Rosalind Miles Powrot do Edenu t2 (rtf)

Rosalind Miles

Powrót do Edenu Cześć druga Gorzkie dziedzictwo

Rozdział I Wysoko nad brzegiem Oceanu Spokojnego wielki biały dom spoczywał jak zakotwiczony okręt na szczycie urwiska. Patrząc z dołu, odnosiło się wrażenie, że domostwo drzemie w upalnym, południowym słońcu, otoczone rozległymi zielonymi trawnikami i osłonięte cieniem wysokich drzew, rosnących na jego tyłach. Ale wiodąca wzdłuż brzegu droga roiła się od przejeżdżających co chwila samochodów, a wewnątrz trwało huczne przyjęcie. - Jesteś szczęśliwa, najdroższa? - Czy szczęśliwa? Sam się przekonaj. Tyle ludzi. - Dan Marshall spojrzał ponuro na gości. - Dlaczego się na to zdecydowaliśmy? Nie lepiej byłoby gdzieś uciec i świętować tylko we dwoje? - Chcesz powiedzieć, że chociaż przez cały rok masz mnie tylko dla siebie, to i tak niechętnie pozwalasz mi spędzić kilka godzin w towarzystwie przyjaciół i rodziny? - Stojąca obok Stefania popatrzyła na niego z udawaną powagą. - Doktorze Marshall, wstyd mi za pana! - Widząc jego zmieszanie, odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. - Nie o to chodzi - zaprotestował Dan. - Przynajmniej niezupełnie. Ale jeśli ktoś jeszcze raz uściśnie mi dłoń i pogratuluje szczęścia, to przysięgam, że nie wytrzymam i go czymś zdzielę! Rzecz jasna wiem, że mam szczęście - dodał pośpiesznie, kiedy zobaczył zmarszczoną brew żony. Tylko nie trzeba mi tego co chwila powtarzać. Stefania nagle spoważniała. - Czy poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, że według mnie to ja mam wielkie szczęście i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie? Ostatnie siedem lat to najpiękniejszy okres w moim życiu. Dan popatrzył z miłością w szczere niebieskie oczy, spoglądające na niego z niepokojem. - Najserdeczniejsze życzenia z okazji rocznicy ślubu, pani Marshall - wyszeptał. - Wypijmy za kolejne siedem, a po nich jeszcze siedemdziesiąt siedem lat. - Dotknął lekko ramienia żony i przez szyfonową letnią suknię wyczuł ciepło jej ciała. Owionął go zapach perfum, dobrze znajoma woń konwalii. Miłość do Stefanii zawładnęła nim ze zdwojoną siłą. - A może byśmy... - Nie przeszkadzam? Mam nadzieję, że tak. Nie chciałbym psuć sobie opinii zazdrosnego pasierba! - Och, Dennis! - westchnęła Stefania i odsunęła się od męża. Kiedy ty się wreszcie nauczysz być w odpowiednim miejscu we właściwym czasie? - Ależ kochana mamo! - Dennis uśmiechnął się łobuzersko. Opanowałem to do perfekcji. Przecież zawsze zjawiam się w samą porę, żeby wam przerwać amory. Dan i Stefania wymienili spojrzenia i po chwili wybuchnęli śmiechem.

- To prawda - zgodziła się matka. - Ale czy musisz to robić akurat dzisiaj? Wydaję najelegantsze przyjęcie na południe od równika, żeby uczcić rocznicę ślubu, i po raz pierwszy od samego rana mam okazję spędzić chwilę z mężem! Gdzie jest Sara? Może sprawdzisz, czy nic jej nie potrzeba? - A czy ja jestem jej Aniołem Stróżem? - burknął Dennis, ale zrozumiał, co matka chce powiedzieć, i odszedł szybko. - Ach, te moje trudne dzieci! - Stefania uśmiechnęła się do Dana ze skruchą. - To już nie są dzieci, Stef - odparł z powagą. - To dojrzali młodzi ludzie. Miał ochotę dodać, że im prędzej przestanie traktować Dennisa jak małego chłopca, tym szybciej syn zacznie zachowywać się jak mężczyzna. Jednak zauważył, że czoło Stefanii lekko zmarszczyło się z zatroskania. Nie chciał burzyć dobrego nastroju. Wziął ją za rękę i bawiąc się jej palcami, uniósł jeden z lakierowanych paznokci do ust. - Czy można by sobie wymarzyć lepsze miejsce, żeby się kochać z własną żoną? Przecież jesteśmy w Edenie - oświadczył. Stefania rozejrzała się. Dan miał rację. Ogród, w którym odbywało się przyjęcie, rozciągał się wokół jak dziwny, tajemniczy świat. Ze wszystkich stron otaczały go wysokie drzewa, majestatyczne i silne. W jaskrawym słońcu szeroko rozpostarte konary rzucały na murawę wciąż zmieniające się cienie. Rosły tu cedry, tulipanowce i wysokie drzewa chlebowe. Stefania znała i kochała każde z nich. Użyła całej pomysłowości, żeby w tym naturalnym środowisku stworzyć coś na kształt dzieła sztuki, magiczną krainę splątanych ścieżek, różanych klombów i odosobnionych altan, przesyconych zapachem wieczoru. Ciszę przerywał tylko cichy szum fontann i odległy pomruk fal, rozbijających się o skały poniżej. Za drzewami widać było podchodzące pod sam dom trawniki. Gdyby nie stojący wkoło tłum ludzi, ubranych w barwne letnie stroje, przypominaliby pierwszych kochanków w najdawniejszym ogrodzie świata. - Rzeczywiście, trudno uwierzyć, że nie jesteśmy w raju - odezwała się cicho. Odwróciła się do Dana, objęła go i chciała pocałować. Mąż spojrzał ponad jej głową, znieruchomiał i jęknął. - Uwaga, kochanie - oznajmił szeptem. - Musimy odeprzeć następny atak. - Bill! - Radość Stefanii była niekłamana. - I Rina! Tak się cieszę, że was widzę! Już się zastanawiałam, czy w ogóle przyjdziecie. - Za żadne skarby nie przepuścilibyśmy twojego wielkiego święta, Stef - odparł Bill z urazą. - Po prostu nie potrafimy już wstawać tak wcześnie i chodzić tak szybko jak wy, młodzi. - Nie słuchaj go! - wtrąciła Rina. - Robił tyle zamieszania, żeby tylko zdążyć tu na czas, że w końcu przyjechaliśmy spóźnieni. Ale po tylu latach małżeństwa można przywyknąć do czyichś dziwactw. W każdym razie, gratulujemy wam obojgu!

- Dziękuję, Rino. - Dan roześmiał się wesoło. - Miło cię znowu widzieć, Bill. - Serdecznie uścisnął zniszczoną dłoń starego człowieka. - Doszedłeś do wniosku, że firma jakoś sobie poradzi bez ciebie przez jeden dzień, co? Bill odwrócił się do Stefanii. - Co on chce zrobić? Wyrzucić mnie z pracy? - Dźgnął Dana krótkim, grubym palcem. Coś ci powiem. Jeszcze dużo czasu upłynie, zanim Harper Mining będzie w stanie zrezygnować z moich usług. A jedyną osobą, która ma na tyle ikry, żeby mnie zwolnić i działać dalej beze mnie, jest pani prezes... twoja żona! - Spokojnie, Bill. - Stefania postanowiła szybko ułagodzić rozdrażnionego przyjaciela. Wiesz, że nie mam zamiaru prowadzić interesu bez ciebie. Nie chcę nawet próbować. I jeśli już przez cały tydzień żyjemy tylko sprawami Harper Mining, to chociaż podczas weekendu nie rozmawiajmy o firmie. Zwłaszcza na przyjęciu! Udobruchany Bill przyciągnął ją do siebie i złożył pocałunek na jej czole. - Robisz ze mną, co chcesz. Zawsze potrafiła owinąć mnie wokół palca, nawet kiedy była małą dziewczynką - oznajmił Danowi na znak, że mu wybaczył. - Wyglądasz dzisiaj prześlicznie, Stef, wspaniale - ciągnął ciepło. - I o wiele za młodo, jak na matkę tych dwojga urwisów, których spotkaliśmy idąc tutaj. - Przestań - zaprotestowała Rina. - Na pewno ci za to nie podziękują. - O, nie - zgodził się sucho Dan. - Z Dennisa zrobił się ostatnio prawdziwy lew salonowy. Nigdy nie wiadomo, o której wróci do domu. Połowa krawców męskich w Nowym Jorku, Londynie i Rzymie nie zbankrutowała tylko dzięki jego zamówieniom. - A Sara? Jak się miewa? - zapytała Rina. Uśmiech rozjaśnił twarz Stefanii. - Wciąż ta sama kochana Sass - odparła. - Nadal traktuje życie zbyt poważnie i głowi się, co ze sobą począć. - Na pewno coś dla siebie znajdzie - oświadczył Bill z przekonaniem. - Ile ma lat? Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia dwa? Prawdopodobnie pójdzie w ślady matki i zabłyśnie w dojrzałym wieku. Wtedy dopiero wszystkim pokaże! Właśnie przechodził obok kelner z tacą zastawioną kieliszkami spienionego trunku, które w piekącym żarze pokrywały się mgiełką rosy. Dan przywołał go i ceremonialnie wręczył każdemu kryształowy kielich zmrożonego szampana. Wziął Stefanię za rękę i wzniósł toast.

- Za wszystkie zakwitające późno kwiaty - powiedział niskim, nabrzmiałym uczuciem głosem. Utkwił rozkochane oczy w żonie. - Jeśli to jest nasza złota jesień, to niech zima nigdy nie nadejdzie! - Za Dana i Stef! Wszystkiego najlepszego! - zawtórowali cicho Bill i Rina. W rozgrzanym powietrzu ich słowa ledwie docierały do Stefanii. Czyżby wreszcie dopisało mi szczęście? - pytała się zdziwiona. Czy po siedmiu latach odważę się zaufać losowi i temu mężczyźnie? Nagle ogarnął ją gwałtowny strach. Zakręciło jej się w głowie, miała wrażenie, że zemdleje. Oszołomiona przylgnęła do ręki Dana. Jego ramiona natychmiast otoczyły ją i podtrzymały. Kiedy tylko odzyskała równowagę, odpowiedziała na jego pełne niepokoju pytania. - Nic mi nie jest. To tylko upał. Wkrótce zupełnie doszła do siebie. Wzięła Rinę pod rękę i rozmawiając wesoło, poprowadziła ją wśród drzew na szczyt wzgórza, gdzie ustawiono rożen i przygotowywano obiad. Obaj mężczyźni podążyli za nimi, trzymając się nieco z tyłu. Bill pierwszy przerwał milczenie. - Nie zapomniałeś o poniedziałku? - Nie - westchnął Dan. - Dzisiaj, zanim wyszedłem, zwalił się na mnie następny kłopot. Prawdę mówiąc, dlatego właśnie się spóźniłem. Ale to może zaczekać, dopóki Stefania nie zjawi się jutro rano w biurze. Co innego ta sprawa. Czy ona wie? Pamięta o tej dacie? Przez chwilę panowało milczenie. - Nie mam pojęcia. - Dan zatrzymał się nagle pod kwitnącym drzewem. Na twarzy Billa odmalowało się niedowierzanie. - Nie masz pojęcia? - Daj spokój, Bill. Zastanów się! - odparł doktor ostrzejszym tonem. - Nie chciałem wracać do tej sprawy. No wiesz, najlepiej nie wywoływać wilka z lasu. Czekałem, aż Stefania sama poruszy ten temat. Nie zrobiła tego. To wszystko. - Myślisz, że zapomniała? - W głosie Billa zabrzmiała nadzieja. Dan potrząsnął głową. - Naprawdę sądzisz, że to możliwe? - zapytał wprost. Słowa zawisły w powietrzu jak rozchodzący się wokół ciężki zapach jaśminu. - No cóż - odezwał się w końcu starszy z mężczyzn. - To nie znaczy, że Stefania znów będzie miała kłopoty. Wcale nie - dodał cicho. Stali w milczeniu, złączeni jedynie wspólną niepewnością i rosnącymi obawami.

- Dan! Bill! Gdzie jesteście? - Radosny głos Stefanii niósł się nad zieloną murawą. Chodźcie tutaj. Wszyscy doskonale się bawią! Strażnik Hughes doszła do wniosku, że więźniarki to dziwaczne istoty. Pracowała w tym zawodzie od dwudziestu lat, a wciąż nie mogła ich do końca rozgryźć. No bo na przykład dlaczego rozsądna i dotychczas nienagannie się sprawująca 1013 straciła głowę dla takiej obrzydliwej kanalii jak 498? Tym bardziej że 498 już niedługo ma wyjść na wolność. Beznadziejna sprawa. Z góry skazana na niepowodzenie. Mimo wszystko, 1013 była spokojną więźniarką, a w żadnym kiciu nie ma takich zbyt wiele. Trzeba być ostatnią żmiją, żeby nie pozwolić jej czule pożegnać się z ukochaną. Chociaż z drugiej strony, 498 to prawdziwa żmija. Podła i zepsuta. Do szpiku kości. To był długi dzień. Strażnik Hughes zmęczonym krokiem szła szerokim, wykładanym płytami z piaskowca korytarzem. 1013 podążała za nią, niosąc tacę z wieczornym posiłkiem. Drzwi do ostatniej celi otworzyły się, podtrzymywane przez inną funkcjonariuszkę. Obie kobiety zbliżyły się. Zanim więźniarka weszła do celi, strażniczka mrugnęła do niej znacząco. Potem zatrzasnęła za nią drzwi i zostawiła sam na sam z drugą więźniarką. - Kochana! - Oczy nowo przybyłej napełniły się łzami. Czekająca w celi kobieta wzięła tacę, postawiła ją na stole i odezwała się sucho: - Weź się w garść, Oliwio. Nie chcesz chyba robić przedstawienia dla tych tam, na korytarzu, co? Więźniarka opadła na wąską pryczę i zaniosła się gorzkim płaczem. - Och, Jilly - wyszlochała. - Tak bardzo będę za tobą tęskniła! - Ja też - odparła Jilly. - Ale przyznam szczerze, że bardzo chciałabym już być na wolności. Wiesz, że mam kilka spraw do załatwienia. Muszę się zobaczyć z kilkoma osobami. Zwłaszcza z jedną. - Oczy jej dziwnie zamigotały. - O, tak. Od dawna czekam na to spotkanie. I mówię ci, ona mnie długo popamięta, kiedy już zrobię to, co zaplanowałam. Mówiła cicho, ale do czekających przed drzwiami funkcjonariuszek dobiegał jej świszczący, opanowany głos. Ona nawet syczy jak żmija - pomyślała z odrazą Hughes. Jak taka spokojna kobieta mogła zainteresować się kimś takim? Tymczasem w celi Oliwia z wysiłkiem starała się odzyskać spokój. - Nie chcę cię stracić, Jilly - wydusiła przez zaciśnięte gardło. Dokąd pojedziesz? Co będziesz robiła? - Jeszcze nie wiem - odparła beztrosko towarzyszka. - Australia to duży kraj. Można się w nim łatwo zgubić. - Właśnie tego się boję!

Rozpacz Oliwii znów przybrała na sile. Kobieta skuliła się na pryczy, wstrząsana gwałtownym łkaniem. Przez chwilę Jilly spoglądała na nią chłodno. W końcu zbliżyła się i wymierzyła jej krótki, silny policzek. - Opanuj się wreszcie - nakazała groźnym tonem, a potem dodała łagodniej: - Nie chcesz chyba zepsuć naszego ostatniego spotkania, co? - Oburącz ujęła twarz Oliwii i pocałowała koleżankę w usta. - Masz takie delikatne wargi - wyszeptała zapłakana więźniarka. Jilly objęła ją i całowała raz po raz. Rytmicznie głaskała jej piersi, aż poczuła, że sutki twardnieją pod jej palcami. Oliwia zapadła w senne otępienie, ale nadal była spięta. Doświadczona Jilly wiedziała, co zrobić, żeby się rozluźniła. Pchnęła ją na twardy materac, usiadła okrakiem na jej biodrach i pochyliła się, żeby łatwiej dać sobie radę z guzikami więziennej sukienki. Wreszcie odpięła ostatni, rozchyliła sztywny materiał i odsłoniła miękkie ciało towarzyszki. Oburącz uwolniła jej biust z ciasnego stanika. Zobaczyła krągłe białe piersi, poprzecinane siatką delikatnych niebieskich żyłek i zakończone wypukłymi, ciemnobrązowymi sutkami. Jilly przyglądała im się przez chwilę i napawała widokiem jęczącej, półnagiej kobiety, przyciśniętej jej kolanami do pryczy. Potem z namysłem wyciągnęła rękę. Głaskała, tarła i ugniatała palcami czubki piersi Oliwii, dopóki ta nie zaczęła ciskać się i rzucać między jej udami. Sama Jilly nie dała się opanować pożądaniu. Później będzie miała wystarczająco dużo czasu na te sprawy, w dodatku bez takiej publiczności jak teraz, kiedy te dwie baby podsłuchują na korytarzu. Na myśl o strażniczkach postanowiła zakończyć zabawę. Szybko zsunęła się na wąską pryczę i położyła obok Oliwii. Jej ruchliwe palce odszukały trójkąt rozpalonego ciała między udami towarzyszki. W kilka sekund było już po wszystkim. Zaledwie krzyki Oliwii umilkły, strażniczki weszły do celi. - No, wystarczy, gołąbeczki - zawołała jedna z nich. - Ja odprowadzę Oliwię, a ty zajmij się 498, dobrze Hughes? Wciąż ociężała po przeżyciach seksualnych Oliwia dała się podnieść z łóżka i zawlec do drzwi. W progu odzyskała jasność myśli, oparła się ciągnącej ją strażniczce i odwróciła głowę. - Jilly! - zawołała żałośnie. Druga funkcjonariuszka była kobietą prostą, ale nie złośliwą czy pozbawioną serca. Wyrozumiale zezwoliła na chwilę rozmowy. - Już ci mówiłam, Oliwio. To pożegnanie. Niedługo będę wolna. Po siedmiu latach! - W oczach Jilly rozbłysło dziwne światło. - A ty nie odsiedziałaś nawet siedmiu miesięcy! Przestań skomleć! Nie mogę ci nic obiecać. Zaczynam nowe życie i mam wiele planów na przyszłość. Ciebie w nich na razie nie uwzględniłam.

Strażniczka wywlokła krzyczącą Oliwię z celi. Hałas zamierał powoli w głębi korytarza. - Niezły z ciebie numer, Jilly Stewart - westchnęła Hughes. - Nawet na pożegnanie nie chciałaś powiedzieć tej głupiej krowie kilku miłych słów. Jilly nawet na nią nie spojrzała. - Odpieprz się, Hughes - odparła. - Daj mi spokojnie zjeść kolację. - Podeszła do stołu i usiadła przed tacą. - Kolacja, co? - odezwała się strażniczka. Uniosła pokrywę z talerza. Pod nią ukazał się posiłek złożony z kurczaka, ziemniaków, groszku i sosu. Nieco wystygł, ale wciąż wyglądał smakowicie. Jilly wzięła nóż i widelec. Instynkt kazał jej spojrzeć na funkcjonariuszkę. Uważnie, z wielką starannością Hughes nachyliła się i wypuściła z ust długą strużkę śliny wprost na talerz. Potem nieśpiesznie podeszła do wyjścia i jeszcze raz spojrzała na więźniarkę. Jilly aż podskoczyła z wściekłości. Ziejąc nienawiścią, skuliła się do skoku jak tygrys. Hughes z łomotem zamknęła drzwi i przekręciła ciężki zamek. - Smacznego, 498! - zawołała.

Rozdział II Poniedziałek, poniedziałek. Zaczyna się następny tydzień pracy. Najwyższy czas do biura pomyślała Stefania, ale natychmiast znowu poddała się zniewalającym, ciepłym promieniom słońca. Jeszcze nie teraz, za chwilę - dodała w duchu. Wiecznie zapracowana, tylko wczesnym rankiem znajdowała czas na opalanie się i wylegiwanie nad brzegiem wspaniałego basenu, który zbudowano na tyłach domu. Przez całe długie, gorące lato wstawała wraz ze świtem, żeby nacieszyć się najłagodniejszym o tej porze blaskiem słońca, popływać chwilę energicznym kraulem i zjeść śniadanie nad wodą albo w jednym z tajemniczych zakątków ogrodu, który sama stworzyła. Rajski ogród - Eden. Po raz kolejny myśli Stefanii pobiegły znajomym torem. Czy postąpiła mądrze, nazywając nowy dom Edenem, na pamiątkę dawnej wiejskiej siedziby? Kiedy tak spoczywała z zamkniętymi oczami, wyciągnięta sennie na leżaku, znowu widziała Eden tak wyraźnie, jakby rzeczywiście wyrósł przed nią w całej swej okazałości. Stare kamienne domostwo, otoczone chłodnymi werandami o kamiennych podłogach, ozdobione eleganckimi galeryjkami na pierwszym piętrze, było jednym z australijskich cudów rozległego Terytorium Północnego. Wnętrze przywodziło na myśl najpiękniejsze szczegóły wystroju angielskich wiejskich rezydencji. Marmurowe korytarze i wykładana dębową boazerią biblioteka stanowiły rzadkość w tej części świata. Na zewnątrz, dla kontrastu, wykorzystano wszelkie możliwości, jakie dawał klimat południa. Wyniosłe palmy, rozłożyste drzewa gumowe, akacje, jesiony i różaneczniki otaczały ogród ze wszystkich stron, tworząc oazę soczystej zieleni wśród płaskiego, spalonego słońcem pustkowia, ciągnącego się aż po horyzont. Bliżej domu drzewiaste paprocie, tysiącletnie mchy i barwne kwiaty wyrastały bujnie z urodzajnej czerwonej ziemi. Od pokoleń dumę kolejnych właścicieli stanowił przepiękny ogród różany. Takim domostwem można się chlubić. Ale trudno znaleźć w nim szczęście. Stefania dorastała tam jako samotna, pozbawiona matki dziewczyna, zaniedbywana przez ojca, Maksa Harpera, który interesował się tylko prowadzeniem potężniejącego z dnia na dzień imperium ropy, złota i uranu. Wysoka, niezdarna córka przypominała mu stale o utracie żony, jedynej istoty na świecie, którą kochał bardziej niż pieniądze. Stefania miała wszystko - wszystko oprócz tego, czego nie można kupić, na przykład miłości, ufności i poczucia bezpieczeństwa. Od dzieciństwa aż po wiek dojrzały Stefanię ciągnęło do Edenu. W swej niepewności widziała w nim spokojną przystań. Nigdy się nie zmieniał, nigdy jej nie zawiódł. Kiedy wyjeżdżała do szkoły, w podróż, czy później w interesach, kiedy Maks z braku syna, który by przejął jego dziedzictwo, niechętnie wciągnął ją do pracy w Harper Mining, Stefania śpieszyła z powrotem do Edenu jak do domu. Nawet gdy spółka ojca rozciągnęła działalność na południowo-wschodnią

Azję, a potem na cały świat, i przeniosła swoją siedzibę do Sydney, żeby znaleźć się w centrum australijskiego biznesu, ona wciąż myślała o sobie jako o mieszkance północy. Nie sposób było nie podziwiać nowego dzieła Maksa - wspaniałej rezydencji Harper Mansion, którą wzniósł tuż pod miastem, na pięknym wzgórzu z widokiem na port w Darling Bay. Stefania mieszkała tam, gdy tylko interesy ściągały ją do Sydney, z wyjątkiem tych krótkich lat, kiedy to dwukrotnie wychodziła nieszczęśliwie za mąż. Z pierwszego związku urodziła się Sara, z drugiego Dennis. Jednak zawsze, przy każdej okazji uciekała do Edenu. Tylko tam czuła się bezpieczna. Do czasu. Stefania poruszyła się niespokojnie na leżaku. Nie myśl o tym, nie wolno ci o tym myśleć - upomniała się ostro, jak to już wielokrotnie czyniła w minionych latach. Zaczęłaś wszystko od nowa. Pamiętaj o tym. Pamiętaj o Danie. Spod przymkniętych powiek zerknęła na taras, na leżącego męża, który tak jak ona korzystał z rozkoszy porannego słońca. Jakże nieoczekiwanie wszedł w jej życie. Stał przy jej boku w najtrudniejszych chwilach. To on obudził w niej nadzieje na lepszą przyszłość! I to w wieku, w którym większość kobiet zaczyna się obawiać, że dla nich wszystko już skończone - rozważała z przyjemnością. No cóż, przecież nieraz słyszała, że życie zaczyna się po czterdziestce! Rozciągnęła usta w pełnym zadowolenia uśmiechu i przesunęła dłonią po ciele, które wcale nie zdradzało swych czterdziestu lat. Przypomniała sobie, ile przyjemności nauczyła się z niego czerpać przez ostatnie siedem lat. W ich wspólnym raju, nowym Edenie. Życie z Danem sprawiło, że nabrała pewności siebie i mogła wreszcie dokonać wielu potrzebnych od dawna zmian. Chociaż od siedemnastego roku życia, czyli od śmierci ojca, była panią całego imperium Harper Mining, dopiero pierwsze szczęśliwe i udane małżeństwo pomogło jej w pełni docenić wartość tego dziedzictwa i nauczyło ją, jak nim samodzielnie zarządzać. Nareszcie mogła wykorzystać w praktyce lata nauk, jakich cierpliwie udzielał jej dyrektor generalny spółki, oddany Bill McMaster. Stała się prezesem firmy w pełnym tego słowa znaczeniu. Wzięła wodze w swoje ręce i zaprowadziła nowe porządki. Przede wszystkim pozbyła się Harper Mansion. Była teraz gotowa wyjść z cienia rzucanego przez Maksa Harpera. W zamian wybudowali sobie z Danem nowy dom w pięknej, zalesionej nadmorskiej okolicy, z dala od miasta. Na podstawie własnego projektu Stefanii postawili elegancką siedzibę w stylu kolonialnym. Wyważone proporcje domu, jego misternie rzeźbione balkony i lśniące bielą mury czyniły go jedną z najpiękniejszych budowli na wybrzeżu Morza Tasmana, za którym rozciągał się południowy Pacyfik. Budowa i urządzanie ogrodu trwały bardzo długo, ale w tym czasie Stefania nigdy nie wróciła do wiejskiej posiadłości i starała się nawet o niej nie myśleć. Jednak kiedy przyszło do wybrania nazwy dla nowej siedziby, nic innego nie przychodziło jej na myśl, tylko “Eden”.

Wiedziała, że prędzej czy później trzeba będzie postanowić, co zrobić z dawną siedzibą. Ale łatwiej było odsuwać decyzję w nieokreśloną przyszłość. Żyła pełnią życia, odkrywała radości małżeństwa z Danem, aktywnie zajmowała się interesami i pomagała dorastać dzieciom. Miesiące i lata upływały niepostrzeżenie, a problem nadal pozostawał nie rozwiązany. Z daleka kontrolowała stan posiadłości i wiedziała, że jest pod dobrą opieką gospodyni, która sprawowała nad nią pieczę od czterdziestu lat, i jej wiernych pomocników aborygenów, zamieszkujących pobliską osadę. Zdawała też sobie sprawę, że sama nigdy nie będzie w stanie znowu tam zamieszkać. Pewnego dnia musi zadecydować, czy przeznaczyć dom na inne cele, czy też wystawić go na sprzedaż. Mimo to długo nie potrafiła nawet zlecić, żeby przebudowano go i odnowiono po pożarze. Pożar... Stefania odpędziła od siebie niemiłe wspomnienie. Jednak ponure obrazy wtargnęły nieproszone w jej myśli - lampa naftowa rozbijająca się o podłogę; płomienie, które zawładnęły wszystkim z przerażającą szybkością; ogień pożerający stare, wysuszone przez upał belki i obicia, a przede wszystkim twarz człowieka ogarniętego szałem i żądzą mordu. Dopiero miesiąc temu zdołała zapanować nad tymi upiorami z przeszłości i wreszcie poleciła, żeby rozpoczęto remont i odbudowę. Co zrobi, kiedy prace dobiegną końca? Zobaczymy - powiedziała sobie stanowczo. Zerwała się z leżaka i podbiegła przez taras do Dana. - Może na dzisiaj wystarczy? Dan otworzył jedno oko i uniósł stary, zniszczony kapelusz plażowy, którego rondo ocieniało mu twarz. - Niech mi pani da święty spokój, pani Marshall - odparł z humorem. Stefania zachichotała, kucnęła obok i zaczęła gładzić jego smukłe, opalone ciało. Delikatnie przesuwała dłońmi po złotobrązowych włosach na torsie, czubkami palców obwodziła piersi i dotykała twardego, płaskiego brzucha. Nagle Dan usiadł i chwycił ją za rękę. - No, no! Co to za zachowanie? - zawołał ze śmiechem. - Wskocz do basenu i ochłodź swoje... zapędy. Niektórzy usiłują się przygotować do ciężkiego dnia nad stołem operacyjnym. Co innego ci, którzy nie robią nic innego, tylko zabawiają się grą na międzynarodowym rynku walutowym. - Pociągnął ją na brzeg wody, gdzie przez chwilę udawali, że się mocują. W końcu udało mu się wepchnąć żonę do basenu. Po rozgrzanym słońcem powietrzu woda wydała im się bardzo zimna. Stefania wynurzyła się na powierzchnię, z trudem chwytając powietrze, i ruszyła wesoło na drugą stronę basenu. Szybkim kraulem przepłynęła kilka długości, aż poczuła, że dyszy ciężko, a wszystkie mięśnie drżą jej z wysiłku. Zrobiła ostatni nawrót i spostrzegła, że z domu wyłoniła się jakaś postać i zmierza do nich przez trawnik. Dostojny Matey, od niepamiętnych czasów zarządzający posiadłością Harperów, jak co dzień nadchodził ze śniadaniem. Pochodzenie starego sługi owiane było

tajemnicą. Stefania jeszcze z dzieciństwa pamiętała opowieść o tym, jakoby Maks wykradł go jakiejś arystokratycznej angielskiej rodzinie. Inni twierdzili, że staruszek pracował kiedyś jako majordomus na którymś z europejskich dworów. Jak by nie było, dla niego najlepsze czasy nastały, kiedy Maks zatrudnił go w swojej rezydencji i surowo nakazał prowadzić wspaniały dom w wielkim stylu. Jak zwykle, stary Harper podjął słuszną decyzję. Matey przekroczył już siedemdziesiątkę, ale wciąż trzymał się mocno starych zasad i szczycił się w duchu, że w tych czasach deptania wszelkich reguł udaje mu się prowadzić rezydencję rodziny Harperów według nakazów dawnej etykiety, chociaż doktor Marshall woli prostsze życie. Tak więc mimo protestów Dana śniadanie serwowano na antycznym mahoniowym stoliku na kółkach, ze srebrnymi nakryciami, śnieżnobiałymi serwetami z adamaszku i elegancką zastawą. Tak też było dzisiaj. - Dzień dobry, Matey! - zawołała Stefania, wychodząc z basenu. - Czy mógłbyś nam przynieść telefon? To również należało do porannego rytuału. Matey stanowczo nie pochwalał obyczaju rozmawiania przez telefon przy posiłku i trudno go było przekonać, że niekiedy sprawy finansowe i nagłe wypadki medyczne nie mogą czekać. Wyprostował się sztywno, dając do zrozumienia, że potępia takie zachowanie, ale jak co dzień usłuchał prośby i zawrócił do domu po aparat. Stefania chwyciła ręcznik, podeszła z tyłu do męża i zarzuciła mu na szyję mokre ramiona. Radośnie chwyciła go wargami za ucho, przerywając mu lekturę porannej gazety. - To znowu ty? - jęknął. - Nie! - zahuczała niskim głosem. - To Matey! Czy ma pan jakieś zażalenia? - Woda kapie mi na gazetę. Chodź no tutaj! Odebrał jej ręcznik i wolno, z czułością zaczął wycierać plecy żony. - Mmmm - zamruczała. - Czy tym się zajmowałeś, zanim zostałeś lekarzem? - Między innymi. A poza tym byłem drobnym złodziejaszkiem, napadałem ludzi w biały dzień i pływałem po morzu na pirackim okręcie. - Wariat! - roześmiała się. - Mówię poważnie - zaprotestował Dan. - Chwyciłem za skalpel dopiero, kiedy nie udało mi się zrealizować chłopięcego marzenia i zostać następnym Nedem Kelly. - Musi pan zjeść śniadanie, doktorze - oświadczyła stanowczo. Stwierdzam u pana gwałtowne objawy choroby umysłowej! Kiedy pili kawę, Dan odezwał się cicho: - Jak się dzisiaj czujesz, Stef? - Dlaczego pytasz? - Wczoraj miałaś zawroty głowy. Może... czymś się martwisz?

- Ależ skąd! - odrzekła niedbale. - Nie żałujesz, że zleciłaś remont starego Edenu? Przez twarz Stefanii przemknął cień. - To był mój dom - odpowiedziała niejasno. Na obliczu Dana odmalowało się powątpiewanie. - To prawda - upierała się Stefania. - Mimo że zdarzyły się tam okropne rzeczy, to był mój dom. Wziął ją za rękę i pogłaskał delikatnie po palcach. - Wiem, jak ciężko ci było otrząsnąć się z przeszłości - powiedział wolno. - Ale wolałbym usłyszeć, że tu jest teraz twój dom, w naszym nowym Edenie. Spojrzała na męża i czule obwiodła palcem zarys jego podbródka. - To jest właśnie odpowiedź, Dan. Ty, ja, my oboje, jesteśmy u siebie, jemy razem śniadanie jak każda inna para. Tylko że... - urwała. Przeszedł ją dreszcz. - Co takiego? - Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że... Nachodzą mnie jakieś niedobre przeczucia. Jakby zbliżało się coś złego. Och, najdroższy! Ogarnął ją nagły smutek. Dan spostrzegł łzy napływające jej do oczu. - Tak nam razem dobrze. Boję się, że coś się stanie i odbierze nam szczęście. - Zadrżała gwałtownie. - Czuję, że ktoś chciałby mnie widzieć w grobie - zakończyła z niewyraźnym uśmiechem. Próbowała się opanować. - Wysłuchaj mnie, Stef. - Dan zawahał się. - Nie spodoba ci się to, co powiem, ale powinnaś odpocząć teraz od firmy. Należy ci się trochę czasu dla siebie. I dla mnie. Zdajesz sobie sprawę, że w rocznicę ślubu po raz pierwszy od wielu miesięcy spędziliśmy razem więcej niż parę godzin? I nawet wtedy musieliśmy znosić obecność stu pięćdziesięciu gości! - Ależ, Dan! Jako prezes Harper Mining nie mogę tak po prostu zniknąć. - Przez jeden dzień dadzą sobie radę bez ciebie. Na przykład dzisiaj. Stefania uśmiechnęła się na znak zgody. - A co chciałbyś robić? - Cokolwiek. Albo nawet nic. Najważniejsze, żebyśmy byli razem. - Roześmiał się w sposób, który zawsze ją rozbrajał. - Czy najbogatsza kobieta w Australii nie może od czasu do czasu zafundować sobie wolnego dnia? - Doktorze, pańskie życzenie zostanie spełnione. Kiedy nachyliła się, żeby go pocałować, zadzwonił telefon. - Nie zwracaj na to uwagi!

- Dan... - Do diabła z Harper Mining! - To może być Dennis albo Sara. - Podniosła słuchawkę. - Stefania? Ogarnęło ją przygnębienie. Natychmiast rozpoznała ten głos. - Mówi Bill McMaster. Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale mamy poważne kłopoty. Chciałem prosić, żebyś przyjechała do biura tak szybko, jak to możliwe, dobrze? - No, wiesz, Bill... - Wiedziała, że jej głos brzmi słabo i niezdecydowanie. - Czy sam sobie nie dasz rady? Właśnie miałam do ciebie zatelefonować... Chciałam zrobić sobie wolne... Dan i ja... - Stef, to nie są żarty! - odparł ze złością Bill. Stefania zerknęła ukradkiem na męża. Sądząc z wyrazu twarzy, wiedział, jaki będzie skutek tej rozmowy. - Proszę cię, Bill. Nie psuj mi dzisiejszego dnia. - Do cholery, tu nie chodzi o jeden dzień! - wybuchnął dyrektor generalny. - Mówię o całym twoim życiu! Natychmiast przyjeżdżaj! - dodał i rozłączył się z trzaskiem. Wstrząśnięta Stefania odłożyła słuchawkę. - Poczciwy, stary Bill - skomentował Dan ironicznie. - Nigdy nie zapomina o interesach Harper Mining. Zawsze można na nim polegać. Kiedy dotarła do wielkiego biurowca Harper Mining na Bent Street, w samym sercu dzielnicy biznesu, była już w bardziej odpowiednim nastroju do interesów. Weszła do swojego gabinetu. - Działy księgowości i transakcji europejskich proszą o pilne spotkanie, pani Harper! - przywitała ją asystentka. Stefania nie zwróciła uwagi na jej słowa. - Hilary, proszę mi pokazać najnowsze doniesienia z Wall Street, kiedy tylko będą gotowe zażądała. Przez uchylone drzwi łączące jej biuro z gabinetem dyrektora generalnego zobaczyła Billa, który właśnie rozmawiał przez telefon. Od rana humor mu się nie poprawił. - Wszystko mi jedno, jak to zrobicie, ale macie zdobyć te nazwiska! - wrzeszczał. - Chcę wiedzieć, kto to robi i dlaczego. Żadnych wymówek! Odłożył słuchawkę i wszedł do biura Stefanii, potrząsając wyciągiem danych. - Ktoś się zabawia wykupywaniem naszych akcji? - domyśliła się natychmiast. - I cholernie sprytnie zaciera za sobą ślady - warknął Bill. - Chce nas przejąć? - Możliwe. - Kto za tym stoi?

- Właśnie tego chcę się dowiedzieć. Zapędziłem wszystkich do pracy. Nie mamy jeszcze nic konkretnego. Nie wiemy nawet, w jakim kierunku przepływają nasze papiery. Stefania z namysłem zmarszczyła brwi. - No cóż, dopóki nie dowiemy się, kto nas wykupuje i czyja ręka chce nam wsadzić kij między szprychy, niewiele możemy zdziałać. Powinniśmy jednak oboje drobiazgowo przejrzeć wstępne kalkulacje. Niewykluczone, że coś tam znajdziemy. - Usiadła za biurkiem i wskazała Billowi krzesło obok siebie. Przez chwilę się wahał, co nieczęsto zdarza się tak zdecydowanemu człowiekowi. Odwrócił się do okna i udawał, że podziwia rozciągający się za nim widok. - Czy widziałaś już poranne gazety? - zapytał w końcu. - Gazety? Nie. Bez słowa wyjął z kieszeni złożony wycinek z wewnętrznej strony jakiegoś dziennika i ponad biurkiem wręczył go Stefanii. Od razu spostrzegł, że odgadła jego treść. - Nie, Bill. Proszę - wyszeptała. - Musisz spojrzeć prawdzie w oczy, dziewczyno. Nie ma co udawać, że o niczym nie pamiętasz. Stefania z przymusem wzięła wycinek. Pod wielkim tytułem “Kronika towarzyska” zobaczyła artykuł, którego tak się obawiała: “Dzisiaj rozegrał się ostatni akt najbardziej sensacyjnego skandalu ostatnich lat. Jilly Stewart opuściła więzienie jako wolna kobieta. Mieszkańcy Sydney zapewne pamiętają, że siedem lat temu została skazana na podstawie dwóch zarzutów: za udział w morderstwie i nieumyślne zabójstwo. Po zwolnieniu pani Stewart z pewnością odżyją kontrowersje, które otaczały jej dramatyczny proces. Sędziowie przysięgli uznali ją współwinną próby zabójstwa bliskiej przyjaciółki, dziedziczki imperium przemysłowego, Stefanii Harper. Udowodniono jej także zabójstwo męża Stefanii Harper, słynnego tenisisty Grega Marsdena, który prawdopodobnie był również kochankiem skazanej. Jednak za tymi nagimi faktami kryją się niejasne okoliczności, które tygodniami przykuwały uwagę międzynarodowych środków przekazu. W trakcie procesu wyszło na jaw, że pani Stewart została zaproszona do wiejskiej posiadłości ofiary podczas jej miesiąca miodowego. Narzędziem zbrodni był słonowodny krokodyl, niemal czterometrowej długości. Ofiara cudem przeżyła brutalny atak potwora. Obecnie stoi na czele Harper Mining i stała się znaczącą postacią w świecie biznesu i w życiu towarzyskim kraju. Wyszła za mąż za człowieka, który uratował jej twarz i ciało, chirurga plastycznego, doktora Daniela Marshalla...” Stefania z obrzydzeniem odłożyła artykuł i zwróciła się do Billa. - Nie spodziewałam się tego... - wydusiła z trudem. - Ale przecież wiedziałaś... - odezwał się łagodnie.

- Pamiętałam, że w tych dniach ma zostać zwolniona. Więcej nic na ten temat nie chciałam słyszeć. - Jej twarz wyrażała rozpacz. Oczy rozszerzyły się z cierpienia. - Myślałam, że mam to już za sobą. Dlaczego nie chcą o wszystkim zapomnieć? Bill chrząknął nerwowo. - Jest jeszcze coś, o czym muszę ci powiedzieć, Stef. Bardzo mi przykro, ale to nie koniec kłopotów.

Rozdział III - Niedziela! Niedziela! - wyśpiewywał Jake pod prysznicem. Tak lubię ten dzień... Z sypialni dobiegał głos spikera radiowego: Nadajemy poniedziałkowe wiadomości i prognozę pogody. Wskaźnik zanieczyszczenia powietrza w Sydney znacznie wzrósł... - Poniedziałek! Poniedziałek! - śpiewał dalej Jake, fałszując niemiłosiernie. Doszedł do wniosku, że czeka go dobry tydzień. Zawsze rozpoczynał dzień od prysznica. Skrupulatnie dbał o czystość, nie dla wybujałej miłości własnej, ale z powodu wyniosłej pewności siebie, cechującej wszystkie drapieżne koty, takie jak lampart, puma czy tygrys. Czystość była jedną z tych cech, które przyciągały do niego kobiety. Zmysły mówiły im, że bez obawy można zlizywać kawior z jego brzucha, sączyć szampana z zagłębienia pępka, całować i pieścić każdy zakamarek jego ciała. Prawdę mówiąc, właśnie teraz, kiedy wyciągał się i chlapał pod strumieniem przejrzystej wody, zmywał z siebie ślady ostatniej nocy, podczas której zakosztował takich przyjemności. - Jestem kawalerem, żyję całkiem sam... - Jake postanowił zanucić piosenkę, którą znał trochę lepiej. Jednak tak naprawdę nie myślał o jej słowach. W zadumie namydlił sprężyste, kształtne ciało i jak każdego ranka odruchowo upewnił się, że mięśnie nadal wyraźnie rysują się pod skórą, a brzuch i uda pozostają szczupłe i smukłe. Miał skłonności do tycia i wolał bronić się przed nimi raczej za pomocą intensywnych ćwiczeń fizycznych niż w drodze osobistej dyscypliny lub wyrzeczeń. Jak zwykle, wynik lustracji go usatysfakcjonował. Parsknął śmiechem na widok śladów, jakie zostawiła na jego skórze wczorajsza eskapada. Wyszedł z kabiny, niedbale wytarł się ręcznikiem, włożył gruby szlafrok kąpielowy i podążył do sypialni. Na stoliku leżały różne męskie drobiazgi, zegarek, trochę drobnych i spinki do mankietów, ale poza tym pokój zdawał się dziwnie bezosobowy, jak mieszkanie człowieka, który nie zostawia po sobie żadnych śladów. Mimo to wnętrze było umeblowane gustownie i bogato. Luksusowy apartament w hotelu Regent kosztuje majątek, ale w zamian dostaje się właśnie to: luksus - stwierdził w duchu Jake. Dotknął stopami puszystego dywanu. Jego szaroniebieski kolor pasował do draperii z ciężkiego chińskiego jedwabiu. Ściany również obito jasnoniebieskim jedwabiem, którego ciepłą barwę podkreślał biegnący górą wzór z ciemnobłękitnych irysów i lilii wodnych. W całym apartamencie przeważały kremowe, niebieskie i szare tony, ożywione plamami jaskrawej czerwieni abażurów, rozrzuconych tu i tam poduszek i ozdób. Jake nie omieszkał zauważyć, że taki zestaw barw doskonale pasuje do jego jasnej, delikatnej skóry, czarnych włosów i niebieskich oczu.

Z namysłem wybierał strój, zastanawiając się, co go dzisiaj może spotkać. Na ubranie zwracał równie baczną uwagę, jak na ciało. Jego garnitury wystawiały doskonałe świadectwo angielskim krawcom, a koszule świadczyły, że Amerykanie świetnie znają się na tym rzemiośle. W rezultacie nosił się kosztownie, ale spokojnie, wręcz konserwatywnie. Jake nie znosił ekstrawagancji, wolał poczucie pewności siebie, jakie daje klasyczny strój w dobrym gatunku. Wiedział też, że musi prezentować się jak człowiek, któremu inni ufają na tyle, żeby powierzyć mu swoje pieniądze. Jedynym szczegółem zdradzającym, że nie brakuje mu próżności, była jaskrawa chusteczka wystająca z kieszeni marynarki. A pod statecznym garniturem nosił zawsze eleganckie, głęboko wycięte włoskie spodenki. Doświadczenie nauczyło go, że mężczyzna nigdy nie wie, co może przynieść nadchodzący dzień. Obok łóżka zabrzęczał telefon. Jake podniósł słuchawkę. - Poranne wydruki już na pana czekają, panie Sanders. Mamy też wykazy akcji Harper Mining i najnowsze sprawozdanie na temat ich rezerw. Jake uśmiechnął się. - Dobrze. Czy Anton już przyszedł? - Jest tu od dziesięciu minut. - Świetnie. Zaraz tam będę. Tylko nie zmarnujcie żadnej z tych cennych akcji, zanim przyjadę. Odłożył słuchawkę i pogratulował sobie w duchu. Jego białe zęby zalśniły w drapieżnym uśmiechu. Potem wstał i wyszedł, pogwizdując cicho inną melodię: “Przyjechał chłopak z zamorskich kolonii...” - Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, dlaczego znowu mnie tu sprowadzono, do ciężkiej cholery? Sara podniosła oczy znad książki i spojrzała na Dennisa z naganą. - Nie denerwuj się, braciszku - poprosiła łagodnie. - Niepotrzebnie się wściekasz. Ale Dennis miał ochotę na awanturę i nie dał się łatwo uspokoić. - Przecież dopiero co byłem w Edenie! Na przyjęciu, w ubiegłą sobotę! I tak z trudem wyrwałem się z Perth. Ledwie zdążyłem wrócić, a już wezwano mnie z powrotem. Czy ja jestem jakiś bumerang, Sass? I czym to sobie tym razem zasłużyłem, że z mojego powodu zwołuje się rodzinną naradę wojenną? - Nie chodzi o ciebie - wyjaśniła Sara ze smutnym uśmiechem. Wygląda na to, że nie ty jeden będziesz teraz przysparzał Harperom kłopotów. Pamiętasz ciocię Jilly? Bywała u nas, kiedy byliśmy dziećmi. Jilly Stewart. Na szczupłej twarzy Dennisa pojawił się wyraz niechęci. - A, ta dziwka! - zawołał ze złością. - Co ona ma z tym wspólnego?

- Och, Dennis... - Sara urwała nagle. Brat po raz pierwszy spojrzał na nią uważnie i spostrzegł oznaki prawdziwego niepokoju. - Co się dzieje, Sass? - zapytał nerwowo. Siostra westchnęła. - Sama nie wiem, od czego zacząć. Wiesz co, nalej sobie drinka. Mam wrażenie, że coś mocniejszego dobrze ci zrobi. W sypialni nad salonem Stefania z roztargnieniem słuchała przytłumionych głosów dzieci. Siedziała przed lustrem i metodycznie nakładała makijaż. Najpierw podkład, następnie cienie, puder, tusz do rzęs, a wreszcie róż na policzki. Wykonywała te czynności całkiem machinalnie. Dan przyglądał się jej w skupieniu, siedząc obok w fotelu. Jak zwykle, efekt jej pracy był bardzo udany. Umiejętnie modelowała twarz, używając subtelnych kolorów wybranych z całego zestawu kosmetyków. Cienie do powiek wspaniale podkreślały zamgloną barwę jej oczu, przywodzącą na myśl leśne dzwonki skropione wiosennym deszczem. Zauważył, że jej ruchy są automatyczne, malowała się bez zwykłego skupienia. Myślami odbiegła daleko. Utkwione w lustrze oczy nic nie widziały. - Stef... - zaczął z wahaniem. Chciał przerwać niezręczną ciszę. - Wybacz, że to mówię, ale jeszcze nie jest za późno, żeby wszystko odwołać. - Odwołać? - zapytała Stefania, jakby nagle wyrwana z otępienia. - Jak mogłabym to zrobić? - Bardzo łatwo - odparł zwięźle. - Wystarczy, że podniesiesz słuchawkę. Albo pozwolisz mi to zrobić. - Ależ Dan. - Jej głos wydawał się znużony. - Kochanie... - Nie chciał jej denerwować, ale uważał, że musi powiedzieć, co myśli. Instynkt mi podpowiada, że popełniasz straszliwy błąd. - Być może się mylisz. - Chciałbym, żebyś zostawiła sobie jeszcze trochę czasu na przemyślenie tego wszystkiego - namawiał. - Zbyt szybko się zdecydowałaś. Zastanów się. Skutki mogą być nieobliczalne. Stefania odłożyła tusz i odwróciła się do męża. Twarz jej pobladła, ale głos brzmiał spokojnie. - Nie mam wyboru. - Przecież możesz zrobić, co tylko zechcesz! - wybuchnął Dan. Nie wiem, dlaczego nie chcesz z tego skorzystać. Wydaje mi się, że nawet nie próbujesz walczyć. Od razu się poddałaś. - Nigdy nie poddaję się bez walki, dobrze wiesz. Ale nie można zmienić faktów.

Wyciągnęła rękę, szukając jego wsparcia. Ujął ją i z przerażeniem stwierdził, że jest lodowato zimna, mimo że letnia noc była wyjątkowo ciepła. Jeszcze raz spróbował nakłonić ją do zmiany decyzji. - Wcale nie musisz przez to przechodzić, zrozum. - Dan! - Stefania wyprostowała się dumnie i mocno ścisnęła jego dłoń. - Pamiętasz, że zanim zjawiłeś się w moim życiu, ciągle przed czymś uciekałam. Teraz już nie muszę tak postępować i wcale nie mam zamiaru! Nie będę uciekać przed tym, co ma nastąpić! - Nie wierzę! Nie wierzę w ani jedno słowo! Drżąc na całym ciele, Dennis podszedł do barku i nalał sobie kolejną whisky. - Spokojnie, mały - ostrzegła go Sara. - Zrobi ci się niedobrze, jeśli będziesz tyle pił. Rozwścieczony, nie zwrócił na nią uwagi. Chciał wyładować złość. - Nigdy w to nie uwierzę! - Musisz. - To na pewno jakaś pomyłka. Kosmiczna bzdura. Oszustwo. - Dennis... - Ja się z tym nigdy nie pogodzę. Może ty, ale ja nie. - Jednym haustem wychylił szklaneczkę alkoholu. - Nie mam zamiaru... - Daj spokój. Nie wolno się tak denerwować - przerwała mu siostra. - Mamie wcale nie pomoże, jeśli będziesz podchodził do sprawy w ten sposób. Spróbuj pomyśleć o innych, nie tylko o sobie, dobrze? - Chcąc załagodzić ostrą reprymendę, dodała z pozorną beztroską: - Może powinniśmy patrzeć na to wszystko jak na komedię? Dennis rozjuszył się jeszcze bardziej. - Chryste Panie! Ty masz jakieś chore poczucie humoru! Chyba zwariowałaś, Sass! Twarz Sary spurpurowiała, ale dziewczyna opanowała się z trudem. - Być może to cecha rodzinna - odparła spokojnie. Drzwi się otworzyły i do salonu weszła Stefania w towarzystwie Dana. Miała na sobie przyciągający uwagę czarnobiały kostium z jednego z najlepszych domów mody. Jej makijaż wykonany był perfekcyjnie, a włosy starannie ułożone. Nikt by nie poznał, ile wysiłku kosztował ją dzisiejszy wygląd. Mimo że lekko pobladła, zachowywała spokój i jak zwykle uśmiechała się pogodnie do dzieci. Przeszła przez salon i wzięła je w objęcia. - Ślicznie wyglądasz, mamo - oświadczyła ciepło Sara. Dennis ostro przerwał powitanie. - Czy naprawdę chcesz postąpić tak idiotycznie?

- Jak ty się odzywasz do matki! - skarcił go ostro Dan. Chłopak odwrócił się do niego. Był trochę roztrzęsiony, ale wciąż miał groźną minę. - To sprawa rodzinna - oświadczył z naciskiem. - Dotyczy wyłącznie Harperów. Dan wciągnął głęboko powietrze. - Obawiam się, że dotyczy nas wszystkich. A twoje zachowanie niczego nie ułatwi. - Bardzo was proszę, skończcie natychmiast! Obaj! - Pełen cierpienia okrzyk Stefanii natychmiast przywołał Dennisa do porządku. - Za dużo wypiłem - usprawiedliwił się cicho. - Ale mamo... W jego głosie zabrzmiała błagalna nuta. - Wiesz, czego się dowiedziałem od Sary? Powiedz, że to nieprawda. Stefania uśmiechnęła się ponuro. - Gdybym tylko mogła... Obawiam się, że w tym wypadku nic na to nie poradzę. Moje słowa niczego nie zmienią. Wiesz już mniej więcej, o co chodzi. Nie zdecydowaliśmy jeszcze, co dalej. Pierwszym krokiem... Z holu dobiegł ściszony dźwięk dzwonka. Wszyscy zaczęli nasłuchiwać w napięciu. Od strony pokoi dla służby rozległo się powolne, majestatyczne stąpanie Mateya. Stary majordomus szedł otworzyć drzwi. - A, to pan, panie McMaster. Zapraszam do środka. Czekają na pana. Rodzina zebrała się w salonie. Pan będzie łaskaw iść za mną, tędy proszę. Napięcie w salonie sięgnęło zenitu. Kroki podchodziły coraz bliżej, aż nagle drzwi rozwarły się szeroko. W progu stanął Bill McMaster z teczką w ręku. - Dobry wieczór - przywitał się nerwowo. - Przyprowadziłem osobę, którą wszyscy znacie dokończył cicho i odsunął się na bok. Za nim stała Jilly. Miała na sobie wymiętą, spłowiałą sukienkę w niemodnym fasonie, a w dłoniach ściskała zniszczoną torebkę. Jednak na jej twarzy gościł chytry, zaczepny uśmieszek. Powoli weszła do salonu. Nikt się nie odezwał. W końcu Jilly przerwała ciszę. - No, co się dzieje? - zapytała. - Czy nikt nie ma zamiaru się ze mną przywitać? Pierwszy oprzytomniał Dennis. - Gdyby to ode mnie zależało, kazałbym cię wyrzucić - warknął. - Niestety, to nie jest mój dom. - Dennis! - ostrzegł go Dan ściszonym głosem. Sara pośpiesznie wystąpiła naprzód, żeby zatuszować nietakt brata. W jej oczach widać było litość. - Dzień dobry! - powiedziała. - Witamy.

Jilly przyjęła ofiarowany przez Sarę pocałunek, ale wojowniczy nastrój wciąż jej nie opuszczał. - A ty, Stefanio? - rzuciła wyzywająco. Stefania patrzyła na nią jak zahipnotyzowana. Nie była w stanie poruszyć się ani wypowiedzieć słowa. Ognisty temperament Jilly natychmiast dał o sobie znać. - Na miłość boską! - wybuchnęła. - Mogłabyś chociaż wyjaśnić, po co mnie tu sprowadziłaś! Dan włączył się do rozmowy z zawodowym spokojem. - Proponuję, żebyśmy usiedli. Dennis, bardzo proszę, zajmij się drinkami. Czego się napijesz, Jilly? A tak przy okazji, nazywam się Dan Marshall. Jestem mężem Stefanii. Wziął gościa za ramię i usadził na krześle. Potem zbliżył się do żony i zrobił to samo. Kiedy napięcie trochę opadło, inni również zajęli miejsca i czekali na dalszy rozwój wypadków. - Bill, myślę, że ty najlepiej dasz sobie z tym radę - oświadczył Dan. Generalny dyrektor Harper Mining odczekał, aż Dennis rozda wszystkim szklaneczki. Potem w ciszy, która niemal dzwoniła w uszach, otworzył teczkę, wyjął z niej starą metalową kasetkę i postawił przed sobą na stole. Chrząknął i rozpoczął przemowę. - Kiedy zmarł Maks Harper, ojciec Stefanii, nie znaleziono żadnego testamentu. Skutkiem tego wszystko, co zostawił, automatycznie przeszło w jej ręce. Ostatnio rozpoczęto remont domu w starym Edenie, pierwszej rezydencji Harperów, w której zmarł Maks. Tydzień temu robotnicy przenieśli prace do biblioteki, ulubionego pokoju dawnego pana domu. Po zerwaniu zniszczonej przez pożar dębowej boazerii znaleźli ścienny sejf, o którym uprzednio nikt nie wiedział. Oto jego zawartość. Otworzył kasetkę, w której znajdowały się pożółkłe dokumenty, związane wypłowiałą wstążką. - Nas tutaj interesuje tylko jeden z tych papierów - ciągnął posępnie Bill. - Jest to ostatnia wola Maksa Harpera. Przyprowadziłem cię tu nie bez powodu, Jilly. Czekałem dziś przed bramą więzienia nie po to, żeby spłatać ci jakiegoś niemądrego figla. Ta sprawa dotyczy ciebie i wszyscy... niemal wszyscy uznaliśmy, że masz prawo dowiedzieć się prawdy. Oczy Jilly zalśniły. Wyprostowała się i w skupieniu pochyliła do przodu. Jednak nie odezwała się ani słowem. Bill wziął ze stołu testament. - Sprawdziłem wiarygodność tego dokumentu na wszystkie możliwe sposoby - oświadczył. - Świadkowie, podpis, każdy szczegół. Jest prawdziwy. Jego autentyczność nie podlega żadnej dyskusji. Odczytam teraz treść. Ograniczę się do najważniejszych fragmentów.

Stefania miała ochotę krzyknąć: “Szybciej, Bill, zaczynaj! Nie przedłużaj tej męki. Powiedz jej.” - Ja, Maxwell Harper - zaczął wolno Bill - będąc zdrowym na ciele i umyśle, przekazuję w wyłączne posiadanie mojej córce Stefanii wszystkie nieruchomości i majątek ruchomy. Jednocześnie wyrażam nadzieję, że zapewni utrzymanie swojej siostrze Jilly, którą niniejszym uznaję za córkę. Groźna cisza, która nagle zapanowała w salonie, zdawała się nie mieć końca. Przerwała ją dopiero Jilly. Zerwała się na równe nogi i krzycząc wybiegła z pokoju. - Nie! Nie! Nie! Minuty upływały, a Jilly nie wracała. Jednak nikt nie chciał przerywać jej samotnej zadumy, w której się pogrążyła, wybiegłszy z salonu do ogrodu. W końcu Stefania zaniepokoiła się tak długą jej nieobecnością, wzięła pelerynę i zniknęła w ciemnościach nocy. Odnalazła Jilly na szczycie wzgórza. Stała tam zamyślona i wpatrywała się nieruchomo w biegnącą poniżej linię brzegu, która w tym miejscu tworzyła naturalny port. W mroku jej jasne oczy lśniły kocim blaskiem. Mamrotała coś do siebie urywanym szeptem. Zdawało się, że nie zauważyła nadejścia Stefanii, dopóki ta nie otuliła jej ramion peleryną, żeby ochronić ją przed wiejącą od morza chłodną bryzą. Czując dotyk obcych dłoni, napięta jak struna Jilly uskoczyła w bok niczym przestraszone zwierzę. - Musimy porozmawiać, Jilly. Cisza. - Dla mnie to też był straszliwy wstrząs. Ale miałam nadzieję, że jakoś się z tym uporamy. Razem... - Nie oszukuj się! - Głos Jilly trząsł się ze zdenerwowania. - Nie chcę z tobą rozmawiać. To, że jesteśmy siostrami, nic między nami nie zmienia. Chyba tylko tyle, że teraz czuję się jeszcze bardziej pokrzywdzona. Stefania drgnęła. - Wszystko się może odmienić. Jeśli tylko na to pozwolisz. - Żałuję, że w ogóle się o tym dowiedziałam. Dlaczego musiał nas o tym powiadomić? I dlaczego nie zrobił tego wcześniej? - Nie mam pojęcia. - Stefania nie wiedziała, jak prowadzić tę rozmowę. - Pamiętasz, że zawsze był zbyt dumny i samolubny, żeby się zdobyć na samokrytykę. Nigdy w życiu nie przyznałby, że uwiódł twoją matkę, tym bardziej że on i twój ojciec... - Mój rzekomy ojciec! - poprawiła Jilly z ironią. - Od dawna współpracowali ze sobą. Łączyła ich przyjaźń.

- Patrzył, jak razem dorastamy, stajemy się sobie coraz bliższe i nie zdradził się ani słowem. Jak on mógł? - Nie myśl o Maksie - oświadczyła zdecydowanie Stefania. Przypomnij sobie, że przez bardzo długi czas byłyśmy dla siebie jak siostry. - I co z tego wynikło, kiedy zakochałyśmy się w jednym mężczyźnie? - wybuchnęła Jilly. Stefania zesztywniała. - Greg Marsden - wyszeptała z bólem - był niezwykłym człowiekiem. Nic dziwnego, że tak się stało. - Wciąż ta sama poczciwa Stef - szydziła dawna rywalka. - Nie wierzę własnym uszom! Czy jest coś, czego nie potrafiłabyś wybaczyć? Ten “niezwykły człowiek” w niespełna tydzień po ślubie już uganiał się za mną. No, niewątpliwie pod jednym względem był wspaniały. W łóżku! Szczerze mu to przyznaję. Stefania zbladła jak ściana. Przeciwniczka wyczuła swoją przewagę i nie omieszkała zranić jej jeszcze głębiej. - Chciał cię zabić! To również potrafisz wybaczyć? Kiedy zabrał nas na przejażdżkę łodzią i rzucił cię krokodylowi na pożarcie, ja nie ruszyłam nawet palcem, żeby ci pomóc. Bo ja też chciałam, żebyś nie żyła! - Dyszała ciężko z podniecenia. W dzikim rytmie zaciskała skulone dłonie. - Jilly - zaczęła cicho Stefania. Zdołała się już opanować. - Czy myślisz, że o tym nie wiem? Mimo to, przez długie lata bardzo się starałam ci wybaczyć. Teraz chyba jestem w stanie to zrobić. - A nie powinnaś! - Jilly nie dawała się ułagodzić. Jej wściekłość rosła z każdą chwilą. - W dzieciństwie nienawidziłam cię, bo miałaś pieniądze, a mnie zawsze ich brakowało. Nienawidziłam cię, kiedy wyszłaś za Grega Marsdena. Nie dlatego, że też go pragnęłam i wiedziałam, że mogę mu dać w łóżku to, czego potrzebuje. O nie! Nienawidziłam cię, bo jeszcze raz panna Stefania Harper, bogate biedactwo, zdobyła dla siebie coś najlepszego! - Czy nie rozumiesz, że teraz mamy szansę naprawić błędy przeszłości? - Stefania włożyła w te słowa całe serce. - Za późno! - wrzasnęła Jilly. - Nie chcę być twoją siostrą! Nie chcę litości! Od lat zazdrościłam ci wielu rzeczy: pieniędzy, władzy, męża. A teraz wiem, że to wszystko powinno być moje! Moje! Moje! Mo-je! - O Boże! Spójrzcie tylko na siebie. Zobaczcie, co z nami zrobiła! A przecież dopiero co się zjawiła. Mamo, uwierz mi, jeśli jej nie powstrzymasz, nigdy już nie będzie jak dawniej.

Zbici w ciasną gromadkę w salonie, byli zbyt wyczerpani, żeby zareagować na wybuch Dennisa. Z pomocą Dana Stefanii udało się wreszcie położyć Jilly do łóżka w jednym z pokoi gościnnych. Bill wyszedł już wcześniej. Pocieszał Stefanię jak tylko potrafił, ale też przypomniał jej, że jutro musi być wcześnie w biurze, żeby zająć się problemem niepokojącego wykupu akcji Harper Mining. Została tylko rodzina. Wszyscy jej członkowie byli zmęczeni i przygnębieni, a jednocześnie bali się zostać sami i brakowało im sił, żeby przygotować się do snu. - Mamo - zaczęła niepewnie Sara - pamiętasz, mówiłam ci o tym kursie w Adelaidzie, dla muzyków. Pomyślałam, że mogłabym się zapisać. Dan spojrzał na nią ostro. - Chcesz wyjechać? - No, tak. - Nie sądzisz, że matka wolałaby, żebyś została tu jakiś czas? Będzie potrzebowała twojej pomocy. Myślę, że powinnaś zostać z nią tak długo, jak to tylko możliwe. Chociaż tyle jej się od ciebie należy. Sara z westchnieniem skinęła głową. - Hej, nie ze mną takie numery! - krzyknął zapalczywie Dennis. - Mamo, pozbądź się Jilly! To jedyne wyjście. - Nie, synku. - Odpowiedź Stefanii była natychmiastowa i stanowcza. - Cokolwiek się teraz zdarzy, czy ci się to podoba, czy nie, jednej rzeczy już nie zmienimy. Ona należy do rodziny. Żadne z nas nie może o tym zapomnieć. - Mamo! - Dennis był bliski łez. - Ja jej nie ufam! A ty? Milczenie Stefanii wystarczyło za odpowiedź. Syn oddychał ciężko, niemal szlochał. - Dobrze, rób jak chcesz. Tylko się nie zamartwiaj. Nie pozwolę, żeby ktoś cię skrzywdził. Spojrzał wyzywająco na Dana, który nie spuścił wzroku, tylko patrzył na niego spokojnie. - Idę do łóżka oświadczył chłopak. - Dłużej już tu nie wytrzymam! - Odwrócił się na pięcie i wyszedł. - Ty też idź już spać - odezwała się Stefania ze zmęczonym uśmiechem. - Na mnie również pora. Czas do łóżka. Wyśpijmy się, a jutro może coś zdecydujemy.

Rozdział IV Poranek wstał szary i chmurny. Stefania obudziła się z bólem głowy. Nie miała ochoty na poranny trening i śniadanie nad brzegiem basenu. Ubrała się pośpiesznie, opuściła cichy dom i pojechała wprost do biura. Chociaż przybyła bardzo wcześnie, Bill był już na miejscu. On również wyglądał, jakby miał za sobą ciężką noc. Mimo to powitał ją czule. - Okropny był ten wczorajszy wieczór. Jak się miewasz, Stef? - Wszystko w porządku - odparła krótko. - Co się dzieje na giełdzie? - Wyraźnie widać, że to nie są żarty. Harper Mining stał się celem... - uważnie dobierał słowa - przemyślanego i zmasowanego ataku. - Masz najnowsze wykazy? - Poleciłem, żeby nam je dostarczono, jak tylko będą gotowe. - Atak. - Najgorsze obawy Stefanii potwierdziły się. - Kto za tym stoi, Bill? Dyrektor skrzywił się. - Z początku się nie domyślałem. Ale to, czego dowiedziałem się dziś rano, dowodzi, że to Jake Sanders. Dźwięk tego nazwiska uderzył Stefanię jak obuch. - Jesteś pewien? - Niestety, tak. To musi być on. Tylko on wie, jak się za to zabrać, ma kapitał i wystarczająco wiele tupetu, żeby zorganizować taką akcję. Stefania głęboko wciągnęła powietrze. - Wiemy, jaką ma opinię. Czy uzyskałeś jakieś bardziej konkretne informacje? - Jest Anglikiem. Przyjechał tu, jak wielu innych drani z tego kraju, żeby zgodnie z odwieczną tradycją zdobyć nowe kolonie. - W głosie Billa słychać było odrazę. - To zwykły pirat z wygórowanymi ambicjami. Robi pieniądze zabawiając się majątkiem innych. Może pocieszy cię to, że nie jesteśmy jego pierwszą ofiarą. Wykańczał już inne zachodnioaustralijskie spółki, i to z powodzeniem. Poza tym jest owiany mgłą tajemnicy. - To, co o nim mówisz, brzmi dość... pociągająco. - Może dla kogoś, kogo pociąga niebezpieczeństwo! A poza tym wydawało mi się, że jak na razie masz dosyć mocnych wrażeń. Chcesz, żebym zajął się Sandersem? - Nie. - Stefania zacisnęła usta w dobrze znany Billowi sposób. Nigdy jeszcze nie spotkałam pirata międzynarodowej finansjery. Mam wrażenie, że pan Sanders to rozrywka, jakiej mi potrzeba. Rozległo się pukanie do drzwi i weszła młoda kobieta.

- Prosił pan o najnowszy wyciąg, panie McMaster. Stefania popatrzyła na nowo przybyłą. Jej uwagi nie uszła zgrabna, wdzięczna sylwetka, gęste jasne włosy i elegancka sukienka, odpowiednia do biura, a jednak zwiewna i kobieca. Bill pośpiesznie dokonał prezentacji. - Stefanio, przedstawiam ci Cassie Jones. Pracuje z nami od tygodnia czy dwóch. Jest moją asystentką. Specjalizuje się w analizie działalności spółek. Cassie, to jest pani Stefania Harper, prezes naszej firmy. - Dzień dobry, pani Harper - odparła asystentka. - Panie McMaster, analizy wykazują, że tempo wykupu naszych akcji nie osłabło, mimo gwałtownego wzrostu ceny. Jake Sanders wciąż kupuje. - Kiedy cena skoczy jeszcze wyżej, sprzeda wszystko i zgarnie cały zysk - oświadczyła Stefania. - Nieraz już byliśmy w podobnej sytuacji. Ku jej zaskoczeniu Cassie położyła na biurku jeszcze jeden dokument. - Przeanalizowałam stan naszych zasobów gotówkowych. Nie wygląda to najlepiej. Stefania przejrzała zestawienie. Zobaczyła, że wykonano je bardzo dokładnie i doceniła przedsiębiorczość młodej kobiety. - Wydaje się - oświadczyła z namysłem - że pan Sanders nie mógł wybrać lepszego momentu, żeby przypuścić atak. - Dziękuję, Cassie - odezwał się Bill. - Dalej nad tym pracuj, dobrze? Zbadaj tę sprawę ze wszystkich stron. Wydam ci zezwolenie na wgląd do wszystkich niezbędnych dokumentów. Asystentka energicznie kiwnęła głową i ruszyła do wyjścia. Stefania patrzyła, jak dziewczyna z gracją zmierza do drzwi. Zostawiła za sobą delikatną, zmysłową woń, przywodzącą na myśl trop dzikiego zwierzęcia. W powietrzu niemal można było wyczuć zapach piżma. - Ciekawy wybór, Bill. Nie wiedziałam, że taki jest twój ideał sekretarki - stwierdziła żartobliwie. - Ma odpowiednie kwalifikacje - tłumaczył się dyrektor. - Magisterium z zarządzania i tak dalej. Sądzę, że może nam wiele powiedzieć o metodach działania Sandersa. Nie od dzisiaj pracuje dla wielkich spółek. Na pewno kiedyś się na niego natknęła. - Każda para rąk przyda się do walki z naszym miłym panem Sandersem. - Stef... Zauważyła, że Bill zbiera się w sobie, jakby chciał poruszyć jakiś trudny temat. - Co mam zamiar zrobić z Jilly, tak? - zapytała cicho. - To właśnie chciałeś wiedzieć? - No, właściwie tak. - Och, sama nie wiem. Na początek chyba dam jej trochę akcji Harper Mining...

- Nie ma mowy! - Ostra reakcja Billa zaskoczyła ją. - Kobieto, pomyśl tylko! Czego nauczyłem cię na samym początku? Akcje to władza. Trzeba ich gromadzić tyle, ile się tylko da! Nie można wypuszczać ich z rąk! Pamiętaj, że formalnie rzecz biorąc, testament nie zobowiązuje cię wobec Jilly do niczego. Tak wyrażone życzenie Maksa nie ma mocy prawnej. - Ależ Bill! To moja siostra! - Wielki Boże! Co z niej za siostra! Nigdy nią nie była i nie będzie. Stef, zapewniam cię, że gdybym znalazł ten testament bez świadków, spaliłbym go i już! Jego istnienie nigdy nie wyszłoby na jaw! - Wcale bym sobie tego nie życzyła! - Stefania również wpadła w gniew. - Przede wszystkim, nie dopuściłabym do tego! Bill natychmiast stracił ochotę do dalszej walki. - Wiem - oświadczył zrezygnowany. - Dobrze o tym wiem. Ostatnimi laty Filip Stewart nieczęsto bywał w Sydney. Większość czasu spędzał w Stanach, gdzie coraz częściej wzywały go interesy zawodowe. Kiedy rozpadło się jego małżeństwo z Jilly, czemu prasa nadała ogromny rozgłos, Nowy Jork stał się wspaniałą kryjówką przed wstydem. Tam był w stanie spokojnie otrząsnąć się z szoku. Mimo wszystko nie mógł zlikwidować swojego biura w Sydney. Zachował też eleganckie mieszkanie w nadmorskiej dzielnicy, z którego roztaczał się widok na Elizabeth Bay. Jedną z jego wielu zalet było to, że w żaden sposób nie przypominało mu ono o Jilly. Jilly... Filip nie potrafił zebrać myśli. Całkiem nieźle dał sobie radę ze zorganizowaniem sobie życia na nowo. Ból rozstania zagłuszał pracą. Brał na siebie tyle obowiązków, ile tylko zdołał udźwignąć bez szkody dla zdrowia. Szukał ciekawych znajomości i nowych zainteresowań. Były też inne kobiety. Trudno się temu dziwić, ponieważ Filip, jak na swoje lata, prezentował się bardzo atrakcyjnie. Nigdy nie przestał się obwiniać za to, że wybrał sobie o wiele młodszą żonę. Zastanawiał się, czy gdyby Jilly wyszła za kogoś w swoim wieku, to również wykazywałaby tyle zapału do przygód seksualnych. Już na początku związku ze smutkiem zdał sobie sprawę, że nie potrafi sprostać wymaganiom kobiety o tak wybujałym temperamencie. Zapłacił za to gorzką cenę. Nauczył się przymykać oczy, kiedy Jilly szukała zadowolenia w ramionach innych mężczyzn. Nie przyszło mu do głowy, że i on może spróbować swoich sił w tej grze. Po rozwodzie, jako załamany samotny mężczyzna, którego była żona, jakby pogrzebana żywcem, odsiadywała dziesięcioletni wyrok, Filip nieśmiało rozpoczął życie wolnego człowieka. Jednak dwa czy trzy intymne związki z kobietami, chociaż przyjemne i zadowalające, wystarczyły, żeby stanął oko w oko z okrutną prawdą. Musiał pogodzić się z faktem, że wciąż jeszcze kocha swoją żonę.

Przez ostatni miesiąc targała nim niepewność. Jako prawnik wiedział doskonale, że Jilly nie odsiedzi dziesięciu lat. Jej kara zostanie zmniejszona w nagrodę za dobre sprawowanie. Kiedy termin zwolnienia żony był już blisko, Filip stwierdził, że nie jest w stanie ani pracować, ani jeść, ani spać. Bał się, że Jilly będzie usiłowała go odnaleźć. Jeszcze bardziej przerażała go myśl, że nie zechce się z nim skontaktować. Gdy nazajutrz po tym, jak kara Jilly dobiegła końca, w jego mieszkaniu zadzwonił telefon, Filip z ulgą podszedł do aparatu. Bezradny słuchał dobrze znajomego uwodzicielskiego głosu, który rozpoznałby wszędzie. - Filip? - Tak. - Mieszkam teraz w domu Stefanii. Pewnie jestem ostatnią osobą, którą chciałbyś zobaczyć, ale potrzebuję adwokata. I co ważniejsze, jeśli jeszcze trochę ci na mnie zależy... Brakuje mi przyjaciela. Pomóż mi, Fil. Proszę. Filip nie mógł wydobyć z siebie głosu. Nie umiał zapanować nad drżeniem ciała. Ostatnim wysiłkiem woli odłożył słuchawkę i skulony oparł się o ścianę. Był mokry od potu. Czuł, że jeszcze raz życie wymyka mu się spod kontroli. - Filip? - Jilly od razu zgadła, że mąż się rozłączył. Ale nie zniechęciło jej to. Miała powody, by wierzyć, że mimo wszystko nie straciła nad nim władzy. Mąż jeszcze zmieni zdanie. Odwiesiła słuchawkę i nagle zatrzęsła się od chłodu panującego w salonie Edenu. Nocna koszula, którą pożyczyła jej Stefania, była cienka, a klimatyzacja działała na pełnych obrotach. Lepiej wracać do łóżka. Mogę sobie trochę poleniuchować, po raz pierwszy od siedmiu lat - stwierdziła w duchu. - Czy to już koniec? - Niespodziewane pojawienie się Dennisa wystraszyło ją. - Wspaniałe przedstawienie primadonny Nellie Melby, ulubienicy tłumów? - Z ironiczną miną zaklaskał wolno. - To nie było przedstawienie. - Dosyć to zabawne, że postanowiłaś zadzwonić akurat do niego. Czy już nie dość krzywdy mu wyrządziłaś? Wróciłaś, żeby jeszcze raz zaatakować? Mój Boże, niejeden rekin mógłby się uczyć od ciebie! Jilly zesztywniała. - Dlaczego tak podle mnie traktujesz? - zapytała cicho. - Bo wiem, do czego jesteś zdolna. - Doprawdy? - Spojrzała mu prosto w twarz. Dennis zobaczył wpatrzone w siebie jasne, niemal żółte kocie oczy. Nie mógł oderwać od nich wzroku. Przez okno wpadały jaskrawe promienie słońca i ciało Jilly prześwitywało przez cienką koszulę. Dostrzegł zarys szeroko

rozstawionych piersi. Z fascynacją obserwował, jak pod jego spojrzeniem ich czubki twardnieją i nabrzmiewają. Po raz pierwszy w życiu doświadczył, jak wielki wpływ może wywierać na kobietę. Wywołało to w nim nagły przypływ męskiej dumy. Ku swojemu przerażeniu wyczuł, że krew zaczyna w nim krążyć szybciej i za chwilę dostanie erekcji. Mimo to nie potrafił odwrócić oczu. Jilly mruczała jak kot. W rozmarzeniu spuściła powieki. - Siedem lat w więzieniu - wyszeptała. - Myślisz, że do czegoś się jeszcze nadaję? - Leniwie przeciągnęła dłonią po talii i biodrach, wygładziła zwiewny materiał na brzuchu i obwiodła palcami zarys ciemnego trójkąta pomiędzy udami. - Nic mnie to nie obchodzi - wychrypiał Dennis. Doświadczone oko Jilly spoczęło na wypukłości z przodu jego spodni. Zaśmiała się gardłowo. - Naprawdę? - rzuciła wyzywająco. Twarz chłopaka oblała się rumieńcem. Jilly wolno zbliżyła się do niego. Wiedziała, że jej nie ucieknie, przykuty do miejsca fascynacją i strachem. - Siedem lat bez mężczyzny to bardzo długo - szepnęła. - Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Nieśpiesznym ruchem rozluźniła mu krawat, wsunęła mały palec pod kołnierz i przejechała lekko paznokciem po szyi. Czuła, że Dennis drży. - Na pewno mnie rozumiesz - mówiła dalej hipnotyzującym głosem. - Znasz się na kobietach, prawda? Chciałbyś się jeszcze czegoś nauczyć? Co mam zrobić, żebyś mi zaufał? Moglibyśmy zostać dobrymi przyjaciółmi. Oburącz głaskała go po piersi, badając kontury szczupłego, kościstego ciała. Nigdy jeszcze nie miałam młodego chłopaka - pomyślała rozbawiona. On też na tym skorzysta. Sypiał już pewnie z jakimiś małymi puszczalskimi; ale ja będę jego pierwszą prawdziwą kobietą. Ta myśl ją podnieciła. Czuła bijący od niego męski zapach - woń płynu po goleniu zmieszaną z nutką wywołanego napięciem potu. Najpiękniejszy zapach na świecie. Wchłaniała go łapczywie. Właśnie tego mi brakowało! - Dennis... Sunęła dłonią w dół jego brzucha, szukając palcami suwaka u spodni. - Przestań! - krzyknął chłopak piskliwie i odskoczył od niej jak oparzony. - Ty... ty... Owładnęły nim wściekłość i panika. - Nie chcę cię tu widzieć! Wynoś się stąd! Natychmiast! Dam ci pieniądze, wynajmę pokój w hotelu... - Mój drogi - zamruczała Jilly. Jej oczy lśniły żółtym blaskiem. - Jak mam to rozumieć? Władczym, pełnej zwierzęcej namiętności ruchem znów przysunęła się do niego. - Ty dziwko! - Dennis chwycił ją oburącz za nadgarstki i gwałtownie wykręcił jej ramiona. Ja cię nauczę! Ja ci pokażę!

- Co się tu dzieje? Dan stanął w drzwiach i jednym spojrzeniem objął zamarłe w bezruchu postacie. Zobaczył bezbronną Jilly, wystraszoną i skrzywdzoną. Opierała się o fotel, przygwożdżona mocnym chwytem Dennisa. Twarz chłopaka poczerwieniała z furii. Na oczach Dana Jilly zaczęła chlipać żałośnie. - Dennis! W tej chwili przestań! Co z ciebie za mężczyzna? Usta Dana wykrzywiła pogarda. - Dręczysz bezbronną kobietę! Nie zdajesz sobie sprawy, że to obrzydliwe? Ogłupiały chłopak rozluźnił uścisk, a Jilly opadła na fotel. - Nie do wiary - wyszeptał. - Spróbujmy załatwić to rozsądnie - odezwał się Dan. - Co tu się działo? - Czy to ważne? - wybuchnął Dennis. - I tak mi nie uwierzysz! - Roztrzęsiony wypadł z pokoju. Zakłopotany Dan odwrócił się do Jilly. Skuliła się w wielkim fotelu jak bezradna mała dziewczynka. - Co się stało? - zapytał. Potrząsnęła głową. - Nie, on nie próbował mnie pobić. Chciał mnie tylko nastraszyć. Proponował mi pieniądze, żebym stąd odeszła. Mówił, że wynajmie mi pokój w hotelu. Niepotrzebnie zadawał sobie tyle trudu. Gdybym tylko miała dokąd iść, już by mnie tu nie było. - Jilly! - To prawda, Dan. Nigdy jeszcze nie czułam się taka samotna i skrzywdzona... nawet za kratkami... - Już dobrze. - Dan postawił ją na nogi i poprowadził do drzwi, jakby była wymagającą opieki pacjentką. - Powinnaś iść do łóżka. Trzeba ci odpoczynku. Później o wszystkim porozmawiamy. Jak dziecko pozwoliła zaprowadzić się do swojego pokoju. Wojowniczy nastrój całkowicie ją opuścił i Dan, który cały czas ją podtrzymywał, odniósł wrażenie, że jest mała i delikatna. - Zeszłam na dół, żeby zadzwonić do Filipa - oświadczyła gorzko. - Chyba zwariowałam. Filip! Nie chce mnie znać, tak samo jak wy. - Nieprawda, Jilly. - Kim ja jestem? - zawołała. - Nie mam przeszłości ani przyszłości. Nic mnie nie czeka, tylko samotność i pustka. Czy życie ma w ogóle jakiś sens? Może ty mi odpowiesz, Dan? Może ty znasz ten sekret?

Ta pani Harper to wyjątkowa kobieta - myślała Cassie, porządkując biurko pod koniec długiego dnia pracy. Pan McMaster nie jest głupi, ale ona jest o całą klasę lepsza. Błyskawicznie przestudiowała wykazy, które jej dałam. Wszystko chwyta w lot. Sprytna baba, nie ma co. Z namysłem włożyła tajne dokumenty do kasy pancernej i zamknęła starannie drzwiczki. Potem nacisnęła wyłącznik osobistego komputera i rozświetlające ekran monitora bursztynowe światło natychmiast zgasło. Zdjęła żakiet z haczyka na drzwiach, włożyła go i przejrzała się w długim lustrze. Nieskazitelna młoda kobieta interesu - pomyślała ironicznie. Miała na sobie letni, jasnozielony lniany komplet i starannie dobrane dodatki. Ten strój nadawał się zarówno na dzień, jak i na wieczór. Cassie wiedziała, że wygląda nieźle. Ale Stefania Harper wyglądała wspaniale. Dziewczyna z zazdrością przypomniała sobie jej układającą się w miękkie fałdy bluzę w jaskraworóżowym kolorze, spódnicę - jak nakazują żurnale mody - dokładnie o trzy tony ciemniejszą, buty i makijaż. Wszystko perfekcyjne zgrane. Jak ona to robi, u licha? Cassie była realistką i wiedziała, że same pieniądze nie wystarczą, żeby wypracować własny styl i odcisnąć na nim swoją indywidualność. Do tego trzeba mieć klasę. A przecież pani Harper była normalną kobietą. Pod oczami miała sine kręgi i widać było, że coś ją dręczy, jakiś skrywany smutek. To jednak tylko dodawało jej dystynkcji. Cassie miała dwadzieścia cztery lata i nie mogła doczekać się chwili, kiedy będzie wyglądała jak kobieta z przeszłością. Chwyciła torbę, wyszła z gabinetu i wsiadła do pierwszej windy, która zwiozła ją na dół z najwyższego piętra biurowca Harper Mining, gdzie pracował najważniejszy personel firmy i gdzie mieściło cię centrum dowodzenia całej spółki. Wyszła z budynku, ruszyła wzdłuż Bent Street, skręciła w lewo w Spring Street i przeszła przez całe centrum miasta. Była tak pogrążona w myślach, że nawet nie zauważyła, kiedy dotarła do celu wędrówki. Nie zwalniając wkroczyła do wysokiego budynku, wspięła się na czwarte piętro i otworzyła drzwi na końcu korytarza. Rzuciła torbę na stół w holu, zdjęła żakiet, odwiesiła go do szafy i przeszła do salonu. Nagle, bez ostrzeżenia, chwyciło ją z tyłu męskie ramię, a czyjaś ręka nakryła jej usta, żeby zagłuszyć krzyki protestu. Czuła na plecach nacisk czyjegoś ciała. Gorący oddech parzył czubek głowy. Napastnik zacisnął ramię ze straszliwą siłą. Otworzyła szeroko usta i zdołała chwycić zębami środkowy palec mężczyzny. Wolno i z upodobaniem ugryzła go najmocniej, jak potrafiła. - Ty mała wiedźmo! - Ze zduszonym okrzykiem bólu napastnik uwolnił ją z obezwładniającego chwytu. Cassie odwróciła się. - Widzi pan teraz, panie Sanders, że mam ostre zęby i lubię kąsać, kiedy tylko nadarzy się okazja - oświadczyła poważnie. - Zapamiętam to sobie na przyszłość. - Roześmiał się. - Nigdy za wiele ostrożności.

- Pewnie znasz to powiedzenie - ciągnęła przytulając się i obejmując go ramionami. - Jeśli nie potrafisz robić czegoś dobrze, lepiej nie rób tego wcale. - No, w niektórych rzeczach jestem całkiem niezły - oświadczył łagodnie. Spojrzał jej prosto w oczy. - Przynajmniej nikt się na mnie jeszcze nie skarżył. - Objął ją mocno. - Możesz mi to udowodnić? - zamruczała i złożyła głowę na jego piersi. Wspaniale pachniał świeżością. Ku jej przerażeniu, Jake wybuchnął niepohamowanym śmiechem. - To właśnie uwielbiam w was, Australijkach! Wam tylko jedno w głowie! - Jedno nam w głowie? - Wyrwała się z jego objęć. - Ty pieprzony, nadęty Angolu! Wstrętny gnojku! Ty... - Sędziowie przysięgli, decyzja należy do was - zachichotał Jake. Skoczył naprzód, unieruchomił ręce Cassie, wyginając je do tyłu, i uciął dalszą sprzeczkę, zamykając jej usta pocałunkiem. Ciało dziewczyny poddało się jego dotykowi. Chciwie rozchyliła usta na przyjęcie Jake'a. W jednej chwili gniew zamienił się w pożądanie. Sanders bez pośpiechu badał kształt jej dużych, czerwonych warg. Cassie szarpała się w silnych objęciach. W końcu uwolnił ją, a ona położyła dłonie na jego twarzy i sama sięgnęła do jego ust. Poczuł niespokojny, ruchliwy język dziewczyny i ogarnęła go gwałtowna fala podniecenia. Sunął rękami po jej plecach, aż natrafił na ciepłą wypukłość pośladków. Głaskał je i pieścił w sposób, który jednocześnie relaksował ją i doprowadzał do szaleństwa. Następnie przesunął dłonie pod ramiona kochanki i kciukami poszukał koniuszków piersi. Wystarczyło kilka delikatnych, posuwistych ruchów i już miękkie ciało napięło się i stwardniało pod jego dotykiem. Sanders uśmiechnął się do siebie. Jakie to łatwe. Jak dwa razy dwa. Wystarczy wiedzieć, który guzik nacisnąć, a kobieta - nie mógł powstrzymać się przed użyciem wyświechtanego zwrotu - staje się miękka jak glina. Można z nią zrobić wszystko. Jakby czytając w jego myślach, Cassie wysunęła się z uścisku. - Jeszcze ci nie przebaczyłam - oznajmiła niskim, nabrzmiałym z pożądania głosem. Spojrzał jej w oczy i zauważył, że źrenice rozszerzyły się z emocji. Wiedział, że teraz już mu się nie oprze. - Nie przejmuj się - odparł łagodnie, ale w jego głosie zabrzmiała groźna nuta. - Ja też ci nie wybaczyłem. Chyba już czas, żebyś mi zapłaciła nie tylko za to, że mnie obraziłaś, ale przede wszystkim za to, że ubliżyłaś narodowi, który stał się wielki już tysiąc lat wcześniej, niż wy tu zeszliście z drzew. Była zbyt podniecona, żeby odpowiedzieć równie zaczepnie. Zarzuciła mu ramiona na szyję i jeszcze raz poszukała jego ust. Jake wziął ją na ręce, zaniósł do salonu i położył na koźlej skórze rozciągniętej przed kominkiem. Szybko odwrócił ją tyłem, rozsunął suwak na plecach i rozpiął

haftkę stanika. Podciągnął jej sukienkę wysoko nad kolana i ściągnął majteczki. Cassie pomogła mu, unosząc do góry biodra. Opalona skóra niewiarygodnie kusząco lśniła na tle jasnozielonego materiału. Obnażone krągłe pośladki miały sprężystość i kształt soczystej brzoskwini. Klęcząc za nią, czule głaskał delikatne ciało, ujmując dłońmi ciepłe wypukłości. - Czy ktoś ci już dzisiaj mówił, że masz cudowną pupcię? - wyszeptał ochryple. Ogarnęło go pożądanie. Gwałtownie zdarł z niej sukienkę i odrzucił na bok. Usiadł na udach dziewczyny i mocnymi, posuwistymi ruchami zaczął pieścić jej ciało, przesuwając dłonie z dołu do góry, wzdłuż pleców aż do szyi. Lekko ugniatał napięte mięśnie na ramionach i usuwał z nich zmęczenie. Westchnęła z ulgą i poddała się orzeźwiającemu masażowi całego ciała. Po chwili Jake odwrócił dziewczynę przodem do siebie i zamarł w bezruchu, spoglądając na spoczywające pod nim ciało. Leżała na wznak, rozciągnięta jak odaliska, posłuszna jego woli i nieprzytomna z rozkoszy. Otworzyła sennie oczy. - Weź mnie - wyszeptała. - Na co czekasz? W odpowiedzi położył dłonie na jej piersiach i umiejętnie gładził wrażliwy naskórek, kolistymi ruchami drażnił delikatne sutki, aż oddech Cassie stał się krótki i urywany. Wolno przesuwał paznokciami kciuków od piersi do jedwabistego trójkąta u szczytu długich, opalonych nóg, ale za każdym razem zatrzymywał dłonie tuż przed nim, mimo że dziewczyna wzdychała i wiła się z nie zaspokojonego pragnienia. W końcu dźgnął mocno w sam środek trójkąta. Zrobił to specjalnie, bo nie zapomniał jeszcze, że nazwała go “nadętym Angolem”. Jęknęła boleśnie i umknęła ciałem w bok, ale zaraz znowu wygięła plecy, wystawiając się na jego dotyk. Jake pieścił ją miarowo, dopóki coraz głośniejsze i szybsze okrzyki wydobywające się z jej gardła nie powiedziały mu, że dziewczyna zbliża się do szczytu. Wtedy znieruchomiał gwałtownie. Zaskoczona Cassie natychmiast oprzytomniała. - Dlaczego skończyłeś? - zapytała słabo. - Niczego nie skończyłem, laleczko - odparł. - To zaledwie początek. Dopiero teraz jestem gotowy. - Zdecydowanie pociągnął ją do góry i ustawił przed sobą na kolanach. Wciąż ubrany, naparł na nią całym ciałem. - Rozbierz mnie - polecił arogancko. - A potem zaczynamy.

Rozdział V Kiedy Jilly wstała wreszcie z łóżka, od razu wiedziała, że jest prawie sama. Powiedziały jej to lata przymusowego zamknięcia z setkami innych kobiet. Tylko dobiegające z oddali smutne dźwięki fortepianu wskazywały, że w wielkim domu jest jeszcze ktoś poza nią. Zaciekawiona podążyła tam, skąd dochodziła urywana melodia. W końcu stanęła przed zamkniętymi drzwiami jednego z pokoi na tyłach domu. Pchnęła je lekko i zajrzała do środka. W przeciwległym kącie siedziała pochylona nad klawiaturą Sara. Olbrzymi instrument zdawał się przytłaczać drobną postać. W skupieniu powtarzała wciąż tę samą frazę, przerywała z wyraźnym zniecierpliwieniem i zaczynała grać od nowa. Kiedy kolejna próba zadowoliła ją wreszcie, wykonała utwór od początku. W powietrzu rozniosły się niezapomniane, miękkie tony “Patetycznej” Beethovena. Najpiękniejsza jest muzyka, która wyraża ból udręczonej ludzkiej duszy. Zasłuchana Jilly stwierdziła z wściekłością, że łzy pieką ją pod powiekami i przypomina sobie o wszystkich swoich cierpieniach. Zirytowana, wzięła się w garść. Żadnej słabości! Tylko mięczak może sobie pozwolić na taki luksus. Pochłonięta interpretacją utworu Sara grała dalej, nieświadoma, że ktoś ją obserwuje. Jilly patrzyła na nią bez ruchu, dopóki nie odzyskała panowania nad sobą. W końcu poruszyła się lekko, żeby przyciągnąć uwagę dziewczyny. Muzyka urwała się gwałtownie. - Och, nie przerywaj! - I tak nie potrafię dobrze tego zagrać. - Z twarzy Sary zniknęło ożywienie i emocja, jakie malowały się tam jeszcze przed chwilą. Wyglądała teraz jak naburmuszona, zamknięta w sobie zbuntowana nastolatka. Trudno poznać, że to córka najbogatszej kobiety w Australii - pomyślała Jilly ze skrywanym rozbawieniem. Przypomina matkę, kiedy ta była w jej wieku. Jilly dobrze pamiętała Stefanię jako niezdarną, zastraszoną dziewczynę, za wysoką, żeby skryć się w tłumie, i tak otyłą, że jej sylwetka wydawała się śmieszna i niezgrabna. Nawet w pierwszym okresie wieku dojrzałego Stefania była całkowicie pozbawiona stylu, wdzięku i pewności siebie. Zanosi się na to, że z małą Sass będzie podobnie. - Twoja gra bardzo mi się podobała - oznajmiła głośno Jilly. Sara skrzywiła się niechętnie. - Ta cała muzyka... fortepian... to wszystko... - Wskazała dłonią na doskonałe wyposażenie pokoju do muzykowania. - To są marzenia mamy, nie moje. Żeby dobrze grać, trzeba naprawdę tego chcieć. A ja już mam dosyć. Jilly podeszła bliżej. - Wczoraj tylko ty jedna powitałaś mnie serdecznie. Czy to było szczere? A może zrobiłaś tak, żeby rozzłościć Dennisa?

Sara roześmiała się sztywno. - Trochę i dlatego - przyznała. - A tak w ogóle, co złego dzieje się z Dennisem? - Dobre pytanie. Nigdy nie podobało mu się, że mama wyszła za Dana. - Zazdrosny? - Chyba tak. Nie potrafi się też zdecydować, co właściwie chce robić w życiu. Już w szkole miał kłopoty. Nauka szła mu słabo. Potem bardzo mu zależało, żeby się usamodzielnić. Nie chciał być postrzegany wyłącznie jako syn Stefanii Harper. Ale i tak mama w końcu musiała mu dać pracę w firmie! - Co robi? - zapytała Jilly z ciekawości, ale również dlatego, że znała najważniejszą zasadę sztuki wojennej: “poznaj swojego przeciwnika”. - Pracuje w dziale reklamowym i informacyjnym Harper Mining - wyjaśniła Sara. - Właśnie miał wykonać dość ważne zadanie w Perth i wszystko zawalił. Mówi, że to przez kłopoty w domu. - Mam nadzieję, że to nieprawda. - Jilly przybrała szczery i zatroskany ton. - Wydaje mi się, że nie - odparła dziewczyna. - Dennis ma zawsze mnóstwo problemów. Sam ich sobie przysparza. Lepiej potrafi wydawać pieniądze niż je zarabiać. Przez to często pakuje się w tarapaty. Na przykład ostatnio... - urwała zmieszana. - Mów dalej - zachęciła Jilly łagodnie. - Mnie możesz powiedzieć. - No, cóż... - Sara nie była pewna, czy dobrze robi, ale nie chciała urazić Jilly brakiem zaufania, więc ciągnęła pośpiesznie: - Dennis lubi trochę zaryzykować. Tak to określa. Od dawna już gra na wyścigach i siedzi w długach po uszy. Jest winien bukmacherom tysiące dolarów. Najbardziej się boi, że mama się o tym dowie. Nie powiesz jej, prawda? - Nie - odparła Jilly stanowczo. - Nawet mi to nie przyszło do głowy. Znajdę lepszy sposób, żeby wykorzystać ten smaczny kąsek - ucieszyła się w duchu. - A ty? Jak się czułaś w... - Sara zawahała się. - Jak się czułam za kratkami? - podjęła Jilly ostro. - Strasznie. Tam człowiek podchodzi do wszystkiego zupełnie inaczej. A jeśli siedzi się tyle czasu, co ja... Miałam wrażenie, że pochowano mnie żywcem. W bagnie. - Wzdrygnęła się. - Tak więc spłaciłam dług wobec społeczeństwa. Tak to się nazywa, prawda? Jestem wolna, ale doświadczone więźniarki mawiały, że jeśli ktoś kibluje zbyt długo, to nie potrafi już żyć w normalnym świecie. - W normalnym świecie? - zapytała głucho Sara. - Nazywasz to normalnym światem? - Chodźmy gdzieś! Nagła zmiana nastroju wystraszyła dziewczynę. - Dokąd miałybyśmy pójść?

- Dokądkolwiek! Na pewno znajdziemy coś, co nas rozweseli! - Mam pomysł! - Twarz Sary rozjaśniła się. Znów wyglądała wesoło i ładnie. - Znam takie jedno miejsce. Idziemy. Ze wszystkich zajęć, jakich dostarczało kierowanie agencją modelek “Tara”, Joanna Randall najbardziej lubiła sesje zdjęciowe. Od lat była nie tylko szefową, ale i główną siłą napędową firmy, jej natchnieniem i racją bytu. Właśnie przed chwilą z zapałem przystąpiła do burzliwej sprzeczki z najlepszym fotografikiem w Sydney, który jednocześnie należał do grona jej przyjaciół i najdawniejszych współpracowników. - Powtarzam jeszcze raz, mamuśka. Ta modelka nie może wystąpić w fiolecie - oświadczył Jason stanowczo. - W tym kolorze wygląda jak gnijąca śliwka. - Przestań mówić do mnie “mamuśka”! Jeszcze ktoś pomyśli, że naprawdę jestem twoją matką. Wcale by mi się to nie podobało, ty obrzydliwy potworze! - Temperament Joanny był równie ognisty, jak legendarne rude włosy, które wciąż przyciągały uwagę, chociaż teraz swój kolor zawdzięczały bardziej sztuce fryzjerskiej niż naturze. Lata pracy w stale zmieniającym się świecie mody, pięknych kobiet i haute couture nauczyły ją, jak odpowiadać ciosem na cios. Rozochocona rzuciła się do walki. - Oświadczam panu, panie Peebles, że zajmowałam się dobieraniem kolorów do nowych kolekcji, kiedy pan jeszcze siedział w żłobku na nocniku! - Babciu, babciu, ale ty masz wielkie zęby - zakpił Jason. - Mówię ci, że fiolet i żółty pasują do siebie! - Tak, ale nie ten odcień fioletu i ten odcień żółci! - wrzasnął fotografik. - Pozwól, że na sekundę usunę ją z kadru. Tylko na sekundę. Sama zobaczysz, że mam rację. Hej, ty tam! W fiolecie! - zawołał. - Wynieś się stąd na chwilę. Rozpłyń się w powietrzu, albo co. - Uśmiechnął się promiennie do Joanny. - Trzeba będzie trochę zmienić kompozycję. Daj mi pięć minut, mamuśka, dobrze? Zawołam cię, jak skończę - dodał i rzucił się w tłum modelek, żeby na nowo ustawić je na planie. Z głośnym śmiechem Joanna opuściła studio i przeszła do frontowej części budynku, gdzie mieścił się jej butik, który specjalizował się w sprzedaży eleganckich dodatków i kreacji słynnych projektantów. Właśnie jemu agencja w dużym stopniu zawdzięczała swój sukces. Prowadzenie butiku, studia fotograficznego i agencji modelek naraz to dość ciężkie zajęcie dla jednej kobiety pomyślała. Ale przecież to kochasz, ty stara jędzo - odezwał się jej wewnętrzny głos. Komu ty chcesz dopiec? - zapytała go natychmiast. Wcale nie czuję się staro. Jak na model z trzydziestego

pierwszego roku jestem w znakomitej formie. Nadwozie wytrzyma następne pięćdziesiąt tysięcy mil, lakier jest w świetnym stanie, a silnik pracuje bez zarzutu. Jason patrzył, jak szefowa z wdziękiem wychodzi ze studia. Z tyłu wygląda na dwadzieścia sześć lat - zauważył w duchu. A zresztą, z której strony na nią nie patrzeć, może jeszcze stanąć w zawody ze swoimi modelkami. Joanna podeszła do kierowniczki butiku. - Jest tam jakaś klientka? - zapytała, spostrzegłszy zaciągniętą zasłonę przymierzalni. Zanim kobieta zdołała odpowiedzieć, zadzwonił stojący na kontuarze telefon. - Joanna? Mówi Bill McMaster. Od razu przejdę do sedna sprawy. Obawiam się, że musimy odłożyć planowane otwarcie nowej sieci sklepów. - Wielka szkoda, Bill. Myślałam, że zarząd Harper Mining już przyznał nam fundusze na ten cel. - Zgadza się. To tylko chwilowa zwłoka. Chodzi o to, że teraz potrzebne są wszystkie zasoby gotówkowe, jakie tylko posiadamy. Joanna natychmiast zrozumiała. - Chyba nie z powodu Jake'a Sandersa, co? Taki przystojniak... nie dokończyła, ponieważ jej wzrok padł na kobietę, która właśnie wyszła z kabiny i defilowała po sklepie, przyglądając się swojemu odbiciu w jednym z wielu luster. - Dziękuję za wiadomość. Zadzwonię do ciebie. - Joanna pośpiesznie zakończyła rozmowę. Oddała słuchawkę kierowniczce i energicznym krokiem podeszła do klientki. - Jilly Stewart, prawda? Jilly uśmiechnęła się słodko. - Joanna! Jak miło! Nie spodziewałam się, że cię tu zobaczę. Sądziłam, że jesteś zbyt ważną figurą, żeby osobiście doglądać sklepu. - Bardzo schudłaś, moja droga. Prawie cię nie widać - oświadczyła Joanna cierpko. - A może tak całkiem zniknęłabyś mi z oczu? Znasz drogę do drzwi, prawda? - Jak się masz, Jo? - Joanna nie zauważyła, kiedy Sara stanęła za jej plecami. Twarz dziewczyny poczerwieniała z zakłopotania. - To ja przyprowadziłam tutaj Jilly. Pomyślałam sobie, że trochę nowych ciuchów poprawi jej humor. - Nie potrzebujemy takich klientek, Saro. - Jeśli o to chodzi, zapisz jej sprawunki na mój rachunek. Mam chyba prawo robić zakupy w tym butiku. Tym bardziej że należy on do mojej matki. Joanna nie wystraszyła się nietaktownej groźby Sary. Ale że bardzo lubiła dziewczynę, stanęła przed trudnym dylematem.

- Czy jesteś pewna, że wiesz, co robisz, Sass? - zapytała łagodnie. - To już nieważne - wtrąciła się Jilly. - Saro, daj sobie spokój. Popełniłam błąd. - Nie - oświadczyła stanowczo Joanna. - Dzisiaj możesz wybrać, co chcesz. Ale w przyszłości, ze względu na Stefanię, wolałabym, żebyś robiła zakupy gdzie indziej. Przerwało im nagłe przybycie Dennisa. Wpadł jak burza i doskoczył do Jilly. Był trochę zmieszany, ale nie tracił animuszu. - Powiedziano mi, że właśnie tutaj cię znajdę - zawołał, nie zwracając uwagi na nikogo. Masz. Dwa tysiące dolarów. Poza tym wynajmę na dwa miesiące pokój w wybranym przez ciebie hotelu. Bierz. - Usiłował wcisnąć jej w rękę zwitek banknotów. - Pod warunkiem, że zabierzesz swoje rzeczy i jeszcze dzisiaj wyniesiesz się z Edenu! - Opuszczę Eden dokładnie tego dnia, w którym sama Stefania każe mi odejść oświadczyła Jilly jadowicie. - Twoje zdanie, chłoptasiu, zupełnie się nie liczy. Zrozumiałeś mnie dobrze? - Odwróciła się na pięcie. - Do widzenia, Joanno. - Spokojnie ruszyła do drzwi i wyszła na ulicę. Joanna z trudnością zebrała myśli. - Chcesz powiedzieć, że Stefania pozwoliła tej kobiecie zamieszkać w Edenie? - Nie na długo - odparł Dennis z naciskiem. W cichym biurze na najwyższym piętrze Harper Building Stefania wreszcie podjęła decyzję. Szybko złożyła podpis na leżącym przed nią dokumencie i przeszła do sąsiadującego z jej gabinetem sanktuarium Billa. - Dopilnuj, żeby jeszcze tego popołudnia wystawiono czek i dostarczono mi go do Edenu poleciła. - Wyślij posłańca. Albo jeszcze lepiej, sam przynieś. Bill w zdumieniu spoglądał na dokument. - Co to jest? - wydusił po dłuższej chwili. - Pieniądze dla Jilly. - Stefania była chłodna i stanowcza. - Pięć milionów dolarów! - Nie będziemy na ten temat dyskutować. Już się zdecydowałam. - Mamo, jesteś tam? - Dennis wpadł pędem do biura. Jak zwykle, nie zadał sobie trudu, żeby zapukać. - Pomyślałem sobie właśnie... urwał, widząc rozgrywającą się przed nim scenę. Zanim ktokolwiek zdołał go powstrzymać, wyrwał papier z ręki Billa i szybko przeczytał jego treść. - Nie możesz tego zrobić! - Z przerażenia zbladł jak kreda. Stefania spojrzała na niego obojętnie.

- Przykro mi, Dennis, ale ta sprawa ciebie nie dotyczy. - Więc może mnie wysłuchasz, Stefanio - odezwał się zrozpaczony Bill. - W tej chwili nas na to nie stać! Potrzebujemy każdego centa do walki z Sandersem o akcje. - Jakoś sobie poradzimy. - Stefania ani na chwilę nie traciła zimnej krwi. - Zrób to, o co cię prosiłam - dodała i wyszła. Dennis próbował jeszcze coś zmienić. - Bill, czy ty do tego dopuścisz? - Ta firma należy do Stefanii - oświadczył dyrektor generalny ponuro. - I jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, chłopcze, twoja matka jest niezależną kobietą. W umyśle Dennisa zakiełkowało mocne postanowienie. Oni do niczego się nie nadają! Jilly zupełnie ich omotała! Wygląda na to, że wszyscy wkoło powariowali, tylko on pozostał przy zdrowych zmysłach. Wiedział, co należy zrobić, i zrobi to! Szorstko pożegnał Billa i ruszył na poszukiwanie sekretarki Stefanii. - Skontaktuj się z moją matką - polecił jej. - Gdziekolwiek jest. Powiedz jej, żeby za godzinę spotkała się ze mną w Edenie. To pilne. - Ale ona... - Powtórz jej to - rzucił i wyszedł. Przez całą drogę do domu huczało mu w głowie z wściekłości. Musi pokazać Stefanii, jaka naprawdę jest Jilly. Zdemaskuje tę niebezpieczną, wynaturzoną babę. Wciąż jeszcze miał świeżo w pamięci ich ranne spotkanie i twarz zapiekła go ze wstydu, kiedy przypomniał sobie, jakiego głupca z niego zrobiła. Chociaż przecież i on zachował się jak skończony bałwan! No cóż, nieszczęśliwy zbieg okoliczności, a poza tym wzięła go z zaskoczenia. Ale żeby tak uciec jak szczeniak, kiedy dojrzała kobieta, niezła sztuka i w dodatku z dużym doświadczeniem w tych sprawach sama ci się podstawia? Dennis zaklął głośno i uderzył w kierownicę tak silnie, że zabolała go ręka. Czas na drugą rundę. Wkładać rękawice. Już on jej pokaże... pokaże im wszystkim! Kiedy dotarł do Edenu, nie musiał jej długo szukać. Leżała na kanapie w salonie, ubrana w jedną z sukni zakupionych dla niej przez Sarę. Kreacja prezentowała się znakomicie. Dennis przyjrzał się Jilly uważnie. Musi być w wieku mamy - pomyślał, ale nawet po tym, co przeszła, nikt by nie odgadł, że przekroczyła czterdziestkę. Suknia z renomowanego butiku, opinająca ciasno wciąż jeszcze wspaniałą figurę, była tylko jednym z elementów całkowitej zmiany, jaka zaszła w jej wyglądzie. Dzisiaj Jilly poświęciła swojej osobie dużo czasu. Uczesane inaczej niż dotychczas włosy połyskiwały nowym blaskiem. Na twarzy miała starannie nałożony makijaż. Kiedy chłopak wszedł do salonu, podniosła głowę.

- Cóż to się stało? - zapytała drwiąco. - Co sprowadza wielkiego biznesmena tak wcześnie do domu? - Od dzisiejszego ranka wiele myślałem. - Pewnie jesteś bardzo zmęczony! Dennis nie zwracał uwagi na jej kpiny. Podszedł do kanapy, na której spoczywała, i usiadł obok niej. - Być może myliłem się co do ciebie - oświadczył, starając się, żeby zabrzmiało to czule. Myliłem się co do wielu rzeczy. Jilly spięła się jak kot przed atakiem na wróbla. - Więc w przyszłości postaraj się uniknąć takich błędów, dobrze? Nachylił się i usiłował ją objąć. Sprzeciwiła się temu gwałtownie. - Dennis! - Dziś rano mówiłaś, że chcesz, żebym ci zaufał, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Może by tak spróbować, co? Niezdarnie sięgnął do jej ust. Syczący śmiech Jilly zupełnie zbił go z tropu. - Wydaje mi się, że źle mnie zrozumiałeś. Myślisz, że chciałam się z tobą przespać? To tylko dowodzi, jak mało znasz się na tych sprawach. - Wysunęła się z jego uścisku i ruszyła do drzwi. - Idę wziąć prysznic. Nie znoszę, jak ktoś mnie obmacuje i ślini się na mój widok. I zapamiętaj sobie, że na kochanka wybiera się mężczyznę, a nie chłopca. Dennis siedział na kanapie, upokorzony bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Słyszał przytłumiony odgłos kroków Jilly na schodach i trzask zamykanych drzwi od łazienki. Wstrętna krowa! Znowu go urządziła! Był głęboko przekonany, że da się nabrać na jego grę. Co za głupota! Nie przyszłoby mu do głowy, że zrobi z niego durnia! Czerwony ze wstydu, przypomniał sobie jej słowa i wyraz twarzy. Z jaką pogardą go odrzuciła! Cała scena, ze wszystkimi szczegółami, stanęła mu przed oczyma. Nie umiał powiedzieć, jak długo siedział w salonie. Nagle ogarnęło go przerażenie. Usłyszał pomruk silnika Rollsa, zbliżającego się długim, biegnącym szczytem wzgórza podjazdem. Stefania! Przez moment nie był w stanie się poruszyć. Potem wypadł z pokoju i przeskakując po dwa stopnie naraz, wbiegł na górę. Po drodze zerwał z siebie marynarkę, koszulę i krawat. Jilly w czepku kąpielowym stała pod prysznicem, odcięta od świata szumem wody. Nic nie zauważyła, dopóki drzwi do kabiny nie rozsunęły się i Dennis nie wszedł do środka. Był nagi i uśmiechał się dziwnie. Przebiegł go dreszcz, kiedy ciepła woda zaczęła opływać jego ciało. Ruchem głowy odrzucił włosy z czoła i sięgnął po mydło. - Umyć ci plecy? - zapytał arogancko.

