Rock Joanne Rycerz i Cyganka

Joanne Rock

Rycerz i Cyganka

1

Prolog Czechy, jesień 1381 r. Arabella Rowan znieruchomiała pod osłoną lasu, nie odrywając oczu od domku matki, który stał na otwartej przestrzeni, pośrodku łąki. Przy drzwiach, w popołudniowym słońcu, niecierpliwie parskało i tupało kopytami pięć koni w uprzęży oznakowanej królewskimi herbami. Mężczyźni. Arabella wiedziała, że dopóki tam przebywają, dopóty nie należy zbliżać się do domu. Ta zasada obowiązywała przez całe jej życie, a szczególnie od jakichś siedmiu lat, odkąd zaczęła krwawić co miesiąc. Mężczyźni, czy to chłopi, czy same kobiety.

RS

szlachetnie urodzeni, mogli stanowić zagrożenie dla domu, w którym mieszkały Pięciu rycerzy w jedwabiach i aksamitach wyłoniło się zza drewnianych drzwi i podeszło do zniecierpliwionych wierzchowców, Arabella czekała cierpliwie, aż królewscy ludzie znikną w tumanie kurzu, i dopiero wówczas odważyła się odetchnąć z ulgą i poddać ciekawości. Boso, choć ziemia była zimna, wbiegła na trawiaste wzgórze i połykając się na schodkach, wpadła do kamiennego domku. - Co się stało? Czego ci ludzie... - Urwała gwałtownie, gdy ujrzała matkę i babcię, które obejmując się, z twarzami zmarszczonymi troską, rozmawiały o czymś przyciszonymi głosami. - Co się dzieje? - Żołądek Arabelli zacisnął się z niepokoju. Opadła na drewniane krzesło w dużej kuchni, która służyła jednocześnie jako sień, postawiła koszyk z ziołami na podłodze i gwałtownym gestem odrzuciła z czoła splątane włosy. Zaharia podeszła do wnuczki. 2

- Kochanie, musisz wyjechać w podróż. Król chce, żebyś towarzyszyła księżniczce. Kompletnie zszokowana Arabella w milczeniu wpatrywała się w nią przez długą chwilę. Niby rozumiała słowa, ale zarazem jakby nie. Bo to nie mogła być prawda! Nawet tu, na odległej prowincji, wszyscy wiedzieli, że księżniczka ma wyjść za mąż za cudzoziemskiego króla z dalekiego kraju. Bez słowa przeniosła wzrok na matkę, szukając w jej twarzy potwierdzenia, choć wiedziała, że podobnie jak i w wielu innych sprawach, babcia również w tej będzie miała ostatnie słowo. Spod dłoni zakrywających twarz matki wyrwał się stłumiony szloch. Serce Arabelli skurczyło się w bólu. - Znasz swoje obowiązki, Bello. - Zaharia usiadła na ławie obok wnuczki, patrząc na nią surowymi, szarymi oczami. Długie, białe włosy związane miała w

RS

ciężki węzeł na karku. - Gdy nasz król wyprawi księżniczkę Annę do Anglii, pojedziesz z nią jako jedna z dworek.

Arabella nie była obyta w szerokim świecie, słyszała jednak, że na odległej wyspie kobiety podlegają rozlicznym ograniczeniom. Z pewnością żyło się tam zupełnie inaczej, a przede wszystkim brak było tej cudownej wolności, którą cieszyła się na czeskich wzgórzach. - Nie rozumiem - szepnęła. - Zdawało mi się, że na dworze w Pradze poza mną jest mnóstwo kobiet. Moje miejsce jest tutaj, przy was. Mam się przecież uczyć, jak uzdrawiać ludzi. - Nie miała nawet cienia wątpliwości, że ten argument przekona Zaharię. Babcia przecież powtarzała jej przez całe życie, że w jej żyłach płynie krew uzdrowicielek! - Wygląda na to, że król Wacław zamierza wyprawić Annę z ogromnym orszakiem. Wydaje siostrę za mąż bez posagu, toteż choć w ten sposób chce wywrzeć wrażenie na Anglikach. - Przecież nie jestem damą dworu... nie potrafię wywierać wrażenia - wyjąkała Arabella, wysuwając przed siebie bosą stopę. Gardło miała zaciśnięte z rozpaczy. 3

Pomyślała z lękiem, że jeśli opuści kraj, to może już nigdy więcej nie ujrzy swojej rodziny. Nie będzie miała okazji dokończyć nauk przy boku babci, nigdy więcej nie będzie zbierać ziół ani nie poczuje dreszczyku podniecenia, który zawsze towarzyszył przygotowywaniu nowej mikstury leczniczej. - Nigdy nie żyliśmy jak szlachta, a ja nie chcę okryć rodziny wstydem! - To prawda, nie mamy pieniędzy, a jednak możesz się poszczycić równie szlachetnym pochodzeniem, jak każda inna kobieta na dworze. - Zaharia wyciągnęła z fałd szaty zwój pergaminu i przeczytała na głos: - Oczekujemy przybycia lady Arabelli Rowan, córki sir Charlesa Vallii i lady Lurii Rowan, do Pragi w następnym tygodniu. - Przecież mój ojciec nigdy mnie nie uznał! - Dotychczas jej to nie przeszkadzało, wszak wiodła szczęśliwsze życie niż większość znanych jej ludzi.

RS

Był to jednak kolejny argument, który mógł przemawiać na jej korzyść. - Nie wspominaj o swoim ojcu podczas podróży, moja droga - rzekła Zaharia niezwyczajnie ostrym głosem. - Twoje dziedzictwo ma większą wagę, niż sądzisz, ale ta sprawa powinna pozostać w rodzinie.

Nawet Luria, choć zazwyczaj milczała, gdy omawiano ważne sprawy, zdając się bez reszty na swą matkę, teraz podniosła załzawione oczy i dodała: - Nie mów nic o przeszłości, córeczko. Rodzina królewska wie, kim jesteś, nie musisz bronić się przed żadnymi szeptanymi po kątach plotkami. Zmieszana Arabella po raz pierwszy od długiego czasu zaczęła zastanawiać się nad ojcem, którego nigdy nie poznała. Słyszała pogłoski, że złamał serce jej matki, przypuszczała jednak, że rodzice od czasu do czasu spotykali się potajemnie. Może to był jeden z powodów, dla których kobiety z rodziny Rowanów wystrzegały się mężczyzn. Zaharia jednak uznała temat za skończony i przeszła do innych, pilniejszych spraw. 4

- Czas cię goni, kochanie. Jutro się spakujesz, bo inaczej nie zdążysz przybyć do Pragi wystarczająco wcześnie, by przygotować się do podróży jak należy. Nie masz wyboru, musisz nas opuścić. - Nie, proszę... - szepnęła tak cicho, że te błagalne słowa nie zyskały żadnej mocy, zamarły na krawędzi ust. Chciałaby je powtórzyć głośno, do prośby dodać żądanie, wykrzyczeć swój strach, swój protest, bezradnie jednak milczała. I łudziła się wbrew rozumowi, że to wszystko nieprawda. Po prostu nie wierzyła własnym uszom. Było jej gorąco i z trudem chwytała oddech w dusznym pomieszczeniu. Poczuła, że musi wyjść, pobiec przed siebie wraz z jesiennym wiatrem, poczuć ziemię pod stopami. Zaharia objęła ją i mocno uścisnęła. - Bądź silna, Arabello. Pokaż swoim krajanom, że krew Rowanów nie jest w

RS

niczym gorsza od krwi innych szlachetnych rodów.

- Mam zostawić wszystko, co jest mi bliskie, i stać się kimś, kim nie jestem? niemal krzyczała, ledwie się hamując, niebezpiecznie bliska niedopuszczalnego wybuchu, lecz zaraz dodała wyważonym już, choć zdradzającym gorycz głosem: - Przygotowywałaś mnie na inny los, babciu... - Los, z którym tak bardzo pragnęła się zmierzyć i poświęcić mu się bez reszty. Całkiem niedawno, myśląc o swej przyszłości, pojęła znaczenie słowa „posłannictwo". Tak, została naznaczona posłannictwem, co nadawało głęboki sens jej życiu, napawało wewnętrzną harmonią i szczęściem. A teraz to wszystko miałaby porzucić i zatonąć w chaosie? W świecie, w którym nie znała żadnych dróg i ścieżek? Nie tak to miało być! Ledwie zaczęła cokolwiek rozumieć, już jako mała dziewczynka podziwiała niezwykłą wiedzę i umiejętności babci i była całkowicie pewna, że kiedyś sama zostanie równie znaną i szanowaną uzdrowicielką. To było jej przeznaczenie, jej miejsce wśród ludzi na tym padole! - Bello, jeśli chcesz stać się mądrą kobietą, to musisz najpierw zobaczyć trochę świata. Zawsze wiedziałam, że nadejdzie dzień, gdy przyjdzie ci zmierzyć się 5

ze swoim losem i zyskać mądrość, której potrzebujesz jeszcze bardziej niż moich nauk. - Te słowa brzmiały miękko i kojąco, ale jednocześnie były twarde jak skała. Takim samym tonem babcia przekazywała wnuczce sekrety sztuki uzdrawiania. - Pomyśl o honorze nie tylko swoim, ale i rodziny. Musisz wypełnić zobowiązanie, a potem będziesz mogła wrócić do domu. Nie zostaniesz w Anglii na zawsze. Fakt, że Zaharia wymieniła słowa „Anglia" i „na zawsze" w tym samym zdaniu, przeważył w Arabelli szalę frustracji. Działo się zbyt wiele, zbyt szybko. Była bliska tego, by krzyczeć z wściekłości i tym samym okryć się wstydem. A tego za nic nie chciała. Musiała stąd uciec, nim to się wydarzy. Zarazem jednak dotarło do niej z całą mocą, że już się stało, że już postanowione.

RS

- Będę silna. - Wyprostowała się dumnie, choć oczy piekły na myśl, że los wymyka jej się z rąk. - Poradzę sobie.

Szybkim krokiem ruszyła do drzwi.

- Arabello! - Luria podniosła się z miejsca, chcąc ją zatrzymać, ale Zaharia położyła rękę na ramieniu córki.

Słowa babci rozbrzmiewały echem w umyśle Arabelli, gdy zmierzała prosto przed siebie. Biegła po zakurzonej ścieżce i każdy krok tego ostatniego, samotnego biegu przypominał jej, że lata spędzone na wolności właśnie dobiegły kresu.

6

Rozdział pierwszy Tristan Carlisle ściągnął wodze i zeskoczył z grzbietu czarnego ogiera. - Zatrzymamy się tutaj na noc - zawołał. Przeklinał tę podróż, choć ostatni postój przed Pragą nie był najgorszy. Wiedział, że w nadwełtawskim grodzie czeka na niego tłum kobiet, największy orszak w historii, który miał towarzyszyć księżniczce w drodze do narzeczonego. Bardzo wątpliwy zaszczyt dla rycerza. - Eskorta - sarknął ze złością, zdegustowany samym brzmieniem tego słowa. Piętnaście lat spędzonych w służbie króla Anglii i tylko na tyle sobie zasłużył? Wojna Anglii z Francją trwała w najlepsze, a tymczasem jego wysłano z dworską misją. Czyżby władca podejrzewał, że siły go opuściły i nie potrafi już władać

RS

mieczem? Lepiej radził sobie w walce, nawet samym sztyletem, niż połowa tych półgłówków z otoczenia Ryszarda. Większość zaufanych młodego króla to wyglądające dopiero męskości podrostki, nieledwie dzieciuchy, które jeszcze nigdy nie widziały prawdziwej bitwy.

Ryszard tłumaczył mu, jak ważna jest ochrona jego narzeczonej, wspominał coś o zagrożeniach, na które wystawiony jest dwór czeski, jednak Tristan nie mógł pozbyć się wrażenia, że są to tylko czcze wymówki. Z drugiej strony Ryszard obiecał, że jeśli misja zakończy się sukcesem, Tristan wreszcie otrzyma dawno już obiecane ziemie. Spragniony i znużony długą drogą koń parsknął, jakby chciał wyrazić poparcie dla opinii swego pana. - Nie mógłbym się bardziej z tobą zgodzić, przyjacielu - powiedział Tristan. Żaden rycerz przy zdrowych zmysłach nie powinien podejmować się zadania godnego dworzanina, a jednak znaleźliśmy się tutaj i wleczemy nasze zmęczone tyłki przez tę ziemię. I cóż nas za to czeka? Marny los, jak myślę. Nie ma co liczyć 7

na królewską wdzięczność. Jeśli Ryszard również i tym razem nie przekaże mi tych ziem... - Prychnął z urazą. Dobrze wiedział, że jeśli król nie nagrodzi należycie jego wysiłków, czeka go życie najemnika. - Tris! - zawołał jego przyjaciel, Simon Percival. To, że brał udział w tej podróży, stanowiło znaczną pociechą dla Tristana. Byli niemal jak bracia, do tego rówieśnicy, obaj liczyli po trzydzieści lat. - Zatrzymamy się tutaj na noc czy wolisz pojechać dalej? Jeśli się pośpieszymy, to jutro możemy dotrzeć do Pragi. - Wcale mi się nie śpieszy. Powiedz ludziom, żeby rozładowali juki. Ja przeszukam okolicę. - Potrzebował chwili samotności i swobodnego dumania, toteż znów wskoczył na siodło i ruszył na rekonesans. Zapadał już zmierzch. Teren był odludny, co bardzo odpowiadało Tristanowi. Mroczne lasy przechodziły w falujące wzgórza, na których łatwo było się ukryć.

RS

Oddalił się na tyle, że przestał słyszeć głosy swoich ludzi. Niebo rozświetlały ostatnie słoneczne poblaski.

Naraz z głębi lasu dobiegł go jakiś krzyk. Zatrzymał się; sądził, że to głos zwierzęcia, ale lepiej było się upewnić. W pobliżu mogła przebiegać droga i być może rabusie napadli na bezradnego podróżnego.

Okrzyk powtórzył się. Tristan wciąż nie był pewien, czy był to głos człowieka, czy zwierzęcia, wychwycił jednak nutę cierpienia, której nie mógł zignorować. Zsunął się z konia i ostrożnie ruszył w tę stronę. Gdy znów usłyszał krzyk, przyśpieszył i po chwili znalazł się na polanie, pośrodku której rósł idealny krąg starych dębów. Głos dobiegał z jego środka, ale w zapadającym zmierzchu trudno było cokolwiek dostrzec. Teraz już był pewien, że nie jest to żadne zwierzę. Nigdzie również nie widział koni ani rabusiów. Posunął się jeszcze o kilka kroków, aż dotknął pnia jednego z dębów. Krzyki ucichły i za drzewami coś się poruszyło. Tristan przymrużył oczy i dostrzegł leżącą na ziemi młodą kobietę. Szaty, które miała na sobie, nie pasowały 8

ani do chłopki, ani do damy. Spódnica długiej sukni była obficie marszczona, nie zakrywała jednak nagich stóp. Od dołu do góry tę dziwną istotę pokrywały gałązki i igły sosnowe. Miała niezwykłe włosy, które przywodziły na myśl czarodziejkę z baśni dla dzieci. Gęste, ciemne fale loków szczelnie osłaniały ramiona i opadały aż do pasa. Pewnie rzadko widywały grzebień. Miał wrażenie, że śni. Skąd taka kobieta mogła się wziąć w leśnych ostępach? A jednak wydawało się, że jest na swoim miejscu. Sprawiała wrażenie dzikiej, kompletnie nieucywilizowanej. Patrząc na jej nieziemską urodę, zaczął się zastanawiać, czy znalazł się pod wpływem czarów. To przypuszczenie wzmacniał jeszcze fakt, że leśna zjawa leżała na ziemi w starodawnym kręgu drzew, do którego do obojętnych dębów.

RS

żaden przesądny śmiertelnik nie ośmieliłby się wejść, i zawodziła z pogańską furią Tristan bardzo pragnął przekonać się, czy ma do czynienia z żywą istotą, czy też z widmem. Cicho podszedł bliżej, oczarowany tym, co widniało przed jego oczami.

Zastygła w bezruchu, patrząc wprost w jego oczy. Był tak blisko niej, że czuł jej zapach, widział falowanie piersi, dostrzegał wilgotną ścieżkę łez na brudnych policzkach. Wciąż jednak nie był przekonany, że jest żywą istotą. Podniósł rękę, by jej dotknąć, ale wówczas zielonooka czarodziejka zerwała się na nogi i błyskawicznie znikła. - Siedź spokojnie, Arabello. Ta prośba przypominała raczej groźbę. Arabella zmusiła się, by znieruchomieć na pokrytej aksamitem ławie. Znajdowała się w praskiej rezydencji króla, w komnacie, gdzie spędziła kilka ostatnich nocy w towarzystwie innych szlachcianek pochodzących z odległych części Czech. Już od ponad godziny siedziała spokojnie, podczas gdy matrona z królewskiego orszaku szturchała, szczypała i pociągała ją ze 9

wszystkich stron, usiłując dopasować suknię odpowiednią na podróż do Anglii. Obok niej siedziało lub stało w milczeniu pięć innych młodych kobiet. - Niech wszyscy święci mają nas w opiece. Wyglądacie jak dzikie kotki narzekała lady Hilda. Była daleką krewną księżniczki i miała wystarczająco wiele tytułów, by bez ogródek mówić, co myśli. - Nie zwracaj na nią uwagi, lady Arabello. Twoja uroda przynosi nam wszystkim zaszczyt - szepnęła Mary Natansia, jedyna jej przyjaciółka od chwili przyjazdu do Pragi. Obie zdążyły już ucierpieć od niezbyt delikatnych dłoni Hildy. Podczas krótkiego pobytu w świecie szlachetnie urodzonych Arabella zdążyła się już wiele nauczyć, a przede wszystkim tego, że o wartości kobiety decydowały tytuły, a nie zioła, wiedza czy umiejętności ratowania życia.

RS

- Dziękuję - odparła z uśmiechem.

Osiemnastoletnia Mary, delikatna blondynka o spokojnym charakterze i tak jasnej cerze, że zyskała tym nawet aprobatę Hildy, była podopieczną króla Wacława IV Luksemburskiego. Pozycja ta przynosiła jej znaczny prestiż, jako że król Czech był również cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Choć zdawało się, że dziewczyna jest bardzo bogata i stać ją na pełne blasku dworskie życie w Pradze, zwykle trzymała się w cieniu. Arabella przybyła do miasta przed trzema dniami i niemal cały ten czas spędziła na przygotowaniach do podróży. Przerobiła kilka swoich płaszczy pod okiem jednej z pokojówek księżniczki, a także dowiedziała się, czego oczekuje się od niej podczas wyprawy do Anglii. Choć nie była z natury lękliwa, czuła się jednak niepewnie na nowym gruncie, dlatego starała się nie opuszczać kobiecych komnat. Lecz oto dzisiaj po raz pierwszy miała wziąć udział w uroczystej kolacji na Hradczanach. Była zdenerwowana, ponieważ jej stary świąteczny płaszcz wyglądał niczym chłopska szata w porównaniu z bogatymi strojami dam, które pozdrawiały ją uprzejmie, obojętnie prześlizgując się po niej wzrokiem. W niczym nie pomogło 10

również to, że przybyła do zamku w towarzystwie babci. Zaharia była mądrą i utalentowaną kobietą, ale przesądni nazywali ją czarownicą. Mary jednak nie zniechęcała rodzina Arabelli ani jej skromny wygląd. - No i już - obwieściła Hilda, uśmiechając się z satysfakcją. - Czy ci się to podoba, czy nie, dopilnuję, byś wyglądała przyzwoicie. - Wyciągnęła w jej stronę długą szpilkę, jakby to był miecz, i skinęła na młodszą pokojówkę. - Teraz Millie zajmie się tobą i uczesze ci włosy na wieczór. Arabella oddała się w ręce pokojówki, myślami jednak była daleko od praskiego zamku. Oczami wyobraźni ujrzała rycerza. Widziała przed sobą tę twarz już wielokrotnie w ciągu ostatniego tygodnia, odkąd po raz pierwszy go ujrzała. Wystarczyło mu odwagi, by podejść do kręgu drzew, który wielu ludzi uważało za zaczarowany. Nikt spośród znajomych Arabelli, oprócz jej rodziny, nawet nie

RS

zbliżyłby się do tego miejsca, żaden też mężczyzna nie ośmieliłby się patrzeć na nią w taki sposób. Prawdę mówiąc, aż do tamtego dnia żaden z nich nie patrzył jej prosto w oczy.

Mężczyźni w jej kraju szanowali Zaharię i obawiali się jej, toteż unikali wnuczki, lękali się bowiem narazić się potężnej uzdrowicielce. Z kolei matka Arabelli, po swych doświadczeniach z jej ojcem, który nie dał się nakłonić do ślubu, nadzwyczaj podejrzliwie odnosiła się do całego męskiego rodzaju. Ten rycerz był jednak obcy i nie tylko na nią patrzył, ale w dodatku bezwstydnie wyciągnął rękę, by jej dotknąć. Wyglądał imponująco. Wysoki i potężnie zbudowany, w szarych oczach miał coś, co wzbudzało lęk. Poczuła się tak, jakby zmierzyła się wzrokiem z drapieżnym wilkiem. Gdy wyciągnął rękę, Arabella przez chwilę patrzyła na tę dłoń jak zahipnotyzowana, a gdy wróciły jej zmysły, uciekła najszybciej, jak potrafiła, przed tym spojrzeniem i dotykiem. Gdy wreszcie zatrzymała się pośrodku lasu, dokoła panowała zupełna cisza. Nikt jej nie ścigał. Obcy zniknął równie niespodziewanie, jak się pojawił. 11

Księżyc przebył już połowę drogi po niebie, nim wreszcie Arabella przestała drżeć. Uświadomiła sobie, że obcy tak ją przestraszył, bo dorastała w zupełnej izolacji, ale jeśli zawsze będzie uciekać, to nigdy nie stanie się mądrą kobietą. - Skończone, pani - oznajmiła w końcu Millie, gestem nakazując jej wstać. - Chodź tu, Arabello. - Hilda pociągnęła ją za ramię. - Spójrz w lustro i postaraj się docenić magię naszych rąk. Pchnęła ją w stronę lustra stojącego na skrzyni, którą wniesiono do komnaty na ten dzień. Arabella z ciekawością zerknęła w zwierciadło. Zdziwiona dama, która odpowiedziała jej spojrzeniem, nieznacznie tylko przypominała tę młoda kobietę, którą widywała w strumieniu płynącym nieopodal domu. Znikły nieposłuszne loki, które jej matka obcięła kiedyś z frustracji. Teraz włosy przypominały fale jedwabiu i lśniły nawet w matowym szkle. Arabella

RS

podniosła rękę, by ich dotknąć, ale Hilda i Millie jednocześnie rzuciły się w jej stronę w obawie, by nie zniszczyła misternej konstrukcji. Posłusznie opuściła ramiona i patrzyła dalej. Miała na sobie spodnią suknię z białego sztywnego płótna, nakrytą suknią wierzchnią z błękitnego aksamitu. Był to kosztowny kolor, który nosiły tylko najwyżej urodzone osoby, dziś jednak miała dostąpić tego zaszczytu. Płaskie pantofle, prawie niewidoczne pod długą spódnicą, również były błękitne. Patrząc na wyrafinowaną istotę widoczną w zwierciadle, Arabella zastanawiała się, gdzie się podziała jej poprzednia postać. Hilda musiała wyczuć myśli podopiecznej, bo mrugnęła do niej i delikatnie obróciła w stronę drzwi. - Mam nadzieję, że twoje maniery okażą się godne wyglądu. Błagam, pani, postaraj się nie zniszczyć naszego dzieła. Musiała samodzielnie znaleźć drogę do wielkiej sali. Jak się tego obawiała przed wyjazdem z domu, czuła się bardzo zagubiona, ale nim zdążyła zupełnie stracić głowę w labiryncie korytarzy, podbiegła do niej Mary. Z jasnymi włosami 12

związanymi błękitną jak niebo wstążką wyglądała niczym anioł ze świętego malowidła. - Tędy! - zawołała, pociągając Arabellę w kierunku przeciwnym do tego, w którym szła. - Och, dobrze, że jesteś. Zupełnie się pogubiłam - powiedziała z ulgą, w jej głosie wciąż jednak pobrzmiewała panika. Korytarze stawały się coraz bardziej zatłoczone, aż wreszcie do uszu młodych dam dobiegła muzyka, najpierw cicha, w miarę jednak, jak posuwały się do przodu, coraz wyraźniejsza. - Nie denerwuj się - pocieszała ją Mary. - Zobaczysz, że gdy już przestąpisz próg, natychmiast się uspokoisz. Arabella czuła się zagubiona w tym świecie, który głęboko skrzywdził jej

RS

matkę fałszywymi obliczami i takimiż obietnicami. Zastanawiała się, czy sama również okaże się podatna na zwodnicze pokusy.

- Mary... - Spojrzała na przyjaciółkę. Była to jedyna osoba, której mogła w tym obcym świecie zaufać. - Może potrafisz mi doradzić w kilku sprawach? Nie wiem nic o mężczyznach. Nie mam ojca ani brata i niewiele miałam w życiu okazji do rozmów z mężczyznami. Czy powinnyśmy z nimi rozmawiać podczas takiego wieczoru? Mary zatrzymała wzrok na jej twarzy i przez dłuższą chwilę nic nie mówiła, a w końcu zamrugała. - Pytasz poważnie? - Tak. - Sięgnęła do pasa, gdzie zwykle nosiła mały nóż, przypomniała sobie jednak, że zgubiła go w lesie tego dnia, gdy spotkała obcego rycerza. Była to pamiątka po babci i Arabella dotkliwie odczuwała jego brak. - Ty naprawdę wychowałaś się w lesie - zauważyła Mary z dziecinnym zadziwieniem w głosie. Po takiej reakcji przyjaciółki poczuła się jeszcze bardziej obco. 13

- Nigdy nie twierdziłam, że jest inaczej, ale w przeciwieństwie do całego dworu nie uważam tego za defekt. - Ja też nie, Arabello, daję ci słowo. Opowieści o twoim życiu brzmią cudownie, ale wierz mi, mężczyźni nie są tak źle wychowani, przynajmniej nie ci, których ja znam. - W oczach Mary pojawił się przekorny błysk. - To, że jestem podopieczną cesarza, niesie z sobą pewne zalety. Trzymaj się mnie, a razem stawimy im czoło. - Razem... tak, razem. - Wydawało się to dość proste i choć matka zawsze mówiła o mężczyznach takim tonem, jakby byli dziwnymi, niebezpiecznymi istotami, Arabella zastanawiała się często, czy lady Luria miała po prostu pecha i natrafiła na niewłaściwą osobę w postaci jej ojca. Muzyka sącząca się przez drzwi przypomniała im o obowiązkach. Kolejne

RS

damy dworu wymijały je z szelestem aksamitów i płócien. - Wszystko będzie dobrze - ponownie zapewniła ją Mary i pociągnęła przez wielkie drzwi do olśniewającej sali.

Ogromne pomieszczenie miało kamienne ściany z drewnianymi podporami i kasetonowy sufit. Wokół rozlegał się gwar.

Arabellę oślepiły jaskrawe barwy jedwabnych sukien. Łuczywa płonące w uchwytach na ścianach rzucały złoty blask na wspaniałe gobeliny i malowidła. Jakaś dama pozdrowiła Mary, która, choć rzadko bywała na dworze, była tu dobrze znana ze względu na swoją pozycję. Arabella z uśmiechem przypatrywała się ogromnej izbie i przybyłym tu ludziom. Zafascynowana każdym szczegółem tego świetnego zgromadzenia, powoli wiodła wzrokiem z jednej postaci na drugą, podziwiając klejnoty ozdabiające stroje kobiet i lamowane futrem płaszcze mężczyzn. Wtem jej wzrok padł na bardziej surowy strój jednego z dworzan i serce podeszło jej do gardła. To był on, rycerz, który widział ją w lesie, gdy płakała, a właściwie nie płakała, lecz zawodziła z rozpaczy jak zwierzę. Znów ogarnęło ją to samo dziwne 14

wrażenie co za pierwszym razem. Krew zaczęła szybciej płynąć w jej żyłach i ogarnęły ją dziwne emocje, coś pośredniego między lękiem a wyczekiwaniem. Odsunęła od siebie niewygodne uczucia i spróbowała dyskretnie przyjrzeć się tajemniczemu mężczyźnie. Nie było to trudne, bowiem zajęty był rozmową z drugim rycerzem, również przyodzianym w ciemną, prostą szatę. To cudzoziemcy, uświadomiła sobie ze zdziwieniem. Wcześniej nie przyszło jej to do głowy, teraz jednak zauważyła, że wyraźnie różnili się od pozostałych dworzan. Inaczej niż większość mężczyzn w tej sali, rycerz, którego spotkała w lesie, nie nosił długich włosów. Sięgały mu zaledwie do ramion i były ciemne jak bezksiężycowa noc. Gdy szedł przez salę, ludzie rozstępowali się przed nim. Nie mogła dostrzec jego twarzy, lecz dobrze pamiętała przenikliwe szare oczy. Skąd on się tu wziął?

RS

Pewnie wyczuł jej spojrzenie, bo odwrócił się i napotkał jej wzrok. Wstrzymała oddech, modląc się, by nie wspomniał publicznie o ich spotkaniu w lesie, bo zrujnowałby jej i tak wątpliwą reputację. Dobrze urodzone damy raczej nie mają w zwyczaju błąkać się samotnie po puszczy. Arabella po raz kolejny od przybycia na Hradczany pomyślała, że wychowano ją w nadzwyczaj niekonwencjonalny sposób, nie chciała jednak przyciągać do siebie nadmiernej uwagi jako wnuczka słynnej uzdrowicielki. Zresztą Zaharia przykazała jej dobitnie, by trzymała się z boku, a matka ostrzegała, że dworzanie są bezlitośni w osądzie tych wszystkich, którzy różnią się od nich choć trochę, a celnie wymierzona plotka czy niepochlebna opinia może zniszczyć każdego, nawet wielmożę, nie mówiąc już o nic nieznaczącej młodej damie niepewnej proweniencji. Rycerz przymrużył oczy, ale na jego twarzy nie pojawiło się nic, co mogłoby wskazywać, że ją rozpoznał. Odetchnęła z ulgą, gdy nagle ruszył w jej kierunku. - Przepraszam - bąknęła Arabella i uciekła w panice. Zdziwieni ludzie patrzyli na nią z zaciekawieniem, gdy przeciskała się przez tłum, szukając bezpiecznego 15

schronienia. Na końcu sali odwróciła się, by sprawdzić, czy rycerz zniknął. Niestety, szedł zaledwie o kilka kroków z tyłu, ale wydawało się, że na nią nie patrzy. Na końcu sali krótki korytarzyk prowadził do rzędu drzwi. Arabella nacisnęła jedną z klamek i weszła do niezbyt okazałej komnaty. Była bezpieczna. Cicho zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się. Była to niewielka izdebka z całą pewnością zajmowana przez mężczyznę z uwagi na surowy wystrój i brak jakichkolwiek delikatniejszych akcentów. Na jednej z półek stał solidny dzban i ciężkie kościane kubki, a pozostałe zajęte były przez księgi oprawione w skórę. Komnatę oświetlało wysokie okno z witrażem zrobionym ze słynnego czeskiego barwionego szkła. Arabella zastanawiała się, jak długo zdoła się tu ukrywać. Jej serce zaczynało

RS

już bić w normalnym rytmie, gdy nagle znów przyśpieszyło. Z korytarza dobiegł jakiś odgłos.

Ktoś poruszył klamką i otworzył drzwi.

16

Rozdział drugi - Czy to nie może poczekać, Tris? Gospodarz prosi nas do stołu. Tristan potrząsnął głową i poprowadził Simona do niewielkiej komnaty. Gwar panujący w wielkiej sali zaczynał już go męczyć. Aroganccy szlachcice za bardzo starali się olśnić angielskich gości, a piękne kobiety ni stąd, ni zowąd rozpływały się w powietrzu. No, w każdym razie jedna. Tristan poczuł, że już dłużej nie zniesie tego towarzystwa, szczególnie że jedyna niewiasta, która zainteresowała go tego wieczoru, najwyraźniej nie miała ochoty go widzieć. Dlaczego wydała mu się znajoma? Nie znał nikogo w tym kraju. Uciekła jednak, nim zdążył się do niej odezwać. - Nie, Simonie, to nie może poczekać. - Zamknął drzwi, odcinając się od

RS

zgiełku i muzyki minstreli. - Nim opuścimy Hradczany, musimy się upewnić, jak duże jest zagrożenie dla królewskiego orszaku. Zwykłych rozbójników nie musimy się obawiać, bo będą się kryć po lasach na widok takiej siły, ale jeśli z przyczyn politycznych ktoś chciałby przeszkodzić mariażowi księżniczki Anny... - To zawsze jest możliwe - przerwał mu Simon. - Nie otrzymaliśmy jednak w Londynie żadnych szczegółowych instrukcji w tym względzie, więc nie musimy się nad tym zastanawiać. Tristanie, jesteśmy rycerzami, wiemy, jak formować szyk w czasie podróży, by nikt nie napadł na nas z zaskoczenia, potrafimy też władać mieczem. Jak najlepiej spełnimy nasz obowiązek i to wszystko. A teraz wracajmy na salę, przyjęcie trwa w najlepsze. - Nie rozumiesz - zaoponował Tristan. - To nie musi być wcale zwyczajna przejażdżka przez pół Europy - ironizował. - Może, ale nie musi - dodał z powagą. Obowiązkiem dowódcy, któremu powierzono życie i zdrowie innych ludzi, jest przewidywanie najgorszego i wedle tego powinien planować kolejne posunięcia. Przecież rozumiesz to doskonale. 17

- Tak, ale... - Simon zamilkł. W tym, co mówił przyjaciel, kryła się sama prawda. Nie szli do boju, gdzie najważniejsze było pokonanie wroga, a cała reszta miała mniejsze znaczenie, tylko cało musieli dowieźć do Anglii księżniczkę i jej orszak. A to wszystko zmieniało. Obsesyjna roztropność, wręcz kunktatorstwo, na wojnie jakże zgubne, tu mogły okazać się zbawienne. - Jak już mówiłem - kontynuował Tristan - nie obawiam się zwykłych zbójców, jeśli jednak księżniczce osobiście lub całemu jej dworowi grozi jakieś konkretne niebezpieczeństwo, powinienem natychmiast podjąć odpowiednie środki. Usiadł przy drewnianym stole. Mógłby przysiąc, że czuł w powietrzu zapach kobiety. Było to dziwne, bowiem komnata najwyraźniej należała do mężczyzny. Żadnych dzbanuszków z kwiatami, haftowanych serwetek czy rozkosznych bibelotów, a na jedynej ścianie niezastawionej książkami wisiał gobelin

RS

przedstawiający polowanie na jelenia. Simon również opadł na ławę. - Dopóki znajdujemy się na terenie Czech, jest to problem króla, a raczej cesarza, czyż nie? Z pewnością w Pradze są rycerze, których obowiązkiem jest chronienie ludzi na własnym terytorium.

- Słyszałeś jednak, że dwie szlachetnie urodzone damy znikły w ciągu ostatnich dwóch tygodni, a król nie uczynił nic, by odkryć, co się z nimi stało. To bardzo niepokojąca wiadomość. Czy zdajesz sobie sprawę, jak wielu kobiet będziemy musieli strzec podczas tej podróży, nim dotrzemy do Anglii? Misja z dnia na dzień stawała się trudniejsza i Tristan potrzebował wsparcia przyjaciela. Simon był jego podwładnym, lecz łączyły ich bardzo bliskie więzy. Obaj osieroceni w dzieciństwie, zostali oddani na wychowanie opiekunowi, który okropnie ich traktował i zdecydowanie nadużywał władzy. Chłopców połączyła przyjaźń wykuta w ogniu bolesnych doświadczeń. Gdy podrośli na tyle, że potrafili unieść miecz, uciekli w świat i dołączyli do armii Czarnego Księcia, jak zwano Edwarda księcia Walii, opromienionego sławą rycerza i wielkiego wodza. Książę ich przygarnął i przywrócił im poczucie godności i honoru. 18

Edward nie żył już od ponad czterech lat, ale Tristan wciąż miał dług wdzięczności wobec królewskiej rodziny. Syn Edwarda, król Ryszard II York, był zaledwie czternastoletnim chłopcem i jego panowanie napotykało liczne trudności, doradcy doszli zatem do wniosku, że rozsądnie byłoby go ożenić. Simon złożył dłonie w piramidkę i oparł na nich podbródek. - Czy naprawdę sądzisz, że te problemy nie znikną po wyjeździe z Pragi? Miasto to najbardziej niebezpieczne miejsce, gdy jednak ruszymy w drogę, sformujemy szyk, będziemy mieć baczenie na wszystko i miecze w pogotowiu. Kto nam zagrozi? Tristan uśmiechnął się lekko na tę rycerska wiarę we własne siły. Oczywiście Simon miał sporo racji, nie był jednak dowódcą. A dowódca był od tego, by widzieć dalej i głębiej.

RS

- Wiesz przecież, że powinienem być przygotowany na wszystko, a jeśli coś mnie niepokoi, nie mogę tego zbywać wzruszeniem ramion. - Gestem ręki powstrzymał protest przyjaciela. - Musimy przedstawić sytuację naszym ludziom i nakazać im, by dowiedzieli się jak najwięcej o tych zaginionych kobietach. - Może po prostu uciekły przed mężami? - skomentował beztrosko Simon. Siedział oparty plecami o kamienną ścianę, bawiąc się pustą butelką po inkauście. - To prawda, mogły zhańbić się niewiernością, kobiety jednak rzadko opuszczają bezpieczne miejsce na dworze dla kochanków, którzy niewiele mogą im zaoferować. - Tristan dobrze znał zdradziecki charakter płci nadobnej. - Zastanawia mnie jednak i niepokoi zarazem, dlaczego czescy rycerze nie szukają ich z większym zapałem. Przez zamknięte drzwi przedarł się melodyjny śmiech jakiejś damy, jednak do Tristana ledwie to dotarło. Doprawdy, miał się czym trapić. Zupełnie nie wiedział, jak uda mu się przetrwać długą podróż do Anglii w orszaku w większości złożonego z kobiet. 19

Naiwna wiara Simona, że sformują bezpieczny szyk i w ten sposób przejadą pół Europy, nijak się miała do rzeczywistości. To prawda, księżniczki Anny i jej dwórek strzec będą może zbyt nieliczni, ale wytrawni w boju i nieustraszeni wojownicy, jednak Tristan doskonale wiedział, że niewieście intrygi mogą okazać się znacznie groźniejsze niż miecze przeciwników. Kiedyś okazał się na tyle głupi, że dał się zwabić w pułapkę pewnej piękności, której zapach zbyt mocno uderzył mu do głowy. - No cóż. Musimy dopilnować, by nasz oddział bezpiecznie dotarł do domu i by nic się nie stało żadnej z dam - rzekł, podchodząc do drzwi. - Nie pozwolę, by cokolwiek nadwerężyło naszą pozycję w Londynie. Księżniczce Annie i jej dwórkom nie spadnie choćby włos z głowy. Simon pokiwał głową i również podniósł się z ławy.

RS

- No tak Bardzo lamentowałeś, gdy kazano nam udać się do Pragi. Co teraz sądzisz o tym mieście? Nie można zaprzeczyć, że to piękny gród i że jest tu cała masa urodziwych kobiet. Czy dostrzegłeś coś, co szczególnie pochwyciło twoją uwagę?

- Nie tym razem, przyjacielu - odrzekł Tristan.

Nie mógł brać pod uwagę pięknej nieznajomej, ponieważ natychmiast zniknęła i zaledwie zdążył rzucić na nią okiem. Tak naprawdę jego myśli zajmowała dziewczyna z lasu, którą napotkał w zeszłym tygodniu. Tamtego dnia próbował za nią podążać w nadziei, że być może właśnie tego po nim oczekiwała, zerwała się jednak w okamgnieniu i przepadła wśród drzew niczym leśny duch. A teraz gotów był uwierzyć, że to wszystko tylko mu się przyśniło. Gdyby nie... Sięgnął do sakiewki przy pasie i dotykiem odnalazł mały nóż, który znalazł w kręgu dębów. Rękojeść i ostrze, odlane z jednego kawałka metalu, były krótkie i płaskie, wygładzone od długiego używania. Nóż wydawał się bardziej prymitywny od tradycyjnego sztyletu, ale również bardziej praktyczny. Tristan był pewien, że 20

należał do tamtej kobiety. Pasował do niej. Gładki, doskonale ukształtowany, a jednak z gruntu barbarzyński. - Czy zamierzasz wygłosić mi kazanie umoralniające, Tristanie? - Nie, ale muszę brać pod uwagę rozkazy królewskie oraz zagrożenie dla księżniczki Anny, naszej przyszłej królowej. A to mi nakazuje, bym zajął się swoimi obowiązkami. Ty również. Simon zaśmiał się. Jego niefrasobliwość często stanowiła pożądany kontrast dla stanowczej, nacechowanej powagą i rozmysłem postawy Tristana. - Uwiedzenie jednej czy dwóch kobiet nikomu nie uczyni żadnej krzywdy. - Ogranicz się do wdów, przyjacielu, bo inaczej zostaniesz zawleczony do ołtarza, choć to i tak nie zamknie ust plotkarzom. Nie chcę, by za moimi plecami szeptano o hańbie.

RS

Gdy drzwi zamknęły się za rycerzami, Arabella ostrożnie wychynęła zza komody. Komnata była pusta.

Z płonącą twarzą myślała o podsłuchanej rozmowie. Widziała też obu rycerzy, bo odważyła się zerknąć na nich ze swego ukrycia. Rozmawiali po angielsku, ale dzięki lekcjom babci dość dobrze rozumiała ten język. Wyglądało na to, że matka miała rację. Najwyraźniej szlachetnie urodzeni mężczyźni byli nikim więcej, jak tylko chutliwymi bestiami i z pogardą odnosili się do słabszych od siebie. Na myśl o tym, że z zimną krwią zastanawiali się nad wyborem ofiar, krew zastygała jej w żyłach. Angielscy rycerze mieli chronić czeski orszak, ale kto ochroni ów orszak przed nimi? Z całą pewnością jej matka padła ofiarą takiej intrygi uknutej przez Charlesa Vallię. Przebywała wówczas na dworze. Arabella zadrżała na myśl, że może to właśnie w tej komnacie jej ojciec obmyślał sposób, by skraść niewinność Lurii Rowan. A jednak ten ciemnowłosy rycerz wspominał, że chce zbadać sprawę zniknięcia kobiet, o które, jak się wydawało, nikt inny nie dbał. Dobrze to o nim 21

świadczyło, nawet jeśli robił to tylko po to, by ocalić swoją reputację w oczach króla. Zastanawiała się, dlaczego czescy szlachcice nie dbali o utratę swoich żon, sióstr i córek. Nie miała jednak czasu na przygnębiające rozmyślania. Ktoś mógł zauważyć jej nieobecność, a nie chciała ściągać na siebie uwagi. Po cichu otworzyła drzwi i wyjrzała. Nikt nie patrzył w tę stronę, wysunęła się więc na korytarz i z ciężkim sercem wróciła na przyjęcie. Przemykając między grupkami ludzi, szukała Mary i w końcu zauważyła jaskraworóżową suknię obok surowej czarnej szaty mężczyzny, który, jak to już wiedziała z podsłuchanej rozmowy, miał na imię Tristan. Cofnęła się szybko, zastanawiając się jednocześnie, jak wybawić Mary od niechcianego zapewne towarzystwa.

RS

Naraz z kimś się zderzyła.

- Proszę o wybaczenie, ja...

Podniosła wzrok i ujrzała nad sobą twarz najwyżej postawionej damy na dworze. Księżniczka Anna Czeska, córka cesarza Karola, a także przyrodnia siostra obecnego władcy Wacława, podtrzymała ją i skinęła głową ozdobioną złotym diademem. - Czy dobrze się bawisz, lady Arabello? Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. - Tak mi przykro, Wasza Wysokość, ja naprawdę... - Lady Mary cię szukała. Zaprowadzę cię do niej. Arabella wstrzymała oddech, gorączkowo szukając jakiejś wymówki, ale zanim zdążyła zaprotestować, księżniczka Anna poprowadziła ją w stronę Mary i odzianego w czerń rycerza. - Arabello! - zawołała Mary, przyciągając przyjaciółkę do siebie. - Tak mi przykro, że straciłam cię z oczu. 22

Księżniczka powitała Tristana, jakby był jej dobrym znajomym, i powiedziała coś do niego ciepło, jednak przez paplaninę Mary Arabella nie dosłyszała słów. - Proszę, milady - powiedział ktoś, podając Mary puchar z winem. To był drugi mężczyzna z gabinetu. Arabella miała ochotę głośnym krzykiem ostrzec przyjaciółkę, by trzymała się z dala od przystojnego rycerza o zimnych jak lód niebieskich oczach. Jednak Mary odrzekła z uśmiechem: - Dziękuję ci, panie. Lady Arabello, pozwól, że ci przedstawię sir Simona Percivala. Powzięła natychmiastową niechęć do złotowłosego Percivala. Zdenerwowana ponad wszelką miarę, podczas pierwszej swej rozmowy z mężczyzną na dworze zaczął plątać jej się język.

RS

- Miło mi cię... poznać, panie - odrzekła sztywno, jak podczas pierwszej lekcji angielskiego na kolanach Zaharii.

Jednak rycerz zapewne nawet jej nie usłyszał, bo cała jego uwaga skupiona była na Mary. - Arabello.

- Tak, pani... - Głos księżniczki wyrwał ją z rozmyślań. Zła na Percivala, niemal zapomniała o drugiej przyczynie swojego lęku, a teraz oto stanęła twarzą w twarz z ciemnowłosym rycerzem. Był równie blisko jak tamtego dnia w lesie, ale Bogu dzięki, chyba jej nie poznał. - To jest sir Tristan Carlisle - powiedziała księżniczka Anna po angielsku. Przysłał go król Ryszard, by eskortował nas podczas podróży do Anglii. Ma zapewnić nam bezpieczeństwo. - Bezpieczeństwo? - powtórzyła Arabella, zaciskając dłonie w pięści. Krew dudniła jej w uszach. Miała nadzieję, że w jej głosie nie było słychać niedowierzania. 23

- Do usług, pani. - Tristan Carlisle skłonił się, a potem, Boże drogi, ujął jej dłoń i ucałował, nie spuszczając z jej twarzy spojrzenia szarych oczu. Przez chwilę poczuła z nim dziwną więź, tak jak tamtego dnia w kręgu drzew. Wyrwała palce z jego uścisku, modląc się, by wysiłki Hildy okazały się skuteczne i by jej nie rozpoznał. - Droga do twojego kraju, panie, jest bardzo daleka. Czy sądzisz, że będziemy bezpieczni? - Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by tak się stało, pani. - Z pewnością słyszałeś o niedawnym zniknięciu dwóch szlachcianek. - Sama dowiedziała się o tym dopiero przed chwilą, w gabinecie, ale zauważyła, że nawet księżniczka wydawała się zainteresowana odpowiedzią sir Tristana. - Słyszałem o tym i przed wyjazdem postaram się wyjaśnić tę sprawę. Nie ma związek i podąży za nami.

RS

jednak żadnych powodów, by przypuszczać, że ta sprawa ma z nami jakikolwiek Arabella doskonale wiedziała, że nie są to jego prawdziwe myśli, bo w gabinecie mówił zupełnie co innego. Oto kolejna lekcja na temat mężczyzn, pomyślała: nie zawsze mówią prawdę.

- Jestem pewna, panie, że twój król przysłał cię tu, bo wierzył, że jesteś w stanie zapewnić nam bezpieczeństwo. - Mogę mieć tylko nadzieję, że był to jedyny powód - odrzekł rycerz dziwnie napiętym tonem, po czym zwrócił się do Anny: - Wasza Wysokość, muszę się pożegnać. Przed wyjazdem powinienem poczynić pewne przygotowania, i muszę to zrobić jeszcze dziś wieczorem. Jadłem już wcześniej ze swoimi ludźmi. Księżniczka pochyliła lekko głowę. Tristan skłonił się przed nią, po czym zwrócił się do Arabelli: - Opuszczam cię, pani. Jej policzki zapłonęły pod jego wzrokiem, natomiast w oczach rycerza dostrzegała jakieś emocje, których nie potrafiła nazwać. 24

- Sir Tristanie... - Sama się dziwiła, że zabrzmiało to tak cicho i niepewnie. Zdawało się jej, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale odwrócił się i szybko odszedł. - Czy lękasz się go, lady Arabello? - zapytała księżniczka Anna. Speszyła się, bo zaskoczyła ją ta bezpośredniość cesarskiej córki i siostry. - Nie... - Och, powiedz mi szczerze, to żaden wstyd. Zachęcona przyjaźnie, odparła po krótkiej chwili wahania: - Może trochę, Wasza Wysokość. Sir Tristan z pewnością ma w sobie coś, co onieśmiela. Księżniczka z uśmiechem mrugnęła do Mary. - Owszem, to prawda, ale zapewne wiele spośród moich, dam dworu byłoby innego zdania. Na przykład Rosalyn de Clair - księżniczka wskazała na delikatną, od niego oczu.

RS

ciemnowłosą kobietę siedzącą o kilka stołów dalej - przez cały wieczór nie odrywała Ta wiadomość bardzo ucieszyła Arabellę, choć nie byłoby z jej strony uczciwe, gdyby pozwoliła, by niczego niepodejrzewająca szlachcianka wpadła w sieć niecnego uwodziciela. Pomyślała, że być może powinna dyskretnie porozmawiać z lady Rosalyn. - Mary - ciągnęła księżniczka - słyszałam, że Arabella jeszcze nigdy nie była w Pradze. Życzę sobie, byś jutro wzięła z sobą eskortę i oprowadziła ją po mieście. Nie powinna jechać do Londynu, nie znając własnej stolicy. Zdziwiona i uradowana Arabella obiecała sobie, że nie pozwoli, by niespokojne myśli o rycerzu Tristanie zepsuły jej wycieczkę. - Jestem zachwycona - rzekła z ukłonem. - Ja również, Wasza Wysokość - dodała Mary, dygając z wdziękiem. Widać było, że wyrosła na dworze, gdzie wymogi protokołu były czymś oczywistym. - Musicie jednak wrócić wcześnie, żebyście wypoczęły przed podróżą. 25

Po tych słowach księżniczka odeszła, by porozmawiać z innymi gośćmi. Arabella była bardzo rada, że tym razem udało jej się uciec przed uwagą Tristana Carlisle'a. Zastanawiała się jednak, ile czasu minie, zanim skojarzy lady Rowan z tamtą leśną zjawą? Czy skompromituje ją w oczach całego dworu, opowiadając, że zachowywała się jak dzikuska? A może jego obecność niosła z sobą jeszcze większe zagrożenie? Po drugiej stronie wielkiej sali Rosalyn de Clair tupnęła z frustracją nogą pod osłoną bogato zdobionej klejnotami sukni, patrząc, jak Mary Natansia odchodzi z Arabellą Rowan. Rosalyn przez cały wieczór próbowała zbliżyć się do Mary, by zyskać sprzymierzeńca na dworze, ale ta wiedźma Rowan zajęła podopieczną cesarza rozmową i przez cały czas nie odstępowała jej boku. Rosalyn miała nadzieję, że uda jej się zagrać na współczuciu i dobrym sercu

RS

lady Mary, gdy opowie jej sprytną historyjkę, którą sobie obmyśliła. Wszyscy wiedzieli, że cesarz przepada za swoją podopieczną. Mary była jego oczkiem w głowie i Rosalyn zamierzała to wykorzystać. Czyż jeden z jej kochanków nie powiedział kiedyś, że nigdy w życiu nie spotkał bardziej przebiegłej kobiety? Rosalyn przebyła w życiu długą drogę, od bękarta i wyrzutka społeczeństwa aż do damy królewskiego dworu, toteż uznała te słowa za komplement. Poszukała sobie innego towarzystwa do kolacji. Z pewnością podczas długiej podróży do Anglii będzie miała jeszcze mnóstwo okazji, by się zbliżyć do Mary. Poza tym powinna wykorzystać ten czas jeszcze w innym celu, a mianowicie omotać któregoś z angielskich szlachciców, bo z żadnym z rodaków nie zamierzała wiązać planów życiowych. W Czechach nikt nie miał pieniędzy, nawet król Wacław poniżył się do tego, że do Anglii wysyłał swoją siostrę bez posagu. Co za ujma, co za wstyd, ale takie po prostu były realia. Tak, angielski lord to znacznie lepszy pomysł. Uśmiech powrócił na twarz Rosalyn. Pomyślała, że właśnie zauważyła najsłodszego Anglika, jakiego mogłaby sobie wymarzyć. 26

Rozdział trzeci Jarmark nad Wełtawą odbywał się co dwa tygodnie. Plac tętnił życiem i mienił się jaskrawymi barwami. Setki ludzi otaczały kramy kupców, targując się o warzywa, przyprawy, tkaniny, zwierzęta i narzędzia. Cygańskie wozy oferowały wszelkie rodzaje rozrywek, od tańca po przepowiadanie przyszłości. Arabella siedziała w niewielkim powozie obok Mary i z zadziwieniem chłonęła wszystkie te widoki. Cygańscy kuglarze wywierali na niej równie wielkie wrażenie, jak wenecka mozaika na ścianie katedry Świętego Wita, przedstawiająca Sąd Ostateczny. Bardzo pragnęła zobaczyć to wszystko z bliska. - Czy mamy chwilę czasu, żeby się zatrzymać? To takie barwne widowisko! zawołała, ciągnąc Mary za rękaw.

RS

Stangret zatrzymał powóz i Arabella wyskoczyła na zewnątrz. Przez chwilę zastanawiała się, czy chodzenie po jarmarku przystoi damie, pomyślała jednak, że Zaharia z pewnością nie miałaby nic przeciwko temu. - Sama nie wiem - odrzekła Mary niepewnie. - Stangret nalegał, byśmy wróciły do zamku przed zmrokiem.

Arabella jednak poczuła już zapach ziół i rozglądała się po placu, szukając straganu z nieznanymi tynkturami i olejkami leczniczymi. - Nie zostaniemy tu długo, a ten jarmark bardziej zapadnie mi w pamięć niż uniwersytet czy pałace. Będę go wspominać jeszcze długo po wyjeździe z Pragi. Proszę! - nalegała z oczami błyszczącymi podnieceniem. Mary przygryzła usta, nieco zagubiona w tym zgiełkliwym otoczeniu. - Jeśli obiecasz, że nie zostaniemy zbyt długo... Arabella uścisnęła przyjaciółkę i pociągnęła ją do kramu pełnego próbek najrozmaitszych tkanin, sądząc, że to powinno przypaść Mary do gustu.

27

- Dotknij tylko. Wspaniały, prawda? - wykrzyknęła, pochylając się nad kawałkiem jaskrawego jedwabiu w egzotyczne wschodnie wzory. Mary wybrała dwie sztuki tkaniny i podała kupcowi swoje nazwisko, by mógł je dostarczyć. Nieco dalej był stragan, gdzie sprzedawano grzebienie wysadzane klejnotami, w których Mary zaczęła z zapałem przebierać i nagle przestała się śpieszyć z powrotem na Hradczany. Wobec tak szczęśliwego obrotu sytuacji Arabella nabrała nadziei, że uda jej się znaleźć miejscowego zielarza. Przebiegała wzrokiem tłum, gdy naraz spostrzegła wysoką postać przyodzianą w czerń. Tristan Carlisle. Rozmawiał z chłopami, którzy sprzedawali swoje artykuły, a następnie stanął przy kramie snycerza. Zupełnie nie spodziewała się go zobaczyć pośród cygańskich kramów i nie była gotowa na takie spotkanie. Schowała się za straganem piekarza,

RS

ukradkiem obserwując Tristana. Zauważyła, że gdy nie marszczył groźnie brwi, jego twarz stawała się całkiem przystojna. Natomiast jego srebrzystoszare oczy, w otoczeniu długich, ciemnych rzęs były piękne niezależnie od wyrazu twarzy. Po kilku dniach spędzonych na dworze Arabella dobrze już rozumiała te damy, które gotowe byłyby popełnić zbrodnię za takie rzęsy. Jednak mocno zarysowane brwi nadawały mu groźny wyraz nawet wtedy, gdy nie był zły. Twarz miał kanciastą, z mocno zarysowaną kwadratową szczęką i wyraźnymi kośćmi policzkowymi. Zarumieniła się, gdy uświadomiła sobie, jak uważnie przygląda się rycerzowi, który najwyraźniej lekceważył wszystkie kobiety. Z całą pewnością właśnie przed takimi mężczyznami ostrzegała ją matka. Powiedział coś do chłopca stojącego za ladą i wziął do ręki niewielki, srebrny przedmiot. Arabella dostrzegła, że był to mały nóż. Choć nie powinna tak postąpić, podeszła kilka kroków w tamtą stronę, ciekawa, o co Tristan wypytuje chłopca. - Z Indii - dosłyszała słowa małego Cygana. - Sam to przywiozłem. - Z Indii, powiadasz... - Wciąż obracał w dłoniach sztylet o płaskiej rękojeści. Arabella spojrzała na niego z tęsknotą. Był podobny do tego, który zgubiła przed 28

przyjazdem do Pragi. - Czy dlatego żądasz za niego tak wygórowanej ceny? Aż tak bardzo ci ciążył podczas długiej podróży? - Lekko uszczypnął chłopca w ramię. Powinieneś częściej ćwiczyć z mieczem, wtedy taki mały sztylet nie wydawałby ci się wielkim ciężarem. Chłopak wypiął pierś i odpowiedział z młodzieńczą bezczelnością: - Cena jest tak wysoka nie dlatego, że ten sztylet tak wiele waży, lecz dlatego, że jest to nóż czarownicy. Używa się go do rysowania magicznych kręgów, w których czci się demony. - Ostatnie słowa wypowiedział niemal szeptem, jakby przekazywał niezwykłą mądrość. Arabella prychnęła pod nosem. Demony, rzeczywiście! Wiedziała od Zaharii, że uzdrowiciele używali sztyletów nie do kontaktów z demonami czy innymi bzdurnymi wymysłami, ale podczas symbolicznych ceremoniach, które pozwalały

RS

im odciąć się od świata i zwrócić w głąb siebie. Tristan roześmiał się na głos.

