Roger Zelazny - Kroniki Amberu I

DZIEWIĘCIU KSIĄŻĄT AMBERU

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ I Ko s zmar zb liżał s ię k u k o ń co wi, lecz miałem wrażen ie, że trwał całą wieczn o ś ć. Sp ró b o wałem p o ru s zy ć p alcami u n ó g — u d ało mi s ię. Leżałem n a s zp italn y m łó żk u i miałem o b ie n o g i w g ip s ie, ale p rzy n ajmn iej wciąż je miałem. Trzy k ro tn ie zacis n ąłem i o two rzy łem p o wiek i. Po k ó j p rzes tał mi wiro wać p rzed o czami. Gd zie, u d iab ła, b y łem? Po ch wili zaćmien ie zaczęło u s tęp o wać i wró ciła mi częś cio wo p amięć. Przy p o mn iałem s o b ie d łu g ie n o ce, p ielęg n iark i i ig ły . Za k ażd y m razem, k ied y zaczy n ało mi s ię n ieco ro zjaś n iać w g ło wie, k to ś wch o d ził i co ś mi ws trzy k iwał. Tak to wy g ląd ało , d o k ład n ie tak . Teraz jed n ak , s k o ro p rzy s zed łem ju ż tro ch ę d o s ieb ie, b ęd ą mu s ieli z ty m s k o ń czy ć. Ale czy s k o ń czą? I n araz jak o b u ch em u d erzy ła mn ie my ś l: n iek o n ieczn ie. Wro d zo n y s cep ty cy zm co d o s zlach etn o ś ci lu d zk iej n atu ry n ie p o zwo lił mi n a zb y tn i o p ty mizm. Zro zu miałem, że o d d łu żs zeg o czas u o d u rzan o mn ie n ark o ty k ami. Nie miałem p o jęcia, d laczeg o , ale też n ie wid ziałem p o wo d u , d la k tó reg o mian o b y zap rzes tać ty ch p rak ty k , jeś li im za to p łaco n o . M u s is z zach o wać zimn ą k rew i u d awać, że jes teś n ad al zamro czo n y — p o d p o wied ziało mi mo je d ru g ie, g o rs ze, ch o ć zap ewn e i mąd rzejs ze ja. Tak też u czy n iłem. Kied y jak ieś d zies ięć min u t p ó źn iej zajrzała p rzez d rzwi p ielęg n iark a, o czy wiś cie wciąż s ło d k o ch rap ałem. Od es zła. Przez ten czas zd ąży łem ju ż częś cio wo zrek o n s tru o wać, co zas zło . Up rzy to mn iłem s o b ie n iejas n o , że miałem jak iś wy p ad ek . To , co b y ło p o tem, p amiętałem jak p rzez mg łę, a teg o , co b y ło p rzed tem, n ie p amiętałem w o g ó le. Ale p rzy p o mn iałem s o b ie, że n ajp ierw p rzeb y wałem w s zp italu , a d o p iero p ó źn iej p rzen ies io n o mn ie tu taj. Dlaczeg o ? Nie miałem p o jęcia.

Czu łem, że k o ś ci mi s ię ju ż zro s ły i s ą n a ty le s iln e, że mo g ę s p ró b o wać ws tać. Nie zd awałem s o b ie s p rawy , ile czas u u p ły n ęło o d ich złaman ia, ale wied ziałem, że b y ły złaman e. Us iad łem. Ko s zto wało mn ie to s p o ro wy s iłk u , g d y ż b o lały mn ie ws zy s tk ie mięś n ie. Na d wo rze b y ło ju ż ciemn o i zza o k n a mru g ało d o mn ie k ilk a g wiazd . Od mru g n ąłem im i p rzerzu ciłem n o g i p rzez k rawęd ź łó żk a. Zak ręciło mi s ię w g ło wie, ale ty lk o p rzez ch wilę; ws tałem i trzy mając s ię p o ręczy u wezg ło wia, zro b iłem o s tro żn ie p ierws zy k ro k . W p o rząd k u . Trzy małem s ię n a n o g ach . A więc teo rety czn ie mo g łem wy jś ć s tąd o włas n y ch s iłach . Wró ciłem d o łó żk a, wy ciąg n ąłem s ię i zacząłem ro zmy ś lać. Ciało miałem zlan e p o tem i trząs łem s ię jak w feb rze. Przed o czami mig o tały mi k o lo ro we p lamk i. Co ś s ię p s u je w p ań s twie d u ń s k im… To b y ł wy p ad ek s amo ch o d o wy , u zmy s ło wiłem s o b ie. Ch o lern ie n iep rzy jemn y wy p ad ek … Wtem d rzwi s ię o two rzy ły , wp u s zczając tro ch ę ś wiatła, i p rzez wp ó łp rzy mk n ięte p o wiek i zo b aczy łem p ielęg n iark ę ze s trzy k awk ą. M iała s zero k ie b io d ra, ciemn e wło s y i mu s k u larn e ręce. Kied y zb liżała s ię d o łó żk a, u s iad łem. — Do b ry wieczó r — p o wied ziałem. — Ależ… d o b ry wieczó r — o d p arła. — Kied y s tąd wy ch o d zę? — s p y tałem. — Będ ę mu s iała zap y tać lek arza. — Świetn ie, n iech p an i zap y ta. — Pro s zę p o d win ąć ręk aw. — Nie, d zięk u ję. — M u s zę zro b ić p an u zas trzy k . — Nic p o d o b n eg o . Nie p o trzeb u ję żad n eg o zas trzy k u . — O ty m d ecy d u je lek arz. — Więc n iech tu p rzy jd zie i s am mi to p o wie. A n a razie n ic z teg o . — Przy k ro mi, ale mu s zę s łu ch ać p o leceń mo ich p rzeło żo n y ch . — Tak s amo tłu maczy ł s ię Eich man n i s ama p an i wie, czy m s ię to d la n ieg o s k o ń czy ło — p o k ręciłem wo ln o g ło wą. — Sk o ro tak — o ś wiad czy ła — b ęd ę mu s iała zameld o wać o ty m… — Do s k o n ale. I p ro s zę p rzy o k azji p o wied zieć, że ju tro ran o s ię wy p is u ję.

— To n iemo żliwe. Nie mo że p an n awet ch o d zić… i miał p an o b rażen ia wewn ętrzn e… — Zo b aczy my — p o wied ziałem. — Do wid zen ia. Od wró ciła s ię i wy s zła b ez o d p o wied zi. Leżałem i ro zmy ś lałem. By łem ch y b a w jak iejś p ry watn ej k lin ice — a więc k to ś mu s iał p o k ry wać rach u n ek . Kto ? Przed o czami n ie s tan ęli mi żad n i k rewn i. An i p rzy jaciele. Któ ż więc p o zo s tawał? Wro g o wie? Us iło wałem p rzy wo łać ich w p amięci. Pu s tk a. Nie zg ło s ił s ię żad en k an d y d at d o teg o mian a. Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie, że au to , k tó ry m jech ałem, s p ad ło ze s k ały p ro s to d o jezio ra. I to b y ło ws zy s tk o , co p amiętałem. J es tem… Wy tęży łem p amięć i zn ó w p o czu łem, że o b lewa mn ie p o t. Nie wied ziałem, k im jes tem. Żeb y s ię czy mś zająć, u s iad łem i o d win ąłem b an d aże. Wy g ląd ało n a to , że p o d s p o d em ws zy s tk o jes t w p o rząd k u i że p o s tąp iłem s łu s zn ie. Za p o mo cą metalo weg o p ręta, wy jęteg o z wezg ło wia łó żk a, zerwałem teraz g ip s z p rawej n o g i. M iałem n ieo d p arte wrażen ie, że mu s zę s ię s zy b k o s tąd wy d o s tać, że czek ają n a mn ie jak ieś n ie cierp iące zwło k i s p rawy . Sp rawd ziłem, jak s p is u je s ię mo ja p rawa n o g a. By ła zd ro wa. Zerwałem g ip s z lewej n o g i, ws tałem i p o d s zed łem d o s zafy . Nie wis iało w n iej żad n e u b ran ie. Wtem u s ły s załem k ro k i. Wró ciłem d o łó żk a i p rzy k ry łem s ię, zas łan iając zerwan y g ip s i zd arte b an d aże. Drzwi p o n o wn ie s ię o two rzy ły . Ro zb ły s ło ś wiatło — p rzy ś cian ie z ręk ą n a k o n tak cie s tał mu s k u larn y o s iłek w b iały m fartu ch u . — Po d o b n o wo ju je p an z p ielęg n iark ą? I co zro b imy z ty m fan tem? — zap y tał i tru d n o ju ż b y ło u d awać, że ś p ię. — No właś n ie — o d p arłem. — Co z n im zro b imy ? Zmars zczy ł b rwi s k o n s tern o wan y , a p o tem o zn ajmił: — Po ra n a zas trzy k . — Czy jes t p an lek arzem? — s p y tałem. — Nie, ale o trzy małem p o lecen ie, żeb y zro b ić p an u zas trzy k . — A ja s ię n ie zg ad zam — p o wied ziałem — d o czeg o mam p ełn e p rawo . I co p an n a to ?

— Do s tan ie p an s wó j zas trzy k tak czy in aczej — o ś wiad czy ł i p o d s zed ł d o łó żk a z lewej s tro n y . Trzy mał w ręce s trzy k awk ę, k tó rą d o tąd ch o wał za p lecami. Wy mierzy łem mu p as k u d n y cio s , jak ieś d zies ięć cen ty metró w p o n iżej p as a, k tó ry rzu cił g o n a k o lan a. — … ! — zak lął, k ied y o d zy s k ał g ło s . — Sp ró b u j p o d ejś ć d o mn ie jes zcze raz, k o ch as iu — zag ro ziłem — to d o p iero zo b aczy s z. — J u ż my mamy s wo je s p o s o b y n a tak ich p acjen tó w — wy s ap ał. Zro zu miałem, że n ajwy żs zy czas d ziałać. — Gd zie mo je u b ran ie? — s p y tałem. — … ! — p o wtó rzy ł. — Wo b ec teg o b ęd ę mu s iał wziąć p ań s k ie. Pro s zę mi je d ać. Trzecia wiązan k a ju ż mn ie zn u d ziła, zarzu ciłem mu więc k o łd rę n a g ło wę i s tu k n ąłem g o metalo wy m p rętem. Nie min ęły d wie min u ty , a b y łem o d s tó p d o g łó w w b ieli, n iczy m M o b y Dick lu b lo d y wan ilio we. Ob rzy d lis two . Wep ch n ąłem o s iłk a d o s zafy i wy jrzałem p rzez o k n o . Zo b aczy łem k s ięży c w n o wiu wis zący n ad rzęd em to p o li. Trawa b y ła s reb rzy s ta i p o ły s k u jąca. No c p rzek o marzała s ię n iemrawo ze ś witem. Nie d o s trzeg łem n iczeg o , co b y mi p o mo g ło zlo k alizo wać to miejs ce. Stałem n a d ru g im p iętrze jak ieg o ś b u d y n k u , a k wad rato wa p lama ś wiatła w d o le n a lewo ws k azy wała, że n a p arterze k to ś p ełn i d y żu r. Wy s zed łem z p o k o ju i ro zejrzałem s ię p o k o ry tarzu . Na lewo k o ń czy ł s ię ś cian ą z o k n em i miał jes zcze czwo ro d rzwi, p o p arze z k ażd ej s tro n y . Zap ewn e p ro wad ziły d o p o d o b n y ch p o k o i jak mó j. Po d s zed łem d o o k n a — tak s amo trawn ik , d rzewa, n o c — n ic n o weg o . Od wró ciłem s ię i s k iero wałem w d ru g ą s tro n ę. Drzwi, d rzwi, d rzwi, s p o d żad n y ch s mu g i ś wiatła, a jed y n y o d g ło s to mo je k ro k i w za d u ży ch , p o ży czo n y ch b u tach . Zeg arek o s iłk a ws k azy wał p iątą czterd zieś ci cztery . Za p as k iem, p o d b iały m k itlem s an itariu s za, miałem metalo wy p ręt, k tó ry p rzy k ażd y m ru ch u o cierał mi s ię o b io d ro . Z s u fitu co jak ieś p ięć metró w p ad ało b lad e ś wiatło czterd zies to wato wej żaró wk i. Sch o d y s k ręcały w p rawo w d ó ł, b y ły p u s te i wy ło żo n e ch o d n ik iem. Pierws ze p iętro wy g ląd ało tak s amo jak d ru g ie — rzęd y p o k o i, n ic więcej; s ch o d ziłem więc d alej. Kied y zn alazłem s ię n a p arterze, s k iero wałem s ię w p rawo , s zu k ając d rzwi, s p o d

k tó ry ch s ączy ło b y s ię ś wiatło . Zn alazłem je tu ż p rzy k o ń cu k o ry tarza i n ie zad ałem s o b ie tru d u , żeb y zap u k ać. Za wielk im lś n iący m b iu rk iem s ied ział facet w jas k rawy m p łas zczu k ąp ielo wy m, p rzeg ląd ając jak ąś k arto tek ę. Sp o jrzał n a mn ie ze zło ś cią i u s ta ju ż zło ży ły mu s ię d o k rzy k u , k tó ry jed n ak u wiązł mu w g ard le, mo że z p o wo d u mo jej g ro źn ej min y . Ws tał s zy b k o zza b iu rk a. Zamk n ąłem za s o b ą d rzwi, p o d s zed łem i p o wied ziałem: — Dzień d o b ry . Naro b ił p an s o b ie k ło p o tó w. Najwy raźn iej k ło p o ty zaws ze b u d zą ciek awo ś ć, b o ju ż p o trzech s ek u n d ach , jak ie zajęło mi p rzejś cie p rzez p o k ó j, p ad ły s ło wa: — Co to zn aczy ? — To zn aczy — wy jaś n iłem — że czek a p an a p ro ces o p rzetrzy my wan ie mn ie w o d o s o b n ien iu o raz d ru g i p ro ces o n ied o zwo lo n e p rak ty k i lek ars k ie i n ad u ży wan ie n ark o ty k ó w. J eś li o mn ie ch o d zi, to ju ż cierp ię n a g łó d n ark o ty czn y i mo g ę zro b ić co ś n ieo b liczaln eg o … Stał i p atrzy ł n a mn ie. — Pro s zę s tąd wy jś ć — zażąd ał. Zo b aczy łem n a b iu rk u p aczk ę p ap iero s ó w. Po częs to wałem s ię i p o wied ziałem: — Niech p an s iad a i zamk n ie b u zię. M amy p arę s p raw d o o mó wien ia. Us iad ł, ale b u zi n ie zamk n ął. — Przek ro czy ł p an cały s zereg p rzep is ó w — s twierd ził. — Wo b ec teg o s ąd ro zs trzy g n ie, p o czy jej s tro n ie leży win a — zarep lik o wałem. — Pro s zę o d d ać mi u b ran ie i p o zo s tałe rzeczy . — W p ań s k im s tan ie zd ro wia n ie mo że p an … — Nik t p an a n ie p y tał o zd an ie. Alb o s ię p an p o s p ies zy , alb o b ęd zie p an o d p o wiad ał p rzed s ąd em. Sięg n ął d o d zwo n k a n a b iu rk u , ale trzep n ąłem g o w ręk ę. — Trzeb a to b y ło zro b ić, k ied y ws zed łem. Teraz jes t ju ż za p ó źn o . Po p ro s zę u b ran ie — p o wtó rzy łem. — Pan ie Co rey , p ań s k ie zach o wan ie jes t d o p rawd y … Co rey ? — Nie ja wy b ierałem s o b ie tę k lin ik ę i z p ewn o ś cią mam p rawo w k ażd ej ch wili zrezy g n o wać z was zy ch u s łu g . Teraz właś n ie ta ch wila n ad es zła.

— Ależ p ań s k a fo rma w żad n y m razie n ie p o zwala mi p an a wy p is ać. Nie mo g ę d o teg o d o p u ś cić. M u s zę wezwać k o g o ś , żeb y o d tran s p o rto wał p an a d o p o k o ju i p o ło ży ł d o łó żk a. — Niech p an ty lk o s p ró b u je — p o wied ziałem — a p rzek o n a s ię p an , w jak iej jes tem fo rmie. A teraz d o rzeczy . Przed e ws zy s tk im mam k ilk a p y tań : k to mn ie tu u mieś cił i k to za mn ie p łaci? — J ak p an s o b ie ży czy — wes tch n ął, a jeg o rzad k ie, ru d awe wąs y o p ad ły jes zcze n iżej. Otwo rzy ł s zu flad ę i s ięg n ął d o n iej, ale ja miałem s ię n a b aczn o ś ci. Wy trąciłem mu p is to let z ręk i, zan im zd ąży ł g o o d b ezp ieczy ć — b y ł to au to maty czn y k o lt k alib er .3 2 , b ard zo zg rab n y . Sam o d ciąg n ąłem zamek , wy celo wałem w s p ry ciarza p is to let i p o wied ziałem: — Teraz o d p o wie mi p an n a mo je p y tan ia. Najwy raźn iej u waża mn ie p an za k o g o ś n ieb ezp ieczn eg o . By ć mo że ma p an rację. Uś miech n ął s ię n iewy raźn ie i zap alił p ap iero s a, co b y ło b łęd em, jeś li ch ciał mi u d o wo d n ić, że zach o wał zimn ą k rew. Ręce mu s ię trzęs ły . — Niech b ęd zie, Co rey — p o wied ział. — Sk o ro ma to p an a u s zczęś liwić — u mieś ciła tu p an a p ań s k a s io s tra. By łem zd u mio n y . — Któ ra s io s tra? — s p y tałem. — Ev ely n — o d p arł. Nic mi to n ie mó wiło . — Ależ to n o n s en s — zap ro tes to wałem. — Nie wid ziałem jej o d lat. Nie wied ziała n awet, g d zie jes tem. Wzru s zy ł ramio n ami. — Niemn iej… — Gd zie o n a teraz mies zk a? Ch ciałb y m ją o d wied zić — p o wied ziałem. — Nie mam jej ad res u p o d ręk ą. — To n iech g o p an wy s zu k a. Ws tał, p o d s zed ł d o k arto tek i, o two rzy ł ją, p rzejrzał, wy ciąg n ął k artę. Przeczy tałem ją u ważn ie. Pan i Ev ely n Flau mel… No wo jo rs k i ad res ró wn ież n ie b y ł mi zn an y , ale wb iłem g o s o b ie d o g ło wy . J ak wy n ik ało z k arty , miałem n a imię Carl. Świetn ie. Co raz więcej d an y ch . Ws ad ziłem p is to let zab ezp ieczy ws zy .

za

p as ek

obok

p ręta,

o czy wiś cie

u p rzed n io

go

— No d o b ra — p o wied ziałem. — A teraz, g d zie jes t mo je u b ran ie i ile zamierza mi p an zap łacić? — Pań s k ie u b ran ie zo s tało zn is zczo n e p o d czas wy p ad k u — o d p arł — i n ie u leg a n ajmn iejs zej wątp liwo ś ci, że miał p an złaman e o b ie n o g i, lewą n awet w d wó ch miejs cach . Prawd ę mó wiąc, n ie ro zu miem, jak im cu d em s to i p an o włas n y ch s iłach . M in ęły zaled wie d wa ty g o d n ie… — Zaws ze s zy b k o wracałem d o zd ro wia — wy jaś n iłem. — Przejd źmy teraz d o k wes tii p ien ięd zy … — J ak ich p ien ięd zy ? — W ramach u g o d y , d zięk i k tó rej n ie zas k arżę p an a d o s ąd u za n iezg o d n e z ety k ą lek ars k ą p rak ty k i i te in n e s p rawy . — Niech p an n ie b ęd zie ś mies zn y . — Kto tu jes t ś mies zn y ? Zg o d zę s ię n a ty s iąc, w g o tó wce, d o ręk i. — Nie ma n awet o czy m mó wić. — Niech s ię p an lep iej zas tan o wi, czy to s ię p an u o p łaci, n iech p an p o my ś li o s zu mie, jak i s ię p o d n ies ie wo k ó ł k lin ik i, jeś li n ad am s p rawie ro zg ło s jes zcze p rzed p ro ces em. Z całą p ewn o ś cią s k o n tak tu ję s ię ze Sto warzy s zen iem Lek arzy , z p ras ą, z… — To s zan taż — p o wied ział. — Nie zamierzam s ię p rzed ty m u g iąć. — Będ zie p an mu s iał zap łacić teraz alb o p o tem, p o p ro ces ie — ciąg n ąłem. — M n ie jes t ws zy s tk o jed n o . Ale teraz b ęd zie tan iej. Wied ziałem, że jeś li zmięk n ie, to zn aczy , iż mo je p o d ejrzen ia b y ły s łu s zn e. Patrzy ł n a mn ie p o n u ro , s am n ie wiem, jak d łu g o . W k o ń cu p o wied ział: — Nie mam p rzy s o b ie ty s iąca d o laró w. — To n iech p an wy mien i jak ąś ro zs ąd n ą s u mę. Zn ó w zamilk ł, a p o tem rzek ł: — To zło d ziejs two . — Nie w p rzy p ad k u , k ied y k u p u je p an za to milczen ie. No więc, ile p an p ro p o n u je? — M am w s ejfie jak ieś p ięćs et d o laró w. — Niech b ęd zie. Po zb ad an iu zawarto ś ci małeg o s ejfu w ś cian ie o zn ajmił, że zn alazł ty lk o cztery s ta trzy d zieś ci d o laró w, a ja n ie zamierzałem zo s tawiać tam o d cis k ó w p alcó w ty lk o p o to , żeb y s p rawd zić, czy mó wi p rawd ę. Przy jąłem więc tę s u mę i wep ch n ąłem b an k n o ty d o k ies zen i.

— Gd zie jes t n ajb liżs ze p rzed s ięb io rs two tak s ó wk o we o b s łu g u jące tę o k o licę? Po d ał mi n azwę, wy s zu k ałem ją w k s iążce telefo n iczn ej i p rzek o n ałem s ię, że jes tem w s tan ie No wy J o rk . Kazałem mu wezwać tak s ó wk ę, b o n ie zn ałem n azwy k lin ik i, a n ie ch ciałem zd rad zać s ię p rzed n im z lu k ami w p amięci. Os tateczn ie jed en z b an d aży , k tó re zd jąłem, b y ł o k ręco n y wo k ó ł mo jej g ło wy . Kied y zamawiał tak s ó wk ę, u s ły s załem ad res : Szp ital Pry watn y w Green wo o d . Zg as iłem p ap iero s a, wy jąłem n as tęp n eg o i u lży łem mo im n o g o m o jak ieś s to k ilo g ramó w, s iad ając w b rązo wy m fo telu p rzy p ó łce z k s iążk ami. — Po czek amy s o b ie tu taj, a p o tem o d p ro wad zi mn ie p an d o d rzwi — p o wied ziałem. Nie o d ezwał s ię ju ż an i s ło wem.

ROZDZIAŁ II By ło o k o ło ó s mej ran o , k ied y tak s ó wk arz wy s ad ził mn ie n a p ierws zy m lep s zy m ro g u n ajb liżs zeg o mias ta. Zap łaciłem mu i p rzez jak ieś d wad zieś cia min u t wałęs ałem s ię b ez celu . W k o ń cu ws zed łem d o res tau racji, u s iad łem p rzy s to lik u i zamó wiłem s o k p o marań czo wy , d wa jajk a n a b o czk u , g rzan k i i trzy filiżan k i k awy . Bo czek b y ł za tłu s ty . Po ś więciłem n a ś n iad an ie d o b rą g o d zin ę, a p o tem p o s zed łem n a p o s zu k iwan ie s k lep u z o d zieżą i p o czek ałem d o d ziewiątej trzy d zieś ci, aż g o o two rzą. Ku p iłem s p o d n ie, trzy s p o rto we k o s zu le, p as ek , b ielizn ę i p arę wy g o d n y ch b u tó w. A tak że ch u s teczk ę d o n o s a, p o rtfel i g rzeb ień . Nas tęp n ie zn alazłem d wo rzec au to b u s o wy i ws iad łem d o au to b u s u d o No weg o J o rk u . Nik t n ie p ró b o wał mn ie zatrzy mać. Nik t mn ie n ie ś led ził. Po d czas d ro g i o b s erwo wałem jes ien n y , wietrzn y k rajo b raz p o d jas n y m, zimn y m n ieb em i s u mo wałem w my ś lach ws zy s tk o , co wiem o s o b ie i s wo jej s y tu acji. Zo s tałem u mies zczo n y w s zp italu w Green wo o d jak o Carl Co rey p rzez mo ją s io s trę Ev ely n Flau mel. Stało s ię to n a s k u tek wy p ad k u s amo ch o d o weg o , k tó ry wy d arzy ł s ię jak ieś p iętn aś cie d n i temu i w k tó ry m p o łamałem o b ie n o g i, o b ecn ie

ju ż zro ś n ięte. Nie p amiętałem s wo jej s io s try Ev ely n . Lek arze z Green wo o d d o s tali p o lecen ie, żeb y u trzy my wać mn ie w s tan ie zamro czen ia i p rzes tras zy li s ię k o n s ek wen cji p rawn y ch , k ied y zag ro ziłem im s ąd em. Do b rze. Kto ś z jak ich ś p rzy czy n s ię mn ie b o i. Ro zeg ram tę g rę d o k o ń ca i zo b aczy my , co z teg o wy n ik n ie. Zmu s iłem s ię, żeb y wró cić p amięcią d o wy p ad k u s amo ch o d o weg o i ro zp amięty wałem to aż d o b ó lu . To n ie b y ł wy p ad ek . Od n io s łem tak ie n ieo d p arte wrażen ie, ch o ć n ie wied ziałem, d laczeg o . Ale d o wiem s ię, jak b y ło n ap rawd ę i k to ś mi za to zap łaci. Dro g o zap łaci. Gn iew, s tras zn y g n iew ch wy cił mn ie za g ard ło . Każd y , k to p o d n ió s ł n a mn ie ręk ę, k to p ró b o wał zro b ić mi k rzy wd ę, u czy n ił to n a włas n e ry zy k o i teraz o trzy ma s to s o wn ą zap łatę, k imk o lwiek b y ł. Og arn ęła mn ie żąd za mo rd u , żąd za u n ices twien ia p rzeciwn ik a i czu łem, że zd arza s ię to n ie p o raz p ierws zy i że u leg ałem ju ż tej żąd zy w p rzes zło ś ci. I to n ieraz. Patrzy łem p rzez o k n o n a o p ad ające liś cie. Po p rzy jeźd zie d o metro p o lii p rzed e ws zy s tk im p o s zed łem d o fry zjera o g o lić s ię i o s trzy c, a p o tem zmien iłem w to alecie k o s zu lę i p o d k o s zu lek , b o n ie cierp ię d rap iący ch res ztek wło s ó w n a p lecach . Au to maty czn y p is to let k alib er .3 2 , n ależący d o b ezimien n eg o in d y wid u u m z Green wo o d , s p o czy wał w p rawej k ies zen i mo jej mary n ark i. Gd y b y k to ś z k lin ik i alb o mo ja s io s tra ch cieli, ab y mn ie zatrzy man o , p o s iad an ie b ro n i b ez zezwo len ia s tan o wiło b y d o b ry p retek s t. M imo to p o s tan o wiłem g o n ie wy rzu cać. Najp ierw mu s ielib y mn ie zn aleźć i mieć k u temu p o wó d . Zjad łem s zy b k i lu n ch , p rzez g o d zin ę jeźd ziłem p o mieś cie metrem i au to b u s ami, a p o tem wziąłem tak s ó wk ę i k azałem s ię zawieźć d o Wes tch es ter, p o d ad res Ev ely n , mo jej d o mn ieman ej s io s try , k tó rej wid o k , jak s ię łu d ziłem, wp ły n ie o ży wczo n a mo ją p amięć. J es zcze zan im d o jech ałem, p rzemy ś lałem całą tak ty k ę, jak ą zamierzałem o b rać. To też k ied y w o d p o wied zi n a mo je p u k an ie p o jak ich ś trzy d zies tu s ek u n d ach o two rzy ły s ię d rzwi d o wielk iej s tarej rezy d en cji, wied ziałem, co p o wied zieć. Przemy ś lałem to , id ąc d łu g im, k ręty m, wy s y p an y m b iały m żwirem p o d jazd em, międ zy ciemn y mi d ęb ami i jas n y mi k lo n ami; liś cie s zeleś ciły mi p o d s to p ami, a wiatr ch ło d ził ś wieżo p o d g o lo n y k ark p o d p o d n ies io n y m k o łn ierzem mary n ark i. Zap ach mo jeg o p ły n u d o wło s ó w mies zał s ię z d u s zącą wo n ią b lu s zczu , k tó ry o p latał ś cian y teg o s tareg o ceg lan eg o d o mo s twa. Nie b y ło tu n ic zn ajo meg o . M iałem wrażen ie, że jes tem tu p o raz p ierws zy . Zap u k ałem i w ś ro d k u ro zleg ło s ię ech o . Wło ży łem ręce d o k ies zen i i czek ałem.

Kied y d rzwi s ię o two rzy ły , u ś miech n ąłem s ię i s k in ąłem g ło wą o b s y p an ej p iep rzy k ami p o k o jó wce o ś n iad ej cerze i p o rto ry k ań s k im ak cen cie. — Tak ? — s p y tała. — Ch ciałb y m s ię wid zieć z p an ią Ev ely n Flau mel. — Ko g o mam zaan o n s o wać? — J ej b rata, Carla. — Och , p ro s zę wejś ć — p o wied ziała. Ho l, d o k tó reg o ws zed łem, miał mo zaik o wą p o d ło g ę z maleń k ich ło s o s io wo tu rk u s o wy ch p ły tek i mah o n io we ś cian y . Z lewej s tro n y s tała d łu g a, wielk a d o n ica, p ełn a zielo n y ch liś cias ty ch ro ś lin . Z g ó ry s zk lan o -emalio wan y s ześ cian rzu cał żó łte ś wiatło . Dziewczy n a o d es zła, a ja ro zg ląd ałem s ię za czy mś zn ajo my m. Nic. Czek ałem więc. W k o ń cu p o k o jó wk a wró ciła, u ś miech n ęła s ię, d y g n ęła i p o wied ziała: — Pro s zę za mn ą. Pan i p rzy jmie p an a w b ib lio tece. Po s zed łem za n ią trzy s to p n ie w g ó rę, a p o tem k o ry tarzem o b o k d wo jg a zamk n ięty ch d rzwi. Trzecie n a lewo b y ły o twarte i te właś n ie p o k o jó wk a mi ws k azała. Ws zed łem i zatrzy małem s ię n a p ro g u . Bib lio tek a, jak ws zy s tk ie b ib lio tek i, b y ła p ełn a k s iążek . Wis iały w n iej trzy o b razy — d wa p rzed s tawiające s iels k ie wid o k i, a trzeci s p o k o jn e mo rze. Na p o d ło d ze leżał g ru b y zielo n y d y wan . Ob o k d u żeg o b iu rk a s tał wielk i g lo b u s zwró co n y d o mn ie Afry k ą, a z ty łu ro zciąg ało s ię wzd łu ż całej ś cian y o k n o , o s iem wielk ich tafli s zk ła. Ale n ie d lateg o zatrzy małem s ię w p ro g u . Ko b ieta za b iu rk iem b y ła u b ran a w tu rk u s o wą s u k n ię z s zero k ą k rezą i d ek o ltem w s zp ic, miała fry zu rę z d łu g ą g rzy wk ą i wło s y k o lo ru p o ś red n ieg o międ zy b arwą o b ło k ó w o zach o d zie s ło ń ca a d rg ający m p ło mien iem ś wiecy w ciemn y m p o k o ju . J ej o czy — co jak imś cu d em wied ziałem — s k ry te za o k u larami, k tó ry ch ch y b a n ie p o trzeb o wała, b y ły b łęk itn e jak jezio ro Erie o trzeciej p o p o łu d n iu w b ezch mu rn y , letn i d zień ; a k o lo r jej p o wś ciąg liweg o u ś miech u p as o wał d o wło s ó w. Ale n ie to s p rawiło , że s tan ąłem w p ro g u jak wry ty . Sk ąd ś ją zn ałem, ch o ć n ie wied ziałem s k ąd . Po d s zed łem, p rzy k leiws zy u ś miech d o twarzy . — J ak s ię mas z — p o wied ziałem.

— Siad aj, p ro s zę — ws k azała mi p rzep as tn y , p o marań czo wy fo tel z ro d zaju ty ch , w k tó re czło wiek z lu b o ś cią s ię zag łęb ia. Us iad łem, a o n a u ważn ie mi s ię p rzy jrzała. — Cies zę s ię, że zn ó w jes teś n a ch o d zie — p o wied ziała. — J a też — o d p arłem. — A co u cieb ie. — Ws zy s tk o d o b rze, d zięk u ję. M u s zę p rzy zn ać, że n ie s p o d ziewałam s ię jes zcze two jej wizy ty . — Wiem — zab lefo wałem — ale p rzy s zed łem p o d zięk o wać ci za two ją s io s trzan ą p o mo c i o p iek ę. — Nad ałem temu zd an iu lek k o iro n iczn y to n , żeb y zo b aczy ć jej reak cję. W ty m mo men cie d o p o k o ju ws zed ł o g ro mn y p ies — wilczarz irlan d zk i — i p o ło ży ł s ię p rzed b iu rk iem. Tu ż za n im ws u n ął s ię d ru g i o k az i d wa razy wo ln o o k rąży ł g lo b u s . — No có ż — o d p arła z ró wn ą iro n ią — p rzy n ajmn iej ty le mo g łam d la cieb ie zro b ić. Po win ien eś jeźd zić o s tro żn iej. — Na p rzy s zło ś ć b ęd ę b ard ziej u ważał, p rzy rzek am. — Nie wied ziałem, jak a g ra s ię tu to czy , ale p o n ieważ o n a n ie wied ziała, że ja n ie wiem, p o s tan o wiłem wy ciąg n ąć z n iej jak n ajwięcej in fo rmacji. — Po my ś lałem s o b ie, że b ęd zies z ciek awa, w jak im jes tem s tan ie, więc p rzy jech ałem s ię p o k azać. — Tak , o czy wiś cie — o d p o wied ziała. — Czy jad łeś co ś ? — Lu n ch k ilk a g o d zin temu . Zad zwo n iła n a p o k o jó wk ę i k azała p o d ać p o s iłek . — Po d ejrzewałam, że zech ces z s am wy n ieś ć s ię z Green wo o d , jak ty lk o p o czu jes z s ię n a s iłach — o zn ajmiła. — Ale n ie p rzy p u s zczałam, że n as tąp i to tak s zy b k o i że s ię tu taj zjawis z. — Wiem — o d p arłem. — I d lateg o tu jes tem. Po częs to wała mn ie p ap iero s em, p o d ałem jej o g ień i s am zap aliłem. — Zaws ze b y łeś n ieo b liczaln y — o ś wiad czy ła w k o ń cu . — w p rzes zło ś ci częs to ci to p o mag ało , w tej ch wili b y m n a to n ie liczy ła.

I ch o ciaż

— Co mas z n a my ś li? — s p y tałem. — Stawk a jes t za wy s o k a n a b lef, a ch y b a teg o właś n ie p ró b u jes z, p rzy ch o d ząc tu s o b ie jak g d y b y n ig d y n ic. Zaws ze p o d ziwiałam two ją o d wag ę, Co rwin , ale n ie b ąd ź g łu p cem. Zn as z s y tu ację. Co rwin ? Trzeb a zan o to wać to w p amięci p o d „Co rey ".

— Niek o n ieczn ie — o d p arłem. — Nie zap o min aj, że o s tatn io d łu żs zy czas p rzes p ałem. — Ch ces z p rzez to p o wied zieć, że s ię z n ik im n ie k o n tak to wałeś ? — Nie miałem o k azji, o d k ąd o d zy s k ałem p rzy to mn o ś ć. Przech y liła g ło wę n a ramię i zmierzy ła mn ie s wo imi cu d o wn y mi o czami. — Niezb y t to ro ztro p n e — p o wied ziała — ale mo żliwe. Całk iem mo żliwe. Zwłas zcza jeś li ch o d zi o cieb ie. Załó żmy , że mó wis z p rawd ę. W tak im razie p o s tąp iłeś mąd rze i p rzezo rn ie. Niech n o p o my ś lę. Zaciąg n ąłem s ię p ap iero s em z n ad zieją, że p o wie co ś jes zcze. Ale milczała, wo b ec teg o p o s tan o wiłem wy k o rzy s tać p u n k t zd o b y ty w tej g rze, d la mn ie n iezro zu miałej, z n iezn an y mi g raczami i n iejas n y m celem. — Sam fak t, że tu p rzy s zed łem, co ś zn aczy — p o wied ziałem. — Tak — o d p arła — wiem. Ale p o n ieważ jes teś s p ry tn y , mo że to zn aczy ć n iejed n o . Po czek amy i zo b aczy my . Po czek amy n a co ? Co zo b aczy my ? Przy n ies io n o s tek i i d zb an p iwa, zo s tałem więc n a ch wilę zwo ln io n y o d czy n ien ia o g ó ln ik o wy ch i mętn y ch u wag , k tó re o n a mo g ła in terp reto wać jak o s u b teln e lu b wielo zn aczn e. Stek b y ł d o s k o n ały , k rwis ty w ś ro d k u i s o czy s ty : z p rzy jemn o ś cią zag łęb iłem też zęb y w ś wieży m, ch ru p iący m ch leb ie i p o ciąg n ąłem ły k p iwa, zas p o k ajając g łó d i p rag n ien ie. Ev ely n ś miała s ię, o b s erwu jąc mn ie i d zio b iąc wid elcem w talerzu . — Lu b ię p atrzeć, jak u mies z cies zy ć s ię ży ciem — p o wied ziała. — I d lateg o wo lałab y m, żeb y ś n ie mu s iał s ię z n im ro zs tawać. — J a też — p rzy zn ałem z p ełn y mi u s tami. J ad łem i p rzy g ląd ałem s ię jej. Zo b aczy łem ją n araz w wy d ek o lto wan ej, wieczo ro wej s u k n i, s zmarag d o wej jak mo rze, n a tle mu zy k i, tań có w, g ło s ó w… J a b y łem w s reb rn o -czarn y m s tro ju i… Ob raz s ię ro zp ły n ął. Ale wied ziałem, że ws p o mn ien ie b y ło p rawd ziwe i k ląłem w d u ch u , że trwało tak k ró tk o . Co o n a wted y d o mn ie mó wiła, k ied y s tała w s wo jej s zmarag d o wej s u k n i p rzed e mn ą, u b ran y m n a czarn o i s reb rn o , tej n o cy z mu zy k ą, tań cami i s zmerem g ło s ó w w tle? Do lałem p iwa i zd ecy d o wałem s ię zap u ś cić s o n d ę. — Pamiętam p ewn ą n o c — p o wied ziałem — k ied y b y łaś w s zmarag d o wej s u k n i, a ja w s wo ich k o lo rach . J ak ie to b y ły s zczęś liwe ch wile… i ta mu zy k a… Na jej twarzy p o jawił s ię cień melan ch o lii, a ry s y złag o d n iały .

— Tak … — p o wied ziała. — To b y ły czas y , p rawd a… ? Rzeczy wiś cie z n ik im s ię n ie k o n tak to wałeś . — Sło wo h o n o ru — p rzy s iąg łem, n ie b ard zo wied ząc, o co ch o d zi. — Sp rawy p rzy b rały jes zcze g o rs zy o b ró t — mó wiła — a Cien ie k ry ją o k ro p n o ś ci, o jak ich s ię n am n awet n ie ś n iło … — I… ? — p y tałem d alej. — On n ad al ma k ło p o ty — d o k o ń czy ła. — Och ! — Tak — d o d ała — i b ęd zie ch ciał wied zieć, g d zie s to is z. — Tu taj — o d p arłem. — To zn aczy … ? — Na razie — d o p o wied ziałem, mo że zb y t s zy b k o , b o jej o czy ro zs zerzy ły s ię tro ch ę za b ard zo — d o p ó k i n ie p o zn am cało k s ztałtu s p rawy . — Co k o lwiek to miało zn aczy ć. — Och ! Sk o ń czy liś my n as ze s tek i i p iwo , a k o ś ci rzu ciliś my p s o m. Przy k awie p o czu łem p rzy p ły w b raters k ich u czu ć, ale je zd u s iłem. — A co z res ztą? — s p y tałem, s tarając s ię, b y b rzmiało to n eu traln ie i b ezp ieczn ie. W p ierws zej ch wili wy s tras zy łem s ię, że s p y ta, co mam n a my ś li, ale o n a wy ciąg n ęła s ię wy g o d n iej w fo telu , wlep iła wzro k w s u fit i p o wied ziała: — J ak zwy k le, o d n ik o g o n ie s ły ch ać n ic n o weg o . M o że ty p o s tąp iłeś n ajro zs ąd n iej. M n ie s ię to w k ażd y m razie p o d o b a. Ale jak mo żn a zap o mn ieć… czas y ś wietn o ś ci? Sp u ś ciłem o czy , b o n ie b y łem p ewien , co p o win n y wy rażać. — Nie mo żn a — p o wied ziałem. — Nig d y n ie mo żn a. Nas tąp iła d łu g a, n iezręczn a cis za, k tó rą p rzerwała p y tan iem: — Czy mn ie n ien awid zis z? — Oczy wiś cie że n ie — o d p arłem. — J ak mó g łb y m cię n ien awid zić… zważy ws zy n a o k o liczn o ś ci? Ch y b a ją to u cies zy ło , b o p o k azała w u ś miech u p ięk n e b iałe zęb y . — To d o b rze, d zięk u ję ci — rzek ła. — Co k o lwiek b y mó wić, jes teś d żen telmen em. Sk ło n iłem s ię z emfazą.

— Zawró cis z mi w g ło wie. — Wątp ię — p o wied ziała. — Zważy ws zy n a o k o liczn o ś ci… Zro b iło mi s ię n ies wo jo . Wciąż p alił mn ie g n iew i ciek aw b y łem, czy o n a wie, k to n a ten g n iew zas łu ży ł. M iałem wrażen ie, że tak . Po czu łem n ieo d p arte p rag n ien ie, ab y ją o to zap y tać wp ro s t, ale s ię p o ws trzy małem. — No więc, co p ro p o n u jes z? — zag ad n ęła w k o ń cu . Przy p arty w ten s p o s ó b d o mu ru o d rzek łem: — Oczy wiś cie, n ie u fas z mi… — J ak mo g lib y ś my ci u fać? Po s tan o wiłem zap amiętać to „my ". — Có ż, n a razie jes tem g o tó w o d d ać s ię w two je ręce. Z ch ęcią p o zo s tan ę u cieb ie, co p o zwo li ci mieć mn ie n a o k u . — A p o tem? — Po tem? Zo b aczy my . — Sp ry tn ie — p o wied ziała. — Bard zo s p ry tn ie. I s tawias z mn ie w n iezręczn ej s y tu acji. (Zap ro p o n o wałem to ty lk o d lateg o , że n ie miałem g d zie s ię p o d ziać, a res zta wy mu s zo n y ch s zan tażem p ien ięd zy n ie n a d łu g o b y mi wy s tarczy ła.) Natu raln ie, mo żes z zo s tać. Ale o s trzeg am cię — tu p o k azała wis io rek n a łań cu s zk u , k tó ry n o s iła n a s zy i — to jes t u ltrad źwięk o wy g wizd ek n a p s y . Do n n er i Blitzen mają czterech b raci, a cała s zó s tk a ś wietn ie rad zi s o b ie z n iep o żąd an y mi o s o b n ik ami i reag u je n a mó j g wizd ek . Nie p ró b u j więc my s zk o wać tam, g d zie cię n ie p ro s zą. J ed en g wizd i n awet ty n ic p rzeciwk o n im n ie ws k ó ras z. To d zięk i tej właś n ie ras ie w Irlan d ii n ie ma ju ż wilk ó w, wies z. — Wiem — p rzy zn ałem i u zmy s ło wiłem s o b ie, że to p rawd a. — Tak — ciąg n ęła — Ery k o wi s ię to s p o d o b a, że jes teś mo im g o ś ciem. To p o win n o g o s k ło n ić d o zo s tawien ia cię w s p o k o ju , a p rzecież o to ci właś n ie ch o d zi, n'est-ce pas? — Oui — p rzy zn ałem. Ery k ! To imię co ś mi mó wiło ! Zn ałem jak ieg o ś Ery k a i b y ła to b ard zo ważn a zn ajo mo ś ć. Ten Ery k , k tó reg o zn ałem, n ad al n ajwy raźn iej k ręci s ię g d zieś w p o b liżu , i to też b y ło ważn e. Dlaczeg o ? Przed e ws zy s tk im d lateg o , że g o n ien awid ziłem. Nien awid ziłem g o tak b ard zo , że

mó g łb y m g o zab ić. I n iewy k lu czo n e, że p ró b o wałem. Uś wiad o miłem też s o b ie, że łączy n as p ewn a więź. Ro d zin n a? Tak , właś n ie tak . Żad en z n as n ie b y ł ty m zach wy co n y , że jes teś my … b raćmi! Tak , teraz s o b ie p rzy p o mn iałem: p o tężn y , wład czy Ery k o b u jn ej, lś n iącej b ro d zie i o czach — d o k ład n ie tak ich s amy ch jak o czy Ev ely n ! Zalała mn ie n o wa fala ws p o mn ień , zas zu miało mi w s k ro n iach , p o czu łem ciep ło ro zlewające s ię p o k ark u . Zach o wałem jed n ak k amien n ą twarz i jak g d y b y n ig d y n ic zaciąg n ąłem s ię p ap iero s em, p o p ijając p iwo , ch o ć jed n o cześ n ie u zmy s ło wiłem s o b ie, że Ev ely n jes t rzeczy wiś cie mo ją s io s trą! Ty lk o że n ie ma n a imię Ev ely n . Nie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć, jak s ię n ap rawd ę n azy wa, ale n ie Ev ely n . Po s tan o wiłem b y ć o s tro żn y i n ie zwracać s ię d o n iej p o imien iu , d o p ó k i s o b ie n ie p rzy p o mn ę. A k im ja jes tem? I co s ię właś ciwie wo k ó ł mn ie d zieje? Nag le p o czu łem, że Ery k mu s iał mieć co ś ws p ó ln eg o z mo im wy p ad k iem. M iał to b y ć wy p ad ek ś mierteln y , ale u d ało mi s ię p rzeży ć. I to o n b y ł s p rawcą? Tak — p o d p o wied ziało mi p rzeczu cie. To mu s iała b y ć s p rawk a Ery k a. A Ev ely n z n im ws p ó łp raco wała, o p łacając s zp ital, żeb y trzy man o mn ie w s tan ie o d u rzen ia. Lep s ze to n iż ś mierć, ale… Ró wn o cześ n ie zd ałem s o b ie s p rawę, że p rzy ch o d ząc d o Ev ely n , o d d ałem s ię n iejak o w ręce Ery k a i jeś li tu zo s tan ę, b ęd ę jeg o więźn iem, wy s tawio n y m n a k o lejn y atak . Niemn iej o n a twierd ziła, że jak o jej g o ś ć mo g ę liczy ć n a s p o k ó j z jeg o s tro n y . Należało s ię n ad ty m zas tan o wić. Nie wo ln o mi o n iczy m d ecy d o wać p o ch o p n ie, mu s zę mieć s ię n ieu s tan n ie n a b aczn o ś ci. M o że b y ło b y lep iej, g d y b y m s tąd o d s zed ł i p o czek ał, aż s to p n io wo wró ci mi p amięć. Ale zżerała mn ie jak aś s tras zn a, g o rączk o wa n iecierp liwo ś ć. M u s iałem jak n ajs zy b ciej p o zn ać całą p rawd ę i zacząć o d p o wied n io d ziałać. Po p y ch ał mn ie d o teg o n ieo d p arty p rzy mu s wewn ętrzn y . J eś li n awet za o d zy s k an ie p amięci p rzy jd zie mi p o n ieś ć k o s zty ry zy k a i n ieb ezp ieczeń s twa, to tru d n o . Zo s tan ę. — Pamiętam też… — mó wiła Ev ely n i wted y u p rzy to mn iłem s o b ie, że o p o wiad a co ś o d d łu żs zej ch wili, a ja n ie s łu ch am. M o że p rzy czy n ą b y ł reflek s y jn y to n jej s łó w, n ie wy mag ający o d p o wied zi, mo że mó j włas n y n atło k my ś li. — Pamiętam, jak k ied y ś zwy cięży łeś J u lian a w jeg o u lu b io n ej g rze, a o n zak lął i rzu cił w cieb ie k ielich em p ełn y m win a. Wted y ty ch wy ciłeś z wś ciek ło ś cią s wo je tro feu m i zamierzy łeś s ię, a o n s ię p rzes tras zy ł, że p o s u n ął s ię za d alek o . Ale ty s ię n ag le

ro ześ miałeś i p rzep iłeś d o n ieg o . By ło mi p rzy k ro , że ty , zaws ze tak i ch ło d n y i o p an o wan y , wp ad łeś w tak i g n iew, a w J u lian ie wzb u d ziłeś teg o d n ia zawiś ć. Pamiętas z? Wy d aje mi s ię, że o d tej p o ry p o d wielo ma wzg lęd ami u s iłu je cię n aś lad o wać. Ale ja n ad al g o n ien awid zę i mam n ad zieję, że g o wk ró tce d iab li wezmą… Czu ję, że tak b ęd zie… J u lian , J u lian , J u lian . Tak i n ie. J ak aś g ra, k łó tn ia i u trata mo jej n iemal leg en d arn ej zimn ej k rwi. By ło w ty m co ś zn ajo meg o , lecz n ie, n ie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć, o co właś ciwie ch o d ziło . — A Cain e, jeg o to d o p iero wy s try ch n ąłeś n a d u d k a! Wciąż cię n ien awid zi, wies z… Zro zu miałem, że n ie jes tem o s o b ą s zczeg ó ln ie lu b ian ą. Ale to u czu cie w d ziwn y s p o s ó b s p rawiło mi p rzy jemn o ś ć. A imię Cain e tak że zab rzmiało s wo js k o . Nawet b ard zo . Ery k , J u lian , Cain e, Co rwin . Te imio n a d u d n iły mi w u s zach i ro zs ad zały czas zk ę. — To b y ło tak d awn o temu — p o wied ziałem n iemal b ezwied n ie i ch y b a zg o d n ie z p rawd ą. — Co rwin , n ie b awmy s ię w ciu ciu b ab k ę. Ch ces z czeg o ś więcej n iż b ezp ieczn eg o k ąta, wiem o ty m. I jes teś wciąż d o ś ć s iln y , żeb y zd o b y ć co ś d la s ieb ie, jeś li o d p o wied n io to ro zeg ras z. Nie mam p o jęcia, co k n u jes z, ale mo że mo g lib y ś my d o jś ć d o p o ro zu mien ia z Ery k iem. — Teraz s łó wk o „my " p rzes zło n ajwy raźn iej n a n as zą s tro n ę. M u s iała u zn ać, że jes tem co ś wart w tej g rze, o co k o lwiek s ię o n a to czy . Zo b aczy ła s zan s ę o s iąg n ięcia włas n y ch k o rzy ś ci. Uś miech n ąłem s ię k ącik iem u s t. — Czy d lateg o tu p rzy s zed łeś ? — ciąg n ęła. — M as z jak ąś p ro p o zy cję d la Ery k a i s zu k as z k o g o ś , k to mó g łb y p o s łu ży ć jak o p o ś red n ik ? — M o że… — p o wied ziałem. — Ale mu s zę s ię n ajp ierw zas tan o wić. Led wo wró ciłem d o zd ro wia i mam s p o ro s p raw d o p rzemy ś len ia. J ed n ak n a ws zelk i wy p ad ek wo lałem u lo k o wać s ię w miejs cu , z k tó reg o mó g łb y m s zy b k o d ziałać, g d y b y m d o s zed ł d o wn io s k u , że w mo im in teres ie jes t zawrzeć p ak t z Ery k iem. — Uważaj — p o wied ziała. — Wies z, że p o wtó rzę k ażd e two je s ło wo . — Oczy wiś cie — p rzy tak n ąłem, wcale o ty m n ie wied ząc i s zu k ając s zy b k ieg o wy jś cia z s y tu acji — ch y b a że w two im in teres ie b ęd zie ws p ó łp raco wać ze mn ą. Ściąg n ęła b rwi, międ zy k tó ry mi p o k azały s ię leciu tk ie zmars zczk i. — Nie b ard zo wiem, co mi p ro p o n u jes z. — J es zcze n ic. J es tem ty lk o z to b ą całk iem s zczery i mó wię ci, że n a razie s am n ie

wiem, co d alej. Nie mam p ewn o ś ci, czy ch cę d o ch o d zić d o p o ro zu mien ia z Ery k iem. W k o ń cu … — s p ecjaln ie zawies iłem g ło s , b o czu łem, że p o win ien em co ś zap ro p o n o wać, a n ie wied ziałem co . — M as z in n ą p ro p o zy cję? — Zerwała s ię n ag le n a ró wn e n o g i, ch wy tając za g wizd ek . — Bley s ! Oczy wiś cie! — Siad aj — p o wied ziałem — i n ie b ąd ź ś mies zn a. Czy o d d ałb y m s ię tak ch ętn ie i b ez n amy s łu w two je ręce, żeb y zo s tać rzu co n y m n a p o żarcie p s o m w ch wili, g d y p rzy jd zie ci d o g ło wy Bley s ? Od p ręży ła s ię, a n awet jak b y tro ch ę s k u liła, a p o tem u s iad ła. — M o że i n ie — p rzy zn ała w k o ń cu . — Ale wiem, że lu b is z s tawiać ws zy s tk o n a jed n ą k artę, i wiem też, że jes teś p o d s tęp n y . J eś li p rzy s zed łeś tu z zamiarem p o zb y cia s ię p rzeciwn ik a, to s zk o d a faty g i. Nie jes tem tak a zn ó w ważn a. Po win ien eś ju ż ty le wied zieć. Po za ty m zaws ze my ś lałam, że mn ie lu b is z. — Lu b iłem cię i lu b ię — zap ewn iłem ją — więc n ie mas z s ię czeg o o b awiać. Ciek awe, że ws p o mn iałaś ak u rat to imię. Żeb y ty lk o p o łk n ęła p rzy n ętę! Ty lu rzeczy mu s iałem s ię d o wied zieć! — Dlaczeg o ? Czy żb y rzeczy wiś cie s k o n tak to wał s ię z to b ą? — Wo lałb y m o ty m n ie mó wić — o d p arłem, mając n ad zieję, że d a mi to jak ąś p rzewag ę i teraz, zn ając ju ż p łeć o weg o Bley s a, d o rzu ciłem: — Nawet g d y b y tak b y ło , o d p o wied ziałb y m mu to s amo , co Ery k o wi: „M u s zę to p rzemy ś leć". — Bley s — p o wtó rzy ła, a ja d o d ałem w my ś lach : Bley s , lu b ię cię. Nie p amiętam, d laczeg o i mo że n awet n iek o n ieczn ie mam k u temu p o wo d y , ale cię lu b ię. Ty le wiem. Sied zieliś my p rzez ch wilę w milczen iu i p o czu łem, że o g arn ia mn ie zmęczen ie, ale n ie ch ciałem teg o p o s o b ie p o k azać. Po win ien em b y ć s iln y . Wied ziałem, że mu s zę b y ć s iln y . Uś miech n ąłem s ię więc i p o wied ziałem: — Ład n ą mas z b ib lio tek ę. A o n a o d p arła: — Dzięk u ję. — Bley s … — p o wtó rzy ła zn ó w p o ch wili. — Nap rawd ę u ważas z, że ma s zan s e? Wzru s zy łem ramio n ami. — Kto to mo że wied zieć? Na p ewn o n ie ja. M o że ma, a mo że n ie. Oczy jej s ię ro zs zerzy ły , s p o jrzała n a mn ie z o twarty mi u s tami. — Ch y b a n ie zamierzas z… n ie zamierzas z s am s p ró b o wać? Ro ześ miałem s ię, g łó wn ie p o to , żeb y ją u s p o k o ić.

— Nie b ąd ź n iemąd ra. J a? — Ale wied ziałem, że jej s ło wa p o ru s zy ły we mn ie jak ąś s tru n ę, jak ieś g łęb o k o u k ry te p rag n ien ie, k tó re o d p o wied ziało p o tężn y m: „Czemu n ie?". I n araz o g arn ął mn ie d ziwn y s trach . On a w k ażd y m razie wy g ląd ała n a u s p o k o jo n ą mo im o d żeg n an iem s ię o d teg o , o d czeg o s ię o d żeg n ałem. Uś miech n ęła s ię i ru ch em g ło wy ws k azała wb u d o wan y w ś cian ę b arek n a lewo o d e mn ie. — Nap iłab y m s ię tro ch ę Iris h M is t — p o wied ziała. — J a też, s k o ro ju ż o ty m mo wa — p rzy zn ałem, p o d n io s łem s ię i n alałem n am p o k ielis zk u . — Wies z — p o wied ziałem, u s ad o wiws zy s ię zn ó w wy g o d n ie w fo telu — p rzy jemn ie jes t tak p o b y ć zn ó w razem, n awet jeś li to ty lk o n a k ró tk o . Od razu n as u wa s ię ty le ws p o mn ień . Od p o wied ziała u ś miech em, z k tó ry m jej b y ło b ard zo d o twarzy . — M as z rację — p rzy zn ała, p o ciąg ając ły czek . — Czu ję s ię p rzy to b ie n iemal jak w Amb erze — a ja o mal n ie wy p u ś ciłem k ielis zk a z ręk i. Amb er! To s ło wo u d erzy ło we mn ie jak g ro m! W ty m mo men cie o n a zaczęła p łak ać, p o d s zed łem więc i o b jąłem ją p o cies zająco ramien iem. — Nie p łacz, s io s trzy czk o , p ro s zę cię, n ie p łacz. Sp rawias z mi b ó l. — Amb er! Co ś s ię w ty m k ry ło , co ś p o ry wająceg o i p o tężn eg o . — J es zcze zn ó w n ad ejd ą d o b re czas y — d o d ałem p o cies zająco . — Czy n ap rawd ę w to wierzy s z? — s p y tała. — Tak — p o twierd ziłem z mo cą. — Wierzę! — J es teś s zalo n y — p o wied ziała. — M o że właś n ie d lateg o zaws ze b y łeś mo im u lu b io n y m b ratem. Niemal wierzę w to , co mó wis z, ch o ć wiem, że jes teś s zalo n y . — Ch lip n ęła jes zcze raz i d ru g i, i p rzes tała. — Co rwin — ciąg n ęła — g d y b y ci s ię u d ało … g d y b y jak imś n iep rawd o p o d o b n y m cu d em ci s ię u d ało , b ęd zies z p amiętać o s wo jej s io s trze Flo rimel? — Tak — o b iecałem, zd ając s o b ie s p rawę, że to jej p rawd ziwe imię. — Tak , b ęd ę o to b ie p amiętał. — Dzięk u ję ci. Po wiem Ery k o wi ty lk o to , co k o n ieczn e, n ie ws p o mn ę an i s ło wem o Bley s ie i zatrzy mam d la s ieb ie n ajn o ws ze p o d ejrzen ia. — Dzięk u ję, Flo ro . — Ale p amiętaj, że ci n ie u fam an i n a jo tę — d o d ała. — To s ię ro zu mie s amo

p rzez s ię. Wezwała p o k o jó wk ę, k tó ra zap ro wad ziła mn ie d o p o k o ju , g d zie led wo zd o łałem s ię ro zeb rać, a p o tem p ad łem n a łó żk o i s p ałem p rzez jed en aś cie g o d zin .

ROZDZIAŁ III Ran o jej n ie b y ło i n ie zo s tawiła d la mn ie żad n ej wiad o mo ś ci. Po k o jó wk a p o d ała mi w k u ch n i ś n iad an ie i wró ciła d o s wo ich o b o wiązk ó w. Zrezy g n o wałem z p o my s łu , żeb y s tarać s ię wy ciąg n ąć z n iej jak ieś in fo rmacje, b o alb o n ic n ie wied ziała, alb o n ic b y mi n ie zd rad ziła, a za to z p ewn o ś cią p o wied ziałab y o mo ich in d ag acjach Flo rze. Ale p o n ieważ miałem d o m d o s wo jej d y s p o zy cji, p o s tan o wiłem wró cić d o b ib lio tek i i ro zejrzeć s ię tro ch ę. Po za ty m lu b ię b ib lio tek i. Ścian y p ełn e p ięk n y ch i mąd ry ch s łó w d ają mi p o czu cie k o mfo rtu i b ezp ieczeń s twa. Zaws ze p rzy jemn iej jes t wied zieć, że mo żn a czy mś s ię o b ro n ić p rzed Cien iami. Do n n er czy Blitzen , czy też k tó ry ś z ich k rewn y ch p o jawił s ię s k ąd ś w h o llu i węs ząc, k ro czy ł s zty wn o mo im ś lad em. Pró b o wałem s ię z n im zap rzy jaźn ić, ale p rzy p o min ało to wy mian ę u p rzejmo ś ci z p o licjan tem, k tó ry k azał ci zjech ać n a p o b o cze. Po d ro d ze zag ląd ałem d o in n y ch p o k o i — wy g ląd ały n o rmaln ie i n iewin n ie. Ws zed łem d o b ib lio tek i, z k tó rej n ad al s p o g ląd ała n a mn ie Afry k a. Zamk n ąłem za s o b ą d rzwi p rzed p s ami i ru s zy łem wzd łu ż ś cian , czy tając ty tu ły to mó w n a p ó łk ach . Najwięcej b y ło k s iążek h is to ry czn y ch . Zn alazłem tak że s p o ro k s iążek o s ztu ce, w alb u mo wy ch , d ro g ich wy d an iach i p arę z n ich p rzek artk o wałem. Zwy k le n ajlep iej mi s ię my ś li, k ied y p o zo rn ie jes tem zajęty czy mś in n y m. Zas tan awiałem s ię n ad źró d łem o czy wis teg o b o g actwa Flo ry . Czy , s k o ro jes teś my k rewn y mi, zn aczy ło to , że i ja cies zę s ię p ewn ą zamo żn o ś cią? Us iło wałem p rzy p o mn ieć s o b ie s wo ją s y tu ację materialn ą i s o cjaln ą, zawó d , p o ch o d zen ie. Od n o s iłem wrażen ie, że n ig d y n ie mu s iałem martwić s ię o p ien iąd ze, że zaws ze jak imś cu d em miałem ich p o d d o s tatk iem. Czy b y łem tak że właś cicielem ró wn ie ws p an iałeg o d o mu ? Nie p amiętałem.

Czy m s ię właś ciwie zajmo wałem? Us iad łem za b iu rk iem i s tarałem s ię u p rzy to mn ić s o b ie, czy zn am tajn ik i jak iejś s zczeg ó ln ej d zied zin y wied zy . Bard zo tru d n o jes t eg zamin o wać s ameg o s ieb ie, to też n iewiele z teg o wy n ik ło . Nas za wied za jes t cząs tk ą n as s amy ch , in teg raln y m elemen tem cało ś ci i tru d n o ją o d d zielić. Lek arz? Przy s zło mi to d o g ło wy , k ied y p rzeg ląd ałem an ato miczn e ry s u n k i Leo n ard a d a Vin ci. Niemal b ezwied n ie zacząłem p rzeb ieg ać w my ś li p o s zczeg ó ln e fazy o p eracji ch iru rg iczn y ch . Zd ałem s o b ie s p rawę, że k ied y ś w p rzes zło ś ci mu s iałem o p ero wać. Ale n ie b y ło to jes zcze to , czeg o s zu k ałem. Z ch wilą g d y u ś wiad o miłem s o b ie, że o d eb rałem wy k s ztałcen ie med y czn e, zro zu miałem, że b y ła to ty lk o częś ć jak iejś o g ó ln iejs zej wied zy . Wied ziałem, że n ie jes tem ch iru rg iem. Kim więc? Co jes zcze wch o d ziło w rach u b ę? Co ś p rzy ciąg n ęło mó j wzro k . Sied ząc za b iu rk iem, miałem p rzed s o b ą p rzeciwleg łą ś cian ę, a n a n iej, o b o k in n y ch rzeczy , wis iała an ty czn a s zab la k awalery js k a, k tó rej p o p rzed n io n ie zau waży łem. Ws tałem, p o d s zed łem d o n iej i zd jąłem ją z u ch wy tó w. Sy k n ąłem w d u ch u g n iewn ie, wid ząc jej o p łak an y s tan . Ch ętn ie p rzy wró ciłb y m jej n ależy tą ś wietn o ś ć za p o mo cą zwy k łej o s ełk i i k awałk a n ao liwio n ej s zmatk i. Zn ałem s ię n a s taro d awn ej b ro n i, zwłas zcza b iałej. Szab la leżała mi w d ło n i jak u lał i czu łem, że p o trafię s ię n ią p o s łu g iwać. Od p aro wałem i n atarłem k ilk a razy . Tak , u miałem s o b ie z n ią rad zić. O czy m to mo g ło ś wiad czy ć? Ro zejrzałem s ię p o p o k o ju w p o s zu k iwan iu czeg o ś jes zcze, co b y p o b u d ziło mi p amięć. Nic n ie zn alazłem, o d wies iłem więc s zab lę i wró ciłem d o b iu rk a. Siad ając za n im, p o s tan o wiłem je p rzejrzeć. Zacząłem o d ś ro d k o wej s zu flad y p o p rzez tę p o lewej i ws zy s tk ie s zu flad y p o p rawej s tro n ie aż d o s ameg o d o łu . Pap ier lis to wy , k o p erty , zn aczk i, s p in acze, res ztk i o łó wk ó w, g u mk i — n ic n ad zwy czajn eg o . Wy ciąg ałem k ażd ą s zu flad ę n a całą d łu g o ś ć i o p ierałem ją n a k o lan ach , p rzeg ląd ając zawarto ś ć. Nie b y ł to mó j p o my s ł. Po s tęp o wałem tak n a s k u tek o trzy man eg o n ieg d y ś p rzes zk o len ia, k tó re k azało mi b ad ać tak że ś cian k i i d n o . A jed n ak p ewn a rzecz o mal n ie u s zła mo jej u wag i i s p o s trzeg łem ją d o p iero w o s tatn iej ch wili — ty ł n iżs zej s zu flad y p o p rawej s tro n ie n ie s ięg ał tak wy s o k o jak p o zo s tały ch . To mu s iało co ś o zn aczać — k ied y u k ląk łem i zajrzałem w g łąb , zo b aczy łem u g ó ry co ś n a k s ztałt małeg o p u d ełeczk a. By ła to o s o b n a s zu flad k a,

s ch o wan a n a s amy m ty le i zamk n ięta. Sp ró b o wałem s ię d o n iej d o b rać s p in aczem, ag rafk ą, a w k o ń cu metalo wą ły żk ą d o b u tó w, zn alezio n ą w in n ej s zu flad zie; o k azała s ię n ajb ard ziej p o mo cn a i p o jak iejś min u cie zamek p u ś cił. Szu flad k a zawierała p u d ełk o z talią k art. A jeg o wierzch zd o b ił h erb , n a k tó reg o wid o k zes zty wn iałem, o b lał mn ie zimn y p o t i n ie mo g łem złap ać o d d ech u . Herb p rzed s tawiał b iałeg o jed n o ro żca n a zielo n y m p o lu , wzn ies io n eg o n a ty ln y ch n o g ach , zwró co n eg o n a p rawo . Wied ziałem, że zn am ten h erb , i zak łu ło mn ie b o leś n ie, że n ie p o trafię g o n azwać. Otwo rzy łem p u d ełk o i wy jąłem k arty . By ły to k arty taro to we, p rzed s tawiające zwy k łe d la n ich b erła, p en tag ramy , k ielich y i s zp ad y , ale Fig u ry Atu to we — Wielk ie Ark an a — b y ły całk iem in n e. Ws u n ąłem n ajp ierw o b ie s zu flad y , n ie zamy k ając tej mn iejs zej, i d o p iero p o tem p rzy s tąp iłem d o b liżs zy ch o g lęd zin . Fig u ry Atu to we wy g ląd ały n iemal jak ży we, miało s ię wrażen ie, że zaraz zejd ą z lś n iąceg o o b razk a n a ziemię. Karty b y ły p rzy jemn e i ch ło d n e w d o ty k u . Naraz zro zu miałem, że ja s am b y łem k ied y ś p o s iad aczem tak iej talii. Ro zło ży łem k arty n a b lacie. Pierws za p rzed s tawiała u ś miech n ięteg o d ro b n eg o mężczy zn ę, o ch y try m wy razie twarzy , o s try m n o s ie, ze s trzech ą s ło mian y ch wło s ó w n a g ło wie. By ł u b ran y w co ś p rzy p o min ająceg o k o s tiu m ren es an s o wy w k o lo rach p o marań czo wy m, czerwo n y m i b rązo wy m. No s ił d łu g ie p o ń czo ch y i o b cis ły , h afto wan y k u b rak . Zn ałem g o . M iał n a imię Ran d o m. Z n as tęp n ej k arty p atrzy ło n a mn ie b ezn amiętn e o b licze J u lian a; d łu g ie, ciemn e wło s y o p ad ały mu d o ramio n , n ieb ies k ie o czy b y ły zimn e i b ez wy razu . Od s tó p d o g łó w s k ry wała g o b iała łu s k o wa zb ro ja, n ie s reb rzy s ta an i metaliczn a, ale jak b y emalio wan a. Wied ziałem jed n ak , że mimo n a p o zó r o d ś więtn eg o i d ek o racy jn eg o wy g ląd u b y ła tward a i o d p o rn a n a cio s y . Teg o właś n ie czło wiek a p o b iłem w jeg o u lu b io n ej g rze, za co rzu cił we mn ie k ielich em. Zn ałem g o i n ien awid ziłem. Teraz p rzen io s łem wzro k n a ś n iad ą, ciemn o o k ą twarz Cain e'a, u b ran eg o w czarn o zielo n y atłas o raz w ciemn y , zało żo n y z fan tazją, tró jg ran ias ty k ap elu s z z zielo n y m p ió ro p u s zem s p ły wający m n a p lecy . Stał wid o czn y z p ro filu , p o d p arłs zy s ię jed n ą ręk ą p o d b o k , a u p as a miał wy s ad zan y s zmarag d ami s zty let. J eg o wizeru n ek wy wo łał we mn ie mies zan e u czu cia. Po tem b y ł Ery k . Trzeb a p rzy zn ać, że b y ł p rzy s to jn y . Wło s y miał tak czarn e, że n iemal g ran ato we, b ro d a wiła mu s ię wo k ó ł u ś miech n ięty ch u s t, a u b ran y b y ł p o

p ro s tu w s k ó rzan ą k u rtk ę, p elery n ę, wy s o k ie czarn e b o tfo rty i s p ięty ru b in em czerwo n y p as , u k tó reg o wis iał s reb rzy s ty miecz. Wy s o k i, czarn y k o łn ierz o s łan iający s zy ję o b s zy ty b y ł n a czerwo n o , p o d o b n ie jak ręk awy . Ery k s tał z k ciu k ami zatk n ięty mi za p as — jeg o ręce wy g ląd ały n a b ard zo s iln e i s p rawn e. Nad p rawy m b io d rem s terczały zza p as a czarn e ręk awice. By łem teraz p ewien , że to właś n ie o n p ró b o wał mn ie zab ić teg o d n ia, k ied y miałem wy p ad ek . Przy jrzałem mu s ię u ważn ie i n ie b ez trwo g i. Nas tęp n y b y ł Ben ed y k t, wy s o k i i s u ro wy , o p o ciąg łej twarzy i s zczu p ły m ciele, ale tęg im u my ś le. Ub ran y n a p o marań czo wo -żó łto -b rązo wo , n as u wał n a my ś l s to g i s ian a, d y n ie, s trach y n a wró b le i leg en d y o zap ad ły ch mias teczk ach . M iał d łu g ą, mo cn o zary s o wan ą s zczęk ę, p iwn e o czy i p ro s te, b rązo we wło s y . Stał o b o k g n iad eg o k o n ia, o p ierając s ię n a lan cy o p lecio n ej wian k iem z k wiató w. Rzad k o s ię u ś miech ał. Lu b iłem g o . Zas ty g łem, k ied y o d k ry łem n as tęp n ą k artę, a s erce o mało n ie wy s k o czy ło mi z p iers i. To b y łem ja. Zn ałem tę twarz, k tó ra co d zien n ie p rzy g o len iu p atrzy ła n a mn ie z lu s tra. Zielo n e o czy , ciemn e wło s y , czarn o -s reb rn y s tró j. M iałem n a s o b ie p elery n ę, lek k o wzd ętą jak b y p rzez wiatr. M iałem też czarn e b o tfo rty , p o d o b n ie jak Ery k i jak o n miecz p rzy b o k u , ty lk o mó j b y ł ciężs zy , ch o ć n ieco k ró ts zy . No s iłem ręk awice, s reb rn e i łu s k o we. Klamra p rzy s zy i b y ła w k s ztałcie s reb rn ej ró ży . Oto ja, Co rwin . Z n as tęp n ej k arty s p o jrzał n a mn ie wy s o k i, p o tężn y mężczy zn a. By ł d o mn ie b ard zo p o d o b n y , ty lk o miał s iln iej zary s o wan ą s zczęk ę i wied ziałem, że jes t wy żs zy o d e mn ie, ch o ć b ard ziej o ciężały . J eg o s iła b y ła leg en d arn a. M iał n a s o b ie n ieb ies k o -s zary s tró j s p ięty n a ś ro d k u s zero k im, czarn y m p as em i s tał z wes o łą, ro ześ mian ą min ą. Z s zy i zwis ał mu n a s zn u rze s reb rn y ró g my ś liws k i. M iał wy s trzęp io n ą b ró d k ę i mały wąs ik . W p rawej ręce trzy mał k ielich win a. Po czu łem d o n ieg o n ag łą s y mp atię i wted y p rzy p o mn iałem s o b ie jeg o imię. Nazy wał s ię Gerard . Teraz p rzy s zła k o lej n a mężczy zn ę o o g n is tej b ro d zie i p ło mien n y ch wło s ach , z mieczem w p rawej d ło n i i p u ch arem b iałeg o win a w lewej, w czerwo n o p o marań czo wy ch jed wab iach . W jeg o o czach , ró wn ie b łęk itn y ch jak o czy Flo ry i Ery k a, ig rał d iab lik . M iał d ro b n y p o d b ró d ek , ale p rzy k ry ty b ro d ą. J eg o miecz b y ł k u n s zto wn ie in k ru s to wan y zło tem. Na p rawej ręce b ły s zczały d wa o g ro mn e p ierś cien ie, a n a lewej jed en : s zmarag d , ru b in i s zafir. Wied ziałem, że to Bley s .

Nas tęp n a p o s tać b y ła p o d o b n a zaró wn o d o Bley s a, jak i d o mn ie. M ężczy zn a miał mo je ry s y , ch o ć d ro b n iejs ze, mo je o czy , wło s y Bley s a, b y ł b ez b ro d y . M iał n a s o b ie zielo n y s tró j jeźd zieck i i s ied ział n a b iały m k o n iu zwró co n y m n a p rawo . By ły w n im s iła i s łab o ś ć, n iep o k ó j i rezy g n acja. Od p y ch ał mn ie i p o ciąg ał, b u d ził zaró wn o mo ją s y mp atię, jak i n iech ęć. Wy s tarczy ło mi rzu cić n a n ieg o o k iem, b y wied zieć, że n azy wa s ię Bran d . Zd ałem s o b ie teraz jas n o s p rawę, że zn am ich ws zy s tk ich , p amiętam k ażd eg o , jeg o mo cn e i s łab e s tro n y , zwy cięs twa i p o rażk i. By li to mo i b racia. Zap aliłem p ap iero s a, k tó reg o p o d k rad łem Flo rze z p u d ełk a wy ciąg n ąłem s ię w fo telu i p o d s u mo wałem zeb ran e w p amięci fak ty .

na

b iu rk u ,

Ty ch o ś miu d ziwn y ch mężczy zn w d ziwn y ch s tro jach to b y li mo i b racia. Czu łem jed n ak , że ich s p o s ó b u b ieran ia s ię b y ł d la n ich tak o czy wis ty i n atu raln y , jak d la mn ie czarn o -s reb rn y s tró j. W ty m mo men cie zak rztu s iłem s ię d y mem, zd ając s o b ie s p rawę, co mam n a s o b ie, co k u p iłem w ty m mały m s k lep ik u w mias teczk u , w k tó ry m s ię zatrzy małem p o o p u s zczen iu Green wo o d . By łem w czarn y ch s p o d n iach , jed n ej z trzech n ab y ty ch tam s reb rzy s to s zary ch k o s zu l i czarn ej mary n arce. Po wró ciłem d o k art. Zo b aczy łem Flo rę w s u k n i k o lo ru mo rza, w k tó rej p rzy p o mn iała mi s ię p o p rzed n ieg o wieczo ru , a p o n iej b ru n etk ę o p o d o b n y ch b łęk itn y ch o czach i d łu g ich ro zp u s zczo n y ch wło s ach , u b ran ą n a czarn o , p rzep as an ą s reb rn y m p as k iem. Nie wiem, d laczeg o n a jej wid o k łzy zak ręciły mi s ię w o czach . M iała n a imię Deird re. Dalej p rzy s zła k o lej n a Fio n ę, o wło s ach jak Bley s i Bran d , mo ich o czach i cerze jak mas a p erło wa. Po czu łem d o n iej wejrzen ia. Pó źn iej b y ła Llewella, k tó rej o d cień wło s ó w n efry tu . Ub ran a b y ła w mig o tliwą, s zaro zielo n ą s u k n ię i p atrzy ła s mu tn o , jak b y p rzez łzy . Przeczu cie mó wiło

n ien awiś ć o d p ierws zeg o p as o wał d o o czu k o lo ru z lawen d o wy m p as k iem mi, że ró żn i s ię o n a o d

p o zo s tały ch . Ale o n a tak że b y ła mo ją s io s trą. Og arn ęło mn ie g o rzk ie p o czu cie o d d alen ia i ro złąk i z n imi ws zy s tk imi, ch o ć jed n o cześ n ie miałem jak b y wrażen ie ich fizy czn ej b lis k o ś ci. Karty b y ły tak zimn e w d o ty k u , że je o d ło ży łem, aczk o lwiek n iech ętn ie wy p u s zczałem je z ręk i. Więcej Fig u r Atu to wy ch n ie b y ło , res ztę s tan o wiły zwy k łe k arty . Sk ąd ś mimo to wied ziałem — i zn ó w: s k ąd ? — że k ilk u Atu tó w b rak u je. W żad en s p o s ó b n ie mo g łem s o b ie jed n ak p rzy p o mn ieć, k o g o te Atu ty rep rezen to wały . Dziwn ie mn ie to zas mu ciło , wziąłem n as tęp n eg o p ap iero s a i zamy ś liłem s ię. Dlaczeg o ws zy s tk o tak łatwo d o mn ie wracało , k ied y p atrzy łem n a k arty ? Wracało

b ez k o n ieczn o ś ci wy g rzeb y wan ia z p amięci jed n ej in fo rmacji p o d ru g iej. Zn ałem ju ż teraz twarze i imio n a mo jeg o ro d zeń s twa — ale n ic więcej. Nie mo g łem zro zu mieć, d laczeg o zo s taliś my u mies zczen i n a k artach d o g ry , n iemn iej czu łem p rzemo żn ą ch ęć p o s iad an ia tak iej talii. Gd y b y m wziął tę Flo ry , zaraz b y to s p o s trzeg ła i zn alazłb y m s ię w tarap atach . Od ło ży łem więc k arty d o małej s zu flad k i za d u żą s zu flad ą i zamk n ąłem jak p o p rzed n io . A p o tem zacząłem s o b ie zn ó w u s iln ie łamać g ło wę n ad włas n ą p rzes zło ś cią, lecz n iewiele mi z teg o p rzy s zło . Do p ó k i n ie p rzy p o mn iałem s o b ie mag iczn eg o s ło wa. Amb er. To s ło wo p o p rzed n ieg o wieczo ru tak mn ie wy trąciło z ró wn o wag i, że s tarałem s ię p o tem o n im n ie my ś leć. Ale teraz je p rzy wo łałem. Ob racałem je w my ś lach n a ws zy s tk ie s tro n y , b ad ając s k o jarzen ia, jak ie we mn ie b u d ziło . Nio s ło ze s o b ą o g ro mn ą tęs k n o tę i p o tężn ą n o s talg ię. By ło w n im zap o mn ian e p ięk n o , ś wietn o ś ć i mo c, s tras zn a, n iemal n iezwy ciężo n a mo c. Należało d o mo jeg o co d zien n eg o s ło wn ictwa. By ło zro ś n ięte ze mn ą, a ja b y łem zro ś n ięty z n im. Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie. By ła to n azwa miejs ca. M iejs ca, k tó re n ieg d y ś zn ałem. Ale wraz z ty m n ie p rzy s zły żad n e o b razy , ty lk o wzru s zen ie. Nie wiem, jak d łu g o tak s ied ziałem. Czas p rzes tał is tn ieć. W k o ń cu wy rwało mn ie z zamy ś len ia d elik atn e p u k an ie d o d rzwi. Po tem g ałk a wo ln o s ię p rzek ręciła i wes zła p o k o jó wk a o imien iu Carmella, p y tając, czy n ie mam o ch o ty n a lu n ch . Uzn ałem to za d o b ry p o my s ł, p o s zed łem więc z n ią d o k u ch n i, g d zie zjad łem p ó ł k u rczak a i wy p iłem litr mlek a. Po tem wziąłem ze s o b ą d o b ib lio tek i d zb an ek k awy , o mijając p o d ro d ze p s y . Piłem właś n ie d ru g ą filiżan k ę, k ied y zad zwo n ił telefo n . M iałem wielk ą o ch o tę g o o d eb rać, ale b y łem p ewien , że w d o mu jes t więcej ap arató w i że zro b i to Carmella. M y liłem s ię. Telefo n ciąg le d zwo n ił. W k o ń cu n ie mo g łem s ię o p rzeć. — Halo , tu rezy d en cja p an i Flau mel — p o wied ziałem. — Czy mó g łb y m mó wić z p an ią Flau mel? — u s ły s załem męs k i g ło s , u ry wan y i tro ch ę n erwo wy . Zd y s zan e s ło wa d o b ieg ały n iewy raźn ie p o p rzez trzas k i i s zu m g ło s ó w międ zy mias to wej. — Nies tety , n ie ma jej w d o mu . Czy mam jej p rzek azać jak ąś wiad o mo ś ć alb o p ro s ić, żeb y zad zwo n iła? — A z k im mó wię? — ch ciał wied zieć mężczy zn a. Zawah ałem s ię, lecz o d p o wied ziałem: — Tu Co rwin .

— Wielk ie n ieb a! — wy k rzy k n ął i zap ad ła d łu żs za cis za. M y ś lałem ju ż, że o d ło ży ł s łu ch awk ę, i s p y tałem: — Halo . — Lecz w ty m mo men cie o n zn ó w s ię o d ezwał. — Czy o n a jes zcze ży je? — s p y tał. — Oczy wiś cie, że ży je! Z k im, d o d iab ła, ro zmawiam? — Nie p o zn ajes z, Co rwin ? Tu Ran d o m. Słu ch aj, jes tem w Kalifo rn ii i mam k ło p o ty . Dzwo n ię d o Flo ry , żeb y u d zieliła mi s ch ro n ien ia. Czy trzy mas z z n ią? — Ch wilo wo — o d p o wied ziałem. — Ro zu miem. Czy zap ewn is z mi s wo ją o p iek ę? — Umilk ł i d o d ał: — Pro s zę cię, Co rwin . — Zro b ię, co b ęd zie w mo jej mo cy — o b iecałem — ale n ie mo g ę p o d ejmo wać żad n y ch zo b o wiązań w imien iu Flo ry . — A o b ro n is z mn ie p rzed n ią? — Tak . — To mi wy s tarczy . Po s taram s ię jak o ś d o trzeć d o No weg o J o rk u . M u s zę wy b rać o k rężn ą tras ę, więc n ie wiem, ile czas u mi to zajmie. J eś li u d a mi s ię o min ąć n ies p rzy jające Cien ie, to p ręd zej czy p ó źn iej s ię s p o tk amy . Ży cz mi p o wo d zen ia. — Po wo d zen ia — p o wied ziałem. Us ły s załem trzas k s łu ch awk i, a p o tem ju ż ty lk o o d leg łe ech o d zwo n iący ch telefo n ó w i g ło s ó w jak z zaś wiató w. A więc b u ń czu czn y mały Ran d o m wp ad ł w tarap aty ! M iałem wrażen ie, że n ie p o win ien em s ię ty m s zczeg ó ln ie p rzejmo wać. Ale teraz b y ł o n jed n y m z k lu czy d o mo jej p rzes zło ś ci, a mo że i d o p rzy s zło ś ci. To też p o s taram s ię mu p o mó c, w miarę s wo ich s ił, d o p ó k i n ie d o wiem s ię o d n ieg o ws zy s tk ieg o , n a czy m mi zależy . Czu łem, że więzy b raters twa międ zy n ami n ie zo s tały jes zcze zb y tn io n ad s zarp n ięte. Ale wied ziałem też, że to ch y tra s ztu k a: b y s try , p rzeb ieg ły , a jed n o cześ n ie d ziwn ie s en ty men taln y w n ajg łu p s zy ch s p rawach ; z d ru g iej s tro n y jeg o s ło wo b y ło n iewiele warte i zap ewn e b ez s k ru p u łó w s p rzed ałb y mo je zwło k i n ajb liżs zej ak ad emii med y czn ej, g d y b y mu s ię to o p łacało . Ows zem, p amiętałem teg o g n o jk a i n awet czu łem d o n ieg o cień s y mp atii, zap ewn e z p o wo d u p aru miły ch ch wil, k tó re razem s p ęd ziliś my . Ale żeb y m miał mu u fać? Co to , to n ie. Po s tan o wiłem, że p o wiem Flo rze o jeg o p rzy jeźd zie d o p iero w o s tatn im mo men cie. M o że s ię zd arzy ć, że p o s łu ży mi jak o as atu to wy lu b p rzy n ajmn iej jak o walet. Do lałem s o b ie tro ch ę g o rącej k awy i wo ln o ją wy p iłem. Przed k im u ciek ał? Nie

p rzed Ery k iem, b o n ie zwró ciłb y s ię tu taj o p o mo c. Ciek awe, czy s p y tał o ży cie Flo ry d lateg o , że mn ie tu zas tał? Czy żb y wiązało ją tak s iln e p rzy mierze z b ratem, k tó reg o n ien awid ziłem, iż cała ro d zin a zak ład ała, że i n a n iej zech cę s ię zemś cić? Wy d awało mi s ię to d ziwn e, ale p rzecież zad ał to p y tan ie. I w czy m b y li tak s p rzy mierzen i? J ak ie b y ło źró d ło teg o n ap ięcia, tej walk i? Dlaczeg o Ran d o m u ciek ał? Amb er. Oto o d p o wied ź. Amb er. Klu cz d o ws zy s tk ieg o tk wił w Amb erze. Tajemn ica całej h is to rii leżała w Amb erze, w jak imś wy d arzen iu , k tó re zas zło tam n iezb y t d awn o temu , jak n ależało p rzy p u s zczać. M u s zę p o ru s zać s ię n a p alcach . M u s zę u d awać, że wiem to ws zy s tk o , czeg o n ie wiem, a jed n o cześ n ie k awałek p o k awałk u wy ciąg ać in fo rmacje o d in n y ch . By łem p ewien , że mi s ię to u d a. Przy tej d o zie n ieu fn o ś ci, jak ą s o b ie tu ws zy s cy o k azy wali, n ietru d n o b y ć en ig maty czn y m. Teg o s ię b ęd ę trzy mał. Wy d u s zę z n ich to , co mi p o trzeb n e, zd o b ęd ę, co zech cę, b ęd ę p amiętał o ty ch , k tó rzy mi p o mo g li, a res ztę s tratu ję. Wied ziałem b o wiem, że właś n ie tak ie zas ad y o b o wiązu ją w mo jej ro d zin ie, a ja b y łem n ieo d ro d n y m s y n em mo jeg o o jca… Nag le ro zb o lała mn ie g ło wa, tęp y m, d o jmu jący m b ó lem, k tó ry n iemal ro zs ad zał mi czas zk ę. Wied ziałem, czu łem, b y łem p ewien , że wy wo łała to my ś l o o jcu . Ale n ie miałem p o jęcia, jak to s ię s tało i d laczeg o . Po jak imś czas ie b ó l tro ch ę u s tąp ił i zd rzemn ąłem s ię w fo telu . Po zn aczn ie d łu żs zy m czas ie d rzwi s ię o two rzy ły i wes zła Flo ra. Na d wo rze b y ło ju ż ciemn o , n as tała k o lejn a n o c. Flo ra b y ła u b ran a w zielo n ą jed wab n ą b lu zk ę i d łu g ą wełn ian ą s p ó d n icę s zareg o k o lo ru o raz w tu ry s ty czn e b u ty i g ru b e s k arp ety . Wło s y miała ś ciąg n ięte d o ty łu , a twarz lek k o p rzy b lad łą. Nad al n ie ro zs tawała s ię ze s wo im g wizd k iem. — Do b ry wieczó r — p o wied ziałem, ws tając. Nie o d p o wied ziała. Po d es zła s zy b k o d o b aru , n alała s o b ie s p o rą p o rcję wh is k y i wy p iła ją jed n y m h au s tem, jak mężczy zn a. Po tem d o p ełn iła s zk lan k ę i u s iad ła z n ią w fo telu . Zap aliłem p ap iero s a i p o d ałem jej. Po d zięk o wała s k in ien iem g ło wy i p o wied ziała: — Dro g a d o Amb eru n ajeżo n a jes t tru d n o ś ciami. — Dlaczeg o ? Sp o jrzała n a mn ie ze zd u mien iem. — Kied y o s tatn io z n iej k o rzy s tałeś ?

Wzru s zy łem ramio n ami. — Nie p amiętam. — Niech ci b ęd zie — p o wied ziała. — Zas tan awiałam s ię ty lk o , czy to two ja s p rawk a. Nie o d p o wied ziałem, b o n ie miałem p o jęcia, o czy m o n a mó wi. Naraz u p rzy to mn iłem s o b ie, że jes t łatwiejs zy s p o s ó b n a zn alezien ie s ię w miejs cu zwan y m Amb er. — Brak u je ci k ilk u Atu tó w — o zn ajmiłem rap tem n ies wo im g ło s em. Zerwała s ię n a ró wn e n o g i, wy ch lap u jąc s o b ie n a ręk ę p o ło wę s zk lan k i. — Od d aj je n aty ch mias t! — k rzy k n ęła, s ięg ając p o g wizd ek . Po d s zed łem i ch wy ciłem ją za ramio n a. — Nie mam ich . Po wied ziałem to ty lk o tak s o b ie. Od p ręży ła s ię i zaczęła s zlo ch ać; p ch n ąłem ją d elik atn ie z p o wro tem n a fo tel. — M y ś lałam, że wziąłeś mo ją talię, a n ie że b awis z s ię w g łu p ie i n ies to s o wn e u wag i. Nie p rzep ro s iłem. Czu łem, że b y ło b y to n ie n a miejs cu . — J ak d alek o u d ało ci s ię d o trzeć? — Niezb y t d alek o . — Rap tem ro ześ miała s ię i s p o jrzała n a mn ie z n o wy m b ły s k iem w o czach . — Wiem ju ż, co zro b iłeś , Co rwin ie — o ś wiad czy ła, a ja zap aliłem p ap iero s a, żeb y n ie mu s ieć o d p o wiad ać. — Niek tó re z ty ch p rzes zk ó d p o ch o d ziły o d cieb ie, p rawd a? Zab lo k o wałeś mi d ro g ę d o Amb eru zan im tu p rzy s zed łeś , tak ? Wied ziałeś , że u d am s ię d o Ery k a. Teraz ju ż n ie mo g ę, mu s zę czek ać, aż o n p rzy jd zie d o mn ie. Bard zo s p ry tn ie. Ch ces z g o tu ś ciąg n ąć, tak ? Ale o n p rzy ś le p o s łań ca, n ie b ęd zie faty g o wał s ię o s o b iś cie. W g ło s ie tej k o b iety , k tó ra p rzy zn awała, że właś n ie miała zamiar wy d ać mn ie w ręce wro g a i zro b i to p rzy p ierws zej o k azji, b rzmiała n u ta p o d ziwu , k ied y mó wiła o rzek o my m p o k rzy żo wan iu p rzeze mn ie jej p lan ó w. J ak mo żn a o k azy wać tak jawn y mak iawelizm w o b liczu n ied o s złej o fiary ? Od p o wied ź n as u n ęła mi s ię s ama: tacy ju ż jes teś my . Nie mu s imy b awić s ię w s u b teln o ś ci międ zy s o b ą. Niemn iej p o my ś lałem, że Flo rze b rak fin ezji p rawd ziweg o mis trza. — Czy s ąd zis z, że jes tem aż tak g łu p i, Flo ro ? — s p y tałem. — Uważas z, że zjawiłem s ię tu ty lk o p o to , żeb y ś mo g ła wy d ać mn ie Ery k o wi? Nie wiem, co ci s tan ęło n a d ro d ze, ale d o b rze ci tak . — Pamiętaj, że n ie g ram w two jej d ru ży n ie! A p o za ty m ty też jes teś n a wy g n an iu !

A więc n ie b y łeś tak i zn o wu s p ry tn y . W jej zap alczy wy ch s ło wach wy czu łem fałs z. — Nie mó w b zd u r! — p o wied ziałem o s tro . Ro ześ miała s ię. — Wied ziałam, że cię to ro zzło ś ci. Do b rze, n iech ci b ęd zie, mas z włas n e p o wo d y , żeb y zamies zk iwać Cien ie. J es teś s zaleń cem. Wzru s zy łem ramio n ami. — Czeg o ch ces z? Po co n ap rawd ę tu p rzy s zed łeś ? — p y tała d alej. — By łem ciek aw, jak ie s ą two je p lan y — o d p arłem. — To ws zy s tk o . Nie mo żes z zatrzy mać mn ie tu s iłą, jeś li p o s tan o wię o d ejś ć. Nawet Ery k n ic n a to n ie p o rad zi. M o że p o p ro s tu ch ciałem cię o d wied zić. M o że s taję s ię s en ty men taln y n a s tare lata. W k ażd y m razie zo s tan ę tu jes zcze tro ch ę, a p o tem p ó jd ę n a d o b re. Gd y b y ś s ię tak n ie s p ies zy ła p o n ag ro d ę za wy d an ie mn ie, mo g łab y ś wy jś ć n a ty m zn aczn ie lep iej, mło d a d amo . Pro s iłaś , żeb y m p amiętał o to b ie p ewn eg o p ięk n eg o d n ia… Up ły n ęło p arę s ek u n d , zan im d o tarło d o n iej to co ś , co miałem n ad zieję d ać jej d o zro zu mien ia. Wy k rzy k n ęła: — A więc mas z zamiar s p ró b o wać! Nap rawd ę mas z zamiar s p ró b o wać! — Święta racja — p o twierd ziłem, zd ając s o b ie s p rawę, że rzeczy wiś cie mam zamiar s p ró b o wać, co k o lwiek to miało zn aczy ć — i mo żes z to p o wied zieć Ery k o wi, jeś li ch ces z, ale p amiętaj, że mo że mi s ię u d ać. Nie zap o min aj, że wted y lep iej n ależeć d o mo ich p rzy jació ł. Du żo d ałb y m za to , żeb y wied zieć, o czy m mó wię, ale p o zn ałem ju ż k lu czo we s ło wa i p rzy wiązy wan ą d o n ich wag ę, p o s łu g iwałem s ię więc n imi b ezb łęd n ie, n ie mając p o jęcia, co właś ciwie zn aczą. Niemn iej czu łem, że b rzmią całk iem n atu raln ie, aż n ad to n atu raln ie… Naraz Flo ra o b jęła mn ie i p o cało wała. — Nic mu n ie p o wiem, Co rwin ie, n ap rawd ę! M y ś lę, że mo że ci s ię u d ać. Z Bley s em b ęd ą k ło p o ty , ale Gerard p ewn ie ci p o mo że, a mo że i Ben ed y k t. Cain e też s ię p rzy łączy , jak zo b aczy , co s ię ś więci… — Plan o wan ie zo s taw mn ie — p rzerwałem. Od s u n ęła s ię. Nalała d wa k ielis zk i win a i p o d ała mi jed en . — Wy p ijmy za p rzy s zło ś ć — p o wied ziała. — Z p rzy jemn o ś cią. Sp ełn iliś my to as t. Nalała d ru g i k ielis zek i p rzy jrzała mi s ię u ważn ie.

— To mu s i b y ć k tó ry ś z was trzech : Ery k , Bley s alb o ty — s twierd ziła. — J ed y n ie wy macie d o ś ć o d wag i i ro zu mu . Ale zn ik n ąłeś z h o ry zo n tu n a tak d łu g o , że p rzes tałam b rać cię p o d u wag ę. — To ty lk o d o wo d zi, że n ig d y n ic n ie wiad o mo . Sączy łem win o , marząc, żeb y ch o ć n a ch wilę u milk ła. M iałem wrażen ie, że tro ch ę zb y t n ach aln ie p ró b u je ro zwijać k ażd y p o my s ł, jak i jej p rzy ch o d zi d o g ło wy . Co ś mn ie zan iep o k o iło i ch ciałem to w s p o k o ju p rzemy ś leć. Ile miałem lat? Ta k wes tia wy jaś n iała p o tro s ze mo je g o rzk ie p o czu cie o d d alen ia i ro złąk i z o s o b ami p rzed s tawio n y mi n a k artach taro ta. By łem s tars zy , n iżb y n a to ws k azy wał mó j wy g ląd . (Patrząc w lu s tro , d awałem s o b ie o k o ło trzy d zies tk i, ale wied ziałem, że to d lateg o , iż Cien ie mn ie o k łamu ją). By łem zn aczn ie, zn aczn ie s tars zy i u p ły n ęło ju ż b ard zo d u żo czas u , o d k ąd wid ziałem s wo je ro d zeń s two ży jące zg o d n ie razem, w d o b rej k o mity wie, b ez n ap ięć i tarć — jak n a o wej talii k art. Us ły s zeliś my d źwięk d zwo n k a i k ro k i Carmelli id ącej d o d rzwi. — To n as z b rat, Ran d o m — p o wied ziałem, p ewien , że s ię n ie my lę. — J es t p o d mo ją o p iek ą. J ej o czy ro zs zerzy ły s ię, a p o tem s ię u ś miech n ęła, jak b y wy rażając u zn an ie d la mąd reg o p o s u n ięcia, k tó re wy k o n ałem. Oczy wiś cie n ie b y ło w ty m żad n ej mo jej zas łu g i, ale n ie miałem n ic p rzeciwk o temu , żeb y tak my ś lała. Dawało mi to więk s ze p o czu cie b ezp ieczeń s twa.

ROZDZIAŁ IV No wo zd o b y te p o czu cie b ezp ieczeń s twa to warzy s zy ło mi mo że ze trzy min u ty . Prześ cig n ąłem Carmellę w d ro d ze d o d rzwi i o two rzy łem je n a o ś cież. Ran d o m wp ad ł d o ś ro d k a, n aty ch mias t zamy k ając je za s o b ą i zas u wając zas u wę. J eg o jas n e o czy b y ły p o d k rążo n e i n ie miał n a s o b ie k o lo ro weg o k u b rak a an i d łu g ich p o ń czo ch . By ł n ie o g o lo n y i u b ran y w b rązo wy wełn ian y g arn itu r. Przez ramię miał p rzerzu co n y g ab ard y n o wy p łas zcz, a n a n o g ach ciemn e zams zo we b u ty . Ale b y ł to

b ez wątp ien ia Ran d o m, ten s am Ran d o m, k tó reg o wid ziałem n a k arcie taro to wej, ty lk o że jeg o ś miejące s ię u s ta wy k rzy wiał teraz g ry mas zmęczen ia, a p o d p azn o k ciami miał o b wó d k i b ru d u . — Co rwin ! — p o wied ział i o b jął mn ie. Uś cis n ąłem g o za ramię. — Ch y b a p rzy d ałb y ci s ię ły k czeg o ś mo cn iejs zeg o — zau waży łem. — Tak . Tak . Tak … — zg o d ził s ię, więc p o ciąg n ąłem g o d o b ib lio tek i. J ak ieś trzy min u ty p ó źn iej, k ied y u s iad ł ze s zk lan k ą w jed n ej ręce, a p ap iero s em w d ru g iej, p o wied ział: — Go n ią mn ie. Za ch wilę tu b ęd ą. Flo ra wy d ała s tłu mio n y o k rzy k , k tó ry zig n o ro waliś my . — Kto ? — s p y tałem. — J acy ś faceci z Cien i. Nie wiem, k im s ą an i k to ich n as łał. J es t ich czterech alb o p ięciu , mo że n awet s ześ ciu . By li ze mn ą w s amo lo cie. Leciałem o d rzu to wcem. Sp o s trzeg łem ich k o ło Den v er. Kilk a razy zmien iałem s amo lo t, żeb y s ię ich p o zb y ć, ale n ic z teg o , a n ie ch ciałem za b ard zo zb aczać z tras y . Zg u b iłem ich d o p iero n a M an h attan ie, ale to ty lk o k wes tia czas u . Sąd zę, że wk ró tce tu b ęd ą. — I n ie d o my ś las z s ię, k to ich n as łał? Uś miech n ął s ię leciu tk o . — Có ż, my ś lę, że mo żemy b ez więk s zeg o ry zy k a o g ran iczy ć k rąg p o d ejrzan y ch d o ro d zin y . M o że Bley s , mo że J u lian , mo że Cain e. A mo że n awet ty , żeb y mn ie tu ś ciąg n ąć. Ale mam n ad zieję, że n ie. To n ie ty , p rawd a? — Nie ja — zap ewn iłem g o . — Czy wy g ląd ają b ard zo g ro źn ie? Wzru s zy ł ramio n ami. — Gd y b y b y ło ich ty lk o d wó ch alb o trzech , mó g łb y m s p ró b o wać wciąg n ąć ich w zas ad zk ę, ale z całą tą b an d ą… By ł d ro b n y m mężczy zn ą, liczący m n iewiele p o n ad metr s ześ ćd zies iąt wzro s tu i ważący m n ajwy żej s ześ ćd zies iąt p arę k ilo . M imo to mó wił n ajwy raźn iej s erio . By łem p rzek o n an y , że rzeczy wiś cie b ez wah an ia s tawiłb y czo ło d wó m lu b trzem n ap as tn ik o m. Zaciek awiło mn ie n ag le, czy i ja d y s p o n u ję p o d o b n ą s iłą fizy czn ą, b ęd ąc jeg o b ratem. Czu łem s ię p o d ty m wzg lęd em n ie n ajg o rzej. Bez więk s zy ch o b aw b y łb y m g o tó w zmierzy ć s ię w ró wn ej walce z k ażd y m p rzeciwn ik iem. J ak i mo g łem b y ć s iln y ? W tej ch wili zro zu miałem, że ju ż n ied łu g o b ęd ę miał o k azję s ię p rzek o n ać.

Ro zleg ło s ię p u k an ie d o d rzwi fro n to wy ch . — Co ro b imy ? — s p y tała Flo ra. Ran d o m ro ześ miał s ię, ro związał k rawat i rzu cił g o n a p łas zcz leżący n a b iu rk u . Po tem zd jął mary n ark ę i ro zejrzał s ię p o p o k o ju . J eg o wzro k p ad ł n a s zab lę — w jed n ej ch wili b y ł p rzy n iej i trzy mał ją w ręk u . Wy macałem p is to let w k ies zen i mary n ark i i o d b ezp ieczy łem g o . — Co ro b imy ? — p o wtó rzy ł. — Is tn ieje p rawd o p o d o b ień s two , że s fo rs u ją wejś cie — ciąg n ął — i wo b ec teg o zaraz s ię tu zn ajd ą. Kied y walczy łaś p o raz o s tatn i, s io s tro ? — Wiek i temu . — Więc lep iej s zy b k o to s o b ie p rzy p o mn ij, b o n ie mamy d u żo czas u . M ó wię wam, k to ś n imi s teru je. Ale n as jes t tró jk a, a ich n ajwy żej d wa razy ty le. O co więc s ię tu martwić? — Nie wiemy , co to za jed n i — zau waży ła Flo ra. — Co za ró żn ica? — Żad n a — o d p arłem. — Czy mam ich wp u ś cić? Ob o je n ieco zb led li. — Ró wn ie d o b rze mo żemy p o czek ać… — A mo że b y tak wezwać p o licję — zap ro p o n o wałem. W o d p o wied zi wy b u ch n ęli n iemal h is tery czn y m ś miech em. — Alb o Ery k a — d o d ałem, p atrząc n a n ią b ad awczo . Ale o n a ty lk o p o trząs n ęła g ło wą. — Nie s tarczy czas u . M amy jeg o Atu t, lecz zan im zd ąży o d p o wied zieć, jeś li w o g ó le zech ce, b ęd zie ju ż za p ó źn o . — A mo że to jeg o s p rawk a, co ? — mru k n ął Ran d o m. — Wątp ię — o d p arła. — Bard zo wątp ię. To n ie w jeg o s ty lu . — To p rawd a — d o rzu ciłem d la zas ad y , żeb y d ać im zn ać, że s ię o rien tu ję. Zn o wu ro zleg ło s ię p u k an ie, ty m razem zn aczn ie g ło ś n iejs ze. — A Carmella? — s p y tałem, tk n ięty n ag łą my ś lą. Flo ra p o trząs n ęła g ło wą. — To mało p rawd o p o d o b n e, żeb y o n a p o s zła o two rzy ć. — Nie wies z, co ry zy k u jes z! — k rzy k n ął Ran d o m i wy p ad ł z p o k o ju . Wy s zed łem za n im d o h o lu i s ien i w s amą p o rę, żeb y p o ws trzy mać Carmellę p rzed o twarciem d rzwi. Wy s łaliś my ją d o jej p o k o ju z n ak azem, żeb y s ię tam zamk n ęła,

a Ran d o m zau waży ł: — Oto d o wó d , jak ą s iłą d y s p o n u ją n as i p rzeciwn icy . Kto tu właś ciwie za k im s to i, Co rwin ? Wzru s zy łem ramio n ami. — Gd y b y m wied ział, n ie o mies zk ałb y m ci p o wied zieć. W k ażd y m razie my w tej ch wili s to imy ramię w ramię. Co fn ij s ię. — I o two rzy łem d rzwi. Najb liżs zy n ap as tn ik u s iło wał o d s u n ąć mn ie n a b o k , ale u n ieru ch o miłem mu ręk ę w żelazn y m u ś cis k u i o d ep ch n ąłem g o . By ło ich s ześ ciu . — Czeg o ch cecie? — s p y tałem. W o d p o wied zi n ie p ad ło an i jed n o s ło wo , ty lk o u jrzałem lu fy . Bły s k awiczn ie zatrzas n ąłem d rzwi i zaciąg n ąłem zas u wę. — Ok ey , rzeczy wiś cie tam s ą — p o wied ziałem. — Ale s k ąd mo g ę wied zieć, że to n ie jak iś twó j p o d s tęp ? — To p rawd a — p rzy zn ał — n iemal s am żału ję, że tak n ie jes t. Wy g ląd ają n a s k o ń czo n y ch o p ry ch ó w. M iał rację. Faceci n a p ro g u b y li p o tężn ie zb u d o wan i i mieli k ap elu s ze zaciąg n ięte g łęb o k o n a o czy . Ich twarze p o zo s tawały w cien iu . — Ch ciałb y m wied zieć, k to tu za k im s to i — p o wtó rzy ł Ran d o m. W ty m mo men cie p o czu łem w b ęb en k ach u s zu p rzeraźliwą wib rację. Zro zu miałem, że to Flo ra zro b iła u ży tek ze s wo jeg o g wizd k a. Do b ieg ł mn ie b rzęk ro zb ijan ej s zy b y i n ie zd ziwiłem s ię, g d y p o ch wili u s ły s załem g łu ch e warczen ie i u jad an ie. — Wy p u ś ciła n a n ich p s y — p o wied ziałem. — Sześ ć p rzeraźliwy ch , d zik ich b es tii, k tó re w in n y ch o k o liczn o ś ciach mo g ły b y ć p o s zczu te n a n as . Ran d o m k iwn ął g ło wą i ru s zy liś my w k ieru n k u , s k ąd d o b ieg ał h ałas . Kied y wes zliś my d o s alo n u , d wó ch mężczy zn ju ż tam b y ło i o b aj mieli b ro ń . J ed n y m s trzałem p o ło ży łem p ierws zeg o z n ich i p ad łem n a p o d ło g ę, celu jąc d o d ru g ieg o . Ran d o m p rzes k o czy ł n ad e mn ą, wy wijając s zab lą i zo b aczy łem, jak g ło wa tamteg o s p ad a z ramio n . Ty mczas em d waj in n i ju ż d rap ali s ię p rzez o k n o . Wy p ró żn iłem d o n ich mag azy n ek , s ły s ząc warczen ie p s ó w i jak ieś s trzały . Na p o d ło d ze leżało ju ż trzech martwy ch mężczy zn i ty leż p s ó w Flo ry . Z s aty s fak cją p o my ś lałem, że załatwiliś my ju ż p o ło wę n ap as tn ik ó w i g d y n ad b ieg ła res zta, zab iłem jes zcze jed n eg o w s p o s ó b , k tó ry mn ie s ameg o zd u miał. Bez n amy s łu ch wy ciłem ciężk i fo tel i rzu ciłem n im jak ieś d zies ięć metró w p rzez p o k ó j,

p rzetrącając faceto wi k ręg o s łu p . Sk o czy łem d o p o zo s tały ch d wó ch , ale Ran d o m ju ż zd ąży ł p rzes zy ć jed n eg o s zab lą, zo s tawiając res ztę ro b o ty p s o m i właś n ie zab ierał s ię d o n as tęp n eg o , k ied y tamteg o p o walił jed en z wilczarzy . Wilczarz p ad ł, ale jeg o zab ó jca n ig d y ju ż n ik o g o n ie zab ije — zg in ął u d u s zo n y p rzez Ran d o ma. Ok azało s ię, że d wa p s y s ą martwe, a jed en ciężk o ran n y . Ran d o m d o b ił g o jed n y m ru ch em i s k iero waliś my teraz u wag ę n a mężczy zn . W ich wy g ląd zie b y ło co ś d ziwn eg o . Wes zła Flo ra i ws p ó ln ie u s taliliś my co . Po p ierws ze, ws zy s tk ich s ześ ciu miało b ard zo mo cn o n ab ieg łe k rwią o czy , co jed n ak w ich p rzy p ad k u wy d awało s ię czy mś n o rmaln y m. Po d ru g ie, p rzy p alcach u rąk mieli o jed en s taw więcej, a n a wierzch u d ło n i o s tre, zak rzy wio n e o s tro g i. Ich s zczęk i b y ły k wad rato we i wy d atn e, a p o ro zwarciu u s t n aliczy łem u jed n eg o z n ich czterd zieś ci cztery zęb y , n a o g ó ł d łu żs ze n iż u lu d zi i zn aczn ie o s trzejs ze. Ich ciała miały s zarawy o d cień , b y ły tward e i lś n iące. Z p ewn o ś cią d ało b y s ię zau waży ć więcej ró żn ic, ale ju ż te zd awały s ię p o twierd zać n as ze p rzy p u s zczen ia. Wzięliś my ich b ro ń , a ja z p rzy jemn o ś cią zatrzy małem s o b ie trzy małe, p łas k ie p is to lety . — Wy p ełzli z Cien i, to jas n e — p o wied ział Ran d o m, w o d p o wied zi n a co s k in ąłem g ło wą. — M u s zę p rzy zn ać, że miałem s zczęś cie. Nie s p o d ziewali s ię, że wes p rą mn ie tak ie p o s iłk i: waleczn y b rat i p ó ł to n y p s ó w. — Po d s zed ł i wy jrzał p rzez zb ite o k n o ; n ie k wap iłem s ię, ab y mu to warzy s zy ć. — Nic i n ik o g o — p o wied ział p o ch wili. — Z p ewn o ś cią załatwiliś my ju ż ws zy s tk ich . — Zaciąg n ął ciężk ie p o marań czo we zas ło n y i p rzy s u n ął d o n ich p arę meb li o wy s o k ich o p arciach , p o d czas g d y ja s p rawd załem k ies zen ie zab ity ch . J ak mo żn a s ię b y ło s p o d ziewać, n ie zn alazłem w n ich n ic, co p o mo g ło b y ich zid en ty fik o wać. — Wracajmy d o b ib lio tek i — p o wied ział Ran d o m. — Ch ciałb y m s k o ń czy ć s wo jeg o d rin k a. Zan im u s iad ł, wy czy ś cił s taran n ie s zab lę i o d wies ił ją n a ś cian ę. J a ty mczas em n alałem Flo rze k ielis zek czeg o ś mo cn iejs zeg o . — No có ż, zap ewn e teraz, k ied y trzy mamy s ię w tró jk ę, d ad zą mi n a razie ś więty s p o k ó j — s twierd ził Ran d o m. — Zap ewn e — zg o d ziła s ię Flo ra. — Bo że, o d wczo raj n ie miałem n ic w u s tach ! — o zn ajmił. Wo b ec teg o Flo ra p o s zła p o wied zieć Carmelli, że mo że ju ż wy jś ć ze s wo jeg o p o k o ju , ty lk o ma trzy mać s ię z d alek a o d s alo n u i p rzy n ieś ć d o b ib lio tek i s o lid n y p o s iłek . Led wo wy s zła za p ró g , Ran d o m zwró cił s ię d o mn ie z p y tan iem:

— J ak jes t teraz międ zy wami? — Lep iej miej s ię p rzed n ią n a b aczn o ś ci. — Nad al trzy ma z Ery k iem? — O ile mi wiad o mo . — To co tu taj ro b is z? — Pró b o wałem zwab ić Ery k a, żeb y s am s ię p o mn ie p o faty g o wał. Wie, że ty lk o w ten s p o s ó b mo że mn ie d o s ięg n ąć, i ch ciałem s p rawd zić, jak b ard zo mu n a ty m zależy . Ran d o m p o trząs n ął g ło wą. — Nic z teg o n ie b ęd zie. An i cien ia s zan s y . Do p ó k i ty jes teś tu taj, a o n tam, p o co miałb y wy ch y lać n o s a? Przecież n ad al ma s iln iejs zą p o zy cję. J eś li ch ces z s ię z n im zmierzy ć, to ty b ęd zies z mu s iał u d ać s ię d o n ieg o . — Właś n ie d o s zed łem d o teg o s ameg o wn io s k u . J eg o o czy zalś n iły , a n a u s tach p o jawił s ię zn ajo my u ś mies zek . Przeciąg n ął ręk ą p o jas n ej czu p ry n ie i n ie s p u s zczał ze mn ie wzro k u . — Czy n ap rawd ę zamierzas z to zro b ić? — zap y tał. — M o że — o d p arłem. — Nie zb y waj mn ie, s tary . M as z to wy p is an e n a twarzy . Wies z, s am miałb y m o ch o tę s ię d o cieb ie p rzy łączy ć. Ze s to s u n k ó w międ zy lu d zk ich n ajb ard ziej o d p o wiad a mi s ek s , a n ajmn iej s to s u n k i ro d zin n e z Ery k iem. Zap aliłem p ap iero s a, ro zważając w d u ch u jeg o s ło wa. — Zas tan awias z s ię, jak wid zę — ciąg n ął Ran d o m zg o d n ie z p rawd ą. — M y ś lis z: „Na ile mo g ę mu ty m razem u fać? J es t p rzeb ieg ły , k łamliwy , n ieo b liczaln y i g o tó w s p rzed ać mn ie za mis k ę s o czewicy ". Tak ? Sk in ąłem g ło wą. — Pamiętaj jed n ak , b racis zk u Co rwin ie, że jeś li n awet n ie zro b iłem ci n iczeg o d o b reg o , to i n ie wy rząd ziłem ci n ig d y s zczeg ó ln ej k rzy wd y . Op ró cz p aru n iewin n y ch fig li. Ws zy s tk o razem wziąws zy , mo żn a p o wied zieć, że s to s u n k i międ zy n ami u k ład ały s ię n ajlep iej z całej ro d zin y , to zn aczy n ie wch o d ziliś my s o b ie w d ro g ę. Przemy ś l to . Ch y b a n ad ch o d zi ju ż Flo ra alb o jej p o k o jó wk a, więc zmień my temat… Ale zaraz! Pewn o n ie mas z p rzy s o b ie talii u lu b io n y ch k art ro d zin n y ch , co ? Po trząs n ąłem p rzecząco g ło wą. Wes zła Flo ra i o zn ajmiła: — Carmella zaraz p rzy n ies ie co ś d o jed zen ia.

Wy p iliś my z tej o k azji i Ran d o m mru g n ął d o mn ie za p lecami Flo ry . Nazaju trz ran o ciała z s alo n u ju ż u p rzątn ięto , n ie b y ło p lam n a d y wan ie, a s zy b y zo s tały ws tawio n e. Ran d o m wy jaś n ił, że „zajął s ię, czy m trzeb a". Nie wy p y ty wałem g o o s zczeg ó ły . Po ży czy liś my merced es a Flo ry i p o jech aliś my n a p rzejażd żk ę. Ok o lica b y ła d ziwn ie zmien io n a. Nie p o trafiłem s p recy zo wać, n a czy m to p o leg ało , ale miałem wrażen ie, że jes t jak o ś in aczej. Przy p ró b ie ro związan ia tej zag ad k i zn ó w ro zb o lała mn ie g ło wa, p o s tan o wiłem więc n a razie o ty m n ie my ś leć. Sied ziałem p rzy k iero wn icy , a Ran d o m o b o k . M imo ch o d em rzu ciłem, że ch ciałb y m zn aleźć s ię zn ó w w Amb erze, p o p ro s tu , żeb y s ię p rzek o n ać, co mi o d p o wie. — Ciek aw jes tem, czy ch o d zi ci ty lk o o zems tę, czy o co ś więcej — p o wied ział, o d rzu cając w ten s p o s ó b p iłeczk ę i zo s tawiając mi z k o lei p o le d o o d p o wied zi, jeś li u zn am to za s to s o wn e. Uzn ałem. Uciek łem s ię d o o g ó ln ik o weg o s twierd zen ia: — Sam s ię n ad ty m zas tan awiałem, p ró b u jąc o cen ić s wo je s zan s e. M o że jed n ak zary zy k u ję… Od wró cił s ię d o mn ie (d o tej p o ry p atrzy ł p rzez o k n o ) i p o wied ział: — M y ś lę, że ws zy s cy mieliś my p o d o b n e amb icje lu b p rzy n ajmn iej p o d o b n e my ś li. W k ażd y m razie ja miałem, ch o ć d o ś ć wcześ n ie wy co fałem s ię z g ry . Tak czy o wak u ważam, że warto s p ró b o wać. J ak ro zu miem, p y tas z mn ie, czy ci p o mo g ę. Od p o wied ź b rzmi: „Tak ", ch o ćb y p o to , żeb y zro b ić n a zło ś ć res zcie. — Po tem d o d ał: — A co z Flo rą? M y ś lis z, że s tan ie p o n as zej s tro n ie? — Bard zo wątp ię — o d p arłem. — Przy łączy łab y s ię, g d y b y ś my b y li p ewn i s weg o . Ale jak tu mo żn a b y ć czeg o ś p ewn y m w tej s y tu acji? Czy w k ażd ej in n ej — d o rzu cił. — Czy w k ażd ej in n ej — p o wtó rzy łem, jak b y m s ię właś n ie tak iej o d p o wied zi s p o d ziewał. Wo lałem n ie zwierzać mu s ię z u traty p amięci. Bałem s ię mu zau fać. M u s iałem s ię d o wied zieć wielu rzeczy , a n ie miałem o d k o g o ! Ro zmy ś lałem n ad ty m, p ro wad ząc s amo ch ó d . — No to k ied y zaczy n amy ? — s p y tałem. — Kied y b ęd zies z g o tó w. M as z ci lo s ! I co mam teraz z ty m fan tem zro b ić? — A mo że b y tak o d razu ? — zap ro p o n o wałem.

M ilczał. Zap alił p ap iero s a, p ewn o d la zy s k an ia n a czas ie. Po s zed łem w jeg o ś lad y . — Do b rze — p o wied ział w k o ń cu . — Kied y b y łeś tam p o raz o s tatn i? — Tak ch o lern ie d awn o temu — o d p arłem — że n awet n ie jes tem p ewien , czy trafię. — W p o rząd k u , wo b ec teg o mu s imy n ajp ierw o d jech ać, zan im b ęd ziemy mo g li wracać. Ile mas z b en zy n y ? — Trzy czwarte b ak u . — Na n as tęp n y m ro g u s k ręć w lewo i zo b aczy my , co s ię s tan ie. Sk ręciłem i p o ch wili ws zy s tk ie ch o d n ik i wzd łu ż u licy zaczęły s ię is k rzy ć. — Do d ias k a! — zak lął Ran d o m. — Nie ro b iłem teg o o d jak ich ś d wu d zies tu lat i teraz za s zy b k o p rzy p o min am s o b ie ró żn e rzeczy . J ech aliś my d alej, a ja s ię zas tan awiałem, co s ię, u d iab ła, d zieje. Nieb o s tało s ię zielo n k awe, p o tem p o ró żo wiało . Zag ry złem u s ta, p o ws trzy mu jąc s ię o d zad awan ia p y tań . Przejech aliś my p o d mo s tem, a k ied y wy n u rzy liś my s ię p o d ru g iej s tro n ie, n ieb o miało zn ó w n o rmaln y k o lo r, ws zęd zie wo k ó ł zaś s tały wielk ie żó łte wiatrak i. — Nie martw s ię — p o wied ział s zy b k o Ran d o m. — M o g ło b y ć g o rzej. Zau waży łem, że lu d zie, k tó ry ch mijaliś my , mieli d ziwn e s tro je, a d ro g a b y ła b ru k o wan a. — Sk ręć w p rawo . Sk ręciłem. Sło ń ce zak ry ły p u rp u ro we ch mu ry i zaczęło p ad ać. Bły s k awice p rzecin ały n ieb o , a n ad n as zy mi g ło wami p rzetaczał s ię g łu ch y g rzmo t. M o je wy cieraczk i p raco wały p ełn ą p arą, lecz n iewiele to p o mag ało . Zap aliłem reflek to ry i jes zcze b ard ziej zwo ln iłem. By łb y m p rzy s iąg ł, że min ąłem jeźd źca n a k o n iu jad ąceg o w p rzeciwn ą s tro n ę, u b ran eg o o d s tó p d o g łó w n a s zaro , z wy s o k o p o d n ies io n y m k o łn ierzem i g ło wą p o ch y lo n ą p rzed d es zczem. Pó źn iej ch mu ry ro zes zły s ię i jech aliś my wzd łu ż mo rza. Wy s o k ie fale ro zb ijały s ię o b rzeg , a n is k o n ad n imi k rąży ły o lb rzy mie mewy . Des zcz u s tał, wy łączy łem więc ś wiatła i wy cieraczk i. Teraz n awierzch n ia d ro g i b y ła tłu czn io wa, ale o k o lica wy d ała mi s ię całk iem o b ca. W lu s terk u ws teczn y m n ie b y ło an i ś lad u mias ta, k tó re właś n ie min ęliś my . Zacis n ąłem mo cn ej ręce n a k iero wn icy , wid ząc n ag le n a s k raju s zo s y s zu b ien icę, z k tó rej zwis ał s zk ielet s zarp an y p rzez wiatr.

Ran d o m p alił p ap iero s a i wy g ląd ał p rzez o k n o , a ty mczas em d ro g a o d es zła o d b rzeg u mo rza i s k ręciła w b o k , p n ąc s ię wo k ó ł wzg ó rza. Po p rawej mieliś my b ezd rzewn ą ró wn in ę p o ro s łą trawą, a p o lewej p iętrzy ł s ię rząd wzg ó rz. Nieb o miało teraz in ten s y wn y ciemn o fio leto wy k o lo r, jak wo d a w g łęb o k im, czy s ty m, k ry ty m b as en ie. Nig d y d o tąd czeg o ś p o d o b n eg o n ie wid ziałem. Ran d o m o two rzy ł o k n o , żeb y wy rzu cić n ied o p ałek , i wp u ś cił p o d mu ch zimn eg o p o wietrza, k tó ry p rzy n ió s ł ze s o b ą zap ach mo rza, wilg o tn y i o s try . — Ws zy s tk ie d ro g i p ro wad zą d o Amb eru — s twierd ził s en ten cjo n aln ie, jak b y wy g łas zał zn an ą p rawd ę. Wted y p rzy p o mn iałem s o b ie, co p o wied ziała mi Flo ra p o p rzed n ieg o d n ia. I mimo o b aw, ab y n ie wziął mn ie za d u rn ia lu b n ie p o s ąd ził o zatajen ie ważn y ch in fo rmacji, u zn ałem, że d la n as zeg o ws p ó ln eg o d o b ra mu s zę mu to p o wtó rzy ć. — Wies z — zacząłem o s tro żn ie — mam wrażen ie, że k ied y zad zwo n iłeś wczo raj p o d czas n ieo b ecn o ś ci Flo ry , o n a w ty m czas ie s tarała s ię d o trzeć d o Amb eru , lecz o k azało s ię, że d ro g a jes t zab lo k o wan a. Ro ześ miał s ię. — Ta k o b ieta n ie ma an i k rzty wy o b raźn i — o d rzek ł. — Oczy wiś cie, że w tak iej ch wili d ro g a b ęd zie zab lo k o wan a. Z p ewn o ś cią my też b ęd ziemy w k o ń cu mu s ieli iś ć p ies zo i wy tężać ws zy s tk ie s iły i całą p o my s ło wo ś ć, żeb y s ię p rzed rzeć, jeś li n am s ię to w o g ó le u d a. Czy o n a my ś lała, że wró ci s o b ie jak k s iężn iczk a p o d y wan ie z k wiató w? Głu p ia b ab a. Nie zas łu g u je n a to , ab y ży ć, ale n ie mn ie o ty m d ecy d o wać, p rzy n ajmn iej n a razie. Na s k rzy żo wan iu s k ręć w p rawo — p o lecił n ag le. Co s ię d ziało ? Zd awałem s o b ie s p rawę, że Ran d o m jes t w jak iś s p o s ó b o d p o wied zialn y za eg zo ty czn e zmian y zach o d zące wo k ó ł n as , ale n ie miałem p o jęcia, jak o n to ro b i an i d o k ąd n as p ro wad zi. Du żo d ałb y m za to , żeb y zg łęb ić jeg o s ek ret, a n ie mo g łem g o p rzecież zap y tać wp ro s t, b o zd rad ziłb y m s ię ze s wo ją n iewied zą. I b y łb y m wted y zd an y n a jeg o łas k ę. Po zo rn ie s ied ział całk iem b ezczy n n ie, p alił ty lk o p ap iero s a i p atrzy ł p rzez o k n o , lecz g d y p o k o n aliś my n iewielk ie wzn ies ien ie, zn aleźliś my s ię rap tem n a b łęk itn ej p u s ty n i p o d ró żo wy m s ło ń cem n a mig o tliwy m n ieb ie. W lu s terk u ws teczn y m wid ać b y ło za n ami całe k ilo metry tej p u s ty n i ciąg n ącej s ię aż p o h o ry zo n t. Niezła s ztu czk a, trzeb a p rzy zn ać. Naraz s iln ik zach arczał, zazg rzy tał, u s p o k o ił s ię i p o ch wili p o wtó rzy ł s wó j wy s tęp . Kiero wn ica zmien iła k s ztałt w mo ich ręk ach . Stała s ię p ó ło k rąg ła, a s ied zen ie jak b y o d s u n ęło s ię d o ty łu , s amo ch ó d p rzy warł d o ziemi, s zy b y o k ien n e zro b iły s ię b ard ziej s k o ś n e.

Nic n ie p o wied ziałem, n awet k ied y ro zp ętała s ię wo k ó ł n as lawen d o wa b u rza p ias k o wa. A k ied y o p ad ła, zap arło mi d ech . Na d ro d ze p rzed n ami wy ró s ł g ig an ty czn y , ciąg n ący s ię n a jak iś k ilo metr k o rek s amo ch o d o wy . Ws zy s tk ie au ta s tały n ieru ch o mo i trąb iły . — Zwo ln ij — p o wied ział Ran d o m. — To p ierws za p rzes zk o d a. Zwo ln iłem i w ty m mo men cie o g arn ął n as n as tęp n y p o d mu ch b u rzy p ias k o wej. Zan im zd ąży łem zap alić ś wiatła, ju ż b y ło p o ws zy s tk im i ze zd u mien ia zamru g ałem p arę razy . Samo ch o d y zn ik n ęły i u cich ł ry k k lak s o n ó w. Ale d ro g a is k rzy ła s ię teraz jak p rzed tem ch o d n ik i i s ły s załem, że Ran d o m p rzek lin a k o g o ś lu b co ś p o d n o s em. — J es tem p ewien , że o min ąłem tę p u łap k ę właś n ie tak , jak teg o ch ciał ten , co n am ją zas tawił — p o wied ział. — I wś ciek am s ię, że zro b iłem to , czeg o s ię s p o d ziewał — rzecz o czy wis tą. — Ery k ? — s p y tałem. — Zap ewn e. J ak my ś lis z, co p o win n iś my teraz zro b ić? Zatrzy mać s ię i s p ró b o wać tru d n iejs zej d ro g i czy jech ać d alej i czek ać n a n as tęp n ą p rzes zk o d ę? — J ed źmy d alej — zd ecy d o wałem. — W k o ń cu to b y ła d o p iero p ierws za. — Do b rze — zg o d ził s ię, ale d o d ał: — Kto wie, jak a b ęd zie ta d ru g a? Dru g ą b y ła rzecz — n ie wiem, jak in aczej to n azwać. Rzecz, k tó ra wy g ląd ała jak p iec h u tn iczy z ramio n ami, p rzy cu p n ięty n a ś ro d k u d ro g i, s ięg ający p o au ta i p o żerający je. Gwałto wn ie zah amo wałem. — Co ro b is z? — s p y tał Ran d o m. — J ed ź d alej. J ak in aczej g o wy min ies z? — Tro ch ę mn ą to ws trząs n ęło — p rzy zn ałem, a o n s p o jrzał n a mn ie d ziwn ie, z u k o s a, i zn ó w o wiała n as ch mu ra p ias k u . Zro zu miałem, że p o wied ziałem co ś n iewłaś ciweg o . Kied y p y ł o p ad ł, jech aliś my zn ó w p o p u s tej d ro d ze. A w o d d ali wid ać b y ło wieże. — M y ś lę, że g o załatwiłem — o d ezwał s ię Ran d o m. — Po łączy łem k ilk a w jed n ą i ch y b a n a tej s ię n as n ie s p o d ziewał. W k o ń cu n ik t n ie mo że zag ro d zić ws zy s tk ich d ró g d o Amb eru . — To p rawd a — p rzy zn ałem z n ad zieją, że u d a mi s ię zatrzeć złe wrażen ie wy wo łan e mo im n ieś wiad o my m fau x p as . Zerk n ąłem s p o d o k a n a Ran d o ma. Dro b n y , n iep o zo rn y czło wieczek , k tó ry mó g ł ró wn ie łatwo jak ja zg in ąć p o p rzed n ieg o wieczo ru . Na czy m p o leg ała jeg o mo c? I co zn aczy ło to całe g ad an ie o Cien iach ? Co ś mi mó wiło , że p o ru s zamy s ię wś ró d n ich

n awet teraz. W jak i s p o s ó b ? Działo s ię to za s p rawą Ran d o ma, a p o n ieważ n ie b y ło n ajwy raźn iej związan e z wy s iłk iem fizy czn y m, g d y ż jeg o ręce s p o czy wały b ezczy n n ie n a k o lan ach , d o s zed łem d o wn io s k u , że ro b i to s iłą u my s łu . Ale jak ? M ó wił o „d o d awan iu " i „o d ejmo wan iu ", jak b y ś wiat, w k tó ry m s ię p o ru s za, b y ł jed n y m wielk im ró wn an iem. Nag le o g arn ęła mn ie d ziwn a p ewn o ś ć, że d o d aje o n i o d ejmu je ró żn e elemen ty o taczającej n as rzeczy wis to ś ci, żeb y zb liży ć s ię d o teg o o s o b liweg o miejs ca, zwan eg o Amb erem, d o k tó reg o s ię p rzed zierał. J a też k ied y ś to u miałem. I w p rzeb ły s k u o lś n ien ia zro zu miałem, że k lu cz d o ws zy s tk ieg o leży w p rzy p o mn ien iu s o b ie Amb eru . Ale n ie mo g łem s o b ie n ic p rzy p o mn ieć. Szo s a n ag le s k ręciła, zo s tawiając p u s ty n ię z ty łu i wio d ąc w p o la p o ro s łe wy s o k ą, n ieb ies k ą, o s trą trawą. Po ch wili teren s tał s ię p ag ó rk o waty , a u s tó p trzecieg o wzg ó rza d o b ra n awierzch n ia s ię s k o ń czy ła i wjech aliś my w wąs k ą p o ln ą d ro g ę. By ła u b ita i wiła s ię międ zy co raz wy żs zy mi wzg ó rzami, n a k tó ry ch zaczęły s ię teraz p o jawiać n is k ie k rzewy i p o d o b n e d o b ag n etó w o s ty . Po jak iejś p ó łg o d zin ie wzg ó rza zo s tały w ty le i wjech aliś my w las ro zło ży s ty ch d rzew o g ru b y ch p n iach i ro mb o id aln y ch liś ciach w jes ien n y ch k o lo rach p u rp u ry i żó łci. Zaczął p ad ać d ro b n y d es zcz, wś ró d k rzewó w p rzes u wały s ię cien ie. Nad k o b iercem mo k ry ch liś ci u n o s iła s ię wars tewk a mg ły . Gd zieś n a p rawo ro zleg ł s ię s k o wy t. Kiero wn ica zd ąży ła ju ż trzy razy zmien ić k s ztałt w mo ich ręk ach , n a o s tatek p rzy jmu jąc p o s tać d rewn ian eg o o ś mio k ąta. Samo ch ó d miał teraz wy s o k ie p o d wo zie, a n a mas ce fig u rk ę w k s ztałcie flamin g a. Po ws trzy małem s ię o d ws zelk ich k o men tarzy , d o s to s o wu jąc s ię d o zmian p o ło żen ia s ied zen ia i co raz to n o wy ch waru n k ó w p ro wad zen ia p o jazd u . Zn ó w ro zleg ł s ię s k o wy t, Ran d o m zerk n ął n a k iero wn icę, p o trząs n ął g ło wą i n ag le d rzewa s tały s ię o wiele wy żs ze, o p lecio n e p n ączami win o ro ś li i b łęk itn ą wo alk ą h is zp ań s k ieg o mch u , a s amo ch ó d n iemal wró cił d o n o rmy . Sp o jrzałem n a ws k aźn ik p aliwa i zo b aczy łem, że mamy p o ło wę b ak u . — Po s u wamy s ię d o p rzo d u — zau waży ł Ran d o m, a ja p rzy tak n ąłem. Dro g a rap to wn ie s ię p o s zerzy ła i zro b iła as falto wa. Po o b u s tro n ach ciąg n ęły s ię ro wy p ełn e b ło tn is tej wo d y . Pły wały w n ich liś cie, g ałęzie i k o lo ro we p ió rk a. Nag le zak ręciło mi s ię w g ło wie i p o czu łem s ię jak b y o d u rzo n y . — Od d y ch aj wo ln o i g łęb o k o — p o wied ział s zy b k o Ran d o m, zan im zd ąży łem s ię d o teg o s tan u p rzy zn ać. — J ed ziemy n a s k ró ty , więc atmo s fera i g rawitacja b ęd ą p rzez jak iś czas n ieco in n e. M ieliś my d o tej p o ry s p o ro s zczęś cia; ch cę to

wy k o rzy s tać i w miarę s zy b k o d o s tać s ię jak n ajb liżej. — Świetn a my ś l — p o ch waliłem g o . — M o że tak , a mo że n ie — o d p arł — ale warto s p ró b o … Uważaj! Wjech aliś my n a s zczy t wzg ó rza — rap tem z p rzeciwn ej s tro n y wy ło n iła s ię ciężaró wk a i to czy ła p ro s to n a n as . Sk ręciłem, ab y ją wy min ąć, ale i o n a s k ręciła. W o s tatn iej ch wili zd o łałem zjech ać z d ro g i n a mięk k ie p o b o cze n a lewo , tu ż p rzy s k raju ro wu . Ciężaró wk a p o p rawej zah amo wała. Us iło wałem wró cić z p o b o cza n a s zo s ę, lecz u tk n ęliś my w ro zmo k łej g lin ie. Us ły s załem trzas k d rzwiczek i zo b aczy łem, że k iero wca wy s k ak u je z k ab in y p o p rawej s tro n ie, co zn aczy ło , że to jed n ak o n jech ał p o właś ciwy m p as ie, a n ie my . By łem p ewien , że n ig d zie w Stan ach n ie o b o wiązu je ru ch lewo s tro n n y , ale jed n o cześ n ie miałem p rzeczu cie, że ju ż d awn o o p u ś ciliś my Ziemię, k tó rą zn ałem. Ciężaró wk a o k azała s ię cy s tern ą. Du ży mi, czerwo n y mi literami miała wy p is an e n a b o k u : „ZUÑOCO", a p o d s p o d em s lo g an rek lamo wy : „J es teś my ws zęd zie". Kiero wca o b rzu cił mn ie wy zwis k ami, led wo wy s iad łem z wo zu , żeb y g o p rzep ro s ić. By ł ró wn ie wy s o k i jak ja, g ru b y jak b eczk a ło ju i trzy mał w ręk u lewarek . — Przecież mó wię, że b ard zo mi p rzy k ro — p o wtó rzy łem. — Co jes zcze mam zro b ić? Os tateczn ie n ic s ię n ik o mu n ie s tało . — Tak ich p iep rzo n y ch k iero wcó w n ie p o win n o s ię p u s zczać n a s zo s ę! — wrzes zczał. — To ś mierć w o czach ! Ran d o m wy s iad ł z s amo ch o d u i wark n ął: — Zjeżd żaj p an ! — W ręce miał p is to let. — Od łó ż to — p o wied ziałem, ale o n o d b ezp ieczy ł b ro ń i wy celo wał. Facet o d wró cił s ię i zaczął b iec, a o czy miał ro zs zerzo n e z p rzerażen ia. Ran d o m p o d n ió s ł p is to let i wy celo wał mu w p lecy — zb iłem mu ręk ę w ch wili, g d y n acis k ał s p u s t. Po cis k u d erzy ł w b ru k i o d b ił s ię ry k o s zetem. Ran d o m o d wró cił s ię d o mn ie z p o b lad łą twarzą. — Ch o lern y g łu p cze! M o g łem trafić w cy s tern ę! — M o g łeś też trafić w czło wiek a, d o k tó reg o mierzy łeś . — No to co . Nig d y więcej s ię tu n ie zn ajd ziemy , w k ażd y m razie za ży cia teg o p o k o len ia. Ten b y d lak miał czeln o ś ć o b razić k s ięcia Amb eru ! Stan ąłem w o b ro n ie two jeg o h o n o ru ! — Sam p o trafię zad b ać o s wó j h o n o r — p o wied ziałem i n ag le zawład n ęło mn ą

ch ło d n e p o czu cie s iły , k tó re wło ży ło mi w u s ta s ło wa: — Decy zja, czy g o zab ić, n ależała d o mn ie, n ie d o cieb ie — co mó wiąc, p o czu łem au ten ty czn ą wś ciek ło ś ć. Drzwi s zo ferk i zatrzas n ęły s ię i ciężaró wk a czy m p ręd zej ru s zy ła, a Ran d o m s k ło n ił p rzed e mn ą g ło wę i rzek ł: — Przep ras zam, b racie. Nie ch ciałem wk raczać w two je p rawa. Po czu łem s ię u rażo n y , s ły s ząc, jak jed en z n ich mó wi d o cieb ie w ten s p o s ó b . Wiem, że p o win ien em p o czek ać, aż s am zro b is z, co u zn as z za s to s o wn e, alb o p rzy n ajmn iej cię s p y tać. — No d o b ra — p o wied ziałem — p o s tarajmy s ię jak o ś d o s tać z p o wro tem n a s zo s ę i ru s zy ć w d ro g ę. Ty ln e k o ła u g rzęzły w b ło cie aż p o o s ie. Patrzy łem n a n ie, zas tan awiając s ię, co zro b ić z ty m fan tem, g d y Ran d o m zawo łał: — Po d n io s ę p rzed n i zd erzak , a ty weź ty ln y i wy n ies iemy wó z n a s zo s ę. Ale lep iej p o s tawmy g o ty m razem n a lewy m p as ie. Wcale n ie żarto wał. M ó wił co ś p rzed tem o mn iejs zej s ile p rzy ciąg an ia, ale ja n ie czu łem s ię zn ó w aż tak i lek k i. Wied ziałem, że jes tem s iln y , lecz miałem n iejak ie wątp liwo ś ci, czy b ęd ę w s tan ie u d źwig n ąć merced es a. M u s iałem jed n ak s p ró b o wać, b o Ran d o m n ajwy raźn iej teg o p o mn ie o czek iwał, a n ie mo g łem d ać mu o k azji d o p o d ejrzeń , że mam lu k i w p amięci. Przy k u cn ąłem więc, zap arłem s ię, ch wy ciłem zd erzak i zacząłem p o wo li s ię p ro s to wać. Ty ln e k o ła z k laś n ięciem wy d o b y ły s ię z mo k rej g lin y . Trzy małem ty ł s amo ch o d u p ó ł metra n ad ziemią! By ł ciężk i — d o d ias k a! By ł b ard zo ciężk i — lecz d ałem mu rad ę! Przy k ażd y m k ro k u zap ad ałem s ię g łęb o k o w ziemię. Ale g o n io s łem! A Ran d o m p o mag ał mi z d ru g ieg o k o ń ca. Po s tawiliś my s amo ch ó d n a s zo s ie. Zd jąłem b u ty , o p ró żn iłem je z b ło ta i wy czy ś ciłem k ęp k ami trawy , wy k ręciłem s k arp etk i, wrzu ciłem je wraz z b u tami n a ty ln e s ied zen ie, o trzep ałem n o g awk i i s iad łem b o s o za k iero wn icą. Ran d o m zajął miejs ce p rzy mn ie i rzek ł: — Po s łu ch aj, ch ciałem cię raz jes zcze p rzep ro s ić… — Nie mó wmy ju ż o ty m — u ciąłem. — By ło , min ęło . — Ale n ie ch ciałb y m, żeb y ś ży wił d o mn ie u razę. — Nie mam zamiaru . Pro s zę cię ty lk o , żeb y ś n a p rzy s zło ś ć trzy mał n a wo d zy s wo ją p o p ęd liwo ś ć, jeś li ch o d zi o o d b ieran ie lu d zio m ży cia w mo jej o b ecn o ś ci. — Do b rze — o b iecał.

— No to w d ro g ę — p o wied ziałem i ru s zy liś my . J ech aliś my p rzez s k alis ty k an io n , a p o tem p rzez mias to , k tó re wy g ląd ało , jak b y b y ło zro b io n e ze s zk ła alb o s zk ło p o d o b n ej materii, a p rzez jeg o mies zk ań có w p rześ wiecało ró żo we s ło ń ce, u k azu jąc ich o rg an y wewn ętrzn e i res ztk i o s tatn io s p o ży teg o p o s iłk u . Przy g ląd ali s ię n am i g ro mad zili n a ro g ach u lic, ale n ik t n ie p ró b o wał n as zatrzy mać an i n am p rzes zk o d zić. — Tu tejs i n au k o wcy b ęd ą z p ewn o ś cią o p is y wać to wy d arzen ie p rzez wiele lat — p o wied ział mó j b rat. Przy tak n ąłem. Pó źn iej w o g ó le n ie b y ło d ro g i i jech aliś my p o czy mś w ro d zaju g ład k ieg o s ilik o n u b ez p o czątk u i k o ń ca. Po jak imś czas ie zwęził s ię i s tał n as zą d ro g ą, a jes zcze p o tem p o o b u s tro n ach ro zlały s ię mo czary , zaro s łe, b ru n atn e i cu ch n ące. I p rzy s iąg łb y m, że wid ziałem d ip lo d o k a, k tó ry p o d n ió s ł g ło wę i u ważn ie n am s ię p rzy g ląd ał. Po tem p rzeleciał n am n ad g ło wami o lb rzy mi cień o s k rzy d łach n ieto p erza. Nieb o b y ło teraz g ran ato we, a s ło ń ce k o lo ru zło tej o ch ry . — M amy ju ż mn iej n iż jed n ą czwartą b ak u — zau waży łem. — Do b ra — p o wied ział Ran d o m. — Zatrzy maj s ię. Stan ąłem i czek ałem. Przez d łu żs zy czas — o k o ło s ześ ciu min u t — milczał, a p o tem p o wied ział: — J ed ź d alej. Po jak ich ś p ięciu k ilo metrach d o tarliś my d o o g ro d zen ia z b ali, wzd łu ż k tó reg o wo ln o jech ałem. Wres zcie trafiliś my n a b ramę i Ran d o m rzek ł: — Stań i zatrąb . Po ch wili wielk ie żelazn e zawias y zas k rzy p iały i d rewn ian e wro ta o two rzy ły s ię d o ś ro d k a. — M o żes z wjech ać — p o wied ział Ran d o m. — Nic n am n ie g ro zi. Na lewo s tały trzy k o p u las te p o mp y b en zy n o we, a za n imi mały b u d y n eczek z ro d zaju ty ch , k tó re wid y wałem n iezliczo n ą ilo ś ć razy w b ard ziej p rzy ziemn y ch o k o liczn o ś ciach . Zatrzy małem s ię p rzy jed n y m z d y s try b u to ró w i czek ałem. Facet, k tó ry d o n as wy s zed ł, miał jak ieś p ó łto ra metra wzro s tu , talię jak b ek a, n o s p rzy p o min ający tru s k awk ę i b ary s zero k ie n a metr. — Do p ełn a? — s p y tał. Sk in ąłem g ło wą. — Niech p an p o d jed zie tro ch ę b liżej — zarząd ził.

Po d jech ałem i s p y tałem Ran d o ma: — Czy mo je p ien iąd ze s ą tu taj ważn e? — Ob ejrzy j je s o b ie — zap ro p o n o wał. M ó j p o rtfel b y ł wy p ch an y p lik iem p o marań czo wy ch i żó łty ch b an k n o tó w z rzy ms k imi cy frami w ro g ach , p o k tó ry ch n as tęp o wały litery D.R. Ran d o m u ś miech n ął s ię zad o wo lo n y z s ieb ie. — Wid zis z, zad b ałem o ws zy s tk o . — Ws p an iale. Á p ro p o s , jes tem g ło d n y . Ro zejrzeliś my s ię wo k ó ł i zo b aczy liś my tab licę z facetem zn an y m mi s k ąd in ąd z rek lamy k u rczak ó w z ro żn a, a tu p o lecający m p o b lis k ą k n ajp ę. Tru s k awk o wy No s s trzep n ął res ztę b en zy n y n a ziemię d la ró wn eg o rach u n k u , o d wies ił wąż, p o d s zed ł i p o wied ział: — Os iem Drach ae Reg u ms . Zn alazłem p o marań czo wy b an k n o t o zn aczo n y V D.R. i trzy in n e o zn aczo n e I D.R. i p o d ałem mu . — Dzięk u ję — rzek ł i ws ad ził je d o k ies zen i. — Sp rawd zić o lej i wo d ę? — Tak . Do lał tro ch ę wo d y , p o wied ział, że p o zio m o leju jes t w p o rząd k u i mazn ął b ru d n ą ś cierk ą p rzed n ią s zy b ę. Po tem n am p o mach ał i zn ik n ął w b u d y n eczk u . Po d jech aliś my

do

rek lamo wan ej

k n ajp y

i

k u p iliś my

k ilk an aś cie

p o rcji

jas zczu rk i z ro żn a i g alo n s łab eg o , s ło n aweg o w s mak u p iwa. Po tem u my liś my s ię w p rzy b u d ó wce, zatrąb iliś my p rzed b ramą i p o czek aliś my cierp liwie, aż p rzy s zed ł czło wiek z h alab ard ą p rzewies zo n ą p rzez p rawe ramię i n as wy p u ś cił. Zn ó w ru s zy liś my w d ro g ę. W p ewn ej ch wili wy s k o czy ł n am p rzed mas k ę ty ran o zau r, zawah ał s ię p rzez mo men t i ru s zy ł s wo ją d ro g ą, n a lewo . Nad n as zy mi g ło wami p rzeleciały k o lejn e trzy p tero d ak ty le. — Niech ętn ie p o rzu cam n ieb o Amb eru — p o wied ział Ran d o m, co k o lwiek to miało zn aczy ć, a ja mru k n ąłem co ś p o twierd zająco w o d p o wied zi. — Ale b o ję s ię p ró b o wać ws zy s tk ieg o n araz — ciąg n ął. — M o g lib y ś my zo s tać ro zerwan i n a s trzęp y . — Zg o d a — p rzy zn ałem. — Z d ru g iej s tro n y , n ie p o d o b a mi s ię to miejs ce. Kiwn ąłem g ło wą i jech aliś my d alej, aż s ilik o n o wa ró wn in a s ię s k o ń czy ła i ro zciąg n ął s ię p rzed n ami g o ły k amień .

— Co zamierzas z d alej? — zary zy k o wałem. — Teraz, k ied y mam ju ż n ieb o , n as tawię s ię n a teren — p o wied ział. Kamien n a p u s ty n ia zaro iła s ię s k ałami, międ zy k tó ry mi p rześ wity wała ciemn a ziemia. W miarę u p ły wu czas u ziemi b y ło co raz więcej, a s k ał co raz mn iej. W k o ń cu zo b aczy łem p lamy zielen i. Najp ierw tu i ó wd zie k ęp k i traw. Ale b y ła to b ard zo , b ard zo jas n a zieleń , k o lo ru n ie s p o ty k an eg o n a Ziemi. Wk ró tce b y ło jej zn aczn ie więcej. Pó źn iej p o k azały s ię d rzewa, ro s n ące g d zien ieg d zie p rzy d ro d ze. I wres zcie las . Ale jak i! Nig d y n ie wid ziałem tak ich d rzew — p o tężn y ch i majes taty czn y ch , o g łęb o k iej, s o czy s tej zielen i, ze zło ty m p o ły s k iem. Pięły s ię k u n ieb u , wzn o s iły d o ch mu r. By ły tu wielk ie s o s n y , d ęb y , k lo n y i wiele in n y ch , k tó ry ch n azw n ie zn ałem. Kied y o p u ś ciłem tro ch ę s zy b ę, o wio n ął mn ie p o d mu ch ws p an iałeg o , wo n n eg o p o wietrza. Od etch n ąłem p arę razy g łęb o k o i p o s tan o wiłem jech ać d alej p rzy o twarty m o k n ie. — Las Ard eń s k i — p o wied ział czło wiek , k tó ry b y ł mo im b ratem i k tó reg o zaró wn o k o ch ałem, jak i zazd ro ś ciłem mu jeg o wied zy i mąd ro ś ci. — Bracie — zwró ciłem s ię d o n ieg o — s p is u jes z s ię ś wietn ie. Lep iej, n iż s ię s p o d ziewałem. Dzięk u ję. By ł n ajwy raźn iej zd u mio n y . J ak b y p o raz p ierws zy u s ły s zał d o b re s ło wo o d k o g o ś z ro d zin y . — Staram s ię, jak mo g ę — p o wied ział. — I n ad al b ęd ę s ię s tarał, o b iecu ję. Sp ó jrz ty lk o ! M amy ju ż n ieb o i mamy las ! Aż za d o b re, żeb y b y ło p rawd ziwe! M in ęliś my ju ż p o ło wę d ro g i i n ic s ię n am n a razie s p ecjaln ie n ie d ało we zn ak i. M y ś lę, że mamy d u żo s zczęś cia. Czy d as z mi włas n e k s ięs two ? — Tak — o d p arłem, n ie wied ząc, o co mu ch o d zi, ale g o tó w zas p o k o ić jeg o zach cian k ę, jeś li b ęd zie to leżało w g ran icach mo ich mo żliwo ś ci. Sk in ął g ło wą i o rzek ł: — J es teś w p o rząd k u . Krwio żerczy mały g n o jek , k tó ry zaws ze, jak p amiętałem, miał d u s zę b u n to wn ik a. Ro d zice s tarali s ię jak o ś g o u temp ero wać, ale b ez więk s zy ch rezu ltató w. Zd ałem s o b ie w ty m mo men cie s p rawę, że mieliś my ws p ó ln y ch ro d zicó w, w p rzeciwień s twie d o mn ie i Ery k a, d o mn ie i Flo ry , Cain e'a, Bley s a i Fio n y . I mo że jes zcze in n y ch , ale co d o ty ch b y łem p ewien .

J ech aliś my p o tward ej, u b itej d ro d ze leś n ej p o ś ró d n awy o g ro mn y ch d rzew. Ciąg n ęły s ię b ez k o ń ca. Czu łem s ię tu b ezp ieczn ie. Raz i d ru g i s p ło s zy liś my jelen ia i wy s tras zy liś my zająca p rzy d ro d ze. Gd zien ieg d zie wid ać b y ło o d cis k i k o ń s k ich k o p y t. Pro mien ie s ło ń ca p rześ wiecały tu i ó wd zie p rzez liś cie, p rzy p o min ając n ap ięte zło te s tru n y jak ieg o ś h in d u s k ieg o in s tru men tu mu zy czn eg o . Po wietrze b y ło wilg o tn e i o ży wcze. Zaś witała mi my ś l, że zn am to miejs ce, że w p rzes zło ś ci częs to p rzeb y wałem tę d ro g ę. J eźd ziłem p o Les ie Ard eń s k im n a k o n iu , ch o d ziłem p ies zo , p o lo wałem, leżałem n a p lecach p o d ty mi p o tężn y mi k o n arami, z ręk ami p o d g ło wą, wp atru jąc s ię w n ieb o . Ws p in ałem s ię n a n iek tó re z ty ch g ig an tó w, p atrząc z g ó ry n a ru ch o my , zielo n y ś wiat. — Ko ch am ten las — p o wied ziałem b ezwied n ie n a g ło s , a Ran d o m o d p o wied ział: — Zaws ze g o k o ch ałeś . — W jeg o g ło s ie k ry ła s ię jak b y n u ta ro zb awien ia, ale n ie b y łem p ewien . Wtem z o d d ali u s ły s załem d źwięk , k tó ry in s ty n k to wn ie ro zp o zn ałem jak o g ło s ro g u . — J ed ź s zy b ciej — rzek ł n ag le Ran d o m. — To ch y b a ró g J u lian a. Po s łu ch ałem g o . Ró g zab rzmiał zn o wu , ty m razem b liżej. — Te jeg o ch o lern e p s y ro zs zarp ią n as z s amo ch ó d n a s trzęp y , a p tas zy s k o wy d zio b ie n am o czy ! — p o wied ział Ran d o m. — Wo lałb y m n ie s p o ty k ać s ię z n im ak u rat w ch wili, k ied y jes t w p ełn ej g o to wo ś ci b o jo wej. Nie wiem, n a co p o lu je, ale z p ewn o ś cią ch ętn ie p o rzu ci tę zwierzy n ę d la łu p u w p o s taci d wó ch s wo ich b raci. — Ży j i d aj ży ć in n y m, o to mo ja n ajn o ws za d ewiza — o zn ajmiłem. Ran d o m zach ich o tał. — Co za o s o b liwy p o my s ł. Zało żę s ię, że p rzetrwa n ie d łu żej n iż p ięć min u t. Ró g o d ezwał s ię p o n o wn ie, jes zcze b liżej, i Ran d o m zak lął: — Niech to d iab li! Szy b k o ś cio mierz ws k azy wał s to d wad zieś cia k ilo metró w n a g o d zin ę, w d ziwn y ch , ru n iczn y ch cy frach , i b ałem s ię jech ać s zy b ciej n a tej leś n ej d ro d ze. Zn ó w wy raźn ie u s ły s zeliś my ró g z lewej s tro n y , trzy d łu g ie s y g n ały , k tó ry m to warzy s zy ło u jad an ie p s ó w. — J es teś my b ard zo b lis k o p rawd ziwej Ziemi, ch o ciaż wciąż d alek o o d Amb eru — p o wied ział mó j b rat. — Ucieczk a p rzez s ąs ied n ie Cien ie n a n ic s ię n ie zd a, b o jeś li to J u lian n as g o n i, p o d ąży za n ami. Alb o jeg o Cień .

— Co ro b imy ? — Do d aj g azu i miejmy n ad zieję, że to n ie n as ś cig a. Ty m razem ró g zab rzmiał tu ż-tu ż. — Na czy m o n tak p ęd zi, n a lo k o mo ty wie? — s p y tałem. — Raczej n a s wo im p o tężn y m M o rg en s tern ie, n ajs zy b s zy m k o n iu , jak ieg o s two rzy ł. Ob racałem to o s tatn ie s ło wo w my ś lach , s tarając s ię je ro zs zy fro wać. J ak iś g ło s wewn ętrzn y mó wił mi, że to p rawd a, że J u lian rzeczy wiś cie s two rzy ł M o rg en s tern a, czerp iąc z Cien i, wy p o s ażając b es tię w p ręd k o ś ć h u rag an u i s iłę k afara. Przy p o mn iałem s o b ie, że mam s wo je p o wo d y b ać s ię teg o zwierza — i właś n ie w ty m mo men cie g o zo b aczy łem. M o rg en s tern b y ł o s ześ ć p ięd zi wy żs zy o d k ażd eg o in n eg o k o n ia, miał o czy martweg o k o lo ru , jak wy żeł weimars k i, s zarą maś ć i k o p y ta z p o lero wan ej s tali. Pęd ził jak wiatr za n as zy m s amo ch o d em, a w s io d le s ied ział J u lian , tak i, jak im g o p amiętałem z talii k art — miał d łu g ie czarn e wło s y , b łęk itn e o czy i łu s k o wą b iałą zb ro ję. Uś miech n ął s ię d o n as i p o mach ał, a M o rg en s tern p o d rzu cił w g ó rę łeb i jeg o ws p an iała g rzy wa zafalo wała n a wietrze jak flag a. No g i ś mig ały mu jak b ły s k awice. Przy p o mn iało mi s ię, że J u lian u b rał k ied y ś s wo jeg o p ach o łk a w mo je u b ran ie i k azał mu d ręczy ć to zwierzę. Oto d laczeg o M o rg en s tern p ró b o wał mn ie s trato wać p o d czas p ewn eg o p o lo wan ia, k ied y zs iad łem z k o n ia, żeb y o p rawić jelen ia. Zamk n ąłem o k n o , ab y zap ach n ie zd rad ził mo jej o b ecn o ś ci. Ale J u lian wy p atrzy ł mn ie ju ż i wied ziałem, co to o zn acza. Wo k ó ł n ieg o b ieg ła s fo ra k rwio żerczy ch o g aró w o n iezwy k łej wy trzy mało ś ci i zęb ach jak s tal. On e też p o ch o d ziły z Cien i, b o żad en n o rmaln y p ies n ie mó g łb y tak b iec. Ale wied ziałem, że s ło wo „n o rmaln y " tak czy o wak n ie ma tu zas to s o wan ia. J u lian d ał n am zn ak , żeb y ś my s ię zatrzy mali. Sp o jrzałem p y tająco n a Ran d o ma, a o n k iwn ął g ło wą. — J eś li g o n ie p o s łu ch amy , to n as s tratu je. Nacis n ąłem h amu lce, zwo ln iłem, s tan ąłem. M o rg en s tern zarżał, s tan ął d ęb a, zary ł ws zy s tk imi czterema k o p y tami w ziemię i zaczął tań czy ć w miejs cu . Ps y d rep tały wo k ó ł z wy wies zo n y mi języ k ami, ciężk o d y s ząc. Ko ń b y ł p o k ry ty lś n iącą wars twą p o tu . Sp u ś ciłem o k n o . — Co za n ies p o d zian k a! — p o witał n as J u lian s wo im ro zwlek ły m, lek k o zacin ający m s ię g ło s em, a g d y to mó wił, wielk i s o k ó ł o czarn o -zielo n k awy m

u p ierzen iu zato czy ł w p o wietrzu k o ło i u s iad ł mu n a lewy m ramien iu . — Tak , rzeczy wiś cie n ies p o d zian k a — p rzy zn ałem. — J ak że s ię miewas z? — Do s k o n ale, jak zaws ze. A ty i n as z d ro g i b rat Ran d o m? — J es tem w d o b rej fo rmie — p o wied ziałem, a Ran d o m s k in ął mu g ło wą i zau waży ł: — Sąd ziłem, że w d zis iejs zy ch czas ach zn ajd zies z s o b ie in n ą ro zry wk ę n iż p o lo wan ie. J u lian p o ch y lił s ię i s p o jrzał n a n ieg o d rwiąco p rzez p rzed n ią s zy b ę. — Lu b ię zab ijać d zik ie b es tie — p o wied ział — a p rzy ty m d zień i n o c my ś lę o s wo ich k rewn y ch . Zimn y d res zcz p rzes zed ł mi p o p lecach . — Przerwałem p o lo wan ie, s ły s ząc w o d d ali wark o t s amo ch o d u — ciąg n ął. — Nie s ąd ziłem jed n ak , że jad ą n im d wie tak wielk ie o s o b is to ś ci. Przy p u s zczam, że n ie wy b raliś cie s ię n a p rzejażd żk ę d la czy s tej p rzy jemn o ś ci, lecz macie p rzed s o b ą jak iś cel, n a p rzy k ład Amb er. Zg ad za s ię? — Zg ad za — p rzy zn ałem. — M o g ę s p y tać, d laczeg o jes teś tu taj, a n ie tam? — Ery k k azał mi p iln o wać tej d ro g i — o d p arł, a mo ja ręk a au to maty czn ie p o węd ro wała d o p is to letu zatk n ięteg o za p as ek . M iałem jed n ak wrażen ie, że k u la n ie p rzeb ije jeg o zb ro i. Ro zważałem, czy b y n ie zas trzelić M o rg en s tern a. — Có ż, b racia — rzek ł J u lian z u ś miech em — witam was i ży czę d o b rej p o d ró ży . Z p ewn o ś cią zo b aczy my s ię wk ró tce w Amb erze. Do wid zen ia. Zawró cił k o n ia i zn ik n ął w les ie. — Uciek ajmy s tąd czy m p ręd zej — p o wied ział Ran d o m. — Na p ewn o p lan u je zas ad zk ę alb o p o g o ń . — Co mó wiąc, wy ciąg n ął p is to let zza p as a i p o ło ży ł n a k o lan ach . Pru łem p rzed s ieb ie z całk iem p rzy zwo itą p ręd k o ś cią. Po jak ich ś p ięciu min u tach , k ied y ju ż b y łem g o tó w o d etch n ąć, u s ły s załem ró g . Nacis n ąłem p ed ał g azu , wied ząc, że J u lian i tak n as d o g o n i, ale ch cąc zy s k ać n a czas ie i o d jech ać jak n ajd alej. Ścin aliś my zak ręty , p o k o n y waliś my z ry k iem wzg ó rza i d o lin y , w p ewn ej ch wili o mal n ie p o trąciliś my jelen ia, ale s zczęś liwie u d ało n am s ię g o wy min ąć, n ie wy tracając p ręd k o ś ci. Ró g b rzmiał co raz b liżej i Ran d o m k lął p o d n o s em. Co ś mi mó wiło , że mamy p rzed s o b ą jes zcze d łu g ą d ro g ę p rzez las i n ie d o d awało mi to d u ch a.

Trafił n am s ię jed en d łu g i, p ro s ty o d cin ek , k ied y mo g łem p rzy cis n ąć p ed ał d o d es k i i trzy mać p rzez p rawie min u tę. Dźwięk ro g u J u lian a n ieco s ię o d d alił. Ale p o tem wjech aliś my n a teren , g d zie d ro g a wiła s ię i k ręciła i mu s iałem zwo ln ić. J u lian zn ó w zaczął n as d o g an iać. Po jak ich ś s ześ ciu min u tach p o k azał s ię we ws teczn y m lu s terk u , p ęd ząc g alo p em w o to czen iu zażartej, u jad ającej s fo ry . Ran d o m o two rzy ł o k n o , a p o ch wili wy ch y lił s ię i zaczął s trzelać. — Niech d iab li p o rwą tę jeg o zb ro ję — zak lął. — J es tem p ewien , że trafiłem g o d wu k ro tn ie i n ic mu s ię n ie s tało . — Niech ętn ie my ś lę o zab iciu tej b es tii — p o wied ziałem — ale s p ró b u j wy celo wać w k o n ia. — J u ż p ró b o wałem, n awet k ilk ak ro tn ie — o d p arł, rzu cając p o zb awio n y amu n icji p is to let n a p o d ło g ę i wy jmu jąc d ru g i — i alb o jes tem g o rs zy m s trzelcem, n iż s ąd ziłem, alb o to p rawd a, co wieś ć n ies ie — że M o rg en s tern a mo żn a zab ić ty lk o s reb rn ą k u lą. Po zo s tały mi p o cis k ami p o ło ży ł s ześ ć p s ó w, ale jes zcze zo s tało ich ze d wa tu zin y . Po d ałem mu jed en z mo ich p is to letó w i załatwił d als zy ch p ięć b es tii. — Os tatn ią k u lę zo s tawiłem n a g ło wę J u lian a, jeś li p o d jed zie d o s tateczn ie b lis k o — rzek ł. By li ju ż k ilk an aś cie metró w za n ami i s zy b k o s ię zb liżali, n acis n ąłem więc h amu lce. Nie ws zy s tk ie p s y zd ąży ły s ię zatrzy mać, ale J u lian n ag le zn ik n ął, ty lk o n ad g ło wami p rzeleciał n am czarn y cień . M o rg en s tern p rzes k o czy ł s amo ch ó d ! Od wró cił s ię w miejs cu i w ch wili g d y k o ń wraz z jeźd źcem s tan ęli p rzed n ami n acis n ąłem g az, zry wając wó z d o p rzo d u . M o rg en s tern b ły s k awiczn ie u s k o czy ł n a b o k . W lu s terk u zo b aczy łem, że d wa p s y p o rzu cają b ło tn ik , k tó ry o d erwały , i ru s zają w d als zą p o g o ń . Przy łączy ło s ię d o n ich jes zcze p iętn aś cie czy s zes n aś cie s ztu k , res zta leżała n a d ro d ze. — Niezły n u mer — p o wied ział Ran d o m — ale miałeś s zczęś cie, że n ie ro zs zarp ały o p o n . Pewn ie n ig d y d o tąd n ie p o lo wały n a s amo ch ó d . Po d ałem mu mó j d ru g i p is to let z p o lecen iem: — Celu j w p s y . Strzelając d o k ład n ie i p recy zy jn ie, p o ło ży ł jes zcze s ześ ć. J u lian b y ł ju ż p rzy s amo ch o d zie, w p rawej ręce trzy mał miecz. Nacis n ąłem k lak s o n , żeb y s p ło s zy ć M o rg en s tern a, lecz ten an i d rg n ął. Sk ręciłem

p ro s to n a n ich , a wted y k o ń s ię u s u n ął. Ran d o m p o ch y lił s ię w s ied zen iu , zło żo n y d o s trzału , o p arłs zy p rawą ręk ę z p is to letem o lewe p rzed ramię. — Po czek aj — p o wied ziałem. — Sp ró b u ję wziąć g o ży wcem. — Os zalałeś — zap ro tes to wał, k ied y h amo wałem. Ale o p u ś cił b ro ń . W ch wili g d y s tan ęliś my , o two rzy łem b ły s k awiczn ie d rzwi i wy s k o czy łem — zap o mn iałem, że wciąż jes tem n a b o s ak a, n iech to d iab li. Dałem n u ra p o d mieczem, ch wy ciłem J u lian a za ręk ę i wy s ad ziłem z s io d ła. Zd ąży ł u d erzy ć mn ie ty lk o raz s wo ją o p an cerzo n ą lewą ręk ą, ale i tak p o czu łem p o two rn y b ó l i zo b aczy łem ws zy s tk ie g wiazd y . Leżał b ez ru ch u n a ziemi, n ieco zamro czo n y , a ja o p ęd załem s ię o d s zarp iący ch mn ie p s ó w, k tó re Ran d o m n a p rawo i lewo raczy ł k o p n iak ami. Po d n io s łem miecz J u lian a i p rzy tk n ąłem mu s zp ic d o g ard ła. — Każ im s ię u s p o k o ić! — zażąd ałem. — Alb o p rzy s zp ilę cię d o ziemi. Wy ch ry p iał ro zk az i p s y s ię co fn ęły . Ran d o m ty mczas em trzy mał cu g le n ies p o k o jn eg o M o rg en s tern a. — No więc, d ro g i b racie, co mas z d o p o wied zen ia n a s wo ją o b ro n ę? — s p y tałem. W jeg o o czach p o jawił s ię zimn y n ieb ies k i b ły s k , ale twarz p o zo s tała n ieru ch o ma. — J eś li mas z zamiar mn ie zab ić, to n a co czek as z — p o wied ział. — Ws zy s tk o w s wo im czas ie — o d p arłem, n ie b ez p rzy jemn o ś ci p atrząc n a jeg o n ies k aziteln ą zb ro ję, teraz u ty tłan ą w b ło cie. — A n a razie p o wied z mi, ile jes t d la cieb ie warte two je ży cie? — Ws zy s tk o , co mam, o czy wiś cie. Co fn ąłem s ię. — Ws tawaj i s iad aj n a ty ln e s ied zen ie s amo ch o d u — zarząd ziłem, zab ierając mu jed n o cześ n ie s zty let. Ran d o m zajął s wo je p o p rzed n ie miejs ce i trzy mał p is to let z o s tatn im n ab o jem wy mierzo n y w g ło wę J u lian a. — Dlaczeg o g o p o p ro s tu n ie zab ijes z? — s p y tał. — M o że n am s ię p rzy d ać — wy jaś n iłem. — J es t p arę rzeczy , k tó ry ch ch ciałb y m s ię d o wied zieć. A p rzed n ami jes zcze d łu g a d ro g a. Ru s zy łem. Ps y wciąż k rąży ły w p o b liżu , a i M o rg en s tern p o cwało wał za s amo ch o d em. — Ob awiam s ię, że n iezb y t s ię wam p rzy d am jak o jen iec — o d ezwał s ię J u lian . — Nawet n a to rtu rach mo g ę zd rad zić ty lk o to , co wiem, a wiem n iewiele.

— To mo że o d teg o zaczn ijmy — zap ro p o n o wałem. — Ery k ma o b ecn ie n ajs iln iejs zą p o zy cję jak o ten , k tó ry b y ł n a miejs cu w Amb erze, g d y ws zy s tk o s ię ro zp ad ło . W k ażd y m razie ja tak to wid zę, d lateg o o fiaro wałem mu s wo je p o p arcie. Gd y b y to b y ł k tó ry ś z was , z p ewn o ś cią zro b iłb y m to s amo . Ery k wy zn aczy ł mi s traż w Ard en ie, g d y ż tęd y wied zie jed n a z g łó wn y ch tras . Gerard ma p o d k o n tro lą p o łu d n io we s zlak i mo rs k ie, a Cain e p ó łn o cn e. — Co z Ben ed y k tem? — s p y tał Ran d o m. — Nie wiem. Nic o n im n ie s ły s załem. M o że jes t z Bley s em. M o że p rzeb y wa w k tó ry mś z Cien i i w o g ó le jes zcze o n iczy m n ie s ły s zał. A mo że n awet n ie ży je. J u ż o d lat n ic o n im n ie wiad o mo . — Ilu mas z lu d zi w Ard en ie? — ciąg n ął Ran d o m. — Po n ad ty s iąc. Niek tó rzy z n ich p ewn o cały czas was o b s erwu ją. — I jeś li wo lis z zo s tać p rzy ży ciu , lep iej żeb y s ię d o teg o o g ran iczy li — s twierd ził Ran d o m. — Niewątp liwie mas z rację — o d p arł J u lian . — M u s zę p rzy zn ać, że Co rwin p o s tąp ił s p ry tn ie, b io rąc mn ie jak o zak ład n ik a. M o że d zięk i temu u d a s ię wam wy d o s tać z las u . — M ó wis z tak , b o ch ces z ży ć — o d p aro wał Ran d o m. — Oczy wiś cie, że ch cę ży ć. M o g ę? — J ak to ? — W zamian za in fo rmacje, k tó ry ch wam d o s tarczy łem. Ran d o m ro ześ miał s ię. — Two je in fo rmacje s ą n iewiele warte, jes tem p ewien , że mo żn a b y wy d rzeć z cieb ie zn aczn ie więcej. Przek o n amy s ię, jak ty lk o n ad arzy s ię o k azja, żeb y s tan ąć, co , Co rwin ? — Zo b aczy my — p o wied ziałem. — Gd zie jes t Fio n a? — Ch y b a g d zieś n a p o łu d n iu — o d p arł J u lian . — A Deird re? — Nie wiem. — Llewella? — W Reb mie. — W p o rząd k u . M am wrażen ie, że p o wied ziałeś mi ws zy s tk o , co wies z. — Ows zem.

J ech aliś my d alej w milczen iu i w k o ń cu las zaczął s ię p rzerzed zać. Dawn o ju ż s traciłem z o czu M o rg en s tern a, ch o ć k rąży ł jes zcze n ad n ami s o k ó ł J u lian a. Dro g a wio d ła teraz d o g ó ry k u p rzełęczy p o międ zy d wo ma p u rp u ro wy mi s zczy tami. M ieliś my ju ż zaled wie ćwierć b ak u b en zy n y . Po g o d zin ie p rzejeżd żaliś my międ zy wy s o k imi s k aln y mi g rzb ietami. — To id ealn e miejs ce n a zab lo k o wan ie d ro g i — p o wied ział Ran d o m. — Zu p ełn ie mo żliwe — zg o d ziłem s ię. — Co n a to p o wies z, J u lian ie? J u lian wes tch n ął. — M acie rację — p rzy zn ał. — Zaraz b ęd zie zap o ra. Wiecie, jak s ię p rzed o s tać. Wied zieliś my . Kied y p o d jech aliś my d o b ramy i wy s zed ł d o n as s trażn ik w zielo n o -b rązo wy m s k ó rzan y m s tro ju i z o d s ło n ięty m mieczem, ws k azałem k ciu k iem n a ty ln e s ied zen ie i s p y tałem: — Czy co ś ci to mó wi? Po zn ał n ie ty lk o J u lian a, ale i n as . Czy m p ręd zej p o d n ió s ł s zlab an i zas alu to wał, k ied y p rzejeżd żaliś my . Czek ały n as jes zcze d wie zap o ry , zan im min ęliś my p rzełęcz; p o d ro d ze zg u b iliś my s o k o ła. By liś my teraz n a wy s o k o ś ci k ilk u s et metró w — zatrzy małem s amo ch ó d n a wąs k im o d cin k u b ieg n ący m p o g o łej p ó łce s k aln ej. Na p rawo b y ła ty lk o ziejąca p rzep aś ć. — Wy s iad aj — p o wied ziałem. — Czek a cię mały s p acer. J u lian zb lad ł. — Nie mam zamiaru s ię p rzed to b ą p łas zczy ć — rzek ł. — Nie s ąd ź, że b ęd ę cię b łag ał o lito ś ć. — I wy s iad ł. — Szk o d a — s twierd ziłem. — Dawn o n ik t s ię p rzed e mn ą n ie p łas zczy ł… A teraz p o d ejd ź d o k rawęd zi. J es zcze tro ch ę b liżej. — Ran d o m cały czas trzy mał p is to let p rzy jeg o g ło wie. — Nied awn o o ś wiad czy łeś , że s tan ąłb y ś p o s tro n ie k ażd eg o , k to miałb y tak ą p o zy cję jak Ery k . — To p rawd a. — Sp ó jrz p o d n o g i. Po s łu ch ał. Ok o n ie s ięg ało d n a. — Zap amiętaj s wo je s ło wa w razie, g d y b y s y tu acja s ię zmien iła. I zap amiętaj, k to d aro wał ci ży cie, ch o ć mo że n ie k ażd y b y tak p o s tąp ił. Ch o d ź, Ran d o m, jed ziemy . Zo s tawiliś my g o n ad p rzep aś cią; s tał ze ś ciąg n ięty mi b rwiami, ciężk o d y s ząc.

Wjech aliś my n a s zczy t n a res ztk ach b en zy n y . Włączy łem jało wy b ieg , zg as iłem s iln ik i p u ś ciłem s ię w d łu g ą d ro g ę w d ó ł. — J ak wid zę, n ie s traciłeś n ic z d awn ej p rzeb ieg ło ś ci — o d ezwał s ię Ran d o m. — J a b y m g o n a p ewn o zab ił za k arę. Ale my ś lę, że p o s tąp iłeś s łu s zn ie. Zap ewn e n as p o p rze, jeś li u d a n am s ię u zy s k ać p rzewag ę n ad Ery k iem. Ty mczas em jed n ak o czy wiś cie o ws zy s tk im mu zameld u je. — Oczy wiś cie — p rzy zn ałem mu rację. — Po za ty m miałeś włas n e p o wo d y , żeb y g o u ś miercić. Uś miech n ąłem s ię. — W p o lity ce i w in teres ach n ie n ależy k iero wać s ię emo cjami. Ran d o m zap alił d wa p ap iero s y i jed n eg o mi p o d ał. Patrząc w d ó ł p rzez mg łę, u jrzałem mo rze. J eg o wo d y p o d g ran ato wy m n ieb em, n a k tó ry m wis iało zło te s ło ń ce, b y ły tak in ten s y wn ej b arwy — fio leto wo -p u rp u ro we, g ęs te jak farb a i p o fałd o wan e n iczy m k awałek materiału — że o d teg o wid o k u n iemal ro zb o lały mn ie o czy . Nag le złap ałem s ię n a ty m, że mó wię co ś n a g ło s w języ k u , o k tó ry m n awet n ie wied ziałem, że g o zn am. Recy to wałem Rymy o sędziwym marynarzu, a Ran d o m s łu ch ał, d o p ó k i n ie s k o ń czy łem, p o czy m s p y tał: — Czy to p rawd a, że s am ją n ap is ałeś ? — To b y ło tak d awn o — p o wied ziałem — że ju ż n ie p amiętam. Grań s k ręciła w lewo , i jad ąc jej zb o czem w d ó ł k u zad rzewio n ej d o lin ie, mieliś my co raz więk s zy o b s zar mo rza p rzed o czami. — Sp ó jrz, latarn ia mo rs k a w Cab rze — p o wied ział Ran d o m, p o k azu jąc o g ro mn ą s zarą wieżę wy ras tającą p o ś ró d mo rza. — Całk iem o n iej zap o mn iałem. — J a też — p rzy zn ałem. — To b ard zo d ziwn e u czu cie, wracać d o d o mu — d o d ałem i zd ałem s o b ie n araz s p rawę, że n ie mó wimy p o an g iels k u , lecz w języ k u zwan y m th ari. Po jak iejś p ó łg o d zin ie b y liś my n a d o le. J ech ałem s iłą ro zp ęd u , jak d łu g o mo g łem, a p o tem włączy łem s iln ik . Na jeg o d źwięk z p o b lis k ieg o k rzak a zerwało s ię s tad k o czarn y ch p tak ó w. Szary cień , p o d o b n y d o wilk a, wy p ad ł z k ry jó wk i i p o mk n ął w s tro n ę zaro ś li, a jeleń , k tó reg o p o d ch o d ził, d o tąd n iewid o czn y , u my k ał teraz wielk imi s u s ami. By liś my w d o lin ie o b fito ś ci — ch o ć n ie tak g ęs to i b u jn ie zales io n ej jak Las Ard eń s k i — k tó ra łag o d n ie o p ad ała w s tro n ę mo rza. Na lewo p iętrzy ły s ię g ó ry . Im d alej zap u s zczaliś my s ię w d o lin ę, ty m wy raźn iej wid ać b y ło o g ro m mas y wu s k aln eg o , z k tó reg o p o mn iejs zeg o s zczy tu zjech aliś my .

Gó ry p o tężn iały w s wo im mars zu k u mo rzu , p rzy wd ziewając b arwn y p łas zcz mien iący s ię zielen ią, fio letem, p u rp u rą, zło tem i in d y g o . Ich czo ło zwró co n e k u mo rzu p o zo s tawało d la n as n iewid o czn e, ale z n ajwy żs zeg o , o s tatn ieg o wierzch o łk a s p ły wał leciu tk i welo n p rzejrzy s ty ch ch mu r, a p ro mien ie s ło ń ca ro zjarzały jeg o czu b ek ży wy m o g n iem. Ocen iłem, że d zieli n as jes zcze jak ieś p ięćd zies iąt k ilo metró w o d teg o p u ls u jąceg o ś wiatłem miejs ca, a ws k aźn ik p aliwa s tał n a zerze. Wied ziałem, że celem n as zej p o d ró ży jes t ten n ajwy żs zy s zczy t i zaczęło mn ie o g arn iać co raz więk s ze p o d n iecen ie. Ran d o m p atrzy ł w ty m s amy m k ieru n k u . — J es t wciąż n a s wo im miejs cu — o d ezwałem s ię. — J u ż p rawie zap o mn iałem… — wes tch n ął Ran d o m. Zmien iając b ieg i, zau waży łem, że mo je s p o d n ie n ab rały d ziwn eg o p o ły s k u , k tó reg o p rzed tem n ie miały . Zwężały s ię też wy raźn ie k u d o ło wi, a man k iety zn ik n ęły . Zwró ciłem z k o lei u wag ę n a mo ją k o s zu lę. Przy p o min ała teraz b ard ziej mary n ark ę, b y ła czarn a i lamo wan a s reb rem, a mó j p as ek zn aczn ie s ię p o s zerzy ł. Po d o k ład n iejs zy ch o g lęd zin ach o k azało s ię, że mam też s reb rn e lamp as y n a s p o d n iach . — Wid zę, że jes tem ju ż w o d p o wied n im ry n s ztu n k u — s k o n s tato wałem, ch cąc s ię p rzek o n ać, jak i to o d n ies ie s k u tek . Ran d o m zach ich o tał i d o p iero teraz s p o s trzeg łem, że ma n a s o b ie b rązo we s p o d n ie w czerwo n e p as k i i p o marań czo wo -b rązo wą k o s zu lę. Brązo wa czap k a z żó łtą lamó wk ą leżała o b o k n a s ied zen iu . — Ciek aw b y łem, k ied y zau waży s z — p o wied ział. — J ak s ię czu jes z? — Zu p ełn ie n ieźle — o d p arłem. — Ale n awias em mó wiąc, jed ziemy n a o s tatn ich k ro p lach b en zy n y . — Za p ó źn o ju ż, żeb y co ś n a to p o rad zić. J es teś my teraz w p rawd ziwy m ś wiecie i s ztu czk i z Cien iami k o s zto wały b y za d u żo wy s iłk u . A p o n ad to n ie p rzes zły b y n iep o s trzeżen ie. Nies tety , b ęd ziemy mu s ieli iś ć p ies zo , k ied y wó z s tan ie. Stan ął cztery k ilo metry d alej. Zjech ałem n a s k raj d ro g i i zatrzy małem s ię. Sło ń ce żeg n ało s ię ju ż z n ami n a zach o d zie i rzu cało d łu g i cień . Sięg n ąłem za s ieb ie n a ty ln e s ied zen ie p o b u ty , k tó re ty mczas em p rzek s ztałciły s ię w d łu g ie, czarn e b o tfo rty , i wy jmu jąc je, u s ły s załem metaliczn y b rzęk . J ak s ię o k azało , b y ł to d o b rze wy ważo n y s reb rn y miecz wraz z p o ch wą. Po ch wa id ealn ie p as o wała d o mo jeg o p as a. Leżała tam tak że czarn a p elery n a z zap in k ą w k s ztałcie s reb rn ej ró ży . — M y ś lałeś p ewn o , że n a zaws ze s ą s traco n e? — zap y tał Ran d o m. — Tak jak b y — o d p arłem.

Wy s ied liś my z s amo ch o d u i ru s zy liś my p ies zo . Wieczó r b y ł ch ło d n y i rześ k i. Na ws ch o d zie p o k azały s ię ju ż g wiazd y , s ło ń ce ch o wało s ię za h o ry zo n t. Szliś my d ro g ą, a Ran d o m zau waży ł: — Co ś tu n ie g ra. — Co mas z n a my ś li? — Za łatwo n am p o s zło . Nie p o d o b a mi s ię to . Do jech aliś my d o Las u Ard eń s k ieg o n iemal b ez p rzes zk ó d . Co p rawd a J u lian p ró b o wał n as zatrzy mać, ale s am n ie wiem… Tak g ład k o d o tarliś my aż tu taj, że zaczy n am p o d ejrzewać, iż n am n a to p o zwo lo n o . — M n ie też to p rzy s zło d o g ło wy — s k łamałem. — J ak s ąd zis z, co to mo że zn aczy ć? — Ob awiam s ię — o d p arł — że id ziemy p ro s to w p u łap k ę. Przez k ilk a min u t s zliś my w milczen iu . — M y ś lis z o zas ad zce? — s p y tałem. — Ten las wy d aje mi s ię d ziwn ie s p o k o jn y . — Bo ja wiem. Przes zliś my jes zcze jak ieś trzy k ilo metry , zan im s ło ń ce zas zło . Zap ad ła ciemn a n o c ro zjarzo n a g wiazd ami. — Niezb y t to d la n as o d p o wied n i s p o s ó b p o d ró żo wan ia — zau waży ł Ran d o m. — To p rawd a — p rzy zn ałem. — Ale tro ch ę s ię b o ję zd o b y wać teraz ru mak a. — J a też. — J ak a jes t two ja o cen a s y tu acji? — zap y tał Ran d o m. — W k ażd ej ch wili mo że n am g ro zić ś mierteln e n ieb ezp ieczeń s two . — Czy s ąd zis z, że p o win n iś my zejś ć z d ro g i? — Zas tan awiałem s ię n ad ty m — zn ó w s k łamałem. — Nic n am n ie zas zk o d zi p ó jś ć tro ch ę s k rajem las u . Wes zliś my p o międ zy d rzewa i ciemn e cien ie s k ał i k rzewó w. Po wo li wzes zed ł k s ięży c, d u ży , s reb rzy s ty , ro zjaś n iający n o c. — M ęczy mn ie p rzeczu cie, że n ie mo że n am s ię u d ać — o d ezwał s ię Ran d o m. — Na czy m je o p ieras z? — Na jed n ej zas ad n iczej rzeczy . — J ak iej? — Ws zy s tk o p o s zło za s zy b k o i za łatwo . Wcale mi s ię to n ie p o d o b a. Teraz, k ied y jes teś my w p rawd ziwy m ś wiecie, za p ó źn o ju ż, żeb y s ię co fać. Nie mo żemy

ig rać z Cien iami, mu s imy p o leg ać n a włas n y ch mieczach . (Sam miał u p as a k ró tk ą, wy p o lero wan ą d o p o ły s k u k lin g ę). Po d ejrzewam, że to za s p rawą Ery k a d o tarliś my aż tu taj. Nic ju ż n a to n ie mo żemy p o rad zić, ale teraz żału ję, że n ie mu s ieliś my walczy ć o k ażd y metr p rzeb y tej d ro g i. Przes zliś my jes zcze tro ch ę p o n ad k ilo metr i zatrzy maliś my s ię n a p ap iero s a. Paliliś my , o s łan iając d ło ń mi żarzący s ię czu b ek . — Co za p ięk n a n o c — p o wied ziałem d o Ran d o ma i ch ło d n eg o wietrzy k u . — Tak , zap ewn e… Co to tak ieg o ? Za n ami zas zeleś ciło co ś w k rzak ach . — M o że to jak ieś zwierzę… Ran d o m ju ż trzy mał miecz w ręk u . Zamarliś my w b ezru ch u , ale n ic więcej n ie u s ły s zeliś my . Ran d o m s ch o wał miecz i ru s zy liś my w d als zą d ro g ę. Z ty łu n ie d o b ieg ały żad n e d źwięk i, lecz p o ch wili u s ły s załem co ś p rzed n ami. Na mo je s p o jrzen ie Ran d o m o d p o wied ział s k in ięciem g ło wy i zaczęliś my iś ć jes zcze o s tro żn iej. W o d d ali wid ać b y ło d elik atn ą łu n ę, jak ą d aje o g n is k o . Nie s ły s zeliś my żad n y ch g ło s ó w, ale p o ro zu miaws zy s ię b ez s łó w, zg o d n ie s k iero waliś my s ię w tamtą s tro n ę. M in ęła p rawie g o d zin a, zan im d o tarliś my d o o b o zo wis k a. Wo k ó ł o g n ia s ied ziało czterech mężczy zn , d wó ch in n y ch s p ało w cien iu . Dziewczy n a p rzy wiązan a d o p ala miała wp rawd zie o d wró co n ą g ło wę, lecz n a jej wid o k s erce zab iło mi ży wiej. — Czy żb y to b y ła… ? — s zep n ąłem d o Ran d o ma. — Tak , to mo że b y ć o n a — p rzy zn ał. Dziewczy n a zwró ciła twarz w n as zą s tro n ę i wted y ją ro zp o zn ałem. — Deird re! — Ciek awe, co ta lala zmalo wała? — p o wied ział Ran d o m. — Sąd ząc p o ich b arwach , zab ierają ją z p o wro tem d o Amb eru . M ężczy źn i mieli s tro je czarn o -czerwo n o -s reb rn e, k tó re to zes tawien ie, jak p amiętałem z k art taro ta i jes zcze s k ąd ś , b y ło ch arak tery s ty czn e d la Ery k a. — Sk o ro Ery k ch ce ją mieć, to wy s tarczający p o wó d , ab y jej n ie d o s tał — o ś wiad czy łem. — Nig d y n ie ży wiłem s zczeg ó ln y ch u czu ć d o Deird re — p o wied ział Ran d o m — ale wiem, że ty wręcz p rzeciwn ie, wo b ec teg o … — I wy ciąg n ął miecz z p o ch wy . Po s zed łem w jeg o ś lad y . — Szy k u j s ię — p o leciłem, g o tu jąc s ię d o s k o k u .

Sp ad liś my n a n ich jak p io ru n . W d wie min u ty b y ło ju ż p o ws zy s tk im. Deird re o b s erwo wała n as z n ap ięciem, jej twarz w ś wietle o g n ia wy g ląd ała jak wy k rzy wio n a mas k a. Krzy czała, ś miała s ię i p o wtarzała n as ze imio n a wy s o k im i p rzes tras zo n y m g ło s em, d o p ó k i n ie ro zciąłem jej więzó w i n ie p o mo g łem ws tać. — Bąd ź p o zd ro wio n a, s io s tro . Czy p rzy łączy s z s ię d o n as w n as zej Dro d ze d o Amb eru ? — Nie — o d p o wied ziała. — Dzięk u ję za u rato wan ie mi ży cia, ale wo lałab y m o d razu g o n ie s tracić. Po co właś ciwie id ziecie d o Amb eru ? — J es t tam p ewien tro n d o zd o b y cia — o d p arł Ran d o m, co b y ło d la mn ie n o wo ś cią — a my jes teś my n im zain teres o wan i. — J eś li macie ch o ć o d ro b in ę o leju w g ło wie, to rad zę wam trzy mać s ię z d alek a i n ie n ad s tawiać k ark u — p o wied ziała. By ła n ap rawd ę u ro cza, ch o ć wy męczo n a i u mo ru s an a. Wziąłem ją w ramio n a i u ś cis n ąłem. Ran d o m ty mczas em zn alazł b u k łak win a i n ap iliś my s ię ws zy s cy p o ły k u . — Ery k jes t jed y n y m k s ięciem w Amb erze — ciąg n ęła Deird re — i wo js k o jes t mu o d d an e. — Nie b o ję s ię Ery k a — o ś wiad czy łem, ch o ć w g łęb i d u s zy wcale n ie b y łem teg o tak i p ewien . — Nig d y n ie wp u ś ci was d o Amb eru — mó wiła d alej. — Sama b y łam tam więźn iem, d o p ó k i d wa d n i temu n ie u d ało mi s ię wy d o s tać s ek retn y m p rzejś ciem. M y ś lałam, że s ch ro n ię s ię p o ś ró d Cien i, d o p ó k i ws zy s tk o s ię jak o ś n ie u ło ży , ale n iełatwo tam p rzejś ć tak b lis k o o d rzeczy wis teg o ś wiata. To też d ziś ran o jeg o lu d zie mn ie zn aleźli i właś n ie p ro wad zili z p o wro tem d o Amb eru . M o żliwe, że p o p o wro cie Ery k k azałb y mn ie zab ić, ch o ć n ie jes tem teg o p ewn a. W k ażd y m razie i tak b y łab y m n ic n ie zn aczącą k u k iełk ą. Wy d aje mi s ię, że o n mo że b y ć o b łąk an y , ale teg o też n ie jes tem p ewn a. — A co z Bley s em? — zap y tał Ran d o m. — Wy s y ła ró żn e s two ry z Cien i i Ery k jes t mo cn o zan iep o k o jo n y , że Bley s n ig d y d o tąd n ie zaatak o wał wp ro s t; więc Ery k n ie wie, co o ty m my ś leć, a s p rawa s u k ces ji k o ro n y d alej jes t n ie ro zs trzy g n ięta, ch o ć Ery k d zierży teraz b erło w g arś ci. — Ro zu miem. Czy mó wił co ś o n as ? — O to b ie n ie, ale o Co rwin ie o ws zem. Nad al b o i s ię jeg o p o wro tu d o Amb eru . J es zcze p rzez jak ieś o s iem k ilo metró w n ic wam n ie g ro zi, p o tem jed n ak n a k ażd y m k ro k u czy h a n a was ś mierteln e n ieb ezp ieczeń s two . Każd e d rzewo i k ażd a s k ała k ry ją p u łap k ę lu b zas ad zk ę, ws zy s tk o n a cześ ć Bley s a i Co rwin a. Ery k ch ciał, żeb y ś cie

d o tarli aż tu taj, g d zie Cien ie wam n ie p o mo g ą i b ęd ziecie w jeg o mo cy . To ab s o lu tn ie n iemo żliwe, ab y u d ało s ię wam o min ąć n iezliczo n e p u łap k i i d o s tać d o Amb eru . — A jed n ak ty u ciek łaś … — To co in n eg o . J a s tarałam s ię wy d o s tać, a n ie wtarg n ąć d o ś ro d k a. Zap ewn e też z p o wo d u mo jej p łci i b rak u amb icji n ie p o ś więcał mi ty le u wag i, co wam. A p o za ty m, jak wid zicie, i tak mi s ię n ie u d ało . — Teraz to s ię zmien i, s io s tro — o b iecałem. — Pó k i mam miecz w g arś ci, jes tem n a two je u s łu g i. — A o n a u cało wała mn ie i u ś cis n ęła mi ręk ę, n a co zaws ze b y łem łas y . — J es tem p ewien , że n as ś led zą — p o wied ział Ran d o m i ws zy s cy tro je d aliś my n u ra w ciemn o ś ci. Leżeliś my b ez ru ch u za k rzak iem, o b s erwu jąc, czy k to ś s ię p o k aże. Po p ewn y m czas ie z p o s p ies zn ej, p rzep ro wad zo n ej s zep tem n arad y wy n ik ło jas n o , że o czek u ją o d e mn ie p o d jęcia jak iejś d ecy zji. Py tan ie b y ło p ro s te — co d alej? Na tak lap id arn ie p o s tawio n ą k wes tię n ie mo g łem ju ż d ać wy k rętn ej o d p o wied zi. Wied ziałem, że n ie n ależy im u fać, n awet d ro g iej Deird re, ale jeś li ju ż miałem związać z k imś s wo je lo s y , to Ran d o m b y ł p rzy n ajmn iej wraz ze mn ą p o g rążo n y p o u s zy , a Deird re zaws ze d arzy łem s zczeg ó ln ą s y mp atią. — Ko ch an e ro d zeń s two — zacząłem — mu s zę wam co ś wy zn ać… Ręk a Ran d o ma n aty ch mias t s p o częła n a ręk o jeś ci miecza — o to jak p rzed s tawiały s ię n as ze b raters k ie s to s u n k i. Sły s załem n iemal, jak mó wi d o s ieb ie: „Co rwin u k n u ł zd rad ę". — J eś li u k n u łeś zd rad ę — p o wied ział — to ży wcem mn ie n ie weźmies z. — Zwario wałeś ? — o d p arłem. — Po trzeb n a mi jes t two ja p o mo c, n ie two ja g ło wa. A mo je wy zn an ie s p ro wad za s ię d o teg o , że n ie mam p o jęcia, o co , u d iab ła, w ty m ws zy s tk im ch o d zi. Do my ś liłem s ię p ewn y ch rzeczy , ale tak n ap rawd ę to n ie wiem, g d zie jes teś my , co to jes t Amb er, co ro b i Ery k , k im jes t Ery k i d laczeg o ch o wamy s ię p o k rzak ach p rzed jeg o lu d źmi, n o i p rzed e ws zy s tk im k im ja właś ciwie jes tem. Zap ad ła n iezn o ś n ie d łu g a cis za, p rzerwan a wres zcie s zep tem Ran d o ma: — Co to zn aczy ? — Właś n ie, co to zn aczy ? — zawtó ro wała mu Deird re. — To zn aczy , że u d ało mi s ię wy wieś ć cię w p o le, Ran d o m. Nie wy d awało ci s ię to d ziwn e, że p rzez całą d ro g ę mo ja ro la s p ro wad zała s ię wy łączn ie d o p ro wad zen ia

s amo ch o d u ? — Ty k iero wałeś całą wy p rawą. Sąd ziłem, że d ziałas z wed łu g jak ieg o ś p lan u . Po za ty m wy k o n ałeś k ilk a całk iem s p ry tn y ch p o s u n ięć. No i b ąd ź co b ąd ź, jes teś Co rwin em. — J a s am d o wied ziałem s ię o ty m d wa d n i temu — p o wied ziałem. — Wiem ty le, że jes tem k imś , k o g o n azy wacie Co rwin em, ale n ied awn o miałem wy p ad ek , p o d czas k tó reg o d o zn ałem o b rażeń g ło wy — jak s ię ro zjaś n i, to p o k ażę wam b lizn ę — i o d tej p o ry cierp ię n a amn ezję. Nie p o jmu ję całeg o teg o g ad an ia o Cien iach . Nie p rzy p o min am s o b ie n awet, jak wy g ląd a Amb er. Pamiętam ty lk o mo je ro d zeń s two i fak t, że n ie b ard zo mo g ę mu u fać. Oto cała h is to ria. I co teraz zro b imy ? — Do d ias k a! — zak lął Ran d o m. — Tak , teraz ro zu miem. To wy jaś n ia ró żn e d ro b iazg i, k tó re mn ie d ziwiły p o d czas d ro g i… Ale jak ci s ię u d ało tak k o mp letn ie o mamić Flo rę? — Kwes tia s zczęś cia i p o d ś wiad o mej p rzeb ieg ło ś ci. Ch o ciaż n ie! On a p o p ro s tu jes t g łu p ia. Teraz jed n ak n ap rawd ę was p o trzeb u ję. — Czy s ąd zis z, że zd o łamy p rzed rzeć s ię d o Cien i? — s p y tała Deird re, lecz n ie zwracała s ię z ty m p y tan iem d o mn ie. — Tak , ale jes tem temu p rzeciwn y — o d p arł Ran d o m. — Ch ciałb y m u jrzeć Co rwin a w Amb erze, a g ło wę Ery k a n a p alu . I n ie co fn ę s ię p rzed ry zy k iem, żeb y to zo b aczy ć, n ie zamierzam więc wracać d o Cien i. Ty o czy wiś cie ró b , co ch ces z. Zaws ze u ważaliś cie mn ie za mięczak a i p o zera; teraz s ię p rzek o n acie, że p o trafię p rzep ro wad zić raz p o wziętą s p rawę d o k o ń ca. — Dzięk i, b racie — p o wied ziałem. — M as z źle w g ło wie — s twierd ziła Deird re. — Cies z s ię, że ju ż n ie tk wis z p rzy wiązan a d o p ala — wy p o mn iał jej i więcej s ię n ie o d ezwała. Od p o czy waliś my w trawie jes zcze p rzez ch wilę, g d y wtem n a p o lan ę wk ro czy ło trzech mężczy zn . Ro zejrzeli s ię d o k o ła i d wó ch z n ich p o ch y liło s ię, wąch ając ziemię. Pó źn iej s p o jrzeli w n as zy m k ieru n k u . — Ciek awe — s zep n ął Ran d o m, k ied y zaczęli s ię zb liżać. Zo b aczy łem to wy raźn ie, ch o ć ty lk o o d b ite w Cien iu . M ężczy źn i p u ś cili s ię n a czwo rak i, a ich s zare s tro je u leg ły w ś wietle k s ięży ca d ziwn emu p rzeo b rażen iu . I rap tem s p o jrzało n a mn ie s ześ cio ro p ło n ący ch o czu n as zy ch tro p icieli. Przes zy łem p ierws zeg o wilk a mieczem i wted y ro zleg ł s ię lu d zk i jęk . Ran d o m

jed n y m ru ch em ś ciął g ło wę d ru g iemu i ze zd u mien iem zo b aczy łem, że Deird re p o d n o s i trzecieg o i z s u ch y m, k ró tk im trzas k iem łamie mu k ręg o s łu p n a k o lan ie. — Ch o d ź tu , s zy b k o ! — k rzy k n ął Ran d o m. Przeb iłem jes zcze ciało jeg o o fiary , a p o tem p rzetrąco n eg o wilk a Deird re, czemu to warzy s zy ły d als ze ro zd zierające k rzy k i. — Uciek ajmy ! — zarząd ził Ran d o m. — Tęd y ! Po d ąży liś my za n im i p o jak iejś g o d zin ie p rzemy k an ia p o ś ró d zaro ś li Deird re s p y tała: — Do k ąd właś ciwie id ziemy ? — Do mo rza — o d p arł Ran d o m. — Po co ? — Bo tam s ię k ry je p amięć Co rwin a. — J ak to ? — W Reb mie, o czy wiś cie. — Zab iją cię tam i rzu cą rek in o m n a p o żarcie. — Nie p ó jd ę d o s ameg o k o ń ca. Od b rzeg u ty g o p o p ro wad zis z i p o ro zmawias z z s io s trą two jej s io s try . — Ch ces z, żeb y jes zcze raz p rzes zed ł Wzo rzec? — Tak . — To n ieb ezp ieczn e. — Wiem… Po s łu ch aj, Co rwin ie — zwró cił s ię d o mn ie — mu s zę wy zn ać, że zach o wy wałeś s ię o s tatn io w s to s u n k u d o mn ie b ard zo p rzy zwo icie. J eś li p rzy p ad k iem n ie jes teś Co rwin em, to b ęd zie p o to b ie, ch o ciaż mu s is z n im b y ć, n ie mo żes z b y ć n ik im in n y m, s ąd ząc p o ty m, jak s o b ie rad ziłeś mimo b rak u p amięci. Nie, g ło wę d am, że to ty . Zary zy k u j i p rzejd ź d ro g ę wy zn aczo n ą p rzez Wzo rzec. Is tn ieje s zan s a, że p rzy wró ci ci to p amięć. Czy jes teś g o tó w? — Ch y b a tak — o d p arłem. — Ale co to tak ieg o ten Wzo rzec? — Reb ma to mias to wid mo . Stan o wi o d b icie Amb eru zato p io n e w mo rzu . J ak w zwierciad le o d b ija s ię w n im cały ś wiat Amb eru . Ży ją tam lu d zie Llewelli, tak jak b y ży li w Amb erze. Nien awid zą mn ie za k ilk a g rzes zk ó w z p rzes zło ś ci, więc n ie mo g ę ci to warzy s zy ć, ale jeś li wy jaś n is z im, co cię s p ro wad za, i n ap o mk n ies z o s wo jej mis ji, to ch y b a p o zwo lą ci p rzejś ć p rzez Wzo rzec Reb my , k tó ry , b ęd ąc o d wro tn o ś cią teg o z Amb eru , p o win ien o d n ieś ć ten s am s k u tek . To zn aczy d ać

s y n o wi n as zeg o o jca mo c p rzeb y wan ia p o ś ró d Cien i. — Co p rzez to zy s k am? — Zy s k as z wied zę o s o b ie s amy m. — Wo b ec teg o jes tem g o tó w — o ś wiad czy łem. — Brawo ! Sk o ro tak , to id ziemy n a p o łu d n ie. Zajmie n am to p arę d n i, zan im d o trzemy d o s ch o d ó w… Zejd zies z z n im, Deird re? — Tak , zejd ę tam z mo im b ratem Co rwin em. Wied ziałem, że tak o d p o wie, i u cies zy łem s ię, ch o ć jed n o cześ n ie o g arn ął mn ie lęk . Szliś my całą n o c. Wy min ęliś my trzy zb ro jn e o d d ziały , a n ad ran em p rzes p aliś my s ię w jas k in i.

ROZDZIAŁ V Dwie d o b y s zliś my d o ró żo wo -czarn y ch p ias k ó w o cean u . Trzecieg o d n ia ran o d o tarliś my n a p lażę, u n ik n ąws zy s zczęś liwie s p o tk an ia z k o lejn y m o d d ziałem. Nie ch cieliś my wy ch o d zić n a o twartą p rzes trzeń , d o p ó k i n ie wy p atrzy my miejs ca, w k tó ry m zn ajd u je s ię Faiella-b io n in , czy li Sch o d y d o Reb my , i n ie b ęd ziemy mo g li s zy b k o d o n ich p o d b iec. Ws ch o d zące s ło ń ce rzu cało ty s ięczn e reflek s y n a s p ien io n e fale i o ś lep ien i ich mig o tliwy m tań cem n ie mo g liś my d o s trzec, co s ię d zieje p o d p o wierzch n ią wo d y . Przez o s tatn ie d wie d o b y ży wiliś my s ię o wo cami, b y łem więc wś ciek le g ło d n y , ale zap o mn iałem o ty m, p atrząc n a s zero k ą, o p ad ającą k u mo rzu p lażę, n a jej k ręte b rzeg i p o ro ś n ięte czerwo n y m, p o marań czo wy m i ró żo wy m k o ralo wcem, n a zło ża mu s zelek i wy p o lero wan y ch k amy k ó w, n a zło to -b łęk itn o -p u rp u ro we fale z cich y m p lu s k iem ś lące w d al s wo ją p ieś ń ży cia, n iczy m b ło g o s ławień s two s p o d ró żo wej zo rzy p o ran n ej. J ak ieś trzy d zieś ci k ilo metró w n a lewo w k ieru n k u p ó łn o cn y m, zwró co n a k u ws ch o d o wi, wzn o s iła s ię g ó ra Ko lv ir, matczy n y m g es tem ch ro n iąca Amb er w o b jęciach , a b u d zące s ię s ło ń ce o ś wietlało ją zło tą p o ś wiatą, ro zp in ając n ad

mias tem welo n tęczy . Ran d o m s p o jrzał w tamtą s tro n ę, zazg rzy tał zęb ami — mo żliwe, że i ja b ezwied n ie u czy n iłem to s amo . Deird re d o tk n ęła mo jej ręk i, ws k azała p rzed s ieb ie ru ch em g ło wy i zaczęła iś ć n a p ó łn o c, ró wn o leg le d o b rzeg u . Ran d o m i ja p o d ąży liś my za n ią. Najwy raźn iej wy p atrzy ła jak iś zn ak . Przes zliś my mo że p ó ł k ilo metra, k ied y n ag le ziemia jak b y lek k o zad rżała. — J eźd źcy n a k o n iach ! — s y k n ął Ran d o m. — Sp ó jrzcie! — p o wied ziała Deird re. Gło wę zad arła d o g ó ry i p atrzy ła w n ieb o . Po d ąży łem o czami za jej wzro k iem. Nad n ami k rąży ł jas trząb . — J ak d alek o jes zcze? — s p y tałem. — Tam, p rzy ty m k o p cu — o d p arła. Wzn o s ił s ię jak ieś s to metró w p rzed n ami, wy s o k i n a p o n ad d wa metry , zb u d o wan y z d u ży ch s zary ch k amien i, wy tarty ch p rzez p ias ek , wiatr i wo d ę, u s y p an y ch n a k s ztałt ś cięteg o s to żk a. Od g ło s k o p y t ro zleg ł s ię b liżej i to warzy s zy ł mu d źwięk ro g u , ale n ie b y ł to ró g J u lian a. — Bieg iem! — k rzy k n ął Ran d o m i rzu ciliś my s ię n ap rzó d . Po jak ich ś d wu d zies tu p ięciu k ro k ach s p ad ł n a n as jas trząb . Ru n ął n a Ran d o ma, ale ten o p ęd ził s ię trzy man y m w ręk u mieczem. Wted y p tas zy s k o rzu ciło s ię n a Deird re. Bły s k awiczn ie wy ciąg n ąłem miecz z p o ch wy i ciąłem. Po leciały p ió ra. Ptak u n ió s ł s ię i zn ó w o p ad ł — ty m razem o s trze trafiło celn ie i my ś lę, że jas trząb s p ad ł n a ziemię, ale n ie mo g ę p rzy s iąc, b o n ie miałem zamiaru zatrzy my wać s ię i o g ląd ać. Tęten t s ły ch ać b y ło ju ż całk iem b lis k o i wy raźn ie, a s y g n ał ro g u p rzewiercał n am u s zy . Do b ieg liś my d o s to żk a. Deird re zwró ciła s ię p o d k ątem p ro s ty m d o mo rza i ru s zy ła p rzed s ieb ie. Nie b y łem w n as tro ju , żeb y k wes tio n o wać d ecy zję o s o b y , k tó ra zd awała s ię d o s k o n ale wied zieć, co ro b i. Po s zed łem w jej ś lad y ; k ątem o k a wid ziałem ju ż jeźd źcó w. By li jes zcze d o ś ć d alek o , ale p ęd zili g alo p em p o p laży p o ś ró d u jad an ia p s ó w i k ak o fo n ii ro g ó w. Na ten wid o k Ran d o m i ja rzu ciliś my s ię czy m p ręd zej d o wo d y za n as zą s io s trą. By liś my ju ż p o p as w mo rzu , k ied y Ran d o m p o wied ział: — Czek a mn ie ś mierć n iezależn ie o d teg o , czy zo s tan ę, czy p ó jd ę d alej. — Ale tu g ro zi ci n aty ch mias t, a tam mo żn a jes zcze p ró b o wać n eg o cjacji. Ch o d ź s zy b k o ! By liś my n a czy mś w ro d zaju k amien n eg o ch o d n ik a, k tó ry s ch o d ził w mo rze. Nie

miałem p o jęcia, jak o n i s o b ie wy o b rażają o d d y ch an ie p o d wo d ą, ale Deird re n ajwy raźn iej s ię ty m n ie p rzejmo wała, więc i ja s tarałem s ię n ie o k azy wać n iep o k o ju , ch o ć mo cn o mn ie to n u rto wało . Kied y wo d a zaczęła n am p o d ch o d zić d o g ard ła, b y łem b lis k i p an ik i. J ed n ak że Deird re s zła p ro s to p rzed s ieb ie, a ja z Ran d o mem za n ią. Co p arę k ro k ó w b y ł s to p ień w d ó ł. Sch o d ziliś my p o o g ro mn y ch s ch o d ach , k tó re n azy wały s ię Faiella-b io n in , jak s o b ie n araz u p rzy to mn iłem. Przy n as tęp n y m s to p n iu wo d a zamk n ie mi s ię n ad g ło wą — Deird re ju ż zes zła p o n iżej lin ii mo rza! Wciąg n ąłem więc g łęb o k o p o wietrze i zan u rzy łem s ię. Sto p n ie s ch o d ziły co raz n iżej. Nie mo g łem s ię n ad ziwić, że wo d a n ie wy p y ch a mn ie w g ó rę, lecz id ę zu p ełn ie s wo b o d n ie jak p o n o rmaln y ch s ch o d ach , ch o ć mo je ru ch y s ą n ieco s p o wo ln io n e. Zacząłem s ię martwić, co zro b ię, k ied y n ie b ęd ę mó g ł d łu żej ws trzy my wać o d d ech u . Wid ziałem p ęch erzy k i n ad g ło wą Deird re i Ran d o ma i s tarałem s ię p o d p atrzeć, jak o n i to ro b ią, ale n ic s zczeg ó ln eg o n ie rzu cało mi s ię w o czy . Ich p iers i u n o s iły s ię w n o rmaln y m ry tmie o d d ech u . Kied y b y liś my ju ż jak ieś trzy metry p o d wo d ą, d o b ieg ł mn ie z lewej s tro n y g ło s Ran d o ma — jeg o s ło wa ro zleg ały s ię jak b y z g łęb i s tu d n i, ale b y ły całk iem wy raźn e. — Nie s ąd zę, ab y p s y p o s zły za n ami, ch o ćb y n awet u d ało im s ię zmu s ić k o n ie — p o wied ział. — W jak i s p o s ó b jes teś w s tan ie o d d y ch ać? — s p ró b o wałem zap y tać i jak b y z o d d ali u s ły s załem włas n e s ło wa. — Nie martw s ię — p o wied ział s zy b k o . — J eś li ws trzy mu jes z p o wietrze, to je wy p u ś ć i o d p ręż s ię. Do p ó k i jes teś n a s ch o d ach , mo żes z n o rmaln ie o d d y ch ać. — J ak to mo żliwe? — J eś li n as z p lan s ię p o wied zie, s am zro zu mies z — o d p o wied ział, a jeg o g ło s zad u d n ił g łu ch o w zimn ej, p ły n n ej zielen i. By liś my ju ż jak ieś s ied em metró w p o d wo d ą — wy p u ś ciłem o d ro b in ę p o wietrza i s p ró b o wałem leciu tk o wciąg n ąć o d d ech . Nie o d czu łem żad n y ch p rzy k ry ch n as tęp s tw, wciąg n ąłem więc o d d ech g łęb iej. Po leciało jes zcze tro ch ę b ąb elk ó w, ale o p ró cz teg o n ic s zczeg ó ln eg o n ie n as tąp iło . Nie czu łem też p arcia wo d y , a s ch o d y , p o k tó ry ch s ch o d ziłem, wid ziałem jak p rzez zielo n ą mg łę. Wio d ły co raz n iżej i n iżej, p ro s to p rzed s ieb ie. Gd zieś z d o łu s ączy ło s ię n ik łe ś wiatło . — Kied y min iemy łu k , b ęd ziemy b ezp ieczn i — p o wied ziała mo ja s io s tra. — Wy b ęd ziecie b ezp ieczn i — p o p rawił ją Ran d o m. Zas tan awiałem s ię, co tak ieg o mó g ł zro b ić, żeb y zas łu ży ć s o b ie n a p o d o b n y g n iew w miejs cu zwan y m

Reb mą. — J eś li jad ą n a k o n iach , k tó re n ig d y tęd y n ie s zły , to b ęd ą mu s ieli ś cig ać n as p ies zo — ciąg n ął Ran d o m. — Wted y mamy s zan s ę im u ciec. — W tak im p rzy p ad k u zap ewn e w o g ó le zrezy g n u ją z p o g o n i — zau waży ła Deird re. Przy s p ies zy liś my k ro k u . Kied y b y liś my ju ż k ilk an aś cie metró w p o d p o wierzch n ią, zro b iło s ię ciemn o i zimn o , ale p o ś wiata d o b ieg ająca z d o łu b y ła co raz jaś n iejs za i p o k o lejn y ch p aru s to p n iach zo b aczy łem jej źró d ło . Na p rawo wzn o s iła s ię k o lu mn a. J ej s zczy t wień czy ło co ś n a k s ztałt jarząceg o s ię k lo s za. J ak ieś p ięć metró w d alej s tała d ru g a tak a k o lu mn a, ty m razem n a lewo , a p o tem n as tęp n a, zn ó w n a p rawo i tak d alej. Kied y s ię d o n ich zb liży liś my , wo d a s tała s ię ciep lejs za, a s ch o d y wy raźn iejs ze — b y ły b iałe, w ró żo we i zielo n e ży łk i; p rzy p o min ały b y marmu r, g d y b y n ie to , że n ie b y ły ś lis k ie mimo o p ły wającej je wo d y . M iały z p iętn aś cie metró w s zero k o ś ci i p o o b u s tro n ach o g rad zała je b alu s trad a z teg o s ameg o materiału . Wo k ó ł n as p ły wały ry b y . Ob ejrzałem s ię p rzez ramię, lecz n ie d o jrzałem żad n y ch ś lad ó w p o ś cig u . Ro b iło s ię co raz jaś n iej. Wes zliś my w k rąg p ierws zeg o ś wiatła i zo b aczy łem, że to wcale n ie k lo s z zwień cza czu b ek k o lu mn y . M u s iałem d o d ać s o b ie ó w s zczeg ó ł, p ró b u jąc jak o ś zracjo n alizo wać w my ś lach to zjawis k o . Ty mczas em o k azało s ię, że b y ł to p ó łmetro wy p ło mień , tań czący jak n a wielk iej p o ch o d n i. Po s tan o wiłem, że s p y tam o to p ó źn iej, a teraz zach o wam o d d ech — jeś li tak to mo żn a n azwać — n a s zy b k i mars z w d ó ł. Kied y wes zliś my w aleję ś wiatła i min ęliś my s ześ ć d als zy ch p o ch o d n i, Ran d o m p o wied ział: — Go n ią n as . Ob ejrzałem s ię p o n o wn ie i zo b aczy łem w d ali k ilk a p o s taci, cztery z n ich n a k o n iach . To d ziwn e u czu cie ś miać s ię p o d wo d ą i s ły s zeć włas n y ś miech . — Pro s zę b ard zo — o ś wiad czy łem, d o ty k ając ręk o jeś ci — teraz, k ied y d o s zliś my aż d o tąd , ws tąp iła we mn ie d ziwn a mo c! Przy s p ies zy liś my jed n ak k ro k u — n a p rawo i n a lewo o taczały n as wo d y czarn e jak atramen t. Oś wietlo n e b y ły ty lk o s ch o d y , p o k tó ry ch zb ieg aliś my w d ó ł co s ił, aż wres zcie d o s trzeg łem w o d d ali co ś jak b y wielk i łu k . Deird re p rzes k ak iwała p o d wa s to p n ie n araz, ale ju ż czu liś my wib racje two rzo n e p rzez s taccato k o p y t k o ń s k ich za n ami. Dalek o z ty łu wid ać b y ło zb ro jn y o d d ział wy p ełn iający całą s zero k o ś ć s ch o d ó w. Czterej jeźd źcy n a k o n iach wy s fo ro wali s ię d o p rzo d u i p o wo li n as d o g an iali.

Bieg n ąc za Deird re, n ie zd ejmo wałem d ło n i z ręk o jeś ci. Trzy , cztery , p ięć. Do p iero min ąws zy p iąte ś wiatło , o d wró ciłem s ię zn o wu i zo b aczy łem, że jeźd źcy s ą k ilk an aś cie metró w n ad n ami. Pies zeg o o d d ziału n ie b y ło ju ż p rawie wid ać. W d o le majaczy ł łu k , o d k tó reg o d zieliło n as jes zcze k ilk ad zies iąt metró w. Du ży , lś n iący jak alab as ter, zd o b io n y rzeźb ami try to n ó w, n imf mo rs k ich , s y ren , d elfin ó w. A p o d ru g iej s tro n ie s tali ch y b a lu d zie. — M u s zą s ię d ziwić, p o co tu p rzy ch o d zimy — p o wied ział Ran d o m. — J eś li n ie zd o łamy tam d o trzeć, ta k wes tia p o zo s tan ie b ez o d p o wied zi — o d p arłem, b ieg n ąc ile s ił, g d y ż k ątem o k a d o jrzałem, że jeźd źcy zb liży li s ię jes zcze o k ilk a metró w. Wy ciąg n ąłem miecz z p o ch wy — jeg o o s trze b ły s n ęło w ś wietle p o ch o d n i. Ran d o m p o s zed ł za mo im p rzy k ład em. J es zcze p arę s to p n i i wib racje d o ch o d zące z zielo n ej to n i s tały s ię tak p o tężn e, iż mu s ieliś my s tan ąć i zmierzy ć s ię z p rzeciwn ik iem, b y n ie d ać s ię zarąb ać w b ieg u . Nap as tn icy b y li tu ż-tu ż. Od b ramy d zieliło n as n ie więcej n iż trzy d zieś ci metró w, ale p ó k i n ie p o k o n amy czterech jeźd źcó w, ró wn ie d o b rze mo g ło to b y ć p ięćd zies iąt k ilo metró w. Zro b iłem u n ik p rzed cio s em n acierająceg o n a mn ie mężczy zn y . Z p rawej s tro n y , n ieco za n im, zb liżał s ię n as tęp n y n ap as tn ik , wo b ec teg o p rzes u n ąłem s ię w lewo , b liżej b alu s trad y . Zmu s zało g o to d o cięcia p o p rzek ątn ej, jak o że trzy mał miecz w p rawej ręce. J eg o cio s s p aro wałem en quatre i zrip o s to wałem. By ł mo cn o wy ch y lo n y z s io d ła i czu b ek miecza p rzes zy ł mu s zy ję p o p rawej s tro n ie. Siln y s tru mień k rwi n iczy m s zk arłatn y d y m u n ió s ł s ię wiru jąc w zielo n ej p o ś wiacie. Po my ś lałem id io ty czn ie, że p o win ien to zo b aczy ć v an Go g h . Ko ń p rzes zed ł b o k iem, a ja s k o czy łem d o d ru g ieg o n ap as tn ik a i zaatak o wałem g o o d ty łu . Od wró cił s ię i o d p arł cio s . Ale s iła in ercji w wo d zie i mo je u d erzen ie wy s ad ziły g o z s io d ła. Kied y s p ad ał, k o p n iak iem p o d rzu ciłem g o w g ó rę i g d y d ry fo wał n ad e mn ą, zn ó w ciąłem. I ty m razem s p aro wał, lecz wy p ch n ęło g o to p o za b alu s trad ę. Us ły s załem jes zcze ty lk o jeg o k rzy k , k ied y wes s ało g o o g ro mn e ciś n ien ie wo d y . Po tem zap ad ła cis za. Zwró ciłem s ię teraz d o Ran d o ma, k tó ry zab ił ju ż jed n eg o jeźd źca wraz z k o n iem i właś n ie walczy ł z d ru g im. Zan im d o n ieg o d o b ieg łem, zab ił i jeg o , i ś miał s ię w g ło s . Krew falo wała n ad ciałami zab ity ch i n ag le zd ałem s o b ie s p rawę, że n ap rawd ę d awn o temu zn ałem s zalo n eg o , s mu tn eg o , n ies zczęs n eg o Vin cen ta v an Go g h a, i to wielk a s zk o d a, iż n ie mó g ł teg o n amalo wać. Od d ział p ies zy ch zn ajd o wał s ię teraz jak ieś trzy d zieś ci metró w za n ami, rzu ciliś my s ię więc b ieg iem w k ieru n k u łu k u . Deird re b y ła ju ż p o d ru g iej s tro n ie. Po ch wili i my p rzek ro czy liś my b ramę. M ieliś my o b ecn ie d o d y s p o zy cji las mieczy , to też g o n iący co fn ęli s ię. Sch o waliś my b ro ń , a Ran d o m p o wied ział:

— Do s tan ę teraz za s wo je — p o czy m p o d es zliś my d o g ru p y lu d zi, k tó rzy s tan ęli w n as zej o b ro n ie. Ran d o mo wi k azan o n aty ch mias t o d d ać b ro ń — wzru s zy ł ramio n ami i o d p iął miecz. Dwó ch mężczy zn s tan ęło p o jeg o b o k ach , a trzeci z ty łu , i w ten s p o s ó b s ch o d ziliś my d alej p o s ch o d ach . Straciłem p o czu cie czas u w ty m wo d n y m k ró les twie, ale mu s ieliś my ch y b a iś ć jak iś k wad ran s d o p ó ł g o d zin y , zan im d o s zliś my n a miejs ce. Stały p rzed n ami zło te wro ta Reb my . Wes zliś my p rzez n ie i zn aleźliś my s ię w mieś cie. Ws zy s tk o wid ać b y ło p rzez zielo n ą mg iełk ę. Bu d y n k i, d elik atn ej k o n s tru k cji i w więk s zo ś ci wy s o k ie, two rzy ły reg u larn e wy s ep k i, a ich k o lo ry ran iły mi o czy , wwiercając s ię w mó zg i n atrętn ie d o mag ając s ię miejs ca w mo jej p amięci. Nies tety , s k o ń czy ło s ię n a zn an y m mi ju ż b ó lu g ło wy , k tó ry o d zy wał s ię, ilek ro ć d awały o s o b ie zn ać rzeczy zap o mn ian e lu b n a wp ó ł zap o mn ian e. Wied ziałem jed n ak , że ch o d ziłem ju ż k ied y ś p o ty ch u licach lu b w k ażd y m razie p o b ard zo p o d o b n y ch . Ran d o m n ie wy p o wied ział an i s ło wa, o d k ąd g o ares zto wan o . Deird re zap y tała jed y n ie o n as zą s io s trę, Llewellę. Up ewn io n o ją, że Llewella jes t w Reb mie. Przy jrzałem s ię es k o rtu jący m n as mężczy zn o m. Ich wło s y b y ły zielo n k awe, p u rp u ro we lu b czarn e, a o czy zielo n e, ty lk o jed en miał o czy p iwn e. Ub ran i b y li w łu s k o wate p an talo n y i p elery n y , mieli s k rzy żo wan e n a p iers iach s zelk i i k ró tk ie k lin g i u p as ó w n ab ity ch mu s zelk ami. Ws zy s cy b y li d o ś ć s k ąp o o wło s ien i. Nic d o mn ie n ie mó wili, ale p rzy p atry wali s ię ciek awie. Po zwo lo n o mi zatrzy mać b ro ń . W mieś cie p o p ro wad zo n o

n as

s zero k ą aleją, jes zcze g ęś ciej

o ś wietlo n ą

p ło n ący mi k o lu mn ami n iż Faiella-b io n in . Lu d zie p atrzy li n a n as zza o ś mio k ątn y ch p rzy ciemn io n y ch o k ien , a wo k ó ł p ły wały b arwn e ry b y . Kied y s k ręciliś my n a ro g u , o g arn ął n as zimn y p rąd , n iczy m p o d mu ch p ó łn o cn eg o wiatru , a p o k ilk u k ro k ach p rąd ciep ły , jak wio s en n y zefirek . Do p ro wad zo n o n as d o p ałacu w ś ro d k u mias ta, k tó ry zn ałem jak włas n ą k ies zeń . By ł o d b iciem p ałacu w Amb erze, zamg lo n y m p rzez zielo n ą to ń i zn iek s ztałco n y m p rzez n iezliczo n e lu s tra u mies zczo n e w n ajd ziwn iejs zy ch miejs cach . W s zk lan ej s ali, też mi zn ajo mej, s ied ziała n a tro n ie k o b ieta o s zmarag d o wy ch wło s ach p rzety k an y ch s reb rem, o g ro mn y ch o czach k o lo ru n efry tu i b rwiach jak s k rzy d ła jas k ó łk i. M iała małe u s ta, o k rąg ły p o d b ró d ek i wy s o k ie, wy raźn ie zary s o wan e k o ś ci p o liczk o we. Przez jej czo ło b ieg ła o b ręcz z b iałeg o zło ta, a s zy ję zd o b ił k ry s ztało wy n as zy jn ik ze ws p an iały m s zafirem rzu cający m b ły s k i s p o międ zy jej p ięk n y ch , n ie o s ło n ięty ch p iers i, k tó ry ch czu b k i też b y ły jas n o zielo n e. Ub ran a w n ieb ies k ie łu s k o we s p o d n ie

i s reb rn y p as ek , w ręk u trzy mała b erło z ró żo weg o k o rala, a n a k ażd y m p alcu miała p ierś cio n ek z k amien iem w in n y m o d cien iu b łęk itu . Po witała n as b ez u ś miech u . — Czeg o tu s zu k acie, wy g n ań cy z Amb eru ? — s p y tała melo d y jn y m, mięk k im g ło s em. Od p o wied ziała jej Deird re. — Uciek amy p rzed g n iewem k s ięcia, k tó ry rząd zi w p rawd ziwy m mieś cie, czy li p rzed Ery k iem. Prawd ę mó wiąc, ch cemy g o o b alić. J eś li mu s p rzy jacie, to zn aczy , że o d d aliś my s ię w ręce wro g a i jes teś my zg u b ien i. Ale p rzeczu cie mi mó wi, że tak n ie jes t. Przy s zliś my p ro s ić o p o mo c, s zlach etn a M o ire… — Nie d am wam p o s iłk ó w d o atak u n a Amb er. J ak wiecie, ws zelk ie ro zru ch y zn ajd ą s wo je o d b icie i w mo im k ró les twie. — Nie o to n am ch o d zi, d ro g a M o ire — o d p arła Deird re — ale o n iewielk ą p rzy s łu g ę, k tó ra an i cieb ie, an i two ich p o d d an y ch n ie b ęd zie n ic k o s zto wała. — Słu ch am więc. Ery k jes t tu taj ró wn ie zn ien awid zo n y , jak ten ren eg at s to jący p o two jej lewej ręce. — I ws k azała n a mo jeg o b rata, k tó ry p atrzy ł jej p ro s to w o czy z zu ch wały m u ś mies zk iem w k ącik ach u s t. J eś li n awet p rzy jd zie mu zap łacić wy s o k ą cen ę za to , co zro b ił, to wied ziałem, że zap łaci ją z g o d n o ś cią, jak p rawd ziwy k s iążę Amb eru — p o d o b n ie jak to n ieg d y ś u czy n iło trzech n as zy ch n ieży jący ch b raci, co s o b ie n ag le u ś wiad o miłem. Zap łaci ją, d rwiąc ze ś mierci i ś miejąc s ię u s tami p ełn y mi k rwi, a u mierając, rzu ci k lątwę, k tó ra s ię n iech y b n ie s p ełn i. Zro zu miałem, że ja też mam tak ą mo c i u ży ję jej, g d y o k o liczn o ś ci b ęd ą teg o wy mag ać. — Przy s łu g a, o k tó rą p ro s zę — ciąg n ęła Deird re — d o ty czy mo jeg o b rata Co rwin a, a zarazem b rata lad y Llewelli, k tó ra mies zk a tu z to b ą. O ile wiem, o n s am n ig d y w n iczy m ci n ie u ch y b ił… — To p rawd a. Ale d laczeg o n ie mó wi s am za s ieb ie? — W ty m cały p ro b lem, p an i. Nie mo że, b o n ie wie, o co p ro s ić. Utracił p amięć p o wy p ad k u , jak i mu s ię p rzy trafił, g d y ży ł p o ś ró d Cien i. Przy b y liś my tu właś n ie p o to , żeb y mó g ł ją o d zy s k ać i s tawić czo ło Ery k o wi. — Pro s zę cię, mó w d alej — zach ęciła ją k o b ieta n a tro n ie, p atrząc n a mn ie s p o d rzęs o cien iający ch o czy . — Tu , w ty m b u d y n k u — ciąg n ęła Deird re — jes t p ewn a k o mn ata, rzad k o o d wied zan a. W tej k o mn acie, o d two rzo n y n a p o d ło d ze g o rejącą lin ią, mieś ci s ię d u p lik at teg o , co n azy wamy Wzo rcem. Bez u traty ży cia p rzeb y ć g o mo że ty lk o s y n lu b có rk a o s tatn ieg o wład cy Amb eru . Daje im to wład zę n ad Cien iami. — Sły s ząc to ,

M o ire zamru g ała p arę razy , a ja zad ałem s o b ie p y tan ie, ile też o s ó b wy s łała n a tę ś cieżk ę, żeb y zd o b y ć cząs tk ę o wej wład zy d la Reb my . Oczy wiś cie b ez rezu ltatu . — Uważamy , że p rzejś cie p rzez Wzo rzec p o win n o wró cić Co rwin o wi p amięć i ws p o mn ien ie d awn y ch d n i, g d y b y ł k s ięciem Amb eru . O ile n am wiad o mo , to jed y n e miejs ce, g d zie Wzo rzec jes t zd u p lik o wan y , o p ró cz Tir-n a No g 'th , d o k ąd n atu raln ie n ie mo żemy s ię w tej ch wili u d ać. M o ire zwró ciła s p o jrzen ie k u mo jej s io s trze, zmierzy ła zimn y m wzro k iem Ran d o ma i zn ó w u tk wiła o czy we mn ie. — Czy Co rwin jes t g o tó w p o d d ać s ię tej p ró b ie? — s p y tała. Sk ło n iłem p rzed n ią g ło wę. — J es tem g o tó w, p an i. — Do s k o n ale — p o wied ziała z u ś miech em. — Wo b ec teg o u d zielam ci mo jeg o p o zwo len ia. Nie mo g ę jed n ak zap ewn ić ci b ezp ieczeń s twa p o za g ran icami mo jeg o k ró les twa. — J eś li o to ch o d zi, Was za Wy s o k o ś ć — wtrąciła Deird re — n ie o czek u jemy żad n y ch p rzy wilejó w; p o wy jś ciu s tąd s ami b ęd ziemy s o b ie rad zić. — Z wy jątk iem Ran d o ma — o ś wiad czy ła M o ire — k tó ry b ęd zie miał zap ewn io n ą o p iek ę. — Co to zn aczy ? — s p y tała Deird re, g d y ż w tej s y tu acji Ran d o m o czy wiś cie milczał. — Z p ewn o ś cią p rzy p o min as z s o b ie, że p ewn eg o razu k s iążę Ran d o m p rzy b y ł d o mo jeg o k ró les twa jak o p rzy jaciel, a p o tem w p o ś p iech u je o p u ś cił wraz z mo ją có rk ą M o rg an th e. — Sły s załam co ś o ty m, lad y M o ire, ale n ie wiem, ile jes t w ty m p rawd y . — Tak właś n ie b y ło . M ies iąc p ó źn iej mo ja có rk a d o mn ie wró ciła. Po p ełn iła s amo b ó js two p arę mies ięcy p o wy d an iu n a ś wiat s y n a, M artin a. Co mas z n am n a to d o p o wied zen ia, k s iążę Ran d o mie? — Nic — o d p arł Ran d o m. — Kied y M artin d o s zed ł d o p ełn o letn o ś ci — ciąg n ęła M o ire — jak o że p ły n ęła w n im k rew wład cy Amb eru , u p arł s ię p rzejś ć p rzez Wzo rzec. J emu jed n emu z mo ich lu d zi s ię to u d ało . Od d alił s ię p o tem d o Cien i i więcej g o n ie wid ziałam. Co mas z d o p o wied zen ia, lo rd zie Ran d o mie? — Nic — p o wtó rzy ł Ran d o m. — Wo b ec teg o wy mierzę ci k arę — o zn ajmiła M o ire. — Ożen is z s ię z k o b ietą,

k tó rą ci ws k ażę, i zo s tan ies z z n ią w mo im k ró les twie p rzez o k rąg ły ro k alb o p o żeg n as z s ię z ży ciem. Co ty n a to , Ran d o mie? Ran d o m n ic n ie rzek ł, ale g wałto wn ie p o k iwał g ło wą. M o ire u d erzy ła b erłem o p o ręcz s wo jeg o tu rk u s o weg o tro n u . — Do b rze — o ś wiad czy ła. — Niech więc tak b ęd zie. I tak s ię s tało . Ud aliś my s ię teraz d o k o mn at g o ś cin n y ch , żeb y s ię tro ch ę o d ś wieży ć. Wk ró tce p o tem M o ire p o jawiła s ię w mo ich d rzwiach . — Witaj, M o ire — p o wied ziałem. — Lo rd Co rwin z Amb eru we włas n ej o s o b ie — rzek ła. — Zaws ze ch ciałam cię p o zn ać. — A ja cieb ie — s k łamałem. — Two je b o h aters k ie czy n y p rzes zły ju ż d o leg en d y . — Dzięk u ję, ale s am n iewiele z n ich p amiętam. — Czy mo g ę wejś ć? — Oczy wiś cie — u s u n ąłem s ię n a b o k . Wes zła d o p ięk n ie u rząd zo n ej k o mn aty , k tó rą mi p rzy d zieliła, i u s iad ła n a b rzeg u p o marań czo wej s o fy . — Kied y ch ces z s p ró b o wać s wo ich s ił n a Wzo rcu ? — J ak n ajs zy b ciej. Zamy ś liła s ię ch wilę, p o tem s p y tała: — Gd zie b y łeś , p rzeb y wając wś ró d Cien i? — Bard zo d alek o s tąd — o d p arłem. — W miejs cu , k tó re p o k o ch ałem. — To d ziwn e, że k s iążę Amb eru p o s iad a tak ą zd o ln o ś ć. — J ak ą zd o ln o ś ć? — Do miło ś ci. — M o że u ży łem n iewłaś ciweg o s ło wa. — Nie s ąd zę — o d p arła. — Ballad y Co rwin a p o trafią p o ru s zy ć s tru n ę s erca. — Pan i, jes teś b ard zo łas k awa. — Ty lk o p rawd o mó wn a. — Pewn eg o d n ia p o ś więcę ci b allad ę. — Czy m s ię zajmo wałeś , mies zk ając wś ró d Cien i? — M am wrażen ie, że b y łem zawo d o wy m żo łn ierzem. Walczy łem d la ty ch , k tó rzy

mi p łacili. A tak że p is ałem s ło wa i mu zy k ę d o p o p u larn y ch p io s en ek . — Ob ie te rzeczy wy d ają mi s ię w two im p rzy p ad k u lo g iczn e i n atu raln e. — Po wied z mi, p ro s zę, co b ęd zie z mo im b ratem, Ran d o mem? — Ożen i s ię z mo ją p o d d an ą, d ziewczy n ą imien iem Vialle. J es t n iewid o ma i n ie ma k o n k u ren ta. — Czy jes teś p ewn a — s p y tałem — że wy rząd zas z jej ty m p rzy s łu g ę? — W ten s p o s ó b o s iąg n ie wy s o k ą p o zy cję, n awet jeś li o n p o ro k u wy jed zie i n ig d y n ie wró ci. Bo co k o lwiek b y o n im mó wić, jes t jed n ak k s ięciem Amb eru . — A co b ęd zie, jeś li s ię w n im zak o ch a? — Czy jeg o w o g ó le mo żn a p o k o ch ać? — J a, n a s wó j s p o s ó b , k o ch am g o jak o b rata. — Ch y b a p o raz p ierws zy s y n Amb eru p o wied ział co ś p o d o b n eg o i p rzy p is u ję to two jej p o ety ck iej n atu rze. — Niemn iej czy to w is to cie n ajlep s ze, co mo żn a d la tej d ziewczy n y u czy n ić? — Przemy ś lałam to i jes tem p ewn a, że tak . Wy leczy s ię z ws zelk ich ran , jak ie o n jej mo że zad ać, a p o jeg o o d ejś ciu zo s tan ie jed n ą z mo ich d am d wo ru . — Niech więc b ęd zie, co ma b y ć — u s tąp iłem, n ie p atrząc n a n ią i czu jąc d ziwn y s mu tek n a my ś l o b ied n ej d ziewczy n ie. — Có ż mo g ę d o d ać? — p o wied ziałem jes zcze. — M o że p o s tęp u jes z s łu s zn ie. M am n ad zieję, że tak . — I p o cało wałem ją w ręk ę. — Lo rd zie Co rwin ie, jes teś jed y n y m k s ięciem Amb eru , k tó ry mo że liczy ć n a mo ją p o mo c — rzek ła. — M o że o p ró cz Ben ed y k ta. Ale n ik t o n im n ie s ły s zał o d d wu n as tu lat i Lir jed en wie, g d zie s ą p o ch o wan e jeg o k o ś ci. Szk o d a. — Nic o ty m n ie wied ziałem — o d p arłem. — Ws zy s tk o p rzez tę mo ją p amięć. M u s zę cię p ro s ić o wy ro zu miało ś ć. Będ zie mi b rak o wać Ben ed y k ta, jeś li rzeczy wiś cie n ie ży je. By ł mo im n au czy cielem s zermierk i i n au czy ł mn ie wład ać ws zelk ą b ro n ią. Lecz mimo to miał w s o b ie d u żo d elik atn o ś ci. — Tak jak i ty , Co rwin ie — p o wied ziała, b io rąc mn ie za ręk ę i p rzy ciąg ając d o s ieb ie. — Nie, wcale n ie — zap ro tes to wałem, s iad ając o b o k n iej n a k an ap ie. — M amy d u żo czas u d o k o lacji — rzek ła i o p arła s ię o mn ie k rąg ły m ramien iem. — Kied y zas iad amy d o s to łu ? — zap y tałem. — Wted y , g d y to zarząd zę — o d p arła, p rzy leg ając d o mn ie cały m ciałem. Wziąłem ją w ramio n a i zn alazłem zap in k ę s zaty s k ry wającej s ło d y cz jej

wd zięk ó w. J ej ciało b y ło mięk k ie i u leg łe, a wło s y zielo n e. Na tej k an ap ie d ałem jej o b iecan ą b allad ę. J ej u s ta o d p o wiad ały mi b ez s łó w.

Po k o lacji — n au czy łem s ię jeś ć p o d wo d ą, k tó rą to s ztu k ę mo że o p is zę k ied y ś d o k ład n iej, jeś li o k o liczn o ś ci b ęd ą teg o wy mag ać — ws taliś my o d s to łu w d łu g im marmu ro wy m h o lu , u d ek o ro wan y m s iecią i czerwo n o b rązo wy mi lin ami, i wy s zliś my n a wąs k i k o ry tarzy k n a ty łach , k tó ry zawió d ł n as n a s p iraln e s ch o d y żarzące s ię w ab s o lu tn ej ciemn o ś ci i b ieg n ące p io n o wo w d ó ł aż p o d d n o mo rza. Po jak ich ś d wu d zies tu k ro k ach mó j b rat zak lął, zs zed ł ze s ch o d ó w i d ał n u ra w g łąb . — Rzeczy wiś cie w ten s p o s ó b jes t s zy b ciej — zau waży ła M o ire. — A to d łu g a d ro g a — d o d ała Deird re, k tó ra zn ała tę o d leg ło ś ć z Amb eru . Op u ś ciliś my więc ws zy s cy s ch o d y i p o p ły n ęliś my wzd łu ż ich jarzącej s ię s p irali. M in ęło jak ieś d zies ięć min u t, zan im d o tk n ęliś my p o d ło g i, ale s tan ęliś my n a n iej mo cn o i p ewn ie. Wo k ó ł n as żarzy ły s ię b lad e ś wiatełk a p o ch o d n i u mies zczo n y ch w n is zach . — Dlaczeg o ta częś ć o cean u o taczająca s o b o wtó ra Amb eru tak s ię ró żn i o d in n y ch wó d ? — s p y tałem. — Bo tak jes t — o d p arła Deird re, co mn ie ziry to wało . By liś my w o g ro mn ej g ro cie, z k tó rej w ró żn e s tro n y ro zch o d ziły s ię wy d rążo n e tu n ele. Po s zliś my jed n y m z n ich . Po b ard zo d łu g im mars zu zaczęły s ię p o b o k ach p o k azy wać wn ęk i, jed n e ch ro n io n e d rzwiami lu b k ratami, in n e n ie. Przed s ió d mą wn ęk ą s tan ęliś my . Zamy k ały ją o g ro mn e s zare d rzwi, p o k ry te jak b y łu s k ą wy k u tą z metalu i d wa razy wy żs ze o d mn ie. Na ten wid o k p rzy p o mn iało mi s ię co ś n a temat wy s o k o ś ci try to n ó w. M o ire u ś miech n ęła s ię, p atrząc p ro s to n a mn ie, wy b rała o g ro mn y k lu cz z k ó łk a wis ząceg o p rzy p as ie i wło ży ła d o zamk a. Nie mo g ła g o jed n ak p rzek ręcić. M o że zb y t d łu g o d rzwi n ie b y ły o twieran e. Ran d o m s ark n ął n iecierp liwie, o d trącił ją i s am ch wy cił za k lu cz. Ro zleg ł s ię s zczęk . Otwo rzy ł d rzwi k o p n iak iem i wes zliś my d o ś ro d k a. W p o k o ju o ro zmiarach s ali b alo wej zn ajd o wał s ię Wzo rzec. Po d ło g a b y ła czarn a i g ład k a jak s zk ło , a n a n iej ro zp o ś cierał s ię Wzo rzec. Is k rzy ł s ię jak zimn e o g n is k o , mig o tał n ad awał całej k o mn acie n ierealn y wy miar. By ł to s k o mp lik o wan y , p ro mien iu jący d ziwn ą en erg ią o rn amen t, zło żo n y g łó wn ie z lin ii k ręty ch , ch o ć b liżej ś ro d k a b y ło też p arę lin ii p ro s ty ch . Przy p o min ał mi fan tas ty czn ie zag matwan ą, wy o lb rzy mio n ą wers ję jed n eg o z ty ch lab iry n tó w, p o

k tó ry ch węd ru je s ię o łó wk iem (czy też d łu g o p is em), żeb y zn aleźć wy jś cie lu b wejś cie. Niemalże wid ziałem s ło wo „Po czątek " wy p is an e z b o k u . M iał jak ieś s to metró w s zero k o ś ci i ch y b a s to p ięćd zies iąt metró w d łu g o ś ci. Zas zu miało mi w g ło wie i k rew u d erzy ła d o s k ro n i. Całe mo je jes tes two wzd rag ało s ię p rzed b ezp o ś red n im k o n tak tem z ty m p rzeraźliwy m two rem. Ale jeś li b y łem k s ięciem Amb eru , to ten wzó r b y ł zak o d o wan y g d zieś w mo ich g en ach , w mo im s y s temie n erwo wy m, g waran tu jąc o d p o wied n ią reak cję, k tó ra u mo żliwi mi p rzejś cie. — Szk o d a, że n ie mam p rzy s o b ie p ap iero s a — p o wied ziałem, n a co k o b iety zach ich o tały , ale jak b y tro ch ę zb y t n erwo wo i za wy s o k o . Ran d o m wziął mn ie p o d ramię i p o wied ział: — To ciężk a p ró b a, ale mo żliwa d o p rzeb y cia, in aczej b y ś my cię tu n ie p rzy p ro wad zali. Id ź b ard zo wo ln o i n ie my ś l o n iczy m in n y m. Nie b ó j s ię fo n tan n y is k ier, k tó ra b ęd zie try s k ać ci s p o d n ó g p rzy k ażd y m k ro k u . J es t n ieg ro źn a. Po czu jes z p rzeb ieg ający cię lek k i p rąd , a p o ch wili o g arn ie cię rad o s n e p o d n iecen ie. Ale n ie ro zp ras zaj s ię i p amiętaj — p rzez cały czas p o s u waj s ię n ap rzó d . Po d żad n y m p o zo rem n ie p rzy s tawaj i n ie s ch o d ź z wy zn aczo n ej ś cieżk i, b o zg in ies z! Szliś my wzd łu ż ś cian y p o p rawej ręce, o k rążając Wzo rzec, żeb y zn aleźć s ię n a jeg o d ru g im k o ń cu . Pan ie s zły za n ami. — Pró b o wałem wy p ers wad o wać jej ten p lan w s to s u n k u d o cieb ie, ale b ez s k u tk u — s zep n ąłem d o Ran d o ma. — Tak też my ś lałem, że s p ró b u jes z — o d p arł. — Ale n ie martw s ię. Ro k mo g ę s p ęd zić, n awet s to jąc n a g ło wie, a p o za ty m mo że wy p u s zczą mn ie wcześ n iej, jeś li wy k ażę s ię wy s tarczająco p rzy k ry m ch arak terem. — Dziewczy n a, k tó rą ci wy b rała, n azy wa s ię Vialle. J es t n iewid o ma. — Ws p an iale — rzek ł. — Świetn y k awał. — Pamiętas z to k s ięs two , o k tó ry m mó wiliś my ? — J as n e. — Wo b ec teg o b ąd ź d la n iej miły i zo s tań p rzez cały ro k , a ja b ęd ę h o jn y . Żad n ej o d p o wied zi. Do p iero p o ch wili s ztu rch n ął mn ie w b o k . — J ak aś two ja p rzy jació łeczk a, tak ? — zarech o tał. — J ak a o n a jes t? — A więc załatwio n e? — s p y tałem d o b itn ie. — Załatwio n e. Stan ęliś my w miejs cu , g d zie zaczy n ał s ię Wzo rzec, w ro g u p o k o ju . Przy s u n ąłem

s ię b liżej i p rzy jrzałem s ię o g n is tej lin ii b ieg n ącej tu ż o b o k mo jej p rawej n o g i. Wzo rzec s tan o wił jed y n e o ś wietlen ie p o k o ju . Przen ik n ął mn ie zimn y d res zcz. Po s tawiłem lewą s to p ę n a ś cieżce. Ob ry s o wała ją lin ia b łęk itn o b iały ch is k ierek . Teraz d o s tawiłem p rawą s to p ę i p rzes zy ł mn ie p rąd , o k tó ry m mó wił Ran d o m. Zro b iłem k ro k d o p rzo d u . Ro zleg ł s ię trzas k i p o czu łem, że wło s y s tają mi d ęb a. Nas tęp n y k ro k . Rap tem ś cieżk a g wałto wn ie s k ręciła, zawracając. Zro b iłem jes zcze d zies ięć k ro k ó w i n atrafiłem n a jak iś o p ó r, jak b y wy ro s ła p rzed e mn ą n iewid zialn a zap o ra o d p ierająca ws zelk ie mo je p ró b y jej p o k o n an ia. Fo rs o wałem ją wy trwale. Nag le u p rzy to mn iłem s o b ie, że jes t to Pierws za Zas ło n a. Przed o s tan ie s ię za n ią b ęd zie ju ż s tan o wiło p ewn e zwy cięs two , d o b ry zn ak , d o wo d zący , że is to tn ie jes tem częś cią Wzo rca. Każd e p o d n ies ien ie i o p u s zczen ie s to p y wy mag ało teraz n ad lu d zk ieg o wy s iłk u , a z mo ich wło s ó w leciały is k ry . Sk o n cen tro wałem s ię n a o g n is tej lin ii. Szed łem, ciężk o d y s ząc. Wtem o p ó r zelżał. Zas ło n a ro zch y liła s ię p rzed e mn ą ró wn ie n ag le, jak p rzed tem zap ad ła. Przes zed łem n a d ru g ą s tro n ę i co ś o s iąg n ąłem. Zd o b y łem cząs tk ę wied zy o s o b ie s amy m. Zo b aczy łem wy ch u d łe, o b leczo n e p ap iero wą s k ó rą s zk ielety lu d zi p o mo rd o wan y ch w Oś więcimiu . By łem o b ecn y n a p ro ces ie w No ry mb erd ze. Sły s załem g ło s Step h en a Sp en d era recy tu jąceg o Wied eń i wid ziałem M atk ę Co u rag e p rzemierzającą s cen ę p o d czas p remiery s ztu k i Brech ta. Patrzy łem n a rak iety s trzelające w n ieb o z tak ich miejs c, jak Peen emü n d e, Van d en b erg , Przy ląd ek Ken n ed y 'eg o , Ky zy ł Ku m w Kazach s tan ie, i d o ty k ałem ręk ą Wielk ieg o M u ru Ch iń s k ieg o . Piliś my p iwo i win o , w p ewn y m mo men cie Szap u r p o wied ział, że jes t p ijan y i o d s zed ł n a b o k zwy mio to wać. Błąd ziłem p o zielo n y ch las ach Zach o d n ieg o Rezerwatu i w ciąg u jed n eg o d n ia zd o b y łem trzy s k alp y . Po d czas mars zu n u ciłem melo d ię, k tó rą in n i p o d ch wy cili, i w ten s p o s ó b p o ws tała p io s en k a Au p rés d e ma Blo n d e… Przy p o min ałem s o b ie co raz więcej s zczeg ó łó w z mo jeg o ży cia w Cien iu , k tó ry jeg o mies zk ań cy n azy wali Ziemią. J es zcze trzy k ro k i, a trzy małem w ręk u zak rwawio n ą s zp ad ę i u my k ałem n a k o n iu p rzed rewo lu cją fran cu s k ą, zo s tawiając za s o b ą zwło k i trzech mężczy zn . Nas u wały mi s ię co raz to n o we o b razy , aż wró ciłem p amięcią… J es zcze jed en k ro k . Wró ciłem p amięcią… Tru p y . Leżały ws zęd zie wo k ó ł, a w p o wietrzu u n o s ił s ię s tras zliwy feto r — o d ó r ro zk ład ający ch s ię ciał. Z jak ieg o ś zau łk a d o laty wało ro zp aczliwe wy cie b ato żo n eg o

n a ś mierć p s a. Nieb o zas n u wały k łęb y czarn eg o d y mu , a wo k ó ł mn ie h u lał lo d o waty wiatr, n io s ąc k ilk a k ro p li d es zczu . Gard ło mn ie p iek ło , ręce mi s ię trzęs ły , g ło wę miałem w o g n iu . Ku ś ty k ałem n iep ewn ie p rzed s ieb ie, wid ząc ws zy s tk o jak p rzez mg łę n a s k u tek g o rączk i, k tó ra mn ie trawiła. Ry n s zto k i b y ły p ełn e ś mieci, zd ech ły ch k o tó w i o d ch o d ó w. Z tu rk o tem i d źwięk iem d zwo n k a p rzeto czy ł s ię o b o k wó z wy p ełn io n y tru p ami, o ch lap u jąc mn ie b ło tem i zimn ą wo d ą. Nie wiem, jak d łu g o tak s ię b łąk ałem, lecz w p ewn ej ch wili ch wy ciła mn ie za ramię jak aś k o b ieta z p ierś cio n k iem w k s ztałcie tru p iej czas zk i n a p alcu . Po wio d ła mn ie d o s wo jej izb y i tam d o p iero o d k ry ła, że n ie mam p ien ięd zy i jes tem n a wp ó ł p rzy to mn y . Na jej wy malo wan ej twarzy p o jawił s ię wy raz s trach u , wy mazu jąc u ś miech z k armin o wy ch warg . Uciek ła, a ja p ad łem n a jej łó żk o . Po jak imś czas ie — lecz zn ó w n ie wiem p o jak im — p o jawił s ię jej s u ten er, u d erzy ł mn ie w twarz i wy ciąg n ął z łó żk a. Uczep iłem s ię jeg o p raweg o b icep s a, a o n n a p ó ł ciąg n ąc, n a p ó ł n io s ąc, d o wló k ł mn ie d o d rzwi. Kied y zd ałem s o b ie s p rawę, że ch ce mn ie wy rzu cić n a u licę, zacis n ąłem w p ro teś cie ręk ę. Ścis k ałem g o res ztk ą s ił, mamro cząc co ś b łag aln ie. Nag le p rzez łzy i p o t zalewający mi o czy zo b aczy łem jeg o s zero k o o twarte u s ta i u s ły s załem k rzy k wy d o b y wający s ię s p o międ zy zep s u ty ch zęb ó w. Złamałem mu k o ś ć w miejs cu , g d zie g o ś cis k ałem. Od ep ch n ął mn ie lewą ręk ą i u p ad ł n a k o lan a, łk ając. Us iad łem n a p o d ło d ze i n a ch wilę ro zjaś n iło mi s ię w g ło wie. — Zo s taję… tu taj… — wy mamro tałem — d o p ó k i n ie p o czu ję s ię lep iej. Wy n o ś s ię. J eś li wró cis z, zab iję cię. — J es t p an ch o ry n a zarazę! — k rzy k n ął. — Przy jd ą tu ju tro p o p ań s k ie k o ś ci! — Sp lu n ął, ws tał i wy s zed ł ch wiejn ie. Do wlo k łem s ię d o d rzwi i zary g lo wałem je. Pó źn iej d o czo łg ałem s ię z p o wro tem d o łó żk a i zas n ąłem. J eś li p rzy s zli n azaju trz p o mo je k o ś ci, to s ię ro zczaro wali. Alb o wiem jak ieś d zies ięć g o d zin p ó źn iej o b u d ziłem s ię w ś ro d k u n o cy zlan y zimn y m p o tem i p o czu łem, że g o rączk a min ęła. By łem o s łab io n y , ale zd o ln y d o racjo n aln eg o d ziałan ia. Zro zu miałem, że p rzemo g łem zarazę. Wziąłem męs k ie o k ry cie, k tó re zn alazłem w s zafie, o raz tro ch ę p ien ięd zy z s zu flad y . I wy s zed łem w n o c n a u lice Lo n d y n u w ro k u Wielk iej Zarazy , s zu k ając czeg o ś … Nie p amiętałem, k im jes tem an i co tu ro b ię. Oto jak s ię to ws zy s tk o zaczęło .

Przes zed łem ju ż d o b ry ch p arę metró w Wzo rca, a is k ry wciąż try s k ały mi s p o d s tó p n a wy s o k o ś ć k o lan . Nie o rien to wałem s ię ju ż, w k tó rą s tro n ę id ę an i g d zie s to ją Ran d o m, Deird re i M o ire. Raz p o raz p rzeb ieg ał p rzeze mn ie p rąd , a g ałk i o czn e zd awały s ię wib ro wać. Naraz p o czu łem mro wien ie w p o liczk ach i ch łó d n a k ark u . Zacis n ąłem zęb y , żeb y n imi n ie s zczęk ać. To n ie wy p ad ek s amo ch o d o wy s p o wo d o wał mo ją amn ezję. M iałem częś cio wy zan ik p amięci o d czas u p an o wan ia Elżb iety I. Flo ra mu s iała u zn ać, że n a s k u tek wy p ad k u zo s tałem u leczo n y . Wied ziała o mo im s tan ie. Nag le u d erzy ła mn ie my ś l, że p rzeb y wała w Cien iu zwan y m Ziemią g łó wn ie p o to , żeb y mieć mn ie n a o k u . Czy żb y trwało to o d s zes n as teg o wiek u ? Nie p o trafiłem o d p o wied zieć n a to p y tan ie. Ale wk ró tce s ię d o wiem. Zro b iłem s ześ ć s zy b k ich k ro k ó w, d o ch o d ząc d o k o ń ca łu k u i p o czątk u lin ii p ro s tej. Led wo p o s tawiłem n a n iej n o g ę, p o czu łem, jak z k ażd y m mo im ru ch em ro ś n ie p rzed e mn ą n o wa zap o ra. By ła to Dru g a Zas ło n a. Sk ręt w p rawo , p o tem jes zcze jed en i jes zcze. A więc b y łem k s ięciem Amb eru . Tak p rzed s tawiała s ię p rawd a. By ło n as p iętn as tu b raci i o s iem s ió s tr, z czeg o n ie ży ło s ześ ciu b raci i d wie, a mo że n awet cztery s io s try . Sp ęd zaliś my d u żo czas u , p rzeb y wając p o ś ró d Cien i alb o w s wo ich włas n y ch ś wiatach . To czy s to ak ad emick ie, ch o ć z p u n k tu wid zen ia filo zo fii d o n io s łe p y tan ie — czy o s o b a mająca mo c n ad Cien iami mo że s two rzy ć s wó j włas n y ś wiat? Nie wg łęb iając s ię w meritu m, p rak ty czn ie b io rąc, mo że. Wk ro czy łem n a k o lejn ą k rętą lin ię i s u n ąłem p o n iej k ro k p o k ro k u , wo ln o , jak w s mo le. Raz… d wa… trzy … cztery … Po d n o s iłem z tru d em g o rejące b u ty , b rn ąc n ap rzó d . W g ło wie mi h u czało , a s erce waliło jak mło tem. Amb er! Teraz, k ied y p rzy p o mn iałem s o b ie Amb er, d ro g a zn ó w b y ła wo ln a. Amb er to n ajwięk s ze mias to , jak ie k ied y k o lwiek is tn iało lu b b ęd zie is tn ieć; zaws ze b y ło i zaws ze b ęd zie, a ws zelk ie in n e mias ta s ą ty lk o o d b iciem cien ia k tó rejś z faz Amb eru . Amb er, Amb er, Amb er… Pamiętam cię i ju ż n ig d y cię n ie zap o mn ę. M y ś lę, że g d zieś w g łęb i s erca zaws ze cię p amiętałem, p rzez ws zy s tk ie te wiek i, k tó re s p ęd ziłem w Cien iu -Ziemi, g d y ż częs to w n o cy wid ziałem w s n ach two je zielo n e i zło te ig lice, i ro zleg łe taras y . Pamiętam two je s zero k ie p ro men ad y i k o lo ro we, żó łto -czerwo n e k lo mb y k wiató w. Pamiętam wo n n e p o wietrze, ś wiąty n ie, p ałace i n iewy s ło wio n y u ro k , k tó ry cię o tacza, o taczał i zaws ze b ęd zie o taczać. Amb er, n ieś mierteln e mias to d ające p o czątek ws zy s tk im in n y m mias to m. Nig d y cię n ie

zap o mn ę, p o d o b n ie jak i d n ia, w k tó ry m zn ó w u jrzałem twó j o b raz n a Wzo rcu w Reb mie, p o ś ró d two ich o d b ity ch ś cian . I ch o ć b y łem p rzy jemn ie s y ty p o u czcie i miło ś ci z M o ire, n ic n ie mo g ło s ię ró wn ać ro zk o s zy , jak ą p o czu łem n a to ws p o mn ien ie! Nawet teraz, k ied y s to ję, k o n temp lu jąc Dwo rce Ch ao s u i o p o wiad ając tę h is to rię jed y n emu i o b cemu ś wiad k o wi, żeb y mó g ł ją p o wtó rzy ć p o mo jej ś mierci, n awet teraz p rzep ełn ia mn ie miło ś ć n a my ś l o ty m mieś cie, d o rząd zen ia k tó ry m zo s tałem s two rzo n y … J es zcze d zies ięć k ro k ó w i wy ro s ły p rzed e mn ą wiru jące języ k i o g n ia. Ws zed łem w n ie, a fale n aty ch mias t zmy wały try s k ający ze mn ie p o t. Lecz o to czek ała mn ie n o wa, d iab els k a zais te s ztu czk a — w wo d zie wy p ełn iającej p o k ó j p o ws tały n ag le s iln e p rąd y , g ro żące zep ch n ięciem mn ie ze Wzo rca. Walczy łem z n imi, o p ierając s ię z cały ch s ił. In s ty n k to wn ie czu łem, że zejś cie ze ś cieżk i p rzed jej u k o ń czen iem ró wn a s ię ś mierci. Nie ś miałem p o d n ieś ć o czu zn ad o g n is tej lin ii p o d n o g ami, żeb y zo b aczy ć, jak i d y s tan s ju ż p rzes zed łem i ile mi jes zcze zo s tało . Prąd y u s tąp iły i o p ad ły mn ie n o we ws p o mn ien ia, ws p o mn ien ia mo jeg o ży cia jak o k s ięcia Amb eru … Nie, p ro s zę n ie p y tać, jak ie — o n e n ależą ty lk o d o mn ie; n iek tó re s ą złe i o k ru tn e, in n e p ięk n e — ws p o mn ien ia z d zieciń s twa w wielk im p ałacu w Amb erze, n ad k tó ry m p o wiewał zielo n y s ztan d ar mo jeg o o jca, Ob ero n a, z b iały m jed n o ro żcem, u n ies io n y m n a ty ln y ch n o g ach , zwró co n y m n a p rawo . Ran d o m p rzes zed ł p rzez Wzo rzec, a n awet Deird re, to też wied ziałem, że i ja, Co rwin , mu s zę teg o d o k o n ać mimo ws zelk ich p rzes zk ó d . Wy s zed łem z o g n ia i wk ro czy łem n a Wielk i Łu k . Ws zy s tk ie ży wio ły ws zech ś wiata ro zp ętały s ię wo k ó ł mn ie. M iałem jed n ak p ewn ą p rzewag ę n ad in n y mi, k tó rzy p ró b o wali p rzeb y ć tę d ro g ę. Wied ziałem, że ju ż raz ją p o k o n ałem, wo b ec czeg o jes tem w s tan ie zro b ić to p o raz d ru g i. To p o mo g ło mi zwalczy ć ś mierteln e o b awy , k tó re o p ad ły mn ie jak czarn e ch mu ry , o d p ły n ęły i p o wró ciły ze zd wo jo n ą s iłą. Szed łem p o Wzo rcu i p rzy p o min ałem s o b ie całą p rzes zło ś ć; p rzy p o min ałem s o b ie d n i s p rzed ty ch p aru wiek ó w s p ęd zo n y ch w Cien iu -Ziemi i ro zmaite miejs ca w ty m Cien iu , k tó re b y ły mi d ro g ie i b lis k ie, zwłas zcza zaś jed n o , k tó re s zczeg ó ln ie u k o ch ałem, n ajb ard ziej p o Amb erze. Przemierzy łem jes zcze trzy łu k i, lin ię p ro s tą i s zereg o s try ch zak rętó w, zn ó w w p ełn i ś wiad o m s wej mo cy , k tó rej n ig d y n ie s traciłem — mo cy p an o wan ia n ad Cien iami. Ko lejn y ch d zies ięć zak rętó w p rzy p rawiło mn ie o zawró t g ło wy , p ó źn iej p rzy s zła k o lej n a k ró tk i łu k , lin ię p ro s tą i Os tatn ią Zas ło n ę. Każd y k ro k s tan o wił męk ę.

Ws zy s tk o s p rzy s ięg ło s ię p rzeciwk o mn ie. Wo d a b y ła raz zimn a, raz wrząca. Fale n ap ierały b ezlito ś n ie. Walczy łem z n imi, id ąc s to p a za s to p ą. Is k ry try s k ały mi teraz aż d o p as a, p o tem d o p iers i, wres zcie d o ramio n . Sięg ały o czu , b y ły ws zęd zie wo k ó ł. Led wo wid ziałem p rzez n ie s am Wzo rzec. Teraz jes zcze k ró tk i łu k , k o ń czący s ię w ciemn o ś ci. Raz… d wa… Os tatn i k ro k b y ł jak p ró b a p rzeb icia s ię p rzez b eto n o wy mu r. Ale wy s zed łem z n iej zwy cięs k o . Do p iero wted y o d wró ciłem s ię wo ln o i s p o jrzałem za s ieb ie, n a d ro g ę, k tó rą p rzeb y łem. Nie p o zwo liłem s o b ie n a lu k s u s o s u n ięcia s ię n a k o lan a. Przecież b y łem k s ięciem Amb eru i n ic n ie mo g ło mn ie zmu s ić d o o k azan ia s łab o ś ci p rzed ró wn y mi s o b ie. Nawet Wzo rzec! Po mach ałem wes o ło w k ieru n k u , g d zie zap ewn e s tali mo i to warzy s ze. Czy mn ie wid zieli, to ju ż in n a s p rawa. Zad ałem s o b ie teraz p y tan ie, co d alej. Zn ałem ju ż mo c Wzo rca. Wró cić tą s amą d ro g ą to żad n a s ztu k a. Ale p o co ? Nie miałem s wo jej talii k art, lecz p rzecież mo g łem s ię p o s łu ży ć Wzo rcem. Wp rawd zie o n i tam n a mn ie czek ali, mó j b rat i s io s tra o raz M o ire o u d ach to czo n y ch z marmu ru … Lecz z d ru g iej s tro n y Deird re mo g ła o d tej p o ry rad zić s o b ie s ama — w k o ń cu u rato waliś my jej ży cie. Nie czu łem s ię w o b o wiązk u o p iek o wać s ię n ią n a s tałe. Ran d o m b y ł n a ro k u wiązan y d o Reb my , ch y b a że zb ierze s ię n a o d wag ę i s k o czy n a Wzo rzec, k tó reg o mag iczn a mo c p o mo że mu u ciec. J eś li ch o d zi o M o ire, to miło mi b y ło ją p o zn ać i mo że lo s zn ó w n as ze s o b ą zetk n ie, co p o witam z rad o ś cią. Zamk n ąłem o czy i s k ło n iłem g ło wę. J ed n ak że u łamek s ek u n d y wcześ n iej mig n ął mi z d ala jak iś cień . Czy żb y Ran d o m p ró b o wał s zczęś cia? Tak czy o wak n ie d o wie s ię, d o k ąd s ię u d ałem. Nik t s ię n ie d o wie. Otwo rzy łem o czy . Stałem w ś ro d k u tak ieg o s ameg o Wzo rca, lecz o d wró co n eg o . By ło zimn o , a ja czu łem s ię p iek ieln ie zmęczo n y , ale b y łem w Amb erze — w p rawd ziwy m p o k o ju , k tó reg o tamten , p rzed ch wilą o p u s zczo n y , s tan o wił ty lk o o d b icie. Z Wzo rca mo g łem p rzen ieś ć s ię d o d o wo ln eg o miejs ca w Amb erze. Z p o wro tem mo g ą jed n ak b y ć k ło p o ty . Stałem tak , o ciek ając p o tem i zas tan awiałem s ię, co ro b ić. J eś li Ery k zamies zk ał w ap artamen tach k ró la, mo g ę g o tam p o s zu k ać. Alb o w s ali tro n o wej. Ale wted y b ęd ę mu s iał zn ó w p rzejś ć p rzez Wzo rzec, żeb y d o trzeć d o p u n k tu , s k ąd mo żliwa jes t u cieczk a. Przen io s łem s ię d o zn an eg o mi tajn eg o p o mies zczen ia w p ałacu . By ła to ciemn a

k litk a b ez o k n a, d o k tó rej wp ad ało tro ch ę ś wiatła p rzez ju d as za wy s o k o w g ó rze. Zamk n ąłem s ię o d ś ro d k a n a zas u wę, wy tarłem z k u rzu d rewn ian ą p ry czę p rzy ś cian ie, ro zciąg n ąłem n a n iej p elery n ę i u ło ży łem s ię d o d rzemk i. Gd y b y k to ś s ch o d ził tu z g ó ry , u s ły s zę g o zn aczn ie wcześ n iej, n im d o trze d o d rzwi. Zas n ąłem.

Po jak imś czas ie o b u d ziłem s ię. Ws tałem, wy trzep ałem p elery n ę i zn ó w ją wło ży łem. Po tem p rzy s tąp iłem d o p o k o n y wan ia d łu g ieg o s zereg u k o łk ó w w ś cian ie wio d ący ch w g ó rę d o p ałacu . Wied ziałem, n a jak im p o zio mie s ię zn ajd u ję, d zięk i o zn aczen io m n a mu rze. Na d ru g im p iętrze ws k o czy łem n a n iewielk i p o d es t i zajrzałem p rzez ju d as z. Ślad u ży weg o d u ch a. W b ib lio tece b y ło p u s to . Przes u n ąłem więc ru ch o mą częś ć ś cian y i ws zed łem. W p ierws zej ch wili p o raziła mn ie o g ro mn a liczb a k s iążek . To zaws ze ro b i n a mn ie wrażen ie. Pó źn iej p rzejrzałem cały p o k ó j, łączn ie z g ab lo tami i w k o ń cu p o d s zed łem d o k ry s ztało wej s zk atu ły , w k tó rej — jak żarto waliś my — k ry ł s ię cały zjazd ro d zin n y . Zawierała b o wiem cztery talie ro d zin n y ch k art. Zacząłem s ię teraz zas tan awiać, jak wy d o b y ć jed n ą n ich , n ie wzn iecając alarmu , k tó ry u n iemo żliwi mi jej u ży cie. Po d zies ięciu min u tach p o wio d ło mi s ię, ch o ć n ie b y ła to łatwa s ztu czk a. Pó źn iej, z talią w ręk u , u s ad o wiłem s ię w wy g o d n y m fo telu , żeb y p o my ś leć. Karty b y ły tak ie s ame jak te n ależące d o Flo ry , więziły n as p o d s zk łem i b y ły zimn e w d o ty k u . Teraz ju ż wied ziałem, d laczeg o . Po tas o wałem je i ro zło ży łem p rzed s o b ą w n ależy ty m p o rząd k u . Od czy tałem z n ich , że całą ro d zin ę czek ają w n ajb liżs zy ch czas ach k ło p o ty . Zeb rałem je z p o wro tem, zo s tawiając jed n ą k artę. By ł n a n iej Bley s . Zap ak o wałem p o zo s tałe k arty d o p u d ełk a i wło ży łem za p as ek . Po tem zacząłem s ię p rzy g ląd ać Bley s o wi. Właś n ie w ty m mo men cie u s ły s załem s zczęk k lu cza w zamk u . Có ż mi p o zo s tawało ? Po lu zo wałem miecz w p o ch wie i czek ałem, p o ch y liws zy s ię n is k o za b iu rk iem. Po ch wili wy jrzałem o s tro żn ie i zo b aczy łem, że to s łu żący imien iem Dik , k tó ry n ajwy raźn iej p rzy s zed ł p o s p rzątać, g d y ż zab rał s ię d o o p ró żn ian ia p o p ieln iczek i k o s zy n a ś mieci o raz d o o d k u rzan ia p ó łek . Nie ch ciałem, żeb y mn ie o d k ry ł w tej p o n iżającej p o zy cji, ws tałem więc i p o wied ziałem: — Dzień d o b ry , Dik . Pamiętas z mn ie? Po s zarzał, zb lad ł i o mal n ie u ciek ł. W k o ń cu wy jąk ał: — Oczy wiś cie, p an ie. J ak mó g łb y m zap o mn ieć?

— Sąd zę, że p o tak d łu g im czas ie b y ło b y to całk iem mo żliwe. — Nig d y , lo rd zie Co rwin ie — zap ewn ił mn ie. — Przy b y łem tu raczej n ieo ficjaln ie i w n iezb y t p rzy jazn y ch zamiarach — p o wied ziałem mu . — J eś li Ery k ro zzło ś ci s ię n a wieś ć, że mn ie wid ziałeś , to p rzek aż mu , p ro s zę, że k o rzy s tam p o p ro s tu ze s wo ich p raw i że n ieb awem s am mn ie zo b aczy . — Zro b ię, co p an k aże — u k ło n ił s ię. — Siąd ź ze mn ą n a ch wilę, p rzy jacielu , a p o wiem ci co ś jes zcze. By ł czas — zacząłem, p atrząc w jeg o s ęd ziwe o b licze — że u ważan o mn ie za zmarłeg o i b ezp o wro tn ie s traco n eg o . Po n ieważ jed n ak wciąż ży ję i jes tem w p ełn i wład z fizy czn y ch i u my s ło wy ch , o b awiam s ię, że mu s zę zak wes tio n o wać p reten s je Ery k a d o tro n u . Nie jes t an i p ierwo ro d n y m s y n em, an i n ie mo że liczy ć n a p o ws zech n e p o p arcie, g d y b y zjawił s ię in n y k an d y d at. Z ty ch to o raz in n y ch , g łó wn ie o s o b is ty ch wzg lęd ó w mam zamiar wy s tąp ić p rzeciwk o n iemu . Nie wiem jes zcze, jak i k ied y , ale, n a Bo g a, n ajwy żs zy czas , żeb y k to ś to zro b ił! Po wtó rz mu to . J eś li ch ce mn ie p o s zu k ać, n iech wie, że mies zk am p o ś ró d Cien i, lecz in n y ch n iż p o p rzed n io . M o że s ię d o my ś li, co p rzez to ro zu miem. Nie p ó jd zie mu ze mn ą łatwo , b o b ęd ę s ię s trzeg ł co n ajmn iej tak , jak o n tu taj. M a we mn ie wro g a n a ś mierć i ży cie i n ie s p o czn ę, p ó k i jed en z n as n ie zg in ie. Co ty n a to , s tary s łu g o ? Un ió s ł mo ją ręk ę d o u s t i p o cało wał. — Bąd ź p o zd ro wio n y , lo rd zie Co rwin ie — p o wied ział i o tarł łzę z o k a. W ty m mo men cie s k rzy p n ęły d rzwi. Ws zed ł Ery k . — Witaj — p o wied ziałem, ws tając, to n em n ajmn iej p rzy jemn y m z mo żliwy ch . — Nie s p o d ziewałem s ię s p o tk ać cię w tak wczes n y m s tad iu m ro zg ry wk i. J ak s ię mają rzeczy w Amb erze? Oczy mu s ię ro zs zerzy ły n ab rzmiały m s ark azmem:

ze

zd u mien ia, lecz

o d p o wied ział

mi

g ło s em

— Rzeczy s ię mają d o b rze, Co rwin ie. Go rzej, jeś li ch o d zi o in n e s p rawy . — Szk o d a — o d p arłem. — A jak mo g lib y ś my temu zarad zić? — Zn am s p o s ó b — rzek ł i ły p n ął n a Dik a, k tó ry n aty ch mias t wy s zed ł i zamk n ął za s o b ą d rzwi. Ery k s ięg n ął p o miecz. — Ch ces z zd o b y ć tro n — o ś wiad czy ł. — Czy ż n ie ch cemy teg o ws zy s cy ? — Zap ewn e — p rzy zn ał z wes tch n ien iem. — To p rawd a, że k ażd y z n as ma g ło wę

zap rzątn iętą jed n ą my ś lą. Nie wiem, jak a s iła p ch a n as d o walk i o tę ś mies zn ą p o zy cję. Ale mu s is z p amiętać, że ju ż d wu k ro tn ie cię p o k o n ałem, za d ru g im razem wielk o d u s zn ie d aro wu jąc ci ży cie w Cien iu -Ziemi. — Nie b y ło to zn o wu tak ie wielk o d u s zn e. Zo s tawiłeś mn ie, b y m u marł p o d czas Wielk iej Zarazy . A za p ierws zy m razem, jak s o b ie p rzy p o min am, s k o ń czy ło s ię remis em. — A więc mu s imy to teraz ro zs trzy g n ąć, Co rwin ie — o zn ajmił. — J es tem o d cieb ie s tars zy i lep s zy . J eś li ch ces z zmierzy ć s ię ze mn ą, z p rzy jemn o ś cią s tawię ci czo ło . Zab ij mn ie i tro n jes t twó j. Sp ró b u j. Nie s ąd zę jed n ak , żeb y ci s ię u d ało . Wo lałb y m też o d razu o d ep rzeć two je p reten s je. Nacieraj. Zo b aczy my , czeg o s ię n au czy łeś w Cien iu -Ziemi. Ob aj mieliś my ju ż miecze w g arś ci. Wy s zed łem zza b iu rk a. — Ależ ty mas z n ieb y wałą czeln o ś ć! — p o wied ziałem. — Dlaczeg o n ib y mas z b y ć lep s zy o d n as i b ard ziej p red es ty n o wan y d o rząd zen ia? — Bo to ja zająłem tro n — o d p o wied ział. — Sp ró b u j mi g o o d eb rać. Sp ró b o wałem. Zacząłem o d cięcia w g ło wę, k tó re s p aro wał, ja zaś o d p o wied ziałem n a jeg o p ch n ięcie w s erce cięciem w n ad g ars tek . Ob ro n ił s ię i cis n ął międ zy n as s to łek , k tó ry o d rzu ciłem k o p n iak iem, mając n ad zieję, że rąb n ę g o w twarz, ale n ie trafiłem. Od p arłem jeg o n atarcie, o n mo je. Walczy liś my zaciek le b ez więk s zeg o s k u tk u . Zas to s o wałem teraz b ard zo wy my ś ln y atak , k tó reg o n au czy łem s ię we Fran cji, a k tó ry s k ład ał s ię z n atarcia, zas ło n y czwartej i s zó s tej o raz wy p ad u zak o ń czo n eg o n ies p o d ziewan y m cięciem w n ad g ars tek . Dras n ąłem g o i p o p ły n ęła k rew. — Piek ieln y b racie! — p o wied ział, co fając s ię. — J ak mi d o n o s zą, to warzy s zy ci Ran d o m. — To p rawd a. Więcej jes t tak ich , k tó rzy s p rzy s ięg li s ię p rzeciwk o to b ie. Natarł g wałto wn ie, zmu s zając mn ie d o co fn ięcia s ię, i zro zu miałem, że p rzy cały m mo im k u n s zcie o n jes t n ad al lep s zy . By ł jed n y m z n ajwięk s zy ch s zermierzy , z jak imi p rzy s zło mi walczy ć, i o d czu łem n ag le, że n ie d am mu rad y , p aro wałem jak wś ciek ły i z ró wn ą wś ciek ło ś cią co fałem s ię k ro k p o k ro k u p o d jeg o n ap o rem. Ob aj mieliś my za s o b ą wiek i tren in g u u n ajlep s zy ch mis trzó w k lin g i, z k tó ry ch n ajwięk s zy m b y ł mó j b rat Ben ed y k t — w o b ecn ej ch wili jed n ak n ie mo g łem liczy ć n a jeg o p o mo c. Ch wy tałem ro zmaite p rzed mio ty z b iu rk a i rzu całem n imi w Ery k a, lecz o n s tale u ch y lał s ię i n acierał n ieu b łag an ie. Starałem s ię zajś ć g o o d lewej s tro n y , ale n ie mo g łem u ciec o d czu b k a jeg o miecza wy mierzo n eg o p ro s to w mo je lewe o k o . I b ałem

s ię. Ery k b y ł ws p an iały . Gd y b y m n ie czu ł d o n ieg o tak iej n ien awiś ci, wy raziłb y m mu u zn an ie za jeg o arty zm. Ty mczas em wciąż s ię co fałem, co raz jaś n iej ze s trach em u ś wiad amiając s o b ie, że n ie zd o łam g o p o k o n ać. W walce n a miecze b y ł lep s zy o d e mn ie. Przek lin ałem g o w d u ch u , ale n ic n ie mo g łem n a to p o rad zić. J es zcze trzy razy p ró b o wałem b ard ziej wy my ś ln y ch atak ó w, lecz b ez s k u tk u . Paro wał k ażd e p ch n ięcie i p rzeciwn atarciami wciąż zmu s zał mn ie d o o d wro tu . Ch ciałb y m b y ć d o b rze zro zu mian y . J a s am jes tem n ap rawd ę n iezły m s zermierzem. Ty le że o n b y ł lep s zy . Us ły s załem w h o lu h ałas i s zczęk b ro n i. Nad ch o d ziła ś wita Ery k a. J eś li n awet Ery k n ie zab ije mn ie wcześ n iej, to z p ewn o ś cią zro b i to k tó ry ś z jeg o lu d zi — ch o ćb y s trzałem z k u s zy . Prawy n ad g ars tek Ery k a wciąż k rwawił. Ręk ą n ad al wład ał p ewn ie, miałem jed n ak wrażen ie, że w in n y ch o k o liczn o ś ciach , walcząc d efen s y wn ie, mó g łb y m g o d zięk i tej ran ie zmęczy ć i p o tem wy k o rzy s tać n ajmn iejs zy mo men t jeg o n ieu wag i. Zak ląłem p o d n o s em, a o n s ię ro ześ miał. — By łeś g łu p i, zjawiając s ię tu taj — p o wied ział. Nie zo rien to wał s ię, d o czeg o zmierzam, aż d o ch wili, k ied y b y ło ju ż za p ó źn o . Co fając s ię, zn alazłem s ię tu ż p rzy d rzwiach — b y ło to ry zy k o wn e, b o n ie zo s tawiało mi p o la man ewru , ale lep s ze n iż p ewn a ś mierć. Lewą ręk ą zd o łałem zas u n ąć ry g iel. Drzwi b y ły wielk ie i ciężk ie, b ęd ą mu s ieli je teraz wy waży ć, ab y wejś ć. Zy s k ałem d zięk i temu jes zcze p arę min u t, lecz jed n o cześ n ie o trzy małem p ch n ięcie w lewe ramię, k tó re mo g łem ty lk o częś cio wo o d p aro wać p o d czas zamy k an ia ry g la. Na s zczęś cie, p rawa ręk a, k tó rą walczy łem, p o zo s tała n ietk n ięta. Uś miech n ąłem s ię, d o d ając s o b ie an imu s zu . — A mo że to ty b y łeś g łu p cem, wch o d ząc tu taj — p o wied ziałem. — Id zie ci co raz g o rzej, s am wid zis z. — I p rzy p u ś ciłem g wałto wn y , b ezlito s n y atak . Od p aro wał g o , ale mu s iał s ię p rzy ty m co fn ąć o d wa k ro k i. — Ta ran a d aje ju ż o s o b ie zn ać — d o d ałem. — Ręk a ci md leje. Ch y b a s am czu jes z, że o p u s zczają cię s iły … — Zamk n ij s ię! — wark n ął i zro zu miałem, że p o wied ziałem p rawd ę. To zwięk s zało mo je s zan s e o p arę p ro cen t, n atarłem więc z n o wy m imp etem, wied ząc, że n iezb y t d łu g o b ęd ę mó g ł u trzy mać tak ie temp o . Ale Ery k teg o n ie wied ział. Zas iałem w n im ziarn o n iep o k o ju i co fał s ię teraz p rzed mo im n ies p o d ziewan y m zaciek ły m atak iem. Ro zleg ło s ię walen ie d o d rzwi, ale jes zcze p rzez p arę min u t n ie mu s iałem s ię o to

martwić. — Zaraz z to b ą s k o ń czę, Ery k u — p o wied ziałem. — J es tem tward s zy n iż d awn iej, więc ju ż p o to b ie, b racie. Zo b aczy łem w jeg o o czach s trach , k tó ry o d b ił s ię g ry mas em n a twarzy i wp ły n ął n a zmian ę s ty lu walk i. Walczy ł teraz d efen s y wn ie, co fając s ię p rzed mo im atak iem i b y łem p ewien , że n ie u d awał. Najwy raźn iej mó j b lef s ię u d ał, ch o ć d o tąd Ery k zaws ze b y ł lep s zy o d e mn ie. A mo że to p rzek o n an ie też wy n ik ało g łó wn ie z mo jeg o n as tawien ia p s y ch iczn eg o ? M o że o mal n ie d ałem s ię p o s k ro mić ty m mitem, k tó ry Ery k p ielęg n o wał? M o że b y łem ró wn ie d o b ry jak o n ? Z d ziwn y m p rzy p ły wem p ewn o ś ci s ieb ie s p ró b o wałem teg o s ameg o n atarcia co p o p rzed n io i ty m razem trafiłem g o , zo s tawiając jes zcze jed en k rwawy ś lad n a jeg o p rzed ramien iu . — To b y ło d o ś ć n aiwn e, Ery k u , żeb y d ać s ię p o raz d ru g i n ab rać n a ten s am trik — p o wied ziałem, p o d czas g d y o n co fał s ię za fo tel. Walczy liś my p rzez ch wilę p o n ad o p arciem, a ty mczas em walen ie w d rzwi u s tało i p y tające g ło s y zamilk ły . — Po s zli p o s iek iery — wy s ap ał Ery k . — Zaraz tu b ęd ą. — Zajmie im to p arę min u t — o d p arłem, n ie p rzes tając s ię u ś miech ać — a to więcej, n iż mi p o trzeb a. J u ż led wo s to is z n a n o g ach i k rew ci p ły n ie co raz o b ficiej, s p ó jrz ty lk o ! — Zamk n ij s ię! — Zan im tu wejd ą, w Amb erze b ęd zie ty lk o jed en k s iążę, i to n ie ty ! Rap tem lewą ręk ą zg arn ął z p ó łk i cały rząd k s iążek , o b s y p u jąc mn ie n imi jak g rad em. Nie s k o rzy s tał jed n ak z o k azji d o atak u , lecz p rzeb ieg ł p rzez p o k ó j, ch wy tając p o d ro d ze k rzes ło . Zak lin o wał s ię w ro g u , trzy mając p rzed s o b ą w jed n ej ręce k rzes ło , a w d ru g iej miecz. W h o lu d ały s ię s ły s zeć s zy b k ie k ro k i, a p o tem ło mo t s iek ier o d rzwi. — No ch o d ź! — rzek ł Ery k . — Sp ró b u j mn ie teraz d o s tać! — Bo is z s ię, co ? Ro ześ miał s ię. — Daj s p o k ó j! Nie mo żes z mi n ic zro b ić, zan im d rzwi n ie p u s zczą, a p o tem i tak ju ż p o to b ie. M u s iałem p rzy zn ać mu rację. W tej p o zy cji mó g ł b ro n ić s ię s k u teczn ie p rzed k ażd y m p rzeciwn ik iem p rzy n ajmn iej d o b ry ch p arę min u t. Przes zed łem s zy b k o p rzez p o k ó j d o s ąs ied n iej ś cian y . Lewą ręk ą o two rzy łem u k ry te d rzwiczk i, p rzez k tó re ws zed łem.

— Do b ra — p o wied ziałem. — Ud ało ci s ię… n a razie. M as z s zczęś cie. Nas tęp n y m razem, k ied y s ię s p o tk amy , n ic ci ju ż n ie p o mo że. Sp lu n ął i o b rzu cił mn ie g rad em wy zwis k , a n awet o d s tawił k rzes ło , żeb y zro b ić o b raźliwy g es t. Dałem n u ra w o twó r i zas u n ąłem d rzwiczk i, a g d y je ry g lo wałem, ro zleg ł s ię trzas k i tu ż p rzy mo im ramien iu zalś n iło d wad zieś cia cen ty metró w s talo wej k lin g i. Rzu cił we mn ie mieczem, co b y ło ry zy k o wn e, g d y b y m zech ciał wró cić. Ale wied ział, że to mało p rawd o p o d o b n e, g d y ż g łó wn e d rzwi d o b ib lio tek i ju ż p ęk ały p o d n ap o rem jeg o lu d zi. Sch o d ziłem p o k o łk ach w ś cian ie jak n ajs zy b ciej d o miejs ca, g d zie p o p rzed n io s p ałem. J ed n o cześ n ie my ś lałem o k u n s zcie, d o jak ieg o d o s zed łem we wład an iu mieczem. Po czątk o wo w trak cie walk i mimo wo li czu łem lęk p rzed czło wiek iem, k tó ry d wu k ro tn ie mn ie p o b ił. Teraz jed n ak p rzy s zło mi d o g ło wy , że mo że te s tu lecia s p ęd zo n e w Cien iu -Ziemi n ie p o s zły całk iem n a marn e. M o że rzeczy wiś cie czeg o ś s ię p rzez ten czas n au czy łem. Czu łem, że n ie jes tem g o rs zy o d Ery k a. By ło to b ard zo p rzy jemn e u czu cie. J eś li s ię jes zcze k ied y ś zmierzy my , co n iech y b n ie n as tąp i, i jeś li n ie p rzy jd ą mu z p o mo cą o k o liczn o ś ci zewn ętrzn e, to k to wie… Należało b y s zy b k o p o s zu k ać tak iej o k azji. Dzis iejs za p o ty czk a p rzes tras zy ła g o , b y łem p ewien . To mo że s p rawić, że n as tęp n y m razem zad rży mu ręk a, że zawah a s ię n a jed n ą ś mierteln ą ch wilę… Pu ś ciłem s ię k o łk a i zes k o czy łem z o s tatn ich p ięciu metró w, ląd u jąc n a ziemi n a u g ięty ch k o lan ach . By ła to ju ż p rzy s ło wio wa o s tatn ia ch wila, ale n ie traciłem n ad ziei, że zd ążę u mk n ąć p rześ lad o wco m. M iałem b o wiem za p as k iem talię k art. Wy ciąg n ąłem k artę z Bley s em i wb iłem w n ią wzro k . Ramię mn ie p iek ło , ale zap o mn iałem o ty m, czu jąc o g arn iający mn ie ch łó d . Is tn iały d wa s p o s o b y , żeb y p rzen ieś ć s ię z Amb eru b ezp o ś red n io d o Cien i… J ed en to Wzo rzec, rzad k o u ży wan y d o teg o celu , a d ru g i Atu ty , p o d waru n k iem, że mo żn a b y ło zau fać k tó remu ś z b raci. M ó j wy b ó r p ad ł n a Bley s a. By ł mo im b ratem i miał k ło p o ty , co zn aczy ło , że mo g ę mu s ię p rzy d ać. Wp atry wałem s ię in ten s y wn ie w jeg o u b ran ą n a czerwo n o -p o marań czo wo p o s tać z o g n is tą k o ro n ą wło s ó w, z mieczem w p rawej ręce, k ielich em win a w lewej. W jeg o n ieb ies k ich o czach tań czy ły d iab lik i, b ro d a p ło n ęła, a o rn amen t n a k lin d ze p rzed s tawiał — jak s o b ie n ag le u ś wiad o miłem — frag men t Wzo rca. J eg o p ierś cien ie rzu cały b ły s k i. On s am wy g ląd ał jak ży wy . Nawiązan ie k o n tak tu zwias to wał lo d o waty wiatr.

M ężczy zn a n a k arcie u ró s ł d o n atu raln y ch ro zmiaró w i zmien ił p o zy cję. Po s zu k ał mn ie wzro k iem i p o ru s zy ł u s tami. — Kto to ? — s p y tał i u s ły s załem te s ło wa całk iem wy raźn ie. — Co rwin — o d p o wied ziałem, n a co wy ciąg n ął d o mn ie lewą ręk ę, w k tó rej n ie b y ło ju ż k ielich a. — Wo b ec teg o ch o d ź d o mn ie, jeś li ch ces z. Wy ciąg n ąłem ręk ę i n as ze p alce s ię zetk n ęły . Po s tąp iłem k ro k n ap rzó d . Nad al trzy małem k artę w lewej ręce, ale teraz s taliś my o b aj n a s k ale; p o p rawej s tro n ie zio n ęła p rzep aś ć, a p o lewej wzn o s iła s ię wy s o k a fo rteca. Nieb o n ad n ami b y ło k o lo ru o g n ia. — Witaj, Bley s — p o wied ziałem, wty k ając jeg o k artę d o p o zo s tały ch za p as em. — Dzięk i za p o mo c. Nag le p o czu łem, że s łab n ę, i zo b aczy łem k rew try s k ającą z meg o leweg o ramien ia. — J es teś ran n y ! — zawo łał, o p as u jąc mn ie ręk ą, a ja k iwn ąłem g ło wą i zemd lałem.

Pó źn iej teg o wieczo ru , wy ciąg n ięty w fo telu w jed n ej z k o mn at fo rtecy , o mó wiłem z Bley s em s y tu ację n ad b u telk ą wh is k y . — A więc zjawiłeś s ię w Amb erze? — Tak . — I zran iłeś Ery k a w p o jed y n k u ? — Tak . — Niech to d iab li! Szk o d a, że g o n ie zab iłeś ! — Tu s ię zreflek to wał: — Ch o ć mo że to i d o b rze. Wted y ty o b jąłb y ś tro n . Kto wie, czy n ie lep iej mi p ó jd zie z Ery k iem, n iż p o s zło b y mi z to b ą. J ak ie mas z p lan y ? Po s tan o wiłem zag rać w o twarte k arty . — Ws zy s cy ch cemy tro n u — p o wied ziałem — wo b ec teg o n ie warto s ię o k łamy wać. Nie mam zamiaru n as tawać z teg o p o wo d u n a two je ży cie — b y łab y to g łu p o ta — ale też n ie my ś lę rezy g n o wać z walk i z wd zięczn o ś ci za two ją g o ś cin n o ś ć. Ran d o m ch ciałb y teg o co my , lecz n ie ma s zan s . O Ben ed y k cie n ik t o d d łu żs zeg o czas u n ie s ły s zał. Gerard i Cain e p o p ierają Ery k a i n ie zg łas zają p reten s ji. To s amo z J u lian em. Zo s tają Bran d i n as ze s io s try . Nie mam p o jęcia, co k n u je Bran d , ale wiem, że Deird re n ic s ama n ie ws k ó ra. Ch y b a że wes p rze ją Llewella i zg ro mad zą jak ieś p o s iłk i w Reb mie. Flo ra jes t o d d an a Ery k o wi. Co z Fio n ą — n ie wiad o mo .

— Wo b ec teg o n a p o lu walk i zo s tajemy my d waj — s k o n s tato wał Bley s , n alewając n am n as tęp n ą s zk lan eczk ę. — Tak , mas z rację. Nie wiem, co ch o d zi p o g ło wach całej res zcie, ale o s zaco wałem s iły k ażd eg o z n as i my ś lę, że mam n ajwięk s ze s zan s e. M ąd rze zro b iłeś , zwracając s ię d o mn ie. Po p rzy j mn ie, a d am ci k s ięs two . — Serd eczn e d zięk i — p o wied ziałem. — Zo b aczy my . Po ciąg n ęliś my ze s zk lan eczek . — Co in n eg o p o zo s taje d o zro b ien ia? — s p y tał i zro zu miałem, że to ważn e p y tan ie. — M o g ę jes zcze zeb rać włas n ą armię i p rzy s tąp ić d o o b lężen ia Amb eru — p o wied ziałem. — Gd zie p o ś ró d Cien i leży two ja armia? — zain teres o wał s ię. — To ju ż, o czy wiś cie, mo ja s p rawa — rzek łem. — Nie mam zamiaru p o ws tawać p rzeciwk o to b ie. J eś li ch o d zi o s u k ces ję, ch ciałb y m wid zieć n a tro n ie cieb ie, s ieb ie, Gerard a alb o Ben ed y k ta, o ile jes zcze ży je. — Najch ętn iej n atu raln ie s ieb ie. — Oczy wiś cie. — Wo b ec teg o ro zu miemy s ię. I s ąd zę, że mo żemy n a razie zjed n o czy ć s wo je s iły . — J a też tak s ad zę. In aczej n ie o d d ałb y m s ię w two je ręce. Uś miech n ął s ię w g ęs twin ie b ro d y . — Po trzeb o wałeś k o g o ś — p o wied ział — a ja b y łem mn iejs zy m złem. — To p rawd a — p rzy zn ałem. — Szk o d a, że n ie ma z n ami Ben ed y k ta. Szk o d a, że Gerard s ię s p rzed ał. — Daremn e żale. Na n ic s ię n ie zd a ro zp atry wać, co b y b y ło , g d y b y … — M as z rację. Przez ch wilę p aliliś my w milczen iu . — J ak d alece mo g ę ci u fać? — zap y tał. — Tak d alece, jak ja to b ie. — Wo b ec teg o zawrzy jmy u mo wę. Prawd ę mó wiąc, my ś lałem, że n ie ży jes z. Nie p rzy s zło mi d o g ło wy , że zjawis z s ię n ag le w k lu czo wy m mo men cie, zg łas zając p reten s je. Ale s k o ro tu jes teś , to p rzes ąd za s p rawę. Zawrzy jmy s o ju s z, p o łączmy n as ze s iły i razem p rzy s tąp my d o o b lężen ia Amb eru . Ten z n as , k tó ry p rzeży je, zd o b ęd zie tro n . J eś li zaś o b aj p rzeży jemy , to có ż, zaws ze mo żemy ro zs trzy g n ąć s p rawę p rzez p o jed y n ek .

Zas tan o wiłem

s ię

n ad

ty m

i

d o s zed łem

do

wn io s k u ,

że

to

zap ewn e

n ajk o rzy s tn iejs za p ro p o zy cja, n a jak ą mo g ę liczy ć. — Ch cę to jes zcze p rzemy ś leć — p o wied ziałem. — Dam ci o d p o wied ź ju tro ran o , zg o d a? — Zg o d a. Wy p iliś my d o d n a i o d d aliś my s ię ws p o mn ien io m. Ramię tro ch ę mn ie rwało , ale wh is k y i maś ć d o s tarczo n a p rzez Bley s a łag o d ziły b ó l. Wk ró tce o g arn ął n as o b u s en ty men taln y n as tró j. To d ziwn e u czu cie mieć ro d zeń s two , a zarazem g o n ie mieć, jak o że k ażd e z n as s zło p rzez ży cie o s o b n o i włas n y mi ś cieżk ami. Do b ry Bo że! Ro zmawialiś my aż d o ś witu , zan im zmo g ło n as zmęczen ie. Do p iero wted y Bley s ws tał, k lep n ął mn ie w zd ro we ramię, p o wied ział, że zaczy n a mu s ię ju ż k ręcić w g ło wie i że ran o s łu żący p rzy n ies ie mi ś n iad an ie. Kiwn ąłem g ło wą, o b jęliś my s ię i wy s zed ł. Po d s zed łem d o o k n a, s k ąd miałem d o b ry wid o k n a d o lin ę. W d o le jak g wiazd y jarzy ły s ię p u n k cik i o g n is k . By ły ich ty s iące. Wid ziałem, że Bley s zg ro mad ził p o tężn e s iły , i p o zazd ro ś ciłem mu . Ale, z d ru g iej s tro n y , to b ard zo d o b rze. J eś li k to ś mó g ł p o k o n ać Ery k a, to właś n ie Bley s . Nie b y łb y też zły m wład cą Amb eru — ty lk o p o p ro s tu wo lałem s am n im zo s tać. Po p atrzy łem jes zcze p rzez ch wilę i d o s trzeg łem, że p o s tacie k ręcące s ię międ zy o g n is k ami mają d ziwn e k s ztałty . Zaciek awiłem s ię, z jak ieg o ro d zaju is to t s k ład a s ię jeg o armia. M imo ws zy s tk o b y ło to więcej, n iż ja p o s iad ałem. Wró ciłem d o s to łu i n alałem s o b ie o s tatn ią s zk lan eczk ę. Zan im ją jed n ak wy p iłem, zap aliłem lamp k ę n o cn ą i w jej ś wietle wy jąłem s k rad zio n ą talię k art. Ro zło ży łem je p rzed s o b ą i wy ciąg n ąłem tę z wizeru n k iem Ery k a. Po ło ży łem ją n a ś ro d k u s to łu , a res ztę o d s u n ąłem n a b o k . Po ch wili k arta o ży ła; zo b aczy łem Ery k a w s tro ju n o cn y m, z zab an d ażo wan ą ręk ą, i u s ły s załem s ło wa: — Kto tam? — To ja, Co rwin . J ak s ię mas z? Zak lął, a ja s ię ro ześ miałem. Wd ałem s ię w n ieb ezp ieczn ą g rę i zap ewn e p rzy czy n iła s ię d o teg o wh is k y , ale k o n ty n u o wałem: — Ch ciałem cię zawiad o mić, że u mn ie ws zy s tk o w p o rząd k u i p rzy zn ać ci rację co d o g łó w zap rzątn ięty ch jed n ą my ś lą. Ty ws zak że s wej g ło wy d łu g o ju ż n ie p o n o s is z. Do zo b aczen ia, b racie! Dzień , w k tó ry m p o n o wn ie p rzy b ęd ę d o Amb eru , b ęd zie d n iem two jej ś mierci. Po my ś lałem s o b ie, że lep iej cię u p rzed zić, b o to ju ż n ied łu g o .

— Przy b y waj — o d p arł — i n ie p ro ś o lito ś ć, g d y p rzy jd zie ci u mierać. — Sp o jrzał mi p ro s to w o czy i p rzez ch wilę mierzy liś my s ię wzro k iem. Po tem zag rałem mu n a n o s ie i p rzy k ry łem o b raz d ło n ią — b y ło to n iczy m o d ło żen ie s łu ch awk i telefo n iczn ej — a n as tęp n ie zmies załem jeg o k artę z res ztą talii. Zas y p iając, my ś lałem o armii Bley s a zg ro mad zo n ej w wąwo zie i o jej s zan s ach n a zd o b y cie Amb eru . Nie b ęd zie to łatwe.

ROZDZIAŁ VI Krain a zwała s ię Av ern u s , a żo łn ierze zwerb o wan i p rzez Bley s a ró żn ili s ię n ieco wy g ląd em o d lu d zi. Ob ejrzałem ich p o d czas lu s tracji n as tęp n eg o p o ran k a, id ąc za Bley s em. Ws zy s cy mieli p o n ad d wa metry wzro s tu , b ard zo czerwo n ą s k ó rę, s k ąp e o wło s ien ie, k o cie o czy i s ześ cio p alczas te d ło n ie o raz s to p y . Ub ran i b y li w s tro je lek k ie jak z jed wab iu , ale u tk an e z czeg o ś in n eg o , i p rzeważn ie s zare lu b n ieb ies k ie. Każd y z n ich b y ł u zb ro jo n y w d wie k ró tk ie k lin g i, zak rzy wio n e n a k o ń cu . M ieli s p iczas te u s zy , a ich p alce zak o ń czo n e b y ły p azu rami. Klimat b y ł tu ciep ły , k o lo ry zach wy cające, a ws zy s cy u ważali n as za b o g ó w. Bley s zn alazł miejs ce, g d zie p an o wała relig ia o p ierająca s ię n a wierze w b racib o g ó w, k tó rzy wy g ląd ali jak my i mieli s wo je k ło p o ty . Głó wn ą ro lę w ich mitach g rał o czy wiś cie zły b rat, k tó ry zag arn ął wład zę i p rześ lad o wał d o b ry ch b raci. I n atu raln ie to warzy s zy ła temu o p o wieś ć o ap o k alip s ie, g ło s ząca, że n ad ejd zie d zień , g d y o n i s ami zo s tan ą wezwan i n a p o mo c s k rzy wd zo n y m d o b ry m b racio m. Ch o d ziłem z lewą ręk ą n a czarn y m temb lak u i p rzy p atry wałem s ię wo jo wn ik o m, k tó rzy wy b ierali s ię n a ś mierć. Stan ąłem p rzed jed n y m z n ich i s p y tałem: — Czy wies z, k im jes t Ery k ? — Ks ięciem Ciemn o ś ci — o d p arł. Sk in ąłem g ło wą. — Bard zo d o b rze — p o ch waliłem g o i p o s zed łem d alej. Bley s d o s tał wy k o n an e jak n a zamó wien ie mięs o armatn ie. — Z cały m s zacu n k iem d la ty ch , k tó rzy s ą g o to wi o d d ać ży cie — p o wied ziałem

mu — n ie mo żes z zd o b y ć Amb eru z tą p ięćd zies ięcio ty s ięczn ą armią, n awet g d y b y ś zd o łał d o trzeć z n imi ws zy s tk imi d o p o d n ó ża Ko lv iru , czeg o n ie zd o łas z. Sama my ś l, żeb y wy s łać ty ch b ied ak ó w z ich s zab elk ami jak zab awk i p rzeciw n ieś mierteln emu mias tu , jes t ś mies zn a. — Wiem — p rzy zn ał — ale mam co ś jes zcze. — M u s is z mieć zn aczn ie, zn aczn ie więcej. — A co p o wies z n a trzy flo ty o p o ło wę więk s ze o d teg o , czy m d y s p o n u ją Cain e i Gerard razem wzięci? — J es zcze n ie d o ś ć. To d o p iero p o czątek . — Wiem. Nad al g ro mad zę s iły . — Więc lep iej zg ro mad źmy ich n iep o ró wn an ie więcej. Ery k b ęd zie s ied ział s o b ie s p o k o jn ie w Amb erze i zab ijał n as p o d czas mars zu p rzez Cien ie. Kied y p o zo s tałe s iły d o trą w k o ń cu d o p o d n ó ża Ko lv iru , zo s tan ą tam zd zies iątk o wan e. Po tem trzeb a jes zcze ws p iąć s ię d o Amb eru . J ak my ś lis z, ilu n as zo s tan ie, k ied y wk ro czy my d o mias ta? Gars tk a, z k tó rą Ery k ro zp rawi s ię w ciąg u p ięciu min u t b ez n ajmn iejs zeg o tru d u . J eś li to ws zy s tk o , czy m d y s p o n u jes z, d ro g i b racie, to mam złe p rzeczu cie co d o tej wy p rawy . — Ery k o g ło s ił, że jeg o k o ro n acja o d b ęd zie s ię za trzy mies iące — p o wied ział Bley s . — Do teg o czas u mo g ę co n ajmn iej p o tro ić s wo je s iły lu b n awet zg ro mad zić p o ś ró d Cien i ćwierćmilio n o wą armię. Są in n e ś wiaty p o d o b n e d o teg o , w k tó ry ch zb io rę tak ą armię k rzy żo wcó w, jak iej d o tąd n ik t jes zcze p rzeciw Amb ero wi n ie p ro wad ził. — Ery k b ęd zie miał ty le s amo czas u n a p rzy g o to wan ie d ziałań o b ro n n y ch — zau waży łem. — Sam n ie wiem, Bley s … to n iemal s amo b ó js two . Nie zn ałem w p ełn i s y tu acji, k ied y s ię d o cieb ie zwró ciłem… — A ty s am, co mas z d o zao fero wan ia? — s p y tał. — Nic. Po d o b n o b y łeś d łu żs zy czas d o wó d cą w wo js k u . Gd zie two je o d d ziały ? Od wró ciłem s ię. — Nic p o n ich n ie zo s tało . Wiem to n a p ewn o . — Nie mó g łb y p o s zu k ać Cien ia s wo jeg o Cien ia? — Nawet n ie ch cę p ró b o wać — o d p arłem. — Bard zo mi p rzy k ro . — To jak i właś ciwie mam z cieb ie p o ży tek ? — Od ejd ę więc — o ś wiad czy łem — s k o ro p rag n ies z o d e mn ie jed y n ie więcej mięs a armatn ieg o … — Zaczek aj! — k rzy k n ął. — Tak mi s ię ty lk o wy rwało . Zależy mi ju ż ch o ćb y n a

two jej rad zie. Zo s tań ze mn ą, p ro s zę. M o g ę cię n awet p rzep ro s ić. — Nic trzeb a — p o wied ziałem, wied ząc, co to zn aczy d la k s ięcia Amb eru . — Zo s tan ę. Sąd zę, że mo g ę ci s ię p rzy d ać. — Do s k o n ale! — Klep n ął mn ie w zd ro we ramię. — I s p ro wad zę p o s iłk i — d o d ałem. — Nic s ię n ie martw. Do trzy małem s ło wa. Ud ałem s ię międ zy Cien ie i zn alazłem ras ę o b ro ś n ięty ch s ierś cią s two rzeń z k łami i p azu rami, n ieco człek o p o d o b n y ch i o in telig en cji s tu d en tó w p ierws zeg o ro k u — p rzep ras zam was , mo i d ro d zy , ale mam n a my ś li to , że b y li lo jaln i, o d d an i, u czciwi i zb y t łatwo d ający s ię o mamić tak im łajd ak o m, jak ja i mó j b rat. Czu łem s ię jak lu d o żerca. Zn alazłem s to ty s ięcy wy zn awcó w g o to wy ch walczy ć za n as z b ro n ią w ręk u . Wy warło to o d p o wied n ie wrażen ie n a mo im b racie, k tó ry n ie ro b ił mi więcej żad n y ch u wag . Po ty g o d n iu ramię mi s ię wy g o iło . Po d wó ch mies iącach mieliś my ćwierć milio n a żo łn ierzy , a mo że n awet więcej. — Co rwin , Co rwin ! Po zo s tałeś w k ażd y m calu s o b ą! — p o wied ział Bley s , p rzep ijając d o mn ie. Ale ja czu łem s ię n ies zczeg ó ln ie. Więk s zo ś ć z n ich mu s iała zg in ąć, ja b y łem za to o d p o wied zialn y . M iałem wy rzu ty s u mien ia, ch o ć zn ałem ró żn icę międ zy Cien iem a Su b s tan cją. Ale wied ziałem też, że k ażd a ś mierć jes t ś miercią p rawd ziwą. Czas ami w n o cy s iad ałem n ad talią k art. By ły w n iej tak że te Atu ty , k tó ry ch b rak o wało w p o p rzed n iej talii. J ed en z n ich p rzed s tawiał s am Amb er i wied ziałem, że mó g łb y mn ie tam p rzen ieś ć. Na in n y ch b y ły wizeru n k i mo jeg o zmarłeg o lu b zag in io n eg o ro d zeń s twa, a p o ś ró d n ich p o rtret o jca, k tó ry s zy b k o o d ło ży łem. Nie b y ło g o ju ż wś ró d n as . Wp atry wałem s ię d łu g o w k ażd ą twarz, zas tan awiając s ię, co mó g łb y m o d k ażd eg o z n ich u zy s k ać. Kilk a razy u k ład ałem k arty i zaws ze ws k azy wały n a tę s amą o s o b ę. Na Cain e'a. M iał n a s o b ie zielo n o -czarn y atłas o wy s tró j i tró jg ran ias ty k ap elu s z z d łu g im zielo n y m p ió ro p u s zem. U p as a wis iał mu wy s ad zan y s zmarag d ami s zty let. By ł ciemn o wło s y . — Cain e — wy wo łałem g o . Po ch wili p rzy s zła o d p o wied ź. — Kto to ? — zap y tał. — Co rwin .

— Co rwin ? Czy to jak iś żart? — Nie. — Czeg o ch ces z? — A co mas z? — Do b rze wies z. — Po d n ió s ł o czy i s p o jrzał p ro s to n a mn ie, lecz n ie s p u s zczałem wzro k u z jeg o ręk i s p o czy wającej b lis k o s zty letu . Gd zie jes teś ? — Z Bley s em. — Do s zły mn ie s łu ch y , że p o k azałeś s ię n ied awn o w Amb erze, d ziwiło mn ie też zab an d ażo wan e ramię Ery k a. — Sp rawcę teg o mas z p rzed s o b ą — p o wied ziałem. — J ak a jes t two ja cen a. — Co mas z n a my ś li? — Po mó wmy s zczerze i b ez o g ró d ek . Czy s ąd zis z, że Bley s i ja mo żemy p o k o n ać Ery k a? — Nie, i d lateg o właś n ie z n im trzy mam. Nie mam też zamiaru o d s tąp ić wam s wo jej armad y , a p o d ejrzewam, że g łó wn ie o to ci ch o d zi. — Do my ś ln y b racis zk u — u ś miech n ąłem s ię. — No to có ż, miło mi b y ło z to b ą p o ro zmawiać. Do zo b aczen ia w Amb erze… mo że ju ż wk ró tce. Zro b iłem ru ch ręk ą, a o n k rzy k n ął: — Po czek aj! — Na co ? — Nie zn am n awet two jej o ferty . — Ows zem, zn as z. Od g ad łeś ją i n ie jes teś zain teres o wan y . — Teg o n ie p o wied ziałem. Ale wiem, p o czy jej s tro n ie leży s łu s zn o ś ć. — Czy też s iła. — Niech b ęd zie s iła. Co mas z mi d o zap ro p o n o wan ia? Ro zmawialiś my p rzez jak ąś g o d zin ę, p o k tó rej p ó łn o cn e s zlak i mo rs k ie zo s tały o twarte d la flo ty Bley s a, mo g ącej p o wp ły n ięciu o czek iwać p o s iłk ó w. — J eś li s ię wam n ie u d a, Amb er b ęd zie ś wiad k iem trzech eg zek u cji — p o wied ział Cain e. — Ale w g ru n cie rzeczy n ie s p o d ziewas z s ię teg o , p rawd a? — Nie s ąd zę, że ty alb o Bley s o b ejmiecie tro n . J a jes tem g o tó w s łu ży ć zwy cięzcy . Włas n e k s ięs two w zu p ełn o ś ci mi wy s tarczy . Nad al jed n ak ch ętn ie p rzy jąłb y m g ło wę Ran d o ma jak o częś ć zap łaty . — Nie ma mo wy . Bierz, co ci d aję, alb o s ię wy co faj.

— Bio rę. Uś miech n ąłem s ię, zak ry łem k artę d ło n ią i ju ż g o n ie b y ło . Gerard a p o s tan o wiłem zo s tawić s o b ie n a n as tęp n y d zień . Ro zmo wa z Cain e'em b y ła męcząca. Rzu ciłem s ię n a łó żk o i zas n ąłem.

Gerard , k ied y p o zn ał s tawk ę, zg o d ził s ię n as n ie atak o wać. Głó wn ie d lateg o , że to ja s ię d o n ieg o zwró ciłem, a u zn ał, że z d wo jg a złeg o mo g ę o k azać s ię p o tężn iejs zy n iż Ery k . Szy b k o d o b iłem z n im targ u , o b iecu jąc mu ws zy s tk o , co ch ciał, jak o że n ie p ro s ił o n iczy ją g ło wę. Pó źn iej p o n o wn ie zro b iłem p rzeg ląd wo js k i o p o wied ziałem im co ś n ieco ś o Amb erze. Dziwn e, ale czerwo n o s k ó re o lb rzy my i o wło s io n e k arzełk i ws p ó łży li zg o d n ie jak b racia. By ło to s mu tn e, ale p rawd ziwe. Uważali n as za b o g ó w i k o n iec, k ro p k a.

