Rosenfeldt H. i M. Hjorth - Sebastian Bergman 05. Oblany Test

Rosenfeldt H. i M. Hjorth Sebastian Bergman Oblany Test tytuł oryginału De underkända przekład Maciej Muszalski

Szanowny Panie Redaktorze Källman,od wielu lat czytuję Pańską gazetę. Z początku w formie papierowej, a od kilku lat w internecie. Nie zawsze się zgadzam z Waszymi poglądami i zdarzało się, że miałem zastrzeżenia zarówno do wyboru tematów, jak i do tendencyjności reportaży, ale z reguły byłem mniej lub bardziej zadowolony z lektury. Tym razem jednak czuję się w obowiązku zapytać Pana jako redaktora naczelnego: dlaczego Wasz tytuł promuje głupotę? Kiedy zadecydowano, że czysta głupota ma nie tylko zostać podniesiona do rangi normy, ale wręcz uznana za coś godnego podziwu; coś, do czego warto dążyć? Dlaczego poświęcacie miejsce w gazecie ludziom, którzy nawet nie znają daty wybuchu drugiej wojny światowej, nie mają choćby podstawowej wiedzy matematycznej i tylko w wyjątkowych wypadkach potrafią się wypowiedzieć pełnym zdaniem? Ludziom, których jedynym talentem jest robienie dzióbka na tak zwanych selfies, a jedyną zasługą to, że się publicznie ośmieszyli, uprawiając seks w jednym z tych reality show, od których co wieczór aż się roi na rozmaitych kanałach krajowej telewizji? W mojej pracy spotykam wielu młodych ludzi. Poukładanych, inteligentnych, ambitnych i zaangażowanych. Młodzież zorientowaną w bieżących wydarzeniach, która przyswaja wiedzę, myśli krytycznie i zdobywa wykształcenie, żeby potem znaleźć ciekawą i wymagającą pracę i przysłużyć się społeczeństwu. Która czegoś chce. I coś potrafi. To takim ludziom powinniście użyczyć miejsca. To ich powinniście stawiać za wzór. Nie te pozbawione empatii, egoistyczne, zafiksowane na punkcie wyglądu stworzenia z metalowym złomem w językach i wulgarnymi tatuażami na ciele, szczycące się niskim IQ i brakiem wykształcenia. Powtarzam pytanie i czekam na odpowiedź w gazecie: kiedy zadecydowano, że czysta głupota ma nie tylko zostać podniesiona do rangi normy, ale wręcz uznana za coś godnego podziwu; coś, do czego warto dążyć?

Łączę pozdrowienia Cato Starszy

Trzydzieści sekund. Czas start. Mirre nie rejestrował już metalicznego kliknięcia włączanego stopera. Jak długo to potrwa? Co mówił ten człowiek? Miał zadać sześćdziesiąt pytań. Które z kolei padło przed chwilą? Nie miał pojęcia. Czuł się tak, jakby robili to całą wieczność. Cały czas próbował zrozumieć, co się stało. – Chce pan jeszcze raz usłyszeć pytanie? Mężczyzna siedział blisko. Po drugiej stronie stołu. Jego głos był niski i spokojny. Mirre usłyszał go po raz pierwszy nieco ponad dwa tygodnie wcześniej, kiedy rozmawiali przez telefon. Mężczyzna zadzwonił i przedstawił się jako Sven Cato, dziennikarz freelancer. Chciał przeprowadzić z nim wywiad. A raczej napisać sylwetkę. Mirre wprawdzie nie wygrał, ale był jednym z tych uczestników, którzy zdobyli największą popularność w mediach społecznościowych. Ludzie wyrobili sobie zdanie o nim na podstawie tego, co zobaczyli. Sven chciał nieco pogłębić ten obraz. Pokazać jego inne strony, dokopać się do człowieka. Spytał, czy mogliby się spotkać. Spotkali się. W hotelu Kur. Sven postawił mu lunch. Zamówili też po piwie, mimo że był wtorek, kilka minut po wpół do dwunastej. Ale było lato. Mieli wolne. Sven położył między nimi na stole mały dyktafon i zaczął zadawać pytania. Mirre odpowiadał. Teraz ten człowiek najwyraźniej uznał jego milczenie za odpowiedź twierdzącą. – Do jakiej grupy zalicza się wyrazy, które określają relacje między osobami, przedmiotami lub miejscami, na przykład: na, do, przed i w? – Nie wiem – odparł Mirre.

Sam słyszał, jak zmęczony jest jego głos. – Ma pan jeszcze dziesięć sekund. – Nie wiem! Nie znam odpowiedzi na pańskie cholerne pytania! Zapadła kilkusekundowa cisza. Potem rozległo się kliknięcie zatrzymywanego stopera i jeszcze jedno, kiedy mężczyzna go wyzerował. – Kolejne pytanie: jaką nazwę nosił okręt flagowy, który wziął udział w wyprawie z 1492 roku, podczas której Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę? Trzydzieści sekund, czas start. Klik. Stoper znów zaczął odliczać czas. Wywiad się udał. Sven był wprawdzie w wieku jego ojca albo jeszcze starszy i nie za bardzo ogarniał, ale wydawał się autentycznie zainteresowany. Mirre z przyjemnością z nim rozmawiał. Kiedy wrócił z toalety, okazało się, że Sven zamówił im jeszcze po piwie. To musiało być to. Drugie piwo. Na pewno coś do niego dodał, bo wkrótce zaczęło mu być niedobrze. Stracił koncentrację. Był osłabiony. Sven zaproponował, że odwiezie go do domu. Wyszli z restauracji. Ruszyli w stronę parkingu. A potem obudził się tutaj. Z głową na twardym blacie stołu. Podniósł się do pozycji siedzącej i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że nic nie widzi. Chciał zdjąć to coś, co zakrywało mu oczy, ale odkrył, że może poruszyć rękoma najwyżej o centymetr. Kiedy to zrobił, rozległ się metaliczny dźwięk. Łańcuch. Kajdanki. Zaczął krzyczeć i szarpać kajdankami, ale przestał, kiedy usłyszał znajomy głos. – Nikt cię nie słyszy i nie dasz rady się uwolnić. Znów zaczął krzyczeć. Co tu się działo, do cholery? Co, do cholery, wyprawiał ten człowiek? Mirre na przemian groził i błagał. Głównie groził. – Uspokój się – powiedział Sven. – Możesz stąd wyjść za pół godziny z hakiem. Oczywiście pod warunkiem, że zdasz.

– Jak to: zdam? – zapytał Mirre. – Co mam zdać? Sześćdziesiąt pytań. Trzydzieści sekund na odpowiedź na każde z nich. Jedna trzecia odpowiedzi musi być poprawnych. – A w przeciwnym razie? – zapytał Mirre. – No to zaczynamy – odparł mężczyzna, który pewnie wcale nie nazywał się Sven Cato. – Pierwsze pytanie: jak brzmi rozwinięcie skrótu NATO? Trzydzieści sekund, czas start. Rozległo się kliknięcie, a potem cichsze, szybkie tykanie, kiedy stoper odliczał sekundy. Mirre w zasadzie nie skupiał się na pierwszych dziesięciu, piętnastu pytaniach. Nadal szarpał kajdankami, pytał mężczyznę, co on, do cholery, wyprawia, czego chce, na przemian odgrażał się, że go załatwi, i obiecywał, że da mu to, czego chce, jeśli tylko go wypuści. Groźby i błagania. Na tym człowieku nie robiło to wrażenia. Zadawał pytania wciąż tym samym spokojnym tonem, potem włączał stoper, pytał, czy ma powtórzyć pytanie, i czekał na odpowiedź. Po jakimś czasie stwierdził rzeczowo, że szanse na zaliczenie testu drastycznie zmalały i że najlepiej będzie, jeśli spróbuje trochę mniej mu grozić, a bardziej się skoncentruje. Mirre zaczął słuchać. – Czym jest liczba pierwsza? – Jakie gatunki zwierząt wchodzą w skład Wielkiej Piątki Afryki? – W której dekadzie uformowała się wyspa Surtsey u wybrzeży Islandii? – Jaką nazwę nosi jednostka światłości w układzie SI? Mniej więcej na półmetku Mirre zdał sobie sprawę, że przy każdym jego ruchu coś szeleści. Folia. Siedział na folii. Na miękkiej, zafoliowanej poduszce. Mirre potrafił sobie wyobrazić tylko dwa powody, dla których mogła być tak zabezpieczona. Była nowa. Albo ten człowiek chciał ją ochronić. Przed plamami. Przed zachlapaniem krwią. Poczuł gwałtowny przypływ adrenaliny i postanowił, że zda test. Pokaże temu skurwysynowi. Postara się słuchać, postara się myśleć. Musiał zaliczyć ten cholerny sprawdzian.

– W którym amerykańskim stanie leży Chicago? – Jaki jest symbol chemiczny fosforu? – Kto był następcą Oskara I na szwedzkim tronie? Pytanie za pytaniem, a potem kolejne. Wszystkie zadawane tym samym spokojnym, głębokim głosem. Mirre nie potrafił odpowiedzieć na ani jedno… – Ostatnie pytanie: do jakiej rodziny zaliczany jest rosomak? Klik. Do jakiej rodziny? Jak to: do rodziny? Mirre wiedział, jak jest po angielsku rosomak. Wolverine. Oglądał każdy film na podstawie komiksów Marvela, jaki nakręcono. Ale rodzina? – Mam powtórzyć pytanie? – Nie. Cisza. Ciche, szybkie tykanie. Klik. – Czas się skończył. No to zobaczmy… Mirre westchnął i oparł czoło o stół. Nie było szans, żeby miał dwadzieścia punktów. Na wiele pytań nie odpowiedział w ogóle. Słyszał, jak mężczyzna po drugiej stronie wstaje. Powoli podniósł głowę i starał się usłyszeć, co się dzieje. Odniósł wrażenie, że mężczyzna podszedł blisko. Nagle poczuł na czole coś zimnego, metalicznego. – Oblałeś – powiedział człowiek, który w rzeczywistości nie nazywał się Sven Cato. Mirre nie zdążył nawet odsunąć głowy. Z pistoletu do uboju bydła pod wpływem sprężonego powietrza wystrzelił mały bolec. Przebił kość czołową i dotarł do mózgu.

Więcej ciekawych ebooków na: http://ebookgigs.pl

Przez całe życie otaczały ją kłamstwa. Niewidzialne kłamstwa. Przez ponad trzydzieści lat otaczały ją cienie, choć nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Aż do teraz. Teraz widziała je wszędzie. Gdziekolwiek się obróciła. Kłamstwa i zdrada. Nikt nie mówił prawdy. Nikt. Ani Anna, ani Valdemar, ani Sebastian. Mama, tata i tata. Choć teraz wzbraniała się przed myśleniem o nich jak o rodzinie. To słowo miało w sobie zbyt dużo miłości. Nie zamierzała im tego dawać. Teraz byli tylko imionami, niczym więcej. Anna. Valdemar. Sebastian. Krok po kroku jej życie zaczęło pękać. Valdemar został oskarżony o przestępstwa finansowe i aresztowany. Od początku zakładała, że jest niewinny, że padł ofiarą pechowych okoliczności. W końcu był jej ojcem. Ale on się przyznał. Cały jej świat zachwiał się w posadach. Wtedy jeszcze nie zdawała sobie sprawy, że to dopiero wierzchołek góry lodowej. Przepaść otwarła się jej pod stopami, kiedy się dowiedziała, że Valdemar nie jest jej biologicznym ojcem. To odkrycie zwaliło ją z nóg. Gorączkowo próbowała się nauczyć poruszania po nowym życiu i poznać prawdę. Doprowadziła do konfrontacji z Anną. Nie przypuszczała, że okaże się tak zakłamana. Wymyśliła jej nowego tatę. Miałby nim być człowiek, który już nie żył. Kolejne kłamstwo. Mogła zrozumieć, dlaczego Anna nie powiedziała jej prawdy o Valdemarze. Zrozumieć i może nawet docenić. W zasadzie przez całe życie był jej ojcem. Najlepszym, jakiego mogła sobie wymarzyć. Po co jej go odbierać? Po co niepotrzebnie niszczyć to, co między nimi było? Ale teraz? Kiedy wiedziała już, kim jest, a raczej kim nie jest? Po co dalej brnąć w kłamstwa? Po co

w tej sytuacji ukrywać przed nią prawdę? Nie dało się tego wyjaśnić, obronić ani zrozumieć i w efekcie zapanował między nimi lodowaty chłód. Emocjonalna wieczna zmarzlina. Nie czuła potrzeby roztopienia jej. To nie ona kłamała. Ona była niewinna. A potem, kiedy wszystko dookoła już się chwiało, z cienia wynurzył się nagle Sebastian Bergman. To on był jej ojcem. Dlatego znów zaczął pracę w Krajowej Policji Kryminalnej. Jego motywacja była jasna jak słońce. Wszystko, co robił, miało tylko jeden cel: zbliżyć się do niej, zostać jej przyjacielem. Obudził ją nocą po ślubie Billy’ego. Nadal była na wpół przytomna, kiedy powiedział, że musi jej coś powiedzieć i że to nie może czekać. Nie bardzo wiedziała, czego się spodziewać, kiedy usiadła koło niego na niepościelonym łóżku, ale na pewno nie oczekiwała tego, co usłyszała. – Jestem twoim ojcem, Vanju – powiedział i chwycił ją za ręce. Przynajmniej zdobył się na pewną delikatność. Mówił o tym tak łagodnie, jak tylko mógł. Wyjaśnił, w jaki sposób się o tym dowiedział, tłumaczył, że nie chciał psuć tego, co było między nią a Valdemarem, że Anna mu zabroniła, ale mimo wszystko przez cały czas miał na uwadze jej dobro. Wydawał się szczery. Choć jego szczerość w zasadzie nic nie zmieniała. Zdrada to zdrada. Bawili się jej życiem. Tak jak w filmie Truman Show z Jimem Carreyem. To był tylko teatr, wszyscy oprócz niej byli aktorami. Zawsze szczyciła się tym, że jest racjonalna i logiczna, a teraz straciła grunt pod nogami. Jakby znajdowała się w domu, w którym wszystkie drzwi prowadzą do ślepej uliczki. Szukała ze wszystkich sił, ale nie mogła znaleźć wyjścia. Wzięła dwutygodniowe zwolnienie lekarskie. Siedziała w mieszkaniu i próbowała zapanować nad uczuciami. To nie pomogło, jedynie uświadomiło jej, jak bardzo była samotna. Przez całe dorosłe życie skupiała energię tylko na dwóch sprawach – na pracy i na rodzinie. Chciała być dobrą policjantką.

Chciała być dobrą córką. Teraz, kiedy nie miała już rodziny, została jej tylko praca. No i był jeszcze człowiek, który nagle okazał się jej ojcem. Jej dwa światy zderzyły się ze sobą. Nigdzie nie była już wolna od prześladujących ją myśli. A właśnie tego potrzebowała. Musiała ułożyć sobie życie z dala od cieni. Własne życie. Swoje życie. Nie miała tylko pojęcia, jak to zrobić.

Zazwyczaj poziom natężenia dźwięku był tu zupełnie inny – koło szafek ustawionych wzdłuż ścian zbierało się prawie dwustu uczniów. Ale w czwartek zaczęły się wakacje i Lise-Lotte González była sama w pustej szkole. Zostało jej trochę administracyjnej roboty z ostatnich tygodni przed zakończeniem roku i postanowiła, że poświęci tyle czasu, ile potrzeba, żeby wszystko nadrobić, dzięki czemu będzie mogła pójść na urlop z czystym sumieniem. Poprzedniego dnia spędziła w gabinecie tylko kilka godzin, bo wyciągnęła ją stamtąd piękna pogoda, ale teraz miała zamiar zostać przynajmniej do czwartej. Nie przeszkadzało jej, że urlop opóźni się o tydzień lub dwa. Przyjemnie było pracować w skupieniu bez dzwoniących telefonów, kolegów zaglądających do jej gabinetu i szybko zapełniającej się skrzynki mailowej. Koło drugiej uznała, że czas na zasłużoną przerwę. Poszła do pustego pokoju nauczycielskiego i włączyła czajnik. Zrobiła sobie filiżankę nescafé. W jednej z szuflad pod blatem znalazła puszkę starych migdałowych sucharków. Tyle musiało jej wystarczyć. Po małej przerwie na kawę postanowiła trochę się przejść. Lubiła chodzić po świeżo odnowionych salach swojej szkoły. Tak właśnie o niej myślała. Moja szkoła. Oczywiście wcale tak nie było. Niepubliczna szkoła podstawowa Hilding dla klas 6–9 była najnowszą placówką koncernu Donnergruppen.

Dobrze sobie radzili. Stały napływ uczniów, dobra opinia, kadra złożona wyłącznie z wykwalifikowanych nauczycieli i wyniki znacznie powyżej przeciętnej w ogólnokrajowych egzaminach. Lise-Lotte nie sądziła, by koncern choć przez chwilę żałował, że powierzył jej stanowisko dyrektora. Wyszła zza rogu i znalazła się w korytarzu prowadzącym do sal, gdzie odbywały się zajęcia z przedmiotów ścisłych. Jedne z pociągniętych białą bejcą drzwi, których przez cały semestr jakimś cudem nikt nie zabazgrał, były uchylone. Powinny być zamknięte – w pracowniach znajdowały się chemikalia, kwasy, butle gazowe i inne rzeczy, zarówno cenne, jak i niebezpieczne. Już miała je zamknąć i przekręcić klucz, ale zajrzała do środka. Co to było? Otworzyła drzwi szeroko. Tak, nie przywidziało jej się. Po lewej stronie interaktywnej tablicy siedział mężczyzna, rozebrany do pasa i zwrócony plecami do sali. – Halo! Żadnej reakcji. Weszła do pomieszczenia. – Halo, wszystko w porządku? Nadal nie było żadnej odpowiedzi. Nic nie wskazywało nawet na to, że ten człowiek ją słyszał. Czyżby był pod wpływem jakiejś substancji? Siedział na krześle w taki sposób, jakby był nieprzytomny albo pogrążony w głębokim śnie. Lise-Lotte ruszyła przejściem między ławkami. Krzesła, poustawiane do góry nogami na blatach, czekały na semestr zimowy, który miał się rozpocząć za osiem tygodni. – Wszystko w porządku? Słyszy mnie pan? Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła, że mężczyzna jest młody. Wysportowany. Wytatuowany. Miał coś na głowie… Co to było? Spiczasta czapka, jaką noszą chłopcy w Dniu Świętej Łucji? No i co takiego miał na plecach? Jeżeli był nieprzytomny albo odurzony, miała nadzieję, że nie stało się to pod wpływem jakiejś substancji, którą zabrał z sali chemicznej. Nie wyglądałoby to dobrze, gdyby ktoś z okolicznej młodzieży włamał się do jej szkoły i czymś się tu naćpał albo zatruł. Znów przystanęła i zdziwiona zmarszczyła czoło. Teraz już wiedziała, co ten człowiek ma na plecach. Dwie kartki. Formatu A4. Był na nich jakiś napis. I plamy krwi w miejscach, w których przypięto je dużymi zszywkami do gołej

skóry. Przeczuwała najgorsze, kiedy pokonała ostatni odcinek i nachyliła się, żeby zobaczyć jego twarz. Gdyby wytrzeszczone oczy nie dały jej do zrozumienia, że patrzy na zwłoki, mała okrągła dziura w czole nie pozostawiłaby żadnych wątpliwości.

Vanja siedziała na kanapie w pokoju Torkela i czekała. Przyszła za wcześnie albo on się spóźniał. Prawdopodobnie to pierwsze. Torkel był znany z punktualności. Poczuła, że się denerwuje, choć sama nie wiedziała dlaczego. Torkel znał już prawdę o Sebastianie. Powiedziała mu wszystko, kiedy zadzwonił zapytać, jak się czuje. Nie wiedział, dlaczego wzięła zwolnienie. Pewnie myślał, że zachorowała na grypę albo coś innego, co minie. Był oczywiście zdziwiony, ale jednocześnie rozumiał. Powiedział, że da jej tyle czasu, ile trzeba, i że jeśli będzie chciała z kimś porozmawiać, to wie, gdzie go szukać. Teraz czuła taką potrzebę. Nie miała nikogo innego i doszła do wniosku, że w pojedynkę nic nie zdziała. Zobaczyła przez szybę, że zbliża się Torkel. Wstała, żeby trochę dojść do siebie. Skarciła się w myślach za ten odruch. Miała przecież rozmawiać z Torkelem. Swoim przyjacielem i mentorem – ostatnie wydarzenia nic między nimi nie zmieniły. Będzie dobrze. Torkel stał po jej stronie. Dlaczego więc zachowywała się jak zdenerwowana pierwszoklasistka wezwana do dyrektora? Kiedy od pokoju dzieliło go tylko kilka metrów, zauważył ją, uśmiechnął się przyjaźnie i uniósł rękę na powitanie, ale odniosła wrażenie, że dostrzega w jego oczach niepokój. Pomyślała, że być może jest tak samo zdenerwowany przed spotkaniem jak ona.

Nie wiedział, dlaczego tu przyszła. Czyżby myślał, że niedługo ją straci? Czy rzeczywiście ją tracił? Dlaczego właściwie tu była? Sama nie potrafiła odpowiedzieć. Straciła kontrolę nad sytuacją. To było do niej niepodobne. Dlatego się denerwowała. – Witaj, Vanju. Fajnie cię znowu widzieć – powiedział i ją przytulił. – Jak się trzymasz? – Kiepsko. – Vanja poczuła nagle, jak miło usłyszeć to pytanie od kogoś, kogo interesuje odpowiedź. Od kogoś, kto się o nią martwi. – Nie bardzo umiem sobie to wszystko poukładać. – Rozumiem – odparł spokojnie Torkel. Wyprostował ręce i złapał ją za ramiona. – Wiele przeszłaś. – Tak, można tak powiedzieć… Torkel uśmiechnął się do niej słabo i jeszcze raz ścisnął jej ramiona, po czym usiadł w jednym z foteli dla gości. Skinął jej głową, żeby usiadła na sofie naprzeciwko. – Wczoraj na krótko spotkałem się z Sebastianem – powiedział, kiedy usiadła. – On też nie zaglądał tu za często. – Powiedziałeś mu, że wiesz? – zapytała Vanja. Torkel pokręcił głową. Za kogo go uważała? Przecież prosiła, żeby tego nie robił. Chyba wiedziała, że nigdy nie zawiódłby w ten sposób niczyjego zaufania. – Co wobec tego robimy? – spytał i się nachylił. Oparł łokcie na kolanach i złączył palce. – Jak chcesz to rozwiązać? Ty decydujesz. Popatrzyła w jego szczere, przyjazne oczy i pożałowała, że nie ma lepszej odpowiedzi. – Nawet nie jest tu zatrudniony, podpisał tylko umowę konsultingową. Jeszcze dziś mogę ją podrzeć, jeśli chcesz. To ją zaskoczyło. Nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Taki wariant nawet nie przyszedł jej do głowy. Sebastian, tak samo jak ona, był częścią drużyny i tak go odbierała. Teraz nagle Torkel pozwolił jej to zmienić. Mogła go wyrzucić. To nie było łatwe. Z jednej strony nie chciała go nigdy więcej widzieć. Z drugiej była jeszcze bardziej niepewna. Miała jeszcze większy mętlik w głowie. – Nie wiem – wykrztusiła w końcu.

Coraz częściej posługiwała się tą nic niemówiącą odpowiedzią, która pozwalała zrzucić decyzję na innych. – Mogę go wywalić w jednej chwili. To zależy od ciebie – powtórzył Torkel. Z wdzięcznością pokiwała głową, ale niepewność była równie silna co wdzięczność. O ile nie silniejsza. Nie nienawidziła Sebastiana Bergmana. Nie była na niego tak zła jak na Annę i Valdemara. W żadnym wypadku. Właściwie nie życzyła mu źle. Nie mogła zaprzeczyć, że się do siebie zbliżyli. W pewnym sensie nawet go lubiła. – Muszę pomyśleć. Może to by było zbyt proste? – powiedziała. – Czasami proste rozwiązania są najlepsze – odparł Torkel. To prawda, pomyślała Vanja, ale to byłoby jak próba ucieczki przed trudnościami. Zamiatanie ich pod dywan. Nie miała tego w zwyczaju. Nie chciała unikać problemów. Chciała je rozwiązywać. Od razu. A przynajmniej próbować, zanim się podda. Wolno pokręciła głową. – Zatrzymaj go. Dam znać, jeśli zmienię zdanie. Torkel pokiwał głową. Nie dało się odczytać z jego twarzy, co myśli o jej decyzji. Już miał coś powiedzieć, kiedy zadzwonił telefon. Tym razem nie można było źle zinterpretować wyrazu jego twarzy. Był zirytowany. Wstał, okrążył biurko i podniósł słuchawkę. – Nie chcę, żeby ktokolwiek mi przeszkadzał – powiedział krótko. Przez chwilę słuchał, potem przysunął do siebie notatnik, który leżał na biurku, i chwycił długopis. – Skąd dzwoniła? Torkel zaczął pisać. Vanja podniosła się z kanapy. Nie wiedziała, kto dzwoni i skąd, ale zrozumiała, że właśnie dostali kolejną sprawę.

Sebastian nie bardzo rozumiał, jak znalazł się na wyspie Adelsö. A raczej miał do siebie pretensje, że na to pozwolił. Fakt, zawsze grał na wyjeździe, ale zwykle był na tyle rozsądny, żeby się upewnić, że łatwo będzie mógł wrócić, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Najczęściej zanim kobieta, z którą spędził noc, zdąży się obudzić. To, że tym razem nie był wystarczająco przewidujący, zrzucał na karb faktu, że jego uzależnienie w ostatnim czasie przybrało na sile. Przymus zdobywania wręcz zawładnął całym jego życiem. Po tym, co się zdarzyło w Värmlandii. Po historii z Marią i jej córką Nicole.

Dziewczynka była świadkiem tego, jak jej kuzyni, ciotka i wujek zostali zamordowani, a kiedy policja ją znalazła, nie chciała mówić. Sebastian postanowił, że pomoże jej poradzić sobie z traumą. Z czasem przywiązał się do dziewczynki i do jej matki. Za bardzo. Wprowadziły się do niego. Stworzyli małą rodzinę. Nicole miała wypełnić pustkę po jego zmarłej córce. To nie było zdrowe. Nie mogło się udać. I się nie udało. Skończyło się tym, że Maria dała mu jasno do zrozumienia, że nie chce go nigdy więcej widzieć. On jednak chciał się z nimi zobaczyć. Przez jakiś czas próbował je znaleźć. Nie było to takie trudne. Przeprowadziły się z mieszkania w Enskede do małego domku szeregowego w Ĺkersberdze. Pojechał tam, ale kiedy był już pod drzwiami, zaczął się wahać. Co powinien zrobić? Co mógł zrobić? Chciał im wszystko wyjaśnić. Powiedzieć, jak wiele dla niego znaczą. Jak bardzo chce znowu być blisko nich. Że dzięki nim czuł się tak kompletny, jak nigdy od czasu drugiego dnia świąt w 2004 roku. Ale przecież je okłamał. I samego siebie. Może Vanja miała rację, może rzeczywiście wykorzystał je, kiedy były najsłabsze. Maria też tak uważała. Co mógł zyskać, gdyby znów się pojawił w ich życiu? Nic. Dlatego odpuścił. Zostawił osiedle willowe za sobą. Zostawił Marię i Nicole. Powrócił do przypadkowych, nic nieznaczących przygód seksualnych. Ta na Adelsö była jedną z nich. Sen obudził go tuż przed szóstą. Prawą dłoń jak zwykle miał mocno zaciśniętą. Rozprostował palce i już po chwili doszedł do wniosku, że nie będzie to dobry pomysł, jeśli wstanie teraz z łóżka i po cichu się wymknie. Nawet gdyby znał drogę (a tak nie było), nie miał ochoty pokonywać na piechotę siedmiokilometrowego odcinka do promu samochodowego, a potem spędzać całej wieczności w autobusie do Sztokholmu. Tak więc leżał i patrzył w sufit, dopóki kobieta u jego boku, Kristina… czy jak jej tam, nie zaczęła się budzić. W tej samej sekundzie, kiedy otworzyła oczy, uśmiechnął się do niej i szybko pogłaskał ją po policzku. – Dzień dobry.

Przeciągnęła się i już miała wsunąć mu rękę pod kołdrę, ale się odkrył i wstał. – Wezmę prysznic. Mogę pożyczyć ręcznik? Miał wrażenie, że Kristina jest trochę rozczarowana tą szybką rejteradą. Ale naprawdę nie chciał już więcej seksu. Napięcie, wyzwanie, jakim było sterowanie biegiem wydarzeń podczas uwodzenia, cała ta gra, pozwalały mu zapomnieć o bólu i poczuciu winy, które go powoli zatruwały. Tego właśnie potrzebował. Inaczej seks byłby tylko męczarnią. Po wyjściu spod prysznica zobaczył, że Kristina przygotowała mu śniadanie. Nie był głodny. Zwykle za wszelką cenę próbował unikać takich sytuacji. Fałszywe poczucie wspólnoty, iluzja, że coś ich łączy – choć jeśli to będzie zależało od niego, nigdy więcej się nie spotkają – przyprawiały go o dreszcz. – Chcesz iść na spacer po śniadaniu? – zapytała Kristina, smarując masłem domowego bajgla, którego podgrzała w mikrofalówce. – Nie. Chcę, żebyś odwiozła mnie na prom – odpowiedział zgodnie z prawdą. – A najlepiej aż do miasta. Kristina odłożyła nóż do masła i posłała mu trochę zdziwiony uśmiech, jakby to, co właśnie usłyszała, kompletnie nie pasowało do jej planów. – W nocy mówiłeś, że rano nie będzie ci się aż tak spieszyło. – W nocy mówiłem wszystko, byle tylko się z tobą przespać. To też była prawda, ale jeśli powiedział coś takiego w tej sytuacji, musiał się liczyć z konsekwencjami. Pozytywne były takie, że niechciane śniadanie natychmiast dobiegło końca. Negatywne zaś takie, że Kristina nie zamierzała go zawieźć nawet metr dalej. Szedł więc przed siebie ulicą Adelsö Ringväg i liczył na to, że doprowadzi go do przystani promowej. Zadzwonił jego telefon. Złapał się na tym, że ma nadzieję, iż to Vanja. Mniej więcej miesiąc wcześniej, nocą po ślubie Billy’ego, był zmuszony zdradzić jej to, co wiedział już od jakiegoś czasu. Powiedzieć, że jest jej ojcem. Oczywiście była w szoku. Początkowo nie chciała mu wierzyć, a później, kiedy mimo wszystko dała

się przekonać, że to prawda, kazała mu odejść. Nie tak, jakby nie chciała go już nigdy więcej widzieć, ale raczej jak ktoś, kto chce pobyć sam. Potrzebowała czasu, żeby to przetrawić. Miała się odezwać. Nie odezwała się. Sebastian znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że jeśli łącząca ich więź, która już wcześniej bywała krucha, ma mieć szansę na przetrwanie, od teraz wszystko musi się odbywać na jej warunkach. To ona miała wyznaczać tempo. Wystarczył najdrobniejszy sygnał, że zamierza jej cokolwiek narzucić, a odwróciłaby się od niego na dobre. Był sam. Samotność kiepsko mu wychodziła. Dlatego szedł teraz piechotą po Adelsö. To nie Vanja dzwoniła. Tylko Torkel. Nadszedł czas, by wrócić do pracy.

Ursula zdziwiła się na widok młodszej koleżanki, która weszła do terminalu. Torkel nie był pewien, czy Vanja powinna w tym uczestniczyć, ale najwyraźniej udało mu się ją przekonać. Nie zdziwiłabym się, gdyby jednak postanowiła się wycofać, pomyślała. Sama nie była pewna, czy chce nadal pracować z Sebastianem. Nie tylko dlatego, że był uzależnionym od seksu notorycznym kłamcą, który do tego okazał się ojcem Vanji. Miała też własne powody. Przez to, że była z nim blisko, straciła prawe oko. Byli w jego mieszkaniu, tylko we dwoje. W powietrzu wyczuwało się seks. Może nawet coś więcej, przynajmniej z jej strony, ale teraz za nic by się do tego nie przyznała. Wszystko przerwała jego była dziewczyna z pistoletem przytkniętym do wizjera w drzwiach. Potem nawet nie odwiedził jej w szpitalu. Bez przekonania prosił o wybaczenie i chciał, żeby to kontynuowali. Jak gdyby nigdy nic. Odwróciła się do Torkela, który stał krok dalej.

– Sebastian też będzie? – Mówił, że tak. – Vanja nie ma nic przeciwko temu? – Nie. – Nie moglibyśmy tego przegłosować? – zapytała i pomachała Vanji, która stanęła przed szklanymi drzwiami i zaczęła się rozglądać. Odmachała i zaczęła iść w ich stronę. Ciągnęła za sobą czarną walizkę na kółkach i wydawała się zaskakująco opanowana. Może tylko trochę bledsza. I chyba zgubiła kilka kilogramów. – Jego obecność to problem? – zapytał Torkel, a Ursula poczuła, że przygląda jej się badawczo. W jego głosie było coś… Sądziła, że już się pogodził z tym, że kiedy ją postrzelono, była w mieszkaniu Sebastiana. Że początkowa zazdrość to już zamknięty rozdział. Ale mogła się mylić. Mimo że zarówno ona, jak i Sebastian tłumaczyli, że absolutnie do niczego nie doszło. Zjedli tylko miłą kolację. To wszystko. – Obecność Sebastiana zawsze jest problemem – powiedziała i delikatnie wzruszyła ramionami, żeby rozładować atmosferę. – Dla ciebie? Tak, ten rozdział z całą pewnością nie był zamknięty. Westchnęła. – Nie. Nie bardziej niż zwykle – dodała po chwili. Vanja podeszła do nich, a Ursula – ku jej i swojemu zdziwieniu – przytuliła ją. Nigdy nikogo nie przytulała. Nawet własnej córki. – Hej, skarbie, jak się czujesz? – zapytała. Vanja spojrzała z czułością na Ursulę. Była wdzięczna za tę niespodziewaną troskę. – W porządku. Cieszę się z powrotu do pracy. Odwróciła się do Torkela, żeby skierować rozmowę na inne tory niż jej życie prywatne. – Zdążyłam tylko przejrzeć pierwszy raport w taksówce – powiedziała jakby przepraszająco. – Wiemy coś więcej? – Niezbyt wiele – odpowiedział Torkel. – Dwa morderstwa. Efektowne. Identyczne. Obaj zamordowani zginęli od strzału w czoło i znaleziono ich w klasie. Na głowie mieli spiczaste czapki, a do pleców przyczepiono im coś w rodzaju… testu. Pierwsze morderstwo miało miejsce w zeszłym

tygodniu w Helsingborgu, a drugie przedwczoraj w Ulricehamn. – Czyli morderca się przemieszcza? – Na to wygląda – odparł Torkel. – Niestety pierwszy raport policji z Helsingborga pozostawia trochę do życzenia. Ursula pokręciła głową. – Czyli jak zwykle będziemy musieli zacząć od początku w jednym i drugim miejscu – stwierdziła kwaśno. – Tego jeszcze nie wiemy. Poza wydziałem zabójstw Krajowej Policji Kryminalnej też są dobrzy funkcjonariusze – powiedział Torkel. – Szkoda, że nigdy ich nie spotykam – odparła Ursula z uśmiechem. – Wiem, że chcesz bronić policjantów z prowincji, ale nawet ty musisz przyznać, że raport z Helsingborga był poniżej wszelkiej krytyki. Spojrzała na Vanję, licząc na to, że się z nią zgodzi, ale jej uwagę zaprzątało co innego. Ursula się odwróciła i spojrzała w tę samą stronę. Przez wahadłowe drzwi wolnym krokiem wszedł Sebastian, jakby nie miał żadnych problemów pod słońcem. Za jego plecami dostrzegła Billy’ego – wysiadł z taksówki i podbiegł do drzwi. Cała ekipa w komplecie… Na widok Vanji Sebastian przystanął, a jego beztroska zniknęła jak ręką odjął. – Pójdę z nim porozmawiać – powiedziała cicho Vanja i puściła walizkę. – Mam iść z tobą? – zapytał Torkel niemal ojcowskim tonem. – Nie trzeba. Ruszyła w stronę Sebastiana, który postawił walizkę na ziemi i najwyraźniej na nią czekał. Billy minął go, szybko skinął mu głową i nie zatrzymując się, poszedł dalej do Ursuli i Torkela. Sebastian znał mroczne tajemnice kryjące się za neutralną fasadą. Wiedział, co ukrywa. Teraz jednak był zadowolony, że Billy zachowuje się jak gdyby nigdy nic. Musiał się skoncentrować na córce. – Cześć – powiedział spokojnie, kiedy dzieliło ich już tylko kilka metrów. – Nie byłem pewien, czy przyjdziesz. – Ale przyszłam. – Powiedziałaś, że się odezwiesz… Vanja pokonała ostatnie metry i stanęła tak blisko, że czuł zapach jej szamponu do włosów.

Wyglądało to tak, jakby próbowała stworzyć odrobinę prywatności w otaczającym ich tłumie. – Byłam dzisiaj na Grev Magnigatan – zaczęła cicho, żeby nikt z przechodniów nie usłyszał. – Ale nie było cię w domu. – Zgadza się, byłem u… kolegi. Po raz kolejny zaczął sobie wyrzucać, że znalazł się na Adelsö. Gdyby został w mieście, pewnie nie przegapiłby spotkania z córką. – Ty nie masz żadnych kolegów – powiedziała Vanja z niepotrzebną surowością. – Pewnie się z kimś pieprzyłeś – dodała, czym po raz kolejny udowodniła, że zna go aż za dobrze. Sebastian pomyślał, że można wybrać lepszy lub gorszy moment na kłamstwo. Ten był jednym z najgorszych. Postawił na szczerość. – Przepraszam – powiedział. – Nie wiedziałem, że przyjdziesz. Mogłaś najpierw zadzwonić. – To był nagły impuls – odparła Vanja i wzruszyła ramionami. – Byłam u Torkela i chciałam cię powiadomić, że powiedziałam wszystkim w grupie o naszym… pokrewieństwie. – O tym, że jestem twoim ojcem. Patrzyła na niego, a w jej spojrzeniu krył się chłód. Jemu było tak łatwo, a jej tak trudno. To niesprawiedliwe. – Lubisz tak o sobie mówić, prawda? – Owszem, lubię. Jestem z ciebie dumny. Ale jeśli ci to przeszkadza, to przestanę. Sebastian rozejrzał się po terminalu. Kawałek dalej zobaczył Torkela, Ursulę i Billy’ego. Stali w rzędzie i patrzyli na niego i Vanję. Sebastian poczuł, że przynajmniej dwoje z nich, a może i wszyscy chcieliby zobaczyć, jak się odwraca i wychodzi. Znika raz na zawsze. Nie obchodziło go, co o nim myślą. Tak naprawdę obchodziła go tylko kobieta, która stała teraz przed nim. – Zrobię, co zechcesz, byle tylko cię nie stracić – powiedział i niewiele myśląc, chwycił ją za rękę. Ku jego zdziwieniu nie wyrwała się. – Nie byłaś na to przygotowana – mówił dalej, wciąż z jednakową czułością. Wiedział, że ta rozmowa może się okazać najważniejsza, może nawet w całym jego życiu. Nie zamierzał ryzykować i dystansować się uczuciowo. – Rozumiem, że jesteś na mnie zła. Że jesteś zła na wszystkich. Zdaję sobie z tego sprawę… Umilkł. Ważył słowa. Balansował teraz na mało wytrzymałym moście. Po obu stronach ziała przepaść, a jego córka w każdej chwili mogła go tam zrzucić. – Odkąd się dowiedziałem, kim jesteś, najbardziej bałem się tego, że będziemy tak stali, a potem ty pójdziesz w swoją stronę. I nigdy więcej mnie do siebie nie dopuścisz. Byłem tym przerażony. Nadal jestem.

Urwał i wziął głęboki oddech. Nie miał pojęcia, czy jego słowa do niej trafiają. Jej wyraz twarzy nie pozwalał się zorientować, co myśli. Choć w dalszym ciągu trzymała go za rękę. – Ale to twoje życie. I to ty musisz dokonać wyboru. Umilkł. Chciał powiedzieć więcej, ale tych spraw było za dużo i były zbyt poważne, żeby o nich wspominał na hałaśliwym, tętniącym życiem lotnisku. Więc czekał. Miał wrażenie, że w nieskończoność. – Możesz być moim kolegą – powiedziała w końcu. Spokojnym i opanowanym głosem. – A jeśli chodzi o to drugie… – urwała. Ona też ostrożnie dobierała słowa. Wpatrywała się w niego pięknymi, intensywnie niebieskimi oczyma. – Nie jesteś moim tatą. Nie w taki sposób, o jakim myślisz. Żadnych wspólnie spędzanych świąt Bożego Narodzenia i kwiatów na Dzień Ojca. Sebastian pokiwał głową. Poszło lepiej, niż mógłby to sobie wymarzyć. – Teraz nie potrafię się z tym uporać – mówiła dalej, jakby się spodziewała, że zaraz zaprotestuje. – I może nigdy się nie uporam. Możemy być tylko kolegami. Odpowiada ci to? Odetchnął z ulgą. Przynajmniej akceptowała jego małą cząstkę, a to lepsze niż nic. – Dam z siebie wszystko – powiedział z powagą. – Daj więcej – odparła Vanja i zdobyła się na uśmiech. – Widziałam już twoje „wszystko”. Po tych słowach poszła do pozostałych. Rozległ się komunikat z głośnika – pasażerowie lecący do Göteborga mieli się udać do bramki numer 37. Sebastian podniósł walizkę i ruszył za swoją koleżanką.

Billy jak zwykle zignorował wszystkie ograniczenia prędkości i fotoradary na ponadosiemdziesięcio kilometrowym odcinku między lotniskiem Landvetter a Ulricehamn, więc niecałe czterdzieści pięć minut po tym, jak wsiedli do samochodu pod halą przylotów, zobaczyli przed sobą jezioro Ĺsunden. Sebastianowi kołatało się po głowie, że na jego zamarzniętych wodach rozegrała się swego czasu jakaś ważna bitwa. Nie miał jednak bladego pojęcia, kiedy to było, kto w niej uczestniczył, kto wygrał i jakie były tego skutki. Minęli północny skraj jeziora i duży, tętniący życiem kemping, a potem nawigacja kazała im skręcić w prawo i jeszcze raz w prawo w Borĺsvägen, która według Sebastiana wyglądała jak wszystkie inne drogi wjazdowe do wszystkich innych małych miasteczek, jakie kiedykolwiek odwiedził. Dużo zieleni. Stare domy przeplatane pojedynczymi sklepami i małymi zakładami przemysłowymi. Kawałek dalej po prawej stronie kilka domów wielorodzinnych – przynajmniej mieszkania na górze powinny mieć widok na jezioro i pewnie były odpowiednio droższe. Po chwili byli już przy

komisariacie. W popołudniowym słońcu wyglądał na świeżo wybudowany. Parter był ceglany, wyższe piętra obłożone żółtym tynkiem. Do tego zielone markizy i policyjny emblemat po obu stronach drzwi. Billy skręcił w lewo i zaparkował przy kolistym trawniku. Stały na nim trzy kamienie, zwrócone ku sobie jak w swego rodzaju miniaturowym Stonehenge. – Torkel Höglund? – usłyszeli za sobą, kiedy wysiedli z samochodu. Odwrócili się i zobaczyli kobietę w wieku około czterdziestu pięciu lat, która szła w ich stronę. Kobieta wyciągnęła za siebie rękę z kluczykiem, a stojący kawałek dalej zielony passat zamrugał. – Eva Florén, policja z Borĺs, region Västra Götaland. To ja dzwoniłam dziś rano. Torkel uścisnął jej wyciągniętą dłoń i przedstawił resztę ekipy. – Właśnie wracam z Zakładu Medycyny Sądowej w Göteborgu – mówiła dalej Eva, kiedy szli do budynku. – Ofiara została zidentyfikowana przez ojca. Przeszli przez recepcję. Za ladą siedziało dwóch policjantów w mundurach, każdy wpatrywał się w ekran. Żadnych interesantów nie było. Eva przeciągnęła kartę przez czytnik, zamek zabzyczał i znaleźli się na komisariacie. – Kawy? – zapytała Eva, kiedy mijali kuchnię dla personelu, w której wszystko: ławki, szafki i stoły, było wykonane z jasnego drewna. Półokrągła wyspa i zamontowana pod sufitem szafka oddzielały kąt z lodówką, zamrażarką, zlewozmywakiem, ekspresem do kawy, kuchenkami mikrofalowymi i blatami od reszty kuchni – stołów i jaskraworóżowych tapicerowanych krzeseł. We wszystkich oknach wisiały białe zasłony w duże, kolorowe kropki. Ktoś bardzo się starał, żeby nadać temu pomieszczeniu charakter nowoczesnego miejsca pracy, i udało mu się to całkiem dobrze. – Ja poproszę – powiedział Sebastian, kiedy wszyscy inni podziękowali. – Czarną, najchętniej z kostką cukru, jeśli można. Vanja spojrzała na niego. Oczywiście, mogło być tak, że po prostu miał ochotę na kawę, ale podejrzewała, że twierdząca odpowiedź i serdeczny uśmiech, który jej towarzyszył, to tylko wstęp do próby uwiedzenia komisarz z Borĺs. Kiedy Eva wyjmowała filiżankę z szafki, pierścionek zaręczynowy i obrączka na jej dłoni były wyraźnie widoczne. Ale przecież dla Sebastiana nie miało to żadnego znaczenia. – Bardzo dziękuję – powiedział minutę później, kiedy odbierał kawę. Znowu się uśmiechnął, a Vanja westchnęła, bo zauważyła, że biorąc filiżankę do ręki, nie omieszkał musnąć dłoni Evy. Jeżeli wcześniej można było mieć wątpliwości co do jego zamiarów, to właśnie zostały rozwiane. Nic nowego, tego właśnie się spodziewała po Sebastianie, ale teraz, kiedy już wiedziała, kim jest, jego zachowanie jeszcze bardziej ją raziło. W tej sytuacji nie potrafiła nawet myśleć o nim jak o koledze. Zaczęła się zastanawiać, czy z nim o tym nie pomówić. Eva zaprowadziła ich do sali konferencyjnej. Na jednej ze ścian znajdowała się biała tablica. Stały tu takie same jaskraworóżowe krzesła jak w kuchni, a w oknach wisiały takie same zasłony w kropki. – To będzie wasz pokój. Innego tu nie mamy. Jeżeli wolelibyście pracować gdzie indziej, będziecie

musieli przyjechać do nas do Borĺs. Stoliki były ustawione w trzy rzędy po dwa i zwrócone w kierunku tablicy, a nie ustawione na środku, jak do tego przywykli. – Tu będzie nam dobrze – powiedział Torkel. – Jest większy od tych, które zwykle dostajemy. – Z tak ustawionymi stolikami jest tu trochę jak w szkole – odparła Eva niemal przepraszającym tonem. – Ale potem będziecie mogli je sobie przestawić jak wam wygodnie. Zajęli miejsca. Ursula, Vanja i Torkel usiedli w pierwszym rzędzie. Sebastian i Billy za nimi. Każdy miał przed sobą ciemnozieloną teczkę. – Zdążyliście się zapoznać z materiałem? – zapytała Eva. – Niektórzy zapoznali się lepiej, inni gorzej, ale chętnie posłuchamy – odparł Torkel. Eva skinęła głową, otworzyła taką samą teczkę i pokazała im zdjęcie umięśnionego mężczyzny, który uśmiechał się do obiektywu i wyglądał na zrelaksowanego. – Miroslav Petrovic, lat dwadzieścia jeden, wczoraj po południu został znaleziony martwy w pracowni chemicznej w szkole Hilding. – Mirre – powiedział Billy, jakby właśnie zobaczył starego znajomego. – Zgadza się, tak na niego mówiono. – Dopiero teraz skojarzyłem. – Billy pokręcił głową. – Co skojarzyłeś? – spytał Torkel i spojrzał na niego z zainteresowaniem. – Zajął trzecie miejsce w Paradise Hotel – odparł Billy, jakby to wszystko wyjaśniało. Nikt jednak o nic nie pytał. – Dziś rano dostaliśmy informację, że podobne morderstwo miało miejsce w ubiegłym tygodniu w Helsingborgu – mówiła dalej Eva. – Dlatego postanowiliśmy się z wami skontaktować. – Patricia Andrén – wtrącił Torkel. – Zgadza się, ale poza tym właściwie nic więcej nie wiemy. Znaleziono ją w szkole. Spiczasta czapka na głowie, rana postrzałowa na czole i test przypięty zszywaczem do ciała – wszystko jak w przypadku Petrovica. Bardziej szczegółowy raport jest, mam nadzieję, w drodze. – Dobrze. – Torkel pokiwał głową. – Co wiemy o Petrovicu poza tym, że nie żyje? – No właśnie, można powiedzieć, że po udziale w tym reality show był kimś w rodzaju celebryty.

Jego ojciec, Gabriel Petrovic, zeznał, że we wtorek syn był umówiony z dziennikarzem, który miał przeprowadzić z nim wywiad. W porze lunchu. Od tamtej pory nikt go nie widział. – Czy ojciec znał nazwisko tego dziennikarza? – odezwała się po raz pierwszy Vanja. – Tak. Przedstawił się jako Sven Cato. W Szwecji jest sześciu mężczyzn o tym nazwisku, choć żaden się nim nie posługuje. – Czy któryś z nich jest dziennikarzem? – zapytała Vanja, choć już znała odpowiedź. Gdyby to było takie proste, nie wzywaliby Krajowej Policji Kryminalnej. – Nie. Oczywiście to sprawdzamy, ale zakładamy, że nazwisko jest fałszywe. – Wiemy, czy spotkanie w ogóle się odbyło? A jeżeli tak, to gdzie? – Jeszcze nie wiemy. Jak dotąd udało nam się zachować tożsamość ofiary w tajemnicy przed prasą, więc nie dostaliśmy żadnych wskazówek. – Czy to było rozsądne? – zapytał Torkel. Nie dało się nie usłyszeć niezadowolenia w jego głosie. Wszystko wskazywało na to, że Petrovic został zamordowany ponad czterdzieści osiem godzin wcześniej. Minęły kluczowe dwie pierwsze doby. Wiedział, że im dłużej będą czekali, tym mniejszą wartość będą miały zeznania świadków wtorkowych wydarzeń. – Z pewnością nie, ale tego życzył sobie ojciec ofiary. Torkel ciężko westchnął i pokiwał głową. W takich przypadkach zawsze było trudno podjąć decyzję. – Jeżeli gazety same tego nie ustalą, musicie jutro podać tę informację. Trzeba jak najdokładniej prześledzić, co robił przez ostatnie godziny przed śmiercią. Eva pokiwała głową. – To teraz twoje śledztwo. Ujawnisz tę informację, kiedy będziesz chciał. Wyjaśniam tylko, dlaczego sami jeszcze tego nie zrobiliśmy. – A szkoła? – przerwała im Ursula. – Są tam jakieś ślady? Eva pokręciła głową, co było już wystarczającą odpowiedzią, i odparła: – Klasa była miejscem podrzucenia zwłok, nie miejscem zbrodni. – A reszta szkoły? – Drzwi na parterze zostały wyłamane. Nic nie wskazuje na to, że go tam zamordowano.

Nic, co udało się znaleźć lokalnej policji z Ulricehamn – miała ochotę sprostować Ursula, ale przypomniała sobie, że Torkel prosił, aby nie obnosiła się ze swoim brakiem zaufania do funkcjonariuszy z prowincji. – A co z alarmem? – zapytała, choć wydawało jej się, że już zna odpowiedź. Potwierdził to kolejny ruch głową. Westchnęła. – Chciałabym zerknąć. – Nie ma problemu, zawiozę cię tam, kiedy skończymy. Sebastian przeglądał zdjęcia zrobione na miejscu znalezienia zwłok. Krzesło, linka, którą przewiązano ofiarę w pasie, żeby utrzymać ją w pozycji siedzącej, twarzą do kąta, biały rożek na głowie. Mieli tu do czynienia z dobrze zorganizowanym seryjnym mordercą, który chciał w ten sposób coś przekazać. Zazwyczaj kiedy przejmowali sprawę, Sebastian słuchał jednym uchem, ale w tym makabrycznym scenariuszu było coś, co go przyciągało. Zaczął przeglądać materiały w teczce i po chwili znalazł to, czego szukał. Kopię papierów, które przypięto do pleców ofiary. Niektóre fragmenty były trudne do odczytania, bo pokrywała je krew. Sebastian szybko rzucił na to okiem. – Jakie jest twoje pierwsze skojarzenie? – Torkel zrobił pół obrotu na krześle. Sebastian wyprostował plecy i spojrzał znad teczki. Pożałował, że nie ma okularów – mógłby dostojnym ruchem podnieść je na czoło albo opuścić na czubek nosa i spojrzeć na niego znad oprawek. Może powinien sobie je kupić. Wystylizować się na intelektualistę. Uśmiechnął się lekko do Evy. Tym razem nie odwzajemniła uśmiechu. – Mężczyzna. Starszy. Niewielu ludzi poniżej pięćdziesiątki ma doświadczenia z siedzeniem w kącie i wie, czym jest czapka ośle uszy – powiedział i ponownie spojrzał na zdjęcia. – Uważa, że ten młody mężczyzna powinien się wstydzić. Zapewne powodem do wstydu miałaby być jego nikła wiedza ogólna. – W tegorocznym Paradise Hotel uczestnicy w pewnym momencie dostali do wykonania garść zadań na poziomie szkoły podstawowej. Można się było zapaść pod ziemię ze wstydu – wtrącił Billy. – Niewielu uczestników zdobyło wiele punktów, że się tak wyrażę. – Ten, kto to zrobił, prawdopodobnie odezwał się do Petrovica i w jakiś sposób wyraził swoją pogardę. – Znaleźliście jego komórkę? – przerwał znów Billy. Eva po raz kolejny pokręciła głową. – Mamy jego komputer… – Przejrzyjcie maile, komentarze, jeśli prowadził bloga, konto na Instagramie, na Twitterze –

powiedział Sebastian. – Ten człowiek się do niego odezwał. – Ludzie w równym stopniu kochają, co nienawidzą takich chłopaków jak on. Powinna być tego cała masa. Torkel znów wykonał pół obrotu w kierunku Sebastiana. – Czego szukamy? Sebastian wciąż patrzył na zdjęcie związanego młodzieńca w czapce. – Elegancko sformułowanych komentarzy, które wyrażają pogardę. Bez gróźb. Bez przekleństw. Napisanych poprawnym językiem. Podniósł wzrok na pozostałych i znowu pożałował, że nie ma okularów. – Jeszcze jedno, ale może sami już do tego doszliście. – Zrobił krótką dramatyczną pauzę. Czekał, aż wszyscy skupią na nim całą uwagę. – Jeżeli zrobił to dwa razy w ciągu tygodnia, będzie to robił nadal.

„Eskilstuna-Kuriren Dział kontaktu z czytelnikami Box 120 631 02 Eskilstuna

Mają być wszędzie. Choć niczego nie potrafią. Ci wszyscy ludzie z reality show i z blogów. Fizycznie niemal identyczni – wytatuowane ciała (u mężczyzn i kobiet), wypełnione silikonem usta i piersi (u kobiet). Każdy z nich o intelekcie dwulatka. Krajowe stacje telewizyjne każdego dnia wtłaczają w nas, że powierzchowność, niekompetencja i czysta głupota to przymioty, które w dzisiejszym świecie są najpewniejszą drogą do sukcesu. Czy ktokolwiek dba o tych, którzy naprawdę coś potrafią? Czy pokazuje się ich razem? Nie. Zarówno młodzi, jak i starzy inteligentni ludzie z porządnym kapitałem umiejętności są cynicznie odstawiani na bok.

Z nich nie stworzy się „dobrej telewizji”. Oni nie generują „klików”. Nie produkują „gorących newsów”. To ludzie, którzy niczego nie potrafią i się tym szczycą. Dzisiejsze czasy wynoszą ich do rangi idoli, wzorów do naśladowania. Jak to mówi utalentowany Kristian Luuk w programie, który, dzięki Bogu, wciąż się nie przyłączył do wychwalania kompletnej ignorancji: dokąd zmierzamy?

Cato Starszy

Z hotelem wszystko było w porządku. Z pokojem również. A jednak Billy chciał po prostu wyjść i znaleźć się jak najdalej stąd. Miał zamiar zacząć pracę z komputerem Petrovica. Był to acer aspire z ekranem 17,3 cala, 4 gigabajtami RAM-u i twardym dyskiem 500 gigabajtów. Chciał się ogólnie zorientować w sytuacji. Ustalić, ile pracy go czeka, kiedy zacznie szukać na poważnie. Znalazł już Mirrego na Instagramie i Twitterze, ale czy był na Facebooku? Czy prowadził bloga? Może miał konto na Flickrze, nawet jeśli nie jest to często spotykane? Nie mógł się jednak skoncentrować. Uwielbiał taką robotę. Był w niej dobry. Koledzy z ekipy oczekiwali, że wykona ją, jak należy, a bycie przez nich docenionym wiele dla niego znaczyło. Mimo to ledwo zaczynał szukać, a już odpływał myślami. Myślał o Jennifer. Był wściekły na siebie, że myśli o niej zamiast o swojej żonie. Więc zaczynał myśleć o My. Przypominał sobie miesiąc miodowy, dziesięć naprawdę udanych dni w Turcji, a potem ślub. Noc poślubną. Poranek następnego dnia.

A potem było już pozamiatane. Zamknął laptopa i z westchnieniem wstał z krzesła. Podszedł do okna i popatrzył na jezioro. Nie wiedział, co robić. Kiedy się meldowali, recepcjonistka poinformowała ich, że w hotelu jest małe centrum fitness. Może powinien poćwiczyć? Po zastanowieniu uznał, że nie ma na to ochoty. Zresztą, gdyby już miał ćwiczyć, wolałby pobiegać na świeżym powietrzu. Może powinien do kogoś zadzwonić? W głowie znów pojawiło mu się imię Jennifer. Nie wiedział dlaczego. Całowali się, jakiś miesiąc przed jego ślubem. To było wszystko. Oboje chyba chcieli pociągnąć to dalej, ale on powiedział stop. Miał się przecież ożenić z My – i rzeczywiście się ożenił. Kochał ją, więc jeżeli chciał z kimś porozmawiać, powinna to być ona. Ale z Jennifer wszystko było prostsze. Byli do siebie bardziej podobni. Mieli więcej wspólnego. Ona rozumiała go w zupełnie inny sposób. Choć oczywiście nie wiedziała nic o nocy poślubnej. Ani o poranku następnego dnia. Tego nikt by nie zrozumiał. On sam nie potrafił tego zrozumieć. Ale oddawanie się rozmyślaniom w nieco zbyt ciepłym hotelowym pokoju w niczym mu nie pomagało. Chwycił kurtkę i wyszedł. Zszedł po schodach do holu. Rozejrzał się i zobaczył Sebastiana, który siedział w jednym z brązowych foteli za recepcją i czytał. Miał nadzieję, że uda mu się przemknąć niepostrzeżenie, ale w tej samej chwili Sebastian podniósł wzrok znad gazety i spojrzał mu w oczy. Billy zaklął cicho. Dlaczego Sebastian tu był? Dlaczego nie siedział w swoim pokoju albo nie szukał jakiejś mieszkanki Ulricehamn, z którą mógłby pójść do łóżka? Przecież to zwykle robił. Czyżby go pilnował? – Dokąd idziesz?! – krzyknął Sebastian, podniósł się z fotela i ruszył w jego stronę, jednocześnie wkładając kurtkę. – Wychodzę. – No to idę z tobą. Nie było to pytanie, tylko stwierdzenie. Najwyraźniej Billy nie miał nic do gadania. – Nie potrzebuję niańki. – Potraktuj mnie jak… przyjaciela zwierząt. Billy nie był nawet w stanie odpowiedzieć. Otworzył drzwi i wyszedł na okrągły wybrukowany plac przed hotelem. Zapiął cienką kurtkę, choć na dworze nadal było ciepło, i bez słowa ruszył przed siebie. Skręcił w prawo na mały trawnik, a potem znów w prawo. Sebastian poszedł za nim, dogonił go i razem przecięli większą drogę. Zaczęli schodzić w kierunku jeziora. Kiedy tam doszli, Billy postanowił pójść w lewo, z wiatrem. Sebastian szedł obok. Milczał. To, że przez ostatni miesiąc tak wiele się wydarzyło, było jego winą.

To on odkrył, że Vanja i Sebastian są spokrewnieni. Stara dobra policyjna robota z gromadzeniem DNA potwierdziła przypuszczenie, które żywił już od jakiegoś czasu. Zagroził, że powie Vanji o swoim odkryciu, jeśli Sebastian nie zapomni o tym, co zobaczył. O tym, że podczas swojej nocy poślubnej udusił kota. I że dało mu to satysfakcję. Seksualną. Nawet jeśli Sebastian najchętniej by o tym zapomniał, nie było to możliwe. Od razu powiedział Vanji, że jest jej ojcem, żeby pozbawić Billy’ego jego małej przewagi. Potem musiał się zastanowić. Podjąć decyzję, czy powiedzieć Torkelowi. O Edwardzie Hindem. I o Charlesie Cederkviście. Ludziach, których Billy był zmuszony zabić na służbie. Sebastian był zdziwiony jego brakiem reakcji, ale w najśmielszych snach nie mógłby sobie wyobrazić, że Billy połączył w głowie zabijanie z przyjemnością i że to połączenie pchnęło go na niebezpieczne tory. Naturalne hamulce, które zazwyczaj sprawiają, iż człowiek nie realizuje swoich fantazji, zostały usunięte. Billy powinien zbudować je na nowo. Fantazje pozostaną w jego głowie już na zawsze, ale chodziło o to, żeby się nauczył, gdzie jest ich miejsce. Żeby zrozumiał, że to tylko fantazje, których nie musi realizować. Nalegał, żeby Billy coś z tym zrobił. Poszukał pomocy. Ale o ile wiedział, nic takiego jeszcze nie nastąpiło. Jakiś czas szli brzegiem jeziora, kiedy przerwał ciszę. – Dlaczego wyszedłeś? – Cholera, chyba wolno mi opuszczać pokój? – odparł Billy. – Jesteś niespokojny? Billy nie odpowiedział. Sebastian odczytał to jako potwierdzenie. – Jak tam z My? Billy nadal milczał. Teraz też nie musiał odpowiadać. Nie ulegało wątpliwości, że z My było trudno. Tajemnice ciążą, a ta była jedną z największych, jakie tylko można sobie wyobrazić. Billy przechodził właśnie fazę przewartościowywania niemal wszystkiego, co wiedział na swój temat, a oprócz tego musiał jeszcze pracować i dbać o związek.

– Rozmawiałeś już z kimś? – zapytał Sebastian i poczuł, że zaczyna mu brakować tchu. Billy szedł szybkim krokiem, a on nie miał kondycji do dziarskich spacerów. Zbliżali się do kolejnego kempingu. Ile mogło ich być w takiej dziurze jak ta? – Wiesz, że jeśli nie będziesz się do mnie odzywał, porozmawiam z Torkelem – dodał. Wydawało mu się, że Billy odrobinę zwolnił. – Dlaczego po prostu tego nie zrobisz? Było to całkiem rozsądne pytanie. Sam się nad tym zastanawiał. Dlaczego milczał? Billy był mu w zasadzie obojętny, ale Vanja go lubiła. Nie wiedział, jak zareaguje, jeśli to on podzieli się wiadomością, która rozbije ich grupę. Nie mógł ryzykować, że przyjdzie jej do głowy obwinić posłańca. Poza tym musiał przyznać, że przyjemnie było mieć nad nim taką przewagę. Wiedza o tym, co zrobił Billy, mogła mu się przydać, kiedy pewnego dnia będzie potrzebował przysługi albo sojusznika. Billy z pewnością się tego domyślał, ale nie było potrzeby potwierdzać jego przypuszczeń. – No więc jak tam z My? – powtórzył Sebastian. Przez chwilę myślał, że tym razem też nie otrzyma odpowiedzi, ale Billy wziął głęboki oddech, ciężko westchnął i odparł: – Jest u swoich rodziców i cieszę się, że nie muszę jej codziennie widywać. Sebastian pokiwał głową. – Odwlekam telefon do niej – kontynuował Billy. – Jestem świeżo upieczonym mężem, a nie chcę rozmawiać z własną żoną. Czy to wystarczająca odpowiedź na pytanie o My? – Tak. – To dobrze. Szli dalej.

Ursula wróciła do hotelu o wpół do dziewiątej wieczorem. Nie miała już wątpliwości, że Petrovic nie został zamordowany w sali lekcyjnej. Ciało zostało tam w jakiś sposób przetransportowane. Jak i kiedy? Będą musieli to ustalić, oglądając zapisy z monitoringu, o ile w ogóle były tam kamery. To zadanie przypadnie Billy’emu. Zrobiła sobie długi spacer wokół szkoły Hilding, żeby się zorientować w sytuacji, ale nic szczególnego nie zauważyła. Obejrzała korytarz, białe drzwi, salę chemiczną, wyłamane drzwi na

parterze. Niechętnie musiała przyznać, że policjanci z Borĺs dobrze się spisali. Odwiedzili i zbadali wszystkie miejsca, które sama uznała za interesujące, a ich raport był dobrze napisany. Postanowiła, że wieczorem przeczyta go ponownie, a z samego rana zadzwoni do głównego technika. Bezpośredni kontakt z człowiekiem, który przeprowadzał pierwsze oględziny, jest ważny. Rzadko kiedy była na miejscu jako pierwsza, właściwie zawsze przejmowała sprawy po innych. Udokumentowany materiał był podstawą, ale osobiste spotkanie często pozwalało pogłębić wiedzę. Tylko w ten sposób mogła zrozumieć, jak pracowali technicy, i tym samym znaleźć szczegóły, których nie szukali albo – w najgorszym wypadku – które przeoczyli. Poza tym bywało, że policjanci na wczesnym etapie decydowali się na jakiś trop i robili wszystko, żeby materiał dowodowy potwierdzał ich koncepcję. Nie dawali się prowadzić dowodom, nie traktowali ich jak obiektywnej podstawy, z której wyrastają teorie. W takich wypadkach należało być dobrze przygotowanym. Dla niej tylko fizyczne dowody nie podlegały dyskusji. Wszystko inne można było interpretować, zniekształcać i zakłamywać, ale dowody były prawdziwe i ostateczne. Pewnie dlatego wolała je od ludzi. Położyła torebkę po jednej stronie łóżka, a sama ułożyła się po drugiej, nie zdejmując butów. To był długi dzień i czuła zmęczenie. Proteza oka wydawała się sucha. Zamrugała kilka razy, żeby ją nawilżyć. Nie sądziła, że kiedykolwiek to nastąpi, ale zaczynała się do niej przyzwyczajać. Najtrudniejsze nie były sama proteza i jej obsługa, lecz to, że nie widziała nic po prawej stronie. Traciła równowagę i wciąż musiała odwracać głowę, przez co wszystko robiła o wiele wolniej. Choć mogło być gorzej. O wiele gorzej. Wzięła głęboki wdech. Cieszyła się, że mogła wrócić do grupy i rzucić się w wir pracy. Tęskniła za tym. Takie wyjazdy jak ten stanowiły sens jej życia. Im bardziej skomplikowana sprawa, tym lepiej. Miała się wtedy na czym skoncentrować – w chwilach wolnych od pracy bardzo jej tego brakowało. Teraz czuła, że żyje. Wprawdzie podczas rekonwalescencji nadal pracowała, ale siedzenie w domu przed komputerem to nie to samo co obecność na miejscu. W domu codzienność była zbyt blisko, za bardzo dawała się we znaki. W terenie wszystko kręciło się wokół śledztwa. Usiadła i się rozejrzała. W hotelu Bogesund najwyraźniej mieli słabość do pstrokatych tapet. Na ścianie nad łóżkiem wielkie czerwone kwiaty splatały się z zielonymi liśćmi. Tak bardzo nie przypominało to jej własnego, spartańskiego stylu, że aż działało oczyszczająco. Z tak wielu powodów nie czuła się tu jak w domu. Zaczęła się zastanawiać, czy Torkel ma w swoim pokoju podobne tapety. Już od jakiegoś czasu nie spali w jednym łóżku. Dawniej, zanim Sebastian wrócił do Krajowej Policji Kryminalnej, często gościła w pokoju Torkela. To było proste i naturalne. Nigdy nie miało to dla niej nic wspólnego z miłością. Chodziło o poczucie wspólnoty, którego teraz coraz bardziej jej brakowało. Zawarli układ.

Tylko w pracy. Nigdy prywatnie. I żadnych planów na przyszłość. Pasowało jej to idealnie. Za dnia koncentrowała się na śledztwie, a nocami mogła w pełni rozkoszować się związkiem, z którym nie wiązały się żadne wymagania. To jej w zupełności wystarczyło. Zdawała sobie jednak sprawę, że Torkel liczył na więcej. Na coś bardziej stałego. Na związek z prawdziwego zdarzenia. Dopóki była mężatką, zadowalał się tym, co dostawał. Ale potem, kiedy Micke od niej odszedł i nie było w zasadzie żadnych przeszkód, wszystko stało się jasne. Co dziwne, kiedy naprawdę została sama, nie pragnęła go tak jak wcześniej. Nie żeby tęskniła za Mickem – po dokładnym wniknięciu we własne uczucia musiała przyznać, że w tym związku też nie było mowy o miłości. Przynajmniej z jej strony. Ale jawnej chęci Torkela, aby od braku zobowiązań przejść do czegoś poważnego, nie dało się pogodzić z tym, kim była i na co liczyła. To napięcie w końcu położyło kres ich regularnym spotkaniom. Ale może daliby radę wypracować jakiś kompromis. Podniosła komórkę. Zaczęła rozważać, czy nie wysłać mu esemesa. Po prostu nie zapytać, jak się czuje. O ile nie spał. Wiedziała, że zrozumie. Jeden esemes i wszystko znów będzie takie jak zwykle. Zjawi się u niej po trzydziestu sekundach. Perspektywa wydawała się kusząca, ale Ursula była naprawdę zmęczona. Czuła pewne podekscytowanie na myśl, że pofantazjuje o tym jeszcze chwilę. Jutro trochę się do niego zbliży. Nawiąże kontakt fizyczny, przejmie inicjatywę. Pokaże mu się z zupełnie innej strony. Uwiedzie go.

Po wczesnym śniadaniu Vanja i Billy pojechali prosto do Helsingborga. Według GPS-u dojazd z Ulricehamn na Berga allé 25 w Helsingborgu, gdzie mieścił się komisariat, powinien zająć dwie godziny i czterdzieści pięć minut, ale Billy uznał, że wynajętym samochodem powinni dojechać w nieco ponad dwie godziny. Przynajmniej tak twierdził. Kiedy byli kawałek na południe od miasta, Vanja wyjęła nowy raport policyjny z Helsingborga, który dostali tego ranka, i zaczęła go przeglądać. Ofiarą była Patricia Ellen Andrén, urodzona w 1989 roku w Malmö. Singielka, jedno dziecko. Pracowała jako fryzjerka. W materiałach było kilka jej zdjęć. Większość pochodziła z miejsca

zbrodni, ale dwa zostały zrobione za życia i wyglądały na profesjonalne. Na jednym stała na plaży w bikini. Vanja pomyślała, że skądś ją zna. A może po prostu rozpoznawała ten typ. Krągła brunetka z tatuażem w dolnej części pleców, zrobionym biustem i stanowczo zbyt białymi zębami, wyzierającymi zza powiększonych warg. – Znalazłaś coś ciekawego? – zapytał Billy. Vanja podniosła jedno ze zdjęć. To przedstawiające Patricię w kostiumie kąpielowym. Billy szybko spojrzał w bok. – Cholera, ją też kojarzę – powiedział zdziwiony. – Jesteś pewien? – Wygugluj ją. Jestem pewien, że ona też występowała w telewizji. Vanja wzięła do ręki komórkę i szybko wyszukała Patricię Andrén. Billy miał rację. Oczywiście. Zdjęcie w bikini było jednym z pierwszych wyników. Patricia dwa lata wcześniej brała udział w programie randkowym Samotna mama szuka. Westchnęła. Naprawdę nie było im to potrzebne. Kiedy ta informacja wyjdzie na jaw, połowę czasu będą musieli poświęcić na radzenie sobie z prasą i odpieranie jej ataków. Wprawdzie zajmował się tym Torkel, ale kiedy prasa cały czas patrzyła im na ręce, odbijało się to na wszystkich. – Wygląda na to, że ktoś zabija gwiazdy programów typu reality show – powiedziała i pokazała telefon Billy’emu. – No to przynajmniej prasa się ucieszy – odparł Billy. Najwyraźniej jego myśli biegły tym samym torem. – Choć Torkel będzie potrafił się powstrzymać od śmiechu. – Z pewnością. – Jest tam coś jeszcze? Powinien być raport z sekcji zwłok – powiedział spokojnie Billy, jednocześnie dodając gazu i wyprzedzając tira. Wskazówka prędkościomierza zbliżyła się do stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Zgadza się, powinien być, ale te głąby go nie załączyły. Vanja zaczęła powtórnie przeglądać cienki plik materiałów. Większość pochodziła z miejsca odkrycia zwłok. Patricia została znaleziona w szkole Tollsjö – gminnej podstawówce, piętnaście minut od centrum Helsingborga. Nauczyciel, który zwykle prowadził lekcje w tej sali, znalazł ją o ósmej trzydzieści rano w przeddzień święta midsommar. W szkole trwała wtedy wakacyjna przerwa. Ciało posadzono na krześle w kącie koło katedry, twarzą do ściany. Podtrzymywała je zawiązana w pasie linka. Obrazu dopełniały stożkowata czapka i dwie kartki z pytaniami przypięte zszywaczem do gołych pleców. W szkole nie było alarmu. Policja odkryła, że drzwi na tyłach zostały wyłamane. Vanja czuła się tak, jakby po raz kolejny czytała o Mirrem Petrovicu i szkole Hilding. – Przynajmniej mają podejrzanego – powiedziała po chwili.

– Kto to taki? – Jej były chłopak. Stefan Andersson, znany jako Steffe. Ojciec jej syna. Wygląda na to, że jej groził. – To wszystko, co mają? – Tu jest napisane, że wezwano go na przesłuchanie… – Vanja przeglądała ostatnie kartki. – Ale protokół także nie został załączony. Billy pokręcił głową. – Widać, że powierzyli to swojemu najlepszemu śledczemu. – Nie inaczej. – Całe szczęście, że nie ma tu z nami Ursuli. Rozerwałaby ich na strzępy. Vanja zobaczyła w wyobraźni, jak Ursula wzywa do siebie nieszczęśnika, który przygotował raport, i mówi mu, co myśli – o nim w szczególności i o policji spoza stolicy w ogóle. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Bardzo się cieszę, że wróciła – ciągnął Billy. – Dobrze sobie bez niej poradziłeś zeszłym razem – odparła szczerze Vanja. – Nie wiem, czy ci to mówiłam. – Dzięki, to miłe. Rzucił jej szybkie spojrzenie, a ona zachęcająco skinęła mu głową. To była prawda. Billy rzeczywiście ostatnio dojrzał. Żałowała, że się od siebie oddalili. Był czas, że przypominali bardziej rodzeństwo niż kolegów, ale choć udało im się wyjaśnić większość dzielących ich kwestii, nigdy już do tego nie wrócili. I prawdopodobnie nigdy nie wrócą. Ruch trochę zgęstniał i Billy musiał zwolnić. – Muszę zadać to pytanie… – zaczął, a Vanji wydawało się, że dostrzega, jak zbiera siły przed dalszym ciągiem. – Jak to jest nagle się dowiedzieć, że twoim ojcem jest Sebastian? Musiało być dziwnie jak cholera. Vanja wybuchnęła śmiechem, w którym pobrzmiewała nuta rezygnacji. – Nie potrafię o nim myśleć jak o moim ojcu. To tylko kolega. Billy posłał jej krótkie, nierozumiejące spojrzenie.

– Chcesz powiedzieć, że jest dokładnie tak samo jak przedtem? – Oczywiście, że nie, ale… musi być tak samo. – Umilkła i zapatrzyła się na przelatujący za oknem coraz bardziej płaski krajobraz. – To wymaga czasu. Nie dam rady zrobić wszystkiego naraz. – Ale zostałaś, spotykasz się z nim, to nie byle co. – Rozważałam, czy nie odejść. – Dlaczego zmieniłaś zdanie? – To byłoby za proste. Zbyt tchórzliwe. Nie tak rozwiązuję problemy. Zamilkli. Billy koncentrował się na drodze. Vanja miała ochotę wykorzystać okazję i mówić dalej. Pomyślała jednak, że dość już rozmawiali o pracy i jej zmartwieniach. Przecież w życiu Billy’ego też wiele się wydarzyło. – A jak ty się czujesz? – zapytała, starając się nadać głosowi tyle pozytywnej energii, ile tylko mogła. – Jak tam życie świeżo upieczonego męża? – Dobrze, wszystko dobrze – pokiwał głową Billy i się uśmiechnął. – Opowiedz, jak było w Turcji – poprosiła i zmieniła pozycję na wygodniejszą, gotowa zamienić się w słuch. Billy zaczął odpowiadać, ale szybko przestała się skupiać na tym, co mówił. Zaczęła się mu przyglądać. Nie byli ze sobą blisko od tak dawna, że chyba zapomniał o jednej rzeczy. O tym, że potrafiła wyczuć, kiedy ktoś kłamie. To była jedna z jej mocnych stron. A Billy kłamał. Nie było dobrze. Z całą pewnością nie było dobrze.