- Możesz zatrzymać swoją cudowną broń. Zdaje się, że mam już nóż podobny do tego.

Wyjął coś z kieszeni i pokazał chłopcu. Był to nóż do ścinania ziół Arabelli. - Wszyscy święci! - wykrzyknął chłopak, a jego ciemne oczy rozszerzyły się z lęku. - Mam nadzieję, że kazałeś, panie, pobłogosławić ten nóż. To ostrze z pewnością należało do potężnej czarownicy! Arabella miała ochotę podbiec do rycerza i wyszarpnąć sztylet z jego wielkich dłoni. Jak śmiał go ukraść? - Do potężnej czarownicy, tak? Może i nią była. - Tristan wrzucił nóż z powrotem do kieszeni i rzucił małemu sprzedawcy monetę. - Dziękuję ci, chłopcze. Takie opowieści zapewnią ci kiedyś sławę. Może i nią była? Co to miało znaczyć? Arabella zastanawiała się, czy rycerz tylko drażni się z chłopakiem, czy też rzeczywiście wierzył, że napotkał w lesie czarownicę rzucającą uroki. Przypomniała sobie ich dziwne spotkanie pośród dębów 29

i pomyślała, że musiała wyglądać przerażająco z patykami we włosach i twarzą zalaną łzami. Szlochała tak głośno, jakby jej płacz miał dotrzeć do samego nieba, ale pozwoliła sobie na to, bo myślała, że jest sama. Tak, ta scena musiała wywrzeć wielkie wrażenie na angielskim rycerzu. Uznała, że sama powinna obejrzeć noże chłopca. Chciała poprosić Mary, by podeszła do straganu wraz z nią, i rozejrzała się dokoła, ale przyjaciółki nigdzie nie było widać. Natychmiast przyszły jej do głowy wszystkie zasłyszane pogłoski o zaginionych kobietach. Nie powinna była nawet na chwilę odchodzić od Mary. Pobiegła wzdłuż rzędu cygańskich wozów, nawołując i zaglądając we wszystkie kąty, aż w końcu przystanęła się przed hałaśliwym rzędem kolorowych kramów. ramienia.

RS

- Czy mogę ci służyć pomocą, pani? - zapytał jakiś mężczyzna, dotykając jej Najważniejsze to zachować spokój. Arabella przygryzła usta, próbując opanować strach. Wyszarpnęła ramię z jego uścisku i odsunęła się. - Nie, dziękuję ci, panie.

- Samotna kobieta z pewnością potrzebuje czyjejś pomocy - nalegał obcy. Był dobrze ubranym Czechem, Arabelli jednak nie podobał się stalowy błysk w jego oczach. Nie dbając o to, czy przyciąga czyjąś uwagę, uniosła spódnicę i rzuciła się do ucieczki, ale mężczyzna mocno szarpnął ją za ramię i przytrzymał w miejscu. Jego zachowanie natychmiast się zmieniło. Z nieoczekiwaną siłą wepchnął ją za wielki gobelin wiszący przy jednym z kramów. - Na pomoc! - wykrzyknęła Arabella ile sił w płucach, ale brutal pchnął ją na ziemię i bezlitośnie zakrył usta ręką. Tristan i Simon siedzieli już na koniach gotowi do odjazdu, gdy przez zgiełk placu targowego przedarł się krzyk. Obydwaj bez słowa rzucili się przed siebie. Tristan przepychał konia przez zatłoczony plac, ignorując protesty ludzi, którzy musieli się rozstąpić, by zrobić mu miejsce. Szybko rozejrzał się wokół, szukając 30

miejsca, skąd mógł dochodzić krzyk. Najbardziej prawdopodobny wydał mu się jeden na wpół skryty wóz cygański albo kąt obok niego zasłonięty gobelinem. Wstrzymał konia, uważnie przepatrując te miejsca i natężając wyćwiczony słuch człowieka przywykłego do zgiełku bitwy. Przez chwilę nie słyszał nic oprócz okrzyków niezadowolonych kupców za plecami, zaraz jednak ujrzał, że gobelin poruszył się nieco tuż przy samej ziemi. Wyciągnął miecz i zerwał tkaninę, która opadła, przykrywając dwie walczące postacie. Zeskoczył z konia, odsunął ciężką wełnę i ujrzał czeskiego szlachcica w średnim wieku oraz masę zielonego aksamitu i ciemnych włosów. - Odsuń się od niej - powiedział spokojnie, choć krew w jego żyłach zaczynała już wrzeć.

RS

Mężczyzna rozsądnie usłuchał i choć próbował protestować, gdy Simon odciągał go na bok, Tristan nie zwracał na niego uwagi, pochłonięty leżącą na ziemi kobietą.

Była to Arabella Rowan, piękność, którą spotkał poprzedniego wieczoru na przyjęciu u księżniczki Anny. Dzisiaj jednak nie wyglądała tak nieskazitelnie. Była zakurzona, suknię miała pomiętą i... A niech to! Tristan nie mógł uwierzyć własnym oczom. Obraz dystyngowanej Arabelli Rowan stopił się w jedno ze wspomnieniem zielonookiej czarodziejki z lasu. To była ta sama osoba! Jej włosy, poprzedniego wieczoru lśniące jak lustro, teraz zwisały smętnie w potarganych kosmykach. Cała była pokryta kurzem i brudem i bardziej przypominała postać, którą widział w lesie, ale pewności nabrał dopiero wtedy, gdy ujrzał w jej oczach dziki błysk. Pomimo dwornej powierzchowności kipiała od emocji, emanując strachem i wściekłością. Już na pierwszy rzut oka było widać, że ta dama z królewskiego orszaku Anny nie była szlachcianką, za jaką ją uważano na dworze. 31

Zauważyła błysk na jego twarzy i natychmiast zrozumiała, że tym razem poznał ją na pewno. Gdy do niej podszedł, w pierwszej chwili miała ochotę uciec, ale był zbyt szybki. Duże, silne dłonie objęły ją w pasie i uniosły, jakby ważyła nie więcej niż dziecko. Postawił ją na ziemi i puścił. Wydawało jej się, że ten dotyk również i Tristana wprawił w zmieszanie. - Czy nic ci się nie stało, lady Arabello? Sposób, w jaki zaakcentował słowo „lady", był zdecydowanie nieprzyjemny i jasno świadczył o tym, że Tristan poddaje w wątpliwość jej prawo do tego tytułu. Skinęła głową, ale nie była w stanie się odezwać. - Czy ten człowiek cię zaatakował? Pragnienie, by ukarać napastnika, pomogło jej odzyskać głos. Odchrząknęła i

RS

spojrzała Tristanowi prosto w oczy.

- Zaproponował mi pomoc w odnalezieniu Mary. Straciłam ją na chwilę z oczu i martwiłam się, że mogło jej się przydarzyć coś złego. - A gdy odrzuciłaś jego pomoc, zaatakował cię? - Tak.

- Gdy wyjedziemy z Pragi i znajdziesz się pod moją opieką, nie będzie ci wolno nigdzie się oddalić bez uzbrojonego mężczyzny, rozumiesz? Dziwny wymóg, pomyślała Arabella, zważywszy na to, że dzisiejszego dnia radziła sobie doskonale aż do chwili, gdy zbliżył się do niej mężczyzna. Z drugiej strony może rzeczywiście księżniczka powinna była poprosić któregoś ze swych gwardzistów, by im towarzyszył. A tak poza wszystkim, nie powinnam była ulegać kaprysowi i prosić Mary o zatrzymanie powozu przy jarmarku, pomyślała smętnie. Poczuła się winna i pewnie z tego względu jej słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzała: - Mam nadzieję, panie, że gdy już znajdę się pod twoją opieką, nikt nie poważy się mnie zaatakować. 32

- Nie jestem w stanie chronić dziewcząt, które zboczyły z właściwej drogi. Arabella oczywiście wychwyciła drugie dno zawarte w tej uwadze. Tristan Carlisle sądził, że nie była godna przebywać na czeskim dworze. Nie uważał jej za prawdziwą szlachciankę, ponieważ widział ją w kręgu dębów, gdy powierzała swój żal i wściekłość niebiosom. - Zboczyły z właściwej drogi? - powtórzyła. Te słowa były obraźliwe dla jej babci i całego jej dziedzictwa, a także dla niej samej. - Arabello! - zawołał cienki głosik. Po chwili Mary wyłoniła się z tłumu i mocno objęła przyjaciółkę. - Nic ci się nie stało? Złość Arabelli opadła. Zapewniła Mary, że czuje się doskonale, i uznała, że nie ma sensu wyjaśniać czegokolwiek Tristanowi. I tak uwierzy w to, w co zechce. Bóg jeden wiedział, że większość dworzan uważała ją za obcą z powodu jej

RS

niezwykłego wychowania. Cóż to za różnica, czy Tristan Carlisle zgadzał się z nimi, czy nie. Żałowała tylko, że niechcący złamała najważniejsze przykazanie babci, a mianowicie tego popołudnia znalazła się w samym centrum uwagi. Przez całe popołudnie Tristan bezowocnie próbował dowiedzieć się czegokolwiek od czeskiego kupca, który pochwycił Arabellę. W końcu wraz z Simonem wrócił do zamku, gdzie przyjaciele zaczęli szykować się do drogi. Kupiec nazywał się Ivan Litsen, ale bardzo niewiele udało im się wycisnąć z niego. Obojętnie twierdził, że wielu jego znajomych na widok pięknej młodej kobiety bez eskorty na zatłoczonym placu targowym zachowałoby się identycznie. Skoro tak wyglądała sytuacja, dlaczego księżniczka pozwoliła młodym dwórkom jeździć samotnie po mieście? Czy panna Rowan miała jakichś wrogów na dworze? - Lady Arabella jest ładna - zauważył Simon, wpatrując się w horyzont. Jego koń truchtał obok konia Tristana. Simon próbował nawiązać rozmowę już od chwili, gdy opuścili przylegającą do targu uliczkę, na której przesłuchiwali Litsena, nim oddali go pod straż królewskiemu gwardziście. 33

- Ujdzie - mruknął Tristan. Nie miał ochoty rozmawiać o lady Rowan z przyjacielem, którego apetyt na kobiety podczas rzadkich pobytów na dworze króla angielskiego wyprowadził z równowagi niejednego troskliwego ojca. - Czyś ty zupełnie oślepł? To dama rzadkiej piękności. - Ona nie jest damą. - Tristan zastanawiał się, czy jest jedynym mężczyzną na dworze, który wie o chłopskich korzeniach Arabelli. - Miło słyszeć - stwierdził Simon. - W takim razie perspektywy na naszą podróż do domu stają się znacznie przyjemniejsze. - Nie. - Tristan przypuszczał, że przyjaciel sprytnie nim manipuluje, by sprawdzić, jak bardzo interesuje go Arabella, ale ta świadomość nie pomogła mu opanować nagłego przypływu zaborczości, która go ogarnęła, gdy wyobraził sobie Simona w towarzystwie zielonookiej czarodziejki.

RS

- Pardon, czyżby król ciszy przemówił?

- Ona nie jest w twoim typie, Percival. Obaj doskonale to wiemy. - Chcę tylko sprawdzić twoją reakcję.

- Dlaczego mnie po prostu nie zapytasz? - mruknął Tristan z irytacją. Uświadomił sobie, że Arabella rzeczywiście go pociąga, a raczej fascynuje, ale nie miał cierpliwości do próżnej gadaniny na jej temat. - Wydawało mi się, że jestem niesłychanie subtelny - ze śmiechem stwierdził Simon. - Skoro jednak sam mi to proponujesz, więc dobrze, otóż tak, bardzo jestem ciekaw, co myślisz o lady Arabelli. - Spotkałem ją tuż przed przybyciem do Pragi, gdy obozowaliśmy w lesie. Niezbyt przypominała damę dworu, którą teraz odgrywa u boku księżniczki. - Nie opowiedział wówczas Simonowi o tym spotkaniu, nie miał bowiem ochoty na pytania. Wolał zachować w umyśle nieskażony obraz zielonookiej czarodziejki. Nie wiem, czy inne szlachcianki zdają sobie sprawę z tego, że mają wśród siebie uzurpatorkę ani czy księżniczka Anna zrobiła to po to, by jak najbardziej 34

powiększyć swój orszak, nie zważając na wychowanie towarzyszek podróży, ale tak czy owak, lady Arabella tylko udaje damę dworu. - Być może księżniczka nic o tym nie wie, a panna Rowan użyła swej urody, by zwabić do łoża jakiegoś szlachcica, dzięki czemu znalazła się w orszaku. - Zawsze można liczyć na to, że natychmiast przyjdą ci do głowy najbardziej niegodne myśli - rzekł Tristan kwaśno, choć Bóg jeden wiedział, że jemu samemu takie domniemania również nie były obce. W końcu kiedyś zdradziła go kobieta, która pragnęła osiągnąć w życiu wyższą pozycję od tej, którą mógł jej zapewnić skromny rycerz. - Kobiety muszą korzystać ze wszystkich dostępnych im środków. Nie sądzisz, Tris, że i ty, i ja tę lekcję już sumiennie przerobiliśmy? - Jest coś jeszcze. - Tristan szybko opowiedział mu o znalezionym w lesie

RS

nożu. - Może to być zwykłe narzędzie do zbierania ziół, ale niektórzy wierzą, że to rytualne narzędzia cygańskich wiedźm.

- Nie chcesz chyba zasugerować, że ta dziewczyna jest... - Niczego nie sugeruję. Mówię ci tylko, czego się dowiedziałem, jeśli chodzi o miejscowe przesądy.

- Chyba nie wierzysz w takie bzdury? - Nie obawiam się, że Arabella zamieni mnie w ropuchę, jeśli o to ci chodzi, wiem jednak, że nie jest damą, tylko ją udaje. Byli przecież w dzikim kraju. Kobieta wychowana w czeskiej puszczy, wśród starych tradycji, mogła mieć niebezpieczny wpływ na angielski dwór, nawet jeśli jej jedynym przestępstwem było oszustwo. - To wszystko bzdury wymyślane przez półgłówków - zauważył Simon, ściągając wodze konia. Zbliżali się do kwater rycerskich w pobliżu głównej części zamku. - Arabella Rowan jest po prostu pięknością o niesamowitych zielonych oczach, a ty od razu nazywasz ją cygańską wiedźmą. 35

- Nie twierdzę, że nią jest. Być może któregoś dnia nazwę ją swoją kobietą. Wypowiedział te słowa bez zastanowienia, ale po chwili przyszło mu do głowy, że to całkiem pociągający pomysł. - Czyś ty zupełnie postradał rozum? Gdzie się podziała twoja niechęć do zdradzieckich niewiast? - zdumiał się Simon. - Może moje poczucie sprawiedliwości domaga się, bym nie pozwolił kolejnej ambitnej kobiecie rządzić całym dworem wedle jej zachcianek? - Tristan nie był już nieznanym bękartem, którego kiedyś odrzuciła Elizabeth Fortier. Widząc, jak jego dawna ukochana złamała ducha znacznie starszego i bogatszego od niego szlachcica, nie mógł sobie darować, że bezwiednie stał się uczestnikiem intrygi. Nie wydał wówczas Elizabeth, ale mógł teraz zdemaskować inną intrygantkę. Gdy już znajdą się w Anglii, Arabella stanie się problemem króla. Póki jednak przeszłości.

RS

nie dotrą do Londynu, należy mieć na oku tę lekkomyślną kobietę o tajemniczej - W takim razie lepiej uważaj, przyjacielu. - Simon kpiąco uniósł brwi. - Jeśli nasza młoda czarodziejka naprawdę jest wiedźmą w przebraniu, to możesz dostać więcej, niżbyś chciał.

Tristan nie zaprzeczył.

36

Rozdział czwarty Po wielu dniach jazdy w specjalnie przystosowanym powozie księżniczki Anny Arabella czuła się wykończona męczącymi, uprzejmymi rozmowami i zamknięciem wśród wyściełanych aksamitem ścian. Powóz miał okna, przez które od czasu do czasu wpadał do środka powiew świeżego powietrza, ale widok, jaki się za nimi roztaczał, wytrącał ją z równowagi, bo Tristan zwykle jechał tuż obok królewskiego powozu. Swobodniej wyglądał na koniu niż większość mężczyzn na dwóch nogach. Związane na karku czarne włosy powiewały za płaszczem. Jak zwykle ubrany w skromną czerń, nie miał na sobie ozdób, rodowych emblematów, herbów ani odznaczeń otrzymanych od króla, jakby żadne więzy lojalności nie łączyły go z

RS

nikim ani z niczym. Arabella nie miała pojęcia, dlaczego tak przyciągał jej wzrok. Był niebezpieczny. Wiedziała o tym od matki, która zapewniała ją, że wszyscy mężczyźni są niebezpieczni, a z jego szorstkich rozmów z przyjacielem wynikało, iż przywykł do wykorzystywania kobiet. Fakt, że zwykle były to wdowy, nie zmniejszał jej oburzenia.

A jednak uratował jej życie. Tamtego dnia na jarmarku była śmiertelnie wystraszona. Walczyła z napastnikiem ze wszystkich sił, z zimną pewnością, że zamierzał uczynić jej poważną krzywdę. Tristan pojawił się jak spod ziemi; serce omal nie pękło jej z ulgi, gdy jego wielka sylwetka zamajaczyła nad brutalem, który ją zaatakował. Tak, Tristan Carlisle był niebezpieczny, ale tamtego dnia Arabella miała jego siłę po swojej stronie i nie potrafiła zapomnieć wrażenia, że jest doskonale chroniona.

37

Niepewna, co ma zrobić z tą dziwną mieszanką uczuć, które w niej wzbudzał, starała się unikać go, odkąd wyjechali z Pragi. Jej oczy jednak, wiedzione własną wolą, nie chciały usłuchać. Pogrążona w myślach, wpatrywała się w jego szerokie plecy. Musiał wyczuć jej wzrok, bo nagle odwrócił się i napotkał jej spojrzenie. Zarumieniła się i szybko przeniosła wzrok na splecione na kolanach dłonie, on jednak podjechał bliżej i zrównał się z oknem. Wyczuwała jego obecność w odległości zaledwie kilku dłoni od niej. - Wasza Wysokość, jesteśmy już w Kolonii - zwrócił się do księżniczki. - Od ziem księżnej dzieli nas jeszcze cały dzień jazdy. Czy nakażesz, pani, jechać dalej bez odpoczynku? - Chcę spędzić noc pod dachem księżnej von Richt - rzekła z uśmiechem

RS

Anna. - Czy sądzisz, panie, że zdążymy na kolację?

- Możliwe, jeśli się pośpieszymy. W takim razie życzę Waszej Wysokości miłego ranka. - Tristan skinął głową pozostałym damom w powozie i zniknął, dołączając do czoła orszaku.

Arabella próbowała dojść do ładu z uczuciami, które wzbudzała w niej jego obecność. W końcu doszła do wniosku, że podczas pobytu w zamku księżnej najlepiej będzie trzymać się na dystans. Choć na widok Tristana serce zaczynało bić jej szybciej, to była pewna, że do niczego dobrego nie może to doprowadzić. - Niech gra muzyka! - zawołała księżna von Richt, gdy kolacja dobiegła wreszcie końca. Posiłek dłużył się Arabelli niemiłosiernie. Siedziała naprzeciwko Tristana Carlisle'a i Rosalyn de Clair. Choć obiecała sobie, że będzie unikać rycerza, ten widok odbierał jej apetyt. - Chodź, Arabello. - Mary pociągnęła ją pod ścianę. Służba zdejmowała z kozłów blaty stołów i odstawiała je na boki, by zrobić miejsce do tańca. 38

Gdy muzyka zaczęła grać, Mary ruszyła w tany z jednym z synów księżnej, Arabella zaś patrzyła oczarowana na wirujące wdzięcznie pary w aksamitach i jedwabiach. Suknie dam szeleściły upojnie, a mężczyźni pochylali głowy, szepcząc coś po cichu do swych partnerek. Wyglądało to przepięknie. - Czy miałabyś ochotę zatańczyć, pani? - zapytał ktoś za jej plecami. Nie odwracając, się wiedziała, kto to taki. Oddech Tristana owiał jej policzek. Poczuła na plecach dreszcz. - Nie, dziękuję - szepnęła. Nie potrafiła spojrzeć mu w twarz, a jednak nie była w stanie odejść. Choć się nie dotykali, czuła ciepło bijące od jego ciała. - Wydaje mi się jednak, że podoba ci się ten bal. - Tak, jest tu wspaniale. - Jej serce biło tak głośno, że Tristan na pewno to słyszał mimo muzyki minstreli.

RS

Czy jednak biło tylko z lęku? Po napaści na jarmarku Arabella znała już zimny dreszcz strachu, a to było zupełnie inne uczucie.

- Czy jako dziecko wymykałaś się z łóżka, by popatrzeć na bale w twoim rodzinnym zamku?

- Och, nie... - odparła zmieszana. - Mój dom nie jest tak okazały. Jeszcze nigdy nie widziałam takich tańców. Niezliczoną ilość razy tańczyła pod gwiazdami do muzyki niebios w ciepłe letnie wieczory, a teraz, gdy patrzyła na innych tancerzy, uświadomiła sobie, jak proste i niewyrafinowane były kroki w tych jej tajemnych pląsach. - Nie tańczysz? - Nie umiem. - Jedna z par przesunęła się obok niej i Arabella pomyślała z uśmiechem, że babcia miała rację, wysyłając ją w świat, choć to doświadczenie wciąż wydawało jej się przerażające, szczególnie gdy za plecami miała potężnego rycerza, a w głowie zupełny zamęt. - Myślę jednak, że chciałabyś się nauczyć. 39

- Tak, ale... - Urwała, przypominając sobie, że nie wolno jej już mówić wprost tego, co myśli. - To znaczy nie. Może kiedyś, później. Ta odpowiedź nawet jej samej nie wydawała się przekonująca, więc nie dziwota, że nie zniechęciła Tristana. - Z wielką radością cię nauczę. - Łagodnie obrócił ją twarzą do siebie. Dotyk Tristana rozbudził wszystkie jej zmysły. Już wcześniej, gdy patrzyła na niego podczas kolacji, uświadomiła sobie, że tego wieczoru wygląda jakoś inaczej, ale dopiero z bliska dostrzegła, na czym polegała różnica. Ciemny płaszcz miał spięty przy szyi srebrną broszą kutą we wzór splecionych węży. Szafirowe oczy dziwnych stworzeń lśniły w świetle. Pod opończę Tristan włożył śnieżnobiałą koszulę z najcieńszego płótna i obcisłe nogawice. Po zapachu szat Arabella poznała, że zostały uprane przez pokojówki w zamku praskim, rozpoznała bowiem zioła, z

RS

których praczki wyrabiały mydła.

Dobry Boże, jak długo tak stała, gapiąc się na niego? - Nie, dziękuję ci, panie. - Jej głos zabrzmiał chłodno, choć nie miała takiego zamiaru. Wiele zawdzięczała temu rycerzowi, a nawet nie miała okazji mu podziękować, lecz na Boga, nikt inny tak bardzo nie wytrącał jej z równowagi. Muzyka przestała grać i tancerze zaczęli zmieniać partnerów. Rosalyn de Clair uwolniła się z ramion jednego z licznych synów księżnej von Richt i natychmiast stanęła przy boku Tristana, dotykając jego ramienia drżącą dłonią. - Tristanie, obiecałeś mi taniec. Patrząc na nią, Arabella przysięgła sobie w duchu, że nigdy nie pozwoli sobie na tak jawne okazywanie uczuć do jakiegokolwiek mężczyzny. Skorzystała z okazji, by uciec przed zamętem, który spowodował w jej duszy Tristan, i nie oglądając się za siebie, pobiegła na drugą stronę sali, a potem znalazła główne wyjście z zamku i po schodach wyszła na zimny, jesienny wieczór. Chłodne powietrze pomogło jej dojść do równowagi po dusznej atmosferze panującej w sali. 40

Pojawienie się Rosalyn de Clair otrzeźwiło Arabellę niczym policzek. Kruczowłosa szlachcianka w szkarłatnej sukience przypominała jej nocny kwiat, piękny, lecz trujący. Na myśl o cieniach nocy przypomniała sobie, że jest sama na zewnątrz zamku i może się rozejrzeć za późnojesiennymi ziołami. Jakże brakowało jej lasu! Przywiozła z sobą wiele różnych ziół z ziem Rowanów, ale ciekawa była, co uda jej się znaleźć w tej części świata. Może rosły tu jakieś niezwykłe rośliny, których dotychczas nie znała? Ta myśl tak ją podnieciła, że odeszła dalej od zamku. Znalazła głóg i trochę przypraw, które zebrała w podołek sukni, ale o tej porze roku nie było już zbyt wielu ziół leczniczych. Księżyc zbliżał się do pełni, była więc odpowiednia pora na zbieranie

RS

dobroczynnych ziół. Arabella nigdy nie zbierała innych. W roślinach interesowały ją wyłącznie zbawienne dla zdrowia własności, wiedziała jednak, że niektórzy używają ich, by wyrządzać innym krzywdę. Zaharia poznała takich ludzi i ostrzegała wnuczkę, że są bardzo niebezpieczni.

Na myśl o tych ciemnych praktykach zrobiło się jej zimno. Zatoczyła wokół siebie krąg gałązką głogu. Było to drzewo dobrego losu, jego gałązek można było używać do odpędzania złych duchów. - W tym kraju czary karane są śmiercią, chovihani. - Och... - Wypuściła kraj sukni, rozsypując zioła, i w panice rzuciła się do ucieczki. - Nie tym razem, panno Rowan. Ciepła dłoń zatrzymała ją na miejscu. Arabella znalazła się w mocnych ramionach Tristana Carlisle'a.

41

Rozdział piąty - Chovihani? - powtórzyła ze wzburzeniem. Było to cygańskie słowo oznaczające czarownicę. Bardzo jej się nie spodobało, że Tristan tak ją nazwał, jak i jego domniemanie, że popełniła przestępstwo. Próbowała mu się wyrwać, ale trzymał ją mocno. - Nie chciałem cię przestraszyć. Zastanawiałem się tylko, gdzie zniknęłaś wyjaśnił pieszczotliwie z ustami tuż przy jej uchu. Poczuła, że kolana pod nią miękną. Przestała się wyrywać i wtedy dopiero ją puścił. - Dlaczego nazywasz mnie czarownicą? Tristan spojrzał na niebo usiane gwiazdami.

RS

- Wyobraź sobie, jak wyglądałaś, gdy cię zobaczyłem po raz pierwszy. Jestem sam w czeskich lasach i nagle słyszę okropny, rozdzierający krzyk, niczym głos zranionego zwierzęcia. Przedzieram się przez las i widzę szlochającą piękną dziewczynę w kręgu starych dębów.

Arabella poczuła, że policzki jej płoną.

- Jednak ta dziewczyna nie jest podobna do żadnej kobiety, którą dotąd widziałem - dodał, przysuwając się bliżej. - Jest bosa, do pasa okryta potarganymi włosami pełnymi liści i gałązek. Wyglądałaś jak leśna nimfa albo... jak czarodziejka. Arabella potrząsnęła głową. - To nie tak, przecież ja... - A potem, przy następnym spotkaniu, czarodziejka zmieniła się w księżniczkę. Poznałem ją tylko po zielonych oczach. Od czasu do czasu jednak widuję tamtą leśną nimfę, jak spowita blaskiem księżyca zbiera zioła na dziwne napary i macha gałązkami dokoła głowy, odprawiając jakiś dziwny starożytny rytuał. 42

- Nie jestem żadną chovihani. Niektórzy ludzie uważają, że medycyna to odmiana czarów, ale to tylko świadczy o tym, że brak im wiedzy. Sądziłam jednak, że ty powinieneś być mądrzejszy. - Taką w każdym razie miała nadzieję, bo dostrzegała w jego szarych oczach nie tylko bystrość wojownika, ale i prawdziwą inteligencję, która pozwala sięgać głębiej i rozumieć więcej niż inni. - Możesz mnie nazywać drabami, czyli zielarką, to bardziej odpowiednie słowo. - Jesteś uzdrowicielką? - zapytał, mrużąc oczy. - Próbuję nią zostać. Niektórych chorób nigdy nie uda się uleczyć, staram się jednak w ziołach znaleźć zbawcze substancje, by ulżyć ludziom w cierpieniach. Kilkakrotnie doświadczyłam tej łaski, że udało mi się naprawdę kogoś uzdrowić, ale nawet jeśli nie jestem w stanie całkiem przywrócić zdrowia, zwykle mogę trochę pomóc.

RS

Dumna była ze swych umiejętności. Przez całe życie starała się dorównać babci w sztuce uzdrawiania i nie widziała powodu, by ukrywać swoje talenty. - To wielki dar - przyznał Tristan ze szczerym podziwem. - Po latach doświadczeń na polu bitwy bardzo cenię dobrych uzdrowicieli. To straszne i nad wyraz bolesne patrzeć na śmierć człowieka, którego czas jeszcze nie nadszedł. Anglia potrzebuje kogoś takiego jak ty. - Może potrzebuje, ale czy mnie zechce? - Podniosła wzrok na nie całkiem jeszcze okrągły księżyc i poczuła zimny dreszcz przebiegający po skórze. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Czy Anglia przyjmie mnie życzliwie, czy też ludzie popełnią ten sam błąd co ty i będą mnie unikać z powodu mojego powołania? - A czy inni również popełniali taki błąd? - W rzeczy samej, panie, jesteś jednym z niewielu, którzy odważyli się do tego przyznać. Większość czuje się świetnie ze swymi przesądami, nawet gdy prawda o moim darze świeci im przed oczami. Gdybym była mniej biegła w tej sztuce, traktowano by mnie pobłażliwie lub zgoła miano za nic, ponieważ jednak przez lata 43

pracowicie doskonaliłam swój kunszt i mogę wyznać bez fałszywej skromności, że dotarłam niemal na same wyżyny, wielu ludzi czuje się przy mnie nieswojo, a od takich obaw bliska droga do oskarżenia o czary. Tristan zmarszczył brwi. - Sądziłbym, że powinnaś wzbudzać raczej wdzięczność, a nie lęk. Wzruszyła ramionami. Też nie potrafiła zrozumieć ludzkiej natury. - Muszę już wracać do zamku. - Zaczekaj. - Jego palce zamknęły się na jej palcach. - Pokażę ci, jak się tańczy. Nie zamierzał jej tego proponować. Sam nie wiedział, co go skłoniło, by wyjść za nią z zamku. Po części chciał uniknąć towarzystwa Rosalyn de Clair, bowiem rozsądek ostrzegał go przed jej oczywistymi umizgami. Zdawał sobie jednak

RS

sprawę, że Arabella zbyt mocno go zaintrygowała. Podczas podróży jako dowódca eskorty powinien zadbać o odpowiedni dystans między swoimi rycerzami a czeskimi szlachciankami nie tylko z uwagi na przyzwoitość, ale i dlatego, że zbytnia konfidencja źle wpłynęłaby na czujność i wojskową dyscyplinę. Jednak panna Rowan przemawiała do jego najgłębszych instynktów i rozsądek nie miał w tej kwestii wiele do powiedzenia. A teraz zachowywał się wobec niej jak uładzony dworzanin, choć jego prawdziwe chęci były znacznie mniej niewinne. - Nie powinnam tu zostawać. - Mimo kategorycznego stwierdzenia, jej oczy mówiły co innego. Tristan nie zamierzał jej wykorzystywać, pomyślał jednak, że nikomu nie stanie się krzywda, jeśli pobędą tu jeszcze trochę. - Nie zostaniemy długo - obiecał. - Pomyśl, może jednak wolałabyś bez świadków, tylko w obecności drzew, nauczyć się kroków podstawowych tańców? W wielkich salach królewskiego zamku w Anglii nie spotkasz się z taką wyrozumiałością. 44

Arabella przygryzła usta. Tristan zdawał sobie sprawę, że gra z nią nieczysto, ale w końcu to ona wyszła na zewnątrz, opuściła pełną ludzi salę księżnej i z własnej woli wystawiła się na niebezpieczeństwo. - Czy muszę to robić w pantoflach? Roześmiał się. Podobał mu się jej niepowstrzymany duch. Pomyślał, że pod wieloma względami pasowaliby do siebie. - Nie, nie potrzebujesz pantofli. - Przyciągnął ją bliżej. - Pozwól. Porwał ją w ramiona i pociągnął na skraj polany. Zaczęła protestować, ale po chwili zrozumiała jego intencje. Tristan ostrożnie posadził ją na płaskim kamieniu, przyklęknął i zaczął zzuwać jej buty. - Wcale cię nie winię, że chcesz pozbyć się tych wyszukanych szewskich dzieł, które księżniczka każe nosić damom dworu - powiedział, delikatnie

RS

przesuwając dłońmi po jej kostkach.

Arabella wstrzymała oddech, gdy powiódł palcem po grzbiecie stopy. - W tych podwiniętych czubach czuję się trochę dziwnie - przyznała. Szybko zdjął drugi but i na tym poprzestał, obawiając się, by jej nie wypłoszyć z polany. Tego wieczoru nie zamierzał posuwać się dalej. Podał Arabelli ramię i poprowadził na środek otwartej przestrzeni. - Ziemia jest tu równa. Nie odchodź ode mnie daleko, byś się nie potknęła o korzeń czy gałąź. Nie zamierzał zresztą wypuszczać jej z objęć nawet na chwilę. Zademonstrował kroki, na przemian jeden do środka i jeden na zewnątrz. Gdy już mieli zacząć, Arabella zawahała się nagle. - Co takiego? - A jeśli się pomylę? - Spojrzała w dół na swoje stopy, bose i drobne obok jego ciężkich butów. - Możesz mi złamać kości. - Jesteś zupełnie bezpieczna - zapewnił, ściskając jej dłoń. 45

Znów zauważył, jak jest niewinna pomimo całej swej zmysłowości. W zmroku pod ciemnym niebem widział jej zielone oczy, w których odbijały się gwiazdy. - Czy mam zanucić melodię, by nas prowadziła? - Masz takie dobre ucho? - Sam nie potrafił nawet przypomnieć sobie melodii, nie wspominając już o jej powtarzaniu, Arabella jednak zaczęła nucić miłym, słodkim głosem. Poprowadził ją. Podążała za nim bez trudu, choć podczas kilku pierwszych rund dokoła polany wciąż wpatrywała się w stopy. Gdy wreszcie podniosła głowę i spojrzała na jego twarz, jej oczy rozjaśniły się uśmiechem. Na ten widok Tristanowi zaparło dech. Widząc szczęście na jej twarzy, pożałował, że musi powtórzyć swemu wierzył.

RS

władcy wszystkie pogłoski, które o niej usłyszał. W tej chwili sam w nie nie Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, że Arabella skończyła nucić. Stali nieruchomo w blasku księżyca, oddychając w jednym rytmie. - Dziękuję.

Jej cicho wypowiedziane słowo wyrwało go z zadumy. Oczami wyobraźni widział już chwilę, gdy będzie musiał ujawnić prawdę o jej przeszłości i rodzinie. Był pewien, że gdy to nastąpi, Arabella całkiem zrazi się do niego. Na myśl o tym sam poczuł niechęć do siebie. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Skłonił się nad jej dłonią i wreszcie odzyskał rozsądek. - Czy mam cię teraz odprowadzić do zamku? - Tylko pod warunkiem, że zachowasz nasze spotkanie w tajemnicy. Nie chcę, by księżniczka pomyślała, że zboczyłam z właściwej drogi, tak jak i ty kiedyś sądziłeś. Pomimo późnej pory roku jej suknia i włosy pachniały wiosennymi kwiatami.

46

- Jeśli dotrzymam twojego sekretu, to i ty musisz się zgodzić na utrzymanie w dyskrecji mojego. - Wiedział, że będzie przeklęty, jeśli ją wykorzysta. Wiedział o tym, a jednak nie potrafił się powstrzymać. - Nie znam żadnych twoich sekretów - odrzekła ze zdziwieniem, drżąc od chłodnego powietrza. Jej suknia była bardziej obcisła niż stroje, które nosiły angielskie szlachcianki. Tristan poczuł ogarniający go płomień. - Nie wolno ci nikomu wspomnieć o tym. Musnął ustami jej usta, a ona krzyknęła cicho w proteście, a może ze zdziwienia. Jednak nie objął jej ramionami i mogła się z łatwością wycofać. Spodziewał się, że Arabella odepchnie go z oburzeniem, ale nie zrobiła tego. Jej okrzyk zmienił się w westchnienie. Oplotła ramionami szyję Tristana i mocno do niego przywarła, oddając mu pełną kontrolę nad sytuacją.

RS

Poczuł gwałtowne pożądanie przytłumiające głos honoru i woli. Naraz jednak w lesie tuż obok nich rozległ się jakiś dźwięk. Tristan zesztywniał. Mocno pochwycił Arabellę za ramiona i rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. Dopiero gdy był pewien, że zrozumiała, odwrócił głowę i rozejrzał się po lesie, a potem, wyczuwając jakieś poruszenie po lewej stronie, rzucił się między drzewa i dostrzegł ciemną postać potykającą się niezdarnie w mroku. Niestety nim zdołał dopaść szpiega, ten wskoczył na siodło i co sił popędził przed siebie. - Tristan! - zawołała Arabella tuż za jego plecami. Cały więc czas szła za nim między drzewami. Doceniał szybkość, z którą się poruszała, i fakt, że robiła to bezgłośnie. - A niech to... - Zaklął z cicha, lecz szpetnie. - Wybacz nieobyczajne słowa, ale dzieje się coś niedobrego. Musisz być bardzo ostrożna, Arabello. Nie wiem, kto nas podglądał, ale ktokolwiek to był, uparcie podąża za orszakiem księżniczki. Tego jestem pewien. Nie wolno ci o tym nawet na moment zapominać. - Oczywiście. - Odgarnęła włosy za uszy. Srebrne kółko na głowie miała przekrzywione. - Natychmiast wracam do zamku. 47

- Nigdzie nie pójdziesz bez eskorty - powiedział szybko, powstrzymując ją ruchem ręki. - Aż do końca podróży nie wolno ci wychodzić samej wieczorem ani wybierać się na żadne wędrówki w poszukiwaniu ziół, chyba że w moim towarzystwie. Rozumiesz? Krótko skinęła głową. Zauważył, że zranił jej uczucia, ale nie mógł sobie pozwolić na złagodzenie ostrzeżenia, wszak chodziło o jej bezpieczeństwo. Okazał się półgłówkiem, gdy się z nią całował, przez co stracił czujność i zapomniał o swych podstawowych, a tak naprawdę jedynych obowiązkach. Misja, która zaczęła się jako zwykły obowiązek dworski, przekształciła się w poważną i niebezpieczną ekspedycję, a stawka była bardzo wysoka. Żadna piękność nie mogła odwieść go od wykonania zadania, choćby najwspanialej tańczyła dla niego przy księżycu.

RS

Na dźwięk otwieranych drzwi Rosalyn ukryła się w komnacie Tristana za niewielką szafą. Zdrętwiała z niepokoju, nasłuchiwała jego kroków. Żałowała, że musi uciekać się do tak drastycznych środków, ale Tristan zniknął z sali balowej zaraz po tym, gdy z nią zatańczył. Obawiała się, że poszedł poszukać tej Cyganki Rowan i doszła do wniosku, że nie ma sensu na próżno tracić czasu. Musiała jeszcze dziś wieczorem znaleźć się w jego łóżku. Na szczęście kapitan gwardzistów angielskich otrzymał w zamku własną sypialnię, dzięki czemu Rosalyn zyskała okazję, by spotkać się z nim na osobności i skonsumować znajomość, zanim jej stan stanie się bardziej widoczny. Obcisłe gorsety wciąż pozwalały jej zachować szczupłą talię, a jedyną oznaką brzemiennego stanu były powiększone piersi, które przydawały dodatkowego uroku jej figurze. Uśmiechnęła się do siebie w mroku, pewna, że już wygrała tę bitwę. Zdziwiona, że nie zapalił jeszcze świecy, nie była pewna, co powinna teraz zrobić. Czekać, aż zauważy ją w świetle księżyca? A może wyjść z ukrycia? Lub też wsunąć się do jego łóżka, gdy on już będzie tam leżał? Uznała, że to najlepsze 48

wyjście, oczywiście jeśli nie odkryje jej pierwszy. Wstrzymując oddech, czekała, aż Tristan zdejmie opończę i koszulę. Patrząc na niego w półmroku, przesunęła językiem po wyschniętych wargach. Był wspaniale zbudowanym mężczyzną. Szeroka pierś świadczyła o wielkiej sile. Rosalyn wyraźnie dostrzegała mięśnie, wcześniej skryte pod ubraniem. Gdy zrzucił buty i przystąpił do zdejmowania nogawic, wyszła z cienia w szkarłatnej sukni znacząco zsuniętej z jednego ramienia. Na jej widok znieruchomiał, a potem zapytał ostro: - Co ty tu robisz?! Nie takiej reakcji oczekiwała. Odetchnęła głęboko, przypominając sobie wszystkie sztuczki, których nauczyła ją matka, nim jeszcze Rosalyn odwróciła się od niej i przeszła pod opiekę szlachetnie urodzonego ojca. Ściągnęła ramiona, by

RS

jeszcze bardziej uwydatnić piersi.

- Czy znów jesteśmy obcy dla siebie, Tristanie? - rzekła miękko, oplatając go ramionami. - Sądziłam, że zostaliśmy już bliskimi przyjaciółmi. - Może tak było, ale coś mi się zdaje, że jesteś poważnym problemem w pięknym przebraniu.

Mówił cicho, ale jego słowa zraniły ją równie mocno jak wyraźna obojętność na to, co chciała mu zaoferować. Podniosła się z łóżka i popatrzyła na niego z góry. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała niepewnie. Czuła zamęt w myślach i zastanawiała się, w jaki sposób udało mu się przejrzeć jej plan. - Nie zamierzam cię obrazić, przypuszczam jednak, że nie żywisz do mnie żadnych uczuć. Chcesz mnie tylko użyć, by zranić kogoś innego... innego kochanka, jak mniemam. Obróciła się na pięcie, jakby kierowały nią gwałtowne emocje, choć ten ruch miał przede wszystkim zamaskować jej zdziwienie. Tristan pomylił się nieco co do jej intencji, ale i tak był całkiem blisko prawdy. 49

- Nie, nie mam innego kochanka. Choć przyznaję, że na początku zaczęłam z tobą rozmawiać po to, by zapomnieć o pewnym okrutnym mężczyźnie, który zwiódł mnie na manowce. - Pociągnęła nosem i spojrzała na niego. Odniosła wrażenie, że wyraz jego twarzy nieco złagodniał. - To musiał być głupiec - rzekł szczerze. W świetle ognia kominka jego mięśnie lśniły złocistym blaskiem. - Pewien czeski szlachcic fałszywie sugerował, że pragnie się ze mną ożenić, a ja zachowałam się głupio, gdyż pozwoliłam mu adorować się w swoim domu. Bogiem a prawdą, ojciec wcale jej nie pomógł w zawarciu odpowiedniego małżeństwa, choć byłby w stanie tego dokonać. De Clair uważał, że Rosalyn otrzymała już wszystko, na co zasługiwała, gdy przed sześciu laty wpuścił ją pod swój dach i obdarzył nazwiskiem.

RS

- Kwestie dotyczące małżeństwa zazwyczaj ustala się z dużym wyprzedzeniem. Być może twój ojciec miał nadzieję, że zwiążesz się z kimś innym. Bez wątpienia byłby to ktoś o znacznie niższej pozycji społecznej, jednak Rosalyn nie zamierzała sprzedawać się tanio.

- Nie wiem, bo gdy cię zobaczyłam, w jednej chwili zapomniałam o tym czeskim szlachcicu oraz o wszelkich życzeniach mojego ojca. - Wyciągnęła rękę i powiodła palcami po jego piersi, a potem, wiedziona kobiecym instynktem, przesunęła rękę niżej. Dopiero wówczas Tristan powstrzymał jej dłoń. - Jesteś piękną kobietą, Rosalyn - ochrypłe brzmienie jego głosu wlało w jej serce nadzieję - ale nie posiadam ani ziemi, ani tytułu. Twoi rodzice nie zaakceptowaliby mnie. - Twój król cię ceni. Misja, którą ci powierzył, świadczy o tym, że nagrodzi cię odpowiednio, gdy przywieziesz mu narzeczoną - perswadowała, dostrzegła bowiem przez cienkie płótno bielizny, że jej obecność nie pozostawiła go obojętnym. 50

- Angielski król nagradza rycerzy, którzy wygrywają w bitwach, a nie strażników królewskiej rodziny. Obawiam się, że nie otrzymam żadnej nagrody, choć księżniczka bez wątpienia jest bardzo cenna dla mojego pana. Rosalyn wypowiedziała w swoim życiu wystarczająco wiele kłamstw, by rozpoznać, czy ktoś mówi prawdę. W głosie Tristana było coś, co brzmiało fałszywie. Poczuła złość i dołożyła wysiłków, by wycisnąć z oczu kilka łez. Była zdeterminowana doprowadzić intrygę do końca. - Znów zostaję odrzucona, choć tak słodko przemawiałeś do mnie na balu załkała i rzuciła się w stronę drzwi komnaty w nadziei, że piękny rycerz ją pochwyci i żarliwymi słowy zapewni o swej miłości. Dla pewności zatrzymała się jeszcze na progu. Rozczarowała się jednak srodze.

RS

- Dobranoc, pani - rzekł Tristan, nie ruszając się z miejsca. Rosalyn musiała opuścić komnatę, nie miała innego wyjścia. Postanowiła spróbować jeszcze raz następnego dnia albo przenieść uwagę na zastępcę Tristana. Wyszła na korytarz, cicho zamykając za sobą drzwi, i usłyszała czyjeś zdumione westchnienie. Gdy obróciła się, dostrzegła Mary, która patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Boże drogi, pomyślała, a jednak los się do mnie uśmiechnął. Skryła uśmiech i szybko przybrała zażenowany wyraz twarzy. Wygładziła suknię i otarła z oczu nieistniejące łzy. - Błagam cię, lady Mary, nie mów o tym nikomu - szepnęła.

51

Rozdział szósty Arabella przeciągnęła się rozkosznie w łóżku w ciepłych promieniach słońca. Było już wysoko, ale nie miała ochoty budzić się wcześniej, bowiem śniła piękne sny - piękne i zupełnie niestosowne dla kobiety, której zależało na tym, by nie zwracać na siebie uwagi. Odrzuciła kołdrę, podeszła do drzwi i wyjrzała na korytarz w samą porę, by zauważyć Hildę, która biegła w jej stronę. - No, no, kogo my tu widzimy? Śpiąca królewna! Już myślałam, że będziemy musieli poszukać księcia, żeby cię obudził. - Hilda wpadła do sypialni i przywołała pokojówkę. - Mam nadzieję, iż nie masz mi za złe, że nie obudziłam cię na polowanie?

RS

Wydawało mi się, że nie marzysz o strzelaniu do dzików, więc pozwoliłam ci spać. Arabella również nie widziała się w tej roli, wiedziała jednak, że polowanie odbywa się na koniach, a miała wielką ochotę na konną przejażdżkę. - Czy Mary pojechała? - zapytała, pewna, że jej łagodnej przyjaciółki nie pociągają krwawe sporty.

Hilda mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Tak, pani, ale sądzę, że chodziło jej bardziej o towarzystwo rycerza, który ją zaprosił, niż o samo polowanie. - Rycerza? - Przez głowę Arabelli przebiegły wspomnienia nocnego tańca przy księżycu i po jej ciele rozpełzło się niestosowne ciepło. Niepomna ostrzeżeń matki, poddała się magii dotyku Tristana. Niech wszyscy święci mają ją w opiece, ale była pewna, że do końca życia nie zapomni tego pocałunku. - Zastępca kapitana gwardii angielskiej. Zdaje się, że nazywa się Simon Percival.

52

Arabella skinęła głową, ale wszystkie jej myśli skupione były na innym rycerzu. - Czy ktoś jeszcze pozostał w zamku? - Kilka dam, a także angielski kapitan. Jako dowódca gwardii musiał czegoś dopilnować na miejscu, tak mi w każdym razie powiedział. Oczywiście została również większość służby. A więc Tristan był w zamku. Arabella zastanawiała się, czy pojechałby na polowanie, gdyby ona również się wybrała. - Czy mogę zejść na dół, Hildo? - zapytała. - Jest już późno i okropnie zgłodniałam. Uzyskała zgodę, wślizgnęła się do wielkiej sali i wykradła z kredensu mufinkę, ale nie usiadła do stołu. Wolała przejść się dokoła zamku, choć ze względu

RS

na ostrzeżenia Tristana zamierzała trzymać się blisko murów. Z drugiej jednak strony kto ośmieliłby się wykraść ją z rezydencji księżnej? Wprawdzie miała szlachetnie urodzonych krewnych, ale nie posiadała liczącego się majątku. Mary, jako podopieczna cesarza, musiała być ostrożniejsza, Arabella jednak nie obawiała się o swoje bezpieczeństwo, szczególnie tutaj, na obcej ziemi. Pośród lasów czuła się jak u siebie w domu. Gdy wyszła z zamku, niemal udało jej się zapomnieć, że od czeskiego domu oddziela ją pół Europy. Las otaczający posiadłość księżnej von Richt był piękny, o zieleni tak soczystej, jakiej Arabella jeszcze nigdy nie widziała. Nawet w środku grudnia wydawał się żywy. Ciepłe promienie słońca powodowały, że miało się wrażenie, jakby była to wczesna jesień. Gęstwina drzew kusiła, zapach lasu i suchych liści uspokajał. Dopiero teraz Arabella uświadomiła sobie, jak bardzo tęskniła do leśnej ciszy i samotności po wielu dniach spędzonych w powozie pełnym kobiet. I jak bardzo odmieniło się jej życie. Największą zaś odmianą było to, że jasno wytyczoną przyszłość zastąpiły same znaki zapytania i niewiadome. Co jej przyniesie ta 53

podróż? Co ją spotka w Anglii? Nie znała odpowiedzi. Napawało ją to przerażeniem... a zarazem ekscytowało. Zagłębiła się między drzewa i przypomniała sobie o trzymanym w ręku muffinku. Był jeszcze ciepły. Ugryzła kawałek i szła przed siebie, z przyjemnością wsłuchując się w trzask suchych liści pod stopami. Nagle jednak z tym odgłosem zmieszał się inny, groźniejszy - narastający odgłos końskich kopyt. Ktoś zbliżał się do niej z wielką szybkością. Obróciła się i dostrzegła Tristana Carlisle'a, który pędził za nią na wielkim wierzchowcu. Był wyraźnie rozgniewany, co mocno zdetonowało Arabellę. - Na wszystkich świętych, co ty tutaj robisz? - zawołał, zatrzymując się tuż przed nią. - Zbieram zioła, które rozsypałam wczoraj wieczorem, gdy mnie

RS

przestraszyłeś. - Otrzepała okruchy z dłoni i rozejrzała się po polanie. - Nie pamiętasz, co ci mówiłem? Zakazałem ci wychodzić z zamku bez eskorty.

- Przecież stąd widać wieże. - Wskazała na linię dachów widoczną ponad koronami drzew. Wartownicy strzegący murów, a było ich wielu, z pewnością mogli ją stamtąd dostrzec. - Uważam, by trzymać się blisko zamku. Tristan zsunął się z siodła i stanął tuż obok niej. - Naprawdę sądzisz, że ci ludzie mogą cię ochronić? A jeśli któryś z nich, widząc cię tutaj samą, uzna, że przez swą głupotę jesteś łatwą ofiarą dla ich rozrywek? Arabella aż się żachnęła, a potem powiedziała: - Przecież jesteśmy gośćmi księżnej. - Von Richtowie nie są w żaden sposób zobowiązani chronić orszaku księżniczki Anny, Arabello. To mój obowiązek. Dlatego oświadczam ci z całą stanowczością, że musisz skończyć te swoje głupie zabawy i robić to, co ci każę, bo jak nie, to zostaniesz odesłana z dworu. 54

Tristan gotował się ze złości i Arabella po raz pierwszy zaczęła obawiać się konsekwencji swoich poczynań. Zaharia oczekiwała, że jej wnuczka okaże się szlachcianką godną swego tytułu, a nie tego, że w niesławie zostanie odesłana do domu. Już nocne pocałunki były wystarczającą plamą na jej czci niewieściej, a już z całą pewnością nie mogła sobie pozwolić na to, by ściągnąć na swoją rodzinę gniew cesarza. - Nie chciałam... - Wczoraj wieczorem zostałabyś zaatakowana, gdyby nie ja. Obiecałaś, że nie będziesz nigdzie wychodzić bez eskorty. Owszem, pamiętała, że Tristan prosił ją o złożenie takiej obietnicy, nie przypominała sobie jednak, by ją złożyła. Jak to możliwe, by człowiek, który tak rankiem?

RS

słodko i ochoczo całował ją poprzedniego wieczoru, był tak skory do potępiania jej - Sądziłam, że wypełniam twoją prośbę, trzymając się blisko zamku, w zasięgu wzroku wartowników. Poza tym nie rozumiem, dlaczego uważasz, że ten człowiek, który pojawił się wczoraj w lesie, zamierzał mnie skrzywdzić. A jeśli chodziło mu o ciebie? Lub też chciał ukraść coś z zamku? Jego obecność nie musiała mieć nic wspólnego ze mną - broniła się. - A jeśli to ten sam mężczyzna, który chciał cię porwać w Pradze? Arabella nie potrafiła uwierzyć, by czeski szlachcic podążał za orszakiem taki kawał drogi. Podróż była długa i wyczerpująca. Dlaczego zwykły złodziej miałby się uciekać do takich środków? - Sądzisz, że ten człowiek, który uciekł nam w lesie, przybył z aż tak daleka? Nie mam żadnego posagu, nie jestem warta tyle, co inne kobiety na dworze. - Być może, ale ponieważ nie wiemy, co nim kieruje, musimy zachować ostrożność. Niektórzy mężczyźni atakują kobiety z czystego pożądania i obracają ich życie w ruinę. 55

Arabella nie wierzyła, by jakikolwiek mężczyzna mógł zniszczyć duszę kobiety przez zwykłe pożądanie, ale mimo wszystko, tym razem uważnie, rozejrzała się dokoła. - Nie uświadamiałam sobie w pełni niebezpieczeństw, o których mówisz, ale już rozumiem, że muszę być ostrożna i chronić się przed tymi, którzy mają wobec mnie złe intencje. Nie potrafiła jednak powstrzymać się od myśli, że Tristan był dla niej bardziej niebezpieczny niż jakiekolwiek duchy czające się po lasach. Owszem, nie skrzywdzi jej fizycznie, co do tego nie miała wątpliwości, ale już wiedziała, jak łatwo byłoby poddać się jego pocałunkom, i była przekonana, że gdyby uległa tym dzikim porywom, następnego ranka stanęłaby twarzą w twarz z obcym człowiekiem o zimnym spojrzeniu.