Zo b aczy łem flo tę żeg lu jącą p o wielk im o cean ie k o lo ru k rwi. Zad u małem s ię. W ś wiecie Cien i, p rzez k tó ry p ły n ęli, wielu z n ich zg in ie n a zaws ze. Po my ś lałem o armii z Av ern u s i mo ich rek ru tach p o ch o d zący ch z miejs ca zwan eg o Ri'ik . Ich zad an iem b y ł mars z n a Ziemię i d o Amb eru . Po tas o wałem k arty i ro zło ży łem je. Wziąłem d o ręk i p o rtret Ben ed y k ta. Przy wo ły wałem g o p rzez d łu żs zy czas , lecz o d p o wied zią b y ło ty lk o zimn o . Sięg n ąłem p o k artę Bran d a. Zn ó w p rzez d łu żs zą ch wilę czu łem ty lk o ch łó d . Po tem u s ły s załem k rzy k . Przeraźliwy , ś cin ający k rew w ży łach k rzy k . — Po mó ż mi! — J ak ? — Kto to ? — zap y tał i zo b aczy łem, że jeg o ciało s ię wije. — Co rwin . — Wy d o b ąd ź mn ie s tąd , Co rwin ie! Dam ci za to ws zy s tk o , co ch ces z! — Gd zie jes teś ? — J es tem… — Ob raz zak łęb ił s ię, u k azu jąc rzeczy , k tó re wzd rag ałem p rzy jąć d o wiad o mo ś ci, i ro zleg ł s ię p o n o wn y k rzy k , jak b y ze ś mierteln ej o tch łan i, p o czy m zap ad ła g łu ch a cis za. Zn ó w o g arn ął mn ie ch łó d . Po czu łem, że s ię trzęs ę, lecz n ie wied ziałem d laczeg o . Zap aliłem p ap iero s a i p o d s zed łem d o zas n u teg o n o cą o k n a, zo s tawiając n a s to le ro zrzu co n e k arty . Gwiazd y b y ły led wie wid o czn e, a n ieb o zas n u te mg łą. Nie mo g łem ro zp o zn ać

żad n ej k o n s telacji. M ały , n ieb ies k i k s ięży c s u n ął s zy b k o w ciemn o ś ciach . No c p o wiała n ag ły m, lo d o waty m ch ło d em, to też s zczeln iej o tu liłem s ię p elery n ą. Przy p o mn iała mi s ię n as za n ies zczęs n a, zimo wa k amp an ia w Ro s ji. Do b ry Bo że! Omal n ie zamarzłem n a ś mierć! I d o czeg o to ws zy s tk o p ro wad ziło ? Do tro n u Amb eru , o czy wiś cie. Ten cel u ś więcał ws zy s tk o . Ale co z Bran d em? Gd zie b y ł? Co s ię z n im d ziało , k to b y ł teg o s p rawcą? Żad n ej o d p o wied zi. Zamy ś liłem s ię, p atrząc w n o c, ś led ząc wzro k iem b łęk itn ą elip s ę k s ięży ca. Czy p rzeo czy łem co ś w o b razie s y tu acji, jak iś s zczeg ó ł, k tó ry u mk n ął mo jej u wag i? Żad n ej o d p o wied zi. Us iad łem jes zcze raz p rzy s to le z k ielis zk iem w ręce. Przewerto wałem ws zy s tk ie k arty i wy jąłem wizeru n ek o jca. Ob ero n , wład ca Amb eru , s tał p rzed e mn ą w s wo jej zielen i i zło cie. Wy s o k i, d o b rze zb u d o wan y , z wło s ami i b ro d ą p rzety k an ą s reb rem, n a p alcach p ierś cien ie z zielo n y mi k amien iami w zło tej o p rawie. Zło ty miecz. Nieg d y ś s ąd ziłem, że n ic i n ig d y n ie o d b ierze mu o d wieczn eg o p an o wan ia n ad Amb erem. Co s ię s tało ? Nad al n ie wied ziałem. Ale o n o d s zed ł. J ak i k o n iec s p o tk ał meg o o jca? Patrzy łem n a k artę, s k u p iws zy całą u wag ę. Nic… n ic… Co ? Co ś . W o d p o wied zi d ał s ię zau waży ć led wo wid o czn y ru ch , fig u ra n a k arcie s k u rczy ła s ię i p rzeo b raziła w cień czło wiek a, k tó reg o rep rezen to wała. — Ojcze? — s p y tałem. Cis za. — Ojcze? — Tak … — Bard zo s łab y i o d leg ły g ło s , jak b y wy d o b y wający s ię z mu s zli, zato p io n y w jej mo n o to n n y m s zu mie. — Gd zie jes teś ? Co s ię s tało ? — J a… — Dłu g a p au za. — Tak ? Tu Co rwin , twó j s y n . Co zas zło w Amb erze, że zn ik n ąłeś ? — Nad s zed ł mó j czas . — J eg o g ło s d o ch o d ził z b ard zo d alek a. — Czy to zn aczy , że ab d y k o wałeś ? Żad en z b raci n ic mi n ie p o wied ział, a n ie u fam im n a ty le, ab y p y tać. Wiem ty lk o , że tro n s to i o two rem d la ws zy s tk ich

ch ętn y ch . Ery k ma teraz mias to we wład an iu , a J u lian s p rawu je p ieczę n ad Las em Ard eń s k im. Cain e i Gerard k o n tro lu ją mo rze. Bley s jes t g o tó w s tawić im ws zy s tk im czo ło , a ja zawarłem z n im p rzy mierze. J ak ie s ą two je ży czen ia w ty m wzg lęd zie? — J es teś … jed y n y m, k tó ry o to p y ta… Tak … — „Tak ", co ? — Tak … Stawcie im o p ó r. — A co z to b ą? J ak mo g ę ci p o mó c? — M n ie… n ie mo żn a p o mó c. Weź tro n . — J a? Czy Bley s i ja? — Ty ! — Tak ? — M as z mo je b ło g o s ławień s two … Weź tro n … i p o s p ies z s ię! — Dlaczeg o , o jcze? — Brak mi tch u … Weź tro n ! — I zn ik n ął. A więc o jciec ży ł. To b y ło in teres u jące. Co teraz ro b ić? Po p ijałem wh is k y i ro zmy ś lałem. Ży ł g d zieś i n ad al b y ł k ró lem Amb eru . Dlaczeg o zn ik n ął? Do k ąd s ię u d ał? Co s ię za ty m k ry ło ? Same zag ad k i. Nie p o trafiłem u d zielić o d p o wied zi n a żad n e z ty ch p y tań , lecz s p rawa n ie d awała mi s p o k o ju . Tu mu s zę wy zn ać, że mo je s to s u n k i z o jcem n ig d y n ie u k ład ały s ię zb y t d o b rze. Nie czu łem wp rawd zie d o n ieg o n ien awiś ci jak Ran d o m lu b p aru in n y ch b raci, ale n ie miałem też n ajmn iejs zeg o p o wo d u , żeb y d arzy ć g o s zczeg ó ln ą s y mp atią. By ł s iln y , p o tężn y i o k u p o wał tro n — to ch y b a wy s tarczy ? Uo s ab iał też n iemal całą zn an ą n am h is to rię Amb eru , a h is to ria Amb eru s ięg a ws tecz ty le ty s iącleci, że n ie warto ich n awet liczy ć. Co n ależało ro b ić w tej s y tu acji? J eś li ch o d zi o mn ie, d o p iłem wh is k y i p o s zed łem s p ać.

Nazaju trz ran o zwo łaliś my n arad ę wo jen n ą. Bley s miał czterech ad mirałó w, z k tó ry ch k ażd y d o wo d ził mn iej więcej jed n ą czwartą flo ty , o raz cały s ztab o ficeró w p iech o ty . Razem b y ło n as jak ieś trzy d zieś ci o s ó b i czerwo n o s k ó ry ch , a w p o ło wie mały ch i o wło s io n y ch .

w

p o ło wie

wielk ich

Narad a trwała cztery g o d zin y , p o czy m ro zes zliś my s ię, ab y co ś zjeś ć. Uzg o d n iliś my , że wy ru s zamy za trzy d n i. Po n ieważ d ro g ę d o Amb eru mó g ł o two rzy ć ty lk o k to ś k ró lews k iej k rwi, ja miałem p rzewo d zić flo cie n a o k ręcie flag o wy m, a Bley s p o s tan o wił p o p ro wad zić p iech o tę p rzez k rain y Cien i.

Zas tan o wiło mn ie to i zap y tałem, co b y zro b ił, g d y b y m s ię n ie zjawił, p rzy ch o d ząc mu z p o mo cą. W o d p o wied zi u s ły s załem d wie rzeczy : p o p ierws ze, g d y b y mu s iał p o leg ać n a włas n y ch s iłach , p o p ro wad ziłb y n ajp ierw flo tę i zo s tawił ją w o d p o wied n iej o d leg ło ś ci o d b rzeg u , p o czy m wró ciłb y jed n y m z o k rętó w d o Av ern u s , żeb y p o wieś ć żo łn ierzy n a s p o tk an ie o wy zn aczo n y m czas ie; a p o d ru g ie, że s p ecjaln ie s zu k ał tak ieg o Cien ia, w k tó ry m mó g ł liczy ć n a p rzy b y cie k tó reg o ś z b raci g o to weg o g o wes p rzeć. To o s tatn ie wzb u d zało n iejak ie p o d ejrzen ia, a to p ierws ze wy g ląd ało mało realis ty czn ie, g d y ż flo ta s tałab y zb y t d alek o w mo rzu , ab y d o s trzec jak ieś s y g n ały z b rzeg u , a ry zy k o s p ó źn ien ia s ię n a s p o tk an ie b y ło — p rzy tej liczb ie wo js k a — zb y t d u że, ab y p o k ład ać więk s ze n ad zieje w teg o ro d zaju p lan ie. Ale jak o tak ty k Bley s zaws ze b y ł, mo im zd an iem, n iezró wn an y i k ied y ro zło ży ł map y Amb eru i o k o lic, k tó re s am s p o rząd ził, i zaczął o b jaś n iać tak ty k ę, jak ą zamierzał zas to s o wać, wied ziałem, że cech u je g o s p ry t g o d n y k s ięcia Amb eru . Kło p o t w ty m, że n as zy m p rzeciwn ik iem b y ł in n y k s iążę Amb eru i to tak i, k tó ry miał n iewątp liwie s iln iejs zą p o zy cję. Tro ch ę mn ie to n iep o k o iło , lecz wo b ec zb liżającej s ię k o ro n acji n ie p o zo s tawało n am n ic in n eg o , jak p ó jś ć n a cało ś ć. J eś li p rzeg ramy , jes teś my zg u b ien i, a zd awałem s o b ie s p rawę, że Ery k ma d o s wo jej d y s p o zy cji czas i n ajp o tężn iejs ze ś ro d k i, czeg o my ś my n ie mieli. Przemierzałem

k rain ę

zwan ą

Av ern u s ,

p o d ziwiając

jej

zamg lo n e

d o lin y

i p rzep aś ci, jej d y miące k ratery , jas k rawe s ło ń ce n a zwario wan y m n ieb ie, mro źn e n o ce i zb y t g o rące d n i, s k ały i wy d my ciemn eg o p ias k u , małe, ale jad o wite i n ieb ezp ieczn e zwierzęta, wielk ie p u rp u ro we ro ś lin y , jak ch o ćb y p o zb awio n e k o lcó w k ak tu s y , a p o p o łu d n iu d ru g ieg o d n ia, k ied y s tałem n a wy s tęp ie s k aln y m n ad mo rzem, p o d wieżą s k łęb io n y ch cy n o b ro wy ch ch mu r, d o s zed łem d o wn io s k u , że lu b ię ten k raj, i jeś li jeg o s y n o wie zg in ą w walce za s wo ich b o g ó w, p o s taram s ię u n ieś mierteln ić ich p ewn eg o d n ia w p o ś więco n y m im h y mn ie. Us p o k o iws zy w ten s p o s ó b s u mien ie, o b jąłem d o wó d ztwo flo ty . J eś li zwy cięży my , mo i wo jo wn icy b ęd ą p rzez wiek i o p iewan i n a d wo rach i zamk ach n ieś mierteln y ch wład có w. J a zaś b y łem ich wo d zem i p rzewo d n ik iem, k tó ry o twierał im d ro g ę. Po czu łem rad o ś ć. Nazaju trz wy ru s zy liś my w mo rze, a ja d o wo d ziłem z o k rętu flag o weg o . Wp ro wad ziłem flo tę w s zto rm i wy p ły n ęliś my z n ieg o o wiele b liżej miejs ca p rzezn aczen ia. Wp ro wad ziłem n as w o g ro mn y wir i wy s zło n am to n a d o b re. Przep ro wad ziłem flo tę p rzez k amien n ą mielizn ę i wo d y o cean u p o g łęb iły s ię, a ich

k o lo r zaczął p rzy p o min ać to ń wo k ó ł Amb eru . A więc n ad al p o s iad ałem tę u miejętn o ś ć. M o g łem k s ztałto wać n as z lo s w czas ie i p rzes trzen i. M o g łem d o p ro wad zić n as d o d o mu . To zn aczy , d o mo jeg o d o mu . Przep ro wad ziłem o k ręty o b o k d ziwn y ch wy s p , n a k tó ry ch k rak ały zielo n e p tas zy s k a, a zielo n e małp y zwis ały z d rzew n iczy m o wo ce, p o wrzas k u jąc co ś d o s ieb ie i rzu cając k amien iami w n as zy m k ieru n k u . Wy p ro wad ziłem flo tę d alek o w mo rze, a p o tem zawró ciłem w s tro n ę b rzeg u . Bley s mas zero wał ty mczas em p rzez ró wn in y ś wiató w. M iałem d ziwn ą ś wiad o mo ś ć, że p o k o n a ws zelk ie tru d n o ś ci i p o rad zi s o b ie z p u łap k ami Ery k a. Po ro zu miewałem s ię z n im p rzy u ży ciu k art i wied ziałem o ws zy s tk im, co zas zło p o d ro d ze. O ty m, że s tracił d zies ięć ty s ięcy lu d zi w walce z cen tau rami, p ięć ty s ięcy zg in ęło p o d czas wy jątk o wo s iln eg o trzęs ien ia ziemi, ty s iąc p ięćs et zmio tła trąb a p o wietrzn a, d ziewiętn aś cie ty s ięcy zg in ęło lu b p rzep ad ło b ez wieś ci w jak iejś d żu n g li, k ied y s p ad ł n a n ich n ap alm z d ziwn y ch h u czący ch o b iek tó w n a n ieb ie, s ześ ć ty s ięcy zd ezertero wało w miejs cu wy g ląd ający m jak o b iecan y im raj, p ięciu s et zg in ęło n a p ias zczy s tej ró wn in ie, g d y wy b u ch ła o b o k , wzn o s ząc s ię d o g ó ry , ch mu ra w k s ztałcie g rzy b a; o s iem ty s ięcy s ześ ciu s et zo s tało zab ity ch w d o lin ie walczący ch mas zy n , k tó re wy jech ały n a g ąs ien icach , mio tając o g ień ; o ś miu s et ran n y ch i ch o ry ch zo s tawio n o włas n emu lo s o wi; d wu s tu p o rwały wezb ran e wo d y rzek i; p ięćd zies ięciu czterech o d n io s ło ś mierteln e ran y w p o jed y n k ach międ zy s o b ą; trzy s tu zmarło p o zjed zen iu tru jący ch miejs co wy ch o wo có w; ty s iąc s trato wał p ęd zący tab u n b awo ło p o d o b n y ch s two rzeń ; s ied emd zies ięciu trzech zg in ęło p o d czas p o żaru n amio tó w; ty s iąc p ięciu s et u to n ęło p o d czas p o wo d zi; d wa ty s iące p ad ło o fiarą to rn ad a, k tó re n ad ciąg n ęło o d b łęk itn y ch wzg ó rz. By łem zad o wo lo n y , że s am s traciłem w ty m czas ie ty lk o s to o s iemd zies iąt s ześ ć s tatk ó w. Zas n ąć! M o że ś n ić! — w ty m cały s ęk … Ery k zab ijał n as cen ty metr p o cen ty metrze, g o d zin a p o g o d zin ie. J eg o zap o wied zian a k o ro n acja miała s ię o d b y ć ju ż za p arę ty g o d n i, a o n n ajwy raźn iej wied ział, że n ad ciąg amy , b o wy mieraliś my jak mu ch y . Po wied zian e jes t, że ty lk o k s iążę Amb eru mo że s ię p o ru s zać p o ś ró d Cien i, ch o ć o czy wiś cie wo ln o mu p rzep ro wad zić ze s o b ą, k o g o ch ce. Wied liś my n as ze wo js k a i p atrzy liś my , jak g in ą, jeś li zaś ch o d zi o Cień , mo g ę p o wied zieć ty le: is tn ieje Cień i is tn ieje Su b s tan cja, i to leży u p o d s taw ws zech rzeczy . Z Su b s tan cji jes t ty lk o Amb er, p rawd ziwe mias to n a p rawd ziwej Ziemi, k tó re zawiera w s o b ie ws zy s tk o .

Z Cien i jes t n ies k o ń czo n a liczb a rzeczy . Każd a mo żliwo ś ć is tn ieje g d zieś jak o cień teg o , co p rawd ziwe. Amb er, p o p rzez s amą s wo ją eg zy s ten cję, rzu ca cien ie we ws zy s tk ich k ieru n k ach . Co jes zcze mo żn a d o d ać? Cień ro zciąg a s ię o d Amb eru d o Ch ao s u i w jeg o g ran icach ws zy s tk o jes t mo żliwe. Są ty lk o trzy s p o s o b y n a p rzeb y cie g o , k ażd y z n ich tru d n y . Ks iążę i k s iężn iczk a k rwi mo g ą p rzemierzać Cien ie, n ad ając o to czen iu d o wo ln e k s ztałty , d o p ó k i n ie p rzy b ierze o n o p o żąd an ej p o s taci — wted y tam zo s tają. Cień ó w s taje s ię ich włas n y m ś wiatem, w k tó ry m mo g ą ro b ić, co ch cą, o ile n ie zak łó ci im teg o k to ś z ro d zin y . W tak im właś n ie miejs cu ży łem p rzez całe wiek i. Dru g im s p o s o b em s ą k arty zro b io n e p rzez Dwo rk in a, M is trza Ry s u n k u , k tó ry s two rzy ł je n a n as z o b raz i p o d o b ień s two , żeb y u łatwić p o ro zu miewan ie s ię czło n k o m ro d zin y k ró lews k iej. By ł to s ęd ziwy arty s ta, d la k tó reg o p rzes trzeń i p ers p ek ty wa n ie miały tajemn ic. Sp o rząd ził ro d zin n e Atu ty , k tó re u mo żliwiały n am b ezp o ś red n i k o n tak t n a k ażd ą o d leg ło ś ć. M iałem jed n ak wrażen ie, że n ie zaws ze u ży waliś my ich zg o d n ie z in ten cją au to ra. Trzecim s p o s o b em b y ł Wzo rzec, też n ary s o wan y p rzez Dwo rk in a, p o k tó ry m mó g ł p rzejś ć ty lk o czło n ek n as zej ro d zin y . Stan o wił o n jak b y wp ro wad zen ie w s y s tem k art i p o p rzejś ciu d awał mo c p an o wan ia n ad Cien iami. Karty i Wzo rzec u mo żliwiały n aty ch mias to we p rzen ies ien ie s ię z Su b s tan cji p rzez Cień . In n y s p o s ó b , węd ró wk a, b y ł tru d n iejs zy . Wied ziałem, co Ran d o m ro b ił, to ru jąc n am d ro g ę d o p rawd ziweg o ś wiata. J ad ąc, d o d awał w p amięci to , co zap amiętał z Amb eru , i o d ejmo wał to , co s ię n ie zg ad zało . Kied y ws zy s tk o ze s o b ą k o res p o n d o wało , wied ział, że p rzy b y liś my n a miejs ce. Nie b y ła to jed y n ie s p ry tn a s ztu czk a, b o p rzy o d p o wied n iej wied zy k ażd y czło wiek mó g łb y d o trzeć d o włas n eg o Amb eru . Nawet teraz Bley s i ja mo g liś my p o s zu k ać Cien i Amb eru , g d zie k ażd y z n as b y rząd ził i s p ęd ził n a tro n ie całą wieczn o ś ć. Ale to b y d la n as n ie b y ło to s amo . Bo żad n e z ty ch miejs c n ie b y ło b y p rawd ziwy m Amb erem; mias tem, w k tó ry m s ię u ro d ziliś my ; mias tem, z k tó reg o ws zy s tk ie in n e b io rą k s ztałt. To też d la celó w n as zej in wazji n a Amb er o b raliś my n ajciężs zą d ro g ę, węd ró wk ę p rzez Cień . Każd y , k to o ty m wied ział i d y s p o n o wał d o s tateczn ą s iłą, mó g ł s tawiać n am n a tej d ro d ze p rzes zk o d y . Ery k to ro b ił i g in ęliś my , n ap o ty k ając je. Co z teg o wy n ik n ie? Nik t n ie zn ał o d p o wied zi n a to p y tan ie. Gd y b y Ery k zo s tał u k o ro n o wan y , zn alazło b y to s wó j o d p o wied n ik , s wo je o d zwiercied len ie ws zęd zie. A k ażd y z n as , p o zo s tały ch b raci, k ażd y z k s iążąt

Amb eru , z ch ęcią o s iąg n ąłb y ten s tatu s i p o zwo lił, ab y o d b iło s ię to w d o wo ln y s p o s ó b w Cien iach . M in ęliś my wid mo wą zato k ę, s tatk i Gerard a — Latająceg o Ho len d ra teg o ś wiata / tamteg o ś wiata — i wied ziałem, że s ię zb liżamy . Po s łu ży ły mi za p u n k t o rien tacy jn y . Ós meg o d n ia p o d ró ży b y liś my b lis k o Amb eru . Wted y właś n ie ro zp ętał s ię s zto rm. M o rze p o ciemn iało , n ieb o zas n u ły ch mu ry , żag le o p ad ły ws k u tek n ag łej cis zy . Sło ń ce s ch o wało s wo ją tarczę — b łęk itn ą i o g ro mn ą — i czu łem, że Ery k w k o ń cu n as d o p ad ł. Zerwał s ię wiatr i — jeś li mo żn a to tak n azwać — n atarł z fu rią n a mó j s tatek . Zn aleźliś my s ię w s zp o n ach b u rzy , w s amy m s ercu n awałn icy , jak mó wią p o eci. Trzewia p o d es zły mi d o g ard ła, g d y u d erzy ły w n as p ierws ze b ałwan y . M io tało n ami o d b u rty d o b u rty , jak b y ś my b y li k o ś ćmi d o g ry w ręk ach o lb rzy ma. Zalewała n as wo d a z mo rza i wo d a z n ieb a, k tó re s tało s ię czarn e, a d es zcz ze ś n ieg iem p rzes łan iał o b lo d zo n y , ś ciąg ający p io ru n y tak ielu n ek . J es tem p ewien , że ws zy s cy k rzy czeli, ja też. Po wlo k łem s ię z tru d em p o s zalejący m p o k ład zie d o o p u s zczo n eg o s teru . Przy wiązałem s ię s zn u rami i ch wy ciłem k o ło . Ery k n iewątp liwie p o s zed ł n a cało ś ć. J ed n a g o d zin a, d ru g a, trzecia, czwarta i an i ch wili wy tch n ien ia. Pięć g o d zin . Ilu lu d zi s traciliś my ? Nie miałem p o jęcia. Zad zwo n iło mi w u s zach , p o czu łem mro wien ie i zo b aczy łem Bley s a jak b y n a k o ń cu d łu g ieg o , s zareg o tu n elu . — Co s ię d zieje? — p y tał. — Nie mo g ę s ię z to b ą s k o n tak to wać. — Ży cie jes t p ełn e n ies p o d zian ek — o d p arłem. — Właś n ie s taramy s ię s tawić czo ła jed n ej z n ich . — Szto rm? — zap y tał. — Nie in aczej. Prap rzo d ek ws zy s tk ich s zto rmó w. Wy d aje mi s ię, że wid zę p o two ra mo rs k ieg o . J eś li ma ch o ć tro ch ę o leju w g ło wie n ap ad n ie n as o d s p o d u … Właś n ie to zro b ił. — Przed ch wilą n as też zaatak o wał — p o wied ział Bley s . — Po twó r czy s zto rm? — Szto rm. Zg in ęło d wieś cie o s ó b . — Nie trać d u ch a, b ro ń fo rtu , p o ro zmawiamy p ó źn iej, d o b rze? Sk in ął g ło wą, a za jeg o p lecami p rzeleciała b ły s k awica. — Ery k zn a n as zą liczb ę — d o d ał jes zcze, zan im zn ik n ął. M u s iałem s ię z ty m zg o d zić.

Do p iero p o n as tęp n y ch trzech g o d zin ach n awałn ica zelżała n ieco , jes zcze p ó źn iej d o wied ziałem s ię, że s traciłem p o ło wę flo ty , a n a mo im s tatk u flag o wy m aż czterd zieś ci o s ó b z zało g i liczącej s to d wad zieś cia. By ła to n ielich a b u rza. Zd o łaliś my jed n ak jak o ś d o p ły n ąć d o o cean u n ad Reb mą. Wy jąłem k arty i zatrzy małem wzro k n a wizeru n k u Ran d o ma. Kied y s ię zo rien to wał, k to g o wzy wa, p ierws ze jeg o s ło wa b rzmiały : — Zawracaj! — Dlaczeg o ? — Llewella twierd zi, że Ery k ro zb ije was w p ro ch . Rad zi, żeb y ś ch wilę o d czek ał, aż ws zy s tk o s ię u s p o k o i, i d o p iero wted y u d erzy ł; mo że za jak iś ro k . Po trząs n ąłem g ło wą. — Bard zo mi p rzy k ro — p o wied ziałem — ale n ie mo g ę. Po n ieś liś my zb y t wielk ie s traty , żeb y d o trzeć aż tu taj. Teraz alb o n ig d y . Wzru s zy ł ramio n ami z min ą: „Pamiętaj, że cię o s trzeg ałem". — Czemu miałb y m s ię co fać? — s p y tałem. — Głó wn ie d lateg o , że jak s ły s zę, Ery k s p rawu je tu k o n tro lę n ad p o g o d ą. — M imo to mu s imy zary zy k o wać. Zn ó w wzru s zy ł ramio n ami. — Nie mó w, że cię n ie u p rzed załem. — J es teś p ewien , że o n o n as wie? — Czy s ąd zis z, że jes t k rety n em? — No n ie. — Wo b ec teg o mu s i wied zieć. J eś li ja d o my ś liłem s ię teg o w Reb mie, to ty m b ard ziej o n w Amb erze. A ja o d g ad łem p rawd ę p o mig o tan iu Cien ia. — Nies tety mam złe p rzeczu cia co d o tej wy p rawy — p o wied ziałem — ale to p o my s ł Bley s a. — Wy co faj s ię i n iech o n s am k ład zie g ło wę p o d to p ó r. — Nie mo g ę p o d jąć tak ieg o ry zy k a. A n u ż wy g ra. J a s to ję n a czele flo ty . — Ro zmawiałeś z Cain e'em i z Gerard em? — Tak . — Więc n a p ewn o s ąd zis z, że n a mo rzu mas z s zan s ę. Ale p o s łu ch aj, jak wn o s zę z tu tejs zy ch p lo tek d wo rs k ich , Ery k p o s iad ł tajemn icę Klejn o tu Ws zech mo cy . Dało mu to wład zę n ad p o g o d ą i Bó g wie n ad czy m jes zcze. — Wielk a s zk o d a — p o wied ziałem. — Będ ziemy mu s ieli jak o ś to zn ieś ć. Nie

mo żemy d ać s ię wy s tras zy ć p aru s zto rmo m. — Co rwin , mu s zę ci co ś wy zn ać. Trzy d n i temu s am ro zmawiałem z Ery k iem. — Po co ? — Pro s ił mn ie o to . Ro zmawiałem z n im z n u d ó w. Nak reś lił mi ze s zczeg ó łami s wo ją lin ię o b ro n n ą. — Do wied ział s ię o d J u lian a, że p rzy b y liś my tu razem i b y ł p ewien , że mi ws zy s tk o p o wtó rzy s z. — Zap ewn e. Ale to n ie zmien ia fak tó w. — M as z rację. — Więc n iech Bley s walczy s o b ie n a włas n ą ręk ę, a ty u d erz n a Ery k a p ó źn iej. — Wk ró tce ma zo s tać u k o ro n o wan y . — Wiem, wiem. Ale ró wn ie d o b rze mo żn a zaatak o wać k ró la jak k s ięcia, czy ż n ie? Co za ró żn ica, jak i b ęd zie n o s ił ty tu ł w ch wili, g d y g o p o k o n as z. To b ęd zie n ad al ten s am Ery k . — To p rawd a, ale związałem s ię z Bley s em. — Więc s ię o d wiąż. — Nie mo g ę tak p o s tąp ić. — Wo b ec teg o jes teś s zalo n y . — M o że. — Có ż, p o wo d zen ia. — Dzięk i. — Do zo b aczen ia. Na ty m s k o ń czy liś my ro zmo wę, k tó ra zas iała jed n ak we mn ie ziarn o n iep o k o ju . Czy żb y m zmierzał p ro s to w p u łap k ę? Ery k n ie b y ł g łu p cem. M o że zarzu cił ju ż n a n as g ig an ty czn ą s ieć ś mierci? Wzru s zy łem ramio n ami i o p arłem s ię o b u rtę, wło ży ws zy k arty p o n o wn ie za p as ek . To d u mn e i s amo tn e u czu cie b y ć k s ięciem Amb eru , n ie mo g ący m n ik o mu zau fać. W d an ej ch wili n ie s p rawiało mi to s zczeg ó ln ej s aty s fak cji, ale tru d n a rad a… Oczy wiś cie, to Ery k b y ł s p rawcą s zto rmu , k tó ry n a n as s p ad ł, co b y s ię zg ad zało z twierd zen iem Ran d o ma, że jes t p an em p o g o d y w Amb erze. Sp ró b o wałem więc i ja p ewn ej s ztu czk i. Po p ro wad ziłem flo tę w k ieru n k u Amb eru , n ad k tó ry m s zalała ś n ieży ca. By ła to n ajs tras zn iejs za n awałn ica ś n ieżn a, jak ą mo g łem wy wo łać. Og ro mn e p łatk i ś n ieg u zaczęły s p ad ać tak że n a o cean . Niech Ery k s p ró b u je p o rad zić s o b ie ze zwy k ły m d arem z Cien ia, jeś li p o trafi.

I p o rad ził s o b ie. W ciąg u p ó ł g o d zin y ś n ieży ca u s tała. Amb er o k azał s ię p rak ty czn ie wo d o s zczeln y — b y ło to n ap rawd ę jed y n e w s wo im ro d zaju mias to . Nie ch ciałem zb aczać z k u rs u , p o zo s tawiłem więc b ieg rzeczy włas n emu lo s o wi. Ery k rzeczy wiś cie p an o wał n ad p o g o d ą w Amb erze. Co teraz ro b ić? Pły n ęliś my d alej, p ro s to w o b jęcia ś mierci. Có ż mo g ę d o d ać? Dru g i s zto rm o k azał s ię jes zcze g o rs zy n iż p ierws zy , ale u d ało mi s ię u trzy mać k o ło s tero we. Bu rza b y ła n aład o wan a elek try czn o ś cią i s k iero wan a g łó wn ie n a flo tę. Ro zp ro s zy ła n as p o mo rzu i zab rała n am jes zcze czterd zieś ci s tatk ó w. Bałem s ię s k o n tak to wać z Bley s em i u s ły s zeć, co jeg o s p o tk ało . — Zo s tało mi jes zcze d wieś cie ty s ięcy wo js k a — p o wied ział. — M ieliś my p o to p . Po wtó rzy łem mu , co u s ły s załem o d Ran d o ma. — Go tó w jes tem d ać temu wiarę — o d rzek ł. — Ale n ie ma co s ię n ad ty m ro zwo d zić. Pan u je n ad p o g o d ą czy n ie, i tak g o p o b ijemy . — M iejmy n ad zieję — o d p arłem. Zap aliłem p ap iero s a i o p arłem s ię o d zió b . Wk ró tce p o win n iś my zo b aczy ć Amb er. Umiałem s ię ju ż n a p o wró t p o ru s zać p o ś ró d Cien i i wied ziałem, jak d o trzeć d o Amb eru . Ws zak ws zy s cy miewają złe p rzeczu cia, a żad en d zień n ie wy d aje s ię o d p o wied n i… Pły n ęliś my więc d alej, aż s p ad ła n a n as n ag ła ciemn o ś ć i ro zp ętał s ię n ajg o rs zy ze s zto rmó w. Us zliś my jak o ś p rzed jeg o czarn y mi mack ami, ale p rzes zy ł mn ie s trach . By liś my n a p ó łn o cn y ch wo d ach — jeś li Cain e d o trzy ma s ło wa, to ws zy s tk o w p o rząd k u , g d y b y jed n ak zamierzał n as wy d ać, to ma n ad wy raz k o rzy s tn ą s y tu ację. Przy jąłem, że n as zd rad zi. Dlaczeg ó ż b y n ie? Przy g o to wy wałem właś n ie flo tę d o b itwy — p o zo s tałe s ied emd zies iąt trzy o k ręty — g d y zo b aczy łem, że p ły n ie w n as zy m k ieru n k u . Karty k łamały — lu b też p o wied ziały całą p rawd ę — ws k azu jąc n a n ieg o jak o n a k lu czo wą p o s tać. J eg o s tatek wy s u n ął s ię n a czo ło i p o d p ły n ąłem d o ń n a s p o tk an ie. Stan ęliś my b u rta w b u rtę, p atrząc n a s ieb ie. M o g liś my k o mu n ik o wać s ię p rzez Atu ty , ale Cain e zd ecy d o wał in aczej, a p o n ieważ miał s iln iejs zą p o zy cję, ety k ieta ro d zin n a wy mag ała, ab y to o n wy b rał o d p o wied n i ś ro d ek . Najwy raźn iej ch ciał, żeb y g o ws zy s cy s ły s zeli, g d y k rzy k n ął p rzez tu b ę:

— Co rwin ! Złó ż b ro ń ! M amy n ad wami p rzewag ę liczeb n ą! Nie macie żad n y ch s zan s ! Sp o jrzałem n a n ieg o p rzez wo d ę i p o d n io s łem s wo ją tu b ę d o u s t. — Co z n as zą u mo wą? — s p y tałem. — Uzn aj ją za n ieb y łą — o d p arł. — Two je s iły s ą o wiele za s łab e, żeb y zd o b y ć Amb er, o s zczęd ź więc s wo ich lu d zi i p o d d aj s ię. Ob ejrzałem s ię p rzez ramię n a s ło ń ce. — Zech ciej wy s łu ch ać mej p ro ś b y , b racie, i p o zwó l, b y m p ó k i s ło ń ce n ie s tan ie w zen icie, mó g ł n arad zić s ię z mo imi k ap itan ami. — Do b rze — o d p arł b ez wah an ia. — J es tem p ewien , że zd ają s o b ie s p rawę ze s wo jeg o p o ło żen ia. Od wró ciłem s ię i wy d ałem ro zk az o d wro tu i d o b icia d o res zty n as zy ch o k rętó w. Gd y b y m s p ró b o wał u ciec, Cain e ś cig ałb y mn ie p rzez Cien ie i n is zczy ł jed en s tatek p o d ru g im. Pro ch n ie zap alał s ię w p rawd ziwy m ś wiecie — Ziemi Amb eru , ale wy s tarczy ło o d p ły n ąć d o ś ć d alek o , ab y i o n p o s łu ży ł d o n as zej zg u b y . Gd y b y m u s zed ł s am, flo ta n ie mo g łab y p rzeb y ć mo rza Cien i b eze mn ie i o s iad łab y tu , n a p rawd ziwy ch wo d ach , n iczy m s tad o k aczek . Co k o lwiek b y m zro b ił, zało g ę czek a ś mierć alb o u więzien ie. Ran d o m miał rację. Wy ciąg n ąłem Atu t z Bley s em i s k o n cen tro wałem s ię n a o b razk u , p ó k i s ię n ie p o ru s zy ł. — Tak ? — u s ły s załem jeg o zan iep o k o jo n y g ło s . Z d alek a d o ch o d ziły mn ie jak b y o d g ło s y b itwy . — M am k ło p o ty — p o wied ziałem. — Przeb iłem s ię z s ied emd zies ięcio ma trzema o k rętami, lecz Cain e zażąd ał, ab y ś my d o p o łu d n ia s ię p o d d ali. — Niech to d iab li! — zak lął Bley s . — Nie d o tarłem aż tak d alek o jak ty , a n a d o d atek jes tem teraz w s amy m ś ro d k u b itwy . Kawaleria ro zn o s i n as n a s trzęp y . Nie mo g ę ci więc n ic ro zs ąd n ie d o rad zić. M am włas n e p ro b lemy . Ró b , jak u ważas z za s to s o wn e. Zn o wu n acierają! — I k o n tak t s ię u rwał. Wy ciąg n ąłem teraz k artę Gerard a. Kied y ro zmawialiś my , zd awało mi s ię, że d o s trzeg am lin ię b rzeg o wą za jeg o p lecami. To b y p o twierd zało mo je p rzy p u s zczen ie, że jes t n a mo rzach p o łu d n io wy ch . Z n iech ęcią ws p o min am tę ro zmo wę. Zap y tałem g o , czy mo że i zech ce u d zielić mi ws p arcia w walce p rzeciw Cain e'o wi.

— Zg o d ziłem s ię ty lk o cię p rzep u ś cić — o d p arł. — Dlateg o wy co fałem s ię n a p o łu d n ie. Nie zd ąży łb y m p rzy jś ć ci z p o mo cą, n awet g d y b y m ch ciał. Po za ty m n ie u mawiałem s ię, że b ęd ę ci p o mag ał w zab iciu n as zeg o b rata. I zan im zd ąży łem o d p o wied zieć, ju ż g o n ie b y ło . M iał o czy wiś cie rację. Zg o d ził s ię d ać mi s p o s o b n o ś ć d o walk i, a n ie walczy ć za mn ie. Có ż mi p o zo s tawało ? Zap aliłem p ap iero s a, ch o d ząc tam i z p o wro tem p o p o k ład zie. Ro b iło s ię co raz p ó źn iej. Po ran n a mg ła d awn o s ię ro zes zła, a s ło ń ce g rzało w p lecy . Nied łu g o b ęd zie p o łu d n ie. Za jak ieś d wie g o d zin y … Ob racałem w ręk ach k arty , waży łem je w d ło n i. M o g łem p rzy ich u ży ciu wezwać Ery k a lu b Cain e'a n a p o jed y n ek wo li. Dawały tak ą mo żliwo ś ć i zap ewn e jes zcze wiele in n y ch , o k tó ry ch n ie p amiętałem. Zo s tały tak zap ro jek to wan e n a ro zk az Ob ero n a, ręk ą s zalo n eg o arty s ty Dwo rk in a Barimen a, g arb u s a o d zik im s p o jrzen iu , k tó ry b y ł czaro wn ik iem, k s ięd zem lu b med y k iem — ró żn e wers je k rąży ły — z jak ieg o ś o d leg łeg o Cien ia, w k tó ry m o jciec u rato wał g o p rzed o k ru tn y m lo s em, jak i s o b ie zg o to wał. Nik t n ie zn ał s zczeg ó łó w, ale o d tamtej p o ry Dwo rk in miał lek k o p o mies zan e w g ło wie. Niemn iej jed n ak b y ł wielk im arty s tą i n iewątp liwie p o s iad ał d ziwn ą mo c. Zn ik n ął wiek i temu , p o s two rzen iu k art i wy ty czen iu Wzo rca w Amb erze. Częs to zas tan awialiś my s ię, co s ię z n im s tało , ale n ik t n ie p o trafił u d zielić n a to p y tan ie o d p o wied zi. M o że to o jciec k azał g o zg ład zić, żeb y n a zaws ze zach o wać jeg o s ek rety w tajemn icy . Cain e b ęd zie p rzy g o to wan y n a tak i k ro k z mo jej s tro n y i p rawd o p o d o b n ie n ie zd o łam g o złamać, ch o ć mo że u d a mi s ię g o p rzetrzy mać. Lecz jeg o lu d zie tak czy o wak z p ewn o ś cią d o s tali ro zk az atak u . Ery k b ęd zie b ez wątp ien ia g o to wy n a ws zy s tk o , ale s k o ro n ie p o zo s tawało mi n ic in n eg o , to co mi s zk o d zi s p ró b o wać? Nie miałem n ic d o s tracen ia o p ró cz d u s zy . By ła też jes zcze k arta p rzed s tawiająca Amb er. Za jej p o mo cą mo g łem s ię tam p rzen ieś ć i p ró b o wać zab ó js twa, ale s zan s ę p rzeży cia miałb y m wted y jed n ą n a milio n . By łem g o tó w zg in ąć w walce, lecz p o co ciąg n ąć za s o b ą n a ś mierć ty ch ws zy s tk ich lu d zi. M o ja k rew zo s tała n ajwy raźn iej s k ażo n a, mimo wład zy , jak ą miałem n ad Wzo rcem. Prawd ziwy k s iążę Amb eru n ie miałb y tak ich s k ru p u łó w. Do s zed łem d o wn io s k u , że mu s iałem s ię zmien ić p o d czas ty ch s tu leci s p ęd zo n y ch w Cien iu -Ziemi, k tó re mn ie zmięk czy ły , s p rawiły , że s tałem s ię in n y n iż mo i b racia.

Po s tan o wiłem, że p o d d am flo tę, a s am p rzen io s ę s ię d o Amb eru i wy zwę Ery k a n a ro zs trzy g ający p o jed y n ek . Będ zie g łu p cem, jeś li p rzy jmie wy zwan ie, ale có ż, d o d iab ła, i tak n ie miałem n ic d o s tracen ia. Od wró ciłem s ię, żeb y wy d ać ro zk azy o ficero m, g d y n ag le ch wy ciła mn ie w s we k les zcze s tras zn a s iła, o d b ierająca mi d ech i mo wę. Po czu łem, że k to ś s zu k a ze mn ą k o n tak tu i w k o ń cu u d ało mi s ię wy k rztu s ić p rzez zaciś n ięte zęb y : „Kto tam?". Nie b y ło o d p o wied zi, ty lk o p o wo ln e, u p o rczy we wiercen ie w g łęb i czas zk i, k tó remu z d etermin acją s ię p rzeciws tawiałem. Po ch wili, k ied y Ery k zo rien to wał s ię, że n ie złamie mn ie b ez d łu g iej walk i, u s ły s załem jeg o g ło s n a wietrze: — J ak ci id zie, b racie? — Nies p ecjaln ie — o d p arłem czy też p o my ś lałem, a o n zach ich o tał, ch o ć g ło s miał zd u s zo n y , jak b y b rak ło mu tch u p o n as zej p o ty czce. — Wielk a s zk o d a — p o wied ział. — Gd y b y ś wró cił mn ie p o p rzeć, h o jn ie b y m cię wy n ag ro d ził. Teraz jes t ju ż o czy wiś cie za p ó źn o . Po zo s taje mi cies zy ć s ię z two jej i Bley s a p o rażk i. Nie o d p o wied ziałem, lecz zaatak o wałem g o z całą zaciek ło ś cią. Co fn ął s ię tro ch ę p rzed ty m n atarciem, ale zd o łał zatrzy mać mn ie w miejs cu . Gd y b y k tó ry ś z n as p o zwo lił s o b ie n a mo men t n ieu wag i, d o s tałb y s ię p o d p s y ch iczn ą d o min ację d ru g ieg o lu b ws zed ł z n im w k o n tak t fizy czn y . Wid ziałem g o b ard zo wy raźn ie we wn ętrzu p ałacu . Żad en z n as n ie ś miał zro b ić n ajmn iejs zeg o ru ch u , żeb y n ie d ać p rzewag i p rzeciwn ik o wi. To też walczy liś my ze s o b ą ty lk o wzro k iem i wewn ętrzn ą s iłą wo li. Có ż, ro związał jed en z mo ich p ro b lemó w, atak u jąc mn ie p ierws zy . Trzy mał mó j Atu t w lewej ręce i wp atry wał s ię we mn ie ze zmars zczo n y mi b rwiami. Szu k ałem s łab eg o p u n k tu , ale b ez rezu ltatu . M o i lu d zie co ś d o mn ie mó wili, lecz n ie s ły s załem ich s łó w, s to jąc o p arty o b u rtę. Któ ra to mo g ła b y ć g o d zin a? Po czu cie czas u o p u ś ciło mn ie, o d k ąd zaczęło s ię n as ze s tarcie. Czy mo g ły ju ż min ąć d wie g o d zin y ? Nie miałem p o jęcia. — Od g ad u ję, co cię d ręczy — rzek ł Ery k . — Tak , ws p ó łd ziałam z Cain e'em. Sk o n tak to wał s ię ze mn ą p o was zy ch p ertrak tacjach . M o g ę cię tu trzy mać, g d y ty mczas em o n ro zb ije two ją flo tę i wy ś le ją d o Reb my , ry b o m n a p o żarcie. — Po czek aj — p o wied ziałem. — On i s ą b ez win y . Bley s i ja zwied liś my ich i my ś lą, że p rawo jes t p o n as zej s tro n ie. Ich ś mierć n ic ci n ie d a. M iałem zamiar p o d d ać flo tę.

— Trzeb a b y ło n ie zwlek ać z ty m tak d łu g o — o d p arł. — Teraz jes t ju ż za p ó źn o . Nie mo g ę wezwać Cain e'a i o d wo łać ro zk azu , n ie zwaln iając cię, a w mo men cie k ied y cię zwo ln ię, d o s tan ę s ię p o d two ją p s y ch iczn ą d o min ację alb o zo s tan ę p rzez cieb ie n ap ad n ięty b ezp o ś red n io . Nas ze p s y ch ik i s ą zb y t p o d o b n e. — A g d y b y m d ał ci s ło wo , że teg o n ie wy k o rzy s tam? — Łatwo jes t złamać s ło wo , żeb y zd o b y ć k ró les two . — Czy ż n ie czy tas z w mo ich my ś lach ? Nie czu jes z, że mó wię p rawd ę? Do trzy mam s ło wa! — Czu ję jak ąś d ziwn ą lito ś ć z two jej s tro n y w s to s u n k u d o is to t, k tó re zwio d łeś , i n ie wiem, czemu to p rzy p is ać, ale n ie mo g ę s ię zg o d zić. Sam ro zu mies z. Nawet jeś li w tej ch wili mó wis z s zczerze, czeg o n ie wy k lu czam, to p o k u s a b ęd zie zb y t wielk a w mo men cie, g d y zd arzy s ię o k azja. Sam to wies z. Nie mo g ę ry zy k o wać. M iał rację. Amb er p ło n ął zb y t s iln ie w n as zy ch ży łach . — Two ja s ztu k a wład an ia b ro n ią zn aczn ie wzro s ła — zau waży ł. — Wid zę, że wy g n an ie p o d ty m wzg lęd em ci p o s łu ży ło . Ch y b a ty jed en mó g łb y ś z czas em s tać s ię mo im ró wn o rzęd n y m p rzeciwn ik iem, n ie licząc Ben ed y k ta, o ile o n ży je. — Nie p o ch leb iaj s o b ie — p o wied ziałem s zy b k o . — J es tem p ewien , że mo g ę cię p o b ić. Prawd ę mó wiąc… — Nie tru d ź s ię. Nie mam zamiaru s ię z to b ą p o jed y n k o wać w o b ecn y m s tan ie rzeczy . — I u ś miech n ął s ię, o d g ad u jąc mo ją my ś l, k tó ra p ło n ęła aż n azb y t jas n o . — Niemal żału ję, że n ie s to is z u mo jeg o b o k u — rzek ł. — M iałb y m z cieb ie więcej p o ży tk u n iż z k tó reg o k o lwiek z tamty ch . J u lian em g ard zę, Cain e jes t tch ó rzem, a Gerard jes t s iln y , ale g łu p i. Po s tan o wiłem wtrącić d o b re s ło wo za Ran d o mem. — Po s łu ch aj — p o wied ziałem. — To ja n amó wiłem Ran d o ma, żeb y tu ze mn ą p rzy b y ł, o n s ię wcale d o teg o n ie p alił. M y ś lę, że b y łb y cię p o p arł, g d y b y ś s ię d o n ieg o zwró cił. — Ten łajd ak ! Nie p o wierzy łb y m mu n awet o p ró żn ian ia n o cn ik ó w. Pręd zej czy p ó źn iej zn alazłb y m w s wo im p iran ię. Nie, d zięk u ję. M o że n awet d aro wałb y m mu ży cie, g d y b y n ie two je ws tawien n ictwo . Ch ciałb y ś , żeb y m p rzy cis n ął g o d o p iers i i n azwał b ratem, tak ? O, n ie! Zb y t s zy b k o s tan ąłeś w jeg o o b ro n ie. To zd rad za jeg o p rawd ziwe in ten cje, k tó re n iewątp liwie zn as z. Niech lep iej n ie liczy n a p rawo łas k i. Po czu łem d y m i u s ły s załem s zczęk metalu o metal. To b y zn aczy ło , że Cain e ju ż n ad ciąg n ął i p rzy s tąp ił d o d zieła.

— M as z rację — p o wied ział Ery k , czy tając w mo ich my ś lach . — Po ws trzy maj g o ! Pro s zę cię! M o i lu d zie n ie mają s zan s y p rzeciwk o tak iej s ile! — Nawet g d y b y ś s ię o d d ał w mo je ręce… — Urwał i zak lął. Po ch wy ciłem jed n ak jeg o zamy s ł. M ó g ł k azać mi s ię p o d d ać w zamian za ich ży cie i wcale n ie p rzerwać rzezi. Z p rzy jemn o ś cią b y tak p o s tąp ił, ale w zacietrzewien iu wy mk n ęło mu s ię ty ch p arę zd rad liwy ch s łó w. Zaś miałem s ię s zy d erczo z jeg o iry tacji. — I tak ju ż wk ró tce cię d o s tan ę — wark n ął. — J ak ty lk o zd o b ęd ą o k ręt flag o wy . — A ty mczas em mas z! — k rzy k n ąłem i n atarłem n a n ieg o całą s iłą wo li, wg ry zając mu s ię w mó zg , b o mb ard u jąc g o s wo ją n ien awiś cią. Po czu łem jeg o b ó l, co jes zcze d o d ało mi en erg ia. Smag ałem g o b ezlito ś n ie w rewan żu za ws zy s tk ie lata wy g n an ia, p rzy n ajmn iej tak ą wy zn aczając mu zap łatę. Zaatak o wałem g ran ice jeg o zd ro wy ch zmy s łó w w o d wecie za cierp ien ia, jak ie zes łał n a mn ie p o d czas zarazy . Ud erzy łem g o z cały m imp etem za wy p ad ek s amo ch o d o wy , k tó reg o b y ł s p rawcą, zad ając mu b ó l w zamian za włas n e u d ręk i. Zach wiał s ię lek k o , co jes zcze wzmo g ło mo ją fu rię. Natarłem z n o wą en erg ią i p o czu łem, że jeg o d u ch s łab n ie. — Ty d iab le! — k rzy k n ął w k o ń cu i zas ło n ił ręk ą k artę, k tó rą trzy mał. Ko n tak t s ię u rwał; s tałem n a p o k ład zie, d y g o cząc jak w feb rze. Do k o n ałem teg o . Po b iłem g o w p o jed y n k u wo li. M o g łem s ię ju ż n ie o b awiać mo jeg o b rata-ty ran a w żad n ej fo rmie walk i wręcz. By łem o d n ieg o s iln iejs zy . Zaczerp n ąłem k ilk a g łęb o k ich o d d ech ó w i s tałem wy p ro s to wan y , o czek u jąc ch ło d n eg o p o wiewu zwias tu jąceg o k o lejn y p s y ch iczn y atak . Wied ziałem jed n ak , że mi to n ie g ro zi, w k ażd y m razie n ie ze s tro n y Ery k a. Czu łem, że p rzes tras zy ł s ię mo jej wś ciek ło ś ci. Ro zejrzałem s ię wo k ó ł — ws zęd zie wrzała walk a. Po k ład y ju ż s p ły wały k rwią. Wro g i o k ręt zah aczy ł o n as b u rtą, a in n y p ró b o wał zro b ić to s amo z d ru g iej s tro n y . Ko ło u ch a g wizd n ęła mi s trzała. Wy ciąg n ąłem miecz i s k o czy łem w wir walk i. Nie wiem, ilu lu d zi zab iłem teg o d n ia. Po d wu n as ty m czy trzy n as ty m s traciłem rach u b ę. W k ażd y m razie ju ż p o d czas tej jed n ej p o ty czk i b y ło ich co n ajmn iej d wa razy ty le. Wro d zo n a s iła k s iążąt Amb eru , d zięk i k tó rej mo g łem u n ieś ć merced es a, d o b rze mi teg o d n ia s łu ży ła i b y łem w s tan ie jed n ą ręk ą wy rzu cić mężczy zn ę za b u rtę. Wy b iliś my d o n o g i zało g i wro g ich s tatk ó w i zatap iając lu k i, wy s łaliś my o b y d wa d o Reb my , żeb y u rad o wać Ran d o ma tak ą mas ak rą. Z mo jej zało g i zo s tała p o ło wa, a ja o d n io s łem n iezliczo n e u k łu cia i zad rap an ia, ale żad n ej p o ważn ej ran y . Po s p ies zy liś my n a p o mo c b ratn iemu o k ręto wi i p o b iliś my k o lejn y ch n ap as tn ik ó w.

Ws zy s cy z n as zy ch , k tó rzy o caleli, p rzes zli n a mó j s tatek flag o wy i zn ó w miałem p ełn ą zało g ę. — Krwi! — k rzy k n ąłem. — Krwi i zems ty ! Dajcie mi to , d zieln i wo jo wn icy , a was ze imię w Amb erze n ie zag in ie! J ak jed en mąż p o d n ieś li b ro ń , wrzes zcząc: „Krwi!". I p o p ły n ęły jej teg o d n ia ju ż n ie g alo n y , ale całe rzek i. Zn is zczy liś my jes zcze d wie jed n o s tk i Cain e'a, u zu p ełn iając zało g ę n ied o b itk ami z jeg o flo ty . Kied y zmierzaliś my d o s zó s teg o s tatk u , ws p iąłem s ię n a g ro tmas zt, żeb y s ię ro zejrzeć w s y tu acji. Wy g ląd ało n a to , że mają n ad n ami p rzewag ę trzy d o jed n eg o . Z mo jej flo ty zo s tało n a o k o czterd zieś ci p ięć d o p ięćd zies ięciu p ięciu o k rętó w. Wzięliś my s zó s ty s tatek i n ie mu s ieliś my ro zg ląd ać s ię za s ió d my m i ó s my m. Same d o n as p rzy p ły n ęły . Zawład n ęliś my n imi ró wn ież, ale o d n io s łem p arę ran p o d czas walk i i zn ó w zo s tałem z p o ło wą zało g i. Otrzy małem g łęb o k ie cięcie w lewe ramię i w p rawe u d o , a p o n ad to rwało mn ie ro zp łatan e p rawe b io d ro . Kied y p o s łaliś my te d wa s tatk i n a d n o , ru s zy ły n a n as d wa n as tęp n e. Us zliś my p rzed n imi p o d o s ło n ą jed n ej z n as zy ch jed n o s tek , k tó ra właś n ie zwy cięs k o wy s zła z włas n ej p o ty czk i. Raz jes zcze p o łączy liś my s iły , ty m razem p rzen o s ząc b an d erę n a tamten s tatek , mn iej zn is zczo n y n iż mó j, k tó ry ju ż n ab ierał wo d y i miał p rzech y ł n a p rawą b u rtę. Nie mieliś my n iemal p o la man ewru , k ied y p o d p ły n ął n as tęp n y wro g i o k ręt i jeg o zało g a zaczęła wd zierać s ię n a n as z p o k ład . M o i lu d zie b y li zmęczen i i mn ie też n iewiele b rak o wało . Na s zczęś cie tamci b y li w n ie lep s zy m s tan ie. Zan im p rzy b y to im n a o d s iecz, p o k o n aliś my ich i zawład n ęli p o k ład em, p o raz k o lejn y p rzen o s ząc b an d erę n a lep s zy s tatek . Od n ieś liś my jes zcze jed n o zwy cięs two i zo s tałem teraz z d o b ry m s tatk iem, czterd zies to ma lu d źmi i res ztk ą s ił. W zas ięg u wzro k u n ie b y ło ju ż n ik o g o , k to mó g łb y n am p rzy jś ć z p o mo cą. Każd y z mo ich p o zo s tały ch o k rętó w to czy ł b o je z co n ajmn iej jed n y m s tatk iem Cain e'a. M u s ieliś my u ciek ać p rzed k o lejn y m n ap as tn ik iem. Zy s k aliś my w ten s p o s ó b mn iej więcej d wad zieś cia min u t. Us iło wałem wp ły n ąć d o Cien ia, ale ze wzg lęd u n a b lis k o ś ć Amb eru to ciężk i i p o wo ln y p ro ces . O wiele łatwiej b y ło d o s tać s ię w tę s tro n ę n iż z p o wro tem, g d y ż Amb er jes t s amy m ś ro d k iem, p rzy czy n ą ws zech rzeczy . Gd y b y m miał jes zcze d zies ięć min u t, mo że b y mi s ię u d ało . Ale n ie miałem. Kied y ś cig ający n as p o d p ły wali co raz b liżej, zo b aczy łem, że z o d d ali k ieru je s ię w n as zą s tro n ę jes zcze in n y s tatek . Op ró cz b arw Ery k a i flag i z b iały m jed n o ro żcem d o jrzałem ró wn ież czarn o -zielo n ą b an d erę Cain e'a. Ch ciał o s o b iś cie d o k o ń czy ć

d zieła. Po k o n aliś my zało g ę p ierws zeg o o k rętu , lecz n ie mieliś my n awet czas u o two rzy ć g ro d zi, k ied y zjawił s ię Cain e. Stałem n a zak rwawio n y m p o k ład zie z g ars tk ą mężczy zn wo k ó ł, g d y Cain e z d zio b a s weg o s tatk u wezwał mn ie, żeb y m s ię p o d d ał. — Czy jeś li to zro b ię, d aru jes z mo im lu d zio m ży cie? — Tak — o d p arł. — In aczej s am mu s iałb y m b ez p o trzeb y s tracić p aru wo jo wn ik ó w. — Sło wo k s ięcia? Po my ś lał ch wilę, p o tem s k in ął g ło wą. — Sło wo — p o wied ział. — Każ zało d ze zło ży ć b ro ń i p rzejś ć n a mó j p o k ład , k ied y p o d p ły n ę. Sch o wałem miecz d o p o ch wy i zwró ciłem s ię d o mo ich lu d zi. — Sto czy liś cie ws p an iałą walk ę i k o ch am was za to . Nies tety , p rzeg raliś my . — M ó wiąc to , s taran n ie wy cierałem ręce w p elery n ę, żeb y n ie p o p lamić d zieła s ztu k i Dwo rk in a, p o k tó re zaraz miałem s ięg n ąć. — Złó żcie teraz b ro ń i wied zcie, że was ze d zis iejs ze czy n y n a trwałe zap is zą s ię w p amięci. Pewn eg o d n ia o d d am wam s p rawied liwo ś ć n a d wo rze w Amb erze. M ężczy źn i, d ziewięciu czerwo n o s k ó ry ch k arzełk ó w, p łak ali, s k ład ając b ro ń .

o lb rzy mó w

i

trzech

k u d łaty ch

— Nie s ąd źcie, że ws zy s tk o s traco n e, jeś li ch o d zi o n as ze mias to — p o cies zy łem ich . — Przeg raliś my ty lk o jed n ą b itwę, ale wo jn a jes zcze trwa. M ó j b rat Bley s właś n ie to ru je s o b ie d ro g ę d o Amb eru . Cain e d o trzy ma s ło wa i d aru je wam ży cie, n awet g d y zo b aczy , że o d s zed łem p o łączy ć s ię z Bley s em. Przy k ro mi, że n ie mo g ę wziąć was ze s o b ą. Wy jąłem Atu t Bley s a z talii i trzy małem g o n is k o , za b u rtą, zas łan iając p rzed tamty m s tatk iem. Właś n ie k ied y Cain e s ię zb liżał, p o czu łem ru ch p o d zimn ą p o wierzch n ią. — Kto ? — s p y tał Bley s . — Co rwin . Co u cieb ie? — Wy g raliś my b itwę, ale s traciliś my wielu lu d zi. Od p o czy wamy teraz p rzed p o d jęciem mars zu . A u cieb ie? — Ud ało n am s ię zato p ić ch y b a p o ło wę flo ty Cain e'a, ale o n zwy cięży ł. Zaraz wejd zie n a mó j p o k ład . Po mó ż mi u ciec. Bley s wy ciąg n ął ręk ę, d o tk n ąłem jej i wp ad łem mu w ramio n a.

— Zaczy n a mi to wch o d zić w zwy czaj — mru k n ąłem i d o p iero wted y s p o s trzeg łem, że i o n jes t ran n y . Gło wę i lewą d ło ń miał o win ięte b an d ażem. — By łem zmu s zo n y złap ać g o łą ręk ą o s trze s zty letu — wy jaś n ił. — Piecze jak d iab li. Od etch n ąłem g łęb o k o i p o s zliś my d o jeg o n amio tu , g d zie o two rzy ł b u telk ę win a i p o częs to wał mn ie ch leb em, s erem i s u s zo n y m mięs em. M iał wciąż s p o ry zap as p ap iero s ó w; wziąłem jed n eg o i zap aliłem, p o d czas g d y lek arz wo js k o wy o p atry wał mi ran y . Zo s tało mu jes zcze s to o s iemd zies iąt ty s ięcy żo łn ierzy . Kied y teg o wieczo ru p atrzy łem ze wzg ó rza n a ro zb ite n amio ty , u jrzałem p rzed s o b ą n ies k o ń czen ie d łu g i s zereg o b o zo wis k , w k tó ry ch k o czo wałem p rzez te ws zy s tk ie s tu lecia. I n araz p o czu łem, że łzy n ap ły wają mi d o o czu n a my ś l o lu d ziach , k tó rzy w p rzeciwień s twie d o wład có w Amb eru ży ją ty lk o k ró tk ą ch wilę, zan im o b ró cą s ię w p ro ch , a jes zcze ty lu z n ich g in ie n a p o lach b itewn y ch całeg o ś wiata. Wró ciłem d o n amio tu Bley s a i s k o ń czy liś my b u telk ę win a.

ROZDZIAŁ VII Tej n o cy zn ó w ro zp ętał s ię g wałto wn y s zto rm. Nie zelżał, n awet k ied y s reb rzy s ty ś wit p rzeb ił s ię zza ch mu r, lecz to warzy s zy ł n am u p arcie p rzez cały d zień . Węd ró wk a w d es zczu , i to zimn y m, n ie wp ły wa d o b rze n a mo rale. Zaws ze n ien awid ziłem b ło ta, p o k tó ry m b y łem zmu s zo n y mas zero wać p rzez całe wiek i! Szu k aliś my d ro g i w Cien iu , n a k tó rej n ie p ad ały b y d es zcze, ale n as ze wy s iłk i n ie p rzy n o s iły żad n y ch rezu ltató w. M as zero waliś my d o Amb eru w u b ran iach k lejący ch s ię d o ciała, d o wtó ru p io ru n ó w i p rzy b las k u b ły s k awic. Nas tęp n ej n o cy temp eratu ra o p ad ła i ran o p o witały n as s zty wn e o d mro zu ch o rąg wie i b iały ś wiat p o d o ło wian y m, zas n u ty m ś n ieży cą n ieb em. Nas i żo łn ierze, p o mijając ty ch mały ch , k u d łaty ch , n ie b y li o d p o wied n io wy p o s ażen i d o tak ich waru n k ó w, to też k azaliś my im iś ć jak n ajs zy b ciej, żeb y zap o b iec o d mro żen io m. Czerwo n e wielk o lu d y cierp iały . W ich o jczy źn ie k limat b y ł

b ard zo ciep ły . Teg o d n ia zaatak o wały n as ty g ry s , n ied źwied ź p o larn y o raz wilk . Ty g ry s , k tó reg o zab ił Bley s , mierzy ł o d czu b k a n o s a d o k o ń ca o g o n a p o n ad cztery metry d wad zieś cia cen ty metró w. M as zero waliś my d o p ó źn a w n o c, aż d o p o ran n ej ro s y . Bley s p o g an iał żo łn ierzy , żeb y czy m p ręd zej wy jś ć z zimn y ch Cien i. Atu t Amb eru u k azy wał ciep łą, s u ch ą jes ień , a zb liżaliś my s ię ju ż d o p rawd ziwej Ziemi. Nas tęp n eg o d n ia mas zero waliś my d o p ó łn o cy p rzez to p n iejący ś n ieg , ś n ieg z d es zczem, zimn y d es zcz, ciep ły d es zcz, aż d o s u ch eg o ląd u . Wy d aliś my ro zk az, żeb y tu ro zb ić o b ó z, z p o tró jn y m k o rd o n em s traży . Bio rąc p o d u wag ę zmęczen ie wo js k a, b y liś my łatwy m łu p em. Ale lu d zie ju ż led wo trzy mali s ię n a n o g ach i n ie u s zlib y d alek o . Atak n as tąp ił k ilk a g o d zin p ó źn iej, p o d wo d zą J u lian a, czeg o s ię d o wied ziałem p o n iewczas ie z o p is u ty ch , k tó rzy p rzeży li. Sk iero wał k o man d o s ó w n a n ajs łab iej o b s tawio n e p u n k ty n as zeg o o b o zu , n a ty łach . Gd y b y m wied ział, że to J u lian , mó g łb y m s p ró b o wać g o p rzy trzy mać za p o mo cą jeg o Atu tu , ale d o wied ziałem s ię teg o d o p iero p o fak cie. Przez n ag ły atak zimy s traciliś my n iemal d wa ty s iące lu d zi i n ie wiad o mo , ilu jes zcze w walce z J u lian em. Wo js k u zaczy n ała zag rażać d emo ralizacja, n iemn iej p o s łu ch ali ro zk azu wy mars zu . Nas tęp n y d zień b y ł jed n ą wielk ą p u łap k ą. Armia n as zej wielk o ś ci miała za małą mo żliwo ś ć man ewru , żeb y s o b ie p o rad zić z p o d jazd ami, k tó re J u lian p rzeciwk o n am wy s y łał. Zab iliś my wp rawd zie p aru jeg o lu d zi, ale s to s u n k o wo n iewielu , mo że jed n eg o n a d zies ięciu n as zy ch . W p o łu d n ie wk ro czy liś my w d o lin ę b ieg n ącą ró wn o leg le d o b rzeg u mo rza. Las Ard eń s k i zn ajd o wał s ię n a p ó łn o c, n a lewo , a Amb er p ro s to p rzed n ami. Po wietrze b y ło ch ło d n e i p rzes y co n e aro matem ziemi i jej p ło d ó w. Op ad ło ju ż p arę liś ci. Amb er leżał s to trzy d zieś ci k ilo metró w p rzed n ami, wid o czn y ty lk o jak o mig o tliwy b las k n ad h o ry zo n tem. Po p o łu d n iu zeb rały s ię ch mu ry , s p ad ł lek k i d es zcz i zaczęły walić p io ru n y . Po tem b u rza u cich ła i wy jrzało s ło ń ce, o s u s zając ś wiat. Po jak imś czas ie p o czu liś my d y m. A p o ch wili zo b aczy liś my wo k ó ł języ k i o g n ia. I wk ró tce s trzeliły w n ieb o ru ch o me ś cian y p ło mien i, k tó re zb liżały s ię d o n as z miaro wy m trzas k iem, n io s ąc ze s o b ą żar i wzn iecając p an ik ę w n as zy ch s zereg ach . Ro zleg ły s ię k rzy k i, k o lu mn a ro zp ad ła s ię i rzu ciła d o u cieczk i. Zaczęliś my b iec. Ob s y p ał n as d es zcz p o p io łu , a d y m ro b ił s ię co raz g ęs ts zy . Pęd ziliś my co s ił, ale

o g ień b y ł s zy b s zy . Pło n ące p o łacie las u h u czały i g rzmiały wo k ó ł, zalewając n as falami g o rąca. Wk ró tce p ło mien ie b y ły tu ż p rzy n as , d rzewa p o czern iały , liś cie s ię s p o p ieliły , mn iejs ze d rzewk a zaczęły s ię ch wiać. Dro g a p rzed n ami b y ła jed n ą wielk ą rzek ą p ło mien i. Bieg liś my jak s zalen i, b o jąc s ię, że za ch wilę b ęd zie jes zcze g o rzej. I n ie my liliś my s ię. Teraz ju ż i wielk ie, g ru b e d rzewa p ad ały n am p o d n o g i; mu s ieliś my je p rzes k ak iwać i o k rążać. Całe s zczęś cie, że b y liś my n a s zero k iej d ro d ze leś n ej… Żar s tał s ię n ie d o wy trzy man ia i o d d y ch aliś my z n ajwięk s zy m tru d em. M ijały n as jelen ie, wilk i, lis y i zające, ig n o ru jąc n as zą o b ecn o ś ć i s ieb ie n awzajem w p an iczn ej u cieczce. Nad d y mem u n o s ił s ię k rzy k p tak ó w, k tó re s p ad ały mas o wo n a ziemię, n ie zwracając n iczy jej u wag i. Sp alen ie teg o wiek o weg o las u , ró wn ie s ęd ziweg o jak Las Ard eń s k i, wy d awało mi s ię n iemal ś więto k rad ztwem. Ale Ery k b y ł k s ięciem Amb eru i wk ró tce miał zo s tać k ró lem. Na jeg o miejs cu mo że zro b iłb y m to s amo … M iałem o s malo n e b rwi i wło s y , a g ard ło p rzep alo n e jak k o min . Zad awałem s o b ie p y tan ie, ile o fiar b ęd zie n as ten p o żar k o s zto wać? M ięd zy n ami i Amb erem leżało jes zcze s to d zies ięć k ilo metró w zales io n ej d o lin y , za n ami d o k o ń ca las u zo s tało p o n ad p ięćd zies iąt. — Bley s ! — wy k rztu s iłem. — Trzy lu b cztery k ilo metry p rzed n ami jes t ro zg ałęzien ie! Prawa o d n o g a p ro wad zi d o rzek i Ois en , p ły n ącej d o mo rza. To n as za jed y n a s zan s a! Cała d o lin a Garn ath s to i w o g n iu . J ed y n a n ad zieja w ty m, że d o trzemy d o wo d y ! Przy tak n ął. Bieg liś my d alej, ale o g ień b y ł s zy b s zy . Do tarliś my jed n ak d o ro zwid len ia, g as ząc p ło mien ie n a tlący m s ię u b ran iu , wy cierając p o p ió ł z o czu i wy p lu wając g o z u s t, p rzeczes u jąc ręk ami wło s y , k ied y zag n ieźd ziły s ię w n ich p ło my k i. — J es zcze ty lk o p ó ł k ilo metra — p o wied ziałem. Kilk ak ro tn ie s p ad ały n a mn ie ro zżarzo n e g ałęzie, n ie o s ło n ięta s k ó ra p aliła mn ie ży wy m o g n iem, a i te o s ło n ięte częś ci ciała miały s ię n ie lep iej. Bieg liś my p rzez p ło n ącą trawę wzd łu ż d łu g ieg o zb o cza i k ied y u p o d n ó ża d o jrzeliś my wo d ę, jes zcze p rzy s p ies zy liś my k ro k u , ch o ć wy d awało s ię to n iemo żliwe. Ws k o czy liś my d o rzek i, z u lg ą zan u rzając s ię w ch ło d n ą to ń . Trzy maliś my s ię z Bley s em jak n ajb liżej s ieb ie, walcząc z p rąd em, k tó ry u n o s ił n as k ręty m n u rtem rzek i Ois en . Sp lątan e k o n ary d rzew n ad n as zy mi g ło wami wy g ląd ały jak s tro p p ło n ącej k ated ry . Kied y łamały s ię i s p ad ały p ro s to n a n as ,

mu s ieliś my

rato wać s ię b ły s k awiczn y m

k rau lem

lu b

g łęb o k im

n u rem

pod

p o wierzch n ię. Wo d ę wo k ó ł p o k ry wały s y czące, czarn e s zczątk i, a wy s tające z n iej g ło wy n ied o b itk ó w n as zej armii wy g ląd ały jak p ły wające o rzech y k o k o s o we. Rzek a b y ła ciemn a i zimn a, wk ró tce ro zb o lały n as ran y , zaczęliś my s zczęk ać zęb ami i d y g o tać. Przeb y liś my d o b ry ch k ilk a k ilo metró w, zan im zo s tawiliś my z ty łu p ło n ący las i d o tarliś my d o p łas k iej, b ezd rzewn ej ró wn in y b ieg n ącej d o mo rza. Po my ś lałem, że to id ealn e miejs ce d la J u lian a, ab y zaczaić s ię n a n as z łu czn ik ami. Po d zieliłem s ię ty m z Bley s em, k tó ry zg o d ził s ię z mo ją o p in ią, ale u zn ał, że n iewiele mo żemy n a to p o rad zić. M u s iałem p rzy zn ać mu rację. Ty mczas em d rzewa p ło n ęły wo k ó ł n as , a my p o s u waliś my s ię n ap rzó d , p ły n ąc i b ro d ząc. Wy d awało s ię, że min ęły całe g o d zin y , ale w rzeczy wis to ś ci mu s iało u p ły n ąć zn aczn ie mn iej czas u , zan im mo je o b awy s ię s p rawd ziły i s p ad ł n a n as p ierws zy g rad s trzał. Zan u rk o wałem i p o p ły n ąłem p o d wo d ą, a p o n ieważ p ły n ąłem z p rąd em, u d ało mi s ię p rzeb y ć całk iem n iezły d y s tan s , zan im zn ó w wy n u rzy łem s ię n a p o wierzch n ię. W tej s amej ch wili zaś wis tały mi k o ło u s zu n as tęp n e s trzały . Nie miałem p o jęcia, jak d łu g i mo że b y ć ten k o ry tarz ś mierci, ale n ie p aliłem s ię d o teg o , ab y wy ch o d zić n a b rzeg i s p rawd zać. Wciąg n ąłem g łęb o k o p o wietrze i p o n o wn ie d ałem n u ra. Do tk n ąłem d n a i wy macu jąc d ro g ę międ zy k amien iami, p rzes u n ąłem s ię jak mo g łem n ajd alej, a p o tem s k iero wałem s ię d o p raweg o b rzeg u , wy p u s zczając p o d ro d ze p o wietrze. Wy ch y liłem s ię n a p o wierzch n ię, wziąłem g łęb o k i o d d ech i zn ó w s ię zan u rzy łem, n ie ro zg ląd ając s ię p rzy ty m zb y tn io n a b o k i. Pły n ąłem, aż zaczęło ro zs ad zać mi p łu ca, wted y zn ó w wy jrzałem. Ty m razem n ie miałem s zczęś cia i d o s tałem s trzałą w lewy b icep s . Zd o łałem zan u rk o wać i złamać d rzewce, a p o tem wy ciąg n ąć g ro t. Po s u wałem s ię d o p rzo d u , wy rzu cając n o g i żab k ą i p o mag ając s o b ie o s tro żn y mi ru ch ami p rawej ręk i. Wied ziałem, że k ied y zn ó w s ię wy n u rzę, zas trzelą mn ie jak k aczk ę. Zmu s iłem s ię więc d o zo s tan ia p o d wo d ą, aż p rzed o czami zaczęły mi latać czerwo n e p lamk i i p o ciemn iało mi w g ło wie. M u s iałem wy trzy mać p ełn e trzy min u ty . Za to k ied y ty m razem wy jrzałem n a p o wierzch n ię, wo k ó ł p an o wała cis za. Ciężk o d y s ząc, ru s zy łem p rzez wo d ę d o leweg o b rzeg u i ch wy ciłem s ię zwis ający ch g ałęzi. Ro zejrzałem s ię. Ro s ło tu n iewiele d rzew i o g ień d o tąd n ie d o tarł. Ob a b rzeg i b y ły p u s te, p o d o b n ie jak rzek a. Czy żb y m b y ł jed y n y m, k tó ry o calał? Wy d awało mi s ię to n iemo żliwe. Przecież b y ło n as jes zcze ty lu , k ied y p rzy s tęp o waliś my d o o s tatn ieg o mars zu … By łem led wo ży wy z wy czerp an ia i o b o lały n a cały m ciele. Czu łem s ię, jak b y m

miał s p alo n ą s k ó rę, lecz wo d a b y ła tak zimn a, że trząs łem s ię i s in iałem. Wied ziałem, że mu s zę s zy b k o wy jś ć z rzek i, jeś li ch cę u trzy mać s ię p rzy ży ciu . Uzn ałem jed n ak , że s tać mn ie n a jes zcze p arę p o d wo d n y ch wy cieczek , i p o s tan o wiłem o d p ły n ąć tro ch ę d alej, zan im o p u s zczę b ezp ieczn e g łęb in y . J ak imś cu d em zd o łałem zan u rk o wać jes zcze cztero k ro tn ie, n im p o czu łem, że za p iąty m razem mo g ę ju ż n ie wy p ły n ąć. Przy warłem więc d o p rzy b rzeżn ej s k ały , złap ałem o d d ech i wy g ramo liłem s ię n a b rzeg . Nie p o zn awałem tej o k o licy , p o żar jed n ak ją o min ął. Na p rawo ro s ła g ęs ta k ęp a k rzewó w, d o czo łg ałem s ię d o n iej, wp ełzłem d o ś ro d k a, u p ad łem n a twarz i n aty ch mias t zas n ąłem.

Kied y s ię o b u d ziłem, n iemal teg o p o żało wałem. Bo lał mn ie k ażd y cen ty metr ciała i b y łem ciężk o ch o ry . Leżałem tak b ez ru ch u p rzez d łu g ie g o d zin y , n a wp ó ł p rzy to mn y , aż wres zcie z n ajwy żs zy m tru d em d o wlo k łem s ię d o rzek i, żeb y s ię n ap ić wo d y . Po tem wró ciłem p o d k rzewy i zn ó w u s n ąłem. By łem n ad al cały o b o lały , g d y wró ciła mi p rzy to mn o ś ć, ale ju ż tro ch ę s iln iejs zy . Po d s zed łem d o b rzeg u rzek i i z p o wro tem, a p o tem za p o mo cą lo d o wateg o Atu tu p rzek o n ałem s ię, że Bley s ży je. — Gd zie jes teś ? — s p y tał, g d y n awiązałem k o n tak t. — Sam n ie wiem — o d p arłem. — Cies zę s ię, że w o g ó le jes zcze jes tem. Ch y b a g d zieś w p o b liżu mo rza. Sły s zę w o d d ali fale i ro zp o zn aję zap ach . — J es teś n ad rzek ą? — Tak . — Na k tó ry m b rzeg u ? — Na lewy m, p atrząc w s tro n ę mo rza. Pó łn o cn y m. — Zo s tań tam i n ie ru s zaj s ię z miejs ca. Wy ś lę k o g o ś p o cieb ie. Zb ieram n as ze ro zrzu co n e s iły . M am ju ż p o n ad d wa ty s iące żo łn ierzy i z k ażd ą ch wilą ta liczb a s ię p o więk s za. J u lian zo s tawił n as n a razie w s p o k o ju . — Do b rze — p o wied ziałem i zo s tałem w miejs cu , u ło ży ws zy s ię d o s n u .

Us ły s załem czy jś ru ch w k rzak ach i u s iad łem zan iep o k o jo n y . Ro zs u n ąłem p ap ro cie i wy jrzałem. By ły to trzy czerwo n e wielk o lu d y . Po p rawiłem ry n s ztu n ek , wy g ład ziłem u b ran ie, p rzeczes ałem ręk ą wło s y , s tan ąłem wy p ro s to wan y , ch o ć miałem n ieco mięk k ie k o lan a, o d etch n ąłem p arę razy g łęb o k o i wy s zed łem.

— J es tem tu taj — o zn ajmiłem. Dwaj z n ich aż p o d s k o czy li n a d źwięk mo jeg o g ło s u , wy jmu jąc b ły s k awiczn ie b ro ń , ale s zy b k o s ię zreflek to wali, p o witali mn ie z s zacu n k iem i zap ro wad zili d o o b o zu , k tó ry b y ł o d leg ły o jak ieś trzy k ilo metry . Przes zed łem ten d y s tan s o włas n y ch s iłach . Bley s p o witał mn ie s ło wami: — J es t n as ju ż p o n ad trzy ty s iące. — Pó źn iej wezwał lek arza wo js k o weg o , o d d ając mn ie p o n o wn ie w jeg o ręce. Tej n o cy — k tó ra min ęła s p o k o jn ie — i n as tęp n eg o d n ia wró ciła res zta n as zy ch żo łn ierzy . By ło n as teraz jak ieś p ięć ty s ięcy . Z d alek a wid zieliś my Amb er. Nazaju trz ran o wy ru s zy liś my . Do p o łu d n ia p rzeb y liś my p o n ad d wad zieś cia k ilo metró w. M as zero waliś my wzd łu ż p laży i n ig d zie n ie b y ło wid ać an i ś lad u J u lian a. Op arzen ia b o lały mn ie co raz mn iej. Ud o miałem ju ż wy g o jo n e, ale ręk a i ramię wciąż mo cn o d awały mi s ię we zn ak i. M as zero waliś my p rzed s ieb ie i wk ró tce o d Amb eru d zieliło n as ju ż ty lk o s ześ ćd zies iąt k ilo metró w. Po g o d a b y ła łas k awa, a las n a lewo zamien ił s ię w wy marłą, czarn ą p u s ty n ię. Og ień zn is zczy ł całą ro ś lin n o ś ć w d o lin ie, lecz p rzy n ajmn iej to jed n o o b ró ciło s ię teraz n a n as zą k o rzy ś ć. An i J u lian , an i n ik t in n y n ie mó g ł zas tawić n a n as p u łap k i — n a o d leg ło ś ć k ilo metra ws zy s tk o wid ać b y ło jak n a d ło n i. Przed zach o d em s ło ń ca p rzes zliś my d als zy ch p iętn aś cie k ilo metró w, a p o tem ro zb iliś my o b ó z n a p laży . Nazaju trz u p rzy to mn iłem s o b ie, że wk ró tce ma s ię o d b y ć k o ro n acja Ery k a, i p rzy p o mn iałem to Bley s o wi. Straciliś my p rawie zro zu mieliś my , że zo s tało n am ju ż ty lk o p arę d n i.

rach u b ę

czas u

i

teraz

Do p o łu d n ia wied liś my żo łn ierzy s zy b k im mars zem, a p o tem s tan ęliś my n a o d p o czy n ek . By liś my czterd zieś ci k ilo metró w o d p o d n ó ża Ko lv iru . O zmro k u ta o d leg ło ś ć zmalała d o p iętn as tu . I s zliś my d alej. M as zero waliś my d o p ó łn o cy i d o p iero wted y ro zb iliś my o b ó z. Teg o d n ia p o czu łem, że wracają mi s iły . Sp ró b o wałem zro b ić mieczem p arę cięć i wy s zło to n ie n ajg o rzej. Nazaju trz miałem s ię jes zcze lep iej. M as zero waliś my , aż d o s zliś my d o s tó p Ko lv iru , g d zie s p o tk ały n as p o łączo n e s iły J u lian a i Cain e'a, k tó reg o flo ta p rzed zierzg n ęła s ię teraz w p iech o tę. Bley s zag rzewał żo łn ierzy o k rzy k ami d o walk i, jak Ro b ert E. Lee p o d Ch an cello rs v ille, i p o b iliś my ich . Zo s tało n am trzy ty s iące lu d zi, k ied y s k o ń czy liś my ro zp rawiać s ię z p rzeciwn ik iem. J u lian o czy wiś cie u ciek ł. Ale

zwy cięży liś my . Tej n o cy b y ło wielk ie ś więto . Zwy cięży liś my . Niemn iej g n ęb iły mn ie co raz p o ważn iejs ze o b awy i p o d zieliłem s ię n imi z Bley s em. Trzy ty s iące lu d zi p rzeciwk o Ko lv iro wi. J a s traciłem flo tę, a Bley s p rawie całą s wo ją p iech o tę. Nie b y ło p o wo d ó w d o u ciech y . I wcale mi s ię to n ie p o d o b ało . Ale n azaju trz zaczęliś my p o d ejś cie. Kamien n e s ch o d k i mieś ciły ty lk o d wó ch mężczy zn id ący ch ramię w ramię, a wy żej jes zcze s ię zwężały , zmu s zając n as d o wch o d zen ia w p o jed y n czy m s zereg u . Ws p ięliś my s ię s to metró w, p o tem d wieś cie, trzy s ta. Wtem u d erzy ł w n as s zto rm o d mo rza i s mag an i b ezlito ś n ie, p rzy warliś my cias n o d o s k ał. Lecz mimo to s traciliś my k ilk u s et lu d zi. Po d czas d als zej ws p in aczk i s p ad ł n a n as u lewn y d es zcz. Dro g a ro b iła s ię co raz b ard ziej s tro ma, co raz b ard ziej ś lis k a. Na mn iej więcej jed n ej czwartej wy s o k o ś ci Ko lv iru zd erzy liś my s ię ze s ch o d zącą z g ó ry zb ro jn ą k o lu mn ą. Pierws ze s zereg i zwarły s ię z n as zą s trażą p rzed n ią i d wó ch mężczy zn p ad ło . Zd o b y liś my jes zcze d wa s to p n ie i p ad ł n as tęp n y tru p . I tak to s ię to czy ło p rzez p rzes zło g o d zin ę, p o d czas k tó rej zd o łaliś my jed n ak wd rap ać s ię n a jed n ą trzecią wy s o k o ś ci, mimo p rzerzed zająceg o s ię s zereg u . M ieliś my s zczęś cie, że n as i czerwo n o s k ó rzy wo jo wn icy b y li s iln iejs i o d lu d zi Ery k a. Co ch wilę d awał s ię s ły s zeć s zczęk b ro n i, k rzy k i zrzu can o w d ó ł k o lejn ą o fiarę. Czas em b y ł to k tó ry ś z n as zy ch o lb rzy mó w lu b p o ro ś n ięty ch fu trem k arzełk ó w, ale częś ciej żo łn ierze w b arwach Ery k a. Wes zliś my d o p o ło wy g ó ry , walcząc o k ażd y s to p ień . Wied zieliś my , że n a s zczy cie czek ają n a n as s zero k ie s ch o d y , k tó ry ch te p ro wad zące d o Reb my b y ły zaled wie o d b iciem. Zawio d ą n as o n e d o Wielk ieg o Łu k u , k tó ry s tan o wi ws ch o d n ie wejś cie d o Amb eru . Nas za s traż p rzed n ia liczy ła teraz mo że p ięćd zies iąt o s ó b . Po tem czterd zieś ci, trzy d zieś ci, d wad zieś cia, tu zin … By liś my ju ż n a d wó ch trzecich wy s o k o ś ci, s to p n ie s zły zy g zak iem w g ó rę p o ś cian ie Ko lv iru . Ws ch o d n ie s ch o d y s ą rzad k o u ży wan e. Stan o wią n iemal d ek o rację. Po czątk o wo mieliś my w p lan ie p rzeciąć s p alo n ą o b ecn ie d o lin ę, o k rąży ć g ó rę, ws p in ając s ię zach o d n im s zlak iem i wejś ć d o Amb eru o d ty łu . Przez p o żar i d ziałan ia J u lian a ten p ro jek t u p ad ł. Nig d y n ie zd o łalib y ś my p o k o n ać g ó ry , jed n o cześ n ie ją o k rążając. M ieliś my d o wy b o ru fro n taln y atak alb o n ic. Ale n ie zan o s iło s ię n a n ic. Trzech d als zy ch p rzeciwn ik ó w p ad ło i zd o b y liś my cztery s to p n ie. Z k o lei n as z czło wiek id ący n a czele s p ad ł w p rzep aś ć i s traciliś my jes zcze jed n eg o wo jo wn ik a.

Od mo rza wiał o s try i ch ło d n y wiatr, u s tó p g ó ry zb ierały s ię p tak i. Sło ń ce wy jrzało zza ch mu r. Ery k n ajwy raźn iej zan iech ał s tero wan ia p o g o d ą teraz, k ied y mierzy liś my s ię z jeg o s iłami. Zd o b y liś my s ześ ć s to p n i i s traciliś my n as tęp n eg o żo łn ierza. By ło d ziwn ie, s mu tn o i d zik o … Bley s s tał p rzed e mn ą i wk ró tce miała n ad ejś ć jeg o k o lej. A p o tem mo ja, jeś li zg in ie. Zo s tało jes zcze s ześ ciu lu d zi. Dzies ięć k ro k ó w. Teraz zo s tało ty lk o p ięciu . Po s u waliś my s ię n ap rzó d cen ty metr p o cen ty metrze i jak o k iem s ięg n ąć ws zy s tk ie s to p n ie w d ó ł p o zn aczo n e b y ły k rwią. Gd zieś w ty m mu s i k ry ć s ię g łęb o k i mo rał. Piąty mężczy zn a zab ił czterech , zan im u p ad ł, i zn aleźliś my s ię n a k o lejn y m zak ręcie. Ws p in aliś my s ię zak o s ami co raz wy żej, a n as z o b ecn y p rzewo d n ik b ił s ię z b ro n ią w o b u ręk ach . Do b rze, że wierzy ł, iż walczy w ś więtej wo jn ie, b o k ażd y jeg o cio s k ry ł p rawd ziwą żarliwo ś ć. Zan im zg in ął, wy p rawił n a tamten ś wiat trzech p rzeciwn ik ó w. Nas tęp n y n ie b y ł ju ż tak żarliwy lu b tak d o b rze wład ający b ro n ią. Pad ł n aty ch mias t i zo s tało ty lk o d wó ch . Bley s wy ciąg n ął s wó j d łu g i in k ru s to wan y miecz i jeg o o s trze zalś n iło w p o wietrzu . — Zaraz s ię p rzek o n amy — p o wied ział — co p o trafią zd ziałać p rzeciwk o k s ięciu . — M am n ad zieję, że jed en k s iążę wy s tarczy — o d p arłem, a o n zach ich o tał. By liś my ch y b a w trzech czwarty ch d ro g i, k ied y w k o ń cu n ad es zła jeg o k o lej. Sk o czy ł d o p rzo d u , n aty ch mias t ro zp rawiając s ię z p ierws zy m, k tó ry mu s tan ął n a d ro d ze. Dru g iemu b ły s k awiczn ie p rzeb ił g ard ło czu b k iem miecza i n iemal jed n o cześ n ie ś ciął g ło wę trzeciemu . Przez ch wilę walczy ł z czwarty m, n im g o zab ił. Po s u wałem s ię za n im k ro k w k ro k , trzy mając o d k ry ty miecz w d ło n i. By ł d o b ry , n awet lep s zy , n iż p amiętałem. Parł n ap rzó d jak cy k lo n , a jeg o miecz ciął jak b ły s k awica, zb ierając ś mierteln e p o k ło s ie. Co k o lwiek b y mó wić o Bley s ie, teg o d n ia s p is ał s ię jak p rzy s tało n a czło wiek a jeg o ran g i. Zad awałem s o b ie p y tan ie, jak d łu g o wy trzy ma. W

lewej

ręce

trzy mał

s zty let,

k tó ry m

p o s łu g iwał

s ię

z

b ezwzg lęd n ą

s k u teczn o ś cią, ilek ro ć u d ało mu s ię d o p ro wad zić d o b ezp o ś red n ieg o s tarcia. Zo s tawił g o w g ard le jed en as tej o fiary . Nie wid ziałem k o ń ca k o lu mn y n as zy ch p rzeciwn ik ó w. Do s zed łem d o wn io s k u , że mu s i ciąg n ąć s ię aż d o s ameg o s zczy tu . M iałem n ad zieję, że mo ja k o lej n ig d y n ie n ad ejd zie, i ju ż n iemal w to u wierzy łem. Ob o k mn ie s p ad ły jes zcze trzy ciała i s tan ęliś my n a wy s tęp ie s k aln y m n a zak ręcie. Bley s o czy ś cił wy s tęp i zaczął s ię ws p in ać. Przez p ó ł g o d zin y o b s erwo wałem, jak wy s y łał wro g ó w n a tamten ś wiat. Za s o b ą s ły s załem p ełn e p o d ziwu i n ab o żn eg o lęk u s zep ty n as zy ch żo łn ierzy . By łem g o tó w p o my ś leć, że d o jd zie aż d o s zczy tu . Uży wał ws zelk ich mo żliwy ch s ztu czek . M ach ał p rzeciwn ik o m p rzed o czami p elery n ą, p o d s tawiał n o g ę, wy k ręcał ręce. Do s zliś my d o n as tęp n ej p ó łk i s k aln ej. Do s trzeg łem k rew n a jeg o ręk awie, ale jemu u ś miech n ie s ch o d ził z u s t, a wo jo wn icy za p lecami ty ch , k tó ry ch zab ijał, mieli p o s zarzałe ze s trach u twarze. To też u łatwiało mu zad an ie. M o że d o ich p rzes trach u i s p o wo ln io n ej n erwami reak cji p rzy czy n iał s ię tak że fak t, że s tałem z ty łu g o tó w w k ażd ej ch wili wy p ełn ić lu k ę. Pamiętali p rzecież, co s ię d ziało p o d czas n as zej b itwy mo rs k iej. Bley s s tał ju ż n a k o lejn y m n awis ie, o czy ś cił g o , s k ręcił, zaczął p o s u wać s ię w g ó rę. Nig d y n ie p rzy p u s zczałem, że d o jd zie aż tak d alek o . Sam ch y b a n ie u miałb y m teg o d o k o n ać. By ł to n ajb ard ziej fen o men aln y p o k az s ztu k i s zermierczej i wy trzy mało ś ci, jak i wid ziałem o d czas u , g d y Ben ed y k t b ro n ił p rzełęczy n ad Las em Ard eń s k im p rzed Ks ięży co wy mi J eźd źcami z Gh en es h . J ed n ak i o n n ajwy raźn iej p o wo li tracił s iły . Gd y b y m ty lk o mó g ł g o zlu zo wać, zas tąp ić ch o ć n a ch wilę… Ale to b y ło n iemo żliwe, s zed łem więc za n im, b o jąc s ię, że k ażd y cio s mo że ju ż o k azać s ię o s tatn im. Wid ziałem, że s łab n ie. By liś my w o d leg ło ś ci zaled wie trzy d zies tu metró w o d s zczy tu . Nag łe p o czu łem d o n ieg o miło ś ć. By ł mo im b ratem i s tał u meg o b o k u . Ch y b a ju ż n ie wierzy ł, że wy g ra, a jed n ak walczy ł d alej… d ając mi w efek cie s zan s ę n a tro n . Zab ił k o lejn y ch trzech mężczy zn , lecz jeg o miecz p o ru s zał s ię co raz wo ln iej. Z czwarty m walczy ł p rzez p rawie p ięć min u t, n im g o p o k o n ał. By łem p ewien , że n as tęp n y p rzeciwn ik b ęd zie ju ż o s tatn im. Ale s ię my liłem. Gd y g o d o b ijał, p rzeło ży łem miecz z p rawej ręk i d o lewej, a p rawą wy jąłem

s zty let i rzu ciłem n im. Aż p o ręk o jeś ć zag łęb ił s ię w g ard le n as tęp n eg o p rzeciwn ik a. Bley s p rzes k o czy ł d wa s to p n ie i p o d ciął n o g i k o lejn emu mężczy źn ie, zrzu cając g o w p rzep aś ć. Po tem jed n y m ru ch em ręk i ro zp łatał b rzu ch jeg o n as tęp cy . Po s p ies zy łem wy p ełn ić lu k ę i s tan ąłem tu ż za n im w p ełn ej g o to wo ś ci. On jed n ak jes zcze mn ie n ie p o trzeb o wał. W n o wy m p rzy p ły wie en erg ii u ś miercił n as tęp n y ch d wó ch . Zawo łałem, żeb y p o d an o mi z ty łu s zty let, p o czek ałem, aż Bley s s ię o d s u n ie, i rzu ciłem n im w mężczy zn ę, z k tó ry m walczy ł. Ten właś n ie ro b ił wy p ad d o p rzo d u i s zty let trafił g o n ie ty le o s trzem, ile ręk o jeś cią, lecz za to w g ło wę. J ed n o cześ n ie Bley s p rzes zy ł mu ramię i mężczy zn a p ad ł. Ale zza jeg o p lecó w wy s k o czy ł z imp etem n as tęp n y p rzeciwn ik i n ad ziaws zy s ię n a miecz, ru n ął jak d łu g i n a Bley s a, p o ciąg ając g o za s o b ą w p rzep aś ć. In s ty n k to wn ie, n iemal n ie zd ając s o b ie s p rawy z teg o , co ro b ię, jed n ak w tej ty s ięczn ej częś ci s ek u n d y p o d ejmu jąc d ecy zję, k tó rą czło wiek u ś wiad amia s o b ie d o p iero p o fak cie, s ięg n ąłem d o p as a, wy s zarp n ąłem mo ją talię Atu tó w i rzu ciłem ją Bley s o wi, k tó ry zd awał s ię p rzez mo men t wis ieć w p o wietrzu — tak s zy b k o zareag o wały mo je mięś n ie i p ercep cja. Zd ąży łem ty lk o k rzy k n ąć: — Łap , g łu p cze! Złap ał. Dalej n ie miałem czas u p atrzeć, co s ię d zieje, b o mu s iałem zająć s ię p aro wan iem i zad awan iem cio s ó w. Tak zaczął s ię o s tatn i etap zd o b y wan ia Ko lv iru .

Wy s tarczy p o wied zieć, że d o k o n ałem teg o i s tałem, ciężk o d y s ząc n a s zczy cie, g d y mo i lu d zie jed en p o d ru g im d o mn ie d o ch o d zili. Raz jes zcze s k o n s o lid o waliś my s iły i ru s zy liś my n ap rzó d . M ars z d o Wielk ieg o Łu k u zajął n am g o d zin ę. Przes zliś my p o d n im. By liś my w Amb erze. Nie wied ziałem, g d zie jes t Ery k , ale z p ewn o ś cią n ig d y n ie p rzy p u s zczał, że d o trzemy aż tu taj. Zas tan awiałem s ię też, g d zie jes t Bley s . Czy zd o łał wy ciąg n ąć jak iś Atu t i zro b ić z n ieg o u ży tek , zan im s ięg n ął d n a? By ć mo że n ig d y s ię n ie d o wiem. Przecen iliś my n as ze s iły . Przeciwn ik b y ł zn aczn ie liczn iejs zy i jed y n e, co n am teraz p o zo s tawało , to walczy ć g o d n ie d o k o ń ca. Dlaczeg o p o s tąp iłem tak id io ty czn ie i o d d ałem Bley s o wi mo je k arty ? Wied ziałem, że n ie ma włas n y ch , i ch y b a to wy wo łało we mn ie tak i o d ru ch , n ab y ty p rawd o p o d o b n ie p o d czas ty ch lat

s p ęd zo n y ch w Cien iu -Ziemi. A p rzecież mó g łb y m ich u ży ć d o u cieczk i, g d y b y s p rawy p rzy jęły zły o b ró t. Sp rawy p rzy jęły zły o b ró t. Biliś my s ię aż d o zmierzch u i z mo jeg o wo js k a zo s tała n iewielk a g ru p k a. Oto czo n o n as zaraz za g ran icami Amb eru , d alek o o d p ałacu . Walczy liś my ju ż ty lk o w o b ro n ie ży cia i mo i żo łn ierze jed en p o d ru g im g in ęli. Przewag a wro g a b y ła miażd żąca. Llewella alb o Deird re u d zieliły b y mi s ch ro n ien ia. Dlaczeg o to zro b iłem? Po waliłem k o lejn eg o p rzeciwn ik a i o d s u n ąłem to p y tan ie n a d als zy p lan . Sło ń ce zas zło i ciemn o ś ci zas n u ły n ieb o . Zo s tało n as ty lk o p arę s etek , lecz wcale n ie b y liś my b liżej p ałacu . I wted y zo b aczy łem Ery k a wy d ająceg o ro zk azy . Gd y b y m ty lk o mó g ł s ię z n im p o ro zu mieć! Ale n ie mo g łem. Najp rawd o p o d o b n iej p o d d ałb y m s ię, żeb y o s zczęd zić ży cie mo im żo łn ierzo m, k tó rzy s łu ży li mi lep iej, n iż n a to zas łu g iwałem. Lecz n ie b y ło k o mu s ię p o d d ać, n ik t d o teg o n ie wzy wał. Ery k n ie u s ły s załb y mn ie, n awet g d y b y m wrzes zczał co s ił. By ł d alek o i d o wo d ził. Walczy liś my więc i wk ró tce zo s tała n as ty lk o s etk a. Po wiem k ró tk o — w k o ń cu zab ili ws zy s tk ich o p ró cz mn ie. Rzu cili n a mn ie s ieci i o b s y p ali g rad em p rzy tęp io n y ch s trzał. Kied y p ad łem, o g łu s zy li mn ie i s k ręp o wali p o wro zem jak wiep rzk a, p o czy m ws zy s tk o o d p ły n ęło w d al p ró cz k o s zmaró w, k tó re za n ic n ie ch ciały u s tąp ić. Przeg raliś my .

Ock n ąłem s ię w lo ch u g łęb o k o p o d Amb erem, żału jąc, że d o tarłem aż tak d alek o . To , że wciąż ży łem, zn aczy ło , iż Ery k ma co d o mn ie jak ieś p lan y . Wy o b raziłem s o b ie k o ło to rtu r i k les zcze, o g ień i s zczy p ce. Leżąc n a mo k rej s ło mie, u jrzałem s wo ją h ań b ę. J ak d łu g o b y łem n iep rzy to mn y ? Nie miałem p o jęcia. Przetrząs n ąłem celę w p o s zu k iwan iu czeg o ś , co p o mo g ło b y mi p o p ełn ić s amo b ó js two . Niczeg o tak ieg o n ie zn alazłem. Ran y p aliły mn ie ży wy m o g n iem i b y łem k rań co wo wy czerp an y . Po ło ży łem s ię i zap ad łem w s en .

*

Po jak imś czas ie o b u d ziłem s ię, lecz n ad al n ik t s ię mn ą n ie in teres o wał. Nie b y ło n ik o g o , k o g o mo żn a b y p rzek u p ić, an i n ik o g o , k to ch ciałb y mn ie to rtu ro wać. Nie b y ło tak że n ic d o jed zen ia. Leżałem, o win ąws zy s ię w p elery n ę i my ś lałem o ws zy s tk im, co s ię zd arzy ło , o d k ąd o p u ś ciłem s zp ital w Green wo o d , n ie p o zwalając s o b ie zro b ić n as tęp n eg o zas trzy k u . M o że b y ło b y lep iej, g d y b y m n a to p o zwo lił? Po zn ałem, co to ro zp acz. Lad a ch wila Ery k miał zo s tać u k o ro n o wan y . M o że n awet ju ż to n as tąp iło . Lecz s en b y ł tak zb awczą czy n n o ś cią, a ja b y łem tak i zmęczo n y . Po raz p ierws zy o d d awn a n ie miałem n ic d o ro b o ty , ty lk o s p ać i zap o mn ieć o ws zy s tk im. Cela b y ła wilg o tn a, ciemn a i cu ch n ąca.

ROZDZIAŁ VIII Nie wiem, ile razy s ię b u d ziłem i zn ó w zap ad ałem w s en . Dwu k ro tn ie zn alazłem n a tacy p rzy d rzwiach ch leb , mięs o i wo d ę. W celi p an o wały ciemn o ś ci i p rzejmu jący ch łó d . Czek ałem i czek ałem b ez k o ń ca. Wres zcie p o mn ie p rzy s zli. Drzwi s ię o twarły , wp u s zczając s łab e ś wiatło . Zamru g ałem i k azan o mi wy jś ć. Ko ry tarz aż p ęk ał w s zwach o d u zb ro jo n y ch p o zęb y lu d zi, więc n ie miałem co p ró b o wać żad n y ch s ztu czek . Po tarłem s zczecin ę n a b ro d zie i p o s zed łem p o s łu s zn ie ze s trażą. Po d łu g im mars zu d o s zliś my d o h o lu ze s p iraln y mi s ch o d ami, p o k tó ry ch zaczęliś my wch o d zić. Nie zad awałem żad n y ch p y tań i n ik t n ie s p ies zy ł z żad n y mi wy jaś n ien iami. Po wejś ciu n a g ó rę zap ro wad zo n o mn ie d o p ałacu , a w n im d o czy s teg o , ciep łeg o p o mies zczen ia, g d zie k azan o mi s ię ro zeb rać. Czek ała tam ju ż n a mn ie p aru jąca b alia wo d y i s łu żący , k tó ry mn ie wy s zo ro wał, o g o lił i p rzy s trzy g ł mi wło s y . Po tem d o s tałem ś wieży s tró j w k o lo rze s reb rn y m i czarn y m. Ub rałem s ię, a n a p lecy zarzu co n o mi czarn ą p elery n ę z zap in k ą w k s ztałcie s reb rn ej ró ży . — Go to we — p o wied ział d o wó d ca s traży . — Id ziemy . Ru s zy łem za n im, a za mn ą s traż. Zap ro wad zo n o mn ie n a ty ły p ałacu , g d zie k o wal zak u ł mi ręce i n o g i w k ajd an y z łań cu ch em tak g ru b y m, ab y m n ie mó g ł g o ro zerwać.

Gd y b y m s ię o p ierał, z p ewn o ś cią p o b ilib y mn ie d o n iep rzy to mn o ś ci i rezu ltat b y łb y tak i s am. Nie miałem o ch o ty p o n o wn ie zo s tać p o b ity d o n iep rzy to mn o ś ci, więc s ię p o d d ałem. Nas tęp n ie k ilk u s trażn ik ó w p o d n io s ło mó j łań cu ch i p o p ro wad zo n o mn ie z p o wro tem d o k o mn at p ałaco wy ch . Nie miałem n awet o ch o ty p atrzeć n a o taczający mn ie p rzep y ch . By łem więźn iem i wk ró tce czek ała mn ie ś mierć lu b k o ło to rtu r. I ab s o lu tn ie n ic n ie mo g łem n a to p o rad zić. Rzu t o k a p rzez o k n o p o wied ział mi, że jes t wczes n y wieczó r. Przech o d ząc p rzez k o mn aty , w k tó ry ch b awiliś my s ię jak o d zieci, u zn ałem, że n ie czas teraz i miejs ce n a n o s talg ię. Po p ro wad zo n o mn ie d łu g im k o ry tarzem d o s ali jad aln ej, w k tó rej za s to łami s ied ziało mn ó s two lu d zi, wielu mi zn ajo my ch . Najwy two rn iejs ze s u k n ie i s tro je mien iły s ię ws zelk imi o d cien iami tęczy n a p rzy b y ły ch wielmo żach , z o ś wietlo n eg o p o ch o d n iami ro g u p o k o ju ro zb rzmiewała mu zy k a, a s to ły b y ły ju ż s u to zas tawio n e, ch o ć n ik t jes zcze n ie jad ł. Zo b aczy łem zn ajo me twarze, jak twarz Flo ry , i s p o ro n iezn ajo my ch . By ł tu też min s trel, lo rd Rein , k tó reg o n ieg d y ś s am p as o wałem n a ry cerza i k tó reg o n ie wid ziałem p rzez całe s tu lecia. Od wró cił wzro k , k ied y n as ze o czy s ię s p o tk ały . Po p ro wad zo n o mn ie d o k rań ca o g ro mn eg o g łó wn eg o s to łu i tam u s ad zo n o . Strażn icy s tan ęli za mn ą. Przy mo co wali k o ń ce mo ich łań cu ch ó w d o żelazn y ch k ó łek ś wieżo o s ad zo n y ch w p o d ło d ze. Krzes ło u s zczy tu s to łu b y ło jes zcze p u s te. Nie zn ałem k o b iety s ied zącej p o mo jej p rawej ręce, ale mężczy zn ą p o lewej b y ł J u lian . Zig n o ro wałem g o i s p o jrzałem n a s wo ją s ąs iad k ę, d ro b n ą b lo n d y n k ę. — Do b ry wieczó r — p o wied ziałem. — Ch y b a s ię jes zcze n ie zn amy . Nazy wam s ię Co rwin . Sp o jrzała w p o p ło ch u n a mężczy zn ę p o p rawej, p o tężn eg o , p ieg o wateg o ru d zielca, s zu k ając u n ieg o p o mo cy , lecz o n wd ał s ię n araz w wielce o ży wio n ą k o n wers ację ze s wo ją d ru g ą s ąs iad k ą. — M o że p an i ze mn ą p o ro zmawiać, p rzy s ięg am — ciąg n ąłem. — To n ie jes t zaraźliwe. Uś miech n ęła s ię n iep ewn ie i rzek ła: — Nazy wam s ię Carmel. J ak s ię p an ma, lo rd zie Co rwin ie? — Pięk n e imię — o d p arłem. — M am s ię ś wietn ie. Co tak a miła d ziewczy n a jak p an i ro b i w tak im miejs cu ? Wy p iła s zy b k o ły k wo d y .

— Co rwin — p o wied ział J u lian g ło ś n iej, n iż to b y ło k o n ieczn e — ta p an i u waża two je zach o wan ie za o b raźliwe i b ezczeln e. — Ile o p in ii zd ąży ła ju ż z to b ą wy mien ić teg o wieczo ru ? — s p y tałem u p rzejmie, a o n s ię n awet n ie zaczerwien ił. Zb ielał. — Do ś ć ju ż teg o ! Ws tałem n a te s ło wa i zag rzech o tałem łań cu ch ami. Pró cz efek tu , jak i to wy wo łało , miałem mo żn o ś ć p rzek o n ać s ię, ile zo s tawio n o mi lu zu . Oczy wiś cie, za mało . Ery k b y ł o s tro żn y . — Po d ejd ź b liżej i s zep n ij mi d o u ch a s wo je zas trzeżen ia — p o wied ziałem. Nie p o s łu ch ał. Po s ad zo n o mn ie d o s to łu jak o o s tatn ieg o , wied ziałem więc, że mo men t k u lmin acy jn y ju ż s ię zb liża. I n ie my liłem s ię. Sześ ciu tręb aczy d ało p ięcio k ro tn y k ró tk i s y g n ał i Ery k wk ro czy ł d o s ali. Ws zy s cy s ię p o d n ieś li. Op ró cz mn ie. Strażn icy p o d erwali mn ie łań cu ch ami n a n o g i i tak p rzy trzy mali. Ery k u ś miech n ął s ię i zs zed ł ze s ch o d ó w p o mo jej p rawej ręce. Led wo wid ziałem jeg o b arwy p o d g ro n o s tajo wy m fu trem, k tó re miał n a s o b ie. Po d s zed ł d o s zczy tu s to łu i s tan ął za k rzes łem, a za n im jeg o k amerd y n er. In n i s łu żący zaczęli o b ch o d zić s to ły , ro zlewając win o . Kied y s k o ń czy li, Ery k wzn ió s ł to as t: — Ży jcie s zczęś liwie w Amb erze, k tó ry jes t wieczn y ! Ws zy s cy p o d n ieś li k ielis zk i. Op ró cz mn ie. — Wy p ij! — ro zk azał J u lian . — Ud ław s ię! Sp o jrzał n a mn ie z wś ciek ło ś cią, lecz w ty m mo men cie p o ch y liłem s ię i s zy b k o wziąłem k ielis zek . M ięd zy mn ą a Ery k iem, k tó ry n ie s p u s zczał ze mn ie o czu , s ied ziało k ilk as et o s ó b , a mó j g ło s zab rzmiał d o n o ś n ie: — Za Ery k a, k tó ry s ied zi n a s zary m k o ń cu s to łu ! Nik t s ię n ie p o ru s zy ł, ty lk o J u lian wy lał s wo je win o n a p o d ło g ę i p o ch wili ws zy s cy p o s zli za jeg o p rzy k ład em, lecz ja zd o łałem u p ić s p o ry ły k , zan im wy trąco n o mi k ielis zek z ręk i. Ery k u s iad ł, g o ś cie p o s zli jeg o ś lad em, a i mn ie p o zwo lo n o o p aś ć n a k rzes ło . Zaczęła s ię u czta, a p o n ieważ b y łem g ło d n y , jad łem z ró wn y m ap ety tem jak ws zy s cy , a mo że i więk s zy m. M u zy k a g rała n iep rzerwan ie i b ies iad a trwała p rzes zło d wie g o d zin y . Nik t s ię ju ż d o mn ie n ie o d ezwał, a i ja n ie p o wied ziałem więcej an i s ło wa.

Ale ws zy s cy czu li mo ją o b ecn o ś ć i n as z s tó ł b y ł cich s zy n iż in n e. Cain e s ied ział p o p rawej ręce Ery k a, z czeg o wn io s k o wałem, że J u lian jes t w n iełas ce. Nie b y ło an i Ran d o ma, an i Deird re. Do jrzałem jes zcze wielu zn ajo my ch , k tó ry ch n ieg d y ś zaliczałem d o p rzy jació ł, lecz n ik t n ie waży ł s ię s p o jrzeć mi w o czy . Zro zu miałem, że p as o wan ie Ery k a n a k ró la Amb eru to czcza fo rmaln o ś ć. Któ ra zres ztą n ieb awem s tała s ię fak tem. Po u czcie n ie b y ło żad n y ch mó w. Po p ro s tu Ery k ws tał, zn ó w zab rzmiały trąb k i i ws zy s cy p rzes zli w p ro ces ji d o s ali tro n o wej Amb eru . Wied ziałem, co teraz n as tąp i. Ery k s tan ął p rzed tro n em i ws zy s cy zg ięli s ię w n is k im u k ło n ie. Op ró cz mn ie, o czy wiś cie. Wk ró tce jed n ak rzu co n o mn ie n a k o lan a. Dzis iaj b y ł d zień k o ro n acji. Zap ad ła cis za. Po tem Cain e wn ió s ł p o d u s zk ę, n a k tó rej s p o czy wała k o ro n a Amb eru . Uk ląk ł i zas ty g ł w tej p o zie, o feru jąc ją Ery k o wi. Szarp n ięto mn ie n a n o g i i p o wleczo n o w s tro n ę tro n u . Zro zu miałem, czeg o o d e mn ie ch cą, u zmy s ło wiłem to s o b ie w u łamk u s ek u n d y i s tawiłem o p ó r. Ale zo s tałem p o b ity i rzu co n y n a k o lan a p rzed s to p n iami tro n u . M u zy k a zab rzmiała n ieco g ło ś n iej — g ran o Green s leev es — i J u lian s to jący za mn ą p o wied ział: — Oto zb liża s ię mo men t k o ro n acji n o weg o k ró la Amb eru ! — A d o mn ie s zep tem: — Weź k o ro n ę i p o d aj ją Ery k o wi. On s am s ię u k o ro n u je. Sp o jrzałem n a k o ro n ę Amb eru leżącą n a p u rp u ro wej p o d u s zce, trzy man ej p rzez Cain e'a. By ła s reb rn a i miała s ied em p ałek , k ażd ą zwień czo n ą k lejn o tem. Cała b y ła wy s ad zan a s zmarag d ami i miała p o d wa o g ro mn e ru b in y n a k ażd ej s k ro n i. Nie p o ru s zy łem s ię, my ś ląc o czas ach , k ied y wid ziałem p o d n ią twarz mo jeg o o jca. — Nie — p o wied ziałem k ró tk o i p o czu łem u d erzen ie w lewy p o liczek . — Weź ją i p o d aj Ery k o wi — p o wtó rzy ł. Zamach n ąłem s ię n a n ieg o , lecz łań cu ch y , n a k tó ry ch mn ie trzy man o , b y ły mo cn o ś ciąg n ięte. Ud erzy ł mn ie p o n o wn ie. Sp o jrzałem n a wy s o k ie, o s tre s zp ice k o ro n y . — Do b rze — p o wied ziałem w k o ń cu i s ięg n ąłem p o n ią. Przez ch wilę trzy małem ją w o b u ręk ach , a p o tem b ły s k awiczn ie wło ży łem ją s o b ie n a g ło wę, mó wiąc: — J a, Co rwin , k o ro n u ję s ię k ró lem Amb eru ! Zd jęto mi ją n aty ch mias t i p o ło żo n o z p o wro tem n a p o d u s zce. Na mo je p lecy

s p ad ły razy , p rzez s alę p rzeb ieg ł s zmer. — Sp ró b u jmy jes zcze raz — p o wied ział J u lian . — Weź ją i p o d aj Ery k o wi. Zn ó w cio s . — W p o rząd k u — zg o d ziłem s ię, czu jąc, że mo ja k o s zu la wilg o tn ieje. Ty m razem rzu ciłem Ery k o wi k o ro n ę p ro s to w twarz, mając n ad zieję, że wy k o le mu o k o . Ch wy cił ją p rawą ręk ą i u ś miech n ął s ię d o mn ie, p atrząc, jak mn ie b iją. — Dzięk u ję ci — p o wied ział. — A teraz s łu ch ajcie mn ie ws zy s cy o b ecn i i ci, k tó rzy p o zo s tają w Cien iu . W d zis iejs zy m d n iu p rzejmu ję tro n i k o ro n ę Amb eru i b io rę d o ręk i b erło k ró lews k ie. Wy g rałem tro n w u czciwej walce i s łu s zn ie mi s ię o n z k rwi n ależy . — Kłamca! — k rzy k n ąłem, lecz czy jaś ręk a zas ło n iła mi u s ta. — Ko ro n u ję s ię Ery k iem Pierws zy m, k ró lem Amb eru . — Niech ży je k ró l! — zak rzy k n ęli p o trzy k ro ć zeb ran i. Wted y Ery k n ach y lił s ię i p o wied ział d o mn ie zn iżo n y m g ło s em: — Two je o czy u jrzały n ajp ięk n iejs zy wid o k , jak i k ied y k o lwiek zo b aczą… Straż! Zab ierzcie Co rwin a d o k u źn i i n iech wy p alą mu o czy ! Niech zap amięta d zis iejs zy wid o k jak o o s tatn i, k tó ry w ży ciu o g ląd ał! Po tem wrzu ćcie g o w ciemn o ś ć n ajg łęb s zeg o lo ch u p o d Amb erem i n iech imię jeg o zo s tan ie zap o mn ian e. Sp lu n ąłem i s p ad ł n a mn ie g rad razó w. Op ierałem s ię zaciek le p rzez całą d ro g ę, lecz wy wleczo n o mn ie z s ali. Ws zy s tk ie o czy o d wracały s ię o d e mn ie, k ied y wy ch o d ziłem, i o s tatn ie, co p amiętam, to u ś miech n ięty Ery k n a tro n ie ro zd zielający s we łas k i międ zy wielmo żó w Amb eru . J eg o ro zk az wy k o n an o i n a s zczęś cie p o d czas k aźn i s traciłem p rzy to mn o ś ć.

Nie mam p o jęcia, jak d łu g o leżałem b ez ży cia, zan im o ck n ąłem s ię w ab s o lu tn ej ciemn o ś ci, z p o two rn y m b ó lem ro zs ad zający m mi czas zk ę. M o że to wted y rzu ciłem k lątwę, a mo że zro b iłem to , g d y wżarło s ię we mn ie ro zp alo n e d o b iało ś ci żelazo . Nie p amiętam d o k ład n ie, wied ziałem jed n ak , że Ery k n ig d y n ie zazn a s p o k o ju n a tro n ie, g d y ż k lątwa k s ięcia Amb eru , rzu co n a w mo men cie n iep o h amo wan ej fu rii, zaws ze s ię s p ełn ia. Szarp ałem w ro zp aczy s ło mę w tej n ajczarn iejs zej z cel, lecz n ie wy lałem an i jed n ej łzy . I to b y ło n ajs tras zn iejs ze. Po jak imś czas ie — ty lk o wy , b o g o wie, i ja wiemy , jak d łu g im — zn ó w zas n ąłem. Kied y s ię o b u d ziłem, g ło wa n ad al p ęk ała mi z b ó lu . Po d n io s łem s ię n a n o g i

i zmierzy łem wielk o ś ć celi. M iała cztery k ro k i s zero k o ś ci i p ięć d łu g o ś ci. Dziu ra w p o d ło d ze p ełn iła ro lę u s tęp u , a w ro g u leżał wy p ch an y s ło mą materac. U d o łu d rzwi b y ła s zczelin a, a za n ią taca ze s tęch ły m ch leb em i b u telk ą wo d y . Po s iliłem s ię, ale n ie p rzy n io s ło mi to u lg i. Bó l p u ls o wał w s k ro n iach i d alek o mi b y ło d o s p o k o ju d u ch a. Starałem s ię jak n ajwięcej s p ać. Nik t d o mn ie an i razu n ie p rzy s zed ł. Bu d ziłem s ię, p rzemierzałem celę, wy macy wałem tacę p o d d rzwiami i jad łem, co mi d awan o . Po tem zn ó w s zed łem s p ać. Kład łem s ię s p ać s ied em razy d o ch wili, k ied y p rzes zed ł mi b ó l w o czo d o łach . Nien awid ziłem mo jeg o b rata, k tó ry b y ł k ró lem Amb eru . Wo lałb y m, żeb y mn ie zab ił. Ciek aw b y łem reak cji o g ó łu , ale p o zo s tawało to d la mn ie tajemn icą. Wied ziałem jed n ak , że g d y mro k o b ejmie s am Amb er, Ery k p o żału je s wo jeg o czy n u . To jed n o wied ziałem n a p ewn o i z teg o czerp ałem p o ciech ę.

Tak zaczęły s ię mo je d n i w ciemn o ś ci, k tó ry ch n ie miałem jak o d mierzy ć. Nawet g d y b y m miał o czy , mó g łb y m n ie o d ró żn ić d n ia o d n o cy w ty m lo ch u . Czas p ły n ął s o b ie o b o k , ig n o ru jąc mn ie. Czas em o b lewał mn ie zimn y p o t i d rżałem jak w g o rączce n a my ś l o ty m. J ak d łu g o ju ż tu jes tem? Parę mies ięcy ? M o że ty lk o p arę g o d zin ? Ty g o d n i? Czy lat? Przes tałem s ię n ad

ty m

zas tan awiać.

Sp ałem,

s p acero wałem

(wied ziałem

z n ajwięk s zą d o k ład n o ś cią, g d zie p o s tawić s to p ę i k ied y zawró cić), ro zmy ś lałem o ws zy s tk im, czeg o d o k o n ałem i czeg o n ie d o k o n ałem. Czas em s iad ałem ze s k rzy żo wan y mi n o g ami, o d d y ch ałem wo ln o i g łęb o k o , u s u wałem z g ło wy my ś li i s tarałem s ię wy trwać w tak im s tan ie jak n ajd łu żej. To p o mag ało — o n iczy m n ie my ś leć. Ery k b y ł s p ry tn y . M imo że p o s iad ałem w s o b ie mo c, teraz b y ła o n a b ezu ży teczn a. Niewid o my n ie mo że węd ro wać p rzez Cien ie. Bro d a u ro s ła mi aż d o p as a, a wło s y miałem d łu g ie i zmierzwio n e. Po czątk o wo s tale b y łem g ło d n y , ale p o tem s traciłem ap ety t. Czas em k ręciło mi s ię w g ło wie, g d y zb y t rap to wn ie ws tałem. M iałem k o s zmary , p o d czas k tó ry ch ś n iło mi s ię, że wid zę i ty m g o rs ze b y ło p rzeb u d zen ie. J ed n ak że p o p ewn y m czas ie wy p ad k i, k tó re mn ie tu d o p ro wad ziły , wy d ały mi s ię czy mś o d leg ły m i n ierealn y m. M iałem wrażen ie, że p rzy d arzy ły s ię k o mu ś in n emu . I b y ła to w p ewn y m s en s ie p rawd a.

Straciłem s p o ro n a wad ze. Wy o b rażałem s o b ie, jak wy g ląd am, b lad y i wy ch u d ły . Nie mo g łem n awet p łak ać, ch o ć p arę razy p ró b o wałem. Co ś b y ło n ie w p o rząd k u z mo imi k an alik ami łzo wy mi. To s tras zn e, żeb y d o p ro wad zić czło wiek a d o tak ieg o s tan u . Pewn eg o d n ia u s ły s załem lek k ie d rap an ie w d rzwi. Zig n o ro wałem to . Po wtó rzy ło s ię, lecz zn ó w n ie zareag o wałem. Wted y u s ły s załem s wo je imię, wy p o wied zian e p y tający m s zep tem. Przes zed łem p rzez celę. — Tak ? — s p y tałem. — To ja, Rein . J ak s ię czu jes z? Ro ześ miałem s ię n a to . — Ws p an iale, p o p ro s tu ws p an iale! No c w n o c p iję s zamp an a i tań czę z d ziewczętami. Po win ien eś s am k ied y ś s p ró b o wać. — Bard zo mi p rzy k ro , że n ie mo g ę n ic d la cieb ie zro b ić — p o wied ział i wy czu łem w jeg o g ło s ie b ó l. — Wiem — o d p arłem. — Po mó g łb y m ci, g d y b y m ty lk o mó g ł. — Wiem. — Przy n io s łem ci co ś . M as z. Klap k a u d o łu d rzwi zas k rzy p iała p aro k ro tn ie p rzy p o d n o s zen iu . — Co to jes t? — s p y tałem. — Czy s te u b ran ie, trzy b o ch en k i ś wieżeg o ch leb a, s er, mięs o , d wie b u telk i win a, k arto n p ap iero s ó w i mn ó s two zap ałek . Ścis n ęło mn ie w g ard le. — Dzięk u ję, Rein . J es teś p o rząd n y m czło wiek iem. J ak ci s ię u d ało to p rzemy cić? — Zn am s trażn ik a, k tó ry ma d zis iaj s łu żb ę. On n ic n ie p o wie. Za d u żo jes t mi win ien . — Ob y n ie zech ciał zlik wid o wać s wo ich d łu g ó w za p o mo cą s zan tażu — p o wied ziałem. — Nie p rzy ch o d ź więcej, ch o ć n ie mu s zę mó wić, jak b ard zo jes tem ci wd zięczn y . Oczy wiś cie zn is zczę ws zelk ie ś lad y . — Żału ję, że tak s ię to s k o ń czy ło , Co rwin ie. — J a też. Dzięk u ję, żeś o mn ie n ie zap o mn iał, p o mimo ro zk azu . — Przy s zło mi to b ez tru d u . — J ak d łu g o tu jes tem? — Cztery mies iące i d zies ięć d n i.

— Co n o weg o w Amb erze? — Ery k rząd zi. To ws zy s tk o . — Gd zie jes t J u lian ? — Z p o wro tem w Les ie Ard eń s k im ze s wo ją s trażą. — Dlaczeg o ? — J ak ieś d ziwn e rzeczy zaczęły o s tatn io p rzen ik ać z Cien i. — Ro zu miem. Co z Cain e'em? — J es t n ad al w Amb erze i h u la, ile wlezie. Przeważn ie p ije i zab awia s ię z d ziewczętami. — A Gerard ? — J es t ad mirałem całej flo ty . Od etch n ąłem z u lg ą. Bałem s ię, że p rzy jd zie mu zap łacić za wy co fan ie s ię n a p o łu d n ie p o d czas n as zej b itwy mo rs k iej. — A co z Ran d o mem? — J es t za k ratk ami. — Co ? Sch wy tali g o ? — Tak . Przes zed ł Wzo rzec w Reb mie i zjawił s ię tu taj z k u s zą. Zran ił Ery k a, zan im g o u jęto . — Nap rawd ę? Dlaczeg o n ie zo s tał zab ity ? — Po d o b n o o żen ił s ię w Reb mie z d amą d wo ru . Ery k n ie ch ce w tej ch wili żad n y ch zatarg ó w z Reb mą. M o ire jes t wład czy n ią p ięk n eg o k ró les twa i mó wi s ię, że Ery k ch ce p ro s ić ją o ręk ę. To ws zy s tk o p lo tk i, o czy wiś cie. Ale in teres u jące. — Tak — p o wied ziałem. — Lu b iła cię, p rawd a? — Po n iek ąd . Sk ąd wies z? — By łem o b ecn y , k ied y s ąd zo n o Ran d o ma. Ro zmawiałem z n im p rzez ch wilę. Lad y Vialle, jeg o żo n a, p ro s iła, żeb y p o zwo lo n o jej zamies zk ać z n im w celi. Ery k n ie wie jes zcze, co o d p o wied zieć. Po my ś lałem o n iewid o mej d ziewczy n ie, k tó rej n ig d y n ie wid ziałem, i zad u małem s ię. — Kied y s ię to ws zy s tk o zd arzy ło ? — s p y tałem. — Hm… Przes zło mies iąc temu . Wted y właś n ie p o jawił s ię Ran d o m. A w ty d zień p ó źn iej Vialle wy s tąp iła ze s wo ją p ro ś b ą. — M u s i b y ć d ziwn ą k o b ietą, jeś li n ap rawd ę p o k o ch ała Ran d o ma.

— To s amo p o my ś lałem. Nie mo g ę s o b ie wy o b razić b ard ziej n iezwy k łej p ary . — J eś li b ęd zies z miał o k azję g o zo b aczy ć, p rzek aż mu mo je p o zd ro wien ia i wy razy ws p ó łczu cia. — Do b rze. — J ak s ię mają mo je s io s try ? — Deird re i Llewella s ą n ad al w Reb mie. Lad y Flo rimel cies zy s ię łas k ami Ery k a i zajmu je wy s o k ą p o zy cję n a d wo rze. Nie wiem n ic o Fio n ie. — Czy s ą jak ieś wieś ci o Bley s ie? J es tem p ewien , że zg in ął. — M u s iał zg in ąć — p o wied ział Rein . — Ale jeg o ciała n ie o d n alezio n o . — Co z Ben ed y k tem? — J ak k amień w wo d ę. — A z Bran d em? — Żad n eg o k o n tak tu . — To b y ch y b a b y ło całe d rzewo ro d zin n e. Nap is ałeś jak ieś n o we b allad y ? — Nie — o d p arł. — Wciąż p racu ję n ad Oblężeniem Amberu, lecz w n ajlep s zy m razie b ęd zie to mo żn a ś p iewać jed y n ie p o k ątn ie. Wy ciąg n ąłem ręk ę p rzez s zczelin ę u d o łu d rzwi. — Ch ciałb y m u ś cis n ąć ci p rawicę — p o wied ziałem i p o czu łem, że jeg o d ło ń d o ty k a mo jej. — Po s tąp iłeś b ard zo s zlach etn ie, że d o mn ie p rzy s zed łeś , ale n ie ró b teg o więcej. By ło b y g łu p o tą n arażać s ię n a g n iew Ery k a. Ch wy cił mn ie za ręk ę, wy mamro tał co ś i p o s zed ł. Wy macałem jeg o p ak u n ek z d arami i zab rałem s ię p rzed e ws zy s tk im d o mięs a, k tó re n ajłatwiej s ię p s u je. Zjad łem też mn ó s two ch leb a i u ś wiad o miłem s o b ie, że n iemal zap o mn iałem ju ż, jak s mak u je d o b re jed zen ie. Pó źn iej o g arn ęła mn ie s en n o ś ć i p o ło ży łem s ię. Ch y b a n ie s p ałem zb y t d łu g o , a k ied y s ię o b u d ziłem, o two rzy łem jed n ą z b u telek win a. Przy mo im wy cień czen iu n iewiele trzeb a b y ło , ab y m p o czu ł s ię n a rau s zu . Zap aliłem p ap iero s a, u s iad łem n a materacu , o p arłem s ię o ś cian ę i o d d ałem ws p o mn ien io m. Przy p o mn iałem s o b ie Rein a jak o d zieck o . J a b y łem ju ż d o ro s ły , a o n b y ł k an d y d atem n a k ró lews k ieg o b łazn a. Ch u d y , mąd ry d zieciak , z k tó reg o ws zy s cy s ię n aig rawali. Łączn ie ze mn ą. Ko mp o n o wałem ju ż wted y mu zy k ę i p is ałem b allad y , o n n ato mias t zd o b y ł s k ąd ś lu tn ię i n au czy ł s ię n a n iej g rać. Wk ró tce ś p iewaliś my razem u n is o n o i n a d wa g ło s y ; b ard zo s zy b k o g o p o lu b iłem i zacząłem u czy ć s ztu k i

wo jen n ej. Niezb y t d o b rze mu to s zło , ale czu łem s ię win n y za to , jak g o trak to wałem p rzed tem, to też n ie s zczęd ziłem mu łas k , n awet n a wy ro s t, i w k o ń cu n au czy łem g o całk iem zn o ś n ie wład ać s zab lą. Nig d y teg o n ie żało wałem, i o n zap ewn e też n ie. Wk ró tce zo s tał min s trelem n a d wo rze w Amb erze. Przez cały ten czas n azy wałem g o s wo im p aziem, i k ied y o g ło s zo n o wo jn ę p rzeciwk o ciemn y m s iło m p rzy b y ły m z Cien ia, zwan y m Weirmo n k en ami, u czy n iłem g o s wo im g iermk iem i p o jech aliś my razem n a wo jn ę. Pas o wałem g o n a ry cerza n a p o lu b itewn y m p o d J o n es Falls , g d y ż w p ełn i n a to zas łu ży ł. Pó źn iej p rzeró s ł mn ie w materii u k ład an ia p ieś n i. By ł p rawd ziwie zło to u s ty m ś p iewak iem, a n o s ił s ię w b arwach s zk arłatu . Ko ch ałem g o jak o jed n eg o z mo ich n ieliczn y ch p rzy jació ł w Amb erze. Nie p rzy p u s zczałem jed n ak , że o ś mieli s ię zary zy k o wać p rzemy cen ie mi ży wn o ś ci. Nik t b y s ię n ie o ś mielił. Zap aliłem d ru g ieg o p ap iero s a i p o ciąg n ąłem n as tęp n y ły k n a jeg o cześ ć i za jeg o zd ro wie. By ł d o b ry m czło wiek iem. Ciek awe, jak d łu g o u d a mu s ię zach o wać s k ó rę. Wy rzu ciłem n ied o p ałk i d o d ziu ry , p o d o b n ie jak p ó źn iej p u s tą b u telk ę. Nic ch ciałem, ab y w razie n ag łej in s p ek cji co k o lwiek zd rad zało , że k to ś u milał mi ży cie. Po ch ło n ąłem ws zy s tk o , co mi p rzy n ió s ł, i p o raz p ierws zy o d mo men tu u więzien ia n ajad łem s ię aż d o p rzes y tu . Dru g ą b u telk ę win a zach o wałem n a p ó źn iej, ab y s ię u p ić i zap o mn ieć. A g d y i to miałem ju ż za s o b ą, zn ó w n as zła mn ie fala g o rzk ich ro zważań . J ed y n ą n ad zieję czerp ałem z p rzek o n an ia, że Ery k n ie zn a d o k o ń ca g ran ic n as zy ch mo żliwo ś ci. By ł k ró lem Amb eru , to p rawd a, ale n ie zg łęb ił jes zcze ws zy s tk ich tajemn ic. Nie wied ział teg o ws zy s tk ieg o , co o jciec. Is tn iała s zan s a, jed n a n a milio n , że co ś mo że o b ró cić s ię n a mo ją k o rzy ś ć. Ty lk o ty le miałem n a p o ciech ę, żeb y n ie zwario wać z ro zp aczy . Ale całk iem też mo żliwe, że n a jak iś czas p o s trad ałem zmy s ły — n ie wiem. Są d n i, k tó ry ch w żad en s p o s ó b n ie p o trafię s o b ie o d two rzy ć, teraz k ied y s to ję tu taj n a k rawęd zi Ch ao s u . Bó g jed en wie, co s ię za n imi k ry ło , a ja z p ewn o ś cią n ie wy b io rę s ię d o p s y ch o an ality k a, żeb y to ro ztrząs ać. Zres ztą i tak żad en lek arz n ie d ałb y s o b ie rad y z n ik im z mo jej ro d zin y . Sp ęd załem czas , leżąc lu b ch o d ząc w p araliżu jącej ciemn o ś ci. Stałem s ię b ard ziej wy czu lo n y n a d źwięk i. Sły s załem h arce s zczu ró w w s ło mie, d alek ie jęk i in n y ch więźn ió w, ech o k ro k ó w s trażn ik a, g d y zb liżał s ię z tacą. Nau czy łem s ię ro zp o zn awać p o o d g ło s ach o d leg ło ś ć i k ieru n ek . Zap ewn e s tałem s ię też b ard ziej wrażliwy n a zap ach y , lecz s tarałem s ię n ie zwracać n a to u wag i. Op ró cz o czy wis teg o md ląceg o s mro d u , p rzez d łu żs zy czas mó g łb y m

p rzy s iąc, że czu ję o d ó r ro zk ład ająceg o s ię ciała. Zas tan awiałem s ię, jak d łu g o b y trwało , zan im b y s p o s trzeżo n o , że n ie ży ję. Ile k ro mek ch leb a i mis ek z p o my jami mu s iało b y s ię zg ro mad zić p o d d rzwiami, żeb y s trażn ik p o s tan o wił s p rawd zić, co s ię s tało ? Od p o wied ź n a to p y tan ie mo g ła b y ć b ard zo ważn a. Od ó r ś mierci u trzy my wał s ię w p o wietrzu d o ś ć d łu g o . Pró b u jąc my ś leć w k ateg o riach czas u , u zn ałem, że trwało to p rzes zło ty d zień . Ch o ciaż wy d zielałem s o b ie p ap iero s y b ard zo o s tro żn ie, walcząc z g wałto wn ą ch ęcią i łatwą d o s p ełn ien ia p o k u s ą, n ad s zed ł w k o ń cu d zień , k ied y wziąłem d o ręk i o s tatn ią p aczk ę. Otwo rzy łem ją i zap aliłem. M iałem k arto n s alemó w, a więc wy p aliłem jed en aś cie p aczek . Czy li d wieś cie d wad zieś cia p ap iero s ó w. Ob liczy łem k ied y ś , że p alę jed n eg o p ap iero s a p rzez s ied em min u t. To zn aczy , że s amo p alen ie zajęło mi ty s iąc p ięćs et czterd zieś ci min u t, czy li d wad zieś cia p ięć g o d zin i czterd zieś ci min u t. By łem p ewien , że międ zy jed n y m p ap iero s em a d ru g im u p ły wała co n ajmn iej g o d zin a, a raczej n awet p ó łto rej. Po wied zmy p ó łto rej g o d zin y . Sp ałem jak ieś s ześ ć d o o ś miu g o d zin n a d o b ę, czy li zo s tawało s zes n aś cie d o o s iemn as tu g o d zin czu wan ia. Paliłem więc d zies ięć d o d wu n as tu p ap iero s ó w d zien n ie. To b y zn aczy ło , że o d wizy ty Rein a u p ły n ęły jak ieś trzy ty g o d n ie. Po wied ział mi, że s ied zę tu cztery mies iące i d zies ięć d n i, wo b ec teg o d o ch wili o b ecn ej o d d n ia k o ro n acji mu s iało min ąć o k o ło p ięciu mies ięcy . Ho łu b iłem mo ją o s tatn ią p aczk ę p ap iero s ó w, ro zk o s zu jąc s ię k ażd y m z n ich jak p rzy g o d ą miło s n ą, a k ied y s ię s k o ń czy ły , o g arn ęła mn ie d ep res ja. Czas p ły n ął i p ły n ął. M y ś lałem o Ery k u . J ak s o b ie rad ził jak o wład ca? J ak ie mó g ł mieć p ro b lemy ? J ak ie miał p lan y ? Dlaczeg o n ie k azał mn ie to rtu ro wać? Czy to mo żliwe, b y zap o mn ian o o mn ie w Amb erze, n awet jeś li tak n ak azy wał d ek ret k ró lews k i? Uzn ałem, że to n iemo żliwe. A co z mo imi b raćmi? Dlaczeg o żad en z n ich s ię ze mn ą n ie s k o n tak to wał? Nic łatwiejs zeg o jak wy ciąg n ąć mó j Atu t i złamać ro zk az Ery k a. Ale n ik t teg o n ie zro b ił. Dłu g o my ś lałem o M o ire, o s tatn iej k o b iecie, k tó rą k o ch ałem. Co ro b iła? Czy mn ie ws p o min ała? Pewn o n ie. M o że b y ła ju ż k o ch an k ą Ery k a alb o jeg o żo n ą. Czy k ied y k o lwiek mó wiła z n im o mn ie? Zn ó w u zn ałem, że raczej n ie. Co p o rab iały mo je s io s try ? Do d iab ła z n imi, ws zy s tk ie tak ie s ame. Straciłem ju ż k ied y ś wzro k , g d y o ś lep ił mn ie o d rzu t p ło mien ia p rzy o d p alan iu armaty w o s iemn as ty m wiek u w Cien iu -Ziemi. Ale trwało to ty lk o o k o ło mies iąca,

p o tem wzro k o d zy s k ałem. J ed n ak że Ery k wy d ając ro zk az, wy b rał rad y k aln y ś ro d ek . Nad al b u d ziłem s ię z k rzy k iem i d y g o tałem zlan y zimn y m p o tem, g d y wracał mi w p amięci o b raz ro zp alo n y ch d o b iało ś ci p rętó w — i ich d o ty k ! J ęczałem b ezg ło ś n ie i ch o d ziłem o d ś cian y d o ś cian y . Nic ab s o lu tn ie n ie mo g łem zro b ić i to b y ło n ajg o rs ze ze ws zy s tk ieg o . By łem b ezrad n y jak n iemo wlę. Od d ałb y m d u s zę za to , żeb y o d zy s k ać wzro k i d ać u p u s t d ławiącej mn ie n ien awiś ci. Żeb y ch o ć n a g o d zin ę mó c z mieczem w d ło n i s tan ąć raz jes zcze p rzeciwk o b ratu . Po ło ży łem s ię n a materacu i zas n ąłem. Kied y s ię o b u d ziłem, zjad łem s wo ją p o rcję i zn ó w zacząłem k rąży ć p o celi. U rąk i n ó g miałem s zp o n y zamias t p azn o k ci, b ro d a s ięg ała mi za p as , a wło s y b ez p rzerwy s p ad ały n a o czy . By łem b ru d n y i ws zy s tk o mn ie s węd ziało . Zas tan awiałem s ię, czy mam ws zy . Na my ś l, że mo żn a d o p ro wad zić k s ięcia Amb eru d o tak ieg o s tan u , trząs łem s ię w b ezs iln ej fu rii, p ły n ącej g d zieś z s ameg o ś ro d k a jes tes twa. Wy ch o wałem s ię w p rzek o n an iu , że jes teś my n iezwy ciężen i, n ies k aziteln i, o p an o wan i i tward zi n iczy m d iamen ty , jak n as ze p o rtrety n a Atu tach . Najwy raźn iej tak n ie b y ło . Ale p rzy n ajmn iej b y łem n a ty le p o d o b n y d o in n y ch lu d zi, żeb y s zu k ać ratu n k u . Grałem s am ze s o b ą w ro zmaite g ry , o p o wiad ałem s o b ie h is to ry jk i, ws p o min ałem ró żn e p rzy jemn e ch wile — a b y ło ich wiele. Przy wo ły wałem w my ś lach u ro k i p rzy ro d y : wiatr, d es zcz, ciep łe lato , rześ k ie p o d mu ch y wio s n y . W Cien iu -Ziemi miałem mały s amo lo t i b ard zo lu b iłem n im latać. Teraz o d twarzałem w p amięci ro zjaś n io n e s ło ń cem p an o ramy , zmin iatu ry zo wan e mias ta, o g ro mn e b łęk itn e p rzes trzen ie n ieb a, s tad a ch mu rek (g d zie o n e teraz s ą?) i wielk ie p o łacie o cean u p o d s k rzy d łami. Przy p o min ałem s o b ie k o b iety , k tó re k o ch ałem, p rzy jęcia, p o ty czk i zb ro jn e. A k ied y ju ż n ie mo g łem s ię p o ws trzy mać, my ś lałem o Amb erze. Pewn eg o d n ia, p rzy p o d o b n ej o k azji, mo je k an alik i łzo we zn ó w zaczęły fu n k cjo n o wać. Zap łak ałem. Po n ies k o ń czen ie d łu g im czas ie, wy p ełn io n y m ciemn o ś cią i s n em, u s ły s załem k ro k i, k tó re zatrzy mały s ię p rzed d rzwiami mo jej celi, i zg rzy t k lu cza w zamk u . By ło to tak d łu g o p o wizy cie Rein a, że zap o mn iałem ju ż, jak s mak u je win o i p ap iero s y . Nie p o trafiłem o k reś lić, ile czas u min ęło , ale b y łem p ewn y , że u p ły n ęło g o d u żo . Na k o ry tarzu s tali d waj mężczy źn i. Po zn ałem to p o k ro k ach , jes zcze zan im u s ły s załem ich g ło s y . J ed en z g ło s ó w b y ł mi zn ajo my . Drzwi s ię o two rzy ły i J u lian zawo łał mn ie p o imien iu . Nie o d p o wied ziałem, p o wtó rzy ł więc: — Co rwin ? Ch o d ź tu taj.

Po n ieważ n ie miałem wielk iej mo żliwo ś ci wy b o ru , ws tałem i wy s zed łem. Zatrzy małem s ię p rzed n im. — Czeg o ch ces z? — s p y tałem. — Ch o d ź ze mn ą. — I wziął mn ie za ramię. Po s zliś my k o ry tarzem; o n n ic n ie mó wił, a ja p ręd zej b y m s o b ie języ k o d g ry zł, n iż zad ał mu jak ieś p y tan ie. Po zn ałem p o o d g ło s ach , że wch o d zimy d o h o lu . Pó źn iej p o wió d ł mn ie s ch o d ami w g ó rę, a n as tęp n ie d o p ałacu . Tam zap ro wad zo n o mn ie d o jak ieg o ś p o mies zczen ia i p o s ad zo n o n a k rześ le. Go lib ro d a p rzy s tąp ił d o ś cin an ia mi wło s ó w i b ro d y . Nie p o zn ałem g o p o g ło s ie, k ied y s p y tał, czy ch cę mieć b ro d ę ró wn o p rzy ciętą, czy zg o lo n ą. — Zg ó l — zao rd y n o wałem, p o czy m zo s tałem o d d an y w ręce man ik iu rzy s tk i, k tó ra zajęła s ię ws zy s tk imi mo imi d wu d zies to ma p azn o k ciami. Zo s tałem wy k ąp an y i u b ran y w czy s ty s tró j, k tó ry n a mn ie wis iał. Zo s tałem tak że o d ws zawio n y , ale o ty m n ie mó wmy . Teraz zap ro wad zo n o mn ie d o in n eg o czarn eg o p o mies zczen ia wy p ełn io n eg o mu zy k ą, zap ach em s mak o wity ch p o traw, ś miech em i g warem g ło s ó w. Do my ś liłem s ię, że to s ala jad aln a. Gwar n ieco u cich ł, k ied y J u lian wp ro wad ził mn ie i u s ad o wił n a k rześ le. Sied ziałem tam, aż ro zleg ły s ię d źwięk i trąb k i i zmu s zo n o mn ie, żeb y m ws tał. Us ły s załem to as t: — Niech ży je Ery k Pierws zy , k ró l Amb eru ! Niech ży je k ró l! Nie s p ełn iłem to as tu , ale n ik t n ie zwró cił n a to u wag i. Wzn ió s ł g o Cain e, to jeg o g ło s d o b ieg ał ze s zczy tu s to łu . Nie żało wałem s o b ie jed zen ia, jak o że b y ł to n ajlep s zy p o s iłek , jak i d o s tałem o d czas u k o ro n acji. Z d o b ieg ający ch mn ie ro zmó w zro zu miałem, że o b ch o d zimy właś n ie ro czn icę teg o wy d arzen ia, co zn aczy ło , że s p ęd ziłem cały ro k w ciemn icy . Nik t s ię d o mn ie n ie o d ezwał i ja n ie p ró b o wałem zag ad y wać d o n ik o g o . By łem tu o b ecn y jed y n ie w ch arak terze d u ch a. Po to , ab y mn ie u p o k o rzy ć i u n ao czn ić mo im b racio m cen ę, jak ą trzeb a zap łacić za s p rzen iewierzen ie s ię wład cy . A p o za d zis iejs zy m wieczo rem zo s tałem s k azan y n a zap o mn ien ie. Trwało to d o p ó źn ej n o cy . Kto ś h o jn ie d o lewał mi win a, a to ju ż b y ło co ś . Przez res ztę n o cy s ied ziałem g d zieś w k ącie i s łu ch ałem mu zy k i p rzy g ry wającej d o tań ca. Nad ran em, p ijan eg o d o n iep rzy to mn o ś ci, zawleczo n o mn ie z p o wro tem d o celi. I ju ż b y ło p o ws zy s tk im, zo s tał mi n a p o ciech ę czy s ty s tró j. Żało wałem jed y n ie, że n ie u p iłem s ię d o s tateczn ie, ab y zan ieczy ś cić p o d ło g ę alb o czy jeś o d ś więtn e s zaty .

Tak s k o ń czy ł s ię mó j p ierws zy ro k w ciemn icy .

ROZDZIAŁ IX Nic ch cę s ię p o wtarzać, więc p o wiem k ró tk o , że d ru g i ro k b y ł b ard zo p o d o b n y d o p ierws zeg o , z ty m s amy m fin ałem. Po d o b n ie jak trzeci. Po d czas d ru g ieg o ro k u Rein p rzy s zed ł d o mn ie d wu k ro tn ie, p rzy n o s ząc ro zmaite d o b ra i p lo tk i. W o b u wy p ad k ach zab ro n iłem mu p o k azy wać s ię więcej. Trzecieg o ro k u p rzy s zed ł s ześ ć razy , co d ru g i mies iąc — za k ażd y m razem zab ran iałem mu teg o n a n o wo , ch o ć z n iek łaman ą p rzy jemn o ś cią jad łem p rzy n ies io n ą ży wn o ś ć i s łu ch ałem jeg o n o win . Źle s ię d ziało w Amb erze. J ak ieś n ieczy s te s iły p rzy b y wały z Cien i, s zerząc zn is zczen ie. Ro zp rawian o s ię z n imi, o czy wiś cie. Ery k zach o d ził w g ło wę, s k ąd s ię b rały . Nie ws p o mn iałem n ic o mo jej k lątwie, lecz p ó źn iej w s amo tn o ś ci czerp ałem rad o ś ć z jej s p ełn ien ia. Ran d o m n ad al b y ł więźn iem, jak i ja. J eg o żo n a rzeczy wiś cie s ię z n im p o łączy ła. Wiad o mo ś ci o res zcie mo jeg o ro d zeń s twa n ie zmien iły s ię. I tak p rzeb rn ąłem p rzez trzecią ro czn icę k o ro n acji mo jeg o b rata, g d y zd arzy ło s ię co ś , co n iemal p rzy wró ciło mn ie ży ciu . To co ś … To co ś p o jawiło s ię p ewn eg o d n ia i wp rawiło mn ie w tak d o s k o n ały h u mo r, że n aty ch mias t o two rzy łem o s tatn ią b u telk ę win a o d Rein a i o s tatn ie zao s zczęd zo n e p u d ełk o p ap iero s ó w. Paliłem, p o ciąg ałem z b u telk i i ro zk o s zo wałem s ię my ś lą, że jed n ak p o b iłem Ery k a. Gd y b y s ię o ty m d o wied ział, o zn aczało b y to mó j k o n iec. Ale n ie wied ział. Piłem, p aliłem i u p ajałem s ię ś wiatełk iem, k tó re mi zamig o tało . Tak , ś wiatełk iem. Do jrzałem jas n ą p lamk ę g d zieś n a p rawo . Czy macie p o jęcie, co to d la mn ie zn aczy ło ? J ak p amiętacie, o d zy s k aws zy p rzy to mn o ś ć n a łó żk u s zp italn y m, d o wied ziałem s ię, że k o ś ci zro s ły mi s ię zn aczn ie s zy b ciej, n iż s ię k to k o lwiek s p o d ziewał. Ro zu miecie ju ż? Zd ro wieję w s zy b s zy m temp ie n iż in n i. Ws zy s cy k s iążęta

i k s iężn iczk i Amb eru s ą w p ewn y m s to p n iu o b d arzen i tą właś ciwo ś cią. Przeży łem zarazę, p rzeży łem mars z n a M o s k wę… Reg en eru ję s ię p ręd zej i lep iej n iż ws zy s cy in n i. Nawet Nap o leo n zwró cił n a to u wag ę. Po d o b n ie jak g en erał M acArth u r. Tk an k a n erwo wa p o trzeb o wała p o p ro s tu więcej czas u , żeb y s ię o d n o wić i ty le. Ta cu d o wn a p lamk a ś wiatła n a p rawo o zn aczała, że o d zy s k iwałem wzro k . J ak s ię o k azało , b y ło to zak rato wan e o k ien k o w d rzwiach celi. M o je p alce p o wied ziały mi, że mam n o we g ałk i o czn e. Trwało to trzy lata, ale s ię d o k o n ało . To b y ła ta jed n a s zan s a n a milio n , o k tó rej mó wiłem wcześ n iej; s zan s a, k tó rej n awet Ery k n ie mó g ł p rzewid zieć z p o wo d u zró żn ico wan y ch mo żliwo ś ci p o s zczeg ó ln y ch czło n k ó w ro d zin y . I n a ty m p o lu g o p o b iłem: p rzek o n ałem s ię, że mo g ę s p rawić s o b ie n o we o czy . Zaws ze wied ziałem, że mó j o rg an izm p o trafi w s to s o wn y m czas ie o d n o wić tk an k ę n erwo wą. Po d czas wo jn y fran cu s k o -p ru s k iej o trzy małem p o s trzał w k ręg o s łu p i zo s tałem częś cio wo s p araliżo wan y . Po d wó ch latach to min ęło . Ży wiłem cich ą n ad zieję — p rzy zn aję, że zwario wan ą — iż mo że co ś tak ieg o s tan ie s ię i w ty m wy p ad k u , i mo je wy p alo n e o czy s ię zreg en eru ją. I miałem rację. Sp rawiały wrażen ie zd ro wy ch i cały ch , a wzro k p o wo li mi wracał. Ile czas u zo s tało d o n as tęp n ej ro czn icy k o ro n acji? Przes tałem k rąży ć p o celi i s erce zab iło mi mo cn iej. W ch wili, g d y k to ś zau waży , że o d zy s k ałem o czy , zn ó w je s tracę. M u s zę więc u ciec, zan im min ą cztery lata. Ale jak ? Do tej p o ry n ie p o ś więcałem temu zag ad n ien iu więk s zej u wag i, g d y ż n awet g d y b y m wy my ś lił s p o s ó b n a wy d o s tan ie s ię z celi, n ig d y n ie u d ało b y mi s ię u jś ć z Amb eru — czy ch o ćb y z p ałacu — b ez o czu , b ez n iczy jej p o mo cy i b ez żad n y ch s zan s n a jed n o czy d ru g ie. J ed n ak że teraz… Drzwi celi b y ły d u że, ciężk ie, o k u te mo s iąd zem, z malu tk im zak rato wan y m o k ien k iem n a wy s o k o ś ci p ó łto ra metra, żeb y mo żn a b y ło zajrzeć d o ś ro d k a, czy jes zcze ży ję, g d y b y k o g o k o lwiek to o b ch o d ziło . Nawet g d y b y m zd o łał wy rwać k ratę, n ie s ięg n ąłb y m ręk ą d o zamk a p o d ru g iej s tro n ie. Na d o le b y ła ty lk o wąs k a s zczelin a o s ło n ięta k lap k ą, p rzez k tó rą mo żn a b y ło n ajwy żej wziąć p o ży wien ie. Zawias y zn ajd o wały s ię p o d ru g iej s tro n ie alb o międ zy d rzwiami a framu g ą, ale tak czy o wak p o za mo im zas ięg iem. In n y ch d rzwi n ie b y ło . Nad al czu łb y m s ię jak ś lep iec, g d y b y n ie n ik łe, p o k rzep iające n a d u ch u ś wiatełk o zza k ratk i. Zd awałem s o b ie s p rawę, że n ie o d zy s k ałem jes zcze w p ełn i wzro k u i że to mu s i p o trwać, lecz i tak n iewiele b y m d o jrzał w ty ch eg ip s k ich ciemn o ś ciach . Wied ziałem to , p o n ieważ zn ałem lo ch y p o d Amb erem.

Zap aliłem p ap iero s a, ch o d ząc o d ś cian y d o ś cian y , a p o tem o s zaco wałem s wó j d o b y tek p o d k ątem teg o , co b y mo g ło o k azać s ię mi p o mo cn e. M iałem u b ran ie, materac i ty le p rzeg n iłej s ło my , ile d u s za zap rag n ie. M iałem tak że zap ałk i, ale s zy b k o o d rzu ciłem my ś l, żeb y p o d p alić s ło mę. By ło mo cn o wątp liwe, ab y k to ś p rzy s zed ł i o two rzy ł d rzwi. J u ż p ręd zej s trażn ik o d p o wied ziałb y mi ś miech em, g d y b y s ię w o g ó le zjawił. M iałem jes zcze ły żk ę, k tó rą zwęd ziłem n a o s tatn im b an k iecie. Ch ciałem wziąć n ó ż, ale J u lian zau waży ł, że g o b io rę d o ręk i, i wy rwał mi. Nie wied ział jed n ak , że b y ła to ju ż mo ja d ru g a p ró b a i że zd ąży łem p rzed tem wetk n ąć d o b u ta ły żk ę. Czy mo g ła mi s ię teraz d o czeg o ś p rzy d ać? Sły s załem te h is to rie o facetach wy d łu b u jący ch tu n el z celi p rzy u ży ciu n ajb ard ziej n iep rawd o p o d o b n iejs zy ch n arzęd zi — k lamerek o d p as k a (k tó reg o n ie p o s iad ałem) — i tak d alej. Ale ja n ie miałem czas u n a meto d y h rab ieg o M o n te Ch ris to . M u s iałem zn aleźć s ię n a wo ln o ś ci w p rzeciąg u p aru mies ięcy , w p rzeciwn y m razie mo je n o we o czy n a n ic mi s ię n ie p rzy d ad zą. Drzwi b y ły d rewn ian e. Dęb o we. Op as an e czterema metalo wy mi p as k ami. J ed en b ieg ł n ao k o ło p rzy s amej g ó rze, d ru g i n a d o le, tu ż n ad s zczelin ą; d wa p o zo s tałe z g ó ry n a d ó ł p o o b u s tro n ach zak rato wan eg o o k ien k a. Wied ziałem, że d rzwi o twierają s ię n a zewn ątrz i mają zamek p o lewej s tro n ie. J ak p amiętałem z d awn y ch czas ó w, ich g ru b o ś ć wy n o s iła jak ieś p ięć cen ty metró w; s tarałem s ię p rzy p o mn ieć s o b ie mn iej więcej p o ło żen ie zamk a, co zwery fik o wałem, o p ierając s ię o d rzwi i czu jąc w ty m miejs cu o p ó r. Wied ziałem, że s ą tak że zamk n ięte n a zas u wę, ale to zmartwien ie zo s tawiłem s o b ie n a p o tem. M o że u d a mi s ię ją p o d waży ć, ws u wając trzo n ek ły żk i międ zy d rzwi a framu g ę. Klęcząc n a materacu , wy ry łem ły żk ą czwo ro k ąt w miejs cu , g d zie p o win ien zn ajd o wać s ię w d rzwiach mech an izm zamk a. Pó źn iej zab rałem s ię d o p racy i n ie u s tawałem p rzez p arę g o d zin , d o p ó k i ręk a n ie o d mó wiła mi p o s łu s zeń s twa. Przejech ałem p azn o k ciem p o p o wierzch n i d rzwi. Led wo je zad rap ałem, ale p o czątek b y ł zro b io n y . Przeło ży łem ły żk ę d o lewej ręk i i d łu b ałem d alej, d o p ó k i i o n a n ie zaczęła mn ie b o leć. M iałem n ad zieję, że mo że Rein s ię p o k aże. By łem p ewien , że u d a mi s ię n amó wić g o d o o d d an ia mi s wo jeg o s zty letu , jeś li g o p rzy cis n ę. Nie p o k azał s ię jed n ak , więc n ad al mo zo ln ie ś cierałem d rzwi ły żk ą. Praco wałem tak d zień p o d n iu , aż wy żło b iłem p ro s to k ąt g łęb o k i n a p rzes zło cen ty metr. Za k ażd y m razem k ied y s ły s załem k ro k i s trażn ik a, p rzes u wałem materac

z p o wro tem d o p rzeciwleg łej ś cian y i k ład łem s ię n a n im p lecami d o d rzwi. Gd y s trażn ik o d ch o d ził, wracałem d o ro b o ty . M u s iałem ją jed n ak n a jak iś czas p rzerwać, ch o ć z d u żą n iech ęcią. M imo że o win ąłem d ło n ie k awałk iem materiału o d d arty m z u b ran ia, b y ły całe w b ąb lach , k tó re, p ęk ając, o d s łan iały ży we, k rwawiące mięs o . By łem więc zmu s zo n y d ać im s ię wy g o ić, a ten czas p o s tan o wiłem p rzezn aczy ć n a zap lan o wan ie, co zro b ię p o wy jś ciu . Kied y wy d łu b ię ju ż d o s tateczn ie g łęb o k i o twó r w d rzwiach , p o d n io s ę zas u wę. Ło mo t, jak i wy d a, s p ad ając, p rawd o p o d o b n ie s p ro wad zi s trażn ik a. J a b ęd ę ju ż wted y n a zewn ątrz. Parę k o p n iak ó w p o win n o wy łamać d rzwi wo k ó ł zamk a, a s am zamek mo że s o b ie zo s tać n a miejs cu . Stan ę twarzą w twarz ze s trażn ik iem, k tó ry w p rzeciwień s twie d o mn ie b ęd zie u zb ro jo n y , lecz b ęd ę mu s iał g o p o k o n ać. Z jed n ej s tro n y mo że d ziałać ze zb y tn ią p ewn o ś cią s ieb ie, my ś ląc, iż jes tem ś lep y , lecz z d ru g iej s tro n y mo że też zach o wać p ewn ą o s tro żn o ś ć, p amiętając, jak wk ro czy łem d o Amb eru . Tak czy o wak zg in ie, a ja zd o b ęd ę b ro ń . Po macałem p rawy b icep s i czu b k i mo ich p alcó w n iemal s ię zetk n ęły . Bo że! Ależ b y łem wy ch u d zo n y ! Ale n ad al b y łem k s ięciem Amb eru i n awet w ty m s tan ie p o win ien em p o k o n ać zwy k łeg o czło wiek a. M o że s am s ieb ie zwo d ziłem, ale mu s iałem s p ró b o wać. J eś li mi s ię p o wied zie, to mając miecz w ręk u , n ie co fn ę s ię p rzed n iczy m, żeb y d o trzeć d o Wzo rca, a p o tem z jeg o cen tru m p rzen io s ę s ię d o d o wo ln eg o ś wiata Cien i. Tam s ię wy k u ru ję, p o wró cę d o s ił i ty m razem n ie b ęd ę s ię s p ies zy ł. Nawet g d y b y miało mi to zająć całe s tu lecia, p rzy g o tu ję ws zy s tk o d o o s tatn ieg o s zczeg ó łu , zan im zn ó w wy ru s zę n a Amb er. Os tateczn ie b y łem jeg o leg aln y m wład cą. Czy ż n ie u k o ro n o wałem s ię w o b ecn o ś ci całeg o d wo ru jes zcze p rzed Ery k iem? M am więc s łu s zn e p rawo d o tro n u ! Gd y b y ty lk o mo żn a b y ło p rzejś ć d o Cien ia p ro s to z Amb eru ! Nie mu s iałb y m wted y zawracać s o b ie g ło wy Wzo rcem. Ale mó j Amb er s tan o wi cen tru m ws zech rzeczy i n ie tak łatwo s ię g o o p u s zcza. Po mies iącu ręce mi s ię wy g o iły lecz wk ró tce p o p o d jęciu p racy b y ły zn ó w całe w o d cis k ach . Pewn eg o d n ia, s ły s ząc k ro k i s trażn ik a, jak zwy k le p rzes u n ąłem materac d o p rzeciwleg łej ś cian y . Klap k a s k rzy p n ęła i mó j p o s iłek p rzes u n ął s ię p rzez s zczelin ę. Zaraz też k ro k i s ię o d d aliły . Wró ciłem d o d rzwi. Nie p atrząc n a tacę, wied ziałem, co zawiera: k ro mk ę s u ch eg o ch leb a, g arn ek wo d y i w n ajlep s zy m razie jes zcze k awałek s era. Wró ciłem d o p o p rzed n ieg o zajęcia. By łem w n im n a d o b re p o g rążo n y , g d y n ag le u s ły s załem za p lecami zd u s zo n y ś miech . Od wró ciłem s ię. Przy ś cian ie n a lewo s tał jak iś czło wiek i ch ich o tał.

— Kim jes teś ? — s p y tałem, a mó j g ło s zab rzmiał mi w u s zach jak o ś d ziwn ie. Uś wiad o miłem s o b ie, że to p ierws ze s ło wa, jak ie wy p o wied ziałem o d d łu żs zeg o czas u . — Szy k u jemy u cieczk ę — o d ezwał s ię. — Pró b u jemy zwiać. — I zn ó w zach ich o tał. — J ak s ię tu d o s tałeś ? — Ws zed łem. — Któ ręd y ? W jak i s p o s ó b ? Zap aliłem zap ałk ę i ch o ć zab o lały mn ie o czy , n ie zg as iłem p ło mien ia. M iałem p rzed s o b ą n iewielk ieg o mężczy zn ę. Właś ciwie n awet zu p ełn ie małeg o . M iał jak ieś p ó łto ra metra wzro s tu i b y ł g arb u s em. J eg o wło s y i b ro d a b y ły w n ie lep s zy m s tan ie n iż mo je. J ed y n ą wy ró żn iającą g o cech ą p o ś ró d tej zmierzwio n ej g ęs twin y b y ł d łu g i, h aczy k o waty n o s i czarn e o czk a, teraz zmru żo n e p rzed ś wiatłem. — Dwo rk in ! — p o wied ziałem. Zn ó w zach ich o tał. — Zg ad za s ię. A ty k im jes teś ? — Nie p o zn ajes z mn ie, Dwo rk in ie? — Zap aliłem d ru g ą zap ałk ę i p rzy s u n ąłem ją d o twarzy . — Przy jrzy j mi s ię. Od ejmij b ro d ę i d o d aj mi jak ieś p ięćd zies iąt k ilo wag i. Wy ry s o wałeś mn ie z całą d o k ład n o ś cią n a k ilk u n as tu taliach k art. — Co rwin — p o wied ział w k o ń cu . — Przy p o min am s o b ie, tak . — M y ś lałem, że n ie ży jes z. — Ży ję, ży ję. Wid zis z? — Zak ręcił p rzed e mn ą p iru eta. — J ak s ię ma twó j o jciec? Wid ziałeś g o o s tatn io ? Czy to o n cię tu wp ak o wał? — Nie ma ju ż Ob ero n a — o d p arłem. — W Amb erze rząd zi mó j b rat Ery k , a ja jes tem jeg o więźn iem. — Wo b ec teg o ja mam p ierws zeń s two , g d y ż ja jes tem więźn iem Ob ero n a. — Nap rawd ę? Nik t z n as n ie wied ział, że o jciec ws ad ził cię d o więzien ia. Us ły s załem s zlo ch . — Ows zem — p o wied ział p o ch wili. — Nie u fał mi. — Dlaczeg o ? — Po wied ziałem mu , że wy my ś liłem, w jak i s p o s ó b mo żn a zn is zczy ć Amb er. Op is ałem mu to , a o n mn ie zamk n ął. — Niezb y t to b y ło miłe z jeg o s tro n y . — Wiem — p rzy zn ał Dwo rk in — ale d ał mi wy g o d n e p o mies zczen ie i ro zmaite

rzeczy d o ek s p ery men to wan ia. Ty lk o że p o jak imś czas ie p rzes tał mn ie o d wied zać. Przy p ro wad zał ze s o b ą ró żn y ch lu d zi, k tó rzy p o k azy wali mi k lek s y z atramen tu i k azali u k ład ać o n ich h is to rie. To b y ło n awet zab awn e, ale p ewn eg o d n ia jed en k lek s n ie b ard zo mi s ię s p o d o b ał i zamien iłem teg o mężczy zn ę w żab ę. Kró l s ię ro zzło ś cił, k ied y n ie ch ciałem g o p rzy wró cić d o p o p rzed n iej p o s taci. Teraz o d tak d awn a n ik o g o n ie wid ziałem, że n awet b y łb y m g o tó w to zro b ić. Raz… — J ak d o s tałeś s ię tu taj, d o mo jej celi? — s p y tałem p o n o wn ie. — Po wied ziałem ci, ws zed łem. — Przez ś cian ę? — Oczy wiś cie, że n ie. Przez ś cian ę Cien ia. — Przecież żad en czło wiek n ie mo że p rzejś ć p rzez Cień w Amb erze. W Amb erze n ie ma Cien i. — No có ż, u ciek łem s ię d o o s zu s twa — p rzy zn ał. — J ak to ? — Nary s o wałem n o wy Atu t i p rzes zed łem p rzez n ieg o , żeb y zo b aczy ć, co jes t p o tej s tro n ie ś cian y . Ojej! To mi p rzy p o min a, że n ie mo g ę b ez n ieg o wró cić. M u s zę n ary s o wać n as tęp n y . M as z co ś d o jed zen ia? I co ś d o p is an ia? I k awałek p ap ieru ? — Pro s zę, o to ch leb — p o częs to wałem g o — a d o teg o k awałek s era. — Dzięk u ję, Co rwin ie — p o łk n ął je z wilczy m ap ety tem, p o p ijając całą mo ją wo d ą. — Teraz d aj mi k awałek p erg amin u i o łó wek , b o mu s zę ju ż wracać d o s ieb ie. Ch cę s k o ń czy ć czy tać k s iążk ę. M iło mi b y ło s ię z to b ą zo b aczy ć. Szk o d a, że Ery k cię u więził. Wp ad n ę d o cieb ie jes zcze k ied y ś n a p o g awęd k ę. J ak zo b aczy s z o jca, p o wied z mu , żeb y s ię n a mn ie n ie g n iewał, b o ja… — Nie mam o łó wk a an i p erg amin u — p rzerwałem. — Co ś tak ieg o ! To b arb arzy ń s two ! — Wiem, ale też i Ery k ma b arb arzy ń s k ie zwy czaje. — A co mas z? Wo lę mó j włas n y p o k ó j o d teg o miejs ca. Przy n ajmn iej jes t lep iej o ś wietlo n y . — Zjad łeś ze mn ą k o lację — p o wied ziałem — a teraz ch ciałb y m p ro s ić cię o p rzy s łu g ę. J eś li ją s p ełn is z, p rzy rzek am, że zro b ię ws zy s tk o , ab y p o g o d zić cię z o jcem. — Co b y ś ch ciał? — Od d awn a p o d ziwiam two ją s ztu k ę i jes t co ś , co b ard zo ch ciałb y m mieć n amalo wan e two ją ręk ą. Czy p amiętas z latarn ię mo rs k ą w Cab rze?

— Oczy wiś cie. By łem tam wiele razy . Zn am n awet latarn ik a, J o p in a. Gry wałem z n im w s zach y . — Przez całe s wo je d o ro s łe ży cie marzy łem o ty m, ab y zo b aczy ć jed en z two ich mag iczn y ch ry s u n k ó w tej wielk iej s zarej wieży — ciąg n ąłem. — Bard zo wzru s zająca p ro ś b a — o d p arł — a p o za ty m d o ś ć łatwa d o s p ełn ien ia. Ro b iłem k ied y ś ws tęp n e s zk ice tej latarn i, ale n ig d y p o za n ie n ie wy s zed łem, zaws ze b y ła jak aś p iln iejs za p raca. Zn ajd ę ci k tó ry ś z n ich , jeś li s o b ie ży czy s z. — Nie, ch ciałb y m mieć co ś trwals zeg o , co ś co d o trzy my wało b y mi to warzy s twa tu taj, w celi, i p o d n o s iło mn ie n a d u ch u , a p o tem in n y ch , k tó rzy zajmą mo je miejs ce. — To p ięk n ie, ale jak to wy k o n ać? — M am tu ry lec — p o wied ziałem (ły żk a b y ła ju ż d o b rze wy o s trzo n a) — i mó g łb y ś n ak reś lić o b raz n a tamtej ś cian ie, żeb y m p atrzy ł n a n ieg o p rzed s n em. M ilczał p rzez ch wilę, a p o tem rzek ł: — Tro ch ę tu ciemn o . — M am k ilk a p u d ełek zap ałek i b ęd ę ci n imi p rzy ś wiecał. M o żemy n awet s p alić tro ch ę s ło my , jeś li zajd zie k o n ieczn o ś ć. — Tru d n o to n azwać id ealn y mi waru n k ami d o p racy … — Wiem, i b ard zo cię za to p rzep ras zam, wielk i Dwo rk in ie, ale to ws zy s tk o , czy m d y s p o n u ję. Dzieło s ztu k i s k reś lo n e two ją ręk ą ze ws zech miar u mili mo ją n ęd zn ą eg zy s ten cję. Ro ześ miał s ię. — Do b rze więc. Ale mu s is z o b iecać mi d o ś ć ś wiatła, żeb y m mó g ł p o tem n as zk ico wać s o b ie d ro g ę p o wro tn ą d o s ieb ie. — Zg o d a — p o wied ziałem i p rzetrząs n ąłem k ies zen ie. M iałem trzy p ełn e p u d ełk a i res ztk ę czwarteg o . Wło ży łem mu ły żk ę d o ręk i i p o d p ro wad ziłem g o w s tro n ę ś cian y . — Czy p o zn ajes z, jak ie n arzęd zie trzy mas z? — s p y tałem. — To n ao s trzo n a ły żk a, p rawd a? — Tak . Zap alę zap ałk ę, jak ty lk o p o wies z, że jes teś g o tó w. Będ zies z mu s iał s ię p o s p ies zy ć, b o mam ich o g ran iczo n y zap as . Przezn aczę p o ło wę n a latarn ię mo rs k ą, a d ru g ą p o ło wę d la cieb ie. — Do b rze — zg o d ził s ię i zab rał d o ro b o ty , k reś ląc s zy b k o n a wilg o tn y m, s zary m mu rze. Najp ierw zro b ił p io n o wy p ro s to k ąt jak o o b ramo wan ie cało ś ci. Po tem k ilk o ma

zręczn y mi k res k ami zaczął wy czaro wy wać o b raz latarn i mo rs k iej. J ak imś cu d em, ch o ć s am b y ł p o my lo n y , jeg o s ztu k a n ic n ie u cierp iała. Trzy małem zap ałk i n a s amy m k o n iu s zk u , o b ś lin iałem lewy k ciu k i p alec ws k azu jący i k ied y ju ż mn ie p arzy ły , ch wy tałem d ru g ą ręk ą za zwęg lo n y czu b ek , ab y wy p aliły s ię d o s ameg o k o ń ca. Kied y s k o ń czy ło s ię p ierws ze p u d ełk o , latarn ia ju ż b y ła g o to wa i Dwo rk in zaczy n ał p raco wać n ad n ieb em i mo rzem. Zach ęcałem g o , jak mo g łem, wy rażając zach wy t n ad k ażd ą k res k ą. — Ws p an iałe, n ap rawd ę ws p an iałe — p o ch waliłem g o , g d y d zieło b y ło ju ż n iemal s k o ń czo n e. Zmu s ił mn ie jes zcze d o zmarn o wan ia n as tęp n ej zap ałk i, żeb y s ię p o d p is ać. W d ru g im p u d ełk u wid ać ju ż b y ło d n o . — Teraz mo żemy p o d ziwiać mó j o b raz — p o wied ział. — J eś li ch ces z s ię d o s tać d o s ieb ie — zau waży łem — to lep iej zo s taw p o d ziwian ie mn ie. M amy zb y t mało zap ałek , żeb y s ię w tej ch wili b awić w k ry ty k ó w s ztu k i. Nab u rmu s zy ł s ię tro ch ę, ale p rzes zed ł p o d d ru g ą ś cian ę i zaczął s zk ico wać, jak ty lk o zap aliłem zap ałk ę. Nary s o wał mały p o k ó j, czas zk ę n a b iu rk u , o b o k n iej g lo b u s , wo k ó ł ś cian y p ełn e k s iążek . — W p o rząd k u — o zn ajmił, właś n ie k ied y o d rzu ciłem trzecie p u d ełk o i zab rałem s ię za res ztk ę czwarteg o . Do k o ń czen ie ry s u n k u k o s zto wało mn ie jes zcze s ześ ć zap ałek , a p o d p is s ió d mą. Przy ó s mej — zo s tały mi ju ż ty lk o d wie — s p o jrzał n a s wo je d zieło , p o s tąp ił k ro k n ap rzó d i ju ż g o n ie b y ło . Ty mczas em zap ałk a s p arzy ła mn ie w p alce, rzu ciłem ją n a p o d ło g ę, zas k wierczała, s p ad ając n a s ło mę i zg as ła. Stałem, d y g o cąc n a cały m ciele, p ełen s p rzeczn y ch u czu ć, g d y wtem zn ó w u s ły s załem jeg o g ło s i p o czu łem, że jes t o b o k . Dwo rk in wró cił. — Co ś mi p rzy s zło d o g ło wy — p o wied ział. — J ak ch ces z p o d ziwiać mó j o b raz, k ied y tu jes t tak ciemn o ? — Nic n ie s zk o d zi, n au czy łem s ię wid zieć w ciemn o ś ci — zap ewn iłem g o . — Ży ję w n iej o d tak d awn a, że zd ąży łem ją o s wo ić. — Ro zu miem. Po p ro s tu b y łem ciek aw. Zap al ś wiatło , żeb y m mó g ł wró cić. — Do b rze — zg o d ziłem s ię, wy jmu jąc mo ją p rzed o s tatn ią zap ałk ę — ale k ied y wp ad n ies z n as tęp n y m razem, p rzy n ieś lep iej włas n ą p o ch o d n ię. J a b ęd ę ju ż b ez zap ałek .

Kied y zn ik n ął p o n o wn ie, o d wró ciłem s ię s zy b k o i zan im zap ałk a zg as ła, s p o jrzałem n a latarn ię mo rs k ą w Cab rze. Tak , b y ła w n iej mo c, czu łem ją. J ed n ak że czy

mo ja jed y n a, o s tatn ia zap ałk a wy s tarczy ? Nie, ch y b a n ie.

Po trzeb o wałem d łu żs zej ch wili k o n cen tracji, ab y u ży ć Atu tu jak o fu rtk i. Co mó g łb y m s p alić? Sło ma b y ła zb y t wilg o tn a i mo g łab y s ię n ie zająć. To s tras zn e mieć fu rtk ę — d ro g ę d o wo ln o ś ci — tu ż p rzed n o s em i n ie mó c z n iej s k o rzy s tać. Po trzeb o wałem o g n ia, k tó ry p o trwa p rzez jak iś czas . M ó j s ien n ik ! By ł to zs zy ty k awałek zg rzeb n eg o p łó tn a wy p ch an y s ło mą. Ta s ło ma p o win n a b y ć s u ch s za, a i materiał p o win ien s ię zap alić. Up rzątn ąłem p o ło wę celi d o g o łeg o k amien ia n a p o d ło d ze. Pó źn iej ro zejrzałem s ię za wy o s trzo n ą ły żk ą, żeb y p rzeciąć n ią p o s zwę. Zak ląłem. Dwo rk in wziął ją ze s o b ą. Targ ając i s zarp iąc, ro zerwałem s ien n ik i wy ciąg n ąłem ze ś ro d k a s u ch ą s ło mę. Zro b iłem z n iej mały k o p czy k , a p łó tn o p o ło ży łem o b o k , żeb y je w razie p o trzeb y d o rzu cić d o o g n ia. Ale im mn iej d y mu , ty m lep iej. M ó g łb y zwró cić u wag ę p rzech o d ząceg o s trażn ik a. Nie b y ło to n a s zczęś cie zb y t p rawd o p o d o b n e, g d y ż d o p iero co d o s tałem jed zen ie, a p rzy n o s zo n o mi jed en p o s iłek d zien n ie. Zap aliłem mo ją o s tatn ią zap ałk ę i n ajp ierw p o d p aliłem p u s te ju ż p u d ełk o tek tu ro we, a k ied y s ię zajęło , p rzy tk n ąłem je d o s ło my . Zatliła s ię i o mal n ie zg as ła — b y ła wilg o tn iejs za, n iż my ś lałem, mimo że wy ciąg n ąłem ją z s ameg o ś ro d k a materaca. Ale w k o ń cu ro zjarzy ło s ię p arę is k ierek , a p o tem p o k azał s ię p ło mień . M u s iałem zu ży ć d o teg o celu d wa p o zo s tałe p u s te p u d ełk a p o zap ałk ach , to też d zięk o wałem w d u ch u Bo g u , że n ie wy rzu ciłem ich d o d ziu ry k lo aczn ej. Czwarte i o s tatn ie p u d ełk o ś cis k ałem w p o g o to wiu w g arś ci, w lewej ręce trzy mając p o s zwę s ien n ik a i wp atru jąc s ię in ten s y wn ie w ry s u n ek . Kied y p ło mien ie p o s zły w g ó rę, a ich b las k o g arn ął ś cian ę, s k u p iłem s ię n a wid o k u latarn i, wy wo łu jąc w my ś li jej o b raz. Zd awało mi s ię, że s ły s zę w d ali k rzy k mew i czu ję s ło n y p o wiew wiatru n a twarzy . Im d łu żej p atrzy łem, ty m realn iejs zy s tawał s ię wid o k p rzed mo imi o czami. Nie o d ry wając wzro k u o d ry s u n k u , d o rzu ciłem d o o g n ia p o s zwę — p ło mien ie n a mo men t p rzy g as ły , lecz zaraz wy s trzeliły w g ó rę. Ręk a Dwo rk in a n ie s traciła s wo ich mag iczn y ch właś ciwo ś ci, g d y ż wk ró tce latarn ia mo rs k a wy d ała mi s ię ró wn ie rzeczy wis ta, jak mo ja cela, a p o ch wili s tała s ię jed y n ą rzeczy wis to ś cią, a cela ty lk o Cien iem za mo imi p lecami. Us ły s załem p lu s k fal i p o czu łem ciep ło p o p o łu d n io weg o s ło ń ca. Zro b iłem k ro k n ap rzó d , lecz mo ja n o g a n ie wy ląd o wała w p ło n ący m p rzed e mn ą o g n is k u . Stałem n a p ias zczy s to -s k alis ty m b rzeg u małej wy s p y zwan ej Cab rą, n a k tó rej

zn ajd o wała s ię d u ża, s zara latarn ia mo rs k a, ws k azu jąca w n o cy d ro g ę s tatk o m p ły n ący m d o Amb eru . Nad mo ją g ło wą k rąży ło s tad k o p rzes tras zo n y ch , wrzes zczący ch mew, a mó j ś miech zlał s ię w jed n o z s zu mem fal i s wo b o d n ą p ieś n ią wiatru . Amb er leżał s ied emd zies iąt k ilo metró w za mo im lewy m ramien iem. Uciek łem.

ROZDZIAŁ X Po d s zed łem d o latarn i i ws p iąłem s ię p o k amien n y ch s ch o d ach wio d ący ch d o wejś cia p o zach o d n iej s tro n ie. Drzwi b y ły wy s o k ie, s zero k ie, s o lid n e i wo d o s zczeln e. By ły zamk n ięte. Za mn ą wy ch o d ził w mo rze n iewielk i p o mo s t, d o k tó reg o p rzy cu mo wan o d wie łó d k i: łó d ź wio s ło wą i małą — k ab in o wą żag ló wk ę. Ko ły s ały s ię łag o d n ie n a wo d zie mig o czącej b las k iem s ło ń ca. Patrzy łem n a n ie p rzez ch wilę. Tak d łu g o n ic n ie wid ziałem, że p rzez mo men t wy d ały mi s ię czy mś n ad ziems k im. Zd u s iłem s zlo ch , k tó ry ch wy cił mn ie za g ard ło . Od wró ciłem s ię ty łem d o p o mo s tu i zap u k ałem d o d rzwi. Po n ies k o ń czen ie d łu g im czek an iu zap u k ałem p o n o wn ie. Wres zcie u s ły s załem jak iś ru ch i d rzwi s ię o twarły , s k rzy p iąc n iemiło s iern ie. J o p in , latarn ik , s p o jrzał n a mn ie p rzek rwio n y mi o czami. Zalaty wał o d n ieg o o d ó r wh is k y . By ł n iewy s o k i i tak zg arb io n y , że p rzy p o min ał mi Dwo rk in a. J eg o b ro d a b y ła ró wn ie d łu g a jak mo ja, więc n atu raln ie wy d awała mi s ię jes zcze d łu żs za i miała k o lo r p o p io łu , n ie licząc p aru żó łtawy ch p lamek w o k o licy p o mars zczo n y ch u s t. Cerę miał p o ro watą jak s k ó rk a p o marań czy , zb rązo wiałą n a s ło ń cu i wietrze, i wy s u s zo n ą jak p erg amin . Zamru g ał p arę razy i w k o ń cu u d ało mu s ię s k o n cen tro wać wzro k n a mo jej twarzy . J ak wiele o s ó b , k tó re n ie d o s ły s zą, mó wił d o ś ć g ło ś n o . — Kim jes teś cie? Czeg o ch cecie? — s p y tał. Do s zed łem d o wn io s k u , że s k o ro tru d n o mn ie p o zn ać w o b ecn y m o p łak an y m s tan ie, to mo g ę ró wn ie d o b rze zach o wać an o n imo wo ś ć. — J es tem p o d ró żn ik iem z p o łu d n ia — p o wied ziałem. — M ó j s tatek s ię ro zb ił,

a ja d ry fo wałem p rzez wiele d n i u czep io n y k awałk a d rewn a, aż wres zcie mo rze wy rzu ciło mn ie tu n a b rzeg . Sp ałem n a p laży p rzez całe ran o i d o p iero teraz zeb rałem d o ś ć s ił, żeb y d o wlec s ię d o was zej latarn i. Po d s zed ł d o mn ie i ch wy cił p o d ręk ę. Dru g ą ręk ą o b jął mn ie wp ó ł. — Ch o d źcie, ch o d źcie d o ś ro d k a — p o wied ział. — Op rzy jcie s ię n a mn ie. Tęd y . Zap ro wad ził mn ie d o s wo jej izb y , k tó ra b y ła n iep rawd o p o d o b n ie zag raco n a i zarzu co n a s tary mi k s iążk ami, wy k res ami, map ami i p rzy rząd ami o k ręto wy mi. Nie s zed ł zb y t p ewn ie, to też n ie o p ierałem s ię n a n im za mo cn o , ty lk o ty le, żeb y u wiary g o d n ić wers ję o mo im wy cień czen iu , k tó re s tarałem s ię zo b razo wać, p o d trzy mu jąc s ię framu g i d rzwi. Po d p ro wad ził mn ie d o k an ap y , mó wiąc, żeb y m s ię p o ło ży ł, p o czy m p o s zed ł zamk n ąć d rzwi wejś cio we o raz p rzy n ieś ć mi co ś d o jed zen ia. Zd jąłem b u ty , ale miałem tak b ru d n e n o g i, że wło ży łem je z p o wro tem. Gd y b y m d ry fo wał p o mo rzu , n ie b y łb y m b ru d n y . Nie ch ciałem zd rad zać s wo jej h is to rii, p rzy k ry łem s ię więc k o cem i wy ciąg n ąłem wy g o d n ie, n ares zcie o d p o czy wając. J o p in wró cił z d zb an k iem wo d y , d zb an k iem p iwa, d u żą p o rcją mięs a i b o ch en k iem ch leb a n a d rewn ian ej k wad rato wej tacy . J ed n y m ru ch em o p ró żn ił wierzch małeg o s to lik a, k tó ry k o p n ięciem p rzy s u n ął d o k an ap y . Po s tawił n a n im tacę i zach ęcił mn ie d o jed zen ia. Nie trzeb a mi b y ło teg o d wa razy p o wtarzać. Rzu ciłem s ię żarło czn ie n a tacę, zmiatając ws zy s tk o d o o s tatn iej o k ru s zy n k i. Op ró żn iłem też o b a d zb an k i. I p o czu łem, że o g arn ia mn ie n ielu d zk ie zmęczen ie. J o p in wid ząc to , p o k iwał ty lk o g ło wą i k azał mi iś ć s p ać. Zas n ąłem w tej s amej s ek u n d zie. Kied y s ię o b u d ziłem, b y ła ju ż n o c. Od n iep amiętn y ch czas ó w n ie czu łem s ię tak d o b rze. Ws tałem i wy s zed łem z b u d y n k u . Na d wo rze b y ło ch ło d n o , ale n ieb o b y ło k ry s taliczn ie czy s te i lś n ił n a n im milio n g wiazd . Za mo imi p lecami latarn ia zap alała s ię i g as ła, zap alała s ię i g as ła. Wo d a b y ła zimn a, ale mu s iałem s ię u my ć. Wy k ąp ałem s ię i wy p rałem u b ran ie. Zajęło mi to ch y b a g o d zin ę. Po tem wró ciłem d o wieży , ro zwies iłem p ran ie n a o p arciu k rzes ła, ws u n ąłem s ię p o d k o c i zas n ąłem.

Ran o , g d y o two rzy łem o czy , J o p in b y ł ju ż n a n o g ach . Przy g o to wał mi s o lid n e ś n iad an ie, k tó re p o trak to wałem p o d o b n ie jak k o lację zes złeg o wieczo ru . Pó źn iej p o ży czy łem o d n ieg o b rzy twę, lu s terk o i n o ży czk i; o g o liłem s ię i p rzy s trzy g łem wło s y . Po n o wn ie wy k ąp ałem s ię w mo rzu i k ied y wło ży łem p ach n ące s o lą, s zty wn e

i czy s te u b ran ie, p o czu łem s ię jak n o wo n aro d zo n y . J o p in s p o jrzał n a mn ie u ważn ie, g d y wró ciłem zn ad b rzeg u mo rza, i p o wied ział: — Co ś mi s ię wid zi, jak b y m was s k ąd ś zn ał. — Wzru s zy łem ramio n ami. — No to o p o wied zcie mi teraz o k atas tro fie was zeg o s tatk u . Więc mu o p o wied ziałem. Od p o czątk u d o k o ń ca. Nie s zczęd ziłem o p is u żad n y ch n ies zczęś ć. Łączn ie ze złaman iem s ię g ro tmas ztu . Po k lep ał mn ie p o p lecach i n alał mi s zk lan eczk ę. Przy p alił mi cy g aro , k tó ry m mn ie p o częs to wał. — Od p o czn ijcie tu s o b ie — zap ro s ił mn ie. — Od s tawię was n a ląd , k ied y ty lk o zech cecie, alb o d am zn ać k tó remu ś z p rzep ły wający ch s tatk ó w. Sk o rzy s tałem z jeg o g o ś cin n o ś ci. Rato wała mi ży cie. J ad łem i p iłem zap as y z jeg o s p iżarn i i p rzy jąłem w p rezen cie czy s tą k o s zu lę, k tó ra b y ła d la n ieg o za d u ża. Należała d o jeg o p rzy jaciela, k tó ry s ię u to p ił. Zo s tałem z J o p in em p rzez trzy mies iące, n ab ierając s ił. Po mag ałem mu jak mo g łem: d o g ląd ałem latarn i w te n o ce, k ied y miał o ch o tę s ię u p ić; s p rzątałem ws zy s tk ie p o mies zczen ia, a d wa p o k o je n awet o d malo wałem i wy mien iłem p ięć p o p ęk an y ch s zy b ; p o d czas s zto rmó w o b s erwo wałem z n im mo rze. J ak s ię d o wied ziałem, p o lity k a g o n ie in teres o wała. Nic g o n ie o b ch o d ziło , k to rząd zi w Amb erze. J eg o zd an iem, cała n as za ch o lern a ro d zin a b y ła d iab ła warta. Do p ó k i mó g ł w s p o k o ju o b s łu g iwać latarn ię mo rs k ą, jeś ć i p ić d o wo li o raz k reś lić s wo je map y , miał g łęb o k o w n o s ie, co s ię d zieje n a b rzeg u . Zap ałałem d o n ieg o p rawd ziwą s y mp atią, a p o n ieważ zn ałem s ię n ieco n a map ach i wy k res ach , s p ęd ziliś my n a ich p o p rawian iu wiele p rzy jemn y ch wieczo ró w. Dawn o temu p ły wałem p o mo rzach p ó łn o cn y ch i s p o rząd ziłem mu n o wy wy k res o p arty n a mo ich ws p o mn ien iach z tej wy p rawy . Sp rawiło mu to n iek łaman ą rad o ś ć, p o d o b n ie jak i o p is tamty ch s tro n . — Co rey — tak s ię k azałem n azy wać — ch ciałb y m tam k ied y ś z to b ą p o p ły n ąć — p o wied ział. — Nie wied ziałem, że d o wo d ziłeś włas n y m s tatk iem. — Kto wie? — o d p arłem. — Przecież s am b y łeś k ied y ś k ap itan em, p rawd a? — Sk ąd wies z? Prawd ę mó wiąc, p amiętałem to w o d p o wied zi.

z p rzes zło ś ci, ale zato czy łem ręk ą k o ło

— Po ty ch ws zy s tk ich p rzed mio tach , k tó re zeb rałeś , i p o two im zamiło wan iu d o wy k res ó w. Po za ty m n o s is z s ię jak k to ś p rzy wy k ły d o d o wo d zen ia.

Uś miech n ął s ię. — Tak , to p rawd a. Do wo d ziłem p rzez p rzes zło s to lat. Ale to b y ło d awn o temu … Nap ijmy s ię. Po ciąg n ąłem ły k i o d s tawiłem s zk lan k ę. Po d czas ty ch mies ięcy , k tó re z n im s p ęd ziłem, mu s iałem p rzy ty ć p o n ad d wad zieś cia k ilo . Lad a mo men t mó g ł mn ie ro zp o zn ać. Zas tan awiałem s ię, czy wy d ałb y mn ie Ery k o wi. Os tateczn ie n ie b y liś my zn ó w aż tak b lis k o zap rzy jaźn ien i — miałem jed n ak wrażen ie, że b y mn ie n ie wy d ał. Ale wo lałem teg o n ie s p rawd zać. Piln u jąc latarn i, zas tan awiałem s ię, jak d łu g o p o win ien em tu jes zcze zo s tać. Do lewając k ro p lę s maru d o mech an izmu o b ro to weg o , d o s zed łem d o wn io s k u , że n iezb y t d łu g o . Zd ecy d o wan ie n ied łu g o . Czas zn ó w ru s zać w d ro g ę i u d ać s ię p o międ zy Cien ie. I rap tem p ewn eg o d n ia p o czu łem n acis k , p o czątk o wo d elik atn y i jak b y s o n d u jący . Nie miałem p o jęcia, k to to mo że b y ć. Naty ch mias t s tan ąłem b ez ru ch u , zamk n ąłem o czy i o p ró żn iłem u my s ł. Trwało to o k o ło p ięciu min u t, zan im czy jaś my s zk u jąca o b ecn o ś ć s ię wy co fała. Zacząłem ch o d zić tam i z p o wro tem p o g rążo n y w my ś lach i p o ch wili u ś miech n ąłem s ię s am d o s ieb ie z p o wo d u k ró tk ieg o d y s tan s u , n a jak im k rąży łem. Po d ś wiad o mie d o s to s o wałem s wo je k ro k i d o wy miaró w mo jej celi w Amb erze. Kto ś p ró b o wał s ię ze mn ą s k o n tak to wać p o p rzez Atu t. Czy żb y Ery k ? Do wied ział s ię o mo jej u cieczce i ch ciał mn ie w ten s p o s ó b zlo k alizo wać? Ch y b a n ie. Czu łem, że o b awia s ię n as zeg o p o n o wn eg o p s y ch iczn eg o zd erzen ia. A więc J u lian ? Gerard ? A mo że Cain e? Kto k o lwiek to b y ł, całk o wicie zamk n ąłem mu d o s tęp . I b y łem zd ecy d o wan y o d mó wić k o n tak tu z k ażd y m czło n k iem mo jej ro d zin y . Nawet g d y b y m miał s tracić p rzez to ważn e n o win y lu b o fertę p o mo cy , n ie mo g łem p o zwo lić s o b ie n a ry zy k o . Pró b a k o n tak tu i wy s iłek p rzy jej zab lo k o wan iu n ap ełn iły mn ie ch ło d em. Zad rżałem. M y ś lałem o ty m p rzez res ztę d n ia i p o s tan o wiłem, że p o ra o d ejś ć. Nic d o b reg o d la mn ie n ie wy n ik n ie z p o zo s tawan ia tak b lis k o Amb eru w s y tu acji, g d y jes tem całk iem b ezb ro n n y . By łem ju ż d o ś ć s iln y , ab y u d ać s ię międ zy Cien ie i p o s zu k ać d o g o d n eg o d la s ieb ie miejs ca, jeś li mam k ied y k o lwiek zd o b y ć Amb er. Op iek a s tareg o J o p in a p o zb awiła mn ie czu jn o ś ci i p o g rąży ła w n iemal b ło g im s p o k o ju . Przy k ro mi b ęd zie g o o p u s zczać, b o w ciąg u ty ch mies ięcy , k tó re s p ęd ziliś my razem, s zczerze p o lu b iłem s taru s zk a. Teg o wieczo ru , k ied y s k o ń czy liś my g rać w s zach y , p o wied ziałem mu , że wy jeżd żam. Nalał n am p o s zk lan eczce wh is k y i p o d n o s ząc s wo ją, p o wied ział:

— Po wo d zen ia, Co rwin ie. M am n ad zieję, że s ię jes zcze k ied y ś zo b aczy my . Nie zap ro tes to wałem, k ied y n azwał mn ie mo im p rawd ziwy m imien iem, a o n s ię u ś miech n ął, wid ząc, że n ie u mk n ęło to mo jej u wag i. — By łeś d la mn ie b ard zo d o b ry , J o p in ie — p o wied ziałem. — J eś li mo je p lan y s ię p o wio d ą, n ie zap o mn ę o to b ie. Po trząs n ął g ło wą. — Nic o d cieb ie n ie ch cę. Czu ję s ię s zczęś liwy tu , g d zie jes tem, ro b iąc to , co ro b ię. Lu b ię tę ch o lern ą latarn ię. J es t d la mn ie ws zy s tk im. J eś li ci s ię p o wied zie w ty m, co p lan u jes z… n ie, n ie mó w mi o ty m, n ie ch cę n ic wied zieć!… to wp ad n ij d o mn ie k tó reg o ś d n ia n a p arty jk ę s zach ó w. — Na p ewn o — o b iecałem. — M o żes z ju tro ran o wziąć „M o ty la", jeś li ch ces z. — Dzięk i. „M o ty l" to b y ła jeg o żag ló wk a. — Zan im o d p ły n ies z, rad zę ci wziąć mo ją lu n etę, wejś ć n a latarn ię i o b ejrzeć s o b ie Do lin ę Garn ath — d o d ał. — A có ż tam mo że b y ć ciek aweg o ? Wzru s zy ł ramio n ami. — To ju ż s am zo b aczy s z. — Do b rze. Przed p ó jś ciem s p ać wy p iliś my jes zcze p arę s zk lan eczek i s p ęd ziliś my miły wieczó r. Wied ziałem, że b ęd zie mi b rak s tareg o J o p in a. By ł, o b o k Rein a, jed y n ą p rzy jazn ą d u s zą, jak ą s p o tk ałem o d ch wili p o wro tu . Zas tan awiałem s ię, co też mo g ło zajś ć w d o lin ie, k tó ra, g d y ją o s tatn i raz wid ziałem, b y ła rzek ą p ło mien i. Co tak ieg o n iezwy k łeg o d ziało s ię tam p o czterech latach ? Zas n ąłem d ręczo n y s n ami o wilk o łak ach i s ab atach czaro wn ic, d o p iero g d y k s ięży c w p ełn i zawis ł ju ż wy s o k o n ad ś wiatem.

Ws tałem o b rzas k u . J o p in jes zcze s p ał, co mi o d p o wiad ało , b o n ie lu b ię p o żeg n ań , a miałem d ziwn e p rzeczu cie, że g o więcej n ie zo b aczę. Z lu n etą u b o k u wd rap ałem s ię d o n ajwy żs zeg o p o mies zczen ia n a wieży , w k tó ry m zn ajd o wała s ię latarn ia. Po d s zed łem d o o k n a wy ch o d ząceg o n a b rzeg i s k iero wałem lu n etę n a d o lin ę. Nad las em wis iała mg ła — zimn a, s zara, wilg o tn a, o p as u jąca wierzch o łk i

k arło waty ch , p o wy k ręcan y ch d rzew. Ich czarn e k o n ary s p latały s ię ze s o b ą jak p alce s czep io n y ch d ło ń mi zap aś n ik ó w. M ięd zy n imi mig ały jak ieś ciemn e k s ztałty , ale p o ich lo cie wid ziałem, że to n ie p tak i. Raczej n ieto p erze. J ak ieś zło zag n ieźd ziło s ię w ty m wielk im les ie… I p o ch wili zro zu miałem — to ja s am b y łem s p rawcą teg o . Sp ro wad ziłem to mo ją k lątwą. Przek s ztałciłem s p o k o jn ą Do lin ę Garn ath w to , czy m teraz b y ła — w s y mb o l mo jej n ien awiś ci d o Ery k a i ty ch ws zy s tk ich , k tó rzy g o o taczali i p o zwo lili mu zag arn ąć wład zę, p o zwo lili mu mn ie o ś lep ić. Nie p o d o b ał mi s ię ten las i p atrząc n a n ieg o , u jrzałem jas n o , jak s k ry s talizo wała s ię mo ja n ien awiś ć, k tó rej s am n ad ałem ten k s ztałt. Otwo rzy łem n o we wejś cie d o p rawd ziweg o ś wiata. Garn ath b y ła teraz ś cieżk ą p rzez Cien ie. Ciemn ą i g ro źn ą ś cieżk ą. Ty lk o Zło miało tęd y d o s tęp . To b y ło źró d ło „n ieczy s ty ch s ił", o k tó ry ch ws p o min ał Rein , a k tó re p rzy czy n iały ty le zmartwień Ery k o wi. Po n iek ąd to d o b rze, że g o n iep o k o iły . Ale p rzes u wając lu n etę, n ie mo g łem o p rzeć s ię wrażen iu , że zro b iłem co ś b ard zo złeg o . W o wy m czas ie n ie wied ziałem, że jes zcze k ied y ś u jrzę ś wiatło d zien n e. Teraz, k ied y tak s ię s tało , zro zu miałem, że o two rzy łem d ro g ę d la czeg o ś , co b ęd zie b ard zo tru d n o o p an o wać. Cały czas p o ru s zały s ię tam jak ieś d ziwn e k s ztałty . Zro b iłem co ś , czeg o n ie zro b ił n ik t p o d czas całeg o p an o wan ia Ob ero n a: o two rzy łem n o wą d ro g ę d o Amb eru . I mo żn a s ię p o ty m s p o d ziewać ty lk o ws zy s tk ieg o n ajg o rs zeg o . Nad ejd zie d zień , k ied y wład ca Amb eru — k to k o lwiek n im wted y b ęd zie — s tan ie wo b ec p ro b lemu zamk n ięcia tej s tras zn ej d ro g i. Wied ziałem to , p atrząc n a wy twó r mo jeg o b ó lu , g n iewu i n ien awiś ci. J eś li k ied y ś zd o b ęd ę Amb er, b ęd ę mu s iał walczy ć z włas n y m d ziełem, co jes t zaws ze p iek ieln ie tru d n ą s p rawą. Od jąłem lu n etę o d o czu i wes tch n ąłem. Co b ęd zie, to b ęd zie, p o my ś lałem. A ty mczas em Ery k ma zap ewn io n y ch k ilk a b ezs en n y ch n o cy . Przełk n ąłem s zy b k o p arę k ęs ó w, p rzy g o to wałem łó d k ę, p o d n io s łem żag le i wy p ły n ąłem. J o p in o tej p o rze zwy k le ju ż n ie s p ał, ale mo że i o n n ie lu b ił p o żeg n ań . Sk iero wałem s ię n a p ełn e mo rze, wied ząc, d o k ąd ch cę s ię u d ać, ale n ie wied ząc jak . Będ ę p ły n ąć p rzez Cień i o b ce wo d y , ale to lep s ze n iż d ro g a ląd o wa z czający m s ię wy two rem mo jej n ien awiś ci. Wy b rałem za cel ląd , k tó ry s k rzy ł s ię p rawie tak jak Amb er i b y ł n iemal ró wn ie n ieś mierteln y , ląd , k tó ry ju ż n ie is tn iał. Zn ik n ął w Ch ao s ie wiek i temu , ale mu s iał g d zieś p rzetrwać jeg o Cień . Należało g o ty lk o zn aleźć, p o zn ać i z p o wro tem u czy n ić s wo im, jak to b y ło d awn o temu . Pó źn iej, ws p arty włas n ą armią, d o k ażę w Amb erze

jes zcze jed n eg o , n ie zn an eg o d o tąd wy czy n u . Nie miałem g o to weg o p lan u , ale p rzy s iąg łem s o b ie, że w d n iu mo jeg o p o wro tu o g ień z d ział ws trząś n ie n ieś mierteln y m mias tem. Kied y wp ły wałem d o Cien ia, p o d fru n ął d o mn ie b iały p tak mo ich p rag n ień i s iad ł mi n a p rawy m ramien iu . Przy twierd ziłem mu d o n ó żk i p o d p is an ą p rzez s ieb ie wiad o mo ś ć: „Przy b y wam" i p u ś ciłem g o w n ieb o . Nie s p o czn ę, d o p ó k i n ie wy wrę zems ty i n ie zd o b ęd ę tro n u , i b iad a temu , k to s tan ie mi n a d ro d ze. Sło ń ce ws ch o d ziło p o mo jej lewej ręce, wiatr d ął w żag le i p ch ał mn ie n a s zero k ie wo d y . Rzu ciłem p rzek leń s two n a g ło wę Ery k a i ro ześ miałem s ię. By łem wo ln y i ch o ć mu s iałem u ciek ać, to jed n ak d o p iąłem s weg o . Ob ecn ie s to i p rzed e mn ą n o wa s zan s a, o k tó rej marzy łem. Teraz p o d fru n ął czarn y p tak mo ich p rag n ień i s iad ł mi n a lewy m ramien iu . Nap is ałem d ru g ą k artk ę, p rzy wiązałem mu d o n o g i i wy s łałem g o n a zach ó d . Kartk a g ło s iła: „Ery k u , wró cę!" i b y ła p o d p is an a: „Co rwin , wład ca Amb eru ". Demo n wiatru p ch ał mn ie n a ws ch ó d o d s ło ń ca. Przekład Blanka Kwiecińska-Kuczborska

KARABINY AVALONU Bobowi i Phyllis Rozman

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ I Stan ąłem n a p ias k u , p o wied ziałem: „Żeg n aj, » M o ty lu « !", a mały s tateczek zawró cił i p o wo li s k iero wał s ię k u g łęb o k im wo d o m. Wied ziałem, że zd o ła p o wró cić d o Cab ry , d o małej p rzy s tan i p rzy latarn i. To miejs ce leżało b lis k o Cien ia. Od wró ciłem s ię i s p o jrzałem n a ro zp o ś cierającą s ię n ied alek o , czarn ą ś cian ę las u . Wied ziałem, że czek a mn ie d łu g a węd ró wk a. Ru s zy łem w tamtą s tro n ę, d o k o n u jąc p o d ro d ze k o n ieczn y ch p o p rawek . Ch łó d p rzed ś witu zaleg ł p o międ zy milczący mi d rzewami. To mi o d p o wiad ało . M iałem o k o ło d wu d zies tu p ięciu k ilo n ied o wag i i o d czas u d o czas u k ło p o ty z wid zen iem. Do ch o d ziłem jed n ak d o s ieb ie. Uciek łem z lo ch ó w Amb eru i o d zy s k ałem n ieco s ił d zięk i p o mo cy s zalo n eg o Dwo rk in a i p ijan eg o J o p in a, w tej właś n ie k o lejn o ś ci. Teraz mu s iałem zn aleźć p ewn e miejs ce, p o d o b n e d o in n eg o , k tó re ju ż n ie is tn iało . Od n alazłem s zlak . I wk ro czy łem n ań . Zatrzy małem s ię o b o k d rzewa, k tó re mu s iało tu b y ć. Sięg n ąłem d o d ziu p li i wy d o b y łem mó j s reb rzy s ty miecz. Nie miało zn aczen ia, że zn ajd o wał s ię g d zieś w Amb erze. Teraz b y ł tu taj, p o n ieważ las , p rzez k tó ry s zed łem, leżał w Cien iu . M as zero wałem jes zcze p rzez k ilk a g o d zin . Niewid o czn e s ło ń ce ś wieciło g d zieś za mo im lewy m ramien iem. Od p o cząłem ch wilę, a p o tem ru s zy łem d alej. Do b rze b y ło wid zieć liś cie, g łazy , martwe i ży we p n ie d rzew, trawę i czarn ą ziemię. Do b rze b y ło czu ć ws zy s tk ie s łab e zap ach y ży cia, s ły s zeć b rzęczące, ś wierg o cące g ło s y . Bo g o wie! J ak że cen n e b y ły mo je o czy . M ieć je zn o wu , p o czterech latach ciemn o ś ci… Brak o wało mi s łó w, b y to o p is ać. I mo g łem s wo b o d n ie s p acero wać. Szed łem d alej, a p o ran n a b ry za s zarp ała mo im p o d arty m p łas zczem. Wy ch u d zo n y , k o ś cis ty , z p o mars zczo n ą twarzą mu s iałem wy g ląd ać n a p ięćd zies ięcio latk a. Któ ż zd o łałb y ro zp o zn ać we mn ie czło wiek a, k tó ry m b y łem n ap rawd ę? I tak s zed łem, s zed łem p rzez Cień , d ążąc d o p ewn eg o miejs ca, i n ie d o tarłem d o

n ieg o . Pewn ie s tałem s ię tro ch ę za mięk k i. A o to , co s ię wy d arzy ło .

*

Przy d ro d ze s p o tk ałem s ied miu lu d zi. Sześ ciu martwy ch leżało n a ziemi — w ró żn y ch s tad iach k rwaweg o o k aleczen ia. Sió d my p ó łleżał, ws p arty o o ms zały p ień s tareg o d ęb u . M iecz trzy mał n a k o lan ach , a w p rawy m b o k u miał ro zleg łą ran ę, z k tó rej p ły n ęła jes zcze k rew. Nie n o s ił zb ro i, ch o ć n iek tó rzy z p o zo s tałej s zó s tk i mieli ją n a s o b ie. J as n e o czy b y ły o twarte, ch o ć s zk lis te. M iał zd artą s k ó rę z k o s tek p alcó w i o d d y ch ał p ły tk o . Sp o d k rzaczas ty ch b rwi p rzy g ląd ał s ię p tak o m wy d zio b u jący m o czy zab ity ch . Nie s ąd zę, żeb y mn ie zau waży ł. Naciąg n ąłem k ap tu r i s p u ś ciłem g ło wę, b y u k ry ć twarz. Po d s zed łem b liżej. Zn ałem g o k ied y ś . Alb o k o g o ś b ard zo p o d o b n eg o . J eg o miecz d rg n ął, a o s trze u n io s ło s ię, g d y s ię zb liży łem. — J es tem p rzy jacielem — p o wied ziałem. — Czy ch ces z wo d y ? Zawah ał s ię, lecz s k in ął g ło wą. — Tak . Po d ałem mu o twartą man ierk ę. Ły k n ął, zak rztu s ił s ię i wy p ił jes zcze tro ch ę. — Dzięk i ci, p an ie — p o wied ział, o d d ając n aczy n ie. — Żału ję ty lk o , że to n ie mo cn iejs zy tru n ek . Niech d iab li wezmą to cięcie! — M am i mo cn iejs zy . Czy jes teś p ewien , że d as z s o b ie z n im rad ę? Wy ciąg n ął ręk ę, a ja o d k o rk o wałem i p o d ałem mu n ied u żą flas zk ę. Krztu s ił s ię ch y b a ze d wad zieś cia s ek u n d p o jed n y m ły k u teg o , co zwy k ł p ijać J o p in . Po tem u ś miech n ął s ię lewą częś cią u s t i mru g n ął. — Du żo lep iej — o ś wiad czy ł. — Czy mo g ę wy lać k ro p elk ę n a s wo ją ran ę? Nie zn o s zę marn o wan ia d o b rej wh is k y , ale… — Wy lej ws zy s tk o , jeżeli mu s is z. Ręk ę mas z jed n ak n iezb y t p ewn ą. M o że lep iej ja p o leję. Kiwn ął g ło wą, a ja ro zp iąłem mu k u rtk ę i ro zciąłem s zty letem k o s zu lę, b y o d s ło n ić cięcie. Wy g ląd ało p as k u d n ie. Bieg ło d o s amy ch p lecó w, p arę cen ty metró w n ad b io d rem. By ły też in n e, mn iej g ro źn e d raś n ięcia n a ręk ach , p iers i i ramio n ach . Z n ajwięk s zej ran y lała s ię k rew, więc wy s u s zy łem ją tro ch ę i o czy ś ciłem s wo ją ch u s tk ą. — W p o rząd k u — o ś wiad czy łem. — A teraz zaciś n ij zęb y i n ie p atrz tu taj. Po lałem. Sk o czy ł w p aro k s y zmie b ó lu , a p o tem d rżał ju ż ty lk o . Nie k rzy k n ął.

Zres ztą n ie s ąd ziłem, że b ęd zie k rzy czał. Zło ży łem ch u s tk ę, p rzy cis n ąłem d o ran n eg o miejs ca i p rzy wiązałem ją d łu g im p as em, o d d arty m o d d o łu mo jeg o p łas zcza. — Nap ijes z s ię jes zcze? — s p y tałem. — Wo d y — o d p arł. — Ob awiam s ię, że teraz mu s zę s ię p rzes p ać. Ły k n ął tro ch ę, p o czy m g ło wa mu o p ad ła i b ro d a ws p arła s ię n a p iers i. Zas n ął. Przy k ry łem g o p łas zczami zab ity ch , a jed en p o d ło ży łem mu p o d g ło wę. Pó źn iej u s iad łem p rzy n im i o b s erwo wałem p ięk n e czarn e p tak i.

*

Nie ro zp o zn ał mn ie. Ale, w k o ń cu , k tó ż b y ro zp o zn ał? Gd y b y m p o wied ział, k im jes tem, o k azało b y s ię mo że, że mn ie zn a. Nig d y s ię n ap rawd ę n ie s p o tk aliś my . A jed n ak , w p ewn y m s en s ie, b y liś my zn ajo my mi. Szed łem p rzez Cień i s zu k ałem miejs ca. Bard zo s zczeg ó ln eg o miejs ca. Kied y ś zo s tało zn is zczo n e, lecz ja miałem mo c o d two rzen ia g o . Amb er b o wiem rzu ca n ies k o ń czen ie wiele Cien i, a d ziecię Amb eru mo że je p rzemierzać — i to właś n ie b y ło mo im d zied zictwem. J eś li macie o ch o tę, mo żecie n azwać te Cien ie ś wiatami ró wn o leg ły mi, jeś li ch cecie — ws zech ś wiatami altern aty wn y mi, jeś li wo licie — two rami zwich ro wan eg o u my s łu . J a n azy wam je Cien iami, jak ws zy s cy , k tó rzy mają mo c ch o d zen ia wś ró d n ich . Wy b ieramy jak ąś mo żliwo ś ć i id ziemy , p ó k i n ie d o trzemy d o n iej. W p ewn y m s en s ie więc s twarzamy ją. I n a razie p rzy ty m p o zo s tań my . W ło d zi ro zp o cząłem węd ró wk ę d o Av alo n u . M ies zk ałem tam całe wiek i temu . To d łu g a, zło żo n a, b o les n a, i p ełn a ch wały o p o wieś ć. By ć mo że p ó źn iej d o n iej p o wró cę. O ile p o ży ję wy s tarczająco d łu g o . Szed łem d o mo jeg o Av alo n u , k ied y s p o tk ałem ran n eg o ry cerza i s ześ ciu zab ity ch . Gd y b y m zd ecy d o wał s ię iś ć d alej, d o tarłb y m mo że d o miejs ca, g d zie leżało s ześ ciu zab ity ch , a ry cerz s tał n awet n ie d raś n ięty , alb o g d zieś , g d zie o n leżał martwy , a o n i ś miali s ię n ad jeg o ciałem. Niek tó rzy p o wied zielib y , że to b ez zn aczen ia, g d y ż ws zy s tk ie te s y tu acje s ą mo żliwe, a więc ws zy s tk ie is tn ieją g d zieś w Cien iu . Żad n e z mo ich b raci i s ió s tr — mo że z wy jątk iem Gerard a i Ben ed y k ta — n awet b y s ię n ie o b ejrzało . J a jed n ak zro b iłem s ię jak b y tro ch ę mięk k i. Nie zaws ze b y łem tak i, lecz b y ć mo że Cień -Ziemia, g d zie s p ęd ziłem wiele lat, złag o d ził n ieco mó j

ch arak ter. A mo że p o b y t w lo ch ach Amb eru u ś wiad o mił mi warto ś ć lu d zk ieg o cierp ien ia. Nie mam p o jęcia. Wiem ty lk o , że n ie mo g łem zo s tawić ran n eg o , w k tó ry m p o zn ałem k o g o ś , k to k ied y ś b y ł mi p rzy jacielem. Gd y b y m s zep n ął mu d o u ch a s wo je imię, u s ły s załb y m mo że, jak mn ie p rzek lin a. A n a p ewn o u s ły s załb y m o p o wieś ć o k lęs ce. Do b rze więc, s p łacę p rzy n ajmn iej częś ć cen y — p o s tawię g o n a n o g i, a p o tem s ię u rwę. Nie s tan ie s ię n ic złeg o , a mo że n awet co ś d o b reg o wy n ik n ie d la teg o Cien ia. Sied ziałem i o b s erwo wałem g o , p ó k i, p o k ilk u g o d zin ach , s ię n ie o b u d ził. — Witaj — p o wied ziałem, o twierając man ierk ę. — Nap ijes z s ię? — Dzięk i. — Wy ciąg n ął ręk ę. — Wy b acz — rzek ł, o d d ając mi n aczy n ie — że s ię n ie p rzed s tawiłem. Nie b y łem w n as tro ju … — Zn am cię — p rzerwałem. — Nazy waj mn ie Co rey . Sp o jrzał, jak b y ch ciał p o wied zieć: „Co rey s k ąd ?", ale zmien ił zd an ie i s k in ął g ło wą. — Do b rze więc, s ir Co rey u . — Ch y b a zmalałem w jeg o o czach . — Prag n ę ci p o d zięk o wać. — Najlep s zy m p o d zięk o wan iem jes t to , że wy g ląd as z lep iej — rzek łem. — Ch ces z co ś zjeś ć? — Tak , b ard zo . — M am tu tro ch ę s u s zo n eg o mięs a i ch leb , k tó ry mó g łb y b y ć ś wieżs zy — s twierd ziłem. — I jes zcze s p o ry k awał s era. J ed z, ile ch ces z. Po d ałem mu jed zen ie. — A ty , s ir Co rey u ? — s p y tał. — J ad łem ju ż, k ied y s p ałeś . Sp o jrzał n a mn ie zn acząco i u ś miech n ął s ię. — Załatwiłeś ws zy s tk ich s ześ ciu całk iem s am? — zap y tałem. Kiwn ął g ło wą. — Niezła ro b o ta! I co ja teraz z to b ą zro b ię? Pró b o wał s p o jrzeć mi w twarz, ale b ez rezu ltatu . — Nie ro zu miem — s twierd ził. — Do k ąd zmierzas z? — M am p rzy jació ł — wy jaś n ił. — J ak ieś p ięć lig s tąd n a p ó łn o c. Szed łem tam, k ied y to s ię s tało . I wątp ię, czy jak ik o lwiek czło wiek , a n awet s am d emo n , zd o łałb y n ieś ć mn ie n a p lecach ch o ć jed n ą lig ę. Gd y b y m zd o łał ws tać, s ir Co rey u , zy s k ałb y ś

lep s ze p o jęcie o mo ich ro zmiarach . Ws tałem, wy jąłem miecz i jed n y m cięciem zwaliłem mło d e d rzewk o , jak ieś p ięć cen ty metró w ś red n icy . Od rąb ałem g ałęzie i p rzy ciąłem d o o d p o wied n iej d łu g o ś ci. Po wtó rzy łem o p erację, p o czy m z p as ó w i p łas zczy zab ity ch zmo n to wałem n o s ze. Przy g ląd ał mi s ię w milczen iu , p ó k i n ie s k o ń czy łem. — No s is z g ro źn ą k lin g ę, s ir Co rey u — zau waży ł. — I to s reb rn ą, jak s ię wy d aje… — M as z o ch o tę n a n iewielk ą p o d ró ż? — s p y tałem. Pięć lig to mn iej więcej d wad zieś cia p ięć k ilo metró w. — Co z zab ity mi? — ch ciał s ię d o wied zieć. — Ch ces z mo że u rząd zić im p rzy zwo ity ch rześ cijań s k i p o ch ó wek ? — zd ziwiłem s ię. — Do d iab ła z n imi! Natu ra s ama zatro s zczy s ię o to , co d o n iej n ależy . Wy n o ś my s ię s tąd . On i ju ż zaczy n ają ś mierd zieć. — M o żn a b y ch o ciaż p rzy s y p ać ich czy mś . Dzieln ie s tawali. Wes tch n ąłem. — No d o b rze, jeżeli mas z z teg o p o wo d u n ie s y p iać p o n o cach . Nie mam ło p aty , więc u s y p ię im k o p iec. Ale to b ęd zie ws p ó ln y g ró b . — Wy s tarczy — o ś wiad czy ł. Uło ży łem s ześ ć ciał o b o k s ieb ie. Sły s załem, jak mężczy zn a mru czy co ś , co p ewn ie b y ło mo d litwą za zmarły ch . Ob ło ży łem ciała k amien iami. W p o b liżu b y ło ich p ełn o , więc p raco wałem s zy b k o , wy b ierając n ajwięk s ze, żeb y n ie tracić czas u . I to b y ł mó j b łąd . J ed en z g łazó w mu s iał waży ć ze s to czterd zieś ci k ilo g ramó w, a ja n ie p rzeto czy łem g o , ty lk o p o d n io s łem i p o ło ży łem n a miejs ce. Us ły s załem, jak ran n y g ło ś n o wciąg a p o wietrze, i p o jąłem, że zau waży ł. Zak ląłem. — Ch o lera, mało b rak o wało , a p rzerwałb y m s ię p rzy ty m g łazie — o ś wiad czy łem i s tarałem s ię o d tąd wy b ierać mn iejs ze k amien ie. — No d o b rze — s twierd ziłem, k ied y ro b o ta b y ła s k o ń czo n a. — M o żemy ru s zać? — Tak . Wziąłem g o n a ręce i u ło ży łem n a n o s zach . Zacis n ął zęb y . — W k tó rą s tro n ę? — s p y tałem. M ach n ął ręk ą. — Z p o wro tem n a s zlak i d ro g ą w lewo , d o miejs ca, g d zie s ię ro zwid la. Tam s k ręcis z w p rawo . J ak mas z zamiar… ?

Un io s łem n o s ze w ramio n ach , trzy mając je tak , jak s ię trzy ma n iemo wlę razem z k o ły s k ą i całą res ztą. Po tem zawró ciłem d o d ro g i. — Co rey u — p o wied ział. — Tak ? — J es teś jed n y m z n ajs iln iejs zy ch lu d zi, jak ich w ży ciu s p o tk ałem… i mam wrażen ie, że p o win ien em cię zn ać. Od p o wied ziałem n ie o d razu . — Staram s ię trzy mać w d o b rej k o n d y cji — wy jaś n iłem. — Zd ro wy try b ży cia i w o g ó le. — … I twó j g ło s b rzmi zn ajo mo . Sp o g ląd ał w g ó rę, cały czas s tarając s ię zo b aczy ć mo ją twarz. Po s tan o wiłem s zy b k o zmien ić temat. — Kim s ą ci p rzy jaciele, d o k tó ry ch id ziemy ? — Zmierzamy d o Twierd zy Gan elo n a. — Teg o s k u rwiela?! — k rzy k n ąłem, n iemal wy p u s zczając g o z rąk . — Nie ro zu miem wp rawd zie o k reś len ia, k tó reg o u ży łeś — p o wied ział — jed n ak z tweg o to n u p o zn aję, że jes t o b raźliwe. W tak im wy p ad k u mu s zę b y ć jeg o o b ro ń cą w… — Zaczek aj — p rzerwałem. — Zd aje s ię, że mó wimy o d wó ch ró żn y ch o s o b ach n o s zący ch to s amo imię. Przep ras zam. Wy czu łem p rzez n o s ze, że s ię o d p ręży ł. — Na p ewn o — s twierd ził. I tak n io s łem g o , aż d o tarliś my d o s zlak u , g d zie s k ręciłem w lewo . Zn ó w zap ad ł w s en , więc mo g łem tro ch ę p o d g o n ić. M in ąłem ro zwid len ie, o k tó ry m mó wił, i g d y o n ch rap ał, p o p ęd ziłem b ieg iem. Zacząłem s ię zas tan awiać, co to za s ześ ciu ty p ó w p ró b o wało g o załatwić i p rawie im s ię u d ało . M iałem n ad zieję, że ich k u mp le n ie p ętają s ię p o k rzak ach . Zwo ln iłem, k ied y u s ły s załem zmian ę w ry tmie jeg o o d d ech u . — Zas n ąłem — p o wied ział. — I ch rap ałeś — d o d ałem. — Dalek o mn ie d o n io s łeś ? — Ch y b a jak ieś d wie lig i. — I n ie jes teś zmęczo n y ? — Tro ch ę — o d p arłem. — Ale n ie n a ty le, żeb y ju ż p o trzeb o wać o d p o czy n k u .

— Mon Dieu! — zawo łał. — Cies zę s ię, że n ig d y n ie b y łeś mo im wro g iem. Czy ś p ewien , że n ie jes teś d emo n em? — Pewn ie, że jes tem — o ś wiad czy łem. — Nie czu jes z s iark i? A p rawe k o p y to o k ro p n ie mn ie u wiera. Zan im zach ich o tał, p o ciąg n ął p arę razy n o s em, co tro ch ę zran iło mo je u czu cia. Wed łu g mo jeg o ro zezn an ia p rzemierzy liś my ju ż p o n ad cztery lig i. M iałem n ad zieję, że zn o wu zaś n ie i n ie b ęd zie s ię zb y tn io in teres o wał o d leg ło ś cią. Zaczy n ały mn ie b o leć ręce. — Kim b y li ci lu d zie, k tó ry ch zab iłeś ? — s p y tałem. — To Strażn icy Kręg u — o d rzek ł. — I n ie b y li ju ż lu d źmi, lecz o p ętan y mi. M ó d l s ię, s ir Co rey u , b y ich d u s ze zazn ały s p o k o ju . — Strażn icy Kręg u ? — zd ziwiłem s ię. — J ak ieg o Kręg u ? — Ciemn eg o Kręg u … s ied zib y n ik czemn o ś ci i o h y d n y ch b es tii — o d etch n ął g łęb o k o . — Źró d ła ch o ro b y , k tó ra d rąży tę k rain ę. — Ok o lica n ie wy d aje mi s ię s zczeg ó ln ie ch o ra — s twierd ziłem. — J es teś my d alek o o d teg o miejs ca, a d zied zin a Gan elo n a jes t wciąż zb y t p o tężn a d la n ap as tn ik ó w. Lecz Krąg s ię ro zs zerza. Czu ję, że tu taj ro zeg ra s ię o s tatn ia b itwa. — Ro zb u d ziłeś mo ją ciek awo ś ć. — Sir Co rey u , jeżeli n ie wied ziałeś o n iczy m, to lep iej zap o mn ij, co ci rzek łem, o miń Krąg i id ź s wo ją d ro g ą. By łb y m zach wy co n y , mo g ąc walczy ć u tweg o b o k u , lecz to n ie two ja wo jn a. I k tó ż mo że p rzewid zieć jej wy n ik ? Szlak zaczął wić s ię w g ó rę. Dalek o , p o międ zy d rzewami, zo b aczy łem co ś , co p rzy p o mn iało mi in n e, p o d o b n e miejs ce. — Co … ?! — rzek ł mó j b ag aż i ro zejrzał s ię. — No có ż, s zed łeś o wiele p ręd zej, n iż s ąd ziłem. To cel n as zej węd ró wk i. Twierd za Gan elo n a. Po my ś lałem wted y o tamty m Gan elo n ie. Nie ch ciałem teg o , ale n ie mo g łem s ię p o ws trzy mać. By ł zd rajcą i s k ry to b ó jcą. Wy g n ałem g o z Av alo n u całe s tu lecia temu . A raczej p rzerzu ciłem g o p rzez Cień w in n e miejs ce i w in n y czas , tak jak to p ó źn iej zro b ił ze mn ą mó j b rat Ery k . M iałem n ad zieję, że to n ie tu taj g o p o s łałem. Ch o ć mało p rawd o p o d o b n e, b y ło to jed n ak mo żliwe. Gan elo n b y ł wp rawd zie czło wiek iem ś mierteln y m, z wy zn aczo n ą d la s ieb ie d łu g o ś cią ży cia, a ja wy p ęd ziłem g o s tamtąd jak ieś s ześ ćs et lat temu , lecz n iewy k lu czo n e, że w ty m ś wiecie min ęło k ilk a lat zaled wie. Czas tak że jes t fu n k cją Cien ia i n awet Dwo rk in n ie zn a ws zy s tk ich jeg o

tajn ik ó w. A mo że i zn a? M o że właś n ie o d teg o o s zalał? J eś li ch o d zi o czas , jak zd ąży łem s ię n au czy ć, n ajtru d n iejs ze jes t two rzen ie g o . W k ażd y m razie czu łem, że ten tu taj Gan elo n n ie mó g ł b y ć mo im b y ły m zau fan y m ad iu tan tem i s tary m n iep rzy jacielem. On z p ewn o ś cią n ie s tawiłb y czo ła zalewającej k raj fali n ik czemn o ś ci. Zan u rzy łb y s ię w n iej, razem z o h y d n y mi b es tiami. J es tem p ewien . Po zo s tawał jed y n ie p ro b lem czło wiek a, k tó reg o n io s łem. J eg o o d p o wied n ik ży ł w Av alo n ie p o d czas wy g n an ia, a to o zn aczało , że ró żn ica czas u mo że b y ć mn iej więcej o d p o wied n ia. Wo lałb y m n ie s p o ty k ać Gan elo n a, k tó reg o zn ałem. Wo lałb y m też n ie b y ć p rzez n ieg o ro zp o zn an y . On n ie miał p o jęcia o Cien iu . Wied ział ty lk o , że rzu ciłem n a n ieg o czary , ch o ć mo g łem g o zab ić. Przeży ł wp rawd zie, ale b y ć mo że b y ła to g o rs za z d wó ch mo żliwo ś ci. Czło wiek , k tó reg o n io s łem w ramio n ach , p o trzeb o wał s ch ro n ien ia i o d p o czy n k u . Szed łem więc d alej. Zas tan awiałem s ię jed n ak … J ak aś cząs tk a mn ie s k łan iała s ię d o wy jawien ia temu czło wiek o wi p rawd y . J ak ą fo rmę p rzy b rały ws p o mn ien ia o mo im cien iu , jeś li b y ły jak ieś w ty m miejs cu tak p o d o b n y m, a p rzecież ró żn y m o d Av alo n u ? J ak wp ły n ą n a mo je p rzy jęcie, jeżeli zo s tan ę o d k ry ty ? Sło ń ce ch y liło s ię k u zach o d o wi. Po wiał ch ło d n y wiatr, zap o wiad ający zb liżan ie s ię zimn ej n o cy . M ó j p o d o p ieczn y zn ó w zach rap ał, p o s tan o wiłem więc p rzeb y ć b ieg iem res ztę d zielącej n as o d celu o d leg ło ś ci. M iałem n iep rzy jemn e p rzeczu cie, że p o zmro k u las mo że zaro ić s ię o d n ieczy s ty ch mies zk ań có w jak ieg o ś p rzek lęteg o Kręg u , o k tó ry ch n ie miałem p o jęcia, ale o d k tó ry ch s ię tu p ewn ie ro iło . Po b ieg łem więc, s tarając s ię n ie my ś leć o p o ś cig u , zas ad zk ach , ś led zen iu . Wk ró tce jed n ak p rzeczu cie zamien iło s ię w p ewn o ś ć — u s ły s załem za p lecami cich e tu p -tu p -tu p , jak b y o d g ło s k ro k ó w. Po ło ży łem n o s ze n a ziemi i wy ciąg ając miecz, o d wró ciłem s ię. By ły d wa. Wy g ląd ały d o k ład n ie jak k o ty s y jams k ie, ty le że ro zmiaró w ty g ry s a. Ich p o zb awio n e źren ic o czy miały b arwę s ło n eczn ej żó łci. Gd y s ię o b ejrzałem, p rzy s iad ły n a zad ach i p rzy g ląd ały mi s ię b ez mru g n ięcia. Zn ajd o wały s ię o jak ieś trzy d zieś ci k ro k ó w o d e mn ie. Stałem tro ch ę z b o k u , p o międ zy n imi a n o s zami. Un io s łem miecz. Ten z lewej o two rzy ł p as zczę. Nie wied ziałem, czy p o win ien em o czek iwać ry k u czy mru czen ia. A o n , zamias t teg o , p rzemó wił: — Czło wiek . Z p ewn o ś cią ś mierteln y .

Nie mó g ł to b y ć g ło s is to ty lu d zk iej. By ł zb y t wy s o k i. — A jed n ak ży je jes zcze — o d rzek ł d ru g i. Gło s miał ró wn ie p is k liwy . — Zab ijmy g o . — A ten , co g o p iln u je i ma miecz, i wcale mi s ię n ie p o d o b a? — Śmierteln ik ? — Po d ejd źcie i p rzek o n ajcie s ię — p o wied ziałem cich o . — J es t ch u d y i ch y b a s tary . — Ale n ió s ł tamteg o o d k o p ca aż tu taj, s zy b k o i b ez o d p o czy n k u . Oto czmy g o . Sk o czy łem d o p rzo d u , g d y ty lk o s ię p o ru s zy ły . Ten z lewej rzu cił s ię n a mn ie. M iecz ro zp łatał mu czas zk ę i ws zed ł g łęb iej, w ło p atk ę. Od wró ciłem s ię, b y wy rwać o s trze, a wted y d ru g i k o t p rzemk n ął o b o k mn ie, p ęd ząc d o n o s zy . Ciąłem n a ś lep o . Klin g a trafiła g o w g rzb iet i p rzes zła n a d ru g ą s tro n ę tu ło wia. Ro zp łatan y , wy d ał k rzy k o s try jak zg rzy t k red y p o tab licy , u p ad ł i zaczął s ię p alić. Pierws zy p ło n ął tak że. Ro zp o ło wio n y , n ie b y ł jes zcze martwy . Przek ręcił g ło wę i s p o jrzał n a mn ie b ły s zczący mi o czy ma. — Umieram o s tateczn ą ś miercią — p o wied ział. — I d lateg o p o zn aję Cieb ie, Któ ry Otwo rzy łeś . Dlaczeg o n as zab ijas z? Wted y p ło mien ie o g arn ęły jeg o g ło wę. Od wró ciłem s ię, wy tarłem miecz i s ch o wałem d o p o ch wy , p o d n io s łem n o s ze i s tarając s ię zig n o ro wać n atło k p y tań w mo jej g ło wie, ru s zy łem d alej. Gd zieś w g łęb i mo jeg o u my s łu ro d ziło s ię p rzek o n an ie, że wiem, o co w ty m ws zy s tk im ch o d zi. Od tąd wid u ję czas em w s n ach p ło n ącą k o cią g ło wę. Bu d zę s ię wted y mo k ry o d p o tu , a n o c wy d aje s ię ciemn iejs za i p ełn a k s ztałtó w, k tó ry ch n ie p o trafię o k reś lić.

Fo s a o taczała Twierd zę Gan elo n a, a zwo d zo n y mo s t b y ł p o d n ies io n y . Na czterech ro g ach wy s o k ieg o mu ru wzn o s iły s ię wieże, a in n e wy s tawały z wn ętrza, wy żs ze jes zcze, łech tające b rzu ch y n is k o zwies zo n y ch ch mu r, p rzes łan iające p rzed wcześ n ie ro zb ły s łe g wiazd y i rzu cające atramen to wo czarn e cien ie n a s to k i wzg ó rza, n a k tó ry m s tał zamek . W k ilk u o k n ach p aliły s ię ju ż ś wiatła i cich y g war lu d zk ich g ło s ó w d o b ieg ał d o mn ie z wiatrem. Stan ąłem p rzed zwo d zo n y m mo s tem. Op u ś ciłem s wó j ład u n ek n a ziemię, zwin ąłem d ło n ie w trąb k ę i zawo łałem:

— Ho la! Gan elo n ie! Czek a tu p ara zb łąk an y ch węd ro wcó w! Us ły s załem s zczęk metalu o k amień , p o czu łem, że jes tem o b s erwo wan y g d zieś z g ó ry . Sp o jrzałem w tamto miejs ce, lecz n ie zo b aczy łem n iczeg o — mo im o czo m d alek o jes zcze b y ło d o n o rmaln eg o s tan u . — Kto tam jes t? — Us ły s załem k rzy k , d o n o ś n y i d u d n iący . — Lan ce, k tó ry jes t ran n y , i ja, Co rey z Cab ry , k tó ry g o p rzy n ió s ł. Czek ałem, a tamten p rzek azał in fo rmację k o lejn emu s trażn ik o wi. Sły s załem co raz więcej g ło s ó w, w miarę jak d alej p o d awan o wiad o mo ś ć. Po k ilk u min u tach w ten s am s p o s ó b n ad es zła o d p o wied ź. — Co fn ijcie s ię! — k rzy k n ął warto wn ik . — Będ ziemy o p u s zczać mo s t! M o żecie wejś ć! Zan im d o k o ń czy ł, ro zleg ł s ię zg rzy t i p o ch wili mo s t o p ad ł n a ziemię p o n as zej s tro n ie fo s y . Po raz o s tatn i u n io s łem s wó j ciężar i p rzes zed łem. I tak wn io s łem s ir Lan celo ta d u Lac d o Twierd zy Gan elo n a, k tó remu u fałem jak b ratu . To zn aczy , żeb y wy razić s ię p recy zy jn iej — an i tro ch ę.

Wo k ó ł mn ie zaro iło s ię o d lu d zi. Stwierd ziłem, że o tacza mn ie p ierś cień zb ro jn y ch . Nie p rzejawiali wro g o ś ci, jed y n ie zain teres o wan ie. Wk ro czy łem n a wielk i, wy b ru k o wan y d zied zin iec, o ś wietlo n y p o ch o d n iami i zas łan y leg o wis k ami. Czu łem p o t, d y m, k o n ie i n iewątp liwie k u ch en n e zap ach y . Biwak o wała tu n ajwy raźn iej n iewielk a armia. Wielu lu d zi p o d ch o d ziło i p rzy g ląd ało mi s ię, mru cząc co ś międ zy s o b ą. Po ch wili zb liży ło s ię d wó ch żo łn ierzy w p ełn y m ek wip u n k u , g o to wy ch d o b itwy . J ed en z n ich d o tk n ął meg o ramien ia. — Ch o d ź ze mn ą — p o wied ział. Us łu ch ałem, a o n i s zli o b o k mn ie, z o b u s tro n . Pierś cień lu d zi ro zs tąp ił s ię, b y n as p rzep u ś cić. M o s t zg rzy tał zn o wu , p o wracając n a d awn e miejs ce. Kiero waliś my s ię w s tro n ę g łó wn eg o k o mp lek s u b u d y n k ó w z ciemn eg o k amien ia. Wewn ątrz p rzes zliś my k o ry tarzem, mijając co ś , co wy g ląd ało n a p o k ó j p rzy jęć. Do tarliś my d o s ch o d ó w, p o czy m czło wiek id ący p o mo jej p rawej s tro n ie p o k azał g es tem, że p o win ien em wejś ć n a g ó rę. Na d ru g im p iętrze zatrzy maliś my s ię p rzed ciężk imi d rewn ian y mi d rzwiami. Strażn ik zap u k ał. — Wejś ć! — zawo łał g ło s , k tó ry wy d ał mi s ię, n ies tety , b ard zo zn ajo my . Wes zliś my .

Sied ział p rzy mas y wn y m s to le o b o k s zero k ieg o o k n a, wy ch o d ząceg o n a d zied zin iec. M iał n a s o b ie b rązo wą s k ó rzan ą k u rtk ę, wło żo n ą n a czarn ą k o s zu lę. Sp o d n ie też czarn e, wy p u s zczo n e b y ły n a wy s o k ie ciemn e b u ty . No s ił s zero k i p as p o d trzy mu jący s zty let o ręk o jeś ci z racicy . Przed n im, n a s to le, leżał k ró tk i miecz. Wło s y i b ro d ę miał ru d e, a o czy czarn e jak h eb an . Sp o jrzał n a mn ie, p o czy m o b rzu cił wzro k iem d wó ch s trażn ik ó w, k tó rzy wes zli z n o s zami. — Po łó żcie g o n a mo im łó żk u — p o lecił. — Zajmij s ię n im, Ro d ery k u . Lek arz Ro d ery k b y ł s taru s zk iem i n ie wy g ląd ał n a tak ieg o , k tó ry mó g łb y n aro b ić ch o remu s zk o d y . Tro ch ę mi u lży ło . Nie p o to n io s łem Lan ce'a tak i k awał d ro g i, żeb y s ię teraz wy k rwawił. Gan elo n zn o wu zwró cił s ię d o mn ie. — Gd zie g o zn alazłeś ? — zap y tał. — Pięć lig s tąd n a p o łu d n ie. — Kim jes teś ? — Nazy wają mn ie Co rey — o d p arłem. Przy g ląd ał mi s ię u ważn ie, wy k rzy wiając

pod

wąs em

wąs k ie

warg i

w n iewy raźn y m u ś miech u . — J ak i jes t twó j u d ział w tej s p rawie? — Nie ro zu miem, co mas z n a my ś li. Przy g arb iłem s ię. M ó wiłem p o wo li, cich o i n ieco d rżący m g ło s em. Bro d ę miałem d łu żs zą n iż o n i s zarą o d k u rzu . Ży wiłem n ad zieję, że wy g ląd am n a s tareg o czło wiek a, a jeg o zach o wan ie zd awało s ię ws k azy wać, że za tak ieg o mn ie u ważał. — Py tam, d laczeg o mu p o mo g łeś . — Lu d zk a s o lid arn o ś ć i w o g ó le… — wy jaś n iłem. — J es teś cu d zo ziemcem? Kiwn ąłem g ło wą. — No có ż, b ęd zies z miły m g o ś ciem tak d łu g o , jak d łu g o zech ces z tu p o zo s tać. — Dzięk i. Prawd o p o d o b n ie ju tro ru s zę d alej. — A teraz wy p ij ze mn ą k ielich win a i o p o wied z, w jak ich o k o liczn o ś ciach g o zn alazłeś . Tak też zro b iłem. Gan elo n s łu ch ał, n ie p rzery wając, i cały czas wp atry wał s ię we mn ie s wo imi ś wid ru jący mi o czami. Zaws ze u ważałem, że o k reś len ie „p rzewiercać k o g o ś

wzro k iem" to ty lk o b an aln e p o wied zo n k o , lecz teraz n ie b y łem ju ż teg o tak i p ewien . Przes zy wał mn ie s p o jrzen iem. Zas tan awiałem s ię, co o mn ie wie i czeg o s ię d o my ś la. Zmęczen ie d o p ad ło mn ie zn ien ack a. Wy s iłek , win o , ciep ły p o k ó j — ws zy s tk o to zs u mo wało s ię i n ag le p o czu łem, że s to ję g d zieś z b o k u , s łu ch am s ieb ie i p rzy g ląd am s ię s o b ie z o d d alen ia. Zd ałem s o b ie s p rawę, że jes tem zd o ln y d o wielk ieg o , lecz k ró tk o trwałeg o wy s iłk u i że n ie jes t jes zcze zb y t d o b rze z mo ją wy trzy mało ś cią. Zau waży łem też, że d rżą mi ręce. — Przep ras zam — u s ły s załem s wó j g ło s . — Tru d y d n ia zaczy n ają d awać mi s ię we zn ak i. — Oczy wiś cie — rzek ł Gan elo n . — J u tro p o ro zmawiamy d łu żej. A teraz ś p ij. Śp ij d o b rze. Przy wo łał s trażn ik a i k azał mu o d p ro wad zić mn ie d o k o mn aty . M u s iałem iś ć n iezb y t p ewn ie, p amiętam b o wiem n a s wy m ło k ciu ręk ę teg o czło wiek a, k ieru jącą mo imi k ro k ami. No c p rzes p ałem jak zab ity . By ła czy mś wielk im, czarn y m i d łu g im n a cztern aś cie g o d zin .

Ran k iem ws zy s tk o mn ie b o lało . Umy łem s ię. Na s erwan tce s tała mied n ica, a k to ś tro s k liwy p o ło ży ł o b o k n iej my d ło i ręczn ik . Czu łem s ię tak , jak b y m g ard ło miał zap ch an e wió rami i o czy p ełn e p ias k u . Us iad łem i zas tan o wiłem s ię. By ły czas y , k ied y mó g łb y m n ieś ć Lan ce'a całe p ięć lig i n ie ro zlaty wać s ię p o tem n a k awałk i. By ły czas y , k ied y wy rąb y wałem s o b ie d ro g ę p rzez ś cian ę Ko lv iru d o s ameg o s erca Amb eru . Te czas y jed n ak min ęły . Nag le p o czu łem s ię wrak iem, n a co zres ztą zap ewn e wy g ląd ałem. Co ś trzeb a b y ło z ty m zro b ić. Zb y t wo ln o n ab ierałem ciała i s ił. M u s iałem p rzy s p ies zy ć ten p ro ces . Po wied ziałem s o b ie, że ty d zień czy d wa zd ro weg o ży cia i in ten s y wn y ch ćwiczeń mo g ły b y mi w ty m p o mó c. Nic n ie ws k azy wało , że Gan elo n mn ie ro zp o zn ał. Do s k o n ale. Sk o rzy s tam więc z g o ś cin n o ś ci, k tó rą mi zao fiaro wał. Z ty m p o s tan o wien iem o d s zu k ałem k u ch n ię i zjad łem s o lid n e ś n iad an ie. Wp rawd zie p o ra b y ła raczej o b iad o wa, wo lę jed n ak n azy wać rzeczy ich właś ciwy mi imio n ami. Stras zn ie ch ciało mi s ię p alić i o d czu wałem p erwers y jn ą rad o ś ć z fak tu , że

n ie mam ty to n iu . Fata zmó wiły s ię, b y n ie p o zwo lić mi s zk o d zić włas n emu zd ro wiu . Wy s zed łem n a d zied zin iec, w ten jas n y , rześ k i d zień . Przez d łu żs zą ch wilę p atrzy łem n a k wateru jący ch tu lu d zi i ich ćwiczen ia. Na p rzeciwleg ły m k o ń cu p lacu łu czn icy s trzelali d o tarcz p rzy mo co wan y ch d o b ali s ło my . Zau waży łem, że n ie u ży wali p ierś cien i i s to s o wali o rien taln y u ch wy t cięciwy , n ie tró jp alco wą tech n ik ę, k tó rą ja o s o b iś cie p refero wałem. Tak , ten Cień b y ł d o p rawd y zas tan awiający . Szermierze ró wn ie częs to s to s o wali s zty ch y jak cięcia, d o s trzeg łem też d u żą ró żn o ro d n o ś ć b ro n i i tech n ik fech tu n k u . Na o k o b y ło tu o k o ło o ś miu s et lu d zi, a n ie miałem p o jęcia, ilu jes zcze n ie wid ziałem. Wło s y , o czy i cery zmien iały s ię, o d b lad y ch d o całk iem ciemn y ch . Po p rzez jęk cięciw i s zczęk mieczy u s ły s załem g ło s y mó wiące ró żn y mi d ziwn y mi ak cen tami. Na o g ó ł jed n ak b y ł to języ k Av alo n u , k tó ry p o ch o d zi o d mo wy Amb eru . Gd y p rzy g ląd ałem s ię walczący m, jed en z s zermierzy p o d n ió s ł ręk ę, o p u ś cił miecz, o tarł czo ło i co fn ął s ię. J eg o p rzeciwn ik n ie wy g ląd ał n a s zczeg ó ln ie zmęczo n eg o . Oto n ad arzy ła s ię s zan s a n a mały tren in g , k tó reg o p o trzeb o wałem. Uś miech ając s ię, p o d s zed łem b liżej. — J es tem Co rey z Cab ry — p o wied ziałem. — Ob s erwo wałem was . Zwró ciłem s ię d o p o tężn eg o , s mag łeg o mężczy zn y , k tó ry z u ś miech em s p o g ląd ał n a zmęczo n eg o p artn era. — Czy mo g lib y ś my p o ćwiczy ć ch wilę, p ó k i twó j p rzy jaciel o d p o czy wa? Wciąż u ś miech n ięty , ws k azał n a s wo je u s ta i u ch o . Sp ró b o wałem k ilk u in n y ch języ k ó w, lecz b ezs k u teczn ie. Ws k azałem więc miecz, jeg o i s ieb ie. Wted y zro zu miał, o co mi ch o d zi. J eg o k o leg a u zn ał to za n iezły p o my s ł. Zap ro p o n o wał mi s wo ją b ro ń . Wziąłem ją. By ła k ró ts za i ciężs za n iż Gray s wan d ir (tak s ię n azy wa mó j miecz, o czy m, wiem, n ie ws p o min ałem d o tej p o ry ; jes t to h is to ria in teres u jąca s ama w s o b ie i o p o wiem ją mo że, a mo że i n ie, zan im d o wiecie s ię, jak s ię to ws zy s tk o s k o ń czy ło ; w k ażd y m razie g d y b y m zn o wu u ży ł teg o imien ia, b ęd ziecie wied zieli, o czy m mo wa). M ach n ąłem mieczem k ilk a razy , b y g o wy p ró b o wać, zd jąłem p łas zcz, o d rzu ciłem n a b o k i s tan ąłem en garde. Wielk o lu d zaatak o wał. Od p aro wałem i n atarłem. On o d b ił i zrip o s to wał. Sp aro wałem rip o s tę, zro b iłem zwó d i p ch n ąłem. Et cetera. Po p ięciu min u tach wied ziałem, że jes t d o b ry . I że ja jes tem lep s zy . Dwa razy p rzerwał, b y m n au czy ł g o p ch n ięć, k tó re zas to s o wałem. Ob a o p an o wał b ard zo s zy b k o . Po p iętn as tu min u tach jeg o u ś miech s tał s ię jes zcze s zers zy . Do my ś liłem s ię, że mn iej więcej w ty m p u n k cie p rzełamy wał o p ó r s wy ch p rzeciwn ik ó w s amą wy trzy mało ś cią, jeś li zd o łali d o tąd

o d p ierać jeg o atak i. A b y ł wy trzy mały , trzeb a to p rzy zn ać. Po d wu d zies tu min u tach n a jeg o twarzy p o jawił s ię wy raz zd ziwien ia. Po p ro s tu n ie wy g ląd ałem n a to , że d o trwam tak d łu g o . Ale czy ż k to k o lwiek mó g ł wied zieć, co s ied zi w ś ro d k u p o to mk a Amb eru ? Po d wu d zies tu p ięciu min u tach b y ł zlan y p o tem, ale walczy ł d alej. M ó j b rat Ran d o m wy g ląd a i zach o wu je s ię czas ami jak as tmaty czn y n as to latek , lecz k ied y ś fech to waliś my s ię p o n ad d wad zieś cia s ześ ć g o d zin , żeb y zo b aczy ć, k to p ierws zy p o p ro s i o remis . J eś li ch cecie wied zieć, to ty m k imś b y łem ja; n as tęp n eg o d n ia miałem ran d k ę i ch ciałem b y ć w mo żliwie d o b ry m s tan ie. M o g liś my jed n ak ciąg n ąć d alej. Wted y n ie miałb y m n ic p rzeciwk o tak iej d emo n s tracji. Teraz jed n ak wied ziałem, że p o trafię p rzetrzy mać p rzeciwn ik a. By ł w k o ń cu ty lk o czło wiek iem. Po mn iej więcej p ó łg o d zin ie d y s zał ciężk o i o p ó źn iał k o n tratak i. Wied ziałem, że jes zcze k ilk a min u t i zaczn ie s ię d o my ś lać, że g o o s zczęd zam. Po d n io s łem ręk ę i o p u ś ciłem miecz tak , jak zro b ił to jeg o p o p rzed n i p artn er. On też s ię zatrzy mał, a p o tem p o d b ieg ł i u ś cis n ął mn ie. Nie zro zu miałem, co p o wied ział, d o my ś lałem s ię jed n ak , że jes t zad o wo lo n y z tren in g u . J a też b y łem rad . Nies tety , czu łem tę zab awę w k o ś ciach . I tro ch ę k ręciło mi s ię w g ło wie. M imo ws zy s tk o to b y ło właś n ie to , czeg o p o trzeb o wałem. Po s tan o wiłem, że d o rżn ę s ię ćwiczen iami, wieczo rem zap ch am jed zen iem, wy ś p ię s o lid n ie i ran o zaczn ę o d p o czątk u . Przes zed łem więc d o miejs ca, g d zie s tali łu czn icy . Po p ewn y m czas ie p o ży czy łem łu k i s to s u jąc s wo ją tró jp alco wą tech n ik ę, wy p u ś ciłem o k o ło s etk i s trzał. Nie wy s zło mi to n ajg o rzej. Pó źn iej o b s erwo wałem p rzez ch wilę k o n n y ch z k o p iami, tarczami i b u zd y g an ami. Zo s tawiłem ich , żeb y p o p atrzeć n a ćwiczen ia w walce wręcz. W k o ń cu p o ło ży łem trzech lu d zi p o k o lei. I p o czu łem s ię wy k o ń czo n y . Ab s o lu tn ie. Całk o wicie. Sp o co n y i zd y s zan y u s iad łem n a o cien io n ej ławce. M y ś lałem o Lan ce'u , o Gan elo n ie i o k o lacji. Po jak ich ś d zies ięciu min u tach wró ciłem d o p rzy d zielo n ej mi k o mn aty i wy k ąp ałem s ię. By łem ju ż wś ciek le g ło d n y , wy ru s zy łem więc s zu k ać jed zen ia i in fo rmacji.

*

Zan im zd ąży łem o d d alić s ię o d d rzew, jed en ze s trażn ik ó w, k tó reg o p amiętałem

z wczo rajs zeg o wieczo ru — ten , k tó ry o d p ro wad ził mn ie d o k o mn aty — zb liży ł s ię i p o wied ział: — Lo rd Gan elo n p ro s i cię, b y ś , k ied y zab rzmi g o n g , zech ciał p rzy b y ć d o jeg o k o mn at i zjeś ć z n im p o s iłek . Po d zięk o wałem, o b iecałem, że p rzy jd ę, wró ciłem d o s ieb ie i o d p o czy wałem, leżąc n a p o s łan iu , p ó k i n ie n ad s zed ł czas . Wted y wy s zed łem. Bo lały mn ie ws zy s tk ie mięś n ie, miałem też p arę n o wy ch s in iak ó w. To d o b rze, p o my ś lałem, b ęd ę wy g ląd ał b ard ziej s taro . Zas tu k ałem d o d rzwi Gan elo n a. Otwo rzy ł mi p aź i zaraz p o b ieg ł p o mó c in n emu mło d zik o wi, zajętemu n ak ry wan iem d o s to łu k o ło k o min k a. Gan elo n , w zielo n ej k o s zu li i zielo n y ch s p o d n iach , w zielo n y ch wy s o k ich b u tach i p as ie s ied ział n a k rześ le z wy s o k im o p arciem. Gd y ws zed łem, ws tał i zb liży ł s ię, b y mn ie p rzy witać. — Sły s załem, s ir Co rey u , o twy ch d zis iejs zy ch wy czy n ach — p o wied ział, ś cis k ając mi d ło ń . — Sp rawiły o n e, że p rzy n ies ien ie p rzez cieb ie Lan ce'a s tało s ię b ard ziej g o d n e wiary . M u s zę p rzy zn ać, że jes t w to b ie więcej, n iż mo żn a b y s ąd zić z wy g ląd u … M am n ad zieję, że cię n ie u raziłem. — Nie u raziłeś — ro ześ miałem s ię. Po d p ro wad ził mn ie d o k rzes ła i p o d ał k ielich win a, zb y t s ło d k ieg o jak n a mó j g u s t. — Gd y p atrzę n a cieb ie, wy d aje mi s ię, że mó g łb y m cię p o k o n ać jed n ą ręk ą. A jed n ak n io s łeś Lan ce'a p ięć lig , a p o d ro d ze zab iłeś d wa z ty ch p iek ieln y ch k o tó w. A s am Lan ce o p o wied ział mi o k o p cu , k tó ry zb u d o wałeś z ciężk ich g łazó w. — J ak o n s ię d zis iaj czu je? — p rzerwałem. — M u s iałem p o s tawić s trażn ik a w jeg o k o mn acie, żeb y mieć p ewn o ś ć, że wy p o czy wa. Ten węzeł mu s k u łó w ch ciał ws tać i p o s p acero wać. Zo s tan ie w łó żk u jes zcze ty d zień , jak mi Bó g miły . — M u s i zatem czu ć s ię lep iej. Kiwn ął g ło wą. — Za jeg o zd ro wie. Wy p iliś my . — Gd y b y m miał armię lu d zi tak ich jak ty czy Lan ce — p o wied ział p o ch wili milczen ia — ta h is to ria mo g łab y p o to czy ć s ię całk iem in aczej. — J ak a h is to ria?

— Kręg u i jeg o Strażn ik ó w — wy jaś n ił. — Nie s ły s załeś o n ich ? — Lan ce co ś ws p o min ał. To ws zy s tk o . J ed en z p azió w o b racał n a ro żn ie wielk i k awał mięs a, o d czas u d o czas u s k rap iając g o o d ro b in ą win a. Za k ażd y m razem, k ied y d o laty wał d o mn ie zap ach jed zen ia, mó j żo łąd ek b u rczał, a Gan elo n ś miał s ię cich o . Dru g i p aź p o s zed ł d o k u ch n i p o ch leb . M ó j g o s p o d arz milczał p rzez d łu żs zą ch wilę. Do p ił win o i n alał s o b ie d ru g i k ielich . J a wo ln o s ączy łem s wó j p ierws zy . — Sły s załeś k ied y o Av alo n ie? — zap y tał w k o ń cu . — Tak — o d rzek łem. — By ł tak i wiers z… u s ły s załem g o wiele lat temu o d węd ro wn eg o b ard a: „Za rzek ą Bło g o s ławio n y ch u s ied liś my ws zy s cy i zap łak aliś my , ws p o mn iaws zy Av alo n . Strzas k an e b y ły miecze w n as zy ch ręk ach , a tarcze zawies iliś my n a d ęb ie. Sreb rzy s te wieże ru n ęły w mo rze k rwi. Wiele s tąd k ilo metró w d o Av alo n u ? An i jed n a, o d p o wiem, i ws zy s tk ie. Sreb rzy s te wieże ru n ęły ". — Av alo n u p ad ł? — zap y tał. — Sąd zę, że ó w czło wiek b y ł o b łąk an y . Nic n ie wiem o żad n y m Av alo n ie, jed n ak ten wiers z p o zo s tał w mej p amięci. Gan elo n o d wró cił twarz i milczał p rzez k ilk a min u t. — By ł… — o d ezwał s ię w k o ń cu zmien io n y m g ło s em. — By ła k ied y ś tak a k rain a. Ży łem tam d awn o temu . Nie wied ziałem, że p ad ła. — J ak d o s zło d o teg o , że p rzy b y łeś tu taj? — s p y tałem. — Zo s tałem wy g n an y p rzez wład cę czarn o k s iężn ik a, lo rd a Co rwin a z Amb eru . Po s łał mn ie p rzez mro k i s zaleń s two d o teg o miejs ca, b y m cierp iał i zg in ął. I cierp iałem, i wiele razy b y łem b lis k i ś mierci. Pró b o wałem o d n aleźć d ro g ę p o wro tn ą, lecz n ik t jej n ie zn ał. Py tałem czaro wn ik ó w, p y tałem n awet s ch wy tan eg o w Kręg u s two ra, n im g o zab iliś my . Nik t jed n ak n ie wied ział, k tó ręd y p ro wad zi d ro g a d o Av alo n u . Tak , jak mó wił ten b ard : „Żad n a, i ws zy s tk ie". — Niezb y t d o k ład n ie zacy to wał mó j wiers z. — Pamiętas z mo że jeg o imię? — Przy k ro mi, ale n ie. — A g d zie leży o wa Cab ra, s k ąd p rzy b y was z? — Dalek o n a ws ch o d zie, za mo rzem — wy jaś n iłem. — Bard zo d alek o . To wy s p iars k ie k ró les two . — M o że mo g lib y p rzy s łać n am p aru żo łn ierzy ? Stać mn ie, żeb y im n ieźle zap łacić.

Po k ręciłem g ło wą. — To n ied u ży k raj. M a ty lk o n iezb y t liczn ą milicję. I d zieli n as k ilk a mies ięcy p o d ró ży ląd em i wo d ą. J eg o mies zk ań cy n ig d y n ie walczy li jak o n ajemn icy , zres ztą n ie p rzejawiają zb y tn iej wo jo wn iczo ś ci. — Wy d aje s ię zatem, że ró żn is z s ię o d s wo ich ro d ak ó w? — zau waży ł i s p o jrzał n a mn ie b ad awczo . — By łem n au czy cielem s ztu k walk i — wy jaś n iłem. — W Gward ii Kró lews k iej. — M o że więc ch o ć ty d as z s ię wy n ająć i p o ćwiczy s z mo ich żo łn ierzy ? — Zo s tan ę tu k ilk a ty g o d n i i zajmę s ię ty m. Sk in ął g ło wą i leciu tk o s ię u ś miech n ął. — Zas mu ca mn ie wzmian k a o ty m, że p rzemin ął p ięk n y Av alo n — p o wied ział p o ch wili. — Lecz jeś li to p rawd a, to ten , k tó ry mn ie wy g n ał, tak że zap ewn e n ie ży je… — Wy ch y lił s wó j k ielich . — Zatem n awet d emo n ma ch wile, g d y n ie p o trafi b ro n ić s wo ich . — Zad u mał s ię. — Ta my ś l d o d aje mi o tu ch y . Ozn acza b o wiem, że my tu taj też mo żemy mieć p ewn ą s zan s ę w wo jn ie z d emo n ami. — Wy b acz — p rzerwałem, b y wy jaś n ić s p rawę, k tó ra wy d ała mi s ię is to tn a. — J eżeli mó wis z o o wy m Co rwin ie z Amb eru , to o n n ie zg in ął, g d y s tało s ię to , co s ię s tało . Szk ło trzas n ęło w jeg o ręk u . — Ty zn as z Co rwin a? — s p y tał. — Nie, ale s ły s załem o n im. Kilk a lat temu s p o tk ałem jed n eg o z jeg o b raci, czło wiek a o imien iu Bran d . Op o wied ział mi o miejs cu zwan y m Amb erem i o b itwie, w k tó rej Co rwin i jeg o b rat, Bley s , p o p ro wad zili armię p rzeciw in n emu s wemu b ratu , Ery k o wi, p an u jącemu w k raju . Bley s ru n ął w p rzep aś ć z g ó ry Ko lv ir, a Co rwin d o s tał s ię d o n iewo li. Po k o ro n acji Ery k a Co rwin o wi wy p alo n o o czy i wrzu co n o g o d o lo ch ó w Amb eru , g d zie p ewn ie jes zcze p rzeb y wa. O ile n ie u marł d o tej p o ry . W miarę jak mó wiłem, twarz Gan elo n a b lad ła co raz b ard ziej. — Ws zy s tk ie imio n a, k tó re wy mien iłeś : Bran d , Bley s , Ery k … — p o wied ział. — Sły s załem n ieg d y ś , jak ws p o min ał je… J ak d awn o s ły s załeś o ty m ws zy s tk im? — J ak ieś cztery lata temu . — Zas łu g iwał n a co ś lep s zeg o . — Po ty m, co ci zro b ił? — No có ż… — Zamy ś lił s ię. — M iałem wiele czas u , żeb y to s o b ie p rzemy ś leć. Tru d n o b y ło b y twierd zić, że n ie d ałem mu p o wo d u d o tak ieg o p o s tęp k u . By ł s iln y ,

s iln iejs zy n awet n iż ty czy Lan ce. I mąd ry . Po trafił tak że s ię b awić, jeś li n ad arzy ła s ię o k azja. Ery k p o win ien zab ić g o s zy b k o , n ie męczy ć w tak i s p o s ó b . Ten d emo n n ie zas łu ży ł n a p o d o b n y lo s , to ws zy s tk o . Paź p o wró cił z k o s zem ch leb a. A mło d zik , k tó ry p iln o wał mięs a, zd jął je z ro żn a i u ło ży ł n a tacy , n a ś ro d k u s to łu . Gan elo n s k in ął g ło wą w tamtą s tro n ę. — J ed zmy — p o wied ział. Ws tał i p o d s zed ł d o s to łu . Ru s zy łem za n im. Przy p o s iłk u n ie ro zmawialiś my p rawie wcale.

Nap ch ałem żo łąd ek tak , że n ie mó g ł ju ż więcej zmieś cić. Sp łu k ałem ws zy s tk o k ielich em zb y t s ło d k ieg o win a i zacząłem ziewać. Gan elo n zak lął p o trzecim razie. — Do d iab ła, Co rey ! Przes tań ! To zaraźliwe. Stłu mił włas n e ziewn ięcie. — Wy jd źmy n a p o wietrze — zap ro p o n o wał, ws tając. Po s zliś my zatem wzd łu ż mu ró w, mijając p o d ro d ze s tan o wis k a warto wn ik ó w. Stawali n a b aczn o ś ć i o d d awali h o n o ry , g d y ty lk o p o zn awali zb liżająceg o s ię Gan elo n a, a o n rzu cał im p o zd ro wien ie i s zliś my d alej. Zatrzy maliś my s ię n a b lan k ach i s ied liś my n a k amien iach , wd y ch ając wieczo rn e p o wietrze, zimn e, wilg o tn e i p ełn e zap ach ó w las u . J ed n a p o d ru g iej zap alały s ię g wiazd y n a ciemn iejący m n ieb ie. Czu łem ch łó d mu ru p o d s o b ą. W o g ro mn ej d ali, zd awało mi s ię, d o s trzeg ałem mig o tan ie mo rs k ich fal. Gd zieś z d o łu s ły s załem k rzy k n o cn eg o p tak a. Gan elo n wy jął z s ak iewk i u p as a ty to ń i fajk ę, n ab ił ją, u b ił i zap alił. J eg o o ś wietlo n a p ło my k iem twarz miałab y d emo n iczn y wy g ląd , g d y b y n ie co ś , co wy k rzy wiało u s ta i ś ciąg ało mięś n ie p o liczk o we w g ry mas , p o d k reś lo n y jes zcze p rzez wewn ętrzn e k ącik i o czu i o s try g rzb iet n o s a. By ł zb y t p rzy g n ęb io n y , jak n a d emo n a, k tó ry p rzecież p o win ien u ś miech ać s ię s zy d erczo . Po czu łem d y m. I n araz Gan elo n zaczął mó wić, z p o czątk u cich o i b ard zo p o wo li. — Pamiętam Av alo n — zaczął. — Nie p o ch o d ziłem z p leb s u , lecz cn o ta n ig d y n ie b y ła mo ją mo cn ą s tro n ą. Szy b k o p rzep u ś ciłem s wo je d zied zictwo i zacząłem n ap ad ać p o d ró żn y ch n a d ro g ach . Pó źn iej d o łączy łem d o b an d y tak ich s amy ch jak ja. Kied y o d k ry łem, że jes tem n ajs iln iejs zy i n ajlep iej n ad aję s ię n a p rzy wó d cę, zo s tałem n im. Nazn aczo n o cen y n a n as ze g ło wy , n ajwy żs zą n a mo ją. M ó wił teraz s zy b ciej, s taran n ie ak cen tu jąc i d o b ierając s ło wa, b ęd ące jak b y

ech em jeg o p rzes zło ś ci. — Tak , p amiętam Av alo n — p o wied ział. — Krain ę ś wiatła, cien ia i s p o k o jn y ch wó d , g d zie g wiazd y b ły s zczały n ib y n o cn e o g n is k a, a zieleń d n ia zaws ze b y ła zielen ią wio s n y . M ło d o ś ć, miło ś ć, p ięk n o … zn ałem je w Av alo n ie. Du mn e wierzch o wce, jas n a s tal, s ło d k ie u s ta, ciemn e p iwo … Ho n o r… Po trząs n ął g ło wą. — Pó źn iej — mó wił — g d y w k raju wy b u ch ła wo jn a d o mo wa, wład ca o b iecał całk o wite d aro wan ie win ws zy s tk im p rzes tęp co m, k tó rzy p ó jd ą za n im p rzeciwk o reb elian to m. To b y ł Co rwin . Przy łączy łem s ię d o n ieg o i ru s zy łem n a wo jn ę. Zo s tałem o ficerem, a p o tem czło n k iem jeg o s ztab u . Wy g raliś my b itwy , s tłu miliś my ro k o s z. Co rwin zn o wu rząd ził w s p o k o ju , a ja zo s tałem p rzy jeg o d wo rze. To b y ły p ięk n e czas y . Zd arzały s ię d ro b n e p o ty czk i g ran iczn e, lecz zaws ze wy ch o d ziliś my z n ich zwy cięs k o . Co rwin u fał mi i p o zwalał tak ie s p rawy załatwiać s amo d zieln ie. A p o tem, b y wy n ieś ć ró d d ro b n eg o s zlach cica, k tó reg o có rk i zap rag n ął za żo n ę, n ad ał mu k s ięs two . J a b ard zo ch ciałem je o trzy mać, a o n o d d awn a n ap o my k ał, że p ewn eg o d n ia d a mi je. By łem wś ciek ły i zd rad ziłem g o , g d y ty lk o wy ru s zy łem, b y ro zs trzy g n ąć jak iś zatarg n a p o łu d n io wej g ran icy , g d zie zaws ze wrzało . Wielu mo ich lu d zi zg in ęło , a n ajeźd źcy wk ro czy li n a n as ze ziemie. Zan im zo s tali ro zg ro mien i, lo rd Co rwin zn o wu mu s iał ch wy cić za b ro ń . Przy b y li w wielk iej s ile i miałem n ad zieję, że zd o b ęd ą k raj. Ch ciałem, żeb y im s ię u d ało . Ale Co rwin p o k o n ał ich s wą lis ią tak ty k ą. Uciek łem, lecz zo s tałem s ch wy tan y i p rzy p ro wad zo n y d o n ieg o . M iałem u s ły s zeć wy ro k . Przek lin ałem g o i p lu łem mu p o d n o g i. Nie ch ciałem p ro s ić o lito ś ć, n ien awid ziłem ziemi, p o k tó rej s tąp ał. Czło wiek s k azan y n a ś mierć n ie ma p o wo d ó w, żeb y s ię p o n iżać; mo że zach o wać twarz i o d ejś ć jak mężczy zn a. Co rwin o ś wiad czy ł, że za d awn e zas łu g i o k aże mi łas k ę. Po wied ziałem, żeb y s ię u d ławił s wo ją łas k ą, i wted y p o jąłem, że k p i ze mn ie. Kazał mn ie p u ś cić i zb liży ł s ię. Wied ziałem, że p o trafiłb y mn ie zab ić g o ły mi ręk o ma. Pró b o wałem walczy ć, lecz b ez s k u tk u . Raz ty lk o mn ie u d erzy ł i s traciłem p rzy to mn o ś ć. Kied y p rzy s zed łem d o s ieb ie, b y łem związan y i leżałem p rzerzu co n y p rzez g rzb iet jeg o k o n ia. J ech aliś my , a o n n aig rawał s ię ze mn ie. Nie o d p o wiad ałem n a jeg o zaczep k i. Przejeżd żaliś my p rzez k rain y cu d o wn e i k o s zmarn e, i w ten s p o s ó b p o zn ałem jeg o czarn o k s ięs k ą mo c — b o wiem żad en s p o tk an y p o d ró żn ik n ie wied ział n ic o miejs cach , jak ie ja teg o d n ia o g ląd ałem. A p o tem o ś wiad czy ł, że s k azu je mn ie n a wy g n an ie, u wo ln ił tu , w ty m miejs cu , i o d jech ał. Przerwał, b y zap alić wy g as łą fajk ę, i zan im zaczął zn o wu , p rzez p ewien czas p y k ał

w milczen iu . — Wiele ran , s iń có w, u k ąs zeń i cio s ó w o d eb rałem tu o d lu d zi i b es tii, z tru d em ty lk o u trzy mu jąc s ię p rzy ży ciu . On p o zo s tawił mn ie b o wiem w n ajd zik s zej częś ci k raju . Aż p ewn eg o d n ia k o ło fo rtu n y o b ró ciło s ię. J ak iś zb ro jn y ry cerz k azał mi zejś ć z d ro g i, k tó rą s zed łem, ab y o n mó g ł p rzejech ać. Wted y n ie zależało mi ju ż, czy b ęd ę ży ł, czy zg in ę, więc n azwałem g o d zio b aty m b ęk artem i k azałem iś ć d o d iab ła. Natarł n a mn ie, a ja ch wy ciłem jeg o k o p ię i wep ch n ąłem o s trze w ziemię, w ten s p o s ó b zrzu cając g o z k o n ia. J eg o włas n y m s zty letem wy ciąłem mu u ś miech p o d b ro d ą i tak s tałem s ię p o s iad aczem wierzch o wca i b ro n i. Po tem zająłem s ię wy ró wn y wan iem rach u n k ó w z ty mi, k tó rzy źle s ię ze mn ą o b es zli. Po wró ciłem d o d awn eg o rzemio s ła n a d ro g ach i zeb rałem n o wą b an d ę. By ło n as co raz więcej. Kied y liczb a mo ich lu d zi s ięg n ęła k ilk u s etek , n as ze p o trzeb y s tały s ię n iemałe. Zd o b y waliś my całe mias teczk a, a miejs co wa milicja b ała s ię n as . To tak że b y ło d o b re ży cie, ch o ć n ig d y ju ż n ie zazn am tak ws p an iałeg o , jak w Av alo n ie. Przy d ro żn e zajazd y d rżały z lęk u , g d y d o b ieg ał tęten t n as zy ch k o n i, a p o d ró żn i ro b ili w p o rtk i, s ły s ząc, jak n ad jeżd żamy . Ha! Trwało to p arę lat. Du że o d d ziały zb ro jn y ch p ró b o wały n as wy tro p ić i zn is zczy ć, lecz zaws ze u d awało s ię n am u ciec lu b wciąg n ąć je w zas ad zk ę. Aż p ewn eg o d n ia p o jawił s ię Ciemn y Krąg i n ik t n ap rawd ę n ie wie, d laczeg o . Wp atrzo n y w d al en erg iczn iej p y k n ął z fajk i. — M ó wio n o mi, że ws zy s tk o zaczęło s ię o d małeg o p ierś cien ia mu ch o mo ró w, g d zieś d alek o n a zach o d zie. W cen tru m p ierś cien ia zn alezio n o martwą d ziewczy n k ę, a czło wiek , k tó ry ją zn alazł — jej o jciec — zmarł w k o n wu ls jach k ilk a d n i p ó źn iej. Naty ch mias t u zn an o , że to miejs ce jes t p rzek lęte. Przez n as tęp n e mies iące zak azan y o b s zar p o więk s zał s ię s zy b k o , aż o s iąg n ął lig ę ś red n icy . Trawy tam ciemn iały i lś n iły jak metal, lecz n ie u mierały . Sk ręcały s ię d rzewa i czern iały liś cie, k o ły s ały s ię, g d y n ie b y ło wiatru , a n ieto p erze latały i tań czy ły międ zy n imi. O zmro k u d o s trzeg an o tam d ziwn e k s ztałty — zaws ze wewn ątrz Kręg u , u ważas z — a w n o cy wid ać b y ło ś wiatła p o d o b n e d o mały ch o g n is k . Krąg ró s ł n ad al i ci, k tó rzy mies zk ali w p o b liżu , u ciek li. Więk s zo ś ć z n ich . M ó wio n o , że p o zo s tali d o b ili jak ieg o ś targ u ze s two rami ciemn o ś ci. A Krąg ro zs zerzał s ię, ro zp rzes trzen iał, n ib y fala wy wo łan a rzu co n y m d o s tawu k amien iem. Co raz więcej lu d zi zo s tawało , b y ży ć w jeg o wn ętrzu . Ro zmawiałem z n imi, walczy łem, zab ijałem ich . By ło w n ich jak b y co ś martweg o . Ich g ło s o m b rak o wało g łęb i, jak a cech u je g ło s y ty ch , co s mak u ją s wo je s ło wa. Ich twarze rzad k o co k o lwiek wy rażały i p rzy p o min ały raczej mas k i p o ś miertn e.

Wy ch o d zili z Kręg u cały mi g ru p ami i rab o wali. Zab ijali d la s ameg o zab ijan ia. Po p ełn iali o k ru cień s twa i b ezcześ cili ś wiąty n ie. Od ch o d ząc, p o d k ład ali o g ień . Nig d y n ie zab ierali p rzed mio tó w ze s reb ra. A p ó źn iej, wiele mies ięcy p ó źn iej, zaczęły p o jawiać s ię in n e s two ry , n iezwy k łe, tak ie jak te p iek ieln e k o ty , k tó re zab iłeś … Po tem Krąg zwo ln ił s wó j ro zro s t, jak g d y b y zb liżał s ię d o jak iejś g ran icy . Lecz wted y zaczęli s tamtąd wy ch o d zić rab u s ie ws zelk ieg o ro d zaju , n iek tó rzy n awet za d n ia, i p u s to s zy ć teren y wo k ó ł jeg o b rzeg ó w. A k ied y wy n is zczy li o b s zar w p o b liżu całeg o o b wo d u , Krąg p o więk s zał s ię, b y o b jąć n o we ziemie. Stary k ró l Uth er, k tó ry tak d łu g o n a mn ie p o lo wał, zap o mn iał o mo im is tn ien iu i p o s łał s we wo js k a, b y p atro lo wały g ran ice teg o p rzek lęteg o Kręg u . J a tak że zaczy n ałem s ię martwić — n iezb y t p o d o b ała mi s ię mo żliwo ś ć, że jak aś p ijawk a z p iek ła ro d em n ap ad n ie n a mn ie p o d czas s n u . Wziąłem więc p ięćd zies ięciu lu d zi — to b y li ws zy s cy , k tó rzy s ię zg ło s ili, a n ie ch ciałem tch ó rzy — i p ewn eg o p o p o łu d n ia p o jech aliś my tam. Natrafiliś my n a b an d ę lu d zi o martwy ch twarzach , k tó rzy p alili n a o łtarzu ży weg o k o zła. Ro zb iliś my ją. Wzięliś my jed n eg o jeń ca, p rzy wiązaliś my d o ich włas n eg o o łtarza i zaczęliś my wy p y ty wać. Po wied ział, że Krąg b ęd zie ró s ł tak d łu g o , aż p o k ry je cały ląd , o d o cean u d o o cean u . Pewn eg o d n ia jeg o g ran ice zetk n ą s ię p o d ru g iej s tro n ie ś wiata. J eżeli ch cemy o calić s we s k ó ry , to p o win n iś my s ię d o n ich p rzy łączy ć. Wted y jed en z mo ich lu d zi u d erzy ł g o n o żem i o n u marł. Nap rawd ę u marł. Po trafię ro zp o zn ać tru p a, g d y g o zo b aczę, wy s tarczająco częs to zab ijałem. Lecz k ied y jeg o k rew p o lała s ię n a k amień , o two rzy ł u s ta i wy d ał z s ieb ie n ajg ło ś n iejs zy ś miech , jak i w ży ciu s ły s załem. By ł n ib y g ro m. A p o tem ó w czło wiek u s iad ł, n ie o d d y ch ając, i zaczął s ię p alić. I zmien iał s wą p o s tać, aż s tał s ię jak ten p ło n ący n a o łtarzu k o zio ł, ty lk o więk s zy . Wted y u s ły s zeliś my jeg o g ło s . M ó wił: „Uciek aj, ś mierteln ik u ! Lecz n ig d y n ie o p u ś cis z teg o Kręg u !". I u wierz mi, u ciek aliś my ! Nieb o p o ciemn iało o d n ieto p erzy i in n y ch s two rzeń . Sły s zeliś my tęten t k o n i. Gn aliś my z mieczami w d ło n iach , mo rd u jąc ws zy s tk o , co s ię zb liży ło . By ły tam k o ty , tak ie jak te, k tó re zab iłeś , węże i jak ieś s k aczące s two ry , i Bó g wie co jes zcze. Kied y zb liżaliś my s ię d o g ran icy Kręg u , d o s trzeg ł n as jed en z p atro li k ró la Uth era i p rzy b y ł z p o mo cą. Z p ięćd zies ięciu lu d zi, k tó rzy p o s zli ze mn ą, wy jech ało s zes n as tu . A żo łn ierze też s tracili ze trzy d zies tu s wo ich . I k ied y ty lk o zo b aczy li, k im jes tem, zaciąg n ęli mn ie p rzed try b u n ał. Tu taj. To b y ł p ałac k ró la Uth era. Op o wied ziałem mu , czeg o d o k o n ałem, co wid ziałem i s ły s załem. Zro b ił to s amo , co k ied y ś Co rwin — zap ro p o n o wał całk o wite d aro wan ie win mn ie i mo im lu d zio m, jeżeli p rzy łączy my s ię d o n ieg o w walce ze Strażn ik ami Kręg u . Przes zed łs zy to , co

p rzes zed łem, zro zu miałem, że trzeb a p o ws trzy mać d iab els two , zg o d ziłem s ię więc. Po tem zach o ro wałem i p o d o b n o p rzez trzy d n i b red ziłem w g o rączce. By łem jak d zieck o , k ied y p rzy s zed łem d o s ieb ie. Do wied ziałem s ię, że p o d o b n ie zo s tali p o rażen i ws zy s cy , k tó rzy ze mn ą wjech ali d o Kręg u . Trzech u marło . Wró ciłem d o res zty mo ich lu d zi, o p o wied ziałem im ws zy s tk o , a o n i p rzy s tali n a p ro p o zy cję k ró la. Wzmo cn iliś my p atro le wo k ó ł Kręg u . Nie mo g liś my jed n ak p o ws trzy mać jeg o wzro s tu . Przez n as tęp n e lata s to czy liś my wiele p o ty czek , a o n wciąż s ię ro zs zerzał. Awan s o wałem, aż s tałem s ię p rawą ręk ą Uth era, tak jak n ieg d y ś Co rwin a. A p o tem s tarcia s tały s ię czy mś więcej n iż p o ty czk ami. Co raz więk s ze b an d y atak o wały n as z tej p iek ieln ej d ziu ry . Przeg raliś my k ilk a b itew. Zn is zczy li k ilk a n as zy ch p lacó wek . Aż p ewn ej n o cy n ad ciąg n ęła s tamtąd cała armia, h o rd a lu d zi i in n y ch s two ró w. Starliś my s ię wted y z n ajwięk s zą s iłą, z jak ą d an e n am b y ło s ię s p o tk ać. Kró l Uth er o s o b iś cie wy ru s zy ł d o walk i, ch o ć o d rad załem mu to — b y ł p o d es złeg o wiek u — i zg in ął o wej n o cy , a k raj p o zo s tał b ez wład cy . Ch ciałem, b y zo s tał n im mó j k ap itan , Lan celo t. J es t o wiele g o d n iejs zy m czło wiek iem n iż ja… To d ziwn e… Zn ałem Lan celo ta, tak ieg o jak o n , w Av alo n ie, ale ten tu taj n ie p o zn ał mn ie, k ied y p ierws zy raz s ię s p o tk aliś my . Niezwy k łe… W k ażd y m razie o d mó wił i ja mu s iałem p rzejąć tę fu n k cję. Nie cierp ię jej, ale có ż. Po ws trzy mu ję ich ju ż p rzez trzy lata. Ws zy s tk ie mo je in s ty n k ty k ażą mi u ciek ać. Co jes tem win ien ty m p rzek lęty m lu d zio m? Co mn ie o b ch o d zi, że ten p iek ieln y Krąg s ię ro zras ta? M ó g łb y m o d p ły n ąć za mo rze, d o jak ieg o ś k raju , g d zie n ie d o tarłb y za mo jeg o ży cia. Do d iab ła! Nie ch ciałem tej o d p o wied zialn o ś ci! A jed n ak teraz n ie mo g ę jej o d rzu cić. — Dlaczeg o ? — s p y tałem i zas k o czy ło mn ie b rzmien ie mo jeg o g ło s u . Zap ad ła cis za. Wy p ró żn ił fajk ę. Nab ił ją p o n o wn ie. Zap alił. Py k n ął. Cis za p an o wała n ad al. Do p iero p o d łu g iej ch wili milczen ia o d ezwał s ię. — Nie wiem — p o wied ział. — Wb iłb y m czło wiek o wi n ó ż w p lecy d la p ary b u tó w, g d y b y o n je miał, a mn ie marzły s to p y . Zro b iłem to k ied y ś , więc wiem. Ale tu taj… to co ś in n eg o . To zag raża k ażd emu , a ja jes tem jed y n y m, k tó ry p o trafi wy k o n ać tę ro b o tę. Na Bo g a! Wiem, że k ied y ś p o ch o wają mn ie tu taj razem z n imi ws zy s tk imi. A p rzecież n ie mo g ę s ię wy co fać. M u s zę p o ws trzy my wać to d iab els two , jak d łu g o zd o łam. Ch ło d n e p o wietrze n o cy s tu d ziło mo ją g ło wę, d ając — że s ię tak wy rażę — d o d atk o wy ciąg mej ś wiad o mo ś ci, mimo że ciało reag o wało d o ś ć s łab o . — Czy Lan ce n ie mó g łb y ich p o p ro wad zić? — s p y tałem.

— M o im zd an iem tak . Ale is tn ieje jes zcze jed en p o wó d , d la k tó reg o zo s taję. M y ś lę, że ten k o zło s twó r n a o łtarzu , czy mk o lwiek jes t, tro ch ę s ię mn ie b o i. By łem tam, o n p o wied ział, że n ie zd o łam wró cić, a jed n ak wró ciłem. Przeży łem ch o ro b ę, n a k tó rą p o tem zap ad łem. On wie, że to ja walczę z n im p rzez cały czas . Zwy cięży liś my w tej wielk iej, k rwawej b itwie o wej n o cy , k ied y zg in ął Uth er. Sp o tk ałem g o wted y w in n ej p o s taci i mn ie p o zn ał. M o że p o częś ci właś n ie to p o ws trzy mu je g o teraz. — W jak iej p o s taci? — Stwo ra o lu d zk im ciele, ale z k o zimi ro g ami i czerwo n y mi o czami. Do s iad ał s ro k ateg o k o n ia. Starliś my s ię z s o b ą, lecz ro zd zieliła n as fala walczący ch . Zres ztą d o b rze s ię s tało , b o wy g ry wał. Kied y s k rzy żo waliś my miecze, p rzemó wił d o mn ie, a ja p o zn ałem ten g ło s , jak g d y b y h u czący w mo jej g ło wie. Nazwał mn ie g łu p cem i p o wied ział, żeb y m p o rzu cił n ad zieje n a zwy cięs two . Lecz k ied y n ad s zed ł ś wit, p o le b y ło n as ze. Po g n aliś my ich z p o wro tem d o Kręg u . Zab ijaliś my u ciek ający ch , ale jeźd ziec n a s ro k aczu u s zed ł. Od tamtej n o cy zd arzały s ię wy p ad y , lecz żad en n ie b y ł tak i, jak tamten . Gd y b y m o p u ś cił ten k raj, n ad ciąg n ęłab y n as tęp n a tak a armia — k tó ra ju ż teraz s ię p rzy g o to wu je. Ów s twó r d o wied ziałb y s ię o mo im wy jeźd zie, tak jak d o wied ział s ię, że Lan ce wiezie d la mn ie k o lejn y rap o rt o ru ch ach wo js k wewn ątrz Kręg u , i wy s łał Strażn ik ó w, b y g o zab ili. Do tej p o ry d o wied ział s ię tak że i o to b ie. Z p ewn o ś cią zas tan awia s ię. Ch ciałb y wied zieć, k im jes teś i s k ąd p o ch o d zi two ja s iła… Po zo s tan ę tu taj i b ęd ę walczy ł, p ó k i n ie p ad n ę. M u s zę. Nie p y taj, d laczeg o . M am ty lk o n ad zieję, że n im n ad ejd zie d zień mo jej ś mierci, d o wiem s ię, s k ąd wzięło s ię to ws zy s tk o i d laczeg o is tn ieje Krąg . Us ły s załem trzep o t k o ło g ło wy . Sch y liłem s ię, b y u n ik n ąć teg o , co n ad laty wało . Niep o trzeb n ie. To b y ł ty lk o p tak . Biały p tak . Us iad ł mi n a lewy m ramien iu i ś wierg o tał cich o . Un io s łem d ło ń , a o n p rzes k o czy ł n a n ią. M iał p rzy wiązan ą d o n o g i k arteczk ę. Od czep iłem ją, p rzeczy tałem i zg n io tłem w ręk u . I zap atrzy łem s ię w o d leg łe, n iewid o czn e s tąd rzeczy . — Co s ię s tało , s ir Co rey u ? — zawo łał Gan elo n . Wiad o mo ś ć, k tó rą wy s łałem p rzed s o b ą d o celu mej p o d ró ży , p is an a mo ją włas n ą ręk ą, n ies io n a p rzez p tak a mo ich p rag n ień , mo g ła d o trzeć jed y n ie d o miejs ca, k tó re miało b y ć p rzy s tan k iem n a mo jej d ro d ze. Wp rawd zie n iezu p ełn ie to miejs ce miałem n a my ś li, p o trafię jed n ak o d czy ty wać włas n e wró żb y . — Co to jes t? — s p y tał Gan elo n . — Co tak ieg o trzy mas z w ręk u ? Wiad o mo ś ć? Przy tak n ąłem i p o d ałem mu ją. Nie b ard zo mo g łem wy rzu cić tę k arteczk ę, s k o ro wid ział, jak ją czy tałem. By ło n a n iej n ap is an e: „Przy b y wam". A n iżej mó j p o d p is .

Gan elo n p y k n ął z fajk i i w ś wietle jarząceg o s ię ty to n iu o d czy tał k artk ę. — On ży je? I p rzy b ęd zie tu taj? — zd u miał s ię. — Tak n ależało b y s ąd zić. — Dziwn e — s twierd ził. — Nie ro zu miem… — To wy g ląd a n a o b ietn icę p o mo cy — o d rzek łem, o d p rawiając p tak a, k tó ry zag ru ch ał d wa razy , zato czy ł k rąg n ad mo ją g ło wą i o d leciał. Gan elo n p o k ręcił g ło wą. — Nie ro zu miem. — Po có ż d aro wan emu k o n io wi zag ląd ać w zęb y ? To b ie u d ało s ię jed y n ie p o ws trzy mać Krąg . — To p rawd a — p rzy zn ał. — On mo że zd o ła g o zn is zczy ć. — A jeś li to ty lk o żart? Do ś ć o k ru tn y ? Zn o wu p o k ręcił g ło wą. — Nie. To n ie w jeg o s ty lu . Zas tan awiam s ię, o co mo że mu ch o d zić. — Prześ p ij s ię z ty m p ro b lemem — zap ro p o n o wałem. — Niewiele więcej mo g ę teraz zro b ić — o d rzek ł, tłu miąc ziewan ie. Ws taliś my i ru s zy liś my wzd łu ż mu ru . Na k o ry tarzu ży czy liś my s o b ie d o b rej n o cy , p o czy m ja, zataczając s ię, p o węd ro wałem k u o tch łan i s n u , w k tó rą zwaliłem s ię n a łeb , n a s zy ję.

ROZDZIAŁ II Dzień . Więcej zmęczen ia. Więcej b ó lu . Kto ś zo s tawił mi n o wy p łas zcz, b rązo wy . Uzn ałem, że d o b rze s ię zło ży ło . Zwłas zcza g d y n ab io rę ciała, a Gan elo n p rzy p o mn i s o b ie, jak ie k o lo ry n o s iłem. Nie zg o liłem b ro d y — k ied y mn ie zn ał, n ie b y łem tak i o wło s io n y . Starałem s ię też zmien iać g ło s , ilek ro ć o n b y ł w p o b liżu . Gray s wan d ira u k ry łem p o d łó żk iem. Przez cały ty d zień o rałem s o b ą b ez lito ś ci, ćwiczy łem d o s ió d my ch p o tó w. W k o ń cu b ó le min ęły i mięś n ie n ab rały tward o ś ci. Sąd zę, że w ciąg u ty ch s ied miu

d n i p rzy b rałem n a wad ze jak ieś s ied em k ilo . Po wo li, b ard zo p o wo li zaczy n ałem zn o wu czu ć s ię s o b ą. Ta k rain a n azy wała s ię Lo rrain e, tak jak o n a. Gd y b y m b y ł ak u rat w ro man ty czn y m n as tro ju , p o wied ziałb y m, że s p o tk aliś my s ię n a łące p o d mu rami zamk u , że o n a zb ierała k wiaty , a ja wy s zed łem n a s p acer, żeb y ro zlu źn ić mięś n ie i o d etch n ąć ś wieży m p o wietrzem. Bzd u ra. Wy d aje s ię, że mo żn a o k reś lić ją s ło wem: mark ietan k a. Sp o tk ałem ją wieczo rem, p o ciężk im d n iu s p ęd zo n y m g łó wn ie z mieczem i b u zd y g an em. Kied y zau waży łem ją p o raz p ierws zy , s tała o b o k p o la ćwiczeń , czek ając n a teg o , z k tó ry m b y ła u mó wio n a. Uś miech n ęła s ię d o mn ie, więc ja tak że s ię u ś miech n ąłem, s k in ąłem g ło wą, mru g n ąłem i p o s zed łem d alej. Nas tęp n eg o d n ia s p o tk aliś my s ię zn o wu i mijając ją, rzu ciłem: „Dzień d o b ry ". I ty le. A p o tem ciąg le n a n ią wp ad ałem. Po d k o n iec mo jeg o d ru g ieg o ty g o d n ia tu taj, k ied y mięś n ie p rzes tały mn ie b o leć, waży łem o s iemd zies iąt k ilo g ramó w i tak też s ię czu łem, u mó wiłem s ię z n ią n a wieczó r. Wied ziałem ju ż, jak i jes t jej s tatu s , ale n ie p rzes zk ad zało mi to . J ed n ak tej n o cy n ie ro b iliś my n ic, czeg o mo żn a b y s ię s p o d ziewać. Nie. Zamias t teg o ro zmawialiś my , a p o tem zd arzy ło s ię jes zcze co ś . W jej k as ztan o wy ch wło s ach d o s trzeg łem k ilk a p as emek s iwizn y , s ąd zę jed n ak , że n ie miała jes zcze trzy d zies tk i. Bard zo b łęk itn e o czy . Lek k o s p iczas ty p o d b ró d ek . Czy s te, ró wn e zęb y i u s ta, k tó re tak częs to s ię d o mn ie u ś miech ały . Gło s miała n ieco n o s o wy , wło s y za d łu g ie, mak ijaż n ało żo n y zb y t g ru b ą wars twą, k ry jący n ad miern e zn u żen ie, cerę za b ard zo p ieg o watą, s u k n ie zan ad to jas k rawe i o b cis łe. J ed n ak lu b iłem ją. Nie s p o d ziewałem s ię, że tak właś n ie b ęd ę to o d czu wał, g d y u mawiałem s ię z n ią n a tę n o c, p o n ieważ — jak ju ż mó wiłem — n ie o lu b ien ie mi ch o d ziło . Nie mieliś my d o k ąd iś ć, ch y b a że d o mo jej k o mn aty . No więc p o s zliś my tam. By łem ju ż k ap itan em i wy k o rzy s tałem mo je s tan o wis k o , k ażąc p rzy n ieś ć k o lację i d o d atk o wą b u telk ę win a. — Lu d zie s ię cieb ie b o ją — p o wied ziała. — M ó wią, że n ig d y s ię n ie męczy s z. — M ęczę s ię — o d p arłem. — M o żes z mi wierzy ć. — Oczy wiś cie — zg o d ziła s ię z u ś miech em, p o trząs ając zb y t d łu g imi wło s ami. — Ws zy s cy s ię męczy my . — Też tak s ąd zę — p o twierd ziłem. — Ile mas z lat? — A ile ty mas z lat?

— Dżen telmen n ie zad aje tak ich p y tań . — Dama tak że n ie. — Kied y zjawiłeś s ię tu , ws zy s cy my ś leli, że mas z p o n ad p ięćd zies iąt. — I… ? — I teraz n ie mają p o jęcia. Czterd zieś ci p ięć? Czterd zieś ci? — Nie — s twierd ziłem. — J a tak n ie my ś lałam. Ale two ja b ro d a zmy liła ws zy s tk ich . — Tak to jes t z b ro d ami. — Z k ażd y m d n iem wy g ląd as z lep iej. J es teś więk s zy … — Dzięk u ję. Czu ję s ię lep iej n iż wted y , k ied y tu p rzy b y łem. — Sir Co rey z Cab ry — p o wied ziała. — Gd zie leży Cab ra? Co to jes t Cab ra? Czy zab ierzes z mn ie tam ze s o b ą, jeś li cię ład n ie p o p ro s zę? — M ó g łb y m ci to o b iecać — o d rzek łem. — Ale s k łamałb y m. — Wiem. M imo to p rzy jemn ie b y ło b y to u s ły s zeć. — Więc d o b rze, zab io rę cię tam ze s o b ą. To p as k u d n e miejs ce. — Czy n ap rawd ę jes teś tak i d o b ry , jak mó wią? — Bo ję s ię, że n ie. A ty ? — Nie b ard zo . Ch ces z ju ż iś ć d o łó żk a? — Nie. Wo lę p o ro zmawiać. Nap ij s ię win a. — Dzięk i… Two je zd ro wie! — I two je. — J ak to s ię s tało , że jes teś tak im d o b ry m s zermierzem? — Zd o ln o ś ci i b ard zo d o b rzy n au czy ciele. — … I n io s łeś Lan ce'a p rzez cały czas … i zab iłeś tamte b es tie… — Plo tk a ro ś n ie w miarę p o wtarzan ia. — Ale ja cię o b s erwo wałam. Nap rawd ę jes teś lep s zy o d in n y ch . To d lateg o Gan elo n zap ro p o n o wał ci to , co ci zap ro p o n o wał. On p o zn aje tak ie rzeczy n a p ierws zy rzu t o k a. M iałam wielu p rzy jació ł s zermierzy i p rzy g ląd ałam s ię ich ćwiczen io m. Ty mó g łb y ś ich p o ciąć n a k awałk i. Lu d zie mó wią, że jes teś d o b ry m n au czy cielem. Lu b ią cię, mimo że s ię cieb ie b o ją. — Dlaczeg o s ię b o ją? Bo jes tem s iln y ? Na ś wiecie jes t wielu s iln y ch . Bo p o trafię s tać i wy wijać mieczem p rzez d łu żs zy czas ? — M y ś lą, że jes t w ty m co ś n ad p rzy ro d zo n eg o .

Ro ześ miałem s ię. — Nie. Po p ro s tu jes tem d ru g im s zermierzem w o k o licy . Przep ras zam, mo że trzecim. Ale s taram s ię. — Kto jes t lep s zy ? — Ery k z Amb eru . M o że. — Kim o n jes t? — Is to tą n ad p rzy ro d zo n ą. — I o n jes t n ajlep s zy ? — Nie. — Więc k to ? — Ben ed y k t z Amb eru . — Też jes t is to tą n ad p rzy ro d zo n ą? — J eżeli jes zcze ży je, to tak . — J es teś d ziwn y m czło wiek iem — o ś wiad czy ła. — Dlaczeg o ? Po wied z. Czy też jes teś is to tą n ad p rzy ro d zo n ą? — Nap ijmy s ię jes zcze win a. — Ud erzy mi d o g ło wy . — To d o b rze. Nalałem d o k ielich ó w. — Ws zy s cy u mrzemy — s twierd ziła. — W k o ń cu tak . — Ale tu taj, n ied łu g o , walcząc z ty m czy mś . — Dlaczeg o tak s ąd zis z? — To jes t zb y t s iln e. — Więc d laczeg o tu jes teś ? — Nie mam d o k ąd iś ć. Dlateg o p y tałam cię o Cab rę. — I d lateg o p rzy s złaś tu wieczo rem? — Nie. Przy s złam, żeb y s ię p rzek o n ać, jak i jes teś . — J es tem atletą, k tó ry p rzerwał tren in g i. Czy tu taj s ię u ro d ziłaś ? — Tak . W las ach . — Dlaczeg o s p o ty k as z s ię z ty mi lu d źmi? — A d laczeg o b y n ie? Zaws ze to lep iej, n iż co d zień czy ś cić o b cas y ze ś wiń s k iej mierzwy .

— Nig d y n ie miałaś s wo jeg o mężczy zn y ? Tak ieg o n a s tałe? — Tak . Nie ży je. To właś n ie o n zn alazł… M ag iczn y Krąg . — Przep ras zam. — Nie ma p o wo d u . M iał zwy czaj u p ijać s ię, k ied y ty lk o u d ało mu s ię p o ży czy ć lu b u k raś ć d o ś ć p ien ięd zy . Po tem wracał d o d o mu i b ił mn ie. Cies zy łam s ię, k ied y s p o tk ałam Gan elo n a. — Więc u ważas z, że to … ta rzecz jes t zb y t s iln a? I że w walce z n ią p rzeg ramy ? — Tak . — M o że mas z rację. Ale u ważam, że raczej s ię my lis z. Wzru s zy ła ramio n ami. — Czy b ęd zies z walczy ł razem z n ami? — Ob awiam s ię, że tak . — Nik t n ie wied ział n a p ewn o . Po wied zielib y mi. To mo że b y ć ciek awe. Ch ciałab y m wid zieć, jak walczy s z z k o zło lu d em. — Dlaczeg o ? — Bo zd aje s ię, że o n jes t ich p rzy wó d cą. Gd y b y ś g o zab ił, mielib y ś my jak ąś s zan s ę. M o że p o trafis z teg o d o k o n ać. — M u s zę — p o wied ziałem. — M as z jak ieś s p ecjaln e p o wo d y ? — Tak . — Os o b is te? — Tak . — Po wo d zen ia. — Dzięk i. Do p iła s wo je win o , więc zn ó w n ap ełn iłem jej k ielich . — Wiem, że o n jes t is to tą n ad p rzy ro d zo n ą. — M o że b y ś my zmien ili temat? — Do b rze. Ale zro b is z co ś d la mn ie? — Ty lk o p o wied z. — Włó ż ju tro zb ro ję, weź k o p ię, d o s iąd ź k o n ia i wy s ad ź z s io d ła Harald a, teg o wielk ieg o o ficera k awalerii. — Dlaczeg o ? — Po b ił mn ie w zes zły m ty g o d n iu tak , jak to ro b ił J arl. Zro b is z to d la mn ie?

— J as n e. — Nap rawd ę? — Czemu n ie? M o żes z u ważać g o za wy s ad zo n eg o . Po d es zła i p rzy tu liła s ię d o mn ie. — Ko ch am cię — p o wied ziała. — Bzd u ra. — No d o b rze. A co p o wies z n a: lu b ię cię? — To ju ż lep iej. J a… Zimn y , p araliżu jący p o wiew d mu ch n ął mi w k ark . Zes zty wn iałem i p ró b o wałem o p rzeć s ię temu , co miało n as tąp ić, całk o wicie b lo k u jąc s wó j u my s ł. Kto ś mn ie s zu k ał. Bez wątp ien ia b y ł to k to ś z ro d u Amb er i u ży wał mo jeg o Atu tu czy czeg o ś w ty m ro d zaju . Teg o u czu cia n ie mo żn a p o my lić z żad n y m in n y m. J eś li to b y ł Ery k , to ro b ił to lep iej, n iż mó g łb y m s ię s p o d ziewać. W k o ń cu o s tatn im razem, k ied y b y liś my w k o n tak cie, n iemal mu wy p aliłem mó zg . Nie mó g ł to b y ć Ran d o m, ch y b a że wy d o s tał s ię z więzien ia, w co tru d n o b y ło u wierzy ć. J u lian i Cain e mo g li iś ć d o d iab ła. Bley s p rawd o p o d o b n ie n ie ży ł. By ć mo że Ben ed y k t tak że. Po zo s tawali Gerard , Bran d i n as ze s io s try . Z n ich ws zy s tk ich jed y n ie Gerard mó g ł mi d o b rze ży czy ć. Tak więc o p ierałem s ię o d k ry ciu , i to z d o b ry m s k u tk iem. Zajęło mi to jak ieś p ięć min u t, p o k tó ry ch d rżałem mo k ry o d p o tu . Lo rrain e p atrzy ła n a mn ie d ziwn ie. — Co s ię s tało ? — s p y tała. — Nie jes teś p rzecież p ijan y . J a też n ie. — To ty lk o atak . Zd arzają mi s ię czas ami — wy jaś n iłem. — Tak a ch o ro b a, k tó rą złap ałem n a wy s p ach . — Wid ziałam twarz — o ś wiad czy ła. — M o że b y ła n a p o d ło d ze, a mo że ty lk o w mo jej g ło wie… To b y ł s tary czło wiek . Ko łn ierz jeg o s zaty b y ł zielo n y , a o n s am b ard zo p o d o b n y d o cieb ie. Ty lk o b ro d ę miał s iwą. Wted y ją u d erzy łem. — Kłamies z! Nie mo g łaś … — M ó wię ty lk o , co wid ziałam! Nie b ij mn ie! Nie wiem, co to zn aczy ło ! Kim o n b y ł? — M y ś lę, że to b y ł mó j o jciec. Bo że, to d ziwn e… — Co s ię s tało ? — p o wtó rzy ła. — Atak — s twierd ziłem. — Kied y mn ie d o p ad n ie, to lu d zio m wy d aje s ię, że wid zą mo jeg o o jca, n a ś cian ie alb o n a p o d ło d ze. Nie p rzejmu j s ię. To n ie jes t zaraźliwe.

— Bzd u ry — o ś wiad czy ła. — Os zu k u jes z mn ie. — Wiem. Ale zap o mn ij o ty m, p ro s zę cię. — Dlaczeg o ? — Bo mn ie lu b is z — o d p arłem. — Pamiętas z? I d lateg o , że ju tro wy s ad zę z s io d ła Harald a. — To p rawd a — p rzy zn ała. Zn o wu zacząłem s ię trząś ć, więc zd jęła z łó żk a k o c i zarzu ciła mi g o n a p lecy . Po d ała win o , a ja wy p iłem. Po tem u s iad ła o b o k i o p arła mi g ło wę n a ramien iu . Ob jąłem ją. Zaczął wy ć p iek ieln y wich er, u s ły s załem s zy b k i s tu k o t k ro p elek d es zczu , k tó ry p rzy s zed ł wraz z wiatrem. Przez ch wilę zd awało mi s ię, że co ś wali w o k ien n ice. Lo rrain e s k u liła s ię. — Nie p o d o b a mi s ię to , co d zieje s ię tej n o cy — p o wied ziała. — M n ie też n ie. Id ź i załó ż s ztab ę n a d rzwi. Są ty lk o zary g lo wan e. Zajęła s ię ty m, a ja p rzes u n ąłem ławę tak , b y s tała n a wp ro s t jed y n eg o o k n a w k o mn acie. Wy jąłem s p o d łó żk a Gray s wan d ira i wy ciąg n ąłem g o z p o ch wy . Po tem zg as iłem ws zy s tk ie ś wiatła p ró cz jed n ej ś wiecy , s to jącej n a s to lik u p o mo jej p rawej ręce. Us iad łem z k lin g ą n a k o lan ach . — Co ro b imy ? — s p y tała Lo rrain e, s iad ając z lewej s tro n y . — Czek amy — o d rzek łem. — Na co ? — Nie jes tem p rzek o n an y , ale ta n o c z p ewn o ś cią wy d aje s ię o d p o wied n ia. Zad rżała i p rzy s u n ęła s ię b liżej. — M o że b ęd zie lep iej, jeś li s o b ie p ó jd zies z — zap ro p o n o wałem. — Wiem — o d p arła. — Ale b o ję s ię wy jś ć. Po trafis z mn ie o b ro n ić, jeś li tu zo s tan ę, p rawd a? Po k ręciłem g ło wą. — Nie wiem n awet, czy s ieb ie p o trafię o b ro n ić. Do tk n ęła Gray s wan d ira. — J ak i p ięk n y miecz! Nig d y tak ieg o n ie wid ziałam. — Nie ma d ru g ieg o tak ieg o — wy jaś n iłem. Za k ażd y m mo im p o ru s zen iem ś wiatło in aczej p ad ało n a o s trze, tak że raz zd awało s ię p o k ry te n ielu d zk ą k rwią o p o marań czo wy m o d cien iu , a raz leżało zimn e i b lad e jak ś n ieg lu b p ierś k o b iety , d rżące, g d y o g arn iał mn ie ch łó d .

Zas tan awiałem s ię, jak d o s zło d o teg o , że Lo rrain e p o d czas p ró b y k o n tak tu zo b aczy ła co ś , czeg o ja n ie wid ziałem. Nie mo g ła p rzecież wy my ś lić czeg o ś tak ieg o . — W to b ie też jes t co ś n iezwy k łeg o — p o wied ziałem. Świeca zamig o tała cztery czy p ięć razy , zan im Lo rrain e s ię o d ezwała. — M am s zczątk o wy d ar jas n o wid zen ia — p o wied ziała w k o ń cu . — M o ja matk a b y ła b ard ziej u zd o ln io n a. Lu d zie mó wią, że b ab k a b y ła czaro wn icą. J a s ię n a ty m n ie zn am. Zres ztą n iewielk i to d ar. Od lat ju ż z n ieg o n ie k o rzy s tam. Zaws ze w rezu ltacie tracę więcej, n iż zy s k u ję. — Co mas z n a my ś li? — s p y tałem, k ied y u milk ła. — Rzu ciłam u ro k , b y zd o b y ć mo jeg o p ierws zeg o mężczy zn ę — wy jaś n iła. — I s am wid zis z, co z teg o wy n ik ło . Gd y b y n ie to , rad ziłab y m s o b ie d u żo lep iej. Ch ciałam mieć ś liczn ą có reczk ę i s p rawiłam, że tak s ię s tało … Przerwała n ag le i zro zu miałem, że p łacze. — O co ch o d zi? — M y ś lałam, że wies z… — Nie wiem o n iczy m. — To o n a b y ła tą małą d ziewczy n k ą w M ag iczn y m Kręg u . M y ś lałam, że wies z… — Przy k ro mi. — Ch ciałab y m u tracić ten d ar. Nie k o rzy s tam z n ieg o . Ale o n n ie d aje mi s p o k o ju . Ciąg le zs y ła mi s n y i zn ak i, a o n e n ig d y n ie d o ty czą s p raw, n a k tó re mo g łab y m co ś p o rad zić. Ch ciałab y m, żeb y mn ie o p u ś cił i d ręczy ł k o g o in n eg o ! — To jed y n a rzecz, Lo rrain e, k tó rej twó j d ar n ie u czy n i. Ob awiam s ię, że o trzy małaś g o n a zaws ze. — Sk ąd wies z? — Po p ro s tu zn ałem k ied y ś tak ich lu d zi jak ty . — Ty też mas z p o d o b n e zd o ln o ś ci? Prawd a? — M am. — Więc czu jes z, że tam, n a zewn ątrz, co ś jes t? — Tak . — J a tak że. Czy wies z, co o n o ro b i? — Szu k a mn ie. — Tak , ja też to wy czu wam. Ale d laczeg o ? — M o że ch ce wy p ró b o wać mo je s iły . On o wie, że tu taj jes tem. A jeżeli jes tem n o wy m s p rzy mierzeń cem Gan elo n a, to mu s i s ię zas tan awiać, co s o b ą rep rezen tu ję, co

p o trafię… — Czy to s am ro g aty ? — Nie wiem. Ale ch y b a n ie. — Dlaczeg o tak s ąd zis z? — Bo jeś li n ap rawd ę jes tem ty m, k tó ry mo że g o zn is zczy ć, to b ez s en s u b y ło b y mn ie s zu k ać w twierd zy wro g a, g d zie o tacza mn ie s iła. Sąd zę, że to k tó ry ś z jeg o p ach o łk ó w p ró b u je mn ie zn aleźć. M o że to d u ch mo jeg o o jca… n ie wiem. Ale jeś li s łu g a ro g ateg o o d s zu k a mn ie i p o zn a mo je imię, o n b ęd zie wied ział, jak s ię p rzy g o to wać. J eżeli ó w s łu g a zn ajd zie mn ie i p o k o n a, p ro b lem b ęd zie ro związan y . A jeś li ja zwy ciężę, to o n u zy s k a p ewn e in fo rmacje d o ty czące mo ich mo żliwo ś ci. Zy s k a więc, jak k o lwiek rzecz s ię u ło ży . Po co więc miałb y n a ty m etap ie g ry n arażać włas n ą ro g atą czas zk ę? Czek aliś my w s p o witej mro k iem k o mn acie, a ś wieca wy p alała min u ty . — Co miałeś n a my ś li — s p y tała — k ied y p o wied ziałeś , że cię o d s zu k a i p o zn a two je imię… ? J ak ie imię? — Imię teg o , k tó ry z tru d em tu d o tarł — o d rzek łem. — M y ś lis z, że mo że zn ać cię s k ąd ś … ? — M y ś lę, że mo że — p o twierd ziłem. Wted y o d s u n ęła s ię o d e mn ie. — Nie b ó j s ię — p o wied ziałem. — Nie s k rzy wd zę cię. — Bo ję s ię i s k rzy wd zis z mn ie — o ś wiad czy ła. — Wiem o ty m. Ale ch cę cieb ie. Dlaczeg o tak jes t? — Nie wiem — o d p arłem. — Tam, n a zewn ątrz, co ś jes t — p o wied ziała z o d cien iem h is terii w g ło s ie. — J es t b lis k o ! Bard zo b lis k o ! Słu ch aj! Słu ch aj! — Zamk n ij s ię! — rzu ciłem. Po czu łem, jak ch łó d o p ad a mi n a k ark i o wija s ię wo k ó ł s zy i. — Od ejd ź p o d ś cian ę, za łó żk o . — Bo ję s ię ciemn o ś ci — zap ro tes to wała. — Od ejd ź, b o b ęd ę mu s iał cię o g łu s zy ć i zan ieś ć. Zawad zas z mi tu taj. Przez wy cie wich ru u s ły s załem ciężk ie u d erzen ia s k rzy d eł, a g d y Lo rrain e p o ru s zy ła s ię, b y s p ełn ić mo je p o lecen ie, co ś zaczęło s ię ws p in ać p o mu rze. A p o tem s p o jrzałem w d wo je g o rący ch , czerwo n y ch ś lep i, k tó re wp atry wały s ię w mo je o czy . Sp u ś ciłem wzro k . Stwó r s tał n a wy s tęp ie mu ru za o k n em i p rzy g ląd ał mi s ię.