- Dennis, co to ma znaczyć? - Jilly naprawdę nie wiedziała, co myśleć. - Nie wiem, o co ci chodzi, ale lepiej wybij to sobie z głowy. Po siedmiu latach w więzieniu kobieta wie, jak o siebie zadbać. - No, wyobrażam sobie. - Wybuchnął śmiechem. - Świetnie. Może więc zechciałbyś... Dennis wpadł jej w słowo. - Wyobrażam sobie też, co zrobi moja matka, kiedy nas tu razem znajdzie. - Obetnie ci kieszonkowe? - zakpiła Jilly. - Być może. Ale najpierw ciebie stąd wyrzuci. - A więc oboje mamy szczęście, że jej nie ma w domu. - I tu się mylisz, droga ciociu. - Dennis nie potrafił już dłużej ukrywać rozsadzającego go poczucia triumfu. - Stefania właśnie przyjechała i pewnie wchodzi już na górę! - Napawając się swoim zwycięstwem, wyciągnął dwa palce i przyłożył jej do skroni. - Pif, paf! Już jesteś martwa! Jilly zamarła. - To już koniec - mówił dalej chłopak. - Wyrzuci cię na zbity pysk! Co za wstyd! Jaki okrutny los spotka takie urocze stworzenie! - Bezczelnie objął ją i zaczął gładzić po pośladkach. Jilly runęła do ataku szybko i cicho jak kobra. Wbiła paznokcie jednej ręki w jego członek, a drugą chwyciła go mocno za jądra. Zaskoczony krzyknął z bólu, złapał ją za ramiona i próbował odepchnąć, ale ona jeszcze głębiej zatopiła w nim paznokcie, jak dziesięć ostrych szpikulców, wbijających się w delikatną skórę. Łzy nabiegły mu do oczu. Zrobiłby, co tylko by mu kazała, zgodziłby się na wszystko, byleby zakończyć te tortury. Jednak Jilly nie osiągnęła jeszcze tego, co chciała. - Ty też masz wiele do stracenia - wysyczała. - Co? Co mówisz? Jilly wolno przekręciła dłoń, w której trzymała jego jądra, żeby lepiej zrozumiał jej słowa. - A gdybym tak powiedziała Stefanii, że siedzisz po uszy w długach? - Ty dziwko! - Ile ci się tego nazbierało? Trzeba się bardzo starać, żeby tyle przegrać. Dowiodłeś niezbicie straszliwego braku rozsądku, mój drogi. Sam przyznasz, że to niezbyt korzystna sytuacja dla kogoś, kto w przyszłości chce zarządzać Harper Mining. Czy teraz się rozumiemy? Krzywiąc się pogardliwie, rozluźniła uścisk. Dennis z jękiem chwiejnie wyszedł spod prysznica.

- Czyżbym zrobiła mu coś złego? - spytała z udawaną troską. Biedny mały kutasik. Nie jest zbyt duży, prawda? Ale nie martw się, może jeszcze urośnie. Zaraz, zaraz. O czym to rozmawialiśmy? Aha, Stefania już tu idzie, tak? Niech no pomyślę... Stefania wchodziła po schodach z rosnącą irytacją. Gdzie jest Dennis? Dlaczego zachowywał się tak tajemniczo? Po co wezwał matkę do domu, przerywając jej ważną naradę? Z łazienki dobiegał szum prysznica. Czyżby syn tam był? Zapukała. - Dennis? Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Jilly, owinięta wielkim ręcznikiem kąpielowym. - Jak się masz, Stef - powitała ją chłodno. - Wcześnie wróciłaś. - Nie wiesz, gdzie jest Dennis? - Cały czas byłam w łazience. Czyżby już przyjechał do domu? - Samochód stoi przed wejściem, więc musi gdzieś tu być. Słuchaj, czy mogłabyś się ubrać i zejść na dół? Za chwilę zjawi się Bill. Musimy coś omówić. - Odwróciła się i odeszła w głąb korytarza. Dennis skulił się za drzwiami, ściskając w rękach ubranie. Teraz poczuł się bezpieczny. Ale to tylko niewielkie światełko na ciemnym horyzoncie. Kiedy Jilly kazała mu się wynosić, umknął do swojego pokoju jak zbity kundel. Białe zęby Jilly błyskały w uśmiechu, gdy patrzyła, jak znika za progiem. Doszła do wniosku, że z jego strony nic jej już nie grozi. Stefania oczekiwała pojawienia się Jilly i przyjazdu Billa z takim samym chłodnym spokojem, jaki wykazywała przez cały dzień. Mimo że na pozór całkowicie panowała nad sytuacją, nie była pewna, czy dobrze robi. Wiedziała tylko, że musi coś postanowić. Trzeba udowodnić Jilly, że jest doceniana i uznawana przez rodzinę. Podjęła tę decyzję również ze względu na siebie samą, żeby uwolnić się od dręczącego poczucia winy i zagłuszyć wewnętrzny głos, który od czasu uwolnienia Jilly szeptał, że spotka ją coś złego. Żadna cena nie była zbyt wysoka, jeśli mogła uzyskać spokój ducha i z powrotem zbliżyć się do Dana. Ostatnio miała wrażenie, że się od siebie oddalają. Wkrótce wszyscy zebrali się w salonie, tak jak tego okropnego wieczora, kiedy zjawiła się Jilly. I znów pierwszy odezwał się Bill. - Jilly, zgodnie z duchem testamentu twojego zmarłego ojca, Stefania postanowiła przeznaczyć dla ciebie pewną sumę... bardzo poważną sumę, jak sama zobaczysz. Mam tutaj czek na pięć milionów dolarów. Spodziewał się jakiejś reakcji, zaskoczenia albo radości, ale Jilly tylko spuściła oczy i wyszeptała: - To za dużo.

- Wcale nie! - Stefania nie mogła się dłużej powstrzymać. - Do diabła z wątpliwościami! Weź te pieniądze. Słusznie ci się należą. Nachyliła się i już miała uścisnąć dłoń siostry, kiedy z niezadowoleniem zauważyła, że do pokoju wkroczył Dennis. Bill zaczął mówić coś do Jilly, więc skorzystała z okazji i zapytała syna: - Co się z tobą działo? Co to za pilna sprawa, dla której mnie tu ściągnąłeś? - Fałszywy alarm. Bardzo przepraszam. Myślałem, że znalazłem coś ciekawego na temat Jake'a Sandersa. Pomyliłem się. Wybacz. - Słuchaj, Jilly. - Bill źle się czuł w jej towarzystwie i chciał jak najszybciej zakończyć spotkanie. - Podpiszesz teraz ten formularz... - Pchnął dokument w jej stronę i wyciągnął pióro. Jilly wzięła kartkę i przeczytała ją uważnie. Podniosła głowę i ze złością spojrzała na zgromadzonych. - Teraz wszystko rozumiem! - wybuchnęła. - Nie macie do mnie ani odrobiny zaufania! - To tylko formalność. - Ta “formalność” zabrania mi rościć sobie jakiekolwiek prawa do majątku Stefanii! Dennis przynajmniej otwarcie zaproponował mi garść dolarów i pokój w hotelu! - Bill... - Stefania popatrzyła na niego bezradnie. - Tak się zwykle postępuje, Jilly - wyjaśnił dyrektor niecierpliwie. - Prawo w takich wypadkach przewiduje... - Nie interesuje mnie prawo! To jest zniewaga! - Ona ma rację, Bill. - Stefania nagle poczuła się zawstydzona takim obrotem sprawy. Zapomnijmy o tym dokumencie. - To już nie ma żadnego znaczenia. Teraz i tak nie mogę przyjąć tego czeku. - Jilly zaczęła szlochać. - Skoro tak do tego podchodzicie... Stefania wpadła w rozpacz. - Czego ty byś właściwie pragnęła? - Chcę być twoją siostrą! Nie potrzebuję twoich pieniędzy, tylko miłości i zaufania. Chcę, żeby ci na mnie zależało jak na każdym innym członku rodziny. Te słowa wzruszyły ją. - Och, Jilly... - zaczęła. - Zaraz ci pokażę, co dla mnie znaczy te twoje pięć milionów! - Sięgnęła drobną ręką po czek. Zanim ktokolwiek odgadł, co zamierza zrobić, podarła go na strzępy i wyrzuciła nad głowę jak confetti. Proszę bardzo! - zawołała triumfalnie. Stefania wzięła ją w ramiona. Ponad głowami sióstr dwaj mężczyźni wymienili znaczące spojrzenia. W ich oczach malowała się cała gama uczuć, od złości i odrazy do ponurej rozpaczy.

Kiedy czarna limuzyna zajechała przed bramę, nad cmentarzem zapadła czarna noc. Widok samochodu nie zaskoczył dozorcy. Ten mężczyzna zawsze przyjeżdżał po zmroku. Właśnie zbliżał się do dozorcy, ubrany jak zwykle w czarny płaszcz, mimo że był to środek lata. Dozorca z szacunkiem wyszedł mu naprzeciw. - Dobry wieczór panu! Bardzo się starałem, żeby... - Możesz odejść. - Głos był stanowczy i niski. Nie patrząc nawet na stróża, mężczyzna wręczył mu studolarowy banknot. Dozorca podziękował uniżenie i wycofał się. Nieznajomy pewnym krokiem podążył ścieżką wiodącą w odległy kąt cmentarza. Panowały tu spokój i cisza. Starannie zadbany grób ozdabiało kilka smutnych kwiatów. Przybysz stał nad nim długą chwilę, pogrążony w zadumie i modlitwie, a może tylko owładnięty gorzkim, dojmującym bólem żałoby. W końcu wrócił do limuzyny i odjechał. Ale przez całą drogę, tak jak każdej nocy i każdego dnia przez ostatnie siedem lat, miał przed oczami nagrobek z krótkim, zwięzłym napisem: Greg Marsden zmarł 12 lipca 1978 Niech spoczywa w pokoju

Rozdział VI Śniadanie było wyjątkowo udane, nawet jak na wysoki standard obowiązujący w Edenie. Matey jeszcze raz spojrzał z cichym zadowoleniem na grzanki z razowego chleba, świeżutkie rogaliki, aromatyczny bekon i przyrządzone na trzy sposoby jajka. Musi wyrazić swoje uznanie kucharce. Nie uszło jednak jego uwagi, że rodzina zachowuje się inaczej niż zwykle i prawie nie zwraca uwagi na jedzenie. Jako dyskretny sługa taktownie zniknął z jadalni i zostawił swoich państwa samych. Stefania nadal usiłowała się dowiedzieć, co sprawiło, że Dennis zachowywał się wczoraj tak dziwnie. - Rozumiem, że obecność Jilly wytrąca cię z równowagi - zaczęła - ale... - Tylko nie próbuj tłumaczyć przede mną tej... tej dziwki! - Dennis! - upomniał go Dan, ale chłopak nie zwrócił na to uwagi. - Nie mam zamiaru ułatwiać jej życia - mówił szybko dalej. - A ty... - Nie, to ty mnie teraz wysłuchasz. - Stefania zmiażdżyła syna wzrokiem. - Oczekuję, że będziesz odnosił się do niej co najmniej uprzejmie. To mój dom i nie pozwolę zmienić go w pole bitwy. - Ale ktoś przecież musi cię przed nią bronić! - Dennis spojrzał oskarżycielsko na Dana. - Sama potrafię się obronić. Twoja ingerencja jest zbyteczna i niepożądana. Nie mogę i nie chcę dokładać cierpień komuś, kto przeszedł tyle, co ona. - Jilly wie o tym i tylko na to liczy! Niby dlaczego odrzuciła czek na pięć milionów dolarów? Możesz być pewna, mamo, że wcale jej na tobie nie zależy! - Dennis, czy pozwolisz mi wytłumaczyć sobie całą sytuację, czy interesuje cię tylko słuchanie własnego głosu? Chłopak żachnął się, ale zamilkł. - O wiele lepiej niż ty zdaję sobie sprawę, co Jilly zrobiła. Ale to się stało dawno temu. Można powiedzieć, że opanowało ją jakieś... szaleństwo. Mnie zresztą też, tylko w inny sposób. Szaleństwo imieniem Greg - pomyślała. Czy oni naprawdę myślą, że nie potrafię wybaczyć Jilly? Przecież padłam ofiarą tej samej choroby! - Jilly spędziła w więzieniu siedem lat - ciągnęła. - Pomyśl o tym. Sądzę, że spłaciła dług wobec ludzi. I wobec mnie. Każdy ma prawo zacząć od nowa. - Mamo, jesteś zbyt ufna. Nie dostrzegasz faktów.

- A więc dobrze - odparła wzburzona. - Podaj mi te fakty. Co masz przeciwko niej, oprócz tego, co zrobiła w przeszłości? Czym sobie zasłużyła na twoją nienawiść i pogardę od czasu, kiedy mieszka z nami? Dennis jęknął. Gdyby mógł opowiedzieć wszystko matce! Dwa zdania odmalowałyby prawdziwe oblicze Jilly. Natychmiast wyrzucono by ją z tego domu. Ale przecież jeśli zdradzi, co wie, wyjdzie na głupca, i nie tylko. Skóra mu cierpła na myśl o tamtym poniżeniu. Kipiał tłumionym gniewem, ale odwrócił oczy. - Sam widzisz! - zawołała triumfalnie Stefania. - Nie możesz jej nic zarzucić, oprócz przeszłości. A z tym wszyscy musimy się jakoś pogodzić. Spodziewam się, że każde z was dołoży wszelkich starań. Zapadła niezręczna cisza. - Może tak zmienilibyśmy temat? - Zazwyczaj pogodna twarz Dana była napięta i smutna. Z wymuszonym uśmiechem zwrócił się do Sary: - Kiedy jest twój następny koncert? Nie chcielibyśmy go przegapić. - Powinien się odbyć w przyszłym miesiącu. - Widać było, że temat nie jest dla niej miły. - Powinien? - zapytała ostro Stefania. - Czy to znaczy, że termin nie jest pewny? - Termin jest pewny, tylko ja nie. - Dlaczego? - Stefania nie wierzyła własnym uszom. - Och, mamo! Po prostu nie mam dość talentu, żeby zostać muzykiem z prawdziwego zdarzenia. Wszystkie te lekcje, całe lata nauki, to tylko strata pieniędzy. - Ale... nigdy przedtem mi tego nie mówiłaś. - Powtarzałam to setki razy! Tylko ty wolałaś nie słuchać. - Koniec obiecującej kariery światowej sławy pianistki, co? - podsumował lekceważąco Dennis. - Ty siedź cicho! - upomniała go siostra ze złością. - Co was napadło? - wybuchnął. - Grasz wszystkim na nerwach, Dennis - odparł Dan. - Aha! Więc to znowu moja wina, tak? - krzyknął wojowniczo. A może przyczyna leży w tym, że moja siostra ostatnio bardzo zaprzyjaźniła się z Jilly? - Dennis! - wykrzyknęły jednocześnie matka i córka. Potem Stefania znów zamilkła. - Od kiedy Jilly wyszła z więzienia, w tym domu trudno wytrzymać - zawołała z goryczą Sara. - No właśnie! - warknął Dennis. - I ani myśli się od nas wyprowadzić tylko dlatego, że wszyscy tego chcemy.

- Słuchajcie, zawrzyjmy rozejm, dobrze? - Stefania przesunęła dłonią po czole. Widać było, że jest wykończona, i przepełniony miłością mąż zaniepokoił się o nią całym sercem. - Daj spokój, mamo! - Dan miał ochotę go udusić. - Rozmowa z tobą to jak bicie głową o mur! - Odepchnął krzesło, ale zanim zdążył wstać od stołu, do pokoju weszła strapiona Jilly. Wszyscy natychmiast zadali sobie pytanie, jak długo stała pod drzwiami. - Przepraszam - zaczęła błagalnie. - Nie chciałam podsłuchiwać. - Ależ broń Boże! Stefania już miała ostro zareagować na drwiny syna, ale chłopak zerwał się z miejsca i wybiegł z jadalni. - Nie złość się na niego, Stefanio - szepnęła Jilly. - To moja wina, nie jego. Jestem tu tylko intruzem. Na nic więcej nie mam prawa liczyć. - Wszystko się jakoś ułoży. Jestem pewna. - Nie, Stef. Nie mogę wciąż sprawiać wam kłopotów. Dan pośpieszył żonie z pomocą. - Wszystkim nam potrzeba czasu. Jilly uśmiechnęła się blado. - To nie wystarczy. Lepiej będzie, jak się stąd wyprowadzę. - Dokąd pójdziesz? - Stefania nie ukrywała przerażenia. - Czy to ważne? - Jilly... - Może kiedyś zbliżymy się do siebie... tak jak obie tego pragniemy. Ale tymczasem lepiej będzie, jeśli się rozstaniemy. - Nie w ten sposób, błagam cię! - Czy mogło ułożyć się inaczej? - Jilly zwróciła się do Stefanii z przejmującą szczerością w głosie i pogrążona w smutku wyszła z pokoju. Sara przez chwilę się wahała, a potem wybiegła w ślad za nią. - Och, Dan... - Oczy Stefanii były suche, ale mąż widział, że jest bliska łez. - Sass rezygnuje z gry na fortepianie. Dennis zachowuje się okropnie. Co się z nami wszystkimi dzieje? - A więc o to im chodzi, tak? - Pogrążony w zadumie Jake ściskał w rękach słuchawkę. - Nie wiem, co im to da, jeśli wystąpią z groźbą zawieszenia sprzedaży - zastanawiała się Cassie. Sanders wybuchnął śmiechem. - Nic im to nie pomoże. Ale gdyby tak zrobili, dostanę czterdzieści osiem godzin na zadeklarowanie swoich intencji. Będę się musiał ujawnić. To bardzo sprytne pociągnięcie z ich strony.

- Ona nie jest głupia, prawda? - Z całą pewnością nie... - Urwał. - I ty też nie. Inaczej byś mi tak nie pomagała. - Muszę ci powiedzieć, że niezbyt dobrze się czuję z tego powodu. Pani Harper i Bill McMaster są dla mnie tacy dobrzy... Żadna kobieta nie będzie próbowała na mnie swoich sztuczek - pomyślał Jake. - Zawsze możesz się wycofać - oświadczył chłodno. - O ile mnie pamięć nie myli, praca u Harperów to był twój pomysł. Mieliśmy działać razem, prawda? Do niczego cię nie zmuszałem i nadal nie mam takiego zamiaru. - A kochałbyś mnie dalej, gdybym się wycofała? Jake usłyszał ból w jej głosie i jak zwykle postanowił jeszcze bardziej jej dokuczyć. - Już teraz cię nie kocham. Milczenie. - Jake? - odezwała się wreszcie cicho. Sanders błysnął zębami w uśmiechu. - Spotkamy się dzisiaj? Świadomie zwlekał z odpowiedzią. - Jeszcze nie wiem, co będę robił. - Usłyszał dzwonek u drzwi do apartamentu. - Muszę kończyć. Odezwij się do mnie później. - Udał, że nie słyszy jej stłumionego wołania, i odłożył słuchawkę. - Wejdź, Anton! - zawołał, otwierając drzwi. Ale osoba, która weszła do holu, wcale nie była jego prawnikiem. Jake szybko obrzucił kobietę doświadczonym spojrzeniem. Obcisła, miedzianoczerwona suknia z głęboko wyciętym dekoltem sprawiała, że nieznajoma wyglądała na wyższą niż była w rzeczywistości. Poruszała się z naturalną kocią gracją, świadczącą, że dobrze zna zalety swojego ciała. Ile miała lat? Czy to ważne? Jake uchwycił spojrzenie dziwnych migdałowych oczu i natychmiast poczuł bijący od niech żar. Owionął go słodki, zniewalający zapach perfum. Krew nieubłaganie zaczęła mu mocniej tętnić w żyłach. Całym wysiłkiem woli opanował podniecenie. - Nic nie mów... - Już sobie skojarzył. - Jilly Stewart, prawda? Zdaje się, że otrzymałaś ostatnio dowód przyjaźni, i to w wysokości pięciu milionów. Jilly z uznaniem kiwnęła głową. - Stefania słusznie się pana obawia, panie Sanders. Jest pan wyśmienicie poinformowany. Uśmiechnął się. - Powiedzmy, że jestem domyślny. I proszę, mów do mnie Jake. Co mogę dla ciebie zrobić?

- Zawrzyjmy układ. - Jej pełne usta otwierały się i zamykały jak potrzask. Jake patrzył zafascynowany. - Jeśli połączymy siły, dostaniemy to, czego oboje chcemy... pieniądze Stefanii Harper. Sanders bez trudu ukrył zaskoczenie i rosnące pożądanie. - Nie potrzebuję twoich pięciu milionów. Czy masz coś jeszcze do zaoferowania? - Myślałam, że to oczywiste. Jako jej siostra, mogę dostarczać informacji. - A co ty miałabyś z naszego... przymierza? Jilly przesunęła giętkim, czerwonym językiem po wargach. - Wszystko! - zawołała. Oczy jej zapłonęły żółtym blaskiem. - Bo wszystko, co ona posiada, tak naprawdę należy się mnie! Samej trudno mi będzie odebrać jej firmę. Ale z twoją pomocą czy bez, dostanę ją! - Cieszę się, że walczymy po tej samej stronie - oświadczył kpiąco Jake. Uśmiechnął się leniwie. - Czy nie należałoby jakoś przypieczętować naszego układu? - Krwią? - Jilly urwała i spojrzała mu wyzywająco w oczy. A może wymyślisz jakiś inny, trochę mniej bolesny sposób? Nie tak szybko, moja panno - ostrzegł w duchu Jake. Instynkt mówił mu, że stoi przed nim drapieżne zwierzę, które właśnie wyruszyło na łowy. Trzeba dobrze pomyśleć, zanim się wejdzie do klatki z tygrysicą. - Na razie nie podjąłem żadnej decyzji - mówił chłodno dalej. Jeszcze nie zdecydowałem, czy chcę przejąć Harper Mining. W tej chwili mam zamiar się obłowić. Być może po prostu zgarnę pieniądze i zniknę. A w takim wypadku twoja prywatna zemsta wcale mnie nie interesuje. - Rozumiem. - W tym krótkim słowie Jilly zawarła maksimum złośliwej ironii. - Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego wciąż jeszcze się wahasz? - Najoczywistszy powód na świecie, droga pani. - Roześmiał się. - Pieniądze. Z tego, co wiem o Stefanii Harper, można wnioskować, że walka o kontrolę nad firmą będzie bardzo kosztowna. To bystra kobieta, o wyjątkowej odwadze i wytrwałości. Trzyma cały interes żelazną ręką, chociaż odzianą w zamszową rękawiczkę. - A co by było... - Jilly zastanawiała się pośpiesznie - gdyby ten żelazny chwyt nieco się rozluźnił? Co wtedy? - Byłbym skończonym głupcem, gdybym nie wykorzystał takiej chwili słabości. Nie mówiąc już o tym, że wykazałbym swoją słabość jako biznesmen. Ale co właściwie masz na myśli? - Sama dokładnie nie wiem. - Roześmiała się beztrosko. - Pomyślałam tylko, że mogłabym nakłonić Stefanię, żeby wzięła sobie krótki urlop i odpoczęła od Harper Mining. Mimo woli Jake poczuł niepokój.

- Czy ty trochę nie przeceniasz swoich możliwości? - Nie, nie wydaje mi się. - Jilly podeszła do niego. - Zresztą, sam będziesz musiał się o tym przekonać. Każdy powinien mieć jakąś cichą przystań, do której może zawinąć, kiedy sytuacja robi się napięta - mówił sobie Dennis, pędząc czerwonym Porsche nadbrzeżną drogą do Sydney. Potrzebna mi kryjówka. Każde zwierzę jakąś ma. Dla spokoju duszy postanowił nie myśleć o tym, że ostatnio niemal bez przerwy miał ochotę gdzieś się ukryć. Wciąż jeszcze nie mógł dojść do siebie po niedawnych przejściach i nie zamierzał narażać się na dalsze przykrości. Wręcz przeciwnie. Chciał całkowicie oderwać się od pracy i zaszyć w jednym ze swoich ulubionych miejsc. Trzeba zapomnieć o tej historii z Jilly. Dobrze się składa, że Angelo niewiele wie o rodzinie Harperów i nic go ona nie obchodzi. Ma ciekawsze rzeczy do roboty - stwierdził ponuro. Poznał Angela w śródmiejskim bistro, ukrytym w cieniu potężnego biurowca Harper Mining, kiedy wpadł na drinka po jakiejś wyjątkowo nudnej i długiej naradzie. Chłopak pracował tam jako kelner. Dennisowi od razu przypadł do serca pogodny Włoch mniej więcej w jego wieku. Obsłużył go dyskretnie, ale kiedy wyczuł, że Dennis ma ochotę z kimś porozmawiać, zatrzymał się przy jego stoliku na krótką pogawędkę. Od tego czasu zostali bliskimi przyjaciółmi i Angelo zwierzył mu się, że marzy o karierze zawodowego boksera. Jego ojciec, właściciel bistra, stanowczo sprzeciwiał się tym planom. Vittorio powtarzał często: “Kiedy wreszcie zapomnisz o tym całym boksie i weźmiesz się do roboty? Mógłbyś nam pomóc zarabiać na życie.” Dennis, który sam toczył ciągłe boje z Danem, rozumiał konflikt Angela z ojcem i współczuł przyjacielowi. Zaczął często odwiedzać klub sportowy Gusa, gdzie trenował Angelo. Udzielał koledze rad i służył mu wsparciem duchowym. Dzisiaj, parkując samochód na brudnej małej uliczce, gdzie mieściła się sala treningowa, z niezadowoleniem zauważył w pobliżu białe Ferrari, które swym bezwstydnie kosztownym wyglądem odcinało się od zaniedbanej okolicy. Cholera! Taylor jest w klubie. Wcale go to nie ucieszyło. Kiedy wszedł do sali, natychmiast znalazł się w samym środku kipiącego życiem rozgardiaszu. Uderzył go zapach płótna, żywicy, skóry, a przede wszystkim ostra woń potu walczących mężczyzn. Dostrzegł Angela, który właśnie brał udział w sparringu w najdalszym końcu sali. Nawet ktoś tak nie znający się na boksie jak Dennis od razu mógł zauważyć, że przeciwnik Włocha jest starszy, cięższy i bardziej doświadczony. Angelo wyraźnie przegrywał, zbierając przy tym tęgie cięgi. Niedaleko ringu stał Tony Taylor, wymuskany i pełen szyku. Jak zwykle towarzyszyli mu dwaj “asystenci”, jak ich nazywał - Chicka i Jacko. Wokół nich kręcił się Gus, właściciel sali i trener Angela. Widać było, że nie podoba mu się sytuacja, w jakiej znalazł się jego podopieczny.

- Dalej, Angie! Nie opuszczaj gardy! - pokrzykiwał co chwila. Ciosy bez przerwy lądowały nieubłaganie na ciele chłopaka. Nie tylko przegrywał, ale tracił resztki sił. Głowa opadała mu na pierś i z trudem unosił pięści, żeby zasłonić się przed uderzeniami. - Co jest? - Dennis nie mógł dłużej wytrzymać. - Gus, chyba już mu wystarczy? - Patrzcie, patrzcie... - Taylor zwrócił się do niego z łagodnym zdziwieniem. - Kogo my tu mamy? - Co chcesz zrobić z Angelem, Taylor? - zapytał Dennis, podchodząc bliżej. - Rozgnieść go na miazgę? Za chwilę może mu się stać coś złego. - Nic mu nie będzie, jeśli posłucha rad Gusa i uniesie wyżej rękawice - przemówił Taylor z fałszywą łagodnością. - Czeka go ważny mecz. Nie będę popierał słabego zawodnika. Jeśli teraz się nie nauczy, jak sobie radzić z silniejszym, nigdy nie będzie dobry. - Urwał i po chwili polecił: - No, dobrze. Dajcie mu pięć minut przerwy. Wdzięczny za chwilę wytchnienia Angelo osunął się na ziemię. Dennis wszedł na ring, żeby powitać kolegę. Ale bokser wcale na niego nie patrzył. Dennis podążył za wzrokiem Angela. - Mama! - zawołał. Z przerażeniem zobaczył, że Stefania zmierza przez salę prosto do niego. Jej wdzięk i elegancja podkreślały tylko brud i brzydotę klubu. - Co tu robisz? - wyjąkał Dennis. - Właśnie cię szukam! - odparła nie zadając sobie trudu, żeby zniżyć głos. - Dziś rano miałeś być na naradzie w moim biurze. Jesteśmy w samym środku poważnego kryzysu. Jeszcze tego nie zauważyłeś? - Może nie miałem ochoty przyjść? - A może nie masz również ochoty odbierać co tydzień wynagrodzenia? Dennis zląkł się płonącego w jej spojrzeniu gniewu. - Dobrze, dobrze - odrzekł ugodowo. - Przepraszam za nieobecność. Po prostu obawiałem się, że i tak nie będziesz chciała słuchać tego, co miałbym do powiedzenia. - Ależ ja zawsze biorę pod uwagę twoje zdanie. Chciałabym tylko, żebyś zachowywał się trochę bardziej odpowiedzialnie, to wszystko. Nie mogła powstrzymać uśmiechu na widok jego zażenowania. Później o tym pomówimy, dobrze? Ku radości syna, ruszyła do drzwi. W progu zatrzymała się. - Jeszcze jedno, Dennis. Musisz się wreszcie zdecydować, czy chcesz się związać z Harper Mining, czy nie. Pewnego dnia wraz z siostrą odziedziczysz całą firmę. Jeśli jednak wolisz

marnować życie na jakieś szczeniackie fanaberie, to już twoja sprawa. Nie kiwnę nawet palcem, żeby cię powstrzymać. Pomyśl o tym - zakończyła i wyszła. Nagle Dennis usłyszał tuż obok miękki głos. - To miło, że mamusia tak o ciebie dba, synku. Co się stało? Zapomniałeś drugiego śniadania? Chłopak odwrócił się twarzą do Taylora. - Chcę wykupić udział! - oświadczył porywczo. - Wykupić udział? - Chciałbym razem z tobą zajmować się karierą Angela. Ja też chcę być jego menedżerem. - Nie każdy może być moim wspólnikiem, chłoptasiu. - Taylor z szybkością komputera rozważał wszystkie za i przeciw tej propozycji. - To drogo kosztuje. - Ile? - Za dzieciaka z taką przyszłością... Dwadzieścia pięć tysięcy. - W porządku. Angelo szarpał Dennisa za rękaw. - Skąd wytrzaśniesz tyle forsy? - O nic się nie martw, tylko boksuj, Angie - uspokoił go wylewnie. - Teraz ja się tobą zaopiekuję! Jilly opuściła apartament Jake'a w hotelu Regent, zadowolona z wyniku pierwszego zadania, jakie sobie wyznaczyła na dzisiejsze przedpołudnie. Sanders to bez wątpienia twardy gość. W jego zachowaniu dostrzegła pewien chłód - nie tylko dystans, ale jakąś dziwną zadumę, jakby coś o niej wiedział i próbował ją otaksować. Jednak Jilly nigdy nie myliła się w ocenie męskiej reakcji na jej wdzięki i wiedziała, że zrobiła na Jake'u wrażenie. Pośpiesznie wracała do dzielnicy Sydney zwanej Rocks. Okolica ta, brudna, zaniedbana, ukryta w cieniu Harbour Bridge, słynęła z tanich hoteli i wszystkiego, co się z tym wiąże. Wcześniej tego dnia, tuż po opuszczeniu domu Stefanii, Jilly wynajęła tam pokój w odrapanym pensjonacie. Teraz musi się przygotować na przyjęcie kolejnego mężczyzny, który w pewien sposób też był dla niej ważny. Spodziewała się wizyty byłego męża, Filipa Stewarta. Biedny Filip! Jilly uśmiechnęła się leniwie na wspomnienie, jak łatwo dał się omotać. Już po pierwszym telefonie miała nieboraka w garści. Błagała go o pomoc, ale rozmyślnie trzymała z dala od siebie, żeby jeszcze bardziej rozbudzić w nim tęsknotę. Wreszcie uznała, że nadszedł odpowiedni moment, więc w drodze do Sandersa zadzwoniła do męża i wyznaczyła godzinę spotkania.

Podała również miejsce. Jilly zawsze starannie reżyserowała swoje występy. Wiedziała, że Eden nie tworzy odpowiedniego tła dla sceny, którą zamierzała odegrać. Od dawna potrafiła manipulować Filipem, wykorzystywać jego współczucie dla tych, którym nie najlepiej się wiedzie. Widok starego, rozpadającego się hoteliku, pełnego czerwonych mrówek, karaluchów i szczurów, natychmiast wywoła w nim uczucie litości dla biednej, opuszczonej kobiety. Nie pomyliła się w swoich rachubach. Zanim Filip dotarł po zniszczonych, wydeptanych schodach do jej nędznego pokoiku, był już półprzytomny ze zmartwienia. Długo nie mógł wydobyć z siebie głosu. - Nie byłem pewien, czy dobrze zrobię spotykając się z tobą - wydusił wreszcie. Jilly zauważyła, że bardzo zeszczuplał. I postarzał się. Z miłą świadomością, że z nią czas obszedł się łaskawiej, czekała na dalszy rozwój wypadków. - Tak się bałam, że nie przyjdziesz - powiedziała cicho, spuściwszy oczy. - Nawet nie miałabym ci tego za złe. - Przecież nie mogłem cię zawieść. Wydawało mi się, że potrzebujesz pomocy. - Ależ tak! - Nieśmiało podniosła wzrok i przeszyła męża słodkim, pełnym bólu spojrzeniem, które tak dobrze pamiętał. - Teraz, jak cię tu widzę... Kiedy prosiłam cię o spotkanie, nie zdawałam sobie sprawy, że twoja obecność obudzi we mnie tak wielkie poczucie winy. - Jilly, co ty robisz w tym okropnym miejscu? - Nie stać mnie na nic innego. - Zwiesiła głowę. - Zabiorę cię stąd. - Nie, Filipie. Nie powinnam zawracać ci głowy. Trudno oczekiwać, żebyś zapomniał... Splotła kurczowo dłonie, jakby nerwy odmawiały jej posłuszeństwa. Filip na próżno walczył z emocjami. - To się zdarzyło dawno temu. Mam go - pomyślała Jilly w uniesieniu. - Nie czujesz do mnie nienawiści? - zapytała nieśmiało. Po twarzy Filipa przemknął cień znużenia. - Próbowałem cię znienawidzić. Ale nie było dnia, żebym o tobie nie myślał. Przez długą chwilę patrzyła mu prosto w oczy. Filip nie mógł się już dłużej powstrzymać. Zbliżył się do niej i wziął ją w ramiona. Jilly usłyszała stłumiony jęk i domyśliła się, że w jego życiu od dawna nie było żadnej kobiety. Z namaszczeniem, jakby nie wierzył, że trzyma ją w objęciach, głaskał ramiona i policzek żony. Przycisnął ją do piersi i wtulił usta we włosy. Podniosła głowę, żeby go pocałować, i na jej twarz spadły łzy, które bezskutecznie starał się powstrzymać.

Wzięła go za rękę i zaprowadziła do wąskiego, twardego łóżka. Położyła się obok niego i rozpięła sukienkę. Oszołomiony zobaczył, że nic pod spodem nie ma. Zaskoczony, długo spoglądał na ciało żony. Oddychał coraz szybciej i płycej. W końcu pozwolił sobie dotknąć piersi Jilly. Natychmiast wstrząsnęły nim spazmatyczne dreszcze. Przywarł mocno do żony i tulił ją, dopóki nie było po wszystkim. Zaszlochał i wyszeptał: - Przepraszam. Bardzo cię przepraszam. - Po chwili dodał: - Nie wiem, jak to się stało. Tak bardzo cię pragnąłem, że nie mogłem się powstrzymać. W duszy Jilly kłębił się gniew i niezaspokojone żądze. Jednak umiejętnie weszła w rolę wyrozumiałej kochanki niezdarnego i zbyt pośpiesznego mężczyzny. Objęła męża i uspokajała go zwykłymi w takich okazjach kobiecymi kłamstwami. Mówiła, że to nie ma znaczenia, najważniejsze, że są razem i że nigdy jeszcze nie czuła się tak bliska żadnemu mężczyźnie. Zanim się go pozbyła, co zresztą uczyniła tak szybko, jak tylko mogła, zdążyła wyssać z niego całą duszę, niczym krwiożerczy demon, którym w rzeczywistości była. Tymczasem on za jeden jej uśmiech zrobiłby wszystko, czego tylko by sobie zażyczyła.

Rozdział VII - Moim zdaniem, to bardzo dobrze, że się wyniosła. Stefania rozmawiała z Billem McMasterem w biurze na najwyższym piętrze Harper Building. Miała nadzieję, że przyjaciel inaczej zareaguje na wiadomość o odejściu Jilly. - Ale Bill, ja nie mogę po prostu się od niej odciąć. Muszę jeszcze raz zaproponować jej pieniądze. Tym razem bez żadnych zobowiązań. Radość Billa z usłyszanej nowiny zniknęła w mgnieniu oka. - Nie rób tego - jęknął. - Jeśli niepokoisz się o stan firmy, sama pokryję czek. Bill odetchnął głęboko. - To nie wystarczy - oświadczył zdecydowanie. - Chyba że chcesz otrzymać moją rezygnację. - Jesteś niesprawiedliwy. Wiesz, jak bardzo cię potrzebuję. - Co ty chcesz osiągnąć, Stef? Stefania przez chwilę zwlekała z odpowiedzią. - Muszę znaleźć jakieś wyjście. Wziąć tę sprawę w swoje ręce. To najtrudniejszy problem, jaki dotychczas przyszło mi rozwiązać. Mogłabym zabić ojca za to, że zostawił mi po sobie takie... bagno. Bill z ponurą miną skinął głową. - Rodzina Harperów jest Jilly coś winna, zgodzisz się chyba - mówiła dalej. Bill znowu kiwnął głową. - Czy zastanawiałeś się kiedyś, co by było, gdyby Jilly zwróciła się do sądu o przyznanie należnej jej części spadku? Bill sapnął nerwowo. - Pół na pół? - Mogłaby dostać połowę całego majątku - odrzekła z naciskiem Stefania. - Gdyby naprawdę chciała nam zaszkodzić, ciągałaby nas po sądach i zrujnowała w ten sposób całą firmę. Lepiej będzie, jeśli z własnej woli szczodrze ofiaruję jej to, do czego i tak ma prawo. Chyba, że masz lepszy pomysł. - Tak na poczekaniu nie jestem w stanie nic wymyślić - przyznał niechętnie. - Jednak uważam, że nie powinnaś sądzić innych własną miarą, Stef. Jesteś taka prostolinijna. Nie chcesz uwierzyć, że niektórzy ludzie są nieuczciwi, zepsuci do szpiku kości. - Nie przeczę, ale proponuję, żebyśmy dali jej szansę. Niech pokaże, jaka jest naprawdę. - A ja proponuję, żebyśmy zostawili ją na jakiś czas w spokoju i spróbowali zająć się zarabianiem pieniędzy! - Pełen rezerwy uśmiech rozjaśnił jego pobrużdżoną twarz.

- Tak jest! Cóż to za wspaniały człowiek - pomyślała z uczuciem. Dopóki mam go przy sobie... Na dyrektorskim biurku zabrzęczał interkom. - Tak? - zapytał krótko Bill. - Ktoś chce się widzieć z panią Harper. Niejaki Jake Sanders. Stefania i Bill spojrzeli na siebie z niedowierzaniem. - Wyrzucić stąd drania! - wybuchnął Bill. - Chwileczkę! - zaprotestowała rozbawiona Stefania. Podeszła do aparatu. - Hilary, wprowadź pana Sandersa do mojego gabinetu. Zaraz tam przyjdę. Bill kipiał gniewem. - Cholerny drań! Czego on tu szuka? - Któż to może wiedzieć? - W podręcznym lusterku Stefania szybko sprawdziła makijaż i strój. - Nie zaszkodzi przekonać się osobiście, kim jest nasz nieprzyjaciel. Zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi i wkroczyła do gabinetu. Na jej widok siedzący tam mężczyzna uniósł się, żeby ją przywitać. Stefania podeszła do biurka, po drodze mierząc wzrokiem niespodziewanego gościa. Miał na sobie bardzo dobrze skrojony garnitur w ładnym ciemnoszarym kolorze i nieskazitelnie białą koszulę, która również wyglądała na szytą na zamówienie. Wszystko kosztowne, ale stonowane. Jedynym krzykliwym elementem stroju był jaskrawoczerwony krawat i barwna chusteczka w kieszeni marynarki. Sanders nosił się z klasyczną elegancją. Jasna skóra bieliła się jak marmur, a gęste, kręcone czarne włosy były krótko przystrzyżone; na czoło opadała grzywka. Siadając za biurkiem, Stefania na moment podchwyciła jego spojrzenie, które niemal zbiło ją z tropu. Z przelotnego uśmiechu Sandersa wywnioskowała, że wie, jakie wrażenie robią jego zaskakująco niebieskie oczy. Opanowała się z trudem i dołożyła wszelkich starań, żeby jej głos zabrzmiał ostro. - Niech pan siada, panie Sanders. Mogę panu poświęcić kilka minut. - Dziękuję. - Jego głos brzmiał sucho, ale na swój sposób ujmująco. - To więcej, niż mam prawo oczekiwać. - Co pana do mnie sprowadza, jeśli można zapytać? - Ciekawość, nic więcej - roześmiał się swobodnie. Nietypowa sytuacja wcale go nie krępowała, co natychmiast rozdrażniło Stefanię. - Kupiłem jedną czy dwie akcje pani spółki. Chciałem po prostu zobaczyć, jak tutaj jest. - Jedną czy dwie... - Bezczelność gościa zaparła jej dech w piersiach. - Taka drobna inwestycja na stare lata. - Z wdziękiem wzruszył ramionami.

- Skończmy tę bezsensowną pogawędkę i przejdźmy do faktów. Rozwścieczona Stefania przeszła do ofensywy. - Po pierwsze, moja firma stała się celem pańskiego ataku. Jeszcze nie wiem, czy chce pan nas przejąć, czy tylko osłabić. Jednak nie mam zamiaru tego tolerować! Po drugie, jakiekolwiek są pana zamiary, i tak się panu nie powiedzie! Jake był urzeczony jej reakcją. - Skąd ta pewność? - zapytał. - Niech pan nie myśli, że to pierwszy tego rodzaju atak na Harper Mining. Jest pan tylko przejściowym kłopotem naszej firmy i nie stanowi pan dla mnie żadnego zagrożenia. Jake przyjrzał się uważnie konkurentce. O Boże, ona jest wspaniała - pomyślał wstrząśnięty. Władza podniecała go nie tylko w życiu zawodowym, ale również w stosunkach intymnych. Interesowały go tylko kobiety z charakterem. Łatwe podboje nie dawały satysfakcji. Czasami czuł się skazany na wieczną pogoń za wojowniczą królową, jakąś niezwyciężoną Amazonką. Szukał kobiety równie nieugiętej jak on sam, ale dotychczas żadna nie sprostała jego wymaganiom. Wszystkie w końcu załamywały się i ulegały mu. Czyżbym wreszcie znalazł tą jedyną? - myślał z dziwnym dreszczem. Nie wiedział czy to strach, czy radość. Chociaż nie pokazał tego po sobie, musiał użyć wszystkich sił, żeby się opanować. - Proszę mi powiedzieć, czy w tej sytuacji rozważała pani możliwość wejścia ze mną w spółkę? - Spróbował przejąć inicjatywę, którą odebrała mu ta wysoka, zmysłowa kobieta o wielkich, smutnych oczach i niepokojących ustach. - Wykluczone! - Jej gwałtowna reakcja ponownie nim wstrząsnęła. - Jak w każdej bitwie, zwycięzca zgarnie wszystkie łupy. - A przegrany? Wstała z miejsca, obeszła biurko i zbliżyła się do niego. Zerwał się pośpiesznie. Nie znosił, kiedy kobieta nad nim górowała, a Stefania, ze swoim wzrostem modelki, nie była wiele niższa od niego, więc czuł się trochę nieswojo. Rozmyślnie, a może przypadkowo, stanęła tak blisko, że poczuł zapach jej perfum. Przebiegł wzrokiem po linii biustu, rysującej się pod tkaniną sukni. Miał wielką ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć jej ciała. - Co dostanie przegrany? Zupełnie mnie to nie obchodzi, bo to nie będę ja. Do widzenia! - Z tymi słowami wyszła z gabinetu, nie trudząc się nawet, żeby odprowadzić gościa do drzwi. Bill spojrzał na nią znad papierów i z niepokojem spostrzegł jej zaróżowione z emocji policzki. - Mam nadzieję, że nie wyprowadził cię z równowagi? - zapytał. - Ależ nie. Prawdę mówiąc, podsunął mi doskonały pomysł.Przysiadła na biurku przyjaciela i wykręciła numer na tarczy telefonu. - Zaostrzymy ten konflikt! - zawołała wesoło, słuchając sygnału.

- Co takiego? - Ciii! - Dała znak, że ma już połączenie. - Giełda papierów wartościowych? Sir Henry? Mówi Stefania Harper. Wszystko w porządku, dziękuję. Zastanawiałam się właśnie, czy nie wybrałby się pan ze mną na obiad w przyszłym tygodniu? Mamy tu kłopot z niejakim Jake'iem Sandersem, z Sanders Investments. Ostatnio zabawia się wykupywaniem naszych akcji. Pomyślałam, że giełda, w interesie akcjonariuszy, powinna skłonić go, żeby określił swoje zamiary. Dziękuję, Sir Henry. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Odwiesiła słuchawkę. Oczy błyszczały jej radośnie. - To go trochę wystraszy - oświadczyła triumfalnie. - Pokażemy mu, na co nas stać! - Widzę, że jesteś w dobrej formie, więc może rozwiążesz jeszcze jeden problem - wtrącił sucho Bill. - Przed chwilą był tu Dennis. Chce, żeby firma pożyczyła mu dwadzieścia pięć tysięcy dolarów. Co ty na to? W sali widzeń kobiecego więzienia w Nulawa kilka pensjonariuszek siedziało wyczekująco za szybą ze zbrojonego szkła. Niektóre starały się ukryć emocje pod powłoką cynicznej obojętności, inne nie widziały powodu, żeby taić uczucia. Stojąca pod ścianą funkcjonariuszka przyglądała im się ze zrozumieniem. Jedna z więźniarek szczególnie przyciągała jej uwagę. Wysoka, chuda kobieta przysiadła na skraju krzesła i nieruchomo wpatrywała się w drzwi, przez które mieli wejść odwiedzający. Biedna Oliwia! Co doprowadziło ją do takiego stanu? Sądząc z wyglądu, nie przespała ostatniej nocy. Jeśli zaraz nie przestanie obgryzać paznokci, porani się do krwi. Plotka głosiła, że przyjaciółka Oliwii wreszcie się do niej odezwała. Ta wstrętna żmija! Gdyby tylko Oliwia zrozumiała, że ze strony tej kobiety nie spotka jej nic dobrego. Udręczona więźniarka kręciła się niespokojnie. A jeśli nie przyjdzie? Nagle drzwi się otworzyły, weszła strażniczka i stanęła z boku. Za nią pojawiła się grupa ludzi. Wszyscy podeszli do szklanej przegrody, usiłując zachować pogodny wyraz twarzy. Wkrótce już każda z więźniarek miała przed sobą swojego gościa i mogła pogrążyć się w rozmowie. Oprócz jednej. Oliwia paliła się ze wstydu i poniżenia. Przecież Jilly mówiła, że ją odwiedzi! Jilly zjawiła się, kiedy minęła już połowa czasu przeznaczonego na widzenie. Niedbałym krokiem weszła do sali, jakby była na wakacjach. Mimo woli strażniczka poczuła, że wygląd nowo przybyłej zrobił na niej duże wrażenie. Jilly była nienagannie zadbana i miała na sobie tak elegancką suknię, że mogłaby startować w konkursie mody. - Kogo my tu widzimy? Dobrze wyglądasz, Jilly - odezwała się funkcjonariuszka. Była więźniarka spojrzała na nią pogardliwie. - Szkoda, że o tobie nie można tego powiedzieć.

- Zawsze ta sama, co? Twoja przyjaciółeczka już czeka. Masz piętnaście minut, ale to chyba pamiętasz. Jilly zignorowała ją i usiadła. Z niechęcią popatrzyła na wynędzniałą twarz i niespokojnie rozbiegane oczy koleżanki. - Jak się miewasz, Oliwio? - A jak ci się wydaje? - Nie mów do mnie w ten sposób - oświadczyła beztrosko - bo zaraz sobie pójdę. - Nie, Jilly, nie! Nie zniosłabym tego! - No, teraz już lepiej - zamruczała. - Słuchaj uważnie. Nie przyszłam tu tylko na towarzyską pogawędkę. Ile ci jeszcze zostało do odsiedzenia? - Trzy miesiące. Dlaczego pytasz? - A co ze zwolnieniem warunkowym? Kiedy będziesz mogła się o nie ubiegać? - Choćby zaraz. Ale co z tego? Jak mam sama znaleźć adwokata? Zresztą nawet gdybym go znalazła, i tak nie mam pieniędzy. Jilly wyglądała jak kot, który się opił śmietanki. - No cóż... Być może załatwię ci kogoś, kto zająłby się tą sprawą za darmo. Oliwia znieruchomiała. - Kto to taki? - Mój były mąż, Filip Stewart. Sercem więźniarki szarpnęła zazdrość. - Po co się z nim zadajesz? - Właśnie po to. Gdybym ci pomogła... wyciągnęła cię na wolność... - Zrobiłabym dla ciebie wszystko! - Rozumiesz chyba, że za przysługę trzeba się odwdzięczyć przysługą. Oliwia spoglądała w pozbawione wyrazu oczy ukochanej. - Chodzi o Stefanię Harper? - A o kogóż by innego? - Zrobię, co zechcesz. - Dobrze. - Jilly roześmiała się ponuro. - Zostało ci jeszcze trochę wolnego czasu. Może wykorzystasz go na badanie... środków i możliwości? Bądź grzeczną dziewczynką. A ja na pewno o tobie nie zapomnę. - Bardzo mi przykro, Angelo. Dennis siedział z nieszczęśliwą miną w barze Vittoria. Przyjaciel uśmiechnął się pocieszająco.

- Nie ma sprawy - powiedział. - Może za kilka dni znowu spróbujesz ją poprosić, co? Dennis nie miał serca, żeby rozwiać nadzieje Angela i opowiedzieć mu, jak przez cały ostatni tydzień bezskutecznie usiłował nakłonić Stefanię do udzielenia mu pożyczki w wysokości dwudziestu pięciu tysięcy dolarów, które tak pochopnie obiecał Tony'emu Taylorowi jako swój udział w sponsorowaniu kariery młodego boksera. Matka wybuchnęła w końcu gniewem i zabroniła mu jakichkolwiek rozmów na temat tej nieokreślonej, ale jakoby pewnej “inwestycji”. - Cały kłopot w tym - oświadczył koledze - że ostatnio cały czas jest w okropnym nastroju i pewnie nie zmieni decyzji. - Nie mógłbyś pożyczyć tej sumy od kogoś innego? - Niby kto miałby dać taką grubą forsę parze szczeniaków, którzy mają zamiar wepchnąć ją w łapy jakiegoś oszusta? - Ojciec Angela, Vittorio, szorstko przerwał ich naradę. - Lepiej, żebyś w ogóle nie dostał tych pieniędzy, niż gdybyś miał je stracić! - Obaj wiemy, że Angelo jest dobry i warto w niego inwestować - upierał się Dennis. - Tak jest, tato. - Angelo poparł kolegę. - A pan Taylor to nie żaden oszust, tylko człowiek interesu. Nigdy by się mną nie zajął, gdyby nie wierzył w moje możliwości. - Bujasz w obłokach, synu! - Twarz Vittoria poczerwieniała z emocji. - Zmarnujesz sobie życie! I na co ci to? Jesteś moim jedynym synem, odziedziczysz ten interes. To miła, spokojna praca. A ty myślisz tylko o tym, jak dostać się na ring i dać się stłuc na kwaśne jabłko. Kiedy wreszcie skończysz z tymi głupstwami i weźmiesz się do roboty? - Rzucił mokrą ścierkę na stół. - Przecież prawie nikogo jeszcze nie ma - zaprotestował Angelo, ale posłusznie chwycił za ścierkę i zaczął wycierać stoliki. - Cały czas tylko boks i boks! - gderał Vittorio. - I jeszcze ten Taylor. Chyba myśli, że jesteś jego własnością. Ale się myli. Ty należysz do mnie! Angelo uśmiechnął się dobrodusznie. - Masz rację, tato. Ojciec udobruchał się. - Może nie byłoby tak źle, gdyby to Dennis został menedżerem. Przynajmniej jest twoim kolegą. Ale ten Taylor! Ma cię gdzieś! Wszyscy o tym wiedzą. - Ze złością strzelił palcami, żeby wyrazić swój sprzeciw. Kiedy już powiedział, co mu leżało na sercu, wycofał się za kontuar, gdzie całą uwagę poświęcił porządkowaniu kieliszków i butelek. Starannie unikał wzroku obu chłopców. Dennis przeciągnął się i wstał. Angelo spojrzał na niego z niepokojem. - Nie musisz wychodzić tylko dlatego, że ojciec jest w kiepskim humorze - oświadczył. Dennis przystanął.

- Obawiam się, że jeśli chodzi o Taylora, Vittorio ma rację. Prywatnie nic dla niego nie znaczysz. - Potrzebuję jakiegoś menedżera. Ktoś musi zająć się moją karierą. - W takim razie to będę ja - odparł Dennis zdecydowanie. - Powiedziałem, że zdobędę pieniądze. Obiecałem ci to i słowa dotrzymam. Angelo zauważył, że w przyjaciela wstąpiły nowe siły. Popatrzył na niego zdziwiony. - Jak to zrobisz? - Coś wymyślę! - Wyrwał ścierkę z rąk kolegi i rzucił na kontuar. - Zostaw robotę i chodź ze mną. - Jeśli teraz nie posprzątam, będę musiał zrobić to potem. - No to w czym problem? - Później idę na trening. - Co z ciebie za przyjaciel? - zapytał rozdrażniony Dennis. - Potrzebuję kogoś, kto by mnie pocieszył, dotrzymał towarzystwa! Angelo roześmiał się. - Może twoja mama pozwala ci uciekać z pracy. Ale gdybym ja spróbował... - Spojrzał pełnym oddania wzrokiem na Vittoria. - Miałbym do czynienia ze swoim staruszkiem, a on jest groźniejszy niż Muhammed Ali! Godzinę później Dennis podążał śpiesznie Bent Street. Myśli kłębiły mu się w głowie. Kiedy siedział w barze i czekał, aż Angelo znajdzie wolną chwilę i porozmawia z nim w przerwie między obsługiwaniem gości, wpadł na doskonały pomysł. Już wkrótce skończą się jego problemy. Wiedział, że dobrze robi, stawiając wszystko na Angela. Musi tylko znaleźć jakiś sposób, żeby dowieść, że się nie myli. Właśnie wymyślił rozwiązanie i nie mógł się doczekać chwili, kiedy wprowadzi je w czyn. Olbrzymi wieżowiec Harper Building był niemal pusty. Nawet biuro Billa McMastera tonęło w ciemnościach, chociaż dyrektor słynął w firmie z tego, że przychodzi do pracy wcześniej, a kończy później niż wszyscy, może z wyjątkiem Stefanii. Dennis zadzwonił po strażnika, który natychmiast wpuścił go do środka. Ekspresowa winda błyskawicznie zawiozła go na dwudzieste czwarte piętro. Wysiadłszy z kabiny, w przytłumionym świetle rozjaśniającym mrok korytarza zauważył, że drzwi do jednego z pokoi są otwarte. Zbliżył się do nich po cichu. W gabinecie, przy stojącej na biurku niskiej lampie, Cassie Jones w skupieniu wertowała stos dokumentów i analiz. Nagle uniosła głowę i krzyknęła, zaskoczona. - Przepraszam - odezwał się Dennis. - Nie chciałem cię wystraszyć.

- Nic nie szkodzi. - Krew napłynęła do zbielałej twarzy dziewczyny. Zmieszana zebrała papiery i włożyła je do segregatora. - Nie przeszkadzaj sobie. Pracuj dalej. Nie lubię odciągać ludzi od zajęć. - Nie spodziewałam się, że o tak późnej porze jeszcze ktoś tu będzie. Chciałam... nadrobić zaległości z dzisiejszego dnia. Dennis zauważył, że jej policzki nadal płoną i unika jego wzroku. Pewnie jest bardzo nieśmiała - pomyślał. - Szukasz czegoś, co mogłoby nam pomóc w walce z Sandersem? - zapytał. - Coś w tym rodzaju - odparła niedbale. Widać było, że nie chce o tym rozmawiać. - Ty też pewnie nad tym pracujesz? - Jasne - potwierdził skwapliwie. - Cała firma myśli tylko o tym. Uroda Cassie nie mogła ujść jego uwagi. Szczupła, wysoka dziewczyna o błyszczących włosach nawet o tej porze wyglądała świeżo jak spod igły. Chętnie by z nią jeszcze porozmawiał, ale widać było, że się śpieszy. - Życzę owocnej pracy - oznajmiła. Chwyciła złożone papiery i ruszyła do wyjścia. Po drodze pierwszy raz spojrzała mu prosto w twarz. Niespodziewanie Dennis ujrzał przed sobą parę oczu, które wciągały go w siebie jak dwa głębokie jeziora. - Zjemy jutro razem kolację? - wyrwało mu się mimowolnie. Cassie uśmiechnęła się, jakby wzięła zaproszenie za żart. - Dobranoc - odparła. Chłopak patrzył, jak znika w głębi korytarza. Żeby cię pokręciło, Dennis - myślała Cassie. Co cię tu przygnało o tak późnej porze? Dopiero by się zdziwiła, gdyby mogła go teraz zobaczyć. Skupiony siedział za swoim biurkiem i raz za razem ćwiczył podpis Joanny Randall. Nad zachodnim wybrzeżem Australii noc zapadła z szybkością spotykaną tylko w strefie tropikalnej. Niebo zmieniało kolory jak w kalejdoskopie, gwałtownie przechodząc od pomarańczowego i krwistoczerwonego do brązu i głębokiej czerni. Kwitnące drzewa rozsiewały w powietrzu ciężką woń, hałaśliwe ptaki umilkły i całe miasto pogrążyło się we śnie. Wszyscy mieszkańcy Edenu udali się już na spoczynek. Ale ich noc nie była spokojna. W głównej sypialni Dan obudził się nagle, kiedy usłyszał, że leżąca obok Stefania jęknęła boleśnie i napięta jak struna usiadła w pościeli. - Nic ci nie jest, kochanie? Zapalił lampkę na nocnym stoliku. Żona zmrużyła oczy przed światłem. Widocznie dopiero co się obudziła. Nerwowo szarpała prześcieradło. - Miałaś zły sen? Ten sam, co zawsze?

Bardzo kochał Stefanię i dobrze znał wszystkie jej lęki. Kiwnęła głową. - Ostatnio coraz częściej ci się to zdarza, prawda? Dręczą cię koszmary od czasu, kiedy Jilly wyszła z więzienia, tak? Zadrżała, ale nie chciała nic odpowiedzieć. W końcu przemówiła schrypniętym, udręczonym głosem: - Dlaczego teraz, kiedy moje życie tak dobrze się ułożyło, wszystko zaczyna się znowu walić? - Wszystko? Nie mówisz chyba o naszym związku? - Nie... Ale Sara grozi, że rzuci grę na fortepianie i nawet nie chce o tym dyskutować. Od dziesięciu dni mnie unika. A Dennis doprowadza mnie do szału ciągłymi prośbami o jakąś tajemniczą pożyczkę. Twierdzi, że potrzebuje dwudziestu pięciu tysięcy dolarów! - Daj spokój, Stef. - Dan mówił łagodnie, ale stanowczo. - Sara od sześciu miesięcy nie może się zdecydować, co ma zamiar robić w przyszłości. Dennis... No, cóż. Zawsze taki był. Oboje roześmiali się smutno. Stefania rozluźniła się nieco i opadła na poduszki. Dan czule odsunął kosmyk włosów z jej czoła. - Ale Jilly nie zachowywała się wobec ciebie jak siostra. To właśnie cię boli, mam rację? Przygnębiona skinęła głową. - W dzieciństwie udawałyśmy, że jesteśmy rodzeństwem. To była dla nas najwspanialsza zabawa. A teraz, kiedy okazało się, że to prawda, wcale nie jest tak wspaniale. Dan zamyślił się. - Jesteś dla siebie zbyt surowa. Jilly dla nikogo nie byłaby wymarzoną siostrą. Mówiąc wprost, Stef, nie wiem, czy kiedyś się nad tym zastanawiałaś... - Urwał, niepewny czy podzielić się z nią swoimi wątpliwościami. - Sama chyba zauważyłaś... - Co miałabym zauważyć? - To bardzo niezrównoważona osoba. Te zdarzenia z przeszłości musiały spowodować jakieś załamanie psychiczne. A siedem lat w więzieniu na pewno nie poprawiło jej stanu. Przyznam - ciągnął ponuro - że trudno mi sobie wyobrazić otoczenie, które mogłoby wpłynąć na nią jeszcze gorzej. - Chyba niesprawiedliwie ją osądzasz. Potrzeba jej czasu, żeby przystosować się do normalnego życia po tak długim odosobnieniu, to wszystko. Nie można się dziwić, że ma żal do świata. Słusznie odmówiła przyjęcia tych pieniędzy. Niepotrzebnie dałam się przekonać Billowi i stawiałam jej warunki. - Tak bardzo jej ufasz? Stefania zadumała się nad odpowiedzią.

- Jeśli mam być szczera, to przyznam, że nie... nigdy nie mogłam jej zaufać. Ale rozumiem, że moja postawa może budzić w niej rozgoryczenie. To bardzo trudna sytuacja. Nie wiem, jak się z tym wszystkim uporać. Nagle okazało się, że mam siostrę, i w ogóle nie potrafię sobie z tym dać rady. Dan cierpiał, widząc ją w takiej rozpaczy. Nachylił się, wziął żonę w objęcia i przytulił do siebie. Po chwili zapytał: - Może rozmowa z nią by coś poprawiła? Wiesz, gdzie teraz mieszka? - Sara mówi, że Jilly wynajęła pokój w jakimś okropnym starym hoteliku w Rocks. Powinnam ją odwiedzić i jeszcze raz zaproponować pieniądze, ale tym razem bez żadnych zobowiązań. - Hej, nie tak prędko! Już raz stanowczo ci odmówiła, pamiętasz? Co się stało z tą bezwzględną kobietą interesu, którą znam i kocham? Zapomnij o Jilly. - Pocałował ją w policzek. - Nie mogę. Muszę to zrobić. - Zacisnęła usta w wąską linię. - Czy wtedy przestaniesz się zadręczać? - spytał łagodnie. - Przynajmniej będę miała spokojniejsze sumienie. - W takim razie to dobry pomysł. Kto wie? Może wszyscy oceniamy Jilly niesprawiedliwie? Stefania oparła się na łokciu i popatrzyła na Dana. On jest wspaniały - pomyślała. Jedyny człowiek na świecie, który mnie rozumie. Delikatnie pogładziła go po twarzy, wyczuwając pod palcami głębokie, wywołane troską zmarszczki. Odpowiedziała uśmiechem na zaniepokojone spojrzenie brązowych oczu męża. - Wiesz co? - zaczęła. - Jestem bardzo szczęśliwa, że cię mam, i wszystko mi jedno, czy na to zasługuję, czy nie. - To świetnie - odrzekł poważnie - bo od razu mogę ci powiedzieć, że na mnie nie zasługujesz. Nie ma takiej kobiety, która byłaby wystarczająco dobra dla doktora Marshalla. Stefania nie zareagowała na jego docinki. - Dan, ja nie żartuję. Ostatnio bardzo cię zaniedbywałam. Oddaliłam się od ciebie. - No to najwyższy czas, żebyś się wreszcie zbliżyła. Na pewno poczujesz się lepiej. - Czy to jest zalecenie lekarza? - Stefania rozpogodziła się. - “Towarzystwo Dana Marshalla wpływa korzystnie na twoje zdrowie”? Pocałowała go w czubek nosa. - Obawiam się, że to nie wystarczy. Mam dla ciebie specjalną kurację. - Przyciągnął ją do siebie i zaczął bawić się wstążkami przy wycięciu nocnej koszulki. - Ciekawa jestem, co to takiego. - Zaraz się przekonasz - wyszeptał, odnajdując dłonią jej pierś. - Na pewno ci się spodoba.

Rozdział VIII Nikt nie mógłby powiedzieć, że Dennis łatwo się poddaje. Zawsze się tym chlubił, chociaż wielokrotnie jego niechęć do przyznania się do błędu wpędzała go w poważne tarapaty, z których sam nie potrafił wybrnąć. Rozpieszczany w dzieciństwie, kiedy to Stefania ulegała każdemu jego żądaniu, bo bała się, że rozwód rodziców może mieć na chłopca zgubny wpływ, teraz nie umiał pogodzić się z odmową. Dlatego nie przyjął do wiadomości, że matka zakazała mu wracać do tematu upragnionej pożyczki. Przez kilka dni w domu i w pracy zachowywał się nienagannie, aż nabrał pewności, że ta nagła odmiana w jego usposobieniu zmiękczyła serce matki. Wykorzystał pierwszą nadarzającą się okazję i znów przystąpił do ataku, kiedy po niezwykle udanym dniu w Harper Mining Stefania, zawsze doceniająca wszelkie oznaki poprawy w zachowaniu syna, pochwaliła efekty jego pracy. - Czy to znaczy, że i ja się do czegoś nadaję? - zagadnął żartobliwie. - Ależ oczywiście. Musisz tylko kierować się rozsądkiem. - Zawsze to robię. Na przykład w sprawie tej inwestycji... - Inwestycji? - Stefania zesztywniała. - To wspaniała okazja. Mamo, zapewniam cię, że... Przerwała mu w pół zdania. - Już to słyszałam - odparła dobitnie. - Czasami zastanawiam się, czy ty rozumiesz, co się do ciebie mówi. Rozczarowałeś mnie, Dennis. To wszystko. Na resztę dnia weź sobie wolne. Idź do domu. Po prostu wynieś się stąd! - rzuciła z gniewnym błyskiem w oczach. - I nie odzywaj się do mnie przez następny tydzień, chyba że będziesz chciał przeprosić za swoje zachowanie! Zaskoczony i przerażony wybuchem matki, Dennis stracił panowanie. - Masz tyle forsy, że sama nie wiesz, co z nią robić! - krzyknął. - Dlaczego zawsze muszę oszczędzać i błagać o każdego centa? Wystarczy, że Jilly Stewart zagwiżdże i już jesteś gotowa dać jej pięć milionów, a dla własnego syna nie masz nawet nędznych dwudziestu pięciu tysięcy. Musiałbym chyba, tak jak ona, spróbować cię zabić albo strzelać do twojego mężusia, żeby coś od ciebie dostać? - Dennis! - Głos Stefanii przeciął powietrze jak trzask bicza. Każdym słowem tylko się pogrążasz! Nie mam zamiaru się z tobą kłócić i nie pozwolę, żebyś powiedział coś, czego w przyszłości gorzko byś żałował. Ty nawet... Rozległo się krótkie pukanie do podwójnych drzwi, łączących gabinet Stefanii z sąsiednim biurem, i do pokoju zajrzał Bill. - Stef, już trzecia! - Uśmiechnął się szeroko.

Czego ten stary dureń tu chce? - pomyślał rozwścieczony Dennis. Nagle Bill wyczuł panujący w gabinecie nastrój. - Chyba przeszkadzam - bąknął speszony. - Ależ skąd! - zaprotestowała Stefania. Mimo woli Dennis z uznaniem zauważył opanowanie matki. - Mamy dzisiaj udany dzień. Powinniśmy razem się nim cieszyć. Już do ciebie idę. - Tak, to niezwykły dzień. - Nie ukrywając radości, Bill wprowadził ją do swojego biura. Pozwól, że ci przedstawię. Mój syn marnotrawny! Przed biurkiem dyrektora stała Rina, żona Billa, a obok niej... - Tom? - krzyknęła Stefania. Wysoki młody człowiek o kręconych włosach przytaknął i roześmiał się z zażenowaniem. - Nie do wiary! Przysięgłabym, że kiedy wyjeżdżałeś, byłeś trzydzieści centymetrów niższy! I skąd się wziął ten elegancki wygląd młodego biznesmena? - W tym cały kłopot - potwierdził Bill, z zadowoleniem obserwując podniecenie Stefanii i zakłopotanie Toma. - Wysyłasz syna na amerykański uniwersytet, a on wraca wystrojony jak jankeski goguś. - Wybacz, Rino. Nawet się z tobą nie przywitałam. Widok twojego dorosłego syna zupełnie mnie oszołomił - przepraszała Stefania, serdecznie całując miłą kobietę o matczynej twarzy. - Na pewno bardzo się cieszycie, że wrócił do domu. - O, tak - zgodziła się Rina. - Tym razem nigdzie go już nie puszczę. - Nie musisz się o to martwić. - Tom ujął ją za rękę i uścisnął czule. - Zamierzam stać się Australijczykiem z krwi i kości. Kilka lat na uniwersytecie Harvarda tak bardzo mnie nie zmieniło. - Cześć! Dennis podszedł do drzwi i wrogo spojrzał na grupkę ludzi w biurze Billa. Stefania zebrała wszystkie siły i posłała krnąbrnemu synowi ostrzegawcze spojrzenie. Jej oczy mówiły: “Masz tu przyjść jak cywilizowany człowiek i zachowywać się miło”. Naburmuszony Dennis uległ niememu nakazowi. - Miło cię widzieć - oświadczył i wyciągnął rękę. - Jak było w Harvardzie, Tom? - pytała dalej Stefania. - Świetnie. Wspaniale. Ale wolałbym wreszcie naprawdę zająć się biznesem, a nie tylko o nim dyskutować. Stefania uśmiechnęła się. - A gdzie chciałbyś wykorzystać swoje talenty? - No cóż... Miałem już kilka propozycji. - Wyobrażam sobie. Nie wątpię jednak, że nasza przebije wszystkie pozostałe.

Tom spojrzał na nią bystro. - Nie jestem pewien, czy dobrze cię zrozumiałem. Uśmiech Stefanii stał się jeszcze szerszy, a Bill nie posiadał się z radości. - Może byś tak popracował trochę dla mojej firmy, Tom? W tej chwili naprawdę potrzeba nam pomocy. Tom nie wiedział, co o tym myśleć. - Mówisz poważnie? Ojciec nic na ten temat nie wspominał. Nie chciałbym, żeby mówiono, że dostałem się tu dzięki jego protekcji. - Ktoś z takim dyplomem jak ty nie musi obawiać się tego rodzaju plotek. Wcale nie mam zamiaru dać ci ciepłej posadki. Twoim pierwszym zadaniem będzie zreorganizowanie pracy naszego biura! Jej radosny ton udzielił się Tomowi. Chłopak roześmiał się i widać było, że jego zdenerwowanie minęło. - Powiedzieć, że jestem szczęśliwy, to za mało! - oświadczył. - Moje gratulacje, synu - krzyknęła wzruszona Rina, a Bill poklepał Toma po ramieniu. Stefania przypieczętowała umowę serdecznym pocałunkiem. Tylko Dennis nie wydawał się uradowany. - Dobra robota, Tom - oznajmił z ironiczną uprzejmością: - Witamy w firmie. Bardzo się cieszymy, że będziesz pracował w Harper Mining. Stefania po raz kolejny wstydziła się za nietaktowne zachowanie syna. Ale jeśli nawet Tom usłyszał, z jakim naciskiem Dennis wymówił słowo “Harper” w nazwie spółka i zrozumiał, że kryje się w tym ostrzeżenie, to nie dał tego po sobie poznać. Konserwatorium jest jednym z najładniejszych gmachów w Sydney. Pochodzi z okresu, kiedy wznoszono pierwsze budynki kolonii karnej. Niewiele z nich przetrwało do naszych czasów. Wyglądem przypomina miniaturowy średniowieczny zamek z obronnymi murami, wieżyczkami strzelniczymi i centralną basztą. Główne wejście osłania baldachim przywodzący na myśl zwodzony most. Tylko rosnące przy bramie dwie bliźniacze palmy przypominają, że budowla znajduje się na półkuli południowej. Sara od dawna już przestała zwracać uwagę na piękno tego otoczenia. Lata studiów w gronie najbardziej obiecujących młodych muzyków Australii zamiast spotęgować, zmniejszyły jej miłość do świata nut. Była wobec siebie zbyt uczciwa, by mamić się iluzją, że talentem dorównuje kolegom z uczelni. W przeciwieństwie do Dennisa, który wciąż żył w młodzieńczej krainie fantazji, mimo niedojrzałego wieku zawsze rozumowała jak dorosły. Wnikliwie obserwowała rzeczywistość i potrafiła myśleć krytycznie, więc szybko doszła do wniosku, że nie jest odpowiednim materiałem na wirtuoza.

Ta decyzja wiele ją kosztowała i przez długi czas nie przyznawała się do niej nikomu. Tyle poświęciła dla kariery muzyka! Co innego mogłabym robić? - zapytywała się w duchu. Nic przecież nie potrafię. Jak wiele młodych dziewczyn, Sara nie była zadowolona ze swojej twarzy i figury. Mogło się wydawać, że rozmyślnie chowa wyraziste orzechowe oczy pod ciężkimi powiekami lub kurtyną gęstych, niedbale przystrzyżonych włosów. Chociaż wysoki wzrost dodawał jej sylwetce elegancji, ukrywała to garbiąc się i niezgrabnie wypychając do przodu biodra. Przez lata Stefania próbowała wszystkiego, od lekcji dobrych manier po załatwienie córce pobytu u francuskiej rodziny z wyższych sfer, a mimo to Sara wciąż była nieśmiała i pełna kompleksów, od których nie mogła, czy nie chciała się uwolnić. Tylko na scenie czuła się swobodnie, naturalnie i na swoim miejscu. Ale nawet to utraciła, kiedy zwątpiła we własne zdolności. Narastało w niej przekonanie, że musi zrezygnować z muzyki, póki jeszcze może zrobić to z własnej woli, a nie z konieczności. Akceptowała to z trudem, bo wiedziała, jak na jej decyzję zareaguje Stefania. Matka uwielbiała muzykę. Ta miłość zarówno do gry, jak i do słuchania, pochodziła z czasów samotnego dzieciństwa, które Stefania spędziła w położonym na środku pustkowia starym Edenie. Dziewczyna domyślała się, że gdyby matka nie wyrastała w takiej izolacji od świata i nie była za młodu chorobliwie nieśmiała, sama wybrałaby karierę pianistki. Troskliwie pielęgnowała talent Sary, całymi godzinami grywała razem z nią na fortepianie i wyszukiwała najlepszych nauczycieli. Córka obawiała się, że jeśli teraz porzuci muzykę, będzie to policzek wymierzony Stefanii i jej poświęceniu. Ale musiała to zrobić. Buntowniczo zagryzła dolną wargę i szybko wyszła z konserwatorium. Miała za sobą kolejny zmarnowany tydzień. Zatopiona w myślach, nie zauważyła Jilly, dopóki niemal nie zderzyła się z nią na chodniku. - Sara! Cóż za miła niespodzianka! - wykrzyknęła Jilly, która od godziny kręciła się w pobliżu. Wcześniej zadzwoniła do Edenu i dowiedziała się, gdzie można znaleźć Sarę. - Jak się masz, Jilly. Co tu robisz? - Właśnie wyszłam z biura Filipa - oświadczyła lekko, machnąwszy ręką w stronę Macquarie Street. Jak przypuszczała, wzmianka o byłym mężu natychmiast przykuła uwagę dziewczyny. - Od Filipa? Co... co u niego słychać? - Sara nie miała pojęcia, że ten dziwny związek odżył na nowo. - Wszystko dobrze. Słuchaj, może wybrałybyśmy się na kawę? Poplotkowałybyśmy trochę. Jilly wzięła dziewczynę za rękę i poprowadziła do najbliższej kafeterii. Osiągnięcie zamierzonego celu nie zajęło jej wiele czasu. Umiejętnie wydobyła z Sary wszystkie informacje na temat tego, co wydarzyło się w Edenie od czasu przeprowadzki. Dziewczyna była zbyt ufna, by

podejrzewać, że Jilly wykorzystuje ją jako swoją wtyczkę i specjalnie powierza jej pewne wiadomości, wiedząc, że dotrą one do Stefanii, zburzą spokój jej ducha i pogłębią wyrzuty sumienia. Spotkania z Sarą, przypadkowe czy nie, stanowiły ważną część planu. Jilly postanowiła nie tracić kontaktu z siostrzenicą, choćby nie wiadomo ile wysiłku miało ją to kosztować. - ... więc teraz, kiedy mama przyjęła do pracy Toma, może walczyć z Jake'iem Sandersem jego własnymi metodami. Mama twierdzi, że młody McMaster jest wspaniały i że będzie jej tajną bronią. Jeszcze go nie widziałam, ale jeśli jest chociaż w połowie tak dobry, jak mówią, to poradzi sobie z Sandersem. Zgodzisz się chyba ze mną? - No, jasne - odparła Jilly z namysłem. A więc to jest najświeższa nowina. Jake z radością się o tym dowie. Zaraz mu to przekaże. Dobry pretekst do kolejnego spotkania. W skrytości ducha Jilly czuła się zawiedziona, że Sanders nie uznał za konieczne skontaktować się z nią z własnej woli. Wyciągnąwszy od Sary to, co chciała, Jilly zdecydowała się zagrać rolę kochającej cioteczki. - A ty, Sass? - zapytała ze szczerą troską w głosie. - Jak twój fortepian? Ożywiona twarz dziewczyny momentalnie posmutniała. - Niedobrze - odparła w zadumie Sara. - Po prostu brakuje mi talentu. Jestem przeciętna, i tyle. Mama nigdy nie chciała tego dostrzec. Sądzi, że jeśli potrafię wystukać w miarę prawidłowo jakąś melodię, to wystarczy, żebym została wielką pianistką. Nigdy nią nie będę. Taka jest prawda. - Czy Stefania bardzo by się zmartwiła, gdybyś zrezygnowała z dalszej nauki? - W pomysłowej głowie Jilly zakiełkował kolejny plan. - Obawiam się, że byłaby zdruzgotana - odparła wolno dziewczyna. - Ale ty dłużej nie możesz się tak męczyć! Widzę, ile cię to kosztuje. - Jilly odruchowo chwyciła Sarę za rękę w geście współczucia. - Czy już jej o tym mówiłaś? - Próbowałam. - Masz kogoś, kto mógłby z nią porozmawiać w twoim imieniu? - Nie - stwierdziła Sass ponuro. - Jestem sama. - Nie do wiary - sondowała dalej Jilly. - Żadnych przyjaciół? Nikogo? - Koleżanki mnie lubią, ale jeśli się jest córką Stefanii Harper, trudno nie wyróżniać się z tłumu. Tylko po mnie przyjeżdża limuzyna z szoferem i odwozi mnie do wspaniałej rezydencji. Niełatwo wtedy dopasować się do grupy. - A chłopcy? Sara skrzywiła się.

- Ten sam problem. Wszyscy trzymają się z dala od panny Forsiastej, jak mnie nazywają. A poza tym, jeśli spędziło się osiemnaście lat w żeńskiej szkole z internatem, to i tak nie bardzo się wie, co z nimi robić. Ona jest jeszcze dziewicą! Jilly wyczuła to natychmiast i o mało nie wybuchnęła śmiechem. W tym wieku! W naszych czasach! Coś podobnego! Zauważyła, że Sara na nią patrzy, i czym prędzej ukryła rozbawienie. Uśmiechnęła się do dziewczyny współczująco. - Może Stefania lepiej by to zniosła, gdybyś jednocześnie powiedziała jej, czym naprawdę chciałabyś się zająć. Masz jakiś pomysł na przyszłość? W odpowiedzi Sara zaczerwieniła się jak burak aż po korzonki włosów i Jilly odgadła, że dziewczyna ukrywa jakieś marzenie. - Więc co oprócz muzykowania chciałabyś robić? - napierała. - Oczywiście, gdybyś miała wybór. - No cóż... - Sara utkwiła wzrok w dłoniach. - Głupio to zabrzmi. Sama się tego wstydzę, bo to nie jest tak wzniosłe jak muzyka... Zawsze pragnęłam zajmować się modą. - Modą? - wyszeptała Jilly. Oczy jej rozbłysły. - Wiem, że to błaha rzecz, ale wszystko, czym się dotychczas zajmowałam, było takie poważne. Zestarzałam się, zanim jeszcze zdążyłam dorosnąć! Nic na to nie poradzę, ale wydaje mi się, że wspaniale byłoby zająć się czymś tak luksusowym; czymś, co jest w zasadzie zbędne i służy tylko zaspokajaniu czystej próżności. - Więc dlaczego tego nie zrobisz? Sara roześmiała się ironicznie. - Mama nigdy by się na to nie zgodziła. Nie chciałaby nawet o tym słyszeć. Szkoda fatygi. - Ale jeśli naprawdę tego pragniesz? - Jilly ostrożnie badała grunt. - Być może życie niewiele mnie nauczyło, ale wiem, że zawsze warto powalczyć, jeśli jest nadzieja, że w końcu osiągnie się zamierzony cel. Masz dwadzieścia dwa lata, Sass. Nie jesteś już małą dziewczynką. Czas, żebyś przestała myśleć o tym, jak zadowolić wszystkich dookoła, i zajęła się sobą. Jilly urwała. Była pewna, że jej słowa wywołają zamierzony skutek. Dziewczyna słuchała w skupieniu, wręcz chłonęła każde słowo. Nadszedł właściwy moment, żeby zakończyć rozmowę. - Muszę już iść, kochanie - oświadczyła Jilly beztrosko. - Zastanów się nad tym, co ci powiedziałam, dobrze? I nie zapominaj, że jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała kogoś bliskiego, żeby się wygadać, służę ci swoją osobą. Po prostu zadzwoń. Jak każdy mężczyzna przywiązujący wagę do wyglądu, Jake regularnie poddawał się masażowi całego ciała. Stwierdził, że zabieg ten rozluźnia go i poprawia kondycję. Pod koniec sesji czuł się odświeżony i gotowy do działania. Jedną z pierwszych jego czynności po przybyciu do

Sydney było znalezienie odpowiedniej osoby. Nic nie zastąpi usług pierwszorzędnej masażystki, sprawnej, zręcznej i dyskretnej. No i oczywiście występującej w stroju topless. Z zamkniętymi oczami leżał właśnie na brzuchu i rozkoszował się dotykiem poruszających się delikatnie po jego plecach szczupłych palców Pik San Wu. Nie musiał patrzeć na dziewczynę. Wiedział, jak wygląda. Na ogół Jake lubił długonogie, wysportowane kobiety z drapieżnym makijażem na twarzy. Piksy, jak ją nazywał, była niska i drobna. Miała kruczoczarne włosy i ciemne, błyszczące oczy. Jej skóra połyskiwała złotawo, jakby rozświetlona od wewnątrz. To miniaturowy klejnocik - myślał o niej Jake. I te piersi! Sam ich widok dostarczał zmysłom bardziej podniecających wrażeń, niż niektórym mężczyznom daje pełne zbliżenie. Często w skupieniu badał wzrokiem ich miękki, pełny kształt i delikatność. - Proszę się odwrócić, panie Sanders. - Jake wypełnił polecenie i uśmiechnął się skrycie. Wiedział, że Piksy bardzo dobrze mówi po angielsku. Kiedyś słyszał, jak na ulicy obrzuciła wyzwiskami taksówkarza, który chciał ją oszukać i zawyżył opłatę za przejazd z Chinatown do hotelu Regent. “Nie próbuj mnie nabierać, ty dupku!” - wrzeszczała. “Myślisz, że jestem głupia, czy co!” Jednak w obecności klientów Piksy zawsze odgrywała rolę potulnej azjatyckiej służki. Uważała to za swój zawodowy obowiązek. Jake uznał, że jest w tym jakiś pikantny smaczek. Ułożył się wygodnie, tym razem z otwartymi oczami. Poranne słońce połyskiwało urzekająco na lśniącej skórze Piksy. Ze zmarszczonym czołem, w skupieniu, masażystka nachyliła się nad klientem i oburącz ugniatała jego ramiona. Jake leniwie uniósł głowę, by chwycić ustami malinową, drobną sutkę dziewczyny. W tej samej chwili frontowe drzwi do apartamentu otworzyły się i weszła Cassie. Muszę odebrać jej klucz - zanotował sobie w pamięci. Nowo przybyła jednym spojrzeniem ogarnęła całą scenę. Zaszokowana i przerażona stanęła w progu, niezdolna wydusić ani słowa. - Jak się masz, Cassie? - odezwał się spokojnie Jake. - Wystarczy, Piksy. Na dzisiaj koniec. Dzięki. Masażystka kiwnęła skromnie głową i wcale nie speszona zeszła z łóżka. Powoli włożyła bluzkę, przygładziła włosy i zebrała swoje rzeczy. - Płaci pan jak zwykle, panie Sanders - oświadczyła piskliwym głosikiem, skłoniła się głęboko i demonstracyjnie ignorując Cassie, wyszła z pokoju tak godnie, na ile pozwalała jej drobna figurka. Cassie patrzyła za nią w milczeniu. Nagle opuściła ją cała ochota do walki. O co miałaby się awanturować? Jake nie należał do niej i nigdy nie udawał, że tak jest. Zrezygnowana opuściła ramiona. Jake spoglądał na nią z rozbawieniem.

- Chyba nie zachowasz się jak prowincjonalna gęś i nie zaczniesz mi wyrzucać, że korzystam z tego rodzaju profesjonalnych usług? zapytał. - Wygląda na to, że przyszłam nie w porę. - Ależ moja droga! I tak się cieszę, że cię widzę. - Wstał, zawiązał ręcznik w pasie i zbliżył się, żeby pocałować ją na dzień dobry. Dziewczyna pozostała sztywna i niechętna. - Mam nadzieję, że spotkanie z tą małą Azjatką zbytnio cię nie osłabiło - zaczęła agresywnie. - Potrzebujesz wszystkich sił do walki z Harper Mining. - I z panią prezes tej firmy. - Od czasu pierwszego spotkania obraz Stefanii wciąż stał mu przed oczami. Burzył mu spokój ducha. Cassie zaróżowiła się. - Lepiej ogranicz się tylko do firmy, co? Stefania Harper to szczęśliwa mężatka. - Wszystkie tak mówią. Do czasu. - Chciałbyś pójść z nią do łóżka? Jake westchnął. - Cassie, czy nie mogłabyś wyrażać się delikatniej? - O co ci chodzi, Jake? - Dziewczyna znowu wpadła w złość. Chcesz udowodnić, że jesteś największym podrywaczem od czasów Casanowy? - Ach, ambicje, ambicje... - odparł w zadumie. - Niestety, nie potrafię ich stłumić. Pragnę osiągnąć w życiu... wszystko. Ta poważna odpowiedź zbiła ją z tropu. - Mam już tego dość! - Twarz Cassie poczerwieniała. Dziewczyna była bliska łez. - Czuję się jak oszustka. Wciąż tylko szpieguję i węszę. Jake otworzył szeroko oczy, udając zdziwienie. - Przecież jesteś w tym doskonała, moja droga. Prawdziwa Mata Hari. Nie dałbym sobie bez ciebie rady. - Korzystając z chwili jej słabości, podszedł bliżej i wziął ją w ramiona. Mimo woli dziewczyna uległa pieszczocie. - Chodź, Cassie - wyszeptał. - Jesteś taka śliczna, wiesz? Dobrze nam przecież ze sobą, prawda? - Łagodnie pociągnął ją na łóżko i usiadł obok. Cassie złożyła głowę na jego piersi. - Jake... co będzie, jak wszystko się wyda? - Katastrofa. - Sanders nigdy nie uwodził kobiet przy pomocy kłamstw. Szukał rozgarniętych, odważnych i śmiałych partnerek, a nie istot żyjących w świecie iluzji. - Nie. - Dziewczyna mówiła tak cicho, że musiał się nachylić, żeby ją usłyszeć. - Katastrofa już się wydarzyła. Kiedy się w tobie zakochałam.

- Cassie, w każdej chwili możesz wyjść za drzwi i już nigdy więcej mnie nie zobaczyć. Czy tego właśnie pragniesz? - Nie. - Więc nie psuj wszystkiego. O której musisz wracać do biura? Pocałował ją w szyję i wsunął jej język do ucha. - Mniej więcej za godzinę. Boże! Dlaczego on zawsze rozpala ją do białości? - Nie będziemy marnować czasu, co? Przerwałaś mi seans z nieocenioną Pik San Wu. Czy wiesz, jak bardzo ucierpiał na tym mój nadwerężony system nerwowy? Przyzwoitość wymaga, żebyś naprawiła tę szkodę. Zaczynamy? Każdy wierzchowiec lubi wczesne, ranne przejażdżki, kiedy dzień dopiero wstaje, a na źdźbłach trawy nie obeschła jeszcze rosa. Koń Stefanii z zapałem biegł polną drogą, wijącą się wzdłuż brzegów niewielkiego jeziora, którego tafla połyskiwała spokojnie w ciepłych promieniach letniego słońca. Teraz, kiedy większość czasu spędzała w mieście, Stefania nie miała tak często okazji do jazdy konnej jak w starym Edenie. Tam w każdej chwili mogła wyruszyć na bezkresną równinę, poznawać każdą ścieżkę, każdą stojącą samotnie akację i biegające wokół stada kangurów. Na Kingu, wspaniałym czarnym ogierze, samotnie przemierzała niezliczone mile. Nigdy już nie będę miała takiego konia - myślała. Był jedynym przyjacielem w moim samotnym dzieciństwie i młodości, jedynym oprócz Dana stworzeniem męskiego rodzaju, któremu mogłam bezpiecznie zaufać. Staruszek King przekroczył już trzydziestkę i był na zasłużonej emeryturze, wciąż dumny jak sam szatan. Jednak do szybkiego galopu, który pozwalał zapomnieć o kłopotach i pobudzał każdy mięsień, Stefania wybierała zwykle jakiegoś młodszego wierzchowca. Nachyliła się i czule poklepała aksamitną szyję Toski, jasnosiwej klaczy o białej grzywie i ogonie. W odpowiedzi zwierzę zastrzygło ruchliwymi uszami i odwróciło głowę, żeby dotknąć chrapami stopy swojej pani. Potem zerwało się raźno do galopu, wysoko unosząc kształtne pęciny. - Przepraszam, moja piękna - szepnęła Stefania. - Jeszcze nie teraz. Muszę trochę pomyśleć. Pojedziemy sobie wolniutko, dobrze? Miała nad czym myśleć. Minęły już całe tygodnie od czasu, kiedy Jilly wyszła na wolność, a odnaleziony testament Maksa zburzył starannie uporządkowany świat Stefanii. Teraz wydawało się, że jej życie było domkiem z kart, tak łatwo się zawaliło. Po raz pierwszy od lat pokłóciła się z Sarą, która zebrała się wreszcie na odwagę i oznajmiła, że nie zamierza kontynuować studiów pianistycznych, ale nie zwierzyła się, co innego chciałaby robić. Dennis na przemian zapadał w gniewne milczenie, to znów odnosił się do niej po prostu niegrzecznie, a czasami przyłapywała go na tym, że spogląda na nią z chytrym uśmieszkiem, co jeszcze bardziej ją denerwowało. Na myśl o

Jilly serce Stefanii zamierało. Zdawało się jej, że rozwiązanie problemu siostry jest teraz trudniejsze niż kiedykolwiek. Wspomniała ostatnie spotkanie, kiedy pomimo reakcji Jilly odszukała ją w jej kryjówce w Rocks. - Nie musisz tu mieszkać - przekonywała siostrę, przerażona widokiem odrapanego i przygnębiającego hotelu. - Jeszcze raz przemyślałam sprawę pieniędzy. Miałaś rację. Nie powinnam ci stawiać żadnych warunków. W każdym razie, pięć milionów należy do ciebie, bez zobowiązań. Chcę, żebyś była szczęśliwa. - Jakim cudem pieniądze, nawet tak wielkie, mogłyby przynieść mi szczęście? W jakikolwiek sposób mi je dasz, i tak będzie to tylko spłacenie długu. Sama to chyba rozumiesz, prawda? Stefania nie wiedziała, co robić. - Może chciałabyś wrócić do Edenu? Dla ciebie zawsze się znajdzie miejsce. - Za późno. Nigdy nie czułabym się tam jak w domu. Wracaj do męża i rodziny. Nic nie możesz mi ofiarować. - Kiedy Stefania odwróciła się do wyjścia, Jilly zadała ostatni cios. Jej słowa utkwiły Stefanii w pamięci. - Robisz to tylko po to, żeby mieć lepsze samopoczucie. Nie zagłuszysz wyrzutów sumienia moim kosztem, siostrzyczko! Drgnęła w siodle na wspomnienie pełnego złości grymasu, jaki pojawił się wówczas na twarzy siostry. Jilly zdawała się kipieć nienawiścią. Ale Stefania nie wierzyła, że siostra świadomie pielęgnuje w sobie to uczucie. Przecież każda kobieta w takiej sytuacji, nieszczęśliwa i samotna, zachowywałaby się podobnie. Muszę dać z siebie więcej - pomyślała. Trzeba znaleźć jakiś sposób, żeby jej wszystko wynagrodzić. Natychmiast pojawiło się nieśmiałe pytanie, co takiego miałaby jej właściwie wynagrodzić. Czy to prawda, co mówiła Jilly o nieczystym sumieniu? Zdenerwowana, nie próbowała nawet powstrzymać gwałtownego strumienia wspomnień, obrazów i wrażeń z przeszłości. Powoli składała je w całość, cofając się pamięcią w minione lata. Zawsze miała więcej niż Jilly. Nie chodziło tylko o pieniądze, chociaż odegrały ważną rolę w kształtowaniu jej szczodrej, otwartej natury. Powiodło jej się lepiej pod każdym względem. Jako pozbawione matki i zaniedbywane przez ojca dziecko, Stefania nigdy nie myślała, że ma w życiu szczęście. Ale teraz, kiedy porównywała się z Jilly, rozumiała, o jak wielu rzeczach siostra mogła tylko marzyć. Stefania miała wszystko - dwoje dzieci, miłość dobrego człowieka, fascynującą pracę, szacunek i przyjaźń znajomych. Jilly nie dana była żadna z tych rzeczy. Gdziekolwiek pójdzie, będzie się za nią wlokła zawstydzająca więzienna przeszłość. Nic dziwnego, że czuję się winna uświadomiła sobie nagle Stefania. Co jeszcze mną kieruje? Czy próbuję wcisnąć Jilly pieniądze ze strachu, że jeśli sama jej hojnie nie obdaruję, to los odbierze mi wszystko, jak to się zdarza w

bajkach? A może chcę ją wynagrodzić za przysługę, którą mi wyświadczyła? Przecież kiedy chwyciła za broń i strzeliła do Grega Marsdena, uratowała mi życie i uwolniła od złego, fatalnego w skutkach małżeństwa. Zapomnij o tym - nakazała sobie stanowczo. Rozpocznij nowe życie i pomóż Jilly zrobić to samo. Musisz uwierzyć, że ona też chce zacząć od nowa. Westchnęła głęboko. Co może zrobić? Czy jest jakiś sposób, żeby naprawić błędy przeszłości, zasypać otchłań kłamstwa, nienawiści i śmierci, która ich dzieli? Nawet jeśli istniała jakaś metoda, zmęczony umysł Stefanii nie potrafił jej odnaleźć. Czuła się tak wyczerpana rozważaniem tych złożonych problemów, że nie potrafiła nic wymyślić. Nic nie przychodziło jej do głowy. Jestem sama przeciw całej niezadowolonej rodzinie - pomyślała ze smutkiem. Tylko Dan trwał przy jej boku. Był jak spokojna przystań pośród szalejącej wokół burzy. Ale nawet on... Tak bardzo zaangażowała się w walkę o akcje Harper Mining, potyczki z Sarą i zmagania z dziecinnym zachowaniem Dennisa, że od wielu dni, a nawet tygodni, zaniedbywała męża. Czy nie zaczął się od niej oddalać? Stefania drgnęła i pobladła ze strachu. Utracić miłość Dana... Tego by nie zniosła. Zdecydowanym ruchem przynagliła klacz do szybszego biegu. - Naprzód, maleńka - zawołała. - Pora zapomnieć o kłopotach. Zwierzę bezbłędnie wypełniło jej polecenie i ruszyło sprężystym galopem. Stefania dostosowała ruch ciała do rytmu końskiego kroku i odsunęła od siebie dręczące myśli. Ze szczytu pobliskiego wzniesienia inny jeździec obserwował Stefanię mknącą przez równinę na siwej klaczy. Czatował tu już piąty dzień z rzędu. W końcu cierpliwość Jake'a została nagrodzona. - Ruszaj, ty bestio! - polecił, uderzając smukłymi łydkami boki konia. Wałach niechętnie poderwał się do biegu. Jake nie znosił jazdy na koniach wypożyczonych ze stajni. Zwykle dosiadał najlepszych wierzchowców, ale tutaj nie miał wyboru... jeśli chciał “przypadkowo” natknąć się na panią Harper poza godzinami pracy. Stefania z oddali dostrzegła zbliżającego się jeźdźca i zwolniła nieco, żeby nie przestraszyć jadącego z przeciwka konia. Wkrótce jednak zapomniała o grzeczności. Rozpoznawszy Jake'a Sandersa, natychmiast wpadła w gniew. - Pani Harper! Co za niespodzianka! - Jego białe zęby błysnęły w uśmiechu. - Niech pan sobie daruje te gierki - warknęła. - Nie przyjeżdżam tu po to, żeby szukać towarzystwa. - Ależ myli się pani, zapewniam - oznajmił wesoło. - To najczystszy zbieg okoliczności. - W takim razie ja jestem Mae West! - Zapewniam, że nie chcę się pani narzucać.

- Więc dlaczego pan się tu zjawił? Jake patrzył z zachwytem na jej wojowniczo uniesioną głowę. - Chciałem się przyjrzeć... jak by to wyrazić... konkurencji. Poufały ton Sandersa wprawił ją we wściekłość. Jake uśmiechał się do niej ujmująco. To nie do zniesienia! Spuściła wzrok pod spojrzeniem jego przeszywających niebieskich oczu i wpatrzyła się w smukłe białe palce ujmujące wodze. Ale i one były na swój sposób uwodzicielsko piękne. - Taki piękny dzień - odezwał się cicho Jake. - Zapomnijmy o dzielących nas interesach i cieszmy się nim razem. - Razem? Panie Sanders! - odparła z ironią Stefania. - Muszę panu oświadczyć, że pana optymizm dorównuje niemal pana bezczelności. Żegnam! - Zawróciła klacz w miejscu i ruszyła wspaniałym galopem, znikając szybko na końcu ścieżki. Jake nie wahał się ani chwili. Charakter nakazywał mu podjąć wyzwanie. Brutalnie zmusił opornego konia do pościgu i w zapamiętaniu pognał za uciekającą. Przy Tosce nie miał jednak żadnych szans. Drobna klacz niejednemu już koniowi udowodniła swoją wyższość. Mimo najlepszych chęci i starań Jake patrzył, jak oddala się od niego coraz bardziej. Odsadziła go niemal na milę. Bez wysiłku zmierzała do domu i zwolniła dopiero, kiedy ukazały się przed nią zabudowania stajni. Nagle rozległ się ogłuszający huk wystrzału. Bezradny, sparaliżowany z przerażenia i niedowierzania Jake zobaczył, jak Tosca z bolesnym rżeniem zaryła w miejscu i powoli osunęła się na ziemię razem ze swoją panią.

Rozdział IX Jeśli nawet Joanna Randall kiedykolwiek zamykała drzwi do agencji “Tara” i spokojnie szła do domu jak każda inna pracująca kobieta, to w każdym razie nie widział tego nikt z jej sąsiadów na Liverpool Lane, położonej w samym centrum dzielnicy największych domów mody w Sydney. Siedziała za biurkiem lub przeglądała dostarczone do butiku kreacje, jeszcze zanim śmieciarze zaczynali oczyszczanie miasta i pierwszy listonosz wyruszał na obchód swojej dzielnicy. Kiedy kończyła, nawet najwytrwalsze prostytutki, szukające nocnego zarobku na pobliskim King's Cross, dawno już były w domu. Joanna dobrze wiedziała, że jest siłą napędową całej firmy. Zdawało się, że przebywa w kilku miejscach naraz, projektując, dowodząc, wydając polecenia, a w razie konieczności również krzycząc i awanturując się. Jej energia i donośny głos wypełniały każdy zakamarek budynku. Stojąc na chodniku przed agencją, Sara słyszała dochodzący z wnętrza ożywiony gwar pracy i poczuła zimny dreszcz, mimo że południowe słońce prażyło mocno. Była cała mokra, a żołądek ściskał jej się ze strachu. Czuła, że za chwilę odwróci się i ucieknie. Zebrała całą odwagę, wyprostowała ramiona i wkroczyła w progi agencji. - Dzień dobry, panno Harper. - Recepcjonistka powitała ją skinieniem głowy. - Pani Randall jest w studiu na najwyższym piętrze. Sara weszła na klatkę schodową, której ściany zdobiły zdjęcia najsławniejszych modelek Joanny. Z każdym krokiem ubywało dziewczynie pewności siebie. Co też jej przyszło do głowy? Czy naprawdę wyobrażała sobie, że to będzie jej świat? Z pomieszczenia u szczytu schodów dobiegał gwar rozmów i odgłosy pracy, a nad tym wszystkim unosił się rytmiczny, zmysłowy śpiew Michaela Jacksona. Ktoś wtórował mu piskliwym głosem, fałszując i nie nadążając za rytmem piosenki: “Północ już blisko i jakieś strachy wokół czają się...” Nagle czyjś zniecierpliwiony okrzyk przerwał śpiewakowi w pół tonu. - Jason! - ryknęła Joanna. - Przestań się wydzierać i chodź tutaj! Sara niepewnie zajrzała do środka. Studio pulsowało życiem i światłem. W jednym końcu robotnicy wznosili długą platformę z rampą wybiegającą w głąb sali. Wokół uwijali się elektrycy - rozwieszali wielkie lampy i reflektory, które pod bacznym okiem kierownika od oświetlenia rozbłyskiwały co chwila jaskrawym czerwonym, niebieskim i zielonym blaskiem. Modelki, niektóre kompletnie ubrane, inne jeszcze w bieliźnie, wydymały usta, ćwicząc w lustrze konieczny w ich zawodzie chmurny wyraz twarzy. W samym centrum tego bałaganu stała Joanna, zatopiona w dyskusji z jasnowłosym człowieczkiem, obwieszonym całą kolekcją aparatów fotograficznych.

Sara przystanęła w drzwiach i przeklinała swój pech, albo raczej złą pamięć. Jak mogła zapomnieć, że “Tara” przygotowuje się właśnie do najważniejszego wieczoru w sezonie? Wkrótce miał się odbyć doroczny pokaz nowej kolekcji, więc wszystkie modelki, projektantki i sama Joanna mobilizowały wszystkie siły, żeby zadziwić i poruszyć całe Sydney. Nie mogła wybrać gorszego dnia! Przygnębiona, chciała się wymknąć niepostrzeżenie. - Sass! - Od krzyku Joanny niemal pękały bębenki. Szefowa firmy dopadła Sarę, uścisnęła ją i wciągnęła do studia. - Jaka miła niespodzianka! Co tu robisz? Sara wzięła głęboki oddech. - Szukam pracy - oświadczyła powoli. Oczy Joanny rozszerzyły się ze zdumienia. - Szukasz pracy? A co z... - A co z moją wspaniałą karierą pianistki? Nie martw się o to - odparła dziewczyna krótko i zdecydowanie. - Doszłam właśnie do wniosku, że nie jestem odpowiednim materiałem na wirtuoza. Po prostu nie chcę się tym dłużej zajmować. A co do mojej matki, to wydaje mi się, że najwyższy czas, żebym sama decydowała o swoim życiu i przestała być córeczką Stefanii Harper. Chyba się ze mną zgodzisz? - Uniosła buntowniczo głowę i usiłowała przybrać śmiały wyraz twarzy, chociaż wcale nie czuła się pewnie. Joanna nie dała się zwieść pozorom, ale coś w zdecydowanej postawie dziewczyny poruszyło czułą strunę w jej sercu. - Oczywiście, Sass. Ale co ty wiesz o świecie mody? - Tyle samo, co mama, kiedy pierwszy raz do ciebie przyszła! odparła zaczepnie. - To prawda, ale ona chciała pracować jako modelka. Zjawiła się we właściwym czasie, miała szczęście, bardzo się starała i w odpowiednim momencie odeszła, zanim jej twarz komukolwiek się znudziła. Chcesz zająć się modą. No cóż, w naszych czasach to wielki przemysł. Potrzeba do tego zacięcia, ale również sprytu i wyczucia. - Skąd mam wiedzieć, czy posiadam te cechy? - Sara nie dała się łatwo zniechęcić. - Muszę się dopiero przekonać. Szybko się uczę. Joanna roześmiała się. - Moje dziecko, jeśli ktoś potrafi grać tak pięknie jak ty, na pewno nie jest nieudacznikiem. - Jeśli nie spróbuję, nigdy się nie dowiem, czy się nadaję do tej pracy. Szefowa zdecydowała się natychmiast. - Twoja niezbita logika całkowicie mnie przekonała - oznajmiła ze śmiechem. - Muszę się jeszcze zastanowić, do czego najlepiej się przydasz w naszej wielkiej firmie, ale zaczynasz od

poniedziałku, dobrze? Masz tu być o ósmej trzydzieści. Punktualnie! Ostrzegam cię, że nie znoszę trutni w swoim ulu! Sara miała ochotę rzucić się jej na szyję, ale zdusiła w sobie ten radosny odruch. - Dziękuję! - wykrzyknęła z zapałem. - Nie zawiodę cię. Joanna szybko zmieniła temat. - Jak się miewa twoja matka? - Wydaje mi się, że ostatnio jest trochę zdenerwowana. - Trudno się dziwić. - Joanna nie próbowała ukrywać swoich uczuć. - To nic przyjemnego odkryć nagle, że jest się siostrą jadowitego pająka. Sara nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Nie sądzisz, że ludzie mogą się mylić co do Jilly? - Myślisz, że jest raczej tygrysem ludojadem? - Uważam, że powinniśmy dać jej szansę. - Zastanów się, zanim to zrobisz, moje dziecko - odparła szorstko jej nowa zwierzchniczka. - Ja bym tak nie postąpiła. Ale nie jestem Stefanią. Chociaż nie brakuje jej zdrowego rozsądku, wydaje się być najbardziej dobroduszną kobietą na świecie. - Czy to źle? - W zasadzie nie. Ale jestem pewna, że Jilly Stewart nie omieszka tego wykorzystać dla swoich celów. - Słyszałaś, że podarła czek na pięć milionów dolarów, który dostała od mamy? - Co oznacza, że albo zwariowała, albo jest bardzo, bardzo sprytna. Dziewczyna chciała stłumić narastający niepokój. - Może dobrze by było, gdybyś porozmawiała o tym z mamą? - To nie ma sensu, moja droga - odparła beztrosko szefowa. Stefania sama podejmuje decyzje, i to od dawna. - Co od dawna? Kto od dawna? - Żadna z kobiet nie zauważyła, że niski, obładowany aparatami człowieczek zbliżył się do nich, podskakując zabawnie w takt muzyki. Joanna wybuchnęła śmiechem. - Czy znasz już naszego uroczego fotografika, Jasona Peeblesa? - Czy mnie zna? - obraził się Jason. - Wszyscy mnie znają, mamuśka. No to jak? Zabieramy się do pracy, czy mam odejść na zasłużoną emeryturę? - Zaraz do ciebie przychodzę. Jason odszedł w podskokach, nucąc fragmenty piosenki: “Thriller... Straszna noc...” - No to na razie, Sass. - Joanna z powrotem rzuciła się w wir zajęć i zniknęła dziewczynie z oczu.

Sara wolno schodziła po schodach. Słowa nuconej przez Jasona piosenki dziwnie huczały jej w głowie: “Thriller... Straszna noc... Twoja ostatnia szansa... Walczysz o przetrwanie... Dzisiaj nadejdzie twój koniec...” Nagle spostrzegła biegnącą na górę przerażoną recepcjonistkę. - Panno Harper! - wołała z daleka. - Był do pani telefon. Musi pani natychmiast zadzwonić do doktora Marshalla! Półprzytomny ze zdenerwowania Dan stał przy wąskim białym stole na sali operacyjnej. Obok niego ludzie w zielonych strojach i maskach na twarzy pracowali w skupieniu. Nie był im do niczego potrzebny. Pozbawiony możliwości działania, był jednak bardziej zaangażowany w tę operację niż oni wszyscy razem wzięci. Wciąż słyszał nadane przez megafony wezwanie, które jak dzwon pogrzebowy wywołało go z oddziału wielkiego kompleksu szpitalnego: “Doktor Marshall ma się natychmiast zgłosić na izbę przyjęć... Doktor Marshall proszony na izbę przyjęć...” Od razu zgadł, o co chodzi. A mimo to nie był przygotowany na wstrząs wywołany widokiem Stefanii. Leżała szara, bez życia, a straszliwa sina pręga na jej skroni nabrzmiewała z każdą chwilą. Obok żony stał wysoki, przystojny mężczyzna w spodniach do konnej jazdy, dziwnie nie pasujący do szpitalnego otoczenia. Przyglądał się Danowi ciekawie. Czy ja go znam? pomyślał lekarz, ale natychmiast zapomniał o nieznajomym, całkowicie pochłonięty troską o Stefanię. - Ona jeszcze żyje, doktorze. Dan nieraz sam wypowiadał to zdanie i wiedział, że może oznaczać “... ale niedługo umrze”. Otępiały podążył za chirurgiem i pielęgniarką do sali operacyjnej. Jak...? Co...? Nie potrafił nawet jasno sformułować pytań, a tym bardziej zastanowić się nad odpowiedzią. Minuty zamieniały się w godziny, a on tkwił nad stołem operacyjnym. Duszę wypełniał mu ból, a w głowie huczało od myśli, które gorączkowo usiłował przekazać szczupłej postaci spoczywającej na prześcieradłach. “Nie odchodź, Stef. Nie zostawiaj mnie. Poczekaj trochę... To nie może być koniec...” Pogrążony w zadumie, nie zauważył nawet, kiedy operacja dobiegła końca. W końcu siostra położyła mu dłoń na ramieniu.

- Sam pan widział, doktorze. Wszystko poszło tak dobrze, jak to tylko możliwe. Teraz to kwestia czasu. Kwestia czasu... A więc żyje. Półprzytomny wyszedł z sali. Na korytarzu czekał mężczyzna, którego spotkał przedtem w izbie przyjęć. Widząc Dana, zerwał się na równe nogi i podbiegł do niego. - Jak się czuje? - zapytał bez wstępów. - Kim pan...? - zaczął oszołomiony doktor. - To ja ją znalazłem i przywiozłem do szpitala. Jechała przede mną w parku. Usłyszałem głośny wybuch, jakby strzał gaźnika samochodu albo huk broni. Jej koń się zachwiał i oboje upadli na ziemię. Dan starał się uporządkować myśli. - Dziękuję, że pan jej pomógł - wydusił w końcu. - Mój Boże, chociaż tyle mogłem zrobić! - oświadczył rozdrażniony nieznajomy. - Ale nie powiedział mi pan jeszcze, co z nią! - Wszystko poszło tak dobrze, jak to tylko możliwe - odruchowo powtórzył usłyszane wcześniej zdanie. W tej dramatycznej chwili z trudem znosił obecność nachalnego intruza. - Chwała Bogu! - Mężczyzna wyraził swoją ulgę promiennym uśmiechem i wyraźnie się rozluźnił. - Jeszcze się panu nie przedstawiłem - ciągnął gładko. - Nazywam się Sanders. Jake Sanders. Żona pewnie panu o mnie wspominała. - Jest pan przyjacielem Stefanii? - Niezupełnie. - Jake uśmiechnął się znacząco. Dan poczuł nagły przypływ złości. Ten człowiek mu się nie podobał. - Można powiedzieć, że nasze interesy... kolidują ze sobą. Stefania to niezwykła kobieta. Dan skupił wzrok na spokojnej bladej twarzy Sandersa, by opanować się i nie wbić mu białych zębów do gardła. - Rozumiem - oświadczył. - A teraz pan wybaczy, ale... - Oczywiście. Dan oddalił się szybkim krokiem. Nie mógł jednak nie usłyszeć spokojnego głosu, który z brytyjskim akcentem wołał za nim: - Nie weźmie mi pan za złe, jeśli przyślę Stefanii coś, co przyśpieszy jej powrót do zdrowia, prawda? - Jilly! Jilly! Wpuść mnie! Jak nurek wypływający z głębin na powierzchnię, Jilly ocknęła się z twardego snu i stwierdziła, że chyba nadal śni jakiś przerażający koszmar. Mały, brzydki pokój wypełniało walenie

do drzwi, a syczący, zdenerwowany głos z korytarza niósł jakąś groźbę. Zwlokła się z łóżka i otworzyła niecierpliwemu przybyszowi. Skulona postać wśliznęła się do środka i przywarła do ściany. - Oliwia! Dlaczego nie zawiadomiłaś mnie, że już wychodzisz? - Chciałam ci zrobić niespodziankę! - Oczy dawnej współwięźniarki błyszczały, a na jej ziemistej twarzy wykwitł niezdrowy rumieniec. - No i zrewanżować się za przysługę, spłacić dług, żebyśmy znów obie miały czyste konto. I zrobiłam to! Załatwione! - O czym ty mówisz? - Stefania Harper! - Teatralnym gestem Oliwia wydobyła zza pleców pistolet. Długa niebieskawa lufa lśniła matowo w porannym słońcu. - Co? - Jilly stanęła jak wryta. - Skąd to masz? - Nie zadawaj pytań, to nie usłyszysz kłamstw - oświadczyła radośnie Oliwia. - Zrobiłam to dla ciebie, najdroższa. - Objęła Jilly mocno i przycisnęła wąskie, zimne wargi do jej twarzy. Nagle odskoczyła. - Jeszcze wrócę i pokażę ci, jak bardzo cię kocham. Zobaczysz, jak ci będzie dobrze, o wiele lepiej niż z nim! - Jej twarz spochmurniała. - Nie mogę tu dłużej zostać. Muszę zniknąć. Rzuciła pistolet na wąskie łóżko w rogu małego pokoju. - Na wypadek, gdyby mnie złapali, zostawiam to u ciebie. Jakoś się tego pozbędziesz. Na razie. Jilly wreszcie odzyskała mowę. - Oliwio! Nie możesz... - Ale koleżanki już nie było. Trzęsąc się ze zdenerwowania, nakryła pistolet ścierką, uważając, żeby nie dotknąć lufy, bo cząsteczki prochu mogłyby przedostać się na jej palce. Owinęła go starannie i włożyła do plastikowej torby. Całość wrzuciła na dno szafy i szybko zaczęła się ubierać, cały czas przeklinając Oliwię z właściwym sobie jadem. Cholerna głupia krowa! Czy nie zdaje sobie sprawy, że policja przede wszystkim zjawi się właśnie u niej, u Jilly? Mogą tu być już za chwilę! Drżącymi z pośpiechu rękami zapięła stanik, włożyła majtki, sukienkę i wcisnęła buty. Gotowe! Teraz musi tylko jak najszybciej dotrzeć do Harbour Bridge. To niedaleko. Niecałe pół mili stąd. Za chwilę na dnie rzeki spocznie jeszcze jeden śmieć, którego nie wyłowi żaden statek wybierający odpadki z wody. Otworzyła drzwi, żeby sprawdzić, czy korytarz jest pusty, i stwierdziła, że ktoś podstawił jej odznakę policyjną pod nos. - Jilly Stewart? - Kiwnęła głową, starając się zachować zimną krew. - Inspektor Jennings. A to sierżant Adams. Chcemy zadać pani kilka pytań. Można...? - Nie czekając na odpowiedź, wyminął ją w progu i rozejrzał się bacznie po pokoju. Jilly desperacko usiłowała rozproszyć jego uwagę. - Mogłam się tego spodziewać! - krzyknęła.