RS

- To prawda. A teraz pojedziesz ze mną. - Wskoczył na konia, niezbyt delikatnie chwycił ją wpół i ulokował obok siebie. Siedziała na końskim grzbiecie bokiem, zwieszając nogi po jednej stronie. Uda Tristana ocierały się o jej pośladki. - Nie pozwoliłeś mi nawet pozbierać ziół. - Spojrzała tęsknie na pola i las. - Zioła czy niezioła, na przyszłość mądrze uczynisz, jeśli nie będziesz mi się przeciwstawiać - powiedział jej prosto do ucha i ruszył. - Przekonasz się, że jestem niebezpiecznym przeciwnikiem. Arabella, która nieco już odzyskała równowagę ducha, obróciła się i spojrzała na jego pochmurną twarz. - Nie zapominaj jednak, że choć jesteś niebezpieczny, to ja jestem potężną chovihani, jak sam twierdziłeś. Dla mnie więc nie jesteś niebezpieczny. Uśmiechnęła się do siebie, pewna, że pokonała go jego własną bronią. - Arabello, gdy dotrzemy do Anglii, mądrze zrobisz, ukrywając swoje wątpliwe pochodzenie. Nie sadzę, by mój król był zachwycony tym, w jaki sposób zostałaś wychowana. - Szare oczy Tristana były zimne jak kamień, co jeszcze wzmogło siłę tego ostrzeżenia. 56

W milczeniu odwróciła wzrok. Pomyślała, że gdy następnym razem wybierze się na poszukiwanie ziół, będzie się trzymać blisko gwardzistów. Nie mogła dopuścić do tego, by odesłano ją w niesławie do domu, z drugiej jednak strony nie wolno jej było sprzeniewierzyć się powołaniu uzdrowicielki. Przez całe życie uczyła się sztuki leczenia, to był jej los, jej przeznaczenie, nieważne, jakimi ścieżkami powiedzie ją kapryśna fortuna. Gdyby straciła i to, cóż by jej pozostało poza niewiedzą co do swej przyszłości? Doskonale przy tym zdawała sobie sprawę, że jeśli rodacy Tristana okażą jej taką samą jak on nieufność, to będzie musiała jak najszybciej udowodnić swoje umiejętności i w razie potrzeby wyleczyć wszystkie choroby na wyspie, by w miejsce podejrzeń o czary zyskać uznanie i szacunek w oczach Anglików. Pogrążona w myślach nie zauważyła, że nie wracają do zamku księżnej. zupełnie zasłoniły słońce.

RS

Zorientowała się, dopiero gdy byli już w głębi lasu i gęste korony drzew niemal - Dokąd jedziemy? - zapytała już bez złości, rozglądając się dokoła. Znajdowali się wśród potężnych zielonych sosen. Koń zwolnił na ścieżce gęsto pokrytej korzeniami.

- Zaczynałem się już zastanawiać, czy zauważysz. - Tristan odgarnął jej włosy z ramienia. - Szukałem cię nie po to, by się z tobą kłócić. Wczoraj rano odkryłem w tym lesie niezwykłe miejsce. Przypomniało mi o tobie i pomyślałem, że z pewnością chciałabyś je zobaczyć. Zaciekawiona podniosła na niego wzrok. Przejeżdżali właśnie pod niską gałęzią. Drzewa rosły tu coraz gęściej i koń przeciskał się między nimi z trudem. Miejsce, które skojarzyło mu się z nią? Może znalazł jakieś zioła? Gdy jednak już tam dotarli, natychmiast zrozumiała, co Tristan miał na myśli. Nie był to zapomniany ogródek ziołowy. Znajdowali się na skraju polany, pośrodku której rósł krąg ogromnych dębów. To miejsce było tak podobne do tego, w którym po raz pierwszy spotkała Tristana, że przeszył ją dreszcz. Zaraz jednak 57

tęsknota za domem pochwyciła ją w swe szpony i w kącikach jej oczu zebrały się łzy. Spojrzał na Arabellę, ciekaw jej reakcji. - No i co? Podoba ci się tutaj? - Oczywiście, że tak. Boże, jak ja tęsknię za domem... - Zamrugała gwałtownie. - Czy możemy podejść bliżej? Pomógł jej zejść z konia. Zaraz potem Arabella podbiegła do dębów, a Tristan poszedł za nią. - Byłam pewna, że u nas jest jedyny tak doskonały krąg dębów na świecie. Traktowałam go jak magiczne miejsce. Będąc dzieckiem, często się tam bawiła. To były szczęśliwe lata... Dopiero teraz rozumiała, że babcia i matka spędzały z nią więcej czasu, niż szlachta zwykła

RS

poświęcać swym dzieciom. Mimo to marzyła o tym, by mieć siostrę lub przyjaciółkę w swoim wieku. Ten brak jej doskwierał i dlatego zapewne, w ramach swoistej rekompensaty, czuła niezwykle silną i bliską więź z lasem i z naturą. Babcia doskonale to rozumiała, jednak Arabella nie zwierzyła się z tego Tristanowi, bała się bowiem, że uzna ją za głupią. Więź z naturą, też mi coś, pomyślałby pewnie wzgardliwie bywały w świecie kapitan królewskiej gwardii. Gdy nie odzywał się przez dłuższą chwilę, przesunęła dłonią po korze jednego z dębów i znów na niego spojrzała. - Czy nie sądzisz, że to dziwne? Taki sam dębowy krąg jest również w Czechach, koło mojego domu. - Usiadła na trawie pod drzewem. - Nie. - Tristan usiadł obok niej, przez cały czas czujnie rozglądając się wokół. Arabella uświadomiła sobie, jak bardzo się obawiał, że ktoś o złych intencjach wciąż ich śledzi. - Myślę, że oba te kręgi są dziełem człowieka i zostały posadzone z tego samego powodu. Zapewne nasi przodkowie, nie mając wielkich murowanych budowli, zbierali się w takich miejscach czy to na narady, czy z innych powodów, 58

na przykład śluby, religijne obrzędy i tak dalej. Tak to sobie w każdym razie wyobrażam, tym bardziej że wśród ludu pozostały niejasne wspomnienia z tamtych pradawnych czasów. Dlatego nasi przodkowie sadzili kręgi drzew z taką samą starannością, jak my budujemy świątynie czy zamki. - Pewnie to wyjaśnia, skąd wzięły się na świecie takie kręgi. Powstały tak dawno i wciąż trwają... - Masywne dęby musiały mieć kilkaset lat. - Nie sądzisz jednak, że ten krąg w moim lesie mimo wszystko może być magiczny? - Przyznaję, że również odniosłem takie wrażenie, gdy zobaczyłem cię tam po raz pierwszy. Jej serce na moment przestało bić, a potem znów ruszyło, tym razem w szybszym tempie. Uświadomiła sobie bliskość Tristana i zaczęła się zastanawiać, czy mądrze zrobiła, godząc się tu przyjechać. Zatrzymała wzrok na jego szerokich

RS

dłoniach. Jedna spoczywała na mieczu, a druga na pniu drzewa, tuż obok jej dłoni. - Nie musisz się mnie obawiać, Bello - bezbłędnie odczytał jej myśli. Gdy wypowiedział jej imię, odczuła nieoczekiwaną przyjemność. - Nie rozumiem, dlaczego mnie szukałeś. Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu.

- Naprawdę nie rozumiesz? W takim razie mogę być dumny ze swojej powściągliwości. Każdy inny mężczyzna już by... - Urwał, rozciągnął się na ziemi i zapatrzył w niebo. - Tristan? - Gdy nie odpowiedział, pochyliła się nieco, by spojrzeć na jego twarz, on zaś osłonił oczy ramieniem. - Dobrze się czujesz? - Odważyła się wyciągnąć rękę w stronę kaftana na jego piersi. Nie odpowiedział od razu i Arabella zaczęła się zastanawiać, czy się z nią bawi. Zsunął jednak rękę z twarzy i otworzył oczy. Miały dziwny wyraz. Może jednak instynkt jej nie zwiódł i impuls, który w pierwszej chwili kazał jej przed nim uciekać, był słuszny? Teraz jednak było już za późno. Pochwycona jego 59

intensywnym spojrzeniem nie potrafiłaby stąd odejść, nawet gdyby chciała. Przyciąganie, które do niego czuła, było zbyt potężne. Kusił ją wzrokiem, by pochyliła nad nim twarz, a gdy to uczyniła, przycisnął usta do jej ust. Arabella poczuła, że całe jej ciało ogarnia słodki bezwład. Usta Tristana miały smak wiatru, słońca i sosen. Wszystkie jej myśli uleciały i pozostało tylko pragnienie jego dotyku. Powtarzała sobie, że pozwala sobie jedynie na chwilę słabości, chce tylko poczuć, jak to jest. Tristan przycisnął ją do swojego ciała, które było twarde i mocne, gdy zaś jej delikatne i miękkie, i gładził ją przez aksamitną suknię, rozbudzając wszystkie zmysły. Wyobraziła sobie, że te dłonie dotykają jej nagiej skóry, i przeszył ją dreszcz wyczekiwania. Znów odczytał jej myśli. Rozwiązał sznurówkę sukni na plecach i delikatnie

RS

zsunął aksamit z jej ramion. W głowie Arabelli odezwały się głosy protestu, ale ciekawość i pragnienie zwyciężyły.

Zadrżała w ramionach Tristana, gdy powiódł palcami po jej skórze. Jego spojrzenie zatrzymało się na obnażonej piersi. Powoli uwolnił drugą. Poczuła, że musi jak najprędzej przerwać to szaleństwo, dopóki jeszcze jest w stanie to zrobić. Obawiała się pragnienia, które budziło się niej i przeciwstawiało wszystkiemu, co uważała za słuszne. - Tristan, nie... Oderwał się od niej z wyraźnym żalem. - Nie obawiaj się. Wybacz, że pozwoliłem sobie posunąć się tak daleko, ale inaczej niż wczorajszego wieczoru, dziś jestem pewien, że nikt nas nie śledził. W dzień łatwo jest spostrzec szpiega. Nikogo nie ma w pobliżu. - Och, to nie tak. Boję się własnych pragnień - szepnęła, wpatrując się w jego twarz. Dokąd doprowadziłyby ją zmysły, gdyby im na to pozwoliła? Wcześniej sądziła, że pożądanie jest demonem znanym tylko mężczyznom, ale teraz już była pewna, że sama też musi stoczyć z nim równie potężną walkę. Ze 60

zdziwieniem odkryła, że ma więcej wspólnego z tym ognistym rycerzem niż z pełnymi rezerwy damami na dworze księżniczki. - Na wszystko co święte, Arabello, nie powinnaś mówić takich rzeczy. A jednak... niech to diabli... - Zamilkł na moment, tocząc walkę z samym sobą. Wybacz, nie chciałem cię przestraszyć. Uśmiechnął się do niej i choć spojrzenie nadal miał pełne pożądania, naciągnął jej suknię na ramiona. Arabella odetchnęła z ulgą, gdy ta krucha bariera oddzielająca ją od pokusy znalazła się na swoim miejscu. - No i już. - Tristan posadził ją na mchu i zawiązał suknię na plecach. Obiecuję, że już będę zachowywał się obyczajnie. Przywiozłem cię tu, bo chciałem ci sprawić przyjemność, a nie... - przez moment szukał dostatecznie delikatnego słowa - ...zakłopotać. - Znów ułożył się na mchu obok niej i ukrył twarz w dłoniach.

RS

- A teraz, moja droga lady Bello, jeśli masz ochotę, to opowiedz mi o sobie i o tym, skąd pochodzisz. Bardzo chciałbym się dowiedzieć, co cię tak wzburzyło tego dnia, gdy zobaczyłem cię w kręgu dębów.

Odetchnął głęboko z nadzieją, że Arabella przyjmie jego propozycję, był bowiem pewien, że w innym wypadku nie uda mu się nawiązać żadnej rozsądnej rozmowy, a nie był w stanie wracać teraz do zamku, trzymając ją przed sobą na siodle. Na szczęście skorzystała z okazji i opowiedziała mu, jak dotarła do Pragi. Mówiła również o matce, a jeszcze więcej o babci Zaharii, która, co łatwo było wyczytać nie tylko z samych słów, ale i intonacji, była najważniejszą osobą w jej życiu. Nie przyznała się wprost do cygańskiego pochodzenia, wydawało mu się jednak, że dostrzega w jej rysach charakterystyczne cechy tego ludu. Ojciec Arabelli był czeskim szlachcicem, co uzasadniało jej obecność w orszaku Anny. Tristan zrozumiał jednak, że po kądzieli wywodziła się z zupełnie innego świata niż kobiety przebywające na dworze. 61

Co jakiś czas próbowała zadać mu pytanie dotyczące jego życia, on jednak za każdym razem kierował rozmowę z powrotem na nią. Gdy pytała go o Anglię, o wojny z Francją, w których brał udział, odpowiadał najkrócej, jak się dało, i znów prosił, by dodała coś jeszcze o swoim dotychczasowym życiu. Ciekawiło go jej wychowanie i dom, o którym mówiła z takim ciepłem, ponieważ sam nie miał rodziny, a z dzieciństwa pozostały mu wspomnienia, które najchętniej wyrzuciłby z pamięci. To, czego doświadczyła Arabella, bardzo go intrygowało i frapowało, lecz z wielką niechęcią rewanżował się obrazami ze swojej przeszłości. Ona zaś dla odmiany z radością dała się ponieść wspomnieniom. Tristan słuchał uważnie, choć jego myśli od czasu do czasu wędrowały ku bardziej zmysłowym podnietom. Niewiele brakowało, by wziął od Arabelli więcej, niż powinien. Jeszcze w Pradze, gdy rozpoznał w niej tajemniczą kobietę z dębowego kręgu,

RS

pomysł odebrania jej niewinności nie wzbudzał w nim żadnych skrupułów, teraz jednak wiedział już doskonale, że gdyby posunął się do takiego czynu, teraz miałby okropne wyrzuty sumienia.

Panna Rowan zasługiwała wszak na szansę, by zająć należną sobie pozycję i sprawdzić, co może jej zaoferować Anglia. A jednak było w niej coś, co sprawiało, że krew zaczynała szybciej krążyć w żyłach, jakiś powab, któremu Tristan nie potrafił zaprzeczyć. Zastanowił się, co by się stało; gdyby pozwolił ją uwieść innemu mężczyźnie, i wściekle zazgrzytał zębami. W każdym razie, gdyby Arabella miała należeć do niego, z pewnością nie próbowałby powstrzymać jej przed zgłębianiem sztuki uzdrawiania, tylko wręcz przeciwnie, pomógłby jej znaleźć miejsce, gdzie mogłaby bezpiecznie pracować. Nie pozwoliłby, by namiętność przesłoniła jej cały świat. Nie każdy mężczyzna byłby do tego zdolny. Długo by jeszcze snuł takie rozważania, gdyby nie Arabella, która nagle wstała i stwierdziła stanowczo: - Tristanie, księżyc za chwilę wzejdzie. Powinniśmy wracać do zamku. Zdumiony uświadomił sobie, jak późno już się zrobiło. 62

- Tak, to niebezpieczna pora. - On również podniósł się i przywołał konia, wciąż niepewny, jak powinien z nią postępować. - Może sprawisz mi ten zaszczyt i któregoś dnia wybierzesz się ze mną na przejażdżkę? Wciąż obawiał się o bezpieczeństwo Arabelli. Jej zamiłowanie do samotnych wędrówek stawiało go w nieznośnych sytuacjach, doprowadzało bowiem do tego, że znajdowali się sam na sam w odosobnionych miejscach. - Mogłabym się na to zgodzić, gdybyś ty również opowiedział mi coś o sobie. Dzisiaj dowiedziałeś się już prawie wszystkiego o moim życiu. Zaczekała, aż Tristan wsiądzie na konia, i pozwoliła mu się podsadzić. Trzymając ją blisko przed sobą, poczuł, że brakuje mu tchu. Arabella też musiała doskonale zdawać sobie sprawę z tego, w jak niebezpiecznej pozycji się znalazła, bowiem sztywno pochyliła się do przodu, starając się nie ocierać o niego.

RS

Mądra kobieta, pomyślał.

Zapadający zmierzch stwarzał tajemniczą, pełną niewypowiedzianych sugestii atmosferę. Tristan za wszelka cenę starał się oderwać myśli od Arabelli. Po prostu nie był pewien, czy zdoła się pohamować, nim wrócą do zamku, nie wspominając już o całej podróży do Londynu.

- Czyżbyś się obawiała, że usłyszałem od ciebie zbyt wiele? - zapytał, obejmując ją w pasie, by nie zsunęła się z siodła. - Opowiedziałam ci prawie wszystko o swoim życiu, zaspokoiłam twoją ciekawość. Wyjawiłam ci nawet najbardziej sekretne receptury ziołowe mojej babci, ale ty nie zdradziłeś mi nic o sobie. - Przysięgam, że twoje receptury są zupełnie bezpieczne. I tak nie potrafiłbym ich powtórzyć - odparł z uśmiechem. Prawdę mówiąc, był tak zaabsorbowany pożądaniem, że nie pamiętał większości z tego, co mówiła. - Dobrze jednak, będę cię zabawiał rozmową podczas drogi do zamku. Żałuję tylko, że nie znam zbyt wielu krotochwilnych opowieści, za to mnóstwo wojennych historii, a także scenek z życia angielskiego rycerza. 63

- Krotochwile możesz sobie darować, natomiast nic nie wiem o wojnach i rycerskiej doli. Tristan pomyślał ponuro, że to, co Arabella nazwała „rycerską dolą", sprowadzało się głównie do zabijania, a także do folgowania chutliwym pragnieniom na zdobycznym terenie lub z damami królewskiego dworu. Z tego powodu nie zamierzał dzielić się z Arabellą historiami z własnego życia. Arabella. Bella. Miała piękne imię. - Kilka miesięcy temu, gdy przebywałem we Francji z misją dyplomatyczną, usłyszałem pewną historię. Pamiętam ją dobrze, ponieważ opowiada ona o moim imienniku, Tristanie, oraz o damie jego serca, Izoldzie. - Pogładził Arabellę po włosach. Nie był w stanie utrzymać rąk z dala od niej. Po zdradzie Elizabeth Fortier przez dłuższy czas unikał towarzystwa szlachcianek. Nie interesowało go

RS

małżeństwo, również i dlatego, że nie posiadał żadnych dóbr i nie tęsknił do komplikacji, które niósł z sobą związek z wysoko urodzoną damą. Brakowało mu jednak miękkiego dotyku kobiety, jej zapachu, głosu, delikatnego ciała i gładkiej skóry.

- Chętnie posłucham. Już od wielu miesięcy nie słyszałam nowej historii. - Nie strząsnęła z siebie jego ręki, tylko zerknęła na niego z ukosa, po czym znów popatrzyła przed siebie. - No cóż, ten Tristan był wielkim angielskim rycerzem. - Przesunął kostkami palców po jej policzku. - Miał wiele przygód, ale najważniejsza dotyczyła córki irlandzkiej królowej. Tristan zakochał się w pięknej Izoldzie, gdy wybrał się do Irlandii, by w imieniu swego króla złożyć jej małżeńską propozycję. Musiał prosić kobietę, którą kochał, by poślubiła innego mężczyznę. - Kiedy Arabella skinęła głową, poczuł słodki zapach jej włosów. - Tristan był lojalnym i wiernym rycerzem i choć bardzo cierpiał, zdobył rękę Izoldy dla swego króla. Izolda nie znała króla Marka, ale znała swoje obowiązki i pojechała na spotkanie męża z najlepszymi intencjami. Nie wiedziała jednak, że jej matka przygotowała dla niej napój miłosny, 64

który miała wypić ze swoim mężem, by zrodziła się w nich obopólna miłość i żyli szczęśliwie aż do końca swoich dni. - Nie sądzę, by istniały zioła, które mogą wywołać miłość, ale słyszałam, że niektórzy w to wierzą. Tristan uśmiechnął się i przysunął twarz bliżej do jej ucha, by znów poczuć jej zapach. - Niestety, Izolda, nie zdając sobie sprawy, czym jest ten tajemniczy napój, wypiła go z Tristanem. - Och... I co się wówczas zdarzyło? - Połączyła ich niegasnąca namiętność, ale Izolda zobowiązana była poślubić króla Marka. Jej miłość do Tristana musiała pozostać w ukryciu. Wymykała się z ludzkich oczu.

RS

zamku i potajemnie spotykała z kochankiem w ciemnych zakamarkach z dala od - Jakże to tak? Przecież mówiłeś, że i ona, i on nade wszystko stawiali swe obowiązki.

- Bo tak było, Arabello, jednak życie często szykuje ludziom okropne pułapki. I tego właśnie doświadczyli Tristan i Izolda. Pułapka zaś była taka, że Izolda została poślubiona jednemu mężczyźnie, a wielką namiętność czuła do innego. Taka sytuacja jest wprost nie do zniesienia, bowiem obowiązek sprzeciwia się najpotężniejszym pragnieniom, one zaś obowiązkowi. Jak uciec z takiej pułapki, jak sobie poradzić z dwiema potęgami, które toczą w nas walkę i szarpią w różne strony? - Tristan położył dłoń na jej brzuchu, a potem poprawił wodze konia. Arabella odetchnęła głęboko, potem odwróciła się ku niemu i choć bardzo chciała, by zabrzmiało to szczerze, rzekła bez przekonania: - Grzech i obowiązek... Wybór jest prosty. Grzeszne uczucie należy stłumić. - Prosty wybór, powiadasz? Ja tak nie myślę. Bo jak stłumić coś, co jest potężniejsze nad wszystko? - odrzekł Tristan, lekko dotykając ustami jej ucha. 65

- Trzeba to zrobić. Każdy ma swoje zobowiązania, na każdym z nas spoczywa odpowiedzialność, która nie zawsze przynosi szczęście, ale porządni ludzie dotrzymują przysiąg, a gdy znajdą się w pułapce, potrafią odnaleźć właściwą drogę. Koń potknął się i Arabella oparła się całym ciężarem o Tristana. To pozornie nieważne zdarzenie znów ożywiło płomień, który prawie wybuchł już wcześniej w niekontrolowany sposób, gdy spoczywali pod dębem. - Nawet jeśli ten obowiązek oznacza, że musisz wyrzec się miłości swego życia? - Tak. Tristanie, takie wybory wydają mi się naprawdę proste, nawet gdy nie są dla nas łatwe. Stajemy na rozdrożu, i choć nasze pragnienia ciągną nas w jedną stronę, doskonale wiemy, że z racji obowiązku pójdziemy w drugą. Prawda, że to proste? - przekonywała samą siebie. - Ot, choćby mój przykład. Nie chciałam jechać dziny wobec korony.

RS

do Anglii, ale nie miałam wyboru, bo musiałam wypełnić zobowiązania mojej ro- Rozumiem, mam jednak nadzieję, że nie zostawiłaś za sobą największej namiętności swojego życia?

- No cóż, zostawiłam zgłębianie sztuki uzdrawiania. - Nie o tym mówię. Chodzi mi o to, że nie opuściłaś mężczyzny, przy którym odchodziłaś od zmysłów i co do którego miałaś pewność, że potrafiłby zaspokoić twoje najgłębsze tęsknoty. - Czuł bicie serca Arabelli pod swoim ramieniem. - Nikt taki nie wyczekuje twojego powrotu, prawda? - Oczywiście, że nie. - Sądzę więc, że dopóki nie poczujesz tak silnego oddania, nie jesteś w stanie tego osądzić. Gdy policzki Arabelli zaczerwieniły się mocno, Tristan był pewien, że oddałby prawą rękę, byle tylko móc poznać jej myśli. Wyjeżdżali już z lasu. Spomiędzy drzew wyłaniał się widok na pola. - Jak się skończyła historia Tristana i Izoldy? 66

- Przez wiele lat żyli jako kochankowie, choć Tristan pojął za żonę inną kobietę. Na łożu śmierci posłał jednak po Izoldę, by ją zobaczyć po raz ostatni. Gdyby Izolda znajdowała się na statku, który do niego płynął, zgodnie z jego poleceniem miano wciągnąć na maszt białą flagę, a czarną, gdyby jej tam nie było. Statek zbliżał się do wybrzeża z białą flagą na maszcie, ale żona Tristana powiedziała mu, że flaga jest czarna i dzielny rycerz zmarł z rozpaczy. Gdy Izolda pojawiła się u jego boku, ona również skonała rażona bezbrzeżnym bólem. - Jakie to smutne... - skomentowała cicho, głęboko poruszona tragicznym losem Tristana i Izoldy. Przypomniał sobie, jak wiele emocji widział już na tej twarzy od chwili, gdy ujrzał Arabellę po raz pierwszy. Nigdy jeszcze nie spotkał damy obdarzonej takim bogactwem uczuć. Z drugiej jednak strony powinien nauczyć ją ukrywania swych

RS

myśli i doznań, by nie zdradzała zbyt wiele przed obcymi. - To prawda, ale ta opowieść uczy nas, byśmy nie odkładali szczęścia na później.

Jechali w dół zbocza, widać już było zamek.

- Dlaczego tak sądzisz? Przecież byli kochankami. Moim zdaniem ta historia mówi raczej o tym, że nie należy podążać za nieprawymi namiętnościami. - Być może, ale ja wiem jedno. Gdybym miał tyle szczęścia, by spotkać tak wielką miłość, to żadna siła na ziemi ani na niebie nie mogłaby mnie od niej oderwać. - Nie mógłbyś przeciwstawić się królowi - zauważyła Arabella. - Zabrałbym moją ukochaną w miejsce, gdzie żaden król nie miałby nad nami władzy. Dalszą drogę przebyli w milczeniu. Na zamkowym dziedzińcu jeden z gwardzistów, młody Henry Mauberly, podbiegł do nich, wykrzykując imię swego dowódcy. 67

- Obudziłbyś umarłego - upomniał go Tristan, zatrzymując konia i rozglądając się po dziedzińcu. Myśliwi powinni już wrócić z polowania, był jednak pewien, że żadna z kobiet nie zaginęła. Miał pełne zaufanie do Simona, któremu powierzył pieczę nad ich bezpieczeństwem. - Chciałem cię ostrzec. - Mauberly wskazał kciukiem na zamek. - Księżniczka Anna cię szuka. Chce, żebyś natychmiast do niej przyszedł, ale nie udało mi się dowiedzieć dlaczego - stwierdził zafrasowany. Jednak Tristan pozostał nieporuszony. - Zaraz tam pójdę i dowiem się, o co chodzi. - Poprowadził konia w stronę stajni. - Jak sądzisz, czego ona chce? - Arabella poczekała, aż Tristan zsiądzie z konia, i wyciągnęła do niego ręce, by pomógł jej zejść.

RS

- Martwisz się o mnie?

- Nie, ale księżniczka nie wzywałaby cię do siebie bez powodu. Skoro tak bardzo nalegała, by cię odszukać bez zwłoki, to musiało się wydarzyć coś ważnego. Tristan podał wodze chłopcu stajennemu.

- Zaraz się przekonam. Ty natomiast pamiętaj, by nie opuszczać zamku. Jeśli zapragniesz znów wyjść na zewnątrz, to musisz poczekać, aż będę mógł ci towarzyszyć. Skinęła głową, choć nie zdołała ukryć niechęci. - Czy naprawdę tak trudno ci spędzić dzień w towarzystwie dam dworu księżniczki Anny? - Tak - przyznała z uśmiechem. - Mimo wszystko musisz na mnie zaczekać. Przez dłuższą chwilę patrzył jej w oczy, dochodząc do wniosku, że zbyt długo już tłumił własne pragnienia. Arabella przyznała, że nie pasuje do innych kobiet. Nie podobało jej się życie szlachcianki. Ceniła niezależność, swobodę wyboru, 68

życie zgodne z własnymi pragnieniami. Tristan mógłby jej to dać, gdyby tylko zechciała należeć do niego. - Ach, właśnie cię szukałam. W drzwiach stajni pojawiła się Rosalyn de Clair. Uśmiechała się, ale gdy spojrzała na Arabellę, Tristan zauważył w jej oczach chłód. - Właśnie wybieram się do księżniczki. - Żałował poniewczasie, że poprzedniego wieczoru nie dał jej ostrzejszej, niepozostawiającej żadnych złudzeń odprawy. Nie zamierzał uczynić tej pannie żadnej krzywdy, ale nie chciał również, by patrzyła na Arabellę jak na rywalkę, wszak żadnej rywalizacji tu nie było. Rosalyn po prostu się nie liczyła. - Ja też cię szukałam, panie. - Panna de Clair z uśmiechem ujęła go pod ramię. Nim zdołał się wyswobodzić, Arabella umknęła do zamku. Popatrzył za nią z

RS

nadzieją, że uda mu się wynagrodzić jej tę przykrość następnego dnia, nim znowu ruszą w podróż. Teraz, gdy już podjął decyzję, nie widział powodów, by czekać. Przeszli przez wielką salę i skierowali się w stronę mieszkalnych komnat. Rosalyn oparła się o niego całym ciałem.

- Proszę, Tristanie, nie gniewaj się na mnie. Przysięgam, że to nie moja wina. Brzmienie jej głosu sprawiło, że wszystkie jego zmysły wyostrzyły się w napięciu, a w głowie rozległy się dzwonki ostrzegawcze. Zatrzymał się i obrócił ją twarzą do siebie. Stali pod niskim kamiennym łukiem prowadzącym do apartamentów księżnej. - Co chcesz przez to powiedzieć? Nim jednak zdążyła cokolwiek rzec, obok nich otworzyły się drzwi. - Och, tu jesteś. - To była Mary Natansia, podopieczna cesarza, która wpadła w oko Simonowi. Wybiegła w ich stronę z komnaty, która wyglądała na bawialnię gospodyni. Trzymała się sztywno, w całej jej postawie nie było już ciepła, które zauważył podczas pierwszego spotkania w Pradze. - Szukaliśmy cię, sir Tristanie. Czy zechcesz do nas dołączyć? 69

Nad ramieniem Mary zauważył księżniczkę oraz księżnę von Richt i dwóch jej synów. Nie mógł odmówić spotkania z nimi, choć skóra świerzbiała go na myśl o nadciągającej apokalipsie. - Oczywiście. Wszedł za Mary do jasno oświetlonej bawialni. Pod długimi łukowymi oknami stały ławy pokryte jedwabiem. Choć było już późno, przez oprawione w ołów szybki wciąż wpadały do środka promienie słoneczne. Z drugiej strony izby na ścianach w żelaznych uchwytach płonęły łuczywa. Tristan czuł się nieswojo w tej kobiecej izbie. Z bogatych kobierców patrzyły na niego pawie i jednorożce ozdobione girlandami kwiatów. Księżniczka wskazała mu miejsce na haftowanych poduszkach. Na jej młodej twarzy rysował się wyraz cierpienia.

RS

- Usiądź, panie. Muszę z tobą porozmawiać o sprawie najwyższej wagi. Poczekała, aż usiadł. Obok niego usadowiła się księżna, po obu stronach oskrzydlona przez synów.

- Mam nadzieję, że nikt nie został ranny na polowaniu. - Tristan wiedział, że Mauberly poinformowałby go, gdyby coś takiego zaszło, ale nie przychodził mu do głowy żaden inny powód, dla którego mógłby zostać wezwany przed tak dziwnie dobrane gremium. Z rozkazu króla służył czy też miał pieczę nad księżniczką, i tu następowała jedyna zależność. Natomiast wobec księżnej i jej synów był nierównym stanem gościem, lecz żadna podległość nie występowała. A już obecność Mary i Rosalyn nie tłumaczyła się niczym, chyba że ktoś, kto miał z nimi jakiś związek - na przykład był wspólnym krewnym, co w szlacheckich rodzinach, gdzie więzy krwi liczono w odległe pokolenia, nie było niczym dziwnym - poniósł jakiś szwank. - Nie, ale fakt, że jest tu z nami panna de Clair, powinien ci wyjaśnić, o czym mówię. Tristan z każdą chwilą czuł się coraz bardziej nieswojo. Anna i Mary patrzyły na niego wyczekująco, jakby potrafił przeniknąć ich myśli. Niech to diabli! - zaklął 70

w duchu. Dlaczego Ryszard wysłał na tę misję właśnie jego, rycerza z krwi i kości, zamiast gładkiego dworzanina, który pewnie potrafiłby odgadnąć, czego chcą te kobiety? - Nie, Wasza Wysokość. Nie mam pojęcia, o czym Wasza Wysokość mówi. Księżniczka i Mary wydawały się wzburzone tą odpowiedzią, zauważył jednak, że Rosalyn splotła dłonie na wyszywanych koralikami fałdach obfitej spódnicy i wpatrzyła się nieruchomo w swój brzuch. Był przekonany, że Rosalyn doskonale wiedziała, do czego zmierzała księżniczka, a sądząc po tym, co powiedziała mu w korytarzu, obawiała się jego reakcji. Czy to miało coś wspólnego z Arabellą? Tristan przypomniał sobie zimne spojrzenia, którym Rosalyn ją obrzucała. Czyżby chodziło o to, że zakwestionowano prawo Arabelli do przebywania na dworze?

RS

Księżniczka Anna podniosła się i stanęła za krzesłem panny de Clair. Suknia córki zmarłego cesarza i siostry obecnie panującego wydawała się prosta w porównaniu ze strojem dwórki, misternie haftowanym w ptaki i zwierzęta. Położyła dłonie na ramionach Rosalyn i powiedziała cicho:

- Mówię o twojej kochance, lady Rosalyn. Nosi twoje dziecko, panie, i jeśli sam nie zaproponujesz jej małżeństwa, to moja pozycja pozwala mi tego od ciebie zażądać. Tristan poczuł dzwonienie w uszach. Oszołomiony i wściekły spojrzał na Rosalyn, ta jednak wciąż wpatrywała się w swoje splecione dłonie, jakby to, co usłyszała, w najmniejszym stopniu jej nie zdziwiło. Ta diablica uznała go za idiotę z powietrzem zamiast mózgu. Uknuła niewiarygodnie głupią intrygę. Zerwał się z ławki tak gwałtownie, że strącił poduszki, i utkwił twarde spojrzenie w księżniczce. Patrzył jej prosto w oczy, gdy recytował dobitnie słowo po słowie grzmiącym głosem: - Przysięgam na mój honor, że nigdy nie byłem z tą kobietą w łożu. 71

Synowie księżnej stanęli po bokach przyszłej królowej Anglii. Miecze u ich pasów były wystarczająco wymowne, nie musieli nawet sięgać do rękojeści. Ich gwałtowna reakcja wynikła z tego, że Tristan wyglądał tak, jakby gotów był popełnić morderstwo. On jednak nie był głupcem ani oszalałym z furii młodzikiem, tylko doświadczonym rycerzem i dowódcą, i nie zamierzał mścić się za zniewagę na niewiastach, dodał tylko twardo: - Oto ma odpowiedź, Najjaśniejsza Pani, na ten haniebny zarzut. Księżniczka Anna poczuła się kompletnie zbita z tropu. Nie tego oczekiwała, sprawa bowiem wydawała się jej całkiem oczywista. - Mamy słowo tej damy przeciwko twojemu - stwierdziła po chwili księżniczka, marszcząc przy tym w namyśle czoło.

RS

Kipiąca w Tristanie złość domagała się ujścia, wiedział jednak, że niewczesny wybuch tylko pogorszyłby jego sytuację. Był wśród Czechów, wśród obcych. Nikt z nich nie znał jego charakteru, nikt nie wiedział, jakim naprawdę jest człowiekiem. W Anglii, gdyby nawet ktoś ważył się na takie oskarżenie skierowane przeciwko niemu, jednym swym słowem unicestwiłby i owo oskarżenie, i osobę, która się go dopuściła. Tutaj jednak było inaczej. - I przedłożysz, pani, jej słowo ponad moje tylko dlatego, że rzeczona dama pochodzi z twojego kraju, a ja nie? - Zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzał, ale ze wszystkich sił hamował furię, by nie wyładować jej na Rosalyn de Clair. Księżniczka Anna aż się wzdrygnęła, angielski rycerz poddawał bowiem w wątpliwość uczciwość jej osądu, panowała jednak nad głosem, gdy rzekła: - Sir Tristanie, jest też świadek, który widział, że lady Rosalyn wczesnym rankiem wyszła z twojej izby. - Spojrzała na Mary Natansię. Tristan dopiero teraz w pełni zrozumiał całą sytuację. Nie miał wątpliwości, że młoda dama rzeczywiście widziała Rosalyn, gdy ta wychodziła z jego komnaty. Pojmował też doskonale, że Mary, kobieta nad wyraz uczciwa i skromna, wiedziona 72

poczuciem przyzwoitości, oczekiwała, że Rosalyn zostanie żoną mężczyzny, którego sypialnię odwiedzała nocą. Mary zakładała również, że ten mężczyzna jest ojcem dziecka panny de Clair, o ile rzeczywiście je nosiła pod sercem. Bo co do tego Tristan miał pewne wątpliwości, wszak już się przekonał, jak podłą intrygę uknuła Rosalyn i wierzyć jej w czymkolwiek byłoby głupotą. Zebrał się w sobie, by nadać głosowi uprzejme brzmienie. Musiał wyjaśnić sytuację, a nie ją zaogniać. - Wasza Wysokość, spędziłem w towarzystwie twoich dam zaledwie dwa tygodnie i jestem pełen admiracji dla ich nadobności i cnót wszelakich, dlatego to, co tutaj się dzieje, napawa mnie wielkim zdumieniem. Owszem, przyznaję, lady Rosalyn jeden jedyny raz odwiedziła moją sypialnię, a zdarzyło się to ostatniej nocy. Zapewniam cię jednak, pani, że nie tylko nie zapraszałem panny de Clair ani nie swoją komnatę.

RS

dotknąłem, ale najpierw osłupiałem na jej widok, a zaraz potem kazałem opuścić Księżniczka zadumała się na moment. Jak miała rozwikłać tę zagadkę, gdy jedyne, co mogło posłużyć za dowód, to słowo czeskiej szlachcianki przeciwko słowu angielskiego rycerza i kapitana królewskiej gwardii? - Przyznaję, że to dość wcześnie, by lady Rosalyn mogła zdać sobie sprawę ze swego stanu, ale kobieta czasem po prostu o tym wie. W każdym razie jej cześć niewieścia jest zrujnowana, panie, co z pewnością dobrze rozumiesz. - Tyle że nie przeze mnie. Powiedziałem już, że nigdy nie byłem z tą kobieta w łożu i choćby zaraz mogę to przysiąc przed księdzem. Mary podniosła się z krzesła i stanęła przed nim. - Sir Tristanie, widziałam, jak Rosalyn wczesnym rankiem wymknęła się z twojej komnaty. Suknię miała pomiętą, a włosy potargane. Nie jestem aż tak naiwna, by przypuszczać, że zjawiła się u ciebie w takim stanie. Popatrzył w jasne, przejrzyste oczy Mary i poczuł, że wszystko stracone. Widział w tych oczach rozczarowanie i gniew, a także pewność, że postępuje 73

właściwie. Rozumiał jej stanowisko, wiedział bowiem, że niektórzy ludzie są zbyt dobrzy z natury, by uwierzyć w najgorsze rzeczy na temat innych, toteż nie zawracał sobie nawet głowy wyjaśnianiem, że suknia Rosalyn była pomięta, bo intrygantka najpierw chowała się za szafą, a potem ocierała o niego, pragnąc go skusić. - Znajdę jakiś sposób, by dowieść swojej niewinności - oświadczył. - Jestem rycerzem, honor to dla mnie rzecz święta i nigdy nie zhańbiłbym niewinnej kobiety. - Jego moralność przetrzymała trudną próbę przy pannie Rowan, choć ta nawet nie była w pełni szlachcianką. - Wierzymy w twoje dobre imię, panie, i zgadzamy się poczekać, aż podejmiesz honorową decyzję. - Anna skinęła głową, dając mu sygnał, że może opuścić komnatę. Choć pragnął wyjść stąd jak najszybciej, nie potrafił się powstrzymać przed

RS

ostatnim komentarzem. Wiedział, że zabrzmi to zgryźliwie, ale uznał, że tak należy wypowiedzieć te oto słowa:

- Mam pokorną prośbę do Waszej Wysokości. Błagam mianowicie, byś rozważyła, pani, by przydzielić każdej z dworek starszą damę jako opiekunkę. Nie chciałbym bowiem, by ktoś jeszcze z angielskich rycerzy został fałszywie oskarżony podczas tej podróży. Pożegnała go głucha cisza, pozorna bowiem uniżoność jego wypowiedzi graniczyła wręcz z arogancją. Nie miał jednak wyboru, musiał choć trochę ostudzić drugą stronę i dać jasny przekaz, że nie stanie się bezwolną marionetką w rękach bezczelnej intrygantki. To jednak oczywiście nie rozwiązało sprawy. Tristan wiedział, że znalazł się w niezłych opałach, dlatego gorączkowo myślał, co powinien zrobić w pierwszym rzędzie, nim kłamstwa Rosalyn wpędzą go w jeszcze większe kłopoty. Nie po to piął się uparcie od skromnych początków do swojej obecnej pozycji, by teraz to wszystko miała zrujnować oszustka, której za wszelką cenę próbował unikać. 74

Zaniepokojona rozmową z Tristanem i przepełniona obawą, że stało się coś złego, Arabella wędrowała po rozległym pałacu księżnej von Richt. Nie miała ochoty wracać do swej izby. Za dwa dni mieli opuścić Kolonię, ona zaś pragnęła, by ta chwila nadeszła jak najszybciej. Perspektywa spędzania długich godzin w ciasnym powozie nie była przyjemna, ale wreszcie zaczęłoby się coś dziać. Dusiły ją już kamienne mury zamku. Jeszcze nigdy nie czuła się tak bardzo oddalona od ziemi i ziół, od narzędzi swej pracy, którą tak bardzo kochała. Korytarze stawały się coraz węższe, aż w końcu dotarła do najciemniejszej części zamku. Nagle z zadumy wyrwał ją przepełniony bólem okrzyk, który zaraz się powtórzył. Ruszyła w tamtą stronę, by nieść pomoc, a zarazem mignęła jej w pamięci scena, gdy sama tak krzyczała, broniąc się na praskim jarmarku przed napastnikiem.

RS

Obok niej przebiegła pokojówka.

- Co się dzieje? - powstrzymała ją Arabella. Dziewczyna omal nie wypuściła dzbanka z wodą.

- To Marta, pani, pomoc kuchenna. Właśnie rodzi dziecko. Bóle nadeszły bardzo szybko. Nie możemy zakłócać spokoju księżnej i nie wiemy, do kogo... - Jestem uzdrowicielką i mogę pomóc. Moja sypialnia znajduje się za drugimi drzwiami od bawialni księżniczki. Czy mogłabyś tam pójść i przynieść mi skórzany worek? - Wzięła od niej dzbanek i pchnęła ją lekko w odpowiednim kierunku. Pośpiesz się. Zajmę się Martą. Wcale się nie zdziwiła, że maleństwo próbuje przyjść na świat tuż przed pełnią. W pośpiechu pobiegła do izby wskazanej przez pokojówkę. Poród był dość skomplikowany ze względu na złe ułożenie dziecka, ale wszystko skończyło się szczęśliwie i nim minęła noc, Arabella po raz pierwszy samodzielnie sprawdziła się jako położna. Satysfakcji, która ją ogarnęła, nie sposób było z niczym porównać. Zrozumiała, że opuściła swój dom w najbardziej odpowiedniej chwili. Była już 75

gotowa do pracy na własny rachunek, a jej usług potrzebowano gdzie indziej. Pozostanie w rodzinnej wiosce, w której przebywała już jedna uzdrowicielka, byłoby z jej strony egoizmem. Jeszcze nigdy nie czuła się tak obdarowana jak w chwili, gdy wzięła na ręce płaczącego syna Marty i podała go matce, w której oczach również błyszczały łzy. Po kilku godzinach nad wyraz szczęśliwa, choć bardzo zmęczona, wyszła z komnaty. Marta dostała zioła, które pomogły jej zasnąć, a dzieckiem zajęła się jej młodsza siostra, która miała pozostać przy położnicy aż do rana. Nawet księżna zajrzała na chwilę i obiecała, że zjawi się tu jeszcze przed nadejściem świtu. W drodze do swej komnaty napotkała pannę de Clair, która stanęła naprzeciwko niej świeża jak poranny kwiat. A raczej nocny kwiat, pomyślała Arabella.

RS

- Gratuluję - uśmiechnęła się Rosalyn, zatrzymując się obok niej. - Słyszałam, że przyjęłaś poród pomocy kuchennej.

- Tak. - Arabella mocniej zacisnęła palce na torbie z ziołami. Wciąż obawiała się plotek dotyczących jej pracy.

- Może przyjmiesz również dziecko Tristana? Jeszcze przed następnymi żniwami urodzę mu pięknego syna. - Rosalyn przesunęła dłonią po płaskim brzuchu. - Choć z drugiej strony, może nie będziesz miała ochoty przyjmować jego dziecka, skoro tobie również on się podoba. Poklepała ją po ręku i znikła w korytarzu. Arabella poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Dziecko Tristana? Musiała się chyba przesłyszeć. Z drugiej jednak strony Rosalyn jawnie okazywała swoją sympatię do kapitana gwardii... Nie wiedziała, jak dotarła do swojej izby ani jak przygotowała się do snu. Uświadamiała sobie tylko niejasno, że leży w łóżku, w bezpiecznym oddaleniu od tej złośliwej dwórki o ciemnych oczach, której słowa dźwięczały jej w głowie wciąż na nowo, coraz głośniej. Dziecko Tristana. Okrutna, bezwzględna Rosalyn nosiła pod sercem spadkobiercę Tristana Carlisle'a? To po prostu niemożliwe! 76

Choć jednak serce Arabelli bardzo pragnęło temu zaprzeczyć, umysł podpowiadał jej, że to zupełnie możliwe. Było jednak zbyt wcześnie, by Rosalyn mogła wiedzieć, że nosi dziecko Tristana, szczególnie że nigdy wcześniej nie rodziła. Czyżby więc kłamała? A jednak... Czy Arabella mogła w to wątpić, skoro sama omal nie poddała się urokowi tego rycerza? Przecież zaledwie ostatniego popołudnia leżała obok niego na trawie, chłonąc jego pieszczoty, jakby nie miała nic do stracenia. Dlaczego sądziła, że jej względy są dla niego milsze niż względy jakiejkolwiek innej kobiety? Narastała w niej złość na siebie, a także wściekłość na Tristana. Okazała się bezdennie głupia, dając się nabrać na jego czuła słówka i spojrzenia, a także na opowieść o wiecznej miłości. Postanowiła, że już nigdy, za żadne skarby mu nie zaufa ani nie pozwoli mu się do siebie zbliżyć... choć jeszcze ostatniego wieczoru, a

RS

nawet w tej chwili żałowała, że to nie ona padła ofiarą jego zdradzieckiego dotyku.

77

Rozdział siódmy Następnego ranka Arabellę obudziło uporczywe stukanie do drzwi. Choć próbowała je zignorować, ten ktoś, kto stał za progiem, nie ustępował. - Arabello, proszę, wpuść mnie. Rozpoznała głos Mary, stłumiony przez ciężkie aksamitne kotary osłaniające łóżko, ale w dalszym ciągu nie podchodziła do drzwi. Nie miała ochoty rozpoczynać dnia. Nie miała ochoty widzieć Rosalyn de Clair ani, co było jeszcze gorsze, Tristana. - Arabello, jest tu ktoś, kto chciałby się z tobą zobaczyć! - zawołała Mary. - Nie! - Czyżby obok Mary stał Tristan Carlisle? Rozdrażniona i zdetonowana ponad wszelką miarę, gwałtownie szarpnęła złoty chwost zwisający z jednej z był zamek księżnej.

RS

podpór baldachimu. Wciąż nie mogła przywyknąć do przepychu, z jakim urządzony - Arabello, czy nie chcesz zobaczyć tego ślicznego chłopca, który zawdzięcza ci życie? - zapytała znów Mary.

Na wspomnienie pięknego malca, któremu pomogła przyjść na świat, jej serce zmiękło. Pociągnęła za chwost, rozsuwając kotary, owinęła się w futro, które znalazła na skraju łóżka, i szeroko otworzyła drzwi. Dziecko trzymane przez Mary słodko zamrugało. - Och! - Arabella sięgnęła po zawiniątko. - Jaki on śliczny! Czy Marta nadała mu już imię? - Nie. - Mary przysiadła na ławce u stóp łóżka. - Chce, żebyś ty to zrobiła. - Och... - Aż zaniemówiła, głęboko wzruszona taką oznaką zaufania i wdzięczności. Było to warte wszystkich zaszczytów.

78

- Naprawdę. Byłam u niej z księżną zaraz po modlitwach. Marta nie wyszła za mąż za ojca dziecka, a sama nie ma żadnej rodziny, dlatego bardzo pragnie, byś ty nadała mu imię. Uważa, że i ona, i dziecko zawdzięczają ci życie. Posępny mrok spowijający serce Arabelli zelżał nieco na myśl, że jej umiejętności mogą być tak ważne, wręcz zbawienne dla innych ludzi. Postanowiła, że nie pozwoli, by niewierność Tristana pozbawiła ją sił. - No więc? - zapytała Mary, delikatnie gładząc ciemiączko noworodka. - Jak go nazwiesz? - Stefan. - Chciała, by pierwsze dziecko, któremu samodzielnie pomogła przyjść na świat, nosiło wyjątkowe imię. - To po moim dziadku. Nie znałam go, ale matka mówiła mi, że nie było na świecie uczciwszego ani silniejszego mężczyzny. Czy myślisz, że to imię spodoba się Marcie?

RS

- Tak - z uśmiechem odparła Mary, patrząc na chłopca, który właśnie zasypiał. - Ubierz się, a ja potrzymam Stefana. Musimy oddać go matce, a potem opowiem ci o pewnych nieprzyjemnych sprawach, które miały miejsce w orszaku księżniczki. Arabella za nic nie chciała słuchać tej historii po raz drugi. Oddała Stefana przyjaciółce i sięgnęła do kufra podróżnego.

- Doszły już mnie plotki o dziecku Rosalyn de Clair i jego ojcu - powiedziała, nakładając suknię. Zastanawiała się przy tym, czy Rosalyn gościła również w łóżkach innych rycerzy lub czeskich szlachciców. - Cieszę się, że słyszałaś. Chciałam się upewnić, czy o tym wiesz, ponieważ księżniczki darzyła angielskich gwardzistów estymą, dopóki nie dowiedziała się prawdy. - Czy jednak jest absolutnie pewna, że to prawda? - Dotąd sobie nie uświadamiała, że aż do tej pory tliła się w niej nadzieja, iż Rosalyn skłamała. Znów pochyliła się nad skrzynią i wyjęła z niej błękitną suknię haftowaną w motyle i ptaszki. Zioła, którymi przełożone były ubrania, wydawały słodki zapach, który kojarzył jej się z domem w pełnym rozkwicie lata. 79

Poczuła tak silne ukłucie w sercu, że z nostalgii oczy zaczęły ją piec. - Jestem pewna, że to możliwe - rzekła Mary z goryczą, jakiej Arabella by się po niej nie spodziewała. - Widziałam na własne oczy, jak Rosalyn wychodziła z izby sir Tristana, inaczej sama nigdy bym w to nie uwierzyła. Polubiłam sir Simona i uważałam ich za honorowych mężczyzn. Arabella wyczuła, że przyjaciółka toczy z sobą wewnętrzną walkę podobną do jej własnych zmagań. Zostawiła w spokoju szarfę sukni, podeszła do Mary i uścisnęła ją. - Nie możemy winić się za to, że zaufałyśmy mężczyznom, których przysłano tu, by nas chronili. - Korytarzem przeszła grupa ludzi udających się na polowanie. Śpiewali skoczną piosenkę. - Obie widziałyśmy, jak godnie ochronili nas na jarmarku, gdy ktoś próbował mnie porwać.

RS

- Tak, masz rację - rzekła Mary głosem nabrzmiałym emocjami. - Ufałam im i naprawdę nie spodziewałam się, że mogą tak niegodnie postępować. Arabella pożałowała, że wcześniej nie wspomniała przyjaciółce o rozmowie, którą podsłuchała ukryta w izbie w zamku praskim. Rosalyn de Clair jednak nie była wdową. Jak Arabella mogłaby przewidzieć, że Tristan przekroczy granice, które sam sobie wyznaczył? - Teraz, gdy już wiemy, do czego są zdolni, musimy trzymać się od nich z dala. Jestem pewna, że król angielski odpowiednio ich ukarze. - Księżniczka ma nadzieję, że zdoła sama rozstrzygnąć tę sprawę, zanim opuścimy Kolonię. Możliwe, że będziemy musiały pozostać tu nieco dłużej, niż to było planowane. Na korytarzu za drzwiami znów rozległy się śmiechy. Arabella pośpiesznie dokończyła się ubierać. - Skoro tak, to pomożemy księżnej w przygotowaniach do wieczornej uczty. Obiecała, że odbędzie się wielkie przyjęcie. Może oddamy Stefana matce i pokażemy księżnej, jak się robi dobry czeski piernik? 80

Mary uśmiechnęła się. Arabella obiecała sobie, że nie pozwoli przyjaciółce zadręczać się myślami o angielskim rycerzu. Sobie zresztą też. Nie mogła pozwolić na to, by podstępny cudzoziemiec uniemożliwił jej godne reprezentowanie swej rodziny. Musi udowodnić, że w tym rodzie honor jest zawsze na pierwszym miejscu. Był późny wieczór. Tristan szedł cicho przez ogród, wpatrując się w balkon na piętrze, należący do komnaty Arabelli. W oknie migotało światło, nie był jednak pewien, czy blask pochodzi z kominka, czy też z łuczywa na ścianie. Słyszała już plotki o jego rzekomym związku z panną de Clair, którą niech piekło pochłonie. Był tego pewien, bowiem podczas uczty Arabella unikała jego wzroku, podobnie jak wiele innych dam dworu. A więc fałszywe oskarżenia Rosalyn rozeszły się wśród szlachcianek jak zaraza. Tristan niewiele dbał o swoją

RS

opinię wśród dam, jednak wyjątek stanowiły Arabella i księżniczka Anna. Po prostu mu na tym zależało bez żadnych wyjątkowych powodów bo o jego przyszłości i tak zdecyduje angielski król. Sytuacja była jednak trudna do zniesienia, bo aż do powrotu do domu był skazany na towarzystwo czeskich dworek, a te patrzyły na niego koso i zawzięcie o nim plotkowały.

Wciąż o tym myślał, nawet wówczas, gdy dotarły do nie go wieści z Pragi. Okazało się mianowicie, że Ivan Listen zbiegł z więzienia. Należało więc zachować jeszcze większą czujność, by zapewnić bezpieczeństwo orszakowi księżniczki Anny i na tym powinien się skupić, a jednak myśli Tristana skupione były na czym innym. Zdecydowany był dowieść Arabelli prawdy. Podciągnął się na gałęzi drzewa, sprawdzając, czy utrzyma jego ciężar. Pień wydawał się dość cienki i kruchy, konar jednak wytrzymał i Tristanowi udało się dosięgnąć rzeźbionej kamiennej balustrady balkonu. Podciągnął się przez barierkę i zajrzał do izby przez szybkę z błękitnego szkła. Na komodzie płonęło łuczywo. 81

Była w środku i czesała włosy. Fałdy płaszcza z błękitnego aksamitu spływały na podłogę u jej stóp, a biała koronka przy szyi wskazywała na to, że pod spodem Arabella miała nocną koszulę. Nie zamierzał zakłócać jej prywatności, ale widok, który miał przed oczami, wzbudził jego zachwyt. Wiedział jednak, że gdyby nakryła go na podglądaniu, wpadłaby w niepohamowaną wściekłość. I miałaby świętą rację, a jednak na tę myśl poczuł żal. Zaklął pod nosem. Widocznie zrobił to zbyt głośno, bo Arabella spojrzała na drzwi balkonowe, potem odłożyła szczotkę na komodę i otworzyła drzwi. Tristan cofnął się w cień i nim zdążyła zareagować, zakrył jej dłonią usta i przyciągnął do siebie. To prawda, zesztywniała, lecz wyczuł, że już zbiera się do dzikiej walki. z tobą porozmawiać.