M iał p o n ad metr o s iemd zies iąt wzro s tu , a z czo ła wy ras tały mu wielk ie ro g i. J eg o n ag ie ciało b y ło b arwy s zaro p o p ielatej. Wy d awał s ię b ezp łcio wy , a jeg o wielk ie b ło n ias te s k rzy d ła ro zciąg ały s ię d alek o w n o c. W p rawej d ło n i trzy mał k ró tk i, ciężk i miecz; ru n y p o k ry wały całą k lin g ę. Lewą ręk ą ś cis k ał k ratę w o k n ie. — Wejd ź, ale n a włas n e ry zy k o — p o wied ziałem g ło ś n o i s k iero wałem o s trze Gray s wan d ira w s tro n ę jeg o p iers i. Zaś miał s ię. Po p ro s tu s tał tam i ch ich o tał. Pró b o wał zn ó w s p o jrzeć mi w o czy , ale n ie p o zwo liłem mu n a to . Gd y b y mu s ię u d ało , p o zn ałb y mn ie, jak p o zn ał mn ie tamten p iek ieln y k o t. Kied y s ię o d ezwał, b rzmiało to , jak b y fag o t p rzemó wił lu d zk im g ło s em. — Ty n im n ie jes teś — p o wied ział. — J es teś mn iejs zy i s tars zy . A jed n ak ta k lin g a… mo że n ależeć d o n ieg o . Kim jes teś ? — A k im ty jes teś ? — s p y tałem. — Stry g alld wir, to mo je imię. Zak ln ij n a n ie, a p o żrę two je s erce i wątro b ę. — Zak ląć? Nie p o trafiłb y m n awet teg o imien ia wy mó wić — o ś wiad czy łem. — A mo ja mars k o ś ć p rzy p rawi cię o ro zs tró j żo łąd k a. Od ejd ź. — Kim jes teś ? — p o wtó rzy ł. — Misli, gammi gra'dil, Strygalldwir — p o wied ziałem, a o n p o d s k o czy ł, jak b y p rzy p alo n o mu p ięty . — Ch ces z mn ie o d eg n ać tak p ro s ty m zak lęciem? — zap y tał, g d y zn o wu p rzy s iad ł. — Nie n ależę d o is to t n iżs zy ch . — Zd aje s ię, że b y ło ci tro ch ę n iep rzy jemn ie. — Kim jes teś ? — zap y tał zn o wu . — Nie twó j in teres , ro b aczk u . Bied ro n eczk o , leć d o n ieb a… — Cztery razy mu s zę cię zap y tać i cztery razy n ie o trzy mać o d p o wied zi, n im b ęd ę mó g ł wejś ć i cię zab ić. Kim jes teś ? — Nie — o d p arłem, ws tając. — Wejd ź i s p ło ń ! Wted y o n wy rwał k ratę, a wiatr, k tó ry wp ad ł wraz z n im d o k o mn aty , zd mu ch n ął ś wiecę. Rzu ciłem s ię n ap rzó d . Is k ry try s n ęły , g d y Gray s wan d ir n ap o tk ał ciemn e, p o k ry te ru n ami o s trze. Starliś my s ię i o d s k o czy łem. M o je o czy p rzy zwy czaiły s ię d o p ó łmro k u i b rak ś wiatła mi n ie p rzes zk ad zał. Stwó r tak że wid ział w ciemn o ś ci. By ł s iln iejs zy n iż czło wiek , ale ja ró wn ież jes tem s iln iejs zy . Ok rążaliś my k o mn atę. Wo k ó ł n as wiro wał lo d o waty wich er, a g d y zn o wu zn aleźliś my s ię p rzy o k n ie,

w mo ją twarz u d erzy ły k ro p le d es zczu . Za p ierws zy m razem, k ied y g o d o s ięg łem — d łu g ie cięcie p rzez p ierś — n ie wy d ał z s ieb ie g ło s u , ch o ć wo k ó ł b rzeg ó w ran y zatań czy ły maleń k ie p ło my k i. Gd y trafiłem g o p o raz d ru g i — wy s o k o w ramię — k rzy k n ął, p rzek lin ając mn ie. — Dzis iejs zej n o cy wy s s am s zp ik z two ich k o ś ci! — zawo łał. — Po tem wy s u s zę je i p rzero b ię n a n iezwy k łe in s tru men ty ! A ile razy n a n ich zag ram, ty le razy twó j d u ch b ęd zie s ię wił w b ezcieles n ej ag o n ii! — Śliczn ie s ię p alis z — o d p arłem. Zwo ln ił n a u łamek s ek u n d y i w ty m d o s trzeg łem s wo ją s zan s ę. Od b iłem w b o k o s trze o zd o b io n e ru n ami, a mó j wy p ad b y ł b ez zarzu tu . Celo wałem w jeg o p ierś . I trafiłem. Zawy ł, ale n ie u p ad ł… Gray s wan d ir, s zarp n ięty , wy p ad ł mi z ręk i, a wo k ó ł ran y wy k witły p ło my k i. Stry g alld wir s tał, p ło n ąc. Po tem p o s tąp ił k ro k w mo ją s tro n ę, a ja ch wy ciłem małe k rzes ełk o i trzy małem je n ib y tarczę. — Nie mam s erca tam, g d zie zwy k li lu d zie — p o wied ział. Zaatak o wał, lecz zab lo k o wałem cio s , trafiając g o w o k o n o g ą k rzes ła. Od rzu ciłem je, ch wy ciłem jeg o p rawy n ad g ars tek , wy k ręciłem i z całej s iły waln ąłem g o k an tem d ło n i w ło k ieć. Us ły s załem s u ch y trzas k i ru n iczn y miecz b rzęk n ął o p o d ło g ę. Wted y o n u d erzy ł mn ie lewą ręk ą w g ło wę. Up ad łem. Ch ciał s k o czy ć p o b ro ń , ale ch wy ciłem g o za k o s tk ę i s zarp n ąłem. Ro zciąg n ął s ię jak d łu g i, a ja p o d s k o czy łem i złap ałem g o za g ard ło . Po ch y liłem g ło wę n a ramię, o p ierając b ro d ę o p ierś . On s tarał s ię d o s ięg n ąć mej twarzy p alcami lewej d ło n i. Gd y zacis k ałem ś mierteln y ch wy t, p o s zu k ał s p o jrzen iem my ch o czu . Ty m razem n ie u n ik ałem jeg o wzro k u . W g łęb i u my s łu p o czu łem n iewielk i ws trząs — o b aj wied zieliś my , że zn amy p rawd ę. — Ty ! — zd o łał wy ch arczeć, n im mo cn o s k ręciłem ręce i ży cie zg as ło w czerwo n y ch ś lep iach . Ws tałem, o p arłem mu n o g ę n a p iers i i wy s zarp n ąłem Gray s wan d ira z ran y . Stwó r b u ch n ął o g n iem i p ło n ął, aż zo s tała p o n im jed y n ie wy p alo n a p lama n a p o d ło d ze. Wted y p o d es zła Lo rrain e. Ob jąłem ją, a o n a p o p ro s iła, żeb y ją o d p ro wad zić n a k waterę i d o łó żk a. Tak u czy n iłem, ale n ie ro b iliś my n ic, leżeliś my ty lk o o b o k s ieb ie, p ó k i n ie zas n ęła, p łacząc. I tak p o zn ałem Lo rrain e.

Lan ce, Gan elo n i ja, k o n n o , s taliś my n a s zczy cie wzg ó rza, a p rzed p o łu d n io we

s ło ń ce g rzało n am k ark i. Patrzy liś my w d ó ł. Wy g ląd o k o licy p o twierd zał to , czeg o ju ż s ię d o my ś lałem. Sp lątan e g ąs zcze p rzy p o min ały d o lin ę n a p o łu d n ie o d Amb eru . O mó j o jcze! Có ż u czy n iłem? — k rzy k n ąłem w d u ch u , lecz jed y n ą o d p o wied zią b y ł ciemn y Krąg , ro zciąg ający s ię d alej, n iż s ięg ał wzro k . Przy g ląd ałem s ię p rzez k ratę p rzy łb icy s p o p ielo n emu , wy n is zczo n emu i cu ch n ącemu zg n ilizn ą o b s zaro wi. W o s tatn ich d n iach n ie zd ejmo wałem h ełmu . Lu d zie u ważali to za p o zę, lecz ran g a d awała mi p rawo d o d ziwactw. No s iłem g o ju ż d wa ty g o d n ie, o d czas u walk i ze Stry g alld wirem. Wło ży łem zaraz n as tęp n eg o ran k a, zan im wy s ad ziłem z s io d ła Harald a, d o trzy mu jąc o b ietn icy d an ej Lo rrain e. Ro zras tałem s ię; u zn ałem więc, że lep iej b ęd zie n ie p o k azy wać twarzy . Waży łem teraz jak ieś d ziewięćd zies iąt k ilo i czu łem s ię jak za d awn y ch czas ó w. Gd y b y u d ało mi s ię p o mó c w s p rzątan iu b ałag an u w k rain ie zwan ej Lo rrain e, wied ziałb y m, że zy s k ałem p rzy n ajmn iej mo żliwo ś ć s p ró b o wan ia teg o , czeg o p rag n ąłem n ajb ard ziej. A mo że i wy g ran ej. — Więc to jes t to — p o wied ziałem. — Nie wid zę, b y g d zieś g ro mad ziły s ię wo js k a. — Ch y b a mu s imy p o jech ać d alej n a p ó łn o c — s twierd ził Lan ce. — A i tak ty lk o w n o cy zd o łamy ich wy p atrzy ć. — J ak d alek o n a p ó łn o c? — Trzy , cztery lig i. Nie trzy mają s ię jed n eg o miejs ca. Dwa d n i jech aliś my , b y d o trzeć d o Kręg u . Wcześ n iej teg o ran k a s p o tk aliś my p atro l. Po wied zieli n am, że k ażd ej n o cy wo js k a zb ierały s ię wewn ątrz, ćwiczy ły i z n ad ejś ciem ś witu o d ch o d ziły w g łąb . Po d o b n o wieczn ie h u czały n ad n imi g ro my i b u rza n ie u s tawała an i n a ch wilę. — Zan im ru s zy my , zjed zmy ś n iad an ie — zap ro p o n o wałem. — Czemu n ie… — zg o d ził s ię Gan elo n . — J es tem g ło d n y , a czas u mamy d o ś ć. Zs ied liś my więc z k o n i i zab raliś my s ię d o s u s zo n eg o mięs a. — Wciąż n ie p o jmu ję, o co ch o d ziło w tej wiad o mo ś ci — p o wied ział Gan elo n , k ied y ju ż b ek n ął, p o k lep ał s ię p o b rzu ch u i zap alił fajk ę. — Czy o n s tan ie z n ami d o d ecy d u jącej b itwy , czy n ie? I g d zie jes t, jeżeli n ap rawd ę zamierza n am p o mó c? Dzień s tarcia zb liża s ię n ieu ch ro n n ie. — Zap o mn ij o n im — p o rad ziłem. — To p ewn o b y ł żart. — Nie p o trafię! — zawo łał. — Niech to lich o ! Cała ta s p rawa jes t więcej n iż d ziwn a.

— O co ch o d zi? — s p y tał Lan ce i wted y p o jąłem, że Gan elo n n ic mu n ie p o wied ział. — M ó j d awn y s u weren , lo rd Co rwin , p rzy s łał d ziwn ą wieś ć — wy jaś n ił Gan elo n . — Przy n ió s ł ją p tak . Co rwin p is ze w n iej, że p rzy b y wa. M y ś lałem, że n ie ży je, ale n ap is ał tę k artk ę. Wciąż n ie wiem, jak to ro zu mieć. — Co rwin ? — u p ewn ił s ię Lan ce, a ja ws trzy małem o d d ech . — Co rwin z Amb eru ? — Tak , z Amb eru i z Av alo n u . — Zap o mn ij o tej wiad o mo ś ci. — Dlaczeg o ? — To czło wiek b ez h o n o ru i jeg o o b ietn ice n ic n ie zn aczą. — Zn as z g o ? — Sły s załem o n im. Dawn o temu wład ał tą k rain ą. Nie p amiętas z o p o wieś ci o wład cy -d emo n ie? To b y ł właś n ie o n , Co rwin , w czas ach p rzed mo im u ro d zen iem. Najlep s zą rzeczą, jak ą u czy n ił, b y ła ab d y k acja i u cieczk a, g d y o p ó r s tał s ię zb y t s iln y . To b y ła n iep rawd a! A mo że? Amb er rzu ca n ies k o ń czen ie wiele Cien i, a mó j Av alo n — ze wzg lęd u n a mo ją tam o b ecn o ś ć — tak że n iemało . M o g ę b y ć zn an y w wielu miejs cach , w k tó ry ch n ie p o s tała n awet mo ja s to p a, p o n ieważ p rzeb y wały tam mo je cien ie, w n ied o s k o n ały s p o s ó b k o p iu jące mo je czy n y i my ś li. — Nie — rzek ł Gan elo n . — Nig d y n ie p o ś więcałem u wag i d awn y m o p o wieś cio m. Ale zas tan awiam s ię, czy tu tejs zy wład ca mó g ł b y ć ty m s amy m czło wiek iem. To ciek awe. — By ł czaro wn ik iem — o ś wiad czy ł Lan ce. — Ten , k tó reg o ja zn ałem, b y ł n im n a p ewn o — s twierd ził Gan elo n . — Wy p ęd ził mn ie z k rain y , k tó rej teraz an i mag ia, an i wied za n ie p o trafią o d n aleźć. — Nig d y o ty m n ie mó wiłeś — zd ziwił s ię Lan ce. — J ak to s ię s tało ? — Nie two ja s p rawa — o d p arł Gan elo n i Lan ce u milk ł. Wy jąłem s wo ją fajk ę — d o s tałem ją d wa d n i temu — i Lan ce zro b ił to s amo . M o ja b y ła z g lin y , ciężk o ciąg n ęła i s zy b k o s ię n ag rzewała. Zap aliliś my . — No có ż, ch y trze mn ie p o d s zed ł — p o wied ział Gan elo n . — Zap o mn ijmy o ty m. Nie zap o mn ieliś my , o czy wiś cie. Ale n ie wracaliś my ju ż d o teg o tematu . Gd y b y n ie ó w mro czn y o b s zar w p o b liżu , b y ło b y całk iem p rzy jemn ie leżeć tak

i o d p o czy wać. Po czu łem n ag le, że ci d waj s ą mi b lis cy . Ch ciałem co ś p o wied zieć, ale n iczeg o n ie mo g łem wy my ś lić. Gan elo n ro związał mó j p ro b lem, wracając d o s p raw b ieżący ch . — Więc p ro p o n u jes z u d erzy ć n a n ich , zan im zd ążą n as zaatak o wać? — zap y tał. — Zg ad za s ię — p o twierd ziłem. — I p rzen ieś ć wo jn ę n a ich tery to riu m. — Kło p o t w ty m, że to jes t rzeczy wiś cie ich tery to riu m. Zn ają je lep iej o d n as , a k to wie, jak ie p o tęg i b ęd ą mo g li tam p rzy wo łać n a p o mo c… — Trzeb a zab ić ro g ateg o , wted y p ó jd ą w ro zs y p k ę. — M o że. A mo że i n ie. M o że zd o łas z teg o d o k o n ać — zas tan awiał s ię Gan elo n . — Nie wiem, czy ja b y m to p o trafił, ch y b a że miałb y m s zczęś cie. On jes t zb y t ważn y , b y łatwo d ać s ię zab ić. Wy d aje mi s ię wp rawd zie, że jes tem tak s amo d o b ry jak p arę lat temu , ale n iewy k lu czo n e, że o s zu k u ję s am s ieb ie. M o że zmięk łem. Do d iab ła, n ig d y n ie ch ciałem p rzy jąć tej s ied zącej p racy ! — Wiem — s twierd ziłem. — Wiem — p o wied ział Lan ce. — Lan ce — zap y tał Gan elo n — czy s ąd zis z, że p o win n iś my d ziałać tak , jak p ro p o n u je n as z p rzy jaciel? Po win n iś my atak o wać? M ó g ł wzru s zy ć ramio n ami i wy k ręcić s ię o d o d p o wied zi, ale n ie zro b ił teg o . — Tak — o ś wiad czy ł. — Os tatn im razem p rawie n as d o s tali. Owej n o cy , g d y zg in ął k ró l Uth er, n iewiele ju ż b rak o wało . J eś li n ie u d erzy my w n ich teraz, to czu ję, że n as tęp n y m razem mo g ą n as załatwić. Och , n ie b ęd zie łatwo i n a p ewn o s o lid n ie ich wy s zczerb imy . Ale mo że im s ię u d ać. Trzeb a teraz zo b aczy ć ws zy s tk o , co jes t d o zo b aczen ia, a p o p o wro cie wziąć s ię d o p lan o wan ia atak u . — Do b rze — zg o d ził s ię Gan elo n . — J a tak że mam d o ś ć czek an ia. Kied y p o wró cimy , p o wied z mi to jes zcze raz, a p o s tąp ię tak , jak rad zis z. I tak też zro b iliś my . Po p o łu d n iu p o jech aliś my n a p ó łn o c, u k ry liś my s ię wś ró d wzg ó rz i o b s erwo waliś my Krąg . Po tamtej s tro n ie g ran icy o n i ćwiczy li i o d p rawiali s we d ziwn e o b rzęd y . Ich s iły o cen iłem n a cztery ty s iące żo łn ierzy . M y mieliś my d wa i p ó ł ty s iąca. Z n imi b y ły jes zcze ró żn e n iezwy k łe, latające, s k aczące i p ełzające s two ry , k tó re h ałas o wały w ciemn o ś ciach . Z n ami — n as ze mężn e s erca. Otó ż to . Po trzeb o wałem jed y n ie k ilk u min u t s am n a s am z ich p rzy wó d cą. Wted y ws zy s tk o s ię ro zs trzy g n ie, tak czy in aczej. Ws zy s tk o . Nie mo g łem teg o p o wied zieć s wo im to warzy s zo m, ale tak a b y ła p rawd a.

Wid zicie, to ja b y łem o d p o wied zialn y za cały ten Krąg . J a g o s two rzy łem i d o mn ie n ależało jeg o zn is zczen ie. J eżeli p o trafię to u czy n ić. Bałem s ię, że n ie p o trafię. W wy b u ch u p as ji, s p o wo d o wan ej wś ciek ło ś cią, b ó lem i zg ro zą, s p u ś ciłem tę rzecz z u więzi, a o n a teraz o d b ijała s ię cien iem n a k ażd ej is tn iejącej ziemi. Tak a jes t mo c k lątwy k s ięcia Amb eru . Ob s erwo waliś my ich , Strażn ik ó w Kręg u , p rzez całą n o c, b y o d jech ać o ś wicie. Decy zja b rzmiała: atak o wać! Przez całą d ro g ę p o wro tn ą n ic n as n ie ś cig ało . Wró ciliś my d o Twierd zy Gan elo n a i zab raliś my s ię d o p lan ó w. Żo łn ierze b y li g o to wi, mo że n awet za b ard zo . Po s tan o wiliś my u d erzy ć p rzed u p ły wem d wó ch ty g o d n i.

Leżąc o b o k Lo rrain e, o p o wied ziałem jej o ws zy s tk im. Czu łem, że p o win n a wied zieć. Po s iad ałem wy s tarczającą mo c, b y u k ry ć ją g d zieś w Cien iu — n aty ch mias t, jes zcze tej n o cy , g d y b y s ię ty lk o zg o d ziła. Od mó wiła. — Zo s tan ę z to b ą — p o wied ziała. — J ak ch ces z. Nie mó wiłem jej o s wo im p rzek o n an iu , że ws zy s tk o jes t w mo ich ręk ach . M iałem jed n ak u czu cie, że wie o ty m i z jak ich ś p o wo d ó w u fa mi. J a b y m n ie u fał. Ale to w k o ń cu jej s p rawa. — Wies z, co mo że s ię zd arzy ć — p o wied ziałem. — Wiem — o d p arła i czu łem, że wie n ap rawd ę. I to b y ło to . Po tem zajęliś my s ię in n y mi s p rawami, a w k o ń cu zas n ęliś my .

M iała s en . — M iałam s en — p o wied ziała mi ran o . — O czy m? — O n ad ch o d zącej b itwie — wy jaś n iła. — Wid ziałam cieb ie, jak walczy s z z ro g aty m. — Kto zwy ciężał? — Nie wiem. Ale g d y s p ałeś , zro b iłam co ś , co mo że ci p o mó c. — Wo lałb y m, żeb y ś d ała s o b ie z ty m s p o k ó j — o d p arłem. — Po trafię s am

o s ieb ie zad b ać. — A p o tem ś n iłam o włas n ej ś mierci. — Po zwó l mi zab rać cię d o p ewn eg o miejs ca, k tó re zn am. — Nie. M o je miejs ce jes t tu taj. — Nie twierd zę, że jes teś mo ją włas n o ś cią — p rzek o n y wałem ją. — Ale p o trafię u ch ro n ić cię p rzed ty m, co ci s ię ś n iło . Uwierz mi, jes t to w mo jej mo cy . — Wierzę ci, ale n ie p ó jd ę. — J es teś ch o lern ą id io tk ą. — Po zwó l mi zo s tać. — J ak ch ces z… Po s łu ch aj, mo g ę cię p o s łać n awet d o Cab ry . — Nie. — J es teś id io tk ą. — Wiem. Ko ch am cię. — I d o teg o g łu p ią. To s ło wo b rzmi „lu b ię", p amiętas z? — Do k o n as z teg o — p o wied ziała z p rzek o n an iem. — Id ź d o d iab ła. Wted y zas zlo ch ała cich o i łk ała, p ó k i zn ó w jej n ie p o cies zy łem. Tak a b y ła Lo rrain e.

ROZDZIAŁ III Ran k iem zacząłem ws p o min ać ws zy s tk o , co p rzemin ęło . M y ś lałem o mo ich b raciach i s io s trach , jak b y b y li k artami d o g ry , co b y ło n ies łu s zn e. Ws p o min ałem k lin ik ę, w k tó rej s ię o b u d ziłem, b itwę o Amb er i p rzejś cie p rzez Wzo rzec w Reb mie. Ws p o min ałem d n i z M o ire, k tó ra teraz mo g ła ju ż n ależeć d o Ery k a. Ws p o min ałem Bley s a i Ran d o ma, Deird re, Cain e'a, Gerard a i s ameg o Ery k a. By ł to p o ran ek d n ia b itwy i s taliś my o b o zem w p o b liżu Kręg u . Po d ro d ze k ilk ak ro tn ie n as atak o wan o , b y ły to jed n ak ty lk o d ro b n e p o ty czk i. Do tarliś my d o p lan o wan eg o miejs ca, ro zb iliś my o b ó z, wy s tawiliś my s traże i p o s zliś my s p ać. No c min ęła s p o k o jn ie.

Zb u d ziłem s ię i zacząłem ro zważać, czy mo je s io s try i b racia my ś lą o mn ie tak , jak ja o n ich . Nie b y ł to wes o ły temat. Uk ry ty w n iewielk im zag ajn ik u n ap ełn iłem h ełm wo d ą z my d łem i zg o liłem b ro d ę. Po tem p o wo li wło ży łem mo je włas n e p o d arte u b ran ie. By łem tward y jak s k ała, s mag ły jak ziemia i raz jes zcze o s try jak s am d iab eł. Dzis iejs zy d zień miał zad ecy d o wać. Wło ży łem h ełm i k o lczu g ę, zap iąłem p as i p rzy wies iłem u b o k u Gray s wan d ira. Ok ry łem s ię p łas zczem, k tó ry s p iąłem p o d s zy ją s reb rn ą ró żą. Wted y zn alazł mn ie g o n iec z wiad o mo ś cią, że ws zy s tk o ju ż p rawie g o to we. Po cało wałem Lo rrain e — u p arła s ię, b y z n ami jech ać — d o s iad łem k o n ia, d eres za o imien iu Gwiazd a, i ru s zy łem n ap rzó d , w s tro n ę p ierws zej lin ii. Gan elo n i Lan ce ju ż n a mn ie czek ali. — J es teś my g o to wi — p o in fo rmo wali. Wezwałem s wo ich o ficeró w i wy d ałem im ro zk azy . Zas alu to wali i o d jech ali. — J u ż wk ró tce — p o wied ział Lan ce, zap alając fajk ę. — J ak two je ramię? — Teraz ju ż d o b rze — o d rzek ł. — Po ty m mas ażu , k tó ry zaap lik o wałeś mi wczo raj, zu p ełn ie d o b rze. Od ch y liłem p rzy łb icę i tak że zap aliłem fajk ę. — Zg o liłeś b ro d ę — zd ziwił s ię Lan ce. — J ak o ś n ie mo g ę s o b ie wy o b razić cieb ie b ez n iej. — Hełm lep iej leży — wy jaś n iłem. — Niech s zczęś cie s p rzy ja n am ws zy s tk im — rzek ł Gan elo n . — Nie zn am żad n y ch b o g ó w, ale jeś li jacy ś zech cą n am p o mó c, to b ęd ę im wd zięczn y . — J es t ty lk o jed en Bó g — s twierd ził Lan ce. — M o d lę s ię, b y b y ł d zis iaj z n ami. — Amen — d o d ał Gan elo n . — Za d zis iejs zy d zień . — Będ zie n as z — o ś wiad czy ł Lan ce. — Na p ewn o — zg o d ziłem s ię. Sło n eczn y b las k ro zjaś n ił n ieb o n a ws ch o d zie, a ś p iew p tak ó w wy p ełn ił p o wietrze. — Sp rawia tak ie wrażen ie. Do p aliliś my fajk i. Po tem p o d o p in aliś my p as k i p rzy zb ro jach . — Bierzmy s ię d o ro b o ty — p o wied ział Gan elo n . M o i o ficero wie zd ali rap o rty — o d d ziały b y ły g o to we. Zjech aliś my ze wzg ó rza i s tan ęliś my w s zy k u n a g ran icy Kręg u . W jeg o wn ętrzu n ie b y ło wid ać żad n eg o ru ch u , żad n eg o wro g ieg o żo łn ierza. — M y ś lę o Co rwin ie — o d ezwał s ię Gan elo n .

— J es t z n ami — zap ewn iłem, a o n s p o jrzał n a mn ie d ziwn ie. Zd aje s ię, że d o p iero teraz zau waży ł mo ją ró żę. Sk in ął g ło wą. — Lan ce — p o lecił, g d y wo js k o b y ło g o to we. — Wy d aj ro zk az. I Lan ce u n ió s ł miecz. — Nap rzó d ! — k rzy k n ął, a ech a o d p o wied ziały mu ze ws zy s tk ich s tro n . Zan im co k o lwiek s ię zd arzy ło , wjech aliś my ju ż k ilo metr w g łąb Kręg u . By ło n as p ięciu s et n a p rzed zie, ws zy s cy k o n n o . Zjawiła s ię czarn a k awaleria i s tarliś my s ię z n ią. Po p ięciu min u tach ro zp ierzch li s ię, a my jech aliś my d alej. Wted y u s ły s zeliś my g ro m. Bły s n ęło , zaczął p ad ać d es zcz. W k o ń cu ro zs zalała s ię b u rza. Wąs k i s zy k p ies zy ch , g łó wn ie p ik in ieró w, zag ro d ził n am d ro g ę. Ze s to ick im s p o k o jem o czek iwali s tarcia. Ws zy s cy ch y b a p rzeczu waliś my zas ad zk ę, lecz ru s zy liś my n a n ich . Wted y k awaleria ru n ęła n a n as ze s k rzy d ła. Wy k o n aliś my zwro t i walk a zaczęła s ię n a s erio . To b y ło mo że d wad zieś cia min u t p ó źn iej… Trzy maliś my s ię, czek ając, aż n ad ciąg n ą g łó wn e s iły . A p o tem d wu s tu z n as , mn iej więcej, p o jech ało d alej… Lu d zie. To lu d zi zab ijaliś my i o n i n as zab ijali — lu d zie z s zary mi twarzami i p o n u ry mi min ami. Lu d zie. Ch ciałem więcej. J ed n eg o więcej… M u s iał ich męczy ć n a p ó ł metafizy czn y p ro b lem o rg an izacji ty łó w. Ilu mo żn a p rzep ch n ąć p rzez Bramę? Nie b y łem p ewien . J u ż wk ró tce… Wjech aliś my n a wzn ies ien ie. Dalek o p rzed n ami, w d o le, wzn o s iła s ię czarn a cy tad ela. Un io s łem miecz. Zaatak o wali, g d y zjeżd żaliś my w d ó ł. Sy czeli, k rak ali, trzep o tali s k rzy d łami. By li d la mn ie zn ak iem, że zaczy n a mu b rak o wać lu d zi. Gray s wan d ir s tał s ię p ło mien iem w mej d ło n i, b ły s k awicą, ś miercio n o ś n ą jak k rzes ło elek try czn e. Zab ijałem ich tak s zy b k o , jak s ię p o jawiali, a o n i p ło n ęli, k o n ając. Po p rawej s tro n ie Lan ce k reś lił p o d o b n ą ś cieżk ę zn is zczen ia i mru czał co ś p o d n o s em. Pewn ie mo d litwę za zmarły ch . Po lewej k o s ił Gan elo n , a fala o g n ia b ieg ła za o g o n em jeg o k o n ia. Cy tad ela ro s ła w ro zb ły s k ach p io ru n ó w. M n iej więcej s etk a n as zy ch p o g n ała n ap rzó d , a p o two ry o d p ad ały n a b o k i. Gd y d o tarliś my d o b ramy , czek ała n a n as p iech o ta lu d zi i b es tii. Zaatak o waliś my . Przewy żs zali n as liczeb n ie, lecz n ie mieliś my wy b o ru . M o że za b ard zo wy p rzed ziliś my włas n ą p iech o tę. Ch y b a jed n ak n ie — wed łu g mo jeg o ro zezn an ia

jed y n ie czas s ię teraz liczy ł. — M u s zę p rzejś ć! — k rzy k n ąłem. — On jes t w ś ro d k u ! — J es t mó j! — s p rzeciwił s ię Lan ce. — Ob aj zn ajd ziecie ro b o tę! — o rzek ł Gan elo n , k ład ąc wo k ó ł s ieb ie wał tru p ó w. — Sk aczcie, k ied y ty lk o b ęd zie mo żn a! J es tem z wami! Zab ijaliś my , zab ijaliś my i zab ijaliś my , a p o tem k arta o d wró ciła s ię n a ich k o rzy ś ć. Przy cis n ęli n as — ws zy s tk ie te p as k u d n e, mn iej lu b b ard ziej człek o p o d o b n e s two ry wy mies zan e z żo łn ierzami lu d źmi. Zb ici w cias n y k rąg o d p ieraliś my atak i z k ażd ej s tro n y , g d y n ad ciąg n ęła n as za wy męczo n a p iech o ta i zaczęła rzeź. Raz jes zcze ru s zy liś my n a b ramę i ty m razem p rzeb iliś my s ię. Ws zy s cy — czterd zies tu czy p ięćd zies ięciu . Przed arliś my s ię, a n a d zied ziń cu s tali żo łn ierze, k tó ry ch trzeb a b y ło wy b ić. Zo s tało n as mn iej więcej d zies ięciu , k tó rzy d o tarliś my d o s tó p czarn ej wieży , g d zie czek ała o s tatn ia g ru p a s traży . — Id ź! — ry k n ął Gan elo n , g d y zes k o czy liś my z k o n i i b rn ęliś my w ich s tro n ę. — Id ź! — k rzy k n ął Lan ce. Sąd zę, że o b u im ch o d ziło o mn ie. A mo że o s ieb ie n awzajem? Uzn ałem, że wo łali d o mn ie. Wy rwałem s ię z zamies zan ia i p o g n ałem p o s ch o d ach w g ó rę. Wied ziałem, że zn ajd ę g o w n ajwy żs zej wieży i że b ęd ę mu s iał s p o tk ać s ię z n im i g o p o k o n ać. Nie b y łem p ewn y , czy d am rad ę, ale mu s iałem s p ró b o wać, g d y ż ty lk o ja wied ziałem, s k ąd n ap rawd ę p rzy b y ł, i to właś n ie ja g o s p ro wad ziłem. Do p ad łem ciężk ich d rewn ian y ch d rzwi u s zczy tu s ch o d ó w. Pch n ąłem je, lecz b y ły zamk n ięte. Wted y k o p n ąłem w n ie tak mo cn o , jak ty lk o p o trafiłem. Ru n ęły z trzas k iem. Zo b aczy łem g o , p rzy o k n ie — lu d zk ie z p o zo ru ciało , o k ry te lek k ą zb ro ją, i k o zia g ło wa n a p o tężn y ch b arach . Przek ro czy łem p ró g i zatrzy małem s ię. Gd y p ad ły d rzwi, o b ejrzał s ię, a teraz p rzez s tal p rzy łb icy s tarał s ię zn aleźć mo je s p o jrzen ie. — Zb y t d alek o zas zed łeś , ś mierteln ik u — o ś wiad czy ł. — Ale czy n ap rawd ę jes teś ś mierteln ik iem? — Zap y taj Stry g alld wira — o d p arłem. — To ty g o zab iłeś — s twierd ził. — Czy p o zn ał two je imię? — M o że.

Us ły s załem k ro k i n a s ch o d ach . Od s tąp iłem o d d rzwi. Gan elo n wb ieg ł d o k o mn aty . Krzy k n ąłem: „Stó j!", a o n p o s łu ch ał. Ob ejrzał s ię n a mn ie. — To ten s twó r — p o wied ział. — Co to jes t? — To mó j g rzech p rzeciw temu , co k o ch ałem — o d rzek łem. — Nie zb liżaj s ię. J es t mó j. — Pro s zę cię u p rzejmie. Stan ął, n ieru ch o my jak p ień . — Czy to p rawd a? — zap y tał s twó r. — Sp rawd ź — o d p arłem i s k o czy łem d o p rzo d u . Nie p ró b o wał zas ło n y . Zamias t teg o zro b ił co ś , co k ażd y zwy k ły s zermierz u zn ałb y za g łu p o tę — cis n ął we mn ie s wó j miecz o s trzem n ap rzó d , n ib y b ły s k awicę. Świs n ęło ro zcin an e p o wietrze, a ży wio ły n a zewn ątrz o d p o wied ziały o g łu s zający m ech em. Od b iłem o s trze Gray s wan d irem tak , jak b y to b y ło n o rmaln e p ch n ięcie. M iecz wb ił s ię w p o d ło g ę i b u ch n ął p ło mien iem. Z zewn ątrz o d p o wied ziała b ły s k awica. Przez mo men t ś wiatło o ś lep iło , jak b ły s k mag n ezji, i w tej właś n ie ch wili s twó r mn ie d o p ad ł. Przy cis n ął mi ręce d o b o k ó w, a ro g ami u d erzy ł w p rzy łb icę, raz, d ru g i… A p o tem — wk ład ając w to całą s wą s iłę — zacząłem u waln iać ręce i jeg o ch wy t o s łab ł. Up u ś ciłem Gray s wan d ira i jed n y m s zarp n ięciem wy rwałem s ię z u ś cis k u . W tej właś n ie ch wili n as ze o czy s p o tk ały s ię. Ob aj zad aliś my cio s y i o b aj co fn ęliś my s ię ch wiejn ie. — Lo rd zie Amb eru — p o wied ział. — Dlaczeg o ze mn ą walczy s z? Ty d ałeś n am to p rzejś cie, tę d ro g ę… — Żału ję meg o n iero zważn eg o czy n u i p ró b u ję g o o d wró cić. — Za p ó źn o … i w d ziwn y m miejs cu zacząłeś . Ud erzy ł zn o wu , tak s zy b k o , że p rzed o s tał s ię p rzez mo ją g ard ę. Cio s rzu cił mn ie n a ś cian ę — jeg o p ręd k o ś ć b y ła ś mierteln ie g ro źn a. Po d n ió s ł ręk ę i u czy n ił zn ak , a n a mn ie s p ły n ęła wizja Dwo rcó w Ch ao s u — wizja, o d k tó rej zjeży ły mi s ię wło s y n a g ło wie, a zimn y wiatr o wiał mą d u s zę, b y m wied ział, co u czy n iłem. — Wid zis z? — mó wił. — To ty o two rzy łeś n am Bramę. Po mó ż n am teraz, a p rzy wró cimy ci to , co d o cieb ie n ależy . Og arn ęło mn ie zwątp ien ie. M o żliwe, że p o trafiłb y d o k o n ać teg o , co mi zap ro p o n o wał, g d y b y m mu teraz p o mó g ł. Po zo s tałb y jed n ak wieczn y m zag ro żen iem.

Kró tk o trwali s p rzy mierzeń cy , s k o czy lib y ś my s o b ie d o g ard eł, g d y b y ty lk o k ażd y z n as o trzy mał to , czeg o p rag n ął. I mo ce ciemn o ś ci b y ły b y wted y o wiele s iln iejs ze. J eś lib y m jed n ak miał wted y mias to … — Umo wa s to i? — u s ły s załem o s try , b ek liwy g ło s . Po my ś lałem o Cien iach i o miejs cach p o za Cien iem. Po wo li p o d n io s łem ręk ę i o d p iąłem h ełm. A p o tem cis n ąłem g o , d o k ład n ie w ch wili, k ied y s twó r zaczął s ię o d p rężać. Sąd zę, że Gan elo n mu s iał wted y b iec k u n am. Sk o czy łem d o p rzo d u i p rzy cis n ąłem ro g ateg o d o ś cian y . — Nie! — k rzy k n ąłem. Lu d zk ie ręce s two ra trafiły d o meg o g ard ła mn iej więcej w ty m s amy m mo men cie, k ied y zacis n ąłem p alce n a jeg o k rtan i. Ścis n ąłem z całej s iły i p rzek ręciłem. Ch y b a zro b ił to s amo . Us ły s załem, że co ś p ęk a z trzas k iem n ib y s u ch y p aty k . Nie wied ziałem, czy j k ark s ię złamał. M ó j b o lał n a p ewn o .

Otwo rzy łem o czy i zo b aczy łem n ieb o . Leżałem n a wzn ak , n a ro zło żo n y m k o cu . — Ob awiam s ię, że wy ży je — p o wied ział Gan elo n . Wo ln o o d wró ciłem g ło wę w k ieru n k u , s k ąd d o ch o d ził g ło s . Gan elo n s ied ział n a s k raju k o ca z mieczem n a k o lan ach . By ła p rzy n im Lo rrain e. — J ak leci? — s p y tałem. — Zwy cięży liś my — p o in fo rmo wał. — Do trzy małeś s ło wa. Kied y zab iłeś teg o s two ra, ws zy s tk o s ię s k o ń czy ło . Lu d zie p ad li b ez zmy s łó w, a b es tie s p ło n ęły . — Do b rze. — Sied ziałem tu i zas tan awiałem s ię, czemu p rzes tałem cię n ien awid zić. — Do s zed łeś d o jak ich ś wn io s k ó w? — Nie, właś ciwie n ie. M o że d lateg o , że jes teś my d o s ieb ie p o d o b n i. Nie wiem. Uś miech n ąłem s ię d o Lo rrain e. — Cies zę s ię, że w s p rawach p rzep o wied n i n ie jes teś zb y t d o b ra. Bitwa s k o ń czo n a, a ty wciąż ży jes z. — Śmierć ju ż s ię zaczęła — o d p arła b ez u ś miech u . — Co mas z n a my ś li? — Wciąż ży wa jes t p amięć o ty m, jak lo rd Co rwin s k azał n a ś mierć mo jeg o d ziad a, jak k azał wlec g o k o ń mi i p u b liczn ie p o ćwiarto wać za to , że d o wo d ził jed n y m z wcześ n iejs zy ch p o ws tań p rzeciw n iemu .

— To n ie b y łem ja — p o wied ziałem. — To jed en z mo ich cien i. On a jed n ak p o k ręciła g ło wą. — J es teś , k im jes teś , Co rwin ie z Amb eru — o ś wiad czy ła, p o czy m ws tała i o d es zła. — Co to b y ło ? — zap y tał Gan elo n , ig n o ru jąc n as zą ro zmo wę. — Czy m b y ł ten s twó r w wieży ? — By ł mó j — o d p arłem. — By ł jed n ą z rzeczy , k tó re u wo ln iłem, rzu cając k lątwę n a Amb er. Otwo rzy łem wted y d ro g ę d o rzeczy wis teg o ś wiata ws zy s tk iemu , co leży p o za Cien iem. I to ws zy s tk o p o d ąża p o lin ii n ajmn iejs zeg o o p o ru , p rzez Cien ie, d o Amb eru . Tu taj tą d ro g ą b y ł Krąg . Gd zie in d ziej mo że to b y ć co ś zu p ełn ie in n eg o . Zamk n ąłem p rzejś cie p rzez tę k rain ę. M o żecie teraz o d p o cząć. — Czy p o to p rzy b y łeś ? — Nie — wy jaś n iłem. — Niezu p ełn ie. Przech o d ziłem tęd y w d ro d ze d o Av alo n u i zn alazłem Lan ce'a. Nie mo g łem g o zo s tawić, a k ied y d o n io s łem g o d o was , zo s tałem wp lątan y w to mo je d zieło . — Do Av alo n u ? Więc k łamałeś , g d y mó wiłeś , że zo s tał zn is zczo n y ? Po k ręciłem g ło wą. — To n ie tak . Nas z Av alo n p ad ł, ale w Cien iu mo g ę raz jes zcze zn aleźć tak i s am. — Zab ierz mn ie ze s o b ą. — Zwario wałeś ? — Nie. Ch cę p o p atrzeć jes zcze n a k raj, w k tó ry m s ię u ro d ziłem. Bez wzg lęd u n a ry zy k o . — Nie jad ę, b y tam zamies zk ać — wy jaś n iłem. — J ad ę, b y u zb ro ić s ię d o walk i. W Av alo n ie zn an y jes t p ewien ró żo wy p ro s zek , k tó reg o u ży wają ju b ilerzy . Kied y ś s p aliłem g o w Amb erze. Ch cę tam teraz d o trzeć ty lk o p o to , żeb y g o zn aleźć. A p o tem załatwić k arab in y . Wted y b ęd ę mó g ł zd o b y ć Amb er i o d zy s k ać tro n , k tó ry d o mn ie n ależy . — A co z ty mi rzeczami s p o za Cien ia, o k tó ry ch mó wiłeś ? — Zajmę s ię n imi p ó źn iej. A g d y b y m i ty m razem miał p rzeg rać, to s tan ą s ię p ro b lemem Ery k a. — M ó wiłeś , że cię o ś lep ił i wrzu cił d o lo ch u . — To p rawd a. Wy ro s ły mi n o we o czy . — Nap rawd ę jes teś d emo n em. — Częs to tak mó wią. Przes tałem ju ż zap rzeczać.

— Zab ierzes z mn ie ze s o b ą? — J eś li n ap rawd ę ch ces z… Ale to n ie b ęd zie ten s am Av alo n , k tó ry zn ałeś . — Do Amb eru ! — Nap rawd ę zwario wałeś ! — Wcale n ie. Dawn o ju ż ch ciałem zo b aczy ć to leg en d arn e mias to . Kied y zn ó w s p o jrzę n a Av alo n , b ęd ę s zu k ał czeg o ś n o weg o , czy m mó g łb y m s ię zająć. Czy ż n ie b y łem d o b ry m g en erałem? — To p rawd a. — Więc o p o wies z mi o ty ch rzeczach , k tó re n azy was z k arab in ami, a ja p o mo g ę ci w n ajwięk s zej z b itew. Wiem, że n iewiele ju ż lat mi p o zo s tało . Zab ierz mn ie z s o b ą. — Two je k o ś ci mo g ą b ieleć u s tó p Ko lv iru , o b o k mo ich . — Któ ra z b itew jes t p ewn a? Zary zy k u ję. — J ak ch ces z. M o żes z jech ać. — Dzięk i, lo rd zie. Ob o zo waliś my tam o wej n o cy , a ran k iem wró ciliś my d o twierd zy . Zacząłem s zu k ać Lo rrain e i d o wied ziałem s ię, że o d jech ała z jed n y m ze s wy ch b y ły ch k o ch an k ó w, o ficerem o imien iu M elk in . By ła zd en erwo wan a, lecz miałem jej za złe, że n ie p o zwo liła mi n a wy jaś n ien ie p ewn y ch s p raw, k tó re zn ała jed y n ie z p lo tek . Po s tan o wiłem ru s zy ć za n imi. Do s iad łem Gwiazd y , zwró ciłem s wó j s zty wn y k ark w s tro n ę, w k tó rą p rawd o p o d o b n ie o d jech ali, i ru s zy łem. W p ewn y m s en s ie tru d n o b y ło mieć p reten s je d o Lo rrain e. W twierd zy , jak o zab ó jca ro g ateg o , n ie zo s tałem p rzy jęty tak , jak witan o b y k o g o ś in n eg o . Wś ró d lu d zi wciąż k rąży ły h is to rie o ich Co rwin ie, a k ażd a z ety k ietą d emo n a. Ci, z k tó ry mi p raco wałem, o b o k k tó ry ch walczy łem, teraz rzu cali mi s p o jrzen ia wy rażające co ś więcej n iż lęk — k ró tk ie s p o jrzen ia, g d y ż s zy b k o s p u s zczali wzro k lu b k iero wali g o g d zie in d ziej. M o że s ię b ali, że zech cę p o zo s tać tu i rząd zić. Ws zy s cy ch y b a p o czu li u lg ę, k ied y ru s zy łem w d ro g ę. Op ró cz Gan elo n a — b ał s ię p ewn ie, że wb rew o b ietn icy n ie wró cę p o n ieg o . Dlateg o , jak s ąd zę, zap ro p o n o wał, że p o jed zie ze mn ą. J ed n ak tę s p rawę mu s iałem załatwić s am. Lo rrain e zaczęła wiele d la mn ie zn aczy ć, co o d k ry łem ze zd ziwien iem. Zd ałem s o b ie s p rawę, że to , co zro b iła, s p rawia mi b ó l. Zan im p o s zła s wo ją d ro g ą, p o win n a mn ie wy s łu ch ać. Po tem, jeś li n ad al b ęd zie wo lała s weg o p ro s teg o k ap itan a, mo g ę im b ło g o s ławić. J eżeli n ie… Po jąłem, że ch cę, b y b y ła p rzy mn ie. Av alo n mu s iał zaczek ać, aż ro zs trzy g n ie s ię s p rawa ro zs tan ia lu b k o n ty n u acji związk u .

J ech ałem za n imi, a wo k ó ł mn ie w k o ro n ach d rzew ś p iewały p tak i. Dzień b y ł p ięk n y , n ieb iań s k o -b łęk itn ie, zielo n o -d rzewn ie s p o k o jn y — g ro źb a n ie wis iała ju ż n ad tą ziemią. Czu łem w s ercu co ś w ro d zaju rad o ś ci, g d y ż u d ało mi s ię zn is zczy ć p rzy n ajmn iej częś ć zła, k tó re u czy n iłem. Zła? Do d iab ła, miałem g o n a k o n cie więcej n iż więk s zo ś ć lu d zi. Gd zieś p o d ro d ze o d k ry łem jed n ak s u mien ie i teraz p o zwalałem mu cies zy ć s ię jed n ą z rzad k ich ch wil s aty s fak cji. Kied y zd o b ęd ę Amb er, d am mu więcej s wo b o d y . Ha! Kiero wałem s ię n a p ó łn o c, p rzez n ie zn an y mi teren . J ech ałem s zlak iem, n a k tó ry m wy raźn ie b y ło wid ać ś lad y p rzejazd u p ary jeźd źcó w. Go n iłem ich cały d zień , o zmro k u i wieczo rem, co p ewien czas zs iad ając z k o n ia, b y zb ad ać tro p . W k o ń cu wzro k zaczął mi p łatać fig le, więc wy s zu k ałem n iewielk ą k o tlin k ę — k ilk as et metró w w lewo o d d ro g i — i ro zb iłem o b ó z. To p ewn ie b ó l w k ark u s p ro wad ził n a mn ie s n y o ro g aty m i k azał n a n o wo p rzeży wać b itwę. „Po mó ż n am teraz, a p rzy wró cimy ci to , co d o cieb ie n ależy " — p o wied ział. W ty m mo men cie zb u d ziłem s ię z p rzek leń s twem n a u s tach . Gd y ś wit ro zjaś n ił n ieb o , d o s iad łem k o n ia i ru s zy łem d alej. No c b y ła zimn a i d zień ciąg le trzy mał mn ie w mro źn y m u ś cis k u . Szro n b ły s zczał n a źd źb łach trawy , a mó j p łas zcz n as iąk ł wilg o cią, g d y ż u ży łem g o zamias t ś p iwo ra. Ko ło p o łu d n ia n ieco ciep ła wró ciło n a ś wiat. Tro p b y ł ś wieży — d o g an iałem ich . Kied y ją zn alazłem, zes k o czy łem z k o n ia i p o b ieg łem d o miejs ca, g d zie leżała, p o d k rzak iem d zik iej ró ży b ez k wiató w. Ciern ie p o d rap ały jej p o liczek i ramię. Nie ży ła, lecz o d n ied awn a, g d y ż k rew n ie zak rzep ła jes zcze n a p iers i, g d zie u d erzy ło o s trze, a ciało b y ło wciąż ciep łe. Zg in ęły ws zy s tk ie p ierś cio n k i i wy s ad zan e k lejn o tami g rzeb ien ie, w k tó ry ch zawarła cały s wó j majątek . Nie b y ło k amien i, z k tó ry ch mó g łb y m u s y p ać k o p iec. Wy ciąłem więc Gray s wan d irem p łat d arn i i tam zło ży łem ją n a s p o czy n ek . Nim p rzy k ry łem ją s wo im p łas zczem, mu s iałem zamk n ąć jej o czy . Dło ń mi d rżała i wzro k miałem zamg lo n y . Stałem tam d łu g o … Po jech ałem d alej i n iewiele czas u min ęło , n im g o d o p ęd ziłem. Gn ał, jak b y b y ł ś cig an y p rzez d emo n a. I b y ł. Nie wy rzek łem an i s ło wa, k ied y zrzu ciłem g o z k o n ia. An i p o tem. I n ie u ży łem miecza, ch o ć o n wy ciąg n ął s wó j. Cis n ąłem jeg o p o g ru ch o tan e ciało n a wy s o k i d ąb , a k ied y p o ch wili s ię o b ejrzałem, b y ło czarn e o d p tak ó w. Wło ży łem n a jej d ło n ie p ierś cio n k i, b ran s o lety , a n a wło s y g rzeb ien ie. Po tem zas y p ałem g ró b — tak o d es zła Lo rrain e. Ws zy s tk o , czy m b y ła i czeg o p rag n ęła,

s k o ń czy ło s ię tu taj. I to ju ż cała h is to ria o ty m, jak s ię s p o tk aliś my i ro zs taliś my , Lo rrain e i ja, w k rain ie zwan ej Lo rrain e. Wy d aje s ię, że b y ła tak a, jak całe mo je ży cie, g d y ż k s iążę Amb eru jes t częś cią i u czes tn ik iem całeg o zep s u cia, jak ie is tn ieje n a ś wiecie. To właś n ie d lateg o ilek ro ć mó wię o s wo im s u mien iu , co ś wewn ątrz mn ie mu s i o d p o wied zieć: „Ha!" W zwierciad łach tak wielu o s ąd ó w mo je ręce mają k o lo r k rwi. J es tem częś cią zła is tn iejąceg o n a ś wiecie i w Cien iu . Czas em wy o b rażam s o b ie, że jes tem złem, k tó re ma n is zczy ć in n e zło . Zab ijam M elk in ó w, k ied y ich zn ajd u ję, a g d y n ad ejd zie Wielk i Dzień , o k tó ry m mó wią p ro ro cy , lecz w k tó ry tak n ap rawd ę n ie wierzą; k ied y ś wiat b ęd zie całk iem o czy s zczo n y ze zła, wted y ja tak że o d ejd ę w ciemn o ś ć, p o ły k ając p rzek leń s twa. A mo że n awet wcześ n iej. Do teg o czas u jed n ak n ie u my ję rąk i n ie p o zwo lę, b y zwis ały b ezczy n n ie. Zawró ciłem d o Twierd zy Gan elo n a, k tó ry wied ział, lecz k tó ry n ig d y n ie zro zu miał.

ROZDZIAŁ IV Dalej, wciąż d alej jech aliś my z Gan elo n em p rzed ziwn y mi d zik imi d ro g ami wio d ący mi d o Av alo n u , alejami marzeń i k o s zmaró w, p o d mo s iężn ą b ark en ty n ą s ło ń ca i ro zp alo n y mi b iały mi wy s p ami n o cy , p ó k i n ie zmien iły s ię w d iamen to we i zło te o d p ry s k i, g d zie k s ięży c p ły wał jak łab ęd ź. Dzień wy d zwo n ił zieleń wio s n y , p rzeb y liś my rzek ę i n o c zmro ziła g ó ry p rzed n ami. Wy p u ś ciłem w mro k s trzałę meg o p rag n ien ia, a o n a ro zb ły s ła n am n ad g ło wami i n ib y meteo r ro zp ło mien iła n ieb o . J ed y n y s mo k , jak ieg o n ap o tk aliś my , b y ł k u lawy i k u ś ty k ając, s k ry ł s ię s zy b k o , o s maliws zy s to k ro tk i s wo im s ap an iem. Klu cze b arwn y ch p tak ó w ws k azy wały n am k ieru n ek , a k ry s ztało we g ło s y z jezio ra p o wtarzały ech em n as ze s ło wa. Śp iewałem, jad ąc, a p o p ewn y m czas ie Gan elo n p rzy łączy ł s ię d o mn ie. By liś my w d ro d ze ju ż p o n ad ty d zień , a ziemia, n ieb o i wiatr mó wiły mi, że jes teś my n ied alek o Av alo n u . Ro zb iliś my o b ó z w les ie, n ad jezio rem, g d y s ło ń ce wś lizn ęło s ię za s k ały , a d zień s k o n ał i p rzemin ął. Po s zed łem s ię wy k ąp ać, a Gan elo n wy p ak o wy wał n as ze rzeczy . Wo d a b y ła zimn a i o rzeźwiająca. Ch lap ałem s ię d łu g o .

W k ąp ieli zd awało mi s ię, że s ły s zę jak ieś k rzy k i, ale n ie b y łem p ewien . To b y ł d ziwn y las , więc n ie p rzejmo wałem s ię zb y tn io . M imo to u b rałem s ię i ru s zy łem d o o b o zu . Po d ro d ze zn ó w u s ły s załem jak iś g ło s , lęk liwy i p ro s zący . Zb liży ws zy s ię, zo b aczy łem, że ro zmo wa ju ż trwa. Gan elo n s ied ział p o tu reck u p o d d ęb em. Nas ze rzeczy leżały p o ro zrzu can e, n a ś ro d k u p o lan y zau waży łem tro ch ę d rewn a n a o g n is k o . Na d rzewie wis iał czło wiek . By ł mło d y , o jas n y ch wło s ach i jas n ej cerze. Po za ty m tru d n o b y ło co k o lwiek p o wied zieć. Niełatwo jes t — właś n ie to o d k ry łem — ro zp o zn ać ry s y i wzro s t k o g o ś , k to wis i g ło wą w d ó ł metr o d ziemi. M iał związan e n a p lecach ręce i zwis ał z n is k ieg o k o n aru n a lin ie zap ętlo n ej wo k ó ł lewej k o s tk i. Kró tk imi, u ry wan y mi zd an iami o d p o wiad ał n a p y tan ia Gan elo n a, a jeg o twarz b y ła mo k ra o d ś lin y i p o tu . Nie wis iał n ieru ch o mo , lecz k o ły s ał s ię w p rzó d i w ty ł. M iał o b tarty p o liczek i k ilk a p lamek k rwi n a k o s zu li. Zatrzy małem s ię. Po s tan o wiłem n a razie s ię n ie wtrącać. Ob s erwo wałem. Gan elo n n ie p o s tąp iłb y z n im w ten s p o s ó b b ez p o wo d u , więc ws p ó łczu cie d la ch ło p ak a zb y tn io mi n ie ciąży ło . Po za ty m, co k o lwiek s k ło n iło Gan elo n a d o tak ieg o p rzes łu ch an ia, wied ziałem, że u zy s k an e in fo rmacje mn ie tak że zain teres u ją. By łem też ciek aw ws zy s tk ieg o , co ta s es ja mo g ła mi p o wied zieć o s amy m Gan elo n ie, b ęd ący m teraz czy mś w ro d zaju s p rzy mierzeń ca. Zres ztą k ilk a min u t d o g ó ry n o g ami n ik o mu jes zcze ch y b a n ie zas zk o d ziło . Więzień zn ieru ch o miał. Gan elo n d o tk n ął mieczem jeg o p iers i i s iln y m p ch n ięciem ro zh u ś tał zn o wu . Stal ro zcięła lek k o s k ó rę i n a k o s zu li p o jawiła s ię k o lejn a czerwo n a p lamk a. Ch ło p ak k rzy k n ął. Teraz wy raźn ie wid ziałem, że b y ł mło d y . Gan elo n wy s u n ął o s trze o k ilk a cen ty metró w p o za p u n k t, w k tó ry m p rzy p o wro tn y m wah n ięciu zn alazłab y s ię k rtań jeń ca. Co fn ął je w o s tatn iej ch wili i zach ich o tał, k ied y tamten zwin ął s ię i k rzy k n ął: — Błag am! — Dalej! — ro zk azał Gan elo n . — Po wied z ws zy s tk o . — To jes t ws zy s tk o ! — zap ewn ił więzień . — Nic więcej n ie wiem. — Dlaczeg o n ie? — Wy p rzed zili mn ie! Nic n ie wid ziałem! — Dlaczeg o n ie ru s zy łeś za n imi? — By li k o n n o , a ja n a p iech o tę.

— Dlaczeg o n ie ru s zy łeś za n imi p ies zo ? — By łem o s zo ło mio n y . — Os zo ło mio n y ? By łeś p rzerażo n y ! Zd ezertero wałeś ! — Nie! Gan elo n zn o wu wy s u n ął o s trze i co fn ął je w o s tatn iej ch wili. — Nie! — wrzas n ął mło d zik . Gan elo n p o ru s zy ł mieczem. — Tak ! — k rzy k n ął ch ło p ak . — Bałem s ię! — I u ciek łeś ? — Tak ! Bieg łem! Ciąg le u ciek am, o d k ąd … — I n ie wies z, jak p ó źn iej p o to czy ły s ię s p rawy ? — Nie. — Kłamies z! — Zn o wu s ięg n ął d o miecza. — Nie! — jęk n ął ch ło p iec. — Błag am… Zb liży łem s ię. — Gan elo n ie — p o wied ziałem. Sp o jrzał n a mn ie, wy s zczerzy ł zęb y i o d ło ży ł miecz. Ch ło p iec s tarał s ię p o ch wy cić mo je s p o jrzen ie. — Có ż my tu mamy ? — s p y tałem. — Ha! — zawo łał, k lep iąc ch ło p ak a p o wewn ętrzn ej s tro n ie u d a tak mo cn o , że tamten k rzy k n ął. — Zło d zieja i d ezertera, ale z ciek awą h is to rią d o o p o wiad an ia. — Więc o d etn ij g o i p o zwó l mi p o s łu ch ać — p o leciłem. Gan elo n o d wró cił s ię i jed n y m cio s em miecza o d ciął lin ę. Ch ło p ak u p ad ł n a ziemię i zas zlo ch ał. — Złap ałem g o , k ied y p ró b o wał u k raś ć n as ze zap as y , i p o my ś lałem, że tro ch ę g o p rzep y tam — wy jaś n ił Gan elo n . — Przy b y ł z Av alo n u , i to raczej s zy b k o . — Co to zn aczy ? — By ł p iech u rem p o d czas b itwy , k tó ra ro zeg rała s ię d wie n o ce temu . W walce o k azał s ię tch ó rzem i zd ezertero wał. Ch ło p ak p ró b o wał wy k rztu s ić jak ieś zap rzeczen ie, więc Gan elo n k o p n ął g o . — Cis za! — ro zk azał. — J a teraz mó wię tak , jak mi o p o wiad ałeś . Ch ło p iec jak k rab o d czo łg ał s ię n a b o k i s zero k o o twarty mi o czami s p o jrzał n a mn ie b łag aln ie.

— Bitwa? Kto walczy ł? — s p y tałem. Gan elo n u ś miech n ął s ię p o s ęp n ie. — Rzecz wy g ląd a zn ajo mo — s twierd ził. — Wo js k a Av alo n u s p o tk ały s ię w n ajwięk s zy m, jak s ię zd aje, i b y ć mo że o s tatn im z d łu g iej s erii s tarć z is to tami n iezu p ełn ie z teg o ś wiata. — Tak ? Sp o jrzałem n a ch ło p ca. Sp u ś cił wzro k , lecz zd ąży łem d o s trzec w jeg o o czach lęk . — … Ko b iety — wy jaś n ił Gan elo n . — Blad e fu rie z jak ieg o ś p iek ła, p ięk n e i zimn e. Uzb ro jo n e i w zb ro jach . Dłu g ie, jas n e wło s y . Oczy jak ló d . Na b iały ch , ziejący ch o g n iem wierzch o wcach , ży wiący ch s ię lu d zk im mięs em, wy jeżd żały n o cami z lab iry n tu jas k iń , k tó re p arę lat temu o d s ło n iło trzęs ien ie ziemi. Nap ad ały , b rały w n iewo lę mło d y ch mężczy zn i zab ijały ws zy s tk ich p o zo s tały ch . J eń cy p o jawiali s ię p ó źn iej jak o id ący za n imi b ezd u s zn i żo łn ierze. To b rzmi jak h is to ria o lu d ziach z Kręg u , k tó ry ch my zn aliś my . — Lecz z tamty ch wielu p rzeży ło , g d y zo s tali wy zwo len i — zap ro tes to wałem. — I wcale n ie wy d awali s ię b ezd u s zn i. Raczej w amn ezji, jak ja s am k ied y ś . Dziwi mn ie — mó wiłem d alej — że n ik t n ie p ró b o wał zab lo k o wać ty ch jas k iń za d n ia, s k o ro k o b iety wy ru s zały jed y n ie w n o cy . — Ten d ezerter twierd zi, że p ró b o wan o teg o — wy jaś n ił Gan elo n . — I p o p ewn y m czas ie zaws ze wy ry wały s ię zn o wu , s iln iejs ze n iż p rzed tem. Ch ło p iec b y ł s zary jak p o p ió ł, lecz k iwn ął g ło wą, g d y s p o jrzałem n ań p y tająco . — Tu tejs zy d o wó d ca, k tó reg o o n n azy wa Pro tek to rem, g ro mił je wielo k ro tn ie — k o n ty n u o wał Gan elo n . — Raz s p ęd ził n awet częś ć n o cy z ich p rzy wó d czy n ią, b lad ą d ziwk ą imien iem Lin tra. Nie wiem, flirto wał z n ią czy p ertrak to wał, ale n ic z teg o n ie wy s zło . Nap ad y p o wtarzały s ię, a s iły wro g a b y ły co raz liczn iejs ze. W k o ń cu Pro tek to r zd ecy d o wał s ię n a mas o wy atak w n ad ziei, że u d a mu s ię zn is zczy ć je całk o wicie. Właś n ie p o d czas b itwy ten tu taj u ciek ł — s k in ął mieczem w s tro n ę ch ło p ca. — I d lateg o n ie zn amy k o ń ca tej h is to rii. — Tak b y ło ? — s p y tałem. Ch ło p iec o d erwał s p o jrzen ie o d miecza i wo ln o k iwn ął g ło wą. — Ciek awe — zwró ciłem s ię d o Gan elo n a. — Nawet b ard zo . M am u czu cie, że ich p ro b lem wiąże s ię jak o ś z ty m, k tó ry o s tatn io ro związaliś my . Ch ciałb y m wied zieć, jak zak o ń czy ła s ię b itwa. Gan elo n k iwn ął g ło wą i mo cn iej ch wy cił miecz.

— No có ż — zaczął. — J eżeli ju ż z n imi s k o ń czy liś my … — Czek aj. Przy p u s zczam, że p ró b o wał u k raś ć co ś d o jed zen ia? — Tak . — Ro zwiąż mu ręce. Nak armimy g o . — Przecież ch ciał n as o k raś ć. — Czy n ie ws p o min ałeś , że k ied y ś zab iłeś czło wiek a d la p ary b u tó w? — Tak , ale to co in n eg o . — A to czemu ? — M n ie s ię u d ało . Ro ześ miałem s ię. Gan elo n b y ł p o iry to wan y , p o tem zd ziwio n y , wres zcie s am zaczął s ię ś miać. Ch ło p iec p rzy g ląd ał s ię n am, jak b y ś my b y li p arą wariató w. — No d o b rze — rzek ł w k o ń cu Gan elo n . — Do b rze. Nach y lił s ię, jed n y m s zarp n ięciem o d wró cił jeń ca i ro zciął p o wró z k ręp u jący mu ręce. — Ch o d ź, ch ło p cze — p o wied ział. — Do s tan ies z jeś ć. Po d s zed ł d o b ag aży i wy ciąg n ął k ilk a p ak u n k ó w z jed zen iem. Ch ło p iec ws tał i k u lejąc, p o d ąży ł za n im. Ch wy cił o fiaro wan ą mu ży wn o ś ć i zaczął jeś ć łap czy wie i g ło ś n o , n ie s p u s zczając wzro k u z Gan elo n a. J eg o in fo rmacje, jeś li b y ły p rawd ziwe, p o wo d o wały p ewn e k o mp lik acje. Najp o ważn iejs zą b y ło to , że w wy n is zczo n y m wo jn ą k raju tru d n iej b ęd zie zn aleźć rzecz, k tó rej p o trzeb o wałem. Po g łęb iły s ię też mo je lęk i co d o n atu ry i ro zmiaró w u s zk o d zen ia — czy też n aru s zen ia — Wzo rca. Po mo g łem Gan elo n o wi ro zp alić n iewielk ie o g n is k o . — J ak to ws zy s tk o wp ły wa n a n as ze p lan y ? — zap y tał. Nap rawd ę n ie miałem wy b o ru . We ws zy s tk ich Cien iach w o k o licy s y tu acja b y łab y p o d o b n a. M o g łem wy b rać tak i, k tó ry n ie b y ł w to wmies zan y , lecz d o cierając tam, trafiłb y m d o n iewłaś ciweg o p u n k tu . Nie d o s tałb y m tam teg o , co b y ło mi p o trzeb n e. J eżeli atak i Ch ao s u s tale zd arzały s ię n a tras ie mars zu my ch p rag n ień p rzez Cień , to mu s iały b y ć p o wiązan e z n atu rą o wy ch p rag n ień . I wcześ n iej czy p ó źn iej b ęd ę mu s iał s tawić im czo ło . Nie zd o łam ich u n ik n ąć. Tak ie b y ły zas ad y tej g ry i n ie mo g łem s ię s k arży ć, g d y ż s am je u s taliłem. — J ed ziemy d alej — o ś wiad czy łem. — To jes t cel mo ich p rag n ień . M ło d zik jęk n ął i — p ewn o z wd zięczn o ś ci, że p o ws trzy małem Gan elo n a o d wy cin an ia d ziu r w jeg o ciele — o s trzeg ł:

— Nie jed ź d o Av alo n u , p an ie! Nie ma tam n ic, czeg o mó g łb y ś p o trzeb o wać. Zab iją was ! Po d zięk o wałem mu u ś miech em. Gan elo n zach ich o tał. — Zab ierzmy g o ze s o b ą — zap ro p o n o wał. — Niech s tan ie p rzed s ąd em za d ezercję. Ch ło p iec ws tał z wy s iłk iem i rzu cił s ię d o u cieczk i. Wciąż ro ześ mian y , Gan elo n wy jął s zty let i wzn ió s ł ręk ę d o rzu tu . Ud erzy łem g o w ramię i b ro ń p o leciała d alek o o d celu . Ch ło p ak zn ik ł wś ró d d rzew, a Gan elo n ś miał s ię b ez p rzerwy . Kied y s ię u s p o k o ił, o d s zu k ał s wó j s zty let. — Po win ien eś p o zwo lić mi g o zab ić — p o wied ział. — Sam wies z. — Po s tan o wiłem in aczej. Wzru s zy ł ramio n ami. — J ak wró ci n o cą i p o d erżn ie n am g ard ła, mo że zmien is z zd an ie. — Pewn ie zmien ię. Ale o n n ie wró ci. Wies z o ty m. Zn ó w wzru s zy ł ramio n ami. Nab ił n a s zty let k awałek mięs a i zaczął p rzy p iek ać n ad o g n is k iem. — Trzeb a p rzy zn ać, że wo jn a n au czy ła g o d o b rze p raco wać n o g ami — s twierd ził. — By ć mo że is to tn ie zb u d zimy s ię ran k iem. Ug ry zł k awałek i zaczął p rzeżu wać. Uzn ałem to za d o b ry p o my s ł i p rzy g o to wałem co ś tak że d la s ieb ie. Wiele g o d zin p ó źn iej zb u d ziłem s ię z n ies p o k o jn eg o s n u , b y p rzez zas ło n ę liś ci p o p atrzeć n a g wiazd y . J ak aś s k ło n n a d o zły ch wró żb częś ć mo jej p o d ś wiad o mo ś ci p rzy wo łała o b raz ch ło p ca i w n iemiły s p o s ó b wy k o rzy s tała jeg o i mn ie. Dłu g o n ie mo g łem zas n ąć. Ran k iem zad ep taliś my p o p io ły o g n is k a i ru s zy liś my d alej. Teg o p o p o łu d n ia d o tarliś my d o g ó r i n as tęp n eg o d n ia p rzek ro czy liś my je. Na n as zy m s zlak u trafiały s ię czas em ś wieże ś lad y lu d zi i k o n i, lecz n ie s p o tk aliś my n ik o g o . Dzień p ó źn iej min ęliś my k ilk a zag ró d , lecz n ie zatrzy my waliś my s ię p rzy żad n ej. Nie k o rzy s tałem z s zalo n ej, d iab els k iej tras y , k tó rą wy b rałem, wy p ęd zając Gan elo n a. By ła k ró ts za, lecz d la n ieg o b y łab y p rzy k ry m ws p o mn ien iem. Po trzeb o wałem tak że czas u d o n amy s łu i tak a p o d ró ż n iezb y t b y mi o d p o wiad ała. Teraz jed n ak d łu żs za d ro g a ró wn ież d o b ieg ała k o ń ca. Po p o łu d n iu o s iąg n ęliś my n ieb o Amb eru . Po d ziwiałem je w milczen iu . Las , p rzez k tó ry jech aliś my , mó g łb y b y ć n iemal Las em Ard eń s k im. Ty le że n ie s ły s załem g ło s u ro g ó w, n ie b y ło J u lian a an i M o rg en s tern a,

n ie b y ło o g aró w b u rzy , k tó re b y n as ś cig ały jak w Ard en ie, k ied y p rzejeżd żałem tamtęd y o s tatn im razem. By ł ty lk o ś p iew p tak ó w w k o ro n ach wielk ich d rzew, s k arg a wiewió rk i, s zczek n ięcie lis a, p lu s k wo d o s p ad u , b iele, b łęk ity i ró że k wiató w w cien iu liś ci. Wieczo rn y wietrzy k , ch ło d n y i d elik atn y , n iemal mn ie u ś p ił i b y łem zu p ełn ie n ie p rzy g o to wan y n a wid o k ś wieży ch g ro b ó w o b o k d ro g i, zaraz za zak rętem. Trawa wo k ó ł n ich b y ła zg n iecio n a i s trato wan a. Przy s tan ęliś my n a ch wilę, lecz n ie zau waży liś my n ic, czeg o n ie b y ło b y wid ać n a p ierws zy rzu t o k a. Kawałek d alej min ęliś my jes zcze jed n o tak ie miejs ce, a p o tem k ilk a wy p alo n y ch zag ajn ik ó w. Dro g a b y ła p o rząd n ie wy jeżd żo n a, a k rzak i n a p o b o czach p o łaman e i zd ep tan e, jak b y p rzech o d ziło tęd y mn ó s two lu d zi i zwierząt. W p o wietrzu u n o s ił s ię zap ach s p alen izn y . Przejech aliś my o b o k ro zk ład ająceg o s ię, n a p ó ł p o żarteg o k o ń s k ieg o ś cierwa. Nieb o Amb eru n ie d o d awało mi ju ż o tu ch y , ch o ć p o tem p rzez d łu żs zy czas s zlak b y ł czy s ty . Dzień zb liżał s ię k u k o ń co wi. Po ś ró d co raz rzad ziej ro s n ący ch d rzew Gan elo n zau waży ł s mu g i d y mu n a p o łu d n io wy m ws ch o d zie. Sk ręciliś my w p ierws zą ś cieżk ę, k tó ra zd awała s ię b iec w tamtą s tro n ę, mimo że n ie p ro wad ziła d o Av alo n u . Tru d n o b y ło d o k ład n ie o cen ić o d leg ło ś ć, lecz wied zieliś my , że n ie d o trzemy n a miejs ce p rzed n o cą. — Ich wo js k a… jes zcze o b o zu ją? — zas tan awiał s ię Gan elo n . — Alb o armia teg o , k tó ry ich zwy cięży ł. Po trząs n ął g ło wą i s p rawd ził, czy miecz lek k o wy ch o d zi z p o ch wy . Przed zmro k iem zjech ałem ze ś cieżk i zwab io n y o d g ło s em p ły n ącej wo d y . By ł to ś wieży , czy s ty p o to k p ły n ący o d g ó r i wciąż n io s ący o d ro b in ę ch ło d u . Umy łem s ię, p rzy ciąłem b ro d ę, k tó ra zd ąży ła ju ż o d ro s n ąć, i wy czy ś ciłem u b ran ie z p y łu d ró g . Zb liżaliś my s ię d o celu p o d ró ży i ch ciałem wy s tąp ić z tą o d ro b in ą s p len d o ru , n a jak ą mo g łem s o b ie p o zwo lić. Gan elo n p rzy zn ał mi rację. Zd o b y ł s ię n awet n a o ch lap an ie s o b ie wo d ą twarzy i g ło ś n e wy tarcie n o s a. Sto jąc n ad b rzeg iem i mru g ając w s tro n ę n ieb a o czami, z k tó ry ch wy p łu k ałem k u rz, zo b aczy łem, że k rąg k s ięży ca s taje s ię czy s ty i o s try , a zmętn ien ie jeg o k rawęd zi zn ik a. Zd arzy ło s ię to p o raz p ierws zy . Ws trzy małem o d d ech i p atrzy łem. Po tem o d n alazłem n a n ieb ie g wiazd y , p rześ led ziłem k s ztałty ch mu r, o d leg ły ch s zczy tó w i n ajd als zy ch d rzew. Raz jes zcze s p o jrzałem n a k s ięży c, n ad al czy s ty i wy raźn y . M ó j wzro k wró cił ju ż d o n o rmy .

Gan elo n co fn ął s ię, s ły s ząc mó j ś miech . Nie s p y tał o p o wó d . Tłu miąc p rag n ien ie ś p iewu , d o s iad łem k o n ia i wró ciłem n a ś cieżk ę. Cien ie p o g łęb iały s ię, a p o n ad k o n arami d rzew ro zk witały g ro mad y g wiazd . Wciąg n ąłem w p łu ca p o tężn ą p o rcję n o cy , p rzy trzy małem p rzez ch wilę i wy p u ś ciłem. Zn ó w b y łem s o b ą i b y ło to p rzy jemn e u czu cie. Gan elo n p o d jech ał b liżej. — Na p ewn o ro zs tawili warty — p o wied ział cich o . — Tak — zg o d ziłem s ię. — Więc mo że lep iej zjed ziemy ze s zlak u ? — Nie. Nie ch cę, żeb y k to ś p o my ś lał, że s ię k ry jemy . M o żemy d o jech ać n a miejs ce z es k o rtą, to n ie ma zn aczen ia. J es teś my p arą zwy czajn y ch p o d ró żn y ch . — M o g ą p y tać o p o wó d tej p o d ró ży . — Więc b ęd ziemy p arą n ajemn ik ó w, k tó rzy s ły s zeli o jak iejś wo jn ie i p rzy b y li s zu k ać p racy . — Do b rze. Wy g ląd amy n a tak ich . M iejmy n ad zieję, że zd ążą to zau waży ć. — J eżeli n ie b ęd ą n as d o b rze wid zieć, to b ęd ziemy marn y m celem. — To p rawd a. Lecz jak o ś mn ie to n ie u s p o k aja. Nas łu ch iwałem s tu k o tu k o ń s k ich k o p y t n a s zlak u . Dro g a n ie p ro wad ziła p ro s to . Wiła s ię, s k ręcała, b ieg ła w tę i w tamtą s tro n ę, w k o ń cu wy k ręciła p o d g ó rę. Gd y wjeżd żaliś my n a zb o cze, d rzewa p rzerzed ziły s ię jes zcze b ard ziej. Wierzch o łek p ag ó rk a b y ł p rawie n ag i. J es zcze k awałek i n ies p o d ziewan ie ro zto czy ł s ię p rzed n ami wid o k n a n ajb liżs ze k ilk a k ilo metró w. Zatrzy maliś my s ię tu ż p rzed s tro my m u s k o k iem, k ilk an aś cie metró w n iżej p rzech o d zący m w łag o d n e zb o cze. Dalej wid ać b y ło ro zleg łą ró wn in ę, a o p ó łto ra k ilo metra s tamtąd wzg ó rza i n iewielk ie zag ajn ik i. Zo b aczy liś my o b ó z: liczn e o g n is k a, s p o ro n amio tó w o raz d o ś ć d u że s tad o k o n i p as ące s ię w p o b liżu . Uzn ałem, że b y ło tam k ilk u s et lu d zi, g rzejący ch s ię p rzy o g n iu lu b ch o d zący ch p o o b o zo wis k u . Gan elo n o d etch n ął z u lg ą. — Ci p rzy n ajmn iej wy d ają s ię n o rmaln y mi lu d źmi — s twierd ził. — Fak t. — A jeżeli s ą n o rmaln y mi lu d źmi w n o rmaln y m wo js k u , to jes teś my ju ż o b s erwo wan i. To zb y t d o g o d n y p u n k t, b y p o zo s tał n ie o b s ad zo n y . — Zg ad za s ię. Z ty łu d o leciał h ałas . Zaczęliś my s ię o d wracać, g d y jak iś g ło s ro zk azał:

— Nie ru s zać s ię! Sp o jrzałem za s ieb ie. Stało tam czterech mężczy zn ; d wó ch trzy mało wy celo wan e w n as k u s ze, d waj p o zo s tali mieli w ręk ach n ag ie miecze. J ed en z n ich ru s zy ł k u n am i zatrzy mał s ię o d wa k ro k i. — Zs iad ać! — p o lecił. — Na lewą s tro n ę! Po wo li! Zes zliś my n a ziemię i s tan ęliś my p rzed n im, trzy mając ręce z d alek a o d b ro n i. — Kim jes teś cie? I s k ąd ? — zap y tał. — J es teś my n ajemn ik ami — wy jaś n iłem. — Z Lo rrain e. Sły s zeliś my , że trwa tu jak aś wo jn a. Szu k amy zajęcia. J ech aliś my d o teg o o b o zu w d o le. To was z, mam n ad zieję. — A jeś li p o wiem, że n ie, że jes teś my p atro lem armii, k tó ra ma właś n ie ten o b ó z zaatak o wać? Wzru s zy łem ramio n ami. — W tak im razie mo że was za armia b y łab y zain teres o wan a zatru d n ien iem d wó ch lu d zi? Sp lu n ął. — Pro tek to r n ie p o trzeb u je tak ich jak wy — o ś wiad czy ł. Po czy m zap y tał: — Z k tó rej s tro n y p rzy jech aliś cie? — Ze ws ch o d u — o d p arłem. — A n ie mieliś cie p o d ro d ze jak ich ś … tru d n o ś ci? — Nie — zap rzeczy łem. — A p o win n iś my mieć? — Tru d n o p o wied zieć — s twierd ził. — Od d ajcie b ro ń . Od eś lę was d o o b o zu . Na p ewn o b ęd ą ch cieli wied zieć, czy n ie wid zieliś cie czeg o ś n a ws ch o d zie… czeg o ś n iezwy k łeg o . — Nie wid zieliś my n ic n iezwy k łeg o — p o in fo rmo wałem. — W k ażd y m razie d ad zą wam jeś ć. Ch o ć wątp ię, czy zn ajd ziecie p racę. Tro ch ę s ię s p ó źn iliś cie. A teraz o d d ajcie b ro ń . Kied y o d p in aliś my p as y z mieczami, p rzy wo łał jes zcze d wó ch u k ry ty ch wś ró d d rzew żo łn ierzy i p o lecił d o p ro wad zić n as d o o b o zu . M ieliś my iś ć p ies zo , p ro wad ząc k o n ie. Żo łn ierze wzięli n as zą b ro ń i ju ż ru s zaliś my , g d y ten , k tó ry z n ami ro zmawiał, zawo łał: — Stać! Ob ejrzałem s ię. — Ty — zwró cił s ię d o mn ie. — J ak s ię n azy was z?

— Co rey — o d p arłem. — Nie ru s zaj s ię. Po d s zed ł całk iem b lis k o i p rzy g ląd ał mi s ię p rzez jak ieś d zies ięć s ek u n d . — O co ch o d zi? — s p y tałem. Zamias t o d p o wied zi p o g rzeb ał d ło n ią w s ak iewce, wy ciąg n ął g arś ć mo n et i p o d n ió s ł je d o o czu . — Niech to lich o ! J es t za ciemn o — s twierd ził. — A n ie mo żemy p alić ś wiatła. — A p o co ? — zd ziwiłem s ię. — Nic ważn eg o — wy jaś n ił. — Zd awało mi s ię, że ju ż cię g d zieś wid ziałem, i p ró b o wałem s o b ie p rzy p o mn ieć g d zie. Twó j p ro fil p o d o b n y jes t d o wy b iteg o n a n as zy ch s tary ch mo n etach . Tro ch ę ich jes zcze k rąży . Prawd a? — zwró cił s ię d o jed n eg o ze s trzelcó w. Tamten o d ło ży ł k u s zę, p o d s zed ł i z o d leg ło ś ci k ilk u k ro k ó w p rzy jrzał mi s ię u ważn ie. — Zg ad za s ię — s twierd ził. — J es t p o d o b n y . — A k to to b y ł? Ten , o k tó reg o wam ch o d zi? — J ed en z ty ch d awn y ch ty p ó w. Przed mo im u ro d zen iem. Nie p amiętam. — J a też n ie. Zres ztą… — Wzru s zy ł ramio n ami. — Nieważn e. Ru s zaj, Co rey u . Od p o wiad aj n a p y tan ia s zczerze, a n ic ci s ię n ie s tan ie. Od wró ciłem s ię i o d s zed łem, a o n zo s tał n a zalan ej k s ięży co wy m ś wiatłem p o lan ie. Sp o g ląd ał za mn ą, d rap iąc s ię p o g ło wie. Żo łn ierze z n as zej es k o rty n ie b y li zb y t ro zmo wn i. I b ard zo d o b rze. Przez całą d ro g ę my ś lałem o ty m, co o p o wied ział n am ten ch ło p ak , i o ty m, jak zak o ń czy ł s ię tu tejs zy k o n flik t. Os iąg n ąłem b o wiem fizy czn ą zg o d n o ś ć ze ś wiatem mo ich p rag n ień i teraz mu s iałem d ziałać w g ran icach zais tn iałej s y tu acji. Nad o b o zo wis k iem u n o s ił s ię zn ajo my zap ach lu d zi i zwierząt, d y mu o g n is k , p ieczo n eg o mięs a, s k ó ry i o liwy . W ś wietle o g n ia żo łn ierze ro zmawiali, o s trzy li miecze, n ap rawiali u p rzęże, jed li, g rali, s p ali, p ili i p rzy g ląd ali s ię, jak p ro wad zimy międ zy n imi n as ze k o n ie, es k o rto wan i w s tro n ę trzech cen traln y ch n amio tó w. Im d alej s zliś my , ty m b ard ziej p o s zerzał s ię wo k ó ł n as k rąg cis zy . Zatrzy maliś my s ię p rzy d ru g im co d o wielk o ś ci n amio cie. J ed en z n as zy ch s trażn ik ó w zap y tał o co ś p rzech ad zająceg o s ię warto wn ik a. Ten p o k ręcił g ło wą i ws k azał ręk ą n ajwięk s zy n amio t. Wy mian a zd ań trwała k ilk a min u t. Wres zcie s trażn ik wró cił. Po wied ział co ś s wemu czek ającemu p rzy n as to warzy s zo wi, a ten

s k in ął g ło wą i p rzy wo łał jed n eg o z lu d zi s ied zący ch p rzy n ajb liżs zy m o g n is k u . Strażn ik p o d s zed ł d o mn ie. — Ws zy s cy o ficero wie s ą n a n arad zie u Pro tek to ra — wy jaś n ił. — Sp ętamy was ze k o n ie i p u ś cimy je n a p as twis k o . Zd ejmijcie z n ich ju k i i złó żcie je tu taj. M u s icie p o czek ać, p ó k i k ap itan n ie wró ci. Kiwn ąłem g ło wą. Wzięliś my s ię d o wy p ak o wy wan ia b ag ażu i czy s zczen ia k o n i. Po k lep ałem Gwiazd ę p o s zy i, a p o tem p atrzy łem, jak n iewy s o k i k u lawy czło wieczek p ro wad zi ją d o in n y ch k o n i razem ze Świetlik iem Gan elo n a. Us ied liś my n a ju k ach i czek aliś my . J ed en ze s trażn ik ó w w zamian za ty to ń d o fajk i p rzy n ió s ł n am g o rącej h erb aty . Ob aj s ied li p o tem tro ch ę z ty łu . Patrzy łem n a wielk i n amio t, s ączy łem h erb atę i my ś lałem o Amb erze i mały m n o cn y m k lu b ie p rzy Ru e d e Ch ar et Pain w Bru k s eli, w Cien iu -Ziemi, g d zie ży łem tak d łu g o . Kied y d o s tan ę ju ż ten ju b ilers k i p ro s zek , ru s zę d o Bru k s eli, ab y zn o wu s p o tk ać s ię z h an d larzami z Gu n Bu rs e. Wied ziałem, że mo je zlecen ie b ęd zie k o s zto wn e i tru d n e d o realizacji. Trzeb a b ęd zie p rzek o n ać k tó reg o ś z p ro d u cen tó w amu n icji, b y zało ży ł o s o b n ą lin ię p ro d u k cy jn ą. Na s zczęś cie d zięk i my m ro zmaity m militarn y m d o ś wiad czen io m zn ałem n a tamtej Ziemi in n y ch k u p có w n iż ty lk o ci z In terarmco . Zd o b y cie s p rzętu n ie p o win n o mi zająć więcej n iż k ilk a mies ięcy . Zacząłem o b my ś lać s zczeg ó ły i czas u p ły wał s zy b k o i p rzy jemn ie. M in ęło ch y b a p o n ad p ó łto rej g o d zin y , n im p o ru s zy ły s ię cien ie n a ś cian ie wielk ieg o n amio tu . J es zcze k ilk a min u t i p łach ta zak ry wająca wejś cie zo s tała o d rzu co n a w b o k . Z wn ętrza p o wo li zaczęli wy ch o d zić lu d zie. Og ląd ali s ię i ro zmawiali. Os tatn ia d wó jk a zatrzy mała s ię, d y s k u tu jąc z k imś , k to p o zo s tał w ś ro d k u . Res zta ro zes zła s ię d o in n y ch n amio tó w. Ci w wejś ciu co fali s ię p o wo li, wciąż zwró cen i twarzami d o wn ętrza. Sły s załem ich g ło s y , ch o ć n ie mo g łem ro zró żn ić s łó w. Ten , z k tó ry m ro zmawiali, tak że s ię p o ru s zy ł i w k o ń cu mo g łem g o zo b aczy ć. Światło p ad ało n a n ieg o z ty łu , a d waj o ficero wie zas łan iali p rawie cały wid o k , zau waży łem jed n ak , że jes t s zczu p ły i b ard zo wy s o k i. Nas i s trażn icy jes zcze s ię n ie ru s zy li, z czeg o wy wn io s k o wałem, że k ap itan em, o k tó ry m mó wili, b y ł jed en z d wó jk i o ficeró w. Patrzy łem z n ad zieją, że s ię co fn ą i o d s ło n ią s weg o zwierzch n ik a. Is to tn ie u czy n ili to w ch wilę p ó źn iej, a p o jes zcze k ilk u s ek u n d ach o n s am p o s tąp ił k ro k d o p rzo d u . Z p o czątk u zd awało mi s ię, że to ty lk o g ra ś wiateł i cien i… Lecz n ie! Po ru s zy ł s ię zn o wu i wted y zo b aczy łem g o wy raźn ie. Nie miał p rawej d ło n i. Ręk a k o ń czy ła s ię tu ż

p o n iżej ło k cia. Kik u t b y ł g ru b o o b an d ażo wan y i p o my ś lałem, że mężczy zn a mu s iał o d n ieś ć tę ran ę całk iem n ied awn o . Wy k o n ał lewą ręk ą s zero k i g es t, wy ciąg ając ją lek k o p rzed s ieb ie. Kik u t p rawej p o ru s zy ł s ię tak że i ró wn o cześ n ie co ś d rg n ęło w mej p amięci. M iał d łu g ie, p ro s te, k as ztan o we wło s y i lek k o wy s tającą d o ln ą s zczęk ę… Wy s zed ł n a zewn ątrz, a wiatr p o ch wy cił jeg o p łas zcz i zarzu cił n a p rawe ramię. Zau waży łem, że n o s ił żó łtą k o s zu lę i b rązo we s p o d n ie. Sam p łas zcz b y ł p ło mien n ie p o marań czo wy . M ężczy zn a ch wy cił jeg o b rzeg n ien atu raln ie s zy b k im ru ch em lewej ręk i i p rzy k ry ł k ik u t. Ws tałem, a o n zwró cił g ło wę w mo ją s tro n ę. Nas ze s p o jrzen ia s p o tk ały s ię. Przez k ilk a u d erzeń s erca żad en z n as s ię n ie p o ru s zy ł. Ob aj o ficero wie p atrzy li n a to zd u mien i. Ro zep ch n ął ich i ru s zy ł d o mn ie. Us ły s załem, że Gan elo n ch rząk a i ws taje p o s p ies zn ie. Nas i s trażn icy tak że b y li zas k o czen i. Stan ął k ilk a k ro k ó w p rzed e mn ą i zmierzy ł mn ie u ważn y m s p o jrzen iem s wy ch o rzech o wy ch o czu . Rzad k o s ię u ś miech ał, lecz ty m razem jak o ś mu s ię to u d ało . — Ch o d źcie — p o wied ział i zawró cił d o n amio tu . Po s zliś my , zo s tawiając rzeczy tam, g d zie leżały . J ed n y m s p o jrzen iem o d p rawił o b u o ficeró w, zatrzy mał s ię p rzed wejś ciem d o n amio tu i p rzep u ś cił n as p rzo d em. Po tem ws zed ł i s p u ś cił p łach tę. Wewn ątrz zn ajd o wał s ię materac, mały s to lik , ławy , b ro ń i wielk i k u fer. Na s to lik u p ło n ął k ag an ek , leżały k s iążk i i map y , s tała b u telk a i k ilk a k u b k ó w. Dru g a lamp k a mig o tała n a p o k ry wie k u fra. Uś cis n ął mi d ło ń i zn ó w s ię u ś miech n ął. — Co rwin — rzek ł. — I to ży wy . — Ben ed y k t — p o wied ziałem, tak że z u ś miech em. — J es zcze d y ch as z, jak wid zę. Diab eln ie d łu g o to trwało . — To p rawd a. Kim jes t twó j p rzy jaciel? — Nazy wa s ię Gan elo n . — Gan elo n ie — p o wied ział i s k ło n ił g ło wę, n ie wy ciąg ając jed n ak ręk i. Po tem p o d s zed ł d o s to łu i n alał trzy k u b k i win a. J ed en p o d ał mn ie, d ru g i Gan elo n o wi, trzeci wzn ió s ł d o g ó ry . — Two je zd ro wie, b racie — p o wied ział. — I two je.

Wy p iliś my . — Siad ajcie — rzu cił, ws k azu jąc n ajb liżs zą ławę. Sam tak że u s iad ł. — I witajcie w Av alo n ie. — Dzięk i… Pro tek to rze. Sk rzy wił s ię. — Ten p rzy d o mek n ie jes t n iezas łu żo n y — s twierd ził s p o k o jn ie, wp atru jąc s ię w mo ją twarz. — Zas tan awiam s ię, czy p o p rzed n i Pro tek to r mó g łb y p o wied zieć to s amo . — To n ie b y ło to s amo miejs ce — o d p arłem. — Ale s ąd zę, że mó g łb y . Wzru s zy ł ramio n ami. — M o że i tak — p o wied ział. — Ale d o ś ć o ty m! Co s ię z to b ą d ziało ? Co p o rab iałeś ? Dlaczeg o p rzy b y łeś tu taj? Op o wied z. To ju ż ty le czas u … Kiwn ąłem g ło wą. Niezb y t s zczęś liwie s ię zło ży ło , lecz ety k ieta ro d zin n a o raz u k ład s ił wy mag ały , b y m o d p o wiad ał, zan im s am zaczn ę p y tać. By ł s tars zy , a p o za ty m ja — co p rawd a n ieś wiad o mie — n aru s zy łem s trefę jeg o wp ły wó w. Nie to , żeb y m mu żało wał tej u p rzejmo ś ci — b y ł jed n y m z n iewielu mo ich liczn y ch k rewn y ch , k tó reg o s zan o wałem, a n awet lu b iłem. Po p ro s tu p aliłem s ię d o zad awan ia p y tań . Sam p o wied ział, to ju ż ty le czas u … Zas tan awiałem s ię, jak wiele p o win ien em mu wy jaś n ić? Nie miałem p o jęcia, k tó rą ze s tro n p o p iera. Nie ch ciałem też, mó wiąc o n iewłaś ciwy ch s p rawach , o d k ry wać p o wo d ó w jeg o d o b ro wo ln eg o wy g n an ia z Amb eru . Należało zacząć o d czeg o ś mo żliwie n eu traln eg o i s o n d o wać g o w miarę ro zwo ju o p o wieś ci. — M u s i b y ć jak iś p o czątek — o d ezwał s ię p o ch wili. — Nieważn e, jak g o p rzed s tawis z. — J es t wiele p o czątk ó w — wy jaś n iłem. — To d o ś ć tru d n e… Po win ien em ch y b a wró cić d o czas u , k ied y to ws zy s tk o s ię zaczęło , i p o tem ciąg n ąć d alej. Ły k n ąłem win a. — Tak — zad ecy d o wałem. — To b ęd zie n ajp ro s ts ze… ch o ć d o p iero s to s u n k o wo n ied awn o p rzy p o mn iałem s o b ie wiele z teg o , co s ię zd arzy ło . Kilk a lat p o ro zg ro mien iu Ks ięży co wy ch J eźd źcó w z Gh en es h i p o two im wy jeźd zie, Ery k i ja p o ró żn iliś my s ię o s tateczn ie — zacząłem. — Tak , ch o d ziło o s u k ces ję. Tato zn o wu zaczął mó wić o ab d y k acji i wciąż n ie ch ciał wy zn aczy ć n as tęp cy . Od ży ły d awn e s p o ry o to , k to ma więk s ze p rawo d o tro n u . Oczy wiś cie, ty i Ery k jes teś cie s tars i o d e mn ie, lecz Faiella, matk a Ery k a i mo ja, b y ła żo n ą o jca p o ś mierci Cly mn ei, mimo to

jed n ak … — Do ś ć! — zawo łał Ben ed y k t i waln ął w s tó ł tak mo cn o , że zatrzes zczały d es k i. Kag an ek p o d s k o czy ł i ch lap n ął o liwą, lecz — ch y b a d zięk i jak iemu ś d ro b n emu cu d o wi — n ie p rzewró cił s ię. Płach ta zas łan iająca wejś cie o d s u n ęła s ię n aty ch mias t i d o n amio tu zajrzał zan iep o k o jo n y s trażn ik . Ben ed y k t s p o jrzał ty lk o i tamten wy co fał s ię. — Nie mam o ch o ty p ak o wać s ię w te was ze d o ch o d zen ia — o ś wiad czy ł mó j b rat cich y m g ło s em. — To właś n ie te n iecn e ro zg ry wk i b y ły p o czątk o wo p o wo d em, d la k tó reg o p o rzu ciłem ro zk o s ze Amb eru . Pro s zę, mó w d alej, ale ju ż b ez o d n o ś n ik ó w. — No … tak — ch rząk n ąłem. — J ak mó wiłem, o d b y liś my k ilk a b u rzliwy ch d y s k u s ji n a ten temat. Aż p ewn eg o wieczo ru s ło wa p rzes tały wy s tarczać. Po d jęliś my walk ę. — Po jed y n ek ? — Nic tak fo rmaln eg o . Raczej ró wn o czes n ą d ecy zję zab icia teg o d ru g ieg o . W k ażd y m razie walczy liś my d o ś ć d łu g o . Ery k u zy s k ał p rzewag ę i zaczął ś cierać mn ie n a p ro s zek . Up rzed zę tro ch ę fak ty i p o wiem, że ws zy s tk o p rzy p o mn iałem s o b ie d o p iero jak ieś p ięć lat temu . Ben ed y k t p o k iwał g ło wą, jak b y ro zu miał, o czy m mó wię. — M o g ę s ię ty lk o d o my ś lać, co zas zło p o ty m, jak s traciłem p rzy to mn o ś ć — mó wiłem d alej. — Ery k p o ws trzy mał s ię o d zab icia mn ie. Do s zed łem d o s ieb ie w Cien iu -Ziemi, w miejs cu zwan y m Lo n d y n em. Szalała tam zaraza i ro zch o ro wałem s ię. Wy zd ro wiałem, n ie mając żad n y ch ws p o mn ień s p rzed Lo n d y n u . Ży łem w ty m Świecie-Cien iu p rzez całe wiek i, s zu k ając jak iejś ws k azó wk i co d o mo jej to żs amo ś ci. Przemierzałem g o ws zerz i wzd łu ż, zwy k le jak o u czes tn ik k amp an ii wo js k o wy ch . Uczęs zczałem n a ich u n iwers y tety , ro zmawiałem z n ajmąd rzejs zy mi lu d źmi, k o n s u lto wałem s ię ze s ły n n y mi lek arzami. Nig d zie n ie zn alazłem k lu cza d o s wej p rzes zło ś ci. By ło d la mn ie o czy wis te, że ró żn iłem s ię o d in n y ch lu d zi, i z wielk im wy s iłk iem s tarałem s ię to u k ry ć. By łem jed n ak wś ciek ły , g d y ż mo g łem mieć ws zy s tk o z wy jątk iem teg o , czeg o p rag n ąłem n ajb ard ziej — mo jej to żs amo ś ci, mo jej p amięci. M ijały lata, lecz n ie malał mó j g n iew, n ie g as ła tęs k n o ta. Trzeb a b y ło wy p ad k u i p ęk n ięcia czas zk i, żeb y zaczęła s ię s eria p rzemian p ro wad zący ch d o o d zy s k an ia ws p o mn ień . Zd arzy ło s ię to jak ieś p ięć lat temu , a cała iro n ia p o leg a n a ty m, że Ery k b y ł o d p o wied zialn y za ó w wy p ad ek . Wy d aje s ię, że Flo ra p rzez cały czas mies zk ała w ty m Cien iu -Ziemi i p iln o wała mn ie. Wracając d o h ip o tez — Ery k mu s iał s ię p o ws trzy mać w o s tatn iej ch wili. Prag n ął mo jej ś mierci, lecz n ie ch ciał, b y ś lad y

p ro wad ziły d o n ieg o . Przetran s p o rto wał mn ie więc p rzez Cień d o miejs ca, g d zie czek ała mn ie s zy b k a i n iemal p ewn a ś mierć. Bez wątp ien ia zamierzał wró cić i p o wied zieć, że s ię p o k łó ciliś my i że o d jech ałem w g n iewie, k rzy cząc, że zn o wu o d ch o d zę. Oweg o d n ia p o lo waliś my w Ard en ie. Ty lk o my d waj, razem. — To d ziwn e — wtrącił Ben ed y k t — że tacy ry wale jak wy zd ecy d o wali s ię n a ws p ó ln e p o lo wan ie w tak ich o k o liczn o ś ciach . Ły k n ąłem win a i u ś miech n ąłem s ię. — By ć mo że n ie b y ło to tak zu p ełn ie p rzy p ad k o we, jak mo żn a b y s ąd zić z mo jeg o o p o wiad an ia — wy jaś n iłem — M o że o b aj u cies zy liś my s ię z mo żliwo ś ci ws p ó ln y ch ło wó w: ty lk o my d waj i n ik t więcej. — Ro zu miem — s twierd ził. — Nie jes t więc wy k lu czo n e, że s y tu acja mo g ła u ło ży ć s ię o d wro tn ie. — No có ż, tru d n o p o wied zieć. Nie wierzę, b y m p o s u n ął s ię tak d alek o . Przy n ajmn iej teraz tak to o d czu wam. Sam wies z, lu d zie s ię zmien iają. A wted y … ? Tak , mó g łb y m zro b ić to , co o n . Tru d n o mieć p ewn o ś ć, ale to mo żliwe. Zn ó w p o k iwał g ło wą. Nag le o g arn ął mn ie g n iew, k tó ry jed n ak s zy b k o zmien ił s ię w ro zb awien ie. — Na s zczęś cie n ie mu s zę s zu k ać u s p rawied liwień — s twierd ziłem. — Wró ćmy d o mo ich d o my s łó w. Sąd zę, że Ery k p o ty m ws zy s tk im p iln o wał mn ie, zap ewn e ro zczaro wan y , że p rzeży łem, ale u s aty s fak cjo n o wan y mo ją b ezrad n o ś cią. Nak azał, b y Flo ra miała n a mn ie o k o , i p rzez jak iś czas ś wiat k ręcił s ię s p o k o jn ie. Po tem p rzy p u s zczaln ie tato ab d y k o wał i zn ik ł, n ie ro związu jąc p ro b lemu n as tęp s twa tro n u . — Niech g o d iab li! — p rzerwał mi Ben ed y k t. — Nie b y ło żad n ej ab d y k acji. Po p ro s tu zn ik ł. Pewn eg o d n ia zwy czajn ie n ie zas tan o g o w p o k o jach . Nawet łó żk o n ie b y ło ru s zo n e. Żad n y ch wiad o mo ś ci. Wid zian o , jak wracał d o s ieb ie wieczo rem, ale n ik t n ie zau waży ł, jak wy ch o d zi. Lecz n awet teg o n ie u zn an o za n iezwy k łe. Z p o czątk u ws zy s cy my ś leli, że zn o wu wy ru s zy ł w Cień , b y ć mo że n a p o s zu k iwan ie k o lejn ej p an n y mło d ej. Dłu g o trwało , n im k to k o lwiek zaczął p o d ejrzewać n ieczy s tą g rę lu b d o my ś lać s ię n o wej fo rmy ab d y k acji. — Nie wied ziałem o ty m — rzek łem. — Two je źró d ła in fo rmacji zn ajd o wały s ię wted y b liżej cen tru m n iż mo je. Sk in ął ty lk o g ło wą, p o zo s tawiając mi p o le d o n iep o k o jący ch d o my s łó w. M o g łem p rzy p u s zczać, że o p o wiad ał s ię wted y p o s tro n ie Ery k a. — Kied y tam b y łeś o s tatn io ? — zary zy k o wałem. — J ak ieś d wad zieś cia lat temu — o d rzek ł. — M o że tro ch ę więcej. Ale jes tem

w k o n tak cie. Na p ewn o n ie z k imś , k to u zn ałb y za s to s o wn e ws p o mn ieć mi o ty m! M u s iał wied zieć, k ied y to mó wił. Czy żb y miało to b y ć o s trzeżen ie? A mo że g ro źb a? M y ś lałem in ten s y wn ie. M iał o czy wiś cie k o mp let Wielk ich Atu tó w. Przerzu całem je w my ś lach . Ran d o m wy zn ał mi, że n ie wie n ic o s y tu acji Ben ed y k ta. Bran d zn ik ł d o ś ć d awn o . M o g łem s ię d o my ś lać, że ży je jes zcze u więzio n y w jak imś n iep rzy jemn y m miejs cu , raczej b ez mo żliwo ś ci p rzek azy wan ia wieś ci z Amb eru . Tak że Flo ra n ie mo g ła b y ć in fo rmato rk ą, jak o że s ama d o n ied awn a p rzeb y wała właś ciwie n a wy g n an iu . Llewella b y ła w Reb mie. Deird re tak że, a k ied y o s tatn io ją wid ziałem, n ie b y ła w łas k ach w Amb erze. Fio n a? J u lian mó wił, że jes t „g d zieś n a p o łu d n iu ". Nie b y ł p ewien , g d zie d o k ład n ie. Kto więc p o zo s tawał? Sam Ery k , J u lian , Gerard lu b Cain e, u zn ałem. Ery k a mo żn a s k reś lić. Nie p rzek azałb y s zczeg ó łó w n ie-ab d y k acji taty w s p o s ó b d o p u s zczający tak ą in terp retację, jak ą p rzed s tawił mi Ben ed y k t. J u lian p o p ierał Ery k a, lecz n ie b y ł wo ln y o d o s o b is ty ch amb icji, i to s ięg ający ch wy s o k o . Przes łałb y wiad o mo ś ć, g d y b y mo g ło mu to p rzy n ieś ć k o rzy ś ci. Tak s amo Cain e. Z k o lei Gerard zaws ze wy d awał mi s ię czło wiek iem, k tó reg o b ard ziej in teres o wało d o b ro Amb eru o d teg o , k to zas iad a n a tro n ie. Nie p rzep ad ał jed n ak za Ery k iem i s weg o czas u ch ciał p o mó c mn ie lu b Bley s o wi w walce p rzeciw n iemu . Z p ewn o ś cią u zn ałb y p o in fo rmo wan ie Ben ed y k ta o p rzeb ieg u wy d arzeń za co ś w ro d zaju p o lis y u b ezp ieczen io wej k raju . Tak , to p rawie n a p ewn o k to ś z tej tró jk i. J u lian mn ie n ien awid ził, Cain e trak to wał o b o jętn ie, a z Gerard em łączy ły mn ie miłe ws p o mn ien ia, s ięg ające n as zeg o d zieciń s twa. Będ ę s ię więc mu s iał wk ró tce d o wied zieć, k tó ry to z n ich . Ben ed y k t, n ie zn ając mo ich p lan ó w, n ie zamierzał mi p o wied zieć. Zależn ie o d celó w jeg o i teg o k o g o ś p o d ru g iej s tro n ie k o n tak t z Amb erem mó g ł zo s tać wy k o rzy s tan y n a mo ją k o rzy ś ć lu b n iek o rzy ś ć. Dla Ben ed y k ta b y ł to więc zaró wn o miecz, jak i tarcza. Tro ch ę mn ie zab o lało , że tak właś n ie s ięg n ął p o tę b ro ń . Uzn ałem, że to ran a o d n ies io n a n ied awn o u czy n iła g o p rzes ad n ie o s tro żn y m, g d y ż ja s am n ig d y n ie d awałem mu p o wo d ó w d o zmartwień . W rezu ltacie jed n ak ja tak że s tałem s ię p rzes ad n ie o s tro żn y — s mu tn y fak t, k ied y p o raz p ierws zy o d ty lu lat s p o ty k a s ię włas n eg o b rata. — To ciek awe — mru k n ąłem, mies zając win o w k u b k u . — W tej s y tu acji wy d aje s ię, że ws zy s cy zaczęliś my d ziałać p rzed wcześ n ie. — Nie ws zy s cy — zau waży ł. Po czu łem, że s ię czerwien ię.

— Wy b acz — p o wied ziałem. Sk ło n ił s ię u p rzejmie. — M ó w d alej, p ro s zę. — Wró ćmy d o meg o łań cu ch a h ip o tez — zacząłem. — Gd y Ery k u zn ał, że tro n wy s tarczająco d łu g o s to i p u s ty i że n ad s zed ł czas n a k o lejn e p o s u n ięcie, mu s iał tak że d o jś ć d o wn io s k u , że o wa amn ezja to za mało , że trzeb a o s tateczn ie u p o rać s ię z mo imi p reten s jami. Zaaran żo wał więc mó j wy p ad ek w o wy m Cien iu -Ziemi — wy p ad ek , k tó ry p o win ien o k azać s ię ś mierteln y . Tak s ię jed n ak n ie s tało . — Sk ąd o ty m wies z? A mo że ty lk o s ię d o my ś las z? — Flo ra mi p o wied ziała, k ied y ją p ó źn iej p y tałem. Tak że o s wo im u d ziale. — To in teres u jące. M ó w d alej. — Waln ięcie w g ło wę s p rawiło to , czeg o wcześ n iej n ie p o trafił o s iąg n ąć n awet Zy g mu n t Freu d — s twierd ziłem. — Zacząłem s o b ie ws zy s tk o p rzy p o min ać, z p o czątk u s łab o , p o tem co raz lep iej, zwłas zcza p o s p o tk an iu z Flo rą, g d y zetk n ąłem s ię z mas ą s p raw s ty mu lu jący ch mo ją p amięć. Ud ało mi s ię p rzek o n ać ją, że p amiętam ws zy s tk o , mó wiła więc o twarcie o lu d ziach i zd arzen iach . Po tem p o jawił s ię Ran d o m u ciek ający p rzed czy mś … — Uciek ający ? Przed czy m? Z jak ieg o p o wo d u ? — Przed jak imiś d ziwn y mi is to tami z Cien ia. Nig d y s ię n ie d o wied ziałem d laczeg o . — Ciek awe — s twierd ził, i mu s iałem mu p rzy zn ać rację. W celi częs to s ię zas tan awiałem, czemu Ran d o m p o jawił s ię n a s cen ie ś cig an y p rzez fu rie. Od k ąd s ię s p o tk aliś my , aż d o ch wili ro zs tan ia s tale co ś n am g ro ziło . By łem zajęty włas n y mi s p rawami, a o n n ie wy jawił żad n y ch s zczeg ó łó w s weg o p rzy b y cia. Oczy wiś cie, b y łem zd ziwio n y . Sąd ziłem jed n ak , że mo że jes t to co ś , o czy m p o win ien em wied zieć. I tak ju ż zo s tało . Bieg zd arzeń wy p ch n ął tę k wes tię z mej p amięci d o czas u u więzien ia, a p o tem p rzy wo łał ją d o p iero teraz i tu taj. Ciek awe? Is to tn ie. A tak że n iep o k o jące. — Zd o łałem o s zu k ać Ran d o ma co d o s weg o s tan u — p o d jąłem. — Uwierzy ł, że ch cę tro n u , p o d czas g d y ś wiad o mie p rag n ąłem jed y n ie o d zy s k an ia s wej p amięci. Zg o d ził s ię p o mó c mi w p o wro cie d o Amb eru i u d ało mu s ię mn ie tam d o s tarczy ć. No , p rawie — p o p rawiłem s ię. — Do ciąg n ęliś my d o Reb my . Do teg o czas u zd ąży łem mu wy jawić, jak s p rawy mają s ię n ap rawd ę. Zap ro p o n o wał, żeb y m p rzes zed ł p rzez Wzo rzec w Reb mie, co w p ełn i p rzy wró ciło b y mi p amięć. Nad arzy ła s ię o k azja, więc p o ch wy ciłem ją. Sp o s ó b p o d ziałał, a ja u ży łem mo cy Wzo rca, b y p rzen ieś ć s ię d o

Amb eru . Uś miech n ął s ię. — Ran d o m mu s iał b y ć wted y b ard zo n ies zczęś liwy — zau waży ł. — Is to tn ie, raczej n ie ś p iewał z rad o ś ci — p o twierd ziłem. — Uzn ał wy ro k M o ire i miał p o ś lu b ić k o b ietę, k tó rą mu wy b rała, n iewid o mą d ziewczy n ę imien iem Vialle. M iał z n ią tam zo s tać p rzez co n ajmn iej ro k . Zo s tawiłem g o , lecz d o wied ziałem s ię p ó źn iej, że fak ty czn ie to zro b ił. By ła tam tak że Deird re. Sp o tk aliś my ją u ciek ającą z Amb eru . Razem wes zliś my d o Reb my . Zo s tała tam. Wy p iłem win o d o k o ń ca. Ben ed y k t ws k azał g ło wą b u telk ę. By ła ju ż jed n ak p rawie p u s ta, wy jął więc z k u fra p ełn ą i n alał d o k u b k ó w. Win o b y ło lep s ze n iż p o p rzed n ie, p ewn ie z jeg o p ry watn y ch zap as ó w. — W p ałacu — p o d jąłem — p rzed o s tałem s ię d o b ib lio tek i, g d zie zn alazłem talię k art taro ta. Po n ią p rzed e ws zy s tk im p rzy s zed łem. Ery k zas k o czy ł mn ie, zan im zd ąży łem co k o lwiek p rzed s ięwziąć. Walczy liś my , tam, w b ib lio tece. Ud ało mi s ię g o zran ić i p ewn ie zak o ń czy łb y m s p rawę, g d y b y n ie p rzy b y ły p o s iłk i. M u s iałem u ciek ać. Sk o n tak to wałem s ię z Bley s em, a o n d ał mi p rzejś cie d o s ieb ie, d o Cien ia. Res ztę zn as z p ewn ie z włas n y ch źró d eł. Sły s załeś , że Bley s i ja p o łączy liś my s we s iły , zaatak o waliś my Amb er i p rzeg raliś my . Bley s ru n ął ze ś cian y Ko lv iru . Rzu ciłem mu s wo ją talię, a o n ją złap ał. J ak ro zu miem, n ig d y n ie zn alezio n o jeg o ciała. Ale s p ad ał z wy s o k a, a wted y b y ł p rzy p ły w. Nie wiem, czy zg in ął tamteg o d n ia, czy n ie. — J a tak że n ie wiem — wtrącił Ben ed y k t. — Tak więc zo s tałem u więzio n y , a Ery k zas iad ł n a tro n ie. M imo p ewn y ch s p rzeciwó w z mo jej s tro n y s k ło n io n o mn ie, b y m as y s to wał p rzy k o ro n acji. Ud ało mi s ię u k o ro n o wać s ieb ie, zan im ten b ęk art — w s en s ie g en ealo g iczn y m — zab rał mi k o ro n ę i ws ad ził ją s o b ie n a g ło wę. Po tem k azał mn ie o ś lep ić i wrzu cić d o lo ch ó w. Ben ed y k t p o ch y lił s ię i p rzy jrzał mo jej twarzy . — Tak — p o wied ział. — Sły s załem o ty m. J ak to zro b io n o ? — Go rący m żelazem — wy jaś n iłem. Zad rżałem mimo wo li i s tłu miłem p rag n ien ie zaciś n ięcia p o wiek . — Straciłem p rzy to mn o ś ć p o d czas teg o zab ieg u . — Czy n as tąp ił k o n tak t z g ałk ami o czn y mi? — Tak — p o twierd ziłem. — Ch y b a tak . — A ile czas u trwała reg en eracja? — M in ęły p rawie cztery lata, zan im zn ó w mo g łem wid zieć — o d p arłem. — A wzro k wró cił d o n o rmy d o p iero n ied awn o . Tak , że… razem jak ieś p ięć lat. Ch y b a

tak . Wy p ro s to wał s ię, o d etch n ął i u ś miech n ął s ię s łab o . — To d o b rze — p o wied ział. — Dajes z mi n ad zieję. In n i tracili ro zmaite częś ci ciała i też d o ś wiad czy li reg en eracji, lecz ja n ig d y n ie u traciłem n ic zn acząceg o . Aż d o teraz. — A tak — p o twierd ziłem. — Ta lis ta ro b i wrażen ie. Przez całe lata u zu p ełn iałem ją reg u larn ie. Cała k o lek cja s trzęp k ó w i k awałeczk ó w, wiele z n ich zap o mn ian y ch p rzez ws zy s tk ich p ró cz właś cicieli i mn ie: p alce rąk , n ó g , u s zy … Na p ewn o jes t n ad zieja d la two jej ręk i. Natu raln ie tro ch ę to p o trwa. Do b rze, że jes teś o b u ręczn y — d o d ałem. Uś miech n a jeg o twarzy p o jawił s ię i zn ik ł. Ły k n ął win a. Nie, jes zcze n ie b y ł g o tó w, b y mi o p o wied zieć, co s ię z n im d ziało . Po ciąg n ąłem ze s wo jeg o k u b k a. Nie ch ciałem mu mó wić o Dwo rk in ie. Wo lałem zach o wać g o jak o s weg o ro d zaju as a w ręk awie. Nik t z n as n ie ro zu miał w p ełn i mo cy teg o czło wiek a. Najwy raźn iej b y ł s zalo n y , to jas n e, ch o ć d ało s ię n im man ip u lo wać. Nawet tato zaczął s ię w k o ń cu b ać i d lateg o k azał g o zamk n ąć. Co miało zn aczy ć to , co p o wied ział mi wted y w celi? Że zo s tał u więzio n y , k ied y p o wiad o mił o o d k ry ciu s p o s o b u zn is zczen ia Amb eru . J eżeli n ie b y ł to ty lk o b ełk o t s zaleń ca, a p rawd ziwy p o wó d , iż zn alazł s ię tam, g d zie s ię zn alazł, to tato o k azał s ię o wiele b ard ziej wielk o d u s zn y , n iż ja b y m b y ł. Ten czło wiek b y ł zb y t n ieb ezp ieczn y , b y ży ć. Z d ru g iej s tro n y jed n ak tato p ró b o wał g o wy leczy ć. Dwo rk in ws p o min ał o lek arzach — lu d ziach , k tó ry ch wy s tras zy ł lu b zn is zczy ł, g d y o b ró cił p rzeciwk o n im s wą mo c. Pamiętałem g o p rzed e ws zy s tk im jak o mąd reg o i miłeg o s taru s zk a, całk o wicie o d d an eg o o jcu i res zcie ro d zin y . Tru d n o b y b y ło k o g o ś tak ieg o zlik wid o wać, jeś li is tn iała n ad zieja n a wy leczen ie. Zo s tał zamk n ięty w miejs cu , z k tó reg o u cieczk a zd awała s ię n iemo żliwa. A jed n ak k ied y p ewn eg o d n ia zn u d ził s ię, p o p ro s tu wy s zed ł. Nik t n ie mo że ch o d zić p rzez Cień w Amb erze, g d zie n ie is tn ieje Cień , więc Dwo rk in mu s iał u czy n ić co ś , czeg o n ie ro zu miałem, a co wy k o rzy s ty wało zas ad ę d ziałan ia Atu tó w. I wy s zed ł. Zan im wró cił, zd o łałem g o n amó wić, b y u d o s tęp n ił mi s p o s ó b o p u s zczen ia celi. Tak d o tarłem d o latarn i mo rs k iej n a Cab rze, g d zie tro ch ę d o s zed łem d o s ieb ie. Po tem ru s zy łem w d ro g ę, k tó ra d o p ro wad ziła mn ie d o Lo rrain e. Najp rawd o p o d o b n iej n ik t d o tąd n ie wp ad ł n a ś lad d ziałaln o ś ci Dwo rk in a. M o ja ro d zin a zaws ze miała p ewn e s zczeg ó ln e u miejętn o ś ci, ale to właś n ie o n zan alizo wał je i s fo rmalizo wał p o p rzez Wzo rzec i Wielk ie Atu ty . Częs to p ró b o wał ro zmawiać z n ami o ty ch s p rawach , lecz więk s zo ś ć u zn awała je za s tras zliwie ab s trak cy jn e

i n u d n e. Do lich a, jes teś my n iezwy k le p rag maty czn ą ro d zin ą. J ed y n ie Bran d wy k azy wał p ewn e zain teres o wan ie tematem. I Fio n a. Zap o mn iałem o n iej. Fio n a czas em s łu ch ała. I tato . Tato wied ział o całej mas ie s p raw, o k tó ry ch n ig d y n ie mó wił. Nig d y n ie miał d la n as czas u , a wo k ó ł n ieg o d ziały s ię s p rawy , o k tó ry ch n ie mieliś my p o jęcia. Prawd o p o d o b n ie b y ł ró wn ie b ieg ły w teo rii, jak Dwo rk in . Ró żn ica tk wiła w zas to s o wan iach . Dwo rk in b y ł arty s tą, a czy m b y ł tato , n ie wiem. Nie zach ęcał n as d o p o u fało ś ci, ch o ć n ie b y ł zły m o jcem. Kied y ju ż zwró cił n a n as u wag ę, h o jn ie s zafo wał p o d ark ami i ro zry wk ami. Nas ze wy ch o wan ie p o zo s tawiał jed n ak liczn y m lu d zio m ze s weg o d wo ru . Wy d aje mi s ię, że to lero wał n as jak o n ieu n ik n io n e rezu ltaty p o ry wó w n amiętn o ś ci. I tak s ię d ziwię, że ro d zin a n ie jes t liczn iejs za. Nas za trzy n as tk a p lu s d waj b racia i s io s tra, k tó ry ch zn ałem i k tó rzy ju ż n ie ży ją, s tan o wiliś my efek t p rawie ty s iąca lat ro d ziciels k iej d ziałaln o ś ci. Przed n ami b y ło jes zcze k ilk o ro in n y ch , o k tó ry ch ty lk o s ły s załem, g d y ż n ie p rzeży li. To n iezb y t imp o n u jąca ś red n ia jak n a ch u tliweg o wład cę. No có ż, tak że żad n e z n as n ie b y ło zb y t p ło d n e. Gd y ty lk o p o trafiliś my s ami s ię o s ieb ie zatro s zczy ć i ch o d zić p rzez Cień , tato zach ęcał n as , b y ś my zn aleźli s o b ie miejs ce, g d zie b ęd ziemy s zczęś liwi, i tam o s ied li. Stąd wziął s ię mó j związek z Av alo n em, k tó reg o ju ż n ie ma. J eś li zn am s p rawę, n ik t p ró cz s ameg o taty n ie wied ział n ic n a temat jeg o p o ch o d zen ia. Nig d y n ie s p o tk ałem n ik o g o , k to p o trafiłb y s ięg n ąć p amięcią d o czas ó w, k ied y n ie b y ło Ob ero n a. Dziwn e? Nie wied zieć, s k ąd p o ch o d zi włas n y o jciec, k ied y ma s ię całe wiek i n a zas p o k ajan ie ciek awo ś ci. Tak . Ale o n b y ł tajemn iczy , p o tężn y i p rzeb ieg ły — d o p ewn eg o s to p n ia ws zy s cy o d zied ziczy liś my p o n im te cech y . Prag n ął, jak s ąd zę, b y ś my b y li d o b rze u rząd zen i i zad o wo len i z ży cia, lecz n ig d y w p o zy cji, z k tó rej mo g lib y ś my zag ro zić jeg o p an o wan iu . Ży wił p ewn ą — n ie całk iem n ieu s p rawied liwio n ą — o s tro żn o ś ć w k wes tii n as zej wied zy o n im i o czas ach d awn o min io n y ch . Nie wierzę, b y k ied y k o lwiek n ap rawd ę my ś lał o s y tu acji, g d y n ie b ęd zie wład ał Amb erem. Czas em — w żartach lu b n arzek ając — ws p o min ał o ab d y k acji. Zaws ze jed n ak wy czu wałem, że ro b i to , b y o b s erwo wać n as ze reak cje. M u s iał zd awać s o b ie s p rawę ze s tan u rzeczy , jak i s p o wo d o wało b y jeg o o d ejś cie. Lecz n ie ch ciał u wierzy ć, b y co ś tak ieg o mo g ło s ię zd arzy ć. A żad n e z n as n ie zn ało cało ś ci jeg o p rac i o b o wiązk ó w, ws zy s tk ich jeg o tajemn y ch p o wiązań . Niech ętn ie wp rawd zie, ale mu s zę wy zn ać, że ch y b a n ik t n ie b y ł g o to wy d o p rzejęcia tro n u . Za to n iep rzy g o to wan ie n ajch ętn iej o b arczy łb y m win ą tatę, lecz n a n ies zczęś cie zb y t d łu g o zn ałem Freu d a, b y n ie czu ć s ię ws p ó ło d p o wied zialn y m. W d o d atk u zacząłem teraz ro zważać zas ad n o ś ć n as zy ch ro s zczeń , jeżeli n ie b y ło

ab d y k acji, a o n rzeczy wiś cie jes zcze ży ł, k ażd e z n as mo g ło liczy ć n ajwy żej n a reg en cję. J eg o p o wró t — zwłas zcza g d y b y tato zas tał in n y s tan rzeczy — b y łb y n iezb y t miłą p ers p ek ty wą, s zczeg ó ln ie z wy s o k o ś ci tro n u . Po wied zmy to s zczerze — b ałem s ię g o , i to n ie b ez p o wo d u . Ty lk o d u reń n ie lęk a s ię realn ej s iły , k tó rej n ie p o jmu je. Niezależn ie jed n ak o d teg o , jak miał b rzmieć ty tu ł: „reg en t" czy „k ró l", miałem d o n ieg o więk s ze p rawa n iż Ery k i b y łem zd ecy d o wan y g o zd o b y ć. J eżeli jak aś s iła z mro czn ej p rzes zło ś ci taty — k tó rej n ik t z n as n ap rawd ę n ie zn ał — mo g ła p o mó c mi w ty ch d ążen iach i jeżeli Dwo rk in b y ł tak ą s iłą, to mu s iał p o zo s tać w u k ry ciu , p ó k i n ie b ęd ę mó g ł teg o wy k o rzy s tać. Nawet jeś li — zap y ty wałem s am s ieb ie — s iła, k tó rą o n rep rezen tu je, mo że zn is zczy ć Amb er, a ty m s amy m zd ru zg o tać Światy -Cien ie i wy wró cić n a n ice ich eg zy s ten cję tak , jak ja ją p o jmu ję. Zwłas zcza wted y — o d p o wiad ałem s o b ie. — Któ ż b o wiem in n y b y łb y g o d zien p o s iąś ć tak ą mo c? Do p rawd y , jes teś my n iezwy k le p rag maty czn ą ro d zin ą. Ły k n ąłem jes zcze win a, p o czy m zająłem s ię fajk ą. Oczy ś ciłem ją i n ab iłem p o n o wn ie. — I to w zas ad zie cała h is to ria — p o wied ziałem. Po p atrzy łem n a s wo je d zieło , ws tałem i p rzy p aliłem fajk ę o d p ło mien ia k ag an k a. — Kied y o d zy s k ałem wzro k , u d ało mi s ię wy d o s tać. Uciek łem z Amb eru , p rzez p ewien czas b awiłem w miejs cu zwan y m Lo rrain e, g d zie s p o tk ałem Gan elo n a, a p o tem d o tarłem tu taj. — Dlaczeg o ? Us iad łem i s p o jrzałem n a n ieg o u ważn ie. — Po n ieważ to b lis k o Av alo n u , k tó ry k ied y ś zn ałem — wy jaś n iłem. Celo wo n ie ws p o mn iałem o s wej wcześ n iejs zej zn ajo mo ś ci z Gan elo n em i miałem n ad zieję, że o n zro zu mie d laczeg o . Ten Cień b y ł n a ty le b lis k i tamtemu Av alo n o wi, b y mó j ws p ó ln ik o rien to wał s ię w jeg o to p o g rafii i miejs co wy ch zwy czajach . Co k o lwiek ta o rien tacja b y ła warta, u k ry cie jej p rzed Ben ed y k tem u zn ałem za p o lity czn ie u zas ad n io n e. Nie s k o men to wał mo jeg o wy tłu maczen ia. Zajął s ię za to s p rawą, k tó ra b ard ziej g o in teres o wała. — A two ja u cieczk a? — s p y tał. — J ak ci s ię to u d ało ? — Natu raln ie, k to ś mi p o mó g ł wy d o s tać s ię z celi — p rzy zn ałem. — A n a zewn ątrz… n o có ż, jes t jes zcze p arę tras , o k tó ry ch Ery k n ie ma p o jęcia.

— Ro zu miem — p o k iwał g ło wą. M iał p ewn ie n ad zieję, że p o wiem, k im b y li mo i ws p ó ln icy . Wied ział jed n ak , że lep iej o to n ie p y tać. Py k n ąłem z fajk i i u s iad łem wy g o d n iej. Uś miech n ąłem s ię. — Do b rze jes t mieć p rzy jació ł — d o p o wied zian ą k wes tię.

s twierd ził, jak b y

k o ń cząc mo ją n ie

— Sąd zę, że k ażd y z n as ma k ilk u w Amb erze. — Ch ciałb y m w to wierzy ć — o d rzek ł. — O ile wiem, p ró b o wałeś s fo rs o wać d rzwi w celi, ale w k o ń cu zo s tawiłeś je zamk n ięte, s p aliłeś materac i malo wałeś ry s u n k i n a ś cian ach . — Zg ad za s ię — p rzy zn ałem. — Dłu g ie u więzien ie źle wp ły wa n a ró wn o wag ę u my s łu . W k ażd y m razie mo jeg o . Wiem, że b y ły o k res y , k ied y zach o wy wałem s ię irracjo n aln ie. — Nie zazd ro s zczę ci ty ch d o ś wiad czeń , b racie — o ś wiad czy ł. — Wcale n ie. J ak ie mas z teraz p lan y ? — Nie wiem jes zcze — o d p o wied ziałem. — A jak s to ją s p rawy tu taj? — J a tu rząd zę — p o in fo rmo wał, b ez p rzech wałk i w g ło s ie; p o p ro s tu s k o n s tato wał fak t. — Sąd zę, że właś n ie u d ało mi s ię zak o ń czy ć s p rawę jed y n eg o p o ważn eg o zag ro żen ia d la k raju . J eś li mam rację, to zb liża s ię s to s u n k o wo s p o k o jn y o k res . Cen a b y ła wy s o k a — s p o jrzał n a to , co p o zo s tało z jeg o ręk i — ale warto b y ło ją zap łacić. Ok aże s ię to ju ż wk ró tce, k ied y ws zy s tk o wró ci d o n o rmy . Zaczął relacjo n o wać s y tu ację, w o g ó ln y ch zary s ach zg o d n ą z ty m, co mó wił n am s ch wy tan y wczo raj mło d zik . Po tem o p o wied ział, w jak i s p o s ó b wy g rali b itwę. Kied y zg in ęła p rzy wó d czy n i ty ch d iab lic, amazo n k i rzu ciły s ię d o u cieczk i. Wy b ito więk s zo ś ć z n ich i zab lo k o wan o wy jś cia z jas k iń . Ben ed y k t p o s tan o wił z n iewielk ą s iłą p o zo s tać jes zcze n a p o lu b itwy , b y o czy ś cić teren . J eg o lu d zie wciąż p rzeczes y wali o k o licę w p o s zu k iwan iu n ied o b itk ó w. Nie u czy n ił żad n ej wzmian k i n a temat s p o tk an ia z ich p rzy wó d czy n ią, Lin trą. — Kto zab ił ich wo d za? — zap y tałem. — M n ie s ię to u d ało … — M ach n ął k ik u tem. — Ch o ć zb y t d łu g o zwlek ałem z p ierws zy m cio s em. Od wró ciłem wzro k , Gan elo n tak że. Po k ró tk iej ch wili twarz Ben ed y k ta p rzy b rała n o rmaln y wy g ląd . Op u ś cił ramię. — Szu k aliś my cię, Co rwin ie. Wied ziałeś o ty m? — zap y tał. — Bran d p rzes zu k ał wiele Cien i, p o d o b n ie Gerard . Słu s zn ie p rzewid y wałeś , co p o wie Ery k p o two im

zn ik n ięciu . Wo leliś my jed n ak n ie p o leg ać wy łączn ie n a jeg o s ło wie. Po wielek ro ć p ró b o waliś my two jeg o Atu tu , lecz b ez o d p o wied zi. Zap ewn e b lo k o wało g o u s zk o d zen ie mó zg u . To ciek awy p ro b lem. Po n ieważ n ie reag o wałeś n a Atu t, u zn aliś my , że n ie ży jes z. Wted y J u lian , Cain e i Ran d o m p rzy łączy li s ię d o p o s zu k iwań . — Ws zy s cy ? Nap rawd ę? J es tem zd u mio n y . Uś miech n ął s ię. — Ach — p o wied ziałem, p o jmu jąc, i tak że s ię u ś miech n ąłem. Włączen ie s ię b raci d o ak cji w tak im mo men cie o zn aczało , że n ie mó j lo s ich in teres o wał, lecz mo żliwo ś ć u zy s k an ia d o wo d ó w, że Ery k p o p ełn ił b rato b ó js two . M o g lib y wted y u s u n ąć g o lu b s zan tażo wać. — J a s am p o s zu k iwałem cię w o k o licy Av alo n u — mó wił d alej. — Zn alazłem to miejs ce i ju ż tu zo s tałem. Zn ajd o wało s ię wted y w o p łak an y m s tan ie i p raco wałem p rzez całe p o k o len ia, b y p rzy wró cić mu d awn ą ch wałę. Zacząłem to ro b ić d la u czczen ia two jej p amięci, lecz z czas em p o lu b iłem k raj i lu d zi. Zaczęli u ważać mn ie za s weg o p ro tek to ra. Tak że s ię n im p o czu łem. By łem p o ru s zo n y i tro ch ę zak ło p o tan y tą o p o wieś cią. Czy żb y s u g ero wał, że zap as k u d ziłem tu taj s y tu ację, i mu s iał zo s tać, b y ją u p o rząd k o wać — o s tatn i ju ż raz p o s p rzątać p o mło d s zy m b racie? A mo że ch ciał p o wied zieć, że wied ząc, jak k o ch ałem to miejs ce — alb o b ard zo d o teg o p o d o b n e — s tarał s ię d ziałać tak , jak s ąd ził, że b y m s o b ie teg o ży czy ł? Có ż, b y ć mo że ro b iłem s ię n ieco p rzeczu lo n y . — Do b rze wied zieć, że mn ie s zu k aliś cie — s twierd ziłem. — I jes zcze lep iej wied zieć, że jes teś o b ro ń cą tej k rain y . Ch ciałb y m ją zo b aczy ć, g d y ż p rzy p o min a mi Av alo n , k tó ry zn ałem. Czy mas z co ś p rzeciwk o mo jej wizy cie? — Czy ty lk o o to ci ch o d zi? O wizy tę? — O n iczy m więcej n ie my ś lałem. — Do wied z s ię zatem, że ws p o mn ien ia o two im cien iu , k tó ry tu k ied y ś wład ał, n ie s ą n ajlep s ze. Dziecio m n ie n ad aje s ię tu taj imien ia Co rwin . J a tak że n ie jes tem tu b ratem Co rwin a. — Ro zu miem — o d rzek łem. — Nazy wam s ię Co rey . Czy mo żemy b y ć s tary mi p rzy jació łmi? Kiwn ął g ło wą. — Od wied zin y s tary ch p rzy jació ł zaws ze s p rawiają rad o ś ć — o ś wiad czy ł. Uś miech n ąłem s ię. Czu łem s ię tro ch ę u rażo n y , że p o s ąd ził mn ie o jak ieś p lan y

wo b ec teg o Cien ia; mn ie, k tó ry — wp rawd zie p rzez ch wilę — miałem n a s wy m czo le zimn y p ło mień k o ro n y Amb eru . Zas tan awiałem s ię, co b y zro b ił, g d y b y wied ział, że tak n ap rawd ę właś n ie ja jes tem o d p o wied zialn y za atak i amazo n ek . Przy p u s zczam, że mo żn a b y mn ie o b arczy ć win ą tak że za to , że s tracił ręk ę. Wo lałem jed n ak p o czy n ić k ro k d alej i u zn ać win n y m Ery k a. W k o ń cu to jeg o d ziałan ie s tało s ię p rzy czy n ą mej k lątwy . M iałem jed n ak n ad zieję, że Ben ed y k t n ig d y s ię o ty m n ie d o wie. Zależało mi, n awet b ard zo , żeb y s ię d o wied zieć, jak ie s tan o wis k o zajmu je wo b ec Ery k a. Czy p o mó g łb y jemu , czy też s tan ął za mn ą? A mo że p o p ro s tu u s u n ąłb y s ię? By łem też zu p ełn ie p ewien , że Ben ed y k t zas tan awia s ię teraz, czy mo je amb icje ju ż wy g as ły , czy też tlą s ię jes zcze. A jeżeli to d ru g ie, to jak mam zamiar je realizo wać. A więc… Kto p ierws zy p o ru s zy tę k wes tię? Wy p u ś ciłem k łąb d y mu z fajk i, d o p iłem win o , d o lałem s o b ie, zn o wu p y k n ąłem. Ws łu ch iwałem s ię w o d g ło s y o b o zu , wiatru , mo jeg o żo łąd k a. Ben ed y k t też ły k n ął win a. Wres zcie zap y tał n ied b ale: — Czy mas z jak ieś d alek o s iężn e p lan y ? M o g łem p o wied zieć, że n ic jes zcze n ie p o s tan o wiłem, że p o p ro s tu cies zę s ię wo ln o ś cią, wzro k iem, ży ciem… M o g łem g o zap ewn ić, że n a razie mi to wy s tarcza, że n ie mam żad n y ch k o n k retn y ch p lan ó w… … A o n wied ziałb y , że k łamię jak n ajęty . Zb y t d o b rze mn ie zn ał. A więc: — Sam wies z, jak ie mo g ę mieć p lan y — o d p arłem. — J eś li mas z zamiar p ro s ić mn ie o p o mo c — o ś wiad czy ł — to n ie o trzy mas z jej. Sy tu acja Amb eru jes t fataln a, n awet b ez wewn ętrzn y ch s tarć. — Ery k to u zu rp ato r. — Wo lę p atrzeć n a n ieg o jak o n a reg en ta. W o b ecn ej s y tu acji k ażd y , k to żąd a tro n u , jes t u zu rp ato rem. — Więc wierzy s z, że tato jes zcze ży je? — Tak . Ży je i ma k ło p o ty . Kilk ak ro tn ie p ró b o wał n awiązać k o n tak t. Ud ało mi s ię n iczeg o p o s o b ie n ie p o k azać. Nie b y łem więc jed y n y m. Ale g d y b y m teraz p ró b o wał o p o wied zieć o s wo ich d o ś wiad czen iach , zab rzmiało b y to jak o p o rtu n is ty czn a h ip o k ry zja czy wręcz jas k rawy fałs z. Przecież p o d czas teg o n ib y k o n tak tu p ięć lat temu u d zielił mi zg o d y

n a o b jęcie tro n u . Oczy wiś cie, mo g ło mu ch o d zić o reg en cję… — Nie p o mo g łeś Ery k o wi, g d y s ięg ał p o wład zę — p o wied ziałem. — Czy p o mó g łb y ś teraz, g d y b y k to ś p ró b o wał mu ją o d eb rać? — J es t tak , jak p o wied ziałem — o d p arł. — Uważam g o za reg en ta. Nie twierd zę, że mi s ię to p o d o b a, ale n ie ch cę więcej k o n flik tó w w Amb erze. — Więc p o mó g łb y ś mu ? — Po wied ziałem ju ż ws zy s tk o , co miałem d o p o wied zen ia w tej k wes tii. Z rad o ś cią p o witam cię w Av alo n ie, lecz n ie p o zwo lę u ży ć g o jak o teren u , z k tó reg o wy p ro wad zis z atak n a Amb er. Czy to wy jaś n ia s p rawy , jeś li ch o d zi o two je p lan y , jak iek o lwiek b y b y ły ? — Wy jaś n ia — p o twierd ziłem. — A więc czy n ad al ch ces z tu p o zo s tać? — Nie wiem — o d p arłem. — Czy two je p rag n ien ie, b y zap o b iec k o n flik to m w Amb erze, d ziała w o b ie s tro n y ? — Nie ro zu miem. — Wid zis z, g d y b y m wb rew s wej wo li mu s iał wró cić d o Amb eru , to mo żes z b y ć ch o lern ie p ewn y , że ro zp ętałb y m ty le k o n flik tó w, ile b y m ty lk o p o trafił, żeb y u n ik n ąć zn alezien ia s ię w s y tu acji, w jak iej b y łem p o p rzed n io . Zb lad ł i s p u ś cił wzro k . — Nie zd rad ziłb y m cię, Co rwin ie. Czy s ąd zis z, że jes tem p o zb awio n y u czu ć? Nie ch ciałb y m wid zieć cię n a p o wró t u więzio n eg o , o ś lep io n eg o , a mo że jes zcze g o rzej. Zaws ze ch ętn ie cię p o witam. Swe lęk i, razem ze s wy mi amb icjami, mo żes z p o zo s tawić n a g ran icy . — W tak im razie ch ciałb y m tu jes zcze p o zo s tać — o ś wiad czy łem. — Nie mam armii i n ie p rzy b y wam tu , b y ją zd o b y ć. — Wied z zatem, że rad jes tem z tweg o p rzy b y cia. — Dzięk i, Ben ed y k cie. Nie s p o d ziewałem s ię, że s p o tk am cię tu taj. Cies zę s ię, że tak s ię s tało . Zaru mien ił s ię lek k o . — J a tak że — p o wied ział. — Czy jes tem p ierws zy m, k tó reg o s p o ty k as z… p o s wo jej u cieczce? — Tak — k iwn ąłem g ło wą. — I ciek awi mn ie, co s ię d zieje z res ztą. M as z jak ieś wiad o mo ś ci? — Żad n y ch zg o n ó w — o d p arł.

Ro ześ mieliś my s ię o b aj i wied ziałem, że s am b ęd ę mu s iał d o trzeć d o ro d zin n y ch p lo tek . No có ż, warto b y ło s p ró b o wać. — Ch cę tu zo s tać jes zcze p rzez jak iś czas — p o in fo rmo wał Ben ed y k t. — Będ ę u trzy my wał s tałe p atro le, b y s ię p rzek o n ać, czy n ie ma ju ż n iep rzy jació ł w o k o licy . M o że to p o trwać jak iś ty d zień , n im s ię wy co famy . — Och ! Więc to n ie b y ło całk o wite zwy cięs two ? — Wierzę, że tak , ale p o co n arażać s ię n a n iep o trzeb n e ry zy k o ? Warto p o ś więcić p arę d n i, żeb y s ię p rzek o n ać. — Ro zs ąd n e — p o k iwałem g ło wą. — … Tak więc, jeżeli n ie mas z o ch o ty s ied zieć w o b o zie, to n ie wid zę p rzes zk ó d , b y ś mó g ł ru s zy ć d alej, w s tro n ę mias ta. Utrzy mu ję w Av alo n ie k ilk a rezy d en cji i p o my ś lałem s o b ie, że mo żes z zaczek ać w jed n ej z n ich . To n iewielk i d wo rek , mo im zd an iem, całk iem miły . Leży n ied alek o o d mias ta. — Ch ętn ie g o zo b aczę. — Ran o d am ci map ę i lis t d o zarząd cy . — Dzięk i, Ben ed y k cie. — Do łączę d o cieb ie, g d y ty lk o zak o ń czę s wo je s p rawy tu taj — d o d ał. — A d o teg o czas u mo i g o ń cy co d zien n ie b ęd ą tamtęd y p rzejeżd żać. Przez n ich b ęd ę s ię z to b ą k o n tak to wał. — Do s k o n ale. — A zatem… zn ajd ź s o b ie teraz jak iś wy g o d n y k awałek ziemi — zak o ń czy ł. — J es tem p ewien , że n ie p rześ p is z s y g n ału n a ś n iad an ie. — Rzad k o mi s ię to zd arza — p rzy zn ałem. — Czy mo żemy s p ać tam, g d zie leżą n as ze rzeczy ? — Oczy wiś cie — zg o d ził s ię, p o czy m d o k o ń czy liś my win o . Kied y wy ch o d ziliś my z n amio tu , ch wy ciłem wy s o k o p łach tę u wejś cia i ś ciąg n ąłem k ilk an aś cie cen ty metró w w b o k . Ben ed y k t ży czy ł mi d o b rej n o cy i o d wró cił s ię, p o zwalając zas ło n ie o p aś ć s wo b o d n ie. Nie zau waży ł s zczelin y , k tó ra p o ws tała wzd łu ż jed n eg o z b o k ó w. Przy g o to wałem s o b ie leg o wis k o s p o ry k awałek n a p rawo o d n as zy ch rzeczy , tak b y m mó g ł p atrzeć n a n amio t Ben ed y k ta. Grzeb iąc w b ag ażu , p rzen io s łem g o tak że. Gan elo n s p o jrzał n a mn ie p y tająco , lecz s k in ąłem ty lk o g ło wą i ws k azałem wzro k iem n amio t. Sp o jrzał tam, p rzy tak n ął i ro zło ży ł s wo je k o ce jes zcze b ard ziej n a p rawo . Zmierzy łem wzro k iem o d leg ło ś ć i p o d s zed łem d o n ieg o .

— Wies z — p o wied ziałem — wo lałb y m s p ać w ty m miejs cu . M o żes z s ię zamien ić? — I mru g n ąłem zn acząco . — M n ie tam b ez ró żn icy — wzru s zy ł ramio n ami. Og n is k a p o g as ły lu b d o g as ały i więk s zo ś ć lu d zi ju ż s p ała. Strażn ik zwracał n a n as u wag ę jed y n ie p rzy k ilk u p ierws zy ch o b ch o d ach . W o b o zie p an o wała cis za. Żad n a ch mu ra n ie p rzy s łan iała ś wiatła g wiazd . By łem zmęczo n y ; zap ach d y mu i wilg o tn ej ziemi p rzy jemn ie d rażn ił mo je n o zd rza, p rzy p o min ając o in n y ch czas ach i miejs cach , o o d p o czy n k ach u k res u d n i. Zamias t jed n ak zamk n ąć o czy , o p arłem s ię o s wó j wo rek , n ab iłem i zap aliłem fajk ę. Dwu k ro tn ie zmien iałem p o zy cję, k ied y Ben ed y k t p rzech ad zał s ię p o n amio cie. Raz zn ik ł mi z p o la wid zen ia i p rzez k ilk a ch wil p o zo s tawał w u k ry ciu . Wted y jed n ak p o ru s zy ło s ię ś wiatło i wied ziałem, że o twiera k u fer. Po jawił s ię zn o wu , s p rzątn ął ze s to łu , co fn ął s ię, wró cił i u s iad ł n a s wo im p o p rzed n im miejs cu . Przes u n ąłem s ię, b y wid zieć jeg o lewą ręk ę. Kartk o wał k s iążk ę lu b co ś mn iej więcej teg o s ameg o fo rmatu . M o że k arty ? J as n e. Wiele b y m d ał, b y mó c ch o ć raz s p o jrzeć n a Atu t, k tó ry w k o ń cu wy b rał i p o ło ży ł p rzed s o b ą. Wiele b y m d ał, b y mieć teraz p o d ręk ą Gray s wan d ira n a wy p ad ek , g d y b y k to ś n ag le zjawił s ię w n amio cie in n ą d ro g ą n iż wejś cie, p rzez k tó re p o d g ląd ałem. Czu łem mro wien ie w d ło n iach i p o d es zwach s tó p , jak b y m s p o d ziewał s ię walk i lu b u cieczk i. On jed n ak p o zo s tał s am. Sied ział n ieru ch o mo p rzez jak iś k wad ran s , a k ied y s ię w k o ń cu p o ru s zy ł, to ty lk o p o to , b y s ch o wać k arty w k u frze i p o g as ić ś wiatła. Strażn ik ciąg le o b ch o d ził o b ó z d o o k o ła, a Gan elo n zaczął ch rap ać. Op ró żn iłem fajk ę i o b ró ciłem s ię n a b o k . J u tro , p o wied ziałem s o b ie. J eżeli ju tro o b u d zę s ię tu taj, ws zy s tk o b ęd zie d o b rze…

ROZDZIAŁ V

Ss ałem źd źb ło trawy i p rzy g ląd ałem s ię, jak wiru je mły ń s k ie k o ło . Leżałem n ad s tru my k iem, n a b rzu ch u , z g ło wą p o d p artą ręk ami. W mg iełce n ad wirami i p ian ą wo d o s p ad u p o ws tała maleń k a tęcza. Czas em jak aś k ro p la wo d y d o laty wała aż tu taj. J ed n o s tajn y s zu m i p lu s k k o ła s tłu miły ws zy s tk ie o d g ło s y las u . M ły n b y ł o p u s zczo n y i p rzy g ląd ałem mu s ię, g d y ż o d wiek ó w n iczeg o tak ieg o n ie wid ziałem. Ru ch k o ła i ch lu p o t wo d y n ie ty lk o u s p o k ajały — h ip n o ty zo wały n iemal. J u ż trzy d n i mies zk aliś my w rezy d en cji Ben ed y k ta. Gan elo n p o jech ał zab awić s ię w mieś cie. To warzy s zy łem mu wczo raj i d o wied ziałem s ię ws zy s tk ieg o , co mn ie in teres o wało . Nie miałem czas u n a tu ry s ty k ę. M u s iałem my ś leć i d ziałać. Szy b k o . W o b o zie n ie mieliś my żad n y ch k ło p o tó w. Ben ed y k t d o p iln o wał, b y n as n ak armio n o , p o czy m wręczy ł mi o b iecan ą map ę i lis t. Wy ru s zy liś my o ws ch o d zie s ło ń ca i k o ło p o łu d n ia b y liś my n a miejs cu . Przy jęto n as d o b rze i g d y ty lk o u rząd ziliś my s ię we ws k azan y ch n am p o k o jach , wy ru s zy liś my d o mias ta, g d zie s p ęd ziliś my czas d o wieczo ra. Ben ed y k t zamierzał jes zcze p rzez k ilk a d n i p o zo s tać w o b o zie. Będ ę mu s iał załatwić s wo je s p rawy , zan im wró ci d o d o mu . Trzeb a p rzy g o to wać s ię d o p iek ieln eg o rajd u . Nie miałem czas u n a s p o k o jn ą p o d ró ż. M u s iałem p rzy p o mn ieć s o b ie właś ciwe Cien ie i ru s zać ju ż wk ró tce. M iło b y b y ło p o zo s tać w ty m miejs cu , tak p o d o b n y m d o mo jeg o Av alo n u . Na p rzes zk o d zie s tały jed n ak p lan y , s ięg ające ju ż g ran ic o b s es ji. Ro zu mien ie teg o n ie b y ło wcale ró wn o ważn e z k o n tro lo wan iem o wej o b s es ji. Zn ajo me o b razy i d źwięk i ro zp ro s zy ły mn ie ty lk o n a mo men t. J u ż p o ch wili zn o wu wró ciłem d o s wy ch p lan ó w. Ws zy s tk o p o win n o s ię u d ać. J eś li ty lk o n ie wzb u d zę p o d ejrzeń , to jed n a p o d ró ż ro zwiąże d wa p ro b lemy . Będ ę mu s iał wy ru s zy ć n as tęp n eg o ran k a, ale p rzewid ziałem to i u d zieliłem Gan elo n o wi in s tru k cji, jak ma mn ie k ry ć. Kiwając g ło wą w ry tm p lu s k u ło p atek k o ła, s tarałem s ię o czy ś cić s wó j u my s ł, b y p rzy p o mn ieć s o b ie n iezb ęd n ą g ru b o ś ć p ias k u , jeg o zab arwien ie, temp eratu rę, wiatry , s mak s o li w p o wietrzu , o b ło k i… Wted y zas n ąłem. Śn iłem, lecz n ie o miejs cu , k tó reg o s zu k ałem. Zo b aczy łem g ig an ty czn e k o ło ru letk i, n a k tó ry m s taliś my ws zy s cy — mo i b racia, s io s try , ja s am i in n i, k tó ry ch zn ałem teraz lu b d awn iej — u n o s ząc s ię i o p ad ając, k ażd y n a p rzy d zielo n y m mu miejs cu . Krzy czeliś my ws zy s cy , mijając s zczy t, p ro s iliś my , b y to zatrzy mać. Ko ło zaczęło zwaln iać, g d y wjeżd żałem w g ó rę. J as n o wło s y mło d zik p rzed e mn ą wis iał g ło wą w d ó ł, wy k rzy k u jąc p ro ś b y i o s trzeżen ia to n ące w k ak o fo n ii d źwięk ó w. J eg o twarz p o ciemn iała i wy k rzy wiła s ię,

s tała s ię s tras zn a. Od ciąłem p o wró z p rzy trzy mu jący jeg o n o g ę i ch ło p ak s p ad ł, zn ik ł z p o la wid zen ia. Ko ło zwo ln iło jes zcze b ard ziej. Zb liżałem s ię d o s zczy tu i wted y zo b aczy łem Lo rrain e. Ges ty k u lo wała g wałto wn ie i wy mach iwała ręk ami, wy k rzy k u jąc mo je imię. Po ch y liłem s ię w jej s tro n ę. Wid ziałem ją wy raźn ie, p rag n ąłem jej, ch ciałem p o mó c — lecz k o ło k ręciło s ię d alej i s traciłem ją z o czu . — Co rwin ie! Pró b o wałem zig n o ro wać jej k rzy k , g d y ż b y łem ju ż n iemal u s zczy tu . Sły s załem g o zn o wu , lecz ty lk o n ap iąłem mięś n ie, s zy k u jąc s ię d o s k o k u . J eś li k o ło n ie zatrzy ma s ię d la mn ie, s p ró b u ję je o s zu k ać, ch o ćb y u p ad ek w d ó ł o zn aczał k lęs k ę. By łem g o tó w. J es zcze jed en s zczeb el… — Co rwin ie! Ru letk a ro zp ły n ęła s ię, p o wró ciła, zn ik ła i zn ó w p atrzy łem n a mły ń s k ie k o ło , a mo je imię d źwięczało mi w u s zach , zlewało s ię z s zu mem s tru mien ia i wn ik ało weń . Zamru g ałem i p rzeciąg n ąłem p alcami p o wło s ach . Na ramio n a s p ad ło mi k ilk a mleczy i u s ły s załem ś miech . Ob ejrzałem s ię s zy b k o . Stała d zies ięć k ro k ó w o d e mn ie — wy s o k a, s zczu p ła d ziewczy n a o ciemn y ch o czach i g ład k o zaczes an y ch k as ztan o wy ch wło s ach … M iała n a s o b ie s zermierczą k u rtk ę, w p rawej ręce trzy mała rap ier, a w lewej mas k ę. Patrzy ła n a mn ie i ś miała s ię. M iała ró wn e, b iałe, o d ro b in ę za d łu g ie zęb y , p as p ieg ó w b ieg ł jej p rzez n o s i g ó rn ą częś ć o p alo n y ch p o liczk ó w. M iała w s o b ie jak ąś ży wo tn o ś ć, atrak cy jn ą, lecz in aczej n iż zwy k ła u ro d a, zwłas zcza g d y o cen ia s ię to z p ers p ek ty wy wielu lat ży cia. Zas alu to wała k lin g ą. — En garde, Co rwin ie! — p o wied ziała. — Kim jes teś , d o d iab ła? — zap y tałem. Teraz d o p iero zau waży łem k u rtk ę, mas k ę i rap ier leżące o b o k mn ie n a trawie. — Żad n y ch p y tań , żad n y ch o d p o wied zi — o d p arła. — Najp ierw s zermierk a. Wło ży ła mas k ę n a g ło wę i czek ała. Ws tałem i p o d n io s łem k u rtk ę. Wied ziałem, że łatwiej b ęd zie z n ią walczy ć, n iż s ię s p ierać. Zn ała mo je imię, co b y ło n iep o k o jące, a w d o d atk u im d łu żej s ię n ad ty m zas tan awiałem, ty m b ard ziej wy d awała mi s ię zn ajo ma. Lep iej b ęd zie jej u s tąp ić, zad ecy d o wałem, p o czy m n arzu ciłem i n as ad ziłem n a g ło wę mas k ę.

i

zap iąłem

k aftan . Po d n io s łem

rap ier

— No d o b rze — p o wied ziałem, zas alu to wałem s zy b k o i zb liży łem s ię d o n iej.

Zro b iła k ro k n ap rzó d i zaczęliś my . Po zwo liłem jej atak o wać. Ro zp o częła b ard zo s zy b k ą s erią zb icie-fin ta-fin ta-p ch n ięcie. M o ja rip o s ta b y ła d wa razy s zy b s za, lecz u d ało jej s ię o d p aro wać i zaatak o wała z ró wn ą p ręd k o ś cią. Po wo li zacząłem s ię co fać, a o n a ro ześ miała s ię i n atarła mo cn iej. By ła d o b ra i wied ziała o ty m. Ch ciała s ię p o k azać. Dwa razy p rawie mn ie d o s ięg ła, a to wcale mi s ię n ie p o d o b ało . Trafiłem ją p ch n ięciem s to p u jący m. Uzn ając p u n k t, zak lęła cich o i z h u mo rem, p o czy m zn ó w ru s zy ła d o p rzo d u . Zwy k le n ie lu b ię fech to wać s ię z k o b ietami, ch o ćb y b y ły d o b re. Teraz jed n ak s twierd ziłem, że walk a s p rawia mi rad o ś ć. Ku n s zt i g racja jej atak ó w s p rawiały , że z p rzy jemn o ś cią ją o b s erwo wałem. Zas tan awiałem s ię, czy j u my s ł k ry je s ię za ty m s ty lem. Na p o czątk u ch ciałem zmęczy ć ją s zy b k o , zak o ń czy ć s p o tk an ie i p o ro zmawiać. Teraz p rag n ąłem, b y trwało jak n ajd łu żej. Nie miałem s ię czy m martwić — n ie męczy ła s ię łatwo . Straciłem p o czu cie czas u , g d y p rzes u waliś my s ię tam i z p o wro tem n a b rzeg u s tru mien ia, a n as ze k lin g i d źwięczały jed n o s tajn ie. M in ęło s p o ro czas u , n im wy p ro s to wała s ię i u n io s ła o s trze w k o ń co wy m p o zd ro wien iu . Zerwała mas k ę z twarzy i u ś miech n ęła s ię. — Dzięk u ję — p o wied ziała zd y s zan a. Zas alu to wałem i zrzu ciłem k latk ę z g ło wy . Zacząłem ro zp in ać k aftan i zan im s ię zo rien to wałem, o n a p o d b ieg ła i p o cało wała mn ie w p o liczek . I n ie mu s iała d o teg o s tawać n a p alcach . Przez ch wilę czu łem zak ło p o tan ie, lecz u ś miech n ąłem s ię. A zan im zd ąży łem co k o lwiek p o wied zieć, wzięła mn ie p o d ręk ę i o d wró ciła w s tro n ę, z k tó rej p rzy s zliś my . — Przy n io s łam k o s zy k z jed zen iem — p o wied ziała. — Bard zo d o b rze. J es tem g ło d n y . A tak że ciek awy … — Po wiem ci ws zy s tk o , co zech ces z u s ły s zeć — zap ewn iła. — M o że n ajp ierw p o wied z jak ci n a imię? — Dara — o d rzek ła. — M am n a imię Dara. Po mo jej b ab ce. Sp o jrzała n a mn ie, jak b y czek ała n a jak ąś reak cję. Przy k ro mi b y ło ją ro zczaro wać, lecz ty lk o k iwn ąłem g ło wą. — Dara — p o wtó rzy łem. — Dlaczeg o n azwałaś mn ie Co rwin em? — Bo to two je imię — wy jaś n iła. — Zn am cię. — Sk ąd ? Pu ś ciła mo je ramię. — O, tu jes t — p o wied ziała, s ięg n ęła za d rzewo i wzięła s to jący n a n ag ich

k o rzen iach k o s zy k . — M am n ad zieję, że mró wk i n ie d o b rały s ię d o jed zen ia. Przes zła d o o cien io n eg o miejs ca n ad s tru my k iem i ro zło ży ła n a ziemi mały o b ru s . Po wies iłem s p rzęt s zermierczy n a n ajb liżs zy m k rzak u . — Sp o ro rzeczy n o s is z ze s o b ą — zau waży łem. — M ó j k o ń b ieg a tam d alej — wy jaś n iła i ws k azała g ło wą w d ó ł s tru mien ia. Przy cis n ęła o b ru s k amien iami i zaczęła wy p ak o wy wać k o s zy k . — Dlaczeg o tam d alej? — zd ziwiłem s ię. — Żeb y m mo g ła cię zas k o czy ć, o czy wiś cie. Gd y b y ś u s ły s zał s tu k k o p y t, o b u d ziłb y ś s ię n a p ewn o . — Ch y b a mas z rację. Zn ieru ch o miała, jak b y g łęb o k o zamy ś lo n a, lecz zach ich o tała i zd rad ziła s ię: — Wp rawd zie za p ierws zy m razem s ię n ie zb u d ziłeś , lecz mimo to … — Za p ierws zy m razem? — s p y tałem, wid ząc, że n a to czek a. — Tak . Prawie n a cieb ie n ajech ałam jak iś czas temu — wy jaś n iła. — Sp ałeś g łęb o k o . Kied y zo b aczy łam, k im jes teś , wró ciłam p o k o s zy k i s p rzęt. — Ro zu miem. — Ch o d ź, s iad aj — p o leciła. — I o twó rz b u telk ę, d o b rze? Po s tawiła flas zk ę o b o k mo jeg o miejs ca, p o czy m o s tro żn ie o d p ak o wała d wa k ry s ztało we p u ch ary . Po s tawiła je n a o b ru s ie. Po d s zed łem i s iad łem. — Najlep s ze k ry s ztały Ben ed y k ta — zau waży łem, wy ciąg ając k o rek . — Tak — p o twierd ziła. — Uważaj, żeb y ś ich n ie p rzewró cił, jak b ęd zies z n alewał. I ch y b a lep iej s ię n imi n ie trącać. — Ch y b a lep iej n ie — zg o d ziłem s ię i n alałem. Po d n io s ła k ielich . — Za p o n o wn e s p o tk an ie — p o wied ziała. — Czy je s p o tk an ie? — Nas ze. — Nig d y cię p rzed tem n ie wid ziałem. — Nie b ąd ź tak i p ro zaiczn y — p o wied ziała i u p iła tro ch ę win a. Wzru s zy łem ramio n ami. — Za p o n o wn e s p o tk an ie. Zab rała s ię d o jed zen ia, więc p o s zed łem za jej p rzy k ład em. By ła tak zach wy co n a atmo s ferą tajemn iczo ś ci, k tó rą u d ało s ię wy two rzy ć, że miałem o ch o tę p o mó c jej, b y

s ię n ie ro zczaro wała. — Gd zie ja mo g łem cię s p o tk ać? — s p ró b o wałem. — Na jak imś d wo rze? A mo że w h aremie? — A mo że w Amb erze? — zas u g ero wała. — By łeś tam… — W Amb erze? — p o wtó rzy łem. Pamiętałem, że trzy mam w ręk u n ajlep s zy k ry s ztał Ben ed y k ta, i d lateg o o g ran iczy łem wy rażen ie emo cji jed y n ie d o to n u g ło s u . — Kim ty właś ciwie jes teś ? — … By łeś tam, p rzy s to jn y , d u mn y , ad o ro wan y p rzez d amy — mó wiła d alej. — I ja tam b y łam, mała my s zk a, p o d ziwiająca cię z d alek a. Szara, wy b lak ła, n ieciek awa mała Dara — p ó źn iej ro zk witła, mu s zę zau waży ć — ze złaman y m p rzez cieb ie s ercem… M ru k n ąłem jak ieś n iezb y t o s tre p rzek leń s two , a o n a s ię ro ześ miała. — Więc n ie tam? — s p y tała. — Nie — p o twierd ziłem. Ug ry złem k awał ch leb a z mas łem. — To b y ł raczej b u rd el, g d zie n ad weręży łem s o b ie g rzb iet. By łem wted y p ijan y … — Więc p amiętas z? — u cies zy ła s ię. — Tam ty lk o s o b ie d o rab iałam. W ciąg u d n ia u jeżd żałam k o n ie. — Po d d aję s ię — o ś wiad czy łem, d o lewając win a. Iry to wał mn ie fak t, że b y ło w n iej co ś d iab eln ie zn ajo meg o . Wy g ląd jed n ak i zach o wan ie ś wiad czy ły , że mo że mieć o k o ło s ied emn as tu lat. A to właś ciwie wy k lu czało mo żliwo ś ć, b y n as ze d ro g i k ied y ś s ię s k rzy żo wały . — Czy to Ben ed y k t u czy ł cię s zermierk i? — s p y tałem. — Tak . — Kim o n jes t d la cieb ie? — M o im k o ch an k iem, n atu raln ie — o d p arła. — Ob s y p u je mn ie k lejn o tami, fu trami… i fech tu je s ię ze mn ą. Zn ó w s ię ro ześ miała. Tak , to b y ło mo żliwe… — Czu ję s ię u rażo n y — s twierd ziłem. — Dlaczeg o ? — zd ziwiła s ię. — Ben ed y k t n ie d ał mi cy g ara. — Cy g ara? — J es teś jeg o có rk ą, p rawd a? Zaczerwien iła s ię, lecz p o k ręciła p rzecząco g ło wą.

— Nie. Ale jes teś b lis k o . — Wn u czk ą? — s p ró b o wałem. — Co ś w ty m ro d zaju . — Ob awiam s ię, że n ie ro zu miem. — Lu b i, k ied y n azy wam g o d ziad k iem. W rzeczy wis to ś ci jed n ak jes t o jcem mo jej b ab k i. — Ro zu miem. Czy w d o mu jes t więcej tak ich o s ó b jak ty ? — Nie. J es tem s ama. — A two ja matk a? I b ab k a? — Ob ie n ie ży ją. — J ak u marły ? — Trag iczn ie. By ł w Amb erze o b a razy , k ied y to s ię s tało . Ch y b a d lateg o n ie wraca tam ju ż o d d łu żs zeg o czas u . Nie ch ce zo s tawiać mn ie s amej, ch o ć wie, że p o trafię s ię o b ro n ić. Ty też to wies z, p rawd a? Kiwn ąłem g ło wą. To wy jaś n iało k ilk a s p raw, międ zy in n y mi d laczeg o b y ł tu taj p ro tek to rem. M u s iał ją g d zieś trzy mać, a p ewn ie wo lałb y n ie wracać z n ią d o Amb eru . Nie ch ciałb y n awet, żeb y ś my wied zieli o jej is tn ien iu . Zb y t łatwo mo żn a b y jej u ży ć p rzeciw n iemu . Niemo żliwe, b y ży czy ł s o b ie, ab y m ją p o zn ał. A więc… — Nie wierzę, żeb y ś miała b y ć tu taj — p o wied ziałem. — I czu ję, że Ben ed y k t g n iewałb y s ię, g d y b y s ię d o wied ział, g d zie jes teś . — M ó wis z tak s amo jak o n ! Do lich a, jes tem ju ż d o ro s ła. — Czy żb y m twierd ził co ś in n eg o ! Ale p o win n aś b y ć teraz g d zie in d ziej, p rawd a? Nie o d p o wied ziała i zajęła s ię jed zen iem. Zro b iłem to s amo . Up ły n ęło k ilk a n iep rzy jemn y ch min u t wy p ełn io n y ch milczący m p rzeżu wan iem. Sp ró b o wałem in n eg o tematu . — J ak mn ie ro zp o zn ałaś ? — s p y tałem. Przełk n ęła, p o p iła win em i u ś miech n ęła s ię. — Z two jeg o p o rtretu , o czy wiś cie — wy jaś n iła. — J ak ieg o p o rtretu ? — Na k arcie — o d p arła. — Graliś my ty mi k artami, k ied y b y łam mała. W ten s p o s ó b p o zn ałam ws zy s tk ich k rewn y ch . Ty i Ery k jes teś cie d o b ry mi s zermierzami. To d lateg o … — Czy mas z k o mp let Atu tó w? — p rzerwałem. — Nie — n ad ąs ała s ię. — Nie ch ciał mi d ać. A wiem, że s am ma k ilk a.

— Nap rawd ę? Gd zie je trzy ma? Sp o jrzała n a mn ie p rzez zmru żo n e p o wiek i. Do d iab ła, n ie ch ciałem, b y p o zn ała, jak b ard zo mn ie to in teres u je. Ale… — Zaws ze trzy ma jed en k o mp let p rzy s o b ie — p o in fo rmo wała. — Nie mam p o jęcia, g d zie ch o wa p o zo s tałe. Czemu p y tas z? Nie p o zwo liłb y ci ich o b ejrzeć? — Nie p ro s iłem g o — wy jaś n iłem. — Czy ro zu mies z ich zn aczen ie? — By ło k ilk a rzeczy , k tó ry ch n ie p o zwalał mi ro b ić w ich p o b liżu . Ro zu miem, że te k arty mają jak ieś s p ecjaln e zas to s o wan ie, ale n ig d y mi n ie p o wied ział, o co ch o d zi. Są d o ś ć ważn e, p rawd a? — Prawd a. — Tak my ś lałam. Ob ch o d zi s ię z n imi b ard zo o s tro żn ie. Czy ty mas z s wo ją talię? — Tak , ale wy p o ży czy łem ją n a p ewien czas . — Ro zu miem. I ch ciałb y ś jej u ży ć d o czeg o ś s k o mp lik o wan eg o i g ro źn eg o . Wzru s zy łem ramio n ami. — Ch ciałb y m u ży ć, ale d o zu p ełn ie p ro s ty ch i p ry mity wn y ch celó w. — Na p rzy k ład jak ich ? Po k ręciłem g ło wą. — J eś li Ben ed y k t n ie ch ce, b y ś zn ała d ziałan ie ty ch k art, to n ie b ęd ę ci n ic wy jaś n iał. M ru k n ęła co ś p o d n o s em. — Bo is z s ię g o — s twierd ziła. — Ży wię d la n ieg o s zacu n ek , że ju ż n ie ws p o mn ę o in n y ch u czu ciach . Ro ześ miała s ię. — Czy o n walczy lep iej o d cieb ie? J es t lep s zy m s zermierzem? Od wró ciłem wzro k . M u s iała wró cić g d zieś z b ard zo d alek a. W mieś cie ws zy s cy , k tó ry ch s p o tk ałem, wied zieli ju ż o ręce Ben ed y k ta. Tak ie wieś ci s zy b k o s ię ro zch o d zą. Nie miałem o ch o ty b y ć p ierws zy m, k tó ry jej o ty m p o wie. — M o żes z s o b ie my ś leć, co ci s ię p o d o b a — o ś wiad czy łem. — Gd zie b y łaś d o tąd ? — W wio s ce — o d p arła. — W g ó rach . Dziad ek zawió zł mn ie tam d o s wo ich p rzy jació ł. Nazy wają s ię Tecy s o wie. Zn as z ich ? — Nie, n ie zn am. — By łam tam ju ż — p o wied ziała. — Dziad ek zaws ze mn ie tam zab iera, k ied y s zy k u ją s ię jak ieś k ło p o ty . To miejs ce n ie ma n azwy . M ó wię n a n ie p o p ro s tu :

wio s k a. J es t d ziwn a… i lu d zie też jacy ś d ziwn i. Wy d aje s ię, że… n o , czczą n as . Trak tu ją mn ie jak jak ąś ś więto ś ć i n ig d y n ie mó wią n iczeg o , o czy m ch ciałab y m s ię d o wied zieć. To n ied alek o s tąd , ale g ó ry s ą tam in n e, n ieb o jes t in n e… ws zy s tk o ! I jes t tak , jak b y n ie b y ło d ro g i p o wro tn ej, k ied y ju ż s ię tam d o trze. Pró b o wałam wró cić n a włas n ą ręk ę, ale ty lk o s ię zg u b iłam. Dziad ek mu s i p o mn ie p rzy jech ać i wted y p o wró t jes t łatwy . Tecy s o wie wy p ełn iają ws zy s tk ie jeg o p o lecen ia i trak tu ją g o n iczy m b o g a. — J es t b o g iem — wy jaś n iłem. — Dla n ich . — M ó wiłeś , że ich n ie zn as z. — Nie mu s zę ich zn ać. Zn am Ben ed y k ta. — J ak o n to ro b i? Po wied z! Po k ręciłem g ło wą. — A jak ty to zro b iłaś ? — s p y tałem. — J ak u d ało ci s ię wró cić ty m razem? Do p iła win o i wy ciąg n ęła ręk ę z k ielich em. Nap ełn iłem g o , a k ied y zn ó w n a n ią s p o jrzałem, p rzech y liła g ło wę n a p rawe ramię, zmars zczy ła b rwi i u tk wiła s p o jrzen ie w czy mś b ard zo d alek im. —

Tak

n ap rawd ę

to

s ama

n ie

wiem

—

p o wied ziała,

u n io s ła

k ielich

i z ro ztarg n ien iem wy p iła ły k win a. — Nie jes tem p ewn a, jak zd o łałam teg o d o k o n ać. Palcami lewej d ło n i zaczęła o b racać s wó j n ó ż. Po tem p o d n io s ła g o . — By łam wś ciek ła. Wś ciek ła jak d iab li o to , że zn ó w ch ce mn ie tam wp ak o wać. Po wied ziałam, że ch cę zo s tać tu taj i walczy ć, ale zab rał mn ie i p o p ewn y m czas ie trafiliś my d o wio s k i. Nie wiem jak . To n ie b y ła d łu g a p o d ró ż. Nag le zn aleźliś my s ię n a miejs cu . Zn am tę o k o licę, u ro d ziłam s ię tu taj i wy ch o wałam, p rzejech ałam s etk i lig we ws zy s tk ich k ieru n k ach . I n ig d y n ie p o trafiłam zn aleźć wio s k i, k ied y jej s zu k ałam. A jed n ak zd awało mi s ię, że p o n ied łu g iej jeźd zie b y liś my ju ż u Tecy s ó w. Od o s tatn ieg o razu min ęło k ilk a lat i teraz, k ied y ju ż d o ro s łam, p o trafię b y ć b ard ziej zd ecy d o wan a. Po s tan o wiłam wró cić s amo d zieln ie. Drap ała i g rzeb ała n o żem w ziemi, ch y b a n ie zd ając s o b ie s p rawy z teg o , co ro b i. — Po czek ałam d o wieczo ra — mó wiła d alej. — Ob s erwo wałam g wiazd y , żeb y u s talić k ieru n ek . To b y ło jak ieś n ierzeczy wis te. Gwiazd y b y ły zu p ełn ie in n e. Nie mo g łam ro zp o zn ać żad n ej k o n s telacji. Wró ciłam d o ch aty i zaczęłam s ię zas tan awiać. By łam tro ch ę p rzes tras zo n a i n ie b ard zo wied ziałam, co ro b ić. Przez cały n as tęp n y d zień s tarałam s ię u zy s k ać jak ieś in fo rmacje o d Tecy s ó w i in n y ch lu d zi z wio s k i. Ale to p rzy p o min ało zły s en . Alb o ws zy s cy tam s ą g łu p i, alb o s p ecjaln ie s tarali s ię ws zy s tk o p o g matwać. Nie ty lk o n ie zn ali s p o s o b u , żeb y p rzed o s tać s ię s tamtąd tu taj,

ale w d o d atk u n ie mieli p o jęcia, g d zie jes t „tu taj", an i p ewn o ś ci co d o „tam". No cą raz jes zcze p rzy jrzałam s ię g wiazd o m, żeb y s ię u p ewn ić, i ju ż p rawie b y łam g o to wa im u wierzy ć. Przes u wała n ó ż tam i z p o wro tem, jak b y g o o s trzy ła, wy g ład zając i wy ró wn u jąc ziemię. Po tem zaczęła k reś lić jak ieś lin ie. — Przez k ilk a d n i p ró b o wałam o d n aleźć d ro g ę p o wro tn ą — mó wiła. — M iałam n ad zieję, że u d a mi s ię o d s zu k ać n as ze ś lad y i wró cić p o n ich , ale o n e jak b y zn ik n ęły . Po tem zro b iłam jed y n ą rzecz, jak ą p o trafiłam wy my ś lić. Każd eg o ran k a wy ru s załam w in n y m k ieru n k u , jech ałam aż d o p o łu d n ia i wracałam d o wio s k i. Nie n atrafiłam n a n ic zn ajo meg o . To b y ło n ies amo wite. Każd ej n o cy k ład łam s ię s p ać b ard ziej zła i ziry to wan a n a całą tę s y tu ację — i co raz b ard ziej zd ecy d o wan a zn aleźć s wo ją d ro g ę d o Av alo n u . M u s iałam p o k azać d ziad k o wi, że n ie mo że d łu żej trak to wać mn ie jak małeg o d zieck a, zamy k ać i o czek iwać, że b ęd ę g rzeczn a. Umilk ła n a ch wilę. — Po ty g o d n iu zaczęły mn ie n awied zać s n y . A raczej k o s zmary . Czy ś n iłeś k ied y ś , że b ieg n ies z i b ieg n ies z, i n ie ru s zas z s ię z miejs ca? To b y ło co ś w ty m ro d zaju … I p ło n ąca p ajęczy n a. Ty le że to n ie b y ła p ajęczy n a, n ie b y ło w n iej żad n eg o p ająk a, i o n a n ie p ło n ęła. Ale wp ad łam w n ią, b ieg ałam d o o k o ła i p rzez ś ro d ek , ale n ie p o ru s załam s ię. To n ie b y ło d o k ład n ie tak , ale n ie wiem, jak lep iej to wy tłu maczy ć. M u s iałam ciąg le p ró b o wać, ch ciałam teg o , ch ciałam p o n iej ch o d zić. Bu d ziłam s ię zmęczo n a, jak b y m rzeczy wiś cie wy s ilała s ię p rzez całą n o c. Ten s en p o wtarzał s ię p rzez wiele d n i i za k ażd y m razem b y ł wy raźn iejs zy , d łu żs zy , b ard ziej realn y . Aż p ewn eg o ran k a ws tałam, a wizja wciąż trwała jak ży wa w mo jej g ło wie, i wied ziałam, że p o trafię wró cić d o d o mu . Ru s zy łam, zd aje s ię, że cały czas n a p ó ł we ś n ie. Przejech ałam b ez zatrzy man ia całą o d leg ło ś ć. Ty m razem n ie zwracałam u wag i n a o k o licę, ty lk o my ś lałam o Av alo n ie… A k ied y jech ałam, ws zy s tk o s tawało s ię co raz b ard ziej i b ard ziej zn ajo me, aż w k o ń cu zn alazłam s ię ju ż tu taj. Ch y b a d o p iero wted y p rzeb u d ziłam s ię d o k o ń ca. A teraz wio s k a, Tecy s o wie, tamto n ieb o , g wiazd y , tamten las i g ó ry , ws zy s tk o wy d aje mi s ię s n em. Wcale n ie jes tem p ewn a, czy p o trafiłab y m tam wró cić. Czy to n ie d ziwn e? M o żes z to wy tłu maczy ć? Ws tałem i o k rąży łem res ztk i n as zeg o p o s iłk u , b y u s iąś ć o b o k n iej. — Czy p amiętas z, jak wy g ląd ała ta p ło n ąca p ajęczy n a, k tó ra n ie p ło n ęła i n ie b y ła p ajęczy n ą? — s p y tałem. — Tak … mn iej więcej — o d p arła. — Daj mi ten n ó ż — p o p ro s iłem.

Wy ciąg n ęła g o w mo ją s tro n ę. Zacząłem k o ń cem o s trza p o p rawiać jej b azg ran in ę; wy d łu żałem n iek tó re lin ie, zacierałem in n e, d o d awałem n o we. Przez cały czas n ie p o wied ziała an i s ło wa, ale u ważn ie o b s erwo wała k ażd y mó j ru ch . Sk o ń czy łem, o d ło ży łem n ó ż i w milczen iu czek ałem p rzez d łu g ą ch wilę. Od ezwała s ię w k o ń cu , b ard zo cich o . — Tak , to jes t to — o ś wiad czy ła, o d wracając s ię o d ry s u n k u , b y s p o jrzeć n a mn ie. — Sk ąd wied ziałeś ? Sk ąd mo g łeś wied zieć, o czy m ś n iłam? — Po n ieważ ś n iłaś o czy mś , co jes t wy ry te w two ich g en ach — wy jaś n iłem. — Nie wiem, jak an i d laczeg o . To jed n ak d o wó d , że is to tn ie jes teś có rk ą Amb eru . To , czeg o d o k o n ałaś , to p rzejś cie p rzez Cień . Twó j s en to Wielk i Wzo rzec Amb eru . Dzięk i jeg o mo cy ci, k tó rzy s ą z k ró lews k iej k rwi, mają wład zę n ad Cien iami. Czy ro zu mies z, o czy m mó wię? — Nie jes tem p ewn a — o d p arła. — Ch y b a n ie. Częs to s ły s załam, jak d ziad ek p rzek lin a Cien ie, ale n ig d y n ie wied ziałam, co ma n a my ś li. — Więc n ie wies z, g d zie n ap rawd ę leży Amb er? — Nie. Zaws ze o d p o wiad ał wy mijająco . Op o wied ział mi o ro d zin ie i o Amb erze, ale n ie wiem n awet, w k tó rą to s tro n ę. Ty le ty lk o , że to d alek o . — Amb er leży we ws zy s tk ich k ieru n k ach — p o wied ziałem. — Alb o w k ażd y m, k tó ry wy b ierzes z. Trzeb a ty lk o … — Tak ! — p rzerwała. — Zap o mn iałam, a mo że p o p ro s tu zd awało mi s ię, że ch ce b y ć tajemn iczy . Bran d mó wił d o k ład n ie to s amo , d awn o temu . Co to zn aczy ? — Bran d ! Kied y o n tu b y ł? — Wiele lat temu — o d p arła. — By łam wted y małą d ziewczy n k ą. Częs to tu b y wał. Ko ch ałam s ię w n im, n ie d awałam mu s p o k o ju . Op o wiad ał mi ró żn e h is to rie, u czy ł g ier… — Kied y o s tatn io g o wid ziałaś ? — Os iem, mo że d ziewięć lat temu . — A zn as z mo że k o g o ś z p o zo s tały ch ? — Tak — p rzy zn ała. — J u lian i Gerard b y li tu całk iem n ied awn o . Parę mies ięcy temu . Nag le p o czu łem s ię n iep ewn ie. Ben ed y k t z p ewn o ś cią n ie p o in fo rmo wał mn ie o wielu s p rawach . Wo lałb y m raczej, żeb y mn ie o k łamał, n iż żeb y m miał p o zo s tać w n ieś wiad o mo ś ci. Łatwiej s ię wted y ro zg n iewać, g d y czło wiek s ię d o wie. Kło p o t

z Ben ed y k tem p o leg ał n a ty m, że b y ł o n zb y t u czciwy . Wo lał n ic n ie mó wić, n iż k łamać. Czu łem jed n ak , że zb liża s ię co ś n iezb y t p rzy jemn eg o i n ie mo g ę ju ż s o b ie p o zwo lić n a marn o wan ie czas u , że b ęd ę mu s iał d ziałać n ajs zy b ciej jak s ię d a. Tak , czek ający mn ie p iek ieln y rajd n ie b ęd zie łatwy . Lecz zan im wy ru s zę, mo g ę s ię jes zcze d o wied zieć wielu rzeczy . Czas … Niech to d iab li! — Czy s p o tk ałaś ich wted y p o raz p ierws zy ? — Tak — p o twierd ziła. — I zo s tałam o b rażo n a — wes tch n ęła. — Dziad ek n ie p o zwo lił mi mó wić o n as zy m p o k rewień s twie. Przed s tawił mn ie jak o s wo ją wy ch o wan icę i n ie ch ciał p o wied zieć czemu . Nieład n ie. — J es tem p ewien , że miał ważn e p o wo d y . — Och , ja tak że. Ale jak mo że czu ć s ię k to ś , k to całe ży cie czek ał, b y p o zn ać s wo ich k rewn y ch . M o że t y wies z, d laczeg o mn ie tak p o trak to wał? — Dla Amb eru n ad es zły ciężk ie czas y — wy jaś n iłem. — I zan im s ię co ś p o p rawi, b ęd zie jes zcze g o rzej. Im mn iej lu d zi wie o two im is tn ien iu , ty m mn iejs za jes t g ro źb a, że zo s tan ies z w co ś wp lątan a i u cierp is z p rzy ty m. Zro b ił to ty lk o d la two jeg o d o b ra. — Nie p o trzeb u ję o ch ro n y — p ars k n ęła. — Sama s o b ie p o rad zę. — J es teś ś wietn y m s zermierzem — p rzy zn ałem. — Nies tety , ży cie jes t b ard ziej s k o mp lik o wan e n iż u czciwy p o jed y n ek . — Wiem. Nie jes tem d zieck iem. Ale… — Żad n e „ale"! Zro b ił to , co i ja b y m zro b ił, g d y b y ś b y ła mo ja. Ch ro n i s ieb ie tak s amo jak cieb ie. Dziwię s ię, że p o zwo lił Bran d o wi d o wied zieć s ię o to b ie. I p ewn ie b ęd zie wś ciek ły jak d iab li, k ied y s ię d o wie, że ja wiem. Po trząs n ęła g wałto wn ie g ło wą i s p o jrzała n a mn ie s zero k o o twarty mi o czami. — Ale ty n ie zro b is z n iczeg o , co b y n am zas zk o d ziło — p o wied ziała. — J es teś my … jes teś my s p o k rewn ien i… — A s k ąd , d o d iab ła, wies z, p o co tu p rzy jech ałem i jak ie mam zamiary ? By ć mo że właś n ie o b o je wk ład acie s o b ie p ętle n a s zy je? — Żartu jes z, p rawd a? — Wo ln o p o d n io s ła lewą ręk ę, jak b y ch ciała s ię p rzed e mn ą zas ło n ić. — Nie wiem — mru k n ąłem. — M o że i n ie… Ale n ie mó wiłb y m o ty m, g d y b y m n ap rawd ę my ś lał o czy mś p as k u d n y m, p rawd a? — Nie… ch y b a n ie. — Po wiem ci co ś , co Ben ed y k t p o win ien ci p o wied zieć ju ż d awn o — rzek łem. —

Nig d y n ie u faj k rewn y m. O wiele lep iej jes t zau fać o b cemu . Z o b cy m zaws ze mas z s zan s ę, że b ęd zies z b ezp ieczn a. — M ó wis z p o ważn ie? — Tak . — To b ie też n ie? — M n ie to , o czy wiś cie, n ie d o ty czy — u ś miech n ąłem s ię. — J es tem u o s o b ien iem h o n o ru , u czciwo ś ci, miło s ierd zia i d o b ro ci. Ufaj mi we ws zy s tk im. — Będ ę — o d p arła. Ro ześ miałem s ię. — Nap rawd ę — u p ierała s ię. — Ty n as n ie s k rzy wd zis z. Wiem o ty m. — Op o wied z mi o Gerard zie i J u lian ie — p o p ro s iłem n ieco zak ło p o tan y , jak zwy k le wo b ec s p o n tan iczn y ch p rzejawó w zau fan ia. — J ak i b y ł p o wó d ich wizy ty ? M ilczała p rzez ch wilę i p rzy g ląd ała mi s ię u ważn ie. — Po wied ziałam ci ju ż d o ś ć d u żo — o ś wiad czy ła w k o ń cu . — Prawd a? M iałeś rację. Nig d y d o ś ć o s tro żn o ś ci. Uważam, że teraz two ja k o lej. — Brawo . Uczy s z s ię p rawid ło weg o p o s tęp o wan ia. Co ch ciałab y ś wied zieć? — Gd zie n ap rawd ę leży wio s k a? I Amb er? Są tro ch ę d o s ieb ie p o d o b n e, p rawd a? Co miałeś n a my ś li, mó wiąc, że Amb er leży we ws zy s tk ich k ieru n k ach alb o w k ażd y m? Co to s ą Cien ie? Ws tałem. Sp o jrzałem n a n ią i wy ciąg n ąłem ręk ę. Wy g ląd ała n a b ard zo mło d ą i b ard ziej n iż tro ch ę p rzes tras zo n ą, lecz p o d ała mi d ło ń . — Gd zie… ? — zap y tała, ws tając. — Tęd y — o d p arłem i p o p ro wad ziłem ją w miejs ce, g d zie s p ałem i s k ąd o b s erwo wałem wo d o s p ad i mły ń s k ie k o ło . Zaczęła mó wić, lecz p rzerwałem jej. — Patrz. Po p ro s tu p atrz — p o wied ziałem. Staliś my więc, o b s erwu jąc p ęd , p lu s k i o b ro ty , a ja s tarałem s ię u p o rząd k o wać my ś li. Wres zcie… — Ch o d ź — rzek łem, b io rąc ją za ręk ę i k ieru jąc s ię w s tro n ę las u . Wes zliś my p o międ zy p n ie. Ch mu ra p rzes ło n iła s ło ń ce i cien ie p o g łęb iły s ię. Gło s y p tak ó w n ab rały o s tro ś ci i wilg o ć u n io s ła s ię z ziemi. Szliś my o d d rzewa d o d rzewa, a ich liś cie b y ły co raz d łu żs ze i s zers ze. Zn ó w p o jawiło s ię s ło ń ce, lecz b las k b y ł b ard ziej żó łty . Za zak rętem n atk n ęliś my s ię n a zwis ające lian y . Krzy k i p tak ó w b y ły co raz b ard ziej ch rap liwe, co raz g ło ś n iejs ze. Nas za d ro g a p ro wad ziła p o d g ó rę. Przes zliś my

o b o k n ag iej s k ały , d o s tając s ię n a wy żs zy teren . Gd zieś z ty łu d o b ieg ał d alek i, led wie s ły s zaln y g rzmo t. Kied y s zliś my p o o d k ry ty m teren ie, n ieb o n ad n ami p rzy b rało in n y o d cień b łęk itu . Przes tras zy liś my wielk ą b ru n atn ą jas zczu rk ę, wy g rzewającą s ię n a k amien iu . — Nie wied ziałam, że jes t tu co ś tak ieg o — p o wied ziała, g d y o k rążaliś my k o lejn e ru mo wis k o g łazó w. — Nig d y tu n ie b y łam. Nic n ie o d p o wied ziałem. By łem zb y t zajęty k s ztałto wan iem two rzy wa Cien ia. Zn o wu wes zliś my w las , lecz d ro g a wio d ła w g ó rę. Drzewa b y ły teraz tro p ik aln y mi o lb rzy mami, międ zy k tó ry mi g ęs to ro s ły p ap ro cie. Dały s ię s ły s zeć n o we g ło s y — s zczek n ięcia, s y k i, b rzęczen ia. Wch o d ziliś my co raz wy żej, a g rzmo t wo k ó ł n as n aras tał, aż ziemia zd awała s ię d y g o tać. Dara ś cis k ała mo je ramię, milczała, lecz ch ło n ęła ws zy s tk o s p o jrzen iem. Wid zieliś my wielk ie, b lad e k wiaty i k ału że w miejs cach , g d zie s k rap lała s ię wilg o ć. Temp eratu ra wzro s ła i o b o je b y liś my s p o cen i. Hu k zmien ił s ię w p o tężn y ry k , a k ied y w k o ń cu wy s zliś my s p o międ zy d rzew, b y ł ju ż g rzmo tem b ijący ch b ez p rzerwy g ro mó w. Po p ro wad ziłem ją n a k rawęd ź u rwis k a i s k in ąłem ręk ą p rzed s ieb ie i w d ó ł. M iała p o n ad trzy s ta metró w: p o tężn a k atarak ta, n ib y mło t b ijąca s zarą wo d ę rzek i. Siln y p rąd d alek o u n o s ił b ąb le p o wietrza i s trzęp y p ian y , aż w k o ń cu ro zp ły wały s ię w n ico ś ć. Nap rzeciw n as , o d leg łe o jak iś k ilo metr, częś cio wo p rzes ło n ięte mg łą i tęczą, p o d o b n e d o wy s p y p o ru s zan ej cio s em ty tan a, o b racało s ię wo ln o g ig an ty czn e k o ło , ciężk ie i lś n iące. Wy s o k o w g ó rze o g ro mn e p tak i, n ib y s zy b u jące k ru cy fik s y , ch wy tały p o wietrzn e p rąd y . Staliś my tam d o ś ć d łu g o . Ro zmo wa b y ła n iemo żliwa, czeg o jed n ak n ie żało wałem. Kied y p o p ewn y m czas ie, mru żąc o czy , s p o jrzała n a mn ie w zamy ś len iu , k iwn ąłem g ło wą i ws k azałem wzro k iem las . Zawró ciliś my w s tro n ę, z k tó rej tu p rzy s zliś my . Nas z p o wró t b y ł o d wró cen iem p rzeb y tej d ro g i i p rzy s zed ł mi z więk s zą łatwo ś cią. Zn ó w mo żn a b y ło ro zmawiać, lecz Dara zach o wała milczen ie, n ajwy raźn iej p o jmu jąc ju ż, że jes tem częś cią zmian zach o d zący ch wo k ó ł. Od ezwała s ię d o p iero wted y , g d y s tan ęliś my n ad i s p o jrzeliś my n a wiru jące tu n iewielk ie mły ń s k ie k o ło .

n as zy m

s tru mien iem

— Czy to miejs ce b y ło tak ie jak wio s k a? — Tak . To Cień . — I jak Amb er. — Nie. Amb er rzu ca Cień . J eżeli wie s ię jak , mo żn a g o u fo rmo wać w d o wo ln y

k s ztałt. Tamto miejs ce b y ło Cien iem, two ja wio s k a b y ła Cien iem… i to miejs ce jes t Cien iem. Ws zy s tk o , co p o trafis z s o b ie wy o b razić, is tn ieje g d zieś w Cien iu . — A ty i d ziad ek , i res zta mo żecie ch o d zić wś ró d ty ch Cien i i wy b ierać, k tó ry ch cecie? — Tak . — I to właś n ie zro b iłam, wracając z wio s k i? — Tak . J ej twarz o d mien iła s ię w o lś n ien iu . Prawie czarn e b rwi o p ad ły w d ó ł, a s zy b k i o d d ech ro zs zerzy ł n o zd rza. — J a tak że to p o trafię… — p o wied ziała. — Trafiać, g d zie zech cę, ro b ić, co zech cę! — M as z tak ie mo żliwo ś ci — p o twierd ziłem. Po cało wała mn ie n ag le. Po tem o d wró ciła s ię. Wło s y falo wały n a jej wąs k ich ramio n ach , g d y s tarała s ię o g arn ąć s p o jrzen iem ws zy s tk o jed n o cześ n ie. — A zatem p o trafię ws zy s tk o — o ś wiad czy ła, n ieru ch o miejąc. — Są p ewn e o g ran iczen ia, n ieb ezp ieczeń s twa… — Tak ie jes t ży cie — s twierd ziła. — J ak n au czy ć s ię to k o n tro lo wać? — Klu czem jes t Wielk i Wzo rzec Amb eru . M u s is z p rzez n ieg o p rzejś ć, b y n ab y ć tę u miejętn o ś ć. J es t wy ry ty n a p o d ło d ze k o mo ry p o d p ałacem w Amb erze. J es t d o ś ć ro zleg ły . Trzeb a zacząć o d zewn ątrz i d o trzeć d o ś ro d k a, n ie zatrzy mu jąc s ię. Op ó r jes t s iln y i s tan o wi to ciężk ą p ró b ę. J eś li s ię zatrzy mas z, jeś li s p ró b u jes z o p u ś cić Wzo rzec p rzed k o ń cem, o n cię zn is zczy . J eś li g o jed n ak d o p ełn is z, two ja wład za n ad Cien iem s tan ie s ię p o d leg ła ś wiad o mej k o n tro li. Po p ęd ziła n a miejs ce n as zeg o p ik n ik u i zaczęła s tu d io wać n ak reś lo n y n a p ias k u Wzo rzec. Po wo li ru s zy łem za n ią. — M u s zę jech ać d o Amb eru ! — zawo łała, g d y s ię zb liży łem. — I p rzejś ć p rzez n ieg o ! — J es tem p ewien — s twierd ziłem — że Ben ed y k t zamierza ci to k ied y ś u mo żliwić. — Kied y ś ! — k rzy k n ęła. — Teraz! Teraz mu s zę p rzez n ieg o p rzejś ć! Dlaczeg o n ig d y mi o ty m n ie p o wied ział? — Po n ieważ n a razie to n iewy k o n aln e. Sy tu acja w Amb erze jes t tak a, że b y ło b y n ieb ezp ieczn e d la was o b o jg a, g d y b y k to ś tam d o wied ział s ię o two im is tn ien iu .

Ch wilo wo Amb er jes t d la cieb ie zamk n ięty . — To n ieu czciwe! — o ś wiad czy ła, o b rzu cając mn ie g n iewn y m s p o jrzen iem. — Oczy wiś cie — p rzy zn ałem. — Ale tak to teraz wy g ląd a. To n ie mo ja win a. Os tatn ie zd an ie p rzes zło mi p rzez u s ta z p ewn y m tru d em. Częś ć win y , o czy wiś cie, b y ła mo ja. — Nie wiem, czy n ie lep iej b y ś zro b ił, n ie mó wiąc mi o ty m ws zy s tk im — s twierd ziła. — Sk o ro i tak n ie mo g ę teg o o s iąg n ąć. — Nie jes t aż tak źle — zap ewn iłem. — Sy tu acja w Amb erze zn ó w s ię u s tab ilizu je. J u ż n ied łu g o . — A jak ja s ię o ty m d o wiem? — Ben ed y k t b ęd zie wied ział. Po wie ci. — Do tej p o ry n ie u zn ał za s to s o wn e p o wied zieć mi o czy mk o lwiek . — A p o co ? Żeb y ci b y ło p rzy k ro ? Wies z, że b y ł d la cieb ie d o b ry i tro s zczy ł s ię o cieb ie. Kied y n ad ejd zie p o ra, zaczn ie d ziałać w two im imien iu . — A jeś li n ie? Po mo żes z mi wted y ? — Zro b ię, co b ęd ę mó g ł. — J ak b ęd ę mo g ła cię zn aleźć? Żeb y d ać ci zn ać? Uś miech n ąłem s ię. Do s zed łem d o teg o p u n k tu b ez s p ecjaln y ch wy s iłk ó w. Nie b y ło p o trzeb y mó wić jej o ty m, co b y ło n ap rawd ę ważn e. Wy s tarczy ty le, żeb y mo g ła mi s ię p ó źn iej p rzy d ać… — Karty — wy jaś n iłem. — Ro d zin n e Atu ty . To co ś więcej n iż o b jaw s en ty men tu . Są ś ro d k iem k o mu n ik acji. Weź mó j, s p ó jrz n a n ieg o , s k o n cen tru j s ię, p o s taraj s ię o d s u n ąć o d s ieb ie ws zy s tk ie in n e my ś li, s p ró b u j u wierzy ć, że to n ap rawd ę ja, i mó w. Zo b aczy s z, że to d ziała. Od p o wiem ci. — To właś n ie teg o d ziad ek n ie p o zwo lił mi ro b ić w czas ie zab awy k artami! — Oczy wiś cie. — J ak to d ziała? — O ty m k ied y in d ziej — o d p arłem. — Co ś za co ś . Pamiętas z? Op o wied ziałem ci ju ż o Amb erze i o Cien iu . Teraz ty mi o p o wies z o wizy cie Gerard a i J u lian a. — Do b rze — zg o d ziła s ię. — Ch o ć n ie ma wiele d o o p o wiad an ia. Pewn eg o ran k a, p ięć czy s ześ ć mies ięcy temu , d ziad ek zwy czajn ie p rzerwał to , co ak u rat ro b ił. Przy cin ał d rzewa w s ad zie — lu b i s am s ię ty m zajmo wać — a ja mu p o mag ałam. By ł n a d rab in ie, o b cin ał g ałązk i i n ag le zatrzy mał s ię, o p u ś cił n o ży ce i n ie ru s zał s ię p rzez k ilk a min u t. M y ś lałam, że p o p ro s tu o d p o czy wa, i g rab iłam d alej. Wted y

u s ły s załam, że co ś mó wi; n ie mru czy d o s ieb ie, ale mó wi, jak b y p ro wad ził ro zmo wę. Z p o czątk u s ąd ziłam, że o d ezwał s ię d o mn ie, i zap y tałam, co p o wied ział. Ale o n n ie zwró cił n a mn ie u wag i. Teraz, k ied y wiem o Atu tach , zd aję s o b ie s p rawę, że mu s iał ro zmawiać z jed n y m z n ich . Ch y b a z J u lian em. A p o tem zs zed ł s zy b k o z d rab in y , p o wied ział, że mu s i wy jech ać n a d zień czy d wa, i ru s zy ł w s tro n ę d o mu . Zaraz jed n ak zatrzy mał s ię i zawró cił. To właś n ie wted y p o wied ział mi, że g d y b y J u lian i Gerard s ię zjawili, mam s ię p rzed s tawić jak o jeg o wy ch o wan ica, o s iero co n a có rk a wiern eg o s łu g i. Od jech ał n ied łu g o p o tem, b io rąc d wa lu źn e k o n ie. M iał z s o b ą miecz. Wró cił w ś ro d k u n o cy , p rzy wo żąc ich o b u . Gerard b y ł led wie p rzy to mn y . M iał złaman ą lewą n o g ę i cały lewy b o k s tras zn ie p o o b cieran y . J u lian też mo cn o u cierp iał, ale k o ś ci miał całe. Zo s tali u n as p o n ad p ó ł mies iąca. Wy zd ro wieli s zy b k o . Po tem p o ży czy li d wa k o n ie i o d jech ali. Więcej ich n ie wid ziałam. — Czy mó wili, jak zo s tali ran n i? — Ty lk o ty le, że to b y ł wy p ad ek . Nie ro zmawiali o ty m ze mn ą. — Gd zie? Gd zie to s ię s tało ? — Na czarn ej d ro d ze. Kilk a razy s ły s załam, jak o ty m mó wili. — Gd zie jes t ta czarn a d ro g a? — Nie wiem. — Co o n iej mó wili? — Przek lin ali ją mo cn o . To ws zy s tk o . Zau waży łem, że w b u telce zo s tało jes zcze tro ch ę win a. Sch y liłem s ię i n alałem d o k ielich ó w. Po d ałem jej jed en . — Za p o n o wn e s p o tk an ie — u ś miech n ąłem s ię. — Za s p o tk an ie — p rzy tak n ęła i wy p iliś my . Zaczęła s p rzątać n aczy n ia. Po mag ałem jej, zn ó w s iln ie o d czu wając k o n ieczn o ś ć p o ś p iech u . — J ak d łu g o mam czek ać, zan im s ię z to b ą s k o n tak tu ję? — s p y tała. — Trzy mies iące. Daj mi trzy mies iące. — Gd zie wted y b ęd zies z? — M am n ad zieję, że w Amb erze. — A jak d łu g o zo s tan ies z tu taj? — Nied łu g o . Szczerze mó wiąc, mu s zę zaraz wy jech ać. J u tro p o win ien em b y ć z p o wro tem. Po tem zo s tan ę jes zcze p ewn ie k ilk a d n i. — Ch ciałab y m, żeb y ś b y ł tu d łu żej.

— J a też b y m ch ciał. Zwłas zcza teraz, k ied y p o zn ałem cieb ie. Zaru mien iła s ię i całą — n a p o zó r — u wag ę s k u p iła n a p ak o wan iu k o s zy k a. Wziąłem s p rzęt d o fech tu n k u . — Wracas z teraz d o d o mu ? — s p y tała. — Do s tajn i. Wy jeżd żam n aty ch mias t. Po d n io s ła k o s zy k . — Pó jd ziemy razem. M ó j k o ń czek a z tamtej s tro n y . Kiwn ąłem g ło wą i p o s zed łem za n ią w p rawo , d o ś cieżk i. — Przy p u s zczam — s twierd ziła — że lep iej b ęd zie n ie ws p o min ać o ty m ws zy s tk im n ik o mu , a zwłas zcza d ziad k o wi. Prawd a? — Tak b ęd zie n ajro zs ąd n iej. Plu s k i b u lg o t s tru my k a p ły n ąceg o k u rzece d ążącej d o mo rza cich ł, zan ik ał, milk ł — i ty lk o s tu k p rzy k u teg o d o ziemi k o ła, ro zcin ająceg o p o to k w jeg o d ro d ze, p rzez jak iś czas jes zcze u n o s ił s ię w p o wietrzu .

ROZDZIAŁ VI Stałe p o s u wan ie s ię n ap rzó d jes t zwy k le ważn iejs ze o d p ręd k o ś ci. J ak d łu g o d o p ły wa ró wn o miern y ciąg b o d źcó w, o k tó re d a s ię zaczep ić u my s ł, mo żn a s o b ie p o zwo lić n a ru ch p o p rzeczn y . A k ied y ten s ię zaczn ie, to temp o jes t ty lk o k wes tią ro zwag i. Tak więc, zg o d n ie ze ws k azan iami ro zs ąd k u , jech ałem wo ln o . Nie warto b y ło n iep o trzeb n ie męczy ć Gwiazd y . Szy b k ie zmian y s ą tru d n e n awet d la lu d zi, zwierzęta n ie p o trafią tak d o b rze s ię o k łamy wać i p rzeży wają je jes zcze ciężej. Czas em n awet s zaleją. Po mały m d rewn ian y m mo s tk u p rzejech ałem n ad s tru mien iem i p rzez jak iś czas p o d ążałem ró wn o leg le d o jeg o k o ry ta. M iałem zamiar o min ąć mias to i trzy mać s ię s tru mien ia, p ó k i n ie d o trę d o wy b rzeża. By ło wczes n e p o p o łu d n ie. Gray s wan d ir wis iał u meg o b o k u . Zb o czy łem n a zach ó d , b y d o trzeć d o leżąceg o tam p as ma wzg ó rz. Wo lałem n ie

zaczy n ać zmian y , p ó k i n ie s tan ąłem w miejs cu , z k tó reg o mo g łem p o p atrzeć n a mias to — n ajwięk s ze s k u p is k o lu d n o ś ci w tej k rain ie, tak p o d o b n ej d o mo jeg o Av alo n u . Nazy wało s ię tak s amo ; ży ło w n im i p raco wało k ilk a ty s ięcy lu d zi. Brak o wało ty lk o s reb rn y ch wież i s tru mień p rzecin ał je p o d in n y m k ątem, b ard ziej z p o łu d n ia, o ś mio k ro tn ie s zers zy czy mo że p o s zerzo n y . Wid ziałem, jak p o łu d n io wy wietrzy k ro zwiewa d y my u n o s zące s ię z g o s p ó d i k u źn i. Lu d zie — k o n n o , p ies zo , wo zami i k aretami — p o ru s zali s ię p o wąs k ich u licach , wch o d zili i wy ch o d zili ze s k lep ó w, zajazd ó w i rezy d en cji. Ch mary p tak ó w k rąży ły , s iad ały i wzlaty wały wo k ó ł miejs c, g d zie s tały k o n ie. Po wiewały jas k rawe p ro p o rce i flag i, s k rzy ła s ię wo d a i d elik atn a mg iełk a p rzes łan iała wid o k . By łem zb y t d alek o , b y s ły s zeć g ło s y lu d zi, b rzęczen ie, k u cie, p iło wan ie, trzes zczen ie, tu rk o t i w o g ó le co k o lwiek p o za s zu mem. Nie mo g łem ro zró żn ić żad n y ch o d ręb n y ch zap ach ó w, ale n awet g d y b y m ciąg le jes zcze b y ł ś lep cem, p o zn ałb y m, że mias to jes t b lis k o . Ob s erwu jąc je z g ó ry , p o czu łem n ag le p rzy p ły w s mu tn ej zad u my i tęs k n o ty za miejs cem o tej s amej n azwie, leżący m g d zieś w k rain ie Cien ia, k tó ra d awn o ju ż zn ik n ęła: ży cie b y ło w n iej p ro s te, ja s am zaś s zczęś liws zy n iż teraz. Nie d a s ię jed n ak p rzejś ć p rzez ży cie tak d łu g ie jak mo je, n ie o s iąg ając p ewn y ch cech u my s łu , k tó re tłu mią n aiwn e u czu cia i n iech ętn ie p rzy jmu ją ws zelk ieg o ro d zaju s en ty men ty . Dawn e d n i min ęły , s p rawa b y ła s k o ń czo n a i teraz Amb er p o ch łan iał mn ie całk o wicie. Zawró ciłem i ru s zy łem n a p o łu d n ie z mo cn y m p o s tan o wien iem o d n ies ien ia zwy cięs twa. O Amb erze n ie p o trafiłb y m zap o mn ieć… Sło ń ce n ad mo ją g ło wą s tało s ię o ś lep iająco jas k rawy m b ąb lem. Zawy ł wiatr. J ech ałem, a n ieb o b y ło co raz b ard ziej żó łte i b ły s zczące, aż wres zcie zd ało mi s ię, że to p u s ty n ia ro zciąg a s ię w g ó rze o d h o ry zo n tu p o h o ry zo n t. Zjeżd żałem k u n izin o m p o co raz b ard ziej k amien is ty ch zb o czach , wy mijając wy rzeźb io n e wiatrem g ro tes k o we, p o s ęp n ie u b arwio n e k s ztałty . Gd y o p u ś ciłem o s ło n ę wzg ó rz, u d erzy ła mn ie b u rza p ias k o wa. M u s iałem zak ry ć twarz p łas zczem i zmru ży ć o czy . Gwiazd a s tęk ała i p ry ch ała co ch wila, lecz p o s u wała s ię n ap rzó d . Piach , s k ały , wich er i p o marań czo we ju ż n ieb o ; k łęb y ch mu r i zmierzające k u n im s ło ń ce… Dłu g ie cien ie, zamierający wiatr, cis za… Ty lk o o d d ech i s tu k o t k o p y t p o k amien iach … M ro k , k ied y g ro mad zą s ię ch mu ry , zak ry wając s ło ń ce… Ro zcięte g ro mem ś cian y d n ia… Nien atu raln a o s tro ś ć wid zen ia rzeczy o d leg ły ch … Sp o k ó j, b łęk it i n aład o wan e elek try czn o ś cią p o wietrze… Zn o wu g ro m… Zb liżająca s ię z p rawej s tro n y s zk lis ta ś cian a d es zczu … Błęk itn y ro złam

w zas ło n ie ch mu r… k u rty n ą…

Temp eratu ra o p ad a, ś wiat s taje s ię mo n o ch ro maty czn ą

Du d n ien ie g rzmo tu , b iały b ły s k , k u rty n a wy g in a s ię w n as zą s tro n ę… Dwieś cie metró w… Sto p ięćd zies iąt… Do ś ć! J ej d o ln y b rzeg ry je g ru n t, o rze, p ien i s ię… Zap ach wilg o tn ej ziemi. Rżen ie Gwiazd y … Pęd … Wąs k ie s tru żk i wo d y p ełzn ą p o g ru n cie, ws iąk ają, p o zo s tawiając ś lad … Czas em b u lg o cą b ło tn iś cie, czas em s ączą s ię wo ln o … Ró wn y p rąd , s tru my k i d o o k o ła, p lu s k … Przed n ami wzn ies ien ie, a p o d e mn ą n ap in ają s ię i ro zlu źn iają, n ap in ają i ro zlu źn iają mięś n ie Gwiazd y , g d y p rzes k ak u je p rzez s tru mien ie i p o to k i, p rzed ziera s ię p rzez p ły n n ą falu jącą taflę i wb ieg a n a zb o cze. Po d k o wy k rzes zą is k ry n a k amien iach . Ws p in amy s ię wy żej. Po d n ami p lu s k wo d y zmien ia s ię w jed n o s tajn y huk… Wy żej więc, g d zie s u ch o ; s tajemy , b y m mó g ł wy żąć s k raj meg o p łas zcza… W d o le, z ty łu , p o p rawej s tro n ie s zare, wzb u rzo n e mo rze atak u je p o d n ó że u rwis k a, n a k tó ry m s to imy … Teraz w g łąb ląd u , w s tro n ę wieczo ru i p ó l k o n iczy n y … Hu k p rzy b o ju za p lecami. Ścig amy g wiazd y s p ad ające k u ciemn iejącemu ws ch o d o wi, k u o s tateczn ej cis zy i n o cy … Czy s te n ieb o i jas n e g wiazd y ; ty lk o n iewielk ie p as emk a ch mu r… Wy jące s tad o czerwo n o o k ich s two ró w, ciąg n ące n as zy m ś lad em… Cień … Zielo n o o k ich … Cień … Żó łto … Ko n iec… Ty lk o mro czn e s zczy ty ś cierające s ię wo k ó ł mn ie… Zmro żo n y ś n ieg s u ch y jak p ias ek , wzn ies io n y w fale lo d o waty mi p o d mu ch ami g ó r… Śn ieg s y p k i n ib y mąk a… Ws p o mn ien ie wło s k ich Alp , n arty … Fale ś n ieg u d ry fu jące p rzez k amien n e zb o cze… Sto p y s zy b k o tracą czu cie w p rzemo czo n y ch b u tach … Gwiazd a zd u mio n a p ars k a i p o trząs a g ło wą, jak b y n ie mo g ła u wierzy ć… I cien ie za s k ałą, łag o d n iejs zy s to k , wy s u s zający wiatr, mn iej ś n ieg u … Kręty , wijący s ię s zlak — k o ry tarz w ciep ło … Dalej, d alej, d alej w n o c, p o d zmien iający mi s ię g wiazd ami… Od leg łe ju ż ś n ieg i s p rzed g o d zin y , teraz k arło wata ro ś lin n o ś ć i ró wn in a… Dal, a tu n o cn e p tak i wiru ją w p o wietrzu , k rążą n ad ś cierwem, k raczą ch rap liwie i p ro tes tu jąco , g d y p rzejeżd żamy …

Zn ó w wo ln iej k u miejs cu , g d zie falu je trawa p o ru s zan a n ie tak ju ż zimn y m wiatrem… Pars k an ie d zik ieg o k o ta ru s zająceg o n a ło wy … Bezs zeles tn a u cieczk a jak ieg o ś s k o czn eg o zwierzęcia, p rzy p o min ająceg o jelen ia… Ws k ak u jące n a s wo je miejs ca g wiazd y i p o wracające czu cie w s to p ach … Gwiazd a s taje d ęb a i p ęd zi n ap rzó d wy s tras zo n a czy mś n iewid o czn y m… Dłu g i czas n a u s p o k o jen ie i jes zcze d łu żs zy , n im min ą d res zcze… So p le k s ięży ca w k wad rze o p ad ające n a k o ro n y d alek ich d rzew… Wilg o tn a ziemia o d d y ch a b ły s zczącą mg łą… ćmy tań czące wś ró d ś wiateł n o cy … Gru n t k o ły s ze s ię p rzez ch wilę i trzęs ie, jak b y g ó ry p rzes tęp o wały z n o g i n a n o g ę… Każd a g wiazd a p o d wó jn a… Halo wo k ó ł k s ięży ca n ib y h an tle… Ró wn in a i p rzes trzeń p o n ad n ią, p ełn a ś mig ający ch k s ztałtó w… Ziemia zwaln ia i n ieru ch o mieje, jak s tary zeg ar… Stab iln o ś ć… Bezwład … Gwiazd y i k s ięży c n a n o wo złączo n e d u ch em… M ijamy p o s zerzający s ię p as d rzew, o d zach o d u … Wrażen ie ś p iącej d żu n g li. Kłęb o wis k o węży p o d p rzy k ry ciem… Dalej n a zach ó d … Gd zieś tam p ły n ie rzek a o s zero k ich , g ład k ich b rzeg ach , b y u łatwić d ro g ę d o mo rza…

*

Tęten t k o p y t, k o ro wó d cien i… Tch n ien ie n o cy n a mej twarzy … Ulo tn a wizja jas n y ch is to t n a wy s o k ich , mro czn y ch mu rach i lś n iący ch wieżach … Sło d k i zap ach … Ob raz s ię ro zp ły wa… Cien ie… J es teś my zes p o len i n ib y cen tau r, Gwiazd a i ja, p o d jed n ą s k ó rą p o tu … Wd y ch amy p o wietrze i o d d ajemy je we ws p ó ln y ch ek s p lo zjach wy s iłk u … Szy ja o k ry ta g ro mem, s tras zn a p o tęg a n o zd rzy … Po ch łan iamy p rzes trzeń … Śmiech , zap ach wo d y , d rzewa p o lewej, b ard zo b lis k o … M ięd zy n ie… Gład k a k o ra, zwis ające p n ącza, s zero k ie liś cie i k ro p elk i wilg o ci… Oś wietlo n a k s ięży cem p ajęczy n a i zmag ające s ię w n iej k s ztałty … Gąb czas ta d arń … Pró ch n o fo s fo ry zu jące n a p o walo n y ch p n iach … Otwarty teren … Szeles t wy s o k ich traw… Więcej d rzew… Zn ó w zap ach rzek i… Dźwięk i, p ó źn iej… Gło s y … Szk lis ty p lu s k wo d y …

Bliżej, g ło ś n iej, wres zcie n a b rzeg u … Nieb io s a k o ły s zą s ię i wy b rzu s zają, i d rzewa… Czy s ta o ch ło d n y m, wilg o tn y m aro macie… Ru s zamy w lewo wzd łu ż n iej… Lek k o i p ły n n ie id ziemy z p rąd em… Pić… Ch lap iąc s ię n a p ły ciźn ie, p o tem g łęb iej, d o p ęcin , Gwiazd a p ije jak p o mp a, wy d mu ch u jąc n o zd rzami wo d n ą zawies in ę… Tro ch ę wy żej wo d a o b my wa mi b u ty … Ściek a z wło s ó w, s p ły wa p o ramio n ach … Gwiazd a o d wraca g ło wę, s ły s ząc ś miech … Zn ó w z p rąd em, czy s ty m, p o wo ln y m, k ręty m… Po tem p ro s ty m, s zers zy m… Drzewa g ęs tn ieją, p o tem rzed n ą… Dłu g i, ró wn y , s p o k o jn y … Delik atn y b las k n a ws ch o d zie… Zjazd w d ó ł, mn iej d rzew… Kamien is to i ciemn o ś ć zn ó w n iep rzen ik n io n a… Pierws za n iewy raźn a o zn ak a mo rza — zag u b io n y p o ch wili zap ach … Szczęk p o d k ó w wś ró d ch ło d u n o cy … Zn o wu s ó l… Sk ały , b ez d rzew… Ciężk o , s tro mo , p o s ęp n ie, w d ó ł… Co raz więk s za s tro mizn a… Bły s k p o międ zy k amien n y mi ś cian ami… Po ru s zo n e k amy k i zn ik ają w b y s try m teraz n u rcie, g ło s ich u p ad k u n ik n ie wś ró d s zu mu … Co raz g łęb s zy wąwó z, co raz s zers zy … W d ó ł, w d ó ł… J es zcze d alej… Raz jes zcze jas n o ś ć n a ws ch o d zie, łag o d n iejs zy zjazd … Zn ó w p o s mak s o li, s iln iejs zy … Łu p k i i żwir… Zak ręt, w d ó ł, co raz jaś n iej… Ró wn o i mięk k o , ś lis k i g ru n t… Bry za i ś wiatło , b ry za i ś wiatło … Za s to s k amien i… Ściąg n ąć cu g le. Przed e mn ą ro zciąg ał s ię s zero k i p as wy b rzeża, g d zie s zereg i p ęd zo n y ch wiatrem wy d m rzu cały w p o wietrze s wą p ias k o wą p ian ę, p rzes łan iając czas em o d leg ły mo rs k i b rzeg . Patrzy łem, jak o d ws ch o d u ro zciąg a s ię n a wo d zie ró żo wa b ło n a. Tu i tam ru ch o me p ias k i o d s ło n iły p as y żwiru . Po s zarp an e s k aln e mas y wzn o s iły s ię n ad falami. Po międ zy mn ą a wielk imi — d zies iątk i metró w wy s o k o ś ci — wy d mami, wy s o k o p o n ad ty m p o s ęp n y m b rzeg iem ro zciąg ała s ię n ieró wn a p łas zczy zn a p o k ry ta g łazami i żwirem, p ełn a cien i, właś n ie wy n u rzająca s ię z p iek ła — lu b z mro k u — k u p ierws zy m b las k o m ś witu .

Tak , to s ię zg ad zało . Zs iad łem z k o n ia i p atrzy łem, jak s ło ń ce wy p ełn ia k rajo b raz s mu tn ą jas n o ś cią d n ia. Szu k ałem tward eg o , jas n eg o b las k u . Tu taj zn alazłem o d p o wied n ie miejs ce, b ez lu d zi — tak ie, jak ie wid ziałem k ilk ad zies iąt lat temu w Cien iu -Ziemi mo jeg o wy g n an ia. Bez b u ld o żeró w, s it i czarn y ch z mio tłami, b ez s trzeżo n eg o p iln ie mias ta Oran jemu n d . Żad n y ch p ro mien i Ro en tg en a, d ru tu k o lczas teg o czy u zb ro jo n y ch s trażn ik ó w. Nie, n ic z ty ch rzeczy . Ten Cień b o wiem n ie zn ał s ir Ern es ta Op p en h eimera i n ig d y tu n ie is tn iały Zjed n o czo n e Ko p aln ie Diamen tó w Afry k i Po łu d n io wo -Zach o d n iej an i też rząd , k tó ry mó g łb y p rzy zn ać im wład zę n ad ws zy s tk imi k o p aln iami wy b rzeża. Tu b y ła p u s ty n ia zwan a Namib , tam leżący jak ieś s ześ ćs et p ięćd zies iąt k ilo metró w n a p ó łn o cn y zach ó d o d Cap e To wn p as wy d m i s k ał s zero k o ś ci o d k ilk u d o k ilk u n as tu i d łu g o ś ci mn iej więcej p ięciu s et k ilo metró w, ciąg n ący s ię p o międ zy zak azan y m wy b rzeżem a Gó rami Rich ters v eld , w k tó ry ch cien iu właś n ie s tałem. Tu taj, in aczej n iż w jak iejk o lwiek k o p aln i, d iamen ty leżały ro zrzu co n e w p ias k u jak p tas ie o d ch o d y . Oczy wiś cie p rzy wio złem ze s o b ą g rab ie i s ito . Od p ak o wałem ży wn o ś ć i p rzy s zy k o wałem s o b ie ś n iad an ie. Dzień zap o wiad ał s ię g o rący i p ełen k u rzu . Praco wałem, my ś ląc o Do y le'u z Av alo n u , n is k im ju b ilerze o wło s ach b arwy p o p io łu i ceg las tej cerze, z n aro ś lami n a p o liczk ach . J u b ilers k i p ro s zek ? Po co mi g o ty le? — d o ś ć, b y d wu d zies to k ro tn ie zao p atrzy ć całą armię ju b ileró w! Wzru s zy łem ramio n ami; co g o o b ch o d zi, d o czeg o mi p o trzeb n y , jeżeli mo g ę zap łacić? No có ż, jeś li zn alazło s ię jak ieś n o we zas to s o wan ie i d ało b y s ię n a ty m zaro b ić, to trzeb a b y b y ć g łu p cem… J ed n y m s ło wem, n ie d a rad y d o s tarczy ć mi tej ilo ś ci w ciąg u ty g o d n ia? Ty g o d n ia? Och n ie! Oczy wiś cie, że n ie! To ś mies zn e, n iewy k o n aln e… Zro zu miałem. No có ż, d zięk u ję. M o że jeg o k o n k u ren t k awałek d alej zd o ła zo rg an izo wać ten p ro s zek i zain teres u je g o więk s za p artia n ie s zlifo wan y ch d iamen tó w, k tó rej o czek u ję za p arę d n i… Czy p o wied ziałem: d iamen ty ? Ch wileczk ę. On s am zaws ze in teres o wał s ię d iamen tami… Tak , lecz n ies tety b y ł mało wy d ajn y , jeś li ch o d zi o ju b ilers k i p ro s zek . Ręk a w g ó rze. By ć mo że n azb y t p o s p ies zn ie o cen ił mo żliwo ś ć d o s tarczen ia mi materiału s zlifiers k ieg o . To ilo ś ć g o zas k o czy ła. Sk ład n ik i jed n ak b y ły łatwo d o s tęp n e, a recep tu ra w miarę p ro s ta. Tak , is to tn ie n ie ma p rzes zk ó d , b y n ie d ało s ię czeg o ś zo rg an izo wać. A więc za ty d zień … A wracając d o d iamen tó w…

Zan im wy s zed łem ze s k lep u , d ało s ię co ś zo rg an izo wać. Zn am wiele o s ó b p rzek o n an y ch , że p ro ch s trzeln iczy wy b u ch a, co o czy wiś cie n ie jes t p rawd ą. Pro ch p ali s ię s zy b k o , wy d zielając g azy , k tó ry ch ciś n ien ie wy ry wa p o cis k z łu s k i i p rzep y ch a g o p rzez lu fę. Zap ala s ię o d s p ło n k i — to właś n ie o n a wy b u ch a, g d y u d erza w n ią ig lica. Z ty p o wą d la n as zej ro d zin y p rzezo rn o ś cią p rzez całe lata ek s p ery men to wałem z ws zelk ieg o ro d zaju materiałami p aln y mi. Gd y o d k ry łem, że p ro ch s trzeln iczy n ie ch ce s ię w Amb erze p alić i że ws zy s tk ie ty p y s p ło n ek , jak ie s p rawd ziłem, b y ły ró wn ie b iern e, mo je ro zczaro wan ie p rzy tłu mił jed y n ie fak t, że tak że żad n e z mo ich k rewn y ch n ie b ęd zie mo g ło u ży ć tam b ro n i p aln ej. Do p iero d u żo p ó źn iej, k ied y p o d czas wizy ty w Amb erze p o lero wałem b ran s o letę p rzy wiezio n ą d la Deird re, o d k ry łem tę cu d o wn ą właś ciwo ś ć ju b ilers k ieg o p ro s zk u z Av alo n u . Po p ro s tu wrzu ciłem zu ży tą s zmatk ę d o k o min k a. Na s zczęś cie ilo ś ć materiału n ie b y ła d u ża i b y łem wted y s am. Pro s zek zn ak o micie — b ez żad n ej o b ró b k i — n ad awał s ię n a s p ło n k ę. M ies zając g o z o d p o wied n ią ilo ś cią materiału o b o jętn eg o , mo żn a b y ło s p rawić, b y p alił s ię jak trzeb a. Zatrzy małem tę in fo rmację d la s ieb ie, p rzeczu wając, że p ewn eg o d n ia b ęd zie mo żn a ją wy k o rzy s tać d la ro zs trzy g n ięcia zas ad n iczy ch d la Amb eru k wes tii. Nies tety , k o n fro n tacja z Ery k iem n as tąp iła, zan im n ad s zed ł ó w d zień , i wied za o ty m trafiła d o lamu s a razem z res ztą mo ich ws p o mn ień . Kied y w k o ń cu s p rawy s ię wy jaś n iły , s zy b k o związałem s ię z Bley s em, s zy k u jący m atak n a Amb er. Nie p o trzeb o wał mn ie wted y zb y tn io . M imo to wciąg n ął d o s weg o p rzed s ięwzięcia, żeb y — tak ie mam wrażen ie — mieć mn ie n a o k u . Gd y b y m d ał mu k arab in y , s tałb y s ię n ie d o p o k o n an ia, a ja n ie b y łb y m ju ż u ży teczn y . A g d y b y u d ało mu s ię zd o b y ć mias to , s y tu acja s tałab y s ię raczej n ap ięta. On miałb y p o s wo jej s tro n ie s iły o k u p acy jn e i lo jaln o ś ć o ficeró w. J a zatem p o trzeb o wałb y m czeg o ś , co zró wn o waży ło b y te s iły . Na p rzy k ład p aru b o mb i k ilk u au to mató w. Gd y b y m ch o ć mies iąc wcześ n iej o d zy s k ał p amięć, s p rawy p o to czy ły b y s ię in aczej. Sied ziałb y m teraz w Amb erze, zamias t p rzy p iek ać s ię, zd zierać s k ó rę i wy s y ch ać tu taj, z n as tęp n y m p iek ieln y m rajd em p rzed s o b ą i całą mas ą p ro b lemó w d o ro związan ia zaraz p o tem. Wy p lu łem z u s t p iach , b y s ię n ie zad ławić wy b u ch ami ś miech u . Do d iab ła, k ażd y s am s o b ie two rzy włas n e „g d y b y ". M iałem ważn iejs ze s p rawy d o p rzemy ś len ia n iż to , co mo g ło b y s ię wy d arzy ć. Na p rzy k ład Ery k … Pamiętam ten d zień , Ery k u . By łem w łań cu ch ach , zmu s zo n y d o k lęk n ięcia p rzed

tro n em. Zd ąży łem s ię ju ż u k o ro n o wać, żeb y zak p ić z cieb ie. I o b erwałem za to . Gd y zn o wu d o s tałem d o rąk k o ro n ę, cis n ąłem n ią w cieb ie. Złap ałeś ją i u ś miech n ąłeś s ię. To d o b rze, że n ie d o zn ała s zk o d y , s k o ro to b ie n ie zd o łała zas zk o d zić. Tak a p ięk n a rzecz… Cała ze s reb ra, o s ied miu p ałk ach , wy s ad zan a s zmarag d ami p ięk n iejs zy mi n iż ws zy s tk ie b ry lan ty . Dwa wielk ie ru b in y n a s k ro n iach … Sam wło ży łeś ją s o b ie n a g ło wę, aro g an ck i, wś ró d p o s p ies zn ie zo rg an izo wan ej g ali. Po tem p ierws ze s ło wa wy s zep tałeś d o mn ie, zan im jes zcze zamarło w s ali ech o „Niech ży je k ró l!". Pamiętam k ażd e z ty ch s łó w. „Two je o czy u jrzały n ajp ięk n iejs zy wid o k , jak i k ied y k o lwiek zo b aczą" — p o wied ziałeś . A p o tem: „Straż! — ro zk azałeś . — Zab ierzcie Co rwin a d o k u źn i i n iech wy p alą mu o czy ! Niech zap amięta d zis iejs zy wid o k jak o o s tatn i, k tó ry w ży ciu o g ląd ał! Po tem rzu ćcie g o w ciemn o ś ć n ajg łęb s zeg o lo ch u p o d Amb erem i n iech imię jeg o zo s tan ie zap o mn ian e". — Rząd zis z teraz w Amb erze — p o wied ziałem n a g ło s . — Lecz ja zn o wu mam o czy . Nie zap o mn iałem i n ie zo s tałem zap o mn ian y . Nie, p o my ś lałem. Kry j s ię za s wą wład zą, Ery k u . M u ry Amb eru s ą wy s o k ie i g ru b e. Nie wy ch o d ź zza n ich . Otaczaj s ię b ezu ży teczn ą s talą mieczy . J ak mró wk a u zb rajaj s wó j k ru ch y d o m. Wies z teraz, że p ó k i ży ję, n ie b ęd zies z b ezp ieczn y — a p o wied ziałem ci, że wró cę. Id ę, Ery k u . Przy n io s ę z s o b ą k arab in y z Av alo n u , wy łamię two je b ramy i zg n io tę two ich o b ro ń có w. Zn ó w b ęd zie tak , jak b y ło k ied y ś , p rzez ch wilę ty lk o , zan im two i lu d zie n ad b ieg li, b y cię rato wać. Tamteg o d n ia wy to czy łem ty lk o k ilk a k ro p el twej k rwi. Ty m razem b ęd ę miał ją całą. Od k o p ałem k o lejn y s u ro wy d iamen t, s zes n as tk ę, czy co ś k o ło teg o , i wrzu ciłem g o d o to rb y u p as a.

Patrzy łem n a zach o d zące s ło ń ce, my ś ląc o Ben ed y k cie, J u lian ie i Gerard zie. Co ich łączy ło ? I co k o lwiek to b y ło , n ie p o d o b ał mi s ię żad en u k ład in teres ó w wiążący s ię z J u lian em. Gerard b y ł w p o rząd k u . Po trafiłem zas n ąć tam, w o b o zie, g d y p o my ś lałem, że to z n im Ben ed y k t s ię k o n tak tu je. J eś li jed n ak p o łączy ł s ię teraz z J u lian em, to s ą p o wo d y d o n iep o k o ju . J eżeli b o wiem k to ś n ien awid zi mn ie b ard ziej n iż Ery k , to właś n ie J u lian . Gd y b y d o wied ział s ię, g d zie jes tem, zn alazłb y m s ię w wielk im n ieb ezp ieczeń s twie. A n ie b y łem jes zcze g o tó w d o k o n fro n tacji. Przy p u s zczałem, że g d y b y Ben ed y k t mn ie s p rzed ał, p o trafiłb y zn aleźć d la s ieb ie mo raln e u s p rawied liwien ie. W k o ń cu zd awał s o b ie s p rawę, że co k o lwiek zro b ię — a wied ział, że zamierzam co ś zro b ić — s k o ń czy s ię walk ą w Amb erze. M o g łem g o zro zu mieć, mo g łem n awet s y mp aty zo wać z jeg o o d czu ciami. Po ś więcił s we s iły

rato wan iu k raju . W p rzeciwień s twie d o J u lian a b y ł czło wiek iem z zas ad ami i żało wałem, że n ie s to imy p o tej s amej s tro n ie. M iałem n ad zieję, że mo ja ak cja b ęd zie ró wn ie s zy b k a i b ezb o les n a, jak wy rwan ie zęb a ze zn ieczu len iem, i że wk ró tce zn ó w zn ajd ziemy s ię o b o k s ieb ie. Po s p o tk an iu z Darą p rag n ąłem teg o tak że ze wzg lęd u n a n ią. Zb y t mało mi p o wied ział, b y m mó g ł czu ć s ię s p o k o jn y . Sk ąd miałem wied zieć, czy rzeczy wiś cie zamierza cały ty d zień p o zo s tać n a p o lu b itwy ? A mo że n awet w tej ch wili razem z s iłami Amb eru zas tawia n a mn ie p u łap k ę, b u d u je więzien ie, k o p ie d la mn ie g ró b ? M u s iałem s ię s p ies zy ć, ch o ć tak b ard zo ch ciałem zatrzy mać s ię n a d łu żej w Av alo n ie. Zazd ro ś ciłem Gan elo n o wi, w k tó ry mk o lwiek b u rd elu teraz p ił, łajd aczy ł s ię czy to czy ł b ó jk ę, g d ziek o lwiek p o lo wał. On wró cił d o d o mu . A mo że p o win ien em p o zo s tawić g o , b y o d d awał s ię ty m p rzy jemn o ś cio m, mimo jeg o ch ęci to warzy s zen ia mi d o Amb eru ? Lecz n ie; n a p ewn o b ęd ą g o p rzes łu ch iwać p o mo im wy jeźd zie, a n ie b ęd zie to miłe p rzeży cie, zwłas zcza jeś li J u lian ma co ś d o p o wied zen ia w tej s p rawie. Po tem s tan ie s ię wy rzu tk iem w k rain ie, k tó ra mu s i mu s ię wy d awać o jczy zn ą. Pewn ie zn o wu zo s tan ie b an d y tą i ten trzeci raz d o p ro wad zi g o d o zg u b y . O ile w o g ó le g o wy p u s zczą. Nie, d o trzy mam o b ietn icy . Po jed zie ze mn ą, jeś li jes zcze teg o ch ce. J eżeli zmien ił zd an ie, có ż… zazd ro ś ciłem mu n awet b an icji w Av alo n ie. Ch ciałb y m zo s tać tu d łu żej, jeźd zić z Darą w g ó ry , o b o zo wać wś ró d p ó l, żeg lo wać p o rzek ach … Po my ś lałem o d ziewczy n ie. Wied za o jej is tn ien iu zmien iała u k ład y , ch o ć n ie b y łem całk iem p ewien , w jak i s p o s ó b . Po mimo ws zelk iej n ien awiś ci i d ro b n y ch n ies n as ek my z Amb eru mamy s iln ie ro zwin ięte u czu cia ro d zin n e. Zaws ze ch ętn ie p o s łu ch amy ro d zin n y ch wieś ci i d o wiemy s ię o n ajn o ws zy ch u k ład ach w ty m zmien n y m o b razie. Bez wątp ien ia p rzerwy n a p lo tk i zap o b ieg ły wielu ś mierteln y m cio s o m. Czas ami wy d aje mi s ię, że p rzy p o min amy g ro mad ę s tars zy ch p ań ży jący ch w czy mś p o międ zy s an ato riu m a rin g iem. Nie p o trafiłem wp as o wać Dary w cały s ch emat, g d y ż o n a s ama n ie wied ziała jes zcze, jak s ię u s tawić. Och , d o wie s ię w k o ń cu . Otrzy ma zn ak o mite wy ch o wan ie, g d y ty lk o ws zy s cy u s ły s zą, że is tn ieje. A to — teraz, k ied y jej u ś wiad o miłem, jak b ard zo jes t wy jątk o wa — b y ło ty lk o k wes tią czas u . A wted y Dara włączy s ię d o g ry . W trak cie n as zej ro zmo wy w las k u czu łem s ię czas em jak wąż… ale, d o d iab ła, miała p rawo wied zieć. Pręd zej czy p ó źn iej mu s iała to o d k ry ć. A im p ręd zej to s ię s tało , ty m s zy b ciej mo g ła zacząć u macn iać s we lin ie o b ro n n e. To ws zy s tk o b y ło d la jej d o b ra. M o żliwe o czy wiś cie — a n awet p rawd o p o d o b n e — że jej matk a i b ab k a p rzeży ły

ży cie, n ie mając p o jęcia o s wy m d zied zictwie… I co im z teg o p rzy s zło ? Po wied ziała, że zg in ęły trag iczn ie. Czy to mo żliwe, zas tan awiałem s ię, b y d łu g ie ramię Amb eru s ięg n ęło d o n ich w Cień ? I że mo że u d erzy ć zn o wu ? Ben ed y k t, g d y ch ciał, p o trafił b y ć tak s amo tward y i n ieb ezp ieczn y , jak k ażd e z n as . Nawet b ard ziej. Po trafił walczy ć o to , co u ważał za s wo je. Po trafiłb y n awet zab ić, g d y b y u zn ał to za k o n ieczn e. Zało ży ł p ewn ie, że u trzy man ie w tajemn icy jej is tn ien ia, a s amej Dary w n iewied zy , mo że ją o ch ro n ić. By łb y zły , g d y b y s ię d o wied ział, co zro b iłem. A p rzecież n ie p o wied ziałem jej teg o ws zy s tk ieg o z czy s tej p rzek o ry . Ch ciałem, żeb y p rzeży ła, ale czu łem, że Ben ed y k t n ie p o s tęp u je właś ciwie. Nim wró cę, b ęd zie miała d o ś ć czas u , żeb y s o b ie ws zy s tk o p rzemy ś leć. Na p ewn o b ęd zie miała mas ę p y tań . Wy k o rzy s tam o k azję, b y ją o s trzec i u d zielić d o k ład n iejs zy ch wy jaś n ień . Zg rzy tn ąłem zęb ami. Sp rawy in aczej b y wy g ląd ały , g d y b y m rząd ził w Amb erze. Ws zy s tk o to b y ło b y zb ęd n e. Na p ewn o . Dlaczeg o n ik t n ig d y n ie wy my ś lił s p o s o b u , b y zmien ić lu d zk ą n atu rę? Nawet wy mazan ie ws zy s tk ich mo ich ws p o mn ień i n o we ży cie w n o wy m ś wiecie d ały w rezu ltacie teg o s ameg o s tareg o Co rwin a. Gd y b y m n ie p o d o b ał s ię s o b ie, jak i jes tem, p o zo s tawałab y mi ty lk o ro zp acz. Zn alazłem miejs ce, g d zie rzek a p ły n ęła s p o k o jn ie, i s p łu k ałem z s ieb ie k u rz i p o t. M y ś lałem o czarn ej d ro d ze, k tó ra o k azała s ię tak fataln a d la mo ich b raci. By ło jes zcze wiele rzeczy , o k tó ry ch ch ciałb y m s ię czeg o ś d o wied zieć. Po d czas k ąp ieli Gray s wan d ir cały czas leżał w zas ięg u ręk i. Każd y z n as p o trafi ś led zić in n eg o p rzez Cień , zwłas zcza jeś li tro p jes t jes zcze ciep ły . Umy łem s ię jed n ak b ez p rzes zk ó d . Wp rawd zie w d ro d ze p o wro tn ej u ży łem miecza trzy k ro tn ie, lecz p rzeciw is to to m mn iej g ro źn y m n iż b racia. Teg o jed n ak mo żn a b y ło o czek iwać, jak o że zn aczn ie p rzy s p ies zy łem k ro k u .

By ło jes zcze ciemn o , ch o ć ś wit b y ł ju ż b lis k i, k ied y d o tarłem d o s tajn i w rezy d en cji mo jeg o b rata. Op o rząd ziłem o s zo ło mio n eg o k o n ia, p rzemó wiłem d o n ieg o u s p o k ajająco i p rzy g o to wałem s o lid n y zap as o b ro k u i wo d y . Z p rzeciwleg łej p rzeg ro d y p o witał mn ie Świetlik Gan elo n a. Sp rzątając k o ło p o mp y n a ty łach s tajn i, zas tan awiałem s ię, g d zie b ęd ę mó g ł s ię p rzes p ać. Po trzeb o wałem o d p o czy n k u . Parę g o d zin s n u p o s tawiło b y mn ie n a n o g i. Wo lałem jed n ak n ie zas y p iać p o d d ach em d o mu Ben ed y k ta. Nie d ałb y m s ię wziąć tak łatwo . Częs to wp rawd zie mó wiłem, że ch ciałb y m u mrzeć w łó żk u , lecz o zn aczało

to ty le, że p rag n ąłb y m, ab y w p ó źn ej s taro ś ci n ad ep n ął mn ie s ło ń , w ch wili k ied y b ęd ę s ię k o ch ał. Nie miałem jed n ak n ic p rzeciw p iciu alk o h o lu Ben ed y k ta, a ch ciało mi s ię czeg o ś mo cn eg o . Do m b y ł n ie o ś wietlo n y ; ws zed łem cich o i o d n alazłem k red en s . Nalałem s o b ie b ez wo d y , wy p iłem, n alałem jes zcze i p o d s zed łem d o o k n a. Wid o k b y ł ro zleg ły . Do m s tał n a wzg ó rzu , a Ben ed y k t p o trafił d o b rać k rajo b raz. — W k s ięży co wy ch p ro mien iach b iała leży d ro g a — zad ek lamo wałem, zas k o czo n y b rzmien iem włas n eg o g ło s u . — I k s ięży c czy s ty n ad g ło wą… — Otó ż to , Co rwin ie, mó j ch ło p cze. Otó ż to — o d ezwał s ię n ag le g ło s Gan elo n a. — Nie zau waży łem, że tu s ied zis z — p o wied ziałem cich o , n ie o d wracając s ię o d o k n a. — To d lateg o , że s ię n ie ru s zam — wy jaś n ił. — Ah a… J ak b ard zo jes teś p ijan y ? — Prawie wcale — zap ewn ił. — Teraz. Ale g d y b y ś b y ł p o rząd n y m facetem i też mi n alał… Od wró ciłem s ię. — Dlaczeg o s am s o b ie n ie weźmies z? — Bo li, k ied y s ię ru s zam. — No d o b rze. Po d ałem

mu

n ap ełn io n y

k ielich .

Po d n ió s ł

go

wo ln o ,

s k in ął

g ło wą

w p o d zięk o wan iu i u p ił tro ch ę. — Zn ak o mite — wes tch n ął. — M o że mn ie tro ch ę zn ieczu li. — Biłeś s ię — s twierd ziłem. — Ows zem — p rzy tak n ął. — Parę razy . — Więc zn o ś s we ran y jak d zieln y żo łn ierz i p o zwó l mi zao s zczęd zić s o b ie wy razó w ws p ó łczu cia. — Ależ ja wy g rałem! — O Bo że! Gd zie zo s tawiłeś ciała? — Och , n ie b y ło z n imi aż tak źle. To d ziewczy n a mn ie tak załatwiła. — Po wied ziałb y m, że warto b y ło zap łacić. — To n ie b y ło to , o czy m my ś lis z. Ch y b a n as wro b iłem. — Nas ? J ak ? — Nie wied ziałem, że to d zied ziczk a. Wró ciłem w d o ś ć wes o ły m n as tro ju i u zn ałem, że to jak aś p o k o jó wk a…

— Dara? — s p y tałem, s zty wn iejąc. — Tak , ta s ama. Klep n ąłem ją w p u p cię i p ró b o wałem n amó wić n a cału s a czy d wa… — jęk n ął. — Złap ała mn ie, p o d n io s ła d o g ó ry i p rzetrzy mała n ad g ło wą. Po tem p o wied ziała, k im jes t, i p o zwo liła mi s p aś ć. Czło wiek u , mam s to d zies ięć k ilo ży wej wag i, a lo t w d ó ł trwał d łu g o . Nap ił s ię, a ja zach ich o tałem. — On a też s ię ś miała — p o wied ział p o n u ro . — Po mo g ła mi ws tać i wcale n ie b y ła o b rażo n a. Przep ro s iłem o czy wiś cie… Ten twó j b rat mu s i b y ć ch ło p em n ie lad a. J es zcze n ie s p o tk ałem tak s iln ej d ziewczy n y . To , co p o trafi zro b ić z mężczy zn ą… — W jeg o g ło s ie zab rzmiał s zacu n ek . Po k ręcił g ło wą i wy ch y lił k ielich d o k o ń ca. — To b y ło p rzerażające. Nie mó wiąc ju ż o ty m, że k ręp u jące — d o k o ń czy ł. — Przy jęła two je p rzep ro s in y ? — O tak . Zach o wy wała s ię b ard zo u p rzejmie. Po wied ziała, że mo g ę zap o mn ieć o całej s p rawie i że o n a też zap o mn i. — Więc czemu n ie jes teś w łó żk u i n ie o d s y p ias z teg o ws zy s tk ieg o ? — Czek ałem tu , b o s p o d ziewałem s ię, że wró cis z o d ziwn ej p o rze. Ch ciałem jak n ajs zy b ciej z to b ą p o g ad ać. — No to ci s ię u d ało . Ws tał p o mału i wziął s wó j k ielich . — M o że wy jd ziemy ? — zap ro p o n o wał. — Niezła my ś l. Po d ro d ze zab rał k arafk ę b ran d y , co tak że u zn ałem za d o b ry p o my s ł. Po s zliś my o b o k d o mu ś cieżk ą w g łąb o g ro d u . Gan elo n u s iad ł n a s tarej k amien n ej ławie p o d wielk im d ęb em. Nalał s o b ie i mn ie, wy p ił tro ch ę. — Tak . Twó j b rat ma też n iezły g u s t, jeś li ch o d zi o tru n k i — zau waży ł. Us iad łem p rzy n im i n ab iłem fajk ę. — Kied y ją p rzep ro s iłem i p rzed s tawiłem s ię, ro zmawialiś my jes zcze ch wilę — p o wied ział. — Gd y s ię d o wied ziała, że jes tem z to b ą, zad ała mi mas ę p y tań n a temat Amb eru , Cien i, cieb ie i res zty ro d zin y . Sk rzes ałem o g n ia. — Po wied ziałeś jej co ś ? — s p y tałem. — Nie mó g łb y m, ch o ćb y m n awet ch ciał. Nie zn ałem o d p o wied zi. — To d o b rze. — Dało mi to jed n ak d o my ś len ia. Ben ed y k t ch y b a n ie mó wi jej zb y t wiele

i ro zu miem g o . Lep iej p rzy n iej u ważać, co s ię mó wi, Co rwin ie. J es t zan ad to ciek awa. Kiwn ąłem g ło wą i wy p u ś ciłem z fajk i k łąb d y mu . — Są k u temu p o wo d y — wy jaś n iłem. — I to b ard zo is to tn e p o wo d y . Ale cies zę s ię, że zach o wu jes z ro zs ąd ek , n awet k ied y jes teś p ijan y . Dzięk u ję, że mi p o wied ziałeś . Wzru s zy ł ramio n ami i ły k n ął b ran d y . — Do b re cięg i d ziałają trzeźwiąco . Po za ty m twó j s u k ces to mó j s u k ces . — To fak t. A jak ci s ię p o d o b a ta wers ja Av alo n u ? — Wers ja? To jes t mó j Av alo n — o ś wiad czy ł. — Ży je tu ju ż n o we p o k o len ie, ale to ta s ama k rain a. Od wied ziłem d ziś Ciern io we Po le, g d zie w two jej s łu żb ie ro zb iłem b an d ę J ack a Hailey s a. To b y ło to s amo miejs ce. — Ciern io we Po le — wes tch n ąłem. — Tak , to jes t mó j Av alo n — mó wił d alej. — I wró cę tu n a s taro ś ć, o ile p rzeży jemy Amb er. — Wciąż jes zcze ch ces z jech ać? — Całe ży cie marzy łem, żeb y zo b aczy ć Amb er… n o , o d k ąd p ierws zy raz u s ły s załem o n im o d cieb ie, w s zczęś liws zy ch czas ach . — Szczerze mó wiąc, n ie p amiętam, co mó wiłem. Ale mu s iała to b y ć d o b ra o p o wieś ć. — Tej n o cy b y liś my o b aj cu d o wn ie p ijan i i zd awało mi s ię, że mó wis z p rzez k ró tk ą ch wilę ty lk o . Płacząc, o p o wiad ałeś o p o tężn ej g ó rze Ko lv ir, o s zmarag d o wy ch i zło ty ch wieżach mias ta, o p ro men ad ach , b alk o n ach , taras ach , k wiatach i fo n tan n ach … Zd awało s ię, że ch wila led wie min ęła, lecz p rzes zła p rawie cała n o c, g d y ż ś wit ju ż b y ł, g d y d o to czy liś my s ię d o łó żek . Bo że! Po trafiłb y m ch y b a n as zk ico wać map ę teg o miejs ca! M u s zę je zo b aczy ć, n im u mrę. — Nie p amiętam tej n o cy — p o wied ziałem p o wo li. — M u s iałem b y ć b ard zo , ale to b ard zo p ijan y . — W tamty ch czas ach u mieliś my s ię b awić — zach ich o tał. — I p amiętają n as tu taj. Ale jak o ty ch , k tó rzy ży li b ard zo d awn o temu … Po za ty m wiele h is to rii jes t n iep rawd ziwy ch . Ale, d o d iab ła, ilu lu d zi p o trafi p o rząd n ie zap amiętać ch o ćb y to , co s ię d ziało p o p rzed n ieg o d n ia? M ilczałem, p aliłem i ws p o min ałem d awn e d zieje. — … Co n as u wa mi p arę p y tań — d o d ał. — Wal.

— Czy twó j atak n a Amb er mo cn o s k łó ci cię z Ben ed y k tem? — Sam ch ciałb y m wied zieć, n ap rawd ę — o d p arłem. — M y ś lę, że tak , p rzy n ajmn iej z p o czątk u . Ale p o win n o mi s ię u d ać d o k o ń czy ć mo je p rzed s ięwzięcie, zan im jak iek o lwiek wezwan ie zd ąży ś ciąg n ąć g o d o Amb eru . To jes t, zan im zd ąży tam d o trzeć z p o mo cą. On s am mó g łb y s ię tam zjawić n aty ch mias t, jeś li ty lk o p o mo że mu k to ś z tamtej s tro n y . Ale to n iewiele zmien i. J es tem p ewien , że zamias t ro zb ijać Amb er n a częś ci, raczej p o p rze k ażd eg o , k to zd o ła u trzy mać k raj w cało ś ci. Kied y ju ż u s u n ę Ery k a, b ęd zie ch ciał mo żliwie s zy b k o zak o ń czy ć walk ę i p o g o d zi s ię z ty m, że s ied zę n a tro n ie. Oczy wiś cie, p rzed e ws zy s tk im n ie zaap ro b u je atak u . — O to właś n ie mi ch o d zi. Czy to p o p s u je u k ład y międ zy wami? — Nie p rzy p u s zczam. To czy s to p o lity czn a s p rawa. Zn amy s ię o d d zieciń s twa i zaws ze łączy ły mn ie lep s ze s to s u n k i z n im n iż z Ery k iem. — Ro zu miem. Sied zimy w ty m razem, a Av alo n zd aje s ię teraz n ależeć d o Ben ed y k ta, zas tan awiałem s ię więc, co p o wie n a mó j p o wró t tu taj. Czy zn ien awid zi mn ie za to , że ci p o mag ałem? — Bard zo wątp ię. To n ie ten ty p . — Po s u n ę s ię więc o k ro k d alej. Bó g mi ś wiad k iem, że jes tem d o ś wiad czo n y m żo łn ierzem, a jeś li zd o b ęd ziemy Amb er, to Ben ed y k t b ęd zie miał o czy wis ty teg o d o wó d . Z u n ieru ch o mio n ą p rawą ręk ą czy zg o d ziłb y s ię ro zważy ć mian o wan ie mn ie d o wó d cą s wo jej milicji? Świetn ie zn am teren . M ó g łb y m g o zab rać n a Ciern io we Po le i o p o wied zieć o b itwie. Do d iab ła! Słu ży łb y m mu d o b rze. Ró wn ie d o b rze jak to b ie. Ro ześ miał s ię. — Przep ras zam. Lep iej n iż to b ie. Zach ich o tałem i ły k n ąłem b ran d y . — To b y b y ło n iezłe — s twierd ziłem. — Oczy wiś cie, p o my s ł mi s ię p o d o b a. Wątp ię jed n ak , czy k ied y k o lwiek u d ało b y ci s ię zd o b y ć jeg o zau fan ie. Cała s p rawa wy d ałab y mu s ię mo ją, aż zb y t o czy wis tą in try g ą. — Ch o lern a p o lity k a! Nie o to mi id zie! Żo łn ierk a jes t ws zy s tk im, co p o trafię ro b ić! I k o ch am Av alo n ! — Wierzę ci. Ale czy o n ci u wierzy ? — Będ zie mu p o trzeb n y d o b ry o ficer, s k o ro ma ty lk o jed n ą s p rawn ą ręk ę. M ó g łb y … Wy b u ch n ąłem ś miech em, lecz zaraz s p o ważn iałem, g d y ż g ło s mó g ł n ieś ć s ię d alek o . Ch o d ziło mi też o u czu cia Gan elo n a.

— Przep ras zam — p o wied ziałem. — Wy b acz, p ro s zę. Nic n ie ro zu mies z. Nie zd ajes z s o b ie s p rawy , k im b y ł czło wiek , z k tó ry m tamtej n o cy ro zmawialiś my w n amio cie. M ó g ł wy d ać ci s ię k imś zwy czajn y m, d o teg o k alek ą. Ale to n ie tak . Bo ję s ię Ben ed y k ta. Nie jes t p o d o b n y d o żad n ej in n ej is to ty , an i w Cien iu , an i w realn y m ś wiecie. To Wielk i Hetman Amb eru . Czy p o trafis z wy o b razić s o b ie millen iu m? Ty s iąc lat? Kilk a ty s ięcy ? Czy mo żes z p o jąć czło wiek a, k tó ry k ażd y n iemal d zień tak d łu g ieg o ży cia p o ś więcał n a ćwiczen ia z b ro n ią, n a s trateg ię i tak ty k ę? Wid zis z g o w maleń k im k ró les twie, d o wo d ząceg o s k ro mn ą milicją, z zad b an y m s ad em k o ło d o mu , lecz n ie d aj s ię zwieś ć. W jeg o g ło wie mieś ci s ię cała is tn iejąca wied za wo js k o wa. Ab y s p rawd zić s we teo rie n a temat s ztu k i wo jen n ej, p o d ró żo wał częs to o d Cien ia d o Cien ia, o b s erwu jąc k o lejn e warian ty tej s amej b itwy w min imaln ie zmien io n y ch o k o liczn o ś ciach . Do wo d ził armiami tak p o tężn y mi, że cały mi d n iami mó g łb y ś p atrzeć, jak mas zeru ją, i n ie zo b aczy ć k o ń ca k o lu mn . Strata ręk i tro ch ę g o o g ran icza, lecz z b ro n ią czy b ez, n ie ch ciałb y m z n im walczy ć. To s zczęś cie, że n ie ma żad n y ch p lan ó w co d o tro n u . In aczej ju ż b y n a n im zas iad ł. A wted y ch y b a zrezy g n o wałb y m n aty ch mias t i zło ży ł mu h o łd . Bo ję s ię Ben ed y k ta. Gan elo n milczał p rzez ch wilę, a ja n ap iłem s ię, g d y ż zas ch ło mi w g ard le. — To p rawd a, n ie wied ziałem o ty m — o d ezwał s ię w k o ń cu . — Będ ę s zczęś liwy , jeżeli p o p ro s tu p o zwo li mi wró cić d o Av alo n u . — Na to mo żes z liczy ć. J es tem p ewien . — Dara mó wiła, że miała o d n ieg o wiad o mo ś ć. Po s tan o wił s k ró cić s wó j p o b y t n a p o lu b itwy . Wraca p rawd o p o d o b n ie ju tro . — Niech to s zlag ! — zak ląłem, ws tając. — W tak im razie mu s imy wy ru s zy ć wk ró tce. M am n ad zieję, że Do y le p rzy g o to wał to war. Ran o trzeb a b ęd zie d o n ieg o p o jech ać i załatwić s p rawę. Ch cę s ię s tąd wy n ieś ć, zan im wró ci Ben ed y k t. — Więc mas z ju ż te cu d eń k a? — Tak . — M o g ę je o b ejrzeć? Od wiązałem o d p as a i p o d ałem mu s ak iewk ę. Otwo rzy ł ją i wy jął k ilk a k amien i. Po ło ży ł je n a lewej d ło n i i wo ln o o b racał p alcami. — Nie wy g ląd ają n ad zwy czajn ie — o ś wiad czy ł. — O ile mo g ę to o cen ić p rzy ty m o ś wietlen iu . Ch wileczk ę! Co ś tu b ły s zczy ! Nie… — Natu raln ie s ą s u ro we. Trzy mas z w ręk u majątek . — Ws trząs ające — s twierd ził, ws y p ał k amien ie d o s ak iewk i i zawiązał ją. — To b y ło d la cieb ie tak ie łatwe…

— Nie aż tak ie. — M imo ws zy s tk o tak s zy b k o zeb rać fo rtu n ę, to wy d aje s ię tro ch ę n ie w p o rząd k u . Od d ał s ak iewk ę. — Do p iln u ję, żeb y ś też s tał s ię b o g aty , k ied y ju ż zak o ń czy my ro b o tę — o b iecałem. — Będ zies z miał rek o mp en s atę, g d y b y Ben ed y k t n ie zap ro p o n o wał ci s tan o wis k a. — Teraz, k ied y wiem, k im o n jes t, b ard ziej zd ecy d o wan y , b y k ied y ś d la n ieg o p raco wać.

n iż k ied y k o lwiek

jes tem

— Zo b aczy my , co d a s ię zro b ić. — Dzięk i, Co rwin ie. A co z n as zy m wy jazd em? — Id ź teraz i p rześ p ij s ię, b o ś ciąg n ę cię z łó żk a o ś wicie. Gwiazd a i Świetlik n ie b ęd ą zach wy co n e ro lą k o n i p o ciąg o wy ch , ale tru d n o . Po ży czy my jed en z wo zó w Ben ed y k ta i ru s zy my d o mias ta. Po g o n imy z ro b o tą Do y le'a, teg o ju b ilera, zab ierzemy ład u n ek i o d jed ziemy w Cień tak s zy b k o , jak ty lk o s ię d a. Im więk s zą b ęd ziemy mieć p rzewag ę, ty m tru d n iej Ben ed y k to wi b ęd zie n as wy tro p ić. Gd y b y ś my zy s k ali ch o ć p ó ł d n ia, b y ło b y to p rak ty czn ie n iemo żliwe. — A właś ciwie d laczeg o miało b y mu tak zależeć n a d o g o n ien iu n as ? — Nie u fa mi an i tro ch ę. I s łu s zn ie. Czek a n a mó j ru ch . Wie, że jes t tu co ś , czeg o p o trzeb u ję, ale n ie wie co . Ch ce s ię d o wied zieć, b o d zięk i temu u wo ln i Amb er o d jes zcze jed n eg o zag ro żen ia. Gd y ty lk o zro zu mie, że o d jech aliś my n a d o b re, d o my ś li s ię, że ju ż to mamy . I b ęd zie ch ciał to zo b aczy ć. Gan elo n p rzeciąg n ął s ię, ziewn ął i d o p ił b ran d y . — Tak — p o wied ział. — Lep iej o d p o cząć, żeb y mieć p o tem s iły n a p o ś p iech . Teraz, k ied y wiem więcej o Ben ed y k cie, ta d ru g a s p rawa, o k tó rej ch ciałem ci p o wied zieć, wy d aje s ię mn iej zas k ak u jąca. Ale wcale n ie mn iej n iep o k o jąca. — To zn aczy … ? Ws tał, ch wy cił o s tro żn ie k arafk ę i s k in ął w s tro n ę ś cieżk i. — J eś li p ó jd zies z w ty m k ieru n k u — p o wied ział — min ies z ży wo p ło t zn aczący k o n iec altan k i, wejd zies z w las , a p o tem p rzejd zies z jes zcze jak ieś d wieś cie k ro k ó w, d o trzes z d o miejs ca, g d zie ro ś n ie n iewielk i zag ajn ik , n a lewo , w zag łęb ien iu , z metr p o n iżej ś cieżk i. W d o le, p rzy s y p an y liś ćmi i p rzy k ry ty g ałęziami, jes t ś wieży g ró b . Zn alazłem g o , k ied y p o s zed łem n a s p acer i s k ręciłem tam, żeb y s o b ie u lży ć. — Sk ąd wies z, że to g ró b ?

Zach ich o tał. — Kied y d o ły zawierają ciała, to tak s ię je zwy k le n azy wa. J es t d o ś ć p ły tk i, a ja p o g rzeb ałem tro ch ę k ijem. Są w n im cztery ciała — trzech mężczy zn i k o b iety . — Od d awn a n ie ży ją? — Od n ied awn a. Na o k o p arę d n i. — Zo s tawiłeś ws zy s tk o tak , jak b y ło ? — Nie jes tem d u rn iem, Co rwin ie. — Przep ras zam. Ale ta s p rawa mn ie n iep o k o i, p o n ieważ w o g ó le jej n ie ro zu miem. — Najwy raźn iej s p rawiali Ben ed y k to wi k ło p o ty , a o n zrewan żo wał im s ię ty m s amy m. — By ć mo że. Kim o n i b y li? W jak i s p o s ó b zg in ęli? — Nic s zczeg ó ln eg o . Ws zy s cy w ś red n im wiek u , mieli p o d erżn ięte g ard ła, z wy jątk iem jed n eg o z mężczy zn , k tó ry d o s tał w b rzu ch . — Dziwn e. Tak , d o b rze, że ju ż wy jeżd żamy . M amy za d u żo włas n y ch p ro b lemó w, żeb y mies zać s ię d o cu d zy ch . — Zg ad za s ię. No , to ch o d źmy d o łó żek . — Ty id ź. J a jes zcze tro ch ę p o s ied zę. — Sk o rzy s taj z włas n ej rad y i s p ró b u j tro ch ę o d p o cząć — rzu cił, ru s zając w s tro n ę d o mu . — Nie s ied ź tu i n ie martw s ię. — Nie b ęd ę. — No to d o b ran o c. — Zo b aczy my s ię ran o . Przy g ląd ałem s ię, jak id zie ś cieżk ą. M iał rację, o czy wiś cie, lecz n ie b y łem jes zcze g o tó w, b y p o g rąży ć s ię w n ieś wiad o mo ś ci. J es zcze raz p rzemy ś lałem s wo je p lan y , b y b y ć p ewn y m, że n iczeg o n ie p rzeo czy łem, d o p iłem b ran d y i o d s tawiłem k ielich n a ławę. Po tem ws tałem i zn acząc s wó j s zlak o b ło czk ami fajk o weg o d y mu , p o s zed łem p rzed s ieb ie. Po s tan o wiłem s p ęd zić res ztę n o cy n a d wo rze i s zu k ałem miejs ca, g d zie mó g łb y m s ię p o ło ży ć. Natu raln ie, zawęd ro wałem w k o ń cu ś cieżk ą d o zag ajn ik a. Po g rzeb ałem tro ch ę w ziemi i s twierd ziłem, że is to tn ie k o p an o tu n ied awn o . Nie miałem n as tro ju , b y p rzy k s ięży cu d o k o n y wać ek s h u macji — b ez o p o ró w u wierzy łem o p o wieś ci Gan elo n a o ty m, co tu taj zn alazł. Sam właś ciwie n ie wiem, p o co tu p rzy s zed łem. Po n u re ciąg o ty , jak s ąd zę. Wo lałem jed n ak n ie k łaś ć s ię s p ać w p o b liżu . Przes zed łem n a p ó łn o cn o -zach o d n i k ran iec o g ro d u i o d s zu k ałem n iewid o czn e

z d o mu miejs ce. Ró s ł tu wy s o k i ży wo p ło t, a trawa b y ła d łu g a, mięk k a i s ło d k o p ach n ąca. Ro zś cieliłem p łas zcz i u s iad łem. Wy ciąg n ąłem s to p y p o międ zy ch ło d n e źd źb ła i wes tch n ąłem. J u ż n ied łu g o , p o my ś lałem. Cien ie, d iamen ty , k arab in y , Amb er. By łem w d ro d ze. Ro k temu g n iłem w lo ch u , tak częs to p rzek raczając g ran icę p o międ zy ro zs ąd k iem a s zaleń s twem, że p rawie ją zatarłem. Teraz wid ziałem zn o wu , b y łem wo ln y , s iln y i miałem p lan . By łem s zu k ającą s p ełn ien ia g ro źb ą, b ard ziej ś mierteln ą n iż p o p rzed n im razem. Teraz mó j lo s n ie wiązał s ię z cu d zy mi zamiarami. Ty lk o o d e mn ie zależał s u k ces b ąd ź p o rażk a. To b y ło p rzy jemn e u czu cie, ró wn ie miłe jak trawa p o d s to p ami i alk o h o l p rzes ączający s ię d o k rwi i ro zg rzewający ciało . Wy czy ś ciłem fajk ę, o d ło ży łem ją n a b o k , p rzeciąg n ąłem s ię, ziewn ąłem i zacząłem u k ład ać d o s n u . Co ś p o ru s zy ło s ię w d ali. Op arłem s ię n a ło k ciach i p ró b o wałem to co ś d o s trzec. Nie mu s iałem d łu g o czek ać. J ak aś p o s tać s u n ęła p o wo li ś cieżk ą. Szła cich o i zatrzy my wała s ię częs to . Zn ik n ęła p o d d ęb em, g d zie s ied zieliś my p rzed tem z Gan elo n em, i n ie p o jawiała s ię p rzez d łu żs zą ch wilę. Po tem p rzes zła jes zcze z p ięćd zies iąt k ro k ó w, s tan ęła i zd awało mi s ię, że p atrzy w mo ją s tro n ę. A p o tem ru s zy ła p ro s to n a mn ie. Przes zła o b o k k ęp y k rzak ó w i wy n u rzy ła s ię z cien ia, g d y k s ięży c o ś wietlił n ag le jej twarz. Najwy raźn iej wied ziała o ty m, g d y ż u ś miech n ęła s ię w mo ją s tro n ę. Zwo ln iła, p o d ch o d ząc i zatrzy mała s ię tu ż p rzed e mn ą. — J ak wid zę — s twierd ziła — two ja k watera n iezb y t ci o d p o wiad a, lo rd zie Co rwin ie. — Ależ n ie — zap rzeczy łem. — Lecz n o c jes t tak p ięk n a, że tak i włó częg a jak ja n ie p o trafi s ię o p rzeć. — Po p rzed n iej n o cy zap ewn e tak że n ie mo g łeś s ię o p rzeć — zau waży ła. — M imo d es zczu . Us iad ła n a p łas zczu o b o k mn ie. — Sp ałeś p o d d ach em czy p o d g o ły m n ieb em? — zap y tała. — Na d wo rze — o d p arłem. — Ale n ie s p ałem. Prawd ę mó wiąc, n ie s p ałem, o d k ąd s ię o s tatn io wid zieliś my . — A g d zie b y łeś ? — Nad mo rzem. Przes y p y wałem p ias ek . — Nie b rzmi to p rzy jemn ie.

— I n ie b y ło p rzy jemn e. — Wiele my ś lałam, o d k ąd razem ch o d ziliś my w Cien iu . — Wy o b rażam s o b ie. — Tak że n ie s p ałam wiele. Dzięk i temu s ły s załam, jak wracas z, jak ro zmawias z z Gan elo n em, wied ziałam, że jes teś g d zieś tu taj, k ied y o n wró cił s am. — M iałaś rację. — M u s zę s ię d o s tać d o Amb eru . Wies z o ty m. M u s zę p rzejś ć Wzo rzec. — Wiem. Zro b is z to . — Ale p ręd k o , Co rwin ie. Pręd k o . — J es teś mło d a, Daro . M as z mn ó s two czas u . — Do lich a! Czek ałam całe ży cie… i n awet o ty m n ie wied ziałam! Czy n ie ma s p o s o b u , żeb y m mo g ła wy ru s zy ć zaraz? — Nie. — Dlaczeg o ? M ó g łb y ś s zy b k o p rzep ro wad zić mn ie p rzez Cien ie, wp ro wad zić d o Amb eru , p o zwo lić p rzejś ć Wzo rzec… — Gd y b y n ie zab ili n as o d razu , to p rzy o d ro b in ie s zczęś cia mo g lib y ś my d o s tać n a p ewien czas s ąs ied n ie cele. Alb o d y b y . Do eg zek u cji. — Za co ? J es teś k s ięciem teg o mias ta. M o żes z ro b ić, co ch ces z. Ro ześ miałem s ię. — J es tem b an itą, mo ja d ro g a. J eżeli wró cę d o Amb eru , to zo s tan ę ś cięty , o ile b ęd ę miał s zczęś cie. J eś li n ie, to czek a mn ie co ś zn aczn ie g o rs zeg o . J ed n ak b io rąc p o d u wag ę ws zy s tk o , co zd arzy ło s ię p o p rzed n io , s ąd zę, że zab iją mn ie o d razu . A ta u p rzejmo ś ć z p ewn o ś cią o b ejmie tak że ty ch , k tó rzy b ęd ą mi to warzy s zy ć. — Ob ero n n ie zro b iłb y n iczeg o tak ieg o . — Zro b iłb y , g d y b y zo s tał d o s tateczn ie mo cn o s p ro wo k o wan y . Zres ztą n ie ma s ię n ad czy m zas tan awiać, Ob ero n a ju ż n ie ma. Ery k zas iad a teraz n a tro n ie i n azy wa s ieb ie wład cą. — Kied y to s ię s tało ? — Kilk a lat temu , wed łu g rach u b y czas u Amb eru . — A d laczeg o miałb y p rag n ąć cię zab ić? — Oczy wiś cie d lateg o , żeb y m ja n ie mó g ł zab ić jeg o . — Zro b iłb y ś to ? — Tak . I zro b ię. Sąd zę, że ju ż n ied łu g o . Zwró ciła d o mn ie twarz i s p o jrzała mi w o czy .

— Dlaczeg o ? — Żeb y s amemu zas iąś ć n a tro n ie. Wid zis z, p rawn ie n ależy d o mn ie. Ery k jes t u zu rp ato rem. Do p iero n ied awn o , p o to rtu rach i k ilk u latach w lo ch u , u d ało mi s ię wy mk n ąć z jeg o rąk . Zro b ił b łąd i p o zwo lił s o b ie n a lu k s u s p o zo s tawien ia mn ie p rzy ży ciu , b y mó c s ię n ap awać mo im n ies zczęś ciem. Nie p rzy p u s zczał, że u d a mi s ię o d zy s k ać wo ln o ś ć i że p o wró cę, b y zn ó w mu zag ro zić. Szczerze mó wiąc, ja też n ie p rzy p u s zczałem. Ale p o n ieważ miałem s zczęś cie i d o s tałem jes zcze jed n ą s zan s ę, p o s taram s ię n ie p o p ełn ić teg o s ameg o b łęd u co o n . — Ale o n jes t two im b ratem! — Zap ewn iam cię, że n iewielu jes t lu d zi b ard ziej ś wiad o my ch teg o fak tu n iż o n i ja. — J ak s ąd zis z, k ied y zd o łas z… zrealizo wać s wó j cel? — Po wied ziałem wczo raj, że jeś li zd o łas z zd o b y ć Atu ty , mas z s k o n tak to wać s ię ze mn ą za jak ieś trzy mies iące. J eżeli n ie d as z rad y , a ws zy s tk o p ó jd zie tak , jak zap lan o wałem, d o trę d o cieb ie wk ró tce p o p rzejęciu wład zy . Po win n aś o trzy mać mo żliwo ś ć s p ró b o wan ia Wzo rca p rzed u p ły wem ro k u . — A jeś li p rzeg ras z? — Wted y b ęd zies z mu s iała p o czek ać d łu żej. Do p ó k i Ery k n ie zab ezp ieczy s wej p o zy cji i p ó k i Ben ed y k t n ie u zn a g o za k ró la. Wid zis z, Ben ed y k t wcale n ie ma n a to o ch o ty . Przez d łu g i czas trzy mał s ię z d ala o d Amb eru i, zd an iem Ery k a, n ie ma g o ju ż wś ró d ży wy ch . Gd y b y p o jawił s ię teraz, mu s iałb y s ię o p o wied zieć alb o za, alb o p rzeciw Ery k o wi. J eżeli zro b i to p ierws ze, to wład za Ery k a b ęd zie zap ewn io n a, a za to Ben ed y k t n ie ch ce b y ć o d p o wied zialn y . J eś li to d ru g ie, wy b u ch n ą walk i, a teg o tak że n ie ch ce mieć n a s u mien iu . Nie ch ce k o ro n y d la s ieb ie. J ed y n ie p o zo s tając całk o wicie p o za s cen ą, mo że zap ewn ić s p o k ó j. Gd y b y s ię zjawił i o d mó wił zajęcia jak ieg o k o lwiek s tan o wis k a, b y ło b y to ró wn o ważn e z zan eg o wan iem p rawa Ery k a d o tro n u , więc tak że s p o wo d o wało b y k ło p o ty . A g d y b y p rzy b y ł tam razem z to b ą, to mu s iałb y zrezy g n o wać z włas n eg o zd an ia, g d y ż Ery k wy wierałb y n a n ieg o n acis k p rzez cieb ie. — Więc jeżeli p rzeg ras z, mo g ę n ig d y n ie zo b aczy ć Amb eru ? — Przed s tawiam ci ty lk o s y tu ację, tak jak ją wid zę. Na p ewn o is tn ieje wiele czy n n ik ó w, o k tó ry ch n ie mam p o jęcia. Przez d łu żs zy czas b y łem wy łączo n y z o b ieg u . — M u s is z wy g rać! — o ś wiad czy ła. — Czy d ziad ek cię p o p rze? — d o d ała p o ch wili.

— Wątp ię. Sy tu acja jed n ak b ęd zie in n a. Wiem o n im i o to b ie. Nie ch cę g o p ro s ić o p o mo c. J ak d łu g o n ie wy s tęp u je p rzeciwk o mn ie, jes tem zad o wo lo n y . A n ie wy s tąp i, jeżeli o k ażę s ię s zy b k i, s k u teczn y i zwy cięs k i. Nie b ęd zie zach wy co n y , że d o wied ziałem s ię o to b ie, ale k ied y s ię p rzek o n a, że n ie ch cę ci zro b ić k rzy wd y , ws zy s tk o u ło ży s ię d o b rze. — Dlaczeg o mn ie n ie wy k o rzy s tas z? To wy d awało b y s ię lo g iczn e. — Zg ad za s ię. Ale o d k ry łem, że cię lu b ię — wy jaś n iłem. — To załatwia s p rawę. Ro ześ miała s ię. — Oczaro wałam cię! — s twierd ziła. Pars k n ąłem. — Tak , n a s wó j włas n y , s u b teln y s p o s ó b — o s trzem miecza. Sp o ważn iała n ag le. — Dziad ek wraca ju tro — p o wied ziała. — Czy ten twó j czło wiek , Gan elo n , mó wił ci o ty m? — Tak . — I jak to wp ły wa n a two je p lan y ? — Zan im wró ci, mam zamiar b y ć ju ż p iek ieln ie d alek o s tąd . — A co o n zro b i? — Przed e ws zy s tk im ro zg n iewa s ię n a cieb ie za to , że jes teś tu taj. Po tem b ęd zie ch ciał wied zieć, jak u d ało ci s ię wró cić i ile mi o s o b ie p o wied ziałaś . — I co mam mu p o wied zieć? — Prawd ę o s wo im p o wro cie. To mu d a d o my ś len ia. Co d o two jeg o s tatu s u , to k o b ieca in tu icja o s trzeg ła cię p rzed e mn ą i o b rałaś wo b ec mn ie tę s amą lin ię p o s tęp o wan ia, co wo b ec J u lian a i Gerard a. O mn ie p o wied z, że p o ży czy łem wó z i p o jech ałem z Gan elo n em d o mias ta, i że wró cimy p ó źn o . — A g d zie p o jed ziecie n ap rawd ę? — Do mias ta, ale n a k ró tk o . I n ie wró cimy . Po trzeb u ję mo żliwie d u żej p rzewag i, g d y ż Ben ed y k t p o trafi tro p ić mn ie p o p rzez Cień . Do p ewn eg o czas u . — Zatrzy mam g o d la cieb ie n ajlep iej, jak p o trafię. Czy n ie miałeś zamiaru zo b aczy ć s ię ze mn ą p rzed wy jazd em? — Ch ciałem p rzep ro wad zić tę ro zmo wę ran o . Załatwiłaś ją p rzed czas em, b o b y łaś n ies p o k o jn a. — Więc cies zę s ię, że b y łam… n ies p o k o jn a. J ak ch ces z zd o b y ć Amb er? Po k ręciłem g ło wą.

— Nie p o wiem ci, d ro g a Daro . Każd y s p is k u jący k s iążę mu s i zach o wać d la s ieb ie k ilk a d ro b n y ch s ek retó w. To właś n ie jed en z n ich . — Dziwię s ię, że w Amb erze jes t ty le n ieu fn o ś ci i in try g . — Dlaczeg o ? Ws zęd zie zn ajd zies z tak ie s ame k o n flik ty . Są wo k ó ł cieb ie zaws ze, g d y ż ws zy s tk ie Cien ie b io rą s wo ją fo rmę z Amb eru . — Tru d n o to zro zu mieć. — Zro zu mies z to p ewn eg o d n ia. I n a razie n a ty m p o p rzes tań my . — Więc wy tłu macz mi co in n eg o . Po n ieważ rad zę ju ż s o b ie tro ch ę z Cien iami, n awet b ez Wzo rca, p o wied z mi d o k ład n iej, jak to ro b is z. Ch cę b y ć w ty m lep s za. — Nie! — p o wied ziałem s tan o wczo . — Nie ch cę, b y ś b awiła s ię z Cien iem, d o p ó k i n ie b ęd zies z g o to wa. To n ieb ezp ieczn e, n awet p o p rzejś ciu Wzo rca. Ro b ien ie teg o wcześ n iej jes t s zaleń s twem. Wted y miałaś s zczęś cie, ale n ie p ró b u j p o raz d ru g i. Po mo g ę ci w ty m, n ie mó wiąc więcej n a ten temat. — Do b rze — zg o d ziła s ię. — Ch y b a mo g ę zaczek ać. — Ch y b a mo żes z. Nie g n iewas z s ię? — Nie. Zres ztą… — zaś miała s ię. — Nic b y mi to n ie d ało . Na p ewn o wies z, co mó wis z. Cies zę s ię, że tro s zczy s z s ię o mn ie. M ru k n ąłem co ś , a o n a wy ciąg n ęła ręk ę i d o tk n ęła mo jeg o p o liczk a. Sp o jrzałem n a n ią. J ej twarz wo ln o zb liżała s ię d o mo jej, b ez u ś miech u , z lek k o ro zch y lo n y mi warg ami i p rzy mk n ięty mi o czy ma. Po cało waliś my s ię. Po czu łem, jak jej ręce o b ejmu ją mo ją s zy ję i ramio n a, a mo je czy n ią to s amo . Zas k o czen ie p rzemien iło s ię w s ło d y cz, a p o tem w u czu cie ciep ła i ek s cy tacji. J eś li Ben ed y k t d o wie s ię o ty m k ied y k o lwiek , b ęd zie n a mn ie b ard ziej n iż tro ch ę ro zg n iewan y .

ROZDZIAŁ VII Wó z s k rzy p iał mo n o to n n ie, a s ło ń ce, ch o ć ju ż n is k o n ad zach o d n im h o ry zo n tem, wciąż zalewało n as g o rący mi p o to k ami ś wiatła. Z ty łu międ zy s k rzy n iami ch rap ał Gan elo n . Zazd ro ś ciłem mu teg o h ałaś liweg o zajęcia — s p ał ju ż o d k ilk u g o d zin ,

a d la mn ie b y ł to trzeci d zień b ez o d p o czy n k u . By liś my d wad zieś cia k ilo metró w o d mias ta i zmierzaliś my n a p ó łn o cn y ws ch ó d . Do y le n ie załatwił mo jeg o zamó wien ia d o k o ń ca, ale p rzek o n aliś my g o z Gan elo n em, żeb y zamk n ął s k lep i p rzy s p ies zy ł p ro d u k cję. Sp o wo d o wało to p rzek lęte k ilk u g o d zin n e s p ó źn ien ie. By łem zb y t s p ięty , b y wted y zas n ąć. Teraz tak że n ie mo g łem s o b ie n a to p o zwo lić, jad ąc n a s k ró ty p rzez Cien ie. Zep ch n ąłem n a b o k zmęczen ie i wieczó r; zn alazłem k ilk a ch mu r d ający ch cień . J ech aliś my s u ch ą g lin ias tą d ro g ą, z g łęb o k imi k o lein ami. Glin a miała p as k u d n y żó łty o d cień ; trzes zczała i s y p ała s ię p o d k o łami. Na p o b o czach zwis ały b ezs iln ie b ru n atn e źd źb ła trawy , n is k ie i p o s k ręcan e d rzewa wy s tawiały s ęk ate k o n ary . Częs to mijaliś my łu p k o we wy ch o d n ie. Do b rze zap łaciłem Do y le'o wi za jeg o mies zan k ę. Ku p iłem też n ieb rzy d k ą b ran s o letę, k tó rą p o leciłem n as tęp n eg o d n ia d o s tarczy ć Darze. Sak iewk ę z d iamen tami miałem u p as a, Gray s wan d ir leżał p o d ręk ą, Gwiazd a i Świetlik s zły ró wn o i b ez wy s iłk u . Zn alazłem s ię n a d ro d ze d o zwy cięs twa. Ciek awe, czy Ben ed y k t wró cił ju ż d o d o mu . Zas tan awiałem s ię, jak d łu g o p o zwo li s ię o s zu k iwać w k wes tii miejs ca mo jeg o p o b y tu . Nad al b y ł g ro źn y . Bard zo d alek o mó g ł p o d ążać tro p em p rzez Cień , a ja zo s tawiałem wy raźn y ś lad . Có ż, n ie miałem wy b o ru . Po trzeb o wałem wo zu , więc n ie mo g łem jech ać s zy b ciej, a n ie d ałb y m s o b ie rad y z jes zcze jed n y m p iek ieln y m rajd em. Do k o n y wałem zmian p o wo li i o s tro żn ie, aż n ad to ś wiad o m s wy ch p rzy tęp io n y ch zmy s łó w i n aras tająceg o zmęczen ia. M iałem n ad zieję, że s to p n io we n ak ład an ie s ię zmian i o d leg ło ś ć zb u d u ją międ zy mn ą a Ben ed y k tem b arierę, k tó ra wk ró tce s tan ie s ię n ie d o p rzeb y cia. Zn alazłem d ro g ę z p ó źn eg o p o p o łu d n ia z p o wro tem w ś ro d ek d n ia, ch o ć zatrzy małem p o ch mu rn e n ieb o — p o trzeb n e mi b y ło jed y n ie ś wiatło , n ie u p ał. Po tem u d ało mi s ię zlo k alizo wać lek k i wietrzy k . Zwięk s zał p rawd o p o d o b ień s two d es zczu , ale o p łacał s ię. Nie mo żn a mieć ws zy s tk ieg o . Walczy łem z o g arn iającą mn ie s en n o ś cią i p rag n ien iem, b y zb u d zić Gan elo n a. M o g łem zwy czajn ie zwięk s zy ć d y s tan s o p arę k ilo metró w, p o zwalając mu p o wo zić, k ied y ja b ęd ę s p ał. Bałem s ię teg o jed n ak n a p o czątk o wy m etap ie p o d ró ży . Zb y t wiele rzeczy p o zo s tało jes zcze d o zro b ien ia. Ch ciałem mieć więcej d zien n eg o ś wiatła, ale p rag n ąłem też lep s zej d ro g i i n ied o b rze mi s ię ro b iło o d tej ch o lern ej żó łtej g lin y . M u s iałem zro b ić co ś z ch mu rami i cały czas p amiętać, d o k ąd zmierzamy … Przetarłem o czy i k ilk a razy o d etch n ąłem g łęb o k o . W g ło wie ws zy s tk o zaczy n ało

mi s k ak ać, a mo n o to n n e k lap -k lap k o ń s k ich k o p y t i s k rzy p ien ie wo zu d ziałały u s y p iająco . Nie czu łem ju ż k o ły s an ia i ws trząs ó w. Lejce lu źn o zwis ały mi w ręk ach , a raz ju ż zd rzemn ąłem s ię i wy p u ś ciłem je. Na s zczęś cie k o n ie ś wietn ie wied ziały , czeg o s ię o d n ich o czek u je. Po p ewn y m czas ie p o k o n aliś my d łu g i łag o d n y p o d jazd wio d ący w p rzed p o łu d n ie. Nieb o b y ło ju ż całk iem ciemn e. Kilk a k ilo metró w i z d zies ięć zak rętó w zajęło mi częś cio we ro zp ro s zen ie p łas zcza ch mu r. Bu rza s zy b k o zmien iłab y n as z s zlak w rzek ę b ło ta. Sk rzy wiłem s ię n a tę my ś l, zo s tawiłem n ieb o i zn o wu zająłem s ię d ro g ą. Do tarliś my d o waląceg o s ię mo s tu , zawies zo n eg o n ad k o ry tem wy s ch n ięteg o s tru mien ia. Po d ru g iej s tro n ie d ro g a b y ła b ard ziej ró wn a i mn iej żó łta. W miarę d als zej jazd y s tawała s ię co raz ciemn iejs za, g ład s za i tward s za, a trawa zazielen iła s ię p o b o k ach . Ty mczas em jed n ak zaczęło p ad ać. Walczy łem z ty m p rzez ch wilę, zd ecy d o wan y n ie rezy g n o wać z mo jej trawy i ciemn eg o , łatweg o s zlak u . Gło wa mn ie ro zb o lała, lecz d es zcz u s tał p ó ł k ilo metra d alej i zn o wu wy s zło s ło ń ce. Sło ń ce… ach tak , s ło ń ce. To czy liś my s ię d alej; d ro g a o p ad ała w d ó ł, wijąc s ię p o ś ró d jas n y ch d rzew. Zjech aliś my w ch ło d n ą k o tlin k ę i p rzejech aliś my jes zcze jed en mo s tek , ty m razem z p ły n ącą w d o le s tru żk ą. Owin ąłem lejce wo k ó ł n ad g ars tk a, b o raz p o raz zap ad ałem w d rzemk ę. J ak b y z wielk iej o d leg ło ś ci k o n cen tro wałem u wag ę, p ro s tu jąc, wy b ierając… W g łęb i las u p o p rawej s tro n ie p tak i p o wątp iewały w n as tan ie d n ia. Kro p le ro s y lś n iły n a trawie i liś ciach . By ło ch ło d n o ; s k o ś n e p ro mien ie p o ran n eg o s ło ń ca p rzeb ijały s ię p rzez k o ro n y d rzew… M o je ciało n ie d ało s ię jed n ak o s zu k ać p rzeb u d zen iem teg o Cien ia. Z u lg ą u s ły s załem, jak Gan elo n z ty łu ru s za s ię i k ln ie. Gd y b y n ie o p rzy to mn iał s am, wk ró tce mu s iałb y m g o o b u d zić. Wy s tarczy . Delik atn ie ś ciąg n ąłem lejce, a k o n ie p o jęły mó j zamiar i zatrzy mały s ię. By liś my wciąż n a p o d jeźd zie, więc zaciąg n ąłem h amu lec i s ięg n ąłem p o b u tlę z wo d ą. — Hej! — o d ezwał s ię Gan elo n , k ied y p iłem. — Zo s taw d la mn ie k ro p elk ę! Od d ałem mu b u tlę.

— Ty teraz p o wo zis z — p o wied ziałem. — J a mu s zę s ię p rzes p ać. Pił p rzez p ó ł min u ty , p o czy m g ło ś n o wy p u ś cił z p łu c p o wietrze. — Do b ra — zg o d ził s ię, p rzech o d ząc p rzez k lap ę i zes k ak u jąc n a d ro g ę. — Ale zaczek aj ch wilę. Natu ra wzy wa. Zs zed ł n a b o k , a ja wczo łg ałem s ię d o wo zu i u ło ży łem n a jeg o miejs cu , ze zwin ięty m p łas zczem p o d g ło wą. Ch wilę p ó źn iej u s ły s załem, jak ws p in a s ię n a k o zio ł. Po czu łem ws trząs , k ied y zwo ln ił h amu lec. Cmo k n ął i p o trząs n ął lejcami. — Czy to ran ek ? — zawo łał w mo ją s tro n ę. — Tak . — Bo że, p rzes p ałem cały d zień i całą n o c! — Nie. Do k o n ałem p aru zmian w Cien iach — wy jaś n iłem. — Sp ałeś s ześ ć czy s ied em g o d zin . — Nie ro zu miem. Ale n ie s zk o d zi, wierzę ci. Gd zie jes teś my ? — Wciąż jed ziemy n a p ó łn o cn y ws ch ó d — o d p arłem. — J ak ieś trzy d zieś ci k ilo metró w o d mias ta i mo że d wad zieś cia o d d o mu Ben ed y k ta. Po ru s zaliś my s ię tak że w Cien iu . — Co mam ro b ić? — Trzy maj s ię d ro g i. Po trzeb n a jes t n am o d leg ło ś ć. — Czy Ben ed y k t mo że n as jes zcze d o g o n ić? — Ch y b a tak . Dlateg o n ie mo żemy d ać k o n io m o d p o cząć. — W p o rząd k u . J es t co ś s p ecjaln eg o , n a co p o win ien em u ważać? — Nie. — A k ied y cię o b u d zić? — Nig d y . Umilk ł. Czek ałem, aż zg aś n ie mo ja ś wiad o mo ś ć i o czy wiś cie my ś lałem o Darze. Z n iewielk imi p rzerwami my ś lałem o n iej cały d zień . Zajś cie n ie b y ło p rzeze mn ie zap lan o wan e. Nawet n ie my ś lałem o n iej jak o o k o b iecie, d o p ó k i n ie zn alazła s ię w mo ich ramio n ach i n ie zmien iła mo jeg o p o g ląd u n a tę s p rawę. W ch wilę p ó źn iej k o n tro lę p rzejął rd zeń k ręg o wy , red u k u jąc p racę mó zg u d o o d ru ch ó w p o d s tawo wy ch , tak jak tłu maczy ł mi to k ied y ś Freu d . Nie mo g ę zrzu cać win y n a alk o h o l, g d y ż n ie wy p iłem g o aż ty le i n ies p ecjaln ie n a mn ie p o d ziałał. A d laczeg o w o g ó le ch ciałem zrzu cić win ę n a co k o lwiek ? Bo czu łem s ię n ie całk iem w p o rząd k u . Nie ch o d ziło o p o k rewień s two — b y ło zb y t d alek ie, b y b rać je p o d u wag ę. Nie s ąd zę, b y m n ieu czciwie wy k o rzy s tał s y tu ację — wied ziała, co ro b i,

k ied y mn ie s zu k ała. To o k o liczn o ś ci s k łan iały mn ie d o k wes tio n o wan ia mo ich mo ty wó w, n awet w trak cie zajś cia. Nie ty lk o n a jej p rzy jaźn i mi zależało , g d y ro zmawiałem z n ią za p ierws zy m razem i b rałem n a s p acer w Cień . Ch ciałem, b y częś ć jej lo jaln o ś ci, p rzy wiązan ia, u czu cia d la Ben ed y k ta p rzes zła n a mn ie. Prag n ąłem mieć ją p o s wo jej s tro n ie jak o p o ten cjaln eg o s p rzy mierzeń ca w miejs cu , k tó re mo g ło s ię s tać wro g im o b o zem. M iałem n ad zieję, że b ęd ę mó g ł ją wy k o rzy s tać, g d y b y s p rawy p o s zły źle. To p rawd a, lecz n ie ch ciałem u wierzy ć, że ty lk o d lateg o s ię z n ią k o ch ałem. Bałem s ię jed n ak , że tak właś n ie b y ło , p rzy n ajmn iej p o częś ci. A to s p rawiało , że czu łem s ię tro ch ę n iep rzy jemn ie i b ard ziej n iż tro ch ę n ieg o d ziwie. Dlaczeg o ? W s wo im czas ie d o k o n y wałem czy n ó w, k tó re wielu lu d zi u zn ało b y za d u żo g o rs ze. I n ies p ecjaln ie s ię ty m p rzejmo wałem. By ło mi ciężk o , b o zn ałem wy jaś n ien ie, ch o ć n ie b ard zo ch ciałem je u zn ać. Zależało mi n a tej d ziewczy n ie. To b y ło o czy wis te. Uczu cie to b y ło zu p ełn ie in n e o d p rzy jaźn i, k tó ra łączy ła mn ie z Lo rrain e — p rzy jaźn i p ary weteran ó w, zawierającej elemen t ws p ó ln eg o zmęczen ia ży ciem. Nie miało też w s o b ie tej n ied b ałej zmy s ło wo ś ci, k tó ra zais tn iała n a k ró tk o p o międ zy M o ire i mn ą, zan im p o raz d ru g i p rzes zed łem Wzo rzec. Zn ałem Darę tak k ró tk o , że ws zy s tk o to b y ło n iemal alo g iczn e. By łem czło wiek iem, k tó remu ciąży ły p rzeży te s tu lecia. A jed n ak … Od wiek ó w n ie o d czu wałem n iczeg o tak ieg o . Nie p amiętałem ju ż, jak to jes t. Do tej ch wili. Nie ch ciałem jej k o ch ać. Nie teraz. M o że k ied y ś , p ó źn iej. A jes zcze lep iej wcale. Nie b y ła o d p o wied n ia d la mn ie. By ła d zieck iem. Co k o lwiek zech ciałab y zro b ić, co k o lwiek u zn ałab y za n o we i fas cy n u jące, ws zy s tk o to miałem ju ż za s o b ą. Nie, to n ie mo g ło s ię zd arzy ć. Nic b y mi n ie p rzy s zło z teg o u czu cia. Nie p o win ien em p o zwo lić… Gan elo n zan u cił fałs zy wie jak ąś s p ro ś n ą p rzy ś p iewk ę. Wó z trząs ł i s k rzy p iał, ws p in ając s ię w g ó rę. Sło ń ce zaś wieciło mi w o czy , więc zas ło n iłem twarz ramien iem. M n iej więcej wted y ch wy ciło mn ie i ś cis n ęło mo cn o zap o mn ien ie.

Gd y s ię p rzeb u d ziłem, min ęło ju ż p o łu d n ie. Czu łem s ię lep k i o d b ru d u . Nap iłem s ię wo d y , wy lałem tro ch ę n a d ło ń i p rzemy łem o czy . Przy czes ałem p alcami wło s y i ro zejrzałem s ię. Wo k ó ł n as p ełn o b y ło zielen i i wy s o k a trawa ro s ła międ zy k ęp ami d rzew. Po za k ilk o ma ch mu rk ami n ieb o b y ło czy s te. Blas k i cień zas tęp o wały s ię n awzajem w d o ś ć reg u larn y ch o d s tęp ach czas u . Dmu ch ał lek k i wietrzy k . — Zn o wu międ zy ży wy mi! Do b rze! — o d ezwał s ię Gan elo n , k ied y p rzecis n ąłem s ię d o p rzo d u i zająłem miejs ce o b o k n ieg o . — Ko n ie s ą zmęczo n e, Co rwin ie, a ja

tak że ch ętn ie b y m ro zp ro s to wał k o ś ci. J es tem p o rząd n ie g ło d n y , a ty ? — J a też. Sk ręć w tę o cien io n ą p o lan k ę; zro b imy k ró tk i p o s tó j. — Wo lałb y m p rzejech ać k awałek d alej — o ś wiad czy ł. — M as z jak ieś ważn e p o wo d y ? — Tak . Ch cę ci co ś p o k azać. — No to jazd a. Przeczłap aliś my jes zcze k ilo metr. Dro g a s k ręciła b ard ziej n a p ó łn o c, p o tem b y ło wzg ó rze, a k ied y d o tarliś my n a wierzch o łek , zo b aczy liś my d ru g ie, jes zcze wy żs ze. — J ak d alek o ch ces z jes zcze jech ać? — s p y tałem. — Po d jed źmy n a tamtą g ó rk ę — o d p arł. — Stamtąd p o win n iś my ju ż to zo b aczy ć. — Do b rze. Ko n ie z wy s iłk iem ws p in ały s ię w g ó rę, a ja wy s iad łem i p o p y ch ałem wó z z ty łu . Kied y s tan ęliś my wres zcie n a s zczy cie, czu łem, że jes zcze b ard ziej lep ię s ię o d p o tu , ale o b u d ziłem s ię ju ż zu p ełn ie. Gan elo n s zarp n ął lejce, zaciąg n ął h amu lec, p rzes zed ł d o wn ętrza wo zu i ws p iął s ię n a s k rzy n ie. Os łan iając d ło n ią o czy , s p o jrzał w lewo . — Co rwin ie, ch o d ź tu n a g ó rę! Ws zed łem n a ty ln ą k lap ę, a o n p rzy k u cn ął, p o d ał mi d ło ń i p o mó g ł ws p iąć s ię n a p ak i. Stan ąłem o b o k n ieg o . Wy ciąg n ął ręk ę, a ja s p o jrzałem tam, g d zie ws k azy wał. J ak iś k ilo metr o d n as , o d lewej d o p rawej i tak d alek o , jak ty lk o s ięg ałem wzro k iem, b ieg ła s zero k a czarn a ws tęg a. Zn ajd o waliś my s ię o p aręs et metró w p o wy żej i mo g liś my wid zieć mn iej więcej k ilo metr jej d łu g o ś ci. M iała k ilk ad zies iąt metró w s zero k o ś ci i ch o ć zak rzy wiała s ię i d wu k ro tn ie s k ręcała w p o lu wid zen ia, o d leg ło ś ć o d b rzeg u d o b rzeg u wy d awała s ię w p rzy b liżen iu s tała. Wewn ątrz ro s ły d rzewa, ws zy s tk ie czarn e. Zd awało mi s ię, że d o s trzeg am jak iś ru ch , ale n ie wiem, co to b y ło . M o że ty lk o wiatr p o ru s zał ro s n ącą u jej b rzeg ó w czarn ą trawę. M iałem jed n ak wrażen ie, że ws tęg a p ły n ie n ib y s zero k a ciemn a rzek a. — Co to jes t? — s p y tałem. — M iałem n ad zieję, że mo że ty mi wy jaś n is z — o d rzek ł Gan elo n . — M y ś lałem, że to mo że częś ć tej two jej mag ii Cien i. Po wo li p o k ręciłem g ło wą. — By łem s en n y , ale p amiętałb y m, g d y b y m s p o wo d o wał p o jawien ie s ię czeg o ś tak n iezwy k łeg o . Sk ąd wied ziałeś , że to tam jes t? — Kied y s p ałeś , p rzejech aliś my p arę razy w p o b liżu teg o czeg o ś , n im

o d d aliliś my s ię zn o wu . Zro b iło to n a mn ie b ard zo n iep rzy jemn e wrażen ie… ale jak b y zn ajo me. Czy to ci czeg o ś n ie p rzy p o min a? — Tak , p rzy p o min a. Nies tety . Kiwn ął g ło wą. — Po d o b n e jes t d o teg o p rzek lęteg o Kręg u w Lo rrain e. Właś n ie d o n ieg o . — Czarn a d ro g a… — mru k n ąłem. — Co ? — Czarn a d ro g a — p o wtó rzy łem. — Ws p o min ała o n iej. Nie wied ziałem, o co ch o d zi, ale teraz zaczy n am ro zu mieć. Nie jes t d o b rze. — J es zcze jed en zły o men ? — Bo ję s ię, że tak . Zak lął. — Czy ju ż zaraz b ęd ziemy mieć k ło p o ty ? — Ch y b a n ie, ale n ie jes tem p ewien . Zlazł ze s k rzy ń n a d ó ł, a ja za n im. — Więc p o s zu k ajmy trawy d la k o n i, a p rzy o k azji mo żemy s ię zatro s zczy ć o włas n e żo łąd k i. — Tak . Przes zliś my n a k o zio ł i Gan elo n ch wy cił lejce. Od p o wied n ie miejs ce zn aleźliś my u s tó p wzg ó rza. Zab awiliś my tam p rawie g o d zin ę, ro zmawiając g łó wn ie o Av alo n ie. Nie mó wiliś my więcej o czarn ej d ro d ze, ch o ć my ś lałem o n iej. Natu raln ie, trzeb a b y ło p rzy jrzeć s ię jej z b lis k a. Kied y b y liś my ju ż g o to wi, ja wziąłem lejce. Ko n ie, k tó re zd ąży ły tro ch ę o d p o cząć, s zły ró wn y m k ro k iem. Gan elo n s ied ział p rzy mn ie, wciąż w n as tro ju d o ro zmó w. Teraz d o p iero zaczy n ałem p o jmo wać, jak wiele zn aczy ł d la n ieg o ten p o wró t. Od wied ził k ilk a s p elu n ek z o k res u s wej b an icji i ze cztery p o la b itew, g d zie o d zn aczy ł s ię ju ż jak o s zan o wan y o ficer. Po ru s zy ły mn ie jeg o ws p o mn ien ia. Ten czło wiek b y ł tak n iezwy k łą mies zan in ą zło ta i g lin y , że p o win ien u ro d zić s ię w Amb erze. Szy b k o mijał k ilo metr za k ilo metrem, i zb liży liś my s ię zn o wu d o czarn ej d ro g i, k ied y p o czu łem zn ajo me u k łu cie. Po d ałem lejce Gan elo n o wi. — Trzy maj! — ro zk azałem. — I jed ź! — Co s ię s tało ? — Pó źn iej. Po p ro s tu jed ź d alej.

— M am p o p ęd zić k o n ie? — Nie. No rmaln e temp o . Nie o d zy waj s ię p rzez ch wilę. Zamk n ąłem o czy , o p arłem g ło wę n a ręk ach , o p ró żn iłem u my s ł z ws zelk ich my ś li i wzn io s łem mu r wo k ó ł tej p u s tk i. Nie ma n ik o g o w d o mu . Wy s zed łem n a lu n ch . Biu ro n ieczy n n e. To mies zk an ie jes t wo ln e. Nie p rzes zk ad zać. Ws tęp wzb ro n io n y . Uwag a, zły p ies . W czas ie d es zczu n ieb ezp ieczeń s two p o ś lizg u . Uwag a, s p ad ające s k ały . Do wy b u rzen ia w związk u z p rzeb u d o wą… Nacis k zmalał, a p o tem u d erzy ł zn o wu , mo cn o . Zab lo k o wałem g o . Pó źn iej n ad es zła trzecia fala — i tę tak że p o ws trzy małem. Po tem ws zy s tk o min ęło . Od etch n ąłem, mas u jąc p alcami p o wiek i. — J u ż d o b rze — p o wied ziałem. — Co s ię s tało ? — Kto ś p ró b o wał p o łączy ć s ię ze mn ą p o p rzez b ard zo s zczeg ó ln e ś ro d k i. Ben ed y k t, p rawie n a p ewn o . Do tej p o ry mu s iał s ię d o wied zieć o wielu s p rawach i p ewn ie ch ce n as zatrzy mać. Teraz ja b ęd ę p o wo ził. Bo ję s ię, że n ied łu g o zn ajd zie s ię n a n as zy m tro p ie. Gan elo n o d d ał mi lejce. — J ak ie mamy s zan s e, żeb y mu s ię wy mk n ąć? — Po wied ziałb y m, że całk iem n iezłe teraz, k ied y d zieli n as s p o ra o d leg ło ś ć. Gd y ty lk o p rzes tan ie mi s ię k ręcić w g ło wie, s p ró b u ję p rzes k o czy ć jes zcze p arę Cien i. J ech aliś my , s zlak wił s ię i s k ręcał, p rzez p ewien czas p ro wad ził ró wn o leg le d o czarn ej d ro g i, p o tem zb liży ł s ię d o n iej. W k o ń cu d zieliło n as ju ż led wie k ilk as et metró w. Gan elo n p rzy g ląd ał s ię jej p rzez ch wilę w milczen iu . — Za b ard zo p rzy p o min a tamto miejs ce — o ś wiad czy ł. — Te s trzęp k i mg ły , to wrażen ie, że cały czas d o s trzeg as z k ątem o k a jak iś ru ch … Przy g ry złem warg ę. By łem zlan y p o tem. Pró b o wałem o d d alić n as o d tej d ro g i, lecz n ap o ty k ałem o p ó r. Nie b y ło to o wo u czu cie mo n o lity czn ej n iewzru s zo n o ś ci, jak ie p o jawia s ię p rzy p ró b ie ru ch u p rzez Cień w Amb erze. To b y ła raczej… n ieu ch ro n n o ś ć. Oczy wiś cie, p rzemies zczaliś my s ię w Cien iu . Sło ń ce wzes zło wy żej, p o wracając d o p o łu d n ia, g d y ż wo lałem wieczo rem n ie zn aleźć s ię w p o b liżu teg o czeg o ś . Nieb o s traciło n ieco b łęk itu , d rzewa wo k ó ł s trzeliły w g ó rę, a n a h o ry zo n cie p o jawiło s ię p as mo g ó r.

Czy żb y ta d ro g a p rzecin ała Cień ? Na p ewn o . J eś li n ie, to czemu J u lian i Gerard jej s zu k ali i b y li zain try g o wan i n a ty le, b y p ró b o wać ją zb ad ać? Nie b y łem z teg o zad o wo lo n y , lecz wy d awało s ię, że ta d ro g a i ja mamy ze s o b ą wiele ws p ó ln eg o . Niech to d iab li! J ech aliś my wzd łu ż n iej, a o d leg ło ś ć s to p n io wo malała. W k o ń cu n ie b y ła więk s za n iż trzy d zieś ci metró w. Dwad zieś cia… Ściąg n ąłem lejce. Nab iłem fajk ę i p aląc, s p o g ląd ałem n a tę p rzes zk o d ę. Gwiazd a i Świetlik n ajwy raźn iej n ie b y ły zach wy co n e czarn y m p as mem, k tó re p rzecięło n am d ro g ę: rżały i s tarały s ię s k ręcić w b o k . J eś li ch cieliś my trzy mać s ię d ro g i, mu s ieliś my p rzeciąć czarn ą ws tęg ę n a u k o s . Częś ć jej o b s zaru b y ła n iewid o czn a, u k ry ta za s zereg iem n iewy s o k ich k amien n y ch p ag ó rk ó w. Na g ran icy czern i ro s ła g ęs ta trawa, k tó rej wąs k ie p as ma wid ać b y ło tak że u s tó p wzg ó rz. Wis iały wś ró d n ich s trzęp y mg ły , a wo k ó ł u n o s ił s ię led wo wid o czn y o p ar. Nieb o o g ląd an e p rzez p o wietrze teg o miejs ca b y ło o k ilk a o d cien i ciemn iejs ze i wy d awało s ię b ru d n e, jak b y o k o p co n e. Wo k ó ł zaleg ała cis za, n ie b ęd ąca jed n ak s p o k o jem. Zd awało s ię n iemal, że jak aś n iewid o czn a is to ta czai s ię, ws trzy mu jąc o d d ech . A p o tem u s ły s zeliś my k rzy k . Gło s n ależał d o k o b iety . Czy żb y s tary n u mer z d ziewicą w n ieb ezp ieczeń s twie? Wo łan ie d o ch o d ziło g d zieś z p rawej s tro n y , zza s k ałek . By ło b ard zo p o d ejrzan e, lecz mimo to — d o lich a — mo g ło b y ć p rawd ziwe. Rzu ciłem Gan elo n o wi lejce i ch wy ciws zy Gray s wan d ira, zes k o czy łem n a ziemię. — Zo b aczę, o co ch o d zi — zawo łałem i s k o czy łem n a p rawo , p rzes k ak u jąc b ieg n ący wzd łu ż d ro g i ró w. — Wracaj s zy b k o ! Przed arłem s ię p rzez jak ieś k rzak i i ws p iąłem n a k amien is te zb o cze. Po tem p rzep ch n ąłem s ię p rzez k o lejn y g ąs zcz. Zacząłem wch o d zić wy żej. Zn ó w d o b ieg ł mn ie k rzy k , lecz teraz s ły s załem też in n e g ło s y . W k o ń cu d o tarłem n a wierzch o łek i mo g łem s ięg n ąć s p o jrzen iem d alej. Czarn y o b s zar zaczy n ał s ię o jak ieś p iętn aś cie metró w o d e mn ie, w d o le, a s cen a, k tó rą zo b aczy łem, ro zg ry wała s ię p ięćd zies iąt metró w o d g ran icy . J eś li n ie liczy ć p ło mien i, o b raz b y ł czarn o -b iały . Ko b ieta, cała w b ieli

i z ro zp u s zczo n y mi czarn y mi wło s ami, s ięg ający mi d o p as a, p rzy wiązan a b y ła d o jed n eg o z ciemn y ch d rzew. U jej s tó p p ło n ęły u ło żo n e w s to s g ałęzie. Pó ł tu zin a wło ch aty ch mężczy zn -alb in o s ó w, p rawie całk iem n ag ich i ro zb ierający ch s ię d alej, ch o d ziło d o o k o ła, p o s ztu rch u jąc k ijami k o b ietę i p ło n ący s to s . Raz p o raz ch wy tali s ię za lęd źwie. Pło mien ie b y ły ju ż wy s o k ie i s u k n ia o fiary zaczy n ała s ię tlić. J ej s zaty b y ły p o s zarp an e i p o d arte. Do s trzeg łem p o d n imi p ięk n e, zmy s ło we k s ztałty . Przez k łęb y d y mu n ie mo g łem d o jrzeć twarzy . Ru s zy łem n ap rzó d i p rzek ro czy łem g ran icę czern i, p rzes k ak u jąc d łu g ie, s p lątan e trawy . Wp ad łem p o międ zy mężczy zn i zan im s ię zo rien to wali, ś ciąłem g ło wę jed n emu i p rzeb iłem d ru g ieg o n a wy lo t. Po zo s tali, k rzy cząc, s tarali s ię d o s ięg n ąć mn ie k ijami. Gray s wan d ir p raco wał wy trwale, p ó k i ws zy s cy n ie p ad li b ez ru ch u . Ich k rew b y ła czarn a. Od wró ciłem s ię i ws trzy mu jąc o d d ech , ro zrzu ciłem n o g ami p ło n ące g ałęzie. Po tem zb liży łem s ię d o k o b iety i ro zciąłem jej więzy . Szlo ch ając, p ad ła mi w ramio n a. Wted y d o p iero zo b aczy łem jej twarz — a raczej n ie zo b aczy łem. No s iła mas k ę z k o ś ci s ło n io wej, o waln ą i wy p u k łą, zu p ełn ie g ład k ą p o za d wo ma p ro s to k ątn y mi wy cięciami n a o czy . Od ciąg n ąłem ją o d o g n ia i k rwi. Dy s zała ciężk o , p rzy cis k ając s ię d o mn ie cały m ciałem. Od czek aws zy n ależy cie — mo im zd an iem — d łu g ą ch wilę, s p ró b o wałem s ię u wo ln ić. Lecz o n a n ie ch ciała mn ie p u ś cić, a b y ła p rzy ty m zas k ak u jąco s iln a. — J u ż p o ws zy s tk im — zap ewn iłem ją jak o ś tak czy p o d o b n ie, ró wn ie b an aln ie. Niezg rab n ie p ies zczo tliwy mi p alcami p rzes u wała p o mo im ciele. M iało to n iep o k o jący efek t — z k ażd ą ch wilą b y ła b ard ziej atrak cy jn a. Stwierd ziłem, że g łas zczę jej wło s y . I całą res ztę. — J u ż p o ws zy s tk im — p o wtó rzy łem. — Kim jes teś ? Dlaczeg o ch cieli cię s p alić? Kim b y li? Nie o d p o wied ziała. Przes tała s zlo ch ać, ch o ć wciąż o d d y ch ała ciężk o . Ty le, że ju ż w in n y s p o s ó b . — Dlaczeg o n o s is z mas k ę? Sięg n ąłem p o n ią, lecz g wałto wn y m ru ch em co fn ęła g ło wę. Zres ztą p ro b lem n ie wy d awał mi s ię s p ecjaln ie ważn y . J ak aś ch ło d n a, lo g iczn a częś ć meg o u my s łu wied ziała wp rawd zie, że ta n amiętn o ś ć jes t n ieracjo n aln a, lecz b y łem b ezs iln y n iczy m b o g o wie ep ik u rejczy k ó w. Prag n ąłem jej i b y łem g o tó w ją p o s iąś ć.

Wted y u s ły s załem Gan elo n a wy k rzy k u jąceg o mo je imię. Sp ró b o wałem o d wró cić s ię w tamtą s tro n ę. Po ws trzy mała mn ie. By łem zd u mio n y jej s iłą. — Dziecię Amb eru — d o b ieg ł mn ie jej jak b y zn ajo my g ło s . — J es teś my ci to win n i za ws zy s tk o , co n am d ałeś , i teraz b ęd ziemy mieć cię całeg o . Zn ó w u s ły s załem g ło s Gan elo n a, n ieu s tan n ie wy k rzy k u jący p rzek leń s twa. Wy tęży łem s iły i u ś cis k o s łab ł. Wy ciąg n ąłem ręk ę i zerwałem mas k ę z jej twarzy . Uwaln iając s ię, s ły s załem jej g n iewn y o k rzy k , a g d y mas k a o p ad ła, cztery k o ń co we s ło wa, co raz cich s ze: — Amb er mu s i b y ć zn is zczo n y ! Po d mas k ą n ie b y ło twarzy . Nie b y ło n ic. Su k n ia o p ad ła i zawis ła mi n a ramien iu . Ko b ieta — czy co k o lwiek to b y ło — zn ik n ęła. Ob ejrzałem s ię s zy b k o . Gan elo n leżał n a s amej g ran icy czern i ze s k ręco n y mi n ien atu raln ie n o g ami. J eg o miecz wzn o s ił s ię wo ln o i o p ad ał, lecz n ie wid ziałem, w co u d erza. Ru s zy łem d o ń . Czarn e trawy , n ad k tó ry mi p rzed tem p rzes k ak iwałem, o win ęły s ię wo k ó ł jeg o k o s tek . Nawet g d y je o d cin ał, in n e s ięg ały k u n iemu , jak b y ch ciały p o ch wy cić ręk ę z mieczem. Ud ało mu s ię częś cio wo o s wo b o d zić p rawą n o g ę. Po ch y liws zy s ię mo cn o d o p rzo d u , załatwiłem to d o k o ń ca. Po tem s tan ąłem za n im, p o za zas ięg iem trawy , i o d rzu ciłem mas k ę. Do p iero teraz zau waży łem, że ciąg le ją ś cis k am. Up ad ła n a ziemię tu ż za g ran icą czarn eg o p as a i n aty ch mias t zaczęła d y mić. Złap ałem Gan elo n a p o d p ach y i z wy s iłk iem o d ciąg n ąłem d o ty łu . Ziels k o s tawiało g wałto wn y o p ó r, lecz w k o ń cu mi s ię u d ało . Trzy mając g o , p rzes k o czy łem p rzez p as ciemn ej trawy , o d d zielający n as o d jej s p o k o jn iejs zej, zielo n ej o d mian y , ro s n ącej ju ż p o za k rawęd zią czarn ej d ro g i. Gan elo n s tan ął s amo d zieln ie, lecz wciąż o p ierał s ię n a mn ie, p o ch y lał i k lep ał p o g o len iach . — Nic n ie czu ję — p o in fo rmo wał. — No g i całk iem mi zd rętwiały . Po mo g łem mu d o jś ć d o wo zu . Ch wy cił b u rtę i zaczął mo cn o tu p ać. — Kłu je — o ś wiad czy ł. — Ch y b a wraca czu cie… Uu ch ! W k o ń cu , u ty k ając, p rzes zed ł n a p rzó d wo zu . Po mo g łem mu wd rap ać s ię n a k o zio ł i ws zed łem za n im. — J u ż lep iej — wes tch n ął. — Po p rawiają s ię. To p as k u d ztwo zwy czajn ie wy s y s ało z n ich en erg ię. I z całej res zty mn ie też. Co s ię s tało ?

— Nas z zły o men zrealizo wał s wo je p rzep o wied n ie. — I co teraz? Ch wy ciłem lejce i zwo ln iłem h amu lec. — Przejeżd żamy — s twierd ziłem. — M u s zę d o wied zieć s ię czeg o ś więcej. Trzy maj miecz w p o g o to wiu . Od b u rk n ął co ś i p o ło ży ł b ro ń n a k o lan ach . Ko n io m n ie s p o d o b ała s ię ta jazd a, ale u d erzy łem je lek k o b atem p o b o k ach i ru s zy ły . Wjech aliś my w o b s zar czern i i b y ło tak , jak b y ś my wes zli w k ro n ik ę filmo wą z d ru g iej wo jn y ś wiato wej — ws zy s tk o o d leg łe, ch o ć n iemal p o d ręk ą, s zty wn e, p rzy g n ęb iające, p o s ęp n e. Nawet s k rzy p ien ie k ó ł i o d g ło s k o p y t b y ły jak ieś s tłu mio n e i d alek ie. Zaczęło mi cich o , lecz n atrętn ie d zwo n ić w u s zach . Trawa p rzy d ro d ze zad rżała, ch o ć trzy małem s ię o d n iej z d alek a. Przecięliś my k ilk a p as emek mg ły — n ie miała zap ach u , lecz za k ażd y m razem o d d y ch ało s ię tru d n iej. Zb liżaliś my s ię właś n ie d o p ierws zeg o p ag ó rk a, g d y ro zp o cząłem zmian ę, k tó ra miała p rzerzu cić n as p rzez Cień . Ok rąży liś my wzg ó rze. Nic. M ro czn y p o s ęp n y wid o k n ie zmien ił s ię. Wted y s ię zd en erwo wałem. Wy ry s o wałem z p amięci p ło n ący Wzo rzec i u trzy mu jąc ten o b raz p rzed o czy ma d u s zy , s p ró b o wałem raz jes zcze. Naty ch mias t zab o lała mn ie g ło wa. Bó l s ięg ał o d czo ła d o ty ln ej częś ci czas zk i i tam p o zo s tał, n iczy m ro zżarzo n y d ru t. To ty lk o ro zn ieciło mó j g n iew. J es zcze mo cn iej s tarałem s ię p rzerzu cić czarn ą d ro g ę w n ico ś ć. Ob raz zafalo wał. M g ła zg ęs tn iała i w k łęb ach p ły n ęła p o n ad d ro g ą. Ko n tu ry zaczęły s ię ro zmy wać. Po trząs n ąłem lejcami i k o n ie ru s zy ły s zy b s zy m k ro k iem. Czu łem w g ło wie p u ls u jący b ó l i miałem wrażen ie, że za ch wilę mo ja czas zk a ro zleci s ię n a k awałk i. Zamias t n iej ro zleciało s ię ws zy s tk o in n e. Ziemia d rg n ęła i zaczęła g d zien ieg d zie p ęk ać. Nie k o n iec n a ty m. Ws zy s tk o d rg ało s p azmaty czn ie, a p ęk n ięcia b y ły czy mś więcej n iż ty lk o s zczelin ami w g ru n cie. Wy g ląd ało to tak , jak b y k to ś k o p n ął w s tó ł, n a k tó ry m leżały lu źn o zes tawio n e k awałk i u k ład an k i. Lu k i p o jawiły s ię w cały m o b razie: tu zielo n a g ałąź, tam b ły s k wo d n ej p o wierzch n i, frag men t b łęk itn eg o n ieb a, ab s o lu tn a czerń , b iała n ico ś ć, fro n t b u d y n k u z ceg ły , twarze za o k n em, k awałek n ieb a u s ian eg o g wiazd ami… Ko n ie g alo p o wały , a ja s tarałem s ię, jak mo g łem, b y n ie k rzy czeć z b ó lu . Przes u n ęła s ię n ad n ami fala zmies zan y ch g ło s ó w: lu d zk ich , zwierzęcy ch ,

mech an iczn y ch . Wy d ało mi s ię, że s ły s zę p rzek lin ająceg o Gan elo n a, ale n ie b y łem p ewien . M y ś lałem, że zemd leję z b ó lu , lecz d o teg o czas u b y łem zd ecy d o wan y — wy łączn ie ze zło ś ci i u p o ru — n ie rezy g n o wać. Sk u p iłem s we my ś li n a Wzo rcu tak , jak k o n ający czło wiek wzy wa s weg o Bo g a. Całą wo lę rzu ciłem p rzeciwk o s ile czarn ej d ro g i. A p o tem n ag le u cis k zn ik n ął, a k o n ie p ęd ziły jak s zalo n e, wciąg ając n as w p o le zielen i. Gan elo n s ięg n ął p o lejce, lecz s am je ś ciąg n ąłem i k rzy czałem n a zwierzęta, d o p ó k i s ię n ie zatrzy mały . Przejech aliś my p rzez czarn ą d ro g ę. Ob ejrzałem s ię n aty ch mias t. Ob raz falo wał tro ch ę, jak b y m o g ląd ał g o p rzez wzb u rzo n ą wo d ę. Nas za tras a trwała jed n ak ró wn a i czy s ta n ib y mo s t lu b tama, a p o o b u jej s tro n ach zielen iła s ię trawa. — Wies z co — p o wied ział Gan elo n . — To b y ło g o rs ze n iż ta jazd a wted y , k ied y mn ie wy g n ałeś . — Też tak my ś lę — o d p arłem. Przemó wiłem łag o d n ie d o k o n i i w k o ń cu u d ało mi s ię je n amó wić, b y wró ciły n a s zlak i ru s zy ły d alej. Świat tu taj miał jaś n iejs ze b arwy . Wjech aliś my międ zy wy s o k ie s o s n y , k tó ry ch zap ach em p rzes iąk n ięte b y ło p o wietrze. Ptak i i wiewió rk i ś mig ały wś ró d g ałęzi, a g leb a wy g ląd ała n a ciemn iejs zą i b ard ziej ży zn ą. Do b rze, że d o k o n aliś my p rzes k o k u , i to w p o żąd an y m k ieru n k u . Szlak zak ręcił, co fn ął s ię tro ch ę, wy p ro s to wał. Co p ewien czas wid zieliś my czarn ą d ro g ę, n iezb y t d alek o o d n as p o p rawej s tro n ie. Teraz b y łem ju ż p ewien , że p rzecin a Cień . Z teg o , co mo g łem zao b s erwo wać, zn ó w p o wró ciła d o s wej n o rmaln ej, wro g iej n atu ry . Bó l g ło wy min ął i mó j n as tró j tro ch ę s ię p o p rawił. Do s taliś my s ię n ieco wy żej i ro zto czy ł s ię p rzed n ami p ięk n y wid o k p o k ry teg o las ami i wzg ó rzami teren u . Przy p o min ał mi n iek tó re częś ci Pen s y lwan ii, g d zie tak lu b iłem jeźd zić wiele lat temu . Przeciąg n ąłem s ię. — J ak two je n o g i? — s p y tałem. — Nieźle — o d p arł Gan elo n i s p o jrzał w ty ł. — M am d o b ry wzro k , Co rwin ie… — Tak ? — I wid zę jeźd źca. Zb liża s ię s zy b k o . Ws tałem i o b ejrzałem s ię. Ch y b a jęk n ąłem, o p ad ając z p o wro tem n a k o zio ł. Szarp n ąłem lejce.

