli wszystko nam pan opowie – odezwała się Winsome łagodnym tonem. – Wiemy, że takie rzeczy się zdarzają, że ludzie tracą panowanie nad sobą. I proszę, niech pan usiądzie. – Nic takiego się nie wydarzyło – oświadczył Cropley, poprawiając węzeł krawata, po czym obrzucił Templetona złowrogim spojrzeniem i powoli usiadł. – Niech pan da spokój, panie Cropley – kontynuowała Winsome. – Proszę to z siebie wyrzucić. Były dwie, zgadza się? – Jakie dwie? – Dwie ofiary. Claire Potter i Jennifer Clewes. Co pan robił dwudziestego trzeciego kwietnia? – To było dawno. Nie przypominam sobie. – Proszę spróbować – odezwał się Templeton. – To był piątek. Wracał pan z Londynu. Wtedy też pan późno skończył pracę, tak? – Czemu pan zakłada, że ze wszystkich piątków zapamiętałem akurat tamten? – Zawsze zatrzymuje się pan na Watford Gap? Lubi pan tamtejsze jedzenie? Czy zagląda pan też w inne miejsca? Newport Pagnell? Leicester Forest? Trowell? – Zatrzymuję się, kiedy odczuwam taką potrzebę.

– Jaką potrzebę? – To długa trasa. Zazwyczaj robię sobie przerwę, kiedy mam na to ochotę. Tak jak tym razem. Żeby skorzystać z toalety, napić się herbaty. Może przekąsić bułkę z kiełbasą i herbatnika w czekoladzie. – I popatrzeć na dziewczyny? – To nie jest zakazane. – Zatem przyznaje się pan do tego? – Znowu pan przekręca moje słowa. Powiedziałem tylko, że patrzenie na kogoś nie jest przestępstwem. – Czy dwudziestego trzeciego kwietnia był pan na stacji Trowell? – Nie pamiętam. Ale raczej nie sądzę. Przeważnie zatrzymuję się wcześniej. – Ale czasami pan tam wstępuje? – Czasami. – Więc może był tam pan dwudziestego trzeciego kwietnia? – Jak już powiedziałem, bardzo w to wątpię. Nie przypominam sobie, żebym w ogóle zatrzymywał się tam w tym roku. – Bardzo sprytnie. – Tak się składa, że to prawda. Templeton czuł, że ogarnia go frustracja. Cropley nie tracił zimnej krwi i najwyraźniej opanował do perfekcji sztukę robienia uników. Nie zachowywałby się tak, gdyby nie miał nic do ukrycia. – Proszę mnie posłuchać – zabrała głos Winsome. – Wiemy, że pan to zrobił. Reszta jest tylko kwestią czasu. Możemy to załatwić spokojnie, w zaciszu pańskiego domu, albo zabrać pana na posterunek. Pański wybór. A proszę mi wierzyć, każda decyzja, jaką pan teraz podejmie, później może zemścić się na panu. – Jestem niewinny, a wy próbujecie mi wmówić, że popełniłem coś strasznego – Cropley zwrócił się do policjantki. – Co pani by zrobiła na moim miejscu? – Wyznałabym prawdę. – Mówię wam tę cholerną prawdę, ale jakoś gówno mi to daje. – Proszę się liczyć ze słowami w obecności kobiety – upomniał go Templeton. – Jestem pewien, że ta pani słyszała o wiele gorsze rzeczy. – Pan jest podobno bogobojnym człowiekiem. – Nie mówiłem, że jestem święty. Naiwny też nie jestem. – Dobrze, zatem wróćmy do rzeczy. Do pana niecnych czynów. Może nie uda się nam udowodnić, że pozbawił pan życia Claire Potter, ale mamy całkiem spore szanse, by oskarżyć pana o morderstwo Jennifer Clewes. – W takim razie nie jestem wam do niczego potrzebny. – Czy pan nie rozumie? – odezwała się Winsome. – W przyszłości będzie panu dużo łatwiej, jeżeli teraz pan się przyzna.

– I co miałbym na tym zyskać? Rok odsiadki mniej? Może dwa albo trzy? Gdybym w ogóle przeżył tak długo. – Coraz lepiej – rzekł Templeton. – Teraz mówi pan o odbywaniu wyroku. To znak, że zmierza pan w dobrą stronę. Istotne mogłyby się okazać warunki, w jakich przyjdzie panu spędzić czas za kratkami. W więziennej społeczności tacy jak pan są traktowani na równi z pedofilami, ale sąd wcale nie musi ujawniać, za co pan został skazany. – To bzdury – odparł Cropley. – W więzieniach obowiązują ścisłe wytyczne i nie ma znaczenia, czy ktoś się przyzna, czy nie. Poza tym chyba nie zrozumieliście jednego. Skupcie się. Ja tego nie zrobiłem. Nigdy w swoim życiu nikogo nie zgwałciłem ani nie zabiłem. Czy to dla was jasne? Kev zerknął na partnerkę. – Niech tak będzie – powiedział. – Jak już mówiłem, dowody i zeznania świadków w zupełności wystarczą, żeby pana oskarżyć. – To poszlaki. Nie mają żadnego znaczenia. – Skazywano już ludzi na dużo słabszej podstawie. Cropley nic nie odpowiedział. – O której godzinie wyjechał pan w piątek? – Około wpół do dziesiątej wieczorem. – A o której dotarł pan do domu? – Około piątej. Templeton się zamyślił. Coś mu się nie zgadzało. – Bez przesady. Podróż z Londynu do Eastvale nie trwa tak długo, nawet wliczając postój albo dwa. Chyba że nie mógł pan pojechać prosto do domu po zamordowaniu tej dziewczyny. Co pan robił? Jeździł pan po okolicy, żeby się uspokoić i móc spojrzeć żonie w oczy? – Prawdę mówiąc, zepsuł mi się samochód. – Mógłby pan wymyślić coś lepszego. – Nie kłamię. Miałem awarię tuż za Nottingham. – To bardzo wygodna wymówka. – Wcale nie było mi wygodnie. Musiałem czekać cholerne półtorej godziny na serwis Związku Motorowego. Powiedzieli, że mają duży ruch tej nocy. – Związku Motorowego? – Zgadza się. Jestem ich członkiem. Pokazać panu legitymację? Templeton poczuł, że zaczyna robić mu się gorąco. Nie podobało mu się to, jaki obrót przybiera ta rozmowa. – Czy może pan udowodnić, że naprawdę doszło do tej awarii? – zapytał. – Oczywiście. Proszę zapytać w serwisie, oni potwierdzą, co się stało. Stałem na poboczu od pierwszej do wpół do trzeciej. Chwileczkę…

– O co chodzi? – Ten zerwany pasek klinowy psuje panu szyki, zgadłem? Nie powiedział mi pan, o której godzinie ta kobieta została zamordowana. To musiało stać się wtedy, kiedy czekałem na pomoc drogową, prawda? Cropley uśmiechnął się ironicznie, a Templeton stłumił w sobie nagłą ochotę, by złamać mu nos. Czuł, jak uchodzi z niego para. Jeżeli Cropley utknął na autostradzie i ruszył w dalszą drogę dopiero po wpół do trzeciej, nie mógł zamordować Jennifer Clewes. – Czy rejestr połączeń pańskiej komórki może to potwierdzić? – Oczywiście. Czy to już wszystko? – Niezupełnie – odparł Templeton, który nie zamierzał dopuścić, aby ten drań cieszył się zbyt długo. – Kto pierwszy wyjechał ze stacji, pan czy Jennifer Clewes? – Ona. – A pan ją śledził? – Nie. Po prostu jechałem za nią, ale inny samochód wcisnął się przede mnie. Wyłonił się z ciemności. Chwilę później wyprzedziłem je oba i więcej jej nie widziałem. Musiała mnie minąć, kiedy stałem na poboczu, ale tego nie zauważyłem. – A ten drugi samochód? Dlaczego wcześniej pan o nim nie wspomniał? – Bo za bardzo byliście zajęci oskarżaniem mnie o gwałt i morderstwo. Nawet nie zapytaliście o to. – Więc teraz pytam. Co to był za samochód? – Mondeo. W ciemnym kolorze, chyba granatowy. – Ile osób nim jechało? – Dwie. Jedna z przodu, druga z tyłu. – Jak w taksówce? – Tak, ale to nie była taksówka. Ten samochód nie wyglądał mi na taryfę. Przede wszystkim nie miał oświetlenia na dachu. – Więc ktoś jechał z osobistym kierowcą? – Być może. Nie chciałbym was pouczać, jak macie wykonywać swoją pracę, zwłaszcza że robicie to tak dobrze, ale może zapytalibyście mnie o coś przydatnego, na przykład o to, czy zapamiętałem numer rejestracyjny? – Właśnie taki miałem zamiar – odparł posterunkowy. – A zapamiętał pan? – Owszem, w każdym razie jego część. Zwróciłem na to uwagę, bo dosyć ostro zajechał mi drogę i musiałem hamować. – I co pan zapamiętał? – LA51. Templeton nie potrafił sobie przypomnieć od ręki, co dla wydziału ewidencji pojazdów oznaczają litery „LA”, jednak z cyfr „51” wywnioskował, że samochód został zarejestrowany pomiędzy wrześniem 2001 a lutym 2002 roku. Resztę informacji

mógł uzupełnić. Nie było tego wiele, ale zawsze lepsze to niż nic. – Kto jechał tym mondeo? – Nie przyjrzałem się dokładnie, bo niewiele było widać. Ale myślę, że dwaj mężczyźni. Tak naprawdę wtedy raczej się nad tym nie zastanawiałem, bo musiałem dosyć gwałtownie przyhamować. – Może spróbuje pan sobie przypomnieć? Cropley zastanawiał się przez chwilę. – Kiedy byli już przede mną, tamten siedzący z tyłu obrócił głowę i spojrzał na mnie. Możliwe, że instynktownie nacisnąłem klakson. – I co? – Jak już mówiłem, niewiele dało się zauważyć. Była noc, a na jego twarz padał cień. Ale chyba miał ciemne włosy, spięte w kucyk, i raczej nie sądzę, by patrzył na mnie przyjaźnie. Poczułem nawet ulgę, że nie próbują mnie zatrzymać i pobić. Tyle się teraz słyszy o agresji na drodze. – Tak ludzie reagują, kiedy ktoś na nich trąbi – stwierdził Templeton. – Zajechali mi drogę. – Rozchwytywana dziewczyna z tej panny Clewes – skwitował policjant. – Najpierw pan siedzi jej na ogonie, a potem wpychają się dwaj inni i psują panu całą zabawę. To nie było miłe, co? – O czym pan, do cholery, mówi? – uniósł się Cropley. – Czy pan w ogóle siebie słyszy? To brzmi jak gadka taniego psychologa z telewizji. Proszę posłuchać, już pan ustalił, że jej nie zamordowałem, a ja zaczynam mieć tego wszystkiego dość, więc może potwierdzicie moje zeznania i odwalicie się ode mnie? Templeton poczerwieniał na twarzy, a Winsome dała mu znak, że powinien już wyjść, zanim zrobi coś, czego potem może żałować. Posterunkowy stał przez chwilę nieruchomo, mierząc się wzrokiem z Cropleyem, a potem zrobił to, co zasugerowała mu partnerka. – Brawo, Kev – odezwała się policjantka, kiedy wyszli na zewnątrz. – Nie mogłeś lepiej tego rozegrać. Templeton czuł, że Winsome wciąż śmieje się z niego w duchu, kiedy zajmowała miejsce za kierownicą, i gniew rozsadzał go od środka.

Rozdział 7 Pub, który wybrał Burgess, mieścił się przy wąskiej uliczce między dworcem Liverpool Street a Spitalfields Market, wciśnięty między koszerną jatkę i bar z indyjskimi potrawami na wynos. Banks dojechał na miejsce metrem, sprawdzając ciągle, czy nikt go nie śledzi. Był przekonany, że nie. Po tym, jak ktoś przesłał mu to tajemnicze zdjęcie, nie miał ochoty ryzykować. Chociaż była pora lunchu i większość pubów w okolicy oferowała tradycyjną pieczeń wołową i pudding, w tym lokalu wybór dań ograniczał się do nachos z kwaśną śmietaną albo pikantnych skrzydełek z sosem barbecue. Banksowi nie odpowiadało żadne z tych dań, więc zamówił kufel piwa Pride i paczkę chipsów o smaku sera i cebuli, natomiast Burgess zdecydował się na nachos, które popijał tanim lagerem. Wprawdzie na podłodze nie leżały trociny, ale rozglądając się po wnętrzu, Banks doszedł do wniosku, że pasowałyby do wystroju. Klientela składała się w większości z podstarzałych imigrantów z Bangladeszu, Indii i Pakistanu, którzy najwyraźniej nie byli gorliwymi wyznawcami islamu. Kilku z nich siedziało przed telewizorem, oglądając mecz krykieta między drużyną z Essex a reprezentacją pakistańską i od czasu do czasu komentując głośno co lepsze zagrania. Burgess prawie wcale nie zmienił się od stycznia, kiedy widzieli się po raz ostatni, tylko teraz był ubrany bardziej swobodnie, w dżinsy i hawajską koszulę o jaskrawych wzorach. Poza tym wyglądał tak samo z ogoloną na łyso czaszką i lekko wystającym brzuchem, a jego oczy miały jak zawsze cyniczny i zblazowany wyraz. Jedyną nowością była opalenizna. Po wielu wzlotach i upadkach Burgess stanął twardo na nogi po jedenastym września, kiedy w resorcie byli potrzebni ludzie, którzy potrafią skutecznie działać i nie zadają zbędnych pytań. Banks nie był pewien, czym obecnie zajmuje się jego przyjaciel, ale domyślał się, że pracuje w Wydziale Specjalnym. – Niezłe miejsce wybrałeś – zagadnął. – Tu jest anonimowo – odparł Burgess. – Każdy pilnuje swoich spraw. Zresztą większość tych obiboków niewiele rozumie po angielsku. Niebo za oknem pociemniało i po brudnej szybie spłynęło kilka kropel deszczu. Burgess wbił w przyjaciela badawcze spojrzenie. – Wyglądasz na zmartwionego. Powiesz wujkowi Dickowi, co cię gnębi? Banks powiódł wzrokiem dookoła, by się przekonać, że nikt nie zwraca na nich uwagi, a potem otworzył na wyświetlaczu telefonu przysłane w nocy zdjęcie i położył aparat na blacie stolika. Burgess wziął go do ręki, obejrzał dokładnie i uniósł brwi.

– To może być każdy – rzekł, zwracając komórkę Banksowi. – Ktoś się upił i przysnął na imprezie. – Wiem. Ale jeśli tak nie jest? – Więc myślisz, że kto to może być? – Mój brat. – Roy? – Skąd znasz jego imię? Burgess milczał przez chwilę. – To było dawno. – Kiedy? – Jakieś pięć czy sześć lat temu. W każdym razie jeszcze w zeszłym stuleciu. Nie było powodu, żeby wtedy zawracać ci tym głowę. – Co sprawiło, że Roy znalazł się pod lupą? – Handel bronią. Banks ciężko przełknął ślinę. – Co? – Nie przesłyszałeś się. Handel bronią. Nie patrz tak na mnie. Twój brat pośredniczył w transakcji między brytyjską fabryką zbrojeniową a jakimś bogatym arabskim szejkiem. Przygotował grunt, zajął się łapówkami, chadzał na przyjęcia do konsulatu i tak dalej. – Roy robił takie rzeczy? – Roy jest zdolny do wszystkiego, żeby zdobyć dodatkowy zastrzyk gotówki. Ma niezwykle szerokie kontakty, a problem w tym, że nawet nie zdaje sobie sprawy, czym naprawdę zajmuje się połowa tych ludzi. – Naiwność nie jest cechą, o jaką byłbym skłonny podejrzewać mojego brata – powiedział Banks. – Możliwe – odparł Burgess. – Ale zbyt wielu ludzi oceniał tylko po pozorach. Może nie chciał drążyć głębiej. Może tak było bezpieczniej i łatwiej dla jego sumienia. Zainkasować należność i umyć od wszystkiego ręce. Banks musiał przyznać, że opinia taka pasowała do Roya. Od naiwności bardziej prawdopodobny był brak wyobraźni. Pamiętał, że kiedy byli dziećmi, z jakiegoś powodu musieli przez kilka dni dzielić pokój. Banks, który miał wtedy dziesięć lat, próbował dokuczyć pięcioletniemu bratu, opowiadając mu wieczorami przerażające historie o bezgłowych upiorach i szkaradnych ograch, gdyż miał nadzieję, że Roy będzie drżał ze strachu przez całą noc. Ten jednak zasypiał w trakcie jego krwawych opowieści o Draculi i potem to Banks padał ofiarą własnej wyobraźni, wzdrygając się przy każdym podmuchu wiatru i skrzypnięciu podłogi. Być może Roy wierzył partnerom w interesach i brał ich zapewnienia za dobrą monetę, być może nie chciał drążyć, a może po prostu brakowało mu wyobraźni, by wyciągnąć wnioski z czystych

faktów. Banks wyjął papierosa z paczki. – Wiedziałem, że długo nie wytrzymasz – stwierdził Burgess, przypalając jedno ze swoich cygar, i podał ogień Banksowi. – To tylko przejściowe. – Oczywiście. Jeszcze po kufelku? – Czemu nie? Burgess podszedł do baru, a pod jego nieobecność Banks przyglądał się rozgrywkom krykieta w telewizji. Na boisku nie działo się nic ciekawego. Kiedy na blacie stanął przed nim drugi kufel piwa, zapytał Burgessa, co dokładnie wie o Royu. – Powinieneś wiedzieć, że twój brat w zasadzie nie zrobił nic sprzecznego z prawem. Jedni ludzie produkują te śmiercionośne zabawki, a inni je sprzedają. Wtedy wszędzie można było sprzedać każdemu wszystko: rakiety, miny, okręty podwodne, czołgi, myśliwce odrzutowe, co tylko byś chciał. Problem w tym, że pomimo wszystkich ograniczeń zazwyczaj trafiały one w niewłaściwe ręce. Czasem były nawet używane przeciwko tym samym ludziom, którzy je sprzedawali. – A więc w czyje ręce trafiły tamte dostawy? – Były przeznaczone dla pewnego zaprzyjaźnionego kraju na Bliskim Wschodzie, ale znalazły się w posiadaniu jednej z organizacji terrorystycznych. – Jaki udział miał w tym Roy. – Nie miał o niczym pojęcia, rzecz jasna. Nie postrzegał sprawy w szerszym zakresie, podobnie jak producenci broni. Im zależało tylko na zyskach i nic więcej ich nie obchodziło. – I co się stało? – Mieliśmy oko na faceta, który zwerbował Roya do tego interesu. To niejaki Gareth Lambert, jeden z jego starych przyjaciół. Ale teraz należy już do przeszłości. Wyjechał z kraju. Banks nie przypominał sobie, aby natrafił na takie nazwisko w komórce Roya. Albo je przeoczył, gdyż było tam wiele kontaktów, albo do Lamberta należał jeden z niezidentyfikowanych numerów na liście połączeń. Z drugiej strony, jeżeli Gareth Lambert należał do przeszłości, jak twierdził Burgess, nie było powodu, aby Roy przechowywał numer jego telefonu. – A co z Royem? – zapytał. – Jeden z naszych ludzi udzielił mu przyjacielskiej rady. – I co potem? – Zniknął na dobre z naszego radaru – odparł Burgess. – Więc cokolwiek to oznacza, jeśli w ogóle coś oznacza, to nie ma z nami nic wspólnego. Cała sprawa jest skończona i zamknięta dawno temu. – Miło to słyszeć – rzekł Banks. – Może teraz mi powiesz, co się stało?

Banks opowiedział o wszystkim, od dziwnej wiadomości na automatycznej sekretarce aż po zdjęcie przysłane na komórkę w środku nocy. Burgess słuchał, wydmuchując kłęby dymu z cygara i mrużąc oczy. Kiedy Banks skończył, obaj milczeli przez chwilę. Na ekranie jeden z graczy wybił piłkę poza boisko i siedzący przed telewizorem kibice zaczęli wiwatować. – To mógł być dowcip – przemówił wreszcie Burgess. – Jakieś dzieciaki. – Myślałem o tym. – Albo ktoś próbował cię wystraszyć. Chodzi o to, żebyś pomyślał, że to twój brat i coś mu się stało. – Z taką możliwością też się liczę. – I nie boisz się. – Oczywiście, że się boję. Jak cholera. Ale chcę wiedzieć, co się stało z Royem. Co według ciebie powinienem zrobić. Dać sobie spokój i wracać od domu? Burgess roześmiał się. – Ty? Już to widzę. A brałeś pod uwagę porwanie? To może być zapowiedź żądania okupu. – Owszem – powiedział Banks. – Ale jak dotąd nie otrzymałem żadnych żądań. – Więc co zamierzasz teraz robić? – Myślałem, że mógłbyś mi pomóc. – Jak? – Z tą komórką. Ekspertyza kryminalistyczna mogłaby nam podsunąć jakiś trop. Może udałoby się ustalić, skąd wysłano zdjęcie, a nawet gdzie zostało zrobione. Nie znam się zbyt dobrze na nowinkach technicznych, ale wiem, że spece od komputerów potrafią wiele wygrzebać. – Racja – potwierdził Burgess. – W epoce DNA, komputerów, Internetu, komórek i monitoringu zwyczajni detektywi już nie są potrzebni. Jesteśmy dinozaurami, Banks, już niedługo trafimy do lamusa. – To pocieszające. Możesz mi pomóc? – Przykro mi, ale to coś zupełnie innego niż szukanie nazwiska albo dostęp do bazy danych. Mój wydział tak naprawdę nie ma zbyt wiele do czynienia z ekspertami od wsparcia technicznego. Zajmujemy się działaniami wywiadowczymi, zdobywaniem informacji. To by wyglądało co najmniej dziwnie, gdybym nagle przyszedł do laboratorium i bez słowa wyjaśnienia rzucił im to na biurko. Wybacz, Banks, ale nie da rady. Najlepiej, jeśli pójdziesz z tym na najbliższy posterunek. Niech gliny się tym zajmą. Banks siedział, wlepiając wzrok w komórkę brata. Spodziewał się takiej odpowiedzi, a mimo to czuł się rozczarowany i zagubiony. Co miał teraz, do cholery, zrobić? Nie mógł zwrócić się do policji. Chodziło nie tylko o to, że Roy mógł być uwikłany w jakieś przestępstwo. Nie było szans, aby Banksowi pozwolono na

jakikolwiek udział w oficjalnym śledztwie w sprawie zaginięcia jego brata, a on nie wyobrażał sobie, że miałby stać na uboczu z założonymi rękami i czekać. – W porządku – powiedział. – I jesteś pewien, że nie masz zielonego pojęcia, dlaczego coś takiego się dzieje? – Klnę się na grób mojej matki. Twój brat zniknął nam z pola widzenia przed wielu laty i od tamtego czasu nie mieliśmy powodu znów się nim zająć. – Obserwowaliście go? – Ostatnio nie. Mieliśmy go na oku przez pewien czas. Jak mówiłem, miał trochę ciekawych kontaktów, ale samym Royem szybko przestaliśmy się interesować. Nie chodzi o broń ani terroryzm. Uwierz mi, wiedziałbym o tym. – I powiedziałbyś mi, gdyby tak było? – Może – odparł Burgess z uśmiechem. Banks położył na stole kopertę i wyjął z niej jedno ze zdjęć, które podsunął przyjacielowi. – Czy wiesz, kim są ci ludzie? – zapytał. Burgess uniósł fotografię i przyjrzał się jej z bliska. – Ale jaja! Nie może być. Skąd to masz? Banks wyjaśnił, gdzie znalazł zdjęcia. – Kiedy to zostało zrobione? – Według parametrów ósmego czerwca o piętnastej piętnaście. – Czyli w zeszły wtorek. – Kto to jest? – Gareth Lambert. – Powiedziałeś, że on należy już do przeszłości. – Tak myślałem. Ale spójrz. – Burgess położył zdjęcie przed Banksem i wskazał palcem starszego z mężczyzn. – Przybrał trochę ciała i włosy mu posiwiały, ale to on. – Czy ma coś na sumieniu? – Zdecydowanie. – Jaka była jego specjalność? – Import i eksport. Przynajmniej kiedyś. Bardzo zgrabne określenie przemytu, gdybyś pytał mnie o zdanie. Zna bałkański szlak przerzutowy jak własną kieszeń. – Przemyt czego? – Czego tylko zechcesz. – Burgess pogładził dłonią ogoloną głowę. – Równie dobrze sam mogłeś się z nim zetknąć. W swoim czasie to był wstrętny typ. Nie mówię, że niebezpieczny, ale wstrętny i przebiegły. Może z wiekiem złagodniał, ale raczej wątpię. – Co robił? – To, co robił, nie zawsze było tak ważne, jak ci, których znał. Obracał się wśród najgorszych drani w Europie, którzy przemycali broń, narkotyki, ludzi, wszystko.

Miał kontakty wśród wojskowych na Bałkanach, w Bośni i Kosowie znał wszystkich generałów. Przemycał zaopatrzenie medyczne, morfinę i antybiotyki, czasami rozrzedzone. Trochę jak Harry Lime, gdyby dobrze się nad tym zastanowić, i niemal tak samo nieuchwytny. Lubi być w ciągłym ruchu, zawsze o jeden krok do przodu. To chytry skurwiel. Jeżeli wrócił, możemy być pewni, że szykuje się jakaś gruba afera, a gdyby twój brat… No cóż… Informacje te bynajmniej nie poprawiły Banksowi nastroju. – A ten drugi? – Nie znam go. Tak naprawdę Lambert i jego szajka to już nie mój problem. Mogę wziąć to zdjęcie? Wciąż mam jeszcze trochę kontaktów, więc popytam tu i ówdzie. W firmie znajdzie się wielu starych wyjadaczy, których zaciekawi informacja, że Gareth Lambert wrócił do gry, o ile już o tym nie wiedzą. – Oczywiście. Mam jeszcze kilka kopii – odparł Banks. – A co z komórką? – Na razie ją zatrzymaj. Możesz jej potrzebować. Jeżeli to zdjęcie było przeznaczone dla ciebie, możesz dostać kolejne wiadomości. – Chyba masz rację. Banks schował komórkę do kieszeni i pomyślał, że być może Annie skontaktuje go z ekspertem od komputerów, który poprawi jakość cyfrowego obrazu. Dlatego nie mógł się rozstawać z tym telefonem. – Dobra – powiedział Burgess. – Lepiej już sobie pójdę. Banks nie był pewien, czy słusznie postąpił, opowiadając Burgessowi o wszystkim i dając mu zdjęcie tamtych dwóch. Teraz, kiedy uczynił zniknięcie swojego brata na wpół oficjalną sprawą, nie było już odwrotu. I tak posunął się już za daleko, pomijając pewne obowiązujące go procedury, kiedy nie zameldował o nagraniu na swojej automatycznej sekretarce, jak również o fakcie, że nocował w domu Roya i grzebał w jego dokumentach. Liczył na dyskrecję Burgessa, wszystko miało jednak swoje granice. Ale dzięki temu mógł przynajmniej kontynuować własne śledztwo. Sporządził już listę nazwisk i numerów telefonów, która składała się prawie ze stu pozycji, ale wciąż nie przypominał sobie, by widział na niej Garetha Lamberta. Oczywiście zamierzał sprawdzić ją jeszcze raz, ale jeżeli Lambert znów wkroczył do akcji, może właśnie w tym tkwiła przyczyna, dla której ani on, ani Roy nie chcieli pozostawiać żadnych śladów po swoich kontaktach. – Posłuchaj – zwrócił się do Burgessa. – Doceniam twoją pomoc, ale jeżeli Roy jest czysty i tak naprawdę nic nie łączy go z żadnym poważnym przestępstwem… – Chcesz, żebym nie mieszał w to twojego brata. – Gdybyś spróbował. – Niczego nie mogę ci zagwarantować – zastrzegł Burgess. – Takie nagłe pojawienie się Garetha Lamberta wszystko zmienia. Ale obiecuję, że się postaram.

– Będziesz mnie informował na bieżąco? Przede wszystkim chciałbym wiedzieć, gdzie szukać tego Lamberta. – Jak już mówiłem, postaram się. Będę trzymał rękę na pulsie. Gdybym sądził, że to coś pomoże, kazałbym ci wypieprzać z powrotem do Yorkshire i trzymać się od tego z daleka, ale postaraj się przynajmniej nie wchodzić mi w drogę. – Pomyślę o tym – odparł Banks. Podał Burgessowi numery komórki oraz telefonu domowego Roya i zerknął w stronę okna. – Prawie już nie pada. Też sobie pójdę. Burgess zmierzył go surowym wzrokiem. – Bądź ostrożny, Banksy. Pamiętaj, że cię znam. A tej rozmowy nigdy nie było. Banks wyszedł z pubu i ruszył w stronę Liverpool Street, skąd mógł dojechać metrem do Earls Court. Przed spotkaniem z Julianem Harwoodem zamierzał wrócić po swój samochód, który poprzedniego dnia zostawił pod domem Corinne. Kiedy doszedł już do dworca, przystanął, aby przyjrzeć się stojącemu przed budynkiem pomnikowi. Pomnik upamiętniał Kindertransport, akcję ratunkową, dzięki której ponad dziesięć tysięcy żydowskich dzieci zdołało uciec z Europy przed hitlerowskimi prześladowaniami. Składał się z wielkiej szklanej gabloty w kształcie walizki mieszczącej wybór rozmaitych przedmiotów, które przywieźli ze sobą mali uchodźcy, a obok niej stała wykonana z brązu figura dziewczynki. Za mokrą od deszczu szybą Banks zauważył szkolne zeszyty o stronach pokrytych starannie wykaligrafowanymi niemieckimi słowami, listy, różne części garderoby, fotografie rodzinne o pozaginanych rogach, parę trzewików z dopinanymi łyżwami, pacynkę w kształcie kota, album z nutami na fortepian, sfatygowaną walizkę i trzy wieszaki na ubrania. Na jednym widniał napis „Für das Kind”, na drugim „Fürs liebe Kind”, a na trzecim „Dem braven Kinde”. Choć akurat te dzieci zostały uratowane, nasunęło to Banksowi skojarzenie z pięknymi Pieśniami na śmierć dzieci Mahlera. Zaciekawiło go, czy Roy ma w swojej kolekcji jakieś płyty z muzyką Mahlera, bo żadnych nie zauważył. Widok ułożonych w gablocie osobistych przedmiotów przypomniał Banksowi wszystkie jego pamiątki, które stracił bezpowrotnie w pożarze – rodzinne zdjęcia i filmy, upominki, wiersze, które pisał jako nastolatek, stare pamiętniki i notesy, świadectwa szkolne i dokumenty. Ale nie potrafił użalać się nad sobą, stojąc przed tym pomnikiem. Nie stracił tak wiele, jak tamte dzieci, które musiały porzucić swoją ojczyznę, a niejednokrotnie swoich bliskich. Choć może również coś zyskały. Przynajmniej uciekły przed obozami koncentracyjnymi, trafiły pod opiekę troskliwych rodzin i mogły dorastać w wolnym kraju. Banks spojrzał na brązową rzeźbę dziewczynki ubranej w spódniczkę i kurtkę. Spływające po jej twarzy krople deszczu wyglądały jak łzy. Odwrócił się i ruszył w stronę stacji.

Annie ucieszyła się, gdy inspektor Brooke zaproponował jej spotkanie przy lunchu w hotelowej restauracji. Wciąż nie miała żadnych wiadomości od Roya Banksa i zaczęła się zastanawiać, czy może dwaj bracia, nie bacząc na dzielące ich różnice, razem nie uciekli, żeby utrudnić jej pracę. Brooke ubrał się w najlepszy niedzielny garnitur. Jego szyję opinał zbyt ciasny kołnierzyk, miał poczerwieniałą twarz i wyglądał jak rolnik, który właśnie wyszedł z kościoła. W dżinsach i czarnym swetrze Annie czuła się przy nim jak w łachmanach. Żadne z nich nie było zbyt głodne, więc zamówili kawę oraz kanapki z serem i korniszonami, które podano im pokrojone w ćwiartki i ułożone estetycznie w koszyczkach. – No cóż, Dave – powiedziała Annie. – Muszę przyznać, że wyglądasz olśniewająco. Na twarzy inspektora pojawił się rumieniec. – Podoba ci się mój garnitur? Wybieram się na chrzciny dziś po południu – wyjaśnił, po czym usiadł i rozpiął wreszcie guzik pod szyją. – O, tak lepiej. W kościele będę miał dużo czasu, żeby się zadusić na śmierć. Annie parsknęła śmiechem. – Niewiele mam dla ciebie, ale wysłałem dwóch ludzi, żeby rozpytali wśród sąsiadów ofiary – oświadczył Brooke. – Rozmawiałem też z mundurowym, który patroluje tamtą dzielnicę, posterunkowym Lathamem. – I co powiedział? – Okolica należy do spokojnych. Ostatnio nikt tam nie rozrabiał. – A co przynieśli twoi wywiadowcy? – To już trochę ciekawsze. Facet, który mieszka kilka numerów dalej, w piątek około dziesiątej wieczorem szukał miejsca do parkowania. Zazwyczaj udawało mu się zostawiać auto tuż pod domem, ale tym razem ktoś już tam stał. Twierdzi, że to nie pierwszy raz i przed paroma dniami było tak samo. Wkurzył się trochę, ale nic nie mógł zrobić. To było ogólnie dostępne miejsce. Zapamiętał jednak, że w samochodzie siedziało dwóch mężczyzn, jeden z przodu, drugi z tyłu. Pomyślał, że może zaraz odjadą, więc odczekał dwie minuty, ale nie zwrócili na niego uwagi. – I co się stało? – Znalazł inne miejsce kawałek dalej i na tym koniec. – A tamten samochód? Przyjrzał mu się dokładniej? – Zapamiętał tylko, że był granatowy. – Numery rejestracyjne? – Auto stało zaparkowane przy chodniku i nie było widać tablic. – Jasne. Coś jeszcze? – Kiedy około jedenastej facet wyprowadzał psa, samochodu już nie było. – Potrafił opisać, jak wyglądali ci mężczyźni? – Nie bardzo. Zauważył tylko, że tamten z tyłu miał coś na szyi, jakby gruby złoty

łańcuch. Powiedział też, że obaj przypominali trochę bandziorów. W każdym razie ich wygląd zniechęcił go na tyle, że nie zdecydował się podejść i zapytać, czy mają zamiar wkrótce odjechać. – To ciekawe – powiedziała Annie. – Właśnie dzwoniłam do swojego szefa i dowiedziałam się, że jeden z naszych ludzi usłyszał podobne zeznanie od niejakiego Rogera Cropleya. Ten Cropley podobno widział Jennifer Clewes na stacji Watford Gap w piątek około wpół do dwunastej w nocy. Zauważył też, że jechał za nią samochód, taki jak ten, który opisałeś, a w środku siedziało dwóch mężczyzn, jeden z przodu, drugi z tyłu. – Więc wygląda na to, że ktoś czatował na nią pod domem. – Najwyraźniej – zgodziła się Annie. – O ile to ten sam samochód. Od początku myślałam, że było ich dwóch; jeden prowadził, a drugi szybko wysiadł i ją zastrzelił. – Annie zajrzała do notesu. – Czy słyszałeś kiedyś o niejakiej Carmen Petri? Brooke zmarszczył czoło. – Nie przypominam sobie. A czemu pytasz? – To osoba, o której wspomniała przyjaciółka Jennifer Clewes. Jedna ze „spóźnionych dziewczyn”, jak ją nazwała. Podobno Jennifer martwiła się o nią. – Spóźniona dziewczyna? – Tak. A co? Wiesz, co to może znaczyć? – Nie mam pojęcia – odparł Brooke. Biorąc pod uwagę kontekst, czyli centrum planowania rodziny, Annie wymyśliła parę możliwych wyjaśnień tego określenia. Albo chodziło o dziewczyny, którym spóźniał się okres, co w przypadku ciąży poniekąd mówiło samo za siebie, albo chodziło o osoby w zbyt zaawansowanej ciąży, kiedy było już za późno na aborcję, na której przeprowadzenie prawo zezwalało do dwudziestego czwartego tygodnia. – Przejrzę nasze kartoteki i sprawdzę, czy jest tam jakiś ślad tej Carmen, ale jej nazwisko z niczym mi się nie kojarzy. – Wcale nie musi. Ale i tak dziękuję. A gdybyś mógł, sprawdź też wśród ostatnich zaginięć i zgonów. Jeżeli ktoś przeprowadzał zabieg usunięcia ciąży po dozwolonym terminie i coś poszło nie tak, myślała Annie, to Jennifer Clewes faktycznie mogła się natknąć na coś bardzo nieprzyjemnego. – Nie widziałem się z Royem od ponad miesiąca, więc nie wiem, jak mógłbym pomóc – oświadczył Julian Harwood. – Nigdy nic nie wiadomo – odparł Banks. – Ale miło z pańskiej strony, że poświęcił mi pan swój czas. – Naprawdę drobiazg. Roy to mój bliski przyjaciel. Przyjaźnimy się od lat, nawet jeśli ostatnimi czasy nie spotykamy się zbyt często. Jeżeli tylko mogę się przydać,

służę pomocą. Na ile Banks zdołał zauważyć, Harwood nie wyglądał na przejętego. Nie musiał niczym się przejmować; był wpływowym i zamożnym biznesmenem, który nawykł do tego, by zawsze stawiać na swoim. Na Corinne zrobił nieco odmienne wrażenie, ale być może w towarzystwie kobiet zachowywał się inaczej. Podobnie jak większość mężczyzn. Zresztą Corinne była partnerką Roya i bardzo atrakcyjną dziewczyną, więc mógł czuć potrzebę rywalizacji i chciał jej zaimponować. Słońce znów wyszło zza chmur, więc siedzieli w ogródku Starbucksa i popijali grande latte. Przed spotkaniem z Harwoodem Banks odwiedził Malcolma Farrowa, który mieszkał naprzeciwko Roya, i pokazał mu wydruk zdjęcia znalezionego na płycie. Farrow przyznał, że tęgi mężczyzna o kręconych siwych włosach może być tym samym, w którego towarzystwie Roy opuścił swój dom w piątek o wpół do dziesiątej wieczorem, ale nie jest do końca pewien. Banks czuł unoszący się w powietrzu zapach chińskich potraw, ale nigdzie w pobliżu nie zauważył chińskiej restauracji. Na ulicy tłoczyli się turyści i miejscowi, którzy wybrali się na niedzielny spacer albo do baru. Przy sąsiednim stoliku siedziały dwie ubrane w szorty i bluzki na ramiączkach młode dziewczyny, które rozmawiały po francusku i paliły gauloises. Harwood był młodszy, niż spodziewał się Banks. Wyglądał na czterdzieści kilka lat, czyli miał mniej więcej tyle samo co Roy, i poza cienkim wianuszkiem czarnych włosów urywającym się nad uszami był całkiem łysy. Jego skórę pokrywała zdrowa opalenizna, a smukła sylwetka świadczyła o regularnych treningach na korcie. Był ubrany w swobodny, ale drogi strój – w rozpiętą pod szyją błękitną koszulę dżinsową i zaprasowane na kant spodnie khaki. Tylko sportowe buty Nike trochę nie pasowały do kompletu, ale też nie były tanie. Korzystając z tego, że siedzieli na zewnątrz, Banks zapalił papierosa. – Nie podejrzewam, aby pan wiedział, gdzie on jest – rzekł. – Co pan ma na myśli? Banks opowiedział o wiadomości od Roya, którą zastał na automatycznej sekretarce, i niezabezpieczonym domu. Harwood słuchał, marszcząc czoło, a kiedy Banks skończył, powiedział: – Roy może być gdziekolwiek. On sporo podróżuje. Nie pomyślał pan o tym? – Owszem. Ale jego wiadomość była nagląca, a wydaje się dziwne, że nie powiedział nikomu, dokąd się wybiera. Żadna z osób, z którymi dotąd rozmawiałem, nie ma pojęcia, gdzie mógł się podziać. Zawsze jest taki tajemniczy w kwestii swoich podróży? – Nie zawsze. Ale to zależy. Gdyby kroiła się jakaś poufna transakcja za granicą… – Czy to możliwe? – Mówię, że to prawdopodobne, tylko tyle.

– Przecież jest pan jego wspólnikiem. Powinien pan wiedzieć, czy planował jakieś podróże. – Żadnych, o ile mi wiadomo. – Harwood pokręcił głową. – Ale nie jestem jego osobistym sekretarzem. Roy prowadzi wiele interesów, z którymi nie mam nic wspólnego. – Myśli pan, że mógłby się przed czymś ukrywać? Harwood zastanawiał się przez chwilę. – To możliwe, gdyby sytuacja go przerosła. Mam na myśli podatki, długi, takie rzeczy. Ale wtedy na pewno zamknąłby dom i zabrałby ze sobą komórkę. – A może chciał, żeby jego zniknięcie wyglądało na coś innego. Głowy za niego nie daję – powiedział Banks. – Sam nie wiem. Rozważam tylko różne możliwości. Harwood odchrząknął. – Roy mówił mi, że jest pan policjantem. Zgłosił pan tę sprawę? – Nie. Na razie prowadzę śledztwo na własną rękę. Biznesmen pokiwał głową. – Chyba mądrze, zważywszy na skłonność Roya, jak by to ująć, do balansowania na granicy prawa. – Jak długo pan go zna? – zapytał Banks. – Wiele lat. Poznaliśmy się na studiach. – I od tamtej pory wspólnie robiliście interesy? – Od czasu do czasu. – A handel bronią? – Jaki handel bronią? – Roy zajmował się takimi transakcjami kilka lat temu. Zastanawiam się, czy wiedział pan coś o tym jako jego bliski przyjaciel. – Obawiam się, że to nie moja branża – odparł Harwood, a w jego głosie dało się zauważyć napięcie. – Roy nie przychodziłby z tym do mnie, gdyby faktycznie był zaangażowany w takie interesy. – Ależ owszem, był. A co z wykorzystaniem poufnych informacji w obrocie akcjami? – A co ma być? – To kolejna rzecz, w którą mój brat był uwikłany. Zastanawiałem się tylko, czy pan również miał w tym swój udział. Harwood wzruszył ramionami. – Swego czasu to nie było nic nadzwyczajnego. – Więc pan też? – Tego nie powiedziałem. – Ale wiedział pan, że Roy się tym zajmuje? Biznesmen odsunął się wraz z krzesłem od stolika, jakby zamierzał wstać.

– Czy to ma być jakieś przesłuchanie? Bo jeżeli tak, to w tym momencie sobie idę. – Mam do pana kilka pytań – odparł Banks. – Czy to oznacza, że pana przesłuchuję? – Zależy, jakie to pytania i w jaki sposób pan je zadaje. – Będę tak delikatny, jak tylko potrafię, jeżeli pan postara się być tak samo szczery. – W takim razie służę pomocą. – Harwood przysunął się z powrotem do stolika. – Ale zostawmy już te przekręty giełdowe, dobrze? Nie twierdzę, że ten proceder się skończył, wystarczy czytać gazety, lecz o ile Roy i ja mieliśmy z tym cokolwiek wspólnego, zamknęliśmy temat jeszcze w zeszłym tysiącleciu. Ma pan na to moje słowo. – W porządku – rzekł Banks. – Z tego, co zdołałem ustalić, Roy ostatnio inwestuje w prywatną opiekę zdrowotną, a w tej branży ma pan znaczącą pozycję. – To ja go w to wciągnąłem. To rynek ogromnych możliwości. Jestem dyrektorem i prezesem sieci prywatnych ośrodków i klinik oferujących różne zabiegi i opiekę medyczną, za co odpowiadają lekarze i pielęgniarki o doskonałych kwalifikacjach. Roy jest jednym z naszych największych udziałowców. – Jakiego rodzaju zabiegi? – To naprawdę bardzo szeroki zakres, od operacji przepukliny do opieki w zaawansowanym stadium raka. – Czy przychodzi panu na myśl jakiś powód, dla którego ktoś chciałby go skrzywdzić? – Ma pan na myśli osoby powiązane z naszą działalnością? – Tak. – Nie, to bez sensu – odparł Harwood. – Mogę pana zapewnić, że wszystko jest całkowicie zgodne z prawem. A czemu pan o to pyta? – Bo na tym tak naprawdę utknąłem, więc błądzę po omacku. Dowiedziałem się, że po raz ostatni widziano Roya, gdy wyszedł ze swojego domu w towarzystwie jakiegoś mężczyzny i obaj wsiedli do dużego samochodu w jasnym kolorze, prawdopodobnie jakiegoś drogiego modelu. Podobno nic nie wskazywało na to, by działał pod przymusem, ale nie można tego wykluczyć, bo ów mężczyzna mógł trzymać ukrytą broń. Później, prawdopodobnie w nocy, ktoś zabrał komputer z domu Roya, gdyż drzwi nie zostały zamknięte. Jego komórka leżała na stole w kuchni. Brak śladów walki. Biorę pod uwagę porwanie i jest to dosyć prawdopodobne, chociaż nie było żądania okupu. Roy jest zamożnym człowiekiem. Harwood potarł dłonią podbródek. – Nie aż tak zamożnym. – To wszystko jest względne. Porywano ludzi dla znacznie mniejszych sum, niż mogłoby się wydawać. – Też prawda. Czy do tej pory nikt nie próbował nawiązać kontaktu? Kiedy to się

stało? – W piątek wieczorem. Tak, minęły prawie dwa dni i jak dotąd cisza. Dlatego nabieram przekonania, że to coś innego. To mi nie wygląda na robotę jakiejś szajki zbirów. To bardziej… Sam nie wiem. – Przestępczość zorganizowana? – Istnieje taka możliwość. Ale jakie Roy mógłby mieć powiązania z przestępczością zorganizowaną? – Nic mi o czymś takim nie wiadomo – odparł Harwood. – Tylko przyszedł mi taki pomysł do głowy. Nawet nie wiem, czym ci ludzie się zajmują. To już nie jest tak jak z mafią, prawda? Tyle się teraz czyta o rosyjskich, wietnamskich albo miejscowych gangach. Oni są zdolni poderżnąć człowiekowi gardło na dzień dobry. Kto wie? Banks wyjął z teczki fotografię i położył ją na stoliku. – Czy zna pan któregoś z tych mężczyzn? Biznesmen wskazał palcem jednego z ludzi na zdjęciu. – Jego – oświadczył chłodnym tonem. – Nazywa się Gareth Lambert. Ale tego drugiego widzę pierwszy raz. – Zna pan Lamberta? – Owszem. Swego czasu Roy i ja trochę z nim współpracowaliśmy. Ale niezbyt długo, bo zniknął ze sceny. – Właśnie wrócił. Harwood zmarszczył czoło. – Nie wiedziałem. – Interesujące – rzekł Banks, chowając zdjęcie. – Znaczy to, że Roy wiedział, a pan nie. – Gareth Lambert i ja pokłóciliśmy się przed kilku laty – oznajmił Harwood. – Od tamtego czasu nie mieliśmy ze sobą kontaktu. – Na jakim tle? – Sprawy biznesowe. – Rozumiem. Czy wie pan, jak mogę się z nim skontaktować? – O ile mi wiadomo, wyprowadził się do Hiszpanii. – To duży kraj. Nie zna pan jego adresu? – Nie. Jak już powiedziałem, nasze drogi się rozeszły. Przestało mnie interesować, gdzie przebywa pan Lambert i czym się zajmuje. Banks chętnie dowiedziałby się czegoś więcej o tym konflikcie, ale Harwood był sprytnym biznesmenem i umiał trzymać język za zębami. – Czy kiedykolwiek Roy wspominał o czymś, co nasunęło panu podejrzenia, że jest uwikłany w jakąś śmierdzącą sprawę? – Nie. I wątpię, żeby się wygadał. Czasem w świecie biznesu niewiedza jest błogosławieństwem.

– A czy jest możliwe, że coś odkrył? Może ktoś dokonał kradzieży, a on go zdemaskował? – W jednym z ośrodków? – Gdziekolwiek. – Osobiście nie mam nic wspólnego z kierowaniem codzienną działalnością naszych obiektów. – A Roy? – Pański brat jest typem inwestora, który lubi trzymać rękę na pulsie. Musi wiedzieć, jak funkcjonuje firma, i wszystkich znać. Myślę, że obracał się wśród ludzi. – Więc możliwe, że odwiedzał ośrodki? – Tak sądzę. Przynajmniej niektóre. – Czy mógł się natknąć na jakiś przekręt albo coś w tym rodzaju? – Dosyć dokładnie kontrolujemy nasze rozliczenia. Myślę, że dowiedzielibyśmy się, gdyby ktoś strzygł naszą firmę. – A może ginęły jakieś artykuły? Na przykład leki. – Są pod ścisłą kontrolą. – Harwood spojrzał na zegarek, po czym wstał i pochylił się nad stolikiem, opierając dłonie na blacie. – Muszę iść. Nie wiem, czy podejrzewa mnie pan o udział w tym, co się dzieje, ale chciałbym zapewnić, że Roy jest moim przyjacielem. Gdybym mógł panu jakoś pomóc, proszę bez wahania się do mnie zwracać. – Doskonale – odparł Banks. – Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi swój czas. Harwood oddalił się, a Banks dopalił papierosa do końca, zdusił niedopałek i ruszył wzdłuż Old Brompton Road. Skręcił w zaułek i przechodząc pod łukowatą bramą, sięgnął do kieszeni po klucz do domu Roya. Gdy wsuwał go do zamka, ktoś chwycił go za ramię i usłyszał znajomy głos: – Jesteś aresztowany.

Rozdział 8 – Wyglądasz, jakbyś śmierć zobaczył. – Dzięki. Wiesz, nie powinnaś tak się skradać i straszyć ludzi jak w jakimś tanim kryminale. Mogłaby cię spotkać krzywda. – Coś ty taki nerwowy? – Może mam powód. – Może chciałbyś o tym pogadać? Banks obrzucił Annie spojrzeniem, które widziała nie raz. Oznaczało, że najpierw sama powinna wyłożyć karty na stół, a potem on zdecyduje, ile zechce jej ujawnić. Dobre i to. – W porządku – powiedziała. – Napijemy się czegoś? Siedzieli w kuchni Roya, do której przez otwarte okno wpadały promienie popołudniowego słońca. Banks wybrał ze stojaka na wino butelkę château kirwan i Annie patrzyła, jak dobiera się do niej uzbrojony w wymyślny otwieracz. Pomyślała, że ze zwykłym korkociągiem poszłoby mu o wiele szybciej. Kiedy w końcu napełnił kieliszki, zasiedli naprzeciw siebie w milczeniu. – Kto zaczyna? – odezwała się Annie. – Jak mnie znalazłaś? – To nieistotne. Grunt, że cię znalazłam. – Nie. Chcę wiedzieć, dlaczego mnie szukałaś. Dlaczego pofatygowałaś się aż tutaj, gdy bez wątpienia masz ważniejsze rzeczy do roboty? – Naprawdę nie wiesz? – Pojęcia nie mam. Jak dla ciebie jestem na urlopie. Czy jest coś, co chciałabyś mi uświadomić? – Chyba jest wiele takich rzeczy. – Nie musisz być złośliwa. Annie się zarumieniła. Wcale nie zamierzała być złośliwa, ale ją do tego prowokował. Wiedziała, że sarkazm zapewnia jej schronienie, kiedy czuje się bezbronna albo zdezorientowana, tak samo jak innym palenie papierosów albo opowiadanie kiepskich dowcipów. Zdawała sobie sprawę, że może nie jest to najlepszy moment, ale nie miała ochoty kontynuować tej rozmowy, dopóki nie oczyści atmosfery. Banks będzie musiał wyjść jej naprzeciw. Kiedy ostatnim razem próbowała wyciągnąć do niego rękę i załagodzić napięcie, odtrącił ją. Opróżniła kieliszek i postawiła go przed Banksem wymownym gestem. Musiała jeszcze się napić dla kurażu. Banks zmrużył oczy i dolał jej wina.

– Wybacz – powiedziała Annie. – Nie chciałam być złośliwa. Po tym wszystkim, co zaszło, niektóre rzeczy możesz odbierać opacznie. Banks przez chwilę patrzył jej w oczy, a potem omijając ją wzrokiem, wyjrzał przez okno. Przed domem rosły kwitnące krzewy i Annie słyszała za plecami brzęczenie pszczół, które przelatywały z kwiatka na kwiatek. Wiedziona nagłym impulsem wyciągnęła rękę nad stołem i dotknęła jego dłoni. – O co chodzi, Alanie? Nie możemy tego tak ciągnąć. Nie możesz tak się zachowywać. Banks nawet nie drgnął, kiedy go dotknęła, ale nic nie powiedział, nadal patrząc przez okno ponad jej ramieniem. W końcu pochwycił jej spojrzenie na nowo. – Masz rację – odezwał się. – Mam wrażenie, jakbym bardzo się oddalił od wszystkiego, co kiedyś było dla mnie ważne, ale zaczynam powoli wracać. – Światełko w głębi tunelu? – Tak. I wszystkie tego typu frazesy. – Cieszę się – odparła Annie i wzruszenie odebrało jej mowę. Miała dużo więcej do powiedzenia, ale przeczuwała, że to nie jest odpowiedni moment. Zresztą były pilniejsze sprawy, o których musieli porozmawiać. Pociągnęła kolejny łyk wina. Zdecydowanie nie był to pospolity sikacz. – Myślałam, że rzuciłeś – powiedziała, gdy Banks zapalił papierosa. – Bo rzuciłem. To tylko przejściowe. – Mam nadzieję. – Dlaczego chciałaś się ze mną spotkać? – Słyszałeś o martwej kobiecie, którą znaleziono w samochodzie niedaleko Eastvale? – Czytałem w gazecie – odparł Banks. – Ale tak naprawdę nie ujawniono zbyt wiele informacji. – Nazywała się Jennifer Clewes. Czy znałeś kogoś takiego? – Nie. – Zgadnij, co znaleźliśmy w tylnej kieszeni jej dżinsów. – Nie mam pojęcia. – Adres. – Czyj adres? – Twój. Banks otworzył usta ze zdumienia. – Co? To nie do wiary… Jeszcze raz, jak się nazywała? – Jennifer Clewes. – Nigdy o niej nie słyszałem. A o co w tym wszystkim chodzi? – Tego jeszcze nie wiemy. W kieszeni miała świstek papieru, z twoim adresem i wskazówkami dojazdu zapisane jej ręką – relacjonowała Annie. – To adres twojego

spalonego domu, do którego w dodatku ktoś się włamał. Możesz sobie wyobrazić, jakie poruszenie to wywołało. Gristhorpe postanowił wstrzymać się do poniedziałku. Annie zauważyła, że Banks myśli gorączkowo, usiłując połączyć wszystkie wątki w logiczną całość. – No, Alanie, nie każ się prosić – powiedziała. – Ty coś wiesz. Co to takiego? – Nic nie wiem. Naprawdę. Nigdy nie słyszałem o tej kobiecie. – Ale i tak coś wiesz. Widzę to. – To skomplikowana sprawa. – Mamy czas. – Annie czuła się trochę zamroczona winem, ale co tam, pomyślała, skoro się już zaczęło, trzeba kontynuować. – Może na początek wyjaśnisz mi, co tu robisz. Z tego, co słyszałam ostatnio, nie byłeś z bratem w najlepszych stosunkach. – Roy zaginął – oświadczył Banks. – Co? – zdziwiła się Annie. Banks opowiedział jej o wiadomości pozostawionej na automatycznej sekretarce i pustym domu, w którym zastał otwarte drzwi. – Zgłosiłeś to? Banks nic nie odpowiedział; patrzył tylko przez okno nad jej ramieniem. – Nie zgłosiłeś zaginięcia, tak? – Czemu wszyscy ciągle tak o tym ględzą? – zapytał Banks, czując nagły przypływ irytacji. – Obydwoje dobrze wiemy, z jakim zapałem prowadzi się poszukiwania dorosłego, kiedy od zaginięcia nie minęły jeszcze dwie doby. Chyba w pojedynkę zrobiłem więcej, niż udałoby się miejscowej policji. – Kogo ty próbujesz przekonać? Posłuchaj samego siebie. Okoliczności są podejrzane i dobrze o tym wiesz. Sam mówiłeś, że Roy określił to jako sprawę życia lub śmierci. – Powiedział, że to może być sprawa życia lub śmierci. – Zgoda, skoro chcesz dzielić włos na czworo. Już nic więcej nie powiem, ale nie zapominaj, że stawką może być życie twojego brata. Na litość boską, ciebie nawet nie powinno tutaj być. – Dzięki, że mi przypomniałaś. – Czasem się zastanawiam, kiedy ty wreszcie dorośniesz. Może widzisz jakieś światełko w tunelu, ale szczerze mówiąc, nadal jesteś w rozsypce. Przez ostatnich kilka miesięcy nie zajmowałeś się niczym poza papierkową robotą, prawie do nikogo się nie odzywałeś, rzadko zadawałeś sobie trud, żeby się ogolić, aż się prosisz o fryzjera i przez większość czasu chodzisz podchmielony. Byłam w twoim mieszkaniu i widziałam, jak żyjesz. Annie wiedziała, że nie ma sensu naskakiwać na niego, ale od czasu do czasu musiała dać upust swojej frustracji.

– Co wprawiło cię w tak wyśmienity nastrój? – zapytał Banks. Annie pokręciła głową. – Wiem, że się niepokoisz – powiedziała łagodniejszym tonem. – Wiem, że martwisz się o brata, ale nie możesz być taki uparty. Ze względu na niego i na samego siebie. – Możliwe, że masz rację – odparł Banks. – Ale spójrz na to z mojego punktu widzenia. Martwię się, że wyjdzie na jaw kilka spraw związanych z Royem, o których nasi rodzice woleliby nie wiedzieć. Poza tym wiem, że nie dopuszczą mnie do tej sprawy, kiedy nada się jej oficjalny bieg. A skąd mogę mieć pewność, że wszystko odbywa się tak, jak należy, jeżeli nie robię tego sam? – Czasami się zastanawiam, jak ty awansowałeś na głównego inspektora – rzekła Annie. – Takie zdolności przywódcze. Banks roześmiał się w odpowiedzi. Jego reakcja zaskoczyła Annie i trochę rozładowała napięcie. – Jesteś pewien, że nigdy nie słyszałeś o Jennifer Clewes? Nie domyślasz się, po co jej był twój adres? – W książce telefonicznej komórki Roya jest jakaś Jenn. – Właśnie tak nazywały ją przyjaciółki. – Zaczekaj chwilę. Banks poszedł na piętro, a Annie pociągnęła kolejny łyk wina i rozejrzała się po kuchni. Drogo, pomyślała, zwłaszcza jak na pomieszczenie, z którego niezbyt często się korzysta. Wkrótce wrócił Banks, niosąc pod pachą grubą teczkę na dokumenty, po czym zasiadł przy stole i zaczął przerzucać kartki. – Masz numer jej telefonu? – zapytał. – Komórka zniknęła, ale dostałam numer od jej współlokatorki. – Annie odczytała z notesu numer, który okazał się taki sam jak w telefonie Roya. – O mój Boże. – Annie westchnęła. – A więc jest coś, co łączy ją z twoim bratem. – Corinne się nie myliła. Roy miał nową dziewczynę. – Jaka Corinne? – Narzeczona Roya. Była narzeczona. – Od tej pory sprawa jest oficjalna – oświadczyła Annie. – Zawiadomię inspektora Brooke’a o zaginięciu twojego brata. Nie będzie zachwycony. – Rób, jak uważasz. – Posłuchaj – ciągnęła Annie, próbując go udobruchać. – Wiesz, że przy takim osobistym zaangażowaniu nie dostaniesz przydziału do tej sprawy, ale to nie oznacza, że nie możesz trochę pomóc. – Na jakich warunkach? Annie zmusiła się do słabego uśmiechu. – Cóż, przecież nikt cię nie będzie kontrolował przez całą dobę. Dopóki będziemy

grać w tej samej drużynie. Banks pokiwał głową. – Myślę, że to najlepsze, na co mogę liczyć. – Oczekuję jedynie, żebyś dzielił się ze mną informacjami. Swoją drogą, jest na tej liście niejaka Carmen Petri? – Carmen? Nie przypominam sobie. To nie jest pospolite imię. Niech sprawdzę. – Banks przejrzał listę nazwisk. – Nie ma. A dlaczego o nią pytasz? Kim ona jest? – Nie wiem. Wspomniała o niej tylko jedna z osób, którą przesłuchiwałam. Więc jak twoim zdaniem to wszystko się ze sobą łączy? – Podsumujmy wszystko, co wiemy. – Wygląda na to, że w piątek wieczorem ktoś obserwował dom Jennifer w Kennington. Możliwe, że w inne wieczory również. Czekał na nią. Nie wiemy dlaczego. Jeden świadek już potwierdził, że mniej więcej w tym samym czasie, kiedy wyjechała, w pobliżu jej domu stał granatowy samochód, w którym siedziało dwóch mężczyzn, jeden z przodu, a drugi z tyłu. Widział już wcześniej to auto w okolicy. Ten sam wóz, a przynajmniej sądzimy, że ten sam, był widziany na stacji Watford Gap, gdzie Jennifer zatrzymała się, żeby coś zjeść i zatankować paliwo. Potem wepchnął się tuż przed maskę innemu kierowcy, który jechał tuż za nią. Jedyny w miarę sensowny rysopis, jaki mamy, dotyczy mężczyzny siedzącego z tyłu, który był muskularny i miał włosy spięte w kucyk. – Czy to człowiek, który ją zabił? – Tego nie wiemy, ale to najlepszy trop, jaki na tę chwilę mamy. Stefan siedzi po godzinach, badając ślady z miejsca zbrodni. Niestety, nie doszło do żadnej stłuczki, więc nie mamy próbki lakieru. – Ale dlaczego Roy miałby posyłać do mnie tę kobietę? Czemu nie przyjechał osobiście? – Nie wiem. Jak twierdzi jej współlokatorka, ktoś do niej zadzwonił tego wieczoru kwadrans przed jedenastą i zaraz potem wyszła. Powiedziała, że wytrąciło ją to trochę z równowagi. A czy twój brat sprawiał wrażenie zaniepokojonego, kiedy usłyszał dzwonek do drzwi? – zapytała Annie. – Nie. Dużo nad tym myślałem i wydawał się spokojny. To znaczy, gdyby się obawiał, że ktoś przyszedł zrobić mu krzywdę, toby mu nie otworzył, prawda? Chyba raczej próbowałby czmychnąć przez okno. Zresztą ten sąsiad z naprzeciwka powiedział, że Roy zamknął dom i wsiadł do samochodu ze swoim gościem jak gdyby nigdy nic. – Więc jak myślisz, co się stało? – Próbowałem poskładać do kupy wszystkie wydarzenia tego dnia. Widzę to tak, że Roy wraca do domu tuż przed wpół do dziesiątej wieczorem. Nie wiem, skąd wraca, ale jest czymś podenerwowany. Kładzie swoją komórkę na kuchennym stole,

o ile nie leżała tam już od dawna, nalewa sobie kieliszek wina i idzie na górę do swojego biura, żeby odsłuchać wiadomości na automatycznej sekretarce, przeczytać e-maile czy cokolwiek. Zabiera wino ze sobą. Może siedzi i zastanawia się przez minutę albo dwie, a potem dochodzi do wniosku, że powinien zadzwonić do swojego brata policjanta i porozmawiać z nim o tym, czego się dowiedział. Może nawet przeczuwa, że jest w niebezpieczeństwie z powodu swojego odkrycia. W każdym razie telefonuje do mnie i mówi, że potrzebuje pomocy. Kiedy nagrywa wiadomość, ktoś dzwoni do drzwi. Wpuszcza go, a potem razem z nim odjeżdża samochodem. Wygląda na to, że dobrowolnie. I zapomina wziąć ze sobą komórkę, chociaż chwilę wcześniej podaje mi jej numer. Z tego wynika, że jest mocno rozkojarzony. – Więc może to Roy zadzwonił później do Jennifer? – zasugerowała Annie. – Wytłumaczył jej, jak trafić do mojego domu, i kazał tam jechać, ponieważ nie mógł się wybrać osobiście. Mogło tak być. Ale dlaczego? Co się stało między wpół do dziesiątej a za kwadrans jedenasta wieczorem? – Tego nie wiemy. – Annie zawiesiła głos. – Biedna dziewczyna. Z tego, co dowiedziałam się na jej temat, była uczciwą, pracowitą i troskliwą osobą, może trochę naiwną idealistką. – Więc dlaczego musiała zginąć? – Chciałabym wiedzieć. – Annie upiła łyk wina. Zauważyła, że w kuchni pociemniało, i domyśliła się, że niebo zasnuwa się chmurami. – Co zamierzasz teraz zrobić? – Przeprowadzić własną tajną operację. Annie uśmiechnęła się. – Nie skomentuję. – No i słusznie. A co ty planujesz? – Jak najszybciej porozumieć się z Dave’em Brookiem. Jestem pewna, że będzie chciał cię poznać i nalegam, żebyś się zgodził. Nasze sprawy zazębiają się i chcę zapiąć wszystko na ostatni guzik. Zresztą zważywszy na to, co spotkało Jennifer Clewes, Roy może być w niebezpieczeństwie. Brałeś to pod uwagę? – Brałem znacznie więcej – odparł Banks. – Przede wszystkim myślałem, że uciekł i się ukrywa, a na drugim miejscu stawiałem porwanie, ale jego powiązanie z tą zamordowaną rzuca na sprawę zupełnie nowe światło. – Cieszy mnie, że tak to widzisz. Gdybyś raczył wcześniej się odezwać, już dawno doszlibyśmy do takich wniosków. – Skąd mogłem wiedzieć, że mnie szukasz? – Wiesz, o co mi chodzi. Zresztą jutro czekają mnie jeszcze dwa zadania. Jennifer została zamordowana na naszym terenie, ale mieszkała tutaj. To trochę komplikuje sprawy.