Skręć w prawo. Potem za trzysta pięćdziesiąt metrów znowu skręć w prawo. Kobiecy głos nawigacji satelitarnej prowadził ich coraz mniejszymi uliczkami w dzielnicach willowych, które zdaniem Sebastiana były do siebie łudząco podobne. Zbliżali się do celu, a on żałował, że nie stawiał silniejszego oporu, kiedy była okazja. Właśnie kończył śniadanie, gdy do jego stolika przysiadł się Torkel. Sebastian posłał mu pytające

spojrzenie. Ursula siedziała przy oknie, krzesło koło niej było wolne. – Kłopoty w raju? Torkel spojrzał pytająco. Sebastian skinął głową w stronę okna. Torkel się odwrócił, popatrzył na Ursulę, a potem z powrotem na niego. – Nie. O co ci chodzi? – Myślisz, że jeśli nie będziecie jedli razem śniadania, nikt się nie dowie, że ze sobą sypiacie? – Już jadłem śniadanie. – Bo wiesz, gdybyście siedzieli razem jako koledzy, byłoby to mniej podejrzane, niż kiedy siedzicie osobno – kontynuował Sebastian. – Oczywiście o ile nie chcecie pokazać, że ze sobą sypiacie. – Nie sypiamy ze sobą. – Dlaczego? – Skończyłeś? – zapytał Torkel i skinął głową w stronę jego pustego talerza i w zasadzie opróżnionej filiżanki kawy. Najwyraźniej miał zamiar zakończyć rozmowę o Ursuli. – Złożymy wizytę ojcu Petrovica. – Na ślubie Billy’ego bardzo się tobą interesowała – ciągnął Sebastian. Nie chciał kończyć tematu, który tak wyraźnie wprawiał Torkela w zakłopotanie. – Jak ci się udało to spaprać? Może było to tylko złudzenie, ale zanim odsunął krzesło, dostrzegł w oczach Torkela ślad przygnębienia. Nie, raczej złości. – No już, wstawaj. – Dokąd jedziemy? – Przecież mówiłem. – W głosie Torkela pobrzmiewały zmęczenie i irytacja. – Do ojca Petrovica. Chcę z nim porozmawiać przed konferencją prasową. – Ale dlaczego ja mam tam jechać? – Bo ci każę. Naprawdę mu się nie podobało, że Torkel wykorzystuje swoją pozycję jako jedyny argument, kiedy chce przeforsować swoją wolę. Oparł się na krześle, żeby dać mu do zrozumienia, że nie zamierza wstawać. Wręcz przeciwnie. Miał zamiar zostać na swoim miejscu. – Weź Vanję albo kogoś, kto…

– Vanja i Billy pojechali do Helsingborga – przerwał mu Torkel. – Jedziesz ze mną. Masz pięć minut. Czekam w samochodzie. Odwrócił się i wyszedł z jadalni. Sebastian przez chwilę rozważał, czy nie pójść do swojego pokoju – Torkel będzie czekał w samochodzie, a w końcu się znudzi i pojedzie sam. Uznał jednak, że jego przełożony nie jest dziś w nastroju na takie manifestacje. Czyżby dlatego, że poruszył temat Ursuli? Nie miał pojęcia, ale powiedział sobie, że to dopiero drugi dzień śledztwa. Jeszcze będzie miał okazję postawić się Torkelowi. W ważniejszych kwestiach. Wypił resztkę stygnącej kawy i wstał. Skręć w prawo. Potem za dwieście metrów znowu skręć w prawo. – A więc jesteś ojcem Vanji – stwierdził Torkel i skręcił zgodnie ze wskazówkami. Sebastian rzucił mu szybkie spojrzenie. Ta chwila w końcu nadeszła. Bez ostrzeżenia. Zastanawiał się, jak długo potrwa, zanim Torkel to skomentuje. – Tak – odparł krótko. Nie potrafił stwierdzić, czy Torkel ma na ten temat jakieś przemyślenia. Rzucił to takim tonem, jakby mówił o pogodzie. – Od jak dawna o tym wiesz? – zapytał Torkel i zwolnił jeszcze bardziej, kiedy po raz ostatni skręcili w prawo, w Luktärtsvägen. – Od jakiegoś czasu. Dowiedziałem się po naszym spotkaniu w Västerĺs. – To by wyjaśniało, dlaczego się tak zachowywałeś… – Pewnie tak. Jesteś na miejscu. Cel podróży po prawej stronie. Torkel zatrzymał samochód i wyłączył silnik. Sebastian spojrzał przez szybę na jednopiętrową willę z cegły wapienno-piaskowej i zadbany ogród, a następnie odwrócił się do Torkela. – Co ci powiedziała? – Tylko to. Że jesteś jej ojcem. – I co odpowiedziałeś? – Że może podjąć decyzję, czy chce dalej z tobą pracować.

Sebastian nie mógł powstrzymać uśmiechu zadowolenia. Vanja miała możliwość zdystansować się od niego, ale z niej nie skorzystała. Dokonała wyboru. Przecież wcale nie musiała znosić jego towarzystwa. Zdecydowała, że chce mieć go blisko. Zawsze to coś. A nawet więcej niż coś – to było fantastyczne. I dobrze wróżyło na przyszłość. – Ale wiedz, że gdybym kiedykolwiek musiał wybierać… – powiedział Torkel, otworzył drzwi i wyszedł, nie kończąc zdania. Nie musiał tego robić. Sebastian dobrze wiedział, kto w takiej sytuacji wyciągnąłby najkrótszą zapałkę. Nie byłaby to Vanja. Człowiek, który wprowadził Torkela i Sebastiana do dużego pokoju, wyglądał jak ktoś złamany przez życie. Można było odnieść wrażenie, że przez kilka dni nie zmieniał ubrania. Miał ciemne kręgi pod oczami i bujny zarost. Mówił stłumionym głosem, a jego głowa zwieszała się luźno, kiedy apatycznym gestem wskazywał im fotele w przeładowanym meblami pokoju. „Mniej znaczy więcej” nie było dewizą rodziny Petroviców. Ściany od podłogi aż po sufit obwieszone były obrazami, małymi lusterkami i zdjęciami. Na każdej płaskiej powierzchni leżał obrus, stała jakaś figurka, świecznik, miska albo roślina w doniczce. Sebastian szybko doliczył się jedenastu miejsc do siedzenia, a przecież przed skórzanymi fotelami naprzeciwko telewizora stały jeszcze podnóżki. – Dlaczego została w to włączona Krajowa Policja Kryminalna? – zapytał Gabriel Petrovic, kiedy usiadł na jednym z czterech foteli, naprzeciwko Sebastiana i Torkela, którzy zajęli miejsca na kanapie. Po krótkim namyśle Torkel postanowił powiedzieć prawdę. I tak mieli ją ujawnić na konferencji prasowej tego samego dnia. – Uważamy, że pański syn zginął z ręki seryjnego mordercy. Że był jego drugą ofiarą. – Kto był pierwszą? – Mieszkanka Helsingborga. Patricia Andrén. Gabriel pokręcił głową. Najwyraźniej to nazwisko nic mu nie mówiło. Pochylił się i położył dłoń na jednym z trzech pękatych segregatorów ułożonych na stoliku. – Zebrałem wszystko, co o nim pisano. Pomyślałem, że zechcecie na to spojrzeć. Sebastian już miał zapytać, dlaczego mieliby tego chcieć, ale się powstrzymał, kiedy spojrzał mu w oczy. Już kiedyś widział to spojrzenie. W lustrze, długi czas po śmierci Lily i Sabine. Rozpoznał w nim bezdenny smutek. Walkę o to, by

w ogóle funkcjonować, o powód, żeby rano wstać z łóżka. Ten człowiek chciał mieć okazję do rozmowy o swoim synu, więc Sebastian tylko pokiwał głową. – Miro to był dobry chłopak – mówił dalej Gabriel. Otworzył jeden z segregatorów na pierwszej stronie. – Nie wierzcie w to, co widzieliście w telewizji. – Nie oglądałem go w telewizji – powiedział Sebastian. – Ja też nie – dodał Torkel, kiedy Gabriel się odwrócił i spojrzał na niego pytająco. – Grał tam pewną rolę. Żeby wygrać. Miał ducha zwycięzcy. Strona, na której Gabriel otworzył segregator, zdawała się to potwierdzać. Był tam lekko pożółkły wycinek z gazety, zdjęcie drużyny futbolowej. Dziewięcio-, dziesięcioletni chłopcy, objęci ramionami i uśmiechający się do obiektywu. Tytuł informował o zdobyciu pucharu w Borĺs. Najlepszym zawodnikiem meczu był Miroslav Petrovic. – Nie było mu łatwo. Jego matka zmarła, kiedy miał dziewięć lat – mówił Gabriel, dalej przeglądając segregator. Większość wycinków dotyczyła piłki nożnej, ale w późniejszych latach Miroslav najwyraźniej zaczął uprawiać także sporty indywidualne. Tenis i jazdę na nartach. – W szkole szło mu tak sobie. Ale to był dobry chłopak. Trzymał się z dala od narkotyków, gangów i całego tego syfu. Dużo trenował. Sebastian posłał Torkelowi spojrzenie, w którym kryło się pytanie, jak długo jeszcze potrwa ta nostalgiczna podróż ojca. Torkel najwyraźniej odczytał je zgodnie z intencją. Odchrząknął. – Wie pan, czy mu grożono? – Przez cały czas – potwierdził Gabriel. – Choć właściwie były to nie tyle groźby, ile mnóstwo nienawiści. Złośliwców nie brakowało. Jakiś miesiąc temu syn wyłączył możliwość komentowania na swoim blogu. – Skłoniło go do tego jakieś konkretne wydarzenie? – Po prostu miał już dość. Tego, że wszyscy myśleli, że jest taki jak w telewizji. To była tylko rola. – Tak, już pan mówił. – Wcielił się w nią, żeby wygrać. Gabriel trzymał dłoń na otwartej stronie. Utalentowany zawodnik z Ulricehamn w krajowych finałach – brzmiał tytuł. Poniżej było zdjęcie może trzynastoletniego Miroslava w białym stroju do gry w tenisa i z rakietą w ręku. – Zwyciężył w rozgrywkach Pucharu Kaczora Donalda na szczeblu regionalnym i przyjechał na finał do Bĺstad.

– Ten dziennikarz, z którym miał się spotkać… – zaczął Torkel, żeby ponownie sprowadzić rozmowę na teraźniejsze tory. – Tak? – Czy syn coś jeszcze o nim mówił? Poza wymienieniem jego nazwiska. Gabriel przez chwilę myślał, po czym pokręcił głową. – Nie mówił, gdzie się mieli spotkać? – Gdzieś w Ulricehamn. Dziennikarz zapraszał na lunch, a później mieli dokądś pojechać i porobić zdjęcia. – Ale nie wie pan dokąd? – Nie. – Czy mógł powiedzieć o tym coś więcej komuś innemu? – spróbował Torkel. – Może kolegom z pracy albo dziewczynie? Gabriel znów pokręcił głową. – Ostatnio nie pracował. Przerwał naukę w liceum i znalazł pracę w miejscowej firmie malarskiej, ale się zwolnił, żeby wziąć udział w programie Paradise Hotel. – Nie miał żadnego kontaktu z dawnymi kolegami z pracy? – Niewielki. Większość z nich była starsza i… myślę, że trochę mu zazdrościli. Miro stał się znany i zaczął więcej zarabiać. – Jak to możliwe? – zapytał Sebastian, szczerze zdumiony. – Redakcja „Expressen” właśnie podpisała z nim umowę. Miał zacząć blogować w ich dziale rozrywki. No i oprócz tego dostawał trochę pieniędzy za Załaduj pakę. – Co to takiego? – Piosenka, którą nagrał z jedną z dziewczyn z Paradise Hotel. Płyta uzyskała status platynowej. Nie dało się przeoczyć dumy w głosie Gabriela. Zaczął wertować jeden z pozostałych segregatorów i w końcu znalazł to, czego szukał. Wydruk szwedzkiej listy przebojów z maja. Kilka tygodni przed tym, jak ruch uliczny w większości miast zostaje praktycznie sparaliżowany przez powolne ciężarówki z pijaną młodzieżą świętującą rozpoczęcie studiów. Piosenka Załaduj pakę duetu Mirre i Chiao zajęła w tym właśnie tygodniu trzecie miejsce.

– Mieli znów wejść do studia, a w lipcu odbyć tournée po zachodnim wybrzeżu. – Miał dziewczynę? Albo jakichś innych kolegów? – spróbował znowu Torkel. Gabriel ponownie pokręcił głową. – Dziewczyny nie miał, a większość kolegów się stąd wyprowadziła. Albo po prostu stracili kontakt. Więcej nie udało im się dowiedzieć. Torkel wyjął wizytówkę, pchnął ją po stole i wygłosił zwyczajową formułkę, że Gabriel może się z nimi kontaktować o dowolnej porze i w dowolnej sprawie. – Zorganizujemy konferencję prasową – powiedział, wstając z kanapy. – Zrobi się trochę zamieszania. Prasa pewnie będzie chciała się z panem skontaktować. – Mam z nimi rozmawiać? – zapytał Gabriel. Wyglądał, jakby naprawdę chciał otrzymać od nich odpowiedź. – Zrobi pan, co pan uzna za słuszne – odparł Torkel. – Jedni czują się lepiej, kiedy się tym podzielą, a inni nie. Ale prasa ustali, gdzie pan mieszka, i się tu zjawi. – Mogę pojechać do brata. Mieszka w Uddevalli. – Tak jak powiedziałem, zrobi pan, co będzie chciał. Podali sobie ręce i Gabriel odprowadził ich do drzwi. – To był dobry chłopak – powiedział, kiedy już wychodzili. – Żył uczciwie, pracował, trenował… Możecie to powiedzieć na konferencji prasowej? Że Mirre był dobrym chłopakiem. – Oczywiście – odparł Torkel. Zamierzał tak zrobić, ale podejrzewał, że nie na ten temat następnego dnia rozpiszą się gazety. Prasa w takich sytuacjach kierowała się własną dramaturgią. Dobrzy chłopcy nie zapewniali takiej sprzedaży jak rozwiąźli seksualnie uczestnicy reality show. Torkel zamknął drzwi, zostawiając za nimi mężczyznę z segregatorami i wspomnieniami, które nikogo nie obchodziły.

Zgodnie z zapowiedzią Billy’ego przyjechali dwie godziny i czternaście minut po opuszczeniu Ulricehamn. Komisariat w Helsingborgu był szarym dwupoziomowym budynkiem, położonym w okolicy, do której chyba najlepiej pasowało określenie „przemysłowa”. Zaparkowali i weszli do oszklonej recepcji. Już na nich czekano – recepcjonistka poinformowała, że komisarz Peter Berglund od razu ich przyjmie, i poprosiła, żeby poszli za nią. Szybko zostali wpuszczeni do środka, przeszli przez kilka nudnych korytarzy, weszli po schodach i w końcu znaleźli się w ciasnym, gołym gabinecie. Pomieszczenie pilnie potrzebowało odświeżenia

– tak samo jak mężczyzna, który tam na nich czekał. Twarz Petera Berglunda miała ten sam odcień co bladoszare ściany. Na jego wymiętej koszuli, podobnie jak na drewnianym stole, widniała plama po kawie, a kiedy się witali, Vanja poczuła słaby kwaśny zapach wczorajszego alkoholu. Berglund wyglądał na dużo starszego niż podane w dokumentach pięćdziesiąt pięć lat. Vanja doszła do wniosku, że jego styl życia najwyraźniej go wyniszcza. – Udało się dojechać bez problemów? – zapytał z wyraźnym skańskim akcentem, choć nie wyglądało na to, że odpowiedź go interesuje. – Tak, dziękujemy – odparła krótko Vanja i usiadła. Billy usiadł koło niej i otworzył laptopa, żeby notować. Vanja jak zwykle przejęła kontrolę nad rozmową. – Potrzebujemy informacji o sprawie Patricii Andrén. W Ulricehamn zdarzyło się niemal identyczne morderstwo, które… – Tak, słyszałem – przerwał Berglund. – Ale nasza sprawa już wkrótce zostanie rozwikłana. Mamy podejrzanego. Vanja ze zdziwieniem spojrzała na komisarza, który starał się podkreślić swój brak zainteresowania – przesunął wzrok na parking za oknem, odchylił się na krześle i splótł ręce na nieco zbyt wydatnym brzuchu. – Czy wasz podejrzany siedzi w areszcie? – zapytała. – Tak. Podejrzenia są ugruntowane. – Jak w takim razie mógł we wtorek popełnić morderstwo w Ulricehamn? – Nie mógł. – Wiele przemawia za tym, że to ten sam sprawca – powiedziała Vanja. Zachowanie Berglunda naprawdę zaczynało jej działać na nerwy. – Czy chociaż rozmawiał pan z ludźmi z Ulricehamn? – Nie, skupiam się na mojej sprawie. Robię, co do mnie należy – odparł Berglund krótko i zwięźle. – Za to mi płacą. Vanja zaczęła żałować, że nie pojechała z nimi Ursula. – Mówi pan o jej chłopaku, Stefanie Anderssonie? – wtrącił Billy i z powrotem zamknął laptopa. Nie zanosiło się na to, że komisarz przekaże im szczególnie wiele informacji wartych zanotowania. – O jej byłym narzeczonym, jeśli mamy być precyzyjni. – Berglund skinął Billy’emu głową z wyraźną pewnością siebie. – Precyzja jest ważna u funkcjonariusza policji. Prawda?

Billy spojrzał na Vanję. Nie wierzył własnym uszom. Czyżby Berglund próbował ich w tak idiotyczny sposób krytykować? – Mówi pan o Stefanie Anderssonie? – powtórzył Billy ostrym tonem. Zaczynał być równie zdenerwowany co Vanja. – Zgadza się. Bił ją i groził, że ją zabije. Używał w stosunku do niej wszystkich możliwych epitetów, od dziwki po idiotkę. Potwierdza to kilku świadków. Nie ma alibi. – Komisarz pochylił się w ich stronę, żeby podkreślić swoją pewność. – Kiedy się słyszało, w jaki sposób mówiła o nim w telewizji, można go nawet zrozumieć. Prawdziwa jędza, jeśli chcecie znać moje zdanie. – Berglund pozwolił swoim słowom wybrzmieć, a następnie znów oparł się na krześle. Zaskrzypiało pod ciężarem jego wagi i sposobu bycia. – Tak więc mamy wszystko pod kontrolą. Szczerze mówiąc, nie bardzo wiem, jak wy, sztokholmczycy, możecie się tu przydać. – Może wykonamy trochę profesjonalnej policyjnej roboty? Vanja się nachyliła. W środku wszystko jej się gotowało. Wiedziała, że czasami można napotkać niekompetencję i opór, ale nigdy jeszcze nie miała z tym do czynienia w takim stopniu. Jeżeli jednak Berglund chciał grać ostro, mogła odpłacić mu tym samym. Uczyła się od najlepszych. – W życiu nie czytałam gorszego raportu niż ten, który od was dostaliśmy. Poza tym jej narzeczony nie mógł zamordować nikogo w Ulricehamn – powiedziała, patrząc wściekle na Berglunda. – Ale może na to też ma pan odpowiedź? Berglund wpatrywał się w Vanję, a w jego oczach widać było wrogość. Wzruszył ramionami. – To pewnie nie był on. Billy spojrzał na Vanję. Zwykle miał większą cierpliwość, ale tym razem on również wkroczył na wojenną ścieżkę. – Może pan nie wie, jak działa Krajowa Policja Kryminalna – odezwał się, a słowa padające z jego ust były jak pociski. – Kiedy zostajemy zaangażowani w sprawę, przejmujemy ją. Możemy pracować razem albo pana od niej odsunąć. Pański wybór. Berglund nie odpowiedział. Skrzyżował ręce na piersi, najwyraźniej chcąc zaznaczyć, że wybrał drugi wariant. Z pewnym wysiłkiem utkwił przekorne spojrzenie w Billym. Billy także wyczuwał w powietrzu zapach alkoholu. Nagle pomyślał, że wcale nie musi być wczorajszy. Vanja nie wytrzymała. – Nieprawda. To nie jest pański wybór. Może pan odejść. – Ja was nie wzywałem. Możecie sobie mówić, co chcecie, ale na razie to moja sprawa! – Berglund wstał z wysiłkiem i wściekły wyszedł z pokoju. Gwałtownie zamknął za sobą drzwi. Vanja i Billy spojrzeli na siebie.

– Nadal jest pijany, prawda? – odezwał się Billy. Vanja pokiwała głową i nagle poczuła, że nie może się powstrzymać od śmiechu. – Chyba mieliśmy tu rekord w kiepskim przekazaniu sprawy – powiedział Billy. – Rekord świata – odparła z uśmiechem. Dwadzieścia minut później siedzieli w gabinecie komendanta i słuchali, jak z zawstydzeniem tłumaczył swojego podwładnego. Peter Berglund był w złym stanie. Odeszła od niego żona. Dzieci zerwały z nim kontakt. Chciałby przyjść i przeprosić. Komendant był szczupłym, nerwowym mężczyzną, o którym w żadnym wypadku nie dało się powiedzieć, że emanuje autorytetem. Wydawał się bardziej zestresowany tym, że Billy i Vanja na niego nakrzyczą, niż tym, że jeden z jego policjantów jest alkoholikiem i całkowicie zaniedbał śledztwo w sprawie morderstwa. – Ale skoro jest w takim złym stanie, dlaczego przydziela mu pan sprawę morderstwa? Pytanie zdawało się sprawiać komisarzowi fizyczny ból. Wił się i pocił. – Może to był z mojej strony błąd, ale nie miałem pojęcia, że… – Że pije? – przerwała mu ostro Vanja. Nie zamierzała mu pozwolić na unik. Wstała zbyt wcześnie i jechała zbyt długo, żeby słuchać, jak wciska jej kit. – Domyślenie się tego zajęło nam dwie minuty. Założę się, że gdybym porozmawiała z recepcjonistką i sprzątaczkami, okazałoby się, że też o tym wiedzą. Komendant patrzył zawstydzony w stół. – To nie jest takie proste. Rozmawiałem o tej sytuacji ze związkiem. Ale on jest przewodniczącym i ciężar dowodu… – Komendant przełknął ślinę i lekko się wyprostował. – Nie tak łatwo go ruszyć. – Biedaczysko z pana – odparła Vanja lodowatym tonem. – Rozgłosimy to. – Czy to naprawdę konieczne? – zapytał komendant. Wyglądał, jakby dostał ataku duszności. – Otrzymacie wszelką możliwą pomoc. To była pomyłka, zgadzam się, ale na tym komisariacie jest tak wiele różnych interesów. – Dlatego właśnie powołuje się szefa – stwierdziła Vanja.

– W zasadzie będziemy musieli przeprowadzić całe śledztwo od nowa – dodał Billy. Był bardziej opanowany, ale równie rozzłoszczony. – Musimy zobaczyć każdy protokół przesłuchania. Każdy raport. Wszystko. Rozumie pan, ile czasu już straciliśmy? Komendant bezsilnie pokiwał głową. – Rozumiem. Przygotuję cały materiał. – Sięgnął po telefon i podniósł słuchawkę. – Zapytam Berglunda, czy mi pomoże. Vanja nie wierzyła własnym uszom. Nachyliła się i wlepiła w niego wzrok. – Nie. Odsunie pan Berglunda od tej sprawy i osobiście dopilnuje, żebyśmy dostali cały materiał. Teraz. Nie chcemy już oglądać tego idioty. Nigdy. Komendant odłożył słuchawkę. Dłoń drżała mu z nerwów. – Oczywiście. Oczywiście. Co ja sobie myślałem? Zdążyli wypić po filiżance kawy, kiedy w bladoszarym pokoju na piętrze pojawiły się materiały. Wrzucono je byle jak do kartonowego pudła. Na samej górze Billy dostrzegł raport z sekcji zwłok. Został sporządzony przez Fridę Hansson – kierownik Zakładu Medycyny Sądowej w Lund. Billy uważał ją za dokładną i kompetentną. Zaczął czytać Vanji na głos. Skupiał się na tym, co najważniejsze. – Rankiem, kiedy go znaleziono, nie żył prawdopodobnie od dwunastu–szesnastu godzin. Przyczyna śmierci: uraz penetrujący okolicy czołowej. – Czyli strzał z broni palnej? Billy pokręcił głową. – Nie. W czaszce nie było resztek prochu, rany wylotowej ani kuli – spojrzał znad papierów. – Ona podejrzewa, że sprawca użył pistoletu bolcowego. Wskazują na to urazy i średnica rany wlotowej. – Pistoletu bolcowego? – Takiego, jakimi się ogłusza konie i krowy przy uboju. Stalowy bolec jest wystrzeliwany za pomocą prochu lub sprężonego powietrza. – Billy zilustrował to efektem dźwiękowym: – Boff! Prosto w czoło! Vanja skrzywiła się lekko, kiedy wyobraziła sobie tę nieprzyjemną scenę. – Wyraźne ślady po kajdankach – kontynuował Billy. – Patricia najwyraźniej walczyła, próbując się uwolnić, na nadgarstkach są widoczne siniaki i rany. O, to jest ciekawe… – Podniósł wzrok na Vanję, która nadal grzebała w pudle. – W żołądku wykryto ślady benzodiazepin. – Czyli była pod wpływem narkotyków.

– Nie znam wartości granicznych, ale to pokaźna dawka. Jeśli jej nie uśpiła, to przynajmniej powinna skłonić ją do współpracy. Ursula na pewno dobrze się orientuje w tych kwestiach. Vanja wyjęła z dna kartonu foliową torebkę na dowody. Była opatrzona datą, ale brakowało numeru referencyjnego. W środku był test, który przyczepiono do pleców Patricii. Vanja pokazała go Billy’emu. – Tu włożyli dowody. Co za pieprzona katastrofa. Musi tu być ktoś kompetentny, kto pomoże nam to skatalogować. W przeciwnym razie będziemy tu siedzieli w nieskończoność. Położyła na stole poplamiony krwią test. Na samej górze pierwszej strony ktoś napisał czerwonym długopisem: „13/60”. Vanja się nachyliła i przeczytała na głos pierwsze pytanie. – Jak brzmi rozwinięcie skrótu NATO? Billy wzruszył ramionami. – Ja nie wiem, a ty? – North Atlantic Treaty Organization. – Po co mam to wiedzieć? – zapytał Billy i podniósł woreczek z testem. – Spójrz na to: do jakiej grupy zalicza się wyrazy… bla, bla, bla. Co oznacza słowo „blanszować”? Jaką nazwę nosił okręt flagowy Krzysztofa Kolumba? – Billy odwrócił woreczek. – Kto był następcą Oskara I na szwedzkim tronie? Odłożył woreczek z powrotem na stół i odwrócił się do Vanji. – Mówię poważnie: po co mam to wiedzieć? Mogę wyguglować każdą odpowiedź w mniej niż dziesięć sekund. – To się nazywa wiedza ogólna. – Rozumiałbym to w czasach, kiedy trzeba było biec do domu i szukać odpowiedzi w encyklopedii, ale teraz? Teraz taka wiedza jest niepotrzebna. – Nie jestem pewna, czy mogę się zgodzić, że istnieje coś takiego jak niepotrzebna wiedza – odparła z rozbawieniem Vanja. Billy naprawdę się nakręcił. Podejrzewała, że po prostu nie znał odpowiedzi na zbyt wiele pytań z testu, który przeglądał. – Kij z tym – powiedział. – Teraz przynajmniej nie musimy spekulować, czy to ten sam sprawca. Pytania są identyczne z tymi, które znaleźliśmy na plecach Petrovica. Vanja w milczeniu pokiwała głową. Mogła tylko przytaknąć.

– Powiadom Torkela, a ja spróbuję trochę uporządkować ten bajzel. Wyślij mu test i raport z sekcji zwłok. – Jasne – odparł Billy, pozbierał dokumenty i szybko wyszedł z pokoju. Vanja dalej wyciągała rzeczy z kartonu i próbowała je ułożyć w jakim takim porządku. Znalazła całkiem sporo ciekawych dokumentów. Na przykład protokół przesłuchania Ragnhild Torsson z przedszkola, do którego chodził pięcioletni syn Patricii – Max. To ona jako pierwsza skontaktowała się z policją. Patricia nie przyszła odebrać chłopca, więc Ragnhild koło siódmej wieczorem zabrała go do siebie do domu i zadzwoniła na policję. Następnego ranka opublikowano list gończy i wysłano patrol policji do mieszkania Patricii oraz do salonu fryzjerskiego, w którym wynajmowała stanowisko. Nikt z sąsiadów ani kolegów z pracy jej nie widział. Kiedy w szkole Tollsjö znaleziono ciało, połączono to z zaginięciem. Do tego momentu pracowano fachowo i skutecznie. Raporty policyjne były w miarę dobrze napisane i pozwalały się zorientować w sytuacji. Dla policji z Helsingborga była jeszcze nadzieja. Dopiero kiedy śledztwo przejął Berglund, wszystko zaczęło się psuć. Od razu skierował podejrzenia przeciwko Stefanowi Anderssonowi. Raporty były nieregularne i niekompletne. Brakowało porządnych przesłuchań kolegów z pracy, pracowników przedszkola i przyjaciół. Całą energię włożono w skłonienie Anderssona do przyznania się do winy. Konsekwentnie zaprzeczał. Fiksacja Berglunda kazała Vanji przypuszczać, że już wcześniej musiał mieć zawodową styczność z Anderssonem. Jakiś konflikt, kłopoty przy zatrzymaniu, coś osobistego. Tylko w ten sposób można było wytłumaczyć jego ślepe przekonanie. Okazało się, że miała rację. Stefan Andersson, lat trzydzieści trzy, robotnik budowlany przebywający na zwolnieniu lekarskim, był już wcześniej znany policji. Kilka razy skazano go za pobicie i groźby. On i Patricia poznali się, kiedy miał dziewiętnaście lat. Ich związek był skomplikowany i zakończył się rok przed tym, jak Patricia zgłosiła się do reality show Samotna mama szuka. Przed kamerą opowiedziała z płaczem, jak Stefan przez wiele lat znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie. To był dobry, chwytający za serce program, a wyznanie Patricii, zgodnie z medialną dramaturgią, doprowadziło do chwilowego wzrostu zainteresowania przemocą domową. Temat był obecny zwłaszcza w kolorowych gazetach. Doprowadziło też do tego, że Stefan kilkakrotnie posunął się do rękoczynów wobec Patricii, która, jak twierdził, pomówiła go i zniszczyła mu życie. Osiem miesięcy po emisji programu sąd wydał w końcu zakaz zbliżania się do niej. To najwyraźniej podziałało, interwencji policyjnych było już mniej, aż w końcu zupełnie ustały. Patricia zrobiła użytek ze świeżo zdobytej sławy. Zaczęła blogować i pokazywać się w różnych miejscach. Wystąpiła jako gość w kilku talk show i programach publicystycznych, w których nadal mówiła o Stefanie i o tym, jak walczyła, żeby się od niego uwolnić. Jesienią miała wystąpić jako jedna z dwóch prowadzących w cyklu programów o współuzależnieniu, a także, wraz z innymi

celebrytami z reality show, dać się zamknąć w luksusowej posiadłości w programie Gwiazdy na włościach. Zwyciężczyni i przegrana we współczesnym społeczeństwie, opętanym przez media, pomyślała Vanja. Doskonale rozumiała, dlaczego Berglund podejrzewał Anderssona. Protokoły przesłuchań opowiadały jednak historię policjanta, który pozwolił, żeby podejrzenie zamieniło się w przekonanie, niepoparte żadnymi konkretnymi dowodami. Za jedno musiała jednak Berglundowi podziękować: udało mu się nie dopuścić do tego, żeby nazwisko Patricii przeciekło do prasy. To był element jego strategii podczas przesłuchania Anderssona. „Jeżeli powiem, że to Patricia, twoje życie naprawdę legnie w gruzach. Zostaniesz osądzony przez wszystkich, bez względu na to, czy dojdzie do oskarżenia i procesu” – mówił podczas kilku przesłuchań. Tylko za to mogę mu być wdzięczna, myślała Vanja, patrząc na bałagan na stole. Za to, że do tej pory nie pozwolił na rozkręcenie medialnego szaleństwa. Sprawę ułatwiał fakt, że znaleziono ją w przeddzień święta midsommar, a po weekendzie miał się zacząć jej urlop. Nikt za nią szczególnie nie tęsknił. Oprócz Maksa. Nie była w stanie nawet o tym myśleć. Billy wrócił. W Ulricehamn nie znaleźli nic nowego, z czego można by zdać raport, ale wkrótce miała się odbyć konferencja prasowa i wiedzieli, że ich dochodzenie lada chwila znajdzie się w centrum zainteresowania. Zgodnie z przewidywaniami Torkel nie ucieszył się z odkrycia, że wszystkie ofiary były celebrytami… Vanja i Billy postanowili wziąć się w garść. Musieli zorientować się w tej sprawie lepiej, niż pozwalały na to materiały, które mieli przed sobą. Uznali, że zaczną od przedszkolanki i spróbują zrobić jak najwięcej, zanim zacznie się konferencja. Zdawali sobie sprawę, że to, co się przeczyta i usłyszy, wpływa na ludzką pamięć, i chcieli dotrzeć do Ragnhild, zanim dotrą do niej gazetowe teorie.

Przedszkole Biedronka było oddalone o piętnaście minut drogi od komisariatu i składało się z długiego, jasnożółtego parterowego budynku z dwoma skrzydłami i rozległego ogrodu. Dzieci były na dworze. Bawiły się w piaskownicy, huśtały na huśtawkach i wspinały po dużych drabinkach, które stały na środku ogrodu. Wszędzie dookoła słychać było dźwięczne, radosne głosy. Billy i Vanja przedstawili się około dwudziestoletniej dziewczynie z dwiema małymi dziewczynkami uczepionymi nogawek. Przedstawili jej swoją sprawę i usłyszeli, że Ragnhild Torsson jest na spotkaniu organizacyjnym. Czy to coś ważnego? – zapytali. Okazało się, że tak. Wprowadzono ich do budynku i zaproszono do małego gabinetu. Po kilku minutach zjawiła się Ragnhild – piegowata kobieta w wieku około trzydziestu pięciu lat, o kręconych rudych włosach,

ubrana w dżinsy i niebieską bluzę Adidasa. Zamknęła za sobą drzwi i usiadła. – Wiecie coś więcej? – zapytała z mieszanką niepokoju i ciekawości, kiedy raz jeszcze się przedstawili. – Nie, ale chcielibyśmy zadać pani jeszcze kilka pytań – odparła Vanja. – Oczywiście – powiedziała Ragnhild. – To wszystko jest takie straszne. – Ściszyła głos, jak to zwykle robią empatyczni ludzie, kiedy przypomina im się o tragicznych wydarzeniach. Wydawała się rozsądna i poukładana, roztaczała wokół siebie niemal matczyną aurę. Vanji przemknęło przez głowę, że to dobrze, że właśnie ona była przy Maksie, kiedy pracownicy opieki społecznej przyszli przekazać straszną nowinę. – Jak się teraz czuje Max? – zapytała. Ragnhild wzruszyła ramionami, jakby z rezygnacją, i lekko westchnęła. – Trudno powiedzieć. Ma pięć lat. Nie bardzo wie, co to jest śmierć. Ale oczywiście tęskni za mamą. – Wiadomo… – Mieszka teraz u rodziny zastępczej, ale opieka społeczna jest za tym, żeby przychodził tu codziennie. Żeby miał w życiu jakiś stały element. Niedługo tu będzie, jeśli chcecie z nim porozmawiać. Vanja skinęła głową i spojrzała pytająco na Billy’ego. Czy powinni porozmawiać z Maksem? Pięcioletnim dzieckiem? Nie byli szkoleni do przesłuchiwania dzieci. – Dziękuję za informację, chyba tak zrobimy – odparła Vanja. – Przypomina pani sobie, czy Max powiedział coś, co mogłoby nam pomóc? Cokolwiek? – Nie. Myślałam o tym od czasu, kiedy… to się stało, ale… nie. Nic takiego nie mówił. – Czy może pani opowiedzieć, co się działo w dniu zaginięcia Patricii? Coś szczególnego przychodzi pani do głowy? – Billy skierował rozmowę na nowy tor. – Nie. Patricia miała po niego przyjść trochę później niż zwykle. Zazwyczaj odbierała go koło czwartej, ale tego dnia powiedziała, że będzie raczej koło piątej. Tylko tyle. – Czy mówiła dlaczego? – Nie, ale zanim wyszła, rozmawiała więcej z Yasmin. Może ona będzie wiedziała. Vanja szybko zajrzała do materiałów Berglunda. O ile sobie przypominała, żadna Yasmin nie była przesłuchiwana.

– Yasmin jak? – zapytała, przeglądając wybrakowane materiały. – Asghari. Mogę ją przyprowadzić, jeśli pani chce. – Bardzo bym prosiła. Ragnhild wstała i poszła po Yasmin. W korytarzu rozległo się jej nawoływanie. Billy odchylił się na krześle i spojrzał na Vanję. Myślał o tym samym co ona. – Jak sądzisz? Powinniśmy porozmawiać z Maksem? – Nie wiem. Może krótko? Tylko się przywitać? Nawiązać więź, którą później będziemy mogli pogłębić? Co ty na to? – spytała Vanja. – Sam nie wiem. Chyba powinniśmy się skonsultować z opieką społeczną. – Jasna cholera, wyobraź to sobie. Przeżyć coś takiego w wieku pięciu lat. Matka zamordowana, ojciec z zakazem odwiedzin. Widząc coś takiego, człowiek jest w stanie spojrzeć z perspektywy na własne problemy. Billy w pierwszej chwili nie odpowiedział. W jego oczach pojawiło się coś trudnego do odczytania. Mówił stłumionym głosem. – Własne problemy to własne problemy, bez względu na perspektywę. Vanja spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Przecież jesteś świeżo upieczonym mężem. Jakie ty możesz mieć problemy? Za dużo seksu? Żart nie wypalił. W oczach Billy’ego dostrzegła coś innego niż rozbawienie. Dostrzegła w nich niepokój. Billy niewątpliwie coś przed nią ukrywał. Nie zdążyła się nad tym głębiej zastanowić, bo Ragnhild otworzyła drzwi. Towarzyszyła jej krótko ostrzyżona, wytatuowana dziewczyna w wieku około dwudziestu pięciu lat. Miała okulary, kraciastą bluzkę i spódnicę do kolan. – To jest Yasmin. Podali sobie ręce i Yasmin usiadła. – Chciałabym zacząć od pytania, czy już panią przesłuchiwano. – Nie. Kiedy policja tu była, miałam wolne, a potem już się do mnie nie zgłosiliście. Pomyślałam, że to trochę dziwne. Vanji udało się powstrzymać westchnienie, ale nie myśl. Berglund nie przesłuchał nawet osoby, która

według ich wiedzy widziała Patricię jako ostatnia. Trochę dziwne to mało powiedziane. Berglund dopuścił się cholernie poważnego uchybienia. – W takim razie to dobrze, że zajmujemy się tym teraz – odparła Vanja, starając się sprawiać wrażenie opanowanej. Piętnaście minut później siedzieli w samochodzie. Rozmawiali z Torkelem przez zestaw głośnomówiący. Oboje byli skupieni, ale podekscytowani. To był pierwszy przełom w śledztwie. Sven Cato znów się pojawił. Yasmin twierdziła, że Patricia była z nim umówiona. To dlatego zapowiedziała, że się trochę spóźni. Dziennikarz miał napisać jej sylwetkę. W dzienniku „Sydsvenskan”. Opowiadała o tym z dumą chwilę przed tym, jak wyszła z przedszkola, i nigdy więcej się nie pojawiła. Yasmin była tego pewna. – Okej, czyli ten sam sposób działania co w przypadku Petrovica – stwierdził Torkel z powagą. – Wiecie, gdzie się spotkali? Vanja pokręciła głową, choć nie mógł tego widzieć. – Nie, tutejszy śledczy całkiem pokpili sprawę. W zasadzie musimy zacząć wszystko od początku. Niestety. – Rozumiem – westchnął Torkel. Mimo wszystko jednak starał się być konstruktywny. – Zadzwonię do Christianssona do Malmö i dowiem się, czy da radę was wspomóc. Będziemy musieli zmyć głowę tym z Helsingborga. – A konferencja prasowa? – zapytał Billy. – Zacznie się za pół godziny. – Nie dało się nie usłyszeć zmęczenia w głosie Torkela. Oboje z Vanją wiedzieli, jak bardzo nie lubił tego elementu swojej pracy. – Do usłyszenia. – Powodzenia – odpowiedziała Vanja. Billy wyłączył komórkę. Wziął głęboki oddech. – Okej, podzielmy się. Ja się zajmę listą połączeń komórkowych, jej komputerem, pocztą i tego typu rzeczami. Ty obskoczysz kolegów z pracy i sąsiadów. A jeśli zdążysz, to jeszcze jej chłopaka. Vanja skinęła głową. Spodziewała się, że Billy uruchomi silnik i odjedzie, ale on czekał, oparty o zagłówek fotela. Odniosła wrażenie, że chce jej coś powiedzieć. – Tęskniłem za tym – wydusił wreszcie. – Tylko ty i ja. Jak za starych dobrych czasów.

Vanja posłała mu szczery, radosny uśmiech. W dużej mierze obwiniała siebie o to, co się między nimi stało. To ona zraniła go w chwili słabości. – Przykro mi, że się od siebie oddaliliśmy – zaczęła. – To nie tylko twoja wina – przerwał jej Billy. – Głównie moja – zaprotestowała, choć właściwie przyznawała mu rację. Billy się zmienił, odkąd poznał My. Nie łączyło ich już to samo co wcześniej. Ostatnio w zasadzie nie widywali się poza pracą. Pewnie to zupełnie normalne, kiedy ktoś jest zakochany. Co ona mogła o tym wiedzieć, skoro zawsze na pierwszym miejscu stawiała pracę i kolegów. – To co, znów przyjaciele? – zapytała i wyciągnęła do niego rękę. – Zawsze byliśmy przyjaciółmi – odparł i ścisnął jej dłoń. – Po prostu będę się starał lepiej to okazywać.

Torkel siedział w sali konferencyjnej. Wszystkie stoliki połączyli w małą wyspę pośrodku pokoju – takie ustawienie najbardziej im odpowiadało i zwykle w ten sposób pracowali. Udało im się sporządzić wstępną linię czasu przedstawiającą ostatnie dni Petrovica i uzupełnioną zdjęciami z miejsca zbrodni. Wkrótce miała się tam znaleźć kolejna. Linia Patricii. Torkel martwił się, że będzie ich więcej. Pracował już na tyle długo, aby wiedzieć, że Sebastian zapewne ma rację. Sprawca najprawdopodobniej zamorduje znowu. Miał tezę. Chciał w ten sposób coś powiedzieć. Jego sposób działania był zbyt wyszukany, żeby mogło istnieć inne wytłumaczenie. Tego rodzaju motywacja nie znika. Wręcz przeciwnie, zainteresowanie tylko ją podsyca, daje sprawcy poczucie, że jest słyszany. Poczucie wygranej. A każdy krok do przodu rodzi kolejny. To mnie właśnie martwi, pomyślał Torkel. Najgorsza była nie sama konferencja prasowa, lecz zamieszanie, jakie wywoła. Czy skłoni sprawcę do tego, żeby szybciej przypuścił kolejny atak? Być może, ale nie mógł nic na to poradzić. Prędzej czy później prasa sama ustali, że doszło do morderstw, i pozna ich szczegóły. Okazując otwartość, mógł przynajmniej próbować kontrolować przepływ informacji.

Do pokoju wszedł Sebastian. Miał taką samą beztroską minę jak wcześniej. Nagle zaczęło to drażnić Torkela. Po tym wszystkim, co się stało, i chociaż Sebastian wiedział, jak mało brakowało, żeby na dobre wyleciał z Krajowej Policji Kryminalnej, potrafił tak nonszalancko wleźć do środka. – Widziałeś Evę? – zapytał go Sebastian i usiadł na skraju najbliższego stołu. – Nie, a co? – Chciałem ją zapytać, czy zje ze mną dzisiaj kolację. – Ona ma męża. – No i co? Nie je z tego powodu? Torkel nie był w stanie odpowiedzieć. Pozbierał notatki. Zwykle zapisywał kilka pomocniczych słów, na których mógł się oprzeć. Przez chwilę bawił się myślą, że mogliby spróbować utrzymać w tajemnicy tożsamość ofiar, ale szybko z tego zrezygnował. Musieli ustalić, gdzie Andrén i Petrovic przebywali w ostatnich godzinach swojego życia i gdzie się spotkali ze Svenem Cato. Nie poznają odpowiedzi, jeśli nie ujawnią nazwisk. Prasa i tak się dowie. Dziwne, że nie wiedziała do tej pory. – Jesteś gotowy? – zapytał Sebastian znudzonym głosem. – Jest tu twój ulubieniec. – Mam ulubieńca? – To Weber. Axel Weber. Reporter kryminalny tabloidu „Expressen” i prawdziwy pies gończy, który zwykle odkrywał większość z tego, co Torkel chciał zachować w tajemnicy. Zbyt często dzwonił z informacjami, do których udało mu się dotrzeć, i prosił go o potwierdzenie, tylko po to, żeby usłyszeć odpowiedź „bez komentarza”, która, o czym obaj wiedzieli, była równoznaczna z potwierdzeniem. Czy redakcja nie mogła go wysłać na wcześniejsze wakacje? Zamiast niego mógłby się tu pojawić jakiś świeżo upieczony dziennikarz, zatrudniony na zastępstwo. Ktoś, kogo można by łatwiej urobić. Pobożne życzenie. Westchnął, wstał i włożył marynarkę. Zostało już niewiele czasu. – Jak myślisz, jak to nazwą? – zapytał Sebastian spokojnym głosem. – Kto? – Prasa kolorowa. Oni kochają chwytliwe tytuły. Obstawiam Telewizyjne morderstwa. Torkel prychnął.

– Niespecjalnie mnie to obchodzi. – Wiem, ale fajnie jest sobie pozgadywać. To najbardziej rzucający się w oczy wspólny punkt obu ofiar. Poza tym, że nie potrafiły odpowiedzieć na sześćdziesiąt pytań z Trivial Pursuit. – Ten szczegół musimy utrzymać w tajemnicy przed prasą tak długo, jak tylko się da – odparł Torkel ostrzegawczym tonem, którego nie dało się opacznie zrozumieć. Nie żeby Sebastian miał zwyczaj zdradzania poufnych informacji prasie, ale nie szkodziło przypomnieć. – Nie, to nie jest dobre. Sprawdzianowy morderca? Dziwnie brzmi – ciągnął Sebastian. Torkel nie wyglądał na ani trochę rozbawionego. – Sebastian, przestań, to nie jest fajne. – Możesz zapytać Webera, jak to zatytułują. Torkel spojrzał zmęczonym wzrokiem na zegarek. Za pięć minut powinien być na miejscu. Wyszedł na korytarz. Sebastian poszedł za nim. Konferencja prasowa miała się odbyć w sali spotkań tuż obok recepcji. Kiedy mijali kuchnię, wyszła do nich Ursula. Widział po jej twarzy, że ma dla nich nowiny. – Dostałam wstępny raport od koronera z Göteborga – powiedziała i uniosła plik papierów. – Jest praktycznie identyczny z raportem z sekcji zwłok Patricii. Benzodiazepiny w żołądku, tym razem w trochę większej dawce, i uraz penetrujący okolicy czołowej jako przyczyna śmierci. Dołączył do nich Sebastian. – Pistolet bolcowy? – zapytał. Ursula odpowiedziała od razu, nawet nie zaglądając do papierów. – Koroner z Göteborga nie wdaje się w takie spekulacje, ale wyklucza broń palną. Sądzę, że kiedy sama zbadam obrażenia, okaże się, że Hansson z Lund miała rację. To najprawdopodobniej był pistolet bolcowy. Sebastian spokojnie pokiwał głową i wziął od niej raport. – To by pasowało do profilu – powiedział. – Uważa się za lepszego od nich. Są dla niego jak bydło. – Czy możemy w jakiś sposób namierzyć ten pistolet? – zapytał Torkel. Ursula pokręciła głową. – Nie ma rejestrów ani koniecznych pozwoleń, ale możemy sprawdzić, czy da się ustalić model, jeśli znamy obwód walca. – Dobrze, sprawdźmy. – Torkel znów spojrzał na zegarek. – Muszę się teraz zająć prasą,

porozmawiamy później – dodał i ruszył przed siebie. Szedł trochę szybciej, ale nie biegł. Nie chciał dotrzeć na miejsce z zadyszką. Musiał sprawiać wrażenie, że ma nad wszystkim kontrolę. Że depcze mordercy po piętach. Nawet jeśli nie było w tym ani źdźbła prawdy. Kiedy wszedł do pokoju, powitał go delikatny wyczekujący szmer. Na konferencję przyszło niewiele osób. Dokładnie rzecz biorąc, sześć. Skinął głową dwóm, które rozpoznał. Axel Weber jak zwykle siedział z przodu, na środku, z dyktafonem w dłoni. Za nim, w bocznym rzędzie, usadowił się dziennikarz „Göteborgs-Posten” – Torkel nie mógł sobie przypomnieć jego nazwiska. Visén, Wilén, Widén, jakoś tak. Resztę stanowili zapewne miejscowi. Ofiary były w dalszym ciągu tylko anonimowymi ciałami. Wiedział, że następnym razem zjawi się więcej dziennikarzy. Znacznie więcej. Z biegiem lat nauczył się, że znane osoby zawsze przyciągają dużą publikę, niezależnie od tego, czy są żywe, czy martwe. Z każdym rokiem ten trend tylko przybierał na sile. Współczesny świat zdawał się roić od ludzi, których celem życia jest być widzianym, których cała egzystencja i tożsamość są oparte na wyświetleniach, polubieniach i obserwatorach. Torkel tego nie rozumiał. Wiedział, że zarówno Wilma, jak i Elin mają konta tu i ówdzie. Ale starał się nie krytykować ani nie kwestionować ich życia w mediach społecznościowych. Czy kiedykolwiek się zdarzyło, żeby człowiek w wieku powyżej pięćdziesięciu lat uważał, że to, co robią nastolatki, jest mądre i wartościowe? Wystarczyło, że przypomniał sobie swoje dorastanie i rodziców. Podszedł do małego stolika, wysunął krzesło i usiadł. Sam prosił o stolik. Uznał, że jeśli usiądzie, zamiast stać, będzie to wyglądało bardziej naturalnie. I że pomoże mu zachować spokój. Szmer ucichł. Torkel jak zawsze zaczął od powitania wszystkich, przedstawił się jako szef Krajowego Wydziału Zabójstw. Potem przystąpił do referowania sprawy. Starał się mówić tak krótko i zwięźle jak to możliwe. – Zajmujemy się sprawą dwóch morderstw, które, jak oceniamy, są ze sobą powiązane. Jedno miało miejsce we wtorek w Ulricehamn, a drugie dziewięć dni temu w Helsingborgu. Ciała obydwu ofiar zostały odnalezione w salach szkolnych w ich rodzinnych miastach. – W salach szkolnych? W Ulricehamn i w Helsingborgu? – rozległ się głos z silnym västergötlandzkim akcentem. Należał do młodej kobiety w niebieskiej sukience, która siedziała w drugim rzędzie. Trzymała w ręku smartfon i najwyraźniej filmowała spotkanie. Torkel odwrócił się w jej kierunku. Spojrzenie miał zdecydowane – nauczył się, że to działa.

– Zgadza się. Wiemy, że na krótko przed morderstwami z jedną i drugą ofiarą skontaktował się ktoś, kto podawał się za dziennikarza. Oboje umówili się z nim na spotkanie, a wkrótce potem zostali zabici. – Co znaczy wkrótce potem? – odezwał się łysy mężczyzna, który stał na końcu pokoju oparty o ścianę. – Tego samego dnia, ale ich ciała znaleziono dzień później – uściślił Torkel. – Co wiecie o tym dziennikarzu? – zapytał przedstawiciel „Göteborgs-Posten”. – Nie sądzimy, żeby to był dziennikarz – Torkel się zawahał. Jednym z pomocniczych haseł, które zapisał, było nazwisko Svena Cato. Czy jednak naprawdę powinien je ujawnić? Ostrzegłby wszystkie przyszłe ofiary, ale jednocześnie poinformowałby mordercę, co wiedzą. Skłoniłby go do zmiany nazwiska, a może i sposobu działania. Do większej ostrożności. Ale jeśli nic nie powie, a Sven Cato zwabi i zabije kolejnych młodych ludzi, będzie mu trudno z tym żyć. – W obu przypadkach przedstawił się jako Sven Cato – podjął po krótkiej, teatralnej pauzie. Słyszał, jak zebrani szybko zapisują to nazwisko na papierze albo wklepują do komputerów i iPadów. Wkrótce pójdzie w świat. Nuta chłodnej obojętności, którą wcześniej wyczuwał, zniknęła jak ręką odjął. – Wiecie coś więcej poza nazwiskiem? – zapytała Niebieska Sukienka. – Wiemy tylko tyle, że to pseudonim, ale prosimy o kontakt wszystkich, do których odezwał się ktoś taki albo którzy słyszeli to nazwisko w jakimś innym kontekście. Torkel czuł, jak coraz bardziej skoncentrowana publiczność pochłania jego ostatnie słowa. Dał im temat na pierwszą stronę. Ostrzeżenie wypisane wielkimi literami. Czy kontaktował się z wami Sven Cato? Gdyby tylko wiedzieli, czym już za chwilę przebije tę informację. – Uważacie, że zaatakuje znowu? – spytała kobieta, która siedziała za Niebieską Sukienką. Miała na sobie białą bluzkę i spódnicę. – Nie chcemy spekulować na ten temat – odparł, choć wiedział, że taka odpowiedź właśnie to sugeruje. Dopiero teraz rozległ się głos Webera. Niski i rozluźniony. Ten człowiek wiedział, że nie musi mówić głośno, żeby go słuchano. – Co wiecie o ofiarach? Istnieje jakieś powiązanie między nimi? – zapytał. Torkel odwrócił się do niego. Starał się nadać odpowiedzi jak najbardziej policyjny charakter.

– Obecnie jedynym powiązaniem, jakie udało nam się znaleźć, jest to, że każde z nich brało udział w jakimś programie telewizyjnym. – Jakie to były programy? – Tak zwane reality show. – Reality show? – zapytał zdziwiony Weber. W tej samej chwili w pokoju zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Wszyscy zrozumieli, co właśnie podarował im szef policyjnej grupy do spraw morderstw. Letni materiał w odcinkach. Mnóstwo artykułów. Rzucili się na to. Wszyscy. Niebieska Sukienka. Łysy. GP. Weber. Biała Bluzka i Spódnica i mężczyzna, który do tej pory się nie odezwał. – Które to programy? – Którzy uczestnicy? – Możemy dostać nazwiska? – Kto? Pytania padały ze wszystkich stron. Niebieska Sukienka nawet wstała. Torkel próbował ich uspokoić, używając do tego obu rąk. Szło mu tak sobie, ale niczego innego nie można było się spodziewać. Przekazał pałeczkę. To był teraz ich show. Nazwiska Miroslava Petrovica i Patricii Andrén, połączone z programami Paradise Hotel i Samotna mama szuka, wkrótce zostały podane do publicznej wiadomości. Niebawem należało się spodziewać zdjęć. Mnóstwa zdjęć. W skąpych strojach. Potem przyjdzie czas na spekulacje. Kto i dlaczego? Teorie. Kim jest Sven Cato? Ślady i postępy policji, prawdziwe i fałszywe. Wywiady. Sylwetki ofiar (Torkel nie zapomniał wspomnieć, że Miroslav był dobrym chłopakiem). Smutek przyjaciół. Rozpacz rodziców. Świadomość, że morderca jest wciąż na wolności. I że przez lata uzbierała się pokaźna liczba uczestników reality show. Strach. Artykuły typu: a co, jeśli to ja będę następną ofiarą?

Strony typu: pamiętamy. Prowadzący poszczególne programy będą ich wspominać. Szok. Poczucie straty. Walka o to, by mimo wszystko iść dalej. Torkel z wprawą przeciskał się między żądnymi kolejnych informacji dziennikarzami. Czuł, że będzie ciężko. Weber stał z boku. Trzymał telefon przy uchu, gestykulował i rozmawiał, prawdopodobnie z szefem redakcji newsowej. Organizował większą ekipę. Fotografów i kolegów, którzy pojadą do Ulricehamn. Torkel żałował, że nie zdziałali więcej na własną rękę. Teraz poprosili o pomoc i ją dostaną. W ogromnych ilościach. Będzie musiał przyjąć mnóstwo ludzi, a wielu policjantów pozostawiało sporo do życzenia. Poziom ich kompetencji był różny. Helsingborg stanowił odstraszający przykład. Poza tym oznaczało to zwiększone ryzyko przecieku. Nagle usłyszał za sobą głos. – Torkel? Odwrócił się do kobiety, która wypowiedziała jego imię. Blondynka, mniej więcej w tym samym wieku co on, może trochę młodsza. Niebieskooka. W prostej letniej sukience i balerinkach. Z małą torebką i kaskiem rowerowym w ręku. Pomyślał, że skądś ją zna. Choć nie była jedną z dziennikarek obecnych na konferencji prasowej. – Torkel… to ja – powiedziała z uśmiechem. Nie był urzędowy, lecz ciepły i osobisty. – Lise-Lotte. Lise-Lotte Patriksson. Ze szkoły Älvsjö – dodała, kiedy zobaczyła, że nadal nie wie, z kim ma do czynienia. – Lise-Lotte… – powtórzył i nagle na jego twarzy wykwitł uśmiech. Teraz ją poznał. Te same blond włosy co kiedyś, tyle że dłuższe. Niebieskie oczy równie żywe, nawet jeśli otaczało je kilka dodatkowych zmarszczek. Uśmiech, który nie postarzał się ani trochę. – Co tu robisz? – zapytał. Myśli o sprawie na chwilę zeszły na dalszy plan i zastąpiła je autentyczna radość. Lise-Lotte Patriksson, pomyślał. Mój Boże, minęły całe wieki. – Mieszkam tutaj. W Ulricehamn. Jestem dyrektorką szkoły – odparła, a jej uśmiech nieco przygasł. – To ja znalazłam zwłoki. – Czytałem raport – powiedział Torkel z zamyślonym wyrazem twarzy. – Ale nie skojarzyłem nazwiska. Jest hiszpańskie? – González. – Lise-Lotte skinęła głową. – Wyszłam za Chilijczyka. Jej głos był nieobecny. Torkel domyślił się, że myślami wciąż jest przy odkryciu zwłok. Zaczął przeklinać się w duchu. – Dobrze się czujesz? – wykrztusił. – Czy to był jeden z twoich uczniów?

Oczywiście powinien był zacząć od pytania o samopoczucie, okazać jej troskę. Nie wypytywać o nazwisko. Zbyt długo pracował w policji. – Nie, ale oczywiście byłam w szoku – odparła ostrożnie. – Chciałam tylko się przespacerować po szkole, a tu nagle… Nie dokończyła zdania, spojrzała mu w oczy. Rozejrzał się po recepcji, w której panował całkiem spory ruch. – Chodź ze mną. Tu jest za dużo ludzi – powiedział i wskazał drzwi, które oddzielały ogólnodostępną część komisariatu od reszty. – Teraz na pewno masz mnóstwo roboty. – Tak, ale to może trochę zaczekać. Nie widziałem cię od… jak dawna…? Od trzydziestu lat? Lise-Lotte wybuchnęła śmiechem. – Coś w tym stylu. Czas leci. Torkel uśmiechnął się do niej i przeciągnął kartę przez czytnik. Zamek zabrzęczał. – Ale ty wyglądasz tak samo jak dawniej – odparł, przytrzymując jej drzwi, żeby poszła przodem, i w tej samej chwili zdał sobie sprawę, że to szczere stwierdzenie może zostać potraktowane jak komplement podrywacza. – Od jak dawna jesteś mężatką? – dodał szybko, żeby ograniczyć liczbę możliwych interpretacji swoich słów. – Rozwiedliśmy się dziesięć lat temu. A jak to jest u ciebie? – Też się rozwiodłem. Nawet dwukrotnie – odparł, wskazując jej drogę do pomieszczeń dla personelu. – Mam dwie córki, Wilmę i Elin. Osiemnaście i czternaście lat. – My mamy jedną córkę, Theresę. Ma dwadzieścia jeden lat. Kiedy weszli do jadalni dla personelu, umilkli. Szybkie omówienie mieli już za sobą. Teraz czekała ich trudniejsza część. Od czego powinni zacząć? Wrócić do wspólnych wspomnień czy spróbować się lepiej poznać? W końcu minęło trzydzieści lat. Czego chciała? Dlaczego go odnalazła? – Usłyszałam, że kierujesz śledztwem, i pomyślałam, że przyjdę się przywitać – powiedziała, jakby czytała mu w myślach. – Dobry pomysł – odparł. – Pewnie i tak byśmy się zobaczyli, zwykle chcemy się spotkać ze wszystkimi świadkami – dodał, ale zdał sobie sprawę, że to zadanie zwykle przypada pozostałym członkom ekipy. Najprawdopodobniej by się z nią minął. – Ale bardzo się cieszę, że przyszłaś – powiedział szczerze.

Lise-Lotte skinęła mu głową z lekkim uśmiechem. Znów zamilkli. – Masz ochotę na kawę? – Tak, poproszę. Wskazał stół, wszedł za półokrągłą wyspę kuchenną i podszedł do ekspresu do kawy. Nie zapytał jej, na co ma ochotę, ale wyjął filiżankę, ustawił i wybrał zwykłą kawę. Kiedy ekspres pracował, obrzucił ją szybkim spojrzeniem. Usiadła na jednym z różowych krzeseł przy najbliższym stoliku. Miał wiele wspomnień z nią związanych, ale mógł szczerze powiedzieć, że nie myślał o niej od… wieków. Chodzili ze sobą w ostatnich dwóch klasach liceum. Byli młodzi i zakochani, ale oddalili się od siebie, kiedy on poszedł do wojska, a ona zaczęła studia w Linköping. Odległość czy ambicje. Nigdy nie wiedział, jaki był powód. W każdym razie się skończyło. Ona to zakończyła. Na dziwacznej imprezie studenckiej uniwersytetu w Linköping. Wracał samotnie, w deszczu. Zły i rozczarowany. Zabrał filiżankę z kawą i postawił nową, pustą. Znów wybrał kawę z ekspresu. Maszyna zabrzęczała i w tej samej chwili podeszła do niego Eva Florén. – Masz czas? – Tak. – Przyjechali ludzie z Borĺs i z Jönköping. Pomyślałam, że będziesz chciał z nimi porozmawiać. Pokiwał głową. Wezwali dodatkowy personel do obsługi telefonów, które prawdopodobnie wkrótce zaczną dzwonić. Miał nadzieję, że wszyscy wiedzą, czego szukać i o co pytać, ale nie zaszkodziło ich poinformować. Spojrzał szybko na Lise-Lotte, a potem z powrotem na Evę. – Daj mi jeszcze chwilkę. – Jesteśmy tam. – Eva wskazała głową wyższe piętro i wyszła. Wziął dwie filiżanki i poszedł do Lise-Lotte. – Przepraszam, ale muszę wracać do pracy – powiedział, kiedy postawił przed nią kawę. – Nic się nie stało, rozumiem. – Ale możesz tu zostać i wypić kawę.

– Bardziej kusiło mnie towarzystwo niż kawa – powiedziała z uśmiechem, wstała i odruchowo naciągnęła sukienkę na uda. – Ale może któregoś dnia udałoby się umówić na kolację, jeśli jeszcze tu będziesz? – Byłoby świetnie – odparł i pożałował, że to nie on wystąpił z tą propozycją. – Postaram się zdążyć. – Dobrze. Zadzwoń do mnie. – Zadzwonię. Wyciągnął rękę, żeby serdecznie uścisnąć jej dłoń, ale ona to zignorowała i go przytuliła. Pachniała konwaliami. – Miło było cię znów zobaczyć – powiedziała, kiedy zwolniła uścisk. Wzięła torebkę i kask z krzesła obok. – Ciebie też – odparł Torkel. – Ale zadzwonię. Uśmiechnęła się, lekko mu pomachała i już jej nie było. Torkel wziął swoją kawę i poszedł na górę do czekających policjantów. Nie wiedział o tym, bo nikt się nie odezwał, ale wszyscy zwrócili uwagę na to, że szef wygląda na wyjątkowo zadowolonego.

Ebba przez cały dzień słyszała w głowie piosenkę. Can’t Hold Us Macklemore’a i Ryana Lewisa. Kiedy się budziła, prawie zawsze chodziła jej po głowie jakaś piosenka. Czasem nowa, czasem stara. Nawet nie musiała jej ostatnio słuchać, po prostu sama się pojawiała. Każdego ranka. Prawie każdego. Zastanawiała się, czy nie umieszczać na blogu Piosenki Dnia z dołączonym plikiem albo linkiem do Spotify. Pomyślała, że czytelnikom mogłoby się to spodobać. Powstrzymywała ją tylko myśl, że Sara też będzie chciała wrzucać piosenki, codziennie albo przynajmniej raz na jakiś czas, a przecież miała tak żałośnie kiepski gust muzyczny. Potwierdziło się to w ubiegłą sobotę. Na rozdaniu Summer Blog Awards. Jak tylko zeszły z czerwonego dywanu, zaczepił ich ktoś z radia i zapytał, czego teraz słuchają. Na samo wspomnienie oblewała się rumieńcem… W innych sytuacjach nigdy się nie wstydziła za swoją siostrę. To było nie do pomyślenia. Jakby

wstydziła się za siebie. Były tak mocno związane. Sara była starsza, ona urodziła się jedenaście minut później, ale od tego czasu trzymały się razem. Były nierozłączne. Wiedziała, że rodzice byli zaniepokojeni, że nie miały żadnych innych bliskich przyjaciółek, ale nigdy nie potrzebowały nikogo oprócz siebie. Nadal mieszkały w jednym pokoju, choć teraz każda z nich mogła już mieć swój. W liceum chodziły do tej samej klasy. Tańczyły w jednym zespole, ćwiczyły w tej samej siłowni. No i prowadziły blog. Założyły go w 2011 roku, nazywał się Orzeł czy reszka i opisywały tam te same zdarzenia z dwóch różnych perspektyw. Sara sądzi, Ebba sądzi. Potem im się to znudziło – zbyt często musiały się bardzo starać, żeby ich punkty widzenia były różne. Oczywiście nie we wszystkim były takie same, ale najczęściej miały jednakowe zdanie na temat tego, co robiły, i tego, co je spotykało. Więc zamknęły stary blog i uruchomiły nowy – Bliźniacze dusze. Wystarczyło chwilę pomyśleć, a okazywało się, że to takie oczywiste. Zamiast pokazywać, jak bardzo się różnią, postanowiły bazować na podobieństwach. Na tym, jak bardzo są sobie bliskie. Jak unikalna jest łącząca je silna więź. Każdy może pisać o tym, jak spędził dzień, ale mało kto może spojrzeć na życie z perspektywy bliźniąt. To była ich domena i sprawdzała się bardzo, bardzo dobrze. Zostały zauważone i stały się częścią blogosfery, coraz więcej osób linkowało do ich bloga, liczba obserwatorów rosła, a w ubiegłą sobotę wygrały w kategorii „Obowiązkowa lektura na lato” podczas Summer Blog Awards. W poniedziałek miały telefon z firmy Nivea z pytaniem, czy nie napisałyby, że używają ich produktów do pielęgnacji skóry, i nie zostałyby ich twarzą – a właściwie twarzami. Dostałyby za to pieniądze. Gdyby więcej firm chciało im płacić, wkrótce mogłyby się utrzymywać z bloga. Melinda, jedna z ich koleżanek, miała na swojej stronie odnośnik „Skontaktuj się ze mną w celu współpracy” połączony z adresem mailowym na Hotmailu i za opłatą eksponowała marki na blogu lub Instagramie. Od roku prowadziła własną firmę, wystawiała faktury i płaciła podatki. Powinnyśmy pójść w jej ślady, pomyślała Ebba. Zanim otworzyła drzwi, zapukała. Zupełnie niepotrzebnie, wiedziały o sobie wszystko, ale jeśli drzwi do pokoju którejś z nich były zamknięte, pukały. Po prostu. Sara siedziała przy biurku z laptopem.

– Właśnie napisałam nową notkę. – O czym? – O tym, jak bardzo nienawidzimy Arrivy. Arriva była firmą, która obsługiwała lokalne linie autobusowe. Sara nie po raz pierwszy pisała o beznadziejnej obsłudze klienta, naburmuszonych kierowcach, opóźnieniach i odwołanych kursach. Arriva nie będzie jedną z firm, które się do nas odezwą, kiedy będziemy szukały współpracowników, pomyślała Ebba. – Co na siebie włożysz dziś wieczorem? – zapytała i otworzyła ich wspólną szafę. – A co będziemy robiły? Ebba westchnęła cicho. Była jedna sfera, w której się różniły. I to bardzo. Dla jej siostry nawet informacja o tym, że rano będzie jadła śniadanie, mogła być zaskoczeniem. Planowanie, utrzymywanie porządku i wybieganie myślą naprzód nie należały do jej mocnych stron. Pewnie dlatego, że to ona wcześnie wzięła na siebie odpowiedzialność za punktualne oddawanie wypracowań, dotrzymywanie terminów, planowanie życia. Była tą porządną. A Sara tą roztrzepaną. – Mamy udzielić wywiadu. – Komu? – Temu gościowi, który dzwonił po Blog Awards. Sara się odwróciła. Jej wyraz twarzy zdradzał, że po raz pierwszy słyszy o kimś, kto dzwonił po Blog Awards. Ebba nigdy się nie złościła na siostrę, ale to była jedna z sytuacji, w których mogłaby stracić cierpliwość. – Mówiłam ci przecież – powiedziała cierpliwie. – Wolny strzelec. Sven jakiś tam.

Królewska Akademia Technologiczna (KTH) Sekretariat SE-100 44 Sztokholm

Odwołanie od decyzji o obsadzeniu stanowiska profesora (0071) Niniejszym składam odwołanie od decyzji o przyjęciu innego kandydata na stanowisko VL-2914– 00071. Komisja kwalifikacyjna w swoim orzeczeniu stwierdziła, że spełniam wszystkie wymagania, jeśli chodzi o wykształcenie i przygotowanie pedagogiczne. Poza tym komisja w protokole nr 4/2013 §8 pisze, że wydział „poszukuje osoby, która nie tylko potrafi zbudować zespół badawczy, ale też jest w stanie połączyć poszczególne aktywności wydziału, kierować procesem nauczania i przyciągnąć zewnętrzne źródła finansowania”. Doskonale spełniam wszystkie wymienione kryteria (vide załączone CV), a ponadto jestem lubianym i cenionym współpracownikiem z wypracowaną siecią kontaktów zarówno wewnątrz KTH, jak i poza nią. Poza tym w odróżnieniu od osoby, która dostała posadę, mam rozległą wiedzę ogólną, jestem żywo zainteresowany przekazywaniem wiedzy i zdaję sobie sprawę, jak ważne dla naszej przyszłości są nauczanie i wiedza. Nie tylko wzorowo wykonywałbym swoje obowiązki, ale również byłbym znakomitym ambasadorem całej uczelni, a także stanowił ważną i widoczną przeciwwagę dla szerzącej się w społeczeństwie pogardy wobec wiedzy i dla rozpowszechnionej kultury powierzchowności. Z powyższych powodów jestem najbardziej odpowiednim kandydatem na stanowisko VL-2914– 00071 i wnoszę o zmianę decyzji na moją korzyść.

– Torkel. Spojrzał znad stygnącego, niedojedzonego posiłku, którego nie miał nawet siły przełożyć na talerz, tylko jadł bezpośrednio z aluminiowej tacki. Klopsy, gotowane ziemniaki i sos pieczeniowy. Jedynym, co miało jakikolwiek smak, były borówki ze słoika, który znalazł w lodówce. Zobaczył, że w jego stronę idzie Eva Florén. – Otrzymaliśmy telefon… Torkel domyślił się, że chodzi o jakiś szczególny telefon. Bo przecież nie był jedyny. Przez ostatnią godzinę dzwonek odzywał się co piętnaście sekund. Zaczęło się w zasadzie tuż po konferencji

prasowej i od tamtej pory trwało nieprzerwanie. Na ulicach spotykano tajemniczych mężczyzn, którzy „wyglądali na dziennikarzy”. Pod szkołami widywano samochody – i to pod wszystkimi, nie tylko pod Hilding. Słyszano krzyki dobiegające z opuszczonych budynków, a niektórzy informowali, że ich sąsiedzi ostatnio zaczęli się dziwnie zachowywać. Wielu było pewnych, że we wtorek widzieli Miroslava Petrovica. W różnych miejscach i z różnymi mężczyznami. (Zdumiewająco wiele osób widziało go także w środę, choć wtedy już nie żył). Tak samo było w przypadku Patricii Andrén. Choć informacje na jej temat były jeszcze bardziej sprzeczne. Od tego morderstwa minęło więcej czasu, a ludzka pamięć często bywa szybko psującym się towarem. Policyjne posiłki, składające się głównie z posterunkowych i może jednego aspiranta, słuchały wszystkiego, notowały i przekazywały informacje grupie zwierzchników, którzy je analizowali i szeregowali według ważności. Eva Florén dowodziła tą grupą. Wysunęła krzesło i usiadła naprzeciwko Torkela. – Mamy informacje o miejscu, w którym Petrovic i Cato mogli jeść lunch. Torkel przełknął ostatni kęs dość suchego klopsa i spojrzał na nią z zainteresowaniem. – Wiarygodne? – Od dwóch kelnerek i jednego z gości. Niezależnie od siebie podają to samo miejsce i czas. Petrovic był tam z kimś. Podała mu kartkę, a on zaczął czytać. – Masz tutaj trochę sosu – powiedziała. Podniósł wzrok. Wskazywała swój kącik ust. Lekko przetarł dłonią to miejsce. – Z drugiej strony. Dla pewności wytarł twarz z obu stron palcem wskazującym i kciukiem. – Mam kogoś wysłać czy zajmiecie się tym sami? – spytała Eva. Odłożył kartkę i się zastanowił. Żałował, że pozwolił jechać Billy’emu i Vanji. Chciałby mieć jedno z nich przy sobie. Sebastian i Ursula to nie był żaden dream team, a wysyłanie któregoś z nich w pojedynkę też nie było optymalnym rozwiązaniem. W przypadku Sebastiana wręcz nie wchodziło w grę. Ursula wprawdzie dałaby sobie radę, ale przesłuchiwanie świadków nie było jej najmocniejszą stroną. Przez chwilę bawił się myślą, czy nie pojechać tam z Ursulą, ale ją odrzucił. Nie mógł opuścić komisariatu. Nie teraz. Nie kilka godzin po wznowieniu śledztwa. Ale nie chciał też wysyłać lokalnych funkcjonariuszy, o których nic nie wiedział.

– Zajmiemy się tym – odparł i odsunął od siebie metalową tackę. – Dzięki. Wstali równocześnie. Eva wyszła z kuchni i poszła na górę, z powrotem do telefonów, które wciąż nie przestawały dzwonić. Torkel został na miejscu, wypił resztę wody ze szklanki, wyrzucił aluminiową tackę, włożył naczynia do zmywarki i poszedł do ich pokoju. Kiedy wszedł, Sebastian spojrzał na niego znad materiałów i innych papierów rozrzuconych przed nim. – Mam coś, co można by od biedy nazwać profilem sprawcy – powiedział i oparł się na krześle. – Dość szkicowe, ale zawsze. – To może poczekać. Mam dla ciebie robotę.

Ursula wysiadła z samochodu i spojrzała na hotel Kur. A właściwie na Nowy Hotel Kur, jak się teraz najwyraźniej nazywał. Nie miała pojęcia, co się stało ze starym. Teraz w każdym razie był to żółty, parterowy, drewniany budynek w kształcie litery T, z bordowymi detalami wokół okien i nad drzwiami. Ursula nie miała zbyt dobrze rozwiniętego zmysłu kolorystycznego, ale pomyślała, że to wygląda beznadziejnie. Słyszała, jak Sebastian zatrzaskuje drzwi po stronie pasażera i zamyka samochód. Ruszyli do hotelu żwirową ścieżką pomiędzy zadbanymi trawnikami. – Jak tam z Torkelem? – zapytał Sebastian, kiedy byli mniej więcej w połowie drogi. – Jak to: jak tam z Torkelem? – Na ślubie Billy’ego wyglądało na to, że jesteście ze sobą blisko. W nocy słyszałem jego głos, dobiegający z twojego pokoju… – Zazdrosny? Nie dało się stwierdzić, czy żartowała, czy mówiła serio. – Ciekawy. Nie trzeba być psychologiem, żeby zauważyć, że cokolwiek jest między wami, Torkel chce więcej. – To nie twoja sprawa – ucięła krótko. Nie zamierzała mówić Sebastianowi, że chciała dać mu więcej jeszcze tego samego wieczoru. – Martwię się o was. Chcę, żebyście byli szczęśliwi. – Gówno prawda – prychnęła Ursula.

– No dobra, chcę, żebyś ty była szczęśliwa. Torkela rzeczywiście mam w dupie. Ursula przystanęła i odwróciła się do Sebastiana. Jej oczy nagle pociemniały od hamowanego gniewu. – Nic, co kiedykolwiek zrobiłeś, nie wskazywało na to, że chcesz, żebym była szczęśliwa. – To, co mówisz, nie jest do końca sprawiedliwe… – zaczął Sebastian. Był kompletnie nieprzygotowany na taki obrót tej, jak mu się wydawało, swobodnej rozmowy. – Czyżby? No to kiedy chciałeś, żebym była szczęśliwa? – kontynuowała Ursula. – Czy wtedy, kiedy zdradziłeś mnie z moją siostrą? A może wtedy, kiedy twoja była dziewczyna postrzeliła mnie u ciebie w domu, a ty nawet nie zadałeś sobie trudu, żeby przyjść do szpitala i zapytać, jak się czuję? – Przykro mi z tego powodu. Po prostu nie mogłem… Mówiłem ci przecież na ślubie. – Za późno, Sebastian. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę hotelu. – Czy nie pomyślałeś kiedyś, że zamiast być skurczybykiem, a potem przepraszać, mógłbyś po prostu przestać być skurczybykiem? Nie zatrzymując się, szła szybkim krokiem do drzwi. Sebastian stał w miejscu. Wciąż nie mógł zrozumieć, jakim cudem jego niewinna, lekko uszczypliwa gadka mogła doprowadzić do czegoś takiego. Jasne, Ursula miała za sobą kilka naprawdę trudnych miesięcy. Zostawił ją Micke, trudne relacje z córką nie dawały jej spokoju, straciła oko. Chyba po prostu miała tego wszystkiego już dosyć i teraz się na nim wyładowała. Naprawdę nie uważał, żeby tak często ją ranił albo zawodził. Z drugiej strony, myślał, kiedy ruszył za nią żwirową ścieżką, jeśli zdrady są poważne, może nie musi ich być aż tak dużo. Recepcjonistka wprowadziła Sebastiana i Ursulę do pokoju koło restauracji i poprosiła, żeby usiedli na czarnych skórzanych kanapach i poczekali, aż przyprowadzi dziewczyny. Czekali w milczeniu. Sebastian nie miał ochoty wracać do rozmowy, Ursula najwyraźniej nie zamierzała jej kontynuować. Recepcjonistka wróciła w towarzystwie dwóch kobiet – jedna miała koło dwudziestu lat, a druga niecałą trzydziestkę, obie były ubrane w czarne spódnice i białe bluzki z logotypem hotelu na piersi. Wstali, przedstawili się i opisali swoją sprawę. Kobiety usiadły w fotelach naprzeciwko. Ursula pstryknęła długopisem i przyłożyła go do małego notatnika, który trzymała na kolanach. – Obie panie pracowały tu we wtorek? – Tak – potwierdziły kelnerki i skinęły głowami. – Proszę opowiedzieć.