- Niby czego, pani Stewart? - Wiedziałam, że się ode mnie nie odczepicie! lle dni temu wyszłam z więzienia? Pewnie powinnam się cieszyć, że miałam tydzień czy dwa spokoju! Inspektor milczał i tylko patrzył na nią z zastanowieniem. - Ależ, pani Stewart - zaczął sierżant. - My nie zajmujemy się utrudnianiem życia byłym więźniom. - Nie? - wrzasnęła. - Więc nie przyszliście tu, żeby sprawdzić, czy dobrze się sprawuję, czy znowu czegoś nie narozrabiałam! Nie ma co, wiecie, jak dodać człowiekowi pewności siebie! Żachnęła się gniewnie i stanęła przed drzwiami szafy. Inspektor Jennings nadal przyglądał jej się zagadkowo. - Nie sądzę, żeby brakowało pani pewności siebie, pani Stewart. Odpowie pani na nasze pytania i już nas nie ma. - Co chcecie wiedzieć? - spytała wojowniczo. - Na przykład, gdzie pani była dzisiaj między siódmą a dziewiątą rano? - Tutaj. - Czy ktoś mógłby to potwierdzić? Jilly zawahała się, gorączkowo myśląc nad odpowiedzią. - Rozumiem, że była pani sama, tak? Sam mi podsunąłeś rozwiązanie, ty gnojku - zatriumfowała w duchu. - Niezupełnie - oświadczyła z pozornym zażenowaniem. - Co to znaczy? Czy spędziła pani tę noc w towarzystwie? - Muszę odpowiadać na to pytanie? - zwróciła się błagalnie do inspektora. - To leży w pani interesie - odparł Jennings bez namysłu. A więc kto tu był? Jilly spuściła wzrok i żałośnie splotła dłonie na piersiach. - Rozumiemy panią - ciągnął współczująco inspektor. - W końcu to siedem lat... - Był tu... mój mąż. Mój były mąż. Filip Stewart. - Coś podobnego! - Inspektor gwizdnął ze zdumienia. - Później to sprawdzimy. A teraz chcieliśmy się tu trochę rozejrzeć... - Macie nakaz? - Daj spokój, złotko. - Maska uprzejmości spadła z twarzy inspektora. Popatrzył na Jilly z nie tajoną pogardą. - Nie potrzeba nakazu, żeby przeszukać mieszkanie takiej wywłoki jak ty. Machnięciem ręki nakazał jej odsunąć się od drzwi szafy. Jilly nie śmiała się sprzeciwić. Wydawało się, że inspektor całe wieki przegląda zawartość półek. - Wiele tu interesujących rzeczy -

oświadczył wreszcie. - A co trzymasz w tej torbie, jeśli można zapytać? - Mówiąc to wyciągnął rękę w kierunku paczuszki. Jilly postawiła wszystko na jedną kartę. - Niech pan sam sprawdzi, inspektorze - syknęła. - Pełno w niej zużytych podpasek! Jennings cofnął się, jakby go coś ukąsiło. Zebrało mu się na mdłości. Wycofał się do drzwi i bez słowa opuścił pokój. Zakłopotany sierżant usiłował zatuszować pośpieszny odwrót szefa. - Dziękujemy, pani Stewart. Bardzo nam pani pomogła. Ogólnie rzecz biorąc, nie był to najbardziej udany ranek w mojej karierce policyjnej myślał niezadowolouy Adams. Kiedy dotarli do biura Filipa Stewarta, prawnik rozmawiał właśnie przez telefon i musieli bardzo długo czekać, aż skończy. Powitał ich z grobową miną. Trudno się dziwić - przyznał sierżant. Nikt nie byłby szczęśliwy, mając za żonę taką łajzę. Mimo wszystko w całej rozciągłości potwierdził alibi Jilly Stewart, więc ich jedyny trop prowadził donikąd. Inspektor zaczął podejrzewać, że mają do czynienia z najtrudniejszym do wykrycia rodzajem przestępstwa - z pozbawionym motywów atakiem maniaka. Adams jęknął i postanowił nie myśleć o tym podczas obiadu, żeby nie stracić apetytu. Niewątpliwie nabawiłby się wrzodów żołądka, gdyby mógł widzieć kobietę, spacerującą teraz wolno po Harbour Bridge. W pewnej chwili zatrzymała się, jakby podziwiając widok, i wyrzuciła coś z plastikowej torby. To coś miało już na zawsze pozostać ukryte przed ludzkim okiem, chyba że wody zatoki nagle by wyparowały.

Rozdział X - Pani Harper! Co za miła niespodzianka! Znowu się spotykamy. - Niech pan daruje sobie te gierki, panie Sanders. Widzę, że weszły panu w nawyk. - Za późno, moja śliczna. Już z ciebie nie zrezygnuję... Koń Jake'a biegł tuż obok. Sanders chwycił wodze jej wierzchowca, uniemożliwiając ucieczkę. Nachylił się powoli, żeby ją pocałować. Nie mogła się poruszyć ani wydobyć głosu. Nagle usłyszała bolesny jęk, ale nie umiała powiedzieć, czy wydała go ona, czy jej klacz, Tosca. W tej samej chwili runęła na ziemię. Z nerwowym drżeniem Stefania otrząsała się ze snu, który dręczył ją nie po raz pierwszy. Zdawało jej się, że trwa to całe wieki. Wreszcie otworzyła oczy. Była w domu, we własnym łóżku, a obok, na krześle, w mrocznym świetle nocnej lampki drzemał - któżby inny - Dan. Łzy ulgi zapiekły ją pod powiekami. Nie płakała. Łzy płynęły same, jak woda ze źródła. Dan zbudził się natychmiast. Był zmęczony wielodniowym czuwaniem, ale jego wyczulone zmysły odpowiadały na najmniejszy ruch żony. Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. W końcu Stefania przerwała ciszę. - Co się stało, Dan? - Głos miała ochrypły, od dawna nie używany. - Czy coś sobie przypominasz? - zapytał łagodnie. - Pamiętam... upadek... a przedtem huk, jakby gaźnik samochodu... Jak... - urwała, starając się poskładać wspomnienia w jedną całość. - Niczym się nie martw, najdroższa - uspokajał mąż. - Spadłaś z konia. Dość nieszczęśliwie. Nic sobie nie złamałaś, ale poważnie zraniłaś się w głowę. Przez dłuższy czas leżałaś nieprzytomna - tłumaczył, ale wiedział, że znów zapadła w sen, ukojona jego miłością i atmosferą bezpiecznego spokoju, jaką wokół niej tworzył. Dan nigdy nie okłamywał ani pacjentów, ani Stefanii. Wiedział jednak, że osłabionego chorobą człowieka nie należy gnębić złymi wiadomościami. Dlatego też żona stopniowo dowiadywała się, że jej upadek nie był nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności. Tak jak przewidywał, natychmiast po odzyskaniu przytomności zapytała o Toskę. Odpowiedział jej tak delikatnie, jak tylko potrafił, że dzielna mała klacz została zastrzelona. Stefania długo płakała jak dziecko. Natomiast nie pokazała po sobie śladu emocji, kiedy wyjaśnił jej, że kula, która odebrała życie zwierzęciu, nie została wystrzelona przez litościwego weterynarza, ale przez tajemniczego napastnika. Dopiero potem, kiedy w pełni wszystko zrozumiała, ogarnął ją przeraźliwy strach. Chwyciła Dana za rękę i powtarzała cicho: - To nie był gaźnik samochodu. Ktoś chciał mnie zabić!

Ku zadowoleniu męża, nie dopytywała się o wyniki śledztwa. Obawiał się chwili, w której będzie jej musiał powiedzieć, że nic nie wykryto i jej niedoszły zabójca jest wciąż na wolności. Ta jedna przykrość została mu oszczędzona. Z radością patrzył, jak mimo ciężkich przeżyć szybko dochodzi do siebie, z każdym dniem nabierając sił fizycznych i psychicznych. Przez cały czas rekonwalescencji matki Sara i Dennis snuli się po domu jak duchy. Wychodzili tylko do pracy i wieczorem natychmiast wracali, żeby być przy niej. Innym częstym gościem była Joanna, która zjawiła się z bukietem kwiatów już pierwszego dnia. Powitała Mateya wojowniczym okrzykiem: - Chryste! Tak bym chciała dostać w swoje ręce tego, kto to zrobił! - Ja też, proszę pani - odparł staruszek z uczuciem. Wydawało się, że nad Edenem przestało świecić słońce, kiedy zabrakło w nim radosnej obecności jego pani. Wkrótce jednak Dan uznał, że pacjentka czuje się wystarczająco dobrze, by opuścić łóżko. Właśnie szła korytarzem, wsparta na ramieniu męża i podtrzymywana przez Sarę, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Matey pośpieszył otworzyć. Na zewnątrz stał posłaniec, ledwie widoczny zza olbrzymiego bukietu kwiatów. Mieczyki, róże, goździki i bzy wylewały się ze spowijającej je bibułki i rozsiewały oszałamiający zapach w rozgrzanym powietrzu. - Jakie piękne! - zawołała Stefania. - Kto je przysłał? Matey wniósł kwiaty do domu i odczepił dołączony bilecik. - Wspaniały bukiet, mamo! Chyba od jakiegoś wielbiciela, co? zapytała żartobliwie Sara. Dan zmarszczył brwi. - Przysyła je ktoś, kto podpisuje się “Jake”. Od kilku dni dostarczają nam codziennie nowy bukiet. - Stefania popatrzyła na niego rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. - Myślałem, że lepiej będzie nie zawracać ci tym głowy - wyjaśnił krótko, unikając wzroku żony. Wziął bilecik od Mateya i wręczył go Stefanii. - Proszę wstawić kwiaty do wody - polecił staremu słudze. - Co tam jest napisane? - Sara nie mogła opanować ciekawości. - “Wygrać z osłabionym przeciwnikiem to żadna przyjemność. Wracaj szybko do zdrowia. Jake.” - Stefania zacisnęła wargi. - Mamo, kto to jest? - To bezczelny, chociaż nie pozbawiony uroku lew salonowy. A poza tym nasza konkurencja. - Konkurencja? - Tak. Dla Harper Mining. Jake Sanders. To właśnie on usiłuje przejąć firmę, przed czym się bronimy wszystkimi siłami.

- Ale to on przywiózł cię do szpitala! - Dan był przerażony takim obrotem sprawy. - Znalazł się w parku o tej samej porze co ja. To bardzo dobry jeździec. - Całe szczęście, że był na miejscu, mamo. Przynajmniej szybko udzielił ci pomocy oświadczyła poważnie córka. - Hmm - burknął Dan. - Nie mogę powiedzieć, żeby mi się spodobał. I nie mam pojęcia, dlaczego wykupił pół kwiaciarni w Sydney i narzuca ci się ze swoimi bukietami. Stefania spojrzała na niego uważnie. Pierwszy raz błysnęła jej w głowie dziwna myśl. Czyżby Dan był zazdrosny? Nie, to niedorzeczne. Jest zmęczony jej chorobą, to wszystko. Im prędzej zdoła wrócić do normalnego życia, tym lepiej. - No, co z wami? - zawołała beztrosko. - Zaprowadzicie mnie wreszcie do salonu, czy zostawicie biedną kalekę w korytarzu? - Jeszcze trochę? Jilly nieruchomo trzymała wyciągnięty kieliszek; spieniony płyn niemal się przelewał. - Zawsze to pijasz? - zapytała. - Kiedy tylko mogę - brzmiała odpowiedź. - A mogę, jak tylko zechcę. To znaczy bardzo często. Ale przerwałem ci. Mów dalej, proszę. Jak się czuje... pacjentka? - Podobno szybko wraca do zdrowia. Jilly zagryzła wargę. Niespodziewany atak Oliwii przeraził ją. Ze strachem myślała, że niewiele brakowało, a straciłaby wszystko. Gdyby Stefania zginęła, Harper Mining, Eden i w ogóle cały majątek przeszedłby w ręce Dana. A on, jak doskonale zdawała sobie sprawę, nie starałby się za wszelką cenę wcisnąć jej tych pięciu milionów. Chodziło jej przecież tylko o to, żeby Oliwia zajęła się Stefanią w delikatny, niezauważalny sposób. Miała ją denerwować, pogłębiać kłopoty spowodowane działalnością Jake'a, tak żeby się w końcu załamała. Z wściekłości pociemniało jej przed oczami i po raz tysięczny zastanawiała się, co zrobi z Oliwią, kiedy ta wpadnie jej wreszcie w ręce. W końcu jednak zupełnie nieźle z tego wybrnęła. Odetchnęła swobodniej, kiedy po ciężkiej przeprawie z inspektorem wrzuciła pistolet do wody. “Wypadek” dał jej wspaniały pretekst do odwiedzenia chorej i odegrania roli zmartwionej siostrzyczki, na co Stefania dała się złapać jak ryba na haczyk. Nawet się rozpłakała, kiedy zobaczyła Jilly przy swoim łóżku. Teraz znowu miała wstęp do Edenu i mogła zbierać informacje o najnowszych posunięciach Harperów przeciwko Sanders Enterprises. Dowiadywała się też z ust samego doktora Dana, jak długo Stefania pozostanie unieruchomiona. Zdecydowała, że nadszedł odpowiedni moment na złożenie kolejnej wizyty Jake'owi. Sanders nie zmartwił się, znowu widząc Jilly w drzwiach swojego apartamentu. Podczas pierwszego spotkania uznał ją za osobę, która we właściwym czasie może okazać się bardzo

przydatna. Z tego powodu stłumił w sobie niebezpieczny zmysłowy dreszczyk, który obudził się w nim w chwili, gdy Jilly przekroczyła próg, ubrana w połyskliwą, obcisłą sukienkę w ognistym kolorze, podkreślającą wszystkie zalety jej figury. Opanował się z trudem. Ale są granice wytrzymałości ciała i zmysłów. Teraz znowu siedziała przed nim. Od czasu poprzedniego spotkania nie ubyło jej urody. Jake zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Przyciągająca uwagę suknia w złoto-zielony wzór, luźna w biodrach i dopasowana w talii, podkreślała linię piersi. Połysk gładkiego jedwabiu zachęcał do pieszczot. Kilka złotych łańcuszków otaczało szyję i nadgarstki Jilly, błyszcząc żółtawo, tak samo jak jej rude włosy i dziwne, złotawo cętkowane oczy. Jeszcze jeden cienki złoty łańcuszek migotał wokół jej kostki. Mój Boże, jakie to pospolite i wulgarne - pomyślał Jake. Ale pociągające, bez dwóch zdań. No cóż, skoro sama się o to prosi, dlaczego nie spełnić jej pragnienia? Odgadując myśli Jake'a, Jilly obdarzyła go tajemniczym uśmiechem Mony Lisy. Ty też nieźle się prezentujesz - uznała w duchu. Jesteś dobrze zbudowany, masz kształtne dłonie, twarz jak z żurnala, zmysłowe usta, a jeśli to, co masz w spodniach, jest równie udane... Popijając szampana, spoglądała na Jake'a znad brzegu kieliszka. Nie ukrywała kierunku swojego zainteresowania. Widząc, gdzie spoczął jej wzrok, Sanders nie wiedział, czy się śmiać, czy złościć. Dziwka! Jeszcze żadna kobieta nie lustrowała go tak bezceremonialnie. Jej spojrzenie odniosło przewidywany skutek. Jake z wściekłością poczuł, że krew pulsuje mu szybciej, a jego męski organ nieuchronnie budzi się do życia. Myśl o czymś innym - nakazał sobie stanowczo. Nie przejmuj się nią... - A więc twoja siostra miewa się dobrze, tak? - Nie tak znowu dobrze - odparła Jilly szorstko. - Mam nadzieję, że wykorzystałeś jej chwilową nieobecność w firmie. Zawarliśmy układ, pamiętasz? - Nie przypominam sobie - oświadczył gładko. - Ale mogę cię zapewnić, że z powodu... niedyspozycji pani prezes spółka pracuje na bardzo zwolnionych obrotach i nie odpowiada już tak szybko na nasze posunięcia. Każda tego rodzaju słabość w najwyższym kierownictwie Harper Mining jest mi bardzo na rękę. Akcjonariusze są niezwykle wrażliwi na takie rzeczy i nie zapominają o nich łatwo. W ciągu ostatnich kilku dni wykupiliśmy spory pakiet akcji od wystraszonych właścicieli. - A więc wszystko idzie dobrze? - Jilly odsłoniła w uśmiechu małe spiczaste zęby. Wygląda jak kot - pomyślał Jake. - Potrzebujemy tylko dwudziestu procent udziałów - oznajmił. - Do czego? - Żeby zdobyć miejsce w zarządzie. A kiedy już tam będę... zawiesił zdanie w powietrzu.

Nagle uświadomił sobie, że Jilly go nie słucha. Znowu patrzyła na niego tym wprawiającym w zakłopotanie, niesamowitym wzrokiem. Jake siedział jak skamieniały. Z zewnątrz dobiegały odgłosy samochodów mknących po autostradzie i odległe zawodzenie syreny statku, przeszywające wieczorne powietrze. Ale tutaj, w apartamencie na najwyższym piętrze hotelu, otaczała ich cisza i luksus, aksamit, jedwab, atłas i puszyste dywany. Realna była tylko siedząca naprzeciw kobieta, hipnotyzujące spojrzenie dzikich, jasnych oczu, blask biżuterii i wypukłości kształtnego ciała... Jilly wolno odstawiła kieliszek, wstała i zbliżyła się do Jake'a. Przykucnęła przed nim i oburącz pchnęła go na oparcie fotela. Czubkiem pomalowanego na czerwono paznokcia delikatnie obwiodła zarys jego członka i uśmiechnęła się z zadowoleniem, gdy drgnął pod jej dotknięciem. Jake jęknął. To niemożliwe... idiotyczne... cudowne... Z czułością kochającej żony Jilly rozwiązała mu krawat i wyciągnęła spod kołnierzyka. Jeden po drugim odpięła guziki koszuli, rozsunęła materiał na boki i odsłoniła ciemne włosy pokrywające tors. Ruchliwe palce spoczęły na jego piersi i lekko drażniły sutki. Potem jak kot wysunęła lakierowane paznokcie i przejechała nimi delikatnie w dół ciała. Jake zesztywniał pod dotykiem jej rąk. Uparcie bronił się przed narastającą falą pożądania, żeby nie ulec kobiecej władzy Jilly. Powinienem ją za to znienawidzić - pomyślał. Ale to nie pomogło. Musiał poddać się najstarszemu instynktowi świata. Nie potrafił zapobiec naturalnej w tych okolicznościach erekcji. Wciąż jeszcze był na tyle przytomny, by zauważyć, że Jilly zręcznie rozpina mu spodnie. Nie znosił, gdy ktoś obmacywał go przez ubranie, więc jej ostatnie posunięcie skruszyło resztki jego oporu. Szybkim ruchem wyswobodziła penisa z niewygodnej, ciasnej uwięzi włoskich spodenek. Patrząc na niego aż westchnęła z zachwytu. Zawsze uważała to za najcudowniejszą chwilę pierwsze spojrzenie na nagą męskość kochanka, której wyglądu mogła się przedtem tylko domyślać. Pod tym względem nie każdy mężczyzna może sprostać oczekiwaniom doświadczonej kobiety. Jake jej nie zawiódł. Z narastającym podnieceniem oburącz ujęła członek i podziwiała nie naruszone skalpelem piękno, coraz rzadziej spotykane u Australijczyków. Zafascynowana patrzyła na lśniącą wilgocią skórę. - Czyżbyś zaczął beze mnie? - zamruczała. Nachyliła się i z coraz większym zapałem badała językiem naprężoną gładkość. Jake leżał w fotelu, podniecony, ale niezdolny do ruchu. Czuł, jak twardnieją mu jądra, i wiedział, że za chwilę będzie po wszystkim. W ostatniej sekundzie wyprostował się gwałtownie i odepchnął głowę Jilly. - Szybka z pani zawodniczka, pani Stewart - odezwał się ochrypłym głosem. - A ja mam dużo czasu. Mógłbym ułożyć się wygodnie i myśleć o niebieskich migdałach, ale nie o to chodzi.

Najpierw chciałbym się przekonać, z kim właściwie mam do czynienia. Zaczniemy od tego, że zrzucisz z siebie sukienkę. Tylko się nie śpiesz... i tak nie stracę zainteresowania.

Rozdział XI Białe Ferrari stało zaparkowane przed klubem sportowym. To znaczy, że Taylor już jest. Świetnie - Dennis był przygotowany na spotkanie. Pośpiesznie wbiegając do budynku sprawdził, czy ma w kieszeni niezbędne dokumenty. Zawahał się, po czym wpadł do sali. W środku panował zgiełk i zamieszanie. Roiło się tu od bokserów, ćwiczących pojedynczo lub w parach. W rogu Dennis spostrzegł Angela. Chłopak zaciekle grzmocił worek treningowy. Jego ramiona poruszały się jak pracujące tłoki. Obok niego stał zatopiony w rozmowie z Taylorem trener Barney. Dwóch osiłków, “asystentów” menedżera - Chicka i Jacko - opierało się leniwie o ścianę nie opodal. Taylor pierwszy zauważył Dennisa. - A któż to do nas zawitał w ten radosny, poniedziałkowy ranek? Wyrzucili cię z Harper Mining? - Jestem tu w interesach, tak samo jak ty - odparł sucho Dennis. Z kieszeni marynarki wyjął złożoną kartkę i zamaszystym ruchem wyciągnął ją przed siebie. - Co to jest? - Taylor natychmiast stał się czujny. Jego szczurza twarz stężała. - Kontrakt. Ustalający, że ty i ja wspólnie zajmujemy się karierą Angela. Taylor prychnął lekceważąco. - Nie przestajesz mnie zadziwiać! Na dźwięk swojego imienia Angelo przestał boksować i z otwartymi ustami gapił się na rozmawiających. Taylor spiorunował go wzrokiem. - Wystarczy, Angie. - Trener pośpieszył chłopakowi z pomocą. Teraz jeszcze pięć minut ze skakanką. Całkiem nieźle ci poszło z tym workiem. - O, tak - zadrwił menedżer. - Ten mały świetnie sobie radzi z przeciwnikiem, który nie oddaje ciosów. Angelo zaczerwienił się i odszedł. Taylor zwrócił się ponownie do Dennisa: - Przyniosłeś kontrakt, co? Dobra, ale to kosztuje. I to niemało. Będziesz mi musiał sporo zapłacić. Może niedokładnie mnie zrozumiałeś. Potrzeba ci dwudziestu pięciu tysięcy, żeby wejść w ten interes. - Zrozumiałem dokładnie. - Dennis wyjął następny dokument. To jest polecenie wypłaty z agencji “Tara”, która jest częścią Harper Organization. Dwadzieścia pięć tysięcy dolarów. Taylor chciwie sięgnął po dokument i uważnie przeczytał wydrukowaną drobnymi literami treść. Spojrzał na Dennisa z niechęcią. - Ale pieniądze będą przelane dopiero pod koniec miesiąca. - To zaledwie kilka dni.

- A kto to jest ta Randall, która to wystawiła? Gdyby tu był podpis Stefanii Harper... Dennis zarumienił się lekko i zacisnął szczęki, żeby powstrzymać nerwowe drżenie. - Joanna Randall jest dyrektorem generalnym “Tary”. Jej podpis jest równie wiarygodny, jak mojej matki. Nie powinien budzić zastrzeżeń - myślał gorączkowo. Przecież ćwiczyłem go tak długo. Stłumił w sobie resztki wątpliwości. Był przekonany, że to naprawdę udana inwestycja pieniędzy Harperów. Mama też by się ze mną zgodziła, gdyby nie ten nieszczęśliwy wypadek. Musiał zacząć działać, żeby Angelo nie trafił w złe ręce i nie zrujnował sobie kariery. A kiedy popłyną pieniądze z wygranych, już on wszystkim udowodni, że jest prawdziwym Harperem i potrafi w lot chwytać okazję. - Widzę, że będę musiał zmienić zdanie na twój temat - odezwał się z wolna Taylor, cmokając w zadumie. - Zobaczmy, jak się sprawy mają. Dzisiaj jest poniedziałek. Pieniądze wpłyną w piątek. Chyba zatrzymam sobie ten dokument. - Szybko schował papier do kieszeni. - Wpadnij znowu, kiedy dostanę forsę. Podpiszemy umowę i urządzimy jubel dla uczczenia naszej spółki. - Dobra, wspólniku. - Dennis napawał się sukcesem. - Załatwione. Taylor skinął niedbale głową i odszedł. Zza pleców Dennisa wyskoczył Angelo. Oczy mu błyszczały. - Udało ci się! Wykupiłeś udział! Och, stary! Dennis zauważył z zażenowaniem, że do oczu przyjaciela napłynęły łzy. - Daj spokój! - odezwał się nerwowo. - Jestem teraz twoim menedżerem, a nie matką. Angelo uśmiechnął się i starł wilgoć z powiek. - Wysoko zajdę, sam się przekonasz. Zrobię to dla ciebie. I dla ojca. No i dla siebie! - Tak trzymaj! - Dennis klepnął go po plecach. - A teraz do roboty. Chcę, żebyś fruwał po ringu jak motylek i żądlił jak pszczoła. W końcu wpakowałem w ciebie kupę forsy! Śmiejąc się ruszyli do wolnego narożnika sali. Barney obserwował ich z gorzkim wyrazem twarzy. - Dwadzieścia pięć tysięcy! - wymamrotał. - Ten głupek nie wie, że za taką forsę można kupić dziesięciu zawodników. Kiedy Dennis opuścił salę treningową i dotarł wreszcie do Harper Mining, inni mieli już za sobą kilka godzin wytężonej pracy. Poszarzały na twarzy Bill ze smutną miną osunął się na fotel. Tom, nieruchomy jak kamień, siedział przed małym komputerem i uważnie wpatrywał się w ekran. Nagle wydał cichy okrzyk i drgnął z zaskoczenia. - Zatrzymało się! - syknął podniecony. - Stoi w miejscu! Myślę, że go mamy, tato!

- Spokojnie! - ostrzegł Bill. - Nie lepiej zapytać eksperta? Siedząca przed komputerem przy sąsiednim biurku Cassie uśmiechnęła się do niego. - Zgadza się, panie McMaster - oznajmiła. - Wszystko wskazuje na to, że zatrzymał się na osiemnastu procentach. W Billa wstąpiło nowe życie. - Dopadliśmy wreszcie łobuza, co? - Niezupełnie. - Cassie nie poddawała się emocjom. - Ale udało nam się go zablokować. Przynajmniej na jakiś czas. - Najważniejsze, że nie uzyskał dwudziestu procent! - Bill nadal cieszył się zwycięstwem. Nie będę musiał oglądać tego drania na posiedzeniach zarządu! - W każdym razie nie w tym tygodniu - roześmiał się Tom. - Nie ukrywam, że kamień spadł mi z serca. - Dyrektor przeciągnął się i poderwał na nogi. Akcjonariusze to jednak nieobliczalna banda. Całe życie wypruwasz sobie żyły dla firmy, a potem zjawia się taki przybłęda jak ten Sanders i wszyscy na gwałt sprzedają mu swoje udziały. - Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, i tak nieźle się spisali - oświadczył z namysłem Tom. - Jeśli tak dalej pójdzie, to Jake Sanders nigdy nie zasiądzie w radzie spółki, nie mówiąc już o przejęciu firmy. Jednak musimy zachować ostrożność. Zawsze może się okazać, że czegoś nie przewidzieliśmy. Bill zafrasował się. - Co o tym sądzisz, Cassie? - Tom ma absolutną rację, panie dyrektorze. - Oto, co powinniśmy zrobić - oświadczył zdecydowanie młody McMaster. - Znaleźliśmy się w sytuacji patowej. Ten stan utrzyma się przez jakiś czas, chyba że nagle pojawi się na rynku spory pakiet akcji Harper Mining. Ale o tym na pewno dowiemy się wcześniej i nie pozwolimy Sandersowi położyć na nim łapy. Teraz, kiedy go przygwoździliśmy, trzeba ruszyć do kontrataku! - Do kontrataku? - Uderzymy szybko i zdecydowanie, jak on. - Tom zerknął na Cassie. - Jest wiele ruchów, które w tej sytuacji możemy wykonać. Nie wątpię, że nasza pani ekspert to potwierdzi. Tak przynajmniej uczyli mnie w Harvardzie. Dziewczyna za wszelką cenę starała się wpaść w ten sam beztroski ton. - No jasne. I jestem pewna, że Tom znajdzie najlepsze rozwiązanie. - Posłuchaj, tato. Zrobimy tak... - Tom już wiedział, jak postąpić. - Kiedy zadzwonisz do Stefanii z dobrą wiadomością, zapytaj, czy możemy zebrać się w Edenie na krótką naradę. Przed tym spotkaniem ja i Cassie wspólnie się zastanowimy, jak pogonić Sandersowi kota. Wierz mi, na

pewno znajdziemy kilka świetnych sposobów. To się spodoba naszej pani prezes. Od razu poczuje się lepiej. O, tak - błysnął zębami w uśmiechu. - Załatwimy drania. Nawet nie będzie wiedział, co mu spadło na łeb. Prawda, Cassie? Południowe słońce świeciło z wysoka na port. Promienie załamywały się i odbijały od roztańczonych fal zatoki. Obiad w modnej nadmorskiej restauracji uchodzi za jedną z najprzyjemniejszych chwil w życiu mieszkańca Sydney. Filip Stewart siedział przy stoliku i spoglądał na roztaczającą się wokół panoramę, którą od dawna uważał za najpiękniejszą na świecie, dzisiaj jednak nie był w nastroju do podziwiania uroków otoczenia. Blady i spięty, grzebał w stojącym przed nim talerzu i nie potrafił znaleźć słów, które oddałyby stan jego ducha. - Filipie, od dwudziestu minut dziobiesz widelcem tę krewetkę. Wytarłszy usta serwetką, Jilly rozparła się na krześle, syta i zadowolona. Krab smakował wybornie. Gdyby jeszcze Filip nie siedział przed nią jak obraz nędzy i rozpaczy, wszystko byłoby wspaniale. Słysząc słowa żony, spojrzał na nią żałosnym wzrokiem. - Przestań, Fil! Tak mnie to denerwuje! - Jilly zobaczyła, że przez jego twarz przemknął wyraz bólu, więc uśmiechnęła się łagodnie i poklepała męża po ręku. - Wciąż się martwisz tą głupią historią z policją? - Głupią historią? - przemówił sztywno. - Zmusiłaś mnie, żebym potwierdził z gruntu nieprawdziwe zeznanie... żebym wymyślił ci jakieś dęte alibi na czas, kiedy strzelano do Stefanii. - Nie oczekiwałam, że... - Szkoda, że nie wyjaśniłaś mi wszystkiego wcześniej! - zawołał z nie tajonym oburzeniem. - Zastanowiłbym się dwa razy, zanim popełniłbym krzywoprzysięstwo! Jilly zmarszczyła nos i uznała, że najwyższy czas wejść w rolę małej dziewczynki. - Nie używaj takich wielkich słów jak krzywoprzysięstwo. Masz taki prawniczy sposób widzenia świata. - Wolałabyś bardziej przyziemne określenie? Na przykład “kłamstwo”? - Och, Filipie, przepraszam cię. - Jilly spuściła oczy. Wyglądała teraz jak uosobienie skruchy. - Nie chciałam cię w to wciągać. Naprawdę. Ale wpadłam w rozpacz. Policjanci zadręczali mnie pytaniami. Grozili mi. Wystraszyłam się i nie wiedziałam, do kogo się zwrócić o pomoc. A ty... byłeś dla mnie zawsze taki dobry... w dawnych czasach... Filip spojrzał na pochyloną głowę, zaciśnięte kurczowo na kolanach dłonie i serce mu stopniało. Inni widzieli w Jilly tylko wyzywającą powierzchowność, ale on zakochał się kiedyś w małej, wystraszonej dziewczynce, zbuntowanej, samotnej i walczącej o lepsze życie. Chociaż był zbyt inteligentny, by nie zauważyć, że Jilly używa swoich słabości do manipulowania nim, to nie

potrafił zrzucić z siebie ciężaru, który wiele lat temu dobrowolnie wziął na swoje barki. Taki już miał charakter. Westchnął, ujął dłoń żony i zaczął gładzić jej szczupłe palce. - A poza tym... - Gest Filipa dodał jej odwagi, więc postanowiła zrobić następny krok. Wydawało mi się, że to nie takie znów wielkie kłamstwo. Przecież mogłeś być wtedy ze mną... - Naprawdę? Jilly zniżyła głos. - Dobrze o tym wiesz. - Najdroższa. - Ogarnęło go tak wielkie poruszenie, że zaczął dygotać. - Wróciłabyś do mnie? Po tych wszystkich latach? Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale od czasu, kiedy znów pojawiłaś się w moim życiu, nie mogę jeść ani spać, ani pracować... Jakby ktoś odmienił mi duszę. A ty... nie powinnaś dłużej mieszkać w tym okropnym miejscu. Gdybym tylko mógł cię stamtąd zabrać! O, Boże, w takich chwilach nie wiem, jak się zachować. Chciałem tylko zapytać, czy nie warto by zacząć od nowa? Może byśmy tak spróbowali? Zapadła długa cisza. Kiedy Jilly wreszcie się odezwała, jej głos brzmiał łagodnie, słodko i tak cicho, że Filip ledwie ją słyszał. - Filipie, kochany mój. Spróbujemy... Stefania wylegiwała się w słońcu na tarasie nad brzegiem basenu. Tylko ci, którzy długo przebywali w półmroku, mogą naprawdę cieszyć się światłem, ciepłem i życiem - myślała. Dan twierdził, że tak szybko wróciła do zdrowia, bo jest silna i wytrzymała. Ona miała na ten temat inne zdanie. Była pewna, że odzyskała siły przede wszystkim dlatego, że bardzo tego pragnęła. Z zadowoleniem wyciągnęła się na leżaku. Odpoczywający w pobliżu Dan, wciąż wyczulony na najmniejszy ruch żony, spojrzał na nią uważnie. - Jak się miewa nasza pacjentka? - zawołał. Stefania roześmiała się. - A jak się miewa nasz doktor? - Chyba już doszłaś do siebie - oświadczył ponuro. - Zaczynasz mi dogryzać. Nie zdradził po sobie lęku, który narastał w nim od kilku dni. Podczas rekonwalescencji Stefanii bardzo się do siebie zbliżyli. Znów było między nimi tak, jak w pierwszych dniach miłości. Teraz żona z każdym dniem stawała się coraz silniejsza, a nawet, ku jego niezadowoleniu, znów zajmowała się sprawami Harper Mining. Miał ochotę skręcić za to kark Billowi. Czyżby nadchodził czas, kiedy znów odsunie go od siebie i nie będzie go więcej potrzebować? Po raz setny zdusił w sobie te obawy. Żeniąc się ze Stefanią wiedział, że Harper Mining to dla niej nie tylko miejsce pracy, ale cenne dziedzictwo, niemal misja życiowa. Ostatnio poświęcała

interesom więcej czasu niż zwykle, a to na skutek pechowego zbiegu okoliczności - jednoczesnego pojawienia się Jilly i próby przejęcia firmy. Zapewne wkrótce wszystko się uspokoi. Znowu będą sobie bliscy jak dawniej. Dlaczego nie cieszysz się tym, co masz - upomniał się w duchu Dan. Przez ostatnie kilka dni jadali razem nie tylko śniadania, ale również obiad, uroczyście serwowany na brzegu basenu przez Mateya, który dokładał wszelkich starań, żeby wszystko odbywało się zgodnie z wymogami etykiety. Za chwilę przepłynie majestatycznie przez trawnik, niosąc srebrny kubełek z butelką zmrożonego trunku, i jak co dzień zwróci się górnolotnie do Stefanii: “Czy życzy sobie pani kieliszek szampana przed posiłkiem, madame?” I rzeczywiście, stary majordomus pojawił się właśnie w wysokich oszklonych drzwiach, wychodzących na zielony trawnik, który rozciągał się aż do brzegu basenu. Ale nie niósł znajomego kubełka z lodem. Chociaż jak zwykle kroczył wolno i z namaszczeniem, z jego ruchów można było wyczytać, że coś wytrąciło go z równowagi. Podszedł bliżej i oświadczył. - Proszę mi wybaczyć, ale dostarczono... jakąś przesyłkę. Sam nie potrafię podjąć decyzji, co z nią dalej zrobić. - Przesyłkę? - Stefania unikała wzroku Dana, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Matey wyglądał tak zabawnie, kiedy wzburzenie odbierało mu pełen wyższości spokój. - W porządku, zaraz się nią zajmiemy. Narzuciła szlafrok na ramiona i wraz z Danem weszła do domu. Pełnym godności ruchem Matey otworzył wielkie dębowe drzwi od frontu. Na podjeździe stała wielka ciężarówka, a obok niej krążył jakiś człowiek. - Pani Stefania Harper? - Tak, to ja. Mężczyzna bez słowa przeszedł na tył samochodu i opuścił klapę. Zniknął w środku, a po chwili wyłonił się prowadząc śnieżnobiałego konia. Grzywę i ogon zwierzęcia zapleciono w małe warkoczyki, jakby przygotowano je do występu w pokazach. Koń przez chwilę stał u wylotu rampy, węsząc i nasłuchując, a potem wdzięcznie stawiając kopyta, jak na czystej krwi wierzchowca przystało, raźno podszedł do znieruchomiałej przed drzwiami gromadki. Stefania pierwsza odzyskała głos. - Co za wspaniałe stworzenie! - zawołała i wybiegła mu naprzeciw. - Skąd się tu wziąłeś, koniku? - Zwierzę przystanęło, jakby na powitanie skłoniło głowę i dotknęło chrapami wyciągniętej dłoni Stefanii. Objęła potężną szyję i wdychała słodki, zmysłowy zapach gładkiej skóry. - Witaj, moja piękna - wyszeptała. - Jak się nazywasz? - Proszę tu podpisać. - Mężczyzna podał Danowi wystrzępiony świstek papieru i krótki ołówek.

- Co mam podpisać? - zapytał zirytowany doktor. - Potwierdzenie odbioru klaczy. Należy teraz do państwa. To prezent dla Stefanii Harper od... - spojrzał na kartkę - od Jake'a Sandersa z Sanders Enterprises. - Nie do wiary! - wybuchnął Dan. - Co ten facet sobie wyobraża, do cholery? - Nie krzycz! Wystraszysz ją! - upomniała go żona. - Tak, to nerwowa bestia - wtrącił przewoźnik. - Bardzo dobry koń. Widziałem wiele niezłych wierzchowców, ale to jest prawdziwe cudo, mogą mi państwo wierzyć. - Nic mnie to nie obchodzi! Może być nawet najszybsza w całej Australii! I tak musi wrócić, skąd przyjechała. - Dan nie posiadał się ze złości. - Powiedz Sandersowi, żeby się wypchał. Albo jeszcze lepiej sam mu to powiem! - Dan, kochanie! - Na twarzy Stefanii odmalowała się rozterka. Chyba nie mówisz poważnie? Jest taka piękna. - KIacz dumnie potrząsnęła głową, jakby chciała jej przytaknąć. - To wrażliwe stworzenie, a nie jakiś martwy przedmiot. Nie można jej tak po prostu odesłać. - Urwała, a po chwili nalegała dalej: - Dan, nie rozumiesz, że ona potrzebuje domu? Bezpiecznego domu. Ja dam jej i miłość, i opiekę. Dan pokręcił wprawdzie głową, ale zrozumiał, że przegrał. Stefania uśmiechnęła się nieśmiało. - A poza tym - dodała - nie chcesz chyba, żeby Sanders się dowiedział, jak bardzo rozzłościł cię jego prezent. Mąż nieco ochłonął. Spojrzał na konia, który przyglądał mu się z królewskim spokojem. - Rób, co chcesz - wymamrotał i odszedł. Stefania odprowadziła go wzrokiem z mieszaniną ulgi i obawy. - Stajnie są na tyłach domu - zwróciła się do przewoźnika. - Czy mógłby pan ją tam zaprowadzić? I proszę podziękować panu Sandersowi. Upominek sprawił mi wielką przyjemność i wiem, że będzie dla mnie źródłem radości nie tylko dzisiaj. Ósma. Jilly jeszcze raz niepotrzebnie spojrzała na piękny, wysadzany brylancikami zegarek, który Filip kupił jej tego dnia, po obiedzie. Nucąc pod nosem, kręciła się po obskurnym hotelowym pokoiku. Jeszcze kilka minut i mąż zjawi się, żeby ją zabrać do siebie. Jak tylko dotrą do jego mieszkania, zafunduje sobie najdłuższą i najcieplejszą kąpiel w życiu. Zmyje z siebie wszystkie tygodnie, które musiała przeżyć w tym chlewie! Sprytna z ciebie dziewczyna, Jilly - pogratulowała sobie radośnie. Przecież kiedy pierwszy raz do niego zadzwoniłaś, rzucił słuchawkę i w ogóle nie chciał z tobą rozmawiać. Teraz błaga cię na kolanach, żebyś do niego wróciła. Boże, jakie to wspaniałe! Dobrze, że wyprowadziłaś się z Edenu. Stamtąd na pewno nie zechciałby cię zabrać.

A tak, je ci z ręki. Po prostu możesz zrobić z nim, co ci się tylko podoba. Nagle jej rozważania przerwało oczekiwane pukanie do drzwi. - Wejdź! - zawołała. - Jestem prawie gotowa. - Pośpiesznie wrzuciła do walizki ostatnie drobiazgi i odwróciła się, żeby z radosnym uśmiechem przywitać męża. W jednej chwili jej starannie wystudiowana mina zniknęła, a twarz wykrzywił grymas strachu i nienawiści. - Chryste Panie! - syknęła. - To ty? - Ja, któżby inny? - Oliwia śmiało weszła do pokoju. Nieprzyjazne powitanie Jilly wyraźnie ją rozdrażniło. Jej wzrok spoczął na spakowanej walizce. Zauważyła, że pokój opustoszał. - Na kogo czekasz i dokąd się wybierasz? - Nie twój zafajdany interes! I lepiej wynoś się stąd jeszcze szybciej, niż tu przybiegłaś, bo w każdej chwili spodziewam się gościa. - Jilly, ja nie mogę cię stracić! - krzyknęła zrozpaczona Oliwia. Dotąd nie pokazywałam się tylko ze strachu, że jesteś pod obserwacją! Bałam się, że za mną też chodzą. Teraz widzę, że chciałaś uciec, i nigdy nie dowiedziałabym się, gdzie mieszkasz! - Ty głupia krowo! - Jilly zacisnęła kurczowo pięści, żeby nie rzucić się na koleżankę. - Jak miałam cię zawiadomić, że się wyprowadzam, kiedy zniknęłaś? Słuchaj, nikt nie może nas razem zobaczyć! Spotkamy się jutro, w Rocks, w pubie za starym magazynem. Trafisz tam ulicą Argyle Cut. - Chwyciła torbę i gorączkowo szukała pieniędzy, które wcześniej dał jej Filip. - Masz! Wcisnęła zwitek banknotów w chude dłonie Oliwii. - Widzimy się jutro o dwunastej. A teraz znikaj stąd! Ociągając się rozmyślnie, Oliwia wzięła od niej pieniądze i wolno miętosiła je w ręku. - W porządku - odezwała się w końcu. - Jeśli tak chcesz to rozegrać... Ale jedno musisz wiedzieć. - Zawahała się. - Nie próbuj się ode mnie odciąć. Tego bym nie zniosła, tym bardziej że wiele razem przeżyłyśmy. No i tyle dla ciebie zrobiłam. Pamiętasz Stefanię Harper? A może już zapomniałaś? - W jej słowach kryła się niedwuznaczna groźba. Jilly przełknęła ślinę, żeby opanować narastającą histerię. - Wszystko pamiętam, Oliwio - oświadczyła z przekonującą szczerością. - Jestem ci za to bardzo wdzięczna. Przekonasz się. Nigdy bym się od ciebie nie odcięła... kochana... Z nadludzkim wysiłkiem zmusiła się, żeby pocałować wąskie, szarosine usta byłej współwięźniarki. Oliwia zadrżała, westchnęła i objęła Jilly mocno. Po chwili odskoczyła od niej nerwowo. - Byłoby niedobrze, Jilly, gdybyś mnie okłamała - szepnęła wychodząc. - Bardzo niedobrze.

Rozdział XII - Czy w ten właśnie sposób wyrobiłeś sobie opinię cudownego dziecka w świecie biznesu? Już dziesiąty dzień z rzędu Cassie starała się dotrzeć do Harper Mining wystarczająco wcześnie, żeby zdobyć coś interesującego dla Jake'a. Po prostu musiała sprostać jego wymaganiom i dostarczyć informacji, które pozwoliłyby mu uprzedzić kolejny ruch Harperów i obudziły na nowo zainteresowanie jej osobą... Miał inną kobietę. Cassie była o tym przekonana i widziała tylko jeden sposób, żeby odzyskać kochanka. Jednak za każdym razem, kiedy zjawiała się w pracy, chociaż starała się przybyć jak najwcześniej, Tom już był na miejscu. Zwykle siedział wpatrzony w ekran komputera i badał wszystkie aspekty działalności firmy od czasu jej założenia. - Ja miałbym być cudownym dzieckiem? - zdziwił się szczerze Tom. - Po prostu chcę poznać mechanizmy rządzące Harper Mining. No wiesz, księgowość, przepływ gotówki, kontrola zarządzania. Przecież to są podstawy. - Studiujesz zestawienia bilansowe z takim zacięciem, z jakim inni czytają kryminały, co? Do diabła - pomyślała, nie powinnam odzywać się do niego jak stara zrzęda. Ale Tom nie zwrócił uwagi na jej uszczypliwy przytyk. - Masz rację! - potwierdził rozradowany. - Właśnie to mnie fascynuje. - No, cóż. W takim razie nie będę ci przeszkadzać - odparła ironicznie i już miała odejść, ale stłumiony okrzyk Toma zatrzymał ją na miejscu. - Hej, a co to takiego? - O co ci chodzi? - Znalazłem tu coś dziwnego. Ktoś pobrał znaczną sumę z konta agencji “Tara”. To zupełnie nie pasuje do ich zwykłych wydatków. Cassie spojrzała przez ramię Toma na rozświetlony żółtym światłem monitor. - Dwadzieścia pięć tysięcy! Coś takiego! - Zamyśliła się na chwilę. - Musisz porozmawiać o tym z Joanną Randall. Jest szefową “Tary”. I tak już najwyższy czas, żebyś ją poznał. To na pewno jakaś pomyłka. Nie może być inaczej. Ona to na pewno wyjaśni. Na drugim końcu miasta, w budynku agencji, panował świąteczny nastrój. Po długich miesiącach wytężonej pracy dzisiaj wieczorem miała się wreszcie odbyć doroczna rewia mody. Joanna była w swoim żywiole - biegała jak szalona, wykrzykiwała rozkazy, a potem sama je odwoływała. Rozkwitała w atmosferze kontrolowanego chaosu, gorączkowej bieganiny i wyraźnie odczuwalnego napięcia. Pochłonięta tym wszystkim, przez kilka minut nie dostrzegała wysokiej eleganckiej kobiety, która cicho wśliznęła się do agencji i stanęła na uboczu. - Jo? - odezwała się wreszcie nowo przybyła.

- Stefania! O, mój Boże! Stefania! Kiedy wypuścili cię ze szpitala? Przyjaciółka roześmiała się i objęła Joannę czule. - Jestem tu zupełnie legalnie. Wróciłam już do pracy. Za żadne skarby nie przepuściłabym wielkiego święta “Tary”. Wpadłam tylko zobaczyć, jak przebiegają ostatnie przygotowania. - Jak zwykle - jęknęła szefowa. - Ale przynajmniej rozstawiono już stoliki. Wygląda na to, że przyjdą tłumy gości. - Ruchem ręki omiotła rozgardiasz. - Zrobimy tu miejsce dla około dwustu osób. Zjawią się wszyscy najpoważniejsi klienci, a oprócz tego kilku przyjaciół. Stefania rozejrzała się. - Znajdzie się jeszcze miejsce na parę stolików. Wściśnij je tu jakoś, Jo. Chciałabym też, żeby na każdy stół podano butelkę najlepszego szampana. Joanna otworzyła usta ze zdumienia. - Czy to nie przesadna rozrzutność? Chodzi mi o to, że w tej kryzysowej sytuacji... - To najlepsza okazja, żeby wszystkim pokazać, jak mocno się trzymamy - odparła Stefania z uśmiechem. - Rozkaz! Zostaw to mnie. To będzie najlepszy pokaz, jaki kiedykolwiek zorganizowałam! Jesteś wspaniała, nie ma co mówić! Tak się cieszę, że znowu cię widzę zdrową i kwitnącą. Masz taki zadziorny błysk w oku, jakbyś wstępowała na ścieżkę wojenną. - Bo tak właśnie jest! Zamierzam rozbić w proch Jake'a Sandersa, jeśli znowu wejdzie mi w drogę! - Zawsze dawałaś sobie radę w sytuacjach kryzysowych - stwierdziła przyjaźnie Joanna. Cała Stef... - Wiesz... - Stefania zawahała się. - Jest coś jeszcze... - Strzelaj. - Chciałam zapytać o Sarę. Jak jej idzie? - No cóż - bąknęła Joanna z grobową miną. - Mogłabym ci powiedzieć, że radzi sobie całkiem nieźle, ale to by było dalekie od prawdy. - Twarz Stefanii zachmurzyła się. - Więc muszę stwierdzić wprost, że idzie jej wyśmienicie! - Wybuchnęła śmiechem, widząc szczęście w oczach przyjaciółki. - Ale nie powinnaś słuchać moich opinii, zatroskana mamusiu. Sama zobacz, jak pracuje twoja śliczna córka! Na zapleczu agencji panowało jeszcze większe zamieszanie. Gorączkowy szum rozmów unosił się nad pulsującym rytmem muzyki dobiegającej z rozstawionych wokół głośników. Dyrektorka do spraw mody usiłowała naradzić się spokojnie ze swoją asystentką, ale modelki nieustannie zadręczały ją pytaniami, jak nieposłuszne dzieci.

“Jenny, jeszcze nie znaleźli dla mnie odpowiednich butów do tej sukienki koktajlowej. Jenny, przerwa na zmianę strojów po kostiumach kąpielowych jest za krótka. Nie zdążę! Jenny, Jenny, mówiłaś, że to ja zaprezentuję suknię wieczorową!” Usadowiona na szczycie chwiejnej drabiny Sara wypróbowywała efekty świetlne, przesłaniając reflektor na przemian niebieskim, złotym i zielonym filtrem. Po podłodze wirowały różnobarwne błyski. Nagle poczuła, że coś uderzyło w drabinę. Ratując się przed upadkiem, chwyciła biegnącą nad jej głową metalową szynę. Drabina zakołysała się niebezpiecznie, ale po chwili stanęła w miejscu. Dziewczyna spojrzała w dół i zobaczyła, że jakiś czerwony z zakłopotania mężczyzna przytrzymywał szczeble. - Przepraszam. Nie zdążyłem się obejrzeć. Cofnąłem się i wpadłem na ciebie... - Zawsze chodzisz tyłem? - spytała gniewnie. - Nie. Ale dzisiaj jestem oszołomiony widokiem tylu pięknych dziewczyn, w dodatku prawie nagich. - Ze śmiechem wskazał na gromadę modelek. Pomimo lekko amerykańskiej intonacji, w jego głosie było coś znajomego... Sara przyjrzała mu się uważniej. - Aż tak cię zatkało, że mnie nie poznałeś, Tom? - rzuciła wesoło. - Coś podobnego! - Tom spojrzał w górę. - Sass! Dziewczyna zachichotała. - Wciąż jeszcze mnie tak nazywają, chociaż od dziesięciu lat staram się, żeby zwracali się do mnie jak do dorosłej kobiety. Nagle straciła pewność siebie. Zeszła z drabiny. Nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Czasy dziecięcych zabaw minęły i trudno jej było odnosić się do Toma z dawną swobodą. Nie widzieli się od wielu lat i teraz peszyło ją jego towarzystwo. Mimo to żadne z nich nie ucieszyło się z nadejścia Joanny. Przepłynęła przez zatłoczoną salę jak wielki liniowiec, holując za sobą Stefanię. - Jak się masz, Sass. Kim jest twój znajomy? Przedstaw mi go prontissimo! - Joanno, to jest Tom McMaster, syn Billa i Riny. Poznaj Joannę Randall, Tom. - Niepowtarzalna i wspaniała szefowa “Tary” - odezwał się chłopak szarmancko. - Hej, hej! - Joanna roześmiała się z zadowoleniem. - Słyszałam, że pracujesz teraz w Harper Mining. Witaj w naszym domu wariatów! Zawsze będziesz tu mile widziany. A takie komplementy możesz mi prawić codziennie! - Szukałeś mnie, Tom? - wtrąciła Stefania. - Właściwie nie, ale to dobrze, że spotkałem was razem. - Jakiś problem?

- Nic poważnego. Raczej nieporozumienie. Przeglądałem ostatnie rozliczenia... - No tak, ściągamy wszystkie rezerwy do walki z Sanders Enterprises. - Jak zwykle, kiedy zanosiło się na kłopoty, Stefania poczuła szybsze bicie serca. - Zgadza się. Dzisiejszego ranka sprawdzałem rachunki z “Tary” i znalazłem coś dziwnego. - Coś dziwnego? - nastroszyła się Joanna. - Polecenie wypłaty z konta agencji na sumę dwudziestu pięciu tysięcy. Podpisane przez panią, pani Randall - ciągnął nie zrażony. Udało mi się odnaleźć oryginał. - Wyjął dokument z papierowej teczki. Twarz Joanny przybrała kolor jej płomiennej czupryny. Szybko wyrwała mu kartkę. - Ja tego nie podpisałam! - wybuchnęła ze złością. - To pani nazwisko - oświadczył spokojnie Tom. - Ale nie moje pismo! Stefania bez słowa odebrała jej dokument. Przyjrzała mu się i twarz jej stężała. - Jestem pewien, że istnieje jakieś wytłumaczenie, ale musiałem to sprawdzić - mówił dalej chłopak. - W grę wchodzi znaczna suma, wręcz olbrzymia, a na tym dokumencie widnieje pani podpis. - To nie jest podpis Joanny - odezwała się chłodno Stefania. W gruncie rzeczy nie jest nawet dobrze podrobiony. Zostaw to mnie, Tom. Już ja to wyjaśnię. Cholerny gówniarz! - przeklinał Dan, wbijając się w niezbyt wygodny smoking. Oczywiście musiał zepsuć Stefanii tak ważny dla niej wieczór. Powinna zjawić się na pokazie jako najważniejsza osoba, wojownicza pani prezes gotowa do działania. Szczęśliwa, promieniejąca Stefania, dowodząca swoją aparycją, że jest w szczytowej formie, byłaby najlepszą reklamą dla Harper Mining i dla siebie samej. A tymczasem własny syn wbija jej nóż w plecy! Popatrzył uważnie na żonę. Właśnie skończyła się malować i wkładała wieczorową suknię wspaniałą kreację w kolorze fuksji, podkreślającym świeżość jej cery i błękit oczu. Podszedł do żony, pomógł jej zapiąć suwak i czule pocałował ją w kark. - Pięknie wyglądasz - szepnął. Uśmiechnęła się przelotnie, ale smutek nie zniknął z jej twarzy. - Stef... - Dan wziął ją za ręce i pociągnął na miękką, wygodną kanapę, stojącą w przeciwległym końcu pokoju. - Musimy to omówić, bo inaczej wyrośnie między nami bariera nie do przebycia. - Kiwnęła głową. Dan zebrał całą odwagę. - Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak zrzędzenie złego ojczyma, ale zacznę od tego: nie wydaje mi się, żeby Dennis kiedykolwiek nadawał się na szefa imperium Harperów. Nie dorasta do roli prawowitego dziedzica majątku. Sądzę, że najwyższy czas się z tym pogodzić.

Zatopiona w myślach Stefania odwróciła wzrok. Dan czekał. - Słyszałaś, co powiedziałem? - zapytał po dłuższej chwili. - Tak. - Żona uśmiechnęła się smutno. - Ale nie potrafię ci odpowiedzieć. Nie wiem, co robić. Czy mam zwolnić własnego syna? - Na twoim miejscu zrobiłbym to bez wahania. - Och, Dan. - Stefania ukryła twarz w rękach. - Jeśli pozwolisz, żeby ten ostatni wybryk uszedł mu na sucho, wcale mu nie pomożesz. Dennis nie jest już małym chłopcem. To dorosły mężczyzna i czas, żeby zaczął postępować jak dojrzały człowiek! - Zacisnął pięści ze zdenerwowania. - O Boże! Ostatnio mam wrażenie, że nie potrafię już się z tobą porozumieć! - Kochany, proszę... - Twarz Stefanii poszarzała i ściągnęła się z rozpaczy. Dan przypomniał sobie nagle, że żona niedawno przebyła ciężki wstrząs. - Wiem, że jesteś na mnie zły - ciągnęła. Od dawna poważnie nie rozmawialiśmy. Chcesz, żebym odesłała Sandersowi tę klacz? - Nie. Nie teraz. Już za późno. - Uśmiechnął się smutno. - Przecież urządziłaś jej wspaniałą zagrodę w stajni, rozpieszczasz ją jak księżniczkę. Na pamiątkę Toski nazwałaś ją Mimi. Jeździłaś już na niej. Pogodziłem się z tym, że tu zostanie. - W skrytości ducha uważał, że obecność Mimi znacznie przyśpieszyła rekonwalescencję żony. Nie potrafił jednak przyznać tego głośno. Stefania jeszcze raz westchnęła. - Powinniśmy to przedyskutować wtedy, jak ją dostałam. Nie wiem dlaczego, ale takie ekstrawaganckie gesty zawsze mnie ujmują. Wydawało mi się, że odesłanie Mimi z powrotem byłoby takie małostkowe. - Może właśnie dlatego cię kocham. - Przyciągnął ją do siebie, ucałował czule i mocno przytulił do piersi. - To nie mną powinnaś się martwić. Mnie wystarczy to, co dotychczas osiągnęliśmy. Masz teraz na głowie inny kłopot. Twój syn niedługo wróci do domu. Czy zdecydowałaś już, co mu powiesz? Nie zdążyła odpowiedzieć, bo na schodach rozległy się kroki Dennisa. Po chwili chłopak wpadł do pokoju. - Cześć, mamo - zaczął. - Sass mi mówiła, że chcesz ze mną porozmawiać. - Zgadza się. - Stefania wstała, podeszła do toaletki i wzięła leżącą tam kartkę. - Czy masz mi coś do powiedzenia na ten temat? - Jej głos przeciął ostro powietrze. Syn natychmiast rozpoznał dokument i zrozumiał, że jedyną formą obrony może być atak. - Co mam ci powiedzieć? - zapytał buńczucznie. - Nie zaprzeczysz chyba, że to ty sfałszowałeś podpis Joanny i chciałeś ukraść pieniądze Harper Mining?

- To nie kradzież! - Oburzony Dennis podniósł głos. - To inwestycja! Wiem, że mogę pomnożyć te pieniądze dziesięciokrotnie! - Dennis, to ja dysponuję funduszami Harper Mining, a nie ty. Zdefraudowałeś firmowe pieniądze! To przestępstwo, za które idzie się do więzienia! - Nazwij to sobie, jak chcesz! - wybuchnął chłopak. - Ta suma była mi potrzebna! - Po co? - Nie twoja sprawa. - Owszem, moja, tak samo jak to, że zaczynasz nadużywać swojej pozycji w mojej firmie. - A więc to twoja firma... - Roześmiał się szyderczo. - Myślałem, że to rodzinny interes, a ja też się chyba trochę liczę w tej rodzinie. - Dennis... - Stefania odetchnęła głęboko, usiłując zdusić narastającą wściekłość. - Nigdy nie będziesz się nigdzie liczył, jeśli nie dowiedziesz, że jesteś godny zaufania. Zachowujesz się tak nieodpowiedzialnie, że nikt nie powierzyłby ci prowadzenia baru mlecznego, a co dopiero Harper Mining. - A więc dostaję wymówienie, tak? Nareszcie rozumiem, dlaczego tak się zaopiekowałaś tym cudownym dzieckiem biznesu, Tomem McMasterem. Chcesz, żeby zajął miejsce, które się należy twojemu synowi, tak? - Dennis! - Dan nie potrafił dłużej panować nad sobą. - Zamknij się wreszcie i wysłuchaj matki! Twarz chłopaka nabiegła krwią, ale zamilkł. Stefania zaczęła jeszcze raz: - To, co zrobiłeś, jest nie tylko niezgodne z prawem, ale również tak głupie, że mam ochotę wyć. Jednak mogło być jeszcze gorzej, gdyby ten przelew doszedł do skutku... - Co takiego? - przerwał jej syn. - Wstrzymałam płatność. - Nie! Stefania zamarła jak rażona gromem. - Nie spodziewałeś się chyba, że dopuszczę do wypłaty?

- W ogóle nie spodziewam się od ciebie żadnej pomocy, droga mamo! - wrzasnął Dennis. Od dawna zajmują cię tylko kolejni mężowie i kochankowie, a teraz w dodatku zrujnowałaś mi życiową szansę i... Dygocząc z gniewu, Stefania zamachnęła się i z całej siły wymierzyła synowi siarczysty policzek. Przez chwilę stali nieruchomo, dysząc nienawiścią. Nagle chłopak odwrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju. Dan szybko podszedł do żony i wziął ją w ramiona. Całkiem spokojna, uwolniła się z jego objęć. - Nic mi nie jest - oświadczyła. - Dam sobie radę. Czas na nas. Niedługo zaczyna się pokaz. Podniecone rozmowy dwustu osób czekających na otwarcie rewii mody słychać było w całym budynku, a nawet na ulicy. Stojąc na chodniku przed wejściem do agencji, Stefania chwyciła Dana za rękę, żeby dodać sobie odwagi. Wyprostowała ramiona i energicznie ruszyła w górę, do sali na piętrze. Zgodnie z surowym nakazem Joanny, dokładnie wyliczyła godzinę przybycia. - Wejście pani prezes to musi być wielkie wydarzenie. Nikt nie ma prawa zjawić się po tobie - pouczyła ją szefowa “Tary”. Stefania pojawiła się w drzwiach wsparta na ramieniu Dana. Powitała ją Joanna, Sara i kilka osób z najwyższego kierownictwa agencji. Na jej widok gwar rozmów ucichł natychmiast. Oczy wszystkich zwróciły się na nią. Z gracją przeszła przez zatłoczoną salę i dotarła do stolika przy samym wybiegu. Po drodze od każdego usłyszała jakieś ciepłe słowo. “Tak miło znowu cię widzieć wśród nas. Świetnie wyglądasz, kochana. Na czym polega twój sekret?” Słysząc to, Dan po raz kolejny uświadomił sobie, jak wielką i powszechną sympatię budzi jego żona. Z wysoko uniesioną głową, Stefania lawirowała między stolikami, rozdając na prawo i lewo przyjazne uśmiechy. Dzięki Bogu, że złość dodała mi energii - myślała. Gdybym nie była tak wściekła na Dennisa, pewnie zupełnie bym się załamała. A tymczasem potrafię teraz zaprezentować się jak nigdy w życiu. Dotarłszy na miejsce, odwróciła się i uśmiechnęła z pewnością siebie, na znak radości z powrotu do normalnego życia. Potem wesoło pomachała zebranym, budząc ich spontaniczny aplauz. - Moja szkoła! - szepnęła Joanna, obserwując przyjaciółkę ze swojego posterunku przy wejściu. - Nikt nie ma takiego stylu jak ona. Dobra, zaczynamy bal! Upewniła się jeszcze, czy Stefania siedzi wygodnie na swoim miejscu, i dała znak do rozpoczęcia pierwszej części przedstawienia. Na wstępie wszystkie modelki miały pojawić się razem na wybiegu i oszołomić widownię eksplozją życia i kolorów. Dopiero potem zaplanowano indywidualne pokazy strojów. Podczas gdy scena zapełniała się dziewczętami, światło na widowni stopniowo gasło, żeby w artystyczny sposób podkreślić barwę kreacji na estradzie. Tak przynajmniej obmyślił to sobie szef od oświetlenia, który poświęcił wiele czasu na opracowanie

odpowiednich efektów. Tym bardziej więc się zdziwił, słysząc nagle, jak Joanna syczy do siedzącego za pulpitem technika: - Wygaś wszystkie reflektory! Ma być zupełnie ciemno. Potem od razu przechodź do sekwencji dyskotekowej! Zaskoczony technik zawahał się, ale nikt z podwładnych Joanny nie śmiałby odmówić wykonania jej polecenia. W mgnieniu oka całe pomieszczenie spowiła ciemność, która z wolna, w rytm muzyki, zaczęła pulsować czerwienią, błękitem i zielenią. Uspokojona Joanna zwróciła się do mężczyzny, który przed chwilą zjawił się na widowni: - Nikt nie ma prawa wchodzić na salę po Stefanii Harper - szepnęła jadowicie. - Co pan sobie wyobraża? Gdyby plątał się pan teraz po widowni, szukając swojego stolika, zepsułby mi pan całą pierwszą część pokazu! - Czyżbym się spóźnił? - zapytał grzecznie nieznajomy. - Zapewniam, że nie miałem zamiaru popsuć występu pani Harper. Joanna przyjrzała mu się uważnie w pulsującym świetle. Wysoki, przystojny, o jasnej cerze i kręconych ciemnych włosach... Pociągający, wyjątkowo pociągający... - Jake Sanders! - wydusiła wreszcie. - Wiele o panu słyszałam! - Doprawdy? - Jake nie przejął się tą wiadomością. - W takim razie zapewne wie pani i to, że wolałbym oglądać ten dwugodzinny pokaz na siedząco. Czy mogłaby mi pani znaleźć miejsce, skoro samemu nie wolno mi wejść na salę? Tymczasem Stefania szukała wzrokiem przyjaciółki, która po rozpoczęciu rewii miała do niej dołączyć. Odwróciła głowę, zauważyła nowego gościa i rozpoznawszy Sandersa, zamarła w bezruchu. Jake odpowiedział jej głębokim, pełnym ironii ukłonem. Joanna zacisnęła zęby. - Tędy proszę - warknęła. - Żałuję tylko, że nie mam ani jednego miejsca za kolumną, skąd nic nie byłoby widać! Jake tutaj! Na jej własnym terenie! Spodziewałaby się wszystkiego, tylko nie tego. Pomyślała, że po utarczce z Danem, nie mówiąc już o awanturze z Dennisem, ta kropla przepełni czarę goryczy. A niech go! Przyszedł pewnie tylko po to, żeby ją zdenerwować. Zapomnij o nim nakazała sobie. Zajmij się pokazem. Nie myśl o niczym innym. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Czuła jego obecność w drugim końcu sali jak gorący oddech na karku. Nieproszone obrazy wciąż zakradały się do jej wyobraźni - szczupłe dłonie Sandersa trzymające wodze, opadające na czoło ciemne kręcone włosy, głęboki rowek nad wydatną górną wargą, jakże zmysłowy u mężczyzny... Świadomość, że ona również mu się podoba, dodawała pieprzu sytuacji. Ku swemu przerażeniu stwierdziła, że budzi się w niej podniecenie. Doznała przyjemnego dreszczyku, kiedy między udami poczuła znajome, wilgotne ciepło.

Zmieszana i zawstydzona, spojrzała ukradkiem na męża. Pochłonięty rewią, patrzył przed siebie i wyglądało na to, że nie zauważył przybycia Sandersa. Wszystko będzie dobrze, jeśli tylko przez resztę wieczoru zdoła uniknąć spotkania z Jake'iem. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że w głębi serca wcale tego nie chce. Zresztą Sanders z pewnością miał jakiś plan. Nie zdziwiła się widząc, że nie odrywa od niej wzroku ani podczas pokazu, ani potem, kiedy krążyła wśród modelek, personelu i gości, rozdając komplementy i przyjmując gratulacje z okazji bajecznie udanego wieczoru. Wreszcie usunięto delikatne złote stoliki i rozpoczęły się tańce. Wychodząc na parkiet z Danem, Stefania wiedziała, że jeśli cokolwiek ma się wydarzyć, to już niedługo. Była tak świadoma obecności Jake'a, że wyczuła jego nadejście, zanim jeszcze spostrzegła go obok siebie. Stanął za Danem i klepnął go mocno po ramieniu. Dan zamarł, rozejrzał się gniewnie i spiorunował rywala wzrokiem, nie wypuszczając Stefanii z objęć. - Bardzo przepraszam, kolego - odezwał się Sanders, świetnie parodiując sposób bycia Anglików z wyższych sfer. - Tam skąd pochodzę, klepnięcie po ramieniu oznacza odbijanego. Dan zawahał się. Z jednej strony miał ochotę po męsku odpowiedzieć na prowokację, z drugiej zaś musiał być posłuszny nakazom etykiety, chociaż korciło go, żeby posłać całe dobre wychowanie do diabła. W końcu z gradową miną puścił Stefanię i nie oglądając się za siebie, zszedł z parkietu, zostawiając żonę z Sandersem. Jake podszedł bliżej. - Czy można? - zapytał z przesadną uprzejmością. Nadstawił ramię, ale nie przyciągnął jej do siebie. Nigdy nie dotykał kobiety wbrew jej woli, a w tym wypadku szczególnie zależało mu na tym, żeby sama do niego przyszła. Stefania spojrzała mu prosto w oczy i płomień, który przez cały wieczór usiłowała zdusić, ogarnął jej ciało. Wtuliła się w ramiona partnera. Muzyka pulsowała rytmicznie, a on pachniał tak pięknie. - Z przyjemnością z panem zatańczę - oznajmiła.

Rozdział XIII Następnego dnia, po raz pierwszy od czasów studenckich, Dan obudził się z potwornym kacem. W ustach mu zaschło, żołądek paliła gorzka żółć, a czaszkę przeszywały tysiące igiełek bólu, gdy tylko próbował otworzyć oczy. Boże, co za głupota! Właśnie on, lekarz, zalał się w pestkę tylko dlatego, że żona tańczyła z innym mężczyzną. Powinni odesłać go do psychiatry. Jęcząc zwlókł się z łóżka i z niechęcią zauważył, że Stefania śpi słodko, zadowolona i kwitnąca. Nic dziwnego - pomyślał kwaśno. Nie wypiła prawie ani kropli, chociaż szampana nie brakowało. Nie miała okazji. Całą noc szalała na parkiecie, zwykle w ramionach Sandersa. Dan wziął prysznic, ogolił się i wlewając w siebie litry soku pomarańczowego i wody mineralnej, usiłował odzyskać formę. Jednocześnie toczył z góry przegraną walkę z zazdrością, której szpile wciąż nakłuwały mu serce, mimo że za wszelką cenę starał się opanować emocje. Przecież nie musiała tak długo tańczyć z Sandersem. W ogóle nie musiała z nim tańczyć, do cholery! A już na pewno mogła sobie darować ten zachwyt, jaki rozlewał się na jej twarzy. Dan był dostatecznie inteligentny, by zdawać sobie sprawę, że sceny zazdrości mogą budzić tylko śmiech i politowanie. Idąc do Stefanii, by pożegnać ją przed wyjściem do szpitala, obiecał sobie, że puści miniony wieczór w niepamięć i ani słowem nie poruszy tego tematu. Żona już wstała i rozkoszowała się właśnie podanym do łóżka śniadaniem. Pozwalała sobie na ten luksus tylko wówczas, gdy poprzedniego wieczoru kładła się wyjątkowo późno. Przygnębiony Dan spostrzegł, że Stefania jest w niezwykle optymistycznym i radosnym nastroju. W skrytości ducha miał nadzieję, że zastanie ją skruszoną i potulną. Kiedy Stefania, z ustami pełnymi chrupiącego pieczywa i roześmianymi oczami, spytała, dlaczego jest taki naburmuszony, zapomniał, że postanowił nie odgrywać zazdrosnego męża. - Po prostu nie znoszę Jake'a Sandersa! - wybuchnął. - A co on ma z tym wspólnego? - zapytała wesoło. - Nic - burknął. Miał wrażenie, że zamiast mózgu ma rozgotowany makaron. - Nie lubię go, i tyle. - A to dlaczego? Bo świetnie tańczy? - Bo cały wieczór przetańczył wyłącznie z tobą! - A, rozumiem. Sam miałeś ochotę z nim zatańczyć! - Stefania roześmiała się jak dziecko, ubawiona własnym dowcipem. - Stef, nie żartuj sobie!

- A więc mówię poważnie. Nie zamierzam udawać, że tańczenie z dwoma najprzystojniejszymi mężczyznami na sali nie sprawiło mi przyjemności. I dobrze bawiłam się z Sandersem. Czy to zbrodnia? Zmieszany Dan nie odpowiedział. Spróbował z innej strony. - Nie pomyślałaś, że chciał od ciebie wyciągnąć jakieś informacje? Spojrzała na niego spokojnie znad filiżanki kawy. - Ja też miałam do tego okazję. Sama dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy. Dan uczepił się nadziei jak tonący brzytwy. - O jego planach? Rozmawialiście o interesach? - Nie. - A więc o nim? - Zazdrość Dana znów doszła do głosu. - Nie. - Wobec tego nic nie rozumiem. Stefania wzięła nóż, starannie rozsmarowała masło na grzance i wolno nałożyła na nią trochę ulubionego tasmańskiego miodu z dzikich kwiatów. Och, Dan - pomyślała, gdybym tylko mogła ci wszystko powiedzieć. Ostatniego wieczoru najwięcej dowiedziałam się o sobie. Podniosła wzrok i po raz pierwszy spostrzegła, jak bardzo jest przygnębiony. Serce w niej drgnęło. - Nie bądź niemądry, najdroższy - oświadczyła beztrosko. - Przecież mówię o tobie. Stwierdziłam ponad wszelką wątpliwość, że jesteś lepszym tancerzem niż Sanders. Twarz doktora rozpogodziła się. - Więc dlaczego... - Sama nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Zachowywałeś się jak typowy zazdrosny mąż, więc nie mogłam się powstrzymać i zabawiłam się trochę twoim kosztem. - Dziękuję, to miło z twojej strony. - Kochanie, przestań! - krzyknęła Stefania. Spróbowała chwycić go za rękę, ryzykując, że wywróci tacę ze śniadaniem. - Nie róbmy z tego problemu. Jake Sanders to tylko rywal w interesach. - Naprawdę? - Oczywiście. Nie powinieneś być zazdrosny. Jesteś dla mnie najważniejszy, i zawsze będziesz. - Przycisnęła dłoń męża do ust i obsypała ją lepkimi pocałunkami. - Powiem ci też, że rola Otella zupełnie do ciebie nie pasuje. Wcale ci z nią nie do twarzy! Są w życiu boleśniejsze doświadczenia niż koniec romansu. Ale niewiele. A kiedy stajesz oko w oko z prawdą, że mężczyzna, za którym szalałaś, wcale cię nie kocha, a nawet specjalnie nie lubi i tylko wykorzystuje cię dla własnych celów, to cierpienie jest jeszcze dotkliwsze. Cassie od

tak dawna godziła się z przykrościami i zniewagami, jakich nie szczędził jej Jake, że czuła się jak zbite dziecko. Wreszcie doszła do wniosku, że nawet rozstanie nie może być gorsze od tego, co przeżywa obecnie, i postanowiła ratować się zerwaniem nieudanego związku. W zaciszu sypialni ćwiczyła scenę rozstania. Wymyślała niezbite argumenty, jakie przedstawi Jake'owi. Wyobrażała sobie, jak chłodno zaatakuje jego egoizm i brak serca. W rezultacie jednak decyzja o przeprowadzeniu ostatecznej rozmowy kosztowała ją tyle nerwów, że zapomniała starannie przygotowanego tekstu. - To koniec, Jake - usłyszała własny stłumiony głos. - Nie będziemy się więcej spotykać. I tak od tygodni prawie cię nie widywałam! - krzyczała w duchu. Miała ochotę rzucić się na niego, zdemolować cały apartament. Ale tylko stała w korytarzu i wypowiadała banalne słowa pożegnania, chociaż obiecała sobie, że ich nie użyje. Jake, który dopiero przed chwilą otworzył jej drzwi, nie wydawał się zaskoczony. - Wejdź, moja droga - zaprosił ją spokojnie. - Porozmawiamy o tym. - Łagodnie przyciągnął ją do siebie. - Może znajdziemy sobie jakieś wygodniejsze miejsce? - Nie! - Gwałtowność własnej reakcji zdziwiła dziewczynę. Odskoczyła o krok. - Między nami wszystko skończone! Ja nie żartuję! - No cóż... Wielka szkoda. Świetnie się z tobą bawiłem. Co spowodowało tę nagłą decyzję? - Nic. Mam już dość, to wszystko. - Spojrzała na niego z niechęcią. - To jasne, że już nie potrzebujesz moich informacji na temat Stefanii Harper. Z tego, co słyszałam, starasz się dotrzeć prosto do źródła. - Nie powinnaś zwracać uwagi na plotki, moja mała przyjaciółko z antypodów - odparł. - Po prostu kilka razy z nią zatańczyłem. Postarał się, żeby jego głos zabrzmiał łagodnie. - Nadal jesteś mi potrzebna. - No pewnie. Do szpiegowania w Harper Mining, tak? - Czyżby nagle zaczęło ci to przeszkadzać? - Nigdy nie potrafiłeś tego zrozumieć, co? Ja nie potrafię wbijać noża w plecy. Rozmowa zaczynała nużyć Sandersa. - Więc dlaczego to robiłaś? - A czy kiedykolwiek czegoś ci odmówiłam? - Powstrzymywane łzy zapiekły Cassie pod powiekami. Zacisnęła zęby. Do diabła z nim! Nie doprowadzi jej do płaczu! Trzeba uciekać. Wychodzę, Jake. Żegnaj. Nawet w tej chwili dałaby wszystko, żeby wziął ją w ramiona, powiedział, że żałuje, że jest dla niego najwspanialszą dziewczyną na świecie i że kiedyś ktoś da jej szczęście.

- Jak sobie życzysz - powiedział obojętnie i odwrócił się. Gdyby tylko kobiety wiedziały, jak obrzydliwie wyglądają w chwilach wzruszenia - pomyślał. Czerwona twarz, wytrzeszczone oczy. Musiał przyznać, że taki obrót sprawy bardzo mu odpowiada, zwłaszcza teraz, kiedy Jilly Stewart wybrała go sobie na partnera do łóżkowej akrobatyki. Nawet on nie może brać na siebie zbyt wiele. Nie powinien nadwerężać organizmu. Raz, dwa. Raz, dwa. Raz, dwa. Angelo miał wrażenie, że nawet we śnie będzie słyszał rytm odmierzanych przez Barneya ciosów. Kiedy dowiedział się, że Dennis ma zostać jego menedżerem, podwoił wysiłki. Trenował z takim zapamiętaniem, że Barney przestrzegał go, żeby trochę zwolnił, bo inaczej zrujnuje sobie zdrowie. Wyznanie Dennisa, że układ nie doszedł do skutku, zbiło Angela z nóg. Znowu był sam na sam z Taylorem. Ale przyjaciel zobowiązał się, że zawsze będzie go wspierał w miarę możności. Na dodatek Taylor przebąkiwał coś, że załatwi mu prawdziwą walkę, jeżeli Angelo będzie grzecznym chłopcem i posłucha rad Barneya. - Wystarczy! - krzyknął trener po raz czwarty. - Słyszałeś? Idź pod prysznic. Nie forsuj się tak, bo stracisz formę. Wyczerpany długim boksowaniem Angelo kiwnął głową i przerwał trening. Zostawił worek, w który - jak mu się wydawało - walił już od kilku godzin, wyszedł z sali i ruszył betonowym korytarzem do szatni. Zdziwił się widząc, że w długim, wyludnionym pomieszczeniu czeka na niego Taylor. W eleganckim garniturze i włoskich skórzanych butach nie pasował do obskurnego wnętrza. Zaglądał właśnie do wielkiego pudła, spoczywającego na drewnianej ławce pod wieszakiem Angela. - Ładna kurtka, mały - zagaił na widok wchodzącego chłopaka. - Hej, ręce przy sobie! - wybuchnął Angelo. Skoczył do Taylora, odebrał mu kurtkę i starannie ułożył ją w pudle. - To dla mojego ojca, nie dla pana. - Spokojnie, chłoptasiu - odparł Taylor, rozbawiony atakiem młodego boksera. - Teraz, kiedy zaczynasz prawdziwą karierę, będziesz mógł kupować swojemu staruszkowi wiele takich ładnych rzeczy. Zarobisz kupę forsy. Zwłaszcza jeśli posłuchasz rad starszych i bardziej doświadczonych. Mam rację, Barney? - Jowialnie powitał starego trenera, który właśnie wszedł do szatni. - Jak najbardziej, panie Taylor - odparł usłużnie Barney. - Teraz słuchaj, Angie - ciągnął menedżer. - Mam dla ciebie dobre wiadomości. Załatwiłem ci pierwszą zawodową walkę. Wystawię cię przeciwko Eddiemu Kingowi. - Eddie King! - Angelo wpadł w euforię. - To jest jeden z najlepszych... - Był - poprawił go Taylor. - Dam sobie radę. Będzie miał ze mną ciężką przeprawę. Ja mu...

- Uważaj - ostrzegł Barney. - King jest już trochę stary, jak na zawodowca, ale nie wolno go lekceważyć. Stoczył dużo walk i większość z nich wygrał. - Wiem, że potrafię go pokonać. Czuję to. Dajcie mi tylko szansę - prosił Angelo. Barney zauważył chytre spojrzenie Taylora i się nie odzywał. - Posłuchaj mnie, Angie - zaczął menedżer. - Musisz się jeszcze wiele nauczyć. Odpowiednie rozłożenie sił, taktyka... - Ja to wszystko wiem, panie Taylor. Razem z Barneyem pomyślimy, jak rozłożyć Kinga. Taylor nie odpowiedział. Jego milczenie napełniało Angela obawą. - Właśnie o to chodzi, mały - odezwał się wreszcie menedżer. Nie rozłożysz Kinga. On ma wygrać. Angelo wyglądał, jakby ktoś spuścił z niego powietrze. - Pan żartuje. To nie może być prawda. - Mówię zupełnie poważnie - stwierdził łagodnie Taylor. - Wpakowałem w to za dużo forsy, więc nie stać mnie na żarty. Chłopak przełknął ślinę. - Nie pójdę na taki układ. Po prostu nie mogę. Nie twierdzę, że pokonam Kinga, ale na pewno będę się starał. - On chyba mnie nie zrozumiał? - Taylor zwrócił się kpiąco do trenera. - Na mieście wszyscy są przekonani, że zwyciężysz. Zakłady bardzo wzrosły. Jeśli podłożysz się Kingowi, zgarniemy kupę forsy. Potem załatwię ci następną walkę. Tym razem nikt nie będzie się spodziewał twojej wygranej, więc znowu nieźle się obłowimy. To są interesy, chłoptasiu. - Nie ma mowy. - Angelo pobladł ze zdenerwowania, ale mówił stanowczo. - Albo walczę uczciwie, albo nic z tego. Taylor westchnął. - To dobry chłopak, Barney, tylko. . . brak mu doświadczenia. Wytłumacz mu, o co chodzi, dobrze? Nie chciałbym, żeby Chicka i Jacko musieli z nim pogadać. Oni nie znają zasad markiza Queensberry. A nikt tu chyba nie chce kłopotów, co? Harper Mining. Dennis przystanął na Bent Street przed budynkiem ze szkła i betonu. Wstrząsnął nim nagły dreszcz. Po awanturze z matką dano mu tydzień wolnego, żeby “wziął się w garść”, jak to określiła sama Stefania. Wydała też surowe polecenie, że w następny poniedziałek, dokładnie o ósmej rano ma się stawić w pracy. Jako członek rodziny powinien świecić przykładem. Wszyscy mają już dość jego próżniaczego trybu życia. Dała mu dwa wyjścia. Albo się poprawi, albo rezygnuje z pracy. Dennis nigdy dotąd nie słyszał u matki tak stanowczego tonu. Wyznaczyła

mu trzymiesięczny okres próbny, który zaczynał się dzisiaj. Jeśli ją zawiedzie, nie będzie brała pod uwagę, że jest jej synem. Wyrzuci go z firmy z tygodniową odprawą w kieszeni i bez referencji. Dennis wciąż nie mógł dojść do siebie po ostrej naganie, jakiej udzieliła mu, kiedy wreszcie uciszyła jego wojownicze usprawiedliwienia i zmusiła go, żeby jej wysłuchał. Kilkudniową przerwę wykorzystał na szaleńczą jazdę samochodem. W ten sposób, narażając życie własne i innych kierowców, wyładowywał nagromadzoną w nim agresję. Rozstał się z matką przysięgając sobie, że nie spełni jej polecenia, znajdzie inną pracę i jeszcze wszystkim pokaże... ale mijały dni, a on potrafił tylko wściekać się i biadać nad swoim losem. Jego czas dobiegł końca. Teraz stał przed Harper Building jak wagarowicz, którego za kołnierz przyciągnięto z powrotem do szkoły. Nie cierpiał myśli, że wszystko zacznie się od nowa. Na pewno wszyscy już wiedzą o tej sprawie z pieniędzmi, które chciał wyciągnąć z “Tary”, i odprawie, jaką dała mu matka. Do diabła z tym! Przecież nie musi tu pracować. Zostawi Harper Mining, wyjedzie do Londynu albo Nowego Jorku, a potem... to się jeszcze zobaczy. Odwrócił się, żeby odejść, i nagle spostrzegł młodą kobietę. Zbliżała się szybko, ale szła ze spuszczoną głową, więc jeszcze go nie zauważyła. Rozpoznał ją natychmiast. Asystentka Billa McMastera... jak jej tam... chyba Jones. Za kilka sekund wpadnie prosto na niego. Nawet jeśli zacznie teraz uciekać, dziewczyna na pewno go zobaczy. I jak będzie wyglądał, kiedy wszyscy dowiedzą się, że przyszedł do pracy za pięć ósma, ale nie wiadomo dlaczego zwiał! Dennis poczerwieniał ze złości i upokorzenia. Żeby uniknąć spotkania z dziewczyną, w panice wbiegł do holu wielkiego budynku i pomknął do wind. Wszystkie pojechały właśnie na górę i mimo że Dennis gorączkowo naciskał guziki, żadna nie chciała zjechać na parter. Chłopak zaklął niecierpliwie. Nie wiadomo czemu uniknięcie spotkania z tą Jones wydało mu się w tej chwili najważniejszą sprawą w życiu. Ale windy chodziły tak opieszale, że kiedy dziewczyna pojawiła się w budynku, żadna z kabin nie zaczęła nawet zjeżdżać w dół. Cassie zbliżała się wolno, stukając obcasami w marmurową podłogę. Podeszła do wind i zatrzymała się obok Dennisa. Chłopak od razu zrozumiał, że dziewczyna nie zagadnie go z denerwującą wesołością ani też nie obdarzy złośliwym, domyślnym uśmieszkiem. Wydawało się, że nie bardzo wie, gdzie się znajduje. Stała pogrążona w myślach i tak smutna, że nawet Dennis, pomimo własnych kłopotów, nie mógł tego nie zauważyć. Coś w jej wyglądzie przypominało mu o swoich zmartwieniach i chociaż przed chwilą gotów był zapaść się pod ziemię, byleby tylko z nią nie rozmawiać, teraz pod wpływem impulsu pierwszy zagadnął dziewczynę. - Cześć. Spojrzała na niego nieprzytomnie.

- O, cześć. Ty jesteś... Dennis Harper, tak? - Zgadza się. Potomek Harperów we własnej osobie. - Nie byłam pewna, czy jeszcze tu pracujesz. Ostatnio rzadko cię widywałam. - Nieczęsto tu zaglądałem podczas choroby mamy. - To wspaniale, że już wróciła, prawda? - Po raz pierwszy na jej twarzy ukazała się iskierka ożywienia. - Tak, świetnie. - Dennis starał się ukryć brak entuzjazmu. Spojrzała na niego uważniej. - Czasami musi ci być trudno. - Trudno? Co masz na myśli? - Dennis natychmiast poczuł się zagrożony. I znowu Cassie czytała w nim jak w otwartej księdze. Na pewno martwi się awanturą o pieniądze. Natychmiast zapragnęła uspokoić go i zapewnić, że oprócz Joanny i Stefanii w całej firmie tylko ona i Tom wiedzą o całej sprawie i z pewnością nie zdradzą tego nikomu. Ale nie chciała, żeby dowiedział się o jej udziale w tej niemiłej historii. - Chcę tylko powiedzieć, że z pewnością trudno we wszystkim dorównać Stefanii oświadczyła lekko. Przyjechała winda, więc oboje weszli do środka i ruszyli na najwyższe piętro. Wzajemna bliskość w ciasnej kabinie pogłębiła dziwną i niespodziewaną sympatię, jaka się między nimi zawiązała. Dennis sam nie wiedział, dlaczego w jej obecności czuje się spokojniejszy. Zastanawiał się, co wyryło pełne goryczy bruzdy wokół jej oczu i ust. Ktoś powinien ją pocieszyć. Tak bardzo chciałby wywołać uśmiech na tej smutnej buzi. Czemu nie? Zorientował się, że winda zwalnia i zaraz dotrą do celu. - Przepraszam, ale nie pamiętam, jak ci na imię - odezwał się, zanim jeszcze drzwi kabiny się otworzyły. Uśmiechnęła się niewyraźnie. - Cassie. - Słuchaj Cassie, wiem, że to zabrzmi głupio, i uwierz mi, że miewam w życiu lepsze pomysły. Nie wątpię też, że jesteś bardzo zajęta, ale czy nie wybrałabyś się ze mną dzisiaj na mecz bokserski? W szatni ukrytej gdzieś w podziemiach głównej hali sportowej Barney jak zwykle starał się ostudzić dziki zapał Angela. Ubrany w ciemny szlafrok i jaskrawe szorty zawodnik boksował z cieniem, biegał drobnymi kroczkami w miejscu, ćwiczył uniki i podskakiwał tak energicznie, że Barney nie mógł dłużej na to patrzeć.

- Zwolnij trochę, mały - powtórzył chyba po raz dwudziesty. Nie denerwuj się. Wszystko będzie dobrze. Ale Włoch był zbyt podekscytowany, żeby zwracać na niego uwagę. Barney, choć zwykle bardzo dbał o to, by jego chłopcom nie przeszkadzano tuż przed walką, z radością usłyszał, że ktoś puka do drzwi. Oby to tylko nie był Taylor - modlił się w duchu. Każdy, tylko nie on. - Angelo! Jak się masz, stary? - Dennis! - Bokser doskoczył do przyjaciela i zamknął go w niedźwiedzim uścisku. - Spokojnie! Nie jestem twoim rywalem! Oszczędzaj siły na Eddiego Kinga! Angelo uśmiechnął się nerwowo i niezgrabnie chwycił rękę Dennisa ciężkimi rękawicami. Przyjaciel klepnął go czule po ramieniu i obejrzał się za siebie. - Hej, Angie, poznaj... - Cassie Jones - dokończyła dziewczyna, kiedy Dennis wciągnął ją do środka. - Jest twoją wielbicielką - oznajmił radośnie. - Właśnie postawiła na ciebie pięć dolarów! Młody bokser zarumienił się. - Może lepiej było nie wydawać tych pieniędzy - odparł cicho. - Żartujesz chyba! Przecież zrobisz z niego galaretę, mistrzu! Lepiej, żebyśmy stąd wyszli pomyślała Cassie. Dennis tak bardzo chce dodać przyjacielowi odwagi, że nie zauważa, jaki wpływ na Angela wywiera jego zapał i paplanina. W dodatku od ich przyjścia Barney nie odezwał się ani słowem. - Życzę szczęścia, Angelo - odezwała się głośno i położyła dłoń na ramieniu towarzysza. - On nie potrzebuje szczęścia! - krzyknął oburzony Dennis. - Tutaj ma wszystko, czego mu potrzeba! - Co mówiąc, klepnął boksera po imponujących rękawicach. - Na razie wystarczy, Dennis - wtrącił się wreszcie trener. Chłopak wyglądał na zdziwionego, ale nie zaprotestował. - Już się wynosimy - oświadczył. - Pokaż, co potrafisz, stary! Machnął ręką na pożegnanie i wyprowadził Cassie z szatni. Za drzwiami, w wąskim betonowym korytarzu zgromadził się niewielki tłum. Wśród barwnie ubranych ludzi wyróżniał się Taylor. Miał na sobie modny garnitur i z zapałem odgrywał rolę wielkiego promotora boksu. Dwóch czujnych osiłków trzymało wartę przy jego boku. - Dennis! - Taylor nie mógł odmówić sobie przyjemności odegrania się na chłopaku za niepowodzenie planowanej spółki. Strata dwudziestu pięciu tysięcy dolarów, które prawie już miał w ręku, ubodła go jak mało co. Dennis mu za to zapłaci. Jeszcze nie wiadomo jak, ale zapłaci. Chłopak stał jak przykuty, kiedy menedżer zbliżał się do niego z groźną miną. Na myśl, że za chwilę skompromituje się w obecności Cassie, zupełnie się załamał. Skamieniał jak

zahipnotyzowany przez węża królik. Dziewczyna w lot zrozumiała sytuację i poczuła nagły przypływ opiekuńczej miłości. - Chodź, Dennis - powiedziała głośno i wzięła go pod rękę. Zbieramy się stąd. Coś tu obrzydliwie cuchnie - oświadczyła i pociągnęła towarzysza za sobą. Menedżer Angela odprowadził ich gniewnym wzrokiem. Zapisał sobie w pamięci kolejny minus na koncie Dennisa Harpera. Nagle podszedł do niego Jacko. - Szefie - zagadnął - jakiś facet pyta, czy masz towar i czy nie mógłby jeszcze dzisiaj dobić targu. Taylor zastanowił się. - Niewykluczone, że to jego szczęśliwy wieczór. - Zacisnął palce na kasetce w kieszeni marynarki. - Powiedz mu, żeby zaczekał. Złożę jeszcze krótką towarzyską wizytę. Muszę się upewnić, że w tej walce zwycięży najlepszy. Potem, jeśli coś mi zostanie, chętnie z nim porozmawiam. Hej, Chicka! - zawołał do drugiego “asystenta”, stojącego po drugiej stronie korytarza. - Zapukaj do szatni pana Kinga i spytaj, czy jest gotowy na przyjęcie gości. - Kim był ten okropny człowiek o szczurzej twarzy? - zapytała ciekawie Cassie, gdy tylko zajęli miejsca na widowni. - Nikt, z kim nie potrafiłabyś dać sobie rady - wyjaśnił Dennis wesoło. - Byłaś wspaniała! Chyba zaproponuję ci posadę. - Jaką? - Mojego goryla. Kiedy możesz zacząć? - Wydaje mi się, że już zaczęłam! Przez chwilę chichotali jak dzieci. Nie do wiary, ja się doskonale bawię - pomyślała zdumiona dziewczyna. Kiedy ostatni raz śmiałam się tak szczerze? Dennis pochwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się. Dobrze wybrałem - pogratulował sobie w duchu. Kiedy się śmieje, wygląda szałowo. A przecież to dopiero początek! Usadowił się wygodniej w oczekiwaniu na dalszą część udanego wieczoru. Nagle gwar rozmów przeszedł w ryk. Dwaj ubrani w szlafroki bokserzy wyszli ze swoich szatni i przedzierali się przez tłum, torując sobie drogę do ringu. - Tamten to przeciwnik Angela - wyjaśnił podniecony Dennis i wskazał smagłego, krępego mężczyznę, który podskakując sprężyście, sunął przez salę w otoczeniu kibiców, sekundantów i trenerów. Choć niewątpliwie starszy od Włocha, kipiał energią. Jego oczy rzucały wrogie błyski. Był jeszcze daleko od ringu i rywala, a już zaczął wymachiwać ramionami, jak kosiarz zataczając szerokie koła w powietrzu. Angelo wyglądał przy nim jak młody, niedoświadczony chłopiec. Po raz pierwszy Dennis poczuł, że żołądek kurczy mu się ze strachu o wynik meczu.

- ... i wielki faworyt, od dawna już występujący między linami: Eddie King! - Komentator przekrzykiwał rozwrzeszczany tłum. W czerwonym narożniku obiecujący nowicjusz na ringu, ulubieniec i duma włoskiej społeczności Sydney, Angelo Vitale! Sędzia szybko wygłosił zwyczajowy wstęp: - Walka ma być czysta. Żadnych ciosów poniżej pasa. Przerywacie, kiedy usłyszycie gong. Czyste wyjścia z klinczu. Zanim Cassie zrozumiała, co się dzieje, rozpoczęto mecz. Pierwszy gwałtowny atak Kinga pobudził widzów do głośnego ryku zadowolenia. Po kilku sekundach dziewczyna miała już dosyć i zakryła oczy, ale nie mogła zagłuszyć piskliwego głosu komentatora, który domagał się krwi, podobnie jak reszta dzikusów zgromadzonych wokół ringu. - Obserwujemy bardzo udane spotkanie. Niesłychanie brutalny atak Kinga. Widać pierwsze rany. Vitale krwawi. O, następny niespodziewany cios Kinga! Włoch najwyraźniej przegrywa. Wygląda na to, że walka nie potrwa długo. - Dalej, Angelo! - wołał zrozpaczony Dennis. - Młody Vitale spisuje się gorzej niż zwykle. Ale to dopiero początek i wszystko jeszcze może się zdarzyć... Cassie zaryzykowała i zerknęła na bokserów. Angelo na pozór poruszał się w ringu dwa razy wolniej niż przeciwnik, który robił unik, wyprowadzał celny cios i uskakiwał bezkarnie. Siła i szybkość Kinga były wręcz nadludzkie, jego ręce i nogi pracowały jak potężne tłoki. - Mówiłeś, że to jakiś staruszek, który najlepsze dni ma już za sobą - szepnęła Cassie. - Owszem - potwierdził zaniepokojony Dennis. - Teraz widzę, jak bardzo się myliłem. Wycie tłumu niemal zerwało dach hali. - Zwalił się na deski! - krzyczał rozgorączkowany spiker. - Prawy sierpowy Kinga trafił Włocha prosto w szczękę. Vitale leży na deskach! Dla Cassie, która o boksie nie miała pojęcia, to widowisko było nie kończącą się potwornością. Przypominało jej walkę byków. Eddie King odgrywał rolę matadora, który drażnił i męczył oszalałego z bólu Angela. Nie mogła na to patrzeć, a po pierwszej czy drugiej rundzie Dennis również nie potrafił znieść tego widoku. Dziewczyna ukryła twarz w dłoniach, chłopak zaś utkwił wzrok w czubkach butów. Żadne z nich nie zauważyło, że King nagle osłabł, jak lokomotywa, której zabrakło pary. Nie widzieli też desperackiego zamachu Angela. Chłopak ostatkiem sił wyprowadził cios. Udało mu się trafić Kinga prosto w podbródek. Dopiero pełen entuzjazmu wrzask publiczności sprawił, że podnieśli wzrok i zobaczyli, jak King osuwa się i pada na plecy, niczym wysokie drzewo podcięte przy samej ziemi. Z głuchym hukiem uderzył głową o ziemię i znieruchomiał.

Kiedy już wyliczono Kinga i wyniesiono go do szatni, oboje rzucili się do ringu i byli wśród pierwszych kibiców gratulujących zwycięzcy. Natychmiast rozlano szampana i rozpoczęło się przyjęcie, które wkrótce przeniosło się na zaplecze hali i trwało do późnej nocy. Niejeden ze świętujących zwrócił uwagę na nieobecność Kinga, ale nikogo to specjalnie nie martwiło. Prawdę mówiąc, nic nie mogło zepsuć radości z zasłużonego i ciężko zapracowanego zwycięstwa Angela do czasu, kiedy pierwszy bokser, który bladym świtem przybył na ranny trening, nie przyniósł dramatycznej wiadomości. Okazało się, że w przeciwieństwie do świętujących, Eddie King nie dotrwał do rana. Zmarł w nocy na stole operacyjnym, z powodu wylewu krwi do mózgu, spowodowanego przez zwycięski cios Angela.

Rozdział XIV Bistro Vittoria, położone w samym centrum dzielnicy biznesu, słynęło z doskonałych śniadań. Za kilka dolarów można tu było dostać wyśmienicie przyrządzone na wszystkie możliwe sposoby jajka i tyle kawy, ile zdołało się wypić. Następnego dnia po walce stali klienci z irytacją stwierdzili, że drzwi restauracji, do której co rano kierowali pierwsze kroki, są zamknięte, w oknach zaciągnięto żaluzje i nie wywieszono nawet żadnej kartki z wyjaśnieniem. Tymczasem w środku Dennis, Angelo i Vittorio po raz setny wracali do tego samego bolesnego tematu. - Mój syn kupił mi kurtkę! Bardzo elegancką! Ciekawe, gdzie się w niej wybiorę! Chyba na pogrzeb Eddiego Kinga! - Vittorio szalał z gniewu od czasu, kiedy Dennis przywiózł jego syna z hali sportowej, i nic nie zapowiadało, żeby miał się uspokoić. Twarz Angela wykrzywiła się ze smutku. - Tato, błagam cię. Kupiłem ją za własne pieniądze, nie za wypłatę z ostatniej walki. - Za pieniądze, które zarobiłeś okładając pięściami jakiegoś innego durnia! - warknął ojciec. - Zarobiłem je u ciebie, chociaż nigdy nie płaciłeś mi przyzwoicie! - odciął się Angelo. Vittorio spuścił głowę. - Prowadzenie tej knajpy to ciężka praca. Ale to dobry interes. Obaj się z niego utrzymamy. Dlaczego to ci nie wystarcza? Syn westchnął głęboko. - Ty kochasz to bistro, ja kocham boks. I jestem dobrym zawodnikiem, naprawdę dobrym. Co w tym złego? - Angelo, ty nic nie rozumiesz. Boks amatorski to wspaniała rzecz, w sam raz dla młodego chłopaka. Przynajmniej wypełnia mu czas, poprawia kondycję i odciąga od złego towarzystwa. Ale walczyć za pieniądze to nic dobrego. Ty nadstawiasz karku, a zarabiają inni, grube ryby. Nic dla nich nie znaczysz. Co ich obchodzi, że możesz skończyć jako kaleka albo wariat? - urwał i jęknął. Bił od niego tak wielki smutek, że Dennisowi ciarki chodziły po plecach. - O to nie musisz się martwić, tato - oznajmił ponuro Angelo. Skończyłem z boksem. Wczorajszy koszmar będzie się za mną wlókł do końca życia. Nie dopuszczę, żeby kiedykolwiek przydarzyło mi się coś podobnego. - Angie! - Dennis był przerażony. - Nie możesz tak szybko rezygnować. Daj sobie trochę czasu. Przemyśl to jeszcze. Przyjaciel nie odpowiadał. Targany sprzecznymi emocjami Vittorio przyglądał się synowi z powagą.

- Nie powinieneś się tak obwiniać - odezwał się wreszcie. - To był wypadek. Ty nie jesteś za to odpowiedzialny. - A więc kto? - zapytał gorzko Angelo. - Może Eddie King, bo stanął naprzeciwko mnie w ringu? Nie doczekał się odpowiedzi. Udręczeni mężczyźni patrzyli na siebie w milczeniu. - Chodź, zabiorę cię stąd - oznajmił Vittorio, ciężko wstając z miejsca. - To wszystko na nic. Dzisiaj nie otwieramy. Idziemy do domu. Angelo podniósł na niego zbolałą twarz. - Tato, ja zabiłem człowieka! - Daj spokój, stary. - Dennis nie wiedział, co powiedzieć. - Twój ojciec ma rację. Siedząc tutaj nic nie zdziałamy. Cała trójka wolno podeszła do wyjścia. Vittorio odciągnął zasuwy i otworzył na oścież drzwi wychodzące na ulicę. W progu wyrosła zwalista sylwetka Jacko. Osiłek bez słowa wepchnął ich z powrotem do wnętrza. Za nim pojawili się Taylor i Chicka, który starannie zatrzasnął drzwi i zamknął je na zasuwę. - To wy! - Victorio dygotał z gniewu. - Wynoście się stąd! - Nic z tego, staruszku - roześmiał się Jacko. Rozwścieczony Włoch rzucił się na potężnego goryla. Nie miał jednak żadnych szans. Jacko chwycił go za kark, odwrócił i w mgnieniu oka uwięził w żelaznym uścisku. Angelo skoczył ojcu na pomoc, ale nadział się prosto na lufę pistoletu Chicki. Znieruchomiał w pół kroku. Dennis nie wierzył własnym oczom. - Hej, Taylor... Co jest grane? - zaprotestował słabo. Menedżer uśmiechnął się. - Mam pretensje do tego twojego makaroniarza. Dostał wyraźne polecenie. Miał dać się znokautować. Chciałem go widzieć na deskach. Setki chłopaków już to dla mnie robiło. Ale nie on. Zachciało mu się odgrywać Rocky'ego Marciano. Sporo mnie to kosztowało. - Z jego oczu powiało lodem. - Powinieneś wiedzieć, że tego nie lubię, synku. Dennis nie posiadał się z oburzenia. - Taylor, przecież znasz Angela. Nie możesz... - Nie mów mi, co mogę, a czego nie mogę. - Młodego Harpera obleciał nagły strach. - Moi chłopcy przyszli nauczyć Angela rozumu, żeby w przyszłości dokładnie wypełniał polecenia. A jeśli się nie zamkniesz, zajmą się i tobą. Co ty na to? - Daj spokój, Dennis. To i tak nic nie pomoże. - Twarz Angela zbielała jak wosk, ale głowę trzymał wysoko. Po chwili leżał na ziemi, skulony we dwoje, zasypany gradem bolesnych ciosów. Vittorio zamknął oczy i rozpłakał się. Dennisowi zrobiło się słabo. Nie mógł pojąć, że kiedyś

uważał okładanie pięściami drugiego człowieka za sport i dobrą rozrywkę. Poprzysiągł sobie, że nigdy więcej nie będzie miał z boksem nic wspólnego. - Cały zarząd Harper Mining w komplecie! Czuję się zaszczycony. Dziękuję wam, panowie, że zadaliście sobie tyle trudu, żeby się ze mną spotkać. - Nie wszyscy są obecni, panie Sanders - odparł sztywno Bill McMaster. - Nie ma z nami pani prezes. Uznała to spotkanie za czystą formalność i mnie powierzyła swoje uprawnienia. Krótka wypowiedź Billa nie oddawała całej prawdy. Prośba Sandersa o spotkanie z zarządem spółki niemal przyprawiła dyrektora o atak apopleksji. - On zwariował, Stef! Kangury zalęgły mu się pod czaszką! Przecież wie, że przegrał. Nie zdobędzie więcej niż osiemnaście procent akcji. Po co, do diabła, chce rozmawiać z zarządem? Może wydaje mu się, że po tygodniach walki zaproponujemy mu miejsce w radzie? - Spokojnie, Bill - upomniała go Stefania. - Nie można wykluczyć, że ma nam coś ciekawego do powiedzenia. Nigdy się tego nie dowiemy, jeżeli z nim nie porozmawiamy. - Wolałbym, żebyś ty to zrobiła - jęknął dyrektor. - No cóż... Wydaje mi się, że to zadanie w sam raz dla ciebie... - Dlaczego? Stefania wstała zza biurka i podeszła do okna. Daleko w dole imponujący łuk mostu przecinał zalaną słońcem powierzchnię migotliwej wody. Maleńkie z tej odległości samochody pędziły po autostradzie. Dlatego, że wolę unikać pokusy, niż się jej opierać... Bo po raz pierwszy od czasu ślubu spotkałam mężczyznę, który mnie pociąga... Ponieważ mój mąż stał się podejrzliwy i zazdrosny, a ja nie chcę dodatkowo komplikować sytuacji... - Dlatego, że najlepiej będzie, jeśli go zignoruję. Pokażę mu, że nie uważam spotkania z nim za wystarczająco ważne, żeby zaszczycić je swoją obecnością. - Nie jest to pozbawione racji - przyznał Bill. Wciąż jednak nie miał ochoty widzieć się z człowiekiem, który przysporzył mu tyle kłopotów i zmartwień. Robię się za stary na takie numery pomyślał smutno. Kiedyś uwielbiałem ostre starcia i z niejednym spryciarzem dałem sobie radę. Kiedyś... Niemal odruchowo pomasował pierś, tam gdzie coraz częściej dokuczał mu kłujący ból. Teraz spoglądał wrogo na Sandersa siedzącego po drugiej stronie wypolerowanego mahoniowego stołu i czuł, że ucisk w piersi znowu wraca, dokuczliwy jak ból zęba. Postanowił ograniczyć formalności do niezbędnego minimum. Krótko przedstawił członków zarządu, chociaż był pewien, że Jake i tak wszystko już o nich wie. Sanders obdarzał każdego grzecznym uśmiechem i amerykańskim zwyczajem powtarzał każde z zasłyszanych imion, ale tak naprawdę interesował go tylko Dennis. Ostatnie sprawozdanie, jakie dostarczyła mu Cassie, kiedy jeszcze

była jego kochanką, mówiło o porażce chłopaka związanej z próbą wyłudzenia pieniędzy z agencji “Tara”. Patrząc na zbuntowanego młodego człowieka, który z ostentacyjną nonszalancją rozpierał się na krześle, zastanawiał się, jak by tu zrobić z następcy tronu kolejny słaby punkt w linii obrony Harperów. - Skoro już wszystkich pan poznał, możemy przejść do rzeczy. - Doskonale. Co za wstrętny brytyjski akcent - pomyślał Bill. Sam głos Jake'a przyprawiał go o mdłości. - Jak wiemy - ciągnął - jeden z akcjonariuszy złożył wniosek, żeby włączyć pana Sandersa do zarządu Harper Mining. Wszyscy zdążyliśmy już to przemyśleć, więc proponuję od razu przejść do głosowania. - Zwrócił się do gościa: - Czy ma pan jeszcze coś do dodania? - Nic, co mogłoby zmienić ostateczny rezultat - odparł pogodnie Jake. Bill z trudem ukrył zaskoczenie. Był pewien, że Sanders szykuje jakiś numer. Cwany drań, wrzucić go do szamba, a wypłynie z rybą w zębach. Jaką grę teraz prowadzi? - W takim razie głosujemy przez podniesienie ręki - podjął nerwowo. - Kto jest za włączeniem pana Sandersa do zarządu? Nikt nawet nie drgnął. Bill mściwie zawiesił głos, dłużej niż to było konieczne. - Kto przeciw? - Z satysfakcją zobaczył las wyciągniętych rąk. Wniosek odrzucony. Powinniśmy chyba złożyć panu kondolencje? Nie mógł powstrzymać cisnącego się na usta triumfalnego uśmiechu. - Nie ma sprawy - oświadczył Jake pogodnie. - Czasami i mnie zdarza się porażka. Zastanawiam się jednak, czy zarząd nie zechciałby rozpatrzyć oferty przegranego? Bill roześmiał się. - O co chodzi? - Jak panowie wiecie, ostatnio skupowałem akcje Harper Mining w celu uzyskania miejsca w zarządzie. Ponieważ zdołałem zgromadzić tylko osiemnaście procent, czyli do wymaganego minimum, gwarantującego wejście do rady, brakuje mi dwóch procent, nie jestem dłużej zainteresowany tymi akcjami. - Oczy wszystkich zwróciły się na mówiącego. - Powiem krótko. Jeśli chcą je panowie ode mnie odkupić, chętnie służę. - Nie jesteśmy zainteresowani! - Z odległego końca stołu dobiegł okrzyk Dennisa. - Zaczekaj, Dennis! Czy... Ale chłopak nie dał się uspokoić i zapalczywie przerwał Billowi w pół zdania. - Nie powinniśmy kupować! Nie wiem, co on knuje, ale nie wierzę, żeby tak łatwo dał za wygraną! - Świetnie. - Jake wstał. - Skoro panowie ich nie chcą, wystawię je z powrotem na rynek.

- Chyba nie muszę ci tłumaczyć, Dennis, jak bardzo może nam to zaszkodzić - warknął Bill. - W porządku. Po ile? - Trzy osiemdziesiąt. - Za dużo. Trzy dwadzieścia to właściwa cena. - Niech pan da spokój. Sam pan w to nie wierzy. Trzy siedemdziesiąt. To i tak wielka okazja. - Trzy sześćdziesiąt. - Cierpliwość Billa zaczęła się niebezpiecznie wyczerpywać. - W porządku. Uścisnęli sobie dłonie. - Tak się składa, że mój prawnik i makler czekają za drzwiami - oznajmił Sanders z nieprzeniknioną miną. - Proponuję, żebyśmy od razu dokonali transakcji. Dziesięć minut później wraz ze swoimi asystentami jechał wielką limuzyną na giełdę. - Po co tam jedziemy? - zapytał prawnik. - Osiągnąłeś już swój cel. Dobrze wiemy, co będzie, jak się rozejdą pogłoski, że zrezygnowałeś, bo wykryłeś w firmie coś podejrzanego i Harper Mining wykupuje od ciebie akcje, żeby ratować własną skórę. - Tak, to chyba niezły pomysł, żeby im jak najbardziej zaszkodzić, co? - przytaknął Jake i błysnął w uśmiechu zębami. - Dobra robota. Nieładnie się chwalić, ale jestem z siebie dumny. I chcę być na miejscu, kiedy ziemia zacznie osuwać im się spod nóg. Makler słuchał uważnie przekazywanych mu przez samochodowy telefon informacji. - Odkąd rozeszła się wiadomość, notowania Harperów spadły o dolara - oznajmił. - I wciąż idą w dół. - Spojrzał na Jake'a, który spokojnie patrzył przed siebie. - Co teraz? Zgarniamy nasz zysk i ruszamy dalej? - Nie - odparł z namysłem Sanders. - Mamy przecież lepszy pomysł. Zaczekamy, aż cena spadnie najniżej i znów zaczniemy kupować. Tym razem chcę dostać pełne dwadzieścia procent! Samochód Dennisa zatrzymał się na brzydkiej uliczce. Między fabrykami i magazynami stało kilka ściśniętych zaniedbanych domków. Chłopak nigdy dotąd nie odwiedzał tej ponurej i biednej części miasta. Zmieszany spojrzał na siedzącego obok Angela. Twarz przyjaciela wciąż nosiła ślady niedawnego lania. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić, Angie? - zapytał z niepokojem. - Przecież wcale nie musisz. - Muszę. Jeszcze tylko nie wymyśliłem, co powiedzieć. - To, co czujesz. Chcesz, żebym z tobą poszedł? Angelo potrząsnął głową. - Pozwól mi się tylko chwilę zastanowić.