– I co musisz zrobić? – Zacznę od wizyty w jej miejscu pracy. Jennifer była zatrudniona w centrum planowania rodziny w Knightsbridge. To jest… – Jak się nazywa ta firma? – wtrącił Banks. – Berger-Lennox Centre. A dlaczego pytasz? Banks znów otworzył teczkę i zaczął przekładać kartki, których część była pokryta jego zamaszystymi gryzmołami. W końcu pokazał palcem zadrukowaną stronę. – Zapamiętałem tę nazwę – wyjaśnił. – To jeden z ośrodków, w które inwestował Roy. Spółka należąca do Juliana Harwooda. Jesteś pewna, że Jennifer Clewes tam pracowała? – Tak. – Być może tam się poznali. Harwood mówił, że Roy to dociekliwy inwestor i lubi kontrolować swój kapitał. A jeżeli Jennifer Clewes była atrakcyjną młodą kobietą… – Była. – Bingo. – To niekoniecznie musi coś oznaczać. – Może nie – zgodził się Banks. – Ale mamy kolejne powiązanie. Jedna osoba zamordowana, druga zaginiona. Numer jej telefonu w jego komórce, mój adres w jej kieszeni, a łączy ich to centrum planowania rodziny. Nie wiem jak ty, ale ja tu widzę za wiele zbiegów okoliczności. Może jutro pójdę tam z tobą, żeby się upewnić. Jeżeli Roy tam był, ktoś musiał go zapamiętać. Annie zamilkła. Chciała być delikatna, ale nie wiedziała, jak to rozegrać dyplomatycznie. W końcu zrezygnowała z uprzejmości. – Nie możesz – powiedziała. – Wiesz, że nie możesz. To nie twoja sprawa. Już cię uprzedziłam, że zamierzam zgłosić zaginięcie twojego brata i pozostawię ci trochę swobody manewru, ale nie możesz za bardzo się rozpychać. Nie masz żadnej oficjalnej funkcji w śledztwie w sprawie zabójstwa Jennifer Clewes. – A jeżeli to jest jakiś trop związany ze zniknięciem Roya? – Posłuchaj, w tej sprawie też nie bierzesz oficjalnie udziału. Nie idziesz tam ze mną i koniec. – W porządku – odparł Banks. – Zrozumiałem. – Nie dąsaj się. To do ciebie nie pasuje. – Annie wstała od stołu. Czuła się lekko zamroczona, ale nie było to nic, nad czym nie mogłaby zapanować. – I nie oddalaj się stąd. Inspektor Brooke będzie chciał wysłuchać twoich zeznań. Annie usłyszała za plecami odgłos kropel uderzających o liście, który z każdą chwilą przybierał na sile. Znów zaczęło padać. Wczesnym popołudniem Banks siedział w gabinecie Roya i przeglądał dokumenty, które wydrukowała dla niego Corinne, gdy wtem usłyszał pukanie. Od razu

pomyślał, że to Roy. Tylko po co jego brat pukałby do drzwi własnego domu? Potem przyszło mu do głowy, że to pewnie inspektor Brooke przyszedł go przesłuchać, i uznał, że najlepiej mieć to już za sobą. Mimo to rozejrzał się za czymś, co mogłoby posłużyć mu za broń. Tak na wszelki wypadek. W szafie przy schodach znalazł zestaw kijów golfowych i trzymając w ręku jeden z nich, otworzył drzwi. Zobaczył przed sobą mężczyznę, który wyglądał na jego rówieśnika. Był ubrany w ciemny garnitur, czarne siwiejące włosy nosił starannie zaczesane z przedziałkiem, a w jego oczach malowała się powaga i mądrość. Gdyby nie koloratka Banks wziąłby go za policjanta. Mężczyzna popatrzył na kij golfowy, a potem na Banksa. – Cześć – powiedział i niepewnie wyciągnął rękę na powitanie. – Nazywam się Hunt. Ian Hunt. Roy jest w domu? Banks uścisnął jego dłoń, która była chłodna i wilgotna. – Nie – odpowiedział. – Jestem Alan, jego brat. O co chodzi? – Wspominał o tobie – odparł Hunt. – Jesteś policjantem. Ale nie przypuszczałem, że… Nieważne. Banks domyślał się, czego nie przypuszczał Ian Hunt, ale zachował to dla siebie. Zależało mu, żeby zdobyć jak najwięcej informacji, a nieprzyjazna postawa na wejściu niewiele by mu pomogła. Zastanawiał się, co takiego, do cholery, sprowadza pastora do domu Roya. – Może ojciec wejdzie? – Tak, bardzo chętnie, jeśli to nie problem. Duchowny darował sobie komentarz na temat kija golfowego, który Banks zostawił oparty o ścianę przy wejściu, po czym inspektor zaprowadził gościa do kuchni, gdzie niedawno siedział z Annie, i podsunął mu krzesło. Nie chciał, aby Hunt odniósł wrażenie, że jest przesłuchiwany, ale uświadomił sobie, że po tylu latach w policji praktycznie zatracił zdolność prowadzenia zwyczajnej rozmowy. Ta praca zmieniła jego podejście do ludzi. Nawet Corinne potraktował obcesowo. – Dlaczego ojciec chciał się zobaczyć z Royem? – Właściwie bez powodu – odparł duchowny. – Ale nie pojawił się w kościele dziś rano, a to do niego niepodobne. Banks omal nie spadł z krzesła. To zakrawało na cud. – W kościele? – Tak. A co w tym dziwnego? – Nic – rzekł Banks, który z wyjątkiem ślubów i pogrzebów nie bywał w kościele od dzieciństwa. On i Roy nie dorastali w religijnej atmosferze, a żadne z ich rodziców nie chadzało regularnie na msze. Oczywiście każdy dzień w szkole zaczynał się wtedy od modlitwy i hymnu, ale w przypadku Banksa skończyło się na kilku latach uczęszczania do szkółki niedzielnej i krótkotrwałej przynależności do Boy’s Brigade. A teraz coś takiego.

– Normalnie bym się nie fatygował, ale po nabożeństwie odbyło się spotkanie komitetu na rzecz renowacji, który Roy zawsze hojnie wspierał – wyjaśnił Hunt. – Oczywiście nie tylko finansowo, ale również swoimi pomysłami. Roy ma bardzo twórczy umysł. – Herbaty? – Poproszę. I mów mi Ian, chyba że chcesz, żebym zwracał się do ciebie inspektorze. – Niech będzie Ian. Banks nastawił wodę. Herbatka z wielebnym w niedzielne popołudnie, pomyślał. Jakie to dystyngowane. W życiu nawet przez myśl by mu nie przeszło, że jego brat mógłby w czymś takim brać udział. Obok puszki z kawą znalazł herbatę i włożył dwie saszetki do malowanego w kwiaty imbryka. – Od kiedy Roy chodzi do kościoła, jeśli można spytać? – odezwał się Banks, kiedy woda zaczynała wrzeć. – Oczywiście, że można. Zaczął uczęszczać na nabożeństwa szesnastego września dwa tysiące pierwszego. – Nie spodziewałem się, że pamiętasz dokładną datę. – Jak mógłbym zapomnieć? Zdziwiłbyś się, jak wiele ludzi w tamtym okresie powróciło do religii albo w ogóle zaczęło praktykować. Banks musiał zastanowić się przez chwilę, zanim zdał sobie sprawę, co to za data. To musiała być pierwsza niedziela po ataku na World Trade Center. Tylko czemu to wydarzenie tak bardzo wpłynęło na Roya? – Co go tam sprowadziło? – zapytał Banks, napełniając czajnik wrzątkiem. Hunt milczał przez chwilę. – Ty faktycznie niewiele wiesz o swoim bracie, prawda? – Prawda. A im więcej się dowiaduję, tym gorzej go znam. – To powszechny paradoks wiedzy. – Być może, ale w tej chwili interesuje mnie bardziej praktyczna wiedza – odparł Banks. – Czy nie domyślasz się, gdzie Roy mógł się podziać? Pastor zamrugał. – Myślałem, że to ja przyszedłem go szukać. – A jednak. Hunt popatrzył na Banksa z zaciekawieniem. – Widzę, że jesteś nauczony nie oceniać niczego po pozorach – rzekł. – Nie, nie mam pojęcia, gdzie on jest. – Dlaczego go szukasz? – Już mówiłem, że chodzi o spotkanie. To nie w jego stylu, że nawet nie zostawił wiadomości. – Kiedy ostatnio go widziałeś?

– W zeszłą niedzielę. – Rozmawiałeś z nim? – Zamieniliśmy kilka słów po nabożeństwie. – Jakie sprawiał wrażenie? – Dobre. Całkiem normalne. Banks wyjął mleko z lodówki i powąchał je, by sprawdzić, czy jest jeszcze świeże, po czym nalał herbaty do filiżanek i usiadł naprzeciwko Hunta. – Nie chciałbym zostać odebrany jako ktoś obcesowy, ale się martwię – usprawiedliwił się Banks. – Roy zostawił na mojej automatycznej sekretarce dosyć niepokojącą wiadomość, a kiedy tu przyjechałem, by się z nim zobaczyć, zastałem otwarte drzwi i pusty dom. – Nie dziwi mnie, że możesz być zmartwiony. – Często ze sobą rozmawialiście? – Tak – odparł pastor. – Zwykle przez godzinę albo dwie, przeważnie na plebanii, czasami przy lunchu. Banksowi bardzo trudno było wyobrazić sobie Roya, który wstępuje na plebanię, by zjeść lunch z pastorem. – Czy otworzył się przed tobą? Chodzi mi o to, czy… – Rozumiem, o co ci chodzi. – Hunt poruszył się na krześle. – Tak, można powiedzieć, że zwierzał mi się ze swoich uczuć. Przynajmniej do pewnego stopnia. – Czego dotyczyły te uczucia? – Wielu spraw. – Obawiam się, że to dla mnie zbyt niejasne. Czy nie mógłbyś bardziej konkretnie? Rozumiem, że to nie była spowiedź ani nic takiego. – Banks uświadomił sobie, że nie upewnił się, jakiego wyznania kapłanem jest Hunt. – Nie jesteś katolikiem, prawda? – Reprezentuję Kościół anglikański. Ale nie wiem, na ile mogę ci pomóc. Roy nigdy nie wdawał się w szczegóły, gdy opowiadał o tym, co robi. – Nie podejrzewam go o to – odparł Banks. – Ale czy poza ogólnym niepokojem o losy świata przychodzi ci do głowy jakiś inny powód, dla którego Roy zaczął chodzić do kościoła. – To nie to. – Hunt wziął głęboki oddech. – Odniosłem wrażenie, że twój brat stracił swój moralny kompas. Był tak pochłonięty zarabianiem pieniędzy, że przestało się dla niego liczyć, w jaki sposób je zdobywa. – Pod tym względem nie jest odosobniony – zauważył Banks. – Owszem, ale przypuszczam, że wydarzenia z jedenastego września uświadomiły mu to jasno i wyraźnie. – Nie chcesz przez to powiedzieć, że był w jakiś sposób powiązany z tymi zamachami, prawda? – Ależ nie – zaprzeczył Hunt. – Zupełnie nie rozumiesz, o co chodzi.

– A więc o co? – Nie mówił ci? On tam był. Upłynęła chwila, zanim do Banksa dotarło znaczenie tych słów. – Roy był w Nowym Jorku, kiedy doszło do zamachów? Ian Hunt przytaknął skinieniem głowy. – Z tego, co mi opowiadał, umówił się na spotkanie z bankierem w jednej z wież. Był spóźniony, a taksówka, którą jechał, utknęła w korku. Potem zauważył, że wszyscy się zatrzymują i wysiadają z samochodów, a niektórzy coś pokazują, wyciągając ręce ku górze. Roy też wysiadł i nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Dym, płomienie i ludzie wyskakujący przez okna. Minęły trzy dni, zanim dostał się na samolot do Londynu. – Jezu Chryste. – Banks westchnął. – Nigdy mi o tym nie mówił. – Ale nadal się nie domyślasz? – Nie bardzo. – W każdym razie to dało mu do myślenia. Ogrom tego wszystkiego, zrządzenie losu i to, jak wszystko się ze sobą łączy i do jakich niewyobrażalnych konsekwencji mogą doprowadzić na pozór nieistotne i niezwiązane ze sobą działania. O tym wszystkim chciał porozmawiać. Nie potrafiłem udzielić mu odpowiedzi, ale on najwyraźniej odnalazł to, czego potrzebował, w kościele, w modlitwie, komunii świętej i naszych dyskusjach. Banks przypomniał sobie, co Burgess mówił o handlu bronią. Roy dowiedział się, że dostawa, w której zakupie pośredniczył, trafiła w nieodpowiednie ręce. Czyżby jego brat naprawdę był tak naiwny, by sądzić, że handel bronią to taki sam biznes jak każdy inny? Prawdopodobnie niewiele się nad tym zastanawiał znęcony okazją dobrego zarobku. Po ostrzeżeniu ze strony Wydziału Specjalnego natychmiast wycofał się z tej branży, ale był świadkiem zamachu na World Trade Center i dotarło do niego, że działa i rakiety, którymi handlował, mogły zostać wykorzystane do czegoś podobnego. Uświadomił sobie, że przekroczył pewną granicę, i nie spodobało mu się to, co zobaczył po drugiej stronie. Zamachowcy samobójcy wysadzający się w powietrze gdzieś na drugim końcu świata to jedno, ale jeśli Roy był w Nowym Jorku jedenastego września i widział na własne oczy, co tam się wydarzyło, musiał być zdruzgotany. Bez wątpienia sprawiło to, że nie mógł dłużej pozostawać obojętny na to, że terroryści zamierzali pognębić świat Zachodu przy użyciu dostępnych środków. A on, świadomie bądź nie, kiedyś pomógł im zdobyć te środki. Stąd poczucie winy. Roy zwrócił się do Kościoła w poszukiwaniu rozgrzeszenia. To było zupełnie nowe oblicze Roya i Banks potrzebował trochę czasu, żeby się do niego przyzwyczaić. Z pewnością nie pasowało ono do tego, co zapadło mu w pamięć, kiedy ostatnim razem widział się z bratem przed ośmioma miesiącami,

ale wtedy była to ugrzeczniona maska, którą Roy przywdziewał, odwiedzając rodziców. Czy on w ogóle opowiedział rodzicom o tym, co widział? Banks szczerze w to wątpił. Jednak pomimo swej pobożności Roy nadal zarabiał pieniądze i nie przeznaczał ich na cele dobroczynne ani nie złożył ślubów ubóstwa. Najwyraźniej poczucie winy nie dotknęło go aż tak mocno. Zatem co się z nim stało? Znów stracił swój moralny kompas? Zarabianie pieniędzy uzależniało niektórych ludzi bardziej niż same pieniądze. Było jak hazard, narkotyki czy papierosy. Banks rzucił palenie zeszłego lata, dowiedziawszy się, że jego stary przyjaciel z lat szkolnych zmarł na raka płuc, ale wrócił do nałogu po tym, jak w pożarze stracił cały swój dobytek i ledwie uszedł z życiem. Nie widział w tym logicznego związku, ale taka była natura uzależnienia. – Czy ostatnio rozmawiając z Royem, nie odniosłeś wrażenia, że znowu wkroczył na jakiś niebezpieczny grunt? – zapytał Banks. – Nie. – Hunt pokręcił głową. – Czy wspominał o swoich sprawach zawodowych? – Nie rozmawialiśmy o pracy. Nasze rozmowy przeważnie miały charakter filozoficzny i duchowy. Widzisz, ja zdaję sobie sprawę, że Roy nie jest typowym przykładem człowieka religijnego i nie uważam go za świętego, nawet po tym, co się stało, ale ma sumienie, które czasem nie daje mu spokoju. Nadal jest kutym na cztery nogi biznesmenem, który czasem wybiera drogę na skróty i nie zawsze bawi się w zadawanie zbędnych pytań, ale muszę przyznać, że teraz jest o wiele ostrożniejszy. – Hunt zamilkł na moment. – Roy zawsze cię podziwiał, wiesz o tym. – Chyba mnie nabierasz. Dorastając, Banks nie był grzecznym chłopcem. Zbyt późno wracał do domu, przyłapywano go na drobnych kradzieżach i paleniu papierosów, wdawał się w bójki, zaniedbywał obowiązki szkolne, a zwieńczeniem jego przewinień było to, że nie chciał studiować ekonomii i wybrał karierę, która nie przypadła do gustu rodzicom. Z kolei Roy od piątego roku życia obserwował poczynania brata i uczył się, jak nie należy postępować. – To prawda – rzekł pastor. – Podziwiał cię, zwłaszcza kiedy byliście dziećmi. A ty nigdy nie poświęcałeś mu uwagi. Ignorowałeś go. Czuł się lekceważony i odrzucony, jakby wciąż nie potrafił sprostać twoim oczekiwaniom. – Był moim młodszym braciszkiem. Ian Hunt pokiwał głową. – I tak już zostało. Banks przypomniał sobie, jak umawiał się z Kay Sommerville, swoją pierwszą poważną sympatią. Kiedy ich rodzice wybierali się wieczorem do pubu, a on zapraszał Kay do siebie, żeby posłuchać z nią płyt i nie tylko, musiał płacić Royowi, który miał wtedy dwanaście lat, żeby siedział w swoim pokoju. Być może więc Roy

zawsze wchodził mu w drogę, ale znalazł sposób, by czerpać z tego korzyści. – W każdym razie nie zdawałem sobie sprawy, że mnie podziwiał – wyjaśnił Banks. – Na pewno nigdy tego nie okazywał. – Nie twierdzę, że Roy nie chciał z tobą rywalizować. Na przykład ty byłeś dobrym sportowcem, a on nie, więc spełniał się w tym, co wychodziło mu najlepiej. Wynagrodził to sobie. Dobrym sportowcem? Banks był wtedy nie najgorszym obrońcą, szybkim i zwrotnym. W krykiecie nie był zbyt dobry w odbijaniu piłki, ale całkiem nieźle wychodziły mu precyzyjne rzuty. Za to Roy miał nadwagę, nosił okulary i nie był ani trochę wysportowany, a inne dzieci dokuczały mu i nazywały go kujonem. Kiedyś nękanie stało się na tyle poważne, że Banks musiał interweniować, by położyć temu kres, więc nie można było powiedzieć, że nic nie zrobił dla Roya. Ale na pewno nie zrobił dostatecznie dużo. – Nawet teraz cię podziwia – ciągnął Hunt. – W to jeszcze trudniej mi uwierzyć – odparł Banks. Nie mógł pojąć, co było w nim godnego podziwu – miał niewdzięczną pracę, a jego małżeństwo się rozpadło. Tymczasem Royowi niczego nie brakowało; jeździł szpanerskim samochodem, mieszkał w modnej dzielnicy, a kobiety na niego leciały. Ale to były tylko rzeczy, zdał sobie sprawę Banks, wszystko to były walory materialne. Nawet kobiety do pewnego stopnia były symbolem statusu. Byle tylko się pokazać z młodą i piękną kobietą u boku. Wszystko na pokaz. Wszystkie trzy małżeństwa Roya zakończyły się rozwodem, a żadna z jego żon nie urodziła mu dziecka. Zerwał nawet zaręczyny z Corinne. Banks miał przynajmniej Briana i Tracy. Zauważył, że Hunt wstaje od stołu i zbiera się do wyjścia. – Przepraszam – odezwał się Banks. – Właśnie myślałem o tym, co powiedziałeś. – W porządku. Muszę już iść. Przykro mi, że nie potrafiłem więcej pomóc. Gdybyś czegoś potrzebował, nie krępuj się. Znajdziesz mnie w parafii Świętego Judy niedaleko stąd. – Dziękuję. Och, zaczekaj chwilę. – Banks wyciągnął z aktówki jedno ze zdjęć i pokazał je pastorowi. – Rozpoznajesz któregoś z tych mężczyzn? Hunt pokręcił przecząco głową. – Nigdy nie widziałeś Roya w towarzystwie któregoś z nich? – Nie, nigdy. Banks uścisnął na pożegnanie dłoń gościa i odprowadził go do wyjścia. Być może próbując rozgryźć Roya, popełnił błąd, nie zwracając uwagi na jego sferę duchową i emocjonalną. Teraz, kiedy dowiedział się, że Roy zaczął regularnie chodzić na nabożeństwa, odkrycie to zmieniało postać rzeczy i wzbogacało sprawę o nowy aspekt, którego się nie spodziewał. Czy pomoże mu to ustalić, co się stało z Royem? Raczej nie, ale mogło zmienić sposób prowadzenia śledztwa. Dotychczas

szukał czegoś podejrzanego, w co Roy był uwikłany i przed czym prawdopodobnie uciekał, teraz jednak zakres możliwości był znacznie szerszy. Niewykluczone, że Roy natknął się na coś, czego nie powinien był zobaczyć, albo zaczął stanowić zagrożenie dla ludzi, z którymi kiedyś blisko współpracował, bo zamiast przymknąć na coś oko, zamierzał wszcząć alarm. Tylko o co i o kogo chodziło? Przez dziury między chmurami przebijały się jaskrawe promienie światła, a niebo na zachodzie mieniło się odcieniami czerwieni i fioletu. Tłum oczekujący w kolejce na przejażdżkę Okiem Londynu o zachodzie słońca przesuwał się niespokojnie w strugach deszczu, a ludzie idący przez most Westminsterski spoglądali spod kapturów i parasoli na ogromny diabelski młyn. Ośmioletnia Michaela Toth była podekscytowana przez cały dzień. Obiecana przejażdżka miała być zwieńczeniem jej pierwszej w życiu wizyty w Londynie – to było jeszcze lepsze niż gabinet figur woskowych i zoo – a rodzice zgodzili się, by tego dnia poszła spać później. Nawet deszcz nie zgasił w niej zapału, kiedy stała w kolejce, przestępując z nogi na nogę i ściskając żółtą plastikową torebkę ozdobioną różowym kwiatkiem. Michaela miała wrażenie, że posuwając się w takim ślimaczym tempie, nigdy nie dotrą do celu. Nie mogła uwierzyć, że Oko jest dużo większe, niż sobie wyobrażała, i nigdy nie przestaje się kręcić, nawet kiedy ludzie wsiadają i wysiadają. Myśląc o tym, poczuła lekki dreszczyk emocji, ale było to nawet przyjemne. Krok za krokiem posuwali się naprzód. Gdy tylko ludzie opuszczali wagoniki, ich miejsce od razu zajmowali następni. W dół rzeki sunął z łoskotem przysadzisty czerwony holownik, pozostawiając spieniony ślad na ciemniejącej powierzchni wody. Było jeszcze na tyle jasno, że Michaela widziała wyraźnie stojących na pokładzie ludzi i zauważyła, że jeden z nich wyciąga rękę w jej stronę. Najpierw pomyślała, że mężczyzna po prostu wskazuje na Oko, ale potem dołączyli do niego inni, a holownik zmienił kurs, kierując się do brzegu. Michaela pociągnęła ojca za rękę i poprosiła, żeby podszedł z nią do murku, bo chciała zobaczyć, co pokazywali sobie mężczyźni. Z początku myślała, że ojciec się nie zgodzi, ale zauważyła, że też go to zaciekawiło, bo poprosił mamę, żeby pilnowała kolejki, i powiedział, że zaraz wrócą. Kiedy stanęli przy murku, holownik zbliżał się już do nabrzeża. Ludzie na moście też pokazywali w ich stronę i Michaeli przyszło na myśl, że być może zobaczyli delfina, albo nawet wieloryba, choć tak naprawdę nie przypuszczała, aby w Tamizie żyły wieloryby czy delfiny. Może któryś uciekł z oceanarium. A może ktoś wpadł do rzeki i holownik właśnie spieszy mu na pomoc. Nie puszczając ręki ojca, dziewczynka wychyliła się, żeby popatrzeć nad murkiem. Urosła już na tyle, że jej się to udało. Stan rzeki był bardzo niski i pokryte żwirem nabrzeże wystawało z wody niczym grzbiet wieloryba. Na żwirze zauważyła ciemną

sylwetkę człowieka. Leżał na brzuchu u podnóża murku z rozpostartymi rękami, a jego nogi spoczywały zanurzone w wodzie. Ojciec szybko odciągnął Michaelę do tyłu. – Co jest, tato? – zapytała wystraszona. – Co ten pan tam robi? Ojciec nie odpowiedział, tylko poprowadził ją z powrotem do kolejki. Gdy znów dołączyli do matki i rodzice zamienili kilka zdań, dziewczynka usłyszała słowa ojca: „jakieś zwłoki”. Wkrótce inni ludzie zaczęli podchodzić do murku. Jedna kobieta krzyknęła i Michaela wystraszyła się, że nici z przejażdżki. Jeżeli tam na dole leży trup, to Oko Londynu może nawet przestać się obracać. Kiedy wielebny Ian Hunt już sobie poszedł, Banks zamknął za nim drzwi i poczuł się trochę głupio, kiedy odkładał na miejsce kij golfowy. Potem wziął butelkę z resztą wina i wrócił na górę. Zadzwonił do Juliana Harwooda, który potwierdził, że jest dyrektorem naczelnym Berger-Lennox Centre, ale tak naprawdę nigdy nie był w ośrodku i nie słyszał o Jennifer Clewes. Banks nie miał powodu, by mu nie wierzyć. Poczuł nagłą ochotę na odrobinę muzyki przed snem. Znalazł płytę, której nigdy wcześniej nie słuchał – kantaty Bacha w wykonaniu Lorraine Hunt Lieberson. Doskonała aparatura Roya wydobyła całe bogactwo brzmienia strun, i kiedy Banks zamknął oczy, wyobraził sobie, że ze wszystkich stron otaczają go muzycy. Śpiew był tak wzniosły, że słysząc go, można było uwierzyć w istnienie Boga. Banks przypomniał sobie, jak Penny Cartwright śpiewała Strange Affair. Zupełnie inny, ale równie wspaniały głos. Popijając wino, czuł przyjemny szum i pozwalając się unosić muzyce, rozmyślał o Annie, Royu, Jennifer Clewes i Berger-Lennox Centre. Chętnie poszedłby tam w poniedziałek rano razem z Annie, ale musiał przyznać jej rację – to nie było jego śledztwo, a poza tym powinien doprowadzić się do porządku. Kiedy zastanawiał się nad swoimi uczuciami, ze zdumieniem odkrył, jak bardzo obojętne są mu jej komentarze. Wtedy go bolały, ale szybko przeszedł nad nimi do porządku, zresztą wiedział, że są prawdziwe. Musiał się z tym pogodzić. Przyszłoby mu to o wiele łatwiej, gdyby nie był tak bardzo podobny do tego nieszczęsnego pechowca, o którym śpiewał Nick Lowe w jednej z jego ulubionych piosenek. Być może kilka miesięcy temu, zanim jeszcze pojawił się Phil Keane, Annie czułaby się dobrze w jego towarzystwie, ale teraz nie potrafiła mu zaufać. A on wcale się jej nie dziwił. Nie zdołałaby go przekonać, by wrócił do Yorkshire, bo była to ostatnia rzecz, na jaką teraz miał ochotę. Skończyła się płyta i Banks wstał, by wybrać coś nowego. W kolekcji Roya nie było pieśni Mahlera, za to znalazł Cztery ostatnie pieśni Richarda Straussa należące do jego ulubionych dzieł muzycznych i włożył płytę do odtwarzacza. Ledwie zaczęła się

druga pieśń, kiedy usłyszał dobiegający z gabinetu Roya dzwonek telefonu. Odstawił kieliszek i pobiegł odebrać. Ogromny półokrąg Oka Londynu ciemniał na tle podświetlonych blaskiem księżyca chmur. W nocy diabelski młyn był nieczynny, ale wciąż obracał się powoli. Nieopodal, po kamiennych schodach prowadzących na odsłonięty przez odpływ skrawek żwirowego brzegu przemykali tam i z powrotem technicy kryminalistyczni podobni do duchów w swoich ochronnych kombinezonach. Ich ruchy przypominały starannie wyreżyserowany balet, w którym każdy tancerz zna swoje kroki. Choć co jakiś czas rozlegały się dobiegające z policyjnych krótkofalówek urywki rozmów zniekształcone przez chrapliwe trzaski, na miejscu zdarzenia panowała cisza i nie czuło się pośpiechu, jak gdyby potężne serce miasta na moment zwolniło. Nawet dziennikarze stojący za policyjną taśmą byli dziwnie spokojni. Mocne reflektory wydobywały z mroku pokryty szlamem mur, żwirowy brzeg i brudną wodę, a policyjna kamera wszystko rejestrowała. Deszcz przestał padać, a w dogorywającym na zachodzie świetle dnia widniały sylwetki kilku ciekawskich gapiów, którzy obserwowali wszystko z mostu Westminsterskiego. Kiedy Banks przyjechał na miejsce, Burgess czekał już tam na niego z ponurą miną. Wyjaśnił mu przez telefon, że kiedy usłyszał w wiadomościach o znalezionym na brzegu Tamizy ciele białego mężczyzny w wieku zbliżonym do Roya, w jego głowie rozległ się alarm. Przy zwłokach nie znaleziono żadnych dokumentów, więc nie ustalono jeszcze tożsamości denata i miał nadzieję, że to nie Roy, nie zaszkodziłoby jednak, gdyby Banks się pojawił i rzucił okiem. Banksa nie trzeba było prosić dwa razy. Burgess chwycił go pod ramię i podprowadził do zwalistego mężczyzny o okrągłej rumianej twarzy. – Poznaj inspektora Brooke’a z Lambeth North – powiedział. – A to inspektor Banks z wydziału zabójstw w North Yorkshire. Obaj mężczyźni przywitali się skinieniem głowy. – Inspektor Brooke? – powtórzył Banks. – To z tobą Annie Cabbot pracuje nad sprawą Jennifer Clewes? – Annie i ja znamy się od dawna. Banks wskazał w stronę rzeki. – Czy on jeszcze tam jest? – Lekarz policyjny stwierdził zgon, ale technicy jeszcze nie skończyli. Będą musieli się sprężać, bo nadciąga przypływ. – Brooke zamilkł na moment i opuścił wzrok. – Jak słyszałem, zdaniem nadinspektora Burgessa istnieje prawdopodobieństwo, że to twój brat. – Mam nadzieję, że nie – odparł Banks. – Ale prawdopodobieństwo istnieje. Roy

zaginął. – Przykro mi, że musisz przez to przechodzić. – Lepsze to niż niepewność. Możemy tam zejść? – W aucie techników są zapasowe kombinezony. I trzeba uważać, bo na tych starych schodach jest ślisko. Ubrani w kombinezony ochronne Banks i Burgess pokazali swoje legitymacje funkcjonariuszowi, który pilnował miejsca zdarzenia, przeszli pod taśmą i skierowali kroki w stronę schodów. Podest na dole nie sięgał do wystającego z wody żwirowego nabrzeża, więc technicy zbudowali z desek prowizoryczny pomost. Woda z cichym pluskiem obmywała kamienny mur, a deski kołysały się lekko, gdy policjanci przechodzili na drugą stronę. W pewnym momencie Banks omal nie stracił równowagi i nagle uświadomił sobie, ile zdążył wypić tego dnia. Kiedy mokry żwir zachrzęścił pod jego stopami, poczuł ucisk w piersi, a każdy oddech kosztował go sporo wysiłku. Na znak Burgessa jeden z techników obrócił ciało, aby było widać twarz. Banks poczuł, jak uginają się pod nim kolana, i przykucnął gwałtownie, nie odrywając wzroku od martwych oczu brata. Roy miał niewielki otwór w lewej skroni, niedaleko blizny z dzieciństwa, kiedy to starszy brat przez przypadek uderzył go mieczem zabawką. Banks zachwiał się i wstał tak szybko, że zakręciło mu się w głowie. Burgess chwycił go za łokieć. – Nic mi nie jest – powiedział Banks, wyszarpując rękę. – Czy to on? – Tak, to on – odparł Banks, próbując zapanować nad wzbierającymi emocjami; po jego głowie tłukła się tylko jedna myśl: Co ja, do cholery, powiem teraz rodzicom? – Wracajmy na górę – powiedział Burgess. Banks podążył w ślad za nim po pomoście z desek, a potem po śliskich kamiennych stopniach. Na górze Brooke i jeden z jego sierżantów czekali na potwierdzenie. Banks wiedział, że im szybciej zostanie zidentyfikowane ciało, tym wcześniej można wprawić w ruch machinę śledczą. Pokiwał głową, podchodząc do inspektora. – Bardzo mi przykro – rzekł Brooke. – Posłuchaj – zwrócił się do niego Banks. – Myślisz, że mógłbyś to zachować w tajemnicy? Znaczy, jego tożsamość. Chciałbym osobiście powiedzieć o tym rodzicom, ale nie dzisiaj. Jest już za późno. Brooke spojrzał w stronę zbiegowiska na moście i stojących za białą taśmą reporterów. – Możemy im powiedzieć, że wciąż czekamy na oficjalną identyfikację zwłok. Póki co powinno im wystarczyć. – Jutro zacznę od tego dzień – zapewnił Banks. Tylko nie dzisiaj, myślał błagalnie. Nawet sobie nie wyobrażał, że mógłby teraz

pojechać do Peterborough, obudzić rodziców i przez resztę nocy pocieszać ich w rozpaczy, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie woleliby, żeby to spotkało Alana, a nie Roya. W dzień będzie im łatwiej, pomyślał. Niech jeszcze tę jedną noc spędzą w spokoju, bo nieprędko znów go zaznają. – Mógłbyś powiadomić Annie w moim imieniu? – zapytał Brooke’a. – Oczywiście. Zrobię to rano. – Dzięki. – Zapewne wiesz, że i tak zamierzałem złożyć ci wizytę – dodał Brooke po chwili milczenia. – Inspektor Cabbot i ja zamieniliśmy kilka słów na twój temat dziś wieczorem. – Tak przypuszczałem – odparł Banks. – Oczywiście teraz sytuacja wygląda zupełnie inaczej, ale i tak mam do ciebie kilka pytań – ciągnął Brooke. – Pozostaje tylko pytanie, kiedy mógłbyś mi na nie odpowiedzieć. – Teraz. – Dobra. Nadinspektor Burgess powiedział mi, że zatrzymałeś się w domu brata. Może byśmy tam pojechali? – W porządku – odparł Banks, przekopując kieszeń kurtki w poszukiwaniu papierosów. – Jedźmy.

Rozdział 9 Berger-Lennox Centre było czynne od dziewiątej i punktualnie o tej godzinie w poniedziałek rano zjawiła się tam Annie. Ośrodek zajmował parter i pierwsze piętro czterokondygnacyjnego budynku w stylu georgiańskim, który stał w Knightsbridge i przypominał trochę scenerię serialu Schodami w górę, schodami w dół. W końcu kiedy płaci się słono za wizytę, pomyślała Annie, można oczekiwać czegoś więcej niż pospolita bryła z betonu i szkła. Kiedy tylko przestąpiła próg, nastrój wiekowego dostojeństwa ustąpił miejsca stonowanej nowoczesności. Ściany miały delikatne pastelowe barwy, a we wnętrzu panowała tak przejmująca cisza, że Annie odniosła wrażenie, jakby miała zatkane uszy. Dopiero po chwili zorientowała się, że z ukrytych głośników sączą się ciche i kojące dźwięki muzyki – jakiegoś klasycznego utworu, który Banks prawdopodobnie by rozpoznał. Woń drzewa sandałowego sprawiła, że Annie niespodziewanie ujrzała oczyma wyobraźni swoją matkę, która pochylała się nad nią z uśmiechem na twarzy. Annie była wstrząśnięta tą wizją, gdyż słabo pamiętała Jane, która umarła, gdy ona miała sześć lat. Ale teraz nieomal czuła na twarzy miękki dotyk jej długich włosów. Jane była hippiską i Annie zapamiętała kadzidełka o zapachu drzewa sandałowego, które często paliły się w komunie artystycznej, gdzie się wychowała. Wspomnienie to uświadomiło jej również, jak bardzo oddaliła się w ciągu ostatnich kilku lat od wielu wyznawanych w młodości ideałów. Poczuła silne pragnienie, by więcej czasu poświęcać na jogę i medytację, które całkowicie zaniedbała od czasu znajomości z Philem Keane’em. Jasnowłosa recepcjonistka siedząca za drewnianym biurkiem oderwała wzrok do monitora i uśmiechnęła się do Annie. Stojąca na blacie mosiężna tabliczka informowała, że nazywa się Carol Prescott. Za jej plecami przy otwartej szafie na dokumenty stała młoda kobieta. Annie pokazała legitymację służbową i wyjaśniła, że prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa Jennifer Clewes. Z twarzy Carol znikł oficjalny uśmiech, który zastąpiła smutna mina. Jej oczy lekko zwilgotniały. – Biedna Jennifer – powiedziała. – Czytałam o tym w dzisiejszej gazecie. Była naprawdę kochana. Nie wyobrażam sobie, czemu ktoś jej to zrobił. Nie wiem, dokąd zmierza ten świat. – Znałaś ją dobrze? – Była moją przełożoną. Nie spotykałyśmy się poza pracą, ale ona zawsze była

uśmiechnięta i rozmowna. – Jaki miała ostatnio nastrój? – Dobry – odparła Carol. – Choć gdyby się dobrze zastanowić, to w ostatnim tygodniu wydawała się trochę roztrzepana. – Domyślasz się dlaczego? – Nie. Tylko jakby nerwy ją zżerały. – Była zadowolona z pracy tutaj? – Takie sprawiała wrażenie, ale nie znałyśmy się na tyle, żeby mi się zwierzała. Zresztą jak można rozpoznać, czy człowiek jest naprawdę zadowolony? Czasem się czyta w gazetach o takich, co to odbierają sobie życie, a ich przyjaciele byli przekonani, że niczego im nie brakowało. – Tak bywa – potwierdziła Annie. – Ale Jennifer sama nie odebrała sobie życia. – Wiem o tym. Przepraszam. – Nie ma za co. Posłuchaj, chciałabym porozmawiać tutaj z kilkoma osobami, które ją znały, ale może najpierw udzieliłabyś mi kilku wstępnych informacji? Zadzwonił telefon i recepcjonistka przeprosiła Annie. Z powrotem przybrała oficjalny ton głosu i ustaliła z nową pacjentką termin wizyty. – Oczywiście – powiedziała, odłożywszy słuchawkę. – Postaram się w miarę możliwości. – Ile osób tu pracuje? – Siedem – odparła Carol. – Wliczając Jennifer. Była dyrektorem administracyjnym ośrodka. Jej asystentką była Lucy, którą widzi pani w biurze za recepcją. Andrea i Georgina zajmują się doradztwem, a doktor Alex Lukas zarządza stroną medyczną. Mamy jeszcze pielęgniarkę, siostrę Louise Griffiths. – A jaką rolę odgrywa Julian Harwood? – Pan Harwood? Jest dyrektorem naczelnym całej sieci. Ale nigdy go tu nie widujemy. To znaczy, tak naprawdę nic go nie łączy z codzienną działalnością naszego centrum ani z gabinetami. – Gabinetami? – Tutaj nie przeprowadzamy aborcji. Jeżeli klientka decyduje się na takie rozwiązanie, umawiamy ją na zabieg w jednym z naszych gabinetów, tym, który najbardziej jej odpowiada. – Rozumiem. Zatem tutejszy ośrodek raczej nie nadaje się na cel dla działaczy ruchów antyaborcyjnych? – Niespecjalnie. Mieliśmy tu jedną czy dwie niewielkie demonstracje, sama pani wie, jak to jest, kiedy temat powraca w mediach, ale nie było żadnych gwałtownych incydentów. Oferujemy pomoc we wszystkich aspektach planowania rodziny, nie tylko aborcji. – Jak działa ten system?

Carol rozsiadła się w fotelu. – Cóż, najpierw pacjentki przychodzą albo dzwonią do mnie, a ja wyjaśniam im, jaki jest zakres naszych usług oraz ceny i daję do przeczytania kilka broszurek. Potem kieruję je do Lucy, która załatwia wstępne formalności. Na tym etapie Louise przeprowadza zwykle wiarygodny test ciążowy, tak dla pewności. Zazwyczaj prosimy o przyniesienie próbki moczu, ale gdyby przypadkiem któraś z kobiet o tym zapomniała, mamy tu również odpowiednie zaplecze. W każdym razie potem pacjentka przechodzi do poczekalni, gdzie może sobie czytać broszurki, czekając, aż przyjmie ją Andrea lub Georgina. – A co potem? – Tak naprawdę to zależy od klientki. Nasze konsultantki zadają jej kilka osobistych pytań, a także odpowiadają na wszystkie jej pytania. Zdziwiłaby się pani, jak wielu kobietom ciąża komplikuje życie. Biedaczki. Nie zdziwiłabym się, pomyślała Annie, która zaszła w ciążę na skutek gwałtu, i chociaż nie miała wątpliwości, że chce dokonać aborcji, wciąż pamiętała ten wewnętrzny zamęt i poczucie winy, które ją wtedy prześladowało. A uważała się za nowoczesną i myślącą perspektywicznie kobietę. Bardzo niewiele kobiet, jeśli w ogóle takie były, podchodziło na luzie do zabiegu przerwania ciąży. – Potem konsultantki omawiają wszystkie dostępne rozwiązania, a jeżeli to konieczne, udzielają wskazówek i porad – ciągnęła Carol. – Są do tego specjalnie przeszkolone. Na kolejnym etapie doktor Lukas wypytuje pacjentkę o przebyte choroby i bada ją, aby potwierdzić stan zaawansowania ciąży, a siostra Griffiths pobiera od niej próbkę krwi. Trzeba jeszcze uregulować dodatkowe formalności, jak podpisanie zgody na zabieg, lekarz przedstawia pacjentce wszystkie możliwe rozwiązania i pomaga jej wybrać to najbardziej odpowiednie. – A jeżeli klientka nie zdecyduje się na aborcję? – Wtedy Andrea albo Georgina dają jej informacje na temat agencji adopcyjnych. Jednak doktor Lukas i tak ją przyjmuje, aby określić jej ogólny stan zdrowia. – Czy oferujecie opiekę przedporodową? – Nie. W każdym razie nie tutaj. Zazwyczaj kierujemy pacjentki do odpowiednich specjalistów. – Powiedziałaś, że Jennifer była dyrektorem administracyjnym. Za co dokładnie odpowiadała? – Za wszystko, co dotyczyło działalności ośrodka, oprócz strony medycznej – wyjaśniła Carol. – To mnóstwo roboty. Czasami musiała zostawać do późna, żeby nadążyć. – Coś mi się przypomniało – powiedziała Annie. – Czy słyszałaś kiedyś określenie „spóźnione dziewczyny”? Carol zmarszczyła czoło.

– Spóźnione dziewczyny? Nie. A co to znaczy? – Właśnie próbuję to ustalić. – Przykro mi, ale nie spotkałam się z takim określeniem. – A miałaś może do czynienia z klientką, która nazywa się Carmen Petri? – Nie. – Jesteś pewna? – Może pani poprosić Lucy, żeby sprawdziła w kartotece, ale myślę, że zapamiętałabym takie imię. – Możliwe – skwitowała Annie. – Lucy i Jennifer przyjaźniły się ze sobą, prawda? – Pracowały razem. Lucy też była jej podwładną, a taka relacja zawsze wprowadza pewien dystans, prawda? Co nie znaczy, że Jennifer zadzierała nosa. – Z kim była najbliżej? Carol zastanawiała się przez moment, zanim odpowiedziała: – Myślę, że z Georginą. Rozmawiały o ośrodku i niektórych klientkach, a nawet parę razy zdarzyło im się pójść razem na drinka po pracy, jeśli Jennifer nie zostawała do późna. – Czy zastałam Georginę? – zapytała Annie. – Tak, jest w swoim biurze. – Carol podniosła słuchawkę telefonu. – Mam jej powiedzieć, że chce się pani z nią zobaczyć? – Nie trzeba – zaprotestowała Annie, która wolała wykorzystać element zaskoczenia. – Pokaż mi tylko, jak do niej trafić. Carol zawahała się, a jej ręka na moment zastygła w bezruchu. Najwyraźniej takie rozwiązanie nie było zgodne ze standardowymi procedurami. – Dobrze – powiedziała, odkładając z powrotem słuchawkę. – Schodami na piętro i drugie drzwi po prawej. Na drzwiach jest tabliczka: „Georgina Roberts”. – Czy kiedykolwiek miałaś do czynienia z niejakim Victorem Parsonsem? – Annie zadała kolejne pytanie. – To były chłopak Jennifer. – Ach, z nim. Zapamiętałam go całkiem nieźle. Musiałam wzywać ochronę, żeby się go pozbyć. – Co takiego zrobił? – Awanturował się. Niepokoił nasze klientki. – O co mu chodziło? – Chciał się widzieć z Jennifer, ale ona powiedziała, żeby go nie wpuszczać. – I co wtedy? – W końcu sobie poszedł. – Czy to się powtarzało? – Za pierwszym razem obyło się bez większego zamieszania. Dopiero za drugim musiałam wezwać ochronę. A więc dwa razy, pomyślała Annie.

– Czy Parsons komuś groził? – Niczego takiego nie słyszałam. Powiedział tylko, że jeszcze tu wróci. – Dawno to było? – Przed dwoma tygodniami. Czyli całkiem niedawno. A przecież Jennifer zerwała z Victorem ponad rok temu. Annie uznała, że warto przyjrzeć się komuś, kto tak długo ma obsesję na czyimś punkcie. – I jeszcze jedno – dodała policjantka. – Czy spotkałaś tu kiedyś człowieka, który nazywa się Roy Banks? Twarz Carol rozpromieniła się, a potem na jej policzkach pojawiły się lekkie rumieńce. – Pan Banks? Tak, oczywiście. On i Jennifer byli… no, wie pani, byli parą. Wiem, że ona była dla niego trochę za młoda, ale to bardzo atrakcyjny mężczyzna. Wcale nie mam jej tego za złe. – Carol nagle sposępniała. – Och, biedny pan Banks. Będzie tym zdruzgotany. Czy on już wie? – Jeszcze nie – odparła Annie. – A więc musiał często tu zaglądać. – Dosyć często. Czasami zabierał Jennifer po pracy i rozmawialiśmy, gdy musiał na nią czekać. – O czym? – Och, nic szczególnego. O filmach, o pogodzie, takie tam pogawędki. No i o Arsenalu. Obydwoje kibicujemy Arsenalowi. – Czy zjawił się tu kiedyś w tym samym czasie co Victor Parsons? – Nie. – Wiesz, że był udziałowcem waszej firmy? – Tak, kiedyś o tym wspomniał. Ale nie chełpił się tym. – Ale to z tego powodu przyszedł tutaj po raz pierwszy, kiedy poznał Jennifer? – Ależ nie – powiedziała recepcjonistka. – Przyszedł tutaj jako klient. A raczej przyprowadził klientkę. Teraz z kolei Annie ogarnęło zdumienie. – Przyprowadził klientkę? – Tak. Swoją córkę – wyjaśniła Carol. – Ona była w ciąży. Na długo przed wizytą Annie w Berger-Lennox Centre Banks przedzierał się przez poranne korki, jadąc w stronę Peterborough. Czuł się odrętwiały po trwających prawie całą noc zmaganiach z demonami strachu i żalu, ale również niepokoiło go to, co wkrótce miało nastąpić. Rodzice ubóstwiali Roya i serce ojca mogło tego nie wytrzymać. Ale wiedział, że musi zawiadomić ich osobiście i nie wyobrażał sobie, aby mieli to usłyszeć od jakiegoś nieznajomego gliniarza. Brooke stawał na głowie, aby zachować tożsamość ofiary w tajemnicy przed

mediami. Teraz czekał na telefon od Banksa, który miał do niego zadzwonić zaraz po rozmowie z rodzicami i powiedzieć mu, że już po wszystkim i można działać dalej. Banks przypomniał sobie, że obiecał informować na bieżąco Corinne i Malcolma Farrowa, sąsiada z naprzeciwka, ale oni musieli poczekać na swoją kolej. Po względnie łagodnym przesłuchaniu, nawet bardzo łagodnym, zważywszy na okoliczności, Banks oddał Brooke’owi komórkę brata, pamięć USB i płytę CD, a potem próbował trochę się przespać. Po winie, które wypił wieczorem, rozbolała go głowa, a sen nie przychodził. Na szczęście już niewiele nocy mu zostało, a w czerwcu świtało bardzo wcześnie. O szóstej rano wziął prysznic, potem udał się pod dworzec Waterloo, gdzie poprzedniego wieczoru zostawił samochód, wypił kawę przed podróżą i wyruszył w drogę. Nie pamiętał, kiedy ostatnio jechał w tak ślimaczym tempie, i droga, którą spodziewał się pokonać w niecałe dwie godziny, zajęła mu prawie trzy. Za każdym razem, gdy nadchodziła pora wiadomości radiowych, na różnych stacjach mówiono o tajemniczych zwłokach wyłowionych zeszłego wieczoru z Tamizy. W końcu wyłączył radio. Gdy wreszcie zajechał przed dom rodziców w Peterborough, dochodziła dziesiąta. Tymczasem w Londynie śledztwo toczyło się normalnym torem. Eksperci z laboratorium pracowali nad komórką Roya, a technicy analizowali każdy najdrobniejszy ślad, jaki udało się zabezpieczyć na miejscu znalezienia zwłok. Po ulicach krążyli posterunkowi i zadawali pytania potencjalnym świadkom, a Brooke miał przesiewać zdobyte przez nich informacje w poszukiwaniu jakiegoś obiecującego tropu. Drzwi wejściowe były pomalowane na zielono, jak zauważył Banks, który był pewien, że wyglądały inaczej, gdy ostatnio tu gościł. Niewielki trawnik wymagał już koszenia, a niektóre z kwiatów na rabatce nie wyglądały zbyt świeżo. To było niepodobne do jego matki. Banks zapukał do drzwi i czekał. Po chwili otworzyła mu matka, zaskoczona jego widokiem, co było zrozumiałe. Zauważył, że schudła i miała podkrążone oczy. Sprawiała wrażenie zmęczonej i wymizerowanej i Bóg jeden wiedział, jak zadziała na nią wiadomość o śmierci Roya. Zorientował się, że coś jest nie tak, gdy nie przestając nerwowo trajkotać, zaprowadziła go do salonu, gdzie w swoim fotelu siedział ojciec z gazetą na kolanach. – Zobacz, kto to, Arthurze. To nasz Alan nas odwiedził. Być może było to tylko złudzenie, ale zauważył, że wnętrze domu nie jest tak schludne jak zawsze – ekran telewizora pokrywała warstewka kurzu, jeden z obrazów na ścianie wisiał krzywo, na podłodze obok sofy stała filiżanka ze spodeczkiem, a dywanik przed kominkiem był lekko wystrzępiony. – Czołem, synu – odezwał się Arthur Banks. – Akurat przejeżdżałeś nieopodal, co?

– Niezupełnie – odparł, przysiadając na brzegu sofy. Matka przemknęła obok niego, zmierzając w stronę kuchni, by nastawić wodę na wspaniałą angielską herbatę, która jest dobra na wszystko. Banks poprosił ją, aby wróciła. Uznał, że potem bardzo się jej przyda mnóstwo herbaty i będzie miała na to dość czasu. Przez całą drogę powtarzał w myślach, co im powie i jak rozegra to wszystko, ale gdy nadszedł ten moment, nie mógł sobie przypomnieć, którą z wersji uznał za najbardziej odpowiednią. – Chodzi o Roya – zaczął. – Znalazłeś go? – zapytała Ida Banks. – W pewnym sensie. – Banks nachylił się i ujął dłoń matki. To było jeszcze trudniejsze, niż się spodziewał. Słowa więzły mu w gardle, i kiedy zaczął mówić, zdołał z siebie wydobyć niewiele ponad szept. – Nie zastałem go w domu i przez cały weekend go szukałem, robiłem wszystko, co w mojej mocy. Naprawdę, mamo, starałem się, ale było już za późno. Banks poczuł, jak w oczach wzbierają mu łzy i ściekają po policzkach. – Za późno? Co to znaczy, za późno? Dokąd go poniosło? – Roy nie żyje – oświadczył Banks i poczuł ulgę, że nareszcie to powiedział. – Niestety, opuścił nas na zawsze. – Jesteś pewien? – spytała matka. – Może on tylko żartuje? Banks nie wierzył własnym uszom. – Co? – Otarł policzki grzbietem dłoni. – Nie rozumiesz? – Ida Banks roześmiała się i poprawiła fryzurę. – To tylko dowcip. Niezły figlarz z tego naszego Roya, nie sądzisz, Arthurze? Ale sobie z nas zażartował. Ojciec nic nie powiedział. Jego twarz pobladła i Banks zauważył, że mocno zaciska dłonie na brzegach gazety. Rozległ się trzask rozrywanego papieru. – Tato, mogę ci coś podać? Potrzebujesz jakiegoś lekarstwa? – Nie – wydusił z siebie Arthur Banks. – Nie trzeba. Nic mi nie jest. Mów, co się stało? – Niewiele więcej mam do powiedzenia – powiedział Banks i ponownie zwrócił się w stronę matki. – Wczoraj wieczorem znaleziono go w Tamizie. – Pływał w rzece? – Ida Banks wyglądała na zdziwioną. – Czy tam nie jest zbyt brudno na kąpiel? Zawsze mu mówiłam, żeby był ostrożny. W brudnej wodzie można złapać tyle paskudnych chorób, sam wiesz. – On tam nie pływał, mamo – wyjaśnił Banks. – Znaleziono jego zwłoki. Matka gwałtownie westchnęła. – Nie mów tak – odezwała się karcącym tonem. – Nie powinieneś mówić takich rzeczy. Powiedz mu coś, Arthurze. Tylko próbujesz mnie zdenerwować. Jeżeli to miał być jakiś żart, wcale nie jest śmieszny.

– To nie żart. Arthur Banks z pewnym trudem podniósł się z fotela i powłócząc nogami, podszedł do żony. – Myślę, że teraz moglibyśmy napić się herbaty, kochanie – powiedział. – A potem Alan wszystko nam wytłumaczy. – Dobrze. – Ida Banks pokiwała głową, wyraźnie ucieszona, że znalazła sobie w życiu jakiś cel. – Doskonały pomysł. Pójdę zaparzyć herbaty. Kiedy wyszła z salonu, Arthur Banks zwrócił się do syna. – Więc nie ma mowy o jakiejś pomyłce? – Przykro mi, tato. Ojciec westchnął ciężko i spojrzał w stronę kuchni. – Ostatnio mama nie czuje się najlepiej, ale nie chcieliśmy cię martwić. Musi przejść różne badania. Lekarze nie potrafią powiedzieć, co jej dolega, ale nie jest z nią dobrze. Nie odżywia się prawidłowo, jest ciągle rozkojarzona. – Arthur Banks wskazał na gazetę. – To o nim tutaj piszą, prawda? Ciało znalezione w Tamizie, artykuł na pierwszej stronie. Chodzi o naszego Roya, tak? – Niestety – odparł Banks. – Na razie udało się nam zachować jego tożsamość w tajemnicy przed mediami, ale będę musiał ją ujawnić. Będzie jeszcze gorzej, tato. Roy został zamordowany. Nie znamy jeszcze przyczyny, ale to sensacyjny temat. Zaczną się tu kręcić dziennikarze. – Bez obaw, synu. Zaraz ich odprawię do wszystkich diabłów. – To nie będzie takie proste, jak ci się wydaje. Ale jeśli chcesz, skontaktuję się z lokalną policją. Banks wiedział doskonale, jaki stosunek do policji ma jego ojciec, o czym nie raz miał okazję się przekonać na własnej skórze, i chociaż szanował jego poglądy, teraz przede wszystkim musiał zadbać o spokój rodziców. – Zrób, co uznasz za stosowne. Sam już nie wiem, chyba nie potrafię trzeźwo myśleć. Nasz Roy… nie żyje. To straszne, kiedy trzeba pogrzebać własne dziecko. Zamordowany? Nie, nie mogę w to uwierzyć. Banksa przeszył nagły dreszcz, który był jak ostrzeżenie przed tym, co sam mógłby poczuć, gdyby coś się stało Tracy albo Brianowi. Ogarnęło go jeszcze silniejsze współczucie dla cierpienia rodziców. Stracił brata, za którym nigdy szczególnie nie przepadał i którego właściwie nie znał, niemniej byli rodziną, więc to go bolało. Ale dla jego rodziców, którzy wręcz ubóstwiali Roya, była to o wiele dotkliwsza strata. – Wiem, tato – rzekł. – I przykro mi, że to ja musiałem was o tym zawiadomić, ale nie chciałem, żebyście się dowiedzieli w inny sposób. – Dziękuję ci. – Arthur Banks spojrzał na syna. – Pewnie nie było ci łatwo. Czy będziemy musieli zidentyfikować ciało? – Już to zrobiłem.

– A co z pogrzebem? – Dopilnuję wszystkiego. Nie przejmuj się tym, tato. – Jak on… To znaczy, czy to stało się szybko? – Tak – odparł Banks. – Nawet niczego nie poczuł. Poza strachem, kiedy czekał na śmierć, pomyślał, ale to zachował dla siebie. – Czytałem w gazecie, że wyłowili go z rzeki. – Znaleziono go przy brzegu, tuż pod Okiem Londynu. – Nie wiecie, skąd przypłynął? – Jeszcze nie. Pływy i prądy są dosyć silne, zwłaszcza że ostatnio padało. To zadanie dla ekspertów. – Czy domyślasz się, dlaczego zginął? Miał jakieś kłopoty? – Myślę, że miał – rzekł Banks. – Roy zawsze balansował na granicy prawa. – Owszem – zgodził się Banks. – Ale jakoś mi się nie wydaje, żeby tym razem o to chodziło. – Dlaczego? – Takie mam przeczucie. Popełniono jeszcze jedno morderstwo, zginęła młoda kobieta. Myślę, że te sprawy coś ze sobą łączy. Arthur Banks potarł twarz dłonią. – Czy to ta dziewczyna, którą przyprowadził do nas w zeszłym roku? – Nie, tato. Corinne nic się nie stało. To ktoś inny. Nazywała się Jennifer Clewes. Czy Roy wspominał ci kiedyś o niej? – Nie. – Posłuchaj, zajmę się wami, na ile dam radę, ale przypuszczam, że większy pożytek będzie ze mnie w Londynie, gdzie spróbuję wyjaśnić, co się stało. Zresztą cały czas to robię, ale teraz po prostu martwię się o ciebie i mamę. Czy chciałbyś, żebym do kogoś zadzwonił? Może do wuja Franka? – Tylko nie to. Z Franka więcej kłopotu niż pożytku. Zostaw to mnie. Zajmę się mamą. Jeżeli będzie chciała, to może poproszę panią Green, żeby później do nas wpadła. – To dobry pomysł. Jestem pewien, że… Banks nie dokończył, gdyż nagle on i jego ojciec usłyszeli odgłos kubka roztrzaskującego się o kuchenną podłogę, a potem przeciągłe, pełne udręki zawodzenie, które zmroziło im krew w żyłach. Idąc na piętro, Annie rozmyślała o tym wszystkim, czego dowiedziała się od Carol Prescott. Zanim skierowała kroki w stronę schodów, zamieniła jeszcze kilka słów z Lucy, która miała niewiele do powiedzenia poza tym, że Jennifer była dobrą szefową i sympatyczną osobą. Annie oczywiście nie wiedziała, że Roy Banks miał

córkę. Z relacji Carol wynikało, że przyszli w kwietniu, a dziewczyna była w jedenastym tygodniu i zdecydowała się na aborcję, co w sumie kosztowało Roya około pięciuset funtów. Wtedy też Roy poznał Jennifer. Carol zapamiętała, że gawędzili ze sobą, podczas gdy jego córka przechodziła spotkanie z konsultantką i badanie lekarskie. Od tamtego czasu zjawiał się tu często, żeby spotkać się z nią po pracy albo zabrać ją na lunch. Imię, które wymieniła Carol, zabrzmiało znajomo – Corinne. Banks wspominał, że Roy miał dziewczynę o takim imieniu. Albo Roy z jakichś niewiadomych powodów przedstawił ją jako swoją córkę, albo personel ośrodka po prostu uznał, że musi być ona jego córką, zważywszy na różnicę wieku. Ale czy nikt nie zainteresował się nazwiskiem, które wpisała w formularzu? Chociaż niewykluczone, że dziewczyna była rozwiedziona, ale zachowała nazwisko męża, pomyślała Annie. Kiedy zapytała Carol, czy Roy wyraźnie zaznaczył, że jest ojcem pacjentki, recepcjonistka nie potrafiła sobie tego przypomnieć i powiedziała, że tak naprawdę nie zwróciła uwagi na jej nazwisko. W końcu Annie doszła do wniosku, że prawdopodobnie nie ma to żadnego znaczenia. Wiedziała już, że Roy Banks i Jennifer Clewes spotykali się ze sobą i mniej istotne były okoliczności, w jakich się poznali. Nie świadczy to jednak o Royu najlepiej, że przygruchał sobie nową panienkę w tym samym czasie, gdy odstawiał zeszłoroczny model na skrobankę, pomyślała Annie, ale ostatecznie uznała, że ludzie robią o wiele gorsze rzeczy. Prawdopodobnie jako inwestor miał również zniżkę. A co o tym wszystkim myślała Jennifer? W opinii wszystkich była miła, przyzwoita, troskliwa i pracowita. W pracy ani słowem nie wspomniała o tej jego „córce”. Anne tłumaczyła to sobie tak, że Roy Banks musiał mieć cholernie dobre gadane. Zapukała do drzwi biura Georginy i usłyszała dobiegający z wnętrza głos: – Proszę. Annie weszła do środka i zobaczyła sympatycznie zaokrągloną kobietę o ciemnych kręconych włosach i nieznacznie zarysowanym drugim podbródku, która siedziała za biurkiem. Sprawiała wrażenie, jakby uśmiech był naturalnym wyrazem jej twarzy. Tego dnia jednak jej uśmiech zdawał się ustępować miejsca posępnej minie. Annie przedstawiła się i twarz Georginy jeszcze bardziej sposępniała. – Domyślam się, że byłyście sobie bliskie – zaczęła Annie. – Tak – zgodziła się Georgina. – Uważałam ją za przyjaciółkę. Jestem zdruzgotana tym, co się stało. Wiem, że to brzmi banalnie, ale nie potrafię wyrazić tego, co czuję. – Bardzo mi przykro. – Zrobić pani kawy? – zaproponowała Georgina. – Mamy tu całkiem niezłą. – Nie, dziękuję. Już wyczerpałam swój limit na dziś. Georgina wstała zza biurka. – Czy to nie problem, gdybym… To mi zajmie tylko chwilę. Proszę usiąść i czuć się

jak u siebie. – Śmiało. Annie została sama w biurze. Podeszła do okna i wyjrzała na gwarną ulicę, na której panowała poranna krzątanina. Furgonetki dostawcze przyjeżdżały i odjeżdżały, taksówki zatrzymywały się przy chodniku, żeby wysadzić albo zabrać pasażera, a na przejściu dla pieszych roiło się od kroczących pośpiesznie kobiet i mężczyzn w eleganckich biurowych strojach. Annie usiadła i rozejrzała się po wnętrzu. Ściany miały kojący odcień błękitu, który od razu skojarzył się jej z salonem wiejskim domu Banksa. Na ścianach wisiały oprawione dyplomy i reprodukcja Lilii wodnych Moneta. Biuro było urządzone bardzo skromnie – żadnych szafek, regałów ani komputera, żadnych rodzinnych fotografii na biurku – i Annie domyśliła się, że taki wystrój ma przede wszystkim na celu uspokajać pacjentki. Bez wątpienia Georgina przechowywała gdzie indziej swoje książki i dokumenty. Chwilę później zażywna kobieta wróciła, niosąc kubek kawy. – Poprosiłam Carol, żeby nie przełączała do mnie żadnych rozmów, więc nikt nam nie będzie przeszkadzał – oznajmiła. – Chociaż nie wiem, jak mogę pani pomóc. – Wiele osób tak mówi, ale zdziwiłaby się pani, ile ważnych rzeczy się słyszy – odparła Annie. – Przede wszystkim proszę mi powiedzieć, jak długo się znałyście. – Około dwóch lat. Pracowałam już tutaj, kiedy ona przyszła. – Jaka ona była? – W jakim sensie? – Cokolwiek przychodzi pani do głowy. – Była dobra w swoim fachu. Praca miała dla niej duże znaczenie, dlatego o tym wspominam. Była delikatna, przejmowała się ludźmi. Może nawet trochę za bardzo. – Co pani ma na myśli? – Cóż, jako konsultantka spotykam wiele osób, które opowiadają mi o swoich zgryzotach. Trzeba się nauczyć to oddzielać od swojego życia, nabrać do tego odrobinę dystansu. Nie sądzę, żeby Jennifer coś takiego przychodziło z łatwością. Chyba dlatego zajmowała się sprawami administracyjnymi. – Czy spoufalała się z tutejszymi pacjentkami ? – Spoufalaniem bym tego nie nazwała, ale okazywała im zainteresowanie. Prowadzimy otwarte biuro i wszyscy są skorzy do pomocy. Widzi pani, pewnego dnia jakaś nieszczęśliwa dziewczyna wybuchła płaczem i Jenn pierwsza była przy niej, żeby podać jej czystą chusteczkę i pocieszyć dobrym słowem. Ot, takie rzeczy. – Ale nie utrzymywała z nimi stosunków towarzyskich? – Nic mi o tym nie wiadomo. Och, chyba z jedną dziewczyną wynajmowała wspólnie mieszkanie. Ale to co innego. Kate nie była w ciąży, tylko robiła u nas test i na tym koniec.