By ł jes zcze zb y t d alek o , żeb y g o ro zp o zn ać — p o p rzeciwn ej s tro n ie czarn ej d ro g i. Ale k to in n y mó g łb y p ęd zić z tak ą s zy b k o ś cią n as zy m tro p em? Zak ląłem. Zb liżaliś my s ię d o wierzch o łk a wzn ies ien ia. — Przy g o tu j s ię n a p iek ieln y rajd — p o wied ziałem d o Gan elo n a. — To Ben ed y k t? — Ch y b a tak . Zb y t d u żo czas u s traciliś my . J es t s am, więc mo że jech ać n ies amo wicie s zy b k o . Zwłas zcza p rzez Cień . — M y ś lis z, że d amy jes zcze rad ę g o zg u b ić? — Przek o n amy s ię — s twierd ziłem. — J u ż n ied łu g o . Cmo k n ąłem n a k o n ie i p o trząs n ąłem lejcami. Wjech aliś my n a wierzch o łek i u d erzy ł w n as lo d o waty wich er. Dro g a b ieg ła p o zio mo , a z lewej s tro n y zaciemn ił n ieb o cień wielk ieg o g łazu . M in ęliś my g o , lecz mro k p o zo s tał i k ry s ztałk i d ro b n eg o ś n ieg u k łu ły n am twarze i d ło n ie. Kilk a ch wil p ó źn iej zn ó w zjeżd żaliś my w d ó ł, a p łatk i ś n ieg u p rzek s ztałciły s ię w o ś lep iającą zawieję. Wiatr g wizd ał w u s zach , wó z trzes zczał i ześ lizg iwał s ię. Szy b k o wy ró wn ałem d ro g ę. Do o k o ła u two rzy ły s ię zas p y , a s zlak s tał s ię b iały . Od d ech y s k rap lały s ię w p arę; ló d lś n ił n a d rzewach i s k ałach . Ru ch i ch wilo wa d ezo rien tacja zmy s łó w. Nie d o u n ik n ięcia… Pęd ziliś my d alej, a wiatr zawo d ził, u d erzał i g ry zł. Zas p y p o k ry wały s zlak . M in ęliś my zak ręt i wy n u rzy liś my s ię z b u rzy . Świat b y ł ciąg le p o k ry ty lo d em, z rzad k a o p ad ał ś n ieg o wy p łatek , lecz s ło ń ce u wo ln iło s ię z ch mu r i zalało ziemię ś wiatłem. Zn o wu jech aliś my w d ó ł… … Po p rzez mg łę, b y wy n u rzy ć s ię n a n ag im, b ezś n ieżn y m s k aln y m p u s tk o wiu … … Gd zie s k ręciliś my w p rawo , o d zy s k aliś my s ło ń ce i p o d ąży liś my k ręty m s zlak iem wijący m s ię p o ró wn in ie p o międ zy wy s o k imi, b ezk s ztałtn y mi s to s ami b łęk itn o s zareg o k amien ia… … Za k tó ry mi, d alek o p o p rawej, b ieg ła wraz z n ami czarn a d ro g a. Ob lewały n as fale g o rąca. Ziemia p aro wała. Bąb le g azu p ęk ały we wrzącej mazi wy p ełn iającej k ratery , a ich wy ziewy u n o s iły s ię w wilg o tn y m p o wietrzu . Pły tk ie k ału że wy g ląd ały jak ro zrzu co n a g arś ć s tary ch b rązo wy ch mo n et. Ko n ie ru s zy ły jak o s zalałe, k ied y wzd łu ż s zlak u zaczęły wy b u ch ać g ejzery . O wło s o d n as wrząca wo d a zalewała d ro g ę p aru jący mi s tru g ami. Nieb o b y ło jak mo s iąd z, s ło ń ce jak p rzeg n iłe jab łk o , a wiatr jak zd y s zan y p ies z cu ch n ący m

o d d ech em. Ziemia d rżała. W d ali, z lewej s tro n y , g ó ra cis n ęła w n ieb o s wó j wierzch o łek i wy s trzeliła za n im p ło mien ie. Biły w n as fale ws trząs ó w i h u k i, o d k tó ry ch p ęk ały b ęb en k i w u s zach . Wó z k o ły s ał s ię i p o d s k ak iwał. Gru n t d y g o tał, a wich er walił z s iłą h u rag an u , my zaś p ęd ziliś my w s tro n ę s zereg u wzg ó rz o czarn y ch s zczy tach . Dro g ę p o zo s tawiliś my , g d y s k ręciła w n iep o żąd an y m k ieru n k u , i p o d s k ak u jąc, trzęs ąc s ię, ru s zy liś my p rzez n ag ą ró wn in ę. Wzg ó rza wiro wały we wzb u rzo n y m p o wietrzu . Ob ejrzałem s ię, czu jąc d ło ń Gan elo n a n a ramien iu . Krzy czał co ś , lecz n ie s ły s załem an i s ło wa. Po tem wy ciąg n ął ręk ę d o ty łu . Po d ąży łem wzro k iem za jeg o g es tem, lecz n ie zo b aczy łem n ic, czeg o b y m n ie o czek iwał. Szalał wich er, wiro wał k u rz, jak ieś ś mieci i p o p io ły . Wzru s zy łem ramio n ami i s k u p iłem u wag ę n a wzg ó rzach . Ciemn o ś ć p o jawiła s ię u p o d s tawy n ajb liżs zeg o wzn ies ien ia. Sk iero wałem s ię k u n iej. Gru n t zn ó w s ię p o ch y lił, a ciemn o ś ć ro zras tała s ię p rzed e mn ą, p ó k i n ie s tała s ię ro zleg łą b ramą jas k in i, u k ry tą za zas ło n ą p y łu i p ias k u . Strzeliłem z b ata. Galo p em p rzeb y liś my o s tatn ie p ó ł k ilo metra i wjech aliś my d o wn ętrza. Naty ch mias t zacząłem h amo wać k o n ie. Po zwo liłem im o d p o cząć w n ies p ies zn y m k łu s ie. Zjeżd żaliś my co raz n iżej. Sk ręciliś my i zn aleźliś my s ię w o b s zern ej, wy s o k o s k lep io n ej g ro cie. Światło p rzeciek ało d o wn ętrza p rzez o two ry w o d leg ły m s tro p ie, malo wało n a s talak ty tach jas n e p lamk i i p ad ało n a ro zed rg an e zielo n e s ad zawk i. Gru n t s ię k o ły s ał, a mó j s łu ch zaczął ch y b a wracać d o n o rmy , g d y ż zo b aczy łem, jak k ru s zy s ię mas y wn y s talag mit, i u s ły s załem d elik atn y s tu k jeg o u p ad k u . Przejech aliś my n ad czarn o d en n ą o tch łan ią p o mo ś cie, k tó ry b y ł ch y b a z wap ien ia, b o ro zs y p ał s ię za n ami i zn ik ł. Z g ó ry s p ad ały k awałk i s k ał, a czas em tak że więk s ze g łazy . W zak ątk ach i s zczelin ach lś n iły p lamy zielo n eg o i czerwo n eg o p ró ch n a, s k rzy ły s ię ży ły min erałó w, wielk ie k ry s ztały i p łas k ie k wiaty b iałeg o k amien ia d o d awały temu wilg o tn emu miejs cu p o s ęp n eg o p ięk n a. To czy liś my s ię p rzez jas k in ie n ib y b ań k i i jech aliś my z b ieg iem s p ien io n eg o p o to k u , p ó k i n ie zn ik n ął w czarn ej d ziu rze. Dłu g a, s p iraln a g aleria raz jes zcze p o p ro wad ziła n as w g ó rę. Us ły s załem cich y g ło s Gan elo n a, o d b ijający s ię ech em:

— Zd awało mi s ię, że zau waży łem jak iś ru ch … to mó g ł b y ć jeźd ziec… n a s zczy cie… ty lk o ch wilę… za n ami. Przed o s taliś my s ię d o o d ro b in ę jaś n iejs zej k o mo ry . — J eś li to b y ł Ben ed y k t, to tru d n o mu b ęd zie jech ać za n ami — k rzy k n ąłem. Do b ieg ło n as d rżen ie i s tłu mio n y h u k , k ied y co raz więcej s k ał waliło s ię z ty łu . J ech aliś my d alej, n ap rzó d i w g ó rę, aż w s k lep ien iu zaczęły p o jawiać s ię o two ry , u s tęp u jące miejs ca łato m czy s teg o b łęk itn eg o n ieb a. Stu k k o ń s k ich k o p y t i s k rzy p ien ie wo zu n ab rały z wo ln a n o rmaln ej g ło ś n o ś ci. Sły s zeliś my tak że ech o . Drg an ia u s tały , p tak i ś mig ały n am n ad g ło wami i ś wiatło b y ło co raz jaś n iejs ze. Dro g a s k ręciła raz jes zcze i zo b aczy liś my wy jś cie — s zero k i, jas n y k o ry tarz w d zień . M u s ieliś my p o ch y lić g ło wy , p rzejeżd żając p o d wy s zczerb io n y m s tro p em. Po d s k o czy liś my n a wy s tającej k rawęd zi o ms załeg o g łazu . Przed n ami leżał k amien is ty żleb , n ib y wy k o s zo n y n a zb o czu międ zy g ig an ty czn y mi d rzewami i zn ik ający p o d n imi w d o le. Cmo k n ąłem n a k o n ie, zach ęcając je d o d als zej jazd y . — Są ju ż zmęczo n e — zau waży ł Gan elo n . — Wiem. Tak czy in aczej, wk ró tce b ęd ą mo g ły o d p o cząć. Żwir ch rzęś cił p o d k o łami. Przy jemn ie b y ło zn o wu p o czu ć zap ach d rzew. — Zau waży łeś ? Tam w d o le, n a p rawo … — Co … ? — zacząłem, o d wracając g ło wę w tamtą s tro n ę. I d o k o ń czy łem: — Och ! Piek ieln a czarn a d ro g a zn ó w b y ła z n ami, o d leg ła mo że o s ied em, o s iem k ilo metró w. — Ile Cien i mo że p rzecin ać? — zas tan o wiłem s ię g ło ś n o . — Wy d aje s ię, że ws zy s tk ie — s twierd ził Gan elo n . — M am n ad zieję, że n ie — o d p arłem. Zjeżd żaliś my w d ó ł p o d b łęk itn y m n ieb em i zło ty m s ło ń cem, k tó re — tak jak p o win n o — ch y liło s ię k u zach o d o wi. — Tro ch ę s ię b ałem wy jazd u z tej jas k in i — o d ezwał s ię Gan elo n . — Nig d y n ie wiad o mo , co czek a p o d ru g iej s tro n ie. — Ko n ie n ie wy trzy mały b y d łu żej. M u s iałem tro ch ę p o p u ś cić. J eś li to Ben ed y k ta wid zieliś my , to lep iej d la jeg o wierzch o wca, żeb y b y ł w d o b rej fo rmie. Po g an iał g o o s tro . I mu s iał zn ieś ć to ws zy s tk o … Ch y b a n ie d a rad y . — M o że jes t p rzy zwy czajo n y — zas u g ero wał Gan elo n , g d y z ch rzęs tem k ó ł n a żwirze s k ręciliś my w p rawo i s traciliś my jas k in ię z o czu . — To zaws ze jes t mo żliwe — zg o d ziłem s ię i zn ó w p o my ś lałem o Darze. Ciek awe,

co ro b i w tej ch wili. Dro g a p ro wad ziła w d ó ł. Wo ln o d o k o n y wałem led wie zau ważaln y ch zmian . Nas z s zlak zb aczał ciąg le w p rawo i aż zak ląłem, zd ając s o b ie s p rawę, że cały czas zb liżamy s ię d o czarn ej d ro g i. — Ch o lera! J es t n atrętn a jak ag en t u b ezp ieczen io wy — s twierd ziłem, czu jąc, że mó j g ło s p rzek s ztałca s ię w co ś zb liżo n eg o d o n ien awiś ci. — Zn is zczę ją, k ied y n ad ejd zie czas ! Gan elo n n ie o d p o wiad ał. Pił wo d ę. Po tem p o d ał mi b u telk ę, więc tak że s ię n ap iłem. Z czas em wy d o s taliś my s ię n a b ard ziej p łas k i teren . Szlak n ad al wy g in ał s ię i zak ręcał z b y le p o wo d u . Po zwalało to k o n io m n ieco o d p o cząć i u tru d n iało s zy b k i p o ś cig . M in ęła g o d zin a i tro ch ę s ię u s p o k o iłem. Zatrzy maliś my s ię, żeb y co ś zjeś ć. Ko ń czy liś my właś n ie, k ied y Gan elo n — cały czas wp atru jący s ię w zb o cze — ws tał i o s ło n ił o czy . — Nie! — Sk o czy łem n a ró wn e n o g i. — Nie wierzę! Z jas k in i wy n u rzy ł s ię s amo tn y jeźd ziec. Wid ziałem, jak zatrzy mu je s ię n a ch wilę, b y n aty ch mias t ru s zy ć d alej. — Co ro b imy ? — s p y tał Gan elo n . — Zb ieramy rzeczy i jed ziemy . Przy n ajmn iej n ieco o d wleczemy to , czeg o n ie d a s ię u n ik n ąć. Ch cę mieć tro ch ę czas u d o n amy s łu . Ru s zy liś my w u miark o wan y m temp ie, lecz mo je my ś li g n ały z p ełn ą s zy b k o ś cią. M u s iał b y ć jak iś s p o s ó b , żeb y g o zatrzy mać. J eś li s ię d a, to n ie zab ijając. Żad n eg o jed n ak n ie p o trafiłem wy my ś lić. J eś lib y n ie b rać p o d u wag ę czarn ej d ro g i, k tó ra zn o wu s ię p rzy b liży ła, to n as tało ś liczn e p o p o łu d n ie w p ięk n y m miejs cu . Hań b ą b y ło b y zb ru k an ie g o k rwią. Ty m b ard ziej że mo g ła to b y ć mo ja k rew. Bałem s ię s p o tk an ia z b ratem, n awet walczący m lewą ręk ą. Gan elo n n ie n a wiele mó g ł mi s ię p rzy d ać — Ben ed y k t n awet g o n ie zau waży . Do k o n ałem zmian y , g d y b y liś my n a zak ręcie. Po ch wili d o mo ich n o zd rzy d o leciał s łab y zap ach d y mu . Zn o wu p rzes k o k , min imaln y … — Zb liża s ię s zy b k o — p o in fo rmo wał Gan elo n . — Wid ziałem właś n ie… Dy m! Og ień ! Las s ię p ali! Ob ejrzałem s ię ze ś miech em. Dy m zak ry wał p o ło wę zb o cza, wś ró d zielen i

b ły s k ały p o marań czo we języ k i o g n ia. Teraz d o p iero u s ły s załem trzas k p ło mien i. Ko n ie b ez p o p ęd zan ia p rzy s p ies zy ły k ro k u . — Co rwin ! Czy to ty … ? — Tak . Gd y b y b y ło b ard ziej s tro mo i b ez d rzew, s p ró b o wałb y m lawin y . W p o wietrze u n io s ły s ię s tad a p tak ó w. Zb liżaliś my s ię d o czarn ej d ro g i. Świetlik p o trząs n ął g ło wą i zarżał; n a p y s k u miał k ro p le p ian y . Szarp n ął u p rząż, p o tem s tan ął d ęb a i k o p ał p rzed n imi n o g ami. Gwiazd a p ars k ała p rzes tras zo n a i ciąg n ęła w p rawo . Po k ró tk iej walce o d zy s k ałem k o n tro lę. Po s tan o wiłem, że p o zwo lę im p o g alo p o wać. — On ciąg le jed zie! — k rzy k n ął Gan elo n . Zak ląłem. Po p ęd ziliś my n ap rzó d . Szlak d o p ro wad ził n as w k o ń cu n a s am s k raj czarn ej d ro g i. Wjech aliś my n a d łu g i p ro s ty o d cin ek . Sp o jrzałem w ty ł — całe zb o cze s tało w o g n iu , a d ro g a — n ib y b rzy d k a b lizn a — b ieg ła s amy m jeg o ś ro d k iem. Wted y d o s trzeg łem jeźd źca. By ł ju ż w p o ło wie zjazd u i g n ał, jak b y s tarto wał w d erb ach Ken tu ck y . Bo że! Có ż to mu s iał b y ć za k o ń ! Ciek awe, jak i Cień g o zro d ził. Ściąg n ąłem lejce, z p o czątk u lek k o , p o tem co raz mo cn iej. Zaczęliś my zwaln iać. Zn aleźliś my s ię led wie k ilk ad zies iąt metró w o d czarn ej d ro g i i d o p iln o wałem, b y n iezb y t d alek o w p rzo d zie o d leg ło ś ć zmalała d o o ś miu , d zies ięciu metró w. Ud ało mi s ię zatrzy mać k o n ie, k ied y d o tarliś my d o teg o p u n k tu . Stan ęły d rżące. Od d ałem lejce Gan elo n o wi, wy ciąg n ąłem Gray s wan d ira i zes k o czy łem n a ziemię. Czemu n ie? Teren b y ł p łas k i, ró wn y i o twarty , a ten p rzek lęty czarn y p as , tu ż o b o k , tak o s tro k o n tras tu jący z b arwami ży cia i ro zk witu , p rzemawiał mo że d o mo ich mro czn y ch in s ty n k tó w. — Co teraz? — s p y tał Gan elo n . — Nie d amy rad y o d s k o czy ć — o d p arłem. — J eś li p rzejed zie p rzez o g ień , to b ęd zie tu za p arę min u t. Dals za u cieczk a n ie ma s en s u . Sp o tk am s ię z n im tu taj. Gan elo n zawiązał lejce n a p o ręczy i s ięg n ął p o miecz. — Nie — p o ws trzy małem g o . — W żad en s p o s ó b n ie zd o łas z wp ły n ąć n a wy n ik s tarcia. Oto , co ch cę, b y ś zro b ił: p o d ciąg n ij wó z tro ch ę d alej i czek aj. J eś li s p rawy u ło żą s ię p o mo jej my ś li, p o jed ziemy . J eś li n ie, n aty ch mias t p o d d aj s ię Ben ed y k to wi. J emu zależy ty lk o n a mn ie. Zres ztą jes t jed y n ą o s o b ą, k tó ra p o trafi wró cić z to b ą d o Av alo n u . I zro b i to . Przy n ajmn iej p rzeży jes z res ztę s wy ch d n i w o jczy źn ie. Zawah ał s ię. — J ed ź — p rzy n ag liłem. — I ró b , co p o wied ziałem.

Sp u ś cił wzro k . Od wiązał lejce. Sp o jrzał n a mn ie. — Po wo d zen ia — p o wied ział i p o p ęd ził k o n ie. Zs zed łem ze s zlak u , b y zająć p o zy cję za n iewielk ą k ęp ą d rzewek , i czek ałem. Nie wy p u s zczałem z rąk Gray s wan d ira. Raz s p o jrzałem n a czarn ą d ro g ę, a p o tem p atrzy łem ju ż ty lk o n a s zlak . Po k ró tk iej ch wili p o jawił s ię w p o b liżu lin ii o g n ia, o to czo n y p ło mien iami i d y mem, p o ś ró d p ad ający ch n a ziemię p ło n ący ch k o n aró w. Tak , to b y ł Ben ed y k t z częś cio wo zas ło n iętą twarzą, z o czami zak ry ty mi k ik u tem p rawej ręk i, zb liżający s ię n ib y u p io rn y u ciek in ier z p iek ła. Przejech ał p o d d es zczem is k ier i p o p io łu , d o tarł d o czy s teg o teren u i p o g n ał n ap rzó d . Wk ró tce s ły s załem ju ż tęten t k o p y t. By ć mo że p ó k i czek ałem, u p rzejmie z mo jej s tro n y b y ło b y s ch o wać miecz d o p o ch wy . Gd y b y m jed n ak to zro b ił, mo że n ie miałb y m ju ż s zan s y , b y wy ciąg n ąć g o z p o wro tem. Zd ałem s o b ie s p rawę, że zas tan awiam s ię, jak Ben ed y k t b ęd zie u ży wał miecza. I jak i to b ęd zie miecz? Pro s ty ? Zak rzy wio n y ? Dłu g i? Kró tk i? Każd y m wład ał ró wn ie s k u teczn ie. To o n u czy ł mn ie s zermierk i. Sch o wan ie Gray s wan d ira mo g ło b y s ię o k azać n ie ty lk o u p rzejme, ale i s p ry tn e. M o że mó j b rat b ęd zie ch ciał n ajp ierw p o ro zmawiać… a tak s am ś ciąg am n a s ieb ie k ło p o ty . Gd y jed n ak tęten t n aras tał, s twierd ziłem, że b o ję s ię o d ło ży ć b ro ń . Zd ąży łem raz wy trzeć s p o co n ą d ło ń , zan im zjawił s ię w p o lu wid zen ia. Zwo ln ił p rzed zak rętem i mu s iał mn ie d o s trzec w tej s amej ch wili, w k tó rej ja g o zo b aczy łem. Ru s zy ł p ro s to n a mn ie, jad ąc co raz wo ln iej. Nie wy d awało s ię jed n ak , b y miał zamiar s ię zatrzy mać. To b y ło n iemal mis ty czn e p rzeży cie — n ie wiem, jak mo żn a in aczej je o k reś lić. Po d jeżd żał, a mó j u my s ł wy p rzed zał czas i b y ło tak , jak b y m miał całą wieczn o ś ć, b y o b s erwo wać zb liżan ie s ię teg o czło wiek a, k tó ry b y ł mo im b ratem. Ub ran ie miał b ru d n e, p o czern iałą twarz, a u n ies io n y k ik u t p rawej ręk i ws k azy wał p u s tk ę. Wielk a b es tia, k tó rej d o s iad ał, b y ła p as ias ta, czarn o -ru d a, z p ło mien n ie ru d ą g rzy wą i o g o n em. Ale to n ap rawd ę b y ł k o ń — p rzewracający o czami, z p ian ą n a p y s k u i b o leś n ie ciężk im o d d ech em. Zau waży łem też, że Ben ed y k t n o s i miecz p rzy mo co wan y n a p lecach , g d y ż ręk o jeś ć s terczała wy s o k o p o n ad jeg o p rawy m ramien iem. Wp atrzo n y we mn ie, zwaln iając ciąg le, zjech ał z d ro g i, k ieru jąc s ię tro ch ę w lewo o d miejs ca, g d zie s tałem. Raz ty lk o s zarp n ął cu g le i p u ś cił je, b y p ro wad zić k o n ia jed y n ie n acis k iem k o lan . Un ió s ł lewą d ło ń — jak b y s alu tu jąc — p rzes u n ął ją n ad g ło wą i ch wy cił ręk o jeś ć b ro n i. M iecz wy s zed ł z p o ch wy b ez d źwięk u , zak reś lił

p ięk n y łu k i zn ieru ch o miał w ś mierteln y m u k ład zie, n a u k o s w ty ł o d leweg o ramien ia, n ib y p o jed y n cze s k rzy d ło z mato wej s tali, z lin ią o s trza b ły s zczącą jak zwierciad lan a n itk a. Ob raz ten wry ł mi s ię w p amięć jak o wzn io s ły i d ziwn ie p o ru s zający s wy m s p len d o rem. M iecz miał d łu g ie, p o d o b n e d o k o s y o s trze. Wid ziałem k ied y ś , jak s ię n im p o s łu g iwał. Wted y jed n ak s taliś my o b o k s ieb ie, n ap rzeciw ws p ó ln eg o wro g a, o k tó ry m zaczy n ałem ju ż s ąd zić, że jes t n iezwy ciężo n y . Owej n o cy Ben ed y k t wy k azał, że b y ło in aczej. Teraz, g d y zo b aczy łem tę k lin g ę wzn ies io n ą p rzeciwk o s o b ie, o g arn ęło mn ie p rzemo żn e u czu cie włas n ej ś mierteln o ś ci, k tó reg o n ig d y d o tąd n ie d o ś wiad czy łem tak s iln ie. M iałem wrażen ie, że k to ś zd arł ze ś wiata zas ło n ę, i n ag le w p ełn i p o jąłem is to tę ś mierci. Ch wila min ęła. Co fn ąłem s ię d o zag ajn ik a i s tan ąłem tak , b y wy k o rzy s tać o s ło n ę d rzew. Ws zed łem międ zy n ie n a jak ieś cztery metry i zro b iłem d wa k ro k i w lewo . Ko ń s tan ął d ęb a w o s tatn iej ch wili, p ars k n ął, zarżał, ro zs zerzając wilg o tn e n o zd rza i zd zierając mu rawę, s k ręcił w b o k . Ramię Ben ed y k ta p o ru s zy ło s ię tak s zy b k o , że n iemal n iewid o czn ie, jak języ k ro p u ch y , a o s trze miecza p rzes zło p rzez p ień d rzewk a d zies ięcio cen ty metro wej — n a o k o — ś red n icy . Drzewo s tało jes zcze p rzez mo men t, p o czy m wo ln o ru n ęło . J eg o b u ty u d erzy ły o ziemię. Ru s zy ł w mo ją s tro n ę. Zag ajn ik b y ł mi p o trzeb n y , ró wn ież d lateg o , b y to o n mu s iał p rzy jś ć za mn ą w miejs ce, g d zie d łu g ie o s trze b ęd zie zawad zać o p n ie i g ałęzie. Lecz o n , zb liżając s ię, p o ru s zał n ied b ale mieczem tam i z p o wro tem, a wo k ó ł p ad ały d rzewa. Gd y b y ty lk o n ie b y ł tak p iek ieln ie s p rawn y . Gd y b y ty lk o n ie b y ł Ben ed y k tem… — Ben ed y k cie — o d ezwałem s ię n o rmaln y m g ło s em. — On a jes t ju ż d o ro s ła i mo że s ama d ecy d o wać o p ewn y ch s p rawach … J eś li mn ie s ły s zał, to n ie d ał teg o p o s o b ie p o zn ać. Po p ro s tu s zed ł d alej, mach ając mieczem w p rawo i w lewo . Os trze n iemal d zwo n iło , ro zcin ając p o wietrze, p o tem n as tęp o wało cich e tu k k ! i min imaln ie ty lk o zwaln iając, p rzecin ało k o lejn y p ień . Wy celo wałem w jeg o p ierś o s trze Gray s wan d ira. — Nie p o d ch o d ź b liżej, Ben ed y k cie — o s trzeg łem. — Nie ch cę z to b ą walczy ć. Un ió s ł miecz d o atak u i wy rzek ł jed n o jed y n e s ło wo : — M o rd erca! Po ru s zy ł d ło n ią i jed n o cześ n ie mo ja k lin g a o d s k o czy ła n a b o k . Sp aro wałem jeg o p ch n ięcie, a o n o d b ił mo ją rip o s tę i zn ó w p o s zed ł d o p rzo d u .

Ty m razem n awet s ię n ie tru d ziłem k o n tratak iem. Od p aro wałem ty lk o i co fn ąłem s ię za d rzewo . — Nie ro zu miem — p o wied ziałem i zb iłem w d ó ł jeg o o s trze, k tó re d o s ięg ło mn ie n iemal, p rześ lizn ąws zy s ię o b o k p n ia. — Nik o g o o s tatn io n ie zab iłem. A ju ż n a p ewn o n ie w Av alo n ie. J es zcze jed n o tu k k ! i d rzewo ru n ęło n a mn ie. Od s k o czy łem, co fałem s ię i b ro n iłem. — M o rd erca! — p o wtó rzy ł. — Nie wiem, o czy m mó wis z, Ben ed y k cie. — Kłamca! Przy s tan ąłem i wy trzy małem jeg o atak . Niech to d iab li! To id io ty czn e g in ąć p rzez p o my łk ę! Rip o s to wałem n ajs zy b ciej, jak mo g łem, s zu k ając jak iejk o lwiek lu k i w jeg o o b ro n ie. Nie b y ło żad n ej. — Wy tłu macz p rzy n ajmn iej! — k rzy k n ąłem. — Pro s zę! On ch y b a jed n ak s k o ń czy ł ju ż z ro zmo wami. Przy cis n ął mo cn iej, a ja zn ó w s ię co fn ąłem. To b y ło jak p ró b a walk i z lo d o wcem. Zaczy n ałem n ab ierać p rzek o n an ia, że zwario wał, ale to n iczeg o n ie zmien iało . U k o g o k o lwiek in n eg o s zaleń s two s p o wo d o wało b y p rzy n ajmn iej częś cio wą u tratę k o n tro li. Ben ed y k t jed n ak wy k u wał s wo je o d ru ch y p rzez s tu lecia i całk iem p o ważn ie s ąd ziłem, że u s u n ięcie k o ry mó zg o wej n ie wp ły n ęło b y n a p erfek cję jeg o ru ch ó w. Ciąg le s p y ch ał mn ie w ty ł. Kry łem s ię za d rzewami, a o n je ś cin ał i s zed ł d alej. Po p ełn iłem b łąd i zaatak o wałem, p o czy m led wie mi s ię u d ało p o ws trzy mać jeg o rip o s tę, o wło s o d mo jej p iers i. Z tru d em s tłu miłem p ierws zą falę g ro zy , g d y zau waży łem, że zmu s za mn ie d o co fan ia s ię w s tro n ę k rań ca zag ajn ik a. Wk ró tce b ęd zie mn ie miał n a o twarty m p o lu , b ez d rzew, k tó re b y g o h amo wały . Cała mo ja u wag a b y ła s k u p io n a n a n im tak d o k ład n ie, że n ie miałem p o jęcia, co mo że s ię zd arzy ć, d o p ó k i to n ie n as tąp iło . Gan elo n wy s k o czy ł s k ąd ś z g ło ś n y m o k rzy k iem i ch wy cił Ben ed y k ta o d ty łu , p rzy cis k ając mu lewą ręk ę d o tu ło wia. Ch o ćb y m n awet ch ciał, n ie miałem s zan s , b y g o wted y zab ić. By ł zb y t s zy b k i, a Gan elo n n ie miał p o jęcia o jeg o s ile. Ben ed y k t s k ręcił ciało w p rawo , u s tawiając n ap as tn ik a międ zy s o b ą a mn ą, i ró wn o cześ n ie mach n ął k ik u tem ręk i jak maczu g ą. Trafił Gan elo n a w s k ro ń . Po tem u wo ln ił lewe ramię, ch wy cił g o za p as i cis n ął we mn ie. Od s k o czy łem, a o n p o d n ió s ł

miecz leżący tam, g d zie g o u p u ś cił, i zn ó w ru s zy ł d o atak u . Led wie miałem czas zau waży ć, że Gan elo n u p ad ł b ezwład n ie jak ieś d zies ięć k ro k ó w za mn ą. Od p aro wałem atak i zacząłem s ię co fać. Po zo s tała mi ju ż ty lk o jed n a s ztu czk a i s mu tn a my ś l, że g d y i o n a zawied zie, Amb er zo s tan ie p o zb awio n y s weg o p rawo witeg o wład cy . Tro ch ę tru d n iej jes t walczy ć z d o b ry m lewo ręczn y m p rzeciwn ik iem n iż z ró wn ie d o b ry m p rawo ręczn y m. To tak że d ziałało p rzeciwk o mn ie. M u s iałem jed n ak tro ch ę p o ek s p ery men to wać. By ło co ś , czeg o mu s iałem s ię d o wied zieć n iezależn ie o d ry zy k a. Zro b iłem d łu g i k ro k d o ty łu i n a mo men t zn alazłem s ię p o za jeg o zas ięg iem. Po tem wy ch y liłem s ię d o p rzo d u i zaatak o wałem. Ws zy s tk o b y ło d o k ład n ie wy liczo n e i b ard zo s zy b k ie. Nieo czek iwan y m rezu ltatem mo jej ak cji, a tak że — jes tem p ewien — s zczęś cia, b y ło to , że p rzed o s tałem s ię p rzez o s ło n ę, ch o ć n ie s ięg n ąłem celu . Gray s wan d ir zn alazł s ię wy s o k o p o n ad b lo k iem i zaciął Ben ed y k ta w u ch o . Zwo ln iło to jeg o ru ch y , ale b ez k o n s ek wen cji. J eżeli w o g ó le b y ł jak iś s k u tek , to ty lk o wzmo cn ien ie o b ro n y . Dalej atak o wałem, ale tam zwy czajn ie n ie b y ło żad n ej lu k i. Sk aleczen ie b y ło n iewielk ie, lecz k rew ciek ła p o u ch u i k ap ała w d ó ł, p o k ilk a k ro p el n araz. M o g ło b y to n awet ro zp ras zać, g d y b y m p o zwo lił s o b ie n a co ś więcej n iż o d n o to wan ie fak tu . A p o tem zro b iłem to , czeg o s ię b ałem, ale n ie miałem wy b o ru . Po zo s tawiłem maleń k ą lu k ę, ty lk o n a mo men t. Wied ziałem, że zaatak u je p rzez n ią, mierząc mi w s erce. Zro b ił to . Sp aro wałem w o s tatn iej ch wili. Nie lu b ię ws p o min ać, jak n iewiele wted y b rak o wało . Zn ó w zacząłem u s tęp o wać, o d d ając teren i wy co fu jąc s ię z zag ajn ik a. Paro wałem i o d s tęp o wałem; p rzes zed łem o b o k miejs ca, g d zie leżał Gan elo n , i co fn ąłem s ię jes zcze z p ięć metró w. Walczy łem d efen s y wn ie i o s tro żn ie. A p o tem d ałem Ben ed y k to wi k o lejn ą s zan s ę. Po s zed ł d o p rzo d u tak s amo jak p o p rzed n io i zn ó w u d ało mi s ię g o zatrzy mać. Po tem jes zcze b ard ziej wzmo cn ił s wo je atak i, s p y ch ając mn ie n a s am b rzeg czarn ej d ro g i. Zatrzy małem s ię tam i u s tęp o wałem, wo ln o p rzes u wając s ię d o wy b ran eg o p u n k tu . M u s iałem p o ws trzy mać g o jes zcze p rzez k ilk a ch wil. Wted y b ęd ę mó g ł to d o b rze ro zeg rać. To

b y ły

tru d n e

ch wile,

gdy

b ro n iłem

s ię

wś ciek le

i

jed n o cześ n ie

p rzy g o to wy wałem. Po tem o two rzy łem mu tak ą s amą lu k ę. Wied ziałem, że zaatak u je tak s amo jak p o p rzed n im razem. Od s tawiłem p rawą n o g ę w b o k i d o ty łu , za lewą. Wy p ro s to wałem s ię, tak jak o n . M in imaln ie ty lk o o d b iłem w b o k jeg o k lin g ę i o d s k o czy łem n a czarn ą d ro g ę, wy ciąg ając p rzed s ieb ie p rawe ramię, b y u n iemo żliwić zwarcie. Zro b ił to , n a co liczy łem. Zb ił mo ją k lin g ę i k ied y o p u ś ciłem ją d o k warty , zaatak o wał… … co s p o wo d o wało , że p rzes k o czy łem.

s tan ął

na

p as ie

czarn ej

trawy , n ad

k tó ry m

ja

Z p o czątk u n ie ś miałem n awet s p o jrzeć w d ó ł. Po p ro s tu n ie co fałem s ię, d ając ro ś lin o m s zan s ę. Trwało to ty lk o ch wilę. Ben ed y k t zro zu miał, co s ię d zieje, g d y ty lk o s p ró b o wał s ię p o ru s zy ć. Do s trzeg łem n a jeg o twarzy zd u mien ie, p o tem wy s iłek . Wied ziałem ju ż, że g o mam. Nie b y łem jed n ak p ewn y , czy trawa zd o ła u trzy mać g o d łu żej, więc n aty ch mias t zro b iłem, co trzeb a. Kro k w p rawo u s u n ął mn ie z zas ięg u jeg o miecza. Po d b ieg łem i p rzes k o czy łem p rzez trawę, p o za czarn ą d ro g ę. Pró b o wał s ię o d wró cić, ale źd źb ła o p lo tły mu n o g i aż d o k o lan . Zach wiał s ię, lecz s zy b k o o d zy s k ał ró wn o wag ę. Przes zed łem za n im n a jeg o p rawą s tro n ę. J ed n o p ro s te p ch n ięcie i b y łb y tru p em. Ale teraz n ie miałem żad n eg o p o wo d u , b y g o zab ijać. Sięg n ął ręk ą za p lecy , o d wró cił g ło wę i s k iero wał o s trze w mo ją s tro n ę. A p o tem zaczął u waln iać lewą n o g ę. Zro b iłem zwó d w p rawo , a g d y p ró b o wał g o o d p aro wać, waln ąłem p łazem Gray s wan d ira w ty ł g ło wy . To g o o s zo ło miło , mo g łem więc p o d ejś ć i lewą ręk ą wy p ro wad zić cio s w n erk i. Po ch y lił s ię lek k o , a ja zab lo k o wałem mu lewe ramię i zn ó w u d erzy łem z ty łu w s zy ję, ty m razem p ięś cią i zn aczn ie mo cn iej. Pad ł n iep rzy to mn y . Wy jąłem mu z ręk i miecz i o d rzu ciłem n a b o k . Pły n ąca z u ch a k rew k reś liła n a jeg o s zy i wzó r p rzy wo d zący n a my ś l k s ztałt jak ieg o ś eg zo ty czn eg o k o lczy k a. Od ło ży łem Gray s wan d ira, ch wy ciłem Ben ed y k ta p o d p ach y i ś ciąg n ąłem z czarn ej d ro g i. Trawy trzy mały mo cn o , lecz wy tęży łem ws zy s tk ie s iły i w k o ń cu mi s ię u d ało . Ty mczas em p o d n ió s ł s ię Gan elo n . Przy k u ś ty k ał d o mn ie i p o p atrzy ł n a Ben ed y k ta.

— Co to za czło wiek — p o wied ział. — Co to za czło wiek … Co z n im zro b imy ? — Na razie zan ies iemy d o wo zu — o d p arłem. — Weźmies z miecze? — J as n e. Po s zliś my d ro g ą. Ben ed y k t b y ł ciąg le n iep rzy to mn y — n a s zczęś cie, b o n ie miałem o ch o ty zn o wu g o b ić, d o p ó k i n ie b y ło p o trzeb y . Uło ży łem g o o b o k s p o reg o d rzewa n ied alek o wo zu . Gd y n ad s zed ł Gan elo n , s ch o wałem miecze d o p o ch ew i k azałem mu o d wiązać lin y z k ilk u s k rzy ń . Sam ty mczas em o b s zu k ałem Ben ed y k ta i zn alazłem to , co b y ło mi p o trzeb n e. Po tem p rzy wiązałem g o d o d rzewa. Gan elo n p rzy p ro wad ził jeg o k o n ia, k tó reg o u wiązałem d o jak ieg o ś k rzak a w p o b liżu . Tam też p o wies iłem miecz Ben ed y k ta. W k o ń cu ws p iąłem s ię n a k o zio ł. Gan elo n u s iad ł p rzy mn ie. — Ch ces z g o tak zwy czajn ie zo s tawić? — zap y tał. — Na razie — o d rzek łem. Ru s zy liś my . Nie o g ląd ałem s ię za s ieb ie, w p rzeciwień s twie d o Gan elo n a. — J es zcze s ię n ie ru s za — o zn ajmił. I d o d ał: — Nik t n ig d y tak mn ie n ie p o d n ió s ł i n ie rzu cił. I to jed n ą ręk ą. — Dlateg o k azałem ci czek ać p rzy wo zie i n ie walczy ć z n im, g d y b y m p rzeg rał. — Co s ię z n im teraz s tan ie? — Po s taram s ię, żeb y k to ś s ię n im zajął. — Ale n ic mu n ie b ęd zie? Po k ręciłem g ło wą. — To d o b rze. Przejech aliś my jes zcze ze trzy k ilo metry . Do p iero wted y zatrzy małem k o n ie i zs zed łem n a ziemię. — Nie d en erwu j s ię, co k o lwiek b y s ię d ziało — p o wied ziałem. — M u s zę załatwić p o mo c d la Ben ed y k ta. Zs zed łem z d ro g i i s tan ąłem w cien iu . Wy jąłem k o mp let Atu tó w, k tó re miał p rzy s o b ie Ben ed y k t, p rzerzu ciłem je, zn alazłem k artę Gerard a i wy jąłem ją z talii. Res ztę s ch o wałem d o wy ś ciełan eg o jed wab iem, in k ru s to wan eg o k o ś cią s ło n io wą d rewn ian eg o p u d ełk a, w k tó ry m je zn alazłem. Trzy małem p rzed s o b ą Atu t Gerard a i wp atry wałem s ię weń . Po p ewn y m czas ie o b raz s tał s ię ciep ły , realn y , jak b y ru ch o my . Po czu łem o b ecn o ś ć Gerard a. By ł w Amb erze. Szed ł u licą, k tó rą zn ałem. J es t b ard zo p o d o b n y d o mn ie, ty le że więk s zy

i ciężs zy . Nad al n o s i b ro d ę. Zatrzy mał s ię i wy trzes zczy ł o czy . — Co rwin ! — Tak , Gerard zie. Do b rze wy g ląd as z. — Two je o czy ! Ty wid zis z! — Tak , zn o wu wid zę. — Gd zie jes teś ? — Ch o d ź d o mn ie, to s am zo b aczy s z. Zes zty wn iał. — Nie jes tem p ewien , czy mo g ę to zro b ić, Co rwin ie. J es tem ak u rat b ard zo zajęty . — Ch o d zi o Ben ed y k ta — wy jaś n iłem. — J es teś jed y n y m czło wiek iem, k tó remu mo g ę zau fać n a ty le, b y p ro s ić o p o mo c d la n ieg o . — Ben ed y k t! Czy ma jak ieś k ło p o ty ? — Tak . — Więc d laczeg o s am mn ie n ie wezwał? — Nie mo że. Nie ma s wo b o d y ru ch ó w. — J ak ? Dlaczeg o ? — To zb y t d łu g a i s k o mp lik o wan a h is to ria, b y teraz ją o p o wiad ać. Uwierz mi, o n p o trzeb u je two jej p o mo cy , i to s zy b k o . Przy g ry zł zęb ami p as emk o wło s ó w z b ro d y . — I n ie mo żes z s am teg o załatwić? — Ab s o lu tn ie n ie. — I s ąd zis z, że ja mo g ę? — Wiem, że mo żes z. Po lu zo wał miecz w p o ch wie. — Nie ch ciałb y m cię p o s ąd zać o jak iś p o d s tęp , Co rwin ie. — Zap ewn iam cię, że to n ie p o d s tęp . M ając ty le czas u zo rg an izo wałb y m co ś b ard ziej s u b teln eg o , n ie s ąd zis z?

n a my ś len ie,

Wes tch n ął. Po tem k iwn ął g ło wą. — Do b rze. Id ę d o cieb ie. — No to ch o d ź. Przez ch wilę s tał n ieru ch o mo , a p o tem p o s tąp ił k ro k d o p rzo d u . Stan ął o b o k mn ie. Wy ciąg n ął ręk ę i p o ło ży ł mi d ło ń n a ramien iu .

— Co rwin ! — p o wied ział. — Cies zę s ię, że zn o wu mas z o czy . Od wró ciłem wzro k . — J a tak że. J a tak że… — Kto to jes t, tam k o ło wo zu ? — Przy jaciel. Nazy wa s ię Gan elo n . — Gd zie jes t Ben ed y k t? Co s ię s tało ? — Tam — s k in ąłem ręk ą. — J ak ieś trzy k ilo metry s tąd , k o ło d ro g i. J es t p rzy wiązan y d o d rzewa. J eg o k o ń s to i o b o k . — Więc czemu jes teś tu taj? — Uciek am. — Przed czy m? — Przed Ben ed y k tem. To właś n ie ja g o związałem. Zmars zczy ł b rwi. — Nie ro zu miem. Po trząs n ąłem g ło wą. — Nas tąp iło n iep o ro zu mien ie. Nie mo g łem mu wy tłu maczy ć. Walczy liś my . Ud erzy łem g o i s tracił p rzy to mn o ś ć. Po tem g o związałem. Nie mo g ę g o u wo ln ić, b o zn ó w s ię n a mn ie rzu ci. I n ie mo g ę g o tak zo s tawić. Co ś mo że mu s ię s tać, zan im s ię wy p lącze. Dlateg o wezwałem cieb ie. Pro s zę cię, id ź d o n ieg o , u wo ln ij i o d p ro wad ź d o d o mu . — A co ty b ęd zies z ro b ił w ty m czas ie? — Będ ę s tąd wiał n ajs zy b ciej, jak s ię d a, żeb y s ię zg u b ić w Cien iu . Wy ś wiad czy s z n am o b u p rzy s łu g ę, p o ws trzy mu jąc g o o d p o ś cig u . Nie ch cę s ię z n im b ić p o raz d ru g i. — Ro zu miem. Po wies z mi, co s ię s tało ? — Nie jes tem p ewien . Nazwał mn ie mo rd ercą. Daję ci s ło wo , że n ie zab iłem n ik o g o p rzez cały czas , g d y b y łem w Av alo n ie. Po wtó rz mu to , p ro s zę. Nie mam p o wo d ó w, b y cię o s zu k iwać, i p rzy s ięg am, że to p rawd a. J es t jes zcze jed n a s p rawa, k tó ra mo g ła g o ziry to wać. J eś li o n iej ws p o mn i, p o wied z mu , że mu s i p o leg ać n a wy jaś n ien iach Dary . — A o co ch o d zi? Wzru s zy łem ramio n ami. — Do wies z s ię, jeś li zaczn ie o ty m mó wić. J eżeli n ie, zap o mn ij o ws zy s tk im. — Dara, p o wiad as z?

— Tak . — Do b rze, zro b ię, o co p ro s is z. A teraz, czy mó g łb y ś mi p o wied zieć, jak u d ało ci s ię u ciec z Amb eru ? Uś miech n ąłem s ię. — Ak ad emick a ciek awo ś ć? Czy też o b awa, że p ewn eg o d n ia s am b ęd zies z mu s iał s k o rzy s tać z tej tras y ? Ro ześ miał s ię. — Tak a in fo rmacja mo że o k azać s ię b ard zo u ży teczn a. — Żału ję, d ro g i b racie, ale ś wiat jes zcze n ie jes t g o tó w d o p rzy jęcia tej wiary . Gd y b y m mu s iał k o mu ś p o wied zieć, p o wied ziałb y m właś n ie to b ie. W żad en s p o s ó b jed n ak ci s ię to n ie p rzy d a, p o d czas g d y zach o wan ie tajemn icy mo że mi jes zcze k ied y ś p o s łu ży ć. — In n y mi s ło wy , mas z p ry watn e wejś cie i wy jś cie z Amb eru . Co ty p lan u jes z, Co rwin ie? — A jak my ś lis z? — Od p o wied ź jes t o czy wis ta. Lecz ja ży wię w tej s p rawie d o ś ć mies zan e u czu cia. — Op o wies z mi o n ich ? Sk in ął ręk ą w s tro n ę wid o czn eg o z n as zeg o miejs ca o d cin k a czarn ej d ro g i. — To co ś s ięg a teraz d o s tó p Ko lv iru — p o wied ział. — Najró żn iejs ze g ro źn e s two ry d o cierają tą d ro g ą d o Amb eru . Bro n imy s ię i jak n a razie zaws ze zwy ciężamy . Lecz atak i s ą co raz n ieb ezp ieczn iejs ze i zd arzają s ię co raz częś ciej. Nie jes t to d o b ry czas n a wy k o n an ie tweg o ru ch u , Co rwin ie. — A mo że właś n ie n ajlep s zy — o d rzek łem. — M o że d la cieb ie. Ale n iek o n ieczn ie d la Amb eru . — J ak Ery k rad zi s o b ie z s y tu acją? — Należy cie. J ak p o wied ziałem, zaws ze zwy ciężamy . — Nie ch o d zi mi o te atak i, ale o cało ś ć p ro b lemu , o jeg o p rzy czy n ę. — Sam wy ru s zy łem czarn ą d ro g ą i d o tarłem d alek o . — I… ? — Nie zd o łałem d o jech ać d o k o ń ca. Wies z, że w miarę o d d alan ia s ię o d Amb eru Cien ie s tają s ię co raz d zik s ze i d ziwaczn iejs ze? — Tak . — … Aż s am u my s ł zwraca s ię k u s zaleń s twu ? — Tak .

— … A g d zieś p o za ty m ws zy s tk im leżą Dwo rce Ch ao s u ! Dro g a b ieg n ie d alej, Co rwin ie. J es tem p rzek o n an y , że d o ciera aż d o n ich . — Teg o s ię właś n ie o b awiałem. — Właś n ie d lateg o , czy cię p o p ieram, czy n ie, n ie zach ęcałb y m d o d ziałan ia w tak ich czas ach . Bezp ieczeń s two Amb eru jes t ważn iejs ze n iż ws zy s tk o in n e. — Ro zu miem. W tak im razie d als za d y s k u s ja jes t zb ęd n a. — A two je p lan y ? — Po n ieważ ich n ie zn as z, n ie ma s en s u cię in fo rmo wać, że s ię n ie zmien iły . Ale s ię n ie zmien iły . — Nie wiem, czy ży czy ć ci p o wo d zen ia, ale ży czę ci jak n ajlep iej. Cies zę s ię, że o d zy s k ałeś wzro k . — Uś cis n ął mi ręk ę. — Lep iej ju ż p ó jd ę p o Ben ed y k ta. J ak ro zu miem, n ie jes t zb y t p o ran io n y ? — Nie p rzeze mn ie. Ud erzy łem g o ty lk o p arę razy . Nie zap o mn ij p rzek azać wiad o mo ś ci. — Nie zap o mn ę. — I zab ierz g o z p o wro tem d o Av alo n u . — Sp ró b u ję. — Żeg n aj więc. Do zo b aczen ia, Gerard zie. — Do wid zen ia, Co rwin ie. Od wró cił s ię i o d s zed ł d ro g ą. Nim wró ciłem d o wo zu , zaczek ałem, aż zn ik n ie mi z o czu . Po tem d o ło ży łem jeg o Atu t d o p o zo s tały ch i p o d jąłem s wą p o d ró ż d o An twerp ii.

ROZDZIAŁ VIII Stałem n a s zczy cie wzg ó rza i p atrzy łem n a d o m. Do o k o ła ro s ły jak ieś k rzak i, więc n ie rzu całem s ię s p ecjaln ie w o czy . Nie wiem d o p rawd y , co s p o d ziewałem s ię zo b aczy ć. Wy p alo n ą s k o ru p ę? Samo ch ó d n a p o d jeźd zie? Ro d zin ę wy p o czy wającą w o g ro d o wy ch fo telach ?

Uzb ro jo n y ch s trażn ik ó w? Zau waży łem, że n a d ach u p rzy d ało b y s ię k ilk a n o wy ch d ach ó wek , a trawn ik ju ż d awn o p o wró cił d o n atu raln eg o s tan u . By łem zd ziwio n y , że wid ać ty lk o jed n o wy b ite o k n o , n a ty łach . A więc to miejs ce miało ro b ić wrażen ie o p u s zczo n eg o , p o my ś lałem. Ro zło ży łem n a ziemi k u rtk ę i u s iad łem. Zap aliłem p ap iero s a. Najb liżs ze d o my d zieliła o d e mn ie s p o ra o d leg ło ś ć. Do s tałem za d iamen ty p rawie s ied ems et ty s ięcy d o laró w, a d o b icie targ u zajęło n iemal p ó łto ra ty g o d n ia. Z An twerp ii p rzen ieś liś my s ię d o Bru k s eli. Sp ęd ziliś my k ilk a wieczo ró w w k lu b ie p rzy Ru e d e Ch ar et Pain , n im zn alazł mn ie czło wiek , k tó reg o p o trzeb o wałem. Arth u r b y ł tro ch ę zd ziwio n y zamó wien iem. Niewy s o k i s iwo wło s y mężczy zn a z n iewielk im wąs ik iem, o k s fo rd czy k i b y ły o ficer RAF-u , zaczął k ręcić g ło wą ju ż p o d wó ch min u tach ro zmo wy i s tale mi p rzery wał p y tan iami o s p o s ó b d o s tawy . Nie b y ł co p rawd a s ir Bas ilem Zah aro ffem, ale n ap rawd ę s ię p rzejmo wał, g d y ży czen ia k lien ta wy d awały s ię zan ad to zwario wan e. Nie lu b ił, b y co ś s ię p s u ło zaraz p o o d b io rze. Sąd ził ch y b a, że w jak iś s p o s ó b rzu tu je to n a jeg o o p in ię. Z teg o też p o wo d u b ard ziej n iż in n i p o mag ał p rzy ek s p ed y cji to waru . Przejął s ię mo imi p lan ami d o ty czący mi tran s p o rtu , p o n ieważ — jak mu s ię zd awało — n ie miałem żad n y ch . Przy teg o ty p u tran s ak cjach zwy k le jes t p o trzeb n e ś wiad ectwo k o ń co weg o u ży tk o wn ik a. W zas ad zie jes t to d o k u men t s twierd zający , że p ań s two X zamó wiło b ro ń , o k tó rą ch o d zi. Ko n ieczn y jes t d la u zy s k an ia zezwo len ia n a wy wó z z k raju p ro d u cen ta, k tó ry d zięk i temu mo że czu ć s ię u czciwy , n awet jeś li d o s tawa zaraz p o p rzek ro czen iu g ran icy zo s taje s k iero wan a d o k raju Y. Ab y u zy s k ać tak ie ś wiad ectwo , zazwy czaj k u p u je s ię p o mo c jak ieg o ś u rzęd n ik a amb as ad y p ań s twa X, n ajlep iej p o s iad ająceg o k rewn y ch lu b p rzy jació ł p o wiązan y ch z jeg o o jczy s ty m min is ters twem o b ro n y . Nie jes t to tan ie i n ie wątp ię, że Arth u r miał w g ło wie p ełn ą lis tę ak tu aln ie o b o wiązu jący ch cen . — Ale jak ch ce je p an p rzewieźć? — p y tał b ez p rzerwy . — J ak je p an p rzerzu ci tam, g d zie mają trafić? — To mo ja s p rawa — o d p o wiad ałem. — Po zwó l, że s am b ęd ę s ię o to martwił. On jed n ak ciąg le k ręcił g ło wą. — Nie o p łaca s ię w ten s p o s ó b ś cin ać zak rętó w, p u łk o wn ik u — p o wied ział (b y łem d la n ieg o p u łk o wn ik iem o d czas u n as zeg o p ierws zeg o s p o tk an ia k ilk an aś cie lat temu ; zres ztą n ie jes tem p ewien ). — Zu p ełn ie s ię n ie o p łaca. Pró b u je p an

zao s zczęd zić p arę d o laró w, a mo że p an s tracić cały ład u n ek i wp ak o wać s ię w p o ważn e k ło p o ty . M ó g łb y m to załatwić p rzez k tó reś z ty ch mło d y ch p ań s tw afry k ań s k ich , i to za całk iem ro zs ąd n ą… — Nie. Po p ro s tu załatw mi b ro ń . Po d czas tej ro zmo wy Gan elo n s ied ział p rzy n as , p o p ijając p iwo , ru d o b ro d y i jak zaws ze g ro źn ie wy g ląd ający , i p rzy tak iwał k ażd emu mo jemu s ło wu . Nie zn ał an g iels k ieg o , więc n ie miał p o jęcia, w jak im s tad iu m zn ajd u ją s ię n eg o cjacje, i zap ewn e n iewiele g o to o b ch o d ziło . Sto s o wał s ię jed n ak d o mo ich in s tru k cji i o d czas u d o czas u o d zy wał s ię d o mn ie w th ari. Zamien ialiś my w ty m języ k u k ilk a s łó w n a tematy o g ó ln e. Czy s ta p erwers ja. Bied n y s tary Arth u r b y ł n iezły m lin g wis tą i b ard zo ch ciał p o zn ać p rzezn aczen ie s p rzętu . Wid ziałem, jak za k ażd y m razem s tara s ię zid en ty fik o wać języ k , k tó ry m s ię p o s łu g u jemy . W k o ń cu zaczął k iwać g ło wą, jak b y mu s ię u d ało . Po ch wili d als zej ro zmo wy wy ciąg n ął s zy ję i o zn ajmił: — Czy tu ję g azety . J eg o g ru p ę s tać n a zab ezp ieczen ie to waru . By ło to d la mn ie p rawie warte p rzy jęcia p ro p o zy cji. — Nie — p o wied ziałem jed n ak . — Uwierz mi, g d y ty lk o je p rzejmę, te k arab in y zn ik n ą z p o wierzch n i Ziemi. — To n iezły n u mer — s twierd ził — zwłas zcza że jes zcze n ie wiad o mo , g d zie b ęd zie je p an o d b ierał. — To b ez zn aczen ia. — Pewn o ś ć s ieb ie jes t p ięk n ą rzeczą. Is tn ieje ró wn ież g łu p o ta… — Wzru s zy ł ramio n ami. — Niech b ęd zie, jak p an ch ce. To p ań s k a s p rawa. Po wied ziałem mu o amu n icji i wted y mu s iał n ab rać p ewn o ś ci, że p o s trad ałem zmy s ły . Po p ro s tu g ap ił s ię n a mn ie i n awet n ie k ręcił g ło wą. Do b re d zies ięć min u t trwało n amawian ie g o , b y ch o ciaż p o p atrzy ł n a s p ecy fik ację. Wted y d o p iero zaczął p o trząs ać g ło wą i mamro tać co ś n a temat s reb rn y ch k u l i n iep aln y ch s p ło n ek . Os tateczn y arg u men t — fo rs a — p rzek o n ał g o jed n ak , że załatwimy tę s p rawę p o mo jemu . Nie b ęd zie więk s zy ch p ro b lemó w z k arab in ami i ciężaró wk ami, s twierd ził, ale p rzek o n an ie p ro d u cen ta, ab y wy p ro d u k o wał mo ją amu n icję, mo że s p o ro k o s zto wać. Nie b y ł n awet p ewien , czy zd o ła zn aleźć tak ieg o , k tó ry b y s ię zg o d ził. M o je zap ewn ien ie, że k o s zty n ie g rają ro li, zd en erwo wało g o jes zcze b ard ziej. J eżeli mo g ę s o b ie p o zwo lić n a tę zwario wan ą ek s p ery men taln ą amu n icję, to ś wiad ectwo k o ń co weg o u ży tk o wn ik a b ęd zie s to s u n k o wo tan ie… Nie, p o wied ziałem mu . Po mo jemu , p rzy p o mn iałem.

Wes tch n ął i s zarp n ął k o n iec wąs ik a. Po tem p o k iwał g ło wą. Pro s zę b ard zo , n iech b ęd zie, jak s o b ie ży czę. Zd arł ze mn ie, o czy wiś cie. Po n ieważ ws zy s tk ie in n e k wes tie o mawiałem ro zs ąd n ie, u zn ał, że jeżeli n ie jes tem ch o ry u my s ło wo , to mu s zę mieć p o wiązan ia z jak imś b o g aty m frajerem. Na p ewn o in try g o wały g o o d g ałęzien ia tej tran s ak cji. Lecz n ajwy raźn iej p o s tan o wił n ie wty k ać n o s a w tak p o d ejrzan e p rzed s ięwzięcie. Go tó w b y ł wy k o rzy s tać k ażd ą s two rzo n ą p rzeze mn ie s p o s o b n o ś ć, b y wy p lątać s ię z całej s p rawy . Gd y ty lk o zn alazł lu d zi o d amu n icji — w Szwajcarii, jak s ię o k azało — o ch o czo s k o n tak to wał mn ie z n imi i u my ł ręce o d ws zy s tk ieg o z wy jątk iem p ien ięd zy . Na fałs zy wy ch p ap ierach wy ru s zy liś my więc z Gan elo n em d o Szwajcarii. On b y ł Niemcem, a ja Po rtu g alczy k iem. Nie o b ch o d ziło mn ie s p ecjaln ie, co s twierd zał mó j p as zp o rt, b y le b y ł d o b rze p o d ro b io n y , ale d la Gan elo n a zd ecy d o wałem s ię n a n iemieck i. J ak ieg o ś języ k a mu s iał s ię n au czy ć, a tam ws zęd zie b y ło p ełn o n iemieck ich tu ry s tó w. Uczy ł s ię zres ztą b ard zo s zy b k o . Każd emu p rawd ziwemu Niemco wi i k ażd emu Szwajcaro wi, k tó ry b y o to p y tał, k azałem mó wić, że wy ch o wy wał s ię w Irlan d ii. Sied zieliś my w Szwajcarii trzy ty g o d n ie, d o p ó k i n ie b y łem w p ełn i zad o wo lo n y z mo jej amu n icji. J ak p rzy p u s zczałem, w ty m Cien iu p ro s zek b y ł o b o jętn y . Op raco wałem jed n ak jeg o fo rmu łę i ty lk o to s ię liczy ło . Sreb ro o czy wiś cie k o s zto wało s p o ro . By łem mo że p rzes ad n ie o s tro żn y , s ą jed n ak w Amb erze is to ty , k tó re n ajłatwiej zab ić ty m metalem. A zres ztą czy ż mo że b y ć lep s zy p o cis k — p o za zło ty m — d la k ró la? Gd y b y m w k o ń cu zas trzelił Ery k a, n ie b y ło b y żad n eg o lèsemajesté. Daru jcie mi, b racia. Po tem zo s tawiłem Gan elo n a, żeb y s am s ię s o b ą zajął. Wp rawił s ię d o s wej ro li tu ry s ty w s ty lu g o d n y m Stan is ławs k ieg o . Od wio złem g o d o Wło ch , z b łęd n y m s p o jrzen iem i ap aratem fo to g raficzn y m n a s zy i, p o czy m p o leciałem z p o wro tem d o Stan ó w. Z p o wro tem? Tak . Op u s zczo n y b u d y n ek n a wzg ó rzu p rzez p rawie d zies ięć lat b y ł mo im d o mem. Tam właś n ie jech ałem, k ied y zep ch n ęło mn ie z d ro g i i zd arzy ł s ię wy p ad ek , b ęd ący p o czątk iem ws zy s tk ich p rzy s zły ch zd arzeń . Zaciąg n ąłem s ię p ap iero s em i p rzy jrzałem s ię d o mk o wi. Wted y n ie b y ł o p u s zczo n y . Zaws ze o n ieg o d b ałem. Sp łaciłem g o całk o wicie. Sześ ć p o k o i i g araż n a d wa s amo ch o d y w p rzy b u d ó wce. J ak ieś s ied em ak ró w — n iemal całe wzg ó rze. Na

o g ó ł mies zk ałem tu s am. Lu b iłem to . Wiele czas u s p ęd załem w ty ch k ątach , w mo im wars ztacie. Ciek awe, czy d rzewo ry t M o rieg o ciąg le jes zcze wis i w g ab in ecie? Nazy wał s ię Twarzą w twarz i p rzed s tawiał d wó ch wo jo wn ik ó w w ś mierteln y m s tarciu . M iło b y b y ło g o o d zy s k ać. Có ż, p ewn ie ju ż g o n ie ma. Pewn ie ws zy s tk o , czeg o n ie u k rad zio n o , zo s tało zlicy to wan e n a p o d atk i. Wy o b rażałem s o b ie, że tak właś n ie p o s tąp iły b y wład ze s tan u No wy J o rk . By łem zas k o czo n y , że s am d o m — p rzy n ajmn iej tak s ię zd awało — p o zo s tał n ie zamies zk an y . Przy g ląd ałem mu s ię, b y mieć p ewn o ś ć. Do d iab ła, n ie mu s iałem s ię s p ies zy ć. Nig d zie s ię n ie wy b ierałem. Z Gerard em s k o n tak to wałem s ię wk ró tce p o p rzy b y ciu d o Belg ii. Wo lałem p rzez p ewien czas n ie p ró b o wać ro zmó w z Ben ed y k tem. Bałem s ię, że w ten czy in n y s p o s ó b s p ró b u je mn ie zaatak o wać. Gerard p rzy g ląd ał mi s ię u ważn ie. By ł g d zieś w o twarty m teren ie, ch y b a s am. — Co rwin ? — zap y tał. — Tak … — Zg ad za s ię. Co z Ben ed y k tem? — Zn alazłem g o , tak jak mó wiłeś , i u wo ln iłem. Ch ciał d alej cię ś cig ać, ale p rzek o n ałem g o jak o ś , że min ęło ju ż s p o ro czas u , o d k ąd s ię z to b ą ro zs tałem. M ó wiłeś , że zo s tawiłeś g o n iep rzy to mn eg o , więc p o my ś lałem, że to n ajlep s zy s p o s ó b . Zres ztą jeg o k o ń b y ł b ard zo zmęczo n y . Wró ciliś my razem d o Av alo n u . Zo s tałem z n im d o p o g rzeb ó w, p o tem p o ży czy łem k o n ia. Teraz wracam d o Amb eru . — Po g rzeb ó w? J ak ich p o g rzeb ó w? Zn ó w to b ad awcze s p o jrzen ie. — Nap rawd ę n ie wies z? — Do lich a, g d y b y m wied ział, to b y m n ie p y tał! — J eg o s łu d zy . Kto ś ich p o mo rd o wał. On u waża, że to ty . — Nie — p o wied ziałem. — Nie. To ś mies zn e. Po co miałb y m zab ijać jeg o s łu żący ch ? Nie ro zu miem… — Zaraz p o s wo im p o wro cie zaczął ich s zu k ać, b o n ie zjawili s ię, b y g o p o witać. Zn alazł tru p y , a ty i twó j to warzy s z o d jech aliś cie. — Teraz wid zę, jak to wy g ląd ało — mru k n ąłem. — Gd zie b y ły ciała? — Zak o p an e, ale n iezb y t g łęb o k o , w mały m las k u za o g ro d em n a ty łach d o mu . Więc tak … Lep iej n ie ws p o min ać, że wied ziałem o ty m g ro b ie. — A jak o n s ąd zi, d laczeg o miałb y m zro b ić co ś tak ieg o ? — J es t zain try g o wan y . Teraz n awet b ard zo zain try g o wan y . Nie mó g ł zro zu mieć, d laczeg o g o n ie zab iłeś , g d y miałeś tak ą mo żliwo ś ć. I d laczeg o mn ie wezwałeś , k ied y

mo g łeś p o p ro s tu g o tam zo s tawić. — Teraz ro zu miem, d laczeg o w czas ie walk i n azwał mn ie mo rd ercą, ale… Czy p o wtó rzy łeś mu to , co ci p o wied ziałem… że n ie zab iłem n ik o g o ? — Tak . Najp ierw wzru s zy ł ty lk o ramio n ami. Uzn ał to za n o rmaln ą wy mó wk ę. Po wied ziałem mu , że mo im zd an iem mó wiłeś s zczerze i s am b y łeś zas k o czo n y . Sąd zę, że tro ch ę s ię p rzejął two im n aleg an iem, b y m mu to ws zy s tk o p o wtó rzy ł. Parę razy p y tał, czy ci u wierzy łem. — A u wierzy łeś ? Sp u ś cił wzro k . — Do lich a, Co rwin ie! W co p o win ien em wierzy ć? Ws zed łem w s am ś ro d ek tej h is to rii. I tak d łu g o s ię n ie wid zieliś my … Sp o jrzał mi w o czy . — J es t jes zcze co ś — p o wied ział. — O co ch o d zi? — Dlaczeg o właś n ie mn ie wezwałeś n a p o mo c? M iałeś p ełn ą talię, mo g łeś p rzy wo łać k o g o k o lwiek z n as . — Ch y b a żartu jes z — o ś wiad czy łem. — Nie. Ch cę, żeb y ś mi o d p o wied ział. — Pro s zę b ard zo . J es teś jed y n y m, k tó remu u fam. — I to ws zy s tk o ? — Nie. Ben ed y k t n ie ch ce, b y w Amb erze zn an o miejs ce jeg o p o b y tu . Ty i J u lian jes teś cie jed y n y mi, o k tó ry ch wiem n a p ewn o , że je zn ają. Nie lu b ię J u lian a i n ie u fam mu . No więc wezwałem cieb ie. — Sk ąd wied ziałeś , że J u lian i ja wiemy o Ben ed y k cie? — Po mó g ł wam, k ied y mieliś cie k ło p o ty n a czarn ej d ro d ze. Zajmo wał s ię wami, d o p ó k i n ie wró ciliś cie d o zd ro wia. Dara mi o ty m p o wied ziała. — Dara? A właś ciwie k im jes t ta Dara? — Siero ta, có rk a małżeń s twa, k tó re k ied y ś p raco wało d la Ben ed y k ta — wy jaś n iłem. — By ła tam, k ied y p rzy jech aliś cie z J u lian em. — A ty p o s łałeś jej b ran s o letk ę. Ws p o min ałeś też o n iej n a d ro d ze, k ied y mn ie p rzy wo łałeś . — Zg ad za s ię. A o co ch o d zi? — O n ic, ty lk o n ap rawd ę jej n ie p amiętam. Po wied z, d laczeg o wy jech ałeś tak n ag le? M u s is z p rzy zn ać, to wy g ląd ało , jak b y ś b y ł win ien .

— Tak — zg o d ziłem s ię. — By łem win ien … ale n ie mo rd ers twa. Przy b y łem d o Av alo n u , żeb y co ś zn aleźć. Do s tałem to i wy n io s łem s ię. Wid ziałeś wó z i wid ziałeś ład u n ek . Wy jech ałem, zan im wró cił Ben ed y k t, żeb y n ie o d p o wiad ać n a jeg o p y tan ia. Do d iab ła! Gd y b y m ch ciał p o p ro s tu u ciec, n ie ciąg n ąłb y m za s o b ą tej fu ry ! Po jech ałb y m k o n n o , s zy b k o i b ez o b ciążen ia. — A co b y ło w wo zie? — Nie p y taj — o d p arłem. — Nie ch ciałem tłu maczy ć Ben ed y k to wi i n ie ch cę mó wić to b ie. Och , p rzy p u s zczam, że o n s ię d o wie. Ale jeś li ju ż mu s i tak b y ć, to n ie b ęd ę mu u łatwiał. Zres ztą to n ieis to tn e. Po win ien wy s tarczy ć fak t, że p rzy jech ałem p o co ś i zd o b y łem to . Rzecz n ie ma tam s zczeg ó ln ej warto ś ci, ale n ab iera jej w in n y m miejs cu . Wy s tarczy ? — Tak — p rzy zn ał. — To ma jak iś s en s . — W tak im razie p o wied z mi jed n o : czy my ś lis z, że to ja ich zab iłem? — Nie — o d p arł. — Wierzę ci. — A co z Ben ed y k tem? Co o n s ąd zi? — Po ro zmawia, zan im zn ó w cię zaatak u je. Nie jes t ju ż całk iem p ewn y . Ty le wiem. — Do b rze. To ju ż jes t co ś . Dzięk i, Gerard zie. Od ch o d zę. Po ru s zy łem s ię, b y p rzerwać k o n tak t. — Ch wileczk ę, Co rwin ie! Zaczek aj! — O co ch o d zi? — J ak p rzejech ałeś czarn ą d ro g ę? Zn is zczy łeś ją n a o d cin k u , g d zie ją p rzek raczaliś cie. J ak to zro b iłeś ? — To Wzo rzec — wy jaś n iłem. — J eś li b ęd zies z k ied y ś miał p ro b lemy z czarn ą d ro g ą, zaatak u j Wzo rcem. Wies z, że czas em trzeb a g o s o b ie wy o b razić, k ied y Cień p rzes taje cię s łu ch ać i ws zy s tk o wariu je? — Tak . Pró b o wałem, ale to n ic n ie d ało . Ty lk o g ło wa mn ie ro zb o lała. Ta d ro g a n ie n ależy d o Cien ia. — I tak , i n ie — s twierd ziłem. — Wiem, czy m o n a jes t. Nie p ró b o wałeś d o s tateczn ie mo cn o . J a atak o wałem Wzo rcem tak , że g ło wa mało mi s ię n ie ro zp ad ła n a k awałk i, p rawie p rzes tałem wid zieć z b ó lu i n iemal zemd lałem. I wted y d ro g a ro zp ad ła s ię p rzed e mn ą. Nie b y ło to p rzy jemn e, ale o d n io s ło s k u tek . — Będ ę p amiętał — zap ewn ił. — Czy mas z zamiar p o ro zmawiać teraz z Ben ed y k tem? — Nie — o d p arłem. — On wie ju ż ws zy s tk o . Kied y s ię u s p o k o i, zaczn ie zes tawiać

z s o b ą fak ty . A n ie ch cę ry zy k o wać jes zcze jed n ej walk i. Teraz, k ied y p rzerwę, b ęd ę milczał p rzez d łu żs zy czas i b ęd ę s ię o p ierał ws zy s tk im p ró b o m s k o n tak to wan ia ze mn ą. — A co z Amb erem, Co rwin ie? Co z Amb erem? Sp u ś ciłem wzro k . — Nie wch o d ź mi w d ro g ę, k ied y wró cę, Gerard zie. Wierz mi, to n ie b ęd zie ró wn a walk a. — Co rwin ie… Czek aj. Ch cę cię p ro s ić, b y ś jes zcze raz to ro zważy ł. Nie u d erzaj teraz n a Amb er. J es t s k rajn ie o s łab io n y . — Przy k ro mi, Gerard zie, lecz jes tem p rzek o n an y , że p rzez o s tatn ie p ięć lat my ś lałem o tej s p rawie więcej n iż ws zy s cy p o zo s tali razem wzięci. — W tak im razie mn ie tak że jes t p rzy k ro . — Ch y b a b ęd zie lep iej, jak ju ż s o b ie p ó jd ę. Kiwn ął g ło wą. — Do wid zen ia, Co rwin ie. — Do wid zen ia, Gerard zie. Od czek ałem k ilk a g o d zin , aż s ło ń ce s k ry ło s ię za wzg ó rzem, zan u rzając d o m w p rzed wczes n y m p ó łmro k u . Zg as iłem p ap iero s a, ws tałem, s trzep n ąłem i zało ży łem k u rtk ę. W d o mu n ie d ziało s ię n ic. Za b ru d n y mi s zy b ami o k ien n ie d o s trzeg ałem żad n eg o ru ch u . Po wo li zacząłem s ch o d zić w d ó ł. M ies zk an ie Flo ry w Wes tch es ter zo s tało s p rzed an e k ilk a lat temu . Nie zas k o czy ło mn ie to , s p rawd ziłem z czy s tej ciek awo ś ci, s k o ro ju ż zn alazłem s ię w mieś cie. Raz n awet p rzejech ałem p o d jej o k n ami. Nie b y ło p o wo d ó w, b y n ad al p o zo s tawała w Cien iu -Ziemi. Wielo letn ia warta Flo ry d o b ieg ła s zczęś liweg o k o ń ca. Otrzy mała n ag ro d ę w Amb erze. By ć tak b lis k o n iej p rzez ty le lat i n awet n ie wied zieć o jej o b ecn o ś ci — to b y ło tro ch ę iry tu jące. Zas tan awiałem s ię, czy n ie s p ró b o wać k o n tak tu z Ran d o mem, ale p o s tan o wiłem teg o n ie ro b ić. Zy s k ałb y m n ajwy żej k ilk a in fo rmacji n a temat ak tu aln ej s y tu acji w Amb erze. Ows zem, ch ętn ie b y m s ię czeg o ś d o wied ział, ale n ie b y ło to k o n ieczn e. By łem mn iej więcej p ewien , że mo g ę mu u fać. W k o ń cu wiele wted y d la mn ie zro b ił. Nie z czy s teg o altru izmu , to p rawd a… ale p o s u n ął s ię d alej, n iż b y mu s iał. M in ęło jed n ak p ięć lat i wiele s ię w ty m czas ie wy d arzy ło . Zn ó w b y ł to lero wan y w Amb erze. No i miał teraz żo n ę. M o że ch ętn ie wzmo cn iłb y s wo ją p o zy cję… ? Nie wied ziałem teg o , zważy ws zy jed n ak n a mo żliwe zy s k i i s traty , u zn ałem, że lep iej zro b ię, jeś li

zaczek am i p o mó wię z n im o s o b iś cie, k ied y n as tęp n y m razem b ęd ę w mieś cie. Do trzy małem d an eg o Gerard o wi s ło wa i o p ierałem s ię ws zelk im p ró b o m k o n tak tu . Zd arzały s ię p rawie co d zien n ie w czas ie mo ich p ierws zy ch d wó ch ty g o d n i w Cien iu -Ziemi. M in ęło jed n ak jes zcze tro ch ę czas u i zo s tawili mn ie w s p o k o ju . Po có ż miałb y m d awać k o mu ś s wo b o d n y wg ląd w mo ją my ś lącą mas zy n erię? Nie, n ie, b racia. Dzięk u ję. Do tarłem n a ty ły d o mu , zn alazłem o k n o i wy tarłem je ręk awem. Ob s erwo wałem to miejs ce o d trzech d n i i wy d awało s ię mało p rawd o p o d o b n e, żeb y k to k o lwiek zn ajd o wał s ię w ś ro d k u . J ed n ak … Zajrzałem. By ł tam, o czy wiś cie, s tras zn y b ałag an i b rak o wało wielu mo ich rzeczy . Ale tro ch ę zo s tało . Sk ręciłem w p rawo i p o d s zed łem d o d rzwi. By ły zamk n ięte. Zach ich o tałem. Ob s zed łem p atio . Dziewiąta ceg ła o d ro g u , czwarta o d d o łu . Klu cz ciąg le tam leżał. Wy tarłem g o o k u rtk ę i wró ciłem d o d rzwi. Otwo rzy łem. Ws zęd zie zaleg ała ró wn a p o wło k a k u rzu , n aru s zo n a w k ilk u miejs cach . Tu i tam leżały k u b k i p o k awie, o p ak o wan ia p o k an ap k ach , a w k o min k u zes ch n ięty n a k amień h amb u rg er. Sp o ro d es zczó wk i wlało s ię d o ś ro d k a p rzewo d em k o min o wy m. Po d s zed łem i zamk n ąłem s zy b er. Fro n to we d rzwi miały wy łaman y zamek . Sp rawd ziłem — b y ły zab ite g wo źd ziami. Kto ś wy d rap ał s p ro ś n y ry s u n ek n a ś cian ie h allu . Po s zed łem d o k u ch n i. Tu taj b ałag an b y ł to taln y . Ws zy s tk o , co p o zo s tało p o s p ląd ro wan iu d o mu , leżało n a p o d ło d ze. Po k u ch en ce i lo d ó wce p o zo s tały jed y n ie ry s y w miejs cach , g d zie p rzep y ch an o je d o d rzwi. Po tem o b ejrzałem wars ztat. By ł całk o wicie o g o ło co n y . M ijając s y p ialn ię, ze zd ziwien iem zau waży łem s wo je łó żk o , wciąż n ie p o ś cielo n e, i d wa k o s zto wn e fo tele, jes zcze całe. Gab in et s p rawił mi p rzy jemn ą n ies p o d zian k ę. Śmieci i o d p ad k i p o k ry wały wp rawd zie b lat wielk ieg o b iu rk a, ale w k o ń cu zaws ze tak b y ło . Us iad łem i zap aliłem p ap iero s a. No có ż, p ewn ie b y ło zb y t d u że i ciężk ie, żeb y je wy n ieś ć. Ks iążk i w k o mp lecie s tały n a p ó łk ach . Nik t n ie k rad n ie k s iążek o p ró cz p rzy jació ł. A tam… Nie mo g łem u wierzy ć. Ws tałem i p o d s zed łem d o ś cian y , b y p rzy jrzeć s ię z b lis k a. Przep ięk n y d rzewo ry t Yo s h ito s h i M o rieg o wis iał tam, g d zie zaws ze, czy s ty , wy raźn y , eleg an ck i, p ełen g wałto wn o ś ci. Po my ś leć, że n ik t n ie wy n ió s ł meg o n ajcen n iejs zeg o n ab y tk u … Czy s ty ?

Przy jrzałem s ię d o k ład n iej. Przejech ałem p alcem p o o b rzeżu . Za czy s ty . Nie b y ło n a n im n awet ś lad u k u rzu i b ru d u , p o k ry wający ch ws zy s tk o in n e w ty m d o mu . Sp rawd ziłem, czy p o d o b razem n ie ma jak ich ś p rzewo d ó w; n ie zn alazłem żad n y ch , więc zd jąłem g o . Nie, ś cian a p o d n im n ie b y ła jaś n iejs za. By ła d o k ład n ie tak a s ama jak res zta. Od ło ży łem d zieło M o rieg o n a p arap et i wró ciłem za b iu rk o . By łem zd ziwio n y ; n iewątp liwie k to ś ch ciał, żeb y m s ię zd ziwił. Kto ś n ajwy raźn iej zab rał d rzewo ry t i zajął s ię n im — za co b y łem mu wd zięczn y — a p o tem zwró cił. I to całk iem n ied awn o . J ak g d y b y s p o d ziewał s ię meg o p o wro tu . To p o win n o b y ć wy s tarczający m p o wo d em d o n aty ch mias to wej u cieczk i. No n s en s ! J eżeli to p u łap k a, to ju ż s ię zatrzas n ęła. Wy jąłem z k ies zen i k u rtk i rewo lwer i wep ch n ąłem g o za p as ek . J a s am n ie wied ziałem, że tu wró cę. Zd ecy d o wałem s ię, b o miałem tro ch ę wo ln eg o czas u . Nie b y łem n awet p ewien , d laczeg o właś ciwie ch ciałem zn o wu zo b aczy ć to miejs ce. Rzecz b y ła zatem zap lan o wan a n a ws zelk i wy p ad ek , g d y b y m trafił zn o wu n a s tare ś mieci, b y zab rać jed y n ą rzecz wartą zab ran ia. Kto ś u zn ał, że trzeb a ją zach o wać i wy s tawić tak , b y m zwró cił n a to u wag ę. No d o b ra, zwró ciłem. Nik t mn ie jes zcze n ie n ap ad ł, więc ch y b a n ie ch o d ziło o zas ad zk ę. A zatem o co ? Wiad o mo ś ć. To b y ła jak aś wiad o mo ś ć. J ak a? Gd zie? I o d k o g o ? Najb ezp ieczn iejs zy m miejs cem w ty m d o mu p o win ien b y ć s ejf. O ile n ik t g o jes zcze n ie o b ro b ił. Otwo rzen ie g o n ie p rzek raczało mo żliwo ś ci mo jeg o ro d zeń s twa. Po d s zed łem d o ś cian y , o d s u n ąłem p o k ry wę, u s tawiłem właś ciwą k o mb in ację i o two rzy łem d rzwiczk i s tarą las k ą. Nic n ie wy b u ch ło . To d o b rze. Zres ztą n ie o czek iwałem wy b u ch u . W ś ro d k u n ie b y ło n ic warto ś cio weg o — p aręs et d o laró w g o tó wk ą, jak ieś u mo wy , rach u n k i, lis ty … I k o p erta. Czy s ta, b iała k o p erta leżąca n a s amy m wierzch u . Nie p amiętałem jej. Eleg an ck im ch arak terem wy p is an o n a n iej mo je imię. I to n ie d łu g o p is em. Zawierała lis t i k artę.

Bracie mój, Corwinie, b y ło tam n ap is an e, jeżeli czytasz ten list, to znaczy, że wciąż myślimy na tyle podobnie, bym w pewnej mierze potrafił przewidzieć twoje posunięcia. Dziękuję ci za wypożyczenie drzeworytu — według mnie jednej z dwóch możliwych przyczyn twojego powrotu do tego nędznego

Cienia. Niechętnie go zwracam, gdyż gusta także mamy podobne i od kilku lat zdobił on moją komnatę. Jego tematyka porusza we mnie jakąś znajomą strunę. Zwrot tego dzieła niech będzie dowodem mej dobrej woli i prośbą o uwagę. Jeśli chcę przekonać cię o czymkolwiek, muszę być z tobą szczery; nie będę więc prosił o wybaczenie tego, co zaszło między nami. Prawdę mówiąc, żałuję tylko jednego — że nie zabiłem cię, gdy miałem ku temu okazję. To własna próżność wystrychnęła mnie na dudka. Co prawda czas zdołał przywrócić ci wzrok, wątpię jednak, czy kiedykolwiek odmieni nasze wobec siebie uczucia. Twój list — „Wrócę" — leży teraz na moim biurku. Gdybym to ja go napisał, wróciłbym z całą pewnością, zrozumiałe więc, że oczekuję twego przybycia. A wiedząc, że nie jesteś głupcem, spodziewam się, że nie zjawisz się sam. W tym miejscu dzisiejsza duma zapłacić musi za dawną próżność. Chcę zawrzeć pokój, Corwinie, dla dobra kraju, nie dla mnie. Potężne siły regularnie wynurzają się z Cienia, by atakować Amber. Nie w pełni pojmuję ich naturę. Przeciwko tym siłom — najgroźniejszym ze wszystkich, jakie za mojej pamięci naruszały spokój Amberu — cała rodzina zjednoczyła się pod moim dowództwem. Chciałbym otrzymać twą pomoc w tej walce. Gdybyś odmówił, to proszę, zaniechaj na pewien czas inwazji. Jeśli zaś zechcesz pomóc, nie będę wymagał żadnego hołdu. Wystarczy, że na czas kryzysu uznasz mnie za przywódcę. Możesz oczekiwać swych normalnych przywilejów. Ważne jest, byś skontaktował się ze mną i na własne oczy przekonał o prawdziwości mych słów. Nie udało mi się osiągnąć ciebie poprzez twój Atut, załączam więc własny do twego użytku. Myśl, że mogę kłamać, nasuwa ci się zapewne, daję jednak słowo, że tak nie jest. — Eryk, lord Amberu.

Przeczy tałem lis t jes zcze raz i ro ześ miałem s ię. Có ż o n my ś lał, d o czeg o s łu żą k lątwy ? Nic z teg o , d ro g i b racie. To miło z two jej s tro n y , że w p o trzeb ie p o my ś lałeś o mn ie — i wierzę ci, o czy wiś cie, p rzecież ws zy s cy jes teś my lu d źmi h o n o ru — ale n as ze s p o tk an ie n as tąp i wted y , k ied y ja je zap lan u ję, n ie ty . Co d o Amb eru , to n atu raln ie martwi mn ie jeg o s y tu acja i zajmę s ię n ią — w s wo im czas ie i n a s wó j s p o s ó b . Po p ełn ias z b łąd , Ery k u , u ważając s ię za k o g o ś n iezb ęd n eg o . Cmen tarze p ełn e s ą lu d zi n iezas tąp io n y ch . Po czek am jed n ak , b y ci to p o wied zieć o s o b iś cie. Wep ch n ąłem lis t i Atu t d o k ies zen i k u rtk i. Zg n io tłem p ap iero s a w b ru d n ej p o p ieln iczce n a b iu rk u . Po tem wziąłem z s y p ialn i jak ąś p o wło czk ę i o win ąłem w n ią mo ich wo jo wn ik ó w. Ty m razem zaczek ają n a mn ie w b ezp ieczn iejs zy m miejs cu . Raz jes zcze o b s zed łem cały d o m. Zas tan awiałem s ię, p o co właś ciwie wró ciłem. M y ś lałem o lu d ziach , k tó ry ch zn ałem, g d y mies zk ałem tu taj, i o ty m, czy ws p o min ają mn ie czas em, czy martwili s ię, g d y zn ik n ąłem. Nig d y s ię teg o n ie d o wiem. Nad es zła n o c. Nieb o b y ło czy s te i p ierws ze g wiazd y ś wieciły jas n o , k ied y

wy s zed łem i zamk n ąłem za s o b ą d rzwi. Klu cz s ch o wałem n a miejs ce, za ceg łę p rzy p atio . Po tem ru s zy łem w g ó rę. Na s zczy cie o b ejrzałem s ię. Do m jak b y zmalał w ciemn o ś ci, s tał s ię cząs tk ą p u s tk i, n ib y rzu co n a n a p o b o cze p u s zk a p o p iwie. Zacząłem s ch o d zić d o miejs ca, g d zie zap ark o wałem wó z, żału jąc, że s p o jrzałem za s ieb ie.

ROZDZIAŁ IX Op u ś ciliś my z Gan elo n em Szwajcarię d wiema ciężaró wk ami, k tó ry mi p rzy jech aliś my z Belg ii. W mo jej b y ły k arab in y ; licząc p o p ięć k ilo g ramó w n a s ztu k ę, trzy s ta d awało jak ieś p ó łto rej to n y — całk iem n ieźle. Po załad o wan iu amu n icji zo s tało jes zcze mn ó s two miejs ca n a p aliwo i zap as y . Oczy wiś cie s k o rzy s taliś my ze s k ró tu p rzez Cień , b y u n ik n ąć lu d zi, k tó rzy czek ają n a g ran icach i tamu ją ru ch . Wy jech aliś my w ten s am s p o s ó b . J a p ro wad ziłem, b y — że tak p o wiem — o twierać d ro g ę. Pro wad ziłem n as p rzez k rain ę mro czn y ch wzg ó rz i ro zciąg n ięty ch wzd łu ż d ro g i wio s ek , g d zie mijaliś my jed y n ie wo zy k o n n e. Kied y n ieb o s tało s ię jas k rawo cy try n o we, zwierzęta p o ciąg o we zro b iły s ię p as ias te i u p ierzo n e. J ech aliś my d łu g ie g o d zin y . Trafiliś my w k o ń cu n a czarn ą d ro g ę, p rzez jak iś czas mk n ęliś my ró wn o leg le d o n iej, b y p o tem s k ręcić w in n ą s tro n ę. Nieb o n ie zmien iało s ię p rzez k ilk a p rzes k o k ó w, a teren s tap iał s ię i p rzek s ztałcał, o d g ó r d o ró wn in i z p o wro tem. Su n ęliś my wo ln o p o fataln y ch d ro g ach i ś lizg aliś my s ię p o n awierzch n iach tward y ch i g ład k ich jak s zk ło . Ws p in aliś my s ię n a g ó rs k ie zb o cza i p ełzliś my b rzeg iem ciemn eg o jak win o mo rza. Przeb ijaliś my s ię p rzez b u rze i mg ły . Pó ł d n ia trwało , zan im zn ó w ich zn alazłem — ich alb o Cień n a ty le p o d o b n y , b y n ie ro b iło to ró żn icy . Tak , ty ch s amy ch , k tó ry ch ju ż k ied y ś wy k o rzy s tałem. By li n is cy , mo cn o o wło s ien i, mieli b ard zo ciemn ą s k ó rę, d łu g ie s iek acze i wy s u wan e s zp o n y , ale tak że p alce d o n acis k an ia s p u s tó w. I czcili mn ie. By li zach wy cen i mo im p o wro tem. Nie miało zn aczen ia, że p ięć lat temu p o p ro wad ziłem n a ś mierć w o b cy m k raju ich n ajlep s zy ch mężczy zn . Nie k wes tio n u je s ię b o s k ich d ziałań — b o g ó w s ię

wielb i. By li ro zczaro wan i, że p o trzeb u ję ty lk o k ilk u s et n ajemn ik ó w. Ty s iące o ch o tn ik ó w mu s iałem o d p rawić z k witk iem. Nie p rzejmo wałem s ię s p ecjaln ie mo raln ą s tro n ą meg o p o s tęp o wan ia. M o żn a b y ło s p o jrzeć n a to ch o ćb y tak , że zatru d n iając o wy ch k ilk u s et, d b ałem, b y tamci n ie u mierali d aremn ie. Oczy wiś cie, ja n ie ro zu mo wałem w ten s p o s ó b . Po p ro s tu lu b ię czas em teg o ty p u s o fis ty k ę s to s o wan ą. Przy p u s zczam, że mo g łem tak że u zn ać ich za n ajemn ik ó w o p łacan y ch d u ch o wą mo n etą. Co za ró żn ica, czy walczy li za p ien iąd ze czy za wiarę? Kied y p o trzeb o wałem żo łn ierzy , mo g łem zd o b y ć i jed n o , i d ru g ie. Zres ztą ci ak u rat b y li b ezp ieczn i jak o jed y n i w o k o licy d y s p o n u jący b ro n ią p aln ą. Co p rawd a w ich o jczy źn ie mo ja amu n icja b y ła ciąg le b ezu ży teczn a, d lateg o k ilk a d n i mu s ieliś my mas zero wać p rzez Cień , n im zn aleźliś my k raj n a ty le p o d o b n y d o Amb eru , b y zaczęła d ziałać. Pro b lem p o leg ał n a ty m, że Cien ie p o d leg ają p rawu p rzy leg an ia p o d o b ień s tw, więc to miejs ce leżało n ap rawd ę b lis k o Amb eru . Niep o k o iłem s ię ty m p rzez cały czas ćwiczeń . By ło wp rawd zie mało p rawd o p o d o b n e, b y zab łąk ał s ię tu taj k tó ry ś z mo ich b raci, ale zd arzały s ię ju ż g o rs ze p rzy p ad k i. Ćwiczy liś my p rawie trzy ty g o d n ie, zan im u zn ałem, że jes teś my g o to wi. Wted y , o p ięk n y m, ś wieży m p o ran k u , zwin ęliś my o b ó z i ru s zy liś my w Cień — k o lu mn y żo łn ierzy za ciężaró wk ami. Kied y zb liży my s ię d o Amb eru , ich s iln ik i zg as n ą — ju ż teraz s p rawiały k ło p o ty — ale n a razie mo żn a je wy k o rzy s tać d o p rzerzu cen ia s p rzętu tak d alek o , jak ty lk o s ię d a. Ty m razem p o s tan o wiłem o s iąg n ąć s zczy t Ko lv iru o d p ó łn o cy , zamias t zn o wu s ztu rmo wać ś cian ę zwró co n ą k u mo rzu . Lu d zie zap o zn ali s ię z u k s ztałto wan iem teren u , wy zn aczy łem też i p rzećwiczy łem ro zlo k o wan ie o d d ziałó w. Zatrzy maliś my s ię k o ło p o łu d n ia, p o d jed liś my n ieźle i ru s zy liś my d alej, a Cien ie p rześ lizg iwały s ię wo k ó ł n as . Nieb o n ab rało ciemn ej, in ten s y wn ie n ieb ies k iej b arwy — to b y ło n ieb o Amb eru . Ziemia międ zy s k ałami b y ła czarn a, a trawa jas n o zielo n a. Liś cie d rzew i k rzewó w lś n iły wilg o cią, czy s te p o wietrze p ach n iało s ło d k o . Przed wieczo rem wes zliś my międ zy p o tężn e d rzewa n a s k raju Ard en u . Wy s tawiliś my s iln e warty i ro zb iliś my o b ó z. Gan elo n , u b ran y teraz w mu n d u r k o lo ru k h ak i i b eret, d łu g o w n o c s ied ział ze mn ą n ad map ami, k tó re k reś liłem. Od g ó r d zieliło n as jes zcze s ześ ćd zies iąt k ilo metró w. Ciężaró wk i o d mó wiły p o s łu s zeń s twa n as tęp n eg o p o p o łu d n ia. Przes zły p rzez ciąg p rzek s ztałceń , g as ły co ch wila, aż wres zcie s iln ik i n ie ch ciały więcej zap alić. Zep ch n ęliś my je d o wąwo zu , mas k u jąc n acięty mi g ałęziami. Amu n icję i res ztę

zap as ó w ro zd zieliliś my międ zy lu d zi i ru s zy liś my d alej. Zes zliś my ty lk o z d ro g i i mas zero waliś my p rzez las . Do b rze zn ałem teren , więc n ie b y ło to tru d n e. Temp o o czy wiś cie zmalało , lecz wraz z n im tak że s zan s e n a s p o tk an ie k tó reg o ś z p atro li J u lian a. Drzewa b y ły wy s o k ie, g d y ż wk ro czy liś my ju ż d o właś ciweg o Las u Ard eń s k ieg o ; s zy b k o p rzy p o min ałem s o b ie s zczeg ó ły to p o g rafii. Teg o d n ia n ie n ap o tk aliś my żad n y ch is to t g ro źn iejs zy ch o d lis ó w, s aren , k ró lik ó w i wiewió rek . Zap ach ty ch miejs c, ich zieleń , b rąz i zło to o ży wiały w p amięci ws p o mn ien ia s zczęś liwy ch d n i. Po d wieczó r ws p iąłem s ię n a o lb rzy mie d rzewo i zd o łałem d o s trzec n a h o ry zo n cie łań cu ch g ó rs k i, g d zie wzn o s ił s ię Ko lv ir. Nad s zczy tami s zalała b u rza i ch mu ry s k ry wały wy żs ze p artie. Nas tęp n eg o d n ia w p o łu d n ie wp ad liś my n a jed en z p atro li J u lian a. Nap rawd ę n ie wiem, k to k o g o zas k o czy ł i k to b y ł b ard ziej zas k o czo n y . Strzelan in a wy b u ch ła n iemal n aty ch mias t. Do zach ry p n ięcia mu s iałem k rzy czeć, b y p rzerwan o o g ień , g d y ż zd awało s ię, że ws zy s cy marzą wy łączn ie o wy p ró b o wan iu b ro n i n a ży wy ch celach . Patro l n ie b y ł zb y t liczn y — p ó łto ra tu zin a lu d zi — i wy b iliś my ws zy s tk ich . M y mieliś my ty lk o jed n eg o lek k o ran n eg o — jed en z n as zy ch p o s trzelił d ru g ieg o , czy też ten d ru g i s am s ię p o s trzelił — n ie u d ało mi s ię teg o wy jaś n ić. Od d aliliś my s ię p o s p ies zn ie, p o n ieważ n aro b iliś my s p o ro h ałas u , a n ie b y łem p ewien , czy w o k o licy n ie ma in n y ch o d d ziałó w. Do wieczo ra p rzeb y liś my s p o rą o d leg ło ś ć i zn aleźliś my s ię d o ś ć wy s o k o . Gd y n ic n ie p rzes łan iało p o la wid zen ia, mo g liś my zo b aczy ć g ó ry ; wo k ó ł s zczy tó w wciąż k łęb iły s ię ch mu ry b u rzo we. Po d n iecen i p o ty czk ą żo łn ierze zas y p iali z tru d em. Nas tęp n eg o d n ia d o tarliś my d o p o d n ó ża g ó r, u n ik ając p o d ro d ze s p o tk an ia z d wo ma p atro lami. J es zcze p o zmro k u s zliś my n ap rzó d , b y o s iąg n ąć zap lan o wan y p u n k t. Zatrzy maliś my s ię o jak iś k ilo metr wy żej n iż p o p rzed n iej n o cy . Ch mu ry zak ry wały n ieb o ; n ie p ad ało , ch o ć w p o wietrzu czu ło s ię n ap ięcie, jak ie zwy k le zap o wiad a b u rzę. Tej n o cy n ie s p ałem d o b rze. Śn iłem o p ło n ącej k o ciej g ło wie i o Lo rrain e. Wy ru s zy liś my ran k iem. Nieb o b y ło s zare, a ja b ezlito ś n ie p o g an iałem lu d zi — ciąg le p o d g ó rę. Sły s zeliś my d alek ie g rzmo ty ; atmo s fera b y ła n aład o wan a elek try czn o ś cią. Tu ż p rzed p o łu d n iem, g d y p ro wad ziłem o d d ział k ręty m s zlak iem międ zy s k ałami, u s ły s załem z ty łu k rzy k , a p o tem k ilk a s trzałó w. Po b ieg łem tam n aty ch mias t. Kilk u lu d zi, wś ró d n ich Gan elo n , p rzy g ląd ało s ię czemu ś leżącemu n a ziemi. Ro zmawiali cich o . Przep ch n ąłem s ię międ zy n imi.

Tru d n o b y ło u wierzy ć. Nig d y za mej p amięci n ie wid zian o żad n ej z n ich tak b lis k o Amb eru . Cztery metry d łu g o ś ci, o h y d n a p aro d ia lu d zk iej twarzy n a lwich b ark ach , o rle s k rzy d ła zło żo n e n a p o k rwawio n y ch teraz b o k ach , d rg ający jes zcze o g o n jak u s k o rp io n a. Na wy s p ach d alek o n a p o łu d n iu wid ziałem ju ż raz man tico rę, p rzerażającą b es tię, mies zczącą s ię w czo łó wce mo jej czarn ej lis ty . — Ro zerwał Ralla n a p ó ł… ro zerwał Ralla n a p ó ł — b ełk o tał jed en z lu d zi. Dwad zieś cia k ro k ó w d alej zo b aczy łem to , co zo s tało z Ralla. Przy k ry liś my g o b rezen tem i p rzy cis n ęliś my k amien iami; to n ap rawd ę ws zy s tk o , co mo żn a b y ło zro b ić. Ale całe zajś cie n a n o wo ro zb u d ziło czu jn o ś ć u ś p io n ą p o p rzed n im łatwy m zwy cięs twem. Os tro żn ie i w cis zy ru s zy liś my w d als zą d ro g ę. — Niezły p o twó r — mru k n ął Gan elo n . — Czy jes t tak in telig en tn y jak czło wiek ? — Nap rawd ę n ie wiem. — M am jak ieś d ziwn e, d en erwu jące p rzeczu cie, Co rwin ie. J ak b y miało s ię s tać co ś s tras zn eg o . Nie wiem, jak to wy razić. — Wiem, o co ci ch o d zi. — Ty też to czu jes z? — Tak . Po k iwał g ło wą. — M o że to ta p o g o d a — p o wied ziałem. Kiwn ął g ło wą jes zcze raz, wo ln iej. Wch o d ziliś my wciąż wy żej, a n ieb o ciemn iało i g rzmo ty n ie cich ły n awet n a ch wilę. Na zach o d zie b ły s k ało , wiatr d mu ch ał co raz mo cn iej. Og ro mn e mas y ch mu r k łęb iły s ię n ad s zczy tami, a wo k ó ł k rąży ły czarn e p tas ie k s ztałty . Sp o tk aliś my jes zcze jed n ą man tico rę, ale załatwiliś my ją s zy b k o i b ez s trat. A jak ąś g o d zin ę p ó źn iej zaatak o wało n as s tad o wielk ich p tak ó w o o s try ch jak b rzy twy d zio b ach . Przep ęd ziliś my je, lecz b y łem co raz b ard ziej n ies p o k o jn y . Ws p in aliś my s ię w g ó rę, w k ażd ej ch wili o czek u jąc b u rzy . Pręd k o ś ć wiatru wzro s ła. By ło ciemn o , ch o ć wied ziałem, że s ło ń ce jes zcze n ie zas zło . Po jawiła s ię mg ła — zb liżaliś my s ię d o ch mu r. Sk ały b y ły ś lis k ie, a wilg o ć p rzen ik ała n a ws k ro ś . Ch ętn ie o g ło s iłb y m p o s tó j, ale d o Ko lv iru b y ło jes zcze d alek o i wo lałem u n ik n ąć p ro b lemó w z ży wn o ś cią, k tó rej zap as y b y ły ś ciś le wy liczo n e. Przes zliś my jes zcze p ięć k ilo metró w i k ilk as et metró w w g ó rę, zan im mu s ieliś my s ię zatrzy mać. Zap ad ła całk o wita ciemn o ś ć i ty lk o b ły s k awice d awały tro ch ę ś wiatła.

Szero k im k ręg iem ro zło ży liś my s ię n a n ag im s k aln y m zb o czu , wy s tawiając warty ze ws zy s tk ich s tro n . Grzmo ty h u czały n ib y werb le, a temp eratu ra s p ad ała. Gd y b y m n awet zezwo lił n a o g n is k a, to i tak n ie b y ło n ic, co mo żn a b y s p alić. Przy g o to waliś my s ię n a zimn ą, ciemn ą i wilg o tn ą n o c. M an tico ry zaatak o wały k ilk a g o d zin p ó źn iej, n ag le i cich o . Zg in ęło s ied miu lu d zi, zab iliś my s zes n aś cie b es tii. Nie mam p o jęcia, ilu u d ało s ię u ciec. Op atru jąc s we ran y , p rzek lin ałem Ery k a i zas tan awiałem s ię, z jak ieg o Cien ia ś ciąg n ął te p o two ry . Po d czas teg o , co n as tąp iło zamias t p o ran k a, p rzes zliś my jak ieś o s iem k ilo metró w w s tro n ę Ko lv iru , p o czy m o d b iliś my n a zach ó d . By ła to jed n a z trzech mo żliwy ch tras i zaws ze u ważałem ją za n ajlep s zą d o p rzep ro wad zen ia atak u . Ptak i n ęk ały n as n ad al. Nad laty wały w więk s zej liczb ie i b y ły b ard ziej u p arte. Wy s tarczy ło jed n ak zas trzelić k ilk a, b y p rzep ło s zy ć całe s tad o . Ok rąży liś my wielk ie u rwis k o . Nas za d ro g a wio d ła d alej, w g ó rę, p o p rzez b ły s k awice i mg łę, aż n ag le ro zto czy ła s ię p rzed n ami p an o rama d zies iątk ó w k ilo metró w Do lin y Garn ath , k tó rą mijaliś my p o p rawej. Zarząd ziłem p o s tó j i p o s zed łem s ię ro zejrzeć. Kied y o s tatn io wid ziałem tę p ięk n ą n ieg d y ś d o lin ę, b y ła d zik im p u s tk o wiem. Teraz wy g ląd ała jes zcze g o rzej. Czarn a d ro g a p rzecin ała ją, d o b ieg ała d o s amy ch s tó p Ko lv iru i tam s ię k o ń czy ła. W d o lin ie wrzała b itwa. Kawaleria n acierała i o d s k ak iwała. Szereg i p ies zy ch żo łn ierzy s zły n ap rzó d , ś cierały s ię i wy co fy wały . Bły s k awice u d erzały b ez p rzerwy , a czarn e p tak i k rąży ły wś ró d n ich jak zwęg lo n e s trzęp y n a wietrze. Nib y lo d o waty d y wan ws zęd zie zaleg ała wilg o ć. Grzmo ty o d b ijały s ię ech em o d s zczy tó w, a ja o s zo ło mio n y p atrzy łem n a to czącą s ię w d o le b itwę. Od leg ło ś ć b y ła zb y t wielk a, b y m mó g ł ro zp o zn ać walczący ch . Z p o czątk u zd awało mi s ię, że k to ś p ró b u je d o k o n ać teg o , co ja zap lan o wałem, że mo że Bley s p rzeży ł i p o wró cił z n o wą armią. Lecz n ie. Ci p rzy b y wali z zach o d u , czarn ą d ro g ą. Teraz wid ziałem wy raźn ie, że to im to warzy s zy ły p tak i, a tak że s k aczące b es tie — an i lu d zie, an i k o n ie. By ć mo że man tico ry . Szli, a b ły s k awice u d erzały w n ich , ro zp ras zając, p aląc, zab ijając… Zau waży łem, że n ig d y n ie trafiały w o b ro ń có w, i p o my ś lałem, że Ery k u zy s k ał p ewn ą k o n tro lę n ad u rząd zen iem zn an y m jak o Klejn o t Ws zech mo cy , k tó ry m tato zmu s zał d o p o s łu s zeń s twa p o g o d ę w Amb erze. Pięć lat temu Ery k z n iezły m rezu ltatem u ży ł g o p rzeciwk o n am.

A więc s iły z Cien ia, o k tó ry ch s ły s załem tak wiele, b y ły p o tężn iejs ze, n iż s ąd ziłem. Wy o b rażałem s o b ie jak ieś d ro b n e s tarcia, ale n ie zażartą b itwę u s tó p Ko lv iru . Sp o jrzałem w d ó ł, p ró b u jąc d o s trzec jak ieś p o ru s zen ia wś ró d czern i. Dro g a ro iła s ię n iemal o d ciąg n ący ch wo js k . Gan elo n zb liży ł s ię i s tan ął o b o k mn ie. Nie o d zy wał s ię. Nie ch ciałem, b y mn ie p y tał, ale n ie p o trafiłb y m teg o p o wied zieć in aczej, n iż o d p o wiad ając. — Co teraz, Co rwin ie? — M u s imy p rzy s p ies zy ć mars z — p o wied ziałem. — Ch cę b y ć w Amb erze d ziś wieczo rem. Ru s zy liś my . Przez jak iś czas d ro g a b y ła łatwiejs za. To p o mag ało . Bu rza b ez d es zczu trwała n ad al, b ły s k awice i g ro my b y ły co raz b ard ziej jas k rawe, co raz g ło ś n iejs ze. Szliś my w p ó łmro k u . Gd y o s iąg n ęliś my miejs ce, k tó re wy d awało s ię b ezp ieczn e — mn iej n iż p ięć k ilo metró w o d g ran ic Amb eru — k azałem s ię zatrzy mać n a o d p o czy n ek i o s tatn i p o s iłek . M u s ieliś my k rzy czeć, b y s ię u s ły s zeć, więc n ie mo g łem p rzemó wić d o lu d zi. Przek azałem ty lk o , że jes teś my ju ż b lis k o i żeb y b y li g o to wi. On i wy p o czy wali, a ja wziąłem s wo ją rację i p o s zed łem n a zwiad y . Przes zed łem mo że k ilo metr, ws p iąłem s ię n a s tro my s to k i zatrzy małem n a g ran i. Na zb o czu n ap rzeciw mn ie trwała b itwa. Przy g ląd ałem s ię z u k ry cia. Siły Amb eru p o ty k ały s ię z d u ży m o d d ziałem n ap as tn ik ó w, k tó rzy p rzes zli tęd y p rzed n ami alb o trafili tam w in n y s p o s ó b . Po d ejrzewałem to d ru g ie, g d y ż n ie zau waży liś my ś lad ó w n ied awn eg o p rzemars zu . To s tarcie tłu maczy ło też, d laczeg o s p rzy jało n am s zczęś cie i n ie s p o tk aliś my p o d ro d ze żad n y ch p atro li. Przy s u n ąłem s ię b liżej. Atak u jący mo g li wp rawd zie p o s łu ży ć s ię jed n ą z d wó ch p o zo s tały ch tras , lecz co raz więcej p rzemawiało p rzeciw temu . Wciąż s ię p o jawiali, a wid o k ro b ił ty m g ro źn iejs ze wrażen ie, że p rzy b y wali d ro g ą p o wietrzn ą, o d zach o d u , jak ch mu ry n ies io n y ch wiatrem liś ci. Siły p o wietrzn e, k tó re o b s erwo wałem z d alek a, s k ład ały s ię n ie ty lk o z wo jo wn iczy ch p tak ó w. Nap as tn icy p rzy b y wali n a s k rzy d laty ch , d wu n o żn y ch , p o d o b n y ch d o s mo k ó w s two rach , k tó ry ch n ajb liżs zy m zn an y m mi o d p o wied n ik iem b y łab y h erald y czn a b es tia — wy v ern . Nig d y d o tąd n ie wid ziałem ży weg o wy v ern a, ale też n ig d y n ie czu łem s p ecjaln ej ch ęci, b y g o s zu k ać. M ięd zy o b ro ń cami b y ło s p o ro łu czn ik ó w, k tó rzy zb ierali k rwawe żn iwo wś ró d

n ap as tn ik ó w w p o wietrzu . Wy b u ch ały międ zy n imi wiry p iek ieln eg o o g n ia, g d y p io ru n y , b ły s k ając i p aląc, s trącały wro g ó w, s p o p ielo n y ch , n a ziemię. Wciąż jed n ak p o jawiali s ię n o wi i ląd o wali, b y i b es tie, i jeźd źcy mo g li włączy ć s ię d o walk i. Ro zejrzałem s ię i d o s trzeg łem w cen tru m n ajwięk s zej g ru p y o b ro ń có w, o k o p an ej u s tó p u rwis k a, p u ls u jący b las k Klejn o tu Ws zech mo cy . Przy g ląd ałem s ię, k o n cen tru jąc u wag ę n a czło wiek u , k tó ry n o s ił Klejn o t. Tak , n ie mo g ło b y ć wątp liwo ś ci. To b y ł Ery k . Po ło ży łem s ię n a b rzu ch u i p rzeczo łg ałem jes zcze d alej. Przy wó d ca n ajb liżs zeg o o d d ziału o b ro ń có w jed n y m cio s em miecza o d ciął g ło wę ląd u jącemu wy v ern o wi, p o tem ch wy cił lewą ręk ą jeźd źca i cis n ął n im n a d zies ięć metró w, p o za k rawęd ź p rzep aś ci. Gd y s ię o d wró cił, b y wy d ać jak iś ro zk az, p o zn ałem Gerard a. J ak s ię zd awało , p ro wad ził ze s k rzy d ła u d erzen ie n a n ap as tn ik ó w atak u jący ch g ru p ę p o d u rwis k iem. Po p rzeciwn ej s tro n ie p o d o b n y o d d ział żo łn ierzy p rzep ro wad zał an alo g iczn y man ewr. J es zcze jed en z mo ich b raci? Zas tan awiałem s ię, jak d łu g o ju ż to czy ła s ię b itwa, ta w d o lin ie i ta tu taj, n a g ó rze. Ch y b a d o ś ć d łu g o , jeżeli s ąd zić p o czas ie trwan ia tej n iezwy k łej b u rzy . Przes u n ąłem s ię w p rawo i s p o jrzałem w s tro n ę zach o d u . Walk a w d o lin ie wrzała n ad al z n ie s łab n ącą s iłą. Z d alek a n ie s p o s ó b b y ło ro zp o zn ać, k to jes t k im, a ty m b ard ziej, k to zwy cięża. Wid ziałem jed n ak , że n ie p rzy b y wają ju ż n o we p o s iłk i, b y ws p o mag ać atak u jący ch . Nie wied ziałem, co p o win ien em ro b ić. Nie mo g łem p rzecież zaatak o wać Ery k a, zaan g ażo wan eg o teraz w ak cję o k lu czo wy m zn aczen iu d la o b ro n y s ameg o Amb eru . Po czek ać, a p o tem p o zb ierać to , co zo s tan ie — wy d awało s ię n ajro zs ąd n iejs zy m wy jś ciem. J u ż jed n ak czu łem, jak wg ry zają s ię w tę id eę zęb y zwątp ien ia. Nawet b ez p o s iłk ó w d la atak u jący ch rezu ltat b itwy wcale n ie b y ł p ewn y . Najeźd źcy b y li liczn i i s iln i, a n ie wied ziałem n awet, co mo że mieć w o d wo d zie Ery k . W tej ch wili tru d n o p rzewid zieć, czy warto s tawiać n a Amb er. J eżeli Ery k p rzeg ra, s am b ęd ę mu s iał zająć s ię n ap as tn ik ami, i to p o zmarn o wan iu zn aczn ej częś ci rezerw s iły lu d zk iej. Gd y b y ś my teraz b ez zwło k i włączy li s ię d o b itwy z b ro n ią au to maty czn ą, to n ie miałem wątp liwo ś ci, że s zy b k o zg n ieciemy jeźd źcó w n a wy v ern ach . W d o lin ie mu s i b y ć p rzy n ajmn iej jed en z mo ich b raci, więc mo żn a b y u s tawić p rzejś cie p rzez Atu ty d la częś ci n as zy ch żo łn ierzy . Strzelcy b y lib y z p ewn o ś cią p rzy k rą n ies p o d zian k ą d la ty ch , k tó rzy atak o wali tam n a d o le. Po wró ciłem d o o b s erwacji ro zg ry wająceg o s ię b liżej mn ie s tarcia. Nie, n ie d ziało

s ię tam za d o b rze. Zas tan awiałem s ię, jak ie b ęd ą rezu ltaty mo jej in terwen cji. Na p ewn o Ery k zn ajd zie s ię w tak im p o ło żen iu , że n ie b ęd zie mó g ł zwró cić s ię p rzeciwk o mn ie. Op ró cz ws p ó łczu cia zy s k an eg o p rzez wzg ląd n a to , co z jeg o ro zk azu p rzes zed łem, zd o b ęd ę też p o d ziw, wy ciąg ając z o g n ia jeg o k as ztan y . A o n , wd zięczn y za o k azan ą p o mo c, n a p ewn o n ie b ęd zie zach wy co n y o g ó ln ą s y mp atią d la mn ie. Zn o wu zn ajd ę s ię w Amb erze, ty m razem w o to czen iu ś mierteln ie g ro źn ej o ch ro n y o s o b is tej i p o p ierający ch mn ie tłu mó w. In teres u jąca my ś l. Tak , to p o win n o mi zap ewn ić g ład s zą d ro g ę d o tro n u , n iż p lan o wan y fro n taln y atak zak o ń czo n y k ró lo b ó js twem. Tak . Uś miech n ąłem s ię. M iałem zo s tać b o h aterem. M u s zę jed n ak p rzy zn ać s ię d o o d ro b in y p rzy zwo ito ś ci. Gd y b y mó j wy b ó r o g ran iczo n y b y ł jed y n ie d o Amb eru z Ery k iem n a tro n ie i Amb eru p o b iteg o , to mo ja d ecy zja b y łab y z p ewn o ś cią tak a s ama — atak o wać! Sp rawy n ie s zły n a ty le d o b rze, żeb y b y ć czeg o k o lwiek p ewn y m. Wp rawd zie zwy cięs two d ziałało b y n a mo ją k o rzy ś ć, to jed n ak o wa k o rzy ś ć n ie b y łab y w o s tateczn y m ro zrach u n k u aż tak is to tn a. Nie zd o łałb y m tak cię n ien awid zić, Ery k u , b y m Amb eru n ie k o ch ał b ard ziej. Wy co fałem s ię i p o b ieg łem zb o czem w d ó ł, a ś wiatło b ły s k awic rzu cało we ws zy s tk ie s tro n y mó j cień . Zatrzy małem s ię n a s k raju n as zeg o o b o zo wis k a. Na d ru g im k o ń cu Gan elo n k rzy czał co ś d o s amo tn eg o jeźd źca. Ro zp o zn ałem k o n ia. Zb liży łem s ię. Na d an y zn ak wierzch o wiec ru s zy ł z miejs ca i wy mijając żo łn ierzy , s k iero wał s ię w mo ją s tro n ę. Gan elo n p o k ręcił g ło wą i p o s zed ł za n im. J eźd źcem b y ła Dara. — Co ty tu ro b is z, d o d iab ła! — k rzy k n ąłem, g d y ty lk o mo g ła mn ie u s ły s zeć. Zs iad ła i s tan ęła p rzed e mn ą z u ś miech em. — Ch ciałam s ię d o s tać d o Amb eru — p o wied ziała. — Więc jes tem. — J ak s ię tu d o s tałaś ? — J ech ałam za d ziad k iem — wy jaś n iła. — Od k ry łam, że łatwiej jes t p o d ążać p rzez Cień za k imś , n iż p ró b o wać s amemu . — Ben ed y k t jes t tu taj? Kiwn ęła g ło wą. — Tam, w d o le. Do wo d zi wo js k ami w d o lin ie. J u lian też tam jes t. Gan elo n s tan ął o b o k n as .

— M ó wi, że p o d ążała za n ami — k rzy k n ął. — J ed zie za n ami o d p aru d n i. — Czy to p rawd a? — s p y tałem. Uś miech n ęła s ię i k iwn ęła g ło wą. — To n ie b y ło zb y t tru d n e — s twierd ziła. — Ale d laczeg o to zro b iłaś ? — Żeb y s ię d o s tać d o Amb eru , o czy wiś cie. Ch cę p rzejś ć Wzo rzec. Przecież tam właś n ie zmierzas z, p rawd a? — Natu raln ie. Ale tak s ię zło ży ło , że p o d ro d ze jes t wo jn a. — I co mas z zamiar zro b ić? — Wy g rać ją, ma s ię ro zu mieć. — Do b rze. Po czek am. Kląłem p rzez k ilk a min u t, b y zy s k ać n ieco czas u d o n amy s łu . — Gd zie b y łaś , k ied y wró cił Ben ed y k t? — s p y tałem w k o ń cu . Uś miech zn ik n ął. — Nie wiem — s twierd ziła. — Kied y wy jech ałeś , wy b rałam s ię n a p rzejażd żk ę. Nie b y ło mn ie cały d zień . Ch ciałam zo s tać s ama, żeb y tro ch ę p o my ś leć. Kied y wró ciłam wieczo rem, jeg o ju ż n ie b y ło . Ran k iem wy ru s zy łam zn o wu . Od jech ałam d o ś ć d alek o i k ied y s ię ś ciemn iło , p o s tan o wiłam p rzen o co wać n a d wo rze. Częs to to ro b ię. Nas tęp n eg o d n ia p o p o łu d n iu , k ied y wracałam d o d o mu , wjech ałam n a wzg ó rze i zo b aczy łam w d o le, że Ben ed y k t p rzejeżd ża, k ieru jąc s ię n a ws ch ó d . Po s tan o wiłam ru s zy ć za n im. Dro g a wio d ła p rzez Cień , teraz to ro zu miem. M iałeś rację, łatwiej iś ć za k imś . Nie wiem, jak d łu g o to trwało ; czas całk iem s ię p o p lątał. Do jech ał aż tu taj. Po zn ałam to miejs ce; b y ło p rzed s tawio n e n a k arcie. Sp o tk ał s ię z J u lian em w ty m les ie n a p ó łn o cy , a p o tem o b aj wró cili tu taj, n a p o le b itwy — s k in ęła w s tro n ę d o lin y . — Kilk a d n i k ry łam s ię w les ie. Nie wied ziałam, co ro b ić. Bałam s ię że zab łąd zę, g d y b y m p ró b o wała wró cić. Wted y zo b aczy łam twó j o d d ział ws p in ający s ię w g ó rę. Do s trzeg łam cieb ie i Gan elo n a n a czele. Wied ziałam, że Amb er leży w tamtej s tro n ie, więc ru s zy łam za wami. Nie zb liżałam s ię aż d o teraz, b o ch ciałam, b y ś b y ł ju ż zb y t b lis k o Amb eru , żeb y o d es łać mn ie z p o wro tem. — Nie wierzę, żeb y to b y ła cała p rawd a — o ś wiad czy łem. — Ale n ie mam teraz czas u , b y jej d o ch o d zić. Zaraz ru s zamy . Będ ziemy walczy ć. Najb ezp ieczn iej d la cieb ie b ęd zie, jeżeli zo s tan ies z tu taj. Zo s tawię ci p aru lu d zi d o o ch ro n y . — Nie ch cę! — Nie o b ch o d zi mn ie, czeg o ch ces z. Zo s tan ą z to b ą. Przy ś lę p o cieb ie, g d y ty lk o

b itwa s ię s k o ń czy . Od wró ciłem s ię, wy b rałem d wó ch p ierws zy ch z b rzeg u lu d zi i k azałem im zo s tać i jej p iln o wać. Nie wy d awali s ię zach wy cen i ty m p o lecen iem. — Co to za b ro ń mają two i żo łn ierze? — s p y tała Dara. — Pó źn iej — rzu ciłem. — J es tem zajęty . Zro b iłem k ró tk ą o d p rawę i wy d ałem ro zk azy . — Zd aje s ię, że mas z b ard zo n iewielu lu d zi — zau waży ła. — Wy s tarczy — o d p arłem. — Zo b aczy my s ię p ó źn iej. Zo s tawiłem ją ze s trażn ik ami. Wy ru s zy liś my tą s amą d ro g ą, k tó rą p rzed tem s zed łem s am. Grzmo ty u cich ły w czas ie mars zu , a cis za, k tó ra n as tąp iła, n ie p rzy n o s iła u lg i, raczej zwięk s zała n ap ięcie. Zn o wu o g arn ął n as mro k . Po ciłem s ię mo cn o w wilg o tn y m p o wietrzu . Zatrzy maliś my s ię p rzed p ierws zy m mo im p u n k tem o b s erwacy jn y m. Po s zed łem tam ty lk o z Gan elo n em. J eźd źcy n a wy v ern ach b y li ws zęd zie, a ich wierzch o wce walczy ły wraz z n imi. Co raz mo cn iej p rzy cis k ali o b ro ń có w d o u rwis k a. Ro zg ląd ałem s ię, ale n ie mo g łem d o s trzec an i Ery k a, an i lś n ien ia jeg o k lejn o tu . — Któ rzy z n ich s ą n iep rzy jació łmi? — zap y tał Gan elo n . — Ci n a s mo k ach . Teraz, k ied y u cich ła n ieb iań s k a arty leria, ląd o wali ws zy s cy i g d y ty lk o d o tk n ęli s tałeg o g ru n tu , ru s zali d o atak u . Patrzy łem u ważn ie, lecz n ie d o s trzeg łem wś ró d o b ro ń có w Gerard a. — Przy p ro wad ź n as zy ch — p o leciłem, u n o s ząc b ro ń . — Po wied z im, żeb y s trzelali d o lu d zi i d o zwierząt. Gan elo n o d s zed ł, a ja wy mierzy łem w zn iżająceg o s ię wy v ern a. Strzeliłem i o b s erwo wałem, jak s p o k o jn y lo t zmien ia s ię w s zaleń czy wir s k rzy d eł. Zwierzę u d erzy ło o zb o cze i zaczęło k u ś ty k ać b ezrad n ie. Strzeliłem p o raz d ru g i. Ko n ający p o twó r wy b u ch n ął p ło mien iem. W k ró tk im czas ie miałem n a k o n cie trzy tak ie o g n is k a. Przeczo łg ałem s ię n a d ru g ą z mo ich p o p rzed n ich p o zy cji i b ezp ieczn y wy mierzy łem zn o wu . Trafiłem n as tęp n eg o , lecz ty mczas em in n e zawracały ju ż w mo ją s tro n ę. Wy s trzelałem res ztę amu n icji i w p o ś p iech u zacząłem p rzeład o wy wać. On e ju ż d o mn ie leciały . I b y ły s zy b k ie. Ud ało mi s ię jak o ś je p o ws trzy mać i właś n ie ład o wałem zn o wu , k ied y n ad ciąg n ęła p ierws za g ru p a mo ich lu d zi. Wzmo cn iliś my o g ień , a k ied y n ad es zli

p o zo s tali, p rzes zliś my d o n atarcia. W d zies ięć min u t b y ło p o ws zy s tk im. W ciąg u p ierws zy ch p ięciu min u t wro g o wie n ajwy raźn iej p o jęli, że n ie mają s zan s , i p o g n ali w s tro n ę k rawęd zi, g d zie rzu cali s ię w p rzep aś ć i p rzech o d zili d o lo tu . Strzelaliś my d o n ich cały czas , a p ło n ące ciała i tlące s ię k o ś ci zaś cieliły ziemię d o o k o ła. Po lewej s tro n ie wzn o s iła s ię s tro ma wilg o tn a s k ała; jej s zczy t g in ął w ch mu rach i zd awało s ię, że mo że ciąg n ąć s ię w g ó rę b ez k o ń ca. Wiatr ro zwiewał d y m i mg łę, a k amien ie b y ły zb ry zg an e k rwią. Szliś my n ap rzó d , s trzelając, a o b ro ń cy Amb eru s zy b k o zro zu mieli, że p rzy b y wamy z o d s ieczą, i ro zp o częli n atarcie z p o zy cji p o d u rwis k iem. Zo b aczy łem, że p ro wad zi ich mó j b rat Cain e. Nas ze s p o jrzen ia s p o tk ały s ię n a mo men t; p o tem rzu cił s ię w wir walk i. Nap as tn icy wy co fy wali s ię w p o ś p iech u , a ro zp ro s zo n e o d d ziały żo łn ierzy Amb eru u two rzy ły d ru g ą lin ię atak u . Og ran iczali n am p o le o s trzału , n acierając z flan k i n a lu d zi-b es tie i ich wy v ern y , ale n ie mo g łem ich o ty m p o wiad o mić. Przy b liży liś my s ię i s trzelaliś my celn ie. Niewielk a g ru p k a lu d zi p o zo s tała p o d u rwis k iem. Wy czu wałem, że p iln u ją Ery k a, zap ewn e ran n eg o , s k o ro b u rza n ag le min ęła. Wo ln o to ro wałem s o b ie d ro g ę w tamty m k ieru n k u . Strzelan in a zaczy n ała ju ż cich n ąć, k ied y zb liży łem s ię d o ty ch lu d zi. Zb y t p ó źn o p o jąłem, co s ię zd arzy ło . Co ś d u żeg o p ęd ziło z ty łu i w jed n ej ch wili zn alazło s ię p rzy mn ie. Pad łem n a ziemię i p rzeto czy łem s ię w b o k , au to maty czn ie u n o s ząc k arab in d o s trzału . M ó j p alec jed n ak n ie p rzy cis n ął s p u s tu — to b y ła Dara. Przemk n ęła o b o k mn ie. Ob ejrzała s ię i ro ześ miała, k ied y wrzas n ąłem: — Wracaj i złaź n aty ch mias t! Niech cię d iab li! Zab iją cię! — Zo b aczy my s ię w Amb erze! — k rzy k n ęła, p rzejeżd żając p o zalan y ch k rwią s k ałach , i p o ch wili b y ła ju ż n a d ro d ze. By łem wś ciek ły , ale n ic n ie mo g łem zro b ić. Kln ąc ze zło ś ci, ws tałem i p o s zed łem d alej. Gd y b y łem b lis k o , u s ły s załem k ilk a razy p o wtó rzo n e s wo je imię. Lu d zie o d wracali s ię w mo ją s tro n ę i co fali, b y zro b ić mi p rzejś cie. Wielu z n ich ro zp o zn ałem, ale n ie zatrzy małem s ię. Do s trzeg łem Gerard a ch y b a w tej s amej ch wili, w k tó rej o n mn ie zo b aczy ł. Klęczał, ale p o d n ió s ł s ię i czek ał. J eg o twarz n ie wy rażała n iczeg o . Po d s zed łem b liżej i p rzek o n ałem s ię, że miałem rację. Klęczał p rzy ran n y m — to b y ł Ery k .

Stan ąłem o b o k Gerard a i s k in ąłem mu g ło wą. Patrzy łem w d ó ł n a Ery k a. Tru d n o p o wied zieć, co wted y czu łem. Krew p ły n ęła z k ilk u ran n a jeg o p iers i; b y ła b ard zo jas n a i b y ło jej d u żo . Całk iem p o k ry ła zwis ający wciąż n a łań cu ch u z jeg o s zy i Klejn o t Ws zech mo cy . Nad al p u ls o wał s łab y m, n ies amo wity m b las k iem, w ry tmie u d erzeń s erca. Oczy Ery k a b y ły zamk n ięte, g ło wa s p o czy wała n a zro lo wan y m p łas zczu . Od d y ch ał z tru d em. Uk ląk łem, n iezd o ln y o d erwać o czu o d jeg o p o s zarzałej twarzy . Umierał. Starałem s ię u cis zy ć mo ją n ien awiś ć, b y mieć s zan s ę zro zu mien ia teg o czło wiek a, k tó ry p rzez k ilk a p o zo s tały ch mu jes zcze ch wil b y ł mo im b ratem. Po trafiłem wzb u d zić w s o b ie co ś w ro d zaju s y mp atii, my ś ląc o ws zy s tk im, co tracił wraz z ży ciem, i zas tan awiając s ię, czy to ja b y m tu leżał, g d y b y m zwy cięży ł p ięć lat wcześ n iej. Starałem s ię wy my ś lić co ś , co p rzemawiało b y n a jeg o k o rzy ś ć, ale jed y n e, co p rzy ch o d ziło mi d o g ło wy , to k ilk a s łó w b rzmiący ch jak ep itafiu m: „Zg in ął, walcząc o Amb er!". To ju ż b y ło co ś . To zd an ie s tale b rzmiało mi w u s zach . J eg o p o wiek i zad rżały i ro zch y liły s ię. Twarz wciąż b y ła b ez wy razu , k ied y p o p atrzy ł n a mn ie. Zas tan awiałem s ię, czy w o g ó le mn ie ro zp o zn ał. Wy mó wił jed n ak mo je imię. — Wied ziałem, że to ty — p rzerwał i o d etch n ął k ilk a razy . — Zao s zczęd zili ci k ło p o tu , co ? M ilczałem. Sam zn ał o d p o wied ź. — Pewn eg o d n ia n ad ejd zie two ja k o lej — mó wił d alej. — Wted y b ęd ziemy ró wn i. Zach ich o tał, zb y t p ó źn o zd ając s o b ie s p rawę, że n ie p o win ien teg o ro b ić. Przez ch wilę k as łał s p azmaty czn ie. Po tem s p o jrzał n a mn ie. — Czu łem two ją k lątwę — p o wied ział. — Ws zęd zie. Cały czas . Nie mu s iałeś u mierać, żeb y zad ziałała. Uś miech n ął s ię s łab o , jak b y czy tał w mo ich my ś lach . — Nie — o ś wiad czy ł. — Nie mam zamiaru rzu cać mej ś mierteln ej k lątwy n a cieb ie. Rezerwu ję ją d la wro g ó w Amb eru , tam… — Ws k azał ru ch em o czu . A p o tem wy p o wied ział ją s zep tem, a ja zad rżałem. Przez ch wilę wp atry wał s ię w mo ją twarz. Po tem p o ciąg n ął za łań cu ch wis zący mu n a s zy i. — Klejn o t… — p o wied ział. — Zab ierz g o z s o b ą d o cen tru m Wzo rca. Po d n ieś . Bard zo b lis k o — d o o k a. Sp ó jrz w n ieg o . Po my ś l, że to miejs ce. Sp ró b u j p rzerzu cić s ię… d o wn ętrza. Nie u d a ci s ię. Ale jes t w ty m… p rzeży cie… Po tem b ęd zies z

wied ział, jak g o u ży wać… — J ak … ? — zacząłem i u rwałem. Po wied ział mi ju ż, jak d o s tro ić s ię d o Klejn o tu . Po co ma marn o wać o d d ech n a wy jaś n ian ie, w jak i s p o s ó b d o teg o d o s zed ł? Us ły s zał jed n ak . — No tatk i Dwo rk in a… — zd o łał wy mó wić. — W k o min k u … mo im… Ch wy cił g o k o lejn y atak k as zlu i k rew p o p ły n ęła z n o s a i u s t. Wciąg n ął d o p łu c p o wietrze i u s iad ł z wy s iłk iem, d zik o to cząc wzro k iem. — Ob y ś s p is ał s ię tak d o b rze jak ja… b ęk arcie! — p o wied ział, p o czy m u p ad ł mi w ramio n a i wy d ał z s ieb ie o s tatn ie, k rwawe tch n ien ie. Trzy małem g o p rzez ch wilę, zan im p o ło ży łem z p o wro tem n a ziemi. Oczy miał wciąż o twarte, więc wy ciąg n ąłem ręk ę i zamk n ąłem je. Niemal o d ru ch o wo zło ży łem mu ręce n a martwy m teraz k ry s ztale. Nie p o trafiłem g o zab rać. Ws tałem, zd jąłem p łas zcz i p rzy k ry łem ciało Ery k a. Ob ejrzałem s ię. Ws zy s cy p atrzy li n a mn ie. Tak d u żo zn ajo my ch twarzy . Kilk a o b cy ch . Tak wielu z n ich b y ło tam o wej n o cy , k ied y w łań cu ch ach p rzy b y łem n a u cztę… Nie, to n ie b y ł o d p o wied n i czas n a tak ie my ś li. Ucis zy łem je. Strzelan in a u cich ła; Gan elo n zb ierał lu d zi i u s tawiał ich w lu źn y s zy k . Ru s zy łem z miejs ca. Przes zed łem międ zy mies zk ań cami Amb eru . Przes zed łem międ zy p o leg ły mi. M in ąłem włas n y ch żo łn ierzy i zb liży łem s ię d o s k raju p rzep aś ci. Po d e mn ą w d o lin ie trwała walk a. Kawaleria p ęd ziła jak wzb u rzo n a fala, u d erzała, wiro wała, co fała s ię; ro iła s ię p iech o ta. Wy jąłem k arty Ben ed y k ta i zn alazłem jeg o Atu t. Zamig o tał mi p rzed o czami i p o ch wili miałem ju ż k o n tak t. Do s iad ał teg o s ameg o ru d o -czarn eg o k o n ia, n a k tó ry m mn ie ś cig ał. J ech ał n ap rzó d , a wo k ó ł n ieg o wrzała b itwa. M ilczałem, wid ząc, że s tarł s ię z in n y m jeźd źcem. On wy mó wił ty lk o jed n o s ło wo . — Czek aj — p o wied ział. Dwo ma s zy b k imi cięciami ro zp rawił s ię z p rzeciwn ik iem, p o tem zawró cił k o n ia i zaczął wy co fy wać s ię z b itwy . Zau waży łem, że cu g le jeg o k o n ia b y ły p rzed łu żo n e i lu źn ą p ętlą o b wiązan e wo k ó ł teg o , co p o zo s tało z jeg o p rawej ręk i. M in ęło p rawie d zies ięć min u t, n im zn alazł s to s u n k o wo s p o k o jn e miejs ce. Wted y s p o jrzał n a mn ie. Wid ziałem, że o b s erwu je o b raz za mo imi p lecami. — Tak , jes tem n a g ó rze — p o twierd ziłem. — Zwy cięży liś my . Ery k zg in ął w walce.

Nad al mi s ię p rzy g ląd ał, czek ając, co jes zcze p o wiem. J eg o twarz n ie zd rad zała żad n y ch u czu ć. — Wy g raliś my , g d y ż p rzy p ro wad ziłem lu d zi z k arab in ami — o ś wiad czy łem. — Zn alazłem w k o ń cu materiał wy b u ch o wy , k tó ry mo że tu fu n k cjo n o wać. J eg o o czy zwęziły s ię. Kiwn ął g ło wą. Wied ziałem, że zro zu miał o d razu , co to jes t i s k ąd to wziąłem. — J es t wiele s p raw, k tó re ch ciałb y m z to b ą o mó wić — ciąg n ąłem. — Najp ierw jed n ak mu s zę zająć s ię n iep rzy jacielem. J eżeli u trzy mas z k o n tak t, p o ś lę ci p aru s et s trzelcó w. Uś miech n ął s ię. — Sp ies z s ię — p o wied ział. Krzy k n ąłem n a Gan elo n a — s tał k ilk a k ro k ó w za mn ą. Kazałem mu u fo rmo wać lu d zi w p o jed y n czą k o lu mn ę. Kiwn ął g ło wą i wy k rzy k u jąc ro zk azy , wziął s ię d o d zieła. Czek ałem. — Ben ed y k cie — p o wied ziałem. — Dara jes t tu taj. Ud ało s ię jej p o d ążać za to b ą p rzez Cień , k ied y jech ałeś tu z Av alo n u . Ch ciałb y m… Wy s zczerzy ł zęb y . — Kim, d o d iab ła, jes t ta Dara, o k tó rej s tale ws p o min as z? — k rzy k n ął. — Nie s ły s załem o n iej, d o p ó k i s ię n ie p o jawiłeś . Po wied z, p ro s zę! Nap rawd ę ch ętn ie s ię d o wiem! — To n a n ic — p o k ręciłem g ło wą i u ś miech n ąłem s ię s łab o . — Wiem o n iej. Ale n ik o mu n ie p o wied ziałem, że mas z p rawn u czk ę. M imo wo ln ie o two rzy ł u s ta i wy trzes zczy ł o czy . — Co rwin ie — rzek ł. — J es teś s zalo n y alb o zo s tałeś o s zu k an y . Nie wiem n ic o żad n y m mo im p o to ms twie. A co d o jazd y za mn ą p rzez Cień , to p rzy b y łem tu p rzez Atu t J u lian a. A więc to tak ! Zaab s o rb o wan ie b itwą b y ło jed y n y m u s p rawied liwien iem fak tu , że jej o d razu n ie p rzy łap ałem. Ben ed y k t zo s tał p o wiad o mio n y o atak u p rzez Atu t. Po có ż miałb y tracić czas n a p o d ró ż, jeżeli is tn iał b ły s k awiczn y ś ro d ek tran s p o rtu ? — Diab li! — mru k n ąłem. — Teraz jes t ju ż w Amb erze. Słu ch aj, Ben ed y k cie! Złap ię Cain e'a alb o Gerard a, żeb y zajęli s ię p rzerzu cen iem lu d zi. Gan elo n też p ó jd zie. Ro zk azy wy d awaj p rzez n ieg o . Ro zejrzałem s ię i d o s trzeg łem Gerard a ro zmawiająceg o z k ilk o ma ze s zlach ty .

Zawo łałem d o n ieg o ro zp aczliwie. Ob ejrzał s ię n aty ch mias t i b ieg iem ru s zy ł w mo ją s tro n ę. — Co rwin ie! Co s ię d zieje? — k rzy czał Ben ed y k t. — Nie wiem! Ale co ś b ard zo n ied o b reg o . Wcis n ąłem Gerard o wi Atu t d o ręk i, k ied y ty lk o s ię zb liży ł. — Do p iln u j, żeb y mo i lu d zie d o tarli d o Ben ed y k ta! — p o wied ziałem. — Czy Ran d o m jes t w p ałacu ? — Tak . — Wo ln y czy w zamk n ięciu ? — Wo ln y , mn iej więcej. Będ zie z n im p aru s trażn ik ó w. Ery k ciąg le mu n ie u fa… to zn aczy n ie u fał. Ob ejrzałem s ię. — Gan elo n ! — zawo łałem. — Ró b , co Gerard ci p o wie. Po ś le cię n a d ó ł — s k in ąłem g ło wą. — Przy p iln u j, żeb y lu d zie wy k o n y wali ro zk azy Ben ed y k ta. J a mu s zę s ię teraz d o s tać d o Amb eru . — Do b ra! — o d k rzy k n ął. Gerard ru s zy ł k u n iemu , a ja jes zcze raz wy jąłem Atu ty . Zn alazłem Ran d o ma i s k o n cen tro wałem s ię. W tej s amej ch wili zaczął p ad ać d es zcz. Ko n tak t n as tąp ił n iemal n aty ch mias t. — Cześ ć, Ran d o m — p o wied ziałem, g d y ty lk o jeg o o b raz n ab rał ży cia. — Pamiętas z mn ie? — Gd zie jes teś ? — zap y tał. — W g ó rach — wy jaś n iłem. — Wy g raliś my właś n ie tę częś ć b itwy i p o s y łam Ben ed y k to wi p o mo c, żeb y mó g ł o czy ś cić d o lin ę. Teraz jed n ak p o trzeb u ję two jej p o mo cy . Przeciąg n ij mn ie d o s ieb ie. — Nie wiem, Co rwin ie. Ery k … — Ery k n ie ży je. — Więc k to jes t teraz s zefem? — A jak my ś lis z! Przeciąg n ij mn ie! Sk in ął g ło wą i wy ciąg n ął ręk ę. Klep n ąłem w n ią. Po s tąp iłem k ro k n ap rzó d . Stan ąłem o b o k n ieg o n a b alk o n ie wis zący m n ad k tó ry mś z d zied ziń có w. Po ręcz b y ła z b iałeg o marmu ru , a w d o le n ie wid ziałem zb y t wiele. By liś my d wa p iętra n ad ziemią. Zato czy łem s ię, a o n ch wy cił mn ie za ramię. — J es teś ran n y ! — zawo łał.

Po trząs n ąłem g ło wą. Teraz d o p iero zd ałem s o b ie s p rawę, jak b ard zo jes tem zmęczo n y . Niewiele s p ałem w ciąg u k ilk u o s tatn ich n o cy . A jes zcze cała ta res zta… — Nie — p o wied ziałem, s p o g ląd ając n a p o k rwawio n e s trzęp y , k tó re b y ły k ied y ś mo ją k o s zu lą. — Po p ro s tu zmęczo n y . To k rew Ery k a. Przeczes ał p alcami s we s ło mian e wło s y i zacis n ął warg i. — Do s tałeś g o w k o ń cu … — p o wied ział cich o . — Nie. Umierał ju ż, k ied y s ię d o n ieg o d o rwałem. Ch o d ź teraz ze mn ą! Szy b k o ! To ważn e! — Ale g d zie? O co ch o d zi? — Do Wzo rca — wy jaś n iłem. — Dlaczeg o ? — Nie jes tem p ewien , ale wiem, że to ważn e. Ch o d ź! Wes zliś my d o wn ętrza i ru s zy liś my w s tro n ę n ajb liżs zy ch s ch o d ó w. Tk wiło tam d wó ch s trażn ik ó w, ale n a n as z wid o k s tan ęli n a b aczn o ś ć i n ie p ró b o wali p rzes zk ad zać. — Cies zę s ię, że to p rawd a z two imi o czami! — mó wił Ran d o m, k ied y zb ieg aliś my w d ó ł. — Czy wzro k mas z ju ż zu p ełn ie d o b ry ? — Tak . Sły s załem, że n ad al jes teś żo n aty . — Tak . J es tem. Zn aleźliś my s ię n a p arterze i s k ręciliś my w p rawo . U d o łu s ch o d ó w s tało jes zcze d wó ch s trażn ik ó w, ale i o n i n ie p ró b o wali n as zatrzy mać. — Tak — p o wtó rzy ł, g d y b ieg liś my w s tro n ę ś ro d k o wej częś ci p ałacu . — J es teś zas k o czo n y , p rawd a? — Ows zem. Sąd ziłem, że zech ces z p rzetrzy mać jak o ś ten ro k i s k o ń czy ć całą s p rawę. — J a też tak my ś lałem — p rzy zn ał. — Ale p o k o ch ałem ją. Nap rawd ę. — Zd arzały s ię ju ż d ziwn iejs ze rzeczy . M in ęliś my marmu ro wą s alę b an k ieto wą i zn aleźliś my s ię w d łu g im, wąs k im k o ry tarzu , p ro wad zący m p rzez mro k i k u rz d alek o n a ty ły . — J ej n ap rawd ę n a mn ie zależy — d o d ał. — J ak n ig d y n ik o mu p rzed tem. — Bard zo s ię cies zę. Do tarliś my d o d rzwi. Otwierały s ię n a p latfo rmę, z k tó rej b ieg ły w d ó ł d łu g ie s p iraln e s ch o d y . Drzwi n ie b y ły zamk n ięte. M in ęliś my je i zaczęliś my zejś cie. — A ja n ie — o ś wiad czy ł, g d y p rzeb ieg aliś my k ó łk o za k ó łk iem. — Nie ch ciałem

s ię zak o ch ać. Nie wted y . Wies z, cały czas b y liś my więźn iami. J ak mo g ła b y ć ze mn ie d u mn a? — Teraz ju ż s ię to s k o ń czy ło — zap ewn iłem. — Stałeś s ię więźn iem, b o p o s zed łeś za mn ą i p ró b o wałeś zab ić Ery k a, p rawd a? — Tak . On a d o łączy ła d o mn ie ju ż tu taj. — Nie zap o mn ę ci teg o . Bieg liś my . Do k o ń ca s ch o d ó w b y ło b ard zo d alek o , a latarn ie p aliły s ię ty lk o co jak ieś d zies ięć metró w. By liś my w o lb rzy miej n atu raln ej g ro cie. Zas tan awiałem s ię, czy k to k o lwiek wied ział, ile p rzy leg ało d o n iej tu n eli i k o ry tarzy . Og arn ęła mn ie n ag le lito ś ć d la ws zy s tk ich ty ch n ies zczęs n y ch wy rzu tk ó w g n ijący ch w lo ch ach , n ieważn e, z jak ich p o wo d ó w. Po s tan o wiłem u wo ln ić ich alb o wy my ś lić d la n ich co ś lep s zeg o . M ijały min u ty . Wid ziałem ju ż w d o le mig o tan ie lamp i p o ch o d n i. — J es t tam d ziewczy n a — zacząłem. — M a n a imię Dara. M ó wiła, że jes t p rawn u czk ą Ben ed y k ta, a ja d ałem s ię p rzek o n ać. Op o wied ziałem jej tro ch ę o Cien iu , rzeczy wis to ś ci i Wzo rcu . M a p ewn ą wład zę n ad Cien iem i b ard zo jej zależało , żeb y p rzejś ć Wzo rzec. Zmierzała tu taj, k ied y o s tatn i raz ją wid ziałem. A teraz Ben ed y k t p rzy s ięg a, że n ic o n iej n ie wie. Przes tras zy łem s ię n ag le. Nie ch cę d o p u ś cić jej d o Wzo rca. M u s zę jej zad ać k ilk a p y tań . — Dziwn e — p rzy zn ał. — Nawet b ard zo . M as z rację. Czy s ąd zis z, że o n a ju ż tam jes t? — J eś li n awet n ie, to mam p rzeczu cie, że n ied łu g o b ęd zie. W k o ń cu s tan ęliś my n a ziemi. Wy s tarto wałem d o b ieg u p rzez ciemn o ś ć w s tro n ę właś ciweg o tu n elu . — Czek aj! — k rzy k n ął Ran d o m. Zatrzy małem s ię i o b ejrzałem. M in ęła ch wila, zan im g o zau waży łem. By ł za s ch o d ami. Zawró ciłem. Nie zd ąży łem wy p o wied zieć cis n ąceg o mi s ię n a u s ta p y tan ia. Ran d o m k lęczał p rzy p o tężn y m b ro d aty m mężczy źn ie. — Nie ży je — p o in fo rmo wał. — Bard zo wąs k ie o s trze. Czy s te p ch n ięcie. Przed ch wilą. — Ch o d źmy ! Ru s zy liś my b ieg iem d o tu n elu , p o tem d alej. Sió d me o d g ałęzien ie b y ło ty m właś ciwy m. Zb liży ws zy s ię, ch wy ciłem Gray s wan d ira, g d y ż wielk ie o k u te żelazem

o d rzwia s tały o two rem. Sk o czy łem d o ś ro d k a. Ran d o m b y ł tu ż za mn ą. Po d ło g a tej o lb rzy miej s ali jes t czarn a i wy d aje s ię g ład k a jak s zk ło , ch o ć n ie jes t ś lis k a. Pło n ie n a n iej Wzo rzec, s k o mp lik o wan y lab iry n t k rzy wy ch lin ii, d łu g i mo że n a p ięćd zies iąt metró w. Zatrzy maliś my s ię n a jeg o s k raju i p atrzy liś my . Co ś tam b y ło wewn ątrz i s zło n ap rzó d . Po czu łem zn ajo my ch łó d i mro wien ie, jak ie zaws ze o d czu wam, k ied y n a to p atrzę. Czy b y ła to Dara? Tru d n o b y ło d o s trzec s y lwetk ę p o ś ró d g ejzeró w is k ier try s k ający ch wo k ó ł n iej. Kto k o lwiek to b y ł, mu s iał b y ć k ró lews k iej k rwi, g d y ż p o ws zech n ie wiad o mo , że Wzo rzec zn is zczy łb y k o g o ś in n eg o . Ty mczas em ó w k to ś p rzek ro czy ł ju ż Wielk ą Krzy wą i zmag ał s ię właś n ie ze s k o mp lik o wan ą s erią łu k ó w p ro wad zący ch d o Ko ń co wej Zas ło n y . Świetlis ta s y lwetk a zd awała s ię zmien iać s wó j k s ztałt w czas ie mars zu . M o je zmy s ły o d rzu cały mo men taln e, p o d ś wiad o me o b razy , k tó re mu s iały p rzecież d o mn ie d o cierać. Us ły s załem, jak o b o k s ap n ął Ran d o m, i to ch y b a p rzełamało tamę mej ś wiad o mo ś ci. M as a wrażeń zalała mó j u my s ł. Po s tać zd awała s ię wzn o s ić aż p o d s tro p tej zaws ze tro ch ę n ierzeczy wis tej k o mo ry . Po tem zmalała, p rawie zn ik ła. Przez ch wilę zd awała s ię s zczu p łą k o b ietą — b y ć mo że Darą — o wło s ach ro zjaś n io n y ch b las k iem, mięk k ich , trzas k ający ch is k rami wy ład o wań . A p o tem to ju ż n ie b y ły wło s y , lecz wielk ie zak rzy wio n e ro g i, wy ras tające z s zero k ieg o , led wo wid o czn eg o czo ła. Ich k rzy wo n o g i p o s iad acz z tru d em p rzes u wał k o p y ta p o lś n iącej ś cieżce. J es zcze co ś in n eg o … Olb rzy mi k o t… Ko b ieta b ez twarzy … J as n o s k rzy d ła, n ieo p is an ie p ięk n a is to ta… Wieża p o p io łó w… — Dara! — k rzy k n ąłem. — Czy to ty ? Ech o p o wtó rzy ło mó j k rzy k i to b y ła jed y n a o d p o wied ź. Kimk o lwiek lu b czy mk o lwiek to b y ło , teraz zmag ało s ię z Ko ń co wą Zas ło n ą. M imo wo ln ie n ap iąłem mięś n ie, jak b y m ch ciał p o mó c w ty m wy s iłk u . W k o ń cu p rzeb iło s ię. Tak , to b y ła Dara! Wy s o k a teraz i wy n io s ła, p ięk n a i jed n o cześ n ie jak b y s tras zn a. J ej o b raz ro zd zierał o s n o wę meg o u my s łu . Try u mfaln ie u n io s ła w g ó rę ramio n a i z jej u s t wy d o b y ł s ię n ielu d zk i ś miech . Ch ciałem o d wró cić wzro k , lecz n ie mo g łem. Czy żb y m n ap rawd ę trzy mał w ramio n ach p ieś cił, k o ch ał… t o ? Czu łem o d razę, a ró wn o cześ n ie p o ciąg ała mn ie jak n ig d y p rzed tem. Nie mo g łem p o jąć teg o ro zd wo jen ia u czu ć. Sp o jrzała n a mn ie. Śmiech u cich ł. Us ły s załem jej zmien io n y g ło s . — Lo rd zie Co rwin ie, czy jes teś teraz wład cą Amb eru ?

Zn alazłem g d zieś d o ś ć s ił, b y o d p o wied zieć. — Prak ty czn ie rzecz b io rąc, tak . — Do b rze! Ujrzy j zatem s wą zg u b ę! — Kim jes teś ? C z y m jes teś ? — Nig d y s ię n ie d o wies z — o d rzek ła. — Teraz jes t ju ż za p ó źn o . — Nie ro zu miem. Co mas z n a my ś li? — Amb er — p o wied ziała — b ęd zie zn is zczo n y . I zn ik ła. — Co to b y ło , d o d iab ła? — o d ezwał s ię wted y Ran d o m. Po k ręciłem g ło wą. — Nie wiem. Nap rawd ę n ie wiem. Ale czu ję, że jes t n ajważn iejs zą s p rawą n a ś wiecie, żeb y ś my s ię d o wied zieli. — Co rwin ie — ś cis n ął mn ie za ramię. — On a… to co ś … mó wiło p o ważn ie. A s am wies z, że mo g ło b y to b y ć mo żliwe. Kiwn ąłem g ło wą. — Wiem. — I co mas z zamiar zro b ić? Ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy i zawró ciłem d o d rzwi. — Po zb ierać to , co zo s tało — o d p arłem. — Rzecz, o k tó rej zaws ze my ś lałem, że jej n ajb ard ziej p rag n ę, jes t teraz w zas ięg u ręk i. M u s zę ją zab ezp ieczy ć. I n ie mo g ę czek ać n a to , co n ad ejd zie. M u s zę to o d s zu k ać i p o ws trzy mać, zan im jes zcze d o s ięg n ie Amb eru . — A wies z, g d zie trzeb a s zu k ać? — zap y tał. Sk ręciliś my d o tu n elu . — Sąd zę, że zn ajd u je s ię n a d ru g im k o ń cu czarn ej d ro g i — o d p arłem. Do tarliś my p rzez g ro tę d o s ch o d ó w, g d zie leżał martwy mężczy zn a, a p o tem s zliś my w k o ło , w k o ło p o n ad n im, w ciemn o ś ć. Przekład Piotr W. Cholewa

ZNAK JEDNOROŻCA Dla Jadawina i jego Demiurga, pamiętając także Kickahę

ROZDZIAŁ I Zig n o ro wałem p y tające s p o jrzen ie s tajen n eg o . Zd jąłem z s io d ła zło wies zczy p ak u n ek i zo s tawiłem k o n ia d o p rzeg ląd u i o b s łu g i tech n iczn ej. Płas zcz n ie mó g ł u k ry ć ch arak tery s ty czn eg o k s ztałtu tłu mo k a, g d y p rzerzu całem g o p rzez ramię i człap ałem w s tro n ę ty ln ej b ramy p ałacu . Piek ło miało ju ż wk ró tce zażąd ać s wo jej zap łaty . M in ąłem p lac ćwiczeń i ru s zy łem ś cieżk ą wio d ącą n a p o łu d n io wy k ran iec p ałaco wy ch o g ro d ó w. M n iej tu b y ło ciek aws k ich o czu . I tak k to ś mn ie zau waży , ale b ęd zie to mn iej k ło p o tliwe, n iż g d y b y m wch o d ził o d fro n tu , g d zie zaws ze trwała k rzątan in a. Niech to d iab li! I jes zcze raz — n iech to d iab li! Co d o k ło p o tó w, u ważałem, że mam ich aż n ad to . No có ż, ci, k tó rzy je mają, o trzy mu ją jes zcze więcej. Pewn ie to jak aś fo rma d u ch o weg o p ro cen tu s k ład an eg o . Kilk u s p acero wiczó w s tało o b o k fo n tan n y p rzy k o ń cu o g ro d u . Paru s trażn ik ó w p atro lo wało k rzak i w p o b liżu ś cieżk i. Do s trzeg li mn ie, ro zmawiali ch wilę, p o czy m s p o jrzeli w in n ą s tro n ę. Dy s k retn i. Wró ciłem n iecały ty d zień temu . Więk s zo ś ć s p raw n ad al czek ała n a załatwien ie. Dwó r Amb eru p ełen b y ł p o d ejrzeń i n iep o k o jó w. I jes zcze to — n ag ły zg o n , b y jes zcze b ard ziej zag ro zić k ró tk iemu , n ies zczęś liwemu ws tęp n emu o k res o wi p an o wan ia Co rwin a I. Czy li mo jemu . Nad es zła p o ra, b y wziąć s ię d o teg o , co p o win ien em załatwić n a s amy m p o czątk u . Ale wciąż miałem ty le ważn y ch s p raw. Nie, żeb y m co ś p rzeo czy ł. Po p ro s tu wy zn aczy łem s o b ie p rio ry tety i trzy małem s ię ich . Teraz jed n ak … Przes zed łem p rzez o g ró d , z cien ia w b las k s k o ś n y ch p ro mien i s ło ń ca. Ws zed łem n a s zero k ie, k ręco n e s ch o d y . Warto wn ik s tan ął n a b aczn o ś ć, k ied y wk raczałem d o p ałacu . Do tarłem d o ty ln y ch s ch o d ó w, ws p iąłem s ię n a p iętro , p o tem n a d ru g ie. Z p rawej s tro n y , ze s wo ich ap artamen tó w, wy ło n ił s ię mó j b rat, Ran d o m. — Co rwin ie! — zawo łał, o b s erwu jąc mo ją twarz. — Co s ię s tało ? Zo b aczy łem cię z b alk o n u i… — Wejd źmy — ws k azałem wzro k iem d rzwi. — M u s imy p o ro zmawiać. Naty ch mias t. Zawah ał s ię, s p o g ląd ając n a mó j b ag aż. — Dwa p o k o je d alej — zap ro p o n o wał. — Do b ra? Tu taj jes t Vialle.

— W p o rząd k u . Po s zed ł p rzo d em i o two rzy ł p rzed e mn ą d rzwi. Ws zed łem d o n iewielk ieg o s alo n ik u , p o s zu k ałem o d p o wied n ieg o miejs ca i zrzu ciłem zwło k i. Ran d o m p atrzy ł n a to b ó ł. — Co mam zro b ić? — zap y tał. — Od p ak u j — p o leciłem. — I p rzy jrzy j s ię d o k ład n ie. Przy k lęk n ął i ro związał p łas zcz. Od ch y lił ró g . — Tru p — s twierd ził. — W czy m p ro b lem? — M iałeś s ię p rzy jrzeć d o k ład n ie. Od s u ń mu p o wiek ę. Otwó rz u s ta i zb ad aj zęb y . Do tk n ij g rzeb ien i n a wierzch u d ło n i. Po licz s tawy p alcó w. A p o tem p o g ad amy o p ro b lemach . Zab rał s ię d o wy k o n y wan ia mo ich p o leceń , ale k ied y o b ejrzał ręce, p rzerwał i k iwn ął g ło wą. — Zg ad za s ię — o ś wiad czy ł. — Przy p o min am s o b ie. — Przy p o mn ij s o b ie g ło ś n o . — To b y ło u Flo ry … — Wted y p o raz p ierws zy zo b aczy łem k o g o ś tak ieg o — p o wied ziałem. — Ale to cieb ie ś cig ali. Nig d y s ię n ie d o wied ziałem, d laczeg o . — To p rawd a — p rzy zn ał. — Nie miałem o k azji, żeb y ci o ty m o p o wied zieć. Nie b y liś my razem d o s tateczn ie d łu g o . To d ziwn e… Sk ąd o n s ię tu taj wziął? Zawah ałem s ię, n iep ewn y , czy n ajp ierw wy s łu ch ać jeg o h is to rii, czy o p o wied zieć mo ją. M o ja wy g rała, p o n ieważ b y ła mo ja, a p o za ty m d o ś ć p iln a. Wes tch n ąłem i o p ad łem n a k rzes ło . — Właś n ie s traciliś my k o lejn eg o b rata — o zn ajmiłem. — Cain e n ie ży je. Do tarłem n a miejs ce o d ro b in ę za p ó źn o . To co ś … ten s twó r… to zro b ił. Z o czy wis ty ch p o wo d ó w ch ciałem g o d o s tać ży weg o . Ale b ro n ił s ię zaciek le. Nie miałem wy b o ru . Gwizd n ął cich o i u s iad ł n ap rzeciwk o mn ie. — Ro zu miem — mru k n ął n iemal s zep tem. Ob s erwo wałem jeg o twarz. Czy mi s ię zd awało , czy n ap rawd ę n ajd elik atn iejs zy z u ś miech ó w czaił s ię w k ącik ach u s t, b y p o jawić s ię i s p o tk ać z mo im u ś miech em? Całk iem mo żliwe. — Nie — s twierd ziłem zd ecy d o wan ie. — Gd y b y b y ło in aczej, zo rg an izo wałb y m ws zy s tk o tak , b y mo ja n iewin n o ś ć n ie b u d ziła wątp liwo ś ci. M ó wię ci, jak b y ło

n ap rawd ę. — Zg o d a — o d p arł. — Gd zie jes t Cain e? — Po d wars twą ziemi w Gaju J ed n o ro żca. — M iejs ce b u d zi p o d ejrzen ia. Alb o n ied łu g o zaczn ie. Wś ró d in n y ch . Kiwn ąłem g ło wą. — Wiem. Ale mu s iałem s ch o wać ciało i czy mś je n a razie p rzy k ry ć. Nie mo g łem p rzecież p rzy n ieś ć g o tu taj i o d razu wp aś ć w o g ień p y tań . Zwłas zcza że czek ały n a mn ie p ewn e ważn e o d p o wied zi. W two jej g ło wie. — Do b ra — s twierd ził. — Nie wiem, jak s ą ważn e, ale n ależą d o cieb ie. Ty lk o n ie trzy maj mn ie w n iep ewn o ś ci. J ak d o teg o d o s zło ? — Zaraz p o lu n ch u — o d p arłem. — J ad łem w p o rcie, z Gerard em. Po tem Ben ed y k t ś ciąg n ął mn ie z p o wro tem p rzez Atu t. U s ieb ie w p o k o ju zn alazłem wiad o mo ś ć, k tó rą k to ś mu s iał ws u n ąć p o d d rzwiami. M iałem s ię u d ać n a s p o tk an ie d o Gaju J ed n o ro żca, p o p o łu d n iu . Kartk a b y ła p o d p is an a „Cain e". — M as z ją jes zcze? — Tak — wy ciąg n ąłem s k rawek p ap ieru z k ies zen i i p o d ałem mu . — O, p ro s zę. Stu d io wał g o p rzez ch wilę, p o czy m p o trząs n ął g ło wą. — Sam n ie wiem. To mo g ło b y b y ć jeg o p is mo … g d y b y s ię s p ies zy ł. Ale n ie s ąd zę. Wzru s zy łem ramio n ami. Od eb rałem k artk ę, zwin ąłem i o d ło ży łem n a b o k . — Ws zy s tk o jed n o . Pró b o wałem s ię z n im s k o n tak to wać p rzez Atu t, żeb y zao s zczęd zić s o b ie jazd y , ale n ie o d b ierał. Po my ś lałem, że jeś li s p rawa jes t aż tak ważn a, to p ewn ie ch ce zach o wać w tajemn icy miejs ce s weg o p o b y tu . Więc wziąłem k o n ia i p o jech ałem. — Czy mó wiłeś k o mu ś , d o k ąd jed zies z? — Nik o mu . Uzn ałem jed n ak , że k o n io wi p rzy d a s ię tro ch ę ru ch u , więc k łu s o wałem w n iezły m temp ie. Nie wid ziałem, jak to s ię s tało , ale zo b aczy łem Cain e'a, g d y ty lk o d o tarłem d o las u . M iał p o d erżn ięte g ard ło , a k awałek d alej co ś s ię ru s zało w k rzak ach . Do g o n iłem teg o faceta, s k o czy łem n a n ieg o , walczy liś my , mu s iałem g o zab ić. W ty m czas ie n ie p ro wad ziliś my k o n wers acji. — J es teś p ewien , że złap ałeś właś ciwą o s o b ę? — J ak ty lk o mo żn a b y ć p ewn y m w tak ich o k o liczn o ś ciach . J eg o ś lad y p ro wad ziły d o Cain e'a. M iał ś wieżą k rew n a u b ran iu . — M o g ła b y ć jeg o włas n a.

— Przy jrzy j mu s ię. Żad n y ch ran . Sk ręciłem mu k ark . Przy p o mn iałem s o b ie, o czy wiś cie, g d zie wid ziałem p o d o b n y ch , więc p rzy n io s łem g o wp ro s t d o cieb ie. Zan im mi o ty m o p o wies z, jes zcze jed n o , żeb y zamk n ąć s p rawę. — Wy jąłem z k ies zen i d ru g ą wiad o mo ś ć. — Ten s twó r miał p rzy s o b ie to . Uzn ałem, że zab rał Cain e'o wi. Ran d o m p rzeczy tał, s k in ął g ło wą i o d d ał mi k artk ę. — Od cieb ie d o Cain e'a z p ro ś b ą o s p o tk an ie. Tak , ro zu miem. Nie mu s zę ch y b a p y tać… — Nie mu s is z p y tać — d o k o ń czy łem. — I rzeczy wiś cie p rzy p o min a to tro ch ę mó j ch arak ter p is ma. Przy n ajmn iej n a p ierws zy rzu t o k a. — Ciek awe, co b y s ię s tało , g d y b y ś p rzed n im d o tarł n a miejs ce. —

Pewn ie n ic —

o d p arłem. —

Wy d aje s ię, że ch cieli

mn ie ży weg o

i s k o mp ro mito wan eg o . Sztu k a p o leg ała n a ś ciąg n ięciu n as tam we właś ciwej k o lejn o ś ci, a n ie jech ałem tak s zy b k o , b y zd ąży ć n a p ierws zy ak t. Przy tak n ął. — Bio rąc p o d u wag ę wąs k i marg in es czas u — p o wied ział — to mu s i b y ć k to ś s tąd , z p ałacu . M as z jak ieś s u g es tie? Pars k n ąłem i s ięg n ąłem p o p ap iero s a. Zap aliłem g o i p ars k n ąłem jes zcze raz. — Do p iero co wró ciłem. Ty b y łeś tu p rzez cały czas — zau waży łem. — Kto o s tatn io n ien awid zi mn ie n ajb ard ziej? — To k ło p o tliwe p y tan ie, Co rwin ie — s twierd ził. — Każd y tu taj ma co ś p rzeciwk o to b ie. No rmaln ie s tawiałb y m n a J u lian a, ale o n d o teg o n ie p as u je. — Dlaczeg o n ie? — Przy jaźn ili s ię z Cain e'em. J u ż o d lat. Po p ierali s ię n awzajem, ch o d zili razem. Zn an a s p rawa. J u lian jes t zimn y , mało s tk o wy i tak s amo zło ś liwy jak za d awn y ch czas ó w. Ale jeś li k o g o k o lwiek lu b ił, to właś n ie Cain e'a. Nie s ąd zę, żeb y g o zab ił, n awet p o to , b y ci zas zk o d zić. W k o ń cu , g d y b y ty lk o o to mu ch o d ziło , mó g łb y zn aleźć wiele in n y ch s p o s o b ó w. Wes tch n ąłem. — Kto n as tęp n y ? — Nie wiem. Po p ro s tu n ie wiem. — No d o b rze. J ak , two im zd an iem, n a to zareag u ją? — J es teś p rzeg ran y , Co rwin . Co k o lwiek p o wies z, i tak k ażd y u zn a, że ty to zro b iłeś .

Sk in ąłem g ło wą w s tro n ę tru p a. Ran d o m wzru s zy ł ramio n ami. — To mo że b y ć jak iś b ied ak , k tó reg o ś ciąg n ąłeś z Cien ia, żeb y zrzu cić n a n ieg o win ę. — Ows zem — p rzy zn ałem. — Zab awn a rzecz. Wró ciłem d o Amb eru w id ealn y m czas ie, żeb y zająć p o zy cję d ającą p rzewag ę. — Najlep s zy mo żliwy mo men t — zg o d ził s ię Ran d o m. — Nie mu s iałeś n awet zab ijać Ery k a, b y zd o b y ć to , co ch ciałeś . Szczęś liwy zb ieg o k o liczn o ś ci. — To fak t. Ale ws zy s cy wied zą, p o co tu p rzy b y łem. J es t ty lk o k wes tią czas u , b y mo i żo łn ierze — cu d zo ziemcy , s p ecjaln ie u zb ro jen i i zak watero wan i tu taj — zaczęli b u d zić n iech ęć. J ak d o tąd , ratu je mn ie p rzed ty m jed y n ie zewn ętrzn e zag ro żen ie. Do ch o d zą jes zcze p o d ejrzen ia o czy n y , k tó ry ch miałb y m d o k o n ać p rzed p o wro tem, ch o ćb y zamo rd o wan ie s łu g Ben ed y k ta. A teraz jes zcze to … — Ows zem — p rzy zn ał Ran d o m. — Po my ś lałem o ty m, g d y ty lk o mi p o wied ziałeś . Kied y d awn o temu zaatak o waliś cie razem z Bley s em, Gerard u s u n ął ci z d ro g i częś ć flo ty . Cain e n ato mias t wp ro wad ził s wo je o k ręty d o walk i i p o ws trzy mał cię. Teraz, k ied y zg in ął, p o wierzy s z p ewn ie Gerard o wi d o wó d ztwo mary n ark i. — Ko mu in n emu ? J es t jed y n y m, k tó ry s ię n a ty m zn a. — M imo ws zy s tk o … — M imo ws zy s tk o . Zg ad za s ię. Gd y b y m miał k o g o ś zab ić, żeb y u mo cn ić s wo ją p o zy cję, lo g ik a n ak azy wałab y wy b rać Cain e'a. Tak a jes t p rawd a. — J ak ch ces z to ro zeg rać? — Po wiem o ws zy s tk im, co zas zło , i s p ró b u ję wy k ry ć, k to za ty m s to i. M as z lep s ze p ro p o zy cje? — Zas tan awiałem s ię, czy mó g łb y m ci zap ewn ić alib i. Ale n ie wid zę wielk ich s zan s . Po trząs n ąłem g ło wą. — Ws zy s cy wied zą, że jes teś my p rzy jació łmi. J ak k o lwiek d o b rze b y to b rzmiało , efek t b y łb y raczej p rzeciwn y d o zamierzeń . — A my ś lałeś , czy b y s ię n ie p rzy zn ać? — M y ś lałem. Ale o b ro n a włas n a o d p ad a. Po d cięte g ard ło wy raźn ie d o wo d zi, że mu s iał zo s tać zas k o czo n y . A n ie mam o ch o ty n a jed y n ą altern aty wę — b y s p rep aro wać jak ieś d o wo d y , że b y ł zamies zan y w co ś p as k u d n eg o i że zro b iłem to d la d o b ra Amb eru . Od mawiam wzięcia n a s ieb ie win y n a ty ch waru n k ach . Zres ztą,

w ten s p o s ó b też n ie u n ik n ąłb y m p o d ejrzeń . — Ale zy s k ałb y ś o p in ię tward eg o faceta. — Nie ten ro d zaj tward o ś ci jes t mi p o trzeb n y d la teg o , co zamierzam. Nie, to wy k lu czo n e. — Wy czerp aliś my więc ws zy s tk ie mo żliwo ś ci. Prawie. — Co to zn aczy „p rawie"? Przy mk n ąws zy lek k o p o wiek i, zaczął s ię wp atry wać w p azn o k ieć s weg o leweg o k ciu k a. — Wies z, p rzy s zło mi właś n ie d o g ło wy , że mo że jes t k to ś , k o g o ch ciałb y ś u s u n ąć ze s cen y . Trzeb a p amiętać, że zaws ze mo żn a p rzes u n ąć k ad r. Zamy ś liłem s ię. Do p aliłem p ap iero s a. — Nieg łu p ie — s twierd ziłem. — Ale ak tu aln ie n ie mam więcej zb ęd n y ch b raci. Nawet J u lian a. Zres ztą, o n jes t n ajtru d n iejs zy d o wk ad ro wan ia. — To n ie mu s i b y ć n ik t z ro d zin y — zau waży ł. — M amy całą mas ę s zlach ty z mo żliwy mi mo ty wami. Weźmy s ir Reg in ald a… — Daj s p o k ó j, Ran d o m. Przek ad ro wan ie też o d p ad a. — J ak ch ces z. W tak im razie mo je małe, s zare k o mó rk i wy czerp ały s ię zu p ełn ie. — M am n ad zieję, że n ie te, k tó re o d p o wiad ają za p amięć. Wes tch n ął. Przeciąg n ął s ię. Ws tał, p rzes tąp ił n ad trzecim o b ecn y m w p o k o ju i p o d s zed ł d o o k n a. Ro zs u n ął zas ło n y i p rzez d łu g ą ch wilę wy g ląd ał n a zewn ątrz. — J ak ch ces z — p o wtó rzy ł. — To d łu g a o p o wieś ć… Po czy m zaczął g ło ś n o ws p o min ać.

ROZDZIAŁ II Wp rawd zie s ek s zajmu je czo ło wą p o zy cję n a b ard zo wielu lis tach o s o b is ty ch u p o d o b ań , ale w p rzerwach ws zy s cy mamy jak ieś u lu b io n e zajęcia. U mn ie, Co rwin ie, to g ra n a p erk u s ji, lo ty i h azard , b ez wy raźn ie zazn aczo n ej k o lejn o ś ci. No , mo że latan ie ma p ewn ą p rzewag ę — s zy b o wce, b alo n y o raz n iek tó re in n e o d mian y — ale

jes t to k wes tią n as tro ju i g d y b y ś zap y tał mn ie k ied y in d ziej, mó g łb y m wy b rać co ś in n eg o . Zależy , n a co ak u rat miałb y m n ajwięk s zą o ch o tę. Do rzeczy . Kilk a lat temu p rzeb y wałem tu taj, w Amb erze. Nie ro b iłem n ic s p ecjaln eg o . Wp ad łem w o d wied zin y i ty lk o p rzes zk ad załem. Tato b y ł jes zcze n a miejs cu i k ied y zau waży łem, że zaczy n a u leg ać ty m s wo im h u mo ro m, u zn ałem, że n ad es zła p o ra n a wy cieczk ę. Dłu g ą. J u ż d awn o s twierd ziłem, że jeg o s y mp atia d la mn ie wzras ta wp ro s t p ro p o rcjo n aln ie d o d zielącej n as o d leg ło ś ci. Na p o żeg n an ie p o d aro wał mi p ięk n ą s zp icru tę. Pewn ie ch ciał p rzy s p ies zy ć wy b u ch tej s y mp atii. Ale s zp icru ta b y ła zn ak o mita, p rzep latan a s reb rem i p ięk n ie o b ro b io n a. Bard zo mi s ię p rzy d ała. Po s tan o wiłem wy ru s zy ć n a p o s zu k iwan ie jak ieg o ś n iewielk ieg o zak ątk a Cien ia, g d zie miałb y m d o d y s p o zy cji p ełen zes taw mo ich p ro s ty ch p rzy jemn o ś ci. J azd a trwała d łu g o — n ie b ęd ę cię zan u d zał s zczeg ó łami — i zn alazłem s ię d alek o o d Amb eru , jak to zwy k le b y wa. Ty m razem n ie s zu k ałem miejs ca, g d zie b y łb y m k imś s zczeg ó ln ie ważn y m. Po p ewn y m czas ie s taje s ię to n u d n e alb o k ło p o tliwe, zależy , jak b ard zo ch ces z b y ć o d p o wied zialn y . M iałem o ch o tę b y ć n ieo d p o wied zialn y m n ik im i zwy czajn ie s ię b awić. Tex o rami b y ło o twarty m mias tem p o rto wy m, z u p aln y mi d n iami, d łu g imi n o cami, d o b rą mu zy k ą, k artami d o ś witu , p o jed y n k ami co ran o i b ó jk ami d la ty ch , k tó rzy n ie mo g li s ię d o czek ać. A p rąd y p o wietrzn e zd arzały s ię tam jak w b ajce. M iałem małą, czerwo n ą lo tn ię i latałem n a n iej co p arę d n i.To b y ły d o b re czas y . Wieczo rami g rałem n a p erk u s ji w k n ajp ie, w p o d ziemiach n ad rzek ą, g d zie ś cian y p o ciły s ię p rawie tak mo cn o jak k lien ci, a d y m s p ły wał p o lamp ach jak s tru żk i mlek a. Kied y miałem d o ś ć, s zu k ałem jak iejś atrak cji, zwy k le k art lu b k o b iet. I ty m s ię zajmo wałem p rzez res ztę n o cy . Nawias em mó wiąc, n iech p iek ło p o ch ło n ie Ery k a. Przy p o mn iałem s o b ie… Kied y ś zarzu cił mi, że o s zu k u ję p rzy k artach . Wy o b rażas z s o b ie? To jed y n e, p rzy czy m b y m n ig d y n ie o s zu k iwał. Grę w k arty trak tu ję p o ważn ie. J es tem d o b ry , a p rzy ty m mam s zczęś cie, w o b u p rzy p ad k ach p rzeciwn ie n iż Ery k . Pro b lem w ty m, że b y ł d o s k o n ały w wielu d zied zin ach i n ie p o trafił p rzy zn ać, że mo żn a co ś ro b ić lep iej o d n ieg o . J eś li wy g ry wałeś z n im w co k o lwiek , to zn aczy , że o s zu k iwałeś . Pewn ej n o cy zaczął d o ś ć n iep rzy jemn ą k łó tn ię n a ten temat i mo g ła z teg o wy jś ć p o ważn a h is to ria, ale Gerard i Cain e n as ro zd zielili. Trzeb a Cain e'o wi p rzy zn ać, że s tan ął wted y p o mo jej s tro n ie. Bied aczy s k o … Pas k u d n a ś mierć, n ie u ważas z? To jeg o g ard ło … No tak , więc s ied ziałem w Tex o rami, g rałem, zd o b y wałem k o b iety , wy g ry wałem w k arty i fru wałem p o n ieb ie. Palmy i ro zk witające n o cą p o wo je. Wiele d o b ry ch , p o rto wy ch zap ach ó w: p rzy p rawy , k awa,

s mo ła, s ó l… s am wies z. Szlach ta, k u p cy , ro b o tn icy — te s ame g ru p y , co w wielu in n y ch miejs cach . M ary n arze i p o d ró żn i ws zelk iej maś ci, p rzy b y wający i o d p ły wający . I faceci p o d o b n i d o mn ie, ży jący n a k rawęd zi teg o ś wiata. Sp ęd ziłem w Tex o rami tro ch ę p o n ad d wa lata i b y łem s zczęś liwy . Nap rawd ę. Z n ik im s ię s p ecjaln ie n ie k o n tak to wałem, co jak iś czas wy s y łałem ty lk o p rzez Atu ty co ś w ro d zaju p o cztó wek i właś ciwie n ic więcej. Prawie n ie my ś lałem o Amb erze. Ws zy s tk o to zmien iło s ię p ewn ej n o cy , k ied y s ied ziałem z fu lem w ręk u , a k lien t n ap rzeciw mn ie u s iło wał zg ad n ąć, czy b lefu ję. Wted y Walet Karo o d ezwał s ię d o mn ie. Tak , właś n ie tak to s ię zaczęło . Zres ztą, b y łem w d o ś ć n iezwy k ły m s tan ie d u ch a. Do g rałem k ilk a o s try ch ro zd ań i wciąż b y łem tro ch ę p o d ek s cy to wan y . Do d aj d o teg o zmęczen ie p o d łu g ich lo tach i n iewiele s n u p o p rzed n iej n o cy . Pó źn iej u zn ałem, że mu s i to b y ć jak ieś s k rzy wien ie p s y ch ik i, k tó re s p rawia, że tak właś n ie reag u ję, g d y k to ś p ró b u je s ię ze mn ą s k o n tak to wać, a ja mam w ręk u k arty — jak iek o lwiek k arty . Zwy k le, o czy wiś cie, o d b ieramy wiad o mo ś ć b ez żad n y ch p rzy rząd ó w, ch y b a że to my n ad ajemy . M o żliwe, że to mo ja p o d ś wiad o mo ś ć — w o wej ch wili d o ś ć ro zlu źn io n a — z p rzy zwy czajen ia zaczęła k o jarzy ć k o n tak t z ak tu aln ą s y tu acją. M iałem p o wo d y , żeb y s ię p o tem n ad ty m zas tan awiać. Walet p o wied ział: — Ran d o m… — Po tem jeg o twarz ro zmy ła s ię i d o k o ń czy ł: — Po mó ż mi. Wted y zacząłem ju ż wy czu wać o s o b o wo ś ć, ale b ard zo s łab o . Ws zy s tk o b y ło b ard zo s łab e. Po tem twarz n ab rała wy razis to ś ci i zo b aczy łem, że miałem rację — to b y ł Bran d . Wy g ląd ał o k ro p n ie i miałem wrażen ie, że jes t d o czeg o ś p rzy k u ty czy p rzy wiązan y . — Po mó ż mi — p o wtó rzy ł. — Słu ch am cię — o d p o wied ziałem. — Co s ię s tało ? — … więźn iem — p o wied ział, a p o tem jes zcze co ś , czeg o n ie zro zu miałem. — Gd zie? — s p y tałem. Na to p o k ręcił g ło wą. — Nie mo g ę cię ś ciąg n ąć — s twierd ził. — Nie mam Atu tó w i jes tem za s łab y . M u s is z tu d o trzeć d ro g ą o k rężn ą… Nie s p y tałem g o , jak mó g ł ze mn ą ro zmawiać b ez Atu tu . Za n ajważn iejs ze u zn ałem u s talen ie jeg o miejs ca p o b y tu . Zap y tałem, jak mam g o s zu k ać. — Przy jrzy j s ię d o b rze — o d p arł. — Zap amiętaj k ażd y s zczeg ó ł. M o że ty lk o raz

zd o łam ci to p o k azać. I p amiętaj, b ąd ź u zb ro jo n y … Wted y zo b aczy łem p ejzaż — p o n ad jeg o ramien iem. Nie wiem, p rzez o k n o czy n ad b lan k ami. By ł d alek o o d Amb eru , g d zieś tam, g d zie cien ie zu p ełn ie wariu ją. Dalej, n iż miałb y m o ch o tę s ię zap u s zczać. Pu s tk a i zmien n e k o lo ry . Pło mien n e. Dzień b ez s ło ń ca n a n ieb ie. Sk ały s u n ące p o ziemi jak żag ló wk i. Bran d b y ł zamk n ięty w czy mś n a k s ztałt wieży , mały m p u n k cie s tab iln o ś ci w ty m p ły wający m k rajo b razie. Zap amiętałem ws zy s tk o d o k ład n ie. A tak że jak ąś is to tę, o win iętą wo k ó ł p o d s tawy wieży . Lś n iącą. Pry zmaty czn ą. Ch y b a jak ieg o ś s trażn ik a — b y ł zb y t jas k rawy , b y s ię d o my ś lić jeg o k s ztałtó w czy o cen ić ro zmiary . Po tem n ag le ws zy s tk o zn ik n ęło . A ja zo s tałem, wp atrzo n y zn o wu w Waleta Karo , z ty m facetem n ap rzeciwk o , k tó ry n ie wied ział, czy ma s ię wś ciek ać, że s ię tak zamy ś liłem, czy mo że martwić, że to jak iś atak . Sk o ń czy łem g rę p o ty m ro zd an iu , wró ciłem d o d o mu , wy ciąg n ąłem s ię n a łó żk u , p aliłem i my ś lałem. Kied y o d jeżd żałem, Bran d b y ł w Amb erze. Pó źn iej jed n ak , g d y o n ieg o p y tałem, n ik t n ie wied ział, co s ię z n im d zieje. M iał jed en z ty ch s wo ich n ap ad ó w melan ch o lii, p o tem n ag le mu p rzes zło i wy jech ał. I to ws zy s tk o . Żad n y ch wiad o mo ś ci, w żad n ą s tro n ę. Nie k o n tak to wał s ię i n ie o d p o wiad ał. Us iło wałem p rzemy ś leć ws zy s tk ie as p ek ty s p rawy . Bran d b y ł s p ry tn y , d iab eln ie s p ry tn y ; mo że n awet n ajlep s zy mó zg w ro d zin ie. M iał k ło p o ty i wezwał właś n ie mn ie. Ery k i Gerard s ą ty p ami b ard ziej h ero iczn y mi i p ewn ie u cies zy lib y s ię p ers p ek ty wą p rzy g o d y . Cain e wy ru s zy łb y z ciek awo ś ci, a J u lian , żeb y wy p aś ć lep iej o d n as ws zy s tk ich i zaro b ić d o d atk o we p u n k ty u taty . No i, p rzed e ws zy s tk im, Bran d mó g ł s ię p o p ro s tu s k o n tak to wać z tatą. On n a p ewn o co ś b y wy my ś lił. Ale wezwał właś n ie mn ie. Dlaczeg o ? Przy s zło mi d o g ło wy , że mo że k to ś z p o zo s tały ch jes t s p rawcą s y tu acji, w jak iej s ię zn alazł. Po wied zmy , że tato zaczął g o fawo ry zo wać… Wies z, jak to jes t. Czas em warto wy elimin o wać u lu b ień ca. A g d y b y wezwał tatę, wy s zed łb y n a s łab eu s za. Dlateg o właś n ie zrezy g n o wałem z wezwan ia p o s iłk ó w. Zwró cił s ię d o mn ie i całk iem mo żliwe, że wy d ałb y m n a n ieg o wy ro k , g d y b y m p rzek azał d o Amb eru in fo rmację, że zd o łał n awiązać k o n tak t. Do b rze więc. Co p o win ien em ro b ić? J eś li ch o d ziło o s u k ces ję, a Bran d wy s u n ął s ię n a czo ło , to wy ś wiad czen ie mu p rzy s łu g i wy d awało s ię całk iem ro zs ąd n e. J eżeli n ie… Is tn iały liczn e mo żliwo ś ci. M o że o d k ry ł w d o mu co ś , o czy m warto wied zieć. By łem też ciek aw, jak mu s ię u d ało n awiązać k o n tak t b ez u ży cia Atu tó w. Szczerze mó wiąc, właś n ie ciek awo ś ć s k ło n iła mn ie, żeb y wy ru s zy ć mu n a ratu n ek , i to w d o d atk u s amo tn ie.

Otrzep ałem z k u rzu włas n e Atu ty i s p ró b o wałem s ię z n im p o łączy ć. Bez rezu ltatu , jak s ię zap ewn e d o my ś las z. Przes p ałem s ię i ran o s p ró b o wałem jes zcze raz. Z ty m s amy m wy n ik iem. Dals ze czek an ie n ie miało ju ż s en s u . Wy czy ś ciłem miecz, zjad łem s o lid n e ś n iad an ie i wło ży łem s tare u b ran ie. Wziąłem też fo to ch ro maty czn e g o g le. Nie miałem p o jęcia, czy mi s ię tam n a co ś p rzy d ad zą, ale ten s twó r-s trażn ik wy d awał s ię p o two rn ie b ły s zczący , a zaws ze warto mieć jak ieś d o d atk o we atu ty . Nawias em mó wiąc, zab rałem też p is to let. M iałem p rzeczu cie, że n ie zad ziała, i rzeczy wiś cie. Ale czło wiek n ig d y n ie jes t p ewien , d o p ó k i s ię s am n ie p rzek o n a. Po żeg n ałem s ię ty lk o z jed n ą o s o b ą, zn ajo my m p erk u s is tą, b o wp ad łem, żeb y mu zo s tawić s wo je b ęb n y . Wied ziałem, że s ię n imi d o b rze zao p iek u je. Zs zed łem d o h an g aru , wy ciąg n ąłem lo tn ię, wy s tarto wałem i złap ałem o d p o wied n i p rąd . Uzn ałem, że to n ajp ro s ts zy s p o s ó b . Nie wiem, czy s zy b o wałeś k ied y ś p o p rzez Cień , ale… Nie? No więc, wy leciałem n ad mo rze, aż ląd s tał s ię ty lk o zamg lo n ą k res k ą n a p ó łn o cy . Wo d y p o d e mn ą n ab rały b arwy k o b altu ; wzn o s iły s ię i p o trząs ały ro zis k rzo n y mi b ro d ami. Wiatr s ię zmien ił. Zawró ciłem. Przemk n ąłem n ad falami d o b rzeg u , p o d co raz ciemn iejs zy m n ieb em. Kied y zn alazłem s ię n ad u jś ciem rzek i, w miejs cu Tex o rami n a całe k ilo metry ciąg n ęło s ię b ag n o . Pły n ąłem n a p o wietrzn y ch p rąd ach w g łąb ląd u , co p arę ch wil p rzelatu jąc n ad rzek ą, k tó rej p rzy b y ło zak rętó w i zak o li. Zn ik n ęły p o mo s ty , g o ś ciń ce, ru ch . Drzewa ro s ły wy s o k o . Na zach o d zie zb ierały s ię ch mu ry , ró żo we, p erło we i żó łte. Sło ń ce p rzes zło o d p o marań czu p o p rzez czerwień d o żó łci. Kręcis z g ło wą? Wid zis z, s ło ń ce b y ło cen ą za te mias ta. Wy lu d n iłem je w p o ś p iech u , a raczej ru s zy łem s zlak iem ży wio łó w. Na tej wy s o k o ś ci s ztu czn e b u d o wle ro zp ras zały b y ty lk o u wag ę. Od cien ie i s tru k tu ra s ą d la mn ie ws zy s tk im. O to mi właś n ie ch o d ziło , k ied y mó wiłem, że s zy b o wan ie jes t zu p ełn ie in n e. Tak więc leciałem n a zach ó d , d o p ó k i las n ie u s tąp ił miejs ca p łas zczy źn ie zielen i, k tó ra s zy b k o wy b lak ła, ro zmy ła s ię, zmien iła w b rąz, b eż, żó łć. Po tem jas n y p ias ek w b ru n atn e p lamy . Cen ą za to b y ła b u rza. Pły n ąłem w n iej, jak d alek o zd o łałem, aż zaczęły u d erzać p io ru n y i b ałem s ię, że mó j mały s zy b o wiec teg o n ie wy trzy ma. Ucis zy łem tę b u rzę, ale w efek cie n a d o le p o jawiło s ię więcej zielen i. M imo ws zy s tk o p rzeleciałem w s trefę lep s zej p o g o d y , mając za p lecami wy raźn e, jas n o żó łte s ło ń ce. Po p ewn y m czas ie zd o łałem wy two rzy ć p o d s o b ą p u s ty n ię, n ag ą i falu jącą wy d mami. Po tem s ło ń ce zmalało i s trzęp y ch mu r p rzes u n ęły s ię p o jeg o tarczy , wy mazu jąc

ją p o k awałk u . Ten s k ró t zap ro wad ził mn ie d alej o d Amb eru , n iż b y wałem o s tatn imi czas y . Wres zcie s ło ń ce zn ik n ęło , lecz p o zo s tało ś wiatło , ró wn ie jas n e, ale n ies amo wite, b ezk ieru n k o we. M y liło wzro k , wy k rzy wiało p ers p ek ty wę. Op ad łem n iżej, b y o g ran iczy ć p o le wid zen ia. Wk ró tce wy n u rzy ły s ię s k ały i s tarałem s ię wy mu s ić n a n ich zap amiętan e k s ztałty . Po jawiały s ię s to p n io wo . W ty ch waru n k ach łatwiej b y ło o s iąg n ąć efek t p ły n n eg o s p rzężen ia, ch o ć d o k o n an ie teg o o k azało s ię fizy czn ie wy czerp u jące. W d o d atk u p ilo tu jąc lo tn ię, n ie mo g łem o cen ić włas n ej s k u teczn o ś ci. Op ad łem n iżej, n iż s ąd ziłem, i n iewiele b rak o wało , a zd erzy łb y m s ię z jak ąś s k ałą. W k o ń cu jed n ak u n io s ły s ię d y my , a p ło mien ie zatań czy ły tak , jak je p amiętałem — b ez żad n eg o p o rząd k u , p o p ro s tu wy b u ch ając tu czy tam z o two ró w, s zczelin czy jas k iń . Barwy zaczęły wario wać, d o k ład n ie tak , jak p o d czas n as zeg o k ró tk ieg o k o n tak tu . Wres zcie s k ały ru s zy ły z miejs ca, d ry fu jąc jak żag lo wce p o zb awio n e s teru tam, g d zie s p lata s ię tęcza. Prąd y p o wietrzn e zu p ełn ie o s zalały . J ed en k o min wzn o s zący s ię za d ru g im, jak fo n tan n y . Walczy łem, p ó k i mo g łem, wied ziałem jed n ak , że z tej wy s o k o ś ci n ie u d a mi s ię ws zy s tk ieg o u trzy mać. Wzn io s łem s ię n a s p o rą wy s o k o ś ć, zap o min ając o ziemi p rzy p ró b ach s tab ilizacji lo tn i. Kied y zn o wu s p o jrzałem w d ó ł, zo b aczy łem co ś w ro d zaju o twarty ch reg at czarn y ch g ó r lo d o wy ch . Sk ały g o n iły s ię, zd erzały , co fały , wiru jąc, zd erzały zn o wu i wy mijały , p rzes u wając s ię p rzez o twartą p rzes trzeń . Wted y co ś mn ą s zarp n ęło , p ch n ęło w d ó ł, p o tem w g ó rę — i zo b aczy łem, że p u s zcza o d ciąg . Raz jes zcze p rzemieś ciłem cień i s p o jrzałem. W o d d ali wy ro s ła wieża, a co ś jaś n iejs zeg o n iż ló d i alu min iu m czek ało u jej p o d s tawy . Os tatn ie p ch n ięcie wid o czn ie załatwiło s p rawę. Po jąłem to w ch wili, g d y wiatr zaczął s ię zach o wy wać n ap rawd ę p as k u d n ie. Strzeliło k ilk a lin ek , a p o tem s p ad ałem — jak b y m p ły n ął ło d zią w wo d o s p ad zie. Po d erwałem n o s i wy ró wn ałem tro ch ę, tu ż n ad ziemią, zo b aczy łem, g d zie lecę i s k o czy łem w o s tatn iej ch wili. Lo tn ia ro zp ad ła s ię n a k awałk i w zd erzen iu z jed n y m z ty ch s p aceru jący ch mo n o litó w. Bard ziej o d czu łem jej s tratę n iż włas n e zad rap an ia, s in iak i i g u zy . M u s iałem s zy b k o zmy k ać, g d y ż p ęd ził k u mn ie jak iś p ag ó rek . Ob aj s k ręciliś my , n a s zczęś cie w p rzeciwn e s tro n y . Nie miałem b lad eg o p o jęcia, co wp rawia te s k ały w ru ch , i z p o czątk u n ie d o s trzeg ałem żad n ej reg u larn o ś ci w ich trajek to riach . Gru n t b y ł czas em ciep ły , a czas em b ard zo g o rący , a o p ró cz d y mu i rzad k ich wy b u ch ó w p ło mien i z ro zp ad lin w ziemi wy d o b y wały s ię jak ieś cu ch n ące g azy . Tras ą z k o n ieczn o ś ci k rętą ru s zy łem k u wieży .

Dłu g o trwało , n im tam d o tarłem. Nie wiem, jak d łu g o , b o n ie miałem jak mierzy ć czas u . Zacząłem jed n ak ro zp o zn awać fu n k cjo n o wan ie p ewn y ch in teres u jący ch p raw. Przed e ws zy s tk im d u że g łazy p o ru s zały s ię s zy b ciej o d ty ch mn iejs zy ch . Po za ty m zd awało s ię, że o rb itu ją wo k ó ł s ieb ie — cy k le wewn ątrz cy k li wewn ątrz cy k li — więk s ze d o o k o ła mn iejs zy ch , ws zy s tk ie w ciąg ły m ru ch u . M o że p ierwo tn y to r wy zn aczało jak ieś ziarn k o k u rzu alb o p o jed y n cza mo lek u ła. Nie miałem an i czas u , an i o ch o ty , b y p o s zu k iwać o ś ro d k a teg o ws zy s tk ieg o . Pamiętając jed n ak o mo ich s p o s trzeżen iach , mo g łem ze s p o ry m wy p rzed zen iem p rzewid y wać k o lizje. I tak p rzy b y ł Ch ild e Ran d o m d o mro czn ej wieży , tak jes t, z p is to letem w jed n ej ręce i mieczem w d ru g iej. Go g le wis iały mi n a s zy i. Wś ró d teg o d y mu i s łab eg o ś wiatła n ie ch ciałem ich zak ład ać, p ó k i n ie o k aże s ię to ab s o lu tn ie k o n ieczn e. Nie wiem d laczeg o , ale s k ały o mijały wieżę. Zd awało s ię, że s to i n a wzg ó rzu , ale k ied y p o d s zed łem b liżej, zo b aczy łem, że te ru ch o me g łazy wy żło b iły d o o k o ła n iej o g ro mn e zag łęb ien ie. Z mo jej s tro n y tru d n o b y ło o cen ić, czy w efek cie s tała s ię ro d zajem wy s p y czy raczej p ó łwy s p u . Przemy k ałem s ię wś ró d d y mu i g ru zo wis k , u n ik ając wy b u ch ó w p ło mien i z ró żn y ch o two ró w i s zczelin . Wres zcie ws p iąłem s ię n a s tro me zb o cze i zn ik n ąłem z tras y p o d ejś cia. Przez k ilk a ch wil tk wiłem tam, tu ż p o n iżej lin ii o b s erwacji z wieży . Sp rawd ziłem b ro ń , u s p o k o iłem o d d ech i zało ży łem g o g le. Po tem p rzes k o czy łem p rzez k rawęd ź i s tan ąłem p o ch y lo n y . Ows zem, s zk ła p o ciemn iały i, o ws zem, s mo k ju ż czek ał. Wrażen ie b y ło s tras zn e, p o n ieważ wy d awał s ię, n a s wó j s p o s ó b , p ięk n y . M iał ciało węża, g ru b o ś ci b eczk i, i g ło wę p o d o b n ą d o wielk ieg o mło ta ze zwężo n y m o b u ch em. Oczy o b arwie b ard zo b lad ej zielen i. W d o d atk u b y ł p rzejrzy s ty jak s zk ło , z cien iu tk imi, d elik atn y mi lin iami, u k ład ający mi s ię w k s ztałt łu s ek . To , co p ły n ęło w jeg o ży łach , tak że b y ło p rzezro czy s te. M o g łem mu zajrzeć d o wn ętrza i o g ląd ać o rg an y — zmętn iałe alb o mleczn e. M o żn a s ię b y ło zap o mn ieć, p atrząc, jak fu n k cjo n u je. Gęs ta g rzy wa, jak b y ze s zk lan y ch k o lcó w, p o ras tała jeg o g ło wę i s zy ję. Zo b aczy ł mn ie, u n ió s ł łeb i p o p ełzł, n ib y p ły n ąca wo d a, ży wa rzek a b ez k o ry ta i b rzeg ó w. Zmro ziło mn ie jed n ak co ś in n eg o — wid ziałem wn ętrze jeg o żo łąd k a. By ł tam n a wp ó ł s trawio n y czło wiek . Po d n io s łem p is to let, wy mierzy łem w o k o i n acis n ąłem s p u s t. J u ż ci mó wiłem, że n ie wy s trzelił. Od rzu ciłem g o więc, o d s u n ąłem s ię n a lewo i s k o czy łem d o p raweg o b o k u węża, b y zaatak o wać o k o mieczem. Sam wies z, jak tru d n o zab ić s two ry o b u d o wie g ad ó w. Od razu u zn ałem, że p rzed e

ws zy s tk im s p ró b u ję g o o ś lep ić i o d ciąć mu języ k . Po tem, g d y b y m b y ł d o ś ć s zy b k i, miałb y m s zan s ę wy p ro wad zić k ilk a p o rząd n y ch cięć w o k o lice g ło wy i o d rąb ać ją. Po tem s mo k mó g ł s o b ie leżeć i zwijać s ię w s u p ły , aż zn ieru ch o mieje. M iałem też n ad zieję, że b ęd zie tro ch ę o s p ały , s k o ro ciąg le jes zcze k o g o ś trawił. J eś li b y ł o s p ały , to miałem s zczęś cie, że n ie zjawiłem s ię wcześ n iej. Od s u n ął g ło wę s p o d mo jeg o o s trza i u d erzy ł p o n ad n im, g d y ja n ie o d zy s k ałem jes zcze ró wn o wag i. Ten jeg o ry j p rzejech ał mi p o p iers i i n ap rawd ę miałem wrażen ie, że o b erwałem mło tem. Od cio s u p ad łem jak d łu g i. Przeto czy łem s ię, żeb y wy jś ć z zas ięg u p o two ra, i zas to p o wałem p rzy s amy m s k raju zb o cza. Tam ws tałem, a o n ro zwin ął s ię wo ln o , p rzes u n ął w mo ją s tro n ę, u n ió s ł i p o ch y lił g ło wę jak ieś p ięć metró w n ad e mn ą. Wiem d o b rze, że Gerard ten właś n ie mo men t wy b rałb y d o atak u . Sk o czy łb y z ty m s wo im wielk im mieczem i ro zciął g ad a n a d wie częś ci. Ten p ewn ie u p ad łb y n a n ieg o i wił s ię, a Gerard wy s zed łb y z całej ak cji z p aro ma zad rap an iami. M o że jes zcze z ro zb ity m n o s em. Ben ed y k t trafiłb y w o k o . Do tej p o ry p ewn ie miałb y w k ies zen iach ju ż o b a, a g ło wą g rałb y w p iłk ę, u k ład ając w my ś lach jak iś p rzy p is ek d o Clau s ewitza. Ale o b aj s ą n atu raln y mi ty p ami b o h ateró w. J a p o p ro s tu s tałem, k ieru jąc o s trze k u g ó rze, z ło k ciami o p arty mi o b io d ra i g ło wą o d ch y lo n ą tak d alek o , jak ty lk o p o trafiłem. Szczerze mó wiąc, g d y b y u d ało mi s ię u ciec, miałb y m s zczęś cie. Wied ziałem jed n ak , że g d y b y m ty lk o s p ró b o wał, ten wielk i łeb ru n ąłb y w d ó ł i zg n ió tł mn ie. Krzy k i d o b ieg ające z wieży ws k azy wały , że zo s tałem zau ważo n y . Nie miałem jed n ak zamiaru s ię ro zg ląd ać. Zacząłem k ląć n a teg o węża. Ch ciałem, żeb y ju ż u d erzy ł i zak o ń czy ł s p rawę, tak alb o in aczej. Kied y to wres zcie u czy n ił, o d s u n ąłem s ię, s k ręciłem ciało i u s tawiłem o s trze n a to rze celu . Od u d erzen ia zd rętwiał mi p rawy b o k i miałem wrażen ie, że mo ja s to p a zag łęb iła s ię w ziemię. J ak o ś zd o łałem u s tać n a n o g ach . Wy k o n ałem ws zy s tk o w s p o s ó b p erfek cy jn y . Cały man ewr u d ał s ię d o k ład n ie tak , jak zap lan o wałem i jak miałem n ad zieję. Ty lk o że p o twó r n ie trzy mał s ię ro li. Nie ch ciał ze mn ą ws p ó łp raco wać i p aś ć w ś mierteln y ch d rg awk ach . Więcej n awet. Zn ó w zaczął p o d n o s ić łeb . Zab rał ze s o b ą mó j miecz, k tó reg o ręk o jeś ć s terczała z leweg o o czo d o łu , a o s trze wy s tawało jak jes zcze jed en k o lec n a czu b k u g ło wy . Zaczy n ało mn ie d ręczy ć

p rzeczu cie, że atak u jący jed n ak zwy cięży . Wted y właś n ie z o two ru u p o d s tawy wieży wo ln o i o s tro żn ie wy s u n ęli s ię jacy ś o s o b n icy . By li u zb ro jen i i p as k u d n i. Uzn ałem, że w ty m k o n flik cie raczej n ie s tan ą p o mo jej s tro n ie. Tru d n o . Wiem, k ied y trzeb a s ię wy co fać w n ad ziei, że n as tęp n y d zień b ęd zie lep s zy . — Bran d ! — k rzy k n ąłem. — To ja, Ran d o m! Nie mo g ę s ię p rzeb ić! Wy b acz! Od wró ciłem s ię, p o d b ieg łem i p rzes k o czy łem p rzez k rawęd ź, w d ó ł d o miejs ca, g d zie s k ały wy czy n iały s wo je d ziwactwa. Nie b y łem p ewien , czy wy b rałem n ajlep s zy mo men t n a zejś cie. I — jak s ię częs to zd arza — o d p o wied ź b rzmiała i tak , i n ie. Nie b y ł to s k o k , k tó ry zary zy k o wałb y m z p o wo d ó w in n y ch n iż te, k tó re w k o ń cu p rzeważy ły . Wy s zed łem ży wy , ale to właś ciwie ws zy s tk o , czy m mó g łb y m s ię p o ch walić. By łem o s zo ło mio n y i my ś lałem, że złamałem n o g ę w k o s tce. Do ru ch u zmu s ił mn ie s zeles zczący d źwięk i g rzech o t k amien i n ad e mn ą. Po p rawiłem g o g le i s p o jrzałem w g ó rę. Stwó r n ajwid o czn iej p o s tan o wił zejś ć za mn ą i d o k o ń czy ć d zieła. Wił s ię wid mo wo p o s to k u , a częś ć tu ło wia p rzy g ło wie p o ciemn iała i zmętn iała, p o n ieważ jed n ak g o trafiłem. Us iad łem. Po tem u k ląk łem. Po macałem k o s tk ę, ale n ie n ad awała s ię d o u ży tk u . Wo k ó ł n ie b y ło n iczeg o , co mó g łb y m wy k o rzy s tać jak o las k ę. Tru d n o . Po czo łg ałem s ię więc. By le d alej. Co jes zcze mo g łem zro b ić? Zd o b y ć mo żliwie d u żą p rzewag ę, a p o d ro d ze my ś leć i s zu k ać wy jś cia. Ratu n ek p rzy n io s ła mi s k ała — jed n a z ty ch mn iejs zy ch i p o wo ln y ch , ro zmiaró w mn iej więcej wo zu meb lo weg o . Kied y s p o s trzeg łem, jak s ię zb liża, p rzy s zło mi d o g ło wy , że n ad a s ię n a ś ro d ek tran s p o rtu , a mo że zap ewn i tak że tro ch ę b ezp ieczeń s twa. Zd awało s ię, że te s zy b k ie, n ap rawd ę mas y wn e, b ard ziej s ię k ru s zą w zd erzen iach . Ob s erwo wałem więc wielk ie s k ały to warzy s zące mo jej, o cen iałem ich to ry i p ręd k o ś ci, p ró b o wałem p rzewid zieć ru ch całeg o u k ład u i p rzy g o to wy wałem s ię d o o s tateczn eg o wy s iłk u . Ró wn o cześ n ie n as łu ch iwałem o d g ło s ó w zb liżającej s ię b es tii, s ły s załem k rzy k i s trażn ik ó w, s to jący ch n a s k raju u rwis k a i zas tan awiałem s ię, czy k tó ry ś z n ich s tawia n a mn ie, a jeś li n awet, to ile. Gd y n ad s zed ł czas , ru s zy łem. Bez p ro b lemó w o min ąłem p ierws zą wielk ą s k ałę, ale mu s iałem czek ać, b y p rzep u ś cić n as tęp n ą. Zary zy k o wałem i p rzes k o czy łem p rzed o s tatn ią. M u s iałem, jeś li ch ciałem zd ąży ć.

Do tarłem d o właś ciweg o p u n k tu we właś ciwy m mo men cie, złap ałem u ch wy ty , k tó re wcześ n iej wy p atrzy łem, i g łaz p o wló k ł mn ie p arę metró w, zan im zd o łałem s ię p o d ciąg n ąć. Po tem d o s tałem s ię jak o ś n a n iezb y t wy g o d n y s zczy t, ro zciąg n ąłem s ię tam i s p o jrzałem za s ieb ie. Niewiele b rak o wało . Zres ztą n ad al n ie b y łem b ezp ieczn y , g d y ż p o twó r s zed ł za mn ą, ś led ząc s wy m zd ro wy m o k iem o b ro ty wielk ich s k ał. Z g ó ry d o b ieg ały p ełn e ro zczaro wan ia k rzy k i. Po tem ch ło p cy zb ieg li w d ó ł, wo łając co ś , co u zn ałem za zach ętę d la p o two ra. Zacząłem mas o wać k o s tk ę. Pró b o wałem s ię ro zlu źn ić. Gad ws zed ł w s y s tem, p rzes u wając s ię za p ierws zą z d u ży ch s k ał, g d y ty lk o ta s k o ń czy ła o b ieg o rb ity . J ak d alek o zd o łam d o trzeć w Cien iu , zan im mn ie d o p ad n ie? Ows zem, miałem s tały ru ch n ap rzó d , zmian ę s tru k tu r… Stwó r zaczek ał n a d ru g ą s k ałę, p rześ lizn ął s ię za n ią, zb liży ł jes zcze b ard ziej. Cieniu, Cieniu, jak na skrzydłach… Lu d zie ty mczas em zn aleźli s ię ju ż n iemal u s tó p zb o cza. Po twó r czek ał n a wo ln ą d ro g ę p rzez o rb itę wewn ętrzn eg o s atelity . J es zcze jed en o b ieg … Wied ziałem, że p o trafi s ięg n ąć tak wy s o k o , b y p o rwać mn ie ze s zczy tu . Przybądź zmiażdżyć to straszydło! Od wró ciłem s ię i p ły n n ie p o ch wy ciłem materię Cien ia, zan u rzy łem s ię w n ieg o , o d mien iłem s tru k tu ry z mo żliwy ch p o p rzez p rawd o p o d o b n e d o rzeczy wis ty ch ; wy czu łem, jak n ad ch o d zi n iezau ważaln ie i w o d p o wied n im mo men cie p ch n ąłem… Natu raln ie, n ad p ły n ęła o d s tro n y , g d zie s twó r b y ł ś lep y . Og ro mn a s k ała, wiru jąca jak p o zb awio n y k o n tro li wó z p an cern y … Bard ziej eleg an ck im ro związan iem b y ło b y zmiażd ży ć b es tię międ zy d wo ma g łazami. Nie miałem jed n ak czas u n a fin ezję. Po p ro s tu p rzejech ałem p o n iej i zo s tawiłem, ro zjeżd żan ą g ran ito wy mi wo zami. W ch wilę p ó źn iej jed n ak , w n iezro zu miały s p o s ó b , o k aleczo n e i p o s zarp an e ciało u n io s ło s ię n ag le n ad ziemią i wiru jąc, p o p ły n ęło w g ó rę. Od d alało s ię, co raz mn iejs ze i mn iejs ze, p o p y ch an e wiatrem, aż zn ik n ęło . M o ja s k ała u n o s iła mn ie w ró wn y m temp ie co raz d alej. Dry fo wał cały s y s tem. Ch ło p cy z wieży s k u p ili s ię razem i n ajwy raźn iej p o s tan o wili mn ie ś cig ać. Przes u wali s ię wo ln o o d s tó p u rwis k a p o p rzez ró wn in ę. Uzn ałem, że n ie s tan o wią p ro b lemu . Od jad ę mo im k amien n y m wierzch o wcem w Cień i p o zo s tawię ich o całe ś wiaty za s o b ą. To n ajp ro s ts ze wy jś cie z mo żliwy ch . Z p ewn o ś cią tru d n iej b y ło b y ich zas k o czy ć n iż teg o s two ra. W k o ń cu b y li u s ieb ie, o s tro żn i i g o to wi n a ws zy s tk o .

Zd jąłem g o g le i jes zcze raz wy p ró b o wałem k o s tk ę. Ws tałem n a ch wilę. Zab o lała, ale u trzy mała mó j ciężar. Us iad łem i zacząłem my ś leć o ty m, co zas zło . Straciłem miecz i b y łem d alek i o d s zczy to wej fo rmy . Zamias t k o n ty n u o wać tę p rzy g o d ę, n ajro zs ąd n iej i n ajb ezp ieczn iej b y ło b y wy n ieś ć s ię s tąd . Zd o b y łem d o s y ć in fo rmacji o s y tu acji i waru n k ach , b y n as tęp n y m razem mieć więk s ze s zan s e. Do d zieła zatem… Nieb o n ad e mn ą p o jaś n iało , a cien ie s tały s ię b ard ziej s tab iln e i u p o rząd k o wan e. Pło mien ie wo k ó ł zaczęły p rzy g as ać. Do b rze. Ch mu ry o d n alazły s we d ro g i n a n ieb ie. Do s k o n ale. Wk ró tce za ich p o wło k ą p o jawiło s ię s k u p io n e w jed n y m p u n k cie lś n ien ie. Zn ak o micie. Kied y zn ik n ą, s ło ń ce zn o wu zawiś n ie n a n ieb o s k ło n ie. Ob ejrzałem s ię i s twierd ziłem ze zd u mien iem, że n ad al k to ś mn ie ś cig a. Ch o ciaż mo g ło s ię zd arzy ć, że n ie zad b ałem n ależy cie o ich o d p o wied n ik i w tej wars twie Cien ia. Nie warto zak ład ać, że s ię o ws zy s tk im p amiętało , zwłas zcza w p o ś p iech u . A więc… Do k o n ałem zmian y . Sk ała s to p n io wo zmien iała k u rs i k s ztałt, u traciła s atelity , ru s zy ła p o p ro s tej w k ieru n k u , k tó ry s tał s ię zach o d em. W g ó rze ro zp ły n ęły s ię ch mu ry i zalś n iło b lad e s ło ń ce. Przy s p ies zy liś my . To p o win n o załatwić ws zy s tk ie p ro b lemy . Zn alazłem s ię w zd ecy d o wan ie in n y m ś wiecie. Ale n ie załatwiło . Sp o jrzałem zn o wu , a o n i n ad al b y li za mn ą. Fak t, zwięk s zy łem tro ch ę d y s tan s , ale ci faceci trzy mali s ię mn ie u p arcie. No , tru d n o . To s ię czas ami zd arza. Natu raln ie, is tn iały d wie mo żliwo ś ci. Po n ieważ b y łem wciąż b ard ziej n iż tro ch ę o s zo ło mio n y ty m, co n ied awn o p rzes zed łem, p rzes k o k n ie b y ł id ealn y i p o ciąg n ąłem ich za s o b ą. Alb o zach o wałem jak ąś s tałą tam, g d zie n ależało wy g as ić zmien n ą — to zn aczy d o k o n ałem p rzes k o k u i p o d ś wiad o mie zażąd ałem, b y p o ś cig trwał n ad al. Zatem, to ju ż k to in n y , ale d alej mn ie g o n i. Ro zmas o wałem k o s tk ę. Sło ń ce p o jaś n iało i s tało s ię p o marań czo we. Pó łn o cn y wiatr u n ió s ł zas ło n ę k u rzu i p ias k u , b y zawies ić mi ją za p lecami i zas ło n ić ś cig ający ch . Gn ałem n a zach ó d , g d zie wy ro s ło właś n ie p as mo g ó r. Czas ws zed ł w fazę s k rzy wien ia. No g a b o lała tro ch ę mn iej. Od p o cząłem ch wilę. Sk ała b y ła s to s u n k o wo wy g o d n a — jak n a s k ałę. Nie warto b y ło zaczy n ać p iek ieln eg o rajd u teraz, g d y s p rawy b ieg ły g ład k o . Wy ciąg n ąłem s ię, zało ży łem ręce za g ło wę i o b s erwo wałem co raz b liżs ze g ó ry . M y ś lałem o Bran d zie i wieży . Z p ewn o ś cią trafiłem we właś ciwe miejs ce. Ws zy s tk o p as o wało d o teg o , co p o k azał mi p rzez tę k ró tk ą ch wilę. Natu raln ie, z wy jątk iem s trażn ik ó w. Uzn ałem, że wejd ę we właś ciwą wars twę Cien ia, zwerb u ję włas n ą g ru p ę, a p o tem wró cę tu taj i d am

im s zk o łę. Tak , wted y ws zy s tk o s ię u ło ży … Po p ewn y m czas ie p rzewró ciłem s ię n a b rzu ch i s p o jrzałem za s ieb ie. I n iech mn ie d iab li, jeś li ich tam n ie b y ło ! Nawet s ię tro ch ę zb liży li. Zd en erwo wałem s ię o czy wiś cie. Ko n iec u ciek an ia! Sami o to p ro s ili, więc teraz d o s tan ą, czeg o ch cieli. Ws tałem. Ko s tk a b o lała ty lk o tro ch ę i n ieco zd rętwiała. Un io s łem ramio n a, s zu k ając cien i, jak ich p o trzeb o wałem. I zn alazłem. Sk ała p o wo li zes zła z p ro s teg o k u rs u i wy k ręciła w p rawo , zacieś n iając łu k . Zak reś liłem p arab o lę i ru s zy łem k u n im z co raz więk s zą p ręd k o ś cią. Nie b y ło czas u , b y wy wo łać b u rzę za p lecami. Gd y b y mi s ię u d ała, b y łb y to ład n y ak cen t. Kied y ru n ąłem n a n ich — b y ło ich ze d wa tu zin y — ro zp ro s zy li s ię u p rzejmie. Paru jed n ak n ie zd ąży ło . Wp ro wad ziłem s k ałę w cias n ą k rzy wą, b y mo żliwie s zy b k o zawró cić. Ws trząs n ął mn ą wid o k k ilk u o ciek ający ch w p o wietrze. Dwa d o tarły ju ż całk iem wy s o k o .

k rwią ciał, wzn o s zący ch

s ię

By łem n iemal p rzy n ich , g o tó w d o d ru g ieg o p rzejazd u , g d y zau waży łem, że p rzy p ierws zy m k ilk u z n ich s k o czy ło n a mo ją s k ałę. J ed en b y ł ju ż n a s zczy cie; d o b y ł miecza i s k o czy ł n a mn ie. Zab lo k o wałem u d erzen ie, o d eb rałem mu b ro ń i zep ch n ąłem w d ó ł. Ch y b a właś n ie wted y zau waży łem, że mają g rzeb ien ie n a wierzch u d ło n i. Zad rap ał mn ie czy mś tak im. Ty mczas em s tałem s ię celem d la n ad latu jący ch z d o łu p o cis k ó w o n iezwy k ły m k s ztałcie; d waj faceci właś n ie p rzech o d zili p rzez k rawęd ź i wy g ląd ało n a to , że jes zcze k ilk u in n y ch p rzed o s tało s ię n a p o k ład . No có ż, n awet Ben ed y k t czas em s ię wy co fu je. Przy n ajmn iej ci, co p rzeży li, d o b rze mn ie zap amiętają. Dałem s p o k ó j cien io m, wy rwałem z b o k u k o lczas ty k rążek i d ru g i, wb ity w u d o , o d rąb ałem jed n emu z n ich ręk ę z mieczem i k o p n ąłem g o w b rzu ch , p rzy k lęk n ąłem, żeb y u n ik n ąć s zero k ieg o zamach u n as tęp n eg o , a mo ja rip o s ta s ięg n ęła jeg o n ó g . Sp ad ł, tak jak p o p rzed n i. J es zcze p ięciu ws p in ało s ię w g ó rę. Zn o wu żeg lo waliś my n a zach ó d . Z ty łu mo że z tu zin jes zcze ży wy ch p ró b o wało s ię p rzeg ru p o wać n a p ias k u p o d n ieb em, k u k tó remu u n o s iły s ię o ciek ające k rwią tru p y . Z n as tęp n y m p o s zło mi łatwo , b o d o p ad łem g o , g d y p o d ciąg ał s ię p rzez k rawęd ź. Ty le n a jeg o temat. Zaraz p o tem p rzy b y ło jes zcze czterech .

Kied y zajmo wałem s ię tamty m, trzech in n y ch zjawiło s ię ró wn o cześ n ie z trzech s tro n . Sk o czy łem d o n ajb liżs zeg o , s k as o wałem g o , ale d waj p o zo s tali d o s tali s ię n a s zczy t i rzu cili n a mn ie. Bro n iłem s ię, a wted y n ad s zed ł ju ż o s tatn i i p rzy łączy ł s ię d o ty ch d wó ch . Nie b y li aż tak d o b rzy , ale ro b iło s ię tło czn o i wo k ó ł mn ie s terczała s p o ra ilo ś ć o s try ch n arzęd zi. Od b ijałem cio s y i o d s k ak iwałem, p ró b u jąc ich zmu s ić, b y wch o d zili s o b ie w d ro g ę i o s łan iali p rzed s wo imi atak ami. Ud awało mi s ię częś cio wo , a k ied y u zn ałem, że lep iej ju ż s ię n ie u s tawią, s k o czy łem n a n ich , d o s tałem k ilk a cięć — mu s iałem s ię tro ch ę o d s ło n ić — ale ro zp łatałem jed n ą czas zk ę w zemś cie za mó j b ó l. Facet s p ad ł, zab ierając ze s o b ą d ru g ieg o w p lątan in ie rąk , n ó g i p as ó w. Na n ies zczęś cie, ten b ezmy ś ln y d u reń zab rał tak że mó j miecz, k tó ry zak lin o wał s ię w jak iejś k o ś ci, czy co tam zn alazło s ię n a d ro d ze k lin g i. Najwy raźn iej miałem d o b ry d zień n a g u b ien ie b ro n i i zaczy n ałem s ię zas tan awiać, czy mó j h o ro s k o p co ś o ty m ws p o min ał. Nie p rzy s zło mi d o g ło wy , żeb y g o p rzeczy tać. W k ażd y m razie o d s k o czy łem s zy b k o n a b o k , żeb y n ie trafił mn ie o s tatn i z n ich . W związk u z ty m p o ś lizn ąłem s ię n a p lamie k rwi i p o jech ałem n a s am p rzó d s k ały . Gd y b y m tam s p ad ł, p rzeo rałab y mn ie i zo s tawiła zu p ełn ie p łas k ieg o Ran d o ma, p o d o b n eg o d o d y wan u z eg zo ty czn y ch k rain , b y zad ziwiał i zach wy cał p rzy s zły ch węd ro wcó w. Ześ lizg u jąc s ię, s zu k ałem p alcami u ch wy tó w, a ten facet p o d b ieg ł d o mn ie i p o d n ió s ł miecz, b y zro b ić ze mn ą to s amo , co ja z jeg o k u mp lem. Ch wy ciłem g o za k o s tk ę i to p rzy h amo wało mn ie b ard zo ład n ie — i, o czy wiś cie, k to ś mu s iał wy b rać ak u rat ten mo men t, żeb y s ię ze mn ą k o n tak to wać p rzez Atu t. — J es tem zajęty ! — wrzas n ąłem. — Dzwo n ić p ó źn iej! Zatrzy małem s ię zu p ełn ie, za to ten facet p rzewró cił s ię, s tu k n ął o s k ałę i zs u n ął w d ó ł. Pró b o wałem g o złap ać n a tej d ro d ze d o p rzeis to czen ia w d y wan , ale n ie zd ąży łem. Ch ciałem g o p o tem p rzep y tać. M imo ws zy s tk o o s iąg n ąłem n iemały s u k ces . Przes zed łem zn o wu n a ś ro d ek , b y p o o b s erwo wać i p o my ś leć. Ci, co p rzeży li, n ad al p o d ążali za mn ą, miałem jed n ak wy s tarczającą p rzewag ę. Ch wilo wo n ie mu s iałem s ię martwić, że zjawi s ię k o lejn a ek s p ed y cja. Bard zo d o b rze. Su n ąłem w s tro n ę g ó r. Sło ń ce, k tó re p rzy wo łałem, p rzy p iek ało s o lid n ie. By łem p rzes iąk n ięty k rwią i p o tem, zaczy n ałem o d czu wać ran y i ch ciało mi s ię p ić.

Uzn ałem, że wk ró tce, całk iem n ied łu g o , p o win ien s p aś ć d es zcz. Ws zy s tk o in n e mo że p o czek ać. Zacząłem p rzy g o to wan ia d o p rzes k o k u w ty m k ieru n k u — zb ierające s ię ch mu ry , co raz ciemn iejs ze, co raz b ard ziej g ęs te… Zd rzemn ąłem s ię p rzy p racy , miałem d ziwn y s en o k imś , k to b ezs k u teczn ie p ró b u je mn ie o s iąg n ąć p rzez Atu t. Sło d k a ciemn o ś ć. Ob u d ziłem s ię w s tru mien iach d es zczu , u lewn eg o i n ies p o d ziewan eg o . Nie wied ziałem, czy mro czn e n ieb o jes t rezu ltatem b u rzy , wieczo rn ej g o d zin y czy o b u n a raz. W k ażd y m razie zro b iło s ię ch ło d n iej; ro zło ży łem p łas zcz i p o p ro s tu leżałem z o twarty mi u s tami. Od czas u d o czas u wy ży małem wo d ę z p łas zcza. W k o ń cu zas p o k o iłem p rag n ien ie i zn o wu p o czu łem s ię czy s ty . Sk ała wy g ląd ała n a wilg o tn ą i ś lis k ą; b ałem s ię p o n iej ch o d zić. Gó ry zb liży ły s ię; b ły s k awice o b ry s o wy wały ich s zczy ty . Z ty łu p an o wała ciemn o ś ć i n ie wied ziałem, czy n ad al mam to warzy s two . Tras a b y ła ciężk a i n ie s ąd ziłem, b y mo g li za mn ą n ad ąży ć, ale p o d ró żu jąc p rzez d ziwn e cien ie, n ie n ależy raczej p o leg ać n a p o ch o p n y ch s ąd ach . Iry to wało mn ie, że zas n ąłem, ale p o n ieważ n ic złeg o s ię n ie s tało , zawin ąłem s ię w mo k ry p łas zcz i p o s tan o wiłem s o b ie wy b aczy ć. Zn alazłem p ap iero s y , k tó re zab rałem ze s o b ą — p o ło wa n ad awała s ię jes zcze d o u ży tk u . Po ó s mej p ró b ie zd o łałem tak zaman ip u lo wać cien iem, że miałem o g ień . Po tem ty lk o s ied ziałem i p aliłem, a d es zcz s p ły wał mi p o ramio n ach . By ło mi d o b rze i p rzez k o lejn e k ilk a g o d zin n ie ru s zy łem s ię n awet, b y jes zcze co ś zmien ić. Kied y b u rza wres zcie u cich ła i ch mu ry o d s ło n iły n ieb o , p an o wała n o c p ełn a d ziwaczn y ch k o n s telacji. Pięk n a tak , jak b y wają n o ce n a p u s ty n i. Pó źn iej zau waży łem, że s u n ę n ieco p o d g ó rę i że s k ała tro ch ę zwaln ia. Co ś s ię zmien iło w p rawach fizy k i, k tó re k o n tro lo wały s y tu ację. To zn aczy , n ach y len ie g ru n tu n ie b y ło d o s tateczn ie d u że, b y tak rad y k aln ie zmien ić p ręd k o ś ć. Wo lałem u n ik ać zmian Cien ia, k tó re zap ewn e zn io s ły b y mn ie z k u rs u . Ch ciałem mo żliwie s zy b k o wró cić n a zn an y teren , g d zie mo je p rzeczu cia miały b y s zan s ę p o p rawn o ś ci. Po zwo liłem więc, b y s k ała wy h amo wała o s tateczn ie, zs u n ąłem s ię n a ziemię i ru s zy łem p ies zo . Po d ro d ze g rałem z Cien iem tak , jak to ro b iliś my , b ęd ąc d ziećmi. Wies z, mijas z jak ąś p rzeg ro d ę — s u ch e d rzewo alb o s amo tn y g łaz — i s p rawias z, że n ieb o p o o b u s tro n ach wy g ląd a in aczej. Sto p n io wo p rzy wró ciłem zn ajo me g wiazd o zb io ry . Wied ziałem, że b ęd ę s ch o d ził z in n eg o s zczy tu n iż ten , n a k tó ry s ię ws p iąłem. Ran y wciąż mi d o s k wierały , za to k o s tk a p rzes tała p rzes zk ad zać. By ła ty lk o tro ch ę s zty wn a. Wy p o cząłem. Wied ziałem, że mo g ę tak iś ć b ard zo d łu g o . Zn ó w

ws zy s tk o wy d awało s ię tak ie, jak b y ć p o win n o . Przez d łu g i czas ws p in ałem s ię co raz b ard ziej s tro my m zb o czem. Na s zczęś cie trafiłem w k o ń cu n a s zlak , co u łatwiło mars z. Szed łem wy żej i wy żej, p o d zn ajo my m ju ż n ieb em, zd ecy d o wan y n ie zatrzy my wać s ię i d o trzeć d o celu p rzed ś witem. Po d ro d ze u b ran ie zmien iło s ię, d o p as o wu jąc d o cien ia: d żin s o we s p o d n ie i k u rtk a, s u ch a p elery n a zamias t mo k reg o p łas zcza. W p o b liżu zah u k ała s o wa, a g d zieś d alek o , z ty łu i w d o le, ro zleg ło s ię co ś , co mo g ło b y ć wy ciem k o jo ta. Te o zn ak i zn an y ch mi miejs c s p rawiły , że p o czu łem s ię p ewn iej i zwalczy łem res ztk i d es p eracji, jak ie p o zo s tały mi p o u cieczce. Go d zin ę p ó źn iej u leg łem p o k u s ie, b y p o b awić s ię tro ch ę Cien iem. By ło całk iem p rawd o p o d o b n e, że jak iś zag u b io n y k o ń b łąk a s ię w o k o licy i, n atu raln ie, zn alazłem g o . Zap rzy jaźn ialiś my s ię p rzez jak ieś d zies ięć min u t, p o czy m s iad łem n a o k lep i ru s zy łem d o s zczy tu w s p o s ó b b ard ziej d la mn ie s to s o wn y . Wiatr rzu cał s zro n n a n as zą ś cieżk ę. Zb u d ził s ię d o ży cia k s ięży c i wy s zed ł n a n ieb o . Kró tk o mó wiąc, jech ałem p rzez całą n o c, min ąłem wierzch o łek i d łu g o p rzed ś witem zacząłem zjazd . Gó ra wzn o s iła s ię n ad e mn ą co raz więk s za i, s am ro zu mies z, b y łem zad o wo lo n y , że n ie u ro s ła wcześ n iej. Po tej s tro n ie zieleń ro zcin ały d o b rze u trzy man e s zlak i z rzad k imi p u n k tami d o mo s tw. Ws zy s tk o to czy ło s ię zg o d n ie z k ieru n k iem mo ich p rag n ień . Wczes n y ran ek . Zjech ałem międ zy wzg ó rza, d żin s zmien ił s ię w s p o d n ie k h ak i i jas k rawą k o s zu lę. Sp o rto wa k u rtk a leżała zwin ięta n a k o ń s k im g rzb iecie. Bard zo wy s o k o jak iś o d rzu to wiec wy b ijał d ziu ry w atmo s ferze, mk n ąc międ zy h o ry zo n tem a h o ry zo n tem. Wo k ó ł ś p iewały p tak i, d zień b y ł s ło n eczn y i s p o k o jn y . Wted y właś n ie u s ły s załem s wo je imię i p o czu łem d o tk n ięcie Atu tu . Zatrzy małem s ię i o d p o wied ziałem. — Tak ? To b y ł J u lian . — Gd zie jes teś , Ran d o mie? — zap y tał. — Sp o ry k awałek o d Amb eru — o d p arłem. — Czemu p y tas z? — Czy k to ś z p o zo s tały ch k o n tak to wał s ię z to b ą o s tatn io ? — Os tatn io n ie. Ale wczo raj k to ś p ró b o wał mn ie złap ać. M iałem ro b o tę i n ie mo g łem ro zmawiać. — To b y łem ja — wy jaś n ił. — Wy n ik ła s y tu acja, o k tó rej p o win ien eś b y ć p o in fo rmo wan y .

— A g d zie teraz jes teś ? — s p y tałem. — W Amb erze. Os tatn io wiele s ię zd arzy ło . — Na p rzy k ład co ? — Taty n ie ma o d wy jątk o wo d łu g ieg o czas u . Nik t n ie wie, g d zie zn ik n ął. — Ro b ił ju ż tak ie rzeczy . — Ale zaws ze zo s tawiał in s tru k cje i wy zn aczał zas tęp cę. — To fak t — p rzy zn ałem. — A jak d łu g i jes t „d łu g i czas "? — Do b rze p o n ad ro k . Nie wied ziałeś o ty m? — Wied ziałem, że wy jech ał. Gerard ws p o min ał mi o ty m jak iś czas temu . — Więc d o d aj teg o czas u jes zcze tro ch ę. — Ro zu miem. J ak s o b ie rad ziliś cie? — O to właś n ie ch o d zi. J ak d o tąd ro związy waliś my p ro b lemy w miarę teg o , jak s ię p o jawiały . Gerard i Cain e d o wo d zili flo tą, z ro zk azu taty , ale b ez n ieg o mu s ieli s ami p o d ejmo wać d ecy zje. J a zn o wu o b jąłem p atro le w Ard en ie. Ale n ie ma cen traln ej wład zy , k o g o ś , k to b y ro zs ąd zał s p o ry , p o d ejmo wał d ecy zje p o lity czn e i wy s tęp o wał w imien iu całeg o Amb eru . — Czy li p o trzeb u jemy reg en ta. M o żemy ch y b a ciąg n ąć k arty . — To n ie tak ie p ro s te. Uważamy , że tato n ie ży je. — Nie ży je? Dlaczeg o ? J ak ? — Pró b o waliś my g o zn aleźć p o p rzez Atu t, co d zien n ie, ju ż p o n ad ro k . I n ic. J ak to wy jaś n ić? Po k iwałem g ło wą. — M o że rzeczy wiś cie — s twierd ziłem. — W k o ń cu co ś mu s ię mo g ło p rzy trafić. M imo ws zy s tk o n ie d a s ię wy k lu czy ć mo żliwo ś ci, że ma jak ieś in n e p ro b lemy … p o wied zmy , że zo s tał u więzio n y . — Więzien n a cela n ie ek ran u je Atu tó w. Nic ich n ie ek ran u je. Wzy wałb y p o mo cy p rzy p ierws zy m k o n tak cie. — Tru d n o s ię n ie zg o d zić — p rzy zn ałem. Po my ś lałem o Bran d zie. — Ale mo że p rzecież ś wiad o mie u n ik ać k o n tak tu . — Po co ? — Nie mam p o jęcia, ale to mo żliwe. Sam wies z, jak i jes t czas em tajemn iczy . — Nie — s twierd ził J u lian . — To s ię n ie trzy ma k u p y . Przek azałb y p rzecież w ty m czas ie jak ieś in s tru k cje. — No d o b rze. A p o mijając s y tu ację i ws zelk ie wy jaś n ien ia, co p ro p o n u jes z?

— Kto ś p o win ien zas iąś ć n a tro n ie — o zn ajmił. Od p o czątk u ro zmo wy wy czu wałem, że właś n ie d o teg o zmierza. Od d awn a n ik t n ie wierzy ł, b y p rzy trafiła s ię tak a o k azja. — Kto ? — Wy d aje s ię, że n ajlep s zy b y łb y Ery k — o d p arł. — Zres ztą, o d p aru mies ięcy p ełn i ju ż o b o wiązk i wład cy . Teraz trzeb a to ty lk o s fo rmalizo wać. — Nie jak o reg en t? — Nie jak o reg en t. — Ro zu miem… Wid zę, że wiele s ię zd arzy ło p o d mo ją n ieo b ecn o ś ć. A co z k an d y d atu rą Ben ed y k ta? — M am wrażen ie, że jes t s zczęś liwy tam, g d zie jes t, w jak imś zak ątk u Cien ia. — A co s ąd zi o tej s p rawie? — Nie d o k o ń ca p o p iera n as zą id eę. Nas zy m zd an iem jed n ak n ie b ęd zie s ię p rzeciws tawiał. Stało b y s ię to p o wo d em zb y t wielk ieg o zamętu . — No tak — mru k n ąłem. — A Bley s ? — Przep ro wad zili z Ery k iem d o ś ć g o rącą d y s k u s ję n a ten temat, ale żo łn ierze n ie s łu ch ają ro zk azó w Bley s a. Trzy mies iące temu wy jech ał z Amb eru . M o że jes zcze p rzy s p o rzy ć k ło p o tó w. Ale b ęd ziemy p rzy g o to wan i. — Gerard ? Cain e? — Pó jd ą za Ery k iem. Zas tan awiałem s ię, co z to b ą. — A d ziewczęta? Wzru s zy ł ramio n ami. — Zaws ze p rzy jmu ją ws zy s tk o s p o k o jn ie. Nie ma s p rawy . — Nie s ąd zę, b y Co rwin … — Nic n o weg o . Nie ży je. Ws zy s cy o ty m wiemy . Od s tu leci jeg o p o mn ik p o ras ta b lu s zczem i k u rzem. J eś li ży je, to ś wiad o mie i n a zaws ze p o rzu cił Amb er. Nie ma s ię czeg o o b awiać. Nie wiem ty lk o , jak ą ty zajmies z p o zy cję. Pars k n ąłem. — Nie mam s p ecjaln y ch waru n k ó w, b y wy p o wiad ać zn aczące o p in ie. — M u s imy to wied zieć. Kiwn ąłem g ło wą. — Zaws ze p o trafiłem wy czu ć, z k tó rej s tro n y wieje wiatr — o ś wiad czy łem. — I n ie p o żeg lu ję p o d p rąd . Uś miech n ął s ię.

— Do s k o n ale — s twierd ził. — Kied y b ęd zie k o ro n acja? Zak ład am, że jes tem zap ro s zo n y ? — Oczy wiś cie. Ale d ata n ie zo s tała jes zcze u s talo n a. Po zo s tało k ilk a d ro b iazg ó w d o załatwien ia. Gd y ty lk o co ś b ęd zie wiad o mo , k to ś s ię z to b ą s k o n tak tu je. — Dzięk i, J u lian ie. — Na razie, Ran d o m. Sied ziałem tam d łu g o p o g rążo n y w my ś lach , n im ru s zy łem w d als zą d ro g ę. Ile czas u p o ś więcił Ery k n a p rzy g o to wan ie tej ak cji? Pewn e s p rawy załatwia s ię w Amb erze b ard zo s zy b k o , lecz d o p ro wad zen ie d o tak iej s y tu acji wy mag ało ch y b a d alek o s iężn y ch p lan ó w i d ziałań . M iałem s wo je p o d ejrzen ia co d o ro li Ery k a w o b ecn y m p o ło żen iu Bran d a. M u s iałem też liczy ć s ię z jeg o u d ziałem w n ag ły m zn ik n ięciu taty . To b y ło n ap rawd ę tru d n e i wy mag ało d o b rze p rzemy ś lan ej p u łap k i. Im d łu żej s ię zas tan awiałem, ty m b ard ziej mi d o teg o p as o wał. Przy p o mn iałem s o b ie n awet, że k ied y ś p o d ejrzewan o g o o zo rg an izo wan ie two jeg o zn ik n ięcia, Co rwin ie. Ale n ie miałem p o jęcia, co właś ciwie p o win ien em zro b ić w tej s p rawie. Trzeb a s ię p o g o d zić z s y tu acją. Po zo s tać w łas k ach . M imo ws zy s tk o … n ie n ależy p o leg ać n a in fo rmacjach z jed n eg o ty lk o źró d ła. Nie mo g łem s ię zd ecy d o wać, d o k o g o p ó jś ć. I k ied y s ię n ad ty m zas tan awiałem, co ś p rzy ciąg n ęło mó j wzro k , g d y s p o jrzałem za s ieb ie, b y raz jes zcze o cen ić wierzch o łek , z k tó reg o n ie d o k o ń ca jes zcze zjech ałem. Nied alek o s zczy tu d o s trzeg łem g ru p ę jeźd źcó w. Najwy raźn iej p o d ążali ty m s amy m, co ja, s zlak iem. Tru d n o ich b y ło d o k ład n ie p o liczy ć, ale ich liczb a wy d awała s ię p o d ejrzan ie b lis k a d wu n as tu — s p o ro , jak n a to miejs ce i czas . Kied y zau waży łem, że zjeżd żają w d ó ł d ro g ą, k tó rą p o p rzed n io wy b rałem, p o czu łem n iep rzy jemn y d res zcz n a k ark u . A jeś li… ? J eś li to ci s ami lu d zie? M iałem p rzeczu cie, że tak . Po jed y n czo n ie s tan o wili d la mn ie zag ro żen ia. Nawet d wó ch jed n o cześ n ie n ie mo g ło zb y t wiele. Nie o to mi ch o d ziło . Pro b lem w ty m, że jeś li to n ap rawd ę b y li ci s ami, to n ie my jed n i u mieliś my p rzek s ztałcać Cień . Kto ś jes zcze p o trafił d o k o n ać s ztu k i, o k tó rej p rzez całe ży cie my ś lałem, że jes t wy łączn ą d o men ą n as zej ro d zin y . J eś li d o d ać d o teg o fak t, że b y li s trażn ik ami Bran d a, ich zamiary wo b ec n as — p rzy n ajmn iej częś ci z n as — wcale n ie wy g ląd ały n a p rzy jazn e. Sp o ciłem s ię cały , g d y p o my ś lałem o p rzeciwn ik u d y s p o n u jący m n as zą n ajp o tężn iejs zą b ro n ią. Natu raln ie, b y li jes zcze za d alek o , b y m mó g ł mieć p ewn o ś ć, że to n ap rawd ę o n i. Ale jeś li ch ces z zwy ciężać w g rze o p rzetrwan ie, mu s is z s ię liczy ć z n ajg o rs zy m. Czy

Ery k mó g ł wy s zu k ać, wy s zk o lić lu b s two rzy ć jak ieś s zczeg ó ln e is to ty o b d arzo n e tak imi zd o ln o ś ciami? Op ró cz cieb ie i Ery k a, właś n ie Bran d miał n ajwięk s ze p rawa d o tro n u … n ie żeb y m ch ciał p o d d awać w wątp liwo ś ć two ją p o zy cję! Do d iab ła, wies z, o co mi ch o d zi. M u s zę o ty m mó wić, żeb y ci u ś wiad o mić, co wted y my ś lałem. To ws zy s tk o . Kró tk o mó wiąc, Bran d miał p o d s tawy , b y zażąd ać wład zy , g d y b y ty lk o p o trafił p rzed s tawić te żąd an ia. Ty b y łeś p o za s cen ą, więc to o n s tał s ię g łó wn y m ry walem Ery k a, g d y b y p rzy s zło d o s zu k an ia p rawn y ch u zas ad n ień . A k ied y p o łączy łem to z jeg o ak tu aln ą s y tu acją i zd o ln o ś cią ty ch facetó w d o p o d ró ży p rzez Cień , Ery k wy d ał mi s ię o wiele g ro źn iejs zy n iż p o p rzed n io . Ta id ea zres ztą p rzeraziła mn ie o wiele b ard ziej n iż s ami jeźd źcy , ch o ć ich wid o k tak że n ie n ap ełn iał rad o ś cią. Zd ecy d o wałem, że mu s zę s zy b k o d o k o n ać d wó ch rzeczy — p o g ad ać z k imś w Amb erze i s k ło n ić g o , b y mn ie s tąd wy ciąg n ął p rzez Atu t. No

d o b rze. Wy b rałem

s zy b k o . Gerard

zd awał

s ię n ajro zs ąd n iejs zy . J es t

s to s u n k o wo o twarty i n eu traln y . Na o g ó ł u czciwy . Z teg o , co mó wił J u lian , wy n ik ało , że w całej s p rawie n ie o d g ry wa ak ty wn ej ro li. Nie ma zamiaru czy n n ie p rzeciws tawiać s ię Ery k o wi, b o n ie ch ce wy wo ły wać zamies zan ia. Co n ie zn aczy , że g o p o p iera. Z p ewn o ś cią p o zo s tał d awn y m, s tary m, k o n s erwaty wn y m Gerard em. Z tą my ś lą s ięg n ąłem p o mo ją talię Atu tó w i n iemal zawy łem. Zn ik n ęły . Przes zu k ałem ws zy s tk ie k ies zen ie we ws zy s tk ich częś ciach u b ran ia. Z p ewn o ś cią zab rałem k arty , g d y wy jeżd żałem z Tex o rami. M o g łem je zg u b ić w d o wo ln ej ch wili p o d czas wczo rajs zy ch wy d arzeń . Ob erwałem s o lid n ie i p rzelaty wałem z miejs ca n a miejs ce, a p o za ty m b y ł to mó j d o b ry d zień n a g u b ien ie ró żn y ch rzeczy . Recy tu jąc d łu g ą litan ię p rzek leń s tw, wb iłem p ięty w b o k i wierzch o wca. M u s iałem jech ać s zy b k o i jes zcze s zy b ciej my ś leć. Przed e ws zy s tk im zaś d o s tać s ię d o jak ieg o ś miłeg o , cy wilizo wan eg o miejs ca, g d zie p ry mity wn y zab ó jca zn ajd zie s ię w tru d n ej s y tu acji. Pęd ząc w d ó ł, d o d ro g i, man ip u lo wałem materią Cien ia — ty m razem d elik atn ie, wy k o rzy s tu jąc cały s wó j k u n s zt. Dwó ch rzeczy p o trzeb o wałem teraz n ajb ard ziej — o s tateczn eg o u d erzen ia n a mo ich p o ten cjaln y ch p rześ lad o wcó w i s ch ro n ien ia g d zieś n ied alek o . Świat zamig o tał lek k o i d o k o n ał p rzes k o k u , s tając s ię Kalifo rn ią, k tó rej s zu k ałem. Us ły s załem g łu ch y , s tłu mio n y g rzmo t — p lan o wan y k o ń co wy ak cen t. Ob ejrzałem s ię. Frag men t u rwis k a p o ru s zy ł s ię i jak w zwo ln io n y m temp ie zs u n ął wp ro s t n a mo ich p rześ lad o wcó w. Zaraz p o tem zes k o czy łem z k o n ia i p ies zo ru s zy łem w s tro n ę d ro g i. Ub ran ie miałem teraz czy ś ciejs ze i lep s zej jak o ś ci. Nie wied ziałem,

jak a p an u je p o ra ro k u i zas tan awiałem s ię, jak a mo że b y ć p o g o d a w No wy m J o rk u . Po n iezb y t d łu g im czas ie zjawił s ię au to b u s , k tó reg o o czek iwałem. Zatrzy małem g o . Us iad łem p rzy o k n ie, zap aliłem i zająłem s ię p o d ziwian iem k rajo b razu . Po tem u s n ąłem. Zb u d ziłem s ię d o p iero p o d wieczó r, g d y p o d jech aliś my p o d d wo rzec. By łem wś ciek le g ło d n y i u zn ałem, że lep iej co ś zjem, zan im złap ię tak s ó wk ę n a lo tn is k o . Ku p iłem więc trzy h amb u rg ery z s erem i p arę p iw, p łacąc w b y ły ch d o lcach z Tex o rami. Zamó wien ie i p o s iłek trwały razem ze d wad zieś cia min u t. Wy ch o d ząc z b u fetu , d o s trzeg łem n a p o s to ju rząd tak s ó wek . Zan im jed n ak ws iad łem, p o s tan o wiłem w ważn ej s p rawie o d wied zić męs k ą to aletę. I w n ajb ard ziej n ieo d p o wied n im mo men cie, jak i ty lk o mo żn a s o b ie wy o b razić, d rzwi s ześ ciu k ab in s tan ęły o two rem, a ich u ży tk o wn icy rzu cili s ię n a mn ie. Tru d n o b y ło n ie zau waży ć ich p rzero ś n ięty ch s zczęk , g rzeb ien i n a wierzch u d ło n i i p ło mien n y ch o czu . Nie ty lk o p o trafili mn ie d o p aś ć, ale w d o d atk u b y li u b ran i całk iem zwy czajn ie, jak ws zy s cy w o k o licy . J eś li miałem jes zcze jak ieś wątp liwo ś ci co d o ich wład zy n ad Cien iem, to teraz ro zwiały s ię o n e d o k o ń ca. Na s zczęś cie jed en z n ich b y ł s zy b s zy o d p o zo s tały ch . W d o d atk u , p ewn ie z p o wo d u mo jeg o wzro s tu , wciąż n ie zd awali s o b ie s p rawy , jak i jes tem s iln y . Złap ałem p ierws zeg o wy s o k o za ramię, u n ik ając o s trzy , w jak ie wy p o s aży ła g o n atu ra, p rzeciąg n ąłem g o p rzed s ieb ie, p o d n io s łem i cis n ąłem w p o zo s tały ch . Po tem o d wró ciłem s ię i wy b ieg łem. Po d ro d ze wy łamałem d rzwi. Nie zatrzy małem s ię n awet, żeb y zap iąć s p o d n ie; zro b iłem to d o p iero w tak s ó wce, g d y k iero wca ru s zał z p is k iem opon. Do ś ć teg o . Nie my ś lałem ju ż o zwy czajn ej k ry jó wce. M u s iałem zd o b y ć talię Atu tó w i o p o wied zieć w ro d zin ie o ty ch facetach . J eś li b y li two rami Ery k a, p o zo s tali p o win n i s ię o n ich d o wied zieć. J eś li n ie, p o win ien s ię d o wied zieć tak że Ery k . Po trafili p o d ró żo wać p rzez Cień , więc mo że in n i też b y li d o teg o zd o ln i. Kto k o lwiek s tał za n imi, p ewn eg o d n ia mó g ł zag ro zić s amemu Amb ero wi. Przy p u ś ćmy , ty lk o p rzy p u ś ćmy , że n ik t w d o mu n ie b y ł wmies zan y w tę s p rawę? Że tato i Bran d p ad li o fiarami n iep rzy jaciela, k tó reg o is tn ien ia n ik t n ie p o d ejrzewał? Nad ciąg ało co ś p o tężn eg o i g ro źn eg o , a ja p rzy p ad k iem n a to trafiłem. Wy s tarczający p o wó d d la teg o zaciek łeg o p o ś cig u . M u s iało im n a mn ie zależeć. Tru d n o mi b y ło zeb rać my ś li. M o g ło s ię zd arzy ć, że u s iło wali mn ie wp ęd zić w jak ąś p u łap k ę. Ci, k tó ry ch wid ziałem, mo g li n ie b y ć jed y n i. Us p o k o iłem s ię z tru d em. Trzeb a załatwiać te s p rawy p o k o lei, w miarę jak s ię

p o jawiają, p o wied ziałem s o b ie. To ws zy s tk o . Od d zielić u czu cia o d s p ek u lacji. A p rzy n ajmn iej ich ze s o b ą n ie mies zać. To jes t Cień Flo ry . M ies zk a n a s k raju k o n ty n en tu , w miejs cu zwan y m Wes tch es ter. Zn aleźć telefo n i zad zwo n ić d o n iej. Przek o n ać, że to ważn a s p rawa i p o p ro s ić o u k ry cie. Nie mo że o d mó wić, n awet jeś li mn ie n ie zn o s i. Po tem d o s amo lo tu i jak n ajs zy b ciej d o n iej. Po d ro d ze mo żn a s ię zas tan awiać, ale teraz s p o k ó j. Zatelefo n o wałem z lo tn is k a i ty s ię o d ezwałeś , Co rwin ie. Ta zmian a ro zb iła ws zy s tk ie mo je teo rie — fak t, że p o jawiłeś s ię w ty m czas ie, w ty m miejs cu , n a ty m właś n ie etap ie. Zg o d ziłem s ię, k ied y zap ro p o n o wałeś mi o ch ro n ę, n awet n ie d lateg o , że jej p o trzeb o wałem. Przy p u s zczam, że ty ch s ześ ciu p o trafiłb y m s am załatwić. Ale n ie o to teraz ch o d ziło . M y ś lałem, że s ą two i. Uzn ałem, że u k ry wałeś s ię p rzez cały czas , czek ając n a właś ciwy mo men t. I teraz, p o my ś lałem, jes teś g o tó w. Ws zy s tk o s tało s ię jas n e. Us u n ąłeś Bran d a i zamierzałeś wy k o rzy s tać te s wo je ch o d zące p o p rzez Cień u p io ry , b y zas k o czy ć Ery k a. Ch ciałem s tan ąć p rzy to b ie, p o n ieważ n ien awid ziłem Ery k a i wied ziałem, że jes teś d o b ry m s trateg iem i z reg u ły o s iąg as z s wó j cel. Ws p o mn iałem, że ś cig ały mn ie s two ry s p o za Cien ia, b o ch ciałem s p rawd zić, co n a to p o wies z. Nic n ie p o wied ziałeś , ale też o n iczy m to n ie ś wiad czy ło . Alb o b y łeś o s tro żn y , alb o n ie wied ziałeś , s k ąd wracam. Ro zważałem też mo żliwo ś ć, że wp ad n ę w zas tawio n ą p rzez cieb ie p u łap k ę, ale i tak miałem ju ż k ło p o ty . W d o d atk u jak o ś n ie mo g łem s o b ie wy o b razić, b y m b y ł aż tak ważn y d la ró wn o wag i s ił, żeb y ś mu s iał s ię mn ie p o zb y ć. Zwłas zcza jeś li o fiaru ję ci p o p arcie, co miałem zamiar zro b ić. Więc p o leciałem. I, n atu raln ie, ty ch s ześ ciu ws iad ło za mn ą n a p o k ład . Co to ma b y ć? — zas tan awiałem s ię. Es k o rta? Lep iej p o czek ać n a wy jaś n ien ia, u zn ałem. Po ląd o wan iu zg u b iłem ich zn o wu i ru s zy łem d o mies zk an ia Flo ry . Zach o wy wałem s ię tak , jak b y m n iczeg o s ię n ie d o my ś lał, i czek ałem n a twó j ru ch . Kied y mi p o mo g łeś p o zb y ć s ię ty ch facetó w, b y łem n ap rawd ę zd ziwio n y . Czy rzeczy wiś cie cię zas k o czy li, czy raczej o d eg rałeś to ws zy s tk o , p o ś więcając k ilk u s wo ich lu d zi, b y co ś p rzed e mn ą u k ry ć? Ob o jętn e. Ud awaj, że n ic n ie wies z, p o mag aj, jeś li trzeb a, czek aj, aż p o k aże, o co mu ch o d zi. Zn ak o micie d o p as o wałem s ię d o ro li, jak ą p rzy jąłeś , b y u k ry ć lu k i w p amięci. Kied y p o zn ałem p rawd ę, b y ło za p ó źn o . Zmierzaliś my d o Reb my i ws zy s tk o to n ie miało ju ż d la cieb ie zn aczen ia. Pó źn iej, p o k o ro n acji Ery k a, jak o ś n ie miałem o ch o ty mu o ty m o p o wiad ać. By łem jeg o więźn iem i ży wiłem wo b ec n ieg o d o ś ć n iech ętn e u czu cia. Przy s zło mi n awet d o g ło wy , że te in fo rmacje mo g ą p ewn eg o d n ia zy s k ać n a warto ś ci — mo że n awet d ad zą s ię wy mien ić n a wo ln o ś ć — jeś li zn o wu p o jawi s ię zag ro żen ie. Co d o Bran d a, to

ch y b a n ik t b y mi n ie u wierzy ł; a jeś li n awet, to ty lk o ja wied ziałem, jak d o trzeć d o tamteg o Cien ia. Wy o b rażas z s o b ie, że Ery k u zn aje to za wy s tarczający p o wó d , b y mn ie u wo ln ić? Zaś miałb y s ię ty lk o i k azał wy my ś lić co ś lep s zeg o . Zres ztą Bran d n ie p ró b o wał ju ż k o n tak tu an i ze mn ą, an i — jak s ąd zę — z n ik im in n y m. Prawd o p o d o b n ie ju ż n ie ży je. To cała h is to ria, k tó rej n ie miałem ci k ied y o p o wied zieć. Sam mu s is z s ię d o my ś lić, co o zn acza.

ROZDZIAŁ III Ob s erwo wałem Ran d o ma, p amiętając, jak d o s k o n ały m jes t p o k erzy s tą. Patrząc w jeg o twarz, n ie wied ziałem, czy k łamie, a jeś li tak , to czy całk o wicie, czy częś cio wo . Ty le s amo mó g łb y m s ię d o wied zieć, p rzy g ląd ając s ię g ęb ie waleta, p o wied zmy — k aro . Zres ztą to też b y ł ład n y ak cen t. W całej tej h is to rii b y ło wiele s zczeg ó łó w, n ad ający ch jej p o zo ry p rawd o p o d o b ień s twa. — Parafrazu jąc Ed y p a, Hamleta, Leara i całą res ztę, żału ję, że wcześ n iej o ty m n ie wied ziałem. — Po raz p ierws zy miałem o k azję, b y ci to ws zy s tk o o p o wied zieć. — Fak t — p rzy zn ałem. — Nies tety , s p rawy n ie ty lk o n ie s tały s ię p rzez to łatwiejs ze, ale s k o mp lik o wały s ię jes zcze b ard ziej. Zres ztą n ie jes t to tak ie tru d n e. Sied zimy n ad czarn ą d ro g ą, b ieg n ącą aż d o s tó p Ko lv iru . Pro wad zi p rzez Cień i ró żn e s two ry d o tarły n ią aż tu taj, b y zaatak o wać Amb er. Nie zn amy ch arak teru mo cy , k tó ra ją s two rzy ła, ale jes t n am w o czy wis ty s p o s ó b wro g a i ro ś n ie w s iłę. Od p ewn eg o czas u czu ję s ię win n y jej is tn ien ia, p o n ieważ jes t ch y b a związan a z mo ją k lątwą. Ows zem, rzu ciłem n a n as k lątwę. Ale k lątwa czy n ie k lątwa, ws zy s tk o k o ń czy s ię n a rzeczach materialn y ch , z k tó ry mi trzeb a walczy ć. I to właś n ie zro b imy . Nato mias t o d ty g o d n ia u s iłu ję o d g ad n ąć, jak ą ro lę o d eg rała w ty m ws zy s tk im Dara. Kim n ap rawd ę jes t? Czy m jes t? Dlaczeg o tak jej zależało n a p rzejś ciu Wzo rca? I w jak i s p o s ó b zd o łała teg o d o k o n ać? I ta jej o s tatn ia g ro źb a… „Amb er b ęd zie zn is zczo n y ", p o wied ziała. To ch y b a n ie p rzy p ad ek , że zd arzy ło s ię to w ty m s amy m czas ie, co atak

o d s tro n y czarn ej d ro g i. M o im zd an iem, n ie mamy d o czy n ien ia z n iezależn y mi n ićmi, lecz ze s trzęp ami tej s amej tk an in y . A ws zy s tk o wiąże s ię z ty m, że g d zieś w Amb erze jes t zd rajca… zab ó js two Cain e'a, te n o tk i… Kto ś tu taj alb o ws p o mag a zewn ętrzn eg o wro g a, alb o s am s to i za ty m ws zy s tk im. A teraz jes zcze s k o jarzy łeś te s p rawy ze zn ik n ięciem Bran d a p o p rzez teg o p rzy jemn iaczk a — p ch n ąłem tru p a n o g ą. — M am wrażen ie, że ś mierć czy n ieo b ecn o ś ć taty też s ię z ty m wiąże. W ty m jed n ak p rzy p ad k u mamy d o czy n ien ia z s zero k o zak ro jo n y m s p is k iem, g d zie k o lejn e s zczeg ó ły d o p raco wy wan o p rzez całe lata. Ran d o m zb ad ał zawarto ś ć s zafk i w ro g u i wy jął z n iej b u telk ę i d wa k ielich y . Nap ełn ił je, p o d ał mi jed en , p o czy m wró cił n a s wo je miejs ce. Wzn ieś liś my cich y to as t za b ezo wo cn e wy s iłk i. — In try g i — zau waży ł — to g łó wn a ro zry wk a i s p o s ó b zab ijan ia czas u w n as zej o k o licy , a ws zy s cy mają mn ó s two wo ln eg o czas u . Sam wies z. J es teś my za mło d zi, b y p amiętać b raci Os rica i Fin n d o , k tó rzy zg in ęli w o b ro n ie Amb eru . Ale ro zmawiając z Ben ed y k tem, o d n io s łem wrażen ie… — Ows zem — p rzy tak n ąłem. — Że n ie o g ran iczy li s ię d o marzeń o tro n ie i ich b o h aters k a ś mierć d la Amb eru s tała s ię k o n ieczn a. Też o ty m s ły s załem. M o że to p rawd a, mo że n ie. Nig d y n ie b ęd ziemy p ewn i. Ale tak , to s łu s zn e s p o s trzeżen ie, ch o ć n iemal o czy wis te. Nie wątp ię, że b y ły ju ż wcześ n iej tak ie p ró b y . I n ie s ąd zę, b y n iek tó rzy z n as n ie b y li d o teg o zd o ln i. Ale k to ? Do p ó k i s ię n ie d o wiemy , p rzeciwn ik ma p rzewag ę. Każd y ru ch , jak i wy k o n amy n a zewn ątrz, b ęd zie s k iero wan y p rzeciwk o ręce, n ie g ło wie b es tii. Po d ejrzewas z k o g o ś ? — Co rwin ie — rzek ł. — Szczerze mó wiąc, p o trafiłb y m u zas ad n ić u d ział k ażd eg o tu taj, n awet mó j włas n y , ch o ć b y łem więźn iem i w o g ó le. Więcej n awet, b y łab y to zn ak o mita o s ło n a. Od czu wałb y m s zczerą ro zk o s z, wy g ląd ając n a zu p ełn ie b ezrad n eg o , a w is to cie p o ciąg ając za s zn u rk i i zmu s zając p o zo s tały ch , b y tań czy li, jak im zag ram. Każd y z n as b y to zro b ił. Ws zy s cy mamy s wo je mo ty wacje, s wo je amb icje. Przez lata mo g liś my p rzy g o to wać to , co p o trzeb n e. Nie, s zu k an ie p o d ejrzan y ch d o n iczeg o n as n ie d o p ro wad zi. Każd y b ęd zie p as o wał. Po my ś lmy raczej, czy m p o win ien s ię ch arak tery zo wać tak i i mo żliwo ś ciami. Przy jrzy jmy s ię u ży ty m meto d o m.

o s o b n ik , p o za

mo ty wami

— Bard zo d o b rze. Zaczy n aj. — Kto ś z n as wie o Cien iu więcej o d p o zo s tały ch , zn a ws zy s tk ie wejś cia i wy jś cia, wie co , jak i d laczeg o . M a też s p rzy mierzeń có w, zwerb o wan y ch d alek o s tąd . Tak i zes taw p rzy g o to wał p rzeciwk o Amb ero wi. Oczy wiś cie, p rzy g ląd ając s ię

k o mu ś , n ie mo żn a s twierd zić, czy p o s iad a teg o ty p u wied zę i u miejętn o ś ci. Zas tan ó wmy s ię jed n ak , g d zie mó g ł je zd o b y ć. M o żliwe, że zwy czajn ie d o wied ział s ię czeg o ś w Cien iu , n a włas n ą ręk ę. M ó g ł też s tu d io wać tu taj, g d y Dwo rk in ży ł jes zcze i ch ętn ie u d zielał lek cji. Wp atrzy łem s ię w s wó j k ielich . Dwo rk in n ad al mó g ł ży ć. To o n d o s tarczy ł mi ś ro d k ó w d o u cieczk i z lo ch ó w Amb eru … jak d awn o temu ? Nik o mu o ty m n ie p o wied ziałem i n ie miałem zamiaru mó wić. Przed e ws zy s tk im Dwo rk in b y ł zu p ełn ie s zalo n y i p ewn ie d lateg o właś n ie tato g o u więził. Po za ty m zad emo n s tro wał mi rzeczy , k tó ry ch n ie ro zu miałem, a to mn ie p rzek o n ało , że mo że b y ć b ard zo n ieb ezp ieczn y . M imo to o d n o s ił s ię d o mn ie p rzy jaźn ie, g d y mu s ię p rzy p o mn iałem i tro ch ę p o ch leb iłem. Gd y b y ży ł, to p rzy o d ro b in ie cierp liwo ś ci p o trafiłb y m s o b ie z n im p o rad zić. Dlateg o trzy małem całą tę s p rawę w tajemn icy jak o p o ten cjaln ą tajn ą b ro ń . Nie b y ło p o wo d ó w, b y właś n ie teraz zmien iać d ecy zję. — Bran d częs to s ię p rzy n im k ręcił — wres zcie zro zu miałem, d o czeg o zmierzał Ran d o m. — In teres o wał s ię tak imi rzeczami. — Otó ż to — p o twierd ził. — I wied ział więcej n iż my , s k o ro p o trafił p rzes łać wiad o mo ś ć b ez Atu tu . — M y ś lis z, że d o g ad ał s ię z o b cy mi, o two rzy ł im d ro g ę d o Amb eru , a k ied y g o o d wies ili, żeb y wy s ech ł, zro zu miał, że ju ż g o n ie p o trzeb u ją? — Niek o n ieczn ie. Ch o ciaż to mo żliwe. Ale mo im zd an iem b y ło in aczej i n ie p rzeczę, że jes tem s k ło n n y raczej b ro n ić Bran d a. Uważam, że d o wied ział s ię d o s tateczn ie d u żo , b y wy k ry ć, że k to ś ro b i co ś d ziwn eg o w związk u z Atu tami, Wzo rcem alb o p rzy leg ający m d o Amb eru o b s zarem Cien ia. Po tem s ię wy g ad ał. M o że n ie d o cen ił win n eg o i s am p ró b o wał g o p o k o n ać, zamias t s ię zwró cić d o taty alb o Dwo rk in a. Co p o tem? Przes tęp ca zwy cięży ł g o i u więził w tej wieży . Alb o cen ił Bran d a i d lateg o g o n ie zab ił, alb o zamierzał g o jak o ś wy k o rzy s tać. — Ows zem, to b rzmi p rawd o p o d o b n ie — s twierd ziłem. Do d ałb y m jes zcze „i ś wietn ie p as u je d o two jej h is to rii", b y p o tem o b s erwo wać jeg o twarz p o k erzy s ty , g d y b y n ie p ewn a s p rawa. Kied y b y łem u Bley s a, p rzed n as zy m atak iem n a Amb er, b awiłem s ię Atu tami i ws zed łem w k ró tk o trwały k o n tak t z Bran d em. Wy czu łem zag ro żen ie, u więzien ie, p o czy m k o n tak t zo s tał zerwan y . Op o wieś ć Ran d o ma p as o wała, p rzy n ajmn iej d o teg o mo men tu . Dlateg o też p o wied ziałem: — J eś li Bran d p o trafi ws k azać p alcem, mu s imy g o tu ś ciąg n ąć i s k ło n ić d o ws k azy wan ia. — M iałem n ad zieję, że to p o wies z — o d p arł Ran d o m. — Nie lu b ię zo s tawiać tak ich s p raw n ie d o k o ń czo n y ch .

Ws tałem, p o d n io s łem b u telk ę i n alałem n am o b u . Wy p iłem tro ch ę. Zap aliłem p ap iero s a. — Zan im s ię d o teg o zab ierzemy — mru k n ąłem — mu s zę p o my ś leć, jak p o wied zieć ws zy s tk im o Cain ie. Nawias em mó wiąc, g d zie jes t Flo ra? — Ch y b a w mieś cie. By ła tu ran o . J eś li ch ces z, to ci ją zn ajd ę. — Zn ajd ź. O ile wiem, ty lk o o n a wid ziała ty ch facetó w, k ied y wd arli s ię d o jej d o mu w Wes tch es ter. Przy d a s ię, żeb y p o twierd ziła, jacy s ą p as k u d n i. Ch ciałem też zad ać jej k ilk a p y tań . Do p ił win o i ws tał. — Do b rze. Zajmę s ię ty m o d razu . Gd zie mam ją p rzy p ro wad zić? — Do mo ich p o k o i. Gd y b y m jes zcze n ie wró cił, zaczek ajcie. Sk in ął g ło wą. Ws tałem i o d p ro wad ziłem g o n a k o ry tarz. — M as z k lu cz d o teg o s alo n ik u ? — s p y tałem. — Wis i n a h ak u . — Więc lep iej weź g o i zamk n ij d rzwi. Kto ś mó g łb y zn aleźć zwło k i p rzed czas em. Wło ży ł k lu cz d o zamk a, p rzek ręcił i o d d ał mi. Po s zed łem z n im d o p ierws zeg o p o d es tu . Zs zed ł n a d ó ł, a ja ru s zy łem d o s wo jej k watery . Wy jąłem z s ejfu Klejn o t Ws zech mo cy , ru b in o wy wis io r, d zięk i k tó remu tato i Ery k s tero wali p o g o d ą w o k o licach Amb eru . Przed ś miercią Ery k zd rad ził mi p ro ced u rę d o s tro jen ia g o d o mo jej o s o b y . Do tej p o ry n ie miałem czas u , a teraz właś ciwie też n ie. J ed n ak ro zmawiając z Ran d o mem, d o s zed łem d o wn io s k u , że mu s zę zn aleźć wo ln ą ch wilę. Od s zu k ałem n o tatk i Dwo rk in a p o d k amien iem p rzy k o min k u Ery k a — o ty m też mi p o wied ział w o s tatn iej ch wili ży cia. Ch ciałb y m jed n ak wied zieć, s k ąd je wziął, p o n ieważ n ie b y ły k o mp letn e. Wy jąłem je z s ejfu i p rzejrzałem jes zcze raz. Po twierd zały in s tru k cje Ery k a co d o o p eracji d o s trajan ia. Wy n ik ało z n ich jed n ak , że Klejn o t mó g ł b y ć wy k o rzy s tan y n a in n e s p o s o b y , a s tero wan ie fen o men ami meteo ro lo g iczn y mi b y ło n iemal p rzy p ad k o wą, ch o ć efek to wn ą d emo n s tracją zb io ru reg u ł, n a k tó ry ch o p ierało s ię fu n k cjo n o wan ie Wzo rca i Atu tó w o raz fizy czn a in teg raln o ś ć s ameg o Amb eru , w o d ró żn ien iu o d Cien ia. Nies tety , b rak o wało s zczeg ó łó w. Im g łęb iej jed n ak s zu k ałem w p amięci, ty m więcej zn ajd o wałem zd arzeń p o twierd zający ch tę tezę. Tato n iezwy k le rzad k o u ży wał Klejn o tu i ch o ciaż zaws ze mó wił o n im jak o o u rząd zen iu s teru jący m p o g o d ą, to p o g o d a n ie zaws ze s ię zmien iała, k ied y miał g o p rzy s o b ie. Częs to też zab ierał g o n a te s wo je wy cieczk i. Dlateg o s k ło n n y b y łem u wierzy ć, że Klejn o t miał więk s zą mo c.

Ery k p ewn ie też tak s ąd ził, ale n ie zd o łał o d k ry ć in n y ch zas to s o wań . Po p ro s tu wy k o rzy s tał k amień w s p o s ó b n ajb ard ziej o czy wis ty p o d czas n as zeg o z Bley s em atak u n a Amb er i p o wtó rzy ł to w zes zły m ty g o d n iu , g d y n iezwy k łe s two ry n acierały o d czarn ej d ro g i. W o b u p rzy p ad k ach Klejn o t d o b rze mu s ię p rzy s łu ży ł, ch o ć n ie o calił ży cia. Dlateg o lep iej, żeb y m s ię n au czy ł g o u ży wać. Każd a d o d atk o wa p rzewag a mo g ła mieć zn aczen ie. Po za ty m d o b rze s ię s tan ie, jeś li b ęd ą mn ie wid zieć z Klejn o tem n a s zy i. Zwłas zcza teraz. Od ło ży łem p ap iery d o s ejfu , a Klejn o t s ch o wałem d o k ies zen i. Po tem wy s zed łem z p o k o ju i zb ieg łem n a d ó ł. Zn o wu p rzemierzałem k o ry tarze, czu jąc s ię tak , jak b y m n ig d y s tąd n ie o d ch o d ził. Tu b y ł mó j d o m. O ty m marzy łem. Teraz ja b y łem jeg o o b ro ń cą. Nie n o s iłem k o ro n y , ale ws zy s tk ie jeg o p ro b lemy s tały s ię mo imi. Có ż za iro n ia. Wró ciłem, b y wy d rzeć Ery k o wi wład zę, o d eb rać majes tat, p an o wać. I n ag le ws zy s tk o zaczy n ało s ię s y p ać. Szy b k o zro zu miałem, że Ery k zach o wał s ię n iep rawid ło wo . J eś li to o n załatwił tatę, n ie miał p rawa d o tro n u . J eś li n ie, to jeg o d ziałan ie b y ło p rzed wczes n e. Tak czy in aczej, k o ro n acja p o s łu ży ła jed y n ie d la p o d n ies ien ia jeg o — i tak ju ż wy g ó ro wan eg o — mn ieman ia o s o b ie. Co d o mn ie, to ch ciałem tro n u i wied ziałem, że p o trafię g o zd o b y ć. Po ws trzy my wała mn ie p rzed ty m o d p o wied zialn o ś ć — w k o ń cu mo i żo łn ierze k watero wali w Amb erze, wk ró tce miały s p aś ć n a mn ie p o d ejrzen ia o zab ó js two Cain e'a, d o wied ziałem s ię właś n ie o p ierws zy ch o zn ak ach fan tas ty czn ej in try g i, a w d o d atk u wciąż is tn iała mo żliwo ś ć, że tato ży je. Kilk ak ro tn ie miałem wrażen ie, że p ró b u je n awiązać k o n tak t, a raz n awet, p arę lat temu , że p o twierd za mo je p rawo d o s u k ces ji. J ed n ak ty le o s tatn io zd arzy ło s ię o s zu s tw i mis ty fik acji, że s am n ie wied ziałem, w co wierzy ć. Nie ab d y k o wał. A ja b y łem ran n y w g ło wę i aż za d o b rze p o jmo wałem włas n e p rag n ien ia. M ó zg to zab awn e miejs ce. Nawet włas n y m s zary m k o mó rk o m n ie mó g łb y m zau fać. Czy to mo żliwe, że właś n ie ja to ws zy s tk o zo rg an izo wałem? Wiele s ię zd arzy ło , o d k ąd s tąd zn ik n ąłem. Oto cen a n ależen ia d o ro d u Amb er — n ie mo żn a u fać n awet s amemu s o b ie. Zas tan awiałem s ię, co p o wied ziałb y Freu d . Wp rawd zie n ie p o trafił u leczy ć mo jej amn ezji, ale k ilk a razy zn ak o micie trafił, zg ad u jąc, jak i b y ł mó j o jciec i jak ie p an o wały międ zy n ami s to s u n k i. Wted y n ie zd awałem s o b ie z teg o s p rawy . Ch ciałb y m jes zcze k ied y ś z n im p o ro zmawiać. Przes zed łem p rzez marmu ro wą jad aln ię, b y zag łęb ić s ię w mro czn y k o ry tarz. Sk in ąłem g ło wą s trażn ik o wi i zb liży łem s ię d o d rzwi. Przek ro czy łem p ró g , ws zed łem n a p o d es t, ru s zy łem d alej, w d ó ł. Nies k o ń czo n ą s p iralą s ch o d ó w, wio d ącą d o wn ętrza Ko lv iru . Sch o d ziłem. Tu i tam p ło n ęły ś wiatła. Dalej b y ła ciemn o ś ć.

Gd zieś p o d ro d ze wy d ało mi s ię, że ró wn o wag a u leg ła zmian ie i teraz n ie d ziałałem ju ż, a b y łem zmu s zan y d o d ziałan ia. Po p ęd zan y . I k ażd y ru ch n ieu ch ro n n ie p ro wad ził d o n as tęp n eg o . Kied y to s ię zaczęło ? M o że trwało o d wielu lat i d o p iero teraz zd ałem s o b ie z teg o s p rawę. M o że ws zy s cy b y liś my o fiarami, ch o ć n ieś wiad o my mi s p o s o b u i s to p n ia u zależn ien ia. Zn ak o mita p o ży wk a d la p o n u ry ch my ś li. Gd zie teraz jes teś , Sig mu n d zie? Ch ciałem k ied y ś — i ch cę n ad al — b y ć k ró lem. Bard ziej n iż czeg o k o lwiek in n eg o . Im więcej jed n ak wied ziałem, im więcej my ś lałem o ty m, czeg o s ię d o wied ziałem, ty m b ard ziej ws zy s tk ie mo je p o s u n ięcia p rzy p o min ały s zach o we o twarcie k ró lews k im p io n em. Po jąłem, że to u czu cie to warzy s zy mi o d p ewn eg o czas u , co raz s iln iejs ze, i że wcale mi s ię o n o n ie p o d o b a. Ale p rzecież, p o cies zy łem s am s ieb ie, żad n a is to ta ży jąca n ie p o trafi s ię u s trzec o d b łęd ó w. J eś li wrażen ia o d p o wiad ały rzeczy wis to ś ci, to z k ażd y m d źwięk iem d zwo n k a mó j o s o b is ty Pawło w co raz b ard ziej zb liżał s ię d o my ch k łó w. Czu łem, że ju ż n ied łu g o n ad ejd zie p o ra i zn ajd zie s ię b ard zo b lis k o . I wted y d o p iln u ję, b y ju ż n ie o d s zed ł i b y n ig d y n ie p o wró cił. Ob ró t, o b ró t, d o o k o ła i w d ó ł, ś wiatło tu , ś wiatło tam, mo je my ś li jak n ici n a s zp u lce, zwijające s ię lu b ro zwijające, tru d n o p o wied zieć. Po d e mn ą zg rzy t metalu o k amień — p o ch wa miecza ws tająceg o warto wn ik a. Zmars zczk a b las k u z u n ies io n ej latarn i. — Ks iążę Co rwin … — To ja, J amie. Na s amy m d o le zd jąłem z p ó łk i latarn ię, zap aliłem ją, o d wró ciłem s ię i ru s zy łem w s tro n ę tu n elu , k ro k p o k ro k u s p y ch ając ciemn o ś ć z mej d ro g i. Wres zcie tu n el. Więc d alej, w g łąb , licząc b o czn e k o ry tarze. Szu k ałem s ió d meg o . Ech a i cien ie. Pleś ń i k u rz. Wres zcie jes t. Zak ręt. J u ż n ied alek o . W k o ń cu wielk ie, ciemn e, o k u te żelazem d rzwi. Otwo rzy łem je i p ch n ąłem mo cn o . Zg rzy tn ęły , s tawiły o p ó r, wres zcie o d s u n ęły s ię d o wn ętrza. Po s tawiłem latarn ię wewn ątrz, p o p rawej s tro n ie. Nie b y ła mi ju ż p o trzeb n a. Wzo rzec d awał d o ś ć ś wiatła d la teg o , p o co tu p rzy b y łem. Przez ch wilę o b s erwo wałem Wzo rzec — lś n iącą p lątan in ę k rzy wy ch lin ii w g ład k iej czern i p o d ło g i, k p iący ch z o czu , co p ró b o wały b y wy ś led zić ich b ieg . Dawał wład zę n ad Cien iem, p o zwo lił mi o d zy s k ać więk s zo ś ć ws p o mn ień . I zn is zczy łb y mn ie n aty ch mias t, g d y b y m s p ró b o wał n iewłaś ciwej d ro g i. Dlateg o lęk p rzy ćmiewał n ieco ws p an iałe p ers p ek ty wy , jak ie ten wid o k p rzed e mn ą ro ztaczał.

Wzo rzec b y ł p rad awn y m i tajemn iczy m d zied zictwem ro d zin y , a n ależn e mu miejs ce zn ajd o wało s ię właś n ie tu taj, w p o d ziemiach . Przes zed łem d o ro g u , g d zie ro zp o czy n ał s ię lab iry n t. Tam u s p o k o iłem u my s ł, ro zlu źn iłem mięś n ie i p o s tawiłem lewą s to p ę n a Wzo rcu . Nie zatrzy mu jąc s ię an i n a ch wilę, ru s zy łem n ap rzó d , czu jąc, jak p rąd p rzep ły wa p rzez mo je ciało . Błęk itn e is k ry try s n ęły wo k ó ł b u tó w. Ko lejn y k ro k . Ty m razem ro zleg ł s ię wy raźn y trzas k i p o czu łem o p ó r. Zato czy łem p ętlę, zmu s zając s ię d o p o ś p iech u , p rag n ąc mo żliwie s zy b k o d o trzeć d o Pierws zej Zas ło n y . Gd y ją o s iąg n ąłem, p o czu łem mro wien ie we wło s ach , a is k ry s tały s ię d łu żs ze i b ard ziej jas k rawe. Op ó r n aras tał. Każd y k ro k wy mag ał więk s zeg o wy s iłk u n iż p o p rzed n i. Trzas k i b y ły co raz g ło ś n iejs ze, a p rąd b ard ziej in ten s y wn y . Wło s y s tały mi d ęb a; s trząs ałem z p alcó w is k ry . Nie s p u s zczałem wzro k u z p ło n ącej lin ii i n ap ierałem b ez p rzerwy . Nag le o p ó r u s tał. Zach wiałem s ię, ale s zed łem d alej. M in ąłem Pierws zą Zas ło n ę i jak zaws ze tu taj, o g arn ęło mn ie p o czu cie s p ełn ien ia. Ws p o mn iałem p o p rzed n ie p rzejś cie, w Reb mie, mieś cie p o d p o wierzch n ią mo rza. Zak o ń czo n y właś n ie etap b y ł p o czątk iem p o wro tu mej p amięci. Tak . Parłem d alej, is k ry wy b u ch ły o d n o wa i ro zb u d ziły s ię p rąd y . Czu łem mro wien ie w cały m ciele. Dru g a Zas ło n a… Zak ręty … Ten etap zaws ze wy mag ał n ajwy żs zeg o wy s iłk u , p rzemian y jaźn i w czy s tą Wo lę. Wrażen ie b y ło n ies amo wite i p o tężn e. W tej ch wili liczy ło s ię d la mn ie ty lk o p o k o n an ie Wzo rca. Zaws ze b y łem w ty m miejs cu , walczy łem, n ig d y n ie o d ch o d ziłem i n ie o d ejd ę, s tawiając s wo ją wo lę p rzeciw temu lab iry n to wi mo cy . Czas p rzes tał is tn ieć. Po zo s tało ty lk o n ap ięcie. Is k ry s ięg n ęły mi d o p iers i. Wk ro czy łem n a Wielk i Łu k i walczy łem o k ażd y k ro k . Ro zp ad ałem s ię b ez p rzerwy i o d rad załem n a k ażd y m metrze jeg o d łu g o ś ci, p rzy p iek an y o g n iami s two rzen ia, ch ło d zo n y mro zem en tro p ijn eg o k o ń ca ś wiata. Na zewn ątrz i w g łąb , i o b ró t. J es zcze trzy s k ręty , k awałek p ro s tej, k ilk a łu k ó w. Zawró t g ło wy , wrażen ie zan ik an ia i in ten s y fik acji, jak b y m o s cy lo wał wo k ó ł g ran icy is tn ien ia. Zwro t za zwro tem, za zwro tem, za zwro tem… Kró tk i, cias n y łu k … Pro s ta, wio d ąca d o Ko ń co wej Zas ło n y … Przy p u s zczam, że d y s załem wted y ze zmęczen ia i o ciek ałem p o tem. Z tru d em p rzes u wałem s to p y . Is k ry s ięg ały d o ramio n , p o tem d o o czu — p rzes tałem wid zieć Wzo rzec międ zy mru g n ięciami. J as n o , ciemn o , jas n o , ciemn o … I Zas ło n a. Pch n ąłem d o p rzo d u p rawą s to p ę, ro zu miejąc, jak mu s iał s ię czu ć Ben ed y k t, g d y czarn a trawa u więziła jeg o n o g i. Tu ż p rzed ty m, jak g o o g łu s zy łem. Sam czu łem s ię o g łu s zo n y . Lewa s to p a d o p rzo d u — b ard zo wo ln o , aż tru d n o b y ło u wierzy ć, że n ap rawd ę s ię p o ru s zy ła. Ramio n a b y ły b łęk itn y m

p ło mien iem, n o g i k o lu mn ami o g n ia. Nas tęp n y k ro k . I n as tęp n y . I jes zcze jed en . Czu łem s ię jak o ży wio n y p o s ąg , to p n iejący b ałwan , jak p ęk ający filar… Dwa k ro k i… Trzy … Su n ąłem w temp ie lo d o wca, ale miałem d o d y s p o zy cji całą wieczn o ś ć i n iezmien n ą s tało ś ć wo li, k tó ra zo s tan ie d o cen io n a… M in ąłem Zas ło n ę. Za n ią czek ał o s try s k ręt. Trzy k ro k i, b y g o p o k o n ać i d o trzeć d o ciemn o ś ci i s p o k o ju . Najg o rs ze ze ws zy s tk ieg o . Przerwa n a k awę d la Sy zy fa! Tak b rzmiała mo ja p ierws za my ś l, g d y o p u ś ciłem Wzo rzec. I d ru g a: Zn ó w mi s ię u d ało ! I trzecia: Nig d y więcej! Po zwo liłem s o b ie n a lu k s u s k ilk u g łęb o k ich o d d ech ó w i o trząs n ąłem s ię lek k o . Po tem wy jąłem z k ies zen i Klejn o t i n a łań cu ch u p o d n io s łem g o d o o k a. Wewn ątrz b y ł czerwo n y , o czy wiś cie, g łęb o k ą, wiś n io wą czerwien ią, p rzy d y mio n ą i p ełn ą lś n ień . M iałem wrażen ie, że p o d ro d ze p rzez Wzo rzec n ab rał mo cn iejs zeg o b las k u . Przy g ląd ałem s ię u ważn ie, my ś ląc o in s tru k cjach i p o ró wn u jąc je z ty m, co ju ż wied ziałem. Kied y k to ś p rzejd zie Wzo rzec i d o trze d o teg o miejs ca, mo że g o wy k o rzy s tać i p rzen ieś ć s ię w d o wo ln y p u n k t, jak i zd o ła s o b ie wy o b razić. Wy mag a to jed y n ie ch ęci i ak tu wo li. M u s zę p rzy zn ać, że p rzez mo men t czu łem lęk . J eś li o czek iwan y efek t wy s tąp i tak jak zwy k le, mo g ę s am s ię wp ak o wać w d o ś ć n ieco d zien n ą p u łap k ę. Ale Ery k o wi s ię u d ało . Nie zo s tał u więzio n y w s ercu k ry s ztału , g d zieś d alek o w Cien iu . Dwo rk in , k tó ry p is ał te in s tru k cje, b y ł wielk im czło wiek iem. Ufałem mu . Us p o k ajając my ś li, u ważn iej wp atrzy łem s ię we wn ętrze k amien ia. By ło tam zn iek s ztałco n e o d b icie Wzo rca, o to czo n e mig ający mi p u n k tami ś wiatła, maleń k ie p ło my k i i ro zb ły s k i, p rzed ziwn e k rzy we i ś cieżk i. Po d jąłem d ecy zję, zo g n is k o wałem wo lę… Sp o wo ln io n a czerwień … jak b y m zan u rzał s ię w o cean ie cieczy o wy s o k iej lep k o ś ci. Z p o czątk u b ard zo p o wo li. Un o s iłem s ię w co raz g ęś ciejs zy m mro k u , a ws zy s tk ie cu d o wn e ś wiatła lś n iły d alek o , b ard zo d alek o p rzed e mn ą. Po zo rn a p ręd k o ś ć ro s ła. Płatk i ś wiatła, mig o tliwe i o d leg łe. Ch y b a o d ro b in ę s zy b ciej — b rak o wało p u n k tu o d n ies ien ia. By łem p y łk iem jaźn i o n ieo k reś lo n y m wy miarze. Świad o my m ru ch u , ś wiad o my m k o n fig u racji, k u k tó rej zmierza, teraz n iemal p ręd k o . Czerwień p rawie zn ik n ęła, p o d o b n ie jak wrażen ie is tn ien ia o ś ro d k a. Zn ik n ął o p ó r. Pęd ziłem. Zd awało mi s ię, że ws zy s tk o to trwa ty lk o mo men t — mo men t, k tó ry jes zcze n ie min ął. Wy d awało s ię n iezwy k łe, p o zaczas o we. M o ja p ręd k o ś ć w s to s u n k u d o teg o , co u zn awałem teraz za cel, b y ła o g ro mn a. Niewielk i, s p lątan y lab iry n t ró s ł, ro zs zerzał s ię w co ś p o d o b n eg o d o tró jwy miaro wej wers ji s ameg o Wzo rca.

Nak rap ian y

b arwn y mi ś wiatłami ró s ł p rzed e mn ą, p rzy p o min ając n iezwy k łą

g alak ty k ę, p o g rążo n ą w wieczn ej n o cy , o to czo n ą b lad ą au reo lą p y łu , z ramio n ami ty s ięcy mig o cący ch p u n k tó w. Galak ty k a ro s ła lu b ja malałem i zb liżała s ię lu b to ja s ię zb liżałem, aż b y liś my b lis k o , razem; wy p ełn iała całą p rzes trzeń , o d g ó ry d o d o łu , o d p rawej d o lewej, a mo ja s zy b k o ś ć zd awała s ię s tale ro s n ąć. Po ch wy cił mn ie i o s zo ło mił jej b las k . Do s trzeg łem s mu g ę ś wiatła i wied ziałem, że to jes t p o czątek . Zn alazłem s ię zb y t b lis k o , zag u b io n y , b y d o s trzeg ać jes zcze o g ó ln y u k ład , ale s p lo t, mig o tan ie, s p rzężen ie ws zy s tk ieg o , co wid ziałem d o o k o ła, b u d ziło wątp liwo ś ć, czy trzy wy miary to d o ś ć, b y wy jaś n ić o s załamiającą zmy s ły zło żo n o ś ć, jak ą miałem p rzed s o b ą. Od g alak ty czn ej an alo g ii u my s ł p rzes k o czy ł n a p rzeciwn y b ieg u n , s u g eru jąc n ies k o ń czen ie wy miaro wą p rzes trzeń Hilb erta cząs tek s u b ato mo wy ch . By ło to jed n ak d es p erack ie p o ró wn an ie. Szczerze i zwy czajn ie, n ic z teg o n ie ro zu miałem. M iałem ty lk o co raz s iln iejs ze wrażen ie — wy wo łan e p rzez Wzo rzec czy mo że in s ty n k to wn e — że mu s zę p rzejś ć p rzez ten lab iry n t, b y wk ro czy ć n a n o wy p o zio m mo cy , jak ieg o p rag n ąłem. Nie my liłem s ię. Wes s ało mn ie d o wewn ątrz, a mo ja p o zo rn a s zy b k o ś ć n ie zmn iejs zy ła s ię wcale. Przelaty wałem i wiro wałem p o o g n is ty ch d ro g ach , p rzeb ijając n iematerialn e ch mu ry lś n ien ia i b las k u . Nie is tn iały tu o b s zary zwięk s zo n eg o o p o ru , jak we Wzo rcu , a p o czątk o wy imp et wy s tarczał, b y p rzen ieś ć mn ie d o cen tru m. Szaleń cza p o d ró ż wirem p o M leczn ej Dro d ze? To n ący wciąg n ięty międ zy ś cian y k o ralo wy ch k an io n ó w? Bezs en n y wró b el p rzelatu jący n ad wes o ły m mias teczk iem w n o c Czwarteg o Lip ca? Tak my ś lałem, ws p o min ając n ied awn e p rzejś cie w tej n iezwy k łej, o d mien io n ej fo rmie. I n a zewn ątrz, p o ws zy s tk im, k o n iec, w ro zb ły s k u p u rp u ro weg o ś wiatła, k tó re o d n alazło mn ie, g d y p atrzy łem n a s ieb ie z Klejn o tem w ręk u , o b o k Wzo rca, p o tem p atrzy łem n a Klejn o t, a Wzo rzec b y ł w jeg o wn ętrzu i we mn ie, ws zy s tk o is tn iało we mn ie, a ja w n im; czerwień ro zp ły wała s ię, g as ła, zn ik n ęła. Po tem ju ż ty lk o ja, Klejn o t i Wzo rzec, i n a n o wo o d b u d o wan e relacje p o d mio to wo -p rzed mio to we, ty le że o o k tawę wy żej — tak ch y b a n ajlep iej mo żn a to wy razić — p o n ieważ is tn iało teraz p ewn e p o ro zu mien ie, jak b y m u zy s k ał d o d atk o wy zmy s ł, d o d atk o wy ś ro d ek wy razu . Wrażen ie b y ło n iezwy k łe i s p rawiało s aty s fak cję. Ab y je wy p ró b o wać, raz jes zcze p o d jąłem d ecy zję i n ak azałem Wzo rco wi, b y p rzetran s p o rto wał mn ie g d zie in d ziej. A p o tem s tałem w k o mn acie n a s zczy cie n ajwy żs zej wieży Amb eru . Wy s zed łem n a zewn ątrz, n a maleń k i b alk o n . Wid o k u d erzał s wy m p o d o b ień s twem d o

p o zazmy s ło wej p o d ró ży , k tó rą właś n ie zak o ń czy łem. Przez k ilk a d łu g ich ch wil p o p ro s tu s tałem tam i p atrzy łem. M o rze o d b ijające częś cio wo zach mu rzo n e n ieb o , zab arwio n e b las k iem zach o d u , b y ło s tu d iu m d es en i. Ch mu ry tak że u k azy wały wzo ry d elik atn eg o lś n ien ia i o s try ch cien i. Wiatr p rzes u wał s ię k u mo rzu i zap ach s o li b y ł mi ch wilo wo n ied o s tęp n y . Czarn e p u n k ty p tak ó w wiro wały i u n o s iły s ię w d ali, p o n ad wo d ą. Po d e mn ą p ałaco we d zied ziń ce i taras y mias ta leżały ro zwin ięte w n iezmien n ej eleg an cji aż d o k rawęd zi Ko lv iru . Lu d zie n a u licach zd awali s ię maleń cy , n iemal n ieru ch o mi. Czu łem s ię b ard zo s amo tn y . Wted y d o tk n ąłem Klejn o tu i p rzy wo łałem b u rzę.

ROZDZIAŁ IV Kied y wró ciłem, Ran d o m i Flo ra czek ali ju ż w mo jej k waterze. Ran d o m s p o jrzał n ajp ierw n a Klejn o t, p o tem n a mn ie. Kiwn ąłem g ło wą. Sk ło n iłem s ię lek k o p rzed Flo rą. — Sio s tro — p o wied ziałem. — M in ęło s p o ro czas u , a p o tem jes zcze więcej. Wy g ląd ała n a tro ch ę p rzes tras zo n ą; to d o b rze. Uś miech n ęła s ię jed n ak i p o d ała mi ręk ę. — Witaj, b racie. Wid zę, że d o trzy małeś s ło wa. M iała jas n e, zło te wło s y . Ob cięła je, zach o wu jąc jed n ak g rzy wk ę. Nie p o trafiłem zd ecy d o wać, czy p o d o b a mi s ię w tej fry zu rze. M iała p ięk n e wło s y . A tak że n ieb ies k ie o czy i całe to n y p ró żn o ś ci, d zięk i k tó rej mo g ła s p o g ląd ać n a ws zy s tk o ze s wej u lu b io n ej p ers p ek ty wy . Czas ami zach o wy wała s ię g łu p io , ale czas ami wcale n ie b y łem teg o p ewien . — Wy b acz, że ci s ię tak p rzy g ląd am. Ale p rzy o s tatn im s p o tk an iu n ie mo g łem cię wid zieć. — Cies zę s ię, że s y tu acja zo s tała n ap rawio n a. To b y ło … Wies z p rzecież, że n ic n ie mo g łam zro b ić. — Wiem — p rzy zn ałem, ws p o min ając d źwięk jej ś miech u z tamtej s tro n y

ciemn o ś ci, p rzy o k azji k tó rejś z ro czn ic wy d arzen ia. — Wiem. Po d s zed łem d o o k n a i o two rzy łem je, wied ząc, że d es zcz n ie n ap ad a d o ś ro d k a. Lu b ię zap ach b u rzy . — Ran d o mie, czy d o wied ziałeś s ię czeg o ś w s p rawie n as zeg o lis to n o s za? — s p y tałem. — Niewiele — o d p arł. — Po p y tałem tro ch ę. Nik t n ie wid ział n ik o g o in n eg o w o d p o wied n im miejs cu o właś ciwy m czas ie. — Ro zu miem. Dzięk u ję ci. M o że zo b aczy my s ię jes zcze, tro ch ę p ó źn iej. — Kied y zech ces z. Będ ę u s ieb ie p rzez cały wieczó r. Sk in ąłem mu g ło wą, o d wró ciłem s ię i o p arłem o p arap et, p atrząc n a Flo rę. Ran d o m cich o zamk n ął za s o b ą d rzwi. Przez jak ieś p ó ł min u ty ws łu ch iwałem s ię w s zu m d es zczu . — Co mas z zamiar ze mn ą zro b ić? — s p y tała wres zcie. — Zro b ić? — W ak tu aln ej s y tu acji mo żes z żąd ać wy ró wn an ia rach u n k ó w. Zak ład am, że n ied łu g o zaczn ies z. — M o żliwe — p rzy zn ałem. — J ed n ak więk s zo ś ć s p raw zależy o d in n y ch . A ta s p rawa s ię n ie wy ró żn ia. — Nie ro zu miem. — Daj mi to , czeg o p o trzeb u ję, a wted y zo b aczy my . Po d o b n o b y wam czas em miły m facetem. — A czeg o p o trzeb u jes z? — Op o wieś ci, Flo ro . Zaczn ijmy o d teg o , jak s tałaś s ię mo ją p as terk ą w Cien iu Ziemi. Ws zy s tk ie is to tn e s zczeg ó ły . J ak ie b y ły u s talen ia? W czy m s ię o rien to wałaś ? Ws zy s tk o . Na razie ty le. Wes tch n ęła. — To s ię zaczęło … — zas tan o wiła s ię. — Tak , w Pary żu , n a p rzy jęciu u n iejak ieg o mo n s ieu r Fo cau lta. J ak ieś trzy lata p rzed Terro rem. — M o men cik — p rzerwałem. — Co tam ro b iłaś ? — Przeb y wałam w tamty m rejo n ie Cien ia p rzez mn iej więcej p ięć ich lat. Po d ró żo wałam, s zu k ając czeg o ś n o weg o , czeg o ś , co o d p o wiad ało b y mo im k ap ry s o m. Trafiłam wted y w to miejs ce w ten s am s p o s ó b , w jak i zn ajd u jemy co k o lwiek . Po zwo liłam, b y p ro wad ziły mn ie p rag n ien ia, i b y łam p o s łu s zn a in s ty n k to wi.

— Niezwy k ły zb ieg o k o liczn o ś ci. — Wcale n ie, jeś li wziąć p o d u wag ę czas i n as zą s k ło n n o ś ć d o p o d ró ży . J eś li wo lis z, to b y ł mó j Av alo n , mo ja n amias tk a Amb eru , d o m z d ala o d d o mu . Zres ztą, n azy waj to jak ch ces z, w k ażd y m razie b y łam tam, n a ty m p rzy jęciu , o wej p aźd ziern ik o wej n o cy , g d y s ię zjawiłeś z tak ą n iewy s o k ą, ru d o wło s ą d ziewczy n ą. M iała ch y b a n a imię J acq u elin e. Sło wa Flo ry p rzy wo łały zatarte ws p o mn ien ia, o d d awn a ju ż n iemal zap o mn ian e. Pamiętałem J acq u elin e o wiele lep iej n iż p rzy jęcie u Fo cau lta, ale is to tn ie, b y ła k ied y ś tak a imp reza. — M ó w d alej. — J ak ju ż p o wied ziałam — k o n ty n u o wała — b y łam tam. Ty p rzy s zed łeś p ó źn iej. Natu raln ie, o d razu zwró ciłam n a cieb ie u wag ę. Ch o ciaż, jeś li k to ś trwa wy s tarczająco d łu g o i wiele p rzy ty m p o d ró żu je, s p o ty k a czas em o s o b ę b ard zo p o d o b n ą d o k o g o ś zn ajo meg o . Tak właś n ie p o my ś lałam, k ied y o trząs n ęłam s ię ze zd u mien ia — z p ewn o ś cią jak iś s o b o wtó r. Od tak d awn a s ię p rzecież n ie o d zy wałeś . Z d ru g iej s tro n y jed n ak ws zy s cy mamy s wo je tajemn ice i p o wo d y , b y ich n ie zd rad zać. To mó g ł b y ć jed en z two ich s ek retó w. Po s tarałam s ię więc, b y n as s o b ie p rzed s tawio n o , a p iek ieln ie tru d n o b y ło o d erwać cię ch o ćb y n a k ilk a min u t o d teg o ru d o wło s eg o s two rzo n k a. Twierd ziłeś , że n azy was z s ię Fen n ev al, Co rd ell Fen n ev al. Nie mo g łam s ię zd ecy d o wać, czy to twó j s o b o wtó r, czy jed n ak ty . Wp ad ła mi też d o g ło wy trzecia mo żliwo ś ć — ży łeś w jak imś p rzy leg ły m o b s zarze tak d łu g o , że rzu ciłeś włas n y cień . By ć mo że wró ciłab y m d o d o mu , wciąż n iep ewn a, g d y b y J acq u elin e n ie zaczęła s ię p rzed e mn ą ch walić two ją s iłą. Nie jes t to n ajb ard ziej ty p o wy d la k o b iety temat ro zmo wy . W d o d atk u mó wiła o ty m w tak i s p o s ó b , jak b y n ap rawd ę two je wy czy n y wy warły n a n iej d u że wrażen ie. Po ciąg n ęłam ją tro ch ę za języ k i p rzek o n ałam s ię, że n iewątp liwie b y łb y ś zd o ln y d o ws zy s tk ieg o , o czy m o p o wiad ała. To wy k lu czało teo rię s o b o wtó ra. Zatem alb o ty , alb o twó j cień . J eś li n awet Co rd ell n ie b y ł Co rwin em, to b y ł tro p em, ws k azó wk ą, że p rzeb y was z lu b p rzeb y wałeś g d zieś b lis k o , w Cien iu ; p ierws zy m p rawd ziwy m ś lad em p ro wad zący m d o cieb ie, n a jak i n atrafiłam. Po d ąży łam ty m ś lad em i zaczęłam b ad ać two ją p rzes zło ś ć. Im więcej wy p y ty wałam, ty m b ard ziej s p rawa s tawała s ię zag ad k o wa. Szczerze mó wiąc, p o p aru mies iącach wciąż n ie miałam p ewn o ś ci. Trafiłam n a d o s tateczn ie d u żo b iały ch p lam, b y ws zy s tk o b y ło mo żliwe. Ro związan ie p o jawiło s ię n as tęp n eg o lata, g d y n a p ewien czas wró ciłam d o Amb eru . Ws p o mn iałam Ery k o wi o tej d ziwn ej s p rawie… — I co ?

— No có ż… zd awał s o b ie s p rawę… w p ewien s p o s ó b … z tak iej mo żliwo ś ci. Przerwała n a ch wilę; p o p rawiła leżące o b o k ręk awiczk i. — No , tak — mru k n ąłem. — A co ci właś ciwie p o wied ział? — Że to mo żes z b y ć ty — o d p arła. — Twierd ził, że zd arzy ł ci s ię… wy p ad ek . — Do p rawd y ? — Niezu p ełn ie — p rzy zn ała. — Nie wy p ad ek . Po wied ział, że walczy liś cie i zo s tałeś ran n y . M y ś lał, że u mieras z, i n ie ch ciał, b y o b ciążo n o g o win ą. Dlateg o p rzen ió s ł cię w Cień i zo s tawił, właś n ie tam, g d zie cię s p o tk ałam. Po p ewn y m czas ie u zn ał, że n ie ży jes z, co o s tateczn ie k o ń czy was ze s p o ry . Oczy wiś cie, mo ja o p o wieś ć b ard zo g o zan iep o k o iła. Kazał mi p rzy s iąc, że d o ch o wam tajemn icy , p o czy m wy s łał mn ie z p o wro tem, żeb y m cię p iln o wała. Zd ąży łam ws zy s tk im o p o wied zieć, jak b ard zo mi s ię tam p o d o b ało , więc miałam d o b ry p retek s t, b y wró cić. — Nie wierzę, b y ś całk iem b ezin teres o wn ie o b iecała zach o wać milczen ie, Flo ro . Co ci d ał? — Dał s ło wo , że n ie zap o mn i o mn ie, jeś li k ied y k o lwiek d o jd zie w Amb erze d o wład zy . — Ry zy k o wałaś — s twierd ziłem. — W k o ń cu miałaś co ś , co mo g ło mu zas zk o d zić — wied ziałaś , g d zie p rzeb y wa jeg o ry wal, i zn ałaś ro lę, jak ą o d eg rał w p o zb y ciu s ię teg o ry wala. — Fak t. Ale te k wes tie jak b y s ię ró wn o waży ły . M u s iałab y m p rzy zn ać, że jes tem ws p ó ln iczk ą, b y w o g ó le o ty m mó wić. Po k iwałem g ło wą. — Niep ewn e, ale mo żliwe — zg o d ziłem s ię. — Czy jed n ak s ąd zis z, że zo s tawiłb y mn ie p rzy ży ciu , g d y b y p o jawiła s ię s zan s a p rzejęcia tro n u ? — Nig d y o ty m n ie mó wiliś my . Nig d y . — Z p ewn o ś cią zas tan awiałaś s ię n ad ty m. — Ows zem — p rzy zn ała. — Pó źn iej. Uzn ałam, że n ajp rawd o p o d o b n iej n ie zro b i n ic. W k o ń cu b y ło p rawie p ewn e, że s traciłeś p amięć. Nie miał p o wo d ó w, żeb y s ię to b ą zajmo wać, p ó k i b y łeś n ies zk o d liwy . — Więc d lateg o mn ie o b s erwo wałaś ? Piln o wałaś , czy ciąg le jes tem n ies zk o d liwy ? — Tak . — A co b y ś zro b iła, g d y b y m zaczął zd rad zać o b jawy p o wro tu p amięci? Sp o jrzała n a mn ie, p o czy m s p u ś ciła g ło wę.

— Po wied ziałab y m Ery k o wi. — A co o n b y zro b ił? — Nie wiem. Zaś miałem s ię, a o n a zaru mien iła. Nie p amiętałem ju ż, k ied y wid ziałem ru mien iec u Flo ry . — Nie mam o ch o ty d y s k u to wać o rzeczach o czy wis ty ch — s twierd ziłem. — Zo s tałaś n a miejs cu i o b s erwo wałaś mn ie. Co d alej? Co s ię s tało p o tem? — Nic s p ecjaln eg o . Ty s o b ie n o rmaln ie ży łeś , a ja cię p iln o wałam. — Czy ws zy s cy wied zieli, g d zie p rzeb y was z? — Tak . Nie u k ry wałam teg o . Od wied zali mn ie n awet k o lejn o . — Ran d o m tak że? — Ows zem — s k rzy wiła s ię. — Kilk a razy . — Sk ąd ta min a? — Za p ó źn o , b y u d awać, że g o lu b ię — o ś wiad czy ła. — Sam wies z. Nie p o d o b ają mi s ię lu d zie, k tó ry mi s ię o tacza: ró żn i p rzes tęp cy , mu zy cy jazzo wi… Starałam s ię b y ć u p rzejma, k ied y o d wied zał mó j cień , ale b y ło to b ard zo u ciążliwe. Ci lu d zie k ręcili s ię b ez p rzerwy , jak ieś jam s es s io n s , p o k er cały mi n o cami… M ies zk an ie cu ch n ęło p o tem p rzez p arę ty g o d n i. Zaws ze z u lg ą p rzy jmo wałam jeg o o d jazd . Przep ras zam. Wiem, że g o lu b is z, ale ch ciałeś zn ać p rawd ę. — Raził two je d elik atn e p o czu cie es tety k i. W p o rząd k u . Ch ciałb y m teraz wró cić d o teg o k ró tk ieg o o k res u , g d y b y łem two im g o ś ciem. Ran d o m zjawił s ię u n as d o ś ć n ieo czek iwan ie. Ścig ało g o p ó ł tu zin a wred n y ch ty p ó w, k tó ry ch p o zb y liś my s ię w two im s alo n ie. — Przy p o min am to s o b ie b ard zo d o k ład n ie. — Pamiętas z ty ch lu d zi? Te s two ry , k tó ry mi mu s ieliś my s ię zająć? — Tak . — Na ty le d o k ład n ie, że p o zn ałab y ś tak ieg o , g d y b y ś g o zn o wu zo b aczy ła? — Ch y b a tak . — To d o b rze. A wid ziałaś tak ieg o wcześ n iej? — Nie. — A p o tem? — Nie. — M o że s ły s załaś , jak k to ś o n ich mó wił? — J eś li n awet, to n ie p amiętam. Czemu p y tas z?

— J es zcze za wcześ n ie — p o k ręciłem g ło wą. — Pamiętaj, że to ja mam zad awać p y tan ia. Po my ś l teraz o wcześ n iejs zy m o k res ie. O wy p ad k u , p rzez k tó ry trafiłem d o Green wo o d . M o że n awet jes zcze wcześ n iej. Co s ię zd arzy ło i jak s ię o ty m d o wied ziałaś ? W jak ich o k o liczn o ś ciach ? J ak a b y ła w ty m two ja ro la? — No , tak — mru k n ęła. — Wied ziałam, że zap y tas z mn ie o to wcześ n iej czy p ó źn iej. Otó ż Ery k s k o n tak to wał s ię ze mn ą zaraz n as tęp n eg o d n ia, z Amb eru , p rzez Atu t — s p o jrzała n a mn ie u ważn ie, zap ewn e b y s p rawd zić, jak to p rzy jmu ję, o b s erwo wać mo je reak cje. Zach o wałem k amien n y wy raz twarzy . — Po wied ział, że p o p rzed n ieg o wieczo ru miałeś p as k u d n y wy p ad ek i jes teś w s zp italu . Kazał cię p rzen ieś ć d o p ry watn ej k lin ik i, g d zie miałab y m więcej d o p o wied zen ia w k wes tii p rzeb ieg u k u racji. — In n y mi s ło wy , ch ciał, żeb y m p o zo s tał ro ś lin ą. — Ch ciał, żeb y trzy mali cię p o d n ark o zą. — Czy p rzy zn ał s ię, że p o n o s i o d p o wied zialn o ś ć za ten wy p ad ek ? — Nie mó wił, że p o lecił k o mu ś p rzes trzelić ci o p o n ę, ale wied ział, że to właś n ie s ię s tało . A s k ąd mó g ł wied zieć? Kied y s ię zo rien to wałam, że zamierza zawład n ąć tro n em, u zn ałam, że p o s tan o wił u s u n ąć cię o s tateczn ie. Gd y mu s ię to n ie p o wio d ło , lo g iczn y m ro związan iem b y ło u n ieru ch o mić cię aż d o k o ro n acji. — Nie wied ziałem, że k to ś p rzes trzelił mi o p o n ę — p o wied ziałem. Zmien iła s ię n a twarzy . Po tem s ię o p an o wała. — M ó wiłeś , że wies z, że to n ie b y ł wy p ad ek . Że k to ś p ró b o wał cię zab ić. Sąd ziłam, że jes teś p o in fo rmo wan y o s zczeg ó łach . Zn o wu , p o raz p ierws zy o d d łu żs zeg o czas u , wk ro czy łem n a n iep ewn y g ru n t. Wciąż o d czu wałem s k u tk i amn ezji, k tó ry ch p ewn ie n ie p o zb ęd ę s ię ju ż n ig d y . Ws p o mn ien ia z o k res u p o p rzed zająceg o wy p ad ek b y ły raczej mg lis te. Wzo rzec p rzy wró cił mi p amięć całeg o ży cia, ale ws trząs zn is zczy ł ch y b a n ieo d wracaln ie remin is cen cje wy d arzeń b ezp o ś red n io s p rzed wy p ad k u . Nie b y ło w ty m n ic n iezwy k łeg o . Raczej u s zk o d zen ie o rg an iczn e n iż zwy k łe zab u rzen ia fu n k cjo n aln e. Nie ro zp aczałem zan ad to , s zczęś liwy , że o d zy s k ałem całą res ztę. Co d o s amej k atas tro fy , to p rzy p o min ałem s o b ie wy s trzały . By ły d wa. M o że n awet d o s trzeg łem p o s tać z k arab in em, p rzelo tn ie i za p ó źn o . A mo że to ty lk o fan tazja. Ch y b a jed n ak n ie. M y ś lałem o czy mś tak im, k ied y zmierzałem d o Wes tch es ter. J ed n ak n awet teraz, k ied y miałem wład zę w Amb erze, n iech ętn ie p rzy zn awałem s ię d o tej lu k i. Raz ju ż u d ało mi s ię o s zu k ać Flo rę, ch o ć d y s p o n o wałem o wiele mn iejs zy m zas o b em in fo rmacji. Po s tan o wiłem n ie zarzu cać zwy cięs k iej k o mb in acji.