Dennis zdusił jęk. To całkiem bez sensu. Angelo tak niewiele skorzystał na całej tej koszmarnej walce, a i to chciał teraz oddać. Chłopak miał już jednak dosyć sporów. I ojciec, i syn byli tak samo uparci. Pojął, że nie zdoła zmienić postanowienia kolegi. Vittorio też nie dał się przekonać. Kiedy tylko Taylor ze swoimi zbirami opuścił bistro, Dennis rzucił się do telefonu, żeby zadzwonić na policję. Ale ojciec Angela wyrwał mu słuchawkę i zaczął histerycznie krzyczeć po włosku. Chłopak nie miał pojęcia, o co chodzi. Dopiero przyjaciel, z trudem poruszając zakrwawionymi i posiniaczonymi wargami, wyjaśnił mu, że ojciec nie życzy sobie policji. Stary twierdził, że wszyscy są przekupieni, więc za godzinę zjawiłby się u nich Taylor, żeby zabić jego syna. Na próżno Dennis starał się wytłumaczyć, że powszechna na starym kontynencie korupcja nie jest tak często spotykana w Australii. Vittorio, od dzieciństwa nękany widmem mafii, dziękował Bogu, że syn uszedł z życiem. Nie chciał go więcej narażać. Obaj chłopcy byli wobec niego bezsilni. Przynajmniej mogę wesprzeć Angela w tym wątpliwym przedsięwzięciu - myślał Dennis. Moim zdaniem nie ma racji, ale od czego są przyjaciele. Wiem, że dobrze robię - myślał Angelo, siedząc sztywno w niewygodnej pozycji, żeby ochronić pęknięte żebro. Tylko to wcale nie jest łatwe. Wiedział jednak, że odwlekanie decyzji niczego nie zmieni. - Dobra - powiedział wysiadając z samochodu. - Zaraz wracam. Przeszedł na drugą stronę ulicy i zapukał do drzwi jakiejś rudery. Po dłuższej chwili ktoś mu otworzył. Przez szparę wyjrzała niechlujna kobieta z zapuchniętą od płaczu twarzą i strzechą potarganych włosów. Angelo zebrał się na odwagę. - Pani King? - zapytał. - Żona Eddiego Kinga? Mam dla pani trochę pieniędzy. Czy mogę wejść? Szczęśliwa rodzinka. To wyrażenie musiał wymyślić jakiś dowcipniś. Co też mi przyszło do głowy, żeby zaprosić Sarę do domu na kolację? Dlaczego wydawało mi się, że w ten sposób znów się do siebie zbliżymy? Klnąc pod nosem, Tom siedział obok dziewczyny w wygodnej jadalni domu McMasterów. Kolacja dobiegła właśnie końca i dla wszystkich obecnych był to chyba najmniej udany posiłek w życiu. Czym Sara zasłużyła sobie na takie traktowanie? Tom nic nie rozumiał. Według niego wyglądała prześlicznie. Miała na sobie jasną brzoskwiniową suknię, którą - jak ze wzruszeniem zauważył - najwyraźniej specjalnie kupiła na tę okazję. Przez cały wieczór zachowywała się bardzo miło. Prawdę mówiąc, im dłużej z nią przebywał, tym bardziej go urzekała. Wydawało się jednak, że wszystko, co Sara mówi i robi, nie podoba się jego rodzicom. Co się z nimi dzieje?

- Myślę, że wszyscy są zmartwieni spadkiem cen naszych akcji - odezwała się dziewczyna, po raz kolejny usiłując znaleźć temat do rozmowy, który nie wyczerpałby się po kilku zdaniach. Bill żachnął się. - Wyciągałem już firmę z gorszych tarapatów - odparł zirytowany. - Jestem pewien, że i tym razem sobie poradzę. - Ależ wiem - zmieszała się Sara. - Nie to miałam na myśli... Chciałam powiedzieć... Nie zamierzałam nikogo krytykować... - zaplątała się we własnych słowach i umilkła. - Chyba już skończyłaś, Saro. - Rina nachyliła się i stanowczym ruchem zabrała jej talerz. O, Boże! Nawet mama jej dokucza - zdenerwował się Tom. - Pyszne jedzenie, bardzo dziękuję - pochwaliła nieśmiało dziewczyna. - Pomogę sprzątnąć ze stołu. - Nie trzeba, proszę - odparła z naciskiem Rina. - Dam sobie radę - dodała i wyszła do kuchni. Tom z wściekłością zerwał się z krzesła i wybiegł za nią. Bill również wstał od stołu. - Wybacz mi, Saro - oznajmił nagle. - Mam pilną sprawę do załatwienia. - Co rzekłszy, opuścił jadalnię. W kuchni Rina odpierała gwałtowny atak Toma. - Mamo, przecież to Sara! - wołał syn ze złością. - Od dawna jest przyjaciółką rodziny, a wy ją traktujecie jak kogoś obcego! Za każdym razem, kiedy się odezwie, natychmiast zbijasz ją z tropu. - Tom, wysłuchaj mnie! - odparła zdenerwowana. - I ja, i twój ojciec przeżywamy ciężkie dni. - Grzbietem dłoni odsunęła z czoła kosmyk włosów. Chłopak zauważył nagle, że na jej twarzy gości niezwykły u niej smutek i napięcie. - Co się stało, mamo? - zapytał z niepokojem. - Musisz mi powiedzieć. - Nic się nie stało. Po prostu teraz, kiedy pracujesz w Harper Mining, oboje z ojcem doszliśmy do wniosku, że w życiu prywatnym nie powinieneś spotykać się z Sarą. - O Boże! Dlatego, że jest córką szefowej? Nie wierzę własnym uszom! Rina zacisnęła wargi. - Tak uważamy - powiedziała z uporem. - Sądzicie, że ona jest dla mnie za dobra, czy ja dla niej? - Nic takiego nie powiedziałam. Nie przekręcaj moich słów. - Przerwijmy tę rozmowę! - wybuchnął. - Odwiozę Sarę do domu. Dokończymy, jak wrócę! - Wypadł z kuchni i pobiegł do jadalni. Ale nie zastał nikogo. Sara już odjechała.

Rozdział XV Ludzie, którzy nazajutrz po wizycie Sandersa zasiedli za stołem konferencyjnym w Harper Mining, byli smutni i przybici. Przez cały miniony dzień Stefania i Bill obserwowali, jak akcje Harperów spadają w oszałamiającym tempie i zdawało się, że nic nie zdoła tego powstrzymać. Oboje mieli za sobą bezsenną noc i poszarzałe z głębokiej troski twarze. Tom wciąż jeszcze złościł się na ojca za jego niewytłumaczalny chłód wobec Sary podczas wczorajszej kolacji. Mimo to czuł, że musi próbować bronić Billa przed Dennisem, który albo melodramatycznie biadał nad stratami Harper Mining, albo jak dziecko chwalił się swoim wczorajszym sprzeciwem wobec decyzji dyrektora, jakby chciał powiedzieć całemu światu: “a nie mówiłem?” Jego zachowanie doprowadzało Toma do szału. Stefania nie mogła znieść widoku zrozpaczonej twarzy Billa. - Nie martw się - pocieszała go tak przekonująco, jak tylko umiała. - Nieraz już byliśmy w gorszej sytuacji. Prędzej czy później damy Sandersowi nauczkę, co do tego nie ma wątpliwości. Bill spojrzał na nią ponuro. - Jeśli nawet, to nie dzięki mojej pomocy, a wręcz przeciwnie. Zawiodłem cię, Stef. Dałem się nabrać Sandersowi. Spotkanie z zarządem to była tylko zasłona dymna. Przewidział, że będę się napawał widokiem jego przegranej i nie rozszyfruję, co się za tym wszystkim kryje. Nie pomylił się. Sam wpakowałem się w pułapkę. - No właśnie! - Dennis zerknął wrogo na Billa. - Próbowałem przemówić ci do rozumu! Ale nie, ty musiałeś postawić na swoim. Bill nie dał się wciągnąć w pyskówkę. - To prawda - odparł znużony. - Powinienem się domyślić. Dziesięć lat temu byłbym w stanie uprzedzić każdy ruch Sandersa. Ale teraz... - Zdenerwowany przygryzł wargę i położył dłoń na piersi, gdzie znowu odezwał się ból. - Cieszę się, że sam to przyznałeś - ciągnął Dennis zapalczywie. - Uważam, że nadeszła wreszcie pora, żeby szczerze porozmawiać. - Dennis... - W głosie Stefanii zabrzmiała ostrzegawcza nuta, ale chłopak nie słuchał. - Wiem, że dobrze przysłużyłeś się firmie... - Nie waż się traktować mnie tak protekcjonalnie, ty bezczelny smarkaczu! - warknął Bill. - ... ale twoje najlepsze dni już minęły - dokończył Dennis. Czas już pomyśleć o świeżej krwi. McMaster w końcu nie wytrzymał.

- To prawda, że masz akcje firmy i miejsce w zarządzie, ale nic więcej i zapamiętaj to sobie! Nadal jestem dyrektorem generalnym Harper Mining i polecenia może mi wydawać tylko Stefania Harper, nikt inny! - A ja jestem synem Stefanii Harper! - odparował chłopak. - Czasami wydaje mi się, że o tym zapominasz, bo sam masz wielkie plany dla swojego syna! Pozwól, że coś ci wytłumaczę. Nieważne, gdzie studiował twój synalek i jakie ma kwalifikacje. Wśród młodych pracowników mamy tylko jednego Harpera i to jestem ja! - Dennis, nie można stawiać sprawy w ten sposób. - Tom był stanowczy, ale opanowany. Spojrzał na Stefanię, która siedziała po drugiej stronie stołu blada jak kreda. Nie drgnął jej nawet jeden mięsień. - Sądziłem, że pracujemy tu jako jeden zgrany zespół. - Zespół? Nie potrafimy uzgodnić, która godzina, a co dopiero wspólnie wypracować strategię Harper Mining. Jestem pewien, że niedługo nadejdzie taki moment, kiedy spółka uzna twoje usługi za zbędne. - Jak zwykle zupełnie nie rozumiesz, o czym mówisz - stwierdził Tom pogardliwie. Podpisałem umowę ze Stefanią Harper, nie ze spółką, a już na pewno nie z tobą! Zapadła nerwowa cisza, przerwana w końcu przez Stefanię. - Skończyłeś już, Dennis? Właśnie próbowałeś zwolnić moich dwóch najlepszych i najbardziej zaufanych doradców. - Urwała, żeby jej słowa dotarły do wszystkich, a zwłaszcza do Billa. - Teraz ja chciałabym coś powiedzieć. Bill popełnił błąd. Tak bywa. Mnie również się to zdarzało, i to nie raz. Jednak Bill jest wystarczająco silny, żeby się przyznać do pomyłki, i wiem, że zrobi wszystko, żeby ją naprawić. Tymczasem ty, Dennis, musisz się dopiero tego nauczyć! Przygwoździła syna wzrokiem. - Nie przyszło ci do głowy, że gdybyś robił to, co należy do twoich obowiązków, mógłbyś wyczuć, co się święci? Odpowiadasz za działalność informacyjną. Powinieneś zdusić krążące plotki i w ten sposób oszczędzić firmie strat! Chłopak poczerwieniał. Widać było, że nie dopuszczał do siebie myśli, że i on tu zawinił. - I jeszcze coś ci powiem - ciągnęła nieubłaganie matka. - Trzeba mieć naprawdę kurzy móżdżek i niewyparzony język, żeby wywoływać awanturę o coś, co już się nieodwołalnie dokonało. Ale do tego, żeby zacząć od nowa, naprawić szkody i ruszyć do ataku, potrzeba kogoś o dużej inteligencji, odwadze i cierpliwości. Na szczęście widzę przy tym stole wiele takich osób. Zamilkła i z pełnym otuchy uśmiechem powiodła spojrzeniem po zgromadzonych, uważając, by nie pominąć Dennisa. - Proponuję, żebyśmy połączyli nasze siły i rozpoczęli naradę wojenną. Z tego, co słyszałam, Sanders nie zamierza zrezygnować. Najpierw musimy opracować zupełnie nową taktykę odstraszania intruzów. Chodzi mi zwłaszcza o jednego!

Stefanii wydawało się, że minęły całe wieki, zanim wreszcie sztywnym krokiem opuściła salę konferencyjną. Bolały ją plecy i za wszelką cenę musiała się czegoś napić. Długa, trudna i często burzliwa narada, której przewodziła, wyczerpała wszystkie zapasy energii i silnej woli. Ale spotkanie było owocne. Udało jej się zjednoczyć nieszczęśliwie dobrany zespół i opracować szczegóły dalszej walki z Sandersem. Niezły kawał roboty, jak na jeden poranek. Przeciągnęła się leniwie, ziewnęła tak szeroko, że niemal zwichnęła sobie szczękę, i poszła do swojego gabinetu. Już w korytarzu poczuła jakiś świeży zapach, całkiem inny niż zwykła biurowa woń rozchodząca się po budynku. Przed jej fotelem spoczywał wspaniały bukiet barwnych egzotycznych kamelii, stefanotisu, jaśminu i lilii tygrysich. Przeszedł ją dreszcz. Jake? Na pewno nie! Drżąc wyjęła bilecik z koperty i przebiegła wzrokiem treść. “Jesteś dla mnie najważniejsza. Teraz i zawsze. Dan.” Stefania zamknęła oczy, odrzuciła głowę do tyłu i odetchnęła głęboko. Co czuła? Radość, ulgę czy... rozczarowanie? Nie śmiała się nad tym zastanawiać. Chwyciła telefon i wystukała numer szpitala. - Dan? Och, najdroższy... - Nic nie mów. Pewnie dostałaś już kwiaty. Jak ci się podobają? - Wspaniałe! - To na przeprosiny. - Za co? - No, wiesz... - Urwał. Odgadła, że się zastanawia. - Za to, że byłem taki trudny do zniesienia. - Chyba raczej ja zachowywałam się okropnie! - roześmiała się uszczęśliwiona. - Stef... - Zamilkł nagle. - Nic, to nieważne. - Co takiego? - Wiesz, czego nam obojgu potrzeba? Trochę czasu tylko dla siebie. Z dala od innych. - Wakacje? - Propozycja kompletnie ją zaskoczyła. - Czemu nie? Trochę odpoczynku dobrze nam zrobi. Serce w niej zamarło. Czuła, że szczęście, które rozpierało ją jeszcze przed chwilą, znika jak poranna mgła. Musiała dać mu odpowiedź, mieć to już za sobą. - Dan, nie mogę. Nie teraz, kiedy sytuacja w Harper Mining jest taka trudna. Nie zostawię firmy. - Nawet na kilka dni?

- Nawet na kilka godzin. Nie powinnam opuszczać wczorajszego spotkania z Sandersem. Gdybym tam była, nie mielibyśmy teraz kłopotów. Płacimy cenę za moje niedbalstwo. Nie mogę dopuścić, żeby to się powtórzyło. - No, jasne. - Nie potrafiła wyczuć, czy mówi serio. - Przykro mi. - Mnie też. - Innym razem. - Tak... oczywiście. Oboje wiedzieli, że czarodziejska chwila minęła. Do diabła - zaklęła cicho Stefania, odkładając słuchawkę na widełki. Od ciężkiej, zmysłowej woni kwiatów zakręciło jej się w głowie. Dlaczego wszystko musiało się tak ułożyć? Było już późno, a miniony dzień nie należał do łatwych. Zresztą każdy dzień wydawał się Angelowi trudny do przeżycia. Rano zwlekał się z łóżka, potem cały czas ciężko pracował, a wieczorem nie miał nawet siły, żeby na osiem godzin pogrążyć się w zapomnieniu, chociaż wieczór był najbardziej wyczekiwaną chwilą. Od czasu meczu z Eddie Kingiem nie potrafił otrząsnąć się z otępienia. Vittorio poważnie zaczął się martwić, że syn zmarnuje sobie życie. Melancholia powtarzał w duchu. Jeszcze we Włoszech znał ludzi, którzy od tego umierali, i to nie tylko nieszczęśliwie zakochane dziewczęta. Krążył więc wokół syna jak opiekuńcza kwoka, na tysiąc sposobów starając się go pocieszyć, ale chłopak nawet tego nie zauważał. Cóż, mieli za sobą kolejny dzień. Czas do domu. Vittorio uważnie zlustrował opustoszałe bistro. W odległym kącie Angelo wycierał stół, chyba już po raz szósty tego wieczoru. - Hej, kończymy! - zawołał ojciec. - Nie mogę, tato. Nie chcę... - odparł Angelo urywanym głosem. - Czego nie chcesz? - Nie chcę wracać do domu. I tak w nocy nie sypiam. A jeśli nie mogę spać, to wolę robić coś innego, niż gapić się w sufit. Vittorio odczuł ten szczególny ból, który dopada człowieka, kiedy widzi, że ukochana osoba cierpi, a nie jest w stanie jej pomóc. - Dobra - odparł w końcu. - Jak sobie życzysz. Wyczyść jeszcze kilka stołów. - Nagle ogarnęło go wzruszenie. Objął syna i przytulił go mocno do piersi. - Kocham cię, Angelo wymamrotał. - Wszystko będzie dobrze, twój ojciec ci to mówi. - Zakłopotany przejawem słabości odskoczył od chłopaka i wybiegł do kuchni. Angelo podniósł ścierkę i po raz pierwszy od wielu dni uśmiechnął się do siebie. Taki ojciec! Każdy może mu pozazdrościć! Pogrążony w myślach nie zauważył, że drzwi się otworzyły.

Do sali weszło kilku mężczyzn. Angelo stłumił chęć wołania o pomoc, kiedy rozpoznał Jacko, Chickę i Taylora. - Jak leci, chłoptasiu? - zapytał przyjaźnie Taylor. - Miło widzieć, że wracasz do formy. - Czego chcesz? - Oczy boksera zwęziły się jak szparki. - Daj spokój, nie zachowuj się w ten sposób - odparł urażony menedżer. - Przecież nadal jesteśmy przyjaciółmi. - Tak? - W tej jednej sylabie Angelo zawarł całą ironię, na jaką go było stać. - Oczywiście. - Taylor wyraźnie starał się przymilić dawnemu podopiecznemu. - Sam rozumiesz, że musiałem dać ci nauczkę. Ale to już skończone. Jesteś przecież rozgarnięty. Wciąż jeszcze masz przed sobą wielką karierę. Skorzystaj z szansy. Młody Włoch spojrzał mu prosto w oczy. - Chyba zwariowałeś - oświadczył powoli i wyraźnie. - Nie będę już walczył, ani dla ciebie, ani dla kogokolwiek innego. - Angelo! - Taylor przemawiał błagalnie jak kochająca matka. Nie utrudniaj. - Nigdy, powtarzam nigdy, nie będę więcej boksował. A teraz wynoś się! - zawołał i jak przystało na Włocha, wyraził swój sprzeciw i pogardę spluwając między czubki wypolerowanych butów Taylora. - Skoro tak... - Pobladły z wściekłości menedżer sięgnął pod połę marynarki, tam gdzie rysował się złowrogi kształt broni. Nim zdołał chwycić za pistolet, Vittorio wypadł z kuchni jak szarżujący nosorożec. - Zostaw mojego syna w spokoju! - ryknął. - Tylko się rusz, a cię zabiję! Nie wierząc własnym oczom, Angelo zobaczył, że ojciec trzyma jakąś starą, przedpotopową strzelbę. Czy to w ogóle jeszcze strzela? Z rozbawieniem zauważył, że Taylor, który widocznie lepiej znał się na broni, doszedł do wniosku, że ta zabytkowa rusznica może wypalić. - Bez nerwów, staruszku - odparł z pozornym spokojem, ale oczy biegały mu nerwowo, a na czole i nad górną wargą pojawiły się kropelki potu. - Wynoś się! Już cię tu nie ma! Odczep się od mojego syna! Zrozumiałeś? - Przy każdym zdaniu Vittorio ostro dźgał nieproszonego gościa końcem ciężkiej lufy. Taylor wystraszył się nie na żarty. Sytuacja, w której to nie oni napędzają komuś stracha, ale sami muszą drżeć o własną skórę, kompletnie zaskoczyła jego goryli. Z triumfalną miną Vittorio przepędził intruzów z restauracji, przyśpieszając ich haniebny odwrót histerycznym krzykiem, stekiem obraźliwych wyzwisk i zasłyszanymi w dzieciństwie na południu Włoch pogróżkami w mafijnym stylu. Potem zamknął dokładnie drzwi, oparł się o ścianę i niemal osunął na podłogę. Angelo doskoczył do niego, w samą porę, żeby podtrzymać go na nogach i chwycić strzelbę.

- Tato! - wyszeptał, całując go zapamiętale w oba policzki. Vittorio roześmiał się. - Twój staruszek nieźle się spisał, co? - Poklepał strzelbę. - Kupiłem ją na pchlim targu. Jest taka jak ja. Stara, ale całkiem do rzeczy. Angelo spojrzał na jego pomarszczoną twarz. Ojciec przybrał zadowoloną minę dziecka, które właśnie coś spsociło. Syn o mało nie wybuchnął śmiechem, ale wiedział, że mógłby urazić dumę zwycięskiego bohatera. Nie chciał też gasić radości, która zakwitła w jego sercu, ogrzanym promieniami życia i miłości. Światła samochodu przebijały gęste ciemności. Stefania z wprawą pokonywała trudne zakręty na nadbrzeżnej drodze prowadzącej do Sydney. Co ja tu robię? To pytanie dręczyło ją bez przerwy. Wieczór był wyjątkowo nieudany. Najpierw zadzwonił Dan i chłodno oznajmił, że w szpitalu mają kłopoty i nie wróci na noc do domu. Potem Sara i Dennis wyszli na umówioną kolację. Stefania z radością obserwowała przyjaźń, rodzącą się między jej córką a Tomem. Widać było, że zapomnieli o nieprzyjemnym wydarzeniu na początku znajomości. Dennis też miał nową przyjaciółkę. Może wreszcie trochę się ustatkuje! W rezultacie jednak zasiadła do kolacji sama jak palec, co nie należało do przyjemności. A potem telefon od Jake'a... Znajomy głos w słuchawce poraził ją jak piorun. Przez dłuższą chwilę nie mogła się poruszyć ani odezwać, co pozwoliło Sandersowi wyłuszczyć swoją sprawę. Powiedział, że musi się z nią zobaczyć poza godzinami pracy w bardzo ważnej sprawie, dotyczącej wspólnych interesów. Ze względu na dyskrecję powinni się spotkać ukradkiem, jeszcze dzisiaj, zamiast ryzykować, że całe miasto będzie o nich plotkowało, jeśli umówią się otwarcie za dnia. Czy nie zechciałaby przyjść do jego apartamentu w hotelu Regent? Nie, nie zechciałaby. Krew napłynęła jej do twarzy, a serce zaczęło bić mocniej. Była szczęśliwa, że nie wprowadzono jeszcze do użytku telefonu połączonego z kamerą. Jednak nie była na tyle zmieszana, by zgodzić się na spotkanie w kwaterze wroga. Umówią się w Harper Mining albo wcale. Półprzytomna odłożyła słuchawkę i zaraz podniosła ją znowu, by zawiadomić ochronę biurowca, że niedługo zjawi się tam pewien człowiek, który ma wyznaczone spotkanie z panią prezes. Następnie pognała na górę, żeby zmienić strój. Dlaczego chcesz się przebierać? - zapytał głęboko ukryty wewnętrzny głos. Bo chcę być pewna, że dobrze wyglądam; bo zamierzam mu pokazać, że wcale się nim nie przejmuję; bo muszę mu się zaprezentować jako prawdziwa kobieta interesu, wszechwładna pani prezes. Więc dlaczego wybrałaś jedną z najnowszych kreacji “Tary”, miękką jasnobłękitną suknię z dżerseju, w której wyglądasz młodo, świeżo i... kusząco? Dlaczego? Ściskając kierownicę, usiłowała odegnać od siebie te denerwujące wątpliwości i skupić się na prowadzeniu wozu. Poza tym musiała rozważyć, co tym razem knuje Jake, i obmyślić właściwą

reakcję Harper Mining na każdy jego potencjalny manewr. Jeszcze nie doszła do siebie po cięgach, jakie w ostatniej rundzie z Sandersem otrzymała jej firma. To się już nigdy nie powtórzy! Dzisiaj wkroczy na scenę czujna i gotowa do walki. Nie zaskoczy jej ani nie zamydli oczu. Taka sztuczka udała mu się z Billem, ale nie z nią. Tym razem, panie Sanders, to pan może dostać baty! Podniesiona na duchu, dotarła do Harper Mining, bez trudu zaparkowała samochód na pustej o tej porze ulicy i weszła do budynku. Szef ochrony wybiegł jej na spotkanie i zawiadomił, że oczekiwany gość już przybył. Zaprowadzono go na najwyższe piętro, do głównego biura pani prezes. Stefania podziękowała i wsiadła do windy. Powstrzymała się i nie poprawiła makijażu w podręcznym lusterku ani nie skropiła się dodatkowo perfumami. Co się z tobą dzieje? - upomniała się surowo. Na ostatnim piętrze wyszła z windy, przystanęła, rozejrzała się i odetchnąwszy głęboko, ruszyła korytarzem do swojego gabinetu. Kiedy zbliżała się do otwartych drzwi, jej ucho złowiło jakiś nieoczekiwany dźwięk. Co on tam robi? Zaniepokojona przyśpieszyła kroku. Scena, którą ujrzała, zupełnie zwaliła ją z nóg. Tam, gdzie jeszcze wieczorem leżały kwiaty od Dana, ustawiono bukiet z lilii i róż. Obok stały dwa kieliszki z rżniętego kryształu. Siedzący za jej biurkiem Jake właśnie napełniał je szampanem. Gdy weszła do gabinetu, wstał z miejsca i podszedł do niej. - Chyba nie masz mi za złe, że się tu trochę rozgościłem? - zapytał gładko. - Czy mogę zaproponować ci kieliszek szampana? Zupełnie niezły gatunek. Stefania nie mogła znaleźć słów. - Ja... Panie Sanders... - Bardzo proszę, mów mi Jake. - Panie Sanders, skończmy te uprzejmości i przejdźmy do rzeczy. - Po co ten pośpiech? - Z uznaniem pociągnął łyk trunku i spojrzał na nią zaczepnie sponad brzegu kieliszka. - Jeszcze nie ofiarowałem ci kwiatów, które przyniosłem specjalnie dla ciebie. Nie powiedziałem ci też, że pięknie wyglądasz w niebieskim. Zawsze chciałbym cię oglądać w tym kolorze. - Muszę chyba wyraźnie oświadczyć, że dla mnie to nie jest spotkanie towarzyskie. Nie przyjechałam tu dla przyjemności. Tylko pana zapewnienie, że chodzi o sprawy zawodowe, ściągnęło mnie do Sydney po godzinach pracy. Szczerze mówiąc, wolałabym teraz leżeć w łóżku z dobrą książką. - Potrafisz odebrać mężczyźnie wszystkie złudzenia, nie ma co. Jake świetnie się bawił. Wyobrażałem sobie, że cieszysz się na spotkanie ze mną.

To naprawdę wspaniała kobieta - myślał. Teraz, kiedy już tu była, ogarnęło go dziwne uczucie jakby spełnionego pragnienia. Czyżbym za nią tęsknił? - zapytał sam siebie z niedowierzaniem. Dam mu jeszcze jedną szansę. Niech powie, co go tu sprowadziło, jeśli w ogóle miał jakiś powód. A jeśli nie, to wychodzę - postanowiła Stefania. - Przyjechałam tylko ze względu na Harper Mining - oznajmiła głośno. - Znam pana wystarczająco dobrze... - Jestem zachwycony - przerwał jej zaczepnie. - ...by wiedzieć, że tak łatwo nie zrezygnuje pan ze swoich ambitnych planów. Jeżeli dla dobra Harper Mining będę musiała zawrzeć z panem tajny układ, zrobię to. Ale jeśli nie o to panu chodzi, ostrzegam, że będę walczyć z panem aż do śmierci, byleby firma pozostała w rękach rodziny. Jake był oszołomiony jej determinacją. - Jestem pewien, że do tego nie dojdzie - oświadczył łagodniejszym tonem. - Więc słucham. Za jaką cenę jest pan skłonny zniknąć z horyzontu? - Sam nie wiem, od czego zacząć, moja droga. - Żadne “moja droga” - przerwała mu ostro. - Proszę przejść do sprawy, dla której mnie pan tu ściągnął. - Chciałbym wyjaśnić, że na swój sposób przywiązałem się do Harper Mining równie głęboko jak ty. Nie zamierzam znikać z horyzontu. Wręcz przeciwnie, właśnie znowu zacząłem skupować akcje. Stefania zacisnęła szczęki. - Poprzednim razem nie zdołał pan zgromadzić ilości uprawniającej do zasiadania w zarządzie. Teraz też się to nie uda. - Z przykrością muszę oświadczyć, że ostatnio dopisuje mi szczęście. Prawdę mówiąc, niewiele mi już brakuje do celu. A wtedy... Rozejrzał się drwiąco. - To tylko kwestia czasu, zanim ten fotel i gabinet przejdą w moje ręce. A wówczas albo będziesz pracowała ze mną, albo dla mnie. Słysząc tę groźbę, Stefania poczuła mocniejsze bicie serca. - Jeśli jest pan tak pewny sukcesu, to dlaczego zaaranżował pan to... - Rendez-vous? - Jake odstawił kieliszek na biurko. - No cóż. Na pewno będziemy walczyć na gruncie zawodowym, ale miałem nadzieję, że w życiu prywatnym zostaniemy przyjaciółmi. Niedbale podszedł do Stefanii, która od początku tej dziwnej rozmowy nie ruszyła się z miejsca. Usiłowała się uśmiechnąć.

- Nie ma mowy - odparła. Jake był już bardzo blisko, ale nie zamierzała się cofać. Śmiało uniosła głowę. - Mam wrażenie, że każde z nas przyszło tu w zupełnie innym celu. - Nie sądzę - wyszeptał. - Chyba nie. - Stojąc tuż przed nią, napawał się jej widokiem. Wdychał cudowną woń kobiety, mieszaninę zapachu perfum, włosów i ciała. Patrząc w dół widział zarys jej piersi i czuł, że któregoś dnia musi, po prostu musi ich dotknąć. I to niedługo. Spojrzał jej w oczy i upewnił się o tym, co od dawna podejrzewał: ona też dała się ponieść nieubłaganej fali pożądania. Nie wolno mu teraz niczego zepsuć zbytnim pośpiechem... Niespodziewanie jego słuch, równie pobudzony jak inne zmysły, wyłowił dochodzący z zewnątrz cichy dzwonek podjeżdżającej windy. Za chwilę ten, kto nią jedzie, skieruje się do jedynego na ostatnim piętrze oświetlonego pomieszczenia. Jake zauważył, że Stefania nic nie słyszy, zauroczona niezwykłością chwili i siłą budzących się w nich emocji. Później sam nie potrafił powiedzieć, czy tylko zapragnął jej dotknąć, jak już podczas pierwszego spotkania, czy może to demon złośliwości nakazał mu skompromitować ją publicznie i dowieść, że jest posłuszna jego woli. Tak czy inaczej uznał, że nie ma nic bardziej naturalnego, niż wziąć ją w ramiona i nachylić się do pocałunku, przed którym bynajmniej się nie broniła. Całe życie mógłby tak trwać, badając kształt i miękkość jej ust. Ale Stefania, jakby obudzona nagle ze snu, wyrwała się z jego objęć i rzuciła do wyjścia. W drzwiach niemal zderzyła się z Danem, który stał jak skamieniały i obserwował całą scenę z wyrazem przerażenia na poszarzałej i ściągniętej bólem twarzy.

Rozdział XVI - Dan! Dan! Daaan! Stefania do końca życia miała zapamiętać tę straszną chwilę, kiedy stała jak sparaliżowana, a potem ocknęła się i ujrzała męża odchodzącego długim korytarzem i znikającego w czekającej windzie. W głowie jej szumiało. Nie mogła pozbierać myśli. Dan... i Jake... pocałunek... Kolana się pod nią ugięły, żołądek podszedł jej do gardła. - Proszę - odezwał się Sanders, dolewając szampana i wciskając jej kieliszek do ręki. - To dobre na nerwy. Zalecana dawka... - sprawdził, ile jeszcze zostało w butelce - no, jakieś trzy czy cztery kieliszki. Stefania patrzyła na niego w otępieniu. Uśmiechał się chytrze, a jego oczy lśniły dziwnym blaskiem. Mój Boże! On się świetnie bawi! - Wielka szkoda, że prasowi spece od finansów nie obsługują takich okazji - ciągnął. - Już widzę nagłówki: “Miłosny trójkąt w gabinecie pani prezes. Czy dojdzie do - jak by to ująć - Spółki Harper8Sanders? Stefania utkwiła wzrok w kieliszku. Przez chwilę miała ochotę podnieść go do ust. Nagle, bez namysłu, gwałtownie chlusnęła jego zawartością prosto w twarz Sandersa. - Ja ci pokażę spółkę! - oznajmiła z lodowatym spokojem, rzuciła kieliszek na podłogę i wyszła. Domyśliła się, że nie zastanie męża w domu. Chociaż nie potrafiła się przemóc, by pójść do łóżka, i do późna siedziała w salonie, nie oczekiwała, że usłyszy szum jego samochodu albo szczęk klucza w zamku. A kiedy obudziła się po kilku godzinach niespokojnego snu, w którym ciągle wydawało jej się, że biegnie za Danem nie kończącym się mrocznym korytarzem i nie może go dogonić, nie zdziwiła się, widząc obok siebie puste, zimne miejsce. W chwilach kryzysu trzymaj się ustalonego trybu zajęć. Ile razy ojciec jej to powtarzał? Obolała zwlokła się z łóżka i mając za sobą poranny rytuał, wyjechała do pracy. Siedząc za kierownicą zastanawiała się, co powie Billowi na naradzie, którą zwoła natychmiast po przyjeździe. Poza tym, że jej osobiste szczęście wisiało na włosku, firmie znów groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Jasno zdała sobie sprawę, że taktyka, którą dzień wcześniej wypracował jej mały zespół, jest zupełnie nieprzydatna w obliczu takiego wroga jak Sanders.

Ale gdzie się podział Dan? Jest jej potrzebny! Gdyby tylko mogła wszystko mu wyjaśnić. To znaczy co? Rozciągnęła usta w ponurym uśmiechu. Powiedzieć, że Sanders wziął ją przez zaskoczenie, zmusił do uległości, wykorzystał jej łatwowierność? Kłamstwo, wierutne kłamstwo! Być może Jake jest złym wilkiem, ale ona wcale nie przypomina zagubionej owieczki. Powróciło do niej wyraźne wspomnienie dnia, w którym zobaczyła go po raz pierwszy. Siedział rozparty swobodnie w fotelu w jej gabinecie, jego szczupłą, wysportowaną sylwetkę podkreślał dyskretny szary garnitur, a wystająca z kieszeni jedwabna czerwona chusteczka powinna być sygnałem ostrzegawczym dla każdej kobiety. To, co zaszło między nimi, już wtedy było widoczne jak na dłoni. Przecież kocha Dana, więc skąd ten dziwny pociąg do Jake'a? A dlaczego rośnie trawa? Bo rośnie, i już. Nie ma wyboru. Ta życiowa siła włada wszystkim i wszystkimi - myślała ze smutkiem. Nieważne, jak bardzo staramy się ukryć podstawowe instynkty pod warstewką cywilizacji, skierować energię na inne tory, tworzyć stałe związki, i tak cienka skorupa taje jak lód w promieniach wiosennego słońca. Wystarczy tylko spotkać odpowiedniego mężczyznę - być może jedynego na świecie - i usłyszeć głos, który przywołał Helenę do Troi, wywabił Julię na balkon i sprawił, że Kleopatra zrezygnowała z tronu. Czyżby więc seks był najważniejszy w życiu? Nie, ale z pewnością bardzo ważny. Przyznaj, że od samego początku miałaś ochotę na Jake'a. Sama się prosiłaś, żeby zrobić z siebie widowisko, jak głupi podlotek na pierwszym dorosłym przyjęciu. Stefania skręcała się pod biczem samokrytyki. Coraz to nowe wspomnienia przebiegały jej przez głowę. Postanowiła chwilowo o tym nie myśleć. Wszystko po kolei. Teraz całą energię musi poświęcić Harper Mining. Dotarłszy do biura, natychmiast wezwała Billa i Toma na nadzwyczajne zebranie. - Co się stało, Stef? - zapytał Bill bez wstępów. - Nie widziałeś jeszcze notowań z giełdy, tato - odezwał się Tom, zanim Stefania zdążyła odpowiedzieć. - Nasze akcje znowu poszły w ruch, i to na całym świecie. Coś się szykuje. - Sanders. - Stefania z trudem wykrztusiła to nazwisko. - Dopóki zachowamy kontrolę, nie będzie dla nas groźniejszy niż za pierwszym razem. - Jeśli damy radę nad wszystkim zapanować - podkreślił Tom. - Do czego zmierzasz? - Sanders już zbił majątek na manipulowaniu naszymi akcjami. Jest w dużo lepszej sytuacji finansowej niż przedtem. Nic go teraz nie ogranicza. - Nieważne, ile ma gotówki, jeżeli na rynku zabraknie akcji - argumentował Bill. Najistotniejsze pytanie to ile uda mu się kupić. Tom zastanowił się nad odpowiedzią.

- Musimy założyć, że bez kłopotu zgromadzi około osiemnastu procent. Właśnie tyle naszych akcji jest zwykle w obiegu. Wiemy, gdzie zgrupowane są największe pakiety, i odcięliśmy możliwości poważniejszych zakupów. Jeśli będziemy się trzymać razem, nigdy nie przejmie nad nami kontroli. - Sam widzisz! - zatriumfował dyrektor. - Jeśli nie zdoła przejąć Harper Mining, nie będzie go stać na zamrożenie tak wielkiego kapitału w naszej spółce. Przewiduję, że znowu będzie grał na zwyżkę, a następnie pozbędzie się wszystkiego. Stefania odezwała się po raz pierwszy. W jej głosie czaiła się rozpacz, której obaj doradcy nie mogli nie zauważyć. - Sanders się nie wycofa, dopóki ma najmniejszą szansę przejęcia Harper Mining. Tom nie mógł powstrzymać ciekawości. - Czy wiesz coś, czego my nie wiemy? - zapytał szefową bez namysłu. Poczuła, że na twarz wpełza jej nieładny rumieniec. - Trochę go znam, to wszystko. Z ulgą powitała brzęczyk interkomu. - Hilary, mówiłam ci, że nie wolno nam przeszkadzać. - Prosiła pani, żeby dać znać, jeśli dostanę wiadomość od doktora Marshalla. - I... - Właśnie przyszedł. Dan stał sztywno w poczekalni, udając że ogląda jeden z obrazów zdobiących ściany. Wydawało się, że nie dostrzega nadchodzącej szybkim krokiem żony. Bez słowa poszedł za nią do pustego gabinetu Billa. Kiedy zamknęły się drzwi, nie wykazywał ochoty do rozmowy. - Dan... - zaczęła ostrożnie Stefania. - Czy zeszłej nocy wiedziałaś, że Jake Sanders tu będzie? - wpadł jej w słowo. - Tak. Z rozgoryczeniem machnął ręką, jakby to wyznanie przesądzało o winie żony. - Dan, wysłuchaj mnie. Zgodziłam się na spotkanie z nim tylko dlatego, że podobno chodziło o ważną sprawę dotyczącą firmy. - Więc dlaczego nie zadzwoniłaś i nie powiedziałaś mi, że jedziesz do Harper Mining? Mógłbym zostawić samochód przed szpitalem i wrócilibyśmy razem. Zresztą właśnie po to tu przyjechałem. Zadzwoniłem do Edenu i dowiedziałem się, że jesteś w pracy. - Nic ci nie powiedziałam, bo wiem, jaki jest twój stosunek do niego. - A twój? - To bolesne pytanie z trudem wyrwało mu się z gardła. Stefania popatrzyła mężowi prosto w oczy.

- Walczę z Sandersem, jak tylko potrafię. Dan poczerwieniał. - Wczoraj zupełnie inaczej to wyglądało! - Dan, źle mnie osądzasz. On pewnie usłyszał windę albo twoje kroki, bo przyciągnął mnie do siebie, jak tylko ty się zjawiłeś. Zabawił się twoim kosztem. Mąż spojrzał na nią z wyrzutem. - On? A może wy oboje? Zabrzęczał interkom. - Telefon na czwartej linii. - Hilary, jestem zajęta! - Dzwoni pan Sanders. Mówi, że to pilne. Czy mam mu powiedzieć, żeby zadzwonił później? - Powiedz mu, co chcesz! - Stefania za wszelką cenę chciała zatrzymać Dana. Ale on już podszedł do drzwi. Wyglądał jak chmura gradowa. - Dalsza rozmowa nie ma chyba sensu - oświadczył. - Dan, to niesprawiedliwe. Chciałabym, żebyśmy to sobie dokładnie wyjaśnili. - I co by nam to dało? - Nigdy jeszcze nie widziała, żeby jego ciepłe brązowe oczy spoglądały tak chłodno. - Zadzwoń do Sandersa - powiedział wychodząc. - Może rzeczywiście chce rozmawiać o interesach. Kocham pieniądze - myślała Jilly. Wyszła właśnie ze sklepu w Strand Arcade, skręciła w lewo i ruszyła Pitt Street w kierunku Circular Quay. Pieniądze oznaczają, że mogę mieć wszystko, co mi się należy. Spojrzała zadowolona na pudło z suknią, którą przed chwilą kupiła. Dzięki nim tak łatwo przychodzi mi okazywanie Filipowi sympatii. Jego hojność jest wręcz krępująca. Można by powiedzieć, że robię mu łaskę, przyjmując jego prezenty. W zasadzie jest to akt miłosierdzia. Zachichotała. Wszystko dobrze się układa. Tak umiejętnie rozegrała “powrót” do męża, że Filip chciał teraz cofnąć czas i ożenić się z nią ponownie. Jilly udawała, że się waha, w sam raz, żeby obudzić w nim jeszcze większe pragnienie. Kiedy wreszcie uległa namowom, uwierzył, że zdecydowała się tylko po to, żeby go uszczęśliwić. I tak mieszkali razem, więc po ślubie jej codzienne życie niewiele się zmieni, ale jako żona wybitnego prawnika nie będzie musiała obawiać się przykrości ze strony policji. Pojednanie z Filipem znacznie podniosło ją w oczach Stefanii, która ze wzruszeniem przyjęła tę oznakę powrotu do dawnego stanu rzeczy. A najważniejsze, że zadurzony Filip obsypywał przyszłą żonę prezentami, z których kilka w przyszłości mogło jej się bardzo przydać.

Oczywiście, nie wszystko przebiegało gładko. Cień przemknął przez twarz Jilly, kiedy wspomniała ostatnie spotkanie z Oliwią. Musiała wbić tej głupiej krowie do głowy, że nie będzie biegała na każde jej skinienie, zwłaszcza teraz, kiedy wróciła do męża. Potrzeba było kilku gwałtownych kłótni i równie gwałtownych seansów łóżkowych, żeby wreszcie dotarło do niej, że ich dalszy związek może trwać tylko w całkowitej tajemnicy i na warunkach dyktowanych przez Jilly. Aż dziwne, że wszystkie te ekscesy, połączone z żałosnymi i nie dającymi satysfakcji pieszczotami Filipa, nie doprowadziły mnie jeszcze do obłędu - myślała przyszła panna młoda. Chwała Bogu, że mam Jake'a... Jake... Jilly przyśpieszyła kroku, a jej usta rozciągnęły się w zmysłowym uśmiechu. Całe szczęście, że ich związek tak dobrze się rozwija, zarówno prywatnie, jak i służbowo. Chociaż trudno powiedzieć, żeby Sanders był zawsze łatwy do zniesienia. Niekiedy przyłapywała go, jak obserwował ją zimno spod opuszczonych powiek, jakby coś ważył w myślach. Krew zastygała jej wtedy w żyłach. Uznała jednak, że to tylko forma samoobrony. Przecież nie wiedział, na ile może jej zaufać. Zresztą czym tu się martwić? Udało jej się zaleźć Stefanii za skórę. Kiedy roniąc krokodyle łzy wysłuchiwała jej opowieści o kłopotach Harper Mining, aż piszczała w duchu z uciechy. Udając, że niepokoi się o los firmy, wyciągała od łatwowiernej Stefanii wszystkie szczegóły planów obronnych Harperów i natychmiast przekazywała je Jake'owi, zanim jeszcze wprowadzono je w życie. Teraz tylko patrzeć, jak Sanders wbije Stefanii nóż w plecy. A wtedy żegnaj, pani prezes! A w sferze prywatnej... Jilly nieświadomie przyśpieszyła jeszcze kroku i wkrótce dotarła do hotelu Regent. Jake otworzył drzwi z gościnnym uśmiechem. - Wejdź, zaraz do ciebie przyjdę. Właśnie rozmawiam przez telefon. Jilly poszła za nim do salonu i opadła na jedną z wygodnych kanap. Uważnie przysłuchiwała się słowom Sandersa. - Dobrze, dobrze. Takie szczegóły mnie nie interesują. Ostatnio również utknęliśmy na osiemnastu procentach. Musi się gdzieś znaleźć jakieś sto tysięcy akcji. Poszukaj ich, bo inaczej znowu klapa. - Z cieniem uśmiechu spojrzał spod oka na Jilly. - Nie dzwoń do mnie przez następną godzinę. Będę... zajęty. - Co nowego? - zapytała widząc, że odłożył słuchawkę. Jake roześmiał się. - Przecież wszystko słyszałaś. A ty z czym przychodzisz? - Mam ciekawą wiadomość. Spodoba ci się. Najwyraźniej moja siostra i poczciwy doktor przeżywają kryzys małżeński. Jake uniósł brwi, udając zdziwienie. - Niemożliwe!

- Ależ tak! - potwierdziła triumfalnie. - Przed wyjściem rozmawiałam z nią przez telefon. Nie powiedziała mi wszystkiego, ale okazuje się, że którejś nocy rozżalony Dan nie wrócił do domu. Jest zazdrosny, że tyle czasu poświęca firmie. - Zazdrosny o firmę... - powtórzył z namysłem Sanders. - Wcale mu się nie dziwię. Gdybym miał za żonę taką kobietę, trzymałbym ją w zamknięciu, nagą w klatce, wyłącznie dla własnej przyjemności. - Podoba ci się, co? - stwierdziła zaczepnie. - Wszystkie kobiety mi się podobają - odparł. Lubił droczyć się z Jilly, bo przychodziło mu to bardzo łatwo, a złość dodawała jej uroku. - Co ona ma takiego, czego mnie brakuje? - Nie dowiem się, dopóki nie namówię jej, żeby mi sama pokazała. - Sprowokowana taką odpowiedzią Jilly zerwała się z kanapy i ruszyła na Jake'a. Krew w nim zawrzała, kiedy czekał, aż na niego skoczy. Jilly nie była wysoka, ale śmiała, wysportowana i zawzięta. Tym razem jednak schowała pazurki. Zanurzyła ręce w jego włosach i przyciągnęła go do siebie, tylko po to, żeby obdarzyć go długim, zmysłowym pocałunkiem. Jake dotknął znanego mu dobrze ciała. Przesunął dłońmi po plecach od karku do bioder. Chwycił jej pośladki i ścisnął je mocno, a następnie zadarł sukienkę i zsunął majtki, żeby dotknąć nagiej skóry. Podniósł głowę i ustawił Jilly tak, by widzieć ją od tyłu w długim, wiszącym na ścianie lustrze. Brutalnie uszczypnął kochankę w pośladek, wbijając palce tak głęboko, aż jęknęła z bólu. Jako urodzony rozpustnik, Jake kochał się z każdą kobietą w inny sposób. Do Jilly zawsze zabierał się ostro i brutalnie, początkowo dlatego, że chciał się na niej zemścić za pierwsze zbliżenie, podczas którego całkowicie nad nim zapanowała. Potem również pozostał przy swojej ulubionej metodzie, zwłaszcza kiedy przekonał się, że i jej to odpowiada. Sama mu opowiedziała najbardziej podniecające przeżycie, kiedy to pewien zwalisty parobek z farmy był tak napalony, że wdarł się w nią przez cienkie majteczki, które miała na sobie. Teraz patrzył nad ramieniem kochanki, jak jego palce zostawiają czerwone ślady na delikatnej, jasnej skórze. - Masz wspaniały tyłek - szepnął, wtulając usta w jej włosy. Tylko trochę za blady. - Hej! - Jilly odskoczyła od niego. - Coś mi się przypomniało. Przebiegła przez salon i chwyciła pudło z suknią. - Poczekaj, idę się przebrać do sypialni. - Nie zajmie ci to wiele czasu, już jesteś prawie naga - zawołał za nią kpiąco. Podniecony, podszedł do barku i nalał sobie whisky. Wkrótce usłyszał wołanie Jilly. Jednym haustem wypił drinka, odstawił szklaneczkę i zajrzał do sąsiedniego pomieszczenia.

Przez chwilę wydawało mu się, że ma halucynacje. Przy łóżku stała spowita w biel postać, w długiej sukni i welonie. Niczym uosobienie niewinnej panny młodej opuściła skromnie głowę i złożyła dłonie przed sobą. Jake parsknął niepohamowanym śmiechem. - Nie do wiary! Twoja suknia ślubna? Jilly przytaknęła. - Jesteś obrzydliwa! Przez cienki welon dostrzegł błysk jej uśmiechu. - Myślałam, że chciałbyś mnie obejrzeć w tym wspaniałym stroju. - Gdyby Filip mógł cię tak zobaczyć... - Zobaczy. Ale wolałam, żebyś ty był pierwszy. Niewiarygodnie pobudzony, zbliżył się do niej. Wspaniały materiał kosztownej sukni opinał Jilly ciasno do pasa, a poniżej wąziutkiej talii rozszerzał się w obszerną krynolinę spienionych koronek i jedwabiu. Widział sutki kochanki, które śmiało napinały przylegający do ciała materiał. Ona również świetnie się bawiła tym pokazem. - Podkasaj kieckę! - rozkazał. Wolniutko, centymetr po centymetrze, uniosła skraj materiału. - Do pasa! Zrobiła, co kazał. Pod spodem nie miała nic. Koronkowy brzeg krynoliny dotykał jedwabistego trójkąta między udami, a biel materiału kontrastowała urzekająco z czernią wilgotnej kępki włosów. - Odwróć się. - Spełniła polecenie i bez dalszych pouczeń sama odsłoniła nogi i pośladki. Na jasnej wypukłości pupy wciąż widniały ślady jego palców. Podszedł do niej od tyłu, objął ją i jedną ręką zaczął drażnić jej piersi, a drugą nabrzmiały wzgórek między udami. - Masz tupet - wyszeptał. - Ale nie chcę, żeby ci to weszło w nawyk. Chyba powinienem cię ukarać. Wykręcił jej ręce do tyłu, ścisnął nadgarstki i popchnął ją, aż oparła się o łóżko. Odrzucił krynolinę sukni i wymierzył jej kilka piekących klapsów w pośladki. Jilly wrzasnęła z bólu i rozkoszy i szarpnęła się, ale nie próbowała się uwolnić. Jake przewrócił ją na posłanie i zdarł z siebie koszulę i spodnie. Nie chciał zdejmować z niej sukni. Wręcz przeciwnie, miał ochotę zanurzyć się w morzu białych koronek. Przyklęknął za Jilly, gwałtownie poderwał jej biodra do góry, wszedł w nią i wolnymi, ostrożnymi ruchami doprowadził do pierwszego szczytu rozkoszy. Potem grał na niej jak na instrumencie, zaspokajając jej żądze raz po raz, aż zakręciło jej się w głowie z rozkoszy i przesytu. W końcu położył się na niej całym ciałem i sam dotarł do celu. Dzięki temu, że się tak długo powstrzymywał, osiągnął stokrotnie większą przyjemność niż zwykle.

Półprzytomny odpoczywał po wysiłku, nie zwracając uwagi na leżące pod nim drobne ciało, kiedy ostry głos Jilly przywrócił go do rzeczywistości. - Złaź ze mnie, do cholery! Pognieciesz mi sukienkę!

Rozdział XVII Doglądając przygotowań do ślubu Jilly, Stefania nie mogła pozbyć się myśli, że zaproponowanie Edenu na miejsce uroczystości nie było zbyt fortunnym pomysłem. To, co miało być aktem czystej wielkoduszności, dowodem siostrzanego uczucia i najgłośniejszym wydarzeniem towarzyskim w mieście, dla niej zmieniło się w bolesne widowisko, przypominające jej o własnych kłopotach małżeńskich. Mimo licznych prób Stefanii, Dan nie chciał rozmawiać o wspólnych problemach. Przy każdej okazji zostawał na noc w szpitalu, a jeśli wracał do domu, nigdy nie kładł się do łóżka razem z nią, tylko czekał w salonie i wchodził na górę dopiero wtedy, gdy wydawało mu się, że żona już śpi. Nie zwierzała się z tego nikomu oprócz Jilly, której wspomniała kiedyś o swoich kłopotach. Poza Danem, najbliższą jej osobą była Sara. Jednak ostatnio córka nieczęsto bywała w domu. Większość czasu spędzała z Tomem. Nowa przyjaźń dawała jej tyle szczęścia, że Stefanii nie przyszło nawet do głowy obciążać córki swoją niedolą. Przeżywająca pierwsze miłosne zauroczenie dziewczyna wszystko widziała w różowych barwach. Zachwycała się powtórnym zamążpójściem Jilly i nie wyobrażała sobie nic bardziej romantycznego. Tego ranka, pomagając matce w ostatnich przygotowaniach, wręcz kipiała radością. - Jilly jeszcze nigdy nie wyglądała tak ślicznie! - Czy jest już gotowa? - zapytała Stefania w roztargnieniu. - Powinna być szczęśliwa. Nie każdej kobiecie taka szansa trafia się dwa razy. Mam nadzieję, że im się uda. - Mówisz tak, jakbyś nie była o tym przekonana. Myślisz, że robi błąd? - Raczej nie. Na pewno oboje wierzą, że podjęli słuszną decyzję. Ale małżeństwo... Stefania szukała odpowiednich słów - ...to takie poważne zobowiązanie. Każda para prędzej czy później przeżywa trudne chwile. Czasami bardzo ciężko je przetrwać. - W ostatnim zdaniu zabrzmiała błagalna nuta, ale córka nie zwróciła na to uwagi. - O Jilly możesz być spokojna. Los się do niej uśmiechnął. Wróciła do mężczyzny, który nadal ją kocha i chce się nią opiekować mimo tego, co zrobiła. Założę się, że potrafią dać sobie szczęście. Przecież mają taki wspaniały wzór do naśladowania! - Jaki wzór? - zdziwiła się matka. - Ciebie i Dana, to jasne! - zawołała Sara i uścisnęła ją. - Jesteście idealną parą! Idealna para... Te beztroskie słowa prześladowały Stefanię przez całą uroczystość. Wszystko przebiegało gładko, zupełnie jak na filmie albo w bajce. Panna młoda, cała w bieli, wyglądała prześlicznie, a Filip prezentował się nienagannie. Dan, choć okropnie milczący, odprowadził Jilly do ołtarza, jakby przez całe życie nie robił nic innego. Stefania zauważyła z

tępym bólem w sercu, że nieliczna gromadka gości składa się prawie wyłącznie ze szczęśliwych par. Sara i Tom, Bill i Rina, Dennis i jego nowa przyjaciółka Cassie - wszyscy świetnie się bawili podczas skromnej domowej uroczystości i później na przyjęciu. Tylko ona i Dan nie pasowali do tego obrazka. Stefania nie mogła się doczekać, kiedy dzień dobiegnie końca. Wreszcie rozlano ostatnią butelkę szampana, wzniesiono ostatni toast, wszyscy złożyli życzenia i młoda para, wraz z weselnymi gośćmi, opuściła Eden. Wyczerpana Stefania poszła do sypialni zmienić suknię. Potem ruszyła na poszukiwanie Dana, z mocnym postanowieniem, że tej nocy nie spędzi samotnie. Znalazła go na skraju ogrodu. Stał w cieniu zalanego światłem księżyca eukaliptusa i patrzył na widoczne w oddali morze. - Idziesz do łóżka? - zapytała bez wstępów. - Nie jestem zmęczony. - Nawet na nią nie spojrzał. Stanęła obok niego, wdychając unoszące się w rozgrzanym powietrzu wonie Edenu. - O czym myślisz? - szepnęła. - Cóż... Wciąż o tym samym. - Mówił tak cicho, że ledwie go słyszała. - Wspominałem pierwsze dni naszej miłości. - Ja też o tym myślałam. Zwłaszcza podczas ślubu. Zapadła nabrzmiała nie wypowiedzianymi uczuciami cisza. Muszę się odezwać stwierdziła Stefania. Inaczej umrę, zwariuję albo uschnę z rozpaczy. - Ja wciąż cię kocham, Dan. Jeżeli myślisz, że coś się zmieniło, to jesteś w błędzie. Nie poruszył się ani nie odpowiedział. - Co mam zrobić? - wykrzyknęła, udręczona jego milczeniem i nie wypowiedzianymi oskarżeniami. - Udowodnij, że nasze małżeństwo jest dla ciebie równie ważne jak praca - odparł w końcu. - Przecież tak jest. - A więc wyjedź ze mną. Znów wrócili do tego samego punktu bez wyjścia. - Nie mogę, Dan. Żądasz ode mnie, żebym w tej trudnej chwili porzuciła własną firmę. - Do diabła z firmą! Jesteś moją żoną! - Należę do ciebie i do nikogo innego. - Tylko wtedy, kiedy nie odgrywasz ważnej pani prezes. Traktujesz mnie jak miłą rozrywkę. - Nic nie poradzę, że jestem tym, kim jestem!

- A ja nie mam zamiaru dłużej statystować w przedstawieniu, w którym Stefania Harper odgrywa główną rolę! Sądziłem, że jesteś moją żoną. A może Jake Sanders myśli inaczej? Odwrócił do niej udręczoną twarz. - Możliwe, że on tak myśli, ale nie ja. Dan, wysłuchaj mnie. To był tylko pocałunek. Czy w ciągu ostatnich siedmiu lat nikt inny ci się nie spodobał? - Nie! - Jego szczerość nie ulegała wątpliwości. - Ty mi zawsze wystarczałaś. Stefania wiedziała, że to prawda. - Ty też mi wystarczasz - odparła. Serce pękało jej z bólu; obawiała się, że za chwilę wybuchnie płaczem. - Więc dowiedź tego - zażądał Dan, znów chłodny i daleki. Zarezerwowałem dwa bilety na Wyspę Orfeusza. Samolot startuje jutro o dziesiątej rano. Chcę, żebyś ze mną poleciała. - Nie mogę. - Skoro tak, to znaczy, że dokonałaś wyboru. Ja wyjeżdżam bez względu na twoją decyzję. A jeśli odlecę sam, to już nie wrócę. Przemyśl to, Stefanio. To pierwsze ultimatum, jakie ci postawiłem. Coś mi mówi, że również ostatnie. W oczach Sary był to najbardziej udany ślub na świecie. Wyjeżdżając z Tomem z Edenu nie mogła doczekać się chwili, kiedy zapyta go o wrażenia i podzieli się z nim własną radością. Okazało się, że jak to mężczyzna, w ogóle nie zwrócił uwagi na suknię Jilly, nie pamiętał, jaki miała welon, obrączkę i wiązankę. Dopiero kiedy ze znawstwem wyraził podziw dla nowego kostiumu o barwie cytryny, w którym wystąpiła Sara, zrehabilitował się w jej oczach. Pochwalił też kapelusz i stwierdził, że bardzo mu się w nim podoba. Dziewczyna spuściła oczy i ukryła twarz w bukiecie orchidei, który podarował jej tego ranka. Głęboko wdychała niezwykły, delikatny zapach. Zauważyła, że Tom zapomniał już o przyjęciu, które przed chwilą opuścili, i myślami błądzi gdzie indziej. - Czy coś się stało? - zapytała. Przez chwilę milczał, koncentrując się na prowadzeniu samochodu. - Nic takiego - westchnął. - A właściwie to, co zwykle. Mama i tata... No, wiesz... Zrozumiała natychmiast. Pierwszy wieczór, który spędziła z jego rodziną, niemal spowodował zerwanie znajomości. Chłodna niechęć Billa i Riny tak ją zraniła, że kiedy po nieszczęsnej kolacji wybiegła z ich domu, przysięgła sobie nigdy więcej nie zadawać się z nikim z rodziny McMasterów. Tom musiał wykazać się nie lada uporem i wytrwałością, żeby w końcu zmieniła zdanie. Kiedy nie chciała rozmawiać z nim przez telefon, całymi dniami krążył wokół “Tary” z nadzieją, że spotka ją przypadkiem. Minęło kilka tygodni, zanim po niezliczonych wykrętach umówiła się z

nim na kawę. Ich spotkania wciąż jeszcze można było policzyć na palcach jednej ręki. Ale skoro ona tego chciała, mógł czekać całą wieczność, bo po raz pierwszy w życiu tak bardzo mu na kimś zależało. - O co poszło tym razem? - zapytała lekko. - Dziś rano mama znowu na mnie wsiadła, kiedy dowiedziała się, że po przyjęciu w Edenie wybieramy się do nocnego klubu. Powiedziałem jej, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Tylko przyjaciółmi? - W głosie Sary zabrzmiało rozczarowanie. W ciemnościach poszukał jej ręki. - Przyjaciel to ktoś bardzo bliski. - Co zrobimy? - A co możemy zrobić? - Tom przemyślał to z każdej strony. Nic. Tyle że to takie głupie i bez sensu. Jak ktokolwiek może cię nie lubić? Nie zwracajmy na nich uwagi, i już. Żyjmy własnym życiem i bawmy się na całego. Jak ci się podoba taki plan? - Jest wspaniały! Entuzjazm Sary poruszył Toma. - Wygląda na to, że w przeszłości bardzo ci tego brakowało. - Owszem, trochę - odparła beztrosko, ale zrozumiał, co chce wyrazić. Poznał już jej wstydliwość, niepewność i z daleka widoczny brak doświadczenia z mężczyznami. - Nic się nie martw - zapewnił ją. - Ja się tobą zaopiekuję. - Nie wiedziałam, że coś się kroi między młodym McMasterem a Sarą. Dennis mknął nadbrzeżną drogą do Sydney za samochodem Toma i w świetle reflektorów pędzących z naprzeciwka aut Cassie wyraźnie dostrzegała sylwetki jadącej przed nimi pary. - Hmmm - Dennis pomrukiem wyraził swe niezadowolenie. Czuł, że rywalizacja między nim a Tomem pogłębia się z każdym dniem. Dostatecznie przykre było to, że w pracy wciąż pozostawał w cieniu kolegi. Stefania przyjmowała każde słowo Toma jak objawienie. Dokonał już tylu udanych operacji, że Dennis nie dorównałby mu i za tysiąc lat. A teraz w dodatku zaczęto drania zapraszać na takie rodzinne uroczystości, jak ślub Jilly. Dennis nie zauważył, że Tom coraz częściej pojawia się u boku Sary. Był zbyt zajęty własnymi sprawami. Dopiero teraz z przerażeniem spostrzegł ostatnie posunięcie rywala. Romansuje z córką szefowej! Sprytnie pomyślane, nie ma co. Choćby dlatego, że dzięki temu jest bliżej rodziny i może dalej knuć i intrygować. Ulegając obsesyjnym podejrzeniom, mimo nalegań Cassie, Dennis nie chciał opuścić przyjęcia, dopóki nie upewnił się, że Tom również wychodzi. Nie mógł przecież zostawić mu wolnej ręki! - Co się stało?

- Nic. - Chłopak miał dość zdrowego rozsądku, by zrozumieć, w jak niekorzystnym świetle by się pokazał, gdyby zdradził swoje myśli. Tymczasem ostatnio coraz bardziej zależało mu na opinii Cassie. Postanowił powiedzieć jej coś miłego. - Bardzo dobrze dzisiaj wypadłaś - oświadczył wielkodusznie. - Tak myślisz? - Cassie przyjęła jego słowa z zadowoleniem. Wcale nie była pewna, czy dobrze robi, zjawiając się w Edenie podczas takiej małej rodzinnej uroczystości. Z Dennisem wszystko układało się miło i niezobowiązująco. Na razie nie miała ochoty na poważniejszy związek. Szybko odsunęła od siebie wspomnienie Jake'a. Nie chciała też pamiętać pierwszej, nieudanej randki z Dennisem, kiedy to barbarzyńska, okrutna walka zakończyła się śmiercią Eddiego Kinga. Potem długo dochodziła do siebie. Tylko szczery żal chłopaka zmiękczył jej serce. Miała wątpliwości, czy zbyt wczesna wizyta w domu Harperów, gdzie Stefania, Dan i Sara na pewno poddadzą ją bacznej obserwacji, nie narazi ich dobrze rozwijającego się związku. Niepotrzebnie się martwiła. Stefania, chociaż wyraźnie zdenerwowana, potraktowała ją bardzo miło. Pewnie przytłoczyła ją odpowiedzialność za zorganizowanie przyjęcia, kłopoty z dostarczeniem na czas szampana i spóźniającym się księdzem. Sara była tak szczęśliwa, że wszystkich traktowała życzliwie i szybko zaprzyjaźniła się z Cassie. Nawet Dan, chociaż jakiś odległy i roztargniony, powitał ją bardzo serdecznie. Sam Eden wręcz oszołomił Cassie, która pochodziła z biednej rodziny i tylko dzięki inteligencji i wielkiej ambicji osiągnęła obecną pozycję. Ogromny biały dom, umeblowany z wielką dbałością o szczegóły, pełen cennych i pięknych sprzętów, tak że każdy pokój przypominał szkatułkę z kosztownościami, uświadomił dziewczynie potęgę Harperów. Dotychczas ich miliony były dla niej tylko abstrakcyjnymi liczbami. Nic dziwnego, że Dennis jest tak rozpuszczony - pomyślała. Na nic nie musiał pracować. - To był cudowny dzień - oświadczyła. - Jeszcze się nie skończył. - Wiesz, która godzina? - Jeszcze nie jestem zmęczony. A ty? - W powietrzu zawisła nieśmiała sugestia, tak nietypowa dla popędliwego Dennisa. Czemu nie? - pomyślała dziewczyna. Zerknęła na rysujący się w ciemnościach profil towarzysza. W myślach obwiodła palcem zarys jego nosa, ust i podbródka. Nagle chłopak wydał jej się bardzo bliski. To chyba odpowiednia chwila. - W takim razie jedziemy do mnie - oświadczyła. - Może wpadłbyś na filiżankę kawy? Trzecia para weselnych gości wracała z Edenu do miasta tą samą drogą. Atmosfera w samochodzie była napięta, prawie wroga. - Bill, co z tym zrobić?

- Powinnaś z nim porozmawiać! - Rozmawiałam! - Widocznie nie powiedziałaś tego, co trzeba. Głos Riny zadrżał niebezpiecznie. - A czy ty powiedziałbyś mu “co trzeba”, jak to ująłeś? Bill wycofał się szybko. - Nie, oczywiście, że nie. - Jest już dorosły. Nie możemy mu niczego nakazać. - Komu by o tym powiedzieć? Może Stefanii? - Jesteś niemądry - zganiła go ostro. - Jak by to na nią podziałało? A poza tym, znalazłaby się w tej samej sytuacji, co my. Nie ma większej władzy nad Sarą niż my nad Tomem. - Może to nie jest tak, jak myślimy? - zastanawiał się Bill ponuro. - Sam cię przecież zapewnił, że są tylko przyjaciółmi, prawda? - Tak. Ale co to w tych czasach oznacza? Już myślałam, że wszystko będzie dobrze, dopóki nie zobaczyłam ich dzisiaj razem. - Rozumiem... - Westchnął ciężko i znów poczuł kłujący ból w piersi. Trudno było nie zauważyć, jak Tom i Sara promieniują szczęściem wynikającym z wzajemnej bliskości. - Sądzę, że mamy związane ręce. Przynajmniej na razie. - Rina zamilkła, a po chwili stwierdziła cicho: - Czasami w takich związkach nagle coś się psuje. Nie traćmy nadziei. Nigdy jeszcze dzwonek telefonu nie brzmiał tak natarczywie. Cas-sie usiadła na łóżku, z przerażeniem stwierdziła, że jest druga w nocy, i odebrała szybko. Przez chwilę słuchała uważnie, a potem z wystraszoną miną oddała telefon Dennisowi. - Do ciebie - oświadczyła. Chłopak sennie sięgnął po aparat. - Kto mówi? - To ja, Angelo. Mam kłopoty. - Z trudem rozpoznał przyjaciela, który mówił przez ściśnięte gardło, niemal szeptem. - Gdzie jesteś? - Dennis instynktownie wyczuł, że dzieje się coś złego. - Piąty magazyn, przy trzecim nabrzeżu, za targiem rybnym. Wydawało się, że Angelo powtarza wyuczoną na pamięć lekcję. Nagle krzyknął zupełnie innym tonem: - Dennis, nie przychodź tu! Rozległ się trzask, jakby ktoś odciągnął Angela od telefonu, i w słuchawce odezwał się Taylor: - Lepiej będzie, jak się tu zjawisz. Pomożesz nam przemówić do rozsądku temu głupiemu szczeniakowi. Inaczej do rana mogą dotrwać tylko jego szczątki. - Połączenie się urwało.

Dennis w panice wyskoczył z łóżka, gorączkowo szukając ubrania. - Co się dzieje? - zapytała Cassie. - Nie mam teraz czasu - wysapał. - Wrócę tak szybko, jak to możliwe. Dziewczyna zacisnęła zęby. - Dennis, nie zbywaj mnie w ten sposób! Na miłość boską, właśnie spędziliśmy razem noc. Mam prawo wiedzieć, o co tu chodzi. - No, dobrze już, dobrze - skapitulował. Szybko nakreślił przebieg wydarzeń, kończąc na wizycie, którą Taylor ze swoimi zbirami złożył w bistro Angela, żeby namówić chłopaka do powrotu na ring. - Wygląda na to, że znowu się do niego dobrali. Nie brzmiało to najlepiej. Pojadę tam i wszystko wyjaśnię. - Dennis, to szaleństwo! Sam się pchasz do jaskini lwa! - A mam wybór? Nie zawiadomię policji, bo to by wykończyło Vittoria, a mama zabiłaby mnie, gdyby cała sprawa dostała się do gazet i zrobiła złą reklamę Harper Mining. - Był już ubrany i gotów do wyjścia. Zdenerwowany ukląkł przy łóżku, pocałował Cassie i przytulił mocno. Przykro mi, że tak wyszło. - Zerwał się i ruszył do drzwi. - Tylko pamiętaj, w żadnym wypadku nie dzwoń na policję! Dennis zaparkował samochód na pustym placu przy wyludnionym o tej porze nabrzeżu, usiłując opanować drżenie rąk i nóg. Żołądek podchodził mu do gardła ze strachu, a wszechobecny rybi fetor przyprawiał o mdłości. Odnalazł właściwy magazyn i wbiegł do środka. W czeluści olbrzymiej hali Taylor wydawał się nienaturalnie mały. Menedżer siedział spokojnie na pustej skrzyni, a za nim stali Chicka i Jacko, niczym milczący żałobnicy na pogrzebie. - Gdzie Angelo? - zawołał chłopak. Jacko prychnął cicho. - Studzi się - odparł Taylor i ruchem głowy wskazał wielką chłodnię zajmującą cały tył hali. - Można powiedzieć, że biedak stąpa po cienkim lodzie. Mam nadzieję, że szybko dojdziemy do porozumienia, bo inaczej twój koleżka odmrozi sobie to i owo. - Słuchaj Taylor, wszystko ci wyjaśnię - zaczął Dennis z pewnością siebie, której akurat bardzo mu brakowało. - Angie to porządny chłopak... - Podziwiam twoją lojalność, ale wobec mnie ten gnojek nie zachował się porządnie. - Daj spokój, przecież obaj jesteśmy ludźmi interesu, no nie? Oczy Taylora, zimne i starcze jak u żółwia, przeszyły go na wylot. - Jesteś amatorem, Harper - oświadczył. - Bogatym, zepsutym szczeniakiem, który zabawia się za forsę mamusi. Nigdy nie zrozumiesz, na czym polegają prawdziwe interesy. Przyszedłeś tu,

bo wydaje ci się, że nie może cię spotkać nic złego. Mówiłem ci, że nie robię interesów z kanciarzami. Natomiast zawsze staram się ich przykładnie ukarać. - Taylor, spróbujmy znaleźć jakieś wyjście! Menedżer uśmiechnął się sadystycznie. - Ja już znalazłem. Z narastającą zgrozą Dennis po raz pierwszy zrozumiał, jak się wygłupił myśląc, że da sobie radę z Taylorem. - Czego ode mnie chcesz? - usłyszał własny szept. - Po pierwsze chcę, żebyś dostarczył trochę rozrywki moim chłopcom. Od dawna już nie mieli okazji do zabawy. Dobrze mówię, chłopaki? - Taylor grał przed swoją małą publicznością jak primadonna. - Będziesz się musiał trochę napocić. Zobaczymy, jak długo wytrzymasz. Prawdę mówiąc, jeszcze sam nie wiem, co postanowię dalej. - Zapłacę ci, ile zechcesz. Dam ci pieniądze... Taylor spojrzał na niego z pogardą. - Nie stać cię na to. Nawet cały majątek Harperów to za mało. Dał znak swoim ludziom. Zabierzcie stąd tego gnojka, zanim się posika ze strachu. Chicka i Jacko chwycili Dennisa i powlekli do drzwi. Właśnie przepychali go przez próg, kiedy silny strumień światła przeciął czerń nocy, oślepiając ich kompletnie. - Stać! Nie ruszać się! - Z ciemności zza światła latarki wyłoniły się dwie postacie i wepchnęły całą trójkę do środka hali. Zaniepokojony Taylor zerwał się z miejsca. - Pan Jennings! I pan Adams! - wylewnie powitał gości. - Czego panowie sobie życzą? - Na początek wpakujemy cię do więzienia. Z tego, co na ciebie mamy, wynika, że posiedzisz z pięć, dziesięć lat - oznajmił starszy stopniem policjant. - Teraz na twoje konto zapiszemy również to. Wskazał pobladłego, drżącego Dennisa. - On? - warknął Taylor drwiąco. - Za nic na świecie nie będzie zeznawał. Mam rację, synku? Dennis pokręcił głową. Przeraził się na myśl, że miałby opowiadać w sądzie o wszystkich swoich wyczynach. Gazety natychmiast by to rozgłosiły. Już widział krzyczące nagłówki: “Młody Harper zeznaje w procesie gangu.” - Nic nie szkodzi - ciągnął niewzruszony Jennings. - To i tak najmniej istotny z twoich wyskoków. Wreszcie cię dopadłem, Taylor. Mamy dowody, że Eddie King zmarł na skutek przedawkowania narkotyków, a nie z powodu ciosu tego tam Angela. Potrafię dowieść, że to ty dostarczyłeś mu towar tamtej nocy. Oskarżam cię o morderstwo, mój panie.

Trzeba mieć nerwy ze stali, żeby jak gdyby nigdy nic przyjść do pracy po całej nocy spędzonej na zabawie w policjantów i złodziei - myślała Cassie. Straszne godziny wyczekiwania na Dennisa poszły w niepamięć, kiedy chłopak zjawił się wprawdzie wstrząśnięty, zgaszony i blady ze strachu, ale cały i zdrowy. Śmiejąc się i płacząc tulili się do siebie, podczas gdy on bez przerwy dziękował jej, że nie usłuchała polecenia i zadzwoniła na policję. - Od początku wiedziałam, że to zrobię - wyjaśniła. - Twoja decyzja była tak beznadziejnie głupia! - Chłopak ze smutkiem przyznał, że można by tak określić całe jego dotychczasowe postępowanie .Tak, ktoś musi wreszcie wziąć cię w cugle - oświadczyła dziewczyna z naciskiem i przyciągnęła go do siebie. - Myślę, że to zadanie w sam raz dla panny Jones. Wciąż uśmiechając się pod nosem, weszła do biura i zaczęła przygotowywać się do codziennych zajęć. Właśnie zdejmowała żakiet, kiedy zadzwonił telefon. - Dzień dobry, Cassie - odezwał się dobrze znany głos. - Nie rozłączaj się, proszę. Na pewno zainteresuje cię to, co za chwilę usłyszysz. - Jake! - Zgadłaś. Musisz mi wyświadczyć jeszcze jedną przysługę. Zdobyłem już akcje, których potrzebowałem do wygrania bitwy z Harperami. Wczoraj wpadł mi w ręce spory pakiet... - Jak to możliwe? - zapytała z niedowierzaniem. - To już nie twoje zmartwienie. Mogę ci tylko powiedzieć, że to było coś w rodzaju... prezentu ślubnego. - Roześmiał się. - Rzecz jasna, wolałbym, żeby osoba, która mi go dała, pozostała anonimowa. Chcę, żebyś odnalazła i zniszczyła potwierdzenie przelewu akcji, zanim zostanie włączone do akt. - Nie mogę tego zrobić! To przestępstwo! A poza tym, między nami koniec, pamiętasz? - Nie sądzę, kwiatuszku, nie tak szybko. Mały ptaszek mi doniósł, że spotykasz się z Dennisem Harperem. Jak myślisz, co on zrobi, kiedy dowie się, że jego nowa ukochana wskoczyła mu w ramiona prosto z mojego łóżka, w dodatku z rękami splamionymi zdradą? Odpowiedzi nie było. Jake z uśmiechem odłożył słuchawkę. Cassie długo siedziała bez ruchu. Potem wstała sztywno, jakby każdy ruch sprawiał jej ból, i przystąpiła do dzieła. Wkrótce odnalazła to, o czym mówił Jake. Na monitorze komputera ukazał się napis: “Akcje Harper Mining - Filip Stewart 2% */Jilly Stewart */ Jake Sanders” Skasowanie całego zapisu trwało raptem sekundę. - Proszę bardzo, podły draniu. Czy teraz jesteś zadowolony? - szepnęła Cassie, choć wcale nie chciała usłyszeć odpowiedzi. Tom, z pociemniałą jak chmura gradowa twarzą, czekał na Stefanię w gabinecie. Ale pani prezes tak bardzo się śpieszyła, że zupełnie nie zwróciła uwagi na jego stan.

- Muszę wyjechać na kilka dni - oznajmiła, ledwie go ujrzała. Jedziemy z Danem na krótki wypoczynek. Już od dawna sobie to obiecywaliśmy. - Dzisiaj? - Tom nie wierzył własnym uszom. - Tak, dlaczego nie? - Popatrzyła na niego. - Nie martw się. Nie porzucam firmy. - Wyjęła z teczki dużą, sztywną kopertę. - Tutaj są wszystkie instrukcje na przyszły tydzień. Całą noc nad tym pracowałam! Chłopak nie odwzajemnił jej uśmiechu. - Obawiam się, że już nie są aktualne - oznajmił cicho. - Od rana krąży plotka, że Jake Sanders zdobył wreszcie ilość akcji konieczną do zdobycia miejsca w zarządzie. Stefania pobladła jak ściana. - To niemożliwe! On na pewno blefuje. Drzwi otworzyły się bezceremonialnie i w progu stanął Bill. - Stefanio... - zaczął ze smutkiem. - Bill, czy to prawda? - Właśnie sprawdzamy zapisy. Ale już teraz mogę cię zapewnić, że kiedy wczoraj wychodziłem z pracy, mieliśmy pod kontrolą wszystkie akcje, co do jednej. Sanders kłamie. - Dobrze. W takim razie wkrótce przywołamy go do porządku - oświadczyła Stefania, usiłując zapanować nad nerwami. Zerknęła na zegarek. Dziewiąta. Z ciężkim sercem wywołała sekretarkę przez interkom. - Hilary, zadzwoń na lotnisko, odnajdź doktora Marshalla i natychmiast mnie z nim połącz. - Dobrze, pani Harper. W recepcji czeka pan Sanders. Prosi o natychmiastowe spotkanie. Stefania uniosła twardo głowę. - Wprowadź go. - Dzień dobry, pani Harper - powitał ją Jake obojętnym, służbowym tonem. Tylko błysk w oku świadczył, jak wielką przyjemność sprawia mu ta sytuacja. - Zapewne już do pani dotarło, że udało mi się zgromadzić około dziewiętnastu procent waszych akcji. Z przyjemnością zawiadamiam, że nabyłem jeszcze dwa procent. - Ze skórzanej aktówki wyjął plik kartek. Pozostała trójka stała w bezruchu, jak dzieci obserwujące sztukmistrza, który za chwilę wyciągnie królika z cylindra. - Nie muszą państwo wierzyć mi na słowo. Niech wasi ludzie to sprawdzą. Oto dokumenty. Bill i Tom rzucili się na papiery. Szybko przebiegli je wzrokiem. - Chyba wszystko jest jak należy - oznajmił ponuro dyrektor. Prosiłem, żeby sprawdzono zapisy komputerowe. Nasz personel w tej chwili nad tym pracuje. To nie potrwa długo.

- Ależ nie ma pośpiechu - zapewnił uprzejmie Sanders. - Zaczekam na zewnątrz. Nie chcę zbyt pośpiesznie zajmować należnego mi stanowiska - oświadczył i wyszedł. - Co się dzieje, Bill? - Nie mam pojęcia. Nic nie rozumiem. - W tej samej chwili pojawiła się sekretarka z wydrukiem i wręczyła go dyrektorowi, który przebiegł dane wzrokiem. - Wszystko się zgadza, Stefanio. Zdobył wymaganą ilość akcji. Ale wydaje mi się, że wyciąg jest niekompletny, więc ciągle nie wiemy, kto nas sprzedał. Spojrzeli na siebie bezradnie. - Kto powie o tym Sandersowi? - zapytał Tom. - Nic nie trzeba mu mówić - stwierdziła gorzko Stefania. - On już wie!

Rozdział XVIII Dziesiąta. Wciąż jeszcze nie wierząc w to, co się stało w ciągu minionej godziny, Stefania skręciła z Bent Street w prawo, w Macquarie Street, i pojechała do agencji “Tara”. Spojrzała na zegarek i uświadomiła sobie, że jej szansa minęła bezpowrotnie: samolot Dana wzbił się już w powietrze. Mąż nie odpowiedział na jej gorączkowe telefony na lotnisko. Nigdy nie dowie się, że postanowiła jechać i byłaby teraz przy nim, gdyby niespodziewane zwycięstwo Jake'a nie zapędziło jej w potrzask. Co by się stało, gdyby nie zaglądając do pracy od razu pojechała na lotnisko? Wtedy nie tylko przegrałabym jedną bitwę, ale po powrocie z wyspy stwierdziłabym, że nie mam już nic odpowiedziała sobie ponuro. I tak jeszcze mogę wszystko stracić! Co tu, do diabła, zrobić? Niespokojnymi palcami włączyła radio, by uspokoić jakoś rozszalały bieg myśli. Głos spikera wypełnił wnętrze samochodu: “ ...jest oczekiwane w najbliższych tygodniach. A z kraju nadal płyną informacje o zaostrzającej się walce o kontrolę nad przemysłowym gigantem Harper Mining. Bliżej nie znany Jake Sanders dokonał dzisiaj śmiałego posunięcia. Udało mu się uzyskać wymagany pakiet akcji i utorować sobie drogę do zarządu nękanej kłopotami spółki. Krążą pogłoski, że Sanders nieuchronnie dąży do przejęcia kontroli nad imperium Harperów. Rzesze inwestorów zadają sobie pytanie, czy rozbudowane kierownictwo spółki poradzi sobie z dynamicznymi posunięciami młodego biznesmena. Wtajemniczeni twierdzą, że wejście Sandersa do zarządu jest osobistą i zawodową porażką prezes Stefanii Harper. Niektórzy wróżą rychły koniec jej bajecznej kariery. I małżeństwa - dodała w myślach. Tyle od naszego miejskiego korespondenta. Prognoza pogody...” W “Tarze” Sara z niecierpliwością oczekiwała przyjazdu matki. Chciała omówić z nią projekt kolekcji wiosennej na przyszły rok. Stefania z zadowoleniem powitała możliwość zagłębienia się w innych problemach i rozmowy z kimś, kto nie ma pojęcia o kataklizmie wstrząsającym posadami całej firmy. Postanowiła nie psuć córce dnia. Widać było, że dziewczyna zadała sobie wiele trudu i zgromadziła projekty, szkice kolorystyczne i próbki materiałów, żeby jak najlepiej przygotować się do twórczej sesji z matką. Dowie się wszystkiego wieczorem, przy kolacji. Stefania usiłowała skoncentrować się na słowach córki. - Ta część kolekcji jest adresowana do młodych kobiet na kierowniczych stanowiskach. Przedział wieku od dziewiętnastu do dwudziestu pięciu lat. - Bardzo ciekawe szkice. - Wspaniałe, prawda? Odkryłam tę projektantkę na studenckim pokazie mody. Efekty jej prac są tak udane, że Joanna zdecydowała się przyjąć ją do nas na okres próbny.

- A co z kolorami? - zapytała Stefania, spoglądając na dość przytłaczający zestaw szarości, brązów i czerni. - To są kobiety pracujące, mamo. Trudno oczekiwać, że pójdą do biura ubrane w fiolety i róże. - Sara roześmiała się przyjaźnie. - A czemu nie? Żadna z nich nie zauważyła, jak do pokoju wolnym krokiem wszedł Jake. Krew zastygła Stefanii w żyłach. - O, pan Sanders. Co pana tu sprowadza? - Jako dyrektor Harper Mining nie potrzebuję żadnego konkretnego powodu, żeby odwiedzić jedną z najważniejszych podległych firm. - Dyrektor? - wydusiła dziewczyna. - To moja córka - przedstawiła Sarę Stefania, błagając ją w duchu, żeby nie odzywała się ani słowem. - A więc tutaj zaczęła się twoja oszałamiająca kariera modelki? Piękna Tara Welles. Widać, że nadal interesujesz się modą, prawda? - Panie Sanders, moja córka i ja odbywamy właśnie ważną naradę... - Och, nie będę wam przeszkadzał. Wpadłem tylko, żeby zaprosić cię na kolację. Stefania zastanowiła się. - Wątpię, czy kiedykolwiek będę na tyle głodna lub samotna, żeby przyjąć pana zaproszenie. - Nie chcesz się dowiedzieć, skąd wziąłem akcje, dzięki którym dostałem się do zarządu? Natychmiast stała się czujna. - Słucham? - A więc dzisiaj wieczorem. W moim apartamencie o ósmej - oznajmił i wyszedł. - Mamo, chyba nie masz zamiaru tam iść? - Wstrząśnięta Sara patrzyła na nią z niedowierzaniem. - Sama nie wiem - odpowiedziała. - Trzeba się z nim teraz liczyć, a dużo bym dała, żeby dowiedzieć się, kto nas sprzedał. A jeszcze bardziej marzę o tym, żeby jak przekupka wykrzyczeć mu wszystko prosto w oczy, wymierzyć siarczysty policzek w tę sprytną, bladą twarz... Nagle stwierdziła, że się rumieni. - A co z Danem? - zapytała cicho córka. - Przecież zadręcza się tam na wyspie, czeka na ciebie. Myślałam, że polecisz do niego pierwszym samolotem. - To nie takie proste, Sass. Nie chcę teraz o tym mówić. Wróćmy do wiosennej kolekcji, dobrze?

Wracając do Edenu po najdłuższym i najbardziej ponurym dniu pracy w życiu, Stefania wciąż jeszcze nie wiedziała, czy przyjąć zaproszenie Jake'a. Może powinna zbliżyć się do niego, skoro mają razem pracować? Może nawet na tym etapie będzie miał dla niej jakąś propozycję, na przykład zaoferuje sprzedaż akcji, zrezygnuje z miejsca w zarządzie albo poprze ją, żeby zachowała stanowisko prezesa? A może po prostu masz ochotę na romantyczną kolację przy świecach, z mężczyzną, który wyraźnie okazuje ci swoje zainteresowanie? Czyżbyś chciała, żeby Sanders poprawił ci humor i sprawił, że znowu poczujesz się kobietą, Stefanio Harper? Miała wszystkiego dość, a zwłaszcza siebie samej. Zajechała przed dom i zobaczyła, że na szerokim żwirowanym podjeździe, tuż przed frontowymi drzwiami, stoi auto syna. - Dennis! - zawołała wchodząc do środka. - Tutaj, mamo! Chłopak siedział w salonie z całym plikiem gazet, rozłożonych na stronach poświęconych biznesowi. Od razu wpadł jej w oko wielki tytuł: “Sanders dobiera się do Harperów.” Skrzywiła się. - Nalać ci drinka? - zapytał syn z niezwykłą u niego delikatnością. - Napiłabym się whisky - odparła i z ulgą opadła na kanapę. Dan wyjechał - zaczęła bez wstępów. - Gdzie? - Na Wielką Rafę Koralową. Chciał mnie zabrać ze sobą. - Dlaczego nie pojechałaś? - Dennis wręczył jej szklaneczkę i usiadł naprzeciwko. Stefania pociągnęła upragniony łyk trunku. Wskazała na gazety. - To wszystko zwaliło mi się na głowę, kiedy wybierałam się na lotnisko. W takiej chwili nie mogłam uciec. Ale teraz czuję, że jest mi wszystko jedno. - Więc dlaczego za nim nie pojedziesz? - Za późno. - Ogarnęło ją wielkie znużenie. - Dan powiedział jasno, że albo dołączę do niego rano, albo wcale. A poza tym, gdybym teraz uciekła, oznaczałoby to, że rezygnuję z walki i jak na talerzu podsuwam Jake'owi całą firmę. - Mylisz się. To nie byłaby ucieczka. W najbliższych tygodniach nic nowego się nie wydarzy. Kryzys już minął. Teraz najważniejsze jest twoje małżeństwo. - Może się tak skończyć, że stracę i Dana, i firmę - oznajmiła żałośnie. - Nie stracisz Dana, jeśli od razu do niego pojedziesz. - Dennis zamilkł na chwilę. - Wiesz, że między nim a mną nie wszystko układało się najlepiej. Ale to porządny facet, mamo, i świetnie do siebie pasujecie. Nie daj mu odejść, mówię ci. - Dennis - szepnęła Stefania, zdziwiona nagłym zrozumieniem i dojrzałością syna.

- Podziękowania zostaw na później. Teraz pakuj walizki. Odwiozę cię na lotnisko. Rina McMaster rzadko odwiedzała Harper Mining. To był świat Billa, a nie jej, i niechętnie tam zaglądała. Równie niechętnie odnosiłaby się do wizyt Billa w swoim królestwie, to znaczy w kuchni. Ale od dnia, w którym Sanders wdarł się do Harper Mining, mąż coraz częściej przesiadywał w biurze do późnej nocy i Rina postanowiła to ukrócić. Jeśli będzie trzeba, siłą wywlecze go z budynku, zaprowadzi do domu i położy do łóżka. Znalazła męża za biurkiem. Ponuro wertował stos wydruków komputerowych. Twarz miał szarą ze zmęczenia. Zauważyła, że jego prawa ręka delikatnie gładzi lewą stronę klatki piersiowej, jak to ostatnio coraz częściej się zdarzało. - Kończysz już? - zapytała. Bill podniósł głowę i nieco się rozpogodził. - Jeszcze chwila. - Przecież jesteś skonany. - Nic podobnego - zaprotestował groźnie. Spróbowała zacząć z innej strony. - Dzwonił do mnie doktor Anderson. Pytał, czy w przyszłym tygodniu nie zagrałbyś z nim w golfa. Mąż zerknął na nią bystro. - Jesteś pewna, że to nie ty do niego dzwoniłaś? - Martwię się o ciebie. Co w tym złego? - Na miłość boską, Rino! Czuję się świetnie! Tak niepodobna do niego ostra reakcja przeraziła ją. Bill zawahał się, a potem oznajmił pojednawczo: - Dzisiaj rano próbowałem rozmawiać z Tomem na temat Sary. Rina zesztywniała. - No i... - I nic. Dał mi wyraźnie do zrozumienia, że to nie moja sprawa. Ale przyznał też, że spotykają się coraz częściej. Tak się składa, że i teraz są razem. - Zamilkł, a po chwili podjął z trudem: - Rino, musimy spojrzeć prawdzie w oczy. Oni nie są dziećmi, a w naszych czasach to tylko kwestia czasu... - Kiedy pójdą razem do łóżka? Prawda. Ale czy możesz mi powiedzieć, co mamy zrobić, żeby temu zapobiec? Jakie to dziwne, że w najtrudniejszych chwilach człowiek pragnie wrócić tam, gdzie był najszczęśliwszy - zastanawiał się Dan. Co go przygnało na Wyspę Orfeusza? Sam już nie wierzył,

że ma cokolwiek wspólnego z tamtym młodym lekarzem-idealistą, który wybrał Wielką Rafę Koralową jako najbardziej sprzyjające leczeniu chorych miejsce na świecie i założył klinikę na przypominającej mały klejnot Wyspie Orfeusza, gdzie żył i pracował szczęśliwie. Odnalazł swój raj, tropikalną krainę cudów, w której tęczowe ryby pływają wolno w przezroczystej wodzie, żyzna ziemia rozkwita bujną roślinnością, a człowiek może zaspokoić każde pragnienie. Czuł się jak Adam przed upadkiem. Jak to się stało, że opuścił rajski ogród? No tak. Spotkał swoją Ewę. Stojąc nad brzegiem morza, gdzie srebrny kolor piasku przechodził w złoto pod grzywami nadpływających fal, oczyma wyobraźni widział idącą ku niemu Stefanię. Chociaż była jego pacjentką, zakochali się w sobie szybko i niepostrzeżenie, jak dzieci. I mimo że odnaleźli się dopiero po długich, bolesnych miesiącach ucieczek i poszukiwań, ich miłość zachowała coś z tych pierwszych niewinnych i przepojonych ufnością chwil. Czyżby to już minęło? Czy Stefania zdradziła go z Sandersem? Jeśli nie jest jeszcze kochanką Jake'a, to czy nie wykorzysta nieobecności męża, żeby wskoczyć jego rywalowi do łóżka? Ta myśl nie dawała mu spokoju. Nie powinien wyjeżdżać. Tylko po co miał zostawać? W głowie huczało mu od pytań i wątpliwości, ale nic nie mogło zagłuszyć cierpienia. Słońce zsuwało się po niebie - nadchodził widowiskowy tropikalny zmierzch. Horyzont zabarwił się fioletem, czerwienią i złotem. Poniżej błyszczała szklista powierzchnia morza. Z bolącym sercem Dan wspominał, jak na tej plaży urządzali sobie ze Stefanią kolacje przy ognisku, zakochani tak bardzo, że nawet nie zwracali uwagi na wyśmienite jedzenie. Nigdy w życiu nie czuł się tak samotny. Stef, gdzie jesteś? Kiedy odwrócił się, żeby odejść, zobaczył ją w ostatnich promieniach słońca, jak z wyciągniętymi ramionami biegła do niego po plaży. Mimo że Jilly niewątpliwie była ekspertem w dziedzinie seksu, Jake nie zawsze chętnie się z nią widywał. Uważnie dawkował spotkania i ilość spędzanego w jej towarzystwie czasu. Nie może dopuścić, żeby sobie pomyślała, że ich związek to coś więcej niż... przyjemny epizod. Zachęcał ją do powtórnego małżeństwa głównie po to, żeby zajęła się czymś innym i na jakiś czas dała mu spokój. Jednak nie miał wątpliwości, że znajomość z Jilly jest dla niego użyteczna, i to bardzo. Z lekką niecierpliwością oczekiwał jej powrotu z podróży poślubnej. Zbliżał się kulminacyjny punkt rozgrywki i przydałoby mu się trochę więcej informacji prosto z gniazda wroga. - Nie jestem pewna czy to, co mam, wyda ci się interesujące - ostrzegła go na wstępie, kiedy spotkała się z nim po powrocie. - Może nawet już o tym wiesz. Byłeś na miejscu, a ja nie. Pewnie słyszałeś już wzruszającą opowieść, jak to Dan opuścił Stefanię, a ona pognała za nim przez cały kontynent, żeby szybką transfuzją uratować małżeństwo, zanim wykrwawi się na śmierć.

- Niezbyt jasno się wyrażasz, ale ci wybaczam. Owszem, słyszałem o tym. - Brzmi to jak dowcip, co? Niezależna dama, bezwzględna kobieta interesu i uosobienie energii zamienia się w galaretę, kiedy w grę wchodzi Dan. Świat się wali, a ona nie potrafi wytrzymać bez męża nawet jednego dnia. - Szczęściarz. - Tym krótkim stwierdzeniem Jake zamaskował głębsze uczucie. Jilly spojrzała na niego gniewnie. - Wszyscy myślą, że jest taka wspaniała. Nie rozumiem, co oni w niej widzą. - Być może tylko mężczyzna potrafi to zrozumieć. - Więc oświeć mnie. - Stefania Harper ma klasę, urok i inteligencję. A przede wszystkim stanowi wyzwanie. Wybuchnęła urągliwym śmiechem. - Ona? Przecież to kompletna życiowa niedojda. Zawsze taka była. Nie uwierzyłbyś, jaka z niej fujara. Pamiętam to jeszcze z dzieciństwa. Na wszystko dawała się nabrać. Miała siedemnaście lat, kiedy zdarzyła jej się wpadka. Nie wiedziałeś o tym, co? - Wpadka? Wybacz, ale nie rozumiem twojej uroczej miejscowej gwary. - Zaszła w ciążę! - Naprawdę? - Jake wprawnie ukrył zdziwienie. - Jasne! - potwierdziła beztrosko Jilly. - Po porodzie stary Harper wyprawił ją do Europy. Kilka miesięcy później mnie też tam wysłano, żebym dotrzymała jej towarzystwa. Objechałyśmy wszystkie ciekawe miejsca. Londyn, Paryż, Wenecję. Było wspaniale! - Jej wzrok zdradzał, że przeniosła się myślami daleko w przeszłość. - A dziecko? - dopytywał się Jake. - Och, bambino umarło. - Jilly, to wszystko należy do przeszłości. Teraz ludzie widzą Stefanię zupełnie inaczej. - Nikt nigdy się o tym nie dowiedział! Stary Maks nie szczędził pieniędzy i wpływów, żeby zatuszować całą sprawę. Wtedy jeszcze nie była sławną i bogatą Stefanią Harper, “najwybitniejszą kobietą interesu w Australii”, jak ją nazywają. Ale teraz to co innego. W umyśle Jilly zakiełkował nowy plan. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślała? Gdyby udało się jej wydobyć stary skandal na światło dzienne, doszczętnie zrujnowałaby wiarygodność Stefanii. - Mnie interesuje teraźniejszość, nie przeszłość - odezwał się Jake. - Bez Stefanii cały zarząd Harper Mining jest jak pijane dziecko we mgle. Wydaje mi się, że potrafię na tym skorzystać.

- Przed końcem tygodnia będziemy mieli nowego prezesa, co? - Oczy Jilly zapłonęły. - Odbyłem kilka prywatnych spotkań ze starannie wybranymi członkami zarządu. Bez trudu wytłumaczyłem im, co mogą zyskać, a co stracić. We właściwym czasie będą głosować, jak im każę. - To znaczy kiedy? - Nienawiść Jilly do Stefanii była wręcz przerażająca. - Za kilka dni na posiedzeniu zarządu zgłoszę wniosek o wotum nieufności dla Stefanii. - Brawo! - Usta Jilly rozwarły się chciwie. - Widzę, że nie próżnowałeś, kiedy mnie tu nie było. Sprytny chłopak. Chodź, złożę ci wyrazy uznania. Wolno odpięła pierwszy guzik koszuli. Oddychała szybko. Jake czuł bijący od niej zapach podniecenia. - Nie teraz, Jilly - oświadczył, powstrzymując nagły dreszcz obrzydzenia. - Sama wiesz, że muszę zaraz wracać do pracy. A poza tym, boli mnie głowa. Już przedtem Cassie miała wyrzuty sumienia z powodu swojej zdrady, ale teraz cierpiała w dwójnasób - poczucie lojalności wobec firmy zbiegło się z miłością do Dennisa. Ostatni jej postępek, wymuszony przez Jake'a, wydawał jej się o wiele gorszy niż poprzednie, kiedy wszystko, co robiła, było tylko grą z mężczyzną, dla którego straciła głowę. Czuła się tak podle, że ledwie dowlokła się do pracy. W każdej chwili spodziewała się, że jej zdrada zostanie wykryta, więc kiedy następnego dnia po kryzysie weszła do swojego biura i zastała tam czekającego na nią Toma, stanęła jak wryta, przygotowana na najgorsze. - Czy mogłabyś mi poświęcić trochę czasu? Przejrzelibyśmy komputerowe rejestry akcji oświadczył szorstko. - Czyżby coś się nie zgadzało? - Brakuje pewnych danych o przelewach. - Tak, to możliwe - przyznała słabym głosem. - Wczoraj rano mieliśmy awarię całego systemu i część danych z poprzedniego dnia przepadła. - Cholerne komputery! - zaklął Tom. - Że też to się stało akurat w takim momencie! Zastanowił się szybko. - Wiem, co zrobimy. Trzeba odtworzyć zapis z danych wyjściowych. To zaświadczenie o przelewie musi gdzieś tam być. Znajdę je. - Zacisnął zęby. - Tom, nie rób tego! - Cassie za wszelką cenę starała się ukryć strach. - To ci zajmie całe wieki! - Trudno, Cassie - oświadczył ponuro. - Obiecałem sobie, że dowiem się, gdzie Sanders zdobył akcje, które wywindowały go do zarządu. Dziewczyna wpadła na pomysł. - Zostaw to mnie. Twój czas jest zbyt cenny, żebyś marnował go na papierkową robotę.

- Zrobisz to? - Tom nie tracił czasu na podziękowania. - Zaraz prześlę ci faktury transakcji. Bądź ostrożna. To ostatni niezbity dowód, jaki nam został. I rzeczywiście, kiedy Cassie otrzymała papiery, postąpiła bardzo ostrożnie, szczególnie z jednym dokumentem. Znalazła zaświadczenie o przekazaniu Jake'owi Sandersowi akcji należących uprzednio do pani Stewart i schowała je do kieszeni żakietu, którego nie zdejmowała do końca dnia. W swoim gabinecie Tom zajmował się już zupełnie inną sprawą. Właśnie dostał od ojca wstrząsającą wiadomość, która sprawiła, że natychmiast zapomniał o sprawie przelewu. “Sanders złożył pisemną prośbę o zwołanie w ciągu dwudziestu czterech godzin nadzwyczajnego posiedzenia zarządu, ponieważ chce złożyć wotum nieufności wobec prezesa Harper Mining.” Dla Dana i Stefanii pobyt na wyspie był jednym pasmem odkrytego na nowo szczęścia. Kochali się namiętnie i czule w promieniach słońca, spędzali wieczory przy ognisku na srebrnej plaży rozświetlonej opalizującym blaskiem morza, trzymając się za ręce spacerowali po omywanym falami przypływu piasku, na który szczodra natura wyrzucała perłowe muszle i barwne fragmenty koralowców. Bez przerwy rozmawiali ze sobą, szeptali czule, zadawali niespokojne pytania, otwarcie przyznawali się do zazdrości, strachu i dumy, które oddaliły ich od siebie. - Powiedz mi, czy Jake Sanders ci się podoba? - Tak. Ale to wszystko. Już dawno postanowiłam sobie, że nie zakocham się więcej w okrutnym, samolubnym mężczyźnie. - Dzięki Bogu! - Chyba nie podejrzewałeś, że wskoczę mu do łóżka? - Wiele kobiet już tak zrobiło. - Ale ja nie jestem jedną z wielu! - zaprotestowała Stefania. - Jestem sobą! - Nie byłem ciebie pewny. Leżeli na szerokim, podwójnym łożu w małym domku, który wraz z kilkunastoma innymi, drzemiącymi spokojnie w cieniu palm, tworzył kompleks wypoczynkowy. Zatroskany nagle Dan usiadł i sięgnął po szklankę zimnego soku z limony, stojącą na stoliku obok łóżka. - Nie ufałeś mi? - naciskała delikatnie Stefania. - Tak, ale... - No, słucham. Zawahał się. - Wiem, że to głupio zabrzmi, zwłaszcza że na dobrą sprawę wcale go nie znam, ale wszystko, co o nim wiem, przypomina mi... Grega Marsdena. Stefania leżała bez ruchu. Greg Marsden. Mój mąż, mój kochanek, moje nieszczęście. Człowiek, który chciał mnie zdobyć dla pieniędzy, a potem skazał na śmierć. Stanął jej przed

oczyma jak żywy - szczupły, wyniosły i taki piękny... Tak, Dan się nie myli. Sanders ma podobne spojrzenie, rozbawione i czujne na przemian. Ta sama kształtna górna warga i smukłe, silne dłonie. Greg również lubił bawić się kosztem kobiet... Zadygotała. - Dan, chyba nie myślisz, że dlatego mi się spodobał? - Kochałaś się w Marsdenie. - To dawne czasy. Trzeba myśleć o przyszłości. Moim zdaniem naszemu małżeństwu zagraża Harper Mining, a nie jakiś mężczyzna. - Zgoda. Ale jak mam walczyć z międzynarodową korporacją? - Wcale nie musisz walczyć. Znajdziemy jakiś kompromis. - Tego właśnie pragniesz? - Dan opadł na łóżko i pochylił się nad żoną. Pytająco spojrzał jej w oczy. - Cały czas się zastanawiam, czego właściwie chcę. Wiem, że ty musisz mieć w tym udział, i to wielki. Od nas obojga zależy, jak to będzie wyglądało. - Jeśli uwzględniasz mnie w swoich planach, to myślę, że nam się uda - oświadczył wesoło. - Na razie się nie śpieszmy. Róbmy wszystko krok po kroku. - Rozchylił jej plażową suknię z cienkiej bawełny i przesunął dłonią po ciele. - Może by tak zacząć od tego, co ty na to? - Jak pan sobie życzy, doktorze - zamruczała Stefania kusząco. Gdy jesteś we mnie, od razu mi się lepiej myśli. - Objęła go mocno. W tej samej chwili ostry dzwonek telefonu zburzył panujący w domku spokój. Śmiejąc się i klnąc pod nosem, Stefania sięgnęła po słuchawkę. - Halo? Przecież mówiłam wyraźnie, że nie ma mnie dla nikogo. Kierowniczka kompleksu wypoczynkowego czuła się urażona. - Nie chciałam przeszkadzać, pani Marshall, ale pani syn nalega. Mówi, że to bardzo pilne. - Proszę łączyć. - Mama? - Głos Dennisa brzmiał cicho i niewyraźnie. - Przykro mi, że zakłócam ci spokój... - Dźwięk zanikł na chwilę. - ...nowy kryzys. Sanders zwołał zebranie zarządu. Obawiamy się, że może uzyskać przewagę. Spotykał się prywatnie z niektórymi członkami... - Znowu zapadła cisza. - Dennis, mów głośniej! - krzyknęła rozgorączkowana Stefania. Czy to znaczy, że może zostać wybrany na prezesa? - Tak, jeśli zabraknie nam twojego głosu. - Kiedy zaczyna się zebranie? - Mniej więcej za godzinę.

- Dobrze. Słuchaj, co masz robić - nakazała energicznie. - Wstaw do sali telefon konferencyjny. Poprowadzę spotkanie na odległość. - Świetnie! - W jego głosie zabrzmiała wyraźna ulga. - Bill chce z tobą mówić. On... Połączenie zostało przerwane. Stefania na próżno stukała w widełki. Wyskoczyła z łóżka i pomknęła do recepcji w głównym budynku. Kierowniczka stała zupełnie bezradna, ściskając w ręku słuchawkę telefonu. - Tak mi przykro, pani Marshall - oznajmiła. - Straciliśmy połączenie z lądem. To się niestety często zdarza. Nic nie szkodzi, za kilka godzin wszystko naprawią. - Za kilka godzin? Nie mam tyle czasu! Jak daleko stąd jest najbliższa wyspa? Zaskoczona kobieta zastanowiła się szybko. - Niecałe pół godziny łodzią. Jeśli to coś ważnego, proszę skorzystać z naszej motorówki. - Tak, to bardzo ważne. Dziękuję. Wkrótce biegła z Danem po drewnianym pomoście. - Zdążymy, kochanie - uspokajał ją mąż, kiedy wreszcie odbili od brzegu. - Och, Dan. - Stefania nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Stali na dziobie małego ślizgacza, który pędził po ciemnoniebieskiej wodzie. Jakim cudem macki nieszczęścia i kłopotów odnalazły ich nawet tutaj? Położyła rękę na ramieniu męża. - Cokolwiek się stanie - oświadczyła spokojnie - chcę, żebyś pamiętał, że cię kocham. Jesteś dla mnie najważniejszy. Teraz i zawsze. - Ty też jesteś dla mnie najważniejsza - wyszeptał i nachylił się, żeby ją pocałować. Żadne z nich nie zauważyło belki, dryfującej pod powierzchnią przejrzystej wody. Rozpędzony ślizgacz wpadł na nią, wyleciał wysoko w powietrze i rozpadł się na tysiąc kawałków.

Rozdział XIX - W porządku, słyszałem, ale czy jest pani pewna? Dziękuję. Dennis cisnął słuchawkę na widełki. - Nie do wiary! - krzyknął ze złością. - W centrali mówią, że wysiadło połączenie z Wyspą Orfeusza! Obok niego Bill i Tom wymienili przerażone spojrzenia. - Chryste, właśnie teraz! - wybuchnął dyrektor. - Muszą tam mieć jeszcze jakąś linię! - jęknął zrozpaczony Tom. - Podobno najbliższy telefon jest na sąsiedniej wyspie, kilka mil stamtąd. Zapadło pełne rezygnacji milczenie. Bill spojrzał bezradnie na puste krzesło u szczytu stołu. - Jedyna nadzieja, że Stefania jakoś tam dotrze. - A co z Sandersem? - Dennis spojrzał na zegarek i wpadł w panikę. - Zebranie zaczyna się za piętnaście minut. - Słyszałeś kiedyś takie słowo, jak filibusterka, synu? Za chwilę zobaczysz, co to oznacza. Nasza głowa w tym, żeby jak najdłużej zwodzić Sandersa i odwlekać złożenie jego cholernego wniosku. Bill przycisnął guzik interkomu. - Proszę nie blokować tej linii i połączyć z nami panią Harper, jak tylko się zgłosi - polecił telefonistce. - Jeżeli dotrze na tamtą wyspę - zauważył ponuro Dennis. - Znam twoją matkę i wiem, że poruszy niebo i ziemię, żeby zdążyć na czas. Po prostu musimy powstrzymać Sandersa do czasu jej telefonu. - A więc gra na zwłokę? - zapytał Tom. Nie miał za grosz zaufania do takiej nietypowej taktyki. - Tak - potwierdził ciężko Bill. - Założę się, że tego was na Harvardzie nie uczyli. Ale tylko taką kartą możemy teraz zagrać. Kilka minut później Dennis obserwował, jak członkowie zarządu powoli zapełniają salę. Jeżeli choć trochę ufał, że Bill da sobie radę, to teraz nawet ta odrobina nadziei się ulotniła. Jake dobrze wykonał swoją robotę i widać było, że zebrani tworzą bardzo podzieloną grupę. Stefania zawsze ograniczała liczbę dyrektorów, chcąc stworzyć zgrany zespół współpracowników i przyjaciół. Dennis przypatrywał się uważnie, jak wchodzą za Sir Donaldem Bruce'em - najstarszym członkiem zarządu i jednym z najbardziej szacownych obywateli Sydney. Byli tam Sweeney, Carmichael, Johnson, Matthias i inni. Który z nich zwróci się przeciwko Stefanii? Wiadomości o tym, że Sanders spotykał się z każdym z nich, dotarły do Harper Mining pocztą pantoflową. Co im zaproponował? Czy coś obiecywał? Obecność Jake'a burzyła i zatruwała atmosferę. Niegdyś przed

posiedzeniem wszyscy witali się radośnie i wymieniali uściski rąk, teraz każdy przemykał chyłkiem na swoje miejsce, unikając wzroku pozostałych. Dennis zauważył minę Toma i domyślił się, że kolega usiłuje oszacować szanse Stefanii. Wreszcie zakończył rozmowę z ojcem i cicho opuścił salę. W drzwiach uniósł kciuk, dodając Dennisowi otuchy. Młody Harper po raz pierwszy zapomniał o zazdrości i żałował, że ten niebieskooki chłopak nie zasiada w zarządzie. Potrzebowali teraz wszelkiej możliwej pomocy - i głosów. Jake pojawił się jak gwiazda przedstawienia, dopiero kiedy wszyscy statyści weszli już na scenę. - O! - zawołał udając zdziwienie na widok pustego krzesła u szczytu stołu. - Czy pani Harper nie zaszczyci nas swoją obecnością? - Nie osobiście - wyjaśnił Bill. - Połączy się z nami telefonicznie. - To bardzo miło z jej strony, że zadaje sobie tyle trudu! - Jake nie ukrywał sarkazmu. Nie tracisz czasu, ty draniu, co? Od razu zdobywasz punkty - myślał ze złością McMaster. Jake przeszedł wokół stołu, jakby szukał wolnego miejsca, i zatrzymał się przy fotelu przewodniczącego. Dennis zerwał się na równe nogi. - Nie wyobrażaj sobie, że tam zasiądziesz! Jake uniósł brwi. - Nie miałem takiego zamiaru. Chciałem właśnie zaproponować na to miejsce Sir Donalda Bruce'a. - Popieram - odezwał się szybko Bill. Bruce skulił się lekko i otworzył posiedzenie. - Panowie, rozumiem, że zajmiemy się dzisiaj tylko jednym punktem. Panie Sanders, zwołał pan to nadzwyczajne zebranie, więc może zechciałby pan wyjaśnić jego cel. - Dziękuję, Sir Donaldzie. To proste. Chciałbym przedłożyć wniosek o wotum nieufności wobec obecnego prezesa, Stefanii Harper. Nikt się nie poruszył. Bruce westchnął ciężko. - Zdaje pan sobie sprawę, że gdyby pański wniosek przeszedł, bylibyśmy zmuszeni natychmiast wybrać nowego prezesa? Jego słowa były czystą formalnością i Dennis nie mógł już dłużej wytrzymać. - On o tym świetnie wie - krzyknął drwiąco. - Jak myślicie, kogo chciałby widzieć na tym stanowisku?