– A Roy Banks? – zapytała Annie. – Poznała go tutaj, kiedy przyszedł z córką na wizytę. – Nie wiedziałam o tym. – Nigdy nie wspominała, jak się poznali? – Nie. Jenn nie lubiła opowiadać o swoim życiu osobistym. W każdym razie nie wdawała się w szczegóły. – Czy to pani odbywała rozmowę z Corinne? – Tak miała na imię? Nie, musiała ją przyjąć Andrea. Niestety jest w tej chwili na urlopie. – Nie szkodzi – odparła Annie i zanotowała w pamięci, by zapytać Banksa o to, jak układało się między Royem i Corinne. – Jak zachowywała się Jennifer w ciągu ostatnich kilku dni? Wyglądała na zmartwioną, podenerwowaną albo przygnębioną? – W tym tygodniu wyraźnie coś nie dawało jej spokoju. – Ale nie powiedziała pani, co to takiego? – Nie. Ostatnio rzadko się widywałyśmy. Pracowałam do upadłego, więc nie miałyśmy czasu na pogaduszki. – Więc nie zwierzyła się pani, co ją gnębi? – Nie. – A Victor Parsons? – To łajza. Co z nim? – Słyszałam, że miałyście z nim trochę kłopotów. – Tak, ale to tylko krzykacz. Owszem, bywa uciążliwy, ale nie wyobrażam sobie, żeby to on… no, wie pani. – Co zaszło między nimi? – Pojęcia nie mam. Przypuszczam, że Jenn chciała się ustatkować, założyć rodzinę, a jemu nie zależało. Mówiąc szczerze, na ile zdołałam się zorientować, to z niego taki trochę obibok i darmozjad. Dobrze, że z nim zerwała. – Czy wiadomo pani, aby ją bił? – Nie sądzę. W każdym razie nic o tym nie mówiła, a żadnych śladów nie widziałam. Ale rozstanie z nim przeżyła ciężko. Nie mówiła o tym wiele, ale dało się zauważyć, że była bardzo spięta, biedaczka. Straciła na wadze, zmarniała, ale tak to bywa. – Ale to było przed poznaniem Roya Banksa? – Och, tak. Do tego czasu zdążyła już stanąć na nogi. Nawet z kimś tam próbowała się umawiać, ale nic z tego nie wyszło. – A jednak Victor Parsons znów się pojawił, i to zaledwie dwa tygodnie temu, prawda? – Tak. Urządził tu straszną scenę. Byłam wtedy na dole w recepcji. – Co takiego mówił?

– Błagał ją, żeby do niego wróciła, i przysięgał, że nie może bez niej żyć. – Georgina z pogardą skrzywiła usta. – Żałosny gnojek. – Czy Parsons i Roy Banks kiedykolwiek natknęli się na siebie? – Nic mi o tym nie wiadomo. – Ale myśli pani, że właśnie to mogło gnębić Jennifer w zeszłym tygodniu? Victor albo Roy? – Może się pokłócili albo coś w tym rodzaju. Ale proszę pamiętać, że to tylko moje domysły. Przyczyna mogła być zupełnie inna. – Mówiła pani, że Jennifer angażowała się w cudze problemy i próbowała pomagać ludziom. – Tak. – Czy ostatnimi czasy przydarzyło się jej coś takiego? – Nie sądzę. W każdym razie mnie o niczym nie opowiadała. – A czy kiedykolwiek wspominała o niejakiej Carmen Petri? – Nie, nie przypominam sobie. – A „spóźnione dziewczyny”? Wie pani, co to oznacza? – Niestety, nie wiem. A jaki był kontekst? – Takiego określenia użyła Jennifer, mówiąc przyjaciółce o tej Carmen. „Jedna ze spóźnionych dziewczyn”, tak powiedziała. Nadal żadnych skojarzeń? – Zupełnie. Ale myślę, że mogło chodzić o kobietę, której spóźnia się okres, albo o późne stadium ciąży. Jak pani wie, prawo zezwala na aborcję tylko do dwudziestego czwartego tygodnia. – Tak, też o tym pomyślałam – rzekła Annie. – A czy poza Royem Banksem i tym całym Victorem ktoś jeszcze ją tutaj odwiedzał? Może ktoś z jej przyjaciół? – Nikogo takiego nie poznałam. – A zna pani kogoś, kto jeździ ciemnym mondeo, czarnym albo granatowym? – Mój ojciec ma taki samochód, ale wątpię, żeby to on panią interesował. Annie uśmiechnęła się. – Też w to wątpię. I nikt więcej? – Przykro mi, ale nie. – Czy Jennifer zwróciłaby się do pani, gdyby wystąpił jakiś poważny problem? – Poważny problem? – Na przykład w tutejszym ośrodku. Gdyby wydarzyło się coś złego. – Nie bardzo rozumiem, o co pani chodzi, ale myślę, że tak by postąpiła. Chociaż gdyby wystąpiły tutaj jakieś nieprawidłowości, Jenn dowiedziałaby się o tym pierwsza, gdyż praktycznie zarządzała tym ośrodkiem w pojedynkę. W każdym razie ona i Alex Lukas. – Doktor Lukas? – Alex nie zważa na tytuły.

– Zastałam go dzisiaj? – Ją. Ma na imię Alexandra. Jak pani zauważyła, nasze centrum preferuje żeński personel. To nie jest żadna forma odpowiedzi na dyskryminację. Po prostu przekonaliśmy się, że nasze pacjentki reagują dużo lepiej, kiedy przyjmują je kobiety. Annie rozumiała to doskonale. Czuła się podobnie, kiedy sama przyszła kiedyś na zabieg. Zdecydowanie nie chciałaby, żeby to mężczyzna zadawał jej osobiste pytania ani ją badał. – Proszę posłuchać – ciągnęła Georgina, pochylając się do przodu, aż jej obfity biust oparł się na blacie biurka. – Nie mam pojęcia, komu mogłoby zależeć na śmierci Jennifer i jaki miałby powód, ale moim zdaniem kopie pani w złym miejscu. Ta sprawa nie ma nic wspólnego z naszym ośrodkiem. Ona nie miała tutaj wrogów. – Ja tylko staram się zbadać wszelkie ewentualności. Na tym polega śledztwo, pani Roberts, na wykluczaniu ewentualności, bo wyglądałoby głupio, gdybym przeoczyła coś oczywistego. – To trochę jak poradnictwo. – Jak to? – Cóż, czasem to wydaje się trochę sztampowe, kiedy wypytujemy pacjentki o relacje z rodzicami i uczucia wobec ojca, ale gdyby się okazało, że łączył ich związek kazirodczy, nie świadczyłoby o nas dobrze, że nawet nie zahaczyłyśmy o tę sferę. – Rozumiem. Czy przychodzi pani na myśl jeszcze coś, co mogłoby się okazać dla mnie pomocne? – Niestety nie – odparła Georgina. – Jenn nie została zgwałcona, prawda? – Nie. – Bo pomyślałam, że być może policja coś zataiła, jak to ma w zwyczaju. – Czasami zachowanie w tajemnicy kluczowych informacji jest ważne dla śledztwa, ale nie tym razem. Po prostu morderca strzelił do Jennifer i tyle. Annie zauważyła, że kobieta wzdrygnęła się, słysząc ten brutalny opis. – Ale w głowie mi się nie mieści, czemu ktoś zabił ją w taki sposób – powiedziała Georgina. – Proszę mnie źle nie zrozumieć. Właściwie tym lepiej dla niej, że to się odbyło tak szybko, ale łatwiej byłoby mi to ogarnąć, gdyby jakiś zboczeniec ją zgwałcił i zabił, żeby zaspokoić swoje chore żądze, ale coś takiego…? To bez sensu. Wygląda to tak, jakby ktoś faktycznie miał powód, żeby ją zabić. – Dołożymy wszelkich starań, żeby to wyjaśnić – oświadczyła Annie i wstała, zbierając się do wyjścia. – Gdyby przyszło pani na myśl cokolwiek, naprawdę cokolwiek, co Jennifer powiedziała albo zrobiła, albo zapomniała zrobić, to proszę się ze mną skontaktować. Oto moja wizytówka. – Dziękuję. – Georgina wzięła do ręki wizytówkę i przyjrzała się jej. Gdy Annie szła do gabinetu doktor Lukas, zadzwoniła jej komórka. Wyszła na

klatkę schodową, wyjęła telefon z kieszeni i odebrała połączenie. – Halo? – Cześć, Annie, mówi Dave. Dave Brooke. – Co słychać, Dave? Masz coś dla mnie? – W pewnym sensie – odparł Brooke. – Ale muszę cię uprzedzić, że to nie jest pomyślna wiadomość. – Dawaj. – Wczoraj wieczorem znaleźliśmy zwłoki Roya Banksa. Wyłowiliśmy go z Tamizy pod Okiem Londynu. – Mój Boże. To o nim rozpisują się dzisiaj gazety? Chodzi o Roya Banksa? – Tak. Został zastrzelony. Na oko kaliber dwadzieścia dwa. – Jak Alan…? – Zidentyfikował ciało. Poprosił nas, żebyśmy zachowali tożsamość ofiary w tajemnicy, dopóki nie zawiadomi rodziców. Jest mocno wstrząśnięty. – Wyobrażam sobie. Biedny Alan. Czy mogę coś dla niego zrobić? – W tej chwili nie. Wyjechał do Peterborough i właśnie do mnie dzwonił. Zostanie z rodzicami przez jakiś czas. Pomyślałem tylko, że powinnaś o tym wiedzieć. – Tak, dziękuję ci, Dave. Jasna cholera, co tu się dzieje? – Też chciałbym wiedzieć.

Rozdział 10 Państwo Banksowie od przeszło dwudziestu lat leczyli się w lokalnym ośrodku zdrowia u doktora Greenville’a, który bez chwili wahania postanowił złożyć im wizytę, gdy zadzwonił do niego ich syn i powiedział, co się stało. Ten elegancki mężczyzna w wieku przedemerytalnym o przyprószonych siwizną włosach i tak samo szpakowatych wąsach pokręcił z wyrzutem głową nad starszą panią, po czym podał jej środek uspokajający i wypisał receptę, z którą jej syn natychmiast udał się do apteki. W drodze powrotnej Banks miał ochotę też zażyć jedną czy dwie tabletki, lecz oparł się pokusie. Wiedział, że przez najbliższych kilka dni musi mieć trzeźwy umysł. Ida Banks leżała na sofie przykryta kocem i mamrotała coś niezrozumiałego, ale po chwili zapadła w sen. Banks zaproponował ojcu tabletkę, ale ten spojrzał na niego z niesmakiem i odmownie pokręcił głową. W obliczu przeciwności losu zawsze miał taką nieugiętą postawę i nie zamierzał tego zmieniać. – I co teraz mamy zrobić? – zwrócił się do syna. – Musimy wypełnić jakieś dokumenty albo coś takiego? – Nie przejmuj się, tato. Dopilnuję tego wszystkiego, kiedy wrócę do Londynu. Nie wiesz, czy Roy zostawił testament? – Testament? Nie wiem. Nigdy o tym nie wspominał. – Porozmawiam później z jego adwokatem. Znalazłem jego numer w komórce Roya. Muszę teraz zadzwonić do kilku osób. Mogę skorzystać z telefonu? To ważne. – Nie krępuj się. Dzwoń, ile chcesz. Najpierw Banks wybrał numer komórki Tracy. Nie chciał, żeby jego dzieci dowiedziały się o śmierci stryja z telewizyjnych wiadomości albo z gazet. – Co jest, tato? – Jak się miewasz? – W porządku. Co się dzieje? – A czy musi coś się dziać, żebym dzwonił do własnej córki? – Masz dziwny głos, to wszystko. – Cóż, tym razem masz rację. To zła wiadomość, niestety. – Co się stało? Nic ci nie jest? – Mnie nic – odparł Banks. – Chodzi o wujka Roya. – Co z nim? Jest w więzieniu? – Tracy, no wiesz! – Chyba zawsze byłeś przekonany, że skończy za kratkami.

– Przykro mi, że dowiadujesz się tego ode mnie, ale on nie żyje. Przez chwilę na linii panowała cisza, a gdy Tracy znów się odezwała, jej głos lekko drżał. – Wujek Roy nie żyje? Mówisz poważnie? Miał wypadek? – Nie, został zamordowany. Przykro mi, kochanie, ale nie potrafię tego wyrazić łagodniej. – Zamordowany? W jaki sposób? Banks uświadomił sobie, że nie ma sensu oszczędzać jej szczegółów. I tak wkrótce dowiedziałaby się wszystkiego z gazet. – Ktoś go zastrzelił. – O mój Boże. – Tracy westchnęła. – Wujek Roy zamordowany. – Prasa i telewizja to ogłoszą, ale chciałem, żebyś dowiedziała się ode mnie. – Mogę ci jakoś pomóc? – Wszystko jest pod kontrolą. Tylko nie rozmawiaj z dziennikarzami, jeżeli cię wytropią. – Czy babcia i dziadek chcieliby, żebym do nich przyjechała na trochę? – Ja się nimi zaopiekuję, a niedługo postaram się wybrać do ciebie. Możesz spokojnie studiować. Chociaż mogłabyś mi wyświadczyć drobną przysługę. – Jaką? – Powiadomisz swoją mamę? – Tato… – Posłuchaj, normalnie nie zawracałbym jej głowy, bo nigdy nie byli sobie bliscy, a ona ma teraz swoje życie. Ale to będzie sensacyjna sprawa i ją też mogą dopaść reporterzy, a nie chcę, żeby przeżyła niemiłe zaskoczenie. – No dobra. Ale to niepoważne. Powinniście ze sobą porozmawiać… Och, mniejsza o to. Przykro mi z powodu wujka Roya. Wiem, że nie widywaliśmy go często, ale zawsze przysyłał nam fajne prezenty. – To prawda – odparł Banks. – Muszę kończyć. Odezwij się czasem. – Odezwę się. Kocham cię, tato. Banks rozłączył się, a następnie zadzwonił do Briana, który jednak nie odbierał, więc zostawił mu wiadomość w poczcie głosowej, prosząc go, by jak najszybciej się z nim skontaktował. Potem przyszła kolej na inspektora Brooke’a, któremu podziękował za cierpliwość i powiedział, że może już ujawnić tożsamość ofiary. Na koniec przekazał smutną wiadomość Corinne. Gdy odezwała się wreszcie po długiej chwili milczenia, w jej głosie słychać było rozpacz i Banks żałował, że nie może być w tej chwili przy niej, a jedyne, co mu pozostaje, to szeptanie bezużytecznych słów pociechy przez telefon. Obiecał ją odwiedzić, kiedy następnym razem będzie w Londynie, co prawdopodobnie nastąpi niebawem. Nie dysponował numerem telefonu Malcolma Farrowa, więc ta rozmowa musiała

zaczekać do czasu, jak znów pojawi się w domu Roya. Potem uświadomił sobie, że prawdopodobnie nie będzie mógł tam wrócić, gdyż cały dom został już zapewne opieczętowany przez policję. Po chwili wahania wybrał numer komórki Annie. Właśnie prowadziła rozmowę. Prawdopodobnie Brooke już powiedział jej o Royu, więc Banks zostawił jej tylko wiadomość, by zadzwoniła do niego do Peterborough, a następnie wrócił do rodziców. – Czy mógłbyś zaciągnąć zasłony na piętrze, synu? – poprosił Arthur Banks. – Mama chciała, żebyś to zrobił. – Oczywiście. Banks przypomniał sobie, że kiedy był młodszy, ilekroć w rodzinie ktoś umierał, jego matka zawsze zasłaniała wszystkie okna na piętrze. Znalazłszy się znów w swoim dawnym pokoju, Banks podszedł do okna i spojrzał ponad rzędem podwórzy w stronę opustoszałej alei. W miejscu, gdzie podczas poprzedniej wizyty widział plac budowy, teraz stało osiedle domów komunalnych. Większość pozostawała niezamieszkana, a w niektórych nie było jeszcze okien, ale całe rzędy identycznych budynków wypełniały wielką połać nieużytków, gdzie dawniej wśród porzuconych opon i innych śmieci rosły chwasty. To tam grywał w piłkę i krykieta jako dziecko, to tam jako nastolatek poczuł smak pierwszego pocałunku i po raz pierwszy dotknął ukradkiem piersi dziewczyny. Zastanawiał się, czy Roy także doświadczył tam czegoś podobnego, ale o niczym takim nie wiedział. Najprawdopodobniej, jeśli w ogóle, stało się to już po tym, jak Banks wyprowadził się z domu i na dobre stracili ze sobą kontakt. Przypomniał sobie jeden incydent. Kiedy Roy miał osiem lat, a on około trzynastu, zobaczył, jak nad jego bratem pastwi się jakiś starszy i roślejszy chłopiec, na oko dziesięciolatek. Biedny Roy płakał, kiedy tamten raz za razem uderzał go w brzuch, szydząc z niego, że jest takim wymoczkiem. Banks pośpieszył bratu na pomoc, i chociaż wiedział, że nie należy znęcać się nad słabszymi, nie potrafił sobie odmówić i rozkwasił gnojkowi nos i rozciął wargę. Nie uszło mu to na sucho, jak pamiętał, bo rodzice tamtego chłopca zadzwonili wieczorem do ich domu. Tylko dzięki temu, że Roy potwierdził jego wyjaśnienia, skończyło się zaledwie na upomnieniu, by w przyszłości zadzierał ze swoimi rówieśnikami. Mogło być znacznie gorzej. Tak więc wspierał Roya, a Roy wspierał jego. Co stało się później? Co ich poróżniło? Jak zawsze podczas nieczęstych wizyt w domu Banks zajrzał do szafy, gdzie stały pudła kartonowe wypełnione pamiątkami z czasów jego młodości. Poprzednim razem odkrył tam istny skarb w postaci starych płyt, komiksów, pamiętników, książek i zabawek. Nie do wszystkich pudeł zdążył zajrzeć i teraz zastanawiał się, czy któreś z nich należały do Roya. Zamykanego na kłódkę kuferka z zabawkami dawno już nie było, ale zdołał

w końcu wygrzebać karton z rzeczami, które na pewno nie były jego własnością. Znalazł w nim kolekcję samochodzików firmy Corgi – pamiętał, jak Roy się spierał, że są lepsze od Dinky, bo mają szybki w oknach i więcej realistycznych detali – klaser pełen kolorowych, lecz bezwartościowych znaczków; kieszonkowe szachy zamykane w pudełku; elektryczny tor wyścigowy, którym brat nigdy nie pozwalał mu się bawić, i kilka maleńkich łodzi podwodnych, które można było znaleźć w paczkach z płatkami śniadaniowymi, a po napełnieniu proszkiem do pieczenia wrzucone do wody zanurzały się i wypływały na powierzchnię. Nie było tam żadnych zapisków ani starych świadectw, które nadałyby więcej wyrazu niejasnym wspomnieniom, ale za to na dnie pudła znalazł zabawkową kierownicę Junior Driver. Pamiętał, jak Roy przyciskał ją do deski rozdzielczej po stronie pasażera w starym morrisie ojca, kiedy gdzieś jechali, i udawał, że prowadzi. Już wtedy Roy szalał na punkcie samochodów. Banks przez chwilę trzymał w dłoniach plastikową kierownicę, a potem odłożył ją na miejsce, schował karton z powrotem do szafy i przystąpił do zaciągania zasłon. Przed południem wszyscy w komendzie policji okręgu zachodniego w Eastvale wiedzieli już, że brat Banksa został zamordowany. Gristhorpe zadzwonił do zastępcy komendanta, McLaughlina, a w biurze wydziału zabójstw panowała grobowa cisza. Nawet nadinspektor zdawał się mówić do słuchawki półgłosem. Wprawdzie nie zginął na służbie żaden ze swoich, ale i tak cios spadł zbyt blisko, by mogli się z tego od razu otrząsnąć. – Spotkałeś go kiedyś? – zapytała Winsome Jima Hatchleya, który z nich wszystkich znał Banksa najdłużej. – Nie – odparł sierżant. – Podobno był typem czarnej owcy. Banks nie utrzymywał z nim bliskich stosunków. – Mimo wszystko to rodzina – odparła Winsome i pomyślała, jak rzadko widuje się ze swoim młodszym bratem, Wayne’em, który był nauczycielem w Birmingham. Obiecała sobie, że zadzwoni do niego wieczorem. – Otóż to – przyznał jej rację Hatchley. Winsome przygryzła wargę i obróciła się z powrotem do telefonu. Poszczęściło się jej trochę, gdyż tropiąc mondeo, najpierw natrafiła na ślad w biurze ewidencji kierowców i pojazdów w Wimbledonie, a potem ogólnokrajowej policyjnej bazie skradzionych samochodów. Pasujący do opisu samochód o rejestracji, która zawierała liczbę „51”, został skradziony z parkingu nieopodal lotniska Heathrow na krótko przed śmiercią Jennifer Clewes. Kiedy jego właściciel, który od czwartku przebywał na delegacji w Rzymie, wrócił w niedzielę wieczorem i nie zastał samochodu na miejscu, natychmiast zgłosił to na lokalnym posterunku policji. Winsome zadzwoniła do kolegów z Heathrow i poprosiła ich, aby od razu dali jej znać, gdyby samochód się odnalazł, gdyż dowiedzieliby się o tym pierwsi.

Skoro wszystkie tropy w tej sprawie prowadziły do Londynu, a jak dotąd tak właśnie było, nie zapowiadało się, że inspektor Cabbot prędko wróci do Yorkshire. Winsome jej zazdrościła. Dobrze by jej zrobiła mała wycieczka po sklepach przy Oxford Street albo Regent Street. Nie miała obsesji na punkcie kupowania ciuchów, ale lubiła modnie się ubierać i dobrze wyglądać, nawet jeżeli przyciągało to wzrok takich obleśnych typów jak Kev Templeton. Robiła to wyłącznie dla siebie. Właśnie się zbierała, by pójść do stołówki na lunch, kiedy zadzwonił jej telefon. – Posterunkowa Jackman? – odezwał się w słuchawce nieznajomy głos. – To ja. – Mówi posterunkowy Owen z Heathrow. – Tak? – Właśnie dostałem zgłoszenie o skradzionym samochodzie, granatowym mondeo. Podobno go szukacie? – Zgadza się – potwierdziła Winsome, sięgając po długopis. – Co masz dla mnie? – Obawiam się, że nic dobrego. – Dawaj. – Wolisz dłuższą czy krótszą wersję? – Na początek krótszą. – Samochód znalazł się w niedzielę nad ranem przy drodze A13 na przedmieściach Basildon. – Gdzie to jest? – W Essex. – Świetnie – powiedziała Winsome z entuzjazmem. – Możemy tam wysłać techników? – Chwila, jeszcze nie skończyłem. – Owen ostudził jej zapał. – Samochód wprawdzie się znalazł, ale nie miałem okazji ci powiedzieć, że brał udział w wypadku. – W wypadku? – Tak. Kierowca stracił panowanie nad kierownicą i owinął go wokół słupa. Wszystko wskazuje na to, że jechał o wiele za szybko. – Przymknęliście go? – Jest w kostnicy. – Psiakrew – zaklęła Winsome. – Znacie jego tożsamość? – Owszem, wiemy, kim był. Nazywał się Wesley Hughes. Problem w tym, że miał tylko piętnaście lat. – Jezu Chryste – wyszeptała policjantka. – To jeszcze dzieciak. Ale co się stało z tamtymi dwoma facetami. Według rysopisu, jaki dostaliśmy, byli dużo starsi. – Niestety, nic mi o tym nie wiadomo. No, ale jest jeden pozytywny akcent. Był tam jeszcze pasażer, który wyszedł z tego bez szwanku. Tylko kilka sińców

i zadrapań, lekarz go zbadał i generalnie nic mu nie jest. Chociaż przeżył lekki szok, jak się domyślasz. – W jakim jest wieku? – Szesnaście lat. – Czy tamtejsza policja go przesłuchała? – Nie wiem. Teraz już oni to przejęli. Na twoim miejscu bym do nich zadzwonił. Sprawę prowadzi sierżant Singh z drogówki. Winsome zanotowała numer telefonu, który podyktował jej Owen, podziękowała mu i rozłączyła się. Zaraz potem zadzwoniła do sierżanta Singha z komendy policji w Basildon. Odebrał natychmiast. – O tak, spodziewałem się, że zadzwonisz – powiedział. – Zaczekaj chwilę. – Winsome usłyszała kilka stłumionych słów i Singh wrócił do rozmowy. – Przepraszam za to. Tu jest trochę za głośno. – Drobiazg. Co tam macie? – Wielki bajzel i tyle. – Czy na pewno to jest ten mondeo? – spytała Winsome, a sierżant podał jej numer rejestracyjny. Zgadzał się z tym, który znalazła w ewidencji pojazdów i policyjnej bazie danych. – Posterunkowy Owen wprowadził mnie w temat. Rozmawialiście już z tym ocalałym chłopcem? – Przed chwilą. Trwało całe wieki, zanim dotarliśmy do jego rodziców, ale nawet wtedy byli tak zajęci otwieraniem kolejnego bełta, że wcale im się nie uśmiechało przychodzić na posterunek. Nic dziwnego, że dzieciaki szwendają się samopas. W każdym razie chłopak nazywa się Daryl Gooch i jest aroganckim gnojkiem, chociaż wypadek trochę go utemperował, a inspektor Sefton dopełnił reszty. – Co zeznał? – Twierdzi, że on i jego kupel, Wesley Hughes, zobaczyli ten samochód przy Mile End Road w Towert Hamlets, kiedy wracali z imprezy w niedzielę o wpół do czwartej nad ranem. – W Tower Hamlets? – To jest East End. – Tak, wiem. Jestem tylko zaskoczona i zdezorientowana. Byłam przekonana, że ten samochód został skradziony w piątek w Heathrow przez dwóch mężczyzn około czterdziestki, którzy pojechali nim do Yorkshire, by popełnić morderstwo w sobotę nad ranem. Tymczasem okazuje się, że dwóch nastolatków zwinęło go z Tower Hamlets ponad dobę później, żeby się przejechać. To wszystko nie trzyma się kupy. – Cóż, o tym nie miałem pojęcia – ciągnął Singh. – Ale Daryl Gooch opowiedział nam, jak to się stało. Twierdzi, że drzwi po stronie kierowcy były otwarte, kluczyk tkwił w stacyjce i nikt nie kręcił się w pobliżu, więc z kumplem pomyśleli, że zrobią sobie wycieczkę po okolicy. Szkoda, że ten Hughes nie okazał się lepszym kierowcą.

Według świadka jechał prawie sto sześćdziesiąt, kiedy wypadł z drogi. Z tego, co zdołałem wyciągnąć od Daryla, jeszcze nie zdążyli wytrzeźwieć po imprezie. – Wierzysz mu? – Sam nie wiem – odparł sierżant. – Ale jaki miałby interes w tym, żeby kłamać? – U niektórych dzieciaków to nawyk. – Też tak sądzę. W każdym razie obaj chłopcy są z Tower Hamlets, więc nie mieli powodu, żeby zapuszczać się aż do Heathrow. I na pewno nie przypominają tych facetów, których szukasz. Wiesz, kiedy dokładnie samochód znikł z parkingu koło lotniska? – Właściwie nie – rzekła Winsome. – Przypuszczam, że jakoś pomiędzy czwartkowym a piątkowym wieczorem. – Przykro mi, ale nic więcej nie mogę dla ciebie zrobić – powiedział Singh. – Zadzwoń do mnie, gdybyś miała jeszcze jakieś pytania. – Dzięki. Zadzwonię. Winsome odłożyła słuchawkę i obgryzając końcówkę długopisu, pogrążyła się w zadumie. Jeżeli był to ten sam mondeo, który w piątek wieczorem stał pod domem Jennifer Clewes i który Roger Cropley widział na Watford Gap, to po zamordowaniu Jennifer i włamaniu do domu Banksa dwaj podejrzani mężczyźni najprawdopodobniej wrócili nocą do Londynu i ukryli gdzieś samochód, by po zmroku porzucić go w jakiejś zdecydowanie szemranej okolicy, gdzie było wielce prawdopodobne, że szybko zniknie, jak też się stało, a następnie wrócili na piechotę do domu, gdziekolwiek znajdował się ów dom. Na tej podstawie nie mogła wyciągnąć zbyt wielu wniosków na ich temat poza tym, że nie bali się chodzić nocą po niebezpiecznych dzielnicach. Zabranie samochodu z parkingu przy lotnisku było dobrym rozwiązaniem, ponieważ nie zanosiło się, że będący w podróży właściciel szybko zgłosi kradzież. Gdyby zrobił to od razu, zawsze można było liczyć na kamery systemu automatycznej identyfikacji numerów rejestracyjnych, który był połączony z policyjną bazą skradzionych pojazdów. Tak się jednak nie stało – właściciel zgłosił kradzież dopiero w niedzielę wieczorem, kiedy jego mondeo był już wrakiem owiniętym wokół słupa na przedmieściach Basildon. Ale nawet jeżeli nie da się już niczego zabezpieczyć we wnętrzu samochodu, pomyślała Winsome, można przynajmniej porównać ślady opon. Istniało również prawdopodobieństwo, że w Tower Hamlets ktoś widział mężczyzn, którzy porzucili tam samochód. Policjantka znów sięgnęła po słuchawkę telefonu. Gabinet doktor Lukas miał tak samo kojący wystrój, jak wszystkie pomieszczenia w Berger-Lennox Centre. Fotele były miękkie i wygodne, a na błękitnych ścianach wisiały obrazy przedstawiające martwą naturę. Nigdzie nie było widać żadnych

instrumentów chirurgicznych, nawet strzykawki, ale Annie zdała sobie sprawę, że przecież doktor Lukas nie dokonywała aborcji, a przynajmniej nie tutaj, więc takie rzeczy nie były jej potrzebne. Do gabinetu przylegał jednak pokój badań i Annie wyobrażała sobie, że za tymi drzwiami znajduje się kozetka ginekologiczna i wszystkie narzędzia. – Co za tragedia – zaczęła doktor Lukas, zanim policjantka zdążyła zadać pierwsze pytanie. – Ona była taka młoda i pełna życia. Lekarka mówiła z ledwie wyczuwalnym obcym akcentem, który Annie nasuwał skojarzenie z Europą Wschodnią. – To prawda – przytaknęła policjantka. – Czy łączyły was bliskie relacje? – Właściwie nie. Pracowałyśmy razem, i tyle. Oczywiście każda z nas miała całkiem inny zakres obowiązków, ale musiałyśmy regularnie się spotykać, aby zapewnić sprawne funkcjonowanie ośrodka. – Ale nie znała jej pani na gruncie towarzyskim? Na twarzy doktor Lukas pojawił się nikły uśmiech. – Moje życie towarzyskie nie jest zbyt bogate – powiedziała. – Ale nie, widywałyśmy się tylko w pracy. Annie omiotła wzrokiem pomieszczenie. – Ładny wystrój – stwierdziła. – W ogóle wszędzie tu ładnie. Utrzymanie takiego ośrodka pewnie nie jest tanie. Musi dobrze prosperować, jak przypuszczam. – Niewiele o tym wiem. Finansami zajmowała się Jennifer. Ja poprzestaję na tym, na czym znam się najlepiej. – Wszyscy mówią, że w tygodniu poprzedzającym morderstwo Jennifer zachowywała się inaczej niż zwykle. Podobno była czymś zmartwiona i podenerwowana. Zauważyła to pani? – Widziałam się z nią w ostatnią środę – powiedziała doktor Lukas. – I gdy teraz się nad tym zastanawiam to faktycznie, wydawała się trochę niespokojna. – Ale nie domyśla się pani dlaczego? – Uznałam, że chyba chodzi o jakiegoś mężczyznę, ale jak już wspomniałam, nic nie wiem o jej życiu osobistym. – Więc skąd przypuszczenie, że chodzi o mężczyznę? Lekarka się uśmiechnęła. Była drobna i szczupła, około czterdziestki, miała krótkie ciemne włosy lekko przyprószone siwizną, wydatne kości policzkowe i zmęczone oczy. Mowa jej ciała zdradzała napięcie. – Wiem, nie powinnam wyciągać pochopnych wniosków – odparła. – Ale Jennifer była bardzo atrakcyjna i wiele razy widziałam, że ktoś odbierał ją stąd po pracy. To musiał być Roy Banks, pomyślała Annie. – Tak, wiemy o nim – oznajmiła. – Ale nie sądzimy, że to on był przyczyną jej zmartwienia.

Doktor Lukas bezradnie rozłożyła ręce. – W takim razie nie mogę pani pomóc. – A jej poprzedni partner, Victor Parsons? Spotkała go pani kiedyś? – Nie przypominam sobie. – Podobno zjawił się w ośrodku raz czy dwa i wszczynał awantury. – W gabinecie jestem odizolowana – wyjaśniła lekarka. – Mogłam tego nie zauważyć. – Kiedy Jennifer poznała tutaj swojego przyjaciela, towarzyszyła mu młoda kobieta, którą wszyscy uznali za jego córkę. Miała na imię Corinne, ale nie sądzę, aby była jego córką. Czy pani ją badała? – Kiedy to było? – Około dwóch miesięcy temu. W kwietniu. Doktor Lukas obróciła się w stronę spoczywającego na jej biurku laptopa i jej palce zastukały w klawiaturę. – Corinne Welland. – Zakładam, że to ona – powiedziała Annie. – Nie znam jej nazwiska. – To jedyna pacjentka o tym imieniu, jaką wtedy przyjmowałam. – Zatem to musi być ona. – A więc zgadza się, badałam ją – potwierdziła doktor Lukas. – Ale nie mam pojęcia, czy jest córką tamtego mężczyzny, czy nie. Z nim się nie widziałam, a ona nic o nim nie wspominała. To była zwykła konsultacja. – Co się z nią stało? – Przeszła zabieg usunięcia ciąży i przypuszczam, że dalej sobie żyje. – Czy słyszała pani kiedyś o Carmen Petri? – Nie – zaprzeczyła lekarka, a Annie uznała, że udzieliła odpowiedzi odrobinę za szybko. – Czy wie pani, co znaczy określenie „spóźnione dziewczyny”? – Dziewczyny, którym spóźnia się okres? Dziewczyny, które czegoś nie dożyły? Nie mam pojęcia. Annie nie pomyślała o tym, a wiedziała, że powinna. Martwe dziewczyny. Czy Carmen nie żyła? I czy dlatego była jedną ze spóźnionych dziewczyn? A jeżeli tak, to ile jeszcze takich było? – A co z tymi, które zgłaszają się w tak zaawansowanym stadium ciąży, że jest zbyt późno na aborcję? – Wtedy nie dochodzi do aborcji. Po pierwsze, to nielegalne, a po drugie – niebezpieczne. – O ile matka albo płód nie są w niebezpieczeństwie? – Właśnie. W takim wypadku można przeprowadzić zabieg, ale jeśli chodzi o ścisłość, nie jest to aborcja. To zabieg chirurgiczny mający na celu ratowanie życia.

Tylko w krytycznych sytuacjach. – Tak, rozumiem, na czym polega różnica – powiedziała Annie. – Czy wasze centrum kiedykolwiek przeprowadzało takie zabiegi? – O niczym takim nie wiem. – A jako dyrektor medyczny nie powinna pani wiedzieć? – Cóż, można zapytać w poszczególnych ośrodkach, w których dokonuje się aborcji, ale szczerze w to wątpię. W zasadzie zajmujemy się planowaniem rodziny, aczkolwiek oferujemy znacznie szerszy zakres usług niż wiele podobnych ośrodków. Każda pacjentka, która wymagałaby przerwania ciąży po dwudziestym czwartym tygodniu, zostałaby automatycznie skierowana do szpitala. Na tym etapie nie jest to już kwestią osobistego wyboru, ale poważnym problemem medycznym. – Rozumiem – powiedziała Annie. Zdawała sobie sprawę, że na ten temat już niewiele zdoła się dowiedzieć. Jeżeli centrum przeprowadzało nielegalne aborcje, doktor Lukas z pewnością nie zamierzała się do tego przyznawać. Annie nie była do końca przekonana, że lekarka nigdy nie słyszała o Carmen i nie ma pojęcia, kim są „spóźnione dziewczyny”. Zbierając się do wyjścia, pomyślała, że prawdopodobnie nie jest to ich ostatnia rozmowa, ale będzie musiała zadbać, by miejscem następnego spotkania nie był sterylny gabinet w Berger-Lennox Centre, gdzie doktor Lukas najwyraźniej czuła swoją przewagę. Posterunkowy Kev Templeton szybko się zmęczył siedzeniem za biurkiem i prowadzeniem rozmów telefonicznych. Jako człowiek czynu zdecydowanie wolałby załomotać do czyichś drzwi i kogoś zapuszkować. Był poniedziałkowy ranek, świat zaczynał się kręcić od nowa, a on czuł się w swoim żywiole. Za zgodą Gristhorpe’a zadzwonił do sierżant Susan Browne, która wciąż prowadziła sprawę morderstwa Claire Potter. Umówili się na późny lunch w pubie nieopodal autostrady M1, w pół drogi pomiędzy Eastvale i Derby. Wjeżdżając na parking o wpół do trzeciej po południu, Templeton pomyślał, że gdyby ta Susan Browne okazała się niczego sobie, mógłby nawet ją zaliczyć na koniec dnia. Kierując się w stronę drzwi prowadzących do ogródka, przeszedł przez pogrążone w półmroku wnętrze baru, w którym siedziało kilku stałych bywalców i ćmiąc papierosy, oglądało w telewizji mecz krykieta. Templeton nie był pewien, czy wygląda na detektywa, mając na sobie tenisówki, dżinsy i podkoszulek oraz zasłaniające mu oczy aviatory. Powiódł wzrokiem po stolikach w poszukiwaniu kobiety o obiecującym wyglądzie i zauważył tylko jedną. Kiedy podszedł bliżej, a ona wstała, by uścisnąć mu rękę i się przedstawić, uszła z niego para. Była niska i trochę zbyt obfita w pasie, zupełnie nie w jego typie. Lubił żywiołowe dziewczyny o figurze Keiry Knightley, długonogie

i gibkie. Mimo to Susan Browne wywarła na nim dość sympatyczne wrażenie i uznał, że ma ładne oczy. Zauważył też cienką złotą obrączkę na palcu serdecznym jej lewej dłoni. Przed nią na białym blacie stała szklanka wody gazowanej, a obok spoczywała kolorowa zalaminowana karta dań, typowa dla takich należących do sieci barów, prawdopodobnie jedynych, gdzie w poniedziałek o wpół do trzeciej po południu dało się jeszcze zjeść lunch. – Może najpierw coś zamówimy? – zaproponowała, podsuwając mu menu. – Ja już wybrałam. Templeton omiótł wzrokiem kolorowe zdjęcia burgerów, potrawek z curry oraz filetów z frytkami i stwierdził, że ma ochotę na kanapkę z krewetkami. Susan zdecydowała się na cheeseburgera z frytkami. Templeton już chciał ją upomnieć, że powinna dbać o linię, ale uznał, że nie byłoby to zbyt taktowne jak na początek znajomości. Złożył zamówienie przy barze, kupił sobie colę i wrócił do ogródka. Ich stolik osłaniała rozłożysta korona drzewa, a jego liście raz po raz wydawały cichy szelest poruszane lekkimi podmuchami wiatru, który rozwiewał jasne kręcone włosy Susan. Na drugim końcu ogródka kilkoro dzieci bawiło się na huśtawkach i karuzeli, podczas gdy siedzący nieopodal ich rodzice rozkoszowali się promieniami słońca. Templeton zdjął okulary przeciwsłoneczne i położył je na blacie, pozwalając sierżant Browne nacieszyć się widokiem swoich zniewalających piwnych oczu. – A więc jesteś z komendy okręgu zachodniego, tak? – zagadnęła policjantka. – Tak. – Z Eastvale? – Znasz to miejsce? – Pracowałam tam kiedyś. Co słychać u inspektora Banksa? Wciąż jeszcze w firmie, jak przypuszczam? Templeton wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. – Jeszcze się nie pozbyliśmy wszystkich dinozaurów. – Z tego, co pamiętam, miał dobre wyniki i był niezłym szefem. – Cóż, to prawda… Dawno tam byłaś? – Kilka lat temu. Odeszłam niedługo po tym, jak zdałam egzaminy na sierżanta. Odsłużyłam rok w prewencji w Avon i Sommerset, a potem dostałam przeniesienie do wydziału kryminalnego w Derbyshire. Jak się miewa Alan Banks? Słyszałam o pożarze. Wysłałam mu kartkę i w ogóle. – Sądzę, że w porządku – odparł Kev i zdał sobie sprawę, że teraz, kiedy Susan Browne odsłoniła swoje prawdziwe oblicze, będzie musiał bardziej liczyć się ze słowami. – Chociaż tak naprawdę w tej chwili chyba nie najlepiej. Właśnie wczoraj wieczorem znaleziono w Tamizie ciało jego brata. – O Jezu, to straszne! – Susan była głęboko poruszona. – Przekaż mu kondolencje

ode mnie, kiedy go zobaczysz, dobrze? – Oczywiście. – Co się stało? – Wygląda na to, że został zamordowany. Ktoś go zastrzelił. Znałaś go? – Nie, ale to i tak straszna wiadomość. Biedny Alan. Powiedz mu, że bardzo mi przykro. Będzie mnie pamiętał jako Susan Gay. Browne to nazwisko po mężu – wyjaśniła policjantka, a w tonie jej głosu było coś, co sprawiło, że Templeton darował sobie komentarze. Nie jest łatwo iść przez życie z takim nazwiskiem jak Gay, pomyślał. Nic dziwnego, że zmieniła je po ślubie. – I pozdrów ode mnie nadinspektora Gristhorpe’a i Jima Hatchleya, jeżeli tam jeszcze pracują. – Och, oczywiście, że pracują. – No dobra. – Susan odgoniła osę, która przysiadła na brzegu jej szklanki. – Zatem przejdźmy do rzeczy. – Claire Potter – powiedział Kev. – Jakieś przypuszczenia w tej sprawie? – Nie mamy żadnych podejrzanych. Chociaż… – Tak? – Cóż, można sobie wyobrazić, ile prób musiał przeprowadzić sprawca, ile razy musiał kogoś śledzić, zanim wreszcie natrafił na nią i zaatakował. Żeby coś takiego się udało, konieczny jest splot wielu okoliczności. Późna noc, samotna kobieta jadąca przez odludzie, dookoła ani żywego ducha, dostęp do wnętrza samochodu. Ale poszperaliśmy trochę i okazało się, że parę miesięcy wcześniej, dokładnie dwudziestego lutego, pewna kobieta zjechała z M1 na północ od Sheffield i została zaatakowana w podobny sposób, ale miała zablokowane drzwi. Nazywa się Paula Chandler. – I co się stało? – Udało się jej uruchomić silnik i odjechać. Nie ścigał jej. – Jakiś rysopis? – Nic konkretnego. Było ciemno, a ona się bała. Nie przyjrzała się jego twarzy, bo rozpaczliwie próbowała z powrotem uruchomić samochód, podczas gdy on mocował się z drzwiami. Zapamiętała, że miał ciemne ubranie i obrączkę na palcu. Zauważyła jego dłoń, kiedy sięgał do klamki. – Nie miał rękawiczek? – Nie. Podobno wyraźnie widziała tę obrączkę. – Odciski palców? – Wszystko rozmazane. – Marka samochodu? – Nie rozpoznała. Powiedziała tylko, że był to ciemny kompakt, niebieski albo zielony. Może któryś z japońskich. Templeton poczuł dreszcz podniecenia, gdy przypomniał sobie, że Roger Cropley

jeździł ciemnozieloną hondą. A także nosił obrączkę. – To niezbyt budujące – ciągnęła Susan. – Inne zeznania również nic nie wnoszą. Jednej dziewczynie się wydawało, że jakiś kierowca ją śledził, inna zeznała, że ktoś dziwnie się jej przyglądał na stacji benzynowej i tym podobne. Sprawdziliśmy wszystkie tropy, ale nigdzie nas to nie zaprowadziło. – Ale nadal jesteś przekonana, że to ten sam mężczyzna? – Tak. Jak już mówiłam, wiele razy się przymierzał i musiało mu się poszczęścić. A Paula Chandler zatrzymała się na stacji w Newport Pagnell. – Myślisz, że on wyszukuje sobie ofiary w barach przy autostradzie? – Tak. To całkiem logiczne. Znajduje samotną kobietę i śledzi ją w nadziei, że będzie jechała przez jakieś pustkowie. Do obydwu ataków, o których wiemy, doszło w piątkową noc, a każda z ofiar zatrzymała się na stacji benzynowej. – Jak było z Claire Potter? – Jej samochód został znaleziony w rowie, a technicy ustalili, że została zepchnięta z drogi. – Ślady opon? – Nic, co dałoby się wykorzystać. – Gdzie doszło do ataku? – Na skraju lasu. – Nie zgłosił się żaden świadek, który widział zajście? – Nie. Albo nikt akurat tamtędy nie przejeżdżał, albo ktoś coś widział, ale wolał się nie mieszać. Dopiero następnego dnia rano kierowca furgonetki zauważył samochód w rowie i zawiadomił policję. Nasi chłopcy przeczesali okolicę i szybko znaleźli ofiarę. – Susan Browne przerwała opowieść, by napić się wody. – Pojechałam tam. To było okropne. Jeden z najgorszych przypadków. – Co z nią zrobił? Templeton zauważył, że policjantka, mówiąc, unika jego wzroku. – Wszystko. Podarł jej ubranie w strzępy i zgwałcił ją zarówno pochwowo, jak i analnie. Użył również jakiegoś ostrego przedmiotu do penetracji. Niedaleko znaleźliśmy zakrwawiony pręt. Potem zadźgał ją nożem i wykrwawiła się na śmierć. Miała piętnaście ran kłutych na klatce piersiowej, brzuchu i podbrzuszu. Nigdy nie widziałam ofiary zamordowanej z taką furią. – DNA? – Żadnych. Albo użył prezerwatywy, albo nie miał wytrysku. – Czy technicy znaleźli jakieś ślady lubrykantu? – Nie. – Rozumiem, że zbadali ziemię dookoła ciała? – Oczywiście. Tam też nie znaleźli płynu nasiennego. Poza tym ofiara została obezwładniona chloroformem, żeby nie mogła się bronić.

– Więc żadnych włosów ani naskórka za paznokciami? – Nie. Był bardzo ostrożny, a miejsce zbrodni wyglądało tak, jakby po sobie posprzątał. – Oni zwykle o czymś zapominają. – Nie tym razem. On nawet obmył zwłoki w pobliskim strumieniu i odpowiednio je ułożył. Obok znaleziono jej podarte ubranie. Twarz miała przykrytą własną bielizną. – Rany boskie. A nóż? – Zwyczajna finka. Z tych, które można kupić właściwie wszędzie. – Po raz ostatni widziano Claire na stacji w Trowell, tak? – Zgadza się. Wstąpiła tam na kawę i ciastko. Zapamiętała ją kobieta z obsługi. – Ale nikt nie okazywał jej przesadnego zainteresowania? – Na to wygląda. I nie potrzebowała benzyny, bo bak był do połowy pełny, więc nie zatrzymała się przy dystrybutorze. – Jakieś ślady na samochodzie? Zadrapania lakieru, stłuczone światła albo coś w tym rodzaju? – Nie, był nietknięty. Sprawca najprawdopodobniej zajechał jej drogę i musiała gwałtownie odbić w bok, żeby uniknąć zderzenia. Kelnerka przyniosła zamówione posiłki, a ponieważ upał wzmagał pragnienie, Templeton poszedł kupić kolejną wodę dla Susan i colę dla siebie. – Naprawdę sądzisz, że ma to jakiś związek z tą sprawą, nad którą teraz pracujecie? – zapytała Susan, która pod jego nieobecność zdążyła się uporać z połową cheeseburgera. – Nie wiem. Może to pytanie wyda ci się dziwne, ale czy twoim zdaniem jest możliwe, aby Claire Potter zabiło dwóch sprawców? – Nie braliśmy pod uwagę takiego scenariusza. Tego typu obrażenia, stopień agresji i umiejscowienie ran wskazują na dzieło zboczeńca, a oni zazwyczaj działają w pojedynkę. – A Fred i Rose Westowie? – Powiedziałam: zazwyczaj. Rozważaliśmy inne możliwości, ale jesteśmy całkowicie pewni, że zrobił to jeden mężczyzna. Wszystko musiało rozegrać się szybko, jak w przypadku waszej ofiary, tylko że Claire nie została zastrzelona. Cierpiała o wiele bardziej i znacznie dłużej. – Susan upiła łyk wody. – Trudno powiedzieć, czy różnice górują nad podobieństwami, ale chyba tak, jeśli spojrzeć na to realnie. Pomijając już nawet różne narzędzia zbrodni, to nasz morderca urządził istną masakrę, przejawiając silną agresję. Wasz po prostu zastrzelił ofiarę i odjechał. Mnie to wygląda bardziej na egzekucję niż nieudaną próbę gwałtu. – Chyba masz rację, ale musieliśmy to sprawdzić – powiedział Templeton. – Ale czy tego rodzaju mordercy nie atakują z reguły więcej niż tylko raz?

– Zboczeńcy? Owszem, czasami. Tak naprawdę nie można tego przewidzieć, ale to wątpliwe, aby ktoś taki na długo zaznał zaspokojenia. Sprowadziliśmy profilerów i skorzystaliśmy z kilku całkiem zmyślnych programów komputerowych i wszystko wskazuje na to, że najprawdopodobniej zaatakuje ponownie. Zresztą od śmierci Claire Potter minęły prawie dwa miesiące. – Susan na moment zawiesiła głos. – Jest coś, co nigdy nie wyciekło do prasy. – Mianowicie? – Morderca wziął sobie coś na pamiątkę. – Co? – Sutek. Lewy, jeśli chodzi o ścisłość. – Jezu Chryste – jęknął posterunkowy. Spojrzał na kanapkę z krewetkami i poczuł mdłości, więc pociągnął spory łyk coli. – Wybacz – rzekła Susan. – Pomyślałam tylko, że nie powinniśmy niczego pomijać. Nie sądzę, żeby coś takiego spotkało Jennifer Clewes, co? – Nie. Policjantka skończyła jeść i odsunęła talerz na bok. – Czy coś jeszcze chciałbyś mi powiedzieć? Templeton pomyślał o niedzielnym przesłuchaniu. – Trafiliśmy na takiego jednego, który wyglądał podejrzanie. Facet nazywa się Cropley, Roger Cropley. Podobno przyglądał się Jennifer Clewes w barze na stacji i podczas tankowania, a potem pojechał za nią. Problem w tym, że ma alibi. – Nie da się go podważyć? – Murowane. Stał na poboczu z zerwanym paskiem klinowym i wezwał pomoc drogową. W serwisie potwierdzili godzinę. Niemożliwe, żeby to on ją zamordował. – Szkoda. – Ale to nie oznacza, że nie chciał tego zrobić, prawda? – ciągnął Templeton. – Rzecz w tym, że facet jest dziwny. Kiedy go przesłuchiwaliśmy, próbował z nami pogrywać, a potem naprawdę się zjeżył. Pracuje w Londynie i raz na tydzień wraca do domu. Dokładnie w każdy piątek. I zwykle robi sobie postój na stacji przy autostradzie. Prawdopodobnie nosi ciemny garnitur i jeździ ciemnozieloną hondą. Jest żonaty i nosi obrączkę. Jak już wspomniałem, przemierza M1 prawie w każdy piątek. Nie zawsze o tak późnej porze, jak twierdzi, ale czasem mu się zdarza. Dlatego pomyślałem… no wiesz. – Cóż, nie zaszkodziłoby uciąć sobie z nim jeszcze jednej małej pogawędki – powiedziała Susan. – A jeśli nadal będzie ci się wydawał podejrzany, to może sama bym przyjechała i też zamieniła z nim słówko. Chyba twój szef nie miałby nic przeciw temu? – Nie sądzę – odparł Kev. – Przyznaję, że nie bardzo jest się czego uchwycić, ale coś mi się w nim nie podoba.

– Przeczucie? – Można i tak to nazwać. Akurat jestem zdania, że takie przeczucia składają się z setek małych spostrzeżeń, których nie jesteśmy do końca świadomi. Mowa ciała. Ton głosu. Takie drobiazgi, które wszystkie razem dają przeczucie. – Może masz rację – powiedziała Susan z uśmiechem. – U mnie zwykle nazywa się to kobiecą intuicją. – Policjantka spojrzała na zegarek. Templeton zwrócił uwagę na gustowną pozłacaną bransoletkę i pomyślał, że jej mąż musi być nadziany, więc prawdopodobnie nie jest policjantem. – Będę musiała już iść. Dzięki za informacje. Dasz mi znać, co z tym Cropleyem? – Jasne. – Pozdrów też ode mnie wszystkich na komendzie i przekaż kondolencje Alanowi Banksowi. – Oczywiście. Templeton odprowadził ją wzrokiem. Jej nogi nawet mu się spodobały i uznał, że gdyby tylko trochę popracowała nad talią, byłaby warta grzechu bez względu na męża. Odpędził krążącą wokół nadgryzionej kanapki muchę, która odleciała z głośnym brzęczeniem i znikła wśród liści. Pora wracać do Eastvale, pomyślał, i zobaczyć, czy pojawiło się coś nowego.

Rozdział 11 Późnym popołudniem znów się rozpadało. Deszcz pojawił się znienacka i ciężkie krople rozbryzgiwały się na przedniej szybie citroena, którym Dave Brooke przedzierał się przez korki, zmierzając wraz z Annie w stronę Tower Hamlets. Z całą pewnością miejsce to nie należało do atrakcji turystycznych, których zwiedzanie zalecał przewodnik po Londynie. Dotarli do Bow i jechali wzdłuż rzędu zaniedbanych domów, które przetrwały zarówno bombardowania, jak i wyburzanie starych ruder. Po przeciwnej stronie ulicy rozpościerał się opuszczony plac, na którym ze szczelin w spękanym asfalcie wyrastały kępy chwastów. Otaczało go wysokie na dwa metry siatkowe ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym. Annie nie miała pojęcia, kto i przed kim chroni ten teren, ale domyślała się, że został on przeznaczony pod zabudowę. Poprzez ścianę zacinającego deszczu widać było stojący po drugiej stronie placu kolejny szereg zapuszczonych budynków o ciemnych, pokrytych łupkiem dachach, a za nimi wznosiły się wieżowce posępne niczym skały na tle stalowoszarego nieba. – Ładnie tutaj, co? – zagadnął inspektor Brooke, jakby czytał w myślach koleżanki. Annie zaśmiała się. – O ile gustujesz w takich widokach. – To kawał historii – odparł Brooke. – Ciesz się nim, póki można. Prawdopodobnie za rok wyrośnie tu nowe osiedle bloków albo kompleks rozrywkowy. – Mówisz tak, jakby było ci żal, że to wszystko zniknie. – Może tak jest. Jesteśmy na miejscu. – Brooke zaparkował przy krawężniku przed budynkiem z numerem czterdziestym szóstym. Patrząc na drzwi frontowe, Annie pomyślała, że zapewne niejedna warstwa farby pokrywa pęknięcia i rysy, które wyżłobił w nich czas, a być może również niedoszli włamywacze. Alf Seaton, emerytowany cieśla okrętowy, nie tylko widział, jak Wesley Hughes i Daryl Gooch odjeżdżają skradzionym samochodem, ale również na jego oczach mondeo pojawił się na ulicy w niedzielę nad ranem, a to interesowało Annie i Dave’a. Annie zaczęła się obawiać, że nieprędko wróci do domu, gdy sprawy przybierają taki obrót. Po wizycie w Berger-Lennox Centre miała nadzieję, że wyjedzie tego popołudnia, ale wtedy zadzwonił Brooke. Wyglądało na to, że wszystkie tropy prowadzą do Londynu. Alf Seaton spodziewał się ich wizyty, i kiedy zaparkowali pod jego domem, Annie

spostrzegła, że firanka w oknie poruszyła się nieznacznie. Drzwi otworzyły się, zanim jeszcze zdążyli do nich podejść, a na progu stanął zażywny siwowłosy mężczyzna ze złamanym nosem i przywołał ich, machając ręką. – Paskudny dzień, co? – zagadnął z typowym cockneyowskim akcentem. Bądź co bądź mieszka we właściwej okolicy, pomyślała Annie, i może nawet było u niego słychać dzwony od St. Mary-Le-Bow. – Rozgośćcie się, a ja nastawię wodę. I częstujcie się herbatnikami, jeśli macie ochotę. Podczas gdy Alf Seaton krzątał się w kuchni, Annie rozejrzała się po niewielkim salonie. Był on urządzony w staromodnym stylu, a nastrój dawno minionej epoki dawał się zauważyć w ozdobnym stojaku na fajki, sekretarzyku z ciemnego drewna i ustawionej pod oknem etażerce z książkami, którą wypełniały głównie powieści marynistyczne. Na ścianie nad kominkiem wisiał romantyczny obraz przedstawiający potyczkę floty admirała Nelsona z Francuzami. Wysłużone fotele sprawiały wrażenie całkiem solidnych i nigdzie nie było widać ani pyłku kurzu. Gdy Seaton wrócił z kuchni, niosąc herbatę i ciasteczka, Annie pochwaliła jego dom. – Staram się, jak mogę – odparł mężczyzna. – Chociaż człowiek biedny, to wcale nie musi być zapuszczony, nieprawdaż? Moja matka zawsze to powtarzała. – Jest pan żonaty? – Fran zmarła przed dwoma laty. Na raka. – Bardzo mi przykro. – Nie ma potrzeby, moje dziecko. Życie toczy się dalej. – Seaton potoczył wzrokiem dookoła. – Przeżyliśmy razem prawie pięćdziesiąt szczęśliwych lat. Wprowadziliśmy się tutaj w pięćdziesiątym czwartym. To był nasz pierwszy dom i, jak się okazało, jedyny. Rzecz jasna byłem wtedy młody, miałem jeszcze mleko pod nosem. Wiele się zmieniło od tamtego czasu, chociaż nie wszystko na lepsze. – Na pewno – potwierdziła Annie. – Ale pewnie nie macie ochoty słuchać wspomnień starego piernika, nie? – powiedział Seaton, mrugając porozumiewawczo do Annie. – Chcecie się dowiedzieć, co widziałem. – Właśnie to nas tutaj sprowadza, panie Seaton – wtrącił Brooke. – Proszę, mówcie mi Alf. Annie przemknęło przez myśl, że nie jest to imię, które spotyka się często ostatnimi czasy, a jeśli już, to z całą pewnością nosi je ktoś, kto należy do pokolenia pana Seatona. – Zatem, Alf. – Nie jestem pewien, czy dowiecie się ode mnie coś więcej ponad to, co już powiedziałem tamtemu mundurowemu. – Zacznijmy od tego, co wtedy robiłeś. – Co robiłem? Siedziałem w tym samym fotelu co teraz i czytałem. Nie sypiam

najlepiej, więc wstałem, zaparzyłem sobie filiżankę herbaty i wziąłem dobrą książkę. Nie pojmuję, jak można przewracać się w łóżku z boku na bok, rozmyślając pół nocy o problemach. – No i słusznie – rzekła Annie. – I co było najpierw. Zobaczyłeś ten samochód czy go usłyszałeś? – Najpierw usłyszałem. Znaczy, czasem coś tędy przejeżdża w nocy, ale niezbyt często. To nie jest główna droga ani nawet żaden skrót. Zresztą, jak mieliście okazję się przyjrzeć, okolica nie należy do zbytnio urokliwych. W każdym razie w niedzielę o trzeciej nad ranem jest tu zwykle cicho, tylko czasem przewali się jakaś grupka dzieciaków wracających z knajpy. – Pamiętasz dokładnie, o której to było? Alf Seaton spojrzał na solidny stary zegar, który stał na gzymsie kominka. – Dziesięć po trzeciej – odpowiedział. – Akurat sprawdzałem, która godzina. W każdym razie najpierw usłyszałem silnik, a potem zobaczyłem światła. Samochód zaparkował na wprost moich okien, po tamtej stronie ulicy. Zaraz potem przyjechał drugi. – Widziałeś kierowcę? – Tego pierwszego samochodu? Tak, całkiem wyraźnie. Przed domem stoi latarnia, a taka odległość to dla mojego wzroku jeszcze nie problem. – I co możesz nam o nim powiedzieć? – zapytała Annie i zerknęła na Brooke’a, który pokiwał głową na znak, że to ona powinna kontynuować przesłuchanie. Wyglądało na to, że staruszek nabrał do niej zaufania. – Chyba lekko się zaniepokoiłem – odparł Alf. – Tyle teraz przestępstw w tej okolicy, a kiedy człowiek jest stary i już niedomaga, to można się poczuć trochę nieswojo, nie? Dwadzieścia lat temu dałbym radę każdemu, uzbrojonemu czy nie, ale teraz… – Rozumiem. Ale przyjrzałeś mu się, prawda? – Aż tak bardzo się nie wystraszyłem. Zresztą lubię wiedzieć, co się dzieje na mojej ulicy. Nie chciałem zwracać na siebie uwagi, więc zgasiłem światło i dobrze zrobiłem, bo tamten przez chwilę obserwował mój dom, jakby się zastanawiał, czy nikt mu się nie przygląda. Miałem wrażenie, że patrzy prosto na mnie, ale chyba uznał, że nikt go nie widzi. – Jak wyglądał? – To był rosły facet, potężnie zbudowany, jakby podnosił ciężary. Był ubrany w czarny dres, taki z białym paskiem wzdłuż rękawa i nogawki. Miał dosyć długie włosy, które nosił spięte w kucyk jak ciota. Były czarne i błyszczały, jakby w nie wtarł pół słoika pomady. A na szyi miał gruby złoty łańcuch. Brzmiało to jak dokładniejszy opis mężczyzny, którego Roger Cropley widział na tylnym siedzeniu mondeo wyjeżdżającego z Watford Gap i którego sąsiad Jennifer

Clewes zauważył w piątkowy wieczór pod jej domem. – Potem widziałem, jak wsiada do tego drugiego samochodu. – Czy zapamiętałeś, jak wyglądał ten samochód? – Niespecjalnie, poza tym, że był jaśniejszy od pierwszego, kremowy albo srebrny, coś w tym rodzaju. Nie było na tyle jasno, żeby rozróżnić kolor, wszystko wydawało się jakby czarno-białe, ale zauważyłem coś jeszcze… Nie znam się na samochodach, ale ten wyglądał na droższy, taki bardziej szpanerski. – Rzucił ci się w oczy jakiś emblemat, ozdobnik albo coś takiego? – Przykro mi, ale nie. – Nie szkodzi. I tak bardzo nam pomogłeś. Nie sądzę, abyś zobaczył numery, prawda? – Nie widziałem. – A przyjrzałeś się drugiemu kierowcy? – Tylko przelotnie, kiedy ten z kucykiem otworzył drzwi i w środku na sekundę zapaliło się światło. To auto stało bardziej z tyłu, poza zasięgiem latarni. – Mógłbyś go opisać? – Na dobrą sprawę zauważyłem tylko, że miał krótkie jasne włosy. Obcięte na jeża. Po chwili drzwi się zamknęły, światło zgasło, a oni odjechali. – W jakim kierunku? – Na południe. W stronę rzeki. Niedługo potem usłyszałem głosy dzieciaków i trzaśnięcie drzwi. Zdążyłem tylko zobaczyć, jak samochód rusza, i tyle go widziałem. Wiem, że powinienem był od razu zadzwonić na policję, a może ten biedny chłopak nadal by żył. Ale nie miałem pojęcia, co się dzieje, i doszedłem do wniosku, że nie warto się mieszać, jeżeli nie jest to tak naprawdę konieczne. – To nie twoja wina – pocieszyła go Annie. – Mimo to czuję się podle. – Panie Seaton. Alf – odezwał się inspektor Brooke. – Czy myślisz, że mógłbyś pomóc grafikowi policyjnemu sporządzić portret pamięciowy tego mężczyzny, któremu lepiej się przyjrzałeś? – Myślę, że tak – odparł Seaton. – Jego obraz całkiem wyraźnie utkwił mi w pamięci. Teraz wystarczy go tylko wydobyć. – Po to mamy grafika. Może by cię odwiedził jutro rano. Taka pora ci odpowiada? – Nigdzie się nie wybieram. – Dobrze. W takim razie wszystko zorganizuję. Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś nam powiedzieć? Seaton zastanawiał się przez chwilę. – Nie, nie sądzę – odparł. – To wszystko rozegrało się tak szybko i, jak mówiłem, nie wiedziałem, co się dzieje. Jeżeli ktoś zostawia przyzwoity samochód w takiej dzielnicy, to chyba tylko po to, żeby mu go ukradli.