— Nie miałem mo żliwo ś ci, żeb y wy s iąś ć i s p rawd zić, w co trafił — o d p arłem. — Sły s załem s trzały . Straciłem p an o wan ie n ad wo zem. Uzn ałem, że to o p o n a, ale n ie wied ziałem n a p ewn o . Zap y tałem wy łączn ie d lateg o , że b y łem ciek aw, jak s ię o ty m d o wied ziałaś . — J u ż ci mó wiłam, Ery k mi p o wied ział. — Zan iep o k o ił mn ie raczej s p o s ó b , w jak i to mó wiłaś . Od n io s łem wrażen ie, że zn ałaś s zczeg ó ły , zan im jes zcze s ię z to b ą s k o n tak to wał. Po trząs n ęła g ło wą. — M u s is z mi wy b aczy ć n iezręczn e s fo rmu ło wan ie. Czas em tak to wy g ląd a, g d y ws p o min a s ię o min io n y ch zd arzen iach . M u s zę zap rzeczy ć temu , co s u g eru jes z. Nie miałam n ic ws p ó ln eg o z wy p ad k iem i n ie wied ziałam z g ó ry , że s ię wy d arzy . — Po n ieważ n ie ma tu Ery k a, k tó ry mó g łb y zap rzeczy ć lu b p o twierd zić two je s ło wa, zo s tawmy tę s p rawę — o ś wiad czy łem. — Na razie. Po wied ziałem to , b y ją zmu s ić d o o b ro n y , o d wró cić u wag ę o d jak ieg o ś n iezręczn eg o s ło wa czy wy rażen ia, k tó re zd rad ziło b y n iewielk ą lu k ę, wciąż is tn iejącą w mo jej p amięci. — Czy p o zn ałaś to żs amo ś ć o s o b y , k tó ra d o mn ie s trzelała? — s p y tałem. — Nig d y — o d p arła. — Pewn ie jak iś p łatn y mo rd erca. Nie wiem. Co ś mn ie n iep o k o iło , ale n ie p o trafiłem d o k ład n ie o k reś lić, co . — Czy Ery k p o wied ział, k ied y zab ran o mn ie d o s zp itala? — Nie. — Dlaczeg o , k ied y b y łem u cieb ie, p ró b o wałaś p rzejś cia d o Amb eru , zamias t u ży ć Atu tu Ery k a? — Nie mo g łam g o wy wo łać. — M o g łaś wezwać k o g o k o lwiek in n eg o , żeb y cię p rzerzu cił — s twierd ziłem. — Flo ro , wy d aje mi s ię, że k łamies z. Szczerze mó wiąc, b y ła to ty lk o p ró b a, b y zb ad ać jej reak cje. Dlaczeg o n ie? — W jak iej k wes tii? — s p y tała. — Nik o g o n ie mo g łam wy wo łać. Ws zy s cy b y li zajęci czy mś in n y m. O to ci ch o d ziło ? Przy g ląd ała mi s ię u ważn ie. Un io s łem ręk ę i wy ciąg n ąłem w jej s tro n ę, a za mo imi p lecami, tu ż za o k n em, zajaś n iała b ły s k awica. Grzmo t zro b ił d u że wrażen ie. — Grzes zy s z, p o mijając p rawd ę — s p ró b o wałem. Uk ry ła twarz w d ło n iach i zas zlo ch ała.

— Nie wiem, czeg o o d e mn ie ch ces z! — zawo łała. — Od p o wied ziałam n a ws zy s tk ie p y tan ia! O co ci jes zcze ch o d zi? Nie wiem, d o k ąd zmierzałeś , k to d o cieb ie s trzelał an i k ied y to s ię s tało ! Zn am ty lk o fak ty , k tó re ci p o d ałam! Alb o b y ła s zczera, alb o n ie d o złaman ia ty mi meto d ami. Tak czy tak , traciłem ty lk o czas , b ez s zan s n a u zy s k an ie czeg o k o lwiek . Lep iej zres ztą zo s tawić temat wy p ad k u , zan im zaczn ie s ię d o my ś lać, jak i jes t d la mn ie ważn y . J eś li k ry ło s ię w ty m co ś , o czy m n ie wied ziałem, wo lałb y m trafić n a to p ierws zy . — Ch o d ź ze mn ą — p o wied ziałem. — Gd zie? — M am co ś , co p o win n aś zid en ty fik o wać. Wy tłu maczę ci d laczeg o , k ied y ju ż to zo b aczy s z. Ws tała i p o s zła za mn ą. Zab rałem ją d o p o k o ik u , g d zie leżały zwło k i. Ch ciałem, żeb y je o b ejrzała, zan im o p o wiem jej o Cain ie. — Tak — mru k n ęła. — Nawet g d y b y m g o n ie p o zn ała, ch ętn ie p o wiem, że tak . Dla cieb ie. Bu rk n ąłem co ś n iewy raźn ie. Ro d zin n a s o lid arn o ś ć zaws ze mn ie tro ch ę wzru s za. Nie wiem, czy u wierzy ła w mo ją h is to rię. Ale p o n ieważ p ewn e s p rawy ró wn o waży ły s ię z p ewn y mi in n y mi, n ie miało to więk s zeg o zn aczen ia. Nie p o wied ziałem jej o Bran d zie, a o n a n ie miała ch y b a żad n y ch in fo rmacji n a jeg o temat. Kied y ju ż s k o ń czy łem, jej jed y n y m k o men tarzem b y ło : — Do twarzy ci z ty m Klejn o tem. Co z n ak ry ciem g ło wy ? — Za wcześ n ie, b y o ty m mó wić. — J eżeli mo ja p o mo c p rzy d a s ię n a co ś … — Wiem — s twierd ziłem. — Wiem.

M ó j g ro b o wiec to s p o k o jn e miejs ce. Sto i s amo tn ie n a s k alis ty m zb o czu , z trzech s tro n o s ło n ięty p rzed ży wio łami, o to czo n y n an ies io n ą tu ziemią, w k tó rej ro ś n ie p ara k arło waty ch d rzew, ro zmaite k rzak i, ziels k o i p ęd y g ó rs k ieg o b lu s zczu . Po ło żo n y jes t jak ieś trzy k ilo metry za s zczy tem Ko lv iru . To d łu g a, n is k a b u d o wla. Przed fro n to n em s to ją d wie ławeczk i, a b lu s zcz łas k awie s k ry ł więk s zą częś ć n ap u s zo n eg o h as ła, jak ie wy ry to p o d mo im imien iem. Nietru d n o zro zu mieć, że zwy k le s to i p u s ty . Teg o wieczo ru jed n ak zas zy liś my s ię tu taj wraz z Gan elo n em, z s o lid n y m zap as em win a, p ieczy wa i zimn y ch mięs .

— Nie żarto wałeś — zawo łał, k ied y zs iad ł z k o n ia, p o d s zed ł d o ś cian y i o d s u n ąws zy liś cie, o d czy tał w ś wietle k s ięży ca wy ry te n a mu rze s ło wa. — Pewn ie, że n ie — o d p arłem, s ch o d ząc n a d ó ł, b y zająć s ię k o ń mi. — To mó j g ró b . Przy wiązałem wierzch o wce d o p o b lis k ieg o k rzak a, o d p iąłem to rb y z zap as ami i p rzen io s łem je n a ławeczk ę. Gan elo n p rzy łączy ł s ię d o mn ie, g d y ty lk o o two rzy łem p ierws zą b u telk ę i n alałem ciemn eg o win a d o d wó ch g łęb o k ich k ielich ó w. — Wciąż teg o n ie ro zu miem — o zn ajmił, o d b ierając s wo ją p o rcję. — A co tu jes t d o ro zu mien ia? Umarłem i zo s tałem tu p o ch o wan y — wy jaś n iłem. — To mó j memo riał — d o d ałem p o ważn iej. — Po mn ik , jak i s ię s tawia, g d y n ie mo żn a o d n aleźć ciała. Do p iero n ied awn o s ię o n im d o wied ziałem. Zb u d o wan o g o k ilk a s tu leci temu , g d y u zn an o , że ju ż n ie wró cę. — To tro ch ę n ies amo wite — s twierd ził. — A co jes t w ś ro d k u ? — Nic. Ch o ciaż zap o b ieg liwie zro b ili tam n is zę i u rn ę n a wy p ad ek , g d y b y mo je s zczątk i jed n ak s ię p o jawiły . W ten s p o s ó b zab ezp ieczy li s ię n a o b ie mo żliwo ś ci. Gan elo n zro b ił s o b ie k an ap k ę. — Czy j to b y ł p o my s ł? — zap y tał. — Ran d o m s ąd zi, że Bran d a alb o Ery k a. Nik t d o k ład n ie n ie p amięta. Ws zy s cy wted y u zn ali, że to ro zs ąd n a id ea. Zach ich o tał zło ś liwie. Niep rzy jemn ie zg rzy tliwy ś miech d o s k o n ale p as o wał d o p o k ry tej zmars zczk ami i b lizn ami ru d o b ro d ej p o s taci. — A teraz, co s ię z ty m s tan ie? Wzru s zy łem ramio n ami. — Któ reś z n ich u waża p ewn ie, że s zk o d a marn o wać p o rząd n y g ró b , i o czek u je, że wk ró tce zajmę n ależn e mi miejs ce. Na razie jed n ak jes t to d o b re miejs ce, żeb y s ię u p ić. Nie zło ży łem s o b ie jes zcze k o n d o len cji. Przy k ry łem jed n ą k an ap k ę d ru g ą i zjad łem o b ie. Po raz p ierws zy o d p o wro tu miałem o k azję s ię o d p ręży ć — i n a d łu żs zy czas ch y b a o s tatn ią. Tru d n o p o wied zieć. Ale o d ty g o d n ia n ie miałem mo żliwo ś ci, żeb y s p o k o jn ie p o g ad ać z Gan elo n em, a b y ł o n jed n ą z n iewielu o s ó b , k tó ry m u fałem. Ch ciałem mu o ws zy s tk im o p o wied zieć. M u s iałem. M u s iałem p o ro zmawiać z k imś , k to n ie b y ł zamies zan y w te s p rawy tak , jak my ws zy s cy . Op o wiad ałem. Ks ięży c p rzes u n ął s ię s p o ry k awałek , a w mo im g ro b o wcu ró s ł wo ln o s to s p o tłu czo n eg o s zk ła.

— A jak in n i to p rzy jęli? — zap y tał Gan elo n . — J ak b y ło d o p rzewid zen ia — o d p arłem. — Wiem, że J u lian n ie u wierzy ł w an i jed n o s ło wo , ch o ć twierd zi, że wierzy . Zn a mó j s to s u n ek d o jeg o o s o b y , ale w ak tu aln ej s y tu acji wo li p o ws trzy mać s ię o d o s k arżeń . Ben ed y k t ch y b a też mi n ie wierzy , ale w jeg o p rzy p ad k u o wiele tru d n iej o d g ad n ąć, co my ś li. Zwlek a i mam n ad zieję, że p ó k i n ie jes t p ewien , ws zelk ie wątp liwo ś ci tłu maczy n a mo ją k o rzy ś ć. Co d o Gerard a, mam wrażen ie, że ta k ro p la p rzep ełn iła czarę i s traciłem res ztk i jeg o zau fan ia. Wraca jed n ak ju tro d o Amb eru i p o jed zie ze mn ą d o Gaju p o ciało Cain e'a. Nie ch cę zmien iać tej wy p rawy w s afari, ale wo lę, b y b y ł ze mn ą k to ś z ro d zin y . Deird re ro b iła wrażen ie zad o wo lo n ej. J es tem p ewien , że n ie u wierzy ła. Ale to b ez zn aczen ia. Zaws ze s tała p o mo jej s tro n ie i n ie lu b iła Cain e'a. Ch y b a p o d o b a jej s ię, że u macn iam s wo ją p o zy cję. Nie wiem, co s ąd zi Llewella. M o im zd an iem, wcale jej n ie o b ch o d zi, co k tó reś z n as ro b i d ru g iemu . Fio n a za to zd awała s ię lek k o ro zb awio n a. Ch o ciaż zaws ze trak tu je n as ze s p rawy o b o jętn ie i z wy żs zo ś cią. Tru d n o p o wied zieć, co n ap rawd ę my ś li. — Po wied ziałeś im o tej h is to rii z Bran d em? — Nie. M ó wiłem ty lk o o Cain ie i że ch cę, b y ju tro wieczo rem ws zy s cy b y li w Amb erze. Wted y p o ru s zę s p rawę Bran d a. M am p ewien p o my s ł i ch cę g o s p rawd zić. — Ro zmawiałeś z n imi p o p rzez Atu ty ? — Zg ad za s ię. — J es t co ś , o co ch ciałb y m cię s p y tać. W ty m ś wiecie cien ia, k tó ry o d wied ziliś my , żeb y zd o b y ć b ro ń , is tn iały telefo n y … — Tak ? — Do wied ziałem s ię tam o ró żn y ch elek tro n iczn y ch zab awk ach . J ak my ś lis z, czy to mo żliwe, b y Atu ty b y ły n a p o d s łu ch u ? Zaś miałem s ię, ale u milk łem, g d y zd ałem s o b ie s p rawę z imp lik acji teg o p rzy p u s zczen ia. — Właś ciwie n ie wiem — s twierd ziłem w k o ń cu . — Tak wiele tajemn ic o tacza p race Dwo rk in a… Nic tak ieg o n ie p rzy s zło mi d o g ło wy . Nig d y n ie p ró b o wałem. Ch o ciaż, zas tan awiam s ię… — Czy wies z, ile is tn ieje k o mp letó w? — Każd y w ro d zin ie ma talię lu b d wie, a w b ib lio tece jes t z d zies ięć zap as o wy ch . Szczerze mó wiąc, n ie wiem, czy is tn ieją jes zcze jak ieś in n e. — Wielu rzeczy mo żn a b y s ię d o wied zieć, p o p ro s tu s łu ch ając ro zmó w.

— Ows zem. Talia taty , Bran d a, ta, k tó rą miałem n a p o czątk u i ta, k tó rą zg u b ił Ran d o m… d o d iab ła! Sp o ro teg o . Nie wiad o mo , co s ię z n imi d zieje. Nie wiem, co właś ciwie p o win ien em zro b ić w tej s p rawie. Ch y b a p rzep ro wad zić in wen tary zację i wy k o n ać p ewn e ek s p ery men ty . Dzięk i, że o ty m ws p o mn iałeś . Sk in ął g ło wą i p rzez ch wilę p o p ijaliś my w milczen iu . — Co mas z zamiar ro b ić, Co rwin ie? — zap y tał p o p ewn y m czas ie. — Z czy m? — Ze ws zy s tk im. Ko g o zaatak u jemy i w jak iej k o lejn o ś ci? — Gd y ty lk o s p rawy tu taj, w Amb erze, tro ch ę s ię u ło żą, p lan o wałem p rześ led zić b ieg czarn ej d ro g i aż d o jej p o czątk ó w — o d p arłem. — Teraz jed n ak zmien iłem p o rząd ek p rio ry tetó w. Ch cę mo żliwie s zy b k o ś ciąg n ąć tu Bran d a, o ile jes zcze ży je. J eś li n ie, ch cę wied zieć, co mu s ię p rzy trafiło . — Ale czy n iep rzy jaciel p o zo s tawi ci d o ś ć czas u ? M o że ju ż w tej ch wili s zy k u je n o wą o fen s y wę? — M as z rację. M y ś lałem o ty m. M am jed n ak p rzeczu cie, że n ie b ęd ą s ię s p ies zy ć, zwłas zcza p o o s tatn iej k lęs ce. M u s zą n a n o wo zeb rać s iły , p rzy g o to wać armię, p rzean alizo wać s y tu ację z u wzg lęd n ien iem n as zeg o n o weg o u zb ro jen ia. W tej ch wili zamierzam jed y n ie u mieś cić wzd łu ż czarn ej d ro g i p o s teru n k i s trażn icze, b y o s trzeg ły n as o d p o wied n io wcześ n ie o ich ewen tu aln y ch ru ch ach . Ben ed y k t zg o d ził s ię zająć całą o p eracją. — Zas tan awiam s ię, ile mamy czas u . Nalałem mu jes zcze win a, p o n ieważ b y ła to jed y n a o d p o wied ź, jak a mi p rzy s zła d o g ło wy . — W Av alo n ie s p rawy n ig d y n ie b y ły tak s k o mp lik o wan e. To zn aczy , w n as zy m Av alo n ie. — Fak t — p rzy zn ałem. — Nie ty jed en tęs k n is z d o tamty ch d n i. Teraz, w k ażd y m razie, wy d ają s ię p ro s te. Po k iwał g ło wą. Po częs to wałem g o p ap iero s em, ale o d mó wił. Wo lał s wo ją fajk ę. W ś wietle p ło my k a zap ałk i o b s erwo wał Klejn o t Ws zech mo cy n a mo jej p iers i. — M ó wis z, że rzeczy wiś cie p o trafis z tą zab awk ą wp ły wać n a p o g o d ę? — zap y tał. — Tak . — Sk ąd wies z? — Sp rawd ziłem. Ud ało s ię. — A co zro b iłeś ?

— Ta b u rza d ziś p o p o łu d n iu . By ła mo ja. — Zas tan awiam s ię… — Nad czy m? — Co ja b y m zro b ił, g d y b y m miał tak ą wład zę. J ak b y m jej u ży ł. — Pierws za rzecz, jak a mi p rzy s zła d o g ło wy — o d p arłem, k lep iąc mu r meg o g ro b o wca — to zn is zczy ć to miejs ce, u d erzać w n ie g ro mami, p ó k i n ie ro zp ad n ie s ię w g ru zy . Nie p o zo s tawić cien ia wątp liwo ś ci co d o mo ich u czu ć i mo jej p o tęg i. — Czemu zrezy g n o wałeś ? — Zas tan o wiłem s ię tro ch ę. Uzn ałem… Do d iab ła! Ten g ró b mo że s ię p rzy d ać, i to ju ż n ied łu g o , jeś li n ie b ęd ę d o ś ć s p ry tn y , d o ś ć tward y alb o jeś li n ie b ęd ę miał s zczęś cia. Gd y b y to n as tąp iło , to g d zie właś ciwie ch ciałb y m, żeb y zrzu cili mo je k o ś ci? Po my ś lałem, że to n ap rawd ę d o b ry p u n k t: wy s o k o p o ło żo n y , czy s ty , z n ie u jarzmio n y mi jes zcze ży wio łami. Wid ać ty lk o s k ały i n ieb o . Gwiazd y , ch mu ry , s ło ń ce, k s ięży c, wiatr, d es zcz… Lep s ze to warzy s two n iż k u p a in n y ch s zty wn iak ó w. Czemu n ib y miałb y m leżeć p rzy k imś , k o g o n ie ch cę mieć p rzy s o b ie teraz? A n ie ma wielu tak ich , k tó ry ch b y m ch ciał. — Ro b is z s ię p o n u ry , Co rwin ie. Alb o p ijan y . Alb o jed n o i d ru g ie. W d o d atk u zg o rzk n iały . Nie s łu ży ci to . — Sk ąd n ib y wies z, co mi s łu ży ? Po czu łem, jak s zty wn ieje o b o k mn ie, i zaraz s ię o d p ręża. — Nie wiem — o d p o wied ział. — Po p ro s tu mó wię to , co wid zę. — J ak tam n as i żo łn ierze? — s p y tałem. — Ch y b a wciąż jes zcze o s zo ło mien i, Co rwin ie. Przy b y li tu , b y s to czy ć ś więtą wo jn ę n a s to k ach n ieb a. Uważają, że o to s zło w zes zło ty g o d n io wej s trzelan in ie. Są więc s zczęś liwi, p o n ieważ zwy cięży liś my . Ale to wy czek iwan ie w mieś cie… Nie ro zu mieją teg o . Niek tó rzy z ty ch , k tó ry ch u ważali za wro g ó w, s ą teraz p rzy jació łmi. Więc czu ją n iep o k ó j. Wied zą, że mają b y ć g o to wi d o walk i, ale n ie mają p o jęcia, p rzeciw k o mu i k ied y . Nie mo g li o p u s zczać k water, więc n ie zd ają s o b ie s p rawy , jak b ard zo ich o b ecn o ś ć iry tu je reg u larn ą armię i ws zy s tk ich mies zk ań có w. Ale ch y b a s zy b k o s ię zo rien tu ją. Czek ałem, b y p o ru s zy ć z to b ą tę s p rawę, ale b y łeś o s tatn io b ard zo zajęty … Przez d łu żs zą ch wilę s k u p iałem u wag ę n a p ap iero s ie. — Będ ę ch y b a mu s iał z n imi p o ro zmawiać — s twierd ziłem w k o ń cu . — J u tro n ie b ęd ę miał o k azji, a s ąd zę, że trzeb a p o d jąć jak ąś d ecy zję. M o że p rzen ieś ć ich d o

o b o zu w les ie Ard en . Tak , n ajlep iej ju tro . J ak ty lk o wró cimy , p o k ażę ci n a map ie o d p o wied n ie miejs ce. Po wies z im, że to w celu lep s zej k o n tro li n ad czarn ą d ro g ą. Że k o lejn y atak mo że n as tąp ić w k ażd ej ch wili, co zres ztą jes t p rawd ą. M u s ztru j ich , u trzy mu j zd o ln o ś ć b o jo wą. Zjawię s ię tam, g d y ty lk o b ęd ę mó g ł, i p o g ad am z n imi. — Zo s tan ies z wted y w Amb erze b ez żad n ej o ch ro n y o s o b is tej. — Zg ad za s ię. Ry zy k o jed n ak mo że s ię o p łacić. Będ zie to d emo n s tracja zau fan ia, a jed n o cześ n ie d o wó d ro zwag i. Tak , s ąd zę, że o k aże s ię to ro zs ąd n y m p o s u n ięciem. J eś li n ie… — wzru s zy łem ramio n ami. Nalałem n am o b u i cis n ąłem p u s tą b u telk ę d o g ro b o wca. — Przy o k azji — d o d ałem. — Przep ras zam. — Za co ? — Za to , że jes tem p o n u ry , p ijan y i zg o rzk n iały . Nie s łu ży mi to . Zach ich o tał i s tu k n ął s ię ze mn ą k ielich em. — Wiem — o ś wiad czy ł. — Wiem. I tak s ied zieliś my p o d zach o d zący m k s ięży cem, p ó k i o s tatn ia b u telk a n ie zo s tała p o g rzeb an a wś ró d s wy ch to warzy s zek . Ro zmawialiś my o d awn y ch d n iach . Po tem milczeliś my , a ja wp atry wałem s ię w g wiazd y n ad Amb erem. Do b rze, że p rzy s zliś my w to miejs ce, lecz teraz wzy wało mn ie mias to . Gan elo n wy czu ł, o czy m my ś lę, ws tał, p rzeciąg n ął s ię i ru s zy ł d o k o n i. Ulży łem s o b ie p rzy ś cian ie mo jeg o g ro b o wca i p o s zed łem za n im.

ROZDZIAŁ V Gaj J ed n o ro żca zn ajd u je s ię w Ard en ie, n a p o łu d n io wy zach ó d o d Ko lv iru , w p o b liżu wzn ies ien ia, s k ąd teren zaczy n a s ię o b n iżać aż d o d o lin y zwan ej Garn ath . Gd y Garn ath b y ła p rzek lin an a, p alo n a, atak o wan a i zd o b y wan a, n ik t n ie zak łó cał s p o k o ju n ied alek iej wy ży n y . W ty m g aju tato , całe wiek i temu , zo b aczy ł p o d o b n o jed n o ro żca i p rzeży ł n iezwy k łe wy d arzen ia, k tó re d o p ro wad ziły w efek cie d o u zn an ia zwierzęcia za p atro n a Amb eru i u mies zczen ia g o w n as zy m h erb ie. J eś li n ie p o my liliś my miejs ca, b y ła to n iewielk a, as y metry czn a p o lan k a, led wie o s ło n ięta o d

s tro n y mo rza. Leżała d wad zieś cia, mo że trzy d zieś ci k ro k ó w o d k rawęd zi u rwis k a. Wąs k i s tru my k ciu rk ał tam s p o d mas y s k ał, ro zlewał s ię w n ied u ży s taw i maleń k im wąwo zem p ły n ął d alej w d ó ł, k u Garn ath . Tam właś n ie wy ru s zy liś my n as tęp n eg o d n ia razem z Gerard em. Wy jech aliś my o tak iej p o rze, że zn aleźliś my s ię ju ż w p o ło wie d ro g i z Ko lv iru , g d y s ło ń ce ro zrzu ciło p o o cean ie k ro p le ś wiatła, a p o tem cały m ich wiad rem ch lu s n ęło n a n ieb o . Gd y to ro b iło , Gerard ś ciąg n ął cu g le. Po tem zes k o czy ł z s io d ła i s k in ął n a mn ie, b y m p o s zed ł w jeg o ś lad y . Co u czy n iłem, p o zo s tawiając Gwiazd ę i ju czn eg o k o n ia o b o k jeg o p o tężn eg o s ro k acza. Po tem ru s zy łem za n im, mo że z d zies ięć k ro k ó w, d o zag łęb ien ia wy p ełn io n eg o w p o ło wie żwirem. Zatrzy mał s ię tam i czek ał n a mn ie. — O co ch o d zi? — s p y tałem. Od wró cił s ię i s p o jrzał n a mn ie. Zmru ży ł o czy i zacis n ął zęb y . Od p iął p łas zcz, zwin ął i p o ło ży ł n a ziemi. Po tem zd jął p as z mieczem i u mieś cił g o n a p łas zczu . — Od rzu ć b ro ń i p łas zcz — p o wied ział. — Będ ą ty lk o p rzes zk ad zać. Przeczu wałem ju ż, co s ię s tan ie, i u zn ałem, że lep iej n ie p ro tes to wać. Zwin ąłem p łas zcz, p o ło ży łem Klejn o t Ws zech mo cy o b o k Gray s wan d ira i s tan ąłem p rzed Gerard em. Po wied ziałem ty lk o jed n o s ło wo . — Dlaczeg o ? — M in ęło s p o ro czas u — o d p arł. — M o g łeś zap o mn ieć. Zb liżał s ię wo ln o . Co fn ąłem s ię, wy s u wając ręce p rzed s ieb ie. Nie wy p ro wad ził cio s u — b y łem s zy b s zy o d n ieg o . Ob aj p o ch y liliś my s ię. Po ru s zał lek k o p rawy m ramien iem, trzy mając lewe b lis k o tu ło wia. Gd y b y m miał wy b ierać miejs ce d o walk i z Gerard em, n a p ewn o p o s zu k ałb y m in n eg o . On , o czy wiś cie, wied ział o ty m. Gd y b y m mu s iał z n im walczy ć, n ie zd ecy d o wałb y m s ię n a s tarcie z g o ły mi ręk ami. J es tem lep s zy n a miecze alb o k ije. Co k o lwiek , co wy mag a s zy b k o ś ci i s trateg ii, co zmu s zało b y g o d o o b ro n y , a mn ie d awało s zan s ę trafien ia, p o zwo liło zmęczy ć g o w k o ń cu i o two rzy ć d ro g ę d o co raz s iln iejs zy ch atak ó w. On , o czy wiś cie, wied ział o ty m tak że. Dlateg o właś n ie złap ał mn ie w p u łap k ę. Ro zu miałem g o jed n ak , a teraz mu s iałem g rać wed łu g jeg o reg u ł. Kilk a razy o d ep ch n ąłem jeg o ręk ę. Przy s p ies zy ł i z k ażd y m k ro k iem b y ł co raz b liżej. Wres zcie zary zy k o wałem, wy k o n ałem u n ik i u d erzy łem. Szy b k i, s iln y lewy s ierp trafił w g ó rn ą częś ć b rzu ch a. M ó g łb y ro zwalić d es k ę alb o ro zerwać wn ętrzn o ś ci zwy k łeg o ś mierteln ik a. Nies tety , Gerard n ie o s łab ł z wiek iem. Us ły s załem, jak s tęk n ął, ale zab lo k o wał mó j p rawy , ws u n ął p rawą ręk ę p o d mo ją lewą i ch wy cił mn ie z ty łu za ramię.

Zwarłem s ię z n im wted y , b o jąc s ię d źwig n i, k tó rej — b y ć mo że — n ie p o trafiłb y m p rzełamać. Od wró ciłem s ię i p ch n ąłem, ch wy tając w p o d o b n y s p o s ó b jeg o lewe ramię. Ws u n ąłem p rawą n o g ę za jeg o k o lan o i u d ało mi s ię p rzewró cić g o n a p lecy . Nie p u ś cił mn ie jed n ak , więc zwaliłem s ię razem z n im. Zwo ln iłem ch wy t i wb iłem mu ło k ieć w lewy b o k . Kąt n ie b y ł id ealn y , a jeg o lewa ręk a s ięg n ęła w g ó rę i w b o k , b y g d zieś za mo ją g ło wą p o łączy ć s ię z p rawą. Wy s u n ąłem s ię jak o ś , ale o n wciąż trzy mał mo je ramię. Przez mo men t miałem s zan s ę n a czy s ty cio s w k ro cze, p o ws trzy małem s ię jed n ak . Nie d lateg o , że mam co ś p rzeciwk o u d erzen io m p o n iżej p as a. Po p ro s tu wied ziałem, że jeś li to zro b ię, o d ru ch o wy s k u rcz mięś n i Gerard a p o łamie mi k o ś ci. Dlateg o , ro zd zierając s k ó rę o żwir, zd o łałem wy k ręcić lewe ramię i wcis n ąć mu je za g ło wę, ró wn o cześ n ie ws u wając p rawe międ zy jeg o n o g i, b y p o ch wy cić u d o . W ty m s amy m mo men cie p rzeto czy łem s ię w ty ł, p ró b u jąc wy p ro s to wać n o g i, g d y ty lk o mo je s to p y zn alazły s ię p o d e mn ą. Ch ciałem g o p o d n ieś ć i cis n ąć o ziemię, d la p ewn o ś ci d o k ład ając ramien iem w b rzu ch . Gerard jed n ak ro zs tawił n o g i i p rzek ręcił s ię n a lewo , zmu s zając mn ie d o s alta n ad s o b ą. Pad ając, p u ś ciłem jeg o g ło wę i wy s zarp n ąłem lewą ręk ę. Ob s zed łem g o , o d s u n ąłem p rawą i s p ró b o wałem ch wy cić g o z ty łu . Gerard jed n ak n ie miał zamiaru mi n a to p o zwalać. Ws u n ął ręce p o d s ieb ie, u wo ln ił s ię jed n y m p o tężn y m s zarp n ięciem i s tan ął n a n o g ach . Wy p ro s to wałem s ię i o d s k o czy łem. Ru s zy ł d o mn ie n aty ch mias t. Uzn ałem, że ro zg n iecie mn ie n a miazg ę, jeś li n ie zrezy g n u ję z zap as ó w. M u s iałem tro ch ę zary zy k o wać. Ob s erwo wałem jeg o s to p y . Gd y n ad s zed ł o d p o wied n i mo men t, zan u rk o wałem p o d jeg o wy ciąg n ięty mi ramio n ami ak u rat wted y , g d y p rzen o s ił ciężar ciała n a lewą n o g ę i p o d n o s ił p rawą. Ud ało mi s ię złap ać jeg o p rawą k o s tk ę i s zarp n ąć ją w ty ł i w g ó rę. Po leciał w p rzó d i u p ad ł n a lewy b o k . Pró b o wał s ię p o d n ieś ć, g d y trafiłem g o lewy m s ierp o wy m w s zczęk ę i p o waliłem zn o wu . Po trząs n ął g ło wą, wy s u n ął g ard ę i ws tał. Pró b o wałem k o p n ięcia w b rzu ch , ale s k ręcił ciało i ch y b iłem, trafiając w b io d ro . Utrzy mał ró wn o wag ę i ru s zy ł d o n atarcia. Ok rążałem g o , wy p ro wad zając p o jed y n cze cio s y n a s zczęk ę. Dwa razy trafiłem w k o rp u s i o d s k o czy łem n aty ch mias t. Uś miech n ął s ię; wied ział, że b o ję s ię zwarcia. Ko p n ąłem w b rzu ch . Op u ś cił ręce n a ty le, b y m rąb n ął g o w s zy ję, tu ż n ad o b o jczy k iem. J ed n ak d o k ład n ie w ty m mo men cie jeg o ramio n a wy s trzeliły w p rzó d i o b jęły mn ie w p as ie. Ud erzy łem g rzb ietem d ło n i w s zczęk ę, ale to g o n ie

p o ws trzy mało ; zacis k ał ch wy t i wo ln o p o d n o s ił mn ie w g ó rę. Za p ó źn o , b y zn ó w g o trafić. Po tężn e łap y p o wo li miażd ży ły mo je n erk i. Od n alazłem k ciu k ami jeg o tętn ice s zy jn e i p rzy cis n ąłem. Po d n o s ił mn ie p o n ad g ło wę. M ó j u ch wy t o s łab ł, ześ lizn ął s ię. Po tem Gerard cis n ął mn ie p lecami n a żwir, tak jak wieś n iaczk i cis k ają p ran ie n a k amien ie. Wid ziałem maleń k ie ek s p lo zje b las k u , a ś wiat s tał s ię miejs cem n a p ó ł ty lk o realn y m, k ied y p o d n ió s ł mn ie zn o wu n a n o g i. Do s trzeg łem jeg o p ięś ć…

Ws ch ó d s ło ń ca wy g ląd ał ws p an iale, ty lk o k ąt s ię n ie zg ad zał. O jak ieś d ziewięćd zies iąt s to p n i… Po czu łem zawró t g ło wy . Przes tałem k o n temp lo wać s ieć d ró g b ó lu , zb ieg ający ch s ię w wielk im mieś cie w o k o licach mo jeg o p o d b ró d k a. Wis iałem w p o wietrzu . Kied y lek k o o d wró ciłem g ło wę, mo g łem s p o jrzeć b ard zo d alek o w d ó ł. Czu łem n a ciele d wie p o tężn e k lamry , zaczep io n e o ramię i u d o . Kied y n a n ie s p o jrzałem, o k azały s ię d ło ń mi. Wy k ręciłem g ło wę jes zcze d alej i zo b aczy łem, że n ależą d o Gerard a. Trzy mał mn ie w g ó rze n a wy ciąg n ięty ch ręk ach . Stał n a s amej k rawęd zi s zlak u . Dalek o w d o le wid ziałem Garn ath i k o ń co wy p rzy s tan ek czarn ej d ro g i. Gd y b y mn ie p u ś cił, częś cio wo d o łączy łb y m d o p tas ich o d ch o d ó w ro zs maro wan y ch n a s k ale u rwis k a. Res zta p rzy p o min ałab y p ewn ie wy rzu co n e n a b rzeg med u zy , zap amiętan e z d awn y ch p laż. — Tak . Patrz w d ó ł, Co rwin ie — o d ezwał s ię, czu jąc, jak s ię p o ru s zam. Po d n ió s ł g ło wę i s p o jrzał mi w o czy . — Wy s tarczy mi wy p ro s to wać p alce. — Sły s zę — o d p arłem. M y ś lałem, w jak i s p o s ó b p o ciąg n ąć g o za s o b ą, g d y b y s ię n a to zd ecy d o wał. — Nie jes tem mąd ry m czło wiek iem — o ś wiad czy ł. — J ed n ak p rzy s zła mi d o g ło wy p ewn a my ś l… p o two rn a my ś l. I ty lk o w tak i s p o s ó b mo g ę ją s p rawd zić. Po my ś lałem mian o wicie, że o d b ard zo d awn a n ie b y ło cię w Amb erze. Nie wiem, czy h is to ria o u tracie p amięci jes t d o k o ń ca p rawd ą. Wró ciłeś i o b jąłeś rząd y , ale n ie jes teś jes zcze wład cą. Niep o k o iło mn ie zab ó js two s łu g Ben ed y k ta, teraz n iep o k o i mn ie ś mierć Cain e'a. Ale całk iem n ied awn o zg in ął tak że Ery k , a Ben ed y k t zo s tał o k aleczo n y . Niełatwo jes t o b arczy ć cię win ą za te wy p ad k i, p o my ś lałem jed n ak , że jes t to mo żliwe — g d y b y s ię o k azało , że s p rzy mierzy łeś s ię w tajemn icy z n as zy mi wro g ami z czarn ej d ro g i.

— To n iep rawd a — s twierd ziłem. — To b ez zn aczen ia wo b ec teg o , co ch cę p o wied zieć — o d p arł. — Wy s łu ch aj mn ie. Ws zy s tk o p o to czy s ię tak , jak ma s ię p o to czy ć. J eś li w czas ie s wej d łu g iej n ieo b ecn o ś ci zaaran żo wałeś ak tu aln ą s y tu ację, mo że n awet u s u wając tatę i Bran d a, b y n ie p rzes zk ad zali w realizacji two ich p lan ó w, to teraz ch ces z p ewn ie zg n ieś ć ws zelk i o p ó r wo b ec twej u zu rp acji. — Czy wp ad łb y m wted y w ręce Ery k a, p o zwo lił s ię o ś lep ić i u więzić? — Wy s łu ch aj mn ie! — p o wtó rzy ł. — M o g łeś p o p ełn ić b łęd y , k tó re d o teg o d o p ro wad ziły . To n ieis to tn e. M o żes z b y ć n iewin n y , jak twierd zis z, alb o win n y , jak to ty lk o mo żliwe. Sp ó jrz w d ó ł, Co rwin ie. To ws zy s tk o . Sp ó jrz n a czarn ą d ro g ę. Śmierć jes t g ran icą p o d ró ży , jak ą o d b ęd zies z, jeś li to two je d zieło . Po k azałem ci s wo ją s iłę n a wy p ad ek , g d y b y ś zap o mn iał. M o g ę cię zab ić, Co rwin ie. Nawet miecz ci n ie p o mo że, jeś li ch o ć n a ch wilę p o ch wy cę cię w s wo je ręce. A p o ch wy cę, b y d o trzy mać s ło wa. Przy rzek am ci ty lk o to , Co rwin ie, że jeś li jes teś win ien , zab iję cię w tej s amej ch wili, g d y s ię o ty m p rzek o n am. Wied z też, że mo je ży cie jes t zab ezp ieczo n e, g d y ż złączo n e jes t z two im ży ciem. — W jak i s p o s ó b ? — In n i s ą teraz z n ami, p o p rzez mó j Atu t. Patrzą i s łu ch ają. Nie zd o łas z mn ie teraz u s u n ąć, n ie o d k ry wając p rzed całą ro d zin ą s wy ch p rawd ziwy ch in ten cji. J eś li zg in ę, zamo rd o wan y zd rad zieck o , k to ś zrealizu je mo ją o b ietn icę. — Ro zu miem. A jeś li k to in n y cię zab ije, wted y mn ie też zlik wid u ją. J ed y n ie Ran d o m, J u lian , Ben ed y k t i d ziewczęta p o zo s tan ą, b y b ro n ić b ary k ad y . Co raz lep iej d la teg o , k to ś to wy my ś lił. Kto wp ad ł n a ten p o my s ł, Gerard zie? — J a! J a s am! — zawo łał. Po czu łem, jak wzmacn ia u ch wy t, jak s zty wn ieje i u g in a ramio n a. — Zn o wu p ró b u jes z ws zy s tk o p o p lątać! J ak zaws ze! — wark n ął. — Sp rawy s zły d o b rze, d o p ó k i n ie wró ciłeś ! Niech to d iab li, Co rwin ie! Uważam, że to p rzez cieb ie! I cis n ął mn ie w p o wietrze. — J es tem n iewin n y , Gerard zie! — zd ąży łem ty lk o k rzy k n ąć. Wted y mn ie złap ał — p o tężn y m, wy ry wający m ramię ze s tawu ch wy tem — i ś ciąg n ął zn ad p rzep aś ci. Szarp n ął mn ie, o d wró cił i p o s tawił n a ziemi. Od s zed ł n aty ch mias t w s tro n ę żwiro watej mis y , g d zie s to czy liś my walk ę. Ru s zy łem za n im. Zeb raliś my n as ze rzeczy . Kied y zap in ał p as , s p o jrzał n a mn ie i zaraz o d wró cił wzro k . — Nie b ęd ziemy więcej o ty m mó wić — p o wied ział.

— Zg o d a. Wró ciliś my d o k o n i. Ws k o czy liś my n a s io d ła i ru s zy liś my w d als zą d ro g ę.

Stru my k wy g ry wał w g aju s wo ją cich ą mu zy k ę. Sto jące ju ż wy żej n a n ieb ie s ło ń ce p rzewlek ało s tru n y ś wiatła międ zy d rzewami. Ro s a p o k ry wała jes zcze ziemię. Darń , k tó rą p o k ry łem mo g iłę Cain e'a, b y ła wilg o tn a. Wy jąłem z ju k ó w ło p atę i o d s ło n iłem g ró b . Gerard b ez s ło wa p o mó g ł mi p rzen ieś ć ciało n a p łach tę żeg lars k ieg o p łó tn a, k tó rą w ty m celu p rzy wieźliś my . Zawin ęliś my je i zas zn u ro waliś my lu źn y mi p ętlami lin y . — Co rwin ie! Po p atrz! — s zep n ął n ag le Gerard , ś cis k ając mn ie za ło k ieć. Po d ąży łem wzro k iem za jeg o s p o jrzen iem i zamarłem. Żad en z n as n awet n ie d rg n ął, g d y wp atry waliś my s ię w p rzed ziwn e zjawis k o : o taczała g o d elik atn a, mig o tliwa au reo la b ieli, jak b y ś wit two rzy ł jeg o s ierś ć i g rzy wę; małe k o p y tk a lś n iły zło tem, tak jak s mu k ły , s p iraln y ró g , wy ras tający z wąs k ieg o czo ła. Stał n a s zczy cie k tó reg o ś z mn iejs zy ch g łazó w i s k u b ał p o ras tający s k ałę mech . J eg o o czy , k ied y p o d n ió s ł g ło wę, b y ły jas n e i s zmarag d o wo zielo n e. Na k ilk a s ek u n d zn ieru ch o miał tak jak my . Po tem wy k o n ał s zy b k i, n erwo wy ru ch p rzed n imi n o g ami, wy mach u jąc n imi w p o wietrzu i trzy k ro tn ie u d erzając w k amień . Zamig o tał i zn ik n ął b ezg ło ś n ie jak ś n ieżn y p łatek ; b y ć mo że wś ró d d rzew p o p rawej s tro n ie. Ws tałem i p o d s zed łem d o g łazu . Gerard b y ł p rzy mn ie. Tam, wś ró d mch u , o d s zu k ałem maleń k ie o d cis k i k o p y t. — Więc n ap rawd ę g o zo b aczy liś my — s twierd ził Gerard . — Co ś zo b aczy liś my — p rzy tak n ąłem. — Wid ziałeś g o p rzed tem? — Nie. A ty ? Po k ręciłem g ło wą. — J u lian twierd zi, że wid ział g o k ied y ś z d alek a — p o wied ział. — M ó wi, że p s y n ie ch ciały g o g o n ić. — By ł p ięk n y . Dłu g i, jed wab is ty o g o n , zło cis te k o p y ta… — Tak . Tato zaws ze u zn awał to za d o b ry zn ak . — Też ch ciałb y m w to wierzy ć. — Po jawił s ię w n iezwy k ły m mo men cie… p o ty lu latach … Przy tak n ąłem zn o wu . — Czy jes t jak iś s p ecjaln y ry tu ał? On jes t n as zy m p atro n em i w o g ó le… Czy p o win n iś my zro b ić co ś s zczeg ó ln eg o ?

— J eś li n awet, to tato n ic mi o ty m n ie mó wił — o d p arłem. Po g ład ziłem s k ałę, n a k tó rej ws zy s tk o s ię wy d arzy ło . — J eś li zwias tu jes z zmian ę fo rtu n y , p rzy n o s is z n am łas k ę s p o k o ju , d zięk i ci, jed n o ro żcu — p o wied ziałem. — A n awet jeś li n ie, d zięk i za ś wiatło twej o b ecn o ś ci w ty m mro czn y m czas ie. Po tem n ap iliś my s ię ze s tru mien ia. Umo co waliś my n as z p ak u n ek n a g rzb iecie ju czn eg o k o n ia. Pro wad ziliś my wierzch o wce, d o p ó k i n ie zn aleźliś my s ię d alek o o d teg o miejs ca, g d zie p ró cz wo d y ws zy s tk o zamarło w b ezru ch u .

ROZDZIAŁ VI Wieczn o trwałe ry tu ały ży cia try s k ają n iep rzerwan ie, lu d zie p iją ciąg le ze źró d ła n ad ziei, a d es zcze b ez ry n ien n ieczęs to p ad ają międ zy n imi — o to d zis iejs ze p o d s u mo wan ie mej ży cio wej mąd ro ś ci, d o jrzałe w atmo s ferze twó rczeg o p o d n iecen ia. Ran d o m o d p o wied ział mi s k in ien iem g ło wy i jak ąś p rzy jazn ą s p ro ś n o ś cią. By liś my w b ib lio tece. Us iad łem n a b rzeg u wielk ieg o b iu rk a, Ran d o m zajął k rzes ło p o mo jej p rawej ręce. Gerard s tał n a d ru g im k o ń cu p o k o ju , s tu d iu jąc zawies zo n e n a ś cian ie o k azy b ro n i. A mo że p rzy g ląd ał s ię rzeźb ie jed n o ro żca au to rs twa Rein a? W k ażd y m razie o n tak że ig n o ro wał J u lian a, ro zwalo n eg o w fo telu o b o k s zaf z k s iążk ami, n a s amy m ś ro d k u . Wy ciąg n ął s k rzy żo wan e w k o s tk ach n o g i i g ap ił s ię n a s we wy s o k ie b u ty . Fio n a — jak ieś metr s ześ ćd zies iąt wzro s tu — wp atry wała s ię s wy mi zielo n y mi o czy ma w b łęk itn e o czy Flo ry , g d y ro zmawiały , s to jąc p rzy k o min k u . J ej wło s y wy n ag rad zały b rak o g n ia i żarzący ch s ię g ło wn i. J ak zaws ze p rzy p o min ała mi d zieło , o d k tó reg o n a mo men t o d s tąp ił arty s ta i o d ło ży ws zy n arzęd zia, my ś li o p y tan iach , fo rmu jący ch s ię z wo ln a za zas ło n ą u ś miech u . To miejs ce u p o d s tawy s zy i, g d zie jeg o p alec wy żło b ił k o ś ć o b o jczy k a, zaws ze p rzy ciąg ało mó j wzro k jak o zn ak mis trza i twó rcy . Zwłas zcza k ied y p o d n o s iła g ło wę, tajemn iczo lu b wład czo , b y s p o jrzeć n a n as , wy s o k ich . Uś miech n ęła s ię d elik atn ie, z p ewn o ś cią ś wiad o ma meg o s p o jrzen ia — ta jej zd o ln o ś ć g ran iczy ła z jas n o wid zen iem, i ch o ć wied ziałem o n iej, n ig d y n ie

p rzes tawała mn ie n iep o k o ić. Llewella s tała w k ącie, u d ając, że czy ta. Od wró ciła s ię d o n as p lecami, a jej zielo n e lo k i zawijały s ię o k ilk a cen ty metró w p o wy żej ciemn eg o k o łn ierza. Nie wiem, czy to wy o b co wan ie wy n ik ało z n as tro ju , n ieś miało ś ci czy p o p ro s tu b rak u zau fan ia. Prawd o p o d o b n ie ze ws zy s tk ieg o p o tro ch u . J ej o b ecn o ś ć w Amb erze b y ła wy jątk o wy m zd arzen iem. … I właś n ie fak t, że two rzy liś my raczej zb ió r in d y wid u ó w n iż zes p ó ł, ro d zin ę, właś n ie wted y , g d y ch ciałem o s iąg n ąć jak ąś ws p ó ln ą ś wiad o mo ś ć, jak ąś wo lę ws p ó łp racy , wy wo łał mo ją u wag ę i o d p o wied ź Ran d o ma. Wy czu łem zn ajo mą o b ecn o ś ć, u s ły s załem „Witaj, Co rwin ie" i o to s tała p rzed e mn ą Deird re, wy ciąg ając k u mn ie ręk ę. Ch wy ciłem jej d ło ń i u n io s łem. Po s tąp iła o k ro k , jak b y zaczy n ając jak iś p o wo ln y tan iec. Zb liży ła s ię. Na mo men t zak rato wan e o k n o o b ramo wało jej g ło wę i ramio n a, a ws p an iały g o b elin u k azał s ię n a ś cian ie p o lewej s tro n ie. Zap lan o wała to , n atu raln ie, i o d p o wied n io u s tawiła. M imo to u zy s k ała p o żąd an y efek t. Trzy mała w p alcach mó j Atu t. Uś miech n ęła s ię. Po zo s tali s p o jrzeli w n as zą s tro n ę, k ied y s ię p o jawiła, a o n a o d wró ciła s ię wo ln o i trafiła ich s wy m u ś miech em, n ib y M o n a Liza z p is to letem mas zy n o wy m. — Witaj, Co rwin ie. — M u s n ęła warg ami mó j p o liczek i co fn ęła s ię. — Ch y b a p rzy b y łam za wcześ n ie. — Nig d y — o d p arłem, o g ląd ając s ię n a Ran d o ma. Ws tał właś n ie, p rzewid u jąc, o co p o p ro s zę. — Po zwo lis z, s io s tro , że p rzy g o tu ję ci co ś d o p icia — zap ro p o n o wał, b io rąc ją p o d ramię. Ru ch em g ło wy ws k azał b arek . — Z p rzy jemn o ś cią. Dzięk u ję. Od p ro wad ził ją n a b o k i n alał win a, zażeg n u jąc, a p rzy n ajmn iej o d s u wając n a p ewien czas trad y cy jn e s tarcie z Flo rą. Przy n ajmn iej, p o my ś lałem, więk s zo ś ć d awn y ch an imo zji trwa n ad al tak , jak je zap amiętałem. Ch o ć więc s traciłem n a ch wilę to warzy s two Deird re, to jed n ak wy czu łem wzro s t ws k aźn ik a d o mo weg o s p o k o ju , co b y ło d la mn ie d o ś ć is to tn e. Ran d o m p o trafi s o b ie p o rad zić, jeś li ty lk o mu n a ty m zależy . Zab ęb n iłem p alcami p o b iu rk u , ro ztarłem b o lące ramię, wy p ro s to wałem n o g i, zało ży łem jed n ą n a d ru g ą, ro zważy łem zap alen ie p ap iero s a… I n ag le zjawił s ię. Na d ru g im k o ń cu p o k o ju Gerard o d wró cił s ię, p o wied ział k ilk a s łó w, wy ciąg n ął ręk ę. Ch wilę p ó źn iej ś cis k ał lewą i jed y n ą d ło ń Ben ed y k ta, o s tatn ieg o czło n k a n as zej g ru p y .

Bard zo d o b rze. Ben ed y k t zd ecy d o wał s ię p rzy b y ć, u ży wając Atu tu Gerard a, n ie mo jeg o . W ten s p o s ó b d ał wy raz u czu cio m, jak ie wo b ec mn ie ży wił. Czy d emo n s tro wał tak że is tn ien ie s o ju s zu , mająceg o k o n tro lo wać mo je wp ły wy ? W k ażd y m razie ch ciał mn ie s k ło n ić d o zas tan o wien ia. Czy żb y to o n n amó wił Gerard a d o tej p o ran n ej g imn as ty k i? Prawd o p o d o b n ie. J u lian ws tał, p rzes zed ł p rzez p o k ó j, rzu cił Ben ed y k to wi k ilk a s łó w i u ś cis n ął mu ręk ę. Po ru s zen ie zwró ciło u wag ę Llewelli. Od wró ciła s ię, zamk n ęła i o d ło ży ła k s iążk ę. Po tem p o d es zła, p rzy witała s ię z Ben ed y k tem, s k in ęła g ło wą J u lian o wi i p o wied ziała co ś d o Gerard a. Zaimp ro wizo wan a k o n feren cja s tawała s ię co raz b ard ziej o ży wio n a. J es zcze raz — b ard zo d o b rze. I jes zcze. Czwo ro i tro je. I d wó jk a p o ś ro d k u … Czek ałem, p rzy g ląd ając s ię g ru p ce p o d ś cian ą. Ws zy s cy b y li n a miejs cu . Po win ien em s ię o d ezwać, zacząć tłu maczy ć, p o co ich wezwałem. M imo to … Nie mo g łem s ię p o ws trzy mać. Wied ziałem, że ws zy s cy wy czu wamy n ap ięcie, jak b y n ag le w p o k o ju zaczął d ziałać p o tężn y mag n es . Ch ciałem zo b aczy ć, jak u ło żą s ię o p iłk i. Flo ra s p o jrzała n a mn ie n iezn aczn ie. By łem p rawie p ewien , że p rzez tę n o c n ie zmien iła zd an ia. Ch y b a że zd arzy ło s ię co ś n o weg o . Nie, z p ewn o ś cią właś ciwie p rzewid ziałem k o lejn e p o s u n ięcie. I miałem rację. Do s ły s załem, jak mó wi co ś o p rag n ien iu i k ielis zk u win a. Od wró ciła s ię i zro b iła k ro k w mo ją s tro n ę, jak b y o czek iwała, że Fio n a p ó jd zie za n ią. Gd y to n ie n as tąp iło , zawah ała s ię n a mo men t, s k u p iła n a s o b ie u wag ę całeg o to warzy s twa. Zd ając s o b ie z teg o s p rawę, b ły s k awiczn ie p o d jęła d ecy zję, p o czy m z u ś miech em ru s zy ła k u mn ie. — Co rwin ie — p o wied ziała. — Nap iłab y m s ię tro ch ę win a. Nie o d wracając g ło wy , n ie o d ry wając s p o jrzen ia o d teg o , co d ziało s ię p rzed e mn ą, rzu ciłem p rzez ramię: — Ran d o mie, n alej Flo rze win a, d o b rze? — Ależ n atu raln ie — o d p arł i u s ły s załem o d p o wied n ie d źwięk i. Flo ra k iwn ęła g ło wą, s tarła z twarzy u ś miech i mijając mn ie, p rzes zła n a p rawo . Cztery n a cztery o raz n as za d ro g a Fio n a, p ło n ąca jas k rawo n a s amy m ś ro d k u p o k o ju . Świad o ma i ro zb awio n a wy wieran y m wrażen iem, n aty ch mias t o d wró ciła s ię w s tro n ę o waln eg o lu s tra w ciemn ej, mis tern ie rzeźb io n ej ramie, zawies zo n eg o p o międ zy rzęd ami p ó łek . Zaczęła p o p rawiać jak ieś n ies fo rn e p as emk o wło s ó w w o k o licy lewej s k ro n i.

Gd y s ię p o ru s zy ła, co ś b ły s n ęło s reb rem i zielen ią wś ró d czerwo n ej i zło tej g eo metrii d y wan u , tu ż o b o k miejs ca, g d zie p rzed ch wilą s p o czy wała jej lewa s to p a. M iałem o ch o tę ró wn o cześ n ie zak ląć i ro ześ miać s ię. Ta wred n a d ziwk a zn o wu s ię z n ami b awiła. Zaws ze jed n ak g o d n a p o d ziwu … Nic s ię n ie zmien iło . Bez p rzek leń s tw i b ez u ś miech u ru s zy łem k u n iej. Wied ziała, że p o d ejd ę. J u lian jed n ak zb liży ł s ię tak że, o d ro b in ę s zy b ciej n iż ja. M o że s tał tro ch ę b liżej, a mo że d o s trzeg ł to o u łamek s ek u n d y wcześ n iej. Sch y lił s ię i p o d n ió s ł to d elik atn ie. — Two ja b ran s o leta, s io s tro — p o wied ział u p rzejmie. — Głu p ia, p o rzu ciła two ją ręk ę. Po zwó l, p ro s zę. Wy ciąg n ęła ręk ę, o b d aro wu jąc g o jed n y m ze s wy ch s p o jrzeń s p o d o p u s zczo n y ch rzęs . J u lian zap iął s zmarag d o wy łań cu ch . Gd y s k o ń czy ł, u jął jej d ło ń i p o ciąg n ął d o s wo jeg o k ąta, s k ąd p o zo s tali o b s erwo wali d y s k retn ie ro zwó j wy p ad k ó w, u d ając zain teres o wan ie ro zmo wą. — J es tem p ewien , że ro zb awi cię żarcik , k tó ry właś n ie o p o wiad amy — zaczął. Uś miech n ęła s ię jes zcze b ard ziej p ro mien n ie i u wo ln iła ręk ę. — Dzięk i, J u lian ie — o d p arła. — J es tem p rzek o n an a, że b ęd ę s ię ś miała, g d y g o u s ły s zę. Ob awiam s ię jed n ak , że jak o o s tatn ia. J ak zwy k le — u jęła mn ie p o d ramię. — Teraz jed n ak trzeb a mi czeg o ś in n eg o — d o d ała. — Win a. Po s zed łem z n ią i p o d ałem jej k ielich . Pięć d o czterech . J u lian , k tó ry n ie lu b i o k azy wać u czu ć, w ch wilę p ó źn iej p o d jął d ecy zję i ru s zy ł za n ami. Nalał s o b ie win a, n ap ił s ię, o b s erwo wał mn ie p rzez d zies ięć czy p iętn aś cie s ek u n d . — Ch y b a ws zy s cy jes teś my ju ż n a miejs cu — s twierd ził wres zcie. — Kied y zamierzas z p rzy s tąp ić d o teg o , p o co n as tu s p ro wad ziłeś ? — Nie ma p o wo d u zwlek ać — o d p arłem. — Sk o ro k o lejk a ju ż o b es zła. Po czy m d o d ałem g ło ś n iej, k ieru jąc s ię d o g ru p k i n a d ru g im k o ń cu p o k o ju : — Czas n ad s zed ł. Us iąd źmy wy g o d n ie. Po zo s tali zb liży li s ię wo ln o . Przy n ies io n o k rzes ła, p o d an o więcej win a. Po min u cie b y liś my g o to wi. — Dzięk u ję ws zy s tk im — p o wied ziałem, g d y u cich ły o s tatn ie s zmery . — M am k ilk a s p raw, k tó re ch ciałb y m o mó wić i częś ć z n ich p ewn ie n awet o mó wię. Ws zy s tk o zależy o d teg o , co s ię wy d arzy . Zaraz p rzy s tąp imy d o rzeczy . Ran d o mie, p o wied z im to , co o p o wied ziałeś mi wczo raj.

— J ak s o b ie ży czy s z. Wy co fałem s ię n a fo tel za b iu rk iem, a Ran d o m zajął mo je miejs ce. Us iad łem wy g o d n ie i zn o wu wy s łu ch ałem h is to rii o k o n tak cie z Bran d em i n ieu d an ej wy p rawie ratu n k o wej. By ła to wers ja s k ró co n a, b ez ws zy s tk ich d o my s łó w i teo rii, o k tó ry ch p amiętałem jed n ak , o d k ąd Ran d o m mi o n ich p o wied ział. I mimo że teraz o n ich n ie ws p o mn iał, ws zy s cy b y li ś wiad o mi imp lik acji jeg o o p o wieś ci. Wied ziałem o ty m. Właś n ie d lateg o zależało mi, b y Ran d o m p ierws zy zab rał g ło s . Gd y b y m to ja s p ró b o wał s treś cić s wo je p o d ejrzen ia, u zn alib y z p ewn o ś cią, że p rzep ro wad zam u ś więco n ą trad y cją o p erację o d wracan ia u wag i o d włas n ej o s o b y . A to wy wo łało b y w efek cie s erię metaliczn y ch trzas k ó w zamy k ający ch s ię p rzed e mn ą u my s łó w. Teraz jed n ak , ch o ć p o d ejrzewają, że Ran d o m mó wi to , co ch cę, b y p o wied ział, wy s łu ch ają g o i zaczn ą s ię zas tan awiać. Przed e ws zy s tk im b ęd ą ro zważać p o wo d y , d la k tó ry ch zwo łałem to zeb ran ie. Będ ą an alizo wać p rzes łan k i n a wy p ad ek ewen tu aln eg o ich p o twierd zen ia. I ro zważać, czy jes tem w s tan ie p rzed s tawić d o wo d y . Sam s ię n ad ty m zas tan awiałem. Czek ałem i my ś lałem, o b s erwu jąc p rzy ty m s wo je ro d zeń s two , co b y ło zajęciem b ezo wo cn y m, ch o ć n ieu n ik n io n y m. Zwy k ła ciek awo ś ć raczej n iż p o d ejrzliwo ś ć zmu s zała d o s tu d io wan ia ich twarzy w p o s zu k iwan iu reak cji, g ry mas ó w, ws k azó wek — twarzy , k tó re zn ałem lep iej n iż k to k o lwiek in n y , d o g ran ic my ch mo żliwo ś ci p o zn an ia. I, n atu raln ie, n iczeg o z n ich n ie wy czy tałem. M o że to p rawd a, że p rzy g ląd amy s ię lu d zio m jed y n ie p rzy p ierws zy m s p o tk an iu ; p o tem, g d y ich ro zp o zn ajemy , mó zg d o k o n u je czeg o ś w ro d zaju o d czy tu s ten o g raficzn eg o . M ó j u my s ł b y ł n a ty le len iwy , że b y ło to mo żliwe; wy k o rzy s ty wał zd o ln o ś ć u o g ó ln ian ia i g d y ty lk o mó g ł, zak ład ał reg u larn o ś ć, b y u n ik n ąć jak iejk o lwiek p racy . Ty m razem jed n ak zmu s załem s ię, b y p atrzeć, ch o ć b ez rezu ltatu . J u lian zach o wał s wą mas k ę lek k ieg o zn u d zen ia i ro zb awien ia. Gerard s p rawiał wrażen ie n a p rzemian zas k o czo n eg o , ro zg n iewan eg o i zmartwio n eg o . Ben ed y k t p o zo s tał ch ło d n y i n ieu fn y . Llewella s mu tn a i n iep rzen ik n io n a, jak zaws ze. Deird re b y ła ro ztarg n io n a, Flo ra s p o k o jn a, Fio n a o b s erwo wała ws zy s tk ich , ze mn ą włączn ie, u k ład ając p ewn ie włas n y k atalo g reak cji. J ed y n e, co mo g łem s twierd zić z całą p ewn o ś cią, to że Ran d o m zro b ił wrażen ie. Nik t s ię n ie zd rad ził, wid ziałem jed n ak , jak o p ad a zn u d zen ie, zn ik ają s tare p o d ejrzen ia i ro d zą s ię n o we. M o je ro d zeń s two b y ło co raz b ard ziej zaciek awio n e. Niemal zafas cy n o wan e. Po tem zaczęli zad awać p y tan ia, z p o czątk u k ilk a, p ó źn iej ru s zy ła lawin a.

— Czek ajcie — p rzerwałem wres zcie. — Dajcie mu s k o ń czy ć. Niech o p o wie ws zy s tk o . Po zn acie o d p o wied zi n a częś ć p y tań . Po zo s tałe mo g ą p o czek ać. Po k iwali g ło wami, b u rcząc n iech ętn ie, a Ran d o m mó wił d alej, aż d o s ameg o k o ń ca, to jes t d o n as zej walk i z ty mi s two rami w d o mu Flo ry . Po wied ział, że b y li tacy s ami jak ten , k tó ry zab ił Cain e'a, a Flo ra to p o twierd ziła. Teraz p ad ły p y tan ia. Słu ch ałem u ważn ie. Ws zy s tk o w p o rząd k u , p ó k i d o ty czy ły o p o wieś ci Ran d o ma. Nie ch ciałem jed n ak d o p u ś cić d o s p ek u lacji n a temat ewen tu aln eg o s p is k u k o g o ś z n as . Gd y b y k to ś o ty m p o my ś lał, n aty ch mias t s tałb y m s ię g łó wn y m p o d ejrzan y m. A w efek cie p ad ły b y n iep rzy jemn e o k reś len ia i n as tró j s tałb y s ię tak i, jak ieg o wo lałem u n ik n ąć. Lep iej n ajp ierw zd o b y ć d o wo d y , a o s k arżen ia zach o wać n a p ó źn iej; o d razu — jeś li s ię u d a — p rzy g wo źd zić win n eg o , a p rzy o k azji wzmo cn ić włas n ą p o zy cję. Słu ch ałem więc i czek ałem. Kied y u zn ałem, że k lu czo wy mo men t zb liży ł s ię n ieb ezp ieczn ie, zatrzy małem zeg ar. — Cała ta d y s k u s ja, ws zy s tk ie s p ek u lacje b y ły b y zb ęd n e — s twierd ziłem — g d y b y ś my zn ali fak ty . Niewy k lu czo n e, że jes t s p o s ó b , b y je p o zn ać. Naty ch mias t. Dlateg o właś n ie tu jes teś cie. To załatwiło s p rawę. M iałem ich . Sk u p io n y ch . Go to wy ch . M o że n awet ch ętn y ch . — Pro p o n u ję d o trzeć d o Bran d a i s p ro wad zić g o d o d o mu — o ś wiad czy łem. — Zaraz. — J ak ? — s p y tał Ben ed y k t. — Przez Atu ty . — Pró b o waliś my teg o — p o wied ział J u lian . — Nie d a s ię z n im s k o n tak to wać. Nie o d p o wiad a. — Nie mó wiłem o zwy k ły m k o n tak cie — o d p arłem. — Pro s iłem, żeb y ś cie ws zy s cy p rzy n ieś li ze s o b ą p ełn e talie Atu tó w. M acie je? Przy tak n ęli. — To d o b rze. Wy s zu k ajmy k artę Bran d a. jed n o cześ n ie s p ró b o wali s ię z n im p o łączy ć.

Pro p o n u ję,

b y ś my

ws zy s cy

— In teres u jący p o my s ł — zau waży ł Ben ed y k t. — Ows zem — zg o d ził s ię J u lian . Wy jął talię i p rzerzu cał k arty . — Warto p rzy n ajmn iej s p ró b o wać. M o że u zy s k amy d o d atk o wą mo c. Nie wiad o mo . Od n alazłem Atu t Bran d a. Od czek ałem, aż ws zy s cy zn ajd ą s wo je. — Sp ró b u jemy razem — p o wied ziałem. — Ws zy s cy g o to wi?

Os iem razy tak . — Więc zaczy n amy . Sk u p cie s ię. J u ż. Wp atrzy łem s ię w s wo ją k artę. Bran d b y ł p o d o b n y d o mn ie, n iżs zy jed n ak i s zczu p lejs zy . Wło s y miał jak Fio n a. Ub ran y w zielo n y k o s tiu m d o k o n n ej jazd y , d o s iad ał b iałeg o o g iera. J ak d awn o to b y ło ? — p o my ś lałem. M arzy ciel, mis ty k i p o eta, Bran d zaws ze zd awał s ię ro zczaro wan y lu b rad o s n y , cy n iczn y alb o u fn y . J eg o n as tro je n ie zn ały ch y b a s tan ó w p o ś red n ich . Dep res ja man iak aln a jes t o k reś len iem zb y t p ro s ty m d la zło żo n eg o ch arak teru Bran d a, mo że jed n ak p o s łu ży ć d o ws k azan ia k ieru n k u g en eraln y ch o cen . Po tem mo żn a je ró żn ico wać. Zależn ie o d s tan u rzeczy , b y wał tak czaru jący , d elik atn y i lo jaln y , że cen iłem g o b ard ziej n iż res ztę ro d zeń s twa. Kied y in d ziej jed n ak s tawał s ię d o teg o s to p n ia zg o rzk n iały , s ark as ty czn y i wręcz zło ś liwy , że u n ik ałem jeg o to warzy s twa w o b awie, że zro b ię mu k rzy wd ę. Po d s u mo wu jąc, k ied y wid ziałem g o p o raz o s tatn i, b y ł raczej w ty m d ru g im s tan ie d u ch a. Wk ró tce p o tem d o s zło d o s tarcia z Ery k iem, zak o ń czo n eg o mo im wy g n an iem z Amb eru . … To właś n ie my ś lałem i czu łem, g d y p atrzy łem n a jeg o Atu t i s ięg ałem k u n iemu u my s łem i wo lą, o twierając p u s tą p rzes trzeń , k tó rą miał wy p ełn ić. Ob o k in n i ro b ili to s amo , s n u jąc włas n e ws p o mn ien ia. Karta z wo ln a zas n u ła s ię s en n ą mg łą i n ab rała p o zo ru g łęb i. Nas tąp iło zn ajo me ro zmy cie k o n tu ró w, a wraz z n im wrażen ie ru ch u , zwias tu jące k o n tak t z o b iek tem. Atu t s tał s ię ch ło d n iejs zy w d o ty k u , o b razy p o p ły n ęły , u fo rmo wały s ię, n ab rały wy razis to ś ci, u p o rczy wej, d ramaty czn ej i całk o witej. Sied ział w celi. Za p lecami miał k amien n ą ś cian ę. Na p o d ło d ze leżała s ło ma. J eg o ręk a b y ła p rzy k u ta d o wielk ieg o , żelazn eg o p ierś cien ia w mu rze łań cu ch em d o ś ć d łu g im i wy s tarczająco lu źn y m, b y p o zwalał n a p ewn ą s wo b o d ę ru ch ó w. Bran d wy k o rzy s ty wał to właś n ie, leżąc w k ącie n a s to s ie s ło my i s zmat. Wło s y i b ro d ę miał d łu g ie, twarz b ard ziej wy ch u d zo n ą n iż k ied y k o lwiek , a u b ran ie p o d arte i b ru d n e. Ch y b a s p ał. Ws p o mn iałem włas n ą n iewo lę, s mró d , zimn o , n ęd zn y wik t, wilg o ć i o b łęd , k tó ry p rzy ch o d ził i o d ch o d ził. Przy n ajmn iej zo s tały mu o czy , g d y ż zamru g ał i zo b aczy łem je wy raźn ie, g d y k ilk o ro z n as wy mó wiło jeg o imię. By ły zielo n e, o tęp y m, n ieo b ecn y m s p o jrzen iu . Czy żb y g o o d u rzy li? A mo że s ąd ził, że ma h alu cy n acje? Nag le jed n ak o d zy s k ał ś wiad o mo ś ć. Ws tał. Wy ciąg n ął ręk ę. — Bracia! — p o wied ział. — Sio s try ! — Id ę! — zab rzmiał czy jś k rzy k .

Przewracając k rzes ło , Gerard zerwał s ię n a n o g i. Przeb ieg ł p rzez p o k ó j i n ie wy p u s zczając Atu tu , p o rwał ze ś cian y wielk i b o jo wy to p ó r. Zamarł n a ch wilę, wp atrzo n y w k artę, p o tem wy ciąg n ął wo ln ą ręk ę i n ag le s tał tam, ś cis k ając Bran d a, k tó ry tę właś n ie ch wilę wy b rał, b y p o n o wn ie s tracić p rzy to mn o ś ć. Ob raz zafalo wał i k o n tak t zo s tał zerwan y . Zak ląłem i p o s zu k ałem w talii Atu tu Gerard a. Kilk o ro in n y ch ro b iło właś n ie to s amo . Zn alazłem i s p ró b o wałem p o łączen ia. Po wo li wy s tąp iło ro zmy cie, wir, fo rmo wan ie… jes t! Gerard ro zciąg n ął łań cu ch n a ś cian ie i atak o wał g o to p o rem, ale g ru b e o g n iwa o p ierały s ię p o tężn y m cio s o m. Wres zcie o s trze zg n io tło i n ad erwało k ilk a z n ich , lecz min ęły ju ż p rawie d wie min u ty i h ałas zaalarmo wał s trażn ik ó w. Z lewej s tro n y d o b ieg ł jak iś s tu k o t — b rzęk o d s u wan y ch ry g li, zg rzy t zawias ó w. Wp rawd zie p o le wid zen ia n ie s ięg ało tak d alek o , ale jed n ak zd awało s ię o czy wis te, że k to ś o twiera d rzwi. Bran d u n ió s ł s ię zn o wu . Gerard n ad al ciął łań cu ch . — Gerard zie! Drzwi! — wrzas n ąłem. — Wiem! — k rzy k n ął, o win ął łań cu ch wo k ó ł ramien ia i s zarp n ął. Bez s k u tk u . Pu ś cił łań cu ch i ciął to p o rem p ierws zeg o z g rzeb ien io ręk ich wo jo wn ik ó w, k tó ry zaatak o wał g o , wzn o s ząc k lin g ę. Nap as tn ik u p ad ł, lecz jeg o miejs ce zajął n as tęp n y , a p o tem d ru g i i trzeci. Nad b ieg ali k o lejn i. Co ś zamig o tało n ag le i n a s cen ie p o jawił s ię Ran d o m. Klęczał, ś cis k ając p rawą d ło n ią ramię Bran d a. W lewej trzy mał k rzes ło , wy s tawiając je p rzed s o b ą n ib y tarczę, n o g ami n a zewn ątrz. Zerwał s ię n aty ch mias t i ru s zy ł n a n ap as tn ik ó w, u ży wając k rzes ła jak taran a. Co fn ęli s ię. Ran d o m zak ręcił k rzes łem w p o wietrzu . J ed en z tamty ch p ad ł martwy , p o walo n y to p o rem Gerard a. Dru g i o d s k o czy ł w b o k , ś cis k ając k ik u t ramien ia. Ran d o m wy d o b y ł s zty let i p o zo s tawił g o w b rzu ch u n ajb liżs zeg o , ro zb ił k rzes łem d wie g ło wy i o d ep ch n ął o s tatn ieg o z p rzeciwn ik ó w. W ty m czas ie martwe ciało u n io s ło s ię w g ó rę, o ciek ając k rwią. Ten , k tó ry d o s tał s zty letem, o p ad ł n a k o lan a, zacis k ając p alce n a o s trzu . Gerard u jął łań cu ch o b u rącz, zap arł s ię n o g ą o ś cian ę i zaczął ciąg n ąć. Przy g arb ił s ię, a p o tężn e mięś n ie n ab rzmiały mu n a k ark u . Łań cu ch n ie u s tęp o wał. Dzies ięć s ek u n d , mn iej więcej. Piętn aś cie… I n ag le p ęk ł, z b rzęk iem i g rzech o tem. Gerard zato czy ł s ię, p o d p arł wy ciąg n iętą ręk ą. Sp o jrzał za s ieb ie, p ewn ie n a Ran d o ma, w tej ch wili p o za zas ięg iem mo jeg o wzro k u . Us aty s fak cjo n o wan y , p o ch y lił s ię i wziął n a ręce Bran d a, k tó ry zn o wu s tracił p rzy to mn o ś ć. Ran d o m, ju ż b ez k rzes ła, ws k o czy ł w mo je p o le wid zen ia

i s k in ął n a n as . Sięg n ęliś my p o n ich ws zy s cy i s ek u n d ę p ó źn iej s tali ju ż wś ró d n as , a my tło czy liś my s ię d o o k o ła. Po d n ió s ł s ię ro d zaj o k rzy k u rad o ś ci, k ied y u s iło waliś my zo b aczy ć g o , d o tk n ąć n as zeg o b rata, zag in io n eg o wiele lat temu , a teraz wy rwan eg o tajemn iczy m d ręczy cielo m. Po za ty m, mo że w k o ń cu u zy s k amy o d p o wied zi n a k ilk a ważn y ch p y tań . Ty le że Bran d b y ł tak s łab y , wy ch u d zo n y i b lad y … — Co fn ąć s ię! — h u k n ął Gerard . — Trzeb a g o p o ło ży ć. Po tem mo żecie s ię p rzy g ląd ać… M artwa cis za. Każd y z n as o d s tąp ił o k ro k i s k amien iał. A to d lateg o , że n a u b ran iu Bran d a p o jawiła s ię p lama, z k tó rej k ap ała k rew. A to z k o lei d lateg o , że w jeg o lewy m b o k u , z ty łu , tk wił s zty let. J es zcze p rzed ch wilą g o tam n ie b y ło . J ed n o z n as s p ró b o wało d o s ięg n ąć n erek Bran d a i n iewy k lu czo n e, że s k u teczn ie. Nies zczeg ó ln ie p o cies zy ła mn ie my ś l, iż h ip o teza Ran d o ma-Co rwin a — że to J ed n o Z Nas Sto i Za Ty m Ws zy s tk im — n ag le zy s k ała zn aczące p o twierd zen ie. M iałem d o d y s p o zy cji jed y n ie k ró tk ą ch wilę, b y zarejes tro wać w p amięci p o zy cje o b ecn y ch . Po tem czar p ry s n ął, Gerard p rzen ió s ł Bran d a n a s o fę, a my co fn ęliś my s ię. Ws zy s cy zd awaliś my s o b ie s p rawę n ie ty lk o z teg o , co zas zło , ale i z imp lik acji teg o fak tu . Gerard u ło ży ł Bran d a n a b rzu ch u i zd arł z n ieg o b ru d n ą k o s zu lę. — Przy n ieś cie czy s tej wo d y — p o lecił. — I ręczn ik i. Trzeb a g o u my ć. Po trzeb u ję p ły n u fizjo lo g iczn eg o i g lu k o zy . I czeg o ś , n a czy m d a s ię je p o wies ić. Przy n ieś cie p ełn y zes taw med y czn y . Deird re i Flo ra ru s zy ły d o d rzwi. — M o je p o k o je s ą n ajb liżej — wtrącił Ran d o m. — Tam zn ajd ziecie ap teczk ę. Ale s p rzęt d o k ro p ló wek jes t ty lk o w lab o rato riu m n a d ru g im p iętrze. Lep iej p ó jd ę z wami. Wy s zli razem. Każd e z n as k o ń czy ło k ied y ś jak ieś k u rs y med y czn e, tu taj i za g ran icą. J ed n ak to , czeg o d o wiad y waliś my s ię w Cien iu , w Amb erze trzeb a b y ło mo d y fik o wać. Na p rzy k ład więk s zo ś ć an ty b io ty k ó w tu taj n ie d ziałała. Z d ru g iej s tro n y , n as ze p ro ces y immu n o lo g iczn e p rzeb ieg ają in aczej n iż u lu d zi, k tó ry ch b ad aliś my , więc o wiele tru d n iej jes t n am s ię czy mś zarazić. Zarażen i, s k u teczn iej rad zimy s o b ie z ch o ro b ą. Po za ty m d y s p o n u jemy p o tężn y m zd o ln o ś ciami reg en eracji. Ws zy s tk o jes t ty m, czy m b y ć mu s i d la is to t p o tężn iejs zy ch o d s wy ch cien i. A że jes teś my Amb ery tami i zn amy te fak ty o d d zieciń s twa, w s to s u n k o wo wczes n y m

o k res ie ży cia p rzech o d zimy k u rs o p iek i med y czn ej. Po wo d em, p ró cz zn an ej teo rii, że n ajlep iej b y ć włas n y m lek arzem, jes t p rzed e ws zy s tk im n as z u s p rawied liwio n y częs to b rak zau fan ia właś ciwie d o k ażd eg o , zwłas zcza ty ch , o d k tó ry ch zależy n as ze ży cie. To p o częś ci tłu maczy , czemu n ie o d s u n ąłem Gerard a, b y s amemu zająć s ię leczen iem Bran d a, mimo że w o k res ie o s tatn ich k ilk u p o k o leń u k o ń czy łem s tu d ia med y czn e w Cien iu -Ziemi. Dru g a częś ć wy jaś n ien ia to s am Gerard , n ie d o p u s zczający n ik o g o d o ran n eg o . J u lian i Fio n a wy s u n ęli s ię d o p rzo d u , n ajwy raźn iej ch cąc mu p o mó c, n ap o tk ali jed n ak ramię Gerard a, b lo k u jące d ro g ę n ib y s zlab an n a p rzejeźd zie k o lejo wy m. — Nie — o ś wiad czy ł. — Wiem, że ja teg o n ie zro b iłem i n ic więcej. Nie p o zwo lę, b y k to ś s p ró b o wał p o raz d ru g i. Gd y b y k tó reś z n as o d n io s ło tak ą ran ę — b ez in n y ch u s zczerb k ó w n a zd ro wiu — p o wied ziałb y m, że jeś li p rzetrzy ma p ierws ze p ó ł g o d zin y , to p rzeży je. Bran d jed n ak … w tak im s tan ie… tru d n o p rzewid zieć. Wró cił Ran d o m z d ziewczętami, p rzy n o s ząc s p rzęt i materiały o p atru n k o we. Gerard u my ł Bran d a, o czy ś cił i zab an d ażo wał ran ę, p o d łączy ł k ro p ló wk ę. Po tem ro zb ił k ajd an y mło tem i d łu tem, k tó re zn alazł Ran d o m, o k ry ł Bran d a p led em i zmierzy ł mu p u ls . — J ak ? — s p y tałem. — Słab y — o d p arł, p rzy s u n ął s o b ie k rzes ło i u s iad ł o b o k s o fy . — Niech k to ś mi p o d a miecz. I s zk lan k ę win a; n ie mam n ic d o p icia. Przy o k azji, jeś li zo s tało jes zcze co ś d o jed zen ia, to jes tem g ło d n y . Llewella ru s zy ła d o k red en s u , a Ran d o m wziął jeg o miecz ze s to jak a p rzy d rzwiach . — M as z zamiar tu o b o zo wać? — s p y tał, p o d ając b ro ń . — Ows zem. — M o że b y p rzen ieś ć Bran d a d o lep s zeg o łó żk a? — J es t mu d o b rze tu , g d zie jes t. Sam u zn am, k ied y trzeb a g o p rzen ieś ć. Ty mczas em n iech k to ś ro zp ali o g ień . I zg as i p arę ś wiec. — Zaraz s ię ty m zajmę — k iwn ął g ło wą Ran d o m. Po d n ió s ł n ó ż, k tó ry Gerard wy jął z p lecó w Bran d a, wąs k i s zty let z o s iemn as to cen ty metro wy m o s trzem. Uło ży ł g o p łas k o n a d ło n i. — Czy k to ś to ro zp o zn aje? — zap y tał. — J a n ie — o d p arł Ben ed y k t.

— An i ja — d o d ał J u lian . — Nie — o ś wiad czy łem. Dziewczęta p o k ręciły g ło wami. Ran d o m p rzy jrzał s ię u ważn ie. — Łatwo g o u k ry ć — w ręk awie, w b u cie alb o za s tan ik iem. Ale u ży cie g o w ten s p o s ó b wy mag a mo cn y ch n erwó w… — Des p eracji — mru k n ąłem. — … I b ard zo d o k ład n eg o p rzewid y wan ia ro zwo ju n as zej s cen y zb io ro wej. Niemal n atch n ien ia. — Czy mó g ł to zro b ić k tó ry ś ze s trażn ik ó w? — s p y tał J u lian . — J es zcze w celi? — Nie — s twierd ził Gerard . — Żad en z n ich n ie p o d s zed ł d o s tateczn ie b lis k o . — Wy d aje s ię, że jes t d o b rze wy ważo n y — zau waży ła Deird re. — M o żn a n im rzu cić. — Ows zem — p rzy zn ał Ran d o m, p rzes u wając s zty let p alcami. — Ty le że n ie mieli miejs ca an i mo żliwo ś ci. J es tem p ewien . Wró ciła Llewella z tacą, n a k tó rej leżały p las try k ro jo n eg o mięs a, p ó ł b o ch en k a ch leb a, b u telk a win a i k ielich . Up rzątn ąłem mały s to lik i u s tawiłem g o o b o k k rzes ła Gerard a. — Ale d laczeg o ? — s p y tała Llewella, s tawiając tacę. — Po zo s tajemy ty lk o my . Czemu k to ś z n as miałb y to zro b ić? Wes tch n ąłem. — J ak my ś lis z, czy im b y ł więźn iem? — Ko g o ś z n as ? — J eś li co ś wied ział i k to ś n ie ch ciał, b y to wy jawił… k to b y ł g o tó w n arazić s ię n a ry zy k o , b y le ty lk o zmu s ić g o d o milczen ia? Zap ewn e z teg o s ameg o p o wo d u u mieś cił g o tam, g d zie g o zn aleźliś my , i tam trzy mał. Zmars zczy ła b rwi. — Przecież to n ie ma s en s u . Dlaczeg o p o p ro s tu n ie zab ił g o i n ie zak o ń czy ł całej s p rawy ? — Wid o czn ie ch ciał g o jak o ś wy k o rzy s tać — o d p arłem. — J es t ty lk o jed en czło wiek , k tó ry zn a o d p o wied zi n a two je p y tan ia. Zap y taj, jeś li g o s p o tk as z. — Alb o ją — d o d ał J u lian . — Wies z, s io s tro , zu p ełn ie n ag le zro b iłaś s ię s tras zn ie n aiwn a. Llewella zmierzy ła g o s p o jrzen iem o czu p rzy p o min ający ch p arę g ó r lo d o wy ch ,

w k tó ry ch o d b ijały s ię mro źn e n ies k o ń czo n o ś ci. — O ile s o b ie p rzy p o min am — s twierd ziła — ws tałeś , k ied y s ię p o jawili, p rzes u n ąłeś s ię n a lewo , o b s zed łeś b iu rk o i s tan ąłeś p o p rawej s tro n ie Gerard a. Wy ch y liłeś s ię b ard zo d alek o d o p rzo d u . Wy d aje mi s ię, że n ie b y ło wid ać two ich rąk . — O ile ja s o b ie p rzy p o min am — o d p aro wał — ty tak że b y łaś d o s tateczn ie b lis k o , p o lewej s tro n ie Gerard a. I tak że s ię wy ch y lałaś . — M u s iałab y m u d erzy ć lewą ręk ą. A jes tem p rawo ręczn a. — By ć mo że temu właś n ie zawd zięcza tę res ztk ę ży cia, jak a w n im jes zcze p o zo s tała. — J ak o ś b ard zo ci zależy , b y wy k azać, że to k to ś in n y , J u lian ie. — Do s y ć! — zawo łałem. — Do s y ć! Przes tań my s ię o s k arżać. Ty lk o jed en z n as teg o d o k o n ał, a to n ie jes t s p o s ó b , b y g o wy k u rzy ć. — Alb o ją — d o d ał J u lian . Gerard ws tał, wy p ro s to wał s ię i s p o jrzał g ro źn ie. — Nie p o zwo lę n iep o k o ić mo jeg o p acjen ta — o ś wiad czy ł. — Ran d o m, miałeś ch y b a ro zp alić w k o min k u . — J u ż ro zp alam — o d p arł Ran d o m, b io rąc s ię d o d zieła. — Przen ieś my s ię d o s alo n u o b o k g łó wn eg o h allu — zap ro p o n o wałem. — Gerard zie, p o s tawię p rzy d rzwiach d wó ch s trażn ik ó w. — Nie. Wo lę, żeb y ten , k to zech ce s p ró b o wać jes zcze raz, d o tarł aż tu taj. Ran o wręczę ci jeg o g ło wę. Przy tak n ąłem. — Gd y b y ś czeg o ś p o trzeb o wał, mo żes z zad zwo n ić. Alb o wezwij n as p rzez Atu t. J eś li s ię czeg o ś d o wiemy , o p o wiemy ci ran o . Gerard u s iad ł, b u rk n ął co ś i wziął s ię d o jed zen ia. Ran d o m ro zp alił o g ień i wy g as ił częś ć ś wiec. Ko c Bran d a u n o s ił s ię i o p ad ał, wo ln o , lecz reg u larn ie. Wy s zliś my ws zy s cy , k ieru jąc s ię w s tro n ę s ch o d ó w i p o zo s tawiając ich s amy ch w b las k u o g n ia i trzas k u p ło mien i, wś ró d ru rek i b u telek .

ROZDZIAŁ VII Wiele razy b u d ziłem s ię wś ró d n o cy , czas em d rżący , zaws ze p rzerażo n y , g d y ż ś n iło mi s ię, że zn o wu jes tem w mo jej d awn ej celi, zn ó w ś lep y , w lo ch ach p o d Amb erem. Nie ch o d zi o to , że s tan u więzien ia b y ł d la mn ie czy mś o b cy m. Zamy k an o mn ie ju ż wielo k ro tn ie, n a ró żn e o k res y czas u . Ale s amo tn o ś ć p lu s ś lep o ta, z małą n ad zieją n a o d zy s k an ie wzro k u , p o d wy żs zały rach u n ek za b rak b o d źcó w czu cio wy ch . To , razem z p o czu ciem o s tateczn ej k lęs k i, p o zo s tawiło s wo je ś lad y . Na o g ó ł za d n ia trzy mam s wo je ws p o mn ien ia w b ezp ieczn y m k ątk u , lecz n o cą, czas ami, u waln iają s ię, tań czą w p rzejś ciach i s zaleją wo k ó ł s to is k a wy o b raźn i, raz, d wa, trzy . Wid o k Bran d a w celi p rzy wo łał je n a n o wo , a d o d atk o wy cio s ch ło d u zap ewn ił im s tałe miejs ce. Teraz, s ied ząc z mo im ro d zeń s twem wś ró d wis zący ch n a ś cian ach tarcz, n ie p o trafiłem u cis zy ć my ś li o ty m, że jed n o lu b k ilk o ro z n ich u czy n iło Bran d o wi to , co Ery k u czy n ił mn ie. Wp rawd zie s am fak t n ie b y ł zas k ak u jący m o d k ry ciem, to jed n ak p rzeb y wan ie w ty m s amy m p o mies zczen iu co win o wajca o raz b rak d an y ch co d o jeg o o s o b y , n iep o k o iły mn ie b ard ziej n iż ty lk o tro ch ę. Po cies zało mn ie to , że k ażd y z o b ecn y ch tak że o d czu wa n iep o k ó j. Win o wajca tak że, zwłas zcza teraz, k ied y zy s k aliś my d o wó d twierd zen ia o is tn ien iu . Zro zu miałem, że wciąż miałem n ad zieję, iż całą win ę p o n o s zą o b cy . Ale teraz… Z jed n ej s tro n y mu s iałem b ard ziej n iż zwy k le u ważać n a to , co mó wię. Z d ru g iej, ws zy s cy zn aleźli s ię w tak n ien o rmaln y m s tan ie d u ch a, że n ad es zła ch y b a o d p o wied n ia ch wila, b y u zy s k ać więcej in fo rmacji. Każd y zech ce p o mó c w ro zp rawie z n ieb ezp ieczeń s twem, a to s k łan iało d o ws p ó łp racy . I n awet win o wajcy b ęd ą p ró b o wali zach o wy wać s ię tak jak ws zy s cy . Któ ż wie, co mo że im s ię wy mk n ąć p rzy ty ch p ró b ach ? — Plan u jes z mo że jak ieś in n e ek s p ery men ty ? — s p y tał J u lian . Zało ży ł ręce za g ło wę i ro zp arł s ię w mo im u lu b io n y m fo telu . — Ch wilo wo n ie. — Szk o d a — s twierd ził. — M iałem n ad zieję, że zap ro p o n u jes z, b y ś my w ten s am s p o s ó b p o s zu k ali taty . Gd y b y s ię u d ało , k to ś mó g łb y b ard ziej s k u teczn ie g o u s u n ąć. Po tem zag ralib y ś my ws zy s cy w ro s y js k ą ru letk ę, k o rzy s tając z tej d o s k o n ałej b ro n i, jak iej d o s tarczy łeś . Zwy cięzca b ierze ws zy s tk o . — M ó wis z n iero zważn ie. — Wcale n ie. Ro zważy łem k ażd e s ło wo — zap ewn ił. — Tak wiele czas u s p ęd ziliś my , o s zu k u jąc s ię n awzajem, że u zn ałem za zab awn e p o wied zen ie teg o , co

n ap rawd ę my ś lę. Żeb y s p rawd zić, czy k to ś zau waży . — Więc wid zis z, że zau waży liś my . J ak ró wn ież, że p rawd ziwy n ie jes teś wcale lep s zy o d u d awan eg o . — Któ reg o k o lwiek wo lis z, o b aj s ię zas tan awiamy , czy mas z jak iś p o my s ł, co ro b ić d alej. — M am — o ś wiad czy łem. — Zamierzam u zy s k ać o d p o wied zi n a k ilk a p y tań d o ty czący ch ws zy s tk ieg o , co n as p rześ lad u je. M o żemy zacząć o d Bran d a i jeg o p ro b lemó w. Od wró ciłem s ię d o Ben ed y k ta, k tó ry s ied ział wp atrzo n y w o g ień . — W Av alo n ie p o wied ziałeś , Ben ed y k cie, że Bran d b y ł jed n y m z ty ch , k tó rzy s zu k ali mn ie p o mo im zn ik n ięciu . — To p rawd a. — Ws zy s cy cię s zu k aliś my — wtrącił J u lian . — Nie o d p o czątk u — o d p arłem. — Pierwo tn ie b y ł to Bran d , Gerard i ty , Ben ed y k cie. Tak mi mó wiłeś . — Zg ad za s ię — p rzy zn ał. — In n i jed n ak tak że s ię p o tem p rzy łączy li. To też ci p o wied ziałem. Sk in ąłem g ło wą. — Czy Bran d o p o wiad ał wted y o czy mś n iezwy k ły m? — s p y tałem. — Niezwy k ły m? W jak im s en s ie? — Sam n ie wiem. Szu k am jak ieg o ś związk u międ zy ty m, co p rzy d arzy ło s ię jemu , a ty m, co s p o tk ało mn ie. — Więc s zu k as z w zły m miejs cu — o ś wiad czy ł Ben ed y k t. — Bran d wró cił i p o wied ział, że n ie trafił n a żad n e ś lad y . Zres ztą min ęły p o tem całe wiek i i n ik t g o n ie n iep o k o ił. — Do my ś lam s ię. J ed n ak z teg o , co mó wił mi Ran d o m, wy wn io s k o wałem, że jeg o o s tateczn e zn ik n ięcie n as tąp iło mn iej więcej mies iąc p rzed mo im wy zd ro wien iem i p o wro tem. A to d o ś ć s zczeg ó ln y zb ieg o k o liczn o ś ci. J eś li w czas ie p o s zu k iwań n ie zau waży ł n iczeg o n iezwy k łeg o , to mo że ws p o min ał o czy mś p rzed zn ik n ięciem? Alb o międ zy jed n y m a d ru g im? Kto ś co ś s ły s zał? Co k o lwiek ? Po wied zcie, jeś li co ś wiecie! Ws zy s cy s p o jrzeli p o s o b ie, jed n ak raczej z ciek awo ś cią n iż p o d ejrzliwie czy n erwo wo . — No … — o d ezwała s ię w k o ń cu Llewella. — Sama n ie wiem. To zn aczy , n ie

wiem, czy to ważn e. Ws zy s tk ie o czy zwró ciły s ię w jej s tro n ę. Zaczęła zawiązy wać i ro związy wać k o ń ce p as k a. — To b y ło g d zieś p o międ zy i mo że n ie mieć żad n eg o związk u — p o wied ziała. — Po p ro s tu fak t wy d ał mi s ię n iezwy k ły . Bard zo d awn o temu Bran d zjawił s ię w Reb mie… — J ak d awn o ? — p rzerwałem. Zmars zczy ła b rwi. — Pięćd zies iąt, s ześ ćd zies iąt, s ied emd zies iąt lat… Nie jes tem p ewn a. Przy p o mn iałem s o b ie p rzy b liżo n y ws p ó łczy n n ik k o n wers ji, k tó ry wy liczy łem p o d czas s weg o d łu g ieg o u więzien ia. Dzień w Amb erze, wed łu g mo jej o cen y , to tro ch ę p o wy żej d wó ch i p ó ł d n ia w Cien iu -Ziemi, g d zie s p ęd załem s we wy g n an ie. Gd y ty lk o mo g łem, o d n o s iłem tu tejs ze zd arzen ia d o włas n ej s k ali czas o wej, n a wy p ad ek g d y b y u jawn iły s ię jak ieś d ziwn e zb ieżn o ś ci. Kró tk o mó wiąc, Bran d p rzy b y ł d o Reb my mn iej więcej w o k res ie, k tó ry d la mn ie b y ł d ziewiętn as ty m wiek iem. — W k ażd y m razie — ciąg n ęła Llewella — zjawił s ię z wizy tą. Zo s tał k ilk a ty g o d n i. Py tał o M artin a — d o d ała, s p o g ląd ając b ad awczo n a Ran d o ma. Ran d o m zmru ży ł o czy i p rzech y lił g ło wę. — Tłu maczy ł, d laczeg o ? — zap y tał. — Niezu p ełn ie — o d p arła. — Su g ero wał, że s p o tk ał M artin a p o d czas jed n ej ze s wy ch p o d ró ży . Sp rawiał wrażen ie, jak b y ch ciał s ię z n im s k o n tak to wać. Do p iero jak iś czas p o jeg o wy jeźd zie zd ałam s o b ie s p rawę, że u zy s k an ie ws zelk ich mo żliwy ch in fo rmacji n a temat M artin a b y ło ch y b a jed y n y m p o wo d em jeg o wizy ty . Wiecie, jak s u b teln y p o trafi b y ć Bran d , g d y zad aje p y tan ia i n ik t n ie p o d ejrzewa, czy m s ię n ap rawd ę in teres u je. Do p iero , k ied y p o ro zmawiałam z in n y mi, k tó ry ch też o d wied ził, zaczęłam p o jmo wać, co zas zło . Ale n ig d y s ię n ie d o wied ziałam, d laczeg o . — To … n iezwy k łe — zau waży ł Ran d o m. — Przy wo d zi n a my ś l p ewien fak t, d o k tó reg o n ie p rzy wiązy wałem wag i. Bran d wy p y ty wał mn ie k ied y ś s zczeg ó ło wo o s y n a. To mo g ło b y ć mn iej więcej w ty m s amy m czas ie. Nie ws p o min ał jed n ak , że g o s p o tk ał, an i że ch ciałb y s p o tk ać. Cała ro zmo wa zaczęła s ię jak imś d o wcip em o b ęk artach . Ob raziłem s ię, a o n p rzep ro s ił i zad ał k ilk a b ard ziej o d p o wied n ich p y tań . Uzn ałem wted y , że to z g rzeczn o ś ci, żeb y zatrzeć złe wrażen ie. Ch o ciaż, jak s twierd ziłaś , miał s wo je s p o s o b y zd o b y wan ia in fo rmacji. Dlaczeg o właś ciwie n ig d y mi o ty m n ie mó wiłaś ?

Llewella u ś miech n ęła s ię ro zb rajająco . — A p o win n am? Ran d o m p o k iwał g ło wą. J eg o twarz n ie zd rad zała n iczeg o . — A co mu p o wied ziałaś ? — zap y tał. — Czeg o s ię d o wied ział? Czy wies z o M artin ie co ś , czeg o ja n ie wiem? Sp o ważn iała. — Właś ciwie n ic — wy jaś n iła. — Nik t w Reb mie ch y b a o n im n ie s ły s zał, o d k ąd p rzes zed ł Wzo rzec i zn ik n ął. Nie s ąd zę, b y Bran d wy jeżd żając, wied ział więcej, n iż w ch wili p rzy b y cia. — Dziwn e… — mru k n ąłem. — Czy ro zmawiał n a ten temat z k imś jes zcze? — Nie p amiętam — o ś wiad czy ł J u lian . — An i ja — d o d ał Ben ed y k t. Po zo s tali p o k ręcili g ło wami. — Zap amiętajmy więc ten fak t i zo s tawmy g o n a razie — p o s tan o wiłem. — J es t jes zcze k ilk a s p raw, o k tó ry ch ch ciałb y m d o wied zieć s ię więcej. J u lian ie, ro zu miem, że jak iś czas temu p o d jęliś cie z Gerard em p ró b ę p rzejazd u czarn ą d ro g ą i że w czas ie tej wy p rawy Gerard zo s tał ran n y . O ile wiem, p rzeb y waliś cie p o tem u Ben ed y k ta, czek ając, aż Gerard wró ci d o zd ro wia. Ch ciałb y m p o zn ać s zczeg ó ły was zej ek s p ed y cji. — Wy d aje s ię, że ju ż je zn as z — s twierd ził J u lian . — Właś n ie s treś ciłeś ws zy s tk o , co wted y miało miejs ce. — Gd zie s ię o ty m d o wied ziałeś , Co rwin ie? — zain teres o wał s ię Ben ed y k t. — J es zcze w Av alo n ie. — Od k o g o ? — Od Dary . Ws tał, p o d s zed ł d o mn ie i s p o jrzał z g ó ry . — Wciąż s ię u p ieras z p rzy tej ab s u rd aln ej h is to rii! Wes tch n ąłem. — Ty le razy o ty m mó wiliś my . Po wied ziałem ci ws zy s tk o , co wiem n a ten temat. Alb o mi u wierzy s z, alb o n ie. Ale to właś n ie o n a mi p o wied ziała. — Najwy raźn iej zach o wałeś w tajemn icy k ilk a s p raw. O tej, n a p rzy k ład , n ig d y n ie ws p o min ałeś . — Czy to p rawd a, czy n ie? To o J u lian ie i Gerard zie? — Prawd a — p rzy zn ał.

— Więc zap o mn ijmy n a razie o źró d le in fo rmacji i zajmijmy s ię ty m, co zas zło . — Zg o d a — rzek ł Ben ed y k t. — M o g ę mó wić s zczerze, g d y ż g łó wn y p o wó d zach o wan ia tajemn icy ju ż n ie is tn ieje. Ch o d zi, n atu raln ie, o Ery k a. Po d o b n ie jak więk s zo ś ć, n ie zn ał miejs ca mo jeg o p o b y tu . Gerard d o s tarczał mi wieś ci z Amb eru . Czarn a d ro g a n iep o k o iła Ery k a co raz b ard ziej i b ard ziej, aż wres zcie p o s tan o wił wy s łać zwiad o wcó w, b y zb ad ali jej b ieg p o p rzez Cień aż d o źró d ła. Wy b ran o J u lian a i Gerard a. W p o b liżu Av alo n u zaatak o wał ich s iln y o d d ział s two ró w d ro g i. Gerard p rzez Atu t wezwał mn ie n a p o mo c, więc ru s zy łem. Przeciwn ik zo s tał ro zb ity . Gerard wy s zed ł z b itwy ze złaman ą n o g ą, a J u lian też mo cn o u cierp iał, więc zab rałem ich ze s o b ą d o d o mu . Przerwałem wted y milczen ie i s k o n tak to wałem s ię z Ery k iem. Po wied ziałem, g d zie s ą i co s ię im p rzy trafiło . Nak azał p rzerwać wy p rawę i wracać d o Amb eru , g d y ty lk o p o czu ją s ię lep iej. Do teg o czas u p o zo s tali u mn ie. Po tem wró cili. — Czy to ws zy s tk o ? — To ws zy s tk o . Niep rawd a. Dara p o wied ziała mi jes zcze o czy mś . Ws p o mn iała o in n y m g o ś ciu . Oweg o d n ia, n ad s tru mien iem, p rzy maleń k iej tęczy w wo d n ej mg iełce n ad wo d o s p ad em, o b o k mły ń s k ieg o k o ła zs y łająceg o i ś cierająceg o s n y ; d n ia, w k tó ry m fech to waliś my s ię, ro zmawialiś my i ch o d ziliś my w Cien iu , p rzemierzy liś my d ziewiczą p u s zczę, d o cierając d o miejs ca n ad p o tężn ą rzek ą, o b racającą k o ło n a miarę mły n a b o g ó w; d n ia, g d y jed liś my n a trawie, flirto waliś my i p lo tk o waliś my — mó wiła wted y o wielu rzeczach , z k tó ry ch częś ć b y ła n iep rawd ą. Nie k łamała jed n ak , ws p o min ając o p o d ró ży J u lian a i Gerard a. Wierzy łem, że n ie k łamała tak że, o p o wiad ając o wizy tach Bran d a w Av alo n ie. „Częs ty ch " — tak ieg o u ży ła s ło wa. Z k o lei Ben ed y k t n ie ro b ił tajemn icy z fak tu , że mi n ie u fa. Tłu maczy ło to , czemu u k ry wa in fo rmację n a temat, k tó ry u zn ał za zb y t d elik atn y , b y mó wić o n im ze mn ą. Do d iab ła, jeś li mu wierzy ć, to s am b y m s o b ie n ie u fał n a jeg o miejs cu . Ale ty lk o g łu p iec k wes tio n o wałb y teraz jeg o s twierd zen ia. Is tn iały b o wiem in n e mo żliwo ś ci. By ć mo że zamierzał p o wied zieć mi p ó źn iej, w cztery o czy , o o k o liczn o ś ciach wizy t Bran d a. M o g ły d o ty czy ć fak tó w, k tó ry ch wo lał n ie p o ru s zać p rzy ws zy s tk ich , zwłas zcza w o b ecn o ś ci n ied o s złeg o zab ó jcy . Alb o … is tn iała mo żliwo ś ć, że to właś n ie Ben ed y k t s to i za całą s p rawą. Wo lałem n awet n ie my ś leć o k o n s ek wen cjach . Słu ży łem p o d Nap o leo n em, Lee i M acArth u rem, i n au czy łem s ię d o cen iać zaró wn o tak ty k a, jak s trateg a. Ben ed y k t b y ł jed n y m i d ru g im, w d o d atk u n ajlep s zy m, jak ieg o zn ałem. Nied awn a s trata p rawej ręk i n ie zmn iejs zy ła jeg o zd o ln o ś ci an i zres ztą u miejętn o ś ci walk i wręcz. Gd y b y n ie mo je

s zczęś cie, b ez tru d u zmien iłb y mn ie w talerz małży — ws zy s tk o z p o wo d u p ewn eg o n iep o ro zu mien ia. Nie, n ie ch ciałem, b y to b y ł Ben ed y k t, i n ie miałem o ch o ty g rzeb ać w czy mś , co w d an ej ch wili wo lał zach o wać w tajemn icy . M iałem ty lk o n ad zieję, że p o wie mi ws zy s tk o p ó źn iej. Zaak cep to wałem więc jeg o : „To ws zy s tk o " i p o s tan o wiłem p rzejś ć d o in n y ch s p raw. — Flo ro — zacząłem. — Kied y cię o d wied ziłem, p ierws zy raz p o wy p ad k u , p o wied ziałaś co ś , co wciąż n ie d o k o ń ca ro zu miem. Po n ieważ wk ró tce p o tem miałem aż za d u żo czas u n a my ś len ie, n atrafiłem w p amięci n a to zd an ie i o d czas u d o czas u zas tan awiałem s ię n ad n im. I n ad al g o n ie ro zu miem. Czy zech ces z mi wy jaś n ić, co miałaś n a my ś li, mó wiąc o Cien iach , k tó re mies zczą w s o b ie rzeczy s tras zn iejs ze, n iż k to k o lwiek p rzy p u s zczał? — Właś ciwie n ie p amiętam, żeb y m co ś tak ieg o p o wied ziała — s twierd ziła Flo ra. — Ale p ewn ie tak b y ło , s k o ro wy warło to n a to b ie tak s iln e wrażen ie. Zn as z zjawis k o , o k tó re mi ch o d ziło — że Amb er d ziała czas em jak mag n es n a p rzy leg łe Cien ie i ś ciąg a z n ich ró żn e rzeczy ; im b liżej jes teś my Amb eru , ty m łatwiejs za jes t d ro g a. Nawet d la is to t Cien ia. Ciąg le p iln o waliś my , b y n ie p rześ lizn ęło s ię co ś n iezwy k łeg o . No więc, n a k ilk a lat p rzed two im wy zd ro wien iem w o k o licy Amb eru zaczęło s ię p o jawiać co raz więcej ró żn y ch s two rzeń . Niemal zaws ze n ieb ezp ieczn y ch . Wiele z n ich p o ch o d ziło z p o b lis k ich k rain . Po tem jed n ak p rzy b y wały z co raz d als zy ch i d als zy ch Cien i. W k o ń cu p rzed o s tało s ię k ilk a zu p ełn ie n iezn an y ch . Nie zn aleźliś my p o wo d ó w teg o n ag łeg o tran s p o rtu zag ro żeń , ch o ć b ard zo d alek o s zu k aliś my zab u rzeń p ęd zący ch je w n as zą s tro n ę. In n y mi s ło wy , zd arzały s ię wy s o ce n iep rawd o p o d o b n e p rzeb icia Cien ia. — Czy zaczęło s ię to jes zcze w o b ecn o ś ci taty ? — Ależ tak . Kilk a lat p rzed two im wy zd ro wien iem, jak mó wiłam. — Ro zu miem. Czy k to ś zas tan o wił s ię n ad ewen tu aln y m związk iem międ zy tak im s tan em rzeczy a zn ik n ięciem taty ? — Natu raln ie — o d p arł Ben ed y k t. — Nad al u ważam, że d lateg o właś n ie zn ik n ął. Wy ru s zy ł zb ad ać s p rawę, mo że s zu k ać lek ars twa. — Ale to czy s ta teo ria — wtrącił J u lian . — Zn as z g o p rzecież. Nig d y s ię n ie tłu maczy ł. Ben ed y k t wzru s zy ł ramio n ami. — M o im zd an iem to ro zs ąd n e zało żen ie — o ś wiad czy ł. — J ak ro zu miem, wielo k ro tn ie wy rażał s we zan iep o k o jen ie o wą… mig racją p o two ró w, jeś li mo żn a tak

to o k reś lić. Wy jąłem z fu terału talię k art — o s tatn io p rzy zwy czaiłem s ię zaws ze je ze s o b ą n o s ić — o d s zu k ałem Atu t Gerard a i wp atrzy łem s ię w n ieg o . Po zo s tali o b s erwo wali mn ie w milczen iu . W ch wilę p ó źn iej n as tąp ił k o n tak t. Gerard n ad al s ied ział n a k rześ le z mieczem n a k o lan ach . Wciąż jad ł. Przełk n ął, g d y wy czu ł mo ją o b ecn o ś ć. — Tak , Co rwin ie? — zap y tał. — O co ch o d zi? — J ak s ię czu je Bran d ? — Śp i — o d p arł. — Pu ls ma tro ch ę wy raźn iejs zy . Od d ech reg u larn y . J es zcze za wcześ n ie… — Wiem — p rzerwałem mu . — Ch ciałem s p y tać, czy co ś s o b ie p rzy p o min as z, czy n ie o d n io s łeś wrażen ia, że wy jazd taty związan y b y ł z ro s n ącą liczb ą is to t Cien ia p rzed o s tający ch s ię d o Amb eru ? Czy n ie p o wied ział czeg o ś alb o czeg o ś n ie zro b ił, co b y s u g ero wało tak i związek ? — Tak ie p y tan ia — wtrącił J u lian — o k reś la s ię mian em zas ad n iczy ch . Gerard o tarł warg i. — Tak , mo g ło is tn ieć tak ie p o wiązan ie — p rzy zn ał. — Tato wy d awał s ię czy mś zan iep o k o jo n y , zaab s o rb o wan y . I mó wił o ty ch s two rach . Nig d y jed n ak n ie ws p o min ał, że to jeg o g łó wn y p ro b lem… an i też, że to co ś całk iem in n eg o . — Na p rzy k ład co ? Po trząs n ął g ło wą. — Co k o lwiek . Ch o ciaż… jes t co ś , o czy m ch y b a p o win ien eś wied zieć, ch o ć n ie mam p o jęcia, czy to ważn e. Po jeg o zn ik n ięciu p ró b o wałem s p rawd zić, czy is to tn ie b y łem o s tatn im, k tó ry g o wid ział. J es tem p rawie p ewien , że tak . Cały wieczó r s p ęd ziłem w p ałacu , s zy k u jąc s ię d o p o wro tu n a o k ręt flag o wy . Tato g o d zin ę wcześ n iej p o s zed ł d o s ieb ie, a ja zo s tałem n a warto wn i i g rałem w warcab y z k ap itan em Th o b en em. Ran k iem mieliś my wy p ły n ąć i p o s tan o wiłem zab rać co ś d o czy tan ia. Przy s zed łem więc tu taj, d o b ib lio tek i. Tato s ied ział za b iu rk iem — ws k azał g ło wą. — Przeg ląd ał jak ieś s tare k s ięg i i jes zcze s ię n ie p rzeb rał. Sp o jrzał n a mn ie, a k ied y wy jaś n iłem, że p rzy ch o d zę p o k s iążk ę, p o wied ział: „Trafiłeś we właś ciwe miejs ce" i czy tał d alej. Kied y s zu k ałem n a p ó łk ach , d o d ał jes zcze co ś w s ty lu , że n ie mó g ł zas n ąć. Zn alazłem k s iążk ę, ży czy łem mu d o b rej n o cy , o n rzu cił: „Po my ś ln y ch wiatró w", p o czy m wy s zed łem. — Gerard p rzy mk n ął o czy . — Otó ż jes tem p ewien , że miał wted y n a s zy i Klejn o t Ws zech mo cy , że wid ziałem g o tak wy raźn ie, jak teraz wid zę u cieb ie. J es tem też p rzek o n an y , że wcześ n iej teg o wieczo ru g o n ie miał. Przez

d łu g i czas s ąd ziłem, że zab rał g o ze s o b ą tam, g d zie o d jech ał. Nie zn aleźliś my w jeg o p o k o jach ś lad ó w ś wiad czący ch o ty m, że zmien iał u b ran ie. Nig d y też n ie wid ziałem Klejn o tu , aż d o ch wili, g d y zo s tał ro zb ity twó j i Bley s a s ztu rm n a Amb er. Wted y n o s ił g o Ery k . Kied y g o s p y tałem, wy jaś n ił, że zn alazł Klejn o t u taty . M u s iałem mu u wierzy ć, z b rak u d o wo d ó w, że n ie mó wi p rawd y . Ch o ciaż n ie b y łem u s aty s fak cjo n o wan y . Two je p y tan ie — i Klejn o t n a two jej s zy i — p rzy p o mn iały mi to ws zy s tk o . Po my ś lałem, że lep iej ci p o wiem. — Dzięk i. — Po my ś lałem o jes zcze jed n y m p y tan iu , ale p o s tan o wiłem ch wilo wo g o n ie zad awać. Ze wzg lęd u n a to warzy s two zak o ń czy łem ro zmo wę, mó wiąc: — M o że trzeb a ci p aru d o d atk o wy ch k o có w? Alb o czeg o k o lwiek in n eg o ? Gerard u n ió s ł k ielich i n ap ił s ię. — Do s k o n ale. Świetn ie s ię s p is u jes z — s twierd ziłem, p rzes u wając d ło ń n ad k artą. — Nas z b rat, Bran d , p o wo li wraca d o s ieb ie — o zn ajmiłem. — A Gerard n ie p rzy p o min a s o b ie n iczeg o , co s u g ero wało b y związek międ zy p rzejś ciami z Cien ia a zn ik n ięciem taty . Zas tan awiam s ię, co p o wie Bran d , k ied y o d zy s k a p rzy to mn o ś ć. — J eś li o d zy s k a — zau waży ł J u lian . — Ch y b a o d zy s k a. Każd y z n as zd ro wo k ied y ś o b erwał. Nas za ży wo tn o ś ć to jed y n e, czeg o mo żemy b y ć p ewn i. M o im zd an iem, ran o b ęd zie mó g ł mó wić. — A co zro b imy z win n y m? J eś li Bran d g o ws k aże? — Przes łu ch amy . — W tak im razie ch ciałb y m o s o b iś cie p o p ro wad zić to p rzes łu ch an ie. Zaczy n am wierzy ć, Co rwin ie, że mas z rację i że ten , k to p ró b o wał g o zab ić, jes t też o d p o wied zialn y za s tan o b lężen ia, w jak im s ię zn aleźliś my , za zn ik n ięcie taty i ś mierć Cain e'a. Z p rzy jemn o ś cią z n im p o g ad am, zan im p o d erżn iemy mu g ard ło . I zg ło s zę s ię n a o ch o tn ik a d o teg o o s tatn ieg o . — Będ ziemy o ty m p amiętać — zap ewn iłem g o . — Ty też n ie jes teś wo ln y o d p o d ejrzeń , Co rwin ie. — Zd aję s o b ie z teg o s p rawę. — Ch ciałb y m co ś p o wied zieć — wtrącił Ben ed y k t, u cin ając rip o s tę J u lian a. — Niep o k o i mn ie zaró wn o s iła, jak i cel n as zy ch p rzeciwn ik ó w. Sp o tk ałem s ię z n imi ju ż k ilk a razy i wid zę, że p o p ro s tu ch cą n as zej k rwi. Zak ład ając n a ch wilę, że h is to ria Co rwin a o tej d ziewczy n ie jes t p rawd ziwa, jej k o ń co we s ło wa p o d s u mo wu ją ich d ziałan ia. „Amb er b ęd zie zn is zczo n y ". Nie p o b ity , n ie u p o k o rzo n y , n ie d o s tan ie

n au czk ę. Zn is zczo n y . J u lian ie, ch ciałb y ś tu taj rząd zić, p rawd a? — M o że w p rzy s zły m ro k u — u ś miech n ął s ię J u lian . — Dzis iaj raczej n ie. — Ch o d zi o to , że p o trafiłb y m wy o b razić s o b ie cieb ie — k ażd eg o z n as — jak wy k o rzy s tu jes z n ajemn ik ó w alb o s zu k as z s p rzy mierzeń có w, b y p rzejąć wład zę. Nie wierzę, b y k to ś u ży ł s ił tak p o tężn y ch , że p ó źn iej p rzed s tawiały b y p o ważn y p ro b lem. Nie tak ich , k tó re ch ciały b y raczej n as zn is zczy ć, n iż p o k o n ać. Nie wierzę, b y ś ty , ja, Co rwin czy k to k o lwiek z n as n ap rawd ę ch ciał zag ład y Amb eru lu b też u k ład ał s ię z s iłą, k tó ra b y d o teg o d ąży ła. Dlateg o właś n ie n ie jes tem p rzek o n an y d o teo rii Co rwin a, że to k to ś z n as k ieru je całą ak cją. M u s iałem p rzy zn ać mu rację. Zd awałem s o b ie s p rawę ze s łab o ś ci teg o o g n iwa w łań cu ch u d o my s łó w. By ło jed n ak tak wiele n iewiad o my ch … mo g łem zas u g ero wać p ewn e ro związan ia altern aty wn e, p o d o b n ie jak k ied y ś Ran d o m, jed n ak to n iczeg o n ie d o wo d ziło . — A mo że — o d ezwał s ię Ran d o m — jed en z n as zawarł u k ład , lecz n ie d o cen ił s wo ich s p rzy mierzeń có w. Niewy k lu czo n e, że teraz jes t w s y tu acji ró wn ie tru d n ej, co ws zy s cy p o zo s tali. Nie mo że s ię wy co fać, ch o ćb y ch ciał. — M o g lib y ś my zao fero wać mu tę mo żliwo ś ć — s twierd ziła Fio n a. — Gd y b y zd rad ził teraz s wy ch ws p ó ln ik ó w. J u lian d ałb y s ię p rzek o n ać, b y p o zo s tawić jeg o g ard ło w cało ś ci. M y ws zy s cy tak że. M o że wy zn ać s we win y — o ile teo ria Ran d o ma jes t s łu s zn a. Nie zd o b ęd zie tro n u , ale i tak n ie miał wielk ich s zan s . Zach o wa ży cie i zao s zczęd zi Amb ero wi wielu p ro b lemó w. Czy wy razicie zg o d ę n a tak ie ro związan ie? — J a tak — p o wied ziałem. — Daru ję mu ży cie, jeś li s ię p rzy zn a. Po d waru n k iem, że s p ęd zi je n a wy g n an iu . — J es tem s k ło n n y s ię zg o d zić — s twierd ził Ben ed y k t. — J a tak że — d o d ał Ran d o m. — Z jed n y m zas trzeżen iem — o ś wiad czy ł J u lian . — Zg o d zę s ię, jeżeli n ie b y ł o s o b iś cie o d p o wied zialn y za ś mierć Cain e'a. W p rzeciwn y m razie o d mawiam. I mu s zę mieć d o wo d y . — Ży cie n a wy g n an iu — p o wtó rzy ła Deird re. — Do b rze, zg ad zam s ię. — J a też — p o wied ziała Flo ra. — I ja — rzek ła Llewella. — Gerard n ie p o win ien p ro tes to wać — s twierd ziłem. — Ale n ie jes tem p ewien , czy Bran d zareag u je tak s amo . M am p rzeczu cie, że n iek o n ieczn ie.

— Sp y tajmy Gerard a — zap ro p o n o wał Ben ed y k t. — J eś li Bran d p rzeży je i jak o jed y n y n ie wy razi zg o d y , win n y b ęd zie wied ział, że ma ty lk o jed n eg o wro g a. Zaws ze zres ztą mo g ą u s talić włas n e waru n k i. — Więc d o b rze — o ś wiad czy łem, tłu miąc p ewn e wątp liwo ś ci. Po łączy łem s ię z Gerard em, k tó ry s ię n ie s p rzeciwił. Po ws taliś my wted y i p rzy s ięg liś my to n a J ed n o ro żca Amb eru — p rzy s ięg a J u lian a zawierała d o d atk o wą k lau zu lę. Zo b o wiązaliś my s ię też, że p o ś lemy n a wy g n an ie ty ch s p o ś ró d n as , k tó rzy n aru s zą p rzy s ięg ę. Szczerze mó wiąc, n ie wierzy łem, b y ś my co ś w ten s p o s ó b o s iąg n ęli, ale to zaws ze miło wid zieć, jak ro d zin a d ziała ws p ó ln ie. Po tem k ażd y z n as zazn aczy ł, że zamierza p o zo s tać w p ałacu d o ran a — zap ewn e b y wy k azać, iż n ie o b awia s ię teg o , co mó g łb y p o wied zieć Bran d , a p rzed e ws zy s tk im, że n ie ch ce o p u s zczać mias ta, co b y ło b y zap amiętan e, n awet g d y b y Bran d n o cą o d d ał d u ch a. Nie miałem d als zy ch p y tań i n ik t n ie p ró b o wał s ię p rzy zn ać d o czy n ó w, o k tó ry ch b y ła mo wa w p rzy s ięd ze. Us iad łem wy g o d n ie i p rzy s łu ch iwałem s ię ro zmo wo m. Głó wn y m tematem lu źn y ch k o n wers acji b y ła k o n ieczn o ś ć rek o n s tru k cji s cen y w b ib lio tece, tak b y k ażd y z n as s tan ął n a miejs cu , k tó re zajmo wał. Wy mian y zd ań k o ń czy ły s ię n iezmien n ie tłu maczen iem, że k ażd y p ró cz mó wiąceg o mó g ł zaatak o wać Bran d a. Zap aliłem; n ie wy p o wiad ałem s ię n a ten temat. Deird re d o s trzeg ła p ewn ą in teres u jącą mo żliwo ś ć. M ian o wicie, że to właś n ie Gerard p ch n ął Bran d a s zty letem, g d y ws zy s cy tło czy liś my s ię d o o k o ła, a jeg o b o h aters k ie wy s iłk i n ie wy n ik ały z ch ęci o calen ia ży cia b rata, ale raczej z p o trzeb y zamk n ięcia mu u s t. W tak im p rzy p ad k u Bran d n ie p rzeży łb y tej n o cy . Po my s ło we, ale jak o ś n ie p o trafiłem w to u wierzy ć. Zres ztą in n i też n ie. W k ażd y m razie n ik t n ie zap ro p o n o wał, że p ó jd zie n a g ó rę i wy rzu ci Gerard a. Po ch wili zb liży ła s ię Fio n a. — Sp ró b o waliś my jed y n ej rzeczy , jak ą u d ało s ię n am wy my ś lić — p o wied ziała, s iad ając o b o k mn ie. — M am n ad zieję, że co ś z teg o wy jd zie. — M o że. — Wid zę, że d o d ałeś d o s wo jej g ard ero b y p ewn ą in teres u jącą o zd o b ę — zau waży ła, p o d n o s ząc d wo ma p alcami Klejn o t Ws zech mo cy . Przy jrzała mu s ię i p o d n io s ła g ło wę. — Czy p o trafis z zmu s ić g o d o ro b ien ia jak ich ś s ztu czek ? — s p y tała. — Niek tó ry ch — o d p arłem. — Więc wied ziałeś , jak g o d o s tro ić. Po trzeb n y jes t Wzo rzec, p rawd a?

— Tak . Tu ż p rzed ś miercią Ery k p o wied ział, jak s ię d o teg o zab rać. — Ro zu miem. Pu ś ciła k amień , u s iad ła wy g o d n iej i s p o jrzała w p ło mien ie n a k o min k u . — Czy u p rzed ził cię tak że o zag ro żen iach ? — Nie. — Zas tan awiam s ię, czy zro b ił to ś wiad o mie, czy raczej w rezu ltacie o k o liczn o ś ci. — Wies z, b y ł wted y b ard zo zajęty u mieran iem. To o g ran iczy ło s wo b o d ę ro zmo wy . — Wiem. Ciek awe ty lk o , czy to jeg o n ien awiś ć d o cieb ie p rzeważy ła n ad d o b rem k raju , czy zwy czajn ie n ie zn ał p ewn y ch zas ad . — A ty je zn as z? — Przy p o mn ij s o b ie ś mierć Ery k a, Co rwin ie. Nie b y ło mn ie p rzy ty m, ale zjawiłam s ię p rzed p o g rzeb em i as y s to wałam p rzy my ciu , s trzy żen iu i u b ieran iu zwło k . Przy jrzałam s ię jeg o o b rażen io m i n ie wierzę, b y s ame z s ieb ie b y ły ś mierteln e. M iał trzy ran y p iers i, ale ty lk o jed n a mo g ła s ięg n ąć o s ierd zia… — J ed n a zu p ełn ie wy s tarczy , g d y … — Zaczek aj — p rzerwała. — To b y ło tru d n e, ale cien k im s zk lan y m p rętem zb ad ałam k ąt p rzeb icia. Ch ciałam wy k o n ać n acięcie, ale Cain e s ię n ie zg o d ził. M imo to n ie wierzę, b y u s zk o d zo n e b y ło s erce alb o g łó wn e arterie. J eżeli ch ces z, b y m s p rawd ziła d o k ład n iej, to jes zcze n ie jes t za p ó źn o n a s ek cję. Uważam, że o b rażen ia i s tan o g ó ln eg o s tres u p rzy czy n iły s ię d o ś mierci, ale wierzę, że to Klejn o t b y ł zas ad n iczy m p o wo d em. — Dlaczeg o tak s ąd zis z? — Ze wzg lęd u n a p ewn e s p rawy , o k tó ry ch mó wił Dwo rk in , k ied y s ię u n ieg o u czy łam. A tak że in n e, n a k tó re d lateg o właś n ie zwró ciłam u wag ę. Dwo rk in s twierd ził, że wp rawd zie Klejn o t d aje n iezwy k łe mo żliwo ś ci, to jed n ak czerp ie mo c z s iły ży cio wej s weg o właś ciciela. Im d łu żej g o n o s is z, ty m więcej ci o d b iera. Zaczęłam zwracać n a to u wag ę i zau waży łam, że tato zak ład ał g o rzad k o i zaws ze n a k ró tk o . Wró ciłem my ś lą d o Ery k a, tamteg o d n ia, g d y leżał n a zb o czu Ko lv iru , a wo k ó ł wrzała b itwa. Ws p o mn iałem mo je p ierws ze wrażen ie, jeg o b lad ą twarz, ciężk i o d d ech , k rew n a p iers i… i Klejn o t Ws zech mo cy n a łań cu ch u , czerwo n y , p u ls u jący jak s erce wś ró d fałd jeg o s tro ju . Nig d y p rzed tem an i p o tem n ie wid ziałem, b y s ię tak zach o wy wał. Pamiętam, że zjawis k o s łab ło co raz b ard ziej, a k ied y Ery k s k o n ał

i s p lo tłem mu p alce n a Klejn o cie, p u ls o wan ie u s tało zu p ełn ie. — Co wies z o d ziałan iu Klejn o tu ? — s p y tałem. Po trząs n ęła g ło wą. — Dwo rk in u ważał to za tajemn icę p ań s two wą. Wiem to , co o czy wis te — o s tero wan iu p o g o d ą — a z lu źn y ch u wag taty wy wn io s k o wałam, że k amień wp ły wa n a ro d zaj p o d wy żs zo n ej p ercep cji, czy raczej p ercep cji wy żs zeg o p o zio mu . Dla Dwo rk in a b y ł p rzy k ład em ws zech o b ecn o ś ci Wzo rca we ws zy s tk im, co d aje n am mo c. Nawet Atu ty zawierają Wzo rzec. Trzeb a s ię ty lk o p rzy jrzeć u ważn ie i z b lis k a. Twierd ził też, że ilu s tru je zas ad y zach o wan ia — n as ze s p ecjaln e zd o ln o ś ci mają s wo ją cen ę. Im więk s za mo c, ty m więcej k o s ztu je. Atu ty s ą d ro b n o s tk ą, jed n ak u ży wając ich , o d czu was z zn u żen ie. Ch o d zen ie wś ró d Cien ia, wy k o rzy s tu jące o b raz Wzo rca, jak i is tn ieje w k ażd y m z n as , wy mag a więk s zeg o wy s iłk u . Przejś cie s ameg o Wzo rca g łęb o k o n aru s za rezerwy en erg ii. J ed n ak Klejn o t, jak twierd ził, zn ajd u je s ię jes zcze o o k tawę wy żej n a tej s k ali i k o s zty u ży tk o wn ik a ro s n ą wy k ład n iczo . By ł to k o lejn y , n iejed n o zn aczn y p rzejaw ch arak teru meg o zmarłeg o , n ajmn iej k o ch an eg o b rata. J eś li zd awał s o b ie s p rawę z teg o fen o men u , a mimo to n o s ił Klejn o t, b y b ro n ić Amb eru , s tawał s ię w p ewn y m s en s ie b o h aterem. Od d ał mi g o jed n ak b ez s ło wa p rzes tro g i, co ro b iło wrażen ie o s tatn iej p ró b y zems ty p o d jętej n a ło żu ś mierci. Wy k lu czy ł mn ie wp rawd zie ze s wej k lątwy — jak twierd ził, p o to , b y u ży ć jej p rzeciw n as zy m wro g o m. Zn aczy ło to ty lk o , że n ien awid ził ich tro ch ę b ard ziej n iż mn ie i s trateg iczn ie wy k o rzy s ty wał res ztk i s wej p o tęg i d la d o b ra Amb eru . Po my ś lałem wted y o n iep ełn y ch n o tatk ach Dwo rk in a zn alezio n y ch we ws k azan y m p rzez Ery k a miejs cu . Czy to mo żliwe, że zd o b y ł je w cało ś ci i b y zg ład zić s weg o n as tęp cę, ś wiad o mie zn is zczy ł częś ć zawierającą k o n ieczn e p rzes tro g i? Ten p o my s ł n ie wy d ał mi s ię s zczeg ó ln ie trafn y . Nie mó g ł p rzecież wied zieć, że p o wró cę właś n ie wted y , w tak i s p o s ó b , że b itwa p rzy b ierze tak i o b ró t i że to ja, n ie k to in n y , zo s tan ę n as tęp cą. Ró wn ie d o b rze mó g ł o b jąć wład zę k tó ry ś z jeg o fawo ry tó w, a wted y z p ewn o ś cią n ie zas tawiałb y n a n ieg o p u łap ek . Nie. M o im zd an iem Ery k alb o n ie miał p o jęcia o n ieb ezp ieczn y ch właś ciwo ś ciach Klejn o tu , alb o k to ś p rzed e mn ą d o tarł d o p ap ieró w i u s u n ął ich częś ć, b y p o s tawić mn ie wo b ec ś mierteln eg o zag ro żen ia. M ó g ł to b y ć, p o raz k o lejn y , n as z p rawd ziwy wró g . — Wies z, jak i jes t marg in es b ezp ieczeń s twa? — s p y tałem. — Nie — o d p arła. — Po d am ci ty lk o d wie ws k azó wk i, ch o ć n ie wiem, ile s ą warte. Po p ierws ze, tato n ig d y n ie n o s ił Klejn o tu p rzez d łu żs zy czas . Dru g a jes t wn io s k iem z k ilk u jeg o wy p o wied zi, a p rzed e ws zy s tk im u wag i: „Kied y lu d zie zmien iają s ię

w p o s ąg i, jes teś w n iewłaś ciwy m miejs cu alb o mas z k ło p o ty ". M ęczy łam g o o to d łu g o i w k o ń cu d o my ś liłam s ię, że p ierws zy m o b jawem d ziałan ia Klejn o tu jes t ro d zaj zn iek s ztałcen ia p o czu cia czas u . Wy d aje s ię, że p rzy s p ies za metab o lizm, a w rezu ltacie ś wiat wo k ó ł zwaln ia. To mu s i b y ć s tras zliwy wy s iłek d la o s o b y , k tó ra to p rzeży wa. Nic więcej n ie wiem i p rzy zn aję, że więk s za częś ć mo ich wn io s k ó w to ty lk o d o my s ły . J ak d łu g o n o s is z k amień ? — Do ś ć d łu g o — o d p arłem. W my ś lach liczy łem u d erzen ia s erca i ro zg ląd ałem s ię d y s k retn ie, czy ws zy s cy wo k ó ł n ie p o ru s zają s ię wo ln iej. Nic n ie zau waży łem, ch o ciaż is to tn ie n ie czu łem s ię n ajlep iej. Uzn ałem jed n ak , że to efek t b ó jk i z Gerard em. Nie miałem jed n ak zamiaru zry wać k amien ia z s zy i ty lk o d lateg o , że k to ś z ro d zin y mi to zas u g ero wał. Nawet jeś li b y ła to ro zs ąd n a Fio n a w wy jątk o wo p rzy jazn y m n as tro ju . Up ó r, p rzek o ra… Nie, raczej n iezależn o ś ć. Właś n ie tak . Szło o czy s to fo rmaln y b rak zau fan ia. Zres ztą wło ży łem g o n a wieczó r, led wie p arę g o d zin temu . Zaczek am. — Wiem, co ch ces z p o k azać, n o s ząc g o — mó wiła d alej. — Ch ciałam cię ty lk o o s trzec p rzed zb y t d łu g ą ek s p o zy cją. Pó k i n ie d o wies z s ię czeg o ś więcej. — Dzięk i, Fi. Wk ró tce g o zd ejmę i jes tem ci wd zięczn y za p rzes tro g ę. A p rzy o k azji, co s ię właś ciwie s tało z Dwo rk in em? Po p u k ała s ię w s k ro ń . — J eg o u my s ł w k o ń cu n ie wy trzy mał. Bied aczy s k o . Ch cę wierzy ć, że tato u mieś cił g o w jak imś s p o k o jn y m miejs cu w Cien iu . — Ro zu miem, o co ci ch o d zi — s twierd ziłem. — Tak , lep iej w to wierzy ć. Bied ak . J u lian p o ws tał, k o ń cząc d y s k u s ję z Llewellą. Przeciąg n ął s ię, s k in ął jej g ło wą i p o d s zed ł d o n as . — Co rwin ie, czy mas z jes zcze d la n as jak ieś p y tan ia? — Żad n y ch , k tó re ch ciałb y m zad awać w tej ch wili. Uś miech n ął s ię. — Czy ch ciałb y ś jes zcze co ś p o wied zieć? — Nie teraz. — J ak ieś ek s p ery men ty , p o k azy , zag ad k i? — Nie. — To d o b rze. W tak im razie id ę d o łó żk a. Do b rej n o cy . — Do b ran o c. Sk ło n ił s ię Fio n ie, p o mach ał Ben ed y k to wi i Ran d o mo wi, s k in ął Flo rze i Deird re,

g d y mijał ich k o lejn o w d ro d ze d o d rzwi. Zatrzy mał s ię jes zcze n a p ro g u , o d wró cił, p o wied ział: „Teraz mo żecie ro zmawiać o mn ie" i wy s zed ł. — Zn ak o micie — mru k n ęła Fio n a. — Po ro zmawiajmy . Uważam, że to o n . — Dlaczeg o ? — s p y tałem. — Omó wię ws zy s tk ich p o k o lei, ch o ć arg u men ty b ęd ą s u b iek ty wn e, o p arte n a in tu icji i u p rzed zen iach . Ben ed y k t jes t, mo im zd an iem, p o za p o d ejrzen iem. Gd y b y ch ciał tro n u , zd o b y łb y g o ju ż b ezp o ś red n imi, militarn y mi meto d ami. M iał d o ś ć czas u , b y p rzy g o to wać atak , k tó ry b y s ię p o wió d ł, n awet p rzeciwk o tacie. J es t d o s tateczn ie d o b ry i ws zy s cy o ty m wiemy . Ty n ato mias t p o p ełn iłeś k ilk a b łęd ó w, k tó ry ch b y ś s ię u s trzeg ł, g d y b y ś d y s p o n o wał p ełn ią in fo rmacji. Właś n ie d lateg o wierzę w two ją h is to rię, tę amn ezję i całą res ztę. Nik t n ie p o zwo li s ię o ś lep ić ty lk o d la realizacji jak iejś s trateg ii. Gerard jes t n a n ajlep s zej d ro d ze, b y wy k azać s wo ją n iewin n o ś ć. M o żn a b y p rawie p rzy p u ś cić, że s ied zi z Bran d em w ty m właś n ie celu , n ie p o to , b y g o ch ro n ić. W k ażd y m razie ju ż n ied łu g o b ęd ziemy wied zieli n a p ewn o … alb o zro d zą s ię n o we p o d ejrzen ia. Ran d o ma p o p ro s tu zb y t d o k ład n ie p iln o wan o p rzez o s tatn ie lata, b y zd o łał zo rg an izo wać to , co s ię ak tu aln ie d zieje. M o żn a g o s k reś lić. Co d o s łab s zej częś ci ro d zin y , Flo rze b rak u je ro zu mu , Deird re ch arak teru , Llewella n ie ma mo ty wacji, g d y ż jes t s zczęś liwa jed y n ie u s ieb ie, n ig d y tu taj. Co d o mn ie, tru d n o mn ie o s k arży ć o co k o lwiek p ró cz zło ś liwo ś ci. Po zo s taje więc J u lian . Czy b y łb y d o teg o zd o ln y ? Tak . Czy ch ce tro n u ? Oczy wiś cie. Czy miał czas i s p o s o b n o ś ć? J es zcze raz: tak . A więc to o n . — Czy zab iłb y Cain e'a? By li k u mp lami. Wy d ęła warg i. — J u lian n ie ma p rzy jació ł — o ś wiad czy ła. — Ten jeg o lo d o waty ch arak ter mięk n ie wy łączn ie wted y , g d y my ś li o s o b ie. Is to tn ie, o s tatn io s p rawiał wrażen ie, że jes t z Cain e'em b liżej n iż z k imk o lwiek in n y m. Ale n awet to … n awet to mo g ło b y ć ty lk o elemen tem g ry . Ud awał p rzy jaźń tak d łu g o , że ws zy s cy w n ią u wierzy li p o to , b y teraz n ik t g o n ie p o d ejrzewał. Wierzę, że J u lian b y łb y d o teg o zd o ln y , p o n ieważ n ie p o trafię u wierzy ć, b y b y ł zd o ln y d o s iln y ch związk ó w emo cjo n aln y ch . Po k ręciłem g ło wą. — Sam n ie wiem. Ta p rzy jaźń z Cain e'em zaczęła s ię p o d czas mo jej n ieo b ecn o ś ci, więc d y s p o n u ję jed y n ie in fo rmacjami z d ru g iej ręk i. Zro zu miałb y m jed n ak , g d y b y J u lian s zu k ał k o g o ś b lis k ieg o , jak iejś p o k rewn ej d u s zy . By li d o s ieb ie p o d o b n i. M am wrażen ie, że ten ich u k ład n ie b y ł u d awan y , p o n ieważ n ie wierzę, b y k to k o lwiek p o trafił p rzez całe lata wmawiać in n ej o s o b ie s wo ją p rzy jaźń . Ch y b a że ta d ru g a

o s o b a jes t n iewiary g o d n ie g łu p ia, a Cain e z p ewn o ś cią n ie b y ł g łu p i. Zres ztą… s ama mó wiłaś , że two je ro zu mo wan ie jes t s u b iek ty wn e, in tu icy jn e i o p arte n a u p rzed zen iach . M o je tak że, p rzy n ajmn iej w tej s p rawie. Nie ch cę my ś leć, że mo żn a b y ć tak im n ęd zn y m d ran iem i w ten s p o s ó b wy k o rzy s tać jed y n eg o p rzy jaciela. Dlateg o u ważam, że w two jej liś cie co ś s ię n ie zg ad za. Wes tch n ęła. — J ak n a k o g o ś , k to b y ł tak d łu g o n ieo b ecn y , Co rwin ie, wy p o wiad as z n iezb y t ro zs ąd n e o p in ie. Czy żb y zmien ił cię d łu g i p o b y t w ty m zab awn y m ś wiatk u ? Przed laty d o s trzeg łb y ś rzeczy o czy wis te, tak jak ja. — M o że s ię zmien iłem, p o n ieważ tak ie rzeczy n ie wy d ają mi s ię ju ż o czy wis te. A mo że to ty s ię zmien iłaś , Fio n o ? Stałaś s ię o d ro b in ę b ard ziej cy n iczn a n iż ta d ziewczy n k a, k tó rą k ied y ś zn ałem. Uś miech n ęła s ię lek k o . — Nig d y n ie mó w k o b iecie, że s ię zmien iła, Co rwin ie. Ch y b a że n a lep s ze. Kied y ś o ty m tak że wied ziałeś . Czy to mo żliwe, b y ś b y ł ty lk o jed n y m z cien i Co rwin a, p rzy s łan y m tu taj, b y cierp iał i zwy ciężał w jeg o imien iu ? Czy p rawd ziwy Co rwin u k ry wa s ię g d zieś i wy ś miewa z n as ws zy s tk ich ? — J es tem tu taj i wcale s ię n ie wy ś miewam — o d p arłem. — Tak , to właś n ie to — ro ześ miała s ię. — Nie jes teś s o b ą, Co rwin ie. Uwag a! Ważn a wiad o mo ś ć! — zawo łała, zry wając s ię z fo tela. — Od k ry łam, że to n ie jes t p rawd ziwy Co rwin ! To mu s i b y ć k tó ry ś z jeg o cien i! Właś n ie wy zn ał wiarę w p rzy jaźń , g o d n o ś ć, s zlach etn o ś ć d u ch a i in n e rzeczy , wy s tęp u jące g łó wn ie w ro man s ach ! Najwy raźn iej trafiłam n a ważn y tro p ! Ws zy s cy s p o jrzeli n a n ią ze zd ziwien iem. Ro ześ miała s ię zn o wu i u s iad ła g wałto wn ie. Do s ły s załem, jak Flo ra mru czy : „Up iła s ię" i wraca d o ro zmo wy z Deird re. Ran d o m rzek ł: „Wy s łu ch ajmy ty ch cien i" i zajął s ię d y s k u s ją z Ben ed y k tem i Llewellą. — Wid zis z? — s p y tała Fio n a. — Co ? — J es teś n ieważn y — s twierd ziła, k lep iąc mo je k o lan o . — Zres ztą ja też, jak s ię n ad ty m ch wilę zas tan o wić. To b y ł ciężk i d zień , Co rwin ie. — Wiem. Też s ię czu ję fataln ie. Zd awało mi s ię, że to zn ak o mity s p o s ó b , b y ś ciąg n ąć Bran d a z p o wro tem. Więcej n awet, b y ł s k u teczn y . I d u żo mu z teg o

p rzy s zło . — Nie zap o min aj o s wo jej ś wieżo n ab y tej wierze w lu d zk ą s zlach etn o ś ć — p o wied ziała. — Tru d n o cię win ić za to , co s ię s tało . — Dzięk i. — Uważam, że J u lian miał zn ak o mity p o my s ł. Nie mam o ch o ty d łu żej tu s ied zieć. J es tem ś p iąca. Ws tałem i o d p ro wad ziłem ją d o d rzwi. — Nic mi n ie jes t — zap ewn iła. — Nap rawd ę. — J es teś p ewn a? Z p rzek o n an iem k iwn ęła g ło wą. — Więc d o zo b aczen ia ran o . — M am n ad zieję — s twierd ziła. — Teraz mo żecie ro zmawiać o mn ie. M ru g n ęła p o ro zu miewawczo i wy s zła. Kied y s ię o b ejrzałem, zb liżali s ię d o mn ie Ben ed y k t i Llewella. — Wy ch o d zicie? Ben ed y k t p rzy tak n ął. — J u ż czas — p o wied ziała Llewella i p o cało wała mn ie w p o liczek . — A to za co ? — Za ró żn e rzeczy . Do b ran o c. — Do b ran o c. Ran d o m p rzy k u cn ął p rzed k o min k iem i p o g rzeb aczem s ztu rch ał g ło wn ie. — Nie d o k ład aj d o o g n ia, jeś li to ze wzg lęd u n a n as — zawo łała Deird re. — Flo ra i ja też ju ż id ziemy . — J ak ch cecie — o d ło ży ł p o g rzeb acz i ws tał. — Przy jemn y ch s n ó w — k rzy k n ął za n imi. Deird re u ś miech n ęła s ię d o mn ie s en n ie, a Flo ra n erwo wo . Po żeg n ałem je i p atrzy łem, jak o d ch o d zą. — Do wied ziałeś s ię czeg o ś n o weg o i p o ży teczn eg o ? — s p y tał Ran d o m. Wzru s zy łem ramio n ami. — A ty ? — Op in ie, h ip o tezy . Żad n y ch n o wy ch fak tó w. Pró b o waliś my o d g ad n ąć, k to mó g łb y b y ć n as tęp n y n a liś cie. — I… ?

— Ben ed y k t u waża, że to s p rawa rzu tu mo n etą. Ty alb o o n . Zak ład ając, o czy wiś cie, że to n ie ty jes teś win ien . Sąd zi też, że twó j k u mp el, Gan elo n , p o win ien s ię p iln o wać. — Gan elo n … Tak , to jes t my ś l. Sam p o win ien em n a to wp aś ć. M a ch y b a rację co d o mo n ety . M o że b y ć tro ch ę fałs zy wa, g d y ż wied zą, że jes tem czu jn y , o d k ąd p ró b o wali mn ie wro b ić w mo rd ers two . — Przy p u s zczam, że ws zy s cy teraz ro zu mieją, że Ben ed y k t też ma s ię n a b aczn o ś ci. Ud ało mu s ię k ażd emu s treś cić tę s wo ją teo rię. M o im zd an iem, zamach ty lk o g o u cies zy . Zach ich o tałem. — To zn o wu wy ró wn u je s zan s e. Ch y b a n ap rawd ę b ęd ą rzu cać mo n etą. — O ty m tak że p o wied ział. Natu raln ie, zd awał s o b ie s p rawę, że ci p o wtó rzę. — Natu raln ie. Ch ciałb y m, żeb y zn ó w zaczął s ię d o mn ie o d zy wać. Có ż… n iewiele mo g ę teraz n a to p o rad zić. Do d iab ła z ty m ws zy s tk im. Id ę d o łó żk a. Sk in ął g ło wą. — Ty lk o n ajp ierw p o d n ie zajrzy j. Wy s zliś my razem i ru s zy liś my k o ry tarzem. — Wies z, Co rwin ie, s zk o d a, że s ię n ie d o my ś liłeś , b y o p ró cz k arab in ó w p rzy wieźć ze s o b ą tro ch ę k awy — s twierd ził. — Nap iłb y m s ię. — Śp is z p o tem d o b rze? — Ows zem. Lu b ię wieczo rem n ap ić s ię k awy . — M n ie b rak u je k awy ran o . Trzeb a b ęd zie s p ro wad zić tro ch ę, k ied y s k o ń czy s ię to zamies zan ie. — Niewielk a p o ciech a, ale n iezły p o my s ł. A n awias em mó wiąc, co s ię s tało Fi? — Uważa, że to J u lian jes t win ien . — M o że mieć rację. — A Cain e? — Załó żmy , że to n ie jes t jed en czło wiek — p o wied ział, k ied y wch o d ziliś my n a g ó rę. — Po wied zmy , że b y ło ich d wó ch , n a p rzy k ład i J u lian , i Cain e. Po k łó cili s ię, Cain e p rzeg rał, J u lian p o zb y ł s ię g o i wy k o rzy s tał tę ś mierć, b y p rzy o k azji o s łab ić two ją p o zy cję. Dawn i p rzy jaciele s tają s ię n ajg o rs zy mi wro g ami. — To n ie ma s en s u — s twierd ziłem. — W g ło wie mi s ię k ręci, k ied y zaczy n am ro zważać ws zy s tk ie mo żliwo ś ci. M u s imy alb o zaczek ać, aż co ś s ię wy d arzy , alb o s p rawić, żeb y s ię wy d arzy ło . Prawd o p o d o b n ie to d ru g ie. Ale n ie d zis iaj.

— Hej! Po czek aj! — Przep ras zam — zatrzy małem s ię n a p o d eś cie. — Nie wiem, co we mn ie ws tąp iło . Pewn ie k o ń co wy wy b u ch en erg ii. — To n erwo we — s twierd ził, zró wn u jąc s ię ze mn ą. Razem d o s zliś my n a g ó rę. Z wy s iłk iem ró wn ałem d o jeg o temp a, tłu miąc p rag n ien ie p o ś p iech u . — Śp ij d o b rze — p o wied ział w k o ń cu . — Do b rej n o cy , Ran d o mie. Ws p in ał s ię d alej, a ja ru s zy łem d o mo ich p o k o jó w. Czu łem s ię d o ś ć n iep ewn ie i ch y b a d lateg o u p u ś ciłem k lu cz. Wy ciąg n ąłem d ło ń i p o ch wy ciłem g o w p o wietrzu , zan im zd ąży ł u p aś ć. wo ln iej, n iż p o win ien .

Ró wn o cześ n ie o d n io s łem wrażen ie, że s p ad ał jak b y Ws u n ąłem g o w zamek i p rzek ręciłem.

W p o k o ju b y ło ciemn o , p o s tan o wiłem jed n ak n ie zap alać ś wiecy an i lamp y . Bard zo d awn o temu p rzy zwy czaiłem s ię d o ciemn o ś ci. Zamk n ąłem i zary g lo wałem d rzwi. Oczy p rzy s to s o wały s ię ju ż d o mro k u p o p rzejś ciu ze s łab o o ś wietlo n eg o k o ry tarza. Od wró ciłem s ię. Od ro b in a ś wiatła g wiazd p rzeb ijała s ię p rzez zas ło n y . Ru s zy łem p rzez p o k ó j, o d p in ając p o d ro d ze k o łn ierzy k . Czek ał w alk o wie, p o lewej s tro n ie d rzwi. Zajął d o s k o n ałą p o zy cję i n ie u czy n ił n ic, co mo g ło b y g o zd rad zić. Ws zed łem p ro s to w p u łap k ę. Stał w id ealn y m miejs cu , trzy mał g o to wy d o cio s u s zty let, d y s p o n o wał p rzewag ą całk o witeg o zas k o czen ia. Wed le ws zelk ich reg u ł p o win ien em zg in ąć — n ie n a łó żk u , ale n aty ch mias t, u jeg o s tó p . Po ch wy ciłem jak iś ru ch , wy czu łem czy jąś o b ecn o ś ć i p o jąłem, co o zn acza, w ch wili, g d y p rzek raczałem p ró g . J u ż p o d n o s ząc ramię d o o s ło n y , wied ziałem, że jes t za p ó źn o , b y u n ik n ąć p ch n ięcia. Ud erzy ła mn ie jed n ak p ewn a n iezwy k ło ś ć: zamach o wiec p o ru s zał s ię zb y t wo ln o . Po win ien b y ć s zy b k i, p ch an y n ap ięciem d łu g ieg o wy czek iwan ia, a ja n ie p o win ien em s o b ie zd awać s p rawy z teg o , co s ię d zieje. Do p iero p o fak cie, jeś li w o g ó le. Nie p o win ien em mieć czas u n a częś cio wy o b ró t i wy s u n ięcie ramien ia tak d alek o , jak to zro b iłem. Ró żo wa mg ła wy p ełn iła mi p o le wid zen ia i p o czu łem, jak mo je p rzed ramię trafia w wy ciąg n iętą ręk ę d o k ład n ie w tej s amej ch wili, g d y s tal d o tk n ęła meg o b rzu ch a i u k ąs iła. Wś ró d czerwien i d o s trzeg łem s łab y zary s k o s miczn ej wers ji Wzo rca, k tó ry d zis iaj p rzes zed łem. Kied y zg iąłem s ię wp ó ł i u p ad łem, n iezd o ln y d o my ś len ia, lecz jes zcze p rzez mo men t p rzy to mn y , s tał s ię wy raźn iejs zy , b liżs zy , p ewn iejs zy . Ch ciałem u ciek ać, lecz ru mak meg o ciała p o tk n ął

s ię. I zrzu cił mn ie z s io d ła.

ROZDZIAŁ VIII Każd a ży wa is to ta mu s i czas em u ro n ić tro ch ę mo ja k o lej i miałem wrażen ie, że jes t to więcej n iż p rawy m b o k u , trzy mając s ię ręk ami za b rzu ch . By ł ciek ło mi p o s k ó rze. Z p rzo d u , p o lewej, tu ż n ad

k rwi. Nies tety , zn o wu n ad es zła tro ch ę. Leżałem zg ięty wp ó ł, n a mo k ry , a o d czas u d o czas u co ś talią, czu łem s ię jak ro zerwan a

p o s p ies zn ie k o p erta. Tak ie b y ły mo je p ierws ze wrażen ia, k ied y p o jawiła s ię ś wiad o mo ś ć. A mo ja p ierws za my ś l: „Na co o n jes zcze czek a?". Coup de grâce zo s tał n ajwy raźn iej ws trzy man y . Dlaczeg o ? Otwo rzy łem o czy , k tó re wy k o rzy s tały min io n y czas , b y p rzy s to s o wać s ię d o ciemn o ś ci. Przek ręciłem g ło wę; w p o k o ju n ie b y ło n ik o g o . Zd arzy ło s ię jed n ak co ś n iezwy k łeg o i n ie b ard zo p o trafiłem to o k reś lić. Zamk n ąłem o czy i p o zwo liłem, b y g ło wa o p ad ła z p o wro tem n a materac. Co ś s ię n ie zg ad zało i zg ad zało jed n o cześ n ie… M aterac… Tak , leżałem we włas n y m łó żk u . Nie zd o łałb y m tu d o trzeć b ez p o mo cy . A z d ru g iej s tro n y b y ło b y ab s u rd em n ajp ierw k łu ć mn ie n o żem, a p o tem o d p ro wad zać d o łó żk a. M o je łó żk o … tak , mo je, ale jak b y o b ce. Zacis n ąłem mo cn o p o wiek i. Przy g ry złem warg ę. Nie ro zu miałem. Wied ziałem, że p ro ces my ś len ia n ie mo że p rzeb ieg ać n o rmaln ie, s k o ro o d czu wałem s k u tk i s zo k u , a k rew zb ierała s ię w mo ich wn ętrzn o ś ciach , b y wy ciek ać n a zewn ątrz. Sp ró b o wałem s ię s k o n cen tro wać. Nie b y ło to łatwe. M o je łó żk o . Zan im jes zcze zd as z s o b ie s p rawę z czeg o k o lwiek , wies z, czy jes teś we włas n y m łó żk u . J a b y łem, ale… Stłu miłem ch ęć, b y k ich n ąć, b o czu łem, że ro zerwało b y mn ie to n a s trzęp y . Zatk ałem n o s i o d d y ch ałem s zy b k o p rzez u s ta. Wo k ó ł mn ie b y ł zap ach , s mak i mięk k o ś ć k u rzu . Atak k ich an ia min ął i o two rzy łem o czy . Zro zu miałem, g d zie s ię zn ajd u ję. Nie

wied ziałem, jak i d laczeg o , ale p o n o wn ie trafiłem w miejs ce, k tó reg o n ie s p o d ziewałem s ię ju ż zo b aczy ć. Op u ś ciłem p rawą ręk ę i z jej p o mo cą zd o łałem s ię p o d n ieś ć. By łem w s y p ialn i s wo jeg o d o mu . Teg o s tareg o . Teg o , k tó ry b y ł mo im d o mem, k ied y n azy wałem s ię Carl Co rey . Po wró ciłem d o Cien ia, d o ś wiata, g d zie s p ęd ziłem d łu g ie wy g n an ie. Po k ó j zaleg ały p o k ład y k u rzu . Nik t n ie p o s łał łó żk a, o d k ąd s p ałem w n im p o raz o s tatn i, p o n ad p ięć lat temu . Wied ziałem, w jak im s tan ie zn ajd ę cały d o m. Od wied ziłem g o p rzecież p rzed p aru ty g o d n iami. Przes u n ąłem s ię d alej i zd o łałem s p u ś cić n o g i n a p o d ło g ę. Zn o wu zg iąłem s ię wp ó ł i zn ieru ch o miałem. Nie b y ło d o b rze. Czu łem s ię ch wilo wo b ezp ieczn y o d d als zy ch atak ó w, wied ziałem jed n ak , że p o trzeb u ję czeg o ś więcej n iż ty lk o b ezp ieczeń s twa. Po trzeb o wałem p o mo cy , g d y ż s am s o b ie p o mó c raczej n ie mo g łem. Nie b y łem n awet p ewien , jak d łu g o u d a mi s ię zach o wać p rzy to mn o ś ć. M u s iałem więc zejś ć n a d ó ł i wy d o s tać s ię s tąd . Telefo n z p ewn o ś cią n ie d ziała, a n ajb liżs zy d o m s to i d o ś ć d alek o . Trzeb a b ęd zie d o trzeć p rzy n ajmn iej d o s zo s y . Po my ś lałem p o n u ro , że jed n y m z p o wo d ó w zamies zk an ia tu taj b y ła mało u częs zczan a d ro g a. Lu b ię s amo tn o ś ć, p rzy n ajmn iej czas ami. Prawą ręk ą p rzy ciąg n ąłem d o s ieb ie p o d u s zk ę i zd jąłem p o s zewk ę. Przewró ciłem ją n a lewą s tro n ę, p ró b o wałem zło ży ć, zrezy g n o wałem, zwin ąłem w k łęb ek , ws u n ąłem p o d k o s zu lę i p rzy cis n ąłem d o ran y . Wy s iłek b y ł o g ro mn y . Każd y g łęb s zy o d d ech s p rawiał b ó l. Po d łu żs zej ch wili zd o łałem s ięg n ąć p o d ru g ą p o d u s zk ę. Po ło ży łem ją n a k o lan ach i p o zwo liłem, b y wy ś lizn ęła s ię z p o s zewk i. Po trzeb o wałem czeg o ś b iałeg o , żeb y mach ać n a p rzejeżd żający ch k iero wcó w, p o n ieważ u b ran ie, jak zwy k le, miałem ciemn e. Nim jed n ak ws u n ąłem za p as ek k wad rat jas n eg o p łó tn a, zatrzy małem s ię zd u mio n y zach o wan iem s amej p o d u s zk i. Nie d o tarła jes zcze d o p o d ło g i. Pu ś ciłem ją, n ic jej n ie p o d trzy my wało , i rzeczy wiś cie p o ru s zała s ię. Ale p o ru s zała s ię b ard zo wo ln o , o p ad ając z s en n y m d o s to jeń s twem. Ws p o mn iałem k lu cz, u p u s zczo n y p rzed d rzwiami. Ws p o mn iałem n ieś wiad o mie s zy b k i k ro k , g d y z Ran d o mem wch o d ziłem p o s ch o d ach . Ws p o mn iałem s ło wa Fio n y i Klejn o t Ws zech mo cy , wciąż wis zący mi n a s zy i, p u ls u jący b las k iem w ry tm fal b ó lu p ro mien iu jąceg o z ran y . By ć mo że o calił mi ży cie, p rzy n ajmn iej n a ch wilę; tak , n awet n a p ewn o , jeś li Fio n a s ię n ie my liła. Prawd o p o d o b n ie d zięk i n iemu zy s k ałem d o d atk o wy u łamek s ek u n d y i zd ąży łem s ię o d wró cić, zd ąży łem p o d erwać ramię, n im n ap as tn ik u d erzy ł. M o że n awet s p rawił, że p rzen io s łem s ię d o Cien ia. Zas tan o wię s ię

n ad ty m p ó źn iej, o ile zd o łam u trzy mać trwałe s to s u n k i z p rzy s zło ś cią. Na razie Klejn o t mu s iał zn ik n ąć — n a wy p ad ek , g d y b y o b awy Fio n y co d o n ieg o tak że miały s ię s p rawd zić — a ja mu s iałem ru s zać. Zwin ąłem d ru g ą p o s zewk ę i s p ró b o wałem ws tać, p rzy trzy mu jąc s ię o p arcia łó żk a. Nic z teg o ! Zawro ty g ło wy i zb y t s iln y b ó l. Zs u n ąłem s ię n a p o d ło g ę w s trach u , że p o d ro d ze s tracę p rzy to mn o ś ć. Ud ało s ię. Od p o cząłem. Po tem p o czo łg ałem s ię wo ln o p rzed s ieb ie. Drzwi fro n to we, o ile p amiętałem, b y ły zab ite g wo źd ziami. A więc d o k u ch en n y ch . Do tarłem d o d rzwi s y p ialn i i zatrzy małem s ię o p arty o framu g ę. Zd jąłem z s zy i Klejn o t Ws zech mo cy i o win ąłem łań cu ch wo k ó ł n ad g ars tk a. M u s iałem g o g d zieś u k ry ć, a s ejf w mo im g ab in ecie b y ł n ie p o d ro d ze. Po za ty m zo s tawiałem za s o b ą ś lad k rwi i k ażd y , k to o k azałb y s ię ciek awy i p o d ąży ł za n im, mó g łb y p o k o n ać tę d ro b n ą p rzes zk o d ę. A mn ie b rak o wało czas u i s ił… Do tarłem wres zcie tam, g d zie zamierzałem. M u s iałem teraz ws tać i p o s tarać s ię o two rzy ć k u ch en n e d rzwi. Po p ełn iłem b łąd — n ie o d p o cząłem p rzed tą p ró b ą. Kied y o d zy s k ałem p rzy to mn o ś ć, leżałem n a p ro g u . No c b y ła ch ło d n a, a ch mu ry zas łan iały więk s zą częś ć n ieb a. Wiatr d mu ch ał n ad p atio . Czu łem k ilk a k ro p el wilg o ci n a wy ciąg n iętej d ło n i. Po d ciąg n ąłem s ię i wy czo łg ałem n a zewn ątrz. Śn ieg zaleg ał p ięcio cen ty metro wą wars twą. Lo d o wate p o wietrze tro ch ę mn ie o cu ciło . Z u czu ciem b lis k im p an ik i p o jąłem, jak b y łem o s zo ło mio n y p o d czas d ro g i z s y p ialn i. M o g łem zemd leć w k ażd ej ch wili. Naty ch mias t ru s zy łem d o ro g u b u d y n k u , zb aczając ty lk o o d ro b in ę, d o p ry zmy k o mp o s tu . Wy k o p ałem w n iej d ziu rę, rzu ciłem Klejn o t i p rzy k ry łem k ęp k ą wy jętej wcześ n iej s u ch ej trawy . Narzu ciłem ś n ieg u i p o p ełzłem d alej. Kied y zn alazłem s ię za węg łem, b u d y n ek ch ro n ił mn ie o d wiatru i tras a p ro wad ziła tro ch ę w d ó ł. Do tarłem d o fro n to weg o wejś cia i zatrzy małem s ię, b y o d p o cząć. Właś n ie p rzejech ał jak iś s amo ch ó d . Przy g ląd ałem s ię jeg o n ik n ący m ś wiatło m. By ł jed y n y m p o jazd em w p o lu wid zen ia. Kry s ztałk i lo d u zak łu ły mn ie w twarz, g d y ru s zy łem d alej. Ko lan a miałem mo k re i p rzemarzn ięte d o k o ś ci. Po d jazd o p ad ał w d ó ł, z p o czątk u łag o d n ie, p o tem o s tro , aż d o d ro g i. J ak ieś s to metró w n a p rawo zaczy n ał s ię o s try zjazd i k iero wcy zwy k le wcis k ali tam h amu lce. Uzn ałem, że d a mi to d o d atk o wą s ek u n d ę w ś wietle reflek to ró w, g d y b y k to ś n ad jech ał z tamtej s tro n y . By ło to jed n o z ty ch d ro b n y ch

zab ezp ieczeń , jak ich s zu k a u my s ł, k ied y s p rawy s tają s ię p o ważn e — tak a as p iry n a d la mó zg u . Z trzema p rzy s tan k ami d o tarłem n a p o b o cze, d o wielk ieg o k amien ia, n a k tó ry m wid n iał n u mer mo jeg o d o mu . Us iad łem n a n im, ws p arty o zlo d o waciałą zas p ę. Wy ciąg n ąłem d ru g ą p o s zewk ę i p o ło ży łem n a k o lan ach . Czek ałem. Wied ziałem, że n ie p o trafię s ię s k o n cen tro wać. Przy p u s zczam, że k ilk ak ro tn ie traciłem i o d zy s k iwałem p rzy to mn o ś ć. Za k ażd y m razem, k ied y s ię n a ty m p rzy łap ałem, u s iło wałem zap ro wad zić jak iś p o rząd ek we włas n y ch my ś lach , u s talić, co zas zło w ś wietle ws zy s tk ieg o in n eg o , co s ię wy d arzy ło , p o s zu k ać zab ezp ieczeń . Lecz n ied awn y wy s iłek o k azał s ię zb y t wielk i. Po p ro s tu n ie p o trafiłem s ię s k u p ić p o wy żej p o zio mu reak cji n a ak tu aln e b o d źce. Sk o jarzy łem jed n ak , ch o ć d o ś ć mg liś cie, że wciąż mam p rzy s o b ie k o mp let Atu tó w. M o g łem p o łączy ć s ię z k imś w Amb erze i p o p ro s ić, żeb y p rzerzu cił mn ie z p o wro tem. Ale z k im? Nie b y łem n a ty le o s zo ło mio n y , b y n ie zd awać s o b ie s p rawy , że mo g ę s ię s k o n tak to wać z o s o b ą o d p o wied zialn ą za mó j ak tu aln y s tan . Czy lep iej n arażać s ię n a to , czy jed n ak p o d jąć ry zy k o tu taj? M imo ws zy s tk o Ran d o m alb o Gerard … Wy d ało mi s ię, że s ły s zę s amo ch ó d . Dalek o , n iewy raźn ie… Wiatr i u d erzen ia s erca u tru d n iały p ercep cję. Od wró ciłem g ło wę. Sk u p iłem s ię. J es t… I zn o wu . Tak , to s iln ik . Przy g o to wałem s ię d o mach an ia p o s zewk ą. Nawet wted y mo je my ś li u my k ały n a b o k i. Przy s zło mi n a p rzy k ład d o g ło wy , że n ie b y łb y m ju ż w s tan ie s k o n cen tro wać s ię n a ty le, b y o p ero wać Atu tami. Dźwięk n aras tał. Po d n io s łem p o s zewk ę. Ch wilę p ó źn iej ś wiatła d o tk n ęły n ajd als zeg o wid o czn eg o p o p rawej s tro n ie p u n k tu s zo s y . Zaraz p o tem d o s trzeg łem s amo ch ó d . Straciłem g o z o czu , g d y zjech ał w d ó ł, lecz zaraz p o jawił s ię zn o wu . Płatk i ś n ieg u wiro wały w b las k u reflek to ró w. Zacząłem mach ać, g d y zb liży ł s ię d o zjazd u . Zn alazłem s ię w s to żk u ś wiatła i k iero wca mu s iał mn ie zau waży ć. M imo to p rzejech ał o b o k — mężczy zn a w n ajn o ws zy m s ed an ie, z k o b ietą n a miejs cu p as ażera. Ko b ieta o b ejrzała s ię, ale mężczy zn a n awet n ie zwo ln ił. Parę min u t p ó źn iej zb liży ł s ię d ru g i wó z, tro ch ę s tars zy , p ro wad zo n y p rzez k o b ietę. Nie zau waży łem p as ażeró w. Zwo ln iła wp rawd zie, ale ty lk o n a mo men t. M u s iałem s ię jej n ie s p o d o b ać. Przy cis n ęła g az i zn ik n ęła w jed n ej ch wili. Os u n ąłem s ię n ieco . M u s iałem o d p o cząć. Ks iążę Amb eru n ie p o win ien raczej p o wo ły wać s ię n a b raters two lu d zk ich is to t, b y d o k o n ać k ry ty k i mo raln ej. W k ażd y m razie n ie n a p o ważn ie, a za b ard zo mn ie b o lało , żeb y m s ię ś miał. Bez s ił, mo żliwo ś ci k o n cen tracji i p ewn ej zd o ln o ś ci p o ru s zan ia s ię, mo ja wład za

n ad Cien iem b y ła fik cją. Wy k o rzy s tałb y m ją, p o my ś lałem, p rzed e ws zy s tk im d o p rzen ies ien ia s ię w jak ieś ciep łe miejs ce… Ciek awe, czy p o trafiłb y m wró cić d o p ry zmy k o mp o s tu . Nie p o my ś lałem, b y u ży ć Klejn o tu i zmien ić p o g o d ę. Pewn ie n a to tak że b y łem za s łab y . Wy s iłek mó g łb y mn ie zab ić. M imo to … Po trząs n ąłem g ło wą. Traciłem ś wiad o mo ś ć, p rzeb y wałem n iemal we ś n ie. M u s iałem zach o wać p rzy to mn o ś ć. Czy to n as tęp n y s amo ch ó d ? M o że. Sp ró b o wałem u n ieś ć p o s zewk ę i u p u ś ciłem ją. Kied y s ię p o n ią s ch y liłem, p o p ro s tu mu s iałem n a mo men t o p rzeć g ło wę n a k o lan ach . Deird re… Wezwałb y m mo ją k o ch an ą s io s trzy czk ę. J eś li k to k o lwiek zech ciałb y mi p o mó c, to n a p ewn o Deird re. Zaraz zn ajd ę jej Atu t i zawo łam ją. Za min u tk ę. Gd y b y ty lk o n ie b y ła mo ją s io s trą… M u s zę o d p o cząć. J es tem łajd ak iem, ale n ie d u rn iem. M o że czas em, k ied y o d p o czn ę, jes t mi n awet p rzy k ro z p o wo d u p ewn y ch rzeczy . Ale n ie ws zy s tk ich . Gd y b y ty lk o b y ło tro ch ę ciep lej… Ch o ciaż n ie jes t tak źle, s ied zieć s o b ie s ch y lo n y … Czy to s amo ch ó d ? Ch ciałem p o d n ieś ć g ło wę, ale s ię n ie u d ało . Ch y b a n ie s tan ę s ię p rzez to g o rzej wid o czn y … Po czu łem ś wiatło n a p o wiek ach i u s ły s załem s iln ik . Nie o d d alał. Po p ro s tu warczał ró wn o . Po tem d o s ły s załem k rzy k . I o twieran y ch i zamy k an y ch d rzwi. M ó g łb y m o two rzy ć o czy , ale Bałem s ię, że zo b aczę ty lk o czarn ą, p u s tą d ro g ę, że d źwięk i

zb liżał s ię an i n ie k lik -p rzerwa-trzas k n ie miałem o ch o ty . zmien ią s ię zn o wu

w u d erzen ia s erca i ś wis t wiatru . Lep iej trzy mać s ię teg o , co ju ż mam, n iż ry zy k o wać. — Hej! Co tu ro b is z? J es teś ran n y ? Kro k i… Więc to p rawd a. Otwo rzy łem o czy . Wy p ro s to wałem s ię z wy s iłk iem. — Co rey ! Bo że, to ty ! Wy k rzy wiłem twarz w u ś miech u i wy h amo wałem k iwn ięcie g ło wą, żeb y n ie u p aś ć. — To ja, Bill. Co u cieb ie s ły ch ać? — Co s ię s tało ? — J es tem ran n y — wy jaś n iłem. — M o że ciężk o . Po trzeb u ję lek arza. — Das z rad ę p rzejś ć, jeś li ci p o mo g ę? Czy mam cię p rzen ieś ć? — Sp ró b u ję p rzejś ć — o d p arłem. Po s tawił mn ie n a n o g i. Op arłem s ię n a n im i ru s zy liś my d o s amo ch o d u . Pamiętam jed y n ie p ierws ze k ilk a k ro k ó w.

Kied y ten k o ły s zący s ię d elik atn ie s ło d k i ry d wan s k waś n iał i zak o ły s ał s ię o s tro , u s iło wałem p o d n ieś ć ręk ę, s twierd ziłem, że jes t p rzy wiązan a, p rzemy ś lałem k wes tię u mo co wan ej d o n iej ru rk i i s twierd ziłem, że ch y b a wy ży ję. Wciąg n ąłem w n o zd rza zap ach s zp itala i s k o n tro lo wałem wewn ętrzn y zeg ar. Sk o ro wy ży łem d o tej p o ry , rezy g n acja właś n ie teraz b y łab y czy mś n ieeleg an ck im. Po za ty m b y ło mi ciep ło i tak wy g o d n ie, jak n a to p o zwalała zajmo wan a p o zy cja. Us taliws zy to , zamk n ąłem o czy i zas n ąłem zn o wu . Kied y zn ó w o d zy s k ałem p rzy to mn o ś ć, czu łem s ię ju ż d u żo lep iej. Zo s tałem d o s trzeżo n y p rzez p ielęg n iark ę; p o in fo rmo wała mn ie, że min ęło s ied em g o d zin o d mo jeg o p rzy jazd u i że lek arz wk ró tce p rzy jd zie ze mn ą p o ro zmawiać. Przy n io s ła mi też s zk lan k ę wo d y i p o wied ziała, że ś n ieg p rzes tał p ad ać. By ła ciek awa, co mi s ię p rzy d arzy ło . Uzn ałem, że p o ra s two rzy ć włas n ą h is to rię. Im p ro s ts zą, ty m lep iej. W p o rząd k u . Wracałem p o d łu g im p o b y cie za g ran icą. Kto ś mn ie p o d wió zł, ws zed łem d o d o mu i zo s tałem zaatak o wan y p rzez jak ieg o ś wan d ala czy włamy wacza, k tó reg o zas k o czy łem. Wy czo łg ałem s ię n a d wó r i wzy wałem p o mo cy . Ko n iec. Op o wied ziałem to lek arzo wi, n iep ewn y , czy mi u wierzy ł. By ł p o tężn y m mężczy zn ą o twarzy , k tó ra d awn o temu o b wis ła i zn ieru ch o miała. Nazy wał s ię Bailey , M o rris Bailey . Wy s łu ch ał mn ie, k iwając g ło wą i zap y tał: — Przy jrzał s ię p an temu faceto wi? Zap rzeczy łem. — By ło ciemn o — wy jaś n iłem. — Czy p an a o k rad ł? — Nie wiem. — M iał p an p o rtfel? Zd ecy d o wałem, że n a to p y tan ie lep iej o d p o wied zieć twierd ząco . — Nie zn aleźli g o p rzy p an u w izb ie p rzy jęć, więc mu s iał g o u k raś ć. — M u s iał — zg o d ziłem s ię. — Czy p an mn ie p amięta? — Raczej n ie. A p o win ien em? — Wy d ał mi s ię p an jak b y zn ajo my , k ied y p an a p rzy wieźli. Z p o czątk u ty lk o ty le… — I… ? — W co p an b y ł u b ran y ? Wy g ląd ało to n a ro d zaj mu n d u ru .

— Os tatn i k rzy k mo d y w Tamty ch Stro n ach . M ó wił p an , że wy d ałem s ię zn ajo my ? — Ows zem — p rzy zn ał. — Nawias em mó wiąc, g d zie leżą Tamte Stro n y ? Gd zie p an b y ł? — Sp o ro p o d ró żu ję — o d p arłem wy mijająco . — Przed ch wilą ch ciał mi p an co ś p o wied zieć. — Tak — p o twierd ził. — J es teś my n iewielk ą k lin ik ą i jak iś czas temu p ewien wy g ad an y h an d larz p rzek o n ał d y rek cję, b y zain wes to wała w k o mp u tero wy s y s tem ewid en cji p acjen tó w. Gd y b y ś my ro zb u d o wali s zp ital, a ta o k o lica ro zwin ęła s ię tro ch ę b ard ziej, b y ło b y to s en s o wn e. Żad n a z ty ch rzeczy n ie n as tąp iła, a s p rzęt jes t raczej k o s zto wn y . Zach ęca wręcz d o p ewn ej n ied b ało ś ci ze s tro n y u rzęd n ik ó w. Stary ch d an y ch s ię n ie k as u je, jak d awn iej b y wało . Nawet w izb ie p rzy jęć. J es t d o ś ć miejs ca n a całą mas ę zb ęd n y ch rejes tró w. Dlateg o k ied y p an Ro th p o d ał p ań s k ie n azwis k o , p rzep ro wad ziłem ru ty n o wą k o n tro lę, zn alazłem co ś i zro zu miałem, czemu wy g ląd a p an zn ajo mo . Tamtej n o cy też miałem d y żu r, jak ieś s ied em lat temu , k ied y miał p an wy p ad ek s amo ch o d o wy . Zap amiętałem, jak p an a o p ero wałem, i jak zd awało mi s ię, że p an n ie p rzeży je. Zas k o czy ł mn ie p an jed n ak , wted y i teraz. Nie zn alazłem n awet b lizn , k tó re p rzecież p o win n y b y ły p o zo s tać. Zn ak o micie s ię ws zy s tk o wy g o iło . — Dzięk i. Po wied ziałb y m, że to h o łd d la lek arza. — M o g ę wied zieć, ile p an ma lat? Do p ań s k iej k arto tek i. — Trzy d zieś ci s ześ ć — p o wied ziałem. To n ajb ezp ieczn iejs zy wiek . Zap is ał to n a jak iejś k arcie w teczce, k tó rą trzy mał n a k o lan ach . — Wie p an , p rzy s iąg łb y m — s k o ro ju ż s o b ie p rzy p o mn iałem — że wcale s ię p an n ie zmien ił p rzez te lata. — Zd ro wy try b ży cia. — Zn a p an s wo ją g ru p ę k rwi? — J es t d o ś ć eg zo ty czn a. Ale mo że ją p an trak to wać jak AB d o d atn i. M o g ę p rzy jmo wać k ażd ą k rew, ale n iech p an n ie p o d aje n ik o mu mo jej. Po k iwał g ło wą. — Ro d zaj p ań s k ich o b rażeń wy mag a zawiad o mien ia p o licji. — Do my ś lałem s ię teg o . — Sąd ziłem, że zech ce s ię p an n ad ty m zas tan o wić. — Dzięk u ję — p o wied ziałem. — Więc miał p an d y żu r tamtej n o cy ? I to p an mn ie

p o łatał? Ciek awe. Czy zap amiętał p an co ś jes zcze? — To zn aczy co ? — Ok o liczn o ś ci, w jak ich tu trafiłem. M o ja p amięć to czy s ta k arta o d czas u tu ż p rzed wy p ad k iem aż d o ch wili, k ied y p rzeb y wałem ju ż w in n y m s zp italu , w Green wo o d . Czy p amięta p an , k to mn ie tu p rzy wió zł? Zmars zczy ł czo ło ak u rat w ch wili, g d y u zn ałem, że ma jed en wy raz twarzy n a ws zy s tk ie o k azje. — Wy s łaliś my k aretk ę — p o wied ział. — Kto ją wezwał? Kto zawiad o mił o wy p ad k u ? J ak ? — Ro zu miem, o co p an u ch o d zi — o ś wiad czy ł. — Karetk ę wezwał p atro l p o licji d ro g o wej. O ile s o b ie p rzy p o min am, k to ś zau waży ł wy p ad ek i zad zwo n ił d o n ich . Przek azali wiad o mo ś ć d o n ajb liżs zeg o rad io wo zu . Patro l d o jech ał n ad jezio ro , s p rawd ził meld u n ek , u d zielił p an u p ierws zej p o mo cy i wezwał k aretk ę. To ch y b a ws zy s tk o . — J ak ieś d an e, k to zło ży ł ten meld u n ek ? Wzru s zy ł ramio n ami. — Na o g ó ł n ie rejes tru jemy

tak ich

rzeczy . Czy

p ań s k ie

to warzy s two

u b ezp ieczen io we n ie b ad ało s p rawy ? Nie żąd ał p an o d s zk o d o wan ia? M o g lib y ch y b a… — M u s iałem wy jech ać z k raju , g d y ty lk o wró ciłem d o zd ro wia — wy jaś n iłem. — Nie zajmo wałem s ię tą h is to rią. Sąd zę jed n ak , że p o licja p o win n a mieć jak ieś d an e. — J as n e. Ale n ie mam p o jęcia, jak d łu g o je p rzech o wu ją — zach ich o tał. — Ch y b a że trafił d o n ich ten s am h an d larz. Ale ju ż ch y b a za p ó źn o , żeb y co ś o d n ich wy ciąg n ąć. Is tn ieją jak ieś p rawn e o g ran iczen ia termin ó w w tak ich s p rawach . Pań s k i p rzy jaciel, Ro th , p o wie p an u z p ewn o ś cią… — Nie ch o d zi mi o o d s zk o d o wan ie — zap ewn iłem. — Po p ro s tu ch ciałb y m wied zieć, co s ię s tało . Zas tan awiałem s ię n ad ty m o d d o b ry ch p aru lat. Wie p an , d o zn ałem amn ezji. — Czy p ró b o wał p an p o ro zmawiać o ty m z p s y ch iatrą? — zap y tał, a w jeg o g ło s ie zab rzmiał jak iś to n , k tó ry mi s ię n ie s p o d o b ał. Olś n ił mn ie wted y jed en z rzad k ich p rzeb ły s k ó w in tu icji: mo że, zan im trafiłem d o Green wo o d , Flo ra załatwiła mi p ap iery p s y ch iczn ie ch o reg o ? Czy p o zo s tało to w mo ich ak tach ? I czy wciąż b y łem trak to wan y jak o u ciek in ier ze s zp itala? M in ęło s p o ro czas u i n ie miałem p o jęcia o zas to s o wan y ch p ro ced u rach p rawn y ch . Gd y b y jed n ak tak b y ło , to n ie mo g li

wied zieć, czy jak iś in n y s ąd n ie u zn ał mn ie zn ó w za zd ro weg o . Przezo rn o ś ć ch y b a k azała mi wy ch y lić s ię i s p o jrzeć n a ręk ę lek arza — miałem p o d ś wiad o me wrażen ie, że k ied y s p rawd zał mi p u ls , p atrzy ł n a zeg arek z k alen d arzem. Ows zem, miał g o . Sp o jrzałem z u k o s a. Do b rze, d zień i mies iąc: 2 8 lis to p ad a. Wy k o n ałem s zy b k ie o b liczen ia z mo im ws p ó łczy n n ik iem k o n wers ji d wa i p ó ł i o trzy małem ro k . Rzeczy wiś cie, s ied em lat, jak mó wił. — Nie, n ie p ró b o wałem — o d p arłem. — Uzn ałem, że to zab u rzen ia o rg an iczn e, n ie fu n k cjo n aln e i p o trak to wałem te p arę ty g o d n i jak o s tratę n ieo d wracaln ą. — Ro zu miem — mru k n ął. — Do ś ć s wo b o d n ie u ży wa p an fach o wy ch termin ó w. To d o ś ć częs te u lu d zi, k tó rzy s ię leczy li. — Wiem — o ś wiad czy łem. — Du żo czy tałem n a ten temat. Wes tch n ął. Ws tał. — Pro s zę p o s łu ch ać — p o wied ział. — Zatelefo n u ję d o p an a Ro th a i d am mu zn ać, że ju ż s ię p an o b u d ził. Tak ch y b a b ęd zie n ajlep iej. — Co p an ma n a my ś li? — To , że p ań s k i p rzy jaciel jes t p rawn ik iem i mo że zech ce p an z n im o mó wić p ewn e s p rawy , zan im zło ży p an wy jaś n ien ia d la p o licji. Otwo rzy ł teczk ę, w k tó rej zap is ał g d zieś mó j wiek , p o d n ió s ł p ió ro , zmars zczy ł b rwi i zap y tał: — A właś ciwie, k tó reg o d ziś mamy ?

Po trzeb o wałem Atu tó w. M o je rzeczy p o win n y b y ć w s zu flad zie s zafk i k o ło łó żk a, ale żeb y tam s ięg n ąć, mu s iałb y m za b ard zo s ię wy g in ać, a n ie ch ciałem n aciąg ać s zwó w. Zres ztą n ie b y ło to zn o wu tak ie p iln e. Os iem g o d zin s n u w Amb erze to mn iej więcej d wad zieś cia tu taj, więc ws zy s cy w d o mu p o win n i jes zcze zaży wać s p o czy n k u . Ch ciałem s ię s k o n tak to wać z Ran d o mem, żeb y wy jaś n iającą, d laczeg o ran o n ie b ęd ę o b ecn y . Pó źn iej.

u s talić

jak ąś

h is to ry jk ę,

Nie miałem o ch o ty b u d zić p o d ejrzeń , s zczeg ó ln ie w tak iej ch wili. Ch ciałem tak że d o wied zieć s ię jak n ajs zy b ciej, co Bran d ma d o p o wied zen ia. Zas tan o wiłem s ię. Gd y b y m więk s zą częś ć rek o n wales cen cji o d b y ł tu taj, s traciłb y m w Amb erze mn iej czas u . M u s iałem wy liczy ć to d o k ład n ie, b y u n ik n ąć ws zelk ich k o mp lik acji. M iałem n ad zieję, że Bill zjawi s ię ju ż n ied łu g o . Nie mo g łem s ię d o czek ać in fo rmacji, jak to ws zy s tk o wy g ląd ało . Bill p o ch o d ził z ty ch teren ó w, s k o ń czy ł s zk o łę w Bu ffalo , wró cił, o żen ił s ię,

ws zed ł d o ro d zin n ej firmy i to właś ciwie ws zy s tk o . Zn ał mn ie jak o emery to wan eg o o ficera, k tó ry czas em wy jeżd żał w n iezb y t jas n y ch in teres ach . Należeliś my d o teg o s ameg o , miejs co weg o k lu b u . Tam s ię zres ztą p o zn aliś my . Zn ałem g o p o n ad ro k i p rzez ten czas zamien iliś my n ajwy żej p arę s łó w. Aż p ewn eg o wieczo ru u s iad łem o b o k n ieg o p rzy b arze i jak o ś s ię wy g ad ał, że in teres u je s ię h is to rią d ziałań militarn y ch , zwłas zcza wo jn ami n ap o leo ń s k imi. Kied y s ię o ck n ęliś my , zamy k ali ju ż lo k al. Od tamtej p o ry b y liś my b lis k imi p rzy jació łmi, aż d o ch wili, g d y zaczęły s ię mo je k ło p o ty . Od czas u d o czas u my ś lałem o n im. Szczerze mó wiąc, g d y o s tatn io o d wied załem to miejs ce, o d s p o tk an ia p o ws trzy mała mn ie jed y n ie my ś l, że z p ewn o ś cią b ęd zie miał mn ó s two p y tań n a temat teg o , co s ię ze mn ą d ziało . A miałem wted y za d u żo n a g ło wie, żeb y g ład k o z teg o wy b rn ąć i jes zcze czu ć s ię w miarę s wo b o d n ie. Raz czy d wa p o s tan awiałem n awet wró cić i zło ży ć mu wizy tę, g d y ty lk o b ęd ę mó g ł, a s p rawy w Amb erze tro ch ę s ię u s p o k o ją. Nies tety , to jes zcze n ie n as tąp iło . Teraz żało wałem, że n ie mo żemy s ię s p o tk ać w p rzy jemn iejs zy m miejs cu , n ajlep iej w s ali k lu b o wej. Zjawił s ię p o g o d zin ie: n iewy s o k i, k ręp y , ru mian y , tro ch ę s iwiejący n a s k ro n iach , u ś miech n ięty i d o b ro d u s zn y . Zd ąży łem ju ż u s iąś ć n a łó żk u i s p ró b o wać k ilk u g łęb o k ich o d d ech ó w, k tó re jed n ak o k azały s ię n ieco p rzed wczes n e. Uś cis n ął mi ręk ę i p rzy s u n ął k rzes ło . M iał ze s o b ą n es es er. — Os tatn iej n o cy , Carl, ś mierteln ie mn ie p rzes tras zy łeś . M y ś lałem, że wid zę d u ch a. Przy tak n ąłem. — J es zcze tro ch ę, a wcale b y ś s ię n ie my lił — s twierd ziłem. — Dzięk u ję ci. Co s ły ch ać? — M n ó s two ro b o ty — wes tch n ął Bill. — Sam wies z. To s amo , co zaws ze, ty lk o więcej. — J ak Alice? — Świetn ie. M amy d wó jk ę n o wy ch wn u k ó w — b liźn iak i Billa ju n io ra. Zaczek aj ch wilę. Wy ciąg n ął p o rtfel i wy jął zd jęcie. — Sp ó jrz. Przy jrzałem s ię, zau waży łem ro d zin n e p o d o b ień s two . — Tru d n o u wierzy ć — s twierd ziłem. — Nie zmien iłeś s ię p rawie p rzez te lata.

Zaś miałem s ię i d o tk n ąłem b rzu ch a. — Teg o n ie liczę — zazn aczy ł. — Gd zie b y łeś ? — Bo że! Gd zie ja n ie b y łem! W ty lu miejs cach , że s traciłem rach u b ę. J eg o twarz p o zo s tała n ieru ch o ma. Sp o jrzał mi w o czy . — Carl, mas z k ło p o ty ? — J eś li p y tas z o k ło p o ty z p o licją, to o d p o wied ź b rzmi — n ie. M o je p ro b lemy d o ty czą in n eg o k raju , d o k tó reg o b ęd ę mu s iał wk ró tce wró cić. Od p ręży ł s ię wy raźn ie i jeg o o czy b ły s n ęły zza d wu o g n is k o wy ch s zk ieł. — J es teś tam jak imś d o rad cą wo js k o wy m? Przy tak n ąłem. — M o żes z p o wied zieć, g d zie? Po k ręciłem g ło wą. — Przy k ro mi. — Ro zu miem — zap ewn ił. — Do k to r Bailey p o wtó rzy ł mi, co mu o p o wied ziałeś o wczo rajs zej n o cy . Zu p ełn ie p ry watn ie — czy miało to jak iś związek z two im o b ecn y m zajęciem? Przy tak n ąłem zn o wu . — To wy jaś n ia s p rawę — s twierd ził. — Nie d o k o ń ca, ale w wy s tarczający m s to p n iu . Nie b ęd ę p y tał, k to cię tam wy s łał, an i n awet, czy w o g ó le k to ś cię wy s y łał. Zaws ze zn ałem cię jak o d żen telmen a i czło wiek a ro zs ąd n eg o . Właś n ie d lateg o , k ied y zn ik n ąłeś , p rzep ro wad ziłem małe d o ch o d zen ie. Czu łem s ię tro ch ę jak n atręt i miałem wy rzu ty s u mien ia. Ale twó j s tatu s p rawn y b y ł d o ś ć n iezwy k ły i ch ciałem wied zieć, co s ię s tało . Głó wn ie d lateg o , że s ię o cieb ie martwiłem. M am n ad zieję, że n ie b ęd zies z n a mn ie zły . — Zły ? Niewielu lu d zi o b ch o d zi, co s ię ze mn ą d zieje. J es tem wd zięczn y . A tak że ciek awy , co wy k ry łeś . Nie miałem czas u zająć s ię ty m ws zy s tk im, wies z, załatwić s p raw d o k o ń ca. M o że mi o p o wies z, czeg o s ię d o wied ziałeś ? Otwo rzy ł n es es er i wy jął b rązo wą k arto n o wą teczk ę. Po ło ży ł ją n a k o lan ach i wy ciąg n ął k ilk a k artek żó łteg o p ap ieru , p o k ry teg o ró wn y m, ręczn y m p is mem. Po d n ió s ł d o o czu p ierws zą z n ich , p rzy g ląd ał s ię p rzez ch wilę i zaczął mó wić: — Kied y u ciek łeś ze s zp itala w Alb an y i miałeś wy p ad ek , Bran d o n n ajwy raźn iej u s u n ął s ię ze s cen y … — Sto p ! — zawo łałem, u n o s ząc ręk ę i p ró b u jąc u s iąś ć p ro s to . — Co s ię s tało ? — zap y tał.

— Po my liłeś k o lejn o ś ć i miejs ce zd arzeń — wy jaś n iłem. — Wy p ad ek b y ł p ierws zy , a Green wo o d n ie jes t w Alb an y . — Wiem. M ó wiłem o s an ato riu m Po rtera, g d zie s p ęd ziłeś d wie d o b y , p o czy m u ciek łeś . Wy p ad ek zd arzy ł s ię teg o s ameg o d n ia i w rezu ltacie trafiłeś tu taj. Po tem zjawiła s ię two ja s io s tra, Ev ely n . Przen io s ła cię d o Green wo o d , g d zie p rzeleżałeś k ilk a ty g o d n i, n im ich o p u ś ciłeś , zn o wu s am o ty m d ecy d u jąc. Zg ad za s ię? — Częś cio wo — o d p arłem. — Ko n k retn ie — w o s tatn iej częś ci. M ó wiłem ju ż lek arzo wi, że b rak u je mi w p amięci p aru d n i p o p rzed zający ch wy p ad ek . Alb an y is to tn ie z czy mś mi s ię k o jarzy , ale b ard zo s łab o . M as z co ś więcej n a ten temat? — J as n e — o ś wiad czy ł. — M o że n awet ma to związek ze s tan em two jej p amięci. Ws ad zili cię tam z wy ro k u s ąd u … — Kto ? Wy g ład ził k artk ę p ap ieru . — Brat, Bran d o n Co rey ; lek arz p ro wad zący , Hillary B. Ran d — p rzeczy tał. — Ko jarzy s z co ś ? — Całk iem mo żliwe. M ó w d alej. — Wy ro k zo s tał wy d an y n a p o d s tawie ich o ś wiad czeń . Zo s tałeś ro zp o zn an y , zatrzy man y i p rzetran s p o rto wan y . Teraz co ś , co wiąże s ię z p amięcią… — Tak ? — Nie zn am s ię n a ty m i n ie wiem, jak ie wy wiera s k u tk i, ale u Po rtera p o d d an o cię terap ii elek tro ws trząs ó w. Po tem, jak ju ż p o wied ziałem, z ak t wy n ik a, że u ciek łeś d ru g ieg o d n ia. Najwy raźn iej z jak iejś n iezn an ej k ry jó wk i wy ciąg n ąłeś s wó j s amo ch ó d i właś n ie jech ałeś z p o wro tem, g d y p rzy trafił ci s ię wy p ad ek . — To b y s ię zg ad zało — s twierd ziłem. — Rzeczy wiś cie. Kied y zaczął o p o wiad ać, p rzez ch wilę miałem s zaleń cze wrażen ie, że trafiłem d o n iewłaś ciweg o cien ia, g d zie ws zy s tk o jes t p o d o b n e, ale n ie id en ty czn e. Teraz ju ż w to n ie wierzy łem. J eg o o p o wieś ć n ab ierała s en s u . — Wracając teraz d o wy ro k u — k o n ty n u o wał. — By ł o p arty n a fałs zy wy ch zezn an iach , ch o ciaż wted y s ąd n ie mó g ł o ty m wied zieć. Kied y to ws zy s tk o s ię s tało , p rawd ziwy d o k to r Ran d p rzeb y wał w An g lii, a k ied y p ó źn iej s ię z n im s k o n tak to wałem, o k azało s ię, że n ig d y o to b ie n ie s ły s zał. J ed n ak p o d czas jeg o n ieo b ecn o ś ci k to ś s ię włamał d o g ab in etu . Nawias em mó wiąc, co jes t d o ś ć ciek awe, d ru g ie imię d o k to ra n ie zaczy n a s ię n a B. Nie s ły s zał też o Bran d o n ie Co rey u . — A co s ię s tało z Bran d o n em?

— Po p ro s tu zn ik n ął. Kilk ak ro tn ie p ró b o wan o g o zawiad o mić o two jej u cieczce, ale n ie mo żn a g o b y ło zn aleźć. Po tem miałeś wy p ad ek , p rzy wieźli cię tu taj i p o zs zy wali. Ty mczas em zatelefo n o wała jak aś k o b ieta, p rzed s tawiająca s ię jak o Ev ely n Flau mel, two ja s io s tra. Oś wiad czy ła, że jes teś zwo ln io n y waru n k o wo i że ro d zin a ch ce cię p rzen ieś ć d o Green wo o d . Po d n ieo b ecn o ś ć Bran d o n a, wy zn aczo n eg o n a two jeg o o p iek u n a, zas to s o wan o s ię d o jej p o leceń jak o jed y n eg o d o s tęp n eg o k rewn eg o . I tak zo s tałeś o d es łan y . Uciek łeś zn o wu , k ilk a ty g o d n i p ó źn iej. Na ty m k o ń czy s ię mó j rejes tr. — A jak wy g ląd a mo ja o b ecn a s y tu acja p rawn a? — s p y tałem. — J es t w jak n ajlep s zy m p o rząd k u . Po ro zmo wie ze mn ą d o k to r Ran d zjawił s ię w s ąd zie i zło ży ł wy jaś n ien ia. Wy ro k zo s tał u ch y lo n y . — Więc d laczeg o lek arz trak to wał mn ie jak czu b k a? — O ran y ! Nie p rzy s zło mi to d o g ło wy . Przecież w ich k arto tece n ad al fig u ru jes z jak o p acjen t s zp itala p s y ch iatry czn eg o . Po g ad am z n im, wy ch o d ząc. M am p rzy s o b ie o d p is wy ro k u . M o g ę mu p o k azać. — Ile czas u min ęło międ zy u cieczk ą z Green wo o d a wy jaś n ien iem s p rawy w s ąd zie? — Prawie mies iąc. Do p iero p o d wó ch ty g o d n iach p rzek o n ałem s am s ieb ie, że p o win ien em b y ć wś cib s k i. — Nie mas z p o jęcia, jak i jes tem s zczęś liwy , że s ię mn ą zająłeś — zap ewn iłem g o . — Ud zieliłeś mi k ilk u in fo rmacji, k tó re o k ażą s ię p ewn ie n iezwy k le is to tn e. — Przy jemn ie jes t czas em p o mó c p rzy jacielo wi — o d p o wied ział, zamy k ając teczk ę i ch o wając ją w n es es erze. — J es zcze jed n o … k ied y to ws zy s tk o s ię s k o ń czy … to , czy m s ię teraz zajmu jes z, i b ęd zies z mó g ł o ty m mó wić, ch ciałb y m p o zn ać całą h is to rię. — Nie mo g ę ci teg o o b iecać. — Wiem. Po p ro s tu p o my ś lałem, że o ty m ws p o mn ę. Przy o k azji, co ch ces z zro b ić z d o mem? — J es t mó j? J es tem jes zcze właś cicielem? — Tak , ale jeś li n ic n ie zro b is z, to w ty m ro k u s p rzed ad zą g o n a zaleg łe p o d atk i. — Dziwię s ię, że jes zcze teg o n ie zro b ili. — Up o ważn iłeś b an k d o p łacen ia s wo ich n ależn o ś ci. — Zu p ełn ie zap o mn iałem. M y ś lałem wted y o s tały ch p łatn o ś ciach i jak ich ś rach u n k ach . Tak ie d ro b iazg i.

— W k ażd y m razie k o n to jes t n iemal p u s te — s twierd ził. — By łem u n ich p rzed wczo raj i ro zmawiałem z M cNally m. J eś li czeg o ś n ie zd ecy d u jes z, d o m p ó jd zie n a s p rzed aż n ajd alej w p rzy s zły m ro k u . — Nie jes t mi ju ż p o trzeb n y — o ś wiad czy łem. — M o g ą z n im zro b ić, co zech cą. — Więc mo że lep iej s am g o s p rzed aj. Do s tan ies z p rzy n ajmn iej tro ch ę p ien ięd zy . — Nie mam n a to czas u . — Zajmę s ię ty m. Przek ażę p ien iąd ze, g d zie ty lk o zech ces z. — No d o b ra — zd ecy d o wałem. — Po d p is zę, co b ęd zie trzeb a. Zap łać z teg o mó j rach u n ek za s zp ital, a res ztę s o b ie zatrzy maj. — Na to n ie mo g ę s ię zg o d zić. Wzru s zy łem ramio n ami. — Więc zró b , co u zn as z za s to s o wn e, ale n ie zap o mn ij p o b rać s o lid n eg o h o n o rariu m. — Wp łacę res ztę n a two je k o n to . — J ak ch ces z. Dzięk i. Przy o k azji, zan im zap o mn ę, mó g łb y ś zajrzeć d o s zu flad y w tej s zafce i s p rawd zić, czy n ie ma tam talii k art? Nie b ard zo mo g ę tam s ięg n ąć, a b ęd ą mi p o trzeb n e. Wy s u n ął s zu flad ę. — Du ża, b rązo wa k o p erta — o zn ajmił. — Do s y ć wy p ch an a. Pewn ie ws ad zili d o n iej ws zy s tk o , co miałeś w k ies zen iach . — Otwó rz ją. — Tak , jes t tu talia k art — s twierd ził, ws u wając d ło ń d o ś ro d k a. — Ojej! J ak i p ięk n y fu terał! M o g ę? — No … — co mo g łem p o wied zieć. Od s u n ął p o k ry wę. — Ws p an iałe — mru k n ął. — Ch y b a d o taro ta… Czy s ą zab y tk o we? — Tak . — Zimn e jak ló d … Nig d y w ży ciu tak ich n ie wid ziałem. O, to ty ! Ub ran y jak jak iś ry cerz! Do czeg o s łu żą? — Do b ard zo s k o mp lik o wan ej g ry . — Sk ąd mó g ł s ię wziąć twó j p o rtret, jeś li s ą zab y tk o we? — Nie p o wied ziałem, że to ja. To ty p o wied ziałeś . — A tak , rzeczy wiś cie. J ak iś twó j p rzo d ek ? — Co ś w ty m ro d zaju .

— Zn ak o mita b ab k a! Ale ta ru d a też ś wietn a… — Sąd zę… Zło ży ł k arty , ws u n ął je d o fu terału i p o d ał mi. — J ed n o ro żec też b ard zo p ięk n y — d o d ał. — Nie p o win ien em ich o g ląd ać, p rawd a? — Nie ma s p rawy . Wes tch n ął i o p arł s ię wy g o d n ie, s p latając ręce za g ło wą. — Nie mo g łem s ię p o ws trzy mać — wy jaś n ił. — Wid zis z, Carl, jes t w to b ie co ś tajemn iczeg o , co n ie wiąże s ię z tą tajn ą mis ją, jak ą realizu jes z. A tajemn ice b ard zo mn ie in try g u ją. Nig d y d o tąd n ie zn alazłem s ię tak b lis k o p rawd ziwej zag ad k i. — Ws zy s tk o d lateg o , że wp ad ła ci w ręk ę zimn a talia k art d o taro ta? — Nie, o n a ty lk o d o p ełn iła atmo s fery — o d p arł. — Wid zis z, two je zajęcia p rzez te ws zy s tk ie lata to , o czy wiś cie, n ie mó j in teres , ale zd arzy ło s ię co ś , czeg o n ie p o trafię p o jąć. — Co tak ieg o ? — Kied y zo s tawiłem cię tu taj, a p o tem zawio złem Alice d o d o mu , wró ciłem d o cieb ie w n ad ziei, że mo że zn ajd ę jak ieś ś lad y . Śn ieg p rzes tał p ad ać, ch o ć wk ró tce p o tem zaczął n a n o wo , więc two je ś lad y b y ły wy raźn ie wid o czn e. Ob ch o d ziły d o m d o o k o ła i s ch o d ziły d o s zo s y . Przy tak n ąłem. — Ale n ie b y ło ś lad ó w wejś cia. Nic n ie ws k azy wało , że wró ciłeś . Nie b y ło też ś lad ó w u cieczk i n ap as tn ik a. Pars k n ąłem. — M y ś lis z, że s am s ię p o ran iłem? — Nie, o czy wiś cie, że n ie. Nie zn alazłem zres ztą żad n ej b ro n i. Po s zed łem za ś lad ami k rwi d o s y p ialn i, aż d o łó żk a. M iałem ty lk o latark ę, ale zo b aczy łem d o ś ć, żeb y s ię p o czu ć tro ch ę n ies wo jo . Wy d awało s ię, że p o p ro s tu zjawiłeś s ię n ag le n a łó żk u , p o tem ws tałeś i wy d o s tałeś s ię n a zewn ątrz. — To , n atu raln ie, n iemo żliwe. — Zas tan awia mn ie jed n ak b rak ś lad ó w. — Pewn ie wiatr zas y p ał je ś n ieg iem. — A in n y ch n ie? — p o k ręcił g ło wą. — Nie, n ie p rzy p u s zczam. Zap amiętaj ty lk o , że to tak że mn ie in teres u je. Na wy p ad ek , g d y b y ś zd ecy d o wał s ię k ied y ś o ws zy s tk im o p o wied zieć.

— Będ ę p amiętał — o b iecałem. — Tak — mru k n ął. — Zas tan awiam s ię jed n ak … M am d ziwn e wrażen ie, że mo g ę cię więcej n ie zo b aczy ć. J ak b y m b y ł jed n ą z ty ch u b o czn y ch p o s taci melo d ramatu , k tó re zn ik ają ze s cen y i n ie wied zą n awet, jak ws zy s tk o s ię s k o ń czy ło . — Ro zu miem two je u czu cia — zap ewn iłem. — Os o b iś cie d o s tałem tak ą ro lę, że mam czas em o ch o tę u d u s ić au to ra. Ale s p ó jrz n a to z in n ej s tro n y , p rawd ziwe h is to rie rzad k o s p ełn iają o czek iwan ia. Zwy k le s ą to n iep rzy jemn e d ro b iazg i, a k ied y ws zy s tk o s ię wy jaś n ia, p o zo s tają ty lk o n ajb ard ziej p rzy ziemn e mo ty wy . Hip o tezy i ilu zje to częs to lep s zy to war. — M ó wis z to s amo , co zaws ze — u ś miech n ął s ię Bill. — Ale p amiętam p rzy p ad k i, g d y k u s iła cię p rawd a. Wiele razy … — J ak zd o łałeś p rzejś ć o d b rak u ś lad ó w d o mo jej o s o b y ? — zd ziwiłem s ię. — Właś n ie miałem ci p o wied zieć, że s o b ie p rzy p o min am, jak ws zed łem d o d o mu tą s amą d ro g ą, k tó rą wy s zed łem. I to p ewn ie zatarło wcześ n iejs ze ś lad y . — Nieźle — p rzy zn ał. — A twó j n ap as tn ik też s zed ł tą s amą tras ą? — Zap ewn e. — Zn ak o micie — p o ch walił. — Wies z, jak b u d zić u zas ad n io n e wątp liwo ś ci. Nad al jed n ak u ważam, że więk s zo ś ć d o wo d ó w s u g eru je co ś n ies amo witeg o . — Nies amo witeg o ? Nie, raczej n iezwy k łeg o . To ty lk o k wes tia in terp retacji. — Alb o s eman ty k i. Wid ziałeś p o licy jn y rap o rt z two jeg o wy p ad k u ? — Nie. A ty ? — Uh m. A jeś li b y ł o n b ard ziej n iż n iezwy k ły ? Przy zn as z wted y , że miałem rację u ży wając s ło wa: „n ies amo wity "? — Zg o d a. — … I o d p o wies z mi n a jed n o p y tan ie? — Nie wiem… — Pro s ta o d p o wied ź, tak lu b n ie. Nic więcej. — No d o b rze, u mo wa s to i. Czeg o s ię d o wied ziałeś ? — Wed łu g rap o rtu , o trzy mali meld u n ek i wy s łali rad io wó z n a miejs ce wy p ad k u . Sp o tk ali tam d ziwn ie u b ran eg o czło wiek a, k tó ry u d zielał ci p ierws zej p o mo cy . Oś wiad czy ł, że wy ciąg n ął cię z wrak u s amo ch o d u , k tó ry wp ad ł d o jezio ra. Ch y b a mó wił p rawd ę, b o s am też o ciek ał wo d ą. Śred n ieg o wzro s tu , s zczu p łej b u d o wy , ru d o wło s y . M iał n a s o b ie zielo n y k o s tiu m, k tó ry wy g ląd ał, wed łu g s łó w jed n eg o z p o licjan tó w, jak b y p o ch o d ził z filmu o Ro b in Ho o d zie. Od mó wił p o d an ia

n azwis k a, p ó jś cia n a k o mis ariat i zło żen ia jak ich k o lwiek zezn ań . Kied y n aleg ali, g wizd n ął, a wted y p o d b ieg ł tru ch tem b iały k o ń . Facet ws k o czy ł n a s io d ło i o d jech ał. Więcej g o n ie wid zian o . Wy b u ch n ąłem ś miech em. To b o lało , ale n ie mo g łem s ię p o ws trzy mać. — Niech mn ie d iab li! — wy k rztu s iłem. — Sp rawy zaczy n ają n ab ierać s en s u . Bill p rzy g ląd ał mi s ię ze zd u mien iem. — Nap rawd ę? — s p y tał n ied o wierzająco . — Tak , ch y b a tak . Warto b y ło d ać s ię d źg n ąć i wró cić tu taj p o to , czeg o s ię d zis iaj d o wied ziałem. — Wy mien iłeś te d wie s p rawy w n iezwy k ły m p o rząd k u — zau waży ł, p o cierając d ło n ią p o d b ró d ek . — Tak , zg ad za s ię. Ale zaczy n am właś n ie d o s trzeg ać ten p o rząd ek tam, g d zie wcześ n iej g o n ie wid ziałem. M imo wo ln e wy zn an ie n ie jes t wy s o k ą cen ą. — Ws zy s tk o z p o wo d u teg o faceta n a b iały m k o n iu ? — Częś cio wo , częś cio wo … Bill, n ied łu g o b ęd ę mu s iał wy jech ać. — J es zcze p rzez d łu żs zy czas n ig d zie n ie p o jed zies z. — Ws zy s tk o jed n o . Te p ap iery , o k tó ry ch mó wiłeś … lep iej p o d p is zę je d zis iaj. — J ak ch ces z. Do s tarczę je p o p o łu d n iu . Ale n ie ch ciałb y m, żeb y ś zro b ił co ś n iero zs ąd n eg o . — Z k ażd ą ch wilą jes tem b ard ziej o s tro żn y — zap ewn iłem g o . — M o żes z mi wierzy ć. — M am n ad zieję — wes tch n ął. Zatrzas n ął n es es er i ws tał. — Od p o czy waj teraz. Wy jaś n ię, co trzeb a, lek arzo wi, a d o k u men ty p o d eś lę ci jes zcze d zis iaj. — J es zcze raz: d zięk i. Uś cis n ąłem mu ręk ę. — Przy o k azji — zatrzy mał s ię. — Zg o d ziłeś s ię o d p o wied zieć n a jed n o p y tan ie. — Ob iecałem, to p rawd a. O co ch o d zi? — Czy jes teś czło wiek iem? — zap y tał, wciąż ś cis k ając mi d ło ń , b ez żad n eg o s zczeg ó ln eg o wy razu twarzy . Sp ró b o wałem s ię ro ześ miać, ale zrezy g n o wałem. — Nie wiem. J a… ch ciałb y m w to wierzy ć. Ale n ap rawd ę… Oczy wiś cie, że jes tem! To g łu p ie… Do d iab ła! Py tas z p o ważn ie, p rawd a? Ob iecałem, że o d p o wiem u czciwie… — p rzy g ry złem warg ę i zas tan o wiłem s ię. — Nie s ąd zę — p o wied ziałem w k o ń cu .

— J a też n ie — o zn ajmił z u ś miech em. — Dla mn ie to żad n a ró żn ica, ale p o my ś lałem, że mo że d la cieb ie… k ied y s ię d o wies z, że k to ś wie, że jes teś in n y , i wcale mu to n ie p rzes zk ad za. — O ty m tak że b ęd ę p amiętał. — No có ż… J es zcze s ię zo b aczy my . — M am n ad zieję.

ROZDZIAŁ IX To b y ło zaraz p o ty m, jak wy s zed ł p o licjan t… Pó źn e p o p o łu d n ie. Leżałem s o b ie i czu łem s ię co raz lep iej. I czu łem s ię co raz lep iej z p o wo d u , że czu ję s ię lep iej. Leżałem i my ś lałem o ry zy k u związan y m z ży ciem w Amb erze. Bran d i ja zo s taliś my zran ien i u lu b io n ą ro d zin n ą b ro n ią. Ciek awe, k to g o rzej n a ty m wy s zed ł… Ch y b a o n . Pch n ięcie mo g ło s ięg n ąć n erk i, a i tak b y ł w n ie n ajlep s zy m s tan ie. Dwa razy zd ąży łem n iep ewn y m k ro k iem p rzejś ć p rzez p o k ó j i z p o wro tem, n im zjawił s ię u rzęd n ik z k an celarii Billa z d o k u men tami, k tó re miałem p o d p is ać. M u s iałem s ię p rzek o n ać, n a ile mn ie s tać. To zaws ze mo że s ię p rzy d ać. Po n ieważ mo je ran y g o iły s ię k ilk a razy s zy b ciej n iż ran y in n y ch lu d zi w ty m Cien iu , u zn ałem, że zd o łam ws tać i tro ch ę p o s p acero wać tak , jak o n i p o u p ły wie d o b y , mo że d wó ch . Stwierd ziłem, że jes t to mo żliwe, ch o ć b o les n e. Za p ierws zy m razem k ręciło mi s ię w g ło wie, za d ru g im tro ch ę mn iej. To ju ż b y ło co ś . Leżałem więc i czu łem s ię co raz lep iej. Z d zies ięć razy tas o wałem Atu ty , s tawiałem p as jan s e, p o ś ró d zn ajo my ch twarzy o d czy ty wałem wielo zn aczn e wró żb y . I za k ażd y m razem tłu miłem p rag n ien ie, b y wezwać Ran d o ma, o p o wied zieć mu , co s ię s tało , wy p y tać o n o we fak ty . Pó źn iej, p o wtarzałem s o b ie. Każd a d o d atk o wa g o d zin a ich s n u to d wie i p ó ł g o d zin y d la cieb ie. Każd e d wie i p ó ł g o d zin y d la cieb ie o d p o wiad a s ześ ciu czy s ied miu d la tu tejs zy ch ś mierteln ik ó w. Czek aj. M y ś l. Reg en eru j s iły . I zaraz p o k o lacji, g d y n ieb o p o ciemn iało zn o wu , d o zn ałem ws trząs u . Właś n ie o p o wied ziałem mło d emu , d o b rze n ak ro ch malo n emu p rzed s tawicielo wi p o licji

s tan o wej ws zy s tk o , co miałem zamiar p o wied zieć. Nie wiem, czy mi u wierzy ł, ale zach o wy wał s ię u p rzejmie i n ie zo s tał d łu g o . Kilk a ch wil p o jeg o wy jś ciu zaczęły s ię d ziać ró żn e rzeczy . Leżąc tak i czu jąc s ię co raz lep iej, czek ałem n a d o k to ra Bailey a, b y wp ad ł s p rawd zić, czy mo g ę ju ż ws tać. Leżałem i zes tawiałem ws zy s tk o , co p o wied ział mi Bill, p ró b u jąc p o łączy ć to z fak tami, k tó re ju ż zn ałem i k tó ry ch s ię d o my ś liłem… Ko n tak t! Kto ś mn ie wy p rzed ził. Kto ś w Amb erze o k azał s ię ran n y m p tas zk iem. — Co rwin ! To b y ł Ran d o m, b ard zo czy mś p o d n ieco n y . — Co rwin ! Ws tawaj! Otwó rz! Bran d o d zy s k ał p rzy to mn o ś ć i p y ta o cieb ie! — Czy s tu k ałeś w d rzwi, żeb y mn ie o b u d zić? — Zg ad za s ię. — J es teś s am? — Tak . — To d o b rze. Nie ma mn ie w ś ro d k u . Po łączy łeś s ię ze mn ą w Cien iu . — Nie ro zu miem. — J a też n ie. J es tem ran n y , ale wy jd ę z teg o . Pó źn iej ci ws zy s tk o o p o wiem. M ó w o Bran d zie. — Ock n ął s ię p arę min u t temu . Po wied ział Gerard o wi, że n aty ch mias t mu s i z to b ą p o ro zmawiać. Gerard zad zwo n ił n a s łu żąceg o i p o s łał g o d o two jeg o p o k o ju . Kied y s łu żący n ie mó g ł cię d o b u d zić, p rzy s zed ł d o mn ie, a ja o d es łałem g o z p o wro tem d o Gerard a z wiad o mo ś cią, że zaraz cię p rzy p ro wad zę. — Ro zu miem — p rzeciąg n ąłem s ię i s p ró b o wałem u s iąś ć. — Id ź w jak ieś miejs ce, g d zie n ik t cię n ie zo b aczy . Przejd ę d o cieb ie. Będ zie mi p o trzeb n y jak iś s zlafro k alb o co ś w ty m ro d zaju . Brak u je mi tro ch ę u b ran ia. — Najlep iej b ęd zie, jeś li wró cę d o s ieb ie. — Do b ra. Ru s zaj. — Więc za min u tę. I cis za. Os tro żn ie p o ru s zy łem n o g ami. Us iad łem n a k rawęd zi łó żk a. Zeb rałem Atu ty i s ch o wałem je d o fu terału . Uzn ałem, że w Amb erze n ależy jak o ś u k ry ć mo ją ran ę. Nawet w n o rmaln y ch czas ach n ie ro zg łas za s ię włas n y ch s łab o ś ci. Od etch n ąłem g łęb o k o i ws tałem, p rzy trzy mu jąc s ię ramy łó żk a. Tren in g o k azał s ię o p łacaln y . Zacząłem o d d y ch ać n o rmaln ie i ro zp ro s to wałem p alce. Całk iem n ieźle,

jeś li ty lk o b ęd ę ch o d ził p o wo li i n ie wy s ilał s ię p o n ad k o n ieczn e d o zach o wan ia p o zo ry … M o że zd o łam p o ciąg n ąć to p rzed s tawien ie d o ch wili, g d y n ap rawd ę p o wró cą mi s iły . Wted y właś n ie u s ły s załem k ro k i i w d rzwiach s tan ęła miła p ielęg n iark a, ś wieża, s y metry czn a, ró żn iąca s ię o d p łatk a ś n ieg u g łó wn ie ty m, że o n e ws zy s tk ie s ą d o s ieb ie p o d o b n e. — Pro s zę wracać d o łó żk a, p an ie Co rey ! Nie wo ln o p an u jes zcze ws tawać! — M ad ame — p o wied ziałem. — J es t ab s o lu tn ie k o n ieczn e, b y m ws tał. M u s zę wy jś ć. — M ó g ł p an zad zwo n ić p o b as en — o ś wiad czy ła, wch o d ząc d o p o k o ju i ru s zając k u mn ie. Zn iech ęco n y , p o k ręciłem g ło wą, g d y raz jes zcze d o tarła d o mn ie o b ecn o ś ć Ran d o ma. Ciek awe, jak ta d ziewczy n a b ęd zie o p o wiad ać o ty m zd arzen iu … i czy ws p o mn i o mo im p ry zmaty czn y m p o wid o k u , g d y s ię wy atu tu ję. Ko lejn y p u n k t w s p is ie leg en d , jak ie za s o b ą zo s tawiam. — Sp ó jrz n a to z in n ej s tro n y , mo ja d ro g a — rzek łem. — Nas z związek b y ł o d s ameg o p o czątk u czy s to fizy czn y . Przy jd ą in n e… wiele in n y ch . Adieu! Sk ło n iłem s ię, p o s łałem jej cału s a i p rzes zed łem d o Amb eru , p o zo s tawiając ją, b y ch wy tała tęcze, g d y ja złap ałem Ran d o ma za ramię i zach wiałem s ię. — Co rwin ! Co u d iab ła… — J eś li k rew jes t cen ą ad mirals k ich s zlifó w, to właś n ie zd ałem eg zamin p rzed Izb ą M o rs k ą — o d p arłem. — Daj mi co ś d o u b ran ia. Ok ry ł mn ie d łu g im, ciężk im p łas zczem. Z wy s iłk iem zap iąłem k lamrę p o d s zy ją. — Go to we — o zn ajmiłem. — Pro wad ź mn ie d o n ieg o . Wy p ro wad ził mn ie p rzez d rzwi, n a k o ry tarz, d o s ch o d ó w. Op ierałem s ię n a n im cały m ciężarem. — Tak źle z to b ą? — zap y tał. — To n ó ż — o d p arłem, k ład ąc d ło ń n a ran ie. — Kto ś n ap ad ł n a mn ie n o cą w mo im p o k o ju . — Kto ? — Na p ewn o n ie ty , p o n ieważ właś n ie s ię z to b ą p o żeg n ałem. A Gerard b y ł n a g ó rze, w b ib lio tece, razem z Bran d em. Od ejmij was trzech o d całej res zty i mo żes z zacząć zg ad y wać. To n ajp ro s ts za d ro g a d o ro związan ia. — J u lian — o ś wiad czy ł.

— Ows zem, wy g ląd ał n a tak ieg o b ru tala — p rzy zn ałem. — Wczo raj Fio n a p ró b o wała mi g o wy s tawić, n o i n ie jes t tajemn icą, że n ie n ależy d o mo ich fawo ry tó w. — Co rwin ie, o n zn ik n ął. Wy mk n ął s ię n o cą. Słu żący , k tó ry p rzy s zed ł mn ie o b u d zić, p o wied ział, że J u lian wy jech ał. Co mo żn a o ty m s ąd zić? Do tarliś my d o s ch o d ó w. J ed n ą ręk ą trzy małem s ię Ran d o ma, d ru g ą p o ręczy . Na p ierws zy m p o d eś cie zro b iliś my p rzy s tan ek i tro ch ę o d p o cząłem. — Sam n ie wiem — p o wied ziałem. — Nied o b rze jes t p rzes ad zać z d o mn ieman iem n iewin n o ś ci, ale czas em jes zcze g o rzej zu p ełn ie je p o min ąć. Sk o ro u ważał, że s ię mn ie p o zb y ł, to b y łb y ch y b a w lep s zej s y tu acji, g d y b y zamias t u ciek ać, zo s tał tu i o d g ry wał zas k o czo n eg o . To n ap rawd ę wy g ląd a p o d ejrzan ie. M am wrażen ie, że wy jech ał w o b awie p rzed ty m, co p o wie Bran d , k ied y ju ż d o jd zie d o s ieb ie. — Ale ty p rzeży łeś , Co rwin ie. Wy rwałeś s ię temu , k to cię zaatak o wał, więc n ie mó g ł b y ć p ewien , czy cię załatwił. Gd y b y m to ja p ró b o wał zamach u , w tej ch wili zn ajd o wałb y m s ię o wiele ś wiató w s tąd . — Co ś w ty m jes t — p rzy zn ałem. — Tak , mo że i mas z rację. Zo s tawmy n a razie ten ak ad emick i p ro b lem. Nik t n ie p o win ien wied zieć, że jes tem ran n y . — J ak s o b ie ży czy s z. M ilczen ie w Amb erze jes t lep s ze n iż k areta. — Nib y czemu ? — J es t zło tem, mo ś ci k s iążę, jak k ró lews k i p o k er. — Two ja b ły s k o tliwo ś ć u raża p o ran io n e i zd ro we częś ci ciała, Ran d o mie. M o że wy k o rzy s tas z ją, b y o d k ry ć, w jak i s p o s ó b n ap as tn ik p rzed o s tał s ię d o mo jeg o p o k o ju . — Przejś ciem? — Blo k u je s ię o d wewn ątrz i o s tatn io n ie zo s tawiam g o o twarteg o . A w d rzwiach jes t n o wy zamek . Sk o mp lik o wan y . — Więc d o b rze. Wy my ś liłem. Ro związan ie wy mag a, b y b y ł to k to ś z ro d zin y . — M ó w. — Kto ś miał o ch o tę p o p rawić s o b ie s amo p o czu cie i s p ró b o wać Wzo rca, żeb y cię zlik wid o wać. Zb ieg ł n a d ó ł, p rzes zed ł, d o k o n ał p ro jek cji d o two jeg o p o k o ju i zaatak o wał. — Do s k o n ały p o my s ł. J ed n o s ię ty lk o n ie zg ad za. Wy s zliś my ws zy s cy mn iej więcej w ty m s amy m czas ie. Nap ad zd arzy ł s ię ju ż w ch wilę p ó źn iej. Nas tąp ił n aty ch mias t, g d y ty lk o ws zed łem d o s y p ialn i. Nie wierzę, b y k to ś zd ąży ł zejś ć d o

k o mo ry , n ie mó wiąc ju ż o p o k o n an iu Wzo rca. Zamach o wiec czek ał n a mn ie. Zatem, jeś li to k to ś z n as , d o s tał s ię d o ś ro d k a in n y mi meto d ami. — Więc o two rzy ł zamek , razem z jeg o k o mp lik acjami i całą res ztą. — M o żliwe — p rzy zn ałem. Do tarliś my d o k o lejn eg o p o d es tu i n ie zatrzy mu jąc s ię, s zliś my d alej. — Od p o czn iemy n a zak ręcie, żeb y m mó g ł wejś ć d o b ib lio tek i b ez p o mo cy . — J as n e. Tak zro b iliś my . Us p o k o iłem o d d ech , o win ąłem s ię p łas zczem, wy p ro s to wałem ramio n a, p o czy m p o d s zed łem d o d rzwi i zas tu k ałem. — Ch wileczk ę! Gło s Gerard a. I k ro k i zb liżające s ię d o d rzwi… — Kto tam? — Co rwin — o d p o wied ziałem. — J es t ze mn ą Ran d o m. Us ły s załem, jak wo ła: — Ran d o ma też wp u ś cić? … i cich e „n ie" w o d p o wied zi. Drzwi o two rzy ły s ię. — Ty lk o ty , Co rwin ie — o zn ajmił Gerard . Przy tak n ąłem. — Pó źn iej — rzu ciłem w s tro n ę Ran d o ma. Od p o wied ział s k in ien iem i o d s zed ł w s tro n ę, z k tó rej p rzy s zliś my . Przek ro czy łem p ró g b ib lio tek i. — Ro zs u ń p łas zcz, Co rwin ie — p o lecił Gerard . — To n iep o trzeb n e — o d ezwał s ię Bran d . Sp o jrzałem w jeg o s tro n ę. Sied ział ws p arty o s to s p o d u s zek i p o k azy wał w u ś miech u żó łte zęb y . — Przy k ro mi, ale n ie jes tem tak u fn y jak Bran d — o zn ajmił Gerard . — I n ie ch cę, żeb y mo ja p raca p o s zła n a marn e. Sp rawd źmy . — Po wied ziałem, że to n iep o trzeb n e — p o wtó rzy ł Bran d . — To n ie o n mn ie zran ił. Gerard o d wró cił s ię g wałto wn ie. — Sk ąd wies z, że to n ie o n ? — zap y tał. — Bo wiem, k to to zro b ił, o czy wiś cie. Nie b ąd ź d u rn iem, Gerard zie. Nie wzy wałb y m g o , g d y b y m miał p o wo d y s ię lęk ać. — W ch wili p rzes k o k u b y łeś n iep rzy to mn y . Nie mo żes z wied zieć. — J es teś teg o p ewien ?

— No … to d laczeg o mi n ie p o wied ziałeś ? — M iałem s wo je p o wo d y , i to p o ważn e. Ch cę teraz p o ro zmawiać z Co rwin em s am n a s am. Gerard s p u ś cił g ło wę. — M am n ad zieję, że wies z, co ro b is z — mru k n ął i o two rzy ł d rzwi. — Będ ę w zas ięg u g ło s u — d o d ał i zamk n ął je za s o b ą. Po d s zed łem b liżej. Bran d p o d n ió s ł ręk ę, a ja u ś cis n ąłem ją. — Cies zę s ię, że u d ało ci s ię wró cić — o ś wiad czy ł. — I v ice v ers a — o d p arłem. Przy s u n ąłem s o b ie k rzes ło Gerard a i u s iło wałem n ie p rzewró cić s ię n a n ie. — J ak s ię czu jes z? — s p y tałem. — Z jed n ej s tro n y fataln ie. Z d ru g iej jed n ak lep iej n iż w ciąg u o s tatn ich p aru lat. Zależy o d p u n k tu wid zen ia. — J ak ws zy s tk o . — Op ró cz Amb eru . — Zg ad za s ię — wes tch n ąłem. — Nie b y łem p recy zy jn y . Co s ię z to b ą s tało , d o d iab ła? Wp atry wał s ię we mn ie z u wag ą. Ob s erwo wał mo ją twarz, s zu k ał czeg o ś . Czeg o ? Ch y b a wied zy . Alb o , d o k ład n iej, ig n o ran cji. In fo rmacje n eg aty wn e s ą tru d n iejs ze d o zn alezien ia, więc mu s iał my ś leć s zy b k o , i to o d ch wili, g d y o d zy s k ał p rzy to mn o ś ć. O ile g o zn ałem, in teres o wał s ię b ard ziej ty m, czeg o n ie wiem, n iż ty m, co wiem. Nie miał zamiaru n iczeg o mi mó wić, jeś li ty lk o zd o ła s ię wy k ręcić. Ch ciał u s talić to min imu m in fo rmacji, jak im s ię mu s i p o d zielić, b y u zy s k ać to , n a czy m mu zależy . Nie o d d a d o b ro wo ln ie an i b ita więcej. Tak i właś n ie b y ł i w o czy wis ty s p o s ó b czeg o ś ch ciał. Ch y b a że… W o s tatn ich latach b ard ziej n iż k ied y k o lwiek p rzed tem s tarałem s ię p rzek o n ać s ameg o s ieb ie, że lu d zie n ap rawd ę mo g ą s ię zmien iać, że u p ły w czas u n ie ty lk o p o d k reś la to , czy m ju ż s ię s tali, ale że mo żliwe s ą zmian y jak o ś cio we, wy n ik ające z teg o , czeg o d o k o n ali, co zo b aczy li, u s ły s zeli i o d czu li. To p rzek o n an ie mo że p rzy n ieś ć p ewn e wy tch n ien ie w tak ich czas ach jak te, g d y n ic s ię n ie u d aje. Że n ie ws p o mn ę o u macn ian iu mo jej d o czes n ej filo zo fii. A Bran d o calił mi ch y b a ży cie i p amięć, ch o ć n ie wiem, z jak ich p o wo d ó w. Do s k o n ale. Po s tan o wiłem tłu maczy ć wątp liwo ś ci n a jeg o k o rzy ś ć, jed n ak b ez o d k ry wan ia p lecó w. Niewielk ie u s tęp s two , ru ch wb rew p ro s tej p s y ch o lo g ii n as tro jó w, rząd zącej zwy k le o twarciami n as zy ch ro zg ry wek .

— Rzeczy n ig d y n ie s ą tak ie, jak imi s ię wy d ają, Co rwin ie — zaczął. — Twó j d zis iejs zy p rzy jaciel ju tro s tan ie s ię wro g iem, a… — Przes tań — p rzerwałem mu . — Nad s zed ł czas wy k ład an ia k art n a s tó ł. Do cen iam to , co zro b ił d la mn ie Bran d o n Co rey , i to ja wp ad łem n a p o my s ł tej s ztu czk i, z k tó rej s k o rzy s taliś my , żeb y cię zn aleźć i ś ciąg n ąć z p o wro tem. — Do my ś lam s ię, że is tn iały ważn e p o wo d y teg o p o n o wn eg o wy b u ch u b raters k ich u czu ć, p o ty lu latach . — M o g ę p rzy p u s zczać, że p o mag ając mi, też miałeś jak ieś u k ry te mo ty wy . Uś miech n ął s ię, u n ió s ł, a p o tem o p u ś cił ręk ę. — Zatem alb o jes teś my k wita, alb o mamy w s to s u n k u d o s ieb ie n awzajem d łu g wd zięczn o ś ci, zależy , jak n a to s p o jrzeć. J ak s ię wy d aje, p o trzeb u jemy s ieb ie w tej ch wili, lep iej więc, b y ś my s ię o g ląd ali w mo żliwie k o rzy s tn y m ś wietle. — Gras z n a zwło k ę, Bran d . Pró b u jes z mn ie wy s o n d o wać. A tak że p s u jes z efek t mo jeg o cało d zien n eg o u twierd zan ia s ię w id ealizmie. Wy ciąg n ąłeś mn ie z łó żk a, żeb y mi co ś p o wied zieć. Nie k ręp u j s ię. — Ten s am s tary Co rwin … — p o wied ział ze ś miech em. I n ag le o d wró cił wzro k . — Ale czy n ap rawd ę? Zas tan awiam s ię… J ak my ś lis z, zmien iły cię te lata w Cien iu ? Gd y n ie wied ziałeś , k im n ap rawd ę jes teś ? Gd y b y łeś częś cią czeg o ś in n eg o ? — M o że — s twierd ziłem. — Nie wiem. Ale tak , ch y b a s ię zmien iłem. Na p ewn o jes tem b ard ziej n erwo wy w k wes tiach p o lity k i ro d zin n ej. — M ó wis z wp ro s t, d ziałas z o twarcie, jes teś s zczery ? W ten s p o s ó b tracis z p o ło wę zab awy . Ch o ciaż tak a n o wo ś ć ma s wo je zalety . Wy trącas z ws zy s tk ich z ró wn o wag i… co fas z s ię, g d y n ajmn iej teg o o czek u ją… Tak , to mo że b y ć cen n e. I o d ś wieżające. No , d o b rze. Nie o b awiaj s ię. W ty m miejs cu k o ń czą s ię ro zmo wy ws tęp n e. Do k o n aliś my wy mian y ws zy s tk ich k o n ieczn y ch u p rzejmo ś ci. Od s ło n ię p o d s tawy , o s io d łam b es tię Niero zs ąd k u i wy rwę s p o ś ró d mętn y ch tajemn ic n ajs ło d s zą p erłę s en s u . Ale n ajp ierw jed n o p y tan ie, jeś li p o zwo lis z. Czy n ie mas z p rzy s o b ie czeg o ś , co n ad awało b y s ię d o p alen ia? M in ęło wiele lat i tęs k n ię za jak imś o b rzy d liwy m ziels k iem, b y u czcić p o wró t d o d o mu . J u ż ch ciałem p o wied zieć, że n ie mam, ale b y łem p ewien , że zo s tawiłem n a b iu rk u jak ieś p ap iero s y . Nie miałem o ch o ty n a wy s iłek , ale… — Ch wileczk ę. — Ws tałem i p rzes zed łem p rzez s alę, s tarając s ię, b y mo je ru ch y wy d awały s ię s wo b o d n e, n ie s zty wn e. Ud ałem, że to p rzy p ad k iem k ład ę ręk ę n a b lacie b iu rk a, a n ie o p ieram s ię n a n im cały m ciężarem, p rzes zu k u jąc leżące tam d ro b iazg i. J ak ty lk o mo g łem, o d wracałem s ię p lecami i k ry łem ru ch y s zero k im

p łas zczem. Zn alazłem p u d ełk o i wró ciłem, jak p rzy s zed łem, zatrzy mu jąc s ię p rzy k o min k u , b y zap alić d wa p ap iero s y . Bran d n ie s p ies zy ł s ię z o d eb ran iem o d e mn ie s wo jeg o . — Ch y b a d ło ń ci d rży — zau waży ł. — Co s ię s tało ? — Za o s tra b y ła ta wczo rajs za imp reza — wy jaś n iłem, s iad ając n a k rześ le. — Nie p o my ś lałem o ty m. Ale wy o b rażam s o b ie, co s ię d ziało . Natu raln ie. Ws zy s cy razem, w jed n y m p o k o ju … Nieo czek iwan y s u k ces o p eracji s p ro wad zen ia mn ie d o d o mu … Ro zp aczliwy atak k o g o ś b ard zo n erwo weg o i b ard zo p rzes tras zo n eg o … I jeg o p o ło wiczn e zwy cięs two . J es tem ran n y i u n ieru ch o mio n y , ale n a jak d łu g o ? Po tem… — M ó wiłeś , że wies z, k to to zro b ił. Żarto wałeś ? — Ależ s k ąd . — Więc k to ? — Ws zy s tk o w s wo im czas ie, d ro g i b racie. W s wo im czas ie. Ko lejn o ś ć i p o rząd ek , czas i n ap ięcie — o n e s ą n ajważn iejs ze w tej h is to rii. Po zwó l mi w b ezp ieczn ej retro s p ek cji s mak o wać d ramaty zm wy d arzeń . Wid zę s ieb ie p rzeb iteg o s zty letem i ws zy s tk ich zeb ran y ch wo k ó ł. Och , có ż b y m d ał, b y b y ć ś wiad k iem tej s cen y ! Czy p o trafiłb y ś o p is ać mi wy raz k ażd ej twarzy ? — Ob awiam s ię, że twarze n ajmn iej mn ie wted y in teres o wały . Wy p u ś cił k łąb d y mu . — Cu d o wn ie — wes tch n ął. — Nie s zk o d zi, wid zę n iemal te twarze. Wies z, że mam b u jn ą wy o b raźn ię. Szo k , zas k o czen ie, zd u mien ie… zmien iające s ię wo ln o w p o d ejrzliwo ś ć i s trach . Po tem wy s zliś cie ws zy s cy , jak s ię d o wied ziałem, a Gerard , czu ła o p iek u n k a, p o zo s tał tu taj — u milk ł, wp atrzo n y w d y m. Na ch wilę zn ik ł z jeg o g ło s u to n iro n ii. — On jes t jed y n y m p rzy zwo ity m międ zy n ami. — I n a mo jej liś cie jes t d o ś ć wy s o k o — zg o d ziłem s ię z n im. — Zao p iek o wał s ię mn ą. I zaws ze n as ws zy s tk ich p iln o wał — p ars k n ął. — Szczerze mó wiąc, n ie wiem, czemu s ię p rzejmu je. M y ś lałem jed n ak , p o b u d zo n y p rzez two je n ie n ajlep s ze s amo p o czu cie, o ty m, o czy m p rzerwałeś o p o wieś ć, b y ś my mo g li o mó wić p ewn e s p rawy . M u s iała s ię o d b y ć jes zcze jed n a imp reza i żału ję, że n ie b y łem o b ecn y . Ws zy s tk ie te emo cje, p o d ejrzen ia, k łams twa o d b ijające s ię o d s ieb ie… i n ik t n ie ch ce p o wied zieć „d o b ran o c" jak o p ierws zy . Po p ewn y m czas ie s y tu acja mu s iała b y ć męcząca. Każd y zach o wy wał s ię wzo ro wo i p iln o wał o k azji, b y o czern ić p o zo s tały ch . Pró b y zas tras zen ia win n eg o . M o że k ilk a k amien i ciś n ięty ch

w k o zły o fiarn e. Ale, b io rąc ws zy s tk o p o d u wag ę, n iewiele n ap rawd ę o s iąg n ięto . M am rację? Kiwn ąłem g ło wą. Po d ziwiałem s p o s ó b d ziałan ia jeg o mó zg u . Nie miałem wy jś cia; mu s iałem mu p o zwo lić s ię wy g ad ać. — Wies z, że mas z — p rzy zn ałem. Sp o jrzał n a mn ie czu jn ie, p o czy m k o n ty n u o wał. — Ale k ażd y o d d alił s ię w k o ń cu , b y leżeć b ezs en n ie w u d ręce n iep o k o ju , alb o n a s p o tk an ie ze ws p ó ln ik iem, b y k n u ć s p is k i. No c b y ła p ełn a s ek retó w. Po ch leb ia mi, że mó j p o wró t d o zd ro wia zajmo wał was ze my ś li. Natu raln ie, częś ć g o ch ciała, a częś ć wręcz p rzeciwn ie. A w s amy m ś ro d k u ja zb ierałem s iły … n ie, ro zk witałem, n ie ch cąc ro zczaro wać włas n y ch k ib icó w. Gerard p o ś więcił s p o ro czas u , u zu p ełn iając mo je wiad o mo ś ci o o s tatn ich wy d arzen iach . Kied y miałem ju ż d o s y ć, p o s łałem p o cieb ie. — Gd y b y ś p rzy p ad k iem n ie zau waży ł, to ju ż tu jes tem. O czy m ch ciałeś mi p o wied zieć? — Cierp liwo ś ci, b racie! Cierp liwo ś ci! Po my ś l o latach s p ęd zo n y ch w Cien iu , g d y n ie p amiętałeś n awet o ty m — zato czy ł k rąg d ło n ią, w k tó rej trzy mał p ap iero s a. — Po my ś l o czas ie, g d y czek ałeś , d o p ó k i cię n ie o d n alazłem i n ie s p ró b o wałem ci p o mó c. Z p ewn o ś cią, p rawem k o n tras tu , te k ilk a ch wil p rzy mn ie n ie wy d a ci s ię aż tak cen n e. — Po wied zian o mi, że mn ie s zu k ałeś — o ś wiad czy łem. — Zd ziwiłem s ię, p o n ieważ k ied y s ię ro zs tawaliś my , n as ze s to s u n k i n ie b y ły n ajlep s ze. Po k iwał g ło wą. — Tru d n o zap rzeczy ć — p rzy zn ał. — Ale tak ie k o n flik ty zaws ze w k o ń cu mijają. Pars k n ąłem. — M y ś lałem, ile p o win ien em ci p o wied zieć i w co p o trafis z u wierzy ć — mó wił d alej. — Nie s ąd zę, b y ś p rzy jął za d o b rą mo n etę mo je o ś wiad czen ie, że p o za k ilk o ma d ro b iazg ami k ieru ję s ię wy łączn ie mo ty wami n atu ry altru is ty czn ej. Pars k n ąłem zn o wu . — Ale tak a jes t p rawd a. Ab y ro zwiać two je p o d ejrzen ia, d o d am, że n ie mam wielk ieg o wy b o ru . Po czątek jes t zaws ze tru d n y . Od czeg o k o lwiek b y m zaczął, co ś b y ło wcześ n iej. Dłu g o cię n ie b y ło . Gd y b y m jed n ak miał ws k azać k o n k retn ą rzecz, b y łb y n ią tro n . Właś n ie. Po wied ziałem to . Zas tan awialiś my s ię, jak g o zd o b y ć. Ws zy s tk o zaczęło s ię zaraz p o two im zn ik n ięciu i — w p ewien s p o s ó b — zo s tało p rzez n ie s p o wo d o wan e. Tato p o d ejrzewał, że to Ery k cię zab ił. Nie miał żad n y ch

d o wo d ó w, ale p raco waliś my n ad ty m. Wies z, jak ieś s łó wk o tu czy tam, n iezb y t częs to … M ijały lata, a ty wciąż b y łeś n ieo s iąg aln y żad n y mi ś ro d k ami. Two ja ś mierć wy d awała s ię co raz b ard ziej p ewn a. Ery k p o p ad ał w co raz więk s zą n iełas k ę. Wres zcie, p ewn eg o wieczo ru , w rezu ltacie d y s k u s ji, k tó ra zaczęła s ię n a jak iś całk iem n eu traln y temat — p rawie ws zy s cy s ied zieliś my wted y p rzy s to le — tato o ś wiad czy ł, że żad n e b rato b ó js two n ie p o mo że w zd o b y ciu tro n u . Patrzy ł n a Ery k a. Wies z, jak p o trafi n a k o g o ś s p o jrzeć. Ery k p o czerwien iał jak s ło ń ce o zach o d zie i p rzez d łu żs zą ch wilę n ie mó g ł p rzełk n ąć. Po tem jed n ak tato p o ciąg n ął tę k wes tię d alej, n iż k to k o lwiek s ię s p o d ziewał czy p rag n ął. Żeb y b y ć z to b ą s zczery , n ie wiem, czy mó wił p o ważn ie, czy ch ciał ty lk o d ać u jś cie s wy m u czu cio m. Ale s twierd ził, że b y ł ju ż p rawie zd ecy d o wan y , b y wy zn aczy ć cieb ie s wo im n as tęp cą, więc k ażd e n ies zczęś cie, jak ie mo g ło ci s ię p rzy trafić, trak tu je jak o o s o b is tą zn iewag ę. Nie ws p o min ałb y o ty m, g d y b y n ie b y ł p rzek o n an y o two jej ś mierci. Zb u d o waliś my więc memo riał, b y trwale u p amiętn ić tę k o n k lu zję, i zad b aliś my , ab y n ik t n ie zap o mn iał s to s u n k u taty d o Ery k a. Uzn aliś my , że p o to b ie właś n ie Ery k a trzeb a o b ejś ć, b y d o trzeć d o tro n u . — M y ! Kim b y li p o zo s tali? — Cierp liwo ś ci, Co rwin ie. Ko lejn o ś ć i p o rząd ek , czas i n ap ięcie, ak cen t i emfaza… Słu ch aj — wy jął d ru g ieg o p ap iero s a, o d p alił o d n ied o p ałk a, mach n ął w p o wietrzu ro zżarzo n y m k o ń cem. — Ko lejn y etap wy mag ał, b y ś my p o zb y li s ię taty z Amb eru . By ła to k lu czo wa i n ajb ard ziej ry zy k o wn a częś ć p lan u . W ty m p u n k cie n as ze p o g ląd y zaczęły s ię ró żn ić. Nie p o d o b ał mi s ię p o my s ł s o ju s zu z s iłami, k tó ry ch n ie w p ełn i ro zu miałem, zwłas zcza tak ieg o s o ju s zu , k tó ry d awał im p ewn ą wład zę n ad n ami. Wy k o rzy s ty wan ie Cien i to jed n a s p rawa, ale p o zwalan ie im n a wy k o rzy s ty wan ie s ieb ie jes t n iero zs ąd n e, n iezależn ie o d o k o liczn o ś ci. By łem p rzeciwn y , ale więk s zo ś ć zd ecy d o wała in aczej — u ś miech n ął s ię. — Dwa d o jed n eg o . Tak , b y ło n as tro je. Zaczęliś my d ziałać. Pu łap k a zo s tała zas tawio n a i tato ch wy cił p rzy n ętę… — Czy jes zcze ży je? — p rzerwałem mu . — Nie wiem — wy zn ał. — Wk ró tce p o tem mu s iałem s ię zająć włas n y mi p ro b lemami. J ed n ak p o zn ik n ięciu taty n as tęp n y ru ch p o leg ał n a u mo cn ien iu n as zej p o zy cji i o d czek an iu tak ieg o czas u , b y u zn an ie g o za zmarłeg o b y ło o d p o wied n io u mo ty wo wan e. Po trzeb o waliś my ty lk o p o p arcia jed n ej o s o b y — J u lian a alb o Cain e'a, ws zy s tk o jed n o k tó reg o . Ro zu mies z, Bley s wy ru s zy ł ju ż w Cień i właś n ie o rg an izo wał s iln ą armię… — Bley s ! By ł jed n y m z was ?

— Is to tn ie. Ch cieliś my o s ad zić g o n a tro n ie. Natu raln ie z tak ą ilo ś cią p o wiązań , że b y łb y to d e facto triu mwirat. A więc, jak ju ż mó wiłem, wy ru s zy ł zb ierać żo łn ierzy . Liczy liś my n a b ezk rwawy p rzewró t, ale mu s ieliś my b y ć p rzy g o to wan i n a wy p ad ek , g d y b y s ło wa n ie zd o łały zwy cięży ć. Gd y b y J u lian o two rzy ł n am p rzejś cie ląd em lu b Cain e p o falach , p rzerzu cilib y ś my armię i w razie k o n ieczn o ś ci zb ro jn ie zap ewn ili s o b ie zwy cięs two . Nies tety , wy b rałem n iewłaś ciweg o czło wiek a. Wed łu g mo ich o cen , n a p o lu k o ru p cji Cain e zd ecy d o wan ie p rzewy żs zał J u lian a. Dlateg o z n ależy tą o s tro żn o ś cią zacząłem g o s o n d o wać. Z p o czątk u wy d awał s ię ch ętn y . Ale alb o p ó źn iej zmien ił zd an ie, alb o o d s ameg o p o czątk u u miejętn ie mn ie o s zu k iwał. Natu raln ie, wo lę wierzy ć w tę p ierws zą teo rię. W k ażd y m razie d o s zed ł d o wn io s k u , że więcej zy s k a, p o p ierając k o n k u ren cy jn eg o p reten d en ta. Czy li Ery k a. Wp rawd zie wo b ec n as tawien ia taty jeg o s zan s e n ieco s p ad ły , ale tato zn ik n ął. Nas z p lan d awał Ery k o wi mo żliwo ś ć wy s tąp ien ia w ro li o b ro ń cy tro n u . Nies zczęś liwie d la n as , to s tan o wis k o zb liżało g o d o s ameg o tro n u . By jes zcze b ard ziej zaciemn ić s y tu ację, J u lian p o p arł Cain e'a i zap rzy s iąg ł wiern o ś ć s wy ch żo łn ierzy Ery k o wi jak o o b ro ń cy . W ten s p o s ó b p o ws tało k o lejn e trio . Ery k zło ży ł p u b liczn ą p rzy s ięg ę, że b ęd zie b ro n ił tro n u , i lin ie fro n tu zo s tały wy k reś lo n e. M o ja p o zy cja b y ła wó wczas d o ś ć k ło p o tliwa. Samo tn ie zn o s iłem ich wro g o ś ć, p o n ieważ n ie wied zieli, k im s ą mo i ws p ó ln icy . Nie mo g li mn ie u więzić an i to rtu ro wać, g d y ż wy atu to wan o b y mn ie wp ro s t z ich łap . A g d y b y mn ie zab ili, wied zieli, że n arażają s ię n a zems tę z n iewiad o mej s tro n y . Przez p ewien czas trwał s tan remis u . Do p iln o wali jed n ak , b y m n ie mó g ł d ziałać p rzeciw n im b ezp o ś red n io , i o b s erwo wali mn ie d o k ład n ie. Po wzięliś my więc b ard ziej ch y try p lan . Zn o wu s ię n ie zg o d ziłem i zn o wu p rzeg rałem d wa d o jed n eg o . Po s tan o wiliś my wy k o rzy s tać te s ame s iły , k tó ry ch u ży liś my , b y p o zb y ć s ię taty . Ty m razem w celu zd y s k red y to wan ia Ery k a. Gd y b y zad an ie o ch ro n y Amb eru , k tó reg o lek k o my ś ln ie s ię p o d jął, o k azało s ię zb y t tru d n e i g d y b y wted y Bley s p o jawił s ię n a s cen ie i o d p arł n ap as tn ik ó w, zy s k ałb y o g ó ln e p o p arcie, p rzy jmu jąc n a s ieb ie ro lę o b ro ń cy . A p o o d p o wied n io d łu g im czas ie p rzy jąłb y tak że — z p o czu cia o b o wiązk u i d la d o b ra Amb eru — o fiaro wan y mu tro n . — Py tan ie — p rzerwałem. — Co z Ben ed y k tem? Wiem, że wy jech ał i d ąs ał s ię w s wo im Av alo n ie, ale g d y b y co ś n ap rawd ę g ro ziło Amb ero wi… — To p rawd a — p o k iwał g ło wą. — Dlateg o właś n ie częś ć n as zeg o p lan u p rzewid y wała s two rzen ie Ben ed y k to wi s erii włas n y ch p ro b lemó w. Ws p o mn iałem p iek ieln e amazo n k i, k tó re n ęk ały Av alo n Ben ed y k ta. Ws p o mn iałem k ik u t jeg o p raweg o ramien ia. Otwo rzy łem u s ta, b y p rzemó wić, lecz

Bran d u n ió s ł d ło ń . — Po zwó l mi s k o ń czy ć tak , jak to zap lan o wałem, Co rwin ie. J es tem ś wiad o my two ich p ro ces ó w my ś lo wy ch , jak to o k reś las z. Czu ję b ó l w two im b o k u , b liźn iaczy z mo im b ó lem. Tak , wiem to , i jes zcze o wiele więcej — jeg o o czy b ły s zczały d ziwn ie, g d y b rał k o lejn eg o p ap iero s a, k tó ry s am s ię zap alił. Wciąg n ął w p łu ca d y m i zaczął mó wić, wy p u s zczając g o u s tami. — Po tej d ecy zji ch ciałem s ię wy co fać. Uzn ałem, że wiąże s ię ze zb y t wielk im ry zy k iem i zag raża s amemu Amb ero wi. Wy co fać s ię… — Przez ch wilę wp atry wał s ię w s mu g i d y mu . — Sp rawy zas zły zb y t d alek o , b y m mó g ł zwy czajn ie ws tać i wy jś ć. M u s iałem wy s tąp ić p rzeciwk o n im, b y b ro n ić s ameg o s ieb ie, n ie ty lk o Amb eru . By ło za p ó źn o , b y p rzejś ć n a s tro n ę Ery k a. Nie zg o d ziłb y s ię mn ie ch ro n ić, n awet g d y b y mó g ł… zres ztą, b y łem p ewien , że p rzeg ra. Po s tan o wiłem wted y s k o rzy s tać z p ewn y ch in fo rmacji, jak ie zn alazły s ię w mo im p o s iad an iu . Częs to s ię zas tan awiałem n ad d ziwn y mi s to s u n k ami Flo ry i Ery k a w ty m Cien iu -Ziemi, k tó ry p o d o b n o tak lu b iła. Po d ejrzewałem, że n ie b ez p o wo d u in teres u je s ię ty m miejs cem i że o n a mo że b y ć jeg o ag en tk ą. Wp rawd zie n ie mo g łem zb liży ć s ię d o n ieg o n a ty le, b y s ię czeg o ś d o wied zieć, lecz b y łem p ewien , że b ez d łu g ieg o ś led ztwa wy k ry ję, o co ch o d zi Flo rze. Tak też s ię s tało . Po tem n ag le temp o wy d arzeń wzro s ło . M o ja g ru p a zaczęła s ię in teres o wać mo imi p o czy n an iami. Po tem, k ied y cię zn alazłem i elek tro ws trząs ami p rzy wró ciłem n iek tó re ws p o mn ien ia, Flo ra zawiad o miła Ery k a, że d zieje s ię co ś n ied o b reg o . W rezu ltacie jed n i i d ru d zy zaczęli mn ie s zu k ać. Zd ecy d o wałem, że twó j p o wró t ro zb ije ws zelk ie p lan y i wy d o s tan ie mn ie ze ś lep eg o zau łk a n a czas d o s tateczn ie d łu g i, b y m zo rg an izo wał ro związan ie altern aty wn e. Preten s je Ery k a zn ó w zes zły b y n a d als zy p lan , ty miałb y ś włas n y ch s tro n n ik ó w, man ewr mo jej g ru p y s tałb y s ię b ezcelo wy . Zak ład ałem, że n ie o k azałb y ś n iewd zięczn o ś ci za to , czeg o d la cieb ie d o k o n ałem. Wted y jed n ak u ciek łeś z Po rtera i s p rawy s k o mp lik o wały s ię n ap rawd ę. Ws zy s cy cię s zu k aliś my , ch o ć — jak s ię p ó źn iej d o wied ziałem — z n ajró żn iejs zy ch p o wo d ó w. J ed n ak mo i d awn i ws p ó ln icy d y s p o n o wali p ewn ą p rzewag ą: d o wied zieli s ię, co s ię d zieje, zlo k alizo wali cię i d o tarli n a miejs ce jak o p ierws i. Is tn iał b ard zo p ro s ty s p o s ó b zach o wan ia s tatu s q u o . Bley s o d d ał te s trzały , d zięk i k tó ry m zn alazłeś s ię razem z s amo ch o d em w jezio rze. Zjawiłem s ię tam d o k ład n ie wted y , g d y to n as tąp iło . On zn ik n ął n iemal n aty ch mias t, u zn ając p ewn ie, że zak o ń czy ł s p rawę o s tateczn ie. Wy ciąg n ąłem cię i s twierd ziłem, że jes t w to b ie jes zcze d o ś ć ży cia, b y p ró b o wać ratu n k u . Czu łem s ię wted y d o ś ć n iep ewn ie, g d y ż n ie wied ziałem, czy leczen ie p rzy n io s ło jak ieś efek ty i czy o ck n ies z s ię jak o Co rwin czy Co rey … Po tem zres ztą

też mn ie to męczy ło … Kied y zjawiła s ię p o mo c, ru s zy łem w p iek ieln y rajd . Ws p ó ln icy d o p ad li mn ie jak iś czas p ó źn iej i u mieś cili tam, g d zie mn ie zn alazłeś . Zn as z d als zy ciąg ? — Nie ws zy s tk o . — Więc p rzerwij, k ied y zaczn ę mó wić o ty m, co ju ż wies z. Sam d o wied ziałem s ię o ws zy s tk im d u żo p ó źn iej. Gru p a Ery k a p rzen io s ła cię d o p ry watn ej k lin ik i, g d zie mo g li cię o b jąć o ch ro n ą. Żeb y s ię zab ezp ieczy ć, trzy mali cię n a p ro s zk ach n as en n y ch . — Czemu Ery k miałb y mn ie ch ro n ić? Zwłas zcza że mo ja o b ecn o ś ć mo g ła p o k rzy żo wać jeg o p lan y ? — J u ż s ied mio ro z n as wied ziało , że ży jes z. To zb y t wiele. By ło za p ó źn o , b y zro b ić to , n a co miałb y o ch o tę. Wciąż u s iło wał s p rawić, b y zap o mn ian o o s ło wach taty . Gd y b y co ś ci s ię p rzy trafiło , g d y b y łeś ju ż w jeg o wład zy , s traciłb y s zan s e n a o b jęcie tro n u . Gd y b y Ben ed y k t o ty m u s ły s zał alb o Gerard … Nie, n ic n ie mó g ł zro b ić. Po tem tak . Przed tem n ie. J ed n ak p o ws zech n a wied za o two im p rzetrwan iu p rzy s p ies zy ła k o ro n ację i zmu s iła, b y cię u n ieru ch o mić aż d o jej termin u . Przed wczes n e p o s u n ięcie, ale ch y b a n ie miał wy b o ru . Przy p u s zczam, że wies z, co s ię zd arzy ło p o tem, g d y ż zd arzy ło s ię właś n ie to b ie. — Do łączy łem d o Bley s a w ch wili, g d y ru s zał d o ak cji. Niezb y t s zczęś liwie. Wzru s zy ł ramio n ami. — M o g ło b y ć in aczej… g d y b y ś cie zwy cięży li i g d y b y ś p o rad ził s o b ie jak o ś z Bley s em. Ch o ciaż, s zczerze mó wiąc, n ie miałeś s zan s . Wp rawd zie o d teg o mo men tu n iezb y t p o jmu ję ich mo ty wacje, ale u ważam, że atak Bley s a b y ł ty lk o ro d zajem p o zo racji. — Po co ? — Nie wiem. Ale p o zy cja Ery k a b y ła wted y d o k ład n ie tak a, jak ą zap lan o wali. Atak n ie b y ł właś ciwie p o trzeb n y . Po trząs n ąłem g ło wą. Za d u żo i za s zy b k o … Wiele fak tó w ro b iło wrażen ie p rawd ziwy ch , g d y b y p o min ąć u p rzed zen ia n arrato ra. — Sam n ie wiem… — zacząłem. — To o czy wis te — s twierd ził. — Ale wy tłu maczę ci, jeś li zap y tas z. — Kto b y ł trzecim czło n k iem was zej g ru p y ? — Ta s ama o s o b a, k tó ra p ró b o wała mn ie zab ić. Sp ró b u jes z zg ad n ąć? — Po wied z.

— Fio n a. To ws zy s tk o b y ło jej p o my s łem. — Dlaczeg o n ie p o wied ziałeś o d razu ? — Bo wted y n ie u s ied ziałb y ś s p o k o jn ie i n ie wy s łu ch ał teg o , co miałem d o p o wied zen ia. Po b ieg łb y ś , b y ją s ch wy tać, o d k ry ł, że zn ik n ęła, o b u d ził ws zy s tk ich , zaczął ś led ztwo i zmarn o wał mn ó s two cen n eg o czas u . Nad al mo żes z to zro b ić, ale p rzy n ajmn iej s łu ch ałeś u ważn ie p rzez czas wy s tarczający , b y cię p rzek o n ać, że wiem, o czy m mó wię. Kied y teraz o zn ajmię, że czas jes t d ecy d u jący i że mu s is z mn ie wy s łu ch ać d o k o ń ca jak n ajs zy b ciej, jeś li Amb er ma mieć jak ąk o lwiek s zan s ę, mo że zech ces z s łu ch ać, zamias t ś cig ać tę zwario wan ą p an iu s ię. Zd ąży łem ju ż zerwać s ię z k rzes ła. — Nie p o win ien em jej g o n ić? — s p y tałem. — Do d iab ła z n ią. M as z p o ważn iejs ze p ro b lemy . Lep iej u s iąd ź. Tak też zro b iłem.

ROZDZIAŁ X Tratwa k s ięży co wy ch p ro mien i… wid mo we ś wiatło n ib y o g n ie n a czarn o -b iały ch filmach … g wiazd y … k ilk a d elik atn y ch p as emek mg ły … Ws p arty o p o ręcz s p o g ląd ałem p o n ad ś wiatem… Ab s o lu tn a cis za p o ch ło n ęła n o c, p o g rążo n e we ś n ie mias to , cały ws zech ś wiat, p o czy n ając o d e mn ie, p o ws zy s tk ie o d leg łe miejs ca, Amb er, Ard en , Garn ath , latarn ię mo rs k ą n a Cab rze, Gaj J ed n o ro żca, mó j g ro b o wiec n a s zczy cie Ko lv iru … Nieru ch o me, d alek ie, a p rzecież wy raźn ie wid o czn e… Sp o jrzen ie o czu b o g a, alb o mo że d u s zy p u s zczo n ej n a wo ln o ś ć i s zy b u jącej wy s o k o … Po ś ró d n o cy … Przy b y łem d o miejs ca, g d zie d u ch y b awią s ię w d u ch y , g d zie wró żb y , zn ak i, zap o wied zi i o ży wio n e p rag n ien ia s p aceru ją p o n o cn y ch alejach i wy s o k ich s alach p ałacu Amb eru n a n ieb ie, Tir-n a No g 'th … Od wracając s ię p lecami d o p o ręczy i p o zo s tało ś ci d zien n eg o ś wiata, p o d ziwiałem u lice i mro czn e taras y , p ałace wład có w i d o mk i u b o g ich … Ks ięży c w Tir-n a No g 'th ś wieci mo cn o , s reb rząc d ach y wy marzo n y ch miejs c… Z k ijem w ręk u s zed łem p rzed

s ieb ie, a u p io ry p o ru s zały s ię wo k ó ł, wy g ląd ały z o k ien , s tawały n a b alk o n ach , taras ach , w b ramach … M ijałem je n iewid o czn y , g d y ż w is to cie to ja b y łem tu taj d u ch em d la ich s u b s tan cji… Cis za i s reb ro … Ty lk o p rzy tłu mio n y s tu k meg o k ija… Więcej mg ły s u n ącej k u s ercu … I p ałac, n ib y zamg lo n e o g n is k o … Ro s a jak k ro p le rtęci n a wy p o lero wan y ch p łatk ach i ło d y g ach k wiató w w o g ro d ach o b o k p ro men ad y … Su n ący p o n ieb ie k s ięży c b ard ziej razi o czy n iż s ło ń ce w p o łu d n ie, s wy m b las k iem p rzy ćmiewa g wiazd y … Sreb ro i cis za… Lś n ien ie… Nie p lan o wałem p rzy jś cia, g d y ż wró żb y teg o miejs ca — jeś li s ą n imi — b y wają o s zu k ań cze, a jeg o p o d o b ień s two d o miejs c i zd arzeń n a d o le b u d zi n iep o k ó j. Przy b y łem jed n ak … To częś ć mo jeg o targ u z czas em… Kied y p o zo s tawiłem Bran d a, b y p o d o p iek ą Gerard a wracał d o zd ro wia, p o jąłem, że s am mu s zę o d p o cząć, w d o d atk u tak , b y n ie zd rad zić s wej s łab o ś ci. Fio n a rzeczy wiś cie u ciek ła i an i z n ią, an i z J u lian em n ie u d ało s ię n awiązać k o n tak tu p o p rzez Atu ty . Gd y b y m p o wtó rzy ł Ben ed y k to wi i Gerard o wi, co p o wied ział mi Bran d , n aleg alib y z p ewn o ś cią, b y ich ś cig ać. I z ró wn ą p ewn o ś cią ich wy s iłk i s p ełzły b y n a n iczy m. Po s łałem p o Ran d o ma i Gan elo n a, p o czy m zamk n ąłem s ię w s wo ich p o k o jach , in fo rmu jąc, że zamierzam s p ęd zić d zień n a wy p o czy n k u i ro zmy ś lan iach , b y s ię p rzy g o to wać d o n o cy w Tir-n a No g 'th — ro zs ąd n y p lan k ażd eg o Amb ery ty mająceg o p o ważn e p ro b lemy . Nie p rzy wiązy wałem więk s zej wag i d o tak ich p rak ty k , ale więk s zo ś ć p o zo s tały ch trak to wała je p o ważn ie. A że ch wila b y ła jak n ajb ard ziej o d p o wied n ia d la tak iej d ecy zji, mó j cało d zien n y o d p o czy n ek wy d ał s ię czy mś całk iem n atu raln y m. Oczy wiś cie, zo b o wiązy wał, b y n o cą zrealizo wać ten p lan . Ale to mi n ie p rzes zk ad zało — zy s k iwałem d zień , n o c i częś ć n as tęp n eg o d n ia, b y p o d leczy ć ran ę. Czu łem, że d o b rze wy k o rzy s tam ten czas . M u s iałem s ię jed n ak k o mu ś zwierzy ć. Po wied ziałem Ran d o mo wi i p o wied ziałem Gan elo n o wi. Leżąc w łó żk u , s treś ciłem im p lan y Bran d a, Fio n y i Bley s a, a tak że zes p o łu Ery k -J u lian -Cain e. Po wtó rzy łem, co mó wił Bran d n a temat mo jeg o p o wro tu i s wo jeg o u więzien ia p rzez ws p ó łs p is k o wcó w. Po jęli, d laczeg o p o zo s tali p rzy ży ciu p rzed s tawiciele o b u frak cji, czy li Fio n a i J u lian , zn ik n ęli — zamierzali zeb rać s iły , mo że p o to , b y wy s tąp ić p rzeciw s o b ie, ale raczej n ie. W k ażd y m razie n ie zaraz. Bard ziej p rawd o p o d o b n e, że jed n o lu b d ru g ie s p ró b u je n ajp ierw zd o b y ć Amb er. — Będ ą mu s ieli wziąć n u merk i i czek ać n a s wo ją k o lejk ę, tak jak ws zy s cy — s twierd ził Ran d o m.

— Niezu p ełn ie — o d p o wied ziałem mu . — Sp rzy mierzeń cy Fio n y i p o two ry n ad ciąg ające czarn ą d ro g ą to ta s ama ek ip a. — A Krąg w Lo rrain e? — s p y tał Gan elo n . — Ci s ami. Tak właś n ie man ifes to wali s ię w tamty m Cien iu . Przeb y li wielk ą o d leg ło ś ć. — Ws zęd zie p ełn o ty ch d ran i — mru k n ął Ran d o m. Kiwając g ło wą, u s iło wałem mu to wy jaś n ić. … I tak p rzy b y łem d o Tir-n a No g 'th . Kied y wy s zed ł k s ięży c i wid mo wy wizeru n ek Amb eru p o jawił s ię n a n ieb ie, z p rześ witu jący mi p rzez n ieg o g wiazd ami i maleń k imi p u n k cik ami p o ru s zający mi s ię n a mu rach , czek ałem. Czek ałem z Ran d o mem i Gan elo n em, czek ałem n a s zczy cie Ko lv iru , g d zie w s k ale wy cio s an o z g ru b s za trzy s to p n ie… Gd y d o tk n ął ich p ro mień k s ięży ca, zaczął s ię k s ztałto wać zary s cały ch s ch o d ó w, p rzerzu co n y ch n ad o tch łan ią, aż d o p u n k tu p o n ad falami mo rza, g d zie tk wił o b raz mias ta. Światło k s ięży ca p ad ło n a n ie p ełn y m b las k iem i s ch o d y n ab rały tak ieg o p o zo ru materialn o ś ci, jak ieg o mo żn a b y ło o czek iwać. Po s tawiłem s to p ę n a k amien iu … Ran d o m miał ze s o b ą p ełn ą talię Atu tó w, a ja tak że trzy małem s wo ją w k ies zen i k u rtk i. Gray s wan d ir, wy k u ty n a ty m właś n ie k amien iu p rzy k s ięży cu , zach o wy wał s wą mo c w mieś cie n a n ieb ie. Dlateg o zab rałem s wó j miecz. Wy p o czy wałem cały d zień , a teraz ws p ierałem s ię n a k iju . Ilu zja o d leg ło ś ci i czas u … Sto p n ie, b ieg n ące p o p rzez ig n o ru jące Co rwin a n ieb o , p o ru s zają s ię jak o ś , g d y ż ws p in aczk a p o n ich , k ied y ju ż s ię ro zp o czn ie, n ie jes t zwy k ły m p o s tęp em ary tmety czn y m. By łem tu taj, b y łem tam, b y łem w jed n ej czwartej d ro g i, zan im jes zcze mo je ramię zap o mn iało u ś cis k d ło n i Gan elo n a… Kied y p rzy g ląd ałem s ię u ważn ie k tó remu k o lwiek ze s to p n i, tracił s wą n iep rzejrzy s to ś ć i, n ib y p rzez p ó łp rzezro czy s te s zk ło , wid ziałem p o d n im o cean … Straciłem p o czu cie czas u , ch o ć p o tem zaws ze wy d aje s ię, że n ie u p ły n ęło g o wiele… Tak g łęb o k o p o d wo d ą, jak wk ró tce miałem s ię zn aleźć p o n ad n ią, n iewy raźn y i p o ły s k liwy , p o jawił s ię k s ztałt Reb my wś ró d mo rs k ich fal. Po my ś lałem o M o ire i o ty m, co s ię z n ią d zieje. Co b y s ię s tało z n as zą g łęb in o wą s io s trą, g d y b y Amb er u p ad ł? Czy jeg o o d b icie p o zo s tało b y n ie n aru s zo n e w s wo im zwierciad le? Czy żeto n y i k o ś ci zo s tały b y p o ch wy co n e i ciś n ięte w p o d wo d n y ch k an io n ach k as y n a, n ad k tó ry mi p ły wa n as za flo ta? Ch ciwe o fiar, co rwin o żern e wo d y n ie d ały żad n ej o d p o wied zi, ch o ć p o czu łem n ag łe u k łu cie w b o k u . U s zczy tu s ch o d ó w wk ro czy łem d o wid mo weg o mias ta, jak k to ś mó g łb y wejś ć d o

Amb eru , ws p iąws zy s ię n a s to p n ie, wio d ące p o zwró co n ej k u mo rzu ś cian ie Ko lv iru . Op arłem s ię o p o ręcz i s p o jrzałem n a ś wiat. Czarn a d ro g a b ieg ła n a p o łu d n ie. No cą n ie mo g łem jej d o s trzec. Zres ztą n ie miało to zn aczen ia. Wied ziałem ju ż, d o k ąd zmierza. A raczej Bran d mi p o wied ział, d o k ąd zmierza. A że wy k o rzy s tał ju ż ch y b a ws zy s tk ie mo żliwe p o wo d y k łams tw, u zn ałem, że n ap rawd ę wiem, d o k ąd p ro wad zi. Od p o czątk u d o k o ń ca. Z b las k u Amb eru , z p o tęg i i p o rząd k u p rzy leg ły ch Cien i, p o p rzez co raz ciemn iejs ze wars twy o b razu , k tó re o taczają n as ze ws zy s tk ich s tro n , p o p rzez s k ręco n e k rajo b razy i jes zcze d alej, p o p rzez miejs ca wid zian e ty lk o w p ijack ich majaczen iach , g o rączce i k o s zmarn y ch s n ach … i d alej, p o za miejs ce, g d zie s ię zatrzy mu ję… Gd zie ja s ię zatrzy mu ję… J ak wy tłu maczy ć p ro s to co ś , co wcale n ie jes t p ro s te? Trzeb a ch y b a zacząć o d s o lip s y zmu — id ei, że n ie is tn ieje n ic p ró cz mn ie, a p rzy n ajmn iej że n iczeg o n ie mo żemy b y ć w p ełn i ś wiad o mi, p ró cz włas n eg o is tn ien ia i p o s trzeg an ia. Po trafię o d n aleźć w Cien iu ws zy s tk o , co zd o łam s o b ie wy o b razić. Każd e z n as to p o trafi. Ale to n ie wy k racza p o za g ran ice eg o . M o żn a s ię s p ierać, i w is to cie więk s zo ś ć z n as teg o p ró b u je, że s ami s twarzamy cien ie, k tó re o d wied zamy , k o n s tru u jemy je z b u d u lca n as zej p s y ch e, że ty lk o my is tn iejemy n ap rawd ę, że ś wiaty , w k tó re wk raczamy , s ą jed y n ie p ro jek cją n as zy ch p rag n ień . Nie wiem, czy te teo rie o d p o wiad ają p rawd zie, ale w d u żej mierze wy jaś n iają n as z s to s u n ek d o lu d zi, miejs c i p rzed mio tó w p o za Amb erem. Do k ład n iej, jes teś my s twó rcami, a o n i to n as ze zab awk i, czas em n ieb ezp ieczn ie ak ty wn e, to p rawd a, ale to tak że s tan o wi częś ć g ry . J es teś my z temp eramen tu imp res ariami i s ieb ie tak że trak tu jemy o d p o wied n io . Wp rawd zie s o lip s y zm s p rawia p ewn e k ło p o ty , g d y s tawia s ię p y tan ia n atu ry etio lo g iczn ej, ale łatwo mo żn a u n ik n ąć ty ch p ro b lemó w, zap rzeczając ważn o ś ci p y tań . Częs to o b s erwu ję, że więk s zo ś ć z n as p ro wad zi s wo je s p rawy w s p o s ó b całk o wicie p rag maty czn y . Prawie… J ed n ak … jed n ak w cały m ty m o b razie is tn ieje p ewien n iep o k o jący elemen t. Są miejs ca, g d zie cien ie s zaleją… J eś li k to ś ś wiad o mie p rzecis k a s ię p rzez k o lejn e wars twy Cien ia, n a k ażd y m etap ie rezy g n u jąc — zn o wu ś wiad o mie — z cząs tk i zro zu mien ia, d o ch o d zi wres zcie d o p u n k tu , p o za k tó ry n ie mo że s ię p o s u n ąć. Po co to ro b ić? Ch o ćb y s zu k ając n o wy ch d o ś wiad czeń alb o n o wej g ry … Ale k ied y ten k to ś ju ż s ię tam zn ajd zie, jak zd arzy ło s ię to n am ws zy s tk im, p o jmu je, że d o tarł d o g ran icy Cien ia alb o d o g ran ic s ameg o s ieb ie — zaws ze u ważaliś my , że to s y n o n imy .

Teraz jed n ak … Teraz wiem, że tak n ie jes t; teraz, g d y s to ję i czek am u Dwo rcó w Ch ao s u , mó wiąc ci, jak to b y ło , wiem, że tak n ie jes t. Wied ziałem jed n ak ju ż wted y , tamtej n o cy w Tirn a No g 'th , wied ziałem wcześ n iej, g d y walczy łem z k o zio g ło wy m w Czarn y m Kręg u Lo rrain e, wied ziałem o weg o d n ia w latarn i mo rs k iej Cab ry , p o u cieczce z lo ch ó w Amb eru , g d y s p o jrzałem n a zn is zczo n ą d o lin ę Garn ath … Wied ziałem, że jes t co ś więcej, że czarn a d ro g a b ieg n ie p o za ten p u n k t. Pro wad ziła p o p rzez s zaleń s two w ch ao s i wio d ła d alej. Stwo ry , jak ie n ią p o d ążały , p rzy b y wały s k ąd ś , ale n ie b y ły mo im d ziełem. Po mo g łem im o d n aleźć p rzejś cie, ale n ie p o ch o d ziły z mo jej wers ji rzeczy wis to ś ci. Należały d o s ieb ie, a mo że d o k o g o ś in n eg o i wy b ijały d ziu ry w małej metafizy ce, k tó rą two rzy liś my Wk ro czy ły d o n as zeg o rezerwatu , b y ły w n im o b ce i zag rażały Fio n a i Bran d s ięg n ęli p o za ws zy s tk o i zn aleźli co ś tam, g d zie

— to n ieważn e — s o b ie p rzez wiek i. mu . Zag rażały n am. n ik t n ie wierzy ł, b y

co k o lwiek is tn iało . Gro źb a, jak ą u wo ln ili, b y ła — n a p ewn y m p o zio mie — n iemalże warta o trzy man y ch d o wo d ó w: n ie b y liś my s amo tn i, a cien ie n ie b y ły zab awk ami w n as zy ch ręk ach . I jak k o lwiek o d n o s ilib y ś my s ię d o Cien ia, ju ż n ig d y n ie mo g łem p atrzeć n a n ieg o w d awn y m ś wietle… Ws zy s tk o d lateg o , że czarn a d ro g a wio d ła n a p o łu d n ie i b ieg ła p o za k ran iec ś wiata, n a k tó ry m mu s iałem s ię zatrzy mać. Cis za i s reb ro … Od ch o d zę o d p o ręczy , ws p arty n a k iju , p o p rzez o k ry tą mg łami, o s n u tą b las k iem materię n iep o k o jąceg o mias ta… Du ch y … Cien ie cien i… Ob razy p rawd o p o d o b ień s twa… . M o żliwo ś ci s p ełn io n e i n ie s p ełn io n e… M o żliwo ś ci u traco n e… i o d zy s k an e… Przejś cie p rzez p ro men ad ę… Po s tacie, twarze, wiele zn ajo my ch … O co im ch o d zi? Tru d n o p o wied zieć… Niek tó re warg i s ię p o ru s zają, n iek tó re o b licza wy k azu ją o ży wien ie. Nie mają d la mn ie s łó w. Przech o d zę międ zy n imi n ie zau ważo n y . Tam… J ed n a z ty ch p o s taci… Samo tn a, lecz wy czek u jąca… Palce ro zp lątu ją min u ty , o d rzu cając je w p rzes trzeń … Twarz o d wró co n a, a ch ciałb y m ją zo b aczy ć — to zn ak , że zo b aczę, lu b że p o win ien em… Sied zi n a k amien n ej ławie p o d s ęk aty m p n iem… Sp o g ląd a w s tro n ę p ałacu … J ej s y lwetk a wy d aje s ię zn ajo ma… Zb liżam s ię i wid zę, że to Lo rrain e… Nad al wp atru je s ię w p u n k t d alek o za mo imi p lecami; n ie s ły s zy , g d y mó wię, że p o mś ciłem jej ś mierć. M am jed n ak mo c, b y b y ć tu u s ły s zan y m… Tk wi w p o ch wie u meg o b o k u . Do b y wam Gray s wan d ira, wzn o s zę g o n ad g ło wą, g d zie b las k k s ięży ca zd aje s ię

o ży wiać wy ry te wzo ry . Wb ijam g o w ziemię międ zy n ami. — Co rwin ie! Og ląd a s ię g wałto wn ie, a jej wło s y lś n ią czerwien ią w b las k u k s ięży ca. J es t zd ziwio n a. — Z k tó rej s tro n y n ad s zed łeś ? Nie s p o d ziewałam s ię cieb ie tak wcześ n ie. — Czek ałaś n a mn ie? — Oczy wiś cie. Tak jak mi k azałeś . — J ak s ię tu zn alazłaś ? — Na tej ławie… ? — W ty m mieś cie. — W Amb erze? Nie ro zu miem. Sam mn ie p rzy wio złeś . J a… — J es teś tu s zczęś liwa? — Wies z, że tak , p ó k i jes teś ze mn ą. Nie zap o mn iałem jej ró wn y ch zęb ó w, ś lad u p ieg ó w p o d jas n ą wo alk ą s k ó ry … — Co s ię s tało ? To b ard zo ważn e. Przy jmij n a ch wilę, że n ie wiem, i o p o wied z o ws zy s tk im, co s ię zd arzy ło p o b itwie w Czarn y m Kręg u , Lo rrain e. Zmars zczy ła czo ło . Ws tała. Od wró ciła s ię. — Po k łó ciliś my s ię — p o wied ziała. — Po jech ałeś za mn ą, p rzep ęd ziłeś M elk in a i ro zmawialiś my . Zro zu miałam, że n ie miałam racji, i wró ciłam z to b ą d o Av alo n u . Tam twó j b rat, Ben ed y k t, p rzek o n ał cię, b y ś n awiązał k o n tak t z Ery k iem. Nie d ałeś s ię u d o b ru ch ać, ale co ś ci p o wied ział i zg o d ziłeś s ię n a zawies zen ie b ro n i. Przy s iąg ł, że n ie zro b i ci k rzy wd y , a ty p rzy s iąg łeś b ro n ić Amb eru . Ben ed y k t b y ł was zy m ś wiad k iem. Po zo s taliś my w Av alo n ie, p ó k i n ie o trzy małeś jak ich ś ch emik alió w, a p o tem ru s zy liś my w jak ieś d ziwn e miejs ca, g d zie o d eb rałeś n iezwy k łą b ro ń . Wy g raliś my b itwę, ale Ery k leży teraz ran n y — s p o jrzała n a mn ie u ważn ie. — Ch ces z zerwać to zawies zen ie b ro n i? O to ch o d zi, Co rwin ie? Po k ręciłem g ło wą i ch o ć wied ziałem, że to n iero zs ąd n e, wy ciąg n ąłem ręce, b y ją o b jąć. Ch ciałem mieć ją p rzy s o b ie, mimo że jed n o z n as n ie is tn iało , n ie mo g ło is tn ieć; a k ied y wąs k a p rzes trzeń międ zy n as zy mi ciałami zo s tan ie p rzek ro czo n a, p o wied zieć jej, że co k o lwiek s ię zd arzy ło lu b zd arzy … Ws trząs n ie b y ł zb y t s iln y , jed n ak s traciłem ró wn o wag ę. Leżałem n a Gray s wan d irze, a mó j k ij p o to czy ł s ię n a b o k . Po d n o s ząc s ię n a k o lan a, wid ziałem, jak k o lo r zn ik a z jej twarzy , jej o czu , jej wło s ó w. Warg i p o ru s zały s ię, wy p o wiad ając wid mo we s ło wa. Ro zg ląd ała s ię. Ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy , ch wy ciłem k ij

i ws tałem. Sp o jrzen ie Lo rrain e p rzen ik n ęło p rzeze mn ie, u ś miech ro zjaś n ił jej twarz. Po s tąp iła o k ro k . Od s u n ąłem s ię i p atrzy łem, jak p o d b ieg a d o mężczy zn y , k tó ry właś n ie s ię zb liży ł, jak p ad a mu w ramio n a. Do s trzeg łem jeg o twarz, g d y p o ch y lał s ię d o p o cału n k u … s zczęś ciarz z teg o u p io ra, ze s reb rn ą ró żą u s zy i… cało wał ją, ten czło wiek , k tó reg o n ig d y n ie p o zn am… s reb ro wś ró d cis zy i s reb ro … Od ch o d zę, n ie o g ląd ając s ię… Id ę p ro men ad ą… Gło s Ran d o ma: — Co rwin ie, ws zy s tk o w p o rząd k u ? — Tak . — Zn alazłeś co ś ciek aweg o ? — Pó źn iej, Ran d o mie. — Przep ras zam. I n ag le lś n iące s to p n ie p rzed teren em p ałacu … W g ó rę i n a p rawo … Teraz p o wo li i s p o k o jn ie, d o o g ro d u … Wid mo we k wiaty p u ls u ją wo k ó ł, wid mo we k rzewy wy p u s zczają p ąk i p o d o b n e d o zamro żo n y ch fajerwerk ó w… Sans coleur, ws zy s tk ie… Nas zk ico wan e ty lk o , s to p n iami in ten s y wn o ś ci b las k u p rzy ciąg ają wzro k . Ty lk o s zk ice mo g ą tu is tn ieć. Czy Tir-n a No g 'th jes t s p ecy ficzn ą s ferą Cien ia w rzeczy wis ty m ś wiecie, p o ru s zan ą imp u ls ami id ? Pełn o wy miaro wy m tes tem s k o jarzen io wy m n a n ieb ie, mo że n awet s y s temem terap eu ty czn y m? J eś li to frag men t d u s zy , to mimo b las k u s reb ra n o c jes t b ard zo ciemn a… I cich a… Id ę… M ijam fo n tan n y , ławeczk i, g aje, małe altan y u k ry te w lab iry n tach ży wo p ło tu … M ijam alejk i, czas em k ilk a s ch o d k ó w, p rzek raczam mo s tk i… Przech o d zę o b o k s tawó w, wś ró d d rzew, s tary ch rzeźb , z rzad k a jak ieg o ś g łazu , zeg ara s ło n eczn eg o (czy tu taj n azy wa s ię: k s ięży co wy ?). Kieru ję s ię n a p rawo , p o p ewn y m czas ie o k rążam p ó łn o cn e s k rzy d ło p ałacu , s k ręcam w lewo , n a d zied zin iec, n ad k tó ry m zwies zają s ię b alk o n y . Na n ich k o lejn e wid ma, a p o n ad n imi, za n imi, we wn ętrzu … Przech o d zę n a ty ły ty lk o p o to , b y o b ejrzeć zn o wu tę częś ć o g ro d u , g d y ż jes t p ięk n a p o d n o rmaln y m k s ięży cem w p rawd ziwy m Amb erze. Kilk a p o s taci… Sto ją, ro zmawiają… Op ró cz mn ie n ic s ię tu n ie p o ru s za. … I czu ję, że co ś mn ie ciąg n ie w p rawo . Nie n ależy o d rzu cać d armo wy ch p rzep o wied n i, więc id ę. … Ku g ąs zczo m wy s o k ieg o ży wo p ło tu i n iewielk iej p o lan ce wewn ątrz, jeś li jes zcze n ie zaro s ła… Dawn o temu b y ło tam…

Dwie p o s tacie p rzy tu lo n e d o s ieb ie. Od s tęp u ją w ch wili, g d y zaczy n am s ię o d wracać. Nie mo ja s p rawa, ale… Deird re… J ed n ą z n ich jes t Deird re… Wiem, k im b ęd zie mężczy zn a, zan im s ię jes zcze o b ejrzy . To o k ru tn y żart o wy ch s ił, k tó re rząd zą ty m s reb rem i tą cis zą… W ty ł, w ty ł, d alej o d teg o ży wo p ło tu … Bieg n ę, p o ty k am s ię, ws taję, id ę d alej, s zy b k o … Gło s Ran d o ma: — Co rwin ie! Nic ci s ię n ie s tało ? — Pó źn iej, d o d iab ła! Pó źn iej! — Ws ch ó d s ło ń ca ju ż n ied łu g o , Co rwin ie. Po my ś lałem, że ci p rzy p o mn ę… — Uzn aj, że p rzy p o mn iałeś . Szy b ciej… Czas tak że jes t s n em w Tir-n a No g 'th . Niewielk a to p o ciech a, lecz lep s za n iż żad n a. Szy b k o , d alej, d alej… … Do p ałacu , jas n ej k o n s tru k cji u my s łu alb o d u ch a, wzn o s zącej s ię wy raźn iej n iż w realn y m ś wiecie… Os ąd zać p erfek cję, to jak wy d awać werd y k t b ez warto ś ci, mu s zę jed n ak zo b aczy ć, co s ię d zieje wewn ątrz… To p ewn ie o s tatn i etap p o d ró ży , g d y ż p o p y ch a mn ie tam jak aś s iła. Nie zatrzy małem s ię, b y p o d n ieś ć s wó j k ij z miejs ca, w k tó ry m raz jes zcze u p ad łem wś ró d mig o tliwy ch traw. Wiem, g d zie mu s zę iś ć, co ro b ić. Teraz to o czy wis te, ch o ć k ieru jąca mn ą lo g ik a n ie jes t lo g ik ą czu wająceg o u my s łu . Przy s p ies zam, ws p in am s ię k u ty ln ej b ramie… Zn o wu u k łu cie w b o k u … Przez p ró g , d o wn ętrza… … W n ieo b ecn o ś ć ś wiatła g wiazd i k s ięży ca. Bezk ieru n k o wa ilu min acja zd aje s ię p ły n ąć b ez celu i g ro mad zić w k ału że. J eś li p o min ie jak ieś miejs ce, cien ie s tają s ię n iep rzen ik n io n e, o k ry wając frag men ty k o mn at, k o ry tarzy , k o mó rek i s ch o d ó w. M ięd zy n imi, p o p rzez n ie, n iemal b ieg iem… M o n o ch ro my meg o d o mu … Og arn ia mn ie lęk … Czarn e p lamy wy g ląd ają jak d ziu ry wy b ite w rzeczy wis to ś ci… Bo ję s ię p o d ch o d zić zb y t b lis k o , zap aś ć s ię i zatracić… Ob ró t… Przejś cie… Wres zcie… Wk raczam… Sala tro n o wa… Beczk i mro k u u s tawio n e tam, g d zie b ieg ły b y lin ie meg o wzro k u , g d y b y m p atrzy ł n a tro n … Do s trzeg am jed n ak jak iś ru ch . I zawiro wan ie p o p rawej s tro n ie, g d y id ę n ap rzó d . Wraz z zawiro wan iem u n o s i s ię zas ło n a. W p o lu wid zen ia p o jawiają s ię b u ty n a n o g ach ; p rąc n ap rzó d , zb liżam s ię d o cen tru m.

Gray s wan d ir ws k ak u je mi d o ręk i, zn ajd u je d ro g ę d o p lamy ś wiatła, wzmacn ia jej zwo d n iczy , zmien n o k s ztałtn y b las k , zy s k u je włas n e lś n ien ie… Stawiam lewą s to p ę n a p ierws zy m s to p n iu , o p ieram lewą d ło ń n a k o lan ie. Bó l mo jej ran y ro zp ras za, ale d a s ię wy trzy mać. Czek am, aż czerń i p u s tk a u n io s ą s ię jak k u rty n a teatru , w k tó ry m tej n o cy mam wy s tąp ić. Od s u wa s ię w b o k , o d s łan iając ręk ę, ramię i lś n iący , metaliczn y p rzed mio t, o ś cian k ach jak s zlif k lejn o tu , n ies amo wity s p lo t s reb rn y ch k ab li n ak rap ian y ch p u n k tami o g n ia w miejs cu n ad g ars tk a i ło k cia — to d ło ń , s ty lizo wan a, s zk ieleto wa jak s zwajcars k a zab awk a, mech an iczn y o wad , fu n k cjo n aln y i ś mierteln ie g ro źn y , p ięk n y n a s wó j s p o s ó b … Ku rty n a o d s u wa s ię, o d s łan iając res ztę ciała mężczy zn y … Ben ed y k t s to i s wo b o d n ie o b o k tro n u , o p ierając o n ieg o s wo ją lewą, lu d zk ą d ło ń . Po ch y la s ię. J eg o warg i s ię p o ru s zają. Ku rty n a o d s u wa s ię d alej, u k azu jąc s ied zącą n a tro n ie… — Dara! Zwró co n a w p rawo u ś miech a s ię d o Ben ed y k ta, k iwa g ło wą, mó wi co ś . Po d ch o d zę b liżej i wy s u wam Gray s wan d ira, aż jeg o o s trze ws p iera s ię lek k o o wg łęb ien ie p o d jej mo s tk iem… Wo ln o , b ard zo wo ln o o d wraca g ło wę i p atrzy mi w o czy . Nab iera b arw i ży cia. Warg i p o ru s zają s ię zn o wu , ale ty m razem s ło wa d o cierają d o my ch u s zu . — Czy m jes teś ? — Nie. To mo je p y tan ie. Od p o wied z. J u ż. — J es tem Dara, Dara z Amb eru . Kró lo wa Dara. Zas iad am n a ty m tro n ie p rawem k rwi i zwy cięzcy . Kim jes teś ? — Co rwin . Tak że z Amb eru . Nie ru s zaj s ię! Nie p y tałem, k im jes teś … — Co rwin n ie ży je o d wielu s tu leci. Wid ziałam jeg o g ró b . — Pu s ty . — Niep rawd a. Wewn ątrz s p o czy wa jeg o ciało . — Po d aj s wó j ro d o wó d ! Patrzy n a p rawo , g d zie wciąż s to i cień Ben ed y k ta. Klin g a b ły s zczy w jeg o n o wej d ło n i, zd aje s ię n iemal jej p rzed łu żen iem, ch o ć trzy ma ją s wo b o d n ie, jak b y o d n iech cen ia. Lewa d ło ń s p o czy wa teraz n a ramien iu Dary . J eg o wzro k s zu k a mn ie za ręk o jeś cią Gray s wan d ira. Bez s k u tk u . Sp o g ląd a więc n a to , co mo że zo b aczy ć — n a o s trze. Ro zp o zn aje je…

— J es tem p rawn u czk ą Ben ed y k ta i d iab licy Lin try , k tó rą k o ch ał i k tó rą p o tem zab ił. — Ben ed y k t k rzy wi s ię b o leś n ie, lecz Dara mó wi d alej. — Nie zn ałam jej. M o ja matk a i matk a mo jej matk i p rzy s zły n a ś wiat w miejs cu , g d zie czas p ły n ie in aczej n iż w Amb erze. J es tem p ierws zą z ro d u , k tó ra p o s iad a ws zy s tk ie atry b u ty czło wieczeń s twa. A ty , k s iążę Co rwin ie, jes teś ty lk o u p io rem d awn o min io n ej p rzes zło ś ci. Nieb ezp ieczn y m u p io rem. Nie wiem, s k ąd s ię tu wziąłeś , ale p o p ełn iłeś b łąd . Wracaj d o s weg o g ro b u . Nie zak łó caj s p o k o ju ży jący ch . M o ja d ło ń d rży lek k o . Gray s wan d ir o d s u wa s ię n ajwy żej n a cen ty metr, ale to wy s tarcza. Pch n ięcie Ben ed y k ta n as tęp u je p o n iżej meg o p ro g u p ercep cji. J eg o n o we ramię p rzes u wa n o wą d ło ń trzy mającą miecz, k tó ry o d b ija Gray s wan d ira, a jeg o s tare ramię p o ru s za s tarą d ło n ią, k tó ra ch wy tając Darę, o d ciąg a ją p rzez p o ręcz tro n u … Ta p o d p ro g o wa wizja d o ciera d o mn ie ch wilę p ó źn iej, g d y o d s k ak u ję, ro zcin ając p o wietrze, o d zy s k u ję ró wn o wag ę i o d ru ch o wo u d erzam en garde… Walk a d wó ch d u ch ó w jes t ś mies zn a. Tu taj jes t tak że n ieró wn a. On n ie mo że mn ie d o s ięg n ąć, p o d czas g d y Gray s wan d ir… Ale n ie! Pu s zcza Darę, wy k o n u je o b ró t i p rzerzu ca miecz d o d ru g iej ręk i, n a mo men t złączając razem s tarą i n o wą. Przes u wa s ię d o teg o , co — g d y b y ś my mieli zwy czajn e ciała — b y ło b y zwarciem corps à corps. Na ch wilę ty lk o n as ze g ard y b lo k u ją s ię n awzajem. Lecz ta ch wila wy s tarcza… Lś n iąca, mech an iczn a d ło ń s ięg a w p rzó d — ap arat z k s ięży co weg o b las k u i p ło mien ia, czern i i g ład k ich p łas zczy zn , s ame k ąty , b ez żad n y ch łu k ó w, z lek k o u g ięty mi p alcami. Na d ło n i s reb rzy s ty , n a wp ó ł zn ajo my wzó r… Sięg a d o p rzo d u , s ięg a k u mn ie, ch wy ta mn ie za g ard ło … Ch y b ia, p alce zacis k ają s ię n a my m ramien iu , zak rzy wio n y k ciu k p ró b u je s ię wb ić w k rtań czy o b o jczy k . Wy p ro wad zam cio s z lewej n a jeg o k o rp u s , ale n ic tam n ie ma… Gło s Ran d o ma: — Co rwin ie! Za ch wilę wzejd zie s ło ń ce! M u s is z wracać! Nie mo g ę n awet o d p o wied zieć. J es zcze s ek u n d a czy d wie, a ta d ło ń wy rwie to , co ch wy ciła. Ta d ło ń … Gray s wan d ir i ta d ło ń , d ziwn ie d o s ieb ie p o d o b n e, to jed y n e p rzed mio ty ws p ó łis tn iejące w mo im ś wiecie i mieś cie d u ch ó w… — Wid zę, Co rwin ie! Wy rwij s ię i s ięg n ij d o mn ie! Atu t… Uwaln iam Gray s wan d ira z b lo k ad y , zataczam k rąg , p ro wad zę cięcie w d ó ł… J ed y n ie d u ch mó g łb y p o k o n ać Ben ed y k ta, czy d u ch a Ben ed y k ta, tak im

man ewrem. Sto imy zb y t b lis k o s ieb ie, b y o d b ił mo ją k lin g ę, ale jeg o id ealn ie wy p ro wad zo n a rip o s ta o d cięłab y mi ramię, g d y b y is tn iało ramię, w k tó re trafiło b y o s trze… Ale n ie ma g o , więc k o ń czę cięcie, z p ełn ą s iłą u d erzając w to ś mierteln ie g ro źn e u rząd zen ie z k s ięży co weg o ś wiatła i p ło mien i, czern i i g ład k ich p łas zczy zn , tu ż p o n iżej miejs ca, g d zie łączy s ię z jeg o ciałem. Czu ję b ó l w ramien iu , ręk a Ben ed y k ta o d p ad a i n ieru ch o mieje… Pad amy o b aj. — Ws tawaj! Na jed n o ro żca, Co rwin ie, p o d n ieś s ię! Ws ch o d zi s ło ń ce! To mias to ro zp ad n ie s ię wo k ó ł cieb ie! Po d ło g a k o ły s ze s ię i s taje s ię mg liś cie p rzejrzy s ta. Do s trzeg am o b s zar wo d y p o k ry tej łu s k ami ś wiatła. Przetaczam s ię i p o d n o s zę, led wie u n ik ając atak u wid ma, p ró b u jąceg o o d zy s k ać ręk ę, k tó rą u traciło . Zwis a mi z ramien ia jak martwy p as o ży t, a ran a zn o wu zaczy n a b o leć… Nag le s taję s ię ciężk i, a wizja o cean u n ie zn ik a. Zaczy n am s ię zap ad ać. Świat o d zy s k u je k o lo r i s u n ą falis te p as y ró żu . Gard ząca Co rwin em p o d ło g a ro zs tęp u je s ię, ro zwierając co rwin o b ó jczą o tch łań … Sp ad am… — Tu taj, Co rwin ie! Teraz! Ran d o m s to i n a s zczy cie i s ięg a k u mn ie. Wy ciąg am ręk ę…

ROZDZIAŁ XI … A d es zcze b ez ry n ien n ieczęs to p ad ają międ zy n imi… Ro zp lątaliś my s ię i p o d n ieś liś my z ziemi. Us iad łem n aty ch mias t n a n ajn iżs zy m s to p n iu i o d erwałem metalo wą d ło ń o d ramien ia — an i ś lad u k rwi, ale zap o wied ź s o lid n y ch s in iak ó w. Cis n ąłem ją n a ziemię. Światło wczes n eg o p o ran k a n ie wp ły n ęło n a jej p erfek cy jn y , g ro źn y k s ztałt. Ob o k mn ie s tali Gan elo n i Ran d o m. — Ws zy s tk o w p o rząd k u , Co rwin ie? — Tak . Dajcie mi tro ch ę o d etch n ąć.

— Zab rałem p ro wian t — o zn ajmił Ran d o m. — M o żemy zjeś ć tu ś n iad an ie. — Do b ry p o my s ł. Ran d o m zab rał s ię d o ro zp ak o wy wan ia zap as ó w, a Gan elo n czu b k iem b u ta p o p ch n ął ręk ę. — Co to jes t, u d iab ła? Po k ręciłem g ło wą. — Od rąb ałem to d u ch o wi Ben ed y k ta — wy jaś n iłem. — Nie wiem, w jak i s p o s ó b , ale zd o łał mn ie ty m d o s ięg n ąć. Po ch y lił s ię, p o d n ió s ł ręk ę i o b ejrzał ją d o k ład n ie. — O wiele lżejs za, n iż s ię wy d aje — zau waży ł. M ach n ął n ią w p o wietrzu . — Tak ą ręk ą n ieźle mo żn a k o g o ś załatwić. — Wiem. Zaczął p o ru s zać p alcami. — M o że p rawd ziwy Ben ed y k t mó g łb y jej u ży wać. — M o że — p rzy zn ałem. — M am raczej mies zan e u czu cia, jeś li ch o d zi o o fiaro wan ie mu tak ieg o p rezen tu , ale n iewy k lu czo n e, że mas z rację… — J ak two ja ran a? Do tk n ąłem jej d elik atn ie. — Całk iem n ieźle, jeś li wziąć p o d u wag ę o k o liczn o ś ci. Po ś n iad an iu p ewn ie b ęd ę mó g ł d o s iąś ć k o n ia, p o d waru n k iem, że p o jed ziemy wo ln o i s p o k o jn ie. — To d o b rze. Słu ch aj, Co rwin ie, p ó k i Ran d o m s zy k u je jed zen ie, ch ciałb y m ci zad ać p ewn e p y tan ie. Wiem, że jes t n ie n a temat, ale męczy mn ie o d d łu żs zeg o czas u . — Py taj. — M o że tak — p o p ieram cię całk o wicie. In aczej b y mn ie tu n ie b y ło . Będ ę walczy ł o to , żeb y ś zd o b y ł ten s wó j tro n , n iezależn ie o d s y tu acji. Ale za k ażd y m razem, g d y ro zmo wa zah acza o s u k ces ję, k to ś s ię d en erwu je i o b raża alb o zmien ia temat. Ch o ćb y Ran d o m, k ied y b y łeś tam, n a g ó rze. Nie s ąd zę, b y m k o n ieczn ie mu s iał p o zn ać p o d s tawy two ich ro s zczeń , tak s amo jak p reten s ji p o zo s tały ch , ale n ie u miem p o h amo wać ciek awo ś ci co d o p o wo d ó w teg o tarcia. Wes tch n ąłem ciężk o i p rzez ch wilę s ied ziałem w milczen iu . — No d o b rze — zg o d ziłem s ię wres zcie. — J ak ch ces z. J eś li s ami n ie p o trafimy d o jś ć w tej s p rawie d o zg o d y , k to ś z zewn ątrz mu s i s ię czu ć całk iem zag u b io n y . Ben ed y k t jes t n ajs tars zy . J eg o matk ą b y ła Cy mn ea. Dała o jcu jes zcze d wó ch s y n ó w, Os rica i Fin n d o . Po tem… jak b y to wy razić? Faiella u ro d ziła Ery k a. J es zcze p o tem

tato d o s zu k ał s ię jak ich ś n iep rawid ło wo ś ci w s wo im małżeń s twie z Cy mn eą i ro związał je, ab initio, jak b y p o wied zieli w mo im d awn y m cien iu — o d p o czątk u . Sp ry tn a s ztu czk a. No , ale p rzecież b y ł k ró lem. — Czy w ten s p o s ó b s tali s ię d ziećmi z n iep raweg o ło ża? — W k ażd y m razie ich p o zy cja n ie b y ła ju ż tak p ewn a. Os ric i Fin n d o ziry to wali s ię b ard ziej n iż tro ch ę, ale n ied łu g o p o tem zg in ęli o b aj. Ben ed y k t ziry to wał s ię mn iej alb o zach o wał w tej s p rawie b ard ziej p o lity czn y u miar. Nig d y n ie zg łas zał p reten s ji. Pó źn iej tato p o ś lu b ił Faiellę. — I Ery k zo s tał p rawo wity m n as tęp cą? — Zo s tałb y , g d y b y tato u zn ał g o za d zied zica. Trak to wał g o jak włas n e d zieck o , ale n ig d y n ie p rzep ro wad ził żad n y ch d ziałań fo rmaln y ch . Do p ro wad ziło b y to d o p o g o rs zen ia s to s u n k ó w z ro d zin ą Cy mn ei, n ab ierającą właś n ie zn aczen ia. — A jed n ak trak to wał g o jak s wo jeg o … — Tak . Ale Llewellę u zn ał fo rmaln ie. Przy s zła n a ś wiat ze związk u p o zamałżeń s k ieg o , a jed n ak p o twierd ził jej p rawa. Bied n a d ziewczy n a. Ws zy s cy zwo len n icy Ery k a n ien awid zili jej za to . W k ażd y m razie Faiella miała p o tem zo s tać mo ją matk ą. Uro d ziłem s ię b ezp ieczn ie, z p raweg o ło ża, i s tałem s ię p ierws zy m p o to mk iem z p rawo mo cn y m ty tu łem d o tro n u . Gd y b y ś p o ro zmawiał z k imś in n y m, mó g łb y tłu maczy ć ws zy s tk o in aczej, ale mu s iałb y s ię o p ierać n a ty ch s amy ch fak tach . Właś ciwie n ie s ąd zę, b y b y ło to n ad al tak ie ważn e, s k o ro Ery k n ie ży je, a Ben ed y k t n ie p rzejawia zain teres o wan ia… Ale tak właś n ie s p rawa wy g ląd a. — Ro zu miem — o ś wiad czy ł. — M n iej więcej. J es zcze jed n o … — Co ? — Kto jes t n as tęp n y ? To zn aczy , g d y b y co ś ci s ię p rzy trafiło … Po k ręciłem g ło wą. — W ty m p u n k cie s p rawy k o mp lik u ją s ię jes zcze b ard ziej. Nas tęp n y b y łb y Cain e. Sk o ro zg in ął, s u k ces ja p rzejd zie ch y b a n a d zieci Claris s y , te ru d o wło s e. Najp ierw Bley s , p o tem Bran d . — Claris s y ? Co s ię s tało z two ją matk ą? — Umarła p rzy p o ro d zie. Ty m d zieck iem b y ła Deird re. Tato n ie żen ił s ię p rzez wiele lat p o jej ś mierci. W k o ń cu zn alazł jak ąś ru d ą d ziwk ę z Cien ia d alek o n a p o łu d n iu . Nig d y jej n ie lu b iłem. Po p ewn y m czas ie tato zaczął p o d zielać mo je u czu cia i zn o wu s zu k ał o k azji g d zieś n a b o k u . Po g o d zili s ię raz, p o u ro d zin ach Llewelli w Reb mie. Bran d jes t wy n ik iem tej zg o d y . Kied y s ię wres zcie ro zwied li, tato

u zn ał Llewellę, b y zro b ić Claris s ie n a zło ś ć. W k ażd y m razie tak mi s ię wy d aje. — Więc n ie liczy s z d am w k o lejce d o tro n u ? — Nie. Żad n a z n ich n ie p rzejawia zain teres o wan ia an i o d p o wied n ich cech ch arak teru . Gd y b y je jed n ak wliczy ć, Fio n a b y łab y p rzed Bley s em, a p o n im Llewella. Po d zieciach Claris s y p rzy s złab y k o lej n a J u lian a, Gerard a i Ran d o ma, w tej właś n ie k o lejn o ś ci. Przep ras zam; d o łącz jes zcze Flo rę p rzed J u lian em. Uk ład y małżeń s k ie s ą d o ś ć zło żo n e, ale n ik t n ie zap ro tes tu je p rzeciw tak iemu p o rząd k o wi. To ch y b a ws zy s tk o . — Zu p ełn ie wy s tarczy — s twierd ził. — Więc teraz, g d y b y ś zg in ął, n a s cen ę wch o d zi Bran d ? — Wies z… Sam p rzy zn ał, że jes t zd rajcą. A p o za ty m ws zy s tk ich d rażn i i n ie wierzę, b y p o zo s tali zg o d zili s ię n a n ieg o . Ch o ciaż, n ie wierzę też, b y zrezy g n o wał. — Ale altern aty wą jes t J u lian . Wzru s zy łem ramio n ami. — Z fak tu , że g o n ie lu b ię, n ie wy n ik a jes zcze, że s ię n ie n ad aje. Sąd zę n awet, że mó g łb y zo s tać b ard zo s p rawn y m wład cą. — Więc d źg n ął cię s zty letem, b y zy s k ać s zan s ę d o wied zen ia teg o — zawo łał Ran d o m. — Ch o d źcie jeś ć. — Nad al w to n ie wierzę — o ś wiad czy łem, ws tając. — Przed e ws zy s tk im n ie ro zu miem, jak mó g łb y s ię d o mn ie d o s tać. Po d ru g ie, ws zy s tk o b y ło b y n azb y t o czy wis te. Po trzecie, g d y b y m zg in ął w n ajb liżs zej p rzy s zło ś ci, Ben ed y k t miałb y wiele d o p o wied zen ia w s p rawie s u k ces ji. Ws zy s cy o ty m wied zą. J es t n ajs tars zy , mąd ry i ma s iłę. M ó g łb y p o wied zieć n a p rzy k ład : „Do ś ć teg o g ad an ia, p o p ieram Gerard a" i to b y b y ło n a ty le. — A g d y b y p o s tan o wił p rzein terp reto wać włas n y s tatu s i s amemu s ięg n ąć p o wład zę? — s p y tał Gan elo n . Us ied liś my n a trawie i ch wy ciliś my n ap ełn io n e p rzez Ran d o ma b las zan e talerze. — Gd y b y ch ciał, ju ż d awn o mó g ł to zro b ić — s twierd ziłem. — J es t k ilk a s p o s o b ó w trak to wan ia p o to ms twa z u n ieważn io n eg o małżeń s twa. Najb ard ziej p rzy ch y ln y jes t n ajb ard ziej p rawd o p o d o b n y . Os ric i Fin n d o b y li zb y t p o ch o p n i w s ąd ach i p rzy jęli n ajg o rs zą wers ję. Ben ed y k t o k azał s ię mąd rzejs zy . Po p ro s tu czek ał. A zatem… Tak , to mo żliwe. Ch o ć n ie s ąd zę, b y n as tąp iło . — Czy li p rzy jmu jąc n o rmaln y b ieg rzeczy — jeś li co ś ci s ię s tan ie, k wes tia p o zo s taje właś ciwie o twarta?

— Otwarta. — Ale d laczeg o zab ito Cain e'a? — s p y tał Ran d o m. Po czy m, międ zy d wo ma k ęs ami, s am s o b ie o d p o wied ział: — Po to , że k ied y załatwią cieb ie, s u k ces ja p rzejd zie o d razu d o d zieciak ó w Claris s y . Przy s zło mi d o g ło wy , że Bley s ciąg le jes zcze ży je, a jes t n as tęp n y w k o lejce. Nie zn alezio n o jeg o ciała. Uważam, że b y ło tak — w czas ie was zeg o atak u wy atu to wał s ię d o Fio n y , wró cił d o Cien ia, b y o d b u d o wać s wo ją armię, a cieb ie zo s tawił n a p ewn ą — jeg o zd an iem — ś mierć z rąk Ery k a. Teraz jes t g o tó w, b y ru s zy ć zn o wu . Dlateg o zab ili Cain e'a i cieb ie też p ró b o wali zlik wid o wać. J eś li s p rzy mierzy li s ię z h o rd ą czarn ej d ro g i, mo g li p rzy g o to wać jes zcze jed en s ztu rm. Ch ce p ewn ie p o wtó rzy ć twó j n u mer, czy li zjawić s ię w o s tatn iej ch wili, o d ep rzeć n ajeźd źcó w i ru s zy ć d alej. Zn alazłb y s ię w zn ak o mitej p o zy cji jak o n as tęp n y w k o lejn o ś ci i p ierws zy s iłą. Pro s te. Ty le że ty p rzeży łeś , a Bran d a ś ciąg n ęliś my z p o wro tem. Gd y b y wierzy ć o s k arżen io m Bran d a p o d ad res em Fio n y — a n ie wiem, czemu mielib y ś my mu n ie wierzy ć — ws zy s tk o to wy n ik a z ich o ry g in aln eg o p lan u . — M o żliwe — p o k iwałem g ło wą. — O to s amo p y tałem Bran d a. Przy zn ał, że is tn ieje tak a ewen tu aln o ś ć, ale zap rzeczy ł p o s iad an iu jak ich k o lwiek wiad o mo ś ci o Bley s ie. Pry watn ie u ważam, że k łamał. — Dlaczeg o ? —

M o że ch ce p o łączy ć zems tę za s wo je u więzien ie i p ró b ę zab ó js twa

z u s u n ięciem jed y n ej p o za mn ą p rzes zk o d y d zielącej g o o d tro n u . M o im zd an iem, u waża, że zn ik n ę ze s cen y w efek cie p lan u , jak i u k ład a, b y ro związać p ro b lem czarn ej d ro g i. Ro zb icie włas n ej g ru p y i zn is zczen ie d ro g i s p rawi, że wy d a s ię całk iem p o rząd n y m facetem, zwłas zcza że o d b y ł ju ż p o k u tę. Wted y , właś n ie wted y , mo że zy s k ać p ewn e s zan s e. Alb o wy d aje mu s ię, że mo że. — Więc też u ważas z, że Bley s jes zcze ży je? — To ty lk o p rzeczu cie, ale tak , tak właś n ie u ważam. — Na czy m właś ciwie p o leg a ich s iła? — Przewag a wy k s ztałcen ia — o d p arłem. — Fio n a i Bran d u ważali n a to , co mó wi Dwo rk in , p o d czas g d y res zta zas p o k ajała s wo je zach cian k i g d zieś w Cien iu . W rezu ltacie lep iej o d n as ro zu mieją zas ad y . Więcej wied zą o Cien iu i o ty m, co leży p o za n im, więcej o Wzo rcu i o Atu tach . Właś n ie d lateg o Bran d p o trafił ci p rzes łać wiad o mo ś ć. — Ciek awy p o my s ł — zad u mał s ię Ran d o m. — Czy n ie s ąd zis z, że mo g li s ię p o zb y ć Dwo rk in a, g d y ty lk o u zn ali, że d o wied zieli s ię ju ż d o s y ć? W ten s p o s ó b

zach o walib y wy łączn o ś ć, g d y b y co k o lwiek zd arzy ło s ię tacie. — Nie p rzy s zło mi to d o g ło wy . Zas tan awiałem s ię, czy mo g li zro b ić co ś , co u s zk o d ziło jeg o u my s ł i s p rawiło , że s tał s ię tak i, jak im g o wid ziałem p rzy n as zy m o s tatn im s p o tk an iu ? J eś li tak , to czy s ię d o my ś lali, że jes zcze ży je? Czy też p rzy jęli za p ewn ik jeg o o s tateczn e o d ejś cie? — Tak , to ciek awy p o my s ł — p o wtó rzy łem. — M y ś lę, że to n iewy k lu czo n e. Sło ń ce p ięło s ię wo ln o w g ó rę, a ś n iad an ie d o d ało mi s ił. W ś wietle p o ran k a n ie p o zo s tał żad en ś lad p o Tir-n a No g 'th . M o je ws p o mn ien ia o n im zb lad ły , o s iąg ając o s tro ś ć o b razó w w mętn y m zwierciad le. Gan elo n p o d n ió s ł jed y n ą p amiątk ę, ręk ę, a Ran d o m s p ak o wał ją razem z n ak ry ciami. W b las k u d n ia s to p n ie wy g ląd ały mn iej jak s to p n ie, a b ard ziej jak p o p ęk an a s k ała. Ran d o m s k in ął g ło wą. — Wracamy tą s amą tras ą? — zap y tał. — Tak — o d p arłem. Ws k o czy liś my n a s io d ła. Przy b y liś my tu d ro g ą wijącą s ię p o łu d n io wy m zb o czem Ko lv iru . By ła d łu żs za, ale wy g o d n iejs za o d s zlak u b ieg n ąceg o wzd łu ż g rzb ietu . Po s tan o wiłem s o b ie d o g ad zać, p ó k i ran a p rzes tan ie mi d o k u czać. Wy k ręciliś my więc w p rawo i ru s zy liś my jed en za d ru g im. Ran d o m p ro wad ził, Gan elo n zamy k ał k o lu mn ę. Szlak wzn o s ił s ię n ieco w g ó rę, b y zaraz o p aś ć o s tro w d ó ł. Po wietrze b y ło ch ło d n e i n io s ło aro maty zielen i i wilg o tn ej g leb y — rzecz raczej n iezwy k ła w ty m n ag im miejs cu i n a tej wy s o k o ś ci. Pewn ie jak ieś zab łąk an e p o d mu ch y , p o my ś lałem, z las ó w ro s n ący ch o wiele n iżej. Po zwo liliś my k o n io m d o b rać włas n e temp o p o d ro d ze w d ó ł i n a p o d jeźd zie. Gd y zb liżaliś my s ię d o g rzb ietu , wierzch o wiec Ran d o ma zarżał n ag le i s tan ął d ęb a. Ran d o m o p an o wał g o n aty ch mias t, a ja ro zejrzałem s ię u ważn ie. Nie zau waży łem n iczeg o , co mo g ło b y p rzes tras zy ć zwierzę. Na s zczy cie Ran d o m zwo ln ił. — Rzu ć o k iem n a to s ło ń ce, co ? — zawo łał p rzez ramię. Tru d n o b y ło b y teg o n ie zro b ić, ale n ie p o wied ziałem o ty m g ło ś n o . Ran d o m n ieczęs to d awał wy raz s en ty men to m d la ro ś lin n o ś ci, g eo lo g ii czy o ś wietlen ia. Sam p rawie ś ciąg n ąłem cu g le, g d y d o tarłem d o s zczy tu , g d y ż s ło ń ce b y ło fan tas ty czn ie zło tą k u lą, p ó łto ra raza więk s zą n iż zwy k le. J eg o p rzed ziwn y o d cień n ie p rzy p o min ał n iczeg o , co d o tąd o g ląd ałem. Wy wo ły wał cu d o wn e efek ty n a p as ie o cean u , jak i p o jawił s ię za k o lejn y m wzn ies ien iem. Ch mu ry i n ieb o n ab rały

n iezwy k ły ch b arw. Nie zatrzy małem s ię jed n ak , g d y ż n ag ła jas n o ś ć b y ła n iemal b o les n a. — M as z rację — k rzy k n ąłem, zjeżd żając za n im w d ó ł. Za mo imi p lecami Gan elo n zak lął z p o d ziwem. Kied y wy mru g ałem z o czu p o wid o k i tej ilu min acji, zau waży łem, że ro ś lin n o ś ć b y ła b o g ats za, n iż ją zap amiętałem w ty m mały m zak ątk u tu ż p o d n ieb em. Zd awało mi s ię, że ro ś n ie tu p arę k arło waty ch d rzew i p arę p lam mch u n a k amien iach . Ty mczas em wid ziałem k ilk ad zies iąt d rzew — więk s zy ch , n iż mi s ię wy d awało i b ard ziej zielo n y ch — tu i tam k ęp k ę trawy , p n ącze czy d wa, zmięk czające o s tre k s ztałty s k ał. M o g łem s ię p o my lić, w k o ń cu p rzejeżd żałem tęd y p o ciemk u . Stąd p ewn ie d o b ieg ały zap ach y , jak ie czu łem wcześ n iej. Od n io s łem też wrażen ie, że mała k o tlin k a s tała s ię s zers za n iż p o p rzed n io . Zan im zn o wu ru s zy liś my w g ó rę, b y łem teg o p ewien . — Ran d o m — zawo łałem. — Czy to miejs ce n ie zmien iło s ię tro ch ę? — Tru d n o p o wied zieć — o d k rzy k n ął. — Ery k n ie wy p u s zczał mn ie zb y t częs to . Ch y b a u ro s ło . — Wy d aje s ię więk s ze… s zers ze. — Ows zem. Ale my ś lałem, że to ty lk o mo ja wy o b raźn ia. Gd y d o tarliś my d o n as tęp n eg o wzn ies ien ia, s ło ń ce n ie o ś lep iło mn ie, g d y ż p rzes ło n iły je liś cie. Ko tlin k ę p rzed n ami p o ras tało więcej d rzew, n iż tę, k tó rą właś n ie o p u ś ciliś my . By ły też więk s ze i ro s ły b liżej s ieb ie. Ściąg n ęliś my cu g le. — Teg o n ie p amiętam — o ś wiad czy ł Ran d o m. — Zau waży łb y m to p rzecież, n awet n o cą. Ch y b a źle s k ręciliś my . — Nie mam p o jęcia jak . M imo ws zy s tk o wiemy , g d zie jes teś my . Wo lę raczej jech ać n ap rzó d , n iż wracać i zaczy n ać o d n o wa. Zres ztą p o win n iś my p o zn awać teren y wo k ó ł Amb eru . — Zg ad za s ię. Ru s zy ł w s tro n ę las u , a my p o d ąży liś my za n im. — To d o ś ć n iezwy k łe n a tak iej wy s o k o ś ci — zawo łał. — Za d u żo tu ro ś n ie. — Wars twa g leb y mu s i b y ć g ru b s za, n iż s ię n am wy d awało . — Ch y b a mas z rację. Gd y ty lk o zn aleźliś my s ię wś ró d d rzew, d ro g a wy k ręciła o s tro w lewo . Nie wied ziałem, d laczeg o o d ch y la s ię o d lin ii p ro s tej, ale p o tęg o wało to wrażen ie d y s tan s u . Trzy maliś my s ię s zlak u . Po ch wili zn o wu zawró cił w p rawo , a p rzed n ami

o two rzy ł s ię n iezwy k ły wid o k . Drzewa s tały s ię jes zcze wy żs ze i ro s ły tak g ęs to , że s p o za n ich n ie wid ać b y ło n ieb a. Ścieżk a s k ręciła raz jes zcze i s p o ry k awałek b ieg ła p ro s to . Szczerze mó wiąc, zb y t d alek o . Nas za mała k o tlin k a p o p ro s tu n ie miała d o s tateczn ej s zero k o ś ci. Ran d o m zatrzy mał s ię zn o wu . — Do lich a, Co rwin ie, to ś mies zn e! — o ś wiad czy ł. — M am n ad zieję, że n ie ro b is z żad n y ch n u meró w? — Nie p o trafiłb y m, n awet g d y b y m ch ciał — o d p arłem. — Nig d y n ie u miałem man ip u lo wać Cien iem n a Ko lv irze. W teo rii n ie ma tu żad n y ch Cien i, z k tó ry mi mo żn a p raco wać. — Też mi s ię tak wy d awało . Amb er rzu ca Cień , ale s am n ie jes t elemen tem Cien ia. M o że jed n ak zawró cimy ? — M am p rzeczu cie, że n ie zn ajd ziemy p o wro tn ej d ro g i. To ws zy s tk o mu s i mieć jak ąś p rzy czy n ę i ch ciałb y m ją p o zn ać. — Bo ję s ię, czy to n ie p u łap k a. — Nawet wted y . Kiwn ął g ło wą i ru s zy liś my o cien io n ą ś cieżk ą, p o d n ieru ch o my mi liś ćmi. Wo k ó ł p an o wała cis za. Teren b y ł p łas k i, a s zlak b ieg ł p ro s to . Od ru ch o wo p o p ęd ziliś my k o n ie. Przez jak ieś p ięć min u t żad en z n as n ie o d ezwał s ię an i s ło wem. Po tem p rzemó wił Ran d o m. — Co rwin ie, to n ie jes t Cień . — Dlaczeg o n ie? — Pró b u ję n a n ieg o wp ły n ąć i n ic s ię n ie d zieje. Ty też p ró b o wałeś ? — Nie. — Więc mo że s p ró b u j. — Do b ra. Głaz mó g łb y wy s tawać z ziemi za n ajb liżs zy m d rzewem, p ro mien ie s ło ń ca o p latać p n ącza i d zwo n k i w tamtej k ęp ie k rzak ó w… Po win n o s ię zjawić czy s te n ieb o , z maleń k ą ch mu rą jak p as mo d y mu … Po tem n iech leży o d łaman y k o n ar, ze s ch o d k o watą h u b ą n a k o rze… Zaro ś n ięty s taw… Żab a… Op ad ające p ió rk o , u n o s zo n e wiatrem n as ien ie… Gałąź s k ręco n a w tak i s p o s ó b … In n y s zlak , ś wieżo wy cięty i k rzy żu jący s ię z n as zy m, tu ż za miejs cem, g d zie p ió rk o p o win n o s p aś ć n a ziemię…

— Nic z teg o — o ś wiad czy łem. — J eś li to n ie jes t Cień , to co ? — Co ś in n eg o , o czy wiś cie. Po k ręcił g ło wą i s p rawd ził, czy k lin g a lek k o wy ch o d zi z p o ch wy . Zro b iłem to s amo . Ch wilę p ó źn iej u s ły s załem cich y s zczęk miecza Gan elo n a. Przed n ami s zlak zwężał s ię i zaczął zak ręcać. M u s ieliś my zwo ln ić, d rzewa ro s ły g ęś ciej i wy ciąg ały s we g ałęzie n iżej n iż p rzed tem. Szlak s tał s ię d ró żk ą, b ieg ł n ap rzó d , s k ręcał, zak reś lił k o ń co wy łu k i wres zcie zn ik n ął. Ran d o m u ch y lił s ię p rzed s terczącą g ałęzią, p o d n ió s ł ręk ę i zatrzy mał k o n ia. Stan ęliś my p rzy n im. J ak d alek o s ięg ałem s p o jrzen iem p rzed s ieb ie, n ie d o s trzeg ałem n awet ś lad u n as zej ś cieżk i. Ob ejrzaws zy s ię, też n iczeg o n ie zau waży łem. — Do my s ły — s twierd ził Ran d o m — b y ły b y teraz b ard zo p o żąd an e. Nie wiemy , g d zie b y liś my i d o k ąd zmierzamy , n ie mó wiąc ju ż o ty m, g d zie jes teś my . Pro p o n u ję o d es łać ciek awo ś ć d o d iab ła i wy d o s tać s ię s tąd n ajs zy b s zy m mo żliwy m s p o s o b em. — Atu ty ? — s p y tał Gan elo n . — Tak . Co ty n a to , Co rwin ie? — Zg o d a. Nie p o d o b a mi s ię tu i n ie mam żad n eg o lep s zeg o p o my s łu . Do ro b o ty . — Ko g o mam wezwać? — s p y tał, wy jmu jąc talię z fu terału . — Gerard a? — Tak . Przerzu cił k arty , zn alazł Atu t Gerard a i wp atrzy ł s ię w p o rtret. M y wp atrzy liś my s ię w n ieg o . Czas p ły n ął. — Nie mo g ę d o n ieg o d o trzeć — o zn ajmił w k o ń cu . — Sp ró b u j z Ben ed y k tem. — Do b rze. Po wtó rk a ak cji. Bez rezu ltatu . — Teraz Deird re — p o wied ziałem, wy jmu jąc włas n ą talię i wy b ierając Atu t. — Po mo g ę ci. Zo b aczy my , czy s ię u d a, jeś li s p ró b u jemy razem. I zn o wu . I jes zcze raz. — Nic — s twierd ziłem p o d łu żs zej ch wili. Ran d o m p o k ręcił g ło wą. — Zau waży łeś , że Atu ty s ą jak ieś n iezwy k łe? — s p y tał. — Tak , ale n ie wiem, n a czy m to p o leg a. Wy d ają s ię in n e. — M o je jak b y s ię ro zg rzały . Kied y ś b y ły zimn iejs ze.