– Opowiedzieć o czym? – zapytała Cissi, ta młodsza. – Mówiły panie, że Miroslav Petrovic tu był i jadł lunch. I że ktoś mu towarzyszył. – Tak. – Gdzie siedzieli? – wtrącił Sebastian. – Tam – odparła Emma. Odwróciła się i wskazała salę za szklanymi drzwiami. Równe rzędy stolików, proste drewniane krzesła i białe obrusiki kojarzyły się bardziej ze szkolną stołówką niż z centrum hotelowo-konferencyjnym. – Stolik w rogu, pod oknem. Mirre siedział przy ścianie, a ten drugi naprzeciwko. – Jak wyglądał? – Ostrzygł się – odparła od razu Cissi i dało się zauważyć, że nie potrafi powstrzymać rozmarzonego uśmiechu. – Bardzo przystojny, miał niebieską koszulkę i jasne… – No bez jaj – przerwał Sebastian z ciężkim westchnieniem. – Gówno nas obchodzi wygląd Petrovica. Pytałem o tego drugiego. O człowieka, z którym jadł lunch. Jak wyglądał? – To on jest mordercą? – zapytała Emma z zaciekawieniem w oczach. Cissi oparła się na fotelu, lekko zgaszona po reprymendzie. – Jak wyglądał? – powtórzył Sebastian. W pierwszej chwili żadna z kobiet nie odpowiedziała, spojrzały tylko po sobie. Cissi lekko wzruszyła ramionami, a Emma odwróciła się z powrotem do Ursuli i Sebastiana. – Był… stary. – Ile mógł mieć lat? – Nie wiem. Z pięćdziesiąt pięć. – Więcej – wtrąciła Cissi. – Mój dziadek ma siedemdziesiąt, a tamten wyglądał jak on. Ursula spojrzała na liczby zapisane w notatniku i westchnęła w duchu. Pięćdziesiąt pięć albo siedemdziesiąt – to ogromna różnica. Margines błędu w jedną lub w drugą stronę wynosił dwadzieścia lat. Beznadziejnie, jeśli mieli sporządzić rysopis. – Jak panie sądzą, ile ja mam lat? – zapytał Sebastian, którego myśli najwyraźniej biegły tym samym torem. Siedzące po drugiej stronie niskiego stolika kobiety popatrzyły na niego.

– Sześćdziesiąt, sześćdziesiąt pięć – odparła Cissi z wahaniem i spojrzała na Emmę, szukając potwierdzenia. Emma skinęła głową. Sebastian tego nie skomentował. Może już czas trochę się za siebie wziąć, pomyślał. Zerknął szybko na Ursulę. Dałby sobie uciąć rękę, że wyglądała na rozbawioną. – Broda – powiedziała nagle Emma. – Miał brodę. Siwą brodę. To by mogło wyjaśniać, dlaczego uznały go za starszego, pomyślała Ursula, kiedy pod zanotowanymi wcześniej liczbami dopisywała „siwa broda”. Z drugiej strony Sebastian nie miał brody, a i tak dodały mu prawie dziesięć lat. – I cały czas miał na głowie czapkę. Taki jakby kaszkiet. Ursula pokiwała głową i zapisała. Dobrze, wreszcie zaczynali do czegoś dochodzić. Przy odpowiedniej liczbie szczegółów niedający się określić wiek być może nie będzie stanowił wielkiego problemu. – I okulary – dodała Cissi. – O tak, z cienkimi oprawkami – uzupełniła Emma. – Takie, jakie można kupić na stacji Statoil. – Coś jeszcze? – spytała zachęcająco Ursula. – Nie. – Może mówił w dialekcie? – podsunął Sebastian. – Słyszały panie jego głos? Kelnerki spojrzały na siebie. Pokręciły głowami. – A czy pamiętają panie, w jaki sposób płacił? – spytała Ursula. Nie liczyła na kartę płatniczą, ale czasem nawet najsprytniejsi przestępcy popełniali najgłupsze błędy. – Gotówką – odparła Emma, szybko gasząc promyk nadziei. – Nie pamiętają panie nic więcej? Kolejne spojrzenie, kolejny przeczący ruch głowami. – A więc brodaty mężczyzna w czapce i okularach, który wygląda i brzmi jak inni panowie w wieku od pięćdziesięciu pięciu do siedemdziesięciu kilku lat – podsumował Sebastian. Rozczarowanie w jego głosie było aż nadto wyraźne. Cissi i Emma po raz kolejny na siebie spojrzały. Tym razem skinęły głowami.

– Tak… – W takim razie dziękuję. Cissi i Emma wstały i poszły. Ursula zamknęła notatnik i oparła się na kanapie. Zastanawiała się, czy warto ściągać policyjnego rysownika, ale uznała, że decyzja należy do Torkela. Sebastian wstał i podszedł do szklanych drzwi oddzielających pokój, w którym siedzieli, od restauracji. Mogliby poprosić o kontakt wszystkich, którzy we wtorek jedli tu lunch. Może ktoś z pozostałych gości mógłby podać lepszy rysopis. W najlepszym wypadku ktoś mógł zrobić zdjęcie Petrovica, na którym widać też Svena Cato. Choć Cato był sprytny. Na pewno się z tym liczył. Siedział w rogu, odwrócony. W najlepszym wypadku dostaliby zdjęcie karku i pleców. Tak więc nadal nie mieli nic.

Billy dostał się do laptopa Patricii Andrén. Nie było to szczególnie trudne, choć nie znał hasła. Kiedy już był w systemie operacyjnym, sprawdził w pamięci podręcznej, jakie strony zwykle odwiedzała. Zaczął od Facebooka, na który wchodziła najczęściej, i od razu miał szczęście. Prawdziwe szczęście. Patricia się nie wylogowała. Zaczął łapczywie przeglądać jej oś czasu. Rezultat konferencji prasowej był przytłaczający. Tego dnia pojawiła się lawina wpisów. Było ich wręcz absurdalnie dużo. Wszyscy zachowywali się tak, jakby musieli napisać coś osobistego i pokazać, że cierpią. Podzielić się żalem po śmierci człowieka, którego znali tylko z telewizji. Wydawało mu się to dziwne i jednocześnie trochę banalne. Siedem tysięcy stu osiemdziesięciu siedmiu obserwatorów Patricii było w żałobie bez względu na to, jak dobrze ją znali. Patrząc na wpisy i komentarze, można było pomyśleć, że po śmierci stanie się bardziej znana i lubiana niż za życia.

Billy zaczął przewijać do tyłu, do wcześniejszych wpisów, i w końcu dotarł do ostatniego posta zamieszczonego przez Patricię. Został wysłany z telefonu o 14.16 w dniu jej śmierci. Było to selfie zrobione w salonie fryzjerskim i podpisane: „Wkrótce wywiad, trzymajcie kciuki”. Kontynuował przeglądanie od końca, przebijał się przez masę przyziemnych, powtarzalnych wpisów, które w taki czy inny sposób mówiły o tym, jakie wszystko jest dobre, jakie smaczne i jak przytulny klimat da się stworzyć. W końcu znalazł coś, co go zainteresowało: 8 czerwca o 13.24, pod kolejnym selfie z pracy Patricia napisała: „Właśnie dzwonili do mnie z »Sydsvenskan«. Szykuje się wieeeeelki wywiad! Będę was informowała na bieżąco”. Billy zapisał w swoim komputerze: „8/6 13.24”. Następnym krokiem było wystąpienie do operatora komórkowego Patricii o udostępnienie listy połączeń. To pozwoli zobaczyć, z jakich numerów dzwoniono do niej o 13.24 tego samego dnia. Morderca powinien tam być. Jeżeli rzeczywiście był tak sprytny i ostrożny, jak to udowadniał do tej pory, prawdopodobnie posłużył się telefonem na kartę, ale mimo wszystko warto było to sprawdzić. Wrócił do ostatniego wpisu Patricii i zaczął przeglądać komentarze. Może odpowiedziała na któryś z nich i zdradziła coś więcej na temat zbliżającego się spotkania. Ludzie życzyli jej powodzenia i umieszczali kciuki uniesione w górę. Nigdzie nie było odpowiedzi ani podziękowania Patricii. Dopiero na samym końcu znalazł jej komentarz. Wysłany o 3.16. Z jej telefonu. Bardzo krótki. „Trzynaście na sześćdziesiąt. Niezaliczone”. Billy drgnął. 3.16. Nieco ponad pięć godzin przed tym, jak znaleziono jej ciało. Zaczął pośpiesznie przeglądać raport z sekcji zwłok. O ile sobie przypominał, według ekipy z Lund zgon nastąpił między dwudziestą pierwszą a pierwszą w nocy. Chwilę później znalazł odpowiednią stronę i okazało się, że miał rację. Wpis z całą pewnością zamieszczono po jej śmierci. Trzynaście na sześćdziesiąt. Sześćdziesiąt pytań w teście, który znaleziono na plecach ofiar. Billy wziął głęboki oddech i odłożył papiery. Myśli szalały mu w głowie. Czy po śmierci Mirrego sprawca podał do wiadomości także jego wynik? Nie miał takiej informacji. Ale lokalna policja nie zawsze zaczyna od sprawdzenia mediów społecznościowych. Zdawał sobie sprawę, że nowoczesne technologie dzielą kolegów śledczych na dwie grupy. Tych, którzy widzą w nich korzyści, i tych, którzy prawie nie zwracają na nie uwagi. Wziął komórkę i wszedł na Twitter. Zaczął szukać Petrovica, znalazł go i dodał do obserwowanych. Pojawiły się wpisy. Nie był zbyt aktywny. Jeden tweet co trzy dni. Po jego śmierci nie pojawiło się

nic nowego. Otworzył Instagram i wyszukał nazwisko. Tak jak przypuszczał, konto Mirrego nie było chronione. Od razu się zorientował, że nie będzie musiał przeglądać historii. Nagle się wzdrygnął. Pierwsze zdjęcie, które pojawiło się na ekranie, było zarazem ostatnim. Większość kadru wypełniał test Mirrego, leżący na czymś, co wyglądało jak szkolna ławka, ale w rogu dało się dostrzec kawałek podłogi. I nogę. Kąt świadczył o tym, że jej właściciel nie stoi prosto. Billy rozpoznał but. Należał do Mirrego. Wiele przemawiało za tym, że kiedy zrobiono to zdjęcie, Mirre już nie żył. Podpis pod zdjęciem brzmiał: „Niezaliczone. 3/60”. Tysiąc osiemset osiemdziesiąt cztery polubienia. Trzysta sześćdziesiąt sześć komentarzy. Większość komentujących pytała, co to ma być. Przecież to wyglądało jak sprawdzian. Czyżby zapomniał, że są wakacje? Trzy poprawne odpowiedzi. Trzy na sześćdziesiąt. Oblany test. Billy chwycił za telefon, żeby zadzwonić do Torkela i powiedzieć mu, co odkrył.

Torkel potarł oczy i spojrzał na zegarek. Było dopiero po szóstej, ale miał intensywny dzień. Nadszedł czas na podsumowanie. Co wiedzieli? Co pozostawało do zrobienia? Odpowiedź na pierwsze pytanie brzmiała: niepokojąco mało. I w związku z tym na drugie pytanie należało odpowiedzieć: prawie wszystko. Wciąż jeszcze zdarzały się pojedyncze telefony od ludzi, którzy dowiadywali się o sprawie po powrocie z pracy, ale ich liczba znacznie zmalała.

Z rozmów, które odbyli tego dnia, nie dowiedzieli się zbyt wiele, nie licząc informacji o lunchu w hotelu Kur i o dwóch samochodach, które mogły się okazać interesujące. Oba widziano w okolicy szkoły Hilding we wtorek wieczorem i w nocy z wtorku na środę. Skontaktowali się z właścicielem jednego z nich – potrafił przekonująco wyjaśnić, co tam robił o tej porze. Poza tym nie był wtedy sam, a pasażerowie potwierdzili jego wersję. Drugim samochodem było czerwone volvo V70, ale świadek najwyraźniej pomylił litery lub cyfry w numerze rejestracyjnym, bo numer AYR393 był przypisany do białej skody w Sundsvall, która miała obie tablice na swoim miejscu. Torkel nie liczył też na obraz z kamer – w dzielnicy, w której mieściła się szkoła, nie było monitoringu, a najbliższa kamera znajdowała się sześćset metrów dalej, przy dość ruchliwej drodze, którą nawet nie trzeba było jechać, żeby dotrzeć do szkoły. Można się tam było dostać na co najmniej trzy inne sposoby. Przez jakiś czas miał nadzieję, że kamery będą przy drodze do hotelu Kur. Stał na końcu ślepej uliczki, a za nim był tylko las. Materiał zarejestrowany we wtorek koło drugiej po południu mógłby im naprawdę pomóc. Ale tam również nie było monitoringu. Przesłuchali trzecią osobę, która poinformowała ich o lunchu Petrovica, ale nie dostali dokładniejszego rysopisu jego towarzysza. Mężczyzna ten, wychodząc z restauracji, zobaczył, jak Mirre wraca z toalety. Nie widział, z kim i w którym miejscu siedział. Poinformowali, że poszukują zdjęć Petrovica z tego wieczoru, zrobionych jawnie lub z ukrycia, ale jak dotąd nikt się nie odezwał. W Helsingborgu też nie było przełomu. Koledzy z salonu fryzjerskiego, w którym pracowała Patricia Andrén, wiedzieli tylko, że po południu miała udzielić wywiadu. Nie potrafili powiedzieć gdzie ani dokładnie kiedy. Otrzymali informację od kogoś, komu wydawało się, że w dniu zaginięcia widział Patricię w restauracji. Vanja pojechała w to miejsce, ale nikt z personelu nie przypominał sobie, żeby tam była, choć kilka osób rozpoznało ją na zdjęciu, które im pokazała. Stefan Andersson nadal nie miał alibi na dzień zniknięcia Patricii Andrén, ale miał bardzo dobre na czas, w którym zabito Petrovica. Przez chwilę rozważali, czy sprawców nie mogło być więcej, ale nic na to nie wskazywało. – Wiemy, że po każdym z morderstw przedstawił wynik testu na ich własnych kontach, korzystając z ich telefonów. – Torkel zakończył swój dość przygnębiający wywód i znów potarł oczy. Czyżby w pomieszczeniu była zła wentylacja? A może zbyt dobra? Miał suche oczy. – Można je namierzyć? – Billy twierdzi, że nie są włączone, ale jeśli znów ich użyje… – Nie użyje – stwierdził Sebastian. – To by było głupie, a o naszym sprawcy można powiedzieć wszystko, tylko nie to, że jest głupi. – No dobra, a więc jaki jest? – zapytał Torkel, wysunął krzesło i zanim usiadł, sięgnął po jedną ze stojących na stole butelek wody mineralnej. – Mówiłeś, że przygotowałeś profil.

– Szkic. W żadnym wypadku nie jest kompletny. Torkel pokazał gestem, żeby mimo wszystko go przedstawił. – No więc, jak już mówiłem, to mężczyzna, ponadczterdziestoletni, który już od dłuższego czasu nie akceptuje albo nie potrafi zrozumieć postępu, ale dopiero teraz zdecydował się działać. – Dlaczego teraz? – zapytała Ursula. Sebastian rozłożył ręce, dając do zrozumienia, że mogą tylko zgadywać. – Rozwód, utrata pracy, utracona szansa na awans – coś mogło sprawić, że przekroczył granicę. A może po prostu miał już dość. Dość uwagi, jaką poświęcano Petrovicowi i Andrén, choć jego zdaniem zupełnie na to nie zasługiwali. – Ostatnio dobrze im się wiodło – wtrąciła Ursula. – Blogowanie, tournée, prowadzenie programów, nowe zlecenia w telewizji, zainteresowanie prasy… – Nasz człowiek najprawdopodobniej jest pracownikiem uczelni lub kimś takim – ciągnął Sebastian. – Reprezentuje starą szkołę, jeśli chodzi o podejście do wiedzy. Uchodzi za spokojnego, cenionego, kompetentnego współpracownika. Zapewne niezbyt często zmieniał pracę, wydaje się przeciwnikiem wszelkich zmian. Rozległo się pukanie do drzwi. Sebastian umilkł, a w drzwiach ukazała się głowa Evy Florén. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale masz gości – zwróciła się do Torkela. – Mogą poczekać. – To ważne, inaczej bym wam nie przeszkadzała – odparła Eva z pewnością w głosie. – On mówi, że morderca się z nim skontaktował. – Kto tak mówi? – Niejaki Axel Weber. Torkel wyszedł do recepcji i się rozejrzał. Było tam sporo ludzi, ale nikogo nie kojarzył z konferencji prasowej. Nie licząc Webera, który na jego widok schował telefon do kieszeni i wstał z krzesła koło punktu wydawania paszportów. – Tutaj – powiedział Torkel i przytrzymał drzwi, które oddzielały recepcję od reszty komisariatu. – Cato się z tobą skontaktował? – zapytał, gdy tylko się za nimi zamknęły. – Nie ze mną. Weber z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął kartkę w foliowej koszulce. Wręczył ją Torkelowi, który szybko przebiegł ją wzrokiem. To była kopia listu.

– Szef dostał go kilka tygodni temu. Nie poświęcił mu większej uwagi. Sam rozumiesz, jeden z tych typów, dla których kiedyś wszystko było lepsze. Ale potem zaczęliśmy pisać o Svenie Cato… – O Katonie Starszym. – Niewiele mu do niego brakuje, prawda? – Będziemy potrzebowali oryginału – oznajmił Torkel. – Sorry, mogę ci dać tylko tyle… Torkel spojrzał znad papierów. – Zamierzasz o tym napisać? Zadał pytanie. Tylko tyle. Wiedział, że nie ma sensu próbować mu tego zabronić. – A chcesz, żebym napisał? – Wolałbym nie. – No to daj mi coś innego. Na wyłączność. Torkel zaczął się zastanawiać. Oczywiście nie musiał nic mu dawać, ale Weber naprawdę im pomagał. Nie tylko teraz, ale też przy poprzednich sprawach. Poinformował ich z wyprzedzeniem, jaki materiał zamierza opublikować jego gazeta, dzięki czemu mieli czas przenieść świadka w inne miejsce. Być może to uratowało jej życie. – Narzędziem zbrodni prawdopodobnie był pistolet bolcowy – powiedział, kiedy już przemyślał, co może ujawnić, żeby jak najmniej zaszkodzić śledztwu. Podejrzewał, że dziennikarze i tak wkrótce by to wywęszyli. – Okej. Ty to powiedziałeś? – Nie. Nie było potrzeby rozgłaszać, że szef policyjnej grupy do spraw morderstw udziela informacji na wyłączność jednemu dziennikarzowi. Weber mógł mieć tę informację z wielu innych źródeł. Pistolet bolcowy jako możliwe narzędzie zbrodni był wymieniony w raporcie Zakładu Medycyny Sądowej z Lund. Do raportu miał dostęp Peter Berglund, który z pewnością wielokrotnie nie miałby pojęcia, gdzie go położył albo kto aktualnie go ma. – Możesz napisać, że dostałeś go od informatora z helsingborskiej policji. – Jesteś pewien? – Tak, a jeśli przy tym zdarzy ci się wspomnieć nazwisko Petera Berglunda, to też nic złego się nie

stanie. – Kim jest Peter Berglund? – Policjantem z Helsingborga. Weber spojrzał na Torkela zdziwionym, ale też odrobinę rozbawionym wzrokiem. – Co takiego zrobił, że ściągnął na siebie gniew wydziału zabójstw? – Właśnie zdradził poufne informacje na temat narzędzia zbrodni – odparł Torkel z uśmiechem. – Z całą pewnością wykładowca – powiedział Sebastian i wskazał wydruk, który dostał od Torkela. – „W mojej pracy spotykam wielu młodych ludzi”. – Przecież może na przykład prowadzić szkołę jazdy albo być instruktorem harcerskim. Oni też spotykają w pracy młodych ludzi – zaoponowała Ursula. – Nie. – Sebastian pokręcił głową. Czytał dalej: – „Przyswajają wiedzę, myślą krytycznie i zdobywają wykształcenie, żeby potem znaleźć ciekawą i wymagającą pracę”. On pracuje w szkole. Prawdopodobnie na uniwersytecie albo na innej uczelni. – Dlaczego podpisuje się jako Cato Starszy? – zapytał Torkel. – Dlaczego nie Sven Cato? Ursula przyciągnęła do siebie laptopa Torkela, który stał na stole. Sebastian spojrzał na niego z udawanym zdziwieniem. – Nie wiesz, kim był Katon Starszy? – Nie. – No właśnie. Taki podpis świadczy o wykształceniu. Wiedzy ogólnej. – A ty wiesz, kto to był? – Tak się składa, że wiem. To on powtarzał: poza tym uważam, że Kartagina powinna zostać zniszczona. – Dlaczego tak mówił? Dlaczego nie lubił Kartaginy? – Nie wiem. – Katon Starszy, urodzony w dwieście trzydziestym czwartym roku przed naszą erą – zaczęła czytać Ursula, która tymczasem wpisała jego nazwisko w wyszukiwarkę. – Był rzymskim senatorem i każde swoje przemówienie, bez względu na temat, kończył stwierdzeniem, że Kartaginę należy zniszczyć. Uważał, że to północnoafrykańskie miasto zagraża pozycji Rzymu w rejonie Morza Śródziemnego.

– Można pokusić się o interpretację, że według naszego Katona dzisiejsze płytkie zafiksowanie na celebrytach stanowi zagrożenie dla dawnego społeczeństwa opartego na wiedzy – podsumował Sebastian. Przy stole zapadła cisza. – Coś jeszcze, zanim na dzisiaj skończymy? Sebastian znowu podniósł wydruk. – Pisał jeszcze do innych redakcji – odparł. – Powinniśmy się skontaktować z gazetami i telewizją, zwłaszcza z kanałami, które emitowały programy z udziałem ofiar. Może dzwonił też do P1. Zanim zaczął zabijać. – Dopilnuję tego – powiedział Torkel, oparł się na krześle i znowu potarł oczy. – Jutro z samego rana. – Kiedy będziesz się kontaktował z gazetami, poproś, żeby sprawdzili też strony z listami do redakcji – polecił Sebastian. – Cato to człowiek, który wysłałby list. Zwolennik starych mediów. Papierowych gazet. Kopert i znaczków. Torkel skinął głową. Ursula zamknęła laptopa. Torkel pociągnął z butelki ostatni łyk wody mineralnej. Oboje wstali. Sebastian nie ruszał się z miejsca. W dalszym ciągu trzymał wydruk. – Coś jeszcze? – Nie, idźcie – odparł Sebastian, nie podnosząc wzroku. Cato go ciekawił. Bardziej niż inni mordercy, z którymi miał do czynienia, odkąd wrócił do pracy w policji. Był inteligentny, zorganizowany, komunikatywny i wiedział, co chce osiągnąć. Godny przeciwnik. Jednak, pechowo dla wszystkich młodych uczestników reality show z całego kraju, prawdopodobnie nie będą mogli go powstrzymać, dopóki nie popełni błędu. A to mogło potrwać. Długo.

Początkowo rozważał, czy tego nie odwołać. Policja ujawniła jego pseudonim. A on użył go, kiedy nawiązał kontakt z siostrami Johansson.

Nie sądził, żeby tego dnia czytały jakąkolwiek gazetę albo oglądały program informacyjny, ale mimo wszystko mogły się o tym dowiedzieć. Informacja o martwych pseudocelebrytach była chyba na poziomie tych, które zwykle przyswajały. Jednak nawet jeśli się dowiedziały, czego dokonał w Helsingborgu i Ulricehamn, nie znaczyło to, że zapali im się lampka ostrzegawcza. Nie miały powodu czuć się zagrożone. Były blogerkami i o ile wiedział, nigdy nie pokazały się w telewizji. Poza tym tylko raz podał swoje „nazwisko”. Kiedy po raz pierwszy zadzwonił do Ebby Johansson, przedstawił się i powiedział, że jest ze „Svenska Dagbladet”. Było bardzo mało prawdopodobne, że to zapamiętała. Czytał wpisy na Twitterze obu sióstr, obserwował je na Instagramie i przedzierał się przez ich, delikatnie mówiąc, jałowy blog. Nigdzie nie wspomniały, że mają się spotkać z jakimś Svenem Cato ani nawet że umówiły się z dziennikarzem. Istniała możliwość, że dowiedziały się o wszystkim, rozpoznały nazwisko, zgłosiły się na policję i powiedziały, że wieczorem mają zaplanowane spotkanie ze Svenem Cato. To było możliwe. Choć mało prawdopodobne. Ale mimo wszystko należało zachować pewną dozę ostrożności. Mieli się spotkać o ósmej w pizzerii w Sundbybergu. Miejsce zostało starannie wybrane. Powiązanie z siostrami, ale minimalne ryzyko, że spotkają kogoś znajomego. Łatwo zaparkować na uboczu, daleko od komunikacji miejskiej i tylko chwila oczekiwania na taksówkę. Kiedy Ebba spytała, dlaczego mają się spotkać akurat tam, odpowiedział, że chce je zaprosić do dzielnicy, w której spędziły dzieciństwo. Musiał je długo przekonywać. Ebba nie uważała, żeby miały szczególnie wiele do powiedzenia na temat Sundbybergu – wyprowadziły się stamtąd, kiedy miały pięć lat – ale on nalegał. Tłumaczył, że to mogłoby nadać artykułowi ciekawą perspektywę: jak sądzą, kim by dzisiaj były, gdyby nadal tam mieszkały? Czy rozwinęłyby się inaczej, gdyby ich mama nie wyszła ponownie za mąż i nie przenieśliby się do Djursholmu? Interesowały go tego typu pytania. Chciał drążyć głębiej. Znaleźć ludzi ukrywających się za blogowymi tożsamościami. Ebba próbowała mu tłumaczyć, że nie ma czego szukać, że ona i siostra opisują swoje życie takim, jakie jest, i że blogując, nie stają się kimś innym. Ale w końcu przystała na spotkanie w pizzerii. Wszystko szło zgodnie z planem. I nagle jego pseudonim stał się publicznie znany. Na szczęście miał świadomość, co wiedzą policjanci, i był od nich sprytniejszy. Sprytniejszy od większości z nich. Postanowił trzymać się planu, ale lekko go zmodyfikował.

Jeżeli siostry skontaktowały się z policją, to kiedy przyjdzie tuż przed ósmą, będą na niego czekali. Dlatego pojechał tam już koło trzeciej i zjadł spóźniony lunch. Przez ponad godzinę nie ruszał się z miejsca i notował w pamięci, kto siedzi w środku. Potem wyszedł na ponad godzinę i wrócił pod pretekstem zgubionej czapki. Nikogo z gości, którzy byli tam koło trzeciej, już nie zobaczył. To jeszcze o niczym nie świadczyło. Może czekali w kuchni, w samochodzie na zewnątrz albo w sąsiednim budynku. Podjął decyzję. Zadzwonił do Ebby i zapytał, czy nie mogliby jednak się spotkać w pobliskiej chińskiej restauracji. Nie podał powodu tej zmiany, a ona nie pytała. Nie odniósł też wrażenia, że kazano jej udawać spokojną. Brzmiała dokładnie tak samo jak przy pierwszej rozmowie. Utwierdziło go to w przekonaniu, że nie skojarzyła ich pierwszej rozmowy z wiadomościami w mediach. Niezbyt dobrze znał metody pracy policji, ale gdyby sam był policjantem – z pewnością doskonałym – to właśnie przerzuciłby ekipę z pizzerii do chińskiej restauracji i wokół nowego miejsca spotkania na pewno zapanowałby ruch. Zaczął je obserwować, ale nic nie wskazywało na to, żeby policja podejmowała tam jakieś działania. Za piętnaście ósma był już przekonany, że policja nie wie o zbliżającym się spotkaniu, i wszedł do restauracji. Rozejrzał się. Nikt nie zareagował na jego przyjście. Zaprowadzono go do stolika, ale poprosił o inny, w rogu. Pozwolono mu zająć tam miejsce. Usiadł odwrócony plecami do sali i czekał. Dwadzieścia minut później zjawiły się siostry Johansson. Zaczyna się dobrze, pomyślała Ebba. Mężczyzna przy stoliku w rogu wstał, kiedy weszły do restauracji, i lekko im pokiwał. Podeszły do niego. – Ebba i Sara? – zapytał, kiedy się zbliżyły. Było jasne, że wie, która jest która. Nie wszyscy dostrzegali różnicę między nimi. Większość nawet robiła z tego wielką sprawę. Mówili, że są takie podobne. Ebba za każdym razem się na to złościła. Nawet jeśli były podobne, to nie identyczne. Były dwiema różnymi osobami. Nieumiejętność odróżnienia ich od siebie świadczyła tylko o lenistwie. Ale ten brodaty mężczyzna w cyklistówce tak mocno nasuniętej na czoło, że dotykała metalowych oprawek jego okularów, wiedział, która jest która. Od razu tym zapunktował. – Jestem Sören, rozmawialiśmy przez telefon – powiedział, odwrócił się do Ebby i wyciągnął rękę na powitanie. Myślał o tym wcześniej i postanowił przedstawić się innym imieniem. Podobnie brzmiącym, żeby mogła pomyśleć, że podczas rozmowy telefonicznej się przesłyszała. Używanie pseudonimu Sven Cato byłoby kuszeniem losu – mogły gdzieś usłyszeć to nazwisko albo zobaczyć je w druku i nie skojarzyć ze swoją sytuacją. – Aha, przepraszam, myślałam, że nazywa się pan inaczej – odparła, ściskając mu dłoń.

Sara przytaknęła ruchem głowy. – Nie, mam na imię Sören, ale nic się nie stało. Proszę usiąść. Wskazał im sofę i usiadły jedna obok drugiej. Kelner przyniósł menu. Przez chwilę się zastanawiały, co zamówić. – Oczywiście ja zapraszam – powiedział, kiedy próbowały się zdecydować. – Proszę zamówić to, na co mają panie ochotę. Sara zamówiła wegetariańskie sajgonki, Sören żeberka z sosem sojowym, a Ebba zdecydowała się na krewetki z warzywami w sosie tamaryndowym. Chociaż obie były już pełnoletnie, zrezygnowały z alkoholu i poprosiły o colę light i wodę mineralną Ramlösa. Sören zamówił lekkie piwo. Przyjechał samochodem… Kiedy czekali na jedzenie, rozpoczął wywiad. Na początku Ebba się pilnowała. Miała już do czynienia z ludźmi w wieku Sörena i kiedy mówiła im, czym się zajmują z Sarą, zwykle musiała się bronić. Na co komu taki blog? Czy są uzależnione od aprobaty? Po co wystawiać swoje życie na widok publiczny? Wkrótce jednak stało się jasne, że Sören zamierzał podejść do tego inaczej. To naprawdę miał być portret. Pogłębienie. Był niewiarygodnie oczytany, sprawiał, że czuły się wyjątkowe, zadawał pytania, które rzadko zdarzało im się słyszeć. Osobiste, ale nienaruszające prywatności. Traktował je poważnie. Kelner przyniósł zamówione dania. Jedli, nie przerywając rozmowy. Sören notował. Sara zapytała, dlaczego zamiast pisać, nie nagrywa rozmowy. Odparł, że ludzie, którzy czują, że są nagrywani, bardziej się spinają. Robią się mniej spontaniczni, ciągle się kontrolują. Wiedział to z doświadczenia. – Oczywiście przed publikacją dam paniom tekst do przeczytania, a jeśli zechcą panie zmienić któryś cytat, zawsze można powiedzieć, że się przesłyszałem albo czegoś nie zrozumiałem – wyjaśnił z uśmiechem. – Gdybym nagrywał rozmowę, nie byłoby to możliwe. Sympatyczny człowiek z sympatycznym podejściem, pomyślała Ebba. Zjawił się kelner i zabrał talerze. Obie podziękowały za deser, ale miały ochotę na kawę.

Popijając ją, opowiadały o Summer Blog Awards, imprezie i o samym wyróżnieniu. Mówiły, co to dla nich znaczyło, co znaczyło dla innych dziewczyn i jakie zainteresowanie zaczęły wzbudzać po wygranej. – Studiuje u mnie osoba, która zeszłej jesieni dostała stypendium na MIT – powiedział nagle Sören. – To nie wzbudziło żadnego zainteresowania. Ebba posłała siostrze szybkie spojrzenie – obie były zdziwione, że ten grzeczny, skromny człowiek im przerwał. – Okej… – odparła Sara. – Gratulacje. – Przepraszam, przerwałem pani – powiedział Sören i spuścił wzrok. – Proszę mi wybaczyć. – Nic nie szkodzi – odpowiedziała Sara. Po krótkiej przerwie, podczas której wydawało się, że Sören stracił wątek, Ebba przeprosiła i zapytała go, czy wie, gdzie jest toaleta. Pokazał, że należy iść w stronę wyjścia i skręcić w prawo. Podniosła się z krzesła i poszła. – Ma pani ochotę na jeszcze jedną colę? – zapytał, kiedy został sam z Sarą. Doszedł do wniosku, że najwyższy czas kończyć wieczór. Przynajmniej w chińskiej restauracji. – Tak – odparła, nie odrywając wzroku od telefonu. Jakie to typowe, pomyślał i wstał. Jak tylko mieli chwilę przerwy, od razu wzięła telefon i zaczęła się w niego wgapiać. Rozmawiali może godzinę i piętnaście minut. Co takiego ważnego mogło się zdarzyć przez ten czas, że nie mogła poczekać jeszcze dwudziestu minut? Ale to właśnie był problem z całym ich pokoleniem. Nie mieli za grosz cierpliwości. Czekanie na coś było nie do pomyślenia. Wszystko musiało się dziać teraz. Natychmiast. I najlepiej być za darmo. W każdym razie był zadowolony, że postanowił zmienić imię – gdyby teraz miała kogoś poinformować, co się z nią dzieje, napisałaby, że jest na spotkaniu z Sörenem. Kiedy szedł w stronę krótkiego baru pośrodku sali, przeklinał sam siebie, że dał im się sprowokować. Tak ględziły o tym, jaki to ich blog jest ważny i jak inspiruje innych, tak stawiały się za wzór, że w końcu stracił cierpliwość. Ale na tym nie koniec.

Opuścił gardę, przestał uważać, bo – musiał to przyznać – całkiem przyjemnie się z nimi rozmawiało. Przynajmniej z jedną. Tą młodszą. Z Ebbą. Nie wydawała się tak płytka jak jej siostra. – Poproszę jeszcze jedną colę light i jedną ramlösę – powiedział i spojrzał w kierunku stolika. Sara w dalszym ciągu była całkowicie pochłonięta telefonem. – Zaraz przyniosę. – Może pan nalać, ja zaniosę do stolika – odparł. Kiedy kelner nalewał colę z kranu do szklanki i wyjmował z lodówki butelkę wody, wyciągnął z kieszeni dwie małe tabletki. Jedną ukrył w lewej dłoni, a drugą w prawej. – Proszę bardzo – powiedział kelner. Jego mina świadczyła o tym, że wciąż nie bardzo rozumie, dlaczego nie może sam zanieść ich do stolika. – Dzięki. Złapał szklanki od góry – benzodiazepiny wpadły do środka. Napoje zaczęły trochę musować, ale wiedział, że tabletki szybko się rozpuszczą i kiedy postawi szklanki na stoliku, już ich nie będzie. Z Patricią i Miroslavem poszło tak łatwo. Wyszli do toalety, a kiedy wrócili, czekał już na nich spreparowany drink. Po jakimś czasie zaczęło im być niedobrze, a wtedy zaproponował, że odwiezie ich do domu. Z dwiema osobami naraz było trudniej. Może to był głupi pomysł. Ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Ledwie zdążył usiąść, kiedy wróciła Ebba. – Kupiłem pani jeszcze wodę. – Dziękuję, ale już nie mam ochoty – odparła. W przeciwieństwie do niej jej siostra wzięła dwa porządne łyki ze szklanki, jak tylko ją przed nią postawił. Co będzie, jeśli jedna z nich się nie napije? Być może i tak się uda. Razem pomogliby Sarze wyjść z restauracji. Może nawet tak byłoby lepiej – wyglądałoby to mniej podejrzanie, niż gdyby obie miały się nagle źle poczuć. – Jakie mają panie plany na przyszłość? Ebba zaczęła opowiadać o tym, nad czym się zastanawiała tego popołudnia. Chciała założyć firmę. Umieszczać więcej reklam tekstowych na blogu. W ten sposób rozwinąć całe przedsięwzięcie. – Żadnych ambicji, żeby znaleźć prawdziwą pracę? – zapytał i zaznaczył palcami cudzysłów, żeby nie pomyślały, że nie uważa ich obecnego zajęcia za prawdziwą pracę. – Dlaczego miałybyśmy jej szukać? – zapytała Sara. – Jeżeli zarabiamy pieniądze na pisaniu, to jest to praca, prawda?

– I tego właśnie pani chce? – Nie wiem – odpowiedziała Ebba z większym namysłem. – Może przez jakiś czas. Zobaczę, jak to będzie szło, ale trudno mi sobie wyobrazić, że będę blogowała w wieku trzydziestu lat. – A co będzie pani wtedy robiła? – Nie wiem. Skończymy liceum, a potem się zobaczy. Ebba odwróciła się w lewo, skąd zaczęło dobiegać ciche stękanie. Sara miała przymknięte oczy i wydawało się, że momentalnie zbladła. – Nie czuję się dobrze… – wykrztusiła i jęknęła. – Może coś pani zaszkodziło? – odezwał się Sören współczującym tonem. – Nie wiem. Może… – I tak już skończyliśmy, prawda? Właśnie miałem iść zapłacić. Wstał, wyłuskał portfel z tylnej kieszeni spodni i ruszył do baru. – Zadzwoni pan przy okazji po taksówkę? – zawołała za nim Ebba. – Mogę panie podwieźć. I tak jadę w tamtą stronę, mój samochód stoi na zewnątrz. – Okej. Jej siostra naprawdę nie czuła się dobrze. Kiedy wyszły na zewnątrz, wydawało się, że świeże powietrze trochę ją orzeźwiło, ale po kilku krokach nogi odmówiły jej posłuszeństwa i musiała się na niej oprzeć. – Mój samochód stoi tam – powiedział Sören. – Pomogę pani – zaproponował i nie czekając na odpowiedź, objął Sarę w talii. Przeszli kilka kroków i skręcili w prawo, w ślepą uliczkę. Budynek, w którym mieściła się chińska restauracja, był ostatni na tej ulicy. Po drugiej stronie ślepej uliczki znajdował się mały park – wyglądało na to, że nikogo tam nie ma. Szli dalej przed siebie, mijając zaparkowane samochody. Ulica kończyła się pustą działką. Były tam śmieci, chaszcze, butelki, pusty wózek sklepowy i tablica z informacją, że w tym miejscu powstanie pięćdziesiąt jeden nowych mieszkań. Oświetlały ją dwie pomarańczowe lampy, choć nie było jeszcze ciemno. Kilka metrów za tablicą stał duży, biały kamper. – Ma pan kamper? – zapytała Ebba trochę bez sensu, bo było jasne, że idą właśnie do niego. – Tak. Podczas jazdy pani siostra może leżeć z tyłu. Szli w kierunku zaparkowanego pojazdu. Ebba nie wiedziała dlaczego, ale widok dużego białego

samochodu za oświetloną tablicą sprawił, że zaczęła się wahać. Zwolniła kroku. On najwyraźniej to usłyszał, bo się odwrócił i spojrzał na nią pytająco. – Co się stało? – Zamówimy taksówkę. – Nie trzeba, i tak mam po drodze. Ruszył dalej z Sarą, która zdawała się nie reagować na to, co się dzieje dookoła. Wahanie, które czuła Ebba, zmieniło się w niepokój. – Nie, proszę się zatrzymać, proszę ją puścić, pojedziemy taksówką – zawołała. Ale Sören się nie zatrzymał. Dalej prowadził jej siostrę. Od kampera dzieliło ich już tylko kilka metrów. Ebba widziała, jak wolną ręką wyjmuje z kieszeni kluczyki. Rozejrzała się dookoła. Niepokój zmienił się w czystą panikę. Wyludnione, puste miejsce na przedmieściach. Żadnych okien wychodzących na ślepą uliczkę, którą szli. Kompletnie pusty park. To było miejsce, którego się unikało nawet mimo letniej temperatury i jasnych nocy. Starannie dobrane. Myśli szalały jej w głowie. Próbowała sobie to wszystko poukładać. Skąd wiedział, że Sara się pochoruje? Że nie będą mogły uciec? Napoje. Druga szklanka. Ona nie ruszyła swojej. Sara wypiła wszystko. Ten człowiek, który zapewne nie miał na imię Sören, przyniósł je z baru. Kiedy wracała z toalety, widziała, jak stawia szklanki na stoliku. Sara była pod wpływem narkotyków. Świadomość tego, co się najprawdopodobniej działo, w dziwny sposób dodała jej sił. To pewnie adrenalina, pomyślała. Nie zastanawiając się, podbiegła do mężczyzny, który nadal trzymał jej siostrę, dokładnie w chwili kiedy próbował otworzyć drzwi kampera. Nie miała żadnego narzędzia, żadnej wiedzy o walce wręcz, miała tylko swoje ciało i prędkość. Grzmotnęła go w bok z największą siłą, na jaką było ją stać. Była na widoku, ale mimo to atak go zaskoczył. Upadł do tyłu, uderzył głową w bok samochodu i puścił Sarę, która bezgłośnie i jak gdyby w zwolnionym tempie osunęła się na ziemię. Ebba dopadła do niej w ułamku sekundy. Wzięła ją pod ramiona i próbowała podnieść. Szybko zrozumiała, że nie da rady tego zrobić, a nawet gdyby Sara stanęła na nogach, nie zdążą uciec. Mężczyzna odzyskał już równowagę i odwrócił się w ich stronę. Ebba puściła siostrę, odwróciła się i pobiegła. Liczyła na to, że przy odrobinie szczęścia zdąży spotkać kogoś na ulicy przed restauracją, zatrzymać samochód albo wejść do środka i znaleźć kogoś, kto powstrzyma tego człowieka przed

uprowadzeniem jej siostry. – Chce pani zostawić siostrę? – usłyszała za sobą jego krzyk. Nie przestawała biec. – Będzie pani żyć z tym, że ją zostawiła? Ze mną? Ebba gwałtownie stanęła. Oddychała ciężko. Czuła, że łzy cisną jej się do oczu. Nie chciała, nie miała odwagi się odwrócić, ale słyszała odgłos klucza przekręcanego w zamku, otwierane drzwi i zacięte stękanie mężczyzny, który z wysiłkiem wtaszczył jej siostrę do samochodu. – Co jest napisane na waszym blogu? – mówił dalej. Jego spokojny głos przerywał ciszę letniej nocy. – Bez siebie jesteśmy tylko połówkami. Poczuła, że ma mokre oczy. Jedna łza spłynęła jej po policzku. Nie mogła tego zrobić. Nie mogła zostawić Sary. To ona była tą porządną. To od niej zawsze oczekiwano, że zrobi to, co należy. Odwróciła się i ruszyła w stronę zaparkowanego kampera.

Życie jest kruche. W każdej chwili wszystko może przestać istnieć. Wystarczyło kilka centymetrów w lewo, a kula, przez którą straciła oko, pozbawiłaby ją życia. Jeżeli niedawne wydarzenia czegoś ją nauczyły, to tego, żeby bardziej korzystać z życia. Zdobywać się na odwagę. Korzystać z okazji. Ryzykować. Decydować się. W zasadzie nie wiedziała, czy ona i Torkel mogą być parą z prawdziwego zdarzenia. Nigdy nawet nie pozwoliła sobie na sformułowanie takiej myśli. To nie było w jej stylu. Nie chciała tego. To by się nigdy nie udało. Ale skąd wiedziała? Nie mogła tego wiedzieć. Dopóki nie spróbuje. Takie myśli krążyły jej po głowie, kiedy stała w nowej białej bluzce i zwykłych dżinsach przed

drzwiami swojego pokoju. Tym razem dla odmiany lekko skropiła się perfumami. Zazwyczaj wystarczyły jej mydło i dezodorant, ale używała tego zapachu, kiedy zaczęli się spotykać, i pomyślała, że to zasygnalizowałoby nowy początek. O ile w ogóle cokolwiek by zauważył. Torkel był świetnym policjantem, ale romantyczne gesty i subtelne aluzje nie były jego mocną stroną. Jej w zasadzie też nie. Z jednej strony myślała, że to śmieszne i trochę desperackie, ale kiedy stała w łazience, zagłuszyła te myśli. Chciała mu pokazać, że rzeczywiście za nim tęskniła, a w takich przypadkach można trochę przesadzić z dobitnością, mimo wstydu. Ruszyła korytarzem, ale zdała sobie sprawę, że nie wie, dokąd iść. Torkel zwykle podawał jej numer pokoju – czasami ustnie, najczęściej esemesowo. Proste i zrozumiałe – dwoje ludzi, którzy chcą tego samego. Może powinnam wysłać mu esa z pytaniem, w którym jest pokoju, pomyślała. To by wszystko ułatwiło. Ale chciała go zaskoczyć. O to chodziło w tych wszystkich przygotowaniach. Tym razem chciała to zrobić inaczej. Poszła do windy. Recepcjonistka poda jej numer pokoju. Windy nie było na jej piętrze, więc postanowiła zejść po schodach. Winda była zresztą tak wolna, że zanim wjechałaby na górę, ona zdąży zejść. Kiedy zostało jej już tylko kilka stopni, zobaczyła recepcję i spory kawałek baru obok. Torkel był w środku. Siedział odwrócony do niej plecami, koło długowłosej blondynki. Śmiał się. Kobieta też się śmiała i położyła mu dłoń na przedramieniu. Kiedy się do niego nachylała, jej oczy błyszczały. Wyglądało na to, że się znają. I dobrze się ze sobą czują. Blondynka podniosła kieliszek i wypili toast. Ursula przez chwilę się zastanawiała. Czy powinna do nich podejść? Przedstawić się? Dowiedzieć się czegoś więcej? Dowiedzieć się, kto to jest? Ale do czego by to doprowadziło? W najlepszym wypadku do kilku grzecznościowych formułek i pytania, czy ma ochotę na kieliszek wina. Kobieta jeszcze raz położyła dłoń na ramieniu Torkela, a on się nachylił i powiedział jej coś na ucho. Znów wybuchnęła śmiechem. Promieniała. Ursula się odwróciła i szybko weszła po schodach. Czuła intensywny zapach perfum. Wiedziała, że musi wziąć kolejny prysznic.

Oboje przyszli przed czasem. Kiedy zszedł po schodach, Lise-Lotte stała już przy barze. Wyglądała

jeszcze ładniej z ułożonymi długimi włosami w kolorze blond, w lekkiej, choć eleganckiej letniej sukience i z cienkim szalem narzuconym na ramiona. Torkel nie żałował, że poświęcił czas na prysznic i zmianę ubrania – byłoby dziwne, gdyby tylko Lise-Lotte przyszła odstawiona. Podszedł do niej i delikatnie się przytulili. Lise-Lotte zaproponowała, żeby się przespacerowali do pobliskiej restauracji, a Torkel podsunął pomysł, żeby zaczęli od kieliszka wina w barze – w końcu mieli dużo czasu. Lise-Lotte się zgodziła i poprosiła o czerwone. Niedługo potem zamówili jeszcze po jednym kieliszku. Nieśmiałość, którą czuł na początku, zniknęła. Z Lise-Lotte łatwo się rozmawiało. Była otwarta i kipiała energią. Udzielało mu się to. Wspomnienia pomagały – mieli wspólną historię i wkrótce rozmawiali jak najlepsi przyjaciele, a nie ludzie, którzy nie widzieli się od trzydziestu lat. Poza tym okazało się, że Lise-Lotte ma wspaniałą pamięć, a to ułatwiało sprawę. Nawet jeśli po chwili czuł się trochę tak, jakby miał demencję. – Jak to możliwe, że tak wszystko pamiętasz? – zapytał, kiedy opowiedziała, co miała na sobie tego wieczoru, kiedy zaczęli być razem. – Ja nic sobie nie przypominam. Jak ty to robisz? – Zawsze łatwo mi przychodziło zapamiętywanie różnych rzeczy, ale… chyba muszę się przyznać, że obserwowałam cię wtedy przez cały wieczór – powiedziała i zachichotała. – I kilka razy przedtem. Całkiem sporo… – Torkel mógł przysiąc, że kiedy się od niego odwróciła i wypiła łyk wina, na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec. – Pamiętasz, przy czym tańczyliśmy ten pierwszy raz? – zapytała, kiedy odstawiła kieliszek. – Tak się składa, że pamiętam – odparł Torkel i przeciągnął się z widoczną dumą. – Roxy Music. – Przynajmniej ich pamiętasz – powiedziała Lise-Lotte, udając urażony ton. Nie przestawała się uśmiechać. – Ale to pewnie dlatego, że ich lubiłeś. – Wcale ich nie lubiłem. Lise-Lotte spojrzała na niego zdziwiona. – Skoro już wyznajemy sobie różne rzeczy, to… – kontynuował Torkel i spojrzał jej w oczy. – Udawałem, że ich lubię, bo tobie się podobali. Kupiłem nawet ich płyty, żeby mieć je w domu na wypadek, gdybyś któregoś dnia do mnie przyszła. – Żartujesz? – Nie. Wybuchnął śmiechem. Ona też się roześmiała i delikatnie dotknęła dłonią jego przedramienia. Jej oczy błyszczały, kiedy się do niego nachylała. – Jakie to słodkie. Podniosła kieliszek i wypili toast. Torkel rozkoszował się tą chwilą. Wiedział, że to będzie miły wieczór.

Noc. A przynajmniej późny wieczór. Pokój hotelowy. Samotność. Nie było to szczęśliwe połączenie. Telewizor był włączony, ale Sebastian nie liczył na to, że cokolwiek będzie w stanie go zainteresować. Wstał z łóżka, zrobił kilka niepewnych kroków w stronę okna i je otworzył. Poczuł ciepłe wiosenne powietrze na nagim torsie. Westchnął znudzony. Miał za sobą lekturę materiałów, które leżały teraz po jednej stronie szerokiego ramowego łóżka. Nie był w stanie wyczytać z nich nic ponad to, co wyczytał na komisariacie. Nie miał też po co iść na komisariat. Kiedy Torkel opuścił spotkanie i poszedł do Axela Webera, Sebastian wyszedł razem z Evą Florén, tłumacząc, że chce dolać sobie kawy. Zapytał Evę, czy zamierza później pojechać do Borĺs. Zamierzała. Zapytał, czy przed wyjazdem miałaby ochotę coś wspólnie przekąsić. Nie miała. Tak więc siedział teraz w swoim pokoju. Samotny. Niespokojny. To było znajome uczucie, teraz dodatkowo spotęgowane faktem, że nie wiedział, co u Billy’ego. Pojechał do Helsingborga. Jeżeli on także siedział w pokoju hotelowym, samotny i niespokojny, było jeszcze gorzej. A przynajmniej mogło się tak skończyć. Czuł, że musi odpędzić od siebie te myśli. Skoncentrować się na czymś innym. Na kimś innym. Zdjął koszulę z oparcia krzesła i włożył. Nagle zadzwonił telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Jak zwykle miał nadzieję, że to Vanja. Nieznany sztokholmski numer. Przez chwilę rozważał, czy nie zaczekać, aż odbierze automatyczna sekretarka. Istniało ryzyko, że jakaś kobieta, z którą kiedyś spał, znalazła jego numer. Czasem się to zdarzało. Mógł to również być

telemarketer. Równie nieciekawie. Choć z drugiej strony jeśli odbierze, przynajmniej coś się będzie działo. Bez względu na to, kto dzwonił. Odebrał krótkim: tak. – Sebastian? – Kto mówi? – Anna. Anna Eriksson. Mama Vanji – dodała na wypadek, gdyby znał kilka Ann Eriksson. – O co chodzi? – odparł. Ku swojemu zdziwieniu stwierdził, że w jego głosie jest więcej autentycznego zdziwienia niż chęci spławienia jej. Anna była chyba ostatnią osobą, którą by się spodziewał usłyszeć w słuchawce. – Chciałam porozmawiać. O Vanji. – Aha. Umilkł. Zadzwoniła do niego. Chciała porozmawiać. Nie chciał mówić pierwszy. – Zerwała ze mną wszelkie kontakty – powiedziała Anna, a on odniósł wrażenie, że trochę łamie jej się głos. – Dziwisz się? – zapytał, po raz kolejny z autentycznym zdumieniem. – Przez cały czas ją okłamywałaś. – Dla jej dobra. – Na początku może i tak, ale nie pod koniec – odparł. Czuł, jak zdumienie i ciekawość ustępują miejsca narastającej irytacji. Ona wszystkim sterowała. O wszystkim decydowała. Poczynając od chwili, kiedy odszukał Vanję, gdy się dowiedział, że jest jego córką, aż po ślub Billy’ego. Przez cały czas. A teraz, kiedy jej plan nie zadziałał tak, jak na to liczyła, dzwoniła do niego. – Kiedy się dowiedziała, że Valdemar nie jest jej ojcem, dlaczego jej nie powiedziałaś, że ja nim jestem? – zapytał i odkrył, że w jego głosie słychać zalążki gniewu. – Dlaczego wymyśliłaś jakiegoś nieżyjącego typa? – Ty byłeś gorszą opcją. Można było myśleć różne rzeczy, ale najwyraźniej nie dzwoniła po to, żeby mu się przypodobać. – Możemy się spotkać?

– Po co? Jestem gorszą opcją. – Sebastian… – Ona cię nienawidzi, a ze mną wytrzymuje – przerwał. – Dlaczego miałbym ryzykować? – Proszę cię. Valdemar znów jest w szpitalu, a ja… nie bardzo sobie teraz ze wszystkim radzę. – Znowu rak? Poczuł, że jego gniew przygasa. Valdemar pod wieloma względami był najbardziej niewinnym uczestnikiem tej całej historii, a mimo to najbardziej ucierpiał. Anna nie odpowiedziała od razu. Wzięła tylko głęboki wdech – nie był to początek nowego zdania, bo po chwili głośno wypuściła powietrze. Sebastian wyobraził sobie, że stała pod oknem, patrzyła niewidzącym wzrokiem, obgryzała paznokcie i powstrzymywała łzy. Poczuł, że nie chodzi o nawrót choroby nowotworowej, tylko o coś jeszcze gorszego. Co to mogło być? – Nie, on… ma depresję – powiedziała w końcu ściszonym głosem. – Próbował się zabić. Okej, gorzej. Sebastian poczuł, jak resztki zdenerwowania znikają. Nie żywił żadnych cieplejszych uczuć do Anny, ale czegoś takiego nie życzył nikomu. – Jak on się czuje? – Wziął tabletki, ale w porę go znalazłam. Leży w szpitalu Karolinska, odratowali go. – Bardzo mi przykro – wykrztusił. – Jestem w Ulricehamn – dodał, żeby wyjaśnić, dlaczego nie mogą się spotkać. – Vanja też tam jest? – Nie, jest w Helsingborgu. Pracujemy nad tą samą sprawą. Anna znów umilkła. Nie zostało już wiele do powiedzenia. Przez telefon nic się nie dało zrobić. – Możesz się odezwać, kiedy wrócisz do Sztokholmu? Była to bardziej prośba niż pytanie. – Zobaczę… – Proszę, zrób to dla mnie. Muszę… Muszę ją odzyskać. Chcę, żeby w moim życiu coś działało, jak należy. Zadzwoniła do Sebastiana Bergmana, żeby coś w jej życiu działało, jak należy. To znaczyło, że naprawdę nie miała już wyboru.

– Zobaczę – powtórzył. – Niczego nie obiecuję. Rozłączył się. Przez chwilę stał z telefonem w dłoni. Po tej rozmowie wcale nie był spokojniejszy. Czy to mogło wpłynąć na jego stosunki z Vanją? Czy nowy tata zostanie usunięty w cień przez byłego tatę z depresją? Dawne uczucia znów zaczęły dawać o sobie znać. Nie było to wykluczone. Czy Vanja w ogóle o tym wiedziała? Zapomniał spytać. Czy powinien do niej zadzwonić? Nie chciał przekazywać jej takich informacji przez telefon. Nie chciał też, żeby pomyślała, że utrzymuje kontakt z jej matką. Postanowił więc nie dzwonić. Czuł, że nie wytrzyma już w tym pokoju. Zapiął koszulę i wyszedł. Zamierzał znaleźć kogoś do seksu.

Szli do domu przez miasteczko. Deptakiem spacerowało kilku turystów, a koło przystanku stała grupka młodzieży, ale poza tym wieczór był wyjątkowo spokojny. Lise-Lotte wybrała wyśmienitą restaurację. Dobre jedzenie, kameralna, miła atmosfera. Rozmawiali o wszystkim. Opowiadali, co się u nich wydarzyło, i od czasu do czasu oddawali się wspólnym wspomnieniom. Trzydzieści lat. To był długi czas, niewiarygodnie długi, ale czasami mieli wrażenie, że od ich poprzedniego spotkania minęło zaledwie kilka lat. A może nawet mniej. To było fascynujące, jak łatwo i szybko znów znaleźli wspólny język. Torkel czuł się świetnie. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był tak odprężony i wesoły. Minęli kilka zamkniętych sklepów, skręcili za róg i nagle ku swojemu rozczarowaniu dostrzegli przed sobą hotel. Czyżby już byli na miejscu? Wydawało mu się, że hotel jest dalej. Rozejrzał się i próbował znaleźć powód do pójścia okrężną drogą, żeby spacer się wydłużył. – Może odprowadzę cię do domu – powiedział i na nią spojrzał. – Dzięki, ale mieszkam kawałek za miastem – odparła Lise-Lotte. – Wezmę taksówkę, to o wiele za daleko, żeby iść pieszo. Torkel poczuł, jak ogarnia go kolejna fala rozczarowania, ale starał się to ukryć. Nie mógł zaproponować, że pojedzie z nią taksówką. Taka inicjatywa musiałaby wyjść od niej. – Nie bardzo wyobrażam sobie ciebie na wsi – powiedział za to. – Zawsze byłaś kobietą z wielkiego

miasta. Uważałaś nawet, że Linköping to dziura. Uśmiechnęła się i wzięła go pod rękę, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Nie zamierzał protestować. – Tak, ale dobrze się tu czuję. To chyba kwestia wieku… Ja też nie przypuszczałabym, że zostaniesz komisarzem policji. – To chyba było zaskoczenie dla całkiem wielu ludzi. – Pamiętam, że kiedy usłyszałam od Heleny, że poszedłeś do szkoły policyjnej, bardzo się zdziwiłam. Odległość dzieląca ich od hotelu zmniejszała się. Oświetlone drzwi wejściowe były coraz bliżej. Wiedział, czego najbardziej chce, ale był zbyt nieśmiały i nieporadny, żeby choć próbować to osiągnąć. Zupełnie jak wtedy, kiedy zaczęli być razem. Czuł w sercu pulsujący strach i wydawało mu się, że nie jest dość dobry. Brakowało mu odwagi. Bał się, że Lise-Lotte mu odmówi. Wtedy to ona zrobiła pierwszy krok. Nachyliła się do niego przed pierwszym pocałunkiem. Tym razem to on chciał się zebrać na odwagę. Wydawało mu się, że przez materiał marynarki wyczuwa jej ciepło. Szli w milczeniu. Odgłos ich kroków na asfalcie odbijał się echem. Pozwalała mu na bliskość. Mimo to nie potrafił znaleźć w sobie siły na to, czego skrycie pragnął. Dotknąć jej. Pocałować. Hotel był coraz bliżej. Wspólnych kroków pozostawało coraz mniej. Szanse na coś więcej malały z każdym metrem. Na co czekał? Sam tego nie rozumiał. Wiedział, że nie będzie kolejnych ani lepszych okazji. Teraz albo nigdy. Za chwilę staną przed drzwiami i się pożegnają. – Bardzo dobrze się bawiłam – powiedziała Lise-Lotte i nagle przystanęła. Odwróciła się do niego. – Ja też. Było tak jak za pierwszym razem, wiele lat temu. Nachyliła się i go pocałowała. Machnął ręką na ostrożność i odwzajemnił pocałunek. Jej usta miały smak czerwonego wina. Całowali się namiętnie i, jak sądził, długo, a kiedy skończyli, myślał tylko o tym, żeby kontynuować. – Oj – powiedziała, z czułością spojrzała mu głęboko w oczy i zrobiła mały krok do tyłu. – Naprawdę się tego nie spodziewałam. Torkel był trochę skołowany. – Czego? – wykrztusił. – Że będę czuła tak… – umilkła na chwilę, po czym prawie szeptem dodała: – …tak dużo.

– Ja też nie. – Może się jutro zdzwonimy? – zapytała. Torkel pokiwał głową, choć w głębi duszy bardzo, ale to bardzo nie chciał się z nią rozstawać. – Oczywiście – odparł. – Do usłyszenia jutro. Nachylił się i pocałował ją po raz ostatni. Mniej namiętnie. Znów się temu poddała. On też. Co innego mógł zrobić?

Prognoza pogody, której słuchał w samochodzie, zapowiadała temperaturę od dwudziestu do dwudziestu pięciu stopni w dzień. Pora była wczesna, zaledwie kilka minut po szóstej, ale kiedy skręcał furgonetką na parking, słońce już grzało przez szybę. A był dopiero koniec czerwca. W głębi duszy liczył na to, że nie będzie tak ciepło jak ubiegłego lata. Było to trochę złośliwe w stosunku do tych wszystkich ludzi spragnionych wakacji, którzy w przyszłym miesiącu mieli zacząć urlop i nie mogli się doczekać ciepłych słonecznych dni i przyjemnie chłodnych wieczorów przy grillu, ale jego pogodowe zachcianki były egoistyczne. Roger Levin miał pracować. Wewnątrz budynku. Przez resztę lata. A przynajmniej do połowy sierpnia. Musiał skończyć pracę przed rozpoczęciem roku szkolnego. Członkowie jego rodziny byli umiarkowanie zadowoleni na wieść, że w tym roku ominą go wakacje, ale jednocześnie rozumieli. Firma Budowlano-Elektryczna Levin powstała w 1999 roku, kiedy Roger Levin zwolnił się z NCC i rozpoczął własną działalność. Pierwsze lata były trudne. Nie brakowało małych firm budowlanych, które biły się o zlecenia na rynku pełnym pracy na czarno. W 2008 roku wprowadzono ulgę podatkową na usługi budowlane i nastały lepsze czasy. Ulga w wysokości pięćdziesięciu procent kosztów robocizny sprawiła, że korzystanie z usług pracowników pracujących na czarno nie było już tak opłacalne. Firma Budowlano-Elektryczna Levin miała więcej roboty i mogli nawet zatrudnić nowych ludzi. Zastanawiał się nawet, czy trochę nie zwolnić tempa. Ale wtedy jego firma została głównym wykonawcą tego remontu. To było duże i ważne zlecenie, które trzeba było wykonać porządnie. Mogło zaprocentować kolejnymi zleceniami, jeśli klient będzie zadowolony. Dlatego

zamierzał przez całe lato kierować pracą na miejscu. Wysiadł z samochodu, obszedł go, otworzył tylne drzwi i wyciągnął ze środka dużą drewnianą skrzynię. Ekspres do kawy, dwa termosy, mleko, chleb, masło, ser i szynka. Bułki, kilka słodkich rurek, kilka paczek żelków Gott och Blandat i Ahlgrens bilar. Chłopaki miały przyjść dopiero o siódmej, ale do tego czasu zamierzał przygotować kanapki i kawę. Nie każdego dnia zgotuje im takie powitanie, ale mieli przed sobą długie – i być może ciepłe – lato, więc nie zaszkodziło wprawić ich w dobry nastrój. Oni też mieli poświęcić życie rodzinne i swoje wakacje. Roger podszedł do podwójnych szklanych drzwi, otworzył je kluczem, który dostał, i wszedł do pustej szatni. Pokój nauczycielski był piętro wyżej. Powinienem był zostać nauczycielem, myślał, kiedy taszczył po schodach skrzynię. Latem dziesięć tygodni wakacji, wolna Wielkanoc, ferie, Boże Narodzenie. Choć kiedy nie mieli wolnego, cały czas otaczały ich dzieciaki. Trzydzieścioro. I do tego rodzice. Przez kilka lat pomagał przy treningach i meczach w lokalnym klubie sportowym, kiedy jego córki były młodsze i chciały grać w piłkę. Nigdy nie przestał się dziwić, jak zachowywali się rodzice dziewczyn, siedzący na trybunach. Krzyczeli, nakręcali się, krytykowali, kwestionowali wszystkie decyzje trenera. Praca nauczyciela musiała być czymś takim do potęgi dziesiątej. W życiu nie dałby rady, bez względu na to, jak dużo wolnego miałby w międzyczasie. Wszedł na pierwsze piętro i ruszył do pokoju nauczycielskiego. Już miał skręcić w lewo, w korytarz prowadzący do gabinetu dyrektora, kiedy nagle się zatrzymał. Jedne drzwi były otwarte. Na drewnie widać było ślady po wyłamaniu. Niech to szlag. Postanowił spojrzeć z bliska, udokumentować szkody, a potem je zgłosić, żeby nikt nie pomyślał, że stało się to, kiedy on i jego ludzie byli w środku. Postawił skrzynię na podłodze i podszedł do wyłamanych drzwi. Metalowe okucia jego butów stukały o kamienną podłogę. Szybko stwierdził, że drzwi rzeczywiście wyłamano – futryna i zamek były zniszczone. Wyciągnął telefon, żeby zrobić kilka zdjęć. Szkoła Fiskĺs była państwową placówką, więc pewnie powinien zadzwonić do kogoś w gminie. Trzymając telefon przed sobą, obszedł drzwi, żeby zmienić punkt widzenia. Zajrzał do klasy, opuścił telefon, zrobił kilka niepewnych kroków do środka i zdał sobie sprawę, że jego pierwszym rozmówcą tego ranka nie będzie ktoś z gminy. Wybrał numer 112.

– Wiemy, kto to jest? Sebastian stał w sali z wyłamanymi drzwiami i patrzył na niestety aż nazbyt znajomą scenę. Młoda dziewczyna siedziała na krześle, a w pozycji siedzącej utrzymywała ją linka, którą przewiązano ją

tuż pod biustem. Do jej pleców przyczepione były dwie kartki z testem. Na głowie miała białą spiczastą czapkę, siedziała twarzą do ściany. Był pewien, że Ursula przy bliższych oględzinach znajdzie w jej czole okrągłą ranę wlotową po pocisku z pistoletu bolcowego. – Jeszcze nie – odparła. Przeczesywała miejsce odkrycia zwłok z dwoma asystującymi jej technikami. Oczywiście nie czuła się dobrze na myśl, że kolejna młoda osoba została brutalnie zamordowana, ale cieszyła się, że chociaż raz jest na miejscu jako pierwsza i może zbadać wszystko po swojemu. – Przyśpiesza – dodała i na chwilę podniosła wzrok znad aparatu, żeby na niego spojrzeć. – Między pierwszym a drugim morderstwem był prawie tydzień przerwy, a kolejne zostało popełnione po trzech dniach. – Tak. – Tak zwany okres wyciszenia jest coraz krótszy. – U naszego sprawcy nie występuje okres wyciszenia. Sebastian zrobił krok w stronę najbliższej z tylnych ławek i podniósł ustawione na niej krzesło. Zawahał się, kiedy Ursula na niego spojrzała, ale po chwili kiwnęła głową. Sebastian usiadł, odchylił się, balansując na dwóch tylnych nogach krzesła tak, że dotykał plecami ściany, i ponownie spojrzał na dziewczynę. – Okresy wyciszenia mają mordercy, którzy zabijają pod wpływem wewnętrznego przymusu, którzy budują fantazje do momentu, aż nie są w stanie ich dłużej znieść – powiedział i zdał sobie sprawę, że przez moment myślał o Billym. – Po dokonaniu morderstwa czują spokój, często połączony ze wstydem i poczuciem winy. Potem ich potrzeba znowu zaczyna przybierać na sile i w końcu nie można się jej oprzeć. Statystycznie rzecz biorąc, okresy spokoju są coraz krótsze. Ale nasz człowiek… Sebastian wpatrzył się w kartki na plecach dziewczyny. – Nasz człowiek nie kieruje się pożądaniem czy przymusem. On zabija dlatego, że chce, a nie dlatego, że musi. Umilkł. Nie dla dramatycznego efektu, tylko po to, żeby szybko przewinąć w głowie wszystkie sprawy, nad którymi razem pracowali. Doszedł do wniosku, że myśl, która go uderzyła, kiedy tylko zobaczył pierwszą ofiarę, ma potwierdzenie w faktach. – Nigdy wcześniej nie trafiliśmy na kogoś takiego jak on.

Czuł się tak, jakby miał już nie wrócić do sali lekcyjnej. Nie żeby chciał w niej przebywać. Naprawdę nie miał ochoty oglądać zwłok tej młodej dziewczyny na krześle. Kiedy na nią patrzył, nie potrafił przestać myśleć o Elin. Jego najstarsza córka właśnie rozpoczęła wakacje po pierwszym roku w Sztokholmskiej Szkole Hotelarsko-Restauracyjnej. Uczyła się na kucharza. Załatwiła sobie letnie praktyki w restauracji w Hornstull. Jej oceny z wyższych klas szkoły podstawowej były takie sobie. Kochał ją nad życie, ale był pewien, że nie odpowiedziałaby poprawnie na zbyt wiele pytań spośród tych, które ich człowiek zadał w swoich domowej roboty testach. W żadnym wypadku nie znaczyło to, że jest głupia. Wręcz przeciwnie – była mądra, dojrzała, empatyczna i wesoła, ale nie miała tego typu encyklopedycznej wiedzy. Wiele jej koleżanek także nie miało, jeśli sądzić po rozmowach z tymi, które miał okazję poznać. Ale miała coś innego. Była pewna siebie, miała w sobie ciekawość świata, ani trochę nie bała się nowych sytuacji, wierzyła, że wszystko jest możliwe, a jej obrotność mogła ją daleko zaprowadzić. Wiedział, że oglądała te programy. Przynajmniej niektóre z nich. Miał nadzieję, że robiła to z powodu ich magnetycznej siły – takiej, jaką kiedyś miały pokazy dziwolągów. To, co szalone, dziwne, inne od reszty – przyciągało. Nie dało się oderwać wzroku. Ale nigdy w życiu nie zgłosiłaby się do jednego z nich. Przynajmniej tak mu się wydawało. Miał taką nadzieję. Bardzo trudno byłoby mu się pogodzić z faktem, że jego córka pokazuje się pijana w telewizji i uprawia seks z obcym mężczyzną. Albo z więcej niż jednym. Nawet gdyby, jak Miroslav Petrovic, tylko odgrywała rolę. Wkrótce jednak miała skończyć osiemnaście lat i będzie mogła robić, co jej się podoba. Już robiła. Od dawna nie prosiła go o radę ani nie informowała, kiedy miała podjąć jakąś decyzję. Najczęściej stawał przed faktem dokonanym. Tak już było i musiał z tym żyć. Zakładał, że więcej rozmawiała z Yvonne. Na papierze opiekowali się dziećmi po równo, ale w praktyce córki mieszkały z mamą. Tak było, odkąd się rozwiedli. Jego praca nie pozwalała na to, żeby co drugi tydzień zabierał je do siebie.

Naprawdę uważał, że jego relacje z córkami są dobre, ale naprawdę dobre relacje wymagają czasu i obecności, a z tym było gorzej. Uderzyła go myśl, że od rozpoczęcia wakacji rozmawiał z córkami tylko raz, a było to ponad dwa tygodnie wcześniej. Postanowił, że wieczorem do nich przekręci. Czuł, że musi z nimi porozmawiać. Zwłaszcza po tym, jak zobaczył dziewczynę w sali lekcyjnej. Wyszedł stamtąd, żeby poprosić obecnych na miejscu funkcjonariuszy o sprawdzenie, kim mogła być. Jak dotąd wszystkie ofiary zostały znalezione rankiem dzień po spotkaniu z mordercą. Chciał, żeby sprawdzono, czy poprzedniego dnia, po lunchu, zgłoszono zaginięcie kobiety, której rysopis mógłby się zgadzać z półnagą dziewczyną na krześle. To było trochę ryzykowne. Jeżeli ofiara mieszkała sama, co wcale nie było niemożliwe, jeśli wziąć pod uwagę, że wyglądała na jakieś dwadzieścia lat, być może jeszcze nikt nie zdążył za nią zatęsknić. Mimo wszystko Torkel był dobrej myśli. Telefon zadzwonił krótko po siódmej rano. Torkel nastawił budzik w telefonie na 6.30, ale obudził się już koło szóstej, w wyjątkowo dobrym humorze. Powodem z całą pewnością była kolacja poprzedniego wieczoru. Po szybkim prysznicu zszedł na śniadanie. Czterdzieści pięć minut później do jadalni weszła Ursula – akurat w chwili, kiedy się zastanawiał, czy warto trochę zgrzeszyć i zjeść czekoladowego croissanta do drugiej kawy. – Dzień dobry, co tak wcześnie? – powiedziała i znacząco kiwnęła głową w kierunku jego prawie opróżnionego talerza. – Obudziłem się i uznałem, że wstanę. – To znaczy, że wczoraj nie przeciągnęło się do późna? Podniósł na nią wzrok. Czyżby mu się wydawało, czy w jej głosie pobrzmiewało zadowolenie? – Nie… – Z kim się spotkałeś? Nadal patrzył na nią pytająco. – Widziałam cię w barze. Miałeś towarzystwo – wyjaśniła. – Tak, to moja dawna koleżanka ze szkoły. Chodziliśmy razem do liceum. – Fajnie. Co tu robi?

– Mieszka. Pracuje w szkole, w której został znaleziony Petrovic. Tak się składa, że to ona go znalazła. – Ojej. To musiało być… nieciekawe. – Tak. Nastała krótka cisza. Torkel rozważał, czy powiedzieć, że Lise-Lotte i on byli więcej niż kolegami z klasy, ale postanowił tego nie robić. Ursula z całą pewnością nie byłaby zainteresowana. Od tamtego czasu minęły całe wieki. – Wezmę sobie coś do jedzenia – przerwała ciszę Ursula, odwróciła się i poszła do przygotowanego bufetu. – Weźmiesz mi przy okazji czekoladowego croissanta? – krzyknął za nią. Ale nie zdążył go zjeść. Ursula ledwo odeszła od stołu, kiedy zadzwonił jego telefon. Nowe ciało. Ta sama sprawa. Szkoła w Rosersbergu pod Sztokholmem. Kiedy się o tym dowiedział, wykonał trzy szybkie telefony. Pierwszy do Vanji i Billy’ego. Chciał zapytać, co u nich i czy mogą przyjechać do Sztokholmu. Okazało się, że tak. Christiansson przysłał dwóch ludzi, którzy sprawiali wrażenie naprawdę kompetentnych – stwierdzili, że spokojnie mogą wszystko im przekazać i wyjechać z Helsingborga, jeśli ich potrzebuje. Potrzebował. Następnie zadzwonił do Evy Florén. Powiedział, co się stało, i poprosił, żeby przejęła nadzór nad śledztwem w Ulricehamn i składała mu raporty każdego dnia albo jak tylko zdarzy się coś, co uznają za ważne. Na koniec zadzwonił do Sebastiana. Jadł śniadanie w kawiarni kilka przecznic dalej. Kiedy zapytał, dlaczego nie je w hotelu, Sebastian odparł, że tam nie nocował.

– Eva Florén? – zapytał Torkel i westchnął zrezygnowany. – Nie. Nie dopytywał, ale aż nazbyt łatwo mógł sobie dośpiewać resztę. Cieszył się tylko, że to nie z Florén Sebastian spędził noc. Jego przykry zwyczaj uprawiania seksu z kobietami, które w taki czy inny sposób były związane ze sprawami, nad którymi pracowali, zaczynał być problemem. Torkel kazał mu wracać i się spakować, bo czekała ich podróż do Sztokholmu. A konkretnie do Rosersbergu. Skromnej miejscowości między Sztokholmem a Arlandą. Po dotarciu na miejsce cała trójka weszła do sali. Szybko stwierdzili, że mają do czynienia z tym samym sprawcą, i Torkel wyszedł, żeby poprosić funkcjonariuszy o pomoc przy identyfikacji zwłok. Potem poszedł porozmawiać z pracownikiem budowlanym, który najwyraźniej jako pierwszy odkrył zwłoki. Kiedy wracał, zawołał go jeden z funkcjonariuszy. Czuł się tak, jakby miał już nie wrócić do sali lekcyjnej. Sebastian siedział na krześle na końcu sali, oparty plecami o ścianę. Ursula i jej dwóch kolegów krzątali się przy zwłokach. Kiedy Torkel wreszcie wszedł do środka, wszyscy zwrócili się w jego stronę. – Dziś w nocy rodzice zgłosili zaginięcie Sary i Ebby Johansson – powiedział, jak tylko zobaczył ich ciekawskie spojrzenia. – Bliźniaczki. Nie wróciły do domu po kolacji, nie odzywały się i nie odbierały telefonu, czego ponoć nie miały w zwyczaju. – Z kim jadły tę kolację? – zapytał Sebastian. – Jeszcze nie wiem, mam tylko ich dane. – Występowały w jakimś reality show? – Nie wiem. – Mamy zdjęcie? – Jest w drodze. – To bliźniaczki? – Tak, zaginięcie zgłoszono tuż po północy.