– Otóż to – skwitowała Annie. W porze lunchu Banks przyniósł rybę z frytkami z chińskiego baru, ale jego ojciec skubnął tylko odrobinkę. Nawet nie narzekał jak zwykle, że jedzenie zalatuje chińszczyzną. Banks wypił filiżankę herbaty i zaczął poważnie się zastanawiać nad powrotem do Londynu, ale czuł, że powinien zostać. Wprawdzie ojcu nawet przez myśl nie przeszło, by go o to prosić, lecz on miał wrażenie, że tak trzeba. Rodzina powinna trzymać się razem, przynajmniej w takich chwilach. Czuł się jednak niespokojny i podminowany, toteż pojechał do centrum i włóczył się bez celu w okolicy Cathedral Square i Queensgate Centre. Wtedy to przypomniał sobie, że swoją komórkę zostawił w Gratly, a tę należącą do Roya oddał Brooke’owi. Skoro miał wrócić do Londynu, a z takim zamiarem się nosił, potrzebował komórki. Wszedł do pierwszego napotkanego sklepu ze sprzętem elektronicznym, gdzie kupił tani aparat na kartę i doładowanie za dziesięć funtów. Po powrocie do rodziców wystarczyło naładować baterię i telefon był gotowy do użycia. Popołudnie było pochmurne i zanosiło się na deszcz. Na placu występował zespół ulicznych grajków, których otaczała niewielka grupa widzów. W stronę katedry ciągnął nieprzerwany strumień turystów. Przechadzając się po okolicy Rivergate Centre, Banks pomyślał o Michelle Hart, która kiedyś mieszkała niedaleko, przy Viersen Platz. Po drugiej stronie rzeki, na starej żelaznej barce zacumowanej w pobliżu mostu, mieścił się bar Charters i Banks przypomniał sobie dobiegające stamtąd dźwięki bluesowych kawałków, które słyszał w weekendy, kiedy zostawał u Michelle. Teraz, patrząc w mętną wodę, zastanawiał się, czy powinien był bardziej się o nią postarać. Zbyt łatwo pogodził się z jej odejściem. Ale cóż mógł wtedy zrobić? Michelle zależało na karierze, a kiedy dostała propozycję zatrudnienia w Bristolu, nie mógł przecież jej błagać, żeby została. Zresztą już długo przed tym ich związek tak się psuł, że czasem Banks się zastanawiał, czy Michelle przynajmniej po części nie przeprowadziła się, żeby być dalej od swego dotychczasowego przyjaciela. Banks wrócił do samochodu, usiadł w środku i wypalił papierosa, wydmuchując dym przez otwarte okno. Cóż za parszywa ironia losu, przyszło mu na myśl, że poznał brata dopiero wtedy, gdy go zabrakło. Gdyby Roy zginął dwa albo trzy lata wcześniej, oczywiście też by go opłakiwał, ale nie miałoby to tak osobistego charakteru. Tymczasem teraz naprawdę cierpiał i żal ściskał mu serce. Teraz rzeczywiście stracił kogoś, kto nie był wyłącznie jakimś odległym wspomnieniem. Chodziło nie tyle o to, że zrewidował swoją opinię na temat Roya, ile spojrzał na niego z szerszej perspektywy. Bez dwóch zdań Roy był kombinatorem, w interesach nie kierował się etyką i nie liczył się z kobietami. Zbił niezłą kasę, jeździł porsche i miał kochanek na pęczki, a wszystko to stanowiło jedynie potwierdzenie jednej

z tych ponurych prawd życiowych, która głosi, że łajdakom zawsze się powodzi. Może w zaświatach czeka ich sprawiedliwa kara, może w następnym wcieleniu będą karaluchami, ale w tym życiu zgarniają wszystko, co najlepsze. Kryzys sumienia, który dopadł Roya po tragicznych wydarzeniach jedenastego września i zwrócił go w stronę Kościoła, prawdopodobnie wyostrzył w nim rozwinięty do pewnego stopnia instynkt moralny. Czyżby w ostatnim tygodniu natknął się na coś, co ugodziło w jego poczucie dobra i zła? Czy zmagał się ze swoim sumieniem, zanim zadzwonił do brata policjanta? A może był to jeszcze jeden z jego przekrętów. W swoim życiu Roy prawdopodobnie kradł, oszukiwał i zdradzał, nie przejmując się konsekwencjami ani nie użalając się nad tymi, których skrzywdził przy okazji. Czyżby aż tak bardzo się zmienił? Banks wiedział, że nie odkryje prawdy w Peterborough, postanowił więc nazajutrz wrócić do Londynu i na nowo zacząć poszukiwania. Uznał, że warto byłoby zawiadomić kilka osób, szczególnie własne dzieci, że ma nowy numer komórki, zatem uruchomił silnik, podłączył ładowarkę telefonu do gniazda zapalniczki i postanowił zacząć od syna i nagrać się na jego pocztę głosową. Ku jego zdumieniu Brian odebrał osobiście. – Cześć, tato, miło cię słyszeć. Właśnie mamy przerwę. Przepraszam, że nie zadzwoniłem od razu, ale byliśmy w studiu. Miałem odezwać się wieczorem. – W porządku – odparł Banks. – Teraz ciągle jestem w ruchu. Jak ci idzie? – Dobrze. Powoli, ale do przodu. – A jak jest w Dublinie? – Świetnie. – Próbowałeś już guinnessa? – Kufelek albo dwa. Posłuchaj, tato, o co chodzi? Dlaczego chciałeś ze mną rozmawiać? Nic złego się nie stało, prawda? – Niestety, stało się – powiedział Banks i wziął głęboki oddech. – Twój wujek Roy nie żyje. Będą o tym mówić w wiadomościach, więc chciałem, żebyś wiedział. – Wujek Roy? Niemożliwe. To znaczy, ja go właściwie nie znałem, ale… zawsze przysyłał nam kartki i prezenty. Nie mogę w to uwierzyć. Ale dlaczego? Co się stało? Czy to był jakiś wypadek? – Próbuję się dowiedzieć. Ale nie, to nie był wypadek. Ktoś go zastrzelił. – Jezu Chryste! – Posłuchaj, Brianie, naprawdę bardzo mi przykro. Nie potrafiłem tego ująć w łagodniejszy sposób. Zresztą nic nie możemy na to poradzić. Rozmawiałem już z Tracy, a ona przekaże tę wiadomość waszej matce. A ty po prostu nagrywaj dalej. – Jesteś pewien? – Tak. I bądź przygotowany na dziennikarzy. – Kiedy pogrzeb?

– Jeszcze nie wiadomo. – Dasz mi znać, co dalej z tą sprawą? Będziesz mnie informował na bieżąco? – Będę – obiecał Banks. – Za dzień lub dwa wracam do Londynu i prawdopodobnie zatrzymam się w domu Roya, jeżeli policja skończyła już zbieranie dowodów. Chcesz tamtejszy adres i numer telefonu? – Jasne, może być. Zamordowany… Jezu. Banks podyktował synowi adres i numer telefonu. – Dzięki, tato – powiedział Brian. – Naprawdę bardzo mi przykro. – Dbaj o siebie – odrzekł Banks i zakończył rozmowę. Siedział jeszcze przez chwilę i myślał, że chyba popsuł synowi sesję nagraniową. Potem wyrzucił niedopałek i pojechał z powrotem do domu rodziców. Victor Parsons wynajmował mieszkanie w Chale Farm do spółki z dwoma innymi młodymi mężczyznami. Kiedy Annie złożyła mu wizytę późnym popołudniem, siedział w salonie i czytał magazyn filmowy. Na pierwszy rzut oka wydał się jej dosyć miłym facetem o skromnej i pozbawionej wyrazu powierzchowności, która stanowiła całkowite przeciwieństwo wytwornego i energicznego Roya Banksa. Parsons najwyraźniej nie golił się od paru dni i sprawiał wrażenie, jakby nosił ten sam podkoszulek i dżinsy jeszcze dłużej. W jego zachowaniu dawało się wyczuć apatyczną powolność, która świadczyła o braku aspiracji. Mimo to Annie musiała pamiętać, że to on zjawił się w miejscu pracy Jennifer Clewes i urządził awanturę. Trudno jej było uwierzyć, że ten człowiek mógł zrobić coś takiego. Annie nie lubiła wydawać pochopnych osądów, ale z tego, co słyszała o Jennifer Clewes, choć wszystkiego dowiedziała się dopiero po jej śmierci, wynikało bezsprzecznie, że znacznie przerastała ona intelektualnie Victora. Zatem czy miała tak niskie mniemanie o sobie, czy czuła się tak niepewnie, że widziała w nim coś wartościowego? A jednak, pomyślała Annie, czasem nie sposób dyskutować o gustach, patrząc na niektóre pary. Salon wydawał się nawet czysty i zadbany, co było dla Annie miłym zaskoczeniem. Wybierając się w odwiedziny do domu kawalera, przygotowała się psychicznie na widok brudnych ubrań zalegających na oparciach krzeseł i ścian oklejonych zdjęciami roznegliżowanych modelek. Jak się okazało, jedyną ozdobą ściany był plakat z filmu Kill Bill. – Jak sądzę, chodzi o Jenn? – odezwał się Victor, który nawet nie zaproponował Annie, by usiadła, nie mówiąc o herbacie czy kawie. Podczas gdy gospodarz kulił się zgarbiony na sofie, policjantka zajęła miejsce w jednym z foteli. – Pewnie rozmawiała pani z tą suką, Melanie Scott? – Między innymi. Przyjaciółki i znajome Jennifer nie darzą pana zbytnią sympatią.

– Nie obchodzi mnie, co ludzie myślą na mój temat. Zresztą tak naprawdę mnie nie znają. To banda frajerów, którzy dbają tylko o pozory. – Och, a więc to tak? Biedny i pokrzywdzony geniusz, którego nikt nie rozumie, zmaga się z całym tym niesprawiedliwym światem. – A co pani wie? – Victor spojrzał na policjantkę ze wzgardą. – Nic by pani nie zrozumiała. – Racja. Więc może ja będę zadawać pytania, a pan udzieli mi odpowiedzi? Myślę, że to najlepszy sposób, żeby coś zrozumieć. – Niech będzie. – Doskonale. Cieszę się, że to już sobie wyjaśniliśmy. A teraz przejdźmy do rzeczy. Gdzie pan był w ostatni piątek wieczorem? – Tu. – Co pan robił? – Oglądałem telewizję. – Co takiego pan oglądał? – Coronation Street, East Enders, program Lenny’ego Henry’ego, Have I Got News For You, a potem koncert Joolsa Hollanda i nocny film. To był horror, Dziewiąta sesja. – Dobry? – Było parę niezłych momentów. – To imponujące, że pan zapamiętał to wszystko. – Mam dobrą pamięć i tyle, a w piątki zwykle puszczają to samo. Oczywiście film był inny. – Czy ktoś z panem był? – Gavin wrócił około pierwszej, ale Ravi siedział w domu prawie cały czas. Może go pani zapytać. – Tak zrobię. – Proszę posłuchać, dobiło mnie to, co się stało. Kochałem ją. – Słyszałam. Nieodwzajemniona miłość to paskudna sprawa. – Ona też mnie kochała, tylko nie zdawała sobie z tego sprawy. Gdyby tylko… – Gdyby co? – Gdyby dać jej więcej czasu. Annie westchnęła. – Wygląda mi na to, że w jakimś momencie stracił pan kontakt z rzeczywistością. Jennifer nic do pana nie czuła. Miała własne życie i poznała kogoś innego. – Pani nic o niej nie wie. – Czym się pan zajmuje? – To znaczy? O co pani chodzi? – O pracę. Z czego pan żyje? – Jestem aktorem.

– Pracuje pan aktualnie? – Teraz odpoczywam. Ale faktem jest, że grywałem. Występowałem nawet w telewizji. Tylko reklamy i jedna rola bez kwestii, ale to dopiero początki. – Dużo pan zarabia? – Nie, niezbyt. O ile Annie łudziła się, że to Victor wynajął kogoś, kto zabił Jennifer, teraz musiała zrezygnować z tej teorii. Ten człowiek nie mógłby sobie na to pozwolić. – Dlaczego pan ją nękał? – zapytała. – Przyszedł pan do niej do pracy i urządził scenę. Dlaczego, skoro pan ją kochał? – Nie jest to dla mnie powód do dumy. Byłem wkurzony. Napiłem się z Ravim, a mnie niewiele trzeba, no i alkohol uderzył mi do głowy. Poniosło mnie. Potem było mi strasznie głupio i nawet do niej zadzwoniłem, żeby ją przeprosić, ale nie chciała ze mną rozmawiać. – Czy w ogóle rozmawialiście ze sobą po rozstaniu? – Nie. Kiedy była w pracy, nawet nie mogłem się do niej zbliżyć, a kiedy dzwoniłem do jej domu, odkładała słuchawkę. Ona albo tamta druga. – Kate Nesbit? – Tak się nazywa? Nie wiem. – Ale wiedział pan, dokąd się przeprowadziła? – Tak. Było z tym trochę zachodu, ale dowiedziałem się, gdzie mieszka. – Czy domyśla się pan, co mogło ją gnębić ostatnimi czasy? – Nie. Jak mówiłem, ona całkowicie wykreśliła mnie ze swojego życia. – Czy kiedykolwiek kręcił się pan pod jej domem? – Owszem, od czasu do czasu przechadzałem się tamtędy. Miałem nadzieję, że natknę się na nią. – Od czasu do czasu? – Cóż, to nie było codziennie, ale raz na jakiś czas? – I spotkał pan ją kiedyś? – Nie. Nigdy. – Kiedy ostatnio pan tam był? – Dwa tygodnie temu. – Czy zauważył pan, że ktoś inny kręcił się pod jej domem? – Nie. Oczywiście, że nikogo nie widział, pomyślała Annie. On wypatrywał tylko Jennifer, więc nawet by nie zauważył, gdyby Godzilla rozdeptała sąsiedni budynek. – A tam, gdzie pracowała? – Czasem kończyła późno. Zdarzało się, że czekałem po drugiej stronie ulicy. Tylko żeby ją zobaczyć. – Czy podszedł pan kiedyś do niej?

– Nie. Nie miałem odwagi. Tylko patrzyłem. Mówiłem już, że tamtą zadymę zrobiłem jedynie dlatego, że byłem wkurzony. – Kiedy pan tam był ostatni raz? – W zeszłym tygodniu. W poniedziałek. – I widział pan, jak wychodzi? – Tak, ale nie była sama. – Kto jej towarzyszył? – Nikt, kogo bym znał. Jakaś dziewczyna. – Młoda kobieta? – Tak. Chyba jedna z tych bogatych nastolatek w ciąży, które do nich przychodzą. Ale ta nie wyglądała na szczególnie bogatą. – O której to było? – Około ósmej wieczorem. – Ośrodek jest już wtedy nieczynny, prawda? – Tak, zamykają o piątej. Myślę, że wszyscy poszli już do domu, ale Jenn często pracowała do późna. – Mógłby pan opisać tamtą dziewczynę? – Długie ciemne włosy. Szczupła, ale miała ładną figurę, gdyby nie brzuch. Była ubrana całkiem zwyczajnie, wie pani, sukienka w kwiatki i sandały. Ale twarzy dokładnie się nie przyjrzałem. – Rozumiem, że mówiąc o brzuchu, miał pan na myśli widoczną ciążę. – Tak. – Dokąd poszły? – Nigdzie nie poszły. – Dlaczego? – Z samochodu przed budynkiem wysiadł jakiś facet, powiedział jej coś na ucho, a ona poszła z nim. – Kto? Jennifer czy tamta dziewczyna? – Tamta druga. – A co zrobiła Jennifer? – Poszła w stronę metra. – Śledził ją pan? – Nie. Poszedłem się napić. – A jak wyglądał tamten mężczyzna? – Jak taki, co pakuje na siłowni. Wie pani, rozrośnięty, szerokie bary, wielki kark. A włosy miał spięte w kucyk. – A samochód? – Nie zwróciłem uwagi. – Może chociaż kolor… Ciemny czy jasny?

– Raczej jasny. Chyba srebrny. – W środku był ktoś jeszcze? – Nie widziałem. – Czy on zmusił tę dziewczynę, żeby z nim pojechała? Parsons zmarszczył czoło. – Nie. Ale to wyglądało, jakby miał nad nią władzę i mówił jej: „Dosyć tego, pora wracać”. – Ona się nie opierała? – Nie. – Dobra – powiedziała Annie. – Czy był pan w miejscu pracy Jennifer Clewes w zeszły piątek? – Przecież już mówiłem, że nie. Byłem w domu, gdzie spędzam większość wieczorów. Czy Victor Parsons zamordował Jennifer Clewes albo miał coś wspólnego z jej śmiercią? Annie szczerze w to wątpiła. Owszem, nękanie może przerodzić się w przemoc, ale zdarza się to rzadko. Zazwyczaj tacy natręci jak Victor Parsons to żałośni maniacy albo podglądacze, którzy potrafią napsuć nerwów, ale w gruncie rzeczy są nieszkodliwi. – Pozwoli pan, że zapytam, tak z czystej ciekawości. Dlaczego się rozstaliście? – To było nieporozumienie, i tyle. Wydawało mi się, że każde z nas dąży do czegoś innego. Annie chciała założyć rodzinę, a mnie zależało na karierze aktorskiej. Ale popełniłem błąd. – Dlatego pan ją porzucił? – Nie, to nie było tak. Przekonywałem ją tylko, że powinniśmy dać sobie nawzajem trochę więcej swobody, żeby zyskać jasność, czego chcemy. I tak zrobiłem. Wtedy podjąłem decyzję, że chcę z nią być bez względu na wszystko. Była dla mnie tak ważna, że dla niej mógłbym nawet zrezygnować z aktorstwa. – To wspaniałomyślne z pana strony. Annie była niemal pewna, że gdy tylko Jennifer doszła do siebie po rozstaniu i kilka razy upiła się z Melanie Scott na Sycylii, uzmysłowiła sobie, jak pomyślnym rozwiązaniem było zakończenie tego związku. Podejrzewała, że od Victora Parsonsa nic więcej się nie dowie. Pozostało tylko potwierdzić jego alibi i skreślić go z listy podejrzanych. Było dopiero wczesne popołudnie, ale Annie miała już za sobą tyle wrażeń, że czuła się zmęczona. Miała ochotę wrócić do hotelu, zamówić podwieczorek do pokoju i wyciągnąć się przed telewizorem. Przed wizytą u Parsonsa zadzwoniła do Peterborough, ale nie zastała Banksa. Postanowiła spróbować jeszcze raz. – I co ja mam teraz zrobić? – zapytał Victor, kiedy Annie zmierzała w stronę drzwi. – Co ja teraz zrobię?

– Może powinien pan częściej wychodzić z domu i poszukać sobie jakiejś pracy? – zaproponowała Annie i wyszła. – Co u mamy? – zapytał Banks po powrocie z miasta. – Bez zmian – odrzekł ojciec. – Mówiłem ci, że już wcześniej nie czuła się dobrze. To wszystko tylko pogorszyło jej stan. W każdym razie wciąż leży w łóżku i nie wygląda na to, by miała ochotę wstać. – Pójdę na górę i posiedzę z nią chwilę. Zostanę tu jeszcze do jutra. – Nie musisz – powiedział Arthur Banks. – Nie ze względu na nas. Damy sobie radę. Staruszkowi pewnie nie przyszło do głowy, pomyślał Banks, że kiedy media ujawnią tożsamość ofiary, najprawdopodobniej telefon w ich domu zacznie się urywać. Banks chciał być wtedy przy rodzicach, by wziąć na siebie impet natarcia dziennikarzy. – Rozgość się. Wciąż masz tu swój pokój, wiesz o tym. – Wiem. – Ciągle nie mogę uwierzyć, że nasz Roy nie żyje. Że został zamordowany. – Ja też. Tak bardzo chciałbym coś na to zaradzić. – Nie przywrócisz mu życia. – Niestety. Odzywali się jacyś dziennikarze, kiedy mnie nie było? – Nie. – Dobrze, że chociaż tyle. Posłuchaj, tato, czy Roy kiedykolwiek rozmawiał z tobą o swoich interesach? Jakie ma plany albo coś w tym rodzaju? – Ze mną? Chyba żartujesz. Wiesz, że o biznesie mam takie samo pojęcie jak o podboju kosmosu. – Ale także niekoniecznie pochwalasz to, w jaki sposób zarabiał pieniądze? – Nie jestem żadnym zasranym komunistą – obruszył się ojciec. – Jeżeli kiedykolwiek czegoś się domagałem, to godziwego wynagrodzenia dla ludzi pracy. Co w tym złego? – Nic – odparł Banks, który nie miał ochoty wdawać się na nowo w ten stary spór. To nie był odpowiedni moment. Zresztą sam był podobnego zdania. Jego ojciec doświadczył niesprawiedliwości na własnej skórze, kiedy za rządów Thatcher stracił pracę w fabryce. Widział, jak mundurowi z oddziałów prewencji urągają strajkującym górnikom, wskutek czego zaczął postrzegać policję jako zbrojne ramię ciemiężycieli. Banks zdawał sobie sprawę, że mogło tak być, bo w niektórych krajach faktycznie tak było, i miał pewne przeczucie, nie do końca bezpodstawne, że właśnie za rządów Thatcher policja odgrywała taką rolę. Ale gdy tłumaczył ojcu, że on zajmuje się ściganiem przestępców, jego starania zwykle spełzały na niczym. – Tak czy inaczej Roy zawsze był wobec nas hojny – stwierdził ojciec.

Kąśliwa aluzja nie umknęła uwadze Banksa, który jednak ugryzł się w język i nie zapytał ojca, czy miało dla niego znaczenie, skąd pochodzą te pieniądze. – A więc nigdy nie wymieniał żadnych nazwisk? – Nic takiego nie pamiętam. – Berger-Lennox Centre? A może Gareth Lambert albo Julian Harwood? – Nigdy o nich nie słyszałem. – A opowiadał coś o swoich dziewczynach? – Poznałem tylko tę, z którą był tutaj w zeszłym roku na naszej rocznicy. – Corinne. Tak, rozmawiałem z nią. A nie mówił nigdy o Jennifer Clewes? – To ta kobieta, która została zastrzelona w Yorkshire? Wspominałeś o niej. Ale Roy nigdy, jestem tego pewien. Arthur Banks rozsiadł się w swoim ulubionym fotelu. Telewizor był wyłączony, co wydawało się niezwykłe, podobnie jak brak aktualnej gazety. Chociaż Banks opuścił dom rodziców tylko na chwilę, po powrocie zauważył jeszcze więcej oznak zaniedbania. A jego ojciec nie wiedział nic o życiu Roya, tak samo jak on. Banks podniósł dwa puste kubki, które stały na podłodze obok fotela. – Herbaty? – Jeśli masz ochotę – powiedział ojciec. – A co byś zjadł na kolację? – Obojętne, byle nie z tego baru co ostatnio. Banks nastawił czajnik i znalazł saszetki z herbatą, co nigdy nie było łatwe, ponieważ jego matka wciąż przekładała je z miejsca na miejsce, jakby to był fant w jakiejś grze. Tym razem znalazł je w kredensie, schowane w słoiku z napisem „Kakao”. Zanim woda się zagotowała, umył kilka naczyń i odłożył je na ociekacz. Znalazł chleb, pomidory, ser i szynkę, z których zrobił kilka kanapek. Uznał, że na kolację powinny wystarczyć. – Czy już wiesz, kiedy będzie pogrzeb? – zapytał ojciec, kiedy Banks wrócił z herbatą i kanapkami. – Nie mam pojęcia. Wszystko zależy od tego, kiedy wydadzą ciało. – Po co mieliby je tak długo przetrzymywać? – Jeżeli ktoś zostaje aresztowany i oskarżony o morderstwo, czasem obrona wnioskuje o drugą niezależną sekcję zwłok ofiary. Moim zdaniem w tym wypadku jest to mało prawdopodobne, ale decyzja nie zależy ode mnie. Uwierz mi, tato, dopilnuję wszystkiego. Nie chcę, żebyście wraz z mamą martwili się o szczegóły. – Musimy zgłosić zgon? – Nie możemy tego zrobić, dopóki lekarz sądowy nie wyda ciała. Zajmę się tym, kiedy przyjdzie czas. – Przecież nie możemy tylko siedzieć i użalać się nad sobą. – Spróbujcie to przetrwać, dzień po dniu. To wymaga czasu.

Ojciec pochylił się do przodu. – Ale właśnie w tym problem, że my nie mamy czasu. Banks poczuł, jak ciarki przechodzą mu po plecach. – Co masz na myśli? Czy twoje serce jeszcze bardziej ci dokucza? – Moje serce jest w porządku. Lekka dusznica, i tyle. Nie chodzi o mnie, tylko o twoja matkę. – Co z nią? – Banks przypomniał sobie, że gdy przyjechał, matka od początku sprawiała wrażenie wycieńczonej i osowiałej, zanim jeszcze powiedział jej o Royu, i jego uwagę znów przyciągnął zapuszczony wygląd domu. – Czy to ma coś wspólnego z tymi badaniami, na których była? – Uważają, że ma raka – oznajmił Arthur Banks. – To dlatego chcą, żeby przyszła do szpitala na dodatkowe badania. – Kiedy? – Powiedzieli, że mogą ją przyjąć dopiero w przyszłym tygodniu. Banks poczuł ochotę na papierosa, ale się opanował. To nie był odpowiedni moment. Żałował, że nie stać go na zapewnienie rodzicom prywatnej opieki medycznej, żeby nie musieli czekać. – Boże – powiedział. – Nieszczęścia chodzą parami. – Otóż to. – A co mówi lekarz? – Wiesz, jacy są lekarze. Niczego nie potwierdzi bez wyników badań. W każdym razie ma pewne obawy co do jej okrężnicy. Ale ja ci powiem, co o tym myślę. Życie powoli z niej uchodzi. Od wielu tygodni przyglądam się, jak gaśnie. – Ale nawet jeżeli to nowotwór, są możliwości leczenia. Zwłaszcza raka jelita grubego. O ile wiem, całkiem sporo osób z tego wychodzi. – Wszystko zależy od tego, jak daleko się posunął i jak wcześnie go wykryto, czyż nie? – Posłuchaj, tato, nie ma sensu popadać w pesymizm. Wystarczy wam zgryzot z powodu Roya. Pomóż jej przez to przejść. W tej chwili na tym powinieneś się skupić. A z tamtym też sobie poradzimy, kiedy dowiemy się więcej. – Masz rację, ale… jest mi cholernie ciężko na samą myśl, że mógłbym ją stracić. A do tego Roy. Banks zauważył, że jego ojciec jest bliski płaczu, i uświadomił sobie, że nigdy nie widział łez w jego oczach. Matka pozwalała sobie na takie chwile słabości, ale ojciec nigdy. Zawsze był dumnym mężczyzną i teraz Banks chciał mu oszczędzić zakłopotania, więc poszedł na górę zobaczyć, jak się czuje matka. Staruszka leżała w łóżku przykryta kołdrą podciągniętą pod samą brodę, ale oczy miała otwarte. – Roy? – odezwała się, słysząc jego kroki. – To naprawdę ty? – Nie, mamo – odparł Banks. – To ja, Alan.

Mógłby przysiąc, że dostrzegł na jej twarzy wyraz rozczarowania. – Och… A gdzie nasz Roy? Banks usiadł na skraju łóżka i chwycił matkę za rękę. Jej dłoń wydawała się krucha i zasuszona. – Roy odszedł, mamo. Nie ma już naszego Roya. – Ach, tak. – Staruszka westchnęła. – Teraz sobie przypominam. Był w rzece. Zamknęła oczy i zdawała się zapadać w sen. Banks pochylił się i pocałował ją w policzek, a potem życzył jej dobrej nocy i zszedł z powrotem na dół. – Jest na wpół przytomna – zwrócił się do ojca. Arthur Banks z wyraźnym wysiłkiem zebrał się w sobie. – Tak, to chyba przez te tabletki, które zapisał jej lekarz – powiedział i spojrzał na syna. – Mówiłeś wcześniej, że chciałbyś coś zaradzić na to wszystko, no i widzisz, myślałem o tym, kiedy byłeś na górze u mamy. – O czym mówisz, tato? – Podobno jesteś detektywem, prawda? Możesz wrócić do Londynu i dopaść tego skurwiela, który zabił naszego Roya. Banks usiadł w fotelu, ujął w rękę kubek z herbatą i sięgnął po kanapkę. – Tak, masz rację – rzekł. – I właśnie do tego zamierzam wziąć się jutro z samego rana.

Rozdział 12 We wtorek po śniadaniu Annie spotkała się z Brookiem, by omówić dotychczasowe postępy w śledztwie, a potem wróciła do pokoju, spakowała swój skromny dobytek i wymeldowała się z hotelu. Nie mogła się doczekać, aż wróci do domu, włoży świeże ubranie i prześpi się we własnym łóżku, choćby przez jedną noc. Wiedziała, że czeka ją powrót do Londynu, zwłaszcza że planowała w najbliższej przyszłości złożyć kolejną wizytę doktor Lukas. Póki co jednak Brooke miał kontynuować śledztwo w sprawie śmierci Roya Banksa, ona zaś musiała się pokazać w Eastvale, żeby porozmawiać ze Stefanem Nowakiem i Gristhorpe’em, a także zobaczyć, jak radzą sobie Winsome i Kev Templeton. Czekając na taksówkę, zastanawiała się, co zamierza zrobić Banks. Wieczorem poprzedniego dnia już nie próbowała się z nim kontaktować, doszedłszy do wniosku, że najlepiej będzie dać jemu i jego rodzicom trochę spokoju. Banks opowiadał jej, że Roy był ich oczkiem w głowie. Wiedziała też, że i jemu nie jest łatwo, nawet jeżeli nie utrzymywał z bratem bliskich stosunków. Wprawdzie nie martwiła się o niego zbytnio, zdawała sobie jednak sprawę, że ostatnimi czasy zmagał się z depresją i taka tragedia mogła całkowicie go załamać. Chciała z nim porozmawiać, zobaczyć się z nim, choćby tylko po to, żeby złożyć mu kondolencje i upewnić się, że jakoś sobie radzi. Przed hotelem zatrzymała się taksówka i Annie wsiadła do środka. – Poproszę na King’s Cross – zwróciła się do kierowcy. – Oczywiście, proszę pani. Ledwie dojechali do mostu Lambeth, kiedy rozległ się dzwonek jej komórki. – Annie, mówi Dave Brooke. – Co się dzieje, Dave? – Pomyślałem, że to cię zainteresuje. Właśnie dostałem raport z sekcji Roya Banksa. Możesz rozmawiać? – Mogę – odparła Annie. – Jadę taksówką na dworzec. Kierowca był zajęty słuchaniem jakiegoś programu w radiu i raz po raz parskał śmiechem, zresztą od tylnej części samochodu oddzielała go przegroda z pleksiglasu. – W porządku. Przede wszystkim wiadomo, że śmierć nastąpiła od razu, a przyczyną był strzał w głowę. Pocisk kalibru dwadzieścia dwa, podobnie jak ten, którym zabito Jennifer Clewes. – A dało się określić czas zgonu?

– Ciało znajdowało się w wodzie około czterdziestu godzin. Świadczy o tym stadium rozkładu oraz miejsce, w którym je znaleziono. – Więc to nie mógł być ten sam zabójca. – Nie. To niemożliwe, żeby zdążył tu wrócić z Yorkshire – potwierdził Brooke i na moment zawiesił głos. – Dla inspektora Banksa nie będzie to miła wiadomość, ale jego brat był torturowany przed śmiercią. – Torturowany? – Na jego ciele znajdują się rozległe krwiaki, a na rękach i podeszwach stóp ślady po przypalaniu papierosem. Ma również zerwanych kilka paznokci u rąk. – O Jezu. – Annie westchnęła. – Ktoś chciał od niego coś wyciągnąć? – Albo się dowiedzieć, co odkrył lub ile ujawnił. – Tak czy inaczej, masz rację. Alan nie będzie tym zachwycony. A media… – Nie dowiedzą się. – Jesteś pewien? – Nie od nas. Tę informację zachowamy dla siebie. Dziennikarzom w zupełności wystarczy tyle, że został zastrzelony. Już widzę te sensacyjne nagłówki. – To prawda – zgodziła się Annie. – Już mają używanie na morderstwie Jennifer Clewes. Coś poza tym? – Jeszcze dwie sprawy – odparł Brooke. – Pamiętasz to cyfrowe zdjęcie przysłane na komórkę Roya Banksa? – Tak. Alan wspominał mi o nim. – Tak jak podejrzewaliśmy, zostało wysłane ze skradzionego telefonu. Technicy nie mieli większych problemów z wyostrzeniem obrazu. Dysponują najróżniejszymi wymyślnymi programami do poprawiania rozdzielczości. Jednak w efekcie niewiele się z niego dowiedzieliśmy. Nie możemy mieć całkowitej pewności, że mężczyzna siedzący na krześle to Roy Banks. Za to znaleźli coś na ścianie w tle. – Co takiego? – Widać tam dwa rzędy liter albo słowa wymalowane od szablonu na ceglanej ścianie. Pierwsza końcówka to „NGS”, a druga „IFE”. Nie mamy pojęcia, jak długie są owe rzędy liter. Sporządzamy listę wszystkich opuszczonych fabryk w Londynie i okolicach, a specjaliści próbują rozpoznać widoczne na zdjęciu elementy maszyn. Może w ten sposób uda się ustalić, jakiego rodzaju to fabryka. Gdyby eksperci od pływów zdołali z grubsza określić, gdzie zwłoki mogły zostać wrzucone do rzeki, powinniśmy złożyć to wszystko do kupy i wskazać miejsce, w którym doszło do morderstwa. – Brzmi obiecująco. Jakieś podejrzenia, komu mogło zależeć na śmierci Roya Banksa? – W jego korespondencji służbowej znaleźliśmy dwa tropy. Olivier Drummond i William Gilmore. Słyszałaś kiedyś o nich?

– Nie. – Cóż, figurują na naszej czarnej liście. Ten pierwszy był zamieszany w kilka przekrętów, a ten drugi, jak podejrzewamy, zajmuje się rozbieraniem kradzionych samochodów. Tych luksusowych. Głównie jaguarów i beemek dla bogatych Rosjan i Arabów. Nigdy jednak nie udało się nam go przyskrzynić i zawsze wychodziło na to, że Gilmore jest czysty jak łza. Postawiliśmy mu kilka pomniejszych zarzutów, dlatego mamy go w rejestrach, ale to nie są żadne grube sprawy. – A ci dwaj mężczyźni ze zdjęcia, które dał ci inspektor Banks? Brooke zastanawiał się przez chwilę. – Gareth Lambert – powiedział. – Nie ma u nas kartoteki. A tego drugiego nie znamy. – Ale czy nie wydaje ci się to ważne? Roy Banks uznał za konieczne, żeby zrobić, a potem ukryć to zdjęcie. Może chodziło o szantaż? – Daj nam trochę czasu – warknął Brooke. – Doskonale wiesz, jak to wygląda od strony budżetu i kadr. A połowa tej cholernej ekipy jest teraz na wakacjach. W końcu i do tego się weźmiemy. – Dobra, Dave, nie denerwuj się. Chciałam tylko pomóc. – Wiem. Przepraszam cię. Tylko że my gonimy resztkami sił. – Rozumiem. Zatem powodzenia i dzięki za informacje. Zobaczę tylko, co słychać na północy, i prawdopodobnie wracam za dzień lub dwa. Będziemy w kontakcie? – Jasne. A tak swoją drogą, nasz grafik właśnie skończył pracować z Seatonem. Portret pamięciowy wygląda całkiem nieźle. Chcesz kopię? – Oczywiście. Może się przydać. – Prześlę ci faksem. Samochody na zatłoczonych ulicach posuwały się w ślimaczym tempie, kiedy taksówka dojeżdżała do bezładnej i na pozór trwającej bez końca budowy podziemnego terminalu przy dworcu King’s Cross. Annie nie miała zbyt wiele czasu i obawiała się, że może spóźnić się na pociąg, ale kierowca jakoś zdołał się przecisnąć przez korek i dotarł przed budynek dworca kwadrans przed odjazdem. Annie zapłaciła za kurs, kupiła w kiosku dwa czasopisma na podróż, a potem sprawdziła numer peronu na tablicy informacyjnej i ruszyła w stronę pociągu. Dworzec był pełen ludzi, a w powietrzu unosiła się woń rozgrzanych silników, oleju napędowego i spalin. Znalazła swój wagon i miejsce, rzuciła niewielką torbę na półkę bagażową i rozsiadła się wygodnie w fotelu. Trzy minuty przed planowym odjazdem z megafonów dobiegł wygłoszony zaniepokojonym tonem komunikat: – Wszyscy pasażerowie proszeni są o wyjście z pociągu i opuszczenie dworca. Zaskoczeni ludzie siedzieli przez chwilę, myśląc, że być może się przesłyszeli. Po chwili znów dał się słyszeć wyraźnie podenerwowany głos:

– Wszyscy pasażerowie proszeni są o wyjście z pociągu i opuszczenie dworca. To wystarczyło. Wszyscy chwycili bagaże, rzucili się w stronę drzwi i wybiegli z peronu na ulicę. Banks miał nadzieję dotrzeć do Londynu około południa, ale mu się to nie udało. Zaczęło się od tego, że zaspał. Leżąc w swoim starym łóżku, nie mógł zasnąć, bo wciąż rozmyślał o Royu i martwił się o rodziców. Dopiero kiedy robiło się już jasno, a ptaki zaczęły świergotać, nareszcie zapadł w sen i obudził się o wpół do dziesiątej. Mimo tak późnej pory jego rodzice jeszcze spali. Zaparzył sobie herbatę, upewnił się, że bateria w jego nowej komórce jest naładowana, i pobiegł do kiosku po gazetę. Gdyby na tym kończyły się wszystkie jego problemy, prawdopodobnie wciąż miałby szansę szybko wyruszyć w podróż, lecz kiedy wrócił ze świeżym numerem „The Independent”, matka była już na nogach i krzątała się po domu. Banks nie był pewien, czy faktycznie pogodziła się ze śmiercią Roya, ale wydawała się nienaturalnie spokojna, czujna i opanowana. – Twój ojciec jeszcze się wyleguje – oznajmiła. – Jest zmęczony. – Nie ma sprawy – powiedział Banks. – Sama mogłabyś poleżeć jeszcze chwilę. – Dziękuję, wczoraj dość się wyleżałam. Teraz… Staruszka rozpoczęła niezwykłą litanię „rzeczy do zrobienia”, w efekcie czego Banks spędził większą część dnia na podwożeniu jej do różnych krewnych, którzy mieszkali na tyle blisko, by wybrać się do nich w odwiedziny. Wielu z nich zdążyło już zadzwonić wieczorem poprzedniego dnia, usłyszawszy w wiadomościach o Royu, ale za każdym razem telefon odbierał Banks, który pilnował, aby nikt, a zwłaszcza żaden dziennikarz, nie zawracał głowy jego rodzicom. Teraz Ida Banks opowiadała spokojnie każdemu z nich, że Roy nie żyje i jeszcze nie wiadomo, kiedy będzie pogrzeb, ale należy wypatrywać nekrologu w gazecie. Kiedy wrócili do domu po ostatniej wizycie, ojciec już wstał z łóżka i siedział w swoim fotelu tępo wpatrzony przed siebie. Zapewniał, że czuje się dobrze, ale o niego Banks także się martwił, gdyż sprawiał wrażenie całkowicie pozbawionego energii i chęci do życia. W „The Independent” Banks znalazł artykuł o morderstwie opisujący Roya jako „zamożnego przedsiębiorcę i brata Alana Banksa, policjanta z North Yorkshire, który na początku tego roku sam omal nie stracił życia w pożarze”. Od wuja Franka dowiedział się, że w telewizji również o tym mówili, a nawet pokazywali jego zdjęcie i jakieś stare migawki przedstawiające zgliszcza domu, w którym mieszkał. Banks cieszył się, że tego nie widział. Bóg jeden wie, jakie historie wypisują brukowce. Czyżby dopatrywały się powiązań między pożarem a morderstwem Roya? Kiedy Banks zobaczył, że matka doszła do siebie po powrocie do domu, i podał jej zapisane przez doktora Greenville’a lekarstwo, było późne popołudnie. Do rodziców

przyszła sąsiadka, pani Green, żeby trochę z nimi posiedzieć, więc mógł wreszcie się pożegnać i wyruszyć z powrotem do Londynu. Przed wyjazdem zadzwonił do Burgessa, podał mu swój nowy numer komórki i umówił się z nim o siedemnastej w pubie w Soho. Nadszedł czas, by znów podjąć śledztwo. Ponieważ nie miał ze sobą płyt, pozostawało mu jedynie radio. Kanał Classic FM nadawał właśnie Sonatę księżycową, a Program Trzeci BBC Koncert na podwójną orkiestrę smyczkową Tippetta. Banks wybrał to drugie, ponieważ nie znał Tippetta tak dobrze, jak Beethovena. Na autostradzie, gdzieś w okolicy Stevenage, zauważył, że od pewnego czasu jedzie za nim czerwona vectra. Kiedy zwalniał, vectra również zwalniała, gdy przyspieszał, dotrzymywała mu tempa. Było upalne letnie popołudnie, ale Banks poczuł lodowate ukłucie strachu. Jeszcze przez jakiś czas bawił się w podchody z tajemniczym intruzem, aż w końcu tamten go wyprzedził. Banks nie zdążył przyjrzeć się dokładnie, ale zauważył, że w samochodzie jechało dwóch mężczyzn, a jeden z nich siedział z tyłu i miał długie włosy spięte w kucyk. Kiedy vectra wyprzedzała renaulta Banksa, mężczyzna z kucykiem obrócił się w jego stronę i lewą ręką zamarkował wystrzał, opuszczając kciuk jak kurek rewolweru, a potem uśmiechając się, zbliżył dwa wyprostowane palce do ust, jakby zdmuchiwał dym z lufy. Wszystko to trwało sekundy, a potem samochód pognał naprzód. Banks próbował za nim jechać, ale nie miał szans. Kierowca vectry zręcznie lawirował, zmieniając pasy, dopóki nie zostawił pościgu daleko w tyle. Policjant zdążył jednak zapamiętać numer rejestracyjny. Dojeżdżając do Welwyn Garden City, gdzie znów zaczęło padać, Banks zachodził w głowę, co to wszystko, do cholery, miało znaczyć. Nagle przeszedł go dreszcz, kiedy uświadomił sobie, że tamci dwaj musieli go śledzić od Peterborough. W ten sposób dawali mu do zrozumienia, że wiedzą, gdzie mieszkają jego rodzice. – To znowu pan? – Roger Cropley zdziwił się, kiedy otworzywszy drzwi, zobaczył posterunkowego Templetona. – Ale ma pan tupet. Czego, do cholery, pan ode mnie chce? – Jeszcze tylko parę dodatkowych pytań – wyjaśnił Templeton. – Tym razem przyszedłem sam. Prawdę mówiąc, jestem zaskoczony, że pana tu zastałem. Myślałem, że jest pan w Londynie. Zamierzałem porozmawiać z pańską żoną. – Jestem na chorobowym – odparł Cropley. – Przeziębiłem się. O czym pan chce rozmawiać z Eileen? – O tym i owym. Ale skoro pan też tu jest, może urządzimy sobie małą konferencję, co? – Templeton wepchnął się do holu, gdzie zobaczył Eileen Cropley, która stała u podnóża schodów. – Och, dobry wieczór, pani Cropley. Chyba nie mieliśmy okazji lepiej się poznać podczas mojej ostatniej wizyty.

– To dlatego, że był pan taki grubiański, o ile dobrze pamiętam. Rogerze, czego ten człowiek od nas chce? Co wy kombinujecie? – Niczego nie kombinujemy. Wszystko w porządku, kochanie. – Cropley westchnął i zwrócił się do policjanta: – Niech pan wejdzie. – Bardzo chętnie. W salonie wciąż unosił się świeży zapach lawendy, chociaż z wyschniętych kwiatów opadły już płatki. – Może ostatnim razem byłem trochę pochopny w wydawaniu sądów – zaczął Templeton, kiedy już usiedli. Państwo Cropleyowie zajęli miejsca na przeciwległych krańcach sofy i przywodzili na myśl podpórki na półce z książkami. Cropley wyglądał na zrezygnowanego, a jego żona była wyraźnie poirytowana. – Jeszcze nie wszystko sobie uporządkowałem. – Nie da się ukryć – wtrącił Cropley. – Ale było, minęło. Nie chowacie urazy, prawda? Cropley spojrzał na policjanta podejrzliwie. – W każdym razie cieszę się, że zastałem was obydwoje – ciągnął Templeton. – Pozwoli mi to zatrzeć złe wrażenie, jakie zrobiłem na początku. Skontaktowaliśmy się z serwisem i uzyskaliśmy potwierdzenie, że w krytycznym momencie faktycznie czekał pan na pomoc drogową nieopodal zjazdu do Derby. – Przecież mówiłem. – W rzeczy samej. I proszę mi wybaczyć pewną… nieufność… jaką zapewne przejawiałem ostatnim razem. Jesteśmy tak pochłonięci dążeniem do sprawiedliwości, że zdarza nam się czasem urazić czyjeś uczucia. – To czego pan chce tym razem? – Cóż, wiemy już trochę więcej niż poprzednio i wygląda na to, że dwaj mężczyźni w ciemnym mondeo, których pan widział, śledzili Jennifer Clewes, bo tak nazywała się ofiara, aż do zjazdu z autostrady, a na drodze prowadzącej do Eastvale zepchnęli ją na pobocze i zastrzelili. Następnej nocy porzucili samochód w East End, gdzie natychmiast został skradziony przez dwóch młodych ludzi, którzy wkrótce potem go rozbili. Na stacji w Gratly znaleźliśmy ślady opon tego samochodu oraz odciski palców, które prawdopodobnie należą do jednego z tych mężczyzn. Nasi technicy pobierają teraz odciski z wraku mondeo, żeby je porównać, ale po tak poważnym wypadku… – To bardzo interesujące – przerwał mu Cropley. – Ale nadal nie pojmuję, jak moja żona i ja możemy panu pomóc. – Daj człowiekowi dokończyć, Rogerze – skarciła męża pani Cropley, którą zżerała ciekawość. – Dziękuję pani – rzekł Templeton. – Dysponujemy rysopisem mężczyzny, który porzucił samochód, i kolega z Londynu właśnie przysłał nam faksem portret

pamięciowy. Pomyślałem, że może zechciałby pan rzucić okiem i powiedzieć, czy nie wygląda znajomo. – Już mówiłem, że nie przyjrzałem mu się dokładnie – odparł Cropley. – Nie mam pamięci do twarzy. – Podobnie jak większość z nas – uspokoił go policjant i sięgnął po aktówkę. – Dlatego warto wspomóc się obrazem. Zerknie pan? – Oczywiście. Templeton wyjął kopię rysunku i pokazał Cropleyowi. Mężczyzna przez chwilę wpatrywał się w portret. – Niewykluczone, że to on. – Nie jest pan do końca przekonany? – Powtarzam, że nie widziałem go wyraźnie. – Ale kiedy mondeo zajechał panu drogę, on się odwrócił i popatrzył na pana, prawda? Tak pan mówił. – Tak, ale było ciemno. – Stacja benzynowa jest dobrze oświetlona. – Mimo to nie jestem całkowicie pewien. To znaczy, nie zeznałbym tego pod przysięgą. Tego pan ode mnie oczekuje? – Niezupełnie. Po prostu chcemy znaleźć tego człowieka. – Cóż, na pewno wygląda podobnie. Te włosy i kształt twarzy… Ale było zbyt ciemno, by dobrze się przypatrzyć rysom twarzy. – Rozumiem. Czy był dobrze zbudowany? – Gdyby się nad tym dobrze zastanowić, to raczej był szeroki w barach i miał masywny kark. No i sięgał wysoko nad oparcie siedzenia, więc musiał być słusznego wzrostu. – Doskonale. – Templeton schował kopię rysunku do aktówki. – Wielkie dzięki. – Nie ma za co – rzekł Cropley. – Ale podobno chciał pan rozmawiać z moją żoną, a ona nie mogłaby zidentyfikować tego mężczyzny, bo nie było jej wtedy ze mną. – Skorzystałem tylko z okazji. Nie będę musiał szukać pana w Londynie. Templeton sięgnął do kieszeni i wyjął notatnik. – Więc o co chciał mnie pan zapytać? – odezwała się Eileen Cropley. – To zupełnie inna sprawa, a przynajmniej tak sądzimy – odparł posterunkowy. – Dwudziestego trzeciego kwietnia tego roku młoda kobieta, Claire Potter, została zgwałcona i zasztyletowana w okolicach autostrady M1 na północ od Chesterfield. Ostatni raz widziano ją na stacji w Trowell. – Wspominał pan o niej ostatnim razem – wtrącił Cropley. – Powiedziałem panu wtedy i powtarzam teraz, że nie mam z tym nic wspólnego. Templeton zignorował go i zwrócił się do jego żony. – Zdobyliśmy trochę więcej informacji na temat tego morderstwa – oznajmił. –

Z całą pewnością ten, kto je popełnił, musiał trochę ubrudzić się krwią. Zastanawiałem się, czy być może w tamtym okresie nie zauważyła pani czegoś na ubraniu swojego męża. Plamy krwi są piekielnie trudne do usunięcia. To pani zajmuje się praniem w tym domu, prawda? – Nie wierzę własnym uszom – żachnęła się pani Cropley. – Że też ma pan czelność pytać mnie o coś takiego. – Cóż, nigdy nie posądzano mnie o nieśmiałość. Do odważnych świat należy, to moje życiowe motto. Więc jeżeli jest coś, co nie daje pani spokoju… – Nie zauważyłam nic nadzwyczajnego. – Możliwe, że ubrań nie dało się uratować – ciągnął Templeton. – Czy w ciągu ostatnich paru miesięcy nie zauważyła pani, że czegoś brakuje w garderobie męża? – Nie. – Ale skoro morderca umył ciało ofiary, istnieje prawdopodobieństwo, że udało mu się również doprowadzić do porządku własne ubranie – snuł rozważania policjant. – Był bardzo skrupulatny. Czy jest pan skrupulatny, panie Cropley? – Tak sądzę – odpowiedział mężczyzna. – Ale to nie oznacza, że kogoś zabiłem. Nie życzę sobie takich oskarżeń. – Domyślam się. To skądinąd naturalne, ale muszę o to zapytać. Jaki byłby ze mnie detektyw, gdybym tego nie zrobił? – Szczerze mówiąc, mam gdzieś, jakim jest pan detektywem – rzekł Cropley. – Wiem tylko, że jest pan bardzo napastliwy i byłbym niezmiernie wdzięczny, gdyby pan natychmiast opuścił mój dom. – Jeszcze tylko jedno pytanie, proszę, a potem zejdę wam z oczu. Eileen Cropley zmierzyła posterunkowego złowrogim spojrzeniem. – Jak często pani mąż wraca w piątek z pracy o nietypowo późnej porze? Powiedzmy po północy. – Nie wiem. – Na pewno pani zapamiętała. Nie czeka pani na niego? – Zwykle o jedenastej biorę tabletkę nasenną i kładę się do łóżka. Przed północą już śpię. – Więc mąż przeważnie wraca po jedenastej? Pani Cropley spojrzała na męża. – Tak przypuszczam. Templeton odwrócił się w stronę Rogera Cropleya. – Już kończymy. Kiedy byłem tu ostatnio z posterunkową Jackman, powiedział pan, że chcąc uniknąć korków, zazwyczaj stara się pan wyjeżdżać z Londynu po południu. – Jeżeli to możliwe. Nie zawsze mi się udaje. – Jak często w ciągu ostatnich czterech miesięcy?

– Nie wiem. Nie prowadzę dziennika. – Myślę, że ja bym zapamiętał – powiedział posterunkowy. – Ale ja nie mam tak dobrej pamięci. – No tak, ma pan rację. – Templeton schował notes do kieszeni i wstał z fotela. – Cóż, pora na mnie. Dziękuję, że zechcieli państwo poświęcić mi trochę czasu. Nie musicie mnie odprowadzać. Trafię do wyjścia. Templeton podszedł do drzwi, ale zanim je otworzył, ponownie odwrócił się w stronę Cropleya. – Jeszcze jedno – rzekł, po czym jeszcze raz wyjął notes i marszcząc czoło, zajrzał do środka. – Piątek dwudziestego lutego. Czy wtedy też wracał pan późno do domu? Zatrzymywał się pan na stacji w Newport Pagnell? – Nie pamiętam. – Bo właśnie wtedy została napadnięta pewna młoda kobieta, Paula Handler. Udało się jej uciec, ale możliwe, że potrafiłaby rozpoznać napastnika. – Czy jestem aresztowany? – zapytał Cropley. – Ależ nie. Ja tylko… – W takim razie proszę w tej chwili wyjść albo dzwonię po mojego prawnika. – Cropley podniósł się z sofy i energicznym krokiem ruszył w stronę Templetona. – Proszę wyjść, ale już! Przez chwilę policjant myślał, że mężczyzna go uderzy, on jednak chwycił go tylko za ramię i poprowadził w stronę wyjścia. Templeton nie opierał się. Gdy za jego plecami z hukiem zatrzasnęły się drzwi, stał przez chwilę, rozkoszując się świeżym zapachem letniego powietrza. Przestało padać, ale niebo było wciąż zasnute chmurami, a ulice połyskiwały od wilgoci. Na zachodzie szary kontur niewysokich wzgórz odcinał się na tle ołowianego nieba. W pobliżu słychać było szum płynącej wody, prawdopodobnie strumienia, a w koronie jednego z drzew zaczął śpiewać ptak. Ogólnie rzecz biorąc, pomyślał posterunkowy, tym razem poszło o wiele lepiej niż poprzednio. Idąc w stronę samochodu, zauważył na rękawie kurtki kilka płatków łupieżu, które musiały spaść z włosów Rogera Cropleya, gdy prowadził go do drzwi. Wyciągnął rękę, by je strzepnąć, ale wtedy przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. Jeżeli to Cropley jest sprawcą, nie ma siły, żeby wszystkie zaszczyty przypadły w udziale sierżant Browne. Annie stała w tłumie, który kłębił się za barierką ustawioną na chodniku przy Euston Road. Ulica była wyłączona z ruchu, a wszystkie drzwi prowadzące do budynku dworca oraz przejścia podziemne zostały zamknięte. Pomimo deszczu z okolicznych biur, sklepów i restauracji wylegli ludzie i stojąc w bezpiecznej odległości, patrzyli, co się dzieje, przez co zrobiło się jeszcze ciaśniej. Otoczona ze wszystkich stron przez

gęstniejącą ciżbę Annie zaczęła czuć się nieswojo. Po przeciwnej stronie ulicy policjanci w kombinezonach ochronnych snuli się po holu dworca jak duchy. Zewsząd dobiegały ją urywki rozmów, w których wciąż powtarzały się wzmianki o terrorystach, zamachu bombowym i urokach codziennego życia w Londynie. Zapytała jednego z mundurowych, który stał przy barierce, kiedy znów zaczną jeździć pociągi, ale policjant nie miał pojęcia. Powiedział tylko, że to może potrwać dwie godziny albo i dłużej. Annie pogodziła się z myślą, że nici z podróży. Uznała, że nie ma sensu wracać, jeżeli nie dotrze na miejsce przed wieczorem. Przeciskając się przez zbiegowisko, omal nie nadziała się okiem na jeden z wielu rozłożonych parasoli. Nie miało dla niej znaczenia, w którą stronę idzie; chciała tylko wydostać się z tłumu. W końcu wyszła na Euston Road i skręciła w boczną uliczkę, kierując się w stronę Bloomsbury. Dotarłszy na Russel Square, przypomniała sobie niewielki hotel, w którym była z Banksem przed kilku laty, kiedy ich związek dopiero się zaczynał i całkiem obiecująco się zapowiadał. Nie mogłaby teraz nocować tam sama. Byłoby to zdecydowanie zbyt przygnębiające. Postanowiła wrócić do tego nowoczesnego, wygodnego i bezpłciowego hotelu, z którego niedawno się wymeldowała. Na pewno znajdzie się dla niej pokój, może nawet ten, który właśnie zwolniła, zresztą nie miało to znaczenia, bo tam wszystkie pokoje wyglądały tak samo. Skoro już utknęłam w Londynie na kolejną noc, pomyślała, to trudno. Wyjęła komórkę i zadzwoniła do Brooke’a. Inspektor przefaksował już portret pamięciowy do Eastvale, ale powiedział, że z wielką przyjemnością prześle go jeszcze raz do hotelu. Potem Annie zadzwoniła do hotelu, by dokonać rezerwacji i uprzedzić, że spodziewa się faksu. Zapewniono ją, że obsługa zadba o wszystko. Postanowiła wybrać się wieczorem z wizytą do doktor Lukas, ale uświadomiła sobie, że skoro ma spędzić w Londynie kolejną dobę, potrzebuje nowych ubrań. Skierowała zatem kroki w stronę Oxford Street, myśląc, że mała terapia zakupowa pomoże jej uporać się z przygnębieniem, które spadło na nią wraz z deszczem. O piątej po południu w pubie na Firth Street było już pełno ludzi. Burgess, który dotarł tam pierwszy i zajął miejsce przy małym stoliku w głębi sali, dał Banksowi znak, unosząc wysoko pusty kufel. Banks podszedł do baru i zamówił dla siebie sok pomarańczowy, a dla przyjaciela kolejne piwo. – Ty nie pijesz? – zapytał go Burgess. – Nie w tej chwili. Powiedz mi, dlaczego zawsze umawiasz się ze mną w knajpach? Chyba nigdy nie widziałem twojego biura. Nawet zaczynam podejrzewać, czy w ogóle takowe masz. – Nie wpuściliby cię. A nawet gdyby, to prawdopodobnie musieliby cię zlikwidować. Tak jest lepiej.

– Wstydzisz się mnie czy co? Burgess roześmiał się, ale zaraz spoważniał. – Trzymasz się jakoś? – Nie jest źle. To… Sam nie wiem. Roy i ja nigdy nie byliśmy ze sobą blisko, a mimo to czuję, jakby umarła część mnie. – Bądź co bądź to rodzina. – Wszyscy mi to mówią. Dopiero zaczynałem go poznawać i akurat zginął. – Kilka lat temu straciłem siostrę – powiedział Burgess. – Mieszkała w Durbanie, w RPA. Nie widziałem się z nią od dzieciństwa. Została zamordowana w czasie napadu rabunkowego. Zastrzelili ją. Czułem się tak samo jak ty i nie mogłem przestać myśleć o tym, co musiała przeżywać, kiedy już wiedziała, że umrze. Ale przynajmniej długo się nie męczyła. – Roy też. – Nie ma to jak celny strzał – stwierdził Burgess. – Więc co teraz zamierzasz? Banks opowiedział mu o dwóch mężczyznach, którzy jechali za nim na autostradzie, i o złowieszczym geście jednego z nich. – I co zrobiłeś? – Omal nie zawróciłem, ale chyba właśnie do tego chcieli mnie nakłonić. Zadzwoniłem na posterunek w Peterborough i poprosiłem, żeby mieli oczy szeroko otwarte. Obiecali posłać kogoś pod dom moich rodziców. – Mogę coś dla ciebie zrobić? – Mógłbyś sprawdzić rejestrację samochodu? – Żaden problem. Banks podał Burgessowi numer rejestracyjny vectry. – Wiesz, że to prawdopodobnie kradzione auto? – Musimy zwracać uwagę na szczegóły – odparł Banks. – Oni czasami popełniają drobne błędy. – Racja. – Słyszałeś kiedyś o Berger-Lennox Centre? – Coś więcej? – To prywatne centrum planowania rodziny. Zajmują się praktycznie wszystkim, aborcje, adopcje, cokolwiek zechcesz. – Nie – odparł Burgess. – Nie słyszałem o nich, ale nie musiałem korzystać z takich usług. – Roy był udziałowcem tej spółki, a Jennifer Clewes tam pracowała. – Brzmi interesująco, ale i tak nic nie wiem o tej firmie. Co teraz planujesz? – Chcę się dowiedzieć, kto zabił Roya i dlaczego. – Czemu mnie to nie dziwi. Błędny rycerz na białym koniu wkracza do akcji. – Nie pomieszały ci się metafory?