Przetas o wałem s wo ją talię. Do tk n ąłem p alcami k art. — Tak , mas z rację — p rzy zn ałem. — To właś n ie to . Ale p ró b u jmy d alej. M o że Flo rę. — Zg o d a. Wy n ik i b y ły id en ty czn e. Z Llewellą tak że. I z Bran d em. — Do my ś las z s ię, czemu n ie ma k o n tak tu ? — s p y tał Ran d o m. — Nie. Nie mo g ą p rzecież ws zy s cy n as b lo k o wać. Nie mo g li ws zy s cy zg in ąć… No , właś ciwie mo g li, ale to mało p rawd o p o d o b n e. Co ś mu s iało wp ły n ąć n a s ame Atu ty . Nig d y n ie s ły s załem, b y co ś wy wierało tak ie efek ty . — Pro d u cen t n ie d awał s tu p ro cen to wej g waran cji — s twierd ził Ran d o m. — Wies z co ś , czeg o ja n ie wiem? Uś miech n ął s ię. — Nig d y n ie zap o min as z d n ia, g d y s tałeś s ię d o ro s ły i p ierws zy raz p rzes zed łeś Wzo rzec — p o wied ział. — Pamiętam ten d zień , jak b y s ię zd arzy ł p rzed ro k iem. Kied y mi s ię u d ało , k ied y s tałem zaru mien io n y z p o d n iecen ia i d u my , Dwo rk in wręczy ł mi mó j p ierws zy k o mp let Atu tó w i p o in s tru o wał, jak ich u ży wać. Do k ład n ie s o b ie p rzy p o min am, jak g o zap y tałem, czy d ziałają w k ażd y m miejs cu . I p amiętam jeg o o d p o wied ź. „Nie", s twierd ził. „Ale p o win n y ci s łu ży ć ws zęd zie, g d zie s ię zn ajd zies z". Wies z, że n ig d y za mn ą n ie p rzep ad ał. — A czy s p y tałeś , co ma n a my ś li? — Tak , a o n p o wied ział: „Wątp ię, czy k ied y k o lwiek o s iąg n ies z s tan , w k tó ry m Atu ty cię zawio d ą. A teraz u ciek aj". Tak też zro b iłem. Nie mo g łem s ię d o czek ać, żeb y s amemu p o b awić s ię Atu tami. — „Os iąg n ies z s tan "? Nie p o wied ział: „Zn ajd zies z s ię w miejs cu "? — Nie. Wies z, że w p ewn y ch s p rawach mam zn ak o mitą p amięć. — Dziwn e… ch o ciaż n ie n a wiele n am s ię p rzy d a. Zalatu je metafizy k ą. — Zało żę s ię, że Bran d b y zro zu miał. — Ch y b a mas z rację, ale co n am z teg o p rzy jd zie? — Po win n iś my co ś ro b ić, zamias t d y s k u to wać o metafizy ce — o ś wiad czy ł Gan elo n . — J eś li n ie p o traficie k s ztałto wać Cien ia i n ie mo żecie s k o rzy s tać z Atu tó w, to n ależy o k reś lić, g d zie s ię zn ajd u jemy . A p o tem p o s zu k ać p o mo cy . Kiwn ąłem g ło wą. — Po n ieważ n ie jes teś my w Amb erze, mo żn a ch y b a b ezp ieczn ie zało ży ć, że zn aleźliś my s ię w Cien iu — w jak imś n iezwy k ły m miejs cu , całk iem b lis k o Amb eru ,

g d y ż p rzemian a n ie b y ła s k o k o wa. Po n ieważ zo s taliś my p rzen ies ien i b ez ak ty wn eg o ws p ó łd ziałan ia z n as zej s tro n y , za ty m man ewrem mu s i s ię k ry ć jak aś s iła, b y ć mo że d ziałająca ś wiad o mie. J eś li zech ce n as zaatak o wać, ró wn ie d o b rze mo że to zro b ić teraz. J eś li ch ce czeg o ś in n eg o , mu s i n am to o k azać, p o n ieważ n ie mamy n ajmn iejs zej s zan s y n a o d g ad n ięcie teg o s amo d zieln ie. — Więc p ro p o n u jes z n ic n ie ro b ić? — Pro p o n u ję zaczek ać. Nie wid zę s en s u d als zeg o b łąd zen ia. Po g u b imy s ię ty lk o . — M ó wiłeś k ied y ś , że p rzy leg łe Cien ie z reg u ły b y wają p o d o b n e — o d ezwał s ię Gan elo n . — Tak , ch y b a mó wiłem. I co z teg o ? — J eś li jes teś my tak b lis k o Amb eru , jak p rzy p u s zczas z, to wy s tarczy p o jech ać w k ieru n k u ws ch o d ząceg o s ło ń ca, b y d o trzeć d o p u n k tu , g d zie w Amb erze leży mias to . — To n ie jes t tak ie p ro s te. A n awet g d y b y , to co n am z teg o p rzy jd zie? — M o że w p u n k cie mak s y maln ej zb ieżn o ś ci zaczn ą d ziałać Atu ty . Ran d o m s p o jrzał n a Gan elo n a, p o tem n a mn ie. — Warto s p ró b o wać — s twierd ził. — Co mamy d o s tracen ia? — Tę o d ro b in ę o rien tacji, jak ą jes zcze d y s p o n u jemy — o d p arłem. — Ch o ciaż s am p o my s ł n ie jes t zły . J eś li tu taj n ic s ię n ie b ęd zie d ziało , s p ró b u jemy . Z d ru g iej s tro n y , jeś li s p o jrzy s z za s ieb ie, s twierd zis z, że d ro g a z ty łu zamy k a s ię w o d leg ło ś ci wp ro s t p ro p o rcjo n aln ej d o p rzeb y teg o d y s tan s u . Po ru s zamy s ię n ie ty lk o w p rzes trzen i. W tej s y tu acji wo lałb y m n ie b łąd zić, p ó k i s ię n ie u p ewn ię, że n ie ma in n eg o wy jś cia. J eżeli k to ś p rag n ie n as zej o b ecn o ś ci w o k reś lo n y m miejs cu , p o win ien wy raźn iej s fo rmu ło wać zap ro s zen ie. Czek amy . Zg o d zili s ię o b aj. Ran d o m zaczął zs iad ać z k o n ia, ale zamarł n ag le z jed n ą s to p ą n a ziemi, d ru g ą w s trzemien iu . — Po ty lu latach — p o wied ział. — Nig d y tak n ap rawd ę n ie wierzy łem… — Co jes t? — s zep n ąłem. — In n e wy jś cie — o d p arł, ws k ak u jąc n a s io d ło . J eg o k o ń ru s zy ł b ard zo wo ln o d o p rzo d u . Po p ęd ziłem s wo jeg o i p o ch wili d o s trzeg łem g o — b iały , jak wted y w g aju , s tał n a p ó ł s ch o wan y w k ęp ie p ap ro ci. J ed n o ro żec. Zawró cił, g d y s ię p o ru s zy liś my , p o s ek u n d zie wy p ry s n ął d o p rzo d u i s tan ął u k ry ty częś cio wo za p n iami d rzew.

— Wid zę g o ! — s zep n ął Gan elo n . — Po my ś leć, że tak ie zwierzę n ap rawd ę is tn ieje… To was ze ro d zin n e g o d ło , p rawd a? — Tak . — M o im zd an iem to d o b ra wró żb a. Nie o d p o wied ziałem. J ech ałem, n ie tracąc jed n o ro żca z o czu . By łem p ewien , że ch ce, b y ś my p o d ążali za n im. Ud ało mu s ię an i razu n ie u k azać w cało ś ci — wy g ląd ał zza czeg o ś , p rzeb ieg ał o d k ry jó wk i d o k ry jó wk i, p o ru s zał s ię z n iewiary g o d n ą s zy b k o ś cią i u n ik ał o twarty ch p o lan ek , wy b ierając cien is te zag ajn ik i. Zag łęb ialiś my s ię co raz d alej w las , n iep o d o b n y teraz d o n iczeg o , co mo żn a b y ło zn aleźć n a zb o czach Ko lv iru . Najb ard ziej p rzy p o min ał Ard en , g d y ż teren b y ł s to s u n k o wo p łas k i, a d rzewa co raz więk s ze i więk s ze. M in ęła g o d zin a, p o tem d ru g a, n im wres zcie d o tarliś my d o k ry s ztało wo czy s teg o s tru my k a, a jed n o ro żec p o d ąży ł w g ó rę jeg o n u rtu . J ech aliś my wzd łu ż b rzeg u . — Ok o lica zaczy n a s ię wy d awać mn iej więcej zn ajo ma — zau waży ł Ran d o m. — Ale ty lk o mn iej więcej — o d p arłem. — Sam n ie wiem czemu . — J a też n ie. Wk ró tce p o tem wjech aliś my n a zb o cze co raz b ard ziej s tro me. Ko n ie s zły z tru d em, ale jed n o ro żec d o s to s o wał temp o d o ich mo żliwo ś ci. Gru n t s tał s ię k amien is ty , a d rzewa n iżs ze. Stru my k wił s ię i wres zcie s traciłem g o z o czu , zb liżaliś my s ię ju ż jed n ak d o s zczy tu wzn ies ien ia. Trafiliś my n a p łas k i teren i ru s zy liś my w s tro n ę las k u , s k ąd wy p ły wał s tru mień . Wted y zo b aczy liś my — p rzed n ami i tro ch ę z p rawej, p o n ad miejs cem, g d zie teren o p ad ał g wałto wn ie — zimn o b łęk itn e mo rze, d alek o w d o le. — Do tarliś my całk iem wy s o k o — zau waży ł Gan elo n . — Zd awało s ię, że to n izin a, ale… — Gaj J ed n o ro żca! — p rzerwał mu Ran d o m. — To właś n ie p rzy p o min a! Patrzcie! Nie my lił s ię. Przed n ami leżała p o lan a zarzu co n a g łazami. M ięd zy n imi try s k ało źró d ło — p o czątek s tru mien ia, k tó reg o tro p em d o tarliś my aż tu taj. Cało ś ć zd awała s ię więk s za i — wed łu g mo jeg o wewn ętrzn eg o k o mp as u — zn ajd o wała s ię w n iep rawid ło wy m miejs cu , ale p o d o b ień s two n ie mo g ło b y ć czy s to p rzy p ad k o we. J ed n o ro żec ws p iął s ię n a s k ałę k o ło źró d ła, s p o jrzał n a n as i o d wró cił s ię. M o że p atrzy ł n a o cean . Gd y jech aliś my d alej, g aj, jed n o ro żec, d rzewa wo k ó ł n as i s tru mień o b o k n ab rały

n iezwy k łej wy razis to ś ci, jak b y p ro mien io wały włas n y m ś wiatłem, p u ls u jący m b arwami, a jed n o cześ n ie ro zmy wający m k o n tu ry n a s amej g ran icy p ercep cji. Wy wo łało to d ziwn e u czu cie, zb liżo n e d o emo cjo n aln eg o tła p iek ieln eg o rajd u . Wted y , wted y i wted y , z k ażd y m k ro k iem mo jeg o wierzch o wca, co ś zn ik ało z o taczająceg o n as ś wiata. Relacje p rzes trzen n e o d mien iły s ię, k ru s ząc wrażen ie g łęb i, n is zcząc p ers p ek ty wę, n a n o wo aran żu jąc u k ład y o b iek tó w w p o lu wid zen ia. Zd awało s ię, że k ażd a rzecz zwraca k u mn ie całą s wą zewn ętrzn ą p o wierzch n ię, n ie zajmu jąc p rzy ty m więcej miejs ca; p rzeważały k ąty , a s to s u n k i ro zmiaró w wy d ały s ię n ag le b ezs en s o wn e. Ko ń Ran d o ma zarżał i s tan ął d ęb a, o g ro mn y , ap o k alip ty czn y , w jed n ej ch wili p rzy wo d zący mi n a my ś l Guernicę. Z lęk iem s p o s trzeg łem, że n iezwy k ły fen o men d ziała ró wn ież n a n as — że Ran d o m walczący z wierzch o wcem i Gan elo n , k o n tro lu jący s wo jeg o Świetlik a, tak że zo s tali p rzek s ztałcen i tą k u b is ty czn ą wizją p rzes trzen i. Gwiazd a jed n ak b y ł weteran em wielu p iek ieln y ch rajd ó w, a Świetlik tak że wiele p rzeży ł. Przy lg n ęliś my d o ich g rzb ietó w, wy czu wając ru ch , k tó reg o n ie mo g liś my o cen ić. Ran d o mo wi u d ało s ię w k o ń cu n arzu cić zwierzęciu s wo ją wo lę. J ech aliś my n ap rzó d , a o to czen ie zmien iało s ię ciąg le. Zmien iły s ię warto ś ci o ś wietlen ia. Nieb o p o czern iało , n ie jak n o cn y firmamen t, ale jak p łas k a, n ie o d b ijająca ś wiatła p o wierzch n ia. Po d o b n ie n iek tó re p u s te o b s zary p o międ zy o b iek tami. J ed y n y b las k , jak i p o zo s tał w ty m ś wiecie, zd awał s ię p ro mien io wać z s amy ch p rzed mio tó w. By ł co raz jaś n iejs zy . Płas zczy zn y eg zy s ten cji emito wały b iel o ró żn y ch s to p n iach in ten s y wn o ś ci, a n ajjas k raws zy ze ws zy s tk ieg o , ws p an iały i s tras zn y jed n o ro żec s tan ął n ag le d ęb a i u d erzy ł k o p y tami w p o wietrze, wy p ełn iając s p o wo ln io n y m ru ch em jak ieś d ziewięćd zies iąt p ro cen t k reacji. Bałem s ię, że u n ices twi n as , jeś li p o s u n iemy s ię ch o ćb y o k ro k d alej. Po tem b y ło ju ż ty lk o ś wiatło . Po tem ab s o lu tn y b ezru ch . Po tem ś wiatło zn ik n ęło i n ie p o zo s tało ju ż n ic. Nawet ciemn o ś ć. Przerwa w is tn ien iu ; mo g ła trwać ty lk o ch wilę alb o całą wieczn o ś ć… Po tem wró ciła ciemn o ś ć, a p o n iej ś wiatło . Ty le że o d wró co n e. Blas k wy p ełn iał p rzerwy i ry s o wał k o n tu ry teg o , co p ewn ie b y ło o b iek tami. Pierws zy m d źwięk iem, jak i u s ły s załem, b y ł s zu m wo d y i wied ziałem wted y , że zatrzy maliś my s ię o b o k źró d ła. Pierws zą rzeczą, jak ą p o czu łem, b y ło d rżen ie Gwiazd y . Pó źn iej d o leciał zap ach mo rza. Po jawił s ię Wzo rzec, a raczej jeg o zn iek s ztałco n y n eg aty w…

Po ch y liłem s ię d o p rzo d u i zza k rawęd zi p rzed mio tó w wy ciek ło więcej ś wiatła. Co fn ąłem s ię i zn ik n ęło . Zn o wu d o p rzo d u , ty m razem d alej… Światło ro zlewało s ię, wp ro wad zając d o ś wiata k o lejn e o d cien ie s zaro ś ci. Delik atn y m ru ch em k o lan zas u g ero wałem Gwieźd zie, b y ru s zy ł. Z k ażd y m k ro k iem co ś p o wracało : p o wierzch n ie, s tru k tu ry , k o lo ry … Za mn ą ru s zy li d waj p o zo s tali. Po d e mn ą Wzo rzec n ie zd rad zał n awet cząs tk i s wy ch s ek retó w, zy s k ał jed n ak k o n tek s t i s to p n io wo u miejs co wił s ię w ramach o g ó ln eg o p rzek s ztałcan ia ś wiata wo k ó ł n as . J ech aliś my w d ó ł. Po jawiło s ię wrażen ie g łęb i. M o rze, wy raźn ie teraz wid o czn e, zo s tało — mo że czy s to o p ty czn ie — o d d zielo n e o d n ieb a, z k tó ry m p rzez ch wilę łączy ło je jak b y Urmeer wó d w g ó rze i wó d n a d o le — zjawis k o n iep o k o jące p o fak cie, lecz n ie d o s trzeżo n e, g d y trwało . Zmierzaliś my w d ó ł s tro my m, s k alis ty m zb o czem, o p ad ający m o d ty ln ej częś ci g aju , d o k tó reg o d o p ro wad ził n as jed n o ro żec. J ak ieś s to metró w p o n iżej zn ajd o wała s ię id ealn ie p o zio ma p łas zczy zn a jak b y ró wn ej, g ład k iej s k ały . By ła mn iej więcej o waln a i miała k ilk as et metró w d łu g o ś ci wzd łu ż g łó wn ej o s i. Zb o cze o d ch y lało s ię n a lewo i p o wracało , zak reś lając s zero k i łu k , jak b y wielk i n awias o taczający g ład k ą p o wierzch n ię. Po za jej p rawy m b rzeg iem n ie b y ło n ic — g ru n t o p ad ał s tro my m u rwis k iem k u temu d ziwn emu mo rzu . Po d ro d ze ws zy s tk ie trzy wy miary o d zy s k ały właś ciwe relacje. Sło ń ce b y ło o g ro mn ą k u lą ro zto p io n eg o zło ta, jak ą wid zieliś my p rzed tem. Nieb o miało g łęb s zy n iż w Amb erze o d cień b łęk itu ; n ie wid ziałem n a n im ś lad u ch mu r. Błęk itu mo rza n ie zak łó cały p u n k cik i żag li an i p lamy wy s p . Nie b y ło p tak ó w i s ły s załem jed y n ie s tu k k o p y t n as zy ch k o n i. Niezmierzo n a cis za zap ad ła n ad ty m miejs cem i ty m d n iem. Wzo rzec p o jawił s ię w k ręg u meg o , wres zcie n iczy m n ie zak łó co n eg o , s p o jrzen ia i zajął miejs ce n a p łas k iej p o wierzch n i p o d n ami. Z p o czątk u s ąd ziłem, że jes t wy ry ty w k amien iu , p o tem jed n ak zro zu miałem, że tk wi we wn ętrzu — zło cis to ró żo we wiry p rzy p o min ały ży łk o wan ie eg zo ty czn eg o n atu raln e, mimo wy raźn ej celo wo ś ci lin ii.

marmu ru . Zd awały

s ię

Ściąg n ąłem cu g le. Tamci s tan ęli p rzy mn ie, Ran d o m p o p rawej s tro n ie, Gan elo n p o lewej. Dłu g i czas p rzy g ląd aliś my s ię w milczen iu . Ciemn a, b ezk s ztałtn a s mu g a p rzes łan iała częś ć Wzo rca tu ż p rzed n ami, o d k rawęd zi aż d o s ameg o ś ro d k a. — Wies z co — o d ezwał s ię w k o ń cu Ran d o m. — To wy g ląd a, jak b y k to ś ś ciął s zczy t Ko lv iru mn iej więcej n a p o zio mie lo ch ó w. — Zg ad za s ię.

— Zatem, u wzg lęd n iając p o d o b ień s two , mn iej więcej w ty m miejs cu zn ajd u je s ię n as z Wzo rzec. — Zg ad za s ię — p o wtó rzy łem. — A ta ciemn a p lama s ięg a n a p o łu d n ie, s k ąd b ieg n ie czarn a d ro g a. Wo ln o k iwn ąłem g ło wą, g d y ż p o jawiło s ię zro zu mien ie i zo s tało p rzek u te w p ewn o ś ć. — Co to jes t? — zap y tał Ran d o m. — Wy d aje s ię o d p o wiad ać realn emu s tan o wi rzeczy , ale p o za ty m n ie p o jmu ję zn aczen ia. Po co n as tu s p ro wad zo n o i p o k azan o to ws zy s tk o ? — W Cien iu -Ziemi, k tó ry o d wied ziliś my — o d ezwał s ię Gan elo n — i w k tó ry m s p ęd ziłeś ty le lat, s ły s załem wiers z o d wó ch d ro g ach , k tó re ro zch o d zą s ię wś ró d las u . Wiers z k o ń czy s ię s ło wami: „Ru s zy ł mn iej zd ep tan ą ś cieżk ą i to zd ecy d o wało ". Kied y g o s łu ch ałem, p rzy s zło mi n a my ś l co ś , o czy m k ied y ś ws p o mn iałeś : „Ws zy s tk ie d ro g i p ro wad zą d o Amb eru ". Zas tan awiałem s ię wted y , tak jak i teraz, czy to n ie wy b ó r d ecy d u je, mimo że n a p o zó r cel jes t zu p ełn ie p ewn y d la ty ch , co s ą two jej k rwi. — Wies z? — s p y tałem. — Ro zu mies z? — Ch y b a tak . Po k iwał g ło wą, p o czy m wy ciąg n ął ręk ę. — Przed n ami leży p rawd ziwy Amb er, p rawd a? — Tak — p o wied ziałem. — To p rawd ziwy Amb er. Przekład Piotr W. Cholewa

RĘKA OBERONA Jayowi Haldemanowi za przyjaźń i karczochy

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ I Ro zb ły s k zro zu mien ia, jak b las k teg o n iezwy k łeg o s ło ń ca… Oto b y ło … W jas n y m ś wietle d n ia co ś , co d o tej p o ry o g ląd ałem jed y n ie w p ó łmro k u ro zjaś n ian y m jeg o włas n y m lś n ien iem: Wzo rzec, wielk i Wzo rzec Amb eru n a o waln ej p łas zczy źn ie p o d /n ad p rzed ziwn y m n ieb o -mo rzem. … I wied ziałem, mo że d zięk i temu , co is tn ieje we mn ie i co wiąże n as ws zy s tk ich , że to właś n ie mu s i b y ć p rawd ziwy Wzo rzec. A to zn aczy , że ten w Amb erze jes t ty lk o jeg o p ierws zy m cien iem. Zatem… Zatem s am Amb er jes t ty lk o cien iem, ch o ć wy jątk o wy m, g d y ż Wzo rzec n ie s ięg a d o miejs c p o za o b s zarem jeg o , Reb my i Tir-n a No g 'th . A więc reg io n , g d zie p rzy b y liś my , mu s i b y ć, p rawem p ierws zeń s twa i k o n fig u racji, p rawd ziwy m Amb erem. Sp o jrzałem n a u ś miech n ięteg o Gan elo n a, z b ro d ą i zwich rzo n y mi wło s ami s tap ian y mi w jed n o p rzez b ezlito s n y b las k . — Sk ąd wied ziałeś ? — Wies z, Co rwin ie, że p o trafię zg ad y wać — o d p arł. — Pamiętam ws zy s tk o , co mó wiłeś o Amb erze, i jak p ad ają n a ws zy s tk ie ś wiaty cien ie mias ta i was zy ch k o n flik tó w. Częs to s ię zas tan awiałem, my ś ląc o czarn ej d ro d ze, czy co ś mo g ło b y rzu cić tak i cień n a s am Amb er. I d o s zed łem d o wn io s k u , że mu s i to b y ć co ś n iezwy k le p o tężn eg o , fu n d amen taln eg o i u k ry teg o — s k in ął n a o b raz p rzed n ami. — Tak jak to . — M ó w d alej — p o p ro s iłem. Sk rzy wił s ię i wzru s zy ł ramio n ami. — M u s i więc is tn ieć wars twa rzeczy wis to ś ci g łęb s za n iż Amb er — s twierd ził. — I tam wy k o n an o b ru d n ą ro b o tę. Zwierzę, k tó re jes t was zy m p atro n em, d o p ro wad ziło n as ch y b a d o tak ieg o właś n ie miejs ca. A ta p lama n a Wzo rcu to efek t b ru d n ej ro b o ty . Zg o d zis z s ię ch y b a?

Przy tak n ąłem. — To raczej two ja s p o s trzeg awczo ś ć mn ie zas k o czy ła, n ie s ama k o n k lu zja — wy jaś n iłem. — Nie jes tem tak i s zy b k i — wy zn ał Ran d o m, s to jący p o p rawej s tro n ie. — Ale to wrażen ie d o tarło jak o ś d o mo ich trzewi, d elik atn ie rzecz u jmu jąc. Wierzę, że to , co tu wid zimy , w jak iś s p o s ó b two rzy fu n d amen t n as zeg o ś wiata. — Kto ś z zewn ątrz p o trafi czas em lep iej o cen ić fak ty n iż ten , k to jes t ich częś cią — wtrącił Gan elo n . Ran d o m s p o jrzał n ajp ierw n a mn ie, p o tem w d ó ł. — M y ś lis z, że co ś jes zcze u leg n ie zmian ie? — zap y tał. — Gd y b y ś my tak zjech ali i p rzy jrzeli s ię temu z b lis k a? — J es t ty lk o jed en s p o s ó b , żeb y s ię p rzek o n ać — o d p arłem. — W tak im razie g ęs ieg o . J a p ierws zy . — Zg o d a. Ran d o m p ro wad ził wierzch o wca w p rawo , w lewo , zn ó w w p rawo , d łu g ą s erią zwro tó w, k tó re wio d ły n as o d b rzeg u d o b rzeg u u rwis k a. Zg o d n ie z p o rząd k iem, jak ieg o p rzes trzeg aliś my p rzez cały d zień , jech ałem tu ż za n im, a Gan elo n zamy k ał s zy k . — Wy g ląd a n a u s tab ilizo wan y ! — k rzy k n ął p rzez ramię Ran d o m. — Na razie — mru k n ąłem. — J es t jak iś o twó r w s k ałach p o d n ami. Wy ch y liłem s ię. Po p rawej s tro n ie, n a p o zio mie p łas zczy zn y o walu , d o s trzeg łem wejś cie d o jas k in i. Nie b y ło wid o czn e z n as zej p o p rzed n iej, wy żs zej p o zy cji. — Przejed ziemy całk iem b lis k o — s twierd ziłem. — Po s p ies zn ie, czu jn ie i b ezg ło ś n ie — d o d ał Ran d o m i d o b y ł miecza. Wy jąłem Gray s wan d ira, a jed en zak ręt n ad e mn ą Gan elo n p o s tąp ił p o d o b n ie. Nie min ęliś my wejś cia d o jas k in i, g d y ż wcześ n iej p o n o wn ie s k ręciliś my w lewo . Przejech aliś my jed n ak w o d leg ło ś ci czterech , mo że p ięciu metró w i p o czu łem n iep rzy jemn y zap ach , k tó reg o n ie p o trafiłem zd efin io wać. Ko n ie ch y b a lep iej s o b ie z ty m p o rad ziły , alb o b y ły p es y mis tami z n atu ry , p o n ieważ p o ło ży ły p łas k o u s zy , ro zd ęły n o zd rza i p ry ch ały lęk liwie, s zarp iąc u zd y . Us p o k o iły s ię n aty ch mias t, g d y ty lk o p o n o wn ie zaczęliś my s ię o d d alać. Nie s p rawiały p ro b lemó w aż d o ch wili, g d y zak o ń czy liś my zjazd i p ró b o waliś my zb liży ć s ię d o u s zk o d zo n eg o Wzo rca. Tu zap ro tes to wały zd ecy d o wan ie.

Ran d o m zes k o czy ł z s io d ła. Stan ął n a k rawęd zi o walu i p atrzy ł. Po ch wili o d ezwał s ię, n ie o d wracając g ło wy . — Z teg o , co wiemy , u s zk o d zen ia d o k o n an o ś wiad o mie. — Na to wy ch o d zi — p rzy zn ałem. — J es t więc o czy wis te, że s p ro wad zo n o n as tu w p ewn y m celu . — Zg ad zam s ię. — Nie trzeb a n ad wy rężać u my s łu , b y d o jś ć d o wn io s k u , że celem ty m jes t s twierd zen ie, w jak i s p o s ó b u s zk o d zo n o Wzo rzec i co mo żemy zro b ić, b y g o n ap rawić. — M o żliwe. M as z jak iś p o my s ł? — J es zcze n ie. Ru s zy ł b rzeg iem fig u ry w p rawo , d o miejs ca, g d zie zaczy n ała s ię ciemn a s mu g a. Sch o wałem miecz i ch ciałem zs iąś ć z k o n ia, g d y Gan elo n ch wy cił mn ie za ramię. — Sam mo g ę… — zacząłem, ale p rzerwał mi. — Co rwin ie, d o s trzeg am ch y b a d ro b n ą n iereg u larn o ś ć w p o b liżu ś ro d k a Wzo rca. Nie s ąd zę, b y n ależała… — Gd zie? Wy ciąg n ął ręk ę, a ja s p o jrzałem w s tro n ę, k tó rą ws k azy wał. Tu ż o b o k cen tru m is to tn ie leżał jak iś o b cy o b iek t. Paty k ? Kamień ? Świs tek p ap ieru ? Tru d n o p o wied zieć z tej o d leg ło ś ci. — Wid zę — p o wied ziałem. Zs ied liś my z k o n i i p o s zliś my za Ran d o mem, k tó ry p rzy k u cn ął n a p rawy m k rań cu fig u ry i b ad ał p rzeb arwio n ą p lamę. — Gan elo n d o s trzeg ł co ś , n ied alek o ś ro d k a — o zn ajmiłem. Sk in ął g ło wą. — Też zau waży łem. Zas tan awiam s ię, jak tam d o trzeć. Nie p o d o b a mi s ię p o my s ł p rzejś cia u s zk o d zo n eg o Wzo rca. Z d ru g iej s tro n y n ie wiem, czy n ie o d s ło n ię s ię zu p ełn ie, jeś li p ó jd ę p o ty m zaczern io n y m p as ie. J ak s ąd zis z? — Przejś cie p o ty m, co zo s tało z Wzo rca, zajmie s p o ro czas u — zau waży łem. — O ile s tawia o p ó r zb liżo n y d o teg o , k tó ry mamy w d o mu . Uczo n o n as , że zejś cie z tras y to ś mierć. A ten u k ład zmu s za cię d o zejś cia, g d y d o trzes z d o p lamy . Z d ru g iej s tro n y , jak p o wied ziałeś , p rzejś cie p o p lamie mo że zaalarmo wać n as zy ch wro g ó w. Zatem… — Zatem żad en z was teg o n ie zro b i — p rzerwał Gan elo n . — A ja tak .

I n ie czek ając n a o d p o wied ź, jed n y m s k o k iem zn alazł s ię w ciemn y m s ek to rze, p o mk n ął d o ś ro d k a, zatrzy mał s ię n a mo men t, b y p o d n ieś ć tajemn iczy p rzed mio t, p o czy m zawró cił i p o b ieg ł z p o wro tem. Po ch wili s tał ju ż p rzy n as . — Ry zy k o wn e p o s u n ięcie — o cen ił Ran d o m. Gan elo n k iwn ął g ło wą. — Ale g d y b y m teg o n ie zro b ił, n ad al b y ś cie s ię n arad zali — s twierd ził, wy ciąg ając ręk ę. — Co o ty m my ś licie? W d ło n i trzy mał s zty let, wb ity w p ro s to k ąt zap lamio n eg o k arto n u . Wziąłem o b a p rzed mio ty . — Wy g ląd a jak Atu t — s twierd ził Ran d o m. — Ows zem. Zd jąłem k artę z o s trza, wy g ład ziłem ro zd arcia. Czło wiek , k tó reg o p o rtret o g ląd ałem, wy g ląd ał n a wp ó ł zn ajo mo — czy li, n atu raln ie, b y ł tak że n a wp ó ł o b cy . J as n e, p ro s te wło s y , n ieco o s tre ry s y , lek k i u ś miech , d ro b n a b u d o wa. — Nie zn am g o — p o k ręciłem g ło wą. — Po k aż. Ran d o m wziął o d e mn ie k artę, zmars zczy ł czo ło . — Nie — s twierd ził p o ch wili. — J a też n ie. M am wrażen ie, że p o win ien em, ale… Nie. W tej ch wili k o n ie zn o wu zaczęły s ię s k arży ć, o wiele g ło ś n iej n iż p o p rzed n io . Wy s tarczy ło o b ejrzeć s ię lek k o , b y o d k ry ć źró d ło ich n iep o k o ju , jak o że właś n ie wy n u rzy ło s ię z jas k in i. — Niech to d iab li — mru k n ął Ran d o m. Zg o d ziłem s ię z n im. Gan elo n p rzełk n ął ś lin ę i d o b y ł miecza. — Kto ś wie, co to jes t? — s p y tał cich o . W p ierws zej ch wili o d n io s łem wrażen ie, że s twó r jes t p o d o b n y d o węża, ze s p o s o b u p o ru s zan ia s ię, jak i z p o wo d u d łu g ieg o , g ru b eg o o g o n a, k tó ry wy d awał s ię raczej p rzed łu żen iem d łu g ieg o , ch u d eg o tu ło wia n iż zwy k ły m p rzy d atk iem. Zwierzak miał jed n ak cztery n o g i o d wó ch s tawach , z wielk imi łap ami u zb ro jo n y mi w s zp o n y . Wąs k a g ło wa z o s try m d zio b em k o ły s ała s ię n a o b ie s tro n y , g d y s zed ł k u n am, u k azu jąc raz jed n o , raz d ru g ie b lad o n ieb ies k ie o k o . Wielk ie s k rzy d ła, fio leto we i s k ó rzas te, p rzy leg ały d o b o k ó w. Nie miał s ierś ci an i p ió r, za to d o s trzeg łem łu s k i

o k ry wające p ierś , b ark i, g rzb iet i g ó rn ą częś ć o g o n a. Od d zio b a p o czu b ek o g o n a miał tro ch ę p o wy żej trzech metró w. Id ąc, d źwięczał cich o i d o s trzeg łem b ły s k czeg o ś jas n eg o n a jeg o s zy i. — Najb ard ziej p rzy p o min a h erald y czn ą b es tię, g ry fa — s twierd ził Ran d o m. — Ty le że ten jes t ły s y i fio leto wy . — Zd ecy d o wan ie d ziwn y p tas zek — d o d ałem, s ięg ając p o Gray s wan d ira i k ieru jąc k lin g ę k u g ło wie p o two ra. Zwierz wy s u n ął czerwo n y , ro zwid lo n y języ k . Sk rzy d ła u n io s ły s ię n iezn aczn ie i o p ad ły . Kied y p rzes u wał g ło wę w p rawo , o g o n węd ro wał w lewo , p o tem w lewo i w p rawo , p rawo i lewo … wy wierając h ip n o ty czn e n iemal wrażen ie. Zd awało s ię, że b ard ziej in teres u ją g o k o n ie n iż my , p o n ieważ o mijał n as d rżące, p rzerażo n e wierzch o wce.

z d alek a, zmierzając w s tro n ę, g d zie s tały Przes u n ąłem s ię, b y zas tąp ić mu d ro g ę. Wted y s tan ął d ęb a.

Sk rzy d ła u n io s ły s ię w g ó rę i ro zp o s tarły n ib y d wa s flaczałe żag le wy d ęte n ag ły m p o d mu ch em wiatru . Sto jąc n a ty ln y ch n o g ach , g ó ro wał n ad n ami, jak b y u ró s ł p rzy n ajmn iej cztero k ro tn ie. I wrzas n ął: p rzeraźliwy k rzy k , zew ło wcy lu b wy zwan ie, p o k tó ry m d zwo n iło mi w u s zach . Po czy m mach n ął ty mi s k rzy d łami w d ó ł i s k o czy ł, n a ch wilę u n o s ząc s ię w p o wietrze. Ko n ie zerwały s ię d o u cieczk i. Po twó r b y ł p o za n as zy m zas ięg iem. Do p iero teraz zro zu miałem, co o zn aczał b ły s k n a s zy i i d zwo n ien ie: b y ł u wiązan y n a d łu g im łań cu ch u b ieg n ący m d o jas k in i. Do k ład n a d łu g o ś ć tej s my czy n aty ch mias t s tała s ię p rzed mio tem więcej n iż ak ad emick ieg o zain teres o wan ia. Stwó r o b ró cił s ię w p o wietrzu , s y cząc i mach ając s k rzy d łami. Sp ad ł za n ami. Nie miał d o s tateczn eg o ro zp ęd u , b y w ty m k ró tk im wy s k o k u p rzejś ć w p rawd ziwy lo t. Gwiazd a i Świetlik co fały s ię n a p rzeciwn y k o n iec o walu . Za to Iag o , k o ń Ran d o ma, o d s k o czy ł w k ieru n k u Wzo rca. Po twó r zn ó w s tan ął n a ziemi, zro b ił ru ch , jak b y zamierzał ś cig ać Iag o , p rzy jrzał s ię n am raz jes zcze i zn ieru ch o miał. Stał o wiele b liżej — n iecałe cztery metry o d n as . Przech y lił g ło wę, u k azu jąc p rawe o k o , p o tem o two rzy ł d zió b i zag ru ch ał cich o . — M o że s p ró b u jemy zaatak o wać? — zap ro p o n o wał Ran d o m. — Nie. Czek aj. W jeg o zach o wan iu jes t co ś d ziwn eg o . Kied y mó wiłem, o p u ś cił łeb i ro zło ży ł s k rzy d ła k u d o ło wi. Trzy razy s tu k n ął d zio b em o ziemię i zn o wu p o p atrzy ł n a n as . Po tem p o d ciąg n ął s k rzy d ła d o tu ło wia. Og o n zad rżał i zak o ły s ał s ię d ziars k o z b o k u n a b o k . Stwó r o two rzy ł d zió b

i zag ru ch ał jes zcze raz. W tej właś n ie ch wili co ś o d wró ciło n as zą u wag ę. Iag o wb ieg ł n a Wzo rzec, s p o ry k awałek o d czarn eg o o b s zaru . Pięć czy s ześ ć metró w o d k rawęd zi, p rzecin ając lin ie mo cy , s tał u więzio n y w p o b liżu jed n eg o z p u n k tó w Zas ło n n ib y mu ch a n a k awałk u lep u . Zarżał g ło ś n o , g d y s trzeliły is k ry , a g rzy wa u n io s ła s ię i s tan ęła s zto rcem. Naty ch mias t n ad n as zy mi g ło wami p o ciemn iało n ieb o . Ale to n ie ch mu ra p ary wo d n ej zaczy n ała s ię k o n d en s o wać. Po jawiło s ię co ś w ro d zaju id ealn ie o k rąg łeg o two ru , czerwo n eg o w ś ro d k u , żó łteg o n a b rzeg ach , wiru jąceg o w k ieru n k u ru ch u ws k azó wek zeg ara. Ro zleg ł s ię d źwięk p o d o b n y d o p o jed y n czeg o u d erzen ia d zwo n u , a p o n im w u s zy u d erzy ł p rzerażający ry k . Iag o walczy ł. Uwo ln ił p rawą p rzed n ią n o g ę i n aty ch mias t wp lątał ją n a p o wró t, u s iłu jąc wy rwać lewą. Rżał d zik o . Is k ry s ięg ały ju ż jeg o g rzb ietu . Strząs ał je z b o k ó w i s zy i n ib y k ro p le d es zczu , a jeg o s y lwetk a lś n iła d elik atn y m, żó łty m b las k iem. Ry k s tał s ię g ło ś n iejs zy . W cen tru m czerwo n eg o two ru n a n ieb ie p o jawiły s ię n iewielk ie b ły s k awice. Wted y d o s ły s załem d zwo n ien ie. Sp o jrzałem w d ó ł: fio leto wy g ry f wy min ął n as i s tan ął tak , b y n as o s łan iać p rzed h ałaś liwy m, czerwo n y m zjawis k iem. Przy k u cn ął jak mas zk aro n n a d ach u i o d wró co n y ty łem o b s erwo wał s p ek tak l. Iag o

u wo ln ił o b ie p rzed n ie n o g i i s tan ął d ęb a. By ło

w n im ju ż co ś

n ierzeczy wis teg o , co ś w jeg o b las k u , w ro zis k rzo n ej, n ieo s trej s y lwetce. M o że wted y zarżał, ale ws zy s tk ie d źwięk i p o ch łan iał o g łu s zający ry k z g ó ry . Z h ałaś liweg o two ru wy s u n ął s ię lej — jas n y , mig o tliwy , wy jący g ło ś n o i n iep rawd o p o d o b n ie s zy b k i. Do tk n ął s to jąceg o d ęb a k o n ia i w ciąg u s ek u n d y s y lwetk a Iag o ro zro s ła s ię d o o g ro mn y ch ro zmiaró w, ró wn o cześ n ie tracąc o s tro ś ć w b ezp o ś red n iej p ro p o rcji d o wzro s tu . Po czy m zn ik n ęła. Przez k ró tk ą ch wilę lej p o zo s tał n ieru ch o my n ib y s to żek w id ealn ej ró wn o wad ze. Hu k zaczął p rzy cich ać. Lej u n ió s ł s ię n a n iewielk ą wy s o k o ś ć — mo że n a wzro s t czło wiek a — p o n ad Wzo rzec, p o tem s trzelił w g ó rę z tak ą s amą s zy b k o ś cią, z jak ą u p rzed n io s ięg n ął w d ó ł. Wy cie u cich ło . Ry k tak że b y ł co raz cich s zy . M in iatu ro we b ły s k awice n ik n ęły wewn ątrz k ręg u . Cała fo rmacja b lad ła i zwaln iała o b ro ty , b y p o ch wili s tać s ię jed y n ie s trzęp em ciemn o ś ci. J es zcze ch wila i zn ik n ęła. Po Iag o n ie zo s tał n awet ś lad . — Nie p y taj — p o wied ziałem, g d y Ran d o m o b ejrzał s ię n a mn ie. — Też n ie wiem.

Sk in ął g ło wą, p o czy m s p o jrzał n a n as zeg o fio leto weg o to warzy s za, k tó ry ak u rat p o b rzęk iwał łań cu ch em. — Co zro b imy z ty m malu ch em? — s p y tał, g ład ząc k lin g ę. — M am n iejas n e wrażen ie, że p ró b o wał n as ch ro n ić. — Wy s u n ąłem s ię d o p rzo d u . — Os łan iaj mn ie. Ch cę co ś s p rawd zić. — J es teś p ewien , że p o trafis z d o s tateczn ie s zy b k o b ieg ać? — zap y tał. — Z tą ran ą… — Nie p rzejmu j s ię — o d p arłem, o d ro b in ę b ard ziej b eztro s k o , n iż to b y ło k o n ieczn e. Po d s zed łem b liżej. M iał rację co d o ran y , k tó ra wciąż wy wo ły wała tęp y b ó l w lewy m b o k u i h amo wała ru ch y . Lecz w p rawej ręce trzy małem Gray s wan d ira, a w d o d atk u o d czu wałem wzro s t p o zio mu zau fan ia d o włas n y ch in s ty n k tó w. W p rzes zło ś ci k ilk ak ro tn ie zawierzy łem temu u czu ciu , z n iezły mi wy n ik ami. By wały ch wile, g d y tak ie ry zy k o wy d awało s ię rzeczą n ajb ard ziej o d p o wied n ią. Ran d o m p rzes zed ł d o p rzo d u , n a p rawą s tro n ę. Ob ró ciłem s ię, wy ciąg ając lewą ręk ę, p o wo li, jak b y m s ię s tarał zawrzeć zn ajo mo ś ć z o b cy m p s em. Nas z h erald y czn y p rzy jaciel wy p ro s to wał s ię i zaczął wo ln o o d wracać. Stan ął p rzo d em d o n as i s p o jrzał n a Gan elo n a. Po tem zajął s ię mo ją ręk ą. Op u ś cił g ło wę, p o wtó rzy ł o p erację u d erzan ia o ziemię, zag ru ch ał b ard zo cich o , wy d ając d elik atn y , b u lg o cący o d g ło s , p o czy m u n ió s ł g ło wę i czu jn ie wy ciąg n ął s zy ję. M ach n ął p o tężn y m o g o n em, d o tk n ął d zio b em mo ich p alcó w, p o tem jes zcze raz o d eg rał cały s p ek tak l. Os tro żn ie p o ło ży łem mu d ło ń n a g ło wie. Og o n p o ru s zy ł s ię ży wiej, łeb p o zo s tał n ieru ch o my . Po d rap ałem g o lek k o w k ark , a o n p rzes u n ął tro ch ę g ło wę, jak b y o d czu wał ro zk o s z. Co fn ąłem ręk ę i o d s tąp iłem o k ro k . — Zap rzy jaźn iliś my s ię — p o wied ziałem. — Teraz ty s p ró b u j, Ran d o m. — Ch y b a żartu jes z. — Nie. Uważam, że n ic ci n ie g ro zi. Sp ró b u j. — A co zro b is z, jeś li s ię p o my liłeś ? — Przep ro s zę. — Dzięk i. Po d s zed ł, wy ciąg ając ręk ę. Bes tia n ad al zach o wy wała s ię p rzy jaźn ie. — No , d o b ra — s twierd ził p ó ł min u ty p ó źn iej, n ad al d rap iąc ją p o k ark u . — Czeg o to d o wo d zi? — Że to p ies łań cu ch o wy .

— A czeg o p iln u je? — Najwy raźn iej Wzo rca. — Tru d n o s ię o p rzeć wrażen iu — Ran d o m co fn ął s ię n ieco — że n iezb y t d o k ład n ie wy k o n u je s wo je o b o wiązk i — s k in ął n a czarn ą p lamę. — Co zro zu miałe, jeś li jes t tak i p rzy jazn y wo b ec k ażd eg o , k to n ie je o ws a i n ie rży . — Zg ad u ję, że d o b iera s o b ie zn ajo my ch . M o żliwe też, że u mies zczo n o g o tu taj, k ied y n as tąp iło u s zk o d zen ie. Żeb y n ie d o p u ś cił d o d als zy ch n iep o żąd an y ch d ziałań . — Kto g o tu zo s tawił? — Sam ch ciałb y m wied zieć. Ch y b a k to ś , k to s to i p o n as zej s tro n ie. — M o żemy s p rawd zić two ją teo rię. Niech Gan elo n d o n ieg o p o d ejd zie. Gan elo n n ie d rg n ął. — M o że macie jak iś ro d zin n y zap ach — o ś wiad czy ł p o ch wili. — A o n lu b i wy łączn ie Amb ery tó w. Tak że raczej zrezy g n u ję. — J ak ch ces z. Sp rawa n ie jes t aż tak ważn a. J ak d o tąd , two je d o my s ły s ię s p rawd zały . Co p o wies z o ty m ws zy s tk im? — Z d wó ch g ru p walczący ch o tro n — o d p arł — ta zło żo n a z Bran d a, Fio n y i Bley s a b y ła, jak s am s twierd ziłeś , b ard ziej ś wiad o ma n atu ry s ił d ziałający ch wo k ó ł Amb eru . Bran d n ie zd rad ził s zczeg ó łó w, ch y b a że p o min ąłeś jak ieś ws p o mn ian e p rzez n ieg o fak ty . M imo to s ąd zę, że to u s zk o d zen ie Wzo rca rep rezen tu je ś ro d k i, d zięk i k tó ry m ich s o ju s zn icy zag waran to wali s o b ie wejś cie d o was zej d zied zin y . J ed n o z n ich , mo że więcej n iż jed n o , d o k o n ało zn is zczen ia o twierająceg o mro czn y s zlak . J eś li ten p ies łań cu ch o wy reag u je n a ro d zin n y zap ach czy co ś in n eg o , co was id en ty fik u je i co ws zy s cy p o s iad acie, mó g ł tu p rzeb y wać p rzez cały czas i n ie d o s trzec p o trzeb y atak o wan ia n is zczy cieli. — To mo żliwe — p rzy zn ał Ran d o m. — Do my ś las z s ię, jak teg o d o k o n ali? — M o że i tak — s twierd ził. — J eś li ch cecie, mo g ę zad emo n s tro wać. — Czeg o ci p o trzeb a? — Ch o d źcie. — Od wró cił s ię i p o d s zed ł d o b rzeg u Wzo rca. Ru s zy łem za n im. Ran d o m tak że. Łań cu ch o wy g ry f człap ał o b o k . Gan elo n o b ejrzał s ię i wy ciąg n ął ręk ę. — Co rwin ie, mo g ę p ro s ić o ten s zty let, k tó ry zn alazłem? — Oczy wiś cie. — Wy jąłem g o zza p as a. — Po n awiam p y tan ie: czeg o ci p o trzeb a? — Krwi Amb eru — o ś wiad czy ł Gan elo n .

— Nie jes tem p ewien , czy p o d o b a mi s ię ten p o my s ł. — Wy s tarczy , że u k łu jes z s ię w p alec — zap ewn ił, p o d ając s zty let. — Tak , żeb y k ro p la k rwi u p ad ła n a Wzo rzec. — Co s ię s tan ie? — Sp ró b u j. Zo b aczy my . Ran d o m s p o jrzał n a mn ie. — Co o ty m my ś lis z? — zap y tał. — Pró b u j. Przek o n ajmy s ię. To ciek awe. — W p o rząd k u — s k in ął g ło wą. Wziął o d Gan elo n a s zty let, n ak łu ł czu b ek małeg o p alca lewej ręk i, p o tem ś cis n ął g o n ad Wzo rcem. M aleń k a, czerwo n a k ro p k a p o jawiła s ię n a s k ó rze, u ro s ła, zad rżała i s p ad ła. Z p u n k tu , g d zie p ad ła k ro p la k rwi, u n io s ła s ię s mu g a d y mu . Us ły s zeliś my cich y trzas k . — Niech mn ie d iab li! — mru k n ął Ran d o m, wy raźn ie zafas cy n o wan y . Na Wzo rcu p o jawiła s ię n iewielk a p lamk a, ro s n ąca s to p n io wo d o ro zmiaró w p ó łd o laró wk i. — No i macie — s twierd ził Gan elo n . — W ten s p o s ó b teg o d o k o n ali. Is to tn ie, p lamk a b y ła min iatu ro wy m o d p o wied n ik iem ro zleg łej s mu g i p o p rawej s tro n ie. Gry f wrzas n ął p rzen ik liwie i o d s k o czy ł, n ies p o k o jn ie mierząc n as wzro k iem. — Sp o k o jn ie, mały . Sp o k o jn ie. — Po g łas k ałem g o . — Ale co mo g ło s p o wo d o wać tak d u że… — zaczął Ran d o m. Po tem wo ln o k iwn ął g ło wą. — Rzeczy wiś cie, co ? — p o wtó rzy ł Gan elo n . — W miejs cu , g d zie zg in ął twó j k o ń , n ie ma n awet ś lad u . — Krew Amb eru — o d p arł Ran d o m. — Two ja in tu icja p racu je d ziś n a n ajwy żs zy ch o b ro tach . — Niech Co rwin o p o wie ci o Lo rrain e, k rain ie, g d zie ży łem p rzez d łu g i czas — wy jaś n ił Gan elo n . — Krain ie, g d zie ró s ł ciemn y k rąg . J es tem wy czu lo n y n a d ziałan ie ty ch s ił, ch o ć wted y d o ś wiad czałem g o ty lk o z d alek a. Każd y fak t, jak i d zięk i wam p o zn awałem, ro zjaś n iał całą s p rawę. Tak , mam in tu icję. Zwłas zcza teraz, k ied y wiem więcej o rezu ltatach ich d ziałań . Sp y taj Co rwin a o ro zs ąd ek jeg o g en erała. — Co rwin ie — p o p ro s ił Ran d o m. — Daj mi ten p rzeb ity Atu t. Wy jąłem k artę z k ies zen i i wy g ład ziłem s taran n ie. Ciemn e p lamy wy g ląd ały teraz

b ard ziej zło wró żb n ie. Zau waży łem jes zcze co ś . Niemo żliwe, b y p o rtret b y ł d ziełem Dwo rk in a, męd rca, mag a, arty s ty , n ieg d y ś wy ch o wawcy d zieci Ob ero n a. Aż d o tej ch wili n ie p rzy s zło mi d o g ło wy , b y jes zcze k to ś p o trafił s two rzy ć Atu t. Sty l malars twa wy d awał s ię jak o ś zn ajo my , lecz n ie b y ł to jeg o s ty l. Gd zie mo g łem wid zieć te p recy zy jn e lin ie, mn iej s p o n tan iczn e n iż u mis trza, jak g d y b y k ażd y ru ch zo s tał całk o wicie zin telek tu alizo wan y , zan im jes zcze p ió ro d o tk n ęło p ap ieru ? Co ś jes zcze s ię n ie zg ad zało : s to p ień id ealizacji, n a in n y m p o zio mie n iż n as ze Atu ty , jak b y au to r n ie p o s łu g iwał s ię ży wy m mo d elem, a raczej d awn y mi ws p o mn ien iami, p amięcią i o p is em. — Atu t, Co rwin ie. J eś li mo żn a p ro s ić — p o wtó rzy ł Ran d o m. Co ś w jeg o to n ie s p rawiło , że s ię zawah ałem. Co ś , co s twarzało wrażen ie, że wy p rzed za mn ie o k ro k w jak iejś is to tn ej k wes tii, a to u czu cie wcale mi s ię n ie p o d o b ało . — Dla cieb ie g łas k ałem teg o b rzy d ala, Co rwin ie, i p rzelewałem k rew d la s p rawy . Więc d aj. Wręczy łem mu k artę. M ó j n iep o k ó j n aras tał, g d y ze zmars zczo n y m czo łem s tu d io wał ry s u n ek . Dlaczeg o n ag le ja b y łem ty m tęp y m? Czy n o c w Tir-n a No g 'th s p o waln ia p ro ces y mó zg o we? Czemu … Ran d o m zaczął p rzek lin ać. Łań cu ch b lu źn iers tw b y ł n iep o ró wn y waln y z n iczy m, co s ły s załem w s wo jej d łu g iej wo js k o wej k arierze. — O co ch o d zi? — s p y tałem. — Nie ro zu miem. — Krew Amb eru — p o wied ział wres zcie. — Kto k o lwiek to zro b ił, n ajp ierw p rzes zed ł Wzo rzec. Po tem, s to jąc w cen tru m, p o łączy ł s ię z n im p o p rzez Atu t. Kied y o n o d p o wied ział, k ied y n as tąp ił trwały k o n tak t, u d erzy ł g o s zty letem. Krew s p ły n ęła n a Wzo rzec, n is zcząc jeg o częś ć, tak jak p rzed ch wilą mo ja. Zamilk ł n a o k res k ilk u g łęb o k ich o d d ech ó w. — To p ach n ie ry tu ałem. — Przek lęte ry tu ały ! Niech d iab li wezmą je ws zy s tk ie! J ed n o z n ich u mrze, Co rwin ie. Zab iję g o … alb o ją. — Nad al n ie… — J es tem g łu p cem — o ś wiad czy ł. — Po win ien em d o s trzec to o d razu . Patrz! Patrz u ważn ie! Po d s tawił mi p o d n o s p rzeb ity Atu t. Patrzy łem. I wciąż n ic n ie wid ziałem. — A teraz s p ó jrz n a mn ie! Przy jrzy j s ię!

Sp o jrzałem. A p o tem zn o wu n a k artę. Po jąłem, o co mu ch o d zi. — By łem d la n ieg o n ik im, jed y n ie s zep tem ży cia w ciemn o ś ci. Ale o n i wy k o rzy s tali mo jeg o s y n a — rzek ł. — To mu s i b y ć p o rtret M artin a.

ROZDZIAŁ II Sto jąc tam, o b o k p rzełaman eg o Wzo rca, s tu d iu jąc p o rtret czło wiek a, k tó ry mó g ł, ale n ie mu s iał b y ć s y n em Ran d o ma, mó g ł, ale n ie mu s iał zg in ąć o d cio s u zad an eg o z p u n k tu wewn ątrz Wzo rca, co fn ąłem s ię w my ś lach d alek o , b y b ły s k awiczn ie o d two rzy ć wy d arzen ia, k tó re d o p ro wad ziły mn ie d o teg o miejs ca n iezwy k ły ch o b jawień . Po zn ałem o s tatn io tak wiele s p raw, że wy p ad k i k ilk u min io n y ch lat zd awały s ię two rzy ć n iemal in n ą h is to rię n iż wted y , g d y je p rzeży wałem. Teraz n o wa h ip o teza i k ilk a imp lik o wan y ch p rzez n ią teo rii p o raz k o lejn y zmien iły p ers p ek ty wę. Kied y p rzeb u d ziłem s ię w Green wo o d , p ry watn ej k lin ice n a p rzed mieś ciach No weg o J o rk u , n ie p amiętałem n awet włas n eg o imien ia. Sp ęd ziłem tam d wa ab s o lu tn ie p u s te ty g o d n ie p o wy p ad k u . Do p iero n ied awn o u zy s k ałem in fo rmację, że wy p ad ek zo s tał zaaran żo wan y p rzez mo jeg o b rata, Bley s a, n aty ch mias t p o mo jej u cieczce ze s zp itala d la p s y ch iczn ie ch o ry ch w Alb an y . Tę h is to rię o p o wied ział mi mó j d ru g i b rat, Bran d , k tó ry , p o s łu g u jąc s ię s fałs zo wan y m o ś wiad czen iem p s y ch iatry , s am wp ak o wał mn ie d o k lin ik i Po rtera. W s zp italu p o d d an o mn ie terap ii elek tro ws trząs o wej, k tó rej efek ty b y ły d o ś ć n iejed n o zn aczn e, ale p rawd o p o d o b n ie p rzy wró ciły częś ć ws p o mn ień . Najwy raźn iej p rzeraziło to Bley s a tak b ard zo , że k ied y u ciek łem, s p ró b o wał zamach u : p rzes trzelił mi o p o n y , k ied y wjech ałem w zak ręt p o wy żej jezio ra. Bez wątp ien ia p o n ió s łb y m ś mierć, g d y b y Bran d n ie o b s erwo wał Bley s a i n ie p o s tan o wił b ro n ić s wo jej p o lis y u b ezp ieczen io wej, czy li mn ie. Po wied ział, że zawiad o mił p o licję, wy ciąg n ął mn ie z jezio ra i u d zielał p ierws zej p o mo cy d o ch wili, g d y zjawiły s ię g lin y . Wk ró tce p o tem s ch wy tali g o d awn i ws p ó ln icy — Bley s i n as za s io s tra, Fio n a — b y u więzić w s trzeżo n ej wieży

w d alek im o b s zarze Cien ia. Is tn iały d wie g ru p y , k tó re s p is k o wały i in try g o wały w celu zd o b y cia tro n u . Nas tęp o wały s o b ie n a p ięty i u ży wały ws zy s tk ieg o , co ty lk o n ad awało s ię d o u ży cia n a o d leg ło ś ć. Nas z b rat Ery k , ws p ieran y p rzez J u lian a i Cain e'a, s zy k o wał s ię d o p rzejęcia tro n u , o d d awn a p u s teg o z p o wo d u n iewy jaś n io n ej n ieo b ecn o ś ci n as zeg o o jca, Ob ero n a. To zn aczy : n iewy jaś n io n ej d la Ery k a, J u lian a i Cain e'a. Dru g a g ru p a, zło żo n a z Bley s a, Fio n y i — p o czątk o wo — Bran d a, zn ała jej p o wo d y , g d y ż s ama b y ła o d p o wied zialn a za zn ik n ięcie taty . Zaaran żo wali całą s y tu ację, b y o two rzy ć Bley s o wi d ro g ę d o k o ro n y . Bran d jed n ak p o p ełn ił b łąd tak ty czn y i s p ró b o wał p o zy s k ać Cain e'a, k tó ry z k o lei u zn ał, że lep iej wy jd zie n a trzy man iu s ię Ery k a. W rezu ltacie Bran d zn alazł s ię p o d ś cis łą o b s erwacją, ch o ć imio n a jeg o ws p ó ln ik ó w p o zo s tały n iezn an e. M n iej więcej w ty m czas ie Bley s i Fio n a p o s tan o wili wy k o rzy s tać p rzeciw Ery k o wi tajn y ch s p rzy mierzeń có w. Bran d p ro tes to wał w o b awie p rzed p o tęg ą o b cy ch s ił, lecz p artn erzy o d s u n ęli g o o d d ecy zji. Ws zy s cy b y li p rzeciw n iemu . Zd ecy d o wał więc, że mo że d o res zty zak łó cić ró wn o wag ę i wy ru s zy ł d o Cien ia-Ziemi, g d zie całe wiek i wcześ n iej Ery k p o rzu cił mn ie n a ś mierć. Do p iero d łu g o p o tem d o wied ział s ię, że n ie zg in ąłem, lecz d o zn ałem całk o witej amn ezji, co zad o walało g o n iemal w ró wn y m s to p n iu . Po p ro s ił s io s trę Flo rę, b y miała n a mn ie o k o , i s ąd ził, że to k o n iec całej s p rawy . Bran d wy jaś n ił p ó źn iej, że u mies zczen ie mn ie u Po rtera b y ło d es p erack ą p ró b ą p rzy wró cen ia mi p amięci p rzed p o wro tem d o Amb eru . Gd y Fio n a i Bley s zajmo wali s ię Bran d em, Ery k u trzy my wał s tały k o n tak t z Flo rą. To o n a zo rg an izo wała p rzejazd d o Green wo o d ze s zp itala, g d zie u mieś ciła mn ie p o licja. Ud zieliła lek arzo m in s tru k cji, b y u trzy my wali mn ie p o d wp ły wem n ark o ty k ó w. Ery k ty mczas em s zy k o wał ws zy s tk o d o s wo jej k o ro n acji w Amb erze. Wk ró tce p o tem id y lliczn y ży wo t n as zeg o b rata Ran d o ma w Tex o rami u leg ł n ag łemu zak łó cen iu , g d y Bran d p rzes łał mu wiad o mo ś ć p o za n o rmaln y mi k an ałami k o mu n ik acy jn y mi ro d zin y , czy li Atu tami. Pro s ił o p o mo c. Kied y s zczęś liwie n ie u czes tn iczący w walce o wład zę Ran d o m zajął s ię s p rawą, ja zd o łałem o p u ś cić Green wo o d , ch o ć n ad al właś ciwie b ez ws p o mn ień . Wy d o b y ws zy o d p rzerażo n eg o d y rek to ra k lin ik i ad res Flo ry , u d ałem s ię d o jej mies zk an ia w Wes tch es ter, wy k o n ałem k ilk a arty s ty czn y ch b lu ffó w i wp ro wad ziłem s ię jak o p rzy jaciel d o mu . Ran d o m miał mn iej s zczęś cia w s wo jej wy p rawie ratu n k o wej. Zab ił wężo weg o s trażn ik a wieży , ale mu s iał u ciek ać p rzed jej wewn ętrzn y mi d o zo rcami. Wy k o rzy s tał w ty m celu miejs co we, d ziwn ie mo b iln e s k ały . Do zo rcy , g ru p a tward y ch , n ie d o

k o ń ca człek o p o d o b n y ch facetó w, ś cig ali g o p o p rzez Cień , co jes t wy czy n em n ieo s iąg aln y m d la więk s zo ś ci n ie-Amb ery tó w. Ran d o m u ciek ł d o Cien ia-Ziemi, g d zie ja p ro wad ziłem Flo rę ś cieżk ami n iep o ro zu mień , u s iłu jąc wy jaś n ić jak o ś s wo ją s y tu ację. Uzy s k aws zy zap ewn ien ie, że zn ajd zie s ię p o d mo ją o ch ro n ą, Ran d o m p rzejech ał p rzez cały k o n ty n en t, wierząc, że jeg o p rześ lad o wcy właś n ie mn ie s łu żą. Gd y p o mo g łem ich zlik wid o wać, b y ł zas k o czo n y , lecz n ie ch ciał o mawiać tej s p rawy w ch wili, g d y p lan o wałem jak iś włas n y ru ch w s tro n ę tro n u . Co więcej, łatwo d ał s ię p rzek o n ać, b y d o p ro wad zić mn ie p o p rzez Cień d o Amb eru . Po d ró ż b y ła p o d p ewn y mi wzg lęd ami d o b ro czy n n a, ch o ć p o d in n y mi o wiele mn iej s aty s fak cjo n u jąca. Gd y wy jawiłem w k o ń cu rzeczy wis ty o b raz s p rawy , Ran d o m wraz z n as zą s p o tk an ą p o d ro d ze s io s trą Deird re d o p ro wad zili mn ie d o lu s trzan eg o o d b icia Amb eru , mias ta Reb ma p o d p o wierzch n ią mo rza. Tam p rzes zed łem o b raz Wzo rca i o d zy s k ałem ws p o mn ien ia, p rzy o k azji ro związu jąc p ro b lem, czy jes tem p rawd ziwy m Co rwin em, czy ty lk o jed n y m z jeg o cien i. Wy k o rzy s tu jąc mo c Wzo rca, d o k o n ałem n aty ch mias to weg o p rzes k o k u z Reb my d o d o mu , d o Amb eru . Po s to czen iu n iero zs trzy g n ięteg o p o jed y n k u z Ery k iem, u ciek łem p rzez Atu t w ramio n a mo jeg o u k o ch an eg o b rata i n ied o s złeg o zab ó jcy , Bley s a. Razem z Bley s em d o k o n aliś my s ztu rmu n a Amb er. Źle ro zeg ran y , d o p ro wad ził d o k lęs k i. Bley s zn ik n ął w k o ń co wy m s tarciu , w o k o liczn o ś ciach , k tó re p o win n y o k azać s ię trag iczn e, ale — k ied y d o wied ziałem s ię więcej n a ten temat — zap ewn e tak imi n ie b y ły . J a p o zo s tałem jak o jen iec Ery k a i p rzy mu s o wy g o ś ć p o d czas ceremo n ii k o ro n acji, p o k tó rej b rat k azał mn ie o ś lep ić i u więzić. Kilk a lat w lo ch ach Amb eru d o p ro wad ziło d o reg en eracji źren ic, wp ro s t p ro p o rcjo n aln ie d o p o g o rs zen ia s tan u u my s łu . J ed y n ie p rzy p ad k o we s p o tk an ie d awn eg o d o rad cy taty , Dwo rk in a, jes zcze b ard ziej s zalo n eg o , u k azało mi d ro g ę u cieczk i. Po ty m wracałem d o zd ro wia. Po s tan o wiłem, że b ęd ę b ard ziej ro zważn y , g d y n as tęp n y m razem wy ru s zę p rzeciw Ery k o wi. Po węd ro wałem p rzez Cień d o d awn ej k rain y , g d zie k ied y ś rząd ziłem — d o Av alo n u . Zamierzałem zd o b y ć tam s u b s tan cję, o k tó rej wied ziałem jak o jed y n y s p o ś ró d Amb ery tó w — ś ro d ek ch emiczn y u n ik ato wy ze wzg lęd u n a wy b u ch o wo ś ć, k tó rą zy s k iwał w Amb erze. Przejeżd żając p o d ro d ze p rzez k rain ę Lo rrain e, s p o tk ałem mo jeg o d awn eg o , wy g n an eg o z Av alo n u g en erała, Gan elo n a, a w k ażd y m razie k o g o ś b ard zo p o d o b n eg o . Zo s tałem tam z p o wo d u ran n eg o ry cerza, d ziewczy n y i p ewn eg o g ro źn eg o zjawis k a, d ziwn ie p rzy p o min ająceg o co ś , co wy s tęp o wało w p o b liżu s ameg o Amb eru . By ł to ro s n ący czarn y k rąg , związan y jak o ś z czarn ą d ro g ą, z k tó rej k o rzy s tali n as i wro g o wie.

Czu łem s ię za n ią w p ewn y m s to p n iu o d p o wied zialn y , a to ze wzg lęd u n a k lątwę, jak ą rzu ciłem p o d czas zab ieg u o ś lep ian ia. Wy g rałem b itwę, s traciłem d ziewczy n ę i ru s zy łem d o Av alo n u z Gan elo n em. Av alo n , d o k tó reg o d o tarliś my , b y ł — jak s ię s zy b k o p rzek o n ałem — p o d o ch ro n ą mo jeg o b rata Ben ed y k ta, k tó ry miał włas n e p ro b lemy z s y tu acją p o k rewn ą zap ewn e czarn emu k ręg o wi/czarn ej d ro d ze. W d ecy d u jącej b itwie Ben ed y k t s tracił p rawą ręk ę, ale zwy cięży ł p iek ieln e amazo n k i. Do rad ził, b y m zach o wał czy s te in ten cje wo b ec Ery k a i Amb eru , p o czy m u d zielił n am g o ś cin y w s wej p o s iad ło ś ci. Sam p o zo s tał jes zcze p rzez k ilk a d n i n a p o lu b itwy . To w jeg o d o mu p o zn ałem Darę. Dara twierd ziła, że jes t p rawn u czk ą Ben ed y k ta, k tó ry u k ry wa jej is tn ien ie p rzed ro d zin ą. Wy ciąg n ęła ze mn ie mo żliwie d u żo wiad o mo ś ci o Amb erze, Wzo rcu , Atu tach i n as zej zd o ln o ś ci ch o d zen ia p rzez Cień . By ła ró wn ież zn ak o mity m s zermierzem. Przeży liś my u lo tn y ro man s , zaraz p o mo im p o wro cie z p iek ieln eg o rajd u d o miejs ca, s k ąd p rzy wio złem o d p o wied n ią ilo ś ć s u ro wy ch d iamen tó w, b y zap łacić za ś ro d k i n iezb ęd n e mi w atak u n a Amb er. Nas tęp n eg o d n ia zab raliś my z Gan elo n em zap as ch emik alió w i o d jech aliś my d o Cien ia-Ziemi, g d zie s p ęd ziłem s wo je wy g n an ie. Tam zamierzałem zd o b y ć b ro ń au to maty czn ą i s p ecjaln ą amu n icję, wy p ro d u k o wan ą wed łu g mo ich ws k azó wek . Na s zlak u mieliś my p ewn e p ro b lemy z czarn ą d ro g ą, k tó ra n ajwy raźn iej ro zs zerzy ła zak res o d d ziały wan ia n a ś wiaty Cien ia. Po rad ziliś my s o b ie jak o ś , ale z tru d em u n ik n ąłem ś mierci w p o jed y n k u z Ben ed y k tem, ś cig ający m n as w ty m d zik im p iek ieln y m rajd zie. Zb y t wś ciek ły , b y d y s k u to wać, n atarł n a mn ie w n iewielk im zag ajn ik u — wciąż lep s zy o d e mn ie, ch o ć walczy ł lewą ręk ą. Zd o łałem g o p o k o n ać jed y n ie d zięk i p ewn ej s ztu czce, w k tó rej wy k o rzy s tałem n iezn an ą mu właś ciwo ś ć czarn ej d ro g i. By łem p rzek o n an y , że p o żąd a mej k rwi z p o wo d u miło s tk i z Darą. Ale n ie. W k ilk u s ło wach , jak ie zamien iliś my , wy p arł s ię wied zy o is tn ien iu tak iej o s o b y . Ścig ał n as , g d y ż b y ł p ewien , że zamo rd o wałem jeg o s łu żący ch . Ows zem, Gan elo n zn alazł ś wieże zwło k i w las k u n ied alek o d o mu Ben ed y k ta, ale p o s tan o wiliś my o n ich n ie ws p o min ać. Nie mieliś my p o jęcia o ich to żs amo ś ci, an i ch ęci, b y jes zcze b ard ziej k o mp lik o wać s o b ie ży cie. Po zo s tawiws zy Ben ed y k ta p o d o p iek ą b rata Gerard a, wezwan eg o p rzez Atu t z Amb eru , Gan elo n i ja d o tarliś my d o Cien ia-Ziemi, k u p iliś my b ro ń , zo rg an izo waliś my w Cien iu g ru p ę u d erzen io wą i ru s zy liś my n a Amb er. Na miejs cu jed n ak p rzek o n aliś my s ię, że jes t ju ż atak o wan y p rzez s two ry n ad ciąg ające czarn ą d ro g ą. M o ja n o wa b ro ń p rzech y liła s zalę b itwy n a k o rzy ś ć Amb eru , a mó j b rat Ery k

zg in ął w walce. Po zo s tawił mi s wo je p ro b lemy , s wo ją złą wo lę i Klejn o t Ws zech mo cy — b ro ń zap ewn iającą wład zę n ad p o g o d ą. Uży ł jej p o d czas mo jej i Bley s a in wazji. Wted y właś n ie p o jawiła s ię Dara, p rzemk n ęła o b o k n as , wjech ała d o Amb eru , o d s zu k ała d ro g ę d o Wzo rca i ro zp o częła p rzejś cie — n iezb ity d o wó d , że b y ła z n ami jak o ś s p o k rewn io n a. W trak cie p ró b y jed n ak że u leg ła d o ś ć n iezwy k łej fizy czn ej tran s fo rmacji. Gd y s tan ęła w cen tru m, o zn ajmiła, że Amb er b ęd zie zn is zczo n y . Po czy m zn ik n ęła. M n iej więcej ty d zień p ó źn iej zo s tał zamo rd o wan y b rat Cain e i to w o k o liczn o ś ciach zaaran żo wan y ch tak , b y n a mn ie p ad ło p o d ejrzen ie. Fak t, że zab iłem jeg o mo rd ercę, tru d n o u zn ać za d o s tateczn y d o wó d n iewin n o ś ci, jak o że zb ro d n iarz n ie b y ł ju ż w s tan ie zło ży ć zezn ań . Uś wiad o miłem s o b ie jed n ak , że g d zieś ju ż wid ziałem p o d o b n y ch d o n ieg o o s o b n ik ó w: o we s two ry , k tó re ś cig ały Ran d o ma d o d o mu Flo ry . Dlateg o zn alazłem wo ln ą ch wilę, u s iad łem z Ran d o mem i wy s łu ch ałem o p o wieś ci o jeg o n ieu d an ej p ró b ie u wo ln ien ia Bran d a z wieży . Kied y p rzed laty o d s zed łem z Reb my , b y zjawić s ię w Amb erze i s to czy ć p o jed y n ek z Ery k iem, M o ire, k ró lo wa Reb my , zmu s iła Ran d o ma d o ś lu b u z Vialle, jej d amą d wo ru , p ięk n ą i n iewid o mą d ziewczy n ą. M iała to b y ć k ara za to , że d awn o temu o p u ś cił ciężarn ą, n ieży jącą ju ż có rk ę M o ire, M o rg an th e. Zd ąży ła u ro d zić M artin a, p rzed s tawio n eg o n a Atu cie, k tó ry Ran d o m trzy mał teraz w ręk u . Co d ziwn e, n ajwy raźn iej p o k o ch ał Vialle. Zamies zk ali razem w Amb erze. Op u ś ciłem Ran d o ma, wziąłem Klejn o t Ws zech mo cy i zan io s łem g o n a d ó ł, d o k o mo ry Wzo rca. Tam p o s tąp iłem zg o d n ie z n iep ełn y mi in s tru k cjami Ery k a i d o s tro iłem Klejn o t d o s ieb ie. Zd o łałem o p an o wać jeg o n ajp ro s ts ze fu n k cje: k o n tro lę n ad zjawis k ami meteo ro lo g iczn y mi. Pó źn iej p rzep y tałem Flo rę n a temat meg o p o b y tu n a wy g n an iu . J ej h is to ria b rzmiała p rawd o p o d o b n ie i tłu maczy ła zn an e mi fak ty . M iałem wrażen ie, że u k ry wa jak ieś in fo rmacje o o k res ie, w k tó ry m zd arzy ł s ię wy p ad ek . Ob iecała jed n ak zid en ty fik o wać zab ó jcę Cain e'a jak o o s o b n ik a teg o s ameg o ro d zaju , co ci, z k tó ry mi walczy łem razem z Ran d o mem w jej d o mu w Wes tch es ter. Zap ewn iła mn ie tak że o s wo im p o p arciu we ws zy s tk im, co ak tu aln ie p lan u ję. Kied y s łu ch ałem o p o wieś ci Ran d o ma, n ic jes zcze n ie wied ziałem o d wó ch frak cjach i ich in try g ach . Uzn ałem więc, że jeś li Bran d n ad al ży je, o calen ie g o jes t p rzed s ięwzięciem o n ajwy żs zy m p rio ry tecie, ch o ćb y d lateg o , że n ajwy raźn iej d y s p o n o wał in fo rmacjami, k tó re k to ś ch ciał zach o wać w tajemn icy . Wy my ś liłem s p o s ó b realizacji teg o zamierzen ia, wy p ró b o wan ie k tó reg o o d ło ży łem n a czas

p o trzeb n y , b y wraz z Gerard em p rzy wieźć d o Amb eru ciało Cain e'a. M ó j b rat wy k o rzy s tał częś ć teg o czas u , b y p o b ić mn ie d o n iep rzy to mn o ś ci — n a ws zelk i wy p ad ek , g d y b y m zap o mn iał, że jes t d o teg o zd o ln y . A tak że b y d o d ać wag i o b ietn icy , że o s o b iś cie mn ie zab ije, g d y b y s ię o k azało , że to ja jes tem s p rawcą ak tu aln y ch n ies zczęś ć Amb eru . Walk a miała n iezwy k le elitarn ą wid o wn ię: ro d zin ę p rzy g ląd ającą s ię n am p rzez Atu t. Stan o wiło to zab ezp ieczen ie n a wy p ad ek , g d y b y m rzeczy wiś cie b y ł win ien i ze wzg lęd u n a g ro źb ę p o wziął zamiar wy k reś len ia imien ia Gerard a z lis ty ży jący ch . Pó źn iej d o tarliś my d o Gaju J ed n o ro żca i d o k o n aliś my ek s h u macji Cain e'a. Tam też u jrzeliś my p rzelo tn ie leg en d arn eg o J ed n o ro żca Amb eru . Wieczo rem s p o tk aliś my s ię w p ałaco wej b ib lio tece. M y , to zn aczy : Ran d o m, Gerard , Ben ed y k t, J u lian , Deird re, Fio n a, Flo ra, Llewella i ja. Przetes to waliś my mó j s p o s ó b o d s zu k an ia Bran d a. Po leg ał n a ró wn o czes n ej p ró b ie d o tarcia d o n ieg o p o p rzez Atu t. Ud ało s ię. Nawiązaliś my k o n tak t i s zczęś liwie p rzen ieś liś my n as zeg o b rata z p o wro tem d o Amb eru . Wś ró d o g ó ln eg o zamies zan ia, g d y ws zy s cy tło czy li s ię wo k ó ł Gerard a, k tó ry n ió s ł g o n a ręk ach , k to ś u mieś cił s zty let w b o k u Bran d a. Gerard n aty ch mias t o g ło s ił s ię lek arzem d y żu rn y m i wy rzu cił n as za d rzwi. Zes zliś my d o s alo n u , b y s o b ie p o d o g ry zać i p rzed y s k u to wać wy p ad k i. Po d czas ro zmo wy Fio n a u p rzed ziła mn ie, że Klejn o t Ws zech mo cy mo że s tan o wić zag ro żen ie, jeś li k to ś n o s i g o zb y t d łu g o . Su g ero wała wręcz, że właś n ie Klejn o t, n ie o d n ies io n e ran y , b y ł p rzy czy n ą zg o n u Ery k a. J ed n y m z p ierws zy ch o b jawó w, jej zd an iem, b y ło zak łó cen ie p o czu cia czas u : p o zo rn e s p o wo ln ien ie s ek wen cji czas o wy ch , b ęd ące w rzeczy wis to ś ci efek tem p rzy s p ies zen ia p rzemian fizjo lo g iczn y ch . Po s tan o wiłem zach o wać o s tro żn o ś ć. Fio n a d y s p o n o wała p ewn ą b ieg ło ś cią w ty ch s p rawach , g d y ż s weg o czas u b y ła p iln ą u czen n icą Dwo rk in a. I ch y b a miała rację. By ć mo że teg o ro d zaju efek t zais tn iał, k ied y p ó źn y m wieczo rem wró ciłem d o s wy ch k o mn at. W k ażd y m razie miałem wrażen ie, że o s o b a, k tó ra p ró b o wała mn ie zab ić, p o ru s zała s ię o d ro b in ę wo ln iej, n iż ja b y m to czy n ił w an alo g iczn ej s y tu acji. Os trze trafiło mn ie w b o k i ś wiat o d p ły n ął. Ży cie wy p ły wało ze mn ie cien k ą s tru żk ą, g d y o d zy s k ałem p rzy to mn o ś ć w mo im d awn y m łó żk u , w mo im d awn y m d o mu , n a Cien iu -Ziemi, g d zie tak d łu g o ży łem jak o Carl Co rey . J ak tu wró ciłem, n ie miałem p o jęcia. Wy czo łg ałem s ię n a zewn ątrz, w ś n ieży cę. Świat wo k ó ł mn ie is to tn ie zd awał s ię zwaln iać b ieg u . Z tru d em zach o wu jąc ś wiad o mo ś ć, u k ry łem Klejn o t Ws zech mo cy w s tarej p ry zmie k o mp o s tu .

Po tem zd o łałem d o trzeć d o s zo s y , b y tam s p ró b o wać zatrzy mać jak iś s amo ch ó d . Zn alazł mn ie p rzy jaciel i d awn y s ąs iad , Bill Ro th . Od wió zł d o n ajb liżs zeg o s zp itala, g d zie zo s tałem o p atrzo n y p rzez teg o s ameg o lek arza, k tó ry u d zielał mi p o mo cy p rzed laty , g d y miałem wy p ad ek . Po d ejrzewał, że mo g ę b y ć p rzy p ad k iem p s y ch iatry czn y m, p o n ieważ p rzetrwały ś wiad czące o ty m fałs zy we d o k u men ty . Bill zjawił s ię tro ch ę p ó źn iej i wy jaś n ił k ilk a k wes tii. By ł p rawn ik iem, a k ied y zn ik n ąłem, zain teres o wał s ię s p rawą i p rzep ro wad ził włas n e ś led ztwo . Do tarł d o p o d rab ian y ch k art ch o ro b y i o d k ry ł mo je k o lejn e u cieczk i. Zn ał n awet ich s zczeg ó ły , p o d o b n ie jak o k o liczn o ś ci s ameg o wy p ad k u . Wciąż miał wrażen ie, że jes t we mn ie co ś n iezwy k łeg o , ale zb y tn io s ię ty m n ie k ło p o tał. Pó źn iej Ran d o m s k o n tak to wał s ię ze mn ą p rzez Atu t i zawiad o mił, że Bran d o d zy s k ał p rzy to mn o ś ć i ch ce ze mn ą ro zmawiać. Z p o mo cą Ran d o ma wró ciłem więc d o Amb eru . Od wied ziłem Bran d a. Od n ieg o właś n ie d o wied ziałem s ię o walce o wład zę, jak a trwała wo k ó ł mn ie. Po zn ałem imio n a jej u czes tn ik ó w. J eg o o p o wieś ć, p o łączo n a z in fo rmacjami, jak ie n a Cien iu -Ziemi p rzek azał mi Bill Ro th , n ares zcie wp ro wad ziła n ieco s en s u i lo g ik i w wy d arzen ia o s tatn ich k ilk u lat. Bran d u d zielił tak że p ewn y ch ws k azó wek d o ty czący ch n atu ry ak tu aln eg o zag ro żen ia. Nas tęp n eg o d n ia n ie ro b iłem n ic. Oficjaln ie p rzy g o to wy wałem s ię d o wizy ty w Tir-n a No g 'th , w rzeczy wis to ś ci ch ciałem zy s k ać tro ch ę czas u n a rek o n wales cen cję. J ed n ak d ecy zja p o d jęta w tej k wes tii mu s iała b y ć d o trzy man a. No cą o d b y łem p o d ró ż d o mias ta n a n ieb ie, zo b aczy łem n iep o k o jący zb ió r zn ak ó w i wró żb , b y ć mo że n ie o zn aczający ch n iczeg o , a p rzy o k azji zd o b y łem o d d u ch a meg o b rata, Ben ed y k ta, n iezwy k łą, mech an iczn ą ręk ę. Po wró ciws zy z p o wietrzn ej wy cieczk i, s p o ży łem ś n iad an ie w to warzy s twie Ran d o ma i Gan elo n a, p o czy m ru s zy liś my w d ro g ę p o wro tn ą p rzez Ko lv ir d o d o mu . Wo ln o , zad ziwiająco , s zlak wo k ó ł n as zaczął s ię zmien iać. Zu p ełn ie jak b y ś my s zli p rzez Cień , co tak b lis k o Amb eru jes t wy czy n em w zas ad zie n iemo żliwy m. Kied y ju ż d o s zliś my d o tak ieg o wn io s k u , p ró b o waliś my zmien ić k ieru n ek zmian , ale an i Ran d o m, an i ja n ie mieliś my wp ły wu n a s cen erię. W tej właś n ie ch wili p o jawił s ię jed n o ro żec. Zd awało s ię n am, że ch ce, b y ś my s zli za n im. Tak też u czy n iliś my . Pro wad ził n as p rzez k alejd o s k o p o wą s erię p rzemian , b y wres zcie d o trzeć tu taj, g d zie n as p o rzu cił, p o zo s tawiając włas n y m d ecy zjo m. A k ied y cała ta s eria wy d arzeń k łęb iła s ię w mo jej g ło wie, u my s ł s u n ął p rzez p ery feria, p rzecis k ał s ię d o p rzo d u , p o wracał d o s łó w, k tó re właś n ie wy p o wied ział Ran d o m. Zn ó w p o czu łem, że wy p rzed zam g o o d ro b in ę. J ak d łu g o p o trwa ten s tan , tru d n o p rzewid zieć, ale p o jąłem

n ag le, że o g ląd ałem ju ż d zieła tej s amej ręk i, k tó ra s two rzy ła p rzeb ity Atu t. Bran d częs to malo wał, g d y p o p ad ał w jed en ze s wo ich atak ó w melan ch o lii. Przy p o min ałem s o b ie jeg o u lu b io n e tech n ik i, g d y p rzed o czy ma p rzewijały mi s ię k o lejn e p łó tn a, k tó re ro zjaś n iał b ąd ź zaciemn iał. W d o d atk u ta jeg o k amp an ia s p rzed lat, k ied y ws zy s tk ich , k tó rzy zn ali M artin a, p ro s ił o ws p o mn ien ia i o p is y . Ran d o m n ie ro zp o zn ał s ty lu , ale n ie b y łem p ewien , k ied y zaczn ie s ię zas tan awiać n ad celem teg o g ro mad zen ia in fo rmacji. Nawet jeś li to n ie d ło ń Bran d a zad ała cio s , z p ewn o ś cią b y ł ws p ó ln ik iem zb ro d n i, p o n ieważ d o s tarczy ł n arzęd zie. Do b rze zn ałem Ran d o ma i wied ziałem, że n ie żartu je. Gd y ty lk o d o s trzeże związek , s p ró b u je zab ić Bran d a. Sp rawa s tawała s ię co raz b ard ziej n iep rzy jemn a. Ws zy s tk o to n ie miało żad n eg o związk u z fak tem, że Bran d p rawd o p o d o b n ie u rato wał mi ży cie. Uzn ałem, że wy ciąg ając g o z tej p rzek lętej wieży , wy ró wn ałem rach u n k i. Nie. To n ie z wd zięczn o ś ci an i z s en ty men tu s zu k ałem s p o s o b ó w, b y wp ro wad zić Ran d o ma w b łąd , a p rzy n ajmn iej o p ó źn ić jeg o d ziałan ia. Ch o d ziło o n ag ą, s u ro wą p rawd ę: Bran d b y ł mi p o trzeb n y . Rato wałem g o z p o wo d ó w n ie b ard ziej altru is ty czn y ch n iż te, d la k tó ry ch o n wy ło wił mn ie z jezio ra. M iał co ś , co b y ło mi n iezb ęd n e: in fo rmację. Zro zu miał to o d razu i zaczął ją racjo n o wać — jak s k ład k i u b ezp ieczen ia n a ży cie. — Do s trzeg am p ewn e p o d o b ień s two — p rzy zn ałem Ran d o mo wi. — I mo żes z mieć s łu s zn o ś ć co d o p rzeb ieg u wy p ad k ó w. — Natu raln ie, że mam. — Ta k arta zo s tała p rzeb ita — zau waży łem. — Najwy raźn iej. Nie b ard zo … — Zatem n ie p rzes zed ł p rzez Atu t. Os o b a, k tó ra to u czy n iła, n awiązała k o n tak t, ale n ie zd o łała g o p rzek o n ać, b y d o k o n ał p rzejś cia. — No to co ? Ko n tak t zacieś n iał s ię, a k ied y u zy s k ał d o s tateczn ą trwało ś ć i realn o ś ć, zad ał cio s . Prawd o p o d o b n ie zd o łał o s iąg n ąć b lo k ad ę p s y ch iczn ą i trzy mał M artin a, g d y ten k rwawił. Dzieciak n ie miał ch y b a d o ś wiad czen ia z Atu tami. — M o że tak , mo że n ie — o d p arłem. — Llewella i M o ire p o trafiły b y więcej p o wied zieć o ty m, czeg o s ię n au czy ł. Ale rzecz w ty m, że k o n tak t mó g ł zo s tać zerwan y jes zcze p rzed ś miercią. J eżeli o d zied ziczy ł two je zd o ln o ś ci reg en eracji, mo że p rzeży ł. — M o że? Nie mam o ch o ty n a d o my s ły . Ch cę wied zieć n a p ewn o . Zacząłem ro zważać p ewn ą k wes tię. Sąd ziłem, że wiem co ś , o czy m Ran d o m n ie ma

p o jęcia, ch o ć mo je in fo rmacje p o ch o d ziły z d o ś ć n iep ewn eg o źró d ła. W d o d atk u wo lałem o ty m n ie mó wić, g d y ż n ie zd o łałem p rzed y s k u to wać całej k wes tii z Ben ed y k tem. Z d ru g iej s tro n y jed n ak M artin b y ł s y n em Ran d o ma; wo lałem też o d wró cić jeg o u wag ę o d Bran d a. — Ran d o mie, b y ć mo że mam co ś ciek aweg o — p o wied ziałem. — Co ? — Zaraz p o zamach u n a Bran d a, k ied y s ied zieliś my ws zy s cy w s alo n ie… p amiętas z, ro zmo wa zes zła n a temat M artin a? — Ows zem. Nie d o s zliś my jed n ak d o żad n y ch wn io s k ó w. — Wied ziałem o czy mś , o czy m mo g łem o p o wied zieć, ale p o ws trzy małem s ię, p o n ieważ ws zy s cy b y u s ły s zeli. A p o za ty m ch ciałem n ajp ierw o mó wić tę s p rawę w cztery o czy z o s o b ą, o k tó rą ch o d ziło . — Z k im? — Z Ben ed y k tem. — Ben ed y k tem? Co Ben ed y k t ma ws p ó ln eg o z M artin em? — Nie wiem. Dlateg o wo lałem s ied zieć cich o , d o p ó k i s ię n ie p rzek o n am. Zres ztą mo je źró d ło in fo rmacji b y ło d o ś ć d y s k u s y jn e. — M ó w. — Dara. Ben ed y k t s ię wś ciek a, ile razy o n iej ws p o mn ę, ale d o tej p o ry p o twierd ziło s ię k ilk a fak tó w, o k tó ry ch mi mó wiła. Ch o ćb y p o d ró ż J u lian a i Gerard a czarn ą d ro g ą, ich ran y i p ó źn iejs za wizy ta w Av alo n ie. Ben ed y k t p rzy zn ał, że miały miejs ce. — Co p o wied ziała o M artin ie? No właś n ie. J ak to p rzed s tawić, b y n ie ws k azy wać n a Bran d a? Dara mó wiła, że Bran d p arę razy o d wied ził Ben ed y k ta w Av alo n ie. Kied y teraz o ty m my ś lałem, to u wzg lęd n iając ró żn icę czas u międ zy Amb erem i Av alo n em, wizy ty n as tąp iły p rawd o p o d o b n ie w o k res ie, g d y Bran d z tak im zacięciem p o s zu k iwał in fo rmacji o M artin ie. Częs to s ię zas tan awiałem, co g o tam s p ro wad ziło , jak o że o n i Ben ed y k t n ig d y n ie b y li w s zczeg ó ln ie s erd eczn y ch s to s u n k ach . — Ty lk o ty le, że Ben ed y k t miał g o ś cia imien iem M artin — s k łamałem. — Sąd ziła, że p o ch o d zi z Amb eru . — Kied y ? — Do ś ć d awn o . Nie wiem d o k ład n ie. — Czemu n ic o ty m n ie mó wiłeś ?

— To n iezb y t ciek awa wiad o mo ś ć. Zres ztą, n ig d y s p ecjaln ie n ie in teres o wałeś s ię M artin em. Ran d o m s p o jrzał n a g ry fa, k tó ry p rzy s iad ł p o mo jej p rawej s tro n ie i b u lg o tał cich o . Po k iwał g ło wą. — Teraz s ię in teres u ję — o ś wiad czy ł. — Ws zy s tk o s ię zmien iło . J eś li jes zcze ży je, ch ciałb y m g o b liżej p o zn ać. J eś li n ie… — W p o rząd k u . Żeb y s ię p rzek o n ać, mu s imy n ajp ierw jak o ś wró cić d o d o mu . Uważam, że wid zieliś my ju ż ws zy s tk o , co p o win n iś my zo b aczy ć. Ch ciałb y m s ię s tąd wy n ieś ć. — M y ś lałem o ty m. Przy s zło mi d o g ło wy , że mo g lib y ś my wy k o rzy s tać d o p o wro tu ten Wzo rzec. Zwy czajn ie, d o jś ć d o ś ro d k a i p rzen ieś ć s ię d o Amb eru . — Iś ć wzd łu ż czarn eg o o b s zaru ? — Czemu n ie? Gan elo n ju ż p ró b o wał. To mo żliwe. — Ch wileczk ę — wtrącił Gan elo n . — Nie mó wiłem, że to łatwe, i jes tem p ewien , że n ie zmu s icie k o n i d o p rzejś cia tą d ro g ą. — Co mas z n a my ś li? — s p y tałem. — Pamiętas z to miejs ce, g d zie p rzecięliś my czarn ą d ro g ę? Kied y u ciek aliś my z Av alo n u ? — Oczy wiś cie. — Id ąc p o k artę i s zty let, p rzeży łem p o d o b n e wzb u rzen ie. M ięd zy in n y mi d lateg o b ieg łem tak s zy b k o . Wo lałb y m n ajp ierw s p ró b o wać Atu tó w, zg o d n ie z teo rią, że to miejs ce p rzy s taje d o Amb eru . Sk in ąłem g ło wą. — Do b rze. Sp ró b u jmy n ajp ierw ś ro d k ó w n ajp ro s ts zy ch . Trzeb a p rzy p ro wad zić k o n ie. Uczy n iliś my to , s twierd zając p rzy o k azji, jak ą d łu g o ś ć ma s my cz g ry fa. Zatrzy mała g o mn iej więcej trzy d zieś ci metró w o d o two ru jas k in i. Naty ch mias t zab eczał żało ś n ie. Nie u łatwiło n am to u s p o k ajan ia k o n i, za to wzb u d ziło p ewn e d o my s ły , k tó re n a razie zach o wałem d la s ieb ie. Kied y ws zy s cy b y li ju ż n a miejs cu , Ran d o m o d s zu k ał s wo je Atu ty , a ja wy jąłem s wo je. — Sp ró b u jmy z Ben ed y k tem — zap ro p o n o wał. — W p o rząd k u . J es tem g o tó w. Od razu zau waży łem, że k arty zn ó w b y ły ch ło d n e. Do b ry zn ak . Zn alazłem Atu t

Ben ed y k ta i zacząłem czy n n o ś ci ws tęp n e. Ran d o m zro b ił to s amo . Ko n tak t n as tąp ił n iemal n aty ch mias t. — O co ch o d zi? — zap y tał Ben ed y k t. Sp o jrzał n a Ran d o ma, Gan elo n a, k o n ie, wres zcie n a mn ie. — Przerzu cis z n as ? — s p y tałem. — Ko n ie też? — Cało ś ć. — Ch o d źcie. Do tk n ąłem jeg o wy ciąg n iętej ręk i. Ws zy s cy p o p ły n ęliś my k u n iemu i p o s ek u n d zie s taliś my ju ż n a wy s o k iej, s k aln ej p ó łce. Ch ło d n y wiatr s zarp ał n as zy mi u b ran iami, s ło ń ce Amb eru mijało n ajwy żs zy p u n k t n a zach mu rzo n y m n ieb ie. Ben ed y k t miał n a s o b ie g ru b ą, s k ó rzan ą k u rtę, s k ó rzan e s p o d n ie i k o s zu lę w k o lo rze wy b lak łej żó łci. Po marań czo wy p łas zcz mas k o wał k ik u t p rawej ręk i. Zacis n ął warg i i s p o jrzał n a mn ie p o n u ro . — Przy b y wacie z ciek aweg o miejs ca — p o wied ział. — Do s trzeg łem co n ieco w tle. Przy tak n ąłem. — Stąd też mas z ciek awy wid o k — d o d ałem. Zau waży łem, że ma za p as em lu n etę, i ró wn o cześ n ie p o jąłem, że s to imy n a tej s amej, s zero k iej p ó łce, z k tó rej Ery k d o wo d ził b itwą w d n iu s wej ś mierci i meg o p o wro tu . Po d s zed łem d o k rawęd zi, b y s p o jrzeć n a czarn e p as mo b ieg n ące d alek o w d o le p rzez Garn ath i s ięg ające d o h o ry zo n tu . — Tak — p rzy zn ał. — Wy d aje s ię, że g ran ice czarn ej d ro g i s ą w więk s zo ś ci p u n k tó w s tab iln e. W in n y ch wciąż s ię p o s zerza. Zu p ełn ie jak b y o s iąg ała o s tateczn ą zg o d n o ś ć z jak imś … wzo rcem. Teraz mó wcie, s k ąd p rzy b y wacie. — Sp ęd ziłem n o c w Tir-n a No g 'th — o d p arłem. — A d ziś ran o zab łąd ziliś my , p rzech o d ząc p rzez Ko lv ir. — To n iełatwe zg u b ić d ro g ę n a włas n ej g ó rze. Wies z, trzeb a jech ać n a ws ch ó d . To k ieru n ek , z k tó reg o ws taje s ło ń ce. Po czu łem, że s ię czerwien ię. — M ieliś my wy p ad ek — p o wied ziałem. — Straciliś my k o n ia. — J ak ieg o ro d zaju wy p ad ek ? — Bard zo p o ważn y … d la k o n ia. — Ben ed y k cie. — Ran d o m p o d n ió s ł n ag le g ło wę. Zro zu miałem, że p rzez cały

czas s tu d io wał p rzeb ity Atu t. — Co mo żes z mi p o wied zieć o M artin ie? Nim o d p o wied ział, Ben ed y k t o b s erwo wał g o p rzez ch wilę. — Sk ąd to n ag łe zain teres o wan ie? — s p y tał w k o ń cu . — Po n ieważ mam p o wo d y , b y s ąd zić, że o n n ie ży je. J eś li to p rawd a, ch cę g o p o mś cić. J eś li n ie… có ż, s ama my ś l o ty m wzb u d ziła p ewn e ro zterk i. J eś li jes zcze ży je, ch ciałb y m g o s p o tk ać i p o ro zmawiać. — A d laczeg o s ąd zis z, że mó g ł u mrzeć? Ran d o m s p o jrzał n a mn ie. Kiwn ąłem g ło wą. — Zaczn ij o d ś n iad an ia — p o rad ziłem. — A p ó k i b ęd zie o ty m mó wił, p o s zu k am jak ieg o ś o b iad u — o ś wiad czy ł Gan elo n , o twierając jed n ą z to reb . — J ed n o ro żec ws k azał n am d ro g ę… — zaczął Ran d o m.

ROZDZIAŁ III Sied zieliś my w milczen iu . Ran d o m zak o ń czy ł o p o wieś ć, a Ben ed y k t p atrzy ł w n ieb o n ad Garn ath . J eg o twarz n ie zd rad zała n iczeg o . J u ż b ard zo d awn o n au czy łem s ię s zan o wać jeg o milczen ie. Po ch wili k iwn ął g ło wą, mo cn o i raz ty lk o , p o czy m s p o jrzał n a Ran d o ma. — Od d łu żs zeg o czas u p o d ejrzewałem co ś tak ieg o — o ś wiad czy ł. — Z u wag , k tó re p rzez lata wy my k ały s ię tacie i Dwo rk in o wi, wy wn io s k o wałem, że is tn ieje p ierwo tn y Wzo rzec, o d n alezio n y p rzez n ich lu b s two rzo n y , i że u s y tu o wali Amb er zaled wie o cień o d teg o Wzo rca, b y czerp ać z jeg o mo cy . J ed n ak n ig d y n ie u s ły s załem n ic, co b y s u g ero wało , jak mo żn a tam trafić. — Od wró cił s ię w s tro n ę Garn ath i s k in ął g ło wą. — A to , jak twierd zicie, o d p o wiad a temu , co tam zn aleźliś cie? — Tak s ię wy d aje — o d p arł Ran d o m. — I jes t wy wo łan e p rzelan iem k rwi M artin a? — Tak s ąd zę.

Ben ed y k t s p o jrzał n a Atu t, k tó ry d o s tał o d Ran d o ma w trak cie o p o wieś ci. Wó wczas p o ws trzy mał s ię o d k o men tarzy . — Tak — s twierd ził teraz. — To M artin . Od wied ził mn ie, k ied y o p u ś cił Reb mę. I zo s tał n a d łu żej. — Dlaczeg o p rzy jech ał d o cieb ie? — s p y tał Ran d o m. — M u s iał p rzecież g d zieś p ó jś ć. — Ben ed y k t u ś miech n ął s ię lek k o . — M iał ju ż d o ś ć s wo jej p o zy cji w Reb mie, ży wił raczej amb iwalen tn e u czu cia wo b ec Amb eru , b y ł mło d y , wo ln y i właś n ie o s iąg n ął p ełn ię mo cy p o p rzejś ciu Wzo rca. Ch ciał wy ru s zy ć d alek o , zo b aczy ć co ś n o weg o , p o d ró żo wać w Cien iu … jak my ws zy s cy . Kied y b y ł jes zcze mały , zab rałem g o raz d o Av alo n u , b y mó g ł p o s p acero wać p o s u ch y m ląd zie, p o jeźd zić k o n n o , zo b aczy ć żn iwa. I g d y n ag le zy s k ał mo żliwo ś ć, b y w jed n ej ch wili zn aleźć s ię, g d zie ty lk o zech ce, jeg o wy b ó r b y ł wciąż o g ran iczo n y d o ty ch n ieliczn y ch miejs c, k tó re p o zn ał. Fak t, mó g ł s o b ie wy marzy ć jak iś cel i tam s ię u d ać, n aty ch mias t g o s twarzając. Wied ział jed n ak , jak wiele mu s i s ię jes zcze n au czy ć, b y zap ewn ić s o b ie b ezp ieczeń s two w Cien iu . Po s tan o wił więc mn ie o d wied zić i p o p ro s ić o n au k ę. Sp ełn iłem jeg o p ro ś b ę. Przeb y wał u mn ie p rawie ro k . Uczy łem g o walczy ć, u czy łem tajemn ic Atu tó w i Cien ia, tłu maczy łem ws zy s tk o , co mu s i wied zieć Amb ery ta, jeś li ch ce p rzeży ć. — Czemu to ws zy s tk o ro b iłeś ? — zap y tał Ran d o m. — Kto ś mu s iał. Przy s zed ł d o mn ie, więc n a mn ie s p o czął ten o b o wiązek — o d p arł Ben ed y k t. — Zres ztą, p o lu b iłem teg o ch ło p ak a — d o d ał. Ran d o m p o k iwał g ło wą. — M ó wiłeś , że s p ęd ził u cieb ie p rawie ro k . Co n as tąp iło p o tem? — Tęs k n o ta za p o d ró żami, k tó rą zn acie ró wn ie d o b rze jak ja. Gd y zy s k ał wiarę w s we mo żliwo ś ci, zap rag n ął je wy p ró b o wać. W ramach n au k i s am zab ierałem g o n a wy p rawy w Cień , p rzed s tawiałem lu d zio m, k tó ry ch zn ałem w n ajró żn iejs zy ch miejs cach . Nad s zed ł jed n ak czas , k ied y p o s tan o wił wy ru s zy ć włas n ą d ro g ą. Pewn eg o d n ia zatem p o żeg n ał s ię ze mn ą i o d jech ał. — Wid ziałeś g o p ó źn iej? — Tak . Wracał co p ewien czas i zo s tawał ze mn ą, b y o p o wied zieć o s wy ch o d k ry ciach i p rzy g o d ach . Za k ażd y m razem b y ło jas n e, że to ty lk o wizy ta. Po jak imś czas ie o g arn iał g o n iep o k ó j i o d jeżd żał zn o wu . — A k ied y wid ziałeś g o p o raz o s tatn i? — Parę lat temu , wed łu g czas u Av alo n u , w zwy k ły ch o k o liczn o ś ciach . Po jawił s ię p ewn eg o ran k a, zo s tał mo że d wa ty g o d n ie, o p o wied ział o ty m, co wid ział i czeg o

d o k o n ał, mó wił o s wo ich p lan ach . Pó źn iej wy ru s zy ł zn o wu . — I więcej o n im n ie s ły s załeś ? — Wręcz p rzeciwn ie. Zo s tawiał wiad o mo ś ci u ws p ó ln y ch zn ajo my ch , k ied y p rzejeżd żał n ied alek o . Czas ami n awet k o n tak to wał s ię ze mn ą p rzez mó j Atu t… — M iał k o mp let Atu tó w? — wtrąciłem. — Tak , d ałem mu w p rezen cie jed n ą z mo ich zap as o wy ch talii. — A czy ty miałeś jeg o Atu t? Po k ręcił g ło wą. — Nie wied ziałem n awet, że tak i is tn ieje, p ó k i n ie zo b aczy łem teg o . — Un ió s ł k artę, s p o jrzał n a n ią i o d d ał Ran d o mo wi. — Nie p o trafiłb y m g o s two rzy ć. Ran d o mie, p ró b o wałeś d o n ieg o d o trzeć p rzez ten Atu t? — Tak , k ilk a razy o d czas u , g d y g o zn aleźliś my . Nawet k ilk a min u t temu . Bez s k u tk u . — To o czy wiś cie n iczeg o n ie d o wo d zi. J eś li ws zy s tk o p rzeb ieg ało zg o d n ie z two ją wers ją, mo że b lo k o wać ws zelk ie p ró b y k o n tak tu . Umie to ro b ić. — A czy p rzeb ieg ało zg o d n ie z mo ją wers ją? Wies z co ś n a ten temat? — Pewn y ch rzeczy s ię d o my ś lam — p rzy zn ał Ben ed y k t. — Wid zis z, k ilk a lat temu zjawił s ię u mo ich p rzy jació ł, d o ś ć d alek o w Cien iu . By ł ran n y . Ran a p iers i, o d p ch n ięcia n o żem. Zo s tał tam p arę d n i, p ó k i n ie o d zy s k ał s ił, i o d jech ał, zan im wy zd ro wiał d o k o ń ca. Więcej o n im n ie s ły s zeli. J a zres ztą też. — I n ie b y łeś ciek awy ? — zd ziwił s ię Ran d o m. — Nie p o jech ałeś g o s zu k ać? — By łem, n atu raln ie. I wciąż jes tem. Ale mężczy zn a ma p rawo ży ć tak , jak mu s ię p o d o b a, b ez ciąg łeg o wtrącan ia s ię k rewn y ch , ch o ćb y z n ajlep s zy mi in ten cjami. Po rad ził s o b ie w tru d n ej s y tu acji i n ie p ró b o wał s ię ze mn ą s k o n tak to wać. Najwy raźn iej d o b rze wied ział, jak zamierza p o s tąp ić. Zo s tawił mi ty lk o wiad o mo ś ć u Tecy s ó w. Pro s ił, żeb y m s ię n ie martwił, k ied y d o trze d o mn ie in fo rmacja o ty m, co zas zło . I że wie, co ro b ić. — U Tecy s ó w? — p o wtó rzy łem. — Tak . To mo i p rzy jaciele w Cien iu . Po ws trzy małem s ię p rzed zwró cen iem mu u wag i n a k ilk a s p raw. Zaws ze u ważałem je wy łączn ie za elemen ty o p o wieś ci Dary , k tó ra w p ewn y ch k wes tiach mo cn o n ag in ała p rawd ę. M ó wiła o Tecy s ach jak b y ich zn ała, jak b y za wied zą Ben ed y k ta mies zk ała u n ich p rzez p ewien czas . Nie b y ł to n ajlep s zy mo men t, b y mu o p is y wać n o cn ą wizję w Tir-n a No g 'th i to , co z n iej wy n ik ało w k wes tii jeg o p o k rewień s twa

z d ziewczy n ą. Nie zn alazłem d o tąd wo ln ej ch wili, b y to s o b ie p rzemy ś leć i wy ciąg n ąć wn io s k i. Ran d o m ws tał, p rzes zed ł k ilk a k ro k ó w i s tan ął n a k rawęd zi u rwis k a, o d wró co n y d o n as p lecami, z zało żo n y mi z ty łu ręk o ma. Po ch wili o d wró cił s ię i zn ó w p o d s zed ł d o n as . — J ak mo g ę s ię s k o n tak to wać z Tecy s ami? — zap y tał. — Nie mo żes z — o d p arł Ben ed y k t. — Ch y b a że d o n ich p o jed zies z. Ran d o m s p o jrzał n a mn ie. — Po trzeb u ję k o n ia, Co rwin ie. M ó wiłeś , że Gwiazd a p rzeży ła ju ż k ilk a p iek ieln y ch rajd ó w… — M iała d ziś ciężk i p o ran ek . — Nie aż tak męczący . Przed e ws zy s tk im b y ła wy s tras zo n a, ale teraz ju ż s ię u s p o k o iła. M o g ę ją wy p o ży czy ć? I zan im zd ąży łem o d p o wied zieć, zwró cił s ię d o Ben ed y k ta. — Zab ierzes z mn ie tam, p rawd a? Ben ed y k t zawah ał s ię. — Nie wiem, czeg o jes zcze mas z n ad zieję s ię d o wied zieć… — Ws zy s tk ieg o ! Ws zy s tk ieg o , co zap amiętali. M o że co ś n ie wy d ało s ię wted y ważn e, a teraz jes t, s k o ro wiemy ju ż to , co wiemy . Ben ed y k t s p o jrzał n a mn ie. Sk in ąłem g ło wą. — J eś li g o zab ierzes z, mo że p o jech ać n a Gwieźd zie. — Do b rze. — Ben ed y k t p o ws tał. — Pó jd ę p o k o n ia. Od wró cił s ię i ru s zy ł w s tro n ę, g d zie s tała jeg o wielk a, p as ias ta b es tia. — Dzięk i, Co rwin ie — p o wied ział Ran d o m. — Po zwo lę ci s ię o d wd zięczy ć. — J ak ? — Po ży cz mi Atu t M artin a. — Po co ? — Przy s zed ł mi właś n ie d o g ło wy p ewien p o my s ł. Sp rawa jes t zb y t zło żo n a, b y ją wy jaś n iać, zwłas zcza teraz, g d y ch ces z n aty ch mias t wy ru s zy ć. Ale z p ewn o ś cią n ik o mu n ie zas zk o d zi. Przy g ry zł warg ę. — Zg o d a. Ale o d d aj mi g o , k ied y ju ż s k o ń czy s z. — Oczy wiś cie.

— Czy to p o mo że g o zn aleźć? — M o że. Wręczy ł mi k artę. — Wracas z teraz d o p ałacu ? — zap y tał. — Tak . — M ó g łb y ś zawiad o mić Vialle o ws zy s tk im, co s ię zd arzy ło i g d zie p o jech ałem? Będ zie s ię martwić. — Załatwio n e. — Będ ę u ważał n a Gwiazd ę. — Wiem. Po wo d zen ia. — Dzięk i.

J ech ałem n a Świetlik u , a Gan elo n s zed ł p iech o tą. Up arł s ię. Po d ążaliś my s zlak iem, k tó ry m w d n iu b itwy ś cig ałem Darę. I to , wraz z o s tatn imi wy d arzen iami, s k ło n iło mn ie d o ws p o mn ień . Od k u rzy łem d awn e u czu cia i raz jes zcze p rzeb ad ałem je d o k ład n ie. Po jąłem, że mimo jej k łams tw, mimo zab ó js tw, k tó re z p ewn o ś cią p o p ełn iła lu b w n ich u czes tn iczy ła, mimo jej zamiaró w wo b ec Amb eru , n ad al co ś mn ie w n iej p o ciąg ało . I to n ie ty lk o ciek awo ś ć. To o d k ry cie n ie b y ło s zczeg ó ln ie zas k ak u jące. Niewiele s ię zmien iło o d o s tatn ieg o razu , g d y p rzep ro wad ziłem n iezap o wied zian ą k o n tro lę w o b o zie włas n y ch emo cji. Nie wied ziałem, ile p rawd y zawierała mo ja o s tatn ia n o cn a wizja, k ied y Dara wy jaś n iła s to p ień s weg o p o k rewień s twa z Ben ed y k tem. W mieś cie d u ch ó w cień Ben ed y k ta p o twierd ził te wy zn an ia, wzn o s ząc w jej o b ro n ie tę d ziwn ą, n o wą ręk ę… — Czemu s ię ś miejes z? — zap y tał mas zeru jący z b o k u Gan elo n . — Ta ręk a — o d p arłem. — Przy n io s łem ją z Tir-n a No g 'th . M artwiłem s ię o jak ieś u k ry te zn aczen ie, n ied o s trzeg aln ą mo c p rzezn aczen ia teg o p rzed mio tu , k tó ry zjawił s ię w n as zy m ś wiecie z k rain y s n ó w i tajemn ic. I w k o ń cu n ie p rzetrwał n awet d n ia. Nie p o zo s tał n awet ś lad , g d y Wzo rzec zn is zczy ł Iag o . Cała n o cn a wizja p o s zła n a marn e. Gan elo n o d ch rząk n ął. — Wies z, to n ie całk iem tak , jak ci s ię wy d aje — mru k n ął. — Nie ro zu miem. — Tej mech an iczn ej ręk i n ie b y ło w ju k ach Iag o . Ran d o m s ch o wał ją d o two jej to rb y . Wcześ n iej b y ł tam p ro wian t, a k ied y s k o ń czy liś my ś n iad an ie, s p ak o wał

ws zy s tk ie u ten s y lia d o włas n y ch b ag aży . Op ró cz ręk i. Nie zmieś ciła s ię. — A więc… Gan elo n p o k iwał g ło wą. — M a ją teraz ze s o b ą — d o k o ń czy ł. — Ręk a i Ben ed y k t razem. A n iech to ! Nie b ard zo mi s ię p o d o b a ta mas zy n k a. Pró b o wała mn ie zab ić. J es zcze n ik t n ie zo s tał zaatak o wan y w Tir-n a No g 'th . — Ale d o Ben ed y k ta n ie mas z zas trzeżeń ? J es t ch y b a p o n as zej s tro n ie, mimo d ro b n y ch k o n tro wers ji międ zy wami. Nie o d p o wied ziałem. Ch wy cił Świetlik a za u zd ę i zatrzy mał. Sp o jrzał mi w o czy . — Co rwin ie, co zas zło tam, n a g ó rze? Czeg o s ię d o wied ziałeś ? M ilczałem. Właś n ie, czeg o s ię d o wied ziałem w mieś cie n a n ieb ie? Nik t n ie p o zn ał d o k ład n ie mech an izmu wizji Tir-n a No g 'th . M o żliwe, co zres ztą p o d ejrzewaliś my , że o wo miejs ce s łu ży ło ty lk o o b iek ty wizacji n iewy p o wied zian y ch lęk ó w i p rag n ień , wy mies zan y ch z p o d ś wiad o my mi d o my s łami. Ale wn io s k i i p o p arte ro zu mo wan iem h ip o tezy to jed n o , n ato mias t p o d ejrzen ia ro zb u d zo n e czy mś n iezn an y m lep iej zach o wać d la s ieb ie, n iż zd rad zać ś wiatu . Z d ru g iej s tro n y , ręk a b y ła aż n azb y t materialn a… — J u ż mó wiłem — o d p arłem. — Od rąb ałem to ramię d u ch o wi Ben ed y k ta. Co o zn acza, że walczy liś my . — I d o s trzeg as z w ty m zn ak p rzy s złeg o k o n flik tu z Ben ed y k tem? — M o że. — Uk azan o ci jeg o p o wó d , p rawd a? — No , d o b rze. — Nie mu s iałem u d awać wes tch n ien ia. — Tak . Dan o mi d o zro zu mien ia, że Dara jes t is to tn ie k rewn ą Ben ed y k ta, co mo że s ię o k azać p rawd ą. J es t też mo żliwe, o ile to rzeczy wiś cie p rawd a, że o n n ic o ty m n ie wie. A więc: zach o wu jemy d y s k recję, p ó k i n ie p o twierd zimy , b ąd ź n ie o d rzu cimy tej teo rii. J as n e? — Oczy wiś cie. Ale jak ie mo że b y ć to p o k rewień s two ? — Tak ie, jak mó wiła. — Prawn u czk a? Przy tak n ąłem. — Po p rzez k o g o ? — Przez tę p iek ieln ą amazo n k ę, k tó rą zn amy ty lk o ze s ły s zen ia: Lin trę. Tę s amą,

k tó ra o d cięła mu ręk ę. — Przecież b itwa zd arzy ła s ię całk iem n ied awn o . — W ró żn y ch k rain ach Cien ia czas p ły n ie z ró żn ą s zy b k o ś cią, Gan elo n ie. W n ajd als zy ch ru b ieżach … tak , to całk iem mo żliwe. Po trząs n ął g ło wą i p o lu zo wał u zd ę. — Uważam, Co rwin ie, że Ben ed y k t p o win ien s ię o ty m d o wied zieć — o ś wiad czy ł. — J eś li to p rawd a, d as z mu s zan s ę, b y s ię p rzy g o to wał, zamias t n ag le o d k ry ć fak ty . Wy ws zy s cy jes teś cie tak mało p ło d n i, że o jco s two trafia was mo cn iej n iż in n y ch lu d zi. Sp ó jrz n a Ran d o ma: p rzez całe lata n ie p amiętał o s y n u , a teraz… mam wrażen ie, że o d d ałb y za n ieg o ży cie. — J a tak że — p rzy zn ałem. — A teraz zap o mn ij o p ierws zej częś ci, a d ru g ą ro zwiń i d o p as u j d o Ben ed y k ta. — Sąd zis z, że s tan ąłb y p o s tro n ie Dary i p rzeciwk o Amb ero wi? — Wo lałb y m raczej n ie s tawiać g o p rzed k o n ieczn o ś cią wy b o ru , n ie in fo rmu jąc wcześ n iej, że tak i wy b ó r is tn ieje… O ile is tn ieje. — M o im zd an iem wy rząd zas z mu złą p rzy s łu g ę. Nie jes t p rzecież emo cjo n aln y m n o wo ro d k iem. Po łącz s ię z n im p rzez Atu t i o p o wied z o s wo ich p o d ejrzen iach . W ten s p o s ó b d as z mu p rzy n ajmn iej s zan s ę p rzemy ś len ia s p rawy , zamias t ry zy k o wać, że o d k ry je co ś n ag le, b ez żad n eg o p rzy g o to wan ia. — Nie u wierzy . Wid ziałeś , jak reag u je, g d y ty lk o ws p o mn ę o Darze. — Co s amo w s o b ie jes t zn aczące. By ć mo że p o d ejrzewa, co mo g ło s ię wy d arzy ć, i p ro tes tu je tak g wałto wn ie, b o wo lałb y , żeb y s p rawy p o to czy ły s ię in aczej. — W tej ch wili p o g łęb i to ty lk o p rzep aś ć międ zy n ami… p rzep aś ć, k tó rą s taram s ię zas y p ać. — J eś li n ie p o wies z, a o n jak o ś o d k ry je p rawd ę, p rzep aś ć mo że s ię p o g łęb ić n ieo d wracaln ie. — Nie. Wierzę, że zn am mo jeg o b rata lep iej n iż ty . Pu ś cił cu g le. — J ak ch ces z — wes tch n ął. — M am n ad zieję, że s ię n ie my lis z. Nie o d p o wied ziałem, ty lk o s p iąłem lek k o Świetlik a. By ł międ zy n ami n iep is an y u k ład , że Gan elo n ma p rawo p y tać, o co ty lk o zech ce. By ło też zro zu miałe, że wy s łu ch am k ażd ej jeg o rad y . Po częś ci wy n ik ało to z fak tu , że zajmo wał wy jątk o wą p o zy cję. Nie b y liś my s p o k rewn ien i. Nie b y ł Amb ery tą. Włączy ł s ię w s p rawy i p ro b lemy Amb eru jed y n ie z włas n eg o wy b o ru . Dawn o temu b y liś my p rzy jació łmi,

p o tem wro g ami, o d n ied awn a zn ó w p rzy jació łmi i s p rzy mierzeń cami w b itwie o jeg o p rzy b ran ą o jczy zn ę. Po zwy cięs twie p o p ro s ił, b y mó g ł iś ć ze mn ą i p o mó c w ro związan iu włas n y ch i Amb eru p ro b lemó w. Wed łu g mn ie, n ic mi ju ż n ie b y ł win ien an i ja jemu — jeś li k to ś w o g ó le p ro wad zi tak ie rach u n k i. Wiązała n as zatem ty lk o p rzy jaźń , mo cn iejs za o d d awn y ch d łu g ó w wd zięczn o ś ci czy s p raw h o n o ro wy ch . In n y mi s ło wy : miał p rawo n aleg ać, g d y Ran d o mo wi n a p rzy k ład k azałb y m p ewn ie iś ć d o d iab ła, k ied y ju ż p o d jąłb y m d ecy zję. Zro zu miałem, że n ie p o win ien em o d czu wać iry tacji, g d y ż mó wił w d o b rej wierze. Sąd zę, że zag rały wo js k o we in s ty n k ty , s ięg ające n as zy ch n ajd awn iejs zy ch k o n tak tó w, ale p o wiązan e z ak tu aln ą s y tu acją: n ie lu b ię, g d y k to ś k wes tio n u je mo je ro zk azy i d ecy zje. J es zcze b ard ziej zd en erwo wało mn ie p rawd o p o d o b n ie to , że b y ł o s tatn io au to rem k ilk u ch y try ch d o my s łó w i s u g es tii, n a k tó re s am p o win ien em wp aś ć. Nik t n ie lu b i s ię p rzy zn awać d o n iech ęci o p artej n a tak ich p o d s tawach . J ed n ak że… czy to n ap rawd ę ws zy s tk o ? A mo że w g rę wch o d ziło co ś g łęb s zeg o , co męczy ło mn ie o d d awn a i teraz wy p ły n ęło n a p o wierzch n ię? — Co rwin ie — o d ezwał s ię Gan elo n . — M y ś lałem tro ch ę… Wes tch n ąłem. — Tak ? — O s y n u Ran d o ma. Bio rąc p o d u wag ę, jak s zy b k o wracacie d o zd ro wia, całk iem mo żliwe, że p rzeży ł i wciąż g d zieś s ię k ręci. — Ch ciałb y m w to wierzy ć. — Nie s p ies z s ię tak . — O co ci ch o d zi? — J ak ro zu miem, p rawie n ie zn a Amb eru an i ro d zin y , s k o ro p rzez ty le lat wy ch o wy wał s ię w Reb mie. — Ro zu miem to d o k ład n ie w ten s am s p o s ó b . — W is to cie, jeś li n ie liczy ć Ben ed y k ta i Llewelli w Reb mie, jed y n ą zn an ą mu o s o b ą jes t ta, k tó ra g o zran iła: Bley s , Bran d alb o Fio n a. Po my ś lałem s o b ie, że mu s i mieć fataln ą o p in ię o ro d zin ie. — Fataln ą — p rzy zn ałem. — Lecz mo że n ie całk iem n ieu zas ad n io n ą, jeś li d o b rze ro zu miem, d o czeg o zmierzas z. — Ch y b a ro zu mies z. Uważam za p rawd o p o d o b n e, że n ie ty lk o o b awia s ię k rewn y ch , ale mó g łb y wy s tąp ić p rzeciwk o n im. — To mo żliwe.

— Sąd zis z, że mó g łb y s ię p rzy łączy ć d o n iep rzy jació ł? Po k ręciłem g ło wą. — Nie, jeś li wie, że tamci s ą ty lk o n arzęd ziem w ręk ach g ru p y , k tó ra p ró b o wała g o zab ić. — A czy s ą? Nie jes tem p ewien … M ó wiłeś , że Bran d s ię p rzes tras zy ł i p ró b o wał wy co fać z u mo wy , jak ą zawarli z ek ip ą czarn ej d ro g i. A jeś li tamci s ą tak s iln i, to czy p rzy p ad k iem Fio n a i Bley s n ie s tali s ię n arzęd ziami? A jeś li tak , to mo g ę s o b ie wy o b razić, że M artin s zu k ał czeg o ś , co d ało b y mu wład zę n ad n imi. — Nazb y t zło żo n a h ip o teza — s twierd ziłem. — Niep rzy jaciel wy raźn ie s p o ro o was wie. — Fak t, ale p rzecież miał p arę zd rajcó w, k tó rzy u d zielali mu lek cji. — Czy mo g li p rzek azać ws zy s tk o , co mó wiłeś o rzeczach , o k tó ry ch wied ziała Dara? — Do b re p y tan ie — p rzy zn ałem. — Ale tru d n o p o wied zieć. Z wy jątk iem in fo rmacji o Tecy s ach , o k tó rej p rzy p o mn iałem s o b ie p rzed ch wilą. Wo lałem n a razie zach o wać ją d la s ieb ie i raczej s p rawd zić, d o czeg o zmierza Gan elo n , n iż o d b ieg ać o d tematu p o s ty czn ej. — M artin n ie miał raczej mo żliwo ś ci, b y p o wied zieć im co k o lwiek o Amb erze — d o d ałem. Gan elo n zamilk ł. — M iałeś mo że o k azję, b y zb ad ać s p rawę, o k tó rą p y tałem tamtej n o cy p rzy two im g ro b ie? — zap y tał p o ch wili. — J ak ą s p rawę? — Czy mo żn a p o d s łu ch iwać Atu ty . Teraz, k ied y wiemy , że M artin ma s wo ją talię… Teraz ja z k o lei u milk łem, a n ieliczn y rząd ek wo ln y ch ch wil p rzed efilo wał p rzed e mn ą g ęs ieg o , o d lewej, p o k azu jąc języ k i. — Nie — o d p arłem. — Nie miałem o k azji. Przejech aliś my s p o ry k awał, n im o d ezwał s ię zn o wu . — Co rwin ie, tej n o cy , k ied y s p ro wad ziłeś Bran d a… — Tak ? — M ó wiłeś , że p ó źn iej s p rawd ziłeś ws zy s tk ich , p ró b u jąc wy k ry ć, k to cię zaatak o wał. I że k ażd y miałb y p o ważn e tru d n o ś ci, b y d o k o n ać zamach u w czas ie, jak i mieli d o d y s p o zy cji.

— Ah a — mru k n ąłem. — I o h o . Kiwn ął g ło wą. — Teraz mu s is z wziąć p o d u wag ę jes zcze jed n eg o k rewn eg o . By ć mo że ze wzg lęd u n a mło d y wiek i n ied o ś wiad czen ie b rak u je mu ro d zin n ej fin ezji. W zak amark ach u my s łu p o mach ałem milczącej p arad zie ch wil, k tó re p rzes zły p o międ zy Amb erem a teraz.

ROZDZIAŁ IV Sp y tała, k to tam, g d y zap u k ałem. Przed s tawiłem s ię. — Ch wileczk ę. Us ły s załem k ro k i, a p o tem u ch y liła d rzwi. Vialle ma tro ch ę p o wy żej metra p ięćd zies iąt wzro s tu i jes t d o ś ć s zczu p łą b ru n etk ą, o d elik atn y ch ry s ach . M iała n a s o b ie czerwo n ą s u k n ię. Niewid zące o czy s p o g ląd ały p rzeze mn ie, p rzy p o min ając o d awn y ch ciemn o ś ciach i b ó lu . — Ran d o m p ro s ił, żeb y ci p rzek azać, że wró ci p ó źn iej, ale n ie ma p o wo d u d o zmartwien ia — p o wied ziałem. — Wejd ź, p ro s zę. — Od s u n ęła s ię i s zerzej o two rzy ła d rzwi. Ws zed łem. Nie ch ciałem teg o , ale ws zed łem. Nie miałem zamiaru d o s ło wn ie trak to wać zlecen ia Ran d o ma i tłu maczy ć, co s ię s tało i g d zie o d jech ał. Plan o wałem p o wied zieć to , co p o wied ziałem, i an i s ło wa więcej. Do p iero k ied y wy ru s zy liś my k ażd y w s wo ją s tro n ę, zro zu miałem, czeg o o d e mn ie żąd ał: ab y m p o wtó rzy ł jeg o żo n ie, z k tó rą n ig d y n ie zamien iłem więcej n iż k ilk u s łó w n a raz, że ru s zy ł n a p o s zu k iwan ie s weg o n ieś lu b n eg o s y n a. Teg o s ameg o , k tó reg o matk a, M o rg an th e, p o p ełn iła s amo b ó js two , za co Ran d o m zo s tał u k aran y p rzy mu s o wy m małżeń s twem z Vialle. Ich związek o k azał s ię n ad zwy czaj u d an y , co p o d ziś d zień n ie p rzes taje mn ie zd u miewać. Nie miałem o ch o ty p o wierzać jej całeg o ład u n k u n iep rzy jemn y ch s p raw i p rzes tęp u jąc p ró g , s zu k ałem jak ieg o ś wy jś cia. Na p ó łce p o lewej s tro n ie s tało p o p iers ie Ran d o ma. M in ąłem je, zan im s o b ie u ś wiad o miłem, że to mó j b rat p o s łu ży ł jak o mo d el. Po d ś cian ą zau waży łem jej

wars ztat. Od wró ciłem s ię i p rzes tu d io wałem d zieło . — Nie wied ziałem, że rzeźb is z — p o wied ziałem. — Ows zem. Ro zejrzałem s ię. W k o mn acie d o s trzeg łem więcej wy two ró w jej ręk i. — Całk iem n iezłe. — Dzięk u ję. M o że u s iąd zies z? Zająłem miejs ce n a wielk im fo telu z wy s o k imi p o ręczami, k tó ry o k azał s ię wy g o d n iejs zy , n iż n a to wy g ląd ał. On a u s iad ła n a n is k iej s o fie z p rawej s tro n y i p o d k u rczy ła n o g i. — Przy g o to wać ci co ś d o jed zen ia alb o d o p icia? — Nie, d zięk u ję. Nie mam wiele czas u . Rzecz w ty m, że Ran d o m, Gan elo n i ja tro ch ę zb o czy liś my z tras y w d ro d ze d o d o mu , a p o tem s p o tk aliś my s ię z Ben ed y k tem. W rezu ltacie Ran d o m i Ben ed y k t wy ru s zy li n a k ró tk ą wy p rawę. — J ak d łu g o g o n ie b ęd zie? — Prawd o p o d o b n ie d o ju tra. M o że tro ch ę d łu żej. J eś li o wiele d łu żej, to p ewn ie s k o n tak tu je s ię p rzez czy jś Atu t i d a ci zn ać. Ran a w b o k u zaczęła p u ls o wać, więc p rzy ło ży łem d ło ń i ro zmas o wałem ją lek k o . — Ran d o m wiele mi o to b ie o p o wiad ał. Pars k n ąłem. — M o że jed n ak co ś zjes z? To żad en p ro b lem. — M ó wił, że s tale jes tem g ło d n y ? — Nie — ro ześ miała s ię. — Ale jeś li p rzez cały d zień b y łeś tak i zajęty , jak mó wis z, to p ewn o n ie miałeś czas u n a p o s iłek . — To ty lk o p o częś ci p rawd a. Ale d o b rze. J eś li mas z tu g d zieś jak ąś n iep o trzeb n ą k ro mk ę ch leb a, mo że d o b rze mi zro b i, jak s o b ie ją tro ch ę p o g ry zę. — Do s k o n ale. Zaczek aj ch wilę. Ws tała i zn ik n ęła w s ąs ied n im p o k o ju . Wy k o rzy s tałem o k azję, b y p o d rap ać o k o lice ran y , k tó ra zaczęła p iek ieln ie s węd zieć. Z teg o właś n ie p o wo d u p rzy jąłem p o częs tu n ek , a tak że d lateg o , że n ag le p o czu łem, jak i jes tem g ło d n y . Do p iero p ó źn iej p rzy s zło mi d o g ło wy , że p rzecież n ie mo g ła wid zieć, jak atak u ję p azn o k ciami s wó j b o k . Pewn e i s p o k o jn e ru ch y s p rawiły , iż zap o mn iałem o jej ś lep o cie. To d o b rze. By łem zad o wo lo n y , że tak ś wietn ie s o b ie rad zi. Sły s załem, jak n u ci Balladę o żeglarzach oceanów, p ieś ń wielk iej flo ty h an d lo wej Amb eru . Nas z k raj n ie jes t zn an y z p ro d u k tó w rzemio s ła, a ro ln ictwo n ig d y n ie s tało

zb y t wy s o k o . Lecz n as ze s tatk i żeg lu ją p o p rzez cien ie, k u rs u ją międ zy g d ziek o lwiek a d o k ąd k o lwiek , h an d lu jąc właś ciwie ws zy s tk im. Właś ciwie k ażd y Amb ery ta p łci męs k iej, ze s zlach ty czy z g min u , s p ęd za częś ć s weg o ży cia n a mo rzu . Ci k ró lews k iej k rwi d awn o temu wy ty czy li s zlak i h an d lo we, k tó ry mi p o d ążają s tatk i, a k ażd y k ap itan ma w g ło wie map y mó rz d zies ięciu ś wiató w. Po mag ałem w tej p racy za d awn y ch lat i ch o ć n ie zaan g ażo wałem s ię n ig d y tak mo cn o jak Cain e czy Gerard , b y łem mo cn o p o ru s zo n y p o tęg ą g łęb in i d u ch em lu d zi, k tó rzy je p o k o n u ją. Po ch wili wró ciła Vialle z tacą wy ład o wan ą ch leb em, mięs em, s erem, o wo cami i b u telk ą win a. Us tawiła ją n a mały m s to lik u . — Ch ces z n ak armić cały reg imen t? — s p y tałem. — M ała rezerwa n ie zas zk o d zi. — Dzięk u ję. Przy łączy s z s ię? — M o że jak iś o wo c — o d p arła. J ej p alce s zu k ały p rzez mo men t, zn alazły jab łk o . Wró ciła n a s o fę. — Ran d o m mó wił, że to ty n ap is ałeś tę p ieś ń . — To b y ło b ard zo d awn o temu , Vialle. — Czy s k o mp o n o wałeś co ś o s tatn io ? Zacząłem k ręcić g ło wą, zreflek to wałem s ię i p o wied ziałem: — Nie. Ta częś ć mo jeg o u my s łu … o d p o czy wa. — Szk o d a. J es t b ard zo ład n a. — Ran d o m jes t ro d zin n y m mu zy k iem. — Ows zem, g ra b ard zo d o b rze. Ale wy k o n aws two i k o mp o zy cja to d wie ró żn e rzeczy . — To p rawd a. M o że k ied y ś , g d y ws zy s tk o s ię u s p o k o i… Po wied z, jes teś s zczęś liwa w Amb erze? Czy co ś ci s ię n ie p o d o b a? Po trzeb u jes z czeg o ś ? — Po trzeb u ję ty lk o Ran d o ma — u ś miech n ęła s ię. — To d o b ry czło wiek . Po czu łem d ziwn e wzru s zen ie, s ły s ząc, jak o n im mó wi. — Cies zę s ię, że jes teś zad o wo lo n a — s twierd ziłem. I d o d ałem: — By ł mn iejs zy , mło d s zy … By ło mu p ewn ie tru d n iej n iż in n y m. Nie ma n ic mn iej u ży teczn eg o n iż d o d atk o wy k s iążę, k ied y k łęb i s ię ich ju ż cały tłu mek . By łem ró wn ie win n y jak p o zo s tali. Kied y ś z Bley s em p o rzu ciliś my g o n a małej wy s ep ce, n a p o łu d n ie s tąd … — A Gerard p o p ły n ął p o n ieg o , k ied y s ię o ty m d o wied ział — d o k o ń czy ła. — Wiem, o p o wiad ał mi. M u s i cię to męczy ć, s k o ro p amiętas z p o ty lu latach . — Na n im też mu s iało to zro b ić wrażen ie.

— Nie, wy b aczy ł ci ju ż d awn o . Op o wied ział mi tę h is to rię jak o żart. On z k o lei wb ił g wó źd ź w o b cas two jeg o b u ta. Przeb iłeś s o b ie p iętę, k ied y g o wło ży łeś . — Więc to Ran d o m! Niech mn ie d iab li! Cały czas my ś lałem, że J u lian . — Ta h is to ria męczy ła Ran d o ma. — Ile to lat ju ż min ęło … — wes tch n ąłem. Po k ręciłem g ło wą i zab rałem s ię d o jed zen ia. Głó d p o ch wy cił mn ie mo cn o , a Vialle o fiaro wała mi ch wilę milczen ia, b y m miał czas g o p o k o n ać. Kied y s k o ń czy łem, p o czu łem, że p o win ien em co ś p o wied zieć. — J u ż mi lep iej. Du żo lep iej — zacząłem. — Sp ęd ziłem w mieś cie n a n ieb ie n iezwy k łą i wy czerp u jącą n o c. — Czy zn alazłeś jak ieś p o ży teczn e wró żb y ? — Nie wiem, czy o k ażą s ię p o ży teczn e. Z d ru g iej s tro n y jed n ak lep iej, że je p o zn ałem. Czy tu taj wy d arzy ło s ię co ś ciek aweg o ? — Słu g a p o wiad o mił mn ie, że twó j b rat, Bran d , wraca d o s ił. Dziś ran o zjad ł s o lid n e ś n iad an ie, a to d o b ry zn ak . — To p rawd a — p rzy zn ałem. — Nieb ezp ieczeń s two ch y b a ju ż min ęło . — Zap ewn e. To … to b y ła s tras zn a s eria p rzy p ad k ó w, k tó re d o tk n ęły was ws zy s tk ich . Przy k ro mi. M iałam n ad zieję, że p o d czas n o cy w Tir-n a No g 'th o trzy mas z ws k azó wk i, jak ro związać s wo je p ro b lemy . — To b ez zn aczen ia — o d p arłem. — Nie jes tem p ewien , czy b y ły b y co ś warte. — Więc p o co … Och . Ob s erwo wałem ją z n o wy m zain teres o wan iem. Sp o k o jn a twarz n ie zd rad zała n iczeg o , lecz p rawa d ło ń p o ru s zała s ię, s tu k ając i mn ąc p alcami p o k ry cie s o fy . Nag le, jak b y p o jęła, że ręk a mó wi zb y t wiele, zn ieru ch o miała. Najwy raźn iej o d p o wied ziała n a włas n e p y tan ie i teraz żało wała, że n ie u czy n iła teg o w milczen iu . — Tak — p rzy zn ałem. — Ch ciałem zy s k ać n a czas ie. Wies z p ewn ie o mo jej ran ie. Kiwn ęła g ło wą. — Nie mam p reten s ji, że Ran d o m ci o n iej d ecy zje zwy k le b y ły s łu s zn e i n ie zwięk s zały zawierzy ć. M u s zę jed n ak s p y tać, jak wiele b ezp ieczeń s twa, jak i d la włas n eg o s p o k o ju . Są jed n ak o k tó ry ch jes zcze n ie ws p o min ałem.

p o wied ział — zap ewn iłem. — J eg o zag ro żen ia. Ch y b a p o win ien em im ci zd rad ził, zaró wn o d la tweg o b o wiem s p rawy , k tó re p o d ejrzewam,

— Ro zu miem. Tru d n o jes t u s talić b rak i… to zn aczy fak ty , k tó re wo lał zach o wać w tajemn icy . M ó wi mi p rawie o ws zy s tk im. Zn am two ją h is to rię i h is to rie więk s zo ś ci

p o zo s tały ch . Relacjo n u je mi wy d arzen ia, p o d ejrzen ia i h ip o tezy . — Dzięk i. — Ły k n ąłem win a. — Łatwiej ro zmawiać, g d y wiem, jak a jes t s y tu acja. Op o wiem ci o ws zy s tk im, co s ię zd arzy ło o d ś n iad an ia aż d o tej ch wili… Tak też u czy n iłem. Uś miech ała s ię z rzad k a, g d y mó wiłem, ale n ie p rzery wała. — M y ś lałeś , że ro zmo wa o M artin ie mo że mn ie ziry to wać? — s p y tała, k ied y s k o ń czy łem. — Uzn ałem to za mo żliwe. — Nies łu s zn ie — zap ewn iła. — Wid zis z, zn ałam M artin a w Reb mie, jes zcze jak o małeg o ch ło p ca. By łam tam, k ied y d o ras tał. Lu b iłam g o . Nawet g d y b y n ie b y ł s y n em Ran d o ma, też b y łb y mi d ro g i. M o g ę s ię ty lk o cies zy ć tro s k ą Ran d o ma o n ieg o i mieć n ad zieję, że n ie n ad es zła za p ó źn o , b y o b u im p rzy n ieś ć k o rzy ś ć. Po trząs n ąłem g ło wą. — Nieczęs to mam o k azję p o zn ać k o g o ś tak ieg o jak ty — wy zn ałem. — Do b rze, że wres zcie mi s ię u d ało . Ro ześ miała s ię. — Przez d łu g i czas b y łeś n iewid o my . — Tak . — Tak ie p rzeży cie mo że n ap ełn ić czło wiek a g o ry czą alb o s p rawić, że z więk s zą rad o ś cią p rzy jmie to , co mu jes zcze p o zo s tało . Nie mu s iałem co fać s ię p amięcią d o tamteg o o k res u , b y wied zieć, że n ależę d o teg o p ierws zeg o ro d zaju . Nawet g d y b y m s tracił wzro k w in n y ch o k o liczn o ś ciach … Przy k ro mi, ale tak i ju ż jes tem. Przep ras zam. — To p rawd a — o d p arłem. — Ty mas z s zczęś cie. — Ch o d zi ty lk o o s tan d u ch a. Co ś , co k s iążę Amb eru n a p ewn o o cen i właś ciwie. Ws tała. — Zaws ze ch ciałam s ię p rzek o n ać, jak wy g ląd as z — wy zn ała. — Ran d o m o p is y wał cię, ale to n ie to s amo . Czy mo g ę? — Oczy wiś cie. Zb liży ła s ię i czu b k ami p alcó w d o tk n ęła mej twarzy . Przes u wała je d elik atn ie. — Tak . J es teś p rawie tak i, jak s o b ie wy o b rażałam. I wy czu wam w to b ie n ap ięcie. To trwa ju ż d o ś ć d łu g o , p rawd a? — W tej czy in n ej fo rmie, o d d n ia p o wro tu d o Amb eru . — Zas tan awiam s ię, czy n ie b y łeś s zczęś liws zy , zan im o d zy s k ałeś p amięć.

— To jed n o z p y tań , n a k tó re n ie ma o d p o wied zi. Gd y b y m s o b ie n ie p rzy p o mn iał, mó g łb y m ju ż n ie ży ć. Ale n awet p o mijając tę mo żliwo ś ć, w tamty ch latach wciąż co ś p ch ało mn ie n ap rzó d , n iep o k o iło . Cały czas p o s zu k iwałem s p o s o b u , b y o d k ry ć, czy m i k im jes tem n ap rawd ę. — Ale czy b y łeś b ard ziej, czy mn iej s zczęś liwy n iż teraz? — An i jed n o , an i d ru g ie. Ws zy s tk o s ię ró wn o waży . Ch o d zi p rzecież, jak s ama zau waży łaś , o s tan d u ch a. A g d y b y n awet n ie, to n ie p o trafiłb y m ju ż wró cić d o tamteg o ży cia. Teraz, k ied y p rzek o n ałem s ię, k im jes tem. I k ied y o d n alazłem Amb er. — Dlaczeg o n ie? — A d laczeg o o to p y tas z? — Ch ciałab y m cię zro zu mieć — o d p arła. — Od k ąd u s ły s załam o to b ie p o raz p ierws zy , jes zcze w Reb mie, zan im Ran d o m mi o to b ie o p o wied ział, s tale s ię zas tan awiałam, co cię tak g n a. Teraz, g d y mam tak ą mo żliwo ś ć… n ie p rawo , n atu raln ie, ale mo żliwo ś ć… u zn ałam, że warto o d ezwać s ię p o za k o lejn o ś cią i p o rząd k iem, jak i wy n ik a z mo jej p o zy cji, ab y cię o to s p y tać. Zaś miałem s ię k ró tk o . — Pięk n a o d p o wied ź — p o ch waliłem. — Sp ró b u ję wy jaś n ić ci to u czciwie. Najp ierw g n ała mn ie n ien awiś ć, n ien awiś ć d o mo jeg o b rata Ery k a, i p rag n ien ie wład zy . Gd y b y ś w d n iu meg o p o wro tu s p y tała, k tó re z ty ch u czu ć jes t s iln iejs ze, p o wied ziałb y m, że ch ęć zd o b y cia tro n u . Teraz jed n ak … teraz mu s iałb y m p rzy zn ać, że b y ło o d wro tn ie. Nie ro zu miałem teg o aż d o tej ch wili, ale tak a jes t p rawd a. Lecz Ery k n ie ży je i z mo jej n ien awiś ci n ic ju ż n ie p o zo s tało . Tro n is tn ieje n ad al, ale ży wię d o n ieg o mies zan e u czu cia. M o żliwe, że w o b ecn ej s y tu acji żad n e z n as n ie ma p rawa n a n im zas iąś ć, a n awet g d y b y ro d zin n e o b iek cje zn ik n ęły , n ie o b jąłb y m wład zy . Ch ciałb y m n ajp ierw u s tab ilizo wać k raj i ro związać k ilk a p ro b lemó w. — Nawet g d y b y miało s ię o k azać, że n ie mo żes z rząd zić? — Nawet wted y . — W tak im razie ch y b a zaczy n am ro zu mieć. — Co ? Co tu jes t d o ro zu mien ia? — Ks iążę Co rwin ie, mo ja wied za o filo zo ficzn y ch p o d s tawach ty ch p ro b lemó w jes t mo cn o o g ran iczo n a, p o jmu ję jed n ak , że p o traficie o d n aleźć w Cien iu ws zy s tk o , czeg o zap rag n iecie. Niep o k o i mn ie to o d d awn a i n ig d y d o k o ń ca n ie zro zu miałam wy jaś n ień Ran d o ma. Gd y b y ś cie ty lk o zech cieli, to k ażd e z was mo g ło b y wy ru s zy ć w Cień i p o s zu k ać in n eg o Amb eru , p o d k ażd y m wzg lęd em p o d o b n eg o d o p rawd ziweg o , ty le że zain teres o wan y b y łb y tam wład cą, czy też zajmo wał tak ą

p o zy cję, jak ą s o b ie wy marzy . — Tak , p o trafimy zlo k alizo wać tak ie miejs ca — p rzy zn ałem. — Czemu więc n ie czy n icie teg o i n ie zak o ń czy cie wo jn y ? — Po n ieważ mo żn a zn aleźć k rain ę, k tó ra jes t p o d o b n a d o Amb eru . I n ic więcej. Ws zy s cy jes teś my częś cią teg o Amb eru , a o n jes t częś cią n as . Każd y cień Amb eru , b y warto b y ło w n im ży ć, mu s iałb y zawierać n as ze cien ie. M o g lib y ś my wp rawd zie wy łączy ć cień włas n ej o s o b y , g d y b y ś my zd ecy d o wali s ię o b jąć k ró les two . J ed n ak że lu d cien ia n ie b y łb y id en ty czn y z tu tejs zy m. Cień n ig d y n ie jes t d o k ład n ie tak i s am jak o b iek t, k tó ry g o rzu ca. Ku mu lu ją s ię d ro b n e ró żn ice. Szczerze mó wiąc, s ą n awet g o rs ze n iż te zas ad n icze. W efek cie wk racza s ię w n aró d o b cy ch . Najlep s ze p o ró wn an ie, jak ie p rzy ch o d zi mi d o g ło wy , to s p o tk an ie z o s o b ą b ard zo p o d o b n ą d o k o g o ś , k o g o zn as z. Oczek u jes z wted y , że b ęd zie s ię zach o wy wać tak jak twó j zn ajo my ; co g o rs za, ty s ama b ęd zies z s k ło n n a p o s tęp o wać z n im tak jak z tamty m. Wk ład as z d la n ieg o o d p o wied n ią mas k ę, a jeg o reak cje n ie s ą właś ciwe. Niep rzy jemn e u czu cie. Nig d y n ie lu b iłem p o zn awać lu d zi, k tó rzy p rzy p o min ają mi in n y ch . Os o b o wo ś ć to jed y n e, czeg o n ie u miemy k o n tro lo wać p rzy man ip u lacji Cien iem. W is to cie jes t to s p o s ó b o d ró żn ien ia n as s amy ch o d n as zy ch cien i. Dlateg o właś n ie Flo ra tak d łu g o n ie b y ła p ewn a, co o mn ie my ś leć n a Cien iu -Ziemi: n o wa o s o b o wo ś ć o k azała s ię d o s tateczn ie o d mien n a o d s tarej. — Ch y b a ro zu miem — wtrąciła. — Nie ch o d zi ty lk o o n o wy Amb er d la k ażd eg o z was . Ch o d zi o miejs ce p lu s ws zy s tk o p o zo s tałe. — M iejs ce p lu s ws zy s tk o p o zo s tałe to właś n ie Amb er. — Twierd zis z, że n ien awiś ć d o Ery k a u marła wraz z n im, a p rag n ien ie tro n u o s łab ło w wy n ik u n o wy ch s p raw, o k tó ry ch s ię d o wied ziałeś . — Tak jes t. — Ch y b a ro zu miem, jak i jes t g łó wn y mo ty w two jeg o d ziałan ia. — M ó j mo ty w to ch ęć s tab ilizacji — s twierd ziłem. — M o że tro ch ę ciek awo ś ci… i zems ta n a n as zy ch wro g ach … — Ob o wiązek — mru k n ęła. — Natu raln ie. Pry ch n ąłem. — To p o cies zające, że tak właś n ie u ważas z. Ale n ie b ęd ę h ip o k ry tą. Tru d n o mn ie u zn ać za wiern eg o s y n a Amb eru lu b Ob ero n a. — Z two jeg o to n u wy n ik a jas n o , że n ie ch ces z b y ć za tak ieg o u zn awan y . Przy mk n ąłem o czy , zacis n ąłem p o wiek i, b y p o łączy ć s ię z n ią w ciemn o ś ci, b y

ws p o mn ieć ten k ró tk o trwały ś wiat, w k tó ry m in n e n o ś n ik i b y ły ważn iejs ze o d fal ś wietln y ch . I wied ziałem, że n ie my liła s ię, mó wiąc o to n ie meg o g ło s u . Dlaczeg o p ró b o wałem zmiażd ży ć s amą id eę o b o wiązk u , g d y ty lk o ją zas u g ero wała? Lu b ię, k ied y mn ie ch walą jak o d o b reg o , czy s teg o , s zlach etn eg o id ealis tę, b ez wzg lęd u n a to , czy zas łu g u ję n a tak ą o cen ę, czy n ie. J ak k ażd y . Więc co mi s ię n ie s p o d o b ało w teo rii meg o p o czu cia o b o wiązk u wo b ec Amb eru ? Nic. Więc o co ch o d zi? O tatę. Niczeg o ju ż n ie b y łem mu win ien , a ju ż n ajmn iej o b o wiązk u . W zas ad zie to o n b y ł o d p o wied zialn y za o b ecn ą s y tu ację. Tak wielu n as s p ło d ził, n ie d b ając o k o lejn o ś ć s u k ces ji. Wo b ec ws zy s tk ich n as zy ch matek zach o wał s ię mn iej n iż u p rzejmie, a p o tem o czek iwał n as zeg o o d d an ia i ws p arcia. Wy b ierał s o b ie fawo ry tó w i właś ciwie n awet ro zg ry wał n as p rzeciwk o s o b ie. Po tem d ał s ię wp lątać w co ś , z czy m n ie u miał s o b ie p o rad zić, i zo s tawił k ró les two w s tan ie ro zp ad u . Zy g mu n t Freu d ju ż d awn o zn ieczu lił mn ie n a n o rmaln e, u o g ó ln io n e p o czu cie u razy , d ziałające w jed n o s tce ro d zin n ej. Na ty m tle n ie b y ło żad n y ch s p o ró w. Fak ty to całk iem in n a s p rawa. Nie d lateg o n ie lu b iłem o jca, że n ie d ał mi p o wo d u , b y g o lu b ić; p rawd ę mó wiąc, czy n ił wręcz p rzeciwn e s taran ia. Do ś ć. Po jąłem, co mn ie n iep o k o iło w teo rii o b o wiązk u : jeg o o b iek t. — M as z rację — p rzy zn ałem. Otwo rzy łem o czy i s p o jrzałem n a n ią. — Cies zę s ię, że mi o ty m p o wied ziałaś . Ws tałem. — Po d aj mi ręk ę. Wy ciąg n ęła d ło ń , a ja u n io s łem ją d o u s t. — Dzięk u ję — p o wied ziałem — za d o s k o n ały p o s iłek . Ru s zy łem d o d rzwi. Kied y s ię o b ejrzałem, s tała zaru mien io n a, z lek k im u ś miech em, wciąż u n o s ząc ręk ę. Zaczy n ałem p o jmo wać zmian ę, jak a zas zła w Ran d o mie. — Po wo d zen ia — rzu ciła w ch wili, g d y mo je k ro k i u cich ły . — To b ie ró wn ież — o d p arłem i wy s zed łem p o s p ies zn ie.

Plan o wałem p ó jś ć p o tem d o Bran d a, ale jak o ś n ie mo g łem s ię n a to zd o b y ć. Przed e ws zy s tk im n ie ch ciałem z n im ro zmawiać, mając u my s ł o tęp iały ze zmęczen ia. Po d ru g ie, ro zmo wa z Vialle b y ła p ierws zą p rzy jemn ą rzeczą, jak a mn ie s p o tk ała o d d łu żs zeg o czas u , i ch o ciaż raz p o s tan o wiłem wy co fać s ię, p ó k i jes zcze wy g ry wam.

Ws p iąłem s ię p o s ch o d ach i ru s zy łem k o ry tarzem d o mo ich p o k o jó w. Oczy wiś cie my ś lałem o zamach u , g d y ws u wałem k lu cz d o n o weg o zamk a. W s y p ialn i zaciąg n ąłem zas ło n y , ro zeb rałem s ię i p o ło ży łem d o łó żk a. Nie mo g łem zas n ąć, jak zwy k le g d y wy p o czy wałem p o tru d n y ch p rzeży ciach , wied ząc, że czek ają mn ie n o we. Przez k ilk a min u t p rzewracałem s ię i rzu całem w p o ś cieli, raz jes zcze p rzeży wając wy d arzen ia o s tatn ich k ilk u d n i. Kied y wres zcie n ad s zed ł s en , b y ł mies zan in ą teg o ws zy s tk ieg o p lu s ws p o mn ien ie p o b y tu w celi, k ied y p ró b o wałem p o k o n ać d rzwi. Ob u d ziłem s ię w ciemn o ś ci, n ap rawd ę wy p o częty . Nap ięcie o p ad ło , my ś li b y ły s p o k o jn iejs ze. A n awet n iewielk i ład u n ek p rzy jemn eg o p o d n iecen ia k rąży ł g d zieś w ty le g ło wy . By ł jak zatrzy man y n a czu b k u języ k a n ak az, u tajo n e wrażen ie, że… Tak ! Ws tałem. Sięg n ąłem p o rzeczy i zacząłem s ię u b ierać. Przy p as ałem Gray s wan d ira. Zło ży łem i ws u n ąłem p o d p ach ę k o c. Oczy wiś cie… Umy s ł miałem czy s ty , a ran a p rzes tała d o k u czać. Nie wied ziałem, jak d łu g o s p ałem, ale n ie warto b y ło teg o s p rawd zać. M iałem d o załatwien ia co ś o wiele ważn iejs zeg o , co p o win n o mi p rzy jś ć d o g ło wy ju ż d awn o … I właś ciwie p rzy s zło . Prak ty czn ie rzecz b io rąc, miałem to p rzed o czami, lecz czas i wy d arzen ia wy p ch n ęły p ro b lem z mo ich my ś li. Zamk n ąłem d rzwi n a k lu cz i p o mas zero wałem w s tro n ę s ch o d ó w. M ig o tały ś wiece, a wy b lak ły jeleń , k tó ry o d wiek ó w b lad ł n a g o b elin ie z p rawej s tro n y k o ry tarza, s p o g ląd ał n a wy b lak łe p s y , ś cig ające g o o d mn iej więcej ró wn ie d łu g ieg o czas u . Czas em ws p ó łczu ję jelen io wi, lecz zwy k le cały m s ercem k ib icu ję p s o m. Trzeb a b ęd zie k ied y ś o d n o wić ten g o b elin . Ru s zy łem s ch o d ami w d ó ł. Cis za. Zatem jes t p ó źn o . To d o b rze. Ko lejn y d zień i wciąż jes zcze ży jemy . M o że n awet jes teś my tro ch ę mąd rzejs i. Wy s tarczająco , b y p o jąć, że wiele jes zcze mu s imy s ię d o wied zieć. Ale jes t n ad zieja. Brak o wało mi jej, g d y k u liłem s ię w tej p rzek lętej celi, p rzy cis k ałem d ło n ie d o wy p alo n y ch o czu i wy łem. Vialle… Szk o d a, że wted y n ie mo g łem z to b ą p o ro zmawiać. Uczy łem s ię w tward ej s zk o le, ale n awet d elik atn iejs ze o to czen ie n ie d ało b y mi twej g racji. Ch o ciaż… Tru d n o p o wied zieć. Zaws ze miałem wrażen ie, że jes tem raczej p s em n iż jelen iem, b ard ziej ło wcą n iż zwierzy n ą. M o g łaś n au czy ć mn ie czeg o ś , co o s łab iło b y g o ry cz, s tęp iło n ien awiś ć. Ale czy tak b y ło b y lep iej? Nien awiś ć zg in ęła wraz z o b iek tem, g o ry cz tak że o d es zła… ale s p o g ląd ając teraz ws tecz, n ie jes tem p ewien , czy p rzetrwałb y m, g d y b y mn ie n ie p o d trzy my wały . Czy p rzeży łb y m więzien ie b ez d wó ch p as k u d n y ch to warzy s zek , k tó re n ie raz ś ciąg ały mn ie n a p o wró t d o ży cia

i ro zs ąd k u ? Dzis iaj mo g ę s o b ie p o zwo lić n a jak ąś jelen ią my ś l, lecz wted y mo g ła s ię o k azać ś mierteln a. Nie wiem teg o n a p ewn o , p ięk n a d amo , i wątp ię, czy k ied y k o lwiek s ię d o wiem. Bezru ch n a p ierws zy m p iętrze. J ak ieś s zmery w d o le. Śp ij d o b rze, p an i. Zak ręt i w d ó ł. Ciek awe, czy Ran d o m o d k ry ł ju ż co ś ważn eg o . Ch y b a n ie, b o o n s am alb o Ben ed y k t p o win n i wted y n awiązać k o n tak t. Ch y b a że mieli k ło p o ty . Ale n ie. To ś mies zn e, ws zęd zie s zu k ać p ro b lemó w. To , co is to tn e, o b jawi s ię we właś ciwy m mo men cie, a n a razie mam ich aż n ad to . Parter. — Will — rzu ciłem. — Ro lf. — Ks iążę Co rwin . Sły s ząc mo je k ro k i, d waj s trażn icy p rzy jęli p o s tawę zas ad n iczą. Z ich twarzy czy tałem wy raźn ie, że ws zy s tk o w p o rząd k u , ale s p y tałem d la zach o wan ia fo rmy . — Sp o k ó j, k s iążę. Sp o k ó j — o d p arł s tars zy . — Do s k o n ale — mru k n ąłem i p o s zed łem d alej. M in ąłem marmu ro wą jad aln ię. By łem p ewien , że zad ziała, jeś li ty lk o czas i wilg o ć zb y tn io g o n ie n aru s zy ły . A wted y … Ws zed łem w d łu g i k o ry tarz, g d zie zak u rzo n e ś cian y n ap ierały z o b u s tro n . Ciemn o ś ć, cien ie i o d g ło s mo ich k ro k ó w… Do tarłem d o d rzwi n a k o ń cu k o ry tarza, o two rzy łem je, ws tąp iłem n a p o mo s t. A p o tem zn o wu w d ó ł, p o s p irali, ś wiatło tu , ś wiatło tam, w g ro ty Ko lv iru . Ran d o m miał rację, u zn ałem. Gd y b y ś ciąć ws zy s tk o aż d o p o zio mu d alek iej p o d ło g i, wid o czn a s tałab y s ię zg o d n o ś ć międ zy ty m, co zo s tało , a p ierwo tn y m Wzo rcem, k tó ry o d wied ziliś my d ziś ran o . Niżej. Krążąc i k ręcąc s ię w mro k u . Wś ró d czern i z teatraln ą wy razis to ś cią ry s o wały s ię p o ch o d n ie i o ś wietlo n e latarn ią s tan o wis k o warto wn ik a. Do tarłem d o p o d ło g i i ru s zy łem k u n iemu . — Do b ry wieczó r, k s iążę Co rwin ie — o d ezwał s ię ch u d y , b lad y jak tru p o s o b n ik , ws p arty o s to jak ze s p rzętem. Palił fajk ę i u ś miech ał s ię. — Witaj, Ro g er. J ak s to ją s p rawy w p o d ziemn y m ś wiecie? — Szczu r, n ieto p erz i p ająk . Więcej n ik o g o . Sp o k ó j. — Lu b is z to s tan o wis k o ? Przy tak n ął. — Pis zę filo zo ficzn ą p o wieś ć z elemen tami g ro zy i s zaleń s twa. Nad ty mi

frag men tami p racu ję właś n ie tu taj. — Od p o wied n ie o to czen ie — p rzy zn ałem. — Będ ę p o trzeb o wał latarn i. Zd jął jed n ą z h ak a i o d p alił o d s wo jej ś wiecy . — Będ zie miała s zczęś liwe zak o ń czen ie? — zain teres o wałem s ię. Wzru s zy ł ramio n ami. — J a b ęd ę s zczęś liwy . — To zn aczy , czy d o b ro zwy cięży , a b o h ater p ó jd zie d o łó żk a z b o h aterk ą? Czy raczej wy b ijes z ws zy s tk ie p o s tacie? — To n iezb y t u czciwe. — Nieważn e. M o że k ied y ś p rzeczy tam tę p o wieś ć. — M o że — o d p arł. Ch wy ciłem latarn ię, o d wró ciłem s ię i ru s zy łem w k ieru n k u , k tó reg o o d d awn a ju ż n ie wy b ierałem. Przek o n ałem s ię, że wciąż p o trafię w my ś lach mierzy ć ech a. Po ch wili d o tarłem d o ś cian y , zn alazłem właś ciwy k o ry tarz, zag łęb iłem s ię w n ieg o . Od tej ch wili wy s tarczy ło d o k ład n ie liczy ć k ro k i. M o je s to p y zn ały d ro g ę. Drzwi mo jej d awn ej celi b y ły u ch y lo n e. Od s tawiłem latarn ię i d wo ma ręk ami o two rzy łem je s zerzej. Us tąp iły n iech ętn ie, z jęk iem. Wziąłem latarn ię, u n io s łem wy s o k o i ws zed łem. Po czu łem d res zcze, a żo łąd ek zacis n ął s ię w tward ą k u lę. Zad rżałem. M u s iałem s tłu mić p rag n ien ie, b y rzu cić s ię d o u cieczk i. Nie p rzewid y wałem tak iej reak cji. Nie ch ciałem o d ejś ć o d ciężk ich , o k u ty ch s p iżem d rzwi w o b awie, że k to ś je za mn ą zatrzaś n ie i zary g lu je. Raz jes zcze p o czu łem g ro zę, jak ą b u d ziła w mo ich ws p o mn ien iach ta n iewielk a, b ru d n a cela. Zmu s iłem s ię, b y p rzy p o mn ieć s o b ie s zczeg ó ły : d ziu rę w ro g u , k tó ra s łu ży ła mi za latry n ę, p o czern iałą p lamę, g d zie tamteg o o s tatn ieg o d n ia ro zp aliłem o g ień . Przes u n ąłem lewą d ło ń p o wewn ętrzn ej p o wierzch n i d rzwi, zn ajd u jąc ry s y wy d rap an e ły żk ą. Pamiętałem, co ta p raca zro b iła z mo imi ręk ami. Po ch y liłem s ię, b y zb ad ać ś lad y . Nie b y ły n awet w p rzy b liżen iu tak g łęb o k ie, jak ie wy d awały s ię wted y , zwłas zcza w p o ró wn an iu z g ru b o ś cią d rzwi. Po jąłem, jak b ard zo p rzecen iałem rezu ltaty tej p ró b y o d zy s k an ia wo ln o ś ci. Ws zed łem d o ś ro d k a i s p o jrzałem n a ś cian ę. Led wie wid o czn y . Ku rz i wilg o ć ws p ó ln ie p raco wały , b y g o u s u n ąć. Wciąż jed n ak mo g łem ro zró żn ić k s ztałt latarn i mo rs k iej Cab ry , o to czo n y czterema lin iami, wy d rap an y mi u ch wy tem ły żk i. M ag ia n ad al is tn iała. Wy czu wałem ją, ch o ć n ie p ró b o wałem p rzy zy wać.

Od wró ciłem s ię i s tan ąłem p o d p rzeciwleg łą ś cian ą. Szk ic, k tó ry miałem p rzed s o b ą, p rzetrwał w g o rs zy m s tan ie n iż ry s u n ek latarn i. Ale wy k o n y wan o g o w n ajwy żs zy m p o ś p iech u , p rzy ś wietle o s tatn ich k ilk u zap ałek . Zn ik n ęło s p o ro s zczeg ó łó w, ch o ć p amięć u k azy wała mi n iek tó re. By ł to o b raz p raco wn i czy b ib lio tek i; p ó łk i z k s iążk ami wzd łu ż ś cian , z p rzo d u b iu rk o , o b o k wielk i g lo b u s . Nie b y łem p ewien , czy p o win ien em ry zy k o wać i o czy ś cić o b raz. Us tawiłem latarn ię n a p o d ło d ze i wró ciłem d o p o p rzed n ieg o ry s u n k u . Sk rawk iem k o ca s tarłem d elik atn ie k u rz z p o d s tawy latarn i. Lin ia s tała s ię wy raźn iejs za. Po tarłem zn o wu , p rzy cis k ając tro ch ę mo cn iej. Błąd . Zn is zczy łem p arę cen ty metró w s zk icu . Co fn ąłem s ię i o d d arłem s zero k i p as k o ca. To , co zo s tało , zło ży łem w ro d zaj p o d u s zk i, n a k tó rej u s iad łem. Po wo li i o s tro żn ie zacząłem czy ś cić wizeru n ek latarn i. M u s iałem n ab rać wp rawy , zan im zajmę s ię d ru g im o b razem. Pó ł g o d zin y p ó źn iej ws tałem, p rzeciąg n ąłem s ię i ro ztarłem zd rętwiałe n o g i. To , co p o zo s tało z latarn i, b y ło całk iem wy raźn e. Nies tety , zmazałem jak ieś d wad zieś cia p ro cen t ry s u n k u , zan im n au czy łem s ię wy czu wać p o wierzch n ię k amien n ej ś cian y i we właś ciwy s p o s ó b p rzes u wać p o n iej s k rawk iem k o ca. Nie s ąd zę, b y m mó g ł jes zcze u d o s k o n alić tę u miejętn o ś ć. Latarn ia zamig o tała, g d y ją p rzes tawiałem. Ro zwin ąłem k o c, s trzep n ąłem, o d d arłem n o wy p as . Zło ży łem res ztę, p rzy k lęk n ąłem p rzed ry s u n k iem i wziąłem s ię d o p racy . Po d łu żs zej ch wili o d s ło n iłem to , co z n ieg o p o zo s tało . Zap o mn iałem o czas zce n a b iu rk u ; d o p iero o s tro żn y ru ch k o ca o d k ry ł ją n a p o wró t… I o załaman iu ś cian y w tle, i o wy s o k im ś wieczn ik u … Co fn ąłem s ię o k ro k . Dals ze p rzecieran ie b y ło b y ry zy k o wn e. I ch y b a zb ęd n e. Ob raz wy d awał s ię tak k o mp letn y jak k ied y ś . Latarn ia zn ó w zamig o tała. Przek lin ając Ro g era za to , że n ie s p rawd ził zap as u n afty , ws tałem i u n io s łem ją n a wy s o k o ś ć ramien ia. Us u n ąłem z u my s łu ws zy s tk o , p ró cz s cen y p rzed e mn ą. Kied y n a n ią p atrzy łem, n ab rała g łęb i. J es zcze ch wila, a s tała s ię tró jwy miaro wa i p o s zerzo n a, całk o wicie wy p ełn iając p o le wid zen ia. Zro b iłem k ro k d o p rzo d u i u s tawiłem latarn ię n a k rawęd zi b iu rk a. Ro zejrzałem s ię u ważn ie. Pó łk i z k s iążk ami wis iały n a ws zy s tk ich czterech ś cian ach . Żad n y ch o k ien . Dwo je d rzwi w p rzeciwn ej ś cian ie p o mies zczen ia, z p rawej i z lewej, w d wó ch ro g ach , jed n e zamk n ięte, d ru g ie lek k o u ch y lo n e. Ob o k ty ch o twarty ch s tał d łu g i, n is k i s tó ł, zas y p an y k s iążk ami i p ap ierami. Niezwy k łe o b iek ty

zajmo wały wo ln e miejs ca n a p ó łk ach , a tak że n iereg u larn e n is ze i wn ęk i w ś cian ach : k o ś ci, k amien ie, g lin ian e n aczy n ia, tab liczk i z in s k ry p cjami, lu s tra, ró żd żk i, jak ieś in s tru men ty n iezn an eg o mi p rzezn aczen ia. Og ro mn y d y wan p rzy p o min ał Ard eb il. Ru s zy łem w s tro n ę d rzwi i latarn ia zamig o tała raz jes zcze. Sięg n ąłem p o n ią i wted y właś n ie zg as ła. Bu rk n ąłem jak ieś p rzek leń s two i o p u ś ciłem ręk ę. Po tem ro zejrzałem s ię wo ln o , p o s zu k u jąc mo żliwy ch źró d eł ś wiatła. Co ś p rzy p o min ająceg o g ałąź k o ralo wca lś n iło n iewy raźn ie n a p ó łce p o d ru g iej s tro n ie, a p o d zamk n ięty mi d rzwiami wid o czn a b y ła b lad a s mu g a ś wiatła. Zo s tawiłem latarn ię i p rzes zed łem p rzez p o k ó j. Otwo rzy łem d rzwi tak cich o , jak ty lk o p o trafiłem. Zn alazłem s ię w p u s ty m, p o zb awio n y m o k ien p o k o ik u , o ś wietlo n y m s łab o p rzez g ło wn ie żarzące s ię w n iewielk iej wn ęce k o min k a. Ścian y b y ły z k amien ia, s k lep io n e łu k o wo n ad g ło wą. Ko min ek u rząd zo n o p ewn ie w n atu raln y m zag łęb ien iu s k ały . Wielk ie, o k u te d rzwi zamy k ały p rzejś cie z d ru g iej s tro n y . So lid n y k lu cz tk wił w zamk u , częś cio wo p rzek ręco n y . Ws zed łem, wziąłem ze s to łu ś wiecę i p o d s zed łem d o k o min k a, b y ją zap alić. Gd y k lęczałem, s zu k ając p ło mien ia wś ró d żarzący ch s ię g ło wn i, u s ły s załem d elik atn e s tąp n ięcie o d s tro n y d rzwi. Ob ejrzałem s ię i zo b aczy łem g o , tu ż za p ro g iem. M n iej więcej metr p ięćd zies iąt wzro s tu . Garb aty . Wło s y i b ro d a jes zcze d łu żs ze, n iż zap amiętałem. Dwo rk in miał n a s o b ie n o cn ą k o s zu lę, k tó ra s ięg ała mu d o k o s tek . Trzy mał w d ło n i lamp k ę o liwn ą, a ciemn e o czy s p o g ląd ały p rzen ik liwie zza k o p cąceg o p ło my k a. — Ob ero n ie — p o witał mn ie. — Czy ju ż p o ra? — Po ra n a co ? — s p y tałem o s tro żn ie. Zach ich o tał. — Na có ż b y ? Po ra, b y zn is zczy ć ś wiat, o czy wiś cie!

ROZDZIAŁ V Starałem s ię trzy mać twarz w cien iu i mó wić s tłu mio n y m g ło s em.

— Niezu p ełn ie — p o wied ziałem. — J es zcze n ie. Wes tch n ął. — Wciąż n ie jes teś p rzek o n an y . Po ch y lił g ło wę i s p o jrzał n a mn ie u ważn ie. — Dlaczeg o mu s is z ws zy s tk o p s u ć? — zap y tał. — Niczeg o n ie zep s u łem. Op u ś cił lamp k ę. Od wró ciłem g ło wę, zd o łał jed n ak

d o s trzec mo ją twarz.

Ro ześ miał s ię. — Zab awn e. Śmies zn e, ś mies zn e, ś mies zn e — s twierd ził. — Przy b y was z jak o mło d y k s iążę Co rwin w n ad ziei, że ro d zin n e s en ty men ty s k ło n ią mn ie d o zmian y d ecy zji. Czemu n ie wy b rałeś Bran d a alb o Bley s a? Dzieciak i Claris s y s łu ży ły n am n ajlep iej. Wzru s zy łem ramio n ami. — Tak i n ie. — Po s tan o wiłem o d p o wiad ać wy mijająco , d o p ó k i zech ce to ak cep to wać. M o że zd rad zi co ś is to tn eg o . Wy s tarczy zad b ać o jeg o d o b ry h u mo r. — A ty ? — zap y tałem. — J ak ą twarz b y ś n ało ży ł? Od ch y lił g ło wę, a k ied y jeg o ś miech g rzmiał wo k ó ł mn ie, zaczął s ię zmien iać. Sy lwetk a u ro s ła, a twarz zafalo wała jak żag iel u s tawio n y zb y t o s tro n a wiatr. Zmalał g arb n a p lecach , a o n wy p ro s to wał s ię i wy ciąg n ął w g ó rę. Ry s y u leg ły p rzemian ie, b ro d a p o ciemn iała. By ło jas n e, że p rzemies zcza jak o ś mas ę s weg o ciała, g d y ż n o cn a k o s zu la d o k o s tek teraz s ięg ała d o p ó ł ły d k i. Od etch n ął g łęb o k o i jeg o ramio n a s tały s ię s zers ze, ręce d łu żs ze, a wy s tający b rzu ch p łas k i. Sięg ał mi ju ż d o ramien ia, p o tem wy żej i ró s ł n ad al, aż o s iąg n ął mó j wzro s t. Ko s zu la led wie p rzy k ry wała mu k o lan a. Garb zn ik n ął. Twarz zafalo wała p o raz o s tatn i, ry s y s ię u s tab ilizo wały i zas ty g ły w n o wej fo rmie. Śmiech p rzes zed ł w ch ich o t, p rzy cich ł, w k o ń cu u rwał s ię w s k rzy wien iu warg . Stałem p rzed n ieco s zczu p lejs zą wers ją s ieb ie. — Wy s tarczy ? — zap y tał. — Całk iem n ieźle — p rzy zn ałem. — Zaczek aj, d o rzu cę d o o g n ia. — Po mo g ę ci. — Nie trzeb a. Zd jąłem ze s to s u k ilk a s zczap . Każd a zwło k a b y ła w tej ch wili p o mo cn a, g d y ż zy s k iwałem n o we reak cje d o an alizy . Kied y u k ład ałem d rwa w p alen is k u , o n p o d s zed ł d o s to łk a i u s iad ł. Do s trzeg łem, że n ie p atrzy n a mn ie, lecz s p o g ląd a

w mro k . Przeciąg ałem ro zp alan ie d rew w n ad ziei, że co ś p o wie. Co k o lwiek . W k o ń cu s ię d o czek ałem. — Co s ię s tało z wielk im p lan em? — zap y tał. Nie miałem p o jęcia, czy mó wi o Wzo rcu , czy o jak imś p lan ie, k tó ry zd rad ził mu tato . — Ty mi p o wied z — o d p arłem więc. Zaś miał s ię zn o wu . — Dlaczeg o n ie? Zmien iłeś zd an ie, o to , co s ię s tało . — Z jak ieg o n a jak ie, wed łu g cieb ie? — Nie k p ij ze mn ie. Nawet ty n ie mas z p rawa ze mn ie k p ić. J eś li n awet k to ś ma, to ty n ajmn iejs ze. Po d n io s łem s ię. — Nie k p iłem. Przy n io s łem d ru g i s to łek i u s tawiłem g o p rzed k o min k iem, n ap rzeciw Dwo rk in a. Us iad łem. — J ak mn ie ro zp o zn ałeś ? — zap y tałem. — M o je miejs ce p o b y tu n ie jes t p o ws zech n ie zn an e. — To p rawd a. — Czy wielu w Amb erze u waża mn ie za zmarłeg o ? — Tak . A in n i s ąd zą, że p ewn ie p o d ró żu jes z g d zieś w Cien iu . — Ro zu miem. — J ak s ię tu … czu jes z? Uś miech n ął s ię zło ś liwie. — Ch ces z wied zieć, czy n ad al jes tem s zalo n y ? — Wo lałb y m b ard ziej d elik atn e o k reś len ia. — Czas em ten s tan zan ik a, czas em s ię wzmag a — o ś wiad czy ł. — Po jawia s ię i zn o wu zn ik a. W tej ch wili jes tem p rawie s o b ą; p rawie, p o wtarzam. M o że to ws trząs wy wo łan y two ją wizy tą… Co ś w mo im u my ś le p ęk ło . Wies z o ty m. Ale in aczej b y ć n ie mo że. O ty m tak że wies z. — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. — M o że jed n ak raz jes zcze o p o wies z mi o ws zy s tk im? Sam p ro ces mó wien ia mo że s p rawić, że p o czu jes z s ię lep iej, mo że o d s ło n ić co ś , co p rzeo czy łem. Op o wied z mi tę h is to rię. Zn o wu ś miech . — Czeg o ty lk o zap rag n ies z. M as z jak ieś s zczeg ó ln e ży czen ia? Op o wied zieć ci

o mo jej u cieczce z ch ao s u n a tę n ieo czek iwan ą wy s ep k ę w mo rzu n o cy ? O o b jawien iu Wzo rca w k lejn o cie, zawies zo n y m n a s zy i jed n o ro żca? O tran s k ry p cji s ch ematu p o p rzez b ły s k awicę, k rew i lirę, g d y n as i zd u mien i o jco wie s zaleli z wś ciek ło ś ci? By ło ju ż za p ó źn o , b y p rzy wo łać mn ie z p o wro tem, k ied y p o emat o g n ia wy ty czy ł p ierws zą ś cieżk ę w mo im mó zg u , zarażając wo lą s two rzen ia? Za p ó źn o ! Za p ó źn o … Op an o wan y p rzez p o two rn o ś ci zro d zo n e z ch o ro b y , p o za zas ięg iem ich mo cy , ich wład zy , p lan o wałem i b u d o wałem: więzień s wej n o wej jaźn i. Czy tej h is to rii ch ces z wy s łu ch ać? Czy raczej o p o wied zieć ci o lek ars twie? M y ś li wiro wały , p ęd zo n e fak tami, k tó re właś n ie p ełn ą g arś cią cis n ął mi p o d n o g i. Nie wied ziałem, czy trak to wać jeg o wy p o wied ź d o s ło wn ie czy metafo ry czn ie, czy mo że jak o zwy k łe p aran o id aln e u ro jen ia. J ed n ak s p rawy , o k tó ry ch ch ciałem… mu s iałem u s ły s zeć, b y ły związan e raczej z ch wilą o b ecn ą. Zatem, wp atru jąc s ię we włas n e, mro czn e o d b icie, z k tó reg o wy d o b y wał s ię g ło s s tarca, p o p ro s iłem: — Op o wied z mi o lek ars twie. Zetk n ął p alce o b u d ło n i i p rzemó wił zza tej zas ło n y . — J es tem Wzo rcem — o zn ajmił. — W b ard zo d o s ło wn y m s en s ie. Przech o d ząc p rzez mó j u my s ł w celu zy s k an ia fo rmy , jak ą ma teraz: fo rmy fu n d amen tu Amb eru , n azn aczy ł mn ie ró wn ie mo cn o , jak ja n azn aczy łem jeg o . Pewn eg o d n ia zro zu miałem, że jes tem ró wn o cześ n ie Wzo rcem i s o b ą, a o n , w p ro ces ie s twarzan ia to żs amo ś ci, mu s iał s tać s ię Dwo rk in em. W trak cie n aro d zin teg o miejs ca i czas u n as tąp iły wzajemn e mo d y fik acje i w ty m k ry je s ię n as za s łab o ś ć, p o d o b n ie jak n as za s iła. Po jąłem b o wiem, że u s zk o d zen ie Wzo rca i mn ie wy rząd zi s zk o d ę, a ran a mi zad an a o d b ije s ię we Wzo rcu . J ed n ak w rzeczy wis to ś ci n ie mo żn a mn ie b y ło zran ić, g d y ż b y łem ch ro n io n y p rzez Wzo rzec. A k to p ró cz mn ie mó g łb y u s zk o d zić Wzo rzec? Sąd ziłem, że to p rzep ięk n y s y s tem zamk n ięty , k tó reg o s łab e p u n k ty s ą całk o wicie ch ro n io n e. Zamilk ł. Słu ch ałem trzas k u p ło mien i. Nie wiem, czeg o o n s łu ch ał. — M y liłem s ię — s twierd ził wres zcie. — W b ard zo p ro s tej k wes tii… M o ja k rew, d zięk i k tó rej zo s tał wy ty czo n y , mo g ła g o zn iek s ztałcić. Ale całe wiek i trwało , n im p o jąłem, że k rew z mo jej k rwi tak że to p o trafi. Na p rzy k ład ty mó g łb y ś to wy k o rzy s tać, mó g łb y ś g o zmien ić… Tak , aż d o trzecieg o p o k o len ia. Nie zas k o czy ła mn ie s zczeg ó ln ie wiad o mo ś ć, że b y ł n as zy m p rzo d k iem. M iałem d ziwn e wrażen ie, że wied ziałem o ty m p rzez cały czas … Wied ziałem, ale n ie wy p o wiad ałem teg o . J ed n ak … fak t ten s twarzał więcej p ro b lemó w, n iż ich ro związy wał. Zbierz jedną generację przodków. Idź dalej, aż do zamętu. M o ja wied za o ty m, k im

n ap rawd ę b y ł Dwo rk in , b y ła teraz mn iejs za n iż k ied y k o lwiek . W d o d atk u mu s iałem b rać p o d u wag ę fak t, k tó remu o n s am n ie zap rzeczał: s łu ch ałem o p o wieś ci s zaleń ca. — A żeb y g o n ap rawić… ? — wtrąciłem. Sk rzy wił s ię. M o ja włas n a twarz p rzy b rała wy raz n iech ęci. — Czy żb y ś s tracił ju ż o ch o tę, b y zo s tać wład cą ży wej p u s tk i, k ró lem ch ao s u ? — zap y tał. — M o że — o d p arłem. — Na J ed n o ro żca, matk ę two ją, wied ziałem, że d o teg o d o jd zie! Wzo rzec jes t w to b ie p o tężn y , tak s amo jak cała k rain a. Czeg o więc p rag n ies z? — Zach o wan ia d zied zin y . Po trząs n ął s wo ją/mo ją g ło wą. — Łatwiej b y ło b y zn is zczy ć ws zy s tk o i zacząć o d p o czątk u . Od d awn a p ró b u ję ci to wy tłu maczy ć. — J es tem u p arty . Sp ró b u j jes zcze raz — o d p arłem, n aś lad u jąc b u rk liwy to n taty . Wzru s zy ł ramio n ami. — Nis zcząc Wzo rzec, zn is zczy my Amb er i ws zy s tk ie cien ie w u k ład zie b ieg u n o wy m wo k ó ł n ieg o . Po zwó l, b y m s am s ię zab ił w ś ro d k u Wzo rca, a u s u n iemy g o . Daj s wo ją zg o d ę, d ając s ło wo , że p o tem weźmies z Klejn o t, k tó ry zawiera es en cję p o rząd k u , i u ży jes z g o , b y s two rzy ć n o wy Wzo rzec, jas n y , czy s ty i n ie s p lamio n y , ry s u jąc n a materii włas n eg o is tn ien ia, g d y leg io n y ch ao s u b ęd ą p ró b o wały n a ws zelk ie s p o s o b y o d wieś ć cię o d teg o zamiaru . Ob iecaj to i p o zwó l mi zak o ń czy ć ws zy s tk o , ch o ć b o wiem jes tem złaman y , wo lę raczej zg in ąć d la p o rząd k u , n iż ży ć d la n ieg o . Co n a to p o wies z? — Czy n ie lep iej p ró b o wać n ap rawy teg o , co ju ż mamy , n iż p rzezn aczać n a zatracen ie d zieło cały ch eo n ó w? — Tch ó rz! — k rzy k n ął, zry wając s ię n a n o g i. — Wied ziałem, że zn o wu to p o wies z! — A czy n ie mam racji? Zaczął k rąży ć p o p o k o ju . — Ile ju ż razy p o wtarzamy te s ame arg u men ty ? — zap y tał. — Nic s ię n ie zmien iło . Bo is z s ię s p ró b o wać. — By ć mo że — p rzy zn ałem. — Ale czy n ie s ąd zis z, że co ś , czemu p o ś więciłeś tak wiele, warte jes t wy s iłk u … jak iejś d o d atk o wej o fiary … jeś li ty lk o is tn ieje n iewielk a n awet s zan s a ratu n k u ?

— Ciąg le n ie ro zu mies z. M o g ę jed y n ie my ś leć, że u s zk o d zo n y o b iek t zo s tan ie zn is zczo n y i — miejmy n ad zieję — o d two rzo n y . Tak a jes t n atu ra mo jej ch o ro b y , że n ie p o trafię wy o b razić s o b ie n ap rawy . Na ty m p o leg a u raz. Uczu cia s ą z g ó ry u s talo n e. — J eś li Klejn o t p o trafi s two rzy ć n o wy Wzo rzec, to czy n ie mo żn a s ię n im p o s łu ży ć, b y n ap rawić s tary , ro związać n as ze p ro b lemy i u leczy ć tweg o d u ch a? — Czy żb y ś s tracił p amięć? — Stan ął p rzed e mn ą. — Wies z p rzecież, że u s u n ięcie s k azy jes t rzeczą n ies k o ń czen ie tru d n iejs zą, n iż zaczęcie o d n o wa. Nawet Klejn o to wi łatwiej jes t zn is zczy ć Wzo rzec, n iż g o n ap rawić. J u ż zap o mn iałeś , jak to wy g ląd a? — s k in ął n a ś cian ę za p lecami. — Ch ces z wy jś ć i p o p atrzeć jes zcze raz? — Tak — p o twierd ziłem. — Właś n ie teg o ch cę. Ch o d źmy . Ws tałem i s p o jrzałem n a n ieg o z g ó ry . Ro zg n iewan y , zaczy n ał tracić k o n tro lę n ad włas n y m wy g ląd em. Ub y ło mu ju ż o s iem czy d zies ięć cen ty metró w wzro s tu , wizeru n ek mo jej twarzy ro zp ły wał s ię w jeg o g n o mo waty ch ry s ach , a międ zy ło p atk ami ró s ł wy raźn y g arb , wid o czn y ju ż wted y , g d y s k in ął ręk ą. Wp atry wał s ię we mn ie ro zs zerzo n y mi o czami. — Ty n ie żartu jes z — s zep n ął p o ch wili. — Do b rze, ch o d źmy . Od wró cił s ię, p o d s zed ł d o wielk ich , żelazn y ch d rzwi i o b u rącz p rzek ręcił k lu cz. Po tem n ap arł n a n ie cały m ciałem. Pró b o wałem mu p o mó c, ale o d s u n ął mn ie z n iezwy k łą s iłą, p o czy m p ch n ął raz jes zcze. Drzwi zg rzy tn ęły g ło ś n o , co fn ęły s ię i s tan ęły o two rem. Naty ch mias t p o czu łem d ziwn y , jak b y zn ajo my zap ach . Dwo rk in p rzek ro czy ł p ró g i zatrzy mał s ię. Od s zu k ał p o p rawej s tro n ie co ś , co wy g ląd ało n a d łu g ą las k ę. Kilk a razy s tu k n ął n ią o ziemię i g ó rn y k o n iec ro zjarzy ł s ię b las k iem. Pło mień o ś wietlił wąs k i tu n el, w k tó ry s ię zag łęb iliś my . Szed łem za n im. Przejś cie p o s zerzy ło s ię wk ró tce i mo g łem g o wy p rzed zić. Zap ach b y ł co raz s iln iejs zy i ju ż p rawie zd o łałem g o u miejs co wić. Ko jarzy ł s ię z jak imś s to s u n k o wo ś wieży m ws p o mn ien iem… Przes zliś my n iemal o s iemd zies iąt k ro k ó w, n im tu n el s k ręcił w lewo i w g ó rę. Po ch wili min ęliś my n iewielk ie p o mies zczen ie. Po d ło g ę zaś cielały o d łamk i k o ś ci, a w s k ale, n a wy s o k o ś ci mn iej więcej metra, wmu ro wan o żelazn y p ierś cień . Do p ierś cien ia p rzy mo co wan y b y ł p o ły s k u jący łań cu ch , k tó ry o p ad ał n a ziemię i zn ik ał p rzed n ami, p o d o b n y d o lin ii s ty g n ący ch wś ró d mro k u k ro p elek ro zto p io n eg o metalu . Przejś cie zn ó w s ię zwęziło i Dwo rk in o b jął p ro wad zen ie. Po ch wili s k ręcił n ag le i u s ły s załem, że co ś mru czy . Sam w ty m mo men cie s k ręciłem i n iewiele b rak o wało ,

b y m s ię z n im zd erzy ł. Przy k u cn ął i s ięg ał ręk ą w ciemn ą s zczelin ę. Do s trzeg łem, że łań cu ch zn ik a w o two rze, i u s ły s załem cich e cmo k an ie. Wted y p o jąłem, co to o zn acza i g d zie jes teś my . — Do b ry Wix er — mó wił Dwo rk in . — Nie p ó jd ę d alek o . Ws zy s tk o w p o rząd k u , Wix er. Przy n io s łem ci co ś d o b reg o . Nie wiem, s k ąd wziął to , co rzu cił zwierzęciu . Lecz fio leto wy g ry f, k tó reg o mo g łem teraz zo b aczy ć, jak p o ru s za s ię n a s wy m leg o wis k u , p rzy jął d ar. Po ch y len iem g ło wy i s erią ch ru p n ięć wy raził wd zięczn o ś ć. Dwo rk in u ś miech n ął s ię triu mfaln ie. — Zd ziwio n y ? — Czemu ? — M y ś lałeś , że s ię g o b o ję. M y ś lałeś , że n ig d y n ie zd o łam s ię z n im zap rzy jaźn ić. Po s tawiłeś g o tu taj, żeb y n ie wy p u s zczał mn ie n a zewn ątrz, d o Wzo rca. — Czy żb y m p o wied ział k ied y ś co ś tak ieg o ? — Nie mu s iałeś . Nie jes tem g łu p cem. — M y ś l s o b ie, co ch ces z. Zach ich o tał, ws tał i ru s zy ł d alej. Ko ry tarz zn ó w b ieg ł p o zio mo i s tał s ię s zers zy . Po ch wili d o tarliś my d o wy jś cia z jas k in i. Dwo rk in zatrzy mał s ię n a mo men t. Wid ziałem jeg o ciemn ą s y lwetk ę z u n ies io n ą las k ą. Na zewn ątrz trwała n o c, a czy s ty , s ło n y zap ach p rzeg n ał z my ch n o zd rzy o d ó r p iżma. J es zcze ch wila i ru s zy ł d alej, wk raczając w ś wiat p ło mien i ś wiec i n ieb ies k ich ak s amitó w. Ws trzy małem o d d ech , zach wy co n y n iezwy k ły m wid o k iem. Nie d lateg o , że g wiazd y n a b ezk s ięży co wy m, b ezch mu rn y m n ieb ie lś n iły n ad p rzy ro d zo n y m b las k iem, an i że g ran ica międ zy n ieb em a mo rzem zn o wu s ię zatarła. To Wzo rzec jaś n iał b łęk item acety len o weg o p ło mien ia p o d n ieb em-mo rzem, a g wiazd y w g ó rze, p o b o k ach i w d o le u k ład ały s ię z g eo metry czn ą p recy zją, fo rmu jąc fan tas ty czn ą, u k o ś n ą k rato wn icę. Wy wo ły wała wrażen ie, jak b y ś my tk wili w k o s miczn ej p ajęczy n ie, k tó rej p rawd ziwy m cen tru m jes t Wzo rzec, a cały s p lo t eg zy s tu je ty lk o jak o k o n s ek wen cja jeg o is tn ien ia, k o n fig u racji i p o zy cji. Dwo rk in s ch o d ził ju ż wp ro s t d o k rawęd zi Wzo rca, d o zaczern io n eg o frag men tu . Przes u n ął n ad n im las k ę i s p o jrzał n a mn ie. — Oto o n a — rzek ł. — Wy rwa w mo im u my ś le. Nie p o trafię my ś leć p o p rzez n ią, a jed y n ie d o o k o ła. Nie wiem ju ż, co trzeb a u czy n ić, b y n ap rawić to , czeg o mi

zab rak ło . J eś li s ąd zis z, że p o trafis z to zro b ić, to ry zy k u jes z n aty ch mias to we u n ices twien ie za k ażd y m razem, k ied y o p u ś cis z Wzo rzec, b y p rzek ro czy ć s zczelin ę. To n ie ciemn a częś ć cię zn is zczy , ale s am Wzo rzec, g d y ty lk o p rzerwies z o b wó d . Klejn o t mo że, ale n ie mu s i cię o s ło n ić. Nie wiem. Ale d ro g a n ie b ęd zie łatwiejs za. Z k ażd y m o k rążen iem b ęd zie tru d n iej, a ty b ęd zies z miał co raz mn iej s ił. Os tatn im razem, k ied y o ty m mó wiliś my , lęk ałeś s ię. Czy to o zn acza, że p rzez ten czas n ab rałeś o d wag i? — M o żliwe — p rzy zn ałem. — Nie zn as z in n eg o s p o s o b u ? — Wiem, że mo żn a teg o d o k o n ać, zaczy n ając o d czy s tej p ły ty , p o n ieważ k ied y ś tak właś n ie u czy n iłem. Nie wid zę in n ej d ro g i p ró cz tej. Im d łu żej czek as z, ty m g o rs za jes t s y tu acja. Czemu n ie p rzy n ies ies z Klejn o tu i n ie u ży czy s z mi s wej k lin g i, s y n u ? Nie ma lep s zeg o s p o s o b u . — Nie — o d p arłem. — M u s zę wied zieć więcej. Po wied z mi jes zcze raz, jak p o ws tało u s zk o d zen ie. — Wciąż n ie wiem, k tó re z two ich d zieci p rzelało w ty m miejs cu n as zą k rew, jeś li o to ci ch o d zi. Stało s ię. Zo s tawmy tę k wes tię. W ich ch arak terach wy s zły n a wierzch ciemn e s tro n y n as zej n atu ry . Z p ewn o ś cią s ą zb y t b lis k ie ch ao s o wi, z k tó reg o p o ch o d zimy , i d o ras tały b ez ćwiczeń wo li, jak ie my p rzes zliś my , b y g o p o k o n ać. M iałem n ad zieję, że ry tu ał p rzejś cia Wzo rca o k aże s ię wy s tarczający . Nie p o trafiłem wy my ś lić n iczeg o p o tężn iejs zeg o . Ale p ro ced u ra zawio d ła. On i atak u ją ws zy s tk o d o o k o ła. Us iłu ją zn is zczy ć s am Wzo rzec. — Gd y b y u d ało s ię n am zacząć o d n o wa, czy te wy d arzen ia n ie p o wtó rzy ły b y s ię zn o wu ? — Nie wiem. Ale jak i mamy wy b ó r, p ró cz p o rażk i i p o wro tu w ch ao s ? — Co s ię z n imi s tan ie, jeś li s two rzy my n o wy p o czątek ? Zamilk ł n a ch wilę. Po tem wzru s zy ł ramio n ami. — Nie wiem. — J ak ie b y ło b y n as tęp n e p o k o len ie? — Czy mo żn a o d p o wied zieć n a tak ie p y tan ie? — p ars k n ął. — Nie mam p o jęcia. Po d ałem mu p rzeb ity Atu t. Og ląd ał g o w p ło mien iu s wej las k i. — Sąd zę, że to s y n Ran d o ma, M artin — wy jaś n iłem. — Ten , k tó reg o k rew tu p rzelan o . Nie wiem, czy jes zcze ży je. I n ie wiem, co mó g łb y w ży ciu o s iąg n ąć… Ob ejrzał s ię n a Wzo rzec. — Więc to jes t o b iek t, k tó ry tam leżał — mru k n ął. — J ak g o d o s tałeś ?

— Zo s tał p rzy n ies io n y — o d p arłem. — To n ie two je d zieło , p rawd a? — Oczy wiś cie. Nig d y n ie wid ziałem teg o ch ło p ca. Ale to ch y b a o d p o wiad a n a two je p y tan ie: jeś li p o jawi s ię n as tęp n e p o k o len ie, two je d zieci je zn is zczą. — Tak jak my mamy ich zn is zczy ć? Sp o jrzał mi w o czy . — Czy to zn aczy , że n ag le s tałeś s ię tro s k liwy m o jcem? — Sk o ro n ie ty n amalo wałeś ten Atu t, to k to ? Op u ś cił wzro k i s tu k n ął w k artę p azn o k ciem. — M ó j n ajlep s zy u czeń , twó j s y n Bran d . To jeg o s ty l. Wid zis z, co ro b ią, g d y ty lk o zd o b ęd ą o d ro b in ę mo cy ? Czy k tó rek o lwiek z n ich o d d a ży cie, b y zach o wać k rain ę, o d ro d zić Wzo rzec? — Sąd zę, że tak — s twierd ziłem. — Zap ewn e Ben ed y k t, Gerard , Ran d o m, Co rwin … — Ben ed y k t n o s i s ty g mat zg u b y , Gerard ma wo lę, lecz n ie ma ro zu mu , Ran d o mo wi b rak u je o d wag i i zd ecy d o wan ia. Co rwin … Czy n ie p o p ad ł o s tatn io w n iełas k ę i n ie zg in ął g d zieś ? Ws p o mn iałem n as ze p o p rzed n ie s p o tk an ie, g d y p o mó g ł mi w u cieczce z celi n a Cab rę. M o że teraz zaczy n ał teg o żało wać? Nie wied ział p rzecież, w jak ich o k o liczn o ś ciach zo s tałem u więzio n y . — Dlateg o p rzy b rałeś jeg o p o s tać? — zap y tał. — J ak o ro d zaj p rzy g an y ? Zn o wu mn ie s p rawd zas z? — Nie jes t w n iełas ce i n ie zg in ął — s twierd ziłem. — M a jed n ak n iep rzy jació ł, w ro d zin ie i n ie ty lk o . Zro b i ws zy s tk o , b y o ch ro n ić k raj. J ak ie ma s zan s e, two im zd an iem? — Przez d łu żs zy czas g o n ie b y ło ? — Tak . — M ó g ł więc s ię zmien ić. Nie wiem. — Wierzę, że s ię zmien ił. I wiem, że ch ce s p ró b o wać. Sp o jrzał n a mn ie zn o wu . I p rzy g ląd ał s ię d łu g o . — Nie jes teś Ob ero n em — o zn ajmił w k o ń cu . — Nie. — J es teś ty m, k tó reg o wid zę p rzed s o b ą. — An i mn iej, an i więcej. — Ro zu miem… Nie wied ziałem, że zn as z to miejs ce.

— Do n ied awn a n ie zn ałem. Pierws zy raz trafiłem tu , p o d ążając za jed n o ro żcem. J eg o o czy ro zs zerzy ły s ię ze zd ziwien ia. — To … b ard zo ciek awe. J u ż tak d awn o … — Co z mo im p y tan iem? — J ak im p y tan iem? — O s zan s e. M y ś lis z, że mó g łb y m n ap rawić Wzo rzec? Zb liży ł s ię wo ln o , wy ciąg n ął ręk ę i p o ło ży ł mi d ło ń n a ramien iu . Las k a p rzech y liła s ię lek k o i b łęk itn e ś wiatło zajaś n iało trzy d zieś ci cen ty metró w o d mo jej twarzy . Nie czu łem g o rąca. Dwo rk in s p o jrzał mi w o czy . — Zmien iłeś s ię — s twierd ził p o ch wili. — Czy d o ś ć — s p y tałem — b y s p ró b o wać? Od wró cił wzro k . — M o że d o ś ć, b y p ró b a warta b y ła wy s iłk u — o d p arł. — Nawet jeś li jes teś my s k azan i n a k lęs k ę. — Po mo żes z mi? — Nie wiem, czy b ęd ę mó g ł. M o je n as tro je i my ś li… ws zy s tk o p rzy ch o d zi i o d p ły wa. Nawet teraz czu ję, że tracę k o n tro lę. M o że p rzez te emo cje… Lep iej wracajmy d o ś ro d k a. Za p lecami ro zleg ł s ię cich y b rzęk . Kied y s ię o b ejrzałem, zo b aczy łem g ry fa. Ko ły s ał g ło wą z p rawa n a lewo i o g o n em z lewa n a p rawo ; wy s u wał i ch o wał języ k . Ok rąży ł n as i s tan ął międ zy Dwo rk in em a Wzo rcem. — On wie — wy jaś n ił Dwo rk in . — Wy czu wa, k ied y n ad ch o d zi p rzemian a. Nie d o p u s zcza mn ie wted y d o Wzo rca… M ąd ry Wix er. J u ż wracamy . Sp o k o jn ie. Ch o d źmy , Co rwin ie. Ru s zy liś my w s tro n ę wejś cia d o jas k in i, a Wix er p o d ążał za n ami — jed n o b rzęk n ięcie p rzy k ażd y m k ro k u . — Klejn o t — p rzy p o mn iałem. — Klejn o t Ws zech mo cy … M ó wis z, że jes t n iezb ęd n y , b y n ap rawić Wzo rzec? — Tak . Trzeb a g o n ieś ć p rzez całą d ro g ę p rzez Wzo rzec, p o n o wn ie k reś ląc o ry g in aln y s ch emat w miejs cach , g d zie zo s tał wy mazan y . M o że to zro b ić jed y n ie k to ś zes tro jo n y z Klejn o tem. — J es tem zes tro jo n y z Klejn o tem. — W jak i s p o s ó b ? — Zatrzy mał s ię. Wix er za n ami g d ak n ął cich o , ru s zy liś my więc d alej.

— Zg o d n ie z two imi p is an y mi in s tru k cjami — wy jaś n iłem. — Oraz u s tn y mi Ery k a. Przen io s łem g o ze s o b ą d o cen tru m Wzo rca i d o k o n ałem p ro jek cji s ieb ie p o p rzez n ieg o . — Ro zu miem. A s k ąd g o wziąłeś ? — Ery k d ał mi Klejn o t n a ło żu ś mierci. Wes zliś my d o jas k in i. — M as z g o teraz? — M u s iałem g o u k ry ć w p ewn y m miejs cu , w Cien iu . — Rad zę o d s zu k ać g o jak n ajp ręd zej i d o s tarczy ć tu taj lu b p rzen ieś ć z p o wro tem d o p ałacu . Najlep iej p rzech o wy wać g o w p o b liżu cen tru m is tn ien ia. — Dlaczeg o ? — M a s k ło n n o ś ć d o d efo rmacji cien i, w k tó ry ch p rzeb y wa zb y t d łu g o . — Defo rmu je cien ie? W jak i s p o s ó b ? — Tru d n o z g ó ry p rzewid zieć. Ws zy s tk o zależy o d lo k alizacji. M in ęliś my zak ręt i s zliś my d alej wś ró d mro k u . — J ak to s ię d zieje — s p y tałem — że k ied y n o s i s ię Klejn o t p rzez d łu żs zy czas , ws zy s tk o wo k ó ł zwaln ia s wó j ru ch ? Fio n a u p rzed zała, że to n ieb ezp ieczn e, ale n ie b y ła p ewn a d laczeg o . — To o zn acza, że d o tarłeś d o g ran ic włas n eg o is tn ien ia, że wk ró tce wy czerp ies z rezerwy en erg ii, że zg in ies z, jeś li s zy b k o czeg o ś n ie zro b is z. — Czeg o mian o wicie? — Nie zaczn ies z czerp ać s ił z s ameg o Wzo rca: p ierwo tn eg o Wzo rca zawarteg o w Klejn o cie. — J ak teg o d o k o n ać? — M u s is z mu s ię p o d d ać, u wo ln ić s ię, zamazać włas n ą to żs amo ś ć, zn ieś ć g ran ice, jak ie o d d zielają cię o d ws zy s tk ieg o in n eg o . — Łatwo p o wied zieć, tru d n iej zro b ić. — Ale to mo żliwe i n ie ma in n ej d ro g i. Po trząs n ąłem g ło wą. Szliś my wciąż n ap rzó d i wres zcie s tan ęliś my u wielk ich d rzwi. Dwo rk in zg as ił ś wiatło las k i i o p arł ją o ś cian ę. Po tem wes zliś my , a o n p rzek ręcił k lu cz w zamk u . Wix er zo s tał, s trzeg ąc p rzejś cia. — Teraz b ęd zies z mu s iał o d ejś ć — o zn ajmił Dwo rk in . — Ale mu s zę cię zap y tać jes zcze o wiele s p raw, a o k ilk u ch ciałb y m o p o wied zieć. — M o je my ś li s tają s ię b ezład n e i two je s ło wa p ó jd ą n a marn e. J u trzejs zej n o cy

alb o p o ju trze, alb o p ó źn iej. Szy b k o ! Id ź! — Sk ąd ten p o ś p iech ? — Kied y u leg n ę p rzemian ie, mo g ę cię s k rzy wd zić. Ty lk o s iłą wo li p o ws trzy mu ję atak . Od ejd ź! — Nie wiem jak . Po trafię s ię tu d o s tać, ale… — W s zu flad zie b iu rk a w s ąs ied n im p o k o ju zn ajd zies z ro zmaite s p ecjaln e Atu ty . Weź ś wiatło ! Id ź d o k ąd k o lwiek ! Wy n o ś s ię s tąd ! Ch ciałem zap ro tes to wać, że n ie lęk am s ię fizy czn ej s iły , jak ą mo że o k azać, lecz jeg o ry s y ro zp ły n ęły s ię jak s to p io n y wo s k i n ag le wy d ał mi s ię więk s zy , o d łu żs zy ch ramio n ach n iż p rzed ch wilą. Przejęty n ag ły m d res zczem ch wy ciłem ś wiecę i wy b ieg łem. Do b iu rk a. Wy rwałem s zu flad ę i złap ałem k ilk a ro zrzu co n y ch n a jej d n ie Atu tó w. Wted y u s ły s załem za p lecami k ro k i czeg o ś , co wes zło z k o mo ry , k tó rą p rzed ch wilą o p u ś ciłem. Nie p rzy p o min ały k ro k ó w czło wiek a. Nie o g ląd ałem s ię za s ieb ie. Un io s łem k arty i s p o jrzałem n a tę, k tó ra zn alazła s ię n a wierzch u . Przed s tawiała o b cą s cen erię, ale b ez zwło k i o two rzy łem s wó j u my s ł i s ięg n ąłem tam. Sk aln a tu rn ia p o d d ziwn ie k ro p k o wan y m n ieb em, s zczy p ta g wiazd p o lewej… Karta b y ła n a p rzemian zimn a i g o rąca; miałem u czu cie, że g d y p atrzę, wieje p rzez n ią lo d o waty wich er, w n iezwy k ły s p o s ó b zmien iając o b raz. — Głu p cze — zab rzmiał tu ż za mn ą mo cn o zn iek s ztałco n y , ale wciąż ro zp o zn awaln y g ło s Dwo rk in a. — Wy b rałeś miejs ce s wej zg u b y ! Wielk a, s zp o n ias ta łap a — czarn a, s ęk ata i s k ó rzas ta — s ięg n ęła n ad my m ramien iem, jak g d y b y p ró b u jąc p o rwać k artę. Ale wizja b y ła ju ż p ełn a i rzu ciłem s ię w n ią, o d wracając o d s ieb ie Atu t, g d y ty lk o p o jąłem, że zd o łałem u ciec. Po tem zatrzy małem s ię i s tałem n ieru ch o mo , b y zmy s ły d o s to s o wały s ię d o n o weg o o to czen ia. Wied ziałem. Ze s trzęp ó w leg en d , s k rawk ó w ro d zin n y ch o p o wieś ci i o g ó ln eg o wrażen ia, jak ie mn ie n ag le o g arn ęło . Z ab s o lu tn ą p ewn o ś cią u n io s łem wzro k i s p o jrzałem n a Dwo rce Ch ao s u .

ROZDZIAŁ VI Gd zie? Zmy s ły s ą rzeczą tak n iep ewn ą, a w tej ch wili mo je b y ły wy tężo n e d o o s tatn ich g ran ic. Sk ała, n a k tó rej s tałem… Gd y p ró b o wałem s k u p ić n a n iej s p o jrzen ie, zaczy n ała p rzy p o min ać ch o d n ik w g o rące p o p o łu d n ie: d rg ała i falo wała, ch o ć cały czas s tałem p ewn ie. I tru d n o b y ło o k reś lić, k tó rą częś ć wid ma mo g łab y n azwać włas n ą; p u ls o wała i mig o tała n ib y s k ó ra ig u an y . Nad g ło wą miałem n ieb o n iep o d o b n e d o żad n eg o , jak ie d o ty ch czas o g ląd ałem. W tej ch wili b y ło p ęk n ięte n a d wie częś ci, z k tó ry ch jed n ą o k ry wała n ajczarn iejs za n o c, a w ciemn o ś ci tań czy ły g wiazd y . Kied y mó wię: tań czy ły , to n ie zn aczy , że mru g ały ; wiro wały i zmien iały jas n o ś ć; p rzes k ak iwały i k rąży ły ; b ły s k ały z jas k rawo ś cią n o v ej, b y p o ch wili ro zto p ić s ię w n ico ś ć. By ł to p rzerażający s p ek tak l i p o czu łem, jak o s try atak ak ro fo b ii ś cis k a mi żo łąd ek . J ed n ak s p o jrzen ie w in n ą s tro n ę n iewiele p o p rawiło s y tu ację. Dru g a p o ło wa n ieb a p rzy p o min ała p o trząs an ą b ez p rzerwy b u tlę k o lo ro weg o p ias k u . Pas y k o lo ru p o marań czy , żó łci, czerwien i, b łęk itu , b rązu i p u rp u ry s p latały s ię i k rąży ły ; p lamy zielen i, fio letu , s zaro ś ci i martwej b ieli ro zb ły s k iwały i zn ik ały , czas em ro zwijając s ię w p as y , b y zas tąp ić lu b d o łączy ć d o in n y ch wijący ch s ię fo rm. On e tak że mig o tały i falo wały , wy wo łu jąc n ies amo wite wrażen ie o d leg ło ś ci i b lis k o ś ci zarazem. Niek ied y częś ć z n ich , lu b n awet ws zy s tk ie zd awały s ię d o s ło wn ie s ięg ać n ieb a, b y p o ch wili o p aś ć, wy p ełn iając p o wietrze wo k ó ł mn ie, jak mg lis te, p rzezro czy s te o b ło k i, p ó łp rzejrzy s te k łęb y lu b lite mack i k o lo ru . Do p iero p o d łu żs zej ch wili s p o s trzeg łem, że lin ia d zieląca czerń o d b arw z mo jej p rawej s tro n y p o s u wa s ię wo ln o d o p rzo d u , ró wn o cześ n ie co fając s ię p o lewej. Wy g ląd ało to tak , jak g d y b y cała n ieb iań s k a man d ala o b racała s ię wo k ó ł p u n k tu leżąceg o wp ro s t n ad mo ją g ło wą. Nie p o trafiłem o k reś lić źró d ła ś wiatła tej jaś n iejs zej p o ło wy . Sto jąc tam, s p o jrzałem w d ó ł n a co ś , co z p o czątk u wy d ało mi s ię d o lin ą p ełn ą n iezliczo n y ch ek s p lo zji b arw. Gd y jed n ak p o s tęp u jąca ciemn o ś ć zg as iła ten p o k az, g wiazd y zap ło n ęły w g łęb i, jak i p o n ad n ią, s twarzając wrażen ie b ezd en n ej o tch łan i. Czu łem s ię, jak b y m s tan ął n a k o ń cu ś wiata, k o ń cu ws zech ś wiata, k o ń cu ws zy s tk ieg o . Lecz d alek o , b ard zo d alek o o d miejs ca, g d zie s ię zn alazłem, co ś u n o s iło s ię n a g ó rze n ajg łęb s zej czern i: czy s ta czerń , lecz o b ramo wan a i ro zjaś n ian a led wie d o s trzeg aln y mi b ły s k ami ś wiatła. Nie mo g łem o d g ad n ąć ro zmiaru teg o czeg o ś , g d y ż o d leg ło ś ć, g łęb ia i p ers p ek ty wa n ie is tn iały . Po jed y n czy s zczy t? Gru p a? M ias to ? Czy p o p ro s tu miejs ce? Ko n tu r u leg ał zmian ie za k ażd y m razem, g d y trafiał n a mo ją s iatk ó wk ę. Delik atn e, mg lis te p o wierzch n ie d ry fo wały wo ln o międ zy

n ami, n ib y p as ma g azy u n o s zo n e w ro zg rzan y m p o wietrzu . M an d ala p o ws trzy mała o b ró t, g d y ciemn a i jas n a s tro n a zamien iły s ię miejs cami. Barwy b y ły teraz za mn ą, n iewid o czn e — ch y b a że o d wró ciłb y m g ło wę, n a co wcale n ie miałem o ch o ty . Przy jemn ie b y ło s tać tu taj i s p o g ląd ać n a b ezk s ztałtn o ś ć, z k tó rej p o ws tały ws zy s tk ie rzeczy … To is tn iało , zan im jes zcze p o ws tał Wzo rzec. Ta wied za, mg lis ta lecz p ewn a, tk wiła g d zieś w s amy m cen tru m ś wiad o mo ś ci. Bez wątp ien ia mu s iałem ju ż k ied y ś o d wied zić tę o k o licę. Zo s tałem tu p rzy n ies io n y jak o d zieck o , n ie p amiętam ju ż, p rzez tatę czy p rzez Dwo rk in a. I s tałem, lu b trzy man o mn ie n a ręk ach , tu właś n ie lu b g d zieś b ard zo b lis k o . Sp o g ląd ałem n a tę s amą s cen ę; jes tem p ewien , że z p o d o b n y m b rak iem zro zu mien ia i p o d o b n y m wrażen iem lęk u . M o ją rad o ś ć tłu miło n erwo we p o d n iecen ie, p rzeczu cie czeg o ś zak azan eg o , o czek iwan ie wątp liweg o s p ełn ien ia. Co d ziwn e, teraz, w tej właś n ie ch wili, o p an o wało mn ie p rag n ien ie p o n o wn eg o ch wy cen ia Klejn o tu , p o rzu co n eg o n a Cien iu -Ziemi w p ry zmie k o mp o s tu . Dwo rk in b ard zo s ię ty m p rzejął. Czy to mo żliwe, że jak aś częś ć u my s łu s zu k ała o b ro n y , a p rzy n ajmn iej s y mb o lu walk i z ty m, co wid ziałem? M o żliwe. Sp o g ląd ałem

więc

zafas cy n o wan y

p o n ad

o tch łan ią,

i

alb o

mo je

o czy

p rzy s to s o wały s ię, alb o o b raz p rzes k o czy ł zn o wu . Teraz b o wiem ro zró żn iałem maleń k ie, wid mo we k s ztałty , k rążące p o o wy m miejs cu n ib y p o wo ln e meteo ry p ęd zące p o p as mach g azy . Czek ałem, o b s erwu jąc je z u wag ą, z wo ln a p o jmu jąc ich d ziałan ie. Po p ewn y m czas ie jed n o z p as m p o d p ły n ęło b liżej i u zy s k ałem o d p o wied ź. Is to tn ie, co ś s ię p o ru s zało . J ed n a z fo rm u ro s ła i zau waży łem, że p o d ąża k rętą, wio d ącą k u mn ie ś cieżk ą. Po k ilk u ch wilach miała k s ztałt jeźd źca. Zb liżając s ię, n ab ierała p o zo ru materialn o ś ci, n ie tracąc wid mo wy ch cech , ch arak tery zu jący ch ch y b a ws zy s tk o , co leżało p rzed e mn ą. J es zcze mo men t i p atrzy łem n a n ag ieg o jeźd źca n a b ezwło s y m wierzch o wcu , o b u u p io rn ie b lad y ch i p ęd zący ch w mo ją s tro n ę. J eźd ziec d zierży ł b iałą jak k o ś ć k lin g ę; jeg o o czy , p o d o b n ie jak ś lep ia ru mak a, lś n iły czerwien ią. J eg o wy g ląd b y ł tak n ien atu raln y , że n ie wied ziałem, czy is tn iejemy w tej s amej p łas zczy źn ie rzeczy wis to ś ci. M imo to d o b y łem Gray s wan d ira i co fn ąłem s ię o k ro k . Z jeg o d łu g ich , b iały ch wło s ó w s p ły wały lś n iące is k ierk i, a k ied y o d wró cił g ło wę, wied ziałem, że p rzy b y wa p o mn ie — czu łem jeg o s p o jrzen ie n ib y ch ło d n y u cis k n a p iers i. Stan ąłem b o k iem i u n io s łem o s trze d o p o zy cji o b ro n n ej. J ech ał d alej i wted y zro zu miałem, że o n i jeg o ru mak b y li wielcy , o wiele więk s i,

n iż my ś lałem. Zb liżali s ię. Gd y zn aleźli s ię jak ieś d zies ięć metró w o d e mn ie, jeźd ziec ś ciąg n ął wo d ze i k o ń s tan ął d ęb a. Patrzy li n a mn ie, k o ły s ząc s ię i p rzech y lając, jak g d y b y s tali n a tratwie rzu co n ej n a falu jące d elik atn ie wo d y . — Twe imię! — zażąd ał jeźd ziec. — Po d aj imię, ty , k tó ry p rzy b y łeś w to miejs ce! Gło s wy wo łał trzas k i w my ch u s zach . Ro zb rzmiewał n a jed n y m p o zio mie d źwięk u , g ło ś n o , b ez żad n ej in to n acji. Po trząs n ąłem g ło wą. — Zd rad zam s we imię, g d y zech cę, n ie n a ro zk az. Kim jes teś ? Wy d ał z s ieb ie trzy k ró tk ie s zczek n ięcia, k tó re u zn ałem za ś miech . — Po walę cię i cis n ę tam, g d zie b ęd zies z je wy k rzy k iwał p rzez wieczn o ś ć. Wy mierzy łem o s trze Gray s wan d ira w jeg o o czy . — Gad an ie n ic n ie k o s ztu je. Za wó d k ę trzeb a p łacić. Od czu łem wted y d elik atn e wrażen ie ch ło d u , jak b y k to ś właś n ie p ró b o wał n awiązać ze mn ą k o n tak t p rzez Atu t. By ło jed n ak n iewy raźn e i s łab e, a ja n ie mo g łem p o ś więcić mu u wag i, g d y ż jeźd ziec p rzek azał wierzch o wco wi jak iś s y g n ał i zwierzę s tan ęło d ęb a. Od leg ło ś ć jes t zb y t d u ża, u zn ałem. Lecz my ś l ta n ależała d o in n eg o cien ia. Tu taj zwierzę ru n ęło k u mn ie, p o rzu cając n iep ewn ą ś cieżk ę, k tó rą tu p rzy b y ło . Sk o k zak o ń czy ł s ię ląd o wan iem d alek im o d miejs ca, g d zie s tałem. J ed n ak ru mak n ie s p ad ł i n ie zn ik n ął, n a co liczy łem. Po ru s zał s ię jak w g alo p ie, a ch o ć jeg o s zy b k o ś ć n ie b y ła p ro p o rcjo n aln a d o wy s iłk u , b ieg ł n ad o tch łan ią mn iej więcej o p o ło wę wo ln iej n iż n o rmaln ie. W ty m czas ie zau waży łem, że w d ali, z k tó rej tu p rzy b y ł, wy n u rza s ię k o lejn a p o s tać, p rawd o p o d o b n ie zd ążająca k u mn ie. Nie miałem in n eg o wy jś cia: mu s iałem walczy ć w n ad ziei, że p o zb ęd ę s ię p ierws zeg o n ap as tn ik a, zan im zaatak u je d ru g i. Ty mczas em czerwo n e s p o jrzen ie jeźd źca p rzes u n ęło s ię p o mo jej p o s taci, p ad ło n a Gray s wan d ira i zn ieru ch o miało . Nie wiem, co wzb u d zało tę o b łąk an ą ilu min ację za mo imi p lecami, jed n ak raz jes zcze p o b u d ziła d o ży cia d elik atn e lin ie n a o s trzu : wy ry ty tam frag men t Wzo rca b ły s n ął is k rami wzd łu ż k lin g i. J eźd ziec b y ł wted y b ard zo b lis k o , jed n ak ś ciąg n ął wo d ze i g wałto wn ie p o d n o s ząc g ło wę, s p o jrzał mi w o czy . — Zn am cieb ie! — k rzy k n ął. — J es teś ty m, k tó reg o n azy wają Co rwin em! Ale wted y ju ż g o mieliś my : ja i mó j s p rzy mierzen iec ro zp ęd . Przed n ie k o p y ta wierzch o wca s ięg n ęły g ru n tu , a ja s k o czy łem n ap rzó d . In s ty n k t n ak azał zwierzęciu , b y n ie zważając n a ś ciąg n ięte cu g le, s zu k ać o p arcia d la ty ln y ch

n ó g . J eźd ziec u n ió s ł k lin g ę d o o s ło n y , ale o d s tąp iłem w b o k i zaatak o wałem g o z lewej. Kied y p rzes u wał s wó j miecz, ja ju ż wy p ro wad załem p ch n ięcie. Gray s wan d ir p rzeb ił jeg o b lad ą s k ó rę tu ż p o d mo s tk iem, p o n ad trzewiami. Wy rwałem o s trze, a z ran y , n ib y s tru g i k rwi, s trzeliły p o to k i o g n ia. Prawe ramię tamteg o o p ad ło b ezwład n ie, a k ied y p ło mien n y s tru mień p ad ł n a s zy ję ru mak a, zwierzę wy d ało d źwięk p o d o b n y d o g wizd u . Od s k o czy łem, g d y jeźd ziec ru n ął d o p rzo d u , a k o ń , teraz ju ż s to jąc p ewn ie, rzu cił s ię n a mn ie, k o p iąc i wierzg ając. Ciąłem o d ru ch o wo . Os trze d ras n ęło lewą p rzed n ią n o g ę, k tó ra tak że zap ło n ęła jas n o . Od s k o czy łem, g d y ru mak zawró cił i ru s zy ł n a mn ie p o raz d ru g i. Wted y właś n ie jeźd ziec zmien ił s ię w k o lu mn ę o g n ia. Zwierzę ry k n ęło , o b ró ciło s ię w miejs cu i rzu ciło d o u cieczk i. Bez zatrzy man ia p rzes k o czy ło n ad k rawęd zią i ru n ęło w o tch łań , p o zo s tawiając mn ie s am n a s am ze ws p o mn ien iem tlącej s ię g ło wy k o ta, k tó ry p rzemawiał d o mn ie tak d awn o temu . I z d res zczem, k tó ry zaws ze to warzy s zy ł temu o b razo wi. Stałem o p arty o s k ałę i d y s załem ciężk o . M g lis ta ś cieżk a p o d p ły n ęła b liżej, n a jak ieś trzy metry o d k rawęd zi. Dru g i jeźd ziec zb liżał s ię s zy b k o . Nie b y ł tak b lad y jak p ierws zy . M iał ciemn e wło s y i ru mien iec n a twarzy , a jeg o wierzch o wcem b y ł g n iad o s z z o d p o wied n ią g rzy wą. Trzy mał k u s zę, n ap iętą i z n ało żo n y m b ełtem. Ob ejrzałem s ię, ale n ie d o s trzeg łem żad n ej k ry jó wk i, żad n ej s k aln ej s zczelin y , g d zie mó g łb y m s ię s k ry ć. Wy tarłem d ło ń o s p o d n ie i ch wy ciłem Gray s wan d ira za k lin g ę. Ob ró ciłem s ię b o k iem, b y s tan o wić mo żliwie n ajwężs zy cel. Un io s łem miecz, z ręk o jeś cią n a p o zio mie g ło wy , o s trzem k u ziemi. Nie miałem in n ej tarczy . J eźd ziec zatrzy mał w n ajb liżs zy m mi p u n k cie mg lis teg o p as ma. Wo ln o u n ió s ł k u s zę, wied ząc, że jeś li n ie p o wali mn ie p ierws zy m s trzałem, mo g ę cis n ąć miecz jak włó czn ię. Sp o jrzeliś my s o b ie w o czy . By ł s zczu p ły , b ez zaro s tu . Ch y b a jas n o o k i, za zmru żo n y mi p rzy celo wan iu p o wiek ami. Całk o wicie p an o wał n ad wierzch o wcem, ch o ć k iero wał n im jed y n ie n acis k iem k o lan . M iał d u że, p ewn e, s p o k o jn e d ło n ie. Gd y n a n ieg o p atrzy łem, n ag le o g arn ęło mn ie n iezwy k łe u czu cie. Ch wila trwała d łu g o , ro zciąg n ięta p o za p u n k t d ziałan ia. Od ch y lił s ię lek k o i o d ro b in ę o p u ś cił b ro ń , ch o ć p o s tawa n ad al b y ła p ełn a n ap ięcia. — Ty ! — zawo łał. — Czy ta k lin g a to Gray s wan d ir? — Tak — o d p arłem. Wciąż p rzy g ląd ał mi s ię w s k u p ien iu , a co ś wewn ątrz mn ie s zu k ało s łó w, k tó re

mo g ło b y p rzy wd ziać. Nie zn alazło i n ag o p o b ieg ło w n o c. — Czeg o tu ch ces z? — zap y tał. — Od ejś ć. Bełt k u s zy trafił s k ałę d alek o p rzed e mn ą, p o lewej s tro n ie. — Id ź więc — p o wied ział. — To d la cieb ie n ieb ezp ieczn e miejs ce. Zawró cił k o n ia w s tro n ę, z k tó rej p rzy b y ł. Op u ś ciłem Gray s wan d ira. — Nie zap o mn ę o to b ie — o b iecałem. — Tak — o d p arł. — Pamiętaj. Po czy m o d jech ał g alo p em, a p o ch wili o d p ły n ęło ró wn ież p as mo g azy . Ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy i zro b iłem k ro k w p rzó d . Świat zn o wu zaczy n ał o b racać s ię wo k ó ł mn ie, ś wiatło n as tęp o wało p o p rawej s tro n ie, ciemn o ś ć co fała s ię p o lewej. Szu k ałem jak iejś d ro g i, b y p o k o n ać s k aln ą ś cian ę za p lecami. Zd awało s ię, że s ięg a zaled wie d zies ięć, mo że p iętn aś cie metró w w g ó rę i ch ciałem o b ejrzeć wid o k z jej s zczy tu . M o ja p ó łk a ciąg n ęła s ię d o ś ć d alek o w o b ie s tro n y . Po b liżs zej in s p ek cji jed n ak wy s zło n a jaw, że p o p rawej d ro g a zwęża s ię s zy b k o , n ie g waran tu jąc o d p o wied n ieg o p o d ejś cia. Po s zed łem więc w lewo . Do tarłem d o mn iej g ład k ieg o frag men tu s k ały , n a p rzewężen iu za k amien n ą o d n o g ą. Sp o jrzałem w g ó rę; wejś cie wy d awało s ię mo żliwe. Sp rawd ziłem, czy z ty łu n ie g ro zi mi jak ieś n o we n ieb ezp ieczeń s two . Wid mo wa d ro g a o d p ły n ęła jes zcze d alej. Nie d o s trzeg łem żad n y ch jeźd źcó w. Zacząłem ws p in aczk ę. Po d ejś cie n ie b y ło tru d n e, ch o ć wy s o k o ś ć o k azała s ię więk s za, n iż s ąd ziłem, p atrząc z d o łu — p ewn ie o b jaw teg o zak rzy wien ia p rzes trzen n eg o , k tó re zak łó cało mi p ercep cję tak wielu rzeczy w ty m miejs cu . Po p ewn y m czas ie p o d ciąg n ąłem s ię w g ó rę i s tan ąłem wy p ro s to wan y . M iałem s tąd lep s zy wid o k n a s tro n ę p rzeciwn ą d o o tch łan i. Raz jes zcze s p o jrzałem n a ch ao s b arw. Od p rawej s tro n y p ęd ziła je p rzed s o b ą ciemn o ś ć. Teren , n ad k tó ry m tań czy ły , b y ł p ełen s k ał i k rateró w, b ez ś lad ó w ży cia. Przez s am jeg o ś ro d ek , o d h o ry zo n tu p o g ó ry g d zieś p o p rawej s tro n ie, atramen to wy mi s erp en ty n ami wiło s ię co ś , co mo g ło b y ć ty lk o czarn ą d ro g ą. Po k o lejn y ch d zies ięciu min u tach ws p in aczk i zająłem p o zy cję, z k tó rej mo g łem zo b aczy ć jej p o czątek . Szero k ą p rzełęczą p rzek raczała g ó ry i b ieg ła d o s amej k rawęd zi o tch łan i. Tam jej czerń s tap iała s ię z ciemn o ś cią, wid o czn a jed y n ie d zięk i temu , że n ie ś wieciły p rzez n ią g wiazd y . Wy k o rzy s tu jąc to p rzes ło n ięcie, s tarałem s ię

p rześ led zić jej b ieg i o d n io s łem wrażen ie, że ciąg n ie s ię aż d o ciemn eg o wzn ies ien ia, wo k ó ł k tó reg o d ry fo wały mg lis te p as ma. Po ło ży łem s ię n a b rzu ch u , b y jak n ajmn iej zak łó cać k o n tu r s k aln eg o g rzb ietu , w razie g d y b y o b s erwo wały g o czy jeś n iewid o czn e o czy . Leżąc, my ś lałem o ty m, co u mo żliwiło to p rzejś cie. Us zk o d zen ie Wzo rca s p rawiło , że Amb er s tan ął o two rem d la czarn ej d ro g i, i wierzy łem, że mo ja k lątwa b y ła tu czy n n ik iem wy zwalający m. Teraz czu łem, że ws zy s tk o to zd arzy ło b y s ię i b ez mo jeg o u d ziału , ch o ć b ez wątp ien ia o d eg rałem ważn ą ro lę. Win a wciąż leżała p o mo jej s tro n ie, ch o ć ju ż n ie całk o wicie, jak k ied y ś u ważałem. Ws p o mn iałem Ery k a, k o n ająceg o n a zb o czu Ko lv iru . Po wied ział wted y , że ch o ć mn ie n ien awid zi, p rzed ś miertn ą k lątwę zach o wu je d la wro g ó w Amb eru . In n y mi s ło wy , d la ty ch tu taj. Có ż za iro n ia lo s u . Ws zy s tk ie mo je wy s iłk i s łu ży ły temu , b y d o p ełn ić o s tatn iej wo li n ajmn iej k o ch an eg o b rata. J eg o k lątwa, b y wy mazać mo ją k lątwę, ze mn ą jak o czy n n ik iem wy k o n awczy m. M o że tak właś n ie b y ć p o win n o , g d y b y s p o jrzeć z jak iejś s zers zej p ers p ek ty wy . Wy p atry wałem — i b y łem s zczęś liwy , że b ezs k u teczn ie — s zereg ó w lś n iący ch jeźd źcó w p o d ążający ch lu b g ro mad zący ch s ię n a tej d ro d ze. J eś li jak iś k o rp u s ek s p ed y cy jn y ju ż n ie wy ru s zy ł, Amb er b y ł ch wilo wo b ezp ieczn y . Naty ch mias t jed n ak zan iep o k o iło mn ie k ilk a s p raw. Przed e ws zy s tk im, jeś li czas w ty m miejs cu zach o wy wał s ię tak d ziwaczn ie, jak mo g ło b y teg o d o wo d zić p rzy p u s zczaln e p o ch o d zen ie Dary , to d laczeg o n ie n as tąp ił k o lejn y atak ? M ieli z p ewn o ś cią d o ś ć czas u , b y o d zy s k ać s iły i p rzy g o to wać in wazję. Czy żb y co ś s ię p rzy d arzy ło , całk iem n ied awn o wed łu g czas u Amb eru , co d iametraln ie zmien iło ich s trateg ię? A jeś li tak , to co ? M o ja b ro ń ? Po wró t Bran d a d o zd ro wia? A mo że co ś całk iem in n eg o ? Czy k to k o lwiek z ro d zeń s twa s tał o s tatn io tu , g d zie ja s tałem, i s p o g ląd ał n a Dwo rce Ch ao s u , wied ząc o czy mś , o czy m ja n ie miałem p o jęcia? Po s tan o wiłem, g d y ty lk o wró cę, wy p y tać o to Bran d a i Ben ed y k ta. Ws zy s tk o to s k iero wało mo je my ś li n a p ro b lem, jak zach o wu je s ię tu taj czas wo b ec mn ie. Lep iej n ie czek ać an i ch wili d łu żej. Przejrzałem Atu ty zab ran e z b iu rk a Dwo rk in a. Wp rawd zie ws zy s tk ie b y ły in teres u jące, jed n ak żad en n ie p rzed s tawiał zn ajo mej s cen erii. Zajrzałem więc d o s wo jeg o fu terału i p rzerzu ciłem k arty . Wy b rałem Ran d o ma. M o że to właś n ie o n n ied awn o p ró b o wał s ię ze mn ą s k o n tak to wać. Po d n io s łem Atu t i wp atrzy łem s ię w n ieg o . Po ch wili ro zp ły n ął s ię i s p o jrzałem n a zamg lo n y k alejd o s k o p o b razó w, a w ich cen tru m wy o b rażen ie Ran d o ma. Ru ch i p o s k ręcan e p ers p ek ty wy … — Ran d o mie — o d ezwałem s ię. — To ja, Co rwin .

Czu łem jeg o u my s ł, ale o d p o wied ź n ie n ap ły n ęła. Przy s zło mi d o g ło wy , że p ewn ie b y ł w trak cie p iek ieln eg o rajd u , b ez res zty s k o n cen tro wan y n a p rzemian ach materii Cien ia wo k ó ł s ieb ie. Nie mó g ł o d p o wied zieć, n ie tracąc k o n tro li. Przes ło n iłem Atu t d ło n ią i p rzerwałem k o n tak t. Wy jąłem k artę Gerard a. Po ch wili n as tąp iło p o łączen ie. Ws tałem. — Gd zie jes teś , Co rwin ie? — zap y tał. — Na k rań cu ś wiata. I ch cę wró cić d o d o mu . — Ch o d ź. Wy ciąg n ął ręk ę. Sięg n ąłem k u n iej, ch wy ciłem, p o s tąp iłem n ap rzó d . By liś my n a p arterze p ałacu w Amb erze, w s alo n ie, g d zie zeb raliś my s ię w n o c p o p o wro cie Bran d a. By ł ch y b a wczes n y ran ek . Og ień p ło n ął w p alen is k u . By liś my s ami. — Pró b o wałem cię s zu k ać — p o wied ział. — Bran d ch y b a tak że, ale n ie jes tem p ewien . — J ak d łu g o mn ie n ie b y ło ? — Os iem d n i. — Całe s zczęś cie, że s ię s p ies zy łem. Co s ły ch ać? — Nic złeg o — zap ewn ił. — Nie wiem, czeg o ch ce Bran d . Stale o cieb ie p y ta, a ja n ie mo g łem s ię z to b ą s k o n tak to wać. W k o ń cu d ałem mu talię i k azałem s p ró b o wać, czy p o trafi zro b ić to lep iej. Najwy raźn iej n ie p o trafił. — By łem zajęty — wy jaś n iłem. — A ró żn ica temp a u p ły wu czas u zb y t d u ża. Sk in ął g ło wą. — Teraz, k ied y ju ż n ic mu n ie g ro zi, wo lę g o u n ik ać. Zn o wu wp ad ł w ten s wó j p o n u ry n as tró j. Twierd zi, że s am mo że o s ieb ie zad b ać. Zres ztą, ma rację. I b ard zo d o b rze. — Gd zie jes t teraz? — W s wo ich p o k o jach . By ł tam mn iej więcej g o d zin ę temu . Ro zmy ś lał. — Wy ch o d ził g d zieś p rzez ten czas ? — Kilk a n ied łu g ich s p aceró w. Ale o d p aru d n i ju ż wcale. — Ch y b a n ajlep iej b ęd zie, jeś li zaraz d o n ieg o p ó jd ę. Czy Ran d o m p rzes łał jak ąś wiad o mo ś ć? — Tak — p rzy zn ał. — Kilk a d n i temu wró cił Ben ed y k t. Po wied ział, że zn aleźli k ilk a tro p ó w, p o zo s tawio n y ch p rzez s y n a Ran d o ma. Po mó g ł mu s p rawd zić n iek tó re z n ich . J ed en p ro wad ził d alej, a Ben ed y k t s ąd ził, że w tak n iep ewn ej s y tu acji n ie

p o win ien o d d alać s ię o d Amb eru n a zb y t d łu g o . Op u ś cił więc Ran d o ma, k tó ry ma s amo d zieln ie p ro wad zić p o s zu k iwan ia. Co ś jed n ak zy s k ał w tej wy p rawie. Wró cił ze s ztu czn ą ręk ą. Pięk n a ro b o ta. Po trafi ro b ić n ią ws zy s tk o to , co d awn iej. — Nap rawd ę? — zd ziwiłem s ię. — Co ś mi to p rzy p o min a. Przy tak n ął z u ś miech em. — Ws p o min ał, że p rzy n io s łeś ten p rzed mio t z Tir-n a No g 'th . Ch ciałb y p o ro zmawiać z to b ą n a ten temat i to mo żliwie s zy b k o . — Wierzę. Gd zie jes t? — Na k tó ry mś z p o s teru n k ó w, k tó re u s tawił wzd łu ż czarn ej d ro g i. Będ zies z mu s iał g o s zu k ać p rzez Atu t. — Dzięk i — p o wied ziałem. — Co ś n o weg o o J u lian ie alb o Fio n ie? Po k ręcił g ło wą. — No , d o b rze — ru s zy łem k u d rzwio m. — Ch y b a jed n ak n ajp ierw o d wied zę Bran d a. — Ch ciałb y m wied zieć, p o co mu b y łeś p o trzeb n y . — Będ ę o ty m p amiętał — o b iecałem. Wy s zed łem z p o k o ju i s k iero wałem s ię w s tro n ę s ch o d ó w.

ROZDZIAŁ VII Zas tu k ałem w d rzwi Bran d a. — Wejd ź, Co rwin ie. Przes tęp u jąc p ró g , zd ecy d o wałem, że n ie zap y tam, s k ąd wied ział, że to ja. M ies zk an ie b y ło d o ś ć mro czn e, a w lich tarzach p ło n ęły ś wiece, mimo iż b y ł jas n y d zień , a p o k ó j miał cztery o k n a. Trzy z n ich całk o wicie, a czwarte częś cio wo , zas łan iały o k ien n ice. Bran d s tał właś n ie p rzy czwarty m i s p o g ląd ał n a mo rze. By ł u b ran y w czarn y ak s amit, a n a s zy i zawies ił s reb rn y łań cu ch . Pas tak że miał s reb rn y — z d elik atn y ch , d ro b n y ch o g n iw. Bawił s ię mały m s zty lecik iem, a k ied y ws zed łem, n ie s p o jrzał w mo ją s tro n ę. Wciąż b y ł b lad y , ale p rzy s trzy g ł b ro d ę, wy my ł s ię

i ch y b a o d o s tatn ieg o s p o tk an ia p rzy b rał tro ch ę n a wad ze. — Lep iej wy g ląd as z — zau waży łem. — J ak s amo p o czu cie? Od wró cił s ię i s p o jrzał n a mn ie s p o d p ó łp rzy mk n ięty ch p o wiek . — Gd zie b y łeś , d o d iab ła? — zap y tał. — Tu i ó wd zie. Po co mn ie s zu k ałeś ? — Py tałem, g d zie b y łeś . — Sły s załem, o co p y tałeś — o d p arłem, p o n o wn ie o twierając d rzwi. — Teraz wy jd ę i za ch wilę wró cę. Po wied zmy , że cała ro zmo wa zaczn ie s ię o d p o czątk u . Wes tch n ął. — Przep ras zam. Dlaczeg o ws zy s cy jes teś my tacy wrażliwi? Sam n ie wiem… No , d o b rze. M o że lep iej, żeb y ś my zaczęli o d p o czątk u . Ws u n ął s zty let d o p o ch wy , p rzes zed ł p rzez p o k ó j i u s iad ł w ciężk im, h eb an o wy m fo telu wy k ład an y m s k ó rą. — M artwiłem s ię o k ilk a k wes tii, o k tó ry ch d y s k u to waliś my . I o k ilk a tak ich , o k tó ry ch n ie b y ło mo wy . Od czek ałem wy s tarczająco d łu g o , żeb y ś zd ąży ł załatwić s wo je s p rawy w Tir-n a No g 'th i wró cić. Po tem s p y tałem o cieb ie i d o wied ziałem s ię, że jes zcze cię n ie ma. Czek ałem więc. Najp ierw b y łem zn iecierp liwio n y , p o tem p rzes tras zo n y , że n as i wro g o wie zwab ili cię w p u łap k ę. Kied y s p y tałem zn o wu , p o wied zian o mi, że b y łeś w d o mu , ale zd ąży łeś ty lk o p o ro zmawiać z żo n ą Ran d o ma — mu s iało to b y ć n iezwy k le ważn e s p o tk an ie — i p rzes p ać s ię tro ch ę. I zn o wu zn ik n ąłeś . Zd en erwo wałem s ię, że n ie u zn ałeś za s to s o wn e in fo rmo wać mn ie o o s tatn ich wy d arzen iach . Po s tan o wiłem jed n ak p o czek ać jes zcze tro ch ę. W k o ń cu p o p ro s iłem Gerard a, żeb y s ię z to b ą s k o n tak to wał p rzez Atu t. Kied y n ie zd o łał, b y łem ju ż p o ważn ie zatro s k an y . Pó źn iej p ró b o wałem s am i ch o ć k ilk u k ro tn ie miałem wrażen ie, że d o cieram, jak o ś n ie mo g łem s ię p rzeb ić. Bałem s ię o cieb ie. A teraz wid zę, że p rzez cały czas n ie b y ło żad n y ch p o wo d ó w d o o b aw. Dlateg o jes tem zd en erwo wan y . — Ro zu miem. — Us iad łem o b o k n ieg o . — Tak s ię zło ży ło , że czas b ieg ł d la mn ie p ręd zej n iż d la cieb ie. Dlateg o z mo jeg o p u n k tu wid zen ia p rawie s ię n ie o d d alałem. Ch y b a w więk s zy m n iż ja s to p n iu o d zy s k ałeś s iły p o cio s ie. — To p rzy n ajmn iej d aje p ewn ą s aty s fak cję. — Sam mam s p o ro p ro b lemó w, więc n ie d o d awaj mi n o wy ch . Szu k ałeś mn ie w jak imś celu . Załatwmy tę s p rawę. — Co ś cię męczy — zau waży ł. — M o że o ty m p o win n iś my n ajp ierw p o g ad ać.

— W p o rząd k u . J eś li ch ces z… Sp o jrzałem n a o b raz wis zący n a ś cian ie o b o k d rzwi. Olejn e p łó tn o w d o ś ć ciemn ej to n acji p rzed s tawiało s tu d n ię w M iracie i d wó ch p o g rążo n y ch w ro zmo wie mężczy zn s to jący ch o b o k s wy ch k o n i. — M as z b ard zo ch arak tery s ty czn y s ty l — s twierd ziłem. — We ws zy s tk im — o d p arł. — Z u s t mi wy jąłeś n as tęp n e zd an ie — mru k n ąłem, p o s zu k ałem Atu tu M artin a i p o d ałem mu . Zb ad ał g o , zach o wu jąc o b o jętn y wy raz twarzy . Raz ty lk o s p o jrzał n a mn ie z u k o s a, p o czy m s k in ął g ło wą. — Nie mo g ę s ię wy p rzeć włas n ej ręk i. — Ta ręk a d o k o n ała czeg o ś więcej n iż ty lk o s two rzen ia Atu tu . Prawd a? Czu b k iem języ k a o b lizał g ó rn ą warg ę. — Gd zie to zn alazłeś ? — s p y tał. — Tam, g d zie to zo s tawiłeś , w s amy m s ercu ws zy s tk ieg o : w p rawd ziwy m Amb erze. — No , tak … — Ws tał z fo tela i zb liży ł s ię d o o k n a, trzy mając k artę tak , jak b y ch ciał ją o b ejrzeć w lep s zy m ś wietle. — No , tak — p o wtó rzy ł. — Wies z więcej, n iż s ąd ziłem. Sk ąd s ię d o wied ziałeś o is tn ien iu p ierwo tn eg o Wzo rca? Po k ręciłem g ło wą. — Ty o d p o wied z n ajp ierw: czy to ty zad ałeś cio s M artin o wi? Raz jes zcze s p o jrzał n a mn ie, p rzez ch wilę s tał n ieru ch o mo , p o czy m k iwn ął g ło wą. J eg o o czy wciąż s tu d io wały mo ją twarz. — Dlaczeg o ? — Kto ś mu s iał — wy jaś n ił. — Ab y o two rzy ć d ro g ę d la s ił, k tó re b y ły n am p o trzeb n e. Ciąg n ęliś my lo s y . — I ty wy g rałeś . — Wy g rałem? Przeg rałem? — Wzru s zy ł ramio n ami. — Co to ma za zn aczen ie? Nie ws zy s tk o p o s zło tak , jak p lan o waliś my . J es tem teraz in n y m czło wiek iem n iż wted y . — Zab iłeś g o ? — Co ? — Czy zab iłeś M artin a, s y n a Ran d o ma? Czy u marł ws k u tek ran , jak ie mu zad ałeś ?

Ro zło ży ł ręce. — Nie mam p o jęcia — wy zn ał. — J eś li n ie, to n ie d lateg o , że n ie p ró b o wałem. Nie mu s is z s zu k ać d alej. Zn alazłeś win n eg o . A s k o ro ju ż g o mas z, co zro b is z d alej? Po k ręciłem g ło wą. — J a? Nic. O ile wiem, ch ło p ak mo że jes zcze ży je. — Więc p rzejd źmy d o p o ważn iejs zy ch p ro b lemó w. Od jak d awn a wies z o is tn ien iu p rawd ziweg o Wzo rca? — Wy s tarczająco d awn o . O jeg o p o ch o d zen iu , jeg o fu n k cji, o d ziałan iu n a n ieg o k rwi Amb eru … d o s tateczn ie d awn o . Uważn iej s łu ch ałem Dwo rk in a, n iż mó g łb y ś s ąd zić. J ed n ak n ie d o s trzeg łem żad n y ch k o rzy ś ci p ły n ący ch z n aru s zan ia s amej o s n o wy is tn ien ia. Dlateg o p rzez b ard zo , b ard zo d łu g i czas wo lałem n ie b u d zić lich a. Zres ztą d o ch wili n as zeg o n ied awn eg o s p o tk an ia n ie p rzy s zło mi n awet d o g ło wy , że czarn a d ro g a mo że mieć jak iś związek z tak ą b ezmy ś ln o ś cią. Kied y p o jech ałem s k o n tro lo wać Wzo rzec, zn alazłem Atu t M artin a i całą res ztę. — Nie miałem p o jęcia, że zn as z M artin a. — Nig d y w ży ciu n ie wid ziałem g o n a o czy . — Więc s k ąd wied ziałeś , że to o n zo s tał p rzed s tawio n y n a Atu cie? — Nie b y łem s am w o wy m miejs cu . — A z k im? Uś miech n ąłem s ię. — Nie, Bran d zie. To wciąż two ja k o lej. Po d czas n as zej o s tatn iej ro zmo wy p o wied ziałeś , że n as i wro g o wie p rzy b y li aż o d Dwo rcó w Ch ao s u , że mieli d o s tęp d o n as zej d zied zin y p o p rzez co ś , co s two rzy liś cie ty , Bley s i Fio n a, k ied y mieliś cie jes zcze ws p ó ln e p o g ląd y n a o p ty maln e meto d y zd o b y cia tro n u . Teraz ju ż wiem, co zro b iliś cie. J ed n ak że Ben ed y k t p iln u je czarn ej d ro g i, a ja s am n ied awn o s p o g ląd ałem n a Dwo rce Ch ao s u . I n ie d o s trzeg liś my żad n eg o g ru p o wan ia wo js k , żad n y ch ru ch ó w n a czarn ej d ro d ze. Wiem, że czas p ły n ie tam in aczej. Po win n i b ez żad n y ch p ro b lemó w p rzy g o to wać k o lejn y atak . Ch cę wied zieć, co ich p o ws trzy mu je. Dlaczeg o n ie ru s zy li? Na co czek ają, Bran d zie? — Żąd as z in fo rmacji, k tó ry ch n ie p o s iad am. — Nie s ąd zę. J es teś u zn an y m ek s p ertem w tej d zied zin ie. Pro wad ziłeś z n imi ro zmo wy . Ten Atu t jes t d o wo d em, że n ie wy zn ałeś mi ws zy s tk ieg o . Nie p ró b u j k lu czy ć, ty lk o mó w. — Dwo rce… — p o wtó rzy ł. — Nie traciłeś czas u . Ery k b y ł d u rn iem, że n ie k azał

zab ić cię o d razu … o ile zd awał s o b ie s p rawę z two jej wied zy . — Ery k b y ł d u rn iem — zg o d ziłem s ię. — Ale ty n ie jes teś . Więc mó w. — Ależ jes tem — o ś wiad czy ł. — W d o d atk u s en ty men taln y m d u rn iem. Czy p amiętas z n as zą o s tatn ią k łó tn ię, tu w Amb erze, d awn o temu ? — M n iej więcej. — Sied ziałem wted y n a łó żk u . Ty s tałeś p rzy b iu rk u . Kied y s ię o d wró ciłeś i p o d s zed łeś d o d rzwi, p o s tan o wiłem cię zab ić. Sięg n ąłem p o d łó żk o , g d zie zaws ze trzy mam n aciąg n iętą k u s zę ze s trzałą. M iałem ją ju ż w ręk u i ch ciałem wy mierzy ć, g d y zau waży łem co ś , co mn ie p o ws trzy mało . Urwał. — Co to b y ło ? — zap y tałem. — Sp ó jrz tam, k o ło d rzwi. Sp o jrzałem, ale n ie d o s trzeg łem n iczeg o s zczeg ó ln eg o . Po k ręciłem g ło wą, a o n d o d ał: — Na p o d ło d ze. Wted y zro zu miałem: rd zawy , o liwk o wy , zielo n y , w d ro b n y , g eo metry czn y d es eń . Przy tak n ął. — Stałeś n a mo im u lu b io n y m d y wan ie. Nie ch ciałem p o p lamić g o k rwią. Pó źn iej g n iew min ął. Tak więc, jak s am wid zis z, ja ró wn ież jes tem n iewo ln ik iem emo cji i o k o liczn o ś ci. — Wzru s zająca h is to ria… — zacząłem. — Ale teraz wo lałb y m, żeb y ś p rzes zed ł d o tematu . — Ale ja wcale n ie zmien iłem tematu . Pró b o wałem p rzep ro wad zić p o ró wn an ie. Ws zy s cy ży jemy d zięk i czy jejś to leran cji i s zczęś liwy m p rzy p ad k o m. Ch cę zap ro p o n o wać o d ło żen ie n a b o k tej to leran cji i elimin ację mo żliwy ch p rzy p ad k ó w w k ilk u n iezwy k le ważn y ch k wes tiach . Najp ierw jed n ak p o s taram s ię o d p o wied zieć n a two je p y tan ie. Nie wiem wp rawd zie, co ich p o ws trzy mu je, ale mo g ę ch y b a zary zy k o wać p ewn e h ip o tezy , mo im zd an iem p rawd o p o d o b n e. Bley s zeb rał wielk ie s iły mające zaatak o wać Amb er. Na p ewn o d alek o im d o s k ali tej in wazji, w k tó rej s am wziąłeś u d ział. Liczy jed n ak n a reak cję waru n k o wan ą ws p o mn ien iami z tamtej b itwy . Przy p u s zczam, że p rzed n atarciem s p ró b u ją zamo rd o wać cieb ie i Ben ed y k ta. Cały ten man ewr p o s łu ży jed n ak ty lk o o d wró cen iu u wag i. Sąd zę, że Fio n a n awiązała k o n tak t z Dwo rcami Ch ao s u , mo że n awet p rzeb y wa tam w tej ch wili, i p rzy g o to wała ich d o p rawd ziweg o atak u . M o żn a g o o czek iwać w k ażd ej ch wili, p o zb ro jn ej wy cieczce

Bley s a. Zatem… — M ó wis z, że to p rawd o p o d o b n a h ip o teza — p rzerwałem. — Ale p rzecież n ie wiemy n awet, czy Bley s jes zcze ży je. — Bley s ży je — o ś wiad czy ł. — Przy p o mo cy Atu tu zd o łałem s ię o ty m p rzek o n ać. A n awet u zy s k ać k ró tk i wg ląd w jeg o d ziałan ia, zan im wy czu ł mo ją o b ecn o ś ć i zab lo k o wał p o łączen ie. J es t b ard zo wy czu lo n y n a tak ą in wig ilację. Wid ziałem g o w p o lu , wś ró d żo łn ierzy , k tó ry ch ch ce u ży ć p rzeciw Amb ero wi. — A Fio n a? — Nie. Wo lałem u n ik ać ek s p ery men tó w z jej Atu tem, i to b ie też je o d rad zam. J es t wy jątk o wo g ro źn a; n ie ch ciałem s ię o twierać n a jej wp ły wy . Do my s ły n a temat jej ak tu aln ej s y tu acji o p ieram raczej n a d ed u k cji n iż n a b ezp o ś red n iej wied zy . Ch o ciaż s k ło n n y jes tem n a n ich p o leg ać. — Ro zu miem. — M am p ewien p lan . — M ó w. — Uwo ln iłeś mn ie z więzien ia n iezwy k le ch y try m s p o s o b em: p o łączy łeś mo c k o n cen tracji ws zy s tk ich o b ecn y ch . M o żemy jes zcze raz u ży ć tej s amej tech n ik i, ch o ć w in n y m celu . Tak a p o tęg a b ez tru d u p rzełamie b ariery o ch ro n n e jed n eg o czło wiek a… Nawet k o g o ś tak ieg o jak Fio n a. Po d waru n k iem, że zo s tan ie właś ciwie p o k iero wan a. — In aczej mó wiąc: p o k iero wan a p rzez cieb ie? — Oczy wiś cie. Pro p o n u ję zeb rać całą ro d zin ę i p rzefo rs o wać k o n tak t z Fio n ą i Bley s em, g d ziek o lwiek s ię zn ajd u ją. Przy trzy mamy ich , zab lo k u jemy fizy czn ie. Wy s tarczy n a ch wilę. Żeb y m ty lk o zd ąży ł u d erzy ć. — Tak jak z M artin em? — Wierzę, że lep iej. M artin wy rwał s ię w o s tatn iej ch wili. Ty m razem, g d y ws zy s cy b ęd ziecie mi p o mag ać, p o win n iś my teg o u n ik n ąć. Przy p u s zczam, że wy s tarczy n awet tro je alb o czwo ro . — Nap rawd ę s ąd zis z, że p rzep ro wad zis z ws zy s tk o b ez p ro b lemó w? — Wiem, że n ależy p ró b o wać. Czas u ciek a. Będ zies z jed n y m z ty ch , k tó rzy zo s tan ą zlik wid o wan i zaraz p o zd o b y ciu Amb eru . J a zres ztą też. Co ty n a to ? — J eś li mn ie p rzek o n as z, że to n ap rawd ę k o n ieczn e; wted y n ie b ęd ę miał in n eg o wy jś cia, jak ty lk o wy razić zg o d ę. — Uwierz mi, to k o n ieczn e. Nas tęp n a s p rawa: b ęd ę p o trzeb o wał Klejn o tu

Ws zech mo cy . — Po co ? — J eś li Fio n a rzeczy wiś cie p rzeb y wa w Dwo rcach Ch ao s u , s am Atu t n ie wy s tarczy , żeb y jej d o s ięg n ąć i p rzy trzy mać… Nawet g d y b y ś my ws zy s cy p ró b o wali. W jej p rzy p ad k u Klejn o t jes t n iezb ęd n y , b y zo g n is k o wać n as zą en erg ię. — Sąd zę, że to s ię d a załatwić. — Im s zy b ciej zaczn iemy , ty m lep iej. M o żes z zo rg an izo wać ws zy s tk o n a d ziś wieczó r? Czu ję s ię całk iem d o b rze i p o trafię wy k o n ać s wo je zad an ie. — Nie, d o d iab ła — o d p arłem, ws tając. — Co zn aczy : n ie? — Zacis n ął p alce n a p o ręczach fo tela i u n ió s ł s ię lek k o . — Dlaczeg o ? — Po wied ziałem p rzecież: zg o d zę s ię, jeś li mn ie p rzek o n as z, że to k o n ieczn e. Sam p rzy zn ałeś , że więk s za częś ć two ich wy wo d ó w to h ip o tezy . Ch o ćb y to s amo wy s tarczy , żeb y m n ie b y ł p rzek o n an y . — Więc zap o mn ij o p rzek o n an iach . Czy mo żes z s o b ie p o zwo lić n a ry zy k o ? Nas tęp n y atak , Co rwin ie, b ęd zie o wiele s iln iejs zy o d p o p rzed n ieg o . Wied zą ju ż o two jej n o wej b ro n i. Uwzg lęd n ią ją w s wo ich p lan ach . — Nawet g d y b y m s ię z to b ą zg o d ził, Bran d zie, to z p ewn o ś cią n ie p rzek o n am p o zo s tały ch , że eg zek u cje s ą k o n ieczn e. — Nie p rzek o n as z? Po p ro s tu im p o wied z! Trzy mas z ich teraz za g ard ło , Co rwin ie. J es teś n a s zczy cie. Ch ces z ch y b a tam p o zo s tać? Uś miech n ąłem s ię i p o d s zed łem d o d rzwi. — I p o zo s tan ę — zap ewn iłem. — Załatwiając s p rawy p o s wo jemu . Zach o wam w p amięci two je s u g es tie. — Po two jemu b ęd zies z tru p em. Szy b ciej, n iż my ś lis z. — Zn o wu s to ję n a two im d y wan ie — zau waży łem. Wy b u ch n ął ś miech em. — Bard zo d o b rze. Ale n ie p ró b o wałem ci g ro zić. Wies z d o b rze, o co mi ch o d zi. J es teś o d p o wied zialn y za cały Amb er. Nie mo żes z p o p ełn ić b łęd u . — Ty tak że wies z, o co mi ch o d zi. Nie zab iję k o lejn ej d wó jk i ro d zeń s twa jed y n ie z p o wo d u two ich p o d ejrzeń . Po trzeb u ję czeg o ś więcej. — Kied y to d o s tan ies z, mo że b y ć za p ó źn o . Wzru s zy łem ramio n ami. — Zo b aczy my .

Ch wy ciłem za k lamk ę. — Co teraz zro b is z? Po k ręciłem g ło wą. — Nie o p o wiad am ws zy s tk im d o o k o ła teg o , co wiem, Bran d zie. To ro d zaj u b ezp ieczen ia. — Do cen iam to . M am ty lk o n ad zieję, że wies z wy s tarczająco d u żo . — A mo że s ię b o is z, że wiem za d u żo ? Przez s ek u n d ę b ły s n ęła w jeg o o czach czu jn o ś ć. Po tem s ię u ś miech n ął. — Nie b o ję s ię cieb ie, b racie — o zn ajmił. — To d o b rze, g d y k to ś n ie ma p o wo d ó w d o lęk u — o d p arłem. Otwo rzy łem d rzwi. — Zaczek aj — rzu cił. — Tak ? — Nie p o wied ziałeś , k to b y ł z to b ą, k ied y zn alazłeś Atu t M artin a w miejs cu , g d zie g o zo s tawiłem. — Ach … to Ran d o m. — Ro zu miem. Czy jes t ś wiad o m ws zy s tk ich s zczeg ó łó w? — To zn aczy , czy wie, że p ch n ąłeś n o żem jeg o s y n a? Od p o wied ź b rzmi: n ie. J es zcze n ie. — Ro zu miem. A co z n o wą ręk ą Ben ed y k ta? Sły s załem, że jak o ś wy n io s łeś ją z Tir-n a No g 'th . Ch ciałb y m d o wied zieć s ię czeg o ś więcej n a ten temat. — Nie teraz — p o wied ziałem. — Zo s tawmy co ś n a n as ze n as tęp n e s p o tk an ie. Przecież to ju ż n ied łu g o . Wy s zed łem i zamk n ąłem za s o b ą d rzwi, d zięk u jąc w my ś lach d y wan o wi.

ROZDZIAŁ VIII Od wied ziłem k u ch n ię, s taran n ie p rzy g o to wałem g ig an ty czn y p o s iłek i zn is zczy łem g o d o s zczętn ie. Po tem ru s zy łem d o s tajn i, g d zie wy s zu k ałem

p ięk n eg o , mło d eg o g n iad o s za. Dawn iej n ależał d o Ery k a. M imo to zap rzy jaźn iliś my s ię s zy b k o i wk ró tce p o d ążaliś my s zlak iem p ro wad zący m w d ó ł Ko lv iru , d o o b o zu mo ich o d d ziałó w z Cien ia. J ech ałem, trawiłem i p ró b o wałem u ło ży ć w my ś lach ws zy s tk ie zd arzen ia i fak ty o s tatn ich k ilk u g o d zin . J eżeli Amb er is to tn ie p o ws tał w wy n ik u ak tu b u n tu Dwo rk in a w Dwo rcach Ch ao s u , to ws zy s cy b y liś my s p o k rewn ien i z s iłami, k tó re n am zag rażały . Oczy wiś cie, tru d n o o cen ić, w jak iej mierze s ło wa s tarca zas łu g u ją n a zau fan ie. J ed n ak że czarn a d ro g a b ieg ła wp ro s t d o Dwo rcó w Ch ao s u i n ajwy raźn iej p o jawiła s ię w rezu ltacie ry tu ału Bran d a, k tó ry z k o lei o p ierał s ię n a zas ad ach p rzek azan y ch p rzez s zalo n eg o mag a. Szczęś liwie te frag men ty o p o wieś ci, w k tó re n ajtru d n iej b y ło u wierzy ć, z czy s to p rak ty czn eg o p u n k tu wid zen ia n ie miały is to tn eg o zn aczen ia. Ch o ciaż ży wiłem d o ś ć mies zan e u czu cia d la teo rii o s wo im p o ch o d zen iu o d jed n o ro żca… — Co rwin ie! Ściąg n ąłem wo d ze. Otwo rzy łem u my s ł n a p rzes łan ie i p o jawił s ię o b raz Gan elo n a. — Tu jes tem — p o wied ziałem. — J ak zd o b y łeś k o mp let Atu tó w? I jak n au czy łeś s ię ich u ży wać? — Zab rałem jed n ą talię z b ib lio tek i. J u ż d o ś ć d awn o . Po my ś lałem, że d o b rze b ęd zie d y s p o n o wać jak imś ś ro d k iem łączn o ś ci w n ag ły ch wy p ad k ach . Co d o u ży wan ia, to właś n ie zro b iłem to , co ch y b a wy ws zy s cy : p o p atrzy łem n a Atu t, p o my ś lałem o n im, s k u p iłem s ię n a k o n tak cie z p rzed s tawio n ą o s o b ą. — Sam p o win ien em d ać ci k o mp let. Zap o mn iałem o ty m i cies zę s ię, że n ap rawiłeś to p rzeo czen ie. Wy p ró b o wu jes z je teraz, czy co ś s ię s tało ? — Stało s ię — o d p o wied ział. — Gd zie jes teś ? — Zu p ełn ie p rzy p ad k iem jad ę właś n ie, żeb y s ię z to b ą zo b aczy ć. — Nic ci n ie jes t? — Nie. — To d o b rze. W tak im razie zaczek am. Wo lę n a razie n ie p ró b o wać p rzeciąg an ia cię p rzez to cu d o , tak jak wy to ro b icie. Sp rawa n ie jes t aż tak p iln a. Sp o tk amy s ię wk ró tce. — W p o rząd k u . Przerwał k o n tak t, a ja s p iąłem k o n ia i ru s zy łem d alej. Przez ch wilę b y łem ziry to wan y , że zwy czajn ie n ie p o p ro s ił mn ie o Atu ty . Po tem p rzy p o mn iałem s o b ie, że b y łem n ieo b ecn y p rawie ty d zień czas u Amb eru . Pewn ie s ię o mn ie martwił, a wo lał n ie zwracać s ię d o in n y ch z tak ą p ro ś b ą. M o że i s łu s zn ie.

Zjazd min ął s zy b k o , p o d o b n ie jak p o zo s tała częś ć d ro g i. Ko ń , k tó ry , n awias em mó wiąc, n azy wał s ię Werb el, b y ł s zczęś liwy , że mo że s ię p rzejech ać; p rzy k ażd ej o k azji p rzejawiał s k ło n n o ś ć d o p rzech o d zen ia w g alo p . W p ewn y m mo men cie p o zwo liłem mu n a to , żeb y s ię tro ch ę zmęczy ł. Po ch wili d o s trzeg łem o b ó z. M n iej więcej w ty m s amy m czas ie zd ałem s o b ie s p rawę, że tęs k n ię za Gwiazd ą. Kied y wjech ałem d o o b o zu , zo g n is k o wałem n a s o b ie ws zy s tk ie s p o jrzen ia. Lu d zie s alu to wali. Gd zie p rzejeżd żałem, ro b iło s ię cich o i u s tawała ws zelk a p raca. Zas tan awiałem s ię, czy wierzą, że p rzy b y łem wy s łać ich d o b itwy . Zan im zes k o czy łem z s io d ła, w o two rze n amio tu s tan ął Gan elo n . — Szy b k o — zau waży ł, ś cis k ając mi p rawicę. — Pięk n y k o ń . — Ows zem — p rzy zn ałem, rzu cając wo d ze jeg o o rd y n an s o wi. — Co n o weg o ? — No … — mru k n ął. — Ro zmawiałem z Ben ed y k tem… — Co ś s ię d zieje n a czarn ej d ro d ze? — Nie, n ic p o d o b n eg o . Przy jech ał d o mn ie, k ied y wró cił o d ty ch s wo ich p rzy jació ł, ty ch Tecy s ó w. Po wied ział, że u Ran d o ma ws zy s tk o w p o rząd k u i p o d ąża jak imś ś lad em p o zo s tawio n y m p rzez M artin a. Po tem zaczęliś my g ad ać o in n y ch s p rawach i w k o ń cu p o p ro s ił, żeb y m mu o p o wied ział ws zy s tk o , co wiem o Darze. Ran d o m mu mó wił, jak p rzes zła Wzo rzec, i u zn ał, że zb y t wielu lu d zi p o twierd za jej is tn ien ie. — I co mu p o wied ziałeś ? — Ws zy s tk o . — O d o my s łach i s p ek u lacjach … p o Tir-n a No g 'th ? — Właś n ie tak . — Ro zu miem. J ak to p rzy jął? — Ch y b a s ię u cies zy ł. Nawet b y ł s zczęś liwy . Zres ztą, s am z n im p o g ad aj. Sk in ąłem g ło wą, a o n p o d s zed ł d o n amio tu , o d ch y lił k lap ę i s tan ął z b o k u . Ws zed łem. Ben ed y k t s ied ział n a n is k im s to łk u p rzy s k rzy n i, n a k tó rej leżała ro zło żo n a map a. Przes u wał p o n iej d łu g im metalo wy m p alcem lś n iącej s zk ieleto wej d ło n i, tk wiącej n a k o ń cu ś miercio n o ś n eg o , o k ab lo wan eg o s reb rem i łączo n eg o p ło mien iem mech an iczn eg o ramien ia, u mo co wan eg o d o k ik u ta p rawej ręk i tro ch ę p o n iżej p u n k tu , g d zie zo s tał o d cięty ręk aw b rązo wej k o s zu li. Ten wid o k s p rawił, że zad rżałem: tak b ard zo p rzy p o min ał d u ch a s p o tk an eg o w mieś cie n a n ieb ie. Po d n ió s ł g ło wę i s p o jrzał mi w o czy . Po tem s k in ął ręk ą n a p o witan ie — lek k im, p erfek cy jn ie

wy k o n an y m g es tem. Na jeg o twarzy d o s trzeg łem n ajs zers zy u ś miech , jak i wid ziałem w ży ciu . — Co rwin ie! — p o wied ział, p o czy m ws tał i wy ciąg n ął tę ręk ę. Zmu s iłem s ię, b y u ś cis n ąć ap arat, k tó ry o mal mn ie n ie zab ił. J ed n ak Ben ed y k t s p rawiał wrażen ie p rzy ch y ln iej d o mn ie n as tawio n eg o , n iż b y ł p rzed tem. Po trząs n ąłem n o wą d ło n ią. Ucis k p alcó w b y ł id ealn y . Pró b o wałem n ie zwracać u wag i n a jej ch łó d i k an cias to ś ć; p rawie mi s ię u d ało . By łem zd u mio n y , że tak s zy b k o zd o łał o p an o wać u rząd zen ie. — J es tem ci win ien p rzep ro s in y — p o wied ział. — Źle cię o cen iłem. Przep ras zam. — Dro b iazg . Ro zu miem. Uś cis n ął mn ie, a mo ją wiarę, że międ zy n ami n ares zcie zap an o wała zg o d a, p rzy ćmiewał jed y n ie d o ty k ty ch p recy zy jn y ch , mo rd erczy ch p alcó w n a ramien iu . Gan elo n p ars k n ął ś miech em i wn ió s ł d o d atk o wy s to łek , k tó ry u s tawił p o p rzeciwn ej s tro n ie s k rzy n i. Z p o czątk u b y łem zły , że p o ru s zy ł temat, k tó reg o wo lałem u n ik ać n iezależn ie o d o k o liczn o ś ci. J ed n ak wo b ec efek tó w tej n ied y s k recji g n iew min ął: n ie p amiętam, żeb y m wid ział Ben ed y k ta w lep s zy m n as tro ju . Gan elo n b y ł wy raźn ie zad o wo lo n y , że d o p ro wad ził d o zak o ń czen ia n as zy ch s p o ró w. Uś miech n ąłem s ię tak że. Od p iąłem p as , zawies iłem Gray s wan d ira n a mas zcie n amio tu i p rzy jąłem p o d s u n ięty s to łek . Gan elo n wy jął trzy k ielich y i b u telk ę win a. — W p o d zięk o wan iu za g o ś cin ę w two im n amio cie — p o wied ział, n alewając. — Tamtej n o cy , w Av alo n ie. Z cich u tk im s tu k iem Ben ed y k t u jął k ielich . — W ty m n amio cie jes t więcej s wo b o d y — zau waży ł. — Prawd a, Co rwin ie? Przy tak n ąłem i u n io s łem k ielich . — Wy p ijmy za tę s wo b o d ę. Ob y trwała zaws ze. — Po raz p ierws zy o d b ard zo d awn a — p o wied ział — miałem o k azję d o s zczerej ro zmo wy z Ran d o mem. Zmien ił s ię tro ch ę. — To p rawd a. — Bard ziej jes tem s k ło n n y mu zau fać teraz n iż za d awn y ch d n i. Kied y o p u ś ciliś my Tecy s ó w, mieliś my d o ś ć czas u n a d y s k u s je. — Do k ąd zmierzaliś cie? — Pewn e u wag i, jak ie M artin wy p o wied ział w o b ecn o ś ci s wo ich g o s p o d arzy , s u g ero wały , że ru s zy ł d o p ewn eg o zn an eg o mi miejs ca w g łęb i Cien ia: d o b lo k o weg o mias ta Heerat. Do tarliś my tam i s twierd ziliś my , że o d g ad liś my

p rawid ło wo . Przejeżd żał tamtęd y . — Nie s ły s załem o Heerat — wy zn ałem. — To s k u p is k o ceg ieł i k amien i, cen tru m h an d lo we n a s k rzy żo wan iu k ilk u s zlak ó w k u p ieck ich . Ran d o m u zy s k ał tam in fo rmacje, k tó re p o p ro wad ziły g o n a ws ch ó d i zap ewn e jes zcze d alej w Cień . Ro zs taliś my s ię w Heerat, g d y ż n ie ch ciałem n a tak d łu g o o p u s zczać Amb eru . By ła też p ewn a s p rawa n atu ry o s o b is tej, k tó rą ch ciałem zb ad ać. Ran d o m o p o wiad ał, że wid ział, jak w d n iu b itwy Dara p rzes zła Wzo rzec. — Zg ad za s ię — p o twierd ziłem. — Przes zła. Też tam b y łem. Sk in ął g ło wą. — Ws p o mn iałem ju ż, jak ie wrażen ie wy warł n a mn ie Ran d o m. Wierzy łem, że mó wi p rawd ę. J eś li tak , to mo że i ty n ie k łamałeś . W tej s y tu acji mu s iałem zająć s ię tą d ziewczy n ą. Ty b y łeś n ieo s iąg aln y , więc o d wied ziłem Gan elo n a. Przy b y łem p arę d n i temu i s k ło n iłem d o o p o wied zen ia ws zy s tk ieg o , co wied ział o Darze. Sp o jrzałem n a Gan elo n a, k tó ry lek k o p o ch y lił g ło wę. — Zatem wierzy s z teraz, że o d k ry łeś n o wą k rewn ą — s twierd ziłem. — Kłamliwą z n atu ry , i mo żliwe, że n as zą n iep rzy jació łk ę, ale jed n ak k rewn ą. Co teraz zro b is z? Po ciąg n ął ły k win a. — Ch ciałb y m wierzy ć w n as ze p o k rewień s two . Sama id ea wy d aje s ię in teres u jąca. Dlateg o zależy mi n a całk o witej p ewn o ś ci. Gd y b y s ię o k azało , że n ap rawd ę jes teś my ro d zin ą, ch ciałb y m z k o lei zro zu mieć mo ty wy jej p o s tęp o wan ia. I d laczeg o n ig d y n ie d ała mi zn ać o s wy m is tn ien iu . Od s tawił k ielich , p o d n ió s ł n o wą d ło ń i ro zp ro s to wał p alce. — Zaczn ę więc — ciąg n ął — o d s p y tan ia o two je p rzeży cia w Tir-n a No g 'th , mające związek ze mn ą i z Darą. Ciek aw też jes tem, s k ąd wzięła s ię ta ręk a, k tó ra jes t jak b y s p ecjaln ie d la mn ie s two rzo n a. Nie s ły s załem jes zcze o o b iek cie fizy czn y m p rzy n ies io n y m z mias ta n a n ieb ie. Zacis n ął p alce w p ięś ć, ro zp ro s to wał je, o b ró cił d ło ń , wy ciąg n ął ręk ę, p o d n ió s ł i o p u ś cił d elik atn ie n a k o lan o . — Ran d o m wy k o n ał n iezwy k le u d an ą o p erację, n ie s ąd zis z? — zak o ń czy ł. — Niezwy k le — zg o d ziłem s ię. — Więc o p o wies z mi ws zy s tk o ? Kiwn ąłem g ło wą i wy p iłem ły k win a. — Ws zy s tk o zd arzy ło s ię w p ałacu n a n ieb ie — zacząłem. — Otaczały mn ie

zmien n e, atramen to we cien ie. Czu łem, że mu s zę d o trzeć d o s ali tro n o wej. Uczy n iłem to , a k ied y cien ie s ię ro zs tąp iły , d o s trzeg łem cieb ie, s to jąceg o p o p rawej s tro n ie tro n u . M iałeś tę ręk ę. Kied y ws zy s tk o jes zcze b ard ziej p o jaś n iło , zo b aczy łem Darę n a tro n ie. Po d s zed łem i d o tk n ąłem jej Gray s wan d irem, d zięk i czemu s tałem s ię d la n iej wid zialn y . Oś wiad czy ła, że jes tem martwy o d wiek ó w, i n ak azała p o wró t d o g ro b u . Zażąd ałem, b y wy zn ała s we p o ch o d zen ie. Po wied ziała, że jes t p o to mk iem two im i d iab licy Lin try . Ben ed y k t o d etch n ął g ło ś n o , ale milczał. — Czas , mó wiła, p ły n ie w miejs cu jej n aro d zin w temp ie tak ró żn y m o d n as zeg o , że p rzemin ęło tam ju ż k ilk a p o k o leń . On a b y ła p ierws zą, k tó ra p o s iad ła ws zy s tk ie lu d zk ie atry b u ty . Raz jes zcze n ak azała mi o d ejś ć. Ty p rzez ten czas s tu d io wałeś k lin g ę Gray s wan d ira. Po tem u d erzy łeś , b y o d d alić o d n iej n ieb ezp ieczeń s two . Walczy liś my . M o je o s trze mo g ło cieb ie d o s ięg n ąć, two ja ręk a mo g ła d o s ięg n ąć mn ie. To ws zy s tk o . Po za ty m b y ł to p o jed y n ek d u ch ó w. Kied y zaczęło ws ch o d zić s ło ń ce i mias to zan ik ało , p o ch wy ciłeś mn ie tą d ło n ią. Od rąb ałem ją Gray s wan d irem i u ciek łem. Zab rałem ją ze s o b ą, p o n ieważ jej p alce b y ły wb ite w mo je ramię. — Ciek awe — mru k n ął Ben ed y k t. — Wied ziałem, że mo żn a tam u zy s k ać fałs zy we p rzep o wied n ie, o b razu jące raczej lęk i i u k ry te p rag n ien ia p rzy b y s za n iż p rawd ziwy o b raz rzeczy p rzy s zły ch . J ed n ak Tir-n a No g 'th czas em zd rad za tak że n iezn an e wcześ n iej fak ty . I jak zwy k le tru d n o jes t o d d zielić o d p lew to , co warto ś cio we. J ak o d czy tu jes z te zd arzen ia? — Ben ed y k cie — p o wied ziałem. — W zas ad zie wierzę w o p o wieś ć o jej p o ch o d zen iu . Ty n ig d y jej n ie wid ziałeś , ale ja tak . J es t d o cieb ie tro ch ę p o d o b n a. Co d o res zty … to d o k ład n ie tak , jak p o wied ziałeś : res ztk i, k tó re p o zo s tają, k ied y o d d zielimy p rawd ę. Wo ln o s k in ął g ło wą i wid ziałem, że n ie jes t p rzek o n an y . Wo lałem jed n ak zak o ń czy ć tę ro zmo wę. Ró wn ie d o b rze jak ja zd awał s o b ie s p rawę, co imp lik u ją o we res ztk i. Gd y b y zd ecy d o wał s ię zażąd ać tro n u i g d y b y g o zd o b y ł, p ewn eg o d n ia rzeczy wiś cie mó g łb y u s tąp ić n a k o rzy ś ć s weg o jed y n eg o p o to mk a. — Co zro b is z? — s p y tałem. — Co zro b ię? A co teraz ro b i Ran d o m z p o wo d u M artin a? Będ ę jej s zu k ał, zn ajd ę, wy s łu ch am tej h is to rii z jej włas n y ch u s t, a p o tem zd ecy d u ję. To ws zy s tk o mu s i jed n ak p o czek ać, d o p ó k i n ie ro zwiążemy p ro b lemu czarn ej d ro g i. J es t jes zcze jed n a s p rawa, k tó rą ch ciałb y m z to b ą o mó wić. — O co ch o d zi?

— J eżeli w ich twierd zy u p ły w czas u jes t ty lek ro ć s zy b s zy , mieli g o aż n ad to , b y p rzy g o to wać k o lejn y atak . Nie mam o ch o ty czek ać i s p o ty k ać ich ty lk o w p o ty czk ach , k tó re o n iczy m n ie ro zs trzy g ają. M y ś lę, b y p o d ąży ć czarn ą d ro g ą aż d o jej p o czątk ó w i u d erzy ć n a ich włas n y m teren ie. Wo lałb y m zro b ić to z two ją zg o d ą. — Ben ed y k cie — p o wied ziałem. — Czy p atrzy łeś k ied y n a Dwo rce Ch ao s u ? Un ió s ł g ło wę i s p o jrzał n a ś lep ą ś cian ę n amio tu . — Całe wiek i temu , k ied y b y łem mło d y — o d p arł. — Do tarłem w p iek ieln y m rajd zie tak d alek o , jak ty lk o zd o łałem. Tam, p o d ro zd zielo n y m n ieb em, zo b aczy łem p rzerażającą o tch łań . Nie wiem, czy tam leży mó j cel an i czy czarn a d ro g a b ieg n ie tak d alek o , ale g d y b y tak właś n ie b y ło , g o tó w jes tem wy ru s zy ć zn o wu . — Tak właś n ie jes t. — Sk ąd mas z tę p ewn o ś ć? — Do p iero co p o wró ciłem z tej k rain y . Tam u n o s i s ię czarn a cy tad ela. Do n iej p ro wad zi d ro g a. — Czy tru d n o jes t tam d o trzeć? — Sp ó jrz n a to — wy d o b y łem Atu t i p o d ałem mu . — Należał d o Dwo rk in a. Zn alazłem g o w jeg o rzeczach . I właś n ie wy p ró b o wałem. Przen ió s ł mn ie. Czas p ły n ie tam b ard zo s zy b k o . Zo s tałem zaatak o wan y p rzez jeźd źca n a d ry fu jącej ś cieżce, k tó rej n ie p rzed s tawio n o n a ry s u n k u . Ko n tak t p rzez Atu ty jes t u tru d n io n y , b y ć mo że z p o wo d u ró żn icy czas ó w. Gerard ś ciąg n ął mn ie z p o wro tem. Przy g ląd ał s ię k arcie. — To ch y b a to s amo miejs ce, k tó re wted y wid ziałem — mru k n ął. — To b y ro związy wało p ro b lemy lo g is ty czn e. J eś li s tan iemy p o o b u s tro n ach Atu tu , mo żemy p rzerzu cić żo łn ierzy w tak i s p o s ó b , jak z Ko lv iru d o Garn ath w d n iu b itwy . Przy tak n ąłem. — To jed en z p o wo d ó w, d la k tó ry ch p o k azałem ci tę k artę: b y cię p rzek o n ać, że d ziałam w d o b rej wierze. Is tn ieje mo że s p o s ó b mn iej ry zy k o wn y o d mars zu n as zy ch wo js k w n iezn an e. Zaczek aj ze s wo im p lan em, p ó k i n ie zb ad am d o k ład n iej in n y ch mo żliwo ś ci. — I tak mu s iałb y m czek ać, aż zb io rę jak ieś d an e n a temat teg o miejs ca. Nie wiemy n awet, czy two ja b ro ń b ęd zie tam d ziałała. Prawd a? — Nie, n ie wziąłem ze s o b ą eg zemp larza. Zacis n ął warg i.

— Uważam, że p o win ien eś o ty m p o my ś leć, zab rać ch o ć jed n ą s ztu k ę i s p rawd zić. — Ok o liczn o ś ci mo jeg o o d jazd u n ie p o zwo liły n a tak ie p rzy g o to wan ia. — Ok o liczn o ś ci? — In n y m razem. To teraz n ieważn e. Ws p o mn iałeś o p o d ążen iu czarn ą d ro g ą aż d o jej p o czątk u … — Ows zem… — To n ie jes t jej p rawd ziwy p o czątek . J ej źró d ło leży w p rawd ziwy m Amb erze, w d efek cie p ierwo tn eg o Wzo rca. — Tak , s ły s załem. I Ran d o m, i Gan elo n o p is ali mi was zą d ro g ę d o miejs ca, g d zie leży p rawd ziwy Wzo rzec. A tak że jeg o u s zk o d zen ie, jak ie tam o d k ry liś cie. Do s trzeg am an alo g ię i mo żliwy związek … — Pamiętas z mo ją u cieczk ę z Av alo n u i twó j p o ś cig ? W o d p o wied zi ty lk o u ś miech n ął s ię lek k o . — J ed en raz p rzecin aliś my czarn ą d ro g ę. Przy p o min as z s o b ie? Zmru ży ł o czy . — Tak — p rzy zn ał. — Przeb iłeś p rzez n ią ś cieżk ę. Świat wró cił tam d o n o rmy . Zap o mn iałem o ty m. — Wzo rzec tak n a n ią p o d ziałał — wy jaś n iłem. — Uważam, że mo żn a wy k o rzy s tać ten efek t n a s zers zą s k alę. — J ak s zers zą? — Żeb y zetrzeć całą d ro g ę. Od ch y lił s ię d o ty łu i o b s erwo wał mo ją twarz. — Dlaczeg o więc n ie zajmu jes z s ię ty m? — M u s zę n ajp ierw p o d jąć p ewn e p rzy g o to wan ia. — Ile czas u to p o trwa? — Niewiele. M o że ty lk o p arę d n i. M o że k ilk a ty g o d n i. — Czemu wcześ n iej n ic n ie mó wiłeś ? — Do p iero n ied awn o s ię d o wied ziałem, jak mo żn a to zro b ić. — A jak mo żn a to zro b ić? — W zas ad zie rzecz s p ro wad za s ię d o n ap rawien ia Wzo rca. — No , d o b rze — wes tch n ął. — Po wied zmy , że ci s ię u d a. Niep rzy jaciel wciąż tam b ęd zie. — Sk in ął ręk ą w s tro n ę Garn ath i czarn ej d ro g i. — Kto ś ju ż raz o two rzy ł im p rzejś cie. — Niep rzy jaciel zaws ze tam b y ł — zau waży łem. — I n as zą s p rawą b ęd zie

d o p iln o wać, b y zn o wu n ie o two rzo n o im p rzejś cia… A mo żn a to o s iąg n ąć p rzez o d p o wied n ie p o trak to wan ie ty ch , k tó rzy zro b ili to za p ierws zy m razem. — Zg ad zam s ię z to b ą — o ś wiad czy ł. — Ale n ie to miałem n a my ś li. Trzeb a u d zielić im lek cji, Co rwin ie. Ch cę ich n au czy ć s zacu n k u d la Amb eru , b y n awet w p rzy p ad k u p o n o wn eg o o twarcia d ro g i b ali s ię z n iej s k o rzy s tać. O to mi ch o d zi. To k o n ieczn e. — Nie zd ajes z s o b ie s p rawy , czy m b ęd zie walk a w tamty m miejs cu , Ben ed y k cie. To … d o s ło wn ie… n ie d o o p is an ia. Uś miech n ął s ię, ws tając. — W tak im razie, ch y b a n ajlep iej s am ws zy s tk o o b ejrzę. Zatrzy mam k artę n a p ewien czas , jeś li n ie mas z n ic p rzeciw temu . — Nie mam. — To d o b rze. Zatem, Co rwin ie, ty zajmies z s ię s p rawą Wzo rca, a ja s wo imi s p rawami. J a ró wn ież p o trzeb u ję czas u . A teraz, n a o k res mo jej n ieo b ecn o ś ci, mu s zę wy d ać o ficero m ro zk azy . Zawrzy jmy u mo wę, że żad en z n as n ie p rzed s ięweźmie n iczeg o o s tateczn eg o b ez p o ro zu mien ia z d ru g im. — Zg o d a. Do p iliś my res ztk ę win a. — Wk ró tce ja tak że ru s zam w d ro g ę — o zn ajmiłem. — Zatem: p o wo d zen ia. — I to b ie — u ś miech n ął s ię zn o wu . — Ws zy s tk o wy g ląd a lep iej — d o d ał i wy ch o d ząc, u ś cis n ął mn ie za ramię. Po d ąży liś my za n im n a zewn ątrz. — Przy p ro wad ź k o n ia Ben ed y k ta — p o lecił Gan elo n o rd y n an s o wi, k tó ry s tał p o d d rzewem. Po tem o d wró cił s ię i wy ciąg n ął ręk ę d o Ben ed y k ta. — J a tak że ch ciałb y m ci ży czy ć p o wo d zen ia. Ben ed y k t s k in ął g ło wą i u ś cis n ął mu d ło ń . — Dzięk i, Gan elo n ie. Za wiele rzeczy . Wy jął s wo je Atu ty . — Zan im d o p ro wad zą mi k o n ia — s twierd ził — mo g ę p rzek azać Gerard o wi o s tatn ie wieś ci. Przerzu cił k arty , wy b rał jed n ą i s p o jrzał n a n ią w s k u p ien iu . — J ak ch ces z n ap rawić Wzo rzec? — zap y tał Gan elo n . — M u s zę n ajp ierw o d zy s k ać Klejn o t Ws zech mo cy — wy jaś n iłem. — Z jeg o p o mo cą zd o łam p o n o wn ie wy ry s o wać u s zk o d zo n y frag men t.

— Czy to n ieb ezp ieczn e? — Tak . — A g d zie jes t Klejn o t? — Na Cien iu -Ziemi, g d zie g o u k ry łem. — A czemu g o tam zo s tawiłeś ? — Bałem s ię, że mn ie zab ije. Wy k rzy wił twarz w n ies amo wity m g ry mas ie. — Nie p o d o b a mi s ię to ws zy s tk o , Co rwin ie. M u s i b y ć jak iś in n y s p o s ó b . — Gd y b y m zn ał lep s zy , n a p ewn o b y m g o wy p ró b o wał. — A g d y b y zwy czajn ie p o s tąp ić zg o d n ie z p lan em Ben ed y k ta i p o b ić ich ws zy s tk ich ? Sam mó wiłeś , że w Cien iu mo żn a zwerb o wać o g ro mn ą armię. A p o za ty m n a p o lu b itwy n ie ma ró wn eg o s o b ie. — J ed n ak u s zk o d zen ie p o zo s tało b y n a Wzo rcu i k to ś in n y b y s ię zjawił, b y je wy p ełn ić. W tej ch wili to n ie wro g o wie s ą ważn i, ale n as za włas n a, wewn ętrzn a s łab o ś ć. J eżeli jej n ie u s u n iemy , to ju ż jes teś my p o k o n an i, ch o ć żad en o b cy zd o b y wca n ie s tan ął jes zcze w n as zy ch mu rach . Od wró cił s ię. — Tru d n o s ię z to b ą s p ierać. Lep iej zn as z włas n ą d zied zin ę. Uważam jed n ak , że mo żes z p o p ełn ić trag iczn y b łąd , n arażając s ię w zb ęd n y m, b y ć mo że, p rzed s ięwzięciu i to w ch wili, g d y jes teś tak b ard zo p o trzeb n y . Pars k n ąłem ś miech em, p o n ieważ — g d y Vialle wy p o wied ziała to s ło wo — n ie ch ciałem jej p rzy zn ać racji. — To mó j o b o wiązek — o ś wiad czy łem. Nie o d p o wied ział. Dzies ięć k ro k ó w o d n as Ben ed y k t n ajwy raźn iej p o łączy ł s ię z Gerard em, g d y ż n a p rzemian mru czał co ś i s łu ch ał. Czek aliś my , aż s k o ń czy ro zmo wę i b ęd ziemy mo g li g o p o żeg n ać. — … Tak , jes t teraz tu taj — s ły s załem, jak mó wi. — Nie, b ard zo wątp ię. Ale… Sp o jrzał n a mn ie u ważn ie i p o k ręcił g ło wą. — Nie, n ie s ąd zę — s twierd ził. I p o ch wili: — No d o b rze, p rzech o d ź. Wy ciąg n ął s wą n o wą ręk ę i Gerard p o jawił s ię n ag le, ś cis k ając ją. Od wró cił g ło wę, d o s trzeg ł mn ie i n aty ch mias t ru s zy ł w mo ją s tro n ę. Przez ch wilę b ad ał mn ie wzro k iem o d g ó ry d o d o łu , jak b y czeg o ś s zu k ał. — O co ch o d zi? — zd ziwiłem s ię.

— O Bran d a. Nie ma g o w jeg o k o mn atach . A p rzy n ajmn iej jeg o więk s zej częś ci. Zo s tawił ty lk o tro ch ę k rwi. Cały p o k ó j jes t tak zd emo lo wan y , że wy g ląd a, jak b y o d b y ła s ię tam jak aś walk a. — Szu k ałeś ś lad ó w k rwi? — s p y tałem, o g ląd ając s wo ją k o s zu lę i s p o d n ie. — J ak wid zis z, mam n a s o b ie te s ame rzeczy co p rzed tem. Są mo że tro ch ę b ru d n e i p o mięte, ale n ic więcej. — To n iczeg o n ie d o wo d zi — o ś wiad czy ł. — Sam zacząłeś s zu k ać ś lad ó w. To twó j p o my s ł, n ie mó j. Dlaczeg o s ąd zis z, że… — By łeś o s tatn im czło wiek iem, k tó ry g o wid ział. — Op ró cz o s o b y , z k tó rą walczy ł… o ile n ap rawd ę walczy ł. — Co to ma zn aczy ć? —

Zn as z jeg o

temp eramen t i n as tro je. Tro ch ę s ię p o k łó ciliś my . Kied y

wy s zed łem, mó g ł zaczął łamać meb le, mó g ł s ię s k aleczy ć, zd en erwo wać i wy atu to wać, b y zmien ić o k o licę… Czek aj! J eg o d y wan ! Czy b y ły p lamy k rwi n a tak im mały m, zab awn y m d y wan ie p rzed d rzwiami? — Nie jes tem p ewien … Nie, ch y b a n ie. Czemu p y tas z? — To p o ś red n i d o wó d , że s am to zro b ił. Bard zo lu b ił ten d y wan . Nie ch ciał g o p o p lamić. — To d o mn ie n ie p rzemawia — o zn ajmił Gerard . — A ś mierć Cain e'a n ad al wy g ląd a p o d ejrzan ie… I s łu g Ben ed y k ta, k tó rzy mo g li o d k ry ć, że s zu k as z p ro ch u . A teraz Bran d … — To mo że b y ć k o lejn a p ró b a rzu cen ia n a mn ie p o d ejrzeń — s twierd ziłem. — Zwłas zcza teraz, k ied y mo je s to s u n k i z Ben ed y k tem zn aczn ie s ię p o p rawiły . Gerard s p o jrzał n a Ben ed y k ta, k tó ry n ie ru s zy ł s ię n awet i n ad al s tał o d zies ięć k ro k ó w o d n as , p rzy g ląd ał s ię o b o jętn ie i s łu ch ał. — Czy wy tłu maczy ł tamte mo rd ers twa? — s p y tał Gerard . — Nie b ezp o ś red n io — o d p arł Ben ed y k t. — Ale więk s za częś ć jeg o o p o wieś ci wy g ląd a n a p rawd ziwą. In aczej mó wiąc, s k ło n n y b y łb y m mu u wierzy ć. Gerard p o k ręcił g ło wą i zmierzy ł mn ie wro g im s p o jrzen iem. — Czy li wciąż n ie wiad o mo — o ś wiad czy ł. — O co s ię k łó ciliś cie z Bran d em? — Gerard zie, to n as za s p rawa, d o p ó k i Bran d i ja n ie p o s tan o wimy in aczej. — J a wy ciąg n ąłem g o z ran i ja g o p iln o wałem, Co rwin ie. Nie p o to , żeb y zg in ął w jak iejś s p rzeczce. — Po my ś l ch wilę. Czy j to b y ł p o my s ł, żeb y g o s zu k ać tak ą meto d ą? Żeb y g o

s p ro wad zić? — Czeg o ś o d n ieg o ch ciałeś . I d o s tałeś w k o ń cu . Po tem s tał s ię ty lk o p rzes zk o d ą. — Nie. Ale n awet g d y b y tak b y ło , czy zro b iłb y m to w tak i s p o s ó b , b y ws zy s tk o ws k azy wało n a mn ie? J eś li zg in ął, to z ty ch s amy ch p rzy czy n , co Cain e: żeb y mn ie o b ciąży ć. — Teg o s ameg o arg u men tu u ży łeś w p rzy p ad k u Cain e'a. M am wrażen ie, że to ty lk o wy b ieg . A ty jes teś d o b ry w wy b ieg ach . — M ó wiliś my ju ż o ty m, Gerard zie… — I p amiętas z, co ci wted y p o wied ziałem. — Tru d n o b y b y ło zap o mn ieć. Wy ciąg n ął ręk ę i ch wy cił mn ie za ramię. Naty ch mias t wb iłem mu p rawą p ięś ć w żo łąd ek i o d s k o czy łem. Po my ś lałem wted y , że mo że p o win ien em mu p o wied zieć, o czy m ro zmawialiś my z Bran d em. Ale n ie p o d o b ał mi s ię s p o s ó b , w jak i mn ie zap y tał. Zb liży ł s ię zn o wu . Trafiłem g o lewy m s ierp o wy m p rzy p rawy m o k u . Po tem wy mierzałem p o jed y n cze cio s y , g łó wn ie żeb y n ie mó g ł p o ch y lić g ło wy . Nie b y łem w fo rmie i n ie ch ciałem zn o wu z n im walczy ć. Gray s wan d ir zo s tał w n amio cie, a n ie miałem żad n ej in n ej b ro n i. Ok rążałem g o . Ran a w b o k u b o lała, k ied y wy p ro wad załem k o p n ięcia lewą n o g ą. Raz d o s zed łem p rawą d o u d a, ale b y łem zb y t wo ln y i b rak o wało mi ró wn o wag i, żeb y wy k o rzy s tać trafien ie. Nad al g o ty lk o p o s ztu rch iwałem. W k o ń cu zab lo k o wał cio s z lewej i zd o łał zacis n ąć p alce n a mo im b icep s ie. Po win ien em o d s k o czy ć, ale b y ł całk iem o d s ło n ięty . Ws zed łem w zwarcie z mo cn y m p rawy m w żo łąd ek . Wło ży łem w to u d erzen ie ws zy s tk ie s iły . Sap n ął i zg iął s ię w p rzó d , ale n ad al trzy mał mn ie mo cn o za ramię. Lewą zab lo k o wał d o ln y s ierp o wy , p rzes u n ął ręk ę wy żej i g rzb ietem d ło n i waln ął mn ie w p ierś . Ró wn o cześ n ie s zarp n ął mo im ramien iem w ty ł i w b o k tak mo cn o , że ru n ąłem n a ziemię. Gd y b y mn ie wted y p rzy cis n ął, to k o n iec. Przy k lęk n ął i s ięg n ął mi d o g ard ła.

ROZDZIAŁ IX Pró b o wałem zab lo k o wać jeg o ręk ę, ale n ag le zatrzy mała s ię w p ó ł d ro g i. Od wró ciws zy g ło wę, d o s trzeg łem czy jąś d ło ń , k tó ra o p ad ła n a ramię Gerard a i p o ws trzy mała cio s . Przeto czy łem s ię. Kied y s p o jrzałem zn o wu , zo b aczy łem, że to Gan elo n g o trzy ma. Gerard s zarp n ął ramien iem, ale n ie zd o łał s ię u wo ln ić. — Nie mies zaj s ię d o teg o , Gan elo n ie — o s trzeg ł. — Ru s zaj, Co rwin ie! — k rzy k n ął Gan elo n . — Zn ajd ź Klejn o t! Gerard zaczy n ał ju ż ws tawać. Gan elo n trafił g o lewy m s ierp o wy m w s zczęk ę. Gerard p ad ł jak d łu g i. Gan elo n wy p ro wad ził k o p n ięcie w n erk i, ale Gerard ch wy cił g o za s to p ę i p rzewró cił n a p lecy . Po d n io s łem s ię z tru d em, o p ierając n a jed n ej ręce. Gerard zerwał s ię i zaatak o wał Gan elo n a, k tó ry właś n ie ws tawał n a n o g i. J u ż miał g o d o p aś ć, g d y ten o b u rącz wy mierzy ł mu cio s w s p lo t s ło n eczn y . Gerard s tan ął jak wry ty , a p ięś ci Gan elo n a zaczęły p raco wać jak tło k i, atak u jąc żo łąd ek p rzeciwn ik a. Przez k ilk a ch wil Gerard b y ł zb y t o s zo ło mio n y , b y my ś leć o o b ro n ie. Kied y s ię w k o ń cu p o ch y lił i u n ió s ł ręce, Gan elo n trafił p rawy m w s zczęk ę i Gerard zato czy ł s ię d o ty łu . Gan elo n n aty ch mias t to wy k o rzy s tał: o b jął g o mo cn o , wy s u n ął p rawą s to p ę i p ch n ął. Gerard u p ad ł, Gan elo n za n im. Przy cis n ął g o d o ziemi i zad ał p o tężn y cio s p rawą w s zczęk ę. Gło wa Gerard a o d s k o czy ła, a Gan elo n p o p rawił z lewej. Ben ed y k t ch ciał in terwen io wać, ale wted y właś n ie Gan elo n ws tał. Gerard leżał n iep rzy to mn y ; z u s t i z n o s a ciek ła mu k rew. Ws tałem n iep ewn ie i o trzep ałem u b ran ie. Gan elo n wy s zczerzy ł zęb y . — Lep iej s tąd zn ik aj — p o rad ził. — Nie wiem, jak mi p ó jd zie w rewan żu . J ed ź s zu k ać ś wiecid ełk a. Ben ed y k t s k in ął g ło wą, g d y s p o jrzałem n a n ieg o p y tająco . Wró ciłem d o n amio tu p o Gray s wan d ira. Kied y wy s zed łem, Gerard n ad al leżał n ieru ch o mo , ale p rzed e mn ą s tan ął Ben ed y k t. — Pamiętaj — p o wied ział. — M as z mó j Atu t, a ja mam twó j. Nic d ecy d u jąceg o b ez wcześ n iejs zej n arad y . Kiwn ąłem g ło wą. Ch ciałem s p y tać, d laczeg o o d n io s łem wrażen ie, że wo lałb y p o mó c raczej Gerard o wi n iż mn ie. Po n amy ś le jed n ak p o s tan o wiłem n ie p s u ć n as zej ś wieżo o d n o wio n ej p rzy jaźn i.

— W p o rząd k u . Ru s zy łem p o k o n ia. Gan elo n ś cis n ął mn ie za ramię, k ied y s tan ąłem o b o k n ieg o . — Po wo d zen ia. Po jech ałb y m z to b ą, ale b ęd ę p o trzeb n y tu taj. Zwłas zcza że Ben ed y k t ch ce s ię wy atu to wać d o Ch ao s u . — Niezła walk a — p o ch waliłem. — Nie s p o d ziewam s ię żad n y ch k ło p o tó w. Nie martw s ię. Po s zed łem n a wy b ieg . Wk ró tce p o tem s ied ziałem ju ż w s io d le. Gan elo n zas alu to wał n a p o żeg n an ie, g d y p rzejeżd żałem. Ben ed y k t k lęczał p rzy Gerard zie. Kiero wałem s ię k u n ajb liżs zej ś cieżce d o Ard en . Za p lecami miałem mo rze, p o lewej Garn ath i czarn ą d ro g ę, a Ko lv ir p o p rawej. M u s iałem o d jech ać k awałek , zan im zaczn ę man ip u lo wać materią Cien ia. Dzień b y ł p ięk n y ; k ilk a wzn ies ień i d o lin ek d alej s traciłem Garn ath z o czu . Trafiłem n a s zlak i p o d ąży łem d łu g im łu k iem międ zy d rzewa, g d zie wilg o tn e cien ie i o d leg ły ś wierg o t p tak ó w p rzy p o min ały o p amiętan y ch z d awn y ch lat d łu g ich o k res ach s p o k o ju … i o jed wab is tej, lś n iącej p o s taci macierzy s teg o jed n o ro żca. Bó l zn ik ał wo ln o w ry tmie jazd y . Wró ciłem my ś lami d o n ied awn eg o s p o tk an ia. Nietru d n o zro zu mieć Gerard a; u p rzed ził mn ie o s wy ch p o d ejrzen iach i u d zielił o s trzeżen ia. J ed n ak co k o lwiek p rzy d arzy ło s ię Bran d o wi, n as tąp iło w tak n ieo d p o wied n iej ch wili, że mu s iała to b y ć k o lejn a p ró b a o p ó źn ien ia lu b wręcz u n iemo żliwien ia mo ich d ziałań . Na s zczęś cie Gan elo n b y ł p o d ręk ą i w d o b rej fo rmie, b y p rzy ło ży ć p ięś ci we właś ciwe miejs ca we właś ciwy ch mo men tach . Ciek awe, co zro b iłb y Ben ed y k t, g d y b y ś my zn aleźli s ię tam ty lk o we tró jk ę? M iałem wrażen ie, że zaczek ałb y i in terwen io wał d o p iero w o s tatn iej ch wili, tak b y Gerard mn ie n ie zab ił. Nas ze s to s u n k i d alek ie b y ły o d id eału , ch o ć i tak u leg ły zd ecy d o wan ej p o p rawie. Wró ciłem d o p ro b lemu , co s ię s tało z Bran d em. Czy Fio n a i Bley s w k o ń cu g o d o s tali? Czy mo że p ró b o wał s amo d zieln ie wy k o n ać p lan o wan e mo rd ers twa, n ap o tk ał k o n tratak i zo s tał p o tem p rzeciąg n ięty p rzez Atu t n ied o s złej o fiary ? Alb o d awn i s p rzy mierzeń cy z Dwo rcó w Ch ao s u jak o ś d o n ieg o d o tarli? Lu b zn alazł g o jed en z ty ch g rzeb ien io ręk ich s trażn ik ó w wieży ? A mo że b y ło tak , jak mó wiłem Gerard o wi: p rzy p ad k o we zran ien ie w atak u s zału , a p o tem u cieczk a z Amb eru , b y ro zmy ś lać i s n u ć in try g i w jak imś in n y m miejs cu ? Gd y jed n o zd arzen ie ro d zi tak wiele p y tań , rzad k o k ied y mo żn a zn aleźć o d p o wied ź, p o s łu g u jąc s ię wy łączn ie lo g ik ą. M u s iałem jed n ak ro zważy ć ws zy s tk ie mo żliwo ś ci, b y mieć s k ąd czerp ać, g d y p o jawią s ię n o we d an e. Na razie p rzemy ś lałem

d o k ład n ie ws zy s tk o , co mi p o wied ział, w ś wietle o b ecn ie p o s iad an ej wied zy . Z jed n y m wy jątk iem, n ie wątp iłem w p rzed s tawio n e fak ty . Bu d o wał je zb y t s taran n ie, b y cała k o n s tru k cja ru n ęła tak p o p ro s tu — ale miał też mn ó s two czas u , żeb y to s o b ie wy my ś lić. Nie, to raczej s p o s ó b p rezen tacji zd arzeń miał mn ie wp ro wad zić w b łąd . Os tatn ia p ro p o zy cja u p ewn iła mn ie co d o teg o . Stary s zlak k lu czy ł, to s ię p o s zerzał, to zwężał, wres zcie s k ręcił n a p ó łn o cn y zach ó d i w d ó ł, d o las u . Pu s zcza p rawie s ię n ie zmien iła. Wy d awało s ię, że tą s amą ś cieżk ą całe wiek i temu jeźd ził p ewien mło d y czło wiek , o ile n ie zb o czy ł ak u rat w Cień ; jeźd ził d la czy s tej p rzy jemn o ś ci, b y zb ad ać o g ro mn ą zielo n ą d zied zin ę, p o k ry wającą więk s zą częś ć k o n ty n en tu . Do b rze b y ło b y ru s zy ć zn o wu , b ez żad n y ch in n y ch p o wo d ó w. Po g o d zin ie zn alazłem s ię w g łęb i p u s zczy , g d zie d rzewa b y ły ciemn y mi wieżami, a p ro mien ie s ło ń ca jak g n iazd a fen ik s ó w lś n iły n a n ajwy żs zy ch g ałęziach , ro zś wietlając wieczn ie wilg o tn ą, mro czn ą mięk k o ś ć, łag o d zącą k o n tu ry p n i, k o n aró w, k o rzen i i o ms zały ch g łazó w. J eleń p rzes k o czy ł ś cieżk ę, n ie u fając id ealn ej k ry jó wce w g ąs zczu p o p rawej s tro n ie. Wo k ó ł ro zb rzmiewały g ło s y p tak ó w — n ig d y zb y t b lis k o . Od czas u d o czas u wid ziałem ś lad y in n y ch jeźd źcó w, n iek tó re całk iem ś wieże. Nied łu g o jed n ak p o zo s tawali n a s zlak u . Ko lv ir ju ż d awn o zn ik n ął z o czu . Ścieżk a wio d ła p o d g ó rę i wied ziałem, że wk ró tce o s iąg n ę s zczy t n iewielk ieg o g rzb ietu , p rzejad ę międ zy s k ałami i zn ó w p o d ążę w d ó ł. Drzewa ro s ły tro ch ę mn iej g ęs to i wres zcie zo b aczy łem s k rawek n ieb a. Ró s ł, g d y jech ałem, a k ied y s tan ąłem n a s zczy cie, u s ły s załem d alek i k rzy k d rap ieżn eg o p tak a. Po d n io s łem g ło wę. Wy s o k o n ad e mn ą zataczał k ręg i wielk i czarn y cień . Wjech ałem międ zy g łazy i p o trząs n ąłem u zd ą, b y ru s zy ć g alo p em, g d y ty lk o d ro g a b ęd zie wo ln a. Pęd ziłem, ch cąc jak n ajs zy b ciej wró cić p o d o s ło n ę d rzew. Ptak k rzy k n ął, k ied y tak g n ałem, ale b ez k ło p o tó w d o tarłem d o cien ia i p ó łmro k u . Zwo ln iłem tro ch ę i n as łu ch iwałem, lecz p o wietrze n ie n io s ło żad n y ch p o d ejrzan y ch o d g ło s ó w. Ta częś ć las u n ie ró żn iła s ię p rawie o d tamtej, k tó rą zo s tawiłem za g rzb ietem. Pły n ął tu ty lk o n iewielk i s tru mień . Przez jak iś czas p o d ążałem ró wn o leg le d o n ieg o , b y wres zcie p rzek ro czy ć p ły tk i b ró d . Szlak s ię ro zs zerzał; p rzez jak iś k ilo metr tro ch ę więcej ś wiatła s ączy ło s ię p rzez liś cie i p ły n ęło ze mn ą. Do tarłem wy s tarczająco d alek o , b y s p ró b o wać d ro b n y ch man ewró w z Cien iem, k tó re miały mn ie wp ro wad zić n a d ro g ę p o wro tn ą d o Cien ia-Ziemi mo jeg o wy g n an ia. J ed n ak tu taj b y ło b y to d o ś ć tru d n e; lep iej p o czek ać jes zcze tro ch ę. Po s tan o wiłem o s zczęd zić wy s iłk u s o b ie i wierzch o wco wi, jad ąc d alej, d o lep s zeg o

p u n k tu s tarto weg o . Nie zd arzy ło s ię właś ciwie n ic g ro źn eg o . Ten p tak b y ł p ewn ie zwy k ły m d zik im ło wcą. J ed n a my ś l ty lk o n ie d awała mi s p o k o ju . J u lian … Ard en b y ł d o men ą J u lian a, p atro lo wan y p rzez jeg o ło wcó w, zaws ze k ry jący liczn e o b o zy jeg o żo łn ierzy — wewn ętrzn ej s traży g ran iczn ej Amb eru , s trzeg ącej zaró wn o p rzed n atu raln y mi in tru zami, jak i p rzed s two rami, jak ie mo g ą s ię p o jawiać n a s k raju Cien ia. Do k ąd o d jech ał J u lian , zn ik ając n ag le z p ałacu tamtej n o cy , g d y k to ś p ró b o wał zas zty leto wać Bran d a? J eś li ch ciał ty lk o s ię u k ry ć, n ie mu s iał jech ać d alej n iż tu taj. Tu czu ł s ię p ewn ie, miał s wo ich lu d zi, p o ru s zał s ię p o teren ie, k tó ry zn ał lep iej n iż k to k o lwiek z n as . Całk iem mo żliwe, że w tej ch wili zn ajd o wał s ię całk iem b lis k o . A p rzy ty m lu b ił p o lo wan ia. M iał s wo je p iek ieln e p s y , miał s wo je s o k o ły … Kilo metr, d wa… Wted y właś n ie u s ły s załem g ło s , k tó reg o lęk ałem s ię n ajb ard ziej. Po p rzez zieleń i mro k n ap ły n ął d źwięk my ś liws k ieg o ro g u . Do b ieg ał g d zieś z ty łu , ch y b a z lewej s tro n y s zlak u . Po p ęd ziłem k o n ia d o g alo p u . Drzewa p o o b u s tro n ach zmien iły s ię w ro zmazan e p as ma. Szlak b y ł ró wn y , b ez zak rętó w. Wy k o rzy s tałem ten fak t. Po tem u s ły s załem ry k , ro d zaj g łęb o k ieg o ch ark o tu czy warczen ia, wzmacn ian eg o p rzez rezo n an s p o tężn y ch p łu c. Nie wied ziałem, co wy d ało ten d źwięk , ale z p ewn o ś cią n ie p ies . Nawet b es tie J u lian a tak n ie warczały . Ob ejrzałem s ię, ale n ie d o s trzeg łem n iczeg o . J ech ałem więc p o ch y lo n y i u s p o k ajałem Werb la. Po d łu żs zej ch wili u s ły s załem trzas k wś ró d d rzew p o p rawej s tro n ie. Ry k s ię n ie p o wtó rzy ł. Sp o jrzałem zn o wu , n awet k ilk a razy , ale wciąż n ie wid ziałem, co wy wo łu je te h ałas y . Wk ró tce zag rał ró g , ju ż o wiele b liżej, i teraz o d p o wied ziały mu s zczek an ie i wark o t, k tó ry ch n ie mo g łem p o my lić z n iczy m in n y m. Nad b ieg ały p iek ieln e p s y — s zy b k ie, p o tężn e, d rap ieżn e b es tie, wy s zu k an e p rzez J u lian a w jak imś cien iu i wy tres o wan e d o p o lo wan ia. Uzn ałem, że p o ra s p ró b o wać p rzes k o k u . Amb er wciąż b y ł s iln ie o b ecn y wo k ó ł mn ie, lecz p o ch wy ciłem Cień , n ajlep iej jak u miałem, i ro zp o cząłem p rzejś cie. Szlak s k ręcił w lewo , a g d y p ęd ziliś my , d rzewa zmalały n ag le i o d s k o czy ły n a b o k i. Ko lejn y s k ręt i d ro g a wp ro wad ziła n as n a p o lan ę ś red n icy mn iej więcej d wu s tu metró w. Sp o jrzałem w n ieb o i zo b aczy łem, że ten p rzek lęty p tak wciąż tam k rąży , d o s tateczn ie b lis k o , żeb y ś my p o ciąg n ęli g o za s o b ą p rzez Cień .