RS

- Nie zrobię ci krzywdy, Arabello - szepnął jej do ucha. - To ja, Tristan. Muszę Miał nadzieję, że gdy dotrze do niej, kto zacz, uspokoi się, a nawet może i ucieszy, lecz tylko syknęła wściekle w jego dłoń okalającą jej usta, a gdy ją uwolnił z uścisku, wybuchnęła:

- Czy tak właśnie wdarłeś się do komnaty tej panny, którą sprowadziłeś na manowce, panie? - W jej wzroku błyszczały sztylety. Gardło Tristana ścisnęło się z wielkiej goryczy. Przełknął z wysiłkiem, a potem rzekł cicho: - Nie, ale dobrze wiem, że lady Rosalyn nie była dziewicą tej nocy, gdy ukryła się w mojej sypialni. - Czy zdajesz sobie sprawę, że przebywając tutaj, możesz zrujnować moją reputację? - Wyjrzała do ciemnego ogrodu, po czym szybko wciągnęła Tristana do środka, poza zasięg światła księżyca. - Tak, doskonale to rozumiem, bo właśnie takiej samej intrygi użyła panna de Clair. 82

Przez chwilę milczała. Zastanawiał się, czy przyszło jej wcześniej do głowy, jak sytuacja mogła wyglądać naprawdę, ale jego nadzieja znikła, gdy Arabella gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie do mnie należy rozstrzyganie, czy jesteś winien, czy nie, panie. Tę sprawę osądzą godniejsze ode mnie damy, a wygląda na to, że twoje słowa ich nie przekonały. - Zerknęła przez ramię na drzwi prowadzące na korytarz, po czym zastawiła je ciężką ławką. - Pozwól. - Dosunął ławkę bliżej do drzwi. Nie był zdziwiony, że to zrobiła. Najwyraźniej bardziej bała się utraty dobrego imienia niż tego, czego Tristan mógłby się dopuścić, przebywając z nią sam na sam. Ściągnęła prześcieradło z łóżka i owinęła je wokół siebie. Potrąciła przy tym lichtarz, który zakołysał się, ale nie przewrócił.

RS

- Po co tu przyszedłeś, Tristanie?

- Bo potrzebuję twojej pomocy. - Zauważył jej różowe palce stóp wyglądające spod kołdry, płaszcza i koszuli nocnej. Widok tych nagich stóp uświadomił mu dobitnie, że Arabella zdana jest na jego łaskę i niełaskę. Były to niebezpieczne myśli dla człowieka, który i tak już musiał stawić czoło oskarżeniu o skandaliczne i rozpustne zachowanie wobec damy. Mocniej zacisnęła palce na kołdrze. - Nie rozumiem. - Potrzebuję twoich umiejętności, Bello, ale najpierw musisz wysłuchać tego, co chcę ci powiedzieć. - Jesteś ranny? - Na jej twarzy odbiła się troska. Arabella przyglądała mu się przymrużonymi oczami, szukając śladów obrażeń. - Nie, ale twoja wiedza może mi pomóc zrozumieć, o co chodzi Rosalyn. Potrzebowałem czasu i odosobnionego miejsca, by ci to wyjaśnić, a ty nad wyraz skrupulatnie unikałaś mnie przez cały dzień. 83

- Mam ku temu powody, nie sądzisz, panie? Próbujesz uwieść jedną kobietę, choć jednocześnie sypiasz z inną. - Przesunęła dłońmi po ramionach, jakby było jej chłodno, choć w kamiennym kominku płonął ogień. - Mylisz się tak samo jak twoja księżniczka. I choć rozumiem, dlaczego lady Mary jest przekonana, iż dopuściłem się niegodnego czynu, to przysięgam ci, że ona również wysnuła fałszywe wnioski. Nie jestem ojcem dziecka Rosalyn de Clair. Nigdy nawet jej nie dotknąłem inaczej niż publicznie, na oczach całego dworu. - Nie zapominaj, że dobrze wiem, jak... przekonujący potrafi być twój dotyk. Jej policzki poróżowiały, nie wiedział jednak, czy z gniewu, czy też z panieńskiej nieśmiałości. - To jeszcze nie znaczy, że dotykam każdej dziewczyny, która nawinie mi się pod rękę - rzekł głęboko sfrustrowany. Ta sytuacja była wprost nie do zniesienia.

RS

Gdyby Rosalyn była mężczyzną, broniłby swego honoru mieczem, ale jakiej broni miał użyć w walce z kobietą? - Mój król nie wysłałby uwodziciela z misją przeprowadzenia setki kobiet przez pół kontynentu.

- Powiedz mi, Tristanie, dlaczego, twoim zadaniem, Rosalyn miałaby uciekać się do podobnego podstępu? Skoro nie jesteś ojcem jej dziecka, dlaczego nie wskaże księżniczce właściwego mężczyzny? - zapytała, stojąc tuż przy łóżku. On zaś obsesyjnie myślał, jak łatwo byłoby ją popchnąć za aksamitne zasłony. - Może kochanek nie przypadł do gustu jej rodzinie? A może już się nią znudził? Nie wiem, ale po raz pierwszy zauważyłem ją w dniu, kiedy wyruszyliśmy z Pragi. Starała się przez cały czas jechać tuż obok mnie. Uwierz mi, z jej zachowania jasno wynikało, że nie jest niewinną dziewczyną. Usłyszał jakieś głosy na korytarzu i ostrzegawczo położył palce na ustach Arabelli. Gdy kobiecy śmiech ucichł, odsunęli się od drzwi. - A jednak nie wziąłeś tego, co chciała ci ofiarować? - spytała z pociemniałymi od emocji oczami. 84

Najpierw zdziwiły go jej bezpośrednie słowa, zaraz jednak przypomniał sobie, że Arabella ze względu na swe nietypowe wychowanie jest znacznie mniej oględna w mowie niż jej towarzyszki. - Nawet gdybym miał ochotę się z nią położyć, nie zaryzykowałbym tego, dopóki podlega mojej ochronie. To kwestia honoru. Mam powody, by przypuszczać, że król po tej misji wynagrodzi mnie za wierną służbę, więc już choćby z tej przyczyny zachowywałbym ostrożność. Czarny Książę przed śmiercią obiecał mu ziemię i tytuł. Teraz, po pięciu długich latach, sytuacja była taka, że młody król Ryszard albo przekaże mu te ziemie po wykonaniu misji, albo zwolni go ze służby i pozwolić poszukać szczęścia gdzie indziej. Dla obu stron było to oczywiste. Przez jakiś czas rozważała jego słowa. W końcu lekko skinęła głową, jakby

RS

wydały się jej przekonujące. A może to były tylko jego pobożne życzenia? Odsunęła się kilka kroków i sięgnęła po niewielki woreczek, który zawsze nosiła przy sobie. Tristan z ciekawością podszedł bliżej i przyjrzał mu się. Z aksamitu dochodził zapach, który kojarzył mu się z Arabellą. Kwiaty? A może jakieś cenne zioła?

- Czego ode mnie oczekujesz? Powiedziałeś, że przyszedłeś prosić o pomoc. Zawiesiła woreczek na szyi i podniosła wzrok na Tristana. Jej zielone oczy lśniły w mrocznym pokoju, odbijając blask ognia z kominka. - Jesteś uzdrowicielką. Słyszałem, że ostatniej nocy pomagałaś przy porodzie jednej ze służących. Z pewnością wiesz wystarczająco wiele, by stwierdzić, czy kobieta nosi dziecko już od kilku miesięcy, czy zaledwie od kilku tygodni, prawda? - To nie zawsze jest łatwe. Po niektórych kobietach długo nic nie widać, po innych znacznie wcześniej. Po prostu nie ma na to reguły. - Mogę się założyć, że Rosalyn jest brzemienna znacznie dłużej, niż twierdzi. Przez ostatnie dwa tygodnie obserwował kobiety z orszaku Anny i wiedział, że żadna z nich nie miała w tym czasie okazji do miłosnych ekscesów, bo jedynymi 85

mężczyznami, z którymi mogłyby się tego dopuścić, byli jego gwardziści. Złamaliby jednak w ten sposób surowe zakazy i narazili się srodze swemu dowódcy, a w takich sytuacjach Tristan z zasady był bardzo stanowczy, a nawet bezwzględny, o czym wszyscy doskonale wiedzieli. Dlatego miał niemal pewność, że nic podobnego się nie zdarzyło, z czego prosty wniosek, iż Rosalyn była ciężarna jeszcze przed wyjazdem z Pragi. - Chcę sprawdzić, ile już trwa jej ciąża. - Chyba nie mówisz poważnie? - Tu chodzi o mój honor i moją przyszłość, Arabello. Mówię najzupełniej poważnie. Zaczęła przechadzać się po komnacie. Z korytarza znów rozległy się jakieś kroki. Tristan bardzo się zaniepokoił ożywionym ruchem w zamku. Powinien nadzorować straż przy sypialni księżniczki, zamiast zajmować się osobistymi spra-

RS

wami, ale, do diabła, wiedział, że jeśli nie powstrzyma Rosalyn, to jej intrygi zniszczą wszystko, na co pracował przez całe życie. A jeśli istniała jakaś szansa, choćby najmniejsza, że to jeden z jego rycerzy dopuścił się niegodnego czynu albo tuż przed wyjazdem z Pragi, albo już po, to taki człowiek był niebezpieczny dla towarzyszek Anny.

- Czy podobnie jak reszta dam uważasz, że jestem czarodziejką, która potrafi odczytać takie rzeczy z fusów od herbaty? Tristanie, żeby sprawdzić to, o co mnie prosisz, musiałabym mieć zgodę Rosalyn na badanie. Musiałabym dotknąć jej brzucha lub... - Bezradnie poruszyła ręką. - Nie można tak po prostu podejść do kogoś i złapać go wpół. - Wiem, co musiałabyś zrobić. Odpowiedz mi, proszę. Gdybym dostarczył ci sposobności, czybyś z niej skorzystała? - Zadając to pytanie, omijał wzrokiem ramię Arabelli, z którego zsunęła się kołdra. - Rosalyn mnie nie cierpi. Nigdy nie zgodzi się, żebym ją zbadała, szczególnie jeśli jej stan rzeczywiście jest bardziej posunięty, niż twierdzi. W takim wypadku z pewnością nie da nam żadnej okazji, byśmy mogli się przekonać, jak jest naprawdę. 86

- Tak, ale... - Urwał gwałtownie, niepewny, jak Arabella przyjęłaby jego plan. - Chyba że nie zamierzasz prosić jej o zgodę. - Spojrzała na niego przenikliwie. - Nie zależy mi na jej zgodzie. - Na wszystkich świętych, Tristan! Nie mogę tego zrobić. Ona musi się zgodzić, bo... - A co ze mną? Nie chcę żenić się z taką kobietą, a twoja księżniczka nie daje mi żadnego wyboru. Mój Boże, miałbym wziąć ślub z oszustką i intrygantką tylko dlatego, bo uznała, że jako mąż mogę być przydatny do jej celów?! Mam zgodzić się na to jak ciele bezwolnie idące pod nóż?! - Był wściekły i głęboko sfrustrowany. Wybacz mi ten wybuch, ale zrozum, jaka to dla mnie okropna sytuacja. Zostałem fałszywie oskarżony przez cyniczną wiedźmę, ale pozory przemawiają przeciwko

RS

mnie i nie mam jak dowieść swojej niewinności.

Arabella wysłuchała go z nieruchoma twarzą, potem namyślała się czas jakiś, by na koniec skinąć głową.

- Jeśli dasz jej zioła uspokajające, być może przekonasz ją, by zasięgnęła porady u uzdrowicielki. - Sięgnęła do drewnianej skrzyneczki stojącej obok łóżka i wyciągnęła z jej głębin skórzany woreczek związany kawałkiem wyschniętej trawy. - Szczyptę tego ziela położne dają ciężarnym, by mogły spokojnie odpocząć, toteż nie wyrządzi żadnej krzywdy niewinnemu dziecku, a może rozluźni Rosalyn na tyle, by posłuchała cię, gdy ją poprosisz, by zadbała o opiekę dla swego dziecka. Wziął od niej woreczek i wsunął za skraj koszuli. - Dziękuję, stokrotnie dziękuję. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem ci wdzięczny. Arabella schowała resztę ziół do skrzynki i zamknęła ją na kluczyk. - Błagam cię tylko, nie dopuść, by księżniczka Anna, gdyby przejrzała twój plan, nie wyładowała na mnie swojego gniewu. 87

- Przysięgam, że moja wdzięczność sięga znacznie dalej i wyrażę ją, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja. - Miał niezmierną ochotę ją pocałować, ale uznał, że w obecnej sytuacji, gdy wdarł się podstępem do jej komnaty, nie powinien podążać za tym impulsem. Mimo wszystko lekko przesunął ustami po jej czole, a potem wycofał się do okna. - Przyjdziesz po mnie, gdy będę potrzebna? - zapytała, otwierając drzwi balkonowe. Do komnaty wdarło się światło księżyca. Na zimnej kamiennej posadzce zamigotały cienie gałęzi. - Tak, oczywiście, lady Arabello. - Skłonił się nisko. Wcześniej zakładał, że z powodu nietypowego wychowania z radością zgodziłaby się na taki romans, w jaki Rosalyn de Clair wplątała się z kimś innym.

RS

Nie dostrzegł wtedy, że pod niezwykłymi oczami i zmysłową naturą kryło się szlachetne serce. I choć żałował, że źle ją na początku osądził, zamierzał dopilnować, by nikt inny na dworze króla Ryszarda nie popełnił tego samego błędu. Nie zasługiwał na dobroć, którą Arabella mu okazała, ale właśnie dlatego czuł się zobowiązany otoczyć ją czujną opieką w Londynie, wiedział bowiem, że cynizm i okrucieństwo panujące na dworze królewskim są znacznie groźniejsze niż wszyscy bandyci, których można spotkać na drogach całego kontynentu.

88

Rozdział ósmy Arabella nie musiała długo czekać na wezwanie Tristana. Następnego ranka przysłana przez księżniczkę Hilda obudziła ją i nakazała jak najszybciej udać się do komnaty lady de Clair. Okazało się, że Rosalyn upadła podczas konnej przejażdżki i księżniczka Anna chciała się upewnić, że ani jej, ani dziecku nic się nie stało. Czy Tristan wymyślił tę historyjkę, by ukryć, że dał Rosalyn środek uspokajający? A może naprawdę upadła? Niepewna swojej roli w intrydze, Arabella przyśpieszyła kroku. W komnacie zastała już księżniczkę, Mary i dwie młode pokojówki. - Dziękuję, że zechciałaś pojawić się tak szybko - zwróciła się do niej księżniczka Anna.

RS

- Wasza Wysokość. - Arabella dygnęła, po czym szybko podeszła do łóżka. Co się stało? - Uniosła powieki Rosalyn i przyjrzała się jej twarzy. Sznurówki żółtego gorsetu sukni były już rozluźnione.

- Same nie wiemy. Sir Tristan przyniósł tu ją. Podobno wybrali się rano na przejażdżkę konną i Rosalyn upadła. - Mary otarła czoło chorej wilgotnym kawałkiem płótna. - Czy koń poniósł albo stanął dęba? - Nie. - Księżniczka siedziała na jedynej ławce w komnacie, obok drzwi balkonowych podobnych do tych, które znajdowały się w pokoju Arabelli. - Nie wsiedli jeszcze na konie, gdy zdarzył się wypadek. Zdaje się, że dopiero szli znad rzeki w stronę stajni. Rosalyn potknęła się o coś. Arabella spojrzała na księżniczkę. Nie zamierzała kłamać, by chronić Tristana. - Na głowie nie widzę żadnych obrażeń oprócz niewielkiego guza.

89

- My też nie, Arabello - powiedziała cicho Mary - ale dobrze by było, gdybyś sprawdziła, czy po tym upadku z dzieckiem wszystko jest w porządku. Sir Tristan wydawał się bardzo zatroskany tym, co się stało. Skinęła głową i powstrzymując emocje, rozluźniła suknię Rosalyn. Tristan nie mógłby wymarzyć sobie bardziej sprzyjających okoliczności. Lady Rosalyn musiała poddać się badaniu w obecności księżniczki Anny i lady Mary. Ostrożnie dotknęła brzucha Rosalyn i ze zdziwieniem poczuła pod palcami sztywne płótno. Ciało Rosalyn pod suknią było ciasno skrępowane pasem materiału. Skinęła na jedną z pokojówek, prosząc ją o pomoc, i we dwie rozluźniły tkaninę. Gdy odrzuciły płótno na bok, oczom wszystkich ukazał się wydatny brzuch. I tak prawda wyszła na jaw. Rosalyn doskonale wiedziała o swoim stanie już od dawna i ukrywała biedne dziecko, ściskając się płótnem jak zbroją.

RS

Arabella znieruchomiała ze zdumienia, natomiast Mary, tłumiąc łzy, dotknęła jej ramienia i poprosiła cicho:

- Zrób to dla dobra dziecka. I dla sir Tristana. Oskarżyłam go fałszywie. Szybko zbadała Rosalyn, a potem orzekła, że dziecko ma już co najmniej trzy pełne miesiące, a zapewne trochę więcej. Ponieważ przyszła matka kryła swoje kształty pod gorsetem, było możliwe, że jadła za mało. - Potrzebuje pożywienia i odpoczynku - stwierdziła na koniec i schowała zioła, których Rosalyn nie potrzebowała. - Zajrzę do niej później, choć nie jestem pewna, czy będzie chciała mnie widzieć. - Dziękujemy ci, Arabello. Jesteśmy ci wdzięczne za tak szybkie przybycie. Księżniczka uścisnęła jej dłoń i wymieniła spojrzenia z Mary. - Wygląda na to, że będziemy musiały przeprosić sir Tristana. - To był mój obowiązek, Wasza Wysokość. - Dygnęła, zebrała rzeczy i poszła do swojej komnaty. 90

Nie była zdziwiona, gdy nagle duża dłoń dotknęła jej ramienia. Więcej, spodziewała się tego. - Arabello. Tristan wysunął się zza ukrytych schodów, których nie zauważyła wcześniej. Roznosił się tu zapach cedru i drzewa balsamicznego. Zastanawiała się, czy te schody prowadzą na zewnątrz, nie miała jednak czasu o to zapytać, bowiem byli już przy drzwiach jej komnaty. Tristan otworzył drzwi i wszedł do środka razem z nią. - Jak ona się miewa? - zapytał, zaciskając palce na ramionach Arabelli. Miała ochotę zaprotestować, ale zmieniła zdanie, gdy zobaczyła jego ściągniętą twarz i zimny błysk w szarych oczach. - Jest brzemienna od trzech miesięcy, a może nawet dłużej. Próbowała to Puścił jej ramiona.

RS

ukryć, przez co być może zaszkodziła niewinnemu dziecku. - Przykro mi z powodu jej stanu zdrowia oraz z powodu dziecka, które zasługuje na lepszy los, ale jestem wdzięczny Bogu, że pozwolił, by prawda wyszła na jaw.

- Cały zamek zaraz się o tym dowie, bo księżniczka i Mary widziały jej stan na własne oczy. Tristan przymrużył oczy. - A jednak to ciebie Rosalyn będzie winić, gdy odzyska przytomność. - Nic na to nie poradzę. Już wcześniej mnie nie lubiła - odparła, stawiając skrzynkę z ziołami obok łóżka. - Nie pozwolę, by winiła ciebie za coś, co ja zrobiłem. Przekonałem się na własnej skórze, że panna de Clair jest niebezpiecznym wrogiem. - Gdy podszedł do niej bliżej, Arabella przestała oddychać.. - Będę cię chronił przed nią i przed każdym, kto by próbował wyrządzić ci krzywdę.

91

Wyciągnął rękę, by pogładzić ją po włosach. Ujął w palce luźny kosmyk i owinął go dokoła palca. Nim zdążyła się powstrzymać, uniosła nieco głowę, gotowa na jego dotyk. - Nie potrzebuję ochrony przed Rosalyn de Clair. - Nie chciała mieć długu wdzięczności wobec mężczyzny, który i tak bezustannie wytrącał ją z równowagi. Choć nie pragnęłam tej podróży, zrozumiałam już, że nadszedł czas, bym odnalazła własną siłę. Nie będę w stanie tego zrobić, jeśli będziesz mnie chronił. Znieruchomiał na moment, po czym niecierpliwym gestem uniósł jej brodę. W jego oczach ujrzała płomień i poczuła dreszcz na całym ciele. - Arabello, czy pozwolisz, bym cię pocałował? - zapytał łagodnie, zbliżając usta do jej ust. - Nie...

RS

Wbrew sobie zachwiała się na nogach. - Pozwoliłaś mi już na znacznie więcej, co i tobie, i mnie sprawiło wielką przyjemność. - Powiódł dłonią po jej szyi i ramieniu, a potem wsunął kciuk za dekolt sukni.

- Nie... - Wstrzymała oddech. Wiedziała, że musi wyrzucić go z komnaty, nie chciała jednak przerywać tak cudownej chwili. - A może obawiasz się przyznać, jak bardzo podobało ci się to, co wtedy robiliśmy? Po jej plecach przebiegł dreszcz. Poczuła dziwne ciepło w brzuchu i słabość w kolanach. Nawet nie próbowała powstrzymać westchnienia, które wyrwało się jej z ust. - Nie obawiam się tego przyznać. Boję się tylko, dokąd może mnie to doprowadzić, skoro ty nie chcesz się żenić. Widząc, do jakich środków posunęła się Rosalyn, byle tylko zdobyć męża, a tym samym ujść cało przed skandalem i kompromitacją, Arabella zrozumiała, że nie może sobie pozwolić na to, by rządziły nią namiętności. Nie miała w pobliżu ro92

dziny, która mogłaby ją chronić, a niezamężne matki stawały się wyrzutkami społecznymi. Nawet Marta straciła swą pozycję u księżnej jeszcze przed tym, nim narodziło się jej dziecko, i z pokojówki została zdegradowana na podkuchenną. Jednym słowem, Arabella wszędzie wokół widziała znaki, które ostrzegały, by nie poddawała się emocjom. Tristan zesztywniał, ale naturalne było, że jako mężczyzna nie pojmował jej trosk. - Rozumiem. - Wypuścił ją z objęć. - Zawdzięczam ci wolność, nie chcę więc, byś musiała obawiać się... konsekwencji. - A ja nie chcę, byś sądził, że próbuję ci tę wolność skraść. Lepiej, jeśli będziemy unikać pokusy. Nie podobała jej się myśl, że nie będzie więcej pocałunków przy księżycu i

RS

kradzionych dotyków, ale nie miała nic, co mogłoby ją uczynić atrakcyjną dla mężczyzny. Nie posiadała bogactw, nawet jej prawa do szlacheckiego tytułu były niepewne, wiedziała więc, że mężczyzna taki jak Tristan, który nie miał ochoty obarczać się żoną, może ją obdarzyć jedynie przemijającą namiętnością.

93

Rozdział dziewiąty - Musimy się rozdzielić - powiedział Tristan na rynku w Calais, odciągając Simona na bok. Powinni byli popłynąć do domu już przed trzema dniami. Opuścili zamek księżnej von Richt, gdy księżniczka Anna uznała, że Tristan przynajmniej na razie nie musi brać ślubu z Rosalyn de Clair, oznajmiła mu jednak, że po przyjeździe do Londynu porozmawia o tej sprawie z królem, wciąż bowiem pozostawała do wyjaśnienia sprawa nocnej wizyty Rosalyn. Nie przejął się jednak tym zupełnie, jako że knowania panny de Clair wyszły na jaw i jego słowo będzie się liczyć, nie zaś skompromitowanej i brzemiennej dwórki. Gdy więc sprawa małżeństwa zniknęła z horyzontu, Tristan mógł poświęcić

RS

całą uwagę ochronie czeskiego orszaku. A miał czym się trapić, bo zadanie to z dnia na dzień stawało się coraz bardziej skomplikowane.

- Czyś ty oszalał? - zawołał Simon, prowadząc go na brzeg, gdzie czekali już przewoźnicy. - Jest nas niewielu. Nie możemy się zgodzić na rozdzielanie grupy. A jeśli czyha na nas jakaś zasadzka? Nie podołamy obronie. - Niby prawda, lecz tak jak teraz łatwiej jest nas śledzić. Setka kobiet przemierzająca kontynent przyciąga uwagę wszystkich. Z drugiej strony, ten tłum przez ostatnie dwa tygodnie pozwolił mu trzymać się z dala od Arabelli. Twardo postanowił uszanować jej życzenia, ale każdego dnia podążał za nią wzrokiem. - Sądzisz, że ktoś nas zaatakuje podczas przeprawy? - Simon patrzył na niego takim wzrokiem, jakby Tristan postradał zmysły. - Mój Boże, człowieku, przecież jesteśmy już o rzut kamieniem od wybrzeża Anglii! Przepłyńmy ten kanał najszybciej, jak się da, i niech ta podróż wreszcie się skończy. Wiatr nam sprzyja, a damy są już utrudzone długą drogą. 94

Tristan rozumiał, że dobrze byłoby zakończyć podróż jak najszybciej, ale nie mógł się pozbyć wrażenia, że ktoś ich szpieguje. Przed trzema dniami do orszaku dołączyło kilku francuskich gwardzistów. Był to dyplomatyczny zabieg, ostatnia próba nakłonienia księżniczki Anny, by zawarła sojusz z francuskim władcą zamiast z jego angielskim wrogiem. Taktyka króla wzbudziła żywiołową niechęć w Tristanie, natomiast księżniczka taktownie, lecz jednoznacznie odrzuciła monarsze zaloty. Po tej porażce, której zresztą się spodziewali, francuscy gwardziści oznajmili, że widzieli jakichś jeźdźców, którzy podążali w pewnej odległości za czeskim orszakiem. Tristan uwierzył im bez zastrzeżeń, bo niby jaki mogliby mieć ukryty cel, sprawiając, że eskorta księżniczki Anny stanie się jeszcze bardziej czujna. - Nie możemy wykluczyć, że ktoś zamierza zaatakować nas na morzu. Jeśli

RS

jacyś ludzie podążają za nami, to tylko po to, by porwać księżniczkę Annę czy to dla okupu, czy dla jakichś innych celów. Nie pozwolę, by niecierpliwość stała się przyczyną naszej klęski. Do tej pory wszystko szło po naszej myśli i tak ma być do samego końca.

Przynajmniej jeśli chodziło o obowiązki, pomyślał Tristan, bo w sprawach osobistych ostatni miesiąc okazał się spektakularną porażką. Udało mu się odstraszyć od siebie najbardziej intrygującą kobietę, jaką spotkał w życiu. Zdaniem Simona powinien być zadowolony z tego, że Arabella trzyma się od niego na dystans, przyjaciel obawiał się bowiem plotek o jej cygańskim pochodzeniu i tajemniczej przeszłości. Tristan jednak tęsknił za rozmowami z piękną zielonooką, a jeszcze bardziej za jej dotykiem. Spojrzał w jej stronę, ale miejsce, gdzie stała jeszcze przed chwilą w towarzystwie Mary Natansii, było puste. Zauważył Mary obok księżniczki, jednak Arabelli Rowan nigdzie nie było widać. Rozejrzał się po rynku, szukając wzrokiem jej błękitnej sukni podróżnej, ale na próżno. 95

Zmroził go lęk. Może po prostu wybrała się na spacer na jakieś wzgórze, by poczuć dotyk ziemi pod swymi pogańskimi stopami. Miał taką nadzieję, ale nie potrafił powstrzymać paniki. Obrócił się na pięcie i przywołał konia, a potem krzyknął do swoich ludzi: - Zostaniemy tu na noc. Panna Rowan zniknęła. Arabella ściągnęła wodze i zatrzymała konia pomiędzy drzewami. - Rosalyn, sądzę, że nie powinnyśmy już bardziej oddalać się od grupy. Zresztą w twoim stanie w ogóle nie powinnaś wsiadać na konia. Księżniczka przecież proponowała ci miejsce w swoim powozie. Rosalyn de Clair spojrzała na nią z nieskrywaną wrogością. Ubrana w purpurową suknię, siedziała bokiem w nowego typu siodle, które Anna rozpowszechniła wśród swoich dam.

RS

- To ona prosiła mnie, żebym z tobą porozmawiała, Arabello. Czy chcesz sprzeciwić się życzeniu księżniczki? A może jesteś tak źle wychowana, że nie zdajesz sobie sprawy, czym możesz urazić królewską rodzinę. Doskonale wiedziała, że Rosalyn nie wybaczyła jej jeszcze wyjawienia prawdy dotyczącej ciąży przed całym czeskim dworem. Świadczyły o tym gniewne spojrzenia i ledwie hamowana wrogość w głosie, co trwało już całe dwa tygodnie. Nawet nie próbowała tłumaczyć, że nie musiała niczego księżniczce wyjawiać, ta bowiem przekonała się na własne oczy, jakiej wielkości jest nagi brzuch Rosalyn. - Przyjechałam tu za tobą, bo chcę spełnić życzenie Anny. - Stłumiła gniew i spojrzała w stronę rynku. Nie odjechały daleko od grupy, Arabella jednak pamiętała, że Tristan podkreślał, jak ważne jest, by wszystkie trzymały się razem. Szczerze próbowała wypełniać jego polecenia, ale właśnie dlatego, że wciąż otoczone były ludźmi, zgodziła się porozmawiać z Rosalyn na osobności. Tymczasem panna de Clair wycofała swojego konia z niewielkiej polany, a jednocześnie z drugiej strony pojawił się jakiś jeździec. Zdenerwowana Arabella 96

zawróciła konia, by wrócić do grupy, ale kolejny jeździec już galopował ku niej, odcinając odwrót. - Rosalyn! - zawołała głośno, ale jej już nie było. Czy pojechała sprowadzić pomoc? A może celowo wciągnęła ją w pułapkę? Napotkała wzrok pierwszego jeźdźca i uświadomiła sobie własną głupotę. To był ten sam człowiek, który zaatakował ją na jarmarku w Pradze. Ivan Litsen. Zbyt późno zawróciła konia, bo jeźdźcy byli już tuż obok niej. Z głośno dudniącym sercem zaczęła krzyczeć w nadziei, że jej głos doniesie się aż do rynku. Koń zatańczył pod nią. Znów pożałowała, że nie ma przy sobie noża, który zgubiła w kręgu dębów. Gdyby tylko miała coś do obrony... Wbiła pięty w boki konia, kierując go w prawo, nim jednak klacz zdołała

RS

nabrać szybkości, nieznany jeździec zrównał się z nią, pochwycił ją wpół i w locie przesadził na swojego konia. Próbowała się wyrywać, ale miała do czynienia z młodym i silnym mężczyzną o mięśniach niczym konary drzewa. Unieruchomił ją brutalnie, zasłonił usta dłonią i przygniótł do siodła, aż oparła się plecami o jego kolana.

- Cóż, moja pani? - Rozpoznała głos Ivana Litsena. Po chwili w polu widzenia Arabelli znalazły się jego buty i nogi konia. - Miło mi cię zobaczyć w bardziej sprzyjających okolicznościach. Krew uderzała jej do głowy, powietrze paliło płuca. Nie miała pojęcia, czego ten człowiek od niej chce. Jaki mężczyzna byłby zdolny przemierzyć setki mil tylko po to, by zniszczyć życie jednej kobiecie? Musiało chodzić o coś poważniejszego. I dlaczego nie ścigali Rosalyn? A może atakujących było więcej? Na tę myśl krew zastygła jej w żyłach. - Żałuję, że nie mogę powiedzieć tego samego, panie - wykrztusiła przez zaciśnięte zęby. 97

Ten, który siedział na koniu razem z nią, pociągnął ją do góry i wyprostował. Teraz dostrzegła, że porywacz był wysoki i jasnowłosy. Na jego twarzy o wyrazistych, rzeźbionych rysach nie malowały się żadne emocje, a oczy miały stłumiony, błotnisty kolor, którego Arabella nie potrafiła nazwać. - Ja będę ją trzymał - powiedział do Ivana, prawie nie poruszając bezbarwnymi ustami. Mówił po angielsku, ale po akcencie można było poznać bez trudu, że nie jest to jego ojczysty język. - Ty musisz pochwycić tę drugą, gdy cała grupa rozproszy się w poszukiwaniu tej. Ivan pocił się obficie, wyraźnie widać było, jak bardzo się denerwuje. - Dobrze. - Skinął głową. - Może będę musiał poczekać aż do zmroku, ale wrócę tu razem z dziewczyną. - Jeśli nie zdołasz pochwycić jej dzisiaj, to ta ślicznotka wynagrodzi nam

RS

straty. - Dotknął policzka Arabelli i zwrócił jej twarz do góry. Poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła.

- Ona jest warta zachodu, Thadus. - Wydawało się, że Ivan czeka na sygnał swego towarzysza.

- Podoba mi się. A teraz pośpiesz się, bo jak nie, to tę wezmę dla siebie, a ty zostaniesz z niczym. Ivan popędził konia i Arabella została sama z człowiekiem o imieniu Thadus. Niemal żałowała, że Ivan odjechał. Wzbudzał jej niechęć i lęk, ale wydawał się mniejszym zagrożeniem niż mężczyzna, który w tej chwili patrzył na nią zimnym wzrokiem. - Zsiadaj. - Gdy zawahała się, Thadus powtórzył: - Zsiadaj - i brutalnie zrzucił ją na ziemię. Podniosła się natychmiast, wiedząc, że jej jedyną szansą ratunku jest przechytrzyć porywacza. - Tak właśnie, stój tu. A jeśli jeszcze raz spróbujesz krzyknąć, to poderżnę gardło twojej przyjaciółce, gdy Ivan z nią wróci. Ty jesteś warta wystarczająco wiele, by ta podróż mi się opłaciła, i zrobię, co będę musiał, by cię skłonić do posłuszeństwa. 98

Kolana Arabelli zadrżały. Była pewna, że ten człowiek bez wahania mógłby spełnić swe groźby. Nie wiedziała, o czyim gardle mówił, Rosalyn czy jakiejś innej damy z orszaku, ale to nie miało znaczenia, bo nie zamierzała narażać życia żadnej ze swych towarzyszek. Thadus wyciągnął z sakwy przy siodle kawał łańcucha i związał jej ręce. Gdy był zajęty, Arabella przyjrzała mu się ukradkiem. Był niemal tak wysoki jak Tristan i równie szeroki w ramionach. Jego włosy, oczy i skóra były blade i doskonale wypielęgnowane. Czyżby był szlachcicem? Nawet pończochy miał w dobrym gatunku, a ubranie pachniało jakimiś przyprawami. Związał jej ręce z przodu od przegubów aż po łokcie. Drugi koniec łańcucha trzymał w rękach. Mógł ją w ten sposób ciągnąć za sobą. Odsunął się od niej nieco, po piersiach.

RS

by podziwiać swoje dzieło, a potem podniósł wzrok na jej twarz i przesunął palcem - Nie martw się, skarbie. Przekonasz się, że nasze towarzystwo może być całkiem przyjemne.

Powstrzymała dreszcz. Miała nadzieję, że jej brak reakcji zniechęci go. Skoro przedstawiała dla nich jakąś wartość, to może nie uczynią jej krzywdy? Thadus przywiązał łańcuch do uprzęży, a potem znów posadził ją na siodle i ruszył głębiej w las. Arabella starała się opanować panikę. Z pewnością w orszaku zauważono już jej nieobecność, miała też nadzieję, że Rosalyn wróciła do grupy bezpiecznie, ponieważ mężczyźni nic o niej nie wspominali. Tristan z pewnością będzie na nią wściekły, że oddaliła się od orszaku. Nie mogła go za to winić. Głupio postąpiła, słuchając Rosalyn, ale jej historyjka wydawała się całkiem prawdopodobna. Ponoć miały dojść do porozumienia, bo księżniczce Annie zależało na zachowaniu spokoju i dobrych relacji między damami. Czy Tristan będzie jej szukał osobiście, czy też wyśle któregoś ze swych ludzi? Nie, z pewnością przyjedzie sam, już choćby po to tylko, by złajać ją za złamanie jego rozkazów. Niestety, nawet jeśli zdoła odgadnąć, w którym kierunku 99

się oddaliła, to nigdy jej nie znajdzie w gęstym lesie, w który coraz głębiej prowadził ją Thadus. Gdyby tylko mogła zostawić jakiś znak! Naraz przypomniała sobie o woreczku pełnym zgniecionych kwiatów. Zawsze nosiła je przy sobie, by przydać nieco zapachu sukniom, a dzisiaj miała ich więcej niż zwykle, bowiem znalazła kilka późno kwitnących pnączy w pobliżu miasta. Musi tylko dostać się do woreczka, nim dotrą daleko w las. Spróbowała poruszyć rękami. Łańcuch pozostawiał nieco swobody palcom. Oczywiście ryzykowała, że jeśli przesunie obie ręce na bok, Thadus to zauważy, uznała jednak, że warto podjąć ryzyko. Przesunęła się nieco w siodle dla większej wygody, a potem powoli, by nie ściągać uwagi porywacza, nakryła woreczek spętanymi dłońmi i wsunęła do środka

RS

dwa palce. Wyrzucała kwiaty na ziemię jeden za drugim. Miała nadzieję, że Tristan zacznie jej szukać jeszcze przed zmierzchem. Szansa, że zauważy kwiaty, nie była wielka, liczyła jednak na jego spostrzegawczość.

Na myśl o Tristanie jej serce ścisnęło się boleśnie. Od chwili wyjazdu z Kolonii starała się trzymać od niego na dystans, ale żadna odległość nie mogła jej skłonić, by oderwała od niego wzrok. Wbrew sobie wciąż spoglądała w jego stronę, dostrzegała wszelkie zmiany jego wyrazu twarzy. Przez całą drogę starała się odgadywać zmiany nastroju Tristana i domyślać, dlaczego zaciska szczęki lub z jakiej przyczyny marszczy brwi. Babcia nazwałaby ją głupią dziewczyną, Arabella jednak pocieszała się myślą, że podczas długiej podróży niewiele było innych rzeczy, na których mogła skupić myśli. Wsunęła woreczek z powrotem między fałdy sukni. Thadus zatrzymał ogiera przed stertą gałęzi i liści. Zeskoczył z siodła, spętał konia i z uśmiechem pociągnął łańcuch Arabelli tak mocno, że spadła na ziemię. Nie mogąc zamortyzować upadku rękami, boleśnie uderzyła się w ramię. 100

Wiedziała, że leżąc na ziemi, stała się łatwiejszym celem ataku, toteż zignorowała ból i niezgrabnie podniosła się na nogi. Thadus poprowadził ją w stronę sterty gałęzi. Dopiero po chwili Arabella uświadomiła sobie, że jest to coś w rodzaju bardzo ciasnego szałasu. Do pni trzech drzew o jakieś sześć stóp nad ziemią przywiązano duże konary, pokryte z kolei mniejszymi gałęziami, liśćmi i mchem. Thadus pchnął ją czubkiem buta. - Musisz wejść do środka na kolanach. Po raz już chyba dziesiąty w ciągu ostatniej godziny opadła na ziemię. Thadus wpełzł za nią do szałasu i przywiązał ją do jednego z drzew. Zastanawiała się, czy nie obdarzyć go kopniakiem w skroń, gdy odwrócił się tyłem do niej, ale wiedziała, że potem i tak niczego nie udałoby jej się dokonać, toteż nie poruszyła się. Modliła kobietę.

RS

się tylko, by Tristan odnalazł ją jak najszybciej, nim złoczyńcy porwą następną - Wrócę, gdy uda mi się znaleźć coś do jedzenia. - Thadus wyciągnął zza pasa nóż i przytrzymał ostrze przed jej oczami. - Nie ruszaj się i nie próbuj nikogo wołać. - Obnażył zęby w upiornym uśmiechu i zniknął.

Arabella została sama. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że cała drży. Kim mógł być ten Thadus i po co ścigał czeski orszak przez cały kontynent? Czy chciał wykraść księżniczkę? To miałoby jakiś sens, bo księżniczka Anna odgrywała ważną polityczną rolę. Po co jednak porywał Arabellę? Jej ojciec nie był nikim znaczącym - tak w każdym razie twierdziła Zaharia - do tego nawet nie nosiła jego nazwiska. Thadus wrócił dopiero po zmroku. Rzucił na kamień przy wejściu do szałasu świeżo zabitego królika, wczołgał się do środka, rozwiązał jej łańcuch i znów wycofał się na zewnątrz. - Jestem głodny. Przygotuj tego królika, a ja rozpalę ogień. 101

Wypełzła za nim, czując mrowienie w palcach, które wreszcie odzyskiwały czucie. Gdy znalazła się na zewnątrz, usłyszała w pobliżu jakiś dźwięk. Zatrzymała się i spojrzała w las. Spomiędzy poszycia rozległ się zwierzęcy ryk. Dopiero po chwili zauważyła gwałtowne poruszenia i ciemną postać wybiegającą spod osłony drzew. Tristan. Gdy go ujrzała, ogarnęła ją euforia. Biegł przez las, a na jego twarzy malowała się wściekłość, jakiej Arabella jeszcze nigdy nie widziała. Dobry Boże! Przeszył ją lęk, ale zarazem był to najpiękniejszy widok, jaki mogła sobie w tej chwili wymarzyć. Tristan zaatakował Thadusa mieczem, ten zaś wyciągnął zza pasa niewielki sztylet i odparował cios. Sztylet zatoczył łuk i upadł w liście, po czym rozległ się

RS

głuchy odgłos zderzających się ciał.

Przeklinając głośno w obcym języku, Thadus wyciągnął rękę i pochwycił Arabellę. Krzyknęła i wyrwała się z uścisku. Ostrze miecza Tristana prześliznęło się po plecach napastnika, ale rana nie była zbyt dotkliwa, ponieważ Thadus leżał płasko przy ziemi.

Sięgnął po kolejną broń, czyli duży nóż, którym wcześniej wymachiwał Arabelli przed nosem, ona zaś rzuciła się na ziemię, przepełzła kawałek między liśćmi i gałązkami i odepchnęła ostrze na bok. Tristan tymczasem odrzucił miecz i zaatakował porywacza gołymi rękami. Gdy Thadus otrzymał potężny cios w szczękę, z jego ust popłynęły przekleństwa i krew. Z rozpędu oparł się plecami o szałas i na ziemię poleciała sterta gałęzi. Arabella walczyła o oddech z gardłem zaciśniętym z lęku. Zerwała się na nogi, by sprawdzić, czy porywacz nie zranił Tristana, ale na widok spojrzenia Thadusa zdjęła ją groza. Z ogromnym lękiem patrzyła na mężczyzn przetaczających się po stercie gałęzi. 102

Pięść Tristana uderzała aż do chwili, gdy przeciwnik przestał się poruszać. Od czasu do czasu słychać było trzask łamanych kości. Arabella cieszyła się ze zwycięstwa Tristana, ale na ten widok krew zastygła jej w żyłach. Nie była już w stanie znosić tego dłużej. - Tristanie, on błaga o litość! - wykrzyknęła. W każdym razie tak jej się wydawało, choć nie mogła być tego pewna, bowiem w uszach słyszała przede wszystkim dudnienie własnej krwi. Tristan zatrzymał się. Przez chwilę miała wrażenie, że jej nie poznaje. W jego ciemnych, skupionych oczach czaiło się okrucieństwo. Po chwili jednak Thadus znów poprosił o litość, tym razem po angielsku, i twarz Tristana złagodniała. Westchnął głęboko, wypuścił swoją ofiarę i wyciągnął ręce do Arabelli. Przepełniona ulgą, podbiegła do niego i wpadła w jego ramiona.

RS

- Dziękuję. Tak się cieszę, że mnie znalazłeś. - Schowała twarz w jego kaftanie, wdychając zapach Tristana, jednocześnie znajomy i obcy. - Czy to Rosalyn cię tu przyprowadziła? Oni chcą wykraść jeszcze jakąś kobietę z orszaku księżniczki.

- Rosalyn de Clair? Gdy odjeżdżałem, by cię poszukać, była bezpieczna pośród innych kobiet. Musimy natychmiast wracać. - Gdy pocałował ją w czubek głowy, poczuła spływające po twarzy łzy ulgi. - Powiedziałaś „oni". Kogo masz na myśli? Usiłowała zrozumieć, dlaczego Rosalyn nie wspomniała nic o jej porwaniu. Z trudem zaczerpnęła oddechu. Płuca ją paliły. - Thadus nie był sam. Był z nim Ivan. Ruszył na wybrzeże, by... Przerwał jej jakiś świst i w tej samej chwili jego twarz zmieniła się. Otworzył szeroko oczy i pochylił się do przodu. - Tristan! - krzyknęła przejęta grozą. Dostrzegła niewielkie, srebrne ostrze wystające z jego pleców, a także Thadusa, który z wysiłkiem próbował się podnieść. 103

Tristan upadł na nią i oboje przewrócili się na ziemię. Twarz Thadusa zamajaczyła jej w oczach niczym oblicze złego demona, zaraz jednak on również upadł. - Tristan! - wykrzyknęła Arabella co sił w płucach. Nie bała się krwi, wszak leczyła ludzi, ale teraz, gdy wysunęła się spod ciężkiego ciała, żołądek miała zaciśnięty na supeł. - Proszę, Boże, spraw, by nic mu się nie stało - modliła się. Ostrożnie wyjęła nóż z pleców Tristana, starając się nie poruszyć go w bok, by nie powiększyć rany. Ostrze było długie, ale nie przeszło na wylot przez ciało, na szczęście nie naruszyło też serca. Rana znajdowała się nieco wyżej i bardziej w prawo. Oderwała kawał materiału ze spódnicy i zrobiła prowizoryczny opatrunek, a potem rozluźniła koszulę Tristana i przejrzała jego juki, szukając wody. Od czasu do

RS

czasu uderzała Thadusa w głowę rękojeścią jego noża, by nie odzyskał przytomności. Gdyby ten łajdak z piekła rodem wrócił do zmysłów, zamierzała zabić go gołymi rękami.

Zmusiła się, by nie myśleć o tym, że to przez nią Tristan został ranny. Wróciła do roli uzdrowicielki. Umysł znów miała spokojny, działała szybko i skutecznie. Ściągnęła z Tristana kaftan i koszulę, by sprawdzić wielkość rany. Prowizoryczne bandaże przesiąkły już na wylot. W tej chwili największym zagrożeniem była utrata krwi. Poza tym rana nie wydawała się groźna, o ile tylko nie będzie zakażenia. Najszybciej jak potrafiła zdjęła zakrwawione bandaże i przemyła ranę, a potem położyła na niej kilka warstw płatków irysa ze swojego woreczka i znów opatrzyła rozcięcie bandażami oddartymi z płóciennej sukni. Płatki irysa powinny zatamować krwawienie. Jak jednak miała zabrać Tristana w bezpieczne miejsce? Wiedziała, że przez następny tydzień będzie potrzebował opieki i odpoczynku, by wrócić do sił. Jak miała poruszyć tak wielkiego mężczyznę? 104

Zastanawiała się, w jaki sposób wciągnąć go na grzbiet konia, nie wyrządzając mu przy tym krzywdy, gdy usłyszała tętent kopyt. To musiał być Ivan. Czy wracał do obozu z drugą ofiarą? Podniosła nóż, przygotowując się do obrony. Była pewna, że jeśli zajdzie taka potrzeba, zabije napastnika. Jednak gdy z bronią w ręku zerwała się na nogi, stanęła twarzą w twarz z Simonem Percivalem. - Bogu dzięki - westchnęła z ulgą i wypuściła nóż na ziemię. - Musisz mi szybko pomóc. Tristan jest ranny i... - Co się tu stało? - Simon popatrzył na Arabellę spod przymrużonych powiek. Jego spojrzenie wyraźnie mówiło, że nie musi dalej szukać winnego. Arabella poruszyła się niespokojnie pod jego potępiającym wzrokiem. - Wiem, że nie powinnam była opuszczać orszaku, ale...

RS

Gdy zatrzymał wzrok na Tristanie, z przekleństwem na ustach zsunął się z konia i podszedł do przyjaciela.

- Jeśli on umrze, moja pani, to gorzko tego pożałujesz. Choć Tristan był większy od niego, Simon dźwignął go i umieścił na siodle. - Pojadę razem z nim - powiedziała Arabella. - On potrzebuje... Simon obrócił się na pięcie i zdecydowanym ruchem odsunął ją od konia Tristana. - Nie potrzebuje ciebie ani twoich cudzoziemskich lekarstw, które oszałamiają jego zmysły. Jeśli zobaczę cię przy nim, to nie odpowiadam za siebie. - Odwrócił się od niej i liną przywiązał rannego przyjaciela do grzbietu konia. Arabella nie wiedziała, co odpowiedzieć. Gdyby usłuchała ostrzeżeń Tristana i nie oddalała się od grupy, nic złego by się nie zdarzyło. Simon jednak nie zdawał sobie sprawy, że ona potrafi pomóc Tristanowi, że musi mu pomóc odzyskać zdrowie. - Nic nie rozu... 105

- Pojedziesz ze mną. - Wciągnął ją na siodło za sobą i trzymając w ręku wodze konia Tristana, poprowadził go obok. - Przepłyniemy kanał jak najszybciej. Król Anglii zadecyduje, czy leczeniem Tristana zajmie się lekarz, czy cygańska wiedźma. Ruszyli między drzewami w stronę wybrzeża. Okrutne słowa Simona cały czas dźwięczały jej w głowie. Siedziała nieruchomo, nasłuchując jakiegoś dźwięku

RS

od strony Tristana. W tej chwili jej życie zależało od jego życia.

106

Rozdział dziesiąty Po dwóch dniach dotarli do Canterbury, gdzie czekał na nich z powitaniem lord Buckingham. Arabella przeklinała chłód i wilgoć tych ziem oraz zimne serca wszystkich, którzy ją otaczali. Nikt nie chciał jej słuchać, gdy próbowała ostrzegać przed niebezpieczeństwem grożącym czeskiemu orszakowi. Wszystkich pocieszał fakt, że podróż dobiegała już końca i że wreszcie znaleźli się na brytyjskiej ziemi, gdzie liczba rycerzy strzegących kobiety podwoiła się. Rosalyn de Clair przysięgała, że zgubiła się, uciekając przed Ivanem i Thadusem, i była przekonana, że Arabella jeszcze przed nią wróciła do grupy, która czekała na nich na wybrzeżu w Calais. Była równie zdziwiona jak inni, gdy okazało określić ich tożsamość.

RS

się, że Arabelli nie ma, ale nie widziała napastników wystarczająco wyraźnie, by Simon dokładał wszelkich starań, by utrzymać Arabellę z dala od Tristana. Posunął się nawet do tego, że umieścił ją na innej łodzi podczas przeprawy z Calais. Ostatniego ranka posłał po miejscowego lekarza, po czym musiał opuścić przyjaciela, by wziąć udział w prezentacji księżniczki Anny przed lordem, który był wujem króla, i innymi szlachcicami. Arabella przysięgła sobie, że odnajdzie Tristana. Nie ośmielając się pytać nikogo, gdzie znajduje się jego komnata, skradała się przez niewielki zamek w Canterbury, szukając jej na własną rękę. Po kilku nieudanych próbach dostrzegła pokojówkę wychodzącą z izby położonej w wieży. Dziewczyna trzymała w rękach duży kociołek. - Powiedz mi, proszę - zaczęła Arabella ostrożnie, rozglądając się na boki czy to jest izba rannego rycerza, który potrzebuje lekarza? - Tak, pani - odrzekła pokojówka, opierając kociołek na szerokim biodrze. Czy lekarz już tu zmierza? 107

Arabella aż zatchnęła się ze złości, że to nie ją wezwano, wiedziała jednak z rozmów z księżniczką Anną, że w Anglii panują zupełnie inne obyczaje niż w Czechach. Kobiety nie mogły liczyć na to, że podejmą tu obowiązki, które wykonywały w ojczystym kraju. - Jestem żoną lekarza. Mój mąż nie mógł tu przybyć, zajmuje się bowiem zakaźnie chorymi w innym mieście. Przyjechałam w jego zastępstwie, by pomóc w miarę moich możliwości. Wątpiła, czy pokojówka jej uwierzy. Wyglądała na cudzoziemkę i z pewnością nie miała brytyjskiego akcentu, toteż nie czekając na odpowiedź, wspięła się na schodki prowadzące do drzwi niewielkiej izby. W środku stało łóżko z zaciągniętymi kotarami. Gdy jej wzrok przyzwyczaił się do mroku, dostrzegła leżącego na łożu Tristana. Nie leżał jednak na brzuchu, tak jak powinien ze względu

RS

na ranę, lecz płasko na plecach.

- Kto jest za niego odpowiedzialny? - zapytała innej pokojówki, która siedziała przy łóżku i ocierała czoło rannego kawałkiem wilgotnego płótna. Dziewczyna wyprostowała się i odgarnęła z oczu ciemne włosy. - My się nim zajmujemy, dopóki nie przybędzie lekarz. - Kto położył go na plecach? - zirytowała się Arabella, zastanawiając się, kto, na litość boską, mógł być na tyle głupi, by kłaść rannego na tej części ciała, gdzie znajdowała się rana. Pokojówka o czerwonej twarzy również wydawała się zdenerwowana. Zapewne opieka nad chorym była dla niej dodatkowym obowiązkiem. - Przynieśli go tu ludzie sir Simona - odrzekła. Arabella zmieniła strategię w nadziei, że dziewczyna okaże jeszcze odrobinę dobrej woli. - On leży na ranie. Pomóż mi go obrócić - poprosiła. Jeśli nawet pokojówki zdziwiły się, że żona lekarza bez oglądania chorego wie, gdzie znajduje się rana, to w każdym razie żadna z nich nie skomentowała tego głośno. Podeszły do niej i wspólnymi siłami udało im się odwrócić rycerza na bok. 108

- Potrzebuję ciepłej wody i czystego płótna. - Przydałby się również wartownik przy drzwiach, który mógłby ostrzec Arabellę przed nadejściem Simona, ale o to nie mogła prosić. Zamierzała pozostać przy Tristanie tak długo, jak się da. Gdy pokojówki wyszły z komnaty, odsunęła zasłony przy łóżku, a potem podeszła do wąziutkiego okna strzelniczego przykrytego kobiercem i odsunęła grubą tkaninę na bok, by wpuścić do izby odrobinę światła dziennego. Musiała uważnie obejrzeć ranę, a nie była zwolenniczką poglądu, że w ciemnościach obrażenia goją się najlepiej. Tristan miał wysoką gorączkę, choć rana nie wyglądała na zakażoną. Trzeba było zszyć rozcięcie i dać mu coś na uspokojenie. Blada skóra Tristana parzyła jej palce. Sięgnęła po woreczek z ziołami i znalazła kwiaty różowego chabru, które obniżały gorączkę. Wybrała kilka największych, pokruszyła je i wrzuciła do miseczki stojącej przy łóżku, śpiewając

RS

przy tym w ojczystym języku. Gdy napar był gotów, rozcieńczyła go wodą i dała Tristanowi do picia, a potem poszukała krwawnika, który miał moc leczenia ran. Z trzech gałązek zrobiła pastę, którą posmarowała zranione miejsce, a trzy inne odłożyła na bok, by wymieszać je z arcydzięglem i zrobić napar do picia. Arcydzięgiel był pomocny niemal we wszystkich chorobach, a te akurat gałązki zostały zerwane w najlepszym czasie, w czerwcu ostatniego roku. Pokojówki wróciły z wodą i płótnem i niepewnie stanęły w drzwiach. Arabella gestem przywołała je do środka, zauważyła jednak w ich oczach ostrożność. Zapewne usłyszały, że śpiewała w obcym języku i podejrzewały, że nie jest tym, za kogo się podaje. W każdym razie przyniosły jej to, czego potrzebowała. Wzięła od nich wodę i płótno i znów wyprosiła je na zewnątrz. Przez kilka godzin siedziała przy Tristanie, aż w końcu usłyszała w korytarzu ciężkie kroki i szmer głosu jakiejś kobiety. - Nie ośmieliłaby się.

109

To powiedział Simon Percival. Arabella odgadła, że jej obecność w komnacie została odkryta. Wiedząc, że podejrzliwy przyjaciel Tristana będzie próbował ją stąd wyrzucić, podniosła się i szybko zamknęła drzwi na zasuwę. Po chwili kroki zatrzymały się przy drzwiach. Gdy Simon przekonał się, że są zamknięte, wyrzucił z siebie stek przekleństw, jakich jeszcze nigdy nie słyszała, a potem zaczął Arabellę straszyć, że wyda ją przed królem. Wówczas jednak kobieta zaczęła coś do niego cicho mówić. Podkradła się do drzwi, próbując dosłyszeć słowa. - Przysięgam, że ona nie zrobi mu krzywdy. Świetnie znała ten głos. - Mary! - zawołała Arabella - on może nie przeżyć bez mojej pomocy. Ma bardzo wysoką gorączkę.

RS

Simon przerwał jej kolejną serią przekleństw. Domagał się, że chce zobaczyć Tristana. Arabella nawet nie próbowała się odzywać, tylko czekała, aż Mary znów uspokoi krewkiego rycerza.