– Możliwe. Chyba na nic moje rady, żebyś zdał się na miejscową policję, co? – Na nic. – Tak myślałem. Czego oczekujesz ode mnie? – Powiedziałeś mi już co nieco o burzliwej przeszłości Roya. – O handlu bronią? – Tak. – To było dawno temu. Mówiłem ci, o ile nam wiadomo, ostatnimi czasy twój brat niczego nie przeskrobał. Zapomnij o tym tropie. – Więc dlaczego zginął? – Czasem to spotyka najporządniejszych ludzi. – Burgess zapalił cygaro i wypuścił kłąb dymu. – Czy już wiadomo, kim jest ten facet ze zdjęcia, który siedzi z Lambertem w kawiarni? – Nie. Ale pracuję nad tym. Wciąż wypytuję o niego. Uwierz mi, to jest dla mnie tak samo ważne, jak dla ciebie. Problem w tym, że wielu ludzi jest teraz na wakacjach, a część odeszła już na emeryturę. W każdym razie bądź cierpliwy. Pamiętaj, że nie mamy do czynienia z jakimś drobnym przekrętem. Obiecuję, że będziesz jednym z pierwszych, który czegokolwiek się dowie. – Powiedz mi coś więcej na temat Garetha Lamberta. – Mówiłem ci już, że robił interesy z twoim bratem. Dosyć przykry typ, chociaż potrafi sprawiać czarujące wrażenie. To ktoś pokroju Harry’ego Lime’a. Zakładam, że oglądałeś Trzeciego człowieka. – To jeden z moich ulubionych filmów. Posłuchaj, według Juliana Harwooda Lambert mieszkał w Hiszpanii. – No proszę, widzę, że nie próżnowałeś. – Dlaczego wrócił? – Podejrzewam, że znudziła mu się paella. Poza tym ożenił się z pewną piękną hiszpańską aktorką. Dziewczyna z rozkładówki. Anglia jest teraz całkiem seksowna, nie zauważyłeś? Madonna, Gwyneth Paltrow, Liv Tyler i cała reszta, wszystkie chcą tu mieszkać. W każdym razie Lambert wrócił i podobno założył biuro podróży. – To czysty interes? – Tego nie powiedziałem, ale nie mamy dowodów, że jest inaczej. Już ci mówiłem, że facet jest nieuchwytny. Nie mamy go w aktach, ani razu nie był aresztowany. W każdym razie nie w naszym kraju. Jeszcze nie. Zawsze mu się udaje wyprzedzać nas o krok. Na pewno nie napijesz się czegoś mocniejszego? – Nie, dzięki. Muszę trzeźwo myśleć. – O czym? – O Royu. – Rozumiem.

Burgess podszedł do baru i kupił sobie kolejne piwo. Do pubu zaczęli wstępować wracający z pracy ludzie i zrobiło się jeszcze ciaśniej. Być może przyciągała ich stojąca na zewnątrz tablica, która reklamowała „prawdziwe” piwo słodowe z beczki. Większość nowo przybyłych musiała tłoczyć się w oblegającym bar tłumie. Niektórzy korzystali z tego, że przestało padać, i stali z kuflami na zewnątrz, ale przez otwarte drzwi Banks widział ciemniejące niebo i pomyślał, że amatorzy świeżego powietrza wkrótce będą musieli znów schronić się w środku. Burgess przecisnął się z powrotem do stolika, nie uroniwszy ani kropli ze swojego kufla. – Są jakieś inne tropy w sprawie morderstwa Roya? – zapytał. – Nie wiem – odparł Banks. – Będę dzisiaj rozmawiał z Annie Cabbot i spróbuję się dowiedzieć, jak postępuje śledztwo inspektora Brooke’a. – Wciąż posuwasz śliczną inspektor Cabbot czy zamieniłeś ją na nowszy model? Banks zignorował zaczepkę. Burgess zawsze próbował nadepnąć mu na odcisk i zazwyczaj robił to skutecznie, ale nie tym razem. – Powiedz mi szczerze – zaczął Banks. – Czy myślisz, że Roy znów wplątał się w jakiś szemrany interes z Lambertem? – Wszystko możliwe. Ale nam nic o tym nie wiadomo. Jeżeli kombinują coś do spółki, jest to jakaś delikatna operacja. Mamy do czynienia z zawodowcami. A przynajmniej Lambert do takich należy. – A wiedzielibyście, gdyby coś się działo? – Być może. Gdyby to była dostatecznie gruba i parszywa sprawa. Sporo czasu poświęcamy na obserwacje i analizy, ale nie jesteśmy wszechwiedzący. Nie znamy wszystkich informacji, tylko większość. Zresztą to już nie mój problem. Lambert jest tu od niedawna, dopiero od dwóch miesięcy, o ile moi informatorzy mówią prawdę, a zwykle mówią. Zatem jeżeli coś tu szykuje, albo to jakieś nowe przedsięwzięcie, albo ma zasięg międzynarodowy i zajmował się tym również w Hiszpanii. Rozpytam o niego. Wciąż mam kilka wtyczek. Znam jednego faceta z Interpolu, Dietera Ganza, który powinien być zorientowany. – Chcę wiedzieć, gdzie mieszka Lambert. – Zastanawiałem się, kiedy wreszcie poprosisz mnie o tę informację. – Zrobiłbym to dużo wcześniej, gdybym nie musiał zająć się rodzicami. Powiesz mi? – Owszem, czemu nie. – Burgess podał Banksowi adres w Chelsea. – I tak prędzej czy później byś się dowiedział. Lambert ma też dom gdzieś na wsi, gdzie przebywa jego żona, ale z tego mieszkania korzysta, kiedy przyjeżdża do miasta. Nadal całkiem sporo podróżuje. Jego firma ma biuro nad pralnią chemiczną przy Edgeware Road. Ale uważaj na niego. To śliski typ, jak Harry Lime. Banks wypił ostatni łyk soku pomarańczowego.

– Powiedz mi, jak to jest. Zawsze zgrywasz opornego, ale w końcu i tak zwykle mówisz mi to, co chcę wiedzieć. Dlaczego? – Tak trochę dla hecy – wyjaśnił Burgess. – Poza tym cię lubię i podoba mi się, jak działasz. To mnie ciekawi. Patrzę, jak posuwasz się do przodu, i jeżeli czegoś chcesz, sięgasz po to i w dupie masz konsekwencje. W dupie masz prawo, jeżeli to konieczne. Też kiedyś taki byłem. – Byłeś? Burgess pociągnął łyk piwa. – Złagodniałem, Banksy. Dorosłem. – Bzdura. – Naprawdę. Dość na tym, że interesy inspektora Brooke’a nie zawsze pokrywają się z moimi. Brooke to ślamazara, znam ten typ. Za grosz wyobraźni i klapki na oczach. Obchodzą go tylko doraźne wyniki, byle odfajkować kolejną sprawę, która zbliży go do awansu. – A ciebie? – Mnie interesuje szersze spojrzenie i długofalowe efekty. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Informacje to teraz moja lokata kapitału. Już nieczęsto wypuszczam się w teren. – Tęsknisz za tym? Burgess odwrócił wzrok. – Czasami – powiedział i roześmiał się, unosząc kufel. – Pora już na mnie. Powodzenia z Lambertem. Znowu zaczęło padać i Banks musiał się zmagać z kolejną falą klientów, którzy usiłowali wcisnąć się do pubu. Schronił się przed deszczem w bramie, sięgnął po komórkę i zadzwonił do Annie. Odebrała po czwartym sygnale. – To ja, Alan. – Gdzie jesteś? Chciałam z tobą porozmawiać, kiedy tylko się dowiedziałam o twoim bracie. Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało. – Dziękuję. Wróciłem do Londynu. A gdzie ty jesteś? – Prawdę mówiąc, zastałeś mnie w przymierzalni w Selfridge – odparła Annie. – Może nie słyszałeś, ale zamknęli dworzec King’s Cross z powodu alarmu bombowego. Tak czy inaczej, utknęłam tu na kolejną noc. Poszłam kupić jakieś ciuchy, ale zaraz wracam do hotelu. Posłuchaj, musimy znowu porozmawiać. Wiele się wydarzyło. – Wiem, ale to będzie musiało poczekać. Czy ludzie Brooke’a rozmawiali już z Garethem Lambertem? – Nie sądzę – odparła Annie. – Kiedy ostatnio rozmawiałam z Dave’em, wcale się do tego nie kwapił. Teraz prześwietlają dwóch lokalnych opryszków, Oliviera Drummonda i Williama Gilmore’a. Znaleźli ich namiary w kontaktach twojego

brata. Banks przypominał sobie oba nazwiska, ale z niczym nie potrafił ich skojarzyć. Następnie Annie opowiedziała mu o porannej wizycie u Alfa Seatona, o człowieku z długimi włosami spiętymi w kucyk i dalszych losach skradzionego mondeo. Banks od razu się zorientował, że mowa o jednym z mężczyzn, którzy jechali za nim, gdy wracał z Peterborough. – Kolejna sprawa, o której również powinieneś wiedzieć – kontynuowała Annie. – Wygląda na to, że dziewczyna twojego brata poddała się aborcji, którą zorganizowało Berger-Lennox Centre. To właśnie tam Roy poznał Jennifer Clewes. – O Jezu. – Banks westchnął. – Czyżby chodziło o Corinne? – A miał jakieś inne? – Możliwe, ale myślę, że ta była bezpośrednią poprzedniczką Jennifer. Dzięki za tę wiadomość. – Możemy się spotkać? Naprawdę powinniśmy porozmawiać o tym wszystkim. – Może jutro. Co powiesz na wspólne śniadanie? Dziś wieczorem muszę jeszcze z kimś porozmawiać. Dam ci znać, kiedy skończę – oznajmił Banks i rozłączył się, zanim Annie zdążyła zaprotestować. Rozpadało się na dobre, a Banks miał tylko lekki płaszcz, który nie mógł go ochronić przed ulewą. Stał przez chwilę przed witryną zamkniętego sklepu i patrzył, jak ludzie przemykają w strugach deszczu, a potem ruszył przed siebie szybkim krokiem, kierując się w stronę stacji metra Tottenham Court Road.

Rozdział 13 – Skąd pani wzięła mój adres? – Doktor Lukas nie kryła zdziwienia, gdy tuż po siódmej wieczorem otworzyła drzwi swego domu w Belsize Park i jej oczom ukazała się inspektor Annie Cabbot trzymająca w ręku parasol. – W książce telefonicznej go nie ma. – Mamy swoje źródła – wyjaśniła Annie, która zajrzała do akt osobowych pracowników Berger-Lennox Centre, dokonując w zasadzie jedynego pożytecznego odkrycia podczas skądinąd bezowocnych oględzin biura Jennifer Clewes. – Mogę wejść? – Czego pani chce? Chyba jeszcze nie żyjemy w państwie policyjnym, co? – Podobno jeszcze nie, o ile mi wiadomo – odparła Annie z uśmiechem. – Ale strasznie pada. Doktor Lukas zdjęła łańcuch z drzwi, po czym otworzyła je na oścież i zrobiła krok w tył. Annie złożyła parasol, zdjęła płaszcz przeciwdeszczowy, który zawiesiła na wieszaku, i stąpając po grubym dywanie, weszła w ślad za gospodynią do przytulnego salonu. Zasłony w oknach nie były jeszcze zaciągnięte, a po szybach ściekały strugi zacinającego deszczu. Z radia dobiegały przyciszone dźwięki jakiegoś koncertu symfonicznego. Annie została na chwilę sama, gdyż doktor Lukas przeprosiła ją i udała się na piętro, więc zaczęła rozglądać się po salonie. Ściany zdobiły obrazy, które wyglądały na oryginalne dzieła ekspresjonistów i kubistów, a fotografie w ramkach i różne bibeloty zajmowały prawie każdy skrawek wolnej powierzchni na półkach. Wypełniona po brzegi biblioteczka z ciemnego drewna pyszniła się kolorowymi grzbietami książek, jednak żadna z nich nie była poświęcona tematyce medycznej. Były tam powieści, głównie Tołstoja i Dostojewskiego, tomiki wierszy Mandelsztama, Achmatowej, Jewtuszenki i Cwietajewej, a także biografie Szostakowicza, Gorbaczowa i Pasternaka. Annie zauważyła, że niektóre tytuły są wydrukowane cyrylicą. Widok matrioszki stojącej na gzymsie kominka i obcy akcent doktor Lukas dodatkowo potwierdziły jej przypuszczenie, że lekarka pochodzi z Rosji albo którejś z dawnych republik radzieckich. Nad kominkiem obok lalki stała czarno-biała fotografia przedstawiająca rodzinę na tle lasu. Annie podeszła bliżej, aby ją obejrzeć. Rodzice i trójka dzieci byli ubrani w zimowe płaszcze i żadne z nich się nie uśmiechało. Wszyscy mieli surowe i znękane spojrzenia ludzi, którym doskwiera zimno i głód. Obok znajdowało się inne zdjęcie, bardziej aktualne i kolorowe, na którym Annie rozpoznała rodziców

z poprzedniej fotografii. Tutaj obydwoje uśmiechali się do obiektywu, stojąc w promieniach słońca na brzegu wielkiego jeziora. – To z wakacji – odezwała się doktor Lukas za plecami policjantki. – Przepraszam, nie chciałam być wścibska – usprawiedliwiła się Annie. – Czy to pani rodzice? – Tak. To zdjęcie sprzed dwóch lat. – A więc pochodzi pani z Rosji? – Z Ukrainy. Ze Lwowa. To na zachodzie, niedaleko granicy z Polską. Zna pani to miasto? – Niestety, przykro mi – odparła Annie, która nie mogła się poszczycić zbyt dobrą znajomością geografii. – Nie szkodzi. Annie znów wskazała na zdjęcie. – Czy oni nadal tam mieszkają? – Tak – odpowiedziała lekarka po chwili wahania. – A pani od dawna tu jest? – Od trzynastu lat. Miałam dwadzieścia pięć lat, kiedy rozpadł się Związek Radziecki. Poszczęściło mi się. Dostałam się na studia medyczne w Edynburgu. Oczywiście we Lwowie zdobyłam już pewne wykształcenie, ale nie uznano moich kwalifikacji. Czy pani zdaje sobie sprawę, ilu lekarzy z zagranicy jest tutaj taksówkarzami albo pracuje w restauracjach i hotelach? – Nie. – To jest okropne marnotrawstwo, wielka strata – powiedziała doktor Lukas z nutą tragizmu w głosie. – Nie ma pani zbyt mocnego akcentu – zauważyła Annie. – Ciężko pracowałam, żeby się go pozbyć. Tutaj obcy akcent nikomu nie przynosi korzyści. Ale to wszystko nie ma nic do rzeczy. O czym chciała pani ze mną rozmawiać? Annie zauważyła, że doktor Lukas siedzi w niewygodnej pozycji przycupnięta na brzegu fotela, splecione dłonie opiera na brzuchu, a jej lekko zgarbione plecy są wyraźnie spięte. Nie miała makijażu i była ubrana w sprane dżinsy oraz białą męską koszulę o prostym kroju. – Ma pani rację, to nie jest wizyta towarzyska – powiedziała Annie i zamilkła, zastanawiając się, od czego najlepiej zacząć. – Zdarza się, że kiedy prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa, ludzie coś ukrywają. Zatajają prawdę, chociaż są niewinni, ale mogą mieć na sumieniu jakieś drobne wykroczenia i boją się, że sprawa wyjdzie na jaw i zostaną ukarani. Rozumie mnie pani? – Słucham. – Kiedy tak się dzieje, nasza niełatwa praca staje się jeszcze trudniejsza. Nie

jesteśmy pewni, co jest istotne, a co nie, więc skąd mamy wiedzieć, na czym skoncentrować poszukiwania? – W każdym fachu pojawiają się trudności – odparła doktor Lukas. – W moim również. Nie pojmuję, do czego pani zmierza, opowiadając mi, jak ciężka jest praca policji. – Pomyślałam, że jeśli pomogę pani zrozumieć przyczynę, usłyszę od pani prawdę. – Proszę? – Wydawało mi się, że pani mnie słuchała. – Ale nie jestem pewna, czy się nie przesłyszałam. Czy pani sugeruje, że skłamałam? – Sądzę, że może pani coś ukrywać, obawiając się, że pociągnie to za sobą przykre konsekwencje. Chodziło mi nie tyle o kłamstwo, ile o zatajenie prawdy. Pani może się to wydawać nieważne, ale chciałabym się dowiedzieć, co to jest. – Na jakiej podstawie pani tak uważa? – W swojej pracy zbliża się pani do ludzi. Uważam panią za uczciwą osobę i myślę, że znajduje się pani pod ogromną presją. Może to po prostu sprawy służbowe albo jakieś osobiste problemy, które nie mają zupełnie nic wspólnego ze śledztwem. Mam jednak przeczucie, że to coś innego i że łączy się z tą sprawą. – Rozumiem. – Doktor Lukas wstała i podeszła do barku. – Chyba muszę się napić – powiedziała, sięgając po szklankę i butelkę likieru Southern Comfort. – A pani? – Dziękuję, nie – odparła Annie. Lekarka nalała sobie sporą porcję i wróciła na fotel. Tym razem rozsiadła się w bardziej swobodnej pozycji, a napięcie, które wyryło głębokie bruzdy na jej czole i wokół jej oczu i ust, nieco zelżało. Koncert w radiu dobiegł końca i dały się słyszeć owacje publiczności, które po chwili przerwał głos spikera. Doktor Lukas wyłączyła radio, pociągnęła łyk ze szklanki i uważnie przyjrzała się policjantce swymi poważnymi brązowymi oczami. Annie wyczuła, że kobieta stara się podjąć jakąś decyzję, i jeżeli postanowi w ogóle coś wyznać, równie dobrze może to być tylko część prawdy, jak często bywa w takich sytuacjach. Zegar tykał, a krople deszczu bębniły w szybę. Doktor Lukas wciąż rozmyślała, popijając likier. – Ma pani rację – odezwała się wreszcie, kiedy Annie zaczynała już tracić cierpliwość. – Co do czego? – Co do ludzi, którzy zatajają prawdę. Myśli pani, że w swojej pracy nie mam z tym do czynienia? Pacjentki ciągle mnie okłamują, kiedy pytam, jak dużo alkoholu piją, czy palą papierosy, jakie leki zażywają, jak często ćwiczą. Jak gdyby poprzez takie kłamstwa stawały się zdrowsze. Ale ja nie zrobiłam nic złego. – Czasami ludzie oceniają swoje postępowanie według różnych kryteriów – rzekła

Annie. – Może się wydawać, że z moralnego czy etycznego punktu widzenia to nie było nic niewłaściwego, tymczasem złamała pani prawo. Albo odwrotnie. Na twarzy lekarki pojawił się przelotny uśmiech. – Subtelna różnica. – Nie zależy mi na tym, żeby panią pognębić. – Miło mi to słyszeć. – Ale chcę poznać prawdę. Kim są „spóźnione dziewczyny”? Doktor Lukas pociągnęła kolejny łyk likieru, i zanim udzieliła odpowiedzi, wodziła przez chwilę palcem po brzegu szklanki. – Tak naprawdę to bardzo proste – odezwała się wreszcie. – To dziewczyny, które przychodzą późno do ośrodka. – W jakim sensie? Chodzi o późne stadium ciąży? – Nie. Akurat tutaj pani się myli. – Cóż, nie mogłam liczyć na żadne podpowiedzi. Ale nie zamierzam bawić się w zgadywanki. – Już tłumaczę. Nie przeprowadzaliśmy zabiegów po dwudziestym czwartym tygodniu ciąży, który wyznacza granicę legalności. – W porządku – powiedziała Annie. – Więc o co w tym wszystkim chodzi? – O pacjentki, które przychodzą do ośrodka po godzinach. Wieczorem. – Zostaje pani tak długo w pracy? – Mam dużo papierkowej roboty. Nie uwierzyłaby pani, że nawet lekarz… Ale owszem, zostaję. – Ale dlaczego one przychodzą po godzinach? – A jak pani myśli? – Z jakiegoś powodu chcą ominąć formalności, a pani im w tym pomaga? – Te dziewczęta to głównie prostytutki, a wiele z nich przebywa tu nielegalnie albo ubiega się o azyl. Nie mogą korzystać z ubezpieczenia i nie stać ich, żeby zapłacić za zabieg. – Zatem to działalność dobroczynna? – Można tak to nazwać. – Co pani dla nich robi? – Organizuję dokumenty i dopełniam formalności niezbędnych do przeprowadzenia aborcji, jeżeli akurat tego potrzebują. Kiedy jest wymagany podpis innego lekarza, zdobywam go w jednym z naszych ośrodków, gdzie nikt nie zadaje zbędnych pytań. To bardzo proste i nikomu nie dzieje się krzywda. – Czy to pani dokonuje aborcji? – Nie. To się odbywa gdzie indziej, w jednym z naszych gabinetów. – Zatem czym pani się zajmuje? – Badam pacjentki, żeby się upewnić, czy ich stan zdrowia pozwala na zabieg.

Istnieją obawy, że cierpią na choroby weneryczne albo AIDS. Niektóre pacjentki są uzależnione od narkotyków lub alkoholu. Wiele z nich urodziłoby ciężko upośledzone dzieci, gdyby nie przerwały ciąży. – Czy pani dostarcza im narkotyki? Doktor Lukas spojrzała Annie prosto w oczy. – Nie – odparła. – Mogę zrozumieć, dlaczego chcą brać, zważywszy na ich tryb życia, ale nie zaopatruję ich w narkotyki. Zresztą bez problemu mogą zdobyć je gdzie indziej. – Zatem gdybyśmy skontrolowali zapas leków w centrum, stan byłby zgodny z wykazem? – Gdyby czegoś brakowało, to nie z mojej winy. Ale myślę, że wszystko by się zgadzało. Nawiasem mówiąc, w centrum nie potrzebujemy takich leków, o jakich pani myśli. – Jak często przychodzą takie pacjentki? – Niezbyt często. Może raz, czasem dwa razy w miesiącu. – Jak trafiają do pani? Skąd wiedzą, że mogą liczyć na pomoc? Doktor Lukas wzruszyła ramionami. – Wiele z nich pochodzi z Europy Wschodniej. Jestem znana w tej społeczności. Ta odpowiedź wydała się Annie dosyć wymijająca – bądź co bądź Europa Wschodnia to ogromny obszar – ale przeszła nad nią do porządku dziennego. Uznała, że kiedy lekarka stała się rozmowna, należy wyciągnąć z niej możliwie jak najwięcej, zamiast drążyć jedną kwestię. – A Jennifer Clewes o tym wiedziała? – Tak. – Kiedy to odkryła? – Przed miesiącem czy dwoma. Nie zdawałam sobie sprawy, że ona też czasami zostaje w pracy do późna. Byłam przekonana, że oprócz mnie nikogo nie ma. Widziała pani, że mój gabinet znajduje się na uboczu. Dziewczyny zwykle dzwoniły do drzwi frontowych, a ja je wpuszczałam, ale tym razem Jennifer pierwsza podeszła do drzwi. Nic nie powiedziała, ale potem zapytała mnie, co się dzieje. – I co jej pani powiedziała? – To samo co pani. – Jak zareagowała? – Zainteresowało ją to. – Doktor Lukas zakręciła szklanką, na której dnie znajdowała się resztka likieru. – Jennifer była bardzo szlachetna. Kiedy jej wyjaśniłam, że te dziewczyny są w trudnej sytuacji i nie mają do kogo zwrócić się po pomoc, wszystko zrozumiała. – I przyjęła to spokojnie? Nic jej nie przeszkadzało? – Nie. Z początku czuła się trochę niezręcznie, ale potem…

– Co potem? – Cóż, była administratorką. Pomagała mi. Wzięła na siebie formalności. Powiedziałam jej, żeby lepiej zachowała wszystko w tajemnicy, bo nie każdy potrafi zrozumieć coś takiego. – Podejrzewamy, że opowiedziała o tym swojemu przyjacielowi. Lekarka wzruszyła ramionami. – To była wyłącznie kwestia jej osobistego osądu. – Zatem Jennifer zaangażowała się w to razem z panią? – Tak. Obie starałyśmy się pomagać tym nieszczęsnym kobietom. Nie zdarzało się to często, ale wszystko odbywało się nieoficjalnie. Żadna z tych dziewczyn nie przyszłaby do nas, gdyby musiała zapłacić. I proszę pamiętać, że one nie mogły skorzystać z publicznej opieki zdrowotnej. Co by się z nimi stało? Sądzi pani, że teraz już nie istnieje podziemie aborcyjne, gdzie przeprowadza się zabiegi przy użyciu zardzewiałego drutu? – Więc co poszło nie tak? – Nic nie poszło nie tak. – Jennifer Clewes nie żyje. – Nie mam pojęcia. Powiedziałam pani to, co zataiłam. Powiedziałam, kim są „spóźnione dziewczyny”, w jaki sposób oraz dlaczego im pomagałam i jaki udział miała w tym Jennifer. Nic więcej nie mam do powiedzenia. Od czasu do czasu przychodziła do mnie osoba, która potrzebowała pomocy, a ja jej pomagałam. To wszystko. – Czy ktoś jeszcze o tym wiedział? Na przykład Georgina? – Nie. Na początku tylko ja, a potem również Jennifer. Oprócz mnie tylko ona zostawała do późna. Annie doszła do wniosku, że wszystko to jakoś nie trzyma się kupy. Brakowało zbyt wielu elementów, a te, które udało się ujawnić, nie pasowały do siebie. – A Carmen Petri? – zapytała. – Czy ona też należała do „spóźnionych dziewczyn”? Co miała w sobie takiego szczególnego? Doktor Lukas znów zaczęła sprawiać wrażenie spiętej, jej ciało zesztywniało, a bruzdy na czole zarysowały się wyraźniej. – Nie znam nikogo takiego. – Była jedną ze „spóźnionych dziewczyn”, prawda? Co się z nią stało? – Przecież mówię, nigdy nie słyszałam o kimś takim. – Coś poszło nie tak? To o nią chodziło? – Już pani powiedziałam. Nie znam nikogo o imieniu Carmen. Annie wyjęła kopię szkicu, który grafik policyjny wykonał na podstawie opisu Alfa Seatona. – Rozpoznaje pani tego mężczyznę?

– Nie – zaprzeczyła doktor Lukas. Annie nie była pewna, czy lekarka mówi prawdę. – Mniej więcej tydzień temu Jennifer wyszła z ośrodka w towarzystwie młodej kobiety. Zdaniem świadka, który je widział, dziewczyna była w ciąży. Rozmawiały ze sobą, a potem podszedł do nich mężczyzna, który wyglądał bardzo podobnie do tego z portretu, i dziewczyna poszła z nim do samochodu. Domyśla się pani, co tam się stało? Annie była gotowa przysiąc, że doktor Lukas pobladła jeszcze bardziej. – Nie – odpowiedziała lekarka. – Mówiłam już, że czasem Jennifer też pracowała do późna i widywała te pacjentki. Czasem rozmawiała z nimi. Była bardzo opiekuńcza i to, co ją spotkało, jest straszną tragedią. – To prawda – potwierdziła Annie i wstała z fotela. – Z pani pomocą albo bez i tak się dowiem, co tam się działo. – Proszę, pani nawet nie wie… – Czego nie wiem? Doktor Lukas milczała przez chwilę, zacierając nerwowo dłonie. – Powiedziałam, jak było naprawdę. – Myślę, że nie powiedziała mi pani całej prawdy. Proszę jeszcze się zastanowić nad swoim położeniem, a jeżeli zmieni pani zdanie, proszę do mnie zadzwonić. – Annie zapisała numer telefonu na odwrocie wizytówki i położyła ją na stoliku. – Sama trafię do wyjścia. Cóż, nie zawsze wszystko musi się udawać, pomyślał Banks, wracając z zakończonej porażką wyprawy do Chelsea. Problem z niezapowiedzianymi wizytami polegał na tym, że czasem ktoś może wyjść z domu, właśnie tak, jak zrobił Gareth Lambert w ten deszczowy wtorkowy wieczór. Banks nawet czekał na niego, stojąc ponad godzinę przed wejściem do sklepu po drugiej stronie ulicy, ale okazało się, że Burgess miał rację – Lambert był nieuchwytny. Wilgoć i przesiąknięte wodą ubrania sprawiały, że w zatłoczonym wagonie metra cuchnęło mokrym psem, toteż przesiadka na stacji Green Park przyniosła Banksowi wielką ulgę. W pociągu na linii Picadilly nie było już tak ciasno, a krótka podróż upłynęła mu na czytaniu reklam i próbach odgadnięcia, w jakim języku jest gazeta, którą czytał siedzący naprzeciwko mężczyzna. Alfabet był łaciński, ale słowa nie nasuwały kompletnie żadnych skojarzeń. Czasami porażał go ogrom własnej niewiedzy. Kiedy dotarł do Corinne, był przemoknięty do suchej nitki. Dziewczyna dała mu ręcznik, by wytarł sobie włosy, i zdjęła z niego płaszcz oraz marynarkę, które zawiesiła w łazience nad grzejnikiem. Banks pomyślał, czy nie poprosić jej, by wysuszyła również jego spodnie, które lepiły mu się do nóg, ale uznał, że mogłoby to zostać niewłaściwie odebrane. Zresztą czułby się niezbyt dostojnie, prowadząc

śledztwo w samych gaciach, nawet jeżeli było to przesłuchanie zaprzyjaźnionego świadka. – Napijesz się czegoś ciepłego? – Herbaty, jeśli można. Dla mnie bez mleka i cukru. – Da się zrobić. Pomimo deszczu, a może właśnie z jego powodu, wieczór był parny i gorący. Kropelki potu lśniły nad górną wargą i na czole Corinne, która sprawiała wrażenie, jakby nie sypiała ostatnio zbyt dobrze. Miała podkrążone oczy, a jej zmierzwione włosy sterczały na wszystkie strony. Zatem kobiety szalały za Royem, bez względu na to, jak je traktował. Cóż on, do cholery, miał w sobie takiego? – pomyślał Banks. On sam nie miał co liczyć na przychylność Sandry i nawet Annie nie potrafiła z nim wytrzymać, kiedy zaczynał mówić o czymkolwiek innym niż bieżące śledztwo. Znów przypomniała mu się Penny Cartwright i to, jak odrzuciła jego propozycję wspólnej kolacji. Prawdopodobnie zgodziłaby się bez wahania, gdyby to Roy ją zaprosił. – Wybacz, ale nie mogłem przyjść wcześniej – powiedział Banks, trzymając filiżankę gorącej herbaty. – Nie wyobrażasz sobie, co się działo. – Widziałeś się z rodzicami? Jak się czują? Twoja matka była dla mnie bardzo miła. Nie mówię, że ojciec nie… ale wiesz, co mam na myśli. Banks pamiętał, jak w październiku ubiegłego roku ku jego zaskoczeniu matka zaprosiła Corinne do kuchni, by pomogła jej przygotować uroczysty obiad, i po chwili gawędziły ze sobą, jakby przyjaźniły się do lat. Myśląc o rodzicach, przypomniał sobie przesłanie, które chciał mu przekazać zbir z czerwonej vectry. „Wiemy, gdzie mieszkają twoi rodzice”. Jak się tego dowiedzieli? Od Roya? Chociaż nie było to trudne, gdyby dobrze się zastanowić. Najprawdopodobniej śledzili go dzień wcześniej, kiedy jechał do Peterborough, a on ich nie zauważył. Postanowił zadzwonić do ojca, dopóki pora nie będzie zbyt późna, i dowiedzieć się, czy wszystko jest w porządku. Powinien również skontaktować się jeszcze raz z posterunkiem w Peterborough, aby się upewnić, że ktoś cały czas obserwuje dom jego rodziców. Jeżeli podejrzenia Annie są słuszne i za śmiercią Jennifer Clewes stoi ten facet z kucykiem, to on i jego kumple nie rzucają czczych pogróżek. Banks najchętniej ukryłby gdzieś rodziców na jakiś czas, ale wiedział, że teraz nie zgodzą się na żaden wyjazd. To nie była odpowiednia pora. – Radzą sobie – odpowiedział w końcu. – Matka zniosła to dosyć ciężko, jak się domyślasz. Tata stara się być twardy, ale zaczyna pękać. – Mam nadzieję, że jakoś to przetrwają. Myślisz, że powinnam do nich zadzwonić? – Nie widzę w tym nic złego. Może za parę dni – odparł Banks i wypił łyk herbaty, po czym nachylił się i odstawił filiżankę na stół. – Posłuchaj, prawdopodobnie ta sprawa nie ma nic wspólnego ze śmiercią Roya, ale to śledztwo w sprawie morderstwa i należy sprawdzić każdy wątek.

– Rozumiem. – Dwa miesiące temu, w kwietniu, byłaś z Royem w Berger-Lennox Centre. Corinne odwróciła wzrok. – Zgadza się. To była osobista sprawa. – Nie mam zamiaru cię osądzać. Żadnego z was. Czyj to był pomysł? – Jaki pomysł? – Żeby iść akurat tam. – Ach, to był pomysł Roya. Miał w tym ośrodku udziały. Wybrał się tam wcześniej na zwiady. Powiedział, że to dobre miejsce. Zatem prawdopodobnie już w trakcie poprzedniej wizyty Roy poznał albo przynajmniej zetknął się z Jennifer Clewes. – I faktycznie tak było? – Potraktowano mnie dosyć dobrze. – Kobieta w recepcji myślała, że jesteś córką Roya. – Cóż, użyłam swojego nazwiska. Nie próbowałam nikogo udawać. – W obecnych czasach istnieje wiele powodów, dla których córka nosi inne nazwisko niż ojciec. – Domyślam się. – A więc miałaś zabieg? Corinne spojrzała Banksowi prosto w oczy. – Tak. Poddałam się aborcji. W porządku? – Jak sądzę, byłaś pewna, że to dziecko Roya? – Ależ oczywiście. Za kogo mnie uważasz? – Dlaczego nie chciałaś go urodzić? – Bo… nie czułam się gotowa. – A Roy? – On już dawno dał mi do zrozumienia, że nie jest tym zainteresowany. Zresztą mną również niespecjalnie się interesował. Myślał, że nie widzę, jak sobie gruchał z tą rudą w recepcji, ale widziałam. – Z Jennifer Clewes? Corinne zakryła usta dłonią. – O mój Boże – wykrztusiła. – To była ona? Ta kobieta, którą zamordowano? Czytałam o niej w gazecie. Co się stało? – Właśnie tam Roy ją poznał. Chyba teraz rozumiesz, dlaczego zadaję ci te wszystkie pytania. Widzę tu wiele powiązań i punktów zbieżnych, ale czegoś mi brakuje. – Nie sądzę, abym mogła ci pomóc. Po prostu widziałam, że z nią rozmawia, ale on zawsze taki był i flirtował z dziewczynami. Zresztą wiedziałam, że kogoś ma, tylko nie skojarzyłam faktów. Cała ja.

– Wcale nie musiałaś skojarzyć. Zatem odkryłaś, że jesteś w ciąży, kiedy akurat postanowiliście się rozstać. – To się stało w najmniej odpowiednim momencie. – Corinne zaśmiała się gorzko. – Jak pech, to pech. – I obydwoje uznaliście, że aborcja jest najlepszym rozwiązaniem? – Posłuchaj, to nie ma żadnego związku z jego śmiercią. Wykluczone. To była moja osobista sprawa. Chyba nie chcesz powiedzieć, że go zabiłam, bo namówił mnie do usunięcia ciąży i znalazł sobie nową dziewczynę, prawda? – Oczywiście, że nie – zaprzeczył Banks, chociaż coś takiego przemknęło mu przez myśl. Zazdrość i urażona duma porzuconej kobiety w połączeniu ze wstrząsem emocjonalnym wywołanym przez aborcję mogły stanowić śmiercionośną mieszankę. Banks wiedział, że Corinne nie zrobiła tego osobiście, ale mogła mieć tyle pieniędzy, żeby kogoś wynająć, a może nawet wiedziała, gdzie kogoś takiego znaleźć. Bądź co bądź pracowała jako księgowa w branży rozrywkowej, a w tym świecie nie brakowało bandziorów albo artystów, którzy lubili się obracać w szemranym towarzystwie. Jednak Banks porzucił tę koncepcję tak szybko, jak zrodziła się w jego głowie. Wzgardzeni kochankowie posuwali się do bardziej bezpośrednich metod, co mógłby poświadczyć każdy gliniarz, który miał do czynienia z tragicznymi następstwami domowych awantur. – A więc Roy uciął sobie pogawędkę ze swoją nową dziewczyną, podczas gdy ty byłaś w gabinecie lekarskim – rzekł Banks. – Jak się wtedy poczułaś? W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. – A jak miałam się czuć? On zawsze był draniem i wiedziałam o tym, ale go kochałam. Tym razem Corinne nie powstrzymywała płaczu i rozpacz ogarnęła ją niczym wezbrana fala, która przerwała tamę. Banks usiadł obok niej na sofie i otoczył ją ramieniem. Nie opierała się. Przylgnęła do niego, wtulając twarz w mokrą od deszczu koszulę i pozwoliła, by wszystko z niej uszło. Banks obejmował ją i gładził po głowie. Po kilku minutach płacz ustał i dziewczyna delikatnie uwolniła się z objęć Banksa, który wrócił na fotel i sięgnął po filiżankę. Herbata była letnia, ale musiał czymś zająć ręce, aby ukryć zakłopotanie wywołane tym nagłym wybuchem emocji. Filiżanka zadzwoniła o spodeczek, kiedy podnosił ją ze stolika. Corinne wstała z sofy i przyniosła sobie chusteczki. – Przepraszam cię za to – odezwała się. – To pierwszy raz… Ciągle tłumiłam to w sobie. Już mi lepiej. – Cieszę się – odparł Banks. – I wybacz, jeżeli byłem bezceremonialny albo opryskliwy. – Musisz być tym strasznie przygnębiony. Wiem, że ty i Roy nie byliście sobie zbyt

bliscy, ale teraz… mimo wszystko był twoim bratem. – To pytanie może ci się wydać dziwne, ale czy Roy wspominał ci kiedykolwiek, że był świadkiem ataku na World Trade Center? – zapytał Banks. – Tak – odparła Corinne. – Oczywiście wtedy jeszcze go nie znałam, ale opowiadał mi, że był tym zdruzgotany. Przez wiele miesięcy dręczyły go koszmary. Mogłam sobie tylko wyobrażać, co przeżywał. – Czy rozmawiał kiedyś z tobą o religii i sprawach duchowych? – Właściwie to nie. Wiedziałam, że chodzi co niedziela do kościoła i przypadł mu do gustu miejscowy pastor, ale nie miało to większego wpływu na nasze życie. – A sama nie jesteś zainteresowana sprawami duchowymi? – Owszem, na ile potrafię je zrozumieć. Ale nie pod postacią religii. Zobacz, do jakiej nędzy i rozlewu krwi doprowadzała religia przez całe wieki. I nadal doprowadza. – Czy dochodziło między wami do sporów na tym tle? – Tak, ale zawsze utykaliśmy w martwym punkcie, jak to zwykle bywa, kiedy się dyskutuje na takie tematy. Twierdził, że to tylko wymówka, bo za nędzę i rozlew krwi odpowiada rodzaj ludzki, a ja odpowiadałam, że ten jego Bóg musi być niezłym zwyrodnialcem, skoro na to wszystko pozwala, chociaż jest taki wszechmogący. W końcu nauczyliśmy się omijać te kwestie szerokim łukiem, bo niby dokąd miało nas to zaprowadzić? No właśnie, dokąd? – pomyślał Banks, który w ciągu kilku ostatnich lat brał udział w jednej czy dwóch takich polemikach. – W każdym razie Roy nie próbował mnie nawracać, jeżeli do tego zmierzasz. Traktował to jako bardzo osobistą sprawę. I oczywiście nie nawiązywał do religii, żeby odwieść mnie od zamiaru poddania się aborcji. – Zastanawiałem się tylko, jak duże znaczenie miała w jego życiu. – Jak już mówiłam, chodził do kościoła co niedziela i od czasu do czasu wdawał się w filozoficzne dysputy z pastorem. – W porządku. A czy wspominał kiedyś o starym przyjacielu, który nazywa się Gareth Lambert? – Tak, wymieniał to nazwisko. – Poznałaś tego człowieka? Corinne wyjęła chusteczkę i wydmuchała nos. – Nie – odpowiedziała. – Ale pamiętam, że o nim mówił. – Przypominasz sobie, w jakim kontekście? – Po prostu opowiadał o jednym ze swoich przyjaciół, który właśnie wrócił do kraju. Nie widzieli się od wielu lat. – Kiedy to było? – Dwa miesiące temu. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy poszłam na zabieg.

Powiedział, że wybierają się razem na drinka do jakiegoś klubu na Strandzie, żeby powspominać stare czasy i porozmawiać o nowych perspektywach w biznesie. Roy zawsze szukał okazji, żeby wejść w jakiś interes. Niestety ja podejrzewałam go o coś innego. Zapytałam go, z kim się umówił, i taką właśnie usłyszałam odpowiedź. Ale i tak mu nie uwierzyłam. – Czy Roy poszedł na to spotkanie? – Tak. – Pamiętasz, jak nazywał się ten klub? – Przykro mi, ale nie. – Cóż, to raczej marna pociecha, ale prawdopodobnie mówił prawdę. Czy po powrocie coś opowiadał? – W zasadzie nic. Był jak zwykle tajemniczy i lekko wstawiony. Wspomniał tylko, że to był bardzo interesujący wieczór. Wydawał się podekscytowany widokami na kolejny interes. – Powiedział, co to takiego? – Nie – odparła Corinne. – Był bardzo tajemniczy. Zatem coś podejrzanego, pomyślał Banks. Najprawdopodobniej nie handel bronią, ale zapewne jakieś szachrajstwo, jeżeli stał za tym Lambert. Banks nie miał już więcej pytań do Corinne, ale z chęcią posiedziałby jeszcze u niej chwilę, żeby porozmawiać o Royu i po prostu dotrzymać jej towarzystwa. Minęła dziewiąta wieczorem, a on miał za sobą długi dzień i czuł, jak ogarnia go błogie zmęczenie. Teraz mógł wreszcie zadzwonić do rodziców i na posterunek w Peterborough, a potem do Annie, żeby umówić się z nią na spotkanie rano, gdyby taka pora jej odpowiadała. – Posłuchaj, mam w lodówce butelkę dobrego białego wina – odezwała się Corinne, jak gdyby czytała w jego myślach. – Mam też czerwone, gdybyś chciał. Nie chcę pić sama. W ogóle nie chcę teraz zostawać sama. Czy mógłbyś dotrzymać mi towarzystwa jeszcze przez jakiś czas? Oczywiście jeżeli się nie spieszysz. Gdzie będziesz nocował? Banks uświadomił sobie, że kompletnie zapomniał o noclegu. Wybierając się do Londynu, nie pomyślał, żeby zarezerwować sobie pokój w hotelu, a incydent na autostradzie wyparł z jego głowy wszystkie przyziemne sprawy. Wciąż miał klucz do domu Roya i zawsze mógł tam pojechać, ale istniało prawdopodobieństwo, że technicy policyjni jeszcze nie skończyli oględzin. – Nie wiem – odpowiedział. – Zatrzymam się w jakimś hotelu. Corinne odwróciła wzrok i lekko się zarumieniła. – Możesz zostać tutaj, jeśli chcesz. Mam wolny pokój, wszystko przygotowane i w ogóle. Banks poczuł się nieswojo. Wiedział, że jest to całkowicie niewinna propozycja. Biedna dziewczyna czuła się samotna, a śmierć ukochanego była dla niej silnym

ciosem i Banks nawet nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłoby między nimi do czegoś dojść. Z drugiej strony jednak Corinne była bardzo atrakcyjną młodą kobietą, a on w końcu tylko mężczyzną. A gdyby w nocy zaczęła płakać przez sen? Gdyby Banks przyszedł ją ukoić i gdyby się okazało, że leży naga pod kołdrą? Co wtedy? Tak naprawdę na jego decyzji zaważył fakt, że był potwornie zmęczony i nie miał najmniejszej ochoty wstawać z fotela, a co dopiero moknąć w deszczu i szukać jakiegoś taniego hotelu, dlatego odpowiedział: – Dziękuję, to bardzo miłe z twojej strony. Chętnie skorzystam. A wino wolę czerwone.

Rozdział 14 W środę Annie obudziła się wczesnym rankiem, i kiedy odsunęła zasłony, bardzo się ucieszyła, widząc, że znów świeci słońce, a na lazurowym niebie nie ma ani jednej chmurki. Poświęciła dwadzieścia minut na medytację i krótki zestaw ćwiczeń jogi, a potem włożyła swój nowy nabytek – białe bawełniane spodnie, czerwony podkoszulek i lekką dżinsową marynarkę. Jej falujące kasztanowe włosy były jeszcze wilgotne po prysznicu, kiedy schodziła na dół do restauracji, gdzie miała zjeść śniadanie w towarzystwie Banksa. Medytacja i joga nie wyciszyły jej tak bardzo, jak się spodziewała, toteż czuła się niespokojna i spięta, idąc na spotkanie z Banksem, zwłaszcza po tym, jak zadzwonił do niej wieczorem i potraktował ją z taką nonszalancją. Ich poprzednie spotkanie przebiegło w całkiem przyjaznej atmosferze, ale niczego sobie nie wyjaśnili i Annie wciąż zmagała się z rozterkami i wątpliwościami. Artykuły w porannej gazecie również nie poprawiły jej nastroju, przywołując wiele przykrych wspomnień. Ponieważ dziennikarz doszukiwał się związku między pożarem w domu Banksa a śmiercią jego brata, rozgrzebał również sprawę Phila Keane’a i jego romansu z policjantką. Annie nie miała pojęcia, skąd prasa wie o tym wszystkim, ale zawsze takie historie wyciekały. Pomyślała, że Banks nie wygląda najgorzej, kiedy zobaczyła go popijającego kawę przy jednym ze stolików. W gruncie rzeczy dawno nie widziała go w tak dobrej formie. Musiał jedynie odwiedzić fryzjera i porządnie się wyspać, żeby znikły worki pod oczami. I jeszcze przydałoby się świeże ubranie. Nie był już tak blady, jego ruchy odzyskały dawną sprężystość, a po irytującej apatii nie zostało ani śladu. W jego ciemnoniebieskich oczach Annie znów zauważyła ten blask, którego nie widziała od tak dawna. Być może śmierć brata uświadomiła mu, jak wielkie miał szczęście, że sam ocalał z pożaru. Albo, co bardziej prawdopodobne, za sprawą tej tragedii odnalazł coś, na czym mu zależało, jakiś cel w życiu. Bo nie ulegało wątpliwości, że Banks prowadzi swoje śledztwo, a kwestie formalne nie mają dla niego większego znaczenia. Annie usiadła naprzeciwko niego i owionął ją delikatny zapach old spice’a. Lubiła ten zapach, który niósł ze sobą wspomnienie ich wspólnej intymności. Minęło sporo czasu, zanim wyrzuciła dezodorant, który Banks zostawił w jej łazience, ale w końcu zdobyła się na to i podobny los spotkał również jego przybory do golenia i szczoteczkę do zębów. – Więc jakie miałeś plany na wczorajszy wieczór, że nie mogłeś się ze mną

spotkać? – zapytała. – Powinności towarzyskie. – Nie ze mną takie numery. – Byłem u Corinne – wyjaśnił Banks. – Jak ona się czuje? – Bardzo ciężko to znosi. Nie wiem jak ty, ale ja zawsze dostaję jajka na bekonie, kiedy jem śniadanie w hotelu. W domu, nie wiedzieć czemu, nigdy czegoś takiego nie jadam. – Bo sam musiałbyś je sobie usmażyć, a potem jeszcze pozmywać. – A poza tym rano nigdy nie mam czasu, żeby usiąść i coś zjeść. – Jak u ciebie? – W sumie nie najgorzej – odparł Banks. – Ojciec jest załamany, ale matka zachowuje się dziwnie. – W jakim sensie dziwnie? – Jak gdyby to była kolejna uroczystość rodzinna, jeszcze jedno przyjęcie. Już się zastanawia, jakie podać kanapki na stypie. – Może to nie jest taki zły pomysł – powiedziała Annie. – Jest już po sekcji. Zważywszy na przyczynę śmierci, nie spodziewałam się, by medyk zbyt długo przetrzymywał ciało. Naprawdę bardzo mi przykro z powodu twojego brata, Alanie. Wiem, że Dave Brooke zrobi wszystko, co w jego mocy. To dobry gliniarz. Do stolika podeszła kelnerka i Banks zamówił obfite angielskie śniadanie. Annie zdecydowała się na omlet z serem i pieczarkami i natychmiast ogarnęły ją wyrzuty sumienia – w pierwszy dzień zjadła śniadanie kontynentalne, a w drugi płatki zbożowe – lecz w końcu uznała, że raz na jakiś czas można sobie dogodzić. – A jak sobie radzą nasi koledzy na północy? – zapytał Banks. Annie przejechała ręką po włosach. – Mam z nimi tylko kontakt telefoniczny, ale wygląda na to, że całkiem nieźle im idzie. Przede wszystkim mają ślady opon znalezione na miejscu zbrodni i odciski palców, które technicy pobrali w twoim domu i na drzwiach samochodu Jennifer Clewes. Rozpytują również ludzi w okolicy, wiesz, czy ktoś przypadkiem czegoś nie zauważył, ale niewiele można sobie po tym obiecywać. Do morderstwa doszło w nocy i na odludziu. Zajmuje się tym Winsome, a wiem, że na niej mogę polegać. – A co z Templetonem i Rickerdem? – Oni też nad tym pracują. Obydwoje doskonale wiemy, że posterunkowy Rickerd jest świetnym koordynatorem. Być może Kev czasem zgrywa ważniaka i sprawia wrażenie, jakby się minął z powołaniem, ale ten chłopak ma dobry instynkt i uważam, że warto mu dać trochę swobody. W każdym razie wszystko jest w dobrych rękach. Mam nadzieję, że dotrę tam dzisiaj i złożę im wizytę, choćby tylko przelotną, żeby podkręcić tempo działania. Nie wszystko da się zrobić przez telefon.

– Racja, nie wszystko. – A co u ciebie? – spytała Annie. – Co teraz robisz? – Ja? Tak naprawdę niewiele więcej poza dotrzymywaniem towarzystwa rodzicom i Corinne – odparł Banks. – Nie sądzę, abym odkrył coś, co mogłoby wzbudzić twoje zainteresowanie. – Przekonajmy się. Jak to zwykle mówisz świadkom i podejrzanym? Proszę pozwolić, abym ja to ocenił. – Punkt dla ciebie. No dobra, dowiedziałem się, że Gareth Lambert wrócił z dobrowolnego wygnania w Hiszpanii i dwa miesiące temu pewnego wieczoru spotkał się z Royem. Coś ci to mówi? – Nic. – To starzy kumple, przyjaźnili się od wielu lat. Nie ulega wątpliwości, że obaj byli zamieszani w najróżniejsze machlojki, dopóki ta sprawa z handlem bronią nie napędziła im strachu. A przynajmniej Royowi, bo co do Lamberta nie ma żadnej pewności. W każdym razie nie wygląda mi to na zwyczajny zbieg okoliczności. Dawni wspólnicy znów zaczynają coś kombinować i jeden z nich ginie. – Jak przypuszczam, wiesz to wszystko od Burgessa, prawda? Ten facet to chodząca klęska żywiołowa. – Brudny Dick ma też wiele zalet, ale nie rozumiem, dlaczego uważasz, że to on dostarczył mi te informacje. – Bo nie wyobrażam sobie, żebyś mógł je zdobyć z jakiegoś innego źródła. Kelnerka przyniosła śniadanie i Banks poprosił o kawę, a Annie o herbatę. – W każdym razie inspektor Brooke dostał ode mnie wszystko, co znalazłem – ciągnął Banks, kiedy kelnerka odeszła. – Oddałem mu komórkę, płytę CD i pamięć USB, a nawet zdjęcia, które wydrukowałem. Wszystko. Annie zmrużyła oczy. – Ale zostawiłeś sobie kopie. – To nie jest zabronione. Niczego nie zataiłem i wszystko przekazałem w nienaruszonym stanie. – Do cholery, Alan, włamałeś się do domu ofiary morderstwa i wszystko tam przekopałeś, korzystałeś z komórki Roya i znalazłeś jego dokumenty, które skopiowałeś, więc nie mów mi, że niczego nie ruszałeś. Banks odłożył nóż i widelec na brzeg talerza. – Przede wszystkim jeszcze wtedy nie wiedziałem, że Roy został zamordowany. Formalnie był zaginiony, ale nawet nie minęła jeszcze doba od jego zniknięcia. Co byśmy zrobili, gdyby ktoś zgłosił taki przypadek? Gdyby to było dziecko lub nastolatek, prawdopodobnie zaczęlibyśmy działać, ale zdrowy mężczyzna po czterdziestce? Daj spokój, Annie, obydwoje doskonale wiemy, że nikt nie kiwnąłby palcem. A Roy był moim bratem. Pomyślałem, że jako członek rodziny mam prawo

wejść do jego domu. Co tak naprawdę cię drażni? – To, że zawsze działasz na własną rękę, jakbyś był wolnym strzelcem. Nikomu nie mówisz, co się dzieje, i wydaje ci się, że tylko ty potrafisz rozwiązać każdą zagadkę. Myślisz, że ze wszystkim sam sobie poradzisz, ale tak nie jest. Na litość boską, Alanie, przecież ledwie uszedłeś z życiem. Kiedy jeden z siedzących przy sąsiednim stoliku gości spojrzał w jej stronę, Annie zdała sobie sprawę, że podniosła głos. Trochę przesadziła. W chwili gdy Banks zapytał, co ją drażni, nie miała pojęcia, co mu powiedzieć, bo tak naprawdę nie znała odpowiedzi na to pytanie. Być może dociekania, na które natrafiła w porannej gazecie, coś w niej rozjątrzyły, lecz teraz już nie miała wątpliwości, że chodzi o Phila Keane’a. Banks miał co do niego swoje podejrzenia, ale z nikim się nimi nie podzielił i próbował w tajemnicy prowadzić śledztwo na własną rękę. Jednak myśląc o tym, Annie uświadomiła sobie, że to wszystko nie zaczęło się od sprawy Phila. Banks zachowywał się tak samo, kiedy prowadził poszukiwania córki posterunkowego Riddle’a i zatajając przed Annie większość informacji, sprawił, że w trakcie śledztwa miała związane ręce. W pewnym momencie zaczęła go nawet podejrzewać, że sypia z matką zaginionej dziewczyny, o ile nie z samą dziewczyną. Takie rzeczy się dzieją, kiedy ktoś jest przesadnie tajemniczy. W głowach innych powstaje wypaczony obraz rzeczywistości, a brakujące fakty ludzie zastępują domysłami opartymi na wyobraźni, tworząc historie rodem z brukowców. Annie podziękowała kelnerce, która przyniosła kawę i herbatę. Teraz czuła się zakłopotana tym wszystkim, co powiedziała. Przeżuwając kęs omleta, zerknęła ukradkiem na Banksa, który z niewzruszonym spokojem przystąpił z powrotem do jedzenia. – Kłócimy się przy śniadaniu jak małżeństwo z wieloletnim stażem – odezwał się Banks. – Nie kłócimy się – odparła Annie. – Do kłótni potrzeba dwojga. Nie zamierzasz nic odpowiedzieć? – Cóż mogę powiedzieć? Cieszę się, że to z siebie wyrzuciłaś. – I tylko tyle? Banks popatrzył jej w oczy. Jego pogodne spojrzenie wyrażało pewność siebie. – To dopiero początek. Skoro mamy razem pracować, powinniśmy ustalić to i owo. – Na czyich warunkach? – To bez znaczenia. Ja nie mam zamiaru się zmieniać. Ty również. – Więc może nie powinniśmy razem pracować. – Jak sobie życzysz. – Niezupełnie. A czego ty chcesz? – Chcę dalej z tobą współpracować. Może mi nie uwierzysz, ale cię lubię i uważam,

że jesteś cholernie dobrą policjantką. Annie poczuła zadowolenie, słysząc ten komplement, i miała nadzieję, że nie dała tego po sobie poznać. – Ale i tak w połowie śledztwa pójdziesz w swoją stronę, zostawiając mnie na lodzie? – Niczego celowo przed tobą nie zatajam. Co byś zrobiła, gdybym na początku powiedział ci o moich podejrzeniach co do Phila Keane’a? A przecież robiłem aluzje. Byłem jednak pewien, że puścisz wszystko mimo uszu, oskarżysz mnie o zazdrość, co zresztą i tak robiłaś, i już więcej się do mnie nie odezwiesz. A z początku polegałem tylko na intuicji, na niejasnym przeczuciu, że coś jest z nim nie tak. – Ale być może wtedy nie musiałabym wchodzić do płonącego domu, żeby cię z niego wyciągnąć. – A więc o to chodzi, tak? – Nie, nawet nie o to, gdyby się dobrze zastanowić. – Annie zawiesiła głos. – Skoro naprawdę chcesz wiedzieć, chodzi mi o to, w jaki sposób traktowałeś mnie potem. – Co masz na myśli? – Nic – odparła Annie, ale wiedziała, że posunęła się o wiele za daleko, by teraz się wycofać. Odłożyła sztućce na talerz. – Daj spokój – powiedział Banks. – Trzeba oczyścić atmosferę. Spróbujmy znaleźć jakiś sposób, żeby to rozwiązać. To było o wiele trudniejsze, niż Annie sobie wyobrażała, zwłaszcza mając na uwadze scenerię – niezbyt wytworna hotelowa restauracja przystrojona kwiatami doniczkowymi, kelnerki kursujące z tacami i biznesmeni w prążkowanych garniturach pochłonięci układaniem planu dnia, ten i ów już z komórką przy uchu albo wpatrzony w monitor laptopa. – Widzę, że zmieniłeś śpiewkę – powiedziała. – Już nie pamiętasz, że mnie odtrąciłeś, wykreśliłeś ze swojego życia, jakby moje uczucia nie miały żadnego znaczenia? Bóg jeden wie, jak podle się czułam z powodu swojej pomyłki. Potrafisz sobie wyobrazić, co przeżywałam, kiedy się okazało, że dałam się uwieść seryjnemu mordercy? – Annie pokręciła głową. – Oczekiwałam od ciebie… sama nie wiem… może otuchy i wsparcia. Widzisz, wczoraj pocieszałeś Corinne, ale wtedy zabrakło cię przy mnie. Wiem, że swoje przeżyliśmy i nie zawsze było nam lekko, ale wtedy nie powinieneś odwracać się ode mnie. Cierpiałam tak samo jak ty, jeśli nie bardziej. Powiedziałam to, pomyślała, powiedziałam nawet więcej, niż było trzeba. Na Boga, czemu on tak długo milczy. Powiedz coś. No powiedz coś. – Masz rację – odezwał się w końcu Banks. – I bardzo mi przykro, jeżeli ma to dla ciebie jakieś znaczenie. – Dlaczego tak się zachowałeś? Dlaczego mnie odtrąciłeś? Czy to przez nią? – Przez kogo?