Sebastian pochylił się do przodu, tak, że krzesło znów wylądowało na czterech nogach. – Gdzie w takim razie jest ta druga?

Vanja została wprowadzona w sprawę przez Ursulę, kiedy jechała taksówką z lotniska Arlanda. Wszystko, co zastali na miejscu zbrodni, zgadzało się z tym, co widzieli już wcześniej. Ułożenie ciała, stożkowata czapka na głowie i test przyczepiony zszywaczem do pleców. Sara Johansson poradziła sobie nieco lepiej niż Patricia i Miroslav – zdobyła szesnaście punktów na sześćdziesiąt, ale to nie wystarczyło. Nie wiedzieli, gdzie przebywa Ebba. Nie wyglądało na to, żeby istniał jakiś związek między ofiarami a szkołami, w których podrzucano ich ciała. Poza tym w okolicach Sztokholmu było wiele szkół zamkniętych na czas letni. Ebba mogła się znajdować w którejkolwiek z nich. Na koniec Ursula powiedziała, że prześle wszystko, co do tej pory udało im się ustalić na temat bliźniaczek. Nie znaleziono komórki Sary, więc Billy od razu przystąpił do wyszukiwania na tylnym siedzeniu taksówki. Nie mogło być zbyt wielu bliźniaczek, które nazywały się Sara i Ebba Johansson. Telefon Vanji zadźwięczał. Przyszedł pierwszy raport policyjny z poprzedniego dnia – został sporządzony po zgłoszeniu zaginięcia. Wynikało z niego, że koło ósmej wieczorem siostry miały się spotkać z dziennikarzem. Nie podano nazwiska, ale można było założyć, że chodzi o Svena Cato. Vanja wybrała numer policjanta, który przyjmował zgłoszenie. Czekając na połączenie, zastanawiała się, jak to możliwe, że siostry poszły na to spotkanie. Przecież pół doby wcześniej ujawnili nazwisko. Jasne, młodzież nie czyta gazet, ale w ciągu dnia powinny się chyba natknąć na jakieś wiadomości. Najwidoczniej tak się nie stało. Dodzwoniła się do posterunkowego Larssona, który powiedział, że rodzice, którzy zgłosili zaginięcie, zrobili na nim wrażenie zaniepokojonych, ale czujnych i inteligentnych, a zapytani odpowiedzieli, że córki nie wspomniały, jak ma na nazwisko ten dziennikarz. Spotkanie miało się odbyć w chińskiej restauracji w Sundbybergu. Nic więcej nie wiedzieli. – Mówiły, dlaczego chciał się z nimi spotkać? – spytała Vanja. – Występowały w telewizji? – Zdaje się, że zdobyły jakąś nagrodę za swój blog – odparł Larsson. Vanja usłyszała, jak przegląda papiery na biurku. – Nazywał się Bliźniacze dusze. – Tej informacji nie ma w raporcie – zauważyła Vanja, przewijając ekran telefonu. – Nie uznałem tego za ważne w kontekście ich zaginięcia – odpowiedział Larsson, a ton jego głosu kazał się domyślać, że uważa swoją decyzję za jak najbardziej słuszną. Vanja podziękowała za pomoc i się rozłączyła.

– Bliźniacze dusze – powiedziała. Billy wpisał nazwę w Google i szybko znalazł konto na Twitterze, Instagramie i blog. Zaczął od Twittera. Po chwili podniósł telefon i pokazał Vanji ostatni tweet. – Wczoraj wieczorem. Piętnaście po dziewiątej – powiedział. – „Siostra i ja mamy spotkanie z dziennikarzem. Fajnie. No i darmowa kolacja” – przeczytał na głos. – A więc przynajmniej wiemy, że kwadrans po dziewiątej obie siostry żyły. Coś jeszcze? – Na razie nie. – Billy cofnął rękę z telefonem i znów zaczął tańczyć palcami po wyświetlaczu. Vanja wyjrzała przez okno. Przed oczami przesuwała jej się stacja metra w Alvik. Dojeżdżali do Sztokholmu. Nagle z tyłu rozległ się głos Billy’ego. – Cholera. – Co się stało? – zapytała. – Komentarze pod ostatnim wpisem na ich blogu – odparł Billy i jeszcze raz się nachylił, żeby mogła przeczytać. „Sara 16/60. Niezaliczone”. „Ebba 28/60. Zaliczone”. – Zaliczone. Co to znaczy? – zapytała Vanja.

Kiedy przyjechali, Vanja i Billy od razu poszli do sali konferencyjnej na drugim piętrze, którą zawsze nazywali po prostu Pokojem. Vanja cieszyła się, że jest z powrotem w Sztokholmie, w ich siedzibie. Tu mieli miejsce, technikę i środki, żeby wykonać pracę, jak należy. Vanja nigdy nie uprawiała sportów drużynowych, ale w Pokoju czuła się tak, jakby grali u siebie. To było nie do przecenienia – ich stałe miejsce, w którym mogli zestawić ze sobą wszystkie informacje, szybko zyskać całościowy ogląd sprawy i dzięki temu pracować kreatywnie. Billy postawił laptopa na stole i już miał kontynuować sprawdzanie sióstr w sieci, kiedy do Pokoju weszła Rosmarie Fredriksson, szefowa Krajowego Oddziału Operacyjnego NOA, któremu teraz podlegali. Szefowa z wizytą.

To coś znaczyło. Złośliwa plotka głosiła, że zjawiała się zazwyczaj wtedy, kiedy Torkel przekraczał budżet, i że bardziej niż odsetek rozwiązanych spraw interesowały ją ich nadgodziny. Miała koło pięćdziesiątki i jak zwykle była elegancko ubrana. Jej upięte włosy miały kolor ciemnoblond. Skinęła głową Vanji i Billy’emu. Patrzyła na nich stalowoszarymi oczyma. – Wiemy coś więcej? – spytała od razu. Billy w skupieniu wpatrywał się w ekran. To był jeden z obowiązków, który z przyjemnością przekazywał Vanji. Zobaczył kątem oka, że pokręciła głową. – Właśnie wróciliśmy z Helsingborga. Ursula jest na miejscu, tam, gdzie znaleziono ciało ostatniej ofiary. Torkel już jedzie – odparła. Miała nadzieję, że „już jedzie” zostanie odebrane jako: może tu być lada chwila. Torkel dobrze sobie radził z Rosmarie. – Nic nowego na temat siostry? Tej zaginionej. Mam wrażenie, że dzwonią tu teraz dziennikarze z całego kraju. – Dwanaście patroli przeszukuje szkoły na północy. Za punkt wyjścia obrali Rosersberg – powiedziała Vanja. Starała się, żeby to brzmiało jak najbardziej rzeczowo. – Jak na razie nic nie znaleźli. – Nienawidzę tej sprawy. Komendant główna dzwoniła już dzisiaj trzy razy – odparła Rosmarie z irytacją. Vanja nagle zrozumiała, skąd się bierze takie zainteresowanie. Nie chodziło o strach o zaginioną siostrę ani o troskę o ofiary, tylko o rozmowę z przełożoną. – Jeśli daje ci popalić, poproś, żeby do mnie zadzwoniła. – W drzwiach pojawił się Torkel. Najwyraźniej usłyszał ostatnie zdanie, kiedy szedł do pokoju. Skinął głową Rosmarie. – Robimy tu wszystko, co w naszej mocy – dodał z nutą irytacji. Billy spojrzał znad komputera. – Spójrzcie na to. Wiedzą, że zaginęła – powiedział i odwrócił w ich stronę ekran. Były tam zdjęcie młodej blondynki i duży czarny napis: KRÓLOWA BLOGEREK ZAMORDOWANA PRZEZ MORDERCĘ Z REALITY SHOW

SIOSTRA ZAGINĘŁA

– To wyszło od nas? – zapytała Rosmarie ze złością, zbliżyła się do ekranu i patrzyła. – Oczywiście, że nie – odparł Torkel. Nie sposób było nie zauważyć zmęczenia w jego głosie. – Tak czy inaczej, to nie jest dobre – stwierdziła Rosmarie, ale nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo do pokoju niedbałym krokiem wszedł Sebastian. – Oj, cóż za niespodziewana wizyta – powiedział na jej widok. – Dziennikarze zaczęli dzwonić? Czy może z jakiegoś innego powodu nagle zainteresowałaś się pracą policji? Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się do kolegów. – Cześć, Vanju, kiedy przyjechałaś? – Przed chwilą – powiedziała Vanja i wskazała ekran Billy’ego. – Widziałeś to? – To ta zaginiona siostra? – Tak. Ebba. Słyszałeś, że zdała, prawda? – odparła Vanja. – Tak, Torkel mi powiedział. Sebastian zrobił kilka kroków do przodu i spojrzał na młodą blondynkę na ekranie. Osiemnastolatka. Patrzyła w obiektyw. Na widok takich dziewczyn mówi się zwykle: ma całe życie przed sobą. Niestety, Sebastian miał poważne wątpliwości, czy w przypadku Ebby to prawda. – I co to znaczy? – zapytała Rosmarie. Najwyraźniej postanowiła, że nie pozwoli się ignorować ani chwili dłużej. – Dowiemy się, kiedy ją znajdziemy – odparł sucho Sebastian. – Te dziewczyny nie brały udziału w żadnym programie typu reality show – ciągnęła Rosmarie ostrym tonem, nie odrywając wzroku od Sebastiana. – Czy wiemy, dlaczego przerzucił się na blogerki? – To nie ich zajęcie jest ważne – odpowiedział Sebastian spokojnie, jakby mówił do małego dziecka. – Były znane. Odnosiły sukcesy. Choć jego zdaniem na to nie zasługiwały. Sebastian odwrócił się do Rosmarie i podparł brodę ręką, jakby się głęboko zastanawiał. – To trochę tak… jak by to powiedzieć… jakby ktoś objął kierownicze stanowisko, chociaż tak naprawdę nic nie potrafił. On w ten sposób na to patrzy… Rosmarie ściągnęła usta i posłała mu mroczne spojrzenie, którego nie można było opacznie zrozumieć. Odwróciła się do Torkela. – Informuj mnie o wszystkim na bieżąco – powiedziała, skinęła głową pozostałym i wyszła z pokoju.

Torkel westchnął ciężko, kiedy trzasnęła drzwiami. – Dobra robota, Sebastian. – Dzięki. Wysunął jedno z krzeseł i zdecydował, że da sobie spokój. Sebastian postanowił zignorować ironię w jego głosie, więc i tak nie trafiłby do niego argument, że zawsze jest łatwiej, kiedy ma się przełożonych po swojej stronie. Sebastian się tym nie przejmował. Żaden jego szef nigdy nie był w stu procentach po jego stronie. Łącznie z nim. Poza tym dzięki Sebastianowi Rosmarie zostawiła ich w spokoju. Torkel miał nadzieję, że na dłużej. Zawsze to coś. – Okej, to co teraz robimy? – zapytał, żeby skierować uwagę wszystkich z powrotem na pracę. Billy miał pełne ręce roboty. Miał zamiar dalej śledzić aktywność ofiar w internecie i uzupełnić linię czasu na tablicy, ale najpierw zamierzał wyegzekwować listy połączeń od operatorów telekomunikacyjnych. Okazało się, że to trzy różne firmy. Patricia Andrén była w sieci Tele2, Mirre korzystał z usług Tre, a siostry Johansson wykupiły abonamenty w Halebop. Podejrzewał, że to wszystko zajmie trochę czasu. Vanja miała ponownie usiąść do materiałów z Helsingborga i Ulricehamn – sprawdzić, czy nie przeoczyli jakichś szczegółów albo czy nie da się znaleźć powiązań. Christiansson wciąż przysyłał nowe informacje ze Skanii, które musiała dołączać do materiałów. Eva Florén tak samo. Miała nadzieję, że do wieczora uda jej się sporządzić zestawienie. Ale najpierw musiała coś zjeść. Nie jadła nic od śniadania. – A ty? – zapytał Torkel Sebastiana. – Co ty będziesz robił? – Dotrzymam towarzystwa Vanji – odparł Sebastian i wyszedł z pokoju. Sebastian stał w drzwiach do aneksu kuchennego i patrzył, jak Vanja wyjmuje z lodówki gotowe danie i idzie w stronę mikrofalówki. – Też zjesz? – rzuciła przez ramię. – Nie, dzięki – odparł trochę nieobecnym tonem. Patrzył, jak odrywa kartonowy pasek wokół tacki, robi dziurki w foliowej przykrywce i wkłada danie do środka, choć właściwie nie rejestrował, co się dzieje. Musiał podjąć decyzję. Czy powinien jej powiedzieć? Wałkował to w myślach od czasu rozmowy telefonicznej z Anną. Co miał zrobić? Czuł, że musi to załatwić, jak należy. Ostatnio w życiu Vanji wiele się wydarzyło. Nie mógł trzymać w tajemnicy tego, co się stało. Wiedział, że prędzej czy później Vanja się dowie. Jeżeli będzie milczał, Vanja uzna to za kolejną zdradę. Nieszczerość. Musiał jednak wykorzystać tę informację w taki sposób, żeby wzmocniła ich kruchą relację, a nie zwiększyła dystans pomiędzy nimi.

Problem polegał na tym, że nadal darzyła Valdemara uczuciem. Kiedy pojawił się w jej życiu, byli sobie bardzo bliscy. Raz w tygodniu jedli lunch. Chodzili na długie spacery. Na kolacje, do kina i na koncerty. Wiedział o tym wszystkim, bo zazdrośnie ich śledził. To wspólnie spędzony czas buduje długotrwałe relacje. Valdemar spędził z nią tyle lat i jego wina w gruncie rzeczy nie była tak wielka. To, co zrobił, było ludzkie. Wspierał żonę i chronił córkę. Dziecko mogło to wybaczyć. Zwłaszcza w ekstremalnych sytuacjach. To był zasadniczy problem. Próba samobójcza zmieniała sytuację. Osłabiała jego pozycję. Co by się stało, gdyby Vanja się o tym dowiedziała? Czy odszukałaby Valdemara? Prawdopodobnie tak. Czy powinien jej towarzyszyć? Zatrzymał się przy tej myśli. Może warto było się nad tym zastanowić. Wesprzeć nie tylko Vanję, ale również Valdemara. Odłożyć zazdrość na bok, może nawet okazać mu wdzięczność za wszystko, co zrobił dla jego córki. Być dla niego podporą w trudnych chwilach. Kolegą, a nie rywalem. W zasadzie była to możliwa strategia. – Będziesz tak stał? – Głos Vanji wyrwał go z zamyślenia, przywrócił do teraźniejszości. Stała przy zlewozmywaku, piła wodę ze szklanki i czekała na to, aż mikrofalówka odliczy siedemnaście sekund i posiłek będzie gotowy. – Myślałam, że ty też zjesz. – Nie… – odparł i ostrożnie wszedł do małej jadalni. – Muszę ci coś powiedzieć. – Mhm. Co takiego? Vanja odwróciła się do mikrofalówki. Znów umilkł na chwilę. To była ostatnia szansa. Mógł wymyślić coś nieszkodliwego, a potem się odwrócić i pójść albo powiedzieć jej to, co miał do powiedzenia. – Dziś wieczorem zadzwoniła do mnie Anna – odezwał się w końcu. Vanja nie zareagowała tak, jak się spodziewał. Obróciła się, a on wiedział, że jej oczy pociemniały od gniewu, jeszcze zanim je zobaczył. Mikrofalówka za jej plecami wydała dźwięk, ale ona najwyraźniej całkiem straciła zainteresowanie jedzeniem. – Co ty wyprawiasz, do cholery? – Nic, daję słowo. To ona do mnie zadzwoniła… I… Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo Vanja mu przerwała.

– Jeżeli chcesz, żeby to jakoś działało, nie wolno ci z nią rozmawiać. Nigdy. Sebastian mówił dalej, tak spokojnie i ostrożnie, jak tylko potrafił. Ważył każde słowo, każdy niuans w tonie głosu. – Okej, ale ona zadzwoniła, żeby… Żeby… – zawahał się. Vanja wlepiła w niego wzrok. Skrzyżowała ręce na piersi, podciągnęła ramiona i lekko opuściła głowę. Każdy centymetr jej ciała był gotowy do walki. Niech się dzieje, co chce, pomyślał. Nie mógł już tego przedłużać. – Valdemar próbował popełnić samobójstwo. Te słowa sprawiły jej niemal fizyczny ból. Widział, jak drgnęła. Złość i podejrzliwość zostały zastąpione przez falę czystego strachu. Opuściła ręce wzdłuż tułowia. Z jej twarzy odpłynęły kolory. – Co? Jak? Kiedy? Jak on się czuje? – wyrzucała z siebie kolejne pytania. Sama nie wiedziała, które z nich jest najważniejsze. Oddychała coraz ciężej i Sebastian miał wrażenie, że widzi łzy napływające jej do oczu. Miał rację. Uczucia do Valdemara nadal w niej tkwiły, bez względu na to, jak bardzo próbowała je zdusić. Nie mógł nic na to poradzić i nie był z tego dumny, ale zaczął odczuwać niepokój. Czyżby właśnie ją od siebie odepchnął? Zdawał sobie sprawę, że na takie myśli jest już trochę za późno… – Czuje się dobrze. Nałykał się tabletek, ale Anna w porę go znalazła – odparł. Starał się odpowiedzieć na jak najwięcej pytań. Vanja tylko kiwała głową i było widać, że przetwarza informacje, próbuje poukładać sobie wszystko w głowie. – Gdzie on teraz jest? – zapytała w końcu. – W szpitalu Karolinska – odparł i w tej samej chwili zrozumiał, że będzie chciała go odwiedzić. Jego przewidywania spełniły się od razu. Vanja bez słowa przecisnęła się koło niego i wyszła z kuchni.

Skręciła pod szpital, zaparkowała równolegle i szybkim, nerwowym krokiem ruszyła do wejścia. Denerwowała się i czuła, że cała się lepi. Czarny sweter nagle zaczął sprawiać wrażenie zbyt grubego. Nie tylko była zestresowana przed spotkaniem z Valdemarem, ale też nie wiedziała, co właściwie czuje. Próbowała zdystansować się od ludzi, którzy ją zranili. Chciała zacząć nowe, własne życie. Ale nie miała wyboru. Ciągnęli ją za sobą.

Jak zawsze. Znalezienie go zajęło jej piętnaście minut. Został przeniesiony z oddziału ratunkowego na poziom czwarty, gdzie czekał na rozmowę z psychologiem i decyzję, co robić dalej. Wjechała na górę jedną z dużych wind i zgubiła się w długich korytarzach. W końcu pielęgniarka wskazała jej drogę. Na oddziale Valdemara czuć było specyficzny zapach – dziwną mieszankę obiadu i środka dezynfekującego do rąk. Drzwi były zamknięte. Przez chwilę zbierała w sobie siłę, a potem cicho je otworzyła. Od razu go zobaczyła. Leżał najbliżej okna po prawej stronie sali. Pozostałe łóżka też były zajęte, ale ona widziała tylko mężczyznę, który kiedyś był jej ojcem. Od człowieka, którego pamiętała, dzieliły go lata świetlne. I nie chodziło o to, że się postarzał. Chodziło o coś gorszego. Nie tylko stracił na wadze. Wyglądał jak wydrenowany ze wszelkiej energii i siły. Jego włosy były rzadkie i skołtunione. Usta wąskie i prawie szare. Oczy zapadnięte. Od czasu, kiedy go ostatni raz widziała, minęło tylko kilka miesięcy, a i tak ledwo go poznawała. Był tylko cieniem dawnego siebie. Wyglądał, jakby spał. Zbliżyła się do niego. Czuła, że nie jest w stanie wykrzesać z siebie żadnych uczuć poza smutkiem i przygnębieniem. Stanęła przy łóżku i jakiś czas na niego patrzyła. Z nosa i ramion wychodziły rurki. Zapewne robili mu płukanie żołądka. – Valdemar? – powiedziała ostrożnie po jakimś czasie. Niepewnie podniósł oczy. Dopiero po kilku sekundach skupił na niej wzrok, jakby nie do końca wierzył w to, co widzi. – Hej – powiedziała. Patrzył na nią zamglonym wzrokiem. – Vanja? – wykrztusił w końcu. Jego głos był schrypnięty i słaby. Wyciągnęła stołek, ale zanim usiadła, celowo ustawiła go kawałek od łóżka. Bez względu na to, co czuła w środku, musiała zachować trochę dystansu. – Coś ty narobił? – zapytała, bardziej z troską niż z wyrzutem. – Przyszłaś – powiedział z wysiłkiem. W oczach miał łzy. Nie potrafiła już się na niego złościć. Nie mogła utrzymać dystansu, który sobie założyła. Chciała go

po prostu przytulić, ale oparła się instynktowi i zamiast tego próbowała znaleźć odpowiednie słowa. To było trudne. – Dlaczego? Dlaczego zrobiłeś coś takiego? – powiedziała w końcu. Oczy Valdemara błyszczały. Nie wiedziała, czy z bólu, czy ze wstydu. – Nie chcę, żebyś mnie oglądała w takim stanie – wydusił, ale nie odrywał od niej wzroku. – No to nie trzeba było próbować się zabić – odparła. Ostro, ale zgodnie z prawdą. Nadal jej nie odpowiedział. – Dlaczego? – powtórzyła. Popatrzył na nią, wyglądał na zrezygnowanego. Jego wychudzone ciało się poruszyło. Mogło to być wzruszenie ramion. – Lekarze twierdzą, że mam wiele powodów, aby żyć. Ale się mylą – powiedział prawie niesłyszalnie głosem, który ledwo rozpoznawała. Chwilę milczeli. Na korytarzu słychać było czyjeś kroki. Jeden z pacjentów zakasłał. Sztywna biała pościel na łóżku Valdemara zaszeleściła, kiedy się do niej odwrócił. – Tak mi przykro, że cię zraniłem. Okłamałem – powiedział łamiącym się głosem. Spoglądał na nią prosząco. – Nie wiem, co bez ciebie zrobię. Robił wrażenie tak nieszczęśliwego, że trudno się było temu nie poddać. Nagle zaczęła żałować, że koło niego usiadła. Nie potrzebowała tego. Wszystko działo się zbyt szybko. Czuła, jak ostatnie słowa Valdemara podkopują jej stanowczość. – Nie możesz tak robić – powiedziała i sama się zdziwiła, jak ostro to zabrzmiało. Ostrzej, niż zamierzała, ale musiała to powiedzieć. – Nie możesz robić sobie krzywdy po to, żebym wróciła. Valdemar spuścił wzrok, a kiedy zamknął oczy, na poduszkę zaczęły kapać łzy. Był jak gąbka, którą wystarczy lekko ścisnąć, żeby popłynęła woda. – Nie przyszłam tu słuchać, jak ci przykro i jak bardzo żałujesz – kontynuowała siłą rozpędu, ale sama czuła, że jest to raczej próba utrzymania gardy niż coś, co naprawdę myśli. Przyjemnie było w końcu usłyszeć, jak ktoś mówi przepraszam. Bierze na siebie winę. Przyznaje się do błędu. Anna nigdy by tego nie zrobiła. Widziała, jak bardzo się tym przejął. – Dlaczego tu przyszłaś? – zapytał i żałośnie pociągnął nosem. – Bo kiedyś byłeś człowiekiem, którego kochałam. – Nadal mogę nim być, może za jakiś czas. Nie uważasz tak?

Nagle zrobiło jej się go trochę żal. Pewnie potraktowała go zbyt ostro, ale płaczliwy ton i użalanie się nad sobą działały jej na nerwy. – Nie mówmy o tym teraz – odparła, starając się opanować sprzeczne uczucia. – Nie jestem tu po to, żeby się kłócić – spojrzała na Valdemara i wzięła głęboki wdech. Zaczynała żałować, że do niego przyjechała. Musiała odsunąć uczucia na bok i trzymać się faktów. Fakty mogła opanować. Miała nad nimi kontrolę. – Co mówi lekarz? Wyjdziesz z tego? – Tak. Mówią, że miałem szczęście. Anna znalazła mnie w porę – odparł neutralnym tonem. Przynajmniej próbuje, pomyślała. To wszystko było takie dziwne. Zamienili się rolami. On był słaby, godny pożałowania, potrzebował jej. Ona była silna i kontrolowała sytuację. On był dzieckiem, a ona dorosłym. Valdemar, którego znała, był gdzieś daleko. A jednak to przecież on leżał w łóżku. Nie mogła pogodzić jednego z drugim. – Cholera, jakim cudem wszystko tak się posypało? – powiedziała w końcu. Valdemar popatrzył na nią ze smutkiem. – Bo popełniłem błąd, Vanju. Spokojnie pokiwała głową, ale nie odpowiedziała. Czuła, że niewiele można dodać. Milczała. Odległość między nimi była zbyt duża, żeby być blisko. I zbyt mała, żeby nic nie czuć.

Zwykle nie pił. A przynajmniej nie dlatego Laura go zostawiła. Nie wiedział dlaczego, ale nie to było powodem. Wiedział natomiast, dlaczego pije tego wieczoru. To była jej wina.

Tej dziewczyny. Ebby. Zwykle alkohol nie sprawiał mu przyjemności. Od czasu do czasu wypijał kieliszek wina. Albo piwo. Rzadko tyle, żeby poczuć, że jest pod wpływem. Ale tego wieczoru był pijany. Od poprzedniego razu minęło wiele lat. Nie wiedział, ile dokładnie. Tak mocno szumiało mu w głowie. Trudno mu było uchwycić myśli, które się w niej pojawiały. Ustalił pewne reguły. Naprawdę dał im szansę. Jedna trzecia poprawnych odpowiedzi oznaczała zaliczenie testu. Jeżeli im się to nie udawało, zostawiał ich w miejscach, w których powinni byli zdobyć wykształcenie. Które powinny przekazać im podstawową wiedzę, wyposażyć na przyszłość, a jednak najwyraźniej kompletnie nie radziły sobie z wypełnianiem swojego jedynego zadania. W ostatnim badaniu PISA Szwecja poleciała na łeb na szyję. Żaden z trzydziestu trzech krajów OECD nie zaliczył takiego spadku. Szwecja wypadła zdecydowanie najgorzej ze wszystkich krajów skandynawskich. Ledwo wyprzedziła takie kraje jak Meksyk czy Chile. W czasie debaty po badaniu zobaczył i usłyszał masę wymówek, wyjaśnień i teorii na temat tego, dlaczego szwedzcy uczniowie poradzili sobie tak źle. A tymczasem odpowiedź była bardzo prosta. Społeczeństwo czciło powierzchowność i głupotę. Wiedza to snobizm. Uczenie się to zawracanie głowy. Dobre dla sztywniaków. Niepotrzebne, jeśli od razu nie daje korzyści finansowych albo innych przywilejów. Nikt nie ceni wiedzy, bo nie jest ani pożądana, ani prestiżowa. Nikt nie zwraca uwagi na sukcesy, jeśli nie odnosi się ich na arenie sportowej. Upadek był szczególnie widoczny wśród młodego pokolenia, ale jego rocznik także nie był wolny od idiotów. Komisja rekrutacyjna, rektor, cały dział zarządzania kadrami i komisja odwoławcza w KTH dobrze to ilustrowały. Oni wszyscy byli kompletnie niezdolni do tego, żeby docenić jego pracę, wartość dobrych kontaktów, jakie miał z innymi uczelniami, zinterpretować prowadzone przez niego badania, dostrzec jego pedagogiczną biegłość i zdać sobie sprawę z zakresu jego wiedzy. Byli ślepi na wszelkie osiągnięcia, których nie dało się zmierzyć liczbą publikacji w uznanych źródłach i prestiżowych periodykach. To, że rokrocznie był wybierany na najbardziej lubianegowykładowcę i miał najwyższy odsetek studentów, którzy rzeczywiście doprowadzali edukację do końca, widocznie nic nie znaczyło. To, że uczelnia mogła czerpać z jego umiejętności pedagogicznych, również najwyraźniej było niewiele

warte. Dlaczego ktokolwiek miałby studiować? Dlaczego ktokolwiek miałby się czegoś uczyć, skoro ludzie każdego dnia karmieni są przekonaniem, że wystarczy wrzucić kilka ruchomych obrazków na YouTube, zapełniać pustosłowiem jakiś blog albo chlać i pieprzyć się w telewizji, żeby nie tylko zyskać sławę, ale też móc się z tego utrzymać. Jeżeli ktoś chciałby mieć więcej dowodów na to, że ten upadek stał się akceptowaną normą, mógł spojrzeć na rodzinę królewską. Książę ożenił się z dziewczyną z okładki, która brała udział w Paradise Hotel. W dniu, kiedy się zaręczyli, złożył wniosek o członkostwo w antymonarchistycznym Związku Republikańskim. Płytkość i głupota. Nie dało się zaprzeczyć, że człowiek, który otrzymał posadę profesora zamiast niego, był specjalistą w swojej dziedzinie. Może nawet większym od niego. Ale nic poza tym. Wszystkie rozmowy na tematy z wiedzy ogólnej albo o filozoficznym lub psychologicznym charakterze, które próbował z nim odbyć, były krótkie i zaskakująco wyraźnie pokazywały, że brak mu jakiejkolwiek głębi. Ale nowy profesor był dobry w korzystaniu z sieci, w pozyskiwaniu funduszy na swoje badania, w rozpoczynaniu wykładów od zabawnych anegdot, w sprawianiu, że go widziano i słyszano. Wałkował tę kwestię. Zdał sobie z tego sprawę. Laura powiedziała mu, że już się nie angażuje. Jego żarliwe zaangażowanie i radość z tego, że może uczyć, przekazywać wiedzę, należały do rzeczy, którymi ją ujął. Ale teraz najwyraźniej nie było to już zaangażowanie. Teraz była to obsesja, fiksacja. Nie zapalał się, tylko był zgorzkniały. Hydraulik. Jak, do cholery, mogła wybrać hydraulika? W samym zawodzie nie było niczego złego. Stary, szlachetny fach wymagający umiejętności. Jednak nowy mąż Laury był dobitnym przykładem, że może to opanować każdy kretyn, jeśli tylko ma trochę czasu i klucz do rur. Ustalił zasady. Jeśli zaliczą test, zyskają wolność.

Nie sądził, że to się kiedykolwiek stanie, ale trafił na Ebbę Johansson. Odpowiedziała poprawnie na prawie połowę pytań. W kilku przypadkach bardzo niewiele brakowało. Zabicie jej było nie do pomyślenia. Zasady to zasady. Ale przecież go widziała. Siedziała naprzeciwko niego ponad godzinę. Widziała go. Widziała jego samochód. Powinien ją oczywiście wypuścić, ale było za wcześnie, żeby pozwolił na sporządzenie szczegółowego rysopisu. W żadnym wypadku nie był jeszcze gotowy. To, co zrobił, zyskało rozgłos. Pierwsze strony gazet, materiały w telewizji, ciągłe aktualizacje w sieci. Na razie jednak koncentrowano się na martwej młodzieży. Opłakiwano ich stratę, nazywano go potworem. Nie udało mu się przenieść tej kwestii na kolejny poziom. Nie udało mu się skłonić ich do zrozumienia, że wskazuje problem społeczny. Ale to tylko kwestia czasu, zanim jakiś autor wstępniaków albo uczestnik debaty stanie po jego stronie. Pojawi się ktoś, kto rozumie, że nie można już dłużej tak postępować. Że nie da się z szeroko otwartymi oczyma maszerować prosto w przepaść. Ktoś w końcu odważy się przeciwstawić pogardzie dla wiedzy, bo przecież to, co zrobił, było w gruncie rzeczy dobre i ważne, choć sympatyzowanie z metodą równałoby się medialnemu samobójstwu. Był potrzebny. Nie mógł teraz dać się złapać. Ale ona go widziała. Widziała jego samochód. Musiał zadziałać. I to zrobił. A teraz pił. To była jej wina. Wina tej dziewczyny. Wina Ebby.

Ból. To było pierwsze, co dotarło do jej świadomości. Nawet zanim zrozumiała, że odzyskała przytomność. W głowie pulsował palący ból, niepodobny do niczego, co czuła wcześniej. Ból, który wyłączał zmysły i wszystko inne. Oddychała krótkimi haustami i jęczała, jakby od głębokiego wdechu mogła eksplodować jej głowa. Spróbowała się poruszyć. Ktoś krzyknął. Czyżby ona? Nie zdążyła się nad tym zastanowić, bo

zwymiotowała. Niespodziewanie, prosto przed siebie. Przez chwilę czuła na piersi ciepłą treść żołądkową, ale nagły ruch sprawił, że kolejna paląca fala przeszyła jej ciało i dotarła do głowy. Znów położyła się na wznak. Dyszała. Co się stało? Nie wiedziała. Ból był tak dojmujący, że nie potrafiła sformułować ani jednej spójnej myśli. Sara. Jej siostra. Gdzie ona jest? – myślała. Gdzie ja jestem? Mimo bólu próbowała się skoncentrować. Wziąć się w garść. Odsunąć na bok to, co złe, i zorientować się w sytuacji. Musiała to zrobić. To ona była tą porządną. A Sara roztrzepaną. Powoli przekręciła głowę. Nie odważyła się zrobić żadnego większego ruchu. Nic to nie dało. W pokoju było ciemno. Czarno. Nic poza tym. Nienaturalnie czarno, pomyślała nagle. Odwróciła głowę z powrotem, z wysiłkiem podniosła ręce do twarzy. Trzymała je tak blisko, że opuszki palców lekko dotykały czoła. Zorientowała się, że zaczęła szybciej oddychać, jakby jej udręczony mózg samodzielnie skojarzył fakty. W pokoju nie było czarno. To ona nic nie widziała. Ten człowiek ją oślepił.

Zanim się rozeszli, Torkel wezwał ich na podsumowanie. Wydawało mu się, że wyczuwa w Pokoju lekką rezygnację. Rozpoznawał ją. Pojawiała się od czasu do czasu przy większości śledztw, kiedy wszyscy wiedzieli, że nie będą potrafili dodać zbyt wiele nowego i że to, co mają, raczej nie zbliży ich do ujęcia sprawcy. Zwłaszcza Vanja wyglądała na przybitą. Dawno jej takiej nie widział. Ostatni do pokoju wszedł Sebastian. Torkel posłał mu spojrzenie, w którym czaiła się lekka dezaprobata – był przekonany, że to on jest powodem przygnębienia Vanji. Jednak chyba nawet go nie zauważył. – Ebba Johansson nadal nie została odnaleziona – zaczął Torkel, kiedy wszyscy usiedli. – Prosimy personel szkół położonych w obrębie Sztokholmu o sprawdzanie swoich placówek, ale jest ich bardzo dużo, zarówno państwowych, jak i prywatnych i nie wiem jeszcze, co z tego wynikło. – Zabija tych, którzy oblali – odezwała się Vanja. – Czy to oznacza, że jeśli ktoś, tak jak Ebba, zaliczy test, to przeżyje? Nikt nie odpowiedział od razu. Sebastian też o tym pomyślał. Ale jednocześnie wydawało się to zbyt ryzykowne. Morderca spędzał całe godziny w towarzystwie ofiar. Gdyby je po prostu wypuścił, postąpiłby głupio. Sebastian rozejrzał się po pokoju i doszedł do wniosku, że pozostali oczekują, iż odpowie na pytanie Vanji. Wzruszył ramionami. – Prawdopodobnie musiał improwizować. Nie wiem, jak to rozwiązał. Jego słowa zostały skwitowane milczeniem i może jednym skinieniem. Po prostu musieli poczekać na znalezienie Ebby, nie było sensu spekulować. – Mamy odpowiedź na pytanie do gazet. – Torkel zmienił temat. – Trzy listy do redakcji podpisane: Cato Starszy. Położył na stole kopie wycinków dla każdego. Sięgnęli po nie. – I oprócz tego list do redaktora naczelnego „Östersunds-Posten”. Z tym samym podpisem. Sebastian szybko przebiegł wzrokiem krótkie listy do redakcji i nieco dłuższy list do naczelnego. Dobrze pasowały do obrazu sprawcy, który sobie wytworzył. We wszystkich czterech listach w taki czy inny sposób człowiek ten wyrażał oburzenie, że pozwala się na szerzenie powierzchowności i głupoty. Listy były dobrze sformułowane i precyzyjne. Poprawne gramatycznie. Listy do redakcji przyszły zwykłą pocztą, w formie papierowej – ale żadna z redakcji nie miała już oryginału ani koperty. List do naczelnego mieli wprawdzie w oryginale, ale poszukiwanie odcisków palców nic nie dało. Zbyt wielu ludzi dotykało kartki po wyjęciu z koperty, którą także wyrzucono. – Ta Frida Wester – odezwała się Ursula, nawiązując do listu. – Nie powinniśmy się z nią skontaktować? Torkel zrozumiał jej tok myślenia. List do redaktora naczelnego przyszedł po opublikowanym

w grudniu sporym reportażu na temat Fridy Wester – siedemnastolatki z Frösön, której YouTube’owy kanał na temat pielęgnacji paznokci i wymyślnych sposobów ich malowania miał ponad dziesięć tysięcy obserwatorów. Torkel spojrzał na Sebastiana. – Co myślisz? – Pół roku przed tym, jak zaczął zabijać – odparł Sebastian z namysłem. – Patricia Andrén wystąpiła w Samotna mama szuka dwa lata temu – skontrował Billy. – Ale to teraz zaproponowano jej prowadzenie programu i udział w kolejnym. Było o niej głośno. Odnosiła sukcesy. Tak samo jak Petrovic i siostry Johansson. – To znaczy, że Frida jest bezpieczna? – Nie dam za to głowy, ale prawdopodobnie tak. Torkel skinął głową. Mimo wszystko zamierzał zadzwonić do policjantów z Östersund i poprosić, żeby skontaktowali się z Westerami i uprzedzili ich, że powinni uważać na Fridę. I poinformowali policję, gdyby zadzwonił do nich dziennikarz i chciał się umówić na spotkanie. – Ursula? – powiedział i odwrócił się w lewo. – Właściwie to nic nie mam – zaczęła z lekkim westchnieniem. – Jak już wiecie, na listach ani w miejscach znalezienia zwłok nie było żadnych odcisków palców. Jak dotąd nie udało się też znaleźć żadnych śladów DNA. Sumienny i ostrożny. Pochyliła się i przyciągnęła do siebie dwie kartki. – Dostaliśmy raport od techników – zaczęła. – Czapeczki na głowach ofiar były wykonane z papieru wycinankowego, który można kupić w każdym sklepie papierniczym albo takim dla hobbystów. Test został wydrukowany na papierze HP Laser. Tutaj rzecz ma się podobnie. Przeszła do następnej strony. – Sznurek, którym obwiązano ciało, to pleciona linka polipropylenowa, dwunastomilimetrowa. Do nabycia we wszystkich dużych marketach budowlanych. Linki połączono supłem szotowym. – Co mogłoby znaczyć, że ma doświadczenie żeglarskie – wtrącił Torkel. – Skoro tak mówisz. – Ursula odwróciła się do Billy’ego, który właśnie się zastanawiał, czy powiedzieć, że chodzi o węzeł, a nie o supeł, ale postanowił, że da spokój. – Nie jestem stuprocentowo pewna, ale sądzę, że powinniśmy popracować nad teorią o pistolecie bolcowym jako narzędziu zbrodni.

– Nic nie udało mi się ustalić – odparł natychmiast Billy. – Na ten typ broni nie potrzeba licencji i nie sposób sprawdzić, gdzie została kupiona. Miałem nadzieję, że jakaś przychodnia weterynaryjna, gospodarstwo albo niewielka rzeźnia zgłosiły kradzież, ale w ciągu ostatnich lat nic takiego się nie zdarzyło. Zabrzęczał telefon Torkela leżący na stole. Torkel spojrzał na wyświetlacz, podniósł się, odebrał i wyszedł z Pokoju. Zapadła cisza. Poczucie rezygnacji nie zmniejszyło się – było jasne, że w zasadzie nie udało im się nic osiągnąć, odkąd przejęli sprawę od lokalnej policji. – Mogę to wziąć? – zapytał Billy, wskazał głową papiery, które Ursula położyła przed sobą na stole, i jednocześnie wstał. Ursula skinęła głową i podsunęła mu papiery. Odwrócił się do ściany i przyczepił je koło linii czasu. Sebastian próbował nawiązać kontakt wzrokowy z Vanją, ale konsekwentnie go unikała. – Co będziecie robić dziś wieczorem? – rzucił pytanie w przestrzeń, ale wpatrywał się w stojącego przy tablicy Billy’ego. Billy widział kątem oka, jak zareagowały Vanja i Ursula. Nieczęsto rozmawiali w pracy na prywatne tematy, jeszcze rzadziej, kiedy byli w większej grupie, a już na pewno nigdy inicjatywa nie wychodziła od Sebastiana. Koleżeńska gadka nie była jego specjalnością. – Nic szczególnego – odparł, kiedy się zorientował, że Ursula i Vanja nie zamierzają odpowiadać. – My jeszcze nie wróciła? – pytał dalej Sebastian, a Billy znów zobaczył reakcję Ursuli. Skąd Sebastian wiedział, gdzie jest jego żona? I dlaczego to wiedział? Jego cel był oczywisty, ale czy nie mógł załatwić tej sprawy na osobności? Tak postawione pytanie było tylko podejrzane i dziwne. – Nie – odpowiedział krótko i ku swojej radości zobaczył, że otwierają się drzwi i wraca Torkel. Nie przeszedł nawet przez próg. – Ebba Johansson się odnalazła – powiedział

– Szła tamtędy – powiedział mężczyzna w dresie i wskazał pomalowany na czerwono budynek, stojący samotnie na skraju wielkiego pola. Jego akcent świadczył o tym, że sprowadził się tu z północy. – A właściwie ledwo szła, poza tym była przemoczona, pewnie wpadła do tamtego rowu – wskazał punkt na lewo od stodoły. Stali na małej leśnej drodze, na której widniały dwa ślady kół. Za polem z oborą był tylko las. Można było odnieść wrażenie, że są na wsi, ale kilkaset metrów dalej po drugiej stronie zaczynały się

zabudowania. Jeszcze jedna senna, bogata dzielnica na przedmieściach. Trzydzieści kilometrów od Rosersbergu. Wille i małe domki. Jedno z tych miejsc, do których ludzie, których na to stać, przeprowadzają się, żeby zapewnić dzieciom bezpieczny rozwój. Tam, gdzie domy chronione są przez alarmy i sąsiedzką współpracę. Wiadomo, że w weekendy niektórzy młodzi ludzie biorą tam narkotyki, a za zaciągniętymi zasłonami zdarza się przemoc domowa, ale ogólnie rzecz biorąc, tego typu miejsca są wolne od poważniejszych przestępstw. – Coś mówiła? – Niee… To znaczy powtarzała coś o jakiejś Sarze i swoich oczach, ale nie trzymało się to kupy. Torkel pokiwał głową. To, co już wiedział, wystarczyło mu, by wysnuć przypuszczenie, że Ebba nie będzie mogła im zbytnio pomóc. Wstępne badania w szpitalu wykazały, że jej oczy zostały uszkodzone przez przypalanie. Lekarze utrzymywali ją w śpiączce farmakologicznej i można ją było przesłuchać najwcześniej następnego dnia. Choć i to nie było pewne. Ursula wysłała do szpitala techników, żeby zabezpieczyli ślady na jej ciele i ubraniu, o ile takie były. Sama zamierzała się skupić na opuszczonej stodole. – Coś jeszcze przychodzi panu do głowy? – zapytał Torkel mężczyznę w dresie. Jego przebieżka, delikatnie mówiąc, zyskała nieoczekiwany obrót. – Niee… Teraz to nic. – Ale…? – Wcześniej był tutaj kamper. Po południu. – Kamper? – Tak. – Jakiej marki? – Nie mam pojęcia. To był… po prostu kamper. – Zobaczył pan numer rejestracyjny? – Niee… Zagraniczne tablice, ale nie wiem, z jakiego kraju. – Wtedy też pan biegał? – zapytał Sebastian, który do tej pory się nie odzywał. Istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że ten człowiek trochę zanadto lubił być w centrum uwagi i chciał im „pomóc” bardziej, niż był w stanie. Dodać sobie ważności.

Mieli już z tym do czynienia. – Niee… Mieszkam tam – znów wskazał kierunek. Tym razem żółtą drewnianą willę na wzgórzu z widokiem na pole, które kończyło się oborą. – Widziałem to z okna. Zwykle nie jeżdżą tędy samochody, zwłaszcza takie duże. Droga kończy się tam w dole po kilkuset metrach i można tam tylko jechać konno albo biegać. Torkel czuł jednocześnie nadzieję i irytację. To był ważny ślad, coś, nad czym mogli popracować, ale wyglądało na to, że ten człowiek nie mógł im pomóc bardziej, niż już to zrobił. Choć warto było spróbować. Przywołał Billy’ego. Poprosił, żeby usiedli i obejrzeli zdjęcia różnych kamperów. Miał nadzieję, że uda się rozpoznać model. – Ale przecież one wszystkie wyglądają tak samo – stwierdził mężczyzna i zdruzgotał jego nadzieje. Było wątpliwe, że z takim nastawieniem uda mu się im pomóc. Billy nadszedł od strony obory – pomagał tam Ursuli. Torkel szybko wytłumaczył, czego od niego oczekuje, i poprosił też o zbadanie wszystkich możliwych dróg dojazdowych i sprawdzenie, czy gdzieś w okolicy są kamery monitoringu. Nie podejrzewał, żeby tą trasą przejeżdżało wiele kamperów. Sebastian zostawił Billy’ego z mężczyzną w dresie i się rozejrzał. Nadal było widno. Wiedział, że nie zrobi się zupełnie ciemno. Letni wieczór był ciepły, śpiewały ptaki. Nie potrafił połączyć głosów z gatunkami, ale jeden z nich był wyższy i bardziej melodyjny od reszty. Chciał pamiętać, że kiedyś, innego ciepłego wieczoru, podczas spaceru przez miasto do domu, ktoś powiedział mu, że to kos. Ale co on mógł wiedzieć? Zobaczył, że Vanja stoi kawałek dalej i na pozór bezproduktywnie patrzy na rozległe pole. Podszedł do niej i stanął obok. Nawet się nie odwróciła. – Wszystko okej? – Musi tu być dużo saren, nie uważasz? Nie była to odpowiedź, jakiej się spodziewał. W ogóle nie była to odpowiedź, ale postanowił na chwilę się temu poddać. – Nie wiem. Nic nie wiem o przyrodzie. Nie lubię jej. – Jak można nie lubić przyrody?

Sebastian chwilę się zastanawiał, choć tak naprawdę znał już odpowiedź. – Przyroda po prostu jest. Nie myśli. Nie przepadam za bytami, które nie myślą. – A ja chyba właśnie dlatego ją lubię – powiedziała cicho Vanja. – Po prostu jest. Nie myśli, nie kłamie, nie próbuje się zabić… Sebastian odwrócił się do niej, ale nadal wpatrywała się w puste pole. – Mogę coś zrobić? Nie odpowiedziała. – Jako kolega. – Nie – odparła. I odeszła.

Kiedy Billy wrócił do domu, mieszkanie było przyjemnie puste. Zadowolony, że w końcu nie musi z nikim rozmawiać, zdjął buty, kurtkę, poszedł prosto do kuchni, wyjął z lodówki piwo i opadł na kanapę. To był długi dzień. Nie mieściło mu się w głowie, że on i Vanja wyjechali z Helsingborga tego samego dnia. Tak wiele się wydarzyło. Niestety żadne z tych zdarzeń nie przybliżyło ich do mordercy. Człowiek, który znalazł Ebbę, nie potrafił im pomóc. Nie uzyskali żadnych informacji o kamperze. Nie znali marki, modelu ani szczegółów, dzięki którym mogliby się posunąć do przodu. Nie było również wiadomo, z jakiego kraju pochodził samochód. Billy pokazał świadkowi zdjęcia różnych tablic rejestracyjnych i najbardziej prawdopodobne wydawały się Polska, Niemcy i Hiszpania, ale równie dobrze mógł to być kamper z Danii. Albo z Rumunii. Albo z kosmosu. Mężczyzna w dresie nie miał zielonego pojęcia. Tak więc kamper na zagranicznych numerach był wszystkim, co do tej pory mieli. Przy okolicznych drogach nie było żadnych kamer, a ze szkoły w Rosersbergu do stodoły w Täby można się było dostać, omijając bramki poboru opłat. Mimo wszystko zamierzał nazajutrz zadzwonić do Urzędu ds. Ruchu Drogowego i poprosić o zdjęcia ze wszystkich bramek. Przypuszczał, że pod

koniec czerwca po Sztokholmie nie porusza się zbyt wiele kamperów. Wyjął telefon. Przypomniał sobie, że według badań to głównie młodzież patrzy na wyświetlacze telefonów i tabletów ponad sto razy dziennie. Poczuł, że mimo trzydziestu trzech lat na karku przynajmniej pod tym względem zalicza się do młodzieży. Kiedy byli przy stodole, zadzwoniła My. Czuł lekki wstyd, kiedy zdał sobie sprawę, z jaką przyjemnością oznajmił jej, że jest w pracy i nie może rozmawiać. Żeby podkreślić, jak bardzo to pilne, powiedział o Ebbie i dodał, że to wymaga czasu – muszą przeszukać wiele miejsc i przesłuchać wielu świadków, więc najlepiej będzie, jeśli porozmawiają jutro. Zrozumiała. Kocham cię. Cześć. Koniec rozmowy. Spławienie Sebastiana nie było już takie łatwe. Kiedy szli do samochodów, zrównał się z nim i chciał się dowiedzieć czegoś nowego. Billy nie miał ochoty go informować. Było późno, czuł się zmęczony i czekało go jeszcze trochę pracy, ale Sebastian nalegał. Uzgodnili, że odwiezie go do domu. Porozmawiają w samochodzie. Niecałe pół godziny. To powinno wystarczyć. Sebastian się zgodził. – Mam to pod kontrolą – odpowiedział na pytanie, jak poszło w Helsingborgu i czy znalazł już kogoś, z kim można by porozmawiać. Sebastian posłał mu spojrzenie, które mówiło, że nie wierzy mu ani trochę. – To prawda – zapewnił Billy. – Wiesz, czasem człowiek zrobi coś głupiego, nawet się nie zastanowi, po prostu działa i dopiero kiedy ktoś go nakryje, rozumie, jak cholernie głupie było to, co zrobił. – Głupie? Billy natychmiast zrozumiał, że zdaniem Sebastiana „głupie” to zbyt mało powiedziane. – Wiesz, o co mi chodzi – odparł i wzruszył ramionami. – Teraz już mogę, że tak powiem, zrobić krok do tyłu i spojrzeć na całą sprawę z dystansu. Widzę, jakie to było chore. – To za mało. – Mnie wystarczy. To już się nie powtórzy. – To nie takie proste – stwierdził Sebastian tym swoim niepozostawiającym pola do dyskusji tonem, który zdawał się mówić: ja mam rację, a wszyscy inni się mylą. Ten ton tak bardzo działał mu na nerwy. – To nie tak jak w przypadku mandatu za przekroczenie prędkości: dostajesz go i zwalniasz – ciągnął Sebastian. – Zostałeś przyłapany, ale to nie sprawi, że z tym skończysz. Tobie potrzebna jest pomoc.

– Co ty o tym wiesz? Co wiesz o wychodzeniu z czegokolwiek? – Billy podniósł głos. Miał już dość, że ciągle musi się bronić. – Sam czujesz przymus, żeby iść do łóżka z każdą kobietą, u której da się wyczuć puls. – To nie to samo. To jest uzależnienie. – Na czym polega różnica? – Uzależnienie można zwalczyć, jeśli się ma odpowiednio silną motywację. Można postanowić, że się z nim kończy. Samodzielnie albo z czyjąś pomocą. – Sebastian odwrócił się do Billy’ego, który ściskał kierownicę i wpatrywał się w zatłoczoną drogę E18 prowadzącą do miasta. Całe jego ciało mówiło, jak bardzo nie ma ochoty na tę rozmowę. – Masz zaburzenia psychiczne. Jesteś uszkodzony. Nie wystarczy ogarnąć rozumem, że to, co robisz, jest złe, żeby zmienić swoje zachowanie. – Skoro to takie proste, dlaczego nie zwalczysz swojego uzależnienia? – odparł Billy. Próbował sprawić, żeby rozmowa bardziej dotyczyła Sebastiana niż jego. – Nie mam wystarczająco silnej motywacji. Odpowiedź była zgodna z prawdą i musiała wystarczyć. Sebastian nie miał zamiaru opowiadać o czarnej dziurze, którą zostawiły po sobie Lily i Sabine, i o tym, co robił, żeby go całkiem nie pochłonęła. – Ja mam motywację. Mam wszystko pod kontrolą. Więcej tego nie zrobię – oznajmił Billy. – Powtarzanie nie sprawi, że stanie się to bardziej prawdziwe – stwierdził sucho Sebastian. Wykazał się prawdziwym mistrzostwem – udało mu się go zdenerwować jeszcze bardziej. Wypił łyk piwa. Co się stało? Co się, do cholery, stało? To, że w ogóle rozmawiał na ten temat z Sebastianem, było kompletnym absurdem. Jak mógł do tego dopuścić? Przecież to nie był on. On był policjantem. Dobrym policjantem. Z wydziału zabójstw, o którym marzyła większość jego kolegów po fachu. Pracował z ludźmi, którzy go lubili i szanowali. Niedawno ożenił się z kobietą, którą kochał. Była najlepszym, co go spotkało, ale mimo to trzymał ją na dystans. Wiedział, że My wkrótce to zauważy. Zapyta, co się stało i dlaczego jej unika. Nie odpuści, dopóki się nie dowie. A kiedy to nastąpi, straci ją. Tego był pewien. Nie mógł na to pozwolić.

Słuchał hip-hopu, chodził do kina na blockbustery, chętniej czytał komiksy niż książki. Był prostoduszny. Fajny. To do niego dzwonili ludzie, kiedy potrzebowali pomocy przy przeprowadzce, z nim świętowali midsommar, z nim umawiali się na piwo i jego brali pod uwagę jako ewentualnego chrzestnego dla swojego dziecka. Oto kim był. Dobrym człowiekiem. Nie szaleńcem, który zabija koty. Nie okłamał Sebastiana. Miał to już pod kontrolą. Przynajmniej na razie. W Helsingborgu nawet się nie zastanawiał, czy wyjść. Jego myśli krążyły niemal wyłącznie wokół tego, co się stało, a nie tego, co ewentualnie mogłoby się stać w przyszłości. Czuł wstyd, wyrzuty sumienia i strach, że straci My. Że straci wszystko. Najgorsze było to, że w głębi duszy wiedział, iż Sebastian ma rację. Wiedział, że to było złe. Od zawsze. Był świadomy, że przekroczył wszystkie granice, ale ta świadomość go nie powstrzymała. Żądza, poczucie władzy, emocje. Nie mógł z nimi wygrać. Wypełniały go momentalnie, a kiedy było już po wszystkim, przerażały. Jak udawało im się przejmować nad nim pełną kontrolę? Jak to możliwe, że człowiek, którym chciał być, i ten, którym się stał, tak bardzo się od siebie różnili? Nie mógł tego pogodzić. Czuł się rozdarty. Ponownie wziął do ręki telefon. Może mimo wszystko nie będzie tego wieczoru sam.

Po powrocie ze szpitala działała na autopilocie. Była rozkojarzona i nie wiedziała, co robić. Kiedy oglądali miejsce, w którym znaleziono Ebbę, doszła do wniosku, że nie ma z niej żadnego pożytku, i postanowiła jechać do domu. Wykręciła się bólem głowy – nawet nie było to kłamstwo. A więc próbował popełnić samobójstwo. Zdecydował się na najbardziej ekstremalny czyn, jaki tylko można popełnić. Nieważne, jak bardzo starała się odpędzić tę myśl, i tak wiedziała, że to konsekwencja jej własnych działań. Taka była przerażająca prawda.

Prawda, od której nigdy nie będzie mogła uciec. Na samą myśl o tym robiło jej się niedobrze. Omiotła wzrokiem mieszkanie, które jej kupił. Dowody na to, że kochał ją jak własną córkę, były wszędzie. Wystarczyło spojrzeć na stół – kupił go, kiedy się wprowadziła, zajrzeć do kuchni – pomógł ją wyremontować, czy popatrzeć na ściany – razem je malowali. Tak bardzo go wtedy kochała. Czuła, że musi odsunąć na bok przyjaciół. Chłopaków też. Ze względu na pracę. Jej relacje z Anną przez całe życie były trudne. Został jej tylko Valdemar. Właściwie jedyna bliska osoba. Ale to było kiedyś. Teraz była sama. Kto właściwie został? Niewielu ludzi. Ale potrzebowała kogoś. Kogoś, kto byłby daleko od rodziny i od pracy. Kogoś, z kim mogłaby ją połączyć innego rodzaju więź. Kogoś normalnego. Kto byłby tam dla niej. I tylko dla niej. Przypomniała sobie o Jonathanie. Zerwali ze sobą prawie dwa lata wcześniej, a ich rozstanie było rozciągnięte w czasie i podzielone na wiele rund. Potem kilka razy do niej zadzwonił. Chcę się spotkać, porozmawiać, mówił. Chcę się spotkać, pójść do łóżka, słyszała. Z pewnością nie jest to najlepszy pomysł, pomyślała, kiedy wzięła telefon do ręki, ale i tak przewinęła listę i dotarła do jego nazwiska. Prawdę mówiąc, nie miała nikogo innego. – Vanja? – odezwał się dobrze znajomym, głuchym głosem. Może tylko był trochę bardziej zdziwiony niż zwykle. – Cześć, Jonathan – odparła, siląc się na radosny ton. – Jak się masz? – Dobrze. Dzwonisz do mnie? – odparł. Najwyraźniej nadal był zdziwiony. – Tak. Wiem, że minęło już trochę czasu… – To prawda. Jak się czujesz? – Dobrze – odparła niepewnie.

Zapadła krótka cisza. Vanja zaczęła się zastanawiać, jak głupi, w skali od jednego do dziesięciu, był pomysł, żeby do niego zadzwonić. – Aha. Okej. Dzwonisz w jakiejś konkretnej sprawie? – zapytał, kiedy nie przejmowała inicjatywy w rozmowie. Przez chwilę się wahała. Czy powinna skłamać, pogadać chwilę o niczym, zakończyć rozmowę? Zdecydowała się na szczerość – w końcu po to dzwoniła. – W zasadzie to nie najlepiej. Tak sobie. Mam trochę kłopotów rodzinnych – powiedziała i poczuła, że to dobry początek. – Chodzi o Valdemara? – zapytał z niepokojem. Już prawie o tym zapomniała. Jonathan wiedział, że Valdemar zachorował na raka. Byli ze sobą, kiedy usłyszał diagnozę. Rak płuc. Choroba Valdemara, praca w policji kryminalnej, związek z Jonathanem – zrobiło się tego za dużo. Najprościej było zakończyć związek. Ale oni się lubili. Valdemar i Jonathan. Jak zniesie tę informację? O tym nie pomyślała. Jak dużo powinna zdradzić? Zaczęła od początku, może wystarczy powiedzieć tylko trochę. – W pewnym sensie. Pokonał raka… To było bardzo trudne i nadal jest… Znów umilkła. – Miło słyszeć – odparł Jonathan. – Pozdrów go ode mnie. – Tak… – A więc o co chodzi? Stało się coś jeszcze? – zapytał w ten współczujący sposób, który, jak sobie teraz przypomniała, był dla niego tak naturalny. Czuła, że nie da rady długo ukrywać tego, co zrobił Valdemar. Nie wiedziała zresztą, czy w ogóle chce to ukrywać. Ale nie mogła rozmawiać o tym przez telefon. – Możemy się spotkać? – zapytała cicho. Jonathan nie odpowiedział od razu. Już miała powiedzieć, że to zły pomysł, kazać mu o wszystkim zapomnieć i zakończyć rozmowę, kiedy nagle się odezwał. – Teraz to trochę skomplikowane. Ja i Susanna właśnie znowu zostaliśmy parą, a wiesz, co ona o tobie myśli… Vanja na krótką chwilę przestała się koncentrować na swoich problemach. Jonathan znów był z Susanną? Z dziewczyną, którą kiedyś rzucił dla niej? To bez wątpienia była nie lada nowina. – Oj – wykrztusiła. – Jest tak samo zazdrosna jak kiedyś?

– Pewnie się dziwisz, że znów jesteśmy razem? – kontynuował trochę zawstydzony. Nie odpowiedział na pytanie, ale nie musiał tego robić. Ona i tak wiedziała. Tego, co Susanna okazywała jej podczas ich nielicznych spotkań, nie można było nazwać inaczej niż nienawiścią. Nie wydawało się prawdopodobne, żeby to uczucie zelżało. W oczach Susanny była kobietą, która ukradła jej chłopaka, a tego nie można puścić płazem. – Trochę tak – odparła, choć w zasadzie nie było to szczególnie dziwne. Jonathan nigdy nie był singlem. Jeśli kończył związek, to dlatego, że miał do kogo pójść. Jeżeli dziewczyna chciała go rzucić, stawał się uparty, a wręcz namolny i ze wszystkich sił próbował wszystko naprawić. Bycie singlem wychodziło mu cholernie kiepsko. – Powiedz, co się stało – zmienił temat. – Nie wiem. Nie chcę cię w to wciągać – odpowiedziała niepewnie. – Ależ chcesz. W przeciwnym wypadku byś nie dzwoniła. O Jonathanie można było wiele powiedzieć, ale nie dało się zaprzeczyć, że dobrze ją znał. Vanja wzięła głęboki oddech, błądziła wzrokiem po mieszkaniu. Nagle znów widziała wszędzie Valdemara. – Valdemar próbował się zabić – wykrztusiła w końcu. Rozmawiali ponad pół godziny. Jonathan był fantastyczny. Czuła wielką ulgę, że może się podzielić bólem z kimś, kto naprawdę słucha. Wyszła na swój mały balkon zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Patrzyła na Frihamnen. Zaczęło się ściemniać, a wielki biały prom płynął w kierunku fiordu. Czuła, że zarazem żałuje i nie żałuje tej rozmowy. Jonathan bez wątpienia coś jeszcze do niej czuł, a kiedy rozmawiali, ona też poczuła nagłą tęsknotę. Zobaczyła siebie w alternatywnym życiu, w którym nie była już sama. Daleko od prześladujących ją demonów. To on zaproponował, żeby się spotkali. Wiedziała o Susannie i nie miała najmniejszej ochoty stawać jej na drodze, ale mimo wszystko się zgodziła. Pomyślała, że to przez mętlik w głowie. On jednak nie tłumaczył radości, jaka ją ogarnęła. Wielkiej radości.

– Cześć, wejdź. Wpuściła Billy’ego do mieszkania, zamknęła drzwi i go przytuliła. – Przyniosłem kilka piw – powiedział i podał jej siatkę z trzema butelkami, jednocześnie zdejmując buty. – Fajnie. Wejdź i siadaj. Skinęła głową w stronę małego salonu i poszła do kuchni. – Jak tam życie świeżo upieczonego męża? – krzyknęła. Otworzyła szafkę koło okapu i wyjęła paczkę orzeszków ziemnych. – Nie widziałam się z tobą od ślubu. – Dobrze, wszystko gra – odpowiedział. Odczekała chwilę, ale najwyraźniej nie miał już nic więcej do dodania. – Gdzie jest My dziś wieczorem? – zapytała i wsypała orzeszki do niebieskiej plastikowej miski z Ikei. – Pojechała w odwiedziny do rodziców. Do Dalarny. Jennifer pokiwała głową. To, że spędzał wieczór z nią i kilkoma piwami, kiedy jego żony nie było, nie musiało nic znaczyć. Jeśli dobrze rozumiała, My nie należała do zazdrosnych, a Billy nigdy nie dawał jej powodów do zazdrości. Choć zdarzały się okazje… Na policyjnej strzelnicy w Kirunie pocałował ją, ale to wszystko. Do niczego więcej nie doszło. A szkoda. Wyszła z kuchni. W jednej ręce miała dwie butelki piwa, a w drugiej miskę z orzeszkami. – Wspinasz się? – zapytał Billy, kiedy do niego podeszła, i wskazał na czekan, który wisiał na lince na ścianie koło telewizora, razem z kilkoma kolorowymi karabinkami. – Trochę się wspinałam, teraz już niezbyt często to robię, ale uważam, że są ładne. Odstawiła piwo i orzechy na mały okrągły stolik i usiadła koło niego. – Czym się teraz zajmujesz w pracy? Billy zaczął opowiadać. O salach lekcyjnych, czapkach, testach, katastrofie w Helsingborgu i o tym, że czekają na możliwość przesłuchania Ebby w szpitalu. Słuchała w skupieniu. Oczywiście czytała o tym. Popołudniówki każdego dnia poświęcały tej sprawie przynajmniej pięć stron. Temat podłapały

też poranne gazety i telewizyjne serwisy informacyjne. Ale teraz mogła wiedzieć więcej. Wiedzieć wszystko. Czuła się prawie tak, jakby uczestniczyła w śledztwie. To było fantastyczne. Niczego nie pragnęła bardziej niż być częścią wydziału zabójstw Krajowej Policji Kryminalnej. Praca w policji jak dotąd była dla niej nieco rozczarowująca. Wstąpiła do służby, żeby przeżywać emocjonujące przygody. Lubiła, kiedy się coś działo. Zawsze tak było. Szukała wyzwań, zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Po szkole policyjnej wylądowała w Sigtunie. I nadal tam była. Wiele kontroli prędkości i trzeźwości, mało polowań na morderców. Dużo biurokracji, mało adrenaliny. Była dobra w wielu rzeczach, ale wykonywanie rutynowych czynności nie należało do jej mocnych stron. Dwukrotnie została włączona do ich ekipy. Pracowała przy prawdziwych, skomplikowanych sprawach. Za pierwszym razem skończyło się na tym, że została ostrzelana w opuszczonej jednostce wojskowej w Södertälje. Za drugim Billy poprosił, żeby pojechała z nim do Kiruny i pomogła przeprowadzić śledztwo w sprawie zaginięcia. Mówiąc szczerze, niewiele się wtedy wydarzyło. Poza pocałunkiem na strzelnicy. Lubiła wszystkich w tej grupie do spraw morderstw, nawet Sebastiana Bergmana, z którym, jak rozumiała, pozostali mieli problem. Ale najbardziej lubiła Billy’ego. Bardzo go lubiła. Siedziała z nim na kanapie, popijali piwo i rozmawiali o śledztwie w sprawie seryjnego mordercy – to niewiele odbiegało od jej wizji idealnego wieczoru. Kiedy już się dowiedziała o sprawie wszystkiego, czego tylko mogła, poszła do kuchni i wyjęła z lodówki dwa kolejne piwa. Wróciła do pokoju i podała Billy’emu jedną z butelek. – Chcesz coś porobić? – zapytała. – Na przykład co? – Nie wiem. Iść do kina. Pojechać do miasta. – Umilkła, usiadła, wypiła łyk piwa i przez chwilę rozważała, czy aluzja nie będzie zbyt czytelna. – Skoczyć na strzelnicę – dodała w końcu. – Nie, ja… – Billy pokręcił głową. Jeśli zrozumiał nawiązanie do Kiruny, nie dał tego po sobie poznać. – Nie – powtórzył tylko. Zdrapywał paznokciem etykietę z butelki i sprawiał wrażenie nieobecnego. Przyjrzała mu się uważnie. Już kiedy wszedł, miała wrażenie, że coś się zmieniło, ale odsunęła od

siebie tę myśl. W końcu tak dawno się nie widzieli. Może po prostu był zestresowany pracą. Albo pokłócił się z My. Mogło chodzić tylko o to. Ale znów to poczuła. Teraz nie miała już wątpliwości. Coś na pewno się zmieniło. Nie zachowywał się jak zwykle. – Czy coś się stało? Nie odpowiedział od razu. Popatrzył na nią. Nie było to dobrze znajome, przyjazne i bezpośrednie spojrzenie. Tym razem patrzył inaczej. Obserwował. Jakby ją oceniał. Jakby próbował zdecydować, czy może jej zaufać. – Co takiego? – zapytała. Trochę niepewnie, skrępowana milczeniem. Zauważyła, że jego oddech zrobił się cięższy i że przygryzł wargę, kiedy oderwał od niej wzrok i wpatrzył się w swoje kolana. W dalszym ciągu bawił się etykietą. W końcu wziął głęboki wdech i spojrzał na nią raz jeszcze. – Muszę ci o czymś opowiedzieć. Po wszystkim milczała. Nie bardzo wiedziała, czego się spodziewała, kiedy oznajmił, że musi jej o czymś powiedzieć, ale na pewno nie tego. Hinde i Cederkvist, rozkosz, przy której wszystko inne bladło, koty, ślub. Impuls, który rósł tak, że w końcu nie mógł już myśleć o niczym innym. Chaos. Nienawiść do siebie. Doszła do wniosku, że to ona powinna przerwać ciszę. Lekko odchrząknęła. – To tylko koty – powiedziała i zobaczyła, że nie takiej reakcji oczekiwał. Co mogła powiedzieć? Ledwo potrafiła przyswoić to, co powiedział, ale jednocześnie w jakiś dziwny sposób go rozumiała. Nie samo zabijanie, ale popęd, poszukiwanie czegoś, co da silnego kopa – w tym potrafiła się odnaleźć. Ileż to razy w wieku nastoletnim zdarzyło jej się coś zwędzić? Nie dlatego, że potrzebowała tych rzeczy, ale ze względu na adrenalinę. Włamywała się do zamkniętych pływalni. Skakała po krach lodowych. Po co jej były wspinaczki, tory przeszkód, przygody z downhillem, lotniarstwem i nurkowaniem, jeśli nie po to, aby przez chwilę mogła poczuć, że żyje. Uczynić rzeczywistość nieco bardziej nierzeczywistą. Intensywną. Emocjonującą. Ciekawą. Ale dlaczego jej o tym opowiedział? Była zaskoczona i skołowana, ale złapała się na tym, że czuje też lekką radość i dumę. Nie mówił

tego nikomu, nawet My. A jej tak. Chciał się z nią podzielić swoją tajemnicą, czyli uważał ją za kogoś bliskiego. Czy to coś znaczyło? – Nie chodzi o koty – westchnął. Wydawało jej się, że słyszy w jego głosie nutę rozczarowania. – Chodzi o to… że w ogóle to robię… Zrobiłem – poprawił się szybko. – Rozumiem, ale… Rozpoznaję to. To tęsknota za chwilami, w których człowiek naprawdę czuje, że żyje. – Ale to nie jest jakiś pieprzony skok na bungee. To jest chore. – Tak, ale… Zawahała się. To było chore. Czuła się dziwnie, kiedy myślała o tym, że Billy zrobił to, co opisywał. Ale gdyby pominąć sam czyn… Miał rację: tu nie chodziło o koty. Należało spojrzeć na popęd. Na to, co chciał osiągnąć… – Powiedz – poprosił Billy. – Powiedz, co myślisz. – Nie wiem… – zaczęła. Uznała, że mimo wszystko wyłoży swoją teorię. Wieczór i tak nie mógł już być dziwniejszy. – Być może urzeczywistnienie fantazji jest, że tak powiem, ważniejsze niż rezultat. – Co masz na myśli? – Mówiłeś, że byłeś tak jakby… podniecony na strzelnicy w Kirunie, chociaż tam nikt nie zginął. Widziałeś, że strzelasz do ludzi. To była fantazja. Na niby. – Tak… – Powiedzmy, że nie chodzi o zabijanie, tylko o władzę. Poczucie kontroli, przewagi, sprzężone z przyjemnością fizyczną. To nie jest aż tak chore, to się da naprawić. – Nie wiem, o czym mówisz. Billy naprawdę wyglądał, jakby kompletnie nic nie rozumiał. Znów się zawahała. Wprawdzie próbowała tego kilka razy, ale do eksperta w tej dziedzinie wiele jej brakowało. Możliwe, że wypływała na głęboką wodę, ale jeśli się powiedziało A, trzeba powiedzieć B. – BDSM… No wiesz, kontrola… seks z podduszaniem. Billy patrzył w dół na butelkę, która była już zupełnie obdarta z etykiety. Sprawiał wrażenie zakłopotanego kierunkiem, który obrała ich rozmowa. – Nie sądzę, żeby My czuła takie klimaty – powiedział cicho.

Znów się zawahała. Ale co tam. Zwierzył się jej. Nie miała powodu zatajać tego, co czuła. Niech się dzieje, co chce. Położyła mu dłoń na udzie. – No to nie rób tego z My. To był wręcz modelowy przykład beznadziejnego poranka. Wszystko, co tylko mogło, szło nie tak. Budzik nie zadzwonił, on zaspał i za późno obudził Ellę. Po otwarciu lodówki odkrył, że nie ma w niej mleka, więc nie mogła się napić swojego ulubionego kakao O’boy. Po nerwowej kłótni o napój zastępczy nie chciała włożyć nic z tego, co miała w szafie, ani iść do szkoły. Kiedy wreszcie ją tam zawiózł – w dresowych spodniach pod różową tiulową spódnicą, w za małej bluzie z kapturem z Elsą z Krainy lodu na piersi, w tiarze i sandałach – wiedząc, że ta kreacja z pewnością będzie omawiana wieczorem w domu, po tym jak Linda odbierze ją ze szkoły – miał już prawie półgodzinne opóźnienie. Spotkanie z szefem było wyznaczone na dziewiątą. Wiedział, że się spóźni. Jak bardzo – to zależało od ruchu ulicznego, ale co najmniej kwadrans, a może i więcej. Niedobrze. Zaczęło się już poprzedniego wieczoru. Jedna z konkurencyjnych stacji mimo pory roku zdecydowała się zaryzykować i wyemitować pierwszy odcinek nowego reality show – Ostatnie kuszenie. Szum wokół tego wydarzenia był spory. Kolorowe gazety podchwyciły temat i udało się wzbudzić zainteresowanie uczestnikami, jeszcze zanim program ruszył. To zawsze było dobre. Szef zadzwonił tuż po jedenastej wieczorem. Claes akurat siedział z Lindą na balkonie i pił wino. Na dźwięk telefonu westchnęła, a kiedy powiedział, że musi odebrać, wstała i weszła do środka. – Widziałeś wczoraj Ostatnie kuszenie? – zapytał zamiast powitania albo przeprosin, że dzwoni tak późno. – Nie – odparł zgodnie z prawdą. Pewnie powinien był oglądać – nie brakowało ludzi, którzy uważali, że do obowiązków dyrektora programowego należy oglądanie przynajmniej premierowych odcinków serii nadawanych przez konkurencję, ale miał inne sprawy. Rodzinne. – Dobre? – Oglądalność czterysta dwanaście tysięcy. Osiemnaście i siedem dziesiątych procent udziału w grupie piętnaście–czterdzieści cztery. Najchętniej oglądany program w grupie docelowej. Claes milczał. Co mógł na to odpowiedzieć. To był dobry wynik. Jak na koniec czerwca. Naprawdę dobry. Ich własne programy z taką oglądalnością można było policzyć na palcach jednej ręki. Po amputacji dwóch palców. Albo trzech. To były naprawdę dobre liczby.

Informacja, że konkurencja rośnie w siłę, była zła, ale wiedział, że będzie jeszcze gorzej. – Nie proponowano nam tego? – zapytał szef, a jego ton świadczył o tym, że już zna odpowiedź. – Proponowano – odparł. – Odmówiłem. Jedyną reakcją było milczenie. Jakby pytanie „Dlaczego?” było tak oczywiste, że nawet nie trzeba go było zadawać. – Program, za który podziękowałem, niezupełnie był tym, który wczoraj wyemitowali – powiedział i usłyszał, że brzmi to bardziej defensywnie, niż zamierzał. – Sporo zmienili, ulepszyli. – Skąd wiesz? Przecież go nie oglądałeś. – Słyszałem od producentów. To ci, którzy robią dla nas Żony z Manhattanu. – A jeśli chodzi o te zmiany… nie mogli wprowadzić ich u nas? Jawnie kwestionował jego decyzję. Nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni. Rozmowa zakończyła się pięć minut później postanowieniem, że spotkają się rano. O dziewiątej. Było to pierwsze spotkanie tego dnia. Claes wywodził się ze środowiska producentów telewizyjnych. Przez wiele lat zbierał ekipy, sprzedawał pomysły, obsadzał stanowiska odpowiednimi ludźmi, którzy potrafili rozwiązać pojawiające się problemy. Ale treść nigdy nie była jego mocną stroną. Spodziewał się, że kiedyś to wyjdzie na jaw. Może dzisiaj. Jego dwaj poprzednicy na stanowisku dyrektora programowego spędzili tam odpowiednio cztery i dziewięć miesięcy. W stacji mówiło się, że to jedyna posada z katapultą w gabinecie. Dlatego kiedy wychodził z mieszkania, czuł lekkie zdenerwowanie. Jednocześnie powtarzał sobie, że to przecież zasrany reality show. Przecież nie odmówił Beatlesom. Nacisnął przycisk windy. Nic się nie stało. Nacisnął znowu. Cisza. Ktoś nie zamknął kraty albo winda się zepsuła. Niech to szlag. Zaczął zbiegać po schodach. Jego zdenerwowanie miało wiele przyczyn. Spotkanie było jedną z nich. Drugą były morderstwa uczestników reality show. Zarówno Mirre Petrovic, jak i Patricia Andrén występowali w programach ich stacji. Co prawda Andrén wystąpiła w Samotnej mamie, zanim został dyrektorem, ale mimo wszystko. Dzwonili z gazet, chcieli znać szczegóły nagrań, wspomnienia. Pytali, czy było coś, czego nie wyemitowali, a co mogliby im dać. Jakieś ekskluzywne materiały. Odsyłał ich do firmy producenckiej. Nie miał nic do powiedzenia o Mirrem i o Patricii, nie znał ich i, szczerze mówiąc, nawet nie bardzo ich kojarzył. Nie oglądał programów, w których

brali udział. Zdarzało się, że widział pojedyncze odcinki, bo był do tego zmuszony, ale nigdy w życiu nie śledziłby tych produkcji. Nikt z pracowników stacji tego nie oglądał. Uważano ich za kanał dla idiotów. Którego celem jest sprzedaż reklam. Ich cynicznie skonstruowane programy z uczestnikami wyłonionymi w drodze żmudnych castingów miały w symbiozie z kolorową prasą przyciągnąć odpowiednich widzów i zdobyć jak największą popularność medialną. Ten temat nie był już nawet kontrowersyjny. Wszyscy to wiedzieli. I podzielali ten pogląd. Ale nawet on czuł, że stacja oczekuje od niego więcej. Mówiło się o godzinnym odcinku specjalnym poświęconym obu ofiarom. Archiwalne fragmenty programów przeplatane wywiadami i wypowiedziami przyjaciół i rodziny. Po prostu program wspominkowy. Jakby byli gwiazdami sportu albo politykami. Jakby coś znaczyli. No dobra, to też było cyniczne. Jasne, że coś znaczyli i że śmierć dwóch młodych osób z ręki mordercy jest straszna, ale… program wspominkowy? Bez przesady. Otworzył metalowe drzwi prowadzące na parking na dolnym poziomie i skręcił w lewo. Wyjął z kieszeni kluczyk i już miał otworzyć lexusa, kiedy go zobaczył. Rozglądając się po pustym garażu, miotał przekleństwa i inne niecenzuralne słowa. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Miał zablokowany wyjazd. Tuż za jego samochodem jakiś kretyn zaparkował swój samochód. I nie był to zwykły samochód. To był kamper, wielki jak cholera.