- Simon chce, by obejrzeli go inni lekarze - zawołała w końcu Mary. - Simon pozwolił swoim ludziom położyć Tristana na plecach, przez co stan rany znacznie się pogorszył. Nie ufam lekarzom, których on poleca. Odsunęła się od drzwi i znów skupiła uwagę na Tristanie, który bardzo jej potrzebował. Nie opuściła jego komnaty aż do wieczora. Leżał w gorączce, szczękając zębami, zawieszony między życiem a śmiercią. Kilkakrotnie wypowiedział imię Elisabeth, nie wołał jednak Rosalyn, co bardzo ucieszyło Arabellę. Przemawiała do niego uspokajającym tonem, próbując się nie zastanawiać, kim może być tajemnicza Elisabeth. Było już dawno po zmierzchu, gdy w końcu otworzył oczy i zdecydowanym ruchem wyciągnął do niej rękę. - Arabello. 110

Drgnęła i omal nie upuściła dzbanka z winem. - Tristan. - Postawiła dzbanek obok łóżka i przyklękła przy nim. Rycerz wciąż miał błyszczące oczy i był nienaturalnie zaczerwieniony. - Jak się czujesz? - Jestem wściekły. Wciąż widzę przed sobą twarz tego albinosa i jestem tak wściekły, że mam ochotę... - Zmarszczył brwi. - Kim on jest? - Ma na imię Thadus. Nie wiem, skąd pochodzi, ale jechał za orszakiem od samej Pragi. Ivan Litsen mu służy. - Porwał cię. - Tristan ściągnął brwi, z wysiłkiem przypominając sobie, co zaszło. - Tak. Uratowałeś mnie, a ja błagałam cię, byś nie zabijał Thadusa, ale zrobiłam głupio, bo potem podniósł się ostatkiem sił i rzucił nożem w twoje plecy. przykro...

RS

Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że w ogóle jest w stanie się poruszyć. Tak mi Zacisnął palce na jej dłoni.

- To nie ma znaczenia. Czy Simon wie, że oni wciąż jadą za nami? - W ogóle mnie nie słucha, bo wciąż jest na mnie zły, że oddaliłam się od grupy. Musiałam zamknąć drzwi na zasuwę, żeby móc się tobą zająć. Tristan ze zdumiewającą energią dotknął jej policzka. - Zmuś go, żeby cię wysłuchał. Przyprowadź go do mnie. Próbował się podnieść, ale na jego twarzy pojawił się bolesny grymas. Arabella położyła dłoń na jego ramieniu. - Nie ruszaj się, proszę. Porozmawiam z nim, Tristanie, przysięgam, ale ty na razie musisz leżeć. - Jesteś uzdrowicielką. - Rozluźnił się i znów przymknął oczy. - Ufam ponad wszystko, że potrafisz mnie wyleczyć. Musisz znaleźć Simona, nim coś złego stanie się księżniczce. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. 111

Wiedziała, że Simon uznał ją za wroga w chwili, gdy zobaczył ją przy rannym Tristanie. Powinna była porozmawiać z nim tamtego wieczoru i zmusić, by ujrzał prawdę, ale brak doświadczenia w postępowaniu z mężczyznami czy raczej lęk, który matka wtłaczała jej do głowy od dzieciństwa, sprawiły, że wobec gniewu rycerza stała się milcząca i bezradna. I do czego ją to doprowadziło? - Odpocznij, Tristanie. - Sięgnęła po dzbanek z winem i nalała trochę do kubka. - Wypij to i zaśnij. Poszukam Simona i spróbuję mu wszystko wytłumaczyć. Zawołała pokojówkę i wysłała ją z listem do Mary, prosząc ją o przyjście do izby. Miała nadzieję, że przyjaciółka będzie w stanie przemówić do rozumu Simonowi Percivalowi lepiej niż ona. Późnym wieczorem ktoś cicho zastukał do drzwi sypialni. Arabella podeszła do nich ostrożnie po wyścielających posadzkę trzcinach.

RS

- Jestem sama. Czy mogę wejść?

To był głos Mary. Arabella miała do przyjaciółki pełne zaufanie. Bez wahania otworzyła drzwi, wpuściła ją do środka i opowiedziała o wszystkich swoich domysłach i obawach związanych z mężczyznami, którzy podążali za orszakiem księżniczki. Powiedziała jej też, że Tristan nalegał, by przekazała to Simonowi, nie wspomniała jednak, że Rosalyn de Clair być może wiedziała więcej, niż chciała przyznać, mogło to bowiem wystawić wiarę Simona na zbyt wielką próbę. - Powtórzę mu to - obiecała Mary. - Nie musisz się obawiać o bezpieczeństwo księżniczki. Teraz, gdy jesteśmy już na ziemiach króla, strzeże jej więcej rycerzy. Urwała na chwilę, po czym uścisnęła przyjaciółkę. - Tak się o ciebie martwiłam. - Nic mi nie jest. Teraz musimy się martwić o Tristana. Jeśli gorączka wkrótce nie opadnie, to obawiam się, że go stracimy. Mary pobladła i szarpnęła koronkę przy rękawie. - Nie możemy do tego dopuścić. - Teraz wszystko zależy tylko od niego. Ja zrobiłam, co mogłam. - Nie tylko o jego życie obawiam się, Arabello, ale również o twoje. 112

- Nie rozumiem. - Nalała wina do dwóch kubków i podała jeden Mary. Jej ramię zadrżało pod ciężarem dzbana. Uświadomiła sobie, że przez cały dzień nic nie jadła. - Odkąd tu przyjechaliśmy, po zamku krążą plotki. Pokojówki musiały usłyszeć, jak śpiewałaś Tristanowi. Jestem pewna, że to była zwykła czeska piosenka, ale dotarły do nich jakieś plotki o twojej przeszłości i powiedziały wszystkim, że śpiewasz czarodziejskie zaklęcia, mieszając przy tym dziwne napary. - Boże wielki! Czy nigdzie nie uda mi się uciec przed głupimi przesądami? Arabella była przekonana, że Rosalyn de Clair z wielkim zapałem przyczyniła się do rozpowszechnienia tych plotek. - Mary, ludzie zawsze mówili dziwne rzeczy o mojej rodzinie i jestem pewna, że jeszcze niejednokrotnie będę musiała to znosić. - Nie, Arabello. - Mary napiła się wina i dodała: - Tu jest inaczej. Jeśli

RS

angielscy szlachcice usłyszą te plotki, to mogą cię wtrącić do więzienia. Te słowa zawisły w powietrzu jak kiepski żart. - Och... ale jeśli Tristan przeżyje...

- Wówczas jego życie stanie się świadectwem twoich umiejętności jako uzdrowicielki. Być może zostaniesz oskarżona, ale jego dobre zdrowie będzie dowodem, że nie uczyniłaś niczego złego. - A jeśli umrze? - Nie możesz do tego dopuścić. Arabella nie miała czasu zastanowić się nad tym, bowiem Tristan poruszył się i zawołał ją. - Zostawię cię teraz samą - powiedziała Mary, idąc do drzwi. - Porozmawiam z Simonem. Po jej wyjściu Arabella znów zasunęła zasuwę. - Chovihani. - W szarych oczach Tristana błyszczało nienaturalne światło. Usiadła na łóżku obok niego i pozwoliła, by dotknął rozgorączkowaną dłonią jej 113

oczu, ust i policzków. - Nie wiedziałaś, że pojadę za tobą? - zapytał, przymykając oczy z wyczerpania. Była pewna, że chodzi mu o wydarzenia z Calais, które wciąż na nowo przeżywał w gorączce. - Wiedziałam. Nie zamierzałam oddalać się od grupy, ale Rosalyn chciała ze mną porozmawiać. Sądziłam, że chce się ze mną pogodzić. - Nie ufaj nikomu. Po raz tysięczny otarła czoło i pierś Tristana. Jego usta poruszyły się, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale milczał. Po dłuższej chwili szepnął tylko jedno słowo: - Śpiewaj. Zaczęła więc śpiewać. Nie zważając na to, co mogą pomyśleć czające się w

RS

korytarzu pokojówki, śpiewała piękne czeskie kołysanki, które słyszała od matki w dzieciństwie. Śpiewała aż do chwili, gdy nad ranem gorączka Tristana zaczęła opadać, a potem, wyczerpana, zdrzemnęła się u jego boku. Tristan miał tak nieprzyzwoicie przyjemne sny, że nie otworzył oczu nawet wówczas, gdy jasne promienie słońca uderzyły go w twarz. Kobieta leżąca obok niego przeciągnęła się leniwie, jakby chciała go nakłonić, by pozostał jeszcze w łóżku. Choć wszystkie mięśnie bolały go z wyczerpania, poczuł poruszenie krwi, gdy wyczuł obok siebie ponętne kształty. Tuż przy swoim policzku wyczuwał zapach kwiatów dochodzący z włosów kobiety. Odsunął je ze swojej twarzy i pocałował ją w czubek głowy. To była Arabella. Poznał ją po zapachu, chociaż nie był pewien, skąd wzięła się w jego łóżku. Oczywiście to musiał być sen, a skoro tak, to cóż mu szkodziło wsunąć dłoń pod jej suknię i dotknąć smukłego uda? Pod jego dotykiem jęknęła cicho i ten dźwięk poruszył go bardziej niż fizyczne pieszczoty. Poruszyła się w jego ramionach, przyciskając się do jego ud. 114

Jednym ruchem przesunął jej biodra w miejsce, gdzie chciał je mieć, i dotknął pełnych piersi. Naraz jednak poczuł przeszywający ból między łopatkami i fala gorąca uderzyła mu do głowy. Sen rozwiał się w jednej chwili. - Tristan. Jej głos wydawał się całkiem rzeczywisty. Zmusił się, by otworzyć oczy. Patrzyła na niego, siedząc na skraju łóżka w przekrzywionej sukni i z potarganymi włosami. Uświadomił sobie, że spała obok niego. Na tę myśl niemal przestał odczuwać ból. - Spałaś w moim łóżku, a ja byłem zbyt słaby, by czerpać z tego przyjemność. - Gardło miał zupełnie wyschnięte, jego głos brzmiał szorstko. Wygładziła suknię. - Przeciwnie, wydaje mi się, że sprawiło ci to nieco zbyt wielką przyjemność.

RS

Niestety, wyznać ze wstydem muszę, że mnie również. - Śniłaś mi się. Śpiewałaś. Ból ustąpił. - Tristan żałował, że nie może pozostać więźniem swoich snów nieco dłużej.

- To nie był sen. Tak samo jak nie śniło ci się, że spałam w twoim łóżku. Policzki miała ciemnopurpurowe i Tristan prawie zaczął żałować, że obudził się z ręką pod jej spódnicą. Co prawda tylko prawie... - Arabello... - Urwał, żeby zebrać myśli. Miał wrażenie, jakby wciąż śnił. Nie wiem, jak będziesz sobie radzić w moim kraju, ale cieszę się, że dotarłaś tu bezpiecznie. - Co chcesz powiedzieć? Czy sądzisz, że nie spodoba mi się twoja zimna ojczyzna? W jej głosie pojawił się dziwny lęk. Zastanawiał się, czy powiedział coś, co mogło ją wytrącić z równowagi. - Bardzo się różnisz od innych kobiet. Czasami obawiam się, że będziesz się za bardzo rzucać w oczy. - Przyjął od niej kubek z winem i podniósł do ust. Arabella przygryzła wargi i wyprostowała się. 115

- Mam nadzieję, że tak się nie stanie. Instynkt mówił mu, że coś jest nie tak. Przeklął ranę, która nie pozwalała mu zająć się obowiązkami. - Ile czasu minęło, odkąd znalazłem cię w Calais? - Przesunął dłonią po brodzie, próbując po zaroście oszacować upływ czasu. - Trzy dni. Teraz jesteśmy w Canterbury. Czekamy, aż dojdziesz do siebie i gdy tylko będziesz w stanie wybrać się w podróż, ruszymy do Londynu. - Trzy dni? - Tristan skrzywił się niechętnie na myśl o własnej słabości. Mogę jechać już dzisiaj. Jej zielone oczy pociemniały ze zmartwienia. - Nie wolno niczego przyśpieszać na siłę. - Nie będę opóźniał podróży. Im szybciej księżniczka weźmie ślub, tym

RS

szybciej moja misja dobiegnie końca - rzekł, nie myśląc o tym, że Arabella może zrozumieć jego słowa opacznie.

- Cóż, byłyśmy ci ciężarem, a już przede wszystkim ja... - Otworzyła drzwi i zawołała pokojówkę, a potem kazała jej przynieść do jedzenia coś innego niż rzadka zupa, którą karmiła Tristana poprzedniego wieczoru. - Pomogłaś mi już kilkakrotnie. Nie zapomnę o tym. - Na myśl o Rosalyn de Clair rozbolała go głowa i ten ból był bardziej dokuczliwy niż rwanie w plecach. Nie mogę wykluczyć, że Ryszard zmusi mnie do poślubienia Rosalyn, przede wszystkim po to, by nie wywoływać konfliktu między naszymi narodami. Nie chciałbym tego, ale nie możemy pozostawać zbyt długo w Canterbury, skoro Ivan i ten drugi... jak on miał na imię? - Thadus - podpowiedziała Arabella. Jego wspomnienia o tym, co się wydarzyło, były poszarpane. Mówienie męczyło go. Czuł się wyczerpany jak starzec. - A, tak... - Skinął głową. - Poślij po Simona. Musimy poczynić plany. - Bez względu na ranę powinien zabezpieczyć orszak podczas ostatniego etapu podróży i 116

upewnić się, że Simon zdaje sobie sprawę z zagrożenia. - Możliwe, że będziesz musiała osobiście mu powtórzyć, co usłyszałaś, gdy cię porwano. Zamierzał w pełni okazać jej swą wdzięczność później, gdy już bezpiecznie przybędą do stolicy i misja dobiegnie końca. Tymczasem zaś musiał robić wszystko, co było w jego mocy, by odzyskać siły. Nie chciał dać Ryszardowi pretekstu do zatrzymania posiadłości, które król obiecał mu w nagrodę. Chciał wyzdrowieć jak najszybciej. Gotów był nawet pić przeklętą zupę bez smaku, którą Arabella go karmiła, i spać jak umarły, jeśli tylko miało mu to w czymkolwiek pomóc. - Dobrze, ale najpierw chciałabym odzyskać swój nóż - powiedziała stanowczo, wsuwając luźny kosmyk włosów pod srebrne kółko ozdobione wizerunkami drapieżnych ptaków. - Jaki nóż? - W głowie mu huczało, gdy myślał o wszystkich sprawach,

RS

którymi powinien się zająć jak najszybciej.

- Mój nóż, który znalazłeś na polanie tego dnia, gdy zobaczyłeś mnie po raz pierwszy. Od tamtej pory wielokrotnie żałowałam, że nie mam go przy sobie, a zwłaszcza wtedy, gdy porwał mnie ten okrutnik. Tristan zesztywniał.

- Czy uczynił ci krzywdę? - Nie, ale następnym razem wolałabym mieć przy sobie jakąś broń. - Nie będzie następnego razu. Oddam ci nóż, gdy tylko znajdę ubranie, które miałem tamtego dnia. Od tego pierwszego spotkania nosiłem twój nóż przy sobie. Poniewczasie pomyślał, że nie powinien był o tym wspominać. Niezbyt podobała mu się myśl, że Arabella ma na niego wpływ, jakiego nigdy wcześniej nie miała żadna inna kobieta. Ona jednak tylko skinęła głową i cofnęła się o krok. - Zostawiłam ci obok łóżka napar. Wypij go, gdy będziesz chciał znów zasnąć. - Opuściła wzrok. Tristan wyczuł, że pomyślała o chwili, gdy obudziła się obok niego. Wiedział, że to wspomnienie również i jego będzie prześladowało przez cały dzień. Musiał jak 117

najszybciej wyrwać się spod jej uroku, bowiem tak czy owak w Londynie czekało ich rozstanie. Usiadł i sięgnął po koszulę. Arabella pośpiesznie odwróciła się do drzwi. Tristan skrzywił się na ten widok. Zajmowała się nim ponad dobę, gdy był chory, ale uciekała na widok jego nagiej piersi... - Co to za uzdrowicielka, która nie chce pomóc choremu się ubrać? Oczekiwał ostrej riposty albo jakiejś obojętnej wymówki, toteż był zdziwiony, gdy spojrzała mu prosto w oczy. - Zajmując się tobą, wystawiłam moją cześć niewieścią na wielkie ryzyko i odniosłam nie mniejsze obrażenia niż ty. Nie wiedziałam wcześniej, że takie postępowanie może narazić mnie na wrogość ludzi z twojego zimnego kraju - rzekła hardo i zamknęła za sobą drzwi.

RS

Tristan zastanawiał się, co takiego zdarzyło się w ciągu tych kilku ostatnich dni, co wzbudziło taki lęk w kobiecie, która kiedyś żyła w lasach i nosiła przy sobie nóż.

Nie mógł się również powstrzymać od myśli, że próba utemperowania tej chovihani i uczynienia z niej uładzonej dwórki byłaby wielką pomyłką ze strony dam dworu księżniczki Anny.

118

Rozdział jedenasty Kilka dni później, już w Londynie, Arabella patrzyła z tęsknotą na stojący obok łóżka otwarty kufer, w którym znajdował się prawie cały jej dobytek. Wiedziała, że chęć ucieczki to dziecinne pragnienie i należy je zignorować, ale nie była w stanie tego dokonać. Za kilka chwil miała dołączyć do księżniczki na wieczorny posiłek, a nogi aż ją rwały, by pobiec przed siebie po otwartej przestrzeni, poczuć wiatr na twarzy i ziemię pod stopami. Tylko marzenia o wolności pozwalały jej powściągać język i stłumić dumę. Wiedziała, że jeśli nie zadowoli księżniczki, to w niesławie zostanie odesłana do domu, a perspektywa rozczarowania babci była jeszcze gorsza od niezliczonych kolacji, na których było za dużo jedzenia, zbyt wielu pijanych mężczyzn i do tego jeszcze cisnęły ją buty.

RS

Zatrzasnęła kufer, zamykając w nim swoje marzenia na kilka następnych godzin, i wybiegła na korytarz, który, jak miała nadzieję, prowadził do wielkiej sali. Krótki pobyt w Pradze przygotował ją nieco na wspaniałość angielskich zamków i katedr, wciąż jednak zdumiewało ją piękno Westminsteru i urok Londynu. Ślub króla Ryszarda i księżniczki Anny miał się odbyć za trzy dni w wielkiej katedrze, a tego wieczoru narzeczeni mieli zjeść razem kolację w olśniewających komnatach zamku Windsor. Przemierzając rozległy zamek, zauważyła kilka czeskich dam dworu. Zdawało się, że w ciągu tych kilku dni, odkąd Tristan został ranny, wszystkie towarzyszki zapomniały o jej istnieniu. Nigdy nie czuła się przez nie w pełni zaakceptowana, ale teraz unikały jej wręcz ostentacyjnie. Wszystkie, z wyjątkiem księżniczki oraz Mary, a te dwie osoby były dla niej najważniejsze. Natomiast jeśli chodzi o pozostałe damy, Arabella nie potrzebowała ani ich aprobaty, ani tym bardziej przyjaźni, lecz mimo to bolało ją takie traktowanie. Dobrze przynajmniej, że Simon

119

Percival, choć bardzo niechętnie, ale przeprosił ją. Stało się to po tym, gdy Tristan wyjaśnił mu, co tak naprawdę wydarzyło się w lesie w pobliżu Calais. Wsunęła się niespostrzeżenie na swoje miejsce na końcu stołu i obiegła salę wzrokiem, szukając Tristana. Księżniczka Anna i król Ryszard siedzieli na podwyższeniu. Szczęście i radość malujące się na ich twarzach były zupełnie szczere. Mary zajmowała miejsce obok Simona Percivala. Arabella zauważyła, że bardzo zbliżyli się do siebie od czasu, gdy Tristan został ranny. Służący zaczęli już roznosić potrawy, ale Tristan wciąż się nie pojawiał. Czy otrzymał ziemie, które obiecał mu król? A może, skoro już doprowadził bezpiecznie orszak do Londynu, opuścił dwór? Zmartwiła ją ta myśl, choć rozsądek podpowiadał, że przebywanie pod tym samym dachem z tym akurat rycerzem nie jest dla niej bezpieczne.

RS

W pewnej chwili podszedł do niej posłaniec z wiadomością, że król i księżniczka Anna zapraszają ją tego wieczoru na prywatną audiencję. Arabella stłumiła lęk.

Czyżby król Ryszard usłyszał już plotki na jej temat? Zauważyła, że ten sam posłaniec podszedł do Rosalyn de Clair, a w końcu do wyczerpanego Tristana, który wreszcie pojawił się na uczcie. Był to dziwny i niepokojący zestaw gości, sugerował bowiem, że tematem spotkania będą sprawy ściśle personalne, wszak inne nie mogły być omawiane w tym gronie. Przecież dwórki nie miały nic do powiedzenia w kwestiach politycznych czy organizacyjnych. Być może jednak na audiencję zostały wezwane inne jeszcze osoby, lecz Arabella nie zwróciła na to uwagi. Co by to jednak zmieniło? Przeraziła się nie na żarty. Czyżby miała zostać oskarżona o czary, o pogańskie gusła, o kontakty z diabłem? Czyżby to był początek jej okropnego upadku, straszliwej gehenny? Wiedźmy i czarownice topiono lub palono na stosie, a przedtem okrutnie poniżano i torturowano... A może tylko zostanie napiętnowana za podejrzane praktyki i odesłana w niesławie do domu? 120

Mogło też chodzić o coś innego. W zamieszaniu, które nastąpiło po jej porwaniu i chorobie Tristana, Arabella zupełnie zapomniała o dziecku Rosalyn de Clair. Księżniczka mówiła, że to król rozstrzygnie tę sprawę, w tym podejmie decyzję dotyczącą ewentualnego męża dla Rosalyn. Czy właśnie tym zamierzał zająć się władca podczas wieczornego spotkania? Mógł też umyć ręce i po prostu odesłać pohańbioną dwórkę do Czech, co jednak byłoby bardzo niekorzystne dla Arabelli, którą pokątnie oskarżano za upadek panny de Clair, wszak to ona ją zdemaskowała. A Rosalyn miała na dworze mnóstwo przyjaciółek, jak to zwykle bywa z intrygantkami. Wkupują się w łaski, mamią komplementami, a wszystko po to, by snuć swe knowania, otaczać innych niewidoczną siecią zależności i poufnych sekretów, puszczać w obieg zabójcze dla wrogów plotki, i tak dalej, i tak dalej. Pogrążona w myślach Arabella zupełnie nie zwracała uwagi na to, co je, ani

RS

nie zauważała otoczenia, choć uczcie towarzyszyły liczne ekstrawaganckie rozrywki. Próbowała nie patrzeć w kierunku Tristana, ale jego potężna sylwetka mimowolnie przyciągała jej wzrok. Podczas choroby mocno schudł i powinien jeszcze przez jakiś czas pozostać w łóżku, by odzyskać siły. Arabella nie była jednak pewna, czy są to myśli uzdrowicielki, czy kobiety, która żywi do swego pacjenta ciepłe uczucia. Jedno w każdym razie nie ulegało wątpliwości. Pożądanie, które wzbudzał w niej ten angielski rycerz, należało bezlitośnie stłumić, podobnie jak chęć ucieczki do domu. Choć Tristan zwodził ją słodkimi słówkami i pocałunkami, od których kolana pod nią miękły, to jednocześnie dał jej jasno do zrozumienia, że żadna kobieta nigdy nie zdobędzie jego serca. Angielski władca nie był wojownikiem. Kilka godzin po zakończeniu uczty Arabella przyglądała się jego młodej twarzy, czekając w jednej z komnat na rozpoczęcie audiencji. Król był nieco młodszy od księżniczki - miał piętnaście lat i jasne włosy, równo przycięte na wyso121

kości brody. Zdążył już się przebrać po uczcie i zamiast purpurowych, aksamitnych szat miał na sobie szkarłatną opończę lamowaną futrem, z białymi rękawami. Obszerna sala, do której król wzywał na prywatne audiencje, mieściła się w najbardziej strzeżonych monarszych apartamentach. Król Ryszard i księżniczka Anna siedzieli u szczytu sali, pogrążeni w ożywionej rozmowie. Luksus tego pomieszczenia oszołomił Arabellę. Wszędzie, gdzie spojrzała, widziała barwy Ryszarda, biel i czerwień: na kobiercach, które zwisały z sufitu, na obiciach wytwornych krzeseł i na królewskich szatach. Najbardziej uderzające w tym pomieszczeniu wydały jej się jaskrawe gobeliny przedstawiające ukoronowane białe serce otoczone laurowymi wieńcami. Gdy wykrzyknęła z zachwytu, Mary, którą również zaproszono na to spotkanie, wyjaśniła jej, że białe serce jest symbolem matki Ryszarda, Joan z Kent.

RS

Po obejrzeniu komnaty zwróciła uwagę na innych gości. Oprócz Rosalyn i Mary, na audiencję zaproszono również kilku rycerzy Tristana. On sam przyłączył się do grupy z gniewnie zaciśniętymi ustami. Arabella zerknęła na Rosalyn, ciekawa jej reakcji, ta jednak siedziała spokojnie, z poważną twarzą i wzrokiem wbitym w podłogę. Zapewne pod wpływem księżniczki Anny zdecydowała się wreszcie włożyć luźniejszą szatę, wyglądała jednak równie pięknie, a nawet piękniej niż przedtem. Arabella pomyślała, że uroda Rosalyn pozwoliłaby jej zdobyć każdego mężczyznę, jakiego by zapragnęła. Gdyby miała choć odrobinę rozsądku, nie próbowałaby wmanewrować w małżeństwo rycerza, który w ogóle nie chciał się żenić. Król Ryszard pozdrowił Tristana i skupił na nim uwagę. Widząc tych dwóch mężczyzn razem, Arabella nie mogła się powstrzymać, by ich nie porównywać. Pomyślała, że Tristan byłby wspaniałym władcą. Był urodzonym przywódcą, imponował potężna posturą, twardym charakterem, bystrością i dumą, natomiast król wydawał się przy nim zwykłym chłopcem. 122

Po chwili Ryszard podniósł rękę, by uciszyć zgromadzonych. Zapadła pełna wyczekiwania cisza. - Witam was wszystkich, przyjaciele - powiedział król uprzejmie. Zaprosiliśmy was tu, by przed naszymi zaślubinami rozstrzygnąć niektóre zaległe sprawy. Księżniczka Anna opowiedziała mi o pannie Rosalyn de Clair, czeskiej szlachciance i dwórce mojej narzeczonej, która jest brzemienna. Musimy odpowiednio zająć się panną de Clair jeszcze przed porodem, bowiem teraz należy ona do naszego dworu. - Ryszard obdarzył Rosalyn uśmiechem, a ona odpowiedziała mu tym samym. - Sir Tristanie - ciągnął król, spoglądając na rycerza. Rosalyn twierdzi, że jesteś ojcem jej dziecka. Jakie masz powody, by odmawiać pojęcia jej za żonę? - Jest kilka powodów. Pierwszy z nich to ten, że dziecko nie jest moje. musiał odczuwać.

RS

Tristan podniósł się z miejsca i Arabella skrzywiła się na myśl o bólu, który A może skrzywiła się na myśl, że Tristan mimo wszystko może zostać zmuszony do poślubienia Rosalyn de Clair, co w radykalny sposób odmieni całe jego dalsze życie i uczyni niedostępnym dla innych dam? Poza wszystkim jednak zupełnie nie mogła pojąć, dlaczego król wrócił do tej sprawy, była bowiem przekonana, że została rozstrzygnięta już w Kolonii, gdy księżniczka ujrzała obnażony brzuch Rosalyn. Może więc to, co działo się tutaj, było tylko wierzchnią przykrywą jakiejś gry? Rosalyn mogła zostać uznana za kobietę pohańbioną, a przez to nic niewartą i niegodną królewskiej uwagi. Gdyby Ryszard odesłał ją w niesławie do Pragi, nikt by się nie zdziwił. A jednak panna de Clair nie została potępiona, tylko władca osobiście zajął się jej przyszłym losem. Coś musiało wpłynąć na taką postawę, jednak Arabella nie łudziła się, by kiedykolwiek poznała tę tajemnicę. Na dworze działo się wiele spraw, których prawdziwy sens był głęboko ukryty i nigdy nie miał wyjrzeć na światło dzienne. Król z namysłem rozejrzał się po komnacie i zatrzymał wzrok na Mary. 123

- Tak twierdzisz, mój dobry rycerzu? Wszak jedna z dam dworu widziała, jak panna de Clair wychodziła wczesnym rankiem z twojej sypialni. - Ryszard uniósł brew, patrząc na Mary, która po krótkim wahaniu skinęła głową. - Co możesz o tym powiedzieć, sir? - To prawda, panie. - Nie zaprzeczasz więc, że ta dama odwiedziła cię przed kilku tygodniami w sypialni? - Nie zaprzeczę. Wydawało się, że Ryszard daje mu drugą szansę, by ten mógł wyjaśnić, co się naprawdę zdarzyło. Dlaczego więc Tristan nie chciał tego zrobić? I dlaczego król nie zapytał Arabelli, na ile ocenia wiek dziecka? Pomyślała jednak, że być może król zrobi to dopiero wtedy, gdy Tristan sam powoła ją na świadka. zamierzasz jej poślubić? - To prawda.

RS

- Ta kobieta odwiedziła twoją komnatę w środku nocy, a mimo to nie

Arabella zrozumiała, że to duma nie pozwala Tristanowi się bronić - ta sama uparta duma, która kazała mu stawić się na audiencji na wezwanie króla, choć powinien zostać w łóżku. Podczas podróży przez kontynent nie zdawała sobie sprawy z rozmiarów tej dumy, teraz jednak, na dworze pełnym potężnych mężczyzn, ujrzała ją w pełni. Tristan nie zamierzał błagać o wolność króla, który nawet nie miał jeszcze zarostu na twarzy. Wydawało się, że Ryszardowi na chwilę zabrakło słów, ale opanował się po wymianie spojrzeń z księżniczką Anną. - Obiecuję, że ten, kto pojmie tę kobietę za żonę, zdobędzie moją wdzięczność oraz posiadłości należące do Korony. Arabella wstrzymała oddech. Czyżby chodziło o ziemie, które Tristan miał nadzieję otrzymać? Zarazem jednak pomyślała, że panna de Clair musi być mocno przez kogoś chroniona lub posiadać szczególną wartość, skoro król tak dba o jej 124

przyszłość i stara się uchronić przed haniebnym losem niezamężnej matki, na który przecież przez swą nieobyczajność solennie zasłużyła. Wszyscy rycerze zwrócili oczy na Tristana, czekając na to, co zrobi. Długa chwila minęła w ciszy. W końcu jeden z jego ludzi wystąpił do przodu z hełmem w ręku. - Wasza Wysokość, chciałbym prosić o rękę tej damy. Zaczerwieniona Rosalyn otworzyła usta ze zdumienia. Arabella znała tego rycerza tylko z widzenia, ale pamiętała, jak się nazywał. Henry Mauberly należał do najmłodszych członków eskorty księżniczki, ledwie osiągnął wiek męski. Twarz jego pokrywały piegi, a włosy miał równie czerwone jak policzki Rosalyn. - Czy twierdzisz, że jesteś ojcem dziecka panny de Clair? - zapytał król.

RS

- Nie, panie, ale jak powszechnie wiadomo, sir Tristan Carlisle również nie jest jego ojcem - odrzekł wysoki rycerz, przyklękając przed królem. Rosalyn chciała coś powiedzieć, ale pochwyciła ostrzegawcze spojrzenie księżniczki Anny i zamknęła usta. Król gestem kazał rycerzowi wstać. - Korona jest ci bardzo zobowiązana. Po twoim ślubie wystawię ci tytuł na niewielką posiadłość przy północnej granicy. Zdumiona tą dziwna procedurą Arabella poczuła jednak ulgę na myśl o Tristanie. Zarazem wszelkie jej domysły co do wielkiego znaczenia Rosalyn prysły. Zapewne na prośbę księżniczki Anny król postanowił zażegnać skandal, a ceną była niewielka posiadłość. Cena zaiste niewielka. Natomiast Rosalyn... Cóż, została uratowana, lecz jej przyszłość nie będzie zapewne szyta na miarę jej ambicji i pragnień. Zastanawiała się też, kiedy będzie mogła opuścić zgromadzenie, skoro problem został rozwiązany. Król jednak znów podniósł rękę, ponownie prosząc o ciszę. 125

- Przedstawiono mi jeszcze jedną sprawę. - Zmarszczył brwi, bowiem ta kwestia wydawała mu się jeszcze trudniejsza niż poprzednia. - Bardzo zaniepokoiły mnie szerzące się na dworze pogłoski na temat wpływu Złego. Wszyscy zamarli w milczeniu. Arabella poczuła, że brakuje jej tchu. - Już od wielu wieków Korona służy swojemu ludowi - mówił dalej Ryszard w wiernym sojuszu z Kościołem, czerpiąc siłę i natchnienie ze świętej wiary. Nie pozwolę, by wśród mojej szlachty rozniosły się pogłoski o pogańskich wpływach. Wszystkie oczy zwróciły się na Arabellę. Ze wszystkich podłych kłamstw, które Tristan słyszał na królewskim dworze, to było najgorsze i - niech piekło się tym nasyci! - po części sam był temu winien. - Za pozwoleniem, Wasza Wysokość. To ja stałem się przyczyną krążących po dworze plotek. - Wystąpił naprzód i znów zwrócił się do króla, choć czuł się słaby i

RS

nogi uginały się pod nim. Wiedział, że jeśli zasłabnie, jego argumenty stracą swą moc, jednak Arabella zasługiwała na to, by ktoś wystąpił w jej obronie, szczególnie po tym wszystkim, co zrobiła, by go ocalić.

- Jak mam rozumieć twoje słowa? - zapytał król, ujmując dłoń księżniczki Anny. Tristana zastanawiała dziwna więź między nimi. Choć znali się zaledwie od kilku dni, ich uczucie wydawało się szczere. Nie mieli żadnych powodów, by udawać sympatię, która nie zagościłaby w ich sercach. - To ja spowodowałem gadanie o cygańskiej magii, Wasza Wysokość. Tristan był przerażony, gdy usłyszał, jak Simon przekręcił wszystko, co zdarzyło się w lesie pod Calais, najwyraźniej jednak nie tylko ten rycerz uważał, że Arabella jest niezwykłą kobietą. - Po dworze krążą pogłoski dotyczące mojego rzekomo cudownego uzdrowienia. Zostałem poważnie ranny w pobliżu Calais, Wasza Wysokość, ale zajęła się mną bardzo skuteczna uzdrowicielka. - Skłonił się przed Arabellą, zauważając z zadowoleniem, że pomimo panującego w komnacie napięcia trzymała głowę wysoko uniesioną. - Dowiedziałem się, że lady Arabella Rowan przez całe swoje życie uczyła się sztuki leczenia od znanej czeskiej uzdrowicielki i 126

choć mój powrót do sił pod jej opieką może wydawać się dziełem magii, zapewniam cię, panie, że zawdzięczam to wielkiej wiedzy, a nie ciemnym siłom. Widzę teraz, że niedostatecznie chwaliłem umiejętności lady Arabelli, podczas gdy inni rozpowszechniali o niej fałszywe plotki. Moim jedynym usprawiedliwieniem jest to, że długo pozostawałem poza dworem i zapomniałem już, jakiej siły nabierają uporczywie powtarzane pogłoski. Jestem winien lady Arabelli i Waszej Wysokości przeprosiny, że wywołałem takie plotki. Zdumiony był, że wygłosił tak kwiecistą mowę. Wbrew swoim intencjom zmieniał się w dworzanina pochlebcę. Pocieszył się myślą, że nie wszystkie bitwy wygrywa się mieczem. Przekonał się o tym na własnej skórze, gdy stał się ofiarą fałszywego oskarżenia Rosalyn de Clair. A poza tym, pomyślał jeszcze, może w ten sposób uda mi się zyskać wdzięczność Arabelli.

RS

Król jednak zmarszczył brwi.

- Korona być może przyjmie twoje przeprosiny, ale w moim przekonaniu jesteś winien lady Arabelli znacznie więcej.

Tristan wyprostował się. Był wyraźnie zaniepokojony. Bolały go plecy; przeszywający ból promieniował aż do czubków palców, a do tego zaczynało mu dudnić w głowie. Cóż jeszcze król chował w zanadrzu? Ryszard wezwał Arabellę, by stanęła przed nim. Tristan patrzył na nią, gdy szła w stronę podwyższenia i uginając kolano, przyklękła przed królewską parą. Teraz wydawała mu się zupełnie inną osobą niż szalona dziewczyna, którą spotkał w czeskim lesie. Podczas podróży do Londynu zaczął w niej zauważać spokojny wdzięk, teraz zaś wyglądała jak egzotyczna piękność przywieziona z cudzoziemskiego kraju. - Czyż ona nie jest urocza, Tristanie? - zapytał Ryszard, uśmiechając się nad pochyloną głową Arabelli.

127

Ogarnęło go uczucie zaborczości i nieuzasadnionego gniewu na młodego władcę. Zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek uda mu się spędzić z Arabellą chwilę na osobności. - Tak - przyznał niechętnie. - Cieszę się, że zgadzasz się ze mną, istnieje bowiem bardzo prosty sposób, by przeciwdziałać plotkom o czarach, które pojawiły się na dworze z twojego powodu. Ponieważ stwierdziłeś przed świadkami, że jesteś odpowiedzialny za ten cień na czci lady Arabelli, to teraz przyjmiesz na siebie również odpowiedzialność za naprawienie wyrządzonych szkód i pojmiesz ją za żonę. Zachwiała się i wyciągnęła rękę, by się czegoś przytrzymać. Jej dłoń natrafiła na ramię Tristana. - Wasza Wysokość, ośmielam się nadmienić, że nie zamierzam zostać w

RS

Anglii na zawsze. - Wpływ ojczystego języka nadawał jej słowom miękki akcent, ale w głosie Arabelli brzmiało wyraźne rozczarowanie. - Mam zobowiązania wobec mojej rodziny w Czechach.

Tristan uspokajająco położył dłoń na jej ramieniu. Król wydawał się przyjaźnie do nich usposobiony, odziedziczył jednak temperament po Lancasterach i przeciwstawianie się mu nie było mądre. Nie zwracając uwagi na słowa Arabelli, Ryszard skupił wzrok na twarzy Tristana. - Ponieważ to małżeństwo jest po naszej myśli, Korona przyznaje ci na własność posiadłość Ravenmoor w Northumbrii i ustanawia cię lordem tych ziem. Jesteśmy zadowoleni z twojej służby, która trwa już nieprzerwanie piętnaście lat. Tymi słowami król ofiarował Tristanowi wszystko, o co walczył przez całe swoje życie. Musiał tylko ożenić się z Arabellą, by te marzenia się ziściły. Posunięcie króla było sprawiedliwe i służyło kilku celom naraz. Ryszardowi nie przyszło jednak do głowy, że łamie nieposkromione serce Arabelli i przykuwa Tristana na całe życie łańcuchem do kobiety, która marzy tylko o wolności. 128

- Nie zasłużyłem sobie na tyle łaski - rzekł Tristan z wysiłkiem. W głowie aż mu huczało na myśl o trudnym małżeństwie. - Z pewnością rozumiesz, że ceremonia musi się odbyć jak najszybciej. Te plotki należy uciszyć natychmiast. Możecie wziąć ślub jutro, zaraz po lady Rosalyn, a potem wyjechać do Ravenmooru, gdzie twoja pani będzie bezpieczna od dworskich plotek. Dopiero gdy przyszły lord zgodził się na królewskie warunki, pozwolono im odejść. Tristan uświadomił sobie, że Arabella przez cały czas trzymała go za ramię. Wciąż klęczała z dłonią zamkniętą wokół jego przegubu, aż pociągnął ją na nogi i poprowadził do odosobnionej komnaty. Skórę miała bladą, a źrenice tak rozszerzone, że prawie nie było widać zielonych tęczówek. W milczeniu podniosła na niego wzrok. łagodnie.

RS

- Czy aż tak bardzo przeraża cię myśl o małżeństwie, chovihani? - zapytał Potrząsnęła głową i dopiero po dłuższej chwili powiedziała ochryple: - Nawet teraz tak mnie nazywasz? Mimo że publicznie oskarżono mnie o... Znów potrząsnęła głową, a w jej oczach zabłysły łzy. Tristan poczuł wyrzuty sumienia. Żaden uzbrojony przeciwnik nie mógłby jej zadać bardziej bolesnego ciosu. - Masz rację - przyznał szczerze. - Intencje miałem inne, nie chciałem ci sprawić przykrości, ale zachowałem się gruboskórnie. Jednak na pociechę mogę ci powiedzieć, że król zsyła mnie do Ravenmooru, bym chronił północne granice królestwa, rozeszły się bowiem pogłoski o sojuszu Szkotów z Francuzami. Będę miał niewiele czasu, by przeszkadzać ci w twojej pracy, jeśli nadal będziesz miała ochotę się nią zajmować. - Ty, Tristanie, będziesz walczył z sąsiadami, a ja będę ich uzdrawiać. - Nie wiem, czy będziesz miała okazję uzdrawiać wrogów, z pewnością jednak wieśniacy bardzo się ucieszą z obecności uzdrowicielki. 129

Pragnął jak najszybciej wyruszyć na północ, choćby nawet Arabella miała przywitać niechciane małżeństwo łzami. Był pewien, że spodoba jej się dziki, oddalony od dworu kraj, równie piękny jak jej ojczyste strony. Jeśli chodziło o niego, to po odrzuceniu przez Elizabeth był święcie przekonany, że nigdy się nie ożeni. Teraz jednak był już innym człowiekiem, a pozycja lorda wymagała, by miał żonę. Nie wybrał Arabelli sam i być może nie uczyniłby tego z własnej woli, wiedząc, jak bardzo jest niezależna, nie mógł jednak zaprzeczyć, że bardzo go pociąga. Będzie jego kobietą, a wizja nocnych rozkoszy napawała go radością, zarazem miał pewność, że Arabella nie łudziła się co do jego uczuć. Wszystko więc układało się pomyślnie, bez fałszu, bez obietnic bez pokrycia, z możliwością czerpania z życia tego wszystkiego, co najlepsze. - Nie pozwolisz mi leczyć swoich wrogów? - zapytała z wielkim

RS

wzburzeniem. - Jestem uzdrowicielką!

Nie mógł pojąć, jak osoba tak niewinna, że aż naiwna, może być zarazem obdarzona nieskończenie namiętną naturą.

Patrzył na nią, układając w głowie odpowiedź. Odpowiedź będąca lekcją o tym nowym świecie, w którym przyjdzie jej żyć aż do ostatnich dni. - Witaj w najbardziej cywilizowanym królestwie na świecie, Arabello. Emocje znikły z jej twarzy, jakby zamknęła okiennice duszy. Tristan poczuł tęsknotę za kobietą, którą ujrzał ostatniej jesieni na zasypanej liśćmi polanie, doskonale jednak wiedział, że to już się nie wróci. Jego żona nie będzie już tą samą Cyganką o szalonych oczach, do czego również on się przyczynił, i to co najmniej w takim samym stopniu jak reszta dworu. Cywilizowanego dworu... Jednak gdy podał jej ramię, poczuł ogromną radość na myśl, że już następnego wieczoru będzie mógł spędzić z nią nie kilka kradzionych chwil, ale całą noc.

130

Rozdział dwunasty W dniu ślubu Rosalyn bardzo trudno było uwolnić się choć na chwilę od towarzystwa męża. Doprawdy, byłoby to irytujące i męczące ponad wszelką miarę, gdyby nie poczucie ulgi, że jednak dopłynęła do jakiegoś portu. Uderzyła ją również cała ironia sytuacji. Otóż wszystkie manewry, które podjęła, by znaleźć odpowiedniego męża, skończyły się tym, że sama została wmanewrowana w małżeństwo przez Tristana, Arabellę i angielskiego króla. Powinna czuć złość, a jednak tak nie było. Ciąża wyczerpywała ją coraz bardziej i dziękowała losowi, że bezpiecznie zakotwiczyła się w sakramentalnym związku z mężczyzną, który, przynajmniej na razie, nie wypominał jej tajemniczego kochanka, którego dziecko nosiła pod sercem.

RS

Ivan Litsen czekał na nią za kaplicą, w której przed kilkoma minutami przysięgła miłość i wierność wysokiemu Szkotowi, który zaskarbił sobie przychylność angielskiego króla.

- Gdzie ty się podziewałaś? - zapytał ze złością, gdy tylko ją ujrzał. Rosalyn wzruszyła ramionami.

- Nie tak prosto jest zniknąć z własnego ślubu. Wiele zawdzięczała Ivanowi. To on pomógł jej przekonać starzejącego się czeskiego szlachcica, że jest jego córką, lecz prosząc ją o spotkanie na osobności, przekroczył wszelkie dopuszczalne granice. Z twarzą nakrytą kapturem stał za wózkiem obwoźnego handlarza i doskonale stapiał się z otoczeniem. Choć panował mróz, dziedziniec pełen był ludzi, którzy pakowali juki, polerowali zbroje, nosili drwa do zamku, czerpali wodę ze studni lub wykonywali inne obowiązki. - Czy ta Rowan wie, że mnie znasz?

131

Ivan miał powiązania polityczne, których Rosalyn kompletnie nie rozumiała i od trzech lat, czyli od czasu, gdy udało jej się dołączyć do czeskiego dworu, nieustannie wypytywał ją, z kim rozmawiała i o czym, jakie przyjaźnie zawarła, co udało jej się zasłyszeć. Interesowało go po prostu wszystko i te kontakty, co zrozumiałe, stały się dla niej ciężarem i niepokoiły zarazem. Niechciana ciąża w gruncie rzeczy wcale nie była niechciana, Rosalyn liczyła bowiem, że uwolni ją od potajemnych spotkań, których Listen wciąż się domagał. Jednak plan spalił na panewce, gdy ojciec dziecka ją odtrącił. - Wydaje mi się, że nie, a jeśli nawet coś podejrzewa, to nigdy o tym nie wspomniała. - To dobrze. Tego się trzymaj, jeśli nie chcesz, by twój mąż poznał prawdę o ścigający kurę.

RS

twoim pochodzeniu. - Ivan ściszył głos, gdy tuż obok nich przebiegł chłopiec - Przez trzy lata służyłam ci wiernie na całym kontynencie pod czujnym okiem dwóch królów i cesarza. Czy nie sądzisz, że zasłużyłam na swoją pozycję? Zdenerwowana małżeństwem z nieznanym rycerzem oraz buzującymi hormonami, wypowiedziała te słowa nadzwyczaj ostrym tonem, na który dotąd nie pozwalała sobie w rozmowach z Listenem. Zmrużył oczy, przypominając jej, że powinna zachować ostrożność. Nie był już najmłodszy, ale służył kiedyś w prywatnej gwardii cesarza i miał wystarczająco wiele siły, by wymusić na niej posłuszeństwo. - Jesteś ze mną związana na całą resztę życia i radzę ci, dobrze sobie to zapamiętaj, jak i to, że stawiasz pod topór nie tylko swoją głowę. - Spojrzał na jej brzuch. - Jeśli nie dopełnisz naszej umowy, wyjdzie na jaw, że jesteś oszustką i uzurpatorką. Twoje małżeństwo zostanie unieważnione, ty pójdziesz w ręce kata. Jak myślisz, co wówczas czeka osieroconego bękarta? Od jego wzroku przeszył ją dreszcz, a słowa wprawiły w rozpacz. Być może Listen celowo przesadzał, by mieć ją w garści, być może udałoby się jej wywinąć 132

sianem, gdyby spróbował spełnić swe groźby, ale tylko być może. Bardzo bała się tego człowieka. Od trzech miesięcy robiła wszystko, by zapewnić sobie obrońcę, ryzykując przy tym zdrowie swojego dziecka - tak w każdym razie twierdziła Arabella Rowan, która na widok jej nabrzmiałego brzucha jasno powiedziała, co sądzi o krępowaniu się ciasnym gorsetem. Rosalyn nie zamierzała wyrządzić krzywdy niewinnej istotce, a już z pewnością nie chciała jej narażać na gniew Ivana, człeka bezwzględnego i mściwego. Skinęła głową i otoczyła się ramionami, by odpędzić chłód, który ogarnął ją z tej całej grozy. Rękawy sukni wysadzanej klejnotami drapały wnętrza jej dłoni. - Dopilnuję, by nikt się nie dowiedział o naszej znajomości. - Doskonale. Nie możemy nic przedsięwziąć w Londynie, ryzyko jest zbyt wielkie, słyszeliśmy jednak, że Rowan ma pojechać na północ.

RS

- To prawda, tak w każdym razie się mówi. - Choć Rosalyn zazdrościła Arabelli i czuła wobec niej zawiść, nie chciała jednak, by spotkało ją jakieś nieszczęście. Dostarczyła jej ziół, które łagodziły poranne mdłości, i o nic nie poprosiła w zamian. Był to naprawdę uprzejmy gest, który bardzo ujął Rosalyn. Więcej, szczerze ją wzruszył. Nie przypuszczała, że jest zdolna do takich emocji, zupełnie jakby jej serce stało się miękkie i delikatne. Co za dziw, bo dotąd było twarde i bezwzględne, z czego zresztą była dumna, wszelkie sentymentalizmy uznając za zgubną głupotę. Jednak to pewnie nowe życie, które w niej wzrastało, sprawiło, że inaczej zaczęła patrzeć i na ludzi, i na samą siebie. - Musimy poczekać, aż wyruszy, i dopiero wtedy uderzymy. - Ivan naciągnął kaptur na głowę, potem sięgnął do wózka, podał Rosalyn kawałek koronki i podniósł głos tak, by usłyszeli go wokół: - Niech Bóg cię błogosławi w dniu twojego ślubu, pani. Rosalyn pochwyciła koronkę, zadowolona, że spotkanie dobiega już końca. Jej mąż z pewnością zastanawiał się, gdzie się podziała, a choć nie był zbyt wyrafinowany i miał dziwny akcent, wydawało jej się, że zaczęła już czuć do niego 133

słabość, choćby za to, że zaakceptował ją, co niewielu mężczyzn gotowych byłoby uczynić. Zamierzała wstrzymać się z ostatecznym osądem do czasu, aż się przekona, czy rudowłosy młodzieniec nie będzie jej bił albo uprzykrzał życie w inny sposób, ale po raz pierwszy od wielu lat zaczęła wierzyć, że wreszcie stanęła na twardym gruncie. Bo dotąd kroczyła po nader kruchym lodzie i jedynie swemu talentowi do intryg i komedianckim zdolnościom zawdzięczała, że nie tylko nikt jej nie zdemaskował, ale stała się szlachcianką, a potem dwórką księżniczki. A na koniec, dziwnym obrotem losu, jej knowania sprawiły, że została żoną rycerza, który obiecał uznać jej panieńskie dziecko za swoje. Czyżby więc wszystko wreszcie szło ku dobremu? - pomyślała. Oby... Musi tylko dostarczać Ivanowi Litsenowi wiadomości, których żądał, bo to konieczny warunek, by wreszcie mogła ułożyć sobie szczęśliwe lub choćby normalne życie.

RS

I znów ogarnął ją chłód przerażenia, bo nagle, w całej swej grozie, dotarło do niej, kto tak naprawdę może się stać jej największym i najbardziej mściwym wrogiem.

- Boże - zaczęła się modlić niemal bezgłośnie - nie pozwól, by Tristan kiedykolwiek dowiedział się o moich knowaniach wymierzonych w Arabellę. W wiosce, w pobliżu której wychowała się Arabella, zaślubiny świętowano w obecności obydwu rodzin. Krewni młodej pary wymieniali podarunki - zwykle był to kozioł od ojca panny młodej i cenna waza od któregoś z wujów pana młodego. Arabella kilkakrotnie uczestniczyła w takich prostych, lecz przepełnionych serdecznością uroczystościach, dlatego trudno jej było cieszyć się małżeństwem, o którym jej rodzina nic nie wiedziała. Niezbyt duża prywatna kaplica w zamku Windsor oświetlona była ciepłym blaskiem setek świec. Prosty ołtarz ozdobiono zielonym bluszczem. Jeśli nawet Arabella nie marzyła o tym, co ją właśnie spotykało, musiała przyznać, że jest to piękne miejsce dla takiej ceremonii, z pewnością lepsze od wznoszących się do nieba wież opactwa Westminster, gdzie król miał poślubić księżniczkę Annę. 134

Wcale nie wyczekiwała tego małżeństwa. Owszem, była Tristanowi wdzięczna za rycerską postawę, za to, że zapewnił króla, iż nie sprowadziła na lud Brytanii ciemnych sił. Powodowany szlachetnymi intencjami mówił o jej umiejętnościach uzdrowicielskich, każde jego słowo było przemyślane, ale nie padła między nimi choćby najmniejsza aluzja dotycząca uczuć, miłości. Nie wyjaśnił jej, kim była dla niego Elisabeth, nie wiedziała również, czy wciąż spiskował w ciemnych kątach z Simonem, zastanawiając się, którą kobietę można zwabić do łóżka. Zawsze sądziła, że jeśli wyjdzie za mąż, to poślubi mężczyznę, który odda się jej bez reszty i będzie bezwarunkowo wierzył, że miłość i małżeństwo muszą iść w parze, jeśli nie mają zamienić się w swe zaprzeczenie, stać się okrutną parodią sakramentalnej przysięgi. Być może u podstaw tej wiary leżało jej

RS

niekonwencjonalne wychowanie, ale kobiety z rodu Rowan zawsze wychodziły za mąż z miłości. To one wybierały swych mężów, nikt nie robił tego w ich zastępstwie.

- Nie denerwuj się, Arabello. - Mary krążyła wokół niej, strząsając nieistniejące pyłki z kremowej sukni, podarunku od księżniczki. Suknia, wyszywana wokół szyi złotymi koralikami, ze skomplikowanym wzorem wyhaftowanym złotą nicią na plecach wokół licznych drobniutkich guziczków, ciasno opinała ciało aż do bioder otoczonych pasem wysadzanym szmaragdami i rubinami. Pas również był ślubnym darem od księżniczki Anny. - Wychodzę za mąż za człowieka, który mnie nie kocha, i już nigdy nie wrócę do rodzinnego kraju. - Królewska decyzja ciążyła Arabelli równie mocno jak suknia. - Kiedy mam się denerwować, jeśli nie teraz? Mary poprawiła jej włosy, które Hilda ozdobiła wieńcem z suszonych kwiatów. - Mam nadzieję, że księżniczka zgodzi się, bym pojechała do Northumbrii razem z tobą, może więc nie będziesz tam tak samotna, jak się obawiasz. 135

- Naprawdę chcesz tak zrobić? - spytała głęboko wzruszona. - Ruszysz ze mną na drugi koniec tej zimnej wyspy tylko po to, by być przy moim boku? Mary pociągnęła ją głębiej do nawy, w której stała gromadka dam dworu zaproszonych na uroczystość. - Zrobię to z radością, o ile tylko księżniczka mi na to pozwoli. Niestety nie jestem zwykłą dwórką. - Wiem, wiem... - Nadzieje Arabelli nieco przygasły. - Ze wszystkich dam na jej dworze w tobie płynie najszlachetniejsza krew. Kuzynka i ulubienica cesarza... Księżniczka Anna będzie cię potrzebowała w Londynie, szczególnie na początku, gdy zacznie przełamywać lody i zdobywać serca Anglików. Policzki Mary poróżowiały. - Przypomnę jej, że mam nadzieję zdobyć serce jednego z ludzi Tristana, który

RS

również wybiera się do Northumbrii.

W obliczu tej nowej zagadki Arabella zapomniała o swym zdenerwowaniu. - Chyba nie masz na myśli...

- Doskonale wiem, że nie przepadasz za Simonem Percivalem, ale... - Musimy porozmawiać. - Arabella przypomniała sobie rozmowę Tristana z Simonem, którą podsłuchała w zamku praskim. Powinna ostrzec Mary, że rycerz być może tylko bawi się jej wrażliwym sercem. Czy jednak poglądy Simona mogły bardzo się różnić od poglądów Tristana? Postąpiłaby mądrze, gdyby sama posłuchała własnych rad. Nie powinna odstraszać przyjaciółki od człowieka, który ma szansę przy tej słodkiej i szlachetnej dziewczynie nauczyć się kochać w taki sposób, w jaki Tristan zapewne nigdy się nie nauczy. Żałowała, że nie mogła tego sprawdzić, nim zgodziła się na małżeństwo. - Idą już - szepnęła Mary i obróciła Arabellę twarzą do wejścia. Wstrzymała oddech. Pan młody i jego ludzie mieli na sobie stonowane czarne i szare opończe, na których jaskrawo odznaczały się herby. Tristan stał pośrodku 136

grupy, dumny i wyprostowany, choć rana wciąż dawała mu się we znaki. Arabella jednak nie była teraz uzdrowicielką, tylko patrzyła na niego jak kobieta. Jak zwykle miał na sobie prostą czarną opończę, ozdobioną jedynie czerwonym herbem, który musiał być symbolem Ravenmooru. Nigdy dotąd nie widziała go w szacie, która uniemożliwiałaby dobycie miecza albo błyskawiczne wskoczenie na konia. Opończa sięgała do ud, a pod spodem miał grube, ciemne nogawice. Tristan wszedł do kaplicy bez miecza, domyślała się jednak, że za pasem ma ukryty nóż. Ciemne włosy luźno opadały na ramiona. Arabella po raz pierwszy widziała go w takiej fryzurze. Dołączyła do niego i razem stanęli przed kapłanem, który miał połączyć ich w oczach Kościoła. Starała się słuchać słów księdza, ale niewiele do niej docierało. Zastanawiała się, co ją czeka po zaślubinach. Czy wszyscy zasiądą razem do uczty,

RS

by świętować? A może po prostu będzie musiała się przenieść do komnaty męża? Zaczęła się modlić, by udało jej się jakoś ułożyć relacje z Tristanem. Choć przypuszczała, że kocha inną kobietę, do tego nie wybrał jej z własnej woli, pragnęła być dobrą żoną. Miała nadzieję, że pozwoli jej kiedyś powrócić do Czech, choćby na krótko.