– Michelle czy jak tam ona ma na imię. Banks wyglądał na zaskoczonego. – Nie, to nie przez nią. Michelle nie miała nic wspólnego z tym, co się stało, i właśnie dlatego jej towarzystwo nie przywoływało żadnych wspomnień. Dzięki niej mogłem oderwać się od tego wszystkiego. Rozmyślanie o tym przyprawiało mnie o ból głowy. Kiedy odzyskałem przytomność w szpitalu, pamiętałem tylko, że poszedłem otworzyć komuś drzwi. Wciąż nie mogę sobie przypomnieć, co się później wydarzyło. Całą historię znam tylko z twojej relacji, a zapach whisky nadal budzi we mnie paniczny strach. Boże, przez kilka tygodni nie miałem nawet ochoty zwlec się rano z łóżka, nie mówiąc o szczerych zwierzeniach. Bo jaki to ma sens? Jak w tych ciągnących się w nieskończoność programach, gdzie ludzie opowiadają przed kamerą o swoich parszywych uczuciach i problemach, ale donikąd ich to nie prowadzi. To tylko gadanie, zwykła paplanina. – Niektórzy uważają, że tak jest lepiej, zamiast wszystko w sobie tłumić. – Widzisz, Annie. – Banks pogładził palcami jej włosy. – Czuję się, jakbym wypełzał z głębokiej jamy. Można było się spodziewać, że śmierć Roya zepchnie mnie z powrotem w dół, ale tak się nie stało. Jak gdyby coś mnie ominęło. – Może teraz napędza cię gniew? – Może. Ale przynajmniej coś mnie napędza – odparł Banks. Annie przyglądała mu się przez chwilę, popijając herbatę, i zastanawiała się nad jego słowami. Może miał rację. Może był to właściwy moment, by zostawili to wszystko w tyle i ruszyli dalej przed siebie, i być może ten przełomowy krok zapewniłby Banksowi poczucie swobody, którego potrzebował teraz, gdy tropił morderców brata. Zresztą Annie wiedziała, że i tak nie zdołałaby go powstrzymać. – No dobra, wyobraźmy sobie, że prowadzisz to śledztwo – powiedziała. – Oczywiście czysto hipotetycznie. Jaki byłby twój kolejny ruch? – A jaki jest kierunek działania? – W zasadzie teraz ludzie Brooke’a sprawdzają kontakty z książki telefonicznej w komórce Roya i tego nośnika pamięci, który znalazłeś. Olivier Drummond i William Gilmore, o których wspominałam ci wczoraj, idą na pierwszy ogień, ponieważ figurują w policyjnej bazie danych. Handel kradzionymi samochodami i oszustwa finansowe. Czy jest to działalność, którą twój brat mógł być zainteresowany? – Całkiem możliwe, aczkolwiek bardziej prawdopodobna wydaje mi się ta druga branża – odparł Banks. – Raczej nie sądzę, żeby Roy trudnił się paserką. Czy Brooke zdążył już prześwietlić bliżej któregoś z nich? – Nie wiem. Dziś jeszcze z nim nie rozmawiałam. – Powinien się zająć Lambertem. Powiedziałem mu wszystko, więc wie, że Roy zrobił Lambertowi zdjęcie w towarzystwie jakiegoś nieznanego mężczyzny i ukrył je

na krótko przed swoim zniknięciem. To powinno wzbudzić pewne podejrzenia, nie sądzisz? – Jestem pewna, że Dave ma swoje powody. Czy Lambert był notowany? – Nie. – Znalazłeś jego nazwisko w książce telefonicznej albo na liście kontaktów? – Nie. – A więc wszystko jasne. Drummond i Gilmore mają swoje kartoteki, a numery ich telefonów są w komórce Roya. – Ale mimo wszystko… – upierał się Banks. – A co ty zamierzasz? – Dalej szukać morderców Jennifer Clewes. Mam swoje śledztwo. – Te sprawy są powiązane. Roy i Jennifer byli parą. – Wiem. Ale obydwoje nie mogli zginąć z ręki tego mężczyzny z kucykiem. Sprawca nie byłby w stanie tego skoordynować. Właśnie dlatego Dave uważa, że mordercy Roya należy szukać gdzie indziej. I jak już wspomniałam, Drummond i Gilmore mają kryminalną przeszłość. Poza tym jeden z ludzi Brooke’a próbuje znaleźć kogoś, kto pomógłby ustalić, czym zajmował się Roy w dniu zaginięcia. Jego komórka na niewiele się tu przydała, bo korzystał z niej tylko raz. Żeby zadzwonić do fryzjera. – Wiem – rzekł Banks. – No tak. Ty pierwszy przejrzałeś listę połączeń. Udało się również poprawić jakość zdjęcia, które przyszło w nocy. Nie ma całkowitej pewności, że przedstawia ono twojego brata, ale mnie wydaje się to prawdopodobne. W każdym razie Brooke ma nadzieję, że na podstawie tego zdjęcia uda się znaleźć miejsce, w którym doszło do morderstwa. Banks pokiwał głową. – Czy masz już jakieś przypuszczenia, w czyim towarzystwie Roy wyszedł z domu? – zapytała Annie. – Nie jestem pewien, ale myślę, że mógł to być Gareth Lambert. Roy znał go od lat. Wciąż próbuję się dowiedzieć, kim jest ten drugi mężczyzna ze zdjęcia. – Jakieś tropy? – Na razie żadnych, ale pracuję nad tym. – Banks uśmiechnął się. – Oczywiście nie mam do dyspozycji tylu ludzi co ty i inspektor Brooke, żeby prześwietlić każdą osobę z otoczenia Roya, więc zamierzam dobrać się od razu do Lamberta, kiedy tylko znajdę tego przebiegłego skurwiela. Wciąż jestem zdziwiony, że Brooke jeszcze tego nie zrobił. – Już ci tłumaczyłam, dlaczego tak jest. Zresztą jego ludzie i tak nie wiedzą, w co ręce włożyć. – Annie przerwała i zamyśliła się na chwilę. – Może nie powinnam ci tego mówić, ale w Berger-Lennox Centre dzieje się coś dziwnego. Doktor Lukas wyznała mi, że organizowała darmowe aborcje młodym prostytutkom z Europy

Wschodniej, głównie nielegalnym imigrantkom, które zaszły w ciążę. Jennifer Clewes dowiedziała się o tym, ale zamiast wszcząć alarm, zaczęła jej pomagać w ukrywaniu dokumentacji. Nie sądzę, żeby doktor Lukas powiedziała mi wszystko, ale to dopiero początek. Nawet nie myśl, żeby do niej iść. Ona jest na skraju załamania nerwowego i twoja wizyta mogłaby ją całkowicie spłoszyć. – Nie martw się, jeszcze nie zgłupiałem do reszty. Zostawiam ją tobie. Nie wierzysz jej? – Nie do końca. Myślę, że byłaby skłonna powiedzieć mi więcej, ale zrobi to dopiero, kiedy przyjdzie odpowiedni moment i będzie mogła postawić swoje warunki. – Jak długo to trwało? – Około roku. – Jakie pieniądze wchodzą w grę? – Konsultacja lekarska kosztuje tam od czterystu do tysiąca funtów, a cena zabiegu i opieki pooperacyjnej zależy od stadium zaawansowania ciąży. – Więc z czasem mogła się uzbierać całkiem spora suma? – Tak. Ale nie taka, za którą można by kogoś zabić. – Też tak myślę – zgodził się Banks. – Czy Roy o tym wiedział? – Założę się, że Jennifer mu powiedziała. Problem w tym, że zdaniem doktor Lukas Jennifer wiedziała o wszystkim od dwóch miesięcy, a ludzie zauważyli wyraźną zmianę w jej zachowaniu dopiero w ostatnim tygodniu. – Więc może odkryła coś więcej – zasugerował Banks. – Coś, o czym nie wiemy. W jaki sposób te dziewczęta trafiały do ośrodka? – Ta kwestia wydaje się trochę niejasna. Doktor Lukas pochodzi z Ukrainy i jak twierdzi, jest znana w kręgach imigrantów. Sądzę, że to całkiem realne. Często ludzie w takich społecznościach są ze sobą mocno zżyci. Takie wieści szybko się rozchodzą. – Ale nie jesteś co do tego przekonana? – Myślę, że ona coś ukrywa. I zauważyłam, że jest wystraszona. – Nic dziwnego. Zamordowano dwoje ludzi. – Może nawet troje. – Jak to? – Na krótko przed swoją śmiercią Jennifer opowiedziała swojej bliskiej przyjaciółce, Melanie Scott, o jednej z tych dziewczyn, niejakiej Carmen Petri. Były chłopak Jennifer, Victor Parsons, czasami ją nagabywał i śledził. Jak na ironię, chyba pierwszy raz się zdarza, kiedy mamy jakiś pożytek z takiego nachalnego typa. W zeszły poniedziałek wieczorem Parsons widział, jak Jennifer wychodzi z centrum w towarzystwie młodej kobiety, która wyglądała na ciężarną. Natychmiast podszedł do nich jakiś mężczyzna i dziewczyna wsiadła z nim do samochodu.

– I myślisz, że to mogła być ta Carmen? – Tak. I myślę, że ona również nie żyje. Facet, z którym odjechała, nosił długie włosy spięte w kucyk i był typem mięśniaka. Wspominałam ci już o nim wcześniej. Najprawdopodobniej jest to ten sam człowiek, który jak podejrzewamy, zamordował Jennifer Clewes i włamał się do twojego domu. – I jechał za mną, kiedy wracałem z Peterborough – dodał Banks. – Co? – Annie otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Banks opowiedział jej o tym, co spotkało go dzień wcześniej na autostradzie i co zrobił, aby zapewnić bezpieczeństwo swoim rodzicom. – Zapamiętałeś rejestrację? – zapytała Annie. – Za kogo ty mnie uważasz? – To mi ją podaj. Znajdziemy ten samochód. – Już o to zadbałem. – Burgess? – zapytała Annie i nie doczekawszy się odpowiedzi, westchnęła ciężko. – Tak czy inaczej, daj mi ten numer. Jak się domyślam, jeszcze nie powiedziałeś o tym Brooke’owi? – Powiedziałem tobie i zadzwoniłem na posterunek w Peterborough. To ich teren. Ostatnio kontaktowałem się z nimi dziś rano i powiedzieli mi, że w nocy nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. – Świetnie – rzuciła Annie, zapisując numer rejestracyjny, który podał jej Banks. – Przekażę to Brooke’owi osobiście. – Facet z kucykiem mógł zastrzelić Jennifer i próbował mnie zastraszyć, ale wiadomo, że to nie on zabił Roya. – Więc jest w to zamieszany jeszcze ktoś inny. – Cóż, jeżeli długowłosy jest typem od mokrej roboty, a biznes kręci się wokół prostytucji, można przypuszczać, że nad wszystkim czuwa jakiś alfons. – Całkiem możliwe – zgodziła się Annie. – Lambert? – To wielce prawdopodobne. – Banks wstał od stolika. – Ale nie poznamy odpowiedzi, przesiadując tutaj, choć to bardzo miłe. Dziękuję ci za wspólne śniadanie, Annie. I za oczyszczenie atmosfery. – Dokąd się wybierasz? Banks uśmiechnął się. – Gdybym ci powiedział, miałabyś poważny problem, prawda? Annie położyła dłoń na jego ramieniu. – Wiem, że nie zdołam cię powstrzymać – powiedziała. – Ale obiecaj mi kilka rzeczy. – Dawaj. – Bądźmy w kontakcie. Informuj mnie na bieżąco o swoich odkryciach. – Zgoda. Ty mnie też.

– Trzymaj się z dala od doktor Lukas. Ona się otworzy w swoim czasie. Ty mógłbyś ją tylko spłoszyć. – Jasne. – I uważaj na siebie, Alanie. Z nimi nie ma żartów. – Uwierz mi, wiem o tym. Banks pochylił się, pocałował Annie w policzek i wyszedł z restauracji. Annie odprowadziła go wzrokiem, a potem w pośpiechu wróciła do pokoju, żeby się spakować. Tego ranka po rozmowie z Brookiem zamierzała wyjechać do Eastvale, choćby wszystko się waliło i paliło. – Nie uwierzyłby pan. Przez ostatnie dwa dni był tu istny cyrk. – Malcolm Farrow rozsiadł się w fotelu, trzymając w dłoni szklaneczkę ginu z tonikiem. Zaproponował drinka Banksowi, który jednak podziękował za gin, gdyż była dopiero dziesiąta rano, i poprosił o sam tonik. Staruszek był tym zdziwiony, ale spełnił życzenie gościa. – Jak pan widzi, teraz już się trochę uspokoiło. Banks wyjrzał przez okno. Domyślił się, że detektywi zakończyli przeszukanie i zabrali to, co uznali za istotne dla śledztwa, ponieważ domu nikt już nie pilnował. Zapewne przekopali wszystko w poszukiwaniu dowodów związanych ze zbrodnią, a także informacji na temat trybu życia Roya, jego zwyczajów i znajomych, które mogłyby wyznaczyć jakiś kierunek śledztwa. Banks wiedział, co znaleźli, ponieważ sam dokładnie przeszukał cały dom i wszystko przekazał Brooke’owi. Teraz, kiedy formalnościom stało się zadość, dom mógł zostać przekazany najbliższym krewnym Roya, czyli rodzicom. – Wyobrażam sobie, co tu się działo – rzekł Banks. – Proszę wybaczyć, że nie zawiadomiłem pana od razu, ale musiałem się zająć rodzicami, zresztą i tak nie miałem pańskiego numeru. – Nie ma problemu. Byłem naprawdę wstrząśnięty, kiedy usłyszałem, co się stało. Gazety i telewizja trąbiły o tym na okrągło. Kręcili się tu dziennikarze, ale zwinęli manatki, kiedy policja skończyła robić swoje. – Już nic ciekawego tu nie znajdą – stwierdził Banks. – W każdym razie to miło z pańskiej strony, że pan o mnie pamiętał. – Drobiazg. Czy rozmawiał z panem ktoś z policji? – Z policji? Przepytywali wszystkich sąsiadów. – Co im pan powiedział? – To samo co panu. Nic więcej nie wiem. – A co z dziennikarzami? Twarz staruszka poczerwieniała. – Posłałem ich do wszystkich diabłów. Banda padlinożerców. – Zastanawiał się pan jeszcze nad tym zdjęciem, które panu pokazałem? – zapytał

Banks, wyciągając kopertę z aktówki. Farrow poprawił okulary na pokrytym siateczką purpurowych żyłek bulwiastym nosie i ponownie przyjrzał się fotografii. – Ale nie będę musiał niczego potwierdzać w sądzie, co? – upewnił się. – Nie, to wyłącznie sprawa między nami – uspokoił go Banks i wypił łyk toniku. Napój był mocno gazowany i kiedy odbiło mu się bąbelkami, poczuł w ustach smak jajek na bekonie, które zjadł na śniadanie. – Cóż, to mógł być on – odezwał się Farrow. – Im dłużej mu się przyglądam, tym bardziej wydaje mi się podobny. Jak już mówiłem, mam słaby wzrok, ale ulica była dobrze oświetlona, a sądząc po wzroście i kolorze włosów, to raczej ten sam człowiek. Może nie jestem za bardzo dokładny, jednak to wszystko, co mogę powiedzieć. – I tak jestem panu wdzięczny. – Co to za jeden? Chyba nie ten, który… – Nie sądzę – odparł Banks. – Jeżeli to faktycznie ten sam człowiek, mówimy o dawnym wspólniku Roya. O człowieku, którego Roy wpuścił do domu i z którym wybrał się na drinka, bo tak prawdopodobnie się stało. O człowieku, któremu ufał. Banks podziękował staruszkowi za pomoc, pożegnał się i wyszedł. Na drzwiach domu Roya nie było już policyjnej plomby i wszystko wskazywało na to, że przeszukanie zostało definitywnie zakończone. Banks przekręcił klucz w zamku i wszedł do środka. Jedynym odgłosem, jaki usłyszał, było buczenie lodówki. Panująca w całym domu martwa cisza, która zdawała się akcentować nieobecność Roya, przytłaczała go teraz o wiele bardziej niż za pierwszym razem. Najpierw wszedł do kuchni. Nie znalazł laptopa, który zostawił na stole, i domyślił się, że zabrali go policjanci. W tej chwili nie mógł nic na to zaradzić, ale postanowił zawiadomić Brooke’a, że chce go odzyskać, kiedy nie będzie im już potrzebny. Potem udał się na górę i zajrzał do gabinetu Roya. Ludzie, którzy przeszukiwali dom, wykonali swoje zadanie bardzo starannie i zostawili po sobie porządek. Wszystko leżało na swoim miejscu. Siedząc na sofie w salonie, przypomniał sobie o płycie CD, którą tam znalazł. Kiedy w środę Roy ukrył na niej zdjęcia Lamberta, musiał już zdawać sobie sprawę, że wpakował się w jakąś aferę. I prawdopodobnie zauważył, że owa afera – czy chodziło o prostytucję, nielegalną imigrację, czy cokolwiek innego – szybko zaczyna przybierać niebezpieczny obrót. Czy Roy wiedział, że jego życie jest w niebezpieczeństwie? Banks w to wątpił. Skoro jego brat przywykł do balansowania na granicy prawa i obracał się w szemranym towarzystwie, prawdopodobnie był zbyt pewny siebie i uważał, że ze wszystkim da sobie radę. Zaszło jednak coś, co sprawiło, że zmienił zdanie. Coś musiało się wydarzyć między środą a piątkowym wieczorem,

albo nawet parę dni wcześniej, gdyby brać pod uwagę nienaturalne zachowanie Jennifer Clewes. Banks zastanawiał się nad posunięciami swojego brata w tym krytycznym okresie. Gdzie był? Z kim rozmawiał? Gdyby udało mu się znaleźć odpowiedzi na te pytania, może zdołałby rozwiązać zagadkę śmierci Roya. I śmierci Jennifer. Przypomniał sobie wszystko, czego dowiedział się od Annie przy śniadaniu, i pomyślał o lekarce, która pomagała prostytutkom. Czy Jennifer Clewes powiedziała o tym Royowi? Najprawdopodobniej tak. Jaka była jego reakcja? Czy ta sprawa miała coś wspólnego ze śmiercią ich obydwojga? Banks nie mógł sobie jednak wyobrazić, w jaki sposób udzielanie wsparcia pokrzywdzonym przez los nielegalnym imigrantkom mogłoby doprowadzić do morderstwa. Chyba że ludzie, którzy byli zamieszani w cały ten proceder, poczuli się czymś zagrożeni. Banks pamiętał również rozmowę z Burgessem, podczas której się dowiedział, że Gareth Lambert zajmował się przemytem i ma rozległe kontakty w przestępczym podziemiu. Burgess twierdził, że Lambert zna bałkański szlak przerzutowy jak własną kieszeń, a teraz Annie wpadła na trop prostytutek z Europy Wschodniej obsługiwanych po godzinach w Berger-Lennox Centre. Banks zaczynał dostrzegać jakieś mgliste zarysy, ale wciąż nie wiedział, jaki udział w całej sprawie miał jego brat i dlaczego został zamordowany. Banks powrócił myślami do poprzedniego wieczoru. Rozmawiając z Corinne, wiele się dowiedział o swoim bracie. Roy uwielbiał Goon Show i Monty Pythona, potrafił zabawnie naśladować sceny z Ministerstwa głupich kroków i odgrywać skecz Czterej panowie z Yorkshire. Nowy Jork mimo wszystko pozostał jego ulubionym miastem, a jego ulubionym krajem były Włochy. Ostatnio zajmował się fotografią i był autorem wszystkich zdjęć, które zdobiły ściany jego domu. Regularnie grywał w golfa i w tenisa i kibicował Arsenalowi – co dla Banksa nie było niczym niezwykłym, gdyż sam uważał Arsenal i Manchester United za najlepsze kluby na świecie. Jego ulubionym kolorem była purpura, ulubioną potrawą risotto z grzybami, a z win najbardziej lubił amarone. Roy uwielbiał operę i często zabierał Corinne do Covent Garden – chociaż dziewczyna przyznała, że nie do końca jej się to podobało – i obydwoje lubili oglądać hollywoodzkie musicale albo stare filmy zagranicznych reżyserów, takich jak Bergman, Visconti, Renoir i Fellini. Roy dawał pieniądze żebrakom na ulicy, ale zdarzało mu się narzekać, kiedy uważał, że ceny w sklepie albo w restauracji są wygórowane. Miewał zmienne nastroje i Corinne musiała przyznać, że nigdy do końca nie wiedziała, co się dzieje w jego głowie. A jednak go kochała, jak wyznała Banksowi, kiedy znów się rozpłakała po trzecim kieliszku wina. Bez względu na to, że od wielu tygodni nie wiedziała, na czym stoi, że ją porzucił i samotnie musiała sobie radzić z traumą po aborcji. Wciąż miała nadzieję, że znudzi mu się jego nowa zdobycz i wróci do niej.

W salonie Roya znajdowała się tylko jedna fotografia rodzinna i Banks podszedł bliżej, żeby jej się przyjrzeć. Pamiętał, że została zrobiona na promenadzie w Blackpool w sierpniu 1965 roku, a w tle widać było Blackpool Tower. Stali we czworo, rodzice w środku, a chłopcy po bokach. Roy miał wtedy piegi i dużo jaśniejsze włosy, a czternastoletni Banks, ubrany w czarne obcisłe spodnie i golf, które w jego mniemaniu uchodziły wówczas za szczyt dobrego smaku, wyglądał na markotnego. Tak naprawdę wcześniej nie zwrócił na to zdjęcie szczególnej uwagi, ale teraz dotarło do niego, że musiał je zrobić Graham Marshall, który podczas tamtych wakacji towarzyszył jego rodzinie, a zaledwie miesiąc później przepadł bez wieści w pewien niedzielny poranek, kiedy roznosił gazety. Tamtego lata Banks zadurzył się w pięknej Lindzie, która pracowała w miejscowej kawiarni. Była od niego dużo starsza, ale i tak szalał na jej punkcie. Wtedy też on i Graham zabrali na plażę dwie dziewczyny, Tinę i Sharon, i ukryli się z nimi za falochronem, żeby sobie trochę pofiglować. Banks nie przypomniał sobie, jak pozowali do tego zdjęcia, ale nie był tym zaskoczony. Tak samo nie zachował z tych wakacji prawie żadnych wspomnień związanych z Royem. Ale który czternastolatek marnowałby swój czas na zajmowanie się dziewięcioletnim bratem. Graham Marshall zginął, padł ofiarą morderstwa, podobnie jak teraz Roy. Banks popatrzył na ojca ubranego w staromodny szary pulower, z papierosem w kąciku ust i włosami przylizanymi brylantyną. Potem przeniósł wzrok na matkę, która uśmiechała się do obiektywu. Wyglądała zaskakująco ładnie i młodo, miała trwałą ondulację i nosiła letnią sukienkę, która podkreślała jej talię. Zastanawiał się teraz, co odkryją lekarze, kiedy będą ją badać w przyszłym tygodniu. Czy ona to przeżyje? Ona i ojciec, czy zniosą to wszystko? Zaczynał odnosić wrażenie, jakby wszystko, czego dotknął, było przeklęte, a śmierć upominała się o każdego, do kogo się zbliżył. Zaraz jednak powiedział sobie w duchu, że dosyć tego rozczulania się nad sobą. Przecież to on odkrył tajemnicę morderstwa Grahama Marshalla ponad trzydzieści pięć lat po jego śmierci. Wiedział, że matka przeżyje operację, a serce ojca będzie bić jeszcze wiele lat. Roy zginął, ale on się dowie, kto go zamordował. I to wszystko. Kiedy przygotowywał się do wyjścia, by po raz kolejny wyruszyć na spotkanie z Garethem Lambertem, rozległ się dzwonek jego komórki. – Cześć, mówi Annie. – Myślałem, że jesteś w drodze na północ. – Taki miałam zamiar, ale coś zaczęło się dziać. Banks mocniej ścisnął telefon. – Co takiego? – Technicy odkryli, gdzie zostało zrobione zdjęcie przysłane na komórkę twojego brata. – Jakim cudem zdołali tego dokonać?

– Na podstawie listy opuszczonych fabryk – wyjaśniła Annie. – Na ścianie w tle widać było kilka liter, „NGS” i „IFE”. Jedna z fabryk na liście to Midgeley’s Castings, a pewien starszy policjant z ekipy śledczej przypomniał sobie, że przechodził obok niej w drodze do szkoły, a na budynku wisiał szyld z napisem „Midgeley’s Castings: Cast for Life”. Fabrykę zamknięto w osiemdziesiątym dziewiątym i od tamtego czasu nic się tam nie dzieje. – Gdzie to jest? – Nad rzeką, przy drodze do Battersea. Wybacz, że będę niedelikatna, ale eksperci od pływów przyznali, że prawdopodobnie w tamtej okolicy ciało twojego brata zostało wrzucone do Tamizy. Zatem coraz więcej wskazuje na to, że na tym zdjęciu był Roy. Wybieramy się tam teraz. Chcesz się przyłączyć? – Przecież wiesz, że tak. A co na to Brooke? – Nie widzi przeszkód. Spotkamy się na miejscu? – Jasne. Banks zanotował adres, który podała mu Annie, i wybiegł z domu. – Sierżant Browne? – Przy telefonie. – Mówi posterunkowy Templeton z Eastvale. Jak leci? – Dziękuję, w porządku. Masz coś nowego? – Możliwe. – Templeton ujął w palce leżący przed nim na biurku foliowy woreczek. – Wybrałem się z wizytą do pani Cropley, a zastałem w domu jej męża. Twierdził, że się przeziębił, ale nie zauważyłem, żeby był zasmarkany. Tak czy inaczej, chyba potrząsnąłem nim trochę mocniej. Wydawał się trochę podenerwowany, kiedy mu powiedziałem, że Paula Handler, ta kobieta, której udało się uciec, byłaby w stanie rozpoznać napastnika. – Ale to nieprawda – zauważyła Susan. – Cropley o tym nie wie. I sądzę, że jego żona również wie trochę więcej, niż jest skłonna nam powiedzieć. W każdym razie wpadłem na pomysł. Czy wasi technicy zbadali dokładnie samochód ofiary? – Na pewno – odparła policjantka. – Ale nic nie wskazuje na to, że zabójca w ogóle siedział w tym samochodzie. Najprawdopodobniej wywlókł ofiarę ze środka, a potem zaciągnął w krzaki. – Ale musiał się nad nią nachylić, żeby obezwładnić ją chloroformem. – Zgadza się. Do czego zmierzasz? – Zachowaliście wszystkie próbki tkanek, prawda? Włosów? Naskórka? – Oczywiście. – I macie jeszcze ten samochód? – Mamy. Powiesz wreszcie, o co ci chodzi?

– Mogłabyś sprawdzić, czy na oparciu siedzenia nie znaleziono śladów łupieżu? – Łupieżu? – Tak. – Dowiem się – obiecała Susan. – A czemu to takie ważne? – Cały ten temat wydaje się dosyć skomplikowany, ale z tego, co udało mi się wyczytać w sieci, można uzyskać materiał DNA z łupieżu. Przecież to zwykły naskórek, prawda? – Na niewiele nam się to przyda, jeżeli nie będziemy mieli próbki do porównania. – Mmm… no cóż, w zasadzie coś by się znalazło. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Że mam próbkę łupieżu Cropleya. Mogę ci ją przesłać? – Mam nadzieję, że nie prosiłeś o to jego żony. Templeton roześmiał się. – Wierz mi, że Cropley dał mi tę próbkę całkiem dobrowolnie. – To nie ma znaczenia – powiedziała Susan. – Na pewno dobrze wiesz, że potrzebna jest pisemna zgoda podejrzanego na zbadanie takiej próbki, o ile nie został zatrzymany pod zarzutem popełnienia jakiegoś poważnego przestępstwa. – Znam przepisy – odparł Templeton. – Ale coś takiego mogłoby potwierdzić moje podejrzenia. Gdybyśmy nie mieli wątpliwości, że to on, zmieniłoby to całkowicie postać rzeczy i moglibyśmy wszcząć oficjalne postępowanie. Cropley nie musi wiedzieć o tej próbce. Nikt nie musi o niej wiedzieć oprócz ciebie i mnie. W tej chwili nie mamy żadnych podstaw, żeby go aresztować i zażądać pobrania materiału genetycznego, ale gdyby ta próbka okazała się zgodna z tym, co zabezpieczono w samochodzie, wiedzielibyśmy, że coś na niego znajdziemy. A potem… cóż, oczywiście wtedy można by oficjalnie pobrać próbkę. – A jeżeli to nie on? – To skreślimy go z listy podejrzanych. – Ale po pierwszym badaniu zostanie ślad w dokumentacji. Takie rzeczy sporo kosztują. – Wiem, ale cóż zrobić? To wcale nie musi wyjść na jaw. Na pewno znasz kogoś, kto pracuje w laboratorium i potrafi zachować dyskrecję. Czy to możliwe, żeby nikt się nie dowiedział? – Dobry adwokat mógłby to wykorzystać przeciwko nam. – Gdyby to odkrył. Zresztą byłoby to bez znaczenia. Wtedy mielibyśmy już wynik oficjalnego testu, na który bez problemu dostalibyśmy zezwolenie, wszystko zgodnie z przepisami. Nie możesz temu zaprzeczyć. Mógłbym nawet zapłacić za ten test, jeżeli w tym tkwi problem. – Nie o to chodzi, zresztą wątpię, czy byłoby cię stać. Ale gdyby się okazało, że to faktycznie Cropley, sąd mógłby odrzucić oficjalny materiał dowodowy z powodu

tego, co teraz chcesz zrobić. Templeton westchnął ciężko. Nie przypuszczał, że sierżant Browne okaże się tak skrupulatna. – Posłuchaj, chcesz dopaść tego faceta czy nie? – zapytał. – Być może to go oczyści z podejrzeń, nie wiadomo. Ale powinniśmy przynajmniej mieć go na oku. Jeżeli mam rację, co tak czy inaczej potwierdzi test DNA, facet robił to już wcześniej i zrobi to ponownie. Co o tym myślisz? Chciałabyś się przekonać? W słuchawce zapadło milczenie i Templeton, czekając na odpowiedź, poczuł, jak ogarnia go napięcie. – Prześlij mi to – odezwała się w końcu Susan Browne. – Porozmawiam z szefem i zobaczymy, co da się zrobić. Ale niczego nie obiecuję. – Świetnie – odparł Templeton. – Już pędzę. Banks nigdy sobie nawet nie wyobrażał, że kiedykolwiek będzie nim targał tak silny niepokój jak teraz, gdy w towarzystwie Brooke’a i Annie szedł przez kamienisty i zarośnięty chwastami plac w stronę ceglanego budynku fabryki, którego szpetną fasadę pokrywały graffiti w jaskrawych kolorach. Czy miał za chwilę zobaczyć miejsce, w którym został zamordowany jego brat? Ten sam Roy, którego w dzieciństwie bronił przed starszymi prześladowcami i skaleczył w czoło zabawkowym mieczem. Drzwi wydawały się zamknięte na głucho, ale ustąpiły bez oporu i po chwili cała trójka szła przez wielką halę, od której ścian odbijał się echem każdy krok. Opuszczone fabryki z ziejącymi w dachu dziurami, zardzewiałymi szczątkami maszyn i zielskiem przebijającym się przez spękaną posadzkę miały w sobie coś, co zawsze sprawiało, że Banks czuł się nieswojo. Domyślał się, że ma to coś wspólnego z koszmarnym snem, który prześladował go w młodości, ale to było tak dawno, że nawet już nie pamiętał szczegółów. Sądził, że mogło również chodzić o wytwórnię łożysk kulkowych stojącą naprzeciwko domu jego rodziców, choć ona była akurat czynna, kiedy tam mieszkał, i nie miał żadnych przykrych doświadczeń z nią związanych. Za to w okolicy było sporo porzuconych domów, warsztatów i fabryk, a on poznał na wylot większość z nich, kiedy wraz z kolegami ścigał wymyślone potwory. Jednak bez względu na przyczynę takie wnętrza przyprawiały go o gęsią skórkę i to nie było wyjątkiem. – Zapraszasz mnie w wyjątkowo piękne miejsca, Dave – odezwała się Annie. – Tutaj jest prawie tak czarująco, jak na tej uliczce w Bow. – Dzisiaj przynajmniej nie pada – odparł Brooke. Spod przerdzewiałego arkusza blachy wychynął szczur i uciekając, nieomal przebiegł po stopach Annie, która skrzywiła się z odrazą, ale nawet nie pisnęła. Przez dziury w dachu wpadały promienie słońca, oświetlając tumany kurzu unoszące się

spod ich butów. Wszystkie szyby w wielkich osłoniętych siatką oknach były powybijane, a w rozrzuconych po podłodze odłamkach szkła migotały refleksy światła. Tu i ówdzie ciemniały tłuste plamy oleju i kałuże po deszczu, który spadł zeszłej nocy. Banks zauważył stojące na środku hali fabrycznej drewniane krzesło, ledwie widoczne zza pokrytych rdzą korpusów maszyn. Obok niego na podłodze leżał zwinięty kawałek sznura. – Lepiej tu zostańmy – powiedział Brooke, kiedy podeszli bliżej. – Zaraz przyjadą technicy i nie będą zachwyceni, kiedy im wszystko rozdepczemy. Banks stał i patrzył. Wydawało mu się, że dostrzegł na podłodze wokół krzesła i na sznurze ślady krwi. Na moment ujrzał oczyma wyobraźni związanego Roya i poczuł tę samą zgrozę co on, kiedy sobie uświadomił, że zaraz umrze w tym obrzydliwym miejscu. A potem odezwał się policyjny instynkt i Banks zaczął analizować każdy szczegół, jaki widział. – Roy został zabity strzałem w głowę z dwudziestkidwójki, jak Jennifer Clewes, tak? – zapytał. – Zgadza się – odparł Brooke. – I nie było rany wylotowej? – Nie. – Więc skąd się wzięła ta krew? – Kątem oka zauważył, jak inspektor zerka porozumiewawczo na Annie. – Dajcie spokój, nie jestem durniem. – Lekarz sądowy odkrył ślady pobicia – rzekł Brooke. – A więc go torturowali, skurwysyny. Brooke wbił wzrok w podłogę. – Na to wygląda. Ale jeszcze nie mamy nawet pewności, czy twój brat w ogóle tu był. Tak naprawdę nie da się rozpoznać, kto jest na tym zdjęciu. – A kto inny to mógł być twoim zdaniem? – zapytał Banks. – Zresztą teraz macie tutaj pod dostatkiem krwi, żeby porównać próbki. – Tak sądzę – potwierdził Brooke. – Ale dlaczego go torturowali? – zastanawiał się Banks. – Prawdopodobnie żeby wyciągnąć z niego jakieś informacje – powiedziała Annie. – Albo żeby się zorientować, jak dużo wie i ile już zdążył ujawnić. – Sądzę, że nie trzeba było wiele, żeby zmusić Roya do mówienia. Banks przypomniał sobie starszego chłopca, który pastwił się nad jego bratem. Roy trzymał się za brzuch i płakał z bólu. Wtedy zdołał go obronić. Ale tym razem nie zdążył przybyć mu na ratunek. Nie było go, kiedy Roy potrzebował pomocy. I tym razem Roy nie wyszedł cało z tarapatów. Banks mógł jedynie mieć nadzieję, że matka i ojciec nigdy się nie dowiedzą o torturach. Nie miał pretensji do Annie i Brooke’a, że próbowali to przed nim zataić – on przypuszczalnie zachowałby się tak samo, gdyby

chodziło o krewnego któregoś z nich – ale teraz musiał zadbać, żeby ta brutalna prawda nigdy nie dotarła do rodziców. – Nawet nie zadali sobie trudu, żeby po sobie posprzątać – zauważyła Annie, wskazując na leżącą obok krzesła łuskę po naboju. – Prawdopodobnie liczyli, że nikt nie znajdzie tego miejsca – dodał Brooke. – Jakieś dzieciaki w końcu by tu trafiły – rzekł Banks. – Dzieciaki uwielbiają takie miejsca. Przez dziurawy dach wlatywały i wylatywały gołębie, a niektóre z nich przysiadały na krokwiach i stroszyły pióra. Białe plamki ich odchodów pokrywały gdzieniegdzie podłogę, a nawet drewniane krzesło. Chociaż wnętrze fabryki nie było całkowicie odizolowane od świata, unosiła się w nim woń stęchlizny i zestarzałego smaru. – Może uda mi się przysłać kilku mundurowych, żeby przeprowadzili wywiad w okolicy – powiedział Brooke. – Nigdy nic nie wiadomo. Może ktoś zauważył, że działo się tu coś niezwykłego. Zawodzenie wiatru, który wpadał do środka przez wybite okna, dziwnie harmonizowało z gruchaniem gołębi. Chociaż dzień był gorący, Banks poczuł dreszcz, słysząc te odgłosy. Zobaczył wszystko, co chciał. Zapomniane przez Boga miejsce, w którym Roy spędził ostatnie godziny życia, gdzie był torturowany i w końcu został zastrzelony. Banks wiedział, że będzie nosił ten obraz w pamięci do końca swoich dni. Teraz jednak miał co innego do zrobienia. Pożegnał się z Brookiem i Annie, ale żadne z nich nie zapytało go, dokąd się wybiera. Kiedy wsiadał do samochodu, na dziedzińcu fabryki zatrzymała się furgonetka techników kryminalistycznych. Przyjechali zbadać miejsce śmierci Roya, zeskrobać zaschniętą krew i poszukać odcisków palców, włosów, złuszczonego naskórka albo jakichkolwiek śladów, które mogli zostawić po sobie mordercy. Przy odrobinie szczęścia powinni znaleźć wystarczająco dużo dowodów na poparcie oskarżenia, o ile policja kiedykolwiek znajdzie podejrzanego. Banks pozostawił ich z tym zadaniem.

Rozdział 15 Banks zaparkował samochód przed domem Roya, gdyż nie uśmiechało mu się tkwić w londyńskich korkach i szukać miejsca do parkowania przez pół dnia, a metrem podróżowało się znacznie szybciej. Najpierw odwiedził biuro podróży przy Edgeware Road, ale poinformowano go tam, że pana Lamberta nie ma. Potem znów pojechał do Chelsea, i kiedy zbliżał się do Sloane Square, spostrzegł Garetha Lamberta, który właśnie wychodził z domu – Dokąd się wybierasz, Gareth? – zagadnął. – Coś ty, kurwa, za jeden? Lambert usiłował przecisnąć się obok Banksa, który zastąpił mu drogę, ten jednak stał twardo w miejscu. – Nazywam się Banks. Główny inspektor Alan Banks. – Jesteś bratem Roya? – Lambert cofnął się o krok i zmierzył Banksa wzrokiem od stóp do głów. – O w mordę. Stary smutas we własnej osobie. – Zaprosisz mnie na chwilę? – Jestem zajęty. Spieszę się do biura. – To nie potrwa długo. Banks wpatrywał się uporczywie w Lamberta, który w końcu wzruszył ramionami i zaprowadził gościa do mieszkania na piętrze. Wnętrze było urządzone dosyć funkcjonalnie, ale brakowało mu osobistego charakteru, jak gdyby jego właściciel mieszkał tak naprawdę gdzie indziej. Lambert wyglądał tak samo jak na zdjęciach zrobionych przez Roya – zwalista postura z lekką nadwagą, zaczerwieniona cera, po części od słońca, po części na skutek nadciśnienia, jak domyślał się Banks, i gęsta czupryna kręconych szpakowatych włosów. Był ubrany w jasnoniebieskie dżinsy i obszerną białą koszulę. Burgess porównał go do Harry’ego Lime’a, lecz o ile Banks sobie przypominał, Lime miał ujmującą powierzchowność, bardziej jak Phil Keane. Lambertowi brakowało ogłady i najwyraźniej nie próbował polegać na uroku osobistym. Obaj mężczyźni zasiedli naprzeciwko siebie jak para szachistów i Lambert spojrzał na Banksa z ledwie zauważalnym wyrazem rozbawienia w oczach. – A więc ty jesteś starszym bratem Roya. – Zgadza się. Jak się domyślam, wiele razem przeszliście. – W rzeczy samej. Poznałem Roya zaraz po tym, jak skończył studia. To był siedemdziesiąty ósmy rok i obaj mieliśmy jeszcze mleko pod nosem. Pamiętam, że wszystkie dzieciaki nosiły wtedy podarte podkoszulki, przekłuwały sobie uszy agrafkami i słuchały Sex Pistols albo Clash, a my ubrani w garnitury siedzieliśmy

w jakimś eleganckim hotelowym barze i planowaliśmy kolejny interes. Czyli najprawdopodobniej handel fabrycznie podniszczonymi dżinsami i agrafkami dla młodzieży. – Lambert roześmiał się. – To były piękne dni. Niezmiernie mi przykro z powodu tego, co się stało z Royem. – Czyżby? – Oczywiście. Widzisz, jestem naprawdę bardzo zajęty, więc jeżeli zamierzasz tu siedzieć i… – Bo raczej nie sprawiasz wrażenia, jakbyś był pogrążony w głębokiej żałobie po śmierci kogoś, kogo znałeś tak długo. – Skąd wiesz, jak bardzo po nim ubolewam? – Dobra, dajmy temu spokój. Czy wasze wspólne interesy obejmowały handel bronią? Lambert zmrużył oczy. – Czemu to wywlekasz? – zapytał. – To stara historia. Tak, weszliśmy w interes, który wydawał się całkowicie legalny, ale wprowadzono nas w błąd, a dostawa została skierowana pod inny adres. Cóż, to była dla mnie nauczka. Jak to mówią? Kto raz się sparzy, na zimne dmucha. – Więc potem angażowaliście się w mniej ryzykowne przedsięwzięcia? – Nie powiedziałbym, żeby nasze interesy były pozbawione ryzyka, ale było to raczej ryzyko natury finansowej. Nic z tych rzeczy, gdzie drobna nieostrożność może skończyć się więzieniem. – Albo śmiercią. – Otóż to. – Za spekulacje giełdowe z wykorzystaniem poufnych informacji można dostać spory wyrok. – Och, wszyscy to robili. I nadal robią. Nie skorzystałeś nigdy, żeby trochę zarobić dzięki informacji z pewnego źródła? – Nie – odparł Banks. – Więc gdybym w tej chwili ci zdradził, że taka a taka spółka w przyszłym tygodniu przeprowadza fuzję i cena jej udziałów wzrośnie dwukrotnie, możesz uczciwie powiedzieć, że nie pobiegłbyś w te pędy, żeby kupić tyle akcji, ile tylko zdołasz unieść? Banks musiał się zastanowić nad tym pytaniem. Sprawa wyglądała niewinnie, może troszeczkę zdrożnie, ale nie pachniała żadnym przekrętem. Ale Banks nie znał się na papierach wartościowych i dlatego nie grał na giełdzie. Zresztą nigdy nie uważał, że ma dosyć pieniędzy, żeby przeznaczać je na tego typu hazard. – Może szarpnąłbym się na kilka – odpowiedział w końcu. – I tu cię mam! – Lambert klasnął w dłonie. – Tak myślałem. Jego słowa zabrzmiały jak powitanie w klubie, do którego Banks nie miał ochoty

wstępować. – Słyszałem również plotki, że zajmowałeś się przemytem – ciągnął Banks. – A to ciekawe. Od kogo je słyszałeś? – Czy to prawda? – Oczywiście, że nie. To słowo wywołuje bardzo negatywne skojarzenia, nie sądzisz? Przemyt. Działa na emocje. Powiedziałbym, że to dla mnie raczej kwestia praktycznej znajomości geografii. Zajmuję się przenoszeniem towarów z jednego miejsca w drugie. Nie ukrywam, że z wielką skutecznością. – Cieszę się, że nie tracisz czasu na fałszywą skromność. Jakie to towary? – Po prostu towary. – Broń? Narkotyki? Ludzie? Słyszałem, że znasz bałkański szlak przerzutowy. Lambert uniósł brwi. – Musiałeś czujnie nadstawiać ucha. Roy nigdy mi nie mówił, jaki jesteś bystry. Szlak bałkański? No cóż, może kiedyś go znałem, ale teraz… Te granice zmieniają się szybciej, niż człowiek zdąży się obejrzeć. A teraz lepiej przestań mnie oskarżać o łamanie prawa, bo naślę na ciebie mojego adwokata i nieważne, czy jesteś bratem Roya. Nigdy w życiu nie zostałem za nic skazany. – To ci się poszczęściło. A jednak na Bałkanach wciąż jest wiele możliwości dla przedsiębiorców. Albo w byłych republikach radzieckich. – Tam jest zbyt niebezpiecznie. I obawiam się, że już za stary jestem na to wszystko. Zaczynam myśleć o emeryturze. Mam żonę i tak się składa, że bardzo ją kocham, i prowadzę biuro podróży. – Kiedy po raz ostatni widziałeś Roya? – W nocy z piątku na sobotę. Banks starał się nie dać po sobie poznać, że ogarnęło go podniecenie. – O której godzinie? – Rozstaliśmy się o wpół do pierwszej, może o pierwszej. Czemu pytasz? – Jesteś pewien, że to było tej nocy? – Oczywiście. Banks czuł, że Lambert bawi się z nim w kotka i myszkę. Widział, że jego rozbiegane oczy spoglądają na niego wyzywająco. Lambert wiedział, że kiedy w piątek wieczorem wsiadał do samochodu z Royem, widział go sąsiad z naprzeciwka i na pewno podał rysopis Banksowi, który bez wątpienia już z nim rozmawiał. Ale to było o wpół do dziesiątej. Co robili do wpół do pierwszej albo pierwszej w nocy? Lambert wziął ze stołu pudełko cygar i podsunął je Banksowi. – Kubańskie. – Nie, dziękuję. – Jak uważasz – rzekł Lambert, manipulując obcinarką, po czym przytknął do

końcówki cygara płomień zapałki i spojrzał na Banksa przez kłąb dymu. – Wyglądałeś na zaskoczonego wiadomością, że po raz ostatni widziałem Roya w piątek wieczorem. Czemuż to? – Myślę, że wiesz dlaczego – odparł Banks. – Oświeć mnie. – Ponieważ właśnie wtedy zaginął. Po raz ostatni widziano go żywego w piątek o wpół do dziesiątej wieczorem. – Mogę cię zapewnić, że później też widziano go żywego. Oprócz mnie może to poświadczyć wielu członków klubu Albion. – Klubu Albion? – Na Strandzie. To ekskluzywny klub. Członkostwo tylko za rekomendacją. Banks przypomniał sobie, jak Corinne opowiadała mu, że przed kilkoma tygodniami Roy wybrał się z Lambertem do jakiegoś klubu. – Co tam się dzieje? Lambert roześmiał się. – Nic sprzecznego z prawem, jeżeli to masz na myśli. Klub ma koncesję na prowadzenie kasyna oraz najwyższej klasy restaurację i wyjątkowo przytulny bar. Roy i ja bywaliśmy tam od lat. Nawet kiedy mieszkałem za granicą, zdarzało mi się tam wstępować, kiedy byłem w Londynie. Lambert wypuścił dym z cygara i spojrzał na Banksa, mrużąc oczy, jak gdyby go prowokował. – Cofnijmy się zatem – powiedział Banks. – Oczywiście. – O której spotkałeś się z Royem w piątkowy wieczór? – Około wpół do dziesiątej – odparł biznesmen. – Przyjechałem po niego. – Czy taki mieliście zwyczaj? – Nie nazwałbym tego zwyczajem, ale owszem, już tak robiliśmy. Roy wolał zostawić samochód, kiedy miał ochotę na drinka, a ja ostatnio prawie wcale nie zaglądam do kieliszka, więc mogę prowadzić. Zresztą było mi prawie po drodze. – Więc umówiliście się, że w piątek wieczorem zabierzesz go z domu i pojedziecie razem do klubu? – Tak. Cygaro zgasło i Lambert zapalił je ponownie. Banks miał wrażenie, że służy mu ono raczej za rekwizyt. – Co się stało, kiedy dotarliście na miejsce? Lambert wzruszył ramionami. – Było jak zawsze. Poszliśmy do baru, zamówiliśmy brandy i rozmawialiśmy przez chwilę. Zaraz, skłamałem. Ja piłem brandy, zresztą jedyny alkohol tej nocy, a Roy zamówił czerwone wino.

– Z kim rozmawialiście? – Z kilkoma innymi klubowiczami. – Jak się nazywają? – Widzisz, to są ważne osobistości, wpływowi ludzie. Nie byliby szczególnie zachwyceni, gdyby zaczęła ich nękać policja i gdyby się dowiedzieli, że to ja cię na nich nasłałem. – Chyba nie do końca zrozumiałeś powagę sytuacji – powiedział Banks. – Został zamordowany człowiek. Mój brat, a twój przyjaciel. Jesteś jednym z ostatnich ludzi, którzy widzieli go żywego. Musimy prześledzić każdy jego krok tego wieczoru, kiedy zaginął. – Stawiasz mnie w bardzo niezręcznej sytuacji. – Gówno mnie obchodzi, w jakiej cię stawiam sytuacji. Chcę wiedzieć, co to za ludzie. – Banks utkwił wzrok w oczach Lamberta, który w końcu zaczął recytować długą listę nazwisk. Banks zanotował wszystkie, ale nie rozpoznawał żadnego. – Jakie wrażenie sprawiał Roy? – zapytał. – Był czymś przygnębiony, zmartwiony albo podenerwowany? – Wydawał mi się normalny. – Zwierzał ci się, że ma jakieś problemy? – Nie. – O czym mówił? – O interesach, o golfie, krykiecie, winie i kobietach. Wiesz, typowe męskie rozmowy. – Wspominał o mnie? Na twarzy Lamberta pojawił się lekki uśmiech. – Niestety nie. Banksowi trudno było uwierzyć w to wszystko, zważywszy na fakt, że tego samego wieczoru Roy zadzwonił do niego, żeby porozmawiać o jakimś naglącym problemie, sprawie życia lub śmierci, jak to określił. Na razie jednak dał temu spokój. – Czy Roy wspominał kiedykolwiek o niejakiej Carmen Petri? Trwało to zaledwie sekundę, ale Banks nie miał wątpliwości, że to pytanie zaskoczyło Lamberta, który lekko się zawahał i odwrócił wzrok, unikając jego spojrzenia. – Nie. – A słyszałeś kiedyś o takiej osobie? – Jest taka aktorka, Carmen Electra, ale wątpię, żeby to o nią ci chodziło. – Nie. I nie chodzi mi też o operę Carmen. – Banks jakby od niechcenia wyjął z teczki jedno ze zdjęć, które znalazł na płycie CD w salonie Roya, i położył je na stole. – Kim jest ten drugi mężczyzna? Lambert pochylił się nad fotografią, a potem spojrzał na Banksa z ukosa.

– Skąd to masz? – zapytał, wskazując na zdjęcie cygarem. – Roy je zrobił. Lambert rozsiadł się w fotelu. – To dziwne. Nie mówił mi o tym. – Zakładam, że wiesz, kim jest mężczyzna, z którym rozmawiasz na tym zdjęciu. – Oczywiście, że wiem. To Max. Max Broda. Współpracujemy ze sobą. Nie rozumiem, po co Roy miałby nas fotografować. – Na czym polega wasza współpraca? – Max organizuje dla mnie wycieczki. Zatrudnia przewodników, planuje trasy, wynajmuje hotele i proponuje ciekawe miejsca do zwiedzania. – Gdzie? – Głównie nad Adriatykiem i Morzem Śródziemnym. – W krajach bałkańskich? – Owszem, przynajmniej w niektórych. Jeżeli akurat jest tam bezpiecznie. – Chciałbym z nim porozmawiać – rzekł Banks. Lambert obejrzał uważnie końcówkę cygara i zaciągnął się po raz kolejny, zanim udzielił odpowiedzi. – Obawiam się, że to będzie raczej trudne. Max wrócił do domu. – Czyli dokąd? – Do Pragi. – Masz jego adres? – Zamierzasz się tam wybrać? To piękne miasto. Znam kogoś, kto mógłby cię po nim oprowadzić. – Może kiedyś skorzystam – odparł Banks. – Ale teraz interesuje mnie adres twojego wspólnika. – Powinienem gdzieś go mieć. – Lambert zaczął przeglądać pliki w notesie elektronicznym, aż w końcu znalazł adres i podyktował go Banksowi. – O której opuściliście klub? – Roy wyszedł między wpół do pierwszej a pierwszą. – Wtedy już mu nie towarzyszyłeś? – No wiesz, nie byliśmy braćmi syjamskimi. Roy lubił zagrać w ruletkę, a ja osobiście wolę pokera. – Wyszedł sam? – Tak, o ile mi wiadomo. – Dokąd się udał? – Nie mam pojęcia. – A o której ty wyszedłeś? – Około trzeciej. Byłem już wykończony, nie wspominając o tym, że również spłukany.

– I co potem robiłeś? – Przyjechałem tutaj. – Nie wróciłeś do żony? Lambert pochylił się nad stołem i wymierzył w Banksa wygasłe cygaro. – Mojej żony do tego nie mieszaj – wycedził. – Musi być bardzo wyrozumiała, prawda? – Powiedziałem ci, zostaw ją w spokoju. – Lambert znów przypalił cygaro, a ton jego głosu trochę złagodniał. – Byłem zmęczony i przyjechałem tutaj – dodał, przygładzając wolną ręką szpakowatą czuprynę. – Nie wiem, o co mnie podejrzewasz, ale Roy był moim przyjacielem i współpracowaliśmy od wielu lat. Ja go nie zabiłem. Po co miałbym to robić? Jaki mógłbym mieć motyw? – Roy ci nie powiedział, dokąd się wybiera? – Nie. Sądziłem, że wraca do domu. – Był pijany? Lambert przechylił głowę na bok i zastanawiał się przez chwilę. – Trochę wypił, głównie wina – odpowiedział po chwili. – Ale nie zataczał się i nie bełkotał. Nie mógłby prowadzić w takim stanie, ale był na tyle przytomny, by wsiąść do taksówki. – I tak właśnie zrobił? – Nie mam pojęcia, co się z nim działo, kiedy wyszedł na ulicę. – I wtedy widziałeś go po raz ostatni? – Tak. – No dobrze – powiedział Banks, podnosząc się z fotela. – Być może uda się nam czegoś dowiedzieć od taksówkarzy. – Jeszcze jedno – odezwał się Lambert, odprowadzając gościa do drzwi. – Skoro już wiesz o tej sprawie z dostawą broni sprzed lat… – Tak? – Myślę, że Roy znowu chciał wejść w taki interes. Myślę, że przynajmniej warto rozważyć taką ewentualność. Kilka razy do tego nawiązywał, no wiesz, jakby próbował mnie wybadać, pytał o dawne kontakty i takie tam. – W ten piątek? – Tak. Kiedy byliśmy w klubie. – I co mu powiedziałeś? – Że już wypadłem z obiegu, co jest zresztą zgodne z prawdą. Świat się zmienia, panie inspektorze, gdybyś przypadkiem tego nie zauważył. Ostrzegłem go, żeby się w to nie bawił. – Jak zareagował? Lambert poklepał Banksa po ramieniu, kiedy zatrzymali się przy drzwiach. – Wiesz, jaki był Roy – powiedział. – A może go nie znałeś. W każdym razie kiedy

się na coś napalił, trudno go było zniechęcić. Upierał się i właściwie trochę był na mnie wkurzony, bo myślał, że coś przed nim ukrywam i odbieram mu szansę na korzystny interes. – Więc rozstaliście się w niezbyt dobrym nastroju. – Roy jakoś by to przebolał. – Gdyby nie został zamordowany. – Właśnie. – A o co się poprztykałeś z Julianem Harwoodem? Lambert wyglądał na zaskoczonego. – To również do ciebie dotarło? – Tak. – Stare dzieje. Harwood wyolbrzymił sprawę. Twierdził, że go okantowałem, bo podobno wiedziałem, że w okolicy działek, które mi sprzedał, będzie przebiegać autostrada. – Faktycznie tak było? Lambert starał się nadać swojej twarzy wyraz urażonej niewinności, ale przypominało to raczej nieudolną parodię. – Ależ skąd? Nie zrobiłbym czegoś takiego. – Oczywiście – rzekł Banks. – Czy chciałbyś coś jeszcze mi powiedzieć? – Obawiam się, że nie. Tylko… – Co? Stojąc oparty o futrynę, Lambert podrapał się w skroń. – Nie zrozum tego opacznie – powiedział. – To tylko przyjacielska rada. Roy nie żyje i nie sposób tego zmienić. Nie wiem, dlaczego zginął, i na pewno nie mam pojęcia, kto go zamordował, ale nie sądzisz, że powinieneś dobrze się zastanowić nad tym, co robisz, i trochę ostrożniej stąpać, żeby nie wdepnąć w gniazdo żmij? – Czy to jest ostrzeżenie, panie Lambert? – Potraktuj to, jak chcesz. – Lambert spojrzał na zegarek. – A teraz naprawdę muszę się spieszyć do biura. Trzeba pilnować interesu. Annie ledwie zdążyła wstąpić do swojego domu w Harkside i podlać więdnące kwiaty w doniczkach, a już musiała pędzić do Eastvale, gdzie o trzeciej po południu miało się odbyć spotkanie ekipy śledczej. Dzień był pogodny, upał trochę zelżał, a po jasnobłękitnym niebie sunęły pojedyncze obłoczki, lecz Annie nie miała czasu, by przystanąć na chwilę i nacieszyć się tym widokiem. Czasami się zastanawiała, jaki sens ma życie na wsi, zważywszy na charakter i godziny jej pracy. Wszyscy czekali już w sali konferencyjnej – Gristhorpe, Hatchley, Winsome, Rickerd, Templeton oraz szef techników kryminalistycznych, Stefan Nowak. Podłużny stół był tak starannie wypolerowany, że można było się w nim przeglądać,

a w głębi sali wisiała na ścianie tablica suchościeralna otoczona przez kilka tablic korkowych, do których Stefan przyszpilił fotografie wykonane na miejscu zbrodni. Kontrastowały one wyraźnie z portretami, które zdobiły sąsiednie ściany. Kiedy Annie opowiedziała już wszystkim o wizycie w Berger-Lennox Centre, Royu Banksie i tajemniczej Carmen Petri oraz ich ewentualnych powiązaniach z zamordowaniem Jennifer Clewes, Gristhorpe oddał głos Stefanowi Nowakowi. Szef techników podszedł do tablic ze zdjęciami i odchrząknął. Nie po raz pierwszy Annie zaczęła się zastanawiać, jak wygląda życie Stefana poza pracą. Należał do najbardziej czarujących i eleganckich mężczyzn, jakich kiedykolwiek znała, a jego życie prywatne było dla niej tajemnicą. – Zacznę od tego, że na drzwiach domu inspektora Banksa znaleźliśmy odciski palców, które nie należą do żadnego z pracowników ekipy remontowej, znaleźliśmy ślady opon na podjeździe i… – Stefan zawiesił głos i uniósł rękę, w której trzymał plastikowy woreczek. – Mamy niedopałek papierosa, który leżał nad strumykiem na posesji inspektora Banksa. Na szczęście udało się go zabezpieczyć, nim zaczęło padać. Możemy z niego pobrać próbkę śliny potrzebną do testu DNA. – A co ze śladami opon? – zapytała Annie. – Tego rodzaju opon często używa się w takich samochodach jak mondeo – wyjaśnił Stefan. – Wysłałem informację do Essen, żeby porównali je z tym, co zostało z samochodu rozbitego pod Basildon. Wciąż czekam na odpowiedź. – A więc masz odciski palców, ślady opon i DNA z domu Banksa – podsumował Gristhorpe. – I kiedy znajdziemy podejrzanego, jeśli w ogóle go znajdziemy, na podstawie tych dowodów będzie go można powiązać z morderstwami Jennifer Clewes i Roya Banksa? – Cóż – odparł Stefan. – Będzie go można powiązać z włamaniem do domu inspektora Banksa. – No właśnie – rzekł nadinspektor. – A tam nie popełniono żadnego przestępstwa. – Niezupełnie – odezwała się Annie. – W końcu doszło do włamania. Gristhorpe zgromił Annie wzrokiem i pokręcił głową. – To za mało. Macie coś jeszcze? – Uzyskaliśmy od operatora wykaz połączeń z komórki Jennifer Clewes – oznajmiła Winsome. – Chociaż nie powiem, żeby wiele nam to dało. Z tego, co zdołałam ustalić, rozmawiała głównie z przyjaciółmi i rodziną. – A co z ostatnią rozmową w piątek wieczorem? – zapytała Annie. – Tą, która zapadła w pamięć Kate Nesbit. – Właśnie do tego zmierzałam – odparła Winsome. – W piątek jedenastego czerwca o dwudziestej drugiej czterdzieści trzy Jennifer odebrała połączenie, które trwało trzy minuty. Problem w tym, że ktoś do niej dzwonił z zastrzeżonego numeru. Operator sieci próbuje go sprawdzić, ale powiedziano mi, żebym sobie nie

robiła nadziei. – Dziękuję, że się postarałaś – powiedziała Annie. Gristhorpe spojrzał na zegarek. – Muszę iść – rzekł, wstając z krzesła. – Mam na karku dziennikarzy i zastępcę komendanta. Doceniam wasze dotychczasowe postępy, ale to wciąż za mało. Potrzebujemy wyników, i to szybko. Annie, powinnaś jutro wrócić do Londynu, żeby dalej badać wątek Berger-Lennox Centre. Cała reszta kontynuuje śledztwo tutaj. Winsome, skontaktuj się z operatorem i dowiedz się, czy mają dla nas ten numer. Poproś ich, żeby zweryfikowali połączenia wychodzące z telefonu Jennifer. To na razie tyle. Kiedy Gristhorpe wyszedł z sali, wszyscy odetchnęli z wyraźną ulgą. – Chyba szef jest dzisiaj trochę nie w sosie, co? – zagadnął Stefan do Annie, kiedy chwilę później reszta zespołu wychodziła na korytarz. – Myślę, że naciskają go z góry. I bez względu na to, jaki jest genialny w swoim mniemaniu, nie lubi być pouczany przez kobiety. Stefan uśmiechnął się wymownie. – Mogę na słówko? – zwrócił się do Annie posterunkowy Templeton. – Jasne, Kev – powiedziała Annie i pomachała Stefanowi na pożegnanie. – Chodźmy na kawę do stołówki. Templeton skrzywił się ze wstrętem. – Z całym szacunkiem, ale… – Wiem, tutejsza kawa smakuje jak kocie szczyny. Masz rację. W takim razie niech będzie Golden Grill. Przedarli się przez tłum turystów na Market Street i mieli dosyć szczęścia, by trafić na wolny stolik. Jedyna w lokalu kelnerka miała pełne ręce roboty, ale nawet dosyć szybko podała im kawę. – O co chodzi, Kev? – O Rogera Cropleya – wyjaśnił posterunkowy. – Do tej pory nie chciałem cię tym zanudzać, bo i tak masz dosyć spraw na głowie. Cóż, może się okazać, że to nie ma żadnego związku, ale myślę, że na coś trafiliśmy. – Co takiego? – Morderstwo Claire Potter. – No, nie wiem – powiedziała Annie. – Trochę mi to wygląda na zbieg okoliczności. – Na początku też tak myślałem – ciągnął Templeton. – Ale gdyby się nad tym dobrze zastanowić, to jeżeli Cropley w piątkowe wieczory polował na młode kobiety podróżujące samotnie autostradą, jedyny zbieg okoliczności polega na tym, że znalazł się na stacji Watford Gap w tym samym czasie co Jennifer Clewes. I był to dokładnie taki zbieg okoliczności, na jakim zawsze mu zależało. Facet wypatrywał ofiar w takich miejscach, jak Watford Gap, Leicester Forrest, Newport Pagnell albo

Trowell, a Jennifer Clewes nadawała się idealnie. – Rozumiem, do czego zmierzasz. Ale według mnie zbiegiem okoliczności jest to, że upatrzył sobie kobietę, na której życie dybał już ktoś inny. – Zgadza się, ale czasem dochodzi do takich nieprawdopodobnych przypadków. I to wcale nie oznacza, że Cropley jest niewinny. – Mnie tego nie musisz mówić, Kev – odparła Annie. – Jest jeszcze niedoszła ofiara, Paula Chandler. W lutym późnym wieczorem w piątek ktoś ją zmusił do zjechania na pobocze i próbował otworzyć drzwi samochodu, ale były zablokowane i dzięki temu uszła z życiem. – Przyjrzała się napastnikowi? – Widziała tylko jego rękę. Annie zamyśliła się na chwilę. – To wciąż nie dowodzi, że Cropley jest mordercą. – Chyba jest jakiś sposób, żeby to sprawdzić. – Dawaj. Posterunkowy pochylił się nad stolikiem. Był wyraźnie podekscytowany. – Spotkałem się z sierżant Browne z Derby, która też uważa, że gra jest warta świeczki. Od tamtego czasu jeszcze raz rozmawiałem z Cropleyem i jego żoną i nadal myślę, że coś jest na rzeczy – powiedział Templeton i przeszedł do opowieści o próbce łupieżu. – Muszę przyznać, że całkiem sprytnie to rozegrałeś, Kev – pochwaliła go Annie, kiedy skończył opowiadać. – Nie wiedziałam, że z łupieżu można pobrać materiał do testu DNA. – Można. Rozmawiałem o tym ze Stefanem, a sierżant Browne to potwierdziła, kiedy zadzwoniła do mnie z informacją, że przekazała próbki do laboratorium. Teraz oni robią takie testy dosyć szybko, jeżeli to coś pilnego. – Pomijając na razie kwestię, że żaden sąd nie uzna takiego dowodu, to czego się spodziewasz? – zapytała Annie. – Teraz to bez znaczenia. Na razie potrzebujemy potwierdzenia, że znaleźliśmy sprawcę, a wtedy będziemy mieli wolną rękę, żeby go przyskrzynić zgodnie z procedurą. Pobierzemy oficjalne próbki do testów DNA. Jeszcze raz go przesłuchamy i będzie musiał się rozliczyć z każdej minuty spędzonej na autostradzie we wszystkie piątkowe wieczory. Sprawdzimy też, czy jego współpracownicy i szefowie wiedzą coś o nim i jego zwyczajach. Przesłuchamy jeszcze raz personel wszystkich stacji benzynowych i barów przy autostradzie. Wszystkich kierowców ciężarówek. Ktoś musiał coś zauważyć. Templeton mówił z takim zapałem, że Annie nie chciała brutalnie sprowadzać go na ziemię, dzieląc się z nim swoimi obawami. Ale jeżeli w śledztwo zaangażował się również wydział zabójstw z Derby, to Kev nie miał okazji zbytnio się zagalopować.