Nie było jeszcze nawet wpół do dziesiątej, ale Torkel czuł, że zaczyna być głodny. Budzik zadzwonił już kwadrans po piątej. Po krótkiej przebieżce po mieście, które nie zdążyło się jeszcze obudzić, prysznicu i skąpym śniadaniu pojechał do komisariatu na Kungsholmen. Dawniej tłumaczył pustki w lodówce częstymi wyjazdami, ale teraz nie mógł już tego zrobić. W Ulricehamn byli niecałe dwie doby – zbyt krótko, żeby coś zdążyło się zepsuć. Prawda była taka, że coraz gorzej znosił samotne posiłki. Budził się sam i sam zasypiał. Żył sam. To uczucie przybrało na sile, kiedy się dowiedział, że Yvonne i Kristoffer się zaręczyli. Jesienią mieli wziąć ślub. W Bergslagen, w rodzinnej posiadłości Kristoffera. Kameralna uroczystość. Nie spodziewał się zaproszenia. Życzył byłej żonie jak najlepiej, ale to, że była w nowym, trwałym związku, jeszcze wyraźniej pokazywało, jak wiele jemu samemu do tego brakuje.

Musiał zdać sobie sprawę, że między nim a Ursulą już do niczego nie dojdzie. Po ślubie Billy’ego wylądowali w jej pokoju z butelką wina. Jednak kiedy ją opróżnili, dała mu do zrozumienia, że chce, żeby sobie poszedł. Nie było sensu dalej tęsknić i się łudzić. Pozostawała jeszcze Lise-Lotte. Pocałunek był fantastyczny, krył w sobie obietnicę czegoś więcej, ale on wyjechał z Ulricehamn i nawet się nie odezwał. Obiecał, że zadzwoni, i nie dotrzymał słowa. Za to nie zdobywa się zbyt wielu punktów u kobiet. Ona też nie zadzwoniła. A więc pocałunek był jednorazowym wypadkiem. Przyszedł do pracy wcześniej niż cała reszta. Rozkoszował się ciszą i przygotowywał się do porannego spotkania z dziennikarzami. Policja miała rzeczników prasowych i większość wydziałów z nich korzystała, ale nie on. O dziewiątej spotkał się z przedstawicielami czwartej władzy. Tak jak się spodziewał, frekwencja była wyższa niż w Ulricehamn. O wiele wyższa. Zobaczył kamery na statywach i las mikrofonów przytwierdzonych do stołu, za którym usiadł. Nie miał zbyt wielu nowych informacji. Trzecia ofiara śmiertelna i jedna kobieta ciężko ranna. Ich tożsamość była już znana. Najprawdopodobniej wszyscy zebrani wiedzieli o siostrach Johansson tyle samo co policja, o ile nie więcej. Dlatego wszystkie pytania, które padły po jego krótkim wprowadzeniu, były wariacją na jeden i ten sam temat. Gdzie i dlaczego? Co się stało Ebbie? Kiedy będą mogli ją przesłuchać? Jak to możliwe, że przeżyła? Trudno było w to uwierzyć, ale do tej pory udało im się utrzymać w tajemnicy informację o teście, który ofiary dostały do rozwiązania. Wyglądało na to, że nikt nie zaglądał na ich profile na portalach społecznościowych, a w każdym razie nie skojarzył morderstw ze znajdującymi się tam krótkimi wpisami na temat wyników. Nie wiedzieli, że Ebba zdała, a on nie zamierzał im tego mówić, więc po kilku minutach, podczas których wydawało się, że padają wciąż te same pytania, zakończył spotkanie i obiecał ich poinformować, jak tylko zdarzy się coś nowego. Postanowił, że wejdzie schodami na swój wydział. Po drodze poczuł się głodny. W jadalni Billy stał przy zlewie i nalewał sobie kawę. Skinął Torkelowi głową i zaczął sączyć gorący napój.

– Cześć, teraz przyszedłeś? – Nie. Rozmawiałem z prasą. Torkel podszedł do lodówki i ją otworzył. Spojrzał na Billy’ego, który wziął jeszcze jeden łyk kawy, stłumił ziewnięcie i potarł oczy. – Wszystko okej? – zapytał Torkel i wyjął z lodówki masło oraz ser. Billy raczej nie zarywał nocy z powodu spraw, nad którymi pracowali, ale nigdy nic nie wiadomo. Czasem jeden szczegół mógł poruszyć jakąś osobistą strunę. Nie zaszkodziło zapytać. – Tak, a dlaczego? – zapytał Billy ze zdziwieniem. – Wydajesz się trochę zmęczony. – Aha. Nie, nie, wszystko w porządku. Po prostu wczoraj trochę się przeciągnęło. – Okej. Torkel otworzył drzwi dużej spiżarni i wyjął paczkę chrupkiego pieczywa. – Jak tam? – zapytał. – Z czym? – Ze wszystkim. Z pracą. – Firmy telekomunikacyjne obiecały jak najszybciej wysłać listy. Zdjęcia z punktów poboru opłat dostanę, jak dobrze pójdzie, jeszcze przed południem, a wtedy będę mógł zacząć sprawdzać kampery. – Daj znać, jeśli będziesz potrzebował ludzi do pomocy. Billy skinął głową. Wiedział, że dodatkowi ludzie zapewne się przydadzą. Przy drogach wjazdowych do Sztokholmu było dużo stacji, a nie znali dokładnej godziny. Mimo że wiedzieli, czego szukają, mieli do przejrzenia mnóstwo materiału. Zadzwonił telefon. Torkel włożył nóż do opakowania masła Bregott i odebrał, a w tym samym czasie Billy wyszedł z jadalni z kubkiem kawy. Trzydzieści sekund później zakończył rozmowę, wybrał numer Vanji i zapytał, gdzie jest. Dzwonili ze szpitala Karolinska. Mogli już porozmawiać z Ebbą Johansson.

Vanja skręciła pod szpital. Milczący Sebastian siedział obok. Zdawała sobie sprawę, że Karolinska kojarzy mu się teraz przede wszystkim z Valdemarem. Doceniała, że nie pytał, czy chce o tym porozmawiać. Spodziewała się, że będzie chciał wykorzystać, że są sami, i zapyta, jak się czuje, będzie proponował pomoc, spróbuje się do niej zbliżyć, ale nie licząc pytania, czy może wyłączyć radio, kiedy zaczęli puszczać szwedzkie reggae, milczał. Kiedy Torkel zadzwonił do niej i poprosił, żeby przyjechała do szpitala z Sebastianem, w pierwszej chwili chciała zaprotestować, ale szybko zdała sobie sprawę, że jego umiejętności rzeczywiście mogą się przydać. To była młoda dziewczyna, która przeżyła traumę. Można było mówić różne rzeczy o zaangażowaniu Sebastiana w poprzednią sprawę, ale był dobry dla małej Nicole. Może tym razem też będzie dobry. Zaparkowała przed budynkiem, w którym leżała Ebba Johansson, i razem poszli do wejścia. W środku było dużo ludzi. Większość zdawała się siedzieć spokojnie i w zasadzie bezczynnie. Vanja domyśliła się, że to dziennikarze. Jej podejrzenia zyskały potwierdzenie, kiedy młody mężczyzna, siedzący kawałek dalej, wstał. – Pan się nazywa Sebastian Bergman, prawda? Kilku innych czekających ocknęło się i razem z młodzieńcem ruszyli w ich stronę. Sebastian przystanął. – Idź – powiedział do Vanji, która nie zwalniając kroku, szła w kierunku recepcji. – Zobaczymy, ile wariantów „bez komentarza” jestem w stanie wymyślić – dodał uśmiechnięty i odwrócony w stronę zmierzających ku niemu ludzi. – Przyszliśmy na spotkanie z Christosem Theotokisem – powiedziała Vanja, kiedy podeszła do recepcjonistki i dyskretnie pokazała jej legitymację policyjną. – Czwarte piętro. Windy są tam. Zadzwonię i powiem, że idziecie. Vanja podziękowała i dała znak Sebastianowi, żeby poszedł z nią do wind. Idących ich śladem dziennikarzy nie zaszczyciła nawet spojrzeniem, nie mówiąc już o odpowiedzi na rzucane w ich kierunku pytania. – Przesłuchacie ją? – Powiedziała coś? – Podała wam rysopis?

– Co się jej stało? – Dlaczego jej nie zabił? Drzwi windy się otworzyły, Vanja i Sebastian weszli do środka. Jedno jej spojrzenie wystarczyło, żeby nikomu nie przyszło do głowy wejść tam z nimi. Christos Theotokis – wysoki, szczupły, ciemnowłosy mężczyzna z imponującą brodą – czekał na nich, kiedy drzwi się otworzyły. – Jak ona się czuje? – zapytała Vanja, kiedy ponownie się przedstawili i ruszyli wyblakłym szpitalnym korytarzem. – Jej życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, ale nie odzyska wzroku. – Czy wiadomo, jak on to zrobił? Z oczami? – zapytał Sebastian. Christos spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem. Sebastian podejrzewał, że tak samo jak wszyscy policjanci, z którymi pracował, Christos był wypytywany o różne soczyste szczegóły z pracy podczas tak wielu spotkań towarzyskich, że nie palił się do zaspokajania jego mrocznej ciekawości. – Sposób działania sprawcy może nam wiele o nim powiedzieć, dać obraz tego, z czym mamy do czynienia – oznajmił w odpowiedzi na to spojrzenie, a Christos pokiwał głową ze zrozumieniem. – Otworzył jej oczy na siłę i przypalał. Uszkodzenia wskazują na jakiś rodzaj silnego lasera. – Czy kiedy to robił, była przytomna? – zapytała Vanja i poczuła, że przeszedł ją dreszcz. – Nie, niczego nie pamięta. – Całe szczęście – powiedziała z ulgą. Lekarz zatrzymał się przy zamkniętych drzwiach, odwrócił się i spojrzał na nich poważnie. – Tam leży. Możecie z nią porozmawiać, ale starajcie się jej nie denerwować. – W jaki sposób? – zapytał Sebastian. – Musimy z nią pomówić o człowieku, który wypalił jej oczy laserem i zabił jej siostrę. Ma pan jakiś pomysł, jak to zrobić, nie denerwując jej? Lekarz spojrzał na Sebastiana, jakby chciał mu dać do zrozumienia, że nie jest kimś, kto może kwestionować jego polecenia w tym miejscu. – Będziemy próbowali zachować jak największą ostrożność – wtrąciła się Vanja. – Jak tylko będzie miała dosyć, skończymy. Christos spojrzał na nią, a potem znowu na Sebastiana. Miała nadzieję, że jej kolega nie wyskoczy z kolejnym głupim i nieczułym komentarzem. Czuła, że jeszcze dwie sekundy i Christos Theotokis

zabroni im wejść. – Ona jest szefem. Robię, co mi każe – powiedział Sebastian i kiwnął głową w jej stronę. Christos przyglądał mu się kilka sekund, sprawdzając, czy się z niego nie nabija, a następnie otworzył drzwi i bez słowa wpuścił ich do środka. – Zachowuj się – syknęła Vanja, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. Ebba miała metr sześćdziesiąt osiem wzrostu, ale w dużym szpitalnym łóżku wyglądała na mniejszą. Kołdra była podciągnięta pod pachy, ręce leżały wzdłuż tułowia. Na oczach miała białe kompresy przymocowane plastrem. Przy łóżku siedzieli jej rodzice. – Vanja Lithner, Krajowy Wydział Zabójstw. A to jest Sebastian Bergman, psycholog, który z nami pracuje. – Vanja zwróciła się głównie do rodziców. Pokiwali głowami, ale nawet nie próbowali wstać, żeby się przywitać lub przedstawić. – Chcielibyśmy odbyć krótką rozmowę z państwa córką, jeśli się państwo zgodzą. – Czy to naprawdę konieczne? – zapytał mężczyzna głosem nabrzmiałym od smutku. – Obawiam się, że tak. – W porządku – od strony łóżka dobiegł słaby głos. Vanja rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku Sebastiana, który stanął jakiś metr od dziewczyny, przyciągnął do siebie krzesło i usiadł po drugiej stronie łóżka, naprzeciwko rodziców. – Cześć, mam na imię Vanja. Musimy porozmawiać o tym, co się stało. Jeśli dasz radę. Dziewczyna słabo pokiwała głową. Vanja szybko streściła, co udało im się ustalić, żeby Ebba nie musiała się męczyć opowiadaniem tego, co już wiedzieli. Kiedy skończyła, zapytała dziewczynę, czy chciałaby coś dodać na gorąco, zanim zacznie zadawać bardziej konkretne pytania. – Przedstawił się jako Sören, nie Sven – powiedziała Ebba. Tak cicho, że Sebastian musiał się zbliżyć o krok, żeby w ogóle ją usłyszeć. – Dobrze, bardzo dobrze. – Vanja próbowała ją wesprzeć. – A chińska restauracja, w której się spotkaliście? Pamiętasz jej nazwę? – Beijing Garden, w Sundbybergu. Vanja pokiwała głową. Wyślą tam ludzi, żeby sprawdzili, czy pracownicy potrafią podać bardziej szczegółowy rysopis sprawcy. Ebba też potrafiła powiedzieć tylko tyle, że był to starszy brodaty

mężczyzna w czapce i w okularach. Sebastian nagle zrozumiał, dlaczego sprawca ją oślepił. Prawdopodobnie miał swój kodeks. Jeżeli ofiara zaliczyła test, miała zostać przy życiu. Zapewne się nie spodziewał, że będzie musiał myśleć nad problemami, jakie się z tym wiązały. Można było je rozwiązać, odbierając jej wzrok. Mógł pozwolić na to, żeby opisała ich spotkanie słowami, jeśli nie będzie mogła sprawdzić, w jaki sposób wykorzystano jej informacje. Nie zidentyfikuje go na podstawie zdjęć podejrzanych. Policyjny rysownik nie sporządzi rysopisu we współpracy z nią. Nic z tych rzeczy. Jasne, może i mogłaby rozpoznać go po głosie, gdyby zatrzymali go jako podejrzanego, ale o ile wiedział, na podstawie takiej identyfikacji jeszcze nigdy nie zapadł wyrok skazujący. Do tego potrzeba było również materialnych dowodów, a tych jak dotąd nie mieli. – Na ile pytań trzeba było odpowiedzieć poprawnie, żeby zaliczyć test? – włączył się Sebastian. – Na jedną trzecią. Dwadzieścia pytań. W sumie było ich sześćdziesiąt. – Tak, wiemy. Widzieliśmy te testy. Jak on je przeprowadza? Po raz pierwszy od początku rozmowy zareagowali rodzice Ebby. A w każdym razie jej ojciec. Odwrócił się do Sebastiana ze sceptycznym wyrazem twarzy. – Czy ona naprawdę musi o tym opowiadać? – Niczego nie musi, ale im więcej szczegółów poznamy, tym lepiej. Ebba wzięła głęboki wdech i zaczęła opowiadać. O kamperze, kajdankach, stoperze, opasce na oczy. Sebastian spytał o opaskę. Jaki był jej cel? Przecież ofiary już go widziały, spędzili ze sobą kilka godzin. Dlaczego więc nie mogły na niego patrzeć w czasie testu? Warto było zanotować to w pamięci. – Kamper – powiedziała Vanja i trochę cofnęła taśmę. – Możesz powiedzieć coś więcej na jego temat? – Po prostu kamper. Widziałam go tylko z jednej strony. Zwyczajny, ale wzdłuż całego boku biegła czerwona linia. Ta informacja była nowa. Nowa i ważna dla Billy’ego, którego w najbliższym czasie czekało oglądanie masy zdjęć. Vanja spytała, czy Ebba pamięta coś jeszcze, co mogłoby być dla nich ważne. Dziewczyna delikatnie pokręciła głową.

– W takim razie odpoczywaj – powiedziała Vanja i wstała. – Dziękuję, że dałaś radę. To dla nas wiele znaczy. Odstawiła krzesło na miejsce, a kiedy wychodzili, skinęła głową rodzicom Ebby. – Mówił, że ma studenta – rozległ się słaby głos z łóżka. Vanja i Sebastian przystanęli. – Studenta? – Rozmawialiśmy o tym, jaki rozgłos zyskałyśmy po wygranej, a wtedy powiedział, że ktoś, kto u niego studiuje, zeszłej jesieni dostał stypendium na MIT i nikogo to nie obeszło. – Jesteś pewna, że mówił o MIT? – Tak. – Zeszłej jesieni? – Tak. Vanja nie mogła powstrzymać uśmiechu. Przełom. Prawdziwy przełom. Jak wielu ludzi mogło zeszłej jesieni dostać stypendium na MIT? Niewielu. Ilu mogli mieć nauczycieli? Paru, ale z taką grupą można było sobie dać radę. Zmniejszało to liczbę podejrzanych z tysiąca do być może kilkunastu. – Dziękuję, to naprawdę bardzo nam pomogło. – Nafaszerował ją narkotykami i zabrał do samochodu – powiedziała nagle Ebba. Może myślała, że nie wiedzą, jak przebiegały uprowadzenia. Z troski o Ebbę i rodziców Vanja nie drążyła tego tematu. W głosie dziewczyny słychać było płacz. Sebastian nie wiedział, jak uszkodzenia oczu wpłynęły na kanaliki łzowe, ale tak czy inaczej, białe kompresy wchłonęłyby wszystkie łzy. – Nie mogłam jej uratować. Powinnam była to zrobić. Rodzice nachylili się do Ebby. Położyli dłonie na jej dłoniach, przemawiali cicho i uspokajająco. Mówili, że to nie jej wina. Że nic nie mogła zrobić. Że nie wolno jej tak myśleć. To nie pomoże. Sebastian w milczeniu przyglądał się scenie, która rozgrywała się przy szpitalnym łóżku. Rany się zagoją. Była młoda, przyzwyczai się do życia bez wzroku.

Poczucie winy i ból… to zupełnie inna sprawa. Na ten temat wiedział wszystko. Wiedział, jak to jest zawieść oczekiwanie, że będzie się broniło drugiego człowieka. Obiecać sobie, że nigdy się nie zawiedzie, że zrobi się wszystko, żeby go uratować. A potem odzyskać przytomność i odkryć, że to się nie udało. Że obietnica nie została dotrzymana. Żyć z tym do końca. Tak, o poczuciu winy wiedział wszystko. Ale nie było niczego, czym mógłby pocieszyć tę małą dziewczynkę w wielkim łóżku. Dlatego wyszedł.

Billy doszedł do wniosku, że sprawdzanie, kto komu przyznał stypendium w ciągu minionego roku, zajęłoby zbyt dużo czasu. Istniało mnóstwo fundacji, funduszy stypendialnych i innych podmiotów, które przeznaczały na to pieniądze. Postanowił podejść do sprawy od drugiej strony. Miał nadzieję, że na MIT nie studiuje zbyt wielu Szwedów. Przeszkodę stanowiła różnica czasu. Sześć godzin. W Sztokholmie właśnie minęła pora lunchu, co oznaczało, że w Bostonie było kilka minut po szóstej rano. Zbyt wcześnie, żeby pracownicy administracji, z którymi chciał się skontaktować, byli na miejscu. Mimo to Billy przygotował się do rozmowy, a właściwie do rozmów, tak dobrze, jak tylko się dało. Wszedł na stronę uczelni i tak długo przeszukiwał działy People i Offices, czytał tytuły i opisy stanowisk, aż znalazł pięć osób, które jego zdaniem mogły mu pomóc albo przynajmniej pchnąć go we właściwym kierunku. Potem mógł już tylko czekać. Poszedł po trzeci tego dnia kubek kawy. Czekając, aż maszyna ją przygotuje, doszedł do wniosku, że będzie musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie, żeby nie myśleć o ubiegłym wieczorze. Na szczęście po powrocie zobaczył, że przyszła wiadomość z Urzędu ds. Ruchu Drogowego. Dane logowania, nazwa

użytkownika i hasło pozwalające zyskać dostęp do zdjęć z punktów poboru opłat. Zalogował się i wpisał aktualną datę. Zastanawiał się chwilę, czy mógłby zawęzić wyszukiwanie, wpisując przedziały czasowe, ale doszedł do wniosku, że nie. Postanowił zacząć od piątku – dnia, w którym Sara i Ebba zostały uprowadzone w kamperze, i od punktów w pobliżu Sundbybergu, bo tam odbyło się spotkanie. Miał nadzieję, że będzie mógł ograniczyć wyniki do samochodów na zagranicznych numerach, ale nie było takiej kategorii. Nie dało się też wyszukiwać według typu pojazdu. Po dwóch godzinach miał już za sobą setki zdjęć. Dwa kampery pasowały. Oba były zarejestrowane w Szwecji. Zdał sobie sprawę, że nie da rady przejrzeć materiałów z kilku dni i ze wszystkich osiemnastu punktów. Potrzebował ludzi do pomocy. Zwłaszcza że sprawca mógł objechać Sztokholm, trzymać się z dala od bramek albo przejeżdżać przez nie nocą, kiedy były darmowe i pojazdów nie rejestrowano. Do tej pory był dobrze zorganizowany i działał inteligentnie, więc takie ryzyko było spore. Jeśli się nie mylił, cała jego robota była tylko stratą czasu. Przeciągnął się i spojrzał na zegar. Piętnaście po drugiej. Piętnaście po ósmej w Bostonie. Warto spróbować, pomyślał. Wziął do ręki listę nazwisk i numerów, którą wcześniej sporządził, i wystukał pierwszy z nich. Zabrzmiało kilka sygnałów. Nikt się nie zgłaszał. Rozłączył się i spróbował z kolejnym. Carolyn Bernstein odebrała od razu. Przedstawił się i opisał sprawę. Zapytał, czy ubiegłej jesieni mieli jakichś stypendystów ze Szwecji, a jeśli tak, to czy mógłby otrzymać ich nazwiska. Carolyn odparła, że ona się tym nie zajmuje, ale podała mu nazwisko osoby, z którą powinien się skontaktować, i powiedziała, że od razu go połączy. Podziękował i w słuchawce zapadła cisza. Stanowczo zbyt intensywna. I stanowczo zbyt długa. Carolyn nie przełączyła go, tylko rozłączyła. Westchnął, zadzwonił jeszcze raz i powiedział, że chyba wystąpił jakiś błąd. Carolyn przeprosiła i spróbowała znowu. Tym razem w słuchawce rozległy się sygnały. Wiele sygnałów. A potem odezwała się automatyczna sekretarka, która informowała, że osoba z pokoju 3449 jest na urlopie i wróci dopiero w czwartek. W pilnych sprawach należało dzwonić pod inny numer. Billy zanotował. Nie był to żaden z numerów, które już miał na liście. Rozłączył się i zadzwonił znowu. Nikt się nie zgłaszał. Sfrustrowany rzucił słuchawką i oparł się na krześle. Dlaczego tak cholernie trudno było dodzwonić się do kogoś, kto mógłby im pomóc? Już miał wybrać kolejny numer ze swojej krótkiej listy, kiedy telefon zaczął dzwonić. My. Nie teraz. Wyłączył dźwięk i czekał. Mógł po prostu być gdzieś indziej i nie wiedzieć, że do niego dzwoni. Wstał i poszedł do łazienki, żeby nie widzieć świecącego wyświetlacza, który w ciszy podsycał jego wyrzuty sumienia. Kiedy wrócił, zobaczył, że My zostawiła wiadomość. Nie miał zamiaru jej odsłuchiwać. Zadzwonił pod trzeci numer z MIT. Katie Barnett odebrała po drugim sygnale, a kiedy usłyszała, w jakiej

sprawie dzwoni, odparła radośnie, że jak najbardziej może mu pomóc. Zapytała, czy rozmawiał z Kennethem. Wyjaśnił, że jeśli chodzi o Kennetha z pokoju 3449, to wróci dopiero w czwartek. Okazało się, że rzeczywiście chodziło o Kennetha Kane’a. Billy podkreślił, że to bardzo pilne, a Katie odparła, że rozumie i postara się mu pomóc. Poprosiła o jego numer i obiecała, że oddzwoni, kiedy sprawdzi, co trzeba. Billy podał numer bez większych nadziei, że kiedykolwiek jeszcze ją usłyszy, ale ku jego zaskoczeniu nie minęło dziesięć minut, a numer zaczynający się od +1 pojawił się na wyświetlaczu. Katie oddzwoniła, a to, co powiedziała, było jak muzyka dla jego zmęczonych uszu. – Na stypendium u nas jest tylko jedna studentka ze Szwecji. – Olivia Johnson – powiedział Billy i przypiął do tablicy w Pokoju zdjęcie młodej kobiety o brązowych włosach i brązowych oczach. – Studiowała technologię medyczną na KTH, a w zeszłym roku dostała dwuletnie stypendium Fundacji Szwecja–Ameryka, dzięki któremu mogła kontynuować naukę na MIT. – Jesteśmy pewni, że chodzi o nią? – zapytał Torkel. – Pewni czy nie, to jedyna Szwedka, która ma teraz to stypendium, a zaczęła studia jesienią. Torkel pokiwał głową i zobaczył, że wszyscy prostują się na krzesłach. Tym razem nie chodziło o streszczenie czegoś, co już od dłuższego czasu wiedzieli. Teraz mieli trop. Zaczynało się polowanie. Billy odwrócił się w stronę stołu i wziął teczkę z kolejnymi zdjęciami. – To są jej wykładowcy z KTH – wyjaśnił Billy i zaczął umieszczać zdjęcia na tablicy. Trzej mężczyźni w średnim wieku. – Ĺke Skogh – profesor technologii medycznej, Christian Saurunas i Muhammed El-Fayed – wykładowcy. Wszyscy się pochylili i przyjrzeli zdjęciom. Skogh i Saurunas wyglądali na pięćdziesiąt kilka lat. Skogh miał brodę, ale nie miał okularów. Saurunas miał okulary, ale nie miał brody. Trzeci, El-Fayed, wyglądał, jakby nie skończył jeszcze czterdziestki. Miał brodę i znacznie ciemniejszą skórę. Kolor, rysy i nazwisko wskazywały na środkowowschodnie pochodzenie. – Skogh i Saurunas najlepiej pasują do rysopisu. – Ursula stwierdziła oczywisty fakt. – Nie chciałem wykluczać El-Fayeda, ale oczywiście to prawda – zgodził się Billy. – I tylko nasza Olivia studiuje bądź studiowała na MIT? – zapytała Vanja, jakby chciała potwierdzić, że naprawdę są na dobrym tropie, że nie marnują czasu.

– W MIT twierdzą, że w ciągu ostatnich trzech lat nie mieli nikogo innego ze Szwecji – potwierdził Billy. – A wydaje się, że dobrze to kontrolują. – Może być i tak, że nasz sprawca mówił o kimś sprzed kilku lat – włączył się Torkel. Zależało mu na tym, żeby sami najmocniej kwestionowali nowy trop i próbowali znaleźć jego ewentualne słabe punkty, żeby uniknąć późniejszych rozczarowań. – Ebba twierdziła, że mówił o „zeszłej jesieni” – zaoponowała natychmiast Vanja. – Może chodzić tylko o ten rok albo poprzedni, nie uważacie? – O ile dobrze zapamiętała – wtrąciła sceptycznie Ursula. – Jest bardzo dobrze wyczulona na szczegóły, prawda? – odparła Vanja i odwróciła się do Sebastiana, który pokiwał głową. – Wspomniał o tym, kiedy rozmawiali o rozgłosie, jaki niedawno zdobyły dzięki swojemu blogowi. Raczej nie porównywałby tego z osiągnięciami sprzed kilku lat. – Może być i tak, że chodzi o Olivię, ale człowiek, którego szukamy, był jej wykładowcą kilka lat temu – podrzucił Billy. – Utrzymywał z nią kontakt, śledził… – Mówił o niej jak o kimś, kogo uczy. Gdyby minęło kilka lat, powiedziałby chyba, że uczył ją kiedyś… prawda? – Wyślę kogoś, żeby sprawdził, jakich nauczycieli miała Olivia, zanim zaczęła studia na KTH – postanowił Torkel. Vanja oparła się na krześle i patrzyła na zdjęcia trzech mężczyzn. – Jak długo studiowała na KTH, zanim wyjechała do Bostonu? – spytała. – Dwa lata. – Czy to już wszyscy nauczyciele, których miała w ciągu tych dwóch lat? – zapytała Vanja tonem, który mówił, że nie bardzo w to wierzy. – Nie, uczestniczyła w ponad piętnastu kursach u ponad piętnastu nauczycieli – odparł Billy. – Ale z tymi trzema miała regularne zajęcia od początku studiów. – Od nich zaczniemy – powiedział Torkel tonem, który wskazywał, że sprawa jest już przedyskutowana. – Dobra robota, Billy. – Jaki jest następny krok? Jak się tym podzielimy? – zapytała Vanja, gotowa zaczynać. – Billy dopilnuje, żeby w Helsingborgu, w Ulricehamn i w tej chińskiej knajpie w Sundbybergu dostali zdjęcia. Może ktoś rozpozna któregoś z nich – powiedział Torkel zwrócony do Billy’ego, który skinął głową. – W takim razie potrzebujemy ludzi, którzy przejrzą zdjęcia z punktów poboru opłat. Po południu

zyskaliśmy do nich dostęp. – Ja się tym zajmę – powiedział Torkel i zwrócił się do Vanji. – Ty i Sebastian możecie zacząć się przyglądać tej trójce. Spotkanie dobiegło końca. Wszyscy wstali. – Gdybyście mnie potrzebowali, będę w zakładzie medycyny sądowej – powiedziała Ursula, pozbierała swoje rzeczy i wyszła z pokoju razem z Billym. – Skoczę tylko do kibelka i zaraz jedziemy – powiedział Sebastian, uśmiechając się do Vanji, która odpowiedziała zaciętym skinieniem. – Przykro mi, że znowu zostajecie razem – oznajmił przepraszająco Torkel, kiedy za Sebastianem zamknęły się drzwi. – Ale on się nie nadaje do niczego innego, co trzeba zrobić. – W porządku. – Na pewno? – Tak. Torkel przystanął i się jej przyjrzał. Odkąd ubiegłego popołudnia zniknęła na kilka godzin, wydawała się odmieniona. Po powrocie nie powiedziała, gdzie była. Przez resztę dnia robiła wrażenie nieobecnej. Uznał, że tego nie zignoruje. – Coś się dzieje, widzę to. Vanja odwróciła wzrok i wyjrzała przez okno, jakby musiała przemyśleć, co powiedzieć. Torkel cierpliwie czekał. – Czujesz czasem, że poza tym życiem nie mamy innego? – zapytała i rozłożyła ręce w geście, który obejmował cały Pokój. Torkel drgnął. Myślał, że powie coś związanego z pracą albo z rodziną, poskarży się na Sebastiana, który ostatnio podpadał pod obie te kategorie, ale nie. To było poważniejsze, niż się spodziewał. – Nie mam niczego innego – kontynuowała, nie czekając na odpowiedź. – Teraz to zrozumiałam i wiem, że muszę o coś takiego się postarać. Torkel pokiwał głową. Rozumiał, co chciała przez to powiedzieć. Może nawet lepiej, niż przypuszczała. On też czasami miewał takie myśli. Co mu pozostawało oprócz pracy, oprócz byłej żony, która wkrótce miała wyjść za mąż, i dwóch córek, które w zasadzie radziły sobie same? Niewiele. – Jeżeli potrzebujesz urlopu, żeby się zastanowić, co jeszcze możesz robić… – przerwał i uniósł palec, żeby podkreślić swoje słowa. – Oprócz tego. Nie zamiast. Jeżeli potrzebujesz urlopu, żeby się

zastanowić, co możesz robić oprócz tego, to ci go dam. Ale jesteś za dobra, żeby rzucić tę pracę. Vanja skinęła mu głową na znak, że słyszała, co powiedział, ale to niczego nie zmienia. – Naprawdę byśmy za tobą tęsknili. – Torkel zrobił ostatni krok i znalazł się tuż koło niej. – Ja bym tęsknił. Vanja znów pokiwała głową i wtuliła się w niego, kiedy chciał ją objąć. – Dziękuję – powiedziała, kiedy przez kilka sekund opierała się na jego ramieniu. Torkel zwolnił uścisk i wydawało mu się, że widzi w jej oczach powstrzymywane łzy. Przypuszczał, że Vanja nie chce płakać w jego obecności. – No to zmiataj – powiedział z uśmiechem. Jeszcze raz kiwnęła głową i poszła.

To było jak obraz ze starego rzutnika. Najpierw rozmyty, można się było tylko domyślać kolorów i konturów, ale po chwili ktoś podkręcił ostrość i wszystko powoli, ale definitywnie wróciło do normy. Kamper. Był w kamperze. Klnąc na czym świat stoi, już oswajał się z myślą, że będzie musiał skorzystać z komunikacji miejskiej i jeszcze bardziej spóźnić się na spotkanie, kiedy nagle, ku jego zdziwieniu, podszedł do niego ten brodaty mężczyzna i zaczął przepraszać. Claes spodziewał się, że właściciel będzie mówił po niemiecku, bo kamper miał niemieckie numery, ale nieskazitelną szwedczyzną oznajmił, że wyszedł zadzwonić po pomoc drogową, bo jego komórka nie miała zasięgu w garażu. Zapytał, który samochód jest jego, i dodał, że jeśli zawadza, mogą spróbować razem przesunąć kamper o kilka metrów. Brodacz miał tylko wrzucić luz i zwolnić ręczny hamulec. Claes czekał przy tylnej części kampera i nie zorientował się, że ten człowiek okrążył samochód i stanął za jego plecami. Dopiero kiedy poczuł na twarzy dotyk czegoś mokrego i zimnego, a na klatce piersiowej czyjąś silną rękę, zrozumiał, co się dzieje. Ostrożnie podniósł głowę, która leżała na twardym blacie. Poczuł, że z ust pociekła mu ślina, i chciał je wytrzeć, ale odkrył, że nie może ruszać rękoma. Były przypięte do stołu cienkimi kajdankami. – Nie jestem przyzwyczajony do środków nasennych, które się wdycha, więc nie wiedziałem, jak

długo będziesz nieprzytomny. Claes drgnął i odwrócił głowę w stronę, z której dobiegał głos. Brodacz odwrócił się do tyłu na siedzeniu kierowcy, z którego go obserwował. Claes rzucił kilka niespokojnych spojrzeń naokoło. Za przednią szybą widać było drzewa. Pozostałe okna były zasłonięte. Siedział przy stole w tylnej części kampera. Na dwóch kanapach leżały długie fioletowo-białe poduszki. Po jego stronie zabezpieczone folią. Prawdopodobnie kilkoma prostymi ruchami dało się opuścić stolik i z całej tylnej części zrobić łóżko. Przynajmniej było to możliwe w kamperze, w którym w dzieciństwie spędził kilka razy wakacje z rodzicami. Stali w miejscu. Jeśli dobrze pamiętał, tego typu pojazdy nie miały zbyt dobrej izolacji. Jeżeli w pobliżu byli ludzie, może go usłyszą. – Jesteśmy w głębi lasu. Nikt nam nie przeszkadza – powiedział brodacz, jakby czytał mu w myślach, po czym przeszedł na tył samochodu. – Już wiesz, kim jestem albo przynajmniej co zrobiłem? – Nie – odparł zgodnie z prawdą Claes i zdziwił się, jak jasne są mimo wszystko jego myśli. Był przerażony – nie ulegało wątpliwości, że ten człowiek zamierza go w taki czy inny sposób skrzywdzić – ale umysł pracował na wysokich obrotach. Zwracał uwagę na szczegóły, koncentrował się na słowach, próbował zrozumieć, co się stało i dlaczego, żeby znaleźć sposób na wyrwanie się z tego. Wrócić do domu, do Lindy i Elli. – Moja wina – powiedział krótko brodacz i usiadł na sofie po drugiej stronie stołu. Claes nie spuszczał go z oka. – Zmieniłem modus operandi. Wiesz, co to takiego? – Tak. – Łacińskie wyrażenie oznaczające sposób działania – ciągnął brodacz, jakby nie usłyszał jego twierdzącej odpowiedzi. – Dlaczego tu jestem? – zapytał cichym, spokojnym głosem. Musiał mieć więcej informacji, żeby wiedzieć, jak postępować. Chciał też zagaić rozmowę. Nawiązać kontakt. Wielokrotnie słyszał, że jest sympatycznym człowiekiem, z którym fajnie się spędza czas i którego łatwo polubić. Miał nadzieję, że jeśli brodacz lepiej go pozna, będzie mu trudniej go skrzywdzić. – Nie można mieć do nich pretensji o to, że wykorzystują szansę, prawda? – odparł brodacz i pochylił się nad stołem. – W końcu przez wiele lat społeczeństwo pokazywało, że to jest klucz do sukcesu. – Nie wiem, o czym pan mówi – stwierdził Claes zgodnie z prawdą. – Ale jeśli w jakiś sposób zraniłem pana albo skrzywdziłem, to bardzo proszę o wybaczenie. Chciałbym to naprawić. Mężczyzna po drugiej stronie szeroko się uśmiechnął.

Jakby usłyszał coś zabawnego. Niedobrze, pomyślał Claes. – Zmiany trzeba zaczynać od samej góry. Problem polega na tym, że daje się im okazję. Że ty im ją dajesz. – Komu? Komu dałem okazję? – Testuję ich – powiedział brodacz, najwyraźniej zdecydowany nie odpowiadać na pytania. Wziął kilka kartek A4, które leżały na stole przy oknie. – Sześćdziesiąt pytań z wiedzy ogólnej. Wiem, to tępe narzędzie do sprawdzania wiedzy, ale przynajmniej daje pojęcie, na jakich podstawach można budować. Claes tylko skinął głową i spojrzał na kartki na stole. Staranny maszynopis. Test. Wiedza ogólna. – Dwadzieścia lub więcej poprawnych odpowiedzi daje zaliczenie. Wtedy puszczam ich wolno. Poradziłby sobie. Nikt ze znajomych nie chciał z nim grać w Trivial Pursuit. Musiał przyznać, że był kimś w rodzaju besserwissera i wygrywał w kiepskim stylu. Dwadzieścia poprawnych odpowiedzi i brodacz puści go wolno. Nagle zrozumiał. Dotarło do niego, kim są „oni”. Skojarzył, komu dawał okazję. Dlaczego nie wpadł na to wcześniej? Przecież to było oczywiste. – Boże, to pan? – wykrztusił. – Patricia i Mirre… – Jeździsz lexusem, spijasz śmietankę, zarabiasz pieniądze na upadku. Czy ty chociaż myślisz o tych programach, za które odpowiadasz? – Nie, nie, Boże, nie. Brodacz spojrzał na niego w taki sposób, że po plecach przeszedł mu dreszcz. Instynktownie poczuł, że to była błędna odpowiedź. Może poprawna nie istniała, może najlepiej byłoby siedzieć cicho albo tak jak brodacz zmienić temat. – Tak jak powiedziałem, zmieniłem modus operandi. Nie potrzebujesz żadnego testu.

Claes zobaczył, że brodacz odsuwa papiery na bok, podnosi coś, co leżało na kanapie obok niego, i kładzie to na stole przed sobą. – Wiesz, co to jest? Wiedział. Był to pistolet do ogłuszania bydła.

Axel Weber spędził cały dzień przy telefonie. Obdzwonił wszystkie kontakty, jakie tylko miał w policji i w szpitalu Karolinska. Potrzebował czegoś, czego mógłby się chwycić, a przynajmniej unikalnej perspektywy. Torkel Höglund był dobry w minimalizowaniu przecieków. Ebba Johansson pozostawała pod stałym nadzorem policji, a Torkel jak zwykle dopilnował, żeby wgląd w sprawę mieli tylko jego najbliżsi współpracownicy. Weber zdawał sobie sprawę, że nawet rzecznik prasowy policji wie tyle samo co on. Cały Torkel Höglund. Był pod wrażeniem, choć jako dziennikarza niezmiernie go to frustrowało. Potrzebował newsów, tematów, a najlepszym ich źródłem byli zwykle policjanci o długim języku. Pragnął sensacji, które generowały ruch i napędzały sprzedaż. Każdy wiedział, że jeżeli się chce najwięcej sprzedać i być jak najlepiej widocznym, trzeba mieć sensacyjne odkrycia albo historie, których nie ma nikt inny. Teraz nie miał zupełnie nic unikatowego, wiedział nie więcej niż jego konkurenci. To oznaczało, że musiał współzawodniczyć z innymi, ponownie używać informacji, do których miał dostęp, i prezentować je w nowym opakowaniu. W sprawach morderstw, takich jak ta, kiedy pojawiały się spekulacje, tego rodzaju model sprawdzał się całkiem dobrze. Można było rozmawiać z rodziną i przyjaciółmi, znajdować świadków, którzy widzieli ludzi w pobliżu miejsca zbrodni albo miejsca podrzucenia zwłok, połączyć to z jakąś wcześniejszą tragedią, która się z tym kojarzyła. Obracać temat na wszystkie strony, spekulować i przede wszystkim postarać się, żeby materiał był wciągający i wywoływał emocje. Czytelnicy kochali morderstwa, im brutalniejsze, tym lepiej, ale pragnęli też osobistych historii, dzięki którym mogli się identyfikować z ofiarami. Jeżeli dało się to połączyć z nieznanym mordercą, złem bez twarzy, czytali wszystko, co tylko było dostępne. Sprawa Mordercy z Reality Show, jak zgodnie ochrzciły go gazety, spełniała wszystkie kryteria: celebryci, którzy w jakimś sensie mimo wszystko byli zwykłymi ludźmi, oraz aktywny seryjny morderca, który atakował w całej Szwecji i mógł się czaić tuż obok. Teraz dostali jeszcze osobę, która przeżyła. Znaną, młodą blondynkę. Lepiej być nie mogło. Wiedzieli to on, szef redakcji newsowej i redaktor naczelny. Właściwie cała redakcja. Ale musiał dostarczyć materiał, pokazać, że zasługuje na zaufanie, którym go obdarzyli. To były trudne czasy dla prawdziwych dziennikarzy – tym, którzy szukali faktów, a nie tylko kopiowali materiały z mediów społecznościowych i komunikatów prasowych, było coraz trudniej obronić się na rynku. Papierowe

gazety sprzedawały się coraz gorzej i coraz więcej ludzi wybierało darmową lekturę w sieci. Prawdziwe dziennikarstwo kosztowało i nikt nie chciał już za nie płacić. To było źródłem stresu. Programy oszczędnościowe sprawiały, że nikt nie czuł się bezpiecznie. Bardzo chciał w jakiś sposób skłonić Ebbę Johansson do udzielenia mu wywiadu na wyłączność. Aktualnie najlepszym pomysłem, jaki miał, była rozmowa z koleżanką bliźniaczek Johanną Lind, która miała się dziś spotkać z Sarą i Ebbą i świętować z nimi swoje urodziny. To był całkiem dobry punkt widzenia i powinien zaowocować kilkoma pełnymi emocji cytatami o stracie, przyjaźni i zdruzgotanych marzeniach. Johanna była poza tym całkiem ładna, a to nigdy nie przeszkadza. Wiedział jednak, że taki wywiad mogło zrobić wielu dziennikarzy. Zapłakana przyjaciółka ofiary, ból i smutek. To było proste. On chciał być lepszy. Dlatego miał nadzieję, że spotkanie z Johanną przyniesie coś więcej. Zamierzał spróbować zdobyć jej zaufanie, żeby pomogła mu nawiązać bezpośredni kontakt z Ebbą. W „Aftonbladet” przedstawili wczoraj sprawę z nowej perspektywy – na kilku stronach opisali spotkanie z byłym konkubentem Patricii Andrén, który, jak wszyscy wiedzieli, groził jej i ją maltretował, ale w ich nowym opakowaniu był teraz niewinnym podejrzanym, który tęsknił za swoją ukochaną Patricią i mógł nie otrzymać prawa do opieki nad synem z powodu sądowego zakazu utrzymywania kontaktów. Może to było cyniczne, ale sprzedawało się lepiej niż prawda. Większość ludzi woli czytać o kimś, kto opłakuje zmarłego, niż o damskim bokserze, któremu się nie powiodło. Nikt nie chciał też wiedzieć, że były konkubent otrzymał za wywiad sowite wynagrodzenie. Ale tak było. Sam nie chciał mu zapłacić dwudziestu tysięcy, których zażądał. Nie żeby miał coś przeciwko wynagradzaniu rozmówców za wywiady, bo wszyscy tak robili. Po prostu nie mógł sobie wyobrazić, że płaci komuś takiemu jak Stefan Andersson. Nie był aż tak zdesperowany. W każdym razie jeszcze nie. Rzucił okiem na zegarek. O piątej, w towarzystwie fotografa, miał się spotkać z Johanną Lind. Udało mu się skłonić ją do złożenia obietnicy, że nie będzie rozmawiała z żadnym innym dziennikarzem. Do tego czasu musiał znaleźć nowe dojścia, nowe pomysły na następny dzień. Krążyły plotki, że policja interesowała się chińską restauracją w Sundbybergu. Jedna z koleżanek pojechała tam, żeby to sprawdzić. Miał nadzieję, że wkrótce się do niego odezwie. O wilku mowa, pomyślał, kiedy jego telefon zaczął nagle dzwonić. To była Julia z recepcji na dole. Pracowała za kuloodporną szybą, którą zainstalowali po zeszłorocznym ataku neonazistów na redakcję. – Ktoś zostawił tu dla ciebie kopertę – powiedziała lekko nerwowym tonem. – Okej. Później po nią przyjdę. Kto jest nadawcą? – Tu jest napisane, że Sven Cato. Czy to nie ten morderca?

– Tak nie może być. Vanja przystanęła i odwróciła się do Sebastiana, który stał kilka kroków od samochodu. Właśnie zaparkowali przed białym czteropiętrowym budynkiem Campus Flemingsberg na terenie KTH. – Teraz jest gorzej niż wtedy, kiedy o niczym nie wiedziałaś. – Co jest gorsze? – Ty i ja, cisza, dystans… Vanja zrobiła kilka kroków w jego stronę. Wokół jej ust pojawiła się wyraźna zmarszczka. – Masz rację, to jest gorsze, ale wiesz co? To nie ty jesteś tu pokrzywdzony. – Nie to miałem na myśli – odparł Sebastian. Szybko przeszedł do defensywy. – A co w takim razie? – Wiesz, że wystarczą mi relacje zawodowe, ale ty nawet ze mną nie rozmawiasz – powiedział Sebastian. – Przyzwyczaj się. – Okej. Przepraszam, że się odezwałem. Ale przeprosiny najwyraźniej padły zbyt późno. Vanja złapała coś w rodzaju drugiego oddechu. Musiała to z siebie wyrzucić. – Ja nic nie mam. Muszę się postarać o jakieś życie. Później, kiedy już to zrobię, zdecyduję, kogo tam wpuścić. Rozumiesz? Sebastian tylko pokiwał głową. Uznał rozmowę za zakończoną. Przynajmniej próbował wyjaśnić, jak się czuje. Był to błąd, którego nie zamierzał powtarzać. – Proszę, daj mi znać, czy mogę ci jakoś pomóc – zakończył, licząc na to, że w ten sposób zapunktuje. Ruszył za Vanją w kierunku wejścia.

– Nie możesz – odparła. Jej telefon zaczął dzwonić. To był Billy. Wysłał zdjęcia do chińskiej restauracji w Sundbybergu i rozmawiał z personelem, ale niewiele to dało. Przypominali sobie tego człowieka. Ponoć nalegał, żeby samodzielnie odnieść do stolika napoje, które zamówił. Billy domyślał się, że to pewnie wtedy dodał do nich środki nasenne, ale ogólnie rzecz biorąc, pracownicy mieli wątpliwości. Tylko jedna z kelnerek była pewna, że to nie El-Fayed. Miał stanowczo zbyt ciemną karnację. Wprawdzie trudno jej było sobie przypomnieć człowieka, którego obsługiwała, ale wyglądał na Szweda. – Za chwilę spotkamy się ze Skoghiem – powiedziała Vanja i otworzyła drzwi do recepcji. Zamknęła je za sobą i nawet się nie obejrzała, żeby sprawdzić, jak daleko w tyle został Sebastian. – Zadzwonię jeszcze raz, jeśli dostaniemy coś nowego z Helsingborga albo z Ulricehamn – oznajmił Billy i się rozłączył. Vanja podeszła do recepcji, przedstawiła się i opisała sprawę. Na pytanie, czy umówiła się na konkretny termin, odpowiedziała przecząco, ale dodała, że to ważne, żeby się spotkali. Po krótkiej rozmowie z Ĺkem Skoghiem, która z jej strony składała się głównie z pomruków i końcowego „oczywiście”, recepcjonistka wskazała im drogę do windy i powiedziała, że Ĺke spotka się z nimi na trzecim piętrze. – Kto dzwonił? – zapytał Sebastian w windzie. – Billy. – Coś ważnego? – Pracownicy restauracji wykluczyli El-Fayeda – odparła Vanja, a kiedy drzwi windy się otworzyły, wyszła pierwsza. Ĺke Skogh sprawiał wrażenie ostrożnego i sceptycznego. Przywitał się i od razu zapytał, o co chodzi. Ruszyli w stronę jego biura, które mieściło się w głębi korytarza. – Chcielibyśmy z panem porozmawiać o jednej z byłych uczennic – powiedziała Vanja. Chciała jak najdłużej unikać zdradzania, o co im tak naprawdę chodzi. W mniej głośnych sprawach otwartość mogła być skuteczną strategią, ale w tym przypadku istniało zbyt duże ryzyko przecieku, a nie chciała, żeby Olivię Johnson łączono oficjalnie z Mordercą z Reality Show. Przynajmniej na razie. Zwłaszcza że mieli do przesłuchania jeszcze kilku tutejszych pracowników. – Przychodzicie we dwójkę do Fleminsbergu, żeby mnie zapytać o byłą uczennicę? – zdziwił się Skogh. Wprowadził ich do gabinetu. – Nie macie telefonów? – Chodzi o Olivię Johnson. Rozumiemy, że był pan jednym z jej wykładowców – powiedziała Vanja. Ĺke Skogh skinął w kierunku krzeseł stojących wokół małego stołu konferencyjnego, ale pokręciła przecząco głową i nadal stała. Sebastian wysunął jedno z krzeseł i usiadł.

– Czy coś się stało Olivii? – zapytał Ĺke z niepokojem i usiadł za biurkiem. – Nie. O ile wiemy, czuje się dobrze. Był pan jej wykładowcą rok przed tym, jak wyjechała na studia do MIT? – mówiła dalej Vanja spokojnym głosem. – W dalszym ciągu jestem jej wykładowcą. – Skogh przenosił wzrok z Vanji na Sebastiana i z powrotem. Nadal wydawał się sceptyczny i wyraźnie nie rozumiał, dlaczego do niego przyszli. – Powiedzą mi państwo, dlaczego są tak zainteresowani Olivią? – Teraz nie możemy tego zdradzić. Pójdzie nam szybciej, jeśli będzie pan tylko odpowiadał na nasze pytania, zamiast zadawać swoje – powiedziała rzeczowo Vanja i wyjęła notatnik. – Czy jestem o coś podejrzany? – spytał Skogh. – Mam tu kilka dat, chciałabym się dowiedzieć, gdzie pan był w tych dniach – kontynuowała Vanja, nie odpowiadając na pytanie. – Siedemnasty i dwudziesty trzeci czerwca. – Czyli jestem podejrzany? – Albo po prostu chcemy wiedzieć, że możemy pana wykluczyć. – Czy to nie jedno i to samo? Skogh jeszcze raz im się przyjrzał, zrozumiał, że tym razem również nie otrzyma odpowiedzi, i wyjął telefon z kieszeni marynarki, która wisiała na krześle. – Siedemnastego czerwca pracowałem pół dnia, a potem pojechałem do Bohuslän świętować midsommar. Dwudziestego trzeciego byłem na uniwersytecie w Linköping – powiedział, kiedy już sprawdził kalendarz. – Może pan to udowodnić? – Do Bohuslän pojechałem z rodziną, a w Linköping byłem z kolegami. Mogę poprosić moją asystentkę, żeby podała pani nazwiska. Dlaczego państwo o to wypytują? – spróbował raz jeszcze. Sebastian wychwycił w jego głosie pewien niepokój. – Co pan poczuł, kiedy Olivia dostała to stypendium? – zapytał spokojnie. Dopiero teraz włączył się do rozmowy. – Co poczułem? – Tak. Skogh lekko wzruszył ramionami, jakby chciał pokazać, że na to pytanie jest tylko jedna odpowiedź. – Byłem dumny. Szczęśliwy. Naprawdę na to zasłużyła.

– Uważa pan, że było o tym wystarczająco głośno? – U nas w szkole? – Nie, w ogóle. W prasie, w telewizji. – Nie. To znaczy… w naszym małym światku to wielka, ważna rzecz, ale nie zyskała powszechnego rozgłosu. Nigdy się tak nie dzieje. Sebastian pokiwał głową. Wyglądało na to, że profesor Skogh nie uważa, że powinna to być wiadomość na pierwszą stronę gazety. Zmienił temat. – Co pan sądzi o Paradise Hotel? – zapytał swobodnym tonem. – Co to takiego? – Reality show. W telewizji. – Nigdy tego nie oglądałem. Nie mam telewizora. Sebastian spojrzał na Vanję i zobaczył, że ona też wierzy profesorowi. Była w tym dobra. Dostrzegała niuanse językowe. Drobne szczegóły świadczące o tym, że ktoś kłamie albo częściowo mija się z prawdą. W tym przypadku najwyraźniej nic takiego nie zauważyła. – Czy dobrze pan zna Christiana Saurunasa? – podjęła Vanja. Znów skierowała rozmowę na nowy tor – miała przeczucie, że już ostatni. – Tak, oczywiście, był tu wykładowcą. – Jak to? Jak to był? – odparła zdziwiona. – Już u nas nie pracuje. – Dlaczego? – Skończyły mu się środki i musiał przerwać badania – powiedział Skogh bez większych emocji. To jedno zdanie wystarczyło, żeby Sebastian poczuł, że obaj wykładowcy się nie przyjaźnili i nie utrzymywali kontaktów poza pracą. Lekko się nachylił. – Skończyły mu się środki? Co to znaczy? – spytał. – Nie znalazł sponsora. Żeby prowadzić badania, musimy szukać źródeł finansowania i zdarza się, że nasze badania zostają uznane za nieciekawe, nieaktualne lub niepotrzebne i nie dostajemy na nie pieniędzy. Wtedy trzeba odejść. Tu nie jest tak jak w zwykłym miejscu pracy. Tu samemu trzeba przyciągać pieniądze – uściślił Skogh. Po raz pierwszy, odkąd tu przyszli, mówił jak profesor.

– A Saurunasowi się to nie udawało? – spytał Sebastian. – Nie, od kilku lat miał problemy z finansami. Temat jego badań był uważany za nie dość aktualny. Krytykowano go za to – ciągnął Skogh tonem, który sugerował, że rozumie decyzję sponsorów. Sebastian nadstawił uszu. To naprawdę mogło coś znaczyć. Wściekłość mordercy na dzisiejsze czasy pasowała do kogoś, komu powiedziano, że jego praca i wiedza nie są już aktualne. – Kiedy to się wydarzyło? – spytał z zapałem. – W maju tego roku. Ostatni raz był w pracy… – Skogh znów wziął komórkę i przez chwilę przewijał. – Dwudziestego drugiego maja. Mniej więcej miesiąc przed śmiercią Patricii, pomyślał Sebastian i poczuł, jak robi mu się gorąco. To mogłoby się zgadzać. Jedna chwila, która zmienia całe życie, potrafi sprawić, że to, co przez długi czas jest tylko fantazją, zostaje wcielone w życie. Człowiek nie zaczyna zabijać ot tak, po prostu. To się nie dzieje bez przyczyny. Najczęściej jakieś zdarzenie zmusza do przekroczenia granicy. Niepowodzenie albo upokorzenie, jak utrata pracy. Albo środków na badania.

Axel Weber spojrzał na brązowo-żółtą kopertę bąbelkową, która leżała na jego biurku. Nazwisko nadawcy było napisane na maszynie na białej samoprzylepnej karteczce. Sven Cato. Ktoś mógł sobie zrobić kiepski żart, ale z jakiegoś powodu w to nie wierzył. Na wszelki wypadek odszukał sprzątaczkę i pożyczył parę gumowych rękawiczek. Jeżeli list naprawdę pochodził od mordercy, który używał pseudonimu Sven Cato, to w końcu trafi na policję, więc chciał uniknąć pretensji, że zniszczył ewentualne odciski palców. Kształt grubej koperty wskazywał, że w środku było coś twardego i kanciastego. Przez chwilę się zastanawiał, czy może to być coś niebezpiecznego, na przykład materiał wybuchowy. Czy powinien zawiadomić dział ochrony, czy dać się ponieść ciekawości? Ciekawość wygrała, ale mimo wszystko odwrócił twarz, kiedy ostrożnie rozcinał kopertę nożem do papieru. Odwrócił kopertę i zawartość wysunęła się na biurko. Telefon komórkowy, zafoliowany, w oryginalnym pudełku. Plastikowa karta operatora Comviq z mniejszą kartą SIM.

Koperta A4. Zaczął od koperty. Nie była zaklejona, więc podniósł skrzydełko i ostrożnie wyciągnął zawartość. Na samej górze leżało kilka spiętych zszywaczem kartek – na pierwszy rzut oka wyglądały na gęsto zapisane pytaniami. Pierwsze pytanie: jak brzmi rozwinięcie skrótu NATO? Pod kwestionariuszem był list napisany na maszynie. Rozwinął go i zaczął czytać.

Drogi panie Axelu Weber, pisałem już do Pańskiego redaktora naczelnego Lennarta Källmana w podobnej sprawie, ale postanowił zupełnie zignorować mój list, więc teraz próbuję raz jeszcze i zwracam się do Pana. W Pańskim materiale, tak jak i we wszystkich innych, zostałem przedstawiony jako kompletny szaleniec. Ktoś, kto na chybił trafił wybiera młodych pseudocelebrytów i ich zabija. Nic nie może być bardziej dalekie od prawdy, ale w Pańskim artykule próżno szukać informacji na temat motywów mojego działania. Musimy przestać wychwalać głupotę. Przestać podsycać pogardę do wiedzy i antyintelektualizm. Przestać poświęcać uwagę leniwym, płytkim i samolubnym i skupić się na wykształconych, zaangażowanych, zdolnych i ambitnych. Uważam, że komunikat nie był do końca jasny, ponieważ złożyły się na to dwa czynniki. Po pierwsze: policja zataiła informacje, dzięki którym moje motywy stałyby się bardziej jasne, a moje czyny bardziej zrozumiałe. Do tego listu dołączam test. Rozwiązały go wszystkie ofiary i trzy spośród czterech nie zaliczyły, co nie było bardzo zaskakujące. Żeby nie pomyślał Pan, że to żart albo desperacka próba zwrócenia na siebie uwagi czymś, co zrobił ktoś inny, odsyłam do następujących źródeł: Komentarza umieszczonego 16.03 pod ostatnim wpisem Patricii Andrén na Facebooku. Ostatniego zdjęcia Miroslava Petrovica na Instagramie.

Komentarza umieszczonego 28.02 pod ostatnim wpisem na blogu sióstr Johansson. Znajdują się tam wyniki testu, wysłane z telefonów ofiar już po ich śmierci. Tę informację być może będą potrafili zweryfikować Pańscy policyjni informatorzy. Drugim powodem tego, że mój komunikat nie poszedł w świat, jest błąd, który sam popełniłem. Przyznaję się do tego. Rozwiązywanie narastającego problemu – gloryfikacji głupoty – poprzez eliminowanie głupców jest jak próba zabicia mlecza przez odcięcie żółtego kwiatu. Chwasty trzeba, rzecz jasna, wykopywać z korzeniami. Docierać do źródła. Rozwiązywać problemy tam, gdzie się rodzą. Mam nadzieję, że z Pańską pomocą uda mi się to naświetlić. Musimy zadać sobie pytanie, czy naprawdę chcemy żyć w społeczeństwie, gdzie ludzie, którzy nigdy nie przeczytali żadnej książki, nie potrafią rozwiązać najprostszego równania ani nawet zrozumieć instrukcji obsługi, co wieczór mogą się panoszyć w telewizji, między innymi dzięki gorącemu wsparciu i reklamie ze strony takich publikacji jak Pańska gazeta, podczas gdy młodzi badacze, którzy mogą zmieniać świat, są zakrzykiwani. Na podstawie znanych mi Pańskich tekstów mogę stwierdzić, że jest Pan jednym z inteligentniejszych ludzi w tej redakcji. Mniemam więc, że będzie pan wiedział, co zrobić z pozostałą zawartością tej przesyłki.

Łączę pozdrowienia Cato Starszy

Weber przeczytał list raz jeszcze. Zawierał tak wiele elementów i był pod tak wieloma względami szalony. Napisał do niego seryjny morderca. Samo to wystarczyło, żeby zrobić dodatek specjalny, ale tu było jeszcze więcej. O wiele więcej. To, że policja zataiła informację o teście. Że morderca chciał „docierać do źródła” i „rozwiązywać problemy tam, gdzie się rodzą”. Co to znaczyło? Nowe ofiary? Inny rodzaj ofiar? A jeżeli tak, to jaki? Instynkt podpowiadał mu, że list to autentyk. Że autorem naprawdę był morderca. Ale samo wrażenie nie wystarczyło. Gra toczyła się o zbyt wysoką stawkę. Wziął do ręki list. Przeczytał zawartą w nim krótką listę i doszedł do wniosku, że mógłby sam sprawdzić te informacje, ale zajęłoby to więcej czasu. Rozejrzał się po redakcji. Kilka stanowisk dalej siedziała Kajsa Kronberg. Nie był pewien, ale wydawało mu się, że jest z nich najmłodsza.

Wstał i poszedł w tamtą stronę. – Masz Instagram, Facebook i tak dalej, prawda? – zapytał i kucnął przy jej biurku. – Tak. – Potrzebuję pomocy w jednej sprawie. – Okej. Powiedział jej, gdzie powinna szukać, i niecałe dwie minuty później miał już wszystko potwierdzone. Wszystkie wyniki zostały opublikowane na kontach ofiar. Kajsa powiedziała, że nie da się stwierdzić, czy zostały wysłane z ich telefonów, ale on był przekonany, że ta część listu również jest prawdą. Cholera, pomyślał. To eskaluje. Podziękował Kajsie za pomoc i wrócił do swojego biurka. Zaczął uważnie czytać pytania. To był dziwny zestaw. Można je było nazwać pytaniami z wiedzy ogólnej. Wiedzy starego typu. Rzeki, gatunki zwierząt, królowie, historia. Przyroda i geografia. Wiadomości, które kiedyś być może trzeba było umieć recytować z głowy. Kilka odpowiedzi znał, innych nie. Zaczął się zastanawiać, gdzie przebiega granica między oblaniem a zaliczeniem, między życiem a śmiercią, i czy sam zostałby uznany za godnego, by żyć. To było niewiarygodne. W liście krył się tak ogromny potencjał. Weber wiedział, że dostał fantastyczną szansę, zwłaszcza jeśli był jedynym dziennikarzem, który otrzymał ten list. Pytanie brzmiało, co powinien z nim zrobić. Pozbierał resztę zawartości przesyłki. Był tylko jeden powód, dla którego ktoś mógłby przysłać telefon z nową kartą. Weber otworzył opakowanie i wyjął telefon. To był zwykły, tani model, który pewnie kosztował nie więcej niż kilkaset koron. Zdjął tylną część obudowy, żeby włożyć kartę SIM. Znalazł gniazdo pod baterią i wydusił małą kartę z większej, która przypominała kartę kredytową. Włożył ją do telefonu, potem umieścił z powrotem baterię i tylną część obudowy. Włączył telefon. Wyjął z opakowania ładowarkę i chciał ją podłączyć do prądu, ale spostrzegł, że bateria jest naładowana do pełna. Przez chwilę patrzył na wyświetlacz i już miał zacząć przeglądać telefon w poszukiwaniu numeru, adresów, czegokolwiek, kiedy nagle rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Dwa esemesy. Otworzył pierwszy. To operator Comviq witał go jako klienta.

Otworzył drugi. Ten był bardziej osobisty. Adresowany bezpośrednio do niego. Jeżeli się okaże, że mogę na ciebie liczyć, dostaniesz wywiad na wyłączność. Jeśli zadzwonisz na policję, dowiem się o tym – brzmiała wiadomość. Weber odruchowo wstał, wszedł za biurko, przeczesał dłonią włosy, potarł brodę. Nie mógł usiedzieć w miejscu. Nie potrafił się zachowywać, jakby nic się nie stało. To było coś naprawdę wielkiego. Największa sensacja w całej jego karierze reportera kryminalnego. Nigdy nie uważał się za kogoś, kto pragnie uznania w postaci nagród i wyróżnień, ale to mogło się stać legendą. Zrozumiał, że naprawdę musi porozmawiać z szefem. To nie była decyzja, którą mógł podjąć samodzielnie, ale sama myśl o tym, że Källman może mu odmówić, sprawiała, że się wahał. Troje zamordowanych. Jedna osoba w szpitalu. Działanie na własną rękę oznaczało duże ryzyko, ale były też inne zagrożenia, z którymi musiał się liczyć. Na przykład że włączą w to policję. Choć nie było to zbyt prawdopodobne. Weber dobrze znał swojego szefa i wiedział, że nie boi się kontrowersji. Z zaangażowaniem i do końca bronił jego kolegi, który nielegalnie kupował broń w Malmö. Poza tym mogli się podeprzeć obowiązkiem ochrony informatorów. Ludzie, którzy udzielali informacji dziennikarzom, mieli zagwarantowaną anonimowość. Nawet jeśli najczęściej nie chodziło o informacje tego kalibru, powinni się obronić w razie kontroli. Nie wydawało mu się prawdopodobne, że Källman pójdzie z tym wszystkim na policję. Nie, największe ryzyko było takie, że każą mu się tym podzielić i dokooptować jakichś kolegów. Zarząd dał pierwszeństwo Pii Lundin i kierowanemu przez nią działowi telewizji internetowej. Ekskluzywny materiał w sieci przyciągał kliknięcia jak magnes. Kliknięcia zapewniały reklamodawców. Słowo pisane powinno być zastąpione albo chociaż uzupełnione przez ruchome obrazy. Zastanawiał się krótką chwilę, wreszcie podjął decyzję, usiadł, wziął do ręki telefon i odpowiedział na esemes. To on był adresatem listu. Ten gorący temat należał do niego.

Nikt mu go nie zabierze.

Może pan na mnie liczyć – napisał szybko. Postanowił, że będzie przez jakiś czas szedł tym tropem, zanim komukolwiek o tym powie. Zobaczy, dokąd go to zaprowadzi, a potem, zanim opublikuje tekst, poinformuje o wszystkim Källmana. Klamka zapadła. Był dziennikarzem. Taką miał pracę. Po trzydziestu sekundach przyszła odpowiedź. Jedź do Biblioteki Królewskiej.

Wrócili do Pokoju. Już dawno nie pracowali w takim skupieniu. Vanja i Sebastian wspólnie przekonali Torkela, że Christian Saurunas to najbardziej interesujący trop. Utwierdzili się w tym przekonaniu, kiedy zjawił się Billy z nowymi informacjami z Ulricehamn. Eva Florén rozmawiała z personelem hotelu Kur. Według ich zeznań spośród trzech mężczyzn na zdjęciach tylko Saurunas przypominał tego, którego widzieli z Mirrem. Tamten co prawda miał brodę, więc o pewności nie mogło być mowy, ale wykluczyli El-Fayeda z tego samego powodu co kelnerka z Sundbybergu – po prostu nie wyglądał jak Szwed – i stanowczo twierdzili, że Ĺke Skogh nie przypomina podejrzanego mężczyzny. Nie zgadzały się kształt twarzy i nos. Torkel odłożył chwilowo na bok listę uczestników wyjazdu do Linköping, którą dostali od asystentki Skogha. Oczywiście miała zostać sprawdzona, ale nie natychmiast i nie przez nich. Tym bardziej że Vanja w drodze powrotnej z KTH skontaktowała się z żoną Ĺkego Skogha, która potwierdziła, że wraz z całą rodziną pojechali w środę na Wyspy Alandzkie, żeby świętować midsommar, i zostali tam do niedzieli. Szybki rzut oka na jej profil na Facebooku i zdjęcia z wyprawy potwierdził tę wersję. Skoncentrowali się więc na zwolnionym wykładowcy. Billy wydrukował to, czego się dowiedział w krótkim czasie, który miał do dyspozycji. Christian Ignas Saurunas urodził się 4 lutego 1962 roku w Norrköping. Był inżynierem. Od 1998 roku wykładał technologię medyczną na KTH. Od trzech lat był rozwiedziony, nie miał dzieci. Jego ojciec zmarł w 1999 roku, matka wyjechała na Litwę, a siostra nadal mieszkała w Norrköping, dokąd rodzice sprowadzili się w 1958 roku i gdzie mieszkali do śmierci ojca. Miał prawo jazdy i według informacji Urzędu Transportu od 2007 roku jeździł czerwonym volvo S60. Czytając informację o samochodzie, Torkel się wzdrygnął. Nadal nie znaleźli czerwonego volvo, które jeden ze świadków zauważył przed szkołą Hilding w Ulricehamn. – Wiem – odparł Billy, kiedy powiedział o tym głośno. – To oczywiście może być ten sam samochód, ale ludzie raczej zauważyliby różnicę między S60 a V70.

– Nie wszyscy. Wiesz, jak to jest z naocznymi świadkami – zaoponował Torkel. – Zaczynają ze sobą rozmawiać, wypełniają luki, a potem są zgodni, że widzieli coś, czego tak naprawdę nie widzieli. – To prawda, ale samochód Saurunasa ma numer GVL 665, a świadek z Ulricehamn zeznał, że to był numer AYR393. – Pomylił się, już to ustaliliśmy. – Ale nie do tego stopnia, przecież tu się nie zgadza ani jeden znak. Torkel pokiwał głową. W tym, co mówił Billy, coś było. Inny model, inny numer rejestracyjny – to zmniejszało prawdopodobieństwo, że właśnie ten samochód widziano w Ulricehamn. Wrócił do przeglądania materiału. Saurunas nie był zarejestrowany jako właściciel kampera i nie figurował w rejestrze karnym. Ostatni znany adres: Bäckvägen 43, Aspudden. Nie było tego wiele, ale zawsze to coś. Posiłki, o które prosiła Vanja, czekały na nią w nieoznakowanym saabie przy Bäckvägen 43. Stali przed trzypiętrowym domem wielorodzinnym z fasadą w kolorze sierści lwa. – Kogo szukamy? – zapytała policjantka, kiedy skinęły sobie głową na powitanie. – Niejakiego Christiana Saurunasa, chcemy go przesłuchać. – Chodzi o te reality show? Vanja kiwnęła głową. – Ale o tym ani słowa – dodała. – Rozumiemy – odparł młodszy policjant i podkreślił to wyjątkowo rozumiejącym wyrazem twarzy. Wstukali zdobyty przez Vanję kod do domofonu. Musiało minąć kilka sekund, zanim ich oczy przyzwyczaiły się do półmroku klatki schodowej. Saurunas mieszkał na drugim piętrze. Vanja poszła przodem. Weszli na górę i znaleźli mieszkanie z nazwiskiem Saurunasa. Vanja zadzwoniła. Kilka razy. Odczekała kilka minut. Przyłożyła ucho do drzwi, żeby sprawdzić, czy w środku ktoś się rusza, ale nic nie słyszała. Odwróciła się do kolegów. – Komórki też nie odbiera – poinformowała ściszonym głosem. – Podzwońmy po sąsiadach i popytajmy, czy ktoś go widział. Ale tak jak mówiłam, chcemy tylko z nim porozmawiać. Nie mówcie, w jakiej sprawie. Policjanci pokiwali głowami.

– Wy się zajmijcie pozostałymi piętrami, a ja zacznę tutaj – dodała, odwróciła się do najbliższych drzwi i nacisnęła przycisk dzwonka. Drzwi otworzyła starsza kobieta o siwych włosach spiętych w kok, ubrana w prostą sukienkę. Czujne, ciekawskie oczy lustrowały Vanję, kiedy wyjęła policyjną legitymację i ją pokazała. – Dzień dobry. Nazywam się Vanja Lithner i jestem z policji. Mam kilka pytań na temat pani sąsiada. Christiana Saurunasa – powiedziała przyjaznym tonem. Kobieta zareagowała jak większość ludzi w takiej sytuacji – dominowało u niej zaciekawienie. Niektórzy czują przyjemny dreszcz, kiedy odwiedza ich policja. Vanja usłyszała odgłos otwieranych drzwi i podobną rozmowę piętro wyżej. – A co się stało? – zapytała kobieta. – Chcemy tylko z nim porozmawiać – odparła Vanja i pomyślała, że to mimo wszystko sympatyczne, że kobieta pyta, co się stało, a nie co takiego zrobił Saurunas. – Kiedy widziała go pani po raz ostatni? Kobieta zastanawiała się chwilę. – Chyba kilka tygodni temu. Chwileczkę. – Odwróciła się i krzyknęła w głąb mieszkania: – Karl, kiedy ostatnio widziałeś sąsiada?! – Którego? – Z mieszkania obok. Tego, co się tak dziwnie nazywa. Vanja wysnuła wniosek, że nie utrzymywali z nim kontaktu, skoro nawet nie pamiętali jego nazwiska. Ale tak już bywa. Można mieszkać z kimś drzwi w drzwi przez wiele lat i nawet nie zamienić z nim jednego słowa. Ona sama nigdy nie rozmawiała z najbliższymi sąsiadami i nie znała ich nazwisk, bo nie były wypisane na drzwiach. – Nie wiem – rozległ się chropowaty męski głos. Vanja usłyszała jakiś ruch i po chwili zobaczyła siwowłosego mężczyznę w szlafroku. Chodził o kulach i wyraźnie sprawiało mu to ból. – Kto pyta? – chciał wiedzieć, kiedy zobaczył Vanję. – Policja. Przystanął zaskoczony. Od razu spoważniał. – Mówiłam, że kilka tygodni temu – powiedziała kobieta. Karl pokręcił głową.

– Nie, nie. Dawniej. Zapakował samochód i pojechał. Gdzieś tak dwudziestego piątego, dwudziestego szóstego maja. Nie pamiętasz, jak wtedy mówiłem, że go spotkałem? I że był taki niezadowolony? – A, no tak – zgodziła się kobieta. – To już tak dawno? – Tak. Ja w każdym razie nie widziałem go od tamtego czasu. – No to pewnie tak jest. Lepiej się orientujesz w takich sprawach niż ja – odpowiedziała kobieta bez najmniejszego wahania. Mężczyzna podszedł bliżej do drzwi. Wyciągnął rękę do Vanji. Miał żywe oczy i mocny uścisk dłoni. – Witam. Karl Johansson. Ciało trochę zużyte, ale głowa jak trzeba. No tak, nie chciał nawet powiedzieć, dokąd jedzie, ale miał dużo bagażu. Vanja pokiwała głową. To były ciekawe informacje. Nic rozstrzygającego, ale przynajmniej nie wykluczało go z grona potencjalnych sprawców. Seria zabójstw rozpoczęła się 17 czerwca. – Nie widział pan, żeby jeździł kamperem? – Nie, miał tylko to czerwone volvo. – W porządku. Jest pan pewien tej daty? Mężczyzna zdecydowanie pokiwał głową. – Tak, dwudziestego siódmego miałem operację – powiedział i lekko uniósł kulę. – To było jakiś dzień wcześniej. Vanja podziękowała i zeszła po schodach, żeby znaleźć policjantów. Karl wydawał się wiarygodny, ale może któryś z mieszkańców widział Saurunasa później od niego. Nie udało im się niczego dowiedzieć. Pozostali lokatorzy widzieli Saurunasa w maju. Jeśli nie liczyć młodej dziewczyny z parteru, która też widziała, jak się pakował i odjeżdżał. Wydawało jej się, że to było później, ale nie miała pewności. Mógł to być koniec maja. Vanja postanowiła poprosić Torkela, żeby wziął budynek pod obserwację. Ten krok był kosztowny i być może trudny do uzasadnienia, jeśli wziąć pod uwagę, że Saurunas nie pokazał się od kilku tygodni, ale była przekonana, że Torkel wyrazi zgodę. W końcu chodziło o seryjnego mordercę i wszyscy patrzyli im na ręce. Teraz musieli się dowiedzieć, dokąd Saurunas pojechał przed ponad miesiącem i gdzie aktualnie przebywał.