Rzecz b y ła b ard ziej s k o mp lik o wan a, n iż s ąd ziłem. Po trzeb o wałem o twartej p rzes trzen i, g d zie mó g łb y m zawró cić k o n ia i zamach n ąć s ię mieczem, g d y b y ju ż p rzy s zło co d o czeg o . A tak ie miejs ce zd rad zało mo ją p o zy cję p tak o wi, k tó reg o — jak s ię o k azało — n iełatwo b ęd zie zg u b ić. No d o b rze. Zb liży liś my s ię d o n iewy s o k ieg o p ag ó rk a, wjech aliś my n a s zczy t, ru s zy liś my w d ó ł, mijając s amo tn e, ro zs zczep io n e p io ru n em d rzewo . Na g ałęzi s ied ział jas trząb , s zary , s reb rn y i czarn y . Gwizd n ąłem, p rzejeżd żając, a o n z d zik im b o jo wy m k rzy k iem wzn ió s ł s ię w n ieb o . Całk iem wy raźn ie ro zró żn iałem ju ż p o jed y n cze g ło s y p s ó w i tęten t k o ń s k ich k o p y t. Co ś jes zcze b y ło wmies zan e w te d źwięk i: jak b y wib racja i d rżen ie g ru n tu . Ob ejrzałem s ię, ale n ik t ze ś cig ający ch n ie d o tarł n a razie d o s zczy tu p ag ó rk a. Sięg n ąłem my ś lą w p rzó d i ch mu ry zak ry ły s ło ń ce. Niezwy k łe k wiaty wy ro s ły wzd łu ż s zlak u : zielo n e, żó łte, fio leto we. Nad p ły n ął ło s k o t o d leg ły ch g ro mó w. Po lan a p o s zerzy ła s ię, wy d łu ży ła i s tała zu p ełn ie p łas k a. Zn ó w u s ły s załem g ło s ro g u . Od wró ciłem g ło wę, b y s p o jrzeć raz jes zcze. Ws k o czy ła w p o le wid zen ia i w jed n ej ch wili p o jąłem, że n ie ja jes tem o b iek tem p o lo wan ia, że jeźd źcy , p s y i p tak ś cig ają b es tię b ieg n ącą za mn ą. Oczy wiś cie, ró żn ica b y ła raczej ak ad emick iej n atu ry , jak o że to ja b y łem z p rzo d u i p rawd o p o d o b n ie o n a właś n ie n a mn ie p o lo wała. Po ch y liłem s ię, k rzy k n ąłem d o Werb la, wb iłem k o lan a w jeg o b o k i. Naty ch mias t zro zu miałem, że to p as k u d ztwo p o trafi b iec s zy b ciej o d n as . Zareag o wałem p an iczn ie. Ścig ała mn ie man tico ra. Os tatn i raz wid ziałem je n a d zień p rzed b itwą, w k tó rej zg in ął Ery k . Pro wad ziłem s wo ich żo łn ierzy p o s to k ach Ko lv iru , a jed n a z n ich zjawiła s ię n ag le i ro zd arła n a częś ci czło wiek a imien iem Rall. Załatwiliś my ją z k arab in ó w. M iała cztery metry d łu g o ś ci i, p o d o b n ie jak ta tu taj, lu d zk ą twarz n a b ark ach i tu ło wiu lwa. M iała też p arę o rlich s k rzy d eł i d łu g i o s try o g o n s k o rp io n a, wy g ięty n ad g rzb ietem. Kilk a s ztu k p rzy b łąk ało s ię jak o ś z Cien ia, b y n ęk ać n as , g d y s zliś my d o b itwy . Nie b y ło p o d s taw, b y wierzy ć, że p o zb y liś my s ię ws zy s tk ich . Ale n ik t ich p o tem n ie wid ział, n ie zn alazł też żad n y ch ś lad ó w ich d ziałaln o ś ci w o k o licy Amb eru . Najwy raźn iej ta jed n a zawęd ro wała d o Ard en u i o d tamteg o d n ia ży ła w les ie. J es zcze raz s p o jrzałem za s ieb ie. Wied ziałem, że jeś li n ie zaczn ę s ię b ro n ić, za mo men t ś ciąg n ie mn ie z s io d ła. Do s trzeg łem też ciemn ą ławę p s ó w p ęd zący ch ze wzg ó rza. Nie zn am s ię n a in telig en cji an i p s y ch o lo g ii man tico ry . Na o g ó ł u ciek ające

zwierzę n ie zatrzy ma s ię, b y zaatak o wać co ś , co n ie s taje mu n a d ro d ze. In s ty n k t s amo zach o wawczy g ra tu k lu czo wą ro lę. Z d ru g iej s tro n y n ie b y łem p ewien , czy man tico ra u ś wiad amia s o b ie, że jes t ś cig an a. M o g ła b iec mo im tro p em, g d y p s y J u lian a p o ch wy ciły jej zap ach . M o g ła my ś leć ty lk o o jed n y m. Nie miałem czas u , żeb y ro zważać ws zy s tk ie mo żliwo ś ci. Wy jąłem Gray s wan d ira i s zarp n ąłem k o n ia w lewo , ś ciąg ając wo d ze, g d y ty lk o zak o ń czy ł o b ró t. Werb el zarżał i s tan ął d ęb a. Po czu łem, że s ię zs u wam, więc zes k o czy łem i o d s tąp iłem n a b o k . Zap o mn iałem jed n ak , jak s zy b k ie s ą o g ary b u rzy , z jak ą łatwo ś cią d o p ęd ziły k ied y ś mn ie i Ran d o ma w merced es ie Flo ry . Nie p amiętałem, że w p rzeciwień s twie d o zwy k ły ch , g o n iący ch za s amo ch o d ami p s ó w, te zaczęły ro zry wać wó z n a k awałk i. Nag le zn alazły s ię p rzy man tico rze — tu zin alb o i więcej p s ó w, s k aczący ch i g ry zący ch ze ws zy s tk ich s tro n . Bes tia u n io s ła g ło wę i wy d ała k o lejn y ry k . M ach n ęła s iln y m o g o n em, o d rzu cając jed n eg o , o g łu s zając lu b zab ijając d wa in n e. Stan ęła d ęb a, o d wró ciła s ię i o p ad ła, u d erzając p rzed n imi łap ami. J ed en z p s ó w zd ąży ł ju ż wg ry źć s ię w lewą p rzed n ią łap ę, d wa n as tęp n e w ty ln e, a jed en ws k o czy ł n a g rzb iet, s zarp iąc b ark i s zy ję. Po zo s tałe k rąży ły d o o k o ła. Gd y ty lk o rzu cała s ię n a jed n eg o , p o zo s tałe atak o wały . W k o ń cu zab iła żąd łem s k o rp io n a teg o n a g rzb iecie, wy p ru ła flak i z wis ząceg o u łap y . Krwawiła jed n ak z k ilk u d zies ięciu ran . Szy b k o s tało s ię jas n e, że n o g a s p rawia jej k ło p o t: n ie mo g ła n ią u d erzać an i o p rzeć s ię p ewn ie, g d y walczy ła z trzema p o zo s tały mi. Po ch wili k o lejn y p ies zn alazł s ię n a jej g rzb iecie i ro zry wał s zy ję. J ak o ś n ie mo g ła s ię g o p o zb y ć. In n y d o s k o czy ł z b o k u i ro zd arł u ch o . J es zcze d wa g ry zły ty ln e łap y , a k ied y s tan ęła d ęb a, n as tęp n y u d erzy ł w b rzu ch . Warczen ie i jazg o t też ch y b a tro ch ę ją ro zp ras zały . Na o ś lep u d erzała w ru ch liwe s zare cien ie. Po ch wy ciłem Werb la za u zd ę. Pró b o wałem u s p o k o ić g o tak , b y ws k o czy ć n a s io d ło i jak n ajs zy b ciej s ię s tąd wy n ieś ć. Wciąż jed n ak s tawał d ęb a i p ró b o wał u ciek ać. Samo u trzy man ie g o w miejs cu wy mag ało wielk ieg o tru d u . M an tico ra zawy ła ro zp aczliwie. Ud erzy ła n a ś lep o w p s a n a g rzb iecie i wb iła żąd ło we włas n y b ark . Og ary wy k o rzy s tały o k azję i zaatak o wały ze ws zy s tk ich s tro n , s zarp iąc i g ry ząc. J es tem p ewien , że b y ją w k o ń cu zag ry zły , ale wted y właś n ie jeźd źcy zjech ali ze wzg ó rza. By ło ich p ięciu , z J u lian em n a czele. M iał n a s o b ie s wo ją b iałą, łu s k o wą zb ro ję, a n a s zy i my ś liws k i ró g . Do s iad ał g ig an ty czn eg o wierzch o wca,

M o rg en s tern a; ta b es tia zaws ze mn ie n ien awid ziła. Un ió s ł d łu g ą lan cę i zas alu to wał w mo ją s tro n ę. Po tem o p u ś cił ją i k rzy k n ął co ś d o p s ó w. Niech ętn ie p o rzu ciły zd o b y cz. Nawet ten n a g rzb iecie man tico ry ro zlu źn ił ch wy t i zes k o czy ł n a ziemię. Co fn ęły s ię ws zy s tk ie, g d y J u lian mo cn iej p o ch wy cił lan cę i d o tk n ął o s tro g ami b o k ó w M o rg en s tern a. Bes tia s p o jrzała n a n ieg o , ry k n ęła z o s tateczn y m wy zwan iem i s k o czy ła d o p rzo d u , o d s łan iając k ły . Zd erzy li s ię i b ark M o rg en s tern a n a mo men t p rzes ło n ił mi wid o k . Po ch wili jed n ak z zach o wan ia zwierzęcia p o zn ałem, że cio s d o s zed ł celu . Ob ró t — i zo b aczy łem b es tię ro zciąg n iętą n a ziemi. Stru mien ie k rwi try s k ały z jej p iers i i k witły wo k ó ł ciemn eg o d rzewca lan cy . J u lian zes k o czy ł z k o n ia. Rzu cił p o zo s tały m jak iś ro zk az, k tó reg o

n ie d o s ły s załem. Nie ru s zy li s ię z s io d eł. Przez ch wilę o b s erwo wał d rg ającą jes zcze man tico rę, p o czy m z u ś miech em s p o jrzał n a mn ie. Po d s zed ł d o p o walo n eg o zwierzęcia, o p arł mu s to p ę o p ierś , jed n ą ręk ą ch wy cił lan cę i wy rwał ze ś cierwa. Wb ił ją w ziemię i p rzy wiązał M o rg en s tern a d o d rzewca. Po k lep ał g o , zn o wu s p o jrzał n a mn ie. Wres zcie p o d s zed ł. — Szk o d a, że zab iłeś Belę — p o wied ział, s tając p rzed e mn ą. — Belę? Po d n ió s ł g ło wę. Po d ąży łem za jeg o wzro k iem. Nie d o s trzeg łem żad n eg o z p tak ó w. — To jed en z mo ich u lu b io n y ch . — Przep ras zam. Nie ro zu miałem, co s ię d zieje. Sk in ął g ło wą. — Zd arza s ię. Wy ś wiad czy łem ci p rzy s łu g ę. Teraz ty mo żes z mi o p o wied zieć, co zas zło , k ied y o p u ś ciłem p ałac. Bran d wy s zed ł z teg o ? — Tak — p o twierd ziłem. — I n ie jes teś ju ż p o d ejrzan y . Bran d s twierd ził, że to Fio n a ch ciała g o zab ić. A jej n ie b y ło , żeb y to zak wes tio n o wać. Też zn ik n ęła tej n o cy . Dziwię s ię, że n ie wp ad liś cie n a s ieb ie. — M o g łem s ię teg o d o my ś lić — mru k n ął z u ś miech em. — Czemu u ciek łeś w tak p o d ejrzan y ch o k o liczn o ś ciach ? To u s tawiło cię w n ie n ajlep s zy m ś wietle. Wzru s zy ł ramio n ami. — Nie p ierws zy raz b y łb y m fałs zy wie o s k arżo n y czy p o d ejrzewan y . Zres ztą, g d y b y zamiary miały s ię liczy ć, to jes tem ró wn ie win ien , jak n as za mała

s io s trzy czk a. Gd y b y m mó g ł, zro b iłb y m to s amo . M iałem n awet p rzy g o to wan y s zty let, ale o d ep ch n ęli mn ie n a b o k . — Ale d laczeg o ? — zd ziwiłem s ię. — Dlaczeg o ? Bo ję s ię teg o d ran ia. Dlateg o . Przez d łu g i czas s ąd ziłem, że n ie ży je… tak ą p rzy n ajmn iej miałem n ad zieję: że wres zcie p o rwały g o ciemn e s iły , z k tó ry mi wch o d ził w u k ład y . Ile właś ciwie o n im wies z, Co rwin ie? — Dłu g o ro zmawialiś my . — I? — Przy zn ał, że o n , Bley s i Fio n a o p raco wali p lan p rzejęcia tro n u . Ch cieli k o ro n o wać Bley s a, ale ws zy s cy tro je mieli d zielić wład zę. Wy k o rzy s tali s iły , o k tó ry ch ws p o mn iałeś , b y zag waran to wać s o b ie n ieo b ecn o ś ć taty . Bran d twierd ził, że p ró b o wał s k ap to wać Cain e'a, ale o n o p o wied ział ws zy s tk o to b ie i Ery k o wi. Was za tró jk a realizo wała p o d o b n ą in try g ę: p rzejąć wład zę, zan im o n i zd ążą to zro b ić. W ty m celu o s ad ziliś cie n a tro n ie Ery k a. Po k iwał g ło wą. — Fak ty s ię zg ad zają, ale n ie p rzy czy n y . Nie ch cieliś my tro n u , p rzy n ajmn iej n ie tak s zy b k o i n ie w o wej ch wili. Stwo rzy liś my n as zą g ru p ę, b y s ię p rzeciws tawić ich g ru p ie, p o n ieważ k to ś mu s iał to u czy n ić, ab y o b ro n ić tro n . Z p o czątk u zd o łaliś my jed y n ie n ak ło n ić Ery k a, b y o b jął Pro tek to rat. Bał s ię, że d łu g o n ie p o ży je, jeś li p o zwo li s ię k o ro n o wać w tak ich o k o liczn o ś ciach . Wted y ty s ię zjawiłeś ze s wo imi całk iem s łu s zn y mi p reten s jami. Nie mo g liś my ci w tak im mo men cie p o zwo lić n a d ziałan ie: g ru p a Bran d a g ro ziła wo jn ą to taln ą. Uzn aliś my , że g d y b y tro n b y ł ju ż zajęty , zawah alib y s ię p rzed wy k o n an iem ru ch u . Nie mo g liś my cieb ie n a n im p o s ad zić, g d y ż n ie zech ciałb y ś b y ć ty lk o mario n etk ą. A tak ą ro lę mu s iałb y ś g rać, jak o że ro zg ry wk a trwała ju ż d łu żs zy czas i o zb y t wielu s p rawach n ie miałeś p o jęcia. Przek o n aliś my więc Ery k a, b y zary zy k o wał i p rzy s tał n a k o ro n ację. Tak s ię to ws zy s tk o o d b y ło . — Więc d lateg o , k ied y p rzy b y łem, wy p alił mi o czy i d la żartu wrzu cił d o lo ch u ? J u lian o d wró cił s ię i s p o jrzał n a martwą man tico rę. — J es teś d u rn iem — rzek ł w k o ń cu . — Od s ameg o p o czątk u b y łeś ty lk o n arzęd ziem. Wy k o rzy s tali cię, b y zmu s ić n as d o d ziałan ia. Przeg ry wałeś w k ażd y m p rzy p ad k u . Gd y b y u d ał s ię ten id io ty czn y s ztu rm Bley s a, n ie zd ąży łb y ś n awet g łęb iej o d etch n ąć. Gd y b y zo s tał o d p arty , jak zo s tał, Bley s miał zn ik n ąć, jak zn ik n ął, p o zo s tawiając cię, b y ś zap łacił ży ciem za p ró b ę u zu rp acji. Sp ełn iłeś s wo je zad an ie i mu s iałeś u mrzeć. Nie p o zo s tawili n am wielk ieg o wy b o ru . Zg o d n ie z p rawem

p o win n iś my cię zab ić. Wies z o ty m. Przy g ry złem warg ę. Wiele rzeczy mo g łem teraz p o wied zieć. Ale jeś li jeg o s ło wa b y ły ch o ć tro ch ę zb liżo n e d o p rawd y , to tru d n o b y ło o d mó wić im racji. No i ch ciałem u s ły s zeć co ś więcej. — Ery k zało ży ł — ciąg n ął — że p o p ewn y m czas ie mo żes z o d zy s k ać wzro k . Wied ział p rzecież, jak ie mamy zd o ln o ś ci d o reg en eracji. Sy tu acja b y ła n iezwy k le d elik atn a. Gd y b y tato wró cił, Ery k mó g łb y u s tąp ić i wy tłu maczy ć ro zs ąd n ie ws zy s tk ie s wo je d ziałan ia… z wy jątk iem two jej ś mierci. To p o s u n ięcie w zb y t o czy wis ty s p o s ó b miało b y n a celu zap ewn ien ie mu trwałej wład zy , d łu żs zej n iż ch wilo wa n ieo b ecn o ś ć taty . Po wiem ci s zczerze, że ch ciał p o p ro s tu u więzić cię i zap o mn ieć. — Więc k to wy my ś lił o ś lep ien ie? Zamilk ł n a ch wilę. Kied y s ię o d ezwał, mó wił b ard zo cich o , n iemal s zep tem. — Wy s łu ch aj mn ie, p ro s zę. To b y ł mó j p o my s ł i mo że o calił ci ży cie. Wy ro k n a cieb ie mu s iał b y ć p rak ty czn ie ró wn o ważn y ś mierci. In aczej tamci s p ró b o walib y s ami to załatwić. Nie b y łeś im ju ż p o trzeb n y , ale p o ten cjaln ie mo g łeś o k azać s ię n ieb ezp ieczn y . M o g li u ży ć two jeg o Atu tu , żeb y cię zab ić alb o żeb y cię u wo ln ić i p o ś więcić w k o lejn y m p o s u n ięciu p rzeciwk o Ery k o wi. Niewid o my , mo g łeś ży ć d alej i n ie mo g li cię wy k o rzy s tać d o s wo ich p lan ó w. Ocaliło cię to , p o n ieważ n a p ewien czas zn ik n ąłeś ze s cen y , a n am p o zwo liło u n ik n ąć b ard ziej d ras ty czn y ch d ecy zji, k tó re p ewn eg o d n ia mo g ły b y zo s tać u ży te p rzeciwk o n am. Z n as zeg o p u n k tu wid zen ia n ie mieliś my wy b o ru . To b y ło jed y n e mo żliwe wy jś cie. Nie mo g liś my o k azać p o b łażan ia, g d y ż p o d ejrzewalib y , że to my ch cemy cię jak o ś wy k o rzy s tać. A g d y b y ś n ab rał p o zo rn ej ch o ćb y warto ś ci, b y łb y ś tru p em. J ed y n e, co n am p o zo s tało , to p atrzeć w in n ą s tro n ę, g d y Lo rd Rein u s iło wał u p rzy jemn ić ci ży cie. To ws zy s tk o . — Teraz to wid zę. — Ows zem — p rzy zn ał. — Przejrzałeś za s zy b k o . Nik t n ie p rzy p u s zczał, że w tak k ró tk im czas ie o d zy s k as z wzro k an i że zd o łas z u ciec. J ak ci s ię to u d ało ? — Czy ch ło p cy M acy 'eg o zwierzają s ię ch ło p co m Gimb ela? — Słu ch am? — Po wied ziałem… mn iejs za z ty m. Co wies z n a temat u więzien ia Bran d a? Przy jrzał mi s ię u ważn ie. — Ty le ty lk o , że n as tąp ił jak iś ro złam w jeg o g ru p ie. Nie zn am s zczeg ó łó w. Z jak ich ś p o wo d ó w Bley s i Fio n a b ali s ię g o zab ić i b ali wy p u ś cić n a s wo b o d ę.

Kied y wy ciąg n ęliś my g o z teg o k o mp ro mis o weg o więzien ia, n ajwy raźn iej Fio n a b ard ziej s ię b ała Bran d a n a wo ln o ś ci. — A ty s am p o wied ziałeś , że b ałeś s ię g o tak , b y s zy k o wać zamach . Dlaczeg o p o tak d łu g im czas ie, g d y ws zy s tk o to jes t ju ż h is to rią, a wład za zn o wu p rzes zła w in n e ręce? By ł s łab y , p rak ty czn ie b ezrad n y . Co mó g łb y zro b ić? Wes tch n ął. — Nie ro zu miem jeg o mo cy , ale jes t zn aczn a. Wiem, że p o trafi p o d ró żo wać w Cien iu s wo im u my s łem, że mo że, s ied ząc w fo telu , zlo k alizo wać w Cien iu to , czeg o p o trzeb u je, i ś ciąg n ąć ak tem wo li, n ie ws tając z miejs ca. W p o d o b n y s p o s ó b mo że węd ro wać p o Cien iu fizy czn ie. Ko n cen tru je u my s ł n a miejs cu , k tó re ch ce o d wied zić, two rzy ro d zaj p s y ch iczn ej b ramy i zwy czajn ie p rzech o d zi. Nawias em mó wiąc, mam wrażen ie, że wie n iek ied y , co lu d zie my ś lą. Zu p ełn ie jak b y s tał s ię czy mś w ro d zaju ży weg o Atu tu . Wiem o ty m, g d y ż wid ziałem, jak ro b i te rzeczy . Po d k o n iec, k ied y b y ł p o d s tały m n ad zo rem, tą meto d ą wy mk n ął s ię z p ałacu . Do tarł wted y d o Cien iaZiemi i k azał cię u mieś cić w Bed lam. Kied y zn ó w g o s ch wy taliś my , p rzez cały czas k to ś z n as mu to warzy s zy ł. Nie wied zieliś my jed n ak , że p o trafi ś ciąg ać ró żn e rzeczy z Cien ia. Gd y s ię p rzek o n ał, że u ciek łeś z więzien ia, p rzy wo łał s tras zliwą b es tię, k tó ra zaatak o wała Cain e'a, p ełn iąceg o ak u rat s traż. Po tem zn o wu ru s zy ł za to b ą. Bley s i Fio n a d o p ad li g o ch y b a wk ró tce p o tem. Zd ąży li p rzed n ami. Zo b aczy łem g o zn o wu d o p iero w b ib lio tece, k ied y s p ro wad ziłeś g o z p o wro tem. Bo ję s ię, g d y ż d y s p o n u je ś mierteln ie g ro źn ą s iłą, k tó rej n ie ro zu miem. — W tak im razie d ziwię s ię, że w o g ó le zd o łali g o jak o ś u więzić. — Fio n a ma p o d o b n ą mo c, a s ąd zę, że i Bley s ją miał. We d wo je zd o łali jak o ś zred u k o wać p o tęg ę Bran d a. Po tem s two rzy li miejs ce, w k tó ry m n ie mó g ł z n iej k o rzy s tać. — Niezu p ełn ie — zau waży łem. — Przek azał wiad o mo ś ć Ran d o mo wi. Ze mn ą ró wn ież n awiązał k o n tak t, ch o ciaż b ard zo s łab y . — Czy li n iezu p ełn ie — p rzy zn ał. — Ale wy s tarczająco . Do p ó k i n ie p rzeb iliś my ich o s ło n y . — Co wies z o tej ich u b o czn ej zab awie ze mn ą: u więzien iu , p ró b ie zab ó js twa, o calen iu ? — Teg o n ie p o jmu ję. By ł to elemen t wewn ętrzn ej p ró b y s ił. Nas tąp ił ro złam i jed n a lu b d ru g a s tro n a ch ciała cię jak o ś wy k o rzy s tać. Tak więc, g d y jed n i p ró b o wali cię zab ić, d ru d zy s tarali s ię ch ro n ić. W k o ń cu n ajb ard ziej s k o rzy s tał n a ty m Bley s , k tó remu p o mag ałeś w atak u n a Amb er.

— Ale to o n ch ciał mn ie zab ić n a Cien iu -Ziemi — zd ziwiłem s ię. — On właś n ie p rzes trzelił mi o p o n y . — Tak ? — Bran d tak twierd zi, ale zn alazłem s p o ro d o wo d ó w p o ś red n ich . Wzru s zy ł ramio n ami. — Nie mo g ę ci p o mó c — o ś wiad czy ł. — Zwy czajn ie, n ie mam p o jęcia, co wted y zas zło międ zy n imi. — Ale p o p ieras z Fio n ę w Amb erze — zau waży łem. — J es teś b ard ziej s erd eczn y , n iż wy mag a teg o d o b re wy ch o wan ie. — Oczy wiś cie — p rzy zn ał z u ś miech em. — Zaws ze b ard zo lu b iłem Fio n ę. J es t b ez wątp ien ia n ajp ięk n iejs zą, n ajb ard ziej cy wilizo wan ą z n as ws zy s tk ich . Szk o d a, że tato b y ł p rzeciwn y małżeń s two m w ro d zin ie. M artwiłem s ię, że p rzez tak d łu g i czas mu s imy walczy ć p rzeciwk o s o b ie. Sto s u n k i u n o rmo wały s ię p o ś mierci Bley s a, two im u więzien iu i k o ro n acji Ery k a. Z wd zięk iem u zn ała s wo ją p o rażk ę. Najwy raźn iej n ie mn iej n iż ja b ała s ię p o wro tu Bran d a. — Bran d in aczej ws zy s tk o p rzed s tawił — mru k n ąłem. — Ale tru d n o s ię d ziwić. Twierd zi, że Bley s jes zcze ży je. Wy tro p ił g o p o p rzez Atu t i wie, że u k ry ł s ię w Cien iu , b y p rzy g o to wać armię d o k o lejn eg o atak u n a Amb er. — Niewy k lu czo n e. Ale teraz jes teś my p rzy g o to wan i. — J eg o zd an iem atak ma ty lk o o d wró cić u wag ę — mó wiłem d alej. — Prawd ziwy s ztu rm n as tąp i b ezp o ś red n io z Dwo rcó w Ch ao s u , p rzez czarn ą d ro g ę. Po wied ział, że Fio n a wy ru s zy ła, b y ws zy s tk o p rzy g o to wać. Zmars zczy ł czo ło . — M am n ad zieję, że k łamał — s twierd ził. — Nie ch ciałb y m, żeb y ich g ru p a zeb rała s ię zn o wu i ru s zy ła n a n as , ty m razem z p o mo cą ciemn ej s tro n y . I n ie ch ciałb y m, żeb y Fio n a b y ła w to zamies zan a. — Bran d zap ewn iał, że p o rzu cił ich , g d y zro zu miał, że źle p o s tęp u je… i tak ie tam wy zn an ia s k ru ch y . — Ha! Raczej zau fałb y m tej b es tii, k tó rą właś n ie zab iłem, n iż u wierzy ł s ło wu Bran d a. M am n ad zieję, że trzy mas z g o p o d d o b rą s trażą… ch o ciaż n ie n a wiele s ię p rzy d a, jeś li o d zy s k ał s wą d awn ą mo c. — Ale jak ie ma teraz zamiary ? — Alb o o d two rzy ł d awn y triu mwirat, ch o ciaż n ie p o d o b a mi s ię ten p o my s ł, alb o realizu je włas n y p lan . M o im zd an iem to d ru g ie. Nig d y n ie s aty s fak cjo n o wała g o ro la

wid za. Zaws ze in try g o wał. Przy s iąg łb y m, że s p is k u je n awet p rzez s en . — M o że mas z rację. Wid zis z, s y tu acja u leg ła zmian ie, n ie wiem jes zcze, n a d o b re czy n a złe. Nied awn o b iłem s ię z Gerard em. Uważa, że wy rząd ziłem Bran d o wi jak ąś k rzy wd ę. To n iep rawd a, ale n ie miałem s zan s , b y u d o wo d n ić s wo ją n iewin n o ś ć. O ile wiem, b y łem o s tatn ią o s o b ą, k tó ra wid ziała d zis iaj Bran d a. Gerard zajrzał d o n ieg o jak iś czas temu . M ó wi, że p o k ó j jes t zd emo lo wan y , w k ilk u miejs cach zn alazł ś lad y k rwi, a Bran d zn ik n ął. Nie wiem, co o ty m my ś leć. — J a też n ie. Ale mam n ad zieję, że ty m razem k to ś załatwił s p rawę n a d o b re. — Bo że — wes tch n ąłem. — Sp rawy s ię całk iem p o p lątały . Szk o d a, że wcześ n iej teg o ws zy s tk ieg o n ie wied ziałem. — Nie b y ło czas u , żeb y ci p o wied zieć. Do p iero teraz. Nie mo g liś my wted y , k ied y s ied ziałeś w lo ch u i wciąż mo żn a cię b y ło d o s ięg n ąć, a p o tem zn ik n ąłeś n a d łu żej. Wró ciłeś z armią i n o wą b ro n ią, ale n ie b y łem p ewien two ich in ten cji. Sp rawy to czy ły s ię s zy b k o i wk ró tce wró cił Bran d . M u s iałem zn ik ać, żeb y rato wać s k ó rę. Tu , w Ard en ie, jes tem s iln y . Tu taj o d ep rę k ażd y jeg o atak . Ro zs y łałem p atro le w p ełn ej o b s ad zie b o jo wej i czek ałem n a wiad o mo ś ć o ś mierci Bran d a. Ch ciałem s p y tać k tó reś z was , ale n ie wied ziałem, d o k o g o s ię zwró cić. Gd y b y u marł, b y łb y m jed n y m z g łó wn y ch p o d ejrzan y ch . Gd y b y m s ię jed n ak d o wied ział, że ży je, miałem zamiar s am g o zlik wid o wać. A teraz tak a… s y tu acja… Co p lan u jes z, Co rwin ie? — J ad ę zab rać Klejn o t Ws zech mo cy z miejs ca, g d zie g o u k ry łem w Cien iu . Is tn ieje s p o s ó b wy k o rzy s tan ia g o d la zn is zczen ia czarn ej d ro g i. Ch cę s p ró b o wać. — J ak teg o d o k o n ać? — To zb y t d łu g a h is to ria, jak o że właś n ie p rzy s zła mi d o g ło wy s tras zn a my ś l. — To zn aczy ? — Bran d ch ce Klejn o tu . Py tał o n ieg o , a teraz… ch o d zi o tę mo c zn ajd y wan ia p rzed mio tó w w Cien iu i s p ro wad zan ia d o s ieb ie. Czy zaws ze jes t s k u teczn a? — Bran d n ie jes t ws zech wied zący , jeś li o to ci ch o d zi — mru k n ął w zamy ś len iu . — Każd y z n as mo że zn aleźć w Cien iu , co ty lk o zech ce, zu p ełn ie zwy czajn ie: mu s i p o to p o jech ać. Wed łu g Fio n y o n p o p ro s tu o s zczęd za s o b ie wy s iłk u p o d ró ży . Przy ciąg a zatem n ie k o n k retn y , ale jak iś o b iek t. Po za ty m, z teg o , co mó wił mi Ery k , wy n ik a, że Klejn o t jes t wy jątk o wy m o b iek tem. Sąd zę, że Bran d wy b ierze s ię p o n ieg o o s o b iś cie, g d y ty lk o wy k ry je, g d zie g o s ch o wałeś . — W tak im razie ru s zam w p iek ieln y rajd . M u s zę g o wy p rzed zić. — Wid zę, że d o s iad as z Werb la — zau waży ł. — To d o b re i wy trzy małe zwierzę. M a za s o b ą wiele tak ich rajd ó w.

— M iło to s ły s zeć — s twierd ziłem. — A co ty zamierzas z? — Sk o n tak tu ję s ię z k imś w Amb erze i s p ró b u ję wy p y tać o ws zy s tk o , o czy m n ie zd ąży liś my p o ro zmawiać. Najp ewn iej z Ben ed y k tem. — Nic z teg o . Nie d o s ięg n ies z g o . Wy ru s zy ł d o Dwo rcó w Ch ao s u . Sp ró b u j z Gerard em, a p rzy o k azji p o s taraj s ię g o p rzek o n ać, że jes tem czło wiek iem h o n o ro wy m. — Ty lk o ru d o wło s i w n as zej ro d zin ie s ą czaro d ziejami, ale s p ró b u ję… Czy n ap rawd ę p o wied ziałeś : Dwo rce Ch ao s u ? — Tak , ale n ies tety , czas jes t zb y t cen n y . — Natu raln ie. J ed ź więc. Pó źn iej zn ajd ziemy wo ln ą ch wilę… mam n ad zieję. Uś cis n ął mn ie za ramię. Sp o jrzałem n a man tico rę i k rąg s ied zący ch wo k ó ł p s ó w. — Dzięk i, J u lian ie. J a… Tru d n o cię zro zu mieć. — Wcale n ie. M y ś lę, że Co rwin , k tó reg o n ien awid ziłem, u marł całe wiek i temu . J ed ź teraz, ch ło p ie! J eś li Bran d s ię tu p o k aże, p rzy b iję jeg o s k ó rę d o d rzewa. Krzy k n ął n a p s y , g d y ws k o czy łem n a s io d ło . Rzu ciły s ię n a ś cierwo man tico ry , ro zch lap y wały k rew, wy ry wały wielk ie k awały i p as y mięs a. Przejeżd żając o b o k d ziwn ej, mas y wn ej, n iemal lu d zk iej twarzy , s p o s trzeg łem, że ma wciąż o twarte, ch o ć zas zk lo n e o czy . By ły n ieb ies k ie i ś mierć n ie p o zb awiła ich p ewn ej n ad n atu raln ej n iewin n o ś ci. Alb o to , alb o ich s p o jrzen ie b y ło o s tatn im d arem ś mierci — b ezs en s o wn ą d emo n s tracją iro n ii. Sk iero wałem Werb la n a s zlak i ro zp o cząłem p iek ieln y rajd .

ROZDZIAŁ X Sp o k o jn y m k ro k iem id ziemy wzd łu ż s zlak u , ch mu ry zaciemn iają n ieb o , a Werb el rży z n iep o k o ju lu b z n iecierp liwo ś ci… Zak ręt w lewo i p o d g ó rę… Ziemia jes t b ru n atn a, żó łta, zn o wu b ru n atn a… Drzewa p o k u rczo n e, d alej o d s ieb ie… Trawy falu ją międ zy n imi w p o d mu ch ach ch ło d n eg o , co raz s iln iejs zeg o wiatru … Nag ły p ło mień n a n ieb ie… Hu k g ro mu s trząs a k ro p le d es zczu … Stro mo i s k aliś cie… Wiatr s zarp ie mó j p łas zcz… Wy żej… Wy żej, g d zie

s reb rzy s te p as y lś n ią n a s k ałach , a d rzewa wy ty czają lin ię fro n tu … Trawy , zielo n e o g n ie, g as n ą w d es zczu … Wy żej, k u p o s zarp an y m, lś n iący m, zmy wan y m u lewą s zczy to m, g d zie ch mu ry p ęd zą jak rzek a n io s ąca zwały b ło ta w p o wo d zio wej fali… Des zcz żąd li jak g ru b y ś ru t, a wiatr o d ch rząk u je, b y zaś p iewać… Wy żej i wy żej, aż w p o lu wid zen ia p o jawia s ię g rzeb ień n ib y g ło wa zas k o czo n eg o b y k a, a ro g i s trzeg ą s zlak u … Bły s k awice tań czą wo k ó ł ich czu b k ó w, p rzes k ak u ją międ zy n imi… Zap ach o zo n u , g d y d o cieramy n a miejs ce i p ęd zimy d alej wąwo zem; d es zcz n ag le p o ws trzy man y , wiatr o d ep ch n ięty … Wy jeżd żamy p o d ru g iej s tro n ie… Nie p ad a tu d es zcz, p o wietrze jes t n ieru ch o me, n ieb o g ład k ie i zaciemn io n e d o o d p o wied n iej, ro zg wieżd żo n ej czern i… M eteo ry ro zcin ają ją i p ło n ą, ro zcin ają i p ło n ą, wy p alając b lizn y p o wid o k ó w, g in ące, n ik n ące… Ks ięży ce, ro zrzu co n e jak g arś ć mo n et… Trzy lś n iące d zies iątk i, mato wa ćwiartk a i p ara cen tó w, jed en wy s zczerb io n y i p o s zarzały … W d ó ł zatem, d łu g ą i k rętą d ro g ą… Stu k k o p y t, czy s ty i metaliczn y w n o cn y m p o wietrzu … Gd zieś tam k o cie p ars k n ięcie… Ciemn y k s ztałt p rzecin a mn iejs zy k s ięży c, p o s trzęp io n y i s zy b k i… Niżej… Gru n t o p ad a p o o b u s tro n ach … W d o le ciemn o ś ć… J ed ziemy s zczy tem n ies k o ń czen ie wy s o k ieg o , zak rzy wio n eg o mu ru , a s ama d ro g a jaś n ieje w k s ięży co wy m b las k u … Szlak zak ręca, wy g in a s ię, s taje s ię p rzezro czy s ty … Wk ró tce p ły n ie włó k n ami mg ły ; g wiazd y lś n ią w d o le tak , jak w g ó rze… Gwiazd y p o d n ami, z o b u s tro n … Nie ma ziemi… No c i cien k i, p ó łp rzejrzy s ty s zlak , k tó ry m mu s zę s p ró b o wać p rzejech ać, n au czy ć s ię, co wted y czu ję, b y wy k o rzy s tać w p rzy s zło ś ci… Pan u je ab s o lu tn a cis za, a ilu zja p o wo ln o ś ci s tap ia s ię z k ażd y m ru ch em… Po ch wili s zlak zn ik a i p o ru s zamy s ię, jak b y ś my p ły n ęli p o d wo d ą n a o g ro mn ej g łęb o k o ś ci, a g wiazd y to p o ły s k liwe ry b y … To jes t wo ln o ś ć, to p o tęg a p iek ieln eg o rajd u , co s p ro wad za u n ies ien ie, p o d o b n e, a p rzecież in n e o d zap o mn ien ia, k tó re p rzy ch o d zi czas em w b itwie, d o b rawu ry ry zy k o wn eg o czy n u , d o n ap ły wu emo cji p o o d n alezien iu właś ciweg o s ło wa w wiers zu … J es t ty m ws zy s tk im i jes zcze s amą p ers p ek ty wą, i jazd ą, jazd ą, jazd ą, b y ć mo że zn ik ąd d o n ik ąd , p o p rzez i p o międ zy min erałami, i o g n iami p u s tk i, u wo ln ien i o d ziemi, p o wietrza i wo d y … Ścig amy wielk i meteo r, d o ty k amy jeg o b ry ły … Pęd zimy p rzez zry tą p o wierzch n ię, w d ó ł, d o o k o ła, p o tem zn o wu w g ó rę… Ro zciąg a s ię w s zero k ą ró wn in ę, ro zjaś n ia, żó łk n ie… To p ias ek , p ias ek jes t teraz p o d n ami… Gwiazd y b led n ą, a ś wit p ełen

s ło n eczn eg o b las k u ro zcień cza ciemn o ś ć… Przed n ami p o k o s y cien ia, a w n ich p u s ty n n e d rzewa… Pęd zimy w mro k … Przeb ijamy s ię… J as n e p tak i p o d ry wają s ię d o lo tu , s k arżą s ię, o p ad ają n a p o wró t… Wś ró d g ęś ciej ro s n ący ch d rzew… Ciemn iejs zy g ru n t i wężs za d ro g a… Liś cie p alm maleją d o ro zmiaró w d ło n i, czern ieją p n ie… Sk ręt w p rawo i s zlak s ię ro zs zerza… Nas ze k o p y ta k rzes ają is k ry n a b ru k u … Dro g a wciąż s zers za, zmien ia s ię w zad rzewio n ą u licę… M ijamy n iewielk ie d o mk i… J as n e o k ien n ice, marmu ro we s to p n ie, malo wan e d rzwi za b ru k o wan y mi p o d jazd ami… M ijamy k o n n y wó z, wy ład o wan y ś wieży mi jarzy n ami… Lu d zcy p rzech o d n ie zatrzy mu ją s ię, b y p o p atrzeć… Cich y s zu m g ło s ó w… Dalej… Przejeżd żamy p o d mo s tem… Wzd łu ż s tru mien ia, aż zmien i s ię w rzek ę, i d alej d o mo rza… Du d n imy p o p laży , p o d cy try n o wy m n ieb em, g d zie mk n ą n ieb ies k ie ch mu ry … p ias ek , wrak , mu s zle i g ład ź d rzewa wy rzu co n eg o p rzez fale… Biała mg iełk a n ad mo rzem k o lo ru limo n y … Galo p em d o miejs ca, g d zie b ezmiar wó d k o ń czy s ię taras ami… Ws p in amy s ię, a k ażd y s to p ień k ru s zy s ię i zap ad a z h u k iem, złączo n y z ry k iem p rzy b o ju … W g ó rę, co raz wy żej, n a p łas k i s zczy t, p o ro ś n iętą d rzewami ró wn in ę; zło cis te mias to mig o cze jak miraż n a jej k rań cu … M ias to ro ś n ie, ciemn ieje p o d p aras o lem cien ia, s zare wieże s ięg ają n ieb a, s zk ło i metal is k rami b las k u p rzeb ijają mro k … Wieże zaczy n ają s ię k o ły s ać… M ias to zap ad a s ię w s ieb ie b ezg ło ś n ie, g d y p rzejeżd żamy … Pad ają wieże, k łęb i s ię k u rz, u n o s i zaró żo wio n y b las k iem z d o łu … Delik atn y s y k jak b y zg as zo n ej ś wiecy … Bu rza p ias k o wa u s taje s zy b k o , u s tęp u jąc miejs ca mg le… Sły s zy my w n iej d źwięk k lak s o n ó w… Od p ły w, k ró tk ie ro zs tąp ien ie, p rzerwa w s zaro b iały m, p erło wo b iały m falo wan iu … Od cis k i n as zy ch k o p y t n a p o b o czu au to s trad y … Po p rawej s tro n ie n ies k o ń czo n e rzęd y n ieru ch o my ch p o jazd ó w… I zn ó w p erło wo b iałe, s zaro b iałe falo wan ie… Bezk ieru n k o we wrzas k i i wy cia… Przy p ad k o we ro zb ły s k i ś wiatła… Zn o wu p o d g ó rę… M g ła o p ad a, o d p ły wa… Trawa, trawa, trawa… Nieb o lek k o b łęk itn e… Sło ń ce p ęd zące k u zach o d o wi… Ptak i… Kro wa n a łące: żu je, p atrzy i żu je… Sk o k n ad d rewn ian y m p ark an em, b y s tan ąć n a wiejs k iej d ro d ze… Nag ły ch łó d za s zczy tem p ag ó rk a… Trawa jes t s u ch a i ś n ieg leży n a ziemi… Ch ata z b las zan y m

d ach em n a zb o czu , a n ad n ią k łąb d y mu … Dalej… Wzg ó rza co raz wy żs ze, s ło ń ce to czy s ię w d ó ł, ciąg n ąc za s o b ą ciemn o ś ć… M ig o tan ie g wiazd … Do m, s to jący d alek o o d d ro g i… Nas tęp n y ; d łu g i p o d jazd k lu czy międ zy s tary mi d rzewami… Reflek to ry … Na b o k , n a p o b o cze… Ściąg n ąć wo d ze, n iech n as wy min ie… Otarłem czo ło , s trzep n ąłem k u rz z g o rs u i ręk awó w. Po k lep ałem Werb la p o s zy i. Nad jeżd żający s amo ch ó d zwo ln ił, zb liżając s ię d o mn ie i wid ziałem, że k iero wca p atrzy zd u mio n y . Lek k o p o ru s zy łem u zd ą i Werb el ru s zy ł p rzed s ieb ie. Wó z zah amo wał, a k iero wca k rzy k n ął co ś d o mn ie, ale jech ałem d alej. Po ch wili u s ły s załem, że ru s za. Przez jak iś czas p o d ążałem wąs k ą d ro g ą. J ech ałem w s p o k o jn y m temp ie i mijając zn ajo me p u n k ty o rien tacy jn e, ws p o min ałem d awn e czas y . Kilk a k ilo metró w d alej d o tarłem d o in n ej d ro g i, s zers zej i lep s zej. Sk ręciłem w n ią, trzy mając s ię p raweg o p o b o cza. Temp eratu ra wciąż s p ad ała, ale ch ło d n e p o wietrze s mak o wało czy s to ś cią. Ro zcięty k s ięży c lś n ił n ad wzg ó rzami p o lewej s tro n ie. Kilk a n ied u ży ch ch mu r p rzep ły wało mi n ad g ło wą, b y d elik atn y m, p rzy mg lo n y m b las k iem d o tk n ąć ćwiartk i k s ięży ca. Prawie n ie b y ło wiatru ; czas em ty lk o lek k o zad rżały g ałęzie, n ic więcej. Po p ewn y m czas ie d o tarłem d o ciąg u wzn ies ień n a d ro d ze i wied ziałem, że jes tem p rawie n a miejs cu . Zak ręt, jes zcze k ilk a wzn ies ień … Do s trzeg łem g łaz p rzy p o d jeźd zie. Od czy tałem n a n im s wó j ad res . Szarp n ąłem cu g le i s p o jrzałem w g ó rę. Na p o d jeźd zie s tała fu rg o n etk a, a w d o mu p aliło s ię ś wiatło . Sk iero wałem Werb la w b o k o d d ro g i, p rzez p o le, d o k ęp y d rzew. Tam u wiązałem g o za d wo ma ch o in k ami, p o g łas k ałem p o s zy i i o b iecałem, że n ied łu g o wró cę. Po wró ciłem n a d ro g ę: żad n eg o s amo ch o d u w p o lu wid zen ia. Przes zed łem n a d ru g ą s tro n ę i ru s zy łem wzd łu ż p o d jazd u , k ry jąc s ię za fu rg o n etk ą. Światło p aliło s ię ty lk o w s alo n ie n a p rawo . Ok rąży łem d o m z lewej s tro n y . Stan ąłem, g d y d o tarłem d o p atio . Ro zejrzałem s ię. Co ś tu n ie p as o wało . Po d wó rze s ię zmien iło . Zn ik n ęła p ara p rzeg n iły ch , o g ro d o wy ch fo teli, o p arty ch o ro zp ad ający s ię k u rn ik , k tó reg o jak o ś n ig d y n ie miałem czas u u s u n ąć. Zres ztą k u rn ik też zn ik n ął. A p rzecież b y ły tu , k ied y o s tatn io o d wied ziłem to miejs ce. Kto ś wy n ió s ł ws zy s tk ie s u ch e g ałęzie, ro zrzu co n e d awn iej p o cały m p o d wó rzu , jak ró wn ież g n ijący s to s d rewn a, k tó re k ied y ś zeb rałem n a o p ał. Zn ik n ęła p ry zma k o mp o s tu .

Po d s zed łem d o miejs ca, g d zie leżała k ied y ś . Po zo s tała ty lk o n iereg u larn a łata n ag iej ziemi mn iej więcej k s ztałtu p ry zmy . Do s trajając s ię d o Klejn o tu , o d k ry łem, że p o trafię wy czu ć jeg o o b ecn o ś ć. Zamk n ąłem n a ch wilę o czy i s p ró b o wałem to u czy n ić. Nic. Ro zejrzałem s ię zn o wu , b ard zo u ważn ie, ale n ig d zie n ie d o s trzeg łem zn ajo meg o b ły s k u . Zres ztą tak n ap rawd ę n ie o czek iwałem, że co ś zn ajd ę, s k o ro n ic n ie wy czu łem w p o b liżu . Oś wietlo n y p o k ó j n ie miał zas ło n w o k n ach . Żad n e o k n o w cały m d o mu n ie b y ło zas ło n ięte. Zatem… Ob s zed łem d o m z d ru g iej s tro n y . Zb liży ws zy s ię d o p ierws zeg o o ś wietlo n eg o o k n a, s zy b k o zajrzałem d o ś ro d k a. Och ro n n e p o k ro wce zas łan iały więk s zą częś ć p o d ło g i. M ężczy zn a w czap eczce i k o mb in ezo n ie malo wał ś cian ę. Natu raln ie. Pro s iłem Billa, żeb y s p rzed ał p o s iad ło ś ć. Po d p is ałem n iezb ęd n e p ap iery , leżąc jak o p acjen t w p o b lis k im s zp italu , k ied y zo s tałem p rzen ies io n y d o mo jeg o s tareg o d o mu — zap ewn e w wy n ik u d ziałan ia Klejn o tu — zaraz p o ty m, jak k to ś p ch n ął mn ie s zty letem. To p ewn ie k ilk a ty g o d n i czas u lo k aln eg o , jeś li u wzg lęd n ić ws p ó łczy n n ik k o n wers ji Amb eru w s to s u n k u d o Cien ia-Ziemi, mn iej więcej d wa i p ó ł d o jed n eg o , i d o liczając o s iem d n i, k tó re w Amb erze k o s zto wały mn ie Dwo rce Ch ao s u . Oczy wiś cie, Bill s tarał s ię s p ełn ić mo ją p ro ś b ę. Ale d o m b y ł w fataln y m s tan ie, p o rzu co n y i n ie zamies zk an y p rzez k ilk a lat, zn is zczo n y p rzez wan d ali… Po trzeb o wał n o wy ch s zy b , n o weg o d ach u , ry n ien , malo wan ia, czy s zczen ia i p o lero wan ia. Zo s tało też mn ó s two p rzeró żn y ch ś mieci, n ie ty lk o wewn ątrz, ale i n a d wo rze… Od wró ciłem s ię i o d s zed łem zb o czem aż d o d ro g i. Ws p o min ałem, jak s zed łem tęd y p o p rzed n im razem, p ó łp rzy to mn y , n a czwo rak ach , k rwawiąc z ran y w b o k u . Tamta n o c b y ła o wiele zimn iejs za, a ś n ieg leżał n a ziemi i p ad ał z g ó ry . M in ąłem p u n k t, g d zie u s iad łem i p ró b o wałem p o s zewk ą p o d u s zk i zatrzy my wać s amo ch o d y . Ws p o mn ien ia s tawały s ię n iewy raźn e, ale wciąż n ie zap o mn iałem ty ch , k tó re wted y p rzejech ały o b o k mn ie. Przes zed łem p rzez d ro g ę i b rn ąc p o lem, d o tarłem d o k ęp y d rzew. Od wiązałem Werb la i ws k o czy łem n a s io d ło . — M u s imy jes zcze k awałek p o d jech ać — p o wied ziałem mu . — Ty m razem n ied alek o .

Wró ciliś my n a d ro g ę i ru s zy liś my d alej, mijając mó j d awn y d o m. Gd y b y m n ie p ro s ił Billa, żeb y g o s p rzed ał, p ry zma k o mp o s tu wciąż b y łab y n a miejs cu . Klejn o t b y łb y wciąż n a miejs cu . M ó g łb y m ju ż wracać d o Amb eru z k rwis ty m k amien iem n a s zy i, g o tó w s p ró b o wać teg o , co mu s i zo s tać zro b io n e. A teraz… teraz mu s iałem g o s zu k ać. I miałem wrażen ie, że czas zn o wu zaczy n a s ię liczy ć. Przy n ajmn iej miałem k o rzy s tn y ws p ó łczy n n ik wzg lęd em jeg o u p ły wu w Amb erze. Cmo k n ąłem n a Werb la i p o trząs n ąłem wo d zami. M imo ws zy s tk o , n ie warto g o marn o wać. Po p ó ł g o d zin ie wjech ałem d o mias teczk a, n a cich ą u liczk ę w d zieln icy willo wej. Do o k o ła s tały d o my . U Billa p aliło s ię ś wiatło . Sk ręciłem n a jeg o p o d jazd . Zo s tawiłem Werb la n a ty łach . Zas tu k ałem. Drzwi o two rzy ła Alice. Patrzy ła p rzez ch wilę zd ziwio n a, wres zcie wy k rzy k n ęła: — M ó j Bo że! Carl! Po k ilk u min u tach s ied ziałem ju ż z Billem w s alo n ie, a n a s to lik u s tał mó j d rin k . Alice wy s zła d o k u ch n i. Po p ełn iła b łąd : s p y tała, czy n ie jes tem g ło d n y . Bill o b s erwo wał mn ie u ważn ie, zap alając fajk ę. — Sp o s ó b , w jak i p o jawias z s ię i o d ch o d zis z, wciąż jes t n iezwy k le b arwn y — zau waży ł. Uś miech n ąłem s ię. — To ty lk o włas n a wy g o d a — s twierd ziłem. — Ta p ielęg n iark a w s zp italu … M ało k to jej u wierzy ł. — M ało k to ? — Ta mn iejs zo ś ć, o k tó rej ws p o mn iałem, to o czy wiś cie ja. — Co mó wiła? — Po wied ziała, że wy s zed łeś n a ś ro d ek p o k o ju , s tałeś s ię d wu wy miaro wy i p o p ro s tu s ię ro zwiałeś jak s tary żo łn ierz, k tó ry m zres ztą jes teś , p rzy ak o mp an iamen cie tęczy . — J as k ra p o wo d u je czas em efek t tęczo weg o wid zen ia. Ta p ielęg n iark a p o win n a iś ć d o o k u lis ty . — By ła — o d p arł. — Nic jej n ie jes t. — Och , to n ied o b rze. Nas tęp n a p rzy czy n a, jak a p rzy ch o d zi mi d o g ło wy , jes t raczej n eu ro lo g iczn a. — Daj s p o k ó j, Carl. On a jes t zd ro wa. Wies z o ty m. Uś miech n ąłem s ię i ły k n ąłem alk o h o lu .

— A ty — d o d ał — wy g ląd as z jak p ewn a k arta d o g ry . Ko mp letn a, razem z mieczem. Co s ię d zieje, Carl? — To wciąż b ard zo s k o mp lik o wan e — wy jaś n iłem. — Nawet b ard ziej n iż p o d czas n as zej o s tatn iej ro zmo wy . — Co o zn acza, że n iczeg o mi jes zcze n ie p o wies z? Po k ręciłem g ło wą. — Zas łu ży łeś n a d armo we wak acje w mo ich o jczy s ty ch s tro n ach , k ied y to ws zy s tk o ju ż s ię s k o ń czy … o ile b ęd ę jes zcze miał o jczy s te s tro n y . W tej ch wili czas wy czy n ia p o two rn e rzeczy . — J ak mó g łb y m ci p o mó c? — In fo rmacją. M ó j s tary d o m. Kim jes t ten facet, k tó ry g o remo n tu je? — Ed Wellen . M iejs co wy p rzed s ięb io rca. Ch y b a g o zn as z. Nie mo n to wał ci k ied y ś p ry s zn ica czy czeg o ś tak ieg o ? — A tak , rzeczy wiś cie… p rzy p o min am s o b ie. — Ro zwin ął firmę. Ku p ił tro ch ę s p rzętu , zatru d n ił k ilk u lu d zi. Pro wad ziłem jeg o s p rawy . — Czy wies z, k to p racu je u mn ie w tej ch wili? — Nie wiem. Ale zaraz mo g ę s p rawd zić. — Po ło ży ł d ło ń n a s łu ch awce telefo n u . — M am d o n ieg o zad zwo n ić? — Tak . Ale jes t jes zcze co ś . In teres u je mn ie ty lk o jed n a rzecz. Na p o d wó rzu s tała p ry zma k o mp o s tu . W k ażd y m razie b y ła, k ied y o s tatn io tamtęd y p rzech o d ziłem. Teraz zn ik n ęła. Ch cę wied zieć, co s ię z n ią s tało . Po ch y lił g ło wę i u ś miech n ął s ię, n ie wy p u s zczając fajk i z u s t. — M ó wis z p o ważn ie? — zap y tał w k o ń cu . — Po ważn ie, jak s ama ś mierć — zap ewn iłem. — Sch o wałem co ś w tej p ry zmie, k ied y p rzeczo łg iwałem s ię o b o k , d ek o ru jąc ś n ieg mo imi cen n y mi p ły n ami u s tro jo wy mi. I mu s zę n aty ch mias t o d zy s k ać to co ś . — A co to jes t? — Ru b in o wy wis io r. — Bezcen n y , jak p rzy p u s zczam? — Zg ad za s ię. Wo ln o k iwn ął g ło wą. — Gd y b y ch o d ziło o k o g o ś in n eg o , p o my ś lałb y m, że to g łu p i d o wcip — s twierd ził. — Sk arb w p ry zmie k o mp o s tu … Ro d zin n a p amiątk a?

— Tak . Czterd zieś ci, mo że p ięćd zies iąt k arató w. Pro s ta o p rawa. Ciężk i łań cu ch . Wy jął fajk ę z u s t i g wizd n ął cich o . — M o g ę s p y tać, p o co g o tam s ch o wałeś ? — Gd y b y n ie to , b y łb y m ju ż tru p em. — Ro zs ąd n y p o wó d . Zn ó w s ięg n ął d o telefo n u . — Kto ś ju ż p y tał o ten d o m — zau waży ł. — Całk iem n ieźle, jeś li wziąć p o d u wag ę, że jes zcze n ie d ałem o g ło s zen ia. Facet s ły s zał o d k o g o ś , k to s ły s zał o d k o g o ś . Zab rałem g o tam d ziś ran o . Zas tan awia s ię. M o żliwe, że trzeb a b ęd zie s ię s p ies zy ć. Zaczął wy k ręcać n u mer. — Czek aj — rzu ciłem. — Op o wied z mi o n im. Od ło ży ł s łu ch awk ę i s p o jrzał n a mn ie. — Szczu p ły — p o wied ział. — Ru d o wło s y . Z b ro d ą. Twierd zi, że jes t arty s tą i s zu k a jak ieg o ś mies zk an ia za mias tem. — Niech to s zlag ! — mru k n ąłem d o k ład n ie w ch wili, g d y Alice wn io s ła tacę z jed zen iem. Sy k n ęła cich o i u ś miech n ęła s ię, s tawiając ją n a s to lik u . — To ty lk o d wa h amb u rg ery i tro ch ę s ałatk i z o b iad u — s twierd ziła. — Nie ma s ię czy m p o d n iecać. Smaczn eg o . — Dzięk i. Za ch wilę zjad łb y m włas n eg o k o n ia, a p o tem b y ło b y mi p rzy k ro . — On też p ewn ie b y s ię zb y tn io n ie u cies zy ł — p o wied ziała, wracając d o k u ch n i. — Czy p ry zma k o mp o s tu jes zcze tam b y ła, k ied y p o k azy wałeś mu d o m? — s p y tałem. Przy mk n ął o czy i zmars zczy ł czo ło . — Nie — o ś wiad czy ł p o ch wili. — Po d wó rze b y ło ju ż wy s p rzątan e. — To ju ż co ś — o d etch n ąłem i wziąłem s ię d o jed zen ia. Zad zwo n ił i ro zmawiał p rzez k ilk a min u t. Ro zu miałem mn iej więcej co s ię d zieje, s łu ch ając ty lk o jeg o wy p o wied zi, ale p o tem p o wtó rzy ł mi ws zy s tk o d o k ład n ie. Ty mczas em s k o ń czy łem jeś ć i s p łu k ałem g ard ło ty m, co jes zcze zo s tało w s zk lan ce. — Nie ch ciał marn o wać d o b reg o k o mp o s tu — wy jaś n ił Bill. — Dlateg o wczo raj załad o wał p ry zmę n a fu rg o n etk ę i wy wió zł n a s wo ją farmę. Zwalił w miejs ce, k tó re ch ce u p rawiać, ale n ie miał czas u ro zrzu cić. Twierd zi, że n ie zau waży ł żad n ej b iżu terii. Oczy wiś cie łatwo mó g ł p rzeo czy ć tak i d ro b iazg .

Przy tak n ąłem. — J eś li p o ży czy s z mi latark ę, to zaczn ę s ię zb ierać. — Pewn ie. Po d wio zę cię. — W d an ej ch wili wo lałb y m n ie ro zs tawać s ię z mo im k o n iem. — Ale b ęd zies z p ewn ie p o trzeb o wał g rab i i ło p aty alb o wid eł. Wezmę je i s p o tk amy s ię n a miejs cu , jeś li wies z, g d zie to jes t. — Wiem, g d zie jes t farma Ed a. I o n n a p ewn o ma ws zy s tk ie n arzęd zia. Bill z u ś miech em wzru s zy ł ramio n ami. — No , d o b rze — u s tąp iłem. — Sk o czę jes zcze d o to alety , a p o tem ru s zamy . — Od n io s łem wrażen ie, że zn as z p o ten cjaln eg o n ab y wcę. Od s u n ąłem tacę i ws tałem. — Os tatn io s ły s załeś o n im jak o Bran d o n ie Co rey u . — Ten , k tó ry u d awał two jeg o b rata i ws ad ził cię d o s zp itala? — „Ud awał", n iech g o d iab li! On jes t mo im b ratem. Ale to n ie mo ja win a. Przep ras zam n a mo men t. — On tam b y ł. — Gd zie? — U Ed a, d ziś p o p o łu d n iu . A w k ażd y m razie jak iś ru d o wło s y b ro d acz. — I czeg o ch ciał? — Po wied ział, że jes t malarzem. Py tał, czy mo że u s tawić s ztalu g i n a p o lu . — I Ed mu p o zwo lił? — Natu raln ie. Uzn ał, że to zn ak o mity p o my s ł. Dlateg o właś n ie mi o ty m p o wied ział: ch ciał s ię p o ch walić. — Bierz n arzęd zia. Sp o tk amy s ię n a miejs cu . — Do b rze. Dru g ą rzeczą, jak ą wy jąłem w to alecie, b y ła talia Atu tó w. M u s iałem jak n ajs zy b ciej p o ro zmawiać z k imś w Amb erze, k imś d o s tateczn ie s iln y m, b y g o p o ws trzy mał. Ale z k im? Ben ed y k t wy ru s zy ł d o Dwo rcó w Ch ao s u , Ran d o m s zu k ał s y n a, a n ied awn o ro zs tałem s ię z Gerard em i to w n ie całk iem p rzy jazn y ch s to s u n k ach . Żało wałem, że n ie mam Atu tu Gan elo n a. Uzn ałem, że mu s zę s p ró b o wać z Gerard em. Wy jąłem jeg o k artę, wy k o n ałem n iezb ęd n e man ewry p s y ch iczn e i p o ch wili n as tąp ił k o n tak t. — Co rwin !

— Po s łu ch aj, Gerard zie! Bran d ży je, jeś li ma cię to p o cies zy ć. J es tem teg o p ewien . M am ważn ą s p rawę. To k wes tia ży cia i ś mierci. M u s is z co ś zro b ić, i to s zy b k o . Wy raz jeg o twarzy zmien iał s ię w miarę, jak mó wiłem: g n iew, zas k o czen ie, ciek awo ś ć… — Słu ch am — p o wied ział. — Bran d mo że n ied łu g o wró cić. M o że n awet ju ż jes t w Amb erze. Nie wid ziałeś g o jes zcze? — Nie. — Nie mo żn a p o zwo lić, ab y p rzes zed ł Wzo rzec. — Nie ro zu miem. Ale mo g ę p o s tawić s trażn ik a p rzed k o mo rą Wzo rca. — Po s taw s traż wewn ątrz. Bran d wy k o rzy s tu je o s tatn io n iezwy k łe meto d y p o jawian ia s ię i zn ik an ia. A jeś li p rzejd zie Wzo rzec, mo g ą s ię zd arzy ć s tras zn e rzeczy . — Więc b ęd ę p iln o wał o s o b iś cie. Co s ię d zieje? — Nie ma czas u n a wy jaś n ien ia. Nas tęp n e p y tan ie: czy Llewella wró ciła d o Reb my ? — Tak . — Po łącz s ię z n ią p rzez Atu t. M u s i u p rzed zić M o ire, że n ależy s trzec tak że Wzo rca w Reb mie. — To aż tak p o ważn a s p rawa, Co rwin ie? — To mo że b y ć k o n iec ws zy s tk ieg o — zap ewn iłem. — Teraz mu s zę ju ż iś ć. Przerwałem k o n tak t i ru s zy łem d o k u ch n i. Wy s zed łem ty ln y mi d rzwiami, zatrzy mu jąc s ię ty lk o n a ch wilę, b y p o d zięk o wać Alice i ży czy ć d o b rej n o cy . J eżeli Bran d zd o b y ł Klejn o t i d o s tro ił s ię d o n ieg o … n ie wied ziałem, co zro b i, ale miałem n iep rzy jemn e p rzeczu cia. Do s iad łem Werb la i ru s zy łem w s tro n ę s zo s y . Bill co fał ju ż wó z n a p o d jeźd zie.

ROZDZIAŁ XI

Sk racałem s o b ie d ro g ę p rzez p o la, więc n ie s traciłem zb y t wiele d o Billa. Kied y p o d jech ałem, ro zmawiał z Ed em, k tó ry ws k azy wał ręk ą n a p o łu d n io wy zach ó d . Gd y zes k o czy łem z s io d ła, Ed p rzy jrzał s ię Werb lo wi. — Pięk n y k o ń — o cen ił. — Dzięk i. — Dawn o p an a n ie b y ło . — To fak t. Po d aliś my s o b ie ręce. — M iło zn o wu p an a zo b aczy ć. Właś n ie mó wiłem Billo wi, że właś ciwie n ie wiem, jak d łu g o ten malarz tu s ied ział. Po my ś lałem, że p ó jd zie s o b ie, k ied y zro b i s ię ciemn o , i n ie zwracałem n a n ieg o u wag i. Ale jeżeli rzeczy wiś cie czeg o ś s zu k ał i wied ział o tej p ry zmie k o mp o s tu , to mo że ciąg le jes zcze tu jes t. M o że zab io rę s trzelb ę i p ó jd ę z wami? — Nie — o d p arłem. — Dzięk u ję. Ch y b a wiem, co to za jed en . Bro ń n ie b ęd zie p o trzeb n a. Po p ro s tu p ó jd ziemy tam i p o g rzeb iemy tro ch ę. — J ak ch cecie — zg o d ził s ię. — Przejd ę s ię z wami i p o mo g ę. — Nie mu s i p an teg o ro b ić. — To mo że zajmę s ię k o n iem? Dam mu co ś d o jed zen ia i p icia, wy czy s zczę tro ch ę? — Na p ewn o b ęd zie wd zięczn y . J a b y m b y ł. — J ak ma n a imię? — Werb el. Po d s zed ł d o zwierzęcia i s p ró b o wał s ię z n im zap rzy jaźn ić. — W p o rząd k u — rzu cił p rzez ramię. — Będ ę w s to d o le. Gd y b y ś cie czeg o ś p o trzeb o wali, k rzy czcie. — Dzięk u ję. Wy jąłem z s amo ch o d u Billa n arzęd zia, a o n wziął latark ę i p o p ro wad ził mn ie n a p o łu d n io wy zach ó d , g d zie ws k azy wał Ed . Przes zliś my p rzez p o le. Sp o g ląd ałem wzd łu ż p ro mien ia ś wiatła, wy p atru jąc p ry zmy . Wes tch n ąłem g łęb o k o , g d y d o s trzeg łem co ś , co p rzy p o min ało jej res ztk i. Kto ś mu s iał tu g rzeb ać. Gru d y b y ły p o ro zrzu can e; n ie mo g ły w ten s p o s ó b s p aś ć z ciężaró wk i. J ed n ak … z fak tu , że k to ś s zu k ał, n ie wy n ik ało jes zcze, że zn alazł. — Co o ty m my ś lis z? — zap y tał Bill.

— Sam n ie wiem. — Uło ży łem n arzęd zia n a ziemi i p o d s zed łem d o n ajwięk s zeg o s to s u . — Po ś wieć tu taj. Przy jrzałem s ię u ważn ie temu , co p o zo s tało z p ry zmy . Po tem ch wy ciłem g rab ie i wziąłem s ię d o p racy . Ro zb ijałem k ażd ą g ru d ę i ro zrzu całem p o ziemi, p rzeczes u jąc s talo wy mi zęb ami. Po ch wili Bill u ło ży ł latark ę p o d o d p o wied n im k ątem i zaczął mi p o mag ać. — M am tak ie zab awn e p rzeczu cie… — zaczął. — J a też. — … że ch y b a s ię s p ó źn iliś my . Po czu łem zn ajo my d res zcz czy jejś o b ecn o ś ci. Wy p ro s to wałem s ię i czek ałem. Ko n tak t n as tąp ił p o k ilk u s ek u n d ach . — Co rwin ie! — J es tem, Gerard zie. — Co mó wis z? — zd ziwił s ię Bill. Un io s łem d ło ń , n ak azu jąc milczen ie i s k o n cen tro wałem u wag ę n a Gerard zie. Ws p arty n a s wy m wielk im mieczu s tał w p ó łmro k u o b o k lś n iąceg o Wzo rca. — M iałeś rację — o ś wiad czy ł. — Bran d rzeczy wiś cie p o k azał s ię tu p rzed ch wilą. Nie wiem, jak ws zed ł. Nag le wy n u rzy ł s ię z cien i, tam, p o lewej — ws k azał ręk ą. — Przy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę, p o tem zawró cił i zn ik n ął w mro k u . Nie o d p o wiad ał, k ied y g o wo łałem. Od wró ciłem latarn ię, ale n ig d zie g o n ie b y ło . Ro zp ły n ął s ię. Co mam teraz ro b ić? — Czy n o s ił Klejn o t Ws zech mo cy ? — Tru d n o o ś wietlen iu .

p o wied zieć. Wid ziałem

go

ty lk o

p rzez mo men t, w marn y m

— Czy p iln u ją Wzo rca w Reb mie? — Tak . Llewella ich u p rzed ziła. — To d o b rze. Zo s tań n a s traży . Od ezwę s ię. — Do b rze. Co rwin ie… to , co s ię zd arzy ło … — Nie ma o czy m mó wić. — Dzięk i. Ale ten Gan elo n to tward y zawo d n ik . — To fak t — p rzy zn ałem. — Nie zaś n ij ty lk o . Wizeru n ek zn ik ł, g d y p rzerwałem k o n tak t, lecz zd arzy ło s ię co ś d ziwn eg o . Wrażen ie k o n tak tu , ś cieżk a, p o zo s tało , b ezk ieru n k o we i o twarte, jak włączo n e rad io , n ie n as tro jo n e n a żad n ą s tację.

Bill p rzy g ląd ał mi s ię z u wag ą. — Carl, co s ię d zieje? — Nie wiem. Zaczek aj ch wilę. Nag le zn o wu n as tąp iło p o łączen ie, ch o ciaż n ie z Gerard em. M u s iała p ró b o wać mn ie d o s ięg n ąć, g d y b y łem zajęty ro zmo wą. — Co rwin ie, to ważn e. — M ó w, Fi. — Nie zn ajd zies z teg o , czeg o tam s zu k as z. Bran d to ma. — Właś n ie zaczy n ałem to p o d ejrzewać. — M u s imy g o p o ws trzy mać. Nie mam p o jęcia, ile ju ż wies z… — W tej ch wili ja też n ie mam — o d p arłem. — Ale k azałem p o s tawić s traże p rzy Wzo rcu w Amb erze i w Reb mie. Przed ch wilą Gerard p o wied ział, że Bran d zjawił s ię p rzy ty m w Amb erze, ale s ię p rzes tras zy ł. Sk in ęła g ło wą o d ro b n ej twarzy czce o d elik atn y ch ry s ach . Ru d e lo k i miała mo cn o s p lątan e. Wy g ląd ała n a zmęczo n ą. — Wiem o ty m — o zn ajmiła. — Ob s erwu ję jeg o d ziałan ia. Ale zap o mn iałeś o jes zcze jed n ej mo żliwo ś ci. — Nie — zap ro tes to wałem. — Wed łu g mo ich wy liczeń , Tir-n a No g 'th jes t jes zcze n ieo s iąg aln e… — Nie o to mi ch o d zi. On s ię k ieru je d o p ierwo tn eg o Wzo rca. — Ch ce d o s tro ić Klejn o t? — Przy n ajmn iej za p ierws zy m razem. — Żeb y p rzejś ć, mu s i min ąć u s zk o d zo n e o b s zary . J ak ro zu miem, jes t to d o ś ć tru d n e. — Więc wies z — mru k n ęła. — Do b rze. Zao s zczęd zi mi to tłu maczeń . Te ciemn e o b s zary n ie s p rawią mu tak ich p ro b lemó w, jak k o mu k o lwiek z n as . Zawarł u g o d ę z ciemn o ś cią. M u s imy g o p o ws trzy mać, n aty ch mias t. — Zn as z jak ąś k ró ts zą d ro g ę d o tamteg o miejs ca? — Tak . Ch o d ź d o mn ie. Zab io rę cię tam. — Ch wileczk ę. Ch ciałb y m zab rać Werb la. — Po co ? — Tru d n o p o wied zieć. Właś n ie d lateg o n ie ch cę s ię z n im ro zs tawać. — W p o rząd k u . Więc ty mn ie p rzerzu ć. Ró wn ie d o b rze mo żemy wy ru s zy ć s tamtąd , jak s tąd .

Wy ciąg n ąłem ręk ę. Po ch wili trzy małem jej d ło ń . Zro b iła k ro k d o p rzo d u . — Bo że! — jęk n ął Bill i co fn ął s ię n ieco . — Wies z, Carl, miałem wątp liwo ś ci co d o two jeg o zd ro wia p s y ch iczn eg o , ale teraz martwię s ię o włas n e. On a… o n a b y ła n a jed n ej z k art, p rawd a? — Tak . Bill, p o zn aj mo ją s io s trę Fio n ę. Fio n o , to jes t Bill Ro th , b ard zo d o b ry p rzy jaciel. Fi z u ś miech em p o d ała mu d ło ń . Zo s tawiłem ich , a s am p o s zed łem p o Werb la. Po k ilk u min u tach b y łem ju ż z p o wro tem. — Bill — zacząłem. — Przep ras zam, że p rzeze mn ie s traciłeś ty le czas u . M ó j b rat ma ten p rzed mio t. Teraz ru s zamy za n im. Dzięk u ję za p o mo c. Uś cis n ąłem mu d ło ń . — Co rwin ie — p o wied ział i u ś miech n ął s ię. — Tak , to mo je imię. — Ro zmawiałem z two ją s io s trą. Niewiele mo żn a s ię d o wied zieć w tak k ró tk im czas ie, ale wiem, że to n ieb ezp ieczn a mis ja. Zatem: p o wo d zen ia. Nad al ch ciałb y m k ied y ś u s ły s zeć całą tę h is to rię. — Dzięk i. Po s taram s ię to załatwić. Ws k o czy łem n a s io d ło i p o s ad ziłem Fio n ę p rzed s o b ą. — Do b ran o c, p an ie Ro th — rzu ciła. Po tem zwró ciła s ię d o mn ie: — Ru s zaj p o wo li, p rzez p o le. Po s łu ch ałem. — Bran d mó wił, że to ty p ró b o wałaś g o zab ić — zacząłem, g d y o d jech aliś my ju ż d o ś ć d alek o . — To p rawd a. — Dlaczeg o ? — Żeb y u n ik n ąć teg o ws zy s tk ieg o . — Od b y łem z n im d łu g ą ro zmo wę. Po wied ział, że n a p o czątk u ty , Bley s i o n p lan o waliś cie p rzejęcie wład zy . — Zg ad za s ię. — Po wied ział też, że ro zmawiał z Cain e'em i p ró b o wał g o p rzeciąg n ąć n a was zą s tro n ę, ale Cain e n ie ch ciał n awet o ty m s ły s zeć. Po wtó rzy ł ws zy s tk o Ery k o wi i J u lian o wi. To s p o wo d o wało , że u two rzy li włas n ą g ru p ę, b y zab lo k o wać wam d ro g ę d o tro n u . — W o g ó ln y ch zary s ach tak właś n ie b y ło . Cain e miał włas n e amb icje, wp rawd zie

n a d alek ą p rzy s zło ś ć, ale jed n ak amb icje. Nie miał jed n ak mo żliwo ś ci ich realizacji. Uzn ał więc, że jeś li p rzezn aczo n o mu n iżs ze s tan o wis k a, to wo li je s p rawo wać p o d Ery k iem n iż p o d Bley s em. Po trafię g o zro zu mieć. — Twierd ził też, że was za tró jk a zawarła u k ład z s iłami n a k o ń cu czarn ej d ro g i, w Dwo rcach Ch ao s u . — Tak — p rzy zn ała. — By ł tak i u k ład . — Uży łaś czas u p rzes złeg o . — Dla mn ie i d la Bley s a to p rzes zło ś ć. — Bran d mó wił co in n eg o . — Nie d ziwię s ię. — Po wied ział, że ty i Bley s n ad al wy k o rzy s tu jecie to p rzy mierze, ale że o n zmien ił p o g ląd y . Z teg o p o wo d u zwró ciliś cie s ię p rzeciw n iemu i u więziliś cie w tej wieży . — Czemu g o zwy czajn ie n ie zab iliś my ? — Po d d aję s ię. Wy jaś n ij. — By ł zb y t n ieb ezp ieczn y , b y p o zo s tawić g o n a wo ln o ś ci, ale n ie mo g liś my g o zab ić, g d y ż miał co ś n iezwy k le cen n eg o . — Co ? — Po ś mierci Dwo rk in a ty lk o Bran d wied ział, jak o d two rzy ć p ierwo tn y Wzo rzec, k tó ry u s zk o d ził. — M ieliś cie d u żo czas u , żeb y wy d o b y ć z n ieg o tę in fo rmację. — Dy s p o n u je n ies amo wity mi rezerwami. — Więc czemu p ró b o wałaś g o zas zty leto wać? — Po wtarzam: żeb y u n ik n ąć teg o ws zy s tk ieg o . Kied y d o s zło d o wy b o ru międ zy jeg o wo ln o ś cią a ś miercią, lep iej b y ło , żeb y u marł. M u s ielib y ś my zary zy k o wać i s p ró b o wać b ez n ieg o zn aleźć s p o s ó b n ap rawy Wzo rca. — W tak im razie czemu n am p o mag ałaś , k ied y ch cieliś my s p ro wad zić g o z p o wro tem? — Po p ierws ze, wcale n ie p o mag ałam. Starałam s ię p rzeciwd ziałać. Ale b y ło was zb y t wielu i zb y t mo cn o s ię s taraliś cie. Przed o s taliś cie s ię mimo mo ich wy s iłk ó w. Po d ru g ie, mu s iałam b y ć n a miejs cu , żeb y g o zab ić, g d y b y s ię wam u d ało . Nied o b rze, że ws zy s tk o p o s zło tak , jak p o s zło . — M ó wiłaś , że ty i Bley s mieliś cie o p o ry wo b ec teg o p rzy mierza, a Bran d n ie? — Tak .

— A jak te was ze o p o ry wp ły n ęły n a ch ęć zd o b y cia tro n u ? — Uzn aliś my , że p o rad zimy s o b ie b ez d o d atk o wej p o mo cy . — Ro zu miem. — Wierzy s z mi? — Ob awiam s ię, że zaczy n am wierzy ć. — Sk ręć tu taj. Wjech ałem w s zczelin ę n a zb o czu . Przejazd b y ł wąs k i i b ard zo ciemn y . Ty lk o k ilk a g wiazd lś n iło n am n ad g ło wami. Fio n a p rzek s ztałcała Cień p o d czas ro zmo wy , p ro wad ząc n as z p o la Ed a w d ó ł, n a mg lis te mo k rad ła, p o tem zn ó w w g ó rę, n a o twarty s zlak międ zy g ó rami. Teraz, w mro czn y m wąwo zie, p o czu łem, że zn ó w p racu je n ad Cien iem. Po wietrze b y ło ch ło d n e, ale n ie mro źn e. Po lewej i p rawej s tro n ie zaleg ała ab s o lu tn a czerń , b u d ząca złu d zen ie s tras zliwej g łęb i raczej, n iż o k ry tej cien iem s k aln ej ś cian y . Wrażen ie to p o tęg o wał jes zcze fak t, k tó ry n ag le s o b ie u ś wiad o miłem: że s tu k k o p y t Werb la n ie wy wo łu je żad n eg o ech a, p o g ło s u , s zu mu … — Co mo g ę zro b ić, b y zy s k ać two je zau fan ie? — s p y tała. — Pro s is z o wiele. Zaś miała s ię. — M o że in aczej to s fo rmu łu ję. Co mo g ę zro b ić, b y cię p rzek o n ać, że mó wię p rawd ę? — Od p o wied z n a jed n o p y tan ie. — J ak ie? — Kto mi p rzes trzelił o p o n y ? Zn ó w s ię ro ześ miała. — Przecież s am s ię d o my ś liłeś . — M o że. Ale p o wied z. — Bran d — s twierd ziła. — Nie zd o łał trwale u s zk o d zić ci p amięci, więc p o s tan o wił załatwić tę s p rawę w s p o s ó b o s tateczn y . — Wed łu g zn an ej mi wers ji, s trzelał Bley s , k tó ry zo s tawił mn ie w jezio rze, a Bran d p rzy b y ł w s amą p o rę, żeb y mn ie wy ciąg n ąć i u rato wać. Po licy jn y rap o rt s u g ero wał co ś tak ieg o . — Kto wezwał p o licję? — s p y tała. — M ają to zap is an e jak o an o n imo wy telefo n , ale… — Bley s ich wezwał. Kied y zro zu miał, co s ię d zieje, n ie mó g ł ju ż d o trzeć n a czas , żeb y cię u rato wać. M iał n ad zieję, że im s ię u d a. I rzeczy wiś cie.

— Nie ro zu miem. — Bran d n ie wy ciąg n ął cię z s amo ch o d u . Sam teg o d o k o n ałeś . Czek ał w p o b liżu , b y s ię u p ewn ić, że n ie ży jes z. A ty wy p ły n ąłeś n a p o wierzch n ię i wy czo łg ałeś s ię n a b rzeg . Zs zed ł więc n a d ó ł. Ch ciał cię o b ejrzeć i zd ecy d o wać, czy u mrzes z, jeś li cię zwy czajn ie zo s tawi, czy mo że p o win ien wrzu cić cię z p o wro tem. M n iej więcej wted y p rzy jech ała p o licja i mu s iał zn ik ać. Do g o n iliś my g o wk ró tce p o tem. Ud ało s ię n am g o p o k o n ać i u więzić w wieży . Po tem s k o n tak to wałam s ię z Ery k iem i o p o wied ziałam, co zas zło . Po lecił Flo rze u mieś cić cię w ty m d ru g im s zp italu i d o p iln o wać, żeb y ś tam zo s tał aż d o jeg o k o ro n acji. — To b y s ię zg ad zało — mru k n ąłem. — Dzięk i. — Co b y s ię zg ad zało ? — W czas ach mn iej s k o mp lik o wan y ch b y łem ty lk o zwy k ły m k o n o wałem i rzad k o miałem d o czy n ien ia z p rzy p ad k ami p s y ch iatry czn y mi. Ale wiem, że d la p rzy wró cen ia p amięci n ie ap lik u je s ię elek tro ws trząs ó w. Na o g ó ł wy wo łu ją p rzeciwn y efek t: k as u ją p ewn e k ró tk o trwałe ws p o mn ien ia. Kied y s ię d o wied ziałem, co Bran d ze mn ą zro b ił, zacząłem co ś p o d ejrzewać. W k o ń cu s two rzy łem włas n ą h ip o tezę. Wy p ad ek s amo ch o d o wy n ie p rzy wró cił mi p amięci, tak s amo jak elek tro ws trząs y . Zacząłem ją o d zy s k iwać w s p o s ó b n atu raln y , a n ie w rezu ltacie jak ieg o ś s zczeg ó ln eg o s zo k u . M u s iałem zro b ić alb o p o wied zieć co ś , co ws k azy wało , że tak i p ro ces s ię ro zp o czął. Bran d s ię jak o ś d o wied ział i u zn ał, że w d an ej ch wili to mu n ie o d p o wiad a. Wy b rał s ię zatem d o mo jeg o cien ia, zamk n ął mn ie w s zp italu i p o d d ał terap ii, k tó ra p o win n a zatrzeć to , co s o b ie o s tatn io p rzy p o mn iałem. Nie u d ało mu s ię: jed y n y m trwały m efek tem b y ło zatarcie ws p o mn ień z k ilk u d n i p rzed i p o s es ji terap eu ty czn ej. Wy p ad ek też miał w ty m s wó j u d ział. Ale k ied y u ciek łem z Po rtera i p rzeży łem jeg o zamach n a mn ie, p ro ces p rzy wracan ia p amięci trwał n ad al, k ied y o b u d ziłem s ię w Green wo o d i k ied y ich o p u ś ciłem. Kied y mies zk ałem u Flo ry , p rzy p o min ałem s o b ie co raz więcej. Rek o n wales cen cję p rzy s p ies zy ł Ran d o m, zab ierając mn ie d o Reb my , g d zie p rzes zed łem Wzo rzec. J es tem jed n ak p rzek o n an y , że n awet g d y b y to n ie n as tąp iło , w k o ń cu o d zy s k ałb y m ws zy s tk ie ws p o mn ien ia. Po trwało b y to p ewn ie tro ch ę d łu żej, ale p rzełamałem p ewn ą b arierę i p rzy p o min an ie b y ło p ro ces em ciąg ły m i co raz s zy b s zy m. Dlateg o d o s zed łem d o wn io s k u , że Bran d p ró b o wał mi p rzes zk o d zić i to właś n ie p as u je d o two jej wers ji. Pas mo g wiazd n ad n ami zwęziło s ię i wres zcie zn ik n ęło . J ech aliś my p rzez co ś , co s p rawiało wrażen ie ciemn eg o tu n elu z n iezwy k le d elik atn y m lś n ien iem g d zieś d alek o w p rzo d zie.

— Tak — o d ezwała s ię z ciemn o ś ci p rzed e mn ą. — Prawid ło wo o d g ad łeś . Bran d b ał s ię cieb ie. Twierd ził, że p ewn ej n o cy w Tir-n a No g 'th wid ział twó j p o wró t i to , jak wn iwecz o b racas z ws zy s tk ie n as ze p lan y . Wted y n ie zwró ciłam n a to u wag i, b o n ie wied ziałam n awet, że ży jes z. Zap ewn e wted y tak że p o s tan o wił cię o d s zu k ać. Czy o d g ad ł miejs ce tweg o p o b y tu jak imiś mag iczn y mi s p o s o b ami, czy p o p ro s tu wy czy tał je z u my s łu Ery k a, teg o n ie wiem. Pewn ie to d ru g ie. Czas ami jes t zd o ln y d o tak ich wy czy n ó w. W k ażd y m razie cię zn alazł. Res ztę ju ż zn as z. — To o b ecn o ś ć Flo ry w ty m cien iu i jej p o d ejrzan e związk i z Ery k iem wzb u d ziły jeg o p o d ejrzliwo ś ć. Tak p rzy n ajmn iej twierd ził. Zres ztą teraz to b ez zn aczen ia. Co p ro p o n u jes z z n im zro b ić, jeś li wp ad n ie n am w ręce? Pars k n ęła. — M as z p rzecież s wó j miecz. — Bran d p o wied ział mi n ied awn o , że Bley s wciąż ży je. Czy to p rawd a? — Tak . — Więc czemu ja tu jes tem zamias t n ieg o ? — Bley s n ie jes t d o s tro jo n y d o Klejn o tu . Ty jes teś . Reag u jecie n a s ieb ie n a b lis k ie o d leg ło ś ci. W razie b ezp o ś red n ieg o zag ro żen ia Klejn o t s p ró b u je rato wać ci ży cie. Ry zy k o zatem n ie jes t zb y t d u że — wy jaś n iła. Po ch wili n amy s łu d o d ała: — Ale n ie b ąd ź za p ewn y . Szy b k ie cięcie mo że wy p rzed zić reak cję. Czy li mo żes z zg in ąć w jeg o o b ecn o ś ci. Światło p rzed n ami u ro s ło i p o jaś n iało , ale wciąż n ie d o ch o d ziły z tamtej s tro n y żad n e zap ach y , p o wiewy czy d źwięk i. Po my ś lałem o k o lejn y ch p o zio mach wy jaś n ień , n a jak ie n atrafiałem o d ch wili s weg o p o wro tu , a k ażd e z włas n y m, s k o mp lik o wan y m zes tawem mo ty wacji i u s p rawied liwień ws zy s tk ieg o , co zas zło , g d y b y łem d alek o , co zas zło p o tem i co d ziało s ię teraz. Emo cje, p lan y , u czu cia i cele d o s trzeg ałem jak o wiry w wo d n ej fali, p ły n ącej p rzez mias to fak tó w, wo ln o b u d o wan e n a g ro b ie d awn eg o ja. Ak t jes t ak tem, w n ajlep s zej, s tein o ws k iej trad y cji, lecz k ażd a załamu jąca s ię n ad e mn ą fala in terp retacji p rzemies zczała jed en lu b więcej o b iek tó w, k tó re u ważałem za b ezp ieczn ie zak o twiczo n e. To z k o lei wp ro wad zało zmian y w cało ś ci, aż wres zcie s amo ży cie wy d ało mi s ię n iemalże zmien n ą g rą Cien ia wo k ó ł Amb eru n ieo s iąg aln ej p rawd y . M u s iałem jed n ak p rzy zn ać, że wiem teraz więcej n iż k ilk a lat temu , że jes tem b liżej s ed n a s p raw, że cała ak cja, k tó ra p o rwała mn ie o d mo men tu p o wro tu , zmierza ch y b a w s tro n ę jak ieg o ś o s tateczn eg o ro związan ia. Czeg o ch ciałem? Szan s y , b y o d k ry ć, co jes t s łu s zn e, i d ziałać zg o d n ie z ty m o d k ry ciem. Ro ześ miałem s ię. Czy k o mu k o lwiek u d ało s ię k ied y o s iąg n ąć to

p ierws ze, n ie mó wiąc ju ż o d ru g im? W tak im razie s zu k ałem mo że ap ro k s y macji p rawd y , n a k tó rej mó g łb y m s ię o p rzeć. To b y wy s tarczy ło … I jes zcze s zan s a, b y k ilk a razy mach n ąć k lin g ą we właś ciwy m k ieru n k u : n ajwy żs ze zad o ś ću czy n ien ie, jak ie mo że o fiaro wać ś wiat g o d zin y p ierws zej za zmian y d o k o n an e o d p o łu d n ia. Ro ześ miałem s ię zn o wu i s p rawd ziłem, czy o s trze lek k o wy ch o d zi z p o ch wy . — Bran d mó wił, że Bley s o rg an izu je k o lejn ą armię… — zacząłem. — Pó źn iej — p rzerwała mi. — Pó źn iej. Nie mamy ju ż czas u . M iała rację. Światło ro zro s ło s ię i p rzek s ztałciło w o k rąg ły o twó r. Zb liżało s ię w temp ie zu p ełn ie n iep ro p o rcjo n aln y m d o s zy b k o ś ci n as zeg o ru ch u , jak g d y b y s am tu n el u leg ał s k ró cen iu . M iałem wrażen ie, że to d zien n e ś wiatło wp ad a p rzez co ś , co p o s tan o wiłem u zn ać za wy jś cie z jas k in i. — J ak ch ces z — p o wied ziałem, a p o ch wili d o tarliś my d o o two ru i wy jech aliś my n a zewn ątrz. Zamru g ałem. Po lewej s tro n ie b y ło mo rze, k tó re zlewało s ię z n ieb em tej s amej b arwy . Zło te s ło ń ce p ły n ęło /wis iało n ad /wś ró d n ieg o , n a ws zy s tk ie s tro n y p o s y łając p ro mien ie b las k u . Za p lecami miałem teraz ju ż ty lk o s k ałę. Przejś cie wio d ące d o teg o miejs ca zn ik n ęło b ez ś lad u . Niezb y t d alek o z p rzo d u i w d o le — mo że jak ieś trzy d zieś ci metró w — leżał p ierwo tn y Wzo rzec. J ak iś czło wiek k ro czy ł p o d ru g im z zewn ętrzn y ch łu k ó w, tak p o ch ło n ięty mars zem, że n ajwy raźn iej n ie d o s trzeg ł jes zcze n as zeg o p rzy b y cia. Bły s k czerwien i, g d y zak ręcał: Klejn o t, zwis ający z jeg o s zy i, jak wcześ n iej zwis ał z mo jej, z Ery k a, z taty . Ty m czło wiek iem b y ł n atu raln ie Bran d . Zes k o czy łem z s io d ła. Sp o jrzałem n a Fio n ę, d ro b n ą i s trap io n ą, p o czy m ws u n ąłem wo d ze w jej d ło ń . — M as z jak iś p o my s ł o p ró cz teg o , żeb y iś ć za n im? Po k ręciła g ło wą. Od wracając s ię, d o b y łem Gray s wan d ira i ru s zy łem p rzed s ieb ie. — Po wo d zen ia — rzu ciła cich o . Id ąc w s tro n ę Wzo rca, d o s trzeg łem d łu g i łań cu ch b ieg n ący o d o two ru jas k in i d o n ieru ch o meg o teraz g ry fa Wix era. Gło wa Wix era leżała n a ziemi, k ilk a k ro k ó w n a lewo o d ciała. Z tu ło wia i s zy i ciek ła n a k amien ie zwy k ła, czerwo n a k rew. Stając p rzy p o czątk u d ro g i, d o k o n ałem s zy b k ich o b liczeń . Bran d min ął ju ż k ilk a zak rętó w g łó wn ej s p irali. Po k o n ał mn iej więcej d wa i p ó ł o k rążen ia. Gd y b y ro zd zielał n as ty lk o jed en zwó j, mó g łb y m d o s ięg n ąć g o mieczem z p o zy cji ró wn o leg łej d o n ieg o . J ed n ak że im d alej s ię zag łęb iał, ty m tru d n iejs za b y ła d ro g a.

W rezu ltacie Bran d p o ru s zał s ię co raz wo ln iej. Kró tk o mó wiąc, miałem s zan s e. Nie mu s zę g o d o g an iać. Wy s tarczy , że n ad ro b ię p ó łto ra o k rążen ia i wejd ę n a p o zy cję o b o k n ieg o . Po s tawiłem s to p ę n a Wzo rcu i ru s zy łem tak s zy b k o , jak ty lk o p o trafiłem. Błęk itn e is k ry zap ło n ęły wo k ó ł mo ich s tó p , g d y walcząc z ro s n ący m o p o rem, p rawie b ieg iem p o k o n y wałem p ierws zą k rzy wą. Sięg ały co raz wy żej. Wło s y s tawały mi d ęb a, g d y d o tarłem d o Pierws zej Zas ło n y , i wy raźn ie s ły s załem trzas k wy ład o wań . Nap ierałem n a Zas ło n ę, my ś ląc, czy Bran d mn ie ju ż zau waży ł. W tej ch wili n ie mo g łem s o b ie p o zwo lić n a rzu t o k a w jeg o s tro n ę. Wy tęży łem s iły , b y p o k o n ać o p ó r, i p o k ilk u k ro k ach p rzeb iłem Pierws zą Zas ło n ę. Po ru s zan ie s tało s ię łatwiejs ze. Un io s łem g ło wę. Bran d właś n ie s ię wy n u rzał ze a b łęk itn e is k ry s ięg ały mu d o p iers i. Przeb ił s ię i wy k o n ał k ro k d o p rzo d u . I wted y mn ie zau waży ł. Uś miech zn ik n ął. Zawah ał s ię — p u n k t d la mn ie. Wzo rcu n ie wo ln o s ię zatrzy my wać. Traci s ię mas ę

s tras zn ej Dru g iej Zas ło n y , z triu mfaln y m u ś miech em J eś li to ty lk o mo żliwe, n a en erg ii, b y zn o wu ru s zy ć

z miejs ca. — Sp ó źn iłeś s ię! — zawo łał. Nie o d p o wiad ałem. Po p ro s tu s zed łem. Błęk itn e is k ry s trzelały z ry s u n k u Wzo rca n a o s trze Gray s wan d ira. — Nie p rzejd zies z p rzez czerń — o zn ajmił. Nad al s zed łem. Ciemn y o b s zar b y ł tu ż p rzed e mn ą. Cies zy łem s ię, że p rzy n ajmn iej n a ty m o k rążen iu n ie wy p ad ł n a k tó ry mś z tru d n iejs zy ch frag men tó w Wzo rca. Bran d ru s zy ł p o wo li w k ieru n k u Wielk ieg o Łu k u . Gd y b y m tam właś n ie g o d o p ad ł, n ie b y ło b y żad n ej walk i: n ie miałb y s ił, b y s ię b ro n ić. Zb liżałem s ię d o u s zk o d zo n eg o frag men tu Wzo rca. Przy p o mn iałem s o b ie s p o s ó b , d zięk i k tó remu wraz z Gan elo n em p rzejech aliś my p rzez czarn ą d ro g ę p o d czas u cieczk i z Av alo n u . Złamałem jej mo c, p rzy wo łu jąc w my ś lach o b raz Wzo rca. Teraz, o czy wiś cie, Wzo rzec ro zciąg ał s ię wo k ó ł mn ie, a o d leg ło ś ć b y ła o wiele mn iejs za. Z p o czątk u p o my ś lałem, że Bran d ch ce mn ie ty lk o p rzes tras zy ć, teraz jed n ak p rzy s zło mi d o g ło wy , że mo c czarn eg o o b s zaru mo że b y ć zn aczn ie więk s za tu taj, u jeg o źró d ła. Kied y s ię zb liży łem, Gray s wan d ir zajaś n iał n ag ły m b las k iem, p rzewy żs zający m p o p rzed n ie lś n ien ie. Po d wp ły wem imp u ls u p rzy tk n ąłem jeg o o s trze d o k rawęd zi czern i w miejs cu , g d zie u ry wał s ię Wzo rzec. Gray s wan d ir p rzy lg n ął d o p o wierzch n i i n ie d ał s ię o d erwać. Szed łem d alej, a o s trze wy cin ało d ro g ę p rzed e mn ą, ś lizg ając s ię p o lin ii zb liżo n ej d o o ry g in aln eg o

ry s u n k u . Po d ążałem za n im. Sło ń ce p o ciemn iało , g d y s tan ąłem n a czarn y m frag men cie. Nag le u s ły s załem b icie włas n eg o s erca, a p o t zro s ił mi czo ło . Szary cień o g arn ął ws zy s tk o . Świat b y ł p rzy mg lo n y , a Wzo rzec zb lad ł. M iałem wrażen ie, że łatwo b y ło b y o fałs zy wy k ro k , a n ie b y łem p ewien , czy rezu ltat b y łb y p o d o b n y , jak p o b łęd zie n a n ien aru s zo n ej częś ci Wzo rca. Wo lałem n ie s p rawd zać. Nie o d ry wałem wzro k u o d lin ii, jak ą k reś lił p rzed e mn ą Gray s wan d ir. Błęk itn y p ło mień o s trza b y ł jed y n ą rzeczą, k tó ra w ty m ś wiecie zach o wała k o lo r. Prawa s to p a, lewa s to p a… I n ag le wy s zed łem, czerń s ię s k o ń czy ła i zn o wu mo g łem s wo b o d n ie p o ru s zać mieczem. Og n ie p rzy g as ły , czy to p rzez k o n tras t z p o n o wn ie jas n y m tłem, czy z in n y ch , n iezn an y ch mi p o wo d ó w. Ro zejrzałem s ię. Bran d d o ch o d ził d o Wielk ieg o Łu k u . J a zb liżałem s ię d o Dru g iej Zas ło n y . Za k ilk a min u t o b aj s k o n cen tru jemy s ię n a wy s iłk u , jak ieg o wy mag ały te p rzes zk o d y . J ed n ak Wielk i Łu k jes t tru d n iejs zy , d łu żs zy o d Dru g iej Zas ło n y . Po win ien em b y ć wo ln y i ru s zy ć s zy b ciej, zan im o n p o k o n a s wo ją b arierę. Po tem zn ó w mu s zę p rzek ro czy ć u s zk o d zo n y o b s zar. On p ewn ie ju ż s ię u wo ln i, ale b ęd zie s zed ł wo ln iej n iż ja, p o n ieważ wk ro czy w o d cin ek , g d zie mars z jes t jes zcze tru d n iejs zy . Ró wn o miern e trzas k i ro zleg ały s ię p rzy k ażd y m mo im k ro k u , a u czu cie mro wien ia o g arn ęło całe ciało . Is k ry s ięg ały ju ż p o ło wy u d a. M iałem wrażen ie, że id ę p o lem elek try czn ej p s zen icy . Wło s y miałem zjeżo n e, p rzy n ajmn iej częś cio wo . Czu łem, jak wib ru ją. Ob ejrzałem s ię, b y s p o jrzeć n a Fio n ę: s ied ziała w s io d le, n ieru ch o ma i czu jn a… Natarłem n a Dru g ą Zas ło n ę. Kąty … k ró tk ie, o s tre zak ręty … Op ó r n aras tał, aż wres zcie całą u wag ę i ws zy s tk ie s iły s k o n cen tro wałem n a walce. Zn o wu n ap ły n ęło zn ajo me u czu cie b ezczas o wo ś ci, jak g d y b y to właś n ie b y ło ws zy s tk im, czeg o k ied y k o lwiek d o k o n ałem i czeg o d o k o n am. I wo la… k o n cen tracja p rag n ien ia o tak iej in ten s y wn o ś ci, że wy łączała ws zy s tk o in n e… Bran d a, Fio n ę, Amb er, włas n ą to żs amo ś ć… Is k ry u n io s ły s ię jes zcze wy żej, a ja n ap ierałem, s k ręcałem, walczy łem o k ażd y k ro k , a k ażd y n as tęp n y wy mag ał więk s zeg o wy s iłk u n iż p o p rzed n i. Przeb iłem s ię. Wp ro s t n a czarn y o b s zar. Od ru ch o wo wy ciąg n ąłem k lin g ę Gray s wan d ira p rzed s ieb ie i w d ó ł, jak p o p rzed n io . I zn o wu s zaro ś ć, mo n o ch ro maty czn a mg ła ro zcin an a b łęk item o s trza o twierająceg o mi d ro g ę jak ch iru rg iczn e n acięcie.

Gd y wró ciłem d o n o rmaln eg o o ś wietlen ia, p o s zu k ałem wzro k iem Bran d a. Wciąż b y ł w zach o d n iej ćwiartce i p rzeb ijał s ię p rzez Wielk i Łu k . Do tarł mn iej więcej d o d wó ch trzecich d łu g o ś ci. Gd y b y m zwięk s zy ł temp o , mó g łb y m g o d o g o n ić tu ż p rzy wy jś ciu . Wk ład ając w to ws zy s tk ie s iły , ru s zy łem n ajs zy b ciej, jak p o trafiłem. Kied y d o tarłem d o p ó łn o cn ej częś ci Wzo rca i n a k rzy wą p ro wad zącą z p o wro tem, u ś wiad o miłem s o b ie, co właś ciwie ch cę zro b ić. M iałem zamiar zn o wu s p lamić Wzo rzec k rwią. Gd y b y ch o d ziło o wy b ó r międ zy jeg o d als zy m u s zk o d zen iem a całk o wity m zn is zczen iem p rzez Bran d a, wied ziałb y m, co jes t mo im o b o wiązk iem. Czu łem jed n ak , że mu s i b y ć in n a mo żliwo ś ć. Tak … Zwo ln iłem o d ro b in ę. Ws zy s tk o b y ło k wes tią trafien ia w o d p o wied n i mo men t. W tej ch wili jemu b y ło o wiele tru d n iej n iż mn ie, d y s p o n o wałem więc p ewn ą rezerwą. Cała mo ja s trateg ia p o leg ała n a d o p ro wad zen iu d o s p o tk an ia w o d p o wied n im p u n k cie. Z iro n ią p rzy p o mn iałem s o b ie tro s k ę Bran d a o d y wan . Utrzy man ie czy s to ś ci Wzo rca b ęd zie jed n ak o wiele b ard ziej s k o mp lik o wan e. Zb liżał s ię ju ż d o k o ń ca Wielk ieg o Łu k u , a ja ś cig ałem g o , o cen iając o d leg ło ś ć d o czern i. Po s tan o wiłem, że p o zwo lę mu k rwawić n a u s zk o d zo n y m ju ż o b s zarze. J ed y n y m min u s em teg o p lan u b y ło to , że zn ajd ę s ię p o p rawej ręce Bran d a. Ab y zmn iejs zy ć p rzewag ę, jak ą d zięk i temu u zy s k a, g d y s k rzy żu jemy k lin g i, mu s zę p o zo s tać tro ch ę z ty łu . Bran d zmag ał s ię i p arł d o p rzo d u , p o ru s zając s ię jak b y w zwo ln io n y m temp ie. J a tak że walczy łem, lecz n ie tak ciężk o . Utrzy my wałem temp o . M y ś lałem o Klejn o cie, o mo im z n im p o k rewień s twie, jak ie n aro d ziło s ię w ch wili d o s tro jen ia. Wy czu wałem jeg o o b ecn o ś ć, p o lewej s tro n ie i z p rzo d u , ch o ć w tej ch wili n ie mo g łem g o d o s trzec n a p iers i Bran d a. Czy n ap rawd ę s p ró b u je mn ie rato wać, g d y b y Bran d zwy ciężał w n ad ch o d zący m s tarciu ? Wierzy łem n iemal, że zad ziała. J u ż raz u rato wał mn ie p rzed zamach em i o d s zu k ał jak o ś w mo ich ws p o mn ien iach trad y cy jn ie b ezp ieczn ą k ry jó wk ę: mo je włas n e łó żk o . Przen ió s ł mn ie tam. Teraz g o czu łem, n iemal wid ziałem p o p rzez n ieg o d ro g ę p rzed Bran d em. By łem p rawie p ewien , że raz jes zcze s p ró b u je d ziałać w mo jej o b ro n ie. Pamiętając s ło wa Fio n y , p o s tan o wiłem jed n ak za b ard zo n a to n ie liczy ć. Ro zważałem jed n ak in n e jeg o fu n k cje i zas tan awiałem s ię, czy p o trafiłb y m n im o p ero wać b ez fizy czn eg o k o n tak tu . Bran d p rawie p o k o n ał Wielk i Łu k . Sięg n ąłem k u n iemu z jak ieg o ś p o zio mu mo jej is to ty i n awiązałem k o n tak t z Klejn o tem. Przek azu jąc mu s wą wo lę, wezwałem b u rzę ty p u czerwo n eg o cy k lo n u , k tó ry u n ices twił Iag a. Nie miałem p o jęcia, czy

p o trafię zap an o wać n ad tak s zczeg ó ln y m zjawis k iem w ty m s zczeg ó ln y m miejs cu , ale mimo to g o p rzy wo łałem i s k iero wałem p rzeciw Bran d o wi. Na razie n ic s ię n ie d ziało , ch o ć czu łem, że Klejn o t zaczął fu n k cjo n o wać. Bran d d o tarł d o k o ń ca; jes zcze jed en wy s iłek i zs zed ł z Wielk ieg o Łu k u . By łem tu ż za n im. J ak o ś s ię teg o d o my ś lił. Wy ciąg n ął miecz w ch wili, g d y zmalał o p ó r, p rzeb y ł k o lejn y metr s zy b ciej, n iż u ważałem to za mo żliwe, wy s u n ął d o p rzo d u lewą s to p ę, o d wró cił s ię i s p o jrzał mi w o czy p o n ad lin ią n as zy ch k lin g . — Niech to d iab li, u d ało ci s ię — p o wied ział, d o ty k ając o s trzem czu b k a Gray s wan d ira. — Ale n ig d y tu b y ś n ie d o tarł tak s zy b k o , g d y b y n ie ta d ziwk a n a k o n iu . — Ład n ie s ię wy rażas z o n as zej s io s trze — o d p arłem, zaatak o wałem i p atrzy łem, jak o d p aro wu je cio s . Żad en z n as n ie miał s wo b o d y ru ch u , żad en n ie mó g ł zaatak o wać, n ie o p u s zczając ś cieżk i Wzo rca. M n ie d o d atk o wo o g ran iczał fak t, że n a razie n ie ch ciałem p rzelewać jeg o k rwi. Zamark o wałem p ch n ięcie b lo k u jące, a o n co fn ął s ię, p rzes u wając lewą s to p ę d o ty łu wzd łu ż lin ii Wzo rca. Po tem p o d ciąg n ął p rawą i b ez o s trzeżen ia s p ró b o wał atak u n a g ło wę. Niech to ! Od p aro wałem i zrip o s to wałem czy s to in s ty n k to wn ie. Nie ch ciałem trafić g o w p ierś , ale o s trze Gray s wan d ira wy k reś liło łu k p o d jeg o mo s tk iem. W p o wietrzu n ad n ami ro zleg ło s ię g łu ch e b rzęczen ie. Nie mo g łem jed n ak o d erwać wzro k u o d Bran d a. On s p o jrzał w d ó ł i co fn ął s ię jes zcze o k ro k . Do s k o n ale. Czerwo n a lin ia o zd ab iała mu g o rs w miejs cu , g d zie p rzejech ała k lin g a. Na razie materiał k o s zu li wch łan iał k rew. Wy s u n ąłem n o g ę, zro b iłem zwó d , p ch n ąłem, o d p aro wałem rip o s tę, p o s zed łem d o zwarcia, co fn ąłem k lin g ę — ws zy s tk o , co ty lk o mo g łem wy my ś lić, żeb y g o zmu s ić d o ru ch u w ty ł. Dy s p o n o wałem p s y ch o lo g iczn ą p rzewag ą: wied ział, że mam więk s zy zas ięg ramio n , że d zięk i temu p o trafię zro b ić więcej i s zy b ciej. Zb liżał s ię ju ż d o czarn eg o o b s zaru . J es zcze ty lk o k ilk a k ro k ó w… Us ły s załem d źwięk p o d o b n y d o p o jed y n czeg o u d erzen ia d zwo n u , a p o tem g ło ś n y ry k . Nag le p ad ł n a n as cień , jak g d y b y ch mu ra p rzes ło n iła s ło ń ce. Bran d p o d n ió s ł g ło wę. Ch y b a mo g łem g o wted y załatwić, ale wciąż s tał za d alek o o d p o wierzch n i d o celo wej. Naty ch mias t s ię o p an o wał i s p o jrzał n a mn ie z wś ciek ło ś cią. — Niech cię d iab li p o rwą, Co rwin ie! To two je d zieło ! — k rzy k n ął i n atarł, zap o min ając o o s tro żn o ś ci.

Na n ies zczęś cie, zn ajd o wałem s ię w n ie n ajlep s zej p o zy cji, g d y ż właś n ie p o d ch o d ziłem, b y s p ró b o wać o d ep ch n ąć g o jes zcze tro ch ę. By łem o d s ło n ięty i s tałem n iezb y t p ewn ie. J u ż p aru jąc atak , zro zu miałem, że to n ie wy s tarczy . Sk ręciłem tu łó w i p ad łem d o ty łu . Przewracając s ię, u s iło wałem trzy mać s to p y n a lin ii. Up ad łem n a p rawy ło k ieć i lewą d ło ń . Zak ląłem, g d y ż b ó l b y ł zb y t s iln y , ło k ieć zs u n ął s ię n a b o k i wy ląd o wałem n a p rawy m ramien iu . J ed n ak p ch n ięcie p rzes zło n ad e mn ą, a o to czo n e b łęk itn ą au reo lą s to p y p o zo s tały n a ś cieżce. Zn alazłem s ię p o za zas ięg iem ś mierteln eg o cio s u Bran d a, ch o ć mó g ł atak o wać mo je n o g i. Zas ło n iłem s ię p rawą ręk ą, z k tó rej n ie wy p u ś ciłem Gray s wan d ira. Pró b o wałem u s iąś ć. Do s trzeg łem czerwo n ą fo rmację ch mu r, żó łty ch p rzy k rawęd ziach , wiru jącą d o k ład n ie n ad Bran d em. Trzas k ała is k rami i mały mi b ły s k awicami; ry k zmien ił s ię w wy cie. Bran d ch wy cił miecz za k lin g ę i u n ió s ł jak włó czn ię. Wied ziałem, że n ie zd o łam g o o d b ić an i s ię o d s u n ąć. Sięg n ąłem my ś lą d o Klejn o tu , a p o p rzez n ieg o d o zjawis k a n a n ieb ie… Nas tąp ił jas k rawy b ły s k , a p alec b ły s k awicy d o tk n ął jeg o miecza. Bro ń wy p ad ła mu z ręk i, a d ło ń o d ru ch o wo s k o czy ła d o u s t. Zamk n ął w lewej Klejn o t Ws zech mo cy , jak g d y b y ro zu miał, co ro b ię, i zas łan iając k amień , p ró b o wał mi p rzes zk o d zić. Ss ąc p alce, s p o jrzał w g ó rę; wś ciek ło ś ć o d p ły n ęła z jeg o twarzy , zas tąp io n a wy razem b lis k ieg o g ro zy p rzerażen ia. Lej zaczy n ał o p ad ać. Od wró cił s ię wted y , ws tąp ił n a p o czern iały o b s zar, s tan ął twarzą w k ieru n k u p o łu d n ia, u n ió s ł ramio n a i wy k rzy k n ął co ś , czeg o n ie d o s ły s załem w o g łu s zający m wy ciu . Lej s ięg ał k u n iemu , ale o n s tawał s ię jak b y d wu wy miaro wy . Ko n tu ry zafalo wały . Zaczął s ię zmn iejs zać, ale n ie b y ło to rezu ltatem zmian y wy miaró w, a raczej wzro s tu o d leg ło ś ci. Stawał s ię wciąż mn iejs zy , aż zn ik n ął wres zcie, n a mg n ien ie o k a p rzed ty m, jak lej p rzes u n ął s ię p rzez miejs ce, w k tó ry m s tał. Wraz z n im zn ik n ął Klejn o t i n ie miałem ju ż żad n ej mo żliwo ś ci k o n tro lo wan ia zjawis k a n ad g ło wą. Nie wied ziałem, czy lep iej trzy mać s ię n is k o , czy raczej p rzy jąć n o rmaln ą n a Wzo rcu p o zy cję. Wy b rałem to d ru g ie, g d y ż wir atak o wał ch y b a to , co n aru s zało zwy k ły ciąg zd arzeń . Us iad łem, p o czy m p rzes u n ąłem s ię wo ln o d o lin ii. Po tem s p ró b o wałem p rzy k u cn ąć, lecz lej ju ż s ię p o d n o s ił. Wy cie cich ło . Zg as ły b łęk itn e o g n ie wo k ó ł mo ich b u tó w. Ob ejrzałem s ię n a Fio n ę. Dawała mi zn ak i, b y m

ws tawał i s zed ł d alej. Ws tałem więc p o wo li, wid ząc, że wir ro zp ras za s ię n ad e mn ą. Wk raczając n a o b s zar, g d zie jes zcze n ied awn o s tał Bran d , raz jes zcze u ży łem Gray s wan d ira, b y mn ie p o p ro wad ził. Po s k ręcan e res ztk i miecza Bran d a leżały p o d ru g iej s tro n ie czarn ej p lamy . Żało wałem, że n ie ma jak iejś łatwiejs zej d ro g i zejś cia z Wzo rca. Nie wid ziałem s en s u p o k o n y wan ia res zty tras y . Ale g d y p o s tawiłem s to p ę n a Wzo rcu , n ie b y ło ju ż o d wro tu , a n ie miałem s p ecjaln ej o ch o ty p ró b o wać wy jś cia czarn y m s zlak iem. Dlateg o ru s zy łem w s tro n ę Wielk ieg o Łu k u . Zas tan awiałem s ię, g d zie o d s zed ł Bran d . Gd y b y m wied ział, mó g łb y m ro zk azać Wzo rco wi, b y p rzen ió s ł mn ie za n im, k ied y ju ż d o jd ę d o ś ro d k a. M o że Fio n a ma jak iś p o my s ł. Z d ru g iej s tro n y , p rawd o p o d o b n ie wy b rał miejs ce, g d zie ma s p rzy mierzeń có w. Niemąd rze b y ło b y ś cig ać g o s amo tn ie. Przy n ajmn iej n ie d o p u ś ciłem d o d o s tro jen ia, p o cies zy łem s ię. I ws zed łem n a Wielk i Łu k . Is k ry s trzeliły wo k ó ł mn ie.

ROZDZIAŁ XII Pó źn e p o p o łu d n ie n a zb o czu g ó ry : zach o d zące s ło ń ce ś wieciło p ełn y m b las k iem n a g łazy p o lewej s tro n ie i wy cin ało d łu g ie cien ie ty m p o p rawej; s ączy ło s ię p rzez liś cie n ad mo im g ro b em; w p ewn y m s to p n iu ch ro n iło p rzed ch ło d n y mi wiatrami Ko lv iru . Pu ś ciłem d ło ń Ran d o ma i s p o jrzałem z u wag ą n a mężczy zn ę s ied ząceg o n a ławie p rzed mau zo leu m. M iał twarz mło d zik a z p rzeb iteg o s zty letem Atu tu . Wo k ó ł u s t p o jawiły s ię zmars zczk i, p o ciemn iały b rwi; o g ó ln e zmęczen ie wid o czn e w o czach i u ło żen iu s zczęk i, n a k arcie n ie b y ło tak wy raźn e. Po zn ałem g o więc, zan im Ran d o m o zn ajmił: — To mó j s y n , M artin . M artin ws tał i u ś cis n ął mi ręk ę. — Wu ju Co rwin ie — p o wied ział. Wy raz jeg o twarzy zmien ił s ię ty lk o min imaln ie. Przy g ląd ał mi s ię b ad awczo .

By ł o k ilk a cen ty metró w wy żs zy o d Ran d o ma, ale tej s amej, d ro b n ej b u d o wy . Po d b ró d ek i k o ś ci p o liczk o we miały id en ty czn y wy k ró j, a wło s y p o d o b n ą b arwę. Uś miech n ąłem s ię. — Dłu g o cię n ie b y ło — s twierd ziłem. — M n ie też. Sk in ął g ło wą. — Ale ja n ig d y n ie wid ziałem Amb eru — zau waży ł. — Do ras tałem w Reb mie… i w in n y ch miejs cach . — Więc p o zwó l, że cię p o witam, b ratan k u . Przy b y łeś w ciek awy m czas ie. Ran d o m n a p ewn o ci o ty m o p o wied ział. — Tak . Dlateg o p ro s iłem o s p o tk an ie tu taj, n ie tam. Sp o jrzałem n a Ran d o ma. — Os tatn im wu jem, jak ieg o s p o tk ał, b y ł Bran d — wy jaś n ił. — I o d b y ło s ię to w wy jątk o wo n iep rzy jemn y ch o k o liczn o ś ciach . Dziwis z mu s ię? — Raczej n ie. Sam wp ad łem n a Bran d a jak iś czas temu . Nie b y ło to n ajmils ze s p o tk an ie. — Wp ad łeś n a n ieg o ? Nie ro zu miem. — Op u ś cił Amb er i ma ze s o b ą Klejn o t Ws zech mo cy . Gd y b y m wcześ n iej wied ział to , co wiem teraz, n ad al s ied ziałb y w wieży . To czło wiek , k tó reg o s zu k aliś my . J es t b ard zo n ieb ezp ieczn y . Ran d o m p rzy tak n ął. — Wiem o ty m. M artin p o twierd ził ws zy s tk ie n as ze p o d ejrzen ia w k wes tii zamach u : to b y ł Bran d . Ale co to za s p rawa z Klejn o tem? — Wy p rzed ził mn ie w miejs cu , g d zie zo s tawiłem k amień n a Cien iu -Ziemi. M u s iał jed n ak p rzejś ć Wzo rzec i d o k o n ać p ro jek cji s ieb ie p rzez Klejn o t, b y s ię d o s tro ić i mó c z n ieg o k o rzy s tać. Właś n ie mu to u d aremn iłem n a p ierwo tn y m Wzo rcu w p rawd ziwy m Amb erze. Zd o łał mi u ciec. By łem tu ż za g ó rą, z Gerard em. Wy s łaliś my o d d ział s traży d o Fio n y , k tó ra tam zo s tała. M ają n ie d o p u ś cić, żeb y wró cił i s p ró b o wał zn o wu . Nas z włas n y Wzo rzec i ten w Reb mie tak że s ą s trzeżo n e. — Dlaczeg o tak mu zależy n a d o s tro jen iu ? Żeb y wy wo łać p arę b u rz? Do lich a, mo że s ię p rzejś ć w Cien iu i zn aleźć tak ą p o g o d ę, o jak iej ty lk o zamarzy . — Czło wiek d o s tro jo n y d o Klejn o tu mo że g o wy k o rzy s tać, b y zn is zczy ć Wzo rzec. — Nap rawd ę? I co s ię wted y s tan ie? — Świat, jak i zn amy , p rzes tan ie is tn ieć.

— Nap rawd ę? — p o wtó rzy ł Ran d o m. — Sk ąd o ty m wies z, d o d iab ła? — To d łu g a h is to ria, a my n ie mamy czas u , ale s ły s załem ją o d Dwo rk in a i wierzę w więk s zą częś ć teg o , co mó wił. — Wciąż jes zcze ży je? — Kied y in d ziej, Ran d o mie. — J ak ch ces z. Ale Bran d mu s i b y ć s zaleń cem, żeb y p ró b o wać czeg o ś tak ieg o . Kiwn ąłem g ło wą. — M o im zd an iem u waża, że p o trafi wy k reś lić n o wy Wzo rzec, p rzeb u d o wać Ws zech ś wiat n a n o wy , z s o b ą w ro li g łó wn ej. — To mo żliwe? — Teo rety czn ie tak . Ale n awet Dwo rk in miał p ewn e wątp liwo ś ci, czy d a s ię p o wtó rzy ć ten wy czy n . Uk ład czy n n ik ó w b y ł wy jątk o wy … Tak , Bran d mu s i b y ć tro ch ę s zalo n y . Kied y p rzy p o min am g o s o b ie p rzez te ws zy s tk ie lata, te jeg o zmian y o s o b o wo ś ci, cy k le n as tro jó w, mam wrażen ie, że d o s trzeg am jak iś s y n d ro m s ch izo id aln y . Nie wiem, czy u k ład z n iep rzy jacielem o s tateczn ie p ch n ął g o w o b łęd , czy n ie. To b ez zn aczen ia. Ch ciałb y m, żeb y zn ó w s ied ział w wieży . Alb o żeb y Gerard b y ł g o rs zy m lek arzem. — Wies z, k to g o p ch n ął? — Fio n a. Ale s ama ci ws zy s tk o o p o wie. Op arł s ię o mo je ep itafiu m i p o k ręcił g ło wą. — Bran d — mru k n ął. — Niech g o s zlag trafi. Każd y z n as mó g ł g o zab ić i to p rzy wielu o k azjach … za d awn y ch lat. Ale k ied y d o p ro wad zał cię ju ż d o s zału , n ag le s ię zmien iał. Po p ewn y m czas ie zaczy n ałeś my ś leć, że n ie jes t tak i zły . Szk o d a, że n ie ziry to wał k tó reg o ś z n as tro ch ę b ard ziej i w o d p o wied n iej ch wili… — J ak ro zu miem, jes t teraz u czciwą zd o b y czą? — wtrącił M artin . Po p atrzy łem n a n ieg o . M ięś n ie s zczęk s tężały , zmru ży ł o czy . W jed n ej ch wili p o jeg o o b liczu p rzep ły n ęły n as ze twarze, jak b y tas o wał talię ro d zin n y ch k art. Cały n as z eg o izm, n ien awiś ć, zazd ro ś ć, p y ch a i b u ta p rzemk n ęły w ciąg u s ek u n d y , a p rzecież jes zcze n ie p o s tawił n o g i w Amb erze. Co ś we mn ie p ęk ło . Ch wy ciłem g o za ramio n a. — M as z ws zelk ie p o wo d y , b y g o n ien awid zić — zacząłem. — A o d p o wied ź n a two je p y tan ie b rzmi: tak . Sezo n p o lo wań zo s tał o twarty . Nie wid zę in n eg o s p o s o b u ro zs trzy g n ięcia tej s p rawy , n iż jeg o ś mierć. Sam n ien awid ziłem g o o d d awn a, ch o ć b y ł wted y d la mn ie ab s trak cją. Ale teraz… co ś s ię zmien iło . Tak , trzeb a g o zab ić. Ale

n ie p o zwó l, b y n ien awiś ć b y ła d la cieb ie ch rztem b o jo wy m i wp ro wad ziła w n as ze to warzy s two . Zb y t wiele jej b y ło międ zy n ami. Sp o g ląd am n a two ją twarz… n ie wiem… Przy k ro mi, M artin ie. Za d u żo s ię d zieje właś n ie teraz. J es teś mło d y . Więcej wid ziałem n iż ty . Częś ć teg o n iep o k o i mn ie… w in n y s p o s ó b . To ws zy s tk o . Zwo ln iłem u ś cis k i o d s tąp iłem. — Op o wied z mi o s o b ie. — Przez d łu g i czas b ałem s ię Amb eru — zaczął. — I ch y b a n ad al s ię b o ję. Od k ąd Bran d mn ie zaatak o wał, wciąż my ś lałem, czy zn o wu mn ie n ie d o p ad n ie. Przez całe lata s tale o g ląd ałem s ię za s ieb ie. Przy p u s zczam, że b ałem s ię was . Zn ałem więk s zo ś ć z p o rtretó w n a k artach … i ze złej rep u tacji. M ó wiłem Ran d o mo wi… tacie… że n ie ch ciałb y m s p o tk ać was ws zy s tk ich jed n o cześ n ie. Zap ro p o n o wał, żeb y m n ajp ierw zo b aczy ł s ię z to b ą. Nie wied zieliś my wted y , że jes teś s zczeg ó ln ie zain teres o wan y p ewn y mi in fo rmacjami, k tó re p o s iad am. Gd y jed n ak o n ich n ap o mk n ąłem, tato u zn ał, że mu s zę s ię z to b ą s p o tk ać jak n ajs zy b ciej. Op o wiad ał mi, co s ię tu d ziało , i… wid zis z, wiem co ś n a ten temat. — M iałem p rzeczu cie, że b ęd zies z wied ział… k ied y n ied awn o u s ły s załem p ewn ą n azwę. — Tecy s o wie? — s p y tał Ran d o m. — Ci s ami. — Nie b ard zo wiem, o d czeg o zacząć — p o wied ział M artin . — Wiem, że d o ras tałeś w Reb mie, p rzes zed łeś Wzo rzec, p o tem wy k o rzy s tałeś wład zę n ad Cien iem, b y o d wied zić Ben ed y k ta w Av alo n ie. Ben ed y k t o p o wied ział ci d o k ład n iej o Amb erze, n au czy ł p o s łu g iwać s ię Atu tami i u ży wać b ro n i. Pó źn iej o d jech ałeś , b y s amo d zieln ie p o d ró żo wać w Cien iu . Wiem, co ci zro b ił Bran d . I to ju ż ws zy s tk o . Sk in ął g ło wą i s p o jrzał k u zach o d o wi. — Kied y ro zs tałem s ię z Ben ed y k tem, p rzez d łu g i czas węd ro wałem w Cien iu — zaczął. — To b y ły mo je n ajs zczęś liws ze lata. Przy g o d y , emo cje, n iezn an e rzeczy d o zo b aczen ia, d o zro b ien ia… Gd zieś w g łęb i mó zg u zaws ze tk wiła my ś l, że k ied y b ęd ę mąd rzejs zy , tward s zy , b ard ziej d o ś wiad czo n y , wy b io rę s ię d o Amb eru i p o zn am s wo ich k rewn y ch . Po tem o d n alazł mn ie Bran d . Ob o zo wałem n a mały m wzg ó rk u , o d p o czy wałem p o d łu g iej jeźd zie i jad łem lu n ch w d ro d ze d o mo ich p rzy jació ł Tecy s ó w. Bran d n awiązał k o n tak t. Łączy łem s ię ju ż z Ben ed y k tem p rzez jeg o Atu t, k ied y mn ie u czy ł, jak s ię n imi p o s łu g iwać. Kilk a razy n awet p rzerzu cił mn ie tą d ro g ą. Dlateg o wied ziałem, jak ie to u czu cie, i zro zu miałem, co s ię d zieje. Przez

ch wilę my ś lałem n awet, że to Ben ed y k t mn ie wzy wa. Ale n ie. To b y ł Bran d … zn ałem g o z p o rtretu w talii. Stał w s amy m cen tru m czeg o ś , co wy g ląd ało jak Wzo rzec. Zaciek awiło mn ie to . Nie wied ziałem, jak d o mn ie d o tarł. Przecież n ie is tn iał mó j Atu t. M ó wił p rzez min u tę. Nie p amiętam ju ż, co p o wied ział. A k ied y ws zy s tk o ju ż b y ło jas n e, wted y … wted y zad ał mi cio s . Od ep ch n ąłem g o i wy rwałem s ię. J ak o ś u trzy mał k o n tak t. Tru d n o mi b y ło g o zerwać… a k ied y wres zcie s ię u d ało , zn o wu p ró b o wał mn ie d o s ięg n ąć. Ale u miałem to zab lo k o wać. Ben ed y k t mn ie n au czy ł. Pró b o wał k ilk a razy , ale ciąg le b lo k o wałem. Wres zcie p rzes tał. M iałem ju ż n ied alek o d o Tecy s ó w. Zd o łałem jak o ś d o s iąś ć k o n ia i d o jech ać d o n ich . Bałem s ię ju ż, że u mrę, b o n ig d y jes zcze n ie b y łem tak ciężk o ran n y . Ale p o p ewn y m czas ie zacząłem wracać d o zd ro wia. I wted y zn o wu zacząłem s ię b ać: że Bran d mn ie o d n ajd zie i d o k o ń czy to , co zaczął. — Dlaczeg o n ie wezwałeś Ben ed y k ta? — zap y tałem. — I n ie o p o wied ziałeś o ty m, co zas zło , i o s wo ich o b awach ? — M y ś lałem o ty m — p rzy zn ał. — Ale p o my ś lałem też, że Bran d wierzy , że mu s ię u d ało . I że n ie ży ję. Nie wied ziałem, jak ie s iły walczą ze s o b ą w Amb erze, ale u zn ałem, że zamach n a mo je ży cie jes t zap ewn e elemen tem tak iej k o n fro n tacji. Ben ed y k t o p o wied ział mi d o s tateczn ie d u żo , b y b y ła to p ierws za rzecz, jak a mi p rzy s zła d o g ło wy . Uzn ałem więc, że lep iej p o zo s tać martwy m. Op u ś ciłem Tecy s ó w, zan im jes zcze d o k o ń ca wy zd ro wiałem. I o d jech ałem, b y s k ry ć s ię w Cien iu . — Natrafiłem wted y n a n iezwy k łe zjawis k o — p o d jął p o ch wili p rzerwy . — Co ś , czeg o jes zcze n ig d y n ie s p o tk ałem, ale co teraz zd awało s ię p rak ty czn ie ws zech o b ecn e: w p rawie ws zy s tk ich cien iach , k tó re mijałem, is tn iała w tej czy in n ej fo rmie n iezwy k ła czarn a d ro g a. Nie ro zu miałem, czy m jes t, ale zain teres o wała mn ie, g d y ż b y ła jed y n y m n ap o tk an y m o b iek tem, k tó ry p rzecin ał s am Cień . Po s tan o wiłem p o d ąży ć wzd łu ż n iej i d o wied zieć s ię czeg o ś więcej. By ła n ieb ezp ieczn a. Pręd k o s ię n au czy łem, b y n a n ią n ie wjeżd żać. Dziwn e rzeczy d ziały s ię tam p o zmro k u . Zwy k łe s two rzen ia, k tó re n a n ią trafiły , ch o ro wały i g in ęły . Dlateg o b y łem o s tro żn y . J ech ałem n ie b liżej, n iż to k o n ieczn e, b y n ie tracić jej z o czu . Po d ążałem za n ią p rzez ró żn e o k o lice. Przek o n ałem s ię, że g d ziek o lwiek p ro wad ziła, tam zaws ze n ad ciąg ała ś mierć, zn is zczen ie alb o in n e k ło p o ty . Nie wied ziałem, co o ty m my ś leć. Umilk ł. — Nie o d zy s k ałem jes zcze s ił — p o d jął p o ch wili. — Po p ełn iłem b łąd : zan ad to s ię zmęczy łem, za d u żą o d leg ło ś ć p ró b o wałem p o k o n ać za d n ia, jech ałem zb y t s zy b k o . Wieczo rem zach o ro wałem. Przez całą n o c i więk s zą częś ć n as tęp n eg o d n ia

d y g o tałem p o d k o cem. Traciłem i o d zy s k iwałem p rzy to mn o ś ć, więc n ie wiem, k ied y d o k ład n ie s ię zjawiła. Przez d łu żs zy czas s ąd ziłem, że jes t częś cią s n u . M ło d a d ziewczy n a. Ład n a. Op iek o wała s ię mn ą, aż wró ciłem d o zd ro wia. M iała n a imię Dara. Ro zmawialiś my b ez k o ń ca. To b y ło miłe. Wres zcie zn alazł s ię k to ś , z k im mo g ę p o ro zmawiać. M u s iałem jej o p o wied zieć o cały m s wo im ży ciu . Po tem o n a mó wiła tro ch ę o s o b ie. Nie p o ch o d ziła z tej o k o licy . Twierd ziła, że p o d ró żo wała p rzez Cień . Nie p o trafiła jes zcze ch o d zić wś ró d cien i tak jak my , ale u ważała, że mo że s ię teg o n au czy ć. Twierd ziła, że p o ch o d zi z ro d u Amb ery tó w, ze s tro n y Ben ed y k ta. Szczerze mó wiąc, b ard zo jej zależało n a tej u miejętn o ś ci. Do p o d ró ży wy k o rzy s ty wała s amą czarn ą d ro g ę. Nie o d czu wała jej s zk o d liweg o wp ły wu , g d y ż b y ła s p o k rewn io n a ró wn ież z mies zk ań cami jej p rzeciwn eg o k o ń ca, Dwo rcó w Ch ao s u . Ch ciała jed n ak p o zn ać n as ze s p o s o b y , więc s tarałem s ię jej p rzek azać ws zy s tk o , co wiem. Po wied ziałem o Wzo rcu , n awet g o d la n iej n as zk ico wałem, p o k azałem mo je Atu ty — Ben ed y k t d ał mi talię — żeb y mo g ła p o zn ać k rewn y ch . Two ja k arta in teres o wała ją s zczeg ó ln ie. — Zaczy n am ro zu mieć — mru k n ąłem. — M ó w d alej. — Wy tłu maczy ła mi, że Amb er, zan u rzo n y w o tch łan i zep s u cia i aro g an cji, zak łó cił ro d zaj metafizy czn ej ró wn o wag i p o międ zy n im a Dwo rcami Ch ao s u . I teraz o n i mu s zą p o d jąć d zieło n ap rawy p o p rzez zn is zczen ie Amb eru . Ich o jczy zn a n ie jes t cien iem Amb eru , ale trwały m zjawis k iem, is tn iejący m n a włas n y ch p rawach . Ty mczas em ws zy s tk ie cien ie cierp ią z p o wo d u czarn ej d ro g i. Wied ząc o Amb erze to , co wied ziałem, raczej n ie mo g łem p ro tes to wać. Z p o czątk u wierzy łem we ws zy s tk o , co mó wiła. Szczeg ó ln ie Bran d d o b rze p as o wał d o jej o p is ó w zła p an u jąceg o w Amb erze. Ale k ied y o n im ws p o mn iałem, zap rzeczy ła. Tam, s k ąd p rzy b y ła, b y ł czy mś w ro d zaju b o h atera. Nie b y ła p ewn a, z jak ieg o p o wo d u , ale n ie p rzejmo wała s ię ty m s p ecjaln ie. Wted y zacząłem d o s trzeg ać, że jes t zb y t p ewn a s wo ich p rzek o n ań . W ty m, co mó wiła, wy czu wałem cień fan aty zmu . Niemal wb rew włas n ej wo li zacząłem b ro n ić Amb eru . M y ś lałem o Llewelli, o Ben ed y k cie… i o Gerard zie, k tó reg o s p o tk ałem k ilk a razy . Od k ry łem, że ch ętn ie s łu ch a o Ben ed y k cie. Ok azał s ię jej s łab y m p u n k tem. M o g łem mó wić o ty m, co zn ałem, a o n a s k ło n n a b y ła wierzy ć w d o b re rzeczy , k tó re miałem d o p o wied zen ia. Nie wiem, jak i b y ł o s tateczn y rezu ltat ty ch ro zmó w, ty le że p o d k o n iec s tała s ię ch y b a tro ch ę mn iej p ewn a s ieb ie. — Po d k o n iec? — p o wtó rzy łem. — Co mas z n a my ś li? J ak d łu g o b y ła p rzy to b ie? — Prawie ty d zień . Ob iecała, że b ęd zie s ię mn ą o p iek o wać, p ó k i n ie wró cę d o

zd ro wia. I d o trzy mała s ło wa. Zo s tała n awet p arę d n i d łu żej. Twierd ziła, że ch ce s ię u p ewn ić, ale p rzy p u s zczam, że p rag n ęła raczej k o n ty n u o wać n as ze d y s k u s je. W k o ń cu jed n ak o ś wiad czy ła, że mu s i jech ać d alej. Pro s iłem, żeb y zo s tała ze mn ą, ale o d mó wiła. Zap ro p o n o wałem, że z n ią p o jad ę, ale też o d mó wiła. Pewn ie s ię d o my ś liła, że zamierzam ru s zy ć za n ią, b o wy mk n ęła s ię n o cą. Nie mo g łem ś cig ać jej czarn ą d ro g ą, a n ie miałem p o jęcia, d o jak ieg o cien ia p o d ąży w d ro d ze d o Amb eru . Kied y o b u d ziłem s ię ran o i s twierd ziłem, że zn ik n ęła, my ś lałem, żeb y s amemu o d wied zić Amb er. Ale ciąg le jes zcze s ię b ałem. M o że p ewn e s p rawy , o k tó ry ch o p o wiad ała, zwięk s zy ły mó j lęk . W k ażd y m razie p o s tan o wiłem zo s tać jes zcze w Cien iu . Ru s zy łem w d ro g ę. Og ląd ałem n o we rzeczy , n o wy ch rzeczy p ró b o wałem s ię u czy ć… aż zn alazł mn ie Ran d o m i p o wied ział, że ch ce, b y m wró cił d o d o mu . Najp ierw jed n ak s p ro wad ził mn ie tu taj, żeb y ś p rzed in n y mi wy s łu ch ał mo jej o p o wieś ci. M ó wił, że zn as z Darę i ch ces z d o wied zieć s ię o n iej czeg o ś więcej. M am n ad zieję, że ci p o mo g łem. — Tak — p rzy zn ałem. — Dzięk u ję ci. — Ro zu miem, że w k o ń cu p rzes zła Wzo rzec. — Tak , u d ało jej s ię. — A p o tem zd ek laro wała s ię jak o wró g Amb eru ? — Is to tn ie. — M am n ad zieję — d o d ał — że n ie s tan ie jej s ię k rzy wd a. By ła d la mn ie d o b ra. — Ch y b a p o trafi o s ieb ie zad b ać — o d p arłem. — Ale… tak , to s y mp aty czn a d ziewczy n a. Nie mo g ę ci n iczeg o o b iecać w k wes tii jej b ezp ieczeń s twa, p o n ieważ wciąż zb y t mało wiem o n iej i o jej ro li we ws zy s tk im, co s ię teraz d zieje. J ed n ak to , co mi p o wied ziałeś , b ęd zie b ard zo p o mo cn e. Sp rawia, że b ęd ę s ię s tarał tłu maczy ć ws zelk ie wątp liwo ś ci n a jej k o rzy ś ć. Uś miech n ął s ię. — M iło mi to s ły s zeć. Wzru s zy łem ramio n ami. — Co mas z zamiar ro b ić d alej? — s p y tałem. — Zab ieram g o , żeb y p o zn ał Vialle — wtrącił Ran d o m. — A p o tem p o zo s tały ch , jeś li czas i o k azja p o zwo li. Ch y b a że wy n ik n ęły jak ieś n o we o k o liczn o ś ci i jes tem ci p o trzeb n y ju ż teraz. — Wy n ik n ęły n o we o k o liczn o ś ci — p rzy zn ałem. — Ale n a razie n ie jes teś mi p o trzeb n y . Lep iej jed n ak , żeb y m wp ro wad ził cię w s y tu ację. M am jes zcze tro ch ę

czas u . Kied y s tres zczałem Ran d o mo wi to , co s ię wy d arzy ło p o d jeg o n ieo b ecn o ś ć, my ś lałem o M artin ie. J eś li o mn ie ch o d zi, wciąż p o zo s tawał n iewiad o mą. J eg o o p o wieś ć mo g ła b y ć ab s o lu tn ie p rawd ziwa. Szczerze mó wiąc, czu łem, że jes t. Z d ru g iej jed n ak s tro n y miałem wrażen ie, że n ie jes t k o mp letn a, że ś wiad o mie co ś p o min ął. M o że co ś n ies zk o d liweg o . A mo że n ie. Nie miał p o wo d ó w, żeb y n as k o ch ać. Wręcz p rzeciwn ie. I mo że Ran d o m wp ro wad za d o d o mu k o n ia tro jań s k ieg o ? Prawd o p o d o b n ie s ię my lę. Po p ro s tu n ie mam w zwy czaju k o mu k o lwiek u fać, jeś li is tn ieją in n e mo żliwo ś ci. Zres ztą n iewiele z teg o , co mó wiłem Ran d o mo wi, mo żn a b y u ży ć p rzeciwk o n am, a miałem p o ważn e wątp liwo ś ci, czy M artin p o trafiłb y n am zas zk o d zić, n awet g d y b y miał tak i zamiar. Nie, raczej b y ł zwy czajn ie o s tro żn y , jak my ws zy s cy , i z ty ch s amy ch p o wo d ó w: s trach u i ch ęci p rzetrwan ia. Po d wp ły wem n ag łeg o imp u ls u zap y tałem: — Czy s p o tk ałeś jes zcze k ied y ś Darę? Zaru mien ił s ię. — Nie — o d p o wied ział zb y t s zy b k o . — Ty lk o ten jed en raz. — Ro zu miem. Ran d o m b y ł zb y t d o b ry m p o k erzy s tą, b y teg o n ie zau waży ć. Ty m s amy m u zy s k ałem d ro b n e zab ezp ieczen ie za n iewielk ą cen ę p o d ejrzliwo ś ci o jca wo b ec d awn o u traco n eg o s y n a. Szy b k o s k iero wałem ro zmo wę n a Bran d a. Po ró wn y waliś my właś n ie n as ze d an e z p s y ch o p ato lo g ii, k ied y p o czu łem zn ajo me mro wien ie i wrażen ie czy jejś o b ecn o ś ci, zwias tu jące p o łączen ie p rzez Atu t. Un io s łem d ło ń i o d wró ciłem s ię. Po ch wili n as tąp ił k o n tak t. Gan elo n i ja s p o jrzeliś my n a s ieb ie. — Co rwin ie — zaczął. — Uzn ałem, że p o win ien em s p rawd zić. Do tej p o ry alb o ty mas z Klejn o t, alb o Bran d ma Klejn o t, alb o o b aj jes zcze s zu k acie. J ak jes t? — Bran d ma Klejn o t. — To n ied o b rze. Op o wied z mi o ty m. Op o wied ziałem. — Więc Gerard p o wtó rzy ł p rawid ło wo — s twierd ził. — J u ż zd ąży ł? — Bez s zczeg ó łó w — o d p arł Gan elo n . — I ch ciałem s ię u p ewn ić, że d o b rze zro zu miałem. Ro zmawiałem z n im p rzed ch wilą.

Sp o jrzał w g ó rę. — J eś li d o b rze p amiętam p o ry ws ch o d u k s ięży ca, to ch y b a p o win ien eś ju ż ru s zać. Kiwn ąłem g ło wą. — M as z rację. Za ch wilę o d jeżd żam d o s ch o d ó w. To n ied alek o . — Do b rze. Oto , co p o win ien eś zro b ić… — Wiem, co p o win ien em zro b ić — p rzerwałem. — M u s zę wejś ć d o Tir-n a No g 'th , zan im Bran d tam d o trze, i zab lo k o wać mu d ro g ę d o Wzo rca. J eś li mi s ię n ie u d a, mu s zę zn o wu g o ś cig ać. — To n ie jes t n ajlep s zy s p o s ó b — s twierd ził. — A zn as z lep s zy ? — Ows zem. M as z p rzy s o b ie Atu ty ? — Tak . — Świetn ie. Po p ierws ze, n ie d o s tan ies z s ię tam tak s zy b k o , b y n ie d o p u ś cić g o d o Wzo rca… — Dlaczeg o n ie? — M u s is z wejś ć p o s to p n iach , p o tem d o jś ć d o p ałacu i p rzed o s tać s ię d o p o d ziemi, d o Wzo rca. To zajmu je czas , n awet w Tir-n a No g 'th … zwłas zcza w Tir-n a No g 'th , g d zie czas ro b i ró żn e s ztu czk i. Nie wies z p rzecież, czy p o d ś wiad o mie n ie p rag n ies z ś mierci, a to wy d łu ży d ro g ę. J a też n ie wiem. W k ażd y m razie, zan im tam d o trzes z, o n ro zp o czn ie p rzejś cie. M o że b ęd zie ju ż za d alek o , żeb y ś g o d o g o n ił. — Prawd o p o d o b n ie b ęd zie zmęczo n y . To g o p rzy h amu je. — Nie. Po s taw s ię n a jeg o miejs cu . Gd y b y ś b y ł Bran d em, czy n ie wy b rałb y ś s ię d o jak ieg o ś cien ia, g d zie czas p ły n ie in aczej? Zamias t jed n eg o p o p o łu d n ia, miałb y ś n awet k ilk a d n i wy p o czy n k u p rzed d zis iejs zą p ró b ą. Bezp ieczn iej b ęd zie zało ży ć, że jes t w d o b rej fo rmie. — M as z rację — p rzy zn ałem. — Nie mo g ę liczy ć n a jeg o zmęczen ie. W p o rząd k u . Is tn ieje in n a mo żliwo ś ć, k tó rą ro zważałem, ch o ć wo lałb y m n ie p ró b o wać, jeś li d a s ię teg o u n ik n ąć. M o g ę g o zab ić n a o d leg ło ś ć. Zab rać ze s o b ą k u s zę alb o jed en z n as zy ch k arab in ó w i p o p ro s tu g o zas trzelić w cen tru m Wzo rca. Niep o k o i mn ie ty lk o d ziałan ie n as zej k rwi. M o że s zk o d zi ty lk o p ierwo tn emu Wzo rco wi, ale n ie wiem n a p ewn o . — Zg ad za s ię. Nie wies z — s twierd ził. — W d o d atk u tam, n a g ó rze, n ie p o leg ałb y m zb y tn io n a n o rmaln ej b ro n i. To n iezwy k łe miejs ce. Sam mó wiłeś , że to

d ziwn y s k rawek Cien ia p ły n ący p o n ieb ie. Wy my ś liłeś s p o s ó b , b y k arab in s trzelał w Amb erze, ale tam mo g ą o b o wiązy wać in n e reg u ły . — To rzeczy wiś cie ry zy k o — p rzy tak n ąłem. — Co d o k u s zy … Po wied zmy , że n ag ły p o d mu ch wiatru o d ch y li k ażd ą s trzałę, k tó rą wy p u ś cis z? — Nie ro zu miem. — Klejn o t. Przes zed ł z n im p rzy n ajmn iej częś ć p ierwo tn eg o Wzo rca i miał d o ś ć czas u n a ek s p ery men ty . J ak my ś lis z, czy to mo żliwe, b y b y ł ju ż częś cio wo d o s tro jo n y ? — Nie mam p o jęcia. Nie jes tem p ewien , jak p rzeb ieg a ten p ro ces . — Ch ciałem ci ty lk o zwró cić u wag ę, że jeś li p rzeb ieg a właś n ie tak , o n mo że to wy k o rzy s tać, b y s ię b ro n ić. Klejn o t mo że mieć właś ciwo ś ci, o k tó ry ch n ie mas z p o jęcia. A więc n ie liczy łb y m n a to , że zd o łas z g o zab ić n a o d leg ło ś ć. Nie rad ziłb y m ci n awet p o leg ać zn o wu n a tej s ztu czce z Klejn o tem, jeżeli o n p o trafi g o w p ewn y m s to p n iu k o n tro lo wać. — Prezen tu jes z s y tu ację b ard ziej p o n u ro , n iż ją s o b ie wy o b rażałem. — Ale mo że b ard ziej realis ty czn ie — zau waży ł. — Przy zn aję. M ó w d alej. Po d o b n o mas z jak iś p lan . — To p rawd a. M o im zd an iem n ie mo żn a d o p u ś cić, b y Bran d w o g ó le o s iąg n ął Wzo rzec. Kied y ju ż p o s tawi n a n im s to p ę, ry zy k o k atas tro fy g wałto wn ie wzras ta. — I s ąd zis z, że n ie zd o łam d o trzeć tam p rzed n im? — Nie, jeś li n ap rawd ę p o trafi p rzen o s ić s ię z miejs ca n a miejs ce p rawie n aty ch mias t, a ty mu s is z iś ć p iech o tą. Uważam, że czek a n a ws ch ó d k s ięży ca, a g d y ty lk o mias to s ię p o jawi, b ęd zie ju ż wewn ątrz, o d razu o b o k Wzo rca. — Do s trzeg am p ro b lem, ale n ie wid zę ro związan ia. — Ro związan ie p o leg a n a ty m, że n ie p ó jd zies z d ziś wieczó r d o Tir-n a No g 'th . — Zaraz, ch wileczk ę! — Cis zej, d o d iab ła. Sp ro wad ziłeś s o b ie wy b itn eg o s trateg a, to lep iej s łu ch aj, co ma d o p o wied zen ia. — Do b rze, s łu ch am. — Przy zn ałeś , że p rawd o p o d o b n ie n ie p o trafis z d o trzeć n a miejs ce o czas ie. Ale k to ś in n y p o trafi. — Kto i w jak i s p o s ó b ? — J u ż mó wię. Sk o n tak to wałem s ię z Ben ed y k tem. Wró cił. W tej ch wili jes t

w Amb erze, w s ali Wzo rca. Po win ien ju ż g o p rzejś ć; p ewn ie s to i teraz w s amy m ś ro d k u i czek a. Ty ru s zas z d o s tó p s ch o d ó w p ro wad zący ch d o mias ta n a n ieb ie. Tam o czek u jes z ws ch o d u k s ięży ca. Gd y ty lk o p o jawi s ię Tir-n a No g 'th , p rzez Atu t n awiążes z k o n tak t z Ben ed y k tem. Po wies z, że ws zy s tk o g o to we, a o n u ży je mo cy Wzo rca i p rzen ies ie s ię d o Tir-n a No g 'th . Nieważn e, jak s zy b k o p o d ró żu je Bran d . Nie mo że g o wy p rzed zić. — Twó j p lan ma s ame zalety — p o ch waliłem. — To n ajs zy b s zy s p o s ó b d o tarcia n a g ó rę, a Ben ed y k t jes t z p ewn o ś cią o d p o wied n im czło wiek iem. Nie p o win ien mieć k ło p o tó w z Bran d em. — Nap rawd ę s ąd zis z, że Bran d n ie p o czy n i żad n y ch p rzy g o to wań ? — zap y tał Gan elo n . — Z teg o , co s ły s załem, jes t s p ry tn y , ch o ciaż s zalo n y . M ó g ł p rzewid zieć co ś tak ieg o . — M o żliwe. Do my ś las z s ię, co mo że zro b ić? Zato czy ł ręk ą k rąg , u d erzy ł s ię w s zy ję i u ś miech n ął. — Ko mar — wy jaś n ił. — Przep ras zam. Zło ś liwe s two rzo n k a. — Nad al u ważas z… — Uważam, że p o win ien eś u trzy my wać k o n tak t z Ben ed y k tem p rzez cały czas , g d y b ęd zie n a g ó rze. Oto , co u ważam. J eś li Bran d zaczn ie zwy ciężać, b ęd zies z mu s iał ś ciąg n ąć g o z p o wro tem jak n ajs zy b ciej, b y o calić mu ży cie. — Natu raln ie. Ale wted y … — Wted y p rzeg ramy ru n d ę. Przy zn aję. Ale n ie walk ę. Nawet z całk o wicie d o s tro jo n y m Klejn o tem b ęd zie mu s iał s ię d o s tać d o p ierwo tn eg o Wzo rca, żeb y p o ważn ie n am zas zk o d zić. A p rzy p ierwo tn y m Wzo rcu p o s tawiłeś s traże. — Tak — mru k n ąłem. — Przemy ś lałeś ws zy s tk o . Zas k o czy łeś mn ie ty m temp em. — M iałem o s tatn io s p o ro wo ln eg o czas u , a to n ied o b rze… ch y b a że zu ży je s ię g o n a my ś len ie. I tak zro b iłem. A teraz s ąd zę, że p o win ien eś ru s zać jak n ajp ręd zej. Dzień n ie ro b i s ię co raz d łu żs zy . — Tak . Dzięk i za d o b rą rad ę. — Zach o waj s wo je p o d zięk o wan ia, d o p ó k i s ię n ie p rzek o n amy , co z teg o wy jd zie — p o wied ział i p rzerwał k o n tak t. — To ch y b a b y ło co ś ważn eg o — s twierd ził Ran d o m. — Co s ię d zieje? — Ro zs ąd n e p y tan ie — o d p arłem. — Ale n ie mam ju ż czas u . Na o d p o wied ź mu s is z p o czek ać d o ran a. — Czy mo g ę ci w czy mś p o mó c?

— Właś ciwie mo żes z — p rzy zn ałem. — J eżeli p o jed ziecie n a jed n y m k o n iu alb o wró cicie d o Amb eru p rzez Atu t. Po trzeb u ję Gwiazd y . — J as n e — zg o d ził s ię Ran d o m. — Nie ma s p rawy . To ws zy s tk o ? — Tak . Najważn iejs zy jes t p o ś p iech . Po d es zliś my d o k o n i. Po k lep ałem Gwiazd ę p o g rzb iecie i ws k o czy łem n a s io d ło . — Sp o tk amy s ię w Amb erze — zawo łał Ran d o m. — Po wo d zen ia. — W Amb erze — p rzy tak n ąłem. — Dzięk i. Zawró ciłem i p o d ąży łem d o s to p n i. Po d ro d ze p rzeciąłem cień mo jeg o g ro b u , wy d łu żający s ię k u ws ch o d o wi.

ROZDZIAŁ XIII Na n ajwy żs zej g ran i Ko lv iru jes t s k ała, p rzy p o min ająca k s ztałtem trzy s to p n ie. Us iad łem n a n ajn iżs zy m i czek ałem, aż p o jawi s ię ich więcej. Trzeb a d o teg o n o cy i k s ięży ca, więc p o ło wa waru n k ó w zo s tała ju ż s p ełn io n a. Na zach o d zie i p ó łn o cn y m ws ch o d zie zb ierały s ię ch mu ry . Tro ch ę mn ie n iep o k o iły . J eś li b y ły d o s tateczn ie g ęs te, b y całk iem p rzes ło n ić ś wiatło k s ięży ca, Tir-n a No g 'th ro zp ły wało s ię w n ico ś ć. Dlateg o właś n ie zaws ze n ależy mieć n a d o le p o mo cn ik a, k tó ry wy atu tu je cię w b ezp ieczn e miejs ce, g d y b y mias to n ag le zn ik n ęło . Nieb o n ad g ło wą b y ło jed n ak całk iem czy s te, p ełn e zn ajo my ch g wiazd . Gd y wzejd zie k s ięży c, a jeg o p ro mien ie p ad n ą n a k amień , n a k tó ry m s ied ziałem, p o jawią s ię s ch o d y n a n ieb ie, s ięg ające wy s o k o w g ó rę, aż d o Tir-n a No g 'th , o b razu Amb eru p ły n ąceg o p rzez n o cn e n ieb o . By łem zmęczo n y . Zb y t wiele s ię zd arzy ło w tak k ró tk im czas ie. Wy p o czy n ek , zd jęcie b u tó w i ro zmas o wan ie s tó p , o p arcie g ło wy n awet o k amień b y ło lu k s u s em, czy s to zwierzęcą ro zk o s zą. Szczeln iej o k ry łem s ię p łas zczem, b y p o ws trzy mać ch łó d wieczo ru . Go rąca k ąp iel, s o lid n y p o s iłek i łó żk o b ard zo b y mi s ię p rzy d ały , lecz s p o g ląd ałem n a n ie jak n a mis ty czn e n iemal o b iek ty . W tej ch wili wy s tarczał mi w zu p ełn o ś ci o d p o czy n ek , jak i tu zn alazłem. M y ś li p ły n ęły wo ln o , wracając d o

zd arzeń min io n eg o d n ia. Tak wiele ich b y ło … Ale teraz zn ałem p rzy n ajmn iej n iek tó re o d p o wied zi n a d ręczące mn ie p y tan ia. Na p ewn o n ie ws zy s tk ie. Ale d o s y ć, b y zas p o k o ić p ierws zy g łó d u my s łu . Nares zcie wied ziałem, co zas zło p o d czas mo jej n ieo b ecn o ś ci, ro zu miałem, co d zieje s ię teraz, co trzeb a zro b ić i co mu s zę zro b ić ja s am. I miałem wrażen ie, że wied ziałem więcej, n iż zd awałem s o b ie z teg o s p rawę, wied ziałem, że trzy mam ju ż elemen ty p as u jące d o ro s n ąceg o p rzed e mn ą o b razu , mu s zę ty lk o d o p as o wać je, o d wró cić, u s tawić właś ciwie. Temp o wy d arzeń , zwłas zcza d zis iejs zy ch , n ie p o zwalało n awet n a ch wilę zas tan o wien ia. Teraz jed n ak n iek tó re k awałk i zd awały s ię u k ład ać p o d d ziwn y mi k ątami. M o ją u wag ę zwró ciło jak ieś d rżen ie za p lecami, n ag łe ro zjaś n ien ie p o wietrza. Ob ejrzałem s ię, p o tem ws tałem i s p o jrzałem n a h o ry zo n t. Przy g o to wawczy b las k zalś n ił p o n ad mo rzem w miejs cu , g d zie miał wzejś ć k s ięży c. Kied y p atrzy łem, p o jawił s ię maleń k i s k rawek ś wiatła. Ch mu ry tak że p rzes u n ęły s ię k awałek , lecz n ie ty le, b y b u d zić n iep o k ó j. Po d n io s łem g ło wę, ale n ieb ies k i fen o men jes zcze n ie wy s tąp ił. M imo to wy jąłem Atu ty , p rzejrzałem je i wy b rałem k artę Ben ed y k ta. Zap o min ając o n ied awn ej ap atii, o b s erwo wałem k s ięży c ro s n ący n ad wo d ami, rzu cający n a fale ś wietln ą ś cieżk ę. Wy s o k o w g ó rze, n a p ro g u wid zialn o ś ci, zamig o tały mg lis te k s ztałty . Blas k n ab ierał mo cy ; tu i tam zajaś n iała is k ra. Po n ad g łazem p o jawiły s ię p ierws ze lin ie, d elik atn e jak p ajęcze s ieci. Wp atrzo n y w k artę Ben ed y k ta s p ró b o wałem n awiązać k o n tak t. Zimn y wizeru n ek n ab rał ży cia. Zo b aczy łem g o w k o mo rze Wzo rca, s to jąceg o w s amy m cen tru m o b razu . Zap alo n a latarn ia lś n iła p rzy jeg o lewej s to p ie. Sp o s trzeg ł mo ją o b ecn o ś ć. — Co rwin ie — o d ezwał s ię. — Czy ju ż czas ? — Niezu p ełn ie — o d p o wied ziałem. — Ks ięży c ws ch o d zi. M ias to zaczy n a d o p iero n ab ierać k s ztałtó w. To ju ż n ie p o trwa d łu g o . Ch ciałem s ię ty lk o u p ewn ić, czy jes teś g o tó w. — J es tem g o tó w. — To d o b rze, że wró ciłeś ak u rat teraz. Od k ry łeś co ś in teres u jąceg o ? — Gan elo n mn ie wezwał — wy jaś n ił. — Kied y ty lk o s ię d o wied ział, co zas zło . J eg o p lan b y ł d o b ry i d lateg o tu jes tem. A co d o Dwo rcó w Ch ao s u , to o ws zem. Ch y b a o d k ry łem k ilk a rzeczy … — Ch wileczk ę — p rzerwałem. Pas ma k s ięży co wy ch p ro mien i n ab rały b ard ziej materialn eg o as p ek tu . M ias to

n ad g ło wą miało ju ż zu p ełn ie wy raźn e k s ztałty . Sch o d y b y ły wid o czn e w cało ś ci, ch o ć w n iek tó ry ch miejs cach s łab iej. Wy ciąg n ąłem d ło ń p o n ad d ru g im s to p n iem, p o n ad trzecim… Sp o k o jn ie i lek k o d o tk n ąłem czwarteg o s to p n ia. M iałem wrażen ie, że u s tęp u je p o d n acis k iem. — Prawie — p o wied ziałem Ben ed y k to wi. — Sp rawd zę s ch o d y . Sk in ął g ło wą. Ws p iąłem s ię n a p ierws zy , d ru g i, trzeci s to p ień . Un io s łem s to p ę i o p u ś ciłem ją n a czwarty , wid mo wy . Po d d ał s ię lek k o . Bałem s ię p o d n ieś ć d ru g ą n o g ę, więc czek ałem, o b s erwu jąc k s ięży c. Od etch n ąłem ch ło d n y m p o wietrzem, k ied y n aras tała jas n o ś ć i p o s zerzała s ię ś cieżk a p rzez wo d y . W g ó rze Tir-n a No g 'th u traciło częś ć s wej p rzejrzy s to ś ci. Gwiazd y p rzes ło n iła mg iełk a. Gd y to n as tąp iło , s to p ień s tward n iał p o d mo ją n o g ą. Cała elas ty czn o ś ć zn ik n ęła. Po czu łem, że u n ies ie mó j ciężar. Po d ąży łem wzro k iem w g ó rę s ch o d ó w i zo b aczy łem je ws zy s tk ie, tu p ó łp rzejrzy s te, tam p rzezro czy s te, mig o tliwe, ale p ro wad zące n iep rzerwan ie aż d o milcząceg o mias ta, s zy b u jąceg o p o n ad mo rzem. Un io s łem n o g ę i s tan ąłem n a czwarty m s to p n iu . Gd y b y m zech ciał, k ilk a k ro k ó w p o s łało b y mn ie ty m n ieb iań s k im es k alato rem d o miejs ca, g d zie s n y s tają s ię rzeczy wis to ś cią, g d zie s p aceru ją n eu ro zy i wątp liwe p ro ro ctwa, d o k s ięży co weg o mias ta d wu zn aczn eg o s p ełn ian ia ży czeń , zwich ro wan eg o czas u i b lad eg o p ięk n a. Zs tąp iłem n iżej i rzu ciłem o k iem w s tro n ę k s ięży ca, zawies zo n eg o teraz p o n ad mo k rą k rawęd zią ś wiata. Po tem, w s reb rzy s ty m b las k u , s p o jrzałem n a Atu t Ben ed y k ta. — Sto p n ie s ą tward e, k s ięży c w g ó rze. — W p o rząd k u . Id ę. Patrzy łem n a n ieg o . Lewą ręk ą p o d n ió s ł latarn ię i p rzez ch wilę s tał n ieru ch o mo . W n as tęp n y m mo men cie zn ik n ął, a wraz z n im Wzo rzec. J es zcze mo men t i s tał w p o d o b n ej k o mo rze, ty m razem n a zewn ątrz Wzo rca, n ied alek o p u n k tu , g d zie zaczy n ała s ię ś cieżk a. Un ió s ł wy s o k o latarn ię i ro zejrzał s ię u ważn ie. By ł s am. Po d s zed ł d o ś cian y , p o s tawił latarn ię. J eg o cień s ięg n ął Wzo rca i zmien ił k s ztałt, g d y Ben ed y k t o d wró cił s ię n a p ięcie, wracając n a p o p rzed n ie miejs ce. Zau waży łem, że ten Wzo rzec lś n ił b led s zy m ś wiatłem n iż tamten w Amb erze: s reb rzy s to b iały m, ale b ez zn ajo meg o b łęk itn eg o o d cien ia. Ko n fig u racja b y ła id en ty czn a, lecz wid mo we mias to wy czy n iało ró żn e s ztu czk i z p ers p ek ty wą. Po ws tawały zn iek s ztałcen ia: zwężen ia i ro zs zerzen ia zd awały s ię p rzemies zczać p o p o wierzch n i b ez wid o czn y ch p o wo d ó w, jak g d y b y m p atrzy ł p rzez k rzy wą s zy b ę,

a n ie p rzez Atu t Ben ed y k ta. Zs zed łem n a d ó ł i zn o wu u s iad łem n a n ajn iżs zy m s to p n iu . Ob s erwo wałem. Ben ed y k t p o lu zo wał miecz w p o ch wie. — Wies z, jak i efek t mo że wy wrzeć k rew n a Wzo rcu ? — zap y tałem. — Tak . Gan elo n mi mó wił. — Czy p o d ejrzewałeś k ied y … co ś tak ieg o ? — Nig d y n ie u fałem Bran d o wi — o d p arł. — A co z two ją wy p rawą d o Dwo rcó w Ch ao s u ? Czeg o s ię d o wied ziałeś ? — Pó źn iej, Co rwin ie. On mo że s ię zjawić w k ażd ej ch wili. — M am n ad zieję, że n ie p o jawią s ię żad n e ro zp ras zające wizje — mru k n ąłem, ws p o min ając włas n y p o b y t w Tir-n a No g 'th i jeg o ro lę w mo jej k o ń co wej p rzy g o d zie. Wzru s zy ł ramio n ami. — Dajes z im s iłę, zwracając n a n ie u wag ę. M o ja u wag a jes t d ziś zarezerwo wan a ty lk o d la jed n ej s p rawy . Ro zejrzał s ię p o k o mo rze, p iln ie o b s erwu jąc ws zy s tk ie zak amark i. Gd y s k o ń czy ł, s tan ął n ieru ch o mo . — Ciek awe, czy wie, że tam jes teś ? — zas tan o wiłem s ię. — M o żliwe. To b ez zn aczen ia. Przy tak n ąłem. J eś li s ię n ie p o k aże, zy s k amy jes zcze jed en d zień . Straże b ęd ą p iln o wać in n y ch Wzo rcó w, a Fio n a mo że zad emo n s tro wać s we u miejętn o ś ci w s p rawach tajemn y ch , o d n ajd u jąc d la n as Bran d a. Wted y mo żemy g o ś cig ać. On a i Bley s p o trafili g o k ied y ś p o ws trzy mać. Czy zd o ła d o k o n ać teg o s amo tn ie? Czy b ęd zie mu s iała o d s zu k ać Bley s a i p rzek o n ać g o , b y n am p o mó g ł? Czy Bran d zn alazł Bley s a? A w o g ó le, to p o d iab ła Bran d o wi tak a mo c? Prag n ien ie zd o b y cia tro n u mo g łem zro zu mieć, ale… Ten czło wiek b y ł o b łąk an y i ty le. Szk o d a, ale n ic n ie mo żn a p o rad zić. Dzied ziczen ie czy wp ły w ś ro d o wis k a, zas tan awiałem s ię p o n u ro . Ws zy s cy b y liś my w p ewn y m s to p n iu s zalen i. Trzeb a u czciwie p rzy zn ać, że to mu s i b y ć jak aś fo rma o b łęd u , b y mieć tak wiele i tak zap alczy wie walczy ć o o d ro b in ę więcej, o min imaln ą p rzewag ę n ad in n y mi. On p o p ro s tu d o p ro wad ził tę s k ło n n o ś ć d o ek s tremaln y ch wy miaró w. By ł k ary k atu rą man ii o b ecn ej w k ażd y m z n as . A w tak im razie czy to n ap rawd ę is to tn e, k tó re z n as jes t zd rajcą? Ows zem, is to tn e. To o n zaczął d ziałać. Szalo n y czy n ie, p o s u n ął s ię za d alek o . Po p ełn ił czy n y , k tó ry ch n ie p o p ełn iłb y Ery k , J u lian an i ja. Bley s i Fio n a w k o ń cu

wy co fali s ię z co raz b ard ziej n ieb ezp ieczn eg o s p is k u . Gerard i Ben ed y k t s tali o s to p ień wy żej n iż p o zo s tali — p o d wzg lęd em mo raln o ś ci, d o jrzało ś ci, czeg o k o lwiek — p o n ieważ zrezy g n o wali z tej g ry s ił o s u mie zero wej. Ran d o m b ard zo s ię zmien ił w o s tatn ich latach . Czy to mo żliwe, że d zieci J ed n o ro żca p o trzeb o wały s tu leci, b y d o ro s n ąć? Że p o s tęp u jący z wo ln a p ro ces jak o ś o min ął Bran d a? A mo że s wy mi czy n ami Bran d wy wo łał g o u n as ? J ak zwy k le p rzy tak ich p y tan iach , k o rzy ś ć p ły n ęła z ich s tawian ia, n ie z o d p o wied zi. By liś my d o s tateczn ie p o d o b n i d o Bran d a, b y m p o zn ał ten s zczeg ó ln y ro d zaj lęk u , k tó reg o n ic więcej n ie mo że wy wo łać. Ale tak , to b y ło is to tn e. Nieważn e z jak ich p o wo d ó w, to o n d ziałał. Ks ięży c s tał teraz wy żej, a jeg o wizja n ak ład ała s ię n a mó j wewn ętrzn y o b raz k o mo ry Wzo rca. Ch mu ry s u n ęły p o n ieb ie i k łęb iły s ię co raz b liżej k s ięży ca. Po my ś lałem, czy n ie o s trzec Ben ed y k ta, ale to b y g o ty lk o ro zp ro s zy ło . Tir-n a No g 'th p ły n ęło n ad e mn ą jak n ad n atu raln a ark a p o mo rzach n o cy . I n ag le Bran d ju ż tam b y ł. Dło ń o d ru ch o wo s ięg n ęła d o ręk o jeś ci Gray s wan d ira, mimo iż wied ziałem, że Bran d s to i n ap rzeciw Ben ed y k ta, p o p rzeciwn ej s tro n ie Wzo rca, w mro czn ej k o mo rze n a n ieb ie. Op u ś ciłem ręk ę. Ben ed y k t n aty ch mias t zau waży ł o b ecn o ś ć in tru za i o d wró cił s ię, b y s tan ąć z n im twarzą w twarz. Nie p ró b o wał s ięg ać p o b ro ń . Po p ro s tu p rzy g ląd ał s ię n as zemu b ratu p o n ad Wzo rcem. Najb ard ziej s ię b ałem, że Bran d zn ajd zie s p o s ó b , b y zjawić s ię tu ż za Ben ed y k tem i wb ije mu s zty let w p lecy . J a wo lałb y m teg o n ie p ró b o wać, g d y ż n awet w ch wili ś mierci o d ru ch y Ben ed y k ta mo g ą wy s tarczy ć, b y Najwy raźn iej Bran d n ie b y ł aż tak s zalo n y .

zlik wid o wać

n ap as tn ik a.

Uś miech n ął s ię. — Ben ed y k t — mru k n ął. — Zab awn e… Ty … Tu taj… Klejn o t Ws zech mo cy p ło n ął mu n a p iers i. — Bran d zie — p o wied ział Ben ed y k t. — Nie p ró b u j teg o . Nie p rzes tając s ię u ś miech ać, Bran d o d p iął p as z mieczem i p o zwo lił, b y b ro ń u p ad ła n a p o d ło g ę. — Nie jes tem d u rn iem, Ben ed y k cie — s twierd ził, g d y u cich ły ech a. — Nie u ro d ził s ię jes zcze czło wiek , k tó ry mó g łb y ci s tawić czo ło z mieczem w ręk u . — Nie p o trzeb u ję miecza, Bran d zie. Bran d ru s zy ł wo ln o wzd łu ż b rzeg u Wzo rca.

— A jed n ak n o s is z g o jak o s łu g a tro n u , g d y mó g łb y ś b y ć k ró lem. — Ta fu n k cja n ig d y n ie zajmo wała wy s o k ieg o miejs ca n a liś cie mo ich amb icji. — To p rawd a. — Zatrzy mał s ię w p ó ł d ro g i. — Lo jaln y , n ie d b ający o włas n e k o rzy ś ci… Nic s ię n ie zmien iłeś . Szk o d a, że tato tak d o b rze cię u waru n k o wał. M ó g łb y ś zajś ć wy s o k o . — M am ws zy s tk o , czeg o ch cę — o d p arł Ben ed y k t. — Tak wcześ n ie zo s tałeś p rzy cięty , zd u s zo n y . — Nie p rzek o n as z mn ie, Bran d zie. Nie zmu s zaj mn ie, b y m cię s k rzy wd ził. Wciąż z u ś miech em n a twarzy Bran d ru s zy ł zn o wu . Po wo li. Co p ró b o wał o s iąg n ąć? Nie ro zu miałem jeg o s trateg ii. — Wies z, że p o trafię ro b ić to , czeg o in n i n ie mo g ą — o ś wiad czy ł. — J eś li jes t co ś , czeg o zaws ze p rag n ąłeś i s ąd ziłeś , że n ie mo żes z zd o b y ć, teraz mas z s zan s ę. Po wied z, co to , a p rzek o n as z s ię, że b y łeś w b łęd zie. Nau czy łem s ię rzeczy , w k tó re b y ś n ie u wierzy ł. Ben ed y k t u ś miech n ął s ię, co b y ło raczej rzad k o ś cią. — Wy b rałeś złe p o d ejś cie — zau waży ł. — Zaws ze mo g ę p rzejś ć d o teg o , czeg o p rag n ę. — Cien ie! — p ars k n ął Bran d i zn ó w s ię zatrzy mał. — Każd y z n as p o trafi s ch wy cić wid mo ! J a mó wię o rzeczy wis to ś ci! Amb er! Wład za! Ch ao s ! To n ie zmaterializo wan e s n y ! Nie d ru g i g atu n ek ! — Gd y b y m ch ciał czeg o ś więcej, n iż mam, wied ziałb y m, co ro b ić. Nie ro b ię teg o . Bran d zaś miał s ię. Zn ó w p o d jął mars z. Przeb y ł ju ż ćwierć o b wo d u Wzo rca. J eg o g ło s h u czał. Klejn o t zap ło n ął jaś n iej. — J es teś g łu p cem, jeś li z włas n ej wo li n o s is z łań cu ch y ! Ale jeś li p rzed mio ty n ie b u d zą w to b ie ch ęci p o s iad an ia, jeś li n ie p o ciąg a cię wład za, to mo że wied za? Do k o ń ca p o zn ałem s ztu k ę Dwo rk in a. Od teg o czas u p o s zed łem d alej i d ro g o zap łaciłem za wg ląd w mech an izmy Ws zech ś wiata. M o żes z g o mieć za d armo . — Będ zie miał s wo ją cen ę — s twierd ził Ben ed y k t. — Cen ę, k tó rej n ie ch cę p łacić. Bran d p o trząs n ął g ło wą i o d g arn ął wło s y . Ob raz Wzo rca zafalo wał lek k o , g d y s trzęp ch mu ry p rzes ło n ił k s ięży c. Tir-n a No g 'th p rzy b lak ło , b y p o ch wili zo g n is k o wać s ię p o n o wn ie. — Ty n ap rawd ę tak my ś lis z — Bran d wid o czn ie n ie d o s trzeg ł ch wilo weg o p rzy g as zen ia. — Nie b ęd ę więcej wy s tawiał cię n a p ró b ę. M u s iałem jed n ak s p rawd zić. — Zatrzy mał s ię zn o wu i s p o jrzał. — J es teś zb y t d o b ry m czło wiek iem, b y

s ię marn o wać w ty m b ałag an ie, b ro n ić czeg o ś , co ju ż s ię ro zp ad a. J a zwy ciężę, Ben ed y k cie. Zetrę Amb er i zb u d u ję g o n a n o wo . Wy mażę s tary Wzo rzec i n ak reś lę włas n y . M o żes z mi p o mó c. Ch cę, b y ś s tan ął p rzy mo im b o k u . Zamierzam s two rzy ć d o s k o n als zy ś wiat, z łatwiejs zy m d o s tęp em d o Cien ia. Zamierzam p o łączy ć Amb er z Dwo rcami Ch ao s u . Zamierzam ro zciąg n ąć tę d zied zin ę n a cały Cień . Będ zies z d o wo d ził n as zy mi leg io n ami, n ajwięk s zą p o tęg ą militarn ą, jak a k ied y k o lwiek p o ws tała. M ó g łb y ś … — J eś li twó j n o wy ś wiat ma b y ć tak d o s k o n ały , jak twierd zis z, n ie b ęd zie p o trzeb o wał leg io n ó w. J eś li n ato mias t ma b y ć o d b iciem d u s zy s weg o s twó rcy , tru d n o g o u zn ać za d o s k o n als zy o d o b ecn eg o . Dzięk i za p ro p o zy cję, ale raczej zo s tan ę p rzy Amb erze, k tó ry ju ż is tn ieje. — J es teś g łu p cem, Ben ed y k cie. M as z d o b re ch ęci, ale jes teś g łu p cem. Zn o wu ru s zy ł p rzed s ieb ie, jak b y mimo ch o d em. By ł ju ż p iętn aś cie metró w o d Ben ed y k ta. Dzies ięć… Szed ł d alej. Wres zcie s tan ął, jak ieś s ześ ć metró w o d n ieg o , zaczep ił k ciu k i o p as i p atrzy ł. Ben ed y k t wy trzy mał jeg o wzro k . Sp rawd ziłem p o ło żen ie ch mu r. Sk łęb io n a mas a wciąż s u n ęła w s tro n ę k s ięży ca. J ed n ak że mo g łem ś ciąg n ąć Ben ed y k ta w k ażd ej ch wili. Nie warto mu teraz p rzes zk ad zać. — Więc czemu n ie p o d ejd zies z i n ie zab ijes z mn ie? — s p y tał w k o ń cu Bran d . — J es tem b ez b ro n i, więc n ie s p rawię k ło p o tó w. Co p rawd a w n as zy ch ży łach p ły n ie ta s ama k rew, ale to ch y b a n ie ro b i ci żad n ej ró żn icy ? Na co czek as z? — Po wied ziałem ju ż, że n ie ch cę cię s k rzy wd zić — o d p arł Ben ed y k t. — Lecz n ie zawah as z s ię, jeś li s p ró b u ję p rzejś ć o b o k cieb ie? Ben ed y k t s k in ął ty lk o g ło wą. —

Przy zn aj,

że

s ię

mn ie

b o is z,

Ben ed y k cie.

Nawet

k ied y

p o d ch o d zę

n ieu zb ro jo n y , co ś ś cis k a ci wn ętrzn o ś ci. Do s trzeg as z mo ją p ewn o ś ć s ieb ie i n ie p o jmu jes z jej. M u s is z s ię lęk ać. Ben ed y k t n ie o d p o wied ział. — Bo is z s ię mo jej k rwi n a s wy ch ręk ach — mó wił d alej Bran d . — I mo jej ś mierteln ej k lątwy . — A czy ty b ałeś s ię k rwi M artin a n a s wo ich ? — s p y tał Ben ed y k t. — To s zczen iak i b ęk art! — wark n ął Bran d . — Nie b y ł n ap rawd ę jed n y m z n as . By ł ty lk o n arzęd ziem. — Bran d zie, n ie mam o ch o ty zab ijać b rata. Od d aj tę b ły s k o tk ę, k tó rą n o s is z n a s zy i, i wró ć ze mn ą d o Amb eru . Nie jes t jes zcze za p ó źn o , b y ws zy s tk o n ap rawić.

Bran d o d ch y lił g ło wę d o ty łu i wy b u ch n ął ś miech em. — Co za s zlach etn e s ło wa, Ben ed y k cie! Prawd ziweg o wład cy tej ziemi. Two ja p rawo ś ć mn ie zaws ty d za. A jak i jes t g łó wn y cel teg o ws zy s tk ieg o ? — Po g ład ził p alcem Klejn o t Ws zech mo cy . — To ? — Zn ó w s ię ro ześ miał i zro b ił k ilk a k ro k ó w d o p rzo d u . — Ta zab awk a? J eś li ją o d d am, czy k u p i n am p o k ó j, p rzy jaźń i ład ? Czy b ęd zie d o s tateczn ą zap łatą za mo je ży cie? Zn ó w s ię zatrzy mał, n ie więcej n iż trzy metry o d Ben ed y k ta. Un ió s ł Klejn o t w p alcach i s p o jrzał n a n ieg o . — Czy zd ajes z s o b ie s p rawę z p o tęg i teg o k amien ia? — zap y tał. — Do ś ć te… — zaczął Ben ed y k t i g ło s u wiązł mu w g ard le. Bran d zro b ił k o lejn y k ro k . Klejn o t p ło n ął jas n y m b las k iem. Dło ń Ben ed y k ta p o ru s zy ła s ię w s tro n ę ręk o jeś ci miecza, lecz n ie d o tk n ęła jej. Stał s zty wn o , jak g d y b y n ag le zmien ił s ię w p o s ąg . Wted y zacząłem p o jmo wać, ale b y ło ju ż za p ó źn o . Nic, co p o wied ział Bran d , n ie miało n ap rawd ę zn aczen ia. Po p ro s tu g ad ał co k o lwiek , b y o d wró cić u wag ę, g d y s zu k ał o d p o wied n iej o d leg ło ś ci. Rzeczy wiś cie b y ł częś cio wo d o s tro jo n y d o Klejn o tu , zy s k ał n ad n im częś cio wą k o n tro lę, lecz to wy s tarczy ło , b y wy wo łać p ewn e efek ty . Nie s ąd ziłem, że tak ie efek ty s ą mo żliwe, ale o n wied ział o n ich o d s ameg o p o czątk u . Bran d s taran n ie wy b rał miejs ce p rzy b y cia. Stan ął d o ś ć d alek o , s p ró b o wał Klejn o tu , p o d s zed ł b liżej, s p ró b o wał, zn ó w p o d s zed ł, aż wres zcie zn alazł p u n k t, s k ąd mó g ł o d d ziały wać n a s y s tem n erwo wy Ben ed y k ta. — Ben ed y k cie — o d ezwałem s ię. — Lep iej b ęd zie, jeś li zejd zies z d o mn ie n aty ch mias t. Wy tęży łem wo lę, ale o n n awet n ie d rg n ął an i n ie o d p o wied ział. J eg o Atu t wciąż d ziałał, wy czu wałem jeg o o b ecn o ś ć, wid ziałem, co s ię d zieje, ale n ie mo g łem g o d o s ięg n ąć. Najwy raźn iej Klejn o t d ziałał n ie ty lk o n a s y s tem mo to ry czn y . Sp o jrzałem n a ch mu ry . By ły co raz g ęś ciejs ze, s ięg ały ju ż k s ięży ca. Zd awało s ię, że wk ró tce g o p rzes ło n ią. Gd y to n as tąp i, a ja n ie zd o łam ś ciąg n ąć Ben ed y k ta, s p ad n ie d o mo rza, k ied y ty lk o zg aś n ie k s ięży co wy b las k i ro zwieje s ię mias to . Bran d ! Gd y b y wied ział, co s ię d zieje, mó g łb y u ży ć Klejn o tu , b y ro zp ro s zy ć ch mu ry . Ale zap ewn e wted y mu s iałb y u wo ln ić Ben ed y k ta. Nie wierzy łem, b y s ię n a to zd ecy d o wał. A jed n ak … Ch mu ry ch y b a tro ch ę zwo ln iły . Ws zy s tk ie p rzemy ś len ia mo g ły s ię o k azać zb ęd n e. Na ws zelk i wy p ad ek o d s zu k ałem Atu t Bran d a i o d ło ży łem na bok. — Ben ed y k cie, Ben ed y k cie — Bran d u ś miech ał s ię z p o b łażan iem. — J ak i p o ży tek z n ajlep s zeg o s zermierza, jeś li n ie p o trafi d o b y ć miecza? M ó wiłem, że jes teś

g łu p cem. Czy s ąd zis z, że z włas n ej wo li d ałb y m s ię zab ić? Po win ien eś zau fać lęk o wi, k tó ry z p ewn o ś cią o d czu wałeś . Po win ien eś wied zieć, że n ie p rzy b ęd ę tu b ezb ro n n y . Nie żarto wałem, mó wiąc, że zwy ciężę. Ch o ciaż s łu s zn ie wy b rali właś n ie cieb ie. J es teś n ajlep s zy . Nap rawd ę wo lałb y m, żeb y ś p rzy jął mo ją p ro p o zy cję. Teraz to ju ż n ieważn e. Nie mo żn a mn ie p o ws trzy mać. Nik t z p o zo s tały ch n ie ma n ajmn iejs zej s zan s y , a b ez cieb ie ws zy s tk o b ęd zie o wiele łatwiejs ze. Sięg n ął p o d p łas zcz i wy jął s zty let. — Przeciąg n ij mn ie, Ben ed y k cie! — k rzy k n ąłem, ch o ć b ez n ad ziei. Nie b y ło żad n ej reak cji, żad n ej en erg ii, b y p rzeatu to wać mn ie n a g ó rę. Ch wy ciłem k artę Bran d a. Przy p o mn iałem s o b ie s to czo n ą p rzez Atu ty b itwę z Ery k iem. Gd y b y m p o trafił u d erzy ć Bran d a d o ś ć mo cn o , mó g łb y m o d wró cić jeg o u wag ę, a Ben ed y k t zd o łałb y s ię u wo ln ić. Całą s iłę wo li s k iero wałem n a k artę, p rzy g o to wu jąc p o tężn y atak p s y ch iczn y . Nic z teg o . Dro g a p o zo s tała lo d o wata i ciemn a. Zap ewn e b y ł tak s k o n cen tro wan y n a ty m, co ro b ił, tak całk o wicie złączo n y u my s łem z Klejn o tem, że p o p ro s tu n ie mo g łem g o d o s ięg n ąć. Na k ażd y m zak ręcie b lo k o wał mi d ro g ę. Nag le s ch o d y p o b lad ły ; n erwo wo s p o jrzałem n a k s ięży c. M ack a cu mu lu s a p rzes ło n iła częś ć tarczy . Niech to d iab li! Wró ciłem d o Atu tu Ben ed y k ta. Reag o wał p o wo li, ale o d zy s k ałem k o n tak t. Co d o wo d ziło , że g d zieś tam, wewn ątrz teg o ws zy s tk ieg o , Ben ed y k t zach o wał ś wiad o mo ś ć. Bran d zb liży ł s ię o k ro k i wciąż d rwił z n ieg o . Klejn o t n a ciężk im łań cu ch u p ło n ął b las k iem s wej mo cy . Stali mo że trzy k ro k i o d s ieb ie. Bran d b awił s ię s zty letem. — Tak , Ben ed y k cie — mó wił. — Zap ewn e wo lałb y ś zg in ąć w b itwie. Z d ru g iej s tro n y mo żes z to p o trak to wać jak o zas zczy t… i s y mb o l. Two ja ś mierć b ęd zie p o czątk iem n o weg o ład u … Wzo rzec za n imi ro zmy ł s ię n a mo men t. Nie mo g łem o d erwać o czu o d tej s cen y , b y p o p atrzeć n a k s ięży c. Wś ró d cien i i mig o tliweg o b las k u , s to jąc p lecami d o Wzo rca, Bran d n iczeg o ch y b a n ie zau waży ł. Zro b ił k o lejn y k ro k . — Do ś ć ju ż — o zn ajmił. — Są s p rawy , k tó re mu s zę załatwić, a n o c n ie s taje s ię d łu żs za. Zb liży ł s ię o k ro k i o p u ś cił k lin g ę. — Do b ran o c, s ło d k i k s iążę — p o wied ział i zamach n ął s ię.

W ty m właś n ie mo men cie d ziwn e, mech an iczn e ramię Ben ed y k ta, wy rwan e z teg o miejs ca cien i, s reb ra i k s ięży co weg o b las k u , p o ru s zy ło s ię z s zy b k o ś cią atak u jącej k o b ry . Ap arat z p o ły s k liwy ch , metaliczn y ch p łas zczy zn jak fas ety k lejn o tu , n ad g ars tek cu d o wn eg o s p lo tu s reb rzy s teg o k ab la n ak rap ian eg o ig łami p ło mien i, s ty lizo wan a, s zk ieleto wa s zwajcars k a zab awk a, mech an iczn y o wad , fu n k cjo n aln y , ś miercio n o ś n y , p ięk n y n a s wó j s p o s ó b , wy s trzelił d o p rzo d u z p ręd k o ś cią, za k tó rą n ie n ad ążał wzro k , p o d czas g d y całe ciało p o zo s tało w b ezru ch u jak p o s ąg . M ech an iczn e p alce s ch wy ciły łań cu ch Klejn o tu . Ramię n aty ch mias t p rzes u n ęło s ię w g ó rę, u n o s ząc Bran d a n ad p o d ło g ą. Wy p u ś cił s zty let i d wo ma ręk ami s ięg n ął d o g ard ła. Za jeg o p lecami Wzo rzec zn ó w zn ik n ął n a ch wilę i p o wró cił o wiele b led s zy . W b las k u latarn i twarz Bran d a zmien iła s ię w u p io rn ą, wy k rzy wio n ą mas k ę. Ben ed y k t s tał s k amien iały i trzy mał g o w g ó rze, jak n ieru ch o ma, lu d zk a s zu b ien ica. Wzo rzec b y ł co raz s łab iej wid o czn y . Nad e mn ą zaczy n ały zn ik ać s to p n ie. Ch mu ry zas ło n iły ju ż p o ło wę k s ięży co wej tarczy . Wijąc s ię, Bran d wy ciąg n ął ręce za g ło wę i p o ch wy cił łań cu ch p o o b u s tro n ach trzy mającej g o mech an iczn ej d ło n i. By ł s iln y ; ws zy s cy jes teś my s iln i. Wid ziałem, jak n ab rzmiewają i tward n ieją mu mięś n ie. Twarz miał s in ą, a s zy ja b y ła mas ą n ap rężo n y ch ś cięg ien . Przy g ry zł warg ę; k rew s p ły wała n a b ro d ę, g d y s zarp ał za łań cu ch . Co ś trzas n ęło o s tro , p o tem b rzęk n ęło , łań cu ch p ęk ł i Bran d d y s ząc ciężk o , ru n ął n a p o d ło g ę. Przeto czy ł s ię, o b iema ręk ami o b ejmu jąc s zy ję. Po wo li, b ard zo p o wo li Ben ed y k t o p u ś cił n iezwy k łe ramię. Wciąż trzy mał łań cu ch i Klejn o t. Zacis n ął p alce d ru g iej ręk i. Od etch n ął g łęb o k o . Wzo rzec zb lad ł jes zcze b ard ziej. Nad e mn ą Tir-n a No g 'th b y ło ju ż p rzezro czy s te. Ks ięży c zn ik ł n iemal zu p ełn ie. — Ben ed y k cie! — k rzy k n ąłem. — Sły s zy s z mn ie? — Tak — o d p o wied ział cich o i zaczął s ię zap ad ać. — M ias to zan ik a! M u s is z n aty ch mias t wracać! Wy ciąg n ąłem ręk ę. — Bran d … — Ob ejrzał s ię. Lecz Bran d tak że s ię zap ad ał i wid ziałem, że Ben ed y k t n ie zd o ła g o d o s ięg n ąć. Ch wy ciłem g o za lewe ramię i p o ciąg n ąłem. Ob aj p ad liś my n a ziemię o b o k g łazu .

Po mo g łem mu ws tać. Po tem razem u s ied liś my n a s k ale. Przez d łu g ą ch wilę żad en z n as n ie o d zy wał s ię an i s ło wem. Sp o jrzeliś my jes zcze raz: Tir-n a No g 'th zn ik n ęło . Przeb ieg łem my ś lami to , co tak s zy b k o , tak n ag le zd arzy ło s ię d zis iejs zeg o d n ia. Czu łem o g ro mn y ciężar zmęczen ia i wied ziałem, że mo ja en erg ia jes t ju ż n a wy czerp an iu , że wk ró tce zas n ę. Nie mo g łem zeb rać my ś li. Zb y t wiele d ziało s ię o s tatn io . Op arłem g ło wę n a k amien iu , o b s erwu jąc ch mu ry i g wiazd y . Klo ck i łamig łó wk i… k awałk i, k tó re p o win n y p as o wać, jeś li ty lk o zamien ię je, p o p rzes tawiam, u ło żę we właś ciwy s p o s ó b . J u ż teraz zamien iały s ię miejs cami, p rzes u wały i o d wracały , jak b y z włas n ej wo li. — Zg in ął? J ak my ś lis z? — zap y tał Ben ed y k t, wy ry wając mn ie z zad u my . — Prawd o p o d o b n ie. By ł w fataln y m s tan ie, k ied y ws zy s tk o s ię ro zp ad ło . — M iał d łu g ą d ro g ę w d ó ł. M o że zd ąży ł zn aleźć jak iś s p o s ó b ratu n k u , p o d o b n y d o meto d y p rzy b y cia. — W tej ch wili to ju ż b ez zn aczen ia — o d p arłem. — Wy rwałeś mu k ły . Ben ed y k t wes tch n ął. Wciąż trzy mał Klejn o t, o wiele ciemn iejs zy n iż p rzed ch wilą. — To p rawd a — p rzy zn ał w k o ń cu . — Wzo rzec jes t b ezp ieczn y … Ch ciałb y m, b y k ied y ś , p rzed laty , n ie p o wied zian o czeg o ś , co zo s tało p o wied zian e, alb o n ie u czy n io n o teg o , co u czy n io n o . Czeg o ś , o czy m n ie wied zieliś my , a co p o zwo liło b y mu d o ro s n ąć in aczej, s p rawiło , że b y łb y k imś in n y m n iż ten zg o rzk n iały , złaman y czło wiek , jak ieg o s p o tk ałem tam, w g ó rze. Lep iej, że zg in ął. Ale to s trata czeg o ś , czy m mó g ł s ię s tać. Nie o d p o wied ziałem. To , o czy m mó wił, mo g ło , ale n ie mu s iało b y ć p rawd ą. To b ez zn aczen ia. Bran d mó g ł b y ć s k rajn y m p rzy p ad k iem ch o ro b y p s y ch iczn ej, co k o lwiek to o zn acza, ale n ie mu s iał. Zaws ze s ą jak ieś p o wo d y . Kied y co ś s ię zap as k u d zi, k ied y n as tąp i co ś o b rzy d liweg o , n a p ewn o is tn ieje p rzy czy n a. Wciąż jed n ak trzeb a s o b ie jak o ś rad zić z zap as k u d zo n ą, o b rzy d liwą s y tu acją, a wy tłu maczen ie, s k ąd s ię wzięła, n ie p o mag a an i o d ro b in ę. J eś li k to ś p o s tąp i n ap rawd ę wred n ie, zaws ze is tn ieje teg o p rzy czy n a. M o żes z jej s zu k ać, jeś li mas z o ch o tę, a d o wies z s ię, d laczeg o tak i z n ieg o s u k in s y n . Pro b lem w ty m, że n ie zmien ia to fak tó w. Bran d d ziałał. Po ś miertn a p s y ch o an aliza n iczeg o n ie zmien iała. Bliźn i o s ąd zają n as wed łu g czy n ó w i ich k o n s ek wen cji. Przy in n y ch k ry teriach zy s k u jes z ty lk o tan ie p o czu cie mo raln ej wy żs zo ś ci, my ś ląc, że ty n a jeg o miejs cu p o s tąp iłb y ś ład n iej. Dlateg o zo s tawiam te k wes tie n ieb io s o m. Nie mam d o s tateczn y ch k walifik acji.

— Lep iej wracajmy d o Amb eru — rzek ł Ben ed y k t. — J es t jes zcze wiele s p raw, k tó ry ch trzeb a d o p iln o wać. — Zaczek aj — p o ws trzy małem g o . — Na co ? — Zas tan awiałem s ię. A k ied y n ie p o wied ziałem n ic więcej, zap y tał: — I? Przerzu ciłem s wo je Atu ty , s ch o wałem jeg o , s ch o wałem Bran d a. — Nie my ś lałeś k ied y , s k ąd s ię wzięło two je n o we ramię? — s p y tałem. —

Oczy wiś cie.

Zd o b y łeś

je

w

Tir-n a

No g 'th ,

w

dość

n iezwy k ły ch

o k o liczn o ś ciach . Pas u je. Działa. Dzis iaj wy k azało s wo ją p rzy d atn o ś ć. — Do k ład n ie. Czy to n ie za wielk i ciężar, b y zrzu cać g o n a czy s ty p rzy p ad ek ? J ed y n a b ro ń , jak a tam, w g ó rze, d awała ci s zan s ę w s tarciu z Klejn o tem. I ak u rat o n a b y ła częś cią cieb ie. A ty ak u rat b y łeś tą o s o b ą, k tó ra czek ała tam, b y jej u ży ć. Prześ led ź ws tecz ws zy s tk ie fak ty . Czy n ie n azb y t n iezwy k ły … n ie, raczej ab s u rd aln y ciąg zd arzeń d o p ro wad ził d o tak iej s y tu acji? — J eżeli tak n a to s p o jrzeć… — J a s p o jrzałem. I ro zu mies z p ewn ie ró wn ie d o b rze jak ja, że to co ś więcej n iż zb ieg o k o liczn o ś ci. — No , d o b rze. Zg o d a. Ale jak ? J ak teg o d o k o n an o ? — Nie mam p o jęcia — o d p arłem, wy jmu jąc k artę, n a k tó rą n ie p atrzy łem ju ż o d d awn a. Czu łem p o d p alcami jej ch łó d i tward o ś ć. — Ale n ie meto d a jes t ważn a. Zad ałeś n iewłaś ciwe p y tan ie. — A o co p o win ien em s p y tać? — Nie „jak ?", ale „k to ?". — M y ś lis z, że to lu d zk i czy n n ik b y ł p rzy czy n ą ciąg u zd arzeń , p ro wad zący ch d o o d zy s k an ia Klejn o tu ? — Teg o n ie wiem. Co zn aczy : lu d zk i? Ale my ś lę, że k to ś , k o g o d o b rze zn amy , p o wró cił i s to i za ty m ws zy s tk im. — No , d o b rze. Kto ? Po k azałem mu Atu t. — Tato ? To ś mies zn e! Na p ewn o ju ż n ie ży je. To ju ż tak d łu g o . — Wies z, że p o trafiłb y teg o d o k o n ać. J es t wy s tarczająco p rzeb ieg ły . Nig d y d o k o ń ca n ie ro zu mieliś my jeg o mo cy .

Ben ed y k t ws tał. Przeciąg n ął s ię. Po k ręcił g ło wą. — Ch y b a za d łu g o s ied ziałeś n a zimn ie, Co rwin ie. Wracajmy d o d o mu . — Bez s p rawd zen ia? Daj s p o k ó j. To żad n a zab awa. Siad aj i d aj mi jed n ą min u tę. Sp ró b u jmy jeg o Atu tu . — Na p ewn o d o tej p o ry ju ż b y s ię z k imś s k o n tak to wał. — Nie s ąd zę. A n awet… No , Ben ed y k cie. Zró b mi p rzy jemn o ś ć. Co mamy d o s tracen ia? — Zg o d a. Czemu n ie? Us iad ł p rzy mn ie. Trzy małem Atu t tak , żeb y ś my o b aj g o wid zieli. Patrzy liś my . Oczy ś ciłem u my s ł i s p ró b o wałem k o n tak tu . Nas tąp ił p rawie n aty ch mias t. Przy g ląd ał s ię n am z u ś miech em. — Do b ry wieczó r. To b y ła d o b ra ro b o ta — p o wied ział Gan elo n . — Cies zę s ię, że p rzy n ieś liś cie mo je ś wiecid ełk o . J u ż wk ró tce b ęd zie mi p o trzeb n e. Przekład Piotr W. Cholewa

DWORCE CHAOSU Carlowi Yoke, pierwszemu czytelnikowi

Od Lu cetan ii d o Park u Eu k lid es a, Ró wn in Sacro b atu s d o Cy g n u s a X-1 … Ob y ś ży ł n as tęp n e d zies ięć ty s ięcy lat. Ob y two je leże b ezp ieczn e b y ło o d tren d eltili. Ob y p o mn iejs ze b ó s twa złamały s wo ją ws p ó ln ą n o g ę.

ROZDZIAŁ I Amb er: wy s o k i i jas n y n a s zczy cie Ko lv iru w s amy m ś ro d k u d n ia. Czarn a d ro g a: w d o le, zło wies zcza, b ieg n ąca p rzez Garn ath z Ch ao s u n a p o łu d n ie. J a: mio tający s ię, p rzek lin ający , n iek ied y czy tający co ś w b ib lio tece p ałacu w Amb erze. Drzwi d o b ib lio tek i: zamk n ięte i zary g lo wan e. Wś ciek ły k s iążę Amb eru u s iad ł p rzy b iu rk u i s p o jrzał w o twartą k s ięg ę. Kto ś zap u k ał d o d rzwi. — Od ejd ź! — rzu ciłem. — Co rwin ie, to ja, Ran d o m. Otwó rz, co ? Przy n io s łem ci o b iad . — Ch wileczk ę. Ws tałem, o k rąży łem b iu rk o , p rzes zed łem p rzez s alę. Ran d o m s k in ął g ło wą, g d y o two rzy łem mu d rzwi. Wn ió s ł tacę, k tó rą p o s tawił n a mały m s to lik u k o ło b iu rk a. — Sp o ro teg o jed zen ia — zau waży łem. — J a też jes tem g ło d n y . — Więc b ierz s ię d o ro b o ty . Wziął s ię. Uk ro ił. Po d ał mi p ajd ę ch leb a z mięs em. Nalał win a. Us ied liś my i zaczęliś my jeś ć. — Wid zę, że wciąż jes teś wś ciek ły … — zaczął p o ch wili. — A ty n ie? — M o że ju ż s ię p rzy zwy czaiłem. Sam n ie wiem. Ch o ciaż… Tak . To b y ło tro ch ę… n ies p o d ziewan e. — Nies p o d ziewan e? — Po ciąg n ąłem ły k win a. — Do k ład n ie jak za d awn y ch lat. Nawet g o rzej. Zacząłem ju ż g o lu b ić, k ied y u d awał Gan elo n a. Teraz, k ied y zn ó w p rzejął rząd y , jes t ró wn ie ap o d y k ty czn y jak d awn iej. Wy d ał ro zk azy , k tó ry ch n ie u zn ał za s to s o wn e wy jaś n ić, i zn ik n ął. — Po wied ział, że wk ró tce s ię s k o n tak tu je. — Przy p u s zczam, że o s tatn im razem też miał ten zamiar. — Nie b y łb y m tak i p ewien . — I w żad en s p o s ó b n ie wy tłu maczy ł s wo jej n ieo b ecn o ś ci. Właś ciwie n iczeg o n ie wy tłu maczy ł. — M u s iał mieć jak ieś p o wo d y . — Zaczy n am s ię zas tan awiać, Ran d o mie. M o że w k o ń cu zaczął s ię s tarzeć?

— M iał d o ś ć s p ry tu , żeb y cię o s zu k ać. — To ty lk o k o mb in acja p ry mity wn ej, zwierzęcej ch y tro ś ci i u miejętn o ś ci zmian y wy g ląd u . — Ale u d ało mu s ię, p rawd a? — Tak . Ud ało . — Co rwin ie, mo że ty p o p ro s tu n ie ch ces z, żeb y u ło ży ł jak iś s k u teczn y p lan . Nie ch ces z, żeb y miał rację? — To ś mies zn e. Ch cę to ws zy s tk o jak o ś ro związać… jak k ażd y z n as . — Tak , ale wo lałb y ś raczej, b y ro związan ie p o d ał k to ś in n y . — Co ch ces z p rzez to p o wied zieć? — Że n ie ch ces z mu zau fać. — Przy zn aję. J u ż p iek ieln ie d łu g o n ie wid ziałem g o w jeg o włas n ej p o s taci i… Po k ręcił g ło wą. — Nie o to mi ch o d zi. J es teś zły , b o wró cił. M iałeś n ad zieję, że więcej g o n ie zo b aczy s z. Sp u ś ciłem wzro k . — To p rawd a — mru k n ąłem w k o ń cu . — Ale n ie z p o wo d u o p u s zczo n eg o tro n u , w k ażd y m razie n ie ty lk o z teg o p o wo d u . Ch o d zi o n ieg o , Ran d o mie. O n ieg o . Nic więcej. — Wiem. Ale mu s is z p rzy zn ać, że załatwił Bran d a, co wcale n ie b y ło tak ie łatwe. Wy k ręcił n u mer, k tó reg o wciąż n ie ro zu miem. Zo rg an izo wał to tak , że p rzy n io s łeś tę ręk ę z Tir-n a No g 'th , ja p rzek azałem ją Ben ed y k to wi, a Ben ed y k t zn alazł s ię w o d p o wied n iej ch wili n a właś ciwy m miejs cu . Ws zy s tk o zad ziałało i o d zy s k ał Klejn o t. Lep iej o d n as p o trafi s tero wać Cien iem. Do k o n ał teg o n a Ko lv irze, k ied y d o p ro wad ził n as d o p ierwo tn eg o Wzo rca. J a teg o n ie u miem. Ty też n ie. I p o b ił Gerard a. Nie wierzę, że s ię s tarzeje. Uważam, że d o s k o n ale wie, co ro b i, i czy n am s ię to p o d o b a, czy n ie, ty lk o o n p o trafi s o b ie p o rad zić z o b ecn ą s y tu acją. — Uważas z więc, że p o win ien em mu zau fać? — Uważam, że n ie mas z wy b o ru . — Ch y b a trafiłeś w s ed n o — wes tch n ąłem. — Nie warto s ię o b rażać. Ch o ciaż… — Ten ro zk az atak u tak cię n iep o k o i? — Tak , międ zy in n y mi. Gd y b y ś my mieli więcej czas u , Ben ed y k t zg ro mad ziłb y więk s ze s iły . Trzy d n i to b ard zo mało n a p rzy g o to wan ia d o tak ieg o p rzed s ięwzięcia. Zwłas zcza że o p rzeciwn ik u n ie wiad o mo n ic p ewn eg o .

— M o że wiad o mo . Do ś ć d łu g o ro zmawiał z Ben ed y k tem w cztery o czy . — To też mi s ię n ie p o d o b a. Te o s o b n e in s tru k cje. Te tajemn ice. Ufa n am ty lk o ty le, ile mu s i. Ran d o m zaś miał s ię. J a też. — No d o b rze — p rzy zn ałem. — M o że też b y m tak p o s tąp ił. Ale trzy d n i, żeb y ro zp o cząć wo jn ę… — Po k ręciłem g ło wą. — Lep iej, żeb y n ap rawd ę wied ział więcej o d n as . — Od n io s łem wrażen ie, że ma to b y ć raczej u d erzen ie u p rzed zające n iż atak . — Ale n ie p rzy s zło mu d o g ło wy , żeb y wy tłu maczy ć, co właś ciwie mamy u p rzed zić. Ran d o m wzru s zy ł ramio n ami i d o lał win a. — M o że p o wie ws zy s tk o , k ied y wró ci. Wy d ał ci jak ieś s zczeg ó ln e p o lecen ia? — Ty lk o żeb y s ied zieć i czek ać. A to b ie? Po k ręcił g ło wą. — Po wied ział, że k ied y n ad ejd zie czas , b ęd ę wied ział. W k ażd y m razie J u lian o wi k azał p rzy g o to wać lu d zi, b y w k ażd ej ch wili mo g li ru s zać. — Tak ? Nie zo s tają w Ard en ie? Przy tak n ął. — Kied y mu to p o wied ział? — Kied y o d s zed łeś . Przeatu to wał tu J u lian a, p rzek azał mu in s tru k cje i o d jech ali. Sły s załem, jak tato mó wił, że częś ć d ro g i p o jad ą razem. — Ru s zy li ws ch o d n im s zlak iem? Przez Ko lv ir? — Tak . Od p ro wad załem ich . — To ciek awe. Czeg o jes zcze n ie wid ziałem? Po p rawił s ię n a k rześ le. — To właś n ie mn ie n iep o k o i — s twierd ził. — Kied y tato ws iad ł n a k o n ia i p o mach ał n a p o żeg n an ie, o b ejrzał s ię n a mn ie i p o wied ział: „Uważaj n a M artin a". — Nic więcej? — Nic więcej. Ale ś miał s ię p rzy ty m. — Przy p u s zczam, że to n atu raln a p o d ejrzliwo ś ć wo b ec k o g o ś n o weg o . — Więc s k ąd ten ś miech ? — Po d d aję s ię. Uk ro iłem s o b ie s era. — Ch o ciaż mo że to d o b ra rad a. Niek o n ieczn ie p o d ejrzliwo ś ć. M ó g ł u zn ać, że

n ależy M artin a p rzed czy mś ch ro n ić. Alb o jed n o i d ru g ie. Alb o n ic. Wies z, jak i o n czas em b y wa. Ran d o m ws tał. — Nie my ś lałem o tej d ru g iej mo żliwo ś ci — p rzy zn ał. — Ch o d ź ze mn ą, d o b rze? Sied zis z tu o d ran a. — Do b rze. — Ws tałem, p rzy p as ałem Gray s wan d ira. — A p rzy o k azji, g d zie jes t M artin ? — Zo s tawiłem g o n a d o le. Ro zmawiał z Gerard em. — Czy li jes t w d o b ry ch ręk ach . Gerard zo s taje tu taj czy wraca d o s wo jej flo ty ? — Nie wiem. Nie ch ciał ro zmawiać o s wo ich ro zk azach . Wy s zliś my n a k o ry tarz i s k ręciliś my n a s ch o d y . Po d ro d ze u s ły s załem z d o łu o d g ło s y jak ieg o ś zamies zan ia. Przy s p ies zy łem k ro k u . Wy ch y liłem s ię p rzez p o ręcz. Gru p a s traży tło czy ła s ię p rzy wejś ciu d o s ali tro n o wej. Ws zy s cy s tali o d wró cen i d o n as p lecami, ale d o s trzeg łem wś ró d n ich p o tężn ą p o s tać Gerard a. Sk o k ami p o k o n ałem o s tatn ie s to p n ie; Ran d o m p ęd ził tu ż za mn ą. Przecis n ąłem s ię d o p rzo d u . — Co s ię d zieje, Gerard zie? — Nie mam p o jęcia — o d p arł. — Sam p o p atrz. Ale n ie mo żn a tam wejś ć. Od s u n ął s ię, a ja zro b iłem k ro k d o p rzo d u . Po tem n as tęp n y . I k o n iec. M iałem wrażen ie, że n ap ieram n a elas ty czn y , całk o wicie n iewid zialn y mu r. A za n im zo b aczy łem co ś , o d czeg o mo je ws p o mn ien ia i u czu cia s two rzy ły s p lątan y węzeł. Zes zty wn iałem; lęk ch wy cił mn ie za k ark , u n ieru ch o mił ręce. To n ie b y ła b y le jak a s ztu czk a. Uś miech n ięty M artin wciąż trzy mał w lewej d ło n i Atu t, a Ben ed y k t — n ajwy raźn iej właś n ie p rzy wo łan y — s tał o b o k . Ko ło tro n u , n a p o d wy żs zen iu , d o s trzeg łem też d ziewczy n ę. M ężczy źn i ch y b a ro zmawiali, ale n ie s ły s załem s łó w. Wres zcie Ben ed y k t o d wró cił s ię i p rzemó wił d o d ziewczy n y . Od p o wied ziała mu . M artin s tan ął p o jej lewej s tro n ie. Ben ed y k t ws zed ł n a p o d wy żs zen ie. Wted y mo g łem zo b aczy ć jej twarz. Ro zmo wa trwała. — Ta k o b ieta wy d aje mi s ię zn ajo ma — zau waży ł Gerard , s tając o b o k mn ie. — Wid ziałeś ją p rzez ch wilę, k ied y p rzejeżd żała o b o k n as — o d p arłem. — Teg o d n ia, g d y zg in ął Ery k . To Dara.

Sły s załem, jak g ło ś n o wciąg a p o wietrze. — Dara! — mru k n ął. — A więc… Umilk ł. — Nie k łamałem — zap ewn iłem g o . — On a is tn ieje n ap rawd ę. — M artin ie! — k rzy k n ął Ran d o m, k tó ry s tan ął z p rawej s tro n y . — M artin ie! Co s ię d zieje? Nie b y ło o d p o wied zi. — On cię ch y b a n ie s ły s zy — zau waży ł Gerard . — Ta b ariera o d cięła n as zu p ełn ie. Ran d o m p o ch y lił s ię, n ap ierając n a co ś n iewid zialn eg o . — Sp ró b u jmy p ch n ąć razem — zap ro p o n o wałem. Nap arłem zn o wu . Gerard tak że cały m ciałem zaatak o wał n iewid o czn y mu r. Pó ł min u ty wy s iłk u n ie p rzy n io s ło żad n y ch rezu ltató w. Co fn ąłem s ię. — To n a n ic — o ś wiad czy łem. — Nie ru s zy my teg o . — Co to za d rań s two ? — zap y tał Ran d o m. — Co trzy ma… Po p rzed n io miałem p ewn e p rzeczu cia — ty lk o p rzeczu cia, n ic więcej — co d o teg o , co s ię tam d zieje. I wy łączn ie d lateg o , że cała s cen a miała ch arak ter déjà vu. Teraz jed n ak … Teraz s ięg n ąłem d o p as a, b y s ię u p ewn ić, czy wciąż jes zcze tk wi tam Gray s wan d ir. Tk wił. J ak więc mo g łem wy jaś n ić o b ecn o ś ć mo jej ch arak tery s ty czn ej k lin g i, u k azu jącej ws zy s tk im lś n iący zło żo n y ry s u n ek ? Po jawiła s ię n ag le p rzed tro n em i zawis ła w p o wietrzu b ez żad n eg o p o d p arcia. Os trze d o ty k ało s zy i Dary . Nie mo g łem. Ale ws zy s tk o zan ad to p rzy p o min ało wy d arzen ia tamtej n o cy w mieś cie s n ó w n a n ieb ie, w Tir-n a No g 'th , b y b y ło ty lk o p rzy p ad k iem. Zmien iły s ię o k o liczn o ś ci — ciemn o ś ć, zmies zan ie, mro czn e cien ie, wir p rzeży wan y ch emo cji — a jed n ak s cen a zo s tała u s tawio n a p rawie tak jak wted y . Bard zo p o d o b n ie. Ale n ie d o k ład n ie. Ben ed y k t s tał tro ch ę d alej, b ard ziej z ty łu , w n ieco in n ej p o zie. Nie u miałem czy tać z ru ch u warg Dary , więc n ie b y łem p ewien , czy zad aje te s ame d ziwn e p y tan ia. Raczej n ie. Uk ład , k tó ry p amiętałem — p o d o b n y , a jed n ak n iep o d o b n y d o teg o — wted y b y ł p ewn ie tro ch ę zab arwio n y wp ły wem Tir-n a No g 'th n a mó j u my s ł. To zn aczy , jeś li w o g ó le is tn iał międ zy n imi jak iś związek . — Co rwin ie — o d ezwał s ię Ran d o m. — Wy g ląd a, jak b y wis iał p rzed n ią Gray s wan d ir.

— Rzeczy wiś cie — p rzy zn ałem. — Ale, jak wid zis z, mó j miecz jes t tu taj. — Nie ma d ru g ieg o tak ieg o … p rawd a? Wies z, co s ię tam d zieje? — Zaczy n am s ię ch y b a d o my ś lać. W k ażd y m razie n ie jes tem w s tan ie teg o p rzerwać. Nag le Ben ed y k t wy d o b y ł miecz i s k rzy żo wał g o z tamty m, tak p o d o b n y m d o mo jeg o . Zaczął p o jed y n ek z n iewid zialn y m p rzeciwn ik iem. — Daj mu s zk o łę, Ben ed y k cie! — k rzy k n ął Ran d o m. — Nic z teg o — s twierd ziłem. — Zaraz zo s tan ie ro zb ro jo n y . — Sk ąd mo żes z to wied zieć? — zd ziwił s ię Gerard . — W p ewn y m s en s ie to ja z n im walczę. To p rzeciwn a s tro n a mo jeg o s n u z Tir-n a No g 'th . Nie wiem, jak tato to zro b ił, ale tak a jes t cen a za o d zy s k an ie Klejn o tu . — Nie ro zu miem. Po k ręciłem g ło wą. — Nie b ęd ę u d awał, że wiem, jak to s ię d zieje — o d p arłem. — Ale n ie zd o łamy tam wejś ć, p ó k i z p o k o ju n ie zn ik n ą d wa p rzed mio ty . — J ak ie p rzed mio ty ? — Patrz. Ben ed y k t p rzerzu cił miecz, a jeg o lś n iąca p ro teza wy s trzeliła w p rzó d i p o ch wy ciła jak iś n iewid o czn y cel. Klin g i s k rzy żo wały s ię, związały , zn ieru ch o miały , mierząc o s trzami w s u fit. Prawa ręk a Ben ed y k ta zacis k ała s ię co raz b ard ziej. Nag le k lin g a Gray s wan d ira u wo ln iła s ię i min ęła miecz Ben ed y k ta. Zad ała s tras zliwy cio s w p rawe ramię, w miejs ce p o łączen ia z metalo wą częś cią. Ben ed y k t o d wró cił s ię i n a k ilk a ch wil s traciliś my z o czu całą ak cję. Po ch wili zn ó w b y ło co ś wid ać, g d y ż Ben ed y k t p rzy k lęk n ął i o d wró cił s ię b o k iem. Po d trzy my wał k ik u t p rawej ręk i. M ech an iczn a d ło ń wis iała w p o wietrzu p rzy Gray s wan d irze. Od s u wała s ię o d Ben ed y k ta i o p ad ała, tak s amo jak k lin g a. Kied y s ięg n ęły p o d ło g i, n ie u d erzy ły o n ią, ale p rzen ik n ęły , zn ik ając z p o la wid zen ia. Po ch y liłem s ię, o d zy s k ałem ró wn o wag ę, p o b ieg łem. Bariery n ie b y ło . M artin i Dara d o tarli d o Ben ed y k ta p rzed e mn ą. Gd y s tan ęliś my p rzy n ich : Ran d o m, Gerard i ja, Dara zd ąży ła o d erwać o d p łas zcza p as materiału i b an d ażo wała ran ę. Ran d o m ch wy cił M artin a za ramię.

— Co s ię s tało ? — zap y tał. — Dara… Dara p o wied ziała, że ch ciałab y zo b aczy ć Amb er. Po n ieważ teraz tu mies zk am, zg o d ziłem s ię ją p rzen ieś ć i o p ro wad zić. Po tem… — Przen ieś ć? M as z n a my ś li Atu t? — No … tak . — Twó j czy jej? M artin p rzy g ry zł d o ln ą warg ę. — Wid zis z… — Daj te k arty — rzu cił Ran d o m i wy rwał mu zza p as a fu terał. Otwo rzy ł i zaczął p o k o lei p rzeg ląd ać Atu ty . — Po my ś lałem, że zawiad o mię Ben ed y k ta, b o s ię n ią in teres o wał — mó wił d alej M artin . — Ben ed y k t ch ciał ją zo b aczy ć i… — Co u lich a? — p rzerwał mu Ran d o m. — Tu jes t two ja k arta, jej k arta i jes zcze jed n a jak ieg o ś faceta, k tó reg o w ży ciu n ie wid ziałem! Sk ąd je mas z? — Po k aż — p o p ro s iłem. Po d ał mi ws zy s tk ie trzy . — No więc? — zap y tał. — Czy to b y ł Bran d ? O ile wiem, ty lk o o n p o trafi jes zcze two rzy ć Atu ty . — Nie ch cę mieć n ic ws p ó ln eg o z Bran d em — zap ro tes to wał M artin . — Ch y b a żeb y g o zab ić. Ale ja ju ż wied ziałem, że te Atu ty n ie s ą d ziełem Bran d a. To n ie b y ł jeg o s ty l. An i jeg o , an i k o g o k o lwiek , k o g o p race b y m zn ał. Ch o ciaż w o wej ch wili n ie my ś lałem o s ty lu . Raczej o wy g ląd zie trzeciej o s o b y , teg o mężczy zn y , k tó reg o Ran d o m n ig d y jes zcze n ie wid ział. J a wid ziałem. Patrzy łem n a twarz mło d zik a, k tó ry z k u s zą w ręk u wy jech ał mi n a s p o tk an ie p rzed Dwo rcami Ch ao s u , a p o tem ro zp o zn ał mn ie i n ie s trzelił. Wy ciąg n ąłem k artę p rzed s ieb ie. — M artin ie, k to to jes t? — zap y tałem. — To o n n ary s o wał te d o d atk o we Atu ty . Przy o k azji zro b ił też s wó j. Nie wiem, jak s ię n azy wa. J es t p rzy jacielem Dary . — Kłamies z — s twierd ził Ran d o m. — M o że więc Dara n am wy tłu maczy . — Sp o jrzałem n a n ią b ad awczo . Klęczała, ch o ć s k o ń czy ła ju ż o p atry wać ramię Ben ed y k ta. Ben ed y k t wy p ro s to wał s ię.

— Co o ty m p o wies z? — M ach n ąłem Atu tem. — Kim jes t ten czło wiek ? Sp o jrzała n a k artę, p o tem n a mn ie. Uś miech n ęła s ię. — Nap rawd ę n ie wies z? — zap y tała. — Nie p y tałb y m, g d y b y m wied ział. — Więc p rzy jrzy j mu s ię u ważn ie, a p o tem p o p atrz w lu s tro . J es t two im s y n em, tak s amo jak mo im. M a n a imię M erlin . Niełatwo mn ie zas zo k o wać, ale ty m razem u d ało jej s ię to zn ak o micie. W g ło wie mi s ię k ręciło , ale u my s ł p raco wał s zy b k o . Przy o d p o wied n iej ró żn icy czas u rzecz b y ła mo żliwa. — Daro — rzek łem. — Czeg o ty właś ciwie ch ces z? — Po wied ziałam ci, k ied y p rzes złam Wzo rzec — o d p arła. — Amb er mu s i zo s tać zn is zczo n y . Ch cę mieć w ty m s wó j u d ział. — Do s tan ies z mo ją d awn ą celę — zd ecy d o wałem. — Nie, raczej tę o b o k . Straż! — Co rwin ie, ws zy s tk o w p o rząd k u — wtrącił Ben ed y k t, ws tając. — Nie jes t tak źle, jak mo żn a b y s ąd zić z jej s łó w. On a mo że ws zy s tk o wy tłu maczy ć. — Więc n iech zaczn ie o d razu . — Nie. Na o s o b n o ś ci. Ty lk o ro d zin a. Sk in ien iem ręk i o d es łałem s trażn ik ó w. — Do s k o n ale. Przejd źmy d o k tó rejś z k o mn at w g łęb i k o ry tarza. Kiwn ął g ło wą. Dara ch wy ciła g o za lewą ręk ę. Ran d o m, Gerard , M artin i ja wy s zliś my za n imi. Ob ejrzałem s ię jes zcze n a p u s te miejs ce, g d zie s en s tał s ię p rawd ą. Tak to z n imi b y wa.

ROZDZIAŁ II Przejech ałem p rzez s zczy t Ko lv iru i zs iad łem z k o n ia p rzy s wo im g ro b o wcu . Ws zed łem d o ś ro d k a i o two rzy łem u rn ę. By ła p u s ta. Do b rze. Zaczy n ałem ju ż wątp ić. Oczek iwałem n iemal, że zn ajd ę tam s wo je p ro ch y — d o wó d , że mimo ws zelk ich o zn ak i p rzeczu ć zawęd ro wałem jak o ś d o n iewłaś ciweg o cien ia.

Wy s zed łem i p o k lep ałem Gwiazd ę p o p y s k u . Świeciło s ło ń ce i wiał ch ło d n y wiatr. Nag le zap rag n ąłem wy p ły n ąć n a mo rze. Zamias t teg o u s iad łem n a ławeczce i zacząłem n ab ijać fajk ę. Ro zmawialiś my . Sied ząc z p o d win ięty mi n o g ami n a b rązo wej s o fie, Dara z u ś miech em p o wtó rzy ła o p o wieś ć o s wo im p o ch o d zen iu o d Ben ed y k ta i d iab licy Lin try , o d o ras tan iu w o k o licy i w s amy ch Dwo rcach Ch ao s u — tej n ieeu k lid es o wej n a o g ó ł k rain ie, g d zie s am czas p rezen tu je n iezwy k łe p ro b lemy ro zk ład u . — Ws zy s tk o , co mi p o wied ziałaś , k ied y s ię s p o tk aliś my , b y ło k łams twem — s twierd ziłem. — Czemu teraz miałb y m ci wierzy ć? Uś miech n ęła s ię, wp atrzo n a w s wo je p azn o k cie. — M u s iałam cię wted y o k łamać — wy jaś n iła. — By u zy s k ać to , n a czy m mi zależało . — To zn aczy ? — Wied zę: o ro d zin ie, Wzo rcu , Atu tach i Amb erze. Ch ciałam zd o b y ć two je zau fan ie. Ch ciałam u ro d zić two je d zieck o . — Prawd a n ie b y łab y ró wn ie d o b ra? — Raczej n ie. Przy b y wałam o d n iep rzy jació ł. Nie zaap ro b o wałb y ś p o wo d ó w, d la k tó ry ch ch ciałam to ws zy s tk o o s iąg n ąć. — A u miejętn o ś ć s zermierk i… ? M ó wiłaś , że to Ben ed y k t cię u czy ł. Uś miech n ęła s ię zn o wu , a w jej o czach zab ły s ły ciemn e o g n ie. — Uczy łam s ię u s ameg o wielk ieg o k s ięcia Bo rela, lo rd a Ch ao s u . — … i twó j wy g ląd — d o k o ń czy łem. — Zmien iał s ię k ilk ak ro tn ie, k ied y p rzech o d ziłaś Wzo rzec. J ak ? I d laczeg o ? — Ws zy s cy , k tó rzy p o ch o d zą z Ch ao s u , s ą zmien n o k s ztałtn i — wy jaś n iła. Ws p o mn iałem wy czy n y Dwo rk in a o wej n o cy , k ied y wcielił s ię we mn ie. Ben ed y k t k iwn ął g ło wą. — Tato o s zu k ał n as , u d ając Gan elo n a. — Ob ero n jes t d zieck iem Ch ao s u . Zb u n to wan y m s y n em zb u n to wan eg o o jca. Ale zach o wał mo c. — Więc czemu my teg o n ie p o trafimy ? — Ch ciał wied zieć Ran d o m. Wzru s zy ła ramio n ami. — A p ró b o waliś cie? M o że p o traficie. Z d ru g iej s tro n y , w was zy m p o k o len iu zd o ln o ś ć mo g ła zan ik n ąć. Nie wiem. Co d o mn ie jed n ak , to mam k ilk a u lu b io n y ch fo rm, d o k tó ry ch p o wracam w ch wilach n ap ięcia. Do ras tałam w miejs cu , g d zie b y ło

to reg u łą, g d zie ta d ru g a p o s tać częs to d o min o wała. Wciąż zach o wałam ten o d ru ch . To właś n ie o g ląd aliś cie… wted y . — Daro — p rzerwałem. — Po co b y ło ci to ws zy s tk o , o czy m mó wiłaś : wied za o ro d zin ie, Wzo rcu , Atu tach , Amb erze? I s y n ? — No , d o b rze — wes tch n ęła. — Do b rze. Po zn aliś cie ju ż p ewn ie p lan y Bran d a zn is zczen ia i o d b u d o wy Amb eru … ? — Tak . — Wy mag ały n as zej zg o d y i ws p ó łp racy . — W ty m zamo rd o wan ia M artin a? — s p y tał Ran d o m. — Nie. Nie wied zieliś my , k o g o zamierza u ży ć jak o … czy n n ik a. — A g d y b y ś cie wied zieli, czy to b y was p o ws trzy mało ? — To ak ad emick i p ro b lem — o d p arła. — Sam s o b ie o d p o wied z. Cies zę s ię, że M artin p rzeży ł. To ws zy s tk o , co mam d o p o wied zen ia. — Niech b ęd zie — mru k n ął Ran d o m. — Co z Bran d em? — Wy k o rzy s tu jąc s p o s o b y p o zn an e u Dwo rk in a, zd o łał s ię p o ro zu mieć z n as zy mi p rzy wó d cami. M iał włas n e amb icje. Szu k ał wied zy i s iły . Zap ro p o n o wał u k ład . — J ak iej wied zy ? — Na p rzy k ład n ie miał p o jęcia, jak zn is zczy ć Wzo rzec… — Zatem jes teś cie o d p o wied zialn i za to , co zro b ił — s twierd ził Ran d o m. — J eś li wo lis z tak o ty m my ś leć… — Wo lę. Wzru s zy ła ramio n ami i s p o jrzała n a mn ie. — Ch cecie wy s łu ch ać całej h is to rii? — M ó w. — Ob ejrzałem s ię n a Ran d o ma. Sk in ął g ło wą. — Bran d o trzy mał to , czeg o p rag n ął — p o wied ziała. — Ale n ie cies zy ł s ię zau fan iem. Ob awian o s ię, że k ied y zy s k a mo c k s ztałto wan ia ś wiata wed łu g s wej wo li, n ie wy s tarczy mu wład za n ad p rzeb u d o wan y m Amb erem. Że s p ró b u je ro zs zerzy ć p an o wan ie n a Ch ao s . Po trzeb n y n am b y ł s łab y Amb er, b y Ch ao s s tał s ię s iln iejs zy n iż teraz. Ch cieliś my n o weg o s tan u ró wn o wag i i więk s zej liczb y k rain Cien ia w n as zy ch g ran icach . J u ż d awn o zro zu mian o , że d wa k ró les twa n ie mo g ą s ię p o łączy ć an i że żad n e z n ich n ie mo że zo s tać zn is zczo n e b ez n aru s zen ia ws zy s tk ich p ro ces ó w, jak ie p rzeb ieg ają międ zy n imi. Rezu ltatem b y łb y ab s o lu tn y zas tó j alb o zu p ełn y ch ao s . M imo to , ch o ć wied zian o , co p lan u je Bran d , n as i p rzy wó d cy zawarli z n im

u mo wę. Lep s za o k azja mo g ła s ię n ie zd arzy ć p rzez całe wiek i. M u s ieliś my ją wy k o rzy s tać. Uzn an o , że z Bran d em p o rad zimy s o b ie jak o ś , a k ied y n ad ejd zie o d p o wied n i mo men t, zas tąp imy g o k imś in n y m. — Więc p lan o waliś cie też zd rad ę — wtrącił Ran d o m. — Nie, g d y b y d o trzy mał s ło wa. Ale wied zieliś my , że n ie ma teg o zamiaru . Dlateg o p rzy g o to waliś my s ię d o d ziałan ia. — J ak ? — Po zwo lilib y ś my mu o s iąg n ąć cel i p o tem b y ś my g o zn is zczy li. Zas tąp iłb y g o p rzed s tawiciel k ró lews k ieg o ro d u Amb eru , n ależący też d o n ajwy żs zeg o ro d u Dwo rcó w. Kto ś wy ch o wan y wś ró d n as i p rzy g o to wan y d o tej mis ji. M erlin jes t s p o k rewn io n y z Amb erem z o b u s tro n , p rzez mo jeg o p rzo d k a, Ben ed y k ta, i b ezp o ś red n io p rzez cieb ie — d wó ch n ajp o p u larn iejs zy ch p reten d en tó w d o tro n u . — Więc p o ch o d zis z z k ró lews k ieg o ro d u Ch ao s u ? Uś miech n ęła s ię. Ws tałem. Od s zed łem. Sp o jrzałem n a p o p ió ł w p alen is k u . — Nie jes tem zach wy co n y wy k o rzy s tan iem mn ie w tak wy k alk u lo wan y m ek s p ery men cie h o d o wlan y m — o ś wiad czy łem p o ch wili. — Ale to ju ż s ię s tało . Przy jmu jąc n a mo men t, że ws zy s tk o , co p o wied ziałaś , jes t p rawd ą, to d laczeg o teraz n am o ty m mó wis z? — Po n ieważ — o d p arła — o b awiam s ię, że wład cy mo jej k rain y ró wn ie mo cn o p rag n ą realizacji s wej wizji, jak Bran d s wo jej. M o że n awet mo cn iej. Ch o d zi o ró wn o wag ę, o k tó rej ws p o mn iałam. Niewielu p o jmu je, jak jes t d elik atn a. Po d ró żo wałam p o k rajach Cien ia w p o b liżu Amb eru i b y łam w s amy m Amb erze. Po zn ałam też Cien ie leżące p o s tro n ie Ch ao s u . Sp o tk ałam wielu lu d zi i wiele zo b aczy łam. Po tem, g d y p o zn ałam M artin a i ro zmawiałam z n im d łu g o , zaczęłam p rzeczu wać, że te zmian y , k tó re p o win n y b y ć zmian ami n a lep s ze, n ie zak o ń czą s ię ty lk o p rzek s ztałcen iem Amb eru wed le g u s tu mo ich wład có w. Raczej p rzemien ią Amb er w p rzy b u d ó wk ę Dwo rcó w, a więk s zo ś ć Cien i zn ik n ie lu b p o łączy s ię z Ch ao s em. Niek tó rzy z n as , wciąż mając p reten s je d o Dwo rk in a o s two rzen ie Amb eru , p rag n ą p o wro tu d o czas ó w, zan im to n as tąp iło . Całk o witeg o Ch ao s u , z k tó reg o p o ws tało ws zy s tk o . Uzn ałam, że lep s zy jes t s tan ak tu aln y , i s taram s ię g o zach o wać. M y m p rag n ien iem jes t, b y żad n a ze s tro n n ie wy s zła z teg o k o n flik tu zwy cięs k o . Ob ejrzaws zy s ię, d o s trzeg łem, jak Ben ed y k t k ręci g ło wą. — Więc n ie s to is z p o n iczy jej s tro n ie — s twierd ził.

— Wo lę wierzy ć, że s to ję p o o b u . — M artin ie, czy też jes teś w to zamies zan y ? — s p y tałem. Przy tak n ął. Ran d o m wy b u ch n ął ś miech em. — Was d wo je? Przeciwk o Amb ero wi i Dwo rco m Ch ao s u ? Co ch cecie o s iąg n ąć? J ak zamierzacie p o d trzy mać tę ró wn o wag ę? — Nie jes teś my s ami — o ś wiad czy ła Dara. — I n ie my wy my ś liliś my ten p lan . Sięg n ęła d o k ies zen i, a k ied y wy s u n ęła ręk ę, co ś zamig o tało n a jej d ło n i. Ob ró ciła to w b las k u ś wiatła: s y g n et n as zeg o o jca. — Sk ąd to mas z? — zap y tał Ran d o m. — A jak my ś lis z? Ben ed y k t s tan ął p rzy n iej i wy ciąg n ął ręk ę. Po d ała mu p ierś cień . Przy jrzał s ię u ważn ie. — To n ap rawd ę jeg o — o zn ajmił. — M a z ty łu tak ie d ro b n e zn ak i, k tó re k ied y ś zau waży łem. Po co g o p rzy n io s łaś ? — Przed e ws zy s tk im, żeb y was p rzek o n ać, że n ap rawd ę p rzek azu ję jeg o ro zk azy . — A s k ąd w o g ó le g o zn as z? — wtrąciłem. — Sp o tk aliś my s ię jak iś czas temu , k ied y … miał k ło p o ty — wy jaś n iła. — M o żn a właś ciwie p o wied zieć, że p o mo g łam mu s ię u wo ln ić. Zn ałam ju ż wted y M artin a i b y łam s k ło n n a d o b ard ziej p rzy jazn y ch u czu ć wo b ec Amb eru . Po za ty m was z o jciec jes t czaru jący m czło wiek iem i p o trafi p rzek o n y wać. Uzn ałam, że n ie mo g ę p atrzeć b ezczy n n ie, jak p o zo s taje więźn iem mo ich k rewn iak ó w. — A czy wies z, jak zo s tał s ch wy tan y ? Po k ręciła g ło wą. — Wiem ty lk o , że Bran d s k ło n ił g o d o p rzy b y cia w cień tak d alek i o d Amb eru , b y mo żn a g o b y ło tam u więzić. Sąd zę, że p retek s tem b y ło p o s zu k iwan ie n ie is tn iejąceg o mag iczn eg o p rzy rząd u , k tó ry mó g łb y n ap rawić Wzo rzec. Teraz ju ż wie, że ty lk o Klejn o t mo że teg o d o k o n ać. — Po mo g łaś mu u ciec… J ak wp ły n ęło to n a two ją p o zy cję w Dwo rcach ? — Nie n ajlep iej. Ch wilo wo jes tem b ezd o mn a. — I ch ces z zamies zk ać tu taj? Uś miech n ęła s ię zn o wu . — To zależy , jak to ws zy s tk o s ię s k o ń czy . J eś li mo i ro d acy o s iąg n ą s wo je cele, wo lę raczej wró cić… alb o zamies zk ać wś ró d ty ch cien i, jak ie p o zo s tan ą.

Wy jąłem Atu t. — A co z M erlin em? Gd zie teraz jes t? — Z n imi. Ob awiam s ię, że n ależy ju ż d o n ich . Zn a s wo je p o ch o d zen ie, ale to o n i k iero wali jeg o wy ch o wan iem. Nie wiem, czy mo żn a g o jak o ś wy rwać. Po d n io s łem Atu t i wp atrzy łem s ię w n ieg o . — To n a n ic — s twierd ziła. — Nie b ęd zie d ziałał międ zy tam a tu taj. Przy p o mn iałem s o b ie, jak tru d n y b y ł k o n tak t, g d y zn alazłem s ię n a s k raju o weg o miejs ca. M imo to s p ró b o wałem. Karta s tała s ię zimn a. Sięg n ąłem w g łąb . Od czu łem d elik atn e mro wien ie czy jejś o b ecn o ś ci. Nap arłem mo cn iej. — M erlin ie, to ja, Co rwin — p o wied ziałem. — Sły s zy s z mn ie? Wy d ało mi s ię, że u s ły s załem o d p o wied ź. J ak b y : „Nie mo g ę… ". A p o tem n ic. Karta s traciła s wó j ch łó d . — Do tarłeś d o n ieg o ? — zap y tała. — Nie jes tem p ewien . Ale ch y b a tak . Ty lk o n a ch wilę. — Lep iej, n iż s ąd ziłam. Alb o waru n k i b y ły wy jątk o wo k o rzy s tn e, alb o macie b ard zo p o d o b n e u my s ły . — Kied y zaczęłaś wy mach iwać s y g n etem taty — p rzy p o mn iał Ran d o m — ws p o mn iałaś o ro zk azach . J ak ie to ro zk azy ? I d laczeg o p rzek azu je je p rzez cieb ie? — To k wes tia zg ran ia w czas ie. — Zg ran ia w czas ie? Do d iab ła! Przecież wy jech ał d o p iero d zis iaj ran o ! — M u s iał załatwić jed n ą s p rawę, zan im zab ierze s ię d o n as tęp n ej. Nie wied ział, jak d łu g o to p o trwa. Ale k o n tak to wałam s ię z n im tu ż p rzed p rzy b y ciem tu taj… ch o ciaż n ie miałam p o jęcia, co mn ie tu czek a. J es t g o tó w, b y ro zp o cząć k o lejn y etap . — Kied y z n im ro zmawiałaś ? — s p y tałem. — Gd zie o n jes t? — Nie mam p o jęcia, g d zie jes t. Po łączy ł s ię ze mn ą. — I… ? — Ch ce, żeb y Ben ed y k t zaatak o wał n aty ch mias t. Gerard p o ru s zy ł s ię wres zcie. Ws tał z wielk ieg o fo tela, g d zie s ied ział i p rzy s łu ch iwał s ię ro zmo wie. Ws u n ął k ciu k i za p as i s p o jrzał n a Darę z g ó ry . — Tak i ro zk az mu s i p o ch o d zić b ezp o ś red n io o d taty . — Po ch o d zi. Po k ręcił g ło wą. — To n ie ma s en s u . Dlaczeg o miałb y k o n tak to wać s ię z o s o b ą, k tó rej u fać n ie

mamy raczej p o wo d u , zamias t p o łączy ć s ię z k imś z n as ? — Nie s ąd zę, b y w tej ch wili p o trafił was d o s ięg n ąć. M n ie p o trafił. — Dlaczeg o ? — Nie u ży wał Atu tu . Nie ma mo jej k arty . Wy k o rzy s tał efek t rezo n an s u czarn ej d ro g i. W p o d o b n y s p o s ó b Bran d u ciek ł k ied y ś p rzed Co rwin em. — Sp o ro wies z o ty m, co s ię d zieje. — Wiem. Wciąż mam k o n tak ty w Dwo rcach Ch ao s u , a p o was zy m s tarciu Bran d tam właś n ie s ię p rzen ió s ł. Sp o ro s ły s załam. — Wies z, g d zie jes t w tej ch wili o jciec? — zap y tał Ran d o m. — Nie, n ie wiem. Ale s ąd zę, że wy ru s zy ł d o p rawd ziweg o Amb eru , b y n arad zić s ię z Dwo rk in em i p o n o wn ie zb ad ać u s zk o d zen ia p ierwo tn eg o Wzo rca. — W jak im celu ? — Tru d n o p o wied zieć. Zap ewn e p o to , b y zd ecy d o wać, jak ie p o d ejmie d ziałan ia. Fak t, że d o tarł d o mn ie i n ak azał atak , o zn acza n ajp rawd o p o d o b n iej, że d ecy zja ju ż zap ad ła. — J ak d awn o s ię z to b ą k o n tak to wał? — Kilk a g o d zin temu … mo jeg o czas u . Ale b y łam d alek o s tąd , w Cien iu . Nie wiem, jak a jes t ró żn ica u p ły wu czas u . Nie mam d o ś wiad czen ia. — Czy li mo g ło to n as tąp ić zu p ełn ie n ied awn o . Nawet p rzed ch wilą — zas tan o wił s ię Gerard . — Dlaczeg o ro zmawiał z to b ą, a n ie z k tó ry mś z n as ? Gd y b y n ap rawd ę ch ciał, n ie u wierzę, b y n ie mó g ł n as d o s ięg n ąć. — M o że ch ciał p o k azać, że trak tu je mn ie p rzy ch y ln ie. — Ws zy s tk o to mo że b y ć p rawd ą — o ś wiad czy ł Ben ed y k t. — Ale n ie wy ru s zę b ez p o twierd zen ia ro zk azu . — Czy Fio n a wciąż p rzeb y wa p rzy p ierwo tn y m Wzo rcu ? — zap y tał Ran d o m. — Kied y o s tatn io z n ią ro zmawiałem, zało ży ła tam o b ó z — o d p arłem. — Ro zu miem, o co ci ch o d zi… Wy s zu k ałem k artę Fi. — J ed en n ie wy s tarczy , żeb y s ięg n ąć aż tam — zau waży ł. — Fak t. Po mó ż więc. Ws tał, s tan ął p rzy mo im b o k u . Ben ed y k t i Gerard tak że s ię zb liży li. — To wcale n ie jes t k o n ieczn e — zap ro tes to wała Dara. Nie zwracając n a n ią u wag i, s k o n cen tro wałem s ię n a d elik atn y ch ry s ach s wej ru d o wło s ej s io s try . Po ch wili n as tąp ił k o n tak t.

— Fio n o — zacząłem. Wid o k za jej p lecami ś wiad czy ł, że n ie zmien iła miejs ca p o b y tu w s amy m s ercu rzeczy . — Czy jes t tam tato ? — Tak . — Uś miech n ęła s ię lek k o . — U Dwo rk in a. — Słu ch aj, s p rawa jes t p iln a. Nie wiem, czy zn as z Darę, ale o n a jes t tu taj i… — Wiem, k im jes t, ch o ciaż n ig d y jej n ie s p o tk ałam. — W k ażd y m razie o n a twierd zi, że tato p o lecił p rzek azać Ben ed y k to wi ro zk az atak u . J ak o d o wó d ma jeg o s y g n et, ale tato n ic o ty m wcześ n iej n ie ws p o min ał. Wies z co ś n a ten temat? — Nie. Przy witaliś my s ię ty lk o , k ied y jak iś czas temu wy s zli razem z Dwo rk in em, żeb y p o p atrzeć n a Wzo rzec. M iałam jed n ak wted y p ewn e p o d ejrzen ia i to , o czy m mó wis z, ch y b a je p o twierd za. — Po d ejrzen ia? Co mas z n a my ś li? — Sąd zę, że tato ch ce n ap rawić Wzo rzec. M a Klejn o t. Sły s załam częś ć jeg o ro zmo wy z Dwo rk in em. J eś li p o d ejmie p ró b ę, w Dwo rcach Ch ao s u d o wied zą s ię o ty m n aty ch mias t. Zech cą g o p o ws trzy mać. Zamierza p ewn ie u d erzy ć p ierws zy , b y o d wró cić ich u wag ę. Ty lk o … — Co ? — To g o zab ije, Co rwin ie. Ty le zd ąży łam s ię n au czy ć. Czy mu s ię u d a, czy n ie, zo s tan ie zn is zczo n y . — Tru d n o mi w to u wierzy ć. — Że k ró l o d d aje ży cie za s wo ją k rain ę? — Że tato b y łb y d o teg o zd o ln y . — Więc alb o s ię zmien ił, alb o n ig d y g o n ap rawd ę n ie zn ałeś . Ale ja u ważam, że o n n ap rawd ę s p ró b u je. — To czemu p rzek azał s wó j o s tatn i ro zk az p rzez o s o b ę, o k tó rej wie, że jej n ie u famy ? — Żeb y p o k azać, że macie jej zau fać, jak p rzy p u s zczam. Kied y ty lk o p o twierd zi ten ro zk az. — To raczej o k rężn a d ro g a załatwian ia p ewn y ch s p raw. Ale zg ad zam s ię z to b ą, że n ie n ależy d ziałać b ez p o twierd zen ia. M o żes z je d la n as u zy s k ać? — Sp ró b u ję. Po łączę s ię z wami, k ied y ty lk o z n im p o ro zmawiam. Przerwała k o n tak t. Sp o jrzałem n a Darę, k tó ra s ły s zała k o n wers ację ty lk o z n as zej s tro n y . — Czy wies z, co tato w tej ch wili p lan u je? — zap y tałem.

— Co ś związan eg o z czarn ą d ro g ą — o d p arła. — To s u g ero wał. Nie ws p o mn iał jed n ak co an i jak . Zło ży łem k arty i s ch o wałem je d o fu terału . Nie p o d o b ał mi s ię tak i o b ró t s p raw. Cały ten d zień zaczął s ię marn ie, a p o tem ws zy s tk o s zło co raz g o rzej. A b y ło d o p iero wczes n e p o p o łu d n ie. Po trząs n ąłem g ło wą. Kied y ro zmawiałem z Dwo rk in em, o p is ał mi rezu ltaty k ażd ej p ró b y n ap rawy Wzo rca. Wy d ały mi s ię wted y n iezwy k le g ro źn e. Przy p u ś ćmy , że tato s p ró b u je, p rzeg ra i zg in ie p rzy tej p ró b ie. Gd zie s ię wted y zn ajd ziemy ? W ty m s amy m miejs cu , ty le że b ez p rzy wó d cy i w p rzed ed n iu b itwy — i z ak tu aln y m n a n o wo p ro b lemem s u k ces ji. Wy ru s zy my n a wo jn ę, a ta p as k u d n a s p rawa zn o wu b ęd zie n as n ęk ać. Zaczn iemy s ię s zy k o wać d o b rato b ó jczy ch walk , k tó re ro zg o rzeją, g d y ty lk o p o rad zimy s o b ie z n iep rzy jacielem. M u s i b y ć jak ieś in n e ro związan ie. Lep s zy ju ż ży wy tato n a tro n ie n iż o d ro d zen ie in try g i s p is k ó w. — Na co czek amy ? — s p y tała Dara. — Na p o twierd zen ie? — Tak — o d p o wied ziałem. Ran d o m k rąży ł p o p o k o ju . Ben ed y k t u s iad ł i o g ląd ał o p atru n ek n a ręk u . Gerard o p arł s ię o k o min ek . A ja s tałem i zas tan awiałem s ię. Przy s zła mi d o g ło wy p ewn a my ś l. Od p ęd ziłem ją n aty ch mias t, ale wró ciła. Nie p o d o b ała mi s ię, ale n ie miało to żad n eg o związk u z celo wo ś cią jej realizacji. M u s iałem d ziałać s zy b k o , zan im p rzek o n am s ieb ie, b y s p o jrzeć z in n eg o p u n k tu wid zen ia. Nie. Będ ę s ię trzy mał p o p rzed n ieg o . Niech to d iab li! Po czu łem mro wien ie k o n tak tu . Czek ałem. Po ch wili zn ó w zo b aczy łem Fio n ę. Stała w zn ajo my m p o mies zczen iu , ch o ć s traciłem k ilk a s ek u n d , b y je ro zp o zn ać: s alo n Dwo rk in a, za ciężk imi d rzwiami w g łęb i jas k in i. Tato i Dwo rk in też tam b y li. Tato zrzu cił s wo ją mas k ę Gan elo n a i zn o wu s tał s ię s o b ą, jak d awn iej. Sp o s trzeg łem, że n o s i Klejn o t. — Co rwin ie — o d ezwała s ię Fio n a. — To p rawd a. Tato p rzek azał p rzez Darę ro zk az atak u i o czek iwał tej p ro ś b y o p o twierd zen ie. J a… — Fio n o , p rzen ieś mn ie. — Co ? — Sły s załaś . Przen ieś mn ie! Wy ciąg n ąłem p rawą ręk ę. Fi s ięg n ęła p o mn ie. Do tk n ęliś my s ię. — Co rwin ie! — k rzy k n ął Ran d o m. — Co s ię d zieje? Ben ed y k t zerwał s ię, a Gerard s zed ł ju ż w mo ją s tro n ę. — Do wiecie s ię wk ró tce — o ś wiad czy łem i zro b iłem k ro k d o p rzo d u .

Uś cis n ąłem jej d ło ń , wy p u ś ciłem i u ś miech n ąłem s ię. — Dzięk i, Fi. Cześ ć, tato . Witaj, Dwo rk in ie. Co s ły ch ać? Rzu ciłem o k iem n a ciężk ie d rzwi i p rzek o n ałem s ię, że s to ją o two rem. Wy min ąłem Fio n ę i p o d s zed łem d o n ich . Tato s p u ś cił g ło wę i zmru ży ł o czy . Zn ałem to s p o jrzen ie. — O co ch o d zi, Co rwin ie? Zn alazłeś s ię tu taj b ez p o zwo len ia — b u rk n ął. — Po twierd ziłem ten ch o lern y ro zk az. Sp o d ziewam s ię, że zo s tan ie wy k o n an y . — Zo s tan ie — p rzy tak n ąłem. — Nie p rzy s zed łem, b y o ty m d y s k u to wać. — Więc p o co ? Po d s zed łem b liżej, k alk u lu jąc w my ś lach s ło wa i o d leg ło ś ć. Do b rze, że tato n ie ws tawał. — Przez p ewien czas jech aliś my razem jak to warzy s ze — p o wied ziałem. — I n iech mn ie d iab li p o rwą, jeś li n ie zacząłem cię wted y lu b ić. Sam wies z, że p rzed tem n ie czu łem s p ecjaln ej s y mp atii. Do tąd n ie miałem jak o ś o d wag i, żeb y ci o ty m p o wied zieć. Ch ciałb y m wierzy ć, że tak mo g ły b y s ię u ło ży ć n as ze s to s u n k i, g d y b y ś my n ie b y li d la s ieb ie ty m, k im jes teś my . — Na mg n ien ie o k a jeg o s p o jrzen ie złag o d n iało . Zająłem p o zy cję. — W k ażd y m razie — ciąg n ąłem — wo lę u ważać cię raczej za teg o n iż tamteg o czło wiek a. J es t b o wiem co ś , czeg o w p rzeciwn y m wy p ad k u n ig d y b y m d la cieb ie n ie zro b ił. — Co tak ieg o ? — zap y tał. — To . Ch wy ciłem Klejn o t o d d o łu i jed n y m ru ch em ś ciąg n ąłem tacie łań cu ch . Zro b iłem zwro t n a p ięcie i p o g n ałem p rzez g ro tę d o d rzwi. Zamk n ąłem je za s o b ą, aż trzas n ęły . Nie wied ziałem, jak je zary g lo wać o d zewn ątrz, więc b ieg łem d alej s k aln y m k o ry tarzem, k tó ry m tamtej n o cy p o d ążałem za Dwo rk in em. Za p lecami u s ły s załem o czek iwan y k rzy k . Po k o n y wałem zak ręty . Ty lk o raz s ię p o tk n ąłem. W p o wietrzu wis iał wciąż ciężk i zap ach Wix era. Pęd ziłem p rzed s ieb ie, aż k o ń co wy łu k o d s ło n ił mi ś wiatło d n ia. Po g n ałem k u n iemu , w b ieg u zak ład ając n a s zy ję Klejn o t. Czu łem, jak o p ad a n a p ierś . Sięg n ąłem k u n iemu my ś lą. Za mn ą, w jas k in i, ro zleg ały s ię jak ieś ech a. Na zewn ątrz! Po mk n ąłem d o Wzo rca, wczu wając s ię w Klejn o t i zmien iając g o w d o d atk o wy zmy s ł. Op ró cz taty i Dwo rk in a b y łem jed y n y m w p ełn i d o s tro jo n y m czło wiek iem. Dwo rk in mó wił, że n ap rawy mo że d o k o n ać k to ś , k to p rzejd zie Wielk i Wzo rzec

w s tan ie zes tro jen ia, za k ażd y m o k rążen iem wy p alając p lamę i zas tęp u jąc ją frag men tem n ies io n eg o w u my ś le o b razu Wzo rca, a ró wn o cześ n ie wy mazu jąc czarn ą d ro g ę. Lep iej więc ja n iż tato . Wciąż miałem wrażen ie, że czarn a d ro g a zawd zięcza częś ć s wej o s tateczn ej fo rmy mo cy , jak ą d ała jej mo ja k lątwa rzu co n a n a Amb er. To tak że ch ciałem wy mazać. Gd y s k o ń czy s ię wo jn a, tato i tak lep iej o d e mn ie p o rad zi s o b ie z p o rząd k o wan iem s p raw. Zro zu miałem właś n ie, że n ie p rag n ę ju ż tro n u . Nawet g d y b y b y ł wo ln y , p rzy tłaczał p ers p ek ty wą n ies k o ń czo n y ch s zary ch s tu leci k iero wan ia k rajem, jak ie mo g ły mn ie jes zcze czek ać. M o że n ajp ro s ts zy m wy jś ciem b y ło b y zg in ąć p rzy n ap rawie Wzo rca. Ery k ju ż n ie ży ł, a ja p rzes tałem g o n ien awid zić. Dru g i p o wó d , k tó ry zmu s zał mn ie d o d ziałan ia — tro n — wy d awał s ię g o d n y p o żąd an ia, p o n ieważ s ąd ziłem, że o n g o p rag n ął. Zrezy g n o wałem z o b u . Co p o zo s tało ? Wy ś miałem Vialle, p o tem zacząłem s ię zas tan awiać. M iała rację. Cech y s tareg o żo łn ierza wciąż p o zo s tały we mn ie d o min u jące. Ws zy s tk o jes t k wes tią o b o wiązk u . Ale n ie ty lk o . Is tn iało jes zcze co ś … Do tarłem d o b rzeg u Wzo rca i s zy b k o ru s zy łem n a p o czątek d ro g i. Ob ejrzałem s ię. Tato , Dwo rk in , Fio n a… żad n e z n ich n ie wy n u rzy ło s ię jes zcze z jas k in i. To d o b rze. Nie zd ążą mn ie p o ws trzy mać. Kied y ju ż p o s tawię s to p ę n a Wzo rcu , b ęd ą mo g li ty lk o czek ać i p atrzeć. Przez mo men t wy o b raziłem s o b ie g in ąceg o Iag o , s tłu miłem tę my ś l, p ró b o wałem o d zy s k ać n iezb ęd n y d la p o d jęcia p ró b y p o zio m s p o k o ju . Ws p o mn iałem p o jed y n ek z Bran d em i jeg o n iezwy k łe zn ik n ięcie. Od ep ch n ąłem tak że tę my ś l, zwo ln iłem ry tm o d d ech u , p rzy g o to wałem s ię. Og arn ęła mn ie jak aś ap atia. Nad s zed ł czas , b y zacząć, ale zatrzy małem s ię jes zcze n a ch wilę. Starałem s ię s k o n cen tro wać n a czek ający m mn ie zad an iu . Wzo rzec zafalo wał lek k o . Teraz, d o d iab ła! Teraz! Do ś ć ty ch p rzy g o to wań ! Ru s zaj, p o wied ziałem s o b ie. Id ź! A jed n ak wciąż s tałem jak we ś n ie, zap atrzo n y w ry s u n ek Wzo rca. Zap o mn iałem o s o b ie. By ł ty lk o Wzo rzec, z p o d łu żn ą, czarn ą p lamą, k tó rą n ależy u s u n ąć… Nie u ważałem ju ż za is to tn e, że mo że mn ie zab ić. Umy s ł d ry fo wał, zach wy co n y p ięk n em ry s u n k u … Us ły s załem jak iś d źwięk ; p ewn ie n ad ch o d zą. M u s zę co ś zro b ić, zan im tu d o trą. M u s zę zacząć p rzejś cie, ju ż, w tej ch wili… Od erwałem wzro k o d Wzo rca i s p o jrzałem w s tro n ę wy jś cia z jas k in i. Wy n u rzy li s ię, zes zli d o p o ło wy zb o cza i s tan ęli. Dlaczeg o ? Czemu s ię zatrzy mali? Czy to ważn e? M iałem d o ś ć czas u , b y zacząć. Po d n io s łem n o g ę, b y zro b ić p ierws zy k ro k .

Led wie mo g łem s ię ru s zy ć. Z n ajwy żs zy m wy s iłk iem p rzes u wałem s to p ę. Ten k ro k b y ł tru d n iejs zy n iż k o ń co wy frag men t Wzo rca. M iałem jed n ak wrażen ie, że n ie walczę z zewn ętrzn y m o p o rem, a raczej z b ezwład n o ś cią włas n eg o ciała. Niemal jak … W u my ś le p o jawił s ię o b raz Ben ed y k ta o b o k Wzo rca w Tir-n a No g 'th . Bran d zb liżał s ię, d rwił, a Klejn o t p ło n ął mu n a p iers i… Zan im jes zcze s p o jrzałem w d ó ł, wied ziałem, co zo b aczę. Czerwo n y k amień p u ls o wał w ry tmie mo jeg o tętn a. Niech ich s zlag ! Tato alb o Dwo rk in — a mo że o b aj — s ięg ał p o p rzez Klejn o t i p araliżo wał mn ie. Nie miałem wątp liwo ś ci, że k ażd y z n ich p o trafiłb y teg o d o k o n ać. M imo to , z tej o d leg ło ś ci, n ie warto b y ło p o d d awać s ię b ez walk i. Wciąż p rzes u wałem s to p ę, zb liżając ją d o k rawęd zi Wzo rca. J eś li mi s ię u d a, to n ie b ęd ą ju ż mo g li… Sen n o ś ć… Czu łem, że zaczy n am s ię p rzewracać. Zas n ąłem n a mo men t, p o tem zn o wu . Kied y o two rzy łem o czy , wid ziałem p rzy twarzy frag men t ry s u n k u . Od wró ciłem g ło wę i d o s trzeg łem n o g i. A k ied y s p o jrzałem w g ó rę, zo b aczy łem tatę, trzy mająceg o w ręk u Klejn o t. — Od ejd źcie — p o lecił Dwo rk in o wi i Fio n ie. Nawet n ie p o p atrzy ł w ich s tro n ę. Od d alili s ię, a tato zawies ił Klejn o t n a s zy i. Po tem p o ch y lił s ię i p o d ał mi ręk ę. Ch wy ciłem ją i ws tałem. — To b y ł wariack i p o my s ł — s twierd ził. — Prawie mi s ię u d ało . Przy tak n ął. — Oczy wiś cie, zg in ąłb y ś ty lk o i n iczeg o n ie o s iąg n ął — zau waży ł. — Ale i tak to d o b ra ro b o ta. Ch o d ź, p rzejd ziemy s ię. Wziął mn ie p o d ręk ę i ru s zy liś my wzd łu ż o b wo d u Wzo rca. Patrzy łem n a d ziwn e, p o zb awio n e h o ry zo n tu n ieb o -mo rze wo k ó ł n as . M y ś lałem, co b y s ię s tało , g d y b y m zd ąży ł ro zp o cząć p rzejś cie. Co d ziało b y s ię teraz? — Zmien iłeś s ię — s twierd ził w k o ń cu . — Alb o też n ig d y cię n ap rawd ę n ie zn ałem. Wzru s zy łem ramio n ami. — Pewn ie jed n o i d ru g ie, p o tro ch u . Właś n ie ch ciałem p o wied zieć to s amo o to b ie. M o g ę o co ś zap y tać?

— O co ? — Czy tru d n o ci b y ło u d awać Gan elo n a? Pars k n ął cich o . — Wcale n ietru d n o . M o że mo g łeś wted y zo b aczy ć p rawd ziweg o mn ie. — Lu b iłem g o . Czy raczej cieb ie w jeg o ro li. Ch ciałb y m wied zieć, co s ię s tało z p rawd ziwy m Gan elo n em. — Dawn o n ie ży je, Co rwin ie. Sp o tk aliś my s ię, k ied y wy p ęd ziłeś g o z Av alo n u . Nie b y ł zły m facetem. Nie zau fałb y m mu w n iczy m, ale w k o ń cu , jeś li n ie mu s zę, n ie u fam n ik o mu . — To cech a ro d zin n a. — Przy k ro mi, że mu s iałem g o zab ić. Co p rawd a, n ie p o zo s tawił mi wielk ieg o wy b o ru . Ws zy s tk o to zd arzy ło s ię wiele lat temu , ale p amiętam g o d o k ład n ie. Czy li, mu s iał zro b ić n a mn ie wrażen ie. — A Lo rrain e? — Krain a? Do b ra ro b o ta; tak my ś lałem. Zająłem s ię o d p o wied n im cien iem. Nab rał mo cy d zięk i mej o b ecn o ś ci, jak zres ztą k ażd y , w k tó ry m k to ś z n as p o zo s tan ie d o s tateczn ie d łu g o . Tak b y ło z to b ą w Av alo n ie, i p ó źn iej, w ty m in n y m miejs cu . Zad b ałem, b y mieć tam d o ś ć czas u . Od d ziały wałem s wo ją wo lą n a s tru mień czas o wy . — Nie wied ziałem, że to mo żliwe. — Nab ieracie mo cy p o wo li, p o czy n ając o d d n ia in icjacji we Wzo rcu . Wielu jes zcze rzeczy mu s icie s ię n au czy ć. Tak , wzmo cn iłem Lo rrain e i u czy n iłem ją s zczeg ó ln ie p o d atn ą n a ro s n ącą p o tęg ę czarn ej d ro g i. Do p iln o wałem, b y zn alazła s ię n a two jej ś cieżce, n ieważn e d o k ąd b y ś p o s zed ł. Po u cieczce ws zy s tk ie two je d ro g i p ro wad ziły d o Lo rrain e. — Dlaczeg o ? — By ła p u łap k ą, jak ą n a cieb ie zas tawiłem… A mo że p ró b ą. Ch ciałem b y ć p rzy to b ie, g d y s p o tk as z s ię z s iłami Ch ao s u . Ch ciałem też p rzez p ewien czas węd ro wać razem z to b ą. — Pró b a? Dlaczeg o ch ciałeś mn ie wy p ró b o wać? I p o co miałb y ś węd ro wać razem ze mn ą? — Nie d o my ś las z s ię? Ob s erwo wałem was ws zy s tk ich p rzez d łu g ie lata. Nig d y n ie ws k azałem n as tęp cy . Świad o mie n ie wy jaś n iałem tej k wes tii. Zb y t jes teś cie d o mn ie p o d o b n i. Wied ziałem, że k ied y o g ło s zę, k to jes t s p ad k o b iercą, to jak b y m

p o d p is ał n a n ieg o czy n a n ią wy ro k ś mierci. Nie. Sp ecjaln ie p o zo s tawiłem tę s p rawę b ez ro związan ia. Aż d o k o ń ca. Teraz jed n ak zd ecy d o wałem. To b ęd zies z ty . — J es zcze w Lo rrain e n awiązałeś ze mn ą k ró tk i k o n tak t. We włas n ej p o s taci. Po wied ziałeś , żeb y m zas iad ł n a tro n ie. J eś li ju ż wted y p o s tan o wiłeś , to p o co ciąg n ąłeś całą tę mas k arad ę? — Wcale wted y n ie p o s tan o wiłem. M u s iałem ty lk o s k ło n ić cię d o d als zy ch s tarań . Bałem s ię, że za b ard zo p o lu b is z tę d ziewczy n ę i k raj. Kied y jak o b o h ater wy s zed łeś z Czarn eg o Kręg u , mo g łeś o s ied lić s ię tam i zo s tać ju ż n a s tałe. Ch ciałem n ak ło n ić cię jak o ś d o d als zej węd ró wk i. M ilczałem p rzez ch wilę. Ok rąży liś my ju ż s p o rą częś ć Wzo rca. Wres zcie… — J es t co ś , o co ch ciałb y m zap y tać — o ś wiad czy łem. — Zan im p rzy b y łem tu taj, ro zmawiałem z Darą, k tó ra właś n ie p ró b u je o czy ś cić s ię w n as zy ch o czach … — J es t czy s ta — p rzerwał. — J a ją o czy ś ciłem. Po k ręciłem g ło wą. — Po ws trzy małem s ię p rzed o s k arżen iem jej o co ś , o czy m my ś lałem ju ż o d p ewn eg o czas u . M am ważn y p o wó d , b y jej n ie u fać, mimo jej p ro tes tó w i two ich zap ewn ień . Nawet d wa p o wo d y . — Wiem, Co rwin ie. Ale to n ie o n a zab iła s łu g i Ben ed y k ta, b y zap ewn ić s o b ie p o zy cję w jeg o d o mu . Sam to zro b iłem, b y trafiła d o cieb ie, jak trafiła, d o k ład n ie we właś ciwej ch wili. — Ty ? Brałeś u d ział w ty m s p is k u ? Dlaczeg o ? — Będ zie d la cieb ie d o b rą k ró lo wą, s y n u . Wierzę w s iłę k rwi Ch ao s u . Nad es zła p o ra n a k o lejn y zas trzy k . Ws tąp is z n a tro n , mając ju ż d zied zica. Zan im M erlin d o jrzeje d o o b jęcia wład zy , wy k o rzen imy z n ieg o wp ły wy wczes n eg o wy ch o wan ia. Do tarliś my d o czarn ej p lamy . Zatrzy małem s ię, p rzy k u cn ąłem i zacząłem s ię p rzy g ląd ać. — Sąd zis z, że to cię zab ije? — zap y tałem. — Wiem, że tak . — By mn ą p o k iero wać, p o trafiłeś mo rd o wać n iewin n y ch lu d zi. A jed n ak ch ces z p o ś więcić ży cie d la d o b ra k ró les twa. Sp o jrzałem mu w o czy . — Sam n ie mam czy s ty ch rąk — wy zn ałem. — I n ie p ró b u ję cię o s ąd zać. J ed n ak n ied awn o , k ied y s zy k o wałem s ię d o p rzejś cia Wzo rca, p o jąłem, jak zmien iły s ię

mo je u czu cia. Dla Ery k a, d la tro n u … Wierzę, że ro b is z to , co ro b is z, k iero wan y p o czu ciem o b o wiązk u . J a tak że mam o b o wiązk i: wo b ec Amb eru i tro n u . Nawet więcej. O wiele więcej. Wted y to zro zu miałem. Lecz p o jąłem co ś jes zcze, co ś , czeg o n ie wy mag a o d e mn ie o b o wiązek . Nie wiem, k ied y i jak s ię to s k o ń czy ło an i k ied y s am s ię zmien iłem, ale n ie p rag n ę ju ż tro n u , tato . Przy k ro mi, że n iweczę two je p lan y , ale n ie ch cę b y ć k ró lem Amb eru . Przep ras zam. Od wró ciłem

wzro k , p o wracając

do

s tu d io wan ia

p lamy . Us ły s załem

jeg o

wes tch n ien ie. — Od eś lę cię teraz d o d o mu — rzek ł. — Os io d łaj k o n ia i p rzy g o tu j p ro wian t. Ud aj s ię w jak ieś miejs ce p o za Amb erem. Całk iem d o wo ln e, b y le n a o s o b n o ś ci. — M ó j g ro b o wiec? Pars k n ął i zach ich o tał. — M o że b y ć. J ed ź tam i czek aj n a mn ie. M u s zę tro ch ę p o my ś leć. Ws tałem i p o ło ży ł mi d ło ń n a ramien iu . Klejn o t p u ls o wał b las k iem. Tato s p o jrzał mi w o czy . — Żad en z lu d zi n ie mo że mieć ws zy s tk ieg o , czeg o p rag n ie, w tak i s p o s ó b , w jak i teg o zap rag n ął — o ś wiad czy ł. Nas tąp ił efek t o d d alan ia, jak p rzy d ziałan iu Atu tu , ty lk o w p rzeciwn ą s tro n ę. Us ły s załem g ło s y , p o tem d o s trzeg łem wo k ó ł s ieb ie p o k ó j, k tó ry n ied awn o o p u ś ciłem. Ben ed y k t, Gerard , Ran d o m i Dara wciąż n a mn ie czek ali. Po czu łem, że tato p u s zcza mo je ramię. Po tem zn ik n ął, a ja zn ó w zn alazłem s ię międ zy n imi. — Co to za h is to ria? — o d ezwał s ię Ran d o m. — Wid zieliś my , jak tato cię o d s y ła. Przy o k azji, jak o n to zro b ił? — Nie wiem — p rzy zn ałem. — Ale p o twierd ził to , co mó wiła Dara. To o n d ał jej s y g n et i p o lecił p rzek azać wiad o mo ś ć. — Dlaczeg o ? — zd ziwił s ię Gerard . — Ch ciał, żeb y ś my s ię n au czy li jej u fać. Ben ed y k t ws tał. — Pó jd ę więc i zro b ię to , co mi p o leco n o . — On ch ce, żeb y ś u d erzy ł i zaraz s ię co fn ął — o zn ajmiła Dara. — Po tem wy s tarczy ich ty lk o p o ws trzy my wać. — J ak d łu g o ? — Po wied ział ty lk o , że to b ęd zie o czy wis te. Ben ed y k t s k rzy wił u s ta w jed n y m ze s wy ch n ieczęs ty ch u ś miech ó w i s k in ął

g ło wą. J ed n ą ręk ą o two rzy ł jak o ś fu terał z k artami, wy jął talię, o d s zu k ał s p ecjaln y Atu t Dwo rcó w, k tó ry mu d ałem. — Po wo d zen ia — rzu cił Ran d o m. — Tak — zg o d ził s ię z n im Gerard . Do d ałem też s wo je ży czen ia i p atrzy łem, jak s ię ro zwiewa. Kied y zn ik n ął tęczo wy p o wid o k , o d wró ciłem s ię i zau waży łem, że Dara p łacze cich o . Po ws trzy małem s ię o d u wag . — J a tak że d o s tałem ro zk azy … czy co ś w ty m ro d zaju — o zn ajmiłem. — Lep iej wezmę s ię d o p racy . — A ja ru s zę z p o wro tem n a mo rze — d o d ał Gerard . — Nie — u s ły s załem g ło s Dary , g d y s zed łem ju ż d o d rzwi. Zatrzy małem s ię. — M as z zo s tać tu taj, Gerard zie, i p iln o wać s ameg o Amb eru . Od s tro n y mo rza n ie n as tąp i żad en atak . — Przecież to Ran d o m miał d o wo d zić o b ro n ą mias ta. Po k ręciła g ło wą. — Ran d o m ma d o łączy ć d o J u lian a w Ard en ie. — J es teś p ewn a? — Nie d o wierzał Ran d o m. — Ab s o lu tn ie. — Do b rze. M iło s ię p rzek o n ać, że ch o ciaż raz o mn ie p o my ś lał. Przep ras zam, Gerard zie. Zas k o czy ło mn ie to . Gerard wy g ląd ał n a zwy czajn ie zd ziwio n eg o . — M am n ad zieję, że wie, co ro b i — mru k n ął. — M ó wiliś my ju ż o ty m — p rzy p o mn iałem. — Na razie. Wy ch o d ząc z p o k o ju , u s ły s załem za s o b ą k ro k i. Dara s zła o b o k mn ie. — Co teraz? — s p y tałem. — Po my ś lałam, że p rzejd ę s ię z to b ą, d o k ąd k o lwiek zmierzas z. — Id ę ty lk o n a g ó rę, żeb y zab rać p arę rzeczy . Po tem d o s tajn i. — Pó jd ę z to b ą. — M u s zę jech ać s am. — I tak n ie mo g łab y m ci to warzy s zy ć. M am jes zcze p o ro zmawiać z two imi s io s trami. — On e też s ą w to włączo n e? — Tak . Przez ch wilę s zliś my w milczen iu . W k o ń cu o d ezwała s ię.

— Cała ta s p rawa n ie b y ła ro zeg ran a tak n a zimn o , jak mo g ło b y s ię wy d awać, Co rwin ie. Wes zliś my d o mag azy n u . — J ak a s p rawa? — Wies z, o co mi ch o d zi. — Ah a. Ta. To d o b rze. — Lu b ię cię. Pewn eg o d n ia mo że to b y ć co ś więcej, o ile ty też co ś czu jes z. Du ma p o d s u n ęła mi zło ś liwą o d p o wied ź, ale u g ry złem s ię w języ k . W ciąg u wiek ó w mo żn a s ię n au czy ć p aru rzeczy . Wy k o rzy s tała mn ie, to p rawd a, ale o k azało s ię teraz, że s ama n ie b y ła wted y p an ią s ieb ie. Najg o rs ze, co mo g łem p o wied zieć, jak p rzy p u s zczam, b y ło to , że tato p rag n ął, żeb y m jej p rag n ął. Nie p o zwo liłem jed n ak , b y o b u rzen ie wp ły n ęło n a mo je u czu cia czy też n a to , jak ie mo g ły b y s ię o n e s tać. Więc… — J a też cię lu b ię — o d p arłem, p atrząc n a n ią. Wy g ląd ała, jak b y p o trzeb o wała p o cału n k u . Załatwiłem to . — Teraz lep iej zaczn ę s ię p ak o wać. Uś miech n ęła s ię i ś cis n ęła mn ie za ramię. I o d es zła. W tej ch wili wo lałem n ie b ad ać zb y t d o k ład n ie włas n y ch u czu ć. Sp ak o wałem s p rzęt. Os io d łałem Gwiazd ę i ru s zy łem p rzez s zczy t Ko lv iru . Zatrzy małem s ię p rzy mo im g ro b o wcu . Sied ząc n a zewn ątrz, p aliłem fajk ę i o b s erwo wałem ch mu ry . M iałem wrażen ie, że p rzeży łem ciężk i d zień , a p rzecież wciąż b y ło jes zcze wczes n e p o p o łu d n ie. Przeczu cia g rały w b erk a w g ro tach mo jeg o u my s łu , a żad n eg o z n ich n ie zap ro s iłb y m n a o b iad .

ROZDZIAŁ III Ko n tak t n as tąp ił n ag le, w ch wili, g d y d rzemałem n a s ied ząco . Naty ch mias t zerwałem s ię n a n o g i. To b y ł tato . — Co rwin ie, p o d jąłem n iezb ęd n e d ecy zje. Czas n ad s zed ł — p o wied ział. — Od s ło ń lewe ramię. Uczy n iłem to , a jeg o p o s tać materializo wała s ię z wo ln a. Wy g ląd ał co raz b ard ziej

wład czo , n a twarzy zaś miał d ziwn y wy raz s mu tk u , jak ieg o jes zcze u n ieg o n ie wid ziałem. Lewą ręk ą ch wy cił mn ie za p rzed ramię, a p rawą wy d o b y ł s zty let. Przy g ląd ałem s ię, jak n acin a mi s k ó rę, p o czy m ch o wa b ro ń . Po p ły n ęła k rew. Po ch wy cił ją w lewą, zło żo n ą d ło ń . Pu ś cił mo ją ręk ę i o d s tąp ił, p o tem u n ió s ł d ło n ie d o twarzy , d mu ch n ął w n ie i ro zs u n ął s zy b k o . Czu b aty czerwo n y p tak ro zmiaru k ru k a, z p ió rami b arwy mo jej k rwi, s ied ział mu n a p rzed ramien iu . Przes zed ł n a n ad g ars tek i s p o jrzał n a mn ie. Nawet o czy miał czerwo n e; g d y p o ch y lił g ło wę i o b s erwo wał czu jn ie, s p rawiał wrażen ie, że mn ie p o zn aje. — To jes t Co rwin . Ten , za k tó ry m mas z p o d ążać — p o wied ział tato . — Zap amiętaj go. Po tem p o s ad ził s o b ie p tak a n a lewy m ramien iu . Ptak p rzy g ląd ał mi s ię ciąg le, n ie p ró b u jąc o d lecieć. — M u s is z jech ać, Co rwin ie — rzek ł tato . — Szy b k o . Do s iąd ź k o n ia i ru s zaj n a p o łu d n ie. Przejd ź w Cień , g d y ty lk o ci s ię u d a. Piek ieln y rajd . Od jed ź s tąd , jak n ajd alej p o trafis z. — Do k ąd mam jech ać, o jcze? — zap y tałem. — Do Dwo rcó w Ch ao s u . Zn as z d ro g ę? — W teo rii. Nig d y n ie d o tarłem tak d alek o . Wo ln o s k in ął g ło wą. — Ru s zaj więc — p o n ag lił mn ie. — Po win ien eś wy two rzy ć mo żliwie d u ży d y feren cjał czas o wy p o międ zy s o b ą a Amb erem. — Do b rze. Ale n ic n ie ro zu miem. — Zro zu mies z, g d y n ad ejd zie czas . — J es t p rzecież łatwiejs zy s p o s ó b — zap ro tes to wałem. — M o g ę s ię tam d o s tać s zy b ciej i b ez k ło p o tó w. Wy s tarczy , że s k o n tak tu ję s ię p rzez Atu t z Ben ed y k tem i o n mn ie p rzerzu ci. — Nic z teg o — o d p arł tato . — Będ zies z mu s iał wy b rać d łu żs zą tras ę, p o n ieważ zan ies ies z tam co ś , co zo s tan ie ci d o s tarczo n e p o d ro d ze. — Do s tarczo n e? J ak ? Po g ład ził p ió ra czerwo n eg o p tak a. — Przez teg o o to two jeg o p rzy jaciela. Nie zd o ła d o lecieć aż d o Dwo rcó w. W k ażd y m razie n ie d o ś ć s zy b k o .

— I co mi p rzy n ies ie? — Klejn o t. Nie s ąd zę, żeb y m s am zd o łał g o p rzerzu cić, k ied y ju ż zak o ń czę to , co mam d o zro b ien ia. W tamty m miejs cu jeg o mo c mo że s ię o k azać p rzy d atn a. — Ro zu miem. Ale n ie mu s zę p o k o n y wać całej d ro g i. M o g ę s ię p rzeatu to wać, k ied y o trzy mam Klejn o t. — Bo ję s ię, że n ie. Kied y zro b ię ju ż to , co zro b ić mu s zę, Atu ty s tan ą s ię n a p ewien czas b ezu ży teczn e. — Dlaczeg o ? — Po n ieważ s ama o s n o wa is tn ien ia b ęd zie u leg ać p rzemian ie. Ru s zaj ju ż, d o d iab ła! Ws iad aj n a k o n ia i jed ź! Stałem n ieru ch o mo i p rzy g ląd ałem mu s ię jes zcze p rzez ch wilę. — Ojcze, czy n ie ma in n eg o s p o s o b u ? Po k ręcił ty lk o g ło wą i u n ió s ł ręk ę. Zaczął s ię ro zp ły wać. — Żeg n aj. Od wró ciłem s ię i ws k o czy łem n a s io d ło . Wiele jes zcze zo s tało d o p o wied zen ia, ale b y ło ju ż za p ó źn o . Sk iero wałem Gwiazd ę n a s zlak , k tó ry miał mn ie p o p ro wad zić n a p o łu d n ie.

Tato u miał man ip u lo wać Cien iem n awet n a s zczy cie Ko lv iru , ale ja teg o n ie p o trafiłem. Żeb y d o k o n ać p rzes k o k u , mu s iałem b ard ziej o d d alić s ię o d Amb eru . J ed n ak wied ząc, że to mo żliwe, p o s tan o wiłem s p ró b o wać. Zatem, p o d ążając n a p o łu d n ie p o n ag ich k amien iach i s k aln y mi p rzełęczami, g d zie wy ł wich er, n a s zlak u wio d ący m k u Garn ath s tarałem s ię wp ły wać n a o s n o wę rzeczy wis to ś ci. … Niewielk a k ęp k a n ieb ies k ich k wiató w za s k aln y m wy s tęp em. Ich wid o k wzb u d ził emo cje, g d y ż k wiaty b y ły s k ro mn ą częś cią mo ich s tarań . Nad al k s ztałto wałem s wą wo lą ś wiat, jak i miał s ię u k azać za k ażd y m zak rętem d ro g i. Cień tró jk ątn eg o g łazu p ad ający n a mo ją ś cieżk ę… Zmian a wiatru … Niek tó re d ro b n e p rzemian y n ap rawd ę zach o d ziły . Trak t zataczający k rąg … Ro zp ad lin a… Stare p tas ie g n iazd o n a s k aln ej p ó łce… Więcej n ieb ies k ich k wiató w… Dlaczeg o n ie? Drzewo … J es zcze jed n o … Czu łem wib ru jącą we mn ie mo c. Wp ro wad załem n as tęp n e p rzemian y . Zas tan o wiłem s ię ch wilę n ad tą ś wieżo n ab y tą p o tęg ą. Całk iem mo żliwe, że to czy s to p s y ch o lo g iczn e p rzy czy n y n ie p o zwalały wcześ n iej n a tak ie man ip u lacje. J es zcze całk iem n ied awn o u ważałem Amb er za jed y n ą, n iezmien n ą rzeczy wis to ś ć,

z k tó rej b rały s wą p o s tać ws zy s tk ie Cien ie. Teraz wied ziałem, że b y ł ty lk o p ierws zy m s p o ś ró d n ich , a miejs ce, g d zie p rzeb y wał teraz mó j o jciec, rep rezen to wało rzeczy wis to ś ć wy żs zeg o rzęd u . Zatem, ch o ć b lis k o ś ć u tru d n iała, to p rzecież n ie u n iemo żliwiała d o k o n y wan ia p rzemian . M imo to w in n y ch o k o liczn o ś ciach o s zczęd załb y m s iły d o p u n k tu , w k tó ry m b y ło b y to łatwiejs ze. Teraz… teraz jed n ak że wied ziałem, że mu s zę s ię s p ies zy ć. M u s zę s ię s tarać, p ęd zić, wy p ełn ić wo lę o jca. Nim d o tarłem d o s zlak u p ro wad ząceg o w d ó ł p o łu d n io wej ś cian y Ko lv iru , o k o lica zmien iła s ię wy raźn ie. Zamias t n a s tro my zjazd , jak i zwy k le zn aczy ł tę d ro g ę, s p o g ląd ałem n a ciąg łag o d n y ch zb o czy . Wk raczałem ju ż w k rain y Cien i. Czarn a d ro g a wciąż b ieg ła p o lewej s tro n ie n ib y ciemn a b lizn a, ale Garn ath , k tó rą p rzecin ała, b y ła w n ieco lep s zy m s tan ie n iż ta, k tó rą zn ałem tak d o b rze. Su ro we lin ie zo s tały złag o d zo n e k ęp ami zielen i p o ras tającej tro ch ę b liżej martweg o p as a. M iałem wrażen ie, że mo ja rzu co n a n a tę ziemię k lątwa zo s tała lek k o o s łab io n a. Ilu zo ry czn e u czu cie, n atu raln ie, g d y ż n ie b y ł to ju ż d o k ład n ie mó j Amb er. M imo to … Przep ras zam za ro lę, jak ą w ty m ws zy s tk im o d eg rałem, zwró ciłem s ię w my ś lach d o ws zy s tk ieg o , p rawie jak w mo d litwie. J ad ę teraz, b y s p ró b o wać to o d wró cić. Wy b acz mi, d u ch u teg o miejs ca. M ó j wzro k p rzes u n ął s ię w s tro n ę Gaju J ed n o ro żca, lecz leżał o n zb y t d alek o n a zach ó d , u k ry ty za zb y t wielo ma d rzewami, b y m mó g ł ch o ćb y p rzelo tn ie u jrzeć ś więty zag ajn ik . Zb o cze łag o d n iało , zamien io n e w ciąg n iewielk ich wzn ies ień . Po zwo liłem Gwieźd zie p rzy s p ies zy ć, g d y p o k o n y waliś my je, zmierzając n a p o łu d n io wy zach ó d , a p o tem n a p o łu d n ie. Niżej, wciąż n iżej. Gd zieś d alek o , p o lewej s tro n ie, is k rzy ło s ię i lś n iło mo rze. Wk ró tce p o jawi s ię międ zy n ami czarn a d ro g a, g d y ż wjeżd żając d o Garn ath , zb liżałem s ię d o n iej. Co k o lwiek u czy n ię z Cien iem, n ie zd o łam wy mazać jej zło wies zczej o b ecn o ś ci. Co g o rs za, ró wn o leg le d o n iej b ieg ł n ajk ró ts zy z mo żliwy ch s zlak ó w. Wres zcie s tan ęliś my n a d n ie d o lin y . Las Ard en wy ras tał w d ali, p o p rawej s tro n ie i s ięg ał k u zach o d o wi, p rad awn y i n iezmierzo n y . J ech ałem p rzed s ieb ie, d o k o n u jąc zmian , k tó re miały p rzen ieś ć mn ie jes zcze d alej o d d o mu . Wp rawd zie trzy małem s ię czarn ej d ro g i, ale n ie zb liżałem s ię d o n iej zan ad to . Nie mo g łem, g d y ż b y ła jed y n y m elemen tem, k tó reg o n ie p o trafiłem zmien ić. Starałem s ię, b y ro zd zielały n as k rzak i, d rzewa i n iewy s o k ie p ag ó rk i. Sięg n ąłem p rzed s ieb ie i zmien iła s ię fak tu ra k rain y . Ży ły ag atu … Sto s y łu p k ó w… Ciemn iejs za zieleń …

Ch mu ry p ły n ące p o n ieb ie… Sło ń ce mig o cze i tań czy … Przy s p ies zy liś my k ro k u . Gru n t o p ad ł jes zcze n iżej, cien ie wy d łu ży ły s ię i p o łączy ły , las s ię o d s u n ął. Sk aln a ś cian a wy ro s ła p o p rawej s tro n ie, d ru g a p o lewej… Ch ło d n y wiatr ś cig ał mn ie wzd łu ż k an io n u . M ig ały p as ma s k aln y ch wars tw: czerwo n e, zło te, żó łte i b rązo we. Pias ek p o k ry ł d n o k an io n u . Wo k ó ł u n o s iły s ię wiry k u rzu . Po ch y liłem s ię mo cn iej, g d y ż d ro g a zn o wu wio d ła p o d g ó rę. Ścian y wy g ięły s ię d o wn ętrza i zb liży ły d o s ieb ie. Szlak zwężał s ię, zwężał co raz b ard ziej. M o g łem ju ż n iemal d o tk n ąć o b u ś cian … Ich s zczy ty p o łączy ły s ię. J ech ałem cien is ty m tu n elem, zwaln iając, g d y s tawało s ię ciemn iej… Z n ieb y tu wy s trzeliły fo s fo ry zu jące ry s u n k i, a wiatr jęczał g ło ś n o . Na zewn ątrz zatem! Światło ze ś cian o ś lep iało , a wo k ó ł n as wy ro s ły g ig an ty czn e k ry s ztały . Pęd ziliś my międ zy n imi, w g ó rę, ś cieżk ą p ro wad zącą s tąd d alej w s erię d o lin ek , g d zie n iewielk ie, id ealn ie o k rąg łe jezio rk a leżały wś ró d mch u n ieru ch o mo n ib y p ły ty zielo n eg o s zk ła. Przed n ami wy ro s ły wy s o k ie p ap ro cie. Wjech aliś my w ich g ąs zcz. Us ły s załem d alek i g ło s trąb k i. Zak ręty , k ro k i… Pap ro cie, czerwo n e teraz, s zers ze i n iżs ze… Dalej ro zleg ła ró wn in a, ró żo wiejąca k u wieczo ro wi… Nap rzó d , p o p rzez b lad e trawy … Aro mat ś wieżej ziemi… Dalek o z p rzo d u mas y w ciemn y ch ch mu r… Po lewej p ęd g wiezd n y ch wiró w… Wąs k ie p as mo wilg o tn ej mg ły … Błęk itn y k s ięży c ws k ak u je n a n ieb o … M ig o tan ie wś ró d mro czn y ch k łęb ó w… Ws p o mn ien ia i g ło s g ro mu … Zap ach b u rzy i p ęd p o wietrza… Siln y wiatr… Ch mu ry p rzes łan iają g wiazd y … J as n e wid ły wb ijają s ię w ro zs zczep io n e d rzewo p o p rawej s tro n ie, zmien iając je w p ło mień … M ro wien ie… Zap ach o zo n u … Stru g i wo d y leją s ię n a mn ie… Rząd ś wiateł p o lewej… Stu k k o p y t p o b ru k u u licy … Zb liża s ię jak iś d ziwaczn y p o jazd … Cy lin d ry czn y , p o s ap u jący … Wy mijamy s ię n awzajem… Ścig a mn ie wo łan ie… W o ś wietlo n y m o k n ie twarz d zieck a… Stu k … Ch lu p o t… Szy ld y s k lep ó w i d o my … Des zcz s łab n ie, rzed n ie, o d ch o d zi… Przep ły wa mg ła, u n o s i s ię, g ęs tn ieje, p o lewej s tro n ie lś n i p erło wy m b las k iem… Gru n t s taje s ię mięk k i, czerwien ieje… Światło wś ró d mg ły co raz s iln iejs ze… No wy wiatr, w p lecy , ciep lejs zy … Po wietrze ro zp ad a s ię… Blad o cy try n o we n ieb o … Po marań czo we s ło ń ce p ęd zące w s tro n ę p o łu d n ia…

Drżen ie! To n ie mo je d zieło , rzecz zu p ełn ie n iep rzewid zian a… Ziemia p o ru s za s ię p o d n ami, ale z p ewn o ś cią d zieje s ię co ś więcej. No we n ieb o , n o we s ło ń ce, rd zawa p u s ty n ia, n a k tó rą właś n ie wjech ałem — ws zy s tk o to zd aje s ię ro zs zerzać i zwężać, zan ik ać i p o wracać. Ro zleg a s ię trzas k , a p o k ażd y m zan ik u wid zę, że Gwiazd a i ja jes teś my s ami wś ró d b iałej n ico ś ci, jak p o s tacie b ez tła. Kro czy my p o p u s tce. Światło d o ch o d zi ze ws zy s tk ich s tro n i ty lk o n as o ś wietla. Us zy atak u je n ieu s tan n y trzas k , jak b y wio s en n a o d wilż d o tarła d o ro s y js k iej rzek i, k tó rej b rzeg iem k ied y ś jech ałem. Gwiazd a, k tó ry k łu s o wał ju ż w wielu Cien iach , rży p rzes tras zo n y . Ro zg ląd am s ię. Po jawiają s ię mg lis te k o n tu ry , wy o s trzają s ię, wy ró wn u ją. Oto czen ie zo s taje o d two rzo n e, ch o ciaż wy d aje s ię lek k o wy b lak łe. Świat s tracił n ieco b arwn ik a. Wy k ręcamy w lewo , p ęd zimy w s tro n ę n is k ieg o p ag ó rk a, ws p in amy s ię, wres zcie s tajemy n a s zczy cie. Czarn a d ro g a. On a też wy g ląd a n ien atu raln ie — n awet b ard ziej n iż ws zy s tk o p o zo s tałe. M ars zczy s ię p o d mo im s p o jrzen iem, n iemal falu je. Trzas k i trwają, s ą co raz g ło ś n iejs ze… Od p ó łn o cy n ad latu je wiatr, z p o czątk u łag o d n y , p o tem n ab ierający mo cy . Patrząc w tamtą s tro n ę, wid zę ro s n ącą mas ę ciemn y ch ch mu r. Wiem, że mu s zę p ęd zić, jak jes zcze n ig d y w ży ciu . Ek s tremaln e mo ce d es tru k cji i k reacji d ziałają w tamty m miejs cu , k tó re o d wied ziłem… k ied y ? Nieważn e. Fale s u n ą o d Amb eru i o n tak że mo że zn ik n ąć… a ja razem z n im. J eś li tato n ie zd o ła p o s k ład ać ws zy s tk ieg o z p o wro tem. Po trząs am u zd ą. Galo p u jemy n a p o łu d n ie. Ró wn in a… Drzewa… J ak ieś zb u rzo n e d o my … Szy b ciej… Dy m p ło n ąceg o las u … Ścian a o g n ia… Zn ik n ęła… Żó łte n ieb o , b łęk itn e ch mu ry … Armad a s tero wcó w… Szy b ciej… Sło ń ce o p ad a jak k awałek ro zp alo n eg o żelaza w wiad ro wo d y , g wiazd y ro zciąg ają s ię w p as ma… Blad e ś wiatło n a p ro s ty m s zlak u … Do p p lero ws k o ś ciś n ięte d źwięk i z ciemn y ch p lam, wy cie… J aś n iejs zy b las k , mn iej wy raźn a p ers p ek ty wa… Szaro ś ć p o lewej s tro n ie, p o p rawej… Teraz jaś n iej… Pró cz s zlak u n ie ma n ic, n a czy m mó g łb y m o p rzeć wzro k … Wy cie wzn o s i s ię d o wrzas k u … Ks ztałty p ęd zą k u n am… Galo p u jemy p rzez tu n el Cien ia… Zaczy n a wiro wać… Ob ró t, o b ró t… Ty lk o d ro g a jes t rzeczy wis ta… Przeb ieg ają ś wiaty … Zrezy g n o wałem z k iero wan ia ru ch em i p ły n ę teraz p o p y ch an y czy s tą mo cą, mającą

ty lk o o d d alić mn ie o d Amb eru i cis n ąć k u Ch ao s o wi… Wiatr mn ie o wiewa i k rzy k d rażn i u s zy … Nig d y jes zcze n ie p ró b o wałem wy k o rzy s tać s wej wład zy n ad Cien iem aż d o g ran ic jej mo żliwo ś ci… Tu n el s taje s ię g ład k i i ś lis k i jak s zk ło … Czu ję, że mk n ę w g łąb wiru , maels tro mu , w o k o cy k lo n u … Po t zalewa Gwiazd ę i mn ie… M am wrażen ie, że u ciek am, że co ś mn ie ś cig a… Dro g a zmien ia s ię w ab s trak cję… Oczy mn ie s zczy p ią, g d y mru g am, b y s trząs n ąć z p o wiek k ro p le p o tu … Nie wy trzy mam d łu żej teg o rajd u … Czu ję p u ls o wan ie b ó lu u p o d s tawy czas zk i… Delik atn ie ś ciąg am cu g le i Gwiazd a zaczy n a zwaln iać… Ścian y mo jeg o tu n elu n ab ierają b arw… J u ż n ie jed n o s tajn o ś ć cien ia, ale p lamy s zaro ś ci, b ieli, czern i… Brąz… Przeb ły s k b łęk itu … Zielen i… Wy cie o p ad a d o h u k u , d u d n ien ia, cich n ie… Słab n ie wiatr… Ks ztałty n ad p ły wają i zn ik ają… Wo ln iej, wo ln iej… Nie ma ś cieżk i. J ad ę p o p o ro ś n iętej mch em ziemi. Nieb o jes t b łęk itn e, ch mu ry b iałe. Kręci mi s ię w g ło wie, ś ciąg am wo d ze… J a… M aleń k a. Kied y s p o jrzałem w d ó ł, b y łem zd u mio n y . Stałem n a o b rzeżach wio s k i lalek . Do mk i, k tó re zmieś ciłb y m w d ło n i, wąziu tk ie d ro g i, p rzes u wające s ię p o n ich maleń k ie p o jazd y … Ob ejrzałem s ię. Ro zg n ietliś my k ilk a tak ich min iatu ro wy ch rezy d en cji. Sp o jrzałem wo k ó ł. Po lewej s tro n ie b y ło ich mn iej. Os tro żn ie s k iero wałem tam Gwiazd ę, jech ałem wo ln o , p ó k i n ie o p u ś ciliś my teg o miejs ca. Czu łem s ię win n y wo b ec… co k o lwiek to b y ło … k o g o k o lwiek , k to tam mies zk ał. Ale n ic n ie mo g łem p o rad zić. J ech ałem d alej p o p rzez Cień , b y wres zcie d o trzeć d o czeg o ś , co u zn ałem za p o rzu co n y k amien io ło m p o d zielo n k awy m n ieb em. Czu łem s ię tu ciężs zy . Zs iad łem, n ap iłem s ię wo d y , tro ch ę p o s p acero wałem. Głęb o k o wciąg ałem w p łu ca wilg o tn e p o wietrze. By łem d alek o o d Amb eru , tak d alek o , że rzad k o k ied y trzeb a jech ać d alej. Po k o n ałem s p o ry k awałek d ro g i d o Ch ao s u . Nieczęs to o d d alałem s ię tak b ard zo . Wy b rałem to miejs ce n a o d p o czy n ek , g d y ż b y ło n ajb liżs ze n o rmaln o ś ci ze ws zy s tk ich , jak ie mó g łb y m zn aleźć. Wk ró tce jed n ak zmian y s tan ą s ię b ard ziej rad y k aln e. Przeciąg n ąłem s ię, b y ro zp ro s to wać o b o lałe mięś n ie. I wted y , wy s o k o z g ó ry , z p o wietrza, d o leciał k rzy k . Po d n io s łem g ło wę i zo b aczy łem o p ad ający ciemn y k s ztałt. Gray s wan d ir s am ws k o czy ł mi w d ło ń . Lecz ś wiatło p ad ło p o d o d p o wied n im k ątem i s k rzy d laty

k s ztałt ro zb ły s n ął n ag le p ło mien iem czerwien i. Zn ajo my p tak zato czy ł k rąg , p o tem d ru g i, i wy ląd o wał mi n a wy ciąg n iętej ręce. W jeg o p rzerażający ch o czach d o s trzeg łem n iezwy k łą in telig en cję, lecz n ie p o ś więciłem jej u wag i, co p ewn ie b y m u czy n ił p rzy in n ej o k azji. Sch o wałem ty lk o Gray s wan d ira i s ięg n ąłem p o p rzed mio t, k tó ry p rzy n ió s ł p tak . Klejn o t Ws zech mo cy . Po zn ałem więc, że d zieło taty , n a czy mk o lwiek p o leg ało , zo s tało u k o ń czo n e. Wzo rzec b y ł n ap rawio n y alb o u s zk o d zo n y . Tato ży wy lu b martwy . Niep o trzeb n e s k reś lić. Efek ty jeg o d ziałań ro zs zerzą s ię teraz n a Cień n ib y k ręg i n a wo d zie. Wk ró tce p o zn am je lep iej. Na razie jed n ak miałem s wo je ro zk azy . Zało ży łem łań cu ch n a s zy ję, a Klejn o t o p ad ł mi n a p ierś . Do s iad łem Gwiazd y . Ptak mo jej k rwi wy d ał k ró tk i k rzy k i u n ió s ł s ię w p o wietrze. Ru s zy liś my . … Przez p ejzaż, w k tó ry m n ieb o b ielało , a ziemia czern iała. Po tem g ru n t ro zb ły s n ął, a p o ciemn iało n ieb o . Po tem n a o d wró t. I zn o wu … u k ład zmien iał s ię z k ażd y m k ro k iem, a k ied y p o mk n ęliś my s zy b ciej, s tał s ię s tro b o s k o p o wy m ciąg iem n ieru ch o my ch o b razó w, s to p n io wo p rzech o d ząc w s tad iu m rwan ej an imacji, p o tem w n ad ru ch liwo ś ć n iemy ch filmó w. W k o ń cu ws zy s tk o zlało s ię razem. Pu n k ty ś wiatła p rzeb ieg ały o b o k jak meteo ry lu b k o mety . Zacząłem wy czu wać g łu ch y ry tm, n ib y k o s miczn e tętn o . Ws zy s tk o o b racało s ię wo k ó ł, jak b y p o ch wy cił mn ie wir. Co ś tu n ie p as o wało . J ak b y m tracił p an o wan ie. Czy żb y efek ty d ziałań taty d o tarły ju ż d o o b s zaru Cien ia, k tó ry właś n ie mijałem? To raczej mało p rawd o p o d o b n e. J ed n ak że… Gwiazd a p o tk n ął s ię. Przy lg n ąłem d o g rzy wy , g d y p ad aliś my ; w Cien iu wo lałem s ię z n im n ie ro złączać. Ud erzy łem ramien iem o tward ą p o wierzch n ię i p rzez ch wilę leżałem o s zo ło mio n y . Kied y ś wiat wo k ó ł zn o wu zło ży ł s ię w cało ś ć, u s iad łem i ro zejrzałem s ię. Przeważał jed n o s tajn y p ó łmro k , ale n ie b y ło g wiazd . Zamias t n ich u n o s iły s ię i p ły n ęły w p o wietrzu s p o re g łazy ró żn y ch k s ztałtó w i ro zmiaró w. Ws tałem i s p o jrzałem d o o k o ła. O ile mo g łem to o cen ić, n ieró wn a, s k alis ta p o wierzch n ia, n a k tó rej s tałem, s ama mo g ła b y ć g łazem wielk o ś ci g ó ry , d ry fu jący m wraz z in n y mi. Gwiazd a p o d n ió s ł s ię i s tan ął d rżący o b o k mn ie. Pan o wała ab s o lu tn a cis za. Ch ło d n e p o wietrze trwało w b ezru ch u . An i ży wej d u s zy w p o lu wid zen ia. Nie p o d o b ała mi s ię ta o k o lica i n ie

zatrzy małb y m s ię tu z włas n ej wo li. Przy k lęk n ąłem, b y zb ad ać n o g i Gwiazd y . Ch ciałem jak n ajs zy b ciej s tąd o d jech ać, w miarę mo żliwo ś ci k o n n o . Gd y s ię p o ch y liłem, u s ły s załem cich y ś miech , k tó ry mo g ła wy d ać k rtań czło wiek a. Zn ieru ch o miałem z d ło n ią n a ręk o jeś ci Gray s wan d ira. Szu k ałem źró d ła d źwięk u . Nic. Nig d zie. A jed n ak s ły s załem g o . Od wró ciłem s ię wo ln o , s p o g ląd ając czu jn ie p rzed s ieb ie. Nic… Wted y u s ły s załem g o zn o wu . Ty lk o ty m razem zo rien to wałem s ię, że jeg o źró d ło zn ajd u je s ię w g ó rze. Przes zu k ałem wzro k iem p o latu jące s k ały . Tru d n o b y ło co k o lwiek zau waży ć p o d o s ło n ą cien i… Tam! Dzies ięć metró w n ad ziemią i jak ieś trzy d zieś ci n a lewo o d e mn ie, n a n iewielk iej wy s p ie n a n ieb ie s tało co ś p o d o b n eg o d o czło wiek a i o b s erwo wało mn ie. Zas tan o wiłem s ię. Co k o lwiek to b y ło , zn ajd o wało s ię ch y b a zb y t d alek o , b y mi zag ro zić. By łem p ewien , że zd o łam s tąd zn ik n ąć, zan im to d o mn ie d o trze. Ru s zy łem, b y d o s iąś ć Gwiazd y . — Nic z teg o , Co rwin ie — zawo łał g ło s , k tó reg o n ap rawd ę wo lałb y m w tej ch wili n ie s ły s zeć. — J es teś tu u więzio n y . Bez mo jej zg o d y w żad en s p o s ó b n ie zd o łas z o d jech ać. Uś miech n ąłem s ię, ws k o czy łem n a s io d ło i ch wy ciłem Gray s wan d ira. — Przek o n amy s ię — zawo łałem. — Ch o d ź, s p ró b u j mn ie zatrzy mać. — J ak ch ces z — o d k rzy k n ął. Z n ag iej s k ały s trzeliły p ło mien ie, wzn io s ły s ię, zamk n ęły k rąg wo k ó ł mn ie. Falo wały i k o ły s ały s ię b ezg ło ś n ie. Gwiazd a o s zalał. Wep ch n ąłem b ro ń d o p o ch wy , zarzu ciłem mu n a g ło wę s k raj p łas zcza, zas zep tałem u s p o k ajająco d o u ch a. Krąg o g n ia ro zs zerzy ł s ię, p ło mien ie o d s tąp iły n a b rzeg i wielk ieg o g łazu , n a k tó ry m s taliś my . — Przek o n ałeś s ię? — d o b ieg ł g ło s . — M as z za mało miejs ca. Gd ziek o lwiek p o jed zies z, twó j wierzch o wiec wp ad n ie w p an ik ę, zan im zd o łas z p rzes k o czy ć w Cień . — Żeg n aj, Bran d zie — o d p arłem i ru s zy liś my . J ech ałem p o k amien n ej p o wierzch n i w lewo , zas łan iając p rawe o k o Gwiazd y p rzed o g n iem p ło n ący m n a g ran icy ziemi. Zn ó w u s ły s załem ś miech Bran d a. Nie d o my ś lał s ię, co ro b ię.

Dwa s p o re g łazy … Do b rze. J ech ałem, trzy mając s ię k u rs u . Teraz wy s zczerb io n a s k aln a ś cian a p o lewej, p o d jazd , zag łęb ien ie… Pło mien ie rzu cały n a d ro g ę is tn ą p lątan in ę cien i… J es t. W d ó ł… W g ó rę. Kęp k a zielen i w tej p lamie ś wiatła… Czu łem, że zaczy n am p rzes k o k . To p rawd a, łatwiej n am wy b ierać p ro s te tras y . Nie zn aczy to jed n ak , że n ie ma in n y ch s p o s o b ó w. Czas em zap o min amy , że k rążąc w k ó łk o , też mo żn a s ię p rzemies zczać… Zb liżając s ię zn o wu d o d wó ch g łazó w, wy raźn iej o d czu wałem p rzejś cie. Bran d tak że s ię zo rien to wał. — Stó j, Co rwin ie! Po k azałem mu wy s tawio n y w g ó rę p alec i s k ręciłem międ zy g łazy , wzd łu ż wąs k ieg o k an io n u u p s trzo n eg o p u n k tami żó łteg o ś wiatła. Wed łu g zamó wien ia. Zs u n ąłem p łas zcz z o czu Gwiazd y i p o trząs n ąłem cu g lami. Kan io n s k ręcał o s tro w p rawo . Po d ąży liś my za n im w lep iej o ś wietlo n ą d o lin ę, co raz s zers zą i jaś n iejs zą. … Po d s terczącą p rzewies zk ą; za n ią n ieb o b arwy mlek a z p erło wy m p o ły s k iem. J ed ziemy s zy b ciej, mo cn iej, d alej… Zy g zak s k arp y wień czy u rwis k o p o lewej s tro n ie, zielen iejąc p o s k ręcan y mi k rzak ami p o d n ieb em b arwy ró żu . J ech ałem, aż k rzak i zy s k ały o d cień b łęk itu p o d żó łty m n ieb em, aż k an io n wzn ió s ł s ię n a s p o tk an ie lawen d o wej ró wn in y , g d zie to czy ły s ię p o marań czo we s k ały , a g ru n t d rżał w ry tmie u d erzeń k o p y t. M in ąłem wiru jące k o mety , d o tarłem n a b rzeg k rwis to czerwo n eg o mo rza w p o wietrzu ciężk im o d aro mató w. Kłu s u jąc p lażą, p rzes u n ąłem wielk ie, zielo n e s ło ń ce, a p o tem małe, b rązo we. Szk ieleto we flo ty ś cierały s ię ze s o b ą, a węże z g łęb in o k rążały s tatk i o p o marań czo wy ch i b łęk itn y ch żag lach . Klejn o t p u ls o wał mi n a p iers i, a ja czerp ałem z n ieg o s iłę. Nad leciał d zik i wich er i cis n ął n as p o p rzez n ieb o w mied zian y ch ch mu rach , p o n ad wy jącą o tch łan ią, k tó ra zd awała s ię trwać całą wieczn o ś ć: z czarn y m d n em, p rzecin an a is k rami, d y s ząca o s załamiający mi zap ach ami… Za p lecami n ie cich n ący g ło s g ro mu … Delik atn e lin ie, n ib y p ęk n ięcia n a s tary m o b razie, p rzed n ami, co raz b liżej, ws zęd zie… Ścig a n as lo d o waty , zab ijający zap ach y wiatr… Lin ie… Pęk n ięcia ro zs zerzają s ię, wy p ełn ia je czerń … Ciemn e p as ma p ęd zą w g ó rę, w d ó ł, tam i z p o wro tem… two rzen ie s ieci, wy s iłek g ig an ty czn eg o , n iewid zialn eg o p ająk a, k tó ry ch ce p o ch wy cić ś wiat… W d ó ł, w d ó ł i w d ó ł… Zn ó w ziemia, p o mars zczo n a i s zo rs tk a jak s zy ja mu mii… Nas za b ezd źwięczn a, wib ru jąca jazd a… Cich n ie g ro m, zamiera wiatr… Os tatn ie

tch n ien ie taty ? Szy b ciej teraz i jak n ajd alej s tąd … Co raz wężs ze lin ie o s iąg ają d elik atn o ś ć s talo ry tu i to p n ieją w żarze trzech s ło ń c… I jes zcze s zy b ciej… Zb liża s ię jeźd ziec… Sięg a d o miecza ró wn o cześ n ie ze mn ą… J a. Czy to ja s am p o wracam? Ró wn o cześ n ie s alu tu jemy … Przen ik amy s ię w jak iś n iezwy k ły s p o s ó b , p o wietrze n ib y p łas zczy zn a wo d y w ty m jed n y m k ró tk im mg n ien iu … Co tam lu s tro Carro lla, co tam Reb ma czy efek t Tir-n a No g 'th … A jed n ak d alek o , d alek o z lewej s tro n y wije s ię co ś czarn eg o … Pęd zimy wzd łu ż d ro g i… To o n a mn ie p ro wad zi… Białe n ieb o , b iała ziemia, b rak h o ry zo n tu … Pers p ek ty wa b ez s ło ń ca i ch mu r… Ty lk o ta n itk a czern i w o d d ali i ws zęd zie lś n iące p iramid y , mas y wn e, n iep o k o jące… J es teś my zmęczen i. Nie p o d o b a mi s ię to miejs ce… Ale p rześ cig n ęliś my ch y b a to , co n as g o n i, czy mk o lwiek jes t. Szarp n ąć cu g le. By łem zmęczo n y , ale czu łem jak ąś n iezwy k łą ży wo tn o ś ć. Zd awała s ię try s k ać g d zieś z g łęb i p iers i… Klejn o t. Natu raln ie. Sp ró b o wałem zn ó w s ięg n ąć d o źró d ła jeg o en erg ii. Po czu łem, jak ta en erg ia p ły n ie p rzez k o ń czy n y i p rawie n ie zatrzy mu je s ię n a p alcach . Zu p ełn ie jak b y … Tak . Sięg n ąłem n a zewn ątrz i p o d d ałem s wej wo li to martwe, g eo metry czn e o to czen ie. Zaczęło s ię zmien iać. To b y ł ru ch . Piramid y p rzemies zczały s ię i mijając mn ie, wy p ełn iały mro k iem. Co raz mn iejs ze, s tap iały s ię i ro zs y p y wały w p iach . Świat s tan ął n a g ło wie. Zn alazłem s ię n a d o ln ej p o wierzch n i ch mu ry , a w d o le, n ad g ło wą, p rzes k ak iwały p ejzaże. Światło p ły n ęło w g ó rę, o b o k mn ie, o d s tro n y zło cis teg o s ło ń ca p o d s to p ami. To tak że min ęło , a ru n o ziemi p o czern iało i wy s trzeliło w g ó rę s tru g i wo d y , b y ero zją zn is zczy ć p rzelatu jący ląd . Przes k ak iwały b ły s k awice, b y trafić i ro zb ić n a s trzęp y ziemię n ad g ło wą. Pęk ała miejs cami, a jej o d łamk i p ad ały wo k ó ł mn ie. Zaczęły wiro wać, a jed n o cześ n ie n ad p ły n ęła fala mro k u . Gd y zn ó w p o jawiło s ię ś wiatło , ty m razem n ieb ies k awe, n ie miało p u n k to weg o źró d ła i n ie u k azy wało żad n ej ziemi. … Zło te mo s ty p rzecin ają p u s tk ę wielk imi ws tęg ami; jed n a z n ich b ły s zczy wp ro s t p o d n ami. Su n iemy jej k u rs em, s to jąc n ieru ch o mo jak p o s ąg … Trwa to mo że s tu lecie. Oczy atak u je s y n d ro m s p o k rewn io n y z h ip n o zą au to s trad y ; u s y p ia mn ie n ieb ezp ieczn ie. Ro b ię, co mo g ę, b y p rzy s p ies zy ć ten p rzejazd . M ija k o lejn e s tu lecie.