W końcu stary ksiądz położył pomarszczoną dłoń na ramieniu Arabelli i obrócił ją twarzą do Tristana. Oczy jej męża w blasku świec miały nieprzenikniony wyraz. Chociaż ceremonia tego nie wymagała, Tristan ujął jej dłonie, a gest ten był nadspodziewanie delikatny i czuły. Arabella poczuła dreszcz, zaraz też pomyślała, że będzie musiała nadzwyczaj czujnie strzec swego serca. Jej nowo poślubiony mąż bez trudu potrafił poruszyć ją do głębi i wzbudzał w niej tak wielkie namiętności, że zbyt łatwo mogłaby zatracić się w jego dotyku i zbyt łatwo uwierzyć, że kiedyś potrafiłby ją pokochać. Patrzył na nią, oczekując odpowiedzi. - Tak - zdołała wyszeptać i poczuła, że Tristan mocniej uścisnął jej dłonie. 137

Nic nie zapamiętała z pozostałej części ceremonii. Przez cały czas myślała tylko o dłoniach Tristana i o bitwie, którą będzie musiała stoczyć z sobą, by zachować kontrolę nad uczuciami. Gdy krótka msza dobiegła końca, ksiądz obrócił ich twarzami do gości. - Lord i lady Ravenmoor - powiedział donośnie. Jej życie zostało nieodwołalnie związane z życiem Tristana. Zgromadzeni goście wybuchnęli wiwatami. Arabella próbowała cofnąć dłonie, Tristan jednak przyciągnął ją do siebie i pocałował. Poczuła ciepło jego ciała i przestała myśleć o świadkach ceremonii. Pocałunek był intensywny i bardzo intymny, i to w takim nasileniu, że musiała przytrzymać się opończy męża, by nie stracić równowagi. Zakończył się jednak równie niespodziewanie, jak się zaczął. Arabella

RS

zamrugała, próbując zebrać myśli. Tristan podszedł do króla, zaś Mary i księżniczka Anna podbiegły do panny młodej i ze śmiechem wyprowadziły ją z kaplicy królewskiej.

Księżniczka serdecznie uścisnęła Arabellę. - Jaka z was piękna para!

- A Tristan jest taki dworny, Arabello, tak delikatnie wziął cię za rękę - dodała Mary. - Prosimy na ucztę! - wykrzyknął król, prowadząc gości do izby, gdzie na stołach czekały zimne mięsa, sery, suszone owoce i piwo. Arabella kilkakrotnie próbowała porozmawiać z Mary o swoich obawach dotyczących Simona Percivala, ale za każdym razem przeszkadzał jej w tym ktoś, kto podchodził, by złożyć życzenia. W drodze z kaplicy do sali, w której odbywała się uczta, do grupy dołączyli lady Rosalyn de Clair, po mężu Mauberly, i sir Henry, którzy wzięli ślub nieco wcześniej, oraz ich goście. Arabella miała wrażenie, że widzi dokoła setki ludzi. 138

Od czasu do czasu zerkała w stronę Tristana. Jak na człowieka, którego właśnie zmuszono do ożenku, wydawał się w całkiem dobrym nastroju, Arabella przypuszczała jednak, że bardziej go cieszy nowo zdobyte bogactwo niż dodatkowy ciężar w postaci żony. Z drugiej strony, być może małżeństwo nie przeszkadzało mu tak bardzo, ponieważ w niczym nie ograniczało jego wolności. Prawo obowiązujące w tym kraju, a w gruncie rzeczy również i w Czechach, faworyzowało mężczyznę do tego stopnia, że nawet najgorzej przez męża traktowana żona na zawsze pozostawała z nim związana. Arabella wycofała się z tłumu, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza. Wyminęła śpiewaków, którzy mocno się już wstawili, choć uczta dopiero się zaczynała, i przez nikogo niezauważona przeszła przez niski, sklepiony korytarz, po obu stronach którego znajdowały się sale i komnaty sypialne. Dalej znajdowały się

RS

drzwi, które, jak jej się wydawało, musiały prowadzić na zewnątrz. Gdy do nich dotarła, drzwi uchyliły się i Arabella zobaczyła wysuwający się przez szparę elegancki purpurowy pantofel.

A za bucikiem pojawiła się cała postać. Rosalyn de Clair miała policzki zaczerwione od zimna. Szare światło zimowego dnia podkreślało rysy jej twarzy, wciąż delikatne pomimo wyraźnego już brzucha. - Gratulacje z powodu ślubu, lady Rosalyn. - Arabella skinęła jej głową. Od czasu porwania w Calais i dziwnej rozmowy w lesie zachowywała wobec Rosalyn ostrożność, wciąż bowiem nie rozwiązała zagadki, jakim sposobem uszła z pułapki bez szwanku. - Również ci gratuluję - powiedziała Rosalyn. - Chcesz wymknąć się niepostrzeżenie na zewnątrz? - Pewnie sama doskonale wiesz, że ślub z nakazu króla nieco rozstraja nerwy. Miałam nadzieję, że świeże powietrze pozwoli mi odzyskać spokój myśli i równowagę ducha. - Zmęczona walką o akceptację, której być może miała nigdy nie uzyskać, zdjęła z głowy wieniec z suszonych kwiatów. 139

Rosalyn nie odsunęła się od przejścia, lecz położyła dłoń na drzwiach, zagradzając tym samym drogę Arabelli. - Nie obawiasz się wychodzić bez eskorty po tym, co zdarzyło się w Calais? Lęk w jej głosie wydawał się zupełnie szczery. - Słyszałam, że ludzie, którzy cię porwali i zranili Tristana, wciąż są na wolności. Jeśli pozwolę ci wyjść na dziedziniec bez opieki, twój mąż będzie miał jeszcze jeden powód, by mnie nienawidzić. Nie wiedziała, jak odnieść się do tego, że Rosalyn nagle zaczęła troszczyć się o jej bezpieczeństwo. A jeśli się nie wie, jak odczytać czyjeś intencje, to znaczy, że nie ufa się temu komuś. Czyżby ona znów coś knuła? - pomyślała Arabella i dlatego powiedziała: - A ja słyszałam, że królewska rezydencja jest strzeżona przez wielu rycerzy ochroną.

RS

dniem i nocą. Dwóm cudzoziemcom trudno byłoby przechytrzyć tak liczną i czujną Rosalyn skinęła głową. Klejnoty na jej purpurowej szacie lśniły nawet w mrocznym korytarzu.

- Nie bądź tego taka pewna. Dwóm mężczyznom łatwiej jest się ukryć niż armii złożonej ze stu rycerzy, jednak skoro nalegasz, to nie będę cię zatrzymywać. Mam tylko nadzieję, że następnym razem, gdy ktoś w twoim towarzystwie szepnie, że w Calais poprowadziłam cię w pułapkę, przypomnisz sobie, iż tym razem cię ostrzegałam. Arabella uniosła brwi. Najwyraźniej Rosalyn słyszała, że jej ówczesne zachowanie zostało uznane za dziwne. - Będę o tym pamiętać, choć wtedy, w Calais, w końcu nie udało nam się porozmawiać. - Chciałam tylko wypełnić życzenie księżniczki i pogodzić się z tobą. Podeszła bliżej i pocałowała Arabellę w policzek. - Życzę ci wszystkiego dobrego w małżeństwie. I obyś była bezpieczna. 140

Szeleszcząc sukniami, zniknęła w głębi korytarza, natomiast Arabella w zamyśleniu przyłożyła dłoń do policzka. Czyżby tamtego dnia Rosalyn rzeczywiście chciała zawrzeć z nią pokój? Zaharia zawsze powtarzała, że kobiety w ciąży są bardziej podatna na nastroje. Stają się rozdrażnione lub dla odmiany znajdują w sobie nieznane wcześniej pokłady radości i ciepła. Czy to możliwe, by Rosalyn należała do tej drugiej grupy i że teraz, gdy pogodziła się już z faktem, że nosi dziecko, odnalazła w tym szczęście? Stanęła w drzwiach i przez dłuższą chwilę rozglądała się po dziedzińcu, ale nie zauważyła niczego podejrzanego. Kilkoro dzieci biegało za uciekającą kurą i kundlem, paru giermków ćwiczyło się w zapasach na zmarzniętej ziemi, jakiś starszy handlarz, w kapturze nasuniętym na głowę tak nisko, że zupełnie zasłaniał bezpieczna.

RS

twarz, pchał przed sobą wózek z towarami. Wydawało jej się, że jest tu całkiem Postąpiła o krok na zewnątrz, gdy wtem ktoś chwycił ją od tyłu i przytrzymały w miejscu. Już miała zacząć krzyczeć, gdy usłyszała cichy głos tuż przy swoim uchu:

- Nawet nie próbuj uciekać w dzień swojego ślubu, Arabello. Odwróciła się i napotkała gniewne spojrzenie mężczyzny, któremu przysięgła posłuszeństwo do końca swoich dni. Gdy księżniczka zauważyła nieobecność Arabelli, Tristan nie musiał szukać daleko. Tak jak przypuszczał, znalazł swoją cygańską żonę tuż za drzwiami zamku, był jednak zirytowany, że w ogóle musiał jej szukać. - Czy już masz mnie dość i chcesz się ode mnie uwolnić? - Wciągnął ją z powrotem do środka i zamknął drzwi na dziedziniec. Powietrze w korytarzu było chłodne. Tristan zastanawiał się, jak długo Arabella stała w progu, na styku dwóch światów. Miał nadzieję, że uda mu się przywiązać ją do siebie, tymczasem wciąż mu się wymykała. 141

- Chciałam tylko zaczerpnąć świeżego powietrza po... Nie umiem prowadzić uprzejmych rozmów za stołem pełnym ludzi, których marzenia w niczym nie przypominają moich. Szczerość tej odpowiedzi nieco ułagodziła Tristana, choć wciąż był przekonany, że w ciągu najbliższych tygodni nie wolno mu spuścić z oczu swej szybkonogiej żony. Wiedział, że nie będzie mógł opuścić Ravenmooru, dopóki Arabella nie zrozumie, czego on od niej oczekuje. Musi zyskać pewność, że znów nie zaryzykuje życia po to tylko, by nazbierać ziół, zaczerpnąć powietrza czy dla jakiejś innej, równie błahej przyczyny. - Też nie przepadam za tym tańcem wokół króla. - Położył dłonie na jej ramionach, podziwiając jej wygląd. Suknia, choć pożyczona, leżała na niej doskonale. Dumna postawa i bystre, inteligentne spojrzenie świadczyły o dworaka.

RS

wewnętrznej sile i szlachetności charakteru. - Żadne z nas nie urodziło się na Uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że to ich łączy. Zapragnął zabrać ją stąd gdzieś daleko. Ciekaw był, jak ułoży im się życie na krańcach cywilizowanego świata.

- Te same rzeczy są dla nas ważne - dodała Arabella, podążając za jego myślami. - Gdybyśmy tylko mieli napój Tristana i Izoldy, który moglibyśmy wypić razem i tym samym odnaleźć... Szybko położył palec na jej ustach. Próbował być delikatny, ale nie chciał słuchać o fantazjach Arabelli, które jego dotyczyły. Prawił jej romantyczne słówka, gdy chciał ją uwieść, rozkoszować się nią przez noc czy dwie. Teraz jednak, gdy byli połączeni z sobą na zawsze, wolał, by nie żywiła zbędnych iluzji o ich wspólnej przyszłości. - Lepiej tego nie pragnąć. - Wspomnienia głupstw, które popełnił w imię miłości, wciąż paliły go żywym ogniem. 142

- Miłość oznacza, że musisz się otworzyć na niewyobrażalne cierpienia, a nie jest to los, jakiego życzyłbym osobie, którą przysiągłem chronić. Zamrugała, na jej twarzy pojawiło się zmieszanie. - Nie rozumiem. Sądziłam, że twoim zdaniem miłość jest najcenniejszą rzeczą na świecie, wartą nawet niezadowolenia króla. Przypomniał sobie, że kiedyś rzeczywiście plótł coś podobnego, i przeklął własną głupotę. Zastanawiał się, jak ma teraz pogodzić te nieopatrznie wypowiedziane słowa z rozsądnymi zasadami, którymi kierował się w życiu. - No tak... Myślę jednak, że taka miłość jest równie rzadka jak magiczne napoje, które ją wzbudzają. Dobrze się o tym słucha w opowieściach, lecz to wszystko. Arabella spuściła oczy. Gdy znów je podniosła, twarz miała chłodną i dam na dworze.

RS

zamkniętą, a w jej wzroku malował się dystans, taki sam, jak u wszystkich innych - Oczywiście. Jakaż byłam głupia, myśląc inaczej. Mam nadzieję, że zrozumiesz, dlaczego nie mogę pozostać długo na naszej uczcie weselnej. Świętowanie zupełnego oddania drugiej osobie jest zupełnie czym innym niż uroczystość z powodu uświęconej prawem utraty wolności. Przesunęła się obok niego jak chłodny wietrzyk i jej wyszywana koralikami spódnica zahaczyła o jego wełniane nogawice. Chciał ją zatrzymać, ale co mógł powiedzieć, by złagodzić gorycz, którą usłyszał w jej słowach? Skoro nie zamierzał oddać jej swego serca, to nie chciał również wzbudzać w niej fałszywych oczekiwań. Wieczorem zamierzał pokazać Arabelli zalety małżeństwa. Namiętność, która iskrzyła między nimi, mogła teraz wybuchnąć w pełni i przypuszczał, że noc dostarczy im wielu przyjemności. Miał nadzieję, że Arabella nie będzie opłakiwać straconych marzeń o miłości, gdy przekona się, jakie rozkosze czekają na nią w łożu małżeńskim. 143

Rozdział trzynasty Pomimo swojej groźby Arabella pozostała na uczcie weselnej jeszcze przez kilka godzin. Choć bardzo pragnęła znaleźć się daleko od Tristana i nabrać dystansu do jego poglądów na ich związek, uświadomiła sobie, że im wcześniej wyjdzie z uczty, tym prędzej może się znaleźć w mężowskim łożu. Zniechęcająca perspektywa. Noc, która ją czekała, wzbudzałaby w niej mniejszy lęk, gdyby Arabella potrafiła czerpać przyjemność z dotyku Tristana, nie obawiając się o swoje serce. Po tym, jak w Kolonii pojawiły się między nimi iskry namiętności, wiedziała, że trudno jej będzie pozostać zimną podczas nocy poślubnej. Sama myśl o zupełnym obnażeniu się przed Tristanem sprawiała, że krew zaczynała szybciej krążyć w jej siebie?

RS

żyłach, ale jak miała zdobyć się na taką intymność, nie oddając mu zarazem części A to byłoby niebezpieczne, bowiem Tristan jasno powiedział, że w ich związku nie ma miejsca na miłość. Czy żywił jeszcze uczucie do kobiety, której imię wypowiadał w gorączce?

Elisabeth. Może to właśnie ta ona była posiadaczką jego serca? Wypiła trochę za dużo wina i cicho wysunęła się z sali. Poszła do swojej sypialni, pchnęła drzwi i ze zdziwieniem przekonała się, że w środku panuje ruch jak na placu targowym w dzień jarmarku. Mary i Hilda krzątały się dokoła. Mary uścisnęła Arabellę, Hilda pociągnęła ją na ławkę i zaczęła rozczesywać jej włosy. - Och, jaki to był piękny ślub. - Mary schowała wianek, który Arabella zdjęła wcześniej z głowy, sądząc zapewne, że przyjaciółka będzie chciała zachować go na pamiątkę. - Masz szczęście, że poślubiłaś mężczyznę, który z takim zapałem bronił cię przed królem. Myślę, że nie jesteś mu obojętna.

144

Nie zaprzeczyła, choć wiedziała aż za dobrze, co Tristan myśli o niej i o małżeństwie. - Czy bardzo się denerwujesz? - Hilda rozplotła dwa cienkie warkoczyki, które sama zrobiła jej rankiem. - Nie. Jako uzdrowicielka wiem, czego mogę się spodziewać. - Mimo wszystko patrząc na stojące obok łóżko, zaczęła się zastanawiać, gdzie spędzi najbliższą noc. Hilda lekceważąco pomachała ręką. - Ach. Poród pokazuje tylko bolesne skutki małżeńskiego łoża. Daję ci słowo, że noc poślubna jest znacznie przyjemniejsza. Arabella uśmiechnęła się ze wzruszeniem. Hilda próbowała ją pocieszyć, jak matka mogłaby pocieszać córkę w taki wieczór. Pomyślała o swojej rodzinie i

RS

niemal rozpłakała się z tęsknoty i wzruszenia.

Ktoś zapukał do drzwi. Hilda zaśmiała się cicho, a Mary otworzyła je i wpuściła jedną z pokojówek.

- Księżniczka przysyła podarunek z pozdrowieniami dla ciebie, pani. Wrzuciła w ręce Mary zwój kremowego jedwabiu, szybko przyklękła na jedno kolano i wybiegła. - Och, Arabello, popatrz! Mary rozwinęła tkaninę. Była to nocna koszula z najcieńszego płótna, jakie Arabella widziała w życiu, po prostu przejrzysta jak mgiełka. Biała i delikatnie uszyta, miała szerokie rękawy zdobione jasnoniebieskimi wstążkami i lekką koronką. Gorset był prosty, a spódnica opadała aż do ziemi, kończąc się obfitym koronkowym trenem. Na dole spódnicy wyhaftowane były dwa jasnoniebieskie ptaki o splecionych ogonach. - Jest przepiękna - szepnęła Mary, z uszanowaniem dotykając płótna. - To na pewno jedna z koszul uszytych dla księżniczki. Arabella sięgnęła do haftowanego rąbka, podziwiając robotę szwaczek. 145

- Nie mogę przyjąć tak cennego daru. - Musisz - powiedziały jednocześnie Mary i Hilda, po czym Hilda dodała: Twoja odmowa byłaby obrazą dla księżniczki Anny, rzecz wprost niesłychana. Poza tym wiesz, jaka jest nasza pani. Już cieszy się na myśl, że swoim prezentem sprawiła ci radość. Arabella popatrzyła na koszulę, a potem na swoją suknię haftowaną klejnotami. - Księżniczka jest zbyt hojna. Przyznaję jednak, że pokusa jest wielka. Hilda i Mary zaczęły ją przekonywać do przyjęcia daru. W końcu Arabella włożyła koszulę i pozwoliła im zaprowadzić się do komnaty Tristana. Wszystkie jej obawy, rozproszone życzliwymi słowami Hildy i Mary, wróciły z całą siłą, gdy Hilda lekko zastukała do drzwi i Tristan otworzył je z rozmachem.

RS

Na jego widok Arabella poczuła, że oddech więźnie jej w gardle. Na wpół ubrany wydawał się jeszcze groźniejszy, niż wówczas, gdy siedział na koniu z mieczem w ręku. Choć opiekowała się nim w gorączce, aż do tej pory nie zdawała sobie w pełni sprawy, jak potężnie jest umięśniony.

Towarzyszki Arabelli wepchnęły ją do komnaty, a Hilda poprowadziła do łoża Tristana. Ciemne kotary były już odsunięte na boki. W granitowym kominku migotał ogień. Blaski płomieni odbijały się od wypolerowanej kolczugi, tego dnia nieużywanej. Arabella wsunęła się między chłodne prześcieradła, a Tristan przechadzał się od jednej ściany do drugiej, nie patrząc w jej kierunku. Mary po raz ostatni pogładziła ją po głowie, po czym wyszła z Hildą, zamykając za sobą drzwi. Tristan natychmiast zasunął je na zasuwę i pozostali sami w jego męskim królestwie. Arabella oparła się o wysoką stertę poduszek z jedwabnymi chwostami, ułożonych przy wezgłowiu wysokiego, rzeźbionego łoża, i czekała. Choć nie patrzyła w stronę Tristana, wyczuwała jego ruchy na kamiennej podłodze, pokrytej czystymi matami z sitowia. Widziała jego cień, który poruszał się złowieszczo po 146

wypolerowanych drewnianych belkach wysokiego sufitu. Przyszło jej do głowy, że izba zapewne została odświętnie przygotowana na dzień ich zaślubin. W dodatkowych świecznikach płonęły świece, poduszki wyglądały na świeżo ułożone, a na jednym końcu łóżka rozsypano suszone płatki kwiatów. Niestety, żaden z tych drobiazgów nie złagodził jej niepokoju. W końcu odważyła się zerknąć na męża. Siedział na krześle naprzeciwko łóżka i choć pozę miał swobodną, w jego oczach ujrzała dziwny płomień. Serce zaczęło bić jej szybciej. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie w kręgu dębów. Tak jak wtedy, również i teraz mogła tylko patrzeć na niego, niepewna, jak powinna się zachować w obecności potężnego mężczyzny czy raczej w obliczu potężnego przyciągania, które między nimi istniało. W każdym razie nie potrafiła oderwać od niego wzroku.

RS

- Czy trudno było ci przyjść tu dzisiaj? - W jego oczach tańczyło dziwne światło. Patrzył na nią, jakby czekał, aż Arabella uczyni jakiś fałszywy krok. Podniósł lśniący przedmiot ze stołu, na którym stały trzy świeczniki, i wyciągnął dłoń w jej kierunku. - Zacząłem się już zastanawiać, czy uciekłaś w góry. Trzymał w ręku jej nóż, zgubiony tamtego dnia, gdy spotkali się po raz pierwszy. Obrócił go w dłoni, jakby po to, by mogła go lepiej zobaczyć. Patrzyła na jego palce przesuwające się po ostrzu i nie wiedziała, jak ma rozumieć nastrój Tristana. - Nie zamierzam uciekać w kraju, gdzie na każdym kroku czyhają niebezpieczeństwa oraz mężczyźni, którzy chcą mnie skrzywdzić. Dziękuję za to, że oddajesz mi nóż. To dla mnie cenna pamiątka, podarunek od babci. - Przyszłaś do mnie po to tylko, by się uzbroić? - Uniósł brwi i położył nóż na stoliku obok umywalni. Żartował, ale w jego oczach błyszczała ostrożność. - Przyszłam tu, bo czy tego chcesz, czy nie, jestem twoją żoną. - Żałowała, że chociaż na ten jeden wieczór nie mogą pozbyć się wrogości. Czuła się niepewnie, nie wiedziała, jak się zachować, dlatego też swoim zwyczajem zapytała prosto z 147

mostu, choć wiele razy przyrzekała sobie, że akurat w tej sprawie nigdy nie będzie indagować Tristana. A jej pytanie brzmiało: - Czy tak bardzo jest ci przykro, że to ja jestem w tej komnacie, a nie Elisabeth? Po drugiej stronie komnaty Tristan zesztywniał. - Co wiesz o Elisabeth? - zapytał cicho, z wielką powagą Już żałowała, że nie utrzymała języka za zębami, jednak zazdrość gryzła ją bardziej, niż chciała przed sobą przyznać. - Nic o niej nie wiem, po prostu wołałeś ją, gdy byłeś nieprzytomny, ale ludzie, którzy majaczą w gorączce, zwykle przywołują tylko tych, którzy są dla nich ważni. Odgadłam, że Elisabeth jest twoją kochanką. - Nie spodziewała się, że te słowa wzbudzą w niej przenikliwy ból. Przez ostatnie dni wiele razy rozmyślała o Tristan pragnie innej.

RS

tej kobiecie, ale aż do tej chwili nie uświadamiała sobie, jak bardzo rani ją myśl, że Wydawało się, że z jego szerokich ramion znikła część napięcia, jakby zupełnie się nie przejął, że odgadła prawdę.

- W każdym razie akurat ja nie próbowałem uciekać z uczty weselnej. Podniósł się z krzesła i podszedł do łóżka.

Arabella poczuła, że usta ma wyschnięte na popiół. Gdy się zbliżył, zmusiła się, by zebrać myśli. - To niedorzeczne. Mówiłam ci już przecież... - Gdybym miał wyciągać równie pochopne wnioski co ty to może kusiłoby mnie, by uwierzyć, że dzisiaj, gdy cię znalazłem przy drzwiach, wybierałaś się na potajemną schadzkę w lesie. - Usiadł na łóżku obok niej. - Dobrze wiesz, że nie miałam takiego zamiaru. - Nie wiedziała, do czego Tristan zmierzał, ale nie chciała dać się wciągnąć w jego grę. - Niewiele wiem o tobie, tyle tylko, że lubisz samotnie włóczyć się po okolicy i masz namiętną naturę. - Dotknął rękawa jej koszuli. 148

- Nie dałam ci żadnego powodu, byś mógł wątpić w moją cześć niewieścią. Przeklinała się za to, że drży pod jego dotykiem, ale nie była w stanie tego powstrzymać, tak samo jak nie była w stanie powstrzymać dudniącego jak oszalałe serca. - Nie. Ja także nie dałem ci powodu, byś zwątpiła w mój honor. Może i ty, i ja dobrze zrobimy, gdy będziemy o tym pamiętać. Pochylił się bliżej, dotknął jej ramienia i lekko oparł czubki palców na policzku. Poczuła wibracje w całym ciele, jakby każda jej komórka ożywała pod jego dotykiem. Wiedziona impulsem przysunęła się bliżej... czyli tam, gdzie było cieplej. - Masz rację. Tak będzie lepiej - powiedziała cicho. - To dobrze. - Lekko pocałował ją w usta.

RS

Gdy się odsunął, uświadomiła sobie, jak bardzo tęskniła za jego dotykiem. - Tyle tylko, Tristanie - dodała z ustami tuż przy jego ustach. - Nie potrafię oddać ci się w pełni, gdy powiedziałeś jasno, że nigdy nie połączy nas prawdziwe uczucie. - Nie sądziła, by go to obchodziło, i sama nie wiedziała, dlaczego pragnie podzielić się z nim swoimi obawami.

- Zakładasz, że będziesz potrafiła się powstrzymać. - Lekko dotknął językiem jej dolnej wargi. Poczuła, że nogi jej drżą. - Nie sądzisz, że potrafię cię przekonać w inny sposób? Miała wrażenie, że jego słowa rozpalają ogień w jej żyłach. Zbyt długo już była pozbawiona jego dotyku i teraz przypomniała sobie, jak wielką rozkosz potrafił jej dać. Delikatny pocałunek pogłębił się w mgnieniu oka. Tristan przycisnął ją do siebie i poczuła jego ciało od bioder aż po ramiona. Gdy wsunął palce pod skraj jej koszuli i dłoń powędrowała w górę po nagiej łydce, uświadomiła sobie, że musi szybko coś zrobić, bo jeśli pozwoli, by to trwało nadal, poniesie ją fala pożądania, w której zagubi siebie samą. Dysząc ciężko, oderwała usta od jego ust. 149

- Zaczekaj, ja... - Sama nie wiedziała, co chce powiedzieć, tak bardzo splątały się jej myśli. Nie wypuścił jej z objęć, lecz powiódł ustami po jej szyi aż do obojczyka, który okazał się zdumiewająco wrażliwy. Poczuła mrowienie na całym ciele i pomyślała, że jako uzdrowicielka zdecydowanie zbyt mało wie o reakcjach ciała na takie bodźce. - Tristan... - Pogładziła go po twarzy i wsunęła palce w jego ciemne włosy. W odpowiedzi odrzucił kołdrę i posadził ją sobie na kolanach, a potem objął jej twarz i zmusił, by Arabella spojrzała mu w oczy. - Nie zamykaj się przede mną - poprosił cicho. - Nie dzisiaj. Szukała w jego wzroku czułości i troski, ale zobaczyła tylko pożądanie. Oddech miał przyśpieszony i nierówny, podobnie jak ona.

RS

- To, o co prosisz, jest niemożliwe - odparła niemal szeptem. Zbyt wiele od niej żądał. Przecież już wyrzekła się wolności, nadziei na powrót do domu, a także pragnienia, by pewnego dnia poznać miłość.

- Wiem, że chcesz tego równie mocno jak ja. Pragnęła czegoś więcej, ale nie potrafiła mu tego wyjaśnić w zamęcie emocji.

- Nie. - Gdy wsunął palce za dekolt jej koszuli i rozwiązał pierwszą wstążkę, dodała: - Nie proś mnie o coś, czego nie potrafię ci dać. Uśmiechnął się lekko, delikatnie. - Patrzysz na mnie. Wciąż czuję na sobie twój wzrok. Tak było przez całą podróż. - Odsłonił zagłębienie między jej piersiami i pochylił nad nim twarz. Przymknęła oczy, przypominając sobie wszystkie te chwile podczas podróży, gdy próbowała odgadnąć, co Tristan do niej czuje. - Nie... - Drżysz pod moim dotykiem.

150

Rozwiązał następną wstążkę i koszula zsunęła się z jej ramion, obnażając piersi. Arabella szeroko otworzyła oczy. Koszula wciąż osłaniała jej biodra, ale reszta była naga. - Zbyt wiele chcesz, nic w zamian... - Czy to naprawdę chciała powiedzieć? Może i nie chciała, ale po prostu musiała, by chronić siebie. A gdy Tristan milczał uparcie i nawet się nie poruszył, dodała desperacko: - Nawet najwaleczniejszy rycerz nie może zwyciężać we wszystkich bitwach. - Te słowa jej samej wydawały się pustą prowokacją, skoro i tak już siedziała na jego kolanach półnaga, ale duma nie pozwalała jej skapitulować tak łatwo. Tristan zaśmiał się cicho, zataczając kciukiem kółka dokoła jej piersi. - Zobaczymy, Bello. Życzę ci wytrwałości w twoich zamierzeniach, ale obiecuję, że nie będę myślał o tobie źle, jeśli się poddasz.

RS

Pochylił głowę nad jej piersiami. A ona otoczyła ramionami jego szyję. Wiedziała, że odda mu ciało podczas tej nocy poślubnej i postanowiła odnaleźć w tym tyle przyjemności, ile tylko się da, to bowiem było wszystko, co mąż był gotów jej zaoferować. Nie oznaczało to jeszcze, że bezwarunkowo oddaje mu duszę. Postanowiła przyjąć swój los z godnością i przekonać się, jak daleko zawędrują w poszukiwaniu fizycznych rozkoszy.

151

Rozdział czternasty Kilka godzin później obudziło go ciche stukanie do drzwi. Ogień już się wypalił, żarzyło się jedynie kilka ciemnych kłód. Powietrze nad łóżkiem było chłodne, bowiem Tristan nie zaciągnął kotar. Arabella spała obok niego zwinięta w kłębek na poduszce. Jej włosy przykrywały mu ramię, a nagie pośladki wtulały się w jego biodra. Stukanie powtórzyło się i Tristan z niechęcią skonstatował, że na chwilę musi porzucić rozkosze małżeństwa. Wyszedł z łóżka, włożył spodnie i otworzył drzwi, gotów urwać głowę temu, kto stał po drugiej stronie. - Simon? Słodki Jezu! - Przepraszam, Tris. - Simon podniósł rękę, by powstrzymać wybuch złości

RS

przyjaciela. - Chodzi o Ivana i o tego drugiego, który rzucił w ciebie nożem. - Niech to diabli! - Tristan zerknął w głąb korytarza, a potem do sypialni. W końcu wciągnął Simona do środka. - Porozmawiamy tutaj, ale mów cicho i nie spuszczaj ze mnie wzroku.

Simon uśmiechnął się radośnie.

- Zdaje się, że mogłaby cię zranić bardziej niż ostra stal. Zupełnie zwariowałeś na punkcie tej swojej żony. Tristan skrzywił się, słysząc, że przyjaciel, który znał go najlepiej ze wszystkich ludzi, potwierdza jego najskrytsze obawy. - Mógłbyś odnosić się do niej uprzejmiej, bo gdybym nie zgodził się jej poślubić, król ciebie by zmusił do tego małżeństwa. To przez twoje obawy, że uczyniła mi krzywdę, cały orszak zaczął o niej szeptać. - Właśnie dlatego Tristan czuł się odpowiedzialny za plotki na dworze i przyjął na siebie ciężar naprawienia wyrządzonych szkód. Simon był dla niego jak brat, ale nigdy by mu nie pozwolił choćby dotknąć Arabelli. 152

- Wybacz mi. Lady Arabellę również przeproszę w odpowiednim czasie i w należytej formie, ale teraz nie pora na to. Wrócili twoi szpiedzy. Na pewno sam będziesz chciał z nimi porozmawiać. W każdym razie mają wieści o tych cudzoziemcach, których im opisaliśmy. Między innymi to że uzdrowiciel, który mieszka pod Londynem, twierdzi, że sprzedał Thadusowi maści na rany. Po wyjściu z gorączki Tristan przypomniał sobie tamten dzień w Calais trochę wyraźniej i choć sprawiła mu satysfakcję wiadomość, że ten blady szczur potrzebował leku na rany, było to zbyt mało, by ułagodzić jego wściekłość. Thadus przechytrzył go w niehonorowy sposób, błagając o litość, a potem zdradliwie atakując. - Muszę natychmiast porozmawiać z naszymi ludźmi i wysłać patrole, by złapały tych łajdaków. Wolałbym, żeby ten problem nie ścigał nas aż do

RS

Ravenmooru, nie chciałbym też obarczać króla dodatkowymi troskami. Ma wystarczająco dużo kłopotów z chciwymi wujami i żądnymi władzy baronami. Simon skinął głową i podszedł do drzwi.

- Zostawię cię, żebyś sam mógł powiedzieć o tym żonie. Tristan nie skomentował tego, nie zamierzał jednak budzić Arabelli ze snu, by przypominać jej o zmartwieniach. Pomyślał, że przy odrobinie szczęścia uda mu się wrócić do łóżka przed świtem, a wówczas obudzi ją w znacznie przyjemniejszy sposób. Prześladowały ją mroczne sny. Wiedziała, że to tylko sny, bo nie miały żadnego sensu. Długo rozmawiała ze swoją babcią w Czechach, tylko że obok niej stał Tristan. Z jakiegoś powodu mówił do Zaharii podniesionym głosem, przekonany, że ukrywała coś przed nim, a także przed Arabellą. Przypomniała sobie dziwne chwile ze swojego dzieciństwa i w zakamarkach jej umysłu zapaliło się światełko zrozumienia. Zawsze ukrywano ją przed obcymi, którzy przybywali do pobliskiej wioski. Matka z wielkim lękiem i ostrożnością 153

odnosiła się do wszystkich mężczyzn. Arabella pamiętała prowadzone szeptem rozmowy, które, jak wówczas sądziła, musiały jej dotyczyć, a które przerywano na jej widok Pomięte prześcieradło zwinęło się wokół jej ciała, przywracając ją do rzeczywistości, choć wolałaby jeszcze trochę pozostać w snach i zrozumieć, co mama i babcia próbowały jej powiedzieć. Czy rodzina coś przed nią ukrywała? Może Tristan potrafiłby odgadnąć, co znaczą te sny? W jej wizjach wydawał się zdeterminowany, by wydobyć z babci całą prawdę o niej. Poza tym teraz był jej mężem i kochankiem zarazem. Przypomniała sobie ostatnią noc i wyciągnęła rękę w jego stronę, ale dłoń dotknęła tylko pustej poduszki. - Tristan?

RS

Zerwała się naga, owinięta tylko kołdrą od pasa w dół. W komnacie, wypełnionej szarym światłem brzasku, panował chłód. Łóżko było puste. Wysunęła się z pościeli i sięgnęła po suknię. Dopiero wtedy przypomniała sobie, że nie spędziła nocy we własnej sypialni i nie ma tu żadnych ubrań oprócz nocnej koszuli, która nie mogła zapewnić jej ciepła. Przeszukała komnatę, znalazła jedną z koszul Tristana i powąchała śnieżnobiałe płótno, upewniając się, czy jest czyste. Poczuła zapach ługowego mydła i czegoś jeszcze, co przypominało kwiaty jabłoni. Tak samo pachniały szaty, które dawała pokojówkom do uprania. Włożyła koszulę i zasznurowała ją pod szyją. Tristan zostawił ją po nocy poślubnej, by obudziła się sama. Wsunęła na stopy pantofle i dopiero teraz znaczenie tego faktu dotarło do niej w pełni. Jej mąż naprawdę uważał, że ich małżeństwo to tylko formalność, a nie romantyczna opowieść. Ta świadomość była dla niej bardzo bolesna. Podniosła koszulę nocną, piękny dar księżniczki Anny, i wyszła na korytarz. Jeśli dla Tristana małżeństwo miało być tylko formalnością, która zapewniała mu tytuł do ziemi, to już otrzymał, co chciał, i Arabella nie miała żadnego powodu, by 154

wylegiwać się samotnie w jego sypialni. Miała w pobliżu przyjaciół, cały nowy kraj do poznawania oraz mnóstwo rzeczy, których musiała się jeszcze nauczyć jako uzdrowicielka. Zamierzała poświęcić życie opiece nad chorymi. Przysięga małżeńska niczego tu nie zmieniała, skoro jej mąż tak naprawdę jej nie chciał. Z drugiej strony jego pocałunki mówiły całkiem coś innego. Najgorsze, co mogłaby zrobić, to okazać mu, jak bardzo ją zranił. Lepiej było po prostu udawać, że nawet nie zauważyła jego nieobecności. Mimo wszystko, gdy wróciła do swojej sypialni, wciąż się zastanawiała, jak by to było, gdyby spędziła noc poślubną z mężczyzną, który ceniłby ją nie tylko za to, że dzięki niej znalazł się w łaskach u króla. Łatwiej byłoby Tristanowi ścigać duchy niż tych dwóch Czechów. Nawet wieśniacy mieszkający na przedmieściach Londynu nauczyli się już

RS

ostrożności podczas panowania króla, który, jak wiele na to wskazywało, miał zbyt mało realnej władzy, by zachować tron. Tristan próbował wypytywać różnych ludzi - strażników na murach, a także tych, którzy pracowali na polach w pobliżu dróg prowadzących do miasta, ale otrzymywał same niejasne odpowiedzi. A teraz przemierzał zamek, próbując odnaleźć Arabellę. Nie było jej w sypialni, gdy wrócił po południu, ani też nie przyniesiono tam jej rzeczy. Nie znalazł jej wśród dam dworu księżniczki Anny, zajętych przygotowaniami do królewskiego ślubu, który miał się odbyć następnego dnia. Bardzo chciał ją zapytać, dlaczego uważa, że powinni mieszkać w osobnych sypialniach, ale znów miał wrażenie, że ściga ducha. W końcu wszedł do wielkiej sali i zauważył ją przy stole. Siedziała w towarzystwie Mary i Simona. Mógł po prostu dołączyć do nich i zapomnieć o frustracjach całego dnia, ale na jej widok oniemiał. Włosy miała przykryte czepkiem niczym stara wiedźma, zupełnie jakby była mężatką od kilku dziesięcioleci, a nie zaledwie od kilku godzin. Ogarnęła go złość, a zarazem starał się pojąć, co to znowu za nowa gra. 155

- Arabello. - Podszedł do stołu i stanął przed nią, w pośpiechu zapominając o dobrych manierach i o tym, że rozstali się inaczej niż zamierzał. Chłodno skinęła mu głową na powitanie. Simon wstał. - Mary właśnie otrzymała wiadomość od cesarza. Sądzę, że powinieneś ją przeczytać. - Pomachał listem w stronę Tristana i znów usiadł. - Właśnie rozmawialiśmy o tym. Obok nich przeszedł służący z tacą pełną serów. - Spędziłem pół nocy i cały dzień na poszukiwaniach tej zarazy, która prześladowała nas od samych Czech. - Tristan stracił już resztki cierpliwości i wątpił, czy będzie potrafił szybko zrozumieć łaciński tekst. - Może powiesz mi po prostu, co tam jest napisane? winem.

RS

Mary wskazała mu miejsce obok siebie, Arabella zaś przywołała służącego z - Oczywiście. - Mary wzięła list do ręki. - Cesarz sugeruje, że między nami może się znajdować szpieg, kobieta, która tylko udaje szlachciankę, by zyskać nasze zaufanie i by nas szpiegować. Nie mówi, kto to taki ani dlaczego to robi, napomyka tylko, że Święte Imperium Rzymskie ma wielu wrogów. - Nie rozumiemy jednak, po co wrogom cesarstwa wiedza o poczynaniach księżniczki - dodał Simon. Tristan zrozumiał, że nie uda mu się teraz wziąć Arabelli na ręce i zanieść do sypialni. - Może wrogów cesarstwa interesuje nie tylko księżniczka. Każda wysoko postawiona rodzina w kraju cesarza ma jakąś przedstawicielkę na dworze. Może cesarz obawia się, że tych kobiet można użyć, by podkopać jego władzę - ciągnął Simon. Tristan doskonale wiedział, jak bardzo jest to zła wiadomość. Fatalnie się stało, że ani on, ani król Ryszard nie wiedzieli o tym, nim Czesi wysłali za granicę tak dużą grupę dworzan. Powinien tej i tylko tej sprawie poświęcić całą swoją 156

uwagę, a jednak nie mógł odżałować, że nie może znaleźć się sam na sam z żoną i zapomnieć o politycznych zamieszkach. - Możliwe, że chodzi o mnie - odezwała się w końcu Arabella, podając kawałek gotowanego gołębia ze swojego talerza jednemu z kotów, które czyściły korytarze zamkowe ze szczurów. - Przecież wiemy, że nie jesteś szpiegiem - obruszyła się Mary. Natomiast Tristan zaczął się zastanawiać, czy rzeczywiście jest to aż tak bardzo niemożliwe. - Jesteś kimś z zewnątrz, nie należysz do żadnej kamaryli, nikt cię nie znał, nim nagle pojawiłaś się na dworze - powiedział. Simon gwałtownie obrócił głowę w jego stronę. - Tris, Arabella ocaliła ci życie! - przypomniał mu ze zmarszczonymi brwiami.

RS

- Taka kobieta musiałaby uczynić wszystko, by pozostać na swoim miejscu, a musisz przyznać, że gdyby przydarzyło mi się coś złego, to Arabella zostałaby odesłana do domu z powodu plotek o jej powiązaniach z ciemnymi siłami. W milczeniu postawiła kota na podłodze.

Mary i Simon w zdumieniu patrzyli na Tristana, on jednak całkowicie skupił się nad cesarskim listem, zdeterminowany chciał dotrzeć do sedna tej sprawy. Podniósł się z miejsca i powiedział do Arabelli: - Muszę z tobą porozmawiać na osobności. Zamrugała, nie wydawała się jednak tak zdziwiona jak Mary albo Simon. Dziwne insynuacje męża właściwie jej nie obeszły. To była jakaś gra, której sensu nie rozumiała, ale nie dbała o to. Po prostu nie dbała o to i już. Natomiast jakie prawdziwe intencje kierowały Tristanem? O, to dopiero było pytanie... - Teraz? - Spojrzała na męża. Tristan stracił resztki cierpliwości. Był przekonany, że Arabella rozmyślnie próbuje go zirytować. 157

- Tak - Pociągnął ją z krzesła i skłonił się przed Mary i Simonem. - Wybaczcie nam, ale ostatniej nocy wcześnie zerwano mnie z łóżka i nie chciałbym zaczynać swojego małżeństwa w tak niefortunny sposób. Nie mówiąc nic więcej, poprowadził ją przez salę i długi korytarz. Obeszli starą wieżę, która służyła za magazyn, i wspięli się na galerię na górze. Dopiero wtedy Arabella zwolniła. - Chcesz odprowadzić mnie do mojej sypialni? - Stanęła plecami do ściany na tle wyblakłego gobelinu, który przedstawiał koronację dawno zmarłego króla. Biały płócienny czepek Arabelli odcinał się od jaskrawej tkaniny. - Chcę ci pomóc przenieść rzeczy do moich komnat, ponieważ sama tego wcześniej nie uczyniłaś. wyjechać do Ravenmooru.

RS

- Nie widziałam takiej potrzeby, skoro tuż po królewskich zaślubinach mamy - Jest taka potrzeba. Możesz nie przenosić wszystkiego, ale zabierz suknie, które będziesz nosić jutro. - Podszedł do niej, ogarnięty pożądaniem. - Arabello, twoje miejsce jest przy mnie.

Wziął ją na ręce i poniósł, nie zwracając uwagi na dwie chichoczące pokojówki, które minęli po drodze. - Błagam cię, postaw mnie - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Mogę iść sama. - Chodzisz za wolno. - Rzucił okiem w głąb długiego korytarza, próbując odgadnąć, które drzwi należą do niej, choć miał ochotę po prostu przycisnąć ją do kamiennej ściany i zmusić do posłuszeństwa pocałunkami. - Czy to tu? - Nie, następne drzwi. - Poruszyła się niecierpliwie w jego ramionach. Przycisnął ją mocniej. Jeden z jego ludzi, Mauberly, wyminął ich, skrywając uśmiech. W końcu Tristan znalazł właściwe drzwi, otworzył je nogą i wszedł do środka, w dalszym ciągu nie wypuszczając Arabelli z objęć. Jej zarumienione policzki i 158

wydęte usta pomogły mu podjąć decyzję. Dobrze widział, że teraz jego żona nie będzie chciała z nim współpracować z własnej woli. - Ty ośle, ty półgłówku! - Półgłówku? - Owszem, w tej chwili myślenie sprawiało mu poważną trudność, bo marzył tylko o tym, by zaciągnąć Arabellę do swojej komnaty i zedrzeć z niej suknię. - Różnie już mnie nazywano, ale nikt jeszcze nie nazwał mnie głupkiem. - Traktujesz mnie jak tobołek. Próbujesz siłą zrobić ze mną, co zechcesz, a to jest niewiarygodnie głupie. Bystry mężczyzna wolałby porozmawiać z kobietą, zamiast rzucać nią jak workiem zboża. - Aha, w takim razie już rozumiem, dlaczego nazwałaś mnie osłem. Co zamierzasz zabrać z sobą do mojej komnaty? - Postawił ją przy szafie, pochylił

RS

głowę i pocałował jej nagą skórę tuż nad dekoltem sukni. - Czy nie przeszkadza ci, że tak źle o tobie myślę? - Po pierwsze, gdybyś naprawdę uważała mnie za półgłówka, to nie zawracałabyś sobie głowy wykładaniem mi swoich poglądów na ten temat, bo i tak nic bym nie zrozumiał. Po drugie, nie przeszkadza mi to, bo mówisz w złości i z tego powodu nie dostrzegasz, że zachowuję się niezmiernie sprytnie, a mianowicie usiłuję jak najszybciej wypełnić twoją wolę. A teraz wybierz suknie na jutro, bo jak nie, to pójdziesz na ślub Anny w tym, co teraz masz na sobie. Z tym, że do jutra ta suknia będzie już w strzępach. Widocznie Arabella dostrzegła jakąś mądrość w jego słowach, bo wyciągnęła ze skrzyni pełnej sukien i suszonych kwiatów zwój błękitnego jedwabiu. Tristan uświadomił sobie, że właśnie od tych kwiatów pochodzi jej nieodłączny zapach. Znalazła jeszcze pończochy i buty, dorzuciła kawałek mydła i kilka gałązek mięty, po czym wyszli z jej komnaty.

159

W korytarzu spotkali pokojówkę. Tristan kazał jej spakować rzeczy Arabelli. Tuż po ceremonii zaślubin mieli wyjechać do Ravenmooru, a do tego czasu zamierzał swojej żonie zająć każdą wolną chwilę. Gdy znów wziął ją na ręce, Arabella ukryła twarz w jego koszuli. Nie chciała patrzeć w oczy uśmiechniętym mieszkańcom zamku, którzy przypuszczali, że Tristan nosi ją na rękach z miłości i czułości. Nikt nie wiedział, że obudziła się sama po tej jedynej nocy, którą mąż i żona powinni spędzić razem. I choć powiedział Simonowi i Mary, że został wyrwany z łóżka, w żaden sposób nie próbował wytłumaczyć się przed nią, swoją ledwie poślubioną małżonką. Oczywiście nie mogła wykluczyć, że wymyślił tę historyjkę tylko po to, by wykraść ją z wielkiej sali i zaspokoić pożądanie. Jeśli naprawdę musiał wyjechać w środku nocy, dlaczego nic jej o tym nie powiedział? Całe jego zachowanie podczas

RS

nocy poślubnej podkreślało tylko potrzebę, by utrzymać ją na dystans. Może przyczyną było to, że wciąż kochał Elisabeth, a może Tristan po prostu nie wierzył, że taki rodzaj oddania, jaki łączył Tristana i Izoldę, mógł istnieć naprawdę. A jeśli taka miłość rzeczywiście istniała tylko w pięknych opowieściach? Ta myśl zaległa na sercu Arabelli jak wielki ciężar.

Dotarli wreszcie do sypialni. Tristan postawił Arabellę na ziemi, zasunął zasuwę, położył suknie na ławce obok umywalni, a potem, choć słońce jeszcze nie zaszło, podszedł do kominka i podsycił ogień. - Może oszczędzisz mi kłopotu i sama zdejmiesz ten czepek? - zawołał sprzed kominka. - Z radością użyję go do wygarniania popiołu. Nie potrafiła powstrzymać lekkiego uśmiechu, bowiem szybko uświadomiła sobie, że ta okropna część garderoby zupełnie do niej nie pasowała. Rozwiązała troczki, zrzuciła czepek i wyciągnęła szpilki z włosów. Nie była jednak równie zręczna jak Hilda i szpilki upadły na trzcinowe maty rozłożone na podłodze. Podniósł się ze swego miejsca przy ogniu. - Pozwól, ja to zrobię. Chodź tutaj. 160

Zawahała się, wiedząc, że jego dotyk na nowo rozbudzi w niej emocje. Tristan potrafił przełamać w niej wszystkie bariery i obawiała się, że znów się tak stanie. Na samą myśl, że ma podejść do niego blisko, czuła dreszcze na skórze. Po chwili wyciągał z jej włosów jedną szpilkę po drugiej. - Zręcznie sobie z nimi radzisz - zauważyła Arabella. - Potrafię robić jeszcze kilka innych rzeczy. Podobnie jak uzdrowiciele, rycerze również muszą wiele się uczyć, nim wreszcie rycerzami zostaną. Nie jesteśmy takimi półgłówkami, za jakich nas uważasz. - Przepraszam. - Policzki zaczęły ją palić na wspomnienie słów, na które nie zasługiwał. - Moja matka zawsze twierdziła, że choć jestem dorosłą kobietą, mam temperament dziecka. - Złość to druga strona namiętności. Wydawało mi się, że skutecznie wybito ją

RS

ze mnie w dzieciństwie, ale tamtego dnia w Calais, gdy zobaczyłem Thadusa z tobą, uświadomiłem sobie, że czają się jeszcze we mnie jej potężne pokłady. Rozwiązał wstążki jej długich warkoczy i zaczął je rozplatać, przesuwając pasma między palcami.

- Nie chciałabym, by bito moje dzieci. - Arabella nie myślała wcześniej o dzieciach, które urodzi mężowi, ale poczuła mdłości na myśl, że jej syn miałby dostawać w skórę. - Rozwaliłbym głowę każdemu, kto dotknąłby mojego syna czy córkę powiedział Tristan dobitnie. Coś w jego tonie ostrzegło ją, że lepiej nie drążyć tego tematu. Wróciła myślą do tego dnia w Kolonii, gdy próbowała bezskutecznie wyciągnąć zeń jakieś wspomnienia z przeszłości. - Czy jako podrzutek miałeś trudne życie? - Sama wychowała się wprawdzie bez ojca, ale miłość matki z nawiązką rekompensowała ten brak. Czekała na odpowiedź, jednak Tristan w milczeniu rozplatał jej włosy, bardzo uważając, by ich nie szarpać. Słyszała za plecami jego równy oddech. 161

Wreszcie odezwał się: - Tak wiele wycierpiałem jako sierota, że gdy tylko nieco podrosłem, przejechałem przez cały kontynent, by powierzyć swoje życie Czarnemu Księciu, ojcu króla Ryszarda. - Jego palce spowolniały. Skończył rozplatanie warkoczy i zatrzymał dłonie na jej szyi. - Bez tej determinacji, bez woli przeżycia, choćby tylko po to, by chronić Simona, nie stałbym się mężczyzną, jakim jestem. Obrócił ją twarzą do siebie. Arabella bezwiednie szukała na jego ciele oznak brutalności opiekunów. Czy były jakieś ślady, których nie zauważyła tylko dlatego, że patrzyła na niego oczami kobiety, a nie uzdrowicielki? A może blizny, które pozostawiło jego wychowanie, należały do tych, które pozostają niewidoczne dla oczu? Jej serce ścisnęło się współczuciem. Nigdy jeszcze nie próbowała przyrządzić

RS

trucizny, ale gdyby spotkała opiekuna Tristana, z pewnością nabrałaby na to ochoty. - Cieszę się, że znalazłeś w sobie tę siłę, przykro mi jednak, że musiałeś przez to wszystko przejść, nim dotarłeś tu, gdzie jesteś. - Pogładziła go po policzku, na którym zaczął się już pojawiać zarost. Tristan mocno zacisnął szczęki.

- To wszystko już minęło. Nie mówię o tym często, ale tobie powiedziałem, byś mogła poznać mnie lepiej. Miała ochotę wyznać, że wciąż wie zbyt mało, on jednak już zdejmował kaftan przykrywający kolczugę. - Jak na człowieka, który dopiero co wziął ślub, jesteś dobrze uzbrojony. Przesunęła palcami po metalowych kółkach, zdziwiona, że nie ranią jej palców i że nie wyczuła ich twardości, gdy niósł ją do sypialni. - Cesarz pisał, że wszędzie podążają za nami wrogowie. Chciała go jeszcze o coś zapytać, ale gdy otoczył dłońmi jej biodra, wszystkie myśli uleciały z jej głowy. 162

- Wolałbym teraz nie mówić o wrogach obecnych i dawnych ani o tym, dlaczego unikałaś mnie dziś po południu. Musiałem przemierzyć cały zamek, by cię odnaleźć. Gdy rozwiązał sznurówki jej sukni przebiegające w dwóch rzędach od bioder aż do ramion, jej serce zaczęło bić szybciej, a całe ciało przypomniało sobie jego dotyk. - O czym w takim razie chciałbyś mówić, lordzie Ravenmoor? - Oddech uwiązł jej w gardle. Zastanawiała się, jak musi się czuć osierocony chłopiec, który zyskał tego rodzaju namacalny dowód wdzięczności od swego króla. - Chciałbym się dowiedzieć, jak się czułaś po ostatniej nocy. - Teraz rozwiązywał sznurówki przy jej rękawach. Wierzchnia suknia zsunęła się na podłogę i Arabella poczuła się obnażona.

RS

- Czuję się dobrze. - Wolała nie wspominać chwili, gdy obudziła się samotnie w małżeńskim łożu, z udami poplamionymi krwią, przy zimnej poduszce męża. Może człowiek wychowany bez miłości nie potrafił jej dawać? - Czy nie czujesz się zbyt obolała, by znów zaspokoić zachcianki swego pana? - Jego palce odnalazły zapięcie spodniej sukni. Powoli przesunął dłońmi po jej piersiach. Nawet jeśli nie potrafił dawać miłości, pomyślała Arabella, to w każdym razie dawał jej czułość i namiętność, od której krew zaczynała wrzeć jej w żyłach. - Nie - szepnęła bez tchu, porażona jego dotykiem. - A ty? Czy ty również zechcesz spełnić moje życzenia? Czy też znajdziesz sobie inne rozrywki na wieczór, gdy już wyjdziesz z łóżka? Zesztywniał, jego ręce znieruchomiały. Cofnął się o krok, bacznie patrzył na Arabellę. - Czy masz jakieś niezaspokojone potrzeby? - Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. Wzruszyła ramionami, niepewna, co odpowiedzieć. 163

- Nie znam jeszcze swoich potrzeb, ale też nie miałam okazji ich odkryć, bowiem większą część nocy spędziłeś z dala ode mnie. - Spodziewała się, że Tristan zacznie się z nią kłócić albo zignoruje jej słowa, on jednak słuchał uważnie. Gdy nic nie odpowiedział, pochyliła się w jego stronę i sprawdziła siłę swojego dotyku, przesuwając palcami po jego szerokiej piersi. - Słyszałam kiedyś, jak pewna nowo poślubiona żona z mojej wioski mówiła mojej matce, że mąż obudził ją trzy razy w noc poślubną. - Nigdy nie zapomniała westchnień i chichotów, które towarzyszyły tej przeprowadzonej szeptem rozmowie, choć wówczas jeszcze nie w pełni ją rozumiała. Śmiech Tristana był niski i zmysłowy. - Zgaduję, że ta kobieta raczej nie była dziewicą podczas nocy poślubnej. Mimo wszystko przykro mi, że cię rozczarowałem.