Obserwując go, Annie zauważyła, że młody policjant zaczyna coraz bardziej upodabniać się do Banksa, i pomyślała, że dwóch takich to dla niej zdecydowanie za wiele. Musiała jednak przyznać, że Templeton przynajmniej z nią rozmawiał i dzielił się przemyśleniami, na co Banks zazwyczaj nie potrafił się zdobyć. – W porządku – odezwała się wreszcie. – Ale masz się tym zajmować w ścisłej współpracy ze śledczymi z Derby. Jeżeli będziesz rozmawiał z Cropleyem, niech ci towarzyszy ta sierżant Browne albo ktoś inny z tamtejszego wydziału zabójstw. Nie chcę, żebyś cokolwiek robił na własną rękę, Kev. Czy to jasne? Templeton pokiwał głową, mimo to wyglądał jak pies, który wykopał kość. – Tak jest. Nie martw się, dostaniemy twarde dowody i wszystko będzie zgodnie z przepisami. Annie uśmiechnęła się. – Nie obiecuj rzeczy, których nie możesz zagwarantować – powiedziała. – Ale skoro o tym mowa, oczekuję od ciebie takich wyników, żeby prokurator zechciał z tym iść do sądu. – Masz wysokie wymagania. Annie parsknęła śmiechem. Urząd prokuratorski słynął z tego, że niechętnie zajmował się sprawami, które nie dawały stuprocentowej szansy na wyrok skazujący. – Więc się postaraj – powiedziała. – A teraz wracajmy do pracy. Dopili kawę, zapłacili i ruszyli z powrotem przez zatłoczoną Market Street. Ledwie Annie zdążyła przekroczyć próg komendy, gdy zadzwoniła jej komórka. Dała znak Templetonowi, by dalej szedł bez niej, i odebrała połączenie. – Inspektor Cabbot? – rozległ się w słuchawce znajomy głos. – Tak, to ja, doktor Lukas. – Chciałabym z panią porozmawiać. – Słucham. – Nie przez telefon. Możemy się spotkać? A więc nici z wieczoru w domowym zaciszu i relaksującej kąpieli z dobrą książką, pomyślała Annie. Oby tylko sprawa okazała się warta takiego wyrzeczenia. – Wyjechałam do Eastvale – powiedziała, spoglądając na zegarek. – Jest za dwadzieścia czwarta. Jeżeli zdążę na pociąg, powinnam dotrzeć do Londynu około ósmej. – Byłoby świetnie. – Zatem u pani w domu? – Nie. – Doktor Lukas podała nazwę francuskiej restauracji w Covent Garden. – Będę tam na panią czekała. Po rozmowie z Garethem Lambertem Banks dojechał metrem do Charing Cross i skierował kroki do klubu Albion. Okazało się jednak, że klub będzie czynny dopiero

późnym wieczorem i wszystko jest zamknięte na głucho. Kilka razy pukał do drzwi, potem zaczął walić w nie pięścią, ale nikt nie otwierał. Kilku przechodniów popatrzyło na niego z odrazą, jakby był pijakiem, który rozpaczliwie usiłuje dostać się do baru. W końcu kopnął w drzwi z całej siły, po czym odszedł w stronę Trafalgar Square i przez jakiś czas przechadzał się wśród tłumu turystów, próbując uwolnić się od lęku i bezradności, które narastały w nim od chwili, gdy zobaczył martwe ciało Roya na brzegu Tamizy. Minęło południe i poczuł głód mimo obfitego śniadania, które rano zjadł w hotelu w towarzystwie Annie. Na końcu Old Crompton Street zauważył bar w amerykańskim stylu, gdzie zamówił cheeseburgera i colę. Jedząc, obserwował świat za oknem i myślał o rozmowie z Garethem Lambertem – teatralne gesty z użyciem cygara, żartobliwy unik z Carmen Electrą w tle, wzmianka o ponownym zainteresowaniu Roya handlem bronią i dyskretna przestroga na pożegnanie. Żadna z tych rzeczy nie była konieczna, ale Lambert nie potrafił się oprzeć. Czy świadczyło to o jego niewinności? Czy o arogancji? Nie zawsze łatwo było odróżnić jedno od drugiego. Było jednak coś jeszcze, co tak naprawdę nie dawało mu spokoju. Banks chyba lepiej niż ktokolwiek inny zdawał sobie sprawę, że interesy Roya niekoniecznie były zgodne z prawem i jak zauważyła Corinne, zawsze podejrzewał swojego brata o najgorsze. Nie było to powodem do dumy, ale pomyślał, że miał rację. Aczkolwiek po rozmowie z wielebnym Ianem Huntem, a także zapoznawszy się nieco bliżej z życiem Roya, Banks nabrał przekonania, że niefortunny interes z dostawą broni był dla jego brata srogą nauczką. To, co zobaczył jedenastego września w Nowym Jorku, wstrząsnęło nim do głębi i uświadomiło mu, czym naprawdę jest terroryzm. To już nie byli anonimowi pasażerowie wysadzonych autobusów w Basrze czy Tel Awiwie, których oglądał na ekranie telewizora. Ci, którzy umierali na jego oczach, jak co dzień przyszli do pracy i wypełniali swoje obowiązki, niczym nie różnili się od niego, a wśród nich byli nawet jego znajomi. Banks zaczął dochodzić do wniosku, że Gareth Lambert prawdopodobnie blefował. Nie wierzył, że jego brat znów chciał się zająć handlem bronią i prosił dawnego wspólnika o kontakty. Chyba że zamierzał na kimś się odegrać, co było raczej mało prawdopodobne. Jeżeli Roy miałby jakieś stare rachunki do wyrównania, zająłby się tym kilka lat wcześniej, powodowany wściekłością, którą roznieciły w nim przeżycia z Nowego Jorku. Ale tak nie postąpił. Dlatego Banks uważał, że Lambert go okłamał. A istniał tylko jeden powód, dla którego mógł to zrobić – aby zbić go z tropu i odwrócić jego uwagę od prawdziwego problemu. Banks był coraz bardziej przekonany, że ów problem ma coś wspólnego z wydarzeniami w Berger-Lennox Centre, z Jennifer Clewes i Royem, z doktor Lukas, tajemniczą Carmen Petri i prostytutkami z Europy Wschodniej. Tylko wciąż nie miał pojęcia, jak połączyć

z tym wszystkim samego Garetha Lamberta. W tej układance brakowało jakiegoś elementu. Banks wątpił, że Lambert pomoże mu go odkryć. Był na to za cwany. Świetnie się bawił, wodząc Banksa za nos i mówiąc mu, że widział Roya w piątek, kiedy już dowiedział się z gazet, że właśnie tego dnia Roy zaginął. Ale zrobił to, ponieważ wiedział, że Banks dostał jego rysopis od Malcolma Farrowa, i ponieważ był przekonany, że nie zrobił tej nocy nic, co mogłoby go obciążyć. Bez wątpienia było prawdą, że Roy wyszedł z klubu między wpół do pierwszej a pierwszą, a Lambert został tam do trzeciej. Banks zamierzał wrócić wieczorem do klubu Albion, żeby to potwierdzić. Skończył kanapkę i pojechał metrem do South Kensington. Postanowił jeszcze raz przejrzeć dokumenty Roya, żeby sprawdzić, czy nie ma w nich czegoś na temat klubu Albion albo jego członków, których nazwiska podał mu Lambert. Pomyślał, że mógłby zadzwonić do paru z nich i przekonać się, czy potwierdzą wersję Lamberta. Postanowił również zadzwonić do rodziców i na komendę w Peterborough, aby się upewnić, że wszystko jest w porządku. W domu Roya nadal panowała cisza. Banks zamknął za sobą drzwi, schował klucz do kieszeni i skierował kroki w stronę kuchni. W drzwiach stanął jak wryty, widząc siedzącego przy stole kuchennym mężczyznę. Ogarnęło go jeszcze większe zdumienie, kiedy zobaczył, że mężczyzna obraca się i mierzy do niego z pistoletu.

Rozdział 16 – Usiądź powoli – rozkazał uzbrojony intruz. – I trzymaj ręce na widoku. Banks wykonał polecenie. – Kim jesteś? – zapytał nieznajomy. – Mógłbym cię zapytać o to samo. – Ale ja byłem pierwszy. I to ja mam broń. – Nazywam się Alan Banks. – Masz jakiś dokument? Banks wsunął powoli rękę do wewnętrznej kieszeni, wyjął legitymację służbową i przesunął ją po blacie w stronę mężczyzny. Ten uważnie obejrzał dokument, po czym pchnął go z powrotem w stronę Banksa i schował pistolet do kabury ukrytej pod marynarką. – Co tu, kurwa, jest grane? – warknął Banks, czując, jak z opadającą falą adrenaliny ogarnia go złość. – Musiałem się upewnić. Jestem Dieter Ganz z Interpolu. Mężczyzna pokazał Banksowi swoją legitymację, a potem wyciągnął dłoń w pojednawczym geście. Banks miał wrażenie, że Ganz, potrząsając jego ręką, chce mu ją wyrwać ze stawu. – Bez urazy – powiedział Ganz i wzruszył ramionami. – Nadinspektor Burgess powiedział, że pewnie cię tu zastanę, ale musiałem się upewnić. Mówił prawie bez obcego akcentu, ale dało się zauważyć charakterystyczną manierę, z jaką wypowiadał słowa. – Jak tu wszedłeś? – To nie było trudne – odparł Ganz, zerkając w stronę okna. Poniżej klamki Banks zauważył wycięte w szybie koło o średnicy pięści. – Cóż, nie wiem jak tobie, ale mnie po tym naszym powitaniu dobrze zrobi coś mocniejszego – oświadczył Banks. – Ja nie skorzystam, dziękuję – odparł Ganz. – Jak chcesz. – Banks otworzył butelkę Côte de Nuits i nalał sobie pełny kieliszek. Wciąż trzęsły mu się ręce. – A więc Burgess cię przysłał, tak? Ganz przytaknął skinieniem głowy. – Powiedział mi, gdzie cię szukać. Wybacz, że tyle to trwało, ale nie od razu udało mu się mnie znaleźć. Nie było mnie w kraju. Wygląda na to, że nasze zainteresowania się pokrywają. – Przede wszystkim powiedz mi, co ciebie interesuje.

– W tej chwili interesują mnie ludzie, którzy zajmują się przemytem. A konkretnie przemytem młodych kobiet, które są wykorzystywane seksualnie. Ganz wygląda na tajnego agenta, pomyślał Banks. Był młody; mógł mieć niewiele ponad trzydziestkę. Nie golił się od kilku dni, a jego jasne włosy były odrobinę za długie i przetłuszczone. Lniana marynarka, którą miał na sobie, prosiła się o pranie podobnie jak jego dżinsy. – A w jakim punkcie pokrywają się nasze zainteresowania? – zapytał Banks. Ganz wyjął z kieszeni kartkę papieru i rozłożył ją na stole. Była to kserokopia zdjęcia, które Banks dał Burgessowi. – Chciałeś się dowiedzieć, kim jest ten człowiek, który tutaj rozmawia z Garethem Lambertem. – Lambert powiedział mi, że nazywa się Max Broda. – Zgadza się – powiedział Ganz. – To jest Max Broda. Albańczyk, który podróżuje z izraelskim paszportem. – Czemu tak? Ganz uśmiechnął się, odsłaniając lukę po brakującym zębie. – Nie musi się przejmować kłopotliwymi wizami. – Czym się zajmuje? Według Garetha Lamberta działał w branży turystycznej, ale Banks domyślał się, że gdyby Max Broda faktycznie organizował wczasy i wycieczki, żaden agent Interpolu nie zaprzątałby sobie nim głowy. – Broda jest handlarzem – wyjaśnił Ganz. – Czym handluje? – Słyszałeś kiedyś o Arizona Market? – Nie. – Wiem, że kojarzy się z Ameryką, ale tak naprawdę to miejsce w Bośni, między Sarajewem a Zagrzebiem. Przypomina te stare targowiska, które czasem widuje się w filmach, wiesz, romantyczne scenki z arabskich miasteczek, wąskie uliczki i stragany obwieszone kolorowym towarem. Za dnia kwitnie tam handel pirackimi płytami i podróbkami rolexów albo perfum Chanel, ale po zmroku wszystko się zmienia. W nocy można tam kupić kradzione samochody, broń i narkotyki. A także młode kobiety. Są sprzedawane jak owce i bydło na wiejskim jarmarku. Czasem odbywają się licytacje i dziewczyny muszą paradować nago, trzymając numery, a kupcy obmacują je i zaglądają im w zęby, jakby to były konie. Wiele z nich trafia do nocnych klubów i burdeli w Bośni, gdzie obsługują żołnierzy sił pokojowych, ale są też przemycane do innych krajów i pracują tam jako striptizerki albo masażystki. – Przypuszczam, że to jest właśnie teren Lamberta – zauważył Banks. – Bałkański szlak przerzutowy. – To tylko jedna z dróg – zgodził się Ganz. – Prowadzi przez Serbię, Chorwację,

Albanię, Macedonię, Bośnię i Hercegowinę, Czarnogórę i Kosowo. Ale jest też wiele innych i często się zmieniają. Przecinają granice w niestrzeżonych miejscach. Wiele kobiet z Rosji, Ukrainy i Rumunii dociera tutaj szlakiem wschodnim, przez Polskę albo Węgry do Niemiec. Wielu przemytników wysyła kobiety z Serbii do Włoch pontonami przez morze. Wypływają z albańskich portów i niektóre nawet toną po drodze, ale kiedy docierają do celu, są już na terenie Unii Europejskiej, gdzie mogą dużo swobodniej podróżować. – A więc Lambert i Broda współpracują ze sobą? – Tak – odparł Ganz, a jego oczy przybrały surowy wyraz. – Broda kupuje kobiety, a Lambert organizuje ich przerzut. Rzecz jasna nie robi tego osobiście, bo to zbyt ryzykowne, ale zna wszystkie słabe punkty i wie, kogo można przekupić. Sądzimy, że obaj działają w tej branży od dłuższego czasu. Wcześniej Lambert mieszkał w Hiszpanii, ale tam grunt zaczął mu się palić pod nogami, więc przeniósł się tutaj i założył biuro podróży, które jest świetną przykrywką dla takiej działalności. – Zatem Gareth Lambert i Max Broda przemycają do Anglii młode dziewczyny na potrzeby rynku usług seksualnych? – Tak. Ale nie tylko do Anglii. To dlatego tak trudno ich dopaść. Próbujemy zgromadzić dokumentację podobnego procederu w Paryżu, Berlinie i Rzymie. To szeroko zakrojona działalność. – Dieter Ganz zamyślił się na moment. – Widziałem te kobiety, rozmawiałem z nimi. Zacznijmy od tego, że nazywanie ich kobietami nie jest do końca trafne. Niektóre z nich mają dopiero po czternaście czy piętnaście lat. Opuszczają rodzinne domy znęcone obietnicami pracy za granicą w charakterze modelek, opiekunek do dzieci, pokojówek i kelnerek. Niektóre są przemycane na Zachód i sprzedawane na miejscu, inne od razu trafiają do punktów przerzutowych w Belgradzie. Są tam przetrzymywane w brudzie, poniżane, bite i głodzone, handlarze odzierają je z ludzkiej godności, gwałcą je, faszerują narkotykami i zmuszają do uległości. Kiedy już złamią w nich wszelki opór, zawożą je na targowisko i sprzedają temu, kto zaoferuje najlepszą cenę. Potem, nawet jeżeli dziewczyny zostaną przemycone do Rzymu, Tel Awiwu albo Paryża, muszą żyć w straszliwych warunkach i co noc obsługiwać dziesięciu, dwudziestu, a nawet trzydziestu mężczyzn. Jeżeli nie chcą udawać zadowolonych z tego, co robią, są bite i zastraszane. Oprawcy grożą im, że jeśli będą próbować ucieczki, wytropią je i zabiją wraz z ich rodzinami. – Trochę o tym słyszałem – rzekł Banks i pokręcił głową, wstrząśnięty opowieścią Ganza. – Ale nie… aż tyle. – Większość ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy. Niektórzy wolą o niczym nie wiedzieć. Ludzie myślą, że dziewczęta, które zostają prostytutkami, robią to z własnego wyboru, ale często tak nie jest. Za jedyne tysiąc funtów można kupić młodą kobietę i w ciągu roku zarobić na niej sto tysięcy. A kiedy się zużyje, wymienić

ją na nową. To całkiem niezła inwestycja, prawda? – Nie wierzę, że mój brat był w to zamieszany. – Nie był, o ile mi wiadomo – odparł Ganz. – Na podstawie tego, co powiedział mi naczelnik Burgess, domyślam się, że twój brat i jego przyjaciółka odkryli, co się dzieje. – Chodzi o Berger-Lennox Centre? – Tak. I doktor Lukas. – Jaką ona w tym wszystkim odgrywa rolę? – Stara się pomóc dziewczynom, które zaszły w ciążę, to wszystko. Nie zadaje zbędnych pytań. Z drugiej strony te biedaczki mają szczęście, że trafiają do kogoś takiego jak ona… – Ale jakie są warunki tej współpracy? – Tego nie wiemy. Śledztwo jest jeszcze świeże. Dotychczas działaliśmy głównie w Bośni, Rumunii i Serbii. – Czy Carmen była jedną z tych dziewczyn, której pomagała Lukas? Carmen Petri? Ganz zmarszczył czoło. – Przykro mi, ale nie znam takiego nazwiska. – Jesteś pewien? – Tak. Petri, powiadasz? – Coś w tym rodzaju. – Wydaje mi się, że to rumuńskie nazwisko. – Ale nie słyszałeś o niej? – Nie. – Dobra – rzekł Banks. – Mów dalej. – Ale niezależnie od tego, o czym wie albo nie wie doktor Lukas, musi być w to zamieszany jakiś alfons, któremu Lambert i Broda dostarczają przemycone z Europy Wschodniej dziewczyny. Jeżeli jest ich więcej, pewnie przetrzymuje je w kilku miejscach. Możliwe, że działa tu nawet więcej alfonsów, tego nie wiem. Spodziewaliśmy się, że Lambert i Broda naprowadzą nas na trop. – Ale się nie udało? – Na razie nie. Mogli się zorientować, że ich obserwujemy. Lambert krąży między swoim biurem i londyńskim mieszkaniem, a większość weekendów spędza, odgrywając lokalnego magnata w swojej wiejskiej posiadłości. – Czyli gdzie? – zapytał Banks. – Wioska nazywa się Quainton i leży niedaleko Buckingham. To tam Lambert wiedzie przykładne życie. W każdym razie kiedy mamy do czynienia z sutenerami i przemytnikami, zazwyczaj natrafiamy na ślad przestępczości zorganizowanej, a wtedy już nie ma żartów. – Rosyjska mafia?

– Najprawdopodobniej. Banks powtórzył Ganzowi, czego dowiedział się od Annie na temat dwóch mężczyzn podejrzanych o zamordowanie Jennifer Clewes i prawdopodobnie również Roya. Agent Interpolu wolno pokiwał głową. – To mi wygląda na ich metody. – Więc co teraz? – Sądzimy, że te dwa ostatnie morderstwa mogą doprowadzić do wrzenia. Niewykluczone, że ktoś popełni błąd. – Przyszedłeś tutaj, żeby mnie zniechęcić? Ganz roześmiał się. – Zniechęcić cię? Burgess mnie uprzedzał, że mogę od ciebie usłyszeć coś takiego. – Doprawdy? Co jeszcze ci powiedział? – Że to nic nie da. Niektórym ludziom łatwo pewne rzeczy wyperswadować, ale nie tobie. Powiedział, że cenisz sobie niezależność. – I miał rację. Ganz machnął lekceważąco ręką. – Nie, nie chcę cię zniechęcić. Możesz dla mnie zrobić coś, czego nie mogę oczekiwać od policjantów, którzy prowadzą to śledztwo. Chcę, żebyś nadal robił to, co robisz. Musisz jednak wiedzieć, że potrząśniemy gniazdem szerszeni. – Przejdźmy do rzeczy. – Nie mówię, że nic ci nie grozi. Mogłeś zginąć, gdyby cię znaleźli pod tym adresem, który twój brat podał swojej dziewczynie. Myślę jednak, że z powodu tamtych dwóch morderstw mają już dosyć kłopotów i nie chcą bez namysłu strzelać do policjanta. Na pewno cię obserwują, odkąd tu przyjechałeś, ale to czysta formalność, bo mają teraz wiele innych zmartwień. Poza tym wiedzą, że twój brat nie zdążył ci niczego powiedzieć, w przeciwnym razie nie błądziłbyś tak po omacku. Zresztą torturowali go przed śmiercią i powiedział im, że o niczym nie wiesz. Wyjawił im również, gdzie mieszkasz, a oni zadzwonili do swoich cyngli w terenie. Na szczęście podał im niewłaściwy adres. To zdjęcie również wysłali oni. Chyba nie wiedzieli, że znalazłeś komórkę brata, ale sprawdzili, że on nie ma jej przy sobie. To w ich stylu, taki chory żart. Najprawdopodobniej sprawka samego Maxa Brody. Ta wiadomość była przeznaczona dla kogoś, kto znajdzie telefon, może nawet dla policji. Było im to obojętne, bo numeru nadawcy i tak nie dałoby się wyśledzić. Aparat był kradziony, a kartę zniszczyli zaraz po użyciu. Potem dali ci do zrozumienia, że wiedzą, gdzie mieszkają twoi rodzice. Takie zagranie też jest dla nich typowe. Ale nie martw się, twoi rodzice są bezpieczni. To nie jest sprawa, w której mogliśmy się zdać wyłącznie na miejscową policję. – Tam też macie swoich ludzi? – Jednego, ale jest uzbrojony. Chociaż teraz, kiedy dotarłeś do Garetha Lamberta

i prawdopodobnie wytrąciłeś go z równowagi, sytuacja może trochę się zmienić. – Wiesz, że widziałem się z Lambertem? – Wiem, że nadinspektor Burgess dał ci jego adres, więc nie sądzę, żebyś siedział bezczynnie i nie zrobił użytku z tej informacji. Jakie wrażenia po rozmowie? – Lambert nie wzbudził mojego zaufania. Nie wierzę mu. – Nie dziwię się. Od tej pory dołożymy wszelkich starań, żeby ci zapewnić ochronę, ale z oczywistych względów nie możemy się ujawnić. Wielka szkoda, że angielska policja nie nosi broni. – Nie jestem co do tego przekonany – odparł Banks i pomyślał, że w swojej karierze miał niewiele takich momentów, kiedy potrzebował broni, choć teraz mógł nastąpić jeden z nich. – A tak przy okazji, masz zezwolenie na swoją? Ganz roześmiał się. – Mam, wydane przez wasze władze. Dla ciebie też znajdzie się jakiś pistolet, jeśli chcesz. – Jeszcze bym sobie strzelił w stopę – odparł Banks. – Ale dziękuję za propozycję. – Prawie zapomniałem – rzekł Ganz. – Burgess kazał ci przekazać, że sprawdził numer tej czerwonej vectry i okazało się, że została skradziona z parkingu w Puenty. Czy coś ci to mówi? – Tak, dziękuję – powiedział Banks. Było tak, jak się spodziewał. Samochód, którym go śledzono, kiedy wracał do rodziców, był kradziony. – Co zamierasz teraz robić? Banks spojrzał na zegarek. – Wypiję jeszcze jeden kieliszek wina i zastanowię się nad tym, co mi powiedziałeś. Planował również wybrać się później do klubu Albion, kiedy lokal będzie już otwarty, i dowiedzieć się czegoś więcej na temat ostatnich godzin życia Roya, ale nie widział powodu, żeby mówić o tym Dieterowi Ganzowi. Uznał, że skoro agenci Interpolu mają go ochraniać, i tak dostatecznie szybko się zorientują. O czwartej po południu, wkrótce po tym, jak Annie udała się na dworzec kolejowy, do Eastvale przyjechała z Derby Susan Browne. Wynik przeprowadzonego w wielkiej tajemnicy testu DNA okazał się pozytywny, ale na tym nie kończyły się pomyślne wiadomości, które przywiozła. W drodze do domu Rogera Cropleya powiedziała Templetonowi, że inspektor Gifford przeprowadził wywiad w londyńskiej firmie komputerowej, w której pracował ich podejrzany. Jak się okazało, w piątki Cropley zawsze wychodził późno i piątek dwudziestego trzeciego kwietnia nie był wyjątkiem, gdyż wtedy akurat odbyło się w firmie uroczyste przyjęcie dla uczczenia jakiegoś korzystnego

kontraktu. Tego popołudnia Cropley najwyraźniej nie był przejęty widokiem dwojga funkcjonariuszy na progu swego domu. Próbował zatrzasnąć drzwi, ale Templeton zablokował je nogą. – Będzie lepiej, jak pan nas wpuści – oznajmił. – W przeciwnym razie ja zaczekam tutaj, a sierżant Browne pojedzie po nakaz przeszukania. Mężczyzna puścił klamkę i policjanci weszli do środka. – Nie rozumiem, dlaczego nie zostawicie mnie w spokoju – powiedział Cropley, kiedy wszyscy znaleźli się w salonie. – Już panu mówiłem kilka razy, że nic nie wiem o żadnych morderstwach. – Powiedziałbym raczej, że skłamał pan kilka razy – odparł Templeton. – A tak swoją drogą, to jest sierżant Browne. Przyjechała z Derby, żeby z panem porozmawiać. Proszę się przywitać. Roger Cropley nic nie powiedział, patrzył tylko na Susan Browne, która usiadła i przygładziła fałdy spódnicy. – Od razu przejdę do rzeczy – zaczęła. – Kiedy posterunkowy Templeton podzielił się ze mną swoimi podejrzeniami, z początku byłam sceptyczna. Jednak przemyślałam sobie to wszystko i zasięgnęłam trochę informacji. – Jakich informacji? Susan wyjęła z aktówki kartonową teczkę na dokumenty i zajrzała do środka. – Dowiedziałam się, że w piątek dwudziestego trzeciego kwietnia tego roku opuścił pan swoje biuro w Holborn około ósmej wieczorem. – Skąd pani to wie? – Czy to prawda? – Nie przypominam sobie. Jak mogę pamiętać coś, co było tak dawno? – Według naszych źródeł jest to prawda. Z tego wynika, że znalazł się pan na stacji Trowell w tym samym czasie co Claire Potter. – To musiał być wyłącznie zbieg okoliczności. – W dwóch pozostałych przypadkach również wyszedł pan późno z pracy – mówiła dalej Susan. – Dokładnie wtedy, gdy doszło do napaści na dwie inne kobiety, które podróżowały samotnie autostradą M1. – Nikogo nie napadłem. – Panie Cropley, teraz zabierzemy pana na posterunek, gdzie będziemy kontynuować przesłuchanie. Zrobimy panu zdjęcie do kartoteki, pobierzemy odciski palców i materiał do testów DNA. Kiedy będziemy mieli… Drzwi salonu otworzyły się i do środka weszła pani Cropley. – Co tu się dzieje, Rogerze? – zapytała. – Znów mnie nagabują. Kobieta spojrzała na parę funkcjonariuszy, potem znów na męża, a na jej twarzy

pojawił się wyraz pogardy. – Może na to zasłużyłeś. – Czy pani coś wie? – zapytał Templeton. – To sprawa między mną a moim mężem. – Tu chodzi o morderstwo – powiedziała Susan. – Ofiara została zgwałcona i zasztyletowana. Pani Cropley skrzyżowała ręce na piersi. Susan i Templeton wymienili spojrzenia i policjantka ponownie zwróciła się do Cropleya, który wyraźnie pobladł. – Kiedy będziemy mieli pańskie zdjęcie, pokażemy je wszystkim pracownikom w każdym barze i na każdej stacji benzynowej przy autostradzie. Pańską próbkę DNA porównamy ze śladami znalezionymi na miejscu zbrodni. Może starał się pan być bardzo ostrożny, ale zawsze coś zostanie. Na przykład łupież. – Łupież? – Nie wiedział pan, że można pobrać materiał genetyczny ze złuszczonego naskórka? Nawet jeżeli był to jeden płatek łupieżu, został zabezpieczony i wkrótce trafi do naszego laboratorium. Cropley wyglądał na zdruzgotanego. – Chciałby pan coś powiedzieć? Mężczyzna pokręcił głową. – Dobrze. – Susan Browne wstała z krzesła. – Rogerze Cropley, jest pan aresztowany pod zarzutem zamordowania Claire Potter. Ma pan prawo zachować milczenie, ale jeżeli podczas przesłuchania zatai pan coś, z czego potem zechce pan skorzystać w trakcie procesu, może to wpłynąć niekorzystnie na pańską obronę. Wszystko, co pan powie, może zostać użyte jako dowód w sprawie. Kiedy Cropley szedł ze zwieszoną głową prowadzony w stronę drzwi przez Templetona i Browne, żona odwróciła się do niego plecami i stała na środku salonu nieruchoma jak posąg. Idąc zatłoczonymi ulicami Covent Garden w kierunku restauracji przy Tavistock Street, w której czekała doktor Lukas, Annie była spóźniona pół godziny. Nie zdążyła na pociąg o 16.25, ale godzinę później wsiadła do następnego pośpiesznego, który przyjechał do Londynu planowo o 18.13. Z pociągu zadzwoniła do Berger-Lennox Centre, żeby skontaktować się z doktor Lukas, ale tego dnia nie było jej w pracy. Zostawiła dla niej wiadomość, ale nie była pewna, czy lekarka ją otrzyma, zadzwoniła więc do restauracji, gdzie również poprosiła o przekazanie wiadomości. Potem zatelefonowała do hotelu, by zarezerwować pokój na kolejną noc. Recepcjonista, który rozpoznał ją po głosie i po nazwisku, nagle stał się tak rozmowny, że poczuła się niezręcznie.

Cóż, doktor Lukas powiedziała, że będzie czekać, ale przynajmniej nie wybrała najgorszego miejsca, pomyślała Annie, wchodząc do pełnej ludzi restauracji. Niewielki lokal był pogrążony w dyskretnym półmroku, ale zauważyła lekarkę siedzącą w kącie sali i ruszyła w jej stronę. Dobiegły ją dźwięki muzyki, która jednak była zbyt cicha, by dało się rozpoznać, co to za utwór. – Przekazano pani moją wiadomość? – zapytała Annie, siadając przy nakrytym lnianym obrusem stoliku. Doktor Lukas pokiwała głową. – Nie ma problemu – powiedziała, stukając palcem w okładkę książki. – Wzięłam sobie coś do czytania. Byłam przygotowana. Znają mnie tutaj i są bardzo wyrozumiali. Annie przejrzała menu, w którym dominowały tradycyjne francuskie dania, i wybrała ratatouille. Doktor Lukas zdecydowała się na zupę rybną. Kiedy już złożyły zamówienie, lekarka nalała sobie i Annie wina. – Przepraszam, że musiała pani jechać z tak daleka, ale to nie jest rozmowa na telefon. – Nie ma sprawy – odparła Annie. – I tak miałam tu wrócić. Teraz powie mi pani wszystko? – Wszystko, co wiem. – Czemu pani tego nie zrobiła poprzednim razem? – Wtedy sytuacja była inna, ale wszystko się zmieniło. A sprawy i tak zaszły za daleko. Kelnerka przyniosła koszyk z chlebem, Annie odłamała sobie kawałek pieczywa i posmarowała masłem. W pociągu nic nie jadła i uświadomiła sobie, że jest głodna. – Słucham panią. – To dla mnie bardzo trudne – zaczęła doktor Lukas. – Nie jest to dla mnie powód do dumy. – Pomaganie tym dziewczynom? – To jeszcze pół biedy. Gdybym ja tego nie robiła, to kto? – Czy chodzi o Carmen Petri? – Tylko częściowo. Żeby zrozumieć to, co mam do powiedzenia, musi pani wiedzieć, skąd pochodzę. Lwów to bardzo stare miasto, piękne i pełne zabytków. Moja matka była krawcową, ale reumatyzm tak powykręcał jej palce, że nie mogła pracować. A ojciec był inżynierem w kopalni. Moi rodzice pamiętają, jak Niemcy podczas wojny mordowali Żydów. Wszyscy wiedzą o masakrze w Babim Jarze, ale dochodziło też do mniejszych egzekucji w wielu innych miejscach, również we Lwowie. Moim rodzicom się poszczęściło. Byli wtedy dziećmi, ukryli się i nikt ich nie znalazł. Ukraina była jeszcze częścią Związku Radzieckiego, kiedy przyszłam na świat. Wychowałam się w nowej części miasta, na osiedlu brzydkich

komunistycznych bloków. Byliśmy biedni i nie dojadaliśmy, ale mieliśmy silne poczucie wspólnoty i zdarzało się nawet, że wierzyliśmy w rewolucyjne ideały. Kiedy w sierpniu dziewięćdziesiątego pierwszego Ukraina stała się niepodległym państwem, na jakiś czas zapanował chaos. Nikt nie wiedział, co będzie dalej. Właśnie wtedy wyjechałam za granicę. Annie słuchała zaintrygowana, ale nie wiedziała, do czego prowadzi ta opowieść. Chwilę potem kelnerka podała im jedzenie, a doktor Lukas dolała wina do kieliszków i jak gdyby czytała w myślach Annie, uśmiechnęła się i powiedziała: – Pewnie się pani zastanawia, do czego zmierzam, ale proszę mnie wysłuchać. Potem opowiedziała jeszcze o swoim dzieciństwie, o nauce w szkole, o trudnych warunkach życia i ambicjach, by zostać lekarzem. – No i marzenie się spełniło – zakończyła swoją historię. – Musi być pani bardzo dumna. Doktor Lukas zmarszczyła czoło. – Dumna? Tak, przeważnie tak. Ale rok temu do mojego domu przyszedł pewien mężczyzna. We Lwowie chodziliśmy do tej samej szkoły i mieszkał w bloku niedaleko mnie. Podobno dowiedział się od swoich rodziców, którzy przeczytali artykuł na mój temat w lokalnej gazecie, że odniosłam sukces za granicą. Tam naprawdę tak jest. Wielu ludzi opuściło Ukrainę, ale ich losy wciąż interesują tych, którzy tam zostali. – Czego od pani chciał? – Już w szkole był osiłkiem i pastwił się nad słabszymi, a kiedy dorósł, wraz ze swoją bandą terroryzował cały blok, w którym mieszkałam. Wymuszali haracze, włamywali się do mieszkań, handlowali towarami z czarnego rynku. Nie było siły na niego. A potem nagle przepadł. Może pani sobie wyobrazić, jaką wszyscy poczuliśmy ulgę. – Ale odnalazł się tutaj, w Londynie? – Tak. Powiedział mi, że podróżował po Europie, gdzie uczył się praw wolnego rynku i bardzo przydało mu się to, co przyswoił sobie we Lwowie. – To on jest człowiekiem, który przysyła do pani te dziewczęta? Doktor Lukas przez chwilę milczała. Annie zauważyła, że prawie wcale nie tknęła zupy rybnej, a jej twarz pobladła. – Tak – wyszeptała w końcu. – Teraz jest sutenerem. Pierwszy raz przyszedł do mnie, bo jedna z jego dziewcząt miała problemy z menstruacją i nie mogła pracować. A potem wpadł na pomysł, żeby uczynić ze mnie swoje nieoficjalne zaplecze medyczne, że się tak wyrażę. Tak się to wszystko zaczęło. – I trwa już od roku? Ile dziewcząt przyjęła pani w tym czasie? – Piętnaście, może szesnaście. – Wszystkie były w ciąży?

– Większość. Niektóre cierpiały na choroby weneryczne. Jedna miała ostrą wysypkę w okolicy łona, inna krwawiła z odbytu. Cokolwiek im dolegało, on przywoził je do mnie, kiedy centrum było już zamknięte. Wcześniej dzwonił i mówił, żebym została po godzinach. – Dlaczego pani mu pomagała? – Annie domyślała się odpowiedzi na to pytanie, ale musiała ją usłyszeć od doktor Lukas. Na przeciwległym końcu sali, gdzie siedziała grupa hałaśliwych gości, rozległa się salwa śmiechu. Lekarka spojrzała w tamtą stronę, a potem znów popatrzyła na Annie. Miała posępną minę. – Zagroził, że zabije moich rodziców, jeżeli nie będę robiła, co mi każe, albo jeżeli komuś o tym powiem. Wiedziałam, że stać go na to. Wciąż ma kontakty na Ukrainie. – Więc co się zmieniło? – Moi rodzice już nie mieszkają we Lwowie. Są teraz w Ameryce, u mojego brata w San Francisco. Czekałam na potwierdzenie, że dolecieli na miejsce. Dzisiaj do mnie zadzwonili. – A co z panią? – Nie przejmuję się tym – odparła doktor Lukas. – Zresztą mnie z jego strony nic nie grozi. Żywa mam dla niego dużo większą wartość. – Jeżeli to jakieś pocieszenie, ten człowiek trafi do więzienia – powiedziała Annie. Doktor Lukas roześmiała się gorzko. – Tak. I dalej będzie kierował swoim imperium zza krat. A tutaj szybko znajdzie się ktoś, kto go zastąpi. Inny potwór. Na świecie nie brakuje potworów – stwierdziła, kręcąc głową. – Ale sprawy zaszły o wiele za daleko. Biedna Jennifer… i tamten mężczyzna… – Nazywał się Roy Banks. A co z Carmen Petri? – zapytała Annie. Doktor Lukas spojrzała na nią z powagą. – Carmen to tak naprawdę był początek końca. – Co pani chce przez to powiedzieć? – Wcześniej przymykałam na wszystko oko. Byłam nawet skłonna wierzyć, że robię coś dobrego, a te dziewczęta mają tutaj lepiej jako prostytutki niż w swoich zrujnowanych wojną miasteczkach i wioskach. Nie znałam prawdy, jak wszyscy. Myślałam, że same wybrały takie życie i że przede wszystkim z nimi musi być coś nie tak. Byłam naiwna. – W jaki sposób Carmen to zmieniła? – Tamte dziewczyny nie były rozmowne. Wypytywałam je o ich życie, ale nie chciały niczego mi powiedzieć. Carmen… była bardziej pewna siebie, inteligentniejsza… nie wiem. Może to nawet dzięki Jennifer, która była dla niej dobra. Zresztą nieważne, jaka była przyczyna, ale Carmen sprawiła, że przejrzałam na oczy.

– Co pani powiedziała? – Że jedna z nowych dziewcząt została pobita i zamknięta w ciasnym pokoju, bo nie zgodziła się na jakieś obrzydlistwo, którego żądał od niej klient. Powiedziała mi również, że ta dziewczyna pochodziła z małej wioski w Bośni i kiedyś dwaj mężczyźni zagrozili jej nożem, gdy wracała do domu, uprowadzili ją i zmusili do prostytucji. Miała dopiero piętnaście lat. Wtedy uświadomiłam sobie, że one nie robią tego z własnej woli, że to nie wynika z ich zepsucia. To były normalne dziewczyny, takie jak my, tylko zostały zmuszone do tego zajęcia. Podobnie jak ja bały się o swoje rodziny pozostawione w kraju. Te, które miały rodziny. Ten człowiek przemycał je tu z Bośni, Mołdawii, Rumunii i Kosowa. Wiele z nich straciło rodziców w czasie wojny. Kiedy w wieku szesnastu lat musiały opuścić sierociniec, często były bez pieniędzy i nie miały dokąd pójść. A za progiem już czyhali jego ludzie. Te dziewczyny się go boją. Nie chciały mówić, co tam się dzieje, ale widziałam siniaki, czasem nawet rany. O nic nie pytałam i nie jestem z tego dumna, ale widziałam. A potem Carmen… zaczęła mówić. – Kiedy to było? – W zeszłym tygodniu, w poniedziałek. – Co się z nią stało? – Nic, o ile mi wiadomo. – Nie zamordowali jej? – Nie sądzę. Nie wiem, czemu mieliby to zrobić? – Jeżeli się zorientowali, że opowiedziała pani i Jennifer o wszystkim…? – Nie przypuszczam, by o tym wiedzieli, zresztą ona jest dla nich zbyt cenna. – Ale muszą się czegoś domyślać – powiedziała Annie. – Jennifer i Roy Banks nie żyją. Kiedy Jennifer powiedziała o tym Royowi, musiał zacząć węszyć, zadawać pytania. On znał pewnych ludzi, którzy… cóż, powiedzmy, że miał kontakty wśród przestępców. – W takim razie może się mylę. Nie mam pojęcia. O Carmen wiem tylko tyle, co usłyszałam od niej samej. Zaszła w ciążę, więc przysłał ją do mnie. Niezwykłe wydało mi się to, że Carmen postanowiła urodzić to dziecko. Jest praktykującą katoliczką i nie zgodziła się na aborcję. – A on jej na to pozwolił? – Wszystko zależy od dochodów, jakie mu przynosi – wyjaśniła doktor Lukas. – Carmen jest jedną z wyjątkowych dziewczyn, obdarzoną szczególną urodą i wspaniałą figurą, doskonale mówi po angielsku. Nigdy nie pracowała na ulicy, to bardziej dziewczyna na telefon. – Więc jak teraz ten człowiek wynagrodzi sobie brak zysku? – Mogę tylko się domyślać. Niektórzy mężczyźni lubią uprawiać seks z ciężarnymi i są gotowi za to dopłacić. W ten sposób będzie miała mniej klientów, ale zarobi tyle

samo albo nawet więcej. Annie poczuła, jak ściska ją w żołądku. Teraz zrozumiała, dlaczego doktor Lukas nie chciała jeść. Sama też straciła apetyt. – A co z dzieckiem? – Zostanie adoptowane. Carmen mówiła, że dbają o nią i dobrze ją karmią przez wzgląd na jakiegoś pana Garretta, który jak przypuszczam, sporo płaci za jej dziecko. – Poda mi pani nazwisko tego sutenera? – Naprawdę nazywa się Hadeon Mazuryk. Mówi o sobie Harry. Ma przydomek „Wesoły Harry”, bo wygląda, jakby był bardzo smutny. Oczywiście to tylko pozór, taka osobliwa fizjonomia. – Wie pani, gdzie przetrzymuje te dziewczyny? Lekarka pokiwała głową. – Ma dom w okolicy King’s Cross. Byłam tam kiedyś z doraźną wizytą. Ale musi pani uważać. – Dlaczego? – Jest uzbrojony. Widziałam. Banks po raz kolejny przejrzał garderobę Roya w poszukiwaniu odpowiedniego stroju. Nie wyobrażał sobie, że wiele zdoła wskórać w klubie Albion ubrany w dżinsy i sportową koszulę. Problem stanowiły spodnie. Te z szafy Roya nie pasowały na niego, a do tych, które przywiózł ze sobą, nie mógł dobrać żadnej marynarki. W końcu pocieszył się nadzieją, że takie lokale mają zazwyczaj skąpe oświetlenie, więc czarny z granatowym nie będą tak bardzo rzucać się w oczy. Mężczyzna przy wejściu, który wyglądał jak połączenie kamerdynera z wykidajłą, poprosił go o kartę członkowską. Banks pokazał mu legitymację służbową. – Policja? Mam nadzieję, że nie mamy kłopotów? – Absolutnie – odparł Banks. – Chcę tylko zadać kilka pytań i już mnie tu nie ma. – Pytań? – Tak. Był pan w pracy w zeszły piątek? – Byłem. – Pamięta pan, jak do klubu przyszedł Roy Banks w towarzystwie Garetha Lamberta? – Taka tragedia. Pan Banks był dżentelmenem. Któż mógł zrobić coś takiego? – Też chciałbym wiedzieć. Ale widział pan, jak przyszli? – Tak, około dziesiątej. – A był pan tu jeszcze, kiedy wychodzili? – Ale oni nie wyszli razem. Pan Banks opuścił klub około wpół do pierwszej, a pan Lambert został znacznie dłużej. Chyba do trzeciej, jakoś tak. Zatem Lambert przynajmniej w tej kwestii mówił prawdę.

– Czy każdy z nich wyszedł samotnie? – Tak. – Czy wie pan, dokąd potem udał się pan Banks? – Nie rozmawiał ze mną o tym. Tylko jak zwykle życzył mi dobrej nocy. – Nie wezwał pan dla niego taksówki? – Tutaj zawsze jeździ dużo taksówek, a przy Charing Cross jest postój. – W porządku – rzekł Banks. – Mogę wejść? – Tylko proszę się postarać nie niepokoić gości. – Chciałem jedynie porozmawiać z personelem. – Doskonale. Wnętrze klubu zaskoczyło Banksa. Spodziewał się zobaczyć boazerie z ciemnego drewna, kinkiety i kelnerów w bordowych marynarkach, tymczasem kiedy przekroczył próg, jego oczom ukazał się oświetlony lampami halogenowymi przestronny bar z niskim sufitem i chromowanymi wykończeniami, a kelnerki nosiły prążkowane kostiumy. Plamy kolorowego światła rozchodzące się promieniście z dobrze ukrytych reflektorów zdobiły ściany odcieniami błękitu, różu, zieleni i czerwieni. Zdecydowanie nie był to jeden z tych staromodnych klubów, w których przesiadują wytworni dżentelmeni, kiedy zdarzy im się zostać na weekend w mieście. Było to raczej ekskluzywne kasyno połączone z barem i restauracją; takie miejsce, w jakim przed pięćdziesięciu laty można by zastać Jamesa Bonda. Teraz odwiedzali je obrotni młodzi biznesmeni i maklerzy, a czasem też starzy przemytnicy, jak Gareth Lambert. Jak się okazało, w klubie obowiązywały dużo swobodniejsze stroje, niż przewidywał Banks, który nigdy wcześniej nie odwiedzał takich miejsc i uważał je za ostoję staroświeckiej elegancji, więc był zaskoczony, widząc, że nie każdy nosi krawat i garnitur. Dominowała nieformalna elegancja. Lokal nie był zatłoczony. Nieliczni goście popijali drinki i prowadzili rozmowy, a większy stolik w głębi sali zajmowała grupa japońskich biznesmenów, którym towarzyszyło kilka eleganckich kobiet. Większość klubowiczów wyglądała na trzydziestolatków, toteż Roy i Lambert wykraczali trochę ponad średnią wieku. Nikt nie zwracał na Banksa szczególnej uwagi. Policjant zasiadł na stołku przy barze i zamówił butelkę stelli. Cena okazała się tak nieprzyzwoicie wysoka, jak się spodziewał. Obsługiwała go dwudziestokilkuletnia kobieta, która na oko mogła być rówieśniczką Corinne albo Jennifer. Miała krótkie jasne włosy poprzetykane różowymi pasemkami. Przyjmując zamówienie, uśmiechnęła się do Banksa, a w jej policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Banks pokazał jej swoją legitymację. – Pracuje pani tutaj co wieczór? – zapytał. – Przeważnie – odparła barmanka, przyglądając się legitymacji o wiele dokładniej

niż odźwierny. – Yorkshire? Co pana sprowadza aż tutaj? – Czasem śledztwo tego wymaga – wyjaśnił Banks. – Ludzie podróżują teraz dużo więcej niż kiedyś. – Święta prawda. – W zasadzie mam kilka pytań dotyczących Roya Banksa. Wiem, że był członkiem klubu. – Biedny pan Banks. Był naprawdę kochany. – Znała go pani? – Niezupełnie. To znaczy, nie poza klubem. Ale od czasu do czasu zamieniliśmy parę słów. W tej pracy to się zdarza. Zawsze znalazł chwilę, żeby trochę porozmawiać; nie był taki sztywny jak niektórzy z naszych gości. – Siedział przy barze i opowiadał o swoich problemach? Dziewczyna roześmiała się. – Och, nie. Takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach. – Przepraszam, jak pani ma na imię? – zapytał Banks. – Maria. – Miło mi panią poznać, Mario. – Co was ze sobą łączy? – Nie rozumiem. – Pan też nazywa się Banks, widziałam w legitymacji. Jest pan jego bratem? – Tak. – Pewnie to pana zdołowało. – Owszem. Próbuję ustalić, co się stało. Rozmawiała pani z nim w ostatni piątek? – Tak. Siedział z panem Lambertem tuż obok. – Maria wskazała niewielki stolik w zacisznym kącie. – Pan Banks zawsze podchodził, żeby się przywitać i zamienić kilka słów. I zawsze zostawiał przyzwoity napiwek. Do baru podeszła kelnerka z zamówieniem, więc Maria przeprosiła Banksa na moment i z pełną wdzięku zręcznością zrobiła kilka drinków. – Czego chciałby się pan dowiedzieć? – zapytała, wracając do rozmowy. – Czy Roy powiedział coś, co odbiegało od normy? – Nie. Niczego takiego sobie nie przypominam. – A nie wydawał się podenerwowany albo zaniepokojony? – Z początku nie. Może trochę zaabsorbowany. – A potem? – Po krótkiej rozmowie z panem Lambertem zrobił się trochę nieswój, jeżeli wie pan, o co mi chodzi. Nie wiem, jak to opisać, ale dało się wyczuć pewne napięcie. – Czy ktoś jeszcze to zauważył? – Nie sądzę. Ale ja zawsze byłam wyczulona na wibracje, które ludzie wytwarzają. – A to nie były dobre wibracje?

– Zdecydowanie nie. – Czy oni się kłócili? – Nie. Żaden z nich nie podniósł głosu, nic z tych rzeczy. Wyglądało to raczej jak napięte pertraktacje. Z relacji Lamberta wynikało, że Roy bardzo go naciskał, bo znów chciał handlować bronią i zależało mu na kontaktach, ale Banks w to nie wierzył. – Co było potem? – Pan Banks skorzystał z telefonu, a potem udał się do kasyna i już więcej go nie widziałam. – A pan Lambert? – Przez chwilę siedział sam, a potem też poszedł do kasyna. – Mówi pani, że Roy skorzystał z telefonu? – Tak. – Co to za telefon? – To publiczny automat na korytarzu koło toalet – wyjaśniła barmanka i wyciągnęła rękę w stronę przeciwległego końca sali. Banks odwrócił się i zobaczył wiszący na ścianie aparat. Z miejsca, gdzie siedział Lambert, nie sposób było zauważyć, że Roy do kogoś dzwoni. – Niewielu ludzi z niego korzysta, bo teraz każdy ma komórkę, ale on chyba musiał swojej zapomnieć albo bateria mu się rozładowała. Banks pomyślał o komórce Roya pozostawionej na kuchennym stole. – Długo rozmawiał? – Nie. Może dwie albo trzy minuty. – Ile jeszcze czasu spędził w klubie po tej rozmowie? – Niewiele. Pół godziny, może troszkę więcej. To właśnie wówczas Roy zadzwonił do Jennifer, pomyślał Banks, i kazał jej jechać do Yorkshire. – A jak się wtedy zachowywał? – Jak już mówiłam, poszedł do kasyna. Chociaż nie przyszedł się pożegnać, a to do niego niepodobne. – A czy pan Lambert do kogoś dzwonił? – Nie przy mnie. – A mógł to zrobić gdzie indziej? – Owszem. Jeżeli miał komórkę, mógł jej użyć, kiedy wyszedł do toalety. Ale ja nie widziałam, żeby dzwonił. – Wielkie dzięki, Mario – rzekł Banks. – Bardzo mi pani pomogła. – Naprawdę? Banks zostawił barmance hojny napiwek i wyszedł na ulicę. Zerknął przez ramię, by sprawdzić, czy nikt za nim nie idzie, ale jeżeli ktoś go śledził, robił to na tyle dyskretnie, by pozostać niezauważony. Według odźwiernego i Marii Roy opuścił

klub około wpół do pierwszej. Co zrobił potem? Czy zatrzymał jedną z przejeżdżających taksówek? A może ktoś zaproponował mu podwiezienie? Nie mógł to być Lambert, który został w kasynie. Więc kto?

Rozdział 17 Zanim wzeszło słońce, dowództwo wydziału operacji specjalnych zatwierdziło akcję, a kiedy grupa szturmowa była już w komplecie, przeprowadzono odprawę. Annie i Brooke wraz z funkcjonariuszami jednostki specjalnej czekali w jednej z wąskich uliczek odchodzących od Wharfdale Road. Dom był częścią zabudowy szeregowej, a dowódca jednostki dysponował planami poszczególnych kondygnacji. Okoliczni mieszkańcy często widywali młode dziewczęta, które o różnych porach dnia i nocy wychodziły z tego budynku lub wchodziły do niego, czasem w towarzystwie mężczyzn. Oddział składał się z ośmiu ludzi uzbrojonych w glocki i pistolety maszynowe. Wszyscy nosili hełmy i kamizelki kuloodporne. Podczas odprawy każdemu z policjantów została przydzielona osobna część domu, którą miał opanować. Na tyłach budynku czekał drugi oddział. Przygotowania wyglądały bardzo groźnie i Annie pomyślała, że widok ten ma w sobie coś nierzeczywistego. Za rogiem ulicy zebrało się paru gapiów, ale mundurowi, którzy obstawiali cały kwartał, nie pozwalali im przejść dalej. Poranek był duszny i w powietrzu unosiła się lekka mgła. W najbliższej okolicy panował niewielki ruch, lecz z oddali dobiegały odgłosy klaksonów i silników. Zaczynał się kolejny dzień w wielkim mieście. Annie trochę żałowała, że Banks nie dostał pozwolenia na udział w śledztwie, bo chciałaby teraz mieć go przy sobie. Jednak operacje tego rodzaju podlegały ścisłej kontroli i nie było nawet mowy, aby brat Roya Banksa wchodził w skład zespołu. Zeszłego wieczoru rozmawiali przez telefon i Banks opowiedział jej o swojej wizycie w klubie Albion. W rewanżu Annie podzieliła się z nim tym, co usłyszała od doktor Lukas. Na umówiony sygnał policjanci z grupy szturmowej wyważyli drzwi frontowe i wdarli się do środka. Annie i Brooke byli nieuzbrojeni i mieli rozkaz czekać na zewnątrz, dopóki cały obiekt nie zostanie zabezpieczony, ale mogli przesłuchać na miejscu świadków i podejrzanych. Brooke był niezwykle spokojny. Annie czuła wzrastające napięcie, kiedy nasłuchiwała dobiegających z wnętrza domu krzyków, kobiecych pisków i głuchego łoskotu upadających na podłogę ciał. Nie było jednak słychać strzałów i Annie uznała to za dobry znak. Nie miała pojęcia, jak długo trwał szturm, ale wreszcie na progu stanął dowódca oddziału i powiedział im, że mogą wejść. W środku policjanci zastali jednego ochroniarza z kijem baseballowym oraz trzech innych mężczyzn, ale żaden nie był uzbrojony. Prócz nich w domu znajdowały się młode kobiety.

– Lepiej zobaczcie to sami – powiedział policjant, kręcąc głową z niedowierzaniem. Wnętrze było obskurne i zaniedbane. Ze ścian tu i ówdzie zwisały odklejone płaty brudnej tapety, na schodach nie było wykładziny, a na podłodze leżało poplamione linoleum. W powietrzu unosiła się zatęchła woń potu i dymu papierosowego. Przez okna wpadało do środka niewiele światła, więc policjanci włączyli wszystkie lampy, jakie znaleźli. Były to przeważnie gołe żarówki, które jednak okazały się zbyt słabe, aby skutecznie rozproszyć mrok. W małym pokoju na piętrze znajdowało się siedem dziewcząt. Annie domyślała się, że prawdopodobnie mieszka ich tu więcej, ale część właśnie pracuje na ulicach w pobliżu King’s Cross. Interes musiał się kręcić bez względu na porę. Okolica ta od wielu lat miała złą sławę, a tutejsze prostytutki nazywano kiedyś „dziećmi Thatcher”, ponieważ przyjeżdżały masowo z północy, gdzie nie mogły znaleźć zatrudnienia. W obecnych czasach mogłyby zyskać miano dzieci Putina, Iliescu albo Terzicia. Funkcjonariusze z grupy szturmowej dokładnie przeszukiwali wszystkie pomieszczenia, tymczasem Annie i Brooke zajęli się dziewczętami. Gdy weszli do urządzonego po spartańsku pokoju, w nozdrza uderzyła ich woń potu i tanich perfum. Wszystkie dziewczyny były ubrane dosyć skąpo – w obcisłe szorty albo minispódniczki, pończochy i prześwitujące bluzki – a każda miała na twarzy krzykliwy makijaż. Niektóre sprawiały wrażenie, jakby były pod wpływem narkotyków. Na oko żadna z nich nie przekroczyła piętnastego roku życia. W ich przejętych strachem oczach Annie dostrzegła jedynie wyraz rezygnacji i rozpaczy. Pomyślała, że to jest właśnie owo stracone pokolenie, o którym opowiadała doktor Lukas. Miała ochotę zabrać je wszystkie do domu, zmyć im szminkę z twarzy i porządnie nakarmić. Większość dziewcząt była wychudzona, a niektóre miały spękane wargi. Kilka z nich paliło papierosy, co jeszcze wzmagało panujący w pokoju zaduch. W pozostałych pomieszczeniach znajdowały się łóżka i umywalki, ale to najprawdopodobniej odgrywało rolę salonu. Czterech mężczyzn, którzy znajdowali się w domu, policjanci zakuli w kajdanki i odprowadzili do furgonetki. Przeszukali również dziewczęta, aby się upewnić, czy nie mają przy sobie broni, a potem zostawili je pod okiem jednego funkcjonariusza, który stał przy drzwiach. – Pani inspektor – zwrócił się do Annie jeden z członków grupy szturmowej. – Chyba powinna pani to zobaczyć. W pomieszczeniu nie większym od schowka na miotły leżała na podłodze przeraźliwie wychudzona dziewczyna. Była owinięta prześcieradłem, które przyniósł jej jeden z policjantów, ale pod spodem nie miała na sobie nic. Między jej nosem a górną wargą zakrzepła strużka krwi. Żyła, ale jej oczy wydawały się martwe. Obok niej stało na podłodze wiadro, z którego wydobywał się nieznośny fetor.

– Wezwijcie karetkę – rozkazała Annie. Pomogła dziewczynie wstać, podtrzymując prześcieradło, i powoli zaprowadziła ją do pokoju, w którym siedziały pozostałe. Jedna z dziewcząt podbiegła do koleżanki, wzięła ją w ramiona i przemawiając do niej czułym tonem, pomogła jej usiąść w fotelu, a sama przysiadła obok na podłokietniku. – Mówisz po angielsku? – zwróciła się do niej Annie. Dziewczyna pokiwała głową. – Trochę. – Co jej się stało? – Ona jest nowa – powiedziała dziewczyna, głaszcząc koleżankę po głowie. – Nie chciała robić, co jej kazali, to ją zamknęli i bili. Trzy dni nie jadła. Brooke próbował dogadać się z pozostałymi dziewczętami, ale żadna z nich nie znała angielskiego. Wszystkie wyraźnie się go bały i milczały uparcie, a niektóre odwracały nawet od niego wzrok. Annie domyśliła się, jaka jest tego przyczyna. – Posłuchaj, Dave – powiedziała, kiedy odeszli na stronę. – To nie jest twoja wina. One po prostu nie wiedzą, że jesteś porządnym człowiekiem. Nie znają tutaj żadnych porządnych ludzi. Lepiej będzie, jeśli zejdziesz na dół i pogadasz z tamtymi facetami. Brooke pokiwał głową. – Poradzisz tu sobie sama? – Spróbuję – odparła Annie i poklepała delikatnie Brooke’a po ramieniu. – Co z nami będzie? – zapytała siedząca na podłokietniku fotela dziewczyna, która najwyraźniej wcieliła się w rolę przywódczyni całej grupy. Miała sięgające do ramion ciemne włosy, chude ręce i bladą cerę. Było to trafne pytanie, lecz Annie nie była pewna, czy potrafi na nie odpowiedzieć. Celem akcji było aresztowanie Mazuryka i odnalezienie Carmen Petri. Annie nie wiedziała, czy sutener jest jednym z czterech zatrzymanych mężczyzn, ale z tego, co zdążyła zauważyć, przechodząc obok nich, żaden nie pasował do rysopisu. – Wszystkie zostaniecie otoczone należytą opieką – zwróciła się do dziewczyny. – Jak masz na imię? – Weronika. – Zatem, Weroniko, chciałabym ci zadać kilka pytań. – Niczego nie mogę powiedzieć. On mnie zabije. – Nic ci nie grozi – zapewniła ją Annie. – Zamkniemy go w więzieniu. – Pani nie rozumie. Jego tu nie było. Jest tylko ten durny ochroniarz. A wszyscy inni przyszli tu, żeby… – Weronika przerwała i wulgarnie poruszyła biodrami. – Gdzie jest Hadeon Mazuryk? Dziewczyna wzdrygnęła się, słysząc nazwisko swego oprawcy. – Nie wiem.

– No dobra. A Carmen? Znacie Carmen Petri? – zapytała Annie i potoczyła wzrokiem po twarzach przerażonych dziewcząt. – Czy to jedna z was? Wszystkie dziewczęta zgodnie pokręciły głowami, a jedna zaczęła płakać. – Znasz ją? – Annie znów zwróciła się do Weroniki, a gdy ta w odpowiedzi przytaknęła skinieniem głowy, zadała kolejne pytanie: – Gdzie ona jest? – Tu jej nie ma. Carmen należy do specjalnych dziewczyn. – Co to znaczy? – Jest bardzo ładna i mówi dobrze po angielsku. Nie musi pracować na ulicy. Klienci przychodzą do niej. Więcej płacą. To samo Annie usłyszała od doktor Lukas, mimo to wciąż się zastanawiała, czy Carmen jeszcze żyje. – Czy wiesz, gdzie ona jest, Weroniko? Muszę z nią koniecznie porozmawiać. Weronika pochyliła się nad owiniętą w prześcieradło koleżanką i pogładziła ją po głowie. Kiedy znów spojrzała na Annie, na jej twarzy pojawił się wyraz surowej determinacji. – Jest jeszcze inny dom – oznajmiła. – Carmen opowiadała mi o nim, kiedy z nią rozmawiałam. Ona tam jest. Banks nie ubolewał zbytnio nad tym, że nie dostał zgody na udział w akcji w King’s Cross. Uczestniczył już kiedyś w takich operacjach i w zasadzie nudziły go wszystkie działania taktyczne. Był jednak ciekaw rezultatów, dlatego już wczesnym rankiem zasiadł przy stole kuchennym z kawą i gazetą i niecierpliwie zerkał w stronę leżącej obok komórki. Wciąż głowił się, co zaszło między jego bratem a Lambertem w ostatni piątek w klubie Albion. Przypuszczał, że Lambert złożył mu jakąś propozycję, a gdy spotkał się z odmową, zaczął się obawiać, aby Roy go nie wydał. Ich przyjaźń sięgała czasów studenckich i obaj robili wspólnie najróżniejsze interesy, ale nie kontaktowali się ze sobą przez długi czas i Lambert prawdopodobnie nie wiedział, że Roy cenił już zupełnie inne wartości. Jeżeli Lambert chciał go namówić do udziału w przemycie nastolatek na potrzeby rynku usług seksualnych, a Annie sugerowała, że tak właśnie było, prawdopodobnie Roy zaczął się opierać. Nawet jeżeli wcześniej nie zdawał sobie sprawy, że dziewczęta są uprowadzane i zmuszane do prostytucji, musiał dowiedzieć się o tym od Jennifer, która w poniedziałek rozmawiała z Carmen Petri i poznała prawdę. Kolejność wydarzeń miała tutaj znaczenie. Niewykluczone, że Roy był już gotów przystąpić do spółki, kiedy dotarło do niego to, co Carmen wyjawiła jego przyjaciółce, a Lambert przez kilka następnych dni usiłował go przekonać, że interes jest czysty. Potem coś musiało przeważyć szalę. Coś, co Roy odkrył w dniu, gdy zaginął. Banks domyślał się, że kiedy jego brat opuścił bar i udał się do kasyna, Lambert

wyszedł do toalety i zadzwonił do kogoś, być może do Maxa Brody, żeby powiedzieć mu, że zrobiło się niebezpiecznie. Po tej rozmowie Broda przejął kontrolę nad sytuacją. Wysłał ludzi, którzy czekali na Roya przed klubem i wywieźli go do opuszczonej fabryki w Battersea. Długowłosy z kucykiem i jego kumpel, którzy zapewne również pracowali dla Brody, mieli za zadanie obserwować Jennifer Clewes i śledzić jej poczynania. Banks potrafił sobie wyobrazić rozmowy telefoniczne między fabryką, w której przetrzymywano Roya, a jadącym za Jennifer mondeo, z których ostatnia zakończyła się rozkazem zamordowania młodej kobiety. Być może Roy także miał zamiar pojechać na północ do brata, kiedy sobie uświadomił, że sprawy zaszły za daleko, ale nie zdążył. Tamci go ubiegli. Kiedy Banks rozmyślał o tym wszystkim, różne elementy zaczęły układać się w jego głowie, tworząc spójną całość, jak zdarzało mu się czasem, kiedy czuł się najbardziej zagubiony. Jak wynikało z relacji Annie, doktor Lukas powiedziała, że dziecko Carmen ma zostać adoptowane przez niejakiego „pana Garretta”. Banks przypomniał sobie, w jaki sposób Ganz wymawiał imię „Gareth” i domyślił się, że mężczyźni, od których Carmen słyszała to imię, również mówili z obcym akcentem, podobnie zresztą jak ona sama. W ustach Ganza brzmiało ono trochę jak „Garrett”, czyli dokładnie tak, jak imię człowieka, o którym wspomniała doktor Lukas i któremu Carmen zawdzięcza dobrą opiekę i wyżywienie. Czy właśnie to odkrył Roy? Czy Lambert zamierzał kupić i adoptować dziecko Carmen i właśnie dlatego tak bardzo mu zależało na uciszeniu Roya? Istniał tylko jeden sposób, aby to wyjaśnić. Banks wszedł do gabinetu Roya, gdzie wcześniej zauważył atlas samochodowy. Otworzył go i przekonał się, że Quainton leży w Buckinghamshire niedaleko Aylesbury. Pomyślał, że w taki piękny dzień warto sobie urządzić wycieczkę na wieś, a także poznać tajemniczą panią Lambert. Włożył marynarkę, wziął ze stołu komórkę i wyszedł z domu. Drugi dom znajdował się niecałe dwa kilometry dalej, w Islington, ale pod względem estetyki dzieliły go od pierwszego lata świetlne. Była to willa z niewielkim ogrodem i szczelnie zaciągniętymi zasłonami w oknach. Gdyby dowódca grupy szturmowej nie uzyskał potwierdzenia, że dom należy do Hadeona Mazuryka, Annie byłaby przekonana, że mieszka tam najnormalniejsza w świecie rodzina z dwójką dzieci, psem i dużym samochodem w garażu. Policjanci musieli działać szybko, żeby Mazuryk nie zdążył się dowiedzieć o akcji w King’s Cross, dlatego członkowie zespołu przeprowadzili w furgonetce krótką naradę. Budynek miał taki sam rozkład jak wiele innych w okolicy, a jeden z funkcjonariuszy mieszkał w podobnym domu, więc udało się naszkicować orientacyjny plan wnętrza. Następnie policjanci dyskretnie ewakuowali

mieszkańców sąsiednich willi i zablokowali ruch na ulicy. Annie siedziała obok Brooke’a w zaparkowanym po przeciwnej stronie jezdni samochodzie i obserwowała rozwój wydarzeń. Z pomieszczenia na parterze dobiegały przytłumione odgłosy jakiejś popowej piosenki, której nie potrafiła rozpoznać. Potem usłyszała, że jakiś mężczyzna zakasłał, a później ktoś się roześmiał. – Stałeś się bardzo małomówny, Dave – zagadnęła Brooke’a, który siedział ze wzrokiem wlepionym w dom po drugiej stronie ulicy. – Odsunęli mnie – odparł inspektor, nie spoglądając w jej stronę. – Co? – Odsunęli mnie, Annie – powtórzył Brooke, i kiedy odwrócił do niej głowę, zobaczyła niesmak w jego oczach. – Rozkazy z góry. W sprawie Lamberta toczy się międzynarodowe śledztwo, więc jeżeli policja zacznie się kręcić koło niego, pozostałe grube ryby zaszyją się w ukryciu na całe lata. Tak mi powiedzieli. No to nacieszyłem się z awansu… cóż, myślę, że sama możesz doprowadzić to do końca. Olivier Drummond i William Gilmore to chyba dobry trop. – Przykro mi, Dave – powiedziała Annie, którą ogarnęło zakłopotanie. – Ty tylko wykonujesz rozkazy. Brooke spojrzał na nią z ironiczną miną. – Czyż nie tak właśnie mówili kiedyś Niemcy? – To zupełnie co innego. Cóż mogłeś zrobić? Inspektor wzruszył ramionami. – Nie wiem. Po prostu kiepsko się z tym czuję, to wszystko. Twojego kumpla, Banksa, tak łatwo by nie odstawili na boczny tor. Annie uśmiechnęła się. – Inspektor Banks sam sobie jest szefem. Po części dlatego, że nie ma nic do stracenia. Ale raczej nie ma czego mu zazdrościć. – Annie wskazała idących w stronę willi funkcjonariuszy jednostki specjalnej. – Tak czy inaczej, coś się wreszcie ruszyło. Brooke pokiwał głową. – Sprawy zaszły za daleko. Nawet góra nie próbowała się wykręcić, żeby zostawić te nieszczęsne dziewczyny na pastwę losu chociaż dzień dłużej. Zresztą wciąż nie wiadomo, jaki Lambert ma z tym wszystkim związek, jeśli w ogóle ma. Może chodzi o coś zupełnie innego. – Cokolwiek to jest, wkrótce się przekonamy – odparła Annie. – Zaraz będą wkraczać. Połowa oddziału szturmowego zakradła się od tyłu, a reszta została przy drzwiach frontowych. Annie wstrzymała oddech, gdy jeden z funkcjonariuszy zamachnął się taranem, rozległ się odgłos rozłupywanego drewna i wszyscy wtargnęli do środka. W tej samej chwili z drugiej strony budynku wkroczyła do akcji druga grupa.