Weber poprosił o samochód i czym prędzej ruszył w drogę. Sztokholmskie ulice były zatłoczone. Z każdym rokiem sytuacja wyglądała coraz gorzej. Nie chodziło tylko o to, że przybywało samochodów. Niektóre ulice zamykano zupełnie, a inne robiły się węższe, kiedy poszerzano ścieżki rowerowe. W gruncie rzeczy wspierał tę polityczną decyzję, jeśli nie liczyć tych kilku dni, kiedy musiał gdzieś dojechać samochodem. Był zwolennikiem centrum wolnego od samochodów, chyba że sam musiał gdzieś dojechać – wtedy klął jak inni kierowcy i na innych kierowców. W końcu złamał przepisy i na Kungsgatan pojechał pasem dla autobusów, żeby zyskać na czasie. Tania komórka, którą dostał, leżała na pustym siedzeniu pasażera. Co jakiś czas na nią patrzył i rozważał, czy zrobił słusznie, że tak po prostu odjechał, nie mówiąc o tym nikomu w redakcji. W końcu miał do czynienia z seryjnym mordercą. Człowiekiem zdolnym do najgorszych czynów. Ale jeśli chce się być pierwszym na mecie, trzeba podejmować ryzyko. Przecież obiecał sobie, że będzie ostrożny i przerwie, kiedy tylko poczuje choćby najmniejsze zagrożenie. Zachowa trzeźwość umysłu i nie da się wciągnąć w wir emocji i przygody. Nadmiar adrenaliny to często przyczyna złych decyzji. Wziął głęboki oddech, minął Stureplan. Był już blisko. Skręcił w stronę Biblioteki Królewskiej przy Humlegĺrdsgatan. Kawałek dalej zobaczył wielki, stylowy jasnożółty budynek między wiosennie zazielenionymi drzewami w parku. Pomyślał, że już dawno tu nie był. Z pewnością minęło ponad pięć lat. Dzięki internetowi wyszukiwanie informacji było prostsze, ale w pewnym sensie także nudniejsze. Choć nie można było stać na drodze postępu. Oczywiście, czasem tęsknił za czasami, kiedy dziennikarz i gazeta mieli władzę absolutną, a wszystkie wiadomości i informacje pochodziły spod ich palców i były przekazywane ich głosami. Ale w nowych czasach było coś demokratycznego, co cenił. To, że informacja, komunikacja i wiadomości nie były już kontrolowane przez kilka rodzin, bardziej odpowiadało jego przekonaniom politycznym. Jasne, było mnóstwo złego dziennikarstwa, ale też sporo dobrego. Chciał wierzyć, że to pozwala na uzyskanie prawdziwszego obrazu ludzkości i życia. Problem polegał na tym, że ludzie zazwyczaj szukają informacji, które potwierdzają ich dotychczasowe przekonania, i ignorują całą resztę. Sieć jest bardziej złożona, niż wielu by sobie życzyło. Tak jak życie. Szukał i szukał, ale nie mógł znaleźć miejsca, w którym mógłby legalnie zaparkować. Żółty pasek biegnący wzdłuż chodnika oznaczał postój dla zaopatrzenia, ale tam przynajmniej znalazł wolne miejsce. Uznał, że w najgorszym razie zapłaci mandat. Wysiadł z samochodu. Do biblioteki prowadziły dwie szerokie żwirowe ścieżki. Po bokach i za nimi rozciągał się Humlegĺrden. Duży, piękny i chętnie odwiedzany w letnie wieczory park, otoczony kamienicami. Ruszył przed siebie. W ręku trzymał tanią komórkę. Na wszelki wypadek jeszcze raz przeczytał wiadomość. Choć czytał ją już dobre dziesięć razy. Nadal brzmiała: Jedź do Biblioteki Królewskiej. Jaki był następny krok? Czy powinien napisać esemes z informacją, że dotarł na miejsce, czy poczekać? Postanowił poczekać i ruszył w kierunku szerokich kamiennych schodów, na których siedzieli ludzie. Czytali, pili wino albo po prostu rozkoszowali się ciepłym letnim wieczorem. Ledwo zdążył zrobić pierwszy krok po schodach, kiedy telefon zabrzęczał. Zatrzymał się w pół kroku. To nie mógł być przypadek, że esemes przyszedł akurat w tej chwili.

Cato miał go na oku. Obserwował go. Weber rozejrzał się raz jeszcze, nie mógł się powstrzymać. Myśl, że morderca gdzieś tam jest i patrzy na niego, była straszna, ale też w dziwny sposób ekscytująca. Czuł przyśpieszone bicie serca. Zaczął się podejrzliwie przyglądać każdemu w zasięgu wzroku i czuł, że ma napięte wszystkie mięśnie. Dookoła było wielu ludzi. Zbyt wielu. Nie mówiąc już o tym, ilu mogło zobaczyć jego. Zarówno z parku, jak i z otaczających go ulic. Cato dobrze wybrał miejsce. Uniósł telefon i przeczytał kolejną wiadomość. Dobrze. Posłuchałeś. Tylko tyle. Zszedł na żwirową ścieżkę i się zatrzymał. Jeśli Cato go widział, to powinien się zachowywać spokojnie. W przeciwnym wypadku mógłby go spłoszyć. Spróbował uspokoić puls kilkoma głębokimi wdechami. Wyszło tak sobie. Czy powinien odpisać na esemes? To wydawało się niepotrzebne – Cato miał go na oku i to on decydował. Poza tym z moralnego punktu widzenia lepiej było czekać na polecenia i je wypełniać, niż zbyt gorliwie wchodzić w interakcje. Chyba że Cato oczekiwał, iż będą prowadzili dialog. Może chciał, żeby okazać mu zainteresowanie? Jak na zawołanie przyszedł kolejny esemes. Idź na plac zabaw na drugim końcu parku. Żadnych okrężnych dróg. Odwrócił się, obszedł róg budynku i wkrótce wielka biblioteka była po jego lewej stronie, a na wprost rozciągał się Humlegĺrden z rozległymi trawnikami i potężnymi drzewami. Żwirowa ścieżka w północnej części parku biegła w kierunku jego środka, gdzie różne ścieżki łączyły się ze sobą i okrążały fontannę. Jeżeli Cato go obserwował, mógł to robić z nieskończonej liczby punktów. Mógł być którąkolwiek z mijających go osób. Mógł też iść chodnikiem przy jednej z ulic równoległych do parku. Niepokój, który czuł, zamienił się w czystą ciekawość. Przyśpieszył kroku i wkrótce był przy fontannie. Zobaczył parę zakochanych, którzy szli przytuleni do siebie, i ruszył w stronę, z której przyszli. W końcu między drzewami dojrzał plac zabaw. Było tam kilka niskich drewnianych budynków, piaskownice, zjeżdżalnie i huśtawki. Przystanął przed wejściem. Dochodziła już siódma, ale na placu było dużo dzieci. Wesołe krzyki mieszały się z płaczem zmęczonych maluchów i warkotem samochodów, które przejeżdżały ulicą Karlavägen. Był w tym miejscu kilka lat wcześniej, kiedy spotykał się z dziewczyną, która miała dzieci. Zaciągnęła go tutaj, więc stał przy huśtawkach, popychał je i bawił się w tatusia. Miała fajnego synka, ale chciała mieć kolejne dzieci, a on postanowił, że nigdy nie będzie ich miał. Żadne z nich nie chciało zmienić zdania i po roku związek się rozpadł. Przez chwilę się zastanawiał, czy postąpił słusznie. Teraz jednak miał ważniejsze rzeczy na głowie. Telefon w prawej dłoni zabrzęczał. Następna wiadomość. Pewnie kolejne polecenie.

Wejdź w Karlavägen. Skręć w lewo. Idź, dopóki nie dostaniesz nowych instrukcji. Znów się rozejrzał. Wszędzie byli ludzie. Ktoś siedział na ławce kawałek dalej. Czy widział go tam wcześniej? Nie był pewien. Telefon zabrzęczał. Na co czekasz? No właśnie, na co czekał? Może na to, żeby przestać się czuć jak marionetka? Znów zaczął iść. Doszedł do Karlavägen i skręcił w lewo na chodnik za parkiem. Szedł dalej. Kawałek przed sobą, na następnym skrzyżowaniu, zobaczył czerwone światło. Zamierzał iść dalej prosto, dopóki nie dostanie kolejnego esemesa. Nie miał innego wyjścia, mógł tylko wypełniać polecenia seryjnego mordercy. Cato odezwał się po piętnastu minutach. Po całym długim kwadransie. Weber na początku szedł szybko ulicą Karlavägen, aż do punktu, w którym łączyła się z Birger Jarlsgatan. Kiedy minął Odengatan, a Cato nadal się nie odzywał, jego niepewność wzrosła. Jak długo jeszcze miał tak iść? Przystanął na chwilę i przyglądał się okolicy. Samochody i ludzie. Nie widział jednak nikogo ani niczego, co by się wyróżniało. Ruszył dalej. Tym razem raźniejszym krokiem, jakby chciał dojść do kolejnego esemesa. Szedł w kierunku Roslagstull. Na Frejgatan przyszło to, na co tak bardzo czekał. Bzyczący dźwięk w dłoni. Adres. Roslagsgatan 29. To było wszystko. Wiedział, gdzie leży Roslagsgatan, ale na wszelki wypadek sprawdził na Google Maps. Miał rację. Należało pójść w lewo Frejgatan, a następną równoległą ulicą była Roslagsgatan. Tylko kilka minut drogi. Czuł, że znowu napinają mu się mięśnie. Dostał adres jakiegoś domu. Niespecjalnie mu się to podobało. Czuł się bezpieczniej, kiedy był na widoku, między ludźmi. Najchętniej nie wchodziłby gdzieś, gdzie nikt nie mógł go zobaczyć. Dotarł na Roslagsgatan. Według mapy w komórce numer 29 powinien być kilka domów dalej po lewej stronie. W budynku na rogu mieścił się zakład ślusarski opatrzony dużym niebiesko-czerownym szyldem. Podszedł bliżej. Na górze, na brudnej tablicy, widniał napis Roslagsgatan 27-41. Był już prawie na miejscu. Następne drzwi. Budynek zasłaniały rusztowania przykryte folią. Wyglądało na to, że trwa tam jakiś remont albo przebudowa. Ostrożnie podszedł bliżej. Folia co jakiś czas wybrzuszała się na lekkim wietrze – był to jedyny ruch, jaki dostrzegał. Pod rusztowaniem udało mu się zlokalizować wejście – podwójne szklane drzwi w ramie z jasnego drewna. Biała kulista lampa nad drzwiami potwierdzała, że to numer 29. Sprawdził drzwi. Były zamknięte. Na przyklejonej taśmą karteczce po wewnętrznej stronie drzwi napisano wielkimi literami: WYMIANA RUR 15 MARCA – 15 SIERPNIA.

Za drzwiami była klatka schodowa – ciemna i pusta, pewnie tak samo jak cały budynek. Weber wyszedł spod rusztowania i spojrzał w górę fasady opuszczonego domu. Cisza i spokój. Popatrzył na tani telefon. Liczył na wiadomość, która powie mu, co ma robić, ale nie przychodziła. Czyżby Cato na coś czekał? A może już go nie widział? Weber wyszedł na pustą ulicę. Nadal nic. Co powinien zrobić? Postanowił, że jeszcze raz spróbuje wejść do środka. Może coś przeoczył? Był kilka kroków od drzwi, kiedy telefon zabrzęczał. Weber poczuł, że sztywnieje. Cato wrócił. Wejdź na trzecie piętro, przez otwarte okno, to będziesz miał swój wywiad. Weber poczuł, jak robi mu się zimno. Spojrzał w górę, na rusztowania, i zdał sobie sprawę, że Cato ma na myśli tę drogę. Do mieszkania na trzecim piętrze. To było dokładnie to, czego obiecał sobie nie robić. Miał nie dać się zwabić w miejsce, gdzie nie było świadków. Takie, w którym morderca mógł na niego czekać. Jednocześnie trudno mu było się oprzeć. Szukał czegoś ekskluzywnego, czego nie miał żaden z konkurentów, i właśnie to dostał. Absolutny hit nad hity. Największy news w jego karierze. Ale też najbardziej niebezpieczna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobił. Znów podniósł komórkę. Skąd mogę wiedzieć, że nie masz niecnych zamiarów? Odpowiedź nadeszła szybko. Nie możesz tego wiedzieć. Weber wpatrzył się w wyświetlacz. Ton wiadomości go zaniepokoił. To już nie wydawało się niebezpieczne. Teraz wydawało się śmiertelnie niebezpieczne. Telefon zabrzęczał znowu. Jeżeli nie chcesz, mogę się skontaktować z konkurencją. Takich jak ty jest wielu. To rozstrzygnęło sprawę. Weber schował telefon do kieszeni i chwycił oburącz rusztowanie. Metalowe rurki były grube i trudno je było dobrze chwycić. Podciągnął się i dał radę postawić stopy na rusztowaniu. Przez chwilę myślał, że się nie utrzyma, ale zaparł się nogami i podciągnął jeszcze kawałek. Wyżej znalazł miejsce, które mógł chwycić prawą ręką. Złapał równowagę, rozłożył ciężar ciała i się rozejrzał. Gdyby tylko udało mu się podciągnąć o kolejne czterdzieści centymetrów, mógłby stanąć na metalowej platformie. Podniósł jedną nogę, oparł się na niej, opuścił drugą rękę i wciągnął tułów na platformę. Przez chwilę leżał na brzuchu i próbował złapać oddech. Potem wstał. Rozejrzał się. Reszta drogi była już znacznie łatwiejsza. Na każde piętro prowadziły metalowe drabinki, a za podłogę służyły drewniane deski. Rusztowanie trochę się trzęsło pod jego ciężarem, kiedy zaczął iść w górę, ale szybko do tego przywykł.

Dotarł do pierwszego piętra. Na wysokości talii miał rząd ciemnych, zamkniętych okien. Zerknął w najbliższe. Mieszkanie wyglądało na puste. Na pokrytej papierem ochronnym podłodze leżało tylko kilka narzędzi. Zdusił nieprzyjemne uczucie i ruszył dalej. Im wyżej wchodził, tym bardziej czuł się odosobniony. Dotarł do drugiego piętra. Zobaczył rząd zamkniętych okien. Wyglądały jak czarne oczy szarej fasady. Żadnego znaku życia. Wszystko było puste. Wziął głęboki oddech i wspinał się dalej. Tym razem ostrożniej. Po chwili wyjrzał nad krawędź. Wszystko wyglądało tak samo. Fasada, okna, folia skręcająca się na wietrze. Kawałek dalej stało kilka brudnych wiader. To było trzecie piętro, nad sobą miał jeszcze jedno. Wszedł na wąską deskę, wydawała się trochę bardziej chwiejna. Rusztowanie zatrzeszczało pod jego ciężarem. Musiał teraz ruszać się ostrożniej. Nie widział jeszcze na tym piętrze nic, co odróżniałoby je od reszty, ale Cato skierował go tutaj. Podszedł do najbliższego okna. Było porządnie zabrudzone, więc musiał przycisnąć nos do szyby, żeby cokolwiek zobaczyć. Tutaj również papier ochronny przykrywał podłogę pokoju, który wyglądał na salon. Przed drzwiami, które, jak mu się wydawało, prowadziły do łazienki, stało kilka kartonów z rurami ściekowymi i zapakowany sedes. Ruszył dalej. Zajrzał do kuchni. Na zlewozmywaku stało kilka zużytych papierowych kubeczków i opakowań po jedzeniu na wynos, poza tym jednak było równie pusto jak w pozostałych pokojach. Szedł dalej. Napięcie go napędzało. Kolejne okno, kolejne mieszkanie. Kiedy tam doszedł, znieruchomiał. Okno było otwarte. Uszczelnione małym, zmiętym papierkiem wciśniętym na samym dole, ale nie dało się przeoczyć szczeliny między oknem a futryną. Wyciągnął papierek, a okno się otworzyło. Mieszkanie było ciemne i puste. Nagle poczuł, że przekracza granicę. Adrenalina i napięcie mogły go zaprowadzić daleko, ale teraz było inaczej. Tam w ciemności jego życie mogło dobiec końca. Taka była prawda. Ale nie mógł odejść. Nie w takiej chwili, to było niemożliwe. Otwarte okno było jednocześnie przerażające i kuszące. Wiązało się z nim nie tylko zagrożenie, ale też możliwości. Możliwości, na których mu zależało i których potrzebował. O które walczył. Nie mógł zawrócić. Wahał się, choć tak naprawdę był już zdecydowany. Wiedział, że to zrobi. Ale potrzebował liny ratunkowej. Wyciągnął swój telefon. Zadzwonił do jedynego człowieka, któremu bezgranicznie ufał. Do swojego brata. Rolf jak zawsze odebrał od razu. – Hej, Axel, co słychać? – zapytał. – Chciałbym cię prosić o coś wyjątkowego. Rolf najwyraźniej usłyszał zdenerwowanie w jego głosie. – Co się stało? – zapytał z niepokojem.

Weber przez chwilę nie wiedział, od czego zacząć. – I co to za dźwięk? – dodał Rolf, a on zrozumiał, że to szelest folii, do którego już zdążył się przyzwyczaić. Mocniej przycisnął telefon do ucha, żeby lepiej słyszeć. – Później wszystko opowiem, obiecuję. Ale posłuchaj. Nawiązałem kontakt z tym Mordercą z Reality Show. Kojarzysz. – Z tym, o którym piszesz? – Tak jest. Za chwilę wejdę do mieszkania, ale nie wiem, czy on tam będzie, czy nie. – Czyś ty, kurwa, oszalał? – w głosie brata słychać było panikę. – Muszę to zrobić. Gdyby coś się stało, powiadom policję! Dlatego do ciebie dzwonię! – Przerwij to, Axel. Przerwij to. Odejdź stamtąd. – Nie mogę. – Weber starał się mówić spokojnie i przekonywająco. – Jeżeli to się uda, będzie warte każdych pieniędzy. Nigdy nie trafiło mi się nic tak ważnego. – Nie warto za to umierać – apelował Rolf. Weber go zignorował. Nie zamierzał pozwolić, żeby reakcja brata na niego wpłynęła. Już się zdecydował. – Zapisz ten adres – powiedział zdecydowanie. – Roslagsgatan 29. – W Sztokholmie? – Tak jest. Na trzecim piętrze. Rolf ciężko westchnął. Ale przynajmniej już nie protestował. Weber mówił dalej. – Teraz mnie posłuchaj. Wchodzę do mieszkania. Nie rozłączaj się. Jeżeli coś mi się stanie, połączenie zostanie przerwane albo coś podobnego, od razu dzwoń na policję i przyślij ich tutaj. – Okej, ale bądź ostrożny. – Obiecuję – odparł Weber. Uśmiechnął się lekko sam do siebie. Było inaczej, kiedy wiedział, że ma ze sobą brata, nawet jeśli tylko na linii. Nie czuł się już tak osamotniony. Otworzył okno do końca, zajrzał, żeby się upewnić, że pokój jest pusty, i wszedł do środka. – Wchodzę… – powiedział. Stanął na brązowym, posklejanym taśmą papierze ochronnym i się rozejrzał. Nie zobaczył nic, co odróżniałoby ten pokój od innych, do których zaglądał.

– Co widzisz? – padło pytanie z telefonu, który wciąż przyciskał do ucha. – Pusty, ciemny pokój. Prawdopodobnie salon. Zrobił kilka ostrożnych kroków do przodu. W pokoju było dwoje drzwi. Te na wprost prowadziły chyba do przedpokoju i dalej, do kolejnego pokoju za zamkniętymi drzwiami, a drugie, tuż obok niego po lewej stronie, wiodły pewnie do kuchni. Podkradł się do nich i zerknął. Tak jest. Kuchnia. – Halo? Jesteś tam? – rozległ się głos brata. – Tak – odparł i przekradł się dalej. – Nie możesz opowiadać, co widzisz? – zapytał Rolf z niepokojem. – Chciałem wyjść do przedpokoju – odpowiedział szeptem. W mieszkaniu panowała kompletna cisza, słyszał tylko szum telefonu i swój własny oddech. Z każdym krokiem czuł coraz mocniejszy zapach ścieków. Prawdopodobnie dochodził z otwartej łazienki na drugim końcu przedpokoju, naprzeciwko drzwi wejściowych. Była kompletnie ogołocona – brakowało sedesu, umywalki i kabiny prysznicowej. Przy jednej ze ścian stała zapakowana armatura łazienkowa. Stwierdził, że to na pewno dwupokojowe mieszkanie. Do przeszukania został mu jeszcze tylko jeden pokój. Ten z zamkniętymi drzwiami, który widział już z salonu. – Został jeszcze tylko jeden pokój – powiedział szeptem do brata. Na wszelki wypadek jeszcze raz się rozejrzał. Nie dostrzegł żadnych cieni ani żadnego ruchu. Ostrożnie podszedł do zamkniętych drewnianych drzwi. Delikatnie i bardzo powoli nacisnął klamkę. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Otworzyły się z kliknięciem. Przez chwilę stał przy kilkucentymetrowej szczelinie. Zdecydował, że nie wparuje do środka tak po prostu. Zrobił krok do tyłu. – Wchodzę – wyszeptał. Nie czekał na odpowiedź brata. Otworzył drzwi kopniakiem, ale przesadził i kopnął tak mocno, że uderzyły o ścianę, odbiły się i z trzaskiem zamknęły mu się przed nosem. – Kurwa! Nie krzyknął z powodu drzwi, ale przez to, co zobaczył w ciągu kilku sekund, kiedy były otwarte. Mężczyznę siedzącego na krześle. W niepokojącym bezruchu. – Cholera, tam ktoś jest – zawołał głośno do brata. – Zmywaj się stamtąd, zadzwonię na policję – powiedział Rolf. Weber poczuł, że za kilka sekund to zrobi.

– Nie, nie dzwoń. Zajrzę jeszcze raz. – Nie, odejdź stamtąd. Proszę. Weber zignorował głos brata. W tym, co przed chwilą zobaczył, było coś szczególnego. Człowiek na krześle. Nieruchomy, jakby na niego czekał. Weber czuł, że nie może stamtąd odejść. To było niemożliwe. Chwycił klamkę i znów otworzył drzwi. Ostrożnie. I wtedy go zobaczył. To rzeczywiście był mężczyzna. Przywiązany do krzesła. Z głową nienaturalnie odchyloną do tyłu. Weber poczuł lodowaty chłód. Zobaczył skołtunione, sztywne włosy, poszarzałą twarz, a na niej strużki krwi, niewidzące oczy wpatrzone w sufit. I w końcu wiadomość na kawałku papieru ochronnego zawieszonego na szyi. Tylko jedno słowo: WINNY. Nagle ciszę przeciął sygnał. Weber podskoczył. Drugi telefon. Nieznany numer. Ale on wiedział, kto dzwoni. – Zaraz oddzwonię – powiedział neutralnym tonem do brata. Nie potrafił znaleźć w sobie żadnych uczuć. Cato wprowadził go do swojego świata. Podniósł do ucha tanią komórkę. – Teraz możesz dostać swój wywiad – powiedział mężczyzna po drugiej stronie.

Informator dzwonił z anonimowego telefonu na kartę. To, co powiedział, było szczegółowe i wiarygodne, więc Torkel natychmiast zarządził pełną mobilizację. Roslagsgatan 29, trzecie piętro. Ciało przywiązane do krzesła. Pierwszy patrol był na miejscu po sześciu minutach i potwierdził, że w pustej kamienicy rzeczywiście znajduje się zamordowany mężczyzna. Torkel poprosił, żeby zostali na zewnątrz i pilnowali, żeby nikt nie miał wstępu do mieszkania. Ursula i Billy mieli zabezpieczyć ślady, zanim ktokolwiek tam wejdzie. Przede wszystkim musieli ustalić, czy mają do czynienia z tym samym sprawcą. Argumentem, który przemawiał za tym, że mógł to być ktoś inny, była zmiana miejsca

podrzucenia zwłok. Sceneria szkolna wydawała się ważnym stałym elementem zbrodni popełnianych przez ich człowieka. Vanja poprosiła centralę o dane na temat zgłoszonych zaginięć w rejonie Sztokholmu w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin, ale nic to nie dało. Poprzedniego wieczoru w Hagsätra zaginął mały chłopiec, ale rankiem odnalazł się u kolegi. Kiedy skręcili z Frejgatan, zobaczyli trzy patrole i radiowozy z włączonymi światłami. Policja odgradzała teren. Grupka gapiów zdążyła się już zebrać wokół niebieskiej taśmy, więc ekipa musiała się przecisnąć. Wyszli z samochodów. Wszyscy wiedzieli, co robić. Może poza Sebastianem, który bez celu chodził tam i z powrotem wzdłuż pokrytego folią budynku. Torkel uśmiechnął się pod nosem. Sebastian naprawdę inaczej się ostatnio zachowywał. Był wręcz pokorny. Torkel wiedział jednak, że nie ma się z czego cieszyć, bo ten stan raczej nie potrwa wiecznie. Vanja poszła porozmawiać z policjantami, którzy znaleźli ciało, i zniknęła pod rusztowaniem. Torkel odwrócił się do Billy’ego i Ursuli, żeby zobaczyć, czy są już gotowi. Byli. Włożyli kombinezony ochronne, a każde z nich trzymało w ręku torbę ze sprzętem. Torkel z przyzwyczajenia wziął torbę od Ursuli. Trzymając zwarty szyk, weszli do środka. Klatka schodowa była szara i zakurzona, a rusztowanie skutecznie powstrzymywało słabe wieczorne światło przed dostaniem się do środka, ale przynajmniej działała żarówka. Doszli do kamiennych schodów. Przyśpieszyli. Kiedy w końcu dotarli na górę, wszyscy poza Billym mieli lekką zadyszkę. Drzwi jednego z mieszkań były otwarte. Torkel pozdrowił skinieniem głowy policjantów w mundurach, którzy rozmawiali z Vanją, i zajrzał do środka. W mieszkaniu było ciemno. Podłogę pokrywał papier ochronny. Na końcu korytarza zobaczył drzwi do pomieszczenia, które było i po remoncie znów miało się stać łazienką. Od strony otwartych drzwi dochodził słaby, ale niedający się pomylić z niczym innym zapach ścieków. Torkel postawił na ziemi torbę, którą niósł. – Gdzie jest ciało? – zapytała Ursula, kiedy minęła go w towarzystwie Billy’ego. Jeden z mundurowych wskazał w głąb mieszkania. – Tam – powiedział. – W pokoju po lewej. – Na krześle. Wyszliśmy, jak tylko potwierdziliśmy, że nie żyje – drugi funkcjonariusz najwyraźniej czuł, że musi to dodać. Było wyraźnie widać, że stara się brzmieć mądrze. – Dobra robota – powiedział Torkel i odwrócił się do Ursuli. – Powiedz, kiedy będziemy mogli wejść. Ursula skinęła głową. Billy poszedł za nią. Torkel wrócił do mundurowych. Byli młodzi, ale nie widział po nich strachu, raczej pełne napięcia wyczekiwanie. Było jasne, że nie codziennie uczestniczyli w dochodzeniu w sprawie morderstwa. – Sprawdziliście resztę mieszkań? – zapytał. – Tylko to obok. Było puste – powiedziała policjantka.

– Jeszcze jedno – wtrąciła się Vanja. – William mówił, że kiedy weszli, okno w salonie było otwarte. – Dobrze wiedzieć. Dzięki. – Torkel skinął przyjaźnie głową Williamowi. Opłacało się chwalić mundurowych. Dobre relacje zawsze ułatwiały im pracę. Wiedział, że każdy łańcuch jest tak mocny jak jego najsłabsze ogniwo, a ludzie, którzy pierwsi przybywają na miejsce, są ważniejsi, niż życzyłoby sobie wielu jego kolegów szefów. – Sprawdźcie też resztę domu – polecił. – Jeśli coś znajdziecie, to wiecie, co macie robić. Obaj mundurowi skinęli głowami i poszli. Torkel zajrzał do mieszkania, w którym zniknęli Billy i Ursula. Słyszał, że się ruszają. – Jak to wygląda? – zawołał z ciekawości w stronę, z której dobiegały odgłosy ich pracy. – Trudno powiedzieć – rozległ się po chwili głos Ursuli. – Ten sam sprawca? – zapytała Vanja. Frustrowało ją, że stoi na zewnątrz, nie uczestniczy w pracach, nawet nie jest widzem. Ursula odpowiedziała od razu. Rozumiała ich niecierpliwość. – Załóż ochraniacze na buty i podejdź do drzwi. Stamtąd będziesz dobrze widziała. – Jesteś pewna? – zapytał Torkel i zaczął szukać po kieszeniach. – Tak, po prostu podejdź do drzwi. Szybko włożyli ochraniacze. Sebastian oczywiście nie miał ich przy sobie, ale pożyczył od Vanji. Weszli gęsiego. Najpierw Torkel, potem Vanja, a na końcu Sebastian. Pokój był średniej wielkości, prawdopodobnie była to sypialnia. Na środku siedział dobrze ubrany mężczyzna, przywiązany do krzesła, a otaczali go Billy i Ursula w kombinezonach ochronnych. Głowa mężczyzny była nienaturalnie odchylona do tyłu. Na szyi miał kawałek papieru z napisem WINNY. Nieprzyjemny efekt został spotęgowany, kiedy Billy włączył lampę, którą miał ze sobą. W białym, zimnym świetle ciało wyglądało jeszcze bardziej martwo i blado, a Ursula i Billy prezentowali się jeszcze dziwniej w swoich kombinezonach. – Czy ma na plecach test? – spytał Sebastian. – Nie. – Poza szkołą, bez czapki na głowie, na środku, a nie w rogu, ubrany od pasa w górę – powiedział spokojnie. – Interesujące. – Został przy pistolecie bolcowym. – Ursula ostrożnie uniosła głowę mężczyzny i pokazała krwawe, roztrzaskane czoło. – Takie same obrażenia w tym samym miejscu – dodała i wskazała mocno napiętą

linkę, która utrzymywała ciało na krześle. – Poza tym rodzaj linki i węzły są identyczne. – Czyli to on? – Możemy chyba założyć, że tak – odparła Ursula. – Całkowitą pewność zyskamy, kiedy dostanę wyniki z laboratorium. Zapadła chwila ciszy. Stali w przedpokoju i przyglądali się pracy Billy’ego i Ursuli. Billy robił zdjęcia, Ursula wskazywała mu miejsca. – Jeżeli zmienił tak wiele w sposobie działania, to domyślam się, że ofiara także jest inna od pozostałych – stwierdził sucho Sebastian. Pozostali odwrócili się ku niemu z zaciekawieniem. – Co masz na myśli? – zapytała Vanja. Sebastian nonszalancko wzruszył ramionami. – Nie wydaje mi się, żeby to była jakaś gwiazda reality show. Napis mówi o nim co innego. – Że jest czemuś winny? – zapytał sarkastycznie Billy, na chwilę przerywając przeglądanie kieszeni mężczyzny i podnosząc wzrok. – W przypadku wcześniejszych ofiar chciał udowodnić, że to matoły – powiedział Sebastian, ignorując zgryźliwy komentarz. – Wiedza tego mężczyzny nie odgrywała żadnej roli. A mimo to jest winny. Czegoś innego. – Morderca zmieniający sposób działania to dokładnie to, czego nie chcemy – stwierdził Torkel z zaciętą miną. – Okej, dokończcie to. My zaczniemy badać pobliski teren i zobaczymy, czy uda nam się coś znaleźć w pobliskich domach. Wiesz, jak długo nie żył? – Maksymalnie sześć godzin – odparła Ursula. – Dobrze, no to już coś mamy – odparł Torkel i ruszył do wyjścia. Vanja i Sebastian już mieli za nim pójść, kiedy Billy ich zatrzymał. – Zaczekajcie – powiedział i wyjął portfel z wewnętrznej kieszeni marynarki ofiary. Otworzył go i wyjął prawo jazdy. – Claes Wallgren. – Ktoś go zna? – zapytał Torkel, ale wszyscy tylko pokręcili głowami. – To dyrektor programowy TV3 – powiedział Billy i podniósł wizytówkę. – Okej. Zadzwoń, kiedy znajdziesz coś więcej. Ja się skontaktuję z jego rodziną – powiedział Torkel. – Teraz chyba rozumiem ten napis – powiedział Sebastian. – Nasz człowiek uważa, że jeśli ktoś jest

winny promowania głupoty, to właśnie pracownicy telewizji. Z powagą odwrócił się do Torkela i Vanji. – Zaczął polować na trochę grubszą zwierzynę.

Torkel zaparkował na wynajmowanym parkingu przed domem. Miesięcznie kosztował go prawie tyle co kawalerka, ale nie był w stanie szukać wolnego miejsca parkingowego, kiedy o różnych porach doby wracał do domu. Szybki rzut oka na zegarek ujawnił, że zbliżała się północ. Wyłączył silnik, odchylił się na oparcie. Zamknął oczy. Naprawdę kochał swoją pracę i cieszył się, że spędza w niej tyle czasu, ale jedna rzecz zawsze była nieprzyjemna. Powiadamianie krewnych. Z miejsca znalezienia zwłok pojechał bezpośrednio do domu Wallgrena. Dalagatan. Na Vasastan. Zrobił kilka kółek po okolicy, ale nie znalazł miejsca do parkowania. W końcu zdecydował się na podwójne parkowanie przy Vasaparken. Drzwi do domu Wallgrena leżały między drzwiami gabinetu dentystycznego a restauracją. Wyciągnął karteczkę z kodem, wystukał go i wszedł po schodach. Na trzecie piętro. Wziął głęboki wdech i przycisnął dzwonek. Już po kilku sekundach drzwi otworzyła kobieta w wieku około trzydziestu pięciu lat. Torkel domyślił się, że to Linda Wallgren. Obserwując jej twarz, widział, że nadzieja szybko przeszła w rozczarowanie, a zaraz potem w niepewność i niepokój. Miała nadzieję, że to jej mąż. Że zapomniał kluczy, zgubił telefon, został okradziony, zdradzał ją – cokolwiek, co wyjaśniałoby, dlaczego nie mogła się do niego dodzwonić, dlaczego nie był w pracy i dopiero teraz wrócił do domu. Zamiast męża zobaczyła starszego mężczyznę z poważnym wyrazem twarzy i policyjną legitymacją, który spytał, czy nazywa się Linda Wallgren. Pokiwała głową, a on zapytał, czy może wejść. Otworzył oczy, popatrzył na swoje skryte w mroku mieszkanie i przypomniał sobie, że nie ma w domu nic do jedzenia. Kompletnie nic. Nie mógł nawet zrobić sobie herbaty, gdyby przyszła mu ochota. Poszedł do sklepu 7-Eleven na rogu. W dużym, jasnym i nowoczesnym czteropokojowym mieszkaniu przy Dalagatan spędził ponad godzinę, ale niewiele mu to dało. – Czy coś mu się stało? O co chodzi? – dopytywała się Linda, kiedy prowadziła go do sofy w rogu salonu. Usiadł i już miał przekazać straszną wiadomość, kiedy do pokoju weszła mała dziewczynka.

– Kto to jest? Gdzie tata? Linda próbowała skłonić córeczkę, żeby poszła z powrotem do łóżka, ale dziewczynka nie chciała. Zaczęła płakać. Wczepiła się w mamę. Linda poszła zadzwonić do swojej matki, która najwyraźniej mieszkała w pobliżu, bo po piętnastu minutach była na miejscu. Dziewczynka wyszła z babcią, a Torkel mógł wreszcie powiedzieć, z jakiego powodu wierci się zakłopotany na eleganckiej sofie. Linda oczywiście wiedziała to albo przynajmniej przypuszczała, odkąd otworzyła drzwi, ale kiedy najgorsze się potwierdziło, mimo wszystko była w szoku i zaczęła płakać. Jej płacz był cichy, zduszony. Prawdopodobnie dlatego, że córeczka mogłaby go usłyszeć i wrócić. – Jak? – zapytała, tłumiąc szloch. – Dlaczego? Torkel opowiedział tyle, ile mógł. Morderstwo. Prawdopodobnie powiązane z innymi morderstwami. Motywem zapewne była praca. Z doświadczenia wiedział, że to, co powie, nie ma znaczenia, bo Linda i tak nie będzie potrafiła przyswoić tych informacji, będą jej się wydawały nierzeczywiste i niezrozumiałe. Nie mógł zresztą zbyt wiele zrobić – jedynie powiedzieć, że jest mu przykro, i zapytać, czy da radę odpowiedzieć na kilka pytań. Przytaknęła, ale rozmowa niewiele wyjaśniła. O ile wiedziała, jej mąż nie zaplanował na ten dzień żadnego spotkania z dziennikarzem. Miał się spotkać tylko z szefem. – W jego telefonie jest kalendarz. Może tam da się znaleźć coś więcej. Może i tak, pomyślał Torkel. Telefonu jednak nie znaleźli. Poza tym żona nie zauważyła żadnego kampera i nie miała wrażenia, że życiu Claesa coś zagrażało. Zapytał Lindę, czy jej mąż był aktywny w mediach społecznościowych. Usłyszał o Twitterze i Facebooku. To było wszystko. Linda znów zaczęła pytać jak i dlaczego, a on odpowiadał najlepiej, jak potrafił. Potem przeprosił i opuścił mieszkanie i kobietę, której życie zostało już na zawsze zmienione przez jego wizytę. Właśnie dlatego nienawidził powiadamiać krewnych. Kiedy schodził po schodach, zadzwonił do Billy’ego, który zaczął od Twittera i od razu trafił. Ostatni tweet. Godzina 20.35. Koniec z „dawaniem ludziom tego, co chcą dostać”. Czterdzieści osiem znaków wysłanych przez człowieka, który już nie żył. Szybko eskalowało, pomyślał Torkel, kiedy płacił za tych kilka produktów, które kupił. Jutro znów trzeba będzie poinformować prasę. Prawdopodobnie czekają go też odwiedziny Rosmarie. I pytania.

Co zrobili, żeby odnaleźć sprawcę? Czy będzie trzeba objąć pewne osoby wzmocnioną ochroną? A jeśli tak, to kogo? Jak daleko tak naprawdę zaszli? Na dobrą sprawę mógł dać jej tylko Christiana Saurunasa. I to tylko nazwisko, nie człowieka. Nadal nie mieli pojęcia, gdzie może przebywać. Skontaktowali się z jego matką w Kownie. Potwierdziła, że był u niej nieco ponad tydzień na przełomie maja i czerwca. Była wzburzona i smutna, że nie miał już posady na KTH. Nie wiedziała, co się z nim działo, odkąd wyjechał 5 czerwca. Billy próbował zadzwonić na jego komórkę i ją namierzyć, ale bezskutecznie. Poczta głosowa albo cisza. Według Billy’ego telefon był wyłączony, zniszczony albo nie miał zasięgu. W drodze do drzwi, trzymając siatkę w ręku, jeszcze raz rzucił okiem na zegarek. Czy powinien puścić sygnał Ursuli? Nie powinna jeszcze spać, prawdopodobnie niedawno wróciła z miejsca znalezienia zwłok. W ciągu dnia raz po raz zastanawiał się nad słowami Vanji. O tym, że nie miała nic poza pracą. To samo mógł z powodzeniem powiedzieć o sobie. Ursula nigdy nie zostanie jego trzecią żoną i nigdy nie będą żyli szczęśliwie do końca swoich dni, ale mogli się spotykać i cieszyć się swoim towarzystwem. Mieć kogoś tylko trochę to lepiej, niż nie mieć nikogo. Najwyżej mi odmówi, pomyślał, kiedy otwierał drzwi. Myśl, żeby zadzwonić do Ursuli, dodała mu energii. Schody do mieszkania pokonywał szybkimi susami. Kiedy zostało mu już tylko kilka stopni, zatrzymał się. Na schodach ktoś siedział. – Miałeś szczęście. Właśnie pomyślałam, że czekam ostatnie dziesięć minut i sobie idę – powiedziała z uśmiechem Lise-Lotte i wstała. – Co ty tu robisz? – zapytał Torkel, kiedy pokonywał ostatnie dzielące ich stopnie. Trudno mu było połączyć osobę, którą widział, z otoczeniem, w którym się znajdowała. – Zaskakuję cię – powiedziała i go przytuliła. – Czujesz się zaskoczony? – Tak. – To dobrze. Zwolniła uścisk i pokonała ostatni kawałek dzielący ją od drzwi. Torkel nie ruszał się z miejsca. – Długo czekałaś? – Może z godzinę. Mam przy sobie książkę. Torkel odpowiedział skinieniem. Nadal był w lekkim szoku. – Otworzysz te drzwi? – spytała, wskazując je głową. – Naprawdę muszę skorzystać z toalety. Otworzył.

Leżał i na nią patrzył. Czuł się tak, jakby mógł to robić przez resztę dnia, przez resztę życia. Leżeć i patrzeć, jak śpi koło niego. Wieczór, a raczej noc i kawałek poranka, były idealne. Zwykle nie mógł przestać myśleć o sprawach, nad którymi pracował, ale tym razem czuł, że po prostu się rozkoszuje obecnością Lise-Lotte. Siedziała przy stole w kuchni i opowiadała, jak się tam znalazła, a on przygotowywał skromny posiłek z tego, co wcześniej kupił, wzbogacony o butelkę wina. Lise-Lotte nie mogła zapomnieć wieczoru w Ulricehamn. Myślała o nim po powrocie do domu. Kiedy do niej nie zadzwonił, chciała się odezwać, ale nie miała jego numeru, a niełatwo było odnaleźć szefa grupy śledczych z Krajowej Policji Kryminalnej. Pojechała więc na komisariat i porozmawiała z Evą Florén, która poinformowała, że musieli pilnie wyjechać do Sztokholmu. Robota wzywała. Potrafiła to zrozumieć. Tak więc znów pojechała do siebie, ale nie umiała przestać o nim myśleć. Miała kilka tygodni wolnego, nic konkretnego nie planowała, córka była w Europie. Dlaczego miała siedzieć w Ulricehamn? To, że w ogóle przyszły jej do głowy takie myśli, musiało chyba coś znaczyć? Miała coraz silniejsze poczucie, że będzie żałowała, jeśli nie sprawdzi, dokąd to może zaprowadzić. Zaprowadziło ją to do jego sypialni. Po wszystkim, kiedy leżała oparta na jego ramieniu i czuł na szyi jej ciepły oddech, był tak szczęśliwy, że musiał powstrzymywać łzy. Zasnęli dopiero po drugiej, a i tak obudził się przed szóstą. Leżał. I tylko na nią patrzył. Jego myśli przerwał dzwonek do drzwi. Drgnął. Nie było jeszcze nawet wpół do ósmej, kto to mógł być? Spojrzał na Lise-Lotte, ale spała głębokim snem. Dzwonek rozległ się znowu. Torkel szybko wstał, włożył szlafrok, wyszedł do przedpokoju i otworzył drzwi. – Widziałeś to? – zapytała Ursula, weszła do mieszkania i pokazała mu gazetę. Dziennik „Expressen”. Otwarty tak, żeby mógł przeczytać krzykliwy tytuł: Wywiad tylko u nas: Dlatego zabijam

Morderca z Reality Show zabiera głos

Torkel spojrzał na Ursulę z pytającym wyrazem twarzy, jakby potrzebował pomocy, żeby zrozumieć, co właśnie przeczytał. – Spotkał się z nim. Twój kumpel Weber spotkał się z naszym mordercą. – To nie jest mój kumpel – zaprotestował odruchowo Torkel i wrócił do lektury. Szybko przebiegł wzrokiem artykuł. W rzeczy samej wyglądało na to, że Weber rzeczywiście spotkał się ze sprawcą albo przynajmniej z nim rozmawiał. W tekście było wszystko na temat testu, sześćdziesięciu pytań, wyników wysyłanych z telefonów ofiar. Były też inne informacje, które mógł dostać tylko od mordercy albo od kogoś, kto miał pełny wgląd w śledztwo. W grę wchodziła tylko jego ekipa, więc było to nie do pomyślenia. – Co robimy? – zapytała Ursula. – Rozmówimy się z Weberem – odpowiedział Torkel. Po tonie głosu wywnioskowała, że dziennikarz popamięta tę rozmowę. – Daj mi pięć minut. Torkel wszedł do łazienki. Ursula dalej stała w korytarzu. Usiadła na małym białym krześle przy drzwiach. Siedziała na nim, kiedy po raz pierwszy zdecydowała się złamać ich zasady. Zawsze na wyjeździe, nigdy u siebie. Może to właśnie wtedy w jego głowie zrodziła się myśl, że może z tego być coś więcej. Że mogą złamać też kolejną regułę. Żadnych planów na przyszłość. Zastanawiała się, czy mu o tym przypomnieć, pokazać, że pamięta, może wyznać, że brakowało jej ich wspólnych chwil, powiedzieć, że po wypadku chciała pozmieniać trochę w swoim życiu. Uznała, że to dobry moment. Torkel był za bardzo wzburzony artykułem, żeby chciał zostać w domu i o tym rozmawiać albo iść z nią do łóżka, ale jeśli się dowie, co czuje, być może wrócą do tego czegoś, co kiedyś ich łączyło. Już miała wstać i podejść do zamkniętych drzwi, żeby nie krzyczeć, kiedy je spostrzegła. Damskie buty. Niebieskie, na umiarkowanie wysokim obcasie.

Zmarszczyła czoło, podniosła wzrok i spojrzała na wieszak na ścianie. Zobaczyła damską kurtkę. Beżową, z dużymi guzikami i klapami na kieszeniach. Siedziała na białym krześle i złapała się na tym, że ma nadzieję, że to rzeczy którejś z jego córek, które zostały u niego na noc, choć podświadomie zarejestrowała, że ani płaszcz, ani buty nie mogą należeć do nastolatki. Nagle otworzyły się drzwi sypialni i wyszła z niej kobieta owinięta kołdrą Torkela. Była na bosaka, spod kołdry wystawały gołe nogi. Miała długie blond włosy, zmierzwione tak, że nie było wątpliwości, że właśnie wyszła z łóżka, do tego żywe niebieskie oczy, smukłą linię szyi i dobrze widoczny obojczyk. Była jakby żywcem wyjęta z komedii romantycznej z lat osiemdziesiątych. Rozpoznała ją. To była kobieta z baru w Ulricehamn. Koleżanka ze szkoły Torkela. Nawet ona potrafiła docenić jej urodę. – Cześć. – Cześć… Jestem Ursula, pracuję z Torkelem. Nie próbowała wstać. Nie wyciągnęła ręki. – Lise-Lotte. – Aha. Cześć. – Cześć. Nastała krótka cisza, którą przerwało wyjście Torkela z łazienki. Kiedy zobaczył w drzwiach LiseLotte, rozpromienił się. Ursula nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej widziała go z takim uśmiechem. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, że przez chwilę wyglądał na szczęśliwego. – Obudziliśmy cię? – zapytał, podszedł do Lise-Lotte i pocałował ją w policzek. – Nie chcieliśmy. – Nic się nie stało… – To jest Ursula, pracujemy razem… – powiedział i wskazał ją ręką. – Tak, już mówiła – wtrąciła Lise-Lotte. – Muszę jechać, wypłynęła pewna sprawa – mówił dalej i delikatnie wprowadził Lise-Lotte z powrotem do sypialni. – Ale możesz tu zostać, jak długo chcesz, a jeśli później będziesz miała jakieś plany, to zobaczymy się wieczorem. – Jedź, dam sobie radę. – Będę gotowy za dwie minuty. – Torkel zwrócił się do Ursuli. – Poczekam na dole – odparła, a potem wyszła i zamknęła za sobą drzwi.

Nie była pewna, czy ją usłyszał. Minęły nie dwie, ale siedem minut, zanim Torkel otworzył drzwi i wyszedł na ulicę. Rozejrzał się i kawałek dalej zobaczył Ursulę przy swoim nieprzepisowo zaparkowanym samochodzie. Podszedł do niej szybkim krokiem, jednocześnie wyciągając z kieszeni telefon. Siedemnaście nieodebranych połączeń. Osób, które czytały „Expressen”, było więcej. Włączył z powrotem dźwięk, schował telefon do kieszeni i zapiął kurtkę. Słońcu nie udało się wcisnąć między budynki i powietrze było trochę chłodne. – Możemy pojechać twoim samochodem? Pomyślałem, że zostawię swój na wypadek, gdyby LiseLotte go potrzebowała – powiedział, kiedy do niej dołączył. – Pewnie. Ursula usiadła za kierownicą, a Torkel przebiegł przed samochodem i wskoczył na siedzenie obok. – Od jak dawna tu jest? – zapytała Ursula. Miała nadzieję, że udało jej się zachować neutralny ton swobodnej pogawędki. – Przyjechała wczoraj wieczorem. – Aha. Ursula uruchomiła silnik, szybko zerknęła we wsteczne lusterko i ruszyła. – Jak się tam jedzie? – Skręć tu w prawo, potem jeszcze raz w prawo i wjedziesz na most Västerbron. – Przecież w tej cholernej dzielnicy wszędzie jest ruch jednokierunkowy. – Nie, jeśli pojedziesz w prawo i w prawo. Ursula włączyła kierunkowskaz i skręciła w niewielką uliczkę. – Do kiedy zostaje? – Lise-Lotte? – Tak. – Nie wiem. Ma urlop, więc… nie wiem. Zerknął na Ursulę. Gdyby nie znał jej tak dobrze, mógłby przysiąc, że usłyszał w jej głosie nutę zazdrości. A przecież nie mogła… W mieszkaniu ta myśl nawet nie przyszła mu do głowy, ale najlepiej było zapytać, oczyścić atmosferę, żeby nie było między nimi niedomówień, które mogłyby urosnąć i coś popsuć.

– To było dla ciebie niemiłe? – Co było niemiłe? – zapytała Ursula, wciąż skoncentrowana na drodze. – Sytuacja z Lise-Lotte. Po tym, co było między nami… Odwrócił się do Ursuli. Nie odpowiedziała. Skręciła jeszcze raz w prawo i dodała gazu. – Myślałem, że dałaś mi jasno do zrozumienia, że nie chcesz tego kontynuować ani pociągnąć dalej. – Zgadza się. – Czyli w porządku? Wszystko między nami w porządku? – Tak. Bezpośrednia odpowiedź. Nie zostawiała zbyt szerokiego pola do interpretacji, ale czy przypadkiem ton Ursuli nie był odrobinę zacięty, a to krótkie słowo krótsze niż powinno? Może tylko to sobie wmawiał. Ursula zazwyczaj była bardzo bezpośrednia i nie trzeba było zgadywać, co myśli. – Na pewno? – zapytał, żeby dać jej szansę wyrażenia, co czuje, o ile w ogóle coś czuła w związku z pojawieniem się Lise-Lotte. – Na sto procent. Ponownie odniósł wrażenie, że mówiła niezupełnie szczerze, ale nie mógł jej dłużej naciskać. Skoro nie chciała mówić, to trudno. A może za bardzo się doszukiwał. Może to nadinterpretacja. Może nic dla niej nie znaczyło, że kogoś poznał. Samochód skręcił na Västerbron. W oddali po prawej ukazał się wieżowiec redakcji „Dagens Nyheter”. Jechali dalej w milczeniu. Torkel rozwinął gazetę i jeszcze raz przeczytał artykuł Webera, tym razem dokładniej. Weber nawiązał kontakt z mordercą. Może się spotkali. A jednak nie dał mu znać. Torkel wiedział, jak działają media i jak wielkiej presji poddawani są dziennikarze, żeby sprzedawać gazetę i przyciągać kliknięcia, ale mimo wszystko uważał go za przedstawiciela starej szkoły. Sądził, że to, co było między nimi, naprawdę coś znaczyło i wynikało ze wzajemnego szacunku, jakim darzyli swoją pracę. Najwyraźniej jednak tak nie było. Uważał to za głupie, ale nie mógł nic na to poradzić. Poczuł się zdradzony.

Ściany w stylowo urządzonej sali konferencyjnej w redakcji „Expressen” pokrywały rzędy pierwszych stron archiwalnych wydań. Prawdopodobnie chodziło o to, żeby tradycje i długa historia gazety robiły wrażenie. Tym razem jednak zupełnie nie działało to na gości. Torkel i Ursula siedzieli na dwóch drogich krzesłach i ponad lśniącym dębowym stołem patrzyli na Lennarta Källmana i nieco bladego Axela Webera. Torkel był nieprzeciętnie zirytowany i próbował ignorować korpulentnego redaktora naczelnego – jego spojrzenia i słowa były adresowane wyłącznie do Webera, człowieka, którego kiedyś niesłusznie uznał za godnego zaufania. – Czyli z pełną powagą twierdzisz, że nawet nie pomyślałeś, żeby się z nami skontaktować, kiedy dostałeś ten list? – prawie krzyczał. – W Szwecji obowiązuje ochrona informatorów i nie wolno mi zdradzać informacji, które otrzymujemy – bronił się Weber, ale było widać, że jest mu trochę wstyd. – To jeden z filarów wolności prasy – dodał naczelny tonem lekkiej wyższości, którą zresztą prezentował przez cały czas. – Będziemy bronić tej wolności za wszelką cenę, „Expressen” ma to we krwi. Torkel tylko pokręcił głową. Do dyskusji włączyła się Ursula. – Mamy tu do czynienia z seryjnym mordercą. Seryjnym mordercą, któremu pozwoliliście się wypowiedzieć na sześć stron – powiedziała z wściekłością. – W naszej gazecie jest miejsce dla różnych głosów, to część naszego zadania jako publicystów. Weber milczał i najwyraźniej liczył na to, że redaktor naczelny będzie go dalej bronił – co też robił. – Poza tym uznaliśmy, że poznanie jego motywów i sposobu myślenia leży w interesie ogółu. – A my uważamy, że w interesie ogółu leży ujęcie go – odparła Ursula. – Proponujemy więc, żebyście się zajęli swoją pracą i pozwolili nam wykonywać naszą – stwierdził Källman. – To byłoby prostsze, gdyby ludzie kierowali się zdrowym rozsądkiem i informowali nas, kiedy kontaktują się z nimi seryjni mordercy – powiedział Torkel, wciąż patrząc złym wzrokiem na Webera. – Nie wolno mi. – Gówno prawda! – Torkel huknął otwartą dłonią w stół. – Gdybyś chciał, znalazłbyś sposób. Sam zdecydowałeś, że tego nie zrobisz. – Tak. I postąpił słusznie. To unikalny wywiad, który zawiera mnóstwo informacji o sposobie myślenia mordercy. O tym, co go napędza.

– To nie jest wywiad, to pieprzony manifest – zaprotestował Torkel. Wciąż był nakręcony. – Nazywaj to sobie, jak chcesz, ale naszym zdaniem to bardzo ważna sprawa dla naszych czytelników – odezwał się znowu redaktor naczelny. Najwyraźniej już zdecydował, jaka będzie jego linia obrony. Torkel na chwilę oderwał wściekłe spojrzenie od Webera. – Mówisz poważnie? Naprawdę mam uwierzyć, że robicie to dla waszych czytelników? Robicie to, żeby sprzedać gazetę. Za każdą cenę. Przyznaj to chociaż, zamiast pieprzyć takie bzdury. W sali zapadła cisza. Redaktor naczelny zrobił się czerwony. Przez chwilę Torkel miał wrażenie, że wstanie i go wyrzuci. Ursula spojrzała na niego ze swoistą mieszanką podziwu i zaskoczenia. Nieczęsto podnosił w ten sposób głos. I to uderzenie ręką w stół. Czy coś takiego już się kiedyś zdarzyło? W końcu Källman wstał i podszedł do stojącego przy ścianie wąskiego kredensu, na którym stały złote statuetki, puchary i mały brązowy karton. – Czasami lądujemy po przeciwnych stronach. Ale jesteśmy gotowi pomagać, na ile potrafimy – powiedział i wyglądało na to, że chce się pogodzić, choć nie ulegało wątpliwości, że ze wszystkich sił stara się zachować spokój. – W jaki sposób zamierzacie pomóc? – zapytał Torkel już trochę spokojniej. Uznał, że czas odpuścić i zająć się czymś konstruktywnym. Redaktor naczelny nie odpowiedział, tylko zdjął pudełko z kredensu, odwrócił się i pchnął je w stronę Torkela. – W taki – powiedział krótko. Pudełko nie miało pokrywki. Torkel zobaczył, że w środku są koperta bąbelkowa, kilka zmiętych kartek i telefon komórkowy, a obok jego opakowanie. – Co to jest? – spytał zaciekawiony. – Wszystko, co dostaliśmy od Cato – odpowiedział Weber. – Pomyśleliśmy, że będziecie chcieli to mieć – powiedział redaktor naczelny i usiadł z powrotem. – Chcemy pomóc. Torkel nie odpowiedział, tylko ostrożnie przysunął karton do siebie. Ursula wstała, żeby lepiej widzieć. – Wywiad został przeprowadzony przez ten telefon? – zapytała. – Tak jest – odparł Weber i pokiwał głową. – A wcześniej wysyłał mi esemesy. Wszystkie są zapisane w pamięci.

Ursula chwyciła swoją czarną torebkę, otworzyła i wyjęła z niej parę gumowych rękawiczek i plik woreczków na dowody rzeczowe. Włożyła rękawiczki, podniosła telefon i włożyła go do woreczka. – Wszystko przyszło wczoraj po południu do recepcji, w tej kopercie. Jak widzicie, była zaadresowana do mnie. A jako nadawca figurował Cato – mówił dalej Weber. Wyglądało na to, że naprawdę chce pomóc. – Przyszło pocztą czy kurierem? – zapytał Torkel. – Kurierem. – Z jakiej firmy? – Nie wiem. – Zapytam w recepcji, czy wiedzą, i dam znać – zaoferował Källman. – Mów dalej. Co było potem? – zapytał Torkel i spojrzał wyczekująco na Webera. – Przeczytałem list, ale przez cały czas byłem w rękawiczkach, więc mam nadzieję, że nie zniszczyłem odcisków palców, o ile takie były. Torkel posłał mu szorstkie spojrzenie. – Rozsądnie z twojej strony. – Przynajmniej próbowałem, okej? – odparł Weber z irytacją. – Kontaktował się przez esemesy. Najpierw wysłał mnie do Biblioteki Królewskiej, a potem przepędził trochę po mieście. Pewnie chciał sprawdzić, czy jestem sam. – Coś jeszcze? – spytał Torkel. Neutralnie, krótko i ostro. Naprawdę chciał dać mu do zrozumienia, że wydarzenia ostatniej doby zniszczyły to, co budowali przez lata. Weber spojrzał na redaktora naczelnego, a potem powiedział: – Coś mi pokazał. Torkel od razu zwrócił uwagę na ton głosu Webera. Ursula także. – Co ci pokazał? – zapytał twardo. Weber chwilę się wahał. Torkel i Ursula odnieśli wrażenie, że chce coś powiedzieć, ale z jakiegoś powodu nie może. Ich przeczucia się potwierdziły, kiedy Weber znów spojrzał na naczelnego. Potem głośno westchnął. – Tak czy inaczej, znajdziecie to w telefonie.

– Co znajdziemy w telefonie? – zapytał Torkel. – Poprowadził mnie do ciała w domu przy Roslagsgatan. To ja dzwoniłem z informacją o nim. Torkel zbladł. Tego nie brał pod uwagę. – Jak się dostałeś do środka? – Przez okno. Uchylił je. Włożył tam małą karteczkę. Jest w pudełku z innymi rzeczami. Torkel się nachylił. Poczuł, że jest bardziej zmęczony niż zły. Głupoty zdawały się nie mieć końca. – Masz sporządzić wyczerpujący raport. Opisać wszystko. Jeszcze dzisiaj. To poważna sprawa. – Rozumiem – powiedział Weber i pokiwał głową. Ursula spakowała zawartość pudełka do woreczków i odłożyła je z powrotem. Kiedy odwróciła się do Webera, w jej oczach również dało się dostrzec rezygnację. – Czy jest coś jeszcze, co możesz powiedzieć na temat mordercy? Cokolwiek? – Wszystko jest w gazecie – wtrącił redaktor naczelny. – Podczas redakcji usunęliśmy bardzo niewiele. Ursula nie odpuszczała. – Coś, czego nie ma w gazecie. – Większość opisaliśmy, ale jest jedna sprawa. Nie powiedział tego, ale miałem wrażenie… – przerwał i spojrzał z powagą na Torkela i Ursulę, jakby chciał się upewnić, że poświęcają mu całą uwagę. – Że on jeszcze nie skończył. Torkel westchnął. To niestety – by użyć zwrotu pasującego do scenerii – były wczorajsze wiadomości.

Na telefonie nie było żadnych odcisków palców poza odciskami Webera. Na karcie SIM i na opakowaniu też ich nie znaleźli – a prawdopodobieństwo było większe, bo sprawca najwyraźniej nie otwierał opakowania. Ursula przepuściła list, test i kopertę przez nowy cyfrowy mikroskaner na poziomie 2, a potem zbadała je ręcznie przy użyciu mikroskopu i pędzelka. Bez rezultatu.

Frustrowało ją, jak skutecznie unikał zostawiania za sobą śladów. Brak konkretnych tropów i podejrzenie, że sprawca najwyraźniej wspinał się w górę łańcucha pokarmowego, sprawiały, że zaczynała czuć presję, choć zazwyczaj się nie stresowała. Od blogerek i celebrytów w programach typu reality show do telewizyjnego dyrektora. Kto będzie następny? Nie tylko ona czuła presję. Rosmarie kilkakrotnie wsiadała na Torkela, domagając się rezultatów. Nie groziła mu, ale wszyscy w ekipie wiedzieli, że lekką ręką zwalnia szefów niższego szczebla, jeśli się nie spisują, jak należy. Ale jeśli nie mieli z czym pracować, jak mogli się spisywać? Billy osiągnął znacznie więcej. Przede wszystkim dzięki wymianie esemesów miał numer telefonu, którym ponad wszelką wątpliwość posłużył się Weber, i dzięki unikalnemu kodowi PUK mógł namierzyć sklep, w którym go kupiono. Wysłał Vanję do kiosku Pressbyrĺn na stacji T-Centralen przy wyjściu na plac Sergela, choć nie miał zbyt wielkich nadziei, że ktokolwiek zapamiętał klienta, który kupił zwykłą kartę – to był jeden z najbardziej uczęszczanych sklepów w Sztokholmie. Billy podejrzewał, że sprawca wybrał go właśnie dlatego. Mimo wszystko musieli sprawdzić ten trop. On sam skoncentrował się na ruchu telefonicznym pomiędzy Weberem a sprawcą. Morderca wysłał dziesięć esemesów i zadzwonił. Rozmowa trwała szesnaście minut i trzynaście sekund. Weber wysłał dwa esemesy i krótko rozmawiał ze 112. To wszystko. Numer mordercy był przypisany do niezarejestrowanej karty, ale mógł w miarę bez przeszkód ustalić operatora. Robił to już wiele razy wcześniej i wiedział, z kim rozmawiać w Telii, żeby uzyskać dane, których potrzebuje. Wyciągnął listy rozmów oraz wiadomości wysłanych i odebranych przez telefon, który otrzymał Weber – dostał je od Comviq. Następnie wyjął mapę centrum Sztokholmu i położył ją koło materiałów od obu operatorów. Wziął czerwony i zielony marker i zaczął zaznaczać maszty telekomunikacyjne, z którymi łączył się telefon. Pierwszy esemes przyszedł, kiedy Weber był jeszcze w redakcji. Telefon połączył się z masztem koło wieżowca „Dagens Nyheter”. Billy postawił na mapie mały czerwony krzyżyk. Sprawdził listę z Telii. Weber był przekonany, że morderca go obserwował. Że go śledził. Trzymał się blisko. Wyglądało na to, że miał rację. Anonimowy telefon na kartę, z którego po minucie wysłano odpowiedź na wiadomość Webera, połączył się z tym samym masztem. Billy postawił zielony krzyżyk koło czerwonego i sprawdzał dalej. Po raz drugi Weber skorzystał z telefonu, kiedy był na Roslagsgatan. Billy zaznaczył drugi maszt czerwonym krzyżykiem. Odpowiedź znów przyszła w ciągu minuty. Po kolejnej minucie przyszedł

jeszcze jeden esemes. Billy sprawdził na listach od Telii, ale był raczej pewien, co znajdzie. Nie pomylił się. Oba esemesy do Webera przyszły z masztu oznaczonego czerwonym krzyżykiem. Potem było około dwudziestu minut ciszy, dopóki morderca nie zadzwonił. Przez całą rozmowę oba telefony były połączone z tym samym masztem. Wrócił do komórki Webera. Zaznaczał na mapie, z którymi masztami się łączyła, kiedy dziennikarz szedł przez park Humlegĺrden. Nawet jeśli nie był wówczas aktywny, a tylko odbierał wiadomości, dało się prześledzić jego trasę. To była zaleta centrum Sztokholmu – stało tam wiele masztów i telefony często zmieniały połączenie, dzięki czemu można było je namierzyć dokładniej. Billy miał nadzieję, że sprawca przez cały czas trzymał się równie blisko. Porównanie z listami Telii wykazało jednak, że tak nie było. Rzeczywiście, trzymał się w pobliżu, ale rzadko był połączony z tym samym masztem co Weber. Billy skończył stawiać zielone krzyżyki i się przeciągnął. Trochę za długo siedział pochylony i miał zesztywniały kręgosłup. Ale był w dobrym humorze. Znalazł coś, co mogło się okazać przełomem w śledztwie.

Billy był trochę spóźniony, ale nie przeprosił, kiedy wszedł do Pokoju, gdzie już czekali na niego pozostali. Nikt się zresztą tego nie spodziewał. Znali Billy’ego i wiedzieli, że nie wezwałby ich bez powodu. Długimi krokami ruszył w kierunku tablicy. W ręku trzymał kilka kartek i duże zdjęcia. – Co takiego znalazłeś? – zapytał niecierpliwie Torkel, jeszcze zanim Billy zdążył dojść do tablicy. – Kamper – odparł z dumą Billy i umieścił na tablicy kilka dużych zdjęć. Wszystkie zostały zrobione przez jakiegoś typu kamerę drogową lub przemysłową i widniał na nich kamper z czerwonobrunatnym pasem z boku. Otaczały go inne samochody. – Zdjęcia zostały zrobione wczoraj. – Skąd wiesz, że to ten? – zapytał Torkel. Billy pokiwał głową z zadowoleniem. Wyglądało na to, że nie tylko spodziewał się tego pytania, ale wręcz na nie liczył. – Weber słusznie przeczuwał, że jest obserwowany. Morderca był blisko – powiedział i powiesił mapę z czerwonymi i zielonymi krzyżykami i kreskami. – Czerwone to telefon Webera, zielone to nasz morderca. Wszyscy w pokoju pochylili się z zainteresowaniem, choć mapa z pozornie przypadkowo

rozmieszczonymi krzyżykami i kreskami właściwie nic im nie mówiła. – W jaki sposób nam to pomogło? – zapytał Torkel. – Krzyżyki to maszty, z którymi łączyły się telefony. Kreski to drogi, którymi obaj się poruszali. – Nadal nie rozumiem. Jak dzięki temu udało ci się znaleźć kamper? – zapytał Torkel ze szczerym zaciekawieniem, wpatrując się w mapę. Billy posłał mu uśmiech mówiący: jak miło, że pytasz. – Kiedy Weber dostał pierwszy esemes koło Biblioteki Królewskiej, oba telefony były połączone z masztem na dachu hotelu Scandic Anglais. Billy wskazał czerwony i zielony krzyżyk na budynku poza terenem parku, ale blisko biblioteki. Tak blisko, że łatwo można było obserwować stamtąd drzwi. – Potem Weber przechodzi przez Humlegĺrden i robi się ciekawie – kontynuował i wskazał zielony krzyżyk połączony z kreską tworzącą czworokąt. – Morderca zaczyna się poruszać po kwadracie, wokół parku. Robi kilka okrążeń, bo te same maszty odbierały jego sygnał kilkakrotnie. – Jeździł samochodem – powiedziała Vanja. – Tak musiało być – potwierdził Billy. – Maszty zmieniały się zbyt szybko, by dało się to wytłumaczyć inaczej. Wszyscy spojrzeli na mapę. Sturegatan, potem w lewo w Karlavägen, w dół w Engelbrektsgatan, Birger Jarlsgatan i z powrotem w Sturegatan. Wszyscy znali ten teren i zrozumieli, że sprawca miał wiele okazji do obserwowania Webera z samochodu, a przy tym sam pozostawał w ciągłym ruchu i nie można go było zauważyć. – Wiedziałem, gdzie i kiedy się przemieszczał – ciągnął Billy. – Na Stureplan jest jedna kamera, a na Karlavägen druga. Ten kamper przejeżdżał tamtędy dokładnie o tej porze. Billy z zadowoleniem pokazywał zdjęcia. Torkel był tak podekscytowany, że aż wstał. Rzadko zdarzały mu się takie emocje. – Dobra robota! Masz jakieś zdjęcie kierowcy? – To z Karlavägen, ale jest zbyt nieostre, żeby dało się go zidentyfikować. Czapka, okulary przeciwsłoneczne, broda i tak dalej. Ale mam coś takiego. Billy położył na stole zdjęcie. Przedstawiało tył kampera. Było powiększone i dlatego mocno rozpikselowane, trudno było cokolwiek odczytać, ale mimo wszystko dało się rozróżnić cyfry i litery na tablicy rejestracyjnej. Nie była szwedzka.

– Z Niemiec, prawda? – odezwał się Sebastian. Billy skinął głową. – Z Hamburga. Kupiony od tamtejszego handlarza samochodów trzy miesiące temu. – Nazwisko kupującego? – spytała Vanja. – Zgadnij. – Sven Cato? – Zgadza się. Zapłacił gotówką, więc nie da się namierzyć karty kredytowej. Nie ma ubezpieczenia, rejestracji wywozowej ani wniosku do Urzędu Transportu o weryfikację pochodzenia. Kamper nie był rejestrowany w Szwecji i nie miał tu robionego przeglądu. Zapadła chwila ciszy. Mimo że w zasadzie nie wiedzieli więcej niż kilka minut wcześniej, czuli, że są bliżej człowieka, na którego polują. Ciszę przerwał Torkel. – Wysłałeś już numer rejestracyjny i opis kampera? – zapytał i spojrzał pytająco na Billy’ego. Billy pokręcił głową. – Jeszcze nie, chciałem to najpierw omówić z tobą. Ale materiał jest przygotowany do wysłania. – Zrób to, migiem! Wszystko ma być zgłaszane bezpośrednio do nas. Żadnych pośredników – powiedział stanowczo Torkel. – Okej, za chwilę, ale jest jeszcze jedna sprawa – odparł Billy z napięciem w głosie. Wrócił do tablicy i mapy. – Po rozmowie z mordercą Weber opuszcza Roslagsgatan, po drodze dzwoni pod numer 112, ale drugi telefon jest nadal w okolicy, aż do naszego przyjazdu. – Co? – zawołali prawie chórem Torkel i Vanja. Billy skinął im głową. – Sprawdziłem raport policji. Pierwszy radiowóz przyjechał o dziewiętnastej pięćdziesiąt sześć. My byliśmy na miejscu około dwudziestej dziesięć, prawda? O tej godzinie on nadal tam był – powiedział i na nich spojrzał. – Nasz morderca w dalszym ciągu tam był, kiedy przyjechaliśmy? – zapytała Vanja ostrym tonem. – Tak. O dwudziestej dwadzieścia pięć wyłączył telefon i zniknął. Od tej pory już go nie włączył – powiedział Billy i znów na nich spojrzał. – Nie możemy go namierzyć? – zapytała Ursula. – Jeżeli jeszcze raz go użyje, nawet z inną kartą SIM, mogę go znaleźć przez numer IMEI – odparł Billy, ale wzruszył ramionami, jakby chciał zaznaczyć, że taka sytuacja nie jest zbyt prawdopodobna.

– Co to takiego? – spytał Sebastian. – Sposób na namierzenie telefonu, bez względu na to, z jakiego numeru w danej chwili korzysta. Telefon musi być jednak włączony, a w tym przypadku nie jest. Sebastian wstał. Na jego twarzy widać było namysł. Podszedł do tablicy i mapy z czerwonymi kreskami. – Albo zwykle jest tak blisko, kiedy przyjeżdża policja, albo zrobił się odważniejszy i bardziej skłonny do ryzyka. – Coś mu się stało – zawyrokowała Vanja. – Wcześniej nie szukał kontaktu w taki sposób jak z Weberem. Sebastian skinął głową. Był zadowolony, że może się z nią zgodzić. – On chce być zrozumiany. Zależy mu na tym, żeby jego praca została zauważona – oznajmił. – Widoczność oznacza ryzyko. Kiedy jest widoczny, możemy go złapać. – A więc to zróbmy – powiedział Torkel i wstał. Nadszedł czas zakończyć spotkanie i zacząć pracę. – Billy, ty zleć poszukiwanie kampera. My jeszcze raz przejrzymy raporty z Roslagsgatan i spróbujemy znaleźć wszystkie zdjęcia, które tam zrobiono. Jeśli był w okolicy, pewnie trzymał się bardzo blisko. Wszyscy skinęli głowami i wstali. Milczący i skoncentrowani wyszli z Pokoju. Sprawca w dalszym ciągu był nieznany, ale zaczęli powoli odkrywać jego zwyczaje, poznawać motywację. Nadal był skryty w mroku, ale wydawało się, że przynajmniej dostrzegają jego kontury.

Henning Lindh był spóźniony. Nie ze swojej winy, ale wiedział, że koledzy z Bäckvägen będą to mieli w głębokim poważaniu. Jeszcze mocniej docisnął pedał gazu i skręcił na Hägersten. Ile jeszcze mu zostało? Pięć minut? Najwyżej dziesięć. Zwolnił i czekał, aż sznur samochodów z naprzeciwka się skończy, żeby mógł skręcić w lewo w Kilabergsvägen. Na skrzyżowaniu była stacja benzynowa i 7-Eleven. Przez chwilę rozważał, czy tam nie zajechać na filiżankę kawy i coś do zjedzenia, skoro czeka go wiele godzin w samochodzie, ale zrezygnował. Nie chciał się spóźnić jeszcze bardziej. W końcu mógł skręcić, a po jakichś trzydziestu metrach odbił w prawo w Bäckvägen. Teraz wystarczyło tylko znaleźć numer 43. To nie mogło zająć wiele czasu. I nie zajęło. Dwie minuty później zatrzymał się przed szeregiem dość niepozornych trzypiętrowych żółtobeżowych domów, które miał po prawej stronie, i wysiadł z samochodu. Rozejrzał się i od razu

spostrzegł kolegów. Czekali w niebieskim passacie zaparkowanym kawałek dalej przy niskich żywopłotach. Podniósł rękę na powitanie i ruszył w ich kierunku. Siedząca za kierownicą kobieta – Aya, Aira czy jakoś tak – opuściła szybę, kiedy się zbliżył. – Spóźniłeś się – powiedziała na dzień dobry. – Wiem, sorry – odparł Henning. Nawet nie próbował wyjaśniać ani usprawiedliwiać swojego spóźnienia. – Jak wam idzie? – zapytał tylko. – Jak dotąd nic. On ma parking na dziedzińcu, więc musi przejechać między odcinkami żywopłotu – wskazała dziurę w zieleni, w której znikał wyłożony asfaltem podjazd. – Mieszka na drugim piętrze. Henning powiódł wzrokiem wzdłuż krótszej fasady. Zobaczył dwa wielkie okna pośrodku i jedno w rogu. W każdym zaciągnięto rolety i żaluzje. – Wszystkie trzy okna są jego? – Tak. Kiedy to powiedziała, przekręciła kluczyk, podciągnęła szybę i odjechała. Henning patrzył za znikającym samochodem i wrócił do swojego. Postanowił, że podjedzie kawałek i zawróci, dzięki czemu będzie miał widok na parking, okno i drzwi i nie będzie musiał patrzeć w lusterka. Ustawił się i czekał. Jego koledzy mogli przynajmniej być we dwójkę. Mieli z kim pogadać. Westchnął i opadł na fotel. Żałował, że mimo wszystko nie kupił kawy. Dodatkowe pięć minut niewiele by zmieniło. W jego kierunku nadjechał samochód. Czerwone volvo S60. Czy człowiek, którego mieli obserwować, nie jeździł czerwonym volvo? Henning wziął cienką teczkę z siedzenia pasażera i otworzył. Tak jest, czerwone S60, model z 2007 roku, numer rejestracyjny GVL 665. Podniósł wzrok, ale czerwony samochód zdążył już skręcić na podjazd i zniknąć za żywopłotami. Przeoczył numer rejestracyjny. Zapomniał o kawie i samotnej zmianie. Samochód zniknął mu z pola widzenia. Przez chwilę myślał, czy nie wysiąść i nie podejść bliżej, żeby mieć pewność. Czerwone volvo to za mało. Jednak w najgorszym wypadku mógłby zostać zauważony. A wtedy podejrzany znowu by uciekł. Został więc w samochodzie.

Zobaczył brodatego mężczyznę w wieku około czterdziestu pięciu lat. Miał duży plecak na plecach, a w rękach trzymał torby. Przeszedł z parkingu do wejścia, postawił jedną z toreb na ziemi, wystukał kod i zniknął w środku. Henning się nachylił. Utkwił wzrok w oknach na drugim piętrze. Jak długo mogło trwać wejście tam? Czy w budynku była winda? Mężczyzna miał sporo bagażu. Nagle żaluzje w jednym z okien podjechały do góry i okno zostało otwarte. To było to mieszkanie. Nadszedł czas zawiadomić grupę z wydziału zabójstw. Vanja weszła po schodach i stanęła przed znajomymi drzwiami. Rozejrzała się. Posiłki były blisko, ale poza zasięgiem wzroku, na wypadek gdyby Saurunas chciał wyjrzeć przez wizjer. Jeszcze raz zadzwoniła do drzwi. Nie słyszała żadnego ruchu. Czyżby policjant, który obserwował mieszkanie, się pomylił? Kiedy się z nim spotkała, nie zrobił na niej wrażenia orła intelektu. A może Saurunas znowu zniknął, a obserwujący tego nie zauważyli? Już miała odwołać całą akcję, kiedy za drzwiami usłyszała zbliżające się kroki, a po chwili odgłos przekręcanego zamka. – Christian Saurunas? – zapytała, kiedy w drzwiach stanął mężczyzna z wielką, bujną brodą. – Tak – potwierdził i spojrzał na nią pytająco. – Jest pan sam w domu? – Słucham? – zapytał z jeszcze większym zdziwieniem. – Tak. Vanja bez słowa zrobiła krok w bok, a kilka sekund później Saurunas leżał na podłodze w korytarzu, powalony przez trzech ciężko uzbrojonych mężczyzn. Krzyczał ze zdziwienia i z bólu, kiedy wykręcali mu ręce na plecy i skuwali kajdankami. Vanja weszła do mieszkania, a antyterroryści postawili Saurunasa na nogi. – Vanja Lithner, Krajowa Policja Kryminalna, wydział zabójstw – powiedziała i pokazała odznakę. – Chcemy pana przesłuchać w związku z zabójstwem Patricii Andrén, Miroslava Petrovica, Sary Johansson i Claesa Wallgrena. – Co? Kogo? Vanja nie zamierzała się powtarzać. Christian Saurunas będzie miał dość okazji, żeby usłyszeć te cztery nazwiska. – Czy ma pan adwokata, czy mamy się postarać o obrońcę z urzędu? – Nie mam żadnego adwokata – wykrztusił Saurunas. W jego głosie dało się słyszeć, że nadal nie rozumie, co się dzieje i do czego miałby potrzebować obrońcy.