RS

- Nie, ale... - Urwała gwałtownie.

Miała nadzieję, że wyjaśni, co robił ostatniej nocy, on jednak owinął pasmo jej włosów wokół palca i przyjrzał jej się w świetle ognia. - Za każdym razem, gdy myślę, że niczym mnie już nie zaskoczysz, powalasz mnie na łopatki. - Zsunął suknię z jej ramion.

Stanęła przed nim naga. Nigdy nie czuła się bardziej bezbronna, ale zarazem przepełniało ją poczucie własnej siły. Może nie była kobietą, którą Tristan sam sobie wybrał, widziała jednak, że pociąga go równie mocno jak on ją. Czy mogła sobie pozwolić na to, by położyć na szali własne serce i w ten sposób igrać z namiętnością? Ostatniej nocy uznała, że nie byłoby to mądre, więc musiała użyć całej siły woli, by się powstrzymać. Możliwe jednak, że była to jedyna broń, którą mogła zwalczyć chłodny dystans swojego męża. - Powiedziałeś mi jasno, że nie mogę oczekiwać w naszym małżeństwie głębokiego i trwałego uczucia, ale czy to źle, że oczekuję przynajmniej ciepłego łóżka aż do świtu? - Wiedziała, że to zbyt odważne słowa, żonie przynależy wszak 164

pokora, a nie hardość, jednak jak to miała w zwyczaju, niezbyt dbała o takie nauki, poza tym dodatkowo ośmieliło ją światło migoczące w oczach Tristana. Jego usta bez ostrzeżenia opadły na jej usta i rozchyliły je. Przycisnął Arabellę do pokrytej gobelinem ściany z taką siłą, że uderzyła głową w haftowanego sokoła siedzącego na rękawicy sokolnika, o cal od pustego żelaznego uchwytu na pochodnię. Ostra wełna drapała jej skórę. Uwięziwszy żonę przy ścianie, Tristan zajął się rozwiązywaniem własnej szaty i nogawic. Jego zręczne palce szybko rozsupływały sznurówki. Pomogła mu ściągnąć koszulę przez głowę, zawahała się jednak, gdy jej dłonie bezradnie oparły się o jego brzuch. Nie ośmieliła się posunąć dalej, toteż on sam skierował jej ręce niżej. Dotknęła napiętej, jedwabistej skóry i z jej ust wyrwało się przeciągłe westchnienie.

RS

Tristan pogłębił pocałunek. Arabella miała wrażenie, że roztapia się w środku. Cały jej świat skurczył się i skupił na tej chwili i na tym mężczyźnie. Tristan zaś posunął się do najśmielszych pieszczot, takich, które są albo brutalną agresją, albo, gdy mężczyzna i kobieta równie ich pragną, zespalają najmocniej, bo są dowodem najgłębszej intymności. I tak też było między nimi. Aż wreszcie, gdy już niemal mdlała od spazmów rozkoszy, Tristan wszedł w nią jednym gładkim ruchem. Otoczył swoje biodra jej nogami, zaniósł ją do łóżka, położył na puchowym materacu i stał nad nią, poruszając się w środku. Ich spojrzenia spotkały się na długą chwilę. Arabella dostrzegła w jego oczach burzliwe emocje. Potem to spojrzenie znikło. Tristan wcisnął się w nią jeszcze mocniej i połączyli się tak zupełnie, że Arabella całkiem zatraciła własną wolę. Czuła jego ciężar na sobie i w środku, napierający na nią rozkosznie, niweczący wszelką chęć, by się powstrzymać. Cała należała do niego. Potem, gdy już opadł na nią i znieruchomiał, leżała zupełnie wyczerpana. Przypomniała sobie, że tego dnia wstała o świcie. Uśmiechnięta i zadowolona, 165

poczuła pierwsze przebłyski nadziei od momentu, gdy król nakazał im połączyć się małżeńskimi więzami. Nawet jeśli Tristan nie chciał się z nią ożenić, to nie pozostawał też wobec niej zimny. Zamierzała poznać go przez łoże małżeńskie, odnaleźć ścieżkę do czułości, z której sam wprawdzie nie zdawał sobie sprawy, ale jednak gdzieś w nim istniała, o czym była przekonana. Tego wieczoru nie zamierzała zastanawiać się nad niebezpieczeństwami, które niosła z sobą ta metoda. Wystarczało jej, że słyszy bicie serca męża tuż przy swoim uchu. - Śpij dobrze, Bello - szepnął, odgarniając włosy z jej policzka. - Obudzę cię wkrótce, żeby zaspokoić twoje potrzeby. Uśmiechnęła się półprzytomnie. Nie mogła się już doczekać. Zapadła w niespokojną drzemkę, świadoma, jak potężną władzę ma nad nią ten mężczyzna i

RS

jak wielkie namiętności w niej wzbudza.

166

Rozdział piętnasty Ślub księżniczki Anny i króla Ryszarda był historycznym wydarzeniem, które cały Londyn pragnął zobaczyć, a także logistycznym koszmarem dla tych, którzy odpowiedzialni byli za ochronę królewskiego orszaku. Szczęśliwie to zadanie nie należało już do Tristana, który wciąż miał poważne powody, by przypuszczać, że jego żona narażona jest na atak bardziej niż królowa Anna. Fakt, że przyczyna tego stanu rzeczy wciąż pozostawała nieznana, niezmiernie go niepokoił, najgorsze bowiem, jak wiadomo, są niewiadome. Wzbudzają lęk, mącą jasność widzenia i myśli, prowokują do chaotycznych działań, odbierają stanowczość i siłę. Jak bowiem walczyć z niewidocznym wrogiem, o którym ponadto się nie wie, o co tak naprawdę mu chodzi?

RS

Jednak Tristan przyrzekł sobie na wszystkie świętości, że wygra tę wojnę. Po ceremonii nie odstępował Arabelli na krok, nie mogąc się już doczekać chwili, gdy wreszcie opuści zatłoczone miasto i uda się w spokojniejsze okolice, gdzie łatwiej będzie kontrolować otoczenie.

Po ulicach Londynu przelewał się tłum gości przybyłych na królewski ślub ze wszystkich zakątków kraju, a także z zagranicy. Nie sposób było wypatrzyć tu dwóch konkretnych cudzoziemców. Mimo wszystko Tristan miał oczy szeroko otwarte. - Jeszcze nigdy nie widziałam tak wielkiego zgromadzenia - powiedziała do niego Arabella, spoglądając na odzianego w jaskrawy strój żonglera z naręczem płonących pochodni, który przeszedł obok nich. Tristan wciąż musiał sobie przypominać, że jego piękna i bystra żona pochodziła ze spokojnej, wiejskiej okolicy zewsząd otoczonej lasami i dopiero od niedawna przebywa w wielkim świecie.

167

- Ja sam widziałem tylu ludzi naraz tylko na polu bitwy, a nawet tam było ich mniej. - Cieszę się, że twoi rodacy wolą świętować, niż walczyć. - Wyminęli kobietę niosącą oplecioną wstążkami klatkę pełną żółtych i niebieskich ptaszków. Zapewne był to prezent dla młodej pary. Królewski orszak właśnie wchodził do wielkiej sali, gdzie przygotowano ucztę. Podobnie jak większość angielskich rycerzy, włącznie z Tristanem i Simonem, Ryszard miał na sobie paradny strój w kolorach Orderu Podwiązki. Na ich płaszczach wyhaftowane były ozdobne podwiązki. Lord miał ich o czterdzieści więcej niż zwykły rycerz, król zaś najwięcej, bo ponad sto. Jeszcze przed kilkoma miesiącami ten widok wydałby się Tristanowi znacznie bardziej zajmujący, teraz jednak pochłaniała go przede wszystkim myśl o ochronie Arabelli. Zastanawiał się, czy jako jej mąż już zawsze będzie czuł to dziwne

RS

poczucie odpowiedzialności. Jak mógłby wyruszyć teraz na bitwę i zostawić ją samą? Jak pogodzić obowiązki rycerza z potrzebą chronienia i pilnowania żony? Sądził wcześniej, że małżeństwo bez miłości, za to pełne namiętnych nocy, będzie łatwe, teraz jednak odkrywał, że nie jest to takie proste. - Mówiąc szczerze, wolałbym dziś wyruszyć w podróż, niż świętować. Czy pożegnałaś się już ze wszystkimi? - Przeprowadził ją przez dziedziniec zamkowy, na którym zgromadziła się większość gości. Musiał jak najszybciej dotrzeć do Ravenmooru, obejrzeć swoją posiadłość i zająć się porządkowaniem życia po wielu latach spędzonych w walce. Śpiewy i tańce, zabawy i rozrywki miały trwać jeszcze przez trzy dni, jednak Tristan nie zamierzał pozostawać w Londynie tak długo. Po czeskiej misji całkiem mu obrzydło dworskie życie. - Tak. Wiem, że królowa niechętnie rozstaje się z Mary, ale cieszę się, że pozwoliła jej pojechać z nami na północ. - Nie miała wyboru. Teraz, gdy król już wie o tym, że Czechom przebywającym na naszym dworze zagraża niebezpieczeństwo, musiał podjąć jakieś 168

kroki. Uznał, że gdy rozdzieli się damy, staną się przez to trudniejszym celem. Tristan nie wspomniał, że przyświecał temu jeszcze inny cel. Po prostu dzięki rozproszeniu uzależnionych od królewskiej kiesy czeskich szlachcianek powstawały całkiem spore oszczędności. Londyńczycy zaczynali już narzekać na koszta związane z utrzymywaniem tak wielu cudzoziemców na dworze. Na dziedzińcu podawano dziczyznę, jelenie, borsuki, wieprzowinę, kurczaki, łabędzie i gołębie. Było tego tyle, że wszyscy goście mogli najeść się do syta. Wino płynęło szerokim strumieniem. Pośród świętujących roznoszono antałki piwa. Mnóstwo było także słodyczy - ciast, puddingów, tart i ciastek we wszelkich możliwych odmianach. Nieopodal stały pilnie strzeżone stoły wyładowane prezentami ślubnymi. Leżały na nich sterty złotych sztabek, srebrnych monet i klejnotów, przysłanych w

RS

darze przez obcych monarchów. Na innych stołach piętrzyły się sztuki jedwabiu i aksamitu, arrasy, płótna i wyroby skórzane od rzemieślników z całego kraju i z zagranicy.

Żaden jednak z tych widoków nie mógł skłonić Tristana do opóźnienia podróży na północ. Potrzebowali dwóch tygodni, by dotrzeć do Ravenmooru, a musiał przeprowadzić inwentaryzację posiadłości przed siewami. Dowiedział się, że poprzedni lord został skazany na śmierć jako zdrajca z rozkazu królewskiego wuja Johna z Gaunt, przez co zamek stał pusty niemal cały rok. Bardzo możliwe, że ziemie były całkiem spustoszone, a wieśniacy znaleźli schronienie u innego lorda. To jednak tylko wzmagało determinację w Tristanie, który postawił twardy cel przed sobą, że uczyni z Ravenmooru dostatnie i spokojne miejsce dla wszystkich jego mieszkańców. Arabella nie protestowała przeciwko takiemu pośpiechowi. Gdy doszli do koni, szybko sprawdziła zawartość swoich kufrów. Żadne z nich nie posiadało zbyt wiele osobistego dobytku, a większość bagaży stanowiły hojne prezenty od króla i królowej. Arabella ze wzruszeniem patrzyła na skrzynie pełne nowych 169

prześcieradeł, sreber i gobelinów. Oczywiście Tristan przejmował na własność całe wyposażenie zamku Ravenmoor, było jednak możliwe, że rabusie wynieśli stamtąd już wszystko, choć król wysłał przed kilkoma miesiącami niewielki oddział żołnierzy, którzy mieli strzec tych ziem. Wsiedli na konie bez uroczystych pożegnań. Nawet chłopcy stajenni zajęci byli świętowaniem. Jeden z nich grał na drewnianym flecie melodię, do której tańczyły dwie pokojówki, czemu ze śmiechem przypatrywali się inni służący, mocno już wstawieni piwem. W ogóle nastąpiło ogólne rozprężenie, niefrasobliwy nastrój zawładnął wszystkimi. Cóż, jak się bawić, to się bawić, przecież królewskie zaślubiny nie zdarzają się każdego dnia. Tylko straże miały baczenie na wszystko i pilnowały, by sytuacja nie wymknęła się spod kontroli. Tristan przewodził grupie, Simon zaś stanowił ariergardę. Pomiędzy nimi

RS

jechała Arabella, Mary, dwie pokojówki i dziesięciu królewskich żołnierzy. Choć była to zwykła podróż przez nieogarniętą wojną krainę, obowiązywała wojskowa dyscyplina i absolutna czujność. Niewprawne oko by tego nie odgadło, jednak mężczyźni w każdej chwili byli gotowi do obrony kobiet przed wszelkim zagrożeniem.

Tuż za murami miejskimi Tristan przywołał Arabellę do swego boku. - Mam nadzieję, że jeszcze się nie zgubiliśmy - powiedziała z uśmiechem. Siedziała bokiem na koniu, owinięta ciasno płaszczem. Zaczynał padać śnieg. - Nie. Chcę tylko, byś była świadoma, że ci dwaj, którzy porwali cię w Calais, mogą za nami podążać. Widziano ich w Londynie po naszym przybyciu i właśnie ze względu na ich obecność Ryszard wysłał z nami dodatkowych ludzi. - Myślałam, że chodzi im o Annę. - Ze zmarszczonymi brwiami przebiegła wzrokiem horyzont. - Pewnie zostaną w Londynie, dopóki ona tu jest. Przestali już słyszeć dźwięki muzyki, ale nawet z tej odległości wciąż dobiegały ich radosne okrzyki. 170

- Ivan próbował cię porwać już dwukrotnie. - Tristan długo się nad tym zastanawiał, ale wciąż nie rozumiał, dlaczego celem porywaczy stała się właśnie Arabella. - Musimy wziąć pod uwagę możliwość, że to ty jesteś jego głównym celem. - Nie rozumiem dlaczego. - Otarła płatek śniegu z policzka. - Moja pozycja na dworze jest bardzo niepewna. Nie jestem nikim ważnym, nie mam też majątku, oprócz tego, który zyskałam dzięki naszemu małżeństwu, chociaż... - Zamilkła, myśląc nad czymś intensywnie. - Co takiego? - zapytał Tristan z napięciem. Czy było coś, co dotyczyło jej pochodzenia, a czego dotąd mu nie wyznała? Polityka i feudalna hierarchia w Czechach bardzo zadziwiały tych, którzy mieli okazję im się przyjrzeć z bliska. Nawet Tristan, który nie miał zbyt wiele czasu, by się z tym zapoznać podczas

RS

pobytu w Pradze, dostrzegł wiele anomalii, a w każdym razie różnic w porównaniu z Anglią czy Francją. - Zastanów się dobrze, Arabello, bo w tym wszystkim na pewno kryje się jakaś tajemnica. Musimy znaleźć coś, co mogłoby się stać zaczynem jakiejś intrygi, a potem starać się rozwikłać zagadkę. Bo jak dotąd błąkamy się w kompletnej ciemności, nie wiemy po prostu nic poza tym, że ktoś na ciebie nastaje. - Co to mogłoby być? - spytała w namyśle. - Ot, choćby to, że być może jesteś w jakiś sposób powiązana z cesarzem. A może sława twojej babci jest aż tak wielka, że z jakichś powodów prowokuje kogoś do skrajnych zachowań? Potrząsnęła głową i mocniej pochwyciła wodze konia, prowadząc go po błotnistym zboczu przy drodze. - Nie, Tristanie. Tym tropem bym nie podążała, ale... - Tak? - ponaglił ją. - W noc po naszym ślubie miałam sen. 171

- Sen? - powtórzył z frustracją. - Ja tu mówię o sprawach życia i śmierci, a ty chcesz mi opowiadać o snach? Wyprostowała się w siodle. Zauważył, że ją uraził, ale na wszystko co święte, co sobie właściwie myślała? - Wydawało mi się, że ten sen może być ważny, bo myślałam w nim o różnych chwilach ze swojej przeszłości i o tym, jakie to dziwne, że nigdy nie spotkałam mojego ojca. - No cóż, sny i myśli to domena mistyków, a nie rycerzy. Potrzebujemy faktów, a nie fantazji. - Niewiele znam faktów, jeśli chodzi o moją rodzinę. Mój ojciec nigdy nie pojawił się w moim życiu, bowiem pohańbił moją matkę. Zdaje się, że wykorzystał jej niewinność, gdy przebywała na dworze, a potem odmówił małżeństwa.

RS

- Jednak jesteś uznawana na dworze, chociaż twoi rodzice nie wzięli ślubu. Tristan przyśpieszył. Chciał dotrzeć jak najdalej przed zachodem słońca, tym bardziej że śnieg padał coraz gęściej. - Czy to powszechny zwyczaj w twoim kraju? - Nie...

Gdy zawahała się, przypomniał sobie o tym, co doniósł mu jeden ze szpiegów. Otóż w orszaku księżniczki ukrywała się jakaś osoba pochodząca z gminu i uzurpująca sobie dziedzictwo, do którego nie miała praw. Czy Arabella mogłaby się dopuścić takiego oszustwa? - Wygląda na to, że i ty, i ja mamy niejasne pochodzenie. - W ten sposób chciał ją ośmielić do szczerych wyznań, oznajmiał bowiem, że sam też miał niepewny rodowód i wcale jej nie potępiał za brak przejrzystej proweniencji. - Ravenmoor! - zawołał jakiś mężczyzna. Tristan odwrócił się i zobaczył jednego ze swych wojów, który prowadził wyrostka na kucyku. - Kim jesteś, chłopcze? - Giermek nosił barwy Ryszarda, ale nie miał płaszcza. Twarz miał brudną, a jego ramiona drżały z zimna. 172

- Przywożę wiadomość z Windsoru. - Spojrzał pogardliwie na uzbrojonego woja, który widocznie nie chciał wcześniej uwierzyć, że giermek wypełnia ważne zadanie. Tristan doskonale pamiętał to uczucie. - Pośpiesz się w takim razie, żebyś zdążył wrócić do zamku, zanim śnieg zupełnie zasypie drogę. - Sięgnął do sakiewki. Żałował, że nie może dać mu płaszcza, bo bardzo by go uraził, ale chłopak był w wieku, w którym duma była znacznie ważniejsza od wygody. Wziął od giermka skrawek pergaminu i podał mu dwie monety. - Jeśli wolałbyś nosić miecz zamiast pergaminów, to zgłoś się, gdy król będzie szukał chętnych do podróży do Ravenmooru - powiedział, dostrzegając, że ciemna plama na twarzy chłopca nie była brudem, lecz siniakiem. że mógłby nosić broń.

RS

Duma nie powstrzymała giermka przed szerokim uśmiechem na myśl o tym, - Tak zrobię, panie. - Skłonił się niezręcznie. - Dziękuję. Tristan odesłał go i przeczytał wiadomość. Była to notatka pochodząca od jednego z jego szpiegów, przekazana dalej przez króla, zwięzła i lakoniczna. Ravenmoor, ludzie, których tak pilnie poszukujesz, należą do sekty heretyków, która zamierza obalić świętego cesarza rzymskiego. - Co to takiego? - zapytała Arabella, splatając grzywę konia w warkocz. Zatrzymał na niej wzrok. Ta kobieta, zupełnie pozbawiona pretensji, urodzona najskromniej z całego towarzystwa, mimo wszystko przyciągała ludzką uwagę, gdziekolwiek się znalazła. Zimny wiatr strącił kilka ostatnich suchych liści z gałęzi nad ich głowami. - Wygląda na to, że twoim wielbicielom, Ivanowi i Thadusowi, wcale nie chodzi o okup za ciebie. - Wepchnął pergamin do sakwy w siodle. - Chcą obalić całe cesarstwo. Czy wiesz może, dlaczego ich zdaniem porwanie jednej samowolnej uzdrowicielki może wspomóc sprawę heretyków? 173

Wokół zapanowała absolutna cisza. Tristan uświadomił sobie, że nawet rycerze, którzy jechali na samym końcu obok Simona, zdążyli się już z nimi zrównać. Wszyscy jak jeden mąż wpatrywali się w Arabellę i Tristan natychmiast pożałował tego, co powiedział. Wspominając herezję i swoją żonę w tym samym zdaniu, niechcący rzucił na nią kolejny mroczny cień. W ich małżeństwie zapanował chłód, jakby wpływ na to miała pogłębiająca się zima. Przez następne dwa tygodnie jechali coraz dalej na północ. Arabella jeszcze nigdy w życiu nie widziała takiego zimna i wilgoci. Wiatry od morza gwizdały nad wzgórzami, przynosząc z sobą mokry śnieg i nieszczęścia. Jednego z rycerzy trafiła strzała wystrzelona z wysokiego urwiska, ale nie udało się znaleźć sprawcy. Mary zachorowała i potrzebny był jej odpoczynek przy ciepłym ogniu i w suchym miejscu, by pozbyć się kaszlu i chrypiącego oddechu.

RS

Arabella wiedziała, że potrafi uzdrowić przyjaciółkę oraz nieszczęsnego gwardzistę, który był ranny w biodro, wątpiła jednak, czy uda jej się naprawić zawarte pośpiesznie małżeństwo, które dla jej męża było tylko kontraktem wynikłym z panujących obyczajów w feudalnym państwie. Miała nadzieję, że gorące noce, które dzieliła z Tristanem, w końcu ich do siebie zbliżą, jednak w podróży taka intymność była niemożliwa i Arabella tym wyraźniej zdawała sobie sprawę ze wszystkich fatalnych wad i braków ich związku. Jakże mogła mieć nadzieję, że uda jej się odnaleźć drogę do miłości, skoro jedyna więź, którą udało jej się nawiązać z Tristanem, polegała na spotkaniu ciał, a nie dusz? Wyrosła w domu, w którym były same kobiety, toteż nie nauczyła się rozumieć mężczyzn. Wychowano ją w świadomości, że ojciec haniebnie zdradził i porzucił jej matkę. Jakże miała zrozumieć serce mężczyzny, jak mogła obdarzyć go zaufaniem? W obecności Tristana musiała uważać na słowa, bowiem w głębi duszy wciąż podejrzewał, że jej zielarski kunszt oparty jest na grzesznej magii, wywodzi się z pogańskich praktyk lub, co gorsza, ma jakiś związek z kultem szatana. To, że mąż 174

zlekceważył jej sny, uraził ją boleśnie i jeszcze bardziej pogłębił rozdźwięk między nimi. Obawiała się, że nawet najdłuższa podróż nie zdoła zasklepić tej przepaści. Jadąc przed nią, ściągnął nagle wodze i zatrzymał konia, który potknął się z wyczerpania. Cała grupa również stanęła, wdzięczna za krótką przerwę w trudnej podróży. Wiatr uderzał prosto w twarz Arabelli. Stali na szczycie wysokiego urwiska, mając przed sobą dolinę pokrytą śniegiem. Po drugiej stronie znajdował się wielki zamek, zbudowany na wzgórzu jeszcze wyższym od tego, na którym znajdowali się w tej chwili. Ravenmoor. Równie niedostępny jak jego nowy pan, zamek wyglądał, jakby stał na końcu świata. Mury wyrastały z kamienistych urwisk, o które na dole rozbijały się morskie fale. Wydawało się, że wznoszące się do nieba wieże są w stanie przetrwać każde

RS

oblężenie. Faktycznie była to potężna twierdza, a nie zwykła siedziba feudalnego pana. Kamienne mury pochylały się nieco do środka, a potem znów na zewnątrz, przez co niemal niemożliwe było wspięcie się na nie. Arabella naliczyła pięć wież, choć mogło być ich więcej, ukrytych za większymi.

Zamek wyglądał jak marzenie każdego rycerza i wydawał się nie do zdobycia, na Arabelli jednak sprawił wrażenie więzienia, z którego nie sposób się wydostać. Za jej plecami Simon gwizdnął przeciągle. - Otrzymałeś piękną nagrodę, przyjacielu. Tristan nie odpowiedział, tylko skinął na całą grupę i znów ruszyli. Koń Arabelli szedł za jego koniem bez żadnej komendy. Powoli wspinali się w stronę nowego domu. Będzie go dzielić z mężczyzną, który jej nie rozumiał i który nigdy nie zaprzeczył, że kocha inną kobietę. Tę noc mieli spędzić w cieple i wygodach, w miejscu, które mogło zapewnić im intymność, jakiej brakowało podczas podróży. Czy Tristan przyjdzie do jej łóżka, mimo że od wyjazdu z Londynu zachowywał chłodny dystans? 175

Nie wiedziała, czy w ogóle mu na tym zależy. Oskarżył ją niemal wprost o związki z heretykami i ciemnymi siłami, nie odzywał się do niej przez całe dnie. Przypomniały jej się ostrzeżenia babci i matki. Gdy mężczyzna raz już dostanie od kobiety to, na czym mu zależy, nie zaprząta sobie głowy tym, by należycie ją traktować. Arabella nie wiedziała, co przyniesie jej przyszłość, wiedziała jednak, że musi znaleźć sposób, by znów mogli stać się równi sobie. A jeśli w tym celu będzie musiała powściągnąć pożądanie, to na pewno tak zrobi. Tyle że Tristan tak bardzo ją pociągał, przekonała się przecież o tym już wiele razy. Jeśli chciała oprzeć się mężczyźnie, który potrafił sprawić, że cała roztapiała się z rozkoszy przy jego najlżejszym dotyku czy pocałunku, to musiała otoczyć się

RS

murami obronnymi równie mocnymi jak mury Ravenmooru.

176

Rozdział szesnasty Tristan pomyślał, że gdyby był filozofem, to może by zrozumiał, dlaczego wciąż nie czuł się zadowolony, choć zdobył największą w życiu nagrodę w postaci Ravenmooru. Zastanawiał się nad tym podczas dni, które spędzał na szkoleniu załogi zamku, a także podczas nocy takich jak ta, spędzonych na przeszukiwaniu murów. Szukał ukrytego przejścia, które ponoć łączyło zamek z pobliskimi wzgórzami. Stary sługa twierdził, że opowieść o tunelu mogła być tylko legendą bez żadnego potwierdzenia, ale ponieważ poprzedni władca okazał się zdrajcą, a zarządca uciekł, Tristan nie miał kogo o to zapytać. Taki tunel mógł stanowić wielkie zagrożenie dla zamku, który poza tym był bardzo trudny do zdobycia. Gdyby jednak zdradziecki zarządca

RS

chciał zdobyć fortunę i sprzedał sekret komuś, kto chciałby wystąpić przeciwko twierdzy Ravenmoor, sprawa mogła przybrać tragiczny obrót. - Czy sądzisz, że jeszcze kiedyś uda nam się przespać całą noc? - zapytał Simon, postukując młotkiem w mur po zachodniej stronie twierdzy. Ciągłe stukanie stali w mur stało się już znajomym dźwiękiem. Robili to od miesiąca, odkąd przybyli do Northumbrii. - Nie mogę zasnąć, gdy wiem, że ktoś może poderżnąć mi gardło przez sen. Groźba istnienia podziemnego korytarza była tak niepokojąca, że Tristan zaczął mieć o tym nocne koszmary. Teraz dopiero zrozumiał, jak bardzo był niesprawiedliwy wobec Arabelli, gdy zlekceważył jej sny, uznając je za zwykłe wytwory fantazji. Chciał ją przeprosić za tamte słowa, a także za inne, które wypowiedział, ale jego żonę było jeszcze trudniej znaleźć niż tajemne przejście. Opiekowała się chorą Mary i rycerzem, który został ranny podczas podróży, a gdy pacjenci wrócili do zdrowia, skupiła całą uwagę na urządzaniu zamku. Zajmowało jej to tyle samo czasu, co jemu dbanie o bezpieczeństwo murów. 177

I tak się jakoś składało, że te obowiązki bardzo często zatrzymywały ją z dala od jego łoża. - Jak sądzisz, dlaczego ktoś chciałby porwać Arabellę? - Simon nie musiał wyjaśniać, kogo ma na myśli. Cudzoziemcy nastający na lady Ravenmoor byli jednym z najważniejszych powodów, dla którego obydwaj poświęcali tyle czasu na poszukiwanie ukrytego przejścia, które mogło istnieć lub też nie. - Nie wiem - odrzekł Tristan, choć zastanawiał się nad tym przez wiele godzin. - Jej babcia jest bardzo znana i szanowana w Czechach. Może chcą użyć Arabelli, by zyskać kontrolę nad tak popularną osobą? Może uważają, że jej błogosławieństwo przyciągnie do nich zwolenników? - To heretycy - powiedział cicho Simon. - Czy naprawdę sądzisz, że interesują ich błogosławieństwa?

RS

Jego słowa odbiły się echem od kamieni.

Jednak Tristan, praktyczny z natury i bywały w świecie, nie w takich kategoriach widział całą sprawę jak jego bardziej przesądny przyjaciel. - Zostawmy to niefortunne słowo i zamieńmy je na „poparcie". Wszak chodzi o politykę, czyż nie? Czy znasz bowiem jakiś inny powód, dla którego Arabella mogłaby być dla nich cenna? Jej ojciec nie żyje. Bez względu na to, czy był szlachetnie urodzony, czy też nie, nigdy nie uznał jej oficjalnie, a jego dobra przeszły na rzecz Korony. Porywacze nie mogą mieć nadziei, że dostaną za nią okup, nie zdobędą też żadnej realnej władzy czy znaczenia po porwaniu mojej żony. Po prostu z Arabellą nie wiążą się żadne tytuły i włości, bo jej koneksje są żadne. Musi więc chodzić o jakąś bardziej zawiłą intrygę, o dalekosiężną polityczną rozgrywkę, a na myśl przychodzi mi tylko babcia Arabelli, bo jedynie ona może się liczyć w takich grach. Młotek uderzył o kamień. Odpryski granitu trafiły Tristana w przegub i upadły na podłogę. Za kamieniem znajdowały się kolejne warstwy muru, a za nimi twarda skała. 178

- A co lady Ravenmoor o tym mówi? Tristan nie odpowiedział od razu. Nie chciał przyznać, że podobny mur wyrósł między nim a jego żoną. - Tris? - Simon przestał stukać młotkiem. Za ścianą przepastnej komnaty położonej na samym dole zamku usłyszeli dudnienie morskich fal. - Odkąd tu przyjechaliśmy, nie mieliśmy okazji, by spokojnie przedyskutować nasze problemy. - Nie wspomniał o tym, że wszelkie próby nawiązania rozmowy kończyły się kłótnią, przemilczał też, że przy tych rzadkich okazjach, gdy odwiedzał żonę w sypialni, nie czuł się tam mile widziany, nawet jeśli udawało mu się przełamać jej początkowy opór. Różnica z pierwszymi dniami ich małżeństwa była tak wielka, że czuł się po prostu wstrząśnięty, by nie powiedzieć: odtrącony i zdeptany.

RS

Dwa razy pozostał z nią aż do rana i dopiero gdy obudził ją w środku nocy, przekradając się przez jej zapory obronne niczym złodziej, oddawała mu się zupełnie. I dopiero wtedy poczuł, jak wiele stracił.

- Wszystko dlatego, że przy wyjeździe z Londynu nie umiałeś utrzymać języka za zębami. Nazwałeś ją heretyczką przy wszystkich domownikach. Tristan odłożył młotek. - Ożeniłem się z nią po to, by uwolnić ją od podobnych oskarżeń. - Wzbierał w nim gniew, zarówno na Simona, jak i na siebie samego. - Poza tym każdy półgłówek widzi, że ona częściej chodzi do kaplicy niż każdy z nas. Gdy Arabella nie była zajęta wietrzeniem zamku i ratowaniem przeżartych przez wilgoć i korniki mebli, leżała krzyżem na kamiennej posadzce kaplicy zamkowej albo wiejskiego kościoła. - Z pewnością modli się o cierpliwość do ciebie. Na jej miejscu już dawno podałbym ci truciznę. - Simon spojrzał na niego z irytacją. - Uciekłeś z Londynu przed plotkami, a sam je szerzysz. Twoja żona wygląda na cudzoziemkę i ma obcy 179

akcent. Już tylko to wystarczy, by prości ludzie patrzyli na nią podejrzliwie, a ty jeszcze dokładasz do tego swoje kłamstwa. Tristanowi dotychczas nie przyszło do głowy, że wieśniacy mogą się zwrócić przeciwko Arabelli, choć nawet Ryszard, który był zaledwie piętnastoletnim chłopcem, dostrzegał, jakie niebezpieczeństwo takie pogłoski mogą stanowić dla całego królestwa. Tymczasem Tristan obawiał się jedynie o to, że jego żona może się okazać niewierna, podobnie jak Elizabeth. Oskarżał ją, że jest głupia, bo poważnie traktuje sny. Tymczasem to on postępował głupio. - Słyszałeś już jakieś plotki o niej? - zapytał. - Nie, ale przez całe noce skrobię ściany w twoim towarzystwie, a przez całe oprócz własnych myśli?

RS

dnie jestem zajęty przy naprawie północnych blanków. Kiedy miałbym usłyszeć coś - Masz rację. - Tristan uświadomił sobie, że patrzył na Ravenmoor okiem zwykłego rycerza, a nie jak właściciel wielkiej posiadłości. - Wydam przyjęcie dla wieśniaków i służby, by im podziękować za powitanie i za ochronę tych ziem przez ostatni rok, i dopilnuję, by wszyscy dostrzegli, z jakim szacunkiem traktuję Arabellę. Ze strony Simona odpowiedziało mu milczenie, jednak Tristan i tak bardzo był rad, że znalazł sposób, by odkupić swe błędy. Poza tym wydanie uczty stanowiło namacalny cel i być może choć na jakiś czas pozwoliłoby mu zapomnieć, że nie potrafi dać sobie rady z poważniejszym problemem, mianowicie jak odzyskać względy żony. Arabella pracowała w pustej ptaszarni przy blasku świec poustawianych na ławie. Już od jakiegoś czasu nie sypiała dobrze. Miewała jaskrawe sny z Tristanem w roli głównej, z których budziła się zdyszana i rozpalona. Gdy nie śniła o mężu, to śniła o domu. Te sny również nie miały sensu. Jej umysł wracał do dzieciństwa. Przypominały jej się wyrwane z kontekstu momenty, 180

których wówczas nie rozumiała, bowiem była zbyt mała. W tych snach ich dom odwiedzał jakiś mężczyzna o roześmianych, ciemnych oczach i królewskim sposobie bycia. Matka rozmawiała z nim ciepło, podczas gdy mała Arabella bawiła się obok. Czy ten mężczyzna był jej ojcem? A jeśli tak, dlaczego Luria rozmawiała z nim z takim uczuciem, skoro potem przez całe życie ostrzegała Arabellę przed fałszywymi obietnicami, które tak chętnie składali mężczyźni, by pofolgować swym samolubnym pragnieniom? Dotychczas Arabella była przekonana, że jej matka rozczarowała się do mężczyzn jeszcze przed jej urodzeniem, gdy Charles Vallia nie chciał się z nią ożenić, jeśli jednak te sny ujawniały prawdziwe zdarzenia, coś się tu nie zgadzało. W spokojnej ptaszarni mogła się zdystansować od splątanych emocji, snów i

RS

małżeństwa. Pomieszczenie stało puste od czasu, gdy zamek opuścił ostatni lord. Tristan nie interesował się tym budynkiem, bowiem nie miał żadnego znaczenia obronnego, Arabella zagarnęła go więc dla siebie. Przez przeszkloną kopułę do środka wpadało wystarczająco wiele światła, by można się było pokusić o posadzenie tu ziół, które nie urosłyby na zewnątrz w tym zimnym zakątku Brytanii. Problemem okazało się znalezienie odpowiedniej ziemi do posadzenia roślin, ale pewnego popołudnia Simon przyniósł kilof i szpadel i rozkopał zamarzniętą skorupę. Arabella podziękowała mu wylewnie, wciąż niepewna, co ma myśleć o tym rycerzu, który kiedyś opowiadał o tym, jak zwabia niczego niepodejrzewające dziewczyny do swego łóżka, ale Simon zapewnił ją, że to on winien jest jej wdzięczność za wyleczenie Mary. Czułość, która błyszczała w oczach potężnego rycerza, poraziła Arabellę do głębi serca. Była pewna, że jeśli nawet Simon miał jakieś pożądliwe plany w stosunku do dziewcząt z czeskiego orszaku, to już dawno je porzucił na rzecz szacunku i miłości do jednej wybranki. 181

To odkrycie jeszcze zwiększyło jej obawy dotyczące własnego małżeństwa. Tristan zasługiwał na kobietę, która by go kochała całym sercem, Arabella zaś obawiała się, że nigdy sobie na to nie pozwoli, o ile nie będzie miała żadnych podstaw do nadziei, że któregoś dnia jej mąż odwzajemni tę miłość. - Arabello. Głos Tristana zaskoczył ją. Nasiona, które sadziła w równym rządku, rozsypały się po ziemi. Przeklęła swoją niezręczność, ale w jego obecności nie potrafiła zdobyć się na spokój. Tristan z pewnością zauważył, że jego żona potrafi zachowywać dystans wobec niego tylko wtedy, gdy mocno się do tego przykłada. Czasami budził ją w nocy, gdy o nim śniła, i wtedy nie potrafiła udawać obojętności. - Co ty tu robisz? - zapytał szorstko. podejrzliwie.

RS

Tak ją zwykle traktował ostatnimi czasy, a teraz na dodatek patrzył na nią - Sieję zioła, bo zapasy już mi się kończą. - Starannie pozbierała rozsypane nasiona i powtykała je w ziemię w równych odstępach. Usłyszała jego kroki na kamiennej posadzce. Podszedł bliżej i stanął w kręgu światła wokół jej miejsca pracy. - Sadzisz je w pomieszczeniu, w zimie? W jego głosie brzmiało znużenie, którego nie było tam wcześniej. A może jednak? Przecież ostatnio nie obserwowała go zbyt dokładnie. - Tak się robi w chłodniejszych krajach. - Jej babcia była dobrą nauczycielką. W Czechach udało jej się wyhodować kilka roślin pochodzących ze znacznie cieplejszego klimatu. Luria była z tego niezadowolona, bowiem nie lubiła, gdy wnosiły ziemię do domku. - Przywiozłam z sobą wiele nasion. Ogrody mojej babci są rozległe i rosną tam kwiaty, które gdzie indziej trudno jest znaleźć. Muszę szanować te nasiona. 182

Tristan przez dłuższą chwilę w milczeniu patrzył na cieplarniany ogród tworzony przez jego żonę, ona zaś zastanawiała się, czy zjawił się tu po to, by zaciągnąć ją do łóżka, i poczuła gęsią skórkę. Za każdym razem, gdy dopuszczała go do siebie, coraz trudniej było jej zachować chłód serca. - Słyszałem, że spędzasz tu dużo czasu. - Wziął do ręki świecznik i obszedł pomieszczenie dokoła, spoglądając na dach i zaglądając w kąty przy podłodze. - Przez całe dnie jestem zajęta w jadalni i w kuchni. - Nigdy nie sądziła, że obowiązki wysoko postawionej damy wymagają tak wiele fizycznego wysiłku, ale przez ostatnie tygodnie przekonała się, że w porównaniu z tym, co robiła tutaj, jej życie w Czechach wypełnione było słodkim lenistwem. - Dopiero po zachodzie słońca pozwalam sobie na zajmowanie się tym, co sprawia mi przyjemność. Popatrzyła na niego prowokująco, oczekując oznak niezadowolenia. Choć nie

RS

powiedziała tego głośno podczas podróży do Ravenmooru, uważała, że ma pełne prawo okazać mu, co sądzi o tych próbach mężowskiej kontroli. Tristan milczał, ona zaś uświadomiła sobie, że w jego obecności rośliny zupełnie przestają ją interesować.

Przysypała rządek nasion ziemią i przycisnęła lekko, by rozwinęły silne korzenie. Potem włożyła dłonie do garnka z na wpół roztopionym śniegiem, obmyła je i podlała zasiewy. - Gdy tylko trochę się ociepli, zamierzam zwołać zgromadzenie wieśniaków powiedział Tristan. - Chcę wydać ucztę z okazji naszego przyjazdu. Usatysfakcjonowany inspekcją ptaszarni, skupił teraz uwagę na żonie. Zauważyła, że był świeżo wykąpany. Włosy miał umyte, a twarz gładko wygoloną. Zapach mydła miał w sobie jakąś ostrą nutę. Poczuła woń pomarańczy i przysunęła się nieco bliżej. - Ponieważ dopiero tu przyjechaliśmy, nasze zapasy żywności są ograniczone. Znalazłam trochę wina w piwniczce pod kuchnią, ale poza tym niewiele ci mogę zaoferować, chyba że wyślesz ludzi na polowanie. - Doskonale wiedziała, że jej mąż 183

niechętnie zgadzał się na wyznaczanie ludzi do obowiązków domowych, dlatego już dwukrotnie przekupywała wieśniaków znalezionym w piwniczce winem, by wybrali się na polowanie i zaopatrzyli mieszkańców zamku w mięso. - Dostaniesz wszystko, czego potrzebujesz. Chcę dobrze usposobić do siebie mieszkańców Ravenmooru. Myślę, że wiadomość o uczcie sprowokuje naszych wrogów, jeśli czają się gdzieś w pobliżu, by wreszcie się ujawnili, bo najłatwiej realizować niecne plany podczas takich zgromadzeń, kiedy to zjawia się tłum i wkrada się chaos. Będziemy jednak na to przygotowani. - Objął ją w talii. - Musisz mi pokazać tę piwniczkę, w której znalazłaś wino. Mówisz, że to pod ziemią? Serce Arabelli biło tak głośno, że prawie zagłuszało jego słowa, ale jej uwagi nie uszedł fakt, że Tristan myślał tylko o wrogach i o tym piekielnym podziemnym tunelu. Dręczyło go to od pierwszego dnia, gdy tu przyjechali.

RS

- Chcesz pójść do kuchni teraz, po ciemku?

- Zdaje się, że od czasu, kiedy postanowiłaś się trzymać z dala ode mnie, oboje znaleźliśmy sobie własne rozrywki na wieczory.

Wzięła do ręki świecznik i zdmuchnęła świece w pozostałych. - To był twój wybór. Sam zdecydowałeś, że nie zamierzasz żywić do mnie żadnych uczuć. - Ruszyła do drzwi, zła na niego za to, że bez jej zgody wyznaczył jej drogę życiową i w dodatku spodziewał się, że będzie mu wszystko ułatwiała. Pchnęła drzwi ptaszarni i wyszła na śnieżną noc. Śnieg lśnił miękko w świetle księżyca, a na jego tle wyraźnie odcinały się kontury drzew. Arabella nie chciała polubić tego miejsca, ale nie mogła zaprzeczyć, że miało swój niezaprzeczalny urok. Właścicielem Ravenmooru był Tristan, ona zaś została tu uwięziona. On patrzył na mury zamku jako symbol swojej siły i znaczenia, dla niej zaś te mury były zaporą, która nie pozwalała jej wrócić do rodzinnego domu, do ojczyzny. Fakt, że ujrzała w tym miejscu piękno, wydawał jej się zdradą. - Powiedziałem kiedyś, że nie wypiłbym naparu uwarzonego po to, by wzbudzić miłość - powiedział Tristan tuż za jej plecami, z ustami bardzo blisko jej 184

ucha. - Nie wierzę, by taki napój w ogóle istniał, ale gdyby miał rozpogodzić ciebie, chovihani, od razu bym go spróbował. Obróciła się na pięcie i stanęła twarzą do niego. - Ja też nie sadzę, by taki napój istniał, Tristanie, ale wierzę, że ludzie mogą pokonać swój opór i poszukać w drugiej osobie tego, co najlepsze. Wypicie napoju miłosnego oznacza, że wierzy się w niemożliwe i oddaje się wzajemnej namiętności... czułości... szczerości... zaufaniu... po prostu małżeńskiemu dobru. Pobiegła wąską ścieżką w stronę kuchni, osłaniając świecę dłonią. - Zaczekaj! - Chwycił ją za płaszcz. Musiała się zatrzymać. Świeca upadła w śnieg i zgasła z sykiem. Tristan obrócił żonę ku sobie i otoczył ramionami. - To mogę zrobić - powiedział stanowczo. Żałowała, że w ciemnościach nie widzi jego Dla ciebie... i dla siebie.

RS

twarzy i że nie potrafi przeniknąć wyrazu oczu. - Arabello, przysięgam, że to zrobię. - A co z tą drugą kobietą, do której należy twoje serce? - Wcześniej nie drążyła tego tematu, choć owszem, kiedyś napomknęła. - Co z Elisabeth, którą wołałeś, gdy walczyłeś z gorączką?

Czuła pokusę, by przytulić się do jego ciepłego ciała. W oczach Tristana i wyrazie twarzy było coś, co ją uspokajało. Nie sprawiał wrażenia, jakby tęsknił za inną kobietą. - Poznałem ją w młodości, we Francji. Jej ojciec był możnym panem, baronem na wielkich włościach i dyplomatą, który często spotykał się z Czarnym Księciem. – Wzruszył ramionami, jakby nie wiedział, jak jej to wyjaśnić. - Bawiła się mną, teraz to widzę. Wtedy wydawało mi się, że jestem szczęściarzem, bo zwróciła na mnie uwagę, lecz Elisabeth tylko wykorzystała mnie, by wzbudzić zazdrość w innym mężczyźnie. W rezultacie z powodu mojej głupoty udało jej się doskonale wyjść za mąż, gdy ja już snułem plany, by ją poślubić. Arabella pojęła, jak takie wydarzenie mogło wpłynąć na mężczyznę, który przez całe życie walczył o dumę i honor. Przypomniała sobie, z jakim szacunkiem 185

odnosił się do posłańca na drodze do Ravenmooru, jak dbał, by nie urazić dumy chłopca, a zarazem zaoferować mu pomoc. Nic dziwnego, że odrzucenie przez Elisabeth pozostawiło tak wielkie blizny na jego duszy. - A jednak wciąż żywisz do niej uczucie. - Owinęła się szczelniej płaszczem. Od morza wiał silny wschodni wiatr. - Nie. Nie mam pojęcia, dlaczego wołałem ją w gorączce. To z jej powodu przez długie lata stanowczo odrzucałem wszelkie małżeńskie możliwości, w ogóle nie brałem tego pod uwagę w życiowych planach. Nie brałeś też pod uwagę również miłości, pomyślała Arabella. - Dla kobiety wychowanej w bogactwie, hojnie obdarzonej przez los, być może, tak jak cześć niewieścia, tak i rodowy honor nie są czymś aż tak ważnym, ale mnie nauczono, że nazwisko mojej rodziny jest najcenniejszym darem, jaki mogę

RS

otrzymać, i w żaden sposób nie wolno mi go splamić niegodnymi czynami. - Nie wiedziała, czy Tristan zrozumie jej słowa, ale czas spędzony na dworze czeskim przekonał ją, że wyznawała zupełnie inną hierarchię wartości niż pozostałe dwórki i szacowne damy. - Nigdy w życiu niczego nie udawałam. - Teraz to rozumiem, ale długi czas patrzyłem na ciebie inaczej, jakby przez mgielne wspomnienie tamtej chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem cię w kręgu dębów. Nie potrafiłem połączyć tamtej kobiety z tą, którą się stałaś w orszaku księżniczki Anny. - Wyciągnął świecę ze śniegu i wprowadził żonę do zamku. Powiedz mi jednak, Arabello, czy nigdy nie wydawało ci się dziwne, że twoja rodzina nauczyła cię cenić nazwisko, które nosisz po matce, a nie po ojcu? Przecież to on był szlachetnie urodzony, tak? - Tak, ale... - Gdy przytrzymał przed nią otwarte drzwi, przemknęła pod jego ramieniem. - Moja babcia przysięgała, że Rowanowie to bardzo stary ród, a nasi przodkowie pochodzili ze wzgórz, podczas gdy rodzina królewska wywodzi się z pospólstwa. Myślę, że mówiła to po to, by wzbudzić dumę w małej, porzuconej przez ojca dziewczynce, choć pewności nie mam. 186

Było wiele rzeczy, o które pragnęłaby zapytać Zaharię teraz, gdy już nie miała takiej możliwości. Nigdy wcześniej nie przypuszczała, jak bardzo może się zmienić w ciągu kilku krótkich miesięcy. - To szczęście, że miałaś tak mądrą opiekunkę. - Tristan znów otoczył ją ramieniem. - A ja mam wiele szczęścia, że zdobyłem cię za żonę. Ta piwniczka pod kuchnią może zaczekać do świtu. - Ściągnął płaszcz z jej ramion, rzucił na ławę w holu i przyparł Arabellę do ściany korytarza. - Tak rzadko bywasz w moim łożu, a jednak już planujesz opuścić je o świcie? - Pozostawałbym tam dłużej, gdyby twoje bezpieczeństwo tak bardzo nie leżało mi na sercu. - Powiódł palcem po dekolcie jej sukni. - Chciałbym, żebyś dzisiaj wieczorem niczego nie udawała, nie grała w żadne gry. które tak bardzo nas męczą i pozbawiają małżeńskiej rozkoszy.

RS

Nie sądziła, by było to szczególnie mądre posunięcie z jej strony. Tristan nie zobowiązał się, że będzie ją kochał, tymczasem jej serce było przepełnione emocjami i jedna noc niepohamowanej namiętności mogła przeważyć szalę. - Nie jest łatwo kobiecie oddzielić miłość cielesną od tej miłości, przed którą tak bardzo się wzbraniasz. - Stała zupełnie nieruchomo, Tristan zaś rozwiązywał sznurówki jej sukni. Buzujący w wielkiej sali za rogiem ogień spowijał ich pomarańczowym blaskiem. - Może to będzie nasz napój miłosny, Bello. - Ściągnął suknię z jej ramion i obnażył je aż po same piersi, a potem złożył pocałunek na nagiej skórze żony, rozpalając w niej płomień. Pomyślała, że podejmie ryzyko - tylko ten jeden jedyny raz. - Na górę - szepnęła. - Szybciej. Nie musiała mu tego powtarzać. Po tym, jak ostatnimi czasy używała najrozmaitszych wybiegów, by zachować dystans, Tristan nie zamierzał niczego opóźniać, gdy wreszcie zgodziła się przystać na jego warunki. 187

Wziął ją na ręce i poniósł do sypialni. Ich komnaty połączone były wspólną bawialnią. Zarzuciła mu ramiona na szyję, mrucząc gardłowo. Zapomniał już, jak potrafi być dzika i jak namiętnie potrafi się oddawać. Działała na niego jak lecznicze zioło, jej pocałunki rozbudzały w nim wszystkie zmysły. - Brakowało mi tego. - Spojrzała na niego z napięciem, jej palce powędrowały do sznurówek koszuli Tristana. - Tych kilka nocy, które spędziliśmy razem, nie wystarczyło mi. Brakowało mi ciebie każdej nocy. Położył Arabellę na łóżku i ściągnął z niej suknię. Została tylko w cienkiej koszuli. Szybko się rozebrał i popatrzył na żonę w świetle ognia. Poruszyła się niespokojnie wśród prześcieradeł, a potem wyciągnęła do niego ramiona i powiodła dłońmi po jego piersi. Rozpaczliwie pragnął posiąść ją już w tej chwili, obawiał się jednak, że jeśli

RS

tej nocy nie uda mu się rozbudzić w niej czułości, to być może już nigdy nie znajdzie jej w swym łóżku tak rozkosznie chętnej.

- Tristan. - Pochwyciła go za ramiona, próbując przyciągnąć do siebie, on jednak pochylił się i pocałował jej brzuch, a potem przesunął twarz w stronę bioder i trzymał ją, nie pozwalając się poruszyć.

Zaczęła szybciej oddychać. Gdy rozsunął jej uda, zadrżała gwałtownie i wbiła palce w prześcieradła nad głową. Tristan powstrzymywał się ostatkiem sił, ale nagroda, czyli jej słodkie poddanie, była tego warta. Wreszcie Arabella oplotła męża nogami, przyjmując go z dzikim entuzjazmem, całkiem już niepohamowana, żądająca rozkoszy i sama tę rozkosz hojnie oferująca. Gdy Tristan wreszcie dotarł do szczytu, rozładowanie było tak silne, że aż pociemniało mu w oczach. Opadł na nią wyczerpany i oszołomiony i leżał tak, czekając, by świat przestał wirować. Mijały kolejne chwile, a wrażenie czułości wciąż pozostawało. 188

W końcu Tristan pomyślał, że jego świat nieprędko wróci do równowagi. Zamierzał tego wieczoru przypuścić szturm na serce swojej żony, nie spodziewał się

RS

jednak, że sam również je przy tym straci.

189

Rozdział siedemnasty Obudziła się rankiem przyjemnie obolała. Przez wysokie okna umieszczone na dwóch ścianach komnaty wlewało się słońce. W sypialni Arabelli były takie same okna; ich komnaty razem zajmowały cały poziom wieży. Tristana nie było obok niej, ale przesuwając palcami po drugiej stronie materaca, wciąż czuła jego ciepło. Wyszedł stąd niedawno, a było już dobrze po świcie. Nie miała powodu czuć się urażona, żałowała jednak, że nie pożegnał jej choćby kilkoma słowami, by dać jakoś do zrozumienia, jak obecnie przedstawia się sytuacja między nimi. Nie potrafiła powstrzymać niepokoju. Jeszcze przez chwilę leżała w łóżku, patrząc na wyposażenie izby, w której przez ostatni miesiąc bywała bardzo rzadko.

RS

Na ścianach wisiały gobeliny przedstawiające sceny bitewne, na podłodze leżała wilcza skóra. Pomieszczenie zdominowały ciężkie, ciemne meble. Słupki łóżka rzeźbione były w walczące z sobą potwory z rogami i kopytami, a wezgłowie wieńczył złowróżbny ptak, który zerkał z zainteresowaniem na materac. Arabella przypomniała sobie, że poprzedni pan na Ravenmoorze zdradził swojego króla, i zadrżała na myśl, że śpi w łóżku zdrajcy. Zsunęła się z materaca i przysięgła sobie, że gdy tylko skończy siać zioła, zajmie się wymianą mebli. Na razie zamierzała wrócić do ptaszarni, zapytywała się przy tym w duchu, czy Tristan dziś również do niej przyjdzie. Nie chciała przynieść wstydu swojemu nazwisku. Zamierzała wypełnić swój obowiązek, ale nie mogła zgodzić się na to beznadziejne uwięzienie we własnych pragnieniach, na samotną egzystencję pozbawioną nadziei i liczyć na to, że jej miłość spotka się z wzajemnością. Jej miłość?

190

Na tę myśl serce boleśnie jej się ścisnęło. Żałowała, że nie potrafi wyprzeć się emocji, które przepływały przez nią, gdy tylko wspomniała o mężu, ale nic nie mogła na to poradzić. Próbowała odwlec w czasie to, co nieuniknione, unikając Tristana i broniąc się wszelkimi dostępnymi środkami, ale kochała go od chwili, gdy zranił Thadusa i uwolnił ją od porywaczy, a jeszcze bardziej od czasu, gdy stanął w jej obronie przed królem. A po ostatniej nocy nie pozostało jej już nic do obrony. Nie mogła dłużej zaprzeczać temu, co jej dusza wiedziała od dawna. Ubrała się szybko, przepłukała zęby i uczesała włosy. Rezultat zapewne nie olśniłby Hildy, ale na widok swego odbicia w lustrze Arabella pomyślała, że wygląda schludnie i jej matka z pewnością byłaby zadowolona. Wyszła z izby i ruszyła korytarzem w stronę wielkiej sali, skąd dobiegał szmer jakiejś rozmowy.