- Dennis! - Groźnie zmarszczona brew Billa uciszyła chłopaka. To jest poważna sprawa, wyjątkowo poważna. Zanim podejmiemy jakieś nierozważne kroki, chciałbym krótko streścić ostatnie osiągnięcia spółki i w kilku słowach opisać zalety pani Harper. Jak wszyscy wiemy... Po pierwszych dziesięciu minutach Dennis przestał nawet udawać, że słucha przemowy, którą Bill rozbudowywał, jak tylko potrafił. Utkwił wzrok w milczącym telefonie i telepatycznie starał się nakłonić aparat, żeby wreszcie zadzwonił. Dzwoń, ty głupi rupieciu, dzwoń! Dlaczego nie dzwonisz? Czasami docierał do niego głos Billa: “ ...nie można wyolbrzymiać trudności, które zaistniały w minionych tygodniach... pani prezes doszła już do siebie po wypadku i jest w znakomitej formie... nie ulega wątpliwości, że bez niej firma byłaby niczym...” - Zadzwoń wreszcie! No, dzwoń! Nagle Jake przerwał Billowi w pół słowa. - Myślę, że to wystarczy. Czy możemy przystąpić do głosowania? Bruce nerwowo przygładził rzadkie siwe włosy. - To poważny krok, panie Sanders, bez precedensu w historii spółki. Nie chciałbym zarządzać głosowania, nie usłyszawszy przedtem, co pana skłoniło do takiej propozycji. - Chętnie wyjaśnię. - Jake obdarzył zebranych pewnym siebie uśmiechem. - Wszyscy się chyba zgadzamy, że od lat Harper Mining nie była w tak trudnej sytuacji. - Przez ciebie! - wybuchnął Dennis. - Nie powiedziałbym. Prawdziwy powód kryzysu to nieodpowiedzialne zachowanie i błędne decyzje pani prezes. Ciekaw jestem na przykład, gdzie ona jest w tej chwili. - Już przekazałem jej wyjaśnienie - wtrącił Bill. - Trudno uznać je za wystarczające, czyż nie? Według moich informacji pani prezes od prawie tygodnia nie ma kontaktu z firmą, ponieważ zażywa wypoczynku na jakiejś wyspie na Wielkiej Rafie Koralowej. - Czekamy na połączenie z nią - oznajmił słabym głosem McMaster. - Wszyscy wiemy, jak trudno jest dotrzeć do tak odległych miejsc. Słyszałem, że pani Harper poleciała odrzutowcem Harper Mining do Townsville, a stamtąd wodolotem na wyspę. Wydaje się, że to dość kosztowna wycieczka, prawda? Zastanawiam się, jak wytłumaczyłaby przed zarządem tak rozrzutne dysponowanie funduszami spółki. To beznadziejne - pomyślał Dennis. Sanders wszystko potrafi obrócić na niekorzyść Stefanii. Zacisnął pięści pod stołem i spojrzał na spokojną, wyniosłą twarz i zadbane ręce przeciwnika. Ogarnęła go rozpacz. Nic już nie mogą zrobić. - Zgłaszam wniosek o wotum nieufności. - W cichym głosie Jake'a brzmiało skrywane podniecenie. W pokoju nie rozległ się żaden dźwięk.

- Jeśli nikt pana nie poprze, wniosek automatycznie upada - oświadczył Sir Donald. - Ja popieram. Sweeney! Bill spojrzał z pogardą na siedzącego obok mężczyznę o przylizanych włosach i czerwonej twarzy. Mogłem się spodziewać, że ten poleci na syreni śpiew. Ale kto jeszcze? - Pete, Gavin, Jim... - zwrócił się do zgromadzonych z ostatnią, desperacką prośbą. Pamiętajcie, że bez Stefanii nie będzie tej spółki. Zawsze niezłomnie dążyła do zapewnienia firmie najlepszej pozycji na rynku, i to od lat. Nie wierzę, żeby któryś z was okazał się niewdzięcznikiem i zwrócił się przeciwko niej. - Mój wniosek nie jest atakiem osobistym - pobłażliwie wyjaśnił Sanders. - Zarząd nie może ulegać sentymentom i przymykać oczu na ostatnie nieudane posunięcia pani Harper jako prezesa firmy. Głosujemy, Sir Donaldzie? - A więc dobrze - oświadczył ciężko Bruce. - Panowie, proszę o głosy. Ci, którzy są za... Ośmiu za, siedmiu przeciw. Chwała Bogu, udało się - pomyślał z ulgą Dennis. Stary Bruce to szczere złoto. Uwielbiał Stefanię, kiedy jeszcze była dzieckiem, i nigdy nie poparłby wniosku przeciwko niej. W takim razie będzie po osiem i wniosek nie przejdzie. Bruce zagłosował. Z Dennisa opadło napięcie. - Przepraszam, Sir Donaldzie, w kwestii formalnej... - Sanders szczerzył zęby w uśmiechu. Jako pełniący obowiązki prezesa jest pan uprawniony do głosu rozstrzygającego tylko przy równej liczbie głosów. Wobec czego wniosek przechodzi większością osiem do siedmiu. - W takim razie... - zaczął Sir Donald. - W takim razie - Sanders wpadł mu w słowo z dziwnym błyskiem w oku - stanowisko prezesa automatycznie jest wolne. Chciałbym wysunąć na nie swoją kandydaturę. - Popieram - odezwał się judasz Sweeney. Bill milczał; pokonany spoglądał na swe zaciśnięte dłonie. Dlaczego nic nie mówi? Dennis w ostatniej chwili postanowił wetknąć ostatni kij między szprychy pędzącego triumfalnie rydwanu Sandersa. - Zgłaszam kandydaturę mojej matki, Stefanii Harper! Bill spojrzał na niego i ze znużeniem potrząsnął głową. Jake obnażył równe zęby w okrutnym uśmiechu. - Jak na członka zarządu bardzo mało wiesz o obowiązujących nas przepisach. Jeśli przeczytasz trzeci punkt siedemnastego paragrafu, to dowiesz się, że nie można wysunąć kandydatury osoby nieobecnej na stanowisko prezesa. - Czy są jakieś inne propozycje? - Widać było, że Sir Donald chce jak najszybciej mieć za sobą tę nieprzyjemną formalność. - Nie? W takim razie moim obowiązkiem jest ogłosić wybór pana Sandersa na stanowisko prezesa spółki Harper Mining.

Starzec sztywno wstał z fotela i ustąpił miejsca Jake'owi. Nowy zwierzchnik Harper Mining wyciągnął swobodnie nogi pod ciężkim mahoniowym stołem. - Panowie, zaczynamy - oznajmił. Tego ranka Jilly obudziła się szczęśliwa - wiedziała, że właśnie teraz Jake strąca Stefanię z tronu w Harper Mining. A jednak bez zdziwienia stwierdziła, że nadal czegoś jej brakuje. Oczywiście pragnęła, żeby Stefania straciła firmę i nieraz mówiła o tym Jake'owi. Przeszedł ją dreszcz rozkoszy na myśl, że jeszcze dzisiaj go zobaczy, wysłucha szczegółowego sprawozdania ze zwycięskiej bitwy, a potem na swój własny sposób będą świętować ten wielki sukces. Ale to za mało. Niechęć Jilly narodziła się w dzieciństwie, kiedy wszystko, czego pragnęła, dla Stefanii było w zasięgu ręki, i to w nieograniczonej ilości. Zazdrość narastała tak długo, aż wreszcie nie mogła jej powstrzymać. Nadszedł taki czas, miejsce i człowiek - Greg Marsden, mąż Stefanii i do czasu pojawienia się Sandersa jedyny mężczyzna, który potrafił sprostać seksualnym wymaganiom i nieposkromionym żądzom Jilly. Jakim niedorzecznym zrządzeniem losu udało się Harperównie spotkać i poślubić mężczyznę, który powinien należeć do kogoś zupełnie innego? A sam Greg - jak śmiał odnaleźć drogę do Stefanii i odrzucić Jilly? Kiedy podniosła strzelbę i pomogła Marsdenowi wynieść się z tego świata, nie powodował nią gniew czy żądza mordu, ale zimna, nieubłagana logika, pierwotne rozumowanie zazdrosnej kochanki: albo będzie mój, albo niczyj. Siedem lat odsiadki pogłębiło tylko jej zazdrość i nienawiść do rywalki. Uczucia te stały się jej obsesją, jedyną racją bytu. Tylko desperackie postanowienie, że kiedy wyjdzie, zemści się na kobiecie, którą winiła za wszystkie swoje nieszczęścia, pozwoliło Jilly przetrwać codzienne piekło więzienia w Nulawa. Zamknięta dzień i noc z kobietami, które załamywały się, okaleczały i popadały w chorobliwe otępienie, myślała tylko o jednym. Jej tajny plan utrzymywał ją przy życiu. Tak więc pozbawienie Stefanii prezesury Harper Mining w niewielkim tylko stopniu zaspokoiło mściwość Jilly. Rzecz jasna, cieszyła się z tego. Ale to za mało. Stefania musi cierpieć, tak jak ona cierpiała i stracić wszystko tak jak Jilly. Firma wiele dla niej znaczyła. Ale nawet pozbawiona Harper Mining miała jeszcze Dana, dzieci, miłość i szacunek wszystkich znajomych. Jak by tu odebrać jej to wszystko - zastanawiała się Jilly. Po opuszczeniu Edenu przeniosła swoją kampanię przeciwko rywalce z życia prywatnego na grunt zawodowy, żeby pomóc Jake'owi odebrać jej spółkę. Teraz, kiedy to już się dokonało, czas znaleźć - albo stworzyć - następną szczelinę w murze obronnym Stefanii. Spojrzała na zegarek. Oliwia powinna już tu być. Gdzie się, u diabła, podziewa? Nagle, zaniepokojona, zaczęła krążyć po mieszkaniu. W porównaniu do jej poprzedniej kwatery - cela 139, północne skrzydło - był to istny pałac. Ale nie umywał się nawet do pięknego domu z

piaskowca, gdzie kiedyś mieszkali z Filipem. Zirytowana patrzyła na beżowe ściany, perłowoszare zasłony i brązowe meble. Wszystko razem wyglądało jak mieszkanie starego kawalera. Mąż zostawił jej wolną rękę i nieograniczone fundusze na urządzenie wszystkiego według własnego gustu, ale jej nie chciało się z tym bawić. Nie była pewna, jak długo tu zostanie. Małżeństwo małżeństwem, ale zabawy we wzorową parę na dłuższą metę nawet nie brała w rachubę. Z satysfakcją pomyślała o niewielkiej, ale wciąż rosnącej sumce, którą stopniowo odkładała z tego, co Filip dawał jej każdego tygodnia. Pieniądze na czarną godzinę. Kiedy nadejdzie odpowiednia pora, zabierze oszczędności i ucieknie. Salon, kuchnia, sypialnia, gabinet - Jilly kilkakrotnie obeszła całe mieszkanie, zanim wreszcie usłyszała dzwonek. - Spóźniłaś się! - krzyknęła oskarżycielsko, otwierając drzwi. Twarz stojącej w progu kobiety stężała. - Przepraszam, Jilly, nie chciałam! Nie wiedziałam, że droga na Elizabeth Bay zabierze mi tyle czasu. A ostatni odcinek musiałam przejść pieszo. Nie gniewaj się. Jilly dała się przebłagać. Wprowadziła Oliwię do salonu i usadziła na krześle naprzeciw okna, by przyjrzeć jej się w promieniach rannego słońca. Spotkała ją miła niespodzianka. - Cieszę się, że posłuchałaś mojej rady - oświadczyła. Oliwia zarumieniła się wstydliwie i skrępowana przygładziła włosy. - Podoba ci się? - Niezła fryzura - przytaknęła Jilly. - I makijaż. - Poszłam do Grace Brothers, tak jak mi mówiłaś, i kosmetyczka za darmo pokazała mi, jak się malować. - A twoje mieszkanie? Jakie jest? - Wspaniałe! - zawołała Oliwia z entuzjazmem. - Nie wiem, jak ci dziękować. Gdyby nie ty... - Cóż, byłam ci to winna - odparła Jilly i zaśmiała się szorstko. W końcu okazało się, że twój zamach na Stefanię to wcale nie był zły pomysł. - Nie zdradziła, że myśl o Oliwii włóczącej się bez opieki po mieście, niczym granat z wyciągniętą zawleczką, napawała ją strachem. Nie zamierzała z tym żyć, więc dała koleżance pieniądze, znalazła dla niej mieszkanie i pouczyła, co zrobić, żeby wyglądać jak normalna istota rodzaju żeńskiego, a nie jakaś zwariowana chłopo-baba, która dopiero co wyszła zza kratek. Dzięki temu zyskała kontrolę nad Oliwią. A ty bardzo chętnie dasz mi się kontrolować - myślała uśmiechając się do koleżanki z ironią. Oliwia źle odczytała jej intencje i odpowiedziała rozkochanym spojrzeniem. - Co byś powiedziała na następne zlecenie? - odezwała się jej dobrodziejka.

- Zlecenie? - Głęboko osadzone oczy byłej więźniarki rozbłysły ciekawie. - Nazwijmy to zbieraniem informacji - prychnęła Jilly. - Interesuje mnie kilka faktów z przeszłości. Daty. Zapisy. Pomyślałam sobie, że wyślę cię na płatny urlop, żebyś się tym zajęła. - Gdzie? - Na Terytorium Północnym, w głębi kontynentu. - Czego mam szukać? - Czegoś, od czego każdy zaczyna, czy mu się to podoba, czy nie - wyjaśniła Jilly z błogim uśmiechem. - Odszukasz mi pewną metrykę urodzenia.

Rozdział XX Pod koniec dnia Dennis wyszedł z biurowca Hatper Mining niewyobrażalnie zgnębiony. Był tak wdzięczny Cassie za to, że podziela jego smętny nastrój, że nawet nie próbował wczuć się w jej sytuację. W ponurym milczeniu przeszli razem przez Bent Street i bez słowa, zgodnie skręcili za róg, do baru. - Dennis, przyjacielu! Jak się masz! - Angelo powitał ich serdecznie, promieniując uśmiechem. - Stawiam drinka na koszt firmy! Z najlepszej butelki na składzie! - Dzięki, Angie - odparł Dennis z udaną radością. - Jak leci? - Świetnie! Wspaniale! Szkopuł tylko w tym, że nijak nie sposób poskromić taty. Od czasu tamtego występu ze spluwą ubzdurał sobie, że jest Wyattem Earpem. - Angelo ze śmiechem wskazał przeciwległy kąt baru, gdzie Vittorio opowiadał rozemocjonowanym kumplom, jak to wyratował syna z rąk mafii. - Powiedz Vittorio, że chwilowo może zawiesić broń na kołku - rzekł ciepło Dennis. Cassie zesztywniała. - Dopóki nie napatoczy się następny wariat - burknęła. Angelo spojrzał na nią i jego wesołość zniknęła. - No, kochani, zostawiam was z butelczyną - rzucił i już go nie było. - Wszystko w porządku? - zapytał Dennis, ściskając rękę dziewczyny. - Można by ukuć nowe porzekadło: Kto kiepsko rano wstaje, temu kiepski dzień się zdaje. Nie wiem tylko, czy po tym, co dzisiaj przeszedłeś, nie brzmi to zbyt łagodnie. - To sukinsyn z tego Sandersa! - Blada twarz chłopaka spurpurowiała na wspomnienie poniżenia. - Zobaczysz, jeszcze go dopadnę! - Naprawdę sądzisz, że możesz wyrolować takiego faceta jak on? - Jasne, że tak! - Nie lekceważ go - ostrzegła Cassie. - To lepszy cwaniak. Spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Skąd wiesz? - Wszyscy tak mówią - odpowiedziała szybko. Dennis zagryzł wargę. - No dobra, jeśli chcesz znać prawdę, nie mam zielonego pojęcia, co robić. Nic mi nie przychodzi do głowy. Serce Cassie ścisnęło się z żalu.

- Skarbie - westchnęła. - Nie martw się. Nie musisz udawać bohatera. - Wyciągnęła rękę i łagodnie pogłaskała go po twarzy. - Podobasz mi się taki, jaki jesteś. Objął ją uspokajająco. - No cóż, wyspowiadałem się przed tobą z kłopotów, teraz ty możesz zanudzać mnie swoimi. - Rzeczywiście, mam pewne zmartwienie - zaczęła ostrożnie, choć udręczone serce mało nie pękło jej z bólu i pragnienia, by zrzucić z siebie ciężar. Dennis uśmiechnął się z otuchą i ujął rękę Cassie. - No dobra, nadawaj. - Wiesz, Tom chce, żebym się dowiedziała, skąd Jake wziął te dodatkowe udziały... - Nie musisz wykonywać jego poleceń! - przerwał Dennis ze złością. - Nie o to chodzi. Rzecz w tym, że to straszna łamigłówka. Muszę się przedrzeć przez wszystkie dokumenty i znaleźć poświadczenie przelewu... - Jasne. A jeśli system nawalił i sieć główna zawiodła, nigdy go nie znajdziesz. - To tylko jedna strona medalu - stwierdziła biedna Cassie, nie wiedząc czy brnąć dalej, czy już się wycofać. Zmieszana, usiłowała wymyślić inny sposób na odkrycie kart. - Dennis, czy zanim mnie poznałeś, miałeś kogoś? Tak na poważnie? Zaczerwienił się i odwrócił wzrok. Po chwili oznajmił z uśmiechem: - Na wypadek, gdybyś sama jeszcze nie odgadła, oświadczam, że nie miałem nikogo. Tak naprawdę - przerwał i spojrzał na nią z miłością - nigdy nie spotkałem takiej dziewczyny jak ty. A tu masz! Nie dość, że w końcu trafiłem, to była na tyle głupia, że na mnie poleciała! - To akurat nie jest najlepszy przykład mojej głupoty - zaczęła Cassie z rosnącą desperacją. Zanim ciebie poznałam, robiłam różne głupstwa... Na przykład... Ale Dennis nie słuchał! Wpatrywał się w drzwi wejściowe. - Spójrz tylko na Sarę! - wybuchnął. - Co ona tu robi z tym palantem? Cassie odwróciła głowę. Sara i Tom weszli właśnie do baru. Trzymali się za ręce i nie zwracając uwagi na otoczenie, zmierzali do cichego stolika w kącie. Dennis odprowadził ich pełnym nienawiści wzrokiem. Nic z tego - pomyślała Cassie - nie umiem znaleźć właściwych słów. Nagle Dennis odwrócił się do niej i usiłował wykrzesać z siebie minimum zainteresowania: - Przepraszam cię... Co mówiłaś? - Nieważne. Zerwał się na równe nogi. - Mam już Toma powyżej uszu. Za dużo tego dobrego jak na jeden dzień. Chodźmy stąd, znajdziemy jakieś miejsce, gdzie można coś zjeść. Opowiesz mi, co cię gnębi.

- Nie, właściwie nie ma o czym mówić, naprawdę - odparła Cassie drętwym głosem. - Sama muszę rozwiązać swój problem. - Hej, Saro, przecież to Dennis! - Gdzie? - Właśnie wychodzi! Razem z Cassie Jones. Sara zdążyła jeszcze dostrzec w drzwiach wysoką, smukłą sylwetkę brata. - Mógł się chociaż przywitać - zauważyła. - Miał fatalny dzień. - Jak my wszyscy! Niby dlaczego miałby być gorszy właśnie dla niego? Tom roześmiał się.- Naprawdę chcesz wiedzieć, dlaczego? - Co masz na myśli? - zdumiała się Sara. - Przecież od kiedy wróciłem, Dennis ciągle depcze mi po piętach. - Nigdy mi tego nie mówiłeś. - Wiesz, nie wydaje mi się, żeby najlepszą drogą do serca dziewczyny było napadanie na jej młodszego braciszka - odparł Tom rezolutnie. - A poza tym myślałem, że wytrzymam, zaczekam aż się zmęczy albo mnie polubi. Jedno z dwojga. Ale skoro już doszło do tego, że jak tylko wejdziemy na siebie, od razu muszę się ewakuować, przyznaję, że mój wdzięk okazuje się mało skuteczny. Sara siedziała zakłopotana. - Wiem, że Dennis lubi się trochę panoszyć - zaczęła - i że nie zawsze jest grzeczny... - Tu chodzi o coś więcej, Saro - przerwał jej Tom. - Na każdym kroku pokazuje w firmie, kto tu rządzi... - Na pewno sądzi, że w ten sposób pomaga mamie. Chce zdjąć jej z barków część pracy i zmartwień! - Nie bardzo rozumiem, jak chce to osiągnąć, bo chyba nie czepiając się mojego staruszka stwierdził Tom spokojnie. - Czy też wypychając mnie z Harper Mining. - Ale o co mu chodzi? - dziwiła się Sara. - Spójrz prawdzie w oczy, Sass. Dennis chce szybko dostać się na szczyt, i to bez żadnego wysiłku. Chce zostać szefem Harper Mining, tyle że bez brania na siebie odpowiedzialności, która się z tym wiąże. Ja też jestem ambitny, zawsze byłem. Istnieją jednak jakieś zasady i metody. Dennisowi brak dojrzałości. Za to jest rozpieszczony przez życie. Sara siedziała bez słowa. W brzemiennej ciszy Tom zreflektował się, że obrabianie Dennisa przed siostrą nie było prawdopodobnie najlepszym pomysłem tego dnia. A pod koniec awantury, do której wkrótce doszło, wiedział już z całą pewnością, że się nie mylił. - Jake, muszę wiedzieć, od jak dawna to trwa!

- Nie ekscytuj się tak, moja droga. Nie lubię, jak kobiety na mnie krzyczą. To mi zawsze przypomina moją nianię. Cassie miała ochotę ryknąć płaczem. - Skończ z tą zabawą, przestań mnie zwodzić. Proszę. Ja już dłużej nie mogę. Te kłamstwa, te oszustwa... Ja chyba zwariuję! - Nie możesz tak do tego podchodzić. Spisałaś się na sto dwa. Miną tygodnie, zanim w Harper Mining wyprostują cały ten bałagan, a tymczasem ja będę zupełnie bezpieczny. - Boże, Jake, czy ty zawsze myślisz tylko o sobie? - krzyknęła gwałtownie. - A co w tym złego? - Ty i Jilly Stewart tworzycie idealną parę. Nawet nie wiesz, jak bym chciała powiedzieć Stefanii, że to własna siostra podstawiła jej nogę! W obliczu nadchodzącego zagrożenia Jake postanowił zawczasu opanować sytuację. - Nie róbmy scen w korytarzu - powiedział przymilnie. - Pozwól, że chociaż zaproponuję ci drinka. Pokojówka właśnie uzupełniła barek najróżniejszymi trunkami. Mogłabyś mi pomóc rozejrzeć się w tym wszystkim. Kiedy już usadził Cassie obok siebie na kanapie w salonie i wcisnął jej zimne piwo, zauważył obojętnie: - Nie ma co ubolewać nad tym co, się stało. Przygotuj się na wielkie zmiany. Stefania Harper nie jest już twoją szefową. Teraz ja rządzę. Cassie roześmiała się gorzko. - I to mają być dobre nowiny? Jake westchnął melodramatycznie. - Ależ ty potrafisz człowiekowi dokuczyć! - Weź się wypchaj. Więcej mnie już nie nabierzesz, rozumiesz? Znam cię jak własną kieszeń. Gdybyś tylko poczuł się osaczony, wydałbyś mnie bez chwili wahania. - A ja myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. - Byliśmy - podkreśliła Cassie, nie zważając na jego ironiczny uśmiech. - Ba, sądziłem, że dużo więcej niż tylko przyjaciółmi. - Jego głos złagodniał. - Dla ciebie to nic nie znaczy? - Delikatnie położył rękę na jej udzie. Na wspomnienie jego dotyku Cassie cofnęła się raptownie, jak użądlona. - I powiem ci jeszcze, że ani przez chwilę nie żałowałem naszego związku, jeśli można to tak nazwać. - Przysunął się bliżej. Zapach i bliskość jego ciała sprawiły, że krew bez ostrzeżenia zaczęła szybciej krążyć w jej żyłach. Boże, ależ za nim tęskniła! Nikt nie umiał kochać się tak jak on, nikt nie miał takiej wyobraźni, takiej mocy...

Z wściekłością zerwała się z kanapy. - Jake, ty draniu! Jestem zdecydowana rozgłosić na prawo i lewo, do czego zmierzasz! - Owszem, możesz to tak rozegrać. Ale zdajesz sobie sprawę z ryzyka... - Z ryzyka? Kocim ruchem wstał z kanapy i stanął koło niej. - Gotowa jesteś wprowadzić Dennisa w szczegóły naszej znajomości? Bo jeśli otworzysz te swoje słodkie usteczka, żeby bąknąć coś o udziałach Jilly, będziesz musiała powiedzieć wszystko. Cassie oblała się rumieńcem wstydu. Ujrzała siebie, jak pijana, roznamiętniona i naga wije się na dywanie Jake'a i pod okiem jego kamery, zabawia się butelką od szampana. Niemal po omacku wytoczyła się z pokoju. Jake wyszedł za nią. - Zrozum jedno, Cassie... Z twoją pomocą czy bez, i tak wszedłbym do zarządu. - I to ma mi poprawić samopoczucie? - spytała cierpko i wybiegła z apartamentu. Zamyślony Jake wrócił do salonu. Cassie stała się nieobliczalna; doszedł do wniosku, że łóżko Dennisa najwyraźniej odebrało jej rozum. Trzeba na nią uważać i zająć się sprawą, jak tylko urządzi się w Harper Mining. Przecież musi być jakiś sposób, żeby ją udobruchać. Wszedł do salonu i w drzwiach sypialni dostrzegł Jilly, przyodzianą jedynie w sekutniczą minę. - Nieźle się zabawiasz, co? - zauważyła zgryźliwie. Wzruszył ramionami. - To wolny kraj, Jilly. Z wolnymi dziewczynami. Bardzo wolnymi... - Ja cię tylko ostrzegam. Nie lubię, jak się mnie oszukuje za plecami. Jake zmarszczył brwi. - Jeśli już bardzo chcesz wiedzieć, to skończyłem z nią, zanim jeszcze poznałem ciebie. Podszedł do niej, wziął ją za ramiona i odwrócił, a potem wepchnął do sypialni. - A teraz ubieraj się. Mam jeszcze dwa spotkania wieczorem i muszę wrócić do biura. - Szybko zebrał rozrzucone na podłodze fatałaszki i rzucił je na łóżko. - Jeszcze dwa takie spotkania? - Jilly roześmiała się gardłowo. Wycieńczysz się. - Zaczęła wbijać się w biustonosz; pełne piersi stawiały opór krępującej koronce. - Jedno z nich na pewno sprawi mi wiele frajdy. Umówiłem się z Billem McMasterem na omówienie formalności związanych z przekazaniem firmy. Powinien już mieć jakieś wiadomości od Stefanii. Podobno wszystkie łącza były zepsute cały dzień i nie mieli kontaktu. - Z zainteresowaniem obserwował, jak Jilly wciąga majtki. - A Stefania...? - Co Stefania? - Co z nią? - A skąd mam wiedzieć?

- Tylko mi nie pieprz, Jake - rzuciła Jilly niecierpliwie. - Ja też mam w tym swój interes, nie zapomniałeś chyba? - Wciągała sukienkę. - Koniec przedstawienia dla ubogich! A teraz odpowiedz na pytanie. - Ty masz swoje plany wobec Stefanii, ja swoje. - Rozumiem, że chciałbyś czegoś więcej niż tylko jej stołka w Harper Mining, co? - Jilly ze złością zawiązała pasek i sięgnęła po buty. - Chryste, jak można sobie zawracać głowę taką głupią krową? Na pewno jest oziębła. Pomyślałeś o tym? Będziesz sobie musiał pomagać palnikiem acetylenowym i otwieraczem do konserw. Jake mocno ujął Jilly pod ramię i wyprowadził przez salon do korytarza. Nie chciał, by zauważyła, jak rani go jej atak na Stefanię. Zatrzymał się w drzwiach. - Wyjaśnijmy sobie jedno - powiedział chłodno. - Ze swojego życia nie muszę się tłumaczyć ani tobie, ani nikomu innemu. Albo pohamuj tę swoją ordynarną zazdrość, albo w ogóle nie zbliżaj się do mnie. A może wyleczyłabyś się z tego wiecznego straszenia mnie i grożenia, gdybyś zastanowiła się, co będzie, jeśli powiem Stefanii, kto ją tak urządził. - Nie zrobisz tego! - Jilly syknęła jak wąż. Rozważał to przez chwilę. - Nie. Na razie nie zamierzam jej uświadamiać, jaką ma niebezpieczną siostrzyczkę. Jeszcze nie wygrałem, nie do końca... - I chcesz, żebym w to uwierzyła? - Nie masz wyboru. Jilly butnie podniosła głowę. - Może ten związek przestał nam już wystarczać? - Może. Ale wygląda na to, że jakiś czas będziemy sobie jeszcze potrzebni. Zachowujmy się zatem, jak cywilizowani ludzie, dobrze? - A potem? Jake uśmiechnął się wolno. - Powiedzmy: walka na śmierć i życie. Co ty na to? - No cóż, przynajmniej zostałam ostrzeżona. Nastrój Jake'a zmienił się ledwo wyczuwalnie. - A to i tak więcej, niż zrobiłaś ty, zanim strzeliłaś do Grega Marsdena. - Do Grega? Coś ci powiem! - Twarz Jilly wykrzywił gniew. Greg był jak zwierzę! Zasłużył sobie na śmierć! Ty go nie znałeś. Inaczej byś wiedział, że wyświadczyłam światu przysługę. Jake milczał; po chwili stwierdził lekko: - Przy okazji wyświadczyłaś ją też Stefanii Harper. O tym chyba nie pomyślałaś.

- Stefanii? Ona tak samo odpowiada za jego śmierć, jak ja. Gdyby nie udawała, że jest Tarą Welles, sławną modelką, i nie odbiła mi Grega, nie doszłoby do tego wszystkiego. - Kto wie? - Jake, niczym jaszczurka, skrył oczy pod powiekami i odpłynął myślami w dal. - Kto wie...? W każdym razie nie ty; ty zdradziecka dziwko, nie ty. Czasami coś przekracza ludzkie siły - uświadomiła sobie Rina. Wszystko po kolei, to dałoby się jakoś wytrzymać, ale naraz? Serce pękało jej z bólu, kiedy patrzyła na Billa, który niespokojnie przemierzał odcinek od drzwi wejściowych do salonu. Jak długo on to jeszcze zniesie? Po raz setny uniosła robótkę i usiłowała skupić się na hafcie. Gdyby tylko wszystko jakoś rozłożyło się w czasie! Wystarczyłby w końcu sam Jake Sanders i jego skuteczne zakusy na miejsce Stefanii. Bill traktował Stefanię jak rodzoną córkę, od kiedy jako młody geolog wszedł w spółkę z Maksem Harperem i stał się częścią ekipy, która zbudowała imperium Harper Mining. W ciągu tych lat z dziewczynki, którą kochał, Stefania wyrosła na przyjaciółkę i koleżankę po fachu. Rina nigdy nie czuła się zazdrosna o tę ich bliskość, bo przecież kochała ich oboje. A że sama nie mogła dać Billowi córki, była tylko wdzięczna, że dał mu ją Maks Harper. To właśnie Bill, jeszcze za życia Maksa, szczególnie interesował się pozbawioną matki dziewczynką; kupował jej ładne rzeczy, uczył jeździć na rowerze, wprowadzał w świat. Po śmierci Maksa wszyscy stanęli wobec strasznego zadania prowadzenia firmy bez niego. Jakimś cudem zapełnili to miejsce, pozostawione przez człowieka wielkiej miary, i nie zaprzestali działalności. Bill nie mógł sobie darować, że nie dość dobrze strzegł Stefanii i jej schedy. Gdyby był Japończykiem, już dawno popełniłby rytualne harakiri - myślała Rina. Tak bardzo się przejmował. A na dobitkę, jeszcze ten dramat ze zniknięciem Stefanii! To już przekracza wszelkie granice - dręczyła się Rina, mściwie kłując igłą lniany obrus, który haftowała. Wszyscy wiedzą, jak fatalne są połączenia telefoniczne w tropikach; na tysiącach wysepek ludzie zamiast telefonów mają skorupy kokosa i kawałki sznurka. Stefanii na pewno nic się nie stało; Bill jak zwykle martwi się na zapas. Oboje podskoczyli, kiedy zadzwonił telefon. Bill rzucił się do słuchawki. - Dennis? No, co tam słychać? Są jakieś wiadomości? Rina słyszała trzeszczący w słuchawce głos Dennisa. Obserwując stojącego w holu Billa i jego przygarbione ramiona odgadła, że chłopak nie wie nic nowego. - Dobrze. Będziemy w kontakcie, tak? Dziękuję. Odłożył słuchawkę i wszedł do salonu.

- Nic - zameldował smętnie. - Co znaczy nic? - Nie mają jeszcze połączenia z Wyspą Orfeusza. - Ale to już trwa cały dzień! - Podobno ekipa pracuje. - Bill roześmiał się ze złością i niedowierzaniem. - Słuchaj, nie ma co wyciągać pochopnych wniosków. Stefania pewnie leży sobie w słońcu i opala się w najlepsze... Może niekoniecznie akurat wieczorem - poprawiła się cicho. - Ale wiesz, co mam na myśli. Bill przetarł pomarszczone czoło. - Znam ją lepiej niż ktokolwiek, nawet Dan. Wyskoczyłaby ze skóry, żeby dodzwonić się dziś rano. W końcu na innych cholernych wyspach mają telefony! Dlaczego nie zadzwoniła? - Bill, wyolbrzymiasz wszystko. Musimy się zastanowić nad innymi sprawami. Zdaje mi się, że bardziej martwisz się o Stefanię niż o własnego syna. Na twarzy Billa pojawił się wyraz bólu. - Nie chcę tego nawet słuchać, Rino. Jak myślisz dlaczego jeszcze się nie kładę? Mówiłem ci, że poszli na kolację. - Co mu powiesz, jak wróci? W tym samym momencie, w wieczornej ciszy, doszedł ich wyraźny odgłos skręcającego na podjazd samochodu Toma. Czekali w napięciu, aż wreszcie usłyszeli jego klucz w drzwiach i w końcu Tom zjawił się w salonie. - A to co takiego? Komitet powitalny? - Martwiliśmy się o ciebie, kochanie. - Mamo, ja mam dwadzieścia siedem lat! Mogę już chyba robić, co chcę! - Byłeś z Sarą? - zapytał Bill ostro. - Tak - odparł Tom zdziwiony. - Ale nie wiem, czy to was może jakoś dotyczyć. - Owszem, Tom, i - to nawet bardzo. Musisz nam uwierzyć. Mieliśmy z tatą nadzieję, że uda nam się w porę wyjaśnić ci parę rzeczy... - Co wyjaśnić? - Ona nie jest dla ciebie! Tom zacisnął szczęki. - Chyba ja powinienem o tym decydować? - Tylko dlatego, że jest pierwszą dziewczyną, jaką spotkałeś po powrocie do domu...

- Mamo, to nie dlatego. Sara jest naprawdę wspaniała. Mamy o czym rozmawiać, dobrze nam razem i bardzo się zaprzyjaźniliśmy. - Nie mógł nie zauważyć zatroskanego spojrzenia, jakie wymienili Bill z Riną. - Hej, o co wam chodzi? - Tom, wierz mi, że nie chciałabym zadawać ci tego pytania, ale... ale to ważne. - Rina ściskała złożone na kolanach dłonie. - Czy ty ... czy ty z nią spałeś? Tomowi krew uderzyła do głowy, gdy usiłował opanować emocje. - Co prawda to nie wasz cholerny interes - syknął przez zaciśnięte zęby - ale nie, nie spałem! Jeszcze nie. - Dobrze! - ucieszył się Bill. - I tak trzymaj! - Tato, nie masz prawa mówić mi, co mam robić. Chyba że podasz jakiś powód. - Toma ogarniała pasja, właściwa tylko ludziom cierpliwym. - A skoro jedynym, zdaje się, powodem jest ta żałosna, źle pojęta duma, bo Sara jest córką szefowej, wybaczcie, ale mogę to mieć co najwyżej w nosie. - Mówię ci, że musisz z tym skończyć! - A ja ci mówię, że nie ma mowy! - Tom kontrolował się z największym trudem. Słuchajcie, na pewno nie w ten sposób chciałbym wam o tym powiedzieć, ale myślę, że kocham Sarę. Nie będę się śpieszył, lecz we właściwym momencie oświadczę się jej. - Patrzył na rodziców, niewzruszony ich osłupieniem. - Możecie na to przystać albo się temu sprzeciwić, ale to i tak nic nie zmieni! Wstrząśnięci rodzice odprowadzili go wzrokiem. W końcu Bill wydał stłumiony krzyk i ciężko opadł na fotel. - Wszystko w porządku, naprawdę nic mi nie jest - protestował, opędzając się od pomocy Riny. - Znów ten diabelny ból w klatce. Rina ze strachem wpatrywała się w jego bladą jak kreda twarz i niemal zdrętwiałe białe wargi. - Bill, co my teraz zrobimy? - A co możemy zrobić? - Powiedzieć im. - Jak? Jak można to komuś powiedzieć? Jak to się robi, Rino? Jak?

Rozdział XXI Nad Edenem wstał wilgotny i zimny świt. Ogromne szare fale z impetem uderzały o ląd i cofały się gotowe do kolejnego ataku. Wczesnoporanna mgiełka owijała lepkimi mackami drzewa i kwiaty, ostrzegając, że lato się kończy i nadchodzą dni zimnego obumierania. Gdzieś wysoko nad domem papużka odezwała się żałosnym krzykiem, który niósł się echem w powietrzu. W salonie, ni to siedząc, ni leżąc w obszernym fotelu, Sara z gwałtownym dreszczem ocknęła się z męczącej drzemki. Szyja i plecy jej zdrętwiały, noga ułożona w przedziwnej pozycji bolała. Spojrzała na tacę ze szklankami po piwie i resztkami kanapek - widoczny dowód nocnego czuwania. Marzyła o tym, żeby się wyciągnąć i wymasować obolałe miejsca, ale nie chciała budzić Dennisa. - Sass? - Mhm... - Nie śpisz? Sara usiadła sztywno, powstrzymując jęk. - Już nie - oświadczyła. Dennis rozłożył się w drugim fotelu równie niewygodnie jak siostra; jego zgięte pod dziwnym kątem chude ramiona i nogi przywodziły na myśl porzuconą szmacianą lalkę. Niechętnie uniósł rękę i z obrzydzeniem przeciągnął po szczecinie na brodzie. - Nie dzwonili? Sara potrząsnęła głową. - Zbudziłabym cię. Przeciągnął się boleśnie i usiadł. - W sumie to mogliśmy normalnie pójść spać - stwierdził. - Ja nie. - A ja cholernie żałuję, że tego nie zrobiłem - Ziewnął. - Próbowałam cię namówić. Tłumaczyłam, że nie musimy tu siedzieć oboje. Ale ty się uparłeś. - Dobra, dobra, starsza siostro, skoro ty tu rządzisz, powiedz, co robimy dalej. Pod dowcipkowaniem Dennisa kryła się autentyczna prośba o radę. Boi się - myślała Sara. Ja też się boję. Nie wiem, co robić. Och, mamo, gdzie jesteś? Kiedy wczoraj przerwano rozmowę Dennisa ze Stefanią, nie było jeszcze powodu do alarmu. Połączenia telefoniczne w tropikach wiecznie ulegają jakimś uszkodzeniom. Takie już nasze parszywe szczęście, że najważniejsze zebranie zarządu odbywa się akurat podczas burzy nad

Wyspą Orfeusza! - zaklął tylko Dennis. Przez cały dzień czekali na wiadomość od Stefanii, absolutnie przekonani, że skontaktuje się z nimi od razu, jak tylko dopadnie czynnego aparatu. - Do licha, przecież dobrze wiedziała, jakie to dla nas ważne! - żołądkował się Bill. Pomijając fakt, że zostawiła nas w niepokoju, sama musi odchodzić od zmysłów, nie wiedząc, jak skończyło się posiedzenie! Z upływem czasu milczenie Stefanii budziło coraz większy niepokój. Ich wysiłki, żeby połączyć się z Wyspą Orfeusza, kończyły się łagodnymi wyjaśnieniami telefonistki, że linia jest uszkodzona i ekipa remontowa “właśnie ją naprawia”. - Nie ma jednak powodu uważać, że pozostałe wyspy też są odcięte od świata - stwierdził Bill. - Stefania dostałaby się tam choćby wpław, byleby tylko zadzwonić! Sprawdzili połączenia z Wielką Rafą Koralową. Bill miał rację, tylko Wyspa Orfeusza została odcięta, pozostałe miały sprawne nawet łącza międzynarodowe. Nieoczekiwanie strach chwycił ich za gardło; nikt nie chciał pierwszy się do tego przyznać. Kiedy zapadł zmrok i minęło dwanaście godzin od przerwanej rozmowy, nie sposób było udawać, że nie ma powodu do alarmu i zwątpienia. Tym razem popędliwość Dennisa, gdy wreszcie przerwał zmowę milczenia, była w pełni zrozumiała. - Uważam, że stało się coś złego! Jeśli nie dodzwonimy się do niej dziś w nocy, jutro rano lecę na wyspę. Ani Dennis, ani Sara nie mogli się położyć. Bill też czuwał w swoim domu w Sydney, ale po kolejnym telefonie uzgodnili, że nie będą już więcej dzwonić do siebie, żeby nie blokować linii. Godzinami czekali w ciemności przy milczących aparatach, sami również milcząc, bo wszystko już dawno zostało powiedziane. Zaniepokojony Matey krążył w te i wewte, donosząc zapasy picia i jedzenia, z czego większość i tak wracała nietknięta. W końcu zasnęli, ale nie spali dobrze. Sara bez przerwy to się budziła, to znów zapadała w drzemkę, a każdy kolejny sen był straszniejszy od poprzedniego. Zdawało się, że ranek nigdy nie nadejdzie. - No dobra, więc co robimy? Sara spojrzała na brata z irytacją. - To samo, co wczoraj. Przynajmniej na początek. Sprawdź, czy jest połączenie z Wyspą Orfeusza, a potem zobaczymy. - A jeśli nadal panuje cisza? - Zrobimy to, co sam wczoraj zaproponowałeś: polecimy tam. - I przekonamy się na własne oczy, co jest grane. - Dennis kiwnął głową i spojrzał na zegarek. - Możemy się już właściwie do tego przymierzyć. Zadzwonię na lotnisko i spytam o samolot. Jak sądzisz, ile czasu to zajmie?

- O Boże, nie wiem. Zależy czy jest bezpośredni lot do Townsville. - Załamała się. Perspektywa podróży budziła w niej najgorsze przeczucia. - Jeśli nie, dostaniemy się tam wodnopłatem... - Nie ciesz się tak bardzo, bo możemy wcale nie polecieć! - przerwała mu ostro. - Och, Dennis, dlaczego namówiłeś ją na ten wyjazd? Nie doszłoby do tego wszystkiego! - Namówiłem ją, jak twierdzisz, bo chciała coś zrobić, żeby uratować swoje małżeństwo! ryknął Dennis. - Teraz moja rada ci się nie podoba, ale gdzie ty byłaś, jak mama potrzebowała pomocy? Latałaś Bóg wie gdzie, zapatrzona w tego błękitnookiego chłopaczka! - Słuchaj, akurat tak się złożyło, że tamtego wieczoru nie siedziałam w domu, ale to wcale nie znaczy, że zawiodłam mamę! I właściwie czego ty chcesz od Toma? Nic ci przecież nie zrobił. - A właśnie, że zrobił! - odparował Dennis. - I gdybyś nie była taka zaślepiona, zobaczyłabyś, o co mu chodzi! - Niby o co? - No, po pierwsze, chce zdobyć zaufanie mamy tą swoją amerykańską gadką i bajeranckimi dyplomami. Komu potrzebne są szkoły, żeby prowadzić interes? Ale mama bywa naiwna jak dziecko. Mało tego! Tom zasadza się na córkę szefowej i tak się składa, że przy okazji najbogatszą pannę na wydaniu w całej Australii. To też jest dziecinnie proste. Tylko że z całej tej rodziny ja jeden przejrzałem go na wylot. - Skończyłeś? - Sara pobladła, ale czerwona łuna gniewu zaczynała już wpełzać jej na szyję. - Zawsze wiedziałam, że jesteś głupi, Dennis, ale nie przyszło mi do głowy, że potrafisz być też wredny. A wszystko dlatego, że Tom pracował i uczył się, kiedy ty zanadto się leniłeś, żeby chociaż na chwilę wziąć książkę do ręki. Nie, ty wolałeś biegać z chłopakami i udawać mężczyznę. No więc teraz on do czegoś doszedł, a ty nie! Jesteś zwyczajnie zazdrosny! - Sara wybuchnęła płaczem. Brat zerwał się z fotela i podbiegł do niej. - Nie płacz, Sass! Nie chciałem cię zdenerwować. - Objął ją i przytulił, aż przestała szlochać, a wtedy dodał niepewnie: - Nie wiedziałem, że tak bardzo ci na nim zależy. - Tak! Bardzo! Bardzo! - krzyknęła, znów zalewając się łzami. Dennis, ja go kocham... I nie wiem, czy on mnie też, i czy w ogóle będzie chciał mnie jeszcze widzieć. Pokłóciliśmy się wczoraj okropnie ... o ciebie. A teraz z tobą kłócę się o niego! Ja tego dłużej nie wytrzymam! - Ciii, no cicho już, Sass... - Dennis uspokoił siostrę i na gwałt starał się wymyślić, czym by tu ją pocieszyć. Ze zdumieniem stwierdził, że na ogół bywało odwrotnie; to on zawsze biegał do niej z kłopotami. Była dla niego drugą matką, zwłaszcza kiedy Stefania wyjeżdżała w interesach. A

teraz on miał być dobrym wujkiem. Co mógł jej powiedzieć? - Wszystko będzie dobrze, nie martw się - zaczął. Tom nie jest durniem, taka mała sprzeczka nie może go przecież odstraszyć. Sara uniosła głowę. - Myślisz? - spytała z powątpiewaniem. W tym momencie zadzwonił telefon. Przez chwilę patrzyli na siebie, sparaliżowani nagłym, głośnym dzwonkiem, aż wreszcie Sara rzuciła się na słuchawkę. - Tak? Tak, tu Sara Harper... Tak, tak. Później tylko milczała. Zbladła. W końcu odłożyła słuchawkę i spojrzała na brata. - Wczoraj rano mama wypłynęła z Orfeusza, żeby się dostać do telefonu na innej wyspie. Wzięli z Danem motorówkę. Potem nikt ich nie widział. Poranne słońce zalało jasną kuchenkę luksusowego apartamentu przy Elizabeth Bay. Ale w powietrzu czuje się wyraźny chłód - myślał Filip. Nadchodzi jesień. Uwijał się śpiesznie, szykując śniadanie dla Jilly: świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy, mocną czarną kawę i francuskie rogaliki, które, nadkładając drogi, kupił w najlepszej piekarni w Sydney. Wszystko musiało być absolutnie na medal, inaczej ryzykował, że Jilly już u progu dnia zamieni się w chmurę gradową. Prawie gotowe. Wyjął z szuflady czystą serwetkę i ułożył przy talerzyku Jilly. Nagle żona stanęła w drzwiach, jeszcze rozgrzana snem, i przeciągnęła się jak kotka. Tak naprawdę to Filip wolał ją właśnie taką, rozczochraną, “nie zrobioną”. Jak wielu mężczyzn, czuł się zawsze trochę skrępowany, pokazując się z nieskazitelnie uczesaną i nadmiernie umalowaną kobietą. Taka poranna Jilly była prawdziwa, taką Jilly miał tylko dla siebie. Odnosił wrażenie, że to właściwie wszystko, czego w ogóle chciał bądź czego miał prawo oczekiwać. - Kawy, kochanie? Kiwnęła głową, opadła na krzesło i sięgnęła po szklankę soku. Obserwował, jak zabiera się do rogalików, najpierw rozrywając je palcami, a potem wkładając kawałki do ust. - I co będziesz dzisiaj robiła? Wzruszyła ramionami. - Fryzjer, jakieś zakupy... może pójdę na film. A ty? - Niestety, nic ciekawego. Przygotowujemy duży kontrakt dla jednego z naszych klientów i przez całe popołudnie mamy w tej sprawie konferencję... - Ale ona już nie słuchała. - Chodźmy gdzieś na kolację - zażądała nagle. - Do tej nowej knajpy, o której czytałam w gazecie. - Do tej restauracji indonezyjskiej? - Właśnie. - Ale ty przecież nie lubisz indonezyjskiej kuchni, Jilly.

- Od kiedy? - spytała ze złością, podnosząc wzrok znad śniadania. - Odkąd próbowałaś jej ostatnim razem, jakiś miesiąc temu - odparł Filip łagodnie. - Och, Filipie, jaki ty czasem jesteś głupi! Chodziło mi wtedy o miejsce, nie o kuchnię! Nie mogłam znieść tego wnętrza, tego brązu z czerwienią, a nie jedzenia na stole! Filip wyraźnie pamiętał inną wersję wydarzeń, lecz milczał roztropnie. - Martwisz się czymś, Filipie? - Ależ skąd, kochanie! - Tak mi tylko przyszło do głowy, no wiesz, że może po ostatniej nocy... Ostatnia noc... Filip uśmiechnął się smutno. Być może tego właśnie należało się spodziewać. Cóż, mężczyzna, który przez siedem lat żyje samotnie, bez kobiety, musi trochę, jak by to ładnie ująć, zaśniedzieć. A może też wyjść z wprawy? Liczył się z tym, zwłaszcza w jego wieku. Ale nie był przygotowany na to, że nic się nie zmieni na lepsze. Przecież wcale nie był stary! Kochał żonę, nawet aż za bardzo. A ona kochała jego. Poniżała go świadomość, że tyle razy ją zawiódł w ich nowym wspólnym życiu. Ale Jilly umiała mu wybaczać. Zatem na pewno go kocha. Elegancko wetknięty kawałek rogalika zniknął w czerwonych ustach Jilly, a ona wytarła palce w serwetkę. Chryste, jak ja go nienawidzę - myślała z furią. Jak długo jeszcze to zniosę? Na co mi przyszło? Po Jake'u bawić się zwiędłym, oślizgłym, starym członkiem Filipa i za wszelką cenę próbować postawić go na nogi! Z tym samym skutkiem można by wywoływać erekcję budyniu albo gumy do żucia. Żyję tu sobie w wygodnym zbytku, ale Bóg mi świadkiem, że ciężko na to pracuję! Czy mężczyźni w ogóle zdają sobie sprawę, jakie to dla kobiety obrzydliwe, kiedy im nie staje? Chyba nie - pomyślała cynicznie - bo nikt im tego nie mówi. My mamy się tylko starać, żeby potem czuli się lepiej, pewniej, a kiedy same umieramy z frustracji, musimy ich jeszcze pocieszać. Gdyby moje życie seksualne kończyło się na Filipie, wstąpiłabym chyba do klasztoru. - Po ostatniej nocy? - Filip zaczerwienił się nieznacznie. - Boję się, że znów jestem ci winien przeprosiny, kochanie. - Zapomnij o tym - rzuciła lekko. - Ja też zapomnę. Jak tylko dopadnę Jake'a. W holu zadzwonił telefon. Filip przeprosił żonę i poszedł odebrać. Jilly sączyła kawę i planowała swój dzień. Najpierw fryzjer, potem kosmetyczka, obiad na mieście... Filip wrócił do kuchni zszarzały i skurczony. - Najdroższa - zaczął zdenerwowany. - Przepraszam, ale przygotuj się na złe wieści. Chodzi o Stefanię. Wygląda na to, że zaginęła bez śladu... Och, Jilly, nawet nie chcę myśleć, jak musisz się teraz czuć!

Rozdział XXII To niemożliwe. To jakaś pomyłka. Nie, to nieprawda. Matey na okrągło powtarzał sobie słowa, którymi wcześniej pocieszał Sarę, i szukając otuchy, trzymał się ich kurczowo. Świat nagle wywrócił się do góry nogami. Bezmyślnie pozbierał na tacę filiżanki po kawie, puszki piwa i nadgryzione kanapki, które były świadkami nocnego czuwania Sary i Dennisa. Atmosfera salonu przypominała kostnicę. Matey podszedł do okien, odsunął ciężkie aksamitne kotary i otworzył szeroko drzwi wychodzące na ogród. Słońce już wzeszło, na dworze zrobiło się cieplej; zapowiadał się balsamiczny dzień odchodzącego lata. Matey kręcił się po salonie ustawiając krzesła, strzepując poduszki i przywracając porządek. Trzeba wnieść tu trochę kwiatów, żeby odświeżyć atmosferę pomyślał bez związku. Najlepiej róże, bo ładnie pachną... Odrętwiały, podniósł tacę i ruszył do kuchni. Przy piecu stała gospodyni; jednym okiem pilnując trzeszczącego na patelni bekonu, smażyła jajecznicę. - Nie trzeba, pani Baxter - mruknął Matey. - Czego znowu nie trzeba? - Jajek. Śniadania. Niczego - tłumaczył bezładnie Matey. - Nikt nic nie przełknie. Panienka Stefania zniknęła! - Co takiego? Na wyspie? - Pani Baxter zastygła w niedowierzaniu; widelec śmiesznie zwisał jej z ręki. - Na wyspie czy nie na wyspie... Co za różnica? Lecą dziś sprawdzić, co się stało. - Matko Przenajświętsza! - Pani Baxter spojrzała na Mateya przerażona. - Panie Godfrey, nie myśli pan chyba... - Nie, nie myślę - odparł głośno. - To niemożliwe. Musiała zajść jakaś pomyłka. To nie może być prawda. Kiedy telefon Sary zakończył noc czekania i strachu, Rina aż drżała na myśl, jaki skutek złe wieści wywrą na jej mężu. A tymczasem Bill rzucił się w wir akcji z energią człowieka dwa razy młodszego od siebie. Nareszcie doczekali się jakiejś informacji, mieli się czego chwycić. Koniec z obezwładniającą niepewnością! Gdy układał plany, wydawał polecenia i przejął dowodzenie akcją, nagle stał się znów dawnym Billem, gotowym stawić czoła przeciwnościom losu, tak jak to wielokrotnie robił. Jedną z pierwszych osób, z którymi się skontaktował, był pilot zatrudniony w firmie. Bill wydał zwięzłe instrukcje, by przygotować prywatny samolot do natychmiastowego startu. Kierunek - Townsville. Dwójka pasażerów.

- Masz wszelkie pełnomocnictwa, Bob - zapewniał. - I wszystkie wydatki z góry opłacone, tylko ich dowieź na miejsce! Liczę na ciebie. - Dobra, to mamy załatwione - zwrócił się z werwą do Riny. Będą już dobrze w drodze, nim Sanders w ogóle się dowie. Niech sobie drań krzyczy, że jesteśmy rozrzutni, ale potem, po fakcie. - Bill, na pewno źle go oceniasz, nie wierzę, żeby... - Nie znasz go - przerwał Bill kwaśno. - Nie słyszałaś go na posiedzeniu zarządu. Zresztą, pamiętaj, że to w końcu Angol; oni wszyscy są skąpi. Rina westchnęła. - Wcale nie chciałam, żeby to się tak skończyło, ale jedno jest pocieszające: mamy chwilę oddechu. - Jakiego oddechu? Nie rozumiem. - Sara dziś odlatuje, prawda? I będzie sobie teraz zaprzątać głowę czym innym, a nie naszym Tomem. - Taaak... Nie będą mieli okazji... - Do niczego. - Rina zmarszczyła brwi. - Ale zanim wróci, musimy wymyślić jakieś lepsze rozwiązanie... - Co, znowu Townsville? - dziwił się kontroler ruchu na wieży. - Dopiero co wróciłeś. Chyba bardzo ci się podoba to miasto w słońcu, co? - Lecę w interesach, nie dla przyjemności - uciął Bob Ramsey. Jako starszy pilot, od wielu lat pracujący dla Harper Mining, darzył Stefanię cichym afektem i był wstrząśnięty na wieść o jej zaginięciu. - Masz trasę lotu? - Proszę. Ile ci trzeba czasu, żeby przepuścić to przez komputer? - Trudno powiedzieć. - Kontroler spojrzał na ekran monitora jak w szklaną kulę. - Stary, musisz chyba wiedzieć coś w przybliżeniu! - Posłuchaj, jak sobie wybierzesz godzinę szczytu, to utkniesz jak kanapka w kiblu. - Ze znużeniem wskazał na niebo i palcem nakreślił długą, spiralnie opadającą linię. - To sprawa życia i śmierci! - rzucił Bob szorstko. - Wszyscy tak mówią. - Podaj mi godzinę! - Słuchaj, stary, idź sobie nasmaruj brzuch i uwal się na słońcu. Wszystko w swoim czasie. Bob wyszedł wściekły i skierował się do hangaru, gdzie trzymano samolot. Jak zwykle, ucieszył go widok silnego odrzutowego Leara i błysku firmowych barw: granatu, bieli i złota.

Mechanik już żwawo zdejmował pokrywy silników i przeprowadzał rutynowe testy. Bob pozdrowił go krótko, podszedł do telefonu na ścianie i wybrał numer Harper Mining. - Bill? Tak, tu Bob. Jestem na lotnisku. - I? - Samolot już prawie gotowy; trzeba tylko zatankować i sprawdzić to i owo przed startem... - No to w czym problem? - W niczym. Mamy tylko trochę opóźnienia. Jak zwykle, wieża się grzebie i ma nas w nosie. - To pogoń ich tam trochę! - Tak, oczywiście. Ale tymczasem powiedz dzieciakom, żeby nie leciały tu na złamanie karku. I tak nie wystartujemy szybciej niż za dwie godziny. Dla Sary i Dennisa powolność, z jaką wszystko się rozkręcało po długiej nocy niepokoju i zdenerwowania, była prawie nie do zniesienia. Za obustronnym porozumieniem unikali kolejnych awantur; Dennisem wstrząsnął fakt, jak szybko zazwyczaj opanowana Sara pękła pod jego atakiem na Toma, ona zaś, coraz bardziej wystraszona, chciała brata zatrzymać przy sobie, a nie odpychać. Ale napięcie rozciągnęło ich nerwy jak struny fortepianu, więc i rozmowy stały się krótkie, urywane, niewiele znaczące. Kiedy wreszcie dotarły do nich jakieś wiadomości, Bill niemal odruchowo wziął na siebie zadanie zorganizowania ich lotu na wyspę, informował kogo trzeba o zaginięciu Stefanii, podejmował decyzje, te ważne i te błahe. Oboje poczuli ulgę. Żadne z nich nie kwapiło się do przejęcia jego roli, zwłaszcza że Bill i tak załatwiłby to szybciej i lepiej. Ale tym samym zostali zawieszeni w próżni. Nie mieli nic do roboty, a jednak nie mogli odpocząć; nie potrafili czytać książki ani oglądać telewizji. Sara miała wrażenie, że już nic gorszego stać się nie może. Wreszcie Dennis nie wytrzymał i po jednym szybkim telefonie oświadczył, że jedzie do Sydney pożegnać się z Cassie. I znaleźć pocieszenie w jej ramionach - pomyślała Sara rzewnie. Nie miała odwagi zadzwonić do Toma, po tym, co mu w złości nagadała ostatnim razem: “Jeżeli naprawdę tak myślisz o moim bracie, to więcej się do mnie nie zbliżaj!” Ale wbrew temu, w skrytości ducha marzyła, że Tom jednak się odezwie. Każdy dzwonek telefonu pogłębiał jej bolesne rozczarowanie, a Tom milczał jak zaklęty. Zatem Dennis uciekał do ciepłych i bezpiecznych ramion Cassie! Od niej miał pojechać wprost na lotnisko. - A co ze mną? - zapytała Sara, czując się jak porzucone dziecko. - Jak ja się dostanę do Mascot? - Pomyślałem o tym - uspokajał ją Dennis. - Matey cię zawiezie. Będzie miał się czym zająć.

Niechętnie przyznała, że znalezienie zajęcia staremu służącemu będzie dla niego istnym dobrodziejstwem. - Hm, od samego świtu jest już na nogach. - A my to nie? - mruknął Dennis. - No dobra, jedź i pożegnaj się z Cassie. Spotkamy się na lotnisku. O której? - Bill mówił, że Ramsey dostanie pozwolenie na start najwcześniej za jakieś dwie godziny. Mamy więc jeszcze mnóstwo czasu. Dzięki, Sass. Podszedł do niej sztywno i cmoknął ją po bratersku, czego prawie nigdy nie robił. Oczy Sary napełniły się łzami. - Och, Dennis! - Tylko mi tu nie becz! - ostrzegł, wycofując się śpiesznie. - Pewnie już tego nie zrobię przez następne tysiąc lat! - Pomachał jej szybko i wybiegł. - Nie zapomnij walizki! - zawołała za nim. - Nie zapomnę! - Dobiegł z dala jego głos. Słuchała, jak ryk samochodu Dennisa cichnie w oddali. Wtuliła głowę w fotel, przestała walczyć ze sobą i pozwoliła łzom napłynąć do oczu. Jak przez mgłę usłyszała samochód pędzący pod górę i z piskiem opon skręcający na podjazd do Edenu. Czy ten Dennis musi tak po wariacku jeździć? Na pewno zapomniał walizki. Trzasnęły drzwi samochodu i ktoś pobiegł przez ogród, do drzwi balkonowych salonu. Sara szybciutko otarła oczy i nos i usiłowała przybrać pogodny wyraz twarzy. - Mówiłam ci, żebyś nie zapo... Do pokoju wszedł Tom. - Saro! - Kilkoma susami dopadł jej fotela i przyklęknął obok. Dzięki Bogu, że cię jeszcze zastałem! Tata mówił, że odleciałaś już z samego rana. Potem musiałem jednak zadzwonić do Joanny Randall w sprawie bilansu półrocznego “Tary” i dowiedziałem się, że dopiero co z tobą rozmawiała! Nie mogłem w to uwierzyć! Wskoczyłem w samochód i gnałem tu jak szalony! - Och, Tom - westchnęła Sara. - Zastanawiałam się wciąż, dlaczego nie dzwonisz. - A ja nie rozumiałem, jak mogłaś odlecieć, nie dając mi nawet szansy, żebym cię przeprosił. - Ty mnie? To wszystko moja wina. - Nie, moja - zaprzeczył Tom zdecydowanie. - Nie powinienem się tak czepiać Dennisa. - Bo ja wiem, sam się o to prosi. Ale ja byłam paskudna! - Byłaś piękna! Kiedy się złościsz, jesteś cudowna.

- Najwyraźniej będę musiała robić to częściej, jeśli to aż tak na ciebie działa - rzekła, uśmiechając się blado. - O Boże, jak ja się cieszę, że tu jesteś! Spojrzała mu w twarz. Przyglądał jej się z niepokojem. - Czuję się zupełnie dobrze, naprawdę - zapewniła, biorąc go za rękę. - Ale przy tobie jest mi o niebo lepiej. - Oparła głowę na barku Toma, a on otoczył ją ramieniem i przytulił. Czuła piżmową woń jego wody po goleniu, splot tkaniny garnituru, zapach jego ciała. Ogarnęło ją nieśmiałe uczucie szczęścia. Uniosła twarz, żeby go pocałować. I właśnie wtedy przybiegł z holu Matey. - Zdawało mi się, że słyszę samochód! - wykrzyknął, nie zwracając uwagi na niedwuznaczną bliskość ich ciał. - Czy są jakieś wiadomości, panie McMaster? Coś nowego? Tom podniósł się niezręcznie, choć miał ochotę odskoczyć od Sary jak oparzony, niczym przedszkolak przyłapany na zabawie w doktora. - Nic, czego byś nie wiedział, Matey - odparł uprzejmie. - Jest ciężko, co? - Niestety, panie McMaster. Niestety. Ale nie desperujmy. Jak to się mówi, brak wiadomości to dobra wiadomość. - Tak, tego właśnie się trzymaj. - Tak, tak. Ale zapominam o swoich obowiązkach. Czy podać panu coś? Kawę? Piwo i kanapki? A może mały obiad dla obojga państwa, panienko Saro? Zdąży pani zjeść, zanim odwiozę panią na lotnisko. - Nie, nie. Nic nam nie trzeba, Matey. Dziękuję - odparła Sara. Wyjdziemy chyba na dwór, na świeże powietrze. Matey z godnością ukrył rozczarowanie i oddalił się. - Biedny stary Matey - westchnęła, kiedy wychodzili na taras. Błąka się dziś zupełnie jak przysłowiowa dusza po piekle. - Raczej jak duch ze starej sztuki - poprawił Tom żałośnie. - Taki, co to zawsze zjawia się wtedy, kiedy nikt się go nie spodziewa. - Ani nie chce go widzieć - dodała Sara ze śmiechem. Zeszli z tarasu, minęli basen, rozległe zielone trawniki i skierowali się do zadrzewionej części ogrodu. Słońce już stało wysoko i chętnie uciekli z płaskiej, rozgrzanej patelni w cień wielkich cedrów, chlebowców i tulipanowców. Razem weszli na wijącą się ścieżkę, wiodącą przez gęstwinę krzewów, których zwisające kiście bladoróżowych kwiatów łaskotały ich z lewej i z prawej. Szli jak we śnie, nie widząc strzelistych, srebrnych drzew gumowych ani jaskrawozłocistych kwiatów akacji; napawali się pięknem stanowiącym naturalne dopełnienie ich stanu ducha.

Spacerowali, a ogród sam otwierał się przed nimi na podobieństwo coraz to nowych sekretnych komnat, z których każda nieuchronnie wiodła do następnej. Od upajających kęp gardenii i kamelii ścieżka prowadziła do wdzięcznej kopuły splecionej z róż, zwieszających ciężkie główki w południowym żarze. Następna ścieżynka niespodziewanie odkryła przed nimi zalaną słońcem, szemrzącą fontannę, której szum, podobny do dźwięku chińskich dzwoneczków, drzewa podawały dalej i dalej. Nareszcie dotarli do tajemniczego serca ogrodu, maleńkiej altanki splecionej z hibiscusa, czerwonego jaśminu i oleandrów, tworzących kwietny domek. Wstrzymując oddech, wzięli się za ręce i weszli do środka. Wewnątrz stała stara drewniana ławka, na której przed laty inni kochankowie marzyli, rozmawiali, a najodważniejsi z nich czasem nawet skradli niebezpiecznego całusa. Nie zważając na ławkę, stali pod kwitnącym dachem i wdychali słodki zapach jaśminu zmieszany z marcepanową wonią oleandrów. Sarze zakręciło się w głowie - czuła, że rozpiera ją szczęście. Uniosła ramiona, by zapleść je na szyi Toma, i przyciągnęła jego głowę do siebie. Z początku całował ją tak, jak przedtem: czule i tkliwie, obejmując jej usta wargami. Ale tym razem jej serce biło szybciej i chciała czegoś więcej. Niepewnie rozchyliła usta - jego język od razu wtargnął do środka. Najpierw ze strachem, później z rosnącą rozkoszą przyjmowała to, przed czym wcześniej broniła się jak przed inwazją, a reakcja Toma skłoniła ją do odpłacenia mu tym samym. Tymczasem Tom pieścił jej szyję i ramiona, aż dotarł do talii. Sara objęła go, a zarys jego pleców przyprawił ją o ten sam słodki wstrząs, który przeżywa każda kobieta, niezależnie od tego, ilu mężczyzn już tuliła. Pod wpływem jej dotyku Tom gwałtownie wciągnął powietrze i chwyciwszy Sarę za biodra, mocno przycisnął do siebie. Ze zdumieniem stwierdziła, że jego twarda męskość wbija jej się w brzuch. Sutki Sary napęczniały, poczuła ciepłą wilgoć między udami. Nagle nie mogła się już doczekać, kiedy on wreszcie popatrzy na jej piersi, dotknie ich, będzie je podziwiał. Sięgnęła po jego dłoń i przycisnęła do stanika sukienki. Zaskoczyło go to, chciał uciec z ręką, ale przytrzymała ją i ułożyła na swojej piersi. - Jesteś pewna, że chcesz tego? - wyszeptał. Zwiesiła głowę i potaknęła. Łagodnie wyswobodził się z jej ramion, zdjął marynarkę i ułożył na świeżej trawie. Potem wziął Sarę za ręce i pociągnął na to posłanie, układając jej głowę w zagłębieniu swojego ramienia. Zaczął głaskać jej ciało. Delikatnie pieszcząc biust i brzuch, zmierzał niżej, do wzgórka łonowego... Lecz za każdym razem się wycofywał. Przez bawełnę sukienki jego palce znalazły brodawki piersi; Sara aż jęknęła z pożądania, kiedy ścisnął i potarł najpierw jedną, potem drugą. Usłyszał, jak głęboko w jej krtani rodzi się pierwszy zew budzącej się

kobiety i jego męskość odpowiedziała natychmiast: poczuł gwałtowne uderzenie krwi między nogami, jego przyrodzenie zaczęło pulsować. Drżąc z niecierpliwości, sięgnął do guzików na przodzie sukienki i przeklinając w duchu swoją niezdarność, walczył z drobniutkimi zapięciami. Tęskne oczekiwanie Sary narastało z każdą sekundą potrzebną mu na rozpięcie sukienki. Wreszcie rozchylił materiał i powolutku, uważnie zsunął ramiączko biustonosza, by wydobyć pierś. Ciepły podmuch owiał dekolt Sary, otworzyła oczy. Tom, wsparty na łokciu, przyglądał jej się z rozpaloną uwagą i wodził palcem po żyłkach biegnących tuż pod skórą. - Jest taka piękna - szepnął. Ujął nabrzmiałą brodawkę i potarł ją kciukiem i palcem wskazującym. Sara poczuła, jak gorąca igła przeszywa ją od piersi po samo spojenie ud. Zadrżała pod wpływem siły nie znanego jej uczucia. - Musimy wydobyć cię z tego - mruknął Tom ochryple. Posadził ją na chwilę. Uwolnił jej ramiona z sukienki i sięgając za plecy dziewczyny, rozpiął biustonosz i ostrożnie odłożył go na trawę. Znowu położył Sarę obok siebie i szepnął: - Podnieś pupę. - Kiedy wypchnęła biodra w górę i Tom ściągnął z niej sukienkę i zostawił majteczki, darując jej ostatnie chwile skromności. Szybko zrzucił buty, skarpetki i ubranie. Jak przez mgłę Sara ujrzała jego smukłe, opalone ciało, nabrzmiały członek i ciężkie jądra, a po chwili Tom znowu był przy niej. Teraz skoncentrował się na udach Sary, gładząc i pieszcząc jej łechtaczkę, aż wreszcie poczuła, jak wilgotnieje na jego przyjęcie. Jej serce rozsadzała radość; nigdy do tego stopnia nie czuła, że żyje, i nie mogła się doczekać następnej chwili, choć przecież i tak tonęła w rozkoszy. Tom oddychał coraz szybciej, prawie tak szybko jak ona. Niecierpliwie zerwał z niej figi i wsunął się między jej uda, a ona otworzyła się przed nim jak kwiat, by ułatwić mu dostęp. Gdy trafił na błonę dziewiczą, nie wpadł w panikę i nie pchał szaleńczo, jak czyni większość mężczyzn, lecz odczekał, aż sama rozstąpi się przed nim. Dla Sary rozdarcie błony oznaczało zerwanie z resztkami nieszczęśliwego dzieciństwa. To nic, że bolało, miała ochotę krzyczeć z radości. - Kocham cię! - zawołała. - Ja też. Tak bardzo cię kocham... - szeptał i przytulając ją z całych sił, wśród szybkich spazmów rozkoszy dotarł do szczytu. Potem leżeli długo bez słowa, trzymając się w ramionach. Wróciły wszystkie obawy, które zniknęły raptem na krótką chwilę: zaginięcie Stefanii i ich rychłe rozstanie. Teraz doszedł do tego jeszcze odwieczny smutek towarzyszący wszystkim zwierzętom po zbliżeniu seksualnym. Ubrali się szybko, z dala od siebie, niczym dwoje obcych sobie ludzi, skrępowanych nagością. Nawet w drodze na lotnisko Mascot nie mogli znaleźć słów. Załamani, siedzieli obok siebie i zastanawiali się

czy to, co przeżyli w sercu ogrodu, zdarzyło się naprawdę, czy tylko śniło im się i wydawało, bo oboje tak bardzo tego pragnęli.

Rozdział XXIII Nie widziała nic, ale czuła, że leży w kajucie. Dookoła panowała ciemność. Wiedziała, że to pułapka i że umrze, jeśli się stąd nie wydostanie. Chciała się ruszyć, ale nie mogła. Nie czuła nóg poniżej kolan; zdawało jej się, że ma protezy. Zmusiła się do wysiłku i podpełzła. Metr, dwa... Ciało przeszywał ból, lecz kończyny miała zdrętwiałe. A mimo to wiedziała, że się posuwa do przodu. Dotarła do wyjścia. Za drzwiami rozciągała się zadaszona przestrzeń. Wytężając wszystkie siły, centymetr po centymetrze pokonywała kolejne metry. Podłoże wznosiło się, a wszechogarniająca ciemność zdawała się mniej nieprzenikniona. W górę, jeszcze w górę, nie zatrzymywać się ani na chwilę! Otaczający ją mrok zaczynał z każdą sekundą blednąć, kiedy zbłąkane snopy światłości przenikały czerń tunelu. Gdzieś tam, wysoko, było światło, życie, nadzieja. Odzyskiwała czucie w dłoniach i kolanach; miała wrażenie, że szoruje ciałem po ostrzach noży. A mimo to bez wytchnienia ciągle pełzła naprzód. Muszę się stąd wydostać, muszę! Z każdą chwilą robiło się coraz widniej; jasność coraz mocniej pulsowała, otaczając ją ciepłem i przyciągając ku sobie. Wreszcie ostatnim wysiłkiem Stefania wydostała się z grobowca. Odzyskiwanie świadomości było tak straszne, że zapragnęła znów wrócić w ciemność. Bolało ją wszystko: głowa, klatka piersiowa, plecy, brzuch... Usta miała zapchane piachem. Próbowała otworzyć oczy, ale nie mogła. W panice usiłowała zorientować się, gdzie jest. Leżała na brzuchu i macając dookoła stwierdziła, że pod nią jest twardy, mokry piasek. Była na plaży... Z tyłu usłyszała głuche dudnienie morza i regularne uderzenia fal rozbijających się o brzeg. Morze wyrzuciło mnie na plażę - pomyślała nieprzytomnie. Wyrzuciło... Nie wiedziała, czy spała, czy znów straciła przytomność, a może po prostu czekała. Nagle, tuż za sobą usłyszała potężny ryk morza i wielka fala rozbiła się na jej udach. Natychmiast osaczyły ją koszmarne nocne wspomnienia: jak została zmieciona ze ślizgacza, uniesiona w górę na wielkim grzywaczu i rzucona w morze niczym szmaciana lalka. Przypomniała sobie, jak zalewały ją fale, jak z ustami i płucami pełnymi słonej wody walczyła o haust powietrza. Ślepy strach kazał jej zmagać się z piaskiem plaży, ale ciało nie chciało nawet drgnąć. Nadeszła następna fala, i jeszcze jedna... Sięgała prawie jej talii. W szaleńczym wysiłku Stefania usiłowała wciągnąć się wyżej na plażę, ale zdawało się, że zupełnie straciła siłę w ramionach. Kolejna fala rozbiła się nad jej głową, przewracając ją na plecy. Leżała bezradna jak dziecko, świadoma beznadziejności walki. Stary król morza przyszedł wreszcie odzyskać swą zgubę. Ucieczka nie była jej pisana. Bawił się z nią, jak wielki kocur bawi się myszką, póki

litościwie nie skręci jej karku. W oczach i w nosie miała pełno gorzkiej soli. Nikt nie wygrywa z morzem. Ale ty przecież już raz wygrałaś. Wygrałaś z wodą. Uciekłaś śmierci. Tak - postanowiła w chwili nagłej złości, tak czystej i silnej, że aż upojnej - wygrałam, i teraz też nie mam najmniejszego zamiaru się poddać! Zmuszając się do ruchu, powodowana prymitywnym instynktem walki o życie, wbiła pięty w piasek i podpełzła do tyłu na plecach. Zaledwie kilkanaście centymetrów. Za mało. Jeszcze raz. Szybciej! Mobilizując nieprawdopodobnie dużo energii, jak na tak mizerne rezultaty, odbiła jeszcze trochę wyżej; jej nogi nie były w stanie unieść ciała - Stefania poruszała się jak czworonożne zwierzę, które uczy się chodzić na dwóch. Nadchodząca fala pozbawiła ją tchu, kiedy rozbiła się o jej pierś. Ale Stefania zdołała utrzymać głowę nad wodą. Jeszcze kilka okupionych bólem ruchów i pod karkiem poczuła gorący, suchy piasek. Minęła linię przypływu! Już tylko jeden, konwulsyjny wysiłek i wreszcie była bezpieczna, poza zasięgiem morza! Leżała wyczerpana na palącym piasku. Znowu chyba zemdlała, ale nie umiałaby powiedzieć, na jak długo. I znów ocknęła się w swoim niezdatnym do niczego, poobijanym ciele. Minęło pewnie sporo czasu. Czuła, że słońce stoi wysoko; ostre, jasne światło kłuło ją w oczy przez powieki, a gorące promienie parzyły ciało. Wiedziała, że leży naga, wydana na ich pastwę. Ze strachem usiłowała pozbierać myśli, zyskać kontrolę nad sytuacją, upodobnić się bardziej do ludzkiej istoty niż do zwierzęcia, które oślepione i zdezorientowane, walczy ze śmiercią. Oczy i usta miała sklejone. Nie bacząc na ból, na siłę rozerwała zlepione wargi, otworzyła usta i odwracając głowę na bok, spuchniętym językiem stopniowo wypychała ziarnisty piach. Kiedy się go wreszcie pozbyła, poczuła, że do ust napływa ślina, a gdy nareszcie dość się jej nazbierało, Stefania wypluła ostatnie ostre, suche drobinki piasku. Spróbowała otworzyć oczy. Miała wrażenie, że ktoś jej zespawał powieki. Oddychała coraz szybciej. Za żadną cenę nie mogła ulec panice, tylko dlatego, że powieki nie chciały się rozkleić! Uniosła dłoń do twarzy, ale palce odmówiły posłuszeństwa. Zrozpaczona, wcisnęła pięść do oczodołu i nagle, gdzieś z oddali, usłyszała znajomą, łagodną naganę: “Nie trzyj, możesz uszkodzić gałkę oczną...” Dan! Gdzie jest Dan? Co się...? Wyspa Orfeusza, telefon od Dennisa, próba dotarcia do innej wyspy i ona z Danem na łódce, kiedy nastąpił wybuch... kawałki mozaiki zaczęły układać się w całość, o której nie mogła spokojnie myśleć. Jeśli jego też rzuciło w nieznane, jeśli on też cierpiał, oślepiony jak ona... jeśli zginął na zawsze, pogrzebany w bezlitosnym morzu... Przepojona rozpaczą, załkała.

Inspektor Jennings nie śpieszył się do ponownego spotkania z Jilly Stewart. Nie pozwalał wystrychnąć się na dudka - co Jilly niewątpliwie się udało - a już zwłaszcza kobiecie. Kiedy Adams wyprowadzał radiowóz ze śródmieścia Sydney i skręcał w stronę Elizabeth Bay, siedział naindyczony i zagryzał dolną wargę. Miał niemiłe wrażenie, że ta okropna baba namiesza w jego życiu znacznie więcej, niż miałby na to ochotę. Często tak bywało. Zjawia się ktoś, o kim nigdy dotąd nie słyszałeś, i już za chwilę staje się pierwszym na liście, a człowiek zaczyna marzyć, by jak najszybciej przejść wreszcie na emeryturę. Siedzący za kółkiem Adams ukradkiem zerkał na szefa, ilekroć tylko miał okazję oderwać wzrok od drogi. Bez dwóch zdań, w Jilly Stewart stary znalazł godnego przeciwnika. Od pierwszego spotkania z nią dostał kompletnego fioła - i nie dziwota. Stare podpaski! Adams przybrał zbolały wyraz twarzy, tak charakterystyczny dla gliniarzy, którzy w duchu pękają ze śmiechu. Chryste, oddałby całoroczną pensję, byleby jeszcze raz zobaczyć minę Jenningsa, kiedy mu to powiedziała! Tyle razy opowiadał to chłopakom w stołówce, że grozili wystawieniem go jako gwiazdy programu w “Świątecznym kabarecie”. Tak, to jest kobitka! Naprawdę cieszył się na to spotkanie. Jennings spojrzał na niego ze złością, jak gdyby czytał w jego myślach. - Sierżancie! - Tak, panie inspektorze! - Macie nakaz? - Tak jest! - Nie sądzę, żeby nam był potrzebny - mruknął Jennings. - Musimy się tylko rozejrzeć, zobaczyć, jak się sprawy mają. - No cóż, chyba nie trzyma w lodówce kostki plastiku, podpisanej “Do wysadzania ślizgaczy”, no nie? - Nie bądźcie tacy mądrzy, sierżancie. - Przepraszam, panie inspektorze. - Nakaz oznacza tylko jedno - wyjaśniał Jennings z naciskiem - że możemy sobie zaglądać, gdzie chcemy. - Tak jest! - Adams zamilkł na chwilę. - A czego szukamy, panie inspektorze? Jennings westchnął. - Czasami martwię się o was, Adams - powiedział znużonym głosem. - Odpowiedź brzmi: czegokolwiek. Niczego. Wszystkiego.

- Hm, nie jesteśmy wcale pewni, czy rzeczywiście popełniono przestępstwo, panie inspektorze - ciągnął Adams uparcie. - Nie jesteśmy. To prawda. Ale spójrzcie na to z innej strony. Pani Stefania Marshall jedzie sobie konno po parku. Ktoś usiłuje ją zastrzelić. Udaje jej się wyjść z tego cało. Ta sama pani Marshall wsiada na motorówkę i znika. Jak sądzisz, synku, co by powiedziała na to twoja ciotka, hę? Coś tu za dużo zbiegów okoliczności. Przynajmniej o połowę. - A może to my jesteśmy tacy podejrzliwi? - Za to nam płacą - zauważył Jennings spokojnie. - Mamy to na wyposażeniu. Ja tej broni nigdy w domu nie zostawiam, i nie powinien zostawiać jej nikt, kto ze mną pracuje! - dodał, spoglądając na Adamsa znacząco. Zaparkowali samochód pod luksusowym blokiem mieszkalnym przy Elizabeth Bay, zamienili kilka słów ze strażnikiem i wjechali windą na piętro Stewartów. Jilly otworzyła drzwi; jej pytające spojrzenie natychmiast przerodziło się w mroczną wrogość. - Pani Stewart? - Odpuść to sobie, wiesz, kim jestem. - Chcielibyśmy wejść do środka, jeśli pani pozwoli. - Po jaką cholerę? - Żeby zadać kilka pytań. - Odpieprzcie się! - Jilly wpadła w pasję. - Jak śmiecie w ogóle mnie nachodzić? Mój mąż jest adwokatem! - Pani Stewart... - Już po sposobie, w jaki Jennings to mówił, Adams zorientował się, że stary ma radochę. - Wiemy, kim jest pani mąż. On pierwszy pani powie, że mamy wszelkie prawo zadawać pytania wszystkim obywatelom... i aresztować tych, którzy utrudniają pracę policjantom na służbie. Groźba zawisła w powietrzu. Jilly niechętnie zdjęła łańcuch z drzwi i wpuściła ich do mieszkania. - Do salonu - rzekła obrażona. - Prowadzimy śledztwo w sprawie zaginięcia Stefanii Harper, pani Stefanii Marshall oświadczył Jennings, gdy tylko znaleźli się w środku. - Czy może nam pani powiedzieć, co pani robiła w ciągu ostatniego tygodnia? - Naturalnie. Cały czas siedziałam w domu. - Niestety, przyda się nieco więcej szczegółów. Zacznijmy od poniedziałku. Co ro... - Mam tego absolutnie dość! - Twarz Jilly płonęła, w jej oczach zamigotały żółte błyski złości. - Dopiero co dowiedziałam się o wypadku...

- O wypadku? - Jak to zwał, tak to zwał! Ja w każdym razie nie miałam z tym nic wspólnego! Zupełnie nic! - Pani Stewart - zaczął Jennings cierpliwie, jak gdyby zwracał się do upośledzonego umysłowo. - Odsiedziała pani siedem lat, za - proszę mnie poprawić, jeśli się mylę - nastawanie na życie Stefanii Harper oraz za zastrzelenie jej męża, Grega Marsdena. Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by sporządzić niezłą listę powodów, dla których chciałaby pani pozbyć się siostry. Pani zaś odstawia chodzącą niewinność, kiedy mówimy o ludziach, którzy stają pani na drodze. - Nie zrobiłam tego! - wrzasnęła Jilly. - Ty draniu! Chcesz mnie w to wrobić! Zadzwonię do męża! - Bardzo proszę. - Jennings kiwnął głową. - Na pewno nas poprze. - Wycelował kciuk w Adamsa. - Rozejrzyjcie no się trochę, sierżancie, dobra? - Tak jest! - Adams odmaszerował. Jilly z triumfem wyciągnęła słuchawkę w stronę Jenningsa. - Chce z panem rozmawiać. - Inspektor Jennings? - W słuchawce odezwał się miły, kulturalny głos Filipa. - Czy wnosi pan oficjalne oskarżenie przeciw mojej żonie? - Nie, absolutnie nie. A dlaczego, proszę pana? - To dobrze, bo to się panu i tak nie uda. - Nie doszliśmy na razie do etapu oskarżeń, panie Stewart. Tymcza... - Inspektorze, w świetle prawa, które chyba nie zmieniło się od czasów moich studiów, tak naprawdę nie można jeszcze mówić o przestępstwie. - Zgadza się - Jennings nie dawał za wygraną. - Ale kartoteka pani Stewart... - Nie ma nic wspólnego z faktem, że moja żona ma pełne alibi na cały ubiegły tydzień. - Alibi? - powtórzył Jennings niepewnie. - Które możemy omówić szczegółowo, kiedy tylko pan zechce. Jennings musiał uznać, że został pokonany. - Cóż, my tylko tak... - I jeszcze jedno, inspektorze. Prasa bardzo się interesuje wszystkim, co ma związek ze Stefanią Harper i ludźmi wokół niej. Mam wrażenie, że nieźle by sobie na panu użyła, gdyby się wydało, że mimo braku jakiegokolwiek punktu zaczepienia zaczął pan polowanie na siostrę Stefanii. W mieszkaniu nie było czego szukać - zauważył Adams. Nieskazitelnie czysta chałupa wyglądała, jakby nikt w niej nie mieszkał. Dla porządku zajrzał jeszcze do łazienki i sypialni i

uznał, że spełnił swój obowiązek. Oglądał właśnie egzemplarz “Vogue'a”, leżący przy łóżku, kiedy inspektor zawołał, że wycofują się. - Powiedziała panu coś ciekawego, inspektorze? - zapytał po drodze do samochodu. - Niespecjalnie - odparł Jennings niedbale. - Ale z niej to kobitka na medal, inspektorze - Adams nie umiał ukryć podziwu w głosie. - Nawet o tym nie myśl - powiedział Jennings twardo. - Wydusiłaby cię jak cytrynę i wyrzuciła na śmietnik. Dla ciebie na pewno jest za ostra, ty stary pierniku - pomyślał Adams. Ale gdybym dopadł ją w ciemnej uliczce, zobaczylibyśmy, kto by uszedł z życiem! Kierowniczka kompleksu wypoczynkowego na Wyspie Orfeusza pracowała w hotelarstwie od lat. Pamiętała najróżniejsze wpadki i nieszczęśliwe zdarzenia, począwszy od zaginięcia pudla medalisty, a skończywszy na podwójnej rezerwacji miejsc, kiedy to utytułowana para młoda wykłócała się o apartament z głową państwa. Ale coś takiego jeszcze się nigdy nie wydarzyło! Kiedy zadzwonił doktor, żeby zaklepać pokój na nazwisko Marshall, nie miała pojęcia, że kobietą, która później do niego dojedzie, będzie Stefania Harper. W cichej pani o miłym uśmiechu, tak bardzo zapatrzonej w męża, nie rozpoznała słynnej dziedziczki fortuny i znanej z fotografii prasowych kobiety interesu. Od chwili gdy zniknęła, świat zwariował, dziennikarze wydeptali już własną ścieżkę na wyspę, telefony urywały się dzień i noc. A przecież mimo całego zamieszania trzeba było dbać o gości, zwłaszcza o tę dwójkę, która miała się zjawić lada chwila. Biedne dzieciaki! Nie ma chyba nic gorszego niż utrata matki, niezależnie od tego, ile ma się lat - pomyślała. Hm, no może z tą utratą trochę się pośpieszyła... ale jak każdy urodzony i wychowany w Queenslandzie, dobrze znała Wielką Rafę Koralową. Pod jej widoczną z daleka urodą czaiły się niebezpieczeństwa, których turyści na ogół nie zauważali, a jeśli już ktoś zaginął, jakoś nigdy nie mógł się odnaleźć. Usłyszała cichy pomruk małego samolotu. Wyszła zza lady recepcji w głównym budynku i mijając gęsto zadrzewione tereny rekreacyjne, skierowała się nad brzeg morza, do usypanego lądowiska. Wodnopłat już kołował, wytracając prędkość. Patrzyła, jak pilot wyskakuje, po czym pomaga wysiąść młodemu mężczyźnie i kobiecie i wręcza im bagaże. - Dzień dobry, może przydam się państwu - powiedziała, śpiesząc im na spotkanie. Jesteście oczywiście dziećmi pani Harper, a ja kierowniczką ośrodka. Domki już na was czekają. - Dziękujemy - odezwała się Sara z wdzięcznością. - Pani...? - Mówcie mi Marge. - Jej szeroka twarz zmarszczyła się w ciepłym uśmiechu. - To co, najpierw was zakwaterujemy, dobrze?

- Przede wszystkim proszę nam powiedzieć, co... co się właściwie robi, żeby ich odnaleźć spytała Sara nagląco, kiedy zbliżali się do grupki małych domków rozsianych na szmaragdowozielonej trawie. - Wszystko, co tylko możliwe - odparła Marge z westchnieniem. Nie chciała być złym prorokiem, ale nie miała nadziei, że Stefania i Dan jeszcze żyją; nie chciała też stwarzać dzieciakom niepotrzebnych iluzji ani ich okłamywać. Spojrzała ukradkiem na szczupłego młodzieńca, który niósł z tyłu bagaże i dotąd nie odezwał się słowem. Sądząc po jego ponurej minie, on też nie miał złudnych nadziei. - Jesteśmy strasznie zgnębieni. Tak późno dowiedzieliśmy się o zaginięciu mamy - ciągnęła Sara. - Minął cały dzień! Wiedzieliśmy, że coś musiało się stać, ale nie mogliśmy się tu dodzwonić, więc nie wszczynaliśmy alarmu. - Nie dręczcie się, to by nic nie zmieniło - odparła Marge szorstko. - Wszystko odbyłoby się dokładnie tak samo. Gdy nie wrócili od razu, zorientowałam się, że coś jest nie tak, więc usiadłam przy swojej starej radiostacji, którą trzymamy na wypadek jakichś awarii, i nim minęła godzina, chłopcy z ekipy ratunkowej zabrali się do roboty. - Jak idą poszukiwania? - Dennis przyspieszył i zrównał się z nimi. - Sami porozmawiacie z szefem, jak tylko wrócą na noc, a to już niedługo. Jak dotąd niczego nie znaleźli. Przykro mi bardzo. Dennis zmarszczył brwi. - Nie mogli tak zniknąć bez śladu! Marge zawahała się, rozdarta między dobrocią serca a uczciwością. Nie, sprowadzanie ich na manowce złudnych nadziei nie było dobrocią serca. - Niechętnie to mówię, ale tutaj takie rzeczy się zdarzają. Do końca drogi nie padło już żadne słowo. Marge zatrzymała się przed jednym z domków i otworzyła drzwi. - To pani domek, panno Harper - oznajmiła: - Pani brata umieściłam po sąsiedzku. Chcecie się teraz pewnie rozpakować i trochę zadomowić. Do zobaczenia później! - Kiedy możemy się spotkać z szefem ekipy ratunkowej? - Dennis zapytał obcesowo. - Nie wrócą przed zmrokiem. Dopilnuję, żeby skontaktował się z wami jak najszybciej. Gdybyście czegoś potrzebowali, dajcie mi znać, zgoda? Dennis wniósł bagaże do domków, a potem przysiadł koło Sary na niskich, szerokich stopniach. Patrzyli na murawę, której niewiarygodnie zielony kobierzec ścielił się aż nad brzeg morza, oddalony zaledwie o kilkaset metrów. Dalej widać było spokojną taflę wody, połyskującą szafirem w gasnącym słońcu. Przyglądali się Morzu Koralowemu, które rozciągało się aż po

horyzont spokojne niby sadzawka w łagodnym, ciepłym powietrzu. Jak mogło przytrafić jej się coś złego na tej czarodziejskiej wyspie? Słońce przesunęło się w bok i skryło za grupką wysokich palm, rzucając cień na Sarę i Dennisa. Dziewczyną wstrząsnął dreszcz. - Och, Dennis - jęknęła. - Nie ma ich już od trzydziestu godzin! Co będzie jeśli ratownicy... - Na pewno ich znajdą, Sass! - wykrzyknął z uporem. - Na pewno! Muszą ich znaleźć!

Rozdział XXIV Rozkoszując się gorącą kąpielą, z najnowszym numerem “Vogue'a” i sporą miarką dżinu w garści, Jilly sama nie wiedziała, czy cieszyć się tą przygodą z policją, czy mieć to gliniarzom za złe. Wkurzało ją, że mogą tak po prostu przyjść i maglować ją bez żadnych podstaw. Ale bez wątpienia i tak lepiej na tym wyszła; wciąż miała w oczach zieleniejącą gębę Jenningsa, kiedy Filip ustawił go, jak należy. Tak, jej mąż spisał się całkiem nieźle - pomyślała. Jak widać, czasami i taki Filip może się na coś przydać. Nie ma się co śpieszyć ze zwijaniem żagli. Wygląda na to, że mążprawnik ma swoje zalety. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas... Zadzwonił telefon. Jilly wyciągnęła rękę i chlapiąc wodą na wykładzinę, podniosła słuchawkę. - Halo! Kto mówi? - Jilly? Tu Jake. - Nie mogę z tobą długo rozmawiać: Filip może wrócić lada chwila. - To, co ci mam do powiedzenia, nie potrwa długo - oświadczył lodowato. - Hej, co się znowu stało? - Doskonale wiesz, co! Jilly aż usiadła ze zdumienia. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz! - Mówię o Stefanii, twojej siostrze. Chciałbym ustalić, co wiesz o tym bardzo szczęśliwym wypadku na łodzi. - Chryste! Jesteś taki sam jak policja! Skąd miałabym coś wiedzieć? Przez chwilę milczał. - Bo nie jest to pierwszy wypadek, jaki przytrafił się Stefanii, od kiedy wyszłaś z więzienia. Nie pytałem cię o to, kiedy ktoś zastrzelił jej konia, bo... wolałem nie wiedzieć. - Nie miałam zielonego pojęcia, że ktoś ją chce zastrzelić! - zaprotestowała. - A co powiesz tym razem? I znów to bezlitosne przesłuchanie. Jest gorszy niż policja - myślała. Mogliby się od niego uczyć. - Pomijając czas, który spędziłam z tobą, prawie nie wychodziłam z mieszkania. Sam mógłbyś najlepiej zaświadczyć, że nie wyjeżdżałam z Sydney. Stefania z Danem byli tysiące kilometrów stąd. Cisza. Wiedziała, że Jake waży jej słowa, doszukuje się w nich choćby śladu niespójności czy oszustwa. Coraz bardziej czuła absurdalność sytuacji. Pomyślała o tym, co mogła już zrobić

Stefanii, co chciałaby jej zrobić i co zrobi, gdy nadejdzie pora, i to nieustanne podejrzewanie jej o coś, z czym nie miała nic wspólnego, wydało jej się tym bardziej szalone. Gdyby nie była tak rozdrażniona, roześmiałaby mu się w twarz. Postanowiła przejść do ataku. - Pomyśl tylko, Jake. Po co miałabym życzyć jej śmierci? Co bym na tym zyskała? Musiałabym się pożegnać z udziałami w Harper Mining. Nie wyobrażasz sobie chyba, żeby Dennis zechciał ofiarować połowę królestwa cioteczce Jilly, co? I nie zapominaj, że mam wobec Stefanii inne plany. - Jej głos nabrał ostrości. - Tak samo jak ty. Co ci się stało, Jake? Zmiękłeś, bo zostałeś prezesem? A może tak bardzo chcesz ją zerżnąć, że już nie umiesz normalnie myśleć o interesach?! Szalejąc z gniewu i zazdrości, Jilly miała jeszcze dość rozumu, by cieszyć się, że dzieli ich długość kabla. Gdyby Jake siedział w tym samym pokoju, nie śmiałaby go tak sprowokować. Słuchając jego oddechu, kiedy próbował nad sobą zapanować, wiedziała, ile go to kosztuje. - Widzę, Jilly, że masz odpowiedź na wszystko - powiedział w końcu. - Ale pytania mogą jeszcze wrócić. Policja ma długą pamięć. Ja też. Jeśli któregoś dnia stwierdzę, że maczałaś w tym palce, to jak mi Bóg miły, skręcę ci kark! - Trzasnął słuchawką o widełki. - Rozmawiasz przez telefon, kochanie? Zajęta gorącą dyskusją z Jake'iem, nawet nie zauważyła nadejścia Filipa. - Nie - zaprzeczyła i zmyśliła naprędce: - Dzwoniłam w sprawie pracy; znalazłam ogłoszenie w gazecie. - W sprawie pracy? - zdumiał się Filip. - Nie wiedziałem, że masz taki za... - Nie mam. W gruncie rzeczy wcale nie chcę pracować. Filip przyklęknął obok wanny i ujął rękę Jilly, zwisającą nad telefonem. - Nie musisz się martwić szukaniem pracy, kochanie - zaczął czule. - Mam przecież dość pieniędzy dla nas obojga. Uważasz, że daję ci za mało? W każdej chwili mogę zwiększyć ci kieszonkowe. Może on jednak ma jakieś zalety - myślała Jilly z zadowoleniem. Jest moim kuponem na życie, moją polisą ubezpieczeniową i kurą znoszącą złote jaja. Gdyby tak jeszcze umiał dobrze pieprzyć, byłby chodzącym ideałem. Ale to by było nie do strawienia w żadnym mężczyźnie. - Taki jesteś kochany, Filipie - rzekła ujmująco. - Nie chciałam cię o to prosić, ale po tych siedmiu latach w zamknięciu wszystko wydaje mi się teraz o wiele droższe... Skoro chcesz mi dawać więcej na drobne wydatki, nie mogę cię powstrzymywać. W bazie ratowników koordynator akcji przeżywał dokładnie te same rozterki, z którymi wcześniej borykała się Marge: jak nie tworzyć niepotrzebnych iluzji, a zarazem nie odbierać nadziei. Cierpliwie pokazywał nabijane kolorowymi szpilkami szczegółowe mapy okolic Wyspy Orfeusza i tej, na którą wypłynęli Dan i Stefania.

- Problem polega na tym, że to jakby szukanie igły w stogu siana - tłumaczył. - Mogą być wszędzie. Tyle czynników o tym decyduje, wiatry, prądy. No i nie wiemy, jak daleko odpłynęli, kiedy to się stało. - Dlaczego w ogóle do tego doszło? - zapytał Dennis. Ratownik wzruszył ramionami. - Wydaje się, że łódź była w dobrym stanie, dobrze utrzymana, więc nie powinna wylecieć w powietrze, a jednak czasem tak się zdarza. Niektórzy zanadto szarżują. - Na pewno nie Dan. Ratownik skinął głową. - Dan Marshall wiedział, jak się obchodzić z łodziami, zwłaszcza na tym obszarze. On nie ryzykowałby tak głupio, jak turyści. - No więc co się mogło stać? - Dennis wciąż wiedział za mało. - Najprawdopodobniej uderzyli o coś pod wodą. W morzu jest pełno różnych śmieci, na przykład drzew wyrwanych przez burzę. Jeśli przy dużej szybkości trafi się w coś takiego... - Nad czym teraz pracujecie? - Sara nie chciała myśleć o zniknięciu łodzi. - Zaczęliśmy poszukiwania od najbliższej okolicy i cały czas rozszerzamy obszar akcji. Mogło ich znieść z trasy kilometr czy dwa, albo i pięćdziesiąt. Oczywiście, z pierwszym brzaskiem wysyłamy śmigłowce, ale po zmroku i one nie mogą nic zdziałać. - Ale na coś już przecież chyba trafiliście? - Sara wbiła w niego błagalne spojrzenie. - Nie widzieliśmy dotąd ani jednej złamanej drzazgi. Przyznaję, że spodziewałem się znaleźć jakiś fragment rozbitego ślizgacza, choćby kawałek drewna. Ale te prądy tutaj... - Ziewnął i przeciągnął się. No nic, zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Jak dla mnie, szesnaście godzin to dość. Wrzucę coś tylko na ruszt i daję w kimono. - Dobra, a co jutro? - zapytał Dennis. - Ruszacie o świcie? - Jak sobie, bracie, życzysz. - Ratownik miał zakłopotaną minę. Ale w zasadzie zrobiliśmy już prawie wszystko. - Nie odwołujemy akcji, dopóki czegoś nie znajdziecie. Czegokolwiek - rzucił Dennis gwałtownie. - Czas i koszty nie grają roli. - Mamy ograniczone możliwości, synu - odparł ratownik łagodnie. - Poza tym, oczekuje się od nas także innych działań. - To sprowadzimy drugą ekipę i więcej sprzętu. Mówimy o życiu dwojga ludzi, a nie o czasie i pieniądzach. - W porządku. - I myślę, że powinniśmy zacząć poszukiwania na wyspach, zwłaszcza wzdłuż górnych odcinków plaży. - Mieliśmy taki zamiar.

- Dennis... - Sara dotknęła ramienia brata. - Nie pouczaj ludzi, jak mają pracować. Robią na pewno wszystko, co w ich mocy. Musisz to docenić. - Dziękuję, panienko - Ratownik uśmiechnął się blado. - Ja też chcę się znaleźć w którejś ekipie - oświadczył Dennis buńczucznie, jakby spodziewał się, że napotka opór. - Nie ma sprawy. Wyruszamy, jak tylko się rozwidni. - Będę na miejscu. - Chodź już, Dennis. - Sara mocno ujęła go pod ramię. - Robimy zamieszanie. Pora się kłaść. Dennis odwrócił się do ratownika. - Przepraszam, jeśli byłem trochę... To niechcący. Do zobaczenia rano! - Dobranoc. Ratownik patrzył, jak znikają w aksamitnej ciemności za drzwiami. Słyszał, że Dennis z całym przekonaniem powtarza siostrze: “Wiem, że ona gdzieś jest, Sass. Wiem to z całą pewnością!” - Panie McMaster, miałam pana zawiadomić, kiedy przyjedzie pan Sanders. - Dziękuję, Hilary. Dobra nasza. Bill usiadł porządnie i wyprostował ramiona. Teraz już był gotowy. Od chwili, gdy sekretarka Jake'a poinformowała go, że nowy prezes chce się z nim spotkać z samego rana, Bill starannie podgrzewał swoją wrogość wobec Sandersa. Jego zdaniem Sanders był winny całemu złu, które ostatnio się wydarzyło. Gdyby nie wyciągnął ręki po Harper Mining, Stefania nie poświęcałaby tyle czasu interesom, a Dan nie czułby się taki zaniedbany i zazdrosny. Nie musiałby wtedy nigdzie wyjeżdżać, żeby “oderwać się od tego wszystkiego”. Gdyby, gdyby, gdyby... Bill westchnął z bezsilnej złości. Rozległo się pukanie do drzwi i sekretarka wprowadziła Jake'a. - No dobra, co się dzieje? - zapytał. - Jeśli chodzi panu o to, że wysłałem na północ Sarę i Dennisa firmowym samolotem, to gotów jestem wyjaśnić tę rozrzutność, jak pan by to nazwał, przed zarządem, udziałowcami i przed każdym cholernym mieszkańcem tej wyspy, jeśli zajdzie potrzeba! Jake patrzył na niego spokojnie. - Widzę, że zaczyna pan walczyć już w swoim narożniku - zauważył ironicznie. - Nie lepiej byłoby jednak zaczekać na gong? Zależy mi na odnalezieniu Stefanii zdrowej i całej tak samo, jak panu. Sądziłem, że powinniśmy się spotkać, żeby omówić postępy poszukiwań i zastanowić się, co jeszcze możemy zrobić.

Bill spuścił z tonu. - Lada chwila spodziewam się telefonu od Sary. Akcja ratunkowa trwa, ale Sara i Dennis obawiają się, że ponieważ niczego dotąd nie znaleziono, jej zasięg zostanie okrojony. - To właśnie powód, dla którego należałoby ją rozszerzyć - stwierdził Jake autorytatywnie. Niech się pan skontaktuje bezpośrednio z bazą ekipy ratowniczej i powie im, że dostaną wszystko, co zechcą: forsę, samoloty, dodatkowych ludzi. - Świetnie! Marszcząc czoło w skupieniu, Bill nachylił się nad interkomem i pstryknął przełącznikiem. - Hilary, proszę mnie połączyć z gabinetem premiera. Rząd może wywrzeć pewien nacisk na władze lokalne i zachęcić je do działań. - Już łączę; czy odbierze pan w gabinecie panny Harper, panie Sanders? - Nie - warknął Jake. - Odbiorę w swoim gabinecie. - Zwrócił się do Billa: - Jak się odezwie Sara, niech mi pan da znać. Coś tam się chyba wreszcie dzieje. Wychodząc z gabinetu Billa, Jake minął Toma. - Dzwonili już? - zapytał Tom wpadając do ojca. - Jeszcze nie, zawołałbym cię - odparł Bill cierpko. Syn nachodził go bez przerwy, odkąd się dowiedział, że Dennis i Sara mają się odezwać. Tak strasznie chciał z nią porozmawiać, ale niepewny układów między nimi, sam wolał nie ryzykować telefonu. - Wracaj do roboty. Przekręcę do ciebie, jak będą na linii - obiecał Bill, ani przez chwilę nie mając takiego zamiaru. W tym momencie zadzwonił telefon. Bill gwałtownie chwycił słuchawkę i usłyszał głos Sary. Zrelacjonowała mu ostatnie wydarzenia. - A zatem Dennis dołączył do ratowników? Dobrze się chłopak spisuje! - Przekazał jej w skrócie dyspozycje Sandersa, aby nasilić akcję i spytał, czy mają jakieś życzenia. - Gdybyśmy mogli w czymś pomóc... Wiesz, jak bardzo się tu martwimy - zakończył i w roztargnieniu chciał odłożyć słuchawkę. - Tato! - Z miną wyrażającą gniewny wyrzut, Tom wyrwał mu słuchawkę i krzyknął: - Saro! Słyszysz mnie? - Słyszę - odpowiedziała bardzo wyraźnie. - Co u ciebie? Jak się czujesz? - To ty powiedz, jak się czujesz! - W duchu przeklinał ojca, który nadal stał sztywno przy aparacie; jakże, u diabła, miał z nią rozmawiać, skoro ojciec sterczał tuż obok? - Jako tako. - Zawahała się. - Miło usłyszeć twój głos. - Tak bardzo chciałbym być z tobą, żeby ci pomóc... Nie mogę znieść myśli, że jesteś tak daleko i musisz sama przejść przez to wszystko. - Dennis stara się, jak może.

- Później jeszcze porozmawiamy. - Nijakie, zdawkowe zdanie w najmniejszym stopniu nie odzwierciedlało jego tęsknoty. - Jeśli będziesz miała okazję. Koło niego ojciec na migi pokazywał mu, by kończył rozmowę. - Jeśli będą mieli nowe wiadomości, na pewno zadzwonią - syknął. Tom powściągnął irytację. - Muszę już kończyć - powiedział. - Aha. - Milczenie. - No to cześć. - Odłożyła słuchawkę. Nie zważając na gniew syna, Bill tokował entuzjastycznie: - Mają teraz do dyspozycji wszystkie zasoby firmy. Bez żadnych ograniczeń. Akcja będzie prowadzona, dopóki czegoś wreszcie nie znajdą! Stefania uświadomiła sobie, że ocknęła się ze snu. Przedtem słońce stało tuż nad nią, piekąc jej sklejone powieki. Teraz czuła, że zeszło dużo niżej i że ostatnie jego promienie liżą tylko połowę jej ciała, podczas gdy druga była już wilgotna i chłodna. W ustach nadal miała smak piasku. Piekący ból palił jej skórę. Ostrożnie spróbowała otworzyć oczy. Udało się! - stwierdziła z niemal szatańską ulgą. Długi płacz za Danem zapewne rozmył zlepiającą powieki skorupę. Uniosła głowę i rozejrzała się. Leżała na plecach, poza zasięgiem fal obmywających wymarłą plażę. Za nią krąg palm znaczył początek terenu, który tonął w tropikalnym poszyciu. Przed sobą miała morze; w gasnącym słońcu intensywnie czerwony fiolet przechodził w ołowianą szarość. Nie miała pojęcia, gdzie jest. Nagle poczuła, że coś pełznie jej po nodze i spojrzała w dół; zobaczyła, że pierwsze z kolonii krabów zaczęły właśnie wspinać się po niej, bo leżała na trasie ich przemarszu. Zadrżała z obrzydzenia i wzdrygnęła się, strącając na prawo i lewo pająkowate stworki. Gramoląc się na czworakach, niepewnie jak malutkie dziecko, zaczęła posuwać się naprzód; obolałe ciało niechętnie przyjmowało polecenia mózgu. Zupełnie jak w sennych majakach, miała wrażenie, że poniżej kolan nie ma już nóg. Każdy ruch sprawiał jej ból. Prowadziła zwierzęcą walkę o przetrwanie. Ale wiedziała, że musi zejść z plaży. Rafa nocą stanowiła jedno z najokrutniejszych pól bitewnych, jakie stworzyła przyroda. Mknąc jak strzała, sunąc błyskawicznymi ruchami, czołgając się albo ślizgając, drapieżcy zaraz wyruszą na nocny żer, a jej rozmiękczone wodą ciało nie stawi im oporu. Metr, dwa... Tropikalny zmrok, jak zwykle, niespodziewanie opadł na pełznącą istotę, która szukała schronienia przed nocą. Zawieszając chwilowo wszelkie inne funkcje organizmu, pochłonięta wyłącznie jedną myślą, by znaleźć sobie kryjówkę, Stefania padała na nos, czołgała się i niczym wąż sunęła w stronę drzew. Nareszcie dotarła na skraj gościnnej roślinności, padła ciężko na bok i wtoczyła się w ciemną zieleń, ryjąc w niej głębiej i głębiej niczym zaszczute zwierzę.

Stojąc przy oknie, Sara obserwowała magiczny kalejdoskop wieczornego nieba, które przechodziło z niemal białej światłości w fioletowoczarną ciemność. Ludzie przyjeżdżają tu z drugiego końca świata i płacą grube pieniądze, by obejrzeć taki zmierzch - myślała. Dlaczego nie umiem dostrzec w tym piękna, tylko martwotę? Byłoby lepiej, gdyby Tom nie przejął słuchawki, kiedy rozmawiałam z Billem. Sam jego głos, kiedy tak bardzo chcę go mieć przy sobie, a nie mogę, pogarsza tylko sprawę. Czuła, że nigdy już nie zazna szczęścia. Tymczasem za jej plecami Dennis systematycznie opróżniał zawartość barku w rogu pokoju. Sara patrzyła, jak nalewa sobie kolejnego drinka. - Zwolnij tempo, Dennis - powiedziała zrezygnowanym głosem. - To, że się upijesz, nic nie da. Ta ostatnia porcja zwaliłaby z nóg konia. Dennis uśmiechnął się blado i pociągnął haust whisky. - Miałaś rację, Sass - stwierdził. - Po cholerę namawiałem ją, żeby tu przyjeżdżała? - Daj spokój! Od kiedy to mama w ogóle pyta, co ma robić? - Nie wiedziała, czy uda jej się uratować małżeństwo. Miałem wrażenie, że bardzo jej na tym zależy. Więc nakłoniłem ją do wyjazdu. Sara za wszelką cenę chciała uwolnić brata od poczucia winy. - To była jej decyzja. Sama chciała przyjechać tu do Dana. Ona sama dokonała wyboru, jak zawsze. - O tak! - Roześmiał się żałośnie. - Nikt nie jest winny tego, co się stało. Mieli wypadek, a wypadki zdarzają się na całym świecie. - Tylko że tym razem to się musiało przytrafić właśnie jej! - Przytknął szklaneczkę do ust i niedbale upił łyk. W Sarze coś pękło. - Dennis, możesz sobie pomyśleć, że zwariowałam, ale jeśli nie przestaniesz mówić o niej jak o zmarłej, to ja cię chyba zabiję!

Rozdział XXV Z koralowoczerwonego nieba promienie słońca prażyły bezludną wyspę. Na gorącym piasku nic nawet nie drgnęło. Wszystkie ptaki pochowały się w cieniu przed piekącym żarem. Palmy, figowce i tysiącletnie paprocie mruczały w rozedrganym powietrzu. Jaszczurki, kraby i inne pełzające stworzenia zakopywały się w norkach przed okrutnym słońcem. Głęboko w jamie, pod grubą pokrywą roślinności, poruszył się nękany dziwnymi głosami, snami i halucynacjami człowiek. - Szczęśliwy? - Zostańmy tu na zawsze. - Nie takie to znów szalone, jak by się zdawało. - A interesy? - Do diabła z nimi! Nigdy w życiu moja noga nie postanie już w Harper Mining, jeśli tylko sobie tego życzysz! - Nie żądałbym od ciebie aż tyle. Wystarczy mi świadomość, że mnie kochasz... - Jeszcze jak! - ...i że trochę częściej będziemy razem. - Jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęłam i pragnę. Nie rozstaniemy się do końca życia. Poczynając od zaraz. - Dobrze, pani Marshall, od czego zaczniemy nasze wspólne nowe życie? Człowiek w zielonej kryjówce zadrżał, wybełkotał coś i załkał. Głosy odpłynęły w dal, a on zwinął się w kłębek i zasnął. Kiedy Sara odleciała na Wyspę Orfeusza, Bill i Rina aż podskoczyli z radości, że dzięki temu choć trochę odsapną i przestaną się zamartwiać. Nie minęła jednak doba, a oboje zdali sobie sprawę, że tak naprawdę tylko się oszukują. Nieobecność Sary wzmogła jeszcze uczucie Toma. Nawet ślepiec dostrzegłby jego szaloną tęsknotę. - Możesz być pewien, że i ona jest chora z miłości! - stwierdziła Rina. Bill dostrzegł namiętność młodych nawet w ich zdawkowej rozmowie telefonicznej. Opowiedział o tym żonie przy kolacji. - Nie możemy dłużej czekać! - zawołała. Jego słowa, choć celowo oszczędne, i tak wzbudziły w niej ogromny niepokój. - Rino, nie możemy nic zrobić, dopóki nie dowiemy się, co ze Stefanią i Danem. Sara umiera teraz ze strachu o matkę. - Jesteśmy to winni Tomowi, zanim on i Sara posuną się za daleko.