Vanja skinęła głową policjantom, żeby odprowadzili go do czekającego samochodu, który miał go zawieźć na Kungsholmen. Weszła do mieszkania i jednocześnie wyjęła telefon i wystukała krótki numer. W powietrzu czuć było zaduch i kurz, choć jedno z okien i drzwi balkonowe były otwarte. Jakby od długiego czasu nikogo tu nie było. Drzwi do toalety były uchylone i dochodził stamtąd nie całkiem przyjemny zapach. Mógł wyjaśniać, dlaczego chwilę potrwało, zanim Saurunas podszedł do drzwi. Dodzwoniła się. – Możesz już wchodzić – powiedziała i wyszła, zostawiając mieszkanie Ursuli i technikom.

– Gdzie pan był i co robił w tych dniach? Vanja podsunęła mu kartkę z czterema datami. Pierwsza była datą zamordowania Patricii Andrén w Helsingborgu, a druga oznaczała poprzedni dzień. Sarunas prędko rzucił okiem na krótką listę, a następnie znów spojrzał na Vanję i siedzącego obok niej Torkela. – Dlaczego chcecie to wiedzieć? – W tych dniach i o tych godzinach ofiary spotykały się z mordercą. Mężczyzna siedzący koło Saurunasa wziął od niego listę i na nią spojrzał. Był to Henrik Billgren, obrońca z urzędu. Torkel i Vanja mieli już z nim kilka razy do czynienia. Był cichym, spokojnym człowiekiem, który robił, co mógł, dla swoich klientów, nawet jeśli spotykał ich tylko na kilka minut, ale zawsze szanował pracę policji. Kiedy coś kwestionował albo się sprzeciwiał, najczęściej miało to uzasadnienie, a nie tylko służyło spowolnieniu lub utrudnieniu ich pracy. Vanja go lubiła i wydawało jej się, że Torkel podziela jej opinię. – To dokładne godziny – stwierdził spokojnym głosem, po którym wciąż można było poznać, że dorastał w Dalarnie. – Tym łatwiej będzie powiedzieć, gdzie wtedy był – odparła Vanja. Henrik skinął głową Saurunasowi, że ma odpowiedzieć na pytanie, i oddał kartkę. – Nie wiem, o czym państwo mówią – powiedział Saurunas głosem pełnym niepokoju i spojrzał prosząco na dwójkę policjantów po przeciwnej stronie stołu. – Ja nic nie zrobiłem. Nawet nie znam ludzi, których pani wymieniła – wskazał głową Vanję. – Bardzo proszę spojrzeć na daty – włączył się Torkel. Saurunas zrobił, jak mu kazano. Przyjrzał się krótkiej liście, a potem znowu podniósł na nich wzrok.

– Dwudziestego szóstego maja pojechałem do matki do Kowna i zostałem tam do piątego czerwca. Potem byłem w domu, przepakowałem rzeczy i pojechałem do domku w Härjedalen, który wypożyczyłem dzień po powrocie. – Od kogo? – Od szwagra. A raczej byłego szwagra. Rozwiedli się. – Poprosilibyśmy o jego nazwisko i dane kontaktowe. – Oczywiście. Mam je tu zapisać? – Saurunas wskazał kartkę z datami i długopis. – Nie. Tutaj – powiedziała Vanja i podsunęła mu nową, czystą kartkę. – I dzisiaj przyjechał pan z Härjedalen? – zapytał Torkel, kiedy Saurunas pisał. Saurunas skinął głową i przesunął obie kartki z powrotem do Vanji. Torkel wziął tę z danymi kontaktowymi, skinął Vanji głową na potwierdzenie, potem wstał i wyszedł z pokoju. – Czy z kimś się pan tam spotkał? Miał pan gości? Saurunas pokręcił głową. – Domek leży na uboczu. Nie ma w nim prądu. Wodę czerpie się ze studni. Jest piec opalany drewnem. Nie ma zasięgu. Byłem tam, bo potrzebowałem spokoju, chciałem połowić ryby i przemyśleć kilka spraw. – Co chciał przemyśleć? – zapytał Sebastian, który stał w sąsiednim pokoju i obserwował przesłuchanie przez szybę. Pozostawał niewidoczny, bo po drugiej stronie było lustro. W razie potrzeby mógł podrzucać drobne komentarze, a Vanja słyszała je w słuchawce, którą miała w prawym uchu. Tak jak to zrobił teraz. – Nad czym się pan zastanawiał? – spytała Vanja. Nie sposób było usłyszeć, że ktoś jej podpowiada. – Ostatnio musiałem opuścić KTH, być może państwo o tym wiedzą? – Saurunas znów spojrzał pytająco, a Vanja skinęła głową. – Myślałem o tym, co mam teraz robić. Szukać nowej pracy? Próbować wrócić? Znaleźć coś nowego? Tego typu myśli. – Jak pan tam dojechał? Kamperem? – Jakim kamperem? – Nie ma pan do dyspozycji kampera? – Nie, jechałem swoim samochodem. Volvo.

– Mamy informację, że od czasu do czasu jeździ pan kamperem – skłamała gładko Vanja. Następnie, dla uwiarygodnienia swoich słów, zaczęła udawać, że przegląda papiery. Jeżeli Saurunas naprawdę miał dostęp do kampera, to była doskonała okazja, żeby się do tego przyznać i uniknąć późniejszego oskarżenia o kłamstwo. Potwierdzanie tego, co policja już wiedziała, a zaprzeczanie wszystkiemu innemu to najlepszy sposób na poradzenie sobie podczas przesłuchania. Jeżeli Christian Saurunas był Svenem Cato, z pewnością miał na tyle rozsądku, żeby zdawać sobie z tego sprawę. Ale on dobitnie pokręcił głową. Najwyraźniej nie zamierzał się nabrać na jej drobne kłamstewko. – Nie. – Na pewno? – Sądzę, że mój klient wie, czy zdarza mu się jeździć kamperem, czy nie – przerwał Billgren delikatnym tonem. – Może moglibyśmy zakończyć ten wątek i przejść do następnego? Vanja skinęła głową. Próbowała i poległa. Sebastian się nie odzywał. Kontynuowała więc według planu. – Czy ktoś może potwierdzić, że naprawdę był pan w Härjedalen? Saurunas znów pokręcił głową i westchnął ciężko, kiedy zdał sobie sprawę, jak zabrzmi to, co powie za chwilę. – Domek leży na uboczu. Parkuje się samochód i prawie dziesięć kilometrów idzie piechotą na łonie natury. Vanja tylko pokiwała głową i zanotowała. Jakie to wygodne. Spędził miesiąc w najbardziej odludnym miejscu na Ziemi, a w tym samym czasie miały miejsce cztery morderstwa. – Miałem ze sobą wszystko, czego mi było trzeba na te tygodnie – ciągnął Saurunas, jakby przewidział jej kolejne pytanie. – No i oczywiście liczyłem na ryby. Odważył się na lekki uśmiech. Vanja go nie odwzajemniła. Drzwi po spartańsku umeblowanego pokoju otworzyły się i Torkel wsunął głowę do środka. Vanja się odwróciła. Torkel skinął głową w kierunku korytarza, dając do zrozumienia, że chce z nią pomówić. – Zrobimy chwilę przerwy – powiedziała, nachyliła się i wyłączyła magnetofon, po czym wstała i zostawiła dwóch mężczyzn przy stole.

Sebastian wyszedł ze swojego pokoju i dołączył do Torkela i Vanji na korytarzu. – Szwagier potwierdził, że Saurunas przyszedł do niego rankiem szóstego czerwca pożyczyć klucz od domku i że miał wyładowany samochód – powiedział Torkel, kiedy szli w stronę przestrzeni biurowej. – Co mówił o kamperze? – Nic mu nie wiadomo o tym, żeby Saurunas miał dostęp do kampera. Vanja westchnęła głęboko. Zmęczenie zaczęło szybko się rozprzestrzeniać po jej ciele. Koncentracja, adrenalina, polowanie – to wszystko sprawiało, że pracowała na wysokich obrotach, spychała na margines wszystko inne, zarówno zmęczenie fizyczne, jak i psychiczne wyczerpanie. Teraz jedno i drugie znów dawało o sobie znać. Czy będą zmuszeni się wycofać i zacząć wszystko od początku? A jeśli tak, to co mieli? Właściwie nic. Musieliby rozszerzyć poszukiwania wykładowców Olivii Johnsson. Odszukać nie tylko tych, którzy ją prowadzili, ale wszystkich, którzy uczyli jej grupę. Co gorsza, mogło być tak, jak obawiał się Billy – może ich sprawca był nauczycielem Olivii dawno temu, a przez kolejne lata tylko obserwował, co się u niej dzieje. Wtedy zadanie stałoby się wręcz niewykonalne. Żadnych fizycznych dowodów, żadnego DNA ani odcisków palców. Można było mieć nadzieję, że Ursula i technicy znaleźli coś w mieszkaniu Saurunasa, bo w przeciwnym razie… – Zadzwonię do Ursuli – powiedziała i wzięła do ręki telefon. Sebastian i Torkel podeszli do Billy’ego. – Znalazłeś coś? – zapytał Torkel. – Mam tylko komórkę. Komputer jest w drodze z mieszkania. – Coś w nim było? Billy otworzył dokument w komputerze i lekko się nachylił do ekranu. – Ostatni telefon wykonał rankiem szóstego czerwca. – Do kogo? – Do niejakiego… Davida Lagergrena z Solny. – To jego szwagier. Potem nie było już żadnych rozmów? – Nie.

– Mógł je usunąć? – włączył się Sebastian. – Oczywiście, że tak, ale sprawdziłem, jak telefon łączył się z masztami – przemieszczał się w kierunku Härjedalen, a potem zniknął. – Czyli to nie on rozmawiał z Weberem z kampera? – W każdym razie nie z tego telefonu. Torkel zaklął cicho. – Ma też zdjęcia zrobione po szóstym. Jest ich trochę. Billy wziął do ręki myszkę i otworzył kolejny dokument. Na ekranie ukazały się rzędy zdjęć. Przekręcił go lekko w stronę Torkela, który nachylił się bliżej. Zdjęcie małego domku na uboczu, zdjęcie śniadania na stole przy oknie z widokiem na ośnieżone zbocza gór. Większość była jednak zrobiona w wodzie albo koło niej i widać na nich było rozległe mokradła, ciągnące się aż po majestatyczne góry w tle. Wiele zdjęć przedstawiało ryby. Na brzegu albo ułożone na pieńku. W większości były duże, miały kropki i żółtozielone brzuchy. Torkel obstawiał, że to jakiś rodzaj pstrąga. Druga ryba, która często się pojawiała na zdjęciach, była nieco mniejsza i miała dużą płetwę grzbietową. Torkel nie miał pojęcia, jak się nazywała. Obozowe ognisko. Parująca filiżanka kawy. Świeżo grillowana ryba w folii. Przyłapał się na tym, że czuje tęsknotę, a jednocześnie trochę zazdrości Saurunasowi. On też chciałby stać w wodzie po uda i łowić ryby w ciszy na łonie natury. Odkąd osiągnął pełnoletność, nie łowił ani razu, ale nie to było ważne. Ważne było uczucie, które wzbudzały te zdjęcia. Spokój. Okazja do kontemplacji. Samotność, z naturą i własnymi myślami. – A to… – ciągnął Billy i powiększył jedno zdjęcie, tak że wypełniło cały ekran. – To zostało zrobione w czasie, kiedy nasz sprawca na pewno jadł lunch z Petrovicem w Ulricehamn. Wskazał datę i godzinę, dobrze widoczne w prawym dolnym rogu zdjęcia. Na widok zdjęcia Torkel poczuł, jak psuje mu się humor. To było jedno z niewielu selfies w tym zestawie. Saurunas w wiatrówce i czapce na głowie i z nieco rzadszą brodą uśmiechał się do obiektywu. Za plecami miał wodę, a kilkaset metrów dalej po przeciwnej stronie można było dostrzec dwa łosie, które szły przez mokradła. – Czy mógł sfałszować datę i godzinę? – spróbował Torkel, ale był raczej pewien, że chwytają się brzytwy. – Mało prawdopodobne – brzmiała odpowiedź, zgodnie z przewidywaniami.

Jakby jego humor nie był dostatecznie zepsuty, w ich stronę szła Vanja. Wystarczył jeden rzut oka i już wiedział, że Ursula nie dała jej nic, co wzmocniłoby podejrzenia wobec Saurunasa. – W mieszkaniu nie znaleziono niczego, co miałoby związek z ofiarami albo świadczyłoby o tym, że to on jest Svenem Cato – potwierdziła Vanja, jak tylko do nich podeszła. Zapadła krótka cisza. Wszyscy myśleli to samo, ale to Billy ubrał te myśli w słowa. – Czyli go puszczamy? Torkel tylko pokiwał głową. Niewiele więcej mogli zrobić. Oczywiście mogli go zatrzymać na siedemdziesiąt dwie godziny, ale wówczas Billgren słusznie zakwestionowałby ich decyzję, a żaden prokurator nie zgodziłby się na aresztowanie. Podstawy nie tyle były wątłe, ile po prostu nie istniały. – Dajcie mi kilka minut na rozmowę z nim. – Sebastian przerwał ciszę i zanim ktokolwiek zdążył zareagować, ruszył szybkim, zdecydowanym krokiem z powrotem do pokoju przesłuchań. – Witam, jestem Sebastian Bergman – powiedział, kiedy zamknęły się za nim drzwi, i podszedł do stolika w pokoju przesłuchań. Saurunas i jego obrońca podnieśli wzrok, jakby się spodziewali, że poda im dłoń. Niesłusznie. – Co pan pomyślał, kiedy stracił pracę? – zapytał, nie siadając. – Kim pan jest? – odparł Henrik Billgren ostrym tonem, zanim Saurunas zdążył cokolwiek powiedzieć. – Przecież mówiłem. Sebastian Bergman, pracuję tutaj. Jako psycholog kryminalny, jeśli tytuły są dla pana ważne. Czy mogę już kontynuować? Posłał adwokatowi zmęczone spojrzenie. Miał nadzieję, że jest to dla niego wystarczająco jasny sygnał, że im mniej będzie się odzywał, tym lepiej. Jeśli Billgren zrozumiał aluzję, to nie dał tego po sobie poznać. Skinął tylko głową. – Co pan pomyślał, kiedy stracił pracę? – powtórzył Sebastian, nadal stojąc. – Co o tym myślałem? – Tak. – A jak się panu wydaje? Byłem… zły, smutny, zrozpaczony. Przepracowałem tam ponad piętnaście lat. – Nie sądził pan, że kto inny, nie pan, powinien był stracić pracę? Mniej utalentowani, głupawi koledzy? – Świat uniwersytecki nie do końca działa w ten sposób. Każdy sam finansuje swoje badania…

– W takim razie zapytam inaczej: czy pańskim zdaniem inni zasługiwali na dofinansowanie mniej niż pan? Na czole Saurunasa pojawiła się zmarszczka. Opuścił głowę i się zastanawiał, jakby nigdy wcześniej nie zadał sobie tego pytania. W końcu skinął głową i znów spojrzał na Sebastiana. – Tak uważam – potwierdził. – Nie wiem, czy są mniej utalentowani, ale znam ludzi, których badania można kwestionować i które uważam za bardziej nieaktualne od moich, ale… – wzruszył ramionami w geście rezygnacji. – Co miałem zrobić? – Dokąd pan właściwie zmierza? – wtrącił Billgren. Sebastian całkowicie go zignorował, minął Saurunasa i stanął za jego plecami. – Co pan czuł, kiedy Olivia Johnson dostała stypendium? Saurunas obrócił się na krześle, żeby nadal widzieć Sebastiana, który stanął przy szybie z mrożonego szkła, jakby mógł przez nią wyjrzeć. – Dumę. Należało jej się. Była bardzo zdolną uczennicą. – Uważa pan, że to zostało wystarczająco zauważone? – To znaczy? – Pisano o tym w gazetach? Udzielała wywiadów? Powstał z tego news? – Nie, oczywiście, że nie. – Saurunas wydawał się szczerze zdziwiony pytaniem. – Napisano o tym w wewnętrznej gazecie KTH. Fundacja Szwecja–Ameryka zamieściła informację na swojej stronie internetowej. Chyba pojawiła się jeszcze mała notka w „Svenskan”, ale to było wszystko. – To było wszystko – powtórzył Sebastian i umilkł. Dalej wpatrywał się w nieprzezroczyste szkło. Mijały sekundy. Saurunas zaczął się wiercić i spojrzał na Billgrena z pytającym wyrazem twarzy. Sebastian nie ruszał się z miejsca. Cisza się przedłużała. – Powtarzam: do czego pan zmierza? – zapytał Billgren, kiedy przez prawie trzydzieści sekund nikt się nie odezwał. Sebastian nie odpowiedział. Odszedł od okna, minął stół i siedzących przy nim dwóch mężczyzn i wysunął krzesło, na którym wcześniej siedziała Vanja. Opadł na nie i spojrzał w szczere, pytające oczy Saurunasa. Nadal w ciszy. – A więc, Cato… – zaczął i znowu umilkł. Człowiek po przeciwnej stronie stołu w żaden sposób nie zareagował, tylko z uwagą czekał na ciąg dalszy.

– Jaki kolor na piersi ma sikorka bogatka? – Żółty – odpowiedział Saurunas bez zastanowienia. Dopiero po chwili dało się zauważyć na jego twarzy, że nie rozumie, skąd się wzięło to pytanie. Sebastian postanowił przejść do ofensywy, postawić wszystko na jedną kartę. Nachylił się nad stołem i zaczął powoli bić brawo. – Dobrze. Ale to dowód na przestarzały obraz wiedzy – podniósł głos, stał się bardziej natarczywy, konfrontacyjny. – Dlaczego ludzie mają sobie tym napychać głowy, skoro w każdej chwili i w każdym miejscu mogą to sobie wyguglować? Saurunas odwrócił się do siedzącego po jego prawej stronie Billgrena. Sebastian uderzył otwartą dłonią o stół, żeby powtórnie przyciągnąć jego uwagę. – Ci młodzi ludzie to zrozumieli. Zrozumieli, co jest potrzebne, żeby odnieść sukces, być docenionym, zarabiać pieniądze. Dziś potrzeba zupełnie czego innego niż wykucie na pamięć encyklopedii. Stali się znani, popularni i bogaci, a pan harował na jakimś zakurzonym uniwersytecie, gdzie nawet pana nie chcieli, i był zgorzkniały, bo nie poświęcano panu zasłużonej uwagi. I kto tu jest mądrzejszy? – Naprawdę nie rozumiem, co to ma… – Stul pysk – przerwał Sebastian adwokatowi. – Wygłaszam tu mały monolog, twój klient nie musi tego brać do siebie. Znów zaczął pomału okrążać stół i mówił do Saurunasa zza jego pleców. – Wie pan, kim pan jest? Dinozaurem, który patrzy na kometę i myśli, że może ją powstrzymać. – Nie wiem, co mam panu na to odpowiedzieć – odparł ostrożnie Saurunas, kiedy zrozumiał, że Sebastian już skończył. Sebastian się przeciągnął. Kolejny raz zaczął okrążać stół, nie patrząc na dwóch mężczyzn, którzy najwyraźniej próbowali zrozumieć, co właśnie zaszło. Był pewien, że człowiek, który używał pseudonimów Sven Cato i Cato Starszy, zareagowałby na nie, zapytał, dlaczego go tak nazywa, próbował się od nich zdystansować, udawałby, że słyszy je po raz pierwszy. Był też pewien, że człowiek, który w krótkim czasie zamordował cztery osoby i chciał ogłosić coś w rodzaju manifestu za pośrednictwem kolorowej prasy, nie przyjmowałby spokojnie oskarżeń, że jest głupi, a jego ofiary są mądrzejsze niż on. Ich sprawca miał rozwinięte poczucie wyższości i sprawiedliwości. Gdyby człowiek taki jak Sebastian nie poznał się na jego wielkości, nie mógłby się powstrzymać przed ustawieniem go do pionu. Ich sprawca był wyjątkowo inteligentny, ale nie potrafiłby kontrolować swoich uczuć tak jak ten człowiek przy stole. Sebastian zerknął w lustro. Był pewien, że w sąsiednim pokoju stoi Vanja. Może również Torkel. Zbliżył się o kilka kroków i posłał ludziom po drugiej stronie, kimkolwiek byli, spojrzenie, które

mówiło: „Moim zdaniem to nie on”. Był pewien, że się z nim zgadzali.

Nareszcie. Pierwsze oznaki przebudzenia. Wywiad, którego udzielił Axelowi Weberowi, był już w sieci, w całości. Ale ponieważ na stronie „Expressen” nie można było komentować artykułów, nie mógł sprawdzić, jakie są reakcje. Wszedł więc na stronę dziennika „Aftonbladet”, który czerpał od konkurencji metodą kopiuj-wklej, i zobaczył w zasadzie identyczny artykuł. Z tą różnicą, że pod tekstem można było napisać, co się o nim sądzi. Człowiek, który nie nazywał się Cato, drżącą ręką zaczął przewijać komentarze. Było ich sto osiemdziesiąt osiem. Większość tych na początku była wariacjami na temat stwierdzeń „co za chory skurwiel” i „za kogo on się uważa”, ale potem pojawił się pierwszy komentarz od kogoś, kto oczywiście nie bronił jego postępków, ale mimo wszystko przyznawał, że dotknął ważnego problemu. Po kilku wściekłych atakach pojawiał się wpis użytkownika, który również potępiał morderstwa i przemoc, ale uważał, że powinno się rozpocząć dyskusję o miałkości i ludziach, którym dzisiaj nadaje się miano celebrytów. Kilka osób było przeciw, kilka się zgadzało. Po paru kolejnych potępiających go komentarzach pojawił się kolejny, krótki i zwięzły: „Cholera jasna, przecież on ma rację”. Potem były reakcje na te słowa, a pod koniec niemal zapanował remis między tymi, którzy wieszali na nim psy i nazywali idiotą, a tymi, którzy uważali, że ma coś rozsądnego do powiedzenia. Otworzył nową kartę, wpisał adres forum Flashback i wszedł do działu Plotki. Był tam wątek Patricii Andrén i wątek Mirrego Petrovica, ale w obu odsyłano do Mordercy z Reality Show w dziale Aktualne zbrodnie i sprawy kryminalne. W tym wątku było już ponad tysiąc czterysta wpisów. Zaczął je przeglądać. Na początku dyskutowano o ewentualnym motywie i o tym, jakiego rodzaju człowiek może robić coś takiego. Po kilkuset wariantach odpowiedzi na te pytania, pomieszanych z plotkami i spekulacjami na temat jego tożsamości, pojawił się komentarz: „Czy mi się wydaje, czy on zabija tylko kompletnych debili?”. Z tym wpisem zgodziło się bardzo wielu użytkowników i wkrótce zaczęto wymieniać ludzi, których Morderca z Reality Show powinien załatwić w następnej kolejności, skoro już się rozkręcił.

Potem w „Expressen” ukazał się wywiad i wątek eksplodował. Pośród diagnoz domorosłych psychologów i szalonych pomysłów, kim on może być, wywiązała się całkiem rozsądna dyskusja o tym, na co przez cały czas chciał zwrócić uwagę. O pogardzie dla wiedzy. O wychwalaniu skretynienia. O głupocie jako czynniku, który pomaga osiągnąć sukces. Był na forum Flashback, więc nie mógł powiedzieć, że wypowiada się przekrój społeczny, tak w żadnym wypadku nie było, ale sprawa zataczała coraz szersze kręgi. Debata trwała. Spodziewał się, że w ciągu najbliższych dni pojawi się na pierwszej stronie jakiejś gazety albo w dziale kulturalnym. To się rozrastało. Docierał ze swoim komunikatem coraz dalej. Nie mógł teraz przestać. Już zaczął się przyglądać kilku potencjalnym przyszłym ofiarom. Patrzył na uczestników reality show, blogerów i celebrytów, którzy mniej lub bardziej desperackimi ruchami próbowali o kilka minut przedłużyć swój czas w świetle reflektorów. On był teraz ponad to. Interesowały go ważniejsze sprawy. Zabicie Claesa Wallgrena i wywiad z Axelem Weberem były krokami w dobrym kierunku. Przesuwał się na coraz bardziej wysunięte pozycje. Nie mógł się teraz cofnąć. Jeżeli chciał mieć szansę na zbudzenie drzemiących obywateli, musiał mierzyć wyżej, znaleźć ludzi odpowiedzialnych za postępującą degenerację intelektualną i pociągnąć ich do odpowiedzialności. Dwa nazwiska na dość długiej liście wydały mu się ciekawsze od pozostałych. Rozmyślania przerwał mu dzwonek do drzwi. Szybko zerknął na zegarek. Nie spodziewał się gości. Zresztą ostatnio bardzo rzadko ktoś go odwiedzał. To Laura pilnowała życia towarzyskiego. Duża jego część przepadła wraz z nią. Wstał i poszedł do drzwi, przygotowując w głowie kilka mocnych słów, którymi obsobaczy tego kogoś, jeśli się okaże, że to sprzedawca albo kaznodzieja z jakiegoś Kościoła. Ale za drzwiami zobaczył znajomą twarz. – Cześć, przepraszam za spóźnienie, nie uwierzysz, co mi się przytrafiło. – Wejdź, opowiadaj – odparł człowiek, który nie nazywał się Cato, i wpuścił do środka Christiana Saurunasa.

Vanja właściwie się zdecydowała. Telefon do Jonathana był wielkim błędem. Zrozumiałym, ale mimo wszystko istniały jakieś granice desperacji. Susanna wróciła. Wszystko było dokładnie takie jak przedtem. Czas stanął w miejscu. To, że Jonathan do niej wrócił, było w zasadzie całkiem logiczne. Potrzebował kogoś. Zawsze tak było, miał taką konstrukcję psychiczną. To jej zachowanie było szalone. To ona przez chwilę była gotowa ponownie włożyć rękę do gniazda os. Jonathan może nie był wystarczająco silny, ale ona musiała być. Zawsze odgrywała tę rolę i teraz była zmuszona przyjąć ją znowu. Była silna. Wiedziała o tym. Potrafiła podejmować rozsądne decyzje. Na przykład taką, żeby nigdy więcej się z nim nie kontaktować. I wtedy zadzwonił. Jakby jakaś siła wyższa chciała ją sprawdzić. Zapraszał na kolację, a jej determinacja okazała się krucha jak lód. Wystarczył delikatny nacisk i pękła. Umówili się na spotkanie za godzinę. Po zakończeniu rozmowy Vanja przez chwilę siedziała nieruchomo i patrzyła przed siebie. Dookoła niej krzątali się ludzie, kończyli dzień pracy w biurze. W jej wnętrzu panował jeszcze większy ruch. Zmusiła się, żeby chwilę popracować – miała trochę roboty. Musiała skoordynować wiele spraw z Ulricehamn i Helsingborgiem, a Torkel chciał mieć tekst przesłuchania Saurunasa przepisany na czysto. Nie miała nic przeciwko temu, żeby to zrobić – przeciwnie, czuła się tak, jakby sporządzała własny, porządny raport. Kiedy zostało jej piętnaście minut do wyjazdu, czuła, że pracowała wystarczająco efektywnie, żeby opuścić pracę bez wyrzutów sumienia. Wymknęła się do toalety i nałożyła prosty, ale staranny makijaż. Już dawno się nie malowała przed spotkaniem. Spojrzała na siebie w lustrze. Co ona wyprawiała? Cały pomysł postarania się o nowe, własne życie polegał na tym, że miało być prostsze od dotychczasowego. A tymczasem malowała się na spotkanie z byłym chłopakiem, który wrócił do swojej byłej dziewczyny. Czuła jednak, że nie ma wyboru. Przez całe życie rozmyślała, rozważała

i analizowała. Teraz musiała iść za głosem serca. Jakkolwiek niewłaściwe mogło się jej to wydawać. Umówili się pod kinem Filmstaden. Jonathan nadal pracował jako informatyk w Coldoc, firmie dostarczającej włókno szklane. Biuro mieściło się koło Gärdet, więc Hötorget pasował im obojgu. Poza tym to właśnie tam dawno temu mieli pierwszą randkę – symbolika nie uszła jej uwadze. Na Rĺdhuset wsiadła w niebieską linię metra i wysiadła na następnej stacji – T-centralen. Potem czekał ją już tylko krótki spacer. Padała lekka mżawka, ale mimo to wieczór był przyjemny i udało jej się rozchodzić rozczarowanie z powodu zwolnienia Saurunasa. Jonathan stał w tym samym miejscu co za pierwszym razem. Przystanęła i chwilę mu się przyglądała. Nie zmienił się. Miał trochę krótszą fryzurę i przybyło mu kilka kilogramów, ale nadal był bardzo atrakcyjny. Wysoki i dobrze zbudowany, miał gęste, ciemne włosy, które tak lubiła przeczesywać palcami. Seks nigdy nie był dla nich problemem, zawsze potrafiła wzbudzić w sobie pożądanie do niego, nawet kiedy zaczęli się od siebie oddalać. Pod koniec brakowało im czegoś innego. Nazywała to głębią. Nie mieli już odwagi naprawdę być ze sobą szczerzy. On trochę za łatwo ustępował i najczęściej brakowało mu odwagi w sytuacjach, które na krótką metę nadwerężały ich związek, ale na dłuższą wzmacniały więź między nimi. Po prostu był zbyt miły. Po huśtawce emocjonalnej ostatniego roku wydawało jej się to wyjątkowo atrakcyjne. Potrzebowała kogoś miłego. Na jej widok Jonathan się rozpromienił i pomachał wesoło. Przyśpieszyła kroku i objęła go na powitanie. Był ciepły i przyjemnie pachniał. – Cześć, Jonathan – powiedziała, nie zwalniając uścisku. – Miło cię widzieć. – Ja też się cieszę – odparł. – Dobrze wyglądasz – powiedziała szczerze. – Dzięki, ty też. Umilkli na chwilę i przyglądali się sobie badawczo. – No to co moglibyśmy zjeść? – zapytała Vanja, zanim cisza zrobiła się niezręczna. – Nie wiem. – Zarezerwowałeś gdzieś stolik? Pokręcił głową i wyglądał na zawstydzonego.

– Nie wiedziałem, czy przyjdziesz. No wiesz. Na wypadek gdybyś w ostatniej chwili się rozmyśliła. Znał ją. Bez wątpienia. Ale jednak przyszła i jak zwykle przejęła dowodzenie. – Może Kol & Kox? – zapytała. – Czy to dziwny pomysł? Kol & Kox była to włoska restauracja rzut kamieniem od miejsca, w którym jedli na pierwszej randce. Jonathan pokiwał głową z uśmiechem. – Pewnie. Dawno tam nie byłem. Mała ścieżka wspomnień zawsze działa ożywczo – odparł. Ruszyli przed siebie. Na stanowiskach z owocami i warzywami praca nadal szła pełną parą. Zaczęli kluczyć pomiędzy hałaśliwymi sprzedawcami, którzy prześcigali się w podawaniu najlepszych cen, żeby sprzedać jak najwięcej towaru, zanim zakończą tego dnia pracę. Vanja trzymała się blisko Jonathana. Postanowiła dać mu wyraźnie do zrozumienia, że za nim tęskniła. Chwyciła go pod rękę i ku swojej radości dostrzegła na jego twarzy delikatny uśmiech. Oboje jedli makaron z prawdziwkami i polędwicą wołową. Jonathan zaproponował, żeby zamówili wspólnie butelkę czerwonego wina, ale odmówiła. Wieczór mógł się zakończyć chwilami we dwoje, ale mogło się też okazać, że będzie musiała jechać z powrotem do pracy, a w takim wypadku nie mogła być pod wpływem alkoholu. Rozmowa szybko zeszła na temat tego, co ją spotkało. To właściwie był powód ich spotkania, a Jonathan wydawał się szczerze zainteresowany. Starała się opowiedzieć wszystko. Nawet to, że Anna pokazała jej nagrobek na cmentarzu i twierdziła, że człowiek, który tam spoczywał, był jej ojcem. Ale najlepsze – rozwiązanie całej szarady – zachowała na koniec. Zakończyła ujawnieniem, że jej biologicznym ojcem jest Sebastian Bergman. Jonathan przeszedł od szczerego zainteresowania do osłupienia. – Boże, czy to się nigdy nie skończy? – powiedział, kiedy umilkła. Z rezygnacją wzruszyła ramionami. Nie potrafiła odpowiedzieć. Nie zapowiadało się na to. – No i jeszcze twój tata… Valdemar – szybko się poprawił. – Valdemar i jego próba samobójcza. Że też to wytrzymujesz – dodał i spojrzał na nią ze współczuciem. – Było mi bardzo trudno – powiedziała. Ujęła to delikatnie, ale zrozumiał. Przysunęła się bliżej. – Dlatego do ciebie zadzwoniłam – powiedziała cicho. – Dziękuję – odparł. – To było miłe – dodał i się uśmiechnął. Chwilę milczeli. Patrzył na nią w sposób, którego nie potrafiła zinterpretować. Denerwowało ją to. Zwykle dobrze go odczytywała. – Cieszę się, że zadzwoniłaś, ale ta sytuacja jest dla mnie trudna – wykrztusił w końcu. Mężczyźni przy stoliku obok wstali i zaczęli wkładać kurtki. Z jakiegoś powodu oboje z Jonathanem

spojrzeli w ich stronę. Być może to nagły ruch przyciągnął ich uwagę. Może dźwięk odsuwanych krzeseł. Albo głośny śmiech jednego z nich. Cokolwiek to było, Vanja poczuła, że odrobina magii prysła. On nie był jej. A ona z całą pewnością nie była jego. Przeżyli swoje pięć minut, ale dawno temu. Teraz nie łączyła ich już nawet przyjaźń. Choć kiedyś było między nimi znacznie więcej. Kiedyś. Teraz żadne z nich nie wiedziało, jak nazwać to, co ich łączy. – Potrzebujesz czegoś, Vanju. Ale nie wiem, czy mogę ci to dać. Vanja spokojnie pokiwała głową. Poczuła się dotknięta, że nawet nie próbował sprawdzić, dokąd to zaprowadzi. Uniosła szklankę i wypiła ostatni łyk. Przeciągała tę chwilę. Mężczyźni wyszli. Wiedziała, że oni wkrótce pójdą ich śladem. Zastanawiała się, jak zapamięta te chwile. Dokąd pójdzie, kiedy podziękuje za kolację, a on powie, że naprawdę miło było się spotkać? Wróci do pracy, którą kiedyś kochała i która była sensem jej życia. Lekko dotknęła wierzchu dłoni Jonathana. – Tęskniłam za tobą – powiedziała i chwyciła jego dwa palce. Ścisnęła je. On patrzył na nią długo. W końcu powiedział: – Czyżby? Naprawdę? A może po prostu potrzebujesz kogoś, bo masz teraz cholernie trudny czas? – zapytał powoli i zabrał rękę ze stołu. – Tak, naprawdę za tobą tęskniłam – powiedziała, tak szybko i przekonująco, że nawet nie zdążyła się zastanowić, czy to prawda. – Chciałabym tego bez względu na wszystko – dodała. Miała nadzieję, że równie przekonująco. – Znów jestem z Susanną. – Ale przyszedłeś tutaj. – To prawda, ale nie jestem z tego bardzo dumny – odpowiedział, nachylił się i spojrzał na nią z powagą. – Wiesz, że jestem chętny. W przeciwnym razie nie byłoby mnie tu – oznajmił szczerze. – Ale nie jestem pewien, czy ty naprawdę tego chcesz. Może po prostu jestem kimś, kogo potrzebujesz teraz, na chwilę. A ja tego nie zniosę. Nie po raz kolejny… – zawiesił głos. – Rozumiem – odparła czułym tonem i znów zaczęła dotykać jego ręki. Tym razem jej pozwolił.

– Nie, nie rozumiesz. Patrzył na nią. W jego ciemnych oczach widać było uczucia, których nie potrafił już powstrzymywać. Opuściła wzrok. Tego się nie spodziewała. Czyżby aż tak bardzo go zraniła? – Dla mnie to też było trudne – powiedziała i trochę mocniej ścisnęła jego dłoń. – Nie tak jak dla mnie. Wiedziała, że Jonathan ma rację. Czuła wstyd. Sama nie miała żadnych problemów z tym, żeby iść dalej. To on zadzwonił. On płakał. On jej potrzebował. Ona zaś była tą silną. Sama go odepchnęła. – Wiesz, że możesz mnie odzyskać – powiedział, a ona poczuła, że mówi prawdę. – Ale nie mogę służyć jako doraźne rozwiązanie problemu. To musi być prawdziwe. A mam wrażenie, że chyba nie jest. Nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. Teraz go potrzebowała. Ale w przyszłym miesiącu mogło już być inaczej. Albo w przyszłym tygodniu. Robiła to dla siebie, a nie z miłości do niego. Ta świadomość nie była jednak najgorsza. Najbardziej przeraziła ją myśl, że przypomina największego znanego sobie egoistę. Kogoś, kto zawsze na pierwszym miejscu stawiał własne potrzeby. Człowieka, który pozwalał, aby pożądanie sterowało każdą interakcją i spotkaniem, zwłaszcza z przedstawicielkami płci przeciwnej. Sebastiana Bergmana. Była córeczką tatusia.

Powtarzał sobie, że ma dużo roboty. Dlatego był w pracy, kiedy wszyscy inni już poszli. Miał dużo roboty. Wcale nie dlatego, że po południu zadzwoniła My. Mówiła, że tęskni i chciałaby się z nim spotkać

jak najszybciej. Powiedziała, kiedy przylatuje. I zapytała, czy mógłby ją odebrać. Zwlekał z odpowiedzią. Nie żeby nie chciał, on też za nią tęsknił, ale… przecież prowadzili śledztwo. Takie skomplikowane. Tym razem sprawa była, delikatnie mówiąc, publiczna. Mieli mało punktów zaczepienia, a większość z tych, które znaleźli, wylądowała na jego biurku. Kamery monitoringu. Listy połączeń. Te rzeczy… Jego praca. – W takim razie jak późno będziesz? Rozczarowanie w jej głosie było wyraźne. – Nie wiem. Późno. – Może przynajmniej zjedlibyśmy razem kolację? – Było to nie tyle pytanie, ile rozkaz, podany nie wprost. – Nie widzieliśmy się prawie od tygodnia. Billy wziął głęboki oddech. Zamknął oczy. Nie istniał dobry sposób na powiedzenie tego. Jedynie mnóstwo mniej lub bardziej złych. Wybrał jeden z nich. – Wiem, ale raczej nie zdążę. Mam naprawdę huk roboty… Jedyną odpowiedzią była cisza. – Może po prostu umówmy się na jutro rano – zakończył. – Powiem w pracy, że przyjdę później, więc… zobaczymy się wtedy. Kiedy zakończył rozmowę, nie mógł się pozbyć wrażenia, że coś przeczuwała. Że jest między nimi coś niewypowiedzianego. Choć równie dobrze mogła to być mieszanka zamętu w głowie, wyrzutów sumienia i poczucia winy. Posłużył się pracą, żeby odsunąć te myśli na bok. Miał dużo roboty. To przynajmniej była prawda. Dostał listy rozmów wszystkich ofiar, poza Claesem Wallgrenem. Prosił o nie, ale jeszcze nie przyszły. Wiedział w miarę dokładnie, kiedy sprawca nawiązał kontakt z Patricią i Ebbą. Zaczął od Patricii. Wpis o wspólnym lunchu i zbliżającym się wywiadzie został zamieszczony na jej facebookowej tablicy 8 czerwca o 13.24. Billy porównał to z listą połączeń przychodzących i wychodzących. Trzynaście minut wcześniej, o 13.11, ktoś zadzwonił do niej z numeru, który, jak się okazało, był

przypisany do telefonu na kartę. Rozmowa trwała osiem minut. Pięć minut po jej zakończeniu napisała o tym na Facebooku. Przeszedł do Ebby. Zeznała, że rozmowa miała miejsce w poniedziałek, po tym jak zdobyły nagrodę na Summer Blog Awards. Dzięki Google szybko znalazł datę gali. Rzeczywiście, przed południem w poniedziałek po rozdaniu nagród odbyła się taka rozmowa. Mirre Petrovic wymagał nieco więcej detektywistycznej roboty. Nie wiedzieli dokładnie, kiedy Mirre otrzymał telefon, ale ktoś dzwonił do niego z trzeciego numeru na kartę dwa dni przed ostatnim lunchem w hotelu Kur. Ta rozmowa też była krótka – trwała nieco ponad cztery minuty. Szybko się dogadywali. Najwyraźniej nikogo nie trzeba było długo przekonywać, żeby się zgodził na trochę rozgłosu. Niestety jeśli chodziło o telefony, to było wszystko, co udało mu się ustalić. Musiał porzucić drobną nadzieję, że sprawca, który według Sebastiana był starszym pracownikiem uczelni, nie zachowa należytej ostrożności przy obchodzeniu się z elektroniką i będzie zostawiał za sobą cyfrowe ślady. Ten człowiek nie oddawał niczego w ręce przypadku. Miał nadzieję, że przynajmniej z pojazdem będzie miał więcej szczęścia. Dokładnie wiedział, czego szuka. Znał model, rocznik i numer rejestracyjny. Nie miał tylko zdjęcia kierowcy. O ile było im wiadomo, po uprowadzeniu Sary i Ebby Johansson sprawca poruszał się po Sztokholmie. Billy miał do dyspozycji zdjęcia ze wszystkich punktów poboru opłat. W najlepszym wypadku któreś z nich mogło ukazywać kierowcę od przodu, ale jak dotąd nie znalazł nawet kampera. Po godzinie wykreślił z listy kolejny punkt. Cztery sprawdzone. Czternaście do sprawdzenia. Oparł się na krześle, podniósł ręce i się przeciągnął. Przez chwilę rozważał, czy zrobić sobie jeszcze filiżankę kawy, ale uznał, że skoro i tak idzie do jadalni, lepiej będzie, jeśli przyniesie sobie jakąś przekąskę. Kątem oka zarejestrował ruch. Vanja wróciła. Zobaczyła, jak siada na swoim miejscu, i podeszła do niego. Nachylił się i wyłączył A$AP Rocky’ego w Spotify. – Nie miałaś być na randce? – zapytał, kiedy zabrała krzesło sprzed biurka obok i usiadła przy nim. – Skończyła się. – Wcześnie – odparł i znacząco spojrzał na zegarek.

– Tak. A co ty tu robisz? – zapytała Vanja, żeby nie mówić już o kolacji z Jonathanem. – Mam dużo roboty. Billy wskazał biurko i monitory przed sobą, co miało zilustrować ciążące na nim brzemię. – Potrzebujesz pomocy? – zapytała Vanja i zdjęła cienką kurtkę. Wieczór i tak był już zmarnowany. Za żadne skarby świata nie chciała wracać do pustego mieszkania, bo tylko przypominało jej Valdemara. – Szukam kampera przy punkcie poboru opłat. Możesz przejrzeć kilka zdjęć, jeśli chcesz. Vanja skinęła głową. Billy kilka minut podłączał nowy komputer do jednego z monitorów, potem przyznał jej dostęp do serwera i wkrótce siedzieli już obok siebie i oglądali bezkresne sznury samochodów wjeżdżających do Sztokholmu i wyjeżdżających z miasta. Vanja złapała się na tym, że sprawia jej to przyjemność. To było jak za starych dobrych czasów, zanim wszystko się zawaliło, zanim dopadły ją mroki. Kiedy ona i Billy blisko ze sobą współpracowali, byli drużyną i przyjaciółmi. A nawet więcej niż przyjaciółmi. Prawie przypominali rodzeństwo. A potem przestali się dogadywać, a on poznał My, którą spotkała tylko przelotnie na ślubie i do której nie potrafiła się przekonać. – My wróciła dziś wieczorem – powiedział nagle, jakby wiedział, o czym myślała. – Gdzie była? – U rodziców w Dalarnie. – No to co ty tutaj robisz? – Vanja szczerze się zdziwiła. Z doświadczenia wiedziała, że kilka miesięcy po ślubie małżonków zwykle trzeba rozdzielać siłą. Wrażenie, które miała w samochodzie, kiedy jechali do Helsingborga, wróciło. Znów poczuła, że między Rosénami nie wszystko jest w porządku. Billy umilkł. W skupieniu obserwował ekran. Zastanawiał się. Dlaczego powiedział, że My wróciła? Coś było w tej sytuacji. Vanja i on. Obok siebie. Kiedyś była osobą, której mógł powiedzieć wszystko. Dosłownie wszystko. Vanja wiedziała o nim więcej niż My, więcej niż Jennifer (choć akurat ona wiedziała inne rzeczy), więcej niż ktokolwiek inny. Musiał spojrzeć prawdzie w oczy – wszystko, co się wydarzyło, dawało mu w kość. Tak wiele tajemnic i kłamstw. Kiedy nie pracował, wydarzenia ostatnich dni odtwarzały mu się w głowie jak film. Non stop. Przez całą dobę. Pomyślał, że jeśli się tym z kimś podzieli, być może łatwiej sobie poradzi. – Zdradziłem ją – powiedział cicho, nie odrywając wzroku od ekranu. – Ale przecież byliście małżeństwem… ile… trochę ponad miesiąc? – Vanja była szczerze zdziwiona. Zrozumiał, że jeśli czegoś się spodziewała, to na pewno nie tego.

– Wiem. – Z kim? – A czy to ma jakieś znaczenie? – Pewnie nie. Dlaczego? No właśnie, dlaczego? Bo to się sprawdzało. Poczucie dominacji, władzy i kontroli połączone z intensywnymi doznaniami seksualnymi okazało się tłumić mroczną potrzebę, która zalegała mu w żołądku niczym wygłodzony wąż. Sprawiać, że stawała się możliwa do okiełznania. Czy raczej: nieistotna. Doznania z Jennifer należały do najintensywniejszych doświadczeń w całym jego życiu. Były silniejsze i lepsze niż to, co czuł, kiedy zabijał zwierzęta, bo zaraz po nich następowała satysfakcja seksualna. Taka, do której nigdy wcześniej nawet się nie zbliżył. Kiedy skończyli, wszystkie myśli o zrobieniu komuś krzywdy zniknęły. Wąż był syty. On czuł spokój, zadowolenie i wewnętrzną równowagę, której brakowało mu od dawna. Wiedział to wszystko, ale nie mógł powiedzieć. – To skomplikowane – odparł więc. To również nie do końca było kłamstwo. – Wiesz, że to cię stawia w pozycji dupka, co nie? – Tak. Słowa Vanji go nie zabolały. Nie szukał zrozumienia. Mimo wszystko poczuł się lepiej, kiedy jej o tym powiedział. Jego komputer wydał dźwięk. Nachylił się z zaciekawieniem. Kliknął myszką i pojawiło się nowe okno. – A niech to diabli. – Co się stało? – Vanja wyraźnie się ożywiła, widząc jego nagłe zainteresowanie. – Sprawdzam, czy Saurunas używa swoich kart kredytowych. Vanja chciała zapytać, czy to legalne, bo nie przypominała sobie, żeby występowali o pozwolenie do prokuratora, ale dała sobie spokój. Najwyraźniej okazało się skuteczne. – Użył. – Billy potwierdził jej przypuszczenia.

– Gdzie? – Na parkingu długoterminowym. Lotnisko Arlanda. – Posłał jej krótkie spojrzenie i chwycił za telefon, żeby zadzwonić do Torkela. – Zamierza zwiać.

Jechali trasą E4 na północ. Billy przyśpieszył do niemal stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, umieścił za przednią szybą niebieską lampę ostrzegawczą i uruchomił niebieskie światła w kratce chłodnicy, które pozostawały niewidoczne, dopóki ich nie włączył. Nie miał syreny, bo był to cywilny samochód, ale naciskał klakson, jak tylko zbliżał się do samochodu, którego kierowca najwyraźniej nie spojrzał we wsteczne lusterko. Torkel siedział z tyłu i po raz drugi w czasie tego śledztwa postanowił nie komentować prędkości, z jaką się przemieszczali. Zajął się rozważaniem, co zrobił i czy mógł zrobić jeszcze więcej, zanim dotrą na miejsce. Najpierw zadzwonił do oficera dyżurnego z komisariatu na lotnisku Arlanda. Podał informacje i rysopis Christiana Saurunasa i rozkazał sprawdzać wszystkich odlatujących z każdego terminalu. Jeżeli nie zdążą uzgodnić tego z liniami lotniczymi, mieli wysłać ogólny komunikat do wszystkich stanowisk. Torkel dał im jasno do zrozumienia, że zupełnie go nie obchodzi, czy spowoduje to opóźnienia. Saurunas nie mógł opuścić Sztokholmu. Policyjny patrol wysłany na Bäckvägen 43 potwierdził, że Saurunasa nie ma w mieszkaniu, a czerwone volvo nie stoi na należącym do niego parkingu. Torkel zadzwonił więc na parking długoterminowy na Arlandzie. Wychodził z założenia, że Saurunas nie rezerwował go z wyprzedzeniem. Krótka rozmowa z biurem obsługi klienta potwierdziła jego przypuszczenie. Wyglądało więc na to, że Saurunas po prostu zaparkował tam, gdzie było wolne miejsce. Torkel zapytał, czy pracownicy parkingu mogą wysłać człowieka, który poszukałby samochodu. Ku jego zdziwieniu rozmówczyni obiecała, że natychmiast ruszy na poszukiwania i weźmie do pomocy kolegę. Podał im numer rejestracyjny czerwonego volvo Saurunasa, ale nie liczył na wiele. To był jeden z najpopularniejszych samochodów w kraju, a kobieta, z którą rozmawiał (i której imienia za nic nie potrafił sobie przypomnieć), powiedziała, że na dwóch parkingach jest w sumie tysiąc osiemset samochodów. Postanowił zaryzykować i poprosił, żeby przy okazji wypatrywali także kampera na niemieckiej rejestracji. Chyba nie mogło ich tam być zbyt wielu? Poza tym kamper łatwiej zauważyć ze względu na rozmiar. Kobieta obiecała, że zrobi, co w jej mocy, dała mu numer swojej prywatnej komórki i zakończyła rozmowę. Wyjrzał przez szybę i zobaczył, jak mijają kolejne samochody jadące prawym pasem. Przez chwilę rozważał, czy nie zadzwonić do Lise-Lotte, ale uznał, że mogłoby to być odrobinę nieprofesjonalne, a poza tym nie miał ochoty słuchać pytań swoich dwojga współpasażerów. Znów ją zostawił.

Siedzieli w restauracji przy moście Djurgĺrden. Zdecydowali się, co chcą zjeść, ale nie zdążyli złożyć zamówienia. Zamówili po kieliszku różowego wina i trzymali się za ręce pod stołem. Wieczór nie mógł się zacząć lepiej. Lise-Lotte opowiadała, jak spędziła dzień. Zwiedzała stolicę. Wyprowadziła się ze Sztokholmu przed wielu laty. Po namyśle doszła do wniosku, że ostatnio była tu ponad piętnaście lat temu. Tak więc odwiedziła kilka obowiązkowych miejsc i cieszyła się dniem. Wtedy zadzwonił Billy. Pięć minut później Torkel siedział w taksówce i jechał w stronę Kungsholmen i komisariatu. Był poważnie zaniepokojony, że Lise-Lotte będzie miała go dość. Kiedy się nad tym zastanowił, uświadomił sobie, że trzy razy na trzy możliwe opuścił ją w pośpiechu. Jeśli nie liczyć wieczoru, kiedy czekała na niego na schodach. Ale wtedy z kolei musiała czekać kilka godzin, aż wróci z pracy. Czy tak właśnie wyglądał związek z nim? Odpowiedź na to pytanie niestety brzmiała twierdząco. Obie jego żony uznały, że miarka się przebrała. Nie miał odwagi liczyć na to, że z Lise-Lotte będzie inaczej. Zaklął w duchu. Dlaczego nie mogli się spotkać miesiąc wcześniej? Po zakończeniu sprawy w Torsby przez kilka tygodni nie miał prawie nic do roboty. Nadgonił papierkową robotę, z którą zalegał. Odpowiedział na parę pism. Wziął udział w kilku spotkaniach strategicznych. Miał zwykłe godziny pracy. Był normalny. Można było sobie wyobrazić życie z nim. Zgoda, zdawał sobie sprawę, że po zaledwie trzech spotkaniach było to dzielenie skóry na niedźwiedziu, ale naprawdę chciał, żeby to się przerodziło w coś więcej, coś długotrwałego. Westchnął głęboko, a Vanja, która siedziała z przodu, odwróciła się i spojrzała na niego pytająco. W samochodzie byli tylko we trójkę. Ursula miała dojechać na własną rękę. Z grzeczności zadzwonił też do Sebastiana, ale ten szybko uznał, że to typowa akcja policyjna. Albo złapią Saurunasa, albo nie, stwierdził. Jeżeli zdążą, mogą do niego zadzwonić znowu. Nie był zainteresowany spędzeniem wieczoru na bieganiu po lotnisku i szukaniu ludzi. Torkel niespecjalnie się zdziwił. W końcu rozmawiał z Sebastianem Bergmanem. Billy zjechał z trasy E4 i skręcił na długi, prosty odcinek, który prowadził na parkingi długoterminowe o pełnych fantazji nazwach Alfa i Beta, a następnie do pięciu terminali. Kiedy po prawej stronie pojawiło się osiedle domów modelowych, skręcił w prawo i pojechał trasą 273 na Norrtälje. Znów dodał gazu.

Po jakiejś minucie byli już na miejscu – zobaczyli dwa rozległe place, wypełnione setkami samochodów stojących w równych rzędach. – Dokąd teraz? – spytał Billy i zatrzymał się między wjazdami. Torkel wziął do ręki telefon i wybrał numer kobiety, która miała mu pomóc znaleźć samochód, kiedy dotrze na parking, a najlepiej jeszcze wcześniej. – Jesteśmy. Ma pani pomysł, gdzie powinniśmy jechać? – Stoi tu kamper na niemieckich numerach. – Tu, czyli gdzie? Nie zdążył otrzymać odpowiedzi. Zresztą wcale jej nie potrzebował. Z parkingu po ich prawej stronie wystrzelił w powietrze słup ognia. Wkrótce potem fala uderzeniowa zatrzęsła ich samochodem, a ogłuszający huk dał im wyraźnie do zrozumienia, gdzie stał samochód, którego szukali.

Zaangażowano pokaźne siły. Wielkie reflektory oświetliły teren. Wszędzie widać było policyjne taśmy i migające niebieskie światła. Policjantów w mundurach, personel medyczny, strażaków i techników. Dziennikarzy i ciekawskich gapiów. Kawałek dalej słychać było głosy zdenerwowanych podróżnych, którzy zdążyli wylądować, zanim zamknięto lotnisko, ale nie mogli odebrać swoich samochodów. Torkel krążył po parkingu. Trzymał się z boku. Nie miał wiele do roboty w centrum wydarzeń. Właściwie równie dobrze mógł pojechać do domu i następnego dnia przeczytać raport, ale kierował śledztwem i powinien opuścić to miejsce jako jeden z ostatnich. W każdym razie nie mógł jechać, dopóki nie miał wstępnego raportu na temat tego, co właściwie zaszło. Choć nietrudno było się domyślić. Kamper eksplodował. Niewiele z niego zostało. Zniekształcone, spalone resztki, które przy odrobinie wyobraźni można było uznać za podwozie. To, co prawdopodobnie było ciężkim silnikiem, leżało kilka metrów przed pojazdem. Po jednej stronie stał ostry, zwęglony odłamek – pozostałość po ścianie. Oprócz tego nie było nic. Opony prawdopodobnie wybuchły albo stopiły się w ogniu. Ich resztki leżały wszędzie dookoła. Samochody, które stały w rzędach najbliżej miejsca eksplozji, zostały odepchnięte na bok, niektóre stanęły w płomieniach. W promieniu kilkuset metrów popękały szyby i lusterka.

Kobieta, z którą rozmawiał w chwili wybuchu, została odwieziona do szpitala. Znaleziono ją nieprzytomną. Prawdopodobnie została odrzucona siłą eksplozji i uderzyła głową o jeden z samochodów. Na twarzy miała rany odłamkowe i obawiano się krwotoku wewnętrznego. Torkel zanotował w pamięci, żeby następnego dnia zadzwonić do szpitala i zapytać o jej samopoczucie. Jeden z techników, którzy oglądali samochody leżące na boku albo jeden na drugim, nagle krzyknął. Torkel się zatrzymał. Zobaczył, że szef techników podszedł w tamto miejsce, a następnie się odwrócił i błądził wzrokiem. Torkel zrozumiał, że szuka właśnie jego, kiedy technik pokiwał mu ręką. Przód czarnego golfa wbił się w bok niebieskiego renault. Wszystkie szyby i lusterka były stłuczone. Wyglądało jednak na to, że żaden z samochodów się nie zapalił. Torkel podszedł i spojrzał w kierunku wskazanym przez pierwszego technika. Wśród szklanych odłamków i resztek, które kiedyś mogły być fotelami kampera, leżało coś, co mogło być tylko nogą. Odciętą w okolicy uda. Zobaczył resztki spodni i w miarę nieuszkodzony but, którego rozmiar świadczył o tym, że to noga mężczyzny. Westchnął ciężko. Kolejne ofiary śmiertelne. Musieli zmienić priorytety. Teraz ekipa musiała się skoncentrować na szukaniu kolejnych części ciała. Torkel odszedł stamtąd przygnębiony. Wiedział, że ustalenie tożsamości tego człowieka zajmie trochę czasu, ale nie mógł przestać myśleć o tym, co go spotkało. Wylądował po podróży, podjechał na parking i już miał pokonać ostatni odcinek dzielący go od bliskich, za którymi się stęsknił, kiedy nagle… Koniec. Bez ostrzeżenia. Kompletnie nieprzewidywalny. Niesprawiedliwy. Po niecałych dziesięciu minutach wezwali go znowu. Kazali zajrzeć pod pomarańczowe volvo 242, które, choć zaparkowane dwa rzędy od kampera, zostało przewrócone na bok i zderzyło się z szarą toyotą. Torkel przykucnął, uważając, żeby nie dotknąć kolanami szklanych odłamków. Tym razem były to głowa i część prawego barku. Częściowo spalone i uszkodzone siłą wybuchu, ale w zadziwiająco dobrym stanie. Wiedział, że do całkowitej pewności potrzeba sekcji i testów DNA, ale rozpoznał tego człowieka, między innymi po dziko rosnącej brodzie. Był praktycznie pewien, że patrzy na głowę Christiana Saurunasa. Ale co to oznaczało?

– Przyjechał tu i popełnił samobójstwo? – zapytał Billy, kiedy usłyszał, co, a raczej kogo znaleźli. – Nie wiem. Kiedy użył karty kredytowej? Billy sprawdził notatki. – Dwadzieścia cztery minuty po ósmej. – Byliśmy tutaj kilka minut po dziewiątej – powiedział Torkel przede wszystkim do siebie, ale Billy pokiwał twierdząco głową. – Dlaczego w takim razie czekał ponad pół godziny? – Może to był wypadek? – podsunął Billy. – Takie pojazdy mają w sobie mnóstwo gazu. – Ale jeśli zamierzał uciec, dlaczego ponad pół godziny siedział w samochodzie? – do rozmowy włączyła się Vanja. – Może jego samolot odlatywał dopiero za jakiś czas i postanowił napić się kawy? – spróbował Billy, ale sam słyszał, jak niedorzecznie to zabrzmiało. – Wiemy, czy miał tu zarezerwowany jakiś lot? – zapytał Torkel. Billy pokręcił głową. – Jeszcze nie, ale po dziewiątej było tylko sześć odlotów, więc wkrótce powinniśmy się dowiedzieć. – Daj mi znać, kiedy będzie wiadomo. Coś mi się tu nie zgadza – zakończył Torkel i zostawił Vanję i Billy’ego. Czuł, że to będzie długi wieczór. Zdążył już zadzwonić do Lise-Lotte. Powiedział, że najprawdopodobniej zostanie na Arlandzie całą noc. Przepraszał. Odpowiedziała, że zobaczą się jutro i że może ją obudzić, kiedy wróci, niezależnie od tego, która będzie godzina. – Co myślisz? – zapytał, kiedy podszedł do Ursuli, która przyglądała się resztkom kampera. – Ten człowiek tam… – Wskazała mężczyznę, którego opatrywano w karetce. Jego strój świadczył o tym, że był pracownikiem firmy parkingowej. Prawdopodobnie kolegą jego rozmówczyni, który pomagał szukać samochodu. Z całą pewnością znajdował się dalej od miejsca wybuchu. Dobrze dla niego. – On mówił, że były trzy eksplozje, jedna po drugiej. – Co to oznacza? – Że wybuchły trzy rzeczy.

– Dwa zbiorniki gazu i jeden zbiornik na benzynę? Ursula nie odpowiedziała od razu. Zrobiła kilka kroków w stronę pozostałości. Wskazała. – Gaz powinien być z tyłu albo pośrodku samochodu. Przy kuchni, prawda? – Nie wiem, chyba nigdy nie byłem w kamperze – odpowiedział Torkel. – Powinien być z tyłu albo pośrodku – oznajmiła Ursula. – A zbiornik na benzynę na dole z tyłu. Spójrz na silnik. Zrobił, jak kazała, ale zobaczył tylko czarne, powykręcane elementy kawałek przed samochodem. – Jest ciężki. Najcięższy w całym pojeździe. Wybuch gazu na środku albo z tyłu nie wypchnąłby go tak do przodu. Torkel tylko pokiwał głową. Wydawało mu się, że wie, do czego zmierza Ursula, ale pozwolił jej mówić dalej. – Eksplodowało coś w kabinie kierowcy. Tam nie ma gazu. – Co to mogło być? – Nie wiem, ale gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że jakiś materiał wybuchowy. – Podniosła głowę i powiodła wzrokiem po okolicy. – Nie sądzę, że gaz i zbiornik z benzyną narobiłyby takich szkód. – Czyli bomba. – Żeby mieć pewność, musimy przyprowadzić psy. – Odwróciła się do niego i spojrzała mu w oczy. – Ale tak. Prawdopodobnie bomba.

Sebastian czekał prawie dwie godziny, zanim kolejny członek ekipy otworzył drzwi i wszedł do Pokoju. Torkel. Wciąż miał lekko mokre włosy po prysznicu. Był ubrany w kraciastą koszulę z krótkim rękawem, jasnobrązowe chinosy, był świeżo ogolony, w jednej ręce trzymał kubek kawy, a w drugiej segregator z papierami i wydrukami. Wyglądał i był ubrany jak zwykle, a mimo to Sebastian pomyślał, że coś się zmieniło. – Dzień dobry, ty już tutaj? – powiedział Torkel, kiedy go zobaczył.

– Myślałem, że zaczynamy o ósmej. – A, no tak, cholera, przepraszam. Uznaliśmy, że zaczniemy dzisiaj trochę później. Przedłużyło nam się na Arlandzie. Mimo przepraszającego tonu w kącikach ust Torkela czaił się drobny uśmieszek. Sebastian patrzył, jak podchodzi do stołu. Szedł lekkim krokiem. Błyszczały mu oczy. Chyba nawet zaczął nucić, kiedy wysuwał sobie krzesło. Nagle wszystko stało się jasne. Torkel wyglądał na świeżo zaspokojonego. Zaspokojonego i szczęśliwego. Już miał potwierdzić swoją teorię, kiedy ponownie otworzyły się drzwi i stanęła w nich Ursula. Ona też trzymała filiżankę kawy i teczkę. Ale na tym podobieństwa się kończyły. – Dzień dobry – powiedziała krótko, weszła i usiadła. Zmęczona. Nieumalowana. Nie szła lekkim krokiem, nie miała wesołego błysku w oku, nie nuciła z zadowoleniem. Sebastian pomyślał, że albo ktoś inny uszczęśliwia ostatnio jego szefa, albo Torkel w łóżku jest tak samo nudny i pozbawiony fantazji jak poza nim. Nie było to wykluczone, ale Ursula wyglądała na tak rozbawioną, jakby spędziła noc w pralni. Nawet jeśli Torkel nie był tytanem seksu, nie mógł być aż tak kiepski. Sebastian porzucił myśli o życiu seksualnym Torkela, kiedy do środka weszła Vanja. Także ona wyglądała na wykończoną. Rzuciła krótkie „cześć” i usiadła na krześle najbliżej drzwi. Sebastian miał ochotę spytać, jak się czuje, ale zrezygnował. Nawet jeśli to było jak najbardziej uprawnione, koleżeńskie pytanie, nie miał wątpliwości, że odebrałaby je jako osobiste i uznała go za ciekawskiego. Dlatego milczał. Vanja przysunęła do siebie jedną z butelek wody mineralnej, które stały na środku stołu. Podał jej otwieracz. Torkel zerknął na zegar. – Billy? – zapytał. – Przyjdzie trochę później – odpowiedziała Vanja. – Najszybciej, jak się da. – Okej, to zaczynamy – zwrócił się do Sebastiana. – Christian Saurunas zginął wczoraj na parkingu długoterminowym koło lotniska Arlanda w wyniku eksplozji kampera, którego szukaliśmy – powiedział i odwrócił się do Ursuli. Ursula otworzyła swoją teczkę, ale nawet do niej nie spojrzała. Te skąpe informacje, które miała, znała już na pamięć. – Znaleźliśmy kolejne części ciała, wszystkie zdają się należeć do jednego człowieka. Opieramy się

na teorii, że był to Saurunas. Parking jest pod nadzorem kamer. Billy dziś rano otrzyma nagrania. Psy, które sprowadziliśmy na miejsce, wyczuły materiały wybuchowe. – Bomba – stwierdził krótko Torkel. – W każdym razie materiały wybuchowe. – Czy rozsadziłyby samolot? – wypaliła Vanja. Nikt nie zdążył odpowiedzieć, bo znów otworzyły się drzwi i do środka szybkim krokiem wszedł Billy. – Przepraszam za spóźnienie – powiedział, jednocześnie siadając i jednym ruchem otwierając laptopa. – Na czym stanęło? – Materiały wybuchowe w samochodzie. Właśnie się zastanawialiśmy, czy planował zamach terrorystyczny – odparł Torkel. – Nie zarezerwował biletów na żaden z samolotów, które odlatywały wczoraj wieczorem – powiedział Billy. Otworzył w komputerze wszystkie pliki i dokumenty, które były mu potrzebne. – Może chciał tam przenocować i polecieć dzisiaj rano? – O ile nam wiadomo, nie miał również biletów na żaden z porannych samolotów, ale nadal szukamy – odparł Billy, w dalszym ciągu skupiony na monitorze. Dotrzymał obietnicy złożonej My. Nie wiedziała, że postanowili przełożyć spotkanie na dziesiątą, i myślała, że spędził w domu kilka dodatkowych godzin ze względu na nią. Obudziła go koło siódmej. Uprawiali seks. Zwyczajny. Nudny. Spisał się przykładnie. Wiedział, co jej sprawia przyjemność. To My nie miała pojęcia, co ostatnio sprawiało przyjemność jemu. Ani dlaczego. Komuś z zewnątrz ten poranek nie wydawałby się ani trochę dziwny, ale Billy czuł, że jest między nimi przepaść, której nie były w stanie przykryć grzeczne, miłosne słowa. Wszystko było jak zawsze, a jednak inaczej. Choć może po prostu dręczyły go wyrzuty sumienia. W końcu musiał pojechać do pracy. Zrozumiała. Doceniała to, że wziął rano kilka godzin wolnego. Mówiła, że zajrzy do swojego gabinetu, sprawdzi pocztę. Tego dnia i następnego nie miała żadnych pacjentów, więc może mogliby porobić coś po południu? Wykorzystać jasne wieczory? Powiedział, że niczego nie obiecuje, ale się postara. Cmok, pa, pa. Jak zwykle to sobie wmawiał.

Jak zwykle. – Co on tam robił, jeśli nie chciał nigdzie lecieć? – spytała przytomnie Ursula. – To był duży parking, może chciał się pozbyć samochodu? – podsunął Billy. – Samochodu, którego żaden z naszych rozmówców z nim nie kojarzył ani nawet nie wiedział, że ma do niego dostęp. – Poza tym to nie tłumaczy materiałów wybuchowych – wtrąciła Vanja. – Samobójstwo? – rzucił Torkel. To nie było prawdopodobne. Nic w sposobie postępowania sprawcy na to nie wskazywało, ale tak właśnie działali. Jedną z zalet pracy w zgranym zespole było to, że się nie hamowali i mówili wszystko, choćby wydawało się nie wiadomo jak głupie lub naciągane. Kilkakrotnie było tak, że luźno rzucony pomysł albo nieprawdopodobny wariant wydarzeń rodził myśl, która przechodziła w łańcuch przyczynowo-skutkowy, który z kolei pozwalał im posunąć się do przodu. Kreatywność była warunkiem powodzenia. – Dlaczego tam? Dlaczego bomba? – Tym razem Ursula zakwestionowała jego najnowszy pomysł. – Poza tym on ma alibi na czas morderstwa. Odpowiedziała jej cisza. Trudno było połączyć wyjazd na Arlandę i nagłą śmierć Saurunasa z tym, co już o nim wiedzieli. – Czyli nasz morderca się go pozbył. – Sebastian ubrał w słowa to, o czym większość z nich myślała. – Jego i samochodu – zakończył. Torkel pokiwał głową z namysłem. – To teoria warta rozważenia. – W takim razie musiał się czuć zagrożony – stwierdziła Vanja. – Najwyraźniej. – Ale dlaczego? – kontynuowała. – Czy dlatego, że rozmawialiśmy z Saurunasem? Czy morderca się bał, że Saurunas nas do niego doprowadzi? – Wiemy, dokąd poszedł, kiedy go wypuściliśmy? Torkel odwrócił się do Billy’ego, jakby się spodziewał, że jeśli ktoś będzie znał odpowiedź, to najprawdopodobniej on. Billy szybko wzruszył ramionami, wyprowadzając go z błędu. – Nie, nie wiemy.

– Pojechał do domu po volvo, ale potem… – Ursula rozłożyła ręce w geście mówiącym, że nikt nie ma pojęcia, gdzie potem pojechał Saurunas. – Dziś dostanę listę jego połączeń i zobaczę, czy do kogoś dzwonił po wyjściu stąd. – Jeśli dzwonił do mordercy, to jest to ktoś, kogo znał – stwierdził Torkel. – Zacznijmy od jego rodziny, kręgu znajomych, stowarzyszeń, do których należy, i tak dalej. – Myślę, że powinniśmy zacząć od KTH – powiedział Sebastian. – Najprawdopodobniej szukamy kogoś z wykształceniem akademickim, poza tym wiemy o Olivii Johnsson. – Jeśli o nią chodzi – wtrącił Billy – to mamy listę szkół, do których chodziła, ale brakuje nam listy jej nauczycieli. – Sprawdźcie w otoczeniu Saurunasa, może pojawi się ktoś, kto pracował w jednej z tych szkół – powiedział Torkel, a Billy pokiwał głową. Wiedział, że to chwilę potrwa. Będą musieli ułożyć puzzle wokół Saurunasa. Porównać nazwiska i rejestry. Odbyć wiele rozmów. Może dziś wieczorem też czeka go praca… – W międzyczasie wrócimy do pierwotnej trójki. – Skogh miał alibi, a Saurunas nie żyje – powiedziała Vanja. – No i wykluczyliśmy El-Fayeda. Świadkowie w dwóch miejscach twierdzili, że to nie on – dodał Billy. – Wiem, ale jest wykładowcą, Olivia Johnson była jego studentką, a poza tym na razie nie mamy nic innego. Vanja skinęła głową i odsunęła krzesło. Stanęło na El-Fayedzie.

Vanja próbowała się pozbyć uczucia, że marnują czas, kiedy po raz kolejny otwierała drzwi do kampusu Flemingsberg. Wcześniej nie interesowali się El-Fayedem, bo wykluczyli go świadkowie, a oni cały czas mieli bardziej interesujące ślady. Teraz znów byli w punkcie wyjścia, więc się cofnęli. Wracali do tego, co wcześniej odsunęli na boczny tor. Na przykład do Muhammeda ElFayeda, wykładowcy technologii medycznej. To była policyjna robota, którą należało wykonać. Tym razem wybrała schody. Słyszała, że idący za nią Sebastian dostał zadyszki. Musiała przyznać, że mieli z niego pożytek w ciągu ostatniego roku, ale pomyślała, że jeśli kiedykolwiek będą musieli kogoś gonić, raczej na nic się nie przyda.

Przez chwilę się zastanawiała, czy nie skwitować jego beznadziejnej formy jakąś kąśliwą uwagą, ale postanowiła nie przerywać ciszy, która panowała między nimi, odkąd opuścili komisariat na Kungsholmen. Skręcili w lewo i jeszcze raz w lewo, po czym przycisnęła dzwonek przy szklanych drzwiach szkoły technologii medycznej. Z pokoju najbliżej drzwi wyszła kobieta i otworzyła. Vanja pokazała legitymację i wyjaśniła sprawę, a kobieta poprowadziła ich korytarzem prosto, zatrzymała się przed jednymi z drewnianych drzwi i zapukała. Kiedy otworzyła, brodaty mężczyzna w wieku około czterdziestu pięciu lat i o arabskich rysach odwrócił się od komputera. – Policja chce z tobą rozmawiać – oznajmiła i wprowadziła ich do pokoju, zanim El-Fayed zdążył powiedzieć, czy nie ma nic przeciwko tej wizycie. – Przepraszam, że przeszkadzamy – powiedziała Vanja i wyciągnęła rękę do El-Fayeda. – Vanja Lithner, Krajowy Wydział Zabójstw. Chcielibyśmy zadać panu kilka pytań. – Oczywiście. Na jaki temat? – zapytał El-Fayed i odwrócił się do Sebastiana, który nie przywitał się ani nie przedstawił, tylko wysunął krzesło sprzed małego stolika i usiadł. Vanja wyjęła z kieszeni mały notatnik. – Co pan robił wczoraj wieczorem między ósmą a dziesiątą? Pomyślała, że załatwi to szybko. Zada pytania prostu z mostu, bez kluczenia. – Byłem w domu. – Sam? – Tak. – Mieszka pan sam? – Jestem rozwiedziony. Opiekuję się dziećmi co drugi tydzień. – Ale w tym tygodniu ich u pana nie było? – Nie. Na początku wakacji spędzają kilka tygodni u mamy. Dlaczego państwo o to pytają? – ElFayed przesunął wzrok z Vanji na Sebastiana, który nadal nie powiedział ani słowa, a jedynie siedział odchylony z rękoma skrzyżowanymi na piersi. – Czy może nam pan powiedzieć, gdzie pan był w tych dniach i o tych godzinach? – kontynuowała Vanja. Wyjęła kartkę z notatnika, rozwinęła ją i podała El-Fayedowi. Spojrzał na nią, nie rozumiejąc. – Muszę sprawdzić w kalendarzu – powiedział i spojrzał na Vanję, jakby chciał, żeby mu pozwoliła

odwrócić się do komputera. Skinęła głową, a El-Fayed kilkoma kliknięciami otworzył kalendarz. Przenosił wzrok między ekranem a kartką. – Jeśli chodzi o pierwszą datę, to po prostu byłem tutaj… Za drugim razem byłem w Linköping, z wizytą na ich wydziale. Ĺke też tam był. Jakiś policjant dzwonił w tej sprawie. Vanja zaklęła w duchu. Sprawdzali alibi Ĺkego Skogha i ustalili, że podróż do Linköping rzeczywiście się odbyła, ale wiadomość od Torkela, że należy się skontaktować ze wszystkimi, którzy tam byli, poszła dalej do kogoś spoza grupy. Powinni wiedzieć, że nazwisko El-Fayeda figurowało na liście. – Za trzecim razem byłem w Barcelonie. Miałem tam wykład na uniwersytecie. Katja, która was wprowadziła, załatwiła bilety na samolot i zarezerwowała hotel. – W porządku, dziękuję. – Mogę to udowodnić – powiedział El-Fayed i odwrócił się z powrotem do komputera. Sebastian zwrócił uwagę na to, jak gorliwie chciał się oczyścić z podejrzeń. Ale pewnie było to zrozumiałe. Mógł mieć przykre doświadczenia z policją w swoim ojczystym kraju. Albo może myślał, że przez jego pochodzenie automatycznie nie będą mu wierzyć. – Proszę spojrzeć na to – powiedział i obrócił monitor, żeby Vanja mogła zobaczyć. Była to hiszpańskojęzyczna strona internetowa uniwersytetu w Barcelonie. Hiszpański tekst otaczał okienko z wizerunkiem El-Fayeda na mównicy. Za plecami wykładowcy widać było białe płótno, na które padał obraz z projektora. Biały trójkąt pośrodku wskazywał, że to fragment filmu. Poniżej znajdował się podpis: Muhammed El-Fayed on Transferring data from the Inner Body. Wykład odbył się tego samego dnia, kiedy siostry Johansson spotkały oprawcę. Telefon Vanji zaczął dzwonić. Wyciągnęła go, przeprosiła i wyszła z pokoju. El-Fayed nie ruszał się z krzesła i spoglądał trochę nerwowo na Sebastiana, który spokojnie i w milczeniu siedział na swoim miejscu. El-Fayed rzucił okiem na korytarz. Vanja przechadzała się z telefonem przy uchu. – Uczył pan Olivię Johnson – powiedział nagle Sebastian. El-Fayed drgnął. – Tak, czy to dlatego państwo przyszli? – tym razem w jego głosie słychać było nutę niepokoju. – Czy coś jej się stało? – Co pan pomyślał, kiedy dostała stypendium? – Co pomyślałem? – Tak. – Nie wiem…

El-Fayed się nachylił, oparł zarośniętą brodę na dłoni i wyglądał, jakby naprawdę nad tym myślał. Nadal się stara udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi, pomyślał Sebastian. – Byłem dumny. Naprawdę na to zasługiwała. Niestety nigdy jej tego nie powiedziałem. – Dlaczego? – Kiedy się dowiedziała, że dostała stypendium, akurat byłem na dwutygodniowym urlopie, a kiedy wróciłem, już jej nie było. To poszło bardzo szybko. Czy coś jej się stało? – O ile wiemy, to nie. – Więc dlaczego państwo tu są? Szklane drzwi się otworzyły i Vanja znów weszła do biura. Sebastian ponownie oparł się na krześle. Porządek został przywrócony. Pytania zadawała Vanja. On milcząco trzymał się w cieniu, tak jak chciała.