Tym razem oprócz krzyków i pisków rozległy się również strzały. Usłyszeli je mieszkańcy sąsiednich domów, którzy od razu rzucili się do okien i drzwi, ale w porę powstrzymali ich rozstawieni wzdłuż ulicy mundurowi. Po nieznośnie długiej chwili ciszy w drzwiach pojawił się dowódca oddziału, który skinął ręką na Annie i Brooke’a. – Wszyscy są cali? – zapytała Annie. – Tak – odpowiedział dowódca. – Eddie raz dostał w klatkę, ale kamizelka zrobiła swoje. Jest tylko trochę obolały. Teraz czekamy, aż dotrze tu karetka i szefostwo. Wiesz, jak to jest, kiedy użyje się broni. Formularze w trzech kopiach i przesłuchania. Czujesz się bardziej jak bandyta niż gliniarz. Inspektorzy weszli za utyskującym policjantem do salonu. Na środku stał składany stolik, przy którym jeszcze przed chwilą czterej mężczyźni grali w karty. Teraz dwaj z nich byli zakuci w kajdanki, a pozostali dwaj spoczywali bezwładnie na podłodze – wokół ran na ich piersiach rozlewały się plamy krwi. Ściany i dywan również były obryzgane krwią i Annie poczuła, że ogarniają ją mdłości. Dotychczas nie widziała zbyt wielu ofiar postrzałów, więc nie była oswojona z wonią świeżej krwi i swądem spalonego prochu, który unosił się w pokoju. Wygląd jednego z zabitych mężczyzn odpowiadał rysopisowi Hadeona Mazuryka, a drugi miał posturę kulturysty i długie tłuste włosy spięte w kucyk. Jeden z pocisków musiał trafić w gruby złoty łańcuch, który zsunął się z jego szyi i leżał rozwinięty na zakrwawionej piersi. Pozostałych dwóch mężczyzn Annie nie rozpoznawała. Obaj siedzieli z posępnymi minami zakuci w kajdanki, a policjanci z jednostki specjalnej pilnowali ich z bronią gotową do strzału. Jeden z aresztowanych mógł być kierowcą mondeo, ale relacje świadków, którzy go widzieli, nie były zbyt dokładne. Im dłużej jednak przyglądała się temu drugiemu, tym bardziej wydawał się jej znajomy. Potem przypomniała sobie zdjęcie, które pokazywał jej Banks, prawdopodobnie wykonane przez jego brata na kilka dni przed śmiercią. To był ten sam mężczyzna z obciętymi na jeża włosami i hiszpańską bródką, z którym Gareth Lambert siedział przy kawiarnianym stoliku. Cokolwiek to oznaczało, mieli jakiś trop. Przyjechała karetka i w salonie zaroiło się od ludzi. Annie i Brooke poszli za jednym z funkcjonariuszy na piętro. Znajdowały się tam trzy sypialnie, a w nich piękne młode dziewczyny, które były dosyć mocno zaniepokojone strzelaniną. Brooke został na korytarzu, kiedy Annie weszła do jednego z pokoi, w którym na łóżku leżała młoda ciężarna kobieta z przerażoną miną. – Ty jesteś Carmen? – zapytała. – Carmen Petri? Dziewczyna pokiwała głową wyraźnie zaskoczona, że policjantka zna jej imię. Była nieco starsza od dziewcząt z domu w King’s Cross, mogła mieć około dwudziestu lat, a makijaż na jej twarzy był znacznie subtelniejszy. Trudno było ocenić jej figurę, gdyż

była w szóstym miesiącu ciąży, ale miała piękną twarz o pełnych ustach, kształtnym nosie i nieskazitelnej cerze, a wyraziste ciemnoniebieskie oczy szkliły się od łez. Annie nie potrafiła niczego wyczytać z wyrazu jej twarzy i domyśliła się, że aby przetrwać w tych warunkach, Carmen musiała doskonale opanować sztukę maskowania swoich uczuć i myśli. – Co tu się stało? – zapytała dziewczyna. – Wyjaśnię ci wszystko później. Cieszę się, że cię nareszcie znalazłam. Jestem inspektor Annie Cabbot. Odpowiesz mi na kilka pytań? – Gdzie jest Hadeon? – Nie żyje. – To dobrze. A Artiom? – Kto to jest? – Taki duży, z kucykiem. – Też nie żyje. – Też dobrze – stwierdziła Carmen i poruszyła się lekko, a Annie zauważyła lekki grymas na jej twarzy i domyśliła się, że zapewne dziecko zaczęło kopać. – Co się z tobą stało? – zapytała Annie. – Jak tu trafiłaś? – To długo historia. Wszystko zaczęło się dawno temu. Byłam jeszcze nastolatką, kiedy porwali mnie prosto z ulicy. – Ile miałaś wtedy lat? – Szesnaście. – Kto cię porwał? Carmen wzruszyła ramionami. – Jakiś mężczyzna. – Gdzie to było? – W wiosce niedaleko Krajowy w Rumunii. Na pewno pani nie zna. – Byłaś u doktor Lukas w Berger-Lennox Centre? – Tak. Ona była dla mnie dobra. – Carmen sięgnęła po papierosa. – Chciała, żebym rzuciła palenie, ale powiedziałam jej, że trzeba mieć jakiś nałóg. A ja nie piję ani nie zażywam narkotyków. Annie zauważyła, że dziewczyna całkiem dobrze mówi po angielsku, i zrozumiała, co miała na myśli Weronika, wyrażając się pochlebnie o jej urodzie. Pomimo młodego wieku nie brakowało jej obycia i reprezentowała sobą poziom, jaki nieczęsto kojarzy się z kobietami jej profesji. Annie zastanawiała się, jakim cudem dziewczyna zdołała wytrzymać w takich warunkach bez odskoczni jakiegoś rodzaju, ale uznała, że nie może mieć o tym pojęcia. Skąd miałaby wiedzieć cokolwiek o kimś, kto przeszedł przez to wszystko co Carmen? – Przypominasz sobie Jennifer Clewes?

– Tak. Pracuje razem z doktor Lukas. – Ona też nie żyje. Ktoś ją zamordował. Na twarzy Carmen pojawił się niepokój. – Dlaczego? – Tego nie wiemy. Przypuszczamy, że jej śmierć mogła mieć jakiś związek z waszą rozmową. Jennifer i jej przyjaciel odkryli, co się tutaj dzieje. Czy coś jej powiedziałaś, kiedy rozmawiałyście w zeszłym tygodniu? Carmen spojrzała na swój wydęty brzuch. – Ta lekarka myślała, że my to wszystko robimy z własnej woli. Powiedziałam jej, że nie zdaje sobie sprawy, jak tragiczna jest nasza sytuacja i że żadna z nas nie znalazła się tutaj z wyboru. Jennifer też o tym powiedziałam. I o tym, co się przytrafiło niektórym dziewczynom. Nie powinnam była tego mówić, ale chyba poczułam się odważna, bo dobrze mnie traktowali, lepiej od innych. – Kiedy jej o tym powiedziałaś? – Kiedy ostatnim razem byłam w ośrodku. Niedawno, chyba w poniedziałek. – Czy Artiom wiedział, że rozmawiałyście? – Kiedy zobaczył nas razem, zabrał mnie do samochodu, a potem opowiedział o wszystkim Hadeonowi. Wiedziałam, że nie mogą mi nic zrobić, żeby zmusić mnie do mówienia, ale… – Chyba się domyślam – przerwała jej Annie. – Zagrozili, że zrobią krzywdę twoim rodzicom, prawda? – Tak – wyszeptała Carmen. – Więc im powiedziałaś. – Tak. Annie pokiwała głową. – Wkroczyliśmy również do tego domu w King’s Cross. Tamte dziewczyny były przetrzymywane w strasznych warunkach. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. – Byłam tam kiedyś. Hadeon zawsze mi powtarzał, że mam wielkie szczęście. Za noc ze mną mężczyźni płacili setki funtów, a one musiały obsłużyć wielu klientów, żeby zarobić takie pieniądze. Hadeon zmuszał je do ciężkiej pracy. Groził mi, że jak nie będę się starać, to mnie tam odeśle. Cieszę się, że on nie żyje. – Myślisz, że to on kazał zamordować tych ludzi, którzy odkryli, czym się zajmuje? Carmen pokiwała głową. – Kiedyś Harry gołymi rękami zabił dziewczynę, która nie chciała uprawiać z nim seksu. – Czy Artiom pracował dla niego? – Tak. I Borys też. – Taki blondyn z włosami na jeża? – Tak, to jest Borys.

Czyli kierowca, pomyślała Annie. – Na dole był jeszcze jeden mężczyzna – dodała i opisała jego wygląd. – Wiesz, kto to jest? – Wiem tylko, że ma na imię Max i dostarczał Harry’emu nowe dziewczyny. Bywa tu tylko czasami. Nigdy z nim nie rozmawiałam. Annie przypuszczała, że kiedy Mazuryk odkrył, co zrobiła Carmen, zwrócił się do Lamberta, który przez cały tydzień usiłował zapanować nad sytuacją. Również to on kazał Artiomowi i Borysowi obserwować Jennifer i śledzić każdy jej krok. Być może Lambert rozmówił się z Royem i zdołał przekonać Mazuryka, że nikt nie zawiadomi policji. Atmosfera była jednak napięta, a potem musiało wydarzyć się coś jeszcze. Coś, co zmieniło to wszystko. – Znasz człowieka nazwiskiem Lambert? – zapytała Annie. – Lambert? Nie. Annie wskazała na brzuch dziewczyny. – Co teraz zamierzasz zrobić? – Urodzę to dziecko. Dzięki niemu dobrze mnie traktowali. Dawali mi jeść i zostawiali mnie w spokoju. Czasem nawet się nudziłam. Wolno mi było stąd wychodzić tylko na wizyty u doktor Lukas, do której zwykle zawoził mnie Artiom. Ale było mi dużo lepiej niż przedtem. – Wiesz, kto jest ojcem dziecka? – zapytała Annie, ale Carmen zbyła ją pogardliwym spojrzeniem. – A co będzie z dzieckiem? Doktor Lukas powiedziała, że zostanie adoptowane. – Tak. Chcieli sprzedać to dziecko jakiemuś bogaczowi. Trafiłoby do dobrej rodziny i żyłoby dostatnio. Dlatego dobrze mnie traktowali, żeby dziecko urodziło się zdrowe. Harry zawsze żartował, że musi o mnie dbać przez wzgląd na pana Garretta. Ale Harry… – Carmen przerwała i nagle w jej głowie pojawiła się nuta niepokoju. – Harry nie żyje. Co teraz się ze mną stanie? – Nie wiem – odparła Annie. – Naprawdę nie wiem. Wychodząc z domu, Banks przypomniał sobie o czymś i skierował kroki w stronę garażu. Porsche wciąż tam stało, lśniące i nieskazitelnie czyste. Otworzył drzwi, usiadł za kierownicą i sięgnął do bocznej kieszeni po atlas drogowy. Był otwarty na stronie, z której ostatnio zapewne korzystał Roy, i tym razem Banks spostrzegł Quainton w prawym górnym rogu mapy. Pomyślał, że to jeszcze o niczym nie świadczy, niemniej zbieg okoliczności był intrygujący. Być może Roy wybrał się do Quainton, a po powrocie z tej podróży zadzwonił do brata, zanim wyszedł z Lambertem do klubu. Czy właśnie tam odkrył coś, co tak bardzo nim wstrząsnęło? Banks zabrał atlas, zamknął za sobą garaż i dom, po czym wsiadł do samochodu i skierował się w stronę drogi M41. Jadąc, wykonał kilka manewrów, dzięki którym

upewnił się, że nikt za nim nie jedzie. Kiedy minął Berkhamsted, zadzwoniła do niego Annie, która opowiedziała mu o akcjach oddziału szturmowego, śmierci Hadeona Mazuryka i Artioma oraz o rozmowie z Carmen Petri. Informacje te wzbogaciły nieco obraz całej sprawy i utwierdziły Banksa w przekonaniu, że zmierza we właściwym kierunku. Cztery i pół godziny po wyjeździe z Londynu dotarł na miejsce. Quainton leżało u podnóża niewielkiego wzniesienia, a jego rozproszona zabudowa rozciągała się wzdłuż porośniętego soczystą zielenią zbocza. Banks zaparkował przed hotelem George and Dragon, przystanął na moment, by spojrzeć na stojący na szczycie wzgórza ceglany wiatrak, a potem wszedł do pubu. Dieter Ganz nie podał mu dokładnego adresu, ale Banks spodziewał się, że w tak małej miejscowości wszyscy znają Lamberta i jego żonę. Pub sprawiał wrażenie miejsca, w którym można dobrze zjeść, i Banks pomyślał, że mógłby tu wstąpić w drodze powrotnej. Barman znał Lambertów i poinformował go, że mieszkają przy Denham Road w dużym domu, którego nie sposób przeoczyć. Banks podziękował mu i wyszedł. Bez trudu znalazł położoną na skraju wioski posiadłość. Trudno było dociec, z jakiego okresu pochodzi dom, ponieważ na przestrzeni lat był rozbudowywany i wzbogacił się o kilka dodatkowych elementów. Banks skręcił na żwirowy podjazd, zaparkował przed wejściem i nacisnął dzwonek u drzwi. Po chwili otworzyła mu młoda kobieta i z uśmiechem na twarzy zapytała go, czego sobie życzy. Nie chciał wzbudzać jej niepokoju, więc nie pokazał legitymacji służbowej, tylko przedstawił się, mówiąc, że jest bratem Roya Banksa. – Biedny Roy – powiedziała kobieta, a na jej twarzy zagościł wyraz współczucia. – Proszę wejść. Gareth jest teraz w Londynie, ale zapraszam na filiżankę herbaty. Wiem, że wy, Anglicy, uwielbiacie herbatę. Jestem Mercedes Lambert. Podała Banksowi rękę, a on uścisnął ją lekko. Mówiła z obcym akcentem, który pasował do jej zmysłowej śródziemnomorskiej urody i Banks był skłonny uwierzyć, że kiedyś pracowała jako aktorka i modelka. Szorty i zielona bluzka na ramiączkach podkreślały jej zgrabną sylwetkę. Miała oliwkową skórę i falujące ciemnobrązowe włosy, które opadały jej na ramiona. Zaprowadziła Banksa do salonu, który był na tyle przestronny, że mieścił się w nim fortepian i komplet orientalnych mebli. Jak na angielską damę przystało, wezwała służącą i poprosiła o herbatę. Banks powinien był się domyślić, że sama nie zdołałaby utrzymać porządku w tak wielkim domu. Zastanowiło go, czy Mercedes Lambert nie nudzi się życie na wsi i czy często odwiedza wraz z mężem apartament w Chelsea. Wyglądała na dużo młodszą od Lamberta, ale nie była aż tak młoda, jak Corinne czy Jennifer. Banks sądził, że ma co najmniej trzydzieści pięć lat. – Słyszałem, że w Hiszpanii była pani aktorką – zagadnął, siadając w bogato

zdobionym fotelu. Kobieta się zarumieniła. – Nie zrobiłam wielkiej kariery. Grałam w… jak wy nazywacie takie filmy, w których gonią mnie potwory, a ja uciekam z krzykiem? – W horrorach? – Tak, w horrorach – powtórzyła i wzruszyła ramionami. – Nie tęsknię za tym. Nie wątpię, pomyślał Banks, rozglądając się po salonie. Za przeszklonymi drzwiami widać było taras i basen, w którym promienie słońca migotały na błękitnej tafli wody. – Dobrze pani znała Roya? – zapytał. – Nie. Widziałam go tylko raz, w zeszłym tygodniu, kiedy tu przyjechał. Ale Garrett powiedział mi, co się stało. Banks zauważył, że ona też wymawia imię Lamberta w ten charakterystyczny sposób. – Kiedy Roy panią odwiedził? – To było chyba w zeszły piątek. – Mercedes uśmiechnęła się. – Ale czasem wszystkie dni wydają się takie same. – Czego chciał? W tym momencie do salonu weszła służąca i postawiła tacę na stoliku. Dodała mleka do imbryka i rozlała herbatę do filiżanek, po czym znikła tak bezszelestnie, jak się pojawiła. Banks zazwyczaj nie pił herbaty z mlekiem, ale nie przeszkadzało mu to zbytnio. – Tak naprawdę nie wiem, po co przyjechał – odparła pani Lambert, marszcząc czoło. – Chciał ze mną rozmawiać o jakiejś dziewczynie imieniem Carmen i o jej dziecku, ale powiedziałam mu, że nie znam nikogo takiego. Wiem, że to hiszpańskie imię, ale spotyka się je też w innych krajach. – A co on na to? – Powiedział, że ta Carmen jest w ciąży i podobno zamierza sprzedać mi swoje dziecko. Twierdził, że dowiedział się tego od Garretta. – Czy faktycznie zamierza pani adoptować dziecko Carmen? – Nie. Oczywiście, że nie. O to samo pytał mnie pański brat. Nie rozumiem, skąd coś takiego przyszło mu do głowy. – Jest pani pewna? – Oczywiście. Tak samo zapewniałam pańskiego brata. A potem stało się coś bardzo dziwnego. – Co? – Pokazałam mu Ninę, która akurat zaczęła płakać, i opowiedziałam mu o niej. Wtedy pan Banks mnie przeprosił i powiedział, że zaszła pomyłka, a potem bardzo szybko wyszedł.

– Proszę wybaczyć, ale nie rozumiem – powiedział Banks. – Kim jest Nina? Nim zdążył uzyskać odpowiedź, na piętrze rozległ się płacz dziecka. Mercedes Lambert uśmiechnęła się. Po chwili niańka przyniosła jej niemowlę – nie mogło mieć więcej niż trzy miesiące – a kobieta wzięła je na ręce i przytuliła. – Jest chora. O tym też mówiłam pańskiemu bratu. Ma wrodzoną wadę serca i może umrzeć, jeżeli szybko nie dojdzie do przeszczepu – wyjaśniła Mercedes, ale zaraz jej twarz przybrała pogodny wyraz. – Ale Garrett mówi, że jesteśmy wysoko na liście oczekujących. Znalazł klinikę w Szwajcarii, najlepszą na świecie, jak mówi, gdzie wszystko będzie natychmiast gotowe do operacji. Więc może mojej Ninie się poszczęści. – I na pewno nie zamierzała pani adoptować innego dziecka? – upewnił się Banks, czując, jak ogarnia go zgroza. – Oczywiście, że nie. Nina dostanie nowe serce i będzie silna. Ja to wiem. Pan też tak myśli? Banks spojrzał na Mercedes Lambert i dostrzegł rozpaczliwą nadzieję w jej oczach, a potem zobaczył małą bladą twarzyczkę wystającą z fałdów kocyka. – Tak – powiedział. – Może się uda. Podróż pociągiem dobrze zrobiła Annie, która nie czuła się już tak przygnębiona porannymi wydarzeniami, kiedy w porze lunchu wysiadła na stacji w Eastvale. Przed wyjazdem z Londynu próbowała jeszcze pocieszać Brooke’a, który jej zdaniem nie wykazał się siłą charakteru, ulegając „rozkazom z góry”, choć i tak wiedziała, że będzie musiał uporać się z tym sam. Z jakiegoś powodu, może za namową Burgessa, szefostwo wstrzymało oficjalne śledztwo, zachęcając tym samym Banksa do działania na własną rękę, zapewne licząc, że uda mu się jeszcze kogoś wywabić z ukrycia. I nikogo nie obchodziło, że Banks może to przypłacić życiem. Kiedy Annie dotarła do komendy, w biurze czekali na nią Gristhorpe, Stefan, Winsome i Rickerd. Panowała uroczysta atmosfera, ale bądź co bądź mieli co świętować. Zabójca Jennifer Clewes zginął podczas próby zatrzymania, podobnie jak jego szef, a ich pomocnicy trafili do aresztu. Sprawa została rozwiązana. – Słyszałem, że walczyłaś na pierwszej linii – zagadnął Gristhorpe. Annie usiadła za biurkiem i odruchowo włączyła komputer. – Pozwolili mi tylko rzucić okiem na pobojowisko – powiedziała. – W każdym razie inspektor Brooke i brygada specjalna mają wszystko pod kontrolą. Moja rola skończona. – Gratuluję – rzekł Gristhorpe. – Masz coś nowego? – Annie zwróciła się do Stefana. – Właśnie mówiłem nadinspektorowi, że sprawdziliśmy odciski palców znalezione w domu inspektora Banksa. Należą do niejakiego Artioma Charkowa. Nie

figurował w rejestrze, ale leży teraz w kostnicy w Londynie. To jeden z tych, którzy zginęli podczas porannej akcji. Również to on zostawił ten niewyraźny ślad na drzwiach samochodu Jennifer Clewes. Dowiedziałem się też, że znaleziono przy nim broń kalibru dwadzieścia dwa. Jest w ekspertyzie. – Właśnie dlatego zginął. Otworzył ogień do uzbrojonych funkcjonariuszy. – Cóż, na jego miejscu użyłbym czegoś o większej mocy obalającej niż dwudziestkadwójka. – Ale nie wpadł na taki pomysł i tym lepiej dla policjanta, którego trafił. Zresztą to raczej akademickie rozważania, kiedy Charkow już nie żyje, nie sądzisz? – powiedziała Annie, ale widząc zawiedzioną minę Stefana, dodała: – Och, wybacz, nie chciałam umniejszać twoich zasług. Jest jeszcze ten kierowca, Borys. – Technicy z Essex znaleźli jego odciski palców w rozbitym mondeo – oznajmił Stefan, powstrzymując uśmiech. – Doskonale. A więc nie próżnowaliście. – Jak się czuje Alan? – zapytał Gristhorpe. – Nieźle, z tego, co mi wiadomo – odparła Annie. – Myślę, że pod wieczór pojedzie do Peterborough, żeby spędzić trochę czasu z rodzicami i pomóc w przygotowaniach do pogrzebu. Przynajmniej będzie mógł im powiedzieć, że sprawiedliwości stało się zadość. Otworzyły się drzwi i Annie siedząca tyłem do wejścia zobaczyła, że Gristhorpe zrywa się z miejsca, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. – A niech mnie, jeżeli to nie jest Susan Gay! – zawołał, idąc w stronę nieco krępej kobiety o jasnych kręconych włosach, która pojawiła się na progu. Za jej plecami stał Kev Templeton. – Zapraszamy, przyłącz się do nas. – Mamy go – oznajmiła Susan. – Cropley siedzi w areszcie, podejrzany o zamordowanie Claire Potter. Wszystko zgodnie z przepisami. Wymaz do oficjalnych testów DNA jest już w drodze do laboratorium. Poślemy jeszcze ludzi z jego zdjęciem, żeby zrobili wywiad na autostradzie, ale samo DNA w zupełności wystarczy. Annie zauważyła, że Templeton promienieje ze szczęścia. – Gratuluję, Kev – powiedziała. – Dobra robota. Posterunkowy uśmiechnął się szeroko. – Dzięki, szefowo. – W takim razie widzę, że mamy dwa powody do świętowania – rzekł Gristhorpe. – Kto idzie na piwo? W drodze powrotnej z Quainton Banks połączył większość elementów w spójną całość, ale wciąż jeszcze nie znał odpowiedzi na kilka pytań. Zaparkował renaulta pod biurem podróży przy Edgeware Road i wszedł do środka. Lambert był

zaskoczony i dosyć mocno wzburzony, ale nie stawiał oporu, kiedy na oczach oszołomionych pracowników Banks chwycił go i brutalnie wyprowadził na ulicę, a potem otworzył drzwi po stronie pasażera i wepchnął go do środka. – Zapnij pas – rozkazał. – Dokąd jedziemy? – Musisz coś zobaczyć. Banks minął Hyde Park i dojechał do mostu Chelsea, a znalazłszy się po drugiej stronie rzeki w Battersea, skierował się w stronę opuszczonej fabryki Midgeley’s Castings. Jeżeli Lambert wiedział, dokąd jadą, albo rozpoznał miejsce, do którego dotarli, niczego nie dał po sobie poznać. Banks zatrzymał się na zarośniętym chwastami placu przed głównym wejściem, wysiadł z samochodu, po czym otworzył drzwi po stronie Lamberta i wywlókł go na zewnątrz. Lambert był cięższy, ale miał gorszą kondycję i siła krzepkich mięśni Banksa wystarczyła, by doprowadzić go do drzwi fabryki. – Co się, do cholery, dzieje? – zaprotestował Lambert. – Nie musisz mnie tak szarpać. Nie myśl sobie, że jak jesteś bratem Roya, to nie złożę na ciebie skargi. Kiedy Banks wepchnął Lamberta do środka, spłoszone gołębie uciekły przez dziurawy dach, trzepocząc skrzydłami. Technicy zakończyli już oględziny, a krzesło i sznur zniknęły, ale na podłodze wciąż były widoczne plamy krwi. Krwi Roya. Analiza laboratoryjna to potwierdziła. Banks zatrzymał się i pchnął Lamberta na stertę połamanych palet i poskręcanych kawałków żelastwa. Lambert jęknął z bólu, kiedy coś ostrego ukłuło go w plecy. – Dopilnuję, żebyś za to wyleciał! – wrzasnął czerwony z wściekłości, próbując wstać. Banks oparł stopę na jego piersi i pchnął go z powrotem do tyłu. – Zostań tam – rozkazał. – I słuchaj. Właśnie w to miejsce przywieźli Roya. Wciąż jest tutaj jego krew. Zobacz, to jest krew mojego brata. – Nie mam z tym nic wspólnego. – Gareth Lambert usiadł i zaczął rozcierać obolałe plecy. – Nigdy wcześniej tutaj nie byłem. Ty chyba bredzisz, nie wiesz, o czym mówisz. Spróbował się podnieść, ale Banks znów go popchnął. – Niezły dowcip. Zatem wyrażę się jaśniej. Po waszej pogawędce w klubie wyszedłeś do toalety i zadzwoniłeś do Hadeona Mazuryka albo do Maxa Brody, żeby poprosić o pomoc. Jestem pewien, że rejestr połączeń wychodzących z twojej komórki to potwierdzi. Musiałeś pozbyć się Roya. Mazuryk przyjechał osobiście albo przysłał swoich ludzi, którzy wciągnęli Roya do samochodu przed klubem i przywieźli tutaj. Torturowali go, żeby ustalić, jak dużo wie, i wyciągnąć od niego mój adres. Być może podał im nawet adres naszych rodziców, bo w tamtej okolicy również się kręcili, żeby mnie zastraszyć. Siedział tutaj przywiązany do krzesła

i wiedział, że prawdopodobnie nie wyjdzie z tego żywy. Banks miał wrażenie, że z wściekłości zaraz wybuchnie płaczem, i musiał się powstrzymywać, żeby nie zacząć okładać Lamberta. Podniósł z podłogi metalowy pręt i uderzył nim w otwartą dłoń. Lambert skulił się na ten widok. – Powiedziałem ci, że nie mam z tym nic wspólnego – powtórzył. – Czemu miałbym to robić? Tamta dziewczyna i twój brat stanowili zagrożenie dla Mazuryka, ale nie dla mnie. – Ale ty współpracowałeś z Mazurykiem. Sprowadzałeś dla niego dziewczyny, które Max Broda kupował na Bałkanach. – Nigdy nie znajdziecie na to dowodów. – To bez znaczenia – odparł Banks. – Bo tak naprawdę nie o to w tym wszystkim chodziło. Z początku myślałem, że chodzi o dziewczyny, które przemycałeś. Dziewczyny zwabione fałszywymi ofertami pracy albo uprowadzone wprost z ulicy. Chciałeś, żeby Roy wszedł z tobą w spółkę jak za dawnych lat i rozmawialiście o tym dwa miesiące temu. Z początku Roy nie znał całej prawdy i pewnie nawet zamierzał wejść w ten interes, gdyby uznał go za korzystny. Mój brat może i chodził do kościoła, ale święty nie był. A potem Carmen Petri wyznała przyjaciółce Roya, że te dziewczyny nie robią tego dobrowolnie. Jennifer powiedziała o tym Royowi, a to całkowicie zmieniło jego nastawienie. Przypuszczam, że w takiej sytuacji nie chciał mieć z tym nic wspólnego. Ale przypuszczalnie dał ci szansę, mając na uwadze długoletnią znajomość. Myślę, że we wtorek, dzień po tym, jak Carmen opowiedziała o wszystkim Jennifer, Roy umówił się z tobą i Maxem Brodą na lunch, a wtedy obaj próbowaliście go przekonać, że wszystko jest legalne. Ale on nie był co do tego przekonany. To właśnie wtedy zrobił wam zdjęcie. Wyszedł z kawiarni pierwszy, prawda? Lambert nic nie odpowiedział. – Być może Roy nie zamierzał wydać was policji, bez względu na to, jaki wstręt budził w nim ten proceder – ciągnął Banks. – Wątpię, aby mój brat miał wysokie mniemanie o stróżach prawa, zważywszy na jego dokonania. Ale trzeba było coś zrobić z jego przyjaciółką. Ona była tym wszystkim jeszcze bardziej oburzona jako kobieta. Roy zapewne powiedział wam we wtorek, że przekonał ją, żeby milczała, więc nie ma potrzeby robić jej krzywdy. Ale Mazuryk kazał ją obserwować Artiomowi i Borysowi, żeby wiedzieć, z kim się spotyka i kto ją odwiedza. Gdyby zadzwoniła na policję, nie wystarczyłoby zgłoszenie telefoniczne i wezwaliby ją na komisariat albo przyjechali do niej. Właśnie na coś takiego mieli zwracać uwagę ludzie Mazuryka. A potem, kiedy w piątek wieczorem sprawy stanęły na ostrzu noża i Roy wysłał ją do mnie, pojechali za nią i zamordowali ją na odludnej wiejskiej drodze. – To jest żałosne – powiedział Lambert, uśmiechając się pogardliwie. – Gdybyś tylko siebie słyszał. Żadnej z tych rzeczy nie zdołasz udowodnić. Kiedy tylko

wydostanę się stąd, osobiście zadbam, żebyś… Banks kopnął go mocno w brzuch. Lambert z jękiem przewrócił się na bok i wił się zgięty wpół. – Ty sukinsynu – wysyczał i zaraz wrzasnął z bólu, kiedy Banks zamachnął się i uderzył go prętem w ramię. – Ale tobie nawet nie chodziło o dziewczęta, czyż nie? – kontynuował Banks. – Od nich tylko wszystko się zaczęło. Wyobrażam sobie, jak próbowałeś przekonać Roya, że będą miały tutaj lepsze życie z dala od wojen, biedy i chorób. Może nawet był gotów ci uwierzyć. A na koniec, żeby zjednać sobie jego współczucie, wyznałeś mu, że osobiście zamierzasz adoptować dziecko Carmen Petri. Przypuszczalnie wcisnąłeś mu jakąś łzawą historię o tym, że twoja żona jest bezpłodna, a wy tak bardzo pragniecie mieć rodzinę. Powiedziałeś mu, że zapewnisz temu dziecku o wiele lepsze życie, niż miałoby w Rumunii albo w Londynie wychowywane przez prostytutkę. Cóż za wspaniałomyślność z twojej strony. To miał być decydujący argument. Przecież Roy nie rzucałby kłód pod nogi staremu druhowi, który chce adoptować dziecko. Może nie było to do końca legalne, ale ludzie wciąż robią takie rzeczy. Zresztą jak można kogoś winić za to, że chce dać dziecku nadzieję? I nawet Roy musiał przyznać ci rację, że niewiele dzieci będzie miało lepsze warunki niż to, które adoptujesz. Warunki finansowe, rzecz jasna. – I co z tego? – odparł Lambert – I co, gdybym adoptował to dziecko? To prawda. Miałoby z nami dużo lepiej. Każdy idiota potrafi to zauważyć. – Być może, ale nie taki był twój prawdziwy zamiar. – Co masz na myśli? – Wiem, dlaczego Roy musiał zginąć – oznajmił Banks. – O czym ty mówisz? – zapytał Lambert, a jego słowa były niewiele głośniejsze od szeptu. – Zginął przez to, gdzie był tamtego dnia, zanim przyjechałeś po niego i zabrałeś go do klubu. Tam odkrył prawdę. – Nie rozumiem. – Teraz ja stamtąd wracam. Z Quainton. Lambert milczał. Sprawiał wrażenie, jakby zapadł się w głąb siebie. – Roy pojechał odwiedzić twoją żonę i zapytać ją o tę adopcję – mówił dalej Banks. – Gdyby okazało się to prawdą, prawdopodobnie zgodziłby się nie wracać już nigdy do tej sprawy i przekonałby Jennifer, żeby o wszystkim zapomniała. Ale Roy zobaczył tam to, co dzisiaj widziałem również ja. Odkrył, że ty i twoja żona macie córeczkę imieniem Nina, która cierpi na wrodzoną wadę serca i oczekuje na przeszczep. A gdy idzie o tak małe dziecko, dawcą może być tylko inne niemowlę. Wiadomo, jak nikłe są szanse, że uda się zdobyć dla niej nowe serce normalną drogą, więc kiedy doszły cię słuchy, że jedna z dziewcząt Mazuryka jest w ciąży, dobiłeś z nim targu. A nie była

to pierwsza lepsza dziewczyna, tylko Carmen, inteligentna, zdrowa i zadbana. Zapłaciłeś Mazurykowi za możliwość adoptowania jej dziecka, dzięki czemu nie był stratny, kiedy nie mogła pracować w okresie ciąży. Ale ty nie chciałeś adoptować dziecka, prawda? Ty chciałeś kupić jego serce. Nie wiem, czy Mazuryk był w to wtajemniczony, tak czy inaczej zaraz po porodzie dziecko miało zostać przewiezione do Szwajcarii. Planowałeś zabić je osobiście czy zapłaciłeś jakiemuś zwyrodniałemu lekarzowi, żeby zrobił to za ciebie? – Nie opowiadaj bzdur. To jest czysta fantazja. – Czyżby? Przypuszczam, że ktoś ci naraił jakiegoś degenerata, może wykorzystałeś stare kontakty na Bałkanach. Nie miałbyś jaj, żeby zrobić to sam. A klinika w Szwajcarii miała czekać w ciągłej gotowości i nikt nie zadawał zbędnych pytań. Wszystko zorganizowałeś, prawda? Lambert wił się pokracznie na stercie połamanych desek i żelastwa. W którymś momencie musiał rozciąć sobie wargę, bo krew wzbierała mu w ustach, kiedy mówił. – Posłuchaj, tobie kompletnie odbiło, Banks. Ale jeśli teraz mnie wypuścisz, zapomnimy o całej sprawie. Znów próbował wstać, ale Banks powalił go kopniakiem i zamachnął się prętem, który przeleciał ze świstem niebezpiecznie blisko jego głowy. – Nie ruszaj się stamtąd. Nie zdajesz sobie sprawy, że wszystko skończone? Myślisz, że po czymś takim twoja żona będzie cię chciała? – Ona o niczym nie wie – odparł Lambert. – Jeżeli ty jej coś… – Nie. Jeszcze nie. Powiedz mi prawdę, skąd miałeś pewność, że wszystko będzie się zgadzać? Kto wykonał badania? – Jakie badania? – Daj spokój, Gareth. Zrób mi tę grzeczność i opowiedz o wszystkim. Lambert milczał przez chwilę, rozcierając obolałe ramię. – Grupa krwi była odpowiednia – odezwał się w końcu. – U takich małych dzieci to szczyt oczekiwań, a nawet grupa krwi nie ma znaczenia, jeżeli to noworodki. Myślisz, że tego nie sprawdziłem? Serce może znajdować się poza organizmem tylko przez sześć godzin, więc najpierw trzeba wykonać przeszczep, a potem zadawać pytania. Mnie interesowały tylko szanse na przeżycie. Chociaż Banks wszystko już zrozumiał po wizycie w Quainton, wciąż nie mógł uwierzyć własnym uszom, że ten człowiek z zimną krwią kupił dziecko i zamierzał wykorzystać jego serce, by ratować życie swojej córki. – Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co mówisz? – Posłuchaj, jakie to dziecko miałoby perspektywy przy takiej matce? Co? No powiedz. Popatrz na nią. Zwykła prostytutka. Dziwka. A tak przynajmniej mogłoby się przydać. Takie kobiety rodzą byle gdzie i niczym się nie przejmują. Ty tego nie widziałeś, Banks. Nie znasz tych ludzi. A ja tam byłem, żyłem wśród nich. Oni są jak

zwierzęta. Ich brudne dzieci wałęsają się po ulicach, żebrzą i kradną, a potem wyrastają z nich dziwki i bandyci jak ich rodzice. Sierocińce są pełne porzuconych dzieci i żadnemu z nich nikt nie dał szansy. A to dziecko mogło dostać szansę. Coś zmienić w życiu. Coś osiągnąć, do czegoś się przyczynić. Banks pokręcił głową z obrzydzeniem. – Zastanawiałem się, w którym momencie miarka się przebrała, i teraz już wiem – powiedział. – Ze względu na pieniądze i starą przyjaźń Roy był skłonny przymknąć oko na wiele rzeczy. Na te dziewczęta i na nielegalną adopcję. Ale nie na coś takiego. Nie na zamordowanie niewinnego noworodka, którego serce było ci potrzebne. Co zrobiłeś w piątek w klubie? Chciałeś mu zapłacić za milczenie czy próbowałeś go przekonać o słuszności swoich zamiarów? – Cały dzień rozmawialiśmy o tych dziewczynach i adopcji. Ale kiedy Roy pojechał do Mercedes i odkrył… cóż, to dla niego było za wiele. – Dlaczego nie zawiadomił od razu policji? Po co jeszcze spotykał się z tobą? – Nie zamierzał iść z tym na policję. Chciał powiedzieć tobie. – Co? – Banks się zdziwił. – Ale ja jestem policjantem. Lambert pokręcił głową. – Nie rozumiesz. Przede wszystkim byłeś jego starszym bratem. Spodziewał się, że wszystko załatwisz. Banks był oszołomiony. Nie zdawał sobie sprawy, że Roy liczył na niego tak bardzo, że widział w nim nie tyle policjanta, ile starszego brata, który w dzieciństwie bronił go przed osiłkami. Roy zawsze stronił od policji i spodziewał się zapewne, że Alan wybawi go z opresji, nie nadając sprawie oficjalnego biegu. Banks nie wiedział, czy zdołałby to zrobić, nawet gdyby Roy i Jennifer nie zostali zamordowani. Nawet gdyby chciał, sprawy prawdopodobnie zaszły już za daleko. – Więc co się stało w klubie? – Powiedział, że ze względu na naszą przyjaźń daje mi godzinę na zastanowienie. Miał czekać w kasynie, gdybym chciał porozmawiać. I dodał, że już kogoś do ciebie wysłał, ale może zadzwonić do tej osoby i zawrócić ją z drogi, jeżeli mu obiecam, że się wycofam. – Co zrobiłeś po upływie tej godziny? – Nic. – Mogłeś go okłamać, powiedzieć mu, że zrezygnowałeś. – Prędzej czy później by się zorientował. Myślisz, że odpuściłby mi tak łatwo i niczego nie sprawdził? – Nie – odparł Banks. – Więc wydałeś na niego wyrok śmierci. – Musiałem. Cóż miałem robić? Nie mogłem zawieść Niny i Mercedes, a on chciał to wszystko zrujnować. Nie tylko interesy Mazuryka, ale życie mojej Niny, życie Mercedes. Nie rozumiesz? Nie mogłem mu na to pozwolić. Bez nowego serca moja

córka umrze. Po dolnej wardze Lamberta ściekała krew, i kiedy mówił, w jego ustach pękały bąbelki czerwonej piany. Banks miał ochotę znów go uderzyć, ale wiedział, że jeśli to zrobi, nie będzie umiał przestać. – Więc kazałeś zabić Roya. – Nie ja. To Mazuryk. – A czy Mazuryk wiedział, co planujesz zrobić z dzieckiem Carmen? – Oszalałeś? Tego nie wie nikt oprócz mnie i lekarza, którego opłaciłem. Ale on ma u mnie dług. Kiedyś mu pomogłem wygrzebać się z tarapatów. Wiesz, że niczego mi nie udowodnisz. Wszystkiemu zaprzeczę. Powiem, że mnie biłeś i zmusiłeś, żebym się przyznał do czegoś, czego nie zrobiłem. Wystarczy na mnie spojrzeć. Krwawię i jestem posiniaczony. – Zasługujesz na dużo więcej – odparł Banks. – Zadzwoniłeś z klubu do Mazuryka i powiedziałeś, że Roy stał się niebezpieczny, a on sam albo jego ludzie zgarnęli go z ulicy i przywieźli tutaj. – Powiedziałem mu, że Roy grozi ujawnieniem wszystkiego. Mazuryk martwił się tylko o swoje dziewczyny, na których zarabiał. – Więc on chronił swoje interesy, a ty swoje. – A co miałem robić? Jak ty byś postąpił, gdyby chodziło o życie twojej córki? Banks nie miał ochoty nad tym się zastanawiać. – Dlaczego zniknął komputer Roya? Kto go zabrał? Na dysku nie mogło być nic na temat dziecka, bo Roy ledwie zdążył wrócić od Mercedes, kiedy po niego przyjechałeś. – Przyjechali po niego ludzie Mazuryka. Ale nie Artiom ani Borys. Jacyś inni, niezbyt rozgarnięci. Sądziliśmy, że trzymał na nim jakieś informacje. Wiele się dowiedział o naszych interesach, kiedy rozmawialiśmy w zeszłym tygodniu. Wtedy myślałem, że naprawdę chce w to wejść, i sporo mu opowiedziałem. A Roy często korzystał z komputera. Ale nie zabrali komórki, pomyślał Banks, bo nie weszli do kuchni i nawet nie wiedzieli, że Roy ją tam zostawił. Roy i Lambert starali się kontaktować ze sobą, nie używając komórek, gdyż zdawali sobie sprawę, że łatwo może ich to obciążyć. To dlatego większość przestępców korzystała z kradzionych telefonów. Banks wątpił, aby Roy kiedykolwiek rozmawiał przez telefon z Mazurykiem albo Brodą. Oczywiście później Broda skorzystał z komórki, kiedy zdobył się na niesmaczny żart, wysyłając swoją wizytówkę. – Dlaczego wszystko zaczęło się sypać? – Gdyby ta głupia dziwka nie wypaplała przyjaciółce Roya, że niektóre z dziewcząt zostały uprowadzone i są źle traktowane, to pewnie w ogóle nie doszłoby do tego wszystkiego – rzekł Lambert. – A twój brat i ja zostalibyśmy wspólnikami.

Poświęciłem cały tydzień, usiłując przekonać Roya, że mimo wszystko jest to czysty interes, ale jemu nie podobało się to, że one pracują wbrew swojej woli. To wtedy powiedziałem mu o adopcji. Liczyłem, że zobaczy w tym wszystkim coś dobrego. – I co? – Oczywiście nie dał się przekonać, ale to go trochę zmiękczyło. Dopóki nie pojechał zobaczyć się z Mercedes. Banks nie potrafił sobie wyobrazić swojego brata w roli stręczyciela i handlarza żywym towarem. Roy prawdopodobnie określiłby się mianem udziałowca agencji towarzyskiej, a może konsultanta w biurze podróży. W każdym razie jego duchowe nawrócenie i odnowa moralna nie osłabiły w nim chęci czerpania zysków z takich źródeł, o ile w grę nie wchodził handel ludzkimi narządami. – A groźby pod adresem moich rodziców? Czyj to był pomysł? – Mazuryka. Kiedy nie odstraszyło cię zdjęcie, które ci wysłali, musieli uciec się do mocniejszych argumentów. Mogliby cię zabić, ale powiedziałem im, że śmierć policjanta, który ginie wkrótce po swoim bracie, ściągnęłaby na nich kłopoty. Wybiłem im to z głowy, Banks. Ocaliłem ci życie. Ci ludzie nie zawsze grzeszą rozsądkiem, ale spędziłem sporo czasu wśród nich i umiem z nimi rozmawiać. Pojechali za tobą do Peterborough i śledzili cię ostentacyjnie w drodze powrotnej, żeby napędzić ci strachu. – To nie takie łatwe. A Jennifer Clewes? – Ją mieli na oku już wcześniej. Z początku była szczęśliwa, że razem z doktor Lukas pomaga dziewczynom, ale za bardzo się zaangażowała i Mazuryk zaczął się obawiać, że ktoś może puścić farbę. Z kolei Carmen stała się zbyt pewna siebie, bo nie musiała już obsługiwać klientów, i kiedy Artiom zobaczył je razem, nabrał podejrzeń i powiedział o tym Mazurykowi. Wydusili z Carmen, co jej powiedziała. Oczywiście nie stosowali przemocy, żeby nic się nie stało dziecku. – Niech zgadnę. Pewnie zagrozili, że zabiją jej rodziców. – Możliwe. Ale Artiom i Borys od kilku dni obserwowali dziewczynę Roya i nagle ona wyjechała, i to w tym samym czasie, kiedy powiedziałem Mazurykowi, że Roy wymyka się spod kontroli, więc… Posłuchaj, mnie przy tym nie było… Nie wiem dokładnie, jak to się rozegrało. Ja tego nie zrobiłem. – Ale wiedziałeś, co się stanie. Wprawiłeś całą machinę w ruch. – Max mi powiedział, kiedy już było po wszystkim. Dowiedzieli się, dokąd ona jedzie. Roy im powiedział, kiedy go bili, a wtedy Mazuryk zadzwonił do Artioma, który ją śledził. Zastrzelił ją, gdy tylko zjechała na odludną drogę. Miał też zabić ciebie, na wszelki wypadek, ale nie zastał cię w domu. Artiom nie jest szczególnie bystry. – Raczej nie był – poprawił go Banks. – Bo już nie żyje, podobnie jak Mazuryk, a reszta siedzi w areszcie. A z tobą…

– Co ze mną? – Nie mogę się zdecydować, czy cię zabić, czy wsadzić za kratki. Banks nie blefował. Nigdy w życiu nie czuł tak silnego pragnienia, aby komuś odebrać życie, jak w tej chwili. Gdyby miał pistolet, może już dawno by to zrobił. Zważył w ręce żelazny pręt i znów uderzył nim w otwartą dłoń. To powinno załatwić sprawę. Jeden celny cios i czaszka pęknie jak skorupka jajka. Lambert patrzył na niego z przerażeniem w oczach. – Nie – wycharczał, zasłaniając rękami twarz. – Nie rób tego. Nie zabijaj mnie. Nie chodziło tylko o to, żeby pomścić Roya. Banks nigdy nie spotkał nikogo równie odrażającego jak Lambert i nie wyobrażał sobie, jak można posunąć się do czegoś takiego, co ten planował, nie mówiąc już o próbach usprawiedliwienia takiego czynu. Nawet przez myśl by mu nie przeszło coś takiego, gdyby nie spotkał się z Mercedes i nie usłyszał płaczu biednej Niny. Pani Lambert najwyraźniej nie miała pojęcia o bestialskim planie męża. Banks czuł, że przepełnia go obrzydzenie i nie zniesie widoku tego człowieka ani chwili dłużej. – Co chcesz zrobić? – wyjęczał Lambert. Banks zamachnął się prętem, który z metalicznym szczękiem uderzył w stertę żelastwa kilka centymetrów od głowy Lamberta. Potem odszedł na bok, pochylił się i zwymiotował na podłogę. Kiedy skończył, wziął kilka głębokich oddechów, opierając ręce na kolanach, po czym otarł usta wierzchem dłoni i sięgnął po komórkę. Kilka dni później Banks przeszedł przez stary kamienny mostek znajdujący się na zachodnim krańcu głównej ulicy Helmthorpe, potem skręcił w prawo i ruszył ścieżką wzdłuż brzegu. Dawniej chodził dosyć często na takie wieczorne spacery. Przechadzał się nad rzeką i wśród drzew, omijając pagórki, by oszczędzić sobie trudów wspinaczki, a potem wracał do Helmthorpe, gdzie mógł wybrać jeden z trzech pubów. Spacerując, rozmyślał o wydarzeniach ostatniego miesiąca i o tym, jak wszystko się zaczęło tamtego wieczoru, kiedy w Dog and Gun spotkał Penny Cartwright. Myślał o Royu, Jennifer Clewes, Carmen Petri, Dieterze Ganzu i całej reszcie. Nie wyłączając Garetha Lamberta. Było już prawie po wszystkim. Artiom i Mazuryk zginęli, a Gareth Lambert przebywał w areszcie, podobnie jak Borys i Max Broda, i było bardzo prawdopodobne, że wszyscy dostaną surowe wyroki. Banks zbyt wcześnie uruchomił lawinę, ale Dieter Ganz uważał, że jego agenci mają pod dostatkiem dowodów, by skazać Lamberta za przemyt nieletnich dziewcząt i zmuszanie ich do prostytucji. Ponieważ wieści o wydarzeniach w Londynie szybko się rozeszły, podczas nalotów na podobne domy w Paryżu, Berlinie i Rzymie udało się zatrzymać jedynie same płotki.

Działający na Bałkanach przewodnicy, kierowcy, porywacze i handlarze zapadli się pod ziemię. Dieter Ganz wiedział jednak, że prędzej czy później znów wyjdą z ukrycia. Kolejną kwestią był udział Lamberta w spisku, który doprowadził do zamordowania Roya Banksa i Jennifer Clewes. Jego nikczemny plan był niemożliwy do udowodnienia. Jak sam przyznał, o zamiarach wobec dziecka Carmen wiedział tylko on i przekupiony lekarz, a żaden z nich nie zamierzał zeznawać. Banks otrzymał naganę za poturbowanie Lamberta w opuszczonej fabryce, co także podważało wszystkie zeznania, jakie wówczas od niego uzyskał. Mimo to było prawdopodobne, że Max Broda nie weźmie na siebie całej winy i obciąży Lamberta swoimi zeznaniami. Poza tym w rejestrze połączeń z komórki Lamberta znalazło się potwierdzenie, że w piątek jedenastego czerwca około jedenastej wieczorem dzwonił on pod numer Mazuryka. Banks nie miał jednak pojęcia, jak potoczą się losy całej reszty. Po dopełnieniu formalności dziewczęta Mazuryka zostaną odesłane do swoich domów, ale kto im pomoże na nowo się odnaleźć, kto uleczy ich zdruzgotane dusze? Być może niektóre z czasem dojdą do siebie i zaczną żyć normalnie, ale inne powoli wrócą do tego świata, który tak dobrze znały. Annie powiedziała Banksowi, że Carmen Petri ma wrócić do swoich rodziców w Rumunii, gdzie, wbrew przekonaniu Garetha Lamberta, jej dziecko mogło przyjść na świat w całkiem godziwych warunkach. Carmen została porwana przed trzema laty i przez cały ten czas jej rodzice nie stracili nadziei, że ich córka wciąż żyje. Z nich wszystkich w najgorszej sytuacji była chyba Mercedes Lambert i Banks szczerze jej współczuł. Zapowiadało się, że jej mąż spędzi długie lata w więzieniu, a jej córeczka, Nina, wkrótce umrze, jeżeli nie wydarzy się cud. Została przesłuchana przez policję, więc dotarło do niej również, czego zamierzał dopuścić się jej mąż i musiała żyć z tą świadomością. Banks mógł się jedynie domyślać, że był to dla niej koszmar, który rozdarł jej serce, i że do końca życia będą ją prześladować domysły. Będzie się zastanawiała, do czego mogło dojść, i rozmyślała o bezimiennym dziecku rumuńskiej prostytutki, którego życie zostało położone na szali, by ratować jej córkę. Banks powrócił myślami do innych spraw. Niedawno wrócił z Peterborough, gdzie odbył się pogrzeb Roya. Oczywiście była to smutna uroczystość, ale przynajmniej spędził trochę czasu z Brianem i Tracy, a także zapewnił rodzicom trochę poczucia bliskości, które tak bardzo sobie cenili. On nigdy tak naprawdę go nie zaznał. W jego świecie bliskość nie istniała. Pocieszającą wiadomością było to, że wyniki badań, na które jego matka nie musiała nawet długo czekać, okazały się pomyślne. Guz kwalifikował się do wycięcia i lekarze dawali jej duże szanse na powrót do zdrowia. Doszła również trochę do siebie po stracie syna, chociaż Banks wiedział, że już nigdy nie będzie taka jak

dawniej. Nad powierzchnią wody krążyły połyskujące zielone ważki, a chmary muszek i komarów unosiły się nad ścieżką. Słońce prawie już zaszło i woda przybrała ciemnoniebieski kolor, a niebo na zachodzie przecinały krwistopomarańczowe smugi. W koronach drzew rozlegały się nawoływania nocnych ptaków, którym wtórowały dobiegające z krzaków odgłosy buszujących zwierząt. Po drugiej stronie rzeki widać było tylne ściany budynków stojących przy głównej ulicy. W ogródku przed Dog and Gun siedzieli ludzie i Banks słyszał ich przytłumione rozmowy i muzykę z szafy grającej. Tutaj pasowałby Letni wieczór nad rzeką Deliusa, pomyślał Banks, wciągając haust aromatycznego powietrza, ale to nie było nawet Strange Affair, tylko Watching the Detectives Elvisa Costello. Banks przystanął, żeby zapalić papierosa, i zauważył, że ktoś nadchodzi z przeciwka. Z dala widział tylko ciemny zarys sylwetki, ale po chwili rozpoznał Penny Cartwright. Odsunął się na bok, aby zrobić jej miejsce, i przeszył go nagły dreszcz, kiedy poczuł na karku dotknięcie liści ze zwieszającej się nisko gałęzi. Miał wrażenie, jakby pająk wszedł mu za kołnierz i wędrował w dół pleców. Skinął uprzejmie głową, kiedy Penny go mijała, i żwawym krokiem ruszył dalej w swoją stronę, ale usłyszał za plecami jej głos. – Zaczekaj. – Tak? – Masz ogień? Banks pstryknął zapalniczką, a ona pochyliła się nad płomieniem, trzymając papierosa w ustach i spojrzała mu w oczy. – Dzięki – powiedziała. – Cóż za niezwykłe spotkanie. – Tak, niezwykłe. No to dobranoc. – Nie odchodź. Znaczy, mógłbyś zaczekać chwilę? Mówiła trochę nerwowo i Banks zaczął się zastanawiać, co się stało. Stali naprzeciwko siebie na wąskiej ścieżce, gdzieś w głębi lasu pohukiwała sowa, a Elvis Costello nadal śpiewał. Zapadł już zmrok, a na niebie dogasała purpurowa łuna. – Przykro mi z powodu twojego brata – odezwała się Penny. – Dziękuję. Penny wskazała w stronę ogródka przed pubem. – Pamiętasz tamten wieczór? Wtedy, przed laty? Banks pamiętał. Siedział przy stoliku ze swoją żoną, Sandrą, Penny i jej przyjacielem, Jackiem Barkerem, i wyjaśniał im zagadkę morderstwa Harry’ego Steadmana. Był ciepły letni wieczór, taki sam jak teraz. – Co u Jacka? Penny uśmiechnęła się. Uśmiech nieczęsto pojawiał się na jej twarzy, dzięki czemu jeszcze bardziej zyskiwał na wartości.

– Jestem pewna, że wszystko w porządku – odparła. – Nie widziałam go całe wieki. Mieszka teraz w Los Angeles i trochę pisze dla telewizji. Czasem można nawet zobaczyć jego nazwisko na ekranie. – Myślałem, że byliście…? – Byliśmy, ale to dawne czasy. Wszystko się zmienia. Powinieneś to wiedzieć. – Chyba wiem – odparł Banks. – Kath z baru widziała, jak ostatnio rozmawialiśmy, i powiedziała mi o pożarze. Naprawdę bardzo mi przykro. – Co się stało, to się nie odstanie. Zresztą dom jest w trakcie remontu. – Ale… tak poza tym… – mówiła dalej Penny, odwracając wzrok. – Byłam wtedy dla ciebie niemiła i przepraszam cię za to. – Czemu tak zareagowałaś? – To nie było celowe, jeżeli o to ci chodzi. – W takim razie dlaczego? Penny przez chwilę spoglądała w milczeniu na rzekę. – Ty naprawdę nie wiesz, co? – odezwała się w końcu. – Chodzi o to, jak się czułam wtedy, przed laty. To było swego rodzaju nadużycie. Wiem, że mnie uratowałeś i powinnam być ci za to wdzięczna, ale ty potraktowałeś mnie wtedy jak morderczynię. Naprawdę myślałeś, że zabiłam mojego serdecznego przyjaciela? Banks w myślach przyznał jej rację. Na tym polegała jego praca, ale nigdy nie przestał myśleć o tym, jak Penny musiała przez niego się poczuć. Podczas śledztwa w sprawie morderstwa wszyscy są podejrzani. Przypomniał sobie, że kiedy Roy zwrócił się do niego, potrzebował pomocy starszego brata, a nie policjanta. Tylko gdzie przebiega granica między jednym a drugim? – A potem tak po prostu zapraszasz mnie na kolację – ciągnęła Penny. – Jak gdyby nigdy nic. – Ludzie nigdy nie są tacy, jacy się wydają – odparł Banks. – Kłamią, kiedy policja zadaje pytania, i każdy ma coś do ukrycia. – Więc podejrzewasz wszystkich? – W mniejszym lub większym stopniu. Każdego, kto mógł mieć motyw i okazję. – Tak jak ja? – Tak jak ty. – Ale Harry Steadman był mi bliski. – Tak nam powiedziałaś. – Mogłam kłamać? – O ile sobie przypominam, w tej sprawie było mnóstwo kłamstw. Penny ostatni raz zaciągnęła się papierosem i wyrzuciła niedopałek do wody. – Oj, nie powinnam była tego robić – wyszeptała. – Policja rzeczna będzie mnie ścigać.

– Bez obaw, ujmę się za tobą – uspokoił ją Banks. Zaszczyciła go kolejnym przelotnym uśmiechem. – Lepiej już pójdę, bo późno się robi – powiedziała i ruszyła dalej przed siebie, ale po kilku krokach przystanęła i obróciła się bokiem. – W takim razie dobranoc, panie władzo. I wybacz, że tak zareagowałam. Chciałam ci wyjaśnić dlaczego. – Dobranoc – odpowiedział Banks. Czuł ucisk w piersi, ale pomyślał, że taka okazja może się nie powtórzyć. – Posłuchaj, może znowu jestem gruboskórny, a w ogóle przykro mi, że tak to się niefortunnie zaczęło, ale wszystko jest jeszcze możliwe, wiesz… to moje zaproszenie, może to dla nas jakaś szansa, dla ciebie i dla mnie, no wiesz… jakaś wspólna kolacja? – Nie sądzę. – Penny wolno pokręciła głową. – Ty chyba wciąż tego nie pojmujesz – dodała i poszła w swoją stronę, by po chwili rozpłynąć się w mroku.

Podziękowania Chciałbym podziękować osobom, które poświęciły swój czas i uwagę, pomagając mi nadać tej książce ostateczny kształt, a są to: Sarah Turner, Maria Rejt i Nicholas Blake z Pan-Macmillan; Dan Conaway, Erika Schmid i Jill Schwartzman z William Morrow oraz Dinah Forbes z McClelland & Stewart. Jestem również wdzięczny Michaelowi Morrisonowi, Lisie Gallagher, Sharyn Rosenblum, Angeli Tedesco, Dominickowi Abelowi, Davidowi Grossmanowi, Davidowi Northowi, Katie James, Ellen Seligmann i Parmjit Parmar za ich nieustające wsparcie i ciężką pracę. Dziękuję również komendantowi Philipowi Gormleyowi, szefowi jednostki specjalnej policji metropolitalnej, oraz inspektor Claire Stevens z policji okręgu Thames Valley. Jak zwykle biorę na siebie odpowiedzialność za wszystkie błędy, ale popełniłem je wyłącznie dla dobra tej powieści. Jestem również winien podziękowania Richardowi Thompsonowi za jego muzykę i Victorowi Malarekowi za książkę The Natashas.