- Sara siedzi teraz tysiące kilometrów stąd! Mamy nieco czasu. - Bill! Cały czas chowasz głowę w piasek! Wyobrażasz sobie, jak on się poczuje, kiedy usłyszy prawdę od kogoś innego? - Od kogoś innego? - szepnął przerażony. - To niemożliwe. Przecież nikt o tym nie wie. Prawda? - Nawet nie chcę myśleć, jak on przyjmie choćby część tego, co mamy mu do powiedzenia. - Rina jęknęła z goryczą. - Że też ukrywaliśmy to przed nim! - A co mieliśmy zrobić? Nie da się dzieciakowi wyjawić tylko pół prawdy. A o tej drugiej części nie mogliśmy przecież mówić! - Zdaje się, że właśnie musimy to zrobić. - Zgnębiona, odepchnęła talerz z nietkniętym jedzeniem. - Chociaż wcale nie jestem pewna, czy już nie za późno. - Za późno? Przecież powiedział nam, że jeszcze z nią nie spał. Tak czy nie? - No, tak. Ale sama nie wiem... Jakoś tak... - Kochanie, nie wyciągaj zbyt pochopnych wniosków. Fakty aż nadto nam wystarczą. - Bill, faktów nie zmienimy niezależnie od tego, czy Stefania żyje, czy nie. Musisz mu to teraz powiedzieć. Jej mąż był przerażony. - Widziałaś, jak zareagował, kiedy usiłowaliśmy z nim rozmawiać ostatnim razem. - Owszem. I właśnie dlatego nie można dłużej zwlekać. Wiem, że to może być straszny szok... - Nawet więcej, Rino - stwierdził Bill z poszarzałą twarzą. - Jeśli zrobimy to teraz, kiedy jest w takim nastroju, możemy go pchnąć do ostateczności. On kocha Sarę i jeśli nie znajdziemy właściwego sposobu i momentu, żeby to wszystko wyjaśnić, możemy zrujnować mu życie. Sobie też. W każdym razie to, co nam jeszcze zostało. Patrzyła mu prosto w oczy. - Obawiam się, że i tak to zrobimy. - Dzień dobry, kochanie. - Filip pchnął stopą drzwi i wszedł do sypialni. Odstawił tacę na krzesło, podszedł do okien i odciągnął zasłony. Wrócił po tacę i ustawił ją w poprzek łóżka. Jilly próbowała usiąść. - Cudowny dzień! - rzucił z entuzjazmem w głosie. Jilly nie spała już od jakiegoś czasu, ale wolała udawać, że dopiero mąż ją obudził. Nie lubiła, gdy ktoś z samego rana był radosny jak skowronek. - A co to znowu? - mruknęła niezadowolona. - Śniadanie w łóżku. Postanowiłem, że będę cię trochę rozpieszczał. - Mogłeś mi raczej dać pospać. Prawie nie zmrużyłam oka.

- Przepraszam, kochanie! - Natychmiast stracił dobry humor. Naturalnie, że nie mogłaś spać, bo martwiłaś się o Stefanię i Dana. Miała ochotę wykrzyczeć, że martwi się jedynie tym, jak by tu położyć łapę na Harper Mining, jeśli Stefania nie żyje. Co ci się stało, Filipie? Nigdy przedtem nie byłeś taki frajerski. Coraz bardziej docierało do niej, że mąż postawił wszystko na jedną kartę, na ich związek, małżeństwo i nowy start. Widać tak bardzo nastawił się na sukces, że gotów był zrobić dla niej wszystko i wszystko przełknąć. No, skoro sam tego chce... - Leżałam sobie i odliczałam godziny. Nie mogłam zasnąć, tyle myśli kłębiło mi się w głowie. - Moje biedactwo. - Poprawił jej tacę na kolanach. - Głowa mi pęka. Nachylił się, żeby pocałować jej włosy. Jilly gwałtownie cofnęła się do tyłu. - Uważaj, wylejesz kawę! Ostrożnie usiadł w nogach łóżka. - Postanowiłem odwołać wyjazd do Hongkongu. - Dlaczego? - Jilly była zaskoczona. - Ja też się niepokoję tym wszystkim. Ciągle o nich myślę. Poza tym, nie mogę w takiej chwili tak zwyczajnie wyjechać i zostawić cię tu samą. - A twoje sprawy zawodowe? - Jilly myślała szybko. - Wyślę kogo innego. Młody aspirant nabierze szlifu, jak się otrzaska w rozmowach na najwyższym szczeblu. - Ale przecież nic tu nie poradzisz, nikt nie może nic zrobić. - Uśmiechnął się. - Mogę być tutaj, z tobą. Dotrzymać ci towarzystwa. Pocieszyć cię. - Wstał i podszedł do telefonu. - Zadzwonię do biura. - Filipie, kochanie. Chodź do mnie. Jilly uwodzicielsko poklepała łóżko. Za nic na świecie nie mogła dopuścić, żeby Filip odwołał swoją podróż; czekała na jego wyjazd jak na zbawienie! Pomijając fakt, że dostałaby tym samym urlop od nudy małżeńskiego życia, zamierzała częściej spotykać się z Jake'iem. Postanowiła wykorzenić z niego tę wyraźnie narastającą słabość do Stefanii. Tak na wszelki wypadek, gdyby siostra jednak się odnalazła. A tymczasem Filip chce popsuć wszystkie jej plany! Obdarowała go swoim najsłodszym uśmiechem. - Filipie... - Tak, kochanie?

- Najdroższy, trzeba stawić czoło faktom. Jestem pewna, że prędzej czy później znajdą Stefanię i Dana, ale to może jeszcze trochę potrwać. Czułabym się bardzo winna, gdyby to rodzinne zamieszanie niekorzystnie wpłynęło na twoje interesy. - No... to rzeczywiście ważne spotkanie... - przyznał. - I obawiam się, że czułabym się sto razy gorzej, gdybyśmy siedzieli tu razem i się zamartwiali. Tymczasem jak zostanę sama, będę musiała się zebrać, żeby gdzieś wyjść i zająć myśli. - Mimo wszystko nie bardzo mi się to podoba. Wzięła go za rękę. - Mnie też nie. Ale musimy być dzielni. Niezdecydowany, zmarszczył czoło. - Gdybyśmy tylko mogli coś zrobić... - Słyszałeś, co mówił Bill. Harper Mining zajmie się wszystkim gruntownie. Zostawmy działanie ludziom, którzy mają pieniądze i wiedzą, jak się do tego zabrać. Jake Sanders wydał stosowne polecenia. - Wymawiając przy nim imię Jake'a, odczuwała perwersyjną przyjemność, zupełnie jakby przyprawiała mu rogi nie tylko fizycznie, ale i słownie. - Przypuszczam, że rzeczywiście chce ich znaleźć. - Skrzywił się z niesmakiem. - Ale jest w nim coś takiego... Ja mu po prostu nie ufam, Jilly. - Ja też - odparła niewinnie. - Za szybko prze do przodu. Po raz pierwszy usłyszeliśmy o nim raptem kilka tygodni temu. A teraz, sama popatrz! Wielmożny prezes Harper Mining, który oczekuje hołdów całego miasta! Jilly kojąco poklepała jego rękę. - Mamy tam jeszcze Billa. I Toma. Wiesz, jacy są lojalni wobec Stefanii. Już oni przypilnują, żeby Jake dotrzymał słowa. - To prawda. - I niech ten pan Sanders nie zapomina, że jeszcze ja tu jestem! Mnie też nie można lekceważyć - stwierdziła z absolutną szczerością. - Jedź do Hongkongu, kochanie. Damy tu sobie radę. Skinął głową. - Chyba masz rację. Dasz znać, jak tylko będą jakieś wiadomości? - Oczywiście. Nagle Filip zauważył tacę. - Kochanie, nawet nie tknęłaś śniadania! Kawa na pewno wystygła. Zaparzę ci świeżą. - Dobrze, zaparz, ale wypiję w kuchni, przed wyjściem. Wstała z łóżka.

- Przed wyjściem? - Tak, Filipie. Ubiorę się i odwiozę cię na lotnisko. Popatrzę, jak wchodzisz do samolotu. - Jesteś cudowna, Jilly... Ale naprawdę nie musisz. - Za to chcę, Filipie. Bardzo chcę. Ekipa ratowników stanęła na cypelku bezludnej plaży. - To ostatnia plaża na tej wyspie - oznajmił ich szef. - Sprawdzali ją już z powietrza, bez rezultatu. Przeszukamy ją dla porządku, a potem zaczekamy na śmigłowiec. - Spojrzał na twarze ratowników, czterech milczących, spalonych słońcem mężczyzn, którzy już czesali wzrokiem najbliższą okolicę. - Dobra, Paul i Charlie zajmują się plażą! Alan i Blue szukają na skraju puszczy! - Kiwnęli głowami i poszli. - A ty, bracie, dołącz do jednych albo do drugich - polecił stojącemu obok chłopakowi. - Idę z Alanem i Blue - oznajmił Dennis. - Widzę, że na plaży jej nie ma. - Jej nie, ale mogą tu być inne rzeczy. - Na przykład? - Kawałki drewna, metalu czy plastiku z łodzi. Strzępki ubrań. Roześmiał się na wspomnienie czegoś. - Kiedyś na plaży znalazłem sztuczną szczękę. A trochę dalej górny pokład. Ha, ha! Trudno uwierzyć, co nie? - Teraz nie szukacie sztucznej szczęki - zauważył Dennis, tracąc panowanie nad sobą. Moja matka ma własne zęby! - Czuł, że niewiele mu trzeba, by ryknąć płaczem, więc odszedł szybko. Przed sobą miał dwóch ratowników, którzy metodycznie przeszukiwali obszar, gdzie tropikalna roślinność spod osłony wysokich palm wylewa się na piasek plaży. Uzbrojeni w długie kije i sondy, odgarniali zwisające liście paproci i wgryzali się głęboko w gęste poszycie, splątane i zmierzwione w wysokich kopcach zieleni. Dennis wlókł się za nimi nieszczęśliwy, nie wierząc, by potrafił dojrzeć coś, czego nie zauważą ich wprawne oczy; od przyjazdu na wyspę miał jednak ciągle to samo uczucie, że musi uczestniczyć w akcji. Dzień po dniu wyjeżdżał z ratownikami, ciągnąc się za nimi jak dzieciak, za mały, żeby się bawić ze starszymi chłopcami. Nigdy jeszcze nie czuł się tak nieprzydatny i sfrustrowany. Ale wiedział, że jeśli zrezygnuje z tych wypraw i razem z Sarą będzie czekał na Wyspie Orfeusza na wynik, to niezależnie od końcowego rezultatu poszukiwań, nigdy w życiu nie daruje sobie bezczynności. Minuty mijały wolno. Słońce paliło żywym ogniem. Chodzenie na skraju puszczy dawało nieco cienia, ale Dennis i tak cały spływał potem i parował. Spojrzał na Charliego i Paula, którzy razem z kierownikiem ekipy niczym automaty sunęli przez plażę, badając grunt pod nogami i nie

zmieniając tempa. Zupełnie jak marsz pogrzebowy - pomyślał Dennis, przyglądając się ich miarowym krokom. Mamo, gdzie jesteś? W końcu przerwano akcję; obie drużyny spotkały się na krańcu plaży. Kierownik spojrzał na zegarek. - To by było na tyle, jeśli idzie o tę wyspę - stwierdził. - Śmigłowiec przyleci za dwadzieścia minut. Możemy spuścić parę. - Dlaczego to ma być koniec? - zapytał Dennis. - Moglibyśmy jeszcze raz przeczesać skraj puszczy. - Po co deptać własne ślady? - zaoponował kierownik. - To może powinniśmy wejść głębiej w las? - Słuchaj no, bracie, doceniam fakt, że zasililiście nas dodatkowymi ludźmi, ale trzeba by mieć chińską armię, żeby przetrząsnąć te wyspy krzak po krzaku. - Zamilkł. - Poza tym to nie jest konieczne. Rozbitkowie wiedzą, że im bliżej morza się trzymają, tym większe mają szanse, że ktoś ich w końcu znajdzie. - Nie sądzę, żeby moja matka o tym wiedziała - upierał się Dennis. - Ona nie jest z tych stron. - Odwrócił się, by spojrzeć na roślinność, która wyrastała niewinnie przy krańcu plaży i bez ostrzeżenia przeradzała się w gęstą puszczę. Mama może być wszędzie - pomyślał załamany. Kierownik właściwie odczytał jego myśli. - Dobra, synu, zorganizujemy takie detaliczne czesanie terenu, jeśli chcesz. Każę chłopcom rozejrzeć się jeszcze po okolicy, póki nie nadleci śmigłowiec. A jak już wrócimy do bazy, rozłożymy mapy z koordynatorem i ustalimy nowe plany, zgoda? Dennis spojrzał na ratowników. Cztery pary obcych oczu patrzyły na niego bez wyrazu. Zaczerwienił się. - Tak, zgoda. Ale czy nie dałoby się wykrzesać z nich trochę więcej werwy? Mam wrażenie, że szukają zwłok i nie mają ani krzty nadziei, że znajdą żywego człowieka. Głos kierownika stwardniał. - Słuchaj, chłopcze, zajmujemy się tą robotą na co dzień. Gdybyśmy chcieli za każdym razem płakać, skończylibyśmy w wariatkowie. Dennis odwrócił się pokonany. Bez konkretnego powodu ruszył znów w stronę puszczy; tam przynajmniej można się było schronić przed bezlitosnym słońcem. Chcąc oddalić się nieco od ratowników, przeszedł kawałek wzdłuż plaży, a potem zrozpaczony padł na ziemię i zamknął oczy, żeby powstrzymać łzy. Kiedy rozwarł powieki, stwierdził, że przed sobą ma wąski tunel prawie całkowicie zakryty wiszącymi gałęziami paproci - który gubił się w gęstej zieleni. Ogarnięty podnieceniem, przez

chwilę nie mógł się nawet ruszyć. Potem zaś bez namysłu dał nura w czeluść i zaczął wciskać się na siłę do środka. Ciężko mu to szło. Jama była zbyt wąska, by mógł w nią wejść swobodnie. Wpychając się do środka czuł, że rozdziera sobie ubranie i skórę na ostrych kamieniach wystających z ziemi i twardych gałęziach nad sobą. Pot zalewał mu oczy, ale Dennis nie miał dość miejsca, by otrzeć twarz. Parł naprzód, powodowany bezzasadnym przekonaniem, że jakoś... gdzieś... Wreszcie przez plątaninę listowia ujrzał coś przed sobą. W mdłym, zielonkawym świetle dostrzegł raptem okrągły kształt. To mogła być skała albo jakieś zwierzę. Jak oszalały, kawałek po kawałku, przeciskał się w tamtą stronę. Niemal krzyknął z napięcia, kiedy w kulistym kształcie rozpoznał bark, ramię - ludzką postać ułożoną na boku, plecami do niego. Ostatnie szarpnięcie i był już u celu. Uniósł się trochę, żeby zrobić więcej miejsca w niedużej jamie, i odwrócił postać do siebie. W ramionach trzymał Stefanię. Włosy miała zlepione brudem, oczy zamknięte, a twarz spaloną do żywego, pokrytą pęcherzami i sińcami. Głowa Stefanii bezwładnie obsunęła się na jego ramię, szczęka opadła i Dennis ujrzał szare wnętrze jej ust. Serce skoczyło mu do gardła. Ona nie żyje! Znalazłem ją, a ona nie żyje! Tuląc ją z całej siły, szlochał i zawodził w straszliwym cierpieniu i bólu. Nieprzytomny z rozpaczy, z początku nie zauważył, że coś łaskocze go w policzek. Kiedy to wreszcie poczuł, jego mózg odmówił przyjęcia informacji. Dennis odsunął matkę od siebie i wpatrywał się w nią tak intensywnie, jakby chciał wypatrzeć oczy. Jej usta! Próbuje ruszać ustami! Żyje! Tymczasem na plaży kierownik mobilizował ekipę. - Dobra, chłopaki, spróbujmy jeszcze raz, żeby uszczęśliwić synalka i dziedzica. Ano właśnie, dokąd polazł ten nudziarz? Dopiero będzie historia, jak skończymy na szukaniu dwójki tych cholernych Harperów! Coś wam powiem: jutro go z sobą nie biorę! Potrzebuję go tu jak dziury w moście!

Rozdział XXVI - Tak, Filipie, cudowne wiadomości. Wiedziałam, że się ucieszysz. Nie ma powodu do niepokoju. Ona musi tylko wypocząć. - Dzięki Bogu! - Jak na połączenie z Hongkongiem, głos Filipa brzmiał wyjątkowo wyraźnie. - A co z Danem, dalej nic nie wiadomo? - Nie. Kiedy znaleźli Stefanię, przeszukali jeszcze raz całą wyspę. Sami nie wiedzą, jakim cudem ona się tam znalazła. Do dzisiaj jeszcze się nie odezwała. Może kiedy zacznie mówić, dostarczy im jakichś wskazówek. - Tak... Dziękuję, że dałaś mi znać, kochanie. Muszę już iść. Będziemy w kontakcie? - Oczywiście. - Jilly usiłowała nie zwracać uwagi na rękę, która wypełzając spod pachy, nakryła jej pierś. - W domu wszystko dobrze? - Tak. - Jilly z najwyższym trudem usiłowała oddychać normalnie, a tymczasem palce dłoni zaczęły pieścić brodawkę. - Kocham cię, Jilly. - W głosie Filipa pojawiła się rzewna nutka. - Ja cię też. - Ale nie tak jak to. - Pa, pa! - Z westchnieniem ulgi odłożyła słuchawkę telefonu, odwróciła się w łóżku na plecy i zsuwając prześcieradło do pasa, rozkazała Jake'owi władczo: - Rób to, kiedy mogę mieć z tego przyjemność! - Straciłem już zainteresowanie - odparł. Wyciągnął się na plecach i znudzony, zaplótł ramiona na karku. - Potraktowałem to jak egzamin; badałem twoją koncentrację. - I co, zdałam? - zaśmiała się ochryple. - Celująco. - Dziękuję. - Rozumiem, dlaczego wszyscy trzymają się za spodnie, kiedy zjawiasz się na horyzoncie. Jilly zmrużyła oczy. - Czy tak się należy zwracać do kobiety, która ma właśnie zasilić twoje szeregi? Jake ukrył irytację. - Jilly, niezależnie od tego, jak wysoko cenisz moje zdolności, powiedzmy... horyzontalne, jestem jednak głównie i przede wszystkim biznesmenem. W dodatku całkiem niezłym. Nie robi się pieniędzy obstawiając konia, któremu brak formy, a ja nie mam powodu sądzić, że poradzisz sobie z kierowaniem domem mody. - Przyglądał się jej z zimną ciekawością. - A zresztą, dlaczego koniecznie chcesz dostać właśnie “Tarę”?

- Nie domyślasz się? - Jilly przybrała drapieżny wyraz twarzy. “Tara” zawsze była, to znaczy jest, Stefanii oczkiem w głowie. Jej amuletem. Klejnotem koronnym. Jej osobistym wkładem w imperium Harperów. Dzięki “Tarze” zdobyła pewność siebie, urodę i siłę, której nigdy przedtem nie miała, choć nie brakowało jej forsy. Teraz chcę jej to zabrać. - Za nic w świecie nie chciałbym pozbawiać cię szansy rewanżu, kochana, ale “Tara” ma przynosić dochód. Ty przecież nie masz w tej dziedzinie żadnej praktyki i nie znasz się na interesach. - Szybko się uczę. - Zauważyłem - roześmiał się. - Co mam zrobić, żeby cię przekonać? Wzruszył ramionami. - Zupełnie poważnie rozważam, czy nie pozbyć się “Tary”. Działa na granicy opłacalności. - Przy mnie przyniesie ci dochód! - Skąd ta pewność, co? - Jej wiara w siebie budziła w nim wrogie uczucia. - Stąd... - Jilly usiadła na łóżku, podciągnęła kolana pod brodę i oplotła je ramionami; wyglądała jak przejęta uczennica. - Stąd, że jak sobie coś postanowię, nikt i nic mnie nie powstrzyma. Zapadła cisza. - Nie zapominaj, że to samo odnosi się do mnie, Jilly. - I znowu kręcimy się wokół Stefanii Harper! Może nie? - wściekła się. - Nie myśl sobie, że nie zauważyłam, jakie to dla ciebie pomyślne wiadomości! Moja kochana siostrzyczka wraca z zaświatów; w dodatku pewnie już bez tego swojego nudnego i wchodzącego w paradę męża. Co za szczęście! Sama ci się podłoży! - Daj mi trochę czasu. Dopiero co usłyszałem tę radosną wieść - powiedział celowo, żeby ją sprowokować. - Nie sądzę jednak, żeby twoja radość z odnalezienia Stefanii skłoniła cię do oddania jej stołka! - Nie. Tu masz absolutną rację. Nie oddam jej tronu w Harper Mining, co to, to nie. - Ta walka ma dla ciebie ogromne znaczenie, prawda? - stwierdziła Jilly powoli. - Tylko dlatego cieszysz się z jej ocalenia, że dopiero teraz możesz nad nią zatriumfować, idę o zakład! - Myślę, że takie powody do radości są bardziej w twoim niż w moim stylu. Jilly prychnęła wzgardliwie. - Nie zasuwaj mi tu głodnych kawałków! Obojgu nam chodzi dokładnie o to samo!

- Doprawdy? - Jego głos stwardniał. - Nie licz na to, że ten nasz pakt potrwa długo, Jilly. Nie jestem pewien, czy chcę brać udział w tym, co zamierzasz. - A to co znowu? Kłótnia kochanków? - Jilly zmysłowym ruchem węża sunęła przez łóżko, by wciągnąć się na leżącego Jake'a. - Chyba cię zmuszę, żebyś mnie pocałował i przeprosił. Stefania leżała bez ruchu na wąskim szpitalnym łóżku; była nieprzytomna, ale oddychała normalnie. Zza bandaży, które skrywały całą jej głowę, wyzierały tylko posiniaczone, opuchnięte oczy i spękane usta. Do prawego ramienia podłączono dwie kroplówki: sól fizjologiczną i glukozę. W nogach łóżka konferowała grupka ludzi. - Główna sprawa to odwodnienie - tłumaczył lekarz. - I wstrząs, rzecz jasna. Przy właściwym leczeniu, odpoczynku i spokoju, niebawem wróci do siebie. - Ale czy nie powinna się już ocknąć? - niepokoił się Dennis. Od chwili, gdy wziął w ramiona jej okaleczone ciało, pragnął, by jak najszybciej otworzyła oczy i go poznała. - Nie jest to wcale takie nietypowe - uspokajał lekarz. - W końcu ma za sobą straszliwe przeżycia. Tak reaguje organizm, który w naturalny sposób dąży do pełnego odzyskania sił. - Jest pan pewien, że to nie wstrząśnienie mózgu ani nic takiego? - Sara nie dawała za wygraną. - Chodzi mi o to, że mieli wypadek na łodzi. Mogła dostać w głowę... Doktor uśmiechnął się pobłażliwie. - Zapewniam panią, że rozważałem i taką ewentualność. Przebadaliśmy ją bardzo dokładnie. Wasza matka miała zadziwiająco dużo szczęścia. - Dziękuję, doktorze. Lekarz skinął głową na pożegnanie i odszedł. Sara znów usiadła przy łóżku Stefanii; brat stanął obok. W milczeniu przyglądali się nieruchomej postaci, leżącej pod białą szpitalną pościelą. Dennis drgnął niespokojnie. - Nie mogę znieść tego czekania. Wypuszczę się z chłopakami na następną akcję. Jest nadzieja, że w okolicy znajdziemy Dana. - Słuchaj, a co my jej powiemy o Danie, jak się wreszcie zbudzi? Dennis zmarszczył czoło. - Rany boskie, Sass, nie wiem. - Już wcześniej była bardzo niespokojna... Miałam wrażenie, że chciała nam coś o nim powiedzieć. - Dan... - zaskoczył ich ochrypły szept znad poduszki. - Mamo! - ogarnięta radością Sara chwyciła rękę matki i ścisnęła ją mocno. - Jesteśmy przy tobie. Oboje...

- Płynęliśmy łodzią... - Słowa z trudem wydostawały się ze spękanych, poranionych ust. Wybuch... Gdzie Dan? - Jeszcze go nie znaleźli - odpowiedziała Sara łagodnie. - Ale ciągle szukają - dodał jej brat. - Dennis? - Tak, mamo. Jestem. Ratownicy cały czas są w terenie. Zaraz do nich dołączę. Centymetr po centymetrze przeczesujemy wyspę, na której znaleźliśmy ciebie. Posiniaczone oczy napełniły się łzami. - Odnajdą go, prawda? - zapytała Stefania złamana. - Muszą! - Ciii... - uspokajała Sara. - Nie możesz się teraz denerwować. Powinnaś odpocząć. Wszystko będzie dobrze. Dennis ze smutkiem patrzył na siostrę. Gdyby jeszcze sami w to wierzyli! Bill stał w gabinecie dyrektora generalnego Harper Mining i choć wyglądał przez okno, nie widział ani wygiętego w łuk, niebosiężnego mostu, ani skrzącej się pod nim wody. Co za okropna historia! A tak nienawidził wzywać kobiet na dywanik! Wszyscy rówieśnicy Billa mieli kłopoty z traktowaniem koleżanek w pracy. Sekretarki to inna kwestia - myślał. Do takiej zakichanej roboty kobiety są niezbędne. Ale kobiety na stanowiskach kierowniczych? Zerknął na Cassie, siedzącą buńczucznie na krześle przed jego biurkiem. Nie, nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć. Trzeba je było trzymać w kuchni, z brzuchem i w zgrzebnej sukience! Miecz tak długo wisiał nad głową Cassie, że kiedy wreszcie spadł, odczuła ulgę. Wiedziała, że Tom nie odpuści, póki nie dowie się, kto podarował Jake'owi te najważniejsze dwa procent udziałów przedsiębiorstwa, które zapewniły mu zwycięstwo. Ale kiedy wreszcie przyparł ją do muru i wezwał na spotkanie w gabinecie ojca, odkryła w sobie niespodziewaną i niezłomną wolę walki do końca. I prawdę mówiąc, jak na nader skromne w tej sytuacji możliwości, broniła się całkiem nieźle. - A co z giełdą? - pytał Tom. - Dokładnie sprawdziłaś zestawienie akcjonariuszy? - Od dwóch tygodni siedzę w tym praktycznie dzień i noc. Nic nowego nie wyszło. - Sprawdzałaś dwukrotnie? - Nawet trzykrotnie. - Cassie... - Tom przeczesał włosy ręką. - To wszystko nie trzyma się kupy. Przecież Jake Sanders musiał skądś wziąć te swoje dwa procent! To się musi dać znaleźć! - Nie ma najmniejszego śladu. - A to się świetnie składa, co? - odezwał się Bill sarkastycznie. Dla Sandersa.

- I jesteś absolutnie pewna, że nie można stwierdzić, od kogo nabył te akcje? - nie ustępował Tom. Cassie zacisnęła oparte o uda, splecione dłonie. - Jestem pewna. - A ja tymczasem jestem głęboko przekonany, że Jake Sanders będzie pani za to bardzo wdzięczny - rzucił Bill ze złością. - Czy wprowadziłaś do programu fałszywe dane? - Tom niechętnie przeszedł do ataku. - Najwyraźniej popełniłam jakiś błąd w programowaniu - odparowała Cassie nie mrugnąwszy okiem. - To się zdarza. - Innym tak, ale nie tobie. - Tom patrzył na nią zimno. - Widziałem cię przy pracy. Za dobra jesteś, żeby popełnić taki błąd. Bill miał już tego dość. - Czy pani zdaje sobie sprawę, ile pani “błąd” kosztował nasze przedsiębiorstwo? I że ofiarowała pani Sandersowi władzę, podsuwając mu ją wprost na talerzu? - krzyknął. Cassie milczała. - Spokojnie, tato - mitygował Tom, zakłopotany. - W końcu niewykluczone, że i jej wkradł się jakiś błąd. Bill spojrzał na niego z najwyższą pogardą. - Trele morele! Jeszcze trochę, a zechcesz, żebym uwierzył w bajki! - Zwrócił się do Cassie: - Skoro jest pani w stanie popełnić omyłkę, która wpycha Harper Mining w największe bagno w historii firmy, to znaczy, że nie jest pani dla nas dość dobra. Cassie uniosła brodę. - A więc? - Od dzisiaj pani już tu nie pracuje. Przykro mi, innego wyjścia nie ma. Cassie spurpurowiała. - Wobec tego i ja nie mam wyboru, prawda? Ku ich zdumieniu zerwała się z krzesła, dziarskim krokiem podeszła do drzwi łączących biuro Billa z gabinetem prezesa i bez pukania wmaszerowała do Sandersa. Jake siedział za biurkiem, zatopiony w jakichś papierach. Nagłe najście skwitował uniesieniem brwi. - Właśnie zostałam wylana! - rzuciła Cassie, ze wszystkich sił próbując nad sobą panować. I co ty na to? Jake uśmiechnął się. - Hm, Bill jest dyrektorem generalnym przedsiębiorstwa. On zatrudnia, on wylewa.

- Zostałam oskarżona o zakamuflowanie tych dwóch procent, które się tobie dostały! - To nie moja sprawa. - Znów spojrzał w papiery. - Ty draniu! - Cassie aż drżała z niedowierzania i oburzenia. Zerknęła w tył, przez ramię. Tom i Bill stali w drzwiach i słuchali. Przez chwilę miała wielką ochotę wsypać Jake'a, ale rozmyśliła się. Musi wszystko spokojnie przemyśleć. Jeśli kiedykolwiek miała zachować zimną krew, to właśnie teraz. Zebrała się w sobie i popatrzyła na wszystkich trzech mężczyzn po kolei. Utrzymasz się tutaj - stwierdziła lodowato i wyszła. Coraz bardziej spięty, Tom spojrzał na Jake'a. - Czy ona zrobiła ten błąd na twoje polecenie? - Nie korzystam z usług ludzi, którzy robią błędy. - Coś mi tutaj nie gra... - Tom, muszę cię o czymś uprzedzić. - Jake najwyraźniej nie miał dobrych intencji. - Nie zapominaj, że twój nowy szef nie ma córeczki, która by ci pomogła w utrzymaniu posady. - Ty sukinsynu! - Świat zawirował, rumieniec oblał twarz i szyję Toma i chłopak rzucił się na Jake'a. Bill przytrzymał go za marynarkę i osadził w miejscu. - Dobra, dobra, Tom. Wychodzimy - szepnął synowi na ucho i wciągnął go do swojego gabinetu. Jake przyglądał im się z rozbawieniem. A więc jednak dopadli Cassie? To głupio, że chciała postawić go pod murem. Będzie musiał coś wymyślić, żeby poprawić jej humor. Ale co też ofiarowuje się zdymisjonowanej piątej kolumnie za wyświadczone usługi? Mieszkając na Wyspie Orfeusza Stefania zrozumiała, co niegdyś skłoniło Dana do założenia kliniki właśnie w tym miejscu. Zdawało jej się, że samo powietrze ma właściwości lecznicze. Od chwili, gdy po okropnych przejściach sprowadzono ją na wyspę, mimo licznych obrażeń nadspodziewanie szybko dochodziła do siebie. Było to o tyle zdumiewające - objaśniał lekarz Sarę i Dennisa - że psychiczny stan Stefanii pozostawiał wiele do życzenia. Nie chciała wyzdrowieć. Wiedzieli dlaczego. Każda godzina, która przywracała ją do życia, zmniejszała szanse Dana. Żadne z nich nie chciało jej wyjawić, że od pewnego czasu imię Dana wpisano na przechowywaną w głównej bazie listę “osób zaginionych, prawdopodobnie martwych”. Szef ekipy doradził im zmniejszyć zakres działań. Już tylko pieniądze i ludzie Harperów popychali dalej akcję ratunkową. Tak naprawdę to Sara i Dennis pogodzili się już z nieuchronnym końcem Dana. Ale jak to przekazać matce? Za każdym razem, kiedy zbliżali się do jej łóżka, późnym wieczorem przed snem czy też z samego rana, Stefania nieodmiennie pytała: “Są jakieś wiadomości?”. Gdy wychodzili na obiad, czy choćby tylko na kawę, czekała na nich, zwrócona twarzą do drzwi, z tym samym niemym

pytaniem w oczach. Pewnego wieczoru, kiedy zajrzeli do niej, żeby powiedzieć dobranoc, nie usłyszeli znajomego pytania. Stefania leżała z zamkniętymi oczami i płakała cicho i beznadziejnie. Nie patrzyła na nich, nie odzywała się - oboje wiedzieli, że przyjęła do wiadomości, że Dan nie żyje. Po nieudanych próbach uspokojenia jej wyszli z pokoju na palcach. - Kiedyś musi spojrzeć prawdzie w oczy, Sass - zaczął Dennis, kiedy wracali do domków. - Wiem. Ale to takie okrutne! Jedyna pociecha, że mieli chociaż te kilka ostatnich dni. Opowiada mi o tym bez końca. Wygląda na to, że rzeczywiście było im wyjątkowo dobrze. - No tak, a teraz mamy kolejny problem: co dalej? - Hm, nie możemy jej zanadto poganiać. Nie powinna jeszcze wracać do domu. - Nie to miałem na myśli, Sass. Chodziło mi o Harper Mining. Sara ze świstem wciągnęła powietrze. - No jasne! Przecież ona jeszcze nie wie, co tam się zdarzyło! Nie wie nic o zebraniu, o tym, że przegłosowano wotum nieufności i... - I że Sanders zajął jej stołek - dokończył Dennis smętnie. A w związku z tym ona straciła pracę. Tylko że nikt jej tego jakoś nie powiedział. - Tak, musimy ją poinformować, jak tylko poczuje się w miarę dobrze - stwierdziła Sara ze ściśniętym sercem. - Kto wie, to się może okazać łatwiejsze, niż sądzisz - zauważył Dennis. - Nie jestem pewien, czy to ją jeszcze obchodzi. Jadąc tu, całkiem szczerze mówiła, że teraz Dan będzie na pierwszym miejscu i że zależy jej na ratowaniu małżeństwa. - Właśnie w tym rzecz - powiedziała Sara z naciskiem. - Ona musi się czymś przejmować. W razie czego trzeba ją będzie do tego skłonić. Skoro Dana już nie ma, została jej tylko firma. No bo co jeszcze? Stanęli przed domkiem Sary. - Dobre pytanie - rzekł Dennis, próbując ogarnąć to wszystko. Ale nie znam odpowiedzi. Idę do łóżka; jestem wykończony. Porozmawiamy rano. Dobranoc, Sass. - Dobranoc. - Sara, niepocieszona, skierowała się do drzwi. Wiedziała, że sama musi rozegrać tę sprawę. Dennis miał dobre intencje, ale nie był zanadto pomocny. Czuła się bardzo samotna. W środku paliło się światło. Pewnie zapomniała je wyłączyć przed wyjściem. Zmęczona, przestąpiła próg saloniku. W tym momencie usłyszała słowa: - Proszę cię, Saro, nie gniewaj się na mnie... Nie mogłem już bez ciebie wytrzymać... Znając już drogę do mieszkania Stewartów, Oliwia dołożyła wszelkich starań, by się tym razem nie spóźnić. Szła śpiesznym, zdecydowanym krokiem, przyciskając do siebie szarą kopertę

niczym dziecko. Niech no Jilly tylko zajrzy do środka! Zobaczy, jak dzielnie potrafi się spisać Oliwia, jeśli dać jej chociaż cień szansy. Jilly otworzyła drzwi, już od progu niezadowolona. - No, teraz przynajmniej jesteś punktualnie - zaczęła opryskliwie. - Przypuszczam, że przyszłaś mnie zawiadomić, że nic nie znalazłaś. - Poprowadziła Oliwię do salonu i wskazała jej krzesło. - Nawet gdybyś znalazła jakiś dowód i tak nie mogłabym go wykorzystać - utyskiwała. Wszystkie te dramatyczne poszukiwania i cała ta historia sprawiły, że Stefania stała się bohaterką dnia. Nikt nawet nie zechce słuchać o jakimś nieślubnym dziecku, które zmarło ćwierć wieku temu, po kilku dniach życia. Oliwia siedziała bez słowa, nie wszczynając dyskusji, ale jej roziskrzone oczy i cała postawa zdradzały skrywany triumf. W końcu Jilly oderwała się od swoich problemów na tyle, by spytać od niechcenia: - No i jak ci poszło? - Miałaś rację w sprawie dziecka. - A co, nie wierzyłaś mi? - zezłościła się Jilly. - Wydawało się to trochę naciągane. Ale znalazłam dowód, o który ci chodziło. Nie było łatwo. Jej ojciec, to znaczy twój ojciec, nieźle się napracował, żeby zatrzeć ślady. - Wyjęła z koperty kopię świadectwa urodzenia i jeszcze jeden dokument, stwierdzający, że dziecko zarejestrowano pod obcym nazwiskiem. Jilly spojrzała na obie kartki z zainteresowaniem. - Ciekawe, co on miał zamiar zrobić z tym dzieckiem? Zresztą i tak nie miało to praktycznie żadnego znaczenia. Biedny mały bękart! Nie pożył sobie za długo. Jak to mówią: dziś tu, jutro tam. I koniec pieśni. - Niezupełnie. - Nuta ożywienia w głosie Oliwii kazała Jilly nastawić uszu i przyjrzeć jej się uważniej. Bladą twarz ożywił rumieniec; była więźniarka uśmiechała się szeroko i widać było, że rozkoszuje się tą chwilą. Raz jeszcze sięgnęła do koperty. - Spodoba ci się to, co zaraz usłyszysz - oznajmiła. - To jest warte każdego grosza, który wydałaś wysyłając mnie na przeszpiegi. Co byś powiedziała, gdyby okazało się, że dziecko wcale nie skończyło tak, jak to Maks przedstawiał? Syn Stefanii wcale nie umarł! Wręcz przeciwnie, żyje - i to jeszcze jak!

Rozdział XXVII Ostatnie wydarzenia wzbudziły w Billu przekonanie, że doświadczył już wszystkiego, co tylko można znieść. W ciągu zaledwie paru tygodni musiał stawić czoło problemom, które innym starczyłyby na całe życie. A jednak nie był przygotowany na tak absurdalną sytuację jak ta, kiedy to w swoim gabinecie zastał Jilly Stewart, która z nieprawdopodobnym tupetem, acz cicho i spokojnie, zażądała powierzenia jej kierownictwa “Tary”. Tak go zamurowało, że w pierwszej chwili zapomniał języka w gębie. - A... skąd ci przyszło do głowy, że sobie z tym poradzisz? - O to się nie martw. - Uśmiechnęła się z pewnością siebie. Musisz tylko dać mi szansę, Bill. - A kto powiedział, że “Tara” potrzebuje nowej szefowej? Joanna radzi sobie doskonale. Zresztą, Stefania niedługo wraca i jak dawniej przejmie ster. - Ona jeszcze długo nie dojdzie do siebie. Teraz potrzeba jej wsparcia, opieki. Jestem nie tylko jej siostrą, ale i najlepszą przyjaciółką. A właśnie teraz Stefanii przydadzą się zaufani ludzie, na których może liczyć. Bill spojrzał na nią z jawną pogardą. - Jesteś pewna, że mieścisz się w tej kategorii? Jilly pochyliła się lekko i obdarzyła go słodkim uśmiechem. - Bill, wiem, co myślisz o Sandersie i jego obecności w Harper Mining, więc miałam nadzieję, że zyskam twoje poparcie. - Jilly, do interesu nie wchodzi się ot tak, prosto z ulicy. Trzeba mieć doświadczenie, wiedzę... - No to się nauczę. A zresztą... będzie ci lżej na sercu ze świadomością, że “Tarą” zarządza ktoś, komu bliskie są sprawy Stefanii. - Daruj sobie to przedstawienie. Bardzo przekonująco odgrywasz rolę lojalnej przyjaciółki, ale zbyt długo się znamy, żebym... - Owszem, znamy się nie od dziś... - Jej uśmiech stał się jeszcze słodszy. - W stosunku do ciebie też byłam lojalna. - Lojalna? Wobec mnie? O czym ty, do cholery, mówisz? - No... - Udała, że się waha. - Jake Sanders był taki dociekliwy... - A co go tak interesowało? - Bill wyczuł w jej grze jakiś nowy element. Poczuł się nieswojo. - No... głównie Tom.

- Tom...? - Skurcz strachu chwycił go za gardło. - Dlaczego Jake miałby się interesować naszym synem? - Przy mnie nie musisz się pilnować - odparła Jilly łagodnie. Pamiętasz? Przecież byłam w Europie ze Stefanią, zaraz po tym, jak urodziła dziecko. - No i co z tego? - Bill, ja wiem, że dziecko nie umarło. Ogarnęła go nagła fala znużenia. - Powiedz krótko, czego chcesz? - Chcę dostać swoją życiową szansę. “Tara” ma dla mnie ogromne znaczenie. Już najwyższy czas, żebym zaczęła życie od nowa, nie sądzisz? - Wstała, ruszyła do drzwi i na odchodne rzuciła lekko: Przemyśl to sobie, Bill. Serce dyrektora generalnego przeszył bolesny skurcz. Dziobnął palcem w guzik interkomu. - Hilary, połącz mnie z Tomem, jest u siebie w biurze. - Pan McMaster jeszcze nie przyszedł do pracy, proszę pana. - Bill chwycił słuchawkę telefonu i zadzwonił do domu. - Rina? Gdzie jest Tom? Muszę się z nim koniecznie zobaczyć. Co to on wczoraj mówił... że gdzie się wybiera? - Nigdzie. Powiedział tylko, że wróci bardzo późno i żeby na niego nie czekać. Ogarnęły go złe przeczucia. - Sprawdź, czy jest u siebie na górze. - Długie, pełne rozpaczy czekanie. Czuł się, jak gdyby olbrzymie imadło miażdżyło mu klatkę piersiową. Wreszcie żona wróciła do aparatu. - Nie ma go! Łóżko jest nietknięte. Zostawił wiadomość, że leci na Wyspę Orfeusza, do Sary! Tom przybył na wyspę w samą porę, żeby pomóc Sarze w najbardziej bolesnej czynności pakowaniu walizek. Pakowali je z całą świadomością, że oto zrywają ostatnie nici łączące Stefanię z Danem. Od kiedy mogła poruszać się o własnych siłach, interesowało ją tylko jedno. Chciała jeszcze raz odwiedzić wszystkie miejsca, gdzie w ciągu tych kilku ostatnich cudownych dni z Danem pływali, nurkowali czy piekli mięso. Powrót do domu równał się przyznaniu, że nadszedł czas, kiedy musi zostawić go na zawsze na jego ukochanej wyspie, nawet bez nagrobka czy choćby wiązanki kwiatów znaczących miejsce ostatniego spoczynku. Pochłonięta własnymi myślami, Stefania ledwie zauważała obecność Toma. W przeciwieństwie do niej, Dennis przeżył niemały szok, kiedy następnego dnia po przyjeździe młodego McMastera wpadł bez pukania do siostry, by obudzić ją i wyciągnąć na poranną kąpiel w morzu, i zastał ją w łóżku z Tomem. Widząc dwie przytulone na poduszce głowy i długie włosy

siostry spływające na nagą pierś mężczyzny, nie mógł uwierzyć własnym oczom. Osłupienie szybko ustąpiło miejsca żądzy mordu, a odkrycie tożsamości gościa Sary bynajmniej nie osłabiło w nim chęci zabicia faceta, który zabrał mu siostrę. Miotając się pomiędzy zazdrością i gniewem, Dennis wybiegł z domku i wskoczył do morza. Przez kilka kilometrów zaciekle młócił wodę rękami, wyładowując wściekłość i stopniowo odzyskując spokój. Kiedy jednak wszyscy spotkali się przy śniadaniu, z trudem zamienił z Tomem kilka słów, a już okazanie radości z towarzystwa młodego McMastera zupełnie przerastało jego siły. Myślał jedynie o tym, by jak najszybciej wynieść się z wyspy i zabrać matkę pod bezpieczny dach Edenu. Rankiem w dniu wyjazdu Sara zastała Stefanię w jej domku. Matka kończyła właśnie pakowanie. Brała ubrania Dana, zamyślała się głęboko, po czym delikatnie i czule układała je w walizce. Sara podeszła do niej. - Pomogę ci. - Dziękuję, kochanie. Tak szybko się męczę... Ale prawie skończyłam... - Reszta bagażu jest już na zewnątrz - powiedziała Sara, wprawnie pakując ostatnie rzeczy. Dennis poszedł zorganizować motorówkę, a Tom kończy załatwiać formalności w recepcji. - Kochasz Toma, prawda? - spytała Stefania w zamyśleniu. Twarz córki rozjaśniła się. - Tak, mamo. Tylko nie chciałam ci o tym teraz mówić. - Cieszę się bardzo... za was oboje. Sara usiadła na łóżku obok matki. - To bardzo porządny chłopak, mamo. Zresztą, sama go znasz. Można na nim całkowicie polegać i... jestem szczęśliwa. Stefania wzięła ją za rękę. - Trzymaj się tego szczęścia, kochanie. Nie zmarnuj ani jednej chwili... Przez chwilę siedziały w milczeniu. Wreszcie rozległo się pukanie do drzwi i zajrzał Dennis. - No co, gotowe? - Tak - odparła Sara. Wstała. - Idziesz, mamo? - Za chwileczkę. Idźcie już. Zaraz do was przyjdę. Stefania otrząsnęła się z zamyślenia. Wyszła z domku. Przecięła trawnik i oddalając się od głównego budynku, ruszyła w kierunku morza. Co chwila schylała się, by zerwać bujnie rosnące tu kwiaty. Dennis, Sara i Tom z daleka obserwowali, jak z plejady otaczających ją barw wybiera wyłącznie białe i czerwone. Zrywała tylko najpiękniejsze, odrzucając przekwitające i jeszcze nie w pełni rozwinięte. - Co ona robi? - spytał Dennis, zniecierpliwiony.

- Rusz trochę głową! - zganiła go siostra i westchnęła. Z pełnym naręczem kwiatów Stefania zeszła na brzeg morza. Było chłodniej niż zwykle i plaża opustoszała. Wiał silny wiatr. Fale bezustannie rozbijały się u jej stóp. Stefania po kolei ucałowała wszystkie kwiaty i rzuciła je na wodę. Miotana wiatrem i falami krucha flotylla odpływała dzielnie na pełne morze. - Białe za twoją śmierć, czerwone za nasze wspólne życie - szeptała na wiatr. - Żegnaj kochany... moja jedyna miłości... teraz i na zawsze. Wieją złe wiatry - myślał Jake. Siedział za biurkiem i na dzień dobry popijał mocną czarną kawę. Niewątpliwie śmierć poczciwego doktora Marshalla zasmuciła wiele osób. Ale dlaczego nie przyznać otwarcie, że ma ona i dobre strony? Stefania z dnia na dzień przestała być twardą i przedsiębiorczą kobietą interesu, panującą całkowicie nad swoją firmą. Nic jej nie obchodziło i nie była w stanie podjąć walki o Harper Mining. W dodatku z kochanej, pewnej swego losu żony i matki stała się teraz samotną, niczym nie skrępowaną istotą podatną nie tylko na słowa pociechy i współczucia, ale być może skłonną do nawiązania trwałego układu. Warto się nad tym zastanowić. Niespodziewany gość przerwał mu dalsze rozważania nad Stefanią i firmą. Wszedł Bill. Jake przyjrzał mu się uważnie. Ziemista cera, sine plamy wokół nosa i ust, chrapliwy oddech... Wskazał mu fotel, ale dyrektor generalny stanął przed biurkiem. - Zakładam, że właśnie tego chciałeś? - zaczął ponurym głosem, rzucając kopertę na blat biurka. - Co to jest? - Moja rezygnacja. - Dlaczego? Bill parsknął gniewnie. - Skończ z tym cyrkiem, Jake! Nawet gdybym wcześniej nie podejrzewał, że chcesz się mnie pozbyć, to ten numer dziś rano ostatecznie wyjaśnił sprawę. Dziś rano...? O co mu chodzi? Dopiero co przyjechałem do pracy - myślał Jake, spoglądając na Billa bez słowa. - Całe życie byłem związany z Harper Mining - ciągnął Bill. Ale wszystko ma swoje granice. Nie zniosę tego, co się wyprawia z firmą... ani ludzi, którzy nią kierują! - A już myślałem, że się jakoś dogadamy - odparł Jake wymijająco. - Nigdy! - Staruszek się rozkręcał. - A już z pewnością nie teraz, kiedy dowiedziałem się, do czego jesteś zdolny! - Bill, czy uwierzysz mi, jeżeli ci powiem, że nie mam bladego pojęcia, o czym mówisz? - Nie! - krzyknął stary dyrektor i wybiegł z gabinetu. Zamyślony Jake włączył interkom. - Hilary, kto był dziś rano w biurze przed moim przyjazdem?

-

Trzech

członków

japońskiej

delegacji

handlowej.

Odwiedzili

naszą

sekcję

dalekowschodnią. Był konsultant z raportem o nowych odwiertach ropy... i pani Stewart. Rozmawiała z panem McMasterem. - Dziękuję. Pani Stewart... Jake nawet się specjalnie nie zdziwił. Już od pewnego czasu podejrzewał, że Jilly szykuje jakiś numer. Dobrze, że Bill zdecydował się odejść. W tej sytuacji Tom albo sam złoży rezygnację, albo, kiedy już zabraknie ochrony, jaką zapewniał mu ojciec, pozbędziemy się go w inny sposób. Jake uważał, że im mniej ma wokół siebie ludzi lojalnych wobec Stefanii, którzy mogliby się zainteresować, w jaki sposób położył łapę na decydującym pakiecie akcji, tym lepiej dla niego. Ale z drugiej strony, nie może przecież pozwolić Jilly na takie numery poza jego plecami. Kto jak kto, ale ona może się okazać trefną kartą w jego talii. Kartą, która zepsuje całą grę. Nie po raz pierwszy musi jej pokazać, kto tu rządzi. Rozległo się natarczywe pukanie i do pokoju weszła Cassie. - Jake, chcę wrócić do pracy - powiedziała gwałtownie od progu. - Obawiam się, że na to już trochę za późno. Bill skontaktował się z... w sprawie kogoś na twoje miejsce. - Możesz to zmienić. Jesteś prezesem. Dennis dziś wraca. Co ja mu powiem? - Przykro mi, Cassie. Problemy ze swoim chłopakiem musisz rozwiązywać sama. - W porządku. Więc zostańmy przy kwestii pracy. Wydawało mi się, że moje milczenie na temat ciebie i Jilly uprawnia mnie do jakiegoś poparcia. Jeśli mi nie pomożesz, Jake, pójdę natychmiast do Stefanii Harper i powiem jej, w jaki sposób zgarnąłeś te udziały. I całą resztę... Mówię ci, pożałujesz! - Grozisz mi? - Wyszedł zza biurka. Podszedł do niej i jedną ręką chwycił ją mocno za nadgarstki. - To nie najlepszy pomysł. Bardzo źle znoszę groźby. - Przyciągnął ją gwałtownie do siebie, na poły żartobliwie, na poły z okrucieństwem. - Jake, nie bądź większym sukinsynem niż jesteś... zrób coś dla mnie! - A mnie się wydawało, że już zrobiłem co nieco. - Uśmiechnął się. - Ale poważnie... Skoro już o tym mowa, mam coś na oku dla ciebie. Co byś powiedziała na zarządzanie “Tarą”? - “Tarą”? - Dlaczego nie? - Nie mam zielonego pojęcia o modzie! - Ba, to zaledwie mały wycinek tej roboty. Modę możesz zostawić Joannie Randall. Mówię zupełnie serio. Dasz sobie radę. - A... skąd ci przyszło do głowy, że mogłoby mnie to zainteresować?

- Stąd, że inny kandydat pozwolił mi zrozumieć, jak ważne i fascynujące może być to zajęcie. Nie wściekaj się tak, moja droga. Nie możesz chyba specjalnie przebierać w propozycjach. Na biurku zadźwięczał interkom. - Pani Stewart chce się z panem widzieć. - Naprawdę? - Jake uniósł brwi. - Wprowadź ją. Weszła Jilly. Samozadowolenie aż ją rozpierało. - Jake, widziałam się z Billem McMasterem. Uważa, że nadaję się idealnie do kierowania “Tarą”... - Przerwała raptownie. - A co ona tu robi? - rzuciła gniewnie, wskazując Cassie. - Omawiam właśnie z panną Jones następny krok w jej karierze - odpowiedział Jake gładko. - Właśnie przed chwilą zaproponowałem jej zarządzanie “Tarą”... - Jej? - Jilly zatkało. - A ja zdecydowałam się przyjąć ofertę - dokończyła Cassie. - Nieźle sobie radzisz, panno Jones - wysyczała jadowicie rywalka. - Specjalne układy z szefem bywają bardzo przydatne. A może raczej z szefami? Czy jest tu ktokolwiek w spodniach, z kim byś się nie puściła? Rozdygotana wybiegła z pokoju. Na korytarzu zderzyła się z Dennisem. - Czy jest tu Cassie... - zaczął radośnie. - Ja... - Cassie? - Jilly roześmiała się złowróżbnie. - O tak. Jest tu z całą pewnością. - Co się stało? - spytał Dennis, wystraszony jej płonącym spojrzeniem. - Dobrze się czujesz? - Tak. Świetnie. Chociaż na pewno nie tak dobrze jak ona. Będzie nową szefową “Tary”. Jak myślisz, w jaki sposób dostała tę robotę, co? - Nie mam pojęcia - bąknął zaskoczony. - Pozwól więc, że ci wyjaśnię. - Jilly wypluwała przesycone jadem nienawiści słowa. - Ta twoja chodząca niewinność od dawna kręci z prezesem Harper Mining... - Nie chcę tego słuchać! - przerwał jej w pół słowa. - ... zarówno w łóżku, jak i poza nim. Kiedy odgrywała przed tobą rolę Julii, cały czas pracowała dla niego. Nieźle się naharowała i tu, i tam, zanim się załapała w Harper Mining! Dennis potoczył dzikim wzrokiem dookoła. Cassie stała w progu gabinetu Jake'a. - To prawda? - spytał ochrypłym głosem. - Dennis, słyszałeś tylko część prawdy... - Czy to prawda? Jeden rzut oka na twarz Cassie wystarczył mu za odpowiedź. Przerażony do granic wytrzymałości, odwrócił się na pięcie i uciekł.

- Dennis! Pozwól, że ci wytłumaczę...! - Jej krzyk odbił się echem od ścian pustego korytarza. - O tak, kochanie, biegnij za nim i wszystko mu wytłumacz! - rzuciła Jilly z dziką radością. - Macie sobie tyle do wyjaśnienia - dodała i odeszła. Przez uchylone drzwi Cassie patrzyła, jak Jake spokojnie zabiera się do pracy i rozmawia przez telefon. Stała w dusznym nagle korytarzu, nie mając ani siły, ani ochoty, żeby się ruszyć. Nie miała już gdzie pójść. Powrót do Edenu był jak sen. Stefania błądziła po pokojach, dotykając dobrze znanych przedmiotów. Przypominała sobie - raczej z przyjemnością niż z bólem - spędzone tu lata. Miała jednak wrażenie, że wszystko to zdarzyło się tysiące lat temu, zupełnie innej kobiecie. Czuła, że swoje prawdziwe ja zostawiła z Danem na Wyspie Orfeusza, a tutaj, w Edenie, błąkał się tylko mówiący jej głosem, bezbarwny duch. Mimo wszystko zdawała sobie sprawę, że powinna postarać się wrócić do normalnego życia. Nie może przecież spędzić reszty swoich dni jako duchowy inwalida. Jak ktoś, kogo nie można zostawić samego. Ktoś, kim trzeba się stale opiekować, do kogo trzeba mówić łagodnie i cicho. Niedawno z rozpaczą zauważyła, jak twarz Sary rozjaśnia się na widok Toma i jak bardzo córka stara się to ukryć, nie pokazać po sobie, że chciałaby odejść od boku matki, aby być z nim. Stefania nie mogła znieść myśli, że mogłaby zniweczyć czyjąś miłość. Za wszelką cenę musi wyrwać się z tego życia w objęciach śmierci! Choć na pewno nie przyjdzie to łatwo ani szybko. Obecnie nawet najprostsza czynność przekraczała jej możliwości. Od chwili przyjazdu do Edenu, kiedy to Dennis wskoczył z powrotem do samochodu i pognał do Harper Mining, a Sara z Tomem poszli na spacer do ogrodu, próbowała zabrać się za rozpakowanie walizek. Wyjęła kilka ubrań, gdy ryk silnika i gwałtowny pisk opon oznajmił powrót Dennisa. Zastała go w salonie. Właśnie nalewał sobie dużą whisky. - Napij się - powiedział wzburzonym głosem. - Wszyscy sobie strzelmy po jednym. - Dennis, co się stało? - Nic. - Proszę, powiedz mi... Oczy mu rozbłysły. - Nie chcę o tym mówić! - Dennis, rozmowa może przynieść ci ulgę. - Nie tym razem.

- W ciągu tych ostatnich kilku dni... tygodni, ty, ja i Sara staliśmy się sobie bliscy, dużo bardziej niż kiedykolwiek. Nie zmarnujmy tego. Wiesz już, jak strasznie potrzebna jest rodzina, kiedy cały świat dookoła rozsypuje się w gruzy. Chciałabym ci pomóc, tak samo jak ty pomogłeś mnie. Zanim zdążył odpowiedzieć, rozległo się pukanie i wszedł Matey. - Przyjechał pan McMaster. Chciałby się z panią zobaczyć. - Wprowadź go. - Uśmiechnęła się smutno do syna. - Szkoda, że nam przerwano. Gdybyś mnie potrzebował, będę tutaj. Może porozmawiamy trochę później? Bill wszedł szybkim krokiem. Stefania całym wysiłkiem woli próbowała ukryć szok, jakiego doznała na jego widok. Pełna napięcia twarz, głębokie bruzdy zmarszczek - każdy szczegół w jego wyglądzie i zachowaniu zdradzał potworny stres tego człowieka. Poczuła się winna. Czy to wszystko dlatego, że podczas jej nieobecności musiał wziąć na swoje barki ciężar kierowania Harper Mining? - Stef, musimy koniecznie porozmawiać - zaczął naglącym tonem. - Domyślam się, że jest mnóstwo nowinek, o których chcesz mi powiedzieć. Nie było mnie tak długo. Ale... nie jestem chyba jeszcze gotowa do zajmowania się interesami. Może Jake mógłby w czymś pomóc. - Stary poczciwy Jake - wtrącił Dennis nieprzyjaznym tonem. - Stefanio, nie chodzi o interesy... ale o coś znacznie ważniejszego. - A cóż może być ważniejszego od interesów? - spytał sarkastycznie chłopiec. - Stef, proszę! Może przejdźmy do gabinetu... - Tak, oczywiście. - Odwróciła się i ruszyła przodem. W tym momencie przez szklane drzwi ogrodowe weszli Tom i Sara. Trzymali się za ręce, nieświadomi toczących się dookoła spraw. - Tom! - krzyknął Bill. - Dlaczego nie wróciłeś prosto do domu? Muszę z tobą koniecznie porozmawiać. Zdziwiony i zaniepokojony Tom spojrzał uważnie na ojca. - Po prostu miałem tu coś do załatwienia. I to coś bardzo ważnego. - Odwrócił się do Sary i z miłością spojrzał jej w oczy. - Chcemy wam coś zakomunikować. Poprosiłem Sarę o rękę i... zgodziła się. Jesteśmy zaręczeni! - Tom! Taka jestem szczęśliwa. Szczęśliwa za was oboje. - Stefania podbiegła do córki i przytuliła ją mocno. - Za szczęśliwą parę! - Dennis uniósł szkło w ironicznym toaście.

- Nie... Nie... Nie możecie! - Z przeraźliwym, zduszonym okrzykiem Bill opadł na kolana. Po chwili osunął się na ziemię. Wszyscy zamarli, sparaliżowani strachem, aż wreszcie Stefania podbiegła do niego. Uklękła i uniosła jego głowę. - Stef, posłuchaj... - wychrypiał Bill, przyciskając w strasznym bólu dłonie do klatki piersiowej. - Gdyby mnie... ty musisz zadecydować. Nie możesz im pozwolić na ślub. Chodzi o Toma... on jest twoim synem!

Rozdział XXVIII - Whisky to dobra rzecz - mamrotał do siebie Dennis, rozwalony na kanapie w salonie Edenu. Kiedy Bill, Stefania i Tom odjechali karetką pogotowia, a Sara zniknęła gdzieś w ogrodzie, wszystko wokół pogrążyło się w niesamowitej ciszy. Idealne warunki, by w samotności rozpracować butelkę najprzedniejszej whisky. Prawdę mówiąc - pomyślał - można w niej chyba utopić własne smutki. Czuł się już znacznie lepiej, bo właśnie przestał czuć cokolwiek. Najlepszy środek znieczulający na świecie. Znowu sięgnął po butelkę. Jak przez mgłę usłyszał nadjeżdżający samochód, a potem odgłos zbliżających się wzdłuż ściany domu kroków. Przez drzwi ogrodowe wszedł Tom. - Wracam prosto ze szpitala - zaczął. - Zjeżdżaj! - Co? - Wynoś się! - Dennis wstał chwiejnie z kanapy i ruszył w jego stronę. Tom jednym rzutem oka ocenił sytuację. - Gdzie jest Sara? - zapytał. - Słuchaj no... powiedziałem ci, żebyś spadał. Jesteś ostatnią osobą, której by w tej chwili potrzebowała. Tom zacisnął zęby. - Posłuchaj, Dennis. Bez względu na to, co w tej chwili czujesz, twoja siostra przeżywa to dużo bardziej. - Taaak? A czyja to niby wina? Tom spojrzał na niego zgaszonym wzrokiem. - Czy to ma jakieś znaczenie? - Odwrócił się. - Zostaw ją w spokoju! - krzyknął Dennis za odchodzącym. Poradzi sobie doskonale bez ciebie... my też! Idąc przez ogród Tom za jedyny pozytywny moment sceny z Dennisem uznał to, że nie poddał się impulsowi i nie przyłożył mu. Sytuacja i bez tego była wystarczająco koszmarna. Unikał myślenia o implikacjach faktów, tak dramatycznie ujawnionych przez Billa. I bez tego miał aż nadto problemów - krytyczny stan ojca, przewiezienie go do szpitala, powiadomienie Riny czy choćby konieczność rozwiązania tysiąca drobnych spraw, które nieodzownie pojawiają się w sytuacjach krytycznych. Przede wszystkim jednak musi zobaczyć się z Sarą. Mój Boże, ależ ona musi cierpieć... Odnalazł ją stojącą na szczycie urwiska. Patrzyła w dal, na ocean. Wiał silny wiatr. Blask słońca ustępował powoli przed nadciągającym wieczorem. Było zimno i wilgotno. Sara nie zwracała na to uwagi. Zatopiona w myślach, drgnęła niezgrabnie, przestraszona jego nagłym pojawieniem się. Z bólem zauważył, że patrzy na niego zupełnie inaczej - z mieszaniną zakłopotania i... strachu? obrzydzenia? - chociaż starała się, by wszystko wyglądało normalnie.

- Jak się czuje twój oj... Co z Billem? Z przerażeniem zdał sobie sprawę, że nawet nie potrafią normalnie rozmawiać. - Jest na intensywnej terapii. Dostał teraz silne środki i mogłem go na chwilę zostawić. - Czy... powiedział coś jeszcze? - Nie. Stefania też nic nie mówiła. - Tom, czy to prawda, że jesteśmy rodzeństwem? - spytała. Jej twarz była blada. - Nie wiem. Wiem jedno. Bill nie zmyśliłby czegoś takiego. - Teraz wiadomo, dlaczego mieli do nas taki wrogi stosunek. Wiedzieli przecież, że nie możemy... nie powinniśmy nigdy... Zapragnął nagle wziąć ją w ramiona. Nie odważył się jednak. - Saro, nie mam pojęcia, jak sobie z tym wszystkim poradzić. - A cóż my możemy zrobić? Nic! - wybuchnęła. - Chyba że potrafisz zmienić to, co już się stało! - Przecież nie wiedzieliśmy o niczym. - Bolało go, że to co było między nimi piękne, w jednej chwili stało się brudne i przyziemne. - Kochaliśmy się i nie mam żadnych wyrzutów sumienia! Wszystko mi jedno, co sobie pomyślisz, ale nie żałuję... - Przecież tak nie można! - Nie masz racji. Nie wtedy. Jedyne zło, jakie tu widzę, to te wszystkie kłamstwa, którymi nas karmiono. Saro, kocham cię nadal, i nic nie jest w stanie tego zmienić. - Tom, przestań, proszę... - powiedziała zduszonym głosem. - Saro, powiedz mi, że mnie nie kochasz, teraz - rzucił jej wyzwanie. - To się skończyło! Musi się skończyć! - krzyknęła. - To, co czujemy, nie ma znaczenia. Nie wolno nam się kochać. Ani teraz, ani nigdy. Odsunęła się od niego gwałtownie i ruszyła w stronę domu. Stefania stała w holu. Ich oczy spotkały się na moment. Sara popędziła na schody, chcąc jak najszybciej ukryć się w zaciszu swego pokoju. Głos matki zatrzymał ją w pół drogi. - Musimy porozmawiać, Saro. Dziewczyna odwróciła się. - O czym tu jeszcze mówić? - Chcę, żebyś wiedziała, że nie miałam o tym pojęcia. - Stefania z całych sił zacisnęła dłoń na poręczy schodów. - Miałam kiedyś dziecko, dawno, dawno temu. Byłam wtedy nawet młodsza od ciebie. Wysłano mnie potem za granicę, a dziecko miało być oddane do adopcji. Ojciec powiedział mi, że umarło. To wszystko.

- Nie, to nie wszystko. Bill przecież wiedział! Dlaczego nikt nie powiedział nam prawdy, zanim było za późno? - Za późno? - spytała Stefania cichym i spokojnym głosem. Sarę nagle opuściły siły. Usiadła na stopniu i wybuchnęła płaczem. - Mamo, czuję się tak strasznie - łkała. - Tak się wstydzę, że ja i Tom... Stefania weszła powoli po schodach, usiadła i objęła córkę. - No już... ciicho... ciicho, moja kochana - uspokajała ją. - Przecież nie wiedziałaś... Z zewnątrz dobiegł dźwięk ruszającego z piskiem opon samochodu. Tom opuszczał je, odjeżdżając w narastający mrok. Serce i umysł ciążyły Stefanii jak głaz. Mało ci - pytała w duchu złośliwy los - że zabrałeś mi męża? Musiałeś jeszcze ograbić mi córkę z miłości? Ogarnęła ją pustka. Nie potrafiła wykrzesać z siebie żadnych słów pociechy dla Sary. Siedziały na schodach, mocno przytulone, w całkowitym milczeniu - jak rozbitkowie na statku. Noc była chłodna. Odczuwało się to nawet w samym centrum miasta. Z każdym mijającym dniem długie i gorące lato odchodziło z wolna w niepamięć. Jilly cieszyła się, że zabrała ze sobą płaszcz. Nie oglądając się na jasno oświetlone, przyciągające wzrok wystawy, kierowała się prosto do Regent. Jeśli policzyć wszystko, co się ostatnio wydarzyło - pomyślała - nie mam powodów do narzekania. Mówiąc szczerze, wolałaby sama cisnąć Stefanii bombę z wiadomością o pochodzeniu Toma. Och, jakże miło byłoby zobaczyć jej twarz w tym momencie. Bill... stary, obłudny skurwiel! Trudno. Przecież to tylko lukier na cieście. Zniszczenia, jakie poczyniła wiadomość, były całkiem, całkiem zadowalające. Bill na intensywnej terapii. Tom i Sara rozdzieleni na zawsze, z maksymalną dawką cierpienia dla obojga. Stefania znowu się zachwiała po kolejnym ciosie, choć jego skutki ledwie zaczęły docierać do jej świadomości. No nieźle - pomyślała Jilly z błogością - całkiem nieźle. Satysfakcja z ostatnich osiągnięć złagodziła nieco wściekłość na Jake'a, który mianował Cassie szefową “Tary”. Wiedziała, że w ten sposób spłacał usługi, jakie świadczyła mu ta mała w pozycji horyzontalnej. Musi się jednak znaleźć jakiś inny sposób. Jilly od dawna hołubiła “Tarę” w sercu jako ulubioną maskotkę. Ta Jones będzie musiała poszukać sobie czegoś innego. Szła właśnie do Jake'a, żeby nieodwołalnie przekonać go do swoich planów. Otworzył jej drzwi, patrząc na zegarek. Przywitał ją zimnym spojrzeniem. - Nie mogę ci poświęcić zbyt wiele czasu - rzucił. - Zaraz wychodzę. - Dokąd? - spytała Jilly z zazdrością w głosie, idąc za nim do salonu. Roześmiał się. - Wprawdzie to nie twoja sprawa, ale wydaję przyjęcie powitalne dla szefów boliwijskiego konsorcjum górniczego. Właśnie przyjechali.

- Cooo... idziesz w czymś takim? - spytała wskazując na jego kosztowne chińskie kimono z jedwabiu, w ekstrawaganckie złocistoczerwone wzory. - No... w ostateczności mogę się wbić w smoking i czarną muszkę - zadrwił. - Żeby wszyscy byli szczęśliwi. Dobra. Słucham. O co chodzi? - O “Tarę” - powiedziała z naciskiem w głosie. - Wykluczone. - Ja chcę “Tary”! - Mianowałem Cassie Jones. - No to ją odmianuj! Jake westchnął ciężko i zaczął szorstkim tonem: - Mówiłem ci już setki razy, że przede wszystkim prowadzę interesy. A to była decyzja związana wyłącznie z interesami. Chcę, żeby “Tarę” prowadził ktoś, kto zajmie się robieniem pieniędzy, a nie idiotyczną zabawą w szukanie osobistej zemsty. - Idiotyczną?! - Jilly, ty jesteś niebezpieczna. Gdybym wiedział, jaką grę prowadzisz z Billem McMasterem, nigdy nie przyłożyłbym do tego ręki. Od Stefanii i od niego mógłbym dostać wszystko, co zechcę, bez tych podłych chwytów. - Znowu spojrzał na zegarek. - A teraz przepraszam. Idę się przebrać - zakończył, patrząc na nią z wyraźnym obrzydzeniem. Jilly stała jak zamurowana. Była święcie przekonana, że Jake będzie zachwycony jej dziełem. Tym, że strąciła wreszcie Billa z jego grzędy i wprowadziła zamieszanie w szeregach Harperów. Oczekiwała miłego powitania, gratulacji, butelki szampana, pocałunków... Zamiast tego wyrzucał ją po prostu za drzwi, jak służącą przyłapaną w komórce na migdaleniu się z chłopakiem od rzeźnika! - Biorąc pod uwagę to, jak oceniasz moje poczynania, nie widzę sensu w kontynuowaniu naszych... stosunków w interesach - oświadczyła opanowując się z trudem. - O ile dobrze pamiętam, masz kilka moich akcji. Chcę je teraz odebrać. - Przyślę ci je przez posłańca jutro rano, przed dziewiątą. - To załatwiało sprawę. Wyszła na ulicę, próbując walczyć z emocjami. Dominującym uczuciem było narastające przekonanie, że wyszła na idiotkę. Stefania i Rina czekały w szpitalu przed pokojem Billa. Chociaż nie zamieniły ani słowa, ich milczenie nie wypływało ze sztuczności ani chłodu. To nie był odpowiedni czas na wrogość. Bill przetrwał kryzys i nie pozostawało nic innego, jak czekać. Po krótkim wypadzie do Edenu na spotkanie z Sarą, Stefania wróciła do szpitala, żeby towarzyszyć Rinie w nerwowym czekaniu. Otworzyły się ciężkie wahadłowe drzwi i z oddziału intensywnej terapii wyszedł lekarz.

- Pani McMaster, mąż chciałby się z panią zobaczyć. Z panią też, panno Harper. Tylko proszę krótko. Muszą być panie bardzo ostrożne. On nie powinien się denerwować i wysilać. Rzadko kto wychodzi cało z tak poważnego zawału. Jest jeszcze bardzo osłabiony. Każdy stres może się okazać fatalny w skutkach. Przestraszone kobiety przytaknęły bez słowa. - Tędy proszę - wskazał lekarz. Bill, normalnie wysoki i silnie zbudowany, teraz jakby się skurczył. W szpitalnym łóżku wyglądał jak cień człowieka. Na widok gości natychmiast zebrał siły i zaczął mówić. - Stefanio... muszę ci opowiedzieć... - Bill, cicho. To może poczekać. - Nie - zaprzeczył. W jego głosie wyczuwało się nutę dawnej stanowczości. - Za dużo się tego zebrało. Kobiety usiadły obok łóżka. Bill wziął Stefanię za rękę. Patrzyła na niego z niepokojem. Wcale nie była przekonana, czy chce usłyszeć to, co tak bardzo chciał jej przekazać. - Kiedy urodziłaś dziecko, Toma - zaczął z trudem - i kiedy wysłano cię za granicę, twój ojciec nalegał, żeby ci powiedzieć, że dziecko umarło. Nie chciał, żebyś o nim myślała... albo po jakimś czasie zaczęła go szukać. - Chciał, żebym zapomniała, że kiedykolwiek miałam dziecko. Jej głos pozbawiony był wszelkiej emocji. Bill nie domyślał się, jak wiele bólu kosztowało ją to zdanie. - Tak - ciągnął. - Prosił mnie, żebym zajął się adopcją. Nie chciał mieć z małym nic wspólnego. Nie chciał nawet znać jego dalszych losów. Nie dał mi wyboru. Umieściłem chłopca w sierocińcu, z którego brano dzieci do adopcji. - My tego naprawdę nie chcieliśmy - wtrąciła Rina drżącym głosem. - Ale za bardzo baliśmy się Maksa, żeby zrobić coś wbrew jego woli. Wszyscy i zawsze się go obawiali - pomyślała Stefania. - Czuliśmy się strasznie winni. I ja, i Rina. Takie śliczne dziecko... I żeby tak odstawić je na bok, jak przedmiot! Rozmawialiśmy o tym tygodniami. W ogóle nie przestawaliśmy myśleć o chłopcu. W końcu doszliśmy do wniosku, że nie możemy po prostu go tak zostawić i sami postanowiliśmy go zaadoptować. - Zdaję sobie sprawę, że w niczym nie umniejsza to zła, jakie uczyniliśmy - dorzuciła Rina z oczami pełnymi łez. - Ale wtedy wiedzieliśmy już, że nie możemy mieć własnych dzieci. No i Bill poszedł do sierocińca...

- Matka przełożona pozwoliła nam zabrać chłopca. Prosto stamtąd pojechaliśmy do Perth, gdzie właśnie zmarła kuzynka Riny. Po powrocie powiedzieliśmy wszystkim, że musimy zająć się jej dzieckiem i że będziemy je wychowywać jak własne. Tak to było. - I nigdy nie przyszło wam do głowy, żeby powiedzieć mi prawdę? - spytała Stefania bez wyrzutu w głosie. - Bez przerwy! - Twarz Billa była ścięta bólem. - Wciąż jednak wynajdywaliśmy powody, żeby to odłożyć. A potem było już za późno. Tak strasznie baliśmy się, żeby go nie utracić... i ciebie. - Stefanio, nawet nie wiesz, jak żałujemy tego, co się stało - załkała Rina. - Chcieliśmy jak najlepiej, a wszystko wyszło inaczej. Możesz nam wybaczyć? - Tak. Oczywiście. Ale chodzi nie tylko o mnie. Mam nadzieję, że Sara i Tom też wam wybaczą. - Nie zamierzała porównywać krzywdy, jakiej sama doznała, z ich krzywdą. Zmarnowanie dwóch młodych istnień ludzkich było o wiele większą zbrodnią. Wiedziała, że nie musi o tym mówić. Ściskając na pożegnanie dłoń starego człowieka wiedziała, że tak samo jak dla niej, również dla niego zrozumienie nie oznacza rozgrzeszenia.

Rozdział XXIX Stefania obudziła się w zimnym i pustym łóżku. Przez dobrą chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje. Potem napłynęła fala wspomnień. Znowu jest w Edenie... ale bez Dana. Ile czasu musi minąć - myślała znękana tępym bólem - zanim człowiek oswoi się z brakiem drugiej połowy własnego ja? Kiedy przyzwyczai się do samotnych nocy, posiłków, do tego, że stale jest sama po pełnym harmonii byciu we dwoje? Harmonii, która istnieje jedynie w kochającym się małżeństwie? Jak co dzień, odkąd pogodziła się ze stratą Dana, przez krótką chwilę ogarnęła ją fala nieutulonego żalu. Żeby do reszty nie pogrążyć się w bólu i rozpaczy, zmusiła się, by wstać i zacząć jakoś dzień. Stojąc pod prysznicem, błądziła myślami po wydarzeniach ostatniej doby. Współczucie dla Sary przeplatało się z żalem po stracie Dana. Tragedia i cierpienia córki niewątpliwie są o wiele większe - myślała. Została brutalnie oderwana od ukochanego jeszcze za życia. Nie rozdzieliła ich śmierć. Nadal muszą żyć w tym samym mieście. Ich serca rwą się do siebie, a oni nie mogą być razem. Swym współczuciem Stefania objęła także Billa i Rinę. Sekret trzymany przez tyle lat w ukryciu, po ujawnieniu wyrządził już tyle szkód! Ona sama, chociaż nie mogła tego nikomu wyznać, odczuwała jedynie ulgę i radość. Ulgę, bo jej dziecko nie zmarło, a radość, bo wyrósł na tak wspaniałego młodego mężczyznę. Och, gdyby tylko Dan mógł być tutaj... On by zrozumiał. Wczorajsze spotkanie z Billem wprowadziło ją znowu w bieżące sprawy firmy, którymi Sara i Dennis nie chcieli jej obarczać na wyspie. O sukcesie przeciwnika i o tym, że utraciła fotel prezesa odziedziczony po ojcu, dowiedziała się w trakcie posiedzenia zarządu zwołanego na prośbę Jake'a. Ku wielkiej uldze Billa, przyjęła wiadomości bardzo spokojnie. Skwitowała je krótko: bitwa jeszcze się nie skończyła. Zastanowi się nad tym wszystkim w odpowiednim czasie, a czego jak czego, ale czasu jej nie brakuje. Ubierając się, a potem jedząc skromne śniadanie przetrawiała ostatnią wypowiedź Billa. Nieco odurzony po zaaplikowanej mu dawce środków nasennych, życzył im dobrej nocy, a potem, ni stąd, ni zowąd, powiedział nagle: “Uważaj na Jilly, Stef. Wiedziała wszystko o Tomie i chciała wykorzystać to, przeciwko tobie. Przypomnij sobie tylko, ile ci się przydarzyło, odkąd wyszła z więzienia. Uważaj na nią, Stef!” Po tych słowach zapadł nagle w sen. Wszystko to wryło jej się w pamięć i wielokrotnie wracało podczas snu. Uwieńczony sukcesem atak Jake'a na Harper Mining krył wiele nie wyjaśnionych szczegółów. Czyżby to sprawka Jilly? A ten wypadek na koniu? Policja nie znalazła dowodów na to, że ktoś maczał w tym palce. Ale przecież setki razy jeździła po parku i nigdy nic się nie stało. Co to wszystko ma znaczyć?

Nie znalazła odpowiedzi na te pytania. Nie potrafiła powiązać przypadkowych wydarzeń, które miały miejsce od czasu wyjścia Jilly z więzienia. Nagły przypływ energii pchnął ją do działania - postanowiła pójść śladem swych podejrzeń i albo uzyskać konkretną odpowiedź, albo raz na zawsze pozbyć się natarczywych myśli. Zaraz po śniadaniu wsiadła w samochód i pojechała do mieszkania Jilly przy Elizabeth Bay. Siostra bezbłędnie odegrała pełne miłości powitanie. Częstując Stefanię herbatnikami i kawą, gadała w kółko o jej cudownym ocaleniu. Stefania wykorzystała krótką przerwę w tej paplaninie i wyjawiła cel swojej wizyty. - Jilly, dobrze znasz Jake'a Sandersa? Nerwy Jilly w ułamku sekundy zajęły stanowiska bojowe. Ile ona wie? - myślała w panice, za wszelką cenę usiłując zapanować nad twarzą, by się nie zdradzić. - Dlaczego pytasz? - spytała zdecydowanie. - Mogę być z tobą szczera? - Oczywiście. - Zastanawiam się, czy nie pomogłaś Jake'owi. - Czy mu nie pomogłam? - Zastanawia się tylko, a zatem nic nie wie. - W przejęciu kontroli nad Harper Mining. Jilly żachnęła się. - A niby po co miałabym to robić? - Bo... w głębi duszy wciąż mnie nienawidzisz. - To zdanie kosztowało Stefanię bardzo dużo. Spośród wielu powodów, jakie przychodziły jej do głowy w bezsenne noce, ten jeden miał jakikolwiek sens. - Jak możesz tak mówić? - krzyknęła Jilly z rosnącym zdenerwowaniem. - Bo... dokładnie od dnia, kiedy wyszłaś z więzienia, wszystko zaczęło mi się sypać. Bóg mi świadkiem, starałam się nie dopuścić do siebie myśli, że mogłaś mieć z tym coś wspólnego. Muszę cię jednak o to zapytać. - To jawna niesprawiedliwość. Tylko dlatego, że ci się ostatnio nie wiedzie, zrzucasz wszystko na mnie. - Jej oczy napełniły się łzami. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałam zostać twoją prawdziwą siostrą. A ty próbujesz zrobić ze mnie kozła ofiarnego. - Nieprawda. Chcę tylko poznać prawdę. Ktoś musiał pomóc Sandersowi w zdobyciu pakietu akcji. Ktoś, kto pomógł mu wkręcić się do firmy. - Ja nie, ale mam pewien pomysł, kto jest tą osobą. - Kto? - Ta przyjaciółka Dennisa. Cudowne dziecko od komputerów. Cassie.. . jak jej tam?

- Jones - podpowiedziała Stefania machinalnie. - Pozwól, że ci coś pokażę - powiedziała Jilly. Niewiele brakowało, a zaczęłaby mruczeć jak kot z zadowolenia, że sprawy przybierają taki obrót. Sięgnęła po dużą, pękatą kopertę. - To moje certyfikaty akcji Harper Mining. Dzisiaj rano dzwonił mój makler. Pytał o parę rzeczy. W zeszłym tygodniu ludzie z Harper Mining przejrzeli bazę danych giełdy. Szukali winnego, który zapewnił Sandersowi brakujące dwa procent. Dwa tygodnie temu moje udziały zostały przeniesione na Sanders Investments. Tak przynajmniej twierdził komputer. - Nie rozumiem. - Stefania zamyśliła się. - Jeżeli nie sprzedałaś ich Jake'owi Sandersowi, to w jaki sposób... - Cassie już się postarała, żeby to tak wyglądało. - Po co? - Och, Stef... - W głosie Jilly zabrzmiało współczucie. - Tak wszystkim ufasz... Gdybyś była trochę inna, może byś wpadła na to, że Cassie od samego początku pracowała dla Sandersa. A na kogo najlepiej zwalić winę za sprzedanie akcji, jeżeli nie na czarną owcę rodziny, kobietę z kryminalną przeszłością, której i tak nikt nie uwierzy? Stefania przyjrzała się dokumentom. Wszystko było czarno na białym. - Jilly, idąc do ciebie, miałam nadzieję, że zobaczę tutaj coś takiego - powiedziała uśmiechając się blado. - Jakiś dowód rzeczowy. Skoro te papiery są u ciebie, to znaczy, że Sanders ich nie ma, prawda? - Powinnaś porozmawiać o Cassie z Billem - ciągnęła Jilly, chcąc do końca wykorzystać swoją przewagę. - Wyrzucił ją wczoraj z pracy. Tom wie, dlaczego. - Tom... - Stefania zamyśliła się. - O, tak... O, tak, panno Stefanio - myślała Jilly z okrutną radością. Oto kolejny problemik, prawda? I wcale nie taki łatwy do rozgryzienia. - Tak mi przykro - powiedziała przekonująco. - Tyle nieszczęść zwaliło ci się ostatnio na głowę. Wcale się nie dziwię, że robisz się podejrzliwa. Biedactwo. Dennis spędzał dni w mieszaninie oparów alkoholu i użalania nad samym sobą. Ciężko przeżył zerwanie z Cassie. Ilekroć wyobraził ją sobie w ramionach Jake'a, kochającą się z nim czy ulegającą mu tak samo, jak uległa jemu, tylekroć zwijał się z zazdrości i nienawiści. Nad wszystkim jednak dominowało straszliwe upokorzenie. Dał się oszukać. Uwierzył w nią, w jej miłość, podczas gdy ona przez cały czas wykorzystywała go do własnych celów. A potem, kiedy odkrył, że mama... Niezależnie od częstych konfliktów, Dennis zawsze darzył ją wyidealizowaną miłością. Jeszcze kiedy chodził do szkoły z internatem, zawsze z utęsknieniem wypatrywał jej wizyt. Czekał wyglądając przez okno, aż się ukaże w oddali - wysoka,

ładnie pachnąca, o łagodnych niebieskich oczach. Dorastając miewał problemy z pogodzeniem się z jej burzliwym życiem intymnym, licznymi mężami i realnością jej istnienia jako kobiety. Mimo to w głębi serca zachował drogi mu obraz Stefanii czystej i nieskazitelnej. A teraz... dowiaduje się, że się puściła, kiedy miała zaledwie siedemnaście lat! I to z kim? Z jakimś starym satyrem, partnerem ojca w interesach? A może był to jakiś superman pomagający w Edenie? Muskularny, wspaniale zbudowany... W głowie mu się kręciło od podsycanych przez wyobraźnię obrazów. Sara z dnia na dzień z coraz większym strachem obserwowała, jak brat pogrąża się we własnym piekle. Cierpieć to jedno - myślała. Wszyscy przez to przechodzimy. Ale nie mogę dopuścić do tego, żeby zrobił jakieś fatalne głupstwo... żeby skończył ze sobą, choć pewnie mu się wydaje, że to najlepsze rozwiązanie. Mama by tego nie przeżyła. Rozcieńczała więc alkohol w butelkach w salonie i poprosiła Mateya, by zapasy trunków nie były zbyt wielkie. Chowała kluczyki do samochodów i nieraz mocowała się z pijanym jak bela bratem, holując go do sypialni. Pakowała go do łóżka, by odespał pijatykę. Żeby oderwać go od myślenia, zabierała go na wycieczki. Czasem aż do Blue Mountains albo gdzieś daleko w busz, gdzie mogli nagadać się do woli lub po prostu ukoić serca wielką pustką dookoła. Kiedyś, wracając z wypadu, Dennis wybuchnął nagle: - Ale bajzel! Co za kurewski bajzel! A wszystko przez kochaną mamę! Po raz pierwszy ośmielił się tak otwarcie wyrazić swój gniew. Sara była zaszokowana. - Przecież nie wiedziała, że Tom żyje! - Jeżeli była taka niewinna, to skąd on się w ogóle wziął na świecie, co? - Dennis, postaraj się przez chwilę być człowiekiem! Była przecież taka młoda. A po takich przeżyciach każda dziewczyna chciałaby o nich zapomnieć. - Zapomnieć - powtórzył Dennis spokojnie. - Jak ja bym chciał zapomnieć! - Co cię gryzie? - spytała Sara niecierpliwie. - Chcesz całą powieść, czy tylko podkreślone fragmenty? Po pierwsze, pojawił się kolejny pretendent do majątku. To chyba kiepska wiadomość, prawda? - Boże, Dennis! Nie sądzisz, że starczy tego dla wszystkich. - Łatwo ci drwić - przerwał jej, ale nie dokończył. Jak jej to wytłumaczyć? Przecież była dziewczyną. To nie jej miejsce zajął Tom. I bez tego było fatalnie, od kiedy pojawił się w firmie. Najwyższe kwalifikacje. Bezwzględny, amerykański sposób załatwiania interesów. A teraz okazał się jeszcze synem Stefanii Harper i wygryzie go z miejsca. W jednym rodzie nie ma miejsca dla dwóch następców tronu. Aż się skręcał z gniewu i nienawiści. Jak matka mogła mu to zrobić?

- Jeżeli tylko tym się niepokoisz... - zaczęła Sara. - Wiesz, jaka jest mama! - przerwał, nie zważając na jej słowa. Próbowała odkupić udziały Jilly za pięć milionów dolarów. Ciekaw jestem, ile wart jest ten wypierdek? - Zamknij się! - Gdyby nie trzymała obu rąk na kierownicy, Dennis dostałby w twarz. Mam tego dosyć! Jeżeli nie dajesz sobie rady ze swoimi problemami, to pociesz się, że dla mnie jest to sto razy trudniejsze. Przed jego oczami pojawił się nagle obraz Sary z Tomem w łóżku. Jej włosy na jego piersi... O Jezu! Nie pomyślał o tym. Jak ona musi się czuć... Zupełnie jak... Próbował wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji. Nie potrafił. Umysł bronił się podświadomie. Chociaż Dennis nieraz fantazjował, jak by to było z każdą spotkaną kobietą, poczynając od woźnej w szkole czy Joanny Randall, po Elisabeth Taylor, Madonnę czy Marylin Monroe, nie mógł - po prostu nie potrafił wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji z siostrą. No, przynajmniej ta jedna komplikacja została oszczędzona rodzinie Harperów - pomyślał ponuro. - Przepraszam - bąknął. Resztę drogi powrotnej do Edenu odbyli w milczeniu. Wyjeżdżając zza rogu domu, Sara z tępym zdziwieniem spostrzegła stojący na podjeździe samochód Toma. On sam spacerował powoli wzdłuż basenu. Na jego widok Dennis wyskoczył z samochodu i szybkim krokiem ruszył do niego przez trawnik. Sara pobiegła za bratem. - Saro, muszę z tobą koniecznie porozmawiać. - Twarz Toma była zacięta i blada. - Nie... - Nikt cię tu nie potrzebuje! - rzucił Dennis z groźbą w głosie. - Saro, nie możemy tego zostawić ot tak - upierał się Tom, ruszając w stronę dziewczyny. Dennis zagrodził mu drogę. - Może byś jednak stąd spłynął? - Zjeżdżaj, Dennis. Nie odejdę, dopóki nie porozmawiam z Sarą. - Odepchnął brata, nim jednak zdążył się zasłonić, tamten rąbnął go pięścią w żołądek. Sara wrzasnęła i skoczyła na pomoc. - Zostaw go! - krzyczała. Nie zwracając uwagi na siostrę, Dennis wykorzystał przewagę nad pozbawionym tchu przeciwnikiem i ponownie wziął szeroki zamach. Tom zauważył niebezpieczeństwo kątem oka. Zebrał się w sobie, zrobił pół obrotu i wyrżnął napastnika z całej siły. Ten, rozwścieczony, próbował mu oddać, ale Tom chwycił go za rękę. Przez chwilę szamotali się na krawędzi basenu. Nagle Dennis stracił równowagę i wpadł do wody, pociągając Toma za sobą.

Rozdzielili się. Lodowata woda momentalnie przywróciła im zdrowy rozsądek. Powoli wyszli z basenu. - Jesteście żałośni! Obaj! Obrzydliwi! - wymyślała im Sara. - Przestańcie natychmiast! Co to ma niby rozwiązać, co? Trzęśli się z zimna, ale nie opuszczali placu boju. Obaj mieli się na baczności, czekając na ciąg dalszy. - Wynoś się - powiedział w końcu Dennis. - Chcesz żebym poszedł? - Tom spojrzał na Sarę z miłością. - Wynocha! - wycedził Dennis przez zęby. - I ona tego chce, i my wszyscy. Wynieś się wreszcie z naszego życia i nigdy nie wracaj. Tom odszedł bez słowa. Dennis odetchnął z ulgą. Nieźle sobie z nim poradziłem - pomyślał. Pokazałem sukinsynowi, gdzie jego miejsce... I tylko zupełnie nie mógł pojąć, dlaczego Sara, kiedy już było po wszystkim, pobiegła do domu i zamknęła się w swoim pokoju na klucz. Do końca dnia nie zeszła na dół i nie odezwała się do nikogo. - Dhuga stopa, panie Sandehs. Jake z uśmiechem podniósł stopę ku małym brązowym dłoniom Pik San Wu. Z niesamowitą koncentracją zaczęła ją masować, posuwając się powoli w kierunku pięty. Kciuki wbiły się w ciało, powodując przyjemny ból. Po chwili Piksy uklękła na końcu łóżka i nachyliła się. Po kolei brała palce jego stóp do ust i delikatnie ssała je i masowała językiem. Jake, pogodzony z całym światem, wyciągnął się wygodnie na plecach. Piksy była rzeczywiście wspaniała. Wydawać by się mogło, że masaż to żadna sztuka, a jednak tylko nieliczni potrafią wykonać go prawidłowo. Ta dziewczyna znała się na rzeczy. Wiedziała, jak się posuwać od samej podeszwy stopy aż po czubek głowy. I z powrotem. Wczuwała się doskonale w rytm ciała. Znała wszystkie specjalne punkty, których nagły ucisk nieledwie zatrzymywał pracę serca. Miała w zapasie cały bagaż rozmaitych sztuczek. Ale to dopiero uwertura! Poczekajmy na główne przedstawienie. Zajrzawszy w ciągu ostatniej godziny w każdy zakątek potężnego ciała Jake'a, Piksy zbliżała się do końca powrotnej podróży. Rozmarzony i senny Jake zmusił się do zerknięcia na zegarek, chociaż miał wrażenie, że palce jego stóp rozpuszczą się zaraz pod wpływem cudownych zabiegów Piksy. Perfekcyjne zgranie w czasie. Jilly powinna być lada chwila. Kiedy zadzwoniła i powiedziała, że chce się z nim zobaczyć, w pierwszym odruchu - jak zwykle - chciał się wykręcić.

- Co to ma być? Wznowienie działań wojennych? - zapytał zimno. - Sądziłem, że - mówiąc twoim językiem - nasze stosunki w interesach się spłukały, co? - Ale jedną z cech Jilly, którą rzeczywiście cenił, było to, że nie dawała sobie wejść na głowę. - Odpieprz się - powiedziała spokojnie. - Wpadnę koło ósmej. Pomijając zastrzeżenia, jakie miał do nietypowych działań Jilly, po rozstaniu z nią odczuwał brak informacji, którymi dysponowała. I chociaż czasami czuł do niej wstręt, nigdy nie przestała go fascynować. Zdecydował się zawrzeć traktat pokojowy. Chciał być w odpowiednim nastroju, zrelaksowany. Wezwał Piksy. Małe, szczupłe paluszki, jak zwykle, dokonały cudu. Ciało płonęło. Był gotowy na wszystko. Rozległ się dzwonek. - Możesz otworzyć, Piksy? - poprosił. Piksy przestała pieścić jego palce. Wstała, skłoniła się i boso poczłapała do drzwi. Jake przyglądał się drobnym fałdkom na jej błyszczących plecach i krągłości bioder. Z uśmiechem wyobrażał sobie minę Jilly, kiedy zobaczy, kto otworzył jej drzwi. Gdyby nie był tak przyjemnie otępiały, wstałby, żeby zobaczyć to na własne oczy. I rzeczywiście. Kiedy drzwi otworzyły się i Jilly ujrzała filigranową Azjatkę, nagą do pasa, z okręconym wokół bioder kawałkiem jaskrawej materii, na chwilę zaniemówiła. Ochłonęła jednak błyskawicznie. Weszła szybko, rzuciła jej płaszcz jak służącej i ruszyła przed siebie wykładanym puszystym dywanem korytarzem na poszukiwanie Jake'a. - Gdzie wynajmujesz pomoc domową? - spytała wchodząc do sypialni. - Czy równie dobrze zmywa naczynia jak otwiera drzwi? Jake leżał na łóżku, uśmiechając się błogo. Był nagi. Ręcznik okrywał jedynie biodra. Jeszcze nigdy nie wyglądał tak fantastycznie. - To profesjonalna masażystka o bardzo wysokich kwalifikacjach - odparł powoli. - Nie wszystkie kobiety są tylko zapalonymi amatorkami, jak ty. - Nawet nie wiedzą, ile tracą - odparowała. Jake usiadł na brzegu łóżka. Zawiązał ręcznik wokół pasa. - Drinka? - spytał. Jilly kiwnęła głową. Niewielka postać, stojąca w milczeniu na progu, zniknęła w kuchni. Po chwili Piksy pojawiła się, niosąc na tacy butelkę szampana i trzy wysmukłe kieliszki. - No to... nasze zdrowie! - rzuciła Jilly sardonicznie, unosząc pieniący się złocisty kieliszek.

- Nasze - zgodził się Jake bez cienia sarkazmu. Aksamitne, ciemne oczy Piksy ani na chwilę nie opuszczały ich twarzy. Stała bez ruchu, nic nie mówiąc. Jednym haustem wypiła szampana jakby to była lemoniada. Jilly miała na sobie wieczorową bluzkę i spódnicę. W towarzystwie dwojga nagich do pasa osób poczuła, że jest za bardzo ubrana. Spojrzała na Jake'a. Patrzył to na nią, to na Piksy. Zrozumiała. Ponownie napełnił kieliszki. - Pomówmy o dzisiejszym wieczorze, Jilly - powiedział cicho. Możesz wykorzystać wrodzony talent i rozerwać mnie jak zwykle... - Albo? - Albo może by tak we trójkę? - To zależy. - Jilly rozkoszowała się chwilową przewagą. - Kto jest tym trzecim? Jake machnął ręką. - Oto dwójka. Mnie chyba już znasz. A to... pozwól, że ci przedstawię pannę Pik San Wu. Podszedł od tyłu do Piksy i lekko popchnął ją w stronę Jilly, by sama mogła ocenić Azjatkę. Opuścił rękę na węzeł przepaski na biodrach dziewczyny, rozwiązał go i szybkim ruchem ściągnął materiał. Stała zupełnie naga, bez cienia zażenowania, jak dziecko. Jilly obejrzała ją dokładnie. Chinka była bardzo drobna. Lekko spadziste ramiona. Szczupłe, ledwie rozwinięte ciało czternastoletniej dziewczynki. Jednak małe piersi były dojrzałe. Ciemnoczerwone, podobne do malin sutki sterczały sztywno. Rozszerzone źrenice. Była najwyraźniej podniecona. Taaak - myślała Jilly - warto by się zapoznać bliżej z tymi piersiami... Lekko wypukły brzuch sprawiał wrażenie, jakby biodra wyrzeźbione zostały z kości słoniowej. Czarne włosy odbijały się wyraźnym trójkątem od złocistej skóry. Gładka niczym marmur... Smukłe uda i łydki. Jake wziął Piksy za ramiona i obrócił ją zgrabnym tyłeczkiem w stronę Jilly. Wspaniała brzoskwinka! Ponownie odwrócił ją, zanurzył palec w swoim kieliszku i rozlał nieco szampana na ramię dziewczyny. Jilly patrzyła, jak cienka strużka alkoholu spływa powoli na pierś Piksy. Kropelka szampana zawisła na sutku. Jake spojrzał na Jilly. Aż ją skręcało, żeby zlizać kropelkę. Zaśmiał się. - Piksy? Dziewczyna dopiła szampana, odstawiła kieliszek i wzięła Jilly za rękę. Prowadziła ją do łóżka. Jake poszedł za nimi. Usiadł po turecku na krawędzi łóżka i przyglądał się z zainteresowaniem. Piksy pochyliła się. Najpierw zdjęła Jilly buty, potem sięgnęła jej pod spódnicę i ściągnęła majtki. Jilly, zafascynowana i coraz bardziej podniecona, była gotowa pozwolić tej małej na wszystko. Piksy rozpięła i zdjęła jej bluzkę. Jilly czuła na sobie drapieżny wzrok Jake'a. Piksy

oddychała coraz szybciej. Podeszła do niej od tyłu i uwolniła ją od biustonosza i spódnicy. Jilly była jak w transie. Czuła się niczym królowa Seraju, którą szykowano na przyjęcie pana i władcy. Chinka wskoczyła na łóżko. Przyciągnęła Jilly, uklękła przy niej i lekkimi, szybkimi ruchami zaczęła gładzić jej piersi i ssać sutki. Jilly, ogarnięta narastającą falą pożądania, jęczała z rozkoszy. Piksy fachowymi ruchami ugniatała, masowała jej piersi. Ssała sterczące jak nigdy sutki. Posuwając się powoli wzdłuż jej ciała, masażystka instynktownie wyczuła, że Jilly potrzebuje ostrzejszego traktowania niż większość kobiet. Jej mocne małe palce dotarły do linii włosów na dole brzucha. Nagle silnym ruchem wbiła dłoń głęboko. Wprawnie uciskała i pocierała najczulszy punkt. Jilly zwijała się z rozkoszy. Jęcząc głośno, na przemian to przeklinała, to wychwalała swą oprawczynię. Jake uważnie obserwował obie kobiety. Maleńkie dłonie Piksy, niczym tańczące motyle, omiatały bujne ciało Jilly. Wyzwalały i kontrolowały rosnące napięcie. Jake był całkowicie pochłonięty, urzeczony pięknem i mocą tej sceny. Jego podniecenie też rosło z sekundy na sekundę, ogarniając ciało falą pożaru. Penis zesztywniał aż do bólu. Nie mógł już dłużej wytrzymać. Ruchem głowy dał znak Piksy. Poczęła pracować szybciej, i szybciej. Liżąc sutki Jilly, jednocześnie złożonymi palcami dźgała ją w najbardziej czuły punkt. Ciałem Jilly wstrząsały fale niekontrolowanych dreszczy. Z głębi gardła dobywały się dzikie okrzyki. Kiedy była na krawędzi orgazmu, Piksy zeskoczyła na bok, a Jake wszedł w nią jednym potężnym pchnięciem. Azjatka przyglądała się z boku z satysfakcją. - Dobhe, co, panie Sandehs, dobhe? - świergotała. - Nie czuć, jak z ciebie wylecieć całe stado gęsi? Dwa ciała zadygotały w paroksyzmie rozkoszy i znieruchomiały. Zapadła cisza. Jake uniósł się na łokciach. - I tak oto, moje panie, uleciało ze mnie jedno życie. Zostało jeszcze osiem... Czyja kolej teraz?

Rozdział XXX - Och, panno Harper, jak to dobrze, że pani wróciła! - Dobrze być znowu u siebie, Hilary. Patrząc na zaczerwienioną ze wzruszenia twarz swojej sekretarki, Stefania utwierdziła się w przekonaniu, że jej decyzja, by przyjść do biura i na własne oczy zobaczyć, jak się sprawy mają, była słuszna. To o wiele lepsze niż ustąpienie pola Jake'owi bez walki. Nie żeby miała złudzenia co do czekających ją kłopotów. O nie. Przekazując pierwszą nowinę, Hilary zaczerwieniła się mocno. - Panno Harper... W pani gabinecie urzęduje teraz pan Sanders. Nic nie mogłam na to poradzić. - Wiem, Hilary, wiem. - Stefania uśmiechnęła się miło. Pewnym krokiem ruszyła do gabinetu i weszła bez pukania. Wyraz oburzenia natychmiast zniknął z twarzy Jake'a, kiedy ją zobaczył. - Stefania! - Widzę, panie Sanders, że nieźle się pan tutaj urządził - powiedziała gładko. - Decyzją zarządu zostałem wybrany prezesem podczas pani... godnej ubolewania nieobecności. - Słyszałam. Ale ponieważ sfałszował pan rejestr akcji firmy, jestem przekonana, że zdołam odwrócić tę sytuację. - Pani wybaczy, panno Harper, ale to bardzo poważne oskarżenie. - Uśmiechnął się do niej szeroko. - Jeżeli nie uda się pani tego dowieść, będę zmuszony potraktować pani słowa jako zniesławienie. - Jestem przekonana, że tak było - odparła Stefania, wytrzymując jego spojrzenie. Sanders rozłożył ręce. - Zapewniam panią, że to nieporozumienie. Asystentka Billa, panna Jones, pomyliła się wprowadzając dane do komputera. Została karnie przeniesiona do innej pracy. - Bardzo sprytnie! - Dziękuję. - Chyba pan sobie nie wyobraża, że tak to zostawię? Spojrzał na nią z kpiną. - Rozsadza cię wściekłość, co? - Ja bym raczej użyła słowa pogarda.

- Stefanio... - Wstał i wyszedł zza biurka. Podszedł do niej. Znowu odczuła na sobie przemożny wpływ jego bliskości. Cofnęła się o krok, by wyjść z pola jego oddziaływania. Dlaczego ciągle ma na nią taki wpływ? Traciła koncentrację. - Nie musi tak być, Stefanio - mówił dalej. - Ty i ja, wspólnie, możemy stworzyć wspaniały zespół. Razem możemy uczynić tę firmę największym przedsiębiorstwem w tym rejonie Pacyfiku. - Opowiadaj dalej. - Nie chcę zabierać ci firmy. Pragnę ją budować z tobą. Ale babka - myślał. Po tym wszystkim, co przeszła, i tak bije na głowę wszystkie inne. Z uwagą obserwował jej twarz. Zeszczuplała. Była delikatniejsza, głębsza... Błękitne oczy jakby za mgiełką... Na czole cień zanikającej szramy... zapach perfum. - Oboje wiemy, że na tym, co mamy, warto budować - dokończył miękko. - Idź do diabła! - W porządku - burknął zły i rozczarowany. - Nie zostawiasz mi wyboru. Jeżeli nie będziesz ze mną współpracować, dopilnuję, żebyś nie tylko straciła fotel prezesa, ale w ogóle wyleciała z Harper Mining. I to błyskawicznie. - Spróbuj tylko! - Nie chcę, ale... - Akurat! - przerwała mu szyderczo. - Jesteś przecież takim nieskazitelnym facetem. Dość tego. Już wiem, gdzie stoję. Życzę miłego dnia, panie Sanders. Wyprostowała się i wymaszerowała z gabinetu. Urzędująca w recepcji Hilary na pewno słyszała co bardziej gwałtowne momenty kłótni. - Już nie mogę tego wytrzymać, panno Harper - powiedziała drżącym głosem. - Chyba zrezygnuję z pracy. - Nie rób tego, Hilary. To dopiero drobna potyczka. Wojny jeszcze nie wygrał. - Stefania zatrzymała się na chwilę. - Połącz mnie z królestwem w Zatoce. Rozmowa osobista z księciem Amahlem. Będę w sali posiedzeń zarządu. - Filip! - Doskonale udając zachwyt, Jilly zerwała się z fotela, kiedy tylko usłyszała klucz w drzwiach. Pobiegła korytarzem, by przywitać męża. - Kochany! Jak było w Hongkongu? Filip zmęczonym ruchem zdjął płaszcz i powiesił na wieszaku. - Nieźle - skwitował. - Miałem nadzieję, że odbierzesz mnie z lotniska. Musiałem po drodze wstąpić do biura, żeby zabrać pocztę. - Tak mi przykro kochanie. Samoloty tak często mają opóźnienia... a ja byłam taka zajęta. - O tak, nie wątpię. - Spojrzał uważnie na żonę. - Tyle razy dzwoniłem do ciebie z Hongkongu. Zwłaszcza wieczorami. Ani razu cię nie zastałem. Gdzie byłaś?

- Filip, o co ci chodzi? - Jilly próbowała zbyć go śmiechem. - No, ale skoro pytasz... przeważnie byłam w Edenie u Stefanii. Bardzo ciężko przeżyła stratę Dana. No i martwi się o firmę. - No tak, to przykre. - Uciekał spojrzeniem w bok. - Wejdź dalej, kochanie. Zrobię ci drinka. Zaprowadziła go do salonu i zmieszała whisky. Zrób mu mocną, coś wisi w powietrzu myślała. Co temu staremu idiocie odbiło? Zerknęła na męża. Siedział w fotelu, patrząc przed siebie pustym wzrokiem. Zatopiony w myślach, które najwyraźniej nie były specjalnie przyjemne. Kiedy wyjeżdżał, był taki radosny i kochający. A teraz jest zupełnie inny... Nieobecny... Błądzi gdzieś myślami... Pewnie kiepsko mu poszło w Hongkongu. I mówił, że jest zmęczony. Jest już za stary na zwiedzanie świata. Dlaczego ona musi pokutować za skutki jego podróży, zmianę czasu i w ogóle. Postanowiła trochę go rozerwać. - Jak ci się podobają moje włosy? - zaczęła gadać jak najęta. Ostatnio wydawały mi się trochę za rude. Poprosiłam fryzjera, żeby... - Jilly... - Przeniósł wzrok na nią. - Nikt nie potrzebuje tygodnia na ufarbowanie włosów. Zdałem sobie niedawno sprawę, że nie mam zielonego pojęcia, jak spędzasz czas. Gdzie ty się włóczysz? Jilly zwietrzyła niebezpieczeństwo i przeszła do ataku. - Więc chcesz, żebym była więźniem w moim własnym domu? Tak? - Oczywiście, że nie. Wydaje mi się jednak, że mąż ma prawo wiedzieć, gdzie się podziewa jego żona. Czy jest jakiś powód, dla którego nie chcesz mi o tym powiedzieć? - Chodzi mi o twoje podejście. Nie znoszę tego - wściekała się. Tak bardzo starałam się udowodnić tobie i innym, że się zmieniłam! Ale wygląda na to, że cokolwiek zrobię, i tak wszyscy będą mnie podejrzewać! - Wyciągnęła chusteczkę i załkała głośno. - Nie mogę już tego wytrzymać! Wychodzę! Jak to sobie przemyślisz, może zrozumiesz, jak bardzo byłeś niesprawiedliwy! - W duchu pogratulowała sobie udanego przedstawienia i wybiegła z domu. Filip został sam. Przez dłuższy czas siedział bez ruchu, popijając whisky. W końcu sięgnął po telefon. - Cassie Jones? - spytał. - Mówi Filip Stewart. Dostałem pani wiadomość. Kiedy możemy się spotkać? Mimo ostatnich zmartwień, grupka zgromadzona w cichym szpitalnym pokoju była zupełnie spokojna. Tom i Rina siedzieli koło łóżka Billa, w milczeniu dzieląc się radością z poprawy stanu zdrowia pacjenta. Sinoszare plamy zniknęły. Twarz nabierała rumieńców. Oczy błyszczały jak dawniej. Z każdym dniem stawał się coraz bardziej sobą. W tej chwili całą uwagę

skupił na przekazaniu Tomowi jakiegoś dokumentu. Tom złożył go starannie i schował do wewnętrznej kieszeni marynarki. - Tylko tego nie zgub, Tom! - Mówisz, jakbym ciągle coś gubił. Czy jesteś pewien, że właśnie tego chcesz? Zanim ta kwestia wypłynie, będziesz z powrotem w Harper Mining. - Nie mów hop. Na własnej skórze odczuliśmy, do jak szybkich posunięć jest zdolny Sanders. Wiem. Rekonwalescencja postępuje nadspodziewanie szybko, ale nie oszukujmy się. Jeszcze długo nie będę mógł skakać przez przeszkody. Nikomu nie mógłbym powierzyć pełnomocnictwa z większym zaufaniem niż tobie, Tom. Zwłaszcza gdyby zwołano posiedzenie zarządu i trzeba by głosować w jakiejś istotnej sprawie... Mam podejrzenia, że to może szybko nastąpić. - W porządku, tato. - Tom przyłapał się na tym, że automatycznie i podświadomie użył starego słowa. Czując na sobie ich spojrzenia, uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Rina, podniesiona na duchu, zdecydowała się zabrać głos. - Tom... sama nie wiem, jak zacząć... Unikaliśmy ciągle tego tematu od chwili, kiedy odkryłeś, że... Tom siedział w milczeniu. Nie czuł potrzeby zgłębiania tajemnicy swego pochodzenia. Co się stało, to się nie odstanie. Postanowił oszczędzić Billowi nerwów i napięć związanych z tą rozmową. Panująca cisza napełniła Rinę odwagą. Wzięła głęboki wdech i mówiła dalej: - Wiemy, że nie powinniśmy tego robić. Że powinniśmy ci o tym powiedzieć... Teraz to wiemy. Chcieliśmy dla ciebie jak najlepiej... Jej oczy zaszkliły się łzami. - Mamo, nie martw się - powiedział Tom, obejmując ją ze smutnym uśmiechem. - Bez względu na to, co się wydarzyło, zawsze będziesz dla mnie matką. Nigdy nie przestanę cię kochać... ciebie też, tato. - Bałam się, że nigdy nam nie wybaczysz... - załkała Rina. - Mamo! - zbeształ ją Tom ciepło. - Pamiętasz? Mieliśmy nie denerwować naszego staruszka. Byliśmy rodziną przez ponad dwadzieścia lat. Setki razy udowodniliście, jak bardzo mnie kochacie. I nic nie jest w stanie tego zmienić. Rozległo się ciche pukanie i do pokoju weszła Stefania z ogromnym bukietem kwiatów. - To dla inwalidy - powiedziała wesoło. - Jakie piękne kwiaty! - krzyknęła Rina i wstała, żeby je odebrać od Stefanii. W tym momencie wszyscy odczuli sztuczność sytuacji. - No, na mnie już czas - powiedział Tom zmienionym głosem. - Co? Wychodzisz już? - Pytanie Billa zabrzmiało równie sztucznie i pusto.