RS

Gdy podeszła bliżej, wyłowiła znajomy głos kobiecy, który mieszał się z męskim. Po chwili usłyszała również Tristana, który spytał: - Jak daleko stąd znajduje się twoja nowa posiadłość? Arabella nie dosłyszała odpowiedzi, ale serce zabiło jej mocniej na dźwięk kobiecego głosu, którego wolałaby już nigdy więcej nie słyszeć. Czy to możliwe? Ostrożnie wyjrzała zza rogu. Rosalyn siedziała przy stole w pobliżu ognia płonącego w kominku, a jej mąż, Henry Mauberly, stał za jej plecami. Tristan przechadzał się przed kominkiem. Koszulę miał krzywo zapiętą, sznurówki niezwiązane. Czy to właśnie przybycie gości wyciągnęło go z łóżka? Poczuła czyjąś obecność. Obróciła się i zobaczyła młodziutką pokojówkę, która przebiegła przez salę z tacą pełną słodyczy. Zawołała ją cicho, nie chcąc, by dostrzeżono ją z sali, dopóki nie dowie się, co tam się dzieje i dlaczego mąż jej nie obudził. - Od jak dawna oni już tu są? 191

- Sir Simon poszedł zawołać pana jakieś pół godziny temu - odpowiedziała pokojówka równie cicho. - Muszę to zanieść. Arabella skinęła głową. Zdziwiona była, że mąż nie kazał jej obudzić, by powitała gości. - Gdzie jest lady Mary? - Nie widziałam jej, pani. - Pokojówka dygnęła i ruszyła z tacą. Pozwoliła jej przejść. Nie miała wielkiej ochoty przyłączyć się do rozmowy, żałowała też bardzo, że nie ma przy niej Mary. W zachowaniu Rosalyn było coś, co sprawiało, że Arabella traciła przy niej swobodę, a fakt, że Tristan nie powiadomił jej o przybyciu gości, niepokoił ją jeszcze bardziej. Chcąc zyskać na czasie, przypomniała sobie o zapasach wina pod kuchnią, które niedawno poczyniła. Mogła wnieść trunek do sali jako pretekst, by się

RS

przyłączyć i dowiedzieć, w jakim celu goście tu się zjawili. Może przyjaciel Tristana chciał po prostu spędzić noc w Ravenmoorze w drodze do swojego zamku, którego stał się panem z woli króla. To wyjaśnienie miało sens, ale ponieważ Rosalyn kiedyś już zakradła się do sypialni Tristana, chcąc rozgrzać mu łóżko, Arabella uważała, że mądrzej będzie zakładać, iż jej intencje nie są uczciwe. W kuchni zastała dwie kobiety ze wsi, które piekły chleb. Ich twarze były czerwone od gorąca. Wyrabiały dzieże ciasta i wydawały się bardzo zajęte, toteż Arabella minęła je bez słowa. Nieco dalej zauważyła córkę jednej z kucharek, która zamiatała podłogę. Podeszła do dziewczyny i poprosiła ją, by odszukała Mary. Miała nadzieję, że obecność przyjaciółki pozwoli uniknąć niezręczności w rozmowie z Rosalyn. Otworzyła drzwi do pomieszczenia za piecami, gdzie znajdowały się schodki do piwnicy. Panował tam przenikliwy chłód. Arabella zastanawiała się, co się tu kiedyś mieściło. Czy poprzedni mieszkańcy zamku przechowywali tu lód? Żałowała, że nie wzięła z sobą świecy, pamiętała jednak, że skrzynki z winem stały 192

po prawej stronie, obok kilku napełnionych już dzbanów. Szła po omacku, próbując coś dostrzec. Naraz wydało jej się, że usłyszała jakiś dźwięk po lewej stronie. Szczury? Zesztywniała, modląc się, by któryś nie przebiegł po jej nodze. Pomyślała, że gdy już załatwi sprawę z gośćmi, każe wyłapać wszystkie koty, które widziała w Ravenmoorze, i wrzucić je do spiżarni. Znalazła jeden z dzbanów i obróciła się na pięcie, by wrócić na górę, gdy wtem jakaś dłoń wyłoniła się z mroku, zakryła jej usta i pociągnęła za sobą. Dzbanek z winem upadł na ziemię z miękkim stuknięciem. W dłoni zakrywającej jej usta znajdowało się coś o nieprzyjemnym, ostrym zapachu, od którego Arabelli zakręciło się w głowie. Próbowała wbić palce w przeciwnika, jednocześnie kopiąc nogami, ale tajemniczy zapach obezwładnił ją i poczuła, że zapada się w ciemność.

RS

W ostatnim przebłysku świadomości pomyślała o Tristanie. Z pewnością nie domyśli się, gdzie powinien jej szukać, i zapewne uwierzy, że opuściła zamek z własnej woli. - Tristan.

Szept Rosalyn był tym ostatnim, co Tristan miał ochotę usłyszeć. Zamierzał już zakończyć wizytę Mauberlych. W czasie krótkiej rozmowy przy piwie i słodyczach zachowywała się spokojnie, ale teraz, gdy Simon wyprowadził Henry'ego na dziedziniec, by oszacować, ilu żołnierzy Tristan powinien za odpowiednią opłatą przejąć z królewskiej armii, by zapewnić ochronę zamku, Rosalyn podeszła do niego. - Nie mamy sobie nic do powiedzenia na osobności - rzekł, nie zatrzymując się. Teraz żałował, że nie obudził Arabelli. - Jeśli chcesz jeszcze o czymś porozmawiać, to proponuję, byśmy zawołali twojego męża. - Chodzi o bezpieczeństwo twojej żony, a także o to, kim ona naprawdę jest. Sądzę, że nie chciałbyś, by ktoś jeszcze to usłyszał. Teraz dopiero zatrzymał się i odwrócił do niej. 193

- Czy zdajesz sobie sprawę, jak niemądrze jest grać ze mną w jakieś gry, jeśli chodzi o Arabellę? - Powieka lewego oka zaczęła mu drgać. Był to skutek napięcia ostatnich tygodni. - Co takiego wiesz? - zapytał szorstko, niemal niegrzecznie. - Jej wrogowie przybyli tu za wami. - Rosalyn obejrzała się przez ramię i Tristan dopiero teraz zauważył, że ona również jest bardzo zdenerwowana. - Co wiesz o jej wrogach? Do diabła, kobieto! Skąd wiesz, że ktoś za nami jechał? - Dobrze wiedział, że Rosalyn wielokrotnie kłamała, gdy widziała w tym swój interes, ale teraz jej słowa potwierdzały jego podejrzenia. Od chwili przyjazdu do Ravenmooru Tristan prawie nie sypiał ze strachu, że ktoś odbierze mu Arabellę. Szczerze mówiąc, bał się przede wszystkim tego, że zniknie z jego życia z własnej woli, ucieknie boso, byle przed siebie, i stanie się to tak samo niespodziewanie, jak się pojawiła. Właśnie ten lęk w połączeniu z ranami zadanymi

RS

niegdyś przez Elisabeth Fortier sprawiał, że nie mógł jej pokochać. - Ja... - Rosalyn była przerażona, twarz miała bladą, z trudem łapała oddech. Tristan poczuł nagły przypływ współczucia dla niej i dla dziecka, które nosiła pod sercem. Podprowadził ją do krzesła i postawił przed nią kufel z piwem. Mimo wszystko zaczynał już tracić cierpliwość.

- Mów, bo zawołam twojego męża i Arabellę. - Byłam zdana na łaskę tych ludzi, którzy chcą ją porwać. Jeden z nich, Ivan, jest potężnym człowiekiem, pochodzi ze starego rodu władców czeskich. - Znasz Litsena? Wokół nich panowała cisza. Służąca uprzątnęła już resztki posiłku ze stołu. - Pracowałam dla niego jako młoda dziewczyna. Nie był dla mnie dobry. Napiła się piwa i znów spojrzała na drzwi. - Któregoś dnia zaproponował mi, żebym udawała podrzutka, nieprawą córkę szlachcica znanego z tego, że miał miękkie serce. - I zrobiłaś to? - Tristan zaczął rozumieć, dlaczego Rosalyn tak uważnie sprawdza, czy nikt nie stoi w drzwiach. Było oczywiste, że za nic nie chciała, by 194

Henry poznał jej przeszłość, bo miałby wówczas wszelkie prawo unieważnić ślub jako oparty na fałszerstwie, oddać Rosalyn pod sąd, a dziecko umieścić w przytułku. - Moja matka była dziwką i chciała, bym poszła w jej ślady. Każdy sposób był dobry, żeby tego uniknąć. Nie było trudno udawać, że de Clair jest moim ojcem. Tristan skinął głową. Dobrze ją rozumiał, sam był przecież w podobnej sytuacji. Wydany na pastwę losu dzieciak... Tyle że miał Simona. Ich przyjaźń pomogła im obu przejść przez piekło i dała cel w życiu. - Mów dalej - rzekł zdjęty zgrozą. Miał ochotę zawołać Arabellę, sprawdzić, czy jest bezpieczna, wiedział jednak, że Rosalyn nie powie już ni słowa, gdy do sali wejdzie ktoś trzeci. - To było zdumiewająco łatwe. Ivan przyniósł mi piękne nowe suknie i powiedział, bym przedstawiła swoją sprawę, prosząc o chrześcijańskie miłosierdzie.

RS

Musiałam po prostu udawać, że moja matka była jedną z wieśniaczek we wsi de Claira, zmarłą podczas ostatniej epidemii. - Miętosiła w palcach rąbek rękawa. Byłam tak szczęśliwa, gdy intryga się powiodła i zaczęłam nowe życie, ale... - Litsen chciał, żebyś dla niego szpiegowała.

- Nie chciałam, ale wreszcie żyłam w dostatku, zyskałam przywileje należne szlachciance, cieszyłam się szacunkiem... Za nic nie chciałam tego stracić, tym bardziej że gdyby prawda wyszła na jaw, spadłabym jeszcze niżej, niż byłam poprzednio, skazana i napiętnowana za oszustwo. Dlatego byłam gotowa zrobić wszystko, by pozostać panną de Clair. - A co z Arabellą? - Tristan nie miał ochoty słuchać dokładnych opisów poczynań Rosalyn podczas lat spędzonych w Czechach. Uwierzył jej, gdy powiedziała, że zna Litsena, a tak naprawdę ważne było tylko to, co wiedziała o jego żonie. - Ivan uważa, że jej ojciec nie był czeskim szlachcicem, jak twierdzi jej matka, lecz królem Cyganów. Arabella może o tym nie wiedzieć. Tego mężczyznę, jej 195

prawdziwego ojca, uwielbiają wszyscy Cyganie, dlatego jego wsparcie jest tak cenne dla tych, którzy chcą obalić cesarza. - Co? - Tristan zesztywniał. Aż do tej chwili wierzył we wszystko, co mówiła Rosalyn, lecz teraz zaczął wątpić w jej słowa. Cyganie... cóż znaczą Cyganie, wędrowny lud bez armii, bez ziem. - Litsen ma potężnych przyjaciół. Od dawna spisku je przeciwko cesarzowi i sprzymierzył się z innymi, którzy również mają powody, by pragnąć upadku imperium. Gdyby mieli po swojej stronie ojca Arabelli, gdyby udało im się go przekonać, by wsparł rewoltę po to, by ocalić swoją córkę, byłoby to dla nich wielką pomocą. Tristan z trudem chwytał oddech. Był przekonany, że to musi być jakiś żart, ale potrzeba chronienia Arabelli kazała mu uważnie przyjrzeć się słowom Rosalyn i

RS

poszukać w nich ziarna prawdy.

Zawołał pokojówkę i kazał natychmiast przyprowadzić swoją żonę. Potem raz jeszcze spojrzał na Rosalyn i zapytał:

- Czy mam uwierzyć, że sam ci to wszystko powiedział? Tak po prostu wtajemniczył cię w swoje najskrytsze plany, za samo ujawnienie których, nie mówiąc już o próbie wprowadzenia ich w życie, jest tylko jedna kara, a mianowicie katowski topór? - Och, nic mi nie mówił, to oczywiste, tylko kazał donosić o wszystkim, co działo się na dworze. Wiedziałam jednak dobrze, jaka to niebezpieczna gra, dlatego bacznie obserwowałam, na czym zależy Litsenowi. Dzięki temu przeżyłam. Nie jestem już głupim dzieckiem, które tak łatwo wykorzystywał. Przyglądał się uważnie jej twarzy, szukając w niej śladów fałszu. Ta kobieta okłamała swoją księżniczkę, okłamała też króla czeskiego, a zarazem cesarza, okłamała również angielskiego władcę. A przecież są to pomazańcy boży, którzy z woli Najwyższego sprawują rządy na tej ziemi i wszelkie sprzeniewierzenie się im jest grzechem śmiertelnym. Czyżby Rosalyn w ogóle nie obawiała się o własną 196

duszę? Zapewne tak... Teraz jednak patrzyła mu prosto w oczy. Przypomniał sobie, że w Kolonii, gdy oskarżyła go, że jest ojcem jej dziecka, patrzyła na własne ręce. Może zatem to, co mówiła, było prawdą. - Jezu! - Przesunął dłonią po włosach, niepewny, czy uda mu się zachować tajemnicę, ale zupełnie już przekonany, że powinien poważnie potraktować zagrożenie. - Dlaczego matka Arabelli nie powiedziała jej, kim jest jej prawdziwy ojciec? - Pewnie dlatego, że ją kochała i chciała ją chronić. Tristanie, przecież sam to rozumiesz. W świecie pełnym intryg, gdzie tak wielu przepełnia żądza władzy i bogactw, im mniej ludzi wie o prawdziwym pochodzeniu Arabelli, tym mniejsze było niebezpieczeństwo, że ktoś wykorzysta ją do własnych celów. - Zamrugała gwałtownie. Dopiero teraz Tristan uświadomił sobie, że walczyła ze łzami. - Ja rów-

RS

nież chcę być taką matką dla swojego dziecka.

Niepewny, jak rozumieć ten nagły wybuch emocji przechadzał się w głębokiej zadumie po komnacie. Wiedział, że wszyscy w jego zamku powinni poznać ten sekret, by zrozumieć niebezpieczeństwo, które im zagrażało. Musiał natychmiast znaleźć Arabellę. Gdzie się podziała ta pokojówka?

- Do diabła, co tu się dzieje? - usłyszał nagle rozzłoszczony męski głos. Tristan obrócił się i dopiero na widok Henry'ego oraz Simona uświadomił sobie, że stoi obok zapłakanej Rosalyn. - Henry, twoja żona być może właśnie w tej chwili ocaliła życie Arabelli, ale jest wiele rzeczy, o których musi ci opowiedzieć. - Nie! - Rosalyn spojrzała na niego z desperacją. - Odsuń się od mojej żony. - Mauberly podszedł bliżej. Zaiste, powstało głupie nieporozumienie, ale Tristan nie miał czasu, by wszystko wyjaśniać. Puścił ramię Rosalyn i podszedł do Simona. - Musimy porozmawiać. 197

Do sali weszła pokojówka. Jasne włosy miała potargane, a policzki zaczerwienione. - Panie, nigdzie nie mogę znaleźć pani. - Z jej nosa płynęła krew. Ściągnęła czepek i próbowała zatamować nim krwotok. - Kucharka mówi, że była niedawno w kuchni, Drzwi do spiżarni są otwarte, ale tam jest ciemno, więc się potknęłam. Tristan poczuł przeszywający lęk, zarzucał też sobie w duchu, że już dawno powinien był zabezpieczyć spiżarnię. Obrócił się na pięcie i zmierzył Rosalyn lodowatym spojrzeniem. - Jeśli to ty ich tu przyprowadziłaś, to gwarantuję, że do końca życia nie zaśniesz w spokoju! Nie zauważając zdziwienia na twarzy Henry'ego ani lęku na twarzy Rosalyn, zerwał się na nogi, wypadł z holu i pobiegł do kuchni, by poszukać żony, którą - Arabella?

RS

zawiódł na wszelkich możliwych frontach.

Stłumiony głos dochodził z bardzo daleka. Próbowała się obudzić. Dlaczego ten ktoś nie podejdzie bliżej? W głowie jej dudniło. - Obudź się, pośpiesz się. Szybciej!

Głos popędzał ją, brzmiało w nim napięcie, które wzbudziło niepokój Arabelli. Czy to była Mary? Przypomniała sobie, że była w piwniczce i ktoś ją pochwycił. Czy w dalszym ciągu znajduje się w Ravenmoorze? - Mary? - Tak, Arabello, to ja. Czy dobrze się czujesz? - W niebieskich oczach Mary, która pochylała się tuż nad nią, była niekłamana troska. Widok przyjaciółki uspokoił ją. Powoli spróbowała się podnieść. - Gdzie jesteśmy? - Porwano nas. Myślę, że jesteśmy daleko od zamku. Wyciągnęli mnie z łóżka przed świtem i wyprowadzili przez przejście w kuchni. Całe ciało miała obolałe. Zamrugała, żeby odzyskać jasność widzenia. 198

- Właśnie tego przejścia szukał Tristan. Musi być w tej piwniczce, gdzie znalazłam wino. - Ciebie przynieśli dopiero po paru godzinach. Czy ktoś zauważył, że mnie nie ma? - Nie. Nie pytałam o ciebie, ale nikt się niepokoił, że zniknęłaś. - Spróbowała się poruszyć, ale żołądek wywrócił jej się do góry nogami. Znajdowały się w nieużywanej komnacie w wieży, w jakimś bardzo starym zamku, bo zbudowany był z drewna, a nie z kamienia. Podłoga pośrodku była zapadnięta. Komnata miała trzy małe pozbawione szyb okienka, jednak umieszczone zbyt wysoko, by przez nie wyjrzeć. - Na wszystkich świętych! Zanim komukolwiek przyszłoby do głowy, by nas tu szukać, mogłybyśmy już być w połowie drogi do Londynu.

RS

Mary miała na sobie płaszcz zarzucony na białą płócienną koszulę. Arabella nie mogła znieść myśli o tym, przez co jej przyjaciółka musiała przejść. Co jeszcze miało je spotkać? Przeszył ją dojmujący strach, jednak twardo postanowiła, że nie podda się panice.

- Ostatnie, co pamiętam, to śmierdzący napar - powiedziała ze wstrętem. - To mogła być trucizna. Mary pobladła. - Jeden z nich to ten sam, który chciał cię porwać w Pradze. Po co przebył tyle krajów? Tylko po to, żeby cię otruć? - Może sami nie znają prawdziwej siły tych ziół? A ten drugi, czy to ten blondyn z Calais, którego ci opisywałam? - Z pewnością tak. Przestraszył mnie jeszcze bardziej niż tamten. - Czy zrobili ci jakąś krzywdę? - Arabella wsunęła rękę za pasek sukni. Szczęśliwie woreczek z ziołami był na swoim miejscu. - Nie mam z sobą wielu leków, ale jeśli masz jakieś skaleczenie, to mogę... 199

- Nie. - Mary potrząsnęła głową. - Czuję się całkiem dobrze, ale ci ludzie... oni chcą za mnie okupu od cesarza. Arabella próbowała jakoś uporządkować w głowie wszystko, co zaszło, i nadać sens temu, co wydawało się nie mieć żadnego sensu. - Z pewnością to o ciebie chodziło im przez cały czas. Musisz być warta bardzo wiele, skoro z uporem jechali za tobą tak daleko. - Cesarz ma wielkie środki i jest bardzo bogaty, ale czy oni nie zdają sobie sprawy, że jestem tylko jego podopieczną? To prawda, dbał o mnie, ale nie jestem jego spadkobierczynią ani w ogóle kimś ważnym - stwierdziła Mary drżącym głosem. - Raczej nie zapłaci tyle, ile Ivan i jego przyjaciel chcieliby dostać. - Może nie chodzi im o pieniądze. Przypominasz sobie tę wiadomość, którą otrzymał Tristan? Było w niej napisane, że ludzie, którzy mnie porwali, należą do

RS

sekty heretyków. - Kawałki układanki wciąż nie chciały do siebie pasować, ale z drugiej strony Arabella bardzo niewiele wiedziała o dworskich intrygach i o polityce królewskiej. - Choć bez względu na to, do czego im jesteśmy potrzebne, wymiana wiadomości z Pragą będzie trwała całe miesiące. To nie ma sensu. - Ten drugi mężczyzna, Thadus, powiedział, że gdy wyruszymy w drogę, wyśle żądanie okupu. W ten sposób trudniej będzie go złapać. I nie tylko za mnie chcą złota. Powiedzieli, że od twojego ojca również będą go żądać. Arabella zesztywniała. - Mój ojciec nie żyje. - Nazywali go Marek. Nie wiesz, kogo mogli mieć na myśli? Na dźwięk tego imienia fragmenty przeszłości Arabelli wskoczyły na swoje miejsce. Była jeszcze bardzo małą dziewczynką, gdy po raz ostatni widziała roześmianego mężczyznę, który teraz wracał do niej w snach, pamiętała jednak, że miał na imię Marek. Czy mógł być jej prawdziwym ojcem? Były pewne podstawy, by tak przypuszczać. Umysł Arabelli pracował szybko. Próbowała zrozumieć wszystko naraz. Nie miała pojęcia, dlaczego matka okłamała 200

ją w kwestii jej dziedzictwa, ale wierzyła, że musiała mieć ku temu naprawdę ważne powody. - Gdzie oni są teraz? - zapytała, zastanawiając się, od jak dawna już są tu same. - Thadus wyszedł jakieś piętnaście minut przed tym, nim się obudziłaś, potem wydawało mi się, że słyszę odgłos kopyt końskich. - Ilu ludzi z nim było? - Nie wiem. Uśpił mnie w tunelu pod zamkiem. Nie widziałam nic więcej. Obudziłam się dopiero tutaj. Zanim skończyła mówić, Arabella zaczęła rozglądać się po niewielkiej celi, szukając możliwej drogi ucieczki. Jedyne drzwi były mocno zamknięte na zasuwę od zewnątrz, a okna były zbyt wysoko, by dało się do nich wspiąć.

RS

Czy Tristan odgadnie, gdzie powinien szukać żony i jej przyjaciółki? W każdym razie wiedział o piwniczce. Przy odrobinie szczęścia wciąż zastanie otwarte drzwi za piecami, ale ile czasu trzeba, by zauważył jej nieobecność? Zajęty był zabawianiem Rosalyn i jej męża, więc nieobecność Arabelli mogła przejść niezauważona.

A poza tym, dobry Boże, czy to naprawdę przypadek, że Rosalyn przyjechała właśnie tego dnia, kiedy ci złoczyńcy dokonali porwania? Wyłgała się z odpowiedzialności za krwawe zdarzenia pod Calais, ale dzisiejsza wizyta nie mogła być zwykłym zbiegiem okoliczności! - Powiedział, że musi poczynić jakieś przygotowania. Być może chodzi mu o podróż do Pragi, ale nie jestem pewna. - Musimy wymyślić jakiś plan - powiedziała Arabella, zastanawiając się, jak we dwie mogłyby pokonać Thadusa i jego ludzi. Przycisnęła kolana do piersi, by się rozgrzać. W komnacie było bardzo zimno. Roztarła ręce i przesunęła nimi po całym ciele, przywracając krążenie krwi. Gdy 201

rozcierała nogi, znów natrafiła na woreczek z ziołami. Wyciągnęła go z fałd spódnicy i podniosła na wysokość oczu. - Co to takiego? - Drżąc z zimna, Mary szczelniej owinęła się płaszczem. - Moje zioła. - Arabella rozwiązała supełek i zaczęła przeszukiwać zawartość. - Gdybym tylko miała trochę... Och! - Wyciągnęła niewielką gałązkę z wewnętrznej kieszonki woreczka. - Co to jest? - Wilcza jagoda. - Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu satysfakcji. - To jest trujące. - Palcami zdrętwiałymi od zimna odarła gałązkę z listków i starannie rozkruszyła je w palcach. - Czy zawsze nosisz przy sobie truciznę? - To również jest lekarstwo - odparła z uśmiechem. - Te gałązki zmniejszają

RS

opuchliznę. Można je też mieszać z innymi ziołami dla różnych celów leczniczych, choć liście i jagody mogą być trujące, zależnie od ilości, którą się zażyje, i od siły konkretnej rośliny. - Szybko wymieszała pokruszone liście z odrobiną wody z dzbanka, który zostawił im Thadus. - Ten napój nie będzie śmiertelną trucizną. Zerwałam tę gałązkę przy pełni księżyca, a ta pora lepiej służy nietrującym ziołom, no i pochodzi z młodej rośliny, która ma mniejszą moc. - Ale to i tak niebezpieczne... - Mary wyraźnie trapiła się działaniami przyjaciółki, nie wiedziała jednak jeszcze, jak brutalni potrafią być ci mężczyźni. Arabella nie zamierzała pozwolić, by przekonała się o tym na własnej skórze. - Osoba, która to wypije, okropnie się rozchoruje. - Jak jednak chcesz im to podać? I co z pozostałymi? Z pewnością jest ich tu więcej. - Nie wiem. - Nie mogła dopuścić, by udzieliło się jej przerażenie Mary. Musiała się spokojnie zastanowić. - W każdym razie mamy coś, czego możemy użyć jako broni, módlmy się tylko, byśmy miały okazję jej użyć. Mary z trwogą wykręcała palce. 202

- Wczoraj wieczorem Simon poprosił, żebym za niego wyszła. Arabella omal nie wypuściła liści z dłoni. - Och! To wspaniałe wiadomości! Przysięgam, Mary, że wyjdziemy z tego cało i zostaniesz panią Percival. Musiała w to wierzyć. Prawdziwa miłość, która łączyła łagodną Mary i Simona, była zbyt rzadkim darem, by go zmarnować. Oboje zasługiwali na ten dar, zasługiwali na życie, jakiego Tristan i Arabella nigdy nie zaznali, czego jeszcze nie odkryli. Po tej przygodzie zamierzała wrócić do Ravenmooru i oddać się Tristanowi bezwarunkowo, dać mu całą miłość, którą do niego czuła, i sprawić, by nie miał innego wyboru i dostrzegł wreszcie, że są sobie przeznaczeni. Bo przecież, jak Bóg

RS

na niebie, taka była prawda.

203

Rozdział osiemnasty Tristan zbiegł po schodkach do wilgotnej piwnicy, o której Arabella mówiła mu poprzedniego wieczoru. Po chwili zawołał, by przyniesiono mu pochodnie i miecz, sam zaś z kuchennym tasakiem w dłoni rozglądał się dokoła, szukając jakiegoś otworu. - Tristan! - Simon zbiegł do piwnicy, trzymając w rękach pochodnię i tarczę. Miecz miał przy boku. - Mary zniknęła. Jej pokojówka mówi, że wygląda to tak, jakby w ogóle nie ubierała się rano. Po tonie głosu Tristan zrozumiał, jak wiele ta kobieta znaczyła dla jego przyjaciela. Tak więc przeżywali to samo piekło. - Brakuje tylko butów.

RS

- Suknia, którą miała włożyć dzisiaj, nadal leży na komodzie - ciągnął Simon. - Znajdziemy je. - Modlił się, by ci łajdacy nie zyskali zbyt wiele czasu. Choć skoro Mary zabrano prosto z łóżka...

Znalazł zagłębienie w jednym z kamieni i go pchnął. Otworzyły się niewielkie drzwiczki sprytnie ukryte w murze. Wsunął w otwór pochodnię i usłyszał pisk gryzoni, które szybko rozbiegły się na boki. Wszedł do wąskiego tunelu i ruszył przed siebie tak szybko, jak tylko pozwalało na to ciasne przejście. Za jego plecami Simon zaklął cicho. Tristan przypomniał sobie, że jego przyjaciel ma awersję do szczurów - pozostałość po czasach, gdy opiekun za karę zamykał ich w wieży. - Trzymaj pochodnię blisko głowy - zawołał do niego przez ramię. Nastąpienie na szczura to jeszcze nic. Gorzej, gdy... - Po prostu idźmy dalej, dobrze? - Czy potrafisz określić, w którym kierunku ten tunel prowadzi? - Ściany wydawały się suche i nie czuć tu było zapachu morza. 204

- Na północny zachód - powiedział Simon po dłuższej chwili. - Żenię się dodał po jeszcze dłuższej. Tristan omal się nie przewrócił. - Niech to wszyscy diabli! - zawołał szczerze uradowany. - Z podopieczną cesarza? Zawsze miałeś talent do zwracania na siebie uwagi możnych. Gratuluję! - Przez całą noc zastanawiałem się, jak powinienem sformułować list do cesarza, a teraz cieszyłbym się, gdyby... Mam nadzieję, Tris, że je znajdziemy. - Zdaje się, że tunel znowu się rozszerza. - I Bogu dzięki, bo całą szatę miał już pokrytą pajęczynami. - Gdy ich dopadniemy, podpalimy im te czeskie tyłki. - O ile nie mają tutaj zbyt wielu sprzymierzeńców. Tristan przypomniał sobie, jak Arabella znaczyła drogę płatkami kwiatów, gdy zasługiwał na nią.

RS

porwano ją w Calais. Była bystrą kobietą, sprytną, troskliwą i piękną. Nie Nie wiedział, dlaczego tak dużo czasu potrzebował, by uwierzyć w szlachetność jej serca. Uświadomił sobie, że kocha Arabellę Rowan bez względu na to, czy jest biedaczką, czy księżniczką, cygańską uzdrowicielką czy też dziką kobietą z lasu. Ta świadomość podziałała na niego jak mocne wino, napełniła go wewnętrznym ciepłem. Nawet jeśli gdzieś je wywieziono, Arabella z pewnością zostawiła ślad. Tristan musiał w to wierzyć. Musiał wierzyć, że wszystko dobrze się skończy, bo nie mógł sobie pozwolić, by stracić ją teraz, zanim będzie miał okazję powiedzieć jej, że ją kocha. Zamierzał uwolnić ją jeszcze tego samego dnia, nawet gdyby musiał oddać własne życie. Późnym popołudniem rytmiczne dudnienie kopyt obwieściło powrót porywaczy, jednak Arabella nie przestała mieszać ziół w wodzie aż do chwili, gdy kroki rozległy się tuż za drzwiami. 205

- Mam nadzieję, moje piękne, że nie planujecie buntu. - Thadus skłonił się dwornie. Na jego bladym policzku widoczny był ślad po niedawno odniesionej ranie. Arabella doskonale wiedziała, kto zadał mu ten cios. - Nigdy nie wydostaniecie się z Brytanii żywi. - Nie zamierzała rozpoczynać rozmowy z Thadusem od tak ostrej konfrontacji, ale słowa same wymknęły się jej z ust. - Królowi angielskiemu przypadła do gustu jego żona i jej damy. Siedząc na podłodze tuż obok Mary, niespostrzeżenie odstawiła dzbanek na bok, żeby Thadus nie zauważył mikstury, która podczas jego nieobecności zastąpiła czystą wodę. Mary zgarnęła pozostałe gałązki pod suknię. - Wasz król to chłopiec, który ma wystarczająco dużo własnych kłopotów, ale dziękuję za troskę. - Thadus wydawał się czymś zaabsorbowany. Rozglądał się po

RS

nagiej celi, zastanawiając się nad czymś. - Poza tym do domu znacznie bliżej mamy przez morze, toteż nie musimy przejeżdżać przez królestwo Ryszarda. Arabella poczuła na karku zimny strach.

- Planujesz podróż łodzią? - Musiały znajdować się w pobliżu morza, wszak nie mogły odjechać daleko od Ravenmooru, więc w każdej chwili mogły zostać zawleczone na statek, a wtedy... - Tak. - Thadus oderwał deskę przy ścianie i sięgnął pod podłogę, skąd wyjął metalowe pudełko. Otworzył je na chwilę i błysnął im zawartością przed nosem. W środku znajdowały się klejnoty i złoto. - To powinno wystarczyć, by opłacić bezpieczny przejazd, nie sądzisz, moja cygańska księżniczko? Arabella nie rozumiała, o czym on mówi, odgadywała jednak, że klejnoty należały do rodziny królewskiej. Jedno w każdym razie było jasne: Thadus nie zamierzał pozostawać tu długo. - Chce mi się pić. - Odchrząknęła, by zlikwidować drżenie głosu. Myśl o tym, że ma odpłynąć z Brytanii, miast ostatecznie ją przerazić i odebrać siły do walki, 206

jeszcze bardziej wzmogła jej determinację do szybkiego działania. - Czy nie masz jakiegoś wina, by dodać do tej śmierdzącej wody, którą nam zostawiłeś? Thadus popatrzył na nią wzrokiem bez wyrazu. Pod spojrzeniem jego bladych tęczówek poczuła się nieswojo. Po dłuższej chwili zaśmiał się nieprzyjemnie, a ten dziwny śmiech skojarzył się Arabelli z psim szczekaniem. - Ivan! - wykrzyknął w stronę drzwi. - Przynieś trochę wina i zabierz stąd lady Mary, bo chciałbym porozmawiać na osobności z nową panią Ravenmooru. Mary w milczeniu uścisnęła dłoń przyjaciółki, dodając jej otuchy. Arabella dostrzegła na jej twarzy zimną determinację i gniew. Nigdy by nie przypuszczała, że takie uczucia mogą się kryć w tej delikatnej istocie, która w Pradze unikała dworskiego życia, nade wszystko gustując w samotności lub w pogawędkach z waleczności.

RS

osobami naprawdę bliskimi. Widocznie miłość do Simona dodawała jej Na schodach rozległy się ciężkie kroki Ivana, który w przeciwieństwie do Thadusa był już posunięty w latach. Wszedł do celi z brudnym kubkiem w jednej dłoni i bukłakiem wina w drugiej. Arabella wiedziała, że jeśli jej plan się nie powiedzie, to ona będzie miała w żyłach truciznę, a jej porywacze pozostaną cali i zdrowi. Modliła się, by przynajmniej jeden z nich wypił trochę przygotowanej przez nią mikstury. Ona zamierzała tylko udawać. - Musimy już wyjechać - powiedział Ivan, podając kamratowi kubek i bukłak. Thadus rzucił jedno i drugie Arabelli. - Wolałbym najpierw poczekać na okazję, żeby zabić tego angielskiego rycerza. - Tak mówisz? Miałeś na to dwa miesiące, a mimo to ten łajdak wciąż chodzi po tym świecie. Nie możemy ryzykować, że stracimy je obie tylko dlatego, że chcesz dopełnić zemsty. Arabella nie słuchała ich zbyt uważnie, miała bowiem co innego do roboty. Napełniła kubek do połowy wodą z dzbanka i podała go Mary, która po trochu 207

dolewała wina. W końcu Arabella skinęła głową. Zbyt późno uświadomiła sobie, że jeśli za bardzo napełni kubek, to będzie oczywiste, że sama nie wypiła zbyt wiele. Przeklęła się za brak pomyślunku i upiła łyk, starannie odcedzając zębami fragmenty liści, żeby nie wchłonąć zbyt wiele trucizny. Mary szeroko otworzyła oczy. - Zabierz Mary z sobą i przygotuj się do wyjazdu - powiedział Thadus. Przywiąż ją do konia, a ja porozmawiam z naszą zdobyczą. Arabella przytrzymała liście przy wewnętrznej stronie policzka, natomiast Ivan bez ceregieli postawił Mary na nogi. Niepewna, jak przekonać porywaczy, by się napili z tego samego kubka, spróbowała najpierw z Ivanem. Był większy i sprawiał wrażenie, jakby nie lubił odmawiać sobie przyjemności. - To wino jest tak samo zgniłe jak woda. - Podała mu kubek, zakaszlała,

RS

wypluła liście w dłoń i ukryła je niepostrzeżenie.

Obróciła się w samą porę, by zobaczyć, jak Ivan wychylił zawartość kubka jednym haustem, a potem wypchnął Mary przez drzwi. Teraz mogła się tylko modlić, by zioła zdążyły zadziałać. Mary rzuciła jej przez ramię pełne niepokoju spojrzenie, jednak Arabella czuła się już znacznie pewniej, bo zaczynała zyskiwać kontrolę nad sytuacją. W każdym razie jeden ze złoczyńców już wkrótce straci przytomność. Teraz musiała zyskać na czasie, by Mary zdążyła uciec, odnaleźć Tristana i przyprowadzić go tutaj. Nawet nie myślała, czy wyjdzie z tego cało, czy zdoła ocalić życie. Gdzieś w głębi duszy pogodziła się ze śmiercią, co, paradoksalnie, napawało ją wielkim spokojem i dawało większą siłę do działania. Plan już był realizowany, Mary musiała wykonać swoją część, a ona swoją. To znaczy jak najdłużej rozmawiać z Thadusem. - Mary mówiła, że chcesz dostać za mnie okup od mojego ojca.

208

- Marek, król Cyganów - odrzekł Thadus z krzywym uśmiechem. - Jego lud go kocha. Cyganie są wszędzie, w całych Czechach i Morawach, a także w innych krajach. - Co ty mówisz? - Poczuła zawroty głowy i szybko zamrugała, by je opanować. - Oni nie mają króla. Arabella niewiele wiedziała o tym narodzie, ale jej dziadek Stefan, który zmarł w młodym wieku, był wędrownym Cyganem. Zaharia kochała go ponad wszystko. Mówiła, że dopóki Stefan żył, prowadzili wędrowny tryb życia. Gdy babcia o tym opowiadała, w jej głosie słychać było wielką tęsknotę, od której serce Arabelli ściskało się żalem. Zastanawiała się, jak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby Zaharia nadal była wolna jak ptak i podróżowała po całym świecie, jak to czynili wędrowni mocno jak w tej chwili.

RS

Cyganie? Sama też pragnęła tak żyć. Nigdy nie odczuwała tego pragnienia równie - Tylko dlatego, że nie mają ziem. Starsi jednak pamiętają stare królewskie rody i wszystkie plemiona uznają Marka za króla. A ty, moja droga, jesteś ich księżniczką.

- Mój ojciec nie żyje. - Była już pewna, że Charles Vallia nie był jej prawdziwym ojcem, lecz ciekawa była, co ten człowiek wie o jej przeszłości. Najwyraźniej inni znali jej dziedzictwo znacznie lepiej od niej. Nie mogła powstrzymać niechęci na myśl, że przez całe życie trzymano ją w nieświadomości. Naraz poczuła fale mdłości, a to oznaczało, że Ivan musiał być już bardzo chory, bo wypił znacznie więcej niż ona. - Vallia odtrącił twoją matkę, która była damą na dworze królewskim, ponieważ wszyscy wiedzieli, że kochała księcia cygańskiego. Vallia, jak się domyślasz, dla odmiany szczerze go nienawidził - wyjaśnił ze śmiechem Thadus. Jestem pewien, że po jego śmierci twoja babcia z wielką satysfakcją przedstawiała ciebie jako córkę sir Charlesa Vallii. Zyskałaś dzięki temu prawa do szlachectwa i błogosławieństwo tronu, a potem zostałaś ukryta przez babkę w górach, gdzie nikt 209

nie mógł cię znaleźć. Pewnie nigdy byśmy do ciebie nie dotarli, gdybyś nie odpowiedziała na wezwanie, by dołączyć do orszaku Anny. Natychmiast zrozumiała postępowanie babci. Zaharia sądziła, że na odludziu unikną wszelkich zagrożeń, tym bardziej że w Czechach wciąż były jakieś zamieszki. Poczuła w oczach łzy żalu za tym, czego wcześniej mogła się dowiedzieć o swojej przeszłości, a także smutku i współczucia dla matki i babci, które tak wiele przeszły. Wciąż istniało wiele pytań, na które nie znała odpowiedzi, ale Thadus nagle poderwał ją na nogi. Zamrugała. Musiała zebrać myśli. Czy minęło już wystarczająco dużo czasu, by Mary zdążyła uciec i poszukać pomocy? Na wszelki wypadek potknęła się i upadła na podłogę. - Wstawaj! - powiedział Thadus zimnym głosem, ale wyciągnął do niej rękę.

RS

Przyjęła jego pomoc, ale podnosiła się powoli i niezgrabnie, aż w końcu zniecierpliwiony Thadus wyszarpnął dłoń. Gdy spojrzała na niego, zdziwiła się bardzo, bo jego z natury blada twarz stała się jeszcze bledsza, choć wydawało się to po prostu niemożliwe. Coś więc niezwykłego musiało się dziać, tym bardziej że Thadus patrzył nie na nią, lecz na drzwi prowadzące na dół. Zerknęła tam i w tej samej chwili poczuła dym, a zaraz potem ujrzała płomienie liżące próg drewnianych drzwi. - Arabella! - Tu jestem! - To był Tristan! Na dźwięk jego głosu serce zaczęło bić jej szybciej. - Wynoś się stąd do wszystkich diabłów, Ravenmoor, bo jak nie, to twoja piękna żona zaraz zginie! - wrzasnął Thadus, mimo jej oporu przyciągając do siebie Arabellę. - Słyszysz mnie? Poczuła zimne ostrze noża tuż przy gardle. Thadus otaczał jej szyję ramieniem. Chciała zawołać Tristana, zapewnić go, że jest bezpieczna, ale gdy odetchnęła, złoczyńca poruszył nożem i z cienkiego skaleczenia popłynęła krew. 210

- Nawet o tym nie myśl. Jednak już w chwili, gdy mówił te słowa, płonące drzwi zaczęły się uginać pod naporem gwałtownych uderzeń. Czy cała wieża płonęła? Budynek był bardzo wiekowy, wysuszone drewno zajmowało się błyskawicznie. - Zabiję ją! - wykrzyknął Thadus, nie odrywając oczu od drżących od uderzeń drzwi. Nastąpiło jeszcze jedno trzaśnięcie, głośniejsze od poprzednich, i Tristan wpadł do środka. Płonące drzwi upadły na podłogę. Musieli jak najprędzej uciekać z celi, by nie znaleźć się w pułapce. - Puść ją - nakazał Tristan stanowczo, nie zważając na huczące za jego plecami płomienie. pożerać już podłogę.

RS

Sytuacja stawała się krytyczna. Arabella widziała, że płomienie zaczynają - Ivan! - zawołał Thadus.

- Twój przyjaciel nie odpowie. Oddaj mi Arabellę, a obiecuję ci, że nie zamienisz się tu w kupkę popiołu.

Tristan z mieczem w dłoni szykował się do ataku. Arabella była pewna, że zdąży to zrobić, nim Thadus ją zrani. Modliła się tylko, by stało się to wcześniej, zanim jej szata zajmie się ogniem. Tak była skupiona na mieczu, że niemal nie zauważyła tasaka, który świsnął tuż obok jej głowy. Ramiona Thadusa opadły bezwładnie i jej prześladowca runął na podłogę ze śmiertelnym narzędziem w szyi. Kolana ugięły się pod nią. - Tristan! - Podbiegła, by rzucić się w silne ramiona, ale płonąca ściana runęła pomiędzy nich. Arabella wykrzyknęła. Iskry pryskały we wszystkich kierunkach, wypalając dziury w rękawie sukni. Zgarnęła spódnice, zanim zdążyły się zająć, i owinęła je ciasno dokoła nóg. Drugą ręką przytrzymywała włosy przy piersi. 211

- Doliczę do trzech i rzucę płaszcz na ogień! - zawołał Tristan w akompaniamencie złowróżbnie trzaskających płomieni. - Musisz szybko przebiec, słyszysz? - Tak! Tylko licz głośno! - Ściana za jej plecami stała już w ogniu. - Raz! Oblizała usta i przykucnęła, by lepiej wybić się do biegu. - Dwa! Odetchnęła głęboko. - Trzy! Rzucony płaszcz przykrył płomienie, tworząc wąską ścieżkę, którą można było uciec. Arabella przebiegła przez nią nisko pochylona. W następnej chwili Tristan pochwycił ją wpół i razem zbiegli po schodach. Czuła się bezpieczna w tych trzymała się męża.

RS

mocnych ramionach. Przymknęła oczy, chroniąc je przed dymem, i z całej siły Wreszcie ogarnęło ich cudownie chłodne nocne powietrze. Dusił ich kaszel, oczy łzawiły i piekły, ale to przejdzie.

Byli cali i zdrowi! Jednak Arabella zadrżała na myśl, jak niewiele brakowało, by płonący zamek stał się i jej, i Tristana grobowcem. W pobliżu zauważyła Mary. Przyjaciółka wpatrywała się w Simona Percivala, który przywiązywał nieprzytomnego Ivana Litsena do konia. Dwóch innych mężczyzn już jęczało w więzach. Arabella odgadła, że jeden z nich to zbiegły zarządca z Ravenmooru, który z całą pewnością sprzedał Thadusowi wiadomość o tunelu. Widocznie ten dziwny intrygant i zbrodniarz mógł sobie pozwolić na wiele dzięki skarbom, które zgromadził w metalowej skrzynce. Klejnoty nadal znajdowały się w płonącym budynku, trzeba było jednak poczekać do następnego dnia, by je odzyskać. Na razie Arabella cieszyła się, że może oddychać świeżym powietrzem. Żyła, po prostu żyła! Tristan znalazł ją na tym 212

odludziu i ocalił przed knowaniami zdeprawowanego łotra, który nie puściłby jej, nawet gdyby wieża miała spalić się aż do samej ziemi. - Czy nic ci się nie stało, Arabello? - Gdy pochylił się nad nią, jego ciemne włosy opadły na ramiona. W jego wzroku błyszczały czułość i troska. Objął mocarną dłonią twarz żony, zmuszając, by na niego spojrzała. To, co zobaczyła w jego oczach, sprawiło, że jej serce na moment przestało bić. Nie było już ważne, czy Tristan wypowie słowa, na które czekała, czy też nie. Mogła na to czekać choćby do końca życia i wcale by się tym nie martwiła, bo po prostu już wiedziała. - Dziękuję - szepnęła ochrypłym głosem. - Kocham cię całym sercem, mój Tristanie, lordzie Ravenmoor. Spojrzała na niego z nadzieją, że to wyznanie sprawi mu przyjemność, nawet

RS

jeśli jeszcze nie w pełni odwzajemniał jej uczucia, jednak na jego twarzy dostrzegła grymas bólu. Przez chwilę spodziewała się zobaczyć za jego plecami Thadusa, jak tamtej nocy w Calais, gdy wbił Tristanowi nóż w plecy. Kiedy jednak wysunęła się z jego ramion, zauważyła, że koszula na plecach Tristana była zupełnie spalona. Jej waleczny mąż zdołał ją ocalić, ale przypłacił to groźnymi i potwornie bolesnymi oparzeniami.

213

Rozdział dziewiętnasty Od pożaru minął już miesiąc. Tristan stał na schodach kaplicy obok Simona. Choć tego popołudnia miała odbyć się uczta weselna dla wszystkich wieśniaków z Ravenmooru, myślami był daleko od ślubu przyjaciela. Simon, który to zauważył, nerwowo szarpnął brzeg szykownej koszuli. - Na wszystkich świętych, Tris, widzę, że jesteś bardziej zdenerwowany ode mnie, a przecież to ja muszę cierpieć męki w tym nowym stroju. Ty powinieneś świętować. Dostałeś bogatą posiadłość, wspaniałe lasy, rozległe łąki i żyzne pola, a także uczciwych i pracowitych wieśniaków, którzy przyjęli cię życzliwie i z radością uznali za nowego pana. Tristan nie spuszczał oczu ze wzgórza, na zboczu którego miał się ukazać

RS

schodzący z zamku orszak ślubny. Po obu stronach drogi prowadzącej do kaplicy stali wieśniacy z bukietami wiosennych kwiatów dla panny młodej. Dzień był ciepły i słoneczny, choć słońce opadło już nisko. Na zamkowym dziedzińcu, zastawionym stołami, paliły się już pochodnie.

Wszyscy mieszkańcy Ravenmooru świętowali, poza nim jednym. Był napięty jak struna. Z tym dniem wiązał wielkie nadzieje, natomiast świętować zamierzał później. - Arabella dostała list od matki - powiedział do Simona. - Ojciec Arabelli chce tu przyjechać, by spotkać się z córką i zobaczyć jej nową ojczyznę. - Król Cyganów? - Simon uśmiechnął się. - A mówiłeś, że to ja trafiłem na dobrą partię, żeniąc się z podopieczną cesarza. Kto by pomyślał, że ty również wżenisz się w królewską rodzinę? Tristan nie mógł zaprzeczyć. Król Ryszard przysłał Arabelli list, w którym oficjalnie uznawał jej przynależność do królewskiego rodu i proponował zawarcie 214

traktatu pokojowego. Po przeczytaniu tego listu Arabella wybuchnęła śmiechem zarówno z radości, jak i ze zdziwienia. Tristan zaś obawiał się, więcej, był właściwie pewien, że jej rodzina będzie chciała ją odnaleźć i zabrać do siebie, unieważniwszy przedtem małżeństwo. Co w przypadku księżniczki, która mogła odegrać polityczna rolę, nie byłoby niczym dziwnym ani trudnym. A on na to nie pozwoli. Nikt nie odbierze mu Arabelli. Przez kilka tygodni czekał, aż oparzenia zagoją się na tyle, by był w stanie przekonać żonę, że jej miejsce jest w mężowskim łożu. Ponadto zgodziła się razem z nim świętować tego wieczoru jego powrót do zdrowia oraz ich małżeństwo. - Tyle że cesarz nie pojawi się w twoim zamku i nie będzie sprawdzał, w jakich warunkach żyje jego podopieczna - mruknął kwaśno, ale Simon nie odpowiedział, bo kobiety schodziły już ze wzgórza.

RS

Wieśniacy zaczęli wznosić okrzyki.

- Słodki Jezu! - wymamrotał Simon, wpatrując się w dal. Tristan był równie poruszony tym widokiem.

Arabella i Mary szły ramię w ramię. Ciemnowłosa lady Ravenmoor przystrojona była w srebrną suknię, Mary zaś w złotą, w kolorze swych jasnych włosów. Obie niosły bukieciki białych kwiatków, które zachwycona Arabella znalazła poprzedniego dnia podczas długiego spaceru. Gdy jej nie było, Tristan z niepokojem przemierzał wielką salę. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek uda mu się pozbyć lęku o nią. Przypomniał sobie sny, w których ją tracił. Tego wieczoru zamierzał dać jej miłość i całe swoje życie. Dotychczas była tak zajęta leczeniem go i planowaniem uczty weselnej, że nie mieli czasu porozmawiać o uczuciach. Nawet gdy zdarzała się wolna chwila, Tristan był tak obolały lub otępiały od znieczulających ziół, którymi poiła go sprytna żona, że nie zdołałby sklecić choćby jednego w miarę sensownego zdania. Skóra jednak 215

już się wygoiła, odzyskał siły i zamierzał w końcu porozmawiać z nią o przyszłości oraz o swoich uczuciach do niej. Miłość. To słowo wciąż napełniało go zdziwieniem, ale gdy patrzył na Arabellę, która szła w jego stronę, uśmiechając się do niego, wiedział, że żadne inne słowo nie jest w stanie wyrazić tego, co czuł. Arabella odsunęła się na bok i wpuściła Mary pierwszą na schodki wiodące do kaplicy. Nie spuszczała wzroku z męża. Wyglądał na silnego, pełnego życia mężczyznę. Czekała kilka tygodni, by wyzdrowiał, i z utęsknieniem myślała o najbliższej nocy. Nie była pewna, czy pamiętał, co powiedziała mu na chwilę przed tym, nim z bólu opadł na kolana po wydostaniu się z płonącej wieży. Wspomnienia tamtej nocy były bolesne, toteż odsuwała je na bok, czekając, aż mąż wróci do zdrowia.

RS

Poczuła, że się rumieni, gdy uśmiechnął się do niej i skinął głową z aprobatą, wskazując na jej suknię. Prześlizgnął się po niej wzrokiem, zatrzymując spojrzenie w najbardziej niestosownych miejscach. Jakiż on bezczelny, pomyślała, rozpoznając znajome drżenie w ciele. Prawie nie słyszała uroczystych słów księdza. Przez cały czas czuła na sobie ukradkowe spojrzenia Tristana i serce biło jej mocno w oczekiwaniu na chwilę, gdy zostaną sami. Kiedy ceremonia dobiegła końca, Simon pochwycił Mary w ramiona, a goście wybuchnęli wrzawą. Arabella cieszyła się ich szczęściem. Cesarz zamierzał przysłać im ślubne prezenty, a król Ryszard podarował Simonowi posiadłość z zamkiem w odległości około stu mil od Ravenmooru. Król bardzo się ucieszył, gdy Tristan odesłał mu Ivana oraz poprzedniego zarządcę Ravenmooru, który okazał się zdrajcą, podobnie jak jego pan. Simon osobiście zawiózł więźniów do Londynu i wrócił do Northumbrii z królewskim nadaniem. Posiadłości znajdowały się na tyle blisko siebie, że Arabella mogła widywać Mary oraz obiecać przyjaciółce pomoc, gdy na świat będą przychodzić jej dzieci. 216

Dokoła brzmiały wiwaty. Wszyscy ruszyli w stronę zamku na wielką ucztę. Arabella i Tristan, jakby czytali w swoich myślach, pozostali jednak w opustoszałej kaplicy. - Chodź ze mną - powiedział, biorąc ją za rękę. Poszła za nim w zapadający zmierzch. Światło pochodni tańczyło wesoło na zamkowym dziedzińcu. Stoły z pewnością były już zastawione jedzeniem. Arabella wciąż wzdrygała się na widok ognia, ale koszmarne sny minęły po kilku dniach. Winnym pożaru był Ivan, który na chwilę przed utratą przytomności wytrącił pochodnię z ręki Simona. Wyschnięte stare deski natychmiast zajęły się ogniem. - Czy potrafisz wyczarować księżyc w pełni zawsze, gdy tego zechcesz, moja słodka chovihani? A może teraz powinienem nazywać cię księżniczką? - zapytał Tristan z lekkim uśmiechem.

RS

- Nie mam władzy nad księżycem, ale przyznaję, to ja przekonałam Mary, iż ślub podczas pełni przyniesie jej szczęście.

Szli przez polanę na zboczu wzgórza, a krople rosy osadzały się na skraju szaty Arabelli.

- Myślałem, że wzięłaś pod uwagę, jak twoja srebrna sukienka będzie wyglądać w świetle księżyca. Zupełnie jakbyś cała świeciła. - Obrócił ją w ramionach, przypominając kroki tańca, którego kiedyś ją nauczył. Roześmiała się radośnie. - Wiem, że do końca życia będziesz temu zaprzeczał, mój dumny rycerzu, ale masz gładki język dworzanina. - Myślę, że nie poniosę żadnej ujmy na honorze, jeśli od czasu do czasu odłożę na bok rycerskie metody. - Wziął ją w ramiona i uniósł wysoko. - Pozwól mi na to. - Wsunął palec za krawędź jej srebrnego pantofelka. - Obiecałem ci uroczyście, że nie będziesz musiała nosić butów, tańcząc ze mną. - Zsunął pantofle z jej nóg i znów postawił na ziemi. 217

Od strony zamku dochodziły dźwięki instrumentów strunowych, grających rzewną melodię na cześć nowożeńców. Arabella nie potrafiła ukryć uśmiechu. - Powiedz mi, czy czujesz, że tu jest twój dom? - zapytał Tristan z nagłą powagą. - Mam nadzieję, że mój kraj nie jest aż tak okropny, jak sądziłaś na początku, prawda? - Nie - odparła szczerze. Nauczyła się już kochać dzikie piękno wybrzeża i silne wiatry, które szalały nad wzgórzami po burzy. - Nigdy w życiu nie przypuszczałabym, że potrafię tak pokochać jakieś miejsce w obcych stronach. Już nie mogę się doczekać lata. Tu jest tyle lasów. Mam też własnego konia, a przede wszystkim ludzi, którymi muszę się opiekować i... - A co ze mną? - Zatrzymał się i przyciągnął ją bliżej. - Zostałaś zmuszona do przymusza.

RS

tego małżeństwa, Arabello, a wiem, jak się czujesz, gdy ktoś cię do czegoś Jego szare oczy lśniły w blasku księżyca, szukając w jej oczach odpowiedzi. Arabella poczuła, że brakuje jej tchu.

- Ja... Chyba nie usłyszałeś, co powiedziałam ci tej nocy, gdy ocaliłeś mnie z płomieni. - Dotknęła lekko jego ramienia. - Czego nie usłyszałem? - Powiedziałam, że cię kocham - przyznała miękko w nadziei, że jest to odpowiednia chwila. Czy to wyznanie sprawiło mu radość? Wydawało jej się, że przez całą wieczność czeka na jego reakcję, on zaś patrzył na nią nieruchomo. Kocham cię z całego serca. Chcę, byś był ze mną szczęśliwy. Chcę założyć tu ogród i tańczyć z tobą pod gwiazdami. - Uśmiechnęła się do niego nieśmiało, wyciągnęła rękę i czubkami palców pogładziła jego twarz. On zaś przycisnął ją do siebie i żarliwie pocałował. - Zaczarowałaś mnie, jestem tego pewien - szepnął z ustami w jej włosach. W nocy leżałem bezsennie, myśląc o tym, co do ciebie czuję, a jednak ty mnie 218

uprzedziłaś. A teraz już wiem, że zakochałem się w tobie już tamtego dnia w czeskim lesie. Poczuła, że wzbiera w niej fala czułości. - Tak jak Tristan zakochał się w Izoldzie? - Nawet bardziej, moja piękna pani, bowiem ja nie pozwolę, by jakikolwiek inny mężczyzna dotykał cię ani by mi cię zabrał. - Otoczył ją czułym uściskiem i pocałował. - Dziś po raz drugi będziemy świętować naszą noc poślubną. - Wziął ją na ręce i niósł pod górę. - Czy zostaniesz tym razem w łóżku do rana? - Przesunęła palcami po jego piersi pod brokatowym kaftanem.

RS

- Będziesz musiała mnie błagać, bym z niego wyszedł.

219