Wres zcie, b ard zo d alek o , mro czn y , mg lis ty k lek s . To cel, mimo n as zej p ręd k o ś ci ro s n ący b ard zo p o wo li. Kied y tam d o cieramy , jes t ju ż g ig an ty czn y : wy s p a wś ró d p u s tk i, zales io n a zło ty mi, metaliczn y mi d rzewami… Po ws trzy mu ję ru ch , k tó ry d o n ió s ł n as aż tu taj. Dalej p o d ążamy o włas n y ch s iłach . Wk raczamy w las y . Trawa jak fo lia alu min io wa — s zeleś ci, g d y p rzech o d zimy p o d d rzewami. Z g ałęzi zwis ają d ziwn e, lś n iące i b lad e o wo ce. Żad n y ch g ło s ó w zwierzy n y , co zau ważam n aty ch mias t. Po d ążamy w g łąb , aż s tajemy n a n iewielk iej p o lan ie, p rzez k tó rą p ły n ie rtęcio wy s tru mień . Tu zs iad am z k o n ia. — Bracie Co rwin ie — d o b ieg a zn o wu ten g ło s . — Czek ałem n a cieb ie.

ROZDZIAŁ IV Zwró ciłem s ię w s tro n ę las u i p atrzy łem, jak wy ch o d zi s p o międ zy d rzew. Nie ch wy tałem za miecz, g d y ż o n ró wn ież n ie wy d o b y ł s wo jeg o . M y ś lą s ięg n ąłem jed n ak d o Klejn o tu . Po n ied awn y ch d o ś wiad czen iach wied ziałem, że z jeg o p o mo cą mo g ę n ie ty lk o s tero wać p o g o d ą. Nie wiem, jak ą mo cą d y s p o n o wał Bran d , lecz ja miałem b ro ń , z k tó rą mo g łem s tawić mu czo ło . Klejn o t zaczął p u ls o wać g łęb s zą czerwien ią. — Ro zejm — zawo łał Bran d . — Zg o d a? M o żemy p o ro zmawiać? — Nie s ąd zę, żeb y ś my jes zcze mieli s o b ie co ś d o p o wied zen ia — o d p arłem. — J eś li n ie d as z mi s zan s y , n ig d y n ie b ęd zies z wied ział n a p ewn o . Zatrzy mał s ię jak ieś s ied em metró w p rzed e mn ą i z u ś miech em zarzu cił n a lewe ramię s wó j zielo n y p łas zcz. — W p o rząd k u . M ó w, co mas z mó wić — p o wied ziałem. — Pró b o wałem cię tam zatrzy mać — rzek ł. — Ch o d ziło o Klejn o t. To o czy wis te, że wies z ju ż, czy m o n jes t i jak jes t ważn y . M ilczałem. — Tato ju ż g o u ży ł — mó wił d alej. — Z p rzy k ro ś cią mu s zę cię zawiad o mić, że p o n ió s ł k lęs k ę w ty m, co zamierzał.

— Co ? Sk ąd mo żes z wied zieć? — Wid zę p o p rzez Cień , Co rwin ie. M y ś lałem, że n as za s io s tra u d zieliła ci d o k ład n iejs zy ch in fo rmacji o ty ch s p rawach . Przy n iewielk im wy s iłk u p s y ch iczn y m p o trafię zo b aczy ć, co ty lk o zech cę. Oczy wiś cie, in teres o wał mn ie wy n ik tej p ró b y . Dlateg o p atrzy łem. On n ie ży je, Co rwin ie. Wy s iłek o k azał s ię zb y t wielk i. Stracił p an o wan ie n ad mo cami, k tó ry mi k iero wał. Zo s tał p rzez n ie zn is zczo n y tu ż za p o ło wą d ro g i p rzez Wzo rzec. — Kłamies z! — Do tk n ąłem Klejn o tu . Po k ręcił g ło wą. — Przy zn aję, że d la o s iąg n ięcia s wy ch celó w mó g łb y m p o s u n ąć s ię d o k łams twa, ale ty m razem mó wię p rawd ę. Tato n ie ży je. Wid ziałem, jak p ad a. Ptak p rzy n ió s ł ci p o tem Klejn o t, jak teg o p rag n ął. Po zo s taliś my we Ws zech ś wiecie b ez Wzo rca. Nie ch ciałem mu wierzy ć. Ale to mo żliwe, że tato p rzeg rał. J ed y n y ek s p ert w tej d zied zin ie, Dwo rk in , zap ewn ił mn ie, że zad an ie jes t wy jątk o wo tru d n e. — Załó żmy n a ch wilę, że mó wis z p rawd ę. Co d alej? — zap y tałem. — Ws zy s tk o s ię ro zp ad n ie — wy jaś n ił. — J u ż teraz wzb iera Ch ao s , b y wy p ełn ić p u s tk ę p o Amb erze. Po ws tał o lb rzy mi wir. I wciąż ro ś n ie, ro zs zerza s ię, n is zcząc ś wiaty Cien i; n ie zn ik n ie, p ó k i n ie s ięg n ie Dwo rcó w Ch ao s u . Całe is tn ien ie zato czy p ełn y k rąg i Ch ao s zn o wu zap an u je n ad ws zy s tk im. By łem ws trząś n ięty . Czy p o to wy rwałem s ię z Green wo o d , ty le p rzes zed łem i d o tarłem aż tu taj, żeb y s k o ń czy ć w tak i s p o s ó b ? Czy mam p atrzeć, jak ws zy s tk o traci zn aczen ie, k s ztałt, is to tę i ży cie, g d y rzeczy s p y ch an e s ą d o czeg o ś w ro d zaju o s tateczn eg o s p ełn ien ia? — Nie! — o ś wiad czy łem. — Tak b y ć n ie mo że. — Ch y b a że… — mru k n ął cich o Bran d . — Ch y b a że co ? — Ch y b a że zo s tan ie wy k reś lo n y n o wy Wzo rzec, s two rzo n y n o wy p o rząd ek , k tó ry zach o wa k s ztałt ś wiata. — Ch ces z p o wied zieć, że trzeb a jech ać z p o wro tem i p ró b o wać d o k o ń czy ć, co zaczął tato ? M ó wiłeś p rzecież, że tamto miejs ce ju ż n ie is tn ieje. — Nie. Oczy wiś cie, że n ie. Po ło żen ie n ie ma zn aczen ia. Oś ro d ek jes t tam, g d zie Wzo rzec. M ó g łb y m to zro b ić n awet tu taj. — M y ś lis z, że u d a ci s ię to , czeg o tato n ie p o trafił? — M u s zę s p ró b o wać. J es tem jed y n y m, k tó ry ma d o s tateczn ą wied zę i d o ś ć czas u ,

n im n ad ciąg n ą fale Ch ao s u . Po s łu ch aj: p rzy zn aję s ię d o ws zy s tk ieg o , co b ez wątp ien ia o p o wiad ała o mn ie Fio n a. In try g o wałem i s p is k o wałem. Zawarłem u k ład z wro g ami Amb eru . Przelałem n as zą k rew. Ch ciałem ci zn is zczy ć p amięć. Ale ś wiat, jak i zn amy , właś n ie u leg a d es tru k cji, a ja tak że w n im ży ję. Ws zy s tk ie mo je p lan y — ws zy s tk o ! — zawied zie, jeś li n ie u trzy mamy ch o ćb y ś lad ó w p o rząd k u . By ć mo że Wład cy Ch ao s u mn ie o s zu k ali. Tru d n o mi to p rzy zn ać, ale is tn ieje tak a mo żliwo ś ć. J es zcze n ie jes t za p ó źn o , b y s ię zemś cić. M o żemy wzn ieś ć n o wy b as tio n p o rząd k u . — J ak ? — Po trzeb u ję Klejn o tu … i two jej p o mo cy . Tu taj p o ws tan ie n o wy Amb er. — Po wied zmy , d la p o d trzy man ia d y s k u s ji, że ci p o mo g ę. Czy n o wy Wzo rzec b ęd zie tak i s am jak s tary ? Po k ręcił g ło wą. — Nie. Nawet Wzo rzec, k tó ry p ró b o wał o d two rzy ć tato , n ie b y łb y id en ty czn y z Wzo rcem Dwo rk in a. Dwó ch au to ró w n ie mo że w tak i s am s p o s ó b o p o wied zieć tej s amej h is to rii. Nie d a s ię u n ik n ąć ró żn ic s ty lu . Ch o ćb y m jak n ajd o k ład n iej s tarał s ię g o s k o p io wać, mo ja wers ja b ęd zie tro ch ę in n a. — J ak ch ces z teg o d o k o n ać? — zd ziwiłem s ię. — Nie jes teś p rzecież w p ełn i zes tro jo n y z Klejn o tem. Dla d o k o ń czen ia p ro ces u p o trzeb n y b y łb y Wzo rzec, a jak s am p o wied ziałeś , Wzo rzec u leg ł zn is zczen iu . Co p o zo s taje? — M ó wiłem, że b ęd ę p o trzeb o wał two jej p o mo cy — p rzy p o mn iał. — J es t in n y s p o s ó b d o s tro jen ia s ię d o Klejn o tu . Wy mag a ws p ó łp racy k o g o ś , k to ma to ju ż za s o b ą. Będ zies z mu s iał jes zcze raz d o k o n ać p ro jek cji s ieb ie p o p rzez Klejn o t i p o p ro wad zić mn ie ze s o b ą, d o wn ętrza, i p rzep ro wad zić p rzez p ierwo tn y Wzo rzec, k tó ry tam is tn ieje. — A p o tem? — Kied y zak o ń czy my tę ciężk ą p ró b ę i b ęd ę d o s tro jo n y , ty o d d as z mi Klejn o t, ja n ak reś lę n o wy Wzo rzec i wracamy d o zwy k ły ch zajęć. Ws zy s tk o trzy ma s ię k u p y . Ży cie p ły n ie d alej. — Co z Ch ao s em? — No wy Wzo rzec n ie b ęd zie s p lamio n y . Zab rak n ie im d ro g i, d ającej d o s tęp d o Amb eru . — Tato n ie ży je. Kto b ęd zie rząd ził n o wy m Amb erem? Uś miech n ął s ię ch y trze. — Ch y b a za mo je tru d y n ależy mi s ię jak aś n ag ro d a, n ie s ąd zis z? Będ ę p rzecież

ry zy k o wał ży cie, a s zan s e wcale n ie s ą tak ie d u że. Od p o wied ziałem u ś miech em. — Bio rąc p o d u wag ę wy s o k o ś ć n ag ro d y , czemu właś ciwie n ie miałb y m p ró b y s amo d zieln ie? — zap y tałem. — Z tej s amej p rzy czy n y , k tó ra n ie p o zwo liła tacie zwy cięży ć: to p o tęg i Ch ao s u . Kied y ro zp o czy n a s ię tak i ak t, zo s tają p rzy wo łan e czy mś o d ru ch u , ty le że n a k o s miczn ą s k alę. Wiem co ś o n ich . Ty n ie mas z żad n ej

p o d jąć tej ws zy s tk ie w ro d zaju s zan s y . J a

mo g ę mieć. — A teraz p rzy p u ś ćmy , d ro g i Bran d zie, że mn ie o k łamu jes z. Alb o b ąd źmy u p rzejmi i p rzy p u ś ćmy , że w ty m zamies zan iu n iezb y t d o k ład n ie zro zu miałeś , co s ię d zieje. A jeś li tacie s ię u d ało ? J eś li is tn ieje w tej ch wili n o wy Wzo rzec? Co s ię s tan ie, jeś li tu i teraz s two rzy s z n as tęp n y ? — J a… Nik t teg o n ig d y n ie ro b ił. Sk ąd mam wied zieć? — Zas tan awiam s ię — mó wiłem d alej. — Czy mimo to zech ces z realizo wać w ten s p o s ó b s wo ją wers ję rzeczy wis to ś ci? Czy b ęd zie to o zn aczać ro zk ład n as zeg o Ws zech ś wiata, Amb eru i Cien ia, s p ecjaln ie d la cieb ie? Czy n o wy u k ład b ęd zie n eg acją n as zeg o , czy zais tn ieje n iezależn ie? A mo że b ęd ą s ię n ak ład ać? Co w d an ej s y tu acji p rzewid u jes z? Wzru s zy ł ramio n ami. — J u ż ci o d p o wied ziałem. Nik t jes zcze teg o n ie p ró b o wał. Sk ąd mam wied zieć? — A ja my ś lę, że wies z, a p rzy n ajmn iej s ię d o my ś las z. M y ś lę, że to właś n ie zap lan o wałeś , że teg o ch ces z s p ró b o wać. Po n ieważ n ic więcej ci n ie p o zo s tało . Two je d ziałan ie u ważam za ws k azó wk ę, że tacie s ię p o wio d ło , a ty mo żes z zag rać ju ż ty lk o s wo ją o s tatn ią k artą. Ale p o trzeb n y jes tem ja i p o trzeb n y ci jes t Klejn o t. Nie d o s tan ies z an i jed n eg o an i d ru g ieg o . Wes tch n ął. — Sp o d ziewałem s ię p o to b ie czeg o ś więcej. Ale n iech b ęd zie. Nie mas z racji, ale n ie ch cę s ię k łó cić. Po s łu ch aj. Zamias t p atrzeć, jak ws zy s tk o g in ie, wo lę raczej p o d zielić s ię z to b ą wład zą. — Bran d zie — p o wied ziałem. — Sp ły waj s tąd . Nie d o s tan ies z Klejn o tu i n ie u zy s k as z o d e mn ie p o mo cy . Wy s łu ch ałem cię i u ważam, że k łamies z. — Bo is z s ię — s twierd ził. — M n ie s ię b o is z. Nie mam d o cieb ie p reten s ji o ten b rak zau fan ia. Ale p o p ełn ias z b łąd . J es tem ci p o trzeb n y . — M imo to d o k o n ałem ju ż wy b o ru .

Zb liży ł s ię o k ro k . Po tem o n as tęp n y . — Co ty lk o zech ces z, Co rwin ie. M o g ę ci d ać ws zy s tk o , czeg o zażąd as z. — By łem z Ben ed y k tem w Tir-n a No g 'th — o d p arłem. — Patrzy łem p rzez jeg o o czy i s łu ch ałem jeg o u s zami, k ied y s k ład ałeś mu tę s amą p ro p o zy cję. Wy p ch aj s ię, Bran d zie. Zamierzam wy p ełn ić s wą mis ję. J eś li s ąd zis z, że p o trafis z mn ie p o ws trzy mać, ró wn ie d o b rze mo żes z s p ró b o wać teraz. Ru s zy łem k u n iemu . Wied ziałem, że zab iłb y m g o , g d y b y m g o d o p ad ł. I wied ziałem, że raczej g o n ie d o p ad n ę. Zatrzy mał s ię. Od s tąp ił o k ro k . — Po p ełn ias z wielk i b łąd — o ś wiad czy ł. — Nie s ąd zę. M y ś lę, że ro b ię właś n ie to , co p o win ien em. — Nie b ęd ę z to b ą walczy ł — zap ewn ił p o s p ies zn ie. — Nie tu taj, n ie n ad o tch łan ią. M iałeś o k azję. Kied y s p o tk amy s ię zn o wu , b ęd ę mu s iał o d eb rać ci Klejn o t s iłą. — Co ci z n ieg o p rzy jd zie b ez d o s tro jen ia? — M o że is tn ieje jak iś s p o s ó b , żeb y teg o d o k o n ać. Tru d n iejs zy , ale mo żliwy . Zmarn o wałeś s wo ją s zan s ę. Żeg n aj. Wy co fał s ię międ zy d rzewa. Po s zed łem za n im, ale zn ik n ął.

Op u ś ciłem to miejs ce i jech ałem d alej d ro g ą p o n ad p u s tk ą. Wo lałem n ie my ś leć, że Bran d mó g ł ch o ćb y częś cio wo mó wić p rawd ę. Lecz to , co p o wied ział, n ęk ało mn ie b ez p rzerwy . A jeś li tato p rzeg rał? Wted y mo ja mis ja jes t d aremn a. Ws zy s tk o s k o ń czo n e. To ju ż ty lk o k wes tia czas u . Wo lałem s ię n ie o g ląd ać n a wy p ad ek , g d y b y co ś mn ie d o g an iało . Przes zed łem n a ś red n ie temp o p iek ieln eg o rajd u . Ch ciałem o d s zu k ać p o zo s tały ch , zan im d o s ięg n ą ich fale Ch ao s u ; ch ciałem im u d o wo d n ić, że d o o s tatk a zach o wałem wiarę; wy k azać, że n a k o ń cu d ałem z s ieb ie ws zy s tk o . Zas tan awiałem s ię też, jak to czy s ię b itwa. A mo że w tamtej ramie czas o wej jes zcze s ię n ie zaczęła? J ech ałem wzd łu ż mo s tu , k tó ry ro zs zerzał s ię p o d co raz jaś n iejs zy m n ieb em. Kied y p rzy b rał wy g ląd zło cis tej ró wn in y , raz jes zcze p rzemy ś lałem g ro źb ę Bran d a. Czy p o wied ział to ws zy s tk o , b y wzb u d zić we mn ie wątp liwo ś ci, wy wo łać n iep o k ó j i zmn iejs zy ć s k u teczn o ś ć d ziałań ? M o żliwe. J ed n ak że, jeś li p o trzeb u je Klejn o tu , b ęd zie mu s iał zas tawić n a mn ie p u łap k ę. A czu łem s zacu n ek d la n iezwy k łej mo cy , jak ą zd o b y ł w Cien iu . To p rawie n iemo żliwe, b y u s trzec s ię p rzed atak iem k o g o ś , k to

mo że o b s erwo wać k ażd y mó j ru ch i p rzen ieś ć s ię n aty ch mias t n a n ajb ard ziej k o rzy s tn ą p o zy cję. Kied y zech ce zaatak o wać? Uzn ałem, że n iezb y t p ręd k o . Przed e ws zy s tk im s p ró b u je o s łab ić mn ie p s y ch iczn ie. J u ż p rzecież b y łem zmęczo n y i b ard ziej n iż tro ch ę zd en erwo wan y . Pręd zej czy p ó źn iej b ęd ę mu s iał o d p o cząć. Nie zd o łam w jed n y m etap ie p o k o n ać tak wielk iej o d leg ło ś ci, ch o ćb y m n ie wiem jak p rzy s p ies zy ł p iek ieln y rajd . Ob ło k i ró żu , p o marań czu i zielen i p rzep ły wały o b o k , wiro wały i wy p ełn iały ś wiat. Gru n t d źwięczał p o d k o p y tami jak metal. Od czas u d o czas u w g ó rze ro zleg ały s ię mu zy czn e to n y , p o d o b n e d o b rzęk u k ry s ztału . M y ś li tań czy ły mi w g ło wie. Ws p o mn ien ia wielu ś wiató w zjawiały s ię i zn ik ały b ez żad n eg o p o rząd k u . Gan elo n , mó j p rzy jaciel-wró g , i mó j o jciec, wró g -p rzy jaciel, łączy li s ię i ro zd zielali, ro zd zielali i łączy li. W p ewn ej ch wili k tó ry ś z n ich zap y tał, k to ma p rawo d o tro n u . Sąd ziłem wted y , że to Gan elo n ch ce p o zn ać n as ze liczn e u s p rawied liwien ia. Teraz wiem, że to tato ch ciał zb ad ać mo je o d czu cia. On ju ż o s ąd ził. Zd ecy d o wał. A ja s ię wy co fałem. Sam n ie wiem, czy u zn ać to za zah amo wan ie w ro zwo ju , ch ęć u n ik n ięcia ciężaru k o ro n y czy raczej n ag łe o lś n ien ie, o p arte n a ws zy s tk im, czeg o d o ś wiad czy łem w o s tatn ich latach , n aras tające we mn ie z wo ln a i u mo żliwiające b ard ziej d o jrzałe s p o jrzen ie n a u ciążliwą — p o za rzad k imi mo men tami ch wały — ro lę mo n arch y . Ws p o min ałem s wo je ży cie n a Cien iu -Ziemi, ws p o min ałem wy k o n y wan e i wy d awan e ro zk azy . Przed mo imi o czami p rzep ły wały twarze lu d zi, k tó ry ch p o zn ałem w ciąg u wiek ó w: p rzy jaciele, wro g o wie, żo n y , k o ch an k i, k rewn i. Zd awało mi s ię, że mach a d o mn ie Lo rrain e, ś mieje s ię M o ire i s zlo ch a Deird re. Zn o wu walczy łem z Ery k iem. Przy p o mn iałem s o b ie mo je p ierws ze p rzejś cie Wzo rca — b y łem wted y ch ło p cem — i to p ó źn iejs ze, g d y k ro k p o k ro k u o d zy s k iwałem p amięć. Po wró ciły mo rd ers twa, k rad zieże, ro zb o je, u wied zen ia… p o n ieważ, jak mawiał M allo ry , zaws ze tam b y ły . Nie p o trafiłem n awet zlo k alizo wać ich d o k ład n ie w czas ie. Nie o d czu wałem s zczeg ó ln eg o n iep o k o ju , b o n ie miałem s zczeg ó ln y ch wy rzu tó w s u mien ia. Czas , czas i jes zcze raz czas s tęp ił s u ro we p rzeży cia i d o k o n ał we mn ie p rzemian . Patrzy łem n a mo je wcześ n iejs ze ja jak n a in n y ch lu d zi, zn ajo my ch , k tó ry ch p rzero s łem. Nie ro zu miałem, jak mo g łem b y ć n iek tó ry mi z n ich . Pęd ziłem p rzed s ieb ie, a s cen y z p rzes zło ś ci zd awały s ię materializo wać wś ró d mg ieł. To n ie żad n a licentia poetica. Bitwy , w k tó ry ch u czes tn iczy łem, b y ły rzeczy wis te, ty le że ab s o lu tn ie b ezd źwięczn e: b ły s k i b ro n i, b arwy mu n d u ró w, p ro p o rcó w i k rwi. I lu d zie — w więk s zo ś ci o d d awn a martwi — wy n u rzali s ię z mo ich ws p o mn ień n a ten ś wiat n iemej an imacji. Nie b y ło wś ró d n ich n ik o g o z ro d zin y , jed n ak ws zy s cy k ied y ś

wiele d la mn ie zn aczy li. M imo to w ich p o jawian iu s ię n ie b y ło ś lad u u p o rząd k o wan ia. Wid ziałem czy n y s zlach etn e i g o d n e p o g ard y ; wro g ó w i p rzy jació ł… a żad n a z o s ó b n ie zwracała n a mn ie u wag i; ws zy s tk ie p o ch ło n ięte b y ły jak imiś o d d awn a n ieis to tn y mi d ziałan iami. Zas tan awiałem s ię n ad ch arak terem tej o k o licy . Czy b y ła ro zcień czo n ą wers ją Tir-Na No g 'th z n ied alek im źró d łem jak iejś my ś lo czu łej s u b s tan cji, s ięg ającej d o mo ich ws p o mn ień , b y wy ś wietlić p an o ramę zaty tu ło wan ą: „Oto two je ży cie"? Czy mo że p o p ro s tu zaczy n ały s ię h alu cy n acje? By łem zmęczo n y , n ies p o k o jn y , zmartwio n y i ro zk o jarzo n y , jech ałem zaś s zlak iem mo n o to n n ie i łag o d n ie s ty mu lu jący m zmy s ły w s p o s ó b wio d ący d o ro zmarzen ia… Zd ałem s o b ie s p rawę, że ju ż d o ś ć d awn o s traciłem k o n tro lę n ad Cien iem i teraz zwy czajn ie p o s u wam s ię lin io wo p o p rzez p ejzaż, p o ch wy co n y w s p ek tak lu u zewn ętrzn io n eg o n arcy zmu … Zro zu miałem, że mu s zę s ię zatrzy mać i o d p o cząć, mo że n awet tro ch ę s ię p rzes p ać… ch o ć b ałem s ię ro b ić to tu taj. Będ ę mu s iał wy rwać s ię i d o trzeć d o s p o k o jn iejs zeg o , o p u s zczo n eg o miejs ca… Szarp n ąłem o to czen ie. Sk ręciłem je wo k ó ł s ieb ie. I wy rwałem s ię z n ieg o . Wk ró tce p o tem jech ałem p rzez s u ro wą, g ó rzy s tą o k o licę, a p o ch wili d o tarłem d o jas k in i, k tó rej p rag n ąłem. Wjech aliś my d o wn ętrza. Zająłem s ię Gwiazd ą, p o tem zjad łem co ś i wy p iłem, ale ty lk o ty le, b y g łó d s tał s ię mn iej d o k u czliwy . Nie ro zp alałem o g n ia. Owin ąłem s ię w p łas zcz i wy jęty z ju k ó w k o c. W p rawej d ło n i trzy małem Gray s wan d ira. Leżałem zwró co n y twarzą w s tro n ę mro k u za o two rem wy jś cia. Nie czu łem s ię n ajlep iej. Wied ziałem, że Bran d jes t k łamcą, ale jeg o s ło wa i tak b u d ziły n iep o k ó j. Zaws ze b y łem d o b ry w zas y p ian iu . Zamk n ąłem o czy i o d p ły n ąłem w s en .

ROZDZIAŁ V Ob u d ziło mn ie wrażen ie czy jejś o b ecn o ś ci. A mo że h ałas i wrażen ie czy jejś o b ecn o ś ci. W k ażd y m razie o ck n ąłem s ię p ewn y , że n ie jes tem s am. M o cn iej ch wy ciłem Gray s wan d ira i o two rzy łem o czy . Po za ty m n ie p o ru s załem s ię.

Przez o twó r jas k in i wp ad ał s łab y , jak b y k s ięży co wy b las k . Stała tam jak aś p o s tać, mo żliwe, że lu d zk a. W ty m o ś wietlen iu n ie mo g łem s twierd zić, czy s to i p rzo d em d o mn ie czy d o wy jś cia. Ale wted y zro b iła k ro k w mo ją s tro n ę. Po d erwałem s ię, k ieru jąc o s trze w jej p ierś . Stan ęła. — Po k ó j — o d ezwał s ię męs k i g ło s , mó wiący w th ari. — Ch ciałem ty lk o s k ry ć s ię p rzed b u rzą. Czy mo g ę p rzeczek ać w two jej jas k in i? — J ak ą b u rzą? — zd ziwiłem s ię. J ak b y w o d p o wied zi zah u czał g ro m i d mu ch n ął p ach n ący d es zczem wiatr. — W p o rząd k u … to p rzy n ajmn iej jes t p rawd ą — mru k n ąłem. — Ro zg o ś ć s ię. Us iad ł d o ś ć d alek o o d wy jś cia, o p arty o ś cian ę p o p rawej s tro n ie. Zwin ąłem k o c i zająłem miejs ce n ap rzeciwk o . Dzieliły n as jak ieś cztery metry . Zn alazłem fajk ę, n ab iłem, p o tem wy p ró b o wałem zap ałk ę, k tó rą miałem jes zcze z Cien ia-Ziemi. Zap aliła s ię, o s zczęd zając mi mas y k ło p o tó w. Wd y ch ałem aro mat ty to n iu zmies zan y z wilg o tn ą b ry zą, n as łu ch iwałem o d g ło s ó w d es zczu i o b s erwo wałem s y lwetk ę mo jeg o b ezimien n eg o to warzy s za. M y ś lałem o ws zy s tk ich mo żliwy ch n ieb ezp ieczeń s twach ; lecz g ło s , k tó ry s ię d o mn ie o d ezwał, n ie n ależał d o Bran d a. — To n ie jes t zwy czajn a b u rza — o zn ajmił p rzy b y s z. — Nap rawd ę? Dlaczeg o ? — Przed e ws zy s tk im n ad ciąg a z p ó łn o cy . O tej p o rze ro k u n ig d y n ie p rzy ch o d zą z p ó łn o cy . Nie tu taj. — W tak i s p o s ó b p o ws tają leg en d y — zau waży łem. — Po d ru g ie, jes zcze n ig d y n ie wid ziałem, b y b u rza tak s ię zach o wy wała. Przez cały d zień o b s erwo wałem, jak n ad ch o d zi: s u n ąca wo ln o ś cian a z fro n tem g ład k im jak tafla s zk ła. A ty le b ły s k awic, że wy g ląd ała jak g ig an ty czn y o wad z s etk ami b ły s zczący ch o d n ó ży . Bard zo d ziwn e. A za n ią ws zy s tk o s ię wy k rzy wia. — Tak b y wa p o d czas d es zczu . — Nie w ten s p o s ó b . Ws zy s tk o jak b y traci k s ztałt. Pły n ie. J ak g d y b y ta b u rza ro zp u s zczała ś wiat… alb o ro zg n iatała jeg o fo rmy . Zad rżałem. M iałem n ad zieję, że wy p rzed ziłem mro czn e fale d o s tateczn ie, b y ch wilę o d p o cząć. Z d ru g iej s tro n y , p rzy b y s z mó g ł s ię my lić, a zjawis k o b y ło ty lk o n iety p o wą b u rzą. M imo ws zy s tk o wo lałem n ie ry zy k o wać. Ws tałem i s p o jrzałem w g łąb jas k in i. Gwizd n ąłem. Żad n ej o d p o wied zi. Po d s zed łem i zacząłem macać ręk ami. — Co ś s ię s tało ?

— M ó j k o ń zn ik n ął. — M o że g d zieś o d b ieg ł? — Na p ewn o . Ch o ciaż my ś lałem, że Gwiazd a ma więcej ro zu mu . Po d s zed łem d o o two ru jas k in i, ale n iczeg o n ie d o s trzeg łem. Za to w jed n ej ch wili p rzemo k łem d o n itk i. Wró ciłem n a s wó j p o s teru n ek p o d ś cian ą. — Dla mn ie wy g ląd a to jak całk iem zwy czajn a b u rza — o ś wiad czy łem. — W g ó rach częs to zd arzają s ię b ard zo s iln e n awałn ice. — M o że więc zn as z tę o k o licę lep iej o d e mn ie? — Nie. Przejeżd żałem ty lk o . Zres ztą wk ró tce p o win ien em ru s zać d alej. Do tk n ąłem Klejn o tu . Sięg n ąłem my ś lą d o n ieg o , a p o tem p o p rzez n ieg o n a zewn ątrz i w g ó rę. Wy czu łem wo k ó ł s ieb ie b u rzę i n ak azałem jej o d ejś ć; czerwo n e p u ls o wan ie en erg ii o d p o wiad ało u d erzen io m mo jeg o s erca. Po tem o p arłem s ię, zn alazłem d ru g ą zap ałk ę i zap aliłem wy g as łą fajk ę. Trzeb a b y ło czas u , b y s iły , jak ie p rzy wo łałem, wy k o n ały s wą p racę n a tak p o tężn y m fro n cie b u rzo wy m. — To ju ż n ie p o trwa d łu g o — p o wied ziałem. — Sk ąd wies z? — In fo rmacja zas trzeżo n a. Pars k n ął. — Wed łu g n iek tó ry ch wers ji, tak właś n ie s k o ń czy s ię ś wiat: p o czy n ając o d n iezwy k łej b u rzy z p ó łn o cy . — Zg ad za s ię — o d p arłem. — I to jes t właś n ie to . Ale n ie ma s ię czy m martwić. W ten czy in n y s p o s ó b , ju ż n ied łu g o n as tąp i k o n iec. — Ten k amień , k tó ry n o s is z… o n ś wieci. — Tak . — Ale żarto wałeś , że to ju ż k o n iec, p rawd a? — Nie. — Przy wo d zis z mi n a my ś l wers et Świętej Ks ięg i… „Arch an io ł Co rwin p rzejd zie p rzed b u rzą, n io s ąc n a p iers i b ły s k awicę"… Nie mas z p rzy p ad k iem n a imię Co rwin ? — J ak to id zie d alej? — „Sp y tan y , d o k ąd zmierza, o d p o wie: » Na k rań ce Ziemi« , g d zie d ąży , n ie wied ząc, k tó ry z n iep rzy jació ł ws p o mo że g o p rzeciw in n emu , an i k o g o d o tk n ie Ró g ". — To ju ż ws zy s tk o ? — Ws zy s tk o , co n ap is an o o arch an iele Co rwin ie.

— Nieraz ju ż n atrafiłem n a p o d o b n e tru d n o ś ci z Pis mem. M ó wi d o ś ć, b y czło wiek a zaciek awić, ale n ig d y ty le, żeb y to s ię n a co ś p rzy d ało . Zu p ełn ie jak b y au to ra p o d n iecało tak ie k u s zen ie. J ed en n iep rzy jaciel p rzeciw in n emu ? Ró g ? Nic z teg o n ie ro zu miem. — A d o k ąd ty zmierzas z? — Niezb y t d alek o , jeś li n ie zn ajd ę s weg o k o n ia. Wró ciłem d o wy jś cia. Des zcz b y ł ju ż s łab s zy . Wid ziałem b las k jak b y k s ięży ca za ch mu rami n a zach o d zie, i d ru g ieg o n a ws ch o d zie. Sp o jrzałem n a s zlak , w o b ie s tro n y , i w d ó ł, w g łąb d o lin y . Żad n y ch k o n i w p o lu wid zen ia. J ed n ak k ied y wracałem d o jas k in i, u s ły s załem d alek o w d o le rżen ie Gwiazd y . — M u s zę iś ć — k rzy k n ąłem d o o b ceg o . — M o żes z zatrzy mać mó j k o c. Nie wiem, czy o d p o wied ział, g d y ż wy b ieg łem w lek k ą mżawk ę, s zu k ając d ro g i w d ó ł zb o cza. Raz jes zcze wy s iliłem s ię p o p rzez Klejn o t i mżawk a u s tąp iła miejs ca mg le. Kamien ie b y ły ś lis k ie, ale b ez p o tk n ięcia u d ało mi s ię d o trzeć d o p o ło wy s to k u . Zatrzy małem s ię wted y , b y ch wilę o d etch n ąć i żeb y s ię ro zejrzeć. Z teg o miejs ca tru d n o b y ło o k reś lić, s k ąd d o b ieg ło rżen ie Gwiazd y . Ks ięży c ś wiecił o d ro b in ę jaś n iej, wid ziałem tro ch ę lep iej, ale s tu d iu jąc p an o ramę p o d s o b ą, n ie d o s trzeg łem n iczeg o . Przez k ilk a min u t n as łu ch iwałem u ważn ie. Wted y raz jes zcze u s ły s załem rżen ie — w d o le, p o lewej, w p o b liżu ciemn eg o g łazu , k o p ca k amien i czy s terczącej s k ały . Zd awało mi s ię, że w cien iu u p o d s tawy trwa jak ieś zamies zan ie. Ru s zy łem tam jak n ajs zy b ciej. Na p łas k im g ru n cie mijałem p o ru s zan e zach o d n ią b ry zą p as ma s reb rzy s tej mg ły , o wijające s ię wężo wo wo k ó ł k o s tek . Us ły s załem s k rzy p iący , zg rzy tliwy d źwięk , jak b y p o k amien is tej p o wierzch n i p rzetaczan o czy p o p y ch an o co ś ciężk ieg o . Po tem zau waży łem b ły s k ś wiatła — n is k o n a tle ciemn ej mas y , d o k tó rej s ię zb liżałem. Po ch wili ro zró żn iałem ju ż w p ro s to k ącie ś wiatła n iewielk ie człek o k s ztałtn e s y lwetk i, z wy s iłk iem p ró b u jące p o ru s zy ć wielk i k amien n y b lo k . Gd zieś s tamtąd d o b ieg ały tak że ech a s tu k o tu k o p y t i rżen ia. Kamień ru s zy ł z miejs ca i zamk n ął s ię jak wro ta, k tó ry mi p rawd o p o d o b n ie b y ł. Pro s to k ąt ś wiatła zmalał, zmien ił s ię w s zczelin ę, wres zcie zn ik n ął z h u k iem, g d y ws zy s tk ie p o s tacie wb ieg ły d o wn ętrza. Kied y d o tarłem d o s k aln ej mas y , wo k ó ł zn ó w p an o wała cis za. Przy ło ży łem u ch o d o k amien ia, ale n a p ró żn o . Te s two rzen ia jed n ak , k imk o lwiek b y ły , zab rały mi k o n ia. Nig d y n ie lu b iłem k o n io k rad ó w i w s wo im czas ie zab iłem ich k ilk u . A Gwiazd a b y ł mi teraz p o trzeb n y jak jes zcze n ig d y w ży ciu . Dlateg o p rzes u wałem

d ło n ie p o s k ale, s zu k ając b rzeg ó w k amien n y ch wró t. Bez tru d u zak reś liłem czu b k ami p alcó w k o n tu ry . Zn alazłem je ch y b a s zy b ciej, n iż p o trafiłb y m w ś wietle d n ia, k ied y ws zy s tk o zlało b y s ię razem i zmies zało , o s zu k u jąc wzro k . Teraz p o trzeb o wałem jes zcze jak ieg o ś u ch wy tu , b y o two rzy ć wro ta. Te s two rzen ia wy d ały mi s ię raczej n iewielk ie, więc s zu k ałem n is k o . Wres zcie o d k ry łem co ś o d p o wied n ieg o . Ch wy ciłem mo cn o i p o ciąg n ąłem, lecz k amień n ie u s tęp o wał. Alb o b y li n iep ro p o rcjo n aln ie s iln i, alb o s to s o wali jak ieś s ztu czk i, o k tó ry ch n ie miałem p o jęcia. Nieważn e. Są s y tu acje wy mag ające d elik atn o ś ci, i in n e, właś ciwe d la b ru taln ej s iły . By łem zły i s p ies zy łem s ię, więc b ez tru d u p o d jąłem d ecy zję. Nap in ając mięś n ie ramio n , b ark ó w i g rzb ietu , p o ciąg n ąłem k amien n y b lo k . Żało wałem, że n ie ma p rzy mn ie Gerard a. Wro ta s k rzy p n ęły . Ciąg n ąłem d alej. Po ru s zy ły s ię lek k o , jak ieś trzy cen ty metry . I u tk n ęły . Nie u s tęp u jąc, s zarp n ąłem mo cn iej. Sk rzy p n ęły zn o wu . Od s u n ąłem s ię, p rzen io s łem ciężar ciała i o p arłem s to p ę o k amien n ą framu g ę tu ż o b o k p rzejś cia. Od p y ch ałem s ię n o g ą i ciąg n ąłem. Zn ó w u s ły s załem s k rzy p ien ie, p o tem zg rzy t i b lo k p o ru s zy ł s ię o k o lejn e d wa cen ty metry . Po tem s tan ął i n ie zd o łałem g o ju ż p rzes u n ąć. Zwo ln iłem u ch wy t i ro zp ro s to wałem ręce. Po tem i zamk n ąłem wro ta. Nab rałem tch u i złap ałem zn o wu .

n acis n ąłem

ramien iem

Op arłem lewą s to p ę o s k ałę. Ty m razem n ie zwięk s załem n acis k u s to p n io wo . Z całej s iły p ch n ąłem i s zarp n ąłem ró wn o cześ n ie. Wewn ątrz co ś trzas n ęło i b rzęk n ęło , a wro ta ze zg rzy tem ro zs u n ęły s ię n a jak ieś p iętn aś cie cen ty metró w. Stawiały ch y b a mn iejs zy o p ó r, więc o d wró ciłem s ię, zap arłem p lecami o ś cian ę i n acis n ąłem mo cn o . Po ru s zały s ię s wo b o d n iej, ale n ie mo g łem s ię p o ws trzy mać i g d y ty lk o o d s u n ęły s ię d o s tateczn ie, ws p arłem o n ie s to p ę i p ch n ąłem z całej s iły . Od s k o czy ły n a p ełn e s to o s iemd zies iąt s to p n i, g ło ś n o h u k n ęły o s k ałę, p ęk ły w k ilk u miejs cach , zak o ły s ały s ię i p ad ły n a ziemię z trzas k iem, o d k tó reg o zad rżał g ru n t. Ro zleciały s ię n a k awałk i. Zan im u p ad ły , trzy małem ju ż w d ło n i Gray s wan d ira. Sch y liłem s ię i s zy b k o zajrzałem d o ś ro d k a. Blas k … Ko ry tarz b y ł o ś wietlo n y … Przez n iewielk ie lamp y zwis ające z h ak ó w w ś cian ach … Nad s ch o d ami… Pro wad zący mi w d ó ł… Do miejs ca, g d zie b y ło jaś n iej i s k ąd d o b ieg ały jak ieś d źwięk i… J ak b y mu zy k a…

Nie d o s trzeg łem n ik o g o . Zd awało mi s ię, że n aro b iłem s tras zn eg o h u k u , k tó ry p o win ien zwró cić czy jąś u wag ę, ale mu zy k a trwała b ez żad n ej p rzerwy . Alb o w jak iś s p o s ó b h ałas tam n ie d o tarł, alb o n ic ich n ie o b ch o d ził. Ws zy s tk o jed n o … Wy p ro s to wałem s ię i p rzes tęp u jąc p ró g , zaczep iłem s to p ą o jak iś metalo wy p rzed mio t. Po d n io s łem g o i o b ejrzałem: s k rzy wio n a s ztab a. Zary g lo wali za s o b ą d rzwi. Cis n ąłem ją za s ieb ie i ru s zy łem s ch o d ami w d ó ł. M u zy k a — s k rzy p k i i p is zczałk i — ro zb rzmiewała co raz g ło ś n iej. Z teg o , jak o d b ijało s ię ś wiatło , zg ad y wałem, że p o p rawej s tro n ie u s tó p s ch o d ó w zn ajd u je s ię jak aś s ala. Sto p n ie b y ły małe i b y ło ich b ard zo d u żo . Nie p ró b o wałem s ię s k rad ać, ty lk o zb ieg łem s zy b k o w d ó ł. Kied y s p o jrzałem w g łąb s ali, zo b aczy łem s cen ę jak ze s n u p ijan eg o Irlan d czy k a. W zad y mio n ej, o ś wietlo n ej p o ch o d n iami k o mn acie cała h o rd a metro wy ch lu d k ó w o czerwo n y ch twarzach i w zielo n y ch k u b rak ach tań czy ła w ry tm mu zy k i i p iła z k u fli co ś , co wy g ląd ało n a p iwo , ró wn o cześ n ie tu p iąc n o g ami i waląc p ięś ciami w s to ły , k lep iąc s ię p o ramio n ach , b awiąc s ię, ś miejąc i k rzy cząc. Wzd łu ż ś cian y s tały wielk ie b eczk i, a p rzed jed n ą z n ich , o twartą, u s tawiła s ię k o lejk a u cztu jący ch . Na d ru g im k o ń cu s ali p ło n ęło g ig an ty czn e o g n is k o ; d y m zn ik ał w s zczelin ie p o n ad d wo ma o two rami, p ro wad zący mi n ie wiad o mo d o k ąd . Gwiazd a s tał u wiązan y d o żelazn eg o p ierś cien ia p rzy p alen is k u , a k rzep k i mężczy zn a w s k ó rzan y m fartu ch u s zlifo wał i o s trzy ł jak ieś p o d ejrzan ie wy g ląd ające n arzęd zia. Kilk a g łó w zwró ciło s ię k u mn ie, ro zleg ły s ię k rzy k i i mu zy k a u milk ła. Zap an o wała n iemal ab s o lu tn a cis za. Un io s łem miecz d o p o zy cji épée en garde i k lin g ą ws k azałem Gwiazd ę. Ws zy s tk ie o czy s p o g ląd ały ju ż w mo ją s tro n ę. — Przy s zed łem p o s wo jeg o k o n ia — p o in fo rmo wałem. — Alb o mi g o p rzy p ro wad zicie, alb o s am p o n ieg o p ó jd ę. W ty m d ru g im p rzy p ad k u k rwi b ęd zie o wiele więcej. Z p rawej s tro n y k to ś s ię o d ezwał — b y ł wy żs zy i b ard ziej s iwy o d p o zo s tały ch . Od ch rząk n ął. — Wy b acz, p ro s zę — zaczął. — Ale jak s ię tu taj d o s tałeś ? — Będ ą wam p o trzeb n e n o we d rzwi — o d p arłem. — Id ź i s am zo b acz, jeś li mas z o ch o tę… i jeś li zro b i to jak ąś ró żn icę, a mo że zro b ić. Zaczek am. Od s tąp iłem n a b o k i s tan ąłem p lecami d o ś cian y . Sk in ął g ło wą. — Tak u czy n ię.

Przeb ieg ł o b o k mn ie. Czu łem, jak zro d zo n a z g n iewu s iła d o p ły wa d o Klejn o tu i wy p ły wa z n ieg o . J ak aś cząs tk a mn ie p rag n ęła wy ciąć, wy rąb ać i wy k łu ć d ro g ę p rzez s alę, in n a ch ciała b ard ziej p o k o jo weg o ro związan ia k o n flik tu z lu d źmi o ty le o d e mn ie mn iejs zy mi. Trzecia, mo że n ajmąd rzejs za, p o d p o wiad ała, że te malu ch y mo g ą n ie b y ć zu p ełn y mi o fermami. Czek ałem więc, jak ie wrażen ie wy wrze n a ich rzeczn ik u mó j wy czy n p rzy wro tach . Wró cił p o ch wili, o b ch o d ząc mn ie z d alek a. — Przy p ro wad źcie mu k o n ia — p o lecił. W s ali ro zleg ło s ię s zemran ie. Op u ś ciłem k lin g ę. — Bard zo p rzep ras zam — p o wied ział ten , k tó ry wy d ał ro zk az. — Nie ch cemy k ło p o tó w z lu d źmi two jeg o ro d zaju . Będ ziemy s zu k ać s p y ży g d zie in d ziej. Ch y b a n ie mas z p reten s ji? Czło wiek w s k ó rzan y m fartu ch u o d wiązał Gwiazd ę i ru s zy ł k u mn ie. Ucztu jący co fali s ię, ro b iąc mu p rzejś cie. Wes tch n ąłem. — Po wiem, że s p rawa zak o ń czo n a, wy b aczę i zap o mn ę — u s p o k o iłem g o . M ały czło wieczek wziął ze s to łu p ełen k u fel i p o d ał mi g o . Wid ząc mo ją min ę, n ap ił s ię p ierws zy . — M o że więc wy p ijes z z n ami? — Czemu n ie? — Wy ch y liłem k u fel, a o n o s u s zy ł d ru g i. Czk n ął cich o i u ś miech n ął s ię. — Niewielk a to p o rcja d la k o g o ś two ich ro zmiaró w — s twierd ził. — Po zwó l, że p rzy n io s ę n as tęp n y . Na d ro g ę. Piwo b y ło n iezłe, a ja s p rag n io n y p o wy s iłk u . — Zg o d a. Zawo łał o więcej. Ty mczas em p o d an o mi cu g le Gwiazd y . — M o żes z u wiązać u zd ę d o teg o h ak a. — Ws k azał mi p ręt s terczący ze ś cian y p rzy wejś ciu . — Ko ń b ęd zie tu b ezp ieczn y . Sk in ąłem g ło wą i g d y ty lk o o d s zed ł rzeźn ik , u s łu ch ałem rad y . Nik t ju ż n a mn ie n ie p atrzy ł. Po jawił s ię d zb an p iwa, a mały czło wieczek n ap ełn ił n as ze k u fle. J ed en ze s k rzy p k ó w zag rał n o wą melo d ię. Naty ch mias t p rzy łączy ł s ię d ru g i. — Us iąd ź n a ch wilę — zap ro p o n o wał g o s p o d arz, n o g ą p o d s u wając mi zy d el. — J eś li wo lis z, s iad aj p lecami d o ś cian y . Nie b ęd zie żad n y ch s ztu czek .

Us iad łem, a o n zajął miejs ce n ap rzeciw. Dzb an s tał międ zy n ami. Przy jemn ie b y ło o d p o cząć, n a ch wilę zap o mn ieć o p o d ró ży , n ap ić s ię ciemn eg o ale i p o s łu ch ać wes o łej melo d ii. — Nie b ęd ę więcej p rzep ras zał — o zn ajmił mó j to warzy s z. — An i s ię tłu maczy ł. Ob aj wiemy , że to b y ło ty lk o n iep o ro zu mien ie. Ale wy raźn ie wid ać, że s łu s zn o ś ć jes t p o two jej s tro n ie. — Uś miech n ął s ię i mru g n ął p o ro zu miewawczo . — Dlateg o też jes tem s k ło n n y zak o ń czy ć n a ty m całą s p rawę. Nie b ęd ziemy g ło d o wać. Ty le że n ie b ęd zie d ziś u czty . Pięk n y n o s is z k lejn o t. Op o wies z mi o n im? — Zwy k ły k amy k — o d p arłem. Zn o wu zaczęły s ię tań ce, a ro zmo wy b y ły co raz g ło ś n iejs ze. Do p iłem p iwo , a o n d o lał mi z d zb an a. Falo wały p ło mien ie. Ch łó d n o cy z wo ln a o p u s zczał mo je k o ś ci. — M acie tu p rzy tu ln ą k ry jó wk ę — zau waży łem. — M amy , to p rawd a. Słu ży n am o d n iep amiętn y ch czas ó w. M o że cię o p ro wad zić? — Dzięk u ję, raczej n ie. — Tak s ąd ziłem, ale jak o g o s p o d arz miałem o b o wiązek to zap ro p o n o wać. J eś li mas z o ch o tę, włącz s ię d o tań ca. Ze ś miech em p o k ręciłem g ło wą. M y ś l o p o d ry g ach w ty m to warzy s twie p rzy wo d ziła n a my ś l wizje Swifta. — W k ażd y m razie d zięk u ję. Wy jął i n ab ił g lin ian ą fajk ę. Wy czy ś ciłem s wo ją i n ab iłem ró wn ież. M iałem wrażen ie, że n ieb ezp ieczeń s two min ęło zu p ełn ie. M ó j ro zmó wca o k azał s ię s y mp aty czn y m malu ch em, a p o zo s tali wy d awali s ię teraz zu p ełn ie n ieg ro źn i, ro ztań czen i i wes eli. A jed n ak … Zn ałem p o d o b n e h is to rie z in n eg o miejs ca, d alek ieg o , tak b ard zo d alek ieg o … Zb u d zić s ię o ś wicie n a jak imś p o lu , n ag o , g d y zn ik n ą ws zelk ie ś lad y … Wied ziałem, a mimo to … Parę k u fli n iczy m ch y b a n ie g ro ziło . Ro zg rzewały mn ie; o s tre g ło s y s k rzy p ek i zawo d zen ie p is zczałek b y ły p rzy jemn ą o d mian ą p o o tęp iający ch s erp en ty n ach p iek ieln eg o rajd u . Op arłem s ię wy g o d n ie i d mu ch n ąłem d y mem. Ob s erwo wałem tan cerzy . Karzełek mó wił i mó wił. Po zo s tali n ie zwracali n a mn ie u wag i. To d o b rze. Słu ch ałem jak iejś fan tas ty czn ej p rzęd zy o p o wieś ci, p ełn y ch ry cerzy , wo jen i s k arb ó w. Po ś więcałem jej ty lk o n iewielk ą cząs tk ę u wag i, a p rzecież wciąg ała mn ie, wy wo łu jąc n awet k ilk a ch ich o tó w.

Nato mias t w g łęb i mn iej s y mp aty czn a, mąd rzejs za częś ć u my s łu o s trzeg ała: d o b rze, Co rwin ie, mas z ju ż d o ś ć; p o ra s ię żeg n ać… Ale w mag iczn y s p o s ó b mó j k u fel zn o wu b y ł p ełen , a ja p o d n io s łem g o i p o ciąg n ąłem ły k . J es zcze ty lk o jed en … jed en p rzecież n ie zas zk o d zi. Nie, p o wied ziało mo je d ru g ie ja. Przecież o n rzu ca n a cieb ie u ro k . Nie czu jes z teg o ? Nie wierzy łem, b y jak iś k arzeł p o trafił mn ie u p ić. By łem jed n ak zmęczo n y i n iewiele jad łem. M o że ro zs ąd n iej b ęd zie… Gło wa mi s ię k iwała. Od ło ży łem fajk ę n a s tó ł. Po k ażd y m mru g n ięciu co raz więcej czas u zajmo wało p o n o wn e o twarcie o czu . By ło mi p rzy jemn ie i ciep ło ; w ręk ach i n o g ach czu łem maleń k ą d ro b in k ę cu d o wn eg o o tęp ien ia. Dwa razy zau waży łem, że zd rzemn ąłem s ię p rzez mo men t. Pró b o wałem my ś leć o mis ji, o włas n y m b ezp ieczeń s twie, o Gwieźd zie… Wy mru czałem co ś , wciąż zach o wu jąc za o p u s zczo n y mi p o wiek ami res ztk ę p rzy to mn o ś ci. Tak p rzy jemn ie b y ło b y n ie ru s zać s ię jes zcze ch o ć p ó ł min u ty … M elo d y jn y g ło s małeg o czło wieczk a zmien ił s ię w mo n o to n n e, jed n o s tajn e b rzęczen ie… Gwiazd a zarżał. Wy p ro s to wałem s ię n ag le, s zero k o o twierając o czy . Scen a, k tó rą zo b aczy łem, p rzep ęd ziła z u my s łu res ztk i s en n o ś ci. M u zy k an ci g rali ciąg le, ale n ik t ju ż n ie tań czy ł. Ws zy s cy s k rad ali s ię d o mn ie, a k ażd y trzy mał co ś w ręk u : b u telk ę, p ałk ę, n ó ż. Ten w s k ó rzan y m fartu ch u p o trząs ał s wo im tas ak iem. M ó j to warzy s z p o ch wy cił właś n ie tęg i k ij, o p arty d o tąd o ś cian ę. Niek tó rzy wzn o s ili n ad g ło wami jak ieś k awałk i u meb lo wan ia. No wi wy b ieg ali z k o ry tarzy za p alen is k iem, a ws zy s cy n ieś li k amien ie i maczu g i. Zn ik n ęły ws zelk ie ś lad y wes o ło ś ci, a d ro b n e twarze b y ły alb o całk iem b ez wy razu , alb o wy k rzy wio n e w n ien awis tn y ch g ry mas ach czy wy jątk o wo n iep rzy jemn y ch u ś miech ach . Gn iew p o wró cił, ale n ie b y ł ju ż tą wś ciek łą p as ją, k tó rą o d czu wałem p o p rzed n io . Sp o g ląd ając n a tę h o rd ę, wcale n ie miałem o ch o ty s ię z n ią mierzy ć. Os tro żn o ś ć s tu d ziła n as tro je. M iałem mis ję d o s p ełn ien ia. Nie b ęd ę n ad s tawiał k ark u , jeś li ty lk o zn ajd ę in n y s p o s ó b załatwien ia s p rawy . By łem jed n ak p ewien , że n ie zd o łam s ię wy łg ać z tej s y tu acji. Od etch n ąłem g łęb o k o . Wid ziałem, że s zy k u ją s ię ju ż d o atak u i n ag le ws p o mn iałem Bran d a i Ben ed y k ta w Tir-n a No g 'th ; Bran d n ie b y ł n awet w p ełn i d o s tro jo n y d o Klejn o tu . Raz jes zcze z o g n is teg o k amien ia zaczerp n ąłem s ił, g o tó w

s ię b ro n ić, g d y b y zas zła p o trzeb a. Ale n ajp ierw s p ró b u ję zaatak o wać ich s y s temy n erwo we. Nie b y łem p ewien , jak Bran d teg o d o k o n ał, więc p o p ro s tu s ięg n ąłem k u n im p o p rzez Klejn o t — jak wted y , g d y wp ły wałem n a p o g o d ę. To d ziwn e, ale wciąż g rała mu zy k a, jak g d y b y n ap ad małeg o lu d k u b y ł jak ąś u p io rn ą k o n ty n u acją tań ca. — Stó jcie — n ak azałem g ło ś n o , p o d n o s ząc s ię zza s to łu . — Nie ru s zajcie s ię. Zmień cie s ię w p o s ąg i. Ws zy s cy . Po czu łem ciężk i p u ls w p iers i i n a s zy i. Czu łem, jak ru b in o wa mo c p ły n ie n a zewn ątrz — jak zwy k le p rzy u ży ciu Klejn o tu . M ali n ap as tn icy zatrzy mali s ię. Najb liżs i zamarli zu p ełn ie, ch o ć z ty łu n iek tó rzy jes zcze s ię p o ru s zali. Pis zczałk i jęk n ęły s zaleń czo , a s k rzy p k i zamilk ły . Wciąż n ie b y łem p ewien , czy ja to o s iąg n ąłem, czy też zn ieru ch o mieli s ami, wid ząc, jak ws taję. Wted y p o czu łem p o tężn e fale mo cy , p ły n ące o d e mn ie i o b ejmu jące całe zg ro mad zen ie co raz ciaś n iejs zą s iecią. Po czu łem, że s ą u więzien i w tej ek s p res ji mo jej wo li. Sięg n ąłem za s ieb ie i o d wiązałem Gwiazd ę. Po ws trzy mu jąc ich k o n cen tracją czy s tą jak ws zy s tk o , z czeg o k o rzy s tałem w węd ró wce p o p rzez Cień , p o p ro wad ziłem Gwiazd ę d o wy jś cia. Ob ejrzałem s ię jes zcze, b y p o raz o s tatn i s p o jrzeć n a u n ieru ch o mio n ą g ro mad ę, i p ch n ąłem wierzch o wca p rzo d em, s ch o d ami w g ó rę. Id ąc, n as łu ch iwałem, ale z d o łu n ie d o b ieg ł żad en g ło s . Na zewn ątrz ś wit ro zjaś n iał ju ż n ieb o n a ws ch o d zie. Dziwn e, ale k ied y ws k ak iwałem n a s io d ło , u s ły s załem d alek ie d źwięk i s k rzy p ek . Po ch wili włączy ły s ię p is zczałk i. J ak g d y b y n ie miało zn aczen ia, czy w s wy ch p lan ach wo b ec mn ie o d n ieś li s u k ces czy p o rażk ę; u czta trwała n ad al. Ru s załem ju ż, g d y k rzy k n ęła co ś d o mn ie mała fig u rk a, s to jąca n a s zczy cie b ramy , p rzez k tó rą n ied awn o wy s zed łem. By ł to ich p rzy wó d ca, z k tó ry m p iłem. Ściąg n ąłem cu g le, b y lep iej s ły s zeć jeg o s ło wa. — A d o k ąd zmierzas z? — zawo łał. Dlaczeg o n ie? — Na k rań ce Ziemi! — o d k rzy k n ąłem. Po d s k o czy ł n ag le n a czu b k u s wy ch ro zb ity ch wró t. — Szczęś liwej d ro g i, Co rwin ie! — wrzas n ął. Po mach ałem mu . Rzeczy wiś cie, d laczeg o n ie? Czas em p as k u d n ie ciężk o jes t o d ró żn ić tan cerza o d tań ca.

ROZDZIAŁ VI Przejech ałem n iecałe ty s iąc metró w w s tro n ę, k tó ra p o p rzed n io b y ła p o łu d n iem, g d y ws zy s tk o s ię n ag le s k o ń czy ło : ziemia, n ieb o , g ó ry … Stałem p rzed p łas zczy zn ą b iałeg o ś wiatła. Ws p o mn iałem wted y teg o p rzy b y s za z jas k in i i jeg o s ło wa. M iał p rzeczu cie, że ta b u rza wy mazu je ś wiat, że o d p o wiad a czemu ś p o ch o d zącemu z miejs co weg o mitu ap o k alip s y . M o że miał rację. M o że b y ła to fala Ch ao s u , o k tó rej ws p o min ał Bran d ; mo że s u n ęła tęd y , n is zcząc i ro zry wając. Ale ten k o n iec d o lin y p o zo s tał n ietk n ięty . Dlaczeg o ? Wted y p rzy p o mn iałem s o b ie, jak zaatak o wałem tę b u rzę. Uży łem Klejn o tu i mo cy zawarteg o w n im Wzo rca. Po ws trzy małem n awałn icę n ad ty m o b s zarem. A jeś li b y ła czy mś więcej n iż zwy czajn ą b u rzą? Wzo rzec zwy ciężał ju ż n ad Ch ao s em. Czy ta d o lin a, g d zie zah amo wałem d es zcz, jes t ty lk o wy s p ą n a mo rzu Ch ao s u ? A jeś li tak , to jak mam jech ać d alej? Na ws ch o d zie jaś n iał ju ż d zień , lecz żad n e s ło ń ce n ie wy n u rzy ło s ię zza h o ry zo n tu , b y zawis n ąć w n ieb io s ach ; b y ła tam o g ro mn a, lś n iąca o ś lep iający m b las k iem k o ro n a i p rzes u n ięty p rzez n ią o g ro mn y miecz. Us ły s załem ś p iew p tak a, zu p ełn ie jak ś miech . Sch y liłem s ię i zak ry łem twarz ręk ami. Szaleń s two … Nie! By wałem ju ż w tak ich n ies amo wity ch Cien iach . Im d alej, ty m d ziwn iejs ze n iek ied y s ię s tają. Aż d o … O czy m to my ś lałem o wej n o cy w Tir-n a No g 'th ? Przy p o mn iałem s o b ie d wa zd an ia z o p o wiad an ia Is ak a Din es en a. Wy warły n a mn ie tak s iln e wrażen ie, że n au czy łem s ię ich n a p amięć, mimo że b y łem wted y Carlem Co rey em: „… Niewielu lu d zi mo że o s o b ie p o wied zieć, że wo ln i s ą o d wiary , iż ś wiat, k tó ry wid zą wo k ó ł s ieb ie, jes t w is to cie two rem ich włas n ej wy o b raźn i. Czy jes teś my więc zad o wo len i, czy jes teś my z n ieg o d u mn i?". Po d s u mo wan ie u lu b io n ej filo zo ficzn ej ro zry wk i w ro d zin ie. Czy s twarzamy ś wiaty Cien ia, czy też trwają o n e n iezależn ie, o czek u jąc d o tk n ięcia n as zej s to p y ? A mo że is tn ieje lek k o my ś ln ie p o mijan a trzecia mo żliwo ś ć? Kwes tia raczej „mn iej lu b b ard ziej" n iż „alb o -alb o "? Zaś miałem s ię s mętn ie, p o jmu jąc, że mo że n ig d y n ie p o zn am o d p o wied zi. J ed n ak , jak my ś lałem tamtej n o cy , jes t tak ie miejs ce — miejs ce, g d zie k o ń czy s ię J aźń , g d zie s o lip s y zm p rzes taje b y ć wy jaś n ien iem d la o k o lic, jak ie o d wied zamy , i rzeczy , k tó re zn ajd u jemy . Is tn ien ie teg o miejs ca i ty ch rzeczy d o wo d zi, że tu taj p rzy n ajmn iej zach o d zi ró żn ica. A jeś li zach o d zi tu taj, to mo że s ięg a tak że d o n as zy ch Cien i, wp ro wad zając d o n ich n ie-ja, p rzes u wając n as ze eg o n a n iżs zy p o zio m.

Przy p u s zczałem, że tu właś n ie jes t tak ie miejs ce; miejs ce, g d zie „Czy jes teś my więc zad o wo len i, czy jes teś my z n ieg o d u mn i?" n ie ma ju ż zas to s o wan ia, g d y ż ro zd arta d o lin a Garn ath i mo ja k lątwa mo g ą zn aleźć in n e wy tłu maczen ie. W co k o lwiek n ap rawd ę wierzy łem, czu łem, że wk ró tce zn ajd ę s ię w k rain ie ab s o lu tn eg o n ie-ja. Po za tą g ran icą mo że zn ik n ąć mo ja wład za n ad Cien iem. Wy p ro s to wałem s ię i mru żąc o czy , s p o jrzałem p o d ś wiatło . Rzu ciłem Gwieźd zie s ło wo i p o trząs n ąłem cu g lami. Ru s zy liś my . Przez ch wilę miałem wrażen ie, że wjeżd żam w mg łę. By ła ty lk o n ies k o ń czen ie jaś n iejs za. I p an o wała ab s o lu tn a cis za. Po tem zaczęliś my s p ad ać. Sp ad ać alb o p ły n ąć. Gd y min ął p ierws zy s zo k , tru d n o b y ło to o k reś lić. Z p o czątk u zd awało mi s ię, że s p ad am, ty m b ard ziej że Gwiazd ę o g arn ęła p an ik a. Ale n ie miał w co k o p n ąć, więc p o ch wili p rzes tał s ię p o ru s zać. Drżał ty lk o i g ło ś n o d y s zał. Prawą ręk ą trzy małem u zd ę, a w lewej ś cis k ałem Klejn o t. Nie wiem, czeg o żąd ałem i d o k ąd s ięg ałem p o p rzez n ieg o ; ch ciałem ty lk o p rzejech ać p rzez tę b iałą n ico ś ć, o d s zu k ać s zlak i ru s zy ć n im d o celu p o d ró ży . Straciłem p o czu cie czas u . Wrażen ie u p ad k u p rzemin ęło . Po ru s załem s ię czy ty lk o u n o s iłem? Tru d n o p o wied zieć. Czy jas n o ś ć wciąż b y ła jas n o ś cią? I ta ś mierteln a cis za… Zad rżałem. Zo s tałem p o zb awio n y b o d źcó w zmy s ło wy ch w s to p n iu o wiele więk s zy m n iż za d awn y ch d n i ś lep o ty w mo jej celi. Tu taj n ie b y ło n iczeg o — an i ch ro b o tu p rzeb ieg ająceg o s zczu ra, an i zg rzy tu ły żeczk i o d rzwi. Nie b y ło wilg o ci an i ch ło d u , an i d o ty k u . Sięg ałem p o p rzez Klejn o t… M ig o tan ie… Co ś jak b y p rzełamało n a mo men t p o le wid zen ia p o p rawej s tro n ie, tak s zy b k ie, że n iemal p o n iżej p ro g u p ercep cji. Sięg n ąłem tam, ale n ie p o czu łem n iczeg o . Rzecz trwała tak k ró tk o , że n ie b y łem p ewien , czy zd arzy ła s ię n ap rawd ę. Ró wn ie d o b rze mo g ła b y ć h alu cy n acją. Ale p o tem zd arzy ła s ię zn o wu , ty m razem p o lewej. Nie wiem, ile czas u min ęło międ zy jed n ą a d ru g ą. Pó źn iej u s ły s załem co ś p o d o b n eg o d o jęk u . By ł b ezk ieru n k o wy i też b ard zo k ró tk i. Nas tęp n ie — i p o raz p ierws zy , jes tem p ewien — p o jawił s ię s zaro -b iały , k s ięży co wy p ejzaż. Wy p ły n ął i zn ik n ął zaraz, mo że p o s ek u n d zie, n a n iewielk iej p o wierzch n i mo jeg o p o la wid zen ia, p o lewej s tro n ie. Gwiazd a p ry ch n ął. Z p rawej s tro n y wy ró s ł las — s zary i b iały . Przeto czy ł s ię, jak b y ś my mijali g o

p o d jak imś n ies amo wity m k ątem. M ało o b razk o wy elemen t, jak ieś d wie s ek u n d y . Pó źn iej, w d o le, k awałk i p ło n ąceg o b u d y n k u … Bezb arwn e… Strzęp zawo d zen ia z g ó ry … Wid mo wa g ó ra, p ro ces ja z p o ch o d n iami ws p in ająca s ię k ręty m s zlak iem p o jej zb o czu … Ko b ieta wis ząca n a g ałęzi: n ap ięta lin a wo k ó ł s zy i, p rzek rzy wio n a w b o k g ło wa, ręce związan e za p lecami… Gó ry , s zczy tami w d ó ł, b iałe; w d o le czarn e ch mu ry … Pstryk. Lek k a wib racja, jak b y ś my n a mo men t ty lk o d o tk n ęli czeg o ś tward eg o … mo że k o p y to Gwiazd y n a k amien iu . Po tem u s tało … Błysk. Gło wy . To czą s ię, o ciek ając czarn ą p o s o k ą… Ch ich o t zn ik ąd … Czło wiek p rzy b ity d o mu ru , g ło wą w d ó ł… Zn ó w b iałe ś wiatło — to czy s ię i wzb iera jak fala… Pstryk. Błysk. Przez jed n o u d erzen ie tętn a k ro czy liś my p o s zlak u p o d p as ias ty m n ieb em. Gd y zn ik n ął, s ięg n ąłem k u n iemu p rzez Klejn o t. Pstryk. Błysk. Pstryk. Grzmot. Sk alis ta d ro g a p ro wad ząca d o wy s o k iej, g ó rs k iej p rzełęczy . mo n o ch ro maty czn y ś wiat… Za p lecami h u k , jak b y u d erzy ł g ro m…

Wciąż

Gd y ty lk o ś wiat zaczął zan ik ać, p rzek ręciłem Klejn o t jak g ałk ę s tro jen ia. Po wró cił zn o wu … Dwa, trzy , cztery … Liczy łem u d erzen ia k o p y t, u d erzen ia s erca n a tle wark o tu … Sied em, o s iem, d ziewięć… Świat p o jaś n iał. Od etch n ąłem g łęb o k o . Po wietrze b y ło ch ło d n e. Po międ zy g ro mem i jeg o ech em s ły s załem s zu m u lewy . Na mn ie jed n ak n ie s p ad ła n awet k ro p la. Ob ejrzałem s ię. Szero k a ś cian a d es zczu wy ras tała mo że s to metró w za mn ą. Za n ią wid ziałem jed y n ie mg lis te k o n tu ry g ó rs k ich s zczy tó w. Cmo k n ąłem n a Gwiazd ę i ru s zy liś my s zy b ciej, ws p in ając s ię n a n iemal p o zio my o d cin ek p o międ zy d wo ma wierzch o łk ami, p rzy p o min ający mi wieże. Świat p rzed e mn ą wciąż b y ł s tu d iu m b ieli, czern i i s zaro ś ci, n ieb o p o d zielo n e n a p rzemian p as ami ciemn o ś ci i ś wiatła. Wjech aliś my w wąwó z. Zaczy n ałem s ię trząś ć. M iałem o ch o tę s zarp n ąć u zd ę, o d p o cząć, zjeś ć co ś , zap alić,

zes k o czy ć z s io d ła i p o s p acero wać. By łem jed n ak zb y t b lis k o ś cian y b u rzy , b y p o zwalać s o b ie n a tak ie p rzy jemn o ś ci. Ko p y ta Gwiazd y b u d ziły ech a w wąwo zie; p o d p as ias ty m n ieb em z o b u s tro n wzn o s iły s ię s tro mo s k aln e ś cian y . M iałem n ad zieję, że g ó rs k i łań cu ch ro złamie b u rzo wy fro n t, ch o ć p rzeczu wałem, że to jed n ak n iemo żliwe. To n ie b y ła zwy czajn a b u rza. Dręczy ło mn ie n iep rzy jemn e u czu cie, że ciąg n ie s ię aż d o Amb eru i że g d y b y n ie Klejn o t, zo s tałb y m p rzez n ią p o ch wy co n y i u więzio n y n a zaws ze. Przy g ląd ałem s ię d ziwaczn emu n ieb u , g d y ro zjaś n iając d ro g ę, ru n ął n a mn ie h u rag an b lad y ch k wiató w. W p o wietrzu ro zs zed ł s ię miły zap ach . Gro my p rzy cich ły , w s k ałach p o jawiły s ię s reb rn e p as ma. Cały ś wiat wy p ełn iło wrażen ie zmierzch u , id ealn ie p as u jące d o o ś wietlen ia. A k ied y wy n u rzy łem s ię z wąwo zu , s p o jrzałem w p ers p ek ty wę d o lin y zak rzy wio n ą tak , że n ie d ało s ię o cen ić o d leg ło ś ci. Pełn a b y ła jak b y n atu raln y ch wieży c i min aretó w, o d b ijający ch k s ięży co wy b las k p as ó w n a n ieb ie, k tó ry p rzy wo d ził n a my ś l n o c s p ęd zo n ą w Tir-n a No g 'th ; p o ro ś n ięta s reb rzy s ty mi d rzewami, wy k ład an a zwierciad łami s ad zawek , p rzecin an a p rzez d ry fu jące wid ma; miejs cami n iemal zn iwelo wan a w taras y , g d zie in d ziej falu jąca n atu raln ie; p rzeb ita czy mś p o d o b n y m d o p rzed łu żen ia s zlak u , k tó ry m p o d ążałem: wzn o s ząceg o s ię i o p ad ająceg o w eleg ijn y m k rajo b razie; ro zis k rzo n a n iewy tłu maczaln y mi p u n k tami mig o tan ia i lś n ien ia; p o zb awio n a jak ich k o lwiek ś lad ó w zamies zk an ia. Nie wah ałem s ię z ro zp o częciem zjazd u . Gru n t wo k ó ł b y ł k red o wo b lad y jak k o ś ć… i czy to n ie d elik atn a lin ia czarn ej d ro g i b ieg ła d alek o p o lewej s tro n ie? Led wo zd o łałem ją zau waży ć. Wid ząc, że Gwiazd a jes t zmęczo n y , n ie s p ies zy łem s ię ju ż. J eś li b u rza n ie n ad ciąg n ie zb y t s zy b k o , to ch y b a b ęd ziemy mo g li o d p o cząć n ad k tó rąś z ty ch s ad zawek w d o lin ie. Sam b y łem wy czerp an y i g ło d n y . J ad ąc w d ó ł, ro zg ląd ałem s ię b aczn ie, ale n ie d o s trzeg łem lu d zi an i zwierząt. Wiatr wzd y ch ał cich o . W n iżs zy ch reg io n ach b iałe k wiaty d rżały n a ło d y g ach p o wo jó w: p o jawiła s ię n o rmaln a ro ś lin n o ś ć. Bu rza n ie p o k o n ała jes zcze g ó rs k ieg o p as ma, ch o ć za n im wciąż zb ierały s ię ch mu ry . Do tarłem wres zcie d o tej n iezwy k łej d o lin y . Des zcz k wiató w u s tał ju ż d awn o , lecz w p o wietrzu wciąż u n o s ił s ię d elik atn y aro mat. J ed y n y mi d źwięk ami b y ł s tu k o t k o p y t Gwiazd y i n ieu s tająca, wiejąca z p rawej s tro n y lek k a b ry za. Wo k ó ł wy ras tały p rzed ziwn e fo rmacje s k aln e o czy s ty ch , jak b y wy rzeźb io n y ch lin iach . Wciąż d ry fo wały o b ło k i mg ły . Blad e trawy s k rzy ły s ię wilg o cią.

J ech ałem s zlak iem k u p o ro ś n iętemu las em cen tru m d o lin y , a p ers p ek ty wy zmien iały s ię wo k ó ł, s k ręcając o d leg ło ś ci i wy g in ając k rajo b razy . Kied y zjech ałem z d ro g i, b y d o trzeć d o n ied alek ieg o z p o zo ru jezio rk a, o n o jak b y co fało s ię p rzed e mn ą. W k o ń cu jed n ak s tan ąłem n a b rzeg u i zes k o czy łem z s io d ła. Zan u rzy łem p alec, b y p o k o s zto wać wo d y : b y ła lo d o wata, lecz s ło d k a. Czu łem s ię zmęczo n y . Kied y zas p o k o iłem p rag n ien ie, u ło ży łem s ię n a ziemi i p atrzy łem, jak Gwiazd a s k u b ie trawę. Wy jąłem z ju k ó w p ro wian t. Bu rza wciąż walczy ła, b y p rzek ro czy ć g ó ry ; p rzy g ląd ałem s ię jej i my ś lałem. J eś li tato p rzeg rał, to p atrzy łem n a p ierws ze g rzmo ty Armag ed o n u , a cała mo ja p o d ró ż s traciła s en s . Nic z ty ch my ś li n ie wy n ik ało , g d y ż wied ziałem, że i tak mu s zę jech ać d alej. Ale n ie p o trafiłem s ię n ie zas tan awiać. M o g łem o s iąg n ąć cel, zo b aczy ć zwy cięs k ą b itwę, a p o tem p atrzeć, jak ws zy s tk o s ię ro zp ad a. Bez s en s u … Nie. Nie b ez s en s u . To ważn e, że p ró b o wałem, że s tarałem s ię aż d o k o ń ca. To d o ś ć, n awet jeś li ws zy s tk o in n e u p ad n ie. Niech d iab li p o rwą Bran d a! Przed e ws zy s tk im… Czy jeś k ro k i! Po d erwałem s ię n aty ch mias t i p o ch y liłem z d ło n ią n a ręk o jeś ci miecza. Stała p rzed e mn ą k o b ieta, n iewy s o k a, cała w b ieli. M iała d łu g ie ciemn e wło s y , d zik ie ciemn e o czy i u ś miech ała s ię. Przy n io s ła wik lin o wy k o s z, k tó ry p o s tawiła n a ziemi międ zy n ami. — M u s is z b y ć g ło d n y , ry cerzu — p o wied ziała, d ziwn ie ak cen tu jąc th ari. — Wid ziałam, jak n ad jeżd żas z. Przy n o s zę ci to . Uś miech n ąłem s ię i p rzy jąłem b ard ziej n o rmaln ą p o s tawę. — Dzięk i — o d p arłem. — Is to tn ie, jes tem g ło d n y . Na imię mi Co rwin . A to b ie? — Pan i. Un io s łem b rew. — Dzięk i ci… Pan i. Czy mies zk as z w tej o k o licy ? Przy tak n ęła i u k lęk ła, b y o d k ry ć k o s z. — Tak , mó j p awilo n s to i tro ch ę d alej, n ad jezio rem. — Sk in ęła g ło wą n a ws ch ó d . W k ieru n k u czarn ej d ro g i. — Ro zu miem — mru k n ąłem. J ed zen ie i win o w k o s zu wy g ląd ały p rawd ziwie, ś wieżo , ap ety czn ie, o wiele lep iej n iż mó j s u ch y p ro wian t. Oczy wiś cie n ie p o zb y łem s ię p o d ejrzeń . — Zjes z ze mn ą? — s p y tałem. — J eś li ch ces z.

— Ch cę. — Do b rze. Ro zło ży ła o b ru s , u s iad ła n ap rzeciw mn ie, wy jęła z k o s za jed zen ie i u ło ży ła je międ zy n ami. Po tem p o d awała, s zy b k o k o s ztu jąc k ażd eg o d an ia. Czu łem s ię p rzy ty m tro ch ę p o d le, ale ty lk o tro ch ę. W k o ń cu to d o ś ć n iezwy k łe miejs ce n a mies zk an ie d la k o b iety n ajwy raźn iej s amo tn ej, czek ającej ty lk o , b y ws p o mó c p ierws zeg o węd ro wca, jak i tu trafi. Dara też mn ie n ak armiła p rzy n as zy m p ierws zy m s p o tk an iu . Zb liżałem s ię d o k res u p o d ró ży , a zatem d o o k o lic, g d zie wró g b y ł n ajp o tężn iejs zy . Czarn a d ro g a b ieg ła całk iem b lis k o ; zau waży łem też k ilk a razy , jak Pan i s p o g ląd a n a Klejn o t. M imo ws zy s tk o mile s p ęd ziłem ten czas . Zap rzy jaźn iliś my s ię p rzy p o s iłk u . By ła id ealn ą s łu ch aczk ą: ś miała s ię z mo ich żartó w i s k łan iała, b y m o p o wiad ał o s o b ie. Prawie ciąg le p atrzy ła mi w o czy i w jak iś s p o s ó b n as ze p alce s ty k ały s ię za k ażd y m razem, g d y co ś p o d awała. J eś li ch ciała mn ie w co ś wciąg n ąć, wy b rała b ard zo miłą meto d ę. J ed liś my więc i ro zmawialiś my , a ja o b s erwo wałem n ieu b łag an y ru ch b u rzo weg o fro n tu . Po k o n ał w k o ń cu g ó ry i ro zp o czął p o wo ln e zejś cie ze s zczy tó w. Pan i zb ierała n aczy n ia. Do s trzeg ła k ieru n ek mo jeg o s p o jrzen ia i s k in ęła g ło wą. — Tak . Nad ciąg a — s twierd ziła. Uło ży ła w k o s zu u ten s y lia i u s iad ła p rzy mn ie, z b u telk ą win a i k ielich ami. — Wy p ijemy za to ? — Wy p iję z to b ą, ale n ie za to . Nalała. — To ju ż n ie ma zn aczen ia — o d p arła. — J u ż n ie. Po ło ży ła mi d ło ń n a ramien iu i p o d ała k ielich . Wziąłem g o i s p o jrzałem n a n ią. Uś miech n ęła s ię. Do tk n ęła s wo im k ielich em b rzeg u mo jeg o . Wy p iliś my . — Ch o d źmy teraz d o p awilo n u — zap ro p o n o wała, b io rąc mn ie za ręk ę. — Tam p rzy jemn ie s p ęd zimy g o d zin y , k tó re jes zcze p o zo s tały . — Dzięk i — o d rzek łem. — Przy in n ej o k azji b y łb y to ws p an iały d es er p o ś wietn y m p o s iłk u . Nies tety , mu s zę ju ż ru s zać. Ob o wiązek wzy wa, a czas p ły n ie. M am mis ję d o s p ełn ien ia. — J ak ch ces z. To n ie aż tak ważn e. Wiem ws zy s tk o o two jej mis ji. On a też n ie ma ju ż zn aczen ia. — Do p rawd y ? M u s zę wy zn ać, że o czek iwałem zap ro s zen ia n a p ry watn e p rzy jęcie.

Gd y b y m je p rzy jął, p o n ied łu g im czas ie o ck n ąłb y m s ię, ju ż s am, n a zb o czu jak iejś zimn ej s k ały . Ro ześ miała s ię. — A ja mu s zę wy zn ać, Co rwin ie, że p lan o wałam wy k o rzy s tać cię w tak i s p o s ó b . Ale ju ż n ie. — Dlaczeg o n ie? Sk in ęła k u co raz b liżs zej lin ii d es tru k cji. — Nie ma p o trzeb y , b y cię teraz zatrzy my wać. Ten wid o k d o wo d zi, że Dwo rce zwy cięży ły . J u ż n ik t n ie zd o ła p o ws trzy mać mars zu Ch ao s u . Zad rżałem lek k o , a o n a p o n o wn ie n ap ełn iła k ielich y . — Wo lałab y m jed n ak , b y ś n ie o p u s zczał mn ie w tak iej ch wili — mó wiła d alej. — Bu rza d o trze tu taj w ciąg u k ilk u g o d zin . Czy mo żn a s p ęd zić je lep iej, n iż d o trzy mu jąc s o b ie n awzajem to warzy s twa? Nie mu s imy n awet ch o d zić d o p awilo n u . Sk ło n iłem g ło wę, a o n a p rzy tu liła s ię mo cn o . Do d iab ła… Ko b ieta i win o — tak p rzecież ch ciałem zaws ze zak o ń czy ć mo je d n i. Nap iłem s ię. Zap ewn e miała rację. A jed n ak p o my ś lałem o tej n ib y -k o b iecie, k tó ra wciąg n ęła mn ie w p u łap k ę n a czarn ej d ro d ze, g d y wy jeżd żałem z Av alo n u . Ru s zy łem jej n a p o mo c i s zy b k o u leg łem n ieziems k im czaro m. Po tem, k ied y zd jąłem jej mas k ę, zo b aczy łem, że p o d n ią n ie ma n ic. Pas k u d n ie n ap ęd ziła mi wted y s trach u . Ale, n awet b ez p lątan ia s ię w filo zo fię, k ażd y z n as ma p rzecież całą s zafę mas ek n a ró żn e o k azje. Przez całe lata s łu ch ałem, jak p o ms tu ją p rzeciw n im d o mo ro ś li p s y ch o lo g o wie. Ty mczas em p o wielek ro ć s p o ty k ałem lu d zi, k tó rzy z p o czątk u ro b ili n a mn ie d o b re wrażen ie, a k tó ry ch zaczy n ałem n ien awid zić, k ied y s ię p rzek o n ałem, jacy s ą p o d s p o d em. A czas em b y li jak ta n ib y -k o b ieta — mieli tam ty lk o p u s tk ę. Przek o n ałem s ię więc, że mas k a jes t częs to lep s za o d s wej altern aty wy . Zatem… Dziewczy n a, k tó rą tu liłem, mo że b y ć w rzeczy wis to ś ci p o two rem. Pewn ie jes t. J ak my ws zy s cy . Gd y b y m teraz właś n ie p o s tan o wił zrezy g n o wać, to mo g łem s o b ie wy o b razić g o rs ze s p o s o b y o d ejś cia. Po lu b iłem ją. Do p iłem win o . Sięg n ęła, b y d o lać mi jes zcze, ale p rzy trzy małem jej ręk ę. Sp o jrzała n a mn ie. I u ś miech n ęła s ię. — Prawie mn ie p rzek o n ałaś — wy zn ałem. Po tem, b y n ie łamać czaru , zamk n ąłem jej o czy p o cału n k ami, o d s zed łem i ws k o czy łem n a s io d ło . Trawy n ie zżó łk ły , ale miał rację, że milczą p tak i. Ch o ciaż za d alek o , żeb y p o ciąg n ąć to ry .

— Żeg n aj, Pan i.

J ech ałem n a p o łu d n ie, a b u rza wrzała, zs u wając s ię w d o lin ę. Przed e mn ą zn ó w wy ras tały g ó ry i k u n im p ro wad ził s zlak . Nieb o b y ło p as ias te, czarn e i b iałe; b arwy p rzes u wały s ię ch y b a p o wo li. Wciąż p an o wał tu zmierzch , ch o ć w czarn y ch o b s zarach n ie zaś wieciła an i jed n a g wiazd a. Nad al b ry za, n ad al aro mat w p o wietrzu … i cis za, i p o s k ręcan e mo n o lity , i s reb rzy s te lis to wie, ciąg le wilg o tn e o d ro s y i lś n iące. Przed e mn ą fru n ęły s trzęp y mg ły . Pró b o wałem wp ły n ąć n a o s n o wę Cien ia, ale zad an ie b y ło tru d n e, a ja zmęczo n y . Nic s ię n ie s tało . Czerp ałem z Klejn o tu s iłę, p ró b u jąc jej cząs tk ę p rzek azać Gwieźd zie. J ech aliś my ró wn y m temp em, aż wres zcie g ru n t p rzed n ami o d ch y lił s ię w g ó rę i zaczęliś my ws p in aczk ę d o k o lejn eg o wąwo zu , b ard ziej p o s zarp an eg o n iż p o p rzed n i. Zatrzy małem s ię i s p o jrzałem za s ieb ie: mn iej więcej trzecia częś ć d o lin y leżała ju ż p o za mig o tliwą k o tarą n iezwy k łej b u rzy . Po my ś lałem o Pan i i jej jezio rze, o jej p awilo n ie… Po trząs n ąłem g ło wą i ru s zy łem d alej. M u s ieliś my zwo ln ić — d ro g a wzn o s iła s ię co raz b ard ziej s tro mo . Białe rzek i n a n ieb ie n ab ierały o d cien ia co raz g łęb s zej czerwien i. Zan im s tan ąłem u wejś cia d o wąwo zu , cały ś wiat zd awał s ię zab arwio n y k rwią. W s zero k iej s k aln ej alei u d erzy ł wiatr. Walczy liś my z n im. Szlak n ie b y ł ju ż tak s tro my , ch o ć n ad al p ro wad ził p o d g ó rę i n ie wied zieliś my , co n as czek a za g rzb ietem p rzełęczy . Co ś zag rzech o tało w s k ałach p o lewej s tro n ie. Sp o jrzałem, ale n iczeg o tam n ie d o s trzeg łem. Pewn ie s p ad ł jak iś k amień . Pó ł min u ty p ó źn iej Gwiazd a targ n ął s ię p o d e mn ą, zarżał p rzeraźliwie i wo ln o zaczął p ad ać n a lewy b o k . Zes k o czy łem, a k ied y o b aj ru n ęliś my n a ziemię, zau waży łem s trzałę s terczącą za p rawą ło p atk ą k o n ia, d o ś ć n is k o . Przeto czy łem s ię i s p o jrzałem w s tro n ę, z k tó rej mu s iała n ad lecieć. J ak iś czło wiek z k u s zą s tał n a s k aln y m u rwis k u p o p rawej s tro n ie wąwo zu , mo że z d zies ięć metró w n ad e mn ą. Naciąg ał cięciwę, s zy k u jąc s ię d o n as tęp n eg o s trzału . Wied ziałem, że n ie zd ążę g o p o ws trzy mać. Ro zejrzałem s ię więc za o d p o wied n im k amien iem. Do s trzeg łem tak i, wielk o ś ci p iłk i ten is o wej, u s tó p u rwis k a z ty łu ; zważy łem g o w ręk u i s tarałem s ię, b y wś ciek ło ś ć n ie wp ły n ęła n a celn o ś ć rzu tu . Nie wp ły n ęła, ch o ć mo że b y ło to s k u tk iem d ziałan ia jak iejś d o d atk o wej s iły . Kamień trafił w lewe ramię. Nap as tn ik k rzy k n ął i p u ś cił k u s zę. Stu k n ęła o k amien ie i s p ad ła p o p rzeciwn ej s tro n ie s zlak u , n iemal d o k ład n ie n a wp ro s t mn ie.

— Ty s u k in s y n u ! — wrzas n ąłem. — Zab iłeś mo jeg o k o n ia! Zap łacis z za to g ło wą! Przeb ieg łem wąwó z, ro zejrzałem s ię za n ajlep s zy m p rzejś ciem n a s zczy t, zn alazłem je z lewej s tro n y . Zacząłem ws p in aczk ę. Po ch wili mo g łem zo b aczy ć n ap as tn ik a p o d właś ciwy m k ątem i w lep s zy m ś wietle: zg ięty n iemal wp ó ł mas o wał s o b ie ramię. To b y ł Bran d ; w ty m k rwis ty m b las k u wło s y miał jes zcze b ard ziej ru d e n iż zwy k le. — To ju ż k o n iec, Bran d — p o wied ziałem. — Żału ję ty lk o , że k to ś n ie załatwił teg o wcześ n iej. Wy p ro s to wał s ię i p rzez ch wilę o b s erwo wał mo ją ws p in aczk ę. Nie s ięg ał d o miecza. Kied y s tan ąłem n a s zczy cie, jak ieś s ied em metró w o d n ieg o , o p u ś cił g ło wę i s k rzy żo wał ręce n a p iers i. Do b y łem Gray s wan d ira i ru s zy łem n ap rzó d . W tej czy in n ej p o zie, miałem zamiar g o zab ić. Światło b y ło co raz czerwień s ze, aż o b aj wy g ląd aliś my jak s k ąp an i we k rwi. Z d o lin y d o b ieg ł h u k g ro mu . Ro zp ły n ął s ię p o p ro s tu . Ko n tu ry p o s taci s tały s ię mn iej wy raźn e, a zan im d o b ieg łem n a miejs ce, zn ik n ął b ez ś lad u . Stałem p rzez ch wilę n ieru ch o mo . Zak ląłem; ws p o mn iałem o p o wieś ć, że jak o b y p rzek s ztałcił s ię w ro d zaj ży weg o Atu tu i p o trafił w jed n ej ch wili p rzen ieś ć s ię, g d zie ty lk o zech ciał. Us ły s załem z d o łu jak iś h ałas … Po d b ieg łem d o k rawęd zi i s p o jrzałem. Gwiazd a wciąż k o p ał i p lu ł k rwią. Ten wid o k łamał mi s erce, lecz n ie ty lk o to mn ie zan iep o k o iło . W d o le s tał Bran d . Po d n ió s ł k u s zę i n ap in ał ją zn o wu . Ro zejrzałem s ię za k amien iem, ale n ie zn alazłem żad n eg o . Po tem d o s trzeg łem jed en — leżał tro ch ę z ty łu , tam, s k ąd p rzy s zed łem. Po d b ieg łem, ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy i p o d n io s łem k awał s k ały wielk o ś ci arb u za. Po tem wró ciłem n a k rawęd ź i p o s zu k ałem wzro k iem Bran d a. Nig d zie g o n ie b y ło . Po czu łem n ag le, że jes tem zu p ełn ie o d s ło n ięty . M ó g ł p rzecież p rzen ieś ć s ię w jak ieś d o g o d n e miejs ce i w tej właś n ie ch wili mierzy ć we mn ie. Pad łem n a ziemię, n a s wó j k amień . Sek u n d ę p ó źn iej u s ły s załem z p rawej s tro n y u d erzen ie s trzały . A p o tem ch ich o t Bran d a. Ws tałem, wied ząc, że n a załad o wan ie k u s zy

p o trzeb u je d łu żs zej

ch wili.

Sp o jrzałem w s tro n ę, z k tó rej d o b ieg ł ś miech . Do s trzeg łem g o n a p ó łce n a p rzeciwleg łej ś cian ie wąwo zu , jak ieś p ięć metró w p o wy żej i d wad zieś cia metró w o d e mn ie. — Przep ras zam za k o n ia — zawo łał. — Celo wałem w cieb ie, ale te p rzek lęte wiatry … Zau waży łem s k aln ą wn ęk ę i p o b ieg łem tam, zab ierając k amień , b y u ży ć g o jak tarczy . Z k lin o watej s zczelin y p atrzy łem, jak zak ład a b ełt. — Tru d n y s trzał — k rzy k n ął, u n o s ząc k u s zę. — Prawd ziwe wy zwan ie d la mo jeg o k u n s ztu . Ale z p ewn o ś cią wart wy s iłk u . Po cis k ó w mi n ie zab rak n ie. Zaś miał s ię, wy mierzy ł i s trzelił. Po ch y liłem s ię, o s łan iając k amien iem b rzu ch , lecz g ro t u d erzy ł jak ieś p ó ł metra n a p rawo . — Przy p u s zczałem, że tak i b ęd zie wy n ik — o ś wiad czy ł. Zn o wu zaczął s zy k o wać b ro ń . — M u s zę wziąć p o p rawk ę n a wiatr. Szu k ałem mn iejs zy ch k amien i, k tó re mó g łb y m wy k o rzy s tać jak o p o cis k . Nie b y ło an i jed n eg o . Po my ś lałem wted y o Klejn o cie. Po win ien rato wać mn ie p rzed zag ro żen iem ży cia. M iałem jed n ak zab awn e wrażen ie, że d o ty czy ło to s y tu acji, g d y n ieb ezp ieczeń s two g ro ziło z b lis k a. I że Bran d wie o ty m zjawis k u . A mo że zd o łam mu p rzes zk o d zić w in n y s p o s ó b ? Stał ch y b a za d alek o n a tę s ztu czk ę z p araliżem, ale raz ju ż g o p o k o n ałem d zięk i wład zy n ad p o g o d ą. Ciek awe, jak d alek o s tąd b y ła b u rza. Sięg n ąłem k u n iej. Przek o n ałem s ię, że p o trzeb a min u t n a tak ie o k reś len ie waru n k ó w, b y ś ciąg n ąć n a n ieg o p io ru n . Nie miałem czas u . Ale wiatry to całk iem in n a s p rawa. Ściąg n ąłem je, wczu łem s ię w n ie… Bran d b y ł p rawie g o tó w d o n as tęp n eg o s trzału . W wąwo zie zawy ł wich er. Nie wiem, g d zie trafiła jeg o s trzała. W k ażd y m razie n ie b lis k o mn ie. Zn o wu s zy k o wał b ro ń , a ja zacząłem wp ro wad zać czy n n ik i n iezb ęd n e d o u d erzen ia b ły s k awicy … Kied y b y ł g o tó w i p o d n ió s ł b ro ń , zn o wu wzmo cn iłem wich u rę. Wid ziałem, jak mierzy , jak wciąg a p o wietrze i ws trzy mu je o d d ech . Po tem o p u ś cił k u s zę i s p o jrzał n a mn ie. — Przy s zło mi właś n ie d o g ło wy — zawo łał — że ten wiatr s ied zi u cieb ie w k ies zen i. Zg ad za s ię? To n ieu czciwe, Co rwin ie. — Ro zejrzał s ię. — Po win ien em zn aleźć miejs ce, g d zie n ie b ęd zie to miało zn aczen ia. Ah a! Wciąż s ię wy s ilałem, b y u s tawić ws zy s tk o d o u d erzen ia p io ru n a, ale waru n k i n ie b y ły jes zcze o d p o wied n ie. Sp o jrzałem n a n ieb o w czerwo n e i czarn e p as y …

fo rmo wało s ię tam co ś p o d o b n eg o d o ch mu ry . Wk ró tce, ale jes zcze n ie… Bran d ro zp ły n ął s ię zn o wu i zn ik n ął. Szu k ałem g o n erwo wo . I wted y s tan ął p rzed e mn ą. Przen ió s ł s ię n a mo ją s tro n ę wąwo zu , jak ieś d zies ięć metró w n a p o łu d n ie o d e mn ie. Wiatr d mu ch ał mu w p lecy i wied ziałem, że n ie zd ążę zmien ić jeg o k ieru n k u . Po my ś lałem, czy n ie cis n ąć k amien iem. On p ewn ie s ię u ch y li, a ja s tracę tarczę. Z d ru g iej s tro n y … Po d n ió s ł k u s zę d o ramien ia. „Zatrzy maj g o !", k rzy k n ął w my ś lach mó j włas n y g ło s . Nad al man ip u lo wałem n ieb em. — Zan im wy s trzelis z, Bran d zie, o d p o wied z mi n a jed n o p y tan ie. Do b rze? Zawah ał s ię, p o czy m o p u ś cił b ro ń o k ilk a cen ty metró w. — J ak ie? — Czy mó wiłeś p rawd ę o ty m, co s ię zd arzy ło … z tatą, Wzo rcem, n ad ejś ciem Ch ao s u ? Od ch y lił g ło wę i ro ześ miał s ię s erią k ró tk ich s zczek n ięć. — Co rwin ie — o ś wiad czy ł. — Wid zieć, jak u mieras z, n ie wied ząc teg o , co tak wiele d la cieb ie zn aczy , s p rawia mi ro zk o s z więk s zą, n iż p o trafię wy razić. Zaś miał s ię zn o wu i zaczął u n o s ić k u s zę d o ramien ia. Przy g o to wałem s ię, b y cis n ąć w n ieg o k amien iem i s k o czy ć d o atak u . Żad en z n as n ie zd ąży ł wy k o n ać teg o , co zamierzał. Z g ó ry d o b ieg ł p rzeraźliwy wrzas k . Niewielk i s trzęp o d erwał s ię o d n ieb a i ru n ął Bran d o wi n a g ło wę. Ten k rzy k n ął i u p u ś cił k u s zę. Wzn ió s ł ręce, b y p o ch wy cić n ap as tn ik a. Czerwo n y p tak , n o s iciel Klejn o tu , p o ws tały z mo jej k rwi i zro d zo n y z d ło n i o jca, p o wró cił, b y mn ie b ro n ić. Pu ś ciłem k amień i p o d s zed łem, p o d ro d ze wy ciąg ając miecz. Bran d u d erzy ł p tak a i ten o d leciał, n ab ierając wy s o k o ś ci p rzed k o lejn y m n alo tem. Bran d wzn ió s ł ramio n a, b y zas ło n ić twarz i g ło wę. Zd ąży łem jed n ak d o s trzec p ły n ącą z leweg o o czo d o łu k rew. Zaczął s ię ro zp ły wać, g d y b ieg łem w jeg o s tro n ę. Ptak ru n ął jak p o cis k i raz jes zcze u d erzy ł Bran d a s zp o n ami w g ło wę. A p o tem tak że zaczął b led n ąć. Kied y zn ik ali o b aj, Bran d s ięg ał właś n ie d o k rwis to czerwo n eg o n ap as tn ik a i o d p ierał jeg o cio s y . Kied y s tan ąłem w miejs cu ak cji, p o zo s tała tam jed y n ie u p u s zczo n a k u s za, k tó rą zg n io tłem p o d b u tem.

J es zcze n ie, jes zcze n ie k o n iec, n iech to lich o ! J ak d łu g o b ęd zies z mn ie p rześ lad o wał, b racie? J ak d alek o mu s zę d o jś ć, b y zak o ń czy ć s p rawę międ zy n ami? Zs zed łem n a s zlak . Gwiazd a ży ł jes zcze, więc mu s iałem d o k o ń czy ć ro b o tę. Czas em wy d aje mi s ię, że wy b rałem s o b ie n iewłaś ciwy fach .

ROZDZIAŁ VII M is a cu k ro wej waty . M in ąłem wąwó z i teraz s p o g ląd ałem n a leżącą p rzed e mn ą d o lin ę. A p rzy n ajmn iej zało ży łem, że jes t d o lin ą. Nic n ie wid ziałem p o d o k ry ciem ch mu r/ mg ły /o p aró w. J ed en z czerwo n y ch p as ó w n a n ieb ie n ab rał żó łtej b arwy , in n y zielo n ej. Do d ało mi to o tu ch y , g d y ż p o d o b n ie zach o wy wało s ię n ieb o n a s k raju ws zy s tk ich rzeczy , n ap rzeciw Dwo rcó w Ch ao s u . Po d n io s łem to b o łek i ru s zy łem s zlak iem w d ó ł. Wiatr cich ł z wo ln a. Z d alek a d o b ieg ł h u k g ro mó w b u rzy , p rzed k tó rą u ciek ałem. Zas tan awiałem s ię, d o k ąd o d s zed ł Bran d . M iałem p rzeczu cie, że p rzez p ewien czas g o n ie zo b aczę. Po d ro d ze, g d y n ad p ełzła ju ż mg ła i zaczęła k łęb ić s ię wo k ó ł, zau waży łem p ras tare d rzewo ; wy ciąłem s o b ie las k ę. Drzewo zd awało s ię k rzy czeć, g d y o d cin ałem k o n ar. — Niech cię d iab li! — Us ły s załem z jeg o wn ętrza co ś jak b y g ło s . — J es teś ś wiad o me? — s p y tałem. — Przep ras zam. — Wiele czas u p o ś więciłem n a wy h o d o wan ie tej g ałęzi. Przy p u s zczam, że mas z zamiar ją s p alić? — Nie. Po trzeb o wałem las k i. Przed e mn ą d alek a d ro g a. — Przez tę d o lin ę? — Tak . — Po d ejd ź b liżej. Ch cę lep iej wy czu ć two ją o b ecn o ś ć. J es t w to b ie co ś , co s ię żarzy . Zro b iłem k ro k d o p rzo d u .

— Ob ero n ! — zawo łało . — Po zn aję twó j Klejn o t. — Nie Ob ero n — zap rzeczy łem. — J es tem jeg o s y n em. Ale p o d czas tej mis ji n o s zę k amień . — Weź więc k o n ar, a wraz z n im mo je b ło g o s ławień s two . Wiele razy o s łan iałem two jeg o o jca p o d czas n iezwy k ły ch d n i. Wid zis z, to o n mn ie zas ad ził. — Nap rawd ę? Sad zen ie d rzew to jed n a z n iewielu rzeczy , p rzy k tó ry ch n ig d y taty n ie wid ziałem. — Nie jes tem zwy czajn y m d rzewem. Umieś cił mn ie tu taj, b y zazn aczy ć g ran icę. — J ak ą g ran icę? — Kran iec Ch ao s u alb o Po rząd k u , zależy , z k tó rej s tro n y s p o jrzy s z. Zazn aczam p o d ział. Za mn ą d ziałają in n e p rawa. — J ak ie p rawa? — Kto wie? Z p ewn o ś cią n ie ja. J a jes tem ty lk o ży wą wieżą ś wiad o meg o d rewn a. Ale mo ja las k a mo że ci p rzy n ieś ć u lg ę. Po s ad zo n a, mo że ro zk witn ąć w n iezwy k ły ch k rain ach . A mo że n ie… Któ ż wie? Lecz weź ją ze s o b ą, s y n u Ob ero n a, d o teg o miejs ca, g d zie teraz zd ążas z. Czu ję, że n ad ch o d zi b u rza. Żeg n aj. — Żeg n aj — o d p arłem. — I d zięk u ję. Od wró ciłem s ię i o d s zed łem w co raz g ęś ciejs zą mg łę. Co ś wy s s ało z n iej b arwę ró żu . Po k ręciłem g ło wą, my ś ląc o d rzewie. Las k a b ard zo mi s ię p rzy d ała n a o d cin k u n as tęp n y ch k ilk u s et metró w, g d zie s zlak b y ł wy jątk o wo n ieró wn y . Przejaś n iło s ię tro ch ę. Sk ały , g n ijący s taw, k ilk a n iewy s o k ich p o s ęp n y ch d rzew o b wies zo n y ch g irlan d ami mch u , o d ó r zg n ilizn y … Przy s p ies zy łem k ro k u . Czarn y p tak p rzy g ląd ał mi s ię z g ałęzi. Wzb ił s ię d o lo tu , g d y n a n ieg o s p o jrzałem. Len iwie mach ając s k rzy d łami, ru s zy ł w mo ją s tro n ę. Os tatn ie p rzy p ad k i s p rawiły , że wo lałem u ważać n a p tak i. Co fn ąłem s ię więc, g d y zato czy ł k rąg n ad mo ją g ło wą. Po tem jed n ak wy ląd o wał p rzed e mn ą, p rzek rzy wił łeb ek i mru g n ął lewy m o k iem. — Tak — o zn ajmił p o ch wili. — J es teś n im. — Któ ry m n im? — zd ziwiłem s ię. — Ty m, k tó remu b ęd ę to warzy s zy ł. Nie mas z ch y b a n ic p rzeciw temu , b y leciał za to b ą p tak s y mb o lizu jący złą wró żb ę. Prawd a, Co rwin ie? Zaś miał s ię i wy k o n ał k ilk a tan eczn y ch k ro k ó w. — Szczerze mó wiąc, n ie wiem, jak mó g łb y m ci p rzes zk o d zić. Sk ąd zn as z mo je imię?

— Czek ałem n a cieb ie o d p o czątk u Czas u , Co rwin ie. — To mu s iało b y ć tro ch ę męczące. — Nie aż tak . Nie tu taj. Czas jes t ty m, czy m g o u czy n is z. Ru s zy łem p rzed s ieb ie. M in ąłem p tak a i s zed łem d alej. Po ch wili p rzemk n ął k o ło mn ie i wy ląd o wał n a g łazie z p rawej s tro n y trak tu . — Na imię mi Hu g i — o zn ajmił. — Wid zę, że n ies ies z k awałek s tareg o Yg g a. — Yg g a? — To n ad ęte d rzewis zcze, k tó re s to i u wejś cia d o teg o miejs ca i n ik o mu n ie p o zwala s iad ać n a s wo ich g ałęziach . M u s iał s tras zn ie wrzes zczeć, k ied y to u ciąłeś . — Wy b u ch n ął d o n o ś n y m ś miech em. — Zach o wał s ię b ard zo p rzy zwo icie. — Pewn o . W k o ń cu , k ied y ju ż to zro b iłeś , n ie miał wielk ieg o wy b o ru . Du żo ci p rzy jd zie z teg o k ija. — Na razie jes t b ard zo p rzy d atn y — s twierd ziłem, mach ając n im lek k o w s tro n ę p tak a. Od fru n ął n aty ch mias t. — Hej! To n ie b y ło zab awn e! Ro ześ miałem s ię. — M y ś lałem, że b y ło . Szed łem d alej. Przez d łu g i czas mas zero wałem p rzez b ag n is te teren y . Od czas u d o czas u p o d mu ch wiatru o d s łan iał p rzed e mn ą d ro g ę, p o tem mijałem wid o czn y k awałek alb o zn o wu n ad p ły wała mg ła. Czas em zd awało mi s ię, że s ły s zę s trzęp y melo d ii — n ie u miałem o k reś lić, z k tó rej s tro n y — p o wo ln ej i jak b y u ro czy s tej, g ran ej n a jak imś in s tru men cie o metalo wy ch s tru n ach . Szed łem wciąż n ap rzó d , g d y n ag le g d zieś z lewej ro zleg ło s ię wo łan ie: — Przy b y s zu ! Zatrzy maj s ię i s p ó jrz n a mn ie! Stan ąłem i ro zejrzałem s ię czu jn ie. Nic n ie wid ziałem w tej p iek ieln ej mg le. — Hej! — k rzy k n ąłem. — Gd zie jes teś ? Wted y właś n ie mg ła ro zwiała s ię n a ch wilę i s p o jrzałem n a o g ro mn ą g ło wę, k tó rej o czy zn ajd o wały s ię n a p o zio mie mo ich . Należała d o czeg o ś , co wy g ląd ało n a g ig an ty czn e ciało , zap ad n ięte p o s zy ję w b ag n ie. Gło wa b y ła ły s a, p o k ry ta b iałą jak mlek o s k ó rą o fak tu rze k amien ia. Ciemn e o czy p rzez k o n tras t wy d awały s ię ch y b a jes zcze ciemn iejs ze.

— Wid zę — p o wied ziałem. — Naro b iłeś s o b ie tro ch ę k ło p o tó w. M o żes z u wo ln ić ręce? — J eś li wy tężę ws zy s tk ie s iły — p ad ła o d p o wied ź. — Czek aj, ro zejrzę s ię za czy mś s o lid n y m, czeg o mó g łb y ś s ię złap ać. Po win ien eś s ięg n ąć d o ś ć d alek o . — Nie. To n ie jes t k o n ieczn e. — Nie ch ces z s ię wy d o s tać? M y ś lałem, że właś n ie d lateg o tak wrzes zczy s z. — Nie. Ch ciałem ty lk o , żeb y ś n a mn ie p o p atrzy ł. Po d s zed łem b liżej, g d y ż mg ła n ad p ły wała zn o wu . — No , d o b rze — p o wied ziałem. — Wid zę cię. — Czy wczu was z s ię w mo ją s y tu ację? — Nies zczeg ó ln ie, s k o ro s am s o b ie n ie ch ces z p o mó c an i n ie p rzy jmu jes z p o mo cy . — Co mi p rzy jd zie z teg o , że s ię u wo ln ię? — To twó j p ro b lem i s am g o mu s is z ro związać. Od wró ciłem s ię. — Czek aj! Do k ąd zmierzas z? — Na p o łu d n ie. M am wy s tąp ić w d ramacie mo raln y m. Wted y właś n ie Hu g i wy fru n ął z mg ły , wy ląd o wał n a czu b k u g ło wy , d zio b n ął ją i zach ich o tał. — Nie trać czas u , Co rwin ie. J es t w ty m mn iej, n iż mo g ło b y s ię wy d awać — o zn ajmił. Warg i g ig an ta wy s zep tały mo je imię. — Czy to n ap rawd ę o n ? — zap y tał. — On , z całą p ewn o ś cią — p o twierd ził Hu g i. — Po s łu ch aj mn ie, Co rwin ie — o d ezwał s ię zap ad n ięty p o s zy ję o lb rzy m. — Ru s zy łeś , b y p o ws trzy mać Ch ao s . Prawd a? — Tak . — Nie ró b teg o . Nie warto . Ch cę, żeb y to s ię s k o ń czy ło . Prag n ę u wo ln ien ia. — Pro p o n o wałem ju ż, że p o mo g ę ci s ię wy d o s tać. Nie ch ciałeś . — Nie tak ieg o u wo ln ien ia. Raczej k o ń ca całej zab awy . — Łatwo to o s iąg n ąć. Zan u rz g ło wę i zró b g łęb o k i wd ech . — Nie p rag n ę o s o b is teg o k o ń ca, lecz zak o ń czen ia całej tej g łu p iej g ry .

— Wy d aje mi s ię, że o p ró cz cieb ie is tn ieje jes zcze p arę o s ó b . Wo lały b y p ewn ie s ame d ecy d o wać w tej k wes tii. — Niech s k o ń czy s ię d la n ich tak że. Nad ejd zie czas , g d y zn ajd ą s ię w mo jej s y tu acji i b ęd ą o d czu wać to s amo . — Wted y p o zo s tan ie im to s amo wy jś cie. Do zo b aczen ia. Od wró ciłem s ię i ru s zy łem w d ro g ę. — I ty tak że! — zawo łał za mn ą. Po ch wili d o g o n ił mn ie Hu g i. Us iad ł n a czu b k u las k i. — Przy jemn ie tak s ied zieć n a g ałęzi s tareg o Yg g a, k ied y ju ż n ie mo że… Łaa! Po d erwał s ię i zato czy ł k rąg . — Przy p alił mi łap ę! — wrzas n ął. — J ak to zro b ił? Zaś miałem s ię. — Nie mam p o jęcia. Po laty wał p rzez k ilk a ch wil, p o czy m zawis ł n ad mo im p rawy m ramien iem. — M o g ę tu u s iąś ć? — Nie k ręp u j s ię. — Dzięk i. — Wy ląd o wał. — Wies z, ta Gło wa to p rzy p ad ek p s y ch iczn y . Wzru s zy łem ramio n ami, a o n ro zp o s tarł s k rzy d ła, b y u trzy mać ró wn o wag ę. — Pró b u je co ś p o ch wy cić — mó wił d alej. — Ale p o s tęp u je n iewłaś ciwie, o b ciążając ś wiat o d p o wied zialn o ś cią za s wo je p o rażk i. — Nie ch ce n awet ch wy cić za co ś , żeb y wy g rzeb ać s ię z b ag n a — zau waży łem. — M ó wiłem w s en s ie filo zo ficzn y m. — Ah a, ch o d zi ci o tak ie b ag n o . To fataln ie. — Cały p ro b lem tk wi w jaźn i, w eg o i jeg o p o wiązan iach ze ś wiatem z jed n ej s tro n y i z Ab s o lu tem z d ru g iej. — Do p rawd y ? — Tak . Ro zu mies z, wy k lu wamy s ię i d ry fu jemy p o p o wierzch n i zd arzeń . Czas ami o d n o s imy wrażen ie, że mamy realn y wp ły w n a wy p ad k i, a to p o wo d u je, że zaczy n amy s ię s tarać. To p o ważn y b łąd , g d y ż wted y b u d zą s ię p rag n ien ia i k reu ją fałs zy we eg o . Ty mczas em p o win n o wy s tarczy ć s amo is tn ien ie. Pro wad zi to d o k o lejn y ch p rag n ień i s tarań , i tak wp ad as z w p u łap k ę. — W b ag n o ? — M o żn a to tak o k reś lić. Należy s ię s k o n cen tro wać wy łączn ie n a Ab s o lu cie. Nau czy ć s ię ig n o ro wać miraże, ilu zje i fałs zy we p o czu cie to żs amo ś ci, k tó re izo lu je

jed n o s tk ę jak o p s eu d o wy s p ę ś wiad o mo ś ci. — Kied y ś u ży wałem fałs zy wej to żs amo ś ci. Bard zo mi p o mo g ła w o s iąg n ięciu Ab s o lu tu , k tó ry m jes tem teraz: mn ie. — Nie. To też złu d zen ie. — Zatem ja, k tó ry zais tn ieje ju tro , p o d zięk u je mi za to , jak ja temu p rzes złemu . — Nic n ie zro zu miałeś . Ten p rzy s zły ty też b ęd zie fałs zy wy . — Dlaczeg o ? — Po n ieważ n ad al b ęd zie p ełen p rag n ień i s tarań , k tó re izo lu ją o d Ab s o lu tu . — Co w ty m złeg o ? — Is tn iejes z s amo tn ie w ś wiecie p ełn y m o b cy ch , w ś wiecie fen o men ó w. — Nie p rzes zk ad za mi s amo tn o ś ć. Właś ciwie, d o ś ć s ieb ie lu b ię. Fen o men y też lu b ię. — Ale Ab s o lu t zaws ze b ęd zie cię wzy wał, b u d ził n iep o k ó j… — To d o b rze. Nie trzeb a s ię zatem s p ies zy ć. Ale o ws zem, ro zu miem, o czy m mó wis z. To p rzy jmu je fo rmę id eałó w. Każd y z n as ma ich k ilk a. J eś li twierd zis z, że p o win ien em za n imi p o d ążać, zg ad zam s ię z to b ą w zu p ełn o ś ci. — Nie. On e s ą ty lk o d efo rmacjami Ab s o lu tu . A to , o czy m ws p o mn iałeś , to ty lk o k o lejn e s taran ia. — To p rawd a. — Wid zę, że mas z wiele d o o d u czen ia. — J eś li ch o d zi ci o mó j p ry mity wn y in s ty n k t s amo zach o wawczy , to lep iej d aj s o b ie s p o k ó j. Dro g a wio d ła lek k o p o d g ó rę. Do tarliś my d o p łas k ieg o , zas y p an eg o p ias k iem o d cin k a, k tó ry wy g ląd ał jak wy b ru k o wan y . M u zy k a g rała co raz g ło ś n iej. Po tem d o s trzeg łem we mg le n iewy raźn e k s ztałty , p o ru s zające s ię wo ln o i ry tmiczn ie. Po ch wili zro zu miałem, że tań czą d o wtó ru melo d ii. Szed łem d alej i wres zcie mo g łem p rzy jrzeć s ię d o k ład n iej ty m p o s tacio m — lu d zk im z wy g ląd u , p rzy s to jn y m, o d zian y m w d wo rs k ie s zaty — k ro czący m z g o d n o ś cią w ry tm melo d ii n iewid zialn ej o rk ies try . Wy k o n y wali zło żo n y , p ięk n y tan iec. Przy s tan ąłem, b y ch wilę p o p atrzeć. — Z jak iej o k azji ten b al? — s p y tałem Hu g ieg o . — Tu taj, w s amy m ś ro d k u p u s tk i? — Tań czą — wy jaś n ił — b y u czcić two je p rzejś cie. Nie s ą ś mierteln ik ami. To d u ch y Czas u . Zaczęli to id io ty czn e p rzed s tawien ie, k ied y ty lk o wk ro czy łeś w d o lin ę.

— Du ch y ? — Tak . Patrz. Wzn ió s ł s ię w p o wietrze, zato czy ł k rąg i zd efek o wał. Od ch o d y p rzeb iły k ilk u tan cerzy , jak b y b y li h o lo g ramami, n ie p lamiąc b ro k ato wy ch ręk awó w an i jed wab n y ch k o s zu l. Żad n a z u ś miech n ięty ch p o s taci n ie zmy liła k ro k u . Hu g i zak rak ał k ilk a razy i wró cił d o mn ie. — To n ie b y ło k o n ieczn e — zau waży łem. — Pięk n ie tań czą. — Dek ad en cja — o ś wiad czy ł. — Zres ztą, n ie u ważaj teg o za k o mp lemen t, g d y ż o n i p rzewid u ją two ją k lęs k ę. Prag n ą ty lk o o s tatn ieg o b alu , n im s k o ń czy s ię p rzed s tawien ie. M imo to p rzy g ląd ałem s ię p rzez d łu żs zą ch wilę, o d p o czy wając ws p arty n a las ce. Fig u ry tań ca zmien iały s ię z wo ln a, aż jed n a z k o b iet — k as ztan o wo wło s a p ięk n o ś ć — zn alazła s ię tu ż o b o k mn ie. Żad en z tan cerzy n ie s p o jrzał n awet n a mn ie, zu p ełn ie jak b y m n ie is tn iał. Lecz ta k o b ieta, id ealn ie zg ran y m z mu zy k ą g es tem, p rawą ręk ą rzu ciła co ś , co wy ląd o wało mi u s tó p . Sch y liłem s ię; b y ł to p rzed mio t materialn y . Trzy małem s reb rn ą ró żę — mo je włas n e g o d ło . Wy p ro s to wałem s ię i wp iąłem ją w k o łn ierz p łas zcza. Hu g i p atrzy ł w in n ą s tro n ę i milczał. Nie miałem k ap elu s za, b y g o zd jąć, p o k ło n iłem s ię jed n ak p rzed d amą. By ć mo że lek k o zmru ży ła o k o , g d y s ię o d wracałem. Gru n t n ie b y ł ju ż tak i g ład k i, a p o ch wili u cich ła tak że mu zy k a. Szlak b y ł tru d n y , a k ied y wiatr ro zwiewał mg łę, wid ziałem ty lk o s k ały alb o n ag ie ró wn in y . Pad łb y m ju ż d awn o , g d y b y m n ie czerp ał en erg ii z Klejn o tu . Zau waży łem, że za k ażd y m razem wy s tarcza jej n a k ró cej. Po p ewn y m czas ie zg ło d n iałem, więc zatrzy małem s ię, b y zjeś ć res ztk i p ro wian tu . Hu g i s ied ział n a ziemi i p rzy g ląd ał mi s ię. — M u s zę p rzy zn ać, że o d czu wam ro d zaj p o d ziwu d la two jeg o u p o ru — o ś wiad czy ł. — A n awet d la teg o , co s u g ero wałeś , ws p o min ając o id eałach . Ale n ic więcej. M ó wiliś my o d aremn o ś ci p rag n ień i s tarań … — Ty mó wiłeś . Dla mn ie n ie jes t to ży cio wy m p ro b lemem. — Po win n o b y ć. — Ży ję ju ż b ard zo d łu g o , Hu g i. Ob rażas z mn ie, zak ład ając, że n ig d y n ie my ś lałem o ty ch p rzy p is ach d o p o d s taw filo zo fii. Fak t, że two im zd an iem p o jęcie rzeczy wis to ś ci jes t p u s te, więcej mó wi o to b ie n iż o s tan ie rzeczy . M ian o wicie: jeś li wierzy s z w to , co mó wis z, żal mi cię. M u s is z b o wiem mieć jak iś n iewy tłu maczaln y

p o wó d , b y b y ć tu taj, p rag n ąć i s tarać s ię wp ły n ąć n a mo je fałs zy we eg o , zamias t wo ln y o d tak ich n o n s en s ó w p o d ążać d o s weg o Ab s o lu tu . J eś li zaś n ie wierzy s z, wn io s k u ję, że p rzy s łan o cię, b y ś mn ie p o ws trzy my wał i zn iech ęcał, w k tó ry m to p rzy p ad k u marn u jes z czas . Hu g i zab u lg o tał cich o . — Nie jes teś ch y b a tak ś lep y — o d ezwał s ię p o ch wili — b y zap rzeczać is tn ien iu Ab s o lu tu , p o czątk u i k o ń ca ws zech rzeczy ? — Nie jes t o n n iezb ęd n y m elemen tem lib eraln ej ed u k acji. — Ale u zn ajes z mo żliwo ś ć? — M o że wiem o n im więcej o d cieb ie, p tak u . W mo jej o p in ii, eg o is tn ieje jak o s tan p o ś red n i p o międ zy racjo n alizmem i eg zy s ten cją o d ru ch ó w. Ale wy mazan ie g o jes t u cieczk ą. J eś li p rzy ch o d zis z z Ab s o lu tu , z teg o s amo k as u jąceg o s ię Ws zy s tk ieg o , to d laczeg o ch ces z wracać? Czy tak s o b ą g ard zis z, że lęk as z s ię lu s ter? Po s taraj s ię mo że, b y ta wy p rawa warta b y ła tweg o czas u . Ro zwijaj s ię. Ucz. Ży j. J eś li wy s łan o cię w p o d ró ż, to czemu ch ces z ją p rzerwać i jak n ajs zy b ciej wró cić d o p u n k tu wy jś cia? A mo że ten twó j Ab s o lu t p o p ełn ił b łąd , wy s y łając k o g o ś two jeg o k alib ru ? Przy zn aj, że is tn ieje tak a mo żliwo ś ć i n a ty m zak o ń czy my . Hu g i s p o jrzał n a mn ie wro g o , s k o czy ł w p o wietrze i o d leciał. M o że ch ciał zajrzeć d o p o d ręczn ik a. Zah u czał g ro m. Ws tałem i ru s zy łem d alej. M u s iałem u trzy my wać d y s tan s . Trak t zwężał s ię i ro zs zerzał k ilk ak ro tn ie, wres zcie zn ik n ął zu p ełn ie. Węd ru jąc p o żwiro wej ró wn in ie, czu łem s ię co raz b ard ziej p rzy g n ęb io n y . Wlo k łem s ię, p ró b u jąc u trzy mać n a właś ciwy m k u rs ie p s y ch iczn y k o mp as . Niemal z u lg ą witałem o d g ło s y b u rzy , g d y ż p o zwalały p rzy n ajmn iej z g ru b s za o k reś lić, g d zie jes t p ó łn o c. Natu raln ie, w tej mg le tru d n o b y ło s twierd zić co k o lwiek d o k ład n ie, więc n ie b y łem całk iem p ewn y . A g ro my h u czały co raz g ło ś n iej… Szlag . … Wciąż ro zp aczałem p o ś mierci Gwiazd y i n iep o k o iła mn ie teo ria d aremn o ś ci Hu g ieg o . Stan o wczo n ie b y ł to d la mn ie d o b ry d zień . Is tn iała d u ża s zan s a, że jeś li wk ró tce n ie wp ad n ę w zas ad zk ę k tó reg o ś z b ezimien n y ch mies zk ań có w tej mro czn ej k rain y , b ęd ę s ię tu łał, aż s tracę res ztk ę s ił alb o d o g o n i mn ie b u rza. Nie wied ziałem, czy u d a mi s ię u cis zy ć ją p o raz d ru g i. Zaczy n ałem w to wątp ić. Pró b o wałem Klejn o tem ro zp ro s zy ć mg łę, lecz jeg o d ziałan ie b y ło ch y b a o s łab io n e. M o że p rzez mo ją o s p ało ś ć. Po trafiłem o czy ś cić n iewielk i o b s zar, ale p rzy ty m temp ie p o d ró ży mijałem g o s zy b k o . M o je wy czu cie Cien ia s tęp iło s ię w ty m miejs cu , k tó re w jak iś s p o s ó b zd awało s ię s amą is to tą Cien ia.

Smu tn e. Przy jemn ie b y ło b y o d ejś ć jak w o p erze: w wielk im wag n ero ws k im fin ale p o d n iezwy k ły m n ieb em, w walce z g o d n y mi p rzeciwn ik ami, zamias t p ętać s ię tak we mg le p o p u s tk o wiu . M in ąłem s k ałę, k tó ra wy d awała s ię zn ajo ma. Czy to mo żliwe, że ch o d zę w k ó łk o ? To częs to s ię zd arza lu d zio m całk o wicie zag u b io n y m. Nas łu ch iwałem g ro mu , b y zo rien to wać s ię w k ieru n k ach . J ak n a zło ś ć p an o wała cis za. Po d s zed łem d o s k ały , u s iad łem i o p arłem s ię o n ią p lecami. Tak a węd ró wk a n ie ma s en s u . Zaczek am ch wilę, aż u s ły s zę g rzmo t. Wy jąłem Atu ty . Tato u p rzed zał, że n ie b ęd ą tu d ziałać, ale i tak n ie miałem n ic lep s zeg o d o ro b o ty . J ed en p o d ru g im o b ejrzałem je ws zy s tk ie, p ró b o wałem n awiązać k o n tak t z k ażd y m p ró cz Bran d a i Cain e'a. Nic. Tato miał rację: Atu ty u traciły zn ajo my ch łó d . Przetas o wałem całą talię i p o wró ży łem s o b ie wp ro s t n a p ias k u . Otrzy małem jak iś zu p ełn ie n iemo żliwy o d czy t p rzy s zło ś ci i s ch o wałem k arty . Op arłem s ię wy g o d n iej i p o my ś lałem, że ch ciałb y m mieć tro ch ę wo d y . Przez d łu g ą ch wilę n as łu ch iwałem o d g ło s ó w b u rzy . Kilk a razy zah u czał g ro m, ale zu p ełn ie b ezk ieru n k o wo . Atu ty s p rawiły , że zacząłem ws p o min ać ro d zin ę. By li ju ż n a miejs cu — g d ziek o lwiek to miejs ce leżało — i czek ali n a mn ie. Po co czek ali? Nio s łem Klejn o t. W jak im celu ? Z p o czątk u s ąd ziłem, że jeg o mo c b ęd zie wy k o rzy s tan a p o d czas s tarcia. J eś li tak i jeś li rzeczy wiś cie b y łem jed y n ą o s o b ą, k tó ra mo g ła jej u ży ć, to s y tu acja n ie wy g ląd ała n ajlep iej. Po my ś lałem wted y o Amb erze; ws trząs n ęły mn ą wy rzu ty s u mien ia i p ewn eg o ro d zaju trwo g a. Amb er n ie mo że s ię s k o ń czy ć, n ig d y . M u s i b y ć jak iś s p o s ó b , b y o d ep ch n ąć Ch ao s … Od rzu ciłem k amy k , k tó ry m s ię b awiłem. Po leciał b ard zo p o wo li. Klejn o t. Zn o wu to s p o wo ln ien ie… Po b rałem więcej en erg ii i k amy k wy s trzelił n ag le. M iałem wrażen ie, że zaled wie p rzed ch wilą o d n awiałem s iły za p o mo cą Klejn o tu . Tak a k u racja p o mag ała wp rawd zie mięś n io m, ale u my s ł wciąż p o zo s tawał o tu man io n y . Po trzeb o wałem s n u … z d u żą liczb ą s n ó w s zy b k ich . Kied y o d p o czn ę, o k o lica mo że s ię o k azać o wiele mn iej n ies amo wita. J ak b lis k o celu s ię zn alazłem? Czy leżał zaraz za n as tęp n y m g ó rs k im łań cu ch em czy n ies k o ń czen ie d alej? I jak ą miałem s zan s ę wy p rzed zen ia b u rzy , n iezależn ie o d o d leg ło ś ci? A p o zo s tali? Przy p u ś ćmy , że b itwa ju ż s ię ro zeg rała i p rzeg raliś my . M iałem wizje, jak to p rzy b y wam za p ó źn o i mo g ę ju ż ty lk o k o p ać g ro b y … Ko ś ci i d y s k u s je z s amy m s o b ą, Ch ao s … I g d zie s ię p o d ziała ta ch o lern a czarn a d ro g a ak u rat teraz, k ied y mo g ła s ię n a co ś

p rzy d ać? Gd y b y m ją zn alazł, mó g łb y m p o d ąży ć wzd łu ż n iej. M iałem p rzeczu cie, że p rzeb ieg a g d zieś z lewej s tro n y … Zn ó w s ięg n ąłem p rzez Klejn o t, ro zp ęd ziłem mg łę, o d ep ch n ąłem ją… Nic… Ks ztałt? Co ś s ię p o ru s zy ło ? J ak ieś zwierzę, mo że d u ży p ies , p rzeb ieg ło , b y p o zo s tać we mg le. Czy żb y mn ie tro p ił? Klejn o t p u ls o wał ś wiatłem, g d y o d s u wałem mg łę jes zcze d alej. Od s ło n ięte zwierzę o trząs n ęło s ię jak b y , p o czy m ru s zy ło wp ro s t k u mn ie.

ROZDZIAŁ VIII Ws tałem, k ied y s ię zb liży ł. Teraz wid ziałem, że to d u ży o k az s zak ala. Patrzy ł mi w o czy . — Przy s zed łeś tro ch ę za wcześ n ie — p o wied ziałem. — Ty lk o o d p o czy wam. Zach ich o tał. — Przy s zed łem, b y s p o jrzeć n a k s ięcia Amb eru — o zn ajmił. — Co k o lwiek p o n ad to b y ło b y d o d atk o wą p remią. Zach ich o tał zn o wu . J a też. — Niech zatem twe o czy u cztu ją. Co k o lwiek p o n ad to , a p rzek o n as z s ię, że wy p o cząłem w d o s tateczn y m s to p n iu . — Nie, n ie — zap ewn ił s zak al. — J es tem fan em ro d u Amb eru . Ch ao s u tak że. Po ciąg a mn ie k ró lews k a k rew, k s iążę Ch ao s u . I k o n flik t. — Nad ałeś mi o b cy ty tu ł. M o je p o wiązan ia z Dwo rcami Ch ao s u s ą jed y n ie k wes tią g en ealo g ii. — M y ś lę o o b razach Amb eru p rzen ik ający ch cien ie Ch ao s u . M y ś lę o falach Ch ao s u zalewający ch o b razy Amb eru . Przecież w s amy m s ercu p o rząd k u , jak i rep rezen tu je Amb er, tk wi ro d zin a n iezwy k le ch ao ty czn a. Po d o b n ie ró d Ch ao s u jes t p o ważn y i s p o k o jn y . Is tn ieją związk i międ zy wami, tak jak is tn ieją k o n flik ty . — W tej ch wili — s twierd ziłem — n ie in teres u ją mn ie wy s zu k an e p arad o k s y an i

zab awy z termin o lo g ią. Pró b u ję d o s tać s ię d o Dwo rcó w Ch ao s u . Zn as z d ro g ę? — Tak — p o twierd ził s zak al. — To n iezb y t d alek o s tąd , lo tem p ad lin o żercy . Ch o d ź, wy p ro wad zę cię n a właś ciwy k ieru n ek . Od wró cił s ię i ru s zy ł p rzed s ieb ie. Po s zed łem za n im. — Czy n ie id ę za s zy b k o ? Wy g ląd as z n a zmęczo n eg o . — Nie. Nie zwaln iaj. To p ewn ie za tą d o lin ą. Zg ad za s ię? — Tak . J es t tam tu n el. Szed łem za n im p o p iach u , żwirze i s u ch ej, tward ej ziemi. Nic n ie ro s ło d o o k o ła. M g ła p rzerzed ziła s ię i p rzy b rała zielo n y o d cień . Uzn ałem, że to k o lejn a s ztu czk a teg o p as ias teg o n ieb a. — Dalek o jes zcze? — zawo łałem p o p ewn y m czas ie. — J u ż całk iem b lis k o — o d p o wied ział. — Zmęczy łeś s ię? Ch ces z o d p o cząć? Ob ejrzał s ię. W zielo n k awy m b las k u jeg o b rzy d k i p y s k wy g ląd ał jes zcze b ard ziej u p io rn ie. Po trzeb o wałem jed n ak p rzewo d n ik a. I s zliś my p o d g ó rę, a tak ch y b a b y ć p o win n o . — Czy mo żn a g d zieś tu w p o b liżu zn aleźć wo d ę? — s p y tałem. — Nie. M u s ielib y ś my co fn ąć s ię s p o ry k awałek . — Rezy g n u ję. Nie mam czas u . Wzru s zy ł ło p atk ami, zaś miał s ię i p o s zed ł d alej. M g ła zrzed ła jes zcze b ard ziej i s p o s trzeg łem, że wk raczamy w p as mo n iewy s o k ich wzg ó rz. Ws p ierając s ię n a las ce, d o trzy my wałem k ro k u s zak alo wi. Ws p in aliś my s ię p rzez mn iej więcej p ó ł g o d zin y . Tras a b y ła co raz b ard ziej k amien is ta i co raz b ard ziej s tro ma. Od d y ch ałem ciężk o . — Zaczek aj! — k rzy k n ąłem. — M u s zę o d p o cząć. M ó wiłeś , że to n ied alek o . — Przep ras zam. — Zatrzy mał s ię. — Wy b acz mi ten s zak alo cen try zm. Ocen iałem d y s tan s miarą mo jeg o n o rmaln eg o temp a. Po p ełn iłem b łąd , ale teraz n ap rawd ę jes teś my p rawie n a miejs cu . Przejś cie jes t międ zy ty mi s k ałami p rzed n ami. M o że tam o d p o czn iemy ? — Do b rze — zg o d ziłem s ię i ru s zy łem zn o wu . Wk ró tce s tan ęliś my u s k aln ej ś cian y i p o jąłem, że to p o d n ó że g ó ry . Wy mijając leżące wo k ó ł k amien n e o d łamk i, d o tarliś my d o o two ru , k tó ry p ro wad ził z p o wro tem w ciemn o ś ć. — J es teś my — o zn ajmił s zak al. — Dro g a jes t p ro s ta, b ez żad n y ch k ło p o tliwy ch ro zg ałęzień . Id ź więc. Szy b k ieg o mars zu .

— Dzięk u ję — rzu ciłem, ch wilo wo zap o min ając o wy p o czy n k u . Stan ąłem w o two rze. — Do cen iam two ją p o mo c. — Cała p rzy jemn o ś ć p o mo jej s tro n ie — o d p o wied ział mi zza p lecó w. Po s tąp iłem o k ilk a k ro k ó w, g d y co ś trzas n ęło p o d s to p ą, a k o p n ięte n a b o k zag rzech o tało . Tru d n o zap o mn ieć tak i o d g ło s . Tu n el zas łan y b y ł k o ś ćmi. Z ty łu d o b ieg ł jak iś cich y g ło s i wied ziałem, że n ie mam ju ż czas u , b y wy d o b y ć Gray s wan d ira. Od wró ciłem s ię b ły s k awiczn ie i p ch n ąłem mo cn o las k ą. Trafiłem b es tię w b ark , co zab lo k o wało atak . Lecz ja ró wn ież p rzewró ciłem s ię n a p lecy i p o to czy łem międ zy k o ś ci. Ud erzen ie wy rwało mi las k ę. W ciąg u u łamk a s ek u n d y , jak i d ał mi u p ad ek p rzeciwn ik a, zd ecy d o wałem raczej s ięg n ąć p o Gray s wan d ira, n iż jej s zu k ać. Ud ało mi s ię wy rwać g o z p o ch wy . Nic więcej. Wciąż leżałem n a p lecach , z o s trzem b ro n i s k iero wan y m w lewo , g d y s zak al p o d n ió s ł s ię i s k o czy ł zn o wu . Z całej s iły waln ąłem g o g ło wn ią w p y s k . Od ws trząs u zd rętwiała mi ręk a i ramię. Gło wa s zak ala o d s k o czy ła, a ciało s k ręciło s ię i u p ad ło p o mo jej lewej s tro n ie. Naty ch mias t s k iero wałem k u n iemu k lin g ę, o b u rącz ś cis k ając ręk o jeś ć. Zan im wark n ął i zaatak o wał zn o wu , zd ąży łem p rzy k lęk n ąć n a p rawy m k o lan ie. Kied y ty lk o wy mierzy łem, cały m ciężarem n ap arłem n a ręk o jeś ć, g łęb o k o wb ijając o s trze. Naty ch mias t p u ś ciłem miecz i o d to czy łem s ię — b y le d alej o d ty ch g ro źn y ch s zczęk . Szak al wrzas n ął, s p ró b o wał ws tać, p rzewró cił s ię. Leżałem, d y s ząc, tam g d zie u p ad łem. Wy czu łem p o d s o b ą las k ę, więc ch wy ciłem ją, wy s u n ąłem p rzed s ieb ie d la o b ro n y i p rzeczo łg ałem s ię p o d ś cian ę. Szak al ju ż s ię n ie p o d n ió s ł. Leżał ty lk o w d rg awk ach i wid ziałem, jak wy mio tu je. Od ó r b y ł p o two rn y . Po tem zwró cił wzro k w mo ją s tro n ę i zn ieru ch o miał. — Cu d o wn ie b y ło b y p o żreć k s ięcia Amb eru — p o wied ział cich o . — Zaws ze ch ciałem p o zn ać… k ró lews k ą k rew. Zamk n ął o czy i p rzes tał o d d y ch ać, a ja zo s tałem s am w ty m s mro d zie. Ws tałem, wciąż o p arty p lecami o ś cian ę, wciąż trzy mając p rzed s o b ą las k ę. Przy g ląd ałem mu s ię. M in ęło wiele czas u , zan im zmu s iłem s ię, b y wy rwać z n ieg o miecz. Szy b k ie b ad an ie wy k azało , że n ie b y ł to tu n el, ale zwy k ła jas k in ia. Kied y

wy s zed łem n a zewn ątrz, mg ła s tała s ię żó łta, p o ru s zan a p o d mu ch ami wiatru z n iżs zy ch reg io n ó w d o lin y . Op arty o s k ałę my ś lałem, w k tó rą s tro n ę wy ru s zy ć. Nie b y ło tu żad n eg o s zlak u . W k o ń cu s k iero wałem s ię w lewo . By ło tam tro ch ę b ard ziej s tro mo i miałem n ad zieję s zy b ciej wy jś ć p o n ad p o zio m mg ły . Las k a s łu ży ła mi d o b rze. Na p ró żn o wy tężałem u wag ę, czy n ie u s ły s zę g d zieś s zu mu p ły n ącej wo d y . Drap ałem s ię co raz wy żej, a mg ła rzed ła i zmien iała k o lo r. Wres zcie s p o s trzeg łem, że ws p in am s ię n a ro zleg ły p łas k o wy ż. Po n ad n im d o s trzeg ałem ju ż s k rawk i wielo b arwn eg o , wiru jąceg o n ieb a. Wiele razy s ły s załem za s o b ą o s tre trzas k i p io ru n ó w, lecz n ad al n ie wied ziałem, jak d alek o jes t b u rza. Przy s p ies zy łem k ro k u , ale p o k ilk u min u tach zak ręciło mi s ię w g ło wie. Zatrzy małem s ię, d y s ząc ciężk o , i u s iad łem n a ziemi. Przy tłaczało mn ie p rzeczu cie k lęs k i. Nawet jeś li zd o łam o s iąg n ąć p łas k o wy ż, to miałem wrażen ie, że b u rza p rzeto czy s ię p rzez n ieg o , n ie zwaln iając n awet. Grzb ietem d ło n i p rzetarłem o czy . Po co iś ć d alej, jeś li w żad en s p o s ó b n ie zd o łam d o trzeć d o celu ? J ak iś cień s p ły n ął z p is tacjo wej mg ły i ru n ął w mo ją s tro n ę. Un io s łem las k ę, ale zo b aczy łem, że to ty lk o Hu g i. Wy h amo wał i wy ląd o wał u mo ich s tó p . — Co rwin ie — p o wied ział. — Dalek o zas zed łeś . — M o że n ie d o ś ć d alek o — o d p arłem. — Bu rza jes t ch y b a co raz b liżej. —

Tak

s ąd zę.

M ed y to wałem

i

ch ciałb y m

teraz

p o d zielić

s ię

z

to b ą

d o b ro d ziejs twem s wo ich … — J eś li k o n ieczn ie ch ces z mi wy ś wiad czy ć p rzy s łu g ę, to p o wiem ci, co mó g łb y ś zro b ić. — Co tak ieg o ? — Po leć i s p rawd ź, jak d alek o n ap rawd ę jes t ta b u rza i jak s zy b k o s ię p rzes u wa. Po tem wró ć i p o wied z mi. Hu g i p rzes tąp ił z n o g i n a n o g ę. — Do b rze — zg o d ził s ię p o ch wili n amy s łu . Wy s tarto wał i mach ając s k rzy d łami, ru s zy ł w s tro n ę, o k tó rej s ąd ziłem, że jes t p ó łn o cn y m zach o d em. Po d p arłem s ię las k ą i ws tałem. Ró wn ie d o b rze mo g łem ws p in ać s ię d alej n ajs zy b ciej, jak p o trafię. Zn ó w s ięg n ąłem d o Klejn o tu i en erg ia wy p ełn iła mn ie jak u d erzen ie czerwo n ej b ły s k awicy . Wilg o tn a b ry za d mu ch n ęła o d s tro n y , g d zie o d leciał Hu g i. Zn ó w o s tro trzas n ął p io ru n . Sk o ń czy ły s ię g łu ch e g rzmo ty i d u d n ien ia.

Wy k o rzy s tu jąc p rzy p ły w en erg ii, p rzez k ilk as et metró w ws p in ałem s ię s zy b k o i s k u teczn ie. J eś li mu s zę p rzeg rać, to mo g ę n ajp ierw d o trzeć n a s zczy t. M o g ę n ajp ierw s p rawd zić, g d zie jes tem, i p rzek o n ać s ię, czy p o zo s tało jes zcze co ś , czeg o mó g łb y m s p ró b o wać. Im wy żej wch o d ziłem, ty m lep iej wid ziałem n ieb o . Zmien iło s ię o d o s tatn ieg o razu , k ied y mo g łem n a n ie p o p atrzeć. Po ło wę k ry ła n iep rzen ik n io n a czerń , d ru g ą p o ło wę mies zan in a p ły n n y ch k o lo ró w. I cała n ieb ies k a czas za zd awała s ię wiro wać wo k ó ł p u n k tu wp ro s t n ad mo ją g ło wą. Og arn ęły mn ie emo cje. Tak ieg o n ieb a s zu k ałem — n ieb a, k tó re miałem n ad s o b ą, g d y wy p rawiłem s ię d o Ch ao s u . Ru s zy łem wy żej. Ch ciałem wzn ieś ć jak iś o k rzy k , k tó ry d o d ałb y s ił, ale k rtań wy s ch ła mi n a wió r. Zb liżałem s ię ju ż d o g ran icy p łas k o wy żu , g d y u s ły s załem ło p o tan ie s k rzy d eł i n ag le n a mo im ramien iu u s iad ł Hu g i. — Bu rza s zy k u je s ię, żeb y wleźć ci n a ty łek — o zn ajmił. — Będ zie tu lad a min u ta. Ws p in ałem s ię d alej. Do tarłem d o k rawęd zi p łas k ieg o teren u , p o d ciąg n ąłem s ię i s tan ąłem, d y s ząc ciężk o . Zn alazłem s ię wy s o k o i wiatr mu s iał p rzep ęd zić mg łę; wy raźn ie wid ziałem n ieb o . Ru s zy łem s zu k ać p u n k tu , z k tó reg o mó g łb y m s p o jrzeć p o za p rzeciwn ą k rawęd ź. Od g ło s y b u rzy s tały s ię wy raźn iejs ze. — Nie wierzę, żeb y u d ało ci s ię p rzejś ć — o ś wiad czy ł Hu g i. — Na p ewn o zmo k n ies z. — Wies z, że to n ie jes t zwy czajn a b u rza — wy ch ry p iałem. — Gd y b y n ie, b y łb y m s zczęś liwy , że mo g ę s ię n ap ić. — Wiem. To b y ła tak a p rzen o ś n ia. Bu rk n ąłem co ś n iep rzy zwo iteg o i s zed łem d alej. Pers p ek ty wa p o s zerzała s ię s to p n io wo . Nieb o wciąż wy k o n y wało ten s wó j o b łąk an y tan iec z welo n ami, ale n ie b rak o wało ś wiatła. Wres zcie d o tarłem d o miejs ca, g d zie b ez żad n y ch wątp liwo ś ci mo g łem s twierd zić, co leży p rzed e mn ą. Wted y s tan ąłem i ciężk o ws p arłem s ię n a las ce. — Co s ię s tało ? — ch ciał wied zieć Hu g i. Nie mo g łem mó wić. Ws k azałem ty lk o ręk ą ro zleg łe p u s tk o wie, k tó re zaczy n ało s ię g d zieś p o n iżej k rawęd zi p łas k o wy żu i ciąg n ęło p rzy n ajmn iej s ześ ćd zies iąt k ilo metró w, s ięg ając k o lejn eg o łań cu ch a g ó r. A d alek o , p o lewej, b ieg ła wciąż b ard zo wy raźn a czarn a d ro g a. — Ta p u s ty n ia? — zd ziwił s ię. — M o g łem ci o n iej p o wied zieć. Dlaczeg o n ie

s p y tałeś ? Wy d ałem d źwięk p o międ zy jęk iem i s zlo ch em. Wo ln o o s u n ąłem s ię n a ziemię. Nie wiem, jak d łu g o tak leżałem. M ajaczy łem ch y b a. Gd zieś wś ró d majak ó w d o s trzeg łem mo żliwe ro związan ie, ch o ć co ś we mn ie b u n to wało s ię p rzeciw n iemu . Ock n ąłem s ię, s ły s ząc o d g ło s y n awałn icy i p ap lan ie Hu g ieg o . — Nie wy p rzed zę b u rzy n a tej p u s ty n i — s zep n ąłem. — Nie d am rad y . — Twierd zis z, że p rzeg rałeś — rzek ł Hu g i. — Ale to n iep rawd a. W s taran iach n ie ma zwy cięs twa an i k lęs k i. Ws zy s tk o jes t jed y n ie ilu zją eg o . Z wo ln a u n io s łem s ię n a k o lan a. — Nie mó wiłem, że p rzeg rałem. — Po wied ziałeś , że n ie mo żes z o s iąg n ąć celu s wej wy p rawy . Ob ejrzałem s ię tam, g d zie p ło n ęły b ły s k awice. Bu rza ws p in ała s ię k u mn ie. — To p rawd a. Nie zd o łam o s iąg n ąć celu w tak i s p o s ó b . Ale jeś li tacie s ię n ie u d ało , to ja mu s zę s p ró b o wać teg o , o czy m Bran d ch ciał mn ie p rzek o n ać, że ty lk o o n to p o trafi. M u s zę wy k reś lić n o wy Wzo rzec i mu s zę teg o d o k o n ać tu taj. — Ty ? Wy k reś lić n o wy Wzo rzec? J eś li zawió d ł Ob ero n , to jak mo że liczy ć n a s u k ces k to ś , k to led wo s to i n a n o g ach ? Nie, Co rwin ie. Najwięk s zą cn o tą, jak ą mó g łb y ś w s o b ie ro zwijać, jes t rezy g n acja. Po d n io s łem g ło wę i p o ło ży łem las k ę n a ziemi. Hu g i s fru n ął i s tan ął p rzy n iej. Przy g ląd ałem mu s ię. do

— Nie ch ces z u wierzy ć w n ic z teg o , o czy m mó wiłem. Prawd a? — zwró ciłem s ię n ieg o . — Ale to n ie ma zn aczen ia. Ko n flik t n as zy ch p o g ląd ó w jes t

n iered u k o waln y . J a u zn aję p rag n ien ie za u k ry tą to żs amo ś ć, a s taran ie to jej ro zwó j. Ty n ie. — Przes u n ąłem d ło n ie d o p rzo d u i o p arłem je n a k o lan ach . — J eś li n ajwięk s zy m d o b rem jes t d la cieb ie p o łączen ie z Ab s o lu tem, to czemu n ie p o lecis z p o łączy ć s ię z n im teraz? Z Ab s o lu tem w p o s taci ws zech o g arn iająceg o Ch ao s u ? J eś li p o n io s ę k lęs k ę, Ch ao s s tan ie s ię Ab s o lu tem. Co d o mn ie, to p ó k i o d d y ch am, b ęd ę p ró b o wał wzn ieś ć p rzeciw n iemu zap o rę Wzo rca. Ro b ię to , p o n ieważ jes tem ty m, k im jes tem. A jes tem czło wiek iem, k tó ry mó g ł zas iąś ć n a tro n ie Amb eru . Hu g i s p u ś cił g ło wę. — Pręd zej zo b aczę, jak wro n a s k o n a — o ś wiad czy ł i zach ich o tał. Szy b k o wy ciąg n ąłem ręk ę i u k ręciłem mu g ło wę. Żało wałem, że n ie mam czas u n a ro zp alen ie o g n is k a. Wp rawd zie s p rawił, że wy g ląd ało to n a o fiarę, ale tru d n o p o wied zieć, k to tu o d n ió s ł mo raln e zwy cięs two , s k o ro i tak p lan o wałem to zro b ić.

ROZDZIAŁ IX Cas s is i zap ach k witn ący ch k as ztan ó w. Wzd łu ż cały ch Pó l Elizejs k ich k as ztan y s p ły wały b ielą… Pamiętałem melo d ię fo n tan n n a p lacu Zg o d y … A wzd łu ż b u lwaró w n ad Sek wan ą, wzd łu ż q u ais , zap ach s tary ch k s iąg , zap ach rzek i… Aro mat k witn ący ch k as ztan ó w… Czemu n ag le p rzy p o mn iałem s o b ie ro k 1 9 0 5 i Pary ż n a Cien iu -Ziemi? By łem wted y b ard zo s zczęś liwy i mo że o d ru ch o wo s zu k ałem an tid o tu m n a ch wilę o b ecn ą? Tak … Biały ab s y n t, Amer Pico n , s o k z g ran atu … Po zio mk i z Crème d 'Is ig n y … Szach y w Café d e la Rég en ce z ak to rami Ko med ii Fran cu s k iej, zaraz n ap rzeciwk o … Wy ś cig i w Ch an tilly … Wieczo ry w Bo îte à Fu rs y p rzy Ru e Pig alle… Pewn ie u s tawiłem lewą s to p ę p rzed p rawą, p rawą p rzed lewą. W lewej d ło n i ś cis k ałem łań cu ch , z k tó reg o zwis ał Klejn o t — i trzy małem g o wy s o k o , b y s p o g ląd ać w g łęb ię k ry s ztału , wid ząc tam i czu jąc p o ws tawan ie n o weg o Wzo rca, wy k reś lan eg o z k ażd y m mo im k ro k iem. Wb iłem las k ę w ziemię i p o zo s tawiłem ją tam, n ied alek o p o czątk u Wzo rca. W lewo … Wiatr ś p iewał wo k ó ł mn ie, a w p o b liżu h u czał g ro m. Nie czu łem fizy czn eg o o p o ru , jak p rzy s tary m Wzo rcu . Nie b y ło w o g ó le żad n eg o o p o ru . Zamias t n ieg o — co z wielu wzg lęd ó w o k azało s ię jes zcze g o rs ze — jak aś n iezwy k ła ro zważn o ś ć zaczęła k iero wać mo imi ru ch ami, s p o waln iać je i ry tu alizo wać. M iałem wrażen ie, że więcej en erg ii zu ży wam n a p rzy g o to wan ie d o k ażd eg o k ro k u , zap lan o wan ie g o , u ś wiad o mien ie i n ak azan ie u my s ło wi jeg o wy k o n an ia n iż n a s am ak t fizy czn eg o d ziałan ia. J ed n ak ta p o wo ln o ś ć wy d awała s ię k o n ieczn a, n arzu co n a p rzez jak iś n iezn an y czy n n ik , k tó ry o k reś lał d o k ład n o ś ć i ry tm ad ag io ws zelk ich ru ch ó w. W p rawo … …I

p o d o b n ie

jak

Wzo rzec

w

Reb mie

p o mó g ł

mi

o d zy s k ać

wy b lak łe

ws p o mn ien ia, tak i ten , k tó ry p ró b o wałem teraz s two rzy ć, p o ru s zał i wy d o b y wał z p amięci zap ach y k as ztan ó w, wo zó w z jarzy n ami ciąg n ący ch o ś wicie w s tro n ę Hal… Nie k o ch ałem s ię wted y w n ik im k o n k retn y m, ch o ć b y ło wiele d ziewcząt, ws zy s tk ie te Yv etty , M imi, Simo n y , k tó ry ch twarze s tap iały s ię teraz w jed n o . W Pary żu trwała wio s n a z cy g ań s k imi o rk ies trami, k o k tajlami u Lu d wik a… Ws p o min ałem; s erce b iło mi mo cn o z jak ąś p ro u s to ws k ą rad o ś cią, g d y Czas d u d n ił jak d zwo n … I to mo że b y ło p o wo d em ws p o mn ień , g d y ż rad o ś ć p rzen o s iła s ię w mo je ru ch y , wp ły wała n a

p ercep cję, wzmacn iała wo lę… Do s trzeg łem k o lejn y k ro k i wy k o n ałem g o … Zato czy łem ju ż p ełen k rąg , two rząc o b wó d Wzo rca. Za p lecami wy czu wałem b u rzę — mu s iała ju ż o s iąg n ąć k rawęd ź p łas k o wy żu . Nieb o ciemn iało ; b u rza p rzes łan iała ro zk o ły s an e, p ły n n e, k o lo ro we ś wiatło . Wo k ó ł ro zk witały b ły s k i p io ru n ó w, a ja n ie mo g łem marn o wać s ił an i u wag i, b y n ad n imi zap an o wać. Wid ziałem, że frag men t Wzo rca, k tó ry ju ż p rzes zed łem, zataczając k rąg , b y ł wy ry ty w s k ale i jarzy ł s ię b lad y m b łęk item. M imo to n ie b y ło żad n y ch is k ier, mro wien ia w s to p ach , p rąd ó w jeżący ch wło s y … ty lk o n ien aru s zaln e p rawo ro zwag i, p rzy tłaczające n ib y jak iś wielk i ciężar… W lewo … … M ak i, mak i i b ławatk i, i s trzelis te to p o le wzd łu ż p o ln y ch d ró g , i s mak jab łeczn ik a z No rman d ii… i zn o wu mias to , aro mat k witn ący ch k as ztan ó w… Sek wan a p ełn a g wiazd … Zap ach s tary ch ceg lan y ch d o mk ó w p o p o ran n y m d es zczu n a Place d es Vo s g es … Bar p o d Oly mp ią… J ak aś b ó jk a… Zak rwawio n e k o s tk i, b an d ażo wan e p rzez d ziewczy n ę, k tó ra p o tem zab rała mn ie d o d o mu … J ak miała n a imię? Kwitn ące k as ztan y … Biała ró ża… Po ciąg n ąłem n o s em. Po aro macie ró ży wp iętej w k o łn ierz n ie p o zo s tało p rawie ś lad u . Dziwn e, że w o g ó le p rzetrwał tak d łu g o . To d o d ało mi o tu ch y . Ru s zy łem s zy b ciej, s k ręcając łag o d n ie w lewo . Kątem o k a wid ziałem co raz b liżs zą ś cian ę b u rzy , g ład k ą jak s zk ło , wy mazu jącą ws zy s tk o , co mijała. Ry k g ro mó w o g łu s zał. W p rawo , p o tem w lewo … Nacierają armie ciemn o ś ci… Czy zatrzy ma je mó j Wzo rzec? Ch ciałb y m iś ć s zy b ciej, ale p o ru s załem s ię ch y b a co raz wo ln iej. Od b ierałem n iezwy k łe wrażen ie o b ecn o ś ci w d wó ch miejs cach n araz. Zu p ełn ie jak b y m b y ł we wn ętrzu Klejn o tu i tam wy k reś lał Wzo rzec, tu taj zaś ty lk o n aś lad o wał tamte p o ru s zen ia. W lewo … Zak ręt… W p rawo … Bu rza n ap rawd ę s ię zb liżała. Wk ró tce d o trze d o k o ś ci s tareg o Hu g ieg o . Po wietrze p ach n iało wilg o cią i o zo n em. M y ś lałem o ty m n iezwy k ły m, czarn y m p tak u , k tó ry p o wied ział, że czek a n a mn ie o d s amy ch p o czątk ó w Czas u . Czek ał, ab y ze mn ą d y s k u to wać czy ab y zo s tać zjed zo n y m w ty m miejs cu b ez żad n ej h is to rii? Ws zy s tk o jed n o . Ze zwy k łą u mo ralis tó w p rzes ad ą mo żn a s twierd zić, że s k o ro n ie zd o łał o b ciąży ć mi s erca ro zp aczą z p o wo d u mo jeg o s tan u d u ch a, jes t rzeczą właś ciwą, b y zo s tał s k o n s u mo wan y p rzy wtó rze s cen iczn y ch p io ru n ó w… Zag rzmiał d alek i g ro m, b lis k i g ro m, a p o tem jes zcze więcej g ro mó w. Bły s k awice o ś lep iały n iemal, k ied y zn o wu s k ręciłem w tamtą s tro n ę. M o cn iej ch wy ciłem łań cu ch i zro b iłem k o lejn y k ro k …

Ścian a b u rzy d o tarła n a s am b rzeg mo jeg o Wzo rca i ro zd zieliła s ię. Zaczęła p rzes u wać s ię b o k ami. An i jed n a k ro p la n ie u p ad ła n a mn ie an i n a Wzo rzec, jed n ak b u rza p o wo li, s to p n io wo o k rąży ła n as całk o wicie. Wrażen ie b y ło tak ie, jak b y m s tał w b ąb lu p o wietrza n a d n ie ro zs zalałeg o mo rza. Otaczały mn ie ś cian y wo d y , w k tó ry ch p rzemy k ały jak ieś mro czn e k s ztałty . Zd awało s ię, że cały ws zech ś wiat n ap iera, b y mn ie zmiażd ży ć. Sk o n cen tro wałem s ię n a czerwo n y m ś wiecie wewn ątrz Klejn o tu . W lewo … Kwitn ące k as ztan y … Filiżan k a g o rącej czek o lad y w p rzy d ro żn ej k afejce… Ko n cert o rk ies tro wy w o g ro d ach Tu illeries , d źwięk i wzn o s zące s ię w jas n y m o d s ło ń ca p o wietrzu … Berlin w latach d wu d zies ty ch , Pacy fik w trzy d zies ty ch — też miały s wo je zalety , ale zu p ełn ie in n eg o ro d zaju . M o że to n ie p rawd ziwa p rzes zło ś ć, ale o b razy p rzes zło ś ci, jak ie n ad b ieg ają p ó źn iej, b y p o cies zać alb o d ręczy ć lu d zi alb o n aro d y . Nieważn e. Przez Po n t Neu f, p o tem Ru e Riv o li, o mn ib u s y i d o ro żk i… M alarze p rzy s ztalu g ach w Og ro d zie Lu k s emb u rs k im… Gd y b y ws zy s tk o d o b rze wy p ad ło , mo że p o s zu k ałb y m k ied y ś p o d o b n eg o Cien ia… Do ró wn y wał mo jemu Av alo n o wi. Zap o mn iałem… Szczeg ó ły … M u ś n ięcia, k tó re d ają ży cie… Zap ach k as ztan ó w… Dalej… Zak o ń czy łem k o lejn e o k rążen ie. Wy ł wiatr i ry czała n awałn ica, lecz ja p o zo s tałem n ietk n ięty . Do p ó ty n ie p o zwo lę s ię ro zp ro s zy ć, d o p ó k i b ęd ę s zed ł n ap rzó d i k o n cen tro wał u wag ę n a Klejn o cie… M u s iałem wy trzy mać, mu s iałem k ro czy ć wo ln o i o s tro żn ie, n ie zatrzy my wać s ię, n ie zwaln iać ciąg le, ale wciąż iś ć… Twarze… J ak b y cały rząd twarzy o b s erwo wał mn ie s p o za b rzeg u Wzo rca… Wielk ie jak Gło wa, lecz wy k rzy wio n e: d rwiąco , s zy d erczo , p o g ard liwie… Czek ały , b y m p rzy s tan ął lu b zro b ił b łęd n y k ro k … Czek ały , aż ws zy s tk o wo k ó ł mn ie ru n ie w g ru zy … Bły s k awice lś n iły w ich o czach i u s tach , ich ś miech b y ł h u k iem p io ru n ó w… M ięd zy n imi p ełzały cien ie… Teraz mó wiły g ło s ami jak ry k s zto rmu zn ad d alek ieg o o cean u … Przeg ras z, mó wiły , p rzeg ras z i ru n ies z w p u s tk ę, a ta częś ć Wzo rca ro zp ad n ie s ię za to b ą i zo s tan ie p o ch ło n ięta… Przek lin ały mn ie, p lu ły n a mn ie i wy mio to wały , ch o ć n ic tu n ie d o cierało … M o że wcale ich tam n ie b y ło … M o że mó j u my s ł załamał s ię w ty m n ap ięciu … Na có ż wted y mo je wy s iłk i? No wy Wzo rzec wy k reś lo n y p rzez s zaleń ca? Zach wiałem s ię, a o n e g ło s ami ży wio łó w p o d jęły ch ó rem: „Szalen iec! Szalen iec! Szalen iec!". Od etch n ąłem g łęb o k o , wciąg ając w n o zd rza to , co p o zo s tało z zap ach u ró ży … zn ó w p o my ś lałem o k as ztan ach , o d n iach wy p ełn io n y ch rad o ś cią ży cia i p o rząd k u p rzy ro d y . Gło s y p rzy cich ły n ieco , g d y u my s ł wracał d o wy d arzeń tamteg o

s zczęś liweg o ro k u … Po s tąp iłem o k ro k … I jes zcze jed en … Wy g ry wały mo je s łab o ś ci, wy czu wały zwątp ien ie, lęk , zmęczen ie… Czy mk o lwiek b y ły , ch wy tały s ię ws zy s tk ieg o , co mo g ły wy k o rzy s tać p rzeciw mn ie… Teraz w lewo … I w p rawo … Niech wid zą mo ją p ewn o ś ć, p o wied ziałem s o b ie, i n iech więd n ą. Do tarłem aż tu taj. Nie u s tąp ię. W lewo … Zawiro wały i ro zro s ły s ię. Wciąż b ełk o tały co ś , b y mn ie zn iech ęcić, lecz wy raźn ie s traciły częś ć zap ału . Przeb y łem k o lejn ą częś ć łu k u ; wid ziałem, jak ro ś n ie p rzed czerwo n y m o k iem mo jeg o u my s łu . Ws p o mn iałem s wo ją u cieczk ę z Green wo o d i jak wy łu d ziłem o d Flo ry in fo rmacje; s p o tk an ie z Ran d o mem i walk ę z jeg o p rześ lad o wcami, p o d ró ż d o Amb eru … Ws p o mn iałem, jak trafiliś my d o Reb my i jak p rzes zed łem o d wró co n y Wzo rzec, k tó ry w zn aczn ej częś ci p rzy wró cił mi p amięć… Przy mu s o wy ś lu b Ran d o ma i mó j k ró tk o trwały p o wró t d o Amb eru , g d zie walczy łem z Ery k iem i u ciek łem d o Bley s a… Bitwy , k tó re s to czy łem p ó źn iej, mo je o ś lep ien ie, p o wró t d o zd ro wia, u cieczk ę, wy p rawę d o Lo rrain e i p o tem d o Av alo n u … Umy s ł włączy ł wy żs zy b ieg i my ś li p rzemk n ęły p o d als zy ch wy d arzen iach … Gan elo n i Lo rrain e… Stwo ry Czarn eg o Kręg u … Ręk a Ben ed y k ta… Dara… Po wró t Bran d a i zamach n a n ieg o … Zamach n a mn ie… Bill Ro th … Dan e ze s zp itala… M ó j wy p ad ek … Od s ameg o p o czątk u w Green wo o d , p rzez tamte wy d arzen ia, aż d o b ieżącej ch wili walk i o p erfek cy jn e wy k o n an ie k ażd eg o u k azan eg o mi man ewru , zaws ze czeg o ś o czek iwałem. Zn ałem to wrażen ie — czy mo imi d ziałan iami k iero wało p rag n ien ie tro n u , zems ta czy p o czu cie o b o wiązk u — wy czu wałem je, b y łem ś wiad o m jeg o o b ecn o ś ci aż d o teraz, g d y w k o ń cu to warzy s zy ło mu co ś jes zcze… Czu łem, że czek an ie d o b ieg ło k o ń ca, że czeg o k o lwiek s ię s p o d ziewałem i p ró b o wałem o s iąg n ąć, wk ró tce s ię wy d arzy . W lewo … Wo ln o , b ard zo wo ln o … Nic więcej s ię n ie liczy ło . Całą s iłę wo li s k u p iłem n a ru ch u . Ko n cen tracja b y ła ab s o lu tn a. Nie zważałem n a n ic, co leżało p o za g ran icami Wzo rca. Bły s k awice, twarze, wiatry … n ie miały zn aczen ia. By ł ty lk o Klejn o t, ro s n ący Wzo rzec i ja… k tó ry led wie s o b ie u ś wiad amiałem włas n e is tn ien ie. M o że ju ż n ig d y więcej n ie zb liżę s ię b ard ziej d o id eału Hu g ieg o jed n o ś ci z Ab s o lu tem. Zwro t… Prawa s to p a… Zn o wu zwro t… Czas s tracił s en s . Przes trzeń o g ran iczy ła s ię d o ry s u n k u , k tó ry s twarzałem. Czerp ałem s iły z Klejn o tu , n ie p rzy zy wając g o n awet; b y ł to elemen t p ro ces u , w k tó ry m u czes tn iczy łem. Zo s tałem ch y b a w p ewn y m s en s ie u n ices twio n y .

Zmien iłem s ię w ru ch o my p u n k t p ro g ramo wan y p rzez Klejn o t, wy k o n u jący d ziałan ie p o ch łan iające mn ie tak całk o wicie, że n ie b y ło ju ż miejs ca n a ś wiad o mo ś ć. M imo to , n a in n y m p o zio mie, p o jmo wałem, że jes tem ró wn ież częś cią p ro ces u . Sk ąd ś b o wiem wied ziałem, że g d y b y ro b ił to k to ś in n y , p o ws tawałb y zu p ełn ie in n y Wzo rzec. Niejas n o zd ałem s o b ie s p rawę, że min ąłem ju ż p o ło wę d ro g i. By ło mi tru d n iej, p o ru s załem s ię jes zcze wo ln iej. Gd y b y n ie s zy b k o ś ć, ws zy s tk o to p rzy p o min ało b y mi p ierws ze d o s tro jen ie d o Klejn o tu , p rzeży cia z tej d ziwn ej wielo wy miaro wej matry cy , k tó ra wy d awała s ię źró d łem s ameg o Wzo rca. W p rawo … W lewo … Nic mi n ie ciąży ło . M imo tej ro zwag i czu łem s ię lek k o . Przep ły wał p rzeze mn ie s tru mień n ieo g ran iczo n ej en erg ii. Ws zy s tk ie o d g ło s y wo k ó ł zlały s ię w b iały s zu m i u cich ły . Nag le wy d ało mi s ię, że n ie p o ru s zam s ię ju ż tak wo ln o . Wrażen ie n ie b y ło tak ie, jak p rzy mijan iu Zas ło n y czy b ariery , a raczej jak b y m d o zn ał jak iejś wewn ętrzn ej reg u lacji. M iałem wrażen ie, że w n o rmaln iejs zy m temp ie s tawiam k ro k i n a ś cieżce wijącej s ię w co raz ciaś n iejs zy ch zwo jach , wciąż b liżej teg o , co wk ró tce s tan ie s ię zak o ń czen iem ry s u n k u . W zas ad zie n ie o d czu wałem żad n y ch emo cji, ch o ć in telek tu aln ie zd awałem s o b ie s p rawę, że n a p ewn y m p o zio mie ś wiad o mo ś ci n aras ta we mn ie eu fo ria, k tó ra n ied łu g o wy b u ch n ie. Nas tęp n y k ro k … I n as tęp n y … J es zcze p ięć, mo że s ześ ć… Nag le ś wiat p o g rąży ł s ię w ciemn o ś ci. Wy d ało mi s ię, że s to ję wś ró d n iezmierzo n ej p ró żn i, ze s łab y m ty lk o ś wiatełk iem Klejn o tu p rzed s o b ą i lś n ien iem Wzo rca n ib y mg ławicy s p iraln ej, p rzez k tó rą p o d ążam. Zawah ałem s ię, lecz ty lk o n a mg n ien ie o k a. To mu s i b y ć o s tatn ia p ró b a, o s tatn i atak . M u s zę g o p rzetrzy mać. Klejn o t p o k azał mi, co ro b ić, a Wzo rzec p o k azał, g d zie to ro b ić. Brak o wało ty lk o wid o k u mn ie s ameg o . W lewo … Szed łem d alej, z mak s y maln y m s k u p ien iem wy k o n u jąc k ażd y ru ch . W k o ń cu zaczął n aras tać o p ó r, jak n a s tary m Wzo rcu . Na to jed n ak p rzy g o to wały mn ie lata d o ś wiad czeń . Po k o n u jąc p rzeciwn ą s iłę, zro b iłem jes zcze d wa k ro k i. I wted y zo b aczy łem w Klejn o cie zak o ń czen ie Wzo rca. Ws trzy małb y m o d d ech , u ś wiad amiając s o b ie n ag le jeg o p ięk n o , lecz w tej ch wili n awet o d d ech p o d p o rząd k o wan y b y ł mo im wy s iłk o m. Całą en erg ię p o ch ło n ął n as tęp n y k ro k i p u s tk a wo k ó ł mn ie zad y g o tała. Do k o ń czy łem g o , a n as tęp n y b y ł jes zcze tru d n iejs zy . Zd awało mi s ię, że s to ję w cen tru m ws zech ś wiata, s tąp am p o g wiazd ach ,

że u s iłu ję zmu s ić je d o jak ieg o ś k lu czo weg o p o ru s zen ia, p o s łu g u jąc s ię czy mś , co zas ad n iczo jes t ty lk o ak tem wo li. Nie wid ziałem s to p y , ale p rzes u n ąłem ją wo ln o . Wzo rzec p o jaś n iał. Po ch wili jeg o b las k n iemal o ś lep iał. J es zcze k awałek … Nap arłem mo cn iej n iż k ied y k o lwiek n a s tary m Wzo rcu , g d y ż o p ó r wy d awał s ię n ie d o p o k o n an ia. M u s iałem p rzeciws tawić mu s tan o wczo ś ć i n ieu g iętą wo lę, k tó ra wy k lu czała ws zelk ie in n e emo cje. M iałem wrażen ie, że n ie p o ru s zam s ię n awet o milimetr, że cała mo ja en erg ia zo s taje zu ży ta n a ro zjaś n ien ie ry s u n k u . Przy n ajmn iej o d ejd ę we ws p an iałej d ek o racji… M in u ty , d n i, lata… Nie wiem, jak d łu g o to trwało . Zd awało mi s ię, że p rzez całą wieczn o ś ć wy k o n u ję to jed n o d ziałan ie… I wted y s ię p o ru s zy łem, ch o ć n ie wiem, ile czas u to zajęło . Ale wy k o n ałem jed en k ro k i zacząłem n as tęp n y . I n as tęp n y … Ws zech ś wiat zawiro wał wo k ó ł. Sk o ń czy łem. Op ó r zn ik n ął. Ciemn o ś ć o d es zła. Przez jed n ą ch wilę s tałem n ieru ch o mo w s amy m ś ro d k u mo jeg o Wzo rca. Nie p atrząc n awet, o p ad łem n a k o lan a i zg iąłem s ię wp ó ł. Krew d u d n iła mi w u s zach , miałem zawro ty g ło wy , d y s załem ciężk o . Zacząłem d y g o tać. Do k o n ałem teg o , p o my ś lałem I p rzetrwa…

n iezb y t

p rzy to mn ie. Co k o lwiek

n as tąp i, is tn ieje

ju ż

Wzo rzec.

Us ły s załem jak iś d źwięk , k tó reg o b y ć n ie p o win n o . Zmęczo n e mięś n ie n ie zareag o wały jed n ak , n awet o d ru ch o wo . Do p iero k ied y k to ś wy rwał mi Klejn o t z o d rętwiały ch p alcó w, p o d n io s łem g ło wę, o b ró ciłem s ię i u s iad łem. Nik t n ie s zed ł za mn ą p rzez Wzo rzec — b y łem p ewien , że wy czu łb y m to . Zatem… Oś wietlen ie b y ło p rawie n o rmaln e. M ru żąc o czy , s p o jrzałem w u ś miech n iętą twarz Bran d a. No s ił teraz n a o k u czarn ą o p as k ę i trzy mał w ręk u Klejn o t. M u s iał s ię tu telep o rto wać. Ud erzy ł, k ied y ty lk o p o d n io s łem g ło wę. Up ad łem n a lewy b o k . Wted y mn ie k o p n ął. M o cn o . — No có ż, d o k o n ałeś teg o — s twierd ził. — Nie s ąd ziłem, że p o trafis z. M am teraz d ru g i Wzo rzec, k tó ry mu s zę zn is zczy ć, zan im p o u s tawiam ws zy s tk o jak n ależy . Ale n ajp ierw p o trzeb u ję teg o . — Po mach ał Klejn o tem. — Żeb y ro zs trzy g n ąć b itwę u Dwo rcó w. Do zo b aczen ia. Na razie. I zn ik n ął.

Leżałem i o d d y ch ałem z tru d em, p rzy cis k ając ręce d o b rzu ch a. Fale czern i wzn o s iły s ię i o p ad ały we mn ie jak p rzy b ó j, ch o ć n ie p o d d ałem s ię n ieś wiad o mo ś ci. Og arn ęła mn ie ro zp acz; zamk n ąłem o czy i jęk n ąłem. Nie miałem ju ż Klejn o tu , z k tó reg o mó g łb y m zaczerp n ąć s ił. Kas ztan y …

ROZDZIAŁ X Leżałem tam i cierp iałem; miałem wizję Bran d a, k tó ry z p u ls u jący m Klejn o tem n a s zy i zjawia s ię n a p o lu b itwy p o ś ró d walczący ch s ił Amb eru i Ch ao s u . Najwy raźn iej u zn ał, że o p an o wał g o w d o s tateczn y m s to p n iu , b y s k iero wać jeg o mo ce p rzeciwk o n am. Wid ziałem, jak b ły s k awicami u d erza w n as zy ch żo łn ierzy , jak p rzy wo łu je p rzeciw n am h u rag an y i b u rze g rad o we. Niemal s ię ro zp łak ałem. Przecież s tając p o n as zej s tro n ie, wciąż jes zcze mó g ł o d k u p ić s we win y … Ale zwy cięs two ju ż mu n ie wy s tarczało . M u s iał wy g rać d la s ieb ie, n a włas n y ch waru n k ach . A ja? J a zawio d łem. Wy s tawiłem p rzeciwk o Ch ao s o wi Wzo rzec, ch o ć n ie s ąd ziłem, że b ęd ę d o teg o zd o ln y . Lecz to n a n ic, jeś li p rzeg ramy b itwę, a Bran d p o wró ci, b y wy mazać mo je d zieło . Do jś ć tak b lis k o , p rzes zed łs zy p rzez ws zy s tk o , p rzez co p rzes zed łem, i tu taj p o n ieś ć k lęs k ę… M iałem o ch o tę k rzy czeć: „Nies p rawied liwo ś ć!", ch o ć wied ziałem, że ws zech ś wiat n ie k ieru je s ię mo im p o jęciem b ezs tro n n o ś ci. Zg rzy tn ąłem zęb ami i wy p lu łem z u s t tro ch ę ziemi. Nas z o jciec p o wierzy ł mi zad an ie, b y d o s tarczy ć Klejn o t n a p o le b itwy . Prawie mi s ię u d ało … Og arn ęło mn ie n iezwy k łe u czu cie. Co ś wy mag ało mo jej u wag i. Co ? Cis za. Ucich ł ry k wich ró w i h u k g ro mó w. Po wietrze trwało n ieru ch o mo . Wy d awało s ię n awet ch ło d n e i ś wieże. A p o zewn ętrzn ej s tro n ie p o wiek p o jawiło s ię ś wiatło . Otwo rzy łem o czy . Zo b aczy łem jas n e, jed n o s tajn ie b iałe n ieb o . Zamru g ałem. Od wró ciłem g ło wę. Co ś p o jawiło s ię p o mo jej p rawej s tro n ie… Drzewo . Drzewo ro s ło w miejs cu , g d zie wb iłem las k ę o d ciętą ze s tareg o Yg g a. I b y ło ju ż o wiele wy żs ze n iż las k a. Ro s ło n iemal w o czach . By ło zielo n e liś ćmi,

s k ro p io n e b ielą p ączk ó w. Zak witły ju ż p ierws ze k wiaty . Wiejąca z tamtej s tro n y b ry za n io s ła s u b teln y , d elik atn y zap ach , k tó ry d awał u k o jen ie. Ob macałem s o b ie k o ś ci. Nie złamał mi ch y b a żad n eg o żeb ra, ch o ć miałem wrażen ie, że to k o p n ięcie zawiązało mi wn ętrzn o ś ci n a s u p eł. Grzb ietem d ło n i p rzetarłem o czy i p rzejech ałem p alcami p o wło s ach . Po tem wes tch n ąłem ciężk o i p o d n io s łem s ię n a jed n o k o lan o . Ro zejrzałem s ię u ważn ie. Płas k o wy ż wy g ląd ał tak s amo , a jed n ak b y ł jak o ś o d mien io n y . Wciąż n ag i, n ie b y ł jed n ak s u ro wy . Pewn ie to wy n ik in n eg o o ś wietlen ia. Nie, b y ło w ty m co ś jes zcze… Od wracałem s ię d alej, zataczając wzro k iem p ełn y k rąg . Zn alazłem s ię w in n y m miejs cu n iż to , w k tó ry m ro zp o cząłem wy k reś lan ie Wzo rca. Ró żn ice b y ły s u b teln e, lecz b y ły też i wy raźn e. In n a fo rmacja s k aln a; zag łęb ien ie tam, g d zie d awn iej b y ło wzn ies ien ie, zmien io n a fak tu ra k amien ia p o d e mn ą i b lis k o mn ie; w d ali co ś , co wy g ląd ało n a g leb ę. Sk ąd ś d o leciał zap ach mo rza. To miejs ce wy wierało całk iem in n e wrażen ie n iż tamto , n a k tó re s ię ws p iąłem… zd awało mi s ię, że ju ż b ard zo d awn o temu . Zmian y b y ły zb y t p o ważn e, b y s p o wo d o wała je b u rza. Przy p o min ały co ś zn ajo meg o . Sto jąc p o ś ro d k u Wzo rca, wes tch n ąłem raz jes zcze i n ad al b ad ałem o to czen ie. W jak iś s p o s ó b , jak b y mimo mej wo li, o d p ły wała ro zp acz, u s tęp u jąc u czu ciu … „ś wieżo ś ci", to ch y b a n ajlep s ze o k reś len ie. Po wietrze b y ło s ło d k ie i czy s te, a o k o lica wy d awała s ię n o wa, jak b y jes zcze n ie u ży wan a. A ja… Natu raln ie. To

b y ło

jak

o to czen ie p ierwo tn eg o

Wzo rca. Od wró ciłem s ię

i s p o jrzałem n a wy żs ze ju ż d rzewo . Po d o b n e, a jed n ak n iep o d o b n e… W p o wietrzu , n a ziemi i n ieb ie p o jawiło s ię co ś n o weg o . To n o we miejs ce. No wy p ierwo tn y Wzo rzec. Zatem, ws zy s tk o wo k ó ł wy n ik ało z o b ecn o ś ci Wzo rca, n a k tó ry m s tałem. Nag le zd ałem s o b ie s p rawę, że o d czu wam n ie ty lk o ś wieżo ś ć. Op an o wało mn ie d ziwn e u n ies ien ie, jak b y rad o ś ć. Oto czy s te n o we miejs ce, a ja w p ewien s p o s ó b b y łem za n ie o d p o wied zialn y . Czas p ły n ął. Stałem ty lk o , p rzy g ląd ałem s ię d rzewo m, ro zg ląd ałem i cies zy łem eu fo rią, jak a n a mn ie s p ły n ęła. M imo ws zy s tk o o d n io s łem p ewn eg o ro d zaju zwy cięs two — d o p ó k i n ie wró ci Bran d i g o n ie u n ices twi. Otrzeźwiałem n ag le. M u s zę p o ws trzy mać Bran d a, mu s zę b ro n ić teg o miejs ca. Stałem w s amy m ś ro d k u Wzo rca. J eś li fu n k cjo n o wał jak tamte, mo g łem wy k o rzy s tać jeg o mo c i p rzen ieś ć s ię, g d ziek o lwiek zech cę. M o g ę g o u ży ć, b y d o łączy ć d o p o zo s tały ch .

Otrzep ałem u b ran ie. Sp rawd ziłem, czy miecz lek k o wy ch o d zi z p o ch wy . M o że n ie ws zy s tk o jes t tak b ezn ad ziejn e, jak s ię wy d awało . Po leco n o mi d o s tarczy ć Klejn o t n a p o le b itwy . Bran d zro b i to za mn ie. M u s zę ty lk o tam d o trzeć i jak o ś o d eb rać mu k amień , a ws zy s tk o u ło ży s ię zn o wu tak jak p o win n o . Ro zejrzałem s ię. Będ ę mu s iał tu wró cić. Będ ę mu s iał k ied y in d ziej ro zważy ć tę n o wą s y tu ację — jeś li p rzeży ję to , co ma n ad ejś ć. By ła w ty m jak aś tajemn ica, wy p ełn iała p o wietrze i u n o s iła s ię z wiatrem. Całe wiek i mo że zająć zro zu mien ie, co n as tąp iło , g d y wy k reś liłem n o wy Wzo rzec. Zas alu to wałem

d rzewu .

Zd awało

mi

s ię,

że

zad rżało .

Po p rawiłem

ró żę,

n as tro s zy łem lek k o jej p łatk i. Nad s zed ł czas , b y wy ru s zy ć zn o wu . J es zcze n ie ws zy s tk o s traco n e. Sp u ś ciłem g ło wę i zamk n ąłem o czy . Pró b o wałem s o b ie p rzy p o mn ieć wy g ląd o k o licy p rzed o s tatn ią o tch łan ią u Dwo rcó w Ch ao s u . Zo b aczy łem ją tak ą jak wted y , p o d ty m o s zalały m n ieb em, i zalu d n iłem mo imi k rewn y mi i żo łn ierzami. Gd y to czy n iłem, wy d ało mi s ię, że s ły s zę o d g ło s y d alek iej b itwy . Scen a wy o s trzy ła s ię, n ab rała wy razis to ś ci. Utrzy małem wizję jes zcze p rzez ch wilę, p o czy m n ak azałem Wzo rco wi, b y mn ie tam p rzen ió s ł. Po ch wili, jak s ię zd awało , s tałem n a s zczy cie wzg ó rza n ad ró wn in ą, a zimn y wiatr s zarp ał mó j p łas zcz. Nieb o b y ło tą zwario wan ą, wiru jącą, p as ias tą czas zą, jak ą zap amiętałem z o s tatn iej wizy ty : w p o ło wie czarn ą, w p o ło wie lś n iącą p s y ch o d eliczn y mi tęczami. W p o wietrzu u n o s iły s ię jak ieś n iep rzy jemn e o p ary . Czarn a d ro g a p rzeb ieg ała teraz z p rawej s tro n y , p rzecin ała ró wn in ę i b ieg ła p o za n ią, p o n ad o tch łan ią, k u tej cy tad eli n o cy . Wo k ó ł n iej mig o tały ś wiatełk a, n ib y o g n ik i ś wietlik ó w. M u ś lin o we p o mo s ty d ry fo wały w p o wietrzu i s ięg ały d alek o w mro k . Niezwy k łe p o s tacie p rzejeżd żały p o n ich i p o czarn ej d ro d ze. W d o le wid ziałem co ś , co u zn ałem za g łó wn y o b ó z wo js k . Zza p lecó w d o b ieg ł o d g ło s ru ch u czeg o ś in n eg o n iż s k rzy d laty ry d wan Czas u . Od wró ciłem s ię w s tro n ę, k tó ra zg o d n ie z s erią p o p rzed n ich n amiaró w k u rs u mu s iała b y ć p ó łn o cą, i s p o jrzałem n a zb liżającą s ię p iek ieln ą b u rzę. Ry cząc i b ły s k ając, n ad ch o d ziła zza d alek ich g ó r n ib y s ięg ający n ieb a lo d o wiec. A więc n ie zatrzy mało jej s two rzen ie n o weg o Wzo rca. Zd awało s ię, że wy min ęła mo ją ch ro n io n ą o k o licę i b ęd zie p o d ążać d alej, d o p ó k i n ie d o trze tam, d o k ąd zmierza. M iejmy zatem n ad zieję, że p o n iej n ad p ły n ą ws zelk ie k o n s tru k ty wn e imp u ls y , p ro mien iu jące z n o weg o Wzo rca, a wraz z n imi s ięg ający p o p rzez Cień p o rząd ek . Nie wied ziałem, ile czas u trzeb a, b y b u rza d o tarła aż tu taj.

Us ły s załem s tu k k o p y t i o d wró ciłem s ię, wy ciąg ając miecz… Ro g aty jeźd ziec n a wielk im, czarn y m k o n iu k iero wał s ię p ro s to n a mn ie, a w jeg o o czach jaś n iało co ś n a p o d o b ień s two b las k u p ło mien ia. Zająłem p o zy cję i czek ałem. Tamten zjech ał ch y b a z jed n ej z ty ch mu ś lin o wy ch ś cieżek , k tó ra p rzep ły n ęła w tę s tro n ę. Ob aj zn ajd o waliś my s ię d o ś ć d alek o o d g łó wn eg o miejs ca ak cji. Ob s erwo wałem, jak ws p in a s ię n a s zczy t. M iał n iezłeg o k o n ia. Pięk n a p ierś . Gd zie, d o d iab ła, p o d ziewa s ię Bran d ? Nie p o to p rzy b y łem, żeb y s ię b ić z b y le k im. Patrzy łem n a zb liżająceg o s ię jeźd źca i zak rzy wio n e o s trze w jeg o d ło n i. Zmien iłem p o zy cję, g d y zaatak o wał. Ciął, wy k o n ałem zas ło n ę i jeg o ręk a zn alazła s ię w mo im zas ięg u . Ch wy ciłem ją i ś ciąg n ąłem g o z s io d ła. — Ta ró ża… — zaczął, p ad ając n a ziemię. Nie wiem, co jes zcze ch ciał p o wied zieć, g d y ż p o d erżn ąłem mu g ard ło , i s ło wa, razem z całą res ztą, zn ik n ęły w wy b u ch u p ło mien ia. Od wró ciłem s ię b ły s k awiczn ie, wy rwałem Gray s wan d ira, p rzeb ieg łem k ilk a k ro k ó w i ch wy ciłem czarn eg o ru mak a za u zd ę. Przemó wiłem, b y g o u s p o k o ić i o d p ro wad ziłem d alej o d o g n ia. Po k ilk u min u tach n awiązaliś my b ard ziej p rzy jazn e s to s u n k i i ws k o czy łem n a s io d ło . Z p o czątk u b y ł tro ch ę p ło ch liwy , ale k azałem mu ty lk o k ro czy ć s tęp a wo k ó ł wzg ó rza, g d y ja s tu d io wałem o k o licę. Wo js k a Amb eru b y ły ch y b a w n atarciu . Pło n ące ciała zaleg ały p o le b itwy , a g łó wn e s iły p rzeciwn ik a zo s tały zep ch n ięte n a wzn ies ien ie w p o b liżu k rawęd zi p rzep aś ci. Ich s zereg i, n ie złaman e jes zcze, ale z tru d em u trzy mu jące p o rząd ek , co fały s ię wo ln o . Z d ru g iej s tro n y jed n ak co raz to n o wi żo łn ierze p rzed o s tawali s ię n ad o tch łan ią i d o łączali d o ty ch , k tó rzy b ro n ili wzn ies ien ia. Szy b k o o cen iws zy ich p o zy cję i ro s n ącą liczb ę, u zn ałem, że mo g ą s zy k o wać k o n tratak . Nig d zie n ie d o s trzeg łem Bran d a. Gd y b y m n awet b y ł wy p o częty i w zb ro i, też b y m s ię wah ał, czy zjech ać tam i włączy ć s ię d o b ó jk i. M o im zad an iem b y ło teraz o d n alezien ie Bran d a. Nie p rzy p u s zczałem, b y b rał b ezp o ś red n i u d ział w walce. Ro zg ląd ałem s ię u ważn ie, s zu k ając s amo tn ej p o s taci. Nic… M o że p o d ru g iej s tro n ie. Będ ę mu s iał o k rąży ć ich o d p ó łn o cy . Zb y t wiele p rzes łan iało mi wid o k n a zach o d zie. Zawró ciłem wierzch o wca i ru s zy łem w d ó ł. Przy jemn ie b y ło b y teraz s o b ie p o leżeć, p o my ś lałem. Sp aś ć b ezwład n ie jak to b ó ł i zas n ąć. Wes tch n ąłem. Do d iab ła, g d zie s ię p o d ział Bran d ? Do tarłem d o s tó p wzg ó rza i s k ręciłem, b y s k ró cić s o b ie d ro g ę p rzez jak iś p aró w.

Po trzeb o wałem lep s zeg o wid o k u … — Lo rd zie Co rwin ie z Amb eru ! Czek ał za łu k iem zag łęb ien ia: wielk i, s in y jak tru p facet z ru d y mi wło s ami i n a k o n iu tak iej s amej b arwy . No s ił mied zian ą, zielo n o in k ru s to wan ą zb ro ję i s p o g ląd ał n a mn ie, n ieru ch o my jak p o s ąg . — Do s trzeg łem cię n a s zczy cie — p o in fo rmo wał mn ie. — Nie n o s is z p an cerza, p rawd a? Klep n ąłem s ię w p ierś . Szty wn o s k in ął g ło wą. Sięg n ął d o p raweg o ramien ia, d o leweg o , p o tem p o d p ach y , ro związu jąc rzemien ie zb ro i. Zd jął n ap ierś n ik , o p u ś cił g o z lewej s tro n y i rzu cił n a ziemię. W ten s am s p o s ó b p o zb y ł s ię n ag o len n ik ó w. — Dłu g o czek ałem n a s p o tk an ie z to b ą — o ś wiad czy ł. — J es tem Bo rel. Kied y cię zab iję, n ie ch cę, b y mó wio n o , że miałem n ad to b ą p rzewag ę. Bo rel… To imię b rzmiało zn ajo mo . Przy p o mn iałem s o b ie: cies zy ł s ię p o d ziwem i miło ś cią Dary . By ł jej n au czy cielem s zermierk i, mis trzem miecza. Ale g łu p im. Zd ejmu jąc p an cerz, s tracił mó j s zacu n ek . Bitwa to n ie zab awa. Nie miałem o ch o ty s tawać n ap rzeciw k ażd eg o zaro zu miałeg o d u rn ia, k tó ry miał n a ten temat in n e zd an ie. Zwłas zcza s p rawn eg o d u rn ia, g d y ja s am b y łem wy k o ń czo n y . J eś li n awet n ie tech n ik ą, to w k o ń cu p o k o n ałb y mn ie k o n d y cją. — Teraz ro zwiążemy p ro b lem, k tó ry d ręczy ł mn ie ju ż o d d awn a — p o wied ział. Od p o wied ziałem ek s cen try czn y m wu lg ary zmem, zawró ciłem i ru s zy łem g alo p em d ro g ą, k tó rą tu p rzy b y łem. Naty ch mias t rzu cił s ię w p o g o ń . Pęd ząc wzd łu ż p aro wu , zd ałem s o b ie s p rawę, że n ie mam d o s tateczn ej p rzewag i. Do p ad n ie mn ie za p arę ch wil; wo b ec mo ich o d s ło n ięty ch p lecó w, alb o mn ie p o wali, alb o zmu s i d o walk i. J a miałem jed n ak in n e, ch o ć o g ran iczo n e, mo żliwo ś ci. — Tch ó rz! — k rzy czał. — Uciek as z p rzed walk ą! To ma b y ć ten wielk i wo jo wn ik , o k tó ry m ty le s ły s załem? Ro zp iąłem p o d s zy ją p łas zcz. Z o b u s tro n k rawęd ź p aro wu s ięg ała mi d o ramio n , p o tem d o p as a. Zes k o czy łem z s io d ła n a lewo , p o tk n ąłem s ię i o d zy s k ałem ró wn o wag ę. Kary p o g n ał d alej. Stan ąłem n ad p aro wem. Ob u rącz ch wy ciłem p łas zcz i p rzes u n ąłem w o d wro tn ej p o zy cji wero n ik i led wie n a s ek u n d ę czy d wie, n im wy n u rzy ły s ię p rzed e mn ą ramio n a i g ło wa Bo rela. Płas zcz o p lątał g o razem z n ag im mieczem i całą res ztą, i s k ręp o wał ru ch y ramio n .

Wted y k o p n ąłem. M o cn o . M ierzy łem w g ło wę, ale trafiłem w lewe ramię. Ru n ął z s io d ła i jeg o k o ń tak że p o mk n ął d alej. Wy rwałem z p o ch wy Gray s wan d ira i s k o czy łem w d ó ł. Do p ad łem g o , g d y właś n ie p ró b o wał ws tać, o d rzu ciws zy n a b o k mó j p łas zcz. Ciąłem, k ied y u s iad ł; d o s trzeg łem jeg o zd u mio n y wzro k , g d y z ran y s trzeliły p ło mien ie. — J ak że n ik czemn y p o d s tęp ! — zawo łał. — Czeg o ś lep s zeg o s ię p o to b ie s p o d ziewałem. — Nie jes teś my n a o limp iad zie — o d p arłem, s trzep u jąc is k ry z p łas zcza. Do g o n iłem k o n ia i d o s iad łem g o . Zajęło mi to k ilk a min u t. Ru s zy łem n a p ó łn o c i wk ró tce s tan ąłem n a wy żej p o ło żo n y m g ru n cie. Sp o s trzeg łem Ben ed y k ta d o wo d ząceg o b itwą, a w jarze n a ty łach zau waży łem J u lian a n a czele jeg o lu d zi z Ard en u . Najwy raźn iej Ben ed y k t trzy mał ich w rezerwie. J ech ałem d alej, w s tro n ę n ad ciąg ającej b u rzy , p o d n a p ó ł czarn y m, n a p ó ł k o lo ro wy m o b ro to wy m n ieb em. Po ch wili o s iąg n ąłem cel: n ajwy żs ze wzg ó rze w p o lu wid zen ia. Zacząłem ws p in ać s ię n a s zczy t. Po d ro d ze zatrzy my wałem s ię k ilk a razy i o g ląd ałem za s ieb ie. Wid ziałem Deird re w czarn ej zb ro i, z to p o rem w ręk u ; Llewella i Flo ra s tały międ zy łu czn ik ami. Fio n y n ie zau waży łem, Gerard a tak że n ie. Po tem d o s trzeg łem Ran d o ma n a k o n iu . Wy mach u jąc ciężk im mieczem, p ro wad ził atak n a s zereg i n iep rzy jaciela. Ob o k n ieg o walczy ł ry cerz w zielo n y m s tro ju , k tó reg o n ie ro zp o zn ałem. Ze ś miercio n o ś n ą celn o ś cią zad awał cio s y maczu g ą. Na p lecach miał łu k , a u b o k u k o łczan p ełen lś n iący ch s trzał. Gd y s tan ąłem n a s zczy cie, g ło ś n iej zah u czały p io ru n y . Bły s k awice mig o tały jak włączo n a właś n ie ś wietló wk a, a d es zcz s zu miał jed n o s tajn ie, p o d o b n y d o s u n ącej n ad g ó rami zas ło n y z włó k n a s zk lan eg o . Po d e mn ą zwierzęta i lu d zie — i s p o ra ilo ś ć mies zań có w — walczy li p o s p latan i w p as ma i węzły . Nad p o lem b itwy u n o s iła s ię ch mu ra k u rzu . Ocen iając jed n ak ro zk ład s ił, n ie s ąd ziłem, b y mo żn a b y ło zep ch n ąć co raz liczn iejs zeg o wro g a o wiele d alej. Wy d ało mi s ię n awet, że p o ra ju ż n a k o n tratak . By li g o to wi w ty ch s wo ich s k ałach i czek ali ty lk o n a ro zk az. Sp u ś ciłem ich z o czu n a mn iej więcej p ó łto rej min u ty . Przes zli d o p rzo d u , w d ó ł zb o cza, wzmacn iając s wo je s zereg i i s p y ch ając n as zy ch żo łn ierzy . Atak o wali. A zza czarn ej o tch łan i zjawiali s ię wciąż n o wi. Nas ze wo js k a ro zp o częły w miarę u p o rząd k o wan y o d wró t. Niep rzy jaciel n atarł mo cn iej, i k ied y o d wró t miał s ię ju ż zmien ić w u cieczk ę, mu s iał p aś ć ro zk az.

Us ły s załem ró g J u lian a, a zaraz p o tem zo b aczy łem, jak n a g rzb iecie M o rg en s tern a p ro wad zi d o b o ju lu d zi z Ard en u . To n iemal d o k ład n ie zró wn ało s iły , a h ałas ciąg le n aras tał. Nieb o o d wró ciło s ię n ad n ami. Przy g ląd ałem s ię b itwie p rzez k wad ran s . Nas ze wo js k a co fały s ię wo ln o n a cały m p o lu . Po tem n a d alek im wzg ó rzu p o jawił s ię n ag le jed n o ręk i jeźd ziec n a wierzch o wcu w o g n is te p as y . Trzy mał w d ło n i wzn ies io n y miecz i s tał ty łem d o mn ie, twarzą k u zach o d o wi. Przez ch wilę trwał n ieru ch o mo . A p o tem o p u ś cił k lin g ę. Od zach o d u zag rały trąb k i. Z p o czątk u n iczeg o n ie wid ziałem. Po tem p o jawił s ię s zereg k o n n y ch . Drg n ąłem. Zd awało mi s ię, że jes t międ zy n imi Bran d . Ale n aty ch mias t s p o s trzeg łem, że to Bley s p ro wad zi s wo ich lu d zi d o s ztu rmu n a o d s ło n ięte s k rzy d ło p rzeciwn ik a. I n ag le n as i żo łn ierze p rzes tali s ię co fać. Do trzy my wali p o la. A p ó źn iej ru s zy li d o p rzo d u . Nad jech ał Bley s i jeg o k awaleria, a ja p o jąłem, że Ben ed y k t zn o wu zwy cięży ł. Niep rzy jaciel miał wk ró tce zo s tać s tarty n a p ro ch . Od p ó łn o cy d mu ch n ął lo d o waty wiatr i zn o wu s p o jrzałem w tamtą s tro n ę. Bu rza zb liży ła s ię wy raźn ie. Wid o czn ie p rzy s p ies zy ła. I s tała s ię b ard ziej mro czn a, z jas k raws zy mi b ły s k awicami i g ło ś n iejs zy m g rzmo tem. A ten zimn y , wilg o tn y wiatr wzmag ał s ię co raz b ard ziej. Zas tan o wiłem s ię… czy b u rza p rzeto czy s ię p rzez p o le b itwy jak fala d es tru k cji, p o czy m n as tąp i k o n iec? Co z o d d ziały wan iem n o weg o Wzo rca? Czy s ięg n ie tu i o d two rzy ws zy s tk o ? M o cn o w to wątp iłem. M iałem p rzeczu cie, że jeś li b u rza n as zmiażd ży , to ju ż zo s tan iemy zmiażd żen i. Niezb ęd n a b y ła mo c Klejn o tu , b y p rzetrwać n awałn icę, p ó k i n a n o wo n ie zap an u je p o rząd ek . A co p o zo s tan ie, jeś li p rzeży jemy ? Nie p ró b o wałem n awet zg ad y wać. Co więc p lan o wał Bran d ? Na co czek ał? Co zamierzał zro b ić? Raz jes zcze s p o jrzałem n a p o le b itwy … J es t. W zacien io n y m miejs cu n a wzn ies ien iu , g d zie n iep rzy jaciel p rzeg ru p o wał s ię, o trzy mał p o s iłk i, s k ąd ru s zał d o atak u … co ś tam b y ło . M aleń k i b ły s k czerwien i… b y łem p ewien , że g o wid ziałem. Ob s erwo wałem u ważn ie i czek ałem. M u s iałem zo b aczy ć g o zn o wu , d o k ład n ie o k reś lić miejs ce… M in ęła min u ta. M o że d wie…

Tam! I jes zcze raz! Sp iąłem czarn eg o ru mak a. Zd o łam ch y b a o min ąć flan k ę wro g iej fo rmacji i wjech ać n a to p o zo rn ie o p u s zczo n e wzn ies ien ie. Galo p em zjech ałem ze wzg ó rza i p o mk n ąłem d o celu . To mu s iał b y ć Bran d z Klejn o tem. Wy b rał d o b re, b ezp ieczn e miejs ce, s k ąd mó g ł o b s erwo wać całe p o le b itwy i n ad ciąg ającą b u rzę. Stamtąd , g d y ty lk o n awałn ica zn ajd zie s ię d o s tateczn ie b lis k o , mó g ł k iero wać b ły s k awice n a n as zy ch żo łn ierzy . We właś ciwej ch wili d a zn ak d o o d wro tu , u d erzy w n as n ies amo witą fu rią ży wio łó w, p o tem s k ieru je ją w b o k , b y o min ęła s iły , k tó re ws p iera. W ty ch o k o liczn o ś ciach b y ło to n ajp ro s ts ze i n ajb ard ziej s k u teczn e ro związan ie. M u s zę d o trzeć d o n ieg o jak n ajb liżej. M iałem więk s zą wład zę n ad k amien iem, ale ta malała wraz z o d leg ło ś cią, a o n miał g o p rzy s o b ie. Najlep s zy m man ewrem b ęd zie zaatak o wać n a wp ro s t i za ws zelk ą cen ę zn aleźć s ię w zas ięg u k iero wan ia Klejn o tem, b y u ży ć g o p rzeciw n iemu . Bran d mo że jed n ak mieć jak ąś o ch ro n ę. To mn ie n iep o k o iło , p o n ieważ s tarcie z k imś tak im p o two rn ie s p o wo ln i mó j atak . A jeś li n awet jes t s am, lecz s p rawy p ó jd ą n ie p o jeg o my ś li, co g o p o ws trzy ma p rzed telep o rtacją g d zieś d alej? I co wted y zro b ię? Będ ę mu s iał s zu k ać g o jes zcze raz, zacząć o d p o czątk u . Po my ś lałem, że zd o łam mo że wy k o rzy s tać Klejn o t, b y u n iemo żliwić Bran d o wi p rzes k o k . Nie wied ziałem, czy to mo żliwe, ale p o s tan o wiłem s p ró b o wać. Nie b y ł to mo że n ajlep s zy p lan , ale jed y n y , jak i miałem. Nie b y ło ju ż czas u n a s trateg ię. Zau waży łem, że n ie ty lk o ja zmierzam n a to wzn ies ien ie. Ran d o m, Deird re i Fio n a, k o n n o , w to warzy s twie o ś miu jeźd źcó w, p rzeb ili s ię p rzez lin ie p rzeciwn ik a. Za n imi p ęd ziło k ilk u żo łn ierzy , n ie wiem: p rzy jació ł czy wro g ó w. M o że jed n y ch i d ru g ich . Ry cerz w zielo n y m s tro ju b y ł ch y b a n ajs zy b s zy ; d o g an iał ich . Wciąż n ie mo g łem g o ro zp o zn ać… alb o jej, co b y ło całk iem mo żliwe. Nie miałem jed n ak wątp liwo ś ci co d o celu p ierws zej g ru p y . By ła tam Fio n a; mu s iała wy k ry ć o b ecn o ś ć Bran d a i teraz p ro wad ziła d o n ieg o p o zo s tały ch . W s erce k ap n ęło mi k ilk a k ro p el n ad ziei. M o że Fio n a p o trafi p rzy n ajmn iej częś cio wo zn eu tralizo wać mo c Bran d a. Po ch y liłem s ię w s io d le i p o p ęd ziłem k o n ia. Nad al s k ręcałem łu k iem w lewo . Nieb o o b racało s ię, wiatr ś wis zczał mi w u s zach . Przeraźliwie zah u czał g ro m. Nie o g ląd ałem s ię. Ścig ałem ich . Nie ch ciałem, b y d o tarli n a miejs ce p rzed e mn ą, ale o b awiałem s ię, że n ie zd ążę. By łem za d alek o . Gd y b y ty lk o s p o jrzeli za s ieb ie, g d y b y zo b aczy li, że n ad jeżd żam… Na p ewn o b y

zaczek ali. Żało wałem, że n ie ma s p o s o b u , b y wcześ n iej zas y g n alizo wać im mo ją o b ecn o ś ć. Przek lin ałem b ezu ży teczn o ś ć Atu tó w. Zacząłem k rzy czeć. Wrzes zczałem co s ił w p łu cach , ale wiatr p o ry wał mo je s ło wa i p rzetaczał s ię p o n ich g rzmo t. — Zaczek ajcie! Do d iab ła! To ja, Co rwin ! Nawet jed n eg o s p o jrzen ia. M in ąłem n ajb liżs zy ch walczący ch i ru s zy łem wzd łu ż n iep rzy jaciels k iej flan k i, p o za zas ięg iem p o cis k ó w i s trzał. Co fali s ię teraz s zy b ciej, a n as i żo łn ierze zajmo wali co raz więcej teren u . Bran d mu s i s ię ju ż s zy k o wać d o u d erzen ia. Częś ć o b ro to weg o n ieb a zn ik n ęła p o d ciemn ą ch mu rą, k tó rej n ie b y ło tu jes zcze k ilk a min u t temu . Sk ręciłem w p rawo , za co fające s ię s zereg i, i p o g n ałem k u wzg ó rzo m, n a k tó re tamci ju ż s ię ws p in ali. M ro k zak ry wał n ieb o , g d y d o tarłem d o s tó p wzn ies ien ia. Bałem s ię o s wo je ro d zeń s two . By li za b lis k o . Bran d b ęd zie mu s iał co ś zro b ić. Ch y b a że Fio n a ma d o ś ć s ił, b y g o p o ws trzy mać… Przed e mn ą co ś b ły s n ęło o ś lep iająco . Ko ń s tan ął d ęb a, a ja wy leciałem z s io d ła. Nim s p ad łem n a ziemię, h u k n ął g ro m. Os zo ło mio n y , leżałem p rzez ch wilę n ieru ch o mo . Ko ń o d b ieg ł n a jak ieś p ięćd zies iąt metró w, zan im s ię zatrzy mał i teraz s p acero wał n iep ewn ie d o o k o ła. Przeto czy łem s ię n a b rzu ch i s p o jrzałem n a zb o cze. Tamci jeźd źcy tak że b y li n a ziemi. To ch y b a w n ich trafił p io ru n . Kilk u s ię ru s zało , ale więk s za częś ć n ie. Nik t jes zcze s ię n ie p o d n ió s ł. Po wy żej d o s trzeg łem p o d p rzewies zk ą czerwo n y b las k Klejn o tu , mo cn iejs zy teraz i jas n y , a tak że mg lis ty zary s p o s taci, k tó ra g o n o s iła. Po czo łg ałem s ię w g ó rę i w lewo . Zan im zary zy k u ję i ws tan ę, wo lałem zejś ć z p o la wid zen ia teg o czło wiek a. Zb y t wiele czas u zajęło b y czo łg an ie s ię aż n a g ó rę. M u s iałem też o min ąć p o zo s tały ch , p o n ieważ n a n ich s k u p ia s ię p ewn ie jeg o u wag a. Po ru s załem s ię wo ln o , o s tro żn ie, wy k o rzy s tu jąc k ażd ą mo żliwą o s ło n ę. Nie wied ziałem, czy za ch wilę p io ru n n ie u d erzy w to s amo miejs ce. A jeś li n ie, to k ied y Bran d zaatak u je n as zy ch żo łn ierzy . Lad a ch wila, u zn ałem. Rzu t o k a p rzez ramię u k azał mi n as ze wo js k a ro zciąg n ięte n a p rzeciwleg ły m k rań cu p o la b itwy , i n iep rzy jaciela w o d wro cie, co fająceg o s ię k u n am. J u ż n ied łu g o b ęd ę s ię mu s iał martwić tak że o armię. Trafiłem n a wąs k i ró w i p rzeczo łg ałem s ię n im jak ieś d zies ięć metró w n a p o łu d n ie. Wy s u n ąłem s ię p o d ru g iej s tro n ie, b y wy k o rzy s tać d la o s ło n y p o ch y ło ś ć,

a d alej jak ieś s k ały . Kied y p o d n io s łem g ło wę, n ie d o s trzeg łem ju ż b las k u Klejn o tu . Sk aln y wy s tęp zak ry wał o d ws ch o d u s zczelin ę, g d zie ch o wał s ię Bran d . M imo to p ełzłem d alej, aż d o tarłem n a s amą k rawęd ź wielk iej o tch łan i. Do p iero wted y zn o wu s k ręciłem w p rawo . Do tarłem d o p u n k tu , g d zie mo g łem ch y b a b ezp ieczn ie s ię p o d n ieś ć. Zro b iłem to . Oczek iwałem n as tęp n eg o trzas k u g ro mu , w p o b liżu alb o d alej, n a p o lu b itwy ; n ic jed n ak n ie s ły s załem. Zacząłem s ię zas tan awiać… Dlaczeg o n ie? Sięg n ąłem my ś lą, p ró b u jąc wy czu ć o b ecn o ś ć Klejn o tu ; b ez efek tu . Po s p ies zn ie ru s zy łem w s tro n ę, g d zie o s tatn io wid ziałem jeg o b las k . Sp o jrzałem jes zcze w o tch łań , b y s ię u p ewn ić, że n ic mi s tamtąd n ie zag raża. Do b y łem miecza. Szed łem tu ż p rzy ś cian ie u rwis k a. Przy k rawęd zi p o ch y liłem s ię n is k o i wy jrzałem. Nie b y ło żad n eg o czerwo n eg o lś n ien ia. An i mg lis tej p o s taci. Kamien n a n is za wy d awała s ię całk iem p u s ta, a w p o b liżu n ie zau waży łem n iczeg o p o d ejrzan eg o . Czy mó g ł s ię zn o wu telep o rto wać? A jeś li tak , to d laczeg o ? Wy p ro s to wałem s ię i min ąłem s k aln ą p o ch y ło ś ć. Nad al s zed łem w s tro n ę p ó łn o cy . Zn o wu s p ró b o wałem wy czu ć Klejn o t i ty m razem n as tąp ił s łab y k o n tak t — miałem wrażen ie, że g d zieś n a p rawo i wy żej. Ru s zy łem tam, cich y i czu jn y . Dlaczeg o o p u ś cił k ry jó wk ę? M iał p rzecież zn ak o mitą p o zy cję d la teg o , co p lan o wał. Ch y b a że… Us ły s załem k rzy k i p rzek leń s two . Dwa ró żn e g ło s y . Pu ś ciłem s ię b ieg iem.

ROZDZIAŁ XI M in ąłem n is zę i s zed łem d alej. Nap o tk ałem wijący s ię w g ó rę n atu raln y żleb . Zacząłem s ię ws p in ać. Nik o g o n a razie n ie zau waży łem, ale p o czu cie o b ecn o ś ci Klejn o tu n aras tało z k ażd y m k ro k iem. Zd awało mi s ię, że z p rawej s tro n y u s ły s załem k ro k i, więc b ły s k awiczn ie o d wró ciłem s ię w tamty m k ieru n k u . Nik o g o n ie b y ło . Klejn o t też n ie wy d awał s ię b lis k i, to też ru s zy łem d alej.

Zb liżałem s ię d o s zczy tu , a za p lecami miałem czarn ą p rzep aś ć Ch ao s u . Us ły s załem g ło s y . Nie ro zu miałem s łó w, lecz to n ś wiad czy ł o p o d n iecen iu . Zwo ln iłem tu ż p rzed s zczy tem, o p ad łem n a k o lan a i wy s u n ąłem g ło wę zza s k ały . Nied alek o p rzed e mn ą s tał Ran d o m, a z n im Fio n a i lo rd o wie Ch an tris i Feld an e. Ws zy s cy p ró cz Fio n y trzy mali b ro ń g o to wą d o u ży cia, ale s tali ab s o lu tn ie n ieru ch o mo . Sp o g ląd ali w s tro n ę k rawęd zi ws zy s tk ich rzeczy : n a s k aln ą p ó łk ę o d d alo n ą mo że o p iętn aś cie metró w — miejs ce, g d zie ro zp o czy n ała s ię o tch łań . Stał tam Bran d i trzy mał p rzed s o b ą Deird re. By ła b ez h ełmu , z wło s ami p o wiewający mi b ezład n ie, a o n p rzy cis k ał jej s zty let d o k rtan i. Ch y b a ju ż ją lek k o s k aleczy ł. Co fn ąłem s ię. Us ły s załem cich y g ło s Ran d o ma: — Czy n ic więcej n ie mo żes z zro b ić, Fi? — M o g ę g o tam p rzy trzy mać — o d p o wied ziała. — I n a tę o d leg ło ś ć mo g ę tro ch ę s p o wo ln ić jeg o p ró b y s tero wan ia p o g o d ą. Ale to ws zy s tk o . On u zy s k ał częś cio we d o s tro jen ie, ja n ie. Po mag a mu tak że b lis k i d y s tan s . Czeg o k o lwiek s p ró b u ję, o n to p o trafi s k o n tro wać. Ran d o m p rzy g ry zł d o ln ą warg ę. — Rzu ćcie b ro ń — zawo łał Bran d . — Naty ch mias t. In aczej Deird re zg in ie. — Zab ij ją — o d p o wied ział Ran d o m. — Stracis z jed y n ą rzecz, k tó ra trzy ma cię jes zcze p rzy ży ciu . Zró b to , a s am zo b aczy s z, co ja zro b ię ze s wo ją b ro n ią. Bran d mru k n ął co ś p o d n o s em. — Do b ra — o ś wiad czy ł. — W tak im razie zaczn ę o d o k aleczan ia. Ran d o m s p lu n ął. — Dalej! — zach ęcił. — M a zd o ln o ś ci reg en eracji n ie g o rs ze n iż my ws zy s cy . Po s zu k aj g ro źb y , k tó ra ma jak iś s en s , alb o zamk n ij s ię i walcz! Bran d milczał. Uzn ałem, że lep iej n ie zd rad zać s wo jej o b ecn o ś ci. Na p ewn o p o trafię co ś zro b ić. Zan im s ię co fn ąłem, zary zy k o wałem jes zcze jed en rzu t o k a, fo to g rafu jąc w p amięci u k ład teren u . Po lewej b y ły jak ieś s k ały , ale n ie s ięg ały d o s tateczn ie d alek o . Nie mo g łem s ię d o n ieg o p o d k raś ć. — M u s imy ch y b a zaatak o wać ws zy s cy n araz — s twierd ził Ran d o m. — Trzeb a s p ró b o wać. Nie wid zę in n eg o s p o s o b u . A wy ? Zan im k to k o lwiek zd ąży ł o d p o wied zieć, zd arzy ło s ię co ś d ziwn eg o . Dzień p o jaś n iał n ag le. Ro zejrzałem s ię, s zu k ając źró d ła ś wiatła. Po tem s p o jrzałem w g ó rę.

Ch mu ry wciąż b y ły n a miejs cu , a o b łąk an e n ieb o n ad al wy k o n y wało za n imi s wo je wariack ie s ztu czk i. Światło jed n ak p o ch o d ziło z ch mu r. Po b lad ły i lś n iły teraz, jak g d y b y zak ry wały s ło ń ce. Nawet k ied y p atrzy łem, p o jaś n iały wy raźn ie. — Co o n teraz wy czy n ia? — zd ziwił s ię Ch an tris . — Nic n ie wy czu wam — o d p arła Fio n a. — Nie s ąd zę, żeb y to b y ło jeg o d zieło . — Więc czy je? Od p o wied ź n ie p ad ła; w k ażd y m razie ja n ic n ie u s ły s załem. Ob s erwo wałem b led n ące ch mu ry . Najwięk s za i n ajjaś n iejs za zawiro wała n ag le, jak b y k to ś ją zamies zał. Przeb ieg ały tam jak ieś fo rmy , u trwalały s ię. Ko n tu r zaczął n ab ierać k s ztałtu . Po d e mn ą, n a p o lu b itwy , p rzy cich ły o d g ło s y walk i. Sama b u rza wy d awała s ię p rzy tłu mio n a. Ob raz ró s ł. Co ś two rzy ło s ię wy raźn ie n ad n as zy mi g ło wami: ry s y g ig an ty czn ej twarzy . — M ó wię wam, że n ie wiem — u s ły s załem g ło s Fio n y , o d p o wiad ającej n a jak ieś p y tan ie. Zan im jes zcze o b raz p o ws tał d o k o ń ca, p o jąłem, że n a n ieb ie wid zę twarz n as zeg o o jca. Sp ry tn a s ztu czk a. I n ie miałem p o jęcia, co o zn acza. Twarz p o ch y liła s ię, jak g d y b y p rzy g ląd ała s ię n am ws zy s tk im. Wid ziałem zmars zczk i zmęczen ia i jak b y zatro s k an ie. J as n o ś ć wzro s ła jes zcze tro ch ę. Po ru s zy ł warg ami. Kied y ro zleg ł s ię g ło s , b y ł n a p o zio mie zwy k łej k o n wers acji. Nie g rzmiał p o tężn ie, jak s ię teg o s p o d ziewałem. — Po s y łam wam tę wiad o mo ś ć — p o wied ział — zan im p o d ejmę p ró b ę n ap rawy Wzo rca. Gd y d o was d o trze, zd ążę ju ż zwy cięży ć lu b p o n ieś ć k lęs k ę. Wy p rzed zi falę Ch ao s u , k tó ra mu s i to warzy s zy ć mo jemu p rzed s ięwzięciu . M am p o wo d y wierzy ć, że p ró b a b ęd zie d la mn ie ś mierteln a. Od n io s łem wrażen ie, że p rzeb ieg a wzro k iem p o le b itwy . to

— Rad u jcie s ię lu b ro zp aczajcie, zależn ie o d s y tu acji — mó wił d alej — g d y ż jes t k o n iec alb o p o czątek . Gd y ty lk o s k o ń czę, p rześ lę Co rwin o wi Klejn o t

Ws zech mo cy . Po leciłem mu p o n ieś ć g o n a miejs ce s tarcia. Ws zy s tk ie was ze wy s iłk i b ęd ą d aremn e, jeś li n ie zd o łacie o d wró cić fali Ch ao s u . Ale mając Klejn o t, właś n ie tam, Co rwin p o win ien was o s ło n ić, p ó k i fala n ie p rzemin ie. Us ły s załem ś miech Bran d a. Wy d awał s ię ju ż zu p ełn ie o b łąk an y . — Po mo jej ś mierci — k o n ty n u o wał tato — n a was s p ad n ie p ro b lem s u k ces ji.

M iałem w ty m wzg lęd zie s wo je p lan y , ale teraz wid zę, że ws zy s tk o n a p ró żn o . Nie mam wy jś cia; mu s zę p o s tawić tę s p rawę n a ro g u J ed n o ro żca. Dzieci mo je, n ie mo g ę s twierd zić, że jes tem z was całk iem zad o wo lo n y , ale p rzy p u s zczam, że tak że n a o d wró t. Niech tak b ęd zie. Po zo s tawiam wam mo je b ło g o s ławień s two , k tó re jes t czy mś więcej n iż ty lk o fo rmaln o ś cią. Od ch o d zę teraz, b y p rzejś ć Wzo rzec. Żeg n ajcie. Twarz zaczęła s ię ro zmy wać, a jas n o ś ć zn ik n ęła z p o wło k i ch mu r. J es zcze ch wila i ws zy s tk o s ię ro zwiało . Zaleg ła cis za. — … i, jak s ami wid zicie — u s ły s załem g ło s Bran d a — Co rwin n ie ma Klejn o tu . Rzu ćcie b ro ń i wy n o ś cie s ię s tąd . Alb o zatrzy majcie ją i wy n o ś cie s ię. Nie in teres u je mn ie to . Zo s tawcie mn ie s ameg o . M u s zę załatwić k ilk a s p raw. — Bran d zie — o d ezwała s ię Fio n a. — Po trafis z zro b ić to , n a co liczy ł u Co rwin a? M o żes z s p rawić, że ta fala n as o min ie? — M ó g łb y m, g d y b y m ch ciał — o d p o wied ział. — Tak , p o trafiłb y m s k iero wać ją na bok. — By łb y ś b o h aterem — zap ewn iła g o cich o . — Zy s k ałb y ś n as zą wd zięczn o ś ć. Ws zy s tk ie d awn e win y b y ły b y wy b aczo n e. Wy b aczo n e i zap o mn ian e. M y … Zaś miał s ię s zaleń czo . — Ty ch ces z mi wy b aczy ć? Ty , k tó ra zo s tawiłaś mn ie w tej wieży , k tó ra wb iłaś mi s zty let? Dzięk i ci, s io s tro . To u p rzejme z two jej s tro n y , że p ro p o n u jes z mi p rzeb aczen ie, ale wy b acz, że mu s zę ci o d mó wić. — No , d o b rze — wtrącił Ran d o m. — A czeg o właś ciwie ch ces z? Przep ro s in ? Bo g actw i s k arb ó w? Ważn eg o s tan o wis k a? Ws zy s tk ich ty ch rzeczy ? Pro s zę, s ą two je. Ale g łu p io s ię b awis z. Sk o ń czmy to i wracajmy d o d o mu . Ud ajmy , że to b y ł ty lk o zły s en . — Tak , s k o ń czmy to — zg o d ził s ię Bran d . — W ty m celu n ajp ierw o d rzu ćcie b ro ń . Po tem Fio n a u wo ln i mn ie s p o d zak lęcia, zro b icie w ty ł zwro t i p o mas zeru jecie n a p ó łn o c. J eś li n ie, zab iję Deird re. — W tak im razie lep iej zab ij ją o d razu i s zy k u j s ię d o walk i ze mn ą. Po n ieważ jeś li ci u s tąp imy , wk ró tce i tak b ęd zie martwa. J ak my ws zy s cy . Bran d zach ich o tał. — Czy n ap rawd ę s ąd ziłeś , że p o zwo lę wam zg in ąć? J es teś cie mi p o trzeb n i: ws zy s cy , k tó ry ch zd o łam o calić. M am n ad zieję, że ró wn ież Deird re. Ty lk o wy p o traficie d o cen ić mó j try u mf. Os ło n ię was p rzed h o lo cau s tem, k tó ry zaczn ie s ię za ch wilę.

— Nie wierzę ci — o ś wiad czy ł Ran d o m. — Po my ś l p rzez ch wilę. Zn as z mn ie d o b rze i wies z, że zech cę wam p o k azać s wo ją wy żs zo ś ć. Ch cę, b y ś cie b y li ś wiad k ami mo jeg o d zieła. Po to p o trzeb u ję was zej o b ecn o ś ci w mo im n o wy m ś wiecie. A teraz wy n o ś cie s ię s tąd . — Do s tan ies z ws zy s tk o , czeg o ch ces z p lu s n as zą wd zięczn o ś ć — zaczęła Fio n a. — J eś li ty lk o … — Od ejd źcie. Wied ziałem, że n ie mo g ę d łu żej zwlek ać. Że mu s zę d ziałać. Wied ziałem też, że n ie zd o łam d o p aś ć g o d o s tateczn ie s zy b k o . Nie miałem wy b o ru , mu s iałem s p ró b o wać u ży ć Klejn o tu jak o b ro n i. Sięg n ąłem my ś lą i p o czu łem jeg o o b ecn o ś ć. Zamk n ąłem o czy i wezwałem mo c. Żar. Żar, my ś lałem. On cię p arzy , Bran d zie. Sp rawia, że k ażd a cząs teczk a two jeg o ciała wib ru je s zy b ciej i s zy b ciej. Za ch wilę s tan ies z s ię ży wą p o ch o d n ią… Us ły s załem jeg o k rzy k . — Co rwin ie! — ry k n ął. — Przes tań ! Gd ziek o lwiek jes teś ! Zab iję ją! Patrz! Ws tałem, wciąż n ak azu jąc Klejn o to wi, b y g o p arzy ł. Sp o jrzałem p o p rzez d zielącą n as p rzes trzeń . Ub ran ie Bran d a zaczy n ało d y mić. — Przes tań ! — wrzas n ął, wzn ió s ł n ó ż i ciął Deird re w twarz. Krzy k n ąłem, a o czy zas zły mi mg łą. Przes tałem p an o wać n ad Klejn o tem. Lecz g d y s tarał s ię u d erzy ć p o raz d ru g i, Deird re, k tó rej lewy p o liczek s p ły wał k rwią, zato p iła zęb y w jeg o d ło n i. Po tem u wo ln iła ramię, wb iła mu ło k ieć w żeb ra i s p ró b o wała s ię wy rwać. Gd y ty lk o s ię p o ru s zy ła, g d y p o ch y liła g ło wę, co ś b ły s n ęło s reb rzy ś cie. Bran d jęk n ął i u p u ś cił s zty let — s trzała p rzeb iła mu k rtań . Nas tęp n a trafiła g o w p ierś , tro ch ę n a p rawo o d Klejn o tu . Co fn ął s ię o k ro k i zach arczał. Ty lk o że n ie miał ju ż g d zie s ię co fać z s amej k rawęd zi o tch łan i. Kied y zaczął s p ad ać, s zero k o o two rzy ł o czy . Po tem jeg o ręk a wy s trzeliła w p rzó d i ch wy ciła wło s y Deird re. Bieg łem ju ż d o n ich z k rzy k iem, ale wied ziałem, że n ie zd ążę. Deird re wrzas n ęła; jej p o k rwawio n a twarz wy rażała g ro zę. Wy ciąg n ęła d o mn ie ręk ę… A p o tem Bran d , Deird re i Klejn o t b y li ju ż za k rawęd zią, s p ad ali, zn ik ali z meg o p o la wid zen ia, g in ęli…

Wy d aje mi s ię, że p ró b o wałem s k o czy ć za n imi, ale Ran d o m mn ie zatrzy mał. W k o ń cu mu s iał mn ie u d erzy ć i wted y ws zy s tk o o d p ły n ęło …

Kied y d o s zed łem d o s ieb ie, leżałem n a k amien is ty m g ru n cie d alej o d p rzep aś ci, n iż u p ad łem. Kto ś zwin ął mó j p łas zcz i ws u n ął mi p o d g ło wę. Najp ierw zo b aczy łem wiru jące n ieb o ; p rzy p o mn iało mi s en o k o le, jak i miałem tamteg o d n ia, g d y s p o tk ałem Darę. Wied ziałem, że in n i s ą wo k ó ł mn ie; s ły s załem ich g ło s y , ale z p o czątk u n ie o d wracałem g ło wy . Leżałem ty lk o , s p o g ląd ałem n a n ieb iań s k ą man d alę i my ś lałem o s tracie. Deird re… więcej d la mn ie zn aczy ła n iż cała res zta ro d zin y razem wzięta. Nic n a to n ie p o rad zę. Tak właś n ie b y ło . Ileż to razy żało wałem, że jes t mo ją s io s trą. Po g o d ziłem s ię jed n ak z realiami. M o je u czu cia n ig d y s ię n ie zmien ią, ale… teraz o d es zła, a ta my ś l b y ła ważn iejs za n iż zb liżający s ię k o n iec ś wiata. M imo ws zy s tk o mu s iałem s p rawd zić, co s ię d zieje. Bez Klejn o tu ws zy s tk o s k o ń czo n e. Ch o ciaż… Sięg n ąłem k u n iemu , g d ziek o lwiek teraz b y ł, ale n ie p o czu łem n ic. Zacząłem ws tawać; ch ciałem s ię p rzek o n ać, jak d alek o d o tarła fala. Nag le p rzy trzy mało mn ie czy jeś ramię. — Od p o czy waj, Co rwin ie. — To b y ł g ło s Ran d o ma. — J es teś wy k o ń czo n y . Wy g ląd as z, jak b y ś p rzeczo łg ał s ię p rzez p iek ło . Nic ju ż n ie mo żes z zd ziałać. Sp o k o jn ie. — J ak ą ró żn icę ro b i s tan mo jeg o zd ro wia? — o d p arłem. — Za p arę ch wil n ie b ęd zie to ju ż miało zn aczen ia. Zn ó w s p ró b o wałem ws tać i ty m razem ramię p rzes u n ęło s ię, b y mi p o mó c. — J ak ch ces z — p o wied ział. — Ch o ciaż n ie ma tu wiele d o o g ląd an ia. M iał rację. Walk a d o b ieg ła k o ń ca, jeś li n ie liczy ć k ilk u izo lo wan y ch o g n is k o p o ru n iep rzy jaciela. Te zaś b y ły s zy b k o o taczan e, a walczący wy b ijan i lu b ch wy tan i w n iewo lę. Ws zy s cy p rzes u wali s ię w n as zą s tro n ę, u ciek ając p rzed n ad ch o d zącą falą zn is zczen ia, k tó ra d o tarła ju ż n a s k raj p o la b itwy . Wk ró tce n a n as zy m wzn ies ien iu zn ajd ą s ię tłu my o calały ch z o b u s tro n . Ob ejrzałem s ię: żad n e n o we wo js k a n ie n ad ch o d ziły o d s tro n y mro czn ej cy tad eli. Czy mo żemy s ię tam wy co fać, g d y b u rza w k o ń cu d o s ięg n ie n as tu taj? A co p o tem? Otch łań b y ła ch y b a o s tateczn y m ro związan iem. — J u ż n ied łu g o — s zep n ąłem, my ś ląc o Deird re. — J u ż n ied łu g o … Dlaczeg o n ie?

Ob s erwo wałem fro n t n awałn icy , b ły s k ającej p io ru n ami, zmien n ej, p rzes łan iającej ś wiat. Tak , ju ż n ied łu g o . Sk o ro Klejn o t zg in ął wraz z Bran d em… — Bran d — p o wied ziałem g ło ś n o . — Kto g o w k o ń cu d o s tał? — J a d o s tąp iłem teg o wy ró żn ien ia — o d p arł zn ajo my g ło s , k tó reg o n ie mo g łem jak o ś ro zp o zn ać. Od wró ciłem s ię i wy trzes zczy łem o czy . Na k amien iu s ied ział czło wiek w zielo n y m s tro ju , o b o k n a ziemi leżały łu k i k o łczan . Bły s n ął zęb ami w zło ś liwy m u ś miech u . To b y ł Cain e. — Niech mn ie p iek ło … — Po tarłem s zczęk ę. — Zab awn a rzecz p rzy trafiła mi s ię w d ro d ze n a twó j p o g rzeb . — Tak , s ły s załem o ty m. — Pars k n ął ś miech em. — Zab iłeś k ied y ś s ieb ie, Co rwin ie? — Os tatn io n ie. J ak to zro b iłeś ? — Przes zed łem d o o d p o wied n ieg o Cien ia — wy jaś n ił. — I tam n ap ad łem n a cień mn ie s ameg o . On d o s tarczy ł mi zwło k . — Zad rżał. — Przed ziwn e u czu cie. Nie ch ciałb y m zn ó w g o d o ś wiad czy ć. — Ale p o co ? Po co u d awałeś włas n ą ś mierć i p ró b o wałeś mn ie w to wro b ić? — Ch ciałem d o trzeć d o źró d eł p ro b lemó w Amb eru — wy jaś n ił. — I zn is zczy ć je. Uzn ałem, że n ajlep iej b ęd zie zejś ć d o p o d ziemia. A czy zn as z lep s zy s p o s ó b , n iż p rzek o n ać ws zy s tk ich , że n ie ży jes z? W k o ń cu mi s ię u d ało , jak s am wid ziałeś . — Przerwał n a ch wilę. — Przy k ro mi z p o wo d u Deird re. Ale n ie miałem wy b o ru . Tak n ap rawd ę n ie wierzy łem, że zab ierze ją ze s o b ą. Od wró ciłem wzro k . — Nie miałem wy b o ru — p o wtó rzy ł. — M am n ad zieję, że to ro zu mies z. Sk in ąłem g ło wą. — Ale d laczeg o s two rzy łeś p o zo ry , że to ja cię zab iłem? Po d es zła Fio n a z Bley s em. Przy witałem s ię z n imi, lecz n ad al czek ałem n a o d p o wied ź Cain e'a. By ło k ilk a s p raw, o k tó re ch ciałem zap y tać Bley s a, ale te mo g ły zaczek ać. — Więc? — zap y tałem. — Ch ciałem u s u n ąć cię z d ro g i — wy jaś n ił. — Przy p u s zczałem, że to ty s to is z za ty m ws zy s tk im. Ty alb o Bran d . Og ran iczy łem k rąg p o d ejrzan y ch d o d wó ch o s ó b . M y ś lałem, że mo że n awet d ziałacie ws p ó ln ie, zwłas zcza że tak b ard zo s ię s tarał

s p ro wad zić cię z p o wro tem. — Nie zo rien to wałeś s ię — wtrącił Bley s . — Bran d p ró b o wał trzy mać g o jak n ajd alej. Do wied ział s ię, że wraca mu p amięć, i… — Teraz wiem — o d p arł Cain e. — Ale wted y wy g ląd ało to in aczej. Ch ciałem wp ak o wać Co rwin a d o lo ch u , żeb y b ez p rzes zk ó d p o s zu k ać Bran d a. Przy czaiłem s ię i s łu ch ałem ws zy s tk ich ro zmó w p ro wad zo n y ch p rzez Atu ty . M iałem n ad zieję n a jak ąś ws k azó wk ę co d o k ry jó wk i Bran d a. — O to ch o d ziło tacie — mru k n ąłem. — O co ? — n ie zro zu miał Cain e. — Su g ero wał, że k to ś p o d s łu ch u je p rzez Atu ty . — Nie mam p o jęcia, s k ąd mó g łb y wied zieć. Nau czy łem s ię ab s o lu tn ej p as y wn o ś ci. Ro zk ład ałem je ws zy s tk ie i d o ty k ałem lek k o ws zy s tk ich n araz. Czek ałem n a jak ieś d rg n ien ie. Gd y n as tęp o wało , s k u p iałem u wag ę n a ro zmawiający ch . Do b ierając s ię d o was p o jed y n czo , p o trafiłem czas em d o trzeć d o was zy ch my ś li, n awet k ied y n ie u ży waliś cie Atu tó w. Po d waru n k iem, że b y liś cie d o s tateczn ie zajęci, a ja n ie p o zwalałem s o b ie n a żad n ą reak cję. — A jed n ak wied ział. — To zu p ełn ie mo żliwe. Nawet p rawd o p o d o b n e — s twierd ziła Fio n a. Bley s p rzy tak n ął. Ran d o m p o d s zed ł b liżej. — Co miałeś n a my ś li, p y tając o ran ę Co rwin a? — zap y tał. — Nie mo g łeś o ty m wied zieć. Ch y b a że… Cain e s k in ął ty lk o g ło wą. Ob s erwo wałem Ben ed y k ta i J u lian a, k tó rzy wy d awali ro zk azy żo łn ierzo m, ale zap o mn iałem o n ich p o n iemej o d p o wied zi Cain e'a. — Ty ? — wy ch ry p iałem. — Ty mn ie p ch n ąłeś ? — Nap ij s ię, Co rwin ie. — Ran d o m p o d ał mi s wo ją man ierk ę. M iał w n iej ro zcień czo n e win o . Po ciąg n ąłem s o lid n ie. Dręczy ło mn ie s tras zn e p rag n ien ie, ale p rzerwałem p o k ilk u ły k ach . — Op o wied z o ty m — rzu ciłem. — Do b rze. J es tem ci to win ien — zg o d ził s ię. — Do wied ziałem s ię z my ś li J u lian a, że s p ro wad ziłeś Bran d a z p o wro tem d o Amb eru . Uzn ałem, że s łu s zn ie s ię d o my ś lałem, a ty i Bran d jes teś cie ws p ó ln ik ami. To o zn aczało , że trzeb a was o b u u s u n ąć. No cą wy k o rzy s tałem Wzo rzec, b y p rzen ieś ć s ię d o two jej k watery . Pró b o wałem cię zab ić, ale b y łeś zb y t s zy b k i i zan im u d erzy łem p o raz d ru g i,

zd ąży łeś s ię jak o ś wy atu to wać. — Nie mo g łeś s ię lep iej p rzy jrzeć? Po trafiłeś s ięg n ąć d o n as zy ch my ś li, więc mo g łeś zo b aczy ć, że n ie jes tem czło wiek iem, k tó reg o s zu k as z. Po trząs n ął g ło wą. — Od b ierałem ty lk o n ajb ard ziej p o wierzch o wn e my ś li i reak cje n a n ajb liżs ze o to czen ie. A i to n ie zaws ze. Sły s załem też two ją k lątwę, Co rwin ie. Zaczy n ała s ię s p ełn iać. Wid ziałem to ws zęd zie d o o k o ła. Uzn ałem, że d la b ezp ieczeń s twa n as ws zy s tk ich n ależy u s u n ąć cieb ie i Bran d a. Po ty m, co ro b ił p rzed two im p o wro tem, d o my ś lałem s ię, d o czeg o jes t zd o ln y . Ale wted y jes zcze n ie mo g łem g o d o s tać z p o wo d u Gerard a. Po tem b y ł co raz s iln iejs zy . Po d jąłem jed n ą p ró b ę, ale b ez s k u tk u . — Kied y ? — zd ziwił s ię Ran d o m. — To ten zamach , o k tó ry o s k arżo n o Co rwin a. By łem w p rzeb ran iu . Gd y b y zd o łał u ciec, jak Co rwin , n ie ch ciałem, b y wied ział, że jes zcze ży ję. Przes zed łem Wzo rzec, p rzen io s łem s ię d o jeg o p o k o ju i p ró b o wałem g o zab ić. Ob aj zo s taliś my ran n i, p rzelaliś my s p o ro k rwi, ale jak o ś s ię wy atu to wał. Pó źn iej s k o n tak to wałem s ię z J u lian em i wraz z n im ru s zy łem n a tę b itwę. Bran d mu s iał s ię tu zjawić. Wziąłem k ilk a s trzał o s reb rn y ch g ro tach , b o b y łem n iemal p ewien , że Bran d n ie jes t ju ż tak i jak my ws zy s cy . Ch ciałem zab ić g o s zy b k o i z d alek a. Tren o wałem łu czn ictwo . Przy b y łem, b y g o o d s zu k ać, i w k o ń cu zn alazłem. Teraz ws zy s cy mn ie p rzek o n u ją, że my liłem s ię co d o cieb ie. Czy li two ja s trzała ch y b a s ię zmarn u je. — Wielk ie d zięk i. — M o że n awet p o win ien em cię p rzep ro s ić. — By ło b y miło . — Z d ru g iej s tro n y , b y łem p rzek o n an y , że p o s tęp u ję s łu s zn ie. Ro b iłem to , b y rato wać p o zo s tały ch … Nie d o czek ałem s ię p rzep ro s in Cain e'a, p o n ieważ właś n ie w tej ch wili ro zleg ł s ię g ło s trąb , k tó ry zd awał s ię ws trząs ać cały m ś wiatem: b ezk ieru n k o wy , g ło ś n y , p rzeciąg ły . Ro zejrzeliś my s ię, s zu k ając źró d ła d źwięk u . Cain e ws tał i wy ciąg n ął ręk ę. — Tam! — zawo łał. Po d ąży łem wzro k iem za jeg o g es tem. Zas ło n a b u rzy ro zs tąp iła s ię n a p ó łn o cn y m zach o d zie, w miejs cu , g d zie p rzeb ijała ją czarn a d ro g a. Po jawił s ię wid mo wy jeźd ziec n a czarn y m k o n iu . Zad ął w ró g . Ch wila min ęła, zan im d o tarła d o n as mu zy k a. Po tem d o łączy ło d o n ieg o jes zcze d wó ch tręb aczy — też b lad y ch , też n a czarn y ch

wierzch o wcach . Un ieś li ro g i i włączy li s ię d o fan fary . — Co to mo że b y ć? — zd ziwił s ię Ran d o m. — Ch y b a wiem — mru k n ął Bley s , a Fio n a k iwn ęła g ło wą. — Więc co ? — s p y tałem. Nie o d p o wied zieli. J eźd źcy ru s zy li czarn ą d ro g ą, a za n imi wciąż p o jawiali s ię n as tęp n i.

ROZDZIAŁ XII Patrzy łem. Ws zęd zie p an o wała wielk a cis za. Ws zy s cy żo łn ierze zatrzy mali s ię, b y p rzy g ląd ać s ię p ro ces ji. Nawet jeń cy z Dwo rcó w p o d s trażą w tamtą s tro n ę k iero wali s we s p o jrzen ia. Za wid mo wy mi h ero ld ami jech ała mas a jeźd źcó w n a b iały ch k o n iach . Nieś li p ro p o rce, z k tó ry ch n ie ws zy s tk ie p o trafiłem ro zp o zn ać. Przewo d ził im człek o p o d o b n y s twó r ze s ztan d arem J ed n o ro żca Amb eru . Za n imi s zli mu zy k an ci; n iek tó rzy g rali n a in s tru men tach , jak ich jes zcze n ig d y n ie wid ziałem. Za mu zy k an tami s zły ro g ate człek o k s ztałtn e is to ty w lek k ich zb ro jach : d łu g ie k o lu mn y , a co d wu d zies ty mn iej więcej trzy mał wy s o k o n ad g ło wą p ło n ącą p o ch o d n ię. Wted y u s ły s zeliś my p o tężn y g ło s , p o wo ln y , ry tmiczn y , ro zb rzmiewający n iżej n iż d źwięk i mu zy k i. Zro zu miałem, że to ś p iewają p iech u rzy . Wiele czas u u p ły n ęło , a ta armia wciąż mas zero wała czarn ą d ro g ą. Nik t z n as n ie p o ru s zy ł s ię an i n ie o d ezwał. Szli z p o ch o d n iami, p ro p o rcami, mu zy k ą i ś p iewem, aż d o tarli n a s k raj o tch łan i i mas zero wali d alej p o p rawie n iewid zialn y m p rzed łu żen iu mro czn eg o trak tu . Po ch o d n ie lś n iły wś ró d czern i i ro zś wietlały im d ro g ę. M u zy k a zab rzmiała g ło ś n iej mimo o d leg ło ś ci, i co raz więcej g ło s ó w włączało s ię d o ch ó ru , g d y n o we s zereg i wy łan iały s ię ciąg le zza ro zb ły s k u jącej zas ło n y b u rzy . Z rzad k a h u czał p rzeciąg le g ro m, ale n ie zag łu s zał p ieś n i. Wiatry d mu ch ające n a p o ch o d n ie n ie zd o łały zg as ić żad n ej z n ich ; p rzy n ajmn iej ja teg o n ie zau waży łem. Ru ch wy wierał h ip n o ty czn y efek t. Zd awało mi s ię, że p atrzę n a tę p ro ces ję o d n iezliczo n y ch d n i, mo że lat, i s łu ch am melo d ii, k tó rą teraz ju ż p o zn ałem.

Nag le p rzed fro n t n awałn icy wy leciał s mo k , i n as tęp n y , i jes zcze jed en . Zielo n e, zło te i czarn e jak s tare żelazo ; p atrzy łem, jak s zy b u ją wś ró d wich u ry , jak o d wracają g ło wy , zn acząc s wó j lo t o g n is ty mi ws tęg ami. Za n imi jaś n iały b ły s k awice, a s mo k i b y ły p rzerażające, ws p an iałe, tru d n o o cen ić, jak o g ro mn e. Do łem s zło n iewielk ie s tad k o b iały ch k ró w, p o trząs ający ch g ło wami, ry czący ch , tu p iący ch k o p y tami. J eźd źcy mijali je z b o k ó w i p rzejeżd żali międ zy n imi, trzas k ając d łu g imi b atami. Nas tęp n ie mas zero wała k o lu mn a p rawd ziwie p o two rn y ch żo łn ierzy z Cien ia, z k tó ry m Amb er p ro wad ził czas em h an d el — ciężk ich , o k ry ty ch łu s k ą, zb ro jn y ch w s zp o n y . Grali n a in s tru men tach p o d o b n y ch d o k o b z, a ich o s tre n u ty d o b ieg ały aż tu taj, wib ru jące i p atety czn e. Ci p rzes zli, a za n imi p o jawili s ię n o wi z p o ch o d n iami i k o lejn i żo łn ierze p o d s ztan d arami z Cien i b lis k ich i d alek ich . Patrzy liś my , jak n as mijają, jak k ro czą wijącą s ię ś cieżk ą k u o d leg łemu n ieb u , n ib y ch mu ra węd ro wn y ch ś wietlik ó w k ieru jąc s ię k u czarn ej cy tad eli zwan ej Dwo rcami Ch ao s u . Przemars z zd awał s ię n ie mieć k o ń ca. Straciłem p o czu cie czas u . Ale, co d ziwn e, fro n t b u rzy n ie p rzes u wał s ię, p ó k i trwał ten p o ch ó d . Po ch ło n ięty o b s erwacją, s traciłem n awet częś cio wo ś wiad o mo ś ć włas n ej o s o b y . Wied ziałem, że tak ie wy d arzen ie ju ż s ię n ie p o wtó rzy . J as k rawe latające s two ry p rzemy k ały n ad k o lu mn ami, a te ciemn e u n o s iły s ię wy żej. By li wid mo wi d o b o s ze, is to ty z czy s teg o ś wiatła i s tad o latający ch mas zy n ; wid ziałem jeźd źcó w cały ch w czern i, d o s iad ający ch n ajro zmaits zy ch b es tii; n a n ieb ie, n ib y elemen t p o k azu s ztu czn y ch o g n i, zawis ł p rzez ch wilę wy v ern . I te d źwięk i: tęten t k o p y t, o d g ło s k ro k ó w, ś p iew, p is k , b ęb n y i fan fary łączy ły s ię w p o tężn ą, zalewającą n as falę. I d alej, d alej, d alej p o mo ś cie n ad ciemn o ś cią k ro czy ła p ro ces ja, a jej ś wiatła s ięg ały d alek o . Po tem, k ied y s p o g ląd ałem wzd łu ż s zereg ó w, s p o d lś n iącej k u rty n y wy n u rzy ł s ię in n y k s ztałt. By ł to p o wó z o b ity k irem, ciąg n ięty p rzez zap rzęg czarn y ch k o n i. W k ażd y m z czterech ro g ó w s terczała las k a p ło n ąca b łęk itn y m p ło mien iem, s p o czy wał zaś n a n im p rzed mio t, k tó ry mó g ł b y ć jed y n ie tru mn ą, o k ry tą n as zy m s ztan d arem J ed n o ro żca. Po wo ził g arb u s w s tro ju b arwy p u rp u ry i p o marań czy . Nawet z tej o d leg ło ś ci p o zn ałem w n im Dwo rk in a. Więc to jes t to , p o my ś lałem. Nie wiem d laczeg o , ale to ch y b a o d p o wied n ie, że zmierzas z teraz d o Stareg o Kraju . Wiele jes t rzeczy , k tó re mo g łem ci p o wied zieć, p ó k i ży łeś . Niek tó re p o wied ziałem, ale n iewiele p ad ło właś ciwy ch s łó w. Teraz ws zy s tk o s k o ń czo n e, g d y ż jes teś martwy . Tak martwy jak ws zy s cy , k tó rzy p rzed to b ą

o d es zli d o teg o miejs ca, g d zie i my wk ró tce mo że p o d ąży my . Przy k ro mi. Do p iero p o ty lu latach , k ied y p rzy jąłeś in n ą twarz i p o s tać, p o zn ałem cię w k o ń cu , n au czy łem s zan o wać i mo że n awet p o lu b iłem… ch o ć w tamtej p o s taci też b y łeś ch y try m d ran iem. Czy Gan elo n b y ł p rawd ziwy m to b ą, czy ty lk o k o lejn ą ro lą, k tó rą zag rałeś d la włas n ej wy g o d y , Stary Ko med ian cie? Nig d y s ię n ie d o wiem, ale ch cę wierzy ć, że w k o ń cu zo b aczy łem cię tak im, jak im b y łeś n ap rawd ę, że s p o tk ałem k o g o ś , k o g o lu b iłem, k o mu mo g łem zau fać; i że to b y łeś ty . Ch ciałb y m p o zn ać cię lep iej, ale jes tem wd zięczn y n awet za to … — Tato … ? — s p y tał cich o J u lian . — Ch ciał, k ied y jeg o ch wila n ad ejd zie, b y zab rać g o p o za Dwo rce Ch ao s u , w o s tateczn ą ciemn o ś ć — wy jaś n ił Bley s . — Po wied ział mi to k ied y ś Dwo rk in . Po za Ch ao s i Amb er, g d zie n ie s ięg a n iczy ja wład za. — I tak s ię s tało — d o d ała Fio n a. — Ale czy is tn ieje p o rząd ek g d zieś p o za tą k u rty n ą, p rzez k tó rą p rzech o d zą? Czy ty lk o wieczn ie trwa b u rza? J eś li zwy cięży ł, to jes t to ty lk o p rzelo tn e zawiro wan ie i n ic n am n ie g ro zi. Ale jeś li n ie… — To b ez zn aczen ia — wtrąciłem. — Nieważn e, czy mu s ię u d ało , czy n ie. M n ie s ię u d ało . — Co mas z n a my ś li? — zap y tała. — Sąd zę, że tato p rzeg rał. Że zo s tał zn is zczo n y , zan im zd o łał n ap rawić s tary Wzo rzec. Kied y zo b aczy łem tę n awałn icę, a n awet częś cio wo jej d o ś wiad czy łem, zro zu miałem, że n ie zd o łam d o trzeć tu n a czas z Klejn o tem, k tó ry mi p rzes łał p o zak o ń czen iu p ró b y . Przez całą d ro g ę Bran d p ró b o wał mi g o o d eb rać, ab y s two rzy ć n o wy Wzo rzec, jak mó wił. To n as u n ęło mi p ewien p o my s ł. Gd y zo b aczy łem, że ws zy s tk o s ię ro zp ad a, u ży łem Klejn o tu d la n ak reś len ia Wzo rca. To n ajtru d n iejs za rzecz, jak iej d o k o n ałem w ży ciu … Ale u d ała s ię. Kied y p rzemin ie ta fala, Ws zech ś wiat p o win ien s ię u trzy mać… n iezależn ie o d teg o , czy my p rzeży jemy . Bran d u k rad ł mi Klejn o t, k ied y s k o ń czy łem. J ak ty lk o d o s zed łem d o s ieb ie, wy k o rzy s tałem n o wy Wzo rzec, żeb y p rzen ió s ł mn ie tu taj. Zatem co k o lwiek b y s ię s tało , wciąż is tn ieje Wzo rzec. — Ale, Co rwin ie — p o wied ziała. — A jeś li tato o d n ió s ł s u k ces ? — Nie mam p o jęcia. — O ile wiem — wtrącił Bley s — n a p o d s tawie teg o , co mó wił Dwo rk in , d wa ró żn e Wzo rce n ie mo g ą is tn ieć w ty m s amy m ws zech ś wiecie. Te w Reb mie i w Tir-n a No g 'th s ię n ie liczą, g d y ż s ą ty lk o o d b iciami n as zeg o … — Co s ię s tan ie? — s p y tałem.

— Sąd zę, że n as tąp i ro zs zczep ien ie, że g d zieś p o ws tan ie n o wa eg zy s ten cja… — A jak p o d ziała to n a n as zą? — Efek tem b ęd zie alb o to taln a k atas tro fa, alb o w o g ó le n ic — s twierd ziła Fio n a. — M o g ę p rzy to czy ć arg u men ty za k ażd y m z ty ch ro związań . — Czy li wracamy d o p u n k tu wy jś cia — p o d s u mo wałem. — Alb o wk ró tce ws zy s tk o s ię ro zp ad n ie, alb o jak o ś u trzy ma. — Na to wy ch o d zi — p rzy tak n ął Bley s . — To n ieważn e, jeś li n as ju ż n ie b ęd zie, g d y d o trze tu fala — mru k n ąłem. — A d o trze. Zn o wu s p o jrzałem n a k o n d u k t p o g rzeb o wy . Za p o wo zem p o d ążali k o lejn i jeźd źcy , a za n imi p ies i d o b o s ze. Po tem p ro p o rce, p o ch o d n ie i d łu g a k o lu mn a p iech u ró w. Wciąż ro zleg ał s ię ś p iew i zd awało s ię, że d alek o , d alek o s tąd p ro ces ja d o tarła wres zcie d o cy tad eli mro k u . … Nien awid ziłem cię tak d łu g o , o b win iałem o ty le s p raw. Teraz ws zy s tk o d o b ieg ło k o ń ca i żad n e z ty ch u czu ć n ie p rzetrwało . Ty za to ch ciałeś , b y m zo s tał k ró lem. Teraz wid zę, że n ie n ad aję s ię n a to s tan o wis k o . Wid zę też, że mu s iałem jed n ak co ś d la cieb ie zn aczy ć. Nik o mu o ty m n ie p o wiem. Wy s tarczy , że wiem s am. Ale n ig d y ju ż n ie p o my ś lę o to b ie w tak i s am s p o s ó b . J u ż teraz twó j o b raz zach o d zi mg łą. Zamias t two jej, wid zę twarz Gan elo n a. Nad s tawił d la mn ie k ark u . By ł to b ą, ale to b ą in n y m, to b ą, k tó reg o n ie zn ałem. Ile p o ch o wałeś żo n i ilu wro g ó w? Czy wielu b y ło p rzy jació ł? Ch y b a n ie. Ale ty le s k ry wałeś s ek retó w, o k tó ry ch n ie mieliś my p o jęcia. Nig d y n ie s ąd ziłem, że b ęd ę p atrzy ł, jak o d ch o d zis z. Gan elo n ie — o jcze — s tary p rzy jacielu i wro g u , p rzes y łam ci p o żeg n an ie. Sp o tk as z s ię z Deird re, k tó rą k o ch ałem. Zach o wałeś s we tajemn ice. Sp o czy waj w s p o k o ju , jeś li tak a jes t two ja wo la. Daję ci tę zwięd łą ró żę, k tó rą n io s łem p rzez p iek ło . Rzu cam ją w o tch łań . Po zo s tawiam ci ró żę i zmies zan e k o lo ry n a n ieb ie. Będ ę za to b ą tęs k n ił… Wres zcie k o lu mn a s ię s k o ń czy ła. Os tatn i żało b n icy wy n u rzy li s ię s p o d k u rty n y i o d es zli. Wciąż p ło n ęły b ły s k awice, lał d es zcz i h u czały g ro my . J ed n ak żad en z u czes tn ik ó w p ro ces ji n ie b y ł mo k ry . Stałem n a s k raju o tch łan i i p atrzy łem, jak p rzech o d zą. Czy jaś d ło ń s p o czy wała n a mo im ramien iu ; n ie wiem, o d jak d awn a. Teraz, k ied y p rzes zed ł k o n d u k t, zau waży łem, że zn o wu zb liża s ię fro n t n awałn icy . Ro tacja n ieb a zn o wu s p ro wad zała n a n as ciemn o ś ć. Z lewej s tro n y s ły s załem jak ieś g ło s y . M iałem wrażen ie, że ro zb rzmiewają ju ż d o ś ć d łu g o , ch o ć n ie ro zró żn iałem s łó w. Zd ałem s o b ie s p rawę, że d rżę cały , że jes tem o b o lały i że led wo s to ję.

— Ch o d ź, p o łó ż s ię — zap ro p o n o wała Fio n a. — J ak n a jed en d zień , ro d zin a zmn iejs zy ła s ię ju ż wy s tarczająco . Po zwo liłem, b y o d p ro wad ziła mn ie d alej o d k rawęd zi. — Właś ciwie co za ró żn ica? — mru k n ąłem. — Ile jes zcze czas u n am zo s tało ? — Nie mu s imy tu s tać i czek ać — o d p arła. — Przejd ziemy czarn y m mo s tem d o Dwo rcó w. Przełamaliś my ju ż ich o b ro n ę. Bu rza mo że tam n ie s ięg n ąć. M o że zatrzy ma ją o tch łań . Zres ztą i tak p o win n iś my o d p ro wad zić tatę. Kiwn ąłem g ło wą. — Nie mamy ch y b a wielk ieg o wy b o ru . Do k o ń ca mu s imy p o zo s tać k o ch ający mi d ziećmi. Op ad łem n a ziemię i wes tch n ąłem. J eś li ju ż, to czu łem s ię jes zcze s łab s zy n iż p o p rzed n io . — Two je b u ty … — p o wied ziała. — Tak . Ściąg n ęła mi je. M o je s to p y p u ls o wały b ó lem. — Dzięk i. — Przy n io s ę ci co ś d o jed zen ia. Przy mk n ąłem o czy . Zd rzemn ąłem s ię. Zb y t wiele o b razó w wiro wało mi w g ło wie, b y s two rzy ć s p ó jn y s en . Nie wiem, jak d łu g o s p ałem, ale wied zio n y d awn y m o d ru ch em o b u d ziłem s ię, g d y d o b ieg ł o d g ło s k o ń s k ich k o p y t. Po tem jak iś cień p rzes u n ął mi s ię p o p o wiek ach . Otwo rzy łem o czy . Nad e mn ą s tał o p atu lo n y jeźd ziec, milczący i n ieru ch o my . Przy g ląd ał mi s ię. Sp o jrzałem mu w twarz. Nie zro b ił żad n eg o g ro źn eg o g es tu , lecz w ty m jeg o zimn y m s p o jrzen iu wy czu łem n iech ęć. — Oto s p o czy wa b o h ater — o d ezwał s ię cich y g ło s . M ilczałem. — Z łatwo ś cią mo g łab y m cię zab ić. Ro zp o zn ałem g ło s , ch o ć n ie miałem p o jęcia, s k ąd b ierze s ię ta wro g o ś ć. — Sp o tk ałam Bo rela, n im u marł. Op o wied ział mi, jak zd rad zieck im s p o s o b em g o zwy cięży łeś . Nie mo g łem teg o p o ws trzy mać, n ie mo g łem s ię o p an o wać. Su ch y ch ich o t wzb ierał mi w k rtan i. Ak u rat to , ze ws zy s tk ich g łu p ich rzeczy , o k tó re mo żn a s ię ro zg n iewać… M o g łem jej p o wied zieć, że Bo rel b y ł o wiele lep iej wy p o s ażo n y

i wy p o częty , i że ru s zy ł n a mn ie, s zu k ając walk i. M o g łem p o wied zieć, że n ie u zn aję reg u ł, g d y ch o d zi o mo je ży cie, alb o że n ie u ważam wo jn y za g rę. M o g łem p o wied zieć jes zcze wiele rzeczy , ale jeś li d o tej p o ry o n ich n ie wied ziała czy wo lała n ie ro zu mieć, to i tak n ie zro b iły b y n a n iej wrażen ia. Zres ztą jej u czu cia b y ły aż n ad to wy raźn e. Dlateg o zd ecy d o wałem s ię n a jed n ą z wielk ich i b an aln y ch p rawd : — J es t wiele p u n k tó w wid zen ia n a k ażd ą s p rawę. — Po zo s tan ę p rzy jed n y m. M y ś lałem, czy n ie wzru s zy ć ramio n ami, ale b y ły zb y t o b o lałe. — Ko s zto wałeś mn ie d wie n ajważn iejs ze o s o b y w mo im ży ciu — o ś wiad czy ła. — Nap rawd ę? Bard zo mi p rzy k ro . — Nie jes teś tak i, za jak ieg o cię u ważałam. Wid ziałam w to b ie p rawd ziwie s zlach etn ą p o s tać: s iln y , ale p ełen zro zu mien ia i czas em d elik atn y . Ho n o ro wy … Bu rza, o wiele ju ż b liżs za, s zalała za jej p lecami. Po my ś lałem o czy mś wu lg arn y m i p o wied ziałem to . Nie zwró ciła u wag i, jak b y w o g ó le mn ie n ie s ły s zała. — Od ch o d zę teraz — rzek ła. — Wracam d o mo jeg o lu d u . Na razie zwy cięży liś cie… ale tam leży Amb er. — Sk in ęła w s tro n ę n awałn icy . M o g łem ty lk o p atrzeć. Nie n a ży wio ły . Na n ią. — Nie s ąd zę, b y p o zo s tały mi jes zcze jak ieś zo b o wiązan ia, k tó re p o win n am zerwać — mó wiła d alej. — A Ben ed y k t? — s p y tałem cich o . — Nie waż s ię… — Od wró ciła s ię p lecami. M ilczała ch wilę. — Nie s ąd zę, b y ś my jes zcze k ied y ś s ię s p o tk ali — o ś wiad czy ła, a k o ń p o n ió s ł ją w k ieru n k u czarn ej d ro g i. Cy n ik p o my ś lałb y p ewn ie, że wo lała p rzy łączy ć s ię d o s tro n y , k tó rą u zn ała za zwy cięs k ą, g d y ż Dwo rce Ch ao s u zap ewn e p rzetrwają. J a n ie b y łem teg o p ewien . M y ś lałem ty lk o o ty m, co zo b aczy łem, g d y s k in ęła ręk ą. Kap tu r zs u n ął jej s ię wted y i p rzez ch wilę wid ziałem, czy m s ię s tała. To n ie lu d zk a twarz k ry ła s ię w cien iu . M imo to o d p ro wad załem ją wzro k iem, p ó k i n ie zn ik n ęła. Po ś mierci Deird re, Bran d a i taty , a teraz p o ro zs tan iu z Darą w g n iewie, ś wiat b y ł b ard ziej p u s ty … co k o lwiek miało z n ieg o p o zo s tać. Po ło ży łem s ię i wes tch n ąłem. M o że p o p ro s tu czek ać tu taj, g d y in n i o d jad ą, czek ać, aż p rzeto czy s ię b u rza. I s p ać… ro zp ły n ąć s ię? Ws p o mn iałem Hu g ieg o . Czy żb y m p rzetrawił n ie ty lk o jeg o ciało , ale tak że ch ęć u cieczk i o d ży cia? By łem tak zmęczo n y , że wy d ało mi s ię to n ajp ro s ts zy m ro związan iem…

— M as z, Co rwin ie. Zas n ąłem zn o wu , ch o ć ty lk o n a mo men t. Fio n a s tała p rzy mn ie z p ro wian tem i man ierk ą. Kto ś z n ią p rzy s zed ł. — Nie ch ciałam p rzes zk ad zać w ro zmo wie — wy jaś n iła. — Dlateg o czek ałam. — Sły s załaś ? — Nie, ale mo g ę s ię d o my ś lić. Sk o ro o d es zła… Trzy maj. Przełk n ąłem tro ch ę win a, p o tem zająłem s ię ch leb em i mięs em. M imo s tan u mo ich u czu ć, s mak o wały całk iem n ieźle. — Wk ró tce ru s zamy — o zn ajmiła, s p o g ląd ając n a s zalejącą n awałn icę. — M o żes z d o s iąś ć k o n ia? — Ch y b a tak . Wy p iłem jes zcze ły k win a. — Ale zb y t wiele s ię wy d arzy ło , Fi — p o wied ziałem. — J es tem emo cjo n aln ie martwy . Uciek łem z d o mu wariató w w ś wiecie Cien ia. Os zu k iwałem lu d zi i zab ijałem ich . Sp is k o wałem i walczy łem. Od zy s k ałem p amięć i p ró b o wałem wy p ro wad zić s wo je ży cie n a p ro s tą. Zn alazłem ro d zin ę i p rzek o n ałem s ię, że ją k o ch am. Po g o d ziłem s ię z tatą. Walczy łem za k ró les two . Pró b o wałem ws zy s tk ieg o , żeb y jak o ś to razem p o wiązać. A teraz o k azu je s ię, że to n a n ic. I n ie mam ju ż ch ęci, b y n ad al ro zp aczać. Od rętwiałem. Wy b acz. Po cało wała mn ie. — Nie jes teś my jes zcze p o k o n an i. Zn o wu b ęd zies z s o b ą — zap ewn iła mn ie. Po k ręciłem g ło wą. — To jak o s tatn i ro zd ział Alicji — s twierd ziłem. — M am u czu cie, że jeś li k rzy k n ę: „J es teś cie ty lk o talią k art!", ws zy s cy ro zs y p iemy s ię w p o wietrzu jak s to s malo wan y ch k arto n ik ó w. Nie jad ę z wami. Zo s tawcie mn ie tu taj. I tak b y łem ty lk o d żo k erem. — W tej ch wili jes tem s iln iejs za o d cieb ie — o ś wiad czy ła. — J ed zies z. — To n ieu czciwe — s zep n ąłem. — Sk o ń cz jeś ć. M amy jes zcze tro ch ę czas u . A k ied y zająłem s ię jed zen iem, o n a mó wiła d alej: — Twó j s y n , M erlin , czek a n a s p o tk an ie. Ch ciałab y m wezwać g o teraz. — J en iec? — Niezu p ełn ie. Nie b rał u d ziału w b itwie. Przy jech ał p o p ro s tu jak iś czas temu i ch ce s ię z to b ą wid zieć.

Kiwn ąłem g ło wą, a o n a o d es zła. Zo s tawiłem jed zen ie i ły k n ąłem win a. Ch y b a zaczy n ałem s ię d en erwo wać. Co czło wiek mo że p o wied zieć d o ro s łemu s y n o wi, o k tó reg o is tn ien iu d o wied ział s ię całk iem n ied awn o ? Zas tan awiałem s ię, co czu je wo b ec mn ie. Czy wie o d ecy zji Dary ? J ak p o win ien em s ię zach o wać? Patrzy łem, jak n ad ch o d zi z lewej s tro n y , g d zie w s p o rej o d leg ło ś ci zeb rało s ię mo je ro d zeń s two . Zas tan awiałem s ię wcześ n iej, d laczeg o zo s tawili mn ie s ameg o . Im więcej p rzy b y wało g o ś ci, ty m b ard ziej o czy wis ta b y ła o d p o wied ź. Ciek awe, czy z mo jeg o p o wo d u ws trzy my wali o d wró t. Wilg o tn e wich ry b u rzy d mu ch ały co raz mo cn iej. Przy g ląd ał mi s ię, n ad ch o d ząc, b ez żad n eg o s zczeg ó ln eg o wy razu twarzy , tak p o d o b n ej d o mo jej. M y ś lałem, co czu ła Dara, g d y jej p ro ro ctwo zn is zczen ia Amb eru b y ło ju ż b lis k ie s p ełn ien ia. M y ś lałem, jak u k ład ają s ię jej s to s u n k i z ch ło p cem. M y ś lałem… o wielu s p rawach . Po ch y lił s ię, b y ch wy cić mn ie za ręk ę. — Ojcze… — p o wied ział. — M erlin . — Sp o jrzałem mu w o czy . Po d n io s łem s ię, wciąż trzy mając jeg o d ło ń . — Nie ws tawaj. — Nic mi n ie b ęd zie. — Przy cis n ąłem g o , p o tem p u ś ciłem. — Cies zę s ię — p o wied ziałem. I jes zcze: — Nap ij s ię ze mn ą. Po d ałem mu win o , p o częś ci b y u k ry ć, że b rak mi s łó w. — Dzięk u ję. Wy p ił tro ch ę i o d d ał mi man ierk ę. — Two je zd ro wie. — Po ciąg n ąłem ły k . — Wy b acz, że n ie p ro p o n u ję ci k rzes ła. Us iad łem n a ziemi. On zro b ił to s amo . — Nik t właś ciwie n ie wie, co ro b iłeś — o ś wiad czy ł. — Op ró cz Fio n y , k tó ra p o wied ziała ty lk o , że b y ło to b ard zo tru d n e. — Nieważn e. Cies zę s ię, że d o s zed łem aż tu taj, ch o ćb y ty lk o z p o wo d u n as zeg o s p o tk an ia. Op o wied z mi o s o b ie, s y n u . J ak i jes teś ? J ak p o trak to wało cię ży cie? Od wró cił g ło wę. — Za k ró tk o ży łem, b y wiele d o k o n ać. By łem ciek aw, czy d y s p o n u je u miejętn o ś cią zmian y k s ztałtu , ale n a razie wo lałem n ie p y tać. Przecież d o p iero g o p o zn ałem; n ie warto s zu k ać ró żn ic. — Nie mam p o jęcia, jak to jes t — mru k n ąłem — wy ch o wy wać s ię w Dwo rcach . Po raz p ierws zy s ię u ś miech n ął. — A ja n ie mam p o jęcia, jak to jes t g d zie in d ziej. By łem d o s tateczn ie in n y , b y

p o zo s tawian o mn ie s amemu s o b ie. Uczo n o mn ie zwy k ły ch rzeczy , k tó re p o win ien zn ać d żen telmen : czary , b ro ń , tru cizn y , jeźd ziectwo , tań ce… Po wied zian o , że p ewn eg o d n ia b ęd ę wład ał w Amb erze. To ju ż s ię ch y b a n ie s p ełn i. — M ało p rawd o p o d o b n e w p rzewid y waln ej p rzy s zło ś ci — zg o d ziłem s ię. — To d o b rze — s twierd ził. — To jed n a z rzeczy , k tó rą n ie ch ciałb y m s ię zajmo wać. — A czy m b y ś ch ciał? — Ch cę p rzejś ć Wzo rzec w Amb erze, jak mama, zd o b y ć wład zę n ad Cien iem, b y m mó g ł w n im węd ro wać, o g ląd ać d ziwn e k rain y , d o k o n y wać n iezwy k ły ch czy n ó w. Sąd zis z, że to mo żliwe? Nap iłem s ię i o d d ałem mu win o . — Całk iem mo żliwe, że Amb er ju ż n ie is tn ieje. Ws zy s tk o zależy o d teg o , czy two jemu d ziad k o wi u d ało s ię co ś , co zamierzał. A n ie ma g o ju ż i n ie p o wie, co s ię zd arzy ło . J ed n ak , tak czy in aczej, wciąż is tn ieje Wzo rzec. J eś li p rzeży jemy tę p iek ieln ą b u rzę, o b iecu ję, że d o p ro wad zę cię d o n ieg o , u d zielę in s tru k cji i d o p iln u ję, żeb y ś g o p rzes zed ł. — Dzięk i. Op o wies z mi o s wo jej p o d ró ży tu taj? — Pó źn iej — o b iecałem. — Co ci mó wili n a mó j temat? Od wró cił wzro k . — Uczo n o mn ie p o tęp iać wiele z teg o , co zach o d zi w Amb erze — rzek ł p o ch wili. — Cieb ie miałem s zan o wać jak o o jca, p amiętając jed n ak , że s to is z p o s tro n ie wro g a. — Zn ó w u milk ł. — Pamiętam wted y , n a p atro lu , k ied y tu p rzy b y łeś , a ja zn alazłem cię zaraz p o two jej walce z Kwan em… Ży wiłem wted y mies zan e u czu cia. Właś n ie zab iłeś k o g o ś , k o g o zn ałem, a jed n ak … mu s iałem p o d ziwiać two ją p o s tawę. W two jej twarzy d o s trzeg łem włas n ą. To b y ło d ziwn e. Ch ciałem p o zn ać cię lep iej. Nieb o zato czy ło p ełn y k rąg . Ciemn o ś ć zn alazła s ię n ad n ami, a k o lo ry p ły n ęły n ad Ch ao s em. Ty m wy raźn iejs zy b y ł s tały p o s tęp ro zb ły s k u jąceg o fro n tu n awałn icy . Po ch y liłem s ię, s ięg n ąłem p o b u ty i zacząłem je wk ład ać. Wk ró tce trzeb a b ęd zie ro zp o cząć o d wró t. — M u s imy d o k o ń czy ć tę ro zmo wę n a two im teren ie — o ś wiad czy łem. — Po ra ju ż u ciek ać p rzed b u rzą. Od wró cił s ię, p rzez ch wilę o b s erwo wał ży wio ły , p o tem s p o jrzał p o n ad o tch łan ią. — J eś li ch ces z, mo g ę wezwać s mu g ę. — J ed en z ty ch d ry fu jący ch mo s tó w? J ak ten , p o k tó ry m jech ałeś w d n iu n as zeg o

s p o tk an ia? — Tak — p o twierd ził. — Są b ard zo wy g o d n e i… J ak iś k rzy k ro zleg ł s ię o d s tro n y mo ich k rewn iak ó w. Po p rzed n io n ic im n ie g ro ziło , więc ws tałem s p o k o jn ie i p rzes zed łem k ilk a k ro k ó w w ich k ieru n k u . M erlin ru s zy ł za mn ą. Wted y g o zo b aczy łem. Biały k s ztałt, jak b y b ieg n ący p rzez p o wietrze i u n o s zący s ię z o tch łan i. Przed n ie k o p y ta d o tk n ęły k rawęd zi, p o tem d ał s u s a i s tan ął n ieru ch o mo , o b s erwu jąc ws zy s tk ich : n as z J ed n o ro żec.

ROZDZIAŁ XIII Na ch wilę s p ły n ęło ze mn ie zmęczen ie i b ó l. Patrzy łem n a d elik atn ą b iałą s y lwetk ę i czu łem mu ś n ięcie czeg o ś n a k s ztałt n ad ziei. Dro b n ą częś cią u my s łu p rag n ąłem p o d b iec, lecz co ś o wiele p o tężn iejs zeg o trzy mało mn ie w b ezru ch u i o czek iwan iu . Nie wiem, jak d łu g o tak s taliś my . Po n iżej, n a zb o czach , żo łn ierze s zy k o wali s ię d o o d wro tu . Wiązan o jeń có w, p ak o wan o ju k i, ład o wan o s p rzęt. Lecz cała ta wielk a armia, w trak cie p rzy g o to wań d o p rzemars zu , zatrzy mała s ię n ag le. To n ie b y ło n atu raln e, że tak s zy b k o d o s trzeg li, co s ię d zieje, ale k ażd a twarz, jak ą wid ziałem, zwracała s ię k u n am, k u J ed n o ro żco wi n a k rawęd zi, wy raźn ie wid o czn emu n a tle o s zalałeg o n ieb a. Sp o s trzeg łem, że n ag le u cich ł wiatr d mu ch ający mi w p lecy , ch o ć wciąż h u czały g ro my , a b ły s k awice cis k ały mig o tliwe cien ie. Ws p o mn iałem in n e s p o tk an ie z J ed n o ro żcem, k ied y jech aliś my p o ciało cien ia Cain e'a, teg o d n ia, g d y p rzeg rałem s tarcie z Gerard em. Po my ś lałem o h is to riach , jak ie mi o p o wiad an o … Czy n ap rawd ę p o trafi n am p o mó c? J ed n o ro żec p o s tąp ił o k ro k i zatrzy mał s ię. By ł tak cu d o wn y , że s am jeg o wid o k d o d ał mi o d wag i. Ale b y ło to b o les n e u czu cie: tak ie p ięk n o mo żn a p rzy jmo wać ty lk o w mały ch d awk ach . W jak iś s p o s ó b d o s trzeg ałem n ad n atu raln ą in telig en cję u k ry tą w ś n ieżn o b iałej g ło wie. Prag n ąłem

g o d o tk n ąć, ale wied ziałem, że n ie mo g ę. Ro zejrzał s ię. Zwró cił s p o jrzen ie w mo ją s tro n ę i g d y b y m ty lk o p o trafił, o d wró ciłb y m wzro k . To jed n ak n ie b y ło mo żliwe, więc p atrzy łem w te o czy , w k tó ry ch czy tałem zro zu mien ie n ies k o ń czen ie g łęb s ze n iż mo je. By ło tak , jak b y wied ział o mn ie ws zy s tk o , jak b y w tej właś n ie ch wili o cen ił p ró b y , k tó re p rzes zed łem… zo b aczy ł, zro zu miał, mo że ws p ó łczu ł. Przez ch wilę miałem wrażen ie, że wid zę żal, miło ś ć… i mo że o d ro b in ę ro zb awien ia. Po tem o d wró cił g ło wę i k o n tak t zo s tał zerwan y . Wes tch n ąłem mimo wo ln ie. I właś n ie wted y d o s trzeg łem w ś wietle b ły s k awicy , że co ś lś n i z b o k u jeg o s zy i. Zro b ił k o lejn y k ro k i teraz p atrzy ł n a g ro mad ę mo jeg o ro d zeń s twa. Op u ś cił g ło wę i zarżał cich u tk o . Stu k n ął o ziemię p rawy m p rzed n im k o p y tem. Wy czu łem, że M erlin s tan ął o b o k mn ie. Po my ś lałem, co b y m s tracił, g d y b y ws zy s tk o s k o ń czy ło s ię tu taj. J ed n o ro żec wy k o n ał k ilk a tan eczn y ch k ro k ó w. Po trząs n ął g ło wą i o p u ś cił ją. M iałem wrażen ie, że n ie p o d o b a mu s ię p o my s ł zb liżen ia d o tak d u żej g ru p y lu d zi. Po k o lejn y m k ro k u raz jes zcze d o s trzeg łem mig o tan ie. I n ie ty lk o . Czerwo n a is k ra b ły s zczała p o p rzez fu tro n a s zy i: n o s ił Klejn o t Ws zech mo cy . Nie wied ziałem, jak g o o d zy s k ał, ale to b ez zn aczen ia. J eś li ty lk o o d d a k amień , b y łem p ewien , że zd o łam p rzełamać b u rzę… a p rzy n ajmn iej o s ło n ić to miejs ce i n as , d o p ó k i n ie min ie. Ale jed n o s p o jrzen ie b y ło ws zy s tk im, n a co mo g łem liczy ć. Nie zwracał ju ż n a mn ie u wag i. Wo ln o , o s tro żn ie, g o tó w d o u cieczk i p rzy n ajmn iejs zy m zag ro żen iu , zb liży ł s ię d o miejs ca, g d zie s tali J u lian , Ran d o m, Bley s , Fio n a, Llewella, Ben ed y k t i k ilk o ro s zlach ty . Po win ien em ju ż wted y zd ać s o b ie s p rawę, co s ię d zieje, ale n ic n ie ro zu miałem. Po p ro s tu o b s erwo wałem ru ch y s mu k łeg o zwierzęcia, wch o d ząceg o z wo ln a w s am ś ro d ek g ru p y . Zn o wu s ię zatrzy mał, o p u ś cił g ło wę, p o trząs n ął g rzy wą i o p ad ł n a p rzed n ie k o lan a. Klejn o t Ws zech mo cy wis iał teraz n a s p iraln y m zło ty m ro g u ; jeg o k o ń cem p rawie d o ty k ał o s o b y , p rzed k tó rą k lęczał. Nag le o czy ma wy o b raźn i zo b aczy łem n a n ieb ie twarz n as zeg o o jca. Zn ó w u s ły s załem jeg o s ło wa: „Po mo jej ś mierci n a was s p ad n ie p ro b lem s u k ces ji… Nie mam wy jś cia; mu s zę p o s tawić tę s p rawę n a ro g u J ed n o ro żca". W g ru p ie ro zleg ły s ię s zep ty . Zro zu miałem, że ws zy s tk im p rzy s zła d o g ło wy ta s ama my ś l. J ed n o ro żec n ie d rg n ął n awet wo b ec teg o p o ru s zen ia, lecz trwał n ib y mięk k a b iała s tatu a, jak b y p rzes tał n awet o d d y ch ać.

Ran d o m p o wo li wy ciąg n ął ręk ę i zd jął Klejn o t. Us ły s załem jeg o cich y g ło s . — Dzięk i ci — p o wied ział. J u lian wy d o b y ł miecz, p rzy k lęk n ął i zło ży ł g o u s tó p Ran d o ma. Po tem Bley s i Ben ed y k t, Cain e, Fio n a i Llewella. Do łączy łem d o n ich . A wraz ze mn ą mó j s y n . Ran d o m milczał p rzez ch wilę. Wres zcie o d ezwał s ię. — Przy jmu ję was z h o łd — o zn ajmił. — A teraz ws tań cie ws zy s cy . J ed n o ro żec o d wró cił s ię i ru s zy ł b ieg iem. Przemk n ął p o zb o czu i w mg n ien iu o k a zn ik n ął p o za zas ięg iem wzro k u . — Nig d y b y m s ię n ie s p o d ziewał czeg o ś tak ieg o — s twierd ził Ran d o m, wciąż s p o g ląd ając n a Klejn o t. — Co rwin ie, czy mo żes z wziąć to o d e mn ie i p o ws trzy mać n awałn icę? — Teraz n ależy d o cieb ie — o d p arłem. — Nie wiem, jak d alek o s ięg a zab u rzen ie. Nie wiem, czy w mo im o b ecn y m s tan ie p o trafiłb y m wy trwać tak d łu g o , b y zap ewn ić n am b ezp ieczeń s two . Sąd zę, że mu s i to b y ć twó j p ierws zy czy n jak o k ró la. — W tak im razie mu s is z mi p o k azać, jak to zro b ić. M y ś lałem, że d la d o s tro jen ia n iezb ęd n y jes t Wzo rzec. — Ch y b a n ie. Bran d s u g ero wał, że o s o b a ju ż zes tro jo n a mo że d o s tro ić in n ą. Zas tan awiałem s ię n ad ty m i ch y b a ju ż wiem, jak teg o d o k o n ać. Przejd źmy n a s tro n ę. — W p o rząd k u . Ch o d źmy . Co ś n o weg o p o jawiło s ię w jeg o g ło s ie, w p o s tawie. Nieo czek iwan a ro la o d mien iła g o . M y ś lałem, jak im k ró lem i k ró lo wą s tan ie s ię o n i Vialle. Zb y t wiele… Nie mo g łem s k u p ić my ś li. Zb y t wiele s ię o s tatn io wy d arzy ło . Nie p o trafiłem zawrzeć w jed n y m p lan ie my ś lo wy m ws zy s tk ich ty ch zd arzeń . M iałem o ch o tę wczo łg ać s ię w jak iś cich y k ącik i p rzes p ać cały d zień . Zamias t teg o s zed łem za n im d o miejs ca, g d zie wciąż żarzy ło s ię n iewielk ie o g n is k o . Sp o jrzał w o g ień i d o rzu cił g arś ć p aty k ó w. Po tem u s iad ł i s k in ął mi g ło wą. Po d s zed łem i zająłem miejs ce o b o k . — Z ty m cały m p an o wan iem… — zaczął. — Co rwin ie, co ja zro b ię? To s p ad ło n a mn ie zu p ełn ie n ag le. — Co zro b is z? Prawd o p o d o b n ie k awał d o b rej ro b o ty . — M y ś lis z, że mieli żal? — J eś li n awet, to teg o n ie o k azali. J es teś d o b ry m k an d y d atem, Ran d o mie. Ty le s ię o s tatn io zd arzy ło … Tato n as ch ro n ił, mo że n awet b ard ziej, n iż p o win ien d la n as zeg o d o b ra. Tro n to n ie żad en fry k as . Czek a cię wiele ciężk iej p racy . M y ś lę, że

in n i też to zro zu mieli. — A ty ? — J a p rag n ąłem g o ty lk o d lateg o , że p rag n ął Ery k . Wted y n ie zd awałem s o b ie z teg o s p rawy , ale to p rawd a. Tro n b y ł s zto n em w g rze, k tó rą ro zg ry waliś my p rzez całe lata. Właś ciwie b y ł zak o ń czen iem wen d ety . Zab iłb y m, b y g o zd o b y ć. I teraz cies zę s ię, że Ery k zn alazł in n y s p o s ó b , b y u mrzeć. Więcej b y ło w n as p o d o b ień s tw n iż ró żn ic. Teg o też n ie zau ważałem; d o p iero p o tem. Ale p o jeg o ś mierci wciąż wy s zu k iwałem p o wo d y , b y n ie b rać k o ro n y . Wres zcie u ś wiad o miłem s o b ie, że wcale n ie ch cę tro n u . Nie. Bierz g o n a s zczęś cie. Rząd ź mąd rze, b racie. J es tem p ewien , że p o trafis z. — Sp ró b u ję, jeś li Amb er n ad al is tn ieje — p o wied ział p o ch wili. — A teraz zajmijmy s ię s p rawą Klejn o tu . Ta b u rza p rzes u n ęła s ię ju ż n iep rzy jemn ie b lis k o . Kiwn ąłem g ło wą i wziąłem o d n ieg o k amień . Un io s łem n a łań cu ch u tak , b y ś wieciły p rzez n ieg o p ło mien ie. Bły s n ęło ś wiatło ; wn ętrze wy d awało s ię czy s te. — Przy s u ń s ię i p atrz w Klejn o t wraz ze mn ą — p o leciłem. Zro b ił to ; p rzez mo men t razem s p o g ląd aliś my w k ry s ztał. — M y ś l o Wzo rcu — p o wied ziałem i s am zacząłem o n im my ś leć, p ró b u jąc p rzy wo łać o b raz jeg o p ętli i zwo jó w, jeg o lś n iący ch b lad o lin ii. Zd awało mi s ię, że d o s trzeg am s k azę p rzy s amy m ś ro d k u k amien ia. Stu d io wałem ją, my ś ląc o s k rętach , łu k ach , Zas ło n ach … Wy o b raziłem s o b ie p rąd , k tó ry p rzeb ieg ał p rzeze mn ie za k ażd y m razem, k ied y p ró b o wałem s wy ch s ił n a tej s k o mp lik o wan ej tras ie. Sk aza k ry s ztału s tała s ię wy raźn iejs za. Sięg n ąłem k u n iej s wą wo lą, p rzy wo łałem s tan s p ełn ien ia i wy razis to ś ci. Og arn ęło mn ie zn ajo me u czu cie, tak ie s amo jak wted y , k ied y s am zes tro iłem s ię z Klejn o tem. M iałem ty lk o n ad zieję, że p o zo s tało mi d o ś ć s ił, b y p o wtó rzy ć to d o ś wiad czen ie. Ch wy ciłem Ran d o ma za ramię. — Co wid zis z? — Co ś p o d o b n eg o d o Wzo rca — p o wied ział. — Ty lk o jes t tró jwy miaro wy i leży n a d n ie czerwo n eg o mo rza. — Zatem ch o d ź ze mn ą — p o leciłem. — M u s imy tam d o trzeć. Zn o wu wrażen ie ru ch u , z p o czątk u lo t, p o tem u p ad ek z ro s n ącą s zy b k o ś cią w s tro n ę n ig d y n ie o g ląd an y ch d o k ład n ie s p lo tó w Wzo rca w Klejn o cie. Nak azałem

ru ch n ap rzó d . Wy czu wałem o b ecn o ś ć meg o b rata, a o taczające n as ru b in o we lś n ien ie p o ciemn iało , p rzemien io n e w czerń czy s teg o n o cn eg o n ieb a. Cu d o wn y Wzo rzec ró s ł z k ażd y m d u d n iący m u d erzen iem s erca. Cały p ro ces wy d awał s ię ch y b a łatwiejs zy n iż p o p rzed n io ; mo że d lateg o , że b y łem ju ż zes tro jo n y . Czu jąc p rzy s o b ie Ran d o ma, wciąg ałem g o za s o b ą, a d alek i zn ajo my k s ztałt ro zras tał s ię co raz b ard ziej. Do s trzeg łem ju ż p u n k t p o czątk o wy . Po p ły n ęliś my k u n iemu ; raz jes zcze s p ró b o wałem o g arn ąć ab s o lu t teg o Wzo rca i raz jes zcze zag u b iłem s ię w jeg o p o n ad wy miaro wy ch zwo jach . Łu k i, s p irale i s p lątan e z p o zo ru lin ie o wijały s ię wo k ó ł n as . Po n o wn ie o g arn ął mn ie zn an y z p o p rzed n iej wizy ty zach wy t. I b y łem ś wiad o m, że Ran d o m o d czu wa to s amo . Przes u n ęliś my s ię d o frag men tu , g d zie b y ł p o czątek , i zo s taliś my wes s an i. Otaczała n as p rzeb ijan a is k rami mig o tliwa jas n o ś ć; wp lataliś my s ię w ś wietln ą matry cę. Ty m razem d ro g a p o ch ło n ęła mn ie całk o wicie, a Pary ż wy d awał s ię b ard zo d alek i… Pamięć p o d ś wiad o mo ś ci p rzy p o min ała mi o tru d n iejs zy ch o d cin k ach . Wy k o rzy s tałem s we p rag n ien ie — s wą wo lę, jeś li tak zech ces z ją n azwać — b y p o mk n ąć o ś lep iający m s zlak iem, b eztro s k o czerp iąc o d Ran d o ma s iłę d la p rzy s p ies zen ia p ro ces u . Przy p o min ało to węd ró wk ę p o lś n iący m wn ętrzu o g ro mn ej, p rzep ięk n ie zwin iętej mu s zli. Nas ze p rzejś cie b y ło zu p ełn ie b ezg ło ś n e, a my s ami b y liś my ty lk o b ezcieles n y mi p u n k tami jaźn i. Pręd k o ś ć ro s ła, a z n ią p s y ch iczn y b ó l, k tó reg o n ie p amiętałem z p o p rzed n ieg o lo tu . M o że miał jak iś związek z wy czerp an iem alb o z p rag n ien iem, b y ws zy s tk o o d b y ło s ię jak n ajs zy b ciej. Przeb ijaliś my b ariery ; o taczały n as jed n o s tajn e, p ły n n e ś cian y jas n o ś ci. Czu łem o g arn iającą mn ie s łab o ś ć, o s zo ło mien ie. Lecz n ie b y ło mn ie s tać n a lu k s u s n ieś wiad o mo ś ci, n ie mo g łem też zwo ln ić, g d y b u rza d o tarła ju ż tak b lis k o . Zn o wu , ch o ć n iech ętn ie, zaczerp n ąłem s ił o d Ran d o ma — ty m razem p o to , b y u trzy mać n as o b u w g rze. Po mk n ęliś my n ap rzó d . Nie d o ś wiad czy łem teg o mro wien ia, związan eg o z u czu ciem, że co ś zo s taje s two rzo n e. J eg o b rak b y ł z p ewn o ś cią wy n ik iem mo jeg o d o s tro jen ia. Po p rzed n ie p rzejś cie mo g ło zao wo co wać p ewn ą o d p o rn o ś cią. Po b ezczas o wy m in terwale o d n io s łem wrażen ie, że Ran d o m s łab n ie. By ć mo że s tałem s ię zb y t wielk im ciężarem n a jeg o s iły . Nie wied ziałem, czy jeś li n ad al b ęd ę s ię n a n im ws p ierał, zo s tan ie mu d o ś ć en erg ii, b y o p an o wać n awałn icę. Po s tan o wiłem n ie czerp ać ju ż z jeg o rezerw. Zas zliś my d o s tateczn ie d alek o . Na

p ewn o p o trafi p o d ążać d alej b eze mn ie. Będ ę s ię trzy mał, jak d łu g o p o trafię. Lep iej, żeb y m zg in ął tu s am, n iż mielib y ś my zg in ąć o b aj. Pły n ęliś my d alej; zmy s ły b u n to wały s ię, co raz częś ciej p o wracał zawró t g ło wy . Us u wając z u my s łu ws zelk ie n ieis to tn e k wes tie, całą s iłę wo li s k o n cen tro wałem n a ru ch u . By liś my ju ż ch y b a b lis k o k o ń ca. I wted y n ad p ły n ął mro k , k tó ry n ie b y ł częś cią p ro ces u . Stłu miłem p an ik ę. Nic z teg o . Czu łem, że s ię zap ad am. Tak b lis k o ! By łem p ewien , że p rawie s k o ń czy liś my . Łatwo b y ło b y … Ws zy s tk o o d p ły n ęło . Os tatn im u czu ciem b y ła ś wiad o mo ś ć tro s k i Ran d o ma.

Po d s to p ami co ś mig o tało p o marań czo wo i czerwo n o . Czy żb y m tk wił w p u łap ce jak ieg o ś as traln eg o p iek ła? Patrzy łem w s k u p ien iu , a u my s ł o czy s zczał s ię z wo ln a. Ciemn o ś ć o taczała ś wiatło i… Sły s załem jak ieś g ło s y . Zn ajo me… Wid ziałem wy raźn iej. Leżałem n a p lecach , zwró co n y s to p ami w s tro n ę o g n is k a. — J u ż d o b rze, Co rwin ie. Ws zy s tk o w p o rząd k u . To Fio n a p rzemó wiła. Ob ejrzałem s ię. Sied ziała n a ziemi p o wy żej mn ie. — Ran d o m… ? — wy k rztu s iłem. — J emu też n ic n ie jes t… o jcze. M erlin zajął miejs ce b ard ziej n a p rawo . — Co s ię s tało ? — Ran d o m cię wy p ro wad ził — o d p arła Fio n a. — Czy d o s tro jen ie s ię p o wio d ło ? — Uważa, że tak . Us iad łem z tru d em. Pró b o wała mi p rzes zk o d zić, ale u s iad łem i tak . — Gd zie o n jes t? Ws k azała wzro k iem. Ran d o m s tał o d wró co n y p lecami, jak ieś trzy d zieś ci metró w o d n as , n a s k aln ej p ó łce, twarzą w s tro n ę b u rzy . By ła ju ż b ard zo b lis k o ; wich er s zarp ał mu p łas zcz. Bły s k awice k rzy żo wały s ię p rzed n im, a g rzmo t n ie cich ł an i n a ch wilę. — J ak d łu g o … jak d łu g o tam s to i? — Do p iero p arę min u t — o d p arła Fio n a. — Ty le czas u min ęło … o d n as zeg o p o wro tu ?

— Nie. Dłu g o b y łeś n iep rzy to mn y . Ran d o m n ajp ierw p o ro zmawiał z in n y mi, p o tem n ak azał o d wró t wo js k . Ben ed y k t zab rał ws zy s tk ich n a czarn ą d ro g ę. Przech o d zą d o Dwo rcó w. Sp o jrzałem tam. Na czarn ej d ro d ze trwał ru ch : mro czn a k o lu mn a zmierzała w s tro n ę cy tad eli. Po międ zy n ami d ry fo wały p as ma b ab ieg o lata; p o d ru g iej s tro n ie, wo k ó ł czarn eg o mas y wu , p ło n ęły g ro mad y is k ier. Nieb o n ad n ami zato czy ło p ełn y k rąg i zn aleźliś my s ię p o d ciemn ą p o ło wą. Zn o wu d o zn ałem d ziwn eg o wrażen ia, że b y łem tu k ied y ś , b ard zo d awn o temu , b y s ię p rzek o n ać, że n ie Amb er, a to właś n ie miejs ce jes t p rawd ziwy m o ś ro d k iem s two rzen ia. Pró b o wałem p o ch wy cić wid mo ws p o mn ień … Zn ik n ęło . Ro zejrzałem s ię w p rzecin an y m b ły s k awicami p ó łmro k u . — Ws zy s cy o n i… o d es zli? — zwró ciłem s ię d o n iej. — Ty , ja, M erlin i Ran d o m… n ik t więcej n ie zo s tał? — Nik t — rzek ła Fio n a. — Czy ch ces z ru s zy ć za n imi? Po k ręciłem g ło wą. — Zo s taję tu taj, z Ran d o mem. — Wied ziałam, że tak p o wies z. Ws tałem, g d y s ię p o d n io s ła. M erlin tak że. Biały ru mak p o d b ieg ł, g d y k las n ęła w d ło n ie. — Nie p o trzeb u jes z ju ż mo jej o p iek i — s twierd ziła. — Po jad ę więc i d o łączę d o res zty w Dwo rcach Ch ao s u . Was ze k o n ie czek ają s p ętan e p rzy tamty ch s k ałach . — Sk in ęła ręk ą. — J ed zies z, M erlin ie? — Zo s tan ę z mo im o jcem. I z k ró lem. — J ak ch ces z. M am n ad zieję, że wk ró tce zn ó w cię zo b aczę. — Dzięk i, Fi — p o wied ziałem. Po mo g łem jej ws iąś ć n a s io d ło i p rzez ch wilę p atrzy łem, jak o d jeżd ża. Wró ciłem d o o g n is k a. Ran d o m s tał n ieru ch o mo , zmag ając s ię z b u rzą. — J es t mn ó s two win a i ży wn o ś ci — o zn ajmił M erlin . — Przy n ieś ć ci tro ch ę? — Niezły p o my s ł. Bu rza p rzy s u n ęła s ię tak b lis k o , że w ciąg u k ilk u min u t d o tarłb y m d o n iej n a p iech o tę. Na razie tru d n o b y ło o cen ić, czy wy s iłk i Ran d o ma d ają jak iś efek t. Wes tch n ąłem ciężk o i zamy ś liłem s ię. Ko n iec. Tak czy in aczej, mo je ro zp o częte jes zcze w Green wo o d tru d y d o b ieg ły

k o ń ca. Nie mu s zę s ię mś cić. Nie. M amy n ie n aru s zo n y Wzo rzec, mo że n awet d wa. Przy czy n a ws zy s tk ich n as zy ch zmartwień , Bran d , n ie ży je. Ws zelk ie p o zo s tało ś ci mo jej k lątwy zo s tan ą wy mazan e p rzez p o tężn e k o n wu ls je Cien ia. A ja zro b iłem, co mo g łem, b y ją o d wró cić. Od n alazłem p rzy jaciela w o jcu i p rzed ś miercią p o g o d ziłem s ię z n im ju ż w jeg o włas n ej o s o b ie. M ieliś my n o weg o k ró la, k tó ry wy raźn ie o trzy mał b ło g o s ławień s two J ed n o ro żca. Przy s ięg liś my mu lo jaln o ś ć — mo im zd an iem s zczerze. Zn ó w p o łączy łem s ię z ro d zin ą. Czu łem, że s p ełn iłem s wó j o b o wiązek . Nic n ie zmu s zało mn ie d o d ziałan ia. Sk o ń czy ły mi s ię p o wo d y i b y łem tak b lis k i s p o k o ju , jak mo że n ig d y w ży ciu . Ws zy s tk o b y ło p o za mn ą. Gd y b y m miał teraz u mrzeć, to n iech b ęd zie. Nie p ro tes to wałb y m tak g ło ś n o , jak w k ażd ej in n ej ch wili. — Dalek o o d s zed łeś , o jcze. Z u ś miech em s k in ąłem g ło wą. Wziąłem tro ch ę jed zen ia. Cały czas o b s erwo wałem b u rzę. J es zcze za wcześ n ie, b y mieć p ewn o ś ć, ale ch y b a p rzes tała s ię zb liżać. By łem zb y t zmęczo n y , b y zas n ąć. Czy co ś w ty m ro d zaju . Bó l min ął i o g arn ęło mn ie cu d o wn e o d rętwien ie. By łem jak zan u rzo n y w ciep łej wacie. Zd arzen ia i remin is cen cje n ak ręcały p s y ch iczn y zeg ar w g ło wie. Z p rzeró żn y ch wzg lęd ó w b y ło to ro zk o s zn e u czu cie. Sk o ń czy łem jed zen ie, d o ło ży łem d o o g n ia. Po tem ły k n ąłem win a i p atrzy łem n a b u rzę, n ib y w o s zro n io n e o k n o , za k tó ry m wy b u ch ają s ztu czn e o g n ie. Ży cie b y ło p ięk n e. J eś li Ran d o mo wi u d a s ię ro zp ro s zy ć tę n awałn icę, ju tro wy ru s zę d o Dwo rcó w Ch ao s u . Nie wiem, co mo że mn ie tam czek ać. M o że to g ig an ty czn a p u łap k a. Zas ad zk a. Sztu czk a. Od s u n ąłem tę my ś l. W tej ch wili jak o ś n ie miało to zn aczen ia. — Zacząłeś mi o p o wiad ać o s o b ie, o jcze. — Nap rawd ę? Nie p amiętam ju ż, co mó wiłem. — Ch ciałb y m lep iej cię p o zn ać. Op o wied z więcej. Wes tch n ąłem i wzru s zy łem ramio n ami. — Więc o ty m. — Sk in ął ręk ą. — Cały ten k o n flik t… J ak to s ię zaczęło ? J ak a b y ła two ja ro la? Fio n a mó wiła, że p rzez wiele lat ży łeś w Cien iu p o zb awio n y p amięci. J ak ją o d zy s k ałeś , jak zn alazłeś in n y ch i wró ciłeś d o Amb eru ? Zaś miałem s ię. Raz jes zcze s p o jrzałem n a Ran d o ma i b u rzę. Wy p iłem ły k win a i o tu liłem s ię p łas zczem. — Czemu n ie? — mru k n ąłem. — J eś li mas z o ch o tę n a d łu g ie h is to rie, o to jed n a z n ich … Przy p u s zczam, że n ajlep iej b ęd zie zacząć o d p ry watn ej k lin ik i w Green wo o d , w Cien iu -Ziemi mo jeg o wy g n an ia. Tak …

ROZDZIAŁ XIV Op o wiad ałem, a n ieb o wy k o n ało n ad n ami p ełn y o b ró t. Po tem d ru g i. Zmag ający s ię z n awałn icą Ran d o m zwy cięży ł. Ro zs tąp iła s ię p rzed n ami jak ro zcięta to p o rem o lb rzy ma. Szalała jes zcze z o b u s tro n , b y wres zcie o d ejś ć n a p ó łn o c i p o łu d n ie, ro zp ły wając s ię, s łab n ąc i zn ik ając. Krain a, k tó rą zas łan iała, p rzetrwała, lecz czarn a d ro g a zn ik n ęła. M erlin twierd zi jed n ak , że to żad en k ło p o t. Gd y n ad ejd zie p o ra, b y p rzejś ć n a d ru g ą s tro n ę, p rzy wo ła d la n as p as mo b ab ieg o lata. Ran d o m o d s zed ł. Stras zliwy b y ł wy s iłek , jak ieg o s ię p o d jął. Gd y wy p o czy wał, n ie wy g ląd ał ju ż jak d awn iej: zap alczy wy mło d s zy b rat, k tó remu u wielb ialiś my d o k u czać. Na jeg o twarzy wy s tąp iły lin ie, k tó ry ch n ie d o s trzeg ałem wcześ n iej: o zn ak i g łęb i, n a k tó rą n ie zwracałem u wag i. M o że to n ied awn e wy d arzen ia wp ły n ęły n a jeg o o b raz w mo ich o czach , ale wy d awał s ię jak b y s iln iejs zy i b ard ziej s zlach etn y . Czy żb y n o wa ro la tak p o d ziałała? Nazn aczo n y p rzez J ed n o ro żca, n amas zczo n y p rzez b u rzę, ch y b a rzeczy wiś cie n awet p rzez s en wy g ląd ał p o k ró lews k u . J a ju ż s ię p rzes p ałem, a M erlin d rzemał w tej ch wili. Zad o wo len ie d aje mi fak t, że w tej k ró tk iej ch wili p rzed jeg o p rzeb u d zen iem jes tem jed y n y m p ło my k iem ś wiad o mo ś ci n a g ran i Ch ao s u . Sp o g ląd am n a o calały ś wiat, ś wiat o czy s zczo n y , ś wiat, k tó ry trwa… Sp ó źn iliś my s ię mo że n a p o g rzeb taty , n a rejs w jak ieś b ezimien n e miejs ce p o za Dwo rcami. To s mu tn e, ale n ie miałem s iły , b y s ię ru s zy ć. Wid ziałem jed n ak s p len d o r jeg o o d ejś cia, a wielk ą częś ć jeg o ży cia n o s zę w s o b ie. Po żeg n aliś my s ię. On b y to zro zu miał. I ty żeg n aj, Ery k u . Po ty lu latach mó wię to wres zcie, właś n ie w tak i s p o s ó b . Gd y b y ś d o ży ł tej ch wili, ws zy s tk ie n as ze rach u n k i zo s tały b y zamk n ięte. Pewn eg o d n ia mo że n awet zo s talib y ś my p rzy jació łmi… s k o ro zn ik n ęły ws zelk ie p o wo d y s p o ró w. Ze ws zy s tk ich p ar w ro d zin ie, ty i ja n ajb ard ziej b y liś my p o d o b n i d o s ieb ie. M o że z wy jątk iem Deird re i mn ie, w p ewn y m s en s ie… Lecz łzy z tej p rzy czy n y zo s tały p rzelan e ju ż d awn o . M imo to , żeg n aj jes zcze raz, n aju k o ch ań s za s io s tro ; zaws ze ży ć b ęd zies z w mo im s ercu . I ty , Bran d zie… Ws p o min am cię z g o ry czą, s zalo n y b racie. Prawie n as zn is zczy łeś . Niemal zrzu ciłeś Amb er z wy n io s łeg o g n iazd a n a p iers i Ko lv iru . Ws trząs n ąłb y ś cały m Cien iem. Niemal ro zb iłeś Wzo rzec i p rzeb u d o wałeś ws zech ś wiat n a włas n y o b raz. Ob łąk an y i zły , tak b lis k o b y łeś realizacji s wy ch p rag n ień , że jes zcze teraz d rżę n a s amo ws p o mn ien ie. J es tem zad o wo lo n y , że

o d s zed łeś , że zab rały cię s trzała i o tch łań , że n ie h ań b is z ju ż s wą o b ecn o ś cią lu d zk ich s ied zib an i n ie o d d y ch as z s ło d k im p o wietrzem Amb eru . Ch ciałb y m, b y ś n ig d y s ię n ie u ro d ził, a jeś li ju ż, to ab y ś zg in ął wcześ n iej. Do ś ć! Tak ie reflek s je p o mn iejs zają meg o d u ch a. Bąd ź martwy i n ie n awied zaj ju ż mo ich my ś li. Ro zk ład am was jak k arty , mo i b racia i s io s try . To b o les n e, lecz i p o b łażliwe wo b ec s ieb ie, u o g ó ln iać w tak i s p o s ó b , ale wy … ja… my zmien iliś my s ię ch y b a i zan im zn o wu włączę s ię d o ru ch u , p o trzeb u ję teg o o s tatn ieg o s p o jrzen ia. Cain e, n ig d y cię n ie lu b iłem i n ad al ci n ie u fam. Ob raziłeś mn ie, zd rad ziłeś , a n awet p ch n ąłeś mn ie s zty letem. Zap o mn ijmy o ty m. Nie p o d o b ają mi s ię two je meto d y , ale ty m razem n ic n ie mo g ę zarzu cić two jej lo jaln o ś ci. Po k ó j więc. Niech n o we p an o wan ie ro zp o czn ie s ię o d czy s teg o k o n ta w n as zy ch o b rach u n k ach . Llewello , p o s iad as z wielk ie rezerwy ch arak teru , a n ied awn e o k o liczn o ś ci n ie zmu s iły cię, b y z n ich s k o rzy s tać. Za to jes tem wd zięczn y . To czas em p rzy jemn e — wy jś ć z k o n flik tu , n ie p o d d ając s ię p ró b ie. Bley s ie, wciąż jes teś d la mn ie p o s tacią s p o witą w b las k : mężn y , wy lewn y , g wałto wn y . Za to p ierws ze, mó j s zacu n ek ; za d ru g ie, mó j u ś miech . A trzecie p rzy n ajmn iej o s tatn io złag o d n iało . To d o b rze. W p rzy s zło ś ci trzy maj s ię z d ala o d s p is k ó w. Nie p as u ją d o cieb ie. Fio n o , ty zmien iłaś s ię n ajb ard ziej. M u s zę n o wy m u czu ciem zas tąp ić s tare, k s iężn iczk o , g d y ż p o raz p ierws zy s taliś my s ię p rzy jació łmi. Przy jmij mo ją s y mp atię, czaro d ziejk o . J es tem two im d łu żn ik iem. Gerard zie, p o wo ln y i wiern y b racie, mo że jed n ak n ie ws zy s cy s ię zmien iliś my . Trwałeś jak s k ała p rzy ty m, w co wierzy łeś . Ob y ś n ie d ał s ię tak łatwo wy k o rzy s ty wać. Ob y m n ig d y n ie mu s iał s tawać z to b ą d o zap as ó w. Wracaj n a mo rze w s wy ch o k rętach i o d d y ch aj czy s ty m s ło n y m p o wietrzem. J u lian ie, J u lian ie, J u lian ie… Czy żb y m n ig d y n ie zn ał cię n ap rawd ę? Nie. Zielo n a mag ia Ard en u mu s iała ro zto p ić d awn ą p ró żn o ś ć, p o zo s tawiając s łu s zn iejs zą d u mę i co ś , co ch ętn ie n azwę u czciwo ś cią… co ś całk iem in n eg o n iż miło s ierd zie, n a p ewn o , lecz b ęd ące d o d atk iem d o twej zb ro jo wn i, k tó reg o b y m n ie lek ceważy ł. Ben ed y k cie, b o g o wie wied zą, że n ab ieras z mąd ro ś ci, g d y czas wy p ala s wó j s zlak k u en tro p ii. Lecz w s wej wied zy o lu d ziach wciąż zan ied b u jes z p o jed y n cze eg zemp larze teg o g atu n k u . M o że teraz, k ied y b itwa s ię s k o ń czy ła, zo b aczę wres zcie twó j u ś miech . Od p o czy waj, wo jo wn ik u . Flo ra… Nie jes teś g o rs za teraz n iż wted y , g d y zn ałem cię tak d awn o temu . To ty lk o s en ty men taln e marzen ie, p atrzeć n a cieb ie i in n y ch jak ja teraz, p o d liczać

s wo je rach u n k i i s zu k ać k red y tó w. Nie jes teś my ju ż n iep rzy jació łmi, n ik t z n as , i to p o win n o wy s tarczy ć. A mężczy zn a o d zian y w czerń i s reb ro , ze s reb rn ą ró żą? Ch ciałb y m wierzy ć, że n au czy ł s ię u fn o ś ci, że p rzemy ł o czy w k ry s taliczn y m źró d le, że o d k u rzy ł jed en czy d wa id eały . M n iejs za z ty m. M o że p o zo s tać mo cn y m w g ęb ie, wś cib s k im k rętaczem, s p rawn y m jed y n ie w n ieis to tn ej s ztu ce p rzetrwan ia, tak ś lep y m, jak p amiętają g o lo ch y , n a b ard ziej fin ezy jn e o d cien ie iro n ii. Nie s zk o d zi, n iech mu b ęd zie, n iech tak b ęd zie. M o że n ig d y n ie b ęd ę z n ieg o zad o wo lo n y . Carmen , voulez-vous venir avec moi? Nie? Więc żeg n aj i ty , k s iężn iczk o Ch ao s u . M o g ło b y ć p rzy jemn ie. Nieb o o b raca s ię p o raz k o lejn y ; k to mo że wied zieć, n a jak ie czy n y p ad a jeg o witrażo wy b las k ? Pas jan s zo s tał ro zło żo n y i ro zeg ran y . Tam, g d zie b y ło n as d ziewięciu , jes t teraz s ied miu i jed en k ró l. Ale M erlin i M artin s ą teraz z n ami, n o wi g racze w tej n iep rzerwan ej ro zg ry wce. Siły mi wracają, g d y p atrzę n a p o p io ły i my ś lę o d ro d ze, jak ą o b rałem. In try g u je mn ie ś cieżk a p rzed e mn ą, o d h al p iek ła d o h allelu ja. Zn o wu mam s wo je o czy , p amięć, ro d zin ę. A Co rwin zaws ze p o zo s tan ie Co rwin em, n awet w d n iu Sąd u . M erlin zaczy n a s ię ru s zać; to d o b rze. Po ra o d jeżd żać. Są s p rawy d o załatwien ia. W s wy m o s tatn im wy czy n ie p o p o k o n an iu b u rzy , Ran d o m p o łączy ł s ię ze mn ą i, czerp iąc mo c z Klejn o tu , p rzez Atu t n awiązał k o n tak t z Gerard em. Karty zn o wu s ą zimn e, a Cien ie zn ó w s ą s o b ą. Amb er trwa. Lata min ęły o d d n ia, g d y g o o p u ś ciliś my , i mo że więcej ich u p ły n ie, n im tam p o wró cę. Po zo s tali p rzeatu to wali s ię ju ż p ewn ie d o d o mu , jak Ran d o m, n a k tó reg o czek ały o b o wiązk i. J a jed n ak mu s zę teraz o d wied zić Dwo rce Ch ao s u , p o n ieważ o b iecałem, p o n ieważ mo g ę n awet b y ć tam p o trzeb n y . Zb ieramy ek wip u n ek , M erlin i ja. Wk ró tce mó j s y n wezwie wid mo wą ś cieżk ę. Kied y ws zy s tk o ju ż tam załatwię, k ied y M erlin p rzejd zie Wzo rzec i o d jed zie, b y zn aleźć włas n e ś wiaty , b ęd ę mu s iał wy ru s zy ć w p o d ró ż. M u s zę zjawić s ię w miejs cu , g d zie zas ad ziłem g ałąź s tareg o Yg g a, o d wied zić d rzewo , k tó re z n iej wy ro s ło . M u s zę zo b aczy ć, co s tało s ię z Wzo rcem, jak i wy k reś liłem p rzy wtó rze g ru ch an ia g o łęb i n a Po lach Elizejs k ich . J eś li p o p ro wad zi mn ie d o in n eg o ws zech ś wiata, w co teraz wierzę, mu s zę tam p ó jś ć, b y s p rawd zić, jak im g o s two rzy łem. Ścieżk a d ry fu je p rzed n ami, s ięg ając w d ali Dwo rcó w Ch ao s u . Czas n ad s zed ł. Ws iad amy n a k o n ie i ru s zamy . J ed ziemy teraz n ad czern ią, d ro g ą, k tó ra wy g ląd a jak g aza. Wro g a twierd za,

p o d b ity n aró d , p u łap k a, o jczy zn a p rzo d k ó w… Zo b aczy my . Co ś mig o cze s łab o n a b lan k ach i n a b alk o n ie. M o że n awet zd ąży my n a p o g rzeb . Pro s tu ję s ię i s p rawd zam, czy miecz lek k o wy ch o d zi z p o ch wy . J u ż n ied łu g o b ęd ziemy n a miejs cu . Żeg n aj i witaj, jak zaws ze. Przekład Piotr W. Cholewa

Ty tu ły o ry g in ałó w NINE PRINCES IN AM BER THE GUNS OF AVALON SIGN OF THE UNICORN THE HAND OF OBERON THE COURTS OF CHAOS

Co p y rig h t © b y Ro g er Zelazn y , 1 9 7 0 Co p y rig h t © b y Ro g er Zelazn y , 1 9 7 2 Co p y rig h t © b y Ro g er Zelazn y , 1 9 7 5 Co p y rig h t © b y Ro g er Zelazn y , 1 9 7 6 Co p y rig h t © b y Ro g er Zelazn y , 1 9 7 8

All rights reserved Co p y rig h t © 2 0 1 5 fo r th e Po lis h tran s latio n b y Zy s k i S-k a Wy d awn ictwo s .j., Po zn ań

Ilu s tracja n a o k ład ce M aciej Szajk o ws k i

Aran żacja o k ład k i To b ias z Zy s k

ISBN 9 7 8 -8 3 -7 7 8 5 -6 4 7 -5

Zy s k i S-k a Wy d awn ictwo u l. Wielk a 1 0 , 6 1 -7 7 4 Po zn ań tel. 6 1 8 5 3 2 7 5 1 , 6 1 8 5 3 2 7 6 7 , fak s 6 1 8 5 2 6 3 2 6 Dział h an d lo wy , tel./fak s 6 1 8 5 5 0 6 9 0 s k lep @zy s k .co m.p l www.zy s k .co m.p l

Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m