- Muszę lecieć, tato. Wpadnę jeszcze później... - skierował się do drzwi. - Tom? - Dłoń Stefanii na rękawie marynarki paliła jak ogień. Mogę zamienić z tobą parę słów, zanim pójdziesz? Zawahał się. Potem skinął głową i wyszedł pierwszy na korytarz. Unikał jej wzroku. - Nie będzie przesadą stwierdzenie, że powinniśmy porozmawiać, Tom... - zaczęła z trudem. - Wiem, że jest już za późno, żebym była twoją matką w jakimkolwiek sensie poza przekazaniem nazwiska... Tom patrzył na nią twardo. - Ja mam matkę! Jest tam, za drzwiami. - Wiem, Tom. W żaden sposób nie zamierzam zmieniać twoich uczuć do Riny... - I tak byś nic nie wskórała! - zaperzył się. - Boże! To straszne! Nie wiem, co powiedzieć. - Pozwól, że ja spróbuję - rzekła spokojnie. - Bez względu na okoliczności, jesteś moim synem, Tom. I tylko to się liczy. Przynajmniej dla mnie. Możemy się chyba postarać, żeby między nami... - Nie! - wybuchnął. - To nie ma sensu. A Sara? Zapomniałaś o Sarze? Bo ja nie! - Odszedł korytarzem. Stefania oparła się głową o ścianę. Zamknęła oczy, modląc się o chwilę wytchnienia. Czy to się kiedyś skończy? Znienawidzona i odrzucona przez własnego syna, który udaje, że ona w ogóle nie istnieje. Czym sobie na to zasłużyła? Jak mają z tym żyć w przyszłości? A teraz? Przez najbliższe dni, tygodnie? Opuściła ją nagle cała energia, która utrzymywała ją do tej pory na powierzchni wydarzeń. Energia, która pozwoliła jej pomagać Sarze, wrócić do Harper Mining, by stawić czoło Sandersowi, czy choćby udzielić duchowego wsparcia Billowi i Rinie w czasie największego kryzysu. Zrobiło jej się słabo. Poczuła, że za chwilę zemdleje. Zsunęła się plecami po ścianie. Usiadła na podłodze. Było jej zupełnie obojętne, że ktoś może ją zobaczyć w tej dziwacznej pozycji. Po chwili doszła trochę do siebie, wstała z trudem i wróciła do pokoju Billa. Kiedy weszła do środka, zapadła nagła cisza. Pewnie mówili o niej albo o Tomie... albo o tym przeklętym bajzlu. Stefania nie czuła żalu. Przecież i tak nie da się tego uniknąć... - No, Bill, jak się czujesz? Nie miałam jeszcze okazji zapytać. - Nigdy nie czułem się lepiej. - Nie słuchaj go - wtrąciła Rina. - Jeszcze go tu potrzymają, nawet gdyby go mieli przykuć łańcuchami do łóżka. - Bill, nie szarżuj - przestrzegła Stefania. - Dajemy sobie jakoś radę bez ciebie. - Serce ją bolało, kiedy słuchała własnych słów. Nic nie znaczące frazesy. Z głębokim żalem przypomniała

sobie, że kiedyś mogła Billowi powiedzieć wszystko. A dziś nawet nie potrafiła normalnie porozmawiać. - Muszę już iść - rzuciła. - Uważaj na siebie. Wpadnę, jak tylko będę mogła. - Do widzenia, Stef. - Do widzenia. Pokonanie krótkiej drogi do samochodu wymagało dużego wysiłku. Ruszyła w stronę Edenu, zastanawiając się, po co właściwie tam jedzie. Co ją tam czekało? Ból Sary i urazy Dennisa. Nie miała wpływu ani na jedno, ani na drugie. Samotna kolacja. Puste łóżko. A jutro... znowu to samo. I jeszcze zagrożenie ze strony planującego kolejne świństwo Jake'a. Dobrze wiedziała, że nie żartował, grożąc jej wyrzuceniem z Harper Mining, jeśli nie pójdzie na ugodę. Czy mógł to zrobić? A czy to mnie jeszcze w ogóle obchodzi? - myślała. Po raz pierwszy w życiu z całą wyrazistością zrozumiała, jak to jest, że ludzie potrafią wsiąść do samochodu, wcisnąć gaz do deski i ruszyć w kierunku urwiska. To przecież dziecinnie łatwe... Wracając do Edenu, rozważała tę kwestię. Skręcając na podjazd, z przerażeniem ujrzała stojący przed drzwiami radiowóz. O mój Boże! Nie! Co tym razem? Dennis? Sara? Ze ściśniętym gardłem pobiegła do drzwi. Otworzyły się gwałtownie. Sara. Za jej plecami majaczyła w mroku wysoka sylwetka policjanta. - Mamo, mamo! Prędko! - krzyczała córka. Stefania potknęła się na progu i omal nie upadła. Sara chwyciła ją, podtrzymała i zalewając się łzami, wykrztusiła wreszcie: - Dan! Mamo! Znaleźli Dana! Żyje!

Rozdział XXXI Dom. Nigdy jeszcze Stefania nie doceniła mocy tego słowa tak jak w dniu, w którym przywiozła Dana z powrotem do Edenu. Natychmiast po otrzymaniu wiadomości o jego cudownym ocaleniu poleciała na Wyspę Orfeusza. Przez całą drogę umierała ze strachu i nadziei. Bała się wierzyć, że Dan żyje, dopóki nie zobaczy go na własne oczy. A potem nadeszło wytęsknione spotkanie. Kilka dni w szpitalu, tym samym, który niedawno opuściła, zleciało im na łzach, pocałunkach i wypowiadanych szeptem słowach. Noce też spędzali razem. Dyrekcja szpitala, współczując Stefanii ostatnich przejść i szoku po rzekomej stracie, pozwoliła jej spać w łóżku polowym wstawionym do pokoju chorego. Podczas długich nocy zbierała strzępy wiadomości o tym, jak to wywinął się śmierci. Słuchając go, cierpiała razem z nim. Wstrząs po wybuchu... Całe dni tułaczki w głębi wyspy, na którą wyrzuciło go morze... Jedzenie jagód i korzonków... Aż w końcu wypatrzono go z samolotu, który poszukiwał ofiar zupełnie innego wypadku. Każdy etap tułaczki, każdy jej epizod musiał opowiadać po kilka razy. Stefania za wszelką cenę chciała zaspokoić głód jego obecności. Wypełnić go najdrobniejszymi szczegółami czasu, kiedy nie byli razem W mroku nocy Stefania odważyła się wyjawić Danowi tajemnicę jej nieślubnego syna, a także okropne przeżycia związane z jej ujawnieniem. Dan długo nie odpowiadał. Stefania leżała pokornie na łóżku polowym, bez cienia nadziei. Wiedziała jedno - musiała mu o tym powiedzieć, ufając w duchu, że jakoś zdoła pozlepiać ocalałe skorupy w jedną całość. Jednak Dan nie po to wyszedł cało z mrożących krew w żyłach przeżyć, aby teraz poddać się uczuciu błahej zazdrości i obsesjom tego świata. Nikogo nie obwiniał. Czuł jedynie ogromny żal i smutek za nich oboje, za Toma i Sarę. Leżąc w nieprzeniknionym mroku i trzymając męża za rękę, Stefania napawała się poczuciem ulgi z wyjawienia sekretu, którego nie musiała już ukrywać. Po tym wyznaniu relacje z wydarzeń związanych z Harper Mining były zupełną błahostką. Dan ze stoickim spokojem przyjął wiadomość, że ich wysiłki, aby Stefania mogła się skontaktować z zarządem, poszły na marne. Nie wydawał się też przejęty groźbami Jake'a, bez względu na to, czego dotyczyły. Okropne przejścia wypaliły w nim uczucie zazdrości o Stefanię. - Kiedy doszedłem do siebie i wróciła mi pamięć, miałem dużo czasu, żeby wszystko przemyśleć - powiedział. - Zrozumiałem wreszcie, co było nam dane, a co niemal odrzuciłem. Gdybym miał szansę, żeby zacząć życie od nowa, na pewno bym postąpił inaczej. Po kilku dniach pobytu w szpitalu Stefania zaczęła molestować lekarzy, aby zezwolili na powrót Dana do Edenu. Nie był ranny. Badania wykazały, że uderzenie w głowę nie spowodowało żadnych ubocznych skutków czy urazów. Najbardziej potrzebował teraz wypoczynku. W końcu

udało jej się przekonać lekarzy, że równie dobrze może wypoczywać w Edenie, we własnym łóżku, mając przez okrągłą dobę Stefanię i wykwalifikowaną pielęgniarkę u boku. Lekarz znał życie, wyraził zgodę i tak oto, z wszystkimi korowodami, łącznie z wynajęciem wodnopłatu przystosowanego do zamontowania noszy, a potem, na ostatni etap, karetki, Dan trafił wreszcie do domu. Jeszcze z wyspy Stefania przesłała wyraźne instrukcje, aby powitanie odbyło się bardzo spokojnie. Chciała oszczędzić mężowi nadmiernego zmęczenia. Wszyscy jednak z trudem powstrzymywali się od demonstrowania uczuć. Powrót Dana zza grobu był dla Sary jedynym promykiem światła w mroku, który zapadł po odejściu Toma z jej życia. Dennis sam się zdziwił radością, z jaką powitał wiadomość, i uznał, że widocznie nie jest taką stuprocentową, samolubną świnią. Matey za wszelką cenę chciał od razu jechać do Sydney, by kupić parę kilometrów kolorowych flag na sznurku, z którymi Eden wyglądałby jak punkt sprzedaży używanych samochodów. Wyperswadowano mu to jakoś. Nikt jednak nie mógł go powstrzymać przed gwałtownym potrząsaniem dłoni Dana. Matey zwijał się jak w ukropie, przynosząc z kuchni nie kończące się dzbanki herbaty, kawy, piwo i kanapki, których z powodu ogólnego podniecenia i tak nikt nie tknął. W końcu do akcji wkroczyła Stefania. Uznała, że już najwyższy czas, by Dan przespał się trochę. Wyprosiła wszystkich z sypialni, mówiąc : - Takie są zalecenia lekarzy. - Jeszcze chwilę - zaprotestował Dan, promieniejąc z zadowolenia. - Nie wiesz, że lekarze i pielęgniarki nie muszą wypełniać zaleceń jak inni śmiertelnicy? - Oczy jednak same mu się zamykały ze zmęczenia. - Jutro rano wprowadzę zmiany do książki zaleceń - obiecała Stefania. Zaciągnęła kotary i poprawiła pościel na łóżku. - To były wspaniałe wakacje, Stef... te przed wypadkiem. - Jeszcze wiele takich przed nami, Dan. - Pocałowała go na dobranoc. - Śpij już. Delikatnie zamknęła drzwi do sypialni i wyszła na palcach. Sara czekała na nią. Objęła ją mocno i powiedziała: - Witaj w domu, mamo. Kończył się pracowity dzień. Wszyscy - starzy i młodzi - udawali się na spoczynek. Ale nie wszędzie. Ulice Elisabeth Bay rozbrzmiewały głośnym echem. To nocny wędrowiec szedł przed siebie miarowym, równym krokiem, jakby noga w nogę z niewidzialną armią. Żaden z kolegów czy przyjaciół nie rozpoznałby w wynędzniałym przechodniu Filipa Stewarta. Szedł prosto przed

siebie, a pod czaszką kłębiły się urywki ostatniej awantury z Jilly. Uciekł z domu, żeby nie słuchać tego dłużej. - Gdzie byłaś? - U Stefanii. - Dzwoniłem do niej. - A co to? Hiszpańska Inkwizycja? - Jilly, nie kłam. Muszę znać prawdę. - I tak mi nie uwierzysz. - Posłuchaj. To nie ma najmniejszego sensu. Widziałem się z Cassie Jones. - No i co z tego? - Pokazała mi rejestr transferu udziałów. Dałaś swoje akcje Harper Mining... moje akcje... Sandersowi. - A jeśli nawet, to co? Gówno możesz na to poradzić. - Jilly, na litość boską... ja chyba oszaleję... Dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś? Nie mogę pojąć... - Idź w cholerę, Filip! Idź do diabła i nigdy nie wracaj! Nigdy! Podniesione głosy cisnęły się pod czaszką wściekłym wirem, bezustannie atakując umysł. Nie miał już się jak bronić. Rzucił wszystko na jedną szalę. I przegrał. Gra skończona. Stół wywrócony. Kości rozsypane na ziemi. Koniec. Coraz bardziej kręciło mu się w głowie. Organizm, broniąc się podświadomie, nabierał sił, wprawiając ciało w oszalały, maniakalny rytm marszu. Bez końca. Bez wytchnienia. Bez celu. Świt następnego dnia był jasny i czysty. Niósł ze sobą obietnicę wspaniałego, złociście przymglonego jesiennego poranka. Stefania miała wrażenie, że natura odbija w zwierciadle jej własny nastrój. Jeżeli dzień będzie taki, jak się zapowiada, wyprowadzi Dana na godzinę do ogrodu. Jakoś sobie poradzą we dwie, ona i Sara. Leżała w łóżku, patrząc na plamki słońca przeświecającego przez zasłony. Rozkoszowała się nowym uczuciem, że oto znowu ma dla kogo się budzić. Odwróciła się na bok i spojrzała na Dana. Leżał na plecach, z rękami założonymi pod głowę, i patrzył w sufit. - Nie śpisz? - spytała. - Może już dosyć, co? Spałem chyba piętnaście godzin. - A ja się czuję, jakbym mogła przespać drugie tyle. Ale muszę wstać i pracować, kiedy ty będziesz wylegiwał się w łóżku! Zapadła cisza. - Musisz?

Stefania westchnęła. - Wiem, Dan. Pamiętam. Wyjaśniliśmy to sobie na wyspie... chcemy być razem i do diabła ze wszystkim innym. Ale potem, kiedy byłam sama, zdałam sobie sprawę, że nie potrafię ot tak po prostu odejść z firmy. Zbyt długo stanowiła cząstkę mojego życia. Dan, nie możesz mnie zmusić do wybierania między tobą a firmą. - Wcale cię o to nie proszę - odparł łagodnie. - Prosiłem jedynie o złoty środek. Postaraj się zrozumieć, że posiadamy coś bardzo cennego, zbyt ważnego, żeby, poświęcić to dla jakiejś firmy. - Więc musisz mi pozwolić na doprowadzenie wojny z Sandersem do końca. Bez względu na to, jaki będzie ostateczny wynik. - Pozwolić? A mógłbym cię powstrzymać? Będę cię wspierał we wszystkim, co robisz. I będę tutaj, przy tobie, kiedy walka dobiegnie końca. Zgoda? - Cudownie! - Uśmiechnęła się do niego. - Jest jednak coś, o co chciałbym cię zapytać. - Tak? - O ojca Toma. Stefania spoważniała nagle. - Chcesz wiedzieć, kim on jest? - Nie, nie to. Chciałbym jedynie wiedzieć, czy jest to sprawa, którą powinienem się teraz martwić. - Nie. Ale powiem ci, jeśli coś się zmieni. Kiedy otworzyły się drzwi i do bistra wszedł Dennis, Angelo wpadł w zachwyt. Wczesnym wieczorem, jak teraz, nie było jeszcze dużo gości, więc mogli sobie pogadać. Podbiegł do przyjaciela. - Dennis! Jak się masz? Kopę lat, stary. - Od razu wyczuł, że bistro Vittoria nie jest pierwszym lokalem z koncesją na wyszynk, który Dennis odwiedził tego wieczora. - Angelo! Jesteś kumpel, czy nie? No, Angelo! - Dennis mówił schrypniętym głosem, rozglądając się dookoła. - Jasne - odparł Angelo spokojnie. - Chodź, usiądziemy. - Zaprowadził Dennisa do baru, gdzie mógł mieć na niego oko. - Nalej whisky. Podwójną - zażądał Dennis. Angelo ociągał się, lecz posłuchał. - Co jest grane? - zapytał. - Nic. - Kiepsko wyglądasz.

- Bo się jeszcze dobrze nie napiłem. - Wychylił whisky jednym haustem i z trzaskiem postawił szklankę na ladzie. - Jeeeszcze rrraz! - wybełkotał głośno. Angelo przyjrzał się koledze uważnie. - Hej, Dennis, to wspaniałe dla interesów firmy, ale czy nie powinieneś nieco zwolnić? - Nie. - Dennis, o co chodzi? Odpuść trochę. Przecież nie może być aż tak źle. - Nie? - spytał Dennis histerycznym głosem. - A ty co byś powiedział, gdybyś nagle stracił cały majątek, wszystko, na co harowałeś tyle lat? Bo mamuśce właśnie się przypomniało, że przed tobą urodziła już kiedyś syna? Dawno... dwadzieścia, trzydzieści lat temu... Co? Noo? Co byś zrobił, Angelo? Skoro wygaduje takie bzdury, musi być kompletnie pijany - uznał Angelo. Sięgnął pod ladę i wyciągnął butelkę, którą Vittorio specjalnie trzymał na takie okazje. Alkohol, obficie potraktowany wodą, podawano zbyt natrętnym pijakom, by zapobiec ich dalszej ruinie i ewentualnym zniszczeniom. I tak nie odróżniali smaku. - Ja stawiam - powiedział Angelo. Dennis pociągnął łyk i bełkotał dalej: - Ty nic nie wiesz, Angie... a ja nie mogę ci powiedzieć... - Głos zamierał mu powoli. Wsparł głowę na rękach. - A co byś zrobił, gdybyś się dowiedział, że twoja dziewczyna to zwykła szmata. Kiedy ty kochałeś się w niej po uszy, ona w tym samym czasie pieprzyła się z innym facetem, facetem, którego nienawidzisz. No co? Wymyśliłeś coś? W tym momencie Angelo z zażenowaniem zobaczył, że do środka wchodzi Cassie. Nie poznała rozwalonego bezwładnie przy barze Dennisa. Podeszła wprost do nich. - Cześć, Angie! Dostanę szklankę wody mineralnej? I chciałabym stolik na kolację, dla jednej osoby. Na dźwięk jej głosu Dennis ocknął się powoli. - No, no, no... O suce mowa, a ona... Cassie skoczyła gwałtownie, jakby ukąsił ją wąż. Po chwili opanowała się. - Cześć, Dennis. - Gadaj zdrowa - prychnął ze złością. - Dlaczego nie odpowiadasz na moje telefony? I list? - Bo nie chcę z tobą rozmawiać... Nie wierzę, że zerwałaś z Sandersem, kiedy zaczęłaś chodzić ze mną... - Dennis, to prawda!

- To dlaczego ciągle pracujesz dla niego? I jak to się stało, że złapałaś tę ciepłą posadkę w “Tarze”, co? - Próbowałam ci to wyjaśnić! Muszę gdzieś pracować. Nie mam bogatej mamusi jak ty! - Zgadza się - rzucił ze złością. - Ani bogatego synalkafrajera! Masz mnie za idiotę? Zerwał się ze stołka. - Wracaj do Sandersa! Niech cię zerżnie na śmierć! Pewnie ma doskonałą praktykę! Klnąc jak szewc, wytoczył się z bistra chwiejnym krokiem. Angelo spojrzał na Cassie. Za wszelką cenę chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział co. Dziewczyna ze złości przygryzła wargę, ale oczy miała pełne łez. Och, Dennis - myślała - gdybyś tylko pozwolił mi wytłumaczyć. Wiem, że źle zrobiłam pracując dla Jake'a i że nie powinnam fałszować rejestru akcji. Ale już to naprawiłam. Powiedziałam o wszystkim Filipowi Stewartowi. On mi doradzi, co robić. Gdybyś tylko uwierzył, że cię kocham... Kocham. Angelo wymyślił w końcu, co powiedzieć. - Stolik dla jednej osoby? Tędy proszę.

Rozdział XXXII W dniu comiesięcznego zebrania zarządu Harper Mining Stefania wstała wcześnie i ubrała się z niezwykłą starannością. Dzisiejszy dzień miał być początkiem prawdziwej wojny z Sandersem o odzyskanie firmy. Kiedy tylko członkowie zarządu się zbiorą, Stefania zgłosi wniosek o unieważnienie wyników poprzedniej sesji, na której przegłosowano wotum nieufności wobec niej. Aby przepchnąć swój wniosek i przekonać niezdecydowanych, że panna Harper mocno siedzi w siodle, musiała sprawić doskonałe wrażenie. Wszystko po to, żeby naprawić wyrządzone szkody - powtarzała sobie w duchu, przeglądając z namysłem zawartość szafy. W końcu jej wybór padł na świetnie skrojony kostium w kolorze szaroczarnym, co przydawało blasku jasnej cerze i podkreślało głębię jej oczu. Dla złagodzenia surowości stroju włożyła płomiennoczerwoną bluzkę z ekstrawaganckim kołnierzem z tyłu. Kolor czerwony oznacza niebezpieczeństwo, panie Sanders - obiecała sobie po cichu. - Żebyś już z daleka widział, że nadchodzę. Sądząc z mimowolnego podziwu, jaki odmalował się na jego twarzy, gdy wkroczyła do recepcji, jej starania nie poszły na marne. I chociaż go nienawidziła, miło było zobaczyć taką reakcję. - Dzień dobry, Stefanio - przywitał ją łagodnie. - Wejdź, proszę do mojego... do naszego gabinetu. Usiedli. Kiedy mówił, przeszywała go twardym wzrokiem. - Zaproponowałem, żeby Harper... cała firma była zarządzana wspólnie, przez nas. Jak tak na ciebie patrzę, dochodzę do wniosku, że nie mogłem wybrać lepiej. Przemyślałaś propozycję? - Na tyle, na ile jest tego warta. - Nie pozwól, żeby duma przysłoniła ci wszystko. To wciąż jest Harper Mining. Naprawdę jesteś przekonana, że nie chcesz być jej częścią? - Jestem pewna tylko tego, że nie mogłabym pracować z kimś, komu nie ufam. Niestety, Jake, ty właśnie należysz do tej kategorii. Zmarszczył brwi. - Czyli wszystko albo nic, tak? - Tak. Przyszłam, żeby cię ostrzec. Mam zamiar wykorzystać dzisiejsze posiedzenie, by unieważnić wniosek o wotum nieufności wobec mnie. Jeśli mi się powiedzie, a musisz wiedzieć, że mam spore szanse, jeszcze dziś przed południem opuścisz ten gabinet. - Rozumiem. Widać, że nie zapoznałaś się z porządkiem zebrania.

- Pochylił się i pchnął w jej kierunku jakąś kartkę. - Punkt pierwszy. Z rosnącym niedowierzaniem i szokiem raz po raz czytała jasno sformułowane zdanie. - Jak widzisz, umieściłem tu wniosek o wykluczenie cię z zarządu - powiedział ostrożnym, neutralnym tonem. - Wycofam go, jeśli dojdziemy do porozumienia. Stefanii zatrzęsły się ręce. - Liczysz, że zdobędziesz odpowiednią ilość głosów. - Na tyle, by zaryzykować. - Nie zapominasz o czymś? - O czym? - O moim wniosku, żeby unieważnić tamto głosowanie przeciwko mnie. Przez moment nie odpowiadał. Po chwili odezwał się z protekcjonalnym uśmieszkiem: - Moja droga panno Harper, zasada porządku obrad. Pani wniosku nie ma w planie, więc może być zgłoszony na końcu, w punkcie “inne sprawy”. Kto wie, czy do tego czasu będzie pani jeszcze w zarządzie? - Pozwól, że ci powiem, co jeszcze zamierzam zrobić. - Jej głos brzmiał obco nawet dla niej samej. - Mam zamiar wystąpić do giełdy z wnioskiem o wszczęcie śledztwa i wyjaśnienie, w jaki sposób wszedłeś w posiadanie akcji, które pozwoliły ci dostać się do zarządu, i jak sfałszowano zapisy w rejestrze. - No, to teraz mamy przynajmniej jasną sytuację. Dziewczyno - chciał powiedzieć na głos - dlaczego ty ze mną walczysz? Gdybyś tylko chciała, za jeden uśmiech, spojrzenie, pocałunek dałbym ci tę przeklętą firmę... i jeszcze walizkę, żebyś miała ją gdzie trzymać. Wstał i ruszył do sali posiedzeń. - Jeszcze jeden punkt proceduralny - wtrącił na odchodnym. - Nie chcę, żebyś myślała, że mam zamiar wiązać ci ręce. Ale jeżeli przegrasz pierwsze głosowanie, nie będziesz ani członkiem zarządu, ani dyrektorem Harper Mining. Przekonasz się wtedy, jak sądzę, że jako zwykły śmiertelnik nie będziesz w stanie wszcząć śledztwa przez giełdę. Sprawy Harper Mining nie będą już wtedy twoimi sprawami. Stefania wyszła z gabinetu zupełnie oszołomiona. Prawie nie zauważyła Hilary za biurkiem recepcji. Sekretarka podniosła głowę. - Och, panno Harper... - O co chodzi? - Pani rozmowa z księciem Amahlem. - Zerknęła na zegarek. Próbowaliśmy wielokrotnie... Musiał wyjechać z kraju w interesach. Nie ma go.

- Próbujcie dalej, dobrze? To ważne - powiedziała i odeszła. Hilary odprowadziła ją wzrokiem, rozdzierana sfrustrowaną lojalnością i udręczona niepewnością chwili. Sytuacja wyjaśniła się bardzo szybko. Nim minęło pół godziny, Hilary dzwoniła już do swojej najlepszej przyjaciółki w księgowości. - Panna Harper wyleciała z zarządu! Przegrała zgłoszony przez Jake'a Sandersa wniosek. W życiu byś nie zgadła... Wynik głosowania był pół na pół, i nic by się nie stało... I wtedy jej własny syn, Dennis, oddał głos przeciwko niej! Filip siedział samotnie w mieszkaniu. Chociaż na zewnątrz było ciepło i świeciło słońce, podwójne okna były szczelnie zamknięte. Potrzebował ciszy. Musiał wszystko przemyśleć. Tylko tak jak teraz, kiedy siedział spokojnie, głosy w jego głowie cichły. Jeszcze raz sięgnął po dokument leżący obok na stoliku. “...zgodnie z instrukcjami, w uzgodnionym czasie śledziłem panią Stewart... regularne odwiedziny u fryzjera na King Street... zakupy ubrań na Strand Arcade, Elisabeth Street, Martin Plaza... obiekt był także częstym gościem w apartamencie na najwyższym piętrze hotelu Regent, zajmowanym przez finansistę Jake'a Sandersa. Pokojówka może poświadczyć ich częste stosunki seksualne w okresie kilku ostatnich miesięcy. Dalsze dowody może dostarczyć chińska masażystka Pik San Wu...” Musiał się skupić. Przez kilka ostatnich miesięcy. To znaczy jeszcze przed ich ślubem. Jilly! Dlaczego? Częste odwiedziny. Tak, Jilly nie należała do kobiet, które załatwiają sprawy połowicznie. A już na pewno nie, jeśli chodzi o kłamstwa. I zdradę, i doprowadzanie mężczyzn do szaleństwa. Myśl! Gdyby tylko umysł mógł normalnie pracować... - Jak poszło? - Jak z płatka. Stefania Harper wyleciała. Już się nie liczy. Koniec. - Cudownie! - Jak stoimy z szampanem? Po powrocie chciałbym oblać moje zwycięstwo nad tą kobietą. - Nasze zwycięstwo, kochanie. A szampana jest mnóstwo... Chociaż nie czekałam na ciebie i trochę naruszyłam zapas. - W porządku. Nasze zwycięstwo. Odnoszę wrażenie, że byłaś go całkiem pewna. - Tak jak i ty, kiedy zadzwoniłeś, żebym przyjechała do ciebie i przygotowała się do uczczenia zwycięstwa. - No i... Jesteś gotowa? - Zaśmiała się ostro. - Aż mi para bucha uszami. Jak się nie pośpieszysz, będę zmuszona zacząć od gońca hotelowego. - Dobra, dobra Jilly. Ty bądź pod parą, a szampan ma być zimny. Niedługo przyjdę.

- Nie bój się, nie ucieknę. Atmosfera w sypialni Edenu była napięta do granic wytrzymałości. Dan nie potrafił pojąć tego, co się stało. Był wściekły. Żal mu było Stefanii, że Jake'owi udało się ją załatwić. Znowu stała pośrodku koła, kiedy on był w ruchu i zdobywał kolejne punkty. Za każdym razem, gdy planowała odwet, on po prostu przechodził do następnego etapu gry. Utrata stanowiska prezesa była bolesnym ciosem. Ale brutalne pozbawienie funkcji dyrektora i odcięcie wszelkich powiązań z firmą, należącą do niej przez całe życie, to już była zniewaga i upokorzenie, które mogły wystawić na próbę cierpliwość świętego. Ale że stało się to za sprawą własnego syna? To przekracza ludzkie pojęcie! Dan nigdy by nie przypuszczał, że chłopak zdolny jest do czegoś takiego. - Wyjaśnił powody? - spytał gwałtownie. Stefania siedziała na stołku przy toaletce, nerwowo bawiąc się papierową chusteczką. - Nie. Tylko patrzył na mnie wściekłym wzrokiem, a potem... oddał głos. - To wredny sukinsyn! Stefania jeszcze nigdy nie słyszała, żeby mąż przeklinał. - Pewnie był wściekły... Jeszcze jest. Chciał mnie za coś ukarać. - Za co? - Za to, że... że pojawił się Tom... że odnalazłam ciebie. - Przecież to absurd! - Coś w tym jednak jest. Pamiętasz jego związek z Cassie Jones? Zerwali po naszym powrocie z wyspy. Był bardzo przygnębiony i nieszczęśliwy. Ale to nie tłumaczy jego ataku na mnie. - Pamiętasz, Stef? Mówiłem ci kiedyś, że on nie ma w sobie nic, co by mu pozwoliło zastąpić cię na stanowisku prezesa. Przykro mi tylko, że moje słowa potwierdziły się w tak dramatyczny sposób. - W tej sytuacji jego szanse na fotel prezesa są znacznie większe niż moje - zauważyła Stefania z goryczą. - Jest przynajmniej członkiem zarządu. I chyba cieszy się teraz dużym poparciem nowego prezesa. - Jeśli o mnie chodzi, to spalił za sobą wszystkie mosty. Nie może oczekiwać od nas tego samego uczucia co dawniej. Trzymaj go ode mnie z daleka, Stef, bo jak mi Bóg miły, dam mu w zęby! - Kto wie, czy nie wyniknie z tego jednak coś pozytywnego. Stefania przerwała, zatopiona w myślach. - Jak to?

- Pamiętasz, sam często mi powtarzałeś, żeby nie traktować go jak dziecko, nie usprawiedliwiać i nie dawać ciągle kolejnych szans. Żeby nie chronić go nieustannie przed odpowiedzialnością. - Oczywiście. - Znalazłam się nagle w ślepym zaułku. Dennis pokazał, że przestał mnie uważać za matkę. Nie zasługuje więc na specjalne przywileje czy traktowanie z mojej strony. Obawiam się, że teraz będzie musiał dorosnąć. Mam nadzieję, że nie jest za późno. Filip w niesamowitym skupieniu wpatrywał się w dyktafon na biurku w swoim gabinecie. Używał go przecież tysiące razy. Dlaczego wszystko stało się nagle takie trudne? Musi myśleć. Myśleć! Podniósł mikrofon i wcisnął przycisk “start”. - Stefanio, tu mówi Filip Stewart. Byłoby o wiele lepiej, gdybym ci to wszystko opowiedział osobiście. Ale to niemożliwe. Przesyłam więc taśmę... Zauważył nagle, że wskaźnik poziomu nagrania się nie porusza. Widocznie coś pokręcił. Jeszcze raz musi wcisnąć “zapis” i “start”. - ...żeby cię ostrzec. Nie potrafię żyć z tym, co zrobiła mi Jilly. Jestem pewien, że ona chce zniszczyć również ciebie... Czy chciała mnie zniszczyć? Czasami mnie kochała. Przez cały czas była z Sandersem, a ja nic o tym nie wiedziałem... nie podejrzewałem. Szczęśliwy z okruszków, kiedy on jadł całe ciasto. Ale to mi wystarczało. - Jilly oszukała nas wszystkich. Wiem. Ja byłem największym idiotą. Wszyscy jednak tak bardzo chcieli wierzyć, że ona zaczyna nowe życie. I choć nikt nie chce, by wróciła do więzienia, błagam cię, Stefanio, dla własnego bezpieczeństwa nie ufaj jej ani przez chwilę... Jaką rolę odegrała Jilly w tym wszystkim, co wydarzyło się od jej wyjścia z Nulawa? “Wypadek” Stefanii na koniu... A on był na tyle głupi, że popełnił przestępstwo i zapewnił jej alibi! Zepsucie Jilly obróciło w gruzy dorobek całego życia, które poświęcił służbie prawu... Na dobrą sprawę kochał prawo jako jedyny środek umożliwiający powstrzymanie i odizolowanie od reszty społeczeństwa ludzi samolubnych, okrutnych, zabójców... A teraz wszystko przepadło. - Proszę cię, Stefanio, żebyś nawet przez moment nie wątpiła w prawdziwość moich słów. Błagam cię, porozmawiaj z Danem albo z Billem McMasterem. Tyle razy obrzucała go przy mnie błotem, że pewnie przejrzał jej plany albo starał się jej przeszkodzić... Dlaczego jesteśmy ślepi? Dlaczego tak szybko zapominamy? Kiedy zakochała się w Gregu Marsdenie, nie przeszkadzało jej, że była moją żoną. Nic nowego. Przysięgi małżeńskie obowiązują wszystkich, tylko nie Jilly. Chociaż był mężem jej najbliższej przyjaciółki, choć byli zaraz po ślubie i spędzali tam miesiąc miodowy, nic jej nie powstrzymało. Niebezpieczeństwo

dodawało jedynie pikanterii, posmaku zakazanego owocu. A w końcu nawet pewność, że pójdzie do więzienia, nie powstrzymała jej przed nabiciem broni i zastrzeleniem Grega. - Kiedy przebijesz się przez zasłonę dymną z kłamstw i podchodów, zobaczysz, że to właśnie akcje Jilly pozwoliły wejść Sandersowi do Harper Mining. Pragnęła, żeby Jake zabrał ci firmę. Ona chce mieć wszystko. Chce skończyć z tobą. Bóg jeden wie, jak daleko gotowa jest się posunąć. Stefanio, zgłoś się na policję, żeby wznowili śledztwo w sprawie twojego wypadku. Spytaj Dana, czy jest zupełnie pewien, że motorówka uderzyła w pień drzewa. Nie wykluczałbym, że Jilly przygotowała dla was obojga wakacyjną niespodziankę. Ona jest potwornie, chorobliwie zazdrosna. Zazdrości ci wszystkiego: Harper Mining, Edenu, dzieci, Dana... Muszę już iść. Mam do załatwienia jeszcze jedną sprawę. Stef, nie pozwól, żeby to poszło na marne. Odbudujcie waszą przyszłość... razem. Bądź szczęśliwa. Niech cię Bóg błogosławi. Żegnaj. Zatrzymał taśmę, przewinął, włożył do zaadresowanej koperty i zakleił. Otworzył drzwi gabinetu. W głębi korytarza siedział goniec. Bawił się kaskiem motocyklowym. - Przepraszam, że musiał pan tak długo czekać - powiedział Filip. - Może pan to pilnie dostarczyć pannie Harper? - Proszę tu podpisać. - Kiedy to dojdzie? - Za godzinę - burknął kurier, urażony. - Gwarantuję, że nie później. Chyba że to w Melbourne. - Nie, tuż za Sydney. Dziękuję panu. Goniec wyszedł, dopinając kask. Filip pedantycznie sprzątnął na biurku. Zabrał teczkę. Zamknął drzwi gabinetu na klucz. A potem wsiadł do samochodu, pojechał na urwiska górujące nad bezkresnymi połaciami południowego Pacyfiku, i skoczył.

Rozdział XXXIII - Po prostu czułam, że nie powinno się jej teraz zostawiać samej, Dan - powiedziała Stefania, wprowadzając Jilly do holu. - W takim momencie to musi być straszne. Poza tym ona nie ma nikogo oprócz nas. Dan skinął głową. - Przykro mi, Jilly. - To mnie powinno być przykro - odrzekła słabym głosem. - Tak was nachodzę... Właśnie się dowiedziałam, że zszedłeś dzisiaj pierwszy raz na dół. - Nic nie szkodzi, Jilly - zapewniła ją Stefania. - W takim momencie to naprawdę nieistotne. Wciąż jeszcze nie mogli otrząsnąć się z wrażenia, jakie wywarła na nich wiadomość o tragedii. Zanim Filip rzucił się w przepaść w Vaucluse, widziało go wielu ludzi zażywających spaceru na pobliskich skałach. Ustalenie tożsamości właściciela pozostawionego bez opieki samochodu zajęło policji ledwie kilka sekund, wystarczyło bowiem sprawdzić numery rejestracyjne na komputerze. Nim ciało Filipa zdążyło ostygnąć - policyjna łódź ratownicza wyłowiła je z wody niemal natychmiast - wiadomość o jego ostatnim i jakże tragicznym wyczynie została błyskawicznie przekazana Jilly, a na jej prośbę Stefanii. - Pewnie musisz teraz załatwić jakieś formalności, prawda? - spytał Dan. - Ach, takie tam... - odrzekła wymijająco. - Filip najwidoczniej nie miał krewnych - zauważyła Stefania. A jego wspólnicy chętnie powierzyli nam organizację pogrzebu. Może usiądziemy w salonie i przedyskutujemy szczegóły, dobrze? - Tak, tak, oczywiście.. . - odparła Jilly nieobecnym głosem. Jej uwagę przykuł niewielki pakiecik, który leżał na stole w holu razem z kilkoma listami. Przecież to pismo Filipa! Filip przysłał coś Stefanii?! Może zostawił po sobie coś w rodzaju bomby z opóźnionym zapłonem, która teraz, po jego śmierci, wybuchnie mi prosto w twarz... - myślała. Szybko doszła jednak do wniosku, że to po prostu niemożliwe. Kiedy zmierzali do salonu, w holu zjawił się Matey. - Podczas państwa nieobecności przyszła popołudniowa poczta zameldował. - I ten pakiecik, specjalnym kurierem - dodał. - Dziękuję, Matey. - Stefania wzięła ze stołu plik listów i paczuszkę, weszła do salonu i położyła wszystko na stoliku koło telefonu. - Macie ochotę na drinka? Siedzieli w niezręcznej ciszy, obracając w dłoniach kieliszki. Jilly zaczęła szlochać.

- Dlaczego to zrobił? - łkała. - Byliśmy tacy szczęśliwi! Dan i Stefania wymienili szybkie spojrzenia. - Musiał być jakiś powód... - szepnęła siostra. - Wyszłam z więzienia i... I chciałam tylko jednego, chciałam jednej, jedynej szansy, żeby zacząć wszystko od początku. Tak, Filip był nagrodą, na którą nie zasłużyłam. Ale kiedy człowiek kogoś takiego już ma i kiedy mu go odbierają, to nie jest sprawiedliwe. Rozległo się pukanie do drzwi i wszedł Matey. - Dzwoni pani McMaster. - Odbiorę tutaj. Odgrywając przedstawienie z chusteczką, którą demonstracyjnie ocierała zapłakane oczy, Jilly uważnie obserwowała Stefanię. Bo Stefania właśnie podchodziła do stolika, właśnie siadała. Teraz wzięła słuchawkę, przytrzymała ją policzkiem w zagłębieniu ramienia, podniosła kilka listów i machinalnie zaczęła je otwierać. W słuchawce zabrzmiał głos Riny. - Nie, Rino, nie chcę, żeby ktokolwiek zawiadamiał Billa o posiedzeniu zarządu. Niech najpierw wydobrzeje. Gdyby się dowiedział, że Sanders usunął mnie z zarządu i z firmy, dostałby następnego ataku serca. Systematycznie i powoli otwierała list za listem. Zaraz otworzy ten tajemniczy pakiecik, zaraz go otworzy, a wtedy... - To moja wina! - wrzasnęła Jilly, ruszając ku Stefanii. - To ja go zabiłam! Ja! Nikt inny! - Przepraszam cię, Rino, muszę kończyć. Zadzwonię później. Przerażona, odłożyła słuchawkę. Listy upadły na stolik. - Mówisz, że był jakiś powód?! - krzyczała jej siostra. - Że Filip nie zabił się bez powodu?! Myślisz, że on zabił się przeze mnie! Tak, tak myślisz! Nie zniosę tego! Nie zniosę! Stanąwszy przy stole, chwyciła nagle szklankę i roztrzaskała ją o krawędź blatu. Posypał się deszcz szkła. Rozcięta dłoń spłynęła krwią. - Szybko, Dan! Skaleczyła się w rękę! Dan ocenił sytuację jednym rzutem oka. Natychmiast śpiesznie wyszedł z pokoju po torbę lekarską.

Stefania chwyciła siostrę za rękę i obejrzała ranę. Jilly tymczasem odchyliła się do tyłu i udając, że zasłabła, oparła się o stół. Jednocześnie wolną ręką wymacała pakiecik i szybkim, płynnym ruchem przytuliła go dłonią do piersi. - Chodźmy do łazienki - rzuciła zatroskana Stefania. - Trzeba to natychmiast zdezynfekować i zabandażować. Dan zaraz przyjdzie. Nie powinnaś się tak denerwować, Jilly. Jestem pewna, że nie zrobiłaś nic takiego, za co byś się musiała teraz obwiniać. W swoim głosie słyszała fałszywą nutę. Najpierw ogarnęły ją podejrzenia, później do podejrzeń dołączyła irytacja. W co ta Jilly gra? - myślała. Co kryło się za tym nagłym atakiem histerii? I natychmiast zrobiło jej się wstyd. Za samą siebie. Jak mogła być tak niedobra, tak krytyczna wobec kobiety, która dopiero co owdowiała? Która była w stanie szoku spowodowanego niewytłumaczalnym i jakże stresującym samobójstwem męża? Ale później, kiedy szli już spać i wreszcie mogli spokojnie porozmawiać, Dan spojrzał na to z innego punktu widzenia. - Filip był zdrowy jak koń - powiedział. - Jego praktyka rozwijała się znakomicie. Przynosiła mu zadowolenie i pieniądze. Nie, zmartwień finansowych nie miał. - Innymi słowy... - Innymi słowy nie miał też powodu, żeby się zabijać. Ale owszem, ja taki powód widzę. - Jilly? - To była jedyna zadra w jego życiu, Stefanio. - Ale przecież sam widziałeś, w jakim ona jest stanie. - Musisz pogodzić się z faktem, że Jilly to wyrafinowana aktorka, kochanie. - Nie, Dan, nie wierzę, nie chcę w to wierzyć. W końcu to moja siostra. - To do ciebie niepodobne, tak się oszukiwać - rzekł stanowczo po chwili milczenia. Powiedziałaś, że kiedy mnie nie było, zaczęłaś coś podejrzewać. - Tak, to prawda, ale... Ale sytuacja się zmieniła, Dan. Spójrz tylko, mój własny syn głosował za usunięciem mnie z zarządu. Drugi syn nie chce mnie znać. Moja córka sądzi, że zrujnowałam jej życie, chociaż nigdy tego otwarcie nie powiedziała. Nawet ty trochę się ode mnie odsunąłeś... Nie mógł temu zaprzeczyć. - Potrzebuję rodziny, Dan. Chcę, żebyśmy spróbowali stworzyć ją od nowa. Nie mogę wyłączać z niej Jilly. Wystarczy, że kiedyś zrobił to ojciec. Dan czuł, że przegrywa. - Wiesz co, Stefanio? Wygląda na to, że potrzebujesz rodziny, bo straciłaś Harper Mining. - Jesteś niesprawiedliwy, Dan!

- A gdyby się okazało, że straciłaś firmę właśnie przez nią, właśnie przez Jilly? - Czy prawda wyjdzie kiedykolwiek na jaw...? Jaki człowiek, taki pogrzeb. Pogrzeb Filipa był skromny i cichy. Oprócz Jilly, nieboszczyk nie miał żadnej rodziny. Stefania i Dan byli jego jedynymi bliskimi przyjaciółmi. Gdy znajomi z palestry dowiedzieli się, że wdowa nie życzy sobie uroczystego pogrzebu, tylko kilku kolegów odczuło potrzebę towarzyszenia zmarłemu w jego ostatniej drodze. Zjawili się w krematorium, a później w Edenie. W ten sposób chcieli oddać mu hołd. Jilly była ubrana na czarno. Stała w cichej grupie osób i przyjmowała kondolencje z taką wprawą, jakby owdowiała co najmniej po raz piętnasty. Stefania czuwała w pobliżu. Uważnie obserwowała siostrę, obawiając się ataku histerii, jakiego była świadkiem nazajutrz po śmierci Filipa. - Billowi jest tak przykro, że nie może tu teraz być - mówiła Rina. - Poznali się z Filipem przy narodzinach firmy, kiedy Maks mianował go pierwszym doradcą prawnym Harper Mining. Jego śmierć to wielka strata dla nas wszystkich. - Dziękuję - bąknęła Jilly. - Bill prosił, żeby przekazać ci wyrazy otuchy. - Jak on się miewa? Kątem oka Stefania zauważyła, że ktoś stanął w progu. Dennis! Dennis! Nie widziała go od kilku dni, od posiedzenia zarządu. Tamtego wieczoru nie wrócił do domu, tylko zatelefonował do Mateya i powiedział, że wyjeżdża na dzień lub dwa. “Chyba raczej na dwa miesiące” - prychnął wtedy Dan. Ale Stefania czuła w sobie dziwny chłód i obojętność. Między nią a synem coś się skończyło i ze zdumieniem stwierdziła, że to prawie wcale nie boli. Dennis ruszył prosto do krążącego po salonie Mateya i chwycił z tacy pełną szklaneczkę. Wypił ją jednym haustem, po czym sięgnął po następną. Stefania podeszła bliżej. - Chyba już wystarczy - szepnęła. Spojrzał na nią. - Czyżbyśmy wydzielali trunki? Zabrała mu szklankę i odstawiła na tacę. - Dennis, musimy porozmawiać. - A po co? Żebyś mi opowiedziała ckliwą, romantyczną historyjkę o smutnych losach mojego starszego braciszka? - Nie wiedziałam, kim naprawdę jest Tom. I niczego przed tobą celowo nie taiłam. Taka jest prawda.

- W tym właśnie tkwi maleńki problem, mamuśku. Otóż wcale nie jestem pewien, czy odróżniasz prawdę od tego, w co chcesz wierzyć. Stefania miała już tego powyżej uszu. - Dennis, zachowujesz się jak ostatni kretyn. Mam do ciebie dwie sprawy. Zakładam, że przyszedłeś tutaj, by złożyć wdowie kondolencje. Postaraj się więc uszanować pamięć o zmarłym, zamiast myśleć tylko i wyłącznie o sobie, jak to masz w zwyczaju. Po drugie, mam już serdecznie dość tej twojej gry. Zabiegasz u mnie o jakieś specjalne względy i zachowujesz się tak, jakby cały świat dał ci kopa w tyłek. Albo się pozbierasz, zamkniesz buzię i zaczniesz mnie słuchać, albo zabieraj się stąd w cholerę. Z mojego domu i z mojego życia. Nie podniosła głosu, ale jej słowa podziałały na chłopaka jak dynamit. Spojrzał na nią z nowym szacunkiem w oczach i skinął głową. - Pomogłeś Sandersowi wyrzucić mnie z własnej firmy. Poza wszystkim innym, zrobiłeś błąd tak beznadziejnie głupi, tak podstawowy, że nie zasługujesz na to, by nosić nazwisko Harperów. Podjąłeś decyzję kierując się pobudkami czysto emocjonalnymi. A to jest właśnie głupie. Głupie! Cholernie głupie! Syn milczał. - Teraz znowu chcesz mi dołożyć - mówiła dalej. - Ale ja mogę sobie tego nie życzyć. I jeśli nie będę sobie tego życzyła, od tej chwili sprawy między nami mogą przybrać zupełnie inny obrót, jasne? Ale wciąż jesteś moim synem, do wszystkich diabłów! Chcę tę rodzinę zjednoczyć. Skaczemy sobie do oczu, a i bez tego jest zbyt wiele spraw, które nas dzielą. Uprzedzam cię, Dennis. Masz w tym swoją rolę i oczekuję, że ją odegrasz. Mimo wszystko jesteś jednym z nas, jesteś Harperem. Postaraj się więc zachowywać jak na Harpera przystało. - Odwróciła się i zostawiła go sam na sam z myślami. Podchodząc do Sary, szepnęła: - Wrócił marnotrawny. Idź go przywitać. Tymczasem Dan obserwował Dennisa z drugiego końca salonu. Usiłował odgadnąć, czy jego powrót oznacza kłopoty, czy radość. Kiedy tak patrzył, nagle zauważył, że chłopak wytrzeszcza ze zdziwienia oczy. Poszedł za jego wzrokiem i zszokowany ujrzał, że do salonu wchodzi... Jake Sanders. Sanders podszedł do Dana i rzucił gładko, jak to on: - Przepraszam, że nie zdążyłem na pogrzeb. Ufam, że pozwoli mi pan złożyć wdowie kondolencje. - Nie miałem pojęcia, że znał pan Filipa - odrzekł zmieszany Dan.

- Cóż... Osobiście go nie znałem, nie. Ale owszem, nasze drogi często się przecinały. Oparł się pokusie i ani zerknął na Jilly. - Nie będę udawał, że jest tu pan mile widziany, panie Sanders - oświadczył Dan chłodno. Ale być może pani Stewart doceni pańską życzliwość dla zmarłego. - Doktorze, pozwoli pan, chciałbym wyjaśnić tę niezręczną sytuację. Przejęcie Harper Mining nie miało podtekstu osobistego, tylko i wyłącznie ekonomiczny. To był po prostu dobry interes, panie doktorze. Kłamiesz, kłamiesz, Sanders - dodał w duchu. Pożądać takiej kobiety jak ona i nazywać to podtekstem ekonomicznym? Bo przecież pożądasz jej, pożądasz jej do tego stopnia, że przychodzisz na stypę tylko po to, żeby ją zobaczyć, że nachodzisz ją w jej własnym domu, wnerwiasz jej męża, że... - Zupełnie mnie pan nie zrozumiał, panie Sanders - rzekł Dan. Pogardzam pańskimi metodami, ale mam wszelkie powody, by cieszyć się z ich rezultatów. Strata dla firmy to zysk dla mnie. A to, co ja do pana czuję, ma podtekst wybitnie osobisty. Wybaczy pan. - I odszedł. Tymczasem Stefania prowadziła pustą rozmowę z jednym ze wspólników Filipa. Nie patrzyła na Jake'a, ale jej ciało reagowało na jego obecność niczym czuły sejsmograf na trzęsienie ziemi. Tylko raz na niego zerknęła, wtedy gdy wchodził. Mimo to z matrycy, którą obecność Sandersa odcisnęła w jej mózgu, mogłaby wykonać jego dokładną kopię. Ciemny, niemal czarny garnitur, lśniąca biała koszula, czarny krawat... Był jak zawsze nieskazitelnie ubrany, tak kusząco czysty, a czerń... Czerń przydawała mu jakiegoś nieokreślonego smutku, melancholii, i wyglądał w niej jak książę w żałobie. Bez oglądania się za siebie widziała ten kosmyk włosów sterczący mu z czoła, długie rzęsy, pełne, wydatne usta. Czuła, że ku niej zmierza, że jest coraz bliżej, że... już tu jest. - Wybaczy pan - zwrócił się do wspólnika zmarłego - ale mamy z panią Marshall sprawy do omówienia. Starszy pan skłonił głowę i odszedł. - Czyżby? - spytała. - Czyżby co? - Czyżbyśmy mieli jakieś sprawy do omówienia? - Aa... A tak, sądzę, że tak. Pewne nie dokończone sprawy. - Na przykład? - Dobrze wiesz, Stefanio. - Głos miał niski, niemal smutny i nie pobrzmiewała w nim zwykła nutka arogancji. - Prowadzimy grę, Stefanio, ty i ja. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale sądzę,

że kiedyś już w tę grę graliśmy. Bez wątpienia ja grałem bardziej nachalnie, ale nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. Zamilkł na chwilę, dając jej szansę na podjęcie wyzwania. Ale Stefania nie odpowiedziała. Utkwiła wzrok w jego ręce, która trzymała kieliszek. Widziała jej gładką skórę, równo przycięte paznokcie, drobne kostki, tak wydatne i apetyczne. Zapragnęła wziąć jego palce do ust, wszystkie, każdy po kolei. - Mam dwa problemy, Stefanio - mówił dalej. - Po pierwsze, chcę cię nakłonić do zaakceptowania tego, co do mnie czujesz. Bo wiem, jakie żywisz wobec mnie uczucia. Kiedykolwiek cię widzę, czytam je z twoich oczu i twego ciała. Nie podniosła wzroku, ale pragnęła, by mówił dalej. - Drugi problem jest chyba poważniejszy. Jakim sposobem mam przerwać grę, w którą gram od tak dawna? Jak ją przerwać ostatecznie? Stefania milczała. To człowiek, którego nienawidzisz, który nienawidzi ciebie przekonywała się w duchu. Człowiek, który odebrał ci firmę, zraził do ciebie własnego syna, który zadręcza ci męża... I czuła, że jeszcze chwila, jeszcze sekunda, a wyciągnie rękę, by dotknąć jego twarzy, jego warg. - Pan Sanders! - Nadeszła Jilly. W jej oczach czaiły się niebezpieczne błyski. - Jak to miło, że pan przyszedł! Jake natychmiast zmienił sposób bycia. - Przepraszam państwa... - Stefania zostawiła ich samych. - Co ty wyprawiasz? - syknęła Jilly. - Rozmawiałeś z nią! - Uważaj, moja droga. Halkę ci widać. - No? - Nie ufam Stefanii. Ona się nie podda, to nie ten typ. Chcę... Chcę ją zmusić do przejścia na pozycje obronne. - A nie chcesz przypadkiem wywrzeć nacisku na mnie? - spytała. - Na ciebie? Niby jakim sposobem? - Podkreślając rolę i znaczenie mojej przeciwniczki - odparła w zadumie. - Czy sądzisz, że nie wiem, co do niej czujesz? - Mylisz się, Jilly. - Dobrze, udowodnij mi to. Zaraz po tym tu wyjeżdżam do Elizabeth Bay. Zaczynam nowe życie. Sama. Będzie to pierwsza okazja, byś mógł mnie odwiedzić. Może byś więc wpadł wieczorem, pocieszyć pogrążoną w smutku wdowę...?

Muszę stąd wyjść - myślała Stefania - po prostu muszę. Ze sztucznym uśmiechem na ustach, krążyła po salonie, machinalnie wymieniając pozdrowienia z gośćmi. Czuła, że się dusi przebywanie w jednym pokoju z Jake'iem było niebezpieczne. Ruszyła w stronę drzwi. Słońce nurzało się w błękicie oceanu. Złocista kula wypaliła na wodzie ognisty szlak. Stefania stała na tarasie i oddychała głęboko. Przypomniała sobie, jak to będąc małą dziewczynką, zawsze marzyła, by pożeglować prosto w płomienną tarczę zachodzącego słońca. Gdyby tak mogła uczynić to teraz... Stopniowo uświadomiła sobie, że nie jest sama. Nieco dalej na prawo ktoś stał i razem z nią dzielił piękno zapadającego zmierzchu. Obróciła się i przy stole ujrzała nieruchomą postać w galabii. - Amahl! Wstał i podszedł do niej. Ujął jej obie dłonie i ucałował gorąco. - Potrzebowałaś mnie - powiedział. - Przyjechałem.

Rozdział XXXIV Tego wieczoru, jadąc do Elizabeth Bay, Jake z niejakim zdziwieniem stwierdził, że nie wie, po co właściwie to robi. Nie miał najmniejszej ochoty odwiedzać mieszkania zmarłego i nie opłakiwanego Filipa Stewarta. Z Jilly też niespecjalnie chciał się widzieć. Co więcej, ku swemu zdumieniu odkrył, że nawet myśl o pieszczotach ze świeżą wdową nie napawa go zbyt wielkim entuzjazmem. W łóżku była znakomita, fakt, ale od pewnego czasu prześladowała go myśl o czymś lepszym. O czymś, co przybierało kształt szczupłej, długonogiej kobiety ze stanowczym podbródkiem i wyzywającym spojrzeniem. Pragnął, by jej zacięte usta rozkwitły szerokim uśmiechem, uśmiechem przeznaczonym wyłącznie dla niego. By jej zimne niebieskie oczy zaszły mgłą, by zaszkliły się w miłosnym uniesieniu. Tak, pragnął tego. Jak bardzo tego pragnął! Jilly czekała na niego z szampanem. Nuda. Wolałby szklaneczkę czystego dżinu. Nie potrafił dostosować się do jej uroczystego nastroju i wcale nie zamierzał. Nagle postanowił się jej pozbyć. - Masz, czego chciałaś, Jilly. Ja też. Wygląda na to, że oboje dopięliśmy celu i nasz układ przestaje obowiązywać. - To znaczy? - To znaczy, że czas dać sobie buzi na do widzenia. - Buzi dać sobie możemy, kochanie, i nie tylko buzi. Ale na do widzenia? Nie. - Teraz chyba moja kolej. To znaczy? - spytał. - To znaczy, że celu jeszcze nie osiągnęliśmy, więc nasz układ nadal obowiązuje. - Oświeć mnie, z łaski swojej. Jilly dolała sobie szampana. - Robisz wielki błąd, jeśli sądzisz, że wykończyłeś Stefanię. Tak, słusznie jej nie ufasz. Ona wciąż ma dość pieniędzy, żeby zorganizować kontratak. - Myślałem o tym - odparł. - Ale jej prawa ręka, jej główny strateg jest w szpitalu. A syn przeszedł na stronę wroga. Mąż naciska na nią, żeby zaprzestała walki. Musisz przyznać, że armię ma w rozsypce. - Owszem. Ale Stefania może zorganizować armię jednoosobową. Tak, jest do tego zdolna. Nie zapominaj, że sama, bez niczyjej pomocy, wyszła z grobu. Teraz jest bogata i ma potężnych przyjaciół. Mogłabym ci wymienić dziesięciu mężczyzn z Sydney, którzy sięgną do portfela, kiedy tylko ich o to ładnie poprosi. A jeden z nich to ja... - pomyślał gorzko. - I nie zapominaj też o księciu Amahlu - dodała.

Książę Amahl... Jake był pewien, że gdyby nie on, udałoby mu się doprowadzić do przełomu w sprawie Stefanii. Tak, na pewno, przecież był już tak blisko celu. - Tak, Amahl. - Spojrzał na Jilly, która nie zmieniła jeszcze czarnej, żałobnej sukni. Szkoda, że nie możesz... podejść Jego Wysokości, odwrócić jego uwagi. - Cóż, śmierć Filipa ma też strony ujemne - odrzekła, błyskając drapieżnie zębami. - Mimo to - powiedział w zamyśleniu - musimy mieć oko na tajemniczego przyjaciela Stefanii. - Czyli wróciliśmy do punktu wyjścia. Nawet gdyby miała mnie o cokolwiek podejrzewać, siostrzane współczucie załatwi sprawę. Masz w Edenie idealną wtyczkę, kochanie. Mogę cię informować o każdym jej ruchu, o wszelkich zamiarach. Jake poczuł w żołądku lodowate znużenie, niemal mdłości. - Dobrze - rzucił. - Układ nadal obowiązuje. - Pieprzyć układ. Czas na przyjemności. Po każdym pogrzebie czuję się spięta. Poradzisz coś na to, mój chłopcze...? Wysoko na ciemnym niebie stał księżyc, zalewając Eden bladą poświatą i obdarowując drzewa długimi cieniami. Stefania i Amahl wciąż siedzieli na tarasie, gdzie spędzili już kilka godzin. Rozmawiali. - Wprost trudno w to uwierzyć - rzekł Amahl, zadziwiony. - Ale tak jest, stało się. Nie jestem już prezesem, nie ma mnie nawet w zarządzie. I wygląda na to, że niewiele mogę w związku z tym zdziałać. Przynajmniej teraz. - Wciągnęli cię w pułapkę - rzucił gniewnie książę. - Jakim cudem to się Sandersowi udało? Stefania uśmiechnęła się z rezygnacją. - Dennis głosował przeciwko mnie. - Syn zdradził własną matkę?! W moim kraju... - Nie dokończył myśli. - To dlatego prosiłaś mnie, żebym przyleciał do Australii? - Nie tylko. W przyszłym miesiącu i tak zamierzałeś renegocjować umowę z Harper Mining, prawda? Miałam nadzieję, że będziesz mógł przyjechać trochę wcześniej. - Chętnie bym ci służył choćby przez rok, Stefanio. Chcesz, żebym ci pomógł zniszczyć tego Sandersa? - Potrzebuję twojego wsparcia, Amahl. Nie chcę zniszczyć firmy. Chcę tylko usunąć jej nowego szefa. - Moja najdroższa Stefanio... - Spojrzał na nią dużymi, wilgotnymi oczyma. - Po tych wszystkich latach przekonałaś się chyba, że zawsze możesz mi ufać, że nie zrobię nic, co mogłoby sprawić ci ból, prawda?

- Tak, Amahl. I jeśli dojdzie do najgorszego, jakoś przeżyję. Uśmiechnął się wolno, rozbrajająco. - Znając ciebie... Jestem pewien, że razem stać nas na coś więcej niż tylko marne przeżycie. - Tak - odrzekła zdecydowanie. - Chcę znacznie więcej. Znów się uśmiechnął. - Jak na kogoś, kto twierdzi, że interesy już go nie bawią, kto poświęcił się rodzinie, porażka mocno cię dotknęła, Stefanio. - Amahl... Chodzi o sposób, w jaki przegrałam. Wszystkie te podstępy, ta podwójna gra, te szykany. I nigdy nie myślałam, że Dennis przejdzie na stronę Sandersa. - Z czasem zrozumie głupotę swojej decyzji. - Może... Poszukał wzrokiem jej oczu. - Jest coś jeszcze, prawda? - spytał. - Coś jeszcze? - Zmieszana, odwróciła wzrok. - Stefanio, znamy się od dawna. Nie ma powodu niczego ukrywać. - Tak, Amahl, muszę ci o czymś powiedzieć. Bo właśnie ty bardziej niż ktokolwiek masz prawo o tym wiedzieć. - Więc mów. - Kiedy miałam siedemnaście lat, twój ojciec przywiózł cię po raz pierwszy do Australii. - Ach... - westchnął. - Czyż mógłbym o tym zapomnieć? - Los nas połączył, połączył nas tak... - ściszyła głos. - Tak blisko, że... - Tak blisko, że gdyby nie mój ojciec, gdyby nie moja religia... Nie musiał kończyć. - Amahl, po twoim wyjeździe, o czym się nigdy nie dowiedziałeś, miałam dziecko. Gwałtownie wciągnął powietrze. - Odebrano mi je. Powiedzieli, że umarło. - Syn? - Tak, mój syn, i twój. Dowiedziałam się niedawno, że to nieprawda, że nie umarł po porodzie, jak mi powiedziano. Adoptował go Bill McMaster. - A teraz? - Książę pochylił się do przodu. Był wyraźnie spięty. - A teraz... Wszystko się tak boleśnie pogmatwało. Fakt, że mam drugiego syna, wpłynął na decyzję Dennisa. To dlatego głosował przeciwko mnie. Jest na mnie zły, właśnie przez Toma. - To żadne wytłumaczenie! - Uderzył pięścią w stół. - Syn powinien walczyć o matkę, powinien za nią umrzeć, jeśli zajdzie taka potrzeba, a nie wypowiadać jej otwartą wojnę! - Zamilkł na chwilę. A Tom?

- On mnie wspierał. Kocha i szanuje Billa i Rinę. - W takim razie dobry z niego syn - skonstatował Amahl. - I dobry człowiek. Amahl, muszę cię o coś spytać. Czy... Czy chcesz, żebym mu powiedziała, kto jest jego prawdziwym ojcem? Zamyślił się. W końcu poprosił: - Daj mi trochę czasu, Stefanio. Muszę to sobie rozważyć. Muszę zdecydować, co będzie dla niego najlepsze. Dla niego i dla mnie. - Amahl, tak mi przykro... - Moja najdroższa - rzekł z naciskiem - nigdy nie wypowiadaj tych słów. Los nas złączył, los nas rozłączył. Wszystko w rękach Boga. Odkąd w mym życiu zapłonął jeden maleńki płomyczek radości, przeżyłem wiele mrocznych nocy. Ale ciemność nigdy nie zabiła wspomnień i nigdy niczego nie żałowałem. Ujął ją czule za rękę i siedzieli tak długo w milczeniu. Wokół nich zapadała głęboka, południowa noc. Z ósmego cudu świata, z gmachu Opery w Sydney, wychodziły grupki turystów. Szli wzdłuż Circular Quay West, by obejrzeć stare, malownicze nabrzeże. Dennis siedział na schodach koło terminalu wielkich liniowców i zastanawiał się, czy są jeszcze wolne miejsca na najbliższym odpływającym statku. Może powinien wypłynąć w rejs i na morzu szukać szczęścia, jak dawni podróżnicy? Za późno - pomyślał z goryczą. Australię już dawno odkryto, a wraz z nią mnie. Od chwili, gdy ogarnięty nagłą złością i pragnieniem zemsty oddał głos przeciwko matce, przeżywał istne katusze. Gnębiły go wyrzuty sumienia. Nadal obarczał Stefanię winą za ukrycie narodzin dziecka, lecz jednocześnie zdawał sobie sprawę, że nic nie usprawiedliwia jego reakcji. Czuć

się

skrzywdzonym

to

jedno

-

myślał

z

odrazą.

Ale

zachowywać

się

jak

dwudziestodwukaratowy palant to zupełnie co innego. Byłoby mu łatwiej, gdyby Stefania wpadła w złość, gdyby zaczęła krzyczeć, gdyby zganiła go za kompletny brak synowskiego oddania. Tymczasem matka zareagowała twardo, racjonalnie i bardzo, ale to bardzo chłodno. Aż się wzdrygnął na wspomnienie jej zimnych oczu. Jakże innym wzrokiem kiedyś na niego patrzyła, jakże kochającym i wybaczającym. Nagle poczuł przedsmak tego, jak będzie wyglądało jego życie bez matczynej miłości - i wcale mu się to nie podobało. Uświadomiwszy sobie w pełni fakt, że podle potraktował matkę, skierował swe myśli ku Cassie. Przecież tak im było ze sobą dobrze. Dlaczego to wszystko odrzucił? Gdyby się zapytał, co naprawdę do niej czuje, musiałby przyznać, że od dziewczyny w wieku Cassie, od dziewczyny z takim obyciem, nigdy by nie oczekiwał cnotliwości. Studiowała, zrobiła dyplom, mieszkała i

pracowała w mieście. To przecież szaleństwo myśleć, że przed nim nie miała do czynienia z mężczyznami. Co go, u licha, tak wkurzyło? Myśl, że ktoś już przed nim był, czy to, że chodziło akurat o Sandersa? A może wpadł w złość dlatego, że romans z Cassie był dla niego pierwszym poważnym związkiem, a dla niej nie? Westchnął i wrzucił do kosza resztki obiadu. Wstał, otrzepał spodnie i przeciągnął się z rozkoszą. Było jeszcze ciepło. Gdyby tak mógł pójść do bistra i wypić z Angie drinka... Gdyby tak mógł pójść na spacer do Królewskiego Ogrodu Botanicznego albo pojechać na wycieczkę w góry... Wziął się twardo w garść. Nie, miał być przecież w “Tarze”, miał przestudiować z Joanną projekty na nadchodzący sezon. Wiedząc, że zobaczy tam Cassie, przedłużył obiad, by wreszcie ustalić, co do niej czuje. I nic z tego nie wyszło. Wiedział niewiele więcej niż przedtem. Jazda samochodem do “Tary” trwała zbyt krótko, by mógł rozwiązać swoje problemy. Może za dużo o tym myślę... - dumał. Zresztą pewnie jej tam nawet nie spotkam. Tak, to duży gmach. Wyjdzie coś załatwić, będzie w innym pomieszczeniu... Utwierdziło go w tym niezwykłe zamieszanie przy wejściu. W holu ujrzał kilkanaście modelek, które szczebiotały jak stadko szpaków. Szykowała się pewnie jakaś wielka sesja zdjęciowa. Cassie to umysł ścisły i bez wątpienia będzie się trzymała od tego z daleka. Usiądzie gdzieś w biurze, ze swoim komputerem... Zwalczywszy uczucie nagłego i niewytłumaczalnego rozczarowania, ruszył do studia. Na szczycie schodów niemal się z nią zderzył. Trudno powiedzieć, które z nich było bardziej zażenowane. Jednak Cassie przyszła do siebie pierwsza. - Jak się masz? - spytała. - Do... Dobrze. Jakoś leci - wyjąkał. - A ty? - Świetnie... Świetnie. Podoba mi się tu. - Powiadają, że robisz w “Tarze” znakomitą robotę. - Dziękuję. Dzięki, Dennis. Zapadła niezręczna cisza. No powiedz coś, do ciężkiej cholery! - wrzeszczała Cassie w duchu. On tu jest! Wreszcie przyszedł, a ty nie możesz wykrztusić ani słowa? - Miło cię znowu widzieć - szepnęła. - Jestem tu służbowo. Mam się spotkać z Joanną. - Ach tak, oczywiście. Znów chwila milczenia. - Chodzi o te nowe projekty - dodał. - Trzeba je przejrzeć. - Tak, wiem.

- Musicie mieć teraz kupę roboty... - Tak. Joanna wyciska z nas siódme poty. - Puszcza was czasami na przerwę? - spytał ostrożnie. - Daje odsapnąć? - O tak, jasne! Mogłabym... - Dennis! - Ze studia wypadła Joanna. Miała rozwiane włosy i szaleństwo w oczach. Nareszcie jesteś! Spóźniłeś się! Właź do biura. Musimy natychmiast zaczynać, bo inaczej dostanę rozstroju nerwowego, wścieklizny albo zacznie mi się klimakterium. Nie wiem, co gorsze. Dennis odszedł bez słowa. - To... do zobaczenia? - spytała Cassie drżącym głosem. - Niewykluczone - odrzekł. - Może. Skręcając w nadbrzeżną drogę wiodącą do Edenu - po raz pierwszy od czasu zerwania z Sarą - Tom zastanawiał się, co też Stefania może mu mieć do powiedzenia. Rewelacje dotyczące swoich rodziców przyjął spokojnie, rozważnie i zachowawczo, jak to on. Ci, których wciąż jeszcze miał i których nadal mieć pragnął, rozebrali mu przeszłość i przyszłość na kawałki, by następnie złożyć je z powrotem z kompletnie innych części. Zamknął się w sobie, akceptował tylko te zmiany, które były najistotniejsze i próbował spowolnić bieg rzeczy, jak tylko mógł. Dlatego bez względu na to, co usłyszał od Stefanii, nadal uważał Rinę za swoją matkę, a Billa za ojca. Nie to, że jej nie wierzył, nie. Po prostu nie umiał nagle zastąpić uczuć twardymi faktami. Prośba Stefanii, by zechciał przyjechać wieczorem do Edenu, całkowicie go zaskoczyła. Czegóż ona mogła chcieć? I kiedy zaparkowawszy samochód na podjeździe, stanął przed drzwiami, stwierdził, że jest mocno zdenerwowany. Zadzwonił. Otworzył Matey. - Pani Marshall oczekuje pana w gabinecie, panie McMaster. Stefania czekała przy otwartych drzwiach wiodących do niewielkiego, zacisznego pomieszczenia. - Wiesz, że nie musiałeś przyjeżdżać, prawda? - rzuciła niecierpliwie zamiast powitania. Już nie jestem twoją szefową. Jest tak samo zdenerwowana jak ja... - pomyślał, ogarnięty nagłym współczuciem. - Byłem ciekaw - odparł głośno. - Ciekaw, co też mi jeszcze masz do powiedzenia. Oprócz tego, co już zostało powiedziane. Opanowała się z wyraźnym trudem. - Myślę, że pozostało jeszcze wiele nie wyjaśnionych spraw, Tom. Dlatego cię zaprosiłam. Znasz prawdę, ale nie całą. Sądzę, że powinieneś mieć szansę, by dowiedzieć się reszty. Tak będzie uczciwie. Więc chcesz poznać całą prawdę? Reszta? Jaka reszta? Tom zesztywniał z napięcia.

- Nie wiem, o czym mówisz, Stefanio. - O twoim ojcu, Tom. Czy chcesz wiedzieć, kim on jest? Czy chcesz go poznać? On bardzo tego pragnie. Jeśli tylko zechcesz... No i co? Chcesz? - pytał samego siebie. Nie wiedział. - Gdzie on jest? - wykrztusił po chwili. - Tutaj, w Edenie. - Muszę mieć trochę czasu... Żeby pomyśleć. - Zostawię cię samego. Gdybyś mnie potrzebował, będę w salonie. Nie śpiesz się, dobrze się zastanów. Tom podjął decyzję w niecałą minutę. Odurzona gmatwaniną myśli Stefania poprowadziła go trawnikiem na taras. Gestem ręki wskazała Amahla, który stał nieco dalej, przy kępie wysokich drzew. Nie próbowała nic mówić, a tym bardziej silić się na pełnienie honorów gospodyni domu, bo wiedziała, że głos ją zawiedzie. Muszą radzić sobie sami. Tom zawahał się i ruszył w stronę księcia. Stefania wróciła do gabinetu, gdzie wyciągnęła się na skórzanej sofie, próbując nie myśleć. Jakiś czas później usłyszała w holu ciche kroki i po chwili do gabinetu wszedł Tom. - Przyszedłem ci podziękować, Stefanio - rzekł krótko. - No i... Jak było? Wszystko w porządku? - Bardziej niż w porządku. - Czy... spodobał ci się? - Rozmawialiśmy... Tak, podoba mi się. Wywiera imponujące wrażenie. I jest niezwykle bezpośredni. Żadnych tłumaczeń, żadnych roszczeń ani propozycji. Uśmiechnęła się w zadumie. - Cały Amahl... - Czy mogę cię o coś zapytać? - Oczywiście. - Czy byłaś w nim... zakochana? - O tak. Zresztą, może tylko tak myślałam. Ale kiedy go straciłam, bolało jak diabli. - A co by było, gdyby... Nie pozwoliła mu dokończyć. - Gdybanie na temat przeszłości to bardzo niebezpieczna rzecz, Tom. Usiłowanie racjonalnego tłumaczenia błędów nie ma sensu. - Przepraszam - szepnął. - Za co? - Za to, jak cię potraktowałem.

- Zachowałeś się jak trzeba, Tom. Nie masz za co przepraszać. Tylko gorzej się przez to czuję. - Już cię nie obwiniam, Stefanio. Pomyślałem sobie, że może zechcesz o tym wiedzieć. - Dzięki, Tom - odparła cicho i łagodnie. - To wiele dla mnie znaczy. Zażenowany, spojrzał na zegarek. - Chyba już pójdę. Muszę odwieźć mamę do szpitala, do ojca. Stefania zauważyła, że wypowiedział te słowa bez ukrytego celu, nieświadomie, i z ulgą przyjęła fakt, iż spotkanie z Amahlem nie zagroziło temu związkowi. Wstała i odprowadziła go do holu. - Wiesz co? - spytała pod wpływem nagłego impulsu. - Nigdy tego nikomu nie mówiłam. Kiedy się urodziłeś, pozwolili mi cię potrzymać... tylko przez chwilę. Byłeś taki śliczny. - Śliczny? - Roześmiał się serdecznie. - Myślałem, że wszystkie noworodki wyglądają jak zasuszeni starcy. - Nie, wcale nie byłeś pomarszczony, ani trochę. Miałeś taką małą, poważną twarzyczkę i te wielkie, brązowe oczy... - Brązowe? - przerwał jej ze zdziwieniem. - Tak, ciemnobrązowe, i takie duże... - Przecież mam niebieskie! - Och, jestem pewna, że... - Zmieszana, nie dokończyła wątku. Pamiętam, pomyślałam wtedy, że masz oczy Amahla, dokładnie takie same. Może rozjaśniły się i dlatego są niebieskie. Słyszałam, że kolor oczu dziecka się zmienia. Tom myślał gorączkowo. - Ale nie do tego stopnia, żeby... Pochwyciwszy zatrwożone spojrzenie Stefanii, postanowił nie kończyć myśli. Po co burzyć wody, kiedy właśnie zdają się uspokajać. Po przeżyciach ostatnich tygodni musieli wrócić do rzeczywistości, choćby do jej namiastki. Brzytwy się chwytasz - skonstatował. Wybij to sobie z głowy. Ale kiedy wracał do Sydney, stwierdził, że nie może tego zrobić. A jeśli Stefania się nie myli? Jeśli jej dziecko naprawdę miało brązowe oczy? Matka takich szczegółów nie zapomina. Wówczas... Wówczas nie byłby jej synem. A jeśli nie jest jej synem, to... Ogarnięty przypływem szalonej nadziei, skręcił i zamiast do Harper Mining, pojechał do “Tary”. Nie widział się z Sarą od czasu potyczki z Dennisem nad basenem, kiedy to błagał ją, by zechciała z nim porozmawiać. Wciąż się wściekał na wspomnienie tej głupiej awantury. Lecz po

przyjeździe do “Tary”, zdeterminowany i kierowany nową nadzieją, nie wahał się ani chwili: wbiegł na schody, pokonując po dwa stopnie naraz, dotarł na piętro i bez pukania wpadł do biura Sary. Sara pracowała właśnie nad szkicami do kolekcji na nowy sezon, a jej zmarszczone brwi wskazywały jednoznacznie, że nie życzy sobie, by ktokolwiek jej przeszkadzał, a zwłaszcza Tom. Otworzyła usta, ale Tom był szybszy. - Saro, a gdyby się okazało, że nie jesteśmy rodzeństwem? - Co?! - Chyba na coś wpadłem i może jest szansa... - Tom! - Złość bijąca z jej głosu przywiodła go do rzeczywistości. - Przestań! Musisz z tym skończyć! Zadręczasz i siebie, i mnie! - Ale... - Nie jesteśmy w stanie zmienić faktów, Tom! Nagle i on wybuchnął gniewem. - Bo to dla ciebie nic nie znaczy, prawda? - rzucił opryskliwie. - Nie obchodzi cię, że wciąż cię kocham. - To okrutne, Tom. - Wolałabyś raczej dalej uważać mnie za przyrodniego brata, tak? - Jak śmiesz! - Rozwścieczona, wstała i obeszła biurko. Z trudem opanowała nerwy. Chwytasz się złudnych nadziei. To nie ma sensu, Tom. Oboje musimy się z tym pogodzić, ty i ja. Im szybciej, tym lepiej. Jeśli wciąż będziesz rozpamiętywał to, co między nami zaszło... - Sass, to nieprawda! - jęknął boleśnie. - Wiem, że to nieprawda! Stefania nie jest moją matką! - Chcesz powiedzieć, że kłamała? - Nie, ale... Ale czasami zdarzają się pomyłki. - Pomyłki! - Roześmiała się pogardliwie. - Nie jestem twoim bratem! Jestem o tym przekonany! - Tom, nie masz żadnych dowodów. - Zdobędę je. To nasza jedyna szansa! - Jak oszalały wyszarpnął się z jej objęć. - I nie próbuj mnie czasem zatrzymywać! - krzyknął. Zbiegł ze schodów i wypadł na ulicę. Sara patrzyła za nim chwilę, później zamknęła drzwi i usiadła przy biurku. Chciała płakać. Ale nie mogła i przez resztę dnia musiała dźwigać cierpienie, które ciążyło jej jak wielki głaz.

Rozdział XXXV Siedząc przy dyrektorskim biurku na szczycie biurowca Harper Mining, Jake patrzył na leżące przed nim dokumenty. Usiłował je przejrzeć, ale nie wiedział, co czyta. Oparłszy głowę na rękach, potarł mocno skronie. Próbował się skoncentrować. Co ta Stefania w sobie ma, na Boga?! Nie potrafię zebrać myśli, nie mogę się skupić na interesach, nie mogę myśleć praktycznie o niczym. Tylko o niej... - dumał ponuro. A co ona daje mi w zamian? Prawie nic. Prześledził swoje życie od chwili, kiedy się poznali. Był zły. Z jego strony - narastająca fascynacja, fascynacja tak silna, że aż nie do zniesienia. Jeszcze nigdy nie czuł do kobiety czegoś równie silnego. Miał paskudne wrażenie, jakby jechał diabelską kolejką. A ona? Co się działo w jej duszy? Jedna wielka niewiadoma. Nie miał pojęcia, co do niego czuje, i właśnie to najbardziej go zadręczało. Wiedział jednak, że coś tam musi być, był tego pewien. Jake uganiał się za zbyt wieloma kobietami - i zbyt wiele kobiet uganiało się za nim - żeby sercem, mózgiem i trzewiami nie poczuć tego ożywionego zainteresowania, nie spostrzec zdławionego wybuchu seksualnej samoświadomości, której mogła się wypierać, lecz której ukryć nie potrafiła. Widział to w jej oczach, czuł w zapachu ciała. Nie, nie oszuka go, nie jego. To oczywiste, że się mu opiera - przyjmował to za rzecz naturalną. Była kobietą zamężną, choć nie taką, której bardziej zależy na powszechnym szacunku niż na mężu. Wyglądało na to, że dobrze im razem, jej i temu lekarzowi, człowiekowi, którego Jake uważał za typa tak nieciekawego, że zrobiłby wszystko, byle go tylko móc nie widywać. Bóg jeden wie, co Stefania widzi w tym nudziarzu. By nie podsycać w sobie zazdrości, zdecydowanie odrzucił myśl, że poczciwy doktor może być dobry w łóżku. Tacy faceci są zwykle do niczego - przekonywał się w duchu. A może wyczekać? Może uda mu się wstrzelić w odpowiedni moment? Powiadają, że po siedmiu latach małżeństwa nawet szczęśliwe mężatki nie potrafią oprzeć się pokusie. O tak, Jake wiedział wszystko o dobrych, wiernych żonach. Przeleciał ich setki. Ale ta... Cóż, do diabła, miał jeszcze zrobić? Zabrał jej firmę, wyrzucił z zarządu... co jeszcze miał uczynić, by zaczęła go brać poważnie? Wiedział jedno: musi coś wymyślić, i to szybko. Stefania czekała za drzwiami i nie mógł przecież trzymać jej tam w nieskończoność. Zaczął się zastanawiać, jak rozpocząć rozmowę. Stefanio - próbował w duchu - poprosiłem cię tu dzisiaj, bo... bo... Bo chciałem ci powiedzieć, że... Chciałem cię prosić, byś... Beznadziejne. Musi rozegrać to lepiej, znacznie lepiej. No! No! Myśl, do cholery! Zakrył twarz rękami. Musi coś wreszcie wymyślić! Musi! Za drzwiami gabinetu, który jeszcze tak niedawno należał do niej, czekała Stefania. Jej cierpliwość została wystawiona na ciężką próbę. Nieco dalej, przy biurku, siedziała Hilary. Była

wyraźnie markotna i nie dbała o to, czy ktoś jej boleść zauważy, czy nie. Jej uczciwa twarz odzwierciedlała głęboki żal z powodu tak zaskakującego obrotu spraw. Oto przed drzwiami gabinetu siedziała panna Harper. Panna Harper była zmuszona czekać na rozmowę jak jakiś nędzny urzędas, starający się o podrzędną pracę. Jako kobieta nie interesująca się zbytnio ani seksem, ani polityką władzy Hilary zdążyła już stwierdzić, że Jake Sanders jest mężczyzną stanowczo przereklamowanym zarówno jako Casanova, jak i magnat finansowy. Chętnie wysłałaby go na szafot. Gdy Hilary usiłowała pracować, a pogrążona w przymusowej bezczynności i zachowująca stoicki spokój Stefania czekała, korytarzem nadszedł Dennis; akurat wracał do swego gabinetu. - Mama! - Aż sapnął ze zdumienia. - Co ty tu robisz? - Pan Sanders prosił mnie o spotkanie - odparła spokojnie. - Dlaczego mu nie powiedziałaś, gdzie może sobie... Przecież nie powinnaś tu tak siedzieć! - A gdzie powinnam siedzieć, twoim zdaniem? - W ostatniej chwili ugryzła się w język i nie wspomniała, że to właśnie jemu zawdzięcza obecną sytuację. - Może w Edenie, cała posępna i nadąsana? Jake odebrał mi firmę i syna. Ciekawi mnie, czego jeszcze ode mnie chce. Dennis zaczerwienił się. - Nikomu mnie nie odebrał, jak to ujęłaś. Nie siedzę u niego w kieszeni! - To dobrze. - Nie chcę, żebyśmy byli wrogami. - Wcale nie musimy. - Ale chcę sam podejmować decyzje, mamo. - Jasne. Tylko postaraj się, żeby były mądrzejsze od tych, jakie podejmowałeś w przeszłości, dobrze? Zanim zdążył odpowiedzieć, na biurku Hilary zabrzęczał dzwonek interkomu. - Pan Sanders prosi, panno Harper - oznajmiła sekretarka z widocznym zakłopotaniem. Stefania wstała. - Dziękuję, Hilary - powiedziała łagodnie. - I nie poddawaj się. Ja jeszcze nie zrezygnowałam. - Mamo... - zaczął Dennis i urwał. - Porozmawiamy o tym później - przerwała mu stanowczo. Chciałabym, żebyśmy zjedli dzisiaj kolację w rodzinnym gronie. Czy raczysz przyjść? Proszę... Dennis zawahał się. Nie czekając, aż się zdecyduje, zostawiła go w sekretariacie i weszła do gabinetu. Jake, na pozór pochłonięty pracą, przeglądał komputerowe wydruki.

- Usiądź, proszę - rzucił krótko. - Zaraz kończę. Stefania nie skorzystała z propozycji. Wolno i obojętnie podeszła do okna i zaczęła podziwiać roztaczający się widok. Po chwili Jake powiedział: - Mam nadzieję, że nie czekałaś długo. Odwróciła się. Zbierał dokumenty, porządkował biurko. - Tylko dwadzieścia minut - odrzekła spokojnie. - Dwadzieścia minut! - Udał zdziwienie. - Przepraszam, ale wiesz, jak to jest. Telefony... - Tak, wiem, jak to jest. Zerknął na nią badawczo. Przejrzała go? Odkryła, że blefuje? Twarz miała nieprzeniknioną. - Kawy? - Nie, dziękuję. Przejdźmy od razu do rzeczy. - Skoro tak... - Z wściekłością stwierdził, że jest zdenerwowany. - Chcę... Chcę wznowić negocjacje, Stefanio. Mam dla ciebie pewną ofertę. - Słucham. - Świetnie. Proponuję równe udziały. Ty i ja, pół na pół. - Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - W zamian za co? Nie odpowiedział. - No? - nalegała. - Co muszę zrobić, żeby wróciło do mnie pięć dziesiąt procent udziałów mojej własnej firmy? Jake odepchnął fotel, wstał i podszedł do okna. - Piękny widok, prawda? - rzekł zduszonym głosem. Stał tuż obok niej. Patrzyła na portowy most, próbując nie myśleć o jego bliskości, wycyzelowanym profilu, kształtnym ciele, o jego dłoniach... Daleko pod nimi świat zajmował się własnymi sprawami, nieświadomy dramatu, jaki z każdą chwilą narastał w odseparowanym zbytku chłodnego, wyłożonego dywanami gabinetu. Stefania czuła, że toczy się między nimi ciężki, milczący pojedynek na nie wypowiedziane słowa. Ale w sercu toczyła inną walkę, walkę między odruchami, z których jedne mówiły, że powinna natychmiast wyjść, inne że rozkosznie byłoby zostać. Jedne kazały jej zrobić krok do przodu, ku Jake'owi, inne do tyłu, w stronę drzwi. Muszę zapomnieć, że to mężczyzna - powtarzała sobie nieustannie. Muszę myśleć o nim jak o przeciwniku reprezentującym konkurencyjną firmę, jak o... wrogu. - No więc? - powtórzyła. - Te pięćdziesiąt procent. Gdzie tkwi haczyk?

- Nie ma żadnego haczyka, Stefanio - szepnął. - W mojej propozycji nie ma nic przykrego. Ostrożnie ujął jej dłoń i zaczął bawić się palcami. - Wprost przeciwnie. Prawdę mówiąc, sądzę, że ci się spodoba. Byłbym bardzo rozczarowany, gdyby stało się inaczej... Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Zaproszenie było aż nadto oczywiste. Aż ją zatkało. - Jake, czy ty poważnie proponujesz mi, żebym... - Tak. Jak najpoważniej. Cofnęła rękę. - Nie, Jake, nie pójdę z tobą do łóżka. Nawet cała firma to stanowczo za mało jak na cenę, której żądasz. - Przemyśl to... proszę. - Nie muszę niczego przemyśliwać. - Gdybyś jednak zechciała się nad tym zastanowić, byłabyś wobec siebie szczera. Może po raz pierwszy w życiu. - Ty masz jakieś nieprawdopodobne ego, Jake! Naprawdę sądzisz, że wszystkie kobiety nic tylko marzą o tobie? - Owszem, wtedy jest zabawniej. Ale... ty nie jesteś pierwszą lepszą kobietą. - Jake... - zawahała się. - Tak? - spytał z nową nadzieją w głosie. - Przyglądałam ci się, dużo o tobie myślałam. - Uśmiechem potwierdziła kryjące się za tym implikacje. - Dla ciebie najważniejszy jest interes. Seks to tylko rozrywka. Dlaczego akurat w moim przypadku przykładasz do tego tak wielką wagę? Dlaczego tyle dla ciebie znaczę? - Nie wiem - odparł w zadumie. - Chyba mam na twoim punkcie jakąś obsesję. Milczała. - To rodzinne - dodał z gorzką nutką w głosie. - Miałem brata, który dostał obsesji na punkcie kobiety. Nic dobrego z tego nie wyszło. Zaszedł... Tak, zaszedł donikąd. - To chyba też rodzinne - skonstatowała lekko, ale stanowczo. Bo ciebie to również zaprowadzi donikąd. Między nami nigdy do niczego nie dojdzie. Nie może. Przykro mi. - Tobie jest przykro. - Czekał na jakiś znak, choćby na jedno zakamuflowane słowo przyzwolenia, na cokolwiek. Patrzyła na niego bez mrugnięcia okiem, twardo, nieustępliwie. - Nic na tym nie buduj, Jake. - Odmawiasz? - spytał gniewnie. - To szaleństwo. Byłem bardzo hojny.

- Skoro moja odmowa psuje ci słodki smak zwycięstwa, mogę tylko stwierdzić, że jestem wprost zachwycona. - Ruszyła do drzwi. - Pozwolisz, że sobie już pójdę? - Owszem. Po raz ostatni. Uśmiechnęła się, wyszła i cicho zamknęła za sobą drzwi. Jake został sam. Ironiczna maska opanowania spadła z jego twarzy. Sfrustrowany, usiadł ciężko w fotelu. I co teraz? - pytał siebie w duchu. Co teraz...? Odjeżdżając spod gmachu Harper Mining, po raz pierwszy czuła, że wyszła ze starcia zwycięsko. Nie cofnęła się ani o cal, nie uległa. I nie dopuściła do tego, by spostrzegł, jak na nią działa. Ale Jake był niebezpieczny. Tak, pod każdym względem... Dzięki Bogu, Bill wyzdrowiał już na tyle, by znów mogła go zaliczyć do swojej drużyny. Nawet jeśli wciąż był tylko na ławce rezerwowych. Jechała do szpitala, gdzie jej oczekiwał. Streściła mu pokrótce rozwój wypadków. Tom opowiedział już Billowi o udanym przewrocie podczas posiedzenia zarządu, kiedy to Jake usunął ją z firmy. Teraz, gdy zrelacjonowała mu ostatnie posunięcie Sandersa, Bill okazał co prawda współczucie, ale bynajmniej się nie zdziwił. - Sprawa była jasna od samego początku, odkąd cię tylko zobaczył - burknął. - O Chryste, tak mi przykro... - Dlaczego? - Dlatego, że leżę tu bezużyteczny, kiedy mnie najbardziej potrzebujesz. - Bill, nie możesz przepraszać za to, że żyjesz! Zresztą, i tak nic nie poradzimy. Zrobiliśmy przecież, co w ludzkiej mocy. Po prostu mieli więcej armat. A może to tylko upływ czasu? Może to natura daje nam w ten sposób znać, że nasze dni dobiegły już końca? Miała nadzieję, że Bill się przynajmniej uśmiechnie. Ale nie, nie uśmiechnął się. - Stefanio - rzekł posępnie - jest coś, czemu musisz stawić czoło. Chodzi o Jilly. Ona musiała maczać w tym palce. Po stronie Sandersa. - Wkrótce będę w takim stanie, że się z tym pogodzę. A kiedy będę gotowa, rozprawię się z nią. Ale przedtem muszę zjednoczyć rodzinę, swoją prawdziwą rodzinę. Te dzieci przez całe życie cierpiały, cierpiały przeze mnie, przez to, jak żyła ich matka. Bill uśmiechnął się z czułością. - Cała ty. Wciąż się zadręczasz. Nie przesadzam, Stefanio. Spytaj Dennisa i Sary. Wątpię, czy tak to odbierają. - A Tom? - Daj mu trochę czasu. To wystarczy. - zamilkł na moment. Porozmawiajmy o interesach. Czy naprawdę chcesz oddać mu firmę?

- Nie mam wyboru. - Jesteś pewna? - Przegrałam, Bill. To już koniec. - Niekoniecznie. - Odetchnął głębiej. - Wciąż jeszcze możesz firmę odzyskać. Istnieje pewien sposób. - Bill... - To sposób nikczemny, niegodziwy i potwornie ryzykowny, bo możesz stracić wszystko. Ale tak, to możliwe. Stefania czuła, że robi jej się słabo i niedobrze. - Czy muszę tego słuchać, Bill? Sięgnął pod poduszkę i wydobył kartkę zapisaną kolumnami liczb. - Zrobiłem tu trochę notatek - rzucił niewinnie. - Czy musisz? To, oczywiście, zależy tylko i wyłącznie od ciebie. Dan zakręcił prysznic i wszedł do sypialni. Nie umiał sobie wyjaśnić, dlaczego odczuwa jakiś wewnętrzny niepokój. Przecież powinien być zadowolony, że Stefania skończyła z interesami, nawet jeśli nie akceptował sposobu, w jaki do tego doszło. Oznacza to więcej czasu dla nas myślał - więcej czasu dla Stefanii, bo wreszcie będzie mogła zrobić coś ze swoim życiem. Spojrzał przez pokój w jej stronę. Siedziała przy toaletce i kończyła się malować. Nie sprawiała wrażenia kogoś, kto przeżywa tragedię. Prawdę mówiąc, wyglądała cudownie. Surowa, aż ostra czerń szlafroka była zaakcentowana perłami na szyi i nadgarstku i wyciszona zwiewnym różowym szyfonem. Ale obserwując jej automatyczne ruchy, kiedy nakładała szminkę i róż, kiedy malowała rzęsy, czuł, że szczęśliwa nie jest. Strata Harper Mining nie uwolniła jej od zmartwień związanych z poprzednimi obowiązkami - zdawało się, że wciąż odczuwa ich ciężar. Wytarłszy się szybko ręcznikiem i narzuciwszy koszulę, Dan zaczął rozważać niepokojącą myśl. A jeśli się okaże, że utrata firmy jest dla Stefanii ceną za wysoką? Wówczas nadzieje na nowe wspólne szczęście są tylko złudnym mirażem, a jego marzenia z góry skazane na klęskę. A teraz ten jej plan, żeby w obliczu wspólnego wroga scalić rodzinę, stworzyć z niej coś w rodzaju oddziału szturmowego, żeby przegrupować siły - jakim sposobem coś takiego może wypalić? Dan czułby się o wiele spokojniejszy, gdyby materiał, nad którym przyjdzie jej pracować, nie był tak surowy. Owszem, Sara jest w porządku - myślał. Ale Dennis? Jakim cudem potomek legendarnego Maksa czy choćby Stefanii, kobiety ze stali, mógł być takim mięczakiem?! - Spodziewam się, że na uroczystości wodowania rodzinnego statku nie zabraknie Dennisa, prawda? - rzucił cierpko.

- Nie wiem. Odniosłam wrażenie, że chce przyjść. - A ty wciąż polegasz na jego dobrych chęciach. Taak... - Okręciła się na stołku i spojrzała na męża. - Proszę cię, kochanie, daj spokój. To nie będzie łatwe ani dla mnie, ani dla niego. Bo ja najlepiej wiem, że postąpił źle. - Źle? To, co zrobił, jest niewybaczalne! - Cóż... Musimy zrozumieć, że czuł się straszliwie zagrożony przez Toma. Zareagował bardzo emocjonalnie... - Zareagował jak ostatni kretyn! Roześmiała się. - On o tym wie. - A nawet jeśli nie wie, to i tak mu wybaczysz. - Mam nadzieję. Ale teraz sytuacja jest trochę inna. Mówiłam ci, że moje uczucia się zmieniły. Podałam mu rękę. Chcę, żeby wrócił do rodziny i chcę, żeby ta kolacja nam to ułatwiła. Ale jeśli wróci, to jako mężczyzna, a nie zepsuty bachor. - Hmmm... - Wbrew sobie Dan był pod wrażeniem jej stanowczych słów. - A ty? Myślałaś już, co będziesz teraz robić? - Chodzi ci o resztę mojego życia? - spytała, pudrując nos z przesadną zawziętością. - Stefanio, nie chciałem... - Będę zajmowała się działalnością charytatywną. To chyba odpowiednie zajęcie dla kobiety w podeszłym wieku? Stanął za nią i objął ją mocno. - Jakoś cię nie widzę w tej roli. A to, że skończyłaś z Harper Mining, wcale nie musi oznaczać końca Stefanii, jaką wszyscy znamy i kochamy. - Przytulił ją czule. - I nie oznacza. - Powiedziałaś to podejrzanie stanowczo. Czy zdecydowałaś się już na następny krok? - Tak. - Po raz ostatni musnęła wacikiem twarz i wstała. - Następny krok to kolacja z dziećmi, kochanie. Minęła prawie godzina, a oni nie zasiedli nawet do stołu. Przy trzecim aperitifie Dan zerknął na Sarę i Stefanię, które siliły się na rozmowę, i przeklął Dennisa pod nosem. Po raz kolejny ten upiorny chłopak sprawiał im kłopot. Jak długo Stefania będzie się z tym godzić? Jak gdyby słysząc jego nie wypowiedziane myśli, Stefania wstała. - Nie będziemy dłużej czekać na Dennisa - oznajmiła z uśmiechem. - Chyba gdzieś zabłądził.

Matey był w swoim żywiole. Krzątał się wokół nich i nalewał wino do kieliszków. Sara wzniosła ironiczny toast: - Za nieobecnych przyjaciół! Wtem usłyszeli znajomy głos: - I ja za to wypiję. Myślisz o kimś, kogo znam? Do salonu wszedł Dennis. Niósł jedną różę. Stanął u szczytu stołu, gdzie siedziała Stefania, położył kwiat i cmoknął matkę w czubek głowy. - Przepraszam za spóźnienie. W ostatniej chwili doszło do małej wpadki z naszymi nowymi projektami. Już mieliśmy je przekazać do prasy, a tu klapa. Przed wyjściem musiałem uprzątnąć cały ten bałagan. Stefania powstrzymała się i nie rzuciła Danowi triumfalnego spojrzenia. Uniosła kieliszek. - Wypijmy za nas! Za rodzinę i... za przyszłość. - Za przyszłość? - spytała niepewnie Sara. - Tak, za przyszłość. - Stefania popatrzyła na nich z ciepłym uśmiechem. - Myślę, że nadszedł już czas, byśmy znów zaczęli działać razem. W ostatnich tygodniach przeżyliście przeze mnie prawdziwe piekło. Chcę was za to przeprosić. Dan pokręcił głową. - Nie masz za co przepraszać. Wszyscy wiemy, czemu musiałaś stawić czoło. - Czyżby? - W głosie Dennisa zabrzmiała niebezpieczna nutka. Sara podniosła zatrwożony wzrok. - Sądziłam, że mieliśmy się dzisiaj pojednać... - Pojednać się i co dalej? - Nie zbiła go z tropu. - Każde z nas pójdzie swoją drogą i w uświęconym tradycją stylu a la Harper będziemy dalej paskudzić swoje życie, tak? - Może być zupełnie inaczej, Dennis! - zaprotestował Dan. - Tak? - Uśmiechnął się krzywo. - Myślałem, że to u nas wrodzone. - Dennis, czyżbyś chciał nas wszystkich poróżnić? - W głosie Sary pobrzmiewała zakamuflowana groźba. - Nie, on nie chciał... - wtrąciła szybko Stefania, pragnąc jak najszybciej załagodzić konflikt. - Właśnie za to... Właśnie chyba za to chcę was przeprosić. Za utrudnianie wam życia. Za to, że nie byłam zwyczajną, dobrą matką, na której zawsze można polegać. Sara roześmiała się. - Ty! No nie! A nie przyszło ci na myśl, że może wolimy cię właśnie taką? - I że cię wszyscy kochamy - wtrącił z uczuciem Dan. - Bez względu na okoliczności. Prowokująco-buntowniczym gestem Dennis wychylił kieliszek i sięgnął po karafkę, którą Matey zostawił na stole.

- Wszystko to prawda, kochana mamo, ale to w niczym nie zmienia faktu, że sama sobie jesteś winna. Nikt inny tylko ty ściągnęłaś sobie na głowę całe to nieszczęście. - Dennis, na miłość boską! - wybuchnął Dan. - Twoja matka próbuje ci wybaczyć, zapomnieć o przeszłości, a ty... - O to właśnie chodzi, Dan! Dokładnie o to! O przeszłość! Sara zacisnęła pięści. Była wściekła. - Dennis, jeśli się natychmiast nie zamkniesz, moja kolacja wyląduje na twojej gębie! - Nie, wszystko w porządku, uspokójcie się. - Głos Stefanii zdawał się dochodzić z oddali, jakby z innego wymiaru. - Chyba wiem, do czego Dennis zmierza. I chyba jestem gotowa przyznać, że miał rację... na samym początku. Nagłą ciszę, jaka zapadła przy stole, przerwał Dan. - Wybaczcie, ale nie rozumiem. Co...? Sara zorientowała się pierwsza i aż sapnęła. - Na początku? Jilly?! Dennis kiwnął głową. - Tak - potwierdziła Stefania lodowatym głosem. - Jilly. Ale ona nie jest jedynym punktem naszych dzisiejszych obrad. Szczerze mówiąc, sądzę, że przeżyłabym stratę Harper Mining, stratę firmy jako takiej. Ale sposób, w jaki ją straciłam, zupełnie mnie dobija. I boli. Boli tak, że trudno z tym dalej żyć. - Zamilkła na chwilę i spojrzała na rodzinę. Wpatrywały się w nią trzy pary oczu, troje ludzi spijało z jej ust każde słowo. - Zebrałam was tu dzisiaj, ponieważ muszę wam coś wyznać. Bill McMasters podpowiedział mi sposób, w jaki mogłabym odzyskać Harper Mining. - Jaki? - spytał z mocą Dan. - Pewnie chce nasłać na Sandersa wojsko - rzucił Dennis z sarkazmem. - Ryzyko jest straszliwe - dodała wolno Stefania. - Wszystko albo nic. - Och, mamusiu! - Sara wbijała w matkę podekscytowane oczy. - Zrobisz to, prawda? - spytał Dan, nie wiedząc, co czuje: zadowolenie czy niepokój. Ale to słowa Dennisa przeważyły szalę. - Idź na to, mamo!

Rozdział XXXVI Idź na to, mamo! Jakże te słowa podniosły ją na duchu! W tych niezwykle ważkich i przełomowych chwilach, kiedy to członkowie rodziny zjednoczyli się wokół niej, jak gdyby nie dzieliły ich w przeszłości żadne różnice, Stefania poczuła, że oto znów żyje pełną piersią, po raz pierwszy od chwili, gdy na posiedzeniu zarządu spadł na nią ten nieszczęsny cios. Wiedziała jednak, że w sprawach wielkiej wagi nie można kierować się emocjami. To była decyzja związana tylko i wyłącznie z interesami - niemal na pewno najbardziej przełomowa w jej życiu - i musiała ją podjąć w spokoju ducha. Przypomniało się jej jedno z powiedzonek ojca; jakże często wracała do nich pamięcią. “Przyjmuj rady, jeśli ci je dają”. To była jego ulubiona maksyma, chociaż sam notorycznie lekceważył wszelkie rady i podejmował decyzje “na nosa”. Byłoby dobrze zasięgnąć czyjejś opinii - uznała. Dana? Nie. Dan się z tego wyłączył, oznajmiając, że trudno mu zachować bezstronność i że w ogóle ma co do tego mieszane uczucia. Stefania zadzwoniła więc do Amahla, który mieszkał w apartamentach Sydney Hilton, i za niespełna godzinę przed dom zajechała czarna, dyskretna limuzyna. Pogrążeni w rozmowie, Amahl i Stefania spacerowali po ogrodzie. - Rozmawiałaś z Billem McMasterem? - spytał; jego szczupła, inteligentna twarz była wyraźnie zatroskana. - Czy jego plan ma szanse powodzenia? - O tak, w to nie wątpię. - Więc skąd twoje wahania? - Hmm... Rodzina, Amahl. Nie wiem, czy nie byliby szczęśliwsi, gdybym zaczęła żyć jak zwyczajna kobieta. Roześmiał się ciepło i gardłowo. - Mieć niezwykłą matkę... Które dziecko zrezygnowałoby z takiego przywileju? - Ale jest jeszcze Dan. Na Wyspie Orfeusza przyrzekłam mu, że skończę z firmą. - Czy nalegałby, żebyś dotrzymała obietnicy? - Oczy Amahla pociemniały. - Nie, nie. Ale myślę, że czułby się szczęśliwszy. - Szczęśliwszy? - Amahl westchnął. - Jak długo? Pamiętaj, że zakochał się w kobiecie, która się nigdy nie poddaje, w prawdziwej Amazonce. Mógł wybrać kogoś, kogo nazywasz “zwyczajną kobietą”. Wybrał Stefanię Harper. Czy będzie cię kochał, gdy zasiądziesz w domu z robótkami ręcznymi? Tym razem ona się roześmiała. - Nie umiem nawet przyszyć guzika! Ale jest coś jeszcze...

- Hmmm... Pozwól, że zgadnę. Pieniądze? - Pieniądze. W odpowiedzi Amahl sięgnął pod zwiewną galabiję i wyjął kawałek papieru. - Weź to - powiedział. - Amahl, przecież to jest... - Czek in blanco. Wykup Sandersa. Bez względu na koszty. - Ale to będą miliony! Wzruszył ramionami. - Jeśli nie chcesz ich przyjąć w podarunku, będziesz mi je winna. Stefania uśmiechnęła się smutno. - Mój drogi... Znasz mnie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że ani jedno, ani drugie nie wchodzi w rachubę. Na jego przystojnej, poważnej twarzy wykwitł figlarny uśmieszek. - Więc ja wykupię Sandersa. Nie możesz mi w tym przeszkodzić. - Amahl! Przecież to śmieszne! - No to sama walcz o swoją firmę! - Jego oczy rozbłysły gniewem. - Tak, znam cię! I wygląda na to, że w tej chwili znam cię chyba lepiej, niż sama znasz siebie! Jeśli się poddasz, równie dobrze możesz przestać oddychać. Pracować, walczyć, dążyć do zwycięstwa i zwyciężać. Czyż nie do tego sprowadza się życie? Stefania nie umiała odpowiedzieć. Stanęli w kępie drzew, których liście pokrywały się już wszystkimi barwami smutnej jesieni. Znad morza wiała leciutka bryza. Księciem wstrząsnął dreszcz. - Nasze życie jest krótkie - rzekł poważnie. - I kiedy zostaniesz wezwana, by zdać ostateczny rachunek, czy chcesz wtedy powiedzieć, że słyszałaś dźwięk trąbki wzywającej do ataku, ale się bałaś? Że ukryłaś się, a później uciekłaś w obliczu wroga? Stefanii było zimno, niemal przemarzła. Lecz umysł miała czysty i otwarty. - Bać się? Może. Ale uciekać? Nigdy! - Oto moja mała lwica! Amahl klasnął triumfalnie w dłonie, owinął ją czule galabiją, by ochronić przed zimnem, i poprowadził w stronę domu. Dennis i Sara ani przez chwilę nie mieli wątpliwości, że z chwilą, gdy Bill przedstawił Stefanii strategię walki z Sandersem, na pewno dojdzie do wojny. Oboje mieli swoje powody, by wesprzeć w niej Stefanię. Dla Dennisa była to znakomita okazja, żeby naprawić niedawne błędy i dowieść synowskiej lojalności. Poza tym, wciąż czuł się podle wobec Cassie, wciąż za nią tęsknił i

zastanawiał się, czy aby nie potraktował jej zbyt ostro. Często kusiło go, żeby ją gdzieś zaprosić, a owego dnia przed gabinetem Joanny omal nie uległ pokusie. Lecz za każdym razem tłumił ją w sobie, woląc życie z przytępionym poczuciem cierpienia, ćmiącym jak chory ząb, niż ponowny skok w otchłań bólu, wódki i samowstrętu, z której właśnie wychynął. Sara natomiast martwiła się i zadręczała chyba jeszcze bardziej niż brat. Nie potrafiła zatrzeć w pamięci ostatnich słów Toma, nie potrafiła usunąć z niej jego szalonego przekonania, że Stefania się myli, że gdzieś, kiedyś zaszła jakaś pomyłka. Wiedziała, że wyjechał samochodem na Terytorium Północne, jak gdyby nie mógł już dłużej wytrzymać i zaczekać na samolot do Darwin, odlatujący za kilka godzin. Cóż spodziewał się znaleźć w dawnym domu Stefanii, w starym Edenie, gdzie zostało ledwie kilku służących? Czegóż szukał tam, na pustkowiu, całe mile od najbliższego osiedla? W przeciwieństwie do Toma, którego wigor i pewność siebie sprawiały, że był urodzonym optymistą, Sara nie śmiała żywić najmniejszych nadziei. Teraz obawiała się nawet większego rozczarowania, bo co będzie, jeśli Tom wróci z pustymi rękami? Wówczas po raz pierwszy dotrze do niej gorzka świadomość, że muszą żyć bez siebie, oddzielnie, dotrze do niej i już nigdy jej nie opuści. Kiedy pierwsza narada wojenna w Edenie, mająca na celu skoordynowanie kontrataku, udowodniła, że jej porucznicy, Sara i Dennis, dają z siebie wszystko, Stefania nie była zdziwiona. Sara zdążyła już posegregować dokumenty i rozpoczęła od zapoznania zebranych z aktualną sytuacją, wynikającą z obliczeń wstępnych. - Żeby przejąć firmę i zdetronizować Sandersa, będziesz musiała odzyskać pięćdziesiąt jeden procent akcji Harper Mining. Zgadza się? Stefania skinęła głową. Dennis zagwizdał cicho. - Święci Pańscy! To straszna kupa szmalu! - Mamy tyle? - spytała Sara z lękliwym przejęciem. - Mniej więcej - odrzekła Stefania. - Ale nie w gotówce. W aktywach. - Więc kiedy je upłynnimy, to spłukamy się do czysta, tak? - Słowa Dennisa były raczej stwierdzeniem niż pytaniem. Stefania znów potwierdziła skinieniem głowy. - Dlatego musiałam was w to wciągnąć i całą rzecz dokładnie rozważyć. Będę zmuszona oddać pod hipotekę wszystko, łącznie z Edenem. Jednak chcę was zabezpieczyć na wypadek, gdyby coś poszło nie tak, jak mam nadzieję, że pójdzie. Dlatego chcę wykupić wasze udziały, za gotówkę, w całości, żeby nic i nikt wam tych pieniędzy nie odebrał. W ten sposób zachowacie swoją część spadku. Patrzyli na nią, rozważając implikacje płynące z tego, co przed chwilą usłyszeli.

- Ale mamo - powiedziała z niedowierzaniem Sara - te pieniądze, te, za które chcesz kupić nasze udziały, będą ci na pewno potrzebne do wykupienia wszystkich akcji dostępnych na wolnym rynku, prawda? - Bardzo możliwe. - Przecież gramy w to razem, tak? Całą rodziną... - To moja walka, Sass - ucięła krótko Stefania. - I moja decyzja. - Wykluczone - odrzekła córka z naciskiem. - Mówimy o Harper Mining. Nie musisz kupować moich akcji. Ja ci je po prostu daję. - Jak wiecie, chcę odzyskać wszystko i po to ryzykuję. Ale waszymi udziałami ryzykować nie mogę. Sara uśmiechnęła się. - Należą do ciebie. A raczej do firmy. I kropka. Stefania posłała jej wdzięczne spojrzenie i zerknęła na syna. - Cały czas milczysz, Dennis - zauważyła. - Zarzuciłaś mi, że na posiedzeniu zarządu kierowałem się emocjami - odrzekł wolno. Staram się nie popełnić tego samego błędu po raz drugi. - W porządku. - Co się tak naprawdę stanie, jeśli przegrasz? - spytał. - Wartość rynkowa Harper Mining pójdzie w górę, Sanders utrzyma się na tronie, Eden i wszystko, co mamy, zostanie zlicytowane, a my będziemy musieli rozejrzeć się za jakąś pracą, żeby nie umrzeć z głodu - wyjaśniła lekko. - I chcesz zaryzykować utratę tego wszystkiego? - Dennis potoczył wkoło ręką, wskazując urządzony ze smakiem salon, taras, basen z otaczającymi go ogrodami i wysmukłą limuzynę na podjeździe. - Już to zrobiłam. Dziś rano złożyłam wniosek o objęcie domu hipoteką. - A co na to Dan? - zapytała spokojnie Sara. - Martwi się. - A ty? - Umieram ze strachu! Roześmiali się. - Zawsze byłaś szczera i waliłaś prosto z mostu - skonstatował Dennis. - A ja zawsze byłem ryzykantem. Nigdy nie potrafiłem odmówić sobie odrobiny hazardu. - Wyjął z kieszeni certyfikaty akcji i rzucił je na stół. - Są twoje. Za darmo, gratis. Wygrasz czy przegrasz, nie będę miał żadnych pretensji. Walcz i daj mu porządnego kopa w tyłek.

- Dzięki, Dennis. - Stefania promieniała z wdzięczności. - Ale on nie zawaha się przed niczym, mamo - ostrzegał. Zdążyłam się już o tym przekonać... - pomyślała Stefania, głośno zaś odrzekła: - Możliwe. - Powodzenia, mamusiu. I dużo szczęścia. - Dziękuję, Saro. Będzie mi potrzebne. Ale... - Stefania uśmiechnęła się łobuzersko. Sandersowi również! - Tak... Dobrze, oczywiście... Na razie, Stefanio. - Niemal mrucząc z rozkoszy, Jilly odłożyła słuchawkę i wślizgnęła się do łóżka. - Dobre wiadomości? - Usłyszała nasycone, zaspokojone mruknięcie tuż obok. - Żebyś wiedziała! - W oczach Jilly błyszczało tłumione podniecenie. - Moja kochana siostrzyczka zdecydowała się właśnie wykopać sobie grób. Nawet nie będę musiała jej tam wpychać! Oliwia przeciągnęła się i jęknęła. Wyjęła kościste ręce spod prześcieradła, oparła się na łokciu i spojrzała na Jilly z rozbudzonym zainteresowaniem. - Pocałuj mnie, kochanie - szepnęła. - Znów cię chcę... Jilly aż parsknęła z niedowierzania. - Jesteś doprawdy nienasycona! - Chwyciła ją za ramiona i przetoczyła na krawędź łóżka. Wystarczy jak na jedno popołudnie, ty leniwa krowo! Teraz wstawaj i zrób mi kawy. Mam robotę. Przyłożyła stopę do jej zadka i pchnęła silnie. Potem sięgnęła po telefon. Harper Mining? Proszę z panem Sandersem. Dan nie był jedyną osobą z najbliższego kręgu Stefanii, która miała mieszane uczucia co do decyzji, by wystąpić przeciwko Sandersowi. Rina nie posiadała się wprost z radości, widząc, jak dzięki przedsięwzięciu Stefanii w Billa wstępuje nowe życie. Jego entuzjazm dla liczb, tabel, akcji i udziałów był świeży jak za dawnych lat, jak za czasów młodości, a kiedy konferował przez telefon ze Stefanią, wargi i policzki różowiały mu tak, jak gdyby nigdy nie chorował. Z drugiej strony, co naturalne, martwiła się, że Bill znów będzie harował ponad siły, i usiłowała stonować jego podniecenie. - Wiem, że czujesz się o wiele lepiej - mówiła - ale na twoim miejscu nie startowałabym jeszcze w maratonie. - Co tam ja - odparł szorstko. - Jak tam Stefania? Jak jej idzie z wykupywaniem akcji? Słyszałaś coś? - Nie, nic nowego od czasu, kiedy rozmawiałeś z nią w południe. Bill, uzgodniliśmy, że nie będziemy tu rozprawiać o interesach.

- A co tu można robić? Przecież muszę się czymś zająć, na Boga! Mam cały czas myśleć o następnej pigułce? - Zdał sobie sprawę, że Rina mówiła poważnie i nieco złagodniał. - Myślisz o Tomie? - Och, Bill... - Jej dużą, matczyną twarz wykrzywił grymas niepokoju. - Tak się martwię, że tam pojechał. - Dobrze wiesz, że robiłem, co mogłem, żeby go powstrzymać. Ta wyprawa na północ to szaleńczy pomysł. W dodatku samochodem! Zanim przejedzie pół drogi, będzie wykończony. - Chwyta się każdej nadziei. Nie jest w stanie pogodzić się z tym, że nie może być z Sarą. - Będzie musiał - burknął Bill. - Im szybciej, tym lepiej. Otworzyły się drzwi i do separatki weszła Jilly z wielkim bukietem kwiatów. - Jak się masz, Bill? - spytała z czułym zatroskaniem. Bill nie próbował nawet ukrywać zaskoczenia. - Co ty tu robisz, do diabła?! Jilly udała, że sprawił jej ból. - Niezbyt miłe powitanie. Martwiłam się o ciebie. Chciałam cię po prostu odwiedzić. - Martwiłaś się, hę? - rzucił cierpko. - Mogłem się tego domyślić. - Wszyscy się o ciebie martwimy. Zawsze traktowaliśmy cię jak członka rodziny. A teraz, kiedy Stefania zdecydowała się rozpocząć tę walkę... A właśnie, co nowego na froncie? Spytała lekko, od niechcenia, ale nie zdołała go oszukać. - Jeśli przyszłaś tu na przeszpiegi w imieniu tego Angola, tego sukinsyna Sandersa, to postawiłaś na złego konia. Zjeżdżaj stąd! Ale już! - Ależ Bill! - Jilly wytrzeszczyła oczy, udając zaskoczenie. - Jesteś najwyraźniej przemęczony. Musisz odpocząć. - Odpuść sobie, nie jesteś moją niańką, Jilly. - Wpadłam tylko, żeby życzyć ci szybkiego powrotu do zdrowia. - To miło, że zdobyłaś się na taki wysiłek - grzmiał dalej Bill. - Zwłaszcza teraz. Wszyscy wiemy, jak bardzo przeżywasz śmierć Filipa. - Cóż, życie płynie naprzód...- stwierdziła cicho. - Ale nie dla niego! - huknął. Jilly obróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi, gdzie stała... Stefania, która nie zauważona weszła do separatki kilka minut temu. Mruknąwszy niewyraźne pozdrowienie, siostra minęła ją i wypadła na korytarz. Stefania stanęła przy łóżku i przywitała się serdecznie z Riną i Billem. Później spojrzała na chorego. - Czy nie za ostro ją potraktowałeś? - spytała cicho.

- Obudź się wreszcie, Stefanio! Jilly się nie zmieniła! Jest wciąż taka sama! Ma wciąż ten sam stosunek do seksu! I wciąż stanowi dla ciebie zagrożenie, jak by na to nie patrzeć! Stefania uśmiechnęła się smutno. - Wszyscy popełniamy błędy w ocenie ludzi. To, że ma takie, a nie inne skłonności, wcale nie musi oznaczać, że jest zdrajczynią, jak podejrzewasz. Przecież tak naprawdę nie wiesz, czy miała coś wspólnego z transferem akcji podczas tej nieszczęsnej licytacji, która doprowadziła do przejęcia firmy przez Sandersa. Jake Sanders radzi sobie i bez niej. Bill mruknął coś sceptycznie. - Hmmm... Zaskoczę cię, Bill - dodała Stefania. - Czy wiesz, że Jilly oddała mi swoje akcje, żeby mi pomóc w walce z Sandersem? - To podstęp! - wybuchnął Bill. - Ona chce zdobyć twoje zaufanie! Jak na inteligentną kobietę, potrafisz się czasem popisać wybitną głupotą! Mam nadzieję, że przyjęłaś te akcje, co? - O tak! - Roześmiała się. - Taka głupia to ja nie jestem! I chyba już się nie zmienię. Trochę za późno. Bill chwycił ją za rękę. - Nie zmieniaj się, dziewczyno. Zrób wszystko, żebym po wyjściu ze szpitala mógł cię zobaczyć w fotelu prezesa Harper Mining. A właśnie... Rina ma coś dla ciebie. Jego żona z uśmiechem otworzyła torebkę, wyjęła jakiś dokument i wręczyła go Stefanii. - Proszę. - Bill! Tylko nie to! Przecież to są wasze akcje! - No to co? - rzucił zirytowany. - Więc postawiłaś już na mnie kreskę, tak? Utkwiłem w tym cholernym szpitalu i przestałaś mnie uważać za swojego człowieka, hę? - Jak możesz tak mówić, Bill! - Stefanio, dopuściłem do tego, żeby ten kryminalista cię dopadł i wygryzł z firmy. Pozwól, że spróbuję przynajmniej naprawić swój błąd. Bierz akcje i wygraj! Biorąc kopertę, Stefania nachyliła się i ucałowała go w czoło. - Zgoda. A teraz albo będziesz grzeczny, albo wezwiemy z Riną pielęgniarkę. Wybieraj. Kiedy Jake dowiedział się od Jilly, że Stefania chce rozpocząć kampanię zmierzającą do odzyskania Harper Mining, nie wiedział, czy śmiać się, czy płakać. Cała rzecz była po prostu absurdalnie śmieszna. Stefania nie mogła wygrać, żadnym sposobem. Choćby dlatego, że na wolnym rynku nie krążyła wystarczająca ilość akcji. Zakładając nawet, że starzy, wierni właściciele akcji zechcą - z poczucia lojalności - odsprzedać je Stefanii, po prostu nie mogła, nie była w stanie zdobyć pakietu kontrolnego, czyli pięćdziesięciu jeden procent. A w trakcie tych wszystkich finansowych zmagań doprowadzi się do ruiny. Oczyma duszy widział, jak zmuszona haniebną

porażką sprzedaje samochody, konie, biżuterię, widział, jak wystawia na licytację Eden, by spłacić gigantyczne długi. Przecież nie tego pragnął, do cholery! Z każdym dniem miał coraz pełniejszą świadomość tego, czego od niej chciał, i jednocześnie wiedział, że upływ czasu wcale nie zbliża go do celu. A teraz to! Istne szaleństwo! Próbował o tym zapomnieć, tak samo jak próbował zapomnieć o Stefanii. Ale nie mógł. W końcu doszedł do wniosku, że zwykła przyzwoitość nakazuje, by uświadomił jej konsekwencje tak pochopnego kroku. No bo przecież kogóż miała się poradzić? Schorowanego Billa McMastera? Starca, który był już najpewniej jedną nogą w grobie? Tego mięczaka Dennisa? Mężulka, który znał się na interesach mniej niż ona na chirurgii? A może był to z jego strony akt miłosierdzia? Może po prostu za nią tęsknił i chciał usłyszeć choćby jej głos, nawet gdyby miała odesłać go z kwitkiem...? Nie dając sobie czasu na zastanowienie, chwycił za słuchawkę telefonu. - Stefanio, co ty wyprawiasz? Z trudem rozpoznała jego głos, w którym nie usłyszała ani zadufania, ani znajomej, kpiącej nutki. - Próbuję wykupić Harper Mining - odrzekła. - Chcę ją odzyskać. Dla siebie. - Nie dasz rady. Dobrze wiesz, ile trzeba akcji, żeby w ogóle cokolwiek zacząć. - Tak, wiem. - Poruszona jego natarczywością, z trudem zachowywała spokój. - Wiesz, ile cię to będzie kosztowało? Nawet jeśli ci się uda? - Owszem. - Stefanio, przegrasz! - Nie sądzę. - Przecież nie masz takich pieniędzy. - Ale je zdobędę. Oddam pod hipotekę cały majątek. - Więc go stracisz. Milczała chwilę. - Tym razem będzie to walka na śmierć i życie, Jake. - Wcale nie musi tak być - odrzekł cicho. - Nie chcę, żeby tak było. Roześmiała się chrapliwie. - Chyba nie myślisz, że w to uwierzę! - Stefanio, wysłuchaj mnie. Mówię prawdę. To, co do ciebie czuję... Jesteś cudowną kobietą i... - Daruj sobie te dyrdymały, Jake - ucięła krótko. - Nie przepadasz za komplementami, co? - Chyba że są szczere.

- Te były szczere. - Tak jak ty? - Awantura wisiała w powietrzu. - Wygram z tobą, Jake - dodała po chwili. Przygotuj się na najgorsze. - Niczego nie zdziałasz, Stefanio. - Przekonasz się. Nawet gdybym miała sprzedać ostatnią sukienkę i chodzić nago, dopnę celu. - Nie wiesz, jak bardzo chciałbym tej chwili doczekać... Ogarnięta nową falą niepokoju, zawahała się. Do czego on zmierza...? Mówił teraz tak cicho, że z trudem go słyszała. - Zaproponowałem ci coś, Stefanio, i byłem szczery. Nie musimy walczyć. Mogłaś wszystko odzyskać. I nadal możesz. - Zabierasz mi firmę, a potem proponujesz łóżko?! - krzyknęła z pasją. - Nie przyjęłabym twojej oferty, nawet gdybyś był ostatnim mężczyzną na kuli ziemskiej! Ciszę, jaka nagle zapadła, przerwało coś, co zabrzmiało niczym jęk pokutującej duszy. - Wciąż nic nie rozumiesz, prawda? Nie proponuję ci krótkotrwałej przyjemnostki, nie tego chcę. Chcę cię... całą, do końca. I na stałe. Czy teraz rozumiesz? - Nie - szepnęła. - O czym ty mówisz? - Wyjdź za mnie, Stefanio!

Rozdział XXXVII - Chciałabym się widzieć z panią Stefanią Harper. - Oczywiście, proszę pani. Zechce pani chwileczkę zaczekać. Cassie weszła do przestronnego, chłodnego holu i zaczęła krążyć nerwowo tam i z powrotem. Matey zniknął w którymś pokoju. Przez otwarte drzwi Cassie widziała coś, co przypominało jadalnię, przekształconą teraz w prowizoryczne biuro z telefonami, teleksem i komputerami. Do holu weszła Stefania. - Cassie? Co za niespodzianka. Chodźmy do salonu. Co cię sprowadza do Edenu? - spytała chłodno. Siedząc na brzeżku krzesła i unikając wzroku Stefanii, Cassie wyjaśniła: - Przyjechałam spytać, czy nie potrzebujecie pomocy. Było nie było, jestem ekspertem od komputerów. Stefania zrobiła wielkie oczy. - Chcesz nam pomóc? Jeśli Sanders się o tym dowie, natychmiast stracisz pracę w “Tarze”. - Nie, jeśli pani wygra. A jeśli pani przegra, nie będzie to miało żadnego znaczenia. I tak stamtąd odejdę. - Cassie, wybacz, że powiem prosto z mostu. Twoja... omyłka przy rejestracji transferu naszych akcji kosztowała mnie utratę firmy. Możesz mi podać choć jeden wiarygodny powód, dla którego miałabym ci teraz uwierzyć? - Bo wtedy nie kochałam Dennisa! - wyrzuciła z siebie. - A teraz tak. Wszystko się tak straszliwie pogmatwało. Próbowałam rozplątać to sama, ale nie mogę. I nie mogę już dłużej z tym żyć. Bo ja... - Jej głos nabrzmiał łzami. - Co Dennis ma z tym wszystkim wspólnego? - Jilly powiedziała mu, że ja i Jake... - Jilly? Jakim cudem się o tym dowiedziała?! - Dzięki swoim akcjom i... Zresztą ona też ma z nim romans, dlatego... - Jilly i Jake?! - A później już nie mogłam tego znieść, więc powiedziałam wszystko Filipowi Stewartowi. Tak, przecież on był doradcą prawnym Harper Mining i w ogóle, dlatego myślałam, że mi coś doradzi. Ale on... - O Boże... Biedny Filip...

I nagle Stefania wszystko zrozumiała. Jakby bielmo opadło jej z oczu. Jilly... Tak, po raz pierwszy wyraźnie dostrzegła te małe, niepozorne oznaki, których świadomie nie chciała przyjmować do wiadomości. Jak mogła być tak ślepa? Siedziała przez chwilę, otępiała z bólu i smutku. Później spojrzała na Cassie. Dziewczyna, blada i zdenerwowana, miętosiła torebkę i wyraźnie chciała zrzucić z siebie przygniatający ją od dawna ciężar. - Lepiej powiedz mi wszystko, Cassie - rzekła zimno Stefania. Koniec z kłamstwami. Nie śpiesz się. Mamy czas. Cassie odetchnęła głęboko. - Dobrze, powiem. Poznałam Jake'a, zanim zaczęłam pracować w Harper Mining. Kiedy rozpoczął przygotowania do przejęcia firmy, zasugerował mi, żebym postarała się tam o pracę. Wtedy wszystko bym dla niego zrobiła. Szalałam za nim. - Wzruszyła ramionami. To straszne, tak zwariować na punkcie mężczyzny. - Owszem - wtrąciła cicho Stefania. - Wiem coś o tym. - Na początku to było jak gra. Pędziłam z pracy do domu, żeby mu przekazać najświeższe wiadomości z firmy i... żeby się z nim kochać. - Zamknęła oczy na wspomnienie tamtych chwil. Później zaczęłam mieć wyrzuty sumienia. Powiedziałam mu, że nie będę już dla niego szpiegować i zerwaliśmy ze sobą. To było wtedy, kiedy poznałam Dennisa, kiedy zaczęliśmy się spotykać. Dennis był taki inny, taki... Stefania uśmiechnęła się krzywo. - Delikatny i miękki. - Czułam się z nim bezpieczna. Ale, jak się okazało, nie byłam. Jake zawarł z Jilly coś w rodzaju paktu. Dała mu akcje, których potrzebował, żeby wejść w skład zarządu. Chcieli to utrzymać w tajemnicy, żeby pani dalej jej ufała. Jake zagroził, że jeśli nie sfałszuję danych, powie Dennisowi o wszystkim, co nas łączyło. - I uległaś. - Tak, uległam! - Cassie poczerwieniała, ale głowę trzymała wysoko. - I wiem, wtedy też wiedziałam, że to przestępstwo. Czułam się przez to jeszcze gorzej. Od tamtej pory nie zaznałam chwili spokoju. Ale mam już tego dosyć! Nie chcę już dłużej tańczyć, jak mi Sanders zagra! Urwała, próbując się opanować. - Przyjechałam tu dzisiaj, żeby pani wszystko opowiedzieć, podać daty, godziny, szczegóły. I ponieść konsekwencje. Jeśli zechce mnie pani oskarżyć o fałszerstwo, ma pani pełne prawo. A jeśli zechce pani oskarżyć Sandersa, jestem gotowa stanąć przed każdym sądem w Australii i zeznawać przeciwko niemu. Z radością pójdę do więzienia, wiedząc, że pociągnę go za sobą. Zamilkła.

Stefania odwróciła wzrok. Patrzyła błędnym wzrokiem gdzieś w przestrzeń. Serce śpiewało jej triumfalną pieśń zwycięstwa. Mam cię, Jake - myślała. Teraz cię mam. Nareszcie jakiś przełom... Uśmiechnęła się. - Jesteś odważną dziewczyną, Cassie. Cieszę się, że chcesz do nas przystać. Lepiej późno niż wcale. - Chwilę milczała. - Nie, nie będę cię skarżyć. Ale niewykluczone, że przyjmę twoją propozycję i wykorzystam cię do walki z Jake'iem. Sama jeszcze nie wiem. Zależy od rozwoju wypadków. - A jak wam na razie idzie? - Wspaniale! - Oczy Stefanii rozbłysły. - Lepiej i szybciej niż śmieliśmy oczekiwać. Udało nam się już skupić trzydzieści cztery procent akcji. - Trzydzieści cztery?! - To najświeższe dane. - Maklerzy dostają chyba kręćka! - Tak samo, jak nasze komputery. Z trudem nadążają za rozwojem sytuacji. - Och, komputery wymagają twardej ręki - odrzekła Cassie. Niech no tylko przy nich usiądę. Pokażę im, kto tu rządzi! - Na pewno. Ale zaczekaj jeszcze chwileczkę, dobrze? To nie potrwa długo. Zanim Cassie zdążyła zareagować, Stefania zniknęła. Dziewczyna jęknęła cicho i wyciągnęła się w fotelu. Po raz pierwszy od wielu tygodni mogła się naprawdę odprężyć. Czuła niewysłowioną ulgę, jakby spadł jej z ramion olbrzymi ciężar, ulgę, jaka przychodzi wraz z luksusem szczerej spowiedzi. Mogła stawić czoło wszystkiemu, cokolwiek by się działo. Od drzwi dobiegł ją jakiś szmer; otworzyła oczy. Stał przed nią Dennis. Był zmieszany, ale czujny i ostrożny. - Co się dzieje? - spytał. - Matka kazała mi tu przyjść. Nie chciała nic powiedzieć. Cassie wstała. - Co się dzieje? Dzieje się to, że pierwszy raz od wielu tygodni zdołałam dojść z sobą do ładu. Dennis, miałam romans z Jake'iem Sandersem... - I przyjechałaś tu specjalnie po to, żeby mi o tym powiedzieć? - Wyznałam wszystko twojej matce. To, co usłyszała, daje jej do ręki broń, której potrzebuje do walki z Sandersem. Natomiast tobie chciałam powiedzieć, że... - Nagle, pod wpływem jego oskarżycielskiego wzroku, straciła całą pewność siebie. - Nie, to nie ma sensu - załkała gorzko. - Ty będziesz mnie raczej nienawidził, niż kochał, a ja... - Co ty?

- A ja cię kocham, do cholery! - krzyknęła z płaczem. Dennis aż się cofnął. - Nigdy mi tego nie mówiłaś... Nie odpowiedziała. Chwyciła torebkę, wyjęła chusteczkę i ruszyła chwiejnie do drzwi. Nagle poczuła na ramionach jego ręce. Dennis odwrócił ją ku sobie i przytulił z całych sił. - Kochanie... - wyszeptał chrapliwie. - Tak za tobą tęskniłem. Całował ją zachłannie, spijając słonawe łzy, badając językiem wnętrze jej ust. Niczym chłopak na pierwszej randce, śpiesznymi, niezdarnymi ruchami dotykał jej ciała i rozpinał bluzkę, by wsunąć pod nią dłonie i odnaleźć to, czego szukał. Czując, że delikatny jedwabny stanik zaraz pęknie, Cassie rozpięła go i uwolniła piersi. Dennis objął je mocno, ściskając palcami sutki. Przez skórę natarczywych kciuków wyczuwała jego przyspieszony puls. Ogarnięta nagłą falą podniecenia, wbiła mu paznokcie w ramiona, a później sięgnęła w dół, do rozporka jego dżinsów. Penis był nabrzmiały, twardy, wibrujący - wprost fantastyczny. Rozpięła mu spodnie, chwyciła jego męskość, a Dennis aż sapnął i zadrżał z rozkoszy. Całowała ukochanego, pieszcząc jednocześnie członek i doprowadzając go do pełnego wzwodu. Dennis bez ostrzeżenia przewrócił ją na podłogę, ukląkł między jej nogami i jednym szarpnięciem zerwał majteczki. Rozpiął do końca dżinsy, zsunął slipki, wszedł w nią i... skończył. Przepełniona szaleńczą radością, obejmowała go mocno. - Przepraszam... - wymamrotał. - Nic z tego nie miałaś. - Świat się dzisiaj nie kończy. Następnym razem będzie lepiej. Oparł się na łokciu. - Na pewno, kochanie - odrzekł ze swoim dawnym, młodzieńczym tupetem. - Matka powiedziała, że na odnowienie znajomości daje nam tylko dziesięć minut. Dane o skupie akcji napływają tak szybko, że ledwo się wyrobiliśmy. W rogu dyrektorskiego gabinetu teleks stukał nieustannie. Podobnie jak jadalnia w Edenie, pokój pełnił teraz funkcję kwatery głównej sztabu i uzupełniono go o wszystkie akcesoria niezbędne do prowadzenia wojny na giełdzie. Jake siedział w centrum tego pozornego chaosu, studiując ostatnie dane. Nie wierzył własnym oczom. Zacisnął zęby i po raz wtóry zaczął sprawdzać długie kolumny liczb. Nagle otworzyły się drzwi i do gabinetu wparadowała Jilly. - Powiedziałem Hilary, żeby mi teraz nie przeszkadzano - rzucił w przypływie gniewu. - A ja jej powiedziałam, że mnie to nie dotyczy - odcięła się. Zamknąwszy drzwi, podeszła niespiesznie do biurka. Chociaż wciąż nosiła się na czarno, Jake zauważył z ironią, jak obcisłą ma na sobie sukienkę, ilu guziczków nie zapięła, by zwrócić uwagę na zmysłowy dekolt. Tak - myślał - opłakiwanie męża to ostatnia rzecz, jaka jej chodzi po głowie. Patrzyła na niego wyzywającym wzrokiem. Milczał.

- Tylko mi nie mów, że zamartwiasz się tak przez Stefanię! - rzuciła szyderczo. - Jilly, po czyjej ty jesteś stronie? - Po stronie zwycięzcy, kochanie. Jak zawsze. - To znaczy po swojej? Jak zawsze. Uśmieszek na jej ustach zgasł. - To chyba niezbyt odpowiednia pora na kłótnie i zrywanie układów, prawda? - Czyżbyśmy się kłócili i zrywali układy? - Jake był już znużony. - No chyba nie leżymy teraz w łóżku! - Według ciebie seks jest lekarstwem na wszystko? - Z tobą był, ty napalony ogierze! - prychnęła. - Masz rację. Był. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała, ogarnięta nagłym strachem. - Koniec z nami, Jilly. Tym razem na dobre. Nie chcę cię widzieć, nie chcę cię słyszeć, nie chcę się z tobą pieprzyć. Dość tego. - Co cię napadło? - rzuciła z niebezpiecznym błyskiem w oczach. - Mamy już kogoś innego, tak? Jake milczał. - Stefania! - zaryzykowała w ciemno i spojrzała na niego, szukając potwierdzenia swoich domysłów. - Ty się w niej naprawdę zakochałeś! Nawet nie usiłował zaprzeczać. - A jeśli nawet, co cię w tym tak denerwuje, Jilly? To, że darzę Stefanię uczuciem? A może sam fakt, że istnieje coś takiego jak miłość, nie tylko chuć, w czym ty się specjalizujesz? - Więc ona jest damą, a ja zwykłą kurwą, tak? - Z wściekłą miną, syczała teraz i prychała jak rozdrażniona kotka. - We łbie ci się pomieszało! Startujesz do niej? To nie twój typ! Ona nawet kaczora by nie umiała wydmuchać! Tak, Greg mi powiedział! Jake przetarł dłonią oczy. - Zaczynam myśleć, że Greg Marsden był głupim skurwysynem. Musiał być głupim skurwysynem, skoro wszedł z tobą w układy. - Głupim, tak! - wykrzyknęła w maniakalnym uniesieniu. - Sam entuzjazm, zapał i kompletny brak wyobraźni! Jeden wielki kutas bez serca! Tak samo jak ty! - Biedny Filip. Tak długo wytrzymał... - mruknął Jake scenicznym szeptem. Wstał. - Wynoś się, Jilly. Koniec z nami. Bo wiesz, nagle... poczułem do ciebie wstręt. Stała przed nim, dysząc jak po ciężkim biegu.

- Wyrzucę cię stąd, jeśli mnie do tego zmusisz. I zrobię to z wielką przyjemnością. Ale wolałbym, żebyś wyszła sama. - A chuj ci w dupę! - wrzasnęła, obróciła się na pięcie i wypadła z gabinetu. Jake zamknął za nią drzwi. W sekretariacie siedziała przerażona Hilary. - Jeśli mówię, żeby mi nie przeszkadzano, odnosi się to do wszystkich. A zwłaszcza do pani Stewart. Proszę o tym pamiętać, Hilary. Późne popołudnie, centrum miasta - to beznadziejna pora i miejsce na szukanie telefonu. Klnąc w żywy kamień, Oliwia przebijała się przez tłumy napierających przechodniów. W końcu znalazła budkę. Zacięła zęby, odczekała, aż się zwolni, i wreszcie, bardzo już spóźniona, wykręciła numer. Zgarbiona postać na drugim końcu linii drgnęła, wyprostowała się i chwyciła słuchawkę. - Oliwia! Gdzie jesteś? - Niedaleko giełdy. Jeszcze trochę, a dojdzie tam do rozruchów. - Jak wygląda sytuacja Harper Mining? - Sądząc po ostatnich danych, z każdą minutą zyskuje na popularności. Ceny idą w górę jak szalone. - Ile teraz płacą? - Prawie osiem dolarów za sztukę. Ale Stefania ciągle kupuje. - Wszystko albo nic... - Chyba tak. Ona jest bliska celu, Jilly, niestety. Przykro mi... - Tylko mi się tam nie popłacz, nie warto. Mam dla ciebie zadanie. - W jej głosie zabrzmiała złowroga nuta. - Chcę, żebyś mi kogoś prześwietliła. I to dokładnie, ze wszystkimi szczegółami. Wiesz, co masz robić. - Jasne. Kogo? - Kogoś, kto z przyjaciela stał się nagle wrogiem. Jake'a Sandersa.

Rozdział XXXVIII Jakieś czterysta mil autostradą Stuart Highway prosto do Katherine, później w lewo do Barkly, a stamtąd trzysta pięćdziesiąt do Mount Isa. Dalej, zanim dojedzie pan do Cloncurry, musi pan minąć groby w Never-Never, przeciąć Newcastle Creek, przy Stuart Memorial skręcić na Barry Caves, przejechać River Ranken, a potem dalej, dalej, dalej... Tom obudził się gwałtownie. I natychmiast z ulgą zdał sobie sprawę, że to tylko majaczenia wycieńczonego mózgu, że powtarzał wskazówki, jakie otrzymał na bezkresną drogę, że nie, na szczęście nie zasnął za kierownicą. Był bezpieczny, choć padał ze zmęczenia. Samochód stał pod kępą drzew gumowych, na cichym podjeździe. - Młody człowieku! Tom obrócił głowę i zrozumiał, co go obudziło. Przez okno od strony pasażera zaglądała do środka zakonnica. Patrzyła na niego i stukała w szybę. Z trudem otworzył drzwi i wysiadł chwiejnie. - Przyjechałem w nocy - zaczął chaotycznie - bo muszę z kimś porozmawiać o... O dziecku. Nieco później, kiedy stanął przed obliczem matki przełożonej Zakonu Najświętszej Marii Panny, zdołał trochę składniej naświetlić cel swojej wizyty. Spokojnie wyjaśnił, czego szuka, i opisał zwariowaną jazdę przez rozpalone serce wyspy do starego domostwa Harperów na Terytorium Północnym. Pokonał dwa tysiące mil, by w starym Edenie spotkać wiekowego dozorcę, który powiedział mu, że niechciane dziecko zostało ongiś wywiezione do Queenslandu, sześćset mil na wschód, do sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne gdzieś między Mount Isa i Cloncurry, w odosobnionej posiadłości nad Carmella River. Więc jechał, jechał i jechał - ile to już dni? - Straciłem orientację - odparł. - Chyba z tydzień. Zależy, którego dziś mamy... Uświadomiwszy sobie, jak długo trwała podróż, potarł ręką kilkudniowy zarost na policzku. Jadł tyle co nic, kupował puszki na stacjach benzynowych, kiedy padał ze zmęczenia, zasypiał na przednim siedzeniu samochodu, potrzeby fizjologiczne załatwiał na poboczu drogi. Czuł odrazę do swego ciała, zastanawiał się bojaźliwie, czy aby nie cuchnie. W tym białym, wysokim pomieszczeniu, w obecności świętych kobiet, wyglądał na prostackiego, ordynarnego intruza. - Miałem nadzieję, że siostry znajdą coś w starych rejestrach - zakończył bez przekonania. Matka przełożona uśmiechnęła się i pochyliła nad biurkiem. - Tego rodzaju dane trzymamy w tajemnicy, młody człowieku. Zarówno dla dobra owych nieszczęsnych matek, jak i tych, którzy nasze dzieci adoptują, by traktować je jak własne.

- Ale proszę zrozumieć, to sytuacja szczególna! Do diabła! Mam chyba prawo wiedzieć, kim była moja matka! - Zaległa głęboka cisza. Tom poczuł na sobie ich poważne, wybaczające spojrzenia. Zbladł. Przepraszam... - wymamrotał. Matka przełożona wstała i szeleszcząc nakrochmalonymi sukniami, podeszła bliżej. - Czy zje pan śniadanie? - spytała uprzejmie. - Śniadanie? - Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego. - A po śniadaniu wynajmie pan pokój w hotelu w Cloncurry. To niedaleko, zaraz przy drodze. Spotkamy się jutro. - Jutro? Ale ja muszę wracać, muszę... - Panie McMaster, czekał pan blisko trzydzieści lat. Jeden dzień dłużej nie sprawi żadnej różnicy. - Ale na co mam czekać? - spytał, zdesperowany. - W tamtych czasach była tu tylko jedna z nas. Siostra Agnieszka. Siostra Agnieszka jest już bardzo stara i nie zawsze zachowuje jasność umysłu. W miarę jak zbliża się do Pana, traci więź ze światem doczesnym. Ale tylko ona może panu pomóc, nikt inny. - A teraz jej tu nie ma? Wyjechała na urlop, czy jak? - pytał zdezorientowany Tom. Ku jego zdziwieniu matka przełożona wybuchnęła wesołym, serdecznym śmiechem, który zabrzmiał echem w wysokiej izbie. - Na urlopie? Miałaby opuścić naszego Pana, życie wypełnione pracą i modlitwą? Opuścić te biedne dziatki i nieszczęsnych rodziców? O nie, panie McMaster! Tom aż się skurczył z zakłopotania. Widząc jego zmieszanie, matka przełożona spoważniała. - Proszę się nie martwić, młody człowieku - rzekła z naciskiem. - Siostra Agnieszka wciąż tu jest. Ale od dłuższego czasu przebywa w nabożnym odosobnieniu. Modli się. Nie wolno jej przeszkadzać. - I... I ten okres odosobnienia jutro dobiega końca? - Właśnie. - Wzięła z biurka mały dzwoneczek i zadzwoniła. Jutro może pan wrócić i porozmawiać z nią osobiście. - Otworzyły się drzwi i do izby weszła nowicjuszka ubrana w czarny habit. - Siostro Bernadetto, zechce siostra zaprowadzić naszego gościa do refektarza. Proszę polecić, żeby dostał porządne śniadanie, a później niech mu siostra wskaże drogę do hotelu w miasteczku. Uścisnęła mu rękę. Z wielkiej ulgi omal się nie rozpłakał i nie przywarł ustami do silnej, ciepłej dłoni. Skinął głową w podzięce i wyszedł za siostrą na wykładany piaskowcem korytarz. - Pan z daleka? - spytała dziewczyna dla nawiązania rozmowy.

- Tak - odparł wolno. - Ale mam przed sobą jeszcze długą drogę... “Wyjdź za mnie, Stefanio...” Oparła głowę na dłoniach, wbiła wzrok w ciemny ekran monitora i myślała o Jake'u. On grał. Musiał grać, na pewno. Bo dla niego podnietą były interesy i władza, jaka się z nimi łączy. Nie umiał traktować kobiety jak partnerki czy rywalki, nie. Kobieta stanowiła dla niego obiekt seksualnego podboju i musiał ją zaciągnąć do łóżka. A po zdobyciu natychmiast tracił dla niej wszelkie zainteresowanie. Pod tym względem był jak większość mężczyzn. Więc dlaczego się tym tak przejmowała? Dlaczego nie mogła zapomnieć jego słów? Dlaczego wciąż ją nawiedzały? I dlaczego je w ogóle wypowiedział? Przygnębiona, poruszyła się niespokojnie na fotelu, usiłując myśleć o pracy. Przy stole na lewo siedzieli Cassie i Dennis. Byli pochłonięci analizowaniem najświeższych danych, ale od czasu do czasu odrywali wzrok od długich kolumn liczb, by czule spojrzeć na siebie, by ukradkiem, pod stołem, uścisnąć sobie dłonie. Stefania cieszyła się ich na nowo odkrytą bliskością, której zbawienne efekty znalazły natychmiastowe odbicie w zachowaniu Dennisa - syn zyskał na pewności siebie, był zdecydowany, wiedział, czego chce. Po drugiej stronie jadalni Sara robiła zestawienia ostatnich doniesień z giełdy. Ona też była tu o wiele szczęśliwsza niż w “Tarze”, gdzie obijałaby się bez celu, czekając na telefon, na telefon, który nie dzwonił od wielu, wielu dni. Jestem z nich najstarsza - myślała Stefania - najbardziej doświadczona i jedyna, która nie potrafi wziąć się w garść, która siedzi bezczynnie jak głupiutka, rozmarzona nastolatka. I o kim ja niby marzę? O mężczyźnie, który poprosił mnie o rękę! Mnie, kobietę zamężną! Z czułą ulgą skierowała swe myśli na Dana. Dan dotrzymał słowa. Wspierał ją w walce, niczego nie żądał, z sobie właściwym wdziękiem akceptował fakt, że jest całkowicie pochłonięta akcjami, biuletynami giełdowymi i komputerowymi wydrukami. Od czasu do czasu dobrodusznie narzekał, że nawet późnym wieczorem Stefania nie może oderwać się od pracy, żartował, że jest komputerowym wdowcem i że musi składać podania, by kochać się z własną żoną. Ale na ogół był wierny duchowi współpracy i zaufania, znaczenie których odkrył na Wyspie Orfeusza, a ona kochała go za to jeszcze bardziej. Tak, kochała go, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Był dla niej opoką, na nim budowała swoje życie. Wobec tego dlaczego myślała o Jake'u? I znów powróciły te słowa, i znów ją zadręczały: “Gdybyś jednak zechciała się nad tym zastanowić, byłabyś wobec siebie szczera. Może po raz pierwszy w życiu”. Szczera wobec siebie... O cóż mu mogło chodzić? Miałabym przyznać, że jest diabelsko przystojny? Przyznać, że myślałam... że wciąż myślę o...

Z zadumy wyrwał ją Matey. Wszedł do jadalni, wyniosłym spojrzeniem omiótł komputery, których obecność dla spokoju sumienia kompletnie ignorował, i zaanonsował: - Książę Amahl chce się z panią widzieć. Czeka w ogrodzie. Stefania chwyciła kurtkę i wybiegła z domu. - Amahl, jesteś niepoprawny! - wykrzyknęła serdecznie. - To nie pogoda na spacery! Zwłaszcza dla ludzi z twoich stron. Wziął ją za rękę i mocno ucałował dłoń. - Jestem ptakiem, który nie może żyć w klatce. Przejdźmy się. Odstraszymy chłód. Ruszyli wolno trawnikiem opadającym ku skalistej przepaści. Przed nimi rozciągał się ocean, bezkresny, wspaniały, wolny. Stefania wciągnęła w płuca ostre morskie powietrze. - Czyż jest coś piękniejszego? - spytała. - Tak, o tak... Powiedział to tak dziwnie, tak inaczej niż zwykle, że obróciła się ku niemu gwałtownie. Amahl utkwił wzrok w jej twarzy, a na jego obliczu malował się taki smutek, że poczuła w sercu nagły skurcz. - Muszę wyjechać, Stefanio. - Musisz? Westchnął. - Kiedy spotkałem cię po raz pierwszy, wtedy, dawno, byłaś tak piękna, że wystąpiłem przeciwko swemu ojcu, przeciwko mojej religii, a przede wszystkim zawiniłem wobec ciebie. Bo to przecież żadne wytłumaczenie, że rozmiar swych grzechów poznałem dopiero niedawno. Przez cały ten czas sądziłem, że nasza przyjaźń jest wolna od młodzieńczych słabostek. - Urwał. - Ale tak nie jest. Czuję, że znów mogę zgrzeszyć. - Amahl... Wzruszył ramionami. - Zanim odjadę, chcę wiedzieć, jak stoją twoje sprawy. Muszę wiedzieć, że będziesz szczęśliwa. Z trudem zebrała myśli. - Niektórzy akcjonariusze wciąż nie mogą się zdecydować. Ale w sumie idzie nieźle. Bez względu na ostateczny rezultat, zdobędę bardzo dużo akcji. Sądzę, że wszystko zmierza ku dobremu. - Stefanio, nie zaznam spokoju, dopóki mi czegoś nie obiecasz. - Tak, Amahl?

- Musisz mi dać słowo, że nie przegrasz walki z Sandersem przez brak pieniędzy. Bo ja je mam, mnie nie są potrzebne. - Amahl, już na ten temat rozmawialiśmy i... - Musisz mi pozwolić, Stefanio! - wykrzyknął gniewnie. - Muszę coś ze sobą zabrać! Czy chcesz mnie pozbawić wiary w to, że coś dla ciebie znaczę? Że liczę się w twym życiu? - Odwrócił się i ukrył twarz w fałdzie galabii. - Przepraszam, Amahl - szepnęła, ujmując jego dłoń. - Jestem uparta i niezbyt hojna. Przyrzekam, że jeśli będę w potrzebie, natychmiast dam ci znać. Wyciągnęła rękę, odsunęła grube białe zwoje materiału i pogłaskała go po szczupłej brązowej twarzy. Chwycił jej dłoń, musnął ją wargami, nachylił się i przytulił Stefanię do piersi. Jego bliskość, ten silny, egzotyczny zapach... nagle jakby cofnęła się w czasie. Oto znów była młodą dziewczyną, córką Maksa ze starego Edenu, oto znów oczarował ją syn szejka naftowego, silny, szczupły, niczym arabski sokół. I ucałowała go, wkładając w pocałunek całe serce, ucałowała go jak dziewczyna sprzed lat i jak kobieta, którą teraz była, kobieta, która do Amahla należeć nie mogła. Westchnął i uwolnił ją z objęć. - Widzisz, jak bardzo jesteś niebezpieczna? - spytał czule. - Ale nie żałuję, że przyjechałem. - Cieszę się. - I jeśli mnie wezwiesz, przyjadę znowu. Daj tylko znać. - Dziękuję, Amahl. - Ale tym razem twoje życzenie się spełni, Stefanio. Wygrasz. Czuję to. - Oby. - Tylko nie zapominaj o starym przyjacielu. W jego oczach ujrzała ból. - Nigdy, Amahl. To moja druga obietnica. - O tak, pamiętam, oczywiście, że pamiętam! - Stara zakonnica spoglądała z rozdrażnieniem to na Toma, to na matkę przełożoną, którzy stali przy wąskim łóżku w nagiej celi. - Po prostu wolniej mi się teraz wszystko przypomina, i tyle. Nie poganiajcie mnie! Zamilkła. Mogła się co prawda modlić, ale Tom bał się, że ucięła sobie drzemkę. Był bliski obłędu. - Cierpliwości, mój synu - szepnęła matka przełożona. - Proś Boga, by wsparł cię w potrzebie darem cierpliwości.

Darem cierpliwości! Tomowi chciało się wyć. Przez całą najdłuższą chyba w życiu noc walczył z frustracją i nadzieją. Chociaż minęły dni, ba! cały tydzień, odkąd po raz ostatni spał w łóżku, w hotelowym pokoju stwierdził, że ani zasnąć, ani odpoczywać nie jest w stanie. Poszedł na spacer, ale w Cloncurry - niewielkim miasteczku przy autostradzie Barkly Highway - niewiele było do oglądania. Nie miał nic do czytania, nic do roboty. Nie śmiał nawet wypić piwa, bo bał się, że gdyby nazajutrz zalatywało od niego alkoholem, zbezcześciłby klasztor. Leżał więc godzinami na twardym łóżku, próbując nie myśleć o Sarze, i z wytęsknieniem oczekiwał ranka. Teraz, gdy stał przed kobietą, która trzymała w ręku klucz do tajemnicy, czuł, że piętrzą się przed nim po stokroć większe trudności. Siostra Agnieszka była stara - matka przełożona twierdziła, że ma ponad dziewięćdziesiąt lat - więc musiała być stara już wówczas, kiedy go tu przywieziono. Była wysuszona, delikatna jak konik polny i tak maleńka, że zajmowała ledwie połowę koi, na której ją ułożono. - Większość czasu spędza teraz w łóżku - ostrzegała go matka przełożona, zanim weszli do celi. - Jej świadomość zanika i powraca. Niech pan będzie na to przygotowany, młody człowieku. I nagle nie otwierając oczu, siostra Agnieszka znów zaczęła mówić. Głos miała słaby i piskliwy. - Było tu ongiś dziecko, z daleka, z miejsca, które nazywali... Edenem. Och, wspaniały chłopiec! Przywiózł go taki wielki mężczyzna. Nazywał się Mc... Mc... - McMaster - podsunął Tom. - McMaster. Tak, McMaster, to ten. Nie chciał zostawić dziecka. Ale musiał. I odjechał... Urwała. Tom posłał matce przełożonej udręczone spojrzenie. Zakonnica pokręciła ostrzegawczo głową. Tom nie śmiał się jej sprzeciwić. Tak nagle, jak przestała, starowina znów zaczęła mówić: - Potem wrócił. Chciał zabrać dziecko. Tak bardzo tego chciał. Płakałeś w żłobku. Więc dałyśmy mu ciebie. - Dałyście mu mnie? To znaczy, że ja nie... - Tom miał tak zszargane nerwy, że z trudem artykułował słowa. - To znaczy, że nie byłem tym samym dzieckiem? Długa chwila nieznośnej ciszy. - Ono umarło. To z Edenu umarło. Ale ten mężczyzna i jego żona tak bardzo chcieli mieć dziecko. A ty potrzebowałeś rodziny... Twoją matką była młoda Irlandka, która dotarła z wybrzeża aż tutaj. Była sierotą. Umarła przy porodzie. Biedactwo, taka młoda... - Siostro! - rzuciła z naciskiem matka przełożona. - Jej nazwisko!

- Callaghan. - Dziękuję, siostro. - Z triumfalnym uśmiechem na szerokiej twarzy, matka przełożona wyprowadziła Toma z celi i zamknęła drzwi. To wszystko, czego nam trzeba. Nie ma sensu zamęczać jej szczegółami. Znajdziemy je w kartotece pod nazwiskiem pańskiej matki. - Mojej matki... - Do Toma jeszcze to nie docierało. - Sądząc jednak po tym, co nam powiedziała siostra Agnieszka, boję się, że niewiele ich tam będzie - dodała ze smutkiem matka przełożona. - To bez znaczenia. Ja już mam matkę... - Oczyma duszy ujrzał ciepłe, kochające oblicze Riny. - O ile tylko nie jest nią Stefania Harper, mam wszystko, czego mi na świecie potrzeba!

Rozdział XXXIX - Czterdzieści cztery procent! - Dennis ze wstrętem wyłączył komputer i spojrzał na Stefanię, Sarę i Cassie. - To dobrze - skonstatowała Sara, siląc się na wesołość. - Ale nie wystarczy, Sass - oznajmiła posępnie Stefania. - Już od trzech dni nic się nie zmienia. Wciąż ten sam wynik. - Tak, ani jednej więcej... - Cassie wpatrywała się w monitor, przeglądając skomplikowane zestawienia dotyczące skupu akcji. - Jasna sprawa. Zgarnęliśmy wszystko, co krążyło na wolnym rynku... - I wiele akcji, których się nie spodziewaliśmy, tych od popleczników Harperów - wtrąciła lojalnie Sara. - Ale to nie wystarczy! - wybuchnął Dennis. - Nie możemy tego wszystkiego wciąż liczyć i przeliczać, bo w końcu zsiniejemy! To za mało! - Zrozpaczony, grzmotnął pięścią w stół. - Więc co? - spytała Sara, powstrzymując panikę. - Czy to znaczy, że...? - Nie, nie przegraliśmy - odrzekła rezolutnie Stefania. - Jeszcze nie. Nie będę próbowała was oszukiwać. Sprawy nie wyglądają najlepiej. Ale mam w zanadrzu jedną... nie, dwie niespodzianki. I jeśli będziemy musieli polec, polegniemy, plując ogniem ze wszystkich dział! Tylko Cassie zdobyła się na coś w rodzaju uśmiechu. - Jasne... - rzekła głucho. Stefania powiodła wzrokiem po ich zasmuconych twarzach. - Na resztę dnia weźcie sobie wolne - rozkazała szorstko. - Idźcie na ryby, gdziekolwiek. Tutaj nic już po was. Jadę do Sydney. Promienie bladego, jesiennego słońca igrały na portowym moście i przeraźliwie białych muszlach gmachu Opery. Jake stał przy oknie swego gabinetu w wieżowcu Harper Mining i słuchał kostycznego głosu maklera, który składał mu telefoniczny meldunek. - Teraz sprawa jest jasna. Ma ją pan. Bez żadnych wątpliwości. Mam ją... Gdybyś ty wiedział, ty... - Utknęła na czterdziestu dwóch procentach. Według porannych doniesień skup ani drgnie. - I nie ma już wolnych akcji? - Nie, giełda czysta. - Dobrze. Dzięki za potwierdzenie. - Mam wrażenie, że nie jest pan zadowolony. - Nie, dlaczego? Tańczę tu ze szczęścia.

- Udało nam się w pańskim imieniu przeprowadzić bardzo udaną kontrofensywę... - Tak, wiem - uspokajał go Jake. - I jestem wam niezmiernie wdzięczny. Odwaliliście kawał znakomitej roboty. - Cieszę się, że pan tak uważa - odparł ułagodzony makler. - No, to w takim razie do usłyszenia. Polecam się na przyszłość. Jake odłożył słuchawkę. Jeśli to zwycięstwo, to dlaczego czuł się jak pokonany? A może jest już w takim stanie, że nie potrafi odróżnić jednego od drugiego? Na biurku zabrzęczał dzwonek interkomu. - Panie prezesie... - Prosiłem, żeby mi nie przeszkadzać, Hilary. - Ale panie prezesie... Puścił przycisk i wrócił do okna. Ku jego zdumieniu ktoś otworzył drzwi do gabinetu. Obrócił się wściekle, chcąc wyrzucić intruza, i skonstatował, że patrzy prosto w oczy kobiety, która nawiedzała go w snach, która nie dawała mu spokoju za dnia. Otworzył usta, ale nie potrafił wykrztusić ani słowa. Tak, to prawda, Stefania zamierzała go zaskoczyć, ale gdy zbladł, gdy spojrzał na nią jak na ducha, jej wielkoduszne serce wezbrało litością. - Jak się masz, Jake - zaczęła łagodniej, niż planowała. - Przyszłam stoczyć pojedynek w obozie wroga. Doszedł do siebie z wielkim trudem. - Proszę... Usiądź. - Nie, to nie jest wizyta towarzyska. Czy wiesz, że wygrywam? Zdusił w sobie histeryczny śmiech. - To zabawne, ale mój makler powiedział mi przed chwilą coś wręcz przeciwnego. Obawiam się, że jeszcze nie usunęłaś mnie z tego gabinetu. - Postąpiłbyś mądrze, gdybyś sam z niego zrezygnował - skontrowała nieporuszona Stefania. - To odpowiedni moment. Przychodzę, żeby złożyć ci ciekawą propozycję. Wykupię cię po najwyższych cenach. Tym sposobem zachowasz twarz. Bierz pieniądze i uciekaj. - A co z moją propozycją? - spytał cicho. - Przemyślałaś ją? - Z którą? - odcięła się ironicznie. - Z łóżkową czy z firmową? Jestem mężatką, zapomniałeś? - On nie może ci podarować Harper Mining. - On mi daje więcej, niż ty byś kiedykolwiek mógł! I nie o pieniądze tu chodzi! Jake był chory z przygnębienia.

- Stefanio, tyle razy ci mówiłem... Oddam ci firmę. Oddam ci ją. Wystarczy, że poprosisz. Ale ci jej nie sprzedam. Rozumiesz? Zaczerwieniła się, uniosła głowę, ale milczała. - Jak na tak zażartą kobietę interesów, masz zaskakujące braki w podstawowej arytmetyce mówił, chcąc ją dotknąć, zranić. - Czterdzieści dwa procent to czterdzieści dwa procent. Nie zdobędziesz pozostałych dziewięciu, a tym samym nie przejmiesz kontroli nad Harper Mining. Chyba że... przyjmiesz moją ofertę. W takiej czy innej formie. Stali przy oknie. Napięcie rosło z każdą chwilą. Spojrzała mu prosto w oczy. - Czy to twoje ostatnie słowo? - spytała. - Tak. - W takim razie oto moje! - Cofnęła rękę i wymierzyła mu lekki, acz bolesny policzek. Możesz sobie myśleć, że mnie pobiłeś! - krzyknęła. - Ale nigdy, przenigdy ci nie ulegnę! Idź do diabła, Sanders! - Wybiegła z biura. Zdziwiony, Jake dotknął twarzy. Opuszkami palców czuł, że skóra mu płonie. Uśmiechnął się. Nie, nie tego się spodziewał. Ale to już było coś! Odzyskiwał z wolna humor. Więc jednak Jake Sanders nie jest Stefanii Harper tak zupełnie obojętny, o nie! I mam na to dowód! Właśnie go sobie rozcieram! Gdybym tylko znalazł jeszcze sposób na to, żeby jej agresję przekształcić w energię czysto seksualną... Kiedy giełda potwierdzi moje ostateczne zwycięstwo, znajdę go albo nie nazywam się Sanders... Jeden po drugim liście opadały wolno z drzew. Na zielonych trawnikach, na wyżwirowanych ścieżkach i schludnych kwaterach tworzyły się nieregularne, żółtawe wzorki. Mrucząc i gderając, dozorca prowadził codzienną walkę o utrzymanie swego terytorium w czystości, wojnę ze śmieciami przyrody. Naturalne, że niektórymi zakątkami cmentarza zajmował się bardziej niż innymi. Ale żaden z nich nie doświadczał takiej troskliwości jak pewien specjalny grób, za opiekę nad którym ów ciemnowłosy nieznajomy płacił mu tak sowicie, w dodatku za każdym razem, gdy odwiedzał cmentarz. Wkrótce koniec roboty. Dozorca zbierał już narzędzia - szuflę, miotłę i widły - gdy przed bramą zatrzymała się cicho czarna limuzyna. Nie był wcale zdziwiony. Nieznajomy przyjeżdżał w takie dni jak ten, mniej więcej o tej właśnie porze. Śpiesznie chwycił narzędzia i zabrał się do pracy tak, jak gdyby ów specjalny grób był jedynym grobem na całym cmentarzu. I robił oczywiście wszystko, żeby jego służalczość i uniżoność została zauważona i doceniona. Nieznajomy podszedł bliżej i niecierpliwym gestem odprawił starego dozorcę. Później, pogrążony w myślach, stał długo nad grobem. W końcu wyrwał się z zadumy, zamienił słowo ze starcem, wręczył mu banknot o dużym nominale i odszedł.

Kiedy limuzyna odjechała i włączyła się w strumień pojazdów zmierzających w stronę miasta, z taksówki zaparkowanej dyskretnie nieco dalej wysiadła kobieta. Wysiadła i weszła na cmentarz. Dozorca był zachwycony - rozmowa z tajemniczym gościem zabiła zwykłą popołudniową nudę. Zaprowadził kobietę do grobu, o który tak metodycznie dbał. Nie dowierzając własnym oczom, Oliwia przeczytała: Greg Mardsden zmarł 12 lipca 1978 Niech spoczywa w pokoju - Kto tu leży? - spytała porywczo. - Powiedział, kim on dla niego jest? - No pewnie, że powiedział - odrzekł urażony dozorca. - Od razu. To jego brat. Stefania wyszła z gmachu Harper Mining w zaskakująco dobrym nastroju. Nie była przybita tym, że Jake odmówił sprzedaży udziałów. Tak naprawdę wcale się tego nie spodziewała, ale w obecnej, jakże krytycznej sytuacji musiała wykorzystać każdą szansę. Właściwie to spotkanie z Sandersem było dla niej czymś radosnym - zdała sobie sprawę, że nie po raz pierwszy - i stwierdziła, że jest już gotowa do ostatecznej rozgrywki, która przeważy szalę zwycięstwa na jedną lub na drugą stronę. Ale przed decydującym starciem z Sandersem musiała jeszcze załatwić coś, co powinna była załatwić dawno temu. Spochmurniała i zawróciła w stronę Elizabeth Bay. Po rewelacjach Cassie dotyczących długotrwałego związku Jilly i Jake'a nie mogła się dłużej łudzić co do prawdziwej natury siostrzanych uczuć Jilly. Pora wkroczyć do akcji. Mam tylko nadzieję, że wzięłam ze sobą skuteczną broń - myślała z niepokojem. Wkrótce się przekonamy... - Stefania! - Siostra przywitała ją z właściwą sobie wylewnością i zaprosiła do saloniku. Co za miła niespodzianka! - Nie sądzę, Jilly - odrzekła chłodno Stefania. - To, co chcę powiedzieć, nie przypadnie ci do gustu. Nie chcę tego mówić, ale muszę. Miarka się przebrała. Jilly zesztywniała. Najpierw Jake, teraz ona - co tu się dzieje?! - Odwiedziła mnie Cassie Jones - zaczęła Stefania. - Opowiedziała mi o twoim romansie z Jake'iem, o akcjach, które mu dałaś, o wszystkim. Cały czas wbijałaś mi sztylet w plecy i udawałaś dobrą siostrę. Wszystkie kłopoty, w jakie wpadłam, zawdzięczam tobie. - A żebyś wiedziała! - wybuchnęła Jilly, porzucając zamiar obrony. - Prędzej czy później sama bym ci o tym powiedziała. Ale chciałam, żebyś doceniła moje... arcydzieło. - Zachichotała złośliwie. - Twoje...

- Mój mistrzowski plan, złotko. Och, wszystko przewidziałam i opracowałam. Zajęło mi to siedem lat. Siedem lat! Stefania usiłowała ją zrozumieć, ale przychodziło jej to z wielkim trudem. - Chcesz powiedzieć, że naprawdę zaplanowałaś wszystko... w więzieniu? - A miałam tam coś lepszego do roboty? - Jilly uśmiechnęła się rozbrajająco. - Ty nie wiesz, co to znaczy siedzieć w zamknięciu dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ma się wtedy kupę czasu na myślenie. - Ale dlaczego ja? - No wiesz... - Jilly spojrzała na nią z rozmarzeniem. - To właśnie dzięki tobie tam nie oszalałam. Czysta nienawiść. Tak, tym żyłam w więzieniu. Czysta nienawiść była dla mnie twórczym natchnieniem. Chyba się zgodzisz, że osiągnęłam nader obiecujące rezultaty, prawda? - Ale kiedy okazało się, że jesteśmy siostrami... - wtrąciła zrozpaczona Stefania. - Zaczęłam cię nienawidzieć jeszcze bardziej! Za wszystko, co miałaś, za wszystko, co należało się mnie! Maksa też nienawidziłam. Tak, nienawidziłam tego starego, zapatrzonego w siebie sukinsyna! Zrobić bachora, odsunąć go od wszystkiego, co w życiu najlepsze, a później ot tak, od niechcenia napisać o tym w testamencie i kazać nam z tym żyć jak gdyby nigdy nic! - Maks nie był... - Stefania nie dokończyła. - Nie był kim, skarbie? - zapytała jedwabistym głosem Jilly. - Nie próbuj go bronić. Czy on dla ciebie cokolwiek zrobił? Stefania wzięła głęboki oddech. - Zostawił mnie, gdy dorastałam - odrzekła. - Byłam sama, kiedy najbardziej potrzebowałam jego miłości. - Otóż to! - wykrzyknęła Jilly z błyskiem w oczach. - Bo kochał tylko i wyłącznie siebie! Mam nadzieję, że gnije teraz w piekle! - Jilly... - Stefania próbowała się uspokoić. - Maks skrzywdził i ciebie, i mnie. Rachunki były wyrównane. Dlaczego nie chciałaś spojrzeć na to w ten sposób? - Bo wciąż miałaś więcej niż ja! - krzyknęła jak zazdrosne dziecko. - Miałaś pieniądze, miałaś wszystko, co ci się tylko zamarzyło! A potem miałaś Grega. Greg... Arogancka, opalona twarz, spojrzenie drapieżnego rysia... Stefanią wstrząsnął mimowolny dreszcz. - Obie przez niego cierpiałyśmy, i ty, i ja - stwierdziła ze smutkiem. - Cierpienie powinno było nas zbliżyć. - Nie zauważyłaś jednej drobniutkiej różnicy, siostrzyczko - syknęła Jilly. - Za swoją opętaną miłość zapłaciłam siedmioma latami życia.

- Jilly, mówisz tak, jakbyś chciała z siebie zrobić niewinną ofiarę. Zabiłaś przecież człowieka! - A ty zabiłaś mnie! Po krzyku zapadła nagła cisza. - Nie, nie zrobiłam tego, Jilly - powiedziała spokojnie Stefania. Ale jak widzę, nigdy tego nie przyjmiesz do wiadomości. Byłam naiwna, sądząc, że się zmienisz, że zaczniesz nowe życie. Nie, dopóki ci nie przeszkodzę, będziesz moim aniołem zła. Dlatego od tej chwili koniec z tym. Zamilkła. Jilly nie odezwała się ani słowem, ale nie spuszczała z siostry żółtych kocich oczu. - Chyba nie zdajesz sobie z tego sprawy, Jilly, ale wyznanie Cassie dało mi do ręki broń, której tak bardzo potrzebowałam. Byłaś i jesteś wspólniczką oszustwa, które podlega ściganiu z mocy prawa. Wszystko jest udokumentowane i mam na to świadka. Z twoją przeszłością wylądujesz za kratkami tak szybko, że nawet tego nie zauważysz. Jilly z przerażenia zaparło dech, jej twarz poszarzała. - Nie zrobiłabyś tego... - Nie? - Oblicze Stefanii było jak wyciosane z bryły granitu. Zrobiłabym i zrobię. Chyba że wyjedziesz z Sydney i już nigdy tu nie wrócisz, znikniesz z mojego życia. Na zawsze! - Ale... Ale dokąd mam jechać? - jęknęła. - Tutaj jest wszystko, co mam! - Nic tu nie masz - prychnęła Stefania z pogardą. - Zostały ci tylko kłamstwa i oszustwa, wytwory twego zatrutego umysłu. I jeszcze wspomnienie śmierci dobrego człowieka. Jedź, dokąd chcesz. To duża wyspa, starczy na niej miejsca dla ciebie i dla mnie. Tylko pamiętaj, trzymaj się ode mnie z daleka! - Zrobiła krok w stronę siostry i wycelowała w nią wyprostowany palec. - Mam nadzieję, że to zrozumiałaś. Jeśli nie, każ im szykować starą celę w Nulawa i pakuj szczoteczkę do zębów. Żegnaj, Jilly. I wyszła. Jilly zatoczyła się jak pijana i opadła na najbliższy fotel. Nagle całe jej życie rozpadło się w kawałki. Jeszcze tak niedawno siedziała mocno w siodle: Filip w grobie, jego majątek bezpieczny w jej rękach, Stefania na skraju przepaści, Jake w kieszeni. A teraz wszystko przepadło, zniknęło, rozwiało się jak dym. Przez Stefanię. Znowu przez nią! Zawsze przez nią! I jak ma tym razem z nią pograć? Jak odzyskać przewagę? Jak? Jak? Jak? Obsesyjne medytacje przerwał jej dzwonek telefonu. Z trudnością oderwała się od mściwych knowań i sięgnęła po słuchawkę. - Tak? Kto mówi? - Oliwia. Słuchaj, odkryłam coś niesamowitego!

- Oliwia? - Tak, a któżby inny? - rzuciła niecierpliwie. - Dziś po południu obserwowałam gmach Harper Mining. Kiedy Jake wyszedł, pojechałam za nim taksówką na podmiejski cmentarz. Odwiedził tam pewien grób. - Grób? Czyj grób? - Nigdy nie zgadniesz. Grega Marsdena. - Grega...?! - Greg był jego bratem. W mózgu Jilly rozbłysnął oślepiający fajerwerk zrozumienia. Na wpół zapomniane gesty, zamglony niepamięcią wyraz twarzy, dręczące echo wspomnień po innym mężczyźnie, po mężczyźnie z innego czasu - wszystko to zlało się razem w jeden gwałtowny wybuch nagłego oświecenia. Greg i Jake: dwa drapieżniki z tego samego miotu, nienasycone i żarłoczne. Dwaj bracia. No jasne. Ale dlaczego...? - Jilly? Jesteś tam? Z trudem odzyskała głos. - Tak. Oliwio, wracaj do siebie i czekaj na mnie. Wiele się ostatnio działo i trzeba opracować nową strategię. Ale najpierw... Najpierw odwiedzę Jake'a w Regencie. Musi mi coś wyjaśnić. Nad Edenem rozpościerał się całun martwej bezczynności. Dennis i Cassie chętnie posłuchali Stefanii i nie oglądając się za siebie, wyruszyli na wycieczkę, by podziwiać piękno Blue Mountains. Sara wciąż była spięta, choć apatyczna. Wiedziała, że nie odpręży się, dopóki nie pozna dalszych losów Harper Mining, jakiekolwiek by były. Ale wiedziała też, że nawet dobre wieści nie rozbiłyby skorupy obojętności, jaką wokół siebie zbudowała. Wszystko zdawało się tkwić w zastoju, nic nie miało sensu. Życie też. Wyszła do ogrodu, ot tak, bez celu. Jakże inny wydawał jej się teraz niż wtedy, gdy kochali się z Tomem w sekretnej altanie z kwiecia. Tom... Dlaczego nie zadzwonił? Nie okazał litości i raz na zawsze nie wybawił jej z rozpaczy? Wtedy mogłaby zacząć życie od nowa. Sama. Bo tu nie zostanie, tyle wiedziała. Dennis, Cassie, mama i Dan szczęście innych codziennie by ją zadręczało. Nie, musi odejść... Dokąd? Gdziekolwiek, byle gdzie - myślała, zagryzając wargi. Świat jest wielki, bardzo wielki! Przecież znajdę wreszcie miejsce, gdzie będę... Nie, może nie do końca szczęśliwa, ale na pewno szczęśliwsza niż tutaj. Kierowana jakimś posępnym masochizmem, ruszyła ścieżką, którą szli z Tomem tego pamiętnego dnia. Wszędzie widziała oznaki śmierci: przyroda umierała, gniła. Ciężkie kiście tulipanowców zbrązowiały i zsiniały. Kwiaty, które ongiś wieńczyły dach ich miłosnej alkowy,

tworzyły teraz smutny, wystrzępiony dywan; a promienie rozwodnionego słońca oświetlały nagi żelazny szkielet, wnikając do altany, przypominającej teraz zdewastowane mieszkanie. Z sercem pogrążonym w smutku, Sara usiadła na ławce. - Saro! Nie słyszała, żeby ktoś nadchodził. Poirytowana, że ktoś jej przeszkadza, otworzyła zapuchnięte oczy i uniosła głowę. Z trudem rozpoznała stojącego przed nią mężczyznę. Był brudny, wymizerowany i nie ogolony. Ale oczy miał wciąż te same i biła z nich teraz światłość, której nic nie zdołałoby przyćmić. - Tom...? - Kochanie, wszystko w porządku! Nie jesteśmy rodzeństwem! Krzycząc, rzuciła mu się w ramiona. W niepohamowanej ekstazie wywołanej gwałtowną ulgą kopała go, gryzła i drapała. Z radością wytrzymał napór jej uczuć. Po chwili burza zelżała i Sarą wstrząsnął głęboki szloch. Tuląc ją do siebie, Tom powiedział: - Saro, teraz mogę cię o to zapytać. Ale nie spytam cię, czy za mnie wyjdziesz, tylko:... kiedy.

Rozdział XL Nad wielkimi zakładami przemysłowymi wisiało złowrogie, ciemne niebo. Żółtoszare chmury ciągnęły się aż po horyzont, a powietrze było wilgotne i zimne. Stefania siedziała w samochodzie, przed bramą zakładów, i usiłowała zwalczyć w sobie przygnębiające uczucie rychłej przegranej. Dan, prawidłowo odczytując jej nastrój, wziął ją za rękę. - Hej, głowa do góry! Stefania uśmiechnęła się blado. - Szafa gra! To tylko taka loteria... - Chciała dodać jeszcze: “I mój ostatni rzut w grze”, ale się powstrzymała. - Nie martw się, na pewno na to pójdą! - Myślisz? - Tylko daj im szansę! - Posłał jej serdeczny uśmiech. - Czekają na twoje podanie! - Tak. Hmm... - Zebrała się w sobie, przejrzała się w lusterku i otwierając drzwi samochodu, oznajmiła: - Jeśli w ogóle masz coś zrobić, zrób to dziś! Czułym wzrokiem odprowadzał smukłą, elegancką żonę, kiedy zdecydowanym krokiem wchodziła na teren zakładów. W końcu zniknęła z pola widzenia. Jak to dobrze, że przyjechał, by sprawdzić, co słychać. Dennis siedział w Blue Mountains, Sara była zupełnie pochłonięta Tomem i mogło się zdarzyć, że w tym decydującym momencie Stefania zostałaby bez moralnego wsparcia. Jak zwykle chciała wszystko zrobić sama, każąc trojgu ludziom, którzy kochali ją i pragnęli jej pomóc, trzymać się od tego z daleka. No cóż, teraz należało już tylko czekać. Nachylił się i włączył radio. Usłyszał głos spikera: - Wiadomością dnia jest desperacki krok byłego prezesa Harper Mining. Stefania Harper, córka założyciela firmy, w bezprecedensowy sposób zamierza odwołać się do załogi zakładów, by odzyskać kontrolę nad firmą. Będzie apelować do pracowników, by odsprzedali jej swoje akcje. Według wstępnych ocen panna Harper ma szanse zdobyć wotum zaufania byłych pracowników. Jeżeli otrzyma ich pełne poparcie, prawie na pewno odzyska też kontrolę nad przedsiębiorstwem... - Prawie na pewno - bąknął Dan pod nosem. - Ale nie na sto procent... - Utrzymamy się? Prawie na pewno, tak? - pytał zdenerwowany Jake. - Ale to nie znaczy, że na sto procent! - Nic więcej nie możemy zrobić - przyznał makler; mimo popołudniowego chłodu, pocił się obficie. - Ale jeszcze dziś rano zapewniał mnie pan... - To było rano. Ona zdążyła zmienić cały układ sił.

Jake smętnie pokiwał głową. - I nawet żeśmy się nie spostrzegli... - To bardzo inteligentna kobieta. Trzeba jej to oddać. - Jake skrzywił się. - Oddać! - powtórzył nader sarkastycznie. - Właśnie tego nie chcę zrobić! Chryste! Wprost nie mogę w to uwierzyć! - Niespokojnie tłukł się po gabinecie, niczym lew krążąc wokół maklera, który siedział jak zatrwożona ofiara, spodziewając się, że w każdej chwili drapieżnik zatopi w nim kły. - No dobra - odezwał się wreszcie Jake. - Jeszcze tylko jedno. Kiedy się dowiem? - Zadzwonią ode mnie z biura. Zapadło ponure milczenie. Lecz mimo tej strasznej ciszy i tak nie słyszeli cichusieńkich trzasków taniego radia, które grało po drugiej stronie drzwi. Urzędująca w sekretariacie Hilary z rozjaśnioną twarzą słuchała serwisu informacyjnego. - A teraz ostatnie doniesienia na temat walki o Harper Mining. Panna Stefania Harper zdobyła niemal jednogłośne wotum zaufania swojej dawnej załogi, która po raz drugi umożliwiła jej dysponowanie większością akcji przedsiębiorstwa... - Matey, jesteś genialny! - Dennis klepnął starego w plecy, okazując mu uznanie za wyczucie i pieniącą się butelkę. - Skąd wiedziałeś, że będziemy potrzebować szampana? Gdyby nie szczególnie radosna okazja, Matey mógłby się nawet obrazić. - W dobrze prowadzonym domu nigdy nie może zabraknąć szampana, paniczu - zauważył z wyrzutem i ruszył dalej, uciekając poza zasięg rąk rozochoconego Dennisa. - Nasze zdrowie! - Promieniując radością, Sara uniosła kieliszek. - Zdrowie wszystkich - dodała Stefania, spoglądając czule na stojącego przy córce Toma, który nie odstępował jej na krok. - Dopięłaś swego, mamo! - zawołał Dennis. - A pan może sobie zeżreć z rozpaczy własne serce, panie Sanders. Cassie roześmiała się. - Pięćdziesiąt jeden i dwie dziesiąte procenta! Nieźle, co? - Ja też chciałbym wznieść toast. Dzięki ci, Panie, za tę wielką ulgę! - odezwał się z humorem Dan. - Muszę przyznać, że nie byłem pewien, czy sobie poradzisz. - W takim razie dziękuję, że nie zdradziliście się z tym wcześniej - odparła Stefania. - To by mnie na pewno powstrzymało! - I co teraz? - zapytał Dan. Przypatrywał się jej znad kieliszka jakimś dziwnym wzrokiem. - Teraz odzyskam firmę. - Dasz sobie radę? Sama?

- Oczywiście. To akurat coś, czego nie mogę się wprost doczekać i co mam ochotę zrobić zupełnie samodzielnie. Podśpiewując pod nosem, Hilary po raz ostatni muskała kwiaty, które wybiegła kupić, jak tylko usłyszała nowiny. Po raz pierwszy od dziewiętnastu lat opuściła stanowisko pracy, ale tym razem zupełnie się tym nie przejmowała. Okazja była absolutnie wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju i należało ją uczcić. Jak się cieszyć, to na całego! Spojrzała na zegarek. Robiło się późno. Ale nie śpieszyła się do domu. Wiedziała, że Stefania Harper na pewno tu przyjdzie. Przyjdzie, by odebrać swoje imperium. Kiedy Stefania weszła do sekretariatu, wzruszył ją krzykliwy bukiet z mieczyków, chryzantem i goździków, gryząca się mieszanina czerwieni, żółci i pomarańczu. - Witamy w domu! - zapiszczała Hilary. - Bardzo, bardzo dziękuję. - Stefania stanęła pod drzwiami. - On tam jeszcze jest. Czeka. Kiwnęła głową i weszła do środka. Jake siedział za biurkiem z twarzą ukrytą w dłoniach. - Przyszłam odebrać swój fotel, Jake - powiedziała jak najłagodniej. - Proszę. - Wstał, obszedł biurko i stanął przy niej. - Zasłużyłaś na zwycięstwo. Muszę to uczciwie przyznać. Jego twarz wyglądała jak wykuta z marmuru, smutna i zastygła. Stefania czuła, że serce jej mięknie, choć przecież idąc do firmy, miała ochotę zatańczyć na jego grobie. - Gdybym mogła wygrać inaczej, zrobiłabym to. - Wierzę. - I co dalej? - Och - powiedział, starając się, by wypadło to lekko. - To przecież nie koniec świata! Raz na wozie, raz pod wozem. Nie pierwsza strata, i nie ostatnia. - Nie? - Nie - odrzekł poważnie. - Bo widzisz... Może teraz, kiedy nie mam już o co walczyć, łatwiej mi będzie cię przekonać... - Przekonać? O czym? - Że cię kocham, Stefanio. Zrozumiała, że właściwie to wie o tym od dawna. Odczuła jakiś dziwny ból. - Tak. Wiem. - Wiedziałaś pewnie wcześniej niż ja - stwierdził z goryczą. Sam nie chciałem tego zrozumieć. Wydawało mi się, że chcę tylko jednego... pójść z tobą do łóżka. I nadal tego chcę.

Pragnę cię bardziej niż jakiejkolwiek kobiety na świecie. Ale chcę też robić wszystko to, czego nigdy dotąd nie chciałem. Pragnę cię kochać, wielbić, być z tobą, na co dzień i od święta. Zacisnęła usta. Nie mogła wydusić z siebie słowa. - Stefanio, proszę cię, uwierz mi. Musisz mi uwierzyć. Chcę dzielić z tobą życie. Czy... czy zostaniesz moją żoną? - Jake, ja... ja mam męża - odparła z najwyższym trudem. - Kocham Dana. Nie czekaj na moją odpowiedź. Nie chcę cię zranić. - Zranić? Za późno, żeby się teraz tym przejmować. - Błysnął jednym z tych swoich sardonicznych uśmiechów. - Obawiam się, że mój stan nie rokuje już nadziei. Ale ty nie widzisz w sobie siostry miłosierdzia, prawda? - Nie. - Zaraz się stąd zabiorę - rzucił gwałtownie. - Nie powinienem był tu w ogóle przyjeżdżać. Nigdy. Ale chcę wyjechać z czystym kontem. Pozwól więc, jeszcze jedno wyznanie. - Umilkł. - Jeszcze jedno wyznanie? - Dobrze mi zrobi na to, co nazywam sumieniem. Choć nie za wiele już z niego zostało. Przyjechałem tu, żeby cię zrujnować, Stefanio. Jilly nie jest jedyną osobą, która szukała na tobie zemsty. Ona sądzi, że zniszczyłaś jej życie. Ja sądziłem, że zniszczyłaś mi brata. Brat. No jasne. Już po raz wtóry stwierdziła, że Jake opowiada jej o czymś, o czym tak naprawdę wiedziała znacznie wcześniej. - Wychowaliśmy się razem. Kiedy skończyłem osiemnaście lat, wyjechałem do Anglii, żeby uczyć się bankowości. Straciłem akcent, nauczyłem się robić pieniądze. I zawsze chciałem wrócić. Greg był moją jedyną rodziną. Aż zrobiło się za późno. - I uznałeś, że to ja jestem winna - szepnęła. - Myślałem tak, dopóki cię nie poznałem. Wtedy straciłem... całą nienawiść, z jaką tu przybyłem. Ale w sumie to nieuczciwa zamiana. - Uśmiechnął się krzywo. - Odjeżdżam z miłością do kogoś, kto nigdy mnie choćby nie pocałował z własnej, nie przymuszonej woli. Spojrzała na niego ze łzami w oczach. - Nie, nie... - szepnęła ochryple. - Przestań mnie torturować, Jake. Ja nie mogę... Odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Siedząca w sekretariacie Hilary zdumiała się niepomiernie. Szefowa wybiega w takim wzburzeniu? To pan Sanders musiał ją zdenerwować! Ona mu zaraz pokaże! Przez otwarte na oścież drzwi wmaszerowała do gabinetu prezesa. - Panie Sanders, przyszłam sprawdzić, czy aby nie potrzebuje pan pomocy przy pakowaniu i wyprowadzce!

Niemal na każdym biurku paliło się światło, lecz ludzi właściwie już nie było. Adams należał do nielicznych, którzy wciąż jeszcze ślęczeli nad papierami w ciasnocie głównego komisariatu. Wyprostował plecy i rozmasował sobie kark. Nienawidził tyrać tak ze zmiany na zmianę; od rana nie miał żadnej przerwy. Ale stary wyjechał i zostawił mu na głowie tyle spraw. Niech to szlag trafi! Jak jutro wróci, nie może mnie przyłapać na tym, że zalegam z robotą - myślał Adams. Zrobię sobie kawę i do dzieła! - Cóż to, pracujemy po nocach? Adams aż podskoczył. - Pan inspektor?! - Spokojnie, Adams. Pomyślałem sobie, że wpadnę sprawdzić, co się dzieje. - Inspektor Jennings usiadł ciężko na krześle. Adams wziął się w garść. - Jak poszło, panie inspektorze? - Czysta strata czasu. Jak zawsze na tych cholernych kursach. A miesiąc to już zdecydowanie przesada. Czysta farsa. Skoro ktoś jest na tyle wysokim funkcjonariuszem, żeby załapać się na szkolenie, to jest też przy okazji cennym pracownikiem. A cennemu pracownikowi nie pozwala się na miesięczny urlop. Przestępcy nie zawieszają działalności, żeby spotykać się na kursach poświęconych nowym technikom działania. - Hmm, kiedy pana nie było, trochę mi się tu różnych rzeczy nazbierało... - przyznał Adams. - Z rutynową robotą jakoś sobie radziłem, ale jest kilka spraw, którymi tylko pan może się zająć, panie inspektorze. - Taaak? Na przykład? Adams wyciągnął rękę po papierzyska na sąsiednim biurku. Nagle Jennings zauważył wśród nich jakąś paczuszkę. - A to co? - Nie wiem, panie inspektorze. - “Poufne. Do rąk własnych inspektora Jenningsa”. Coś takiego! Inspektor rozerwał papier. Przesyłka zawierała kasetę magnetofonową, jakiś list i plik karteluszek. Od niechcenia rzucił na to okiem. Nagle coś go zelektryzowało. - Adams, skombinuj magnetofon! I siadaj do kartoteki. Wykop mi wszystko, co mają na temat niejakiej Oliwii Delaney! - Radośnie rzucił kartki na blat biurka. - Chyba ją wreszcie mamy! - Kogo? - spytał Adams, ale na dobrą sprawę wiedział, że tylko jedna kobieta na świecie mogła aż tak uradować starego. - Ją - odparł Jennings z naciskiem. - Tę dziwkę, Jilly Stewart.

Jake był znużony. Wszedł do apartamentu, zdjął płaszcz i powiesił go w korytarzyku. Z właściwym sobie wyczuciem ironii odnotował wyraźną chudość pustej aktówki, którą właśnie stawiał za drzwiami; nie wnosił w niej papierkowej roboty z Harper Mining, którą zwykle wypełniał czas między odwiedzinami kolejnych kobiet. Przeszedł przez salon, powstrzymując się od włączenia telewizora; nie miał ochoty na wieczorne wiadomości, ociekające triumfem Stefanii. Stanął przy barku i nalał sobie dużą porcję dżinu. Z niejaką ulgą podniósł szklaneczkę do ust. I wtedy ktoś zapukał gwałtownie do drzwi. A któż to taki? Właściwie nic go już nie obchodziło, zatem spokojnie poszedł otworzyć. Jilly wpadła do środka jak burza. - Wiedziałam, że jesteś tutaj! Czekałam na ciebie! Cały dzień próbuję się z tobą skontaktować! - Trudno było. Różne rzeczy się dzisiaj działy. - Nie gadaj, naprawdę? - W jej zachowaniu zauważył dziwne napięcie. - Jak na przykład twoja wyprawa na cmentarz! Znieruchomiał. - Tylko nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię! - wykrzyknęła z furią. - Greg Marsden był twoim bratem! - A jeśli nawet, to co? - O co ty właściwie grasz, Jake? - W dużej mierze o to samo, co ty. Kiwnęła głową. - Tak właśnie myślałam - stwierdziła cicho. - Chciałeś się zemścić na kobiecie... Nie, nie, na kobietach, które go zabiły. - Wyobraź sobie, że za jego śmierć bardziej winiłem Stefanię niż ciebie. Jej oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu, ale nie odezwała się ani słowem. - Tak, wiem, to ty pociągnęłaś za spust - ciągnął Jake. - Ale to ona go zniszczyła. To dla niej stracił głowę i to był początek jego końca. Stał się ofiarą jej rewanżu. - Zerknął na nią wzgardliwie. Kochałaś go na swój sposób. Wiem. A kiedy cię poznałem, nie warto było cię niszczyć. Stanowiłaś dla mnie źródło pożytecznych informacji. Poza tym, zaspokajałem też inne potrzeby. Rżnąłem cię równo. - I to wszystko, czym dla ciebie byłam? - syknęła, a w jej oczach zapaliły się żółte płomienie. - No cóż, jeszcze z sobą nie skończyliśmy! Teraz dopiero cię mam! Nie chciałbyś przecież, żeby to wszystko dotarło do Stefanii! - Stefania... - Spojrzał na Jilly z obrzydzeniem. - Twoje nędzne plany już dawno upadły, Jilly. Stefania wie. Powiedziałem jej. To wszystko przestało być ważne.

- Co to znaczy? - Widzę, że nie słuchałaś wiadomości. Stefania odzyskała przedsiębiorstwo. Jestem skończony. Przerażona, otworzyła usta. - Nie, ty nie mogłeś przegrać... - szepnęła. - Do głowy mi nie przyszło, że mogłaby cię kiedykolwiek pokonać! - Mnie też nie - zauważył sucho. - I stąd pomyłka. Ale nie mam zwyczaju rozdzierać szat. Wyjeżdżam. - Dokąd? - Bo ja wiem? - Wzruszył ramionami. - Przyślę ci widokówkę. - Jake, musisz mnie zabrać ze sobą! - Przywarła do niego. - Nie mogę tu zostać. Stefania odkryła, że działaliśmy razem. Muszę uciekać z Sydney. Roześmiał się, nie wierząc własnym uszom. - Nie ma mowy! Wyjeżdżam sam. - Nie możesz mnie tak po prostu odepchnąć! Jesteś mi coś winien! - Nic ci nie jestem winien. Cały czas na to pracowałaś. Nie udało ci się i nie możesz mieć do mnie pretensji. - Odwrócił się do drzwi. - A teraz naprawdę muszę się zacząć pakować... Jilly uczepiła się jego ramienia, wbijając mu paznokcie w ciało. - Nie zrobisz tego, Jake zaczęła ochryple. - Nie lubię, kiedy mężczyźni mnie odpychają. Gregowi nie uszło to płazem... Była spięta niczym pantera gotowa do skoku, jej oczy zasnuła mgła szaleństwa. To wariatka - pomyślał i strach ścisnął mu żołądek. Grozę sytuacji rozładowało nagłe walenie do drzwi. - Jilly, Jilly, wpuść mnie! Jilly skoczyła do drzwi i otworzyła. Oliwia najpierw mało jej nie przewróciła, a potem wyciągnęła ją na korytarz. - Musimy uciekać! - zapiszczała. Śmiertelnie blada, dygotała ze strachu. - Była u mnie policja! Filip wysłał im jakąś taśmę z nagraniem. Stefanii też. - Filip? - Kazał cię śledzić. Wysłał im również raport prywatnego detektywa - trajkotała Oliwia. - W ten sposób trafili do mnie. Wiedzą, że cię odwiedzałam. Znaleźli mnie w domu. Przed chwilą wyszli! Jilly mocno potrząsnęła ją za ramiona. - Co im powiedziałaś?

- Nic! Na mnie nic nie mieli! Ale mówili, że ciebie przyprą do muru, a mnie zmuszą do gadania. Jilly, musimy się zwijać! - W holu, na dole, możecie wynająć samochód - odezwał się Jake. Sięgnął do portfela. Weźcie to. Pazerna ręka Oliwii strzeliła w górę i chwyciła banknoty. Potem ramię Jilly. - No chodźże już! - ponaglała. Jilly obnażyła zęby w groźnym uśmiechu. - A więc to nasze pożegnanie? - zapytała histerycznie roztrzęsionym głosem. - Czy dostanę całusa na drogę? - Nie sądzę, Jilly - odparł Jake, walcząc z nagłą falą mdłości. - Niech i tak będzie. Ale nie sądź, że już mnie więcej nie zobaczysz. Mam wrażenie, że jeszcze się spotakmy. Choćby w piekle! Pobiegły korytarzem. Jake zamknął drzwi i wrócił do salonu. Czuł się kompletnie wypluty i niewiarygodnie samotny. Sięgnął po butelkę dżinu i postanowił osuszyć ją tej nocy.

Rozdział XLI Miał zaskakująco mało do zrobienia. Już pierwszego wieczoru Hilary wymiotła go wraz z papierzyskami, i to niezwykle skutecznie. Dwa dni trwało przekazywanie dokumentów - wszystko przez posłańców - tak że pozbawiony został nawet ostatnich chwil ze Stefanią. Nie spodziewał się zresztą jej ujrzeć. Wiedział, że kiedy przyszła odebrać swą własność, widział ją po raz ostatni. Musiał się już tylko spakować. Ale i z tym nie miał za dużo roboty, bo jak zwykle podróżował z niewielkim bagażem. Urok mieszkania w hotelach - a może raczej okrucieństwo? polega na tym, że nie zostawia się za sobą żadnych śladów. Człowiek potrzebuje tylko tego, w czym może w każdej chwili wstać i wyjść. Tylko tego? Naprawdę tylko tego potrzebuje mężczyzna? Niechętnie odsunął od siebie tę myśl. Dwie nieduże walizki stały w korytarzyku, odgniatając mosiężnymi okuciami wzory na hotelowej wykładzinie. W myślach sprawdził, czy wszystko spakował. Wystarczyło tylko dorzucić przybory do golenia, ale to już do podręcznego bagażu. Ubranie na jutro czekało odświeżone w sypialni, łącznie ze slipkami i skarpetkami. Rozluźnił krawat i odpiął górny guzik koszuli. Wyplątać się z tego, wypić drinka - byle nie za dużego, bo ostatnio nieźle sobie popijałeś, chłopie - a potem długi, cudowny prysznic i szybko do łóżka! Położyć się z kurami! Chyba się trochę starzejemy, co? A do diabła, dlaczego nie? Rozbierał się całkiem bezmyślnie. Jak zwykle pedantycznie powiesił garnitur i koszulę. Stojąc w brodziku, wystawił twarz pod pierwsze zimne krople, a potem zwiększył strumień wody. Odzyskując dawną energię i zdecydowanie, namydlił ramiona, pachy i tors, a potem resztę ciała. Brzuch nadal płaski, lecz nieco cięższy niż dawniej. W Nowym Jorku trzeba zapisać się na jakąś gimnastykę - przykazał sobie. Mocno i szybko namydlił pośladki i uda. Jeszcze się trzymam, i to wcale, wcale - dumał. Zwłaszcza że i tak nie zestarzeję się przez najbliższe... No właśnie, jak długo jeszcze? Trzydzieści, czterdzieści lat? Wyszedł spod natrysku i mocno wytarł się szorstkim ręcznikiem, aż zaszczypała go skóra. Po raz pierwszy od druzgocącej porażki ze Stefanią czuł, że znowu żyje. Stefania... Znowu coś go zakłuło boleśnie. Otulając się pięknym jedwabnym kimonem zastanawiał się, czy aby nie nalać sobie kolejnego drinka. Do ciężkiej cholery! Bo co mu jeszcze zostało? Podszedł do barku. Już sięgał po butelkę, kiedy usłyszał leciutkie stukanie. Pewnie pokojówka. Na bosaka przemierzył korytarzyk i z rozmachem otworzył drzwi. W holu stała Stefania. Miała ogromne oczy i rozchylone usta. Jake przestał na chwilę oddychać. Była bardzo blada i w zdenerwowaniu ściskała splecione dłonie.

- Nie chciałabym ci przeszkadzać, ale czy poświęcisz mi kilka minut? - spytała niespokojnie. - Muszę się czegoś dowiedzieć. - Wejdź, proszę - powiedział odruchowo. - Nie, ja tyl... - urwała, bo grupka ludzi wysiadła właśnie z windy i zmierzała w ich stronę. - Nie możemy rozmawiać w progu - stwierdził Jake i wciągnął ją do apartamentu. Spojrzała na niego z tak wyraźnym niepokojem, że mało mu serce nie pękło. - Powiedz, w czym ci pomóc. - Nie wiem, czy będziesz mógł, albo... czy zechcesz. - Co cię martwi? - spytał łagodnie. - Właściwie wszystko powinno się już ułożyć. Odzyskałam firmę... ale boję się, że zaczniesz jeszcze raz. - Jeszcze raz? - Że... Że znów zechcesz przejąć Harper Mining. Już kiedyś tak było. Pokonaliśmy cię i myśleliśmy, że, wygrana jest nasza, ale dla ciebie była to tylko potyczka w wielkiej bitwie. Zachmurzyła się na to wspomnienie. - A teraz... Nie czuję się bezpiecznie. Wszyscy spodziewają się, że będę skakać z radości pod sufit, natomiast ja mam wrażenie, że cały czas muszę oglądać się za siebie. Czekam, że chwycisz mnie niespodziewanie za kark i ściągniesz w dół. Zrobiło mu się niewiarygodnie smutno. - Stefanio... Nie dała sobie przerwać. - Wiem, że nie powinnam ci tego mówić, ale nie mogę już dłużej walczyć. Mam dość. Jake, jestem wykończona. - Och, kochanie ty moje... - Miał ochotę zapłakać. - I ja coś ci powiem: też mam tego dosyć. Dla mnie wszystko już się skończyło. Nie przyjechałem do Australii, żeby przejąć zakłady Harpera. Przyjechałem, żeby na swój własny sposób pomścić śmierć Grega, żeby cię zmusić, byś za nią zapłaciła. Ale duch zemsty dawno się rozmył. Ty i Harper Mining jesteście bezpieczni. - Bezpieczni? - Nie mogła wprost uwierzyć. - Poza tym wygrałaś w uczciwej walce - ciągnął. - Nie uważaj mnie za mężczyznę, który nie może znieść myśli, że pokonała go kobieta. Nie twierdzę, że sprawia mi to przyjemność, ale przecież muszę nauczyć się z tym żyć. - Wykrzywił usta w uśmiechu. - Daję ci moje słowo. Nie będziesz miała kłopotów ze strony Jake'a Sandersa. Żadnych. Z ulgi niemal zasłabła. Tygodnie, miesiące napięcia zbierały swe żniwo. Zakręciło jej się w głowie i musiała oprzeć się o ścianę.

- Hej! - zatroskał się Jake. - Powinnaś chyba usiąść. - Zaniepokojony, wziął od niej płaszcz i zaprowadził ją do saloniku. Z wdzięcznością opadła na jeden z miękkich, wygodnych foteli. Zrobię ci drinka - oświadczył i zniknął w kuchni. Na dole chłodzonego barku znalazł to, czego szukał: butelkę starego alzackiego wina z rzadkiego a wyśmienitego rocznika. Nalewając wino do kieliszków, poczuł woń bogatego bukietu. - Mam nadzieję, że lubisz takie wino - rzekł, wręczając jej kieliszek. - Szampan nie wydawał mi się najwłaściwszy na... pożegnanie. - Uniósł swój. - Za przyjaźń? - Za przyjaźń. Pili w skupieniu. Stefania łyknęła złocistego, pachnącego wina i pozwoliła mu się rozpłynąć po języku. - A jak ty się czujesz? - zapytała cicho. Uśmiechnął się dość żałośnie. - Tak, jak się można spodziewać. Przyjrzała mu się. Zawadiackość i arogancja, które kiedyś doprowadzały ją do szału, zniknęły. Zauważyła w nim natomiast głęboki smutek i czuła, że rani ją to do żywego. Gdyby tylko mogła zwyciężyć, nie wygrywając z Jake'iem... Przeżyła tyle dramatów - i starych, i nowych - że aż za dobrze znała bolesny, gorzki smak porażki. A Jake przegrał dwukrotnie. Walczył o jej miłość - i też mu się nie powiodło. I znów z całą ostrością przypomniała sobie, jakie to straszne uczucie zostać odrzuconym. Gdyby tylko dało się jakoś zagoić tę ranę... Zapadła dziwna, rozedrgana cisza. Trzeba sprowadzić rozmowę na tematy obojętne pomyślała. - A poza tym jak idzie? - spytała niezręcznie. - Nawet dość bezboleśnie. Podpisałem wszystkie dokumenty i przekazałem Harper Mining nowemu prezesowi. - Ukłonił jej się. Spakowałem manatki, zarezerwowałem lot... - Dokąd? - przerwała bez tchu. - Do Nowego Jorku. - To daleko - stwierdziła niepotrzebnie. - Według inspektora Jenningsa za blisko. - Policja? - Rozszerzyła oczy. - Nie wiedziałam... - Nie denerwuj się. Wiem, że to nie ty. To Filip. Jak się okazuje, wysłał im taśmę i dokumenty, relacjonując wszystko, czego się dowiedział od Cassie. Dodał też trochę od siebie. Łącznie, rzecz jasna, ze sprawą akcji Jilly. - Umilkł. - Dziękuję, że mnie nie wydałaś. - Tak, mogłam to zrobić! - wypaliła. - Gdybym nie wygrała w czystej i uczciwej walce... Uśmiechnął się.

- Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że stać cię na ciosy poniżej pasa, panno Harper. To raczej w moim stylu. - Ty też nie chwytasz się każdej broni - odparła. - Wiedziałeś o Tomie, o... o moim potknięciu, o Amahlu. Stawiając mnie w złym świetle, mogłeś odebrać mi sporą grupę co bardziej konserwatywnych akcjonariuszy i wiele na tym skorzystać. Gdybyś tylko szepnął słówko prasie... Wtedy bym chyba nie wygrała. - Owszem, przyszło mi to do głowy - przyznał. - Ale nie mógłbym znieść... - Czego? - Unurzania cię w rynsztoku - odpowiedział po prostu. Zarumieniła się. - Nie zdradziłeś mi jeszcze, co mówiła policja - bąknęła. - Tak naprawdę, niewiele. Ucieszyli się, kiedy wyciągnąłem bilet w jedną stronę do Nowego Jorku. Skutecznie zdejmuję im siebie z głowy. Oczywiście, ostrzegali mnie jak należy. “Mieliśmy tu do czynienia z nadużyciem, proszę pana. Zachowamy pańską kartotekę otwartą, chyba że będzie się pan trzymał z dala od Australii” - przedrzeźniał. - Więc jesteś teraz wolny i czysty? - Powiedzmy... Nie chciała spojrzeć mu w oczy. - Jilly już nie ma - powiedziała bez związku. - Kiedy ty wyjeżdżasz? - Jutro. Jutro... Poczuła tępy ból. Co to oznacza? Że ma ostatnią okazję zajrzeć w głąb serca i przekonać się, co naprawdę czuje do tego mężczyzny? Przypomniała sobie, co jej kiedyś powiedział. “Gdybyś jednak zechciała się nad tym zastanowić, byłabyś wobec siebie szczera. Może po raz pierwszy w życiu”. Tak, byłoby głupotą sądzić, że to wszystko da się albo powinno się dać upchnąć w ciemny kąt. Czy można zaprzeczyć, że współczuła Jake'owi porażki, że ceniła sobie uczucie, jakim ją darzył, i wraz z nim bolała nad tym, że ich stosunki nie mogły się ułożyć poprawnie? Wypiwszy ostatnie krople wina, Jake odstawił kieliszek. - Przecież wiesz, że cię kocham - powiedział, a w jego głosie zabrzmiała dziwnie tęskna nuta. - Że zawsze będę cię kochał? Proszę cię tylko o jedno. Żebyś zechciała to dostrzec, żebyś mi uwierzyła. Zrobisz to? Skinęła głową i zamknęła oczy. Przyglądając się jej, nagle zauważył ze zdumieniem, że spod zamkniętych powiek wypływają łzy i toczą się po bladych policzkach. Natychmiast ukląkł przy jej boku.

- Stefanio... - szepnął. Ujął jej twarz i osuszał łzy drobnym, szybkim deszczem pocałunków, kojących, chłodnych i aseksualnych. Z ufnością nachyliła się ku niemu. - Stefanio... - Ból ściskał mu serce. Otworzyła oczy i Jake poczuł, że tonie w jej łagodnym, zatroskanym spojrzeniu. Przecież mogłaś mnie pokochać. Prawda? - zapytał udręczony. - Mogłaś? Przymknęła oczy. Jake czekał. W odpowiedzi wyciągnęła ramiona, objęła go i pocałowała. Miał cudowne usta, jak wymarzone - pełne, silne, zgłodniałe. Wolniutko badała je językiem, zapamiętując się w ich nieznanym, podniecającym smaku. Wreszcie przerwała i odsunęła się od niego. - Pozwól, że ofiaruję ci tyle miłości, ile mogę - odezwała się zachrypniętym głosem. Wspomnienie, które weźmiesz na pamiątkę... Patrząc w jego oczy widziała, jak nadzieja zmaga się w nich z rozpaczą, jak eksploduje błyskiem szaleńczej rozkoszy. - Kochanie moje... Zdławiony, urwany szept sięgnął jej serca. Jake drżącym palcem przesunął po jej policzku, po szyi, wreszcie chwycił ją za ramiona i przywarł ustami do jej ust. Całował, pieszcząc jej ramiona i plecy. Och, jakże pragnęła, by nie przestawał, jakże pożądała jego elektryzującego dotyku. Pomógł jej wstać i zaprowadził ją chwiejnie do sypialni. Tu zatrzymał się i spojrzał na nią wzrokiem dziecka usiłującego rozwikłać jakąś skomplikowaną szaradę. Zadziwiony, powiódł dłońmi po miękkich, szkarłatnych fałdach jej sukienki. - Jest wspaniała. Nie pogniecie się? Pokręciła głową i objąwszy go w pasie, ze wszystkich sił przylgnęła do jego ciała. Odepchnął ją łagodnie i rozpiął zatrzask sukni. Gdy zsunęła ją z ramion, ostrożnie złożył ubranie na krześle, po czym spojrzał na Stefanię. Miała na sobie stanik z ciepłego różowego jedwabiu, podkreślający idealny zarys gładkiego, opalonego ciała. Widział pełne piersi, sutki napierające dumnie na cieniutki materiał, niżej płaski brzuch, przechodzący głęboką kotliną w biodra, i cienistą kępkę włosów łonowych u szczytu jej kształtnych ud. Śmiejąc się gardłowo, uniosła ramiona, rozłożyła je, by zademonstrować swe piękno, po czym przywołała Jake'a. Chwyciła go za dłonie i z jękiem utęsknienia i rozkoszy przycisnęła je do siebie. Objął ją, zsunął ramiączka stanika i uwolnił jej piersi. Na widok wzwiedzionych sutek, brązowych, twardych, otoczonych nabrzmiałą aureolą, przeszył go podniecający dreszcz. Ścisnął je delikatnie, zaczął masować rytmicznie, aż ujrzał w jej oczach ową charakterystyczną mgłę

zatracenia. Przerwał pieszczotę, zsunął jej stanik na biodra, tak że stanęła przed nim nago, a następnie ukląkł, by zdjąć jej buty. Piękno jej ciała oszołomiło go. Chciał patrzeć, ale nie mógł. - Chodź... - Wzięła go za rękę i zaprowadziła do łóżka. Nagle zatrzymała się. - Chcę cię obejrzeć nagiego... - szepnęła, rozwiązując pasek i zsuwając mu szlafrok z ramion. Dotykiem i wzrokiem badała jego białe ciało. Pieściła szyję, muskała palcami sutki, aż zeszła niżej, ku jego męskości. Z rozkoszą czuła, jak w odpowiedzi na dotyk członek pręży się jej w dłoni, jak gwałtownie nabrzmiewa krwią. - Jesteś cudowny... - Ty też - szepnął tak cicho, że ledwo go usłyszała. Opadli razem na łóżko i legli koło siebie, podnieceni, lecz jakby w sennym ukojeniu. Tors Jake'a lśnił bielą na tle jej kształtnego ciała i czarnych, zmierzwionych włosów, kłębiących się jej między udami tuż przy gęstwinie pokrywającej jego nogi. Oddychała teraz szybciej, na jej twarzy wykwitł lekki rumieniec. Wsparłszy się na łokciu, zaczął okrywać pocałunkami jej piersi. Ssąc i drażniąc wargami każdy sutek z osobna, doprowadzał Stefanię na skraj spełnienia, by w ostatniej chwili zaprzestać pieszczot. Chwyciła go za głowę i wcisnęła ją między falujące krągłości; zachwycona szorstkością jego policzków, wydawała z siebie zdławione okrzyki rozkoszy. Całując i pieszcząc ją z wprawą, sunął w dół, ku kępce splątanych, jedwabistych włosów między jej nogami, które zwilgotniały już pod wpływem dotyku. Rozsunął obrzmiałe wargi, odnalazł ustami łechtaczkę i zaczął ją ssać leciutko. Stefania zwinęła się pod nim, jęknęła w ekstazie. - Och, Jake... Tak, jeszcze, jeszcze... - mruczała, powtarzając w nieskończoność jego imię. Porwany radosnym uniesieniem, zapomniał o sobie i dbał tylko o to, by dać jej jak najwięcej przyjemności. Czuł, że jeszcze chwila, jeszcze moment, a Stefania osiągnie spełnienie i chciał to widzieć, chciał widzieć, jak wtedy wygląda. Lecz kochanka, niemal na krawędzi orgazmu, zesztywniała i ogromnym wysiłkiem woli wróciła do rzeczywistości, do niego. - Nie, nie... - wyszeptała chrapliwie. - Nie chcę bez ciebie... Wciągnęła go na siebie, przywarła do jego ust, wsunęła w nie język i poruszając nim szybko, doprowadziła go do szaleństwa. Później usiadła mu na udach, ujęła członek oburącz i zaczęła go pieścić, zachwycając się jego gładkością i wielkością. Był nie obrzezany, więc pochyliła się, chwyciła zębami mięciutki napletek i ssała go i lizała, aż Jake począł jęczeć i błagać o litość. Roześmiała się i wznowiła pieszczoty, a on sięgnął ku jej piersiom, by masować kciukami jej sutki. Czuła, że jest coraz bardziej podniecona, że ruchy ma coraz szybsze. Zsunęła się na pościel, obróciła ku nogom łóżka i uklękła nad Jake'iem, przygniatając mu ramiona kolanami. Delektując się jego nabrzmiałą męskością, całowała ją raz po raz, zanurzała twarz w gęstwinie włosów

porastających dół brzucha i rozkoszowała się cudownym zapachem. Jądra miał duże i twarde, okrywająca je skóra była szorstka i niezwykle wrażliwa na dotyk. Nieustannie muskała go czubkiem języka, pokrywała tysiącem delikatnych pocałunków, które podniecały i koiły zarazem. Jake widział nad sobą jej kształtną muszlę, zroszoną sokami miłości. Poruszała się rytmicznie w górę i w dół, kołysała prowokująco na boki. Oszalały z rozkoszy, wysunął język i usiłował jej dosięgnąć, lecz za każdym razem chybiał. W końcu nie mógł już tego znieść dłużej. Uniósł ręce, przytrzymał ją i wpił się ustami w śliskie wnętrze. Stefania zwinęła się niczym jaszczurka, zsunęła na pościel i legła obok niego. - Jake, już niedługo, już zaraz... - wyszeptała z oczyma rozpalonymi ciemnym ogniem miłości. - Weź mnie, weź mnie, kochany... Serce, umysł, całe ciało Jake'a śpiewało pieśń radości. Spokojnie, jak na doświadczonego kochanka przystało, rozsunął jej uda i wszedł w nią. Ich spełnienie było tak ostateczne i doskonałe, że początkowo nie odczuwał potrzeby wykonywania jakichkolwiek ruchów. Ale biodra Stefanii już pracowały, już unosiły się w górę i w dół, już obracały wokół członka, wciągając go coraz głębiej i głębiej w bezdenną otchłań rozkoszy. Jej podniecenie udzieliło się i jemu. Dźgnął ją silnie raz, drugi, trzeci, aż zajęczała, krzyknęła, aż rozorała mu paznokciami ramiona, aż osiągnęła szczyt rozkoszy. I utrzymała się na nim długo, długo, bardzo długo. Jake był czułym, ale bezlitosnym kochankiem, nie miał więc wyrzutów sumienia i wstrzymywał swój orgazm, dopóki omal nie postradała zmysłów, oszołomiona i zaspokojona. - Wystarczy? - szepnął. - O tak, wystarczy, wystarczy... Zarzuciła mu ręce na szyję, uścisnęła w ostatnim spazmie, a wtedy on wydał z siebie zduszony jęk i napełnił ją całym sobą. Później mówili niewiele, głównie same smutne rzeczy. Lecz kiedy wychodziła, pożegnawszy się z nim po raz ostatni, oboje wiedzieli, że dawna gorycz przeistoczyła się w zrozumienie, a nienawiść i ból zniknęły w zwyczajnym akcie miłości.

Rozdział XLII Wysoko na skale Eden drżał w objęciach zimy. Blednący wdzięk jesieni już dawno ustąpił przed wilgotnym i ponurym czerwcem. Ogród był zimny i martwy; wszystkie kwiaty i zapachy stały się tylko przebrzmiałym wspomnieniem. W powietrzu wisiała wilgoć, która zbierała się na nielicznych liściach i spływała kroplami na ziemię. Ciężkie kłęby mgły, snujące się wokół domu, zbijały się i tworzyły białą puchową kołdrę, otulając Eden i zasłaniając go przed wzrokiem przybysza. Tylko żałosny krzyk morskiego ptactwa zakłócał cichą pustkę plaży. Ale wewnątrz dom był rozświetlony, ciepły i tętnił życiem. W jadalni dźwięczał serdeczny śmiech, jaki towarzyszy dobrym, wiecznie młodym żartom. - “Umierać, doktorku?”, pyta. - Dan dławił się śmiechem. - “Ależ to ostatnia rzecz, jaka mi może przyjść do głowy!” Opowiadał swój ulubiony kawał. Stefania przyglądała mu się z czułością. Potem objęła wzrokiem resztę biesiadników. Przy stole, wciąż zastawionym resztkami kolacji, siedzieli: Bill z Riną, Cassie i Dennis, Sara i Tom. Nikt się nigdzie nie śpieszy... Tak, prawdziwie rodzinne spotkanie - pomyślała z głęboką satysfakcją. Moja rodzina... - Dan, opowiedz coś jeszcze - poprosiła Rina. - Nie, nie! Nie namawiaj go - zawołał Dennis. - Jak na aktora, dobry z niego lekarz. - Słyszałaś, Stef? - Dan udawał oburzenie. - Twój syn znów obraża starszych i lepszych od niego. - Nie zawracaj sobie nim głowy. Już ja go wezmę w karby - odezwała się Cassie, przygarniając do siebie rękę Dennisa. Stefania roześmiała się radośnie. - Nie wątpię ani przez moment. I dobrze mu to zrobi, Cassie. - Im wszystkim dyscyplina dobrze by zrobiła - zauważyła Rina. Spójrzcie na Billa. Ledwo wyszedł ze szpitala, a już wyobraża sobie, że jest King Kongiem. Co mam z nim zrobić, żeby zlazł z dachu Harper Mining i przestał okładać się pięściami na widok przechodniów? - Nic się nie martw, mamo - powiedział Tom. - Między nami mówiąc, Stefania i ja pilnujemy, żeby nie przedobrzył. - Przedobrzyć? - naburmuszył się Bill. - Znacznie bardziej zagraża mi nieróbstwo. W tym cholernym szpitalu omal nie umarłem z nudów. Dzień, w którym mnie stamtąd wypuścili, był najszczęśliwszy w moim życiu. - Dla mnie też był jednym z lepszych, Bill. - Stefania uśmiechnęła się czule. - I dla Harper Mining - dodała.

- A co? Czyżbym nie stetryczał do reszty? - zapytał Bill z wyraźną satysfakcją. - Nigdy nie byłeś tak dobry, jak teraz. Obroty w ostatnich tygodniach są absolutnie fantastyczne. - Mamo, zachowuj się! - upomniała ją z uśmiechem Sara. - Żadnych rozmów o interesach. Powiedz jej, Dan! - Powiedz jej? - Uśmiechnął się. - Stefania Harper robi to, na co ma ochotę. Poza tym... Posłał jej kolejny uśmiech ponad stołem. Poza tym zdążyłem już przywyknąć do tych interesów. Nauczyłem się z nimi żyć. Ty też będziesz musiała, jeśli dalej obstajesz przy ślubie z tym postrzeleńcem! - wskazał Toma, który natychmiast dał do zrozumienia, że wbrew intencji mówiącego, traktuje to określenie jako komplement. Pośród wesołych potyczek, Stefania z przepełnionym wdzięcznością sercem wyliczała znaki przychylności niebios. Bill - już w pełni sił, z dawnym wigorem - wrócił, by ją wspomagać. Firma przetrwała burze i ciesząc się jeszcze większym zaufaniem, kwitła teraz w najlepsze. Dennis i Sara odnaleźli życiowych partnerów w osobach Cassie i Toma - ludziach, których z największą radością przyjmie do rodzinnego kręgu. No i przede wszystkim Dan, jej drogowskaz i opoka, kochanek, mąż, przyjaciel... Dan. Z westchnieniem ulgi błogosławiła go za jego mądrość, siłę, a najbardziej za miłość. Kiedy wybierała się do Jake'a, nawet przez myśl jej nie przeszło, że ich uczucie znajdzie wyraz właśnie w takiej formie. Później dręczyła ją świadomość, że oszukała Dana. Przez jakiś czas walczyła ze sobą. Może szlachetniej byłoby nic nie mówić, oszczędzić mu bólu, bo przecież wiadomo, że to już się nigdy nie powtórzy? Ale gdzieś w głębi duszy wiedziała, że i tak powie mu prawdę. Jak zawsze. Nie może być między nimi żadnych niedomówień. Któregoś wieczoru, kiedy leżeli w łóżku, ujęła w ciemności jego rękę. - Dan... - zaczęła ostrożnie. - Muszę ci coś wyznać... Cisza. - Kochanie, czy aby na pewno? - Na pewno? Co masz na myśli? - Nie musisz nic mówić. - Uścisnął jej dłoń. - Nie jestem ślepy. Widzę, że rozprawiłaś się z przeszłością, że wypędziłaś swojego demona. Sądzę, że nie musisz mi nic tłumaczyć. - Nie jesteś...? - Wściekły? Zazdrosny? Wyspa Orfeusza wyleczyła mnie z wszelkiej małostkowości, nie pamiętasz? - Kochanie ty moje...

- Pamiętaj jeszcze o jednym. Kiedy zdawało się, że w trakcie rozgrywek o firmę znalazłaś się na dnie, obiecałem, że będę cię wspierał we wszystkim i zostanę przy tobie, kiedy to się skończy. Ja dotrzymuję słowa, Stefanio. Wciągnęła głęboko powietrze. Rozpierała ją miłość i radość. - Więc jeszcze tylko jedno. Przysięgam, że to już minęło. Kiedy brał ją w ramiona, jego głos brzmiał miękko i ciepło. - Wierzę. Witaj w domu, kochanie. I tak skończyła się ta historia. Krótka scena pożegnania zaczynała się już zacierać we wspomnieniach. Jake dotrzymał obietnicy, którą na nim wymogła, że nigdy nie spróbuje się z nią skontaktować, nie będzie żadnych listów, prezentów ani telefonów, które mogłyby zakłócić jej małżeństwo. Kochała Dana i nic nie było w stanie tego zmienić ani podważyć. Nie dała Jake'owi nic, co należało do męża, a teraz, kiedy nie mieli już przed sobą żadnych tajemnic, nic też nie mogło ich rozdzielić. Jake będzie jedynie wspomnieniem, wspomnieniem, które sprawia, że kobieta uśmiecha się znienacka do siebie z gorzko-słodkim poczuciem zwycięstwa i porażki zarazem. Nigdy go nie zapomni. Ale też nigdy nie wpadnie w rozpacz, kiedy wspomnienia wyblakną, a obraz niebieskookiego, bladego mężczyzny o ciemnych kręconych włosach rozmyje się w pamięci. Jake był epizodem. Najprawdziwszym na świecie, bogatym w doznania, niezapomnianym, lecz przemijającym. A życie toczy się naprzód. I zawsze będą się gdzieś czaić jakieś cienie. Zadrżała na myśl o złowrogim zamieszaniu, którego przyczyną stała się na krótko Jilly, o sile złości, nienawiści i zemsty. Czasem w jakąś gorszą, nieprzespaną noc, kiedy prześladowały ją zjawy przeszłości, Stefania znów widziała żółte kocie oczy siostry, zza których wyzierała straszliwa egomania. Gdzie podziewała się teraz? Policja nie umiała jej znaleźć. - Nie znajdą jej, na pewno nie - oświadczyła któregoś dnia Stefania. Dan musiał się z nią niestety zgodzić. Już zawsze Jilly będzie się czaić w jej podświadomości, gotowa w każdej chwili wyskoczyć, by zakłócić ich szczęście. A mimo to ta myśl wcale jej tak bardzo nie przerażała. Już raz przeżyła mściwość Jilly. Ba, nawet nawet dwa razy. Jakby co, przeżyję jeszcze raz - myślała. Trudy ostatnich miesięcy zamiast ją osłabić, dodały jej tylko siły. Stefania czuła, że żyje, że ma w sobie moc i jest wolna. Da sobie radę ze wszystkim, co jej los jeszcze zgotuje. I to jest mój jedyny sekret - pomyślała. Dan z przepełnionym miłością sercem obserwował ją zza stołu. Udało nam się - cieszył się w głębi ducha. Odeszliśmy od siebie. Poza strefę bliskości, którą trzeba mieć, jeśli się chce utrzymać prawdziwe małżeństwo. Dzięki Bogu, to tylko

chwilowa niedyspozycja, a nie śmiertelna choroba! Spoglądał na głęboko zamyśloną Stefanię, na jej zadumaną, cudną twarz i błyszczące oczy. Ale ze mnie szczęściarz! uzmysłowił sobie nagle. Jaki ze mnie szczęściarz, że jest moja! Będę zawsze o tym pamiętał. Głośny wybuch radości Sary i Dennisa przypomniał mu o obowiązkach gospodarza. Znajdą dość czasu na wspólne zamyślenia i refleksje, kiedy zostaną sami. - Stefanio! - Roześmiany głos Dana przerwał jej zadumę. - Czy zechciałabyś przywołać tych młodocianych przestępców do porządku? Bo mnie się to nie udaje! - Może już czas, żebyśmy omówili główny temat naszego dzisiejszego spotkania? Uśmiechnęła się. Nastąpiło ogólne poruszenie i ożywienie. - Kto zaczyna? - Chcielibyśmy z Tomem pobrać się latem, chyba w listopadzie - wyrwała się Sara. - I my tak samo! - Odezwali się równocześnie Cassie i Dennis. - A co byście powiedzieli, gdyby tak urządzić podwójne wesele? Obie pary wymieniły spojrzenia. Sara popatrzyła na Dennisa. - Podwójne wesele, podwójna radość! - Wspaniale! - ucieszył się Dennis. Tom i Cassie przytaknęli. - A zatem widzę prześliczny, bezchmurny dzień, stoły uginające się od jadła i picia, szampana, który leje się jak... - Szampan - dokończył jej mąż ze śmiechem. - Przyjeżdża ksiądz - Dennis podjął wątek - żeby udzielić nam ślubu... - W ogrodzie! - krzyknęła Sara, obdarzając Toma szczególnym spojrzeniem. - W ogrodzie? No pewnie! - zawołała Stefania. - W rajskim ogrodzie! W Edenie! Koniec.