Znów siedzieli w Pokoju. Poziom energii znacząco opadł. Teraz wiedzieli z całą pewnością to, co wcześniej tylko przypuszczali. Saurunas został zamordowany. Otrzymali filmy z parkingu długoterminowego. Widać było na nim mężczyznę, który wyszedł z kampera tuż po tym, jak został zaparkowany, i już nie wrócił. Trzydzieści minut później kamper wybuchł. Jakkolwiek Billy próbował manipulować zdjęciami, nie można było zobaczyć, kto wychodzi z pojazdu. Kamery były za daleko, a zdjęcia miały zbyt kiepską rozdzielczość. Ale to nie był El-Fayed. Nie dość, że wyjazd do Linköping i wykład w Barcelonie dawały mu niezbite alibi, to jeszcze odpowiedzi, których udzielał, brzmiały w uszach Vanji całkowicie szczerze i nic w jego zachowaniu i przeszłości nie kojarzyło się z psychiką ich sprawcy. Oczywiście mógł być niewiarygodnie zręcznym manipulatorem i wyprowadzić ich na manowce, ale Vanji nie wydawało się to prawdopodobne. Świadkowie, alibi i osobiste spotkanie. To nie był El-Fayed. Nadal przyglądali się ludziom z otoczenia Saurunasa, poczynając od najbardziej wewnętrznego kręgu, i zestawiali nazwiska z nauczycielami, którzy kiedykolwiek prowadzili zajęcia z Olivią Johnson. To była czasochłonna praca i jak dotąd nic z niej nie wynikło. Torkel zastanawiał się, czy powinien schować dumę do kieszeni, pójść do Rosmarie i poprosić o posiłki. Rozszerzyć pole działania. Przesłuchać wszystkich powiązanych z Saurunasem, wszystkich, którzy kiedykolwiek uczyli Olivię Johnson. Zaryzykować. Tylko po to, żeby się posunąć dalej. Na razie miał wrażenie, że przy każdym przełomie robią jeden krok do przodu i dwa kroki do tyłu.

Ślady nie prowadziły donikąd. Wszystko się rozmywało. Napędzało frustrację. Sebastian wstał i zaczął chodzić po Pokoju. Pozostali obserwowali go w milczeniu. – Człowiek, którego szukamy, nie przestał zabijać – oznajmił, kiedy przyciągnął ich uwagę. – Jest coraz bardziej ambitny. Zarówno jeśli chodzi o dobór ofiar, jak i sposób postępowania. Czas, żebyśmy zaczęli aktywnie działać, zamiast tylko reagować. – Sprawdzamy każdy ślad, jaki dostajemy – odparł Torkel. – Nie obijamy się. – Ale idziemy za nim. To on prowadzi – powiedział Sebastian. – Musimy go dogonić i wyprzedzić. Przejąć inicjatywę. – A zastanawiałeś się, jak mielibyśmy tego dokonać? – spytała Vanja takim tonem, że równie dobrze mogłoby to być stwierdzenie: łatwiej powiedzieć, niż zrobić. – Musimy go zrozumieć – ciągnął niezrażony Sebastian. – Kim on jest? Czego chce? Co nim kieruje? Czym jest najbardziej zainteresowany? Nikt nie odpowiedział. Już to wcześniej przerabiali. Jednoosobowe przedstawienia Sebastiana Bergmana. Tak wtedy, jak teraz było wyraźnie widać, jak rozkoszuje się tymi chwilami. – On chce nas uczyć. Wykształcić. Chce, żebyśmy patrzyli na świat tak jak on – człowiek, który przejrzał kłamstwo. Jest lepszy od nas wszystkich. Sebastian szybkim krokiem podszedł do stołu i podniósł wydanie „Expressen” z poprzedniego dnia. – Popatrzcie na wywiad, którego udzielił Weberowi. Za każdym razem, kiedy Weber choć trochę krytykuje albo kwestionuje jego słowa, on natychmiast musi wytknąć mu błąd. I to stanowczo. Usadza go. Ten człowiek nie tylko chce nauczać i demaskować, on chce sprawić, żeby nikt się temu nie oparł. – I jak to ma nam pomóc? – Torkel czuł, że musi przerwać monolog Sebastiana. – Wyobraź sobie, że ktoś mu mówi, że się myli. Że nie jest lepszy i mądrzejszy od nas. Że nie jest mądrzejszy nawet od swoich ofiar. Zyskuje rozgłos, ponieważ zabija, a zabijać potrafi każdy idiota. Znów zapadła cisza. Wszyscy przyswajali słowa Sebastiana i zastanawiali się, co właściwie znaczą. – Zamierzasz go zaatakować – powiedziała spokojnie Ursula. – „Zaatakować” to złe słowo – odparł Sebastian. Nadal był nakręcony. – Chcę mu rzucić wyzwanie. Wyprowadzić go z równowagi. Wziąć cały rozgłos, który zdobył, i wykorzystać go przeciw niemu – znowu umilkł. Przyglądał się ekipie. – Dogonić i wyprzedzić.

Jeśli ktoś miał zastrzeżenia albo lepszy pomysł, to w każdym razie się nie odezwał. Sebastian odwrócił się do Torkela. – O ile wiem, Weber wisi ci przysługę.

– Chcecie udzielić wywiadu na wyłączność? Byli z powrotem w stylowo urządzonym pokoju z tradycjami. Lennart Källman siedział na tym samym krześle co poprzednio i spoglądał zdziwiony na Sebastiana. – Tak – odparł Sebastian. – W jakim celu? – Dało się słyszeć, że początkowe zdziwienie redaktora naczelnego ustąpiło miejsca lekkiej podejrzliwości. – Wasz cel to sprzedaż gazety, nasz cel jest inny – oznajmił tajemniczo Sebastian. – Uznaliśmy, że należy przedstawić nasze spojrzenie na mordercę. Że to leży w interesie ogółu – wtrącił Torkel. Nie zapomniał ich poprzedniego spotkania. – W waszej gazecie jest przecież miejsce dla wielu głosów. A może źle zrozumiałem wasze zadanie jako publicystów? Redaktor naczelny popatrzył na niego z irytacją. Bez wątpienia rozpoznał własne argumenty i nie podobało mu się, że są używane przeciwko niemu. – Uważamy, że jesteście nam to winni – zakończył Torkel. – To nie do końca tak działa – odparł Källman i zarechotał. – Oczywiście chętnie przeprowadzimy wywiad. Chcę tylko znać cel. Nie damy się wykorzystać – powiedział stanowczo. Sebastian spojrzał na niego. Ten napuszony samiec alfa zaczynał go denerwować. Torkel się pochylił. Był w złym humorze, odkąd się dowiedział, że czeka go kolejne spotkanie z Källmanem. – Albo to bierzesz, albo idziemy gdzie indziej. Przyszliśmy tutaj, bo pomyślałem, że byłoby dobrze, gdybyście to wy przeprowadzili wywiad. Ale może się pomyliłem – powiedział ze złością. Redaktor naczelny zesztywniał. Niezbyt wyraźnie, ale wystarczająco, żeby obaj zauważyli jego odruchowy niepokój. To była jedna z zalet morderczej konkurencji. Jeśli jedna redakcja podziękuje, druga rzuci się na okazję. Pod warunkiem, że ma się czym handlować. Torkel miał. Obie strony o tym wiedziały. Równanie było więc bardzo proste. W jednym narożniku stała pokaźna liczba sprzedanych egzemplarzy i kliknięć. W drugim coś, co można było określić mianem niezależności albo godności. Wybór już się dokonał, choć Källman przez kilka sekund udawał namysł. Potem wstał. – Pójdę po Webera, żebyście mogli się dogadać – powiedział spokojnie, wyprostował się i wolnym

krokiem ruszył do drzwi. Wyglądało to tak, jakby nawet pokonany musiał pokazać, że to on rozdaje karty. – Nie wiem, czy to jest dobry pomysł – powiedział Torkel, kiedy drzwi się zamknęły i zostali sami. – Musimy coś zrobić. Coś niespodziewanego – odpowiedział Sebastian z pewnością w głosie. – Naprawdę uważam, że to go zdenerwuje. A wtedy, jak wiesz, wzrosną szanse, że popełni błąd. Sebastian wydawał się absolutnie pewny, że to najlepsze, co mogą zrobić, ale zawsze był tak entuzjastycznie nastawiony do własnych pomysłów. Torkel wciąż nie czuł się przekonany. – A co, jeśli go naprawdę wkurzymy? – spojrzał z niepokojem na Sebastiana. – Co wtedy? – Nie wiem – odparł szczerze Sebastian. – Miejmy nadzieję, że popełni błąd, o którym mówimy. – A jeśli nie? Sebastian westchnął i odwrócił się do Torkela. – Obaj wiemy, że nadal będzie zabijał. Bez względu na to, co zrobimy. Ale coś musimy zrobić. Torkel nie odpowiedział. Przyglądał się Sebastianowi. Łatwo byłoby powiedzieć nie, istniały ku temu racjonalne i emocjonalne przesłanki. Mimo to coś w tym pomyśle do niego przemawiało. Sprawca miał zdecydowanie za łatwo, wyprzedzał ich o tyle kroków i nigdy nie musiał oglądać się za siebie. Nigdy nie napotykał oporu. A jeżeli Sebastian był w czymś dobry, to właśnie w stawianiu oporu i wyprowadzaniu ludzi z równowagi. – Dobra, jedziemy z tym. Ale nie przesadź – powiedział i w tej samej sekundzie uderzyła go myśl, że najpierw powinni chyba poinformować o swoim zamiarze Rosmarie. Może nawet uzyskać jej zgodę. Ale było już za późno. Drzwi się otworzyły i do pokoju weszli Weber, redaktor naczelny i młody chłopak z prostą kamerą na statywie. Weber posłał Torkelowi lekko przepraszające spojrzenie. – Cześć, słyszałem, że chcecie ze mną porozmawiać. – Sebastian chce – odparł sucho Torkel. Nie zamierzał się bardziej spoufalać. Weber był dla niego wciąż na ławce karnej. – Pomyślałem, że to mogłoby pójść do druku i do sieci – wyjaśnił, wskazując chłopaka z kamerą. – To przyciągnie mnóstwo klików – nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu. Było jasne, że sprzedaż i klikalność wygrały przez nokaut z niezależnością i godnością.

Po powrocie do domu Sebastian czuł zmęczenie. Wywiad się udał, ale to był intensywny tydzień, a rozmowa z Weberem wyssała z niego resztki energii.

Nakręcił się. Był pewny siebie i hałaśliwy. Torkel był obecny na początku rozmowy, ale potem musiał wracać do komisariatu. Być może wtedy Sebastian trochę przeholował. Pod koniec rozmowy przeszedł od elegancko sformułowanej retoryki do czystych obelg. Między innymi powrócił do metafory z dinozaurami, którą przedstawił Saurunasowi, ale dodatkowo ją rozwinął i stwierdził, że porównanie dinozaurów o malutkich móżdżkach z Mordercą z Reality Show jest krzywdzące dla tych pierwszych. No cóż, co się stało, to się nie odstanie. Teraz można było tylko czekać na publikację. Källman, któremu wręcz ciekła ślinka, kiedy dziękował mu po wywiadzie, powiedział, że wywiad powinien się pojawić w sieci w ciągu godziny. Poszedł do kuchni po szklankę wody, zaniósł ją do dużego pokoju, usiadł w dużym fotelu, który służył do czytania, a którego rzadko ostatnio używał, zamknął oczy i pozwolił sobie na chwilę przyjemnego relaksu. Wiedział, że jeżeli dobrze wykonał swoją pracę i wniknął w to, w jaki sposób funkcjonuje ich morderca – a wierzył, że tak właśnie było – to taka prowokacja na pewno nie zostanie przyjęta ze spokojem. Zmusił mordercę do reakcji. Miał nadzieję, że będzie nieprzemyślana i emocjonalna. Torkel czuł niepokój na myśl o tym, co może się stać, kiedy ten człowiek się wkurzy. Ale on już był niebezpieczny. Już był wkurzony. Ta złość sprawiała, że działał metodycznie i wytrwale. Sebastian liczył na to, że gniew, który w nim wzbudzi, przemieni go w impulsywnego i nieostrożnego. Miał nadzieję, że mu się powiedzie. Drażnienie ludzi było czymś w rodzaju jego specjalności. Spisał się, był przydatny i czuł się z tym dobrze. Poza tym nie za bardzo miał się czym rozkoszować albo cieszyć. Nie miał czasu i siły na seks, ostatni był smutny numerek w Ulricehamn. Między nim a Vanją było, jak było. Bez zmian. Nie zbliżyli się do siebie ani trochę. Nic się nie poprawiło. Raczej przeciwnie. Akceptowała jego obecność w pobliżu, ale jednocześnie odrzucała go bardziej niż przedtem. Dawniej, zanim poznała prawdę, przynajmniej się na niego wściekała, stawiała mu się, kwestionowała to, co mówił. Teraz po prostu był, a ona niewiele sobie z tego robiła. O Billym nie potrafił nawet myśleć. Każdego ranka przeglądał gazety w poszukiwaniu informacji o zabitych zwierzętach w jego okolicy – zwykle pisano o znęcaniu się nad zwierzętami – ale jak dotąd na nic takiego nie trafił. Może Billy, tak jak mówił, potrafił to kontrolować, a może po prostu

miał tak samo jak on z kobietami – brakowało mu siły i czasu. A skoro mowa o kobietach – najchętniej nie myślałby o Ursuli, ale nie mógł się powstrzymać. Wyglądała na tak wykończoną. Nie były to tylko skutki postrzału, bo wyglądała również na nieszczęśliwą. Zwykle potrafiła wiele znieść i rzadko coś było w stanie przebić jej emocjonalny pancerz, ale teraz najwyraźniej do tego doszło. Zastanawiał się, czy ma z tym coś wspólnego. Miał nadzieję, że nie. Ursula zawsze była dla niego kimś wyjątkowym. Rozmyślania przerwał mu dzwonek telefonu. Otworzył trochę zaspane oczy i przez chwilę rozważał, czy nie zignorować wściekłego sygnału, który wydobywał mu się z kieszeni. Pomyślał jednak, że artykuł mógł już trafić do sieci i to może być coś ważnego. Wyjął telefon, spojrzał na wyświetlacz i stwierdził, że nie zna tego numeru. – Sebastian – powiedział. – Czy rozmawiam z Sebastianem Bergmanem? – usłyszał ożywiony damski głos. Pomyślał, że to jakaś telemarketerka. – Tak, przy telefonie. – Bardzo dobrze. Nazywam się Annika Blom i dzwonię z Talarforum, tak się cieszę, że pana zastałam. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. – O co chodzi? – zapytał. Przesłodzony akwizytorski ton zaczął go już męczyć. – Wspólnie z uniwersytetem w Lund organizujemy seminarium poświęcone kryminologii i technikom przesłuchań. Jeden z uczestników w ostatniej chwili zrezygnował i zastanawiałam się, czy mógłby pan wskoczyć w zastępstwie. Seminarium odbędzie się już w tę sobotę. – Ile płacicie? – Jest pan zainteresowany? – głos kobiety brzmiał jeszcze bardziej radośnie, o ile to było możliwe. – To wspaniale. Naprawdę trudno było znaleźć kogoś z tak krótkim wyprzedzeniem. – Tego nie powiedziałem. Pytałem o wynagrodzenie – odparł krótko Sebastian, starając się robić wrażenie bardziej nadąsanego, niż był w rzeczywistości. – Możemy zapłacić piętnaście tysięcy na fakturę. – Niestety, w sobotę nie mogę. – Być może damy radę trochę podwyższyć wynagrodzenie. Zostało mało czasu i wszyscy są, że tak powiem, zdesperowani – kusiła kobieta. – Nie pytałem o pieniądze po to, żeby się targować. Po prostu chciałem wiedzieć, jaką ofertę odrzucam.

– Chyba możemy się umówić na dwadzieścia tysięcy, jeśli to panu pasuje – nie dawała za wygraną, ale się nie ugiął. – Nie pasuje. Również muszę odmówić. Dziękuję ze telefon – powiedział i zakończył połączenie. Położył komórkę na szerokim podłokietniku fotela. Zazwyczaj godził się na takie propozycje. Opłacona podróż, hotel i publiczne wystąpienie, które zwykle gwarantowało znalezienie partnerki do przygodnego seksu. Ale teraz nie mógł tego zrobić. Nie chciał być daleko od wydziału, dopóki nie pozna konsekwencji wywiadu. Seks zawsze mógł sobie jakoś załatwić. To nie był jego największy problem. Znów zamknął oczy, ale nie mógł się odprężyć. W słowach kobiety było coś, co utkwiło mu w głowie i nie dawało spokoju. Ktoś odwołał wystąpienie. Dlatego dzwoniła tak późno. Już to kiedyś słyszał.

Vanja wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem. Ku swojemu wielkiemu rozczarowaniu wciąż czuła czające się gdzieś w środku niezadowolenie. Tak dobrze je rozpoznawała. Wiedziała, co było powodem. Śledztwo. To, że w zasadzie nic nie osiągnęli. To było jej zadanie, jej praca. Poza pracą zaś wciąż nie miała nic, więc kiedy nie szło jej dobrze, robiła się niespokojna. Niecierpliwa. Po ostatnim spotkaniu podsumowującym w Pokoju, które tylko potwierdziło, że nie zrobili postępów, pojechała do mieszkania, ale szybko zdała sobie sprawę, że nie wytrzyma tam samotnie całego wieczoru. Zastanawiała się, co zrobić. Rozwiązaniem jak zwykle okazał się jogging. Po Lindingövägen, w dół do Storängsbotten, z myślą o ścieżce w lesie Lill-Jansskogen. Pobiegnie daleko. Pozwoli, żeby rytm jej kroków i koncentracja na oddechu oczyściły umysł. Poza tym miała nadzieję, że zmęczy się fizycznie. Po czternastu kilometrach była z powrotem. Przez kwadrans rozciągała się na trawniku przed domem, a potem wróciła na górę. Postanowiła, że zamiast brać prysznic, wykąpie się w wannie. Prawie nigdy tego nie robiła. Kilka lat temu dostała od Jonathana zestaw spa, którego nigdy nie użyła, ale nadal trzymała w szafce pod umywalką. Była tam mała buteleczka olejku do kąpieli, który według etykiety miał jej pomóc zmyć z siebie wydarzenia całego dnia i przygotować ją do snu. Za ten efekt

odpowiadały najwyraźniej masło kakaowe, olejek migdałowy, rumianek i lawenda. Zanurzyła się w wodzie, próbowała się odprężyć i pozwolić zapachowi drzewa sandałowego i jaśminu wpłynąć na samopoczucie. Nie była szczególnie zdziwiona, kiedy nie poskutkowało. Kiedy więc wyszła z wanny i usłyszała dzwonek telefonu, nadal była niespokojna i trochę nie w humorze. Rzuciła okiem na wyświetlacz. Sebastian. Przez chwilę miała ochotę nie odbierać, ale mimo wszystko pracowali razem nad skomplikowanym śledztwem. Nie odbierając, zachowałaby się nieprofesjonalnie. Postanowiła jednak, że jeśli będzie chodziło o coś innego niż praca albo jeśli Sebastian będzie się spoufalał, zakończy rozmowę. – Cześć, to ja – przywitał się, kiedy powiedziała do słuchawki swoje imię. – Wiem. O co chodzi? – nie pozostawiła mu pola do swobodnej pogawędki. – Dzwonili do mnie z sieci zajmującej się pozyskiwaniem prelegentów i chcieli, żebym wygłosił wykład. – Aha. Gratuluję. – Dziękuję, ale chodzi o to, że dzwonili, ponieważ inny prelegent odwołał wystąpienie. – Aha. – Olivia Johnson dostała wiadomość o stypendium dwa tygodnie przed tym, jak znalazła się na MIT. – Skąd wiesz? – zapytała, teraz już z większym zainteresowaniem, bo przynajmniej mówili o śledztwie. – El-Fayed tak powiedział. – Kiedy? – Kiedy ty wyszłaś porozmawiać z Billym. – Okej, co dokładnie powiedział? – spytała, próbując ukryć niezadowolenie, że Sebastian odbył rozmowę związaną ze śledztwem, a ona nic o tym nie wiedziała. – To, co mówię: że Olivia dostała wiadomość o stypendium dwa tygodnie przed rozpoczęciem studiów na MIT. – I myślisz, że to dlatego, że ktoś inny zrezygnował.

– To możliwe. W każdym razie zacząłem o tym myśleć. Warto sprawdzić. Vanja się zgodziła, zdecydowanie tak było. Olivia Johnson i jej stypendium były ważnymi elementami ich pracy. Wypowiedź sprawcy o tym, że była jego studentką, właściwie nadała ton całemu dochodzeniu. Teraz nagle okazało się, że być może badali kompletnie niewłaściwą osobę. – Już dzwonię do Billy’ego – odparła. – To on kontaktował się z MIT. – Okej, zadzwoń. Możesz się odezwać, jeśli to przyniesie jakiś skutek. – Jasne. W słuchawce zapadła krótka cisza, w czasie której Vanja rozważała, czy powinna powiedzieć, co myśli. Czy powinna dać mu tę satysfakcję. Uznała, że tak. – Dobra robota. Po tych słowach się rozłączyła. Odszukała numer Billy’ego i przycisnęła zieloną słuchawkę. Słuchając sygnałów, spacerowała po pokoju. Tym razem czuła innego rodzaju niepokój. Pełen nadziei. Mobilizujący do działania. Jednak ku jej rozczarowaniu odezwała się tylko poczta głosowa. Nagrała wiadomość – powiedziała, żeby do niej zadzwonił jak najszybciej. Potem się rozłączyła. Jennifer była pogrążona w półśnie, ale dotarło do niej, że gdzieś w mieszkaniu zabrzęczał telefon. Podniosła głowę z ramienia Billy’ego i na niego spojrzała, ale najwyraźniej tego nie usłyszał. Opadła z powrotem na jego nagi tors. Kiedy ostrożnie wodziła palcami po jego klatce piersiowej, widziała delikatne, różowe ślady po paznokciach. Naprawdę nie sądziła, że jest typem uległym, ale Billy sprawił, że to pokochała. Ograniczona możliwość ruchu. Wzrastające pożądanie połączone z brakiem możliwości zaspokojenia. Napięcie związane z całkowitym oddaniem się jemu, kiedy zaciskał ręce na jej szyi. W przekazywaniu kontroli innej osobie było coś wyzwalającego. Sama pozwalała, żeby czuł się wszechwładny. Mogła mu to odebrać jednym słowem. Choć do tej pory z tego nie skorzystała. Całkowite oddanie sprawiało jej przyjemność. Co dziwne, nawet ostatnio, kiedy wprowadzał lżejsze elementy sado-maso. Nie miała pojęcia, że ból może zwielokrotnić doznania i podniecenie, ale tak było. Po wszystkim, kiedy starał się, żeby doszli oboje, czuła odprężenie, spokój i harmonię, które utrzymywały się jeszcze długo. Przeturlała się na Billy’ego, choć dobrze wiedziała, że to go obudzi. Kiedy otworzył oczy, położyła mu dłonie na policzkach i go pocałowała. Czuła na nagim brzuchu, że od razu zaczął sztywnieć. Z delikatnym uśmiechem przerwała pocałunek i wyszła z łóżka.

– Dokąd idziesz? – Po coś do picia. Masz na coś ochotę? – Nie, dzięki. Patrzył za nią, kiedy rozebrana szła do kuchni. W końcu wróciła i rzuciła mu komórkę. – Ktoś do ciebie dzwonił – powiedziała. Potem znowu wyszła. Spojrzał na wyświetlacz. Nieodebrane połączenie. Od Vanji. I wiadomość głosowa, prawdopodobnie także od niej. Nie odsłuchiwał jej, tylko od razu zadzwonił. Odebrała po pierwszym sygnale. – Cześć, co robisz? – zapytała. – A dlaczego pytasz? – Bo nie odbierałeś. – Nie zawsze odbieram. – Zawsze. Jesteś z nią? Spojrzał na Jennifer, która wróciła ze szklanką wody. Postawiła ją przed sobą na nocnym stoliku, włożyła majtki i szlafrok. – O co chodzi? – zapytał, zignorowawszy pytanie. Pięć minut później Vanja znów się rozłączyła. Spojrzała na zegarek w telefonie. Dziesięć po dziesiątej. Tego wieczoru nie mogła zrobić wiele więcej. Billy obiecał, że zadzwoni do swojego informatora w MIT i spróbuje ustalić, czy Olivia znalazła się tam dlatego, że ktoś inny zrezygnował. W Bostonie było dopiero kilka minut po czwartej po południu, więc miał nadzieję, że zdobędzie informacje, których szukali. Powiedziała, że może do niej dzwonić o każdej porze. Nie wiedziała, co robić. Powinna się chyba ubrać – nadal była owinięta ręcznikiem. A może powinna się położyć i spróbować się zdrzemnąć, chociaż ani trochę nie liczyła na kilka dodatkowych godzin snu. Mimo olejku do kąpieli. Dzwonek do drzwi zdecydował za nią. Jeszcze raz spojrzała na zegarek, choć wiedziała, która jest godzina. Kto to mógł być o tej porze? Miała nadzieję, że Jonathan. Szybko zanurkowała do sypialni, włożyła majtki i dżinsy. Z korytarza

dobiegł kolejny krótki sygnał. Ściągnęła z półki czarny top i idąc do drzwi, wciągnęła go przez głowę. Tuż przed tym, jak przekręciła zamek z nadzieją, że zobaczy Jonathana, uderzyła ją myśl, że raczej nie znał kodu do domofonu. Nie odwiedzał jej od ponad roku, a przez ten czas dozorca zdążył go zmienić. Nawet dwukrotnie. Otwierała drzwi i zastanawiała się, kto jeszcze mógł go znać. – Hej, przepraszam, że tak późno. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. No jasne. On znał kod. Valdemar.

KWV Chardonnay 2014. Ursula wyciągnęła korek i nalała. Białe wino zabarwiło się na lekko różowy kolor, bo na dnie kieliszka zostało jeszcze trochę czerwonego. Sommelier pewnie nie byłby zadowolony, ale nie była żadnym znawcą. Przypominało jej się tylko, że Bella kiedyś powiedziała, że chardonnay zawsze jest dobre. Pewnie dlatego znalazło się w jej lodówce. Nie wiedziała, czy łączenie czerwonego i białego wina naprawdę skutkuje bólem głowy, czy to tylko mit. W butelce czerwonego wina, która stała na blacie, zostało tylko półtora kieliszka, ale miała ochotę na więcej. To był tego typu wieczór. Była rozczarowana, że nie posunęli się do przodu w śledztwie. Musiała zapoznać się z raportem techników z Arlandy, który późno przyszedł. Spędzić jeden z wielu samotnych wieczorów w swoim mieszkaniu. Wiedząc, że Torkel nawet nie jest jedną z opcji. Ale czego się spodziewała? Że będzie za nią tęsknił i adorował ją w nieskończoność? Że za każdym razem będzie pozwalał się odrzucać, a potem i tak wracał? Dała mu jasno do zrozumienia, że nie będą razem. Że nie potrafi jej dać tego, czego chciała. Że nikt tego nie potrafi. To oczywiste, że poszedł do kogoś innego. Do LiseLotte. Mogła winić tylko siebie. Praktycznie wypuściła go z rąk. Wróciła do dużego pokoju – telewizor był włączony, ale miał wyciszony dźwięk. Stary odcinek Jak poznałem waszą matkę – serialu, który zdawał się lecieć non stop na wszystkich kanałach, choć nigdy nie widziała żadnego odcinka w całości. Postawiła kieliszek z winem na stole, koło iPada. Usiadła na kanapie, zmieniła kanał i trafiła na coś, co wyglądało jak film dokumentalny. Zostawiła go, wypiła łyk wina i z westchnieniem wzięła do ręki iPad. Raport z parkingu na Arlandzie potwierdził to, co już wiedziała. Materiał wybuchowy umieszczony w przedniej części kampera. Pierwszy wybuch zapalił gaz i benzynę, przez co zniszczenia były większe. W raporcie było mnóstwo wzorów chemicznych – nawet po przetłumaczeniu ich na kwas solny, nadtlenek wodoru i aceton stałby się niewiele bardziej zrozumiały dla pozostałych członków ekipy.

Musiała go dla nich uprościć. Zawrzeć w nim to, co musieli wiedzieć, i nic więcej. Konstrukcja była prosta: duży zbiornik z substancjami, które same w sobie nie były wybuchowe. Powyżej jeszcze jeden zbiornik z kolejnym płynem i „korkiem”, który zapobiegał spłynięciu. Płyn z górnego zbiornika jakiś czas przegryzał się przez „korek”. Kiedy go rozpuścił, substancje zmieszały się ze sobą, doszło do syntezy chemicznej i bezpieczne substancje w połączeniu utworzyły bombę. Zdaniem techników korek w tym przypadku był aluminiowy, a substancja z górnego zbiornika rozpuszczała go z prędkością około czterech centymetrów na godzinę. Między chwilą, kiedy mężczyzna, którego widzieli na filmach z monitoringu, wyszedł z kampera, a momentem eksplozji upłynęło około trzydziestu minut, co by znaczyło, że aluminiowy korek miał mniej więcej dwa centymetry grubości. Powie im, że mieszanina wykazywała duże podobieństwo do TATP, ale w jakiś sposób udało się ją ustabilizować, uczynić bardziej odporną na wstrząsy, co oznaczało – i była to chyba najważniejsza informacja, jaką przedstawi na spotkaniu następnego dnia – że człowiek, którego szukali, był biegły w chemii. I to bardzo. Odłożyła iPad na bok i wypiła łyk wina. Co teraz? Nie musiała nawet dotykać pilota, żeby wiedzieć, że o tej porze nie znajdzie nic ciekawego. Czy powinna spróbować zadzwonić do Belli? Już od dawna ze sobą nie rozmawiały. Nie bardzo pamiętała, od jak dawna, ale musiało to być kilka tygodni, ostatnią rozmowę odbyły na długo przed wyjazdem do Ulricehamn, więc może nadszedł już czas na kolejny telefon. Tuż po wypadku, w którym Ursula straciła oko, Bella przyjechała z Uppsali, była przy niej, niespokojna, troskliwa. Potem, kiedy jej życiu nie zagrażało już niebezpieczeństwo i stało się jasne, że będzie mogła funkcjonować ze sztucznym okiem, to, co je łączyło, znów wróciło do normy. Długie przerwy między rozmowami. Inicjatywa zawsze wychodząca od niej. Tak jak teraz. Bella odebrała po trzecim sygnale. W tle dało się słyszeć muzykę, ale nie było gwaru, który świadczyłby o tym, że gdzieś wyszła. Ursula na wszelki wypadek zapytała, czy nie przeszkadza. – Nie, wszystko w porządku – usłyszała. Dalsza rozmowa przebiegła jak zwykle. Zapytała, co słychać, a Bella odpowiedziała. Zapytała, co ostatnio robiła, a Bella zwięźle zreferowała.

Potem ona opowiadała, co się u niej działo od ostatniej rozmowy, a Bella słuchała i nie zadawała pytań. Wszystko według utartego schematu. Jeśli nie ciągnęła jej za język, zapadała cisza, jakby Bella nie chciała o nic pytać ani o niczym opowiadać. Dopiero pod koniec, zapytana, czy latem wybiera się do domu, oznajmiła: – Byłam w Sztokholmie w zeszły weekend. Ursula nie potrafiła powstrzymać zdziwienia, a kiedy po krótkim zastanowieniu doszła do wniosku, że sama w zeszły weekend była w domu, także rozczarowania. – Co tu robiłaś? – W sobotę były urodziny koleżanki. – Dlaczego się nie odezwałaś? – w jej głosie nadal pobrzmiewała nuta rozczarowania, której Bella zdawała się nie zauważać. – Miałam sporo roboty. – Czyli nie spotkałaś się z tatą? Zapadła krótka cisza – Ursula poczuła, że Bella zastanawia się, czy skłamać. – Tylko na chwilkę… – a więc prawda. Zawsze to coś. – Kiedy? – W niedzielę. Zjedliśmy brunch. Nie musiała pytać. Wiedziała, że mówiąc „my”, miała na myśli Mickego, siebie i Amandę, swoją nową dziewczynę. Nie zostało wiele więcej do powiedzenia, ani o Sztokholmie, ani o czymkolwiek innym. Zakończyły więc rozmowę. Ursula wzięła do ręki kieliszek wina i opadła z powrotem na kanapę. Bella była córeczką tatusia. Od zawsze. I tym razem mogła winić tylko siebie. Kiedy Bella dorastała, Ursula cały czas utrzymywała dystans, niekiedy nawet się wyprowadzała i zostawiała ich samych. Aktywnie przyczyniła się do tego, że Bella była bliżej z Mikaelem, więc jej priorytety nie były niczym zaskakującym. Ale jeszcze podkreśliły jej samotność. Tego wieczoru, kiedy i tak czuła się samotna. Na krótką chwilę jej myśli powędrowały do Torkela i kopii Meg Ryan, z którą sypiał. Stłumiła je. Po co się dręczyć bardziej, niż to konieczne. Opróżniła kieliszek i na odrobinę chwiejnych nogach poszła po dolewkę.

Torkel zadzwonił godzinę po tym, jak artykuł i wywiad znalazły się w sieci. Miał za sobą rozmowę ze wzburzoną Rosmarie Fredriksson, która, jak się okazało, zareagowała ostro na większy tytuł: Morderca z Reality Show pod ostrzałem policji, i na nieco mniejszy: Sebastian Bergman: ten człowiek to idiota. Sebastian próbował się bronić, tłumacząc, że to nie on nadawał tytuły, ale Torkel w odpowiedzi przeczytał kilka fragmentów z tekstu głównego i wybrał kilka co bardziej agresywnych cytatów, które ocierały się o zniesławienie. Sebastian próbował obrócić je w żart. Jeśli szef się oburzył, to było to nic w porównaniu z tym, jak się musiał poczuć morderca. Chcieli nim wstrząsnąć. Wytrącić go z równowagi. Taki był plan. Musieli więc się postarać. Te argumenty do niego nie trafiły. Uzgodnili, że Sebastian będzie się hamował, okaże zdyscyplinowanie i zaprezentuje się jako godny przeciwnik, a tymczasem puściły mu wszelkie hamulce. Sebastian odparł, że po pierwsze, po tylu latach powinien już znać go na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie potrafi się pohamować, a po drugie, i tak już jest za późno, żeby cokolwiek zrobić. Wszystko zostało już opublikowane. Niemniej jednak obiecał, że weźmie na siebie odpowiedzialność, gdyby Torkel miał przez niego problemy. – Dobrze – odparł Torkel. – Bo Rosmarie chce się z nami widzieć jutro z samego rana i oczekuje wyjaśnień. Po rozmowie Sebastian poszedł do jednej z knajp na Storgatan i zamówił sałatkę z tuńczykiem. Nie był szczególnie głodny, ale poczuł, że musi trochę odetchnąć i coś zjeść. Kiedy wrócił do domu, zobaczył, że ktoś czeka na niego przed drzwiami. Anna Eriksson. W pierwszej chwili chciał czmychnąć, ale zdążyła go już zobaczyć, kiedy wyszedł zza rogu. Zmusił się, żeby podejść do niej spokojnym krokiem, choć w środku cały się gotował. Z bliska zobaczył, że wygląda na roztrzęsioną. Nie ulegało wątpliwości, że coś się stało. – Co ty tu robisz? – zapytał, siląc się na przyjazny ton. – Valdemar mnie zostawił – powiedziała i spojrzała na niego posępnym wzrokiem, w którym czaiło się poczucie winy. – To twoja wina – dodała i wściekle pociągnęła nosem. Sebastian spojrzał na nią zrezygnowany. Jak zawsze wina leżała po stronie kogoś innego. – W jaki sposób to moja wina? – zapytał. Dał sobie spokój z przyjaznym tonem. – Gdybyś się nie pojawił, nigdy by do tego nie doszło.

– Gdybyś jej nie okłamywała przez całe życie, to też by do tego nie doszło – odciął się. – Robiłam to dla niej. Wiesz o tym – odpowiedziała Anna i popatrzyła na niego zmęczonym wzrokiem. Za wszelką cenę starała się powstrzymać łzy. Musi być wykończona, pomyślał. Wciąż broni swojego stanowiska, choć już dawno musiała zdać sobie sprawę, że jest nie do obrony. W tym było coś, co czyniło ją ludzką, i po raz pierwszy poczuł, że być może da radę do niej dotrzeć. – Nigdy nie chciałem ci jej odbierać – powiedział ostrożnie. – Chciałem tylko mieć kontakt z własną córką. Nic więcej. Patrzyła na niego bez słowa, a potem niemal z rezygnacją pokręciła głową. – Powodzenia. Valdemar myśli, że ją odzyska, jeśli zdystansuje się ode mnie. Zrobi dla niej wszystko. Sebastian poczuł, że z żołądka wypływa mu fala zimna i rozchodzi się po całym ciele. – Powiedział to? – Zostawił mnie, żeby odzyskać ją. Rozumiesz? Ty będziesz miał z nią równie mały kontakt co ja. Po policzku spłynęła jej samotna łza. Otarła ją rękawem kurtki. Sebastian przyglądał jej się w milczeniu. Kobieta, która przed nim stała, nie była już przeciwnikiem. Już wszystko straciła. A teraz on miał pójść tą samą drogą. Zaprosił ją do mieszkania. Nie mogli stać na klatce. Zaczynało się robić zimno, a poza tym chciał wiedzieć więcej. Co planował Valdemar? Jak teraz wyglądało to, co było między nim a Vanją? Weszli do środka. Anna zdjęła kurtkę i się rozejrzała. – Nie wiedziałam, że masz takie duże mieszkanie. – Jak na ludzi, którzy mają ze sobą córkę, nie znamy się zbyt dobrze – odparł i odważył się na uśmiech. Anna też się uśmiechnęła. Pewnie bardziej ze zmęczenia, ale zawsze. Zaprosił ją do kuchni i zaproponował herbatę. Powiedziała, że chętnie się napije, i usiadła przy stole.

– Czy Valdemar o mnie wie? – zapytał z ciekawością i postawił rondel na kuchence. – Nie mówiłam mu. Ale to tylko kwestia czasu, zanim się dowie. Miała rację. Vanja wszystko mu powie. Nigdy nie żyłaby w kłamstwie. Była szczera z natury. Nie odziedziczyła tego po żadnym z rodziców. – Czyli jest teraz u niej? – zapytał Sebastian. Chciał się dowiedzieć jak najwięcej o nowej sytuacji. Jeśli chciał pokonać Valdemara, musiał być dobrze poinformowany – to był klucz do sukcesu. – Nie wiem. Mówił, że tam pójdzie. – Anna opuściła wzrok i popatrzyła w stół. – Jest na mnie taki zły. Sięgnęła po papierowy ręcznik, który stał na stole, oderwała jeden arkusz, szybkim ruchem wytarła twarz i wydmuchała nos. Sebastian poczuł, że jest mu jej żal. – Wygląda na to, że wszyscy są na nas źli – powiedział. – Żebyś wiedział. – Ale może mają do tego prawo. Możliwe, że sobie na to zasłużyliśmy – kontynuował z namysłem. Anna pokręciła głową. – Nie uważam, żebym na to zasługiwała. Nie skomentował jej ostatniego zdania. Pomyślał, że nigdy nie wzięłaby na siebie jakiejkolwiek odpowiedzialności za to, co się stało. Tak głęboko zakopała się w kłamstwach i próbach obrony, że nie mogła się stamtąd wygrzebać. Byłoby to zbyt bolesne. Konfrontacja ze wszystkimi popełnionymi błędami pewnie by ją złamała. Oboje zamilkli. Poczuł, że Anna raczej nie pomoże mu w uzyskaniu nowych informacji o Valdemarze. Już nic nie wiedziała. Niczego nie miała. Dlatego opuściła gardę i usiadła w jego kuchni. Stał oparty o blat i na nią patrzył. Uderzyła go myśl, że jej obecność w tym miejscu wydaje się całkowicie naturalna. – Nigdy nie zapomnę chwili, kiedy się pojawiłeś po tych wszystkich latach – powiedziała nagle słabym głosem. Pomyślał, że pewnie cofnęła się myślami do przeszłości i próbowała znaleźć moment, w którym wszystko zaczęło się sypać, w którym straciła kontrolę nad sytuacją. – Po prostu stanąłeś w drzwiach. – Chciałem tylko wiedzieć, czy to prawda. Czy jest moją córką. To chyba nie jest takie dziwne? Anna spojrzała na niego, już nawet nie próbowała ocierać łez.

– Próbowałam po prostu sprawić, żeby to wszystko się nie rozpadło – powiedziała. – Ale nie dałam rady. Sebastian nalał do szklanki gorącej wody, zanurzył w niej torebkę z herbatą i podał Annie. Sam nie zrobił sobie nic do picia, tylko usiadł obok. I tak siedzieli. W jego kuchni. Dwoje odrzuconych przez Vanję. Instynkt przyszedł nie wiadomo skąd. Dziecinny i głupi. Idiotyczny. Ale zakazany i przez to kuszący. Miał zamiar się z nią przespać. Chciał pokazać Valdemarowi. Skoro on mu coś zabrał, on zrobi to samo. Nie żeby szczególnie tego chciał, ale lepsze to niż nic. Nachylił się. – Anno… – powiedział i czekał, aż spojrzy mu w oczy. – Wiem, że teraz jest trudny czas, ale ja w każdym razie się cieszę, że tu jesteś, że mieliśmy okazję porozmawiać. Anna skinęła głową. – Ja też – powiedziała. – Jeżeli nie będziemy działać sobie na przekór, na pewno to rozwiążemy – powiedział cicho i z uczuciem. Oczywiście było to kłamstwo. Wiedział, że Vanja nigdy jej nie wybaczy, i nie chciał zawierać z nią sojuszu, ale ona tylko pokiwała głową, chciała wierzyć w to kłamstwo, wierzyć, że istnieje rozwiązanie. Sebastian wyciągnął rękę i ostrożnie chwycił jej dłoń. Przyciągnęła ją do siebie, ale nie tak, jakby go odrzucała, raczej czujnie. Podążył za tym ruchem, a ona pozwoliła mu się dotykać. Spojrzał jej głębiej w oczy. Łzy wyschły, ale smutek i desperacja nadal tam były. Nie mógł się tego doczekać. Kobiety takie jak Anna zwykle oddawały się w pełni. Seks, który służy głównie temu, żeby zapomnieć o samotności, zazwyczaj jest bardzo intensywny. Szalenie podniecający. A jednocześnie, gdy się nad tym chwilę zastanowić, wyjątkowo durny. Ale nie sposób się mu oprzeć. Przysunął się bliżej. Nie był pewien, czy nie działa za szybko. Może najpierw powinien powiedzieć coś jeszcze, co chciała i powinna usłyszeć? Jednak wydawało mu się, że odrobinę rozchyliła usta, pewnie nieświadomie, i przesunęła się na krześle mniej więcej o centymetr w jego stronę. Milczał, położył jej dłoń na ramieniu i się nachylił. Ich usta się spotkały. Poczuł, że jej oddech stał się cięższy. Otworzyła usta i wpuściła jego język. Dotknęła go swoim. Czuł w niej pożądanie, które próbowała

powściągnąć. Postawił ją na nogi i przywarł do niej całym ciałem. W odpowiedzi zaczęła głaskać go po plecach i lekko przygryzać jego wargę. Delikatnie przy tym jęczała. Podciągnął jej bluzkę i wsunął pod nią dłonie. Gładził jej gołe plecy. Jedną ręką zaczął błądzić w kierunku stanika, drugą w kierunku majtek. Czuł, że jej dłonie znalazły się między jego rękami. Błądziły tak samo, a może jeszcze intensywniej. Jedną ręką zaczęła rozpinać mu pasek, a drugą gładziła mu ptaka przez spodnie. Nikt się o tym nie dowie. To była ostatnia myśl, zanim przepadli na kuchennej podłodze. Nikt się o tym nie dowie.

Kiedy Billy wszedł do kuchni zjeść szybkie śniadanie, zobaczył, że na stole leży kartka od My. Ku jego wielkiej uldze kiedy wrócił w nocy do domu, już spała, a rano wstała tak, żeby go nie budzić. Wmawiał sobie, że wcale go nie unika, że o niczym nie wie. Że gdyby coś podejrzewała, doprowadziłaby do konfrontacji. Zamiatanie ewentualnych brudów pod dywan nie było w jej stylu. Kartka, jak mu się wydawało, potwierdzała jego teorię. My napisała, że już nie wytrzyma i musi się położyć. Miała nadzieję, że w pracy wszystko dobrze i że zdążą się zobaczyć wieczorem. Zakończyła buziakiem. Billy wyjął z lodówki jogurt i sok, otworzył górną szafkę i wyciągnął z niej opakowanie płatków. Wziął sobie talerz, szklankę i łyżkę i usiadł przy stole. Chciał zobaczyć, czy przez noc wydarzyło się coś nowego, ale zrezygnował, kiedy spojrzał na zegarek. Dochodziło wpół do ósmej. Pewnie było jeszcze za wcześnie, ale postanowił spróbować. Poprzedniego dnia z mieszkania Jennifer zadzwonił do Katie Barnett. Wyjaśnił sprawę. Chcieli wiedzieć, czy Olivia Johnson pojechała zamiast kogoś, kto zrezygnował. Katie zrozumiała, o co pyta, ale nie potrafiła mu pomóc. To studenci odpowiadali za finansowanie nauki i wyszukiwanie stypendiów. Na pytanie, czy Olivia Johnson pojechała jako pierwsza osoba z listy rezerwowych, mogłaby odpowiedzieć tylko organizacja, która przyznała stypendium. W tym przypadku Fundacja Szwecja–Ameryka. Podziękował i stwierdził, że jest stanowczo za późno, żeby kogoś tam zastać. Potem znów wślizgnęła się do niego Jennifer i po prostu leżeli, ciasno objęci, dopóki nie musiał jechać do domu. Wybrał numer fundacji i ku swojemu zdziwieniu usłyszał, że ktoś odebrał telefon. Przedstawił się i wyjaśnił sprawę. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Człowiek, z którym rozmawiał, był w stanie mu pomóc. Nie musiał go przełączać, kontaktować się z kimś innym, obiecywać, że oddzwoni, nie wymagał oficjalnego podania. W słuchawce rozległo się szurnięcie odsuwanego

krzesła. Wyobraził sobie, jak mężczyzna siada przy najbliższym komputerze, gotowy do pomocy. Zapytał o datę i nazwiska albo inne dane, które mogłyby ułatwić wyszukiwanie. Billy podał mu wszystko, co wiedział, i już po kilku minutach przyniosło to skutek. Dostał nowe nazwisko. – Niejaki Robin Hedmark otrzymał pełne stypendium, ale zrezygnował z przyczyn osobistych. Nieczęsto Billy był tak podekscytowany pracą. W ogóle rzadko był podekscytowany czymkolwiek, ale teraz przez telefon Vanja słyszała emocje w jego głosie. – Co o nim wiemy? – zapytała i włożyła czarny top z poprzedniego dnia. – Jeszcze nic, ale właśnie jadę do pracy – odparł Billy, a zaraz potem usłyszała wściekłe trąbienie przejeżdżającego samochodu. Pomyślała z uśmiechem, że Billy najwyraźniej nie przestrzegał wszystkich przepisów ruchu drogowego w drodze na Kungsholmen. – Za godzinę będę wiedział więcej. – Dzwoniłeś do Torkela? – Jeszcze nie, zacząłem od ciebie, w końcu to ty wpadłaś na ten pomysł. Vanja wyszła na korytarz, spojrzała w lustro i przeczesała dłonią włosy. Zobaczyła, że znów się uśmiecha. Tak właśnie powinno być między nią a Billym. Brakowało jej tego. – Nie ja, tylko Sebastian, ale dzięki. – Spoko. Do zobaczenia później. Zapadła cisza. Vanja jeszcze raz przyjrzała się sobie w lustrze. Chyba miała lekkie cienie pod oczami. Nie przespała wielu godzin, ale wiadomość o Robinie Hedmarku ożywiła ją tak, jak nie potrafiły tego zrobić poranny prysznic i dwie filiżanki mocnej kawy. Nowe nazwisko. Nowe możliwości. Trop. Zdjęła kurtkę z wieszaka, włożyła buty, wyszła z mieszkania, zeszła po schodach, przecięła trawnik po drodze do samochodu i opadła na fotel kierowcy. Znieruchomiała. Jakby niedawno zdobytej energii nie wystarczyło już na więcej. Valdemar. Aż do telefonu Billy’ego nie potrafiła myśleć o niczym poza jego wizytą. Poczuła, że te myśli wracają i spychają na bok wszystko inne.

Zapytał, czy może wejść. Miał trudności z patrzeniem jej w oczy. Był taki bezbronny. Taki słaby. Tak przepraszający. Usiedli w kuchni z filiżankami szybko stygnącej herbaty i opowiedział jej to, co w zasadzie już wiedziała. Łącząca ich więź była dla niego najważniejsza na świecie. Przepraszał, że próbował się zabić. Rozumiał, że wyglądało to prawie jak szantaż. Ale nie o to mu chodziło, nie w ten sposób chciał ją odzyskać. Chciał zasłużyć na jej bliskość, zaufanie, na jej miłość. Obiecywał, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby to się udało. Vanja przekręciła klucz w zamku, spojrzała przez ramię i wyjechała w kierunku Värtavägen. Włączyła radio i podkręciła głośność, ale myślami wciąż wracała do poprzedniego wieczoru. Valdemar doszedł do wniosku, że nie naprawią tej sytuacji wspólnie z Anną. Była tak głęboko uwikłana w kłamstwa i usprawiedliwienia, że o jakimkolwiek ociepleniu nie było mowy. Dlatego zerwali. Chciał jej pokazać, jak bardzo córka jest dla niego ważna. Zapytała, czy wie, kto jest jej prawdziwym ojcem. Nie wiedział. Anna nigdy mu tego nie powiedziała, a on nigdy nie zapytał. Nawet teraz. Nie musiał wiedzieć. Uważał, że to tylko biologia. W sercu był jej ojcem. Mała próbka krwi nie jest w stanie tego zmienić. Vanja skręciła w lewo w Valhallavägen, wjechała w Banérgatan, minęła szkołę Östermalm. To nie była droga do komisariatu na Kungsholmen. To była droga do Sebastiana. Drugiego ojca. Kiedy zadzwonił Billy z informacją, że znalazł nowego stypendystę, postanowiła po niego podjechać. To w końcu Sebastian naprowadził ich na ten trop i to do niej zadzwonił z tym pomysłem. Chciała zrobić mu niespodziankę, wynagrodzić go wspólną jazdą – tym razem zamierzała z nim rozmawiać. Musiała. Nie potrafiła utrzymać podniesionej gardy. Valdemar płakał. Ale to nie łzy ją poruszyły, lecz jego kompletna szczerość. To, jak był gotów przepraszać za swoje błędy, brać odpowiedzialność za to, co zrobił, pokazywać, że jest gotów się zmienić. Zamierzał pomóc prokuratorowi, opowiedzieć wszystko o swoim udziale w przestępstwie gospodarczym i odbyć karę. Poza tym, Bogiem a prawdą, on zawiódł ją najmniej. Wiedział, że nie jest jego córką, ale nic nie powiedział. Głównie dlatego, że Anna mu zabroniła. Ale także dlatego, że nie widział w tym żadnej korzyści. Uważał ją za swoją

córkę. Kochał ją ponad wszystko i przez wiele, wiele lat ona kochała jego. Dlaczego miał to psuć prawdą o jakimś nieznanym człowieku, który przebywał gdzie indziej? Tyle że teraz nie był już nieznany. Był ze wszech miar rzeczywisty. Jej drugi ojciec. Nie chodziło o to, że musiała wybierać. W nowym życiu, kiedy już je zacznie, mogła mieć obu. Ale musieli być szczerzy. Poprzedni dzień po raz kolejny to udowodnił. Pokazał, jak ważna jest dla niej szczerość. Zamierzała dać Sebastianowi szansę, aby wzorem Valdemara był z nią całkowicie szczery. Bo nie wszystko jej się zgadzało. W pewne rzeczy wolała wierzyć, bo tak było najprościej. Jednym z przykładów było szkolenie w FBI, na które nie pojechała. Czy Sebastian maczał w tym palce? Kiedy naprawdę głęboko się nad tym zastanawiała, dochodziła do wniosku, że pewnie tak. Osobną kwestią pozostawało pytanie, w jaki sposób przestępstwo Valdemara wyszło na jaw. Wszystko, co się wokół tego działo, nazbyt krążyło wokół Sebastiana, żeby mogła całkowicie wykluczyć jego udział. Ale nie miała pewności. Uznała, że da mu szansę. Musiała przestać chcieć uwierzyć i zacząć wierzyć naprawdę. Wjechała na Styrmansgatan, dwa zakręty od domu Sebastiana. Mieszkał w pierwszym budynku po lewej. Nie liczyła na to, że znajdzie wolne miejsce do parkowania, dlatego się ucieszyła, kiedy ku swojemu zaskoczeniu odkryła, że przed samym domem są aż dwa. Rzuciła okiem na zegarek. Było kilka minut po siódmej. Sebastian rzadko zjawiał się w pracy wcześniej niż o ósmej, więc powinien być w domu. O ile oczywiście nie nocował u jakiejś kobiety, z którą się pieprzył. Już miała wysiąść z samochodu, kiedy pod numerem osiemnastym otworzyły się drzwi. Przez krótką chwilę myślała, że ma szczęście, że wykazała się idealnym wyczuciem czasu, ale z domu nie wyszedł Sebastian. To była Anna. Jej mama. Kobieta, z którą przyrzekła nigdy więcej się nie kontaktować.

Kiedy Torkel wszedł do biura, był zadowolony. Poprzedniego dnia zjadł kolację z Lise-Lotte, a potem zrobili sobie długi, romantyczny spacer do domu. Była naprawdę wspaniałą towarzyszką. Zalotną, kobiecą i mądrą. W jej oczach przez cały czas błyszczała iskierka humoru. Okazała się zmysłowa i szczera, ale przede wszystkim wypełniała go miłością. Kiedy na niego patrzyła, nie potrzebował żadnych słów. Nie przypominał sobie, żeby w młodości miała to spojrzenie. Wtedy była słodka. Teraz była piękna. W pracy też ruszyło z miejsca. Billy znalazł nowe nazwisko. Chodziło o Robina Hedmarka, doktoranta, który najwyraźniej miał pojechać na MIT, ale coś mu przeszkodziło. Ekipa wkrótce miała się spotkać w Pokoju i posłuchać, jak Billy opowiada, co ustalił. Jedyną łyżką dziegciu w beczce miodu tego ranka było to, że najprawdopodobniej będzie musiał się spotkać z Rosmarie. Udało mu się przełożyć ich poranne spotkanie dzięki nowemu tropowi z Hedmarkiem, ale nie bardzo wierzył, że ma ją z głowy. Nawet w programie śniadaniowym na TV4 mówiono o agresywnym wyskoku Sebastiana i o tym, że policja zaprezentowała się jako zdesperowana i nieprofesjonalna. Wszedł do swojego pokoju i postawił teczkę. Pomyślał, że przed spotkaniem zdąży jeszcze sprawdzić pocztę, i właśnie włączał komputer, kiedy do pokoju wpadła Vanja. Podniósł wzrok i uśmiechnął się do niej wesoło. – Cześć, Vanju. Wszystko dobrze? Spojrzała na niego lodowatym wzrokiem i pokręciła głową. Zrozumiał, że coś się stało, wstał od biurka i ruszył w jej stronę. – Co się stało? – zapytał już poważniejszym tonem. – Nie chcę, żeby Sebastian tu nadal pracował – powiedziała głosem drżącym od wstrzymywanej złości. Torkel wlepił w nią wzrok. – Co znowu zrobił? – zapytał ze zdziwieniem. – Nieważne, po prostu już nie chcę, żeby tu był. Oczy Vanji miotały błyski. Torkel nigdy nie widział jej tak wściekłej. Na policzkach i na szyi pojawiły jej się czerwone wykwity. – Mówiłeś, że wystarczy, że powiem słowo, a on zniknie. No to mówię – wysyczała. Już nie ulegało wątpliwości, że nie żartowała. Próbował ją uspokoić. – Okej. A mogę się dowiedzieć dlaczego? Coś chyba musiał zrobić?

Vanja patrzyła na niego uszczypliwie. Było jasne, że nie chce o tym mówić. – Będziesz to dalej robił czy muszę zagrozić odejściem? Mogę to zrobić, jeśli chcesz. Natychmiast postanowił się wycofać. – Okej, okej. Rozumiem – powiedział. Uznał, że i tak wkrótce się dowie, o co chodzi, a gdyby miał się zdecydować na jedno z nich, wybór byłby oczywisty. Mimo wszystko moment był najgorszy z możliwych. Właśnie udzielili wywiadu i nawet jeśli Sebastian posunął się za daleko, mogli go jeszcze potrzebować. Przynajmniej przez jakiś czas. Spojrzał na Vanję, ale szybko doszedł do wniosku, że nie ma sensu nawet próbować się spierać. Wyraz jej twarzy mówił wszystko. Będą musieli poradzić sobie bez Sebastiana. – Okej, już dzwonię – powiedział po chwili. – Dobrze – odparła krótko i zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Popatrzył za nią, potem podszedł z powrotem do biurka, chwycił słuchawkę biurowego telefonu i wystukał numer Sebastiana. Co on tym razem przeskrobał? Musiało to być coś poważnego. – Cześć, Torkel. Rosmarie znów się odezwała? – usłyszał. Sebastian brzmiał, jakby miał ochotę się droczyć i nawet był wesoły. Albo był tak doskonałym aktorem, albo naprawdę nie miał pojęcia, czemu zawdzięcza ten telefon. – Nie. – Aha. No to o co chodzi? – Zwalniam cię z obowiązków służbowych ze skutkiem natychmiastowym – powiedział tak urzędowym tonem, na jaki tylko potrafił się zdobyć. Usłyszał, że Sebastian wypuścił powietrze. – Co? Dlaczego? Chyba nie możesz tego zrobić? Torkel uznał, że skróci cały proces do minimum i nie da się wciągnąć w spory. – Nie mam zamiaru o tym dyskutować. Twoja karta do drzwi przestanie działać. Jeżeli masz jakieś rachunki, to je prześlij. – Czekaj, nie rozumiem. Chodzi o Rosmarie? Mogę się przed nią ukorzyć, mogę to załatwić – apelował Sebastian. – To nie Rosmarie. To moja decyzja. – W takim razie to musiała być Vanja. To była Vanja? Torkel wziął głęboki wdech.

– Nie jesteś tu zatrudniony. Nie masz żadnej umowy. Nie muszę ci niczego wyjaśniać. – Przecież jesteśmy starymi przyjaciółmi. – Niestety tylko wtedy, kiedy tobie to odpowiada. Sebastian zamilkł. Torkel wręcz słyszał, jak desperacko próbuje zrozumieć. – Ale poczekaj, przecież pracowaliśmy razem przez… – nie zdążył dokończyć, bo Torkel mu przerwał. – Dzięki za pomoc, Sebastianie. Rozłączam się – powiedział i rzeczywiście tak zrobił. Westchnął głęboko. A przecież ten dzień zaczął się tak dobrze.

Kiedy Torkel wszedł do Pokoju, uczucie wyczekiwania było wręcz namacalne. Billy stał już przy tablicy z taką miną, jakby miał pęknąć, jeśli zaraz nie powie, czego się dowiedział. Vanja była głęboko skoncentrowana na wydrukach, które miała przed sobą, i już robiła notatki. Tylko Ursula wydawała się przygaszona – siedziała oparta na krześle i dużymi łykami piła wodę mineralną z butelki. – Okej, zaczynaj – powiedział Torkel, kiedy usiadł. – Nie czekamy na Sebastiana? – zapytała Ursula. – Nie przyjdzie – odparł krótko tonem, który miał uciąć kolejne pytania. – Dlaczego? – drążyła Ursula. – Nie pracuje już przy tym śledztwie – odparł Torkel i posłał Vanji spojrzenie, na które odpowiedziała pełnym wdzięczności skinieniem. Ursula zobaczyła tę niemą wymianę i nie miała odwagi pytać dalej. Było jasne, że nieobecność Sebastiana wynikała z wydarzeń w życiu osobistym, a nie zawodowym, więc nie chciała się do tego mieszać.

Torkel znów skinął głową w stronę Billy’ego. Billy wskazał zdjęcie, które niedawno umieścił na tablicy. Przedstawiało młodego mężczyznę, nieco zaokrąglonego, z grzywką zaczesaną na jedną stronę, w okularach i o dziobatej cerze – prawdopodobnie po trądziku. – Robin Hedmark, lat dwadzieścia dwa. Studiował chemię na KTH. Dostał dwuletnie stypendium na MIT, ale zrezygnował trzy tygodnie przed rozpoczęciem semestru. Zmarła mu matka i nie mógł zostawić młodszego rodzeństwa. Billy zrobił małą pauzę, jak gdyby oczekiwał reakcji na to tragiczne zdarzenie. Nikt jednak się nie odezwał. – Jeśli więc założymy, że nasz sprawca mówił o Robinie, to tak samo jak na technologii medycznej będziemy mieli dwóch wykładowców i jednego profesora – kontynuował. Nachylił się do stołu i wziął kolejną fotografię. – Ten tutaj jest z pewnością najbardziej interesujący. Przyczepił zdjęcie do ściany. Był na nim mężczyzna około pięćdziesiątki. Miał zwyczajny wygląd, początki łysiny, okulary w metalowych oprawkach i bujną, ale dobrze przystrzyżoną brodę. Żadnych znaków szczególnych. Torkel odniósł wrażenie, że mógłby spotkać tego człowieka, może nawet z nim porozmawiać, a później tego nie pamiętać, a tym bardziej nie umiałby opisać jego wyglądu. Niektórzy ludzie po prostu nie zapisywali się w pamięci, a przecież był dobry w zapamiętywaniu twarzy. – David Lagergren, jeden z wykładowców – przedstawił go Billy i odsunął się o krok od ściany. – Znam to nazwisko – powiedział Torkel. – Szwagier Christiana Saurunasa – Billy skinął głową. – A w zasadzie były szwagier, był mężem jego siostry Laury. To on jest właścicielem domku w Härjedalen. Zapadła krótka cisza, wszyscy przetwarzali nową informację. – A więc Saurunas mógł pojechać właśnie tam, kiedy go wypuściliśmy. – Torkel myślał na głos. – Żeby oddać klucze – dodała Vanja. – To mogłoby wyjaśniać, dlaczego przedtem nie zadzwonił. Ten człowiek dobrze go znał i być może na niego czekał. – Czy coś jeszcze jest w nim ciekawego? – zapytała Ursula i sięgnęła po drugą butelkę wody. – Jak najbardziej. – Billy po raz kolejny nachylił się do stołu i przyciągnął do siebie wydruk. Jakiś czas temu ubiegał się o posadę profesora i najwyraźniej był pewny, że ją dostanie. – Ale nie dostał. – Nie. Przypadła komu innemu. Lagergren odwoływał się, gdzie tylko mógł, ale wszędzie przegrał.

– Osobista porażka albo przeciwności losu, które mogły go do tego pchnąć – potwierdziła Ursula. – Dokładnie tak, jak mówił Sebastian – dodała. Tak po prostu, żeby kogoś zirytować. Była w złym humorze, obudziła się już o wpół do szóstej z męczącym bólem głowy. – Czy wiemy, gdzie teraz jest Lagergren? – zapytał Torkel, nie dając po sobie poznać, czy słyszał wtrącenie Ursuli. – Zadzwonię do KTH. – Billy skinął głową. – Miał trzymiesięczny urlop, spodziewają się go z powrotem dopiero z końcem lata. – Mamy jego prywatny adres? – Tak. I adres domku w Härjedalen. – Co robimy? Pytanie zadała Vanja. Torkel zaczął się zastanawiać. Rozważał za i przeciw. Nie mieli wiele na Lagergrena. Przy dobrej woli można było to nazwać poszlakami. Jeżeli go zatrzymają bez zeznań i bez fizycznych dowodów, trudno będzie skłonić prokuratora do wydania zgody na aresztowanie. Z drugiej strony jeśli go nie zatrzymają, nie będą mogli poszukać owych dowodów, a przecież jeśli nie mylili się co do niego, to zabił cztery osoby i oślepił młodą dziewczynę. Torkel nie chciał, żeby ktoś taki chodził po ulicach. Zwłaszcza że w wywiadzie Webera zdawał się sugerować, że morderca jeszcze nie skończył. I że sporo mu do tego brakuje. – Zatrzymujemy go.

Sebastian dzwonił do Vanji co najmniej dziesięciokrotnie. Za każdym razem odrzucała połączenie. Wysyłał esemesy, ale nie dostawał odpowiedzi. W końcu zadzwonił do Anny. To było jedyne wytłumaczenie porannych wydarzeń, jakie przychodziło mu do głowy. Coś w rodzaju sabotażu z jej strony. To nie on ją zmanipulował, tylko ona jego. Po to, żeby raz na zawsze się go pozbyć. Wbić klin pomiędzy niego a Vanję. To oczywiście było możliwe, ale niezbyt prawdopodobne. Nic wczorajszego wieczoru nie wydawało się udawane i obliczone na to, żeby go oszukać. Pewnie, poczuł się trochę nieswojo, kiedy rano się ubrała i wymknęła bez śniadania, ale przecież ze sobą rozmawiali. Postanowili, że najlepiej będzie, jeśli to, co się stało, pozostanie ich tajemnicą.

– Mówiłaś o tym Vanji? – zapytał ze złością, kiedy Anna wreszcie odebrała. – Co? – odpowiedziała zaspanym głosem. – Wylali mnie z pracy, a Vanja nie chce ze mną rozmawiać, więc pytam raz jeszcze: mówiłaś jej o nas? Anna wyraźnie się obudziła. Jej głos odzyskał moc. – Dlaczego miałabym mówić? – Nie wiem, może w ramach jakiejś infantylnej zemsty. Wczoraj mówiłaś, że to, co się stało, to moja wina. – Ale potem poszłam z tobą do łóżka. Sebastian umilkł. To prawda. Anna w jego kuchni była inna od tej, która czekała przed drzwiami. Jeśli tylko udawała, to jej występ zasługiwał na Oscara. – Co by mi to dało, gdybym jej powiedziała? – Ludzie mszczą się nie po to, żeby coś z tego mieć, ale dla samej zemsty. Anna wydała przeciągłe westchnienie. Nie była zła, że ją oskarża, raczej zawiedziona. – Naprawdę myślisz, że to ja? – Nie wiem. To ty? – Nie. Pojechałam prosto do domu, położyłam się i spałam. Ty mnie obudziłeś. Nie mógł się zdecydować, czy jej wierzy. Wiedział, że potrafiła przekonująco kłamać. – Coś chyba musiało się stać? Rozmawiałem z nią wczoraj. Przed twoim przyjściem. I wszystko było okej. – Wiesz co? Nie chcę się w to mieszać. – Anna nagle zaczęła mówić zmęczonym głosem. – Wygląda na to, że masz lepszy kontakt z Vanją niż ja, więc sam ją zapytaj. Po tych słowach się rozłączyła. Przez chwilę siedział nieruchomo, trzymając w ręku milczącą komórkę. Zdenerwowany odłożył ją na bok, wstał i zaczął wściekle spacerować po pokoju. Co się, do cholery, stało? Z wywiadem trochę przesadził, ale gdyby o to chodziło, Torkel by mu powiedział. Rosmarie też nie miała z tym nic wspólnego – Torkel na pewno nie kłamał. A więc musiało chodzić o coś innego. Na przykład o Valdemara. Może udało mu się wpłynąć na córkę. Skłonić ją, żeby się od niego odsunęła.

Nie miał pojęcia, o co tak naprawdę chodziło. Nienawidził stawać przed faktem dokonanym, kiedy ktoś inny o nim decydował. Zwłaszcza jeśli nie wiedział dlaczego. Uznał, że tak czy inaczej, powinien pojechać do biura. I zażądać odpowiedzi. Na pewno zrobi się niezły cyrk, ale nic nie mogło być gorsze. Rozległ się dzwonek do drzwi. Od razu poczuł, że to ona. Vanja zwykle konfrontowała się z nim, kiedy zrobił coś głupiego. Nie należała do osób, które próbowały unikać problemów albo zamiatać je pod dywan. Podbiegł do drzwi. Poprawił spodnie i koszulę, żeby nie wyglądać niechlujnie. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Przyszła tylko po to, żeby na niego nakrzyczeć. Otworzył drzwi. Na zewnątrz nikogo nie było. Zrobił pół kroku do przodu i zobaczył postać w ciemnym stroju, przyciśniętą do ściany po jego lewej stronie. Przypominała cień, który szybko wyciągał się w jego stronę. Próbował zrobić krok do tyłu, ale nie zdążył. Dotknęły go czyjeś ręce, zacisnęły się mu na szyi. Czuł, że to mężczyzna. Próbował się wyswobodzić, ale ten człowiek był tuż przy nim. Za jego plecami. Szybko zakrył mu ręką twarz, usta i nos. Sebastian poczuł intensywny, gryzący zapach, a zaraz potem nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Wszystko zrobiło się niewyraźne. Obrócił się, żeby zobaczyć twarz napastnika. Zobaczył tylko kominiarkę. Z oczu biły nienawiść i gniew. Zdążył jeszcze pomyśleć: wywiad poskutkował. A potem wszystko zrobiło się czarne.

Na początku poczuł, że siedzi. Zaraz potem, że nie może się ruszać. Głowę miał opuszczoną, zobaczył cienką linkę, którą obwiązano go w pasie. Wkrótce dotarło do niego, że jego stopy są przymocowane do nóg krzesła, a ręce związane za plecami. Siedział spokojnie, wpatrzony w podłogę, i koncentrował się na uspokojeniu i uregulowaniu oddechu. Dzięki temu działanie środka, którym go uśpiono, osłabło jeszcze bardziej. Słyszał ruch. Kroki na betonowej podłodze, szuranie i jakiegoś człowieka, który jęczał albo przynajmniej usiłował wydać jakiś dźwięk. Gruchanie gołębi. Ale żadnych głosów. Nieliczne dźwięki, które słyszał, odbijały się echem od ścian, dlatego uznał, że znajduje się w dość dużym, ale pustym pomieszczeniu. Udawał nieprzytomnego jeszcze przez dziesięć minut, dopóki nie rozjaśniło mu się w głowie na tyle, że mógł poważnie przemyśleć swoją sytuację. Kiedy podniósł głowę, poczuł ból karku. Ostrożnie odwrócił ją w prawo, żeby rozluźnić mięśnie, ale też zobaczyć jak najwięcej wokół siebie. Rzeczywiście, znajdował się w pustym pomieszczeniu o betonowych ścianach i podłodze. Był to

jakiś opuszczony lokal przemysłowy albo magazyn. U góry, przy suficie, dostrzegł rzędy okien, wiele szyb było stłuczonych. Przed sobą zobaczył samotne jarzeniówki, które uczynnie rozjaśniały mrok. Naprzeciwko, może pięć metrów od niego, siedział inny człowiek, również przywiązany do krzesła. Na jego szyi wisiała tabliczka. Sebastian rozpoznał zarówno napis, jak i tego człowieka. Kawałek papieru z takim samym napisem miał na szyi Claes Wallgren, kiedy go znaleźli. Wypisane wielkimi literami słowo: WINNY. Człowiekiem na krześle był Lennart Källman, redaktor naczelny „Expressen”. Kiedy zobaczył, że Sebastian się ocknął, zaczął potrząsać kajdankami z taką siłą, że krzesło przesunęło się o kilka centymetrów. Sebastian rozpoznał dźwięk szurania i jęknięcia, stłumione przez solidny knebel. Nawet się nie zastanowił, czy sam ma coś w ustach. Sprawdził językiem i wargami. Pusto. A więc budynek był na tyle odosobniony, że krzyki nic nie pomogą. Odpuścił je sobie. Koło Källmana stał człowiek, który zapukał do jego drzwi przed… sam nie wiedział, jak długo był nieprzytomny. Wydawało mu się, że kilka godzin. Na zewnątrz było jasno, ale o tej porze roku zmrok nie zapadał przez dwadzieścia godzin na dobę, więc to nie pomagało. – Czyli jesteś mądrzejszy ode mnie – powiedział ten człowiek i spokojnym krokiem ruszył w jego stronę. Miał kontrolę nad sytuacją, był zrelaksowany, czuł, że mu się udało. Zazwyczaj próbowałby nawiązać z nim kontakt. Dużo by mówił. Spróbowałby się zmienić w oczach sprawcy z anonimowej ofiary w żywego człowieka. Wiedział jednak, że w tym przypadku to nie zadziała. Mężczyzna, który się do niego zbliżał, jadł długie lunche ze wszystkimi swoimi ofiarami, prawdopodobnie poznał je całkiem dobrze, a i tak nie miał problemu z tym, żeby je zabić. Uważał się za lepszego na każdym polu, a on rzucił mu wyzwanie. Czuł, że na czoło występuje mu pot, choć w pomieszczeniu na pewno nie było ciepło. Jego oddech przyśpieszał i robił się coraz płytszy. – Ale tego nie przewidziałeś – mówił dalej mężczyzna i zatrzymał się tak, że Sebastian musiał odchylić głowę do tyłu, żeby utrzymać z nim kontakt wzrokowy. – Czego chcesz? – zapytał, starając się, żeby w jego głosie nie było słychać stresu i strachu. Chyba się udało. – Wiesz, dlaczego on zasługuje na śmierć? – odparł mężczyzna i wskazał Källmana. Sebastian milczał. Czuł, że i tak się dowie. – Odpowiada za to, że wiemy więcej o Caitlyn Jenner i rodzinie Kardashianów niż o którymkolwiek z naszych ministrów. – Myślę, że internet też ma z tym trochę wspólnego – wtrącił.

Mężczyzna spojrzał na niego i z powagą pokiwał głową. – Oczywiście, masz całkowitą rację, internet mocno się do tego przyczynia, ale to nie zmienia faktu, że ten tam bije się w piersi i mieni się ważnym opiniotwórcą, a tymczasem rozpowszechnia kretynizm, głupotę i uproszczenia. – Opublikowali cię – sprzeciwił się Sebastian. – Mają wstępniaki, debaty… – Gówno to gówno, nawet jeśli od czasu do czasu owinie się je we wstępniak – przerwał mężczyzna i wsunął rękę do kieszeni. – Ale ty możesz go uratować. Przecież jesteś o wiele mądrzejszy ode mnie. Sebastian nie odpowiedział. Nie pytał, jak może to zrobić. – Grałeś w grę, która się nazywa kawałek po kawałku? – zapytał mężczyzna i rozwinął kartkę, którą wyjął z kieszeni. – Nie. – To rodzaj quizu. Dostaje się wskazówki. Trudne za pięć punktów, nieco łatwiejsze za cztery, jeszcze trochę łatwiejsze za trzy i tak dalej aż do najprostszych za jeden punkt. Rozumiesz? – Tak. – To całe szczęście – uśmiechnął się mężczyzna. – Bo gdybyś nie rozumiał, znaczyłoby to, że nie jesteś zbyt mądry. Dostaniesz pięć pytań. Ile punktów możesz w takim razie zdobyć maksymalnie? – Dwadzieścia pięć. – Dobrze. Ja zrobiłem sobie ten sam test. Bez oszukiwania, daję słowo. Jeżeli twój wynik będzie lepszy od mojego, puszczę was obu wolno. Jeśli nie… Mężczyzna spojrzał w kierunku Källmana, który nadal bezskutecznie szarpał kajdankami, a z jego zakneblowanych ust wydobywał się taki dźwięk, jakby krzyczał. – Zapisałem swój wynik na odwrocie jego tabliczki – powiedział mężczyzna i znów wskazał Källmana ręką, w której trzymał kartkę. Drugą wyjął z kieszeni stoper. – Jesteś gotowy? Po każdej wskazówce masz dwadzieścia sekund na zastanowienie. Pod kominiarką pojawił się krzywy uśmieszek. Mężczyzna opuścił wzrok na kartkę, którą trzymał w dłoni. – Pierwsze pytanie: medycyna. Choroba. Pięć punktów: choroba zakaźna, nazywana też Lyme disease, od nazwy amerykańskiej miejscowości Old Lyme, w której w latach osiemdziesiątych wybuchła epidemia. Mężczyzna uruchomił stoper. Sebastian patrzył na niego. Czuł przypływ energii. Znał odpowiedź. Tę

chorobę zdiagnozowano u Sabine wczesną jesienią w Kolonii, po tym jak wrócili ze wspólnych wakacji w Szwecji. Lekarz rozmawiał z nim po angielsku i użył tego określenia, przez co wydawało mu się, że to coś znacznie poważniejszego. – Borelioza! – prawie krzyknął. Mężczyzna spojrzał znad kartki ze zdziwioną i, jak mu się wydawało, trochę niezadowoloną miną. – Dobrze. Pięć punktów. Następne. Botanika. Drzewo. Pięć punktów: brzoza omszała i to drzewo, którego łacińska nazwa brzmi Populus tremula, były pierwszymi drzewami, które wyrosły w Skandynawii po zakończeniu epoki lodowcowej. Klik. Stoper ruszył. Botanika. Nie miał pojęcia, jak brzmi prawidłowa odpowiedź. Kompletnie się nie znał na drzewach. Przyroda nigdy go nie interesowała. Po prostu była – jak dekoracja za szybami pociągów i samochodów. Milczał i słuchał tykania stopera. – Cztery punkty: osiąga wysokość do dwudziestu pięciu metrów, ma cienki, prosty pień i szarą korę. Drzewa tego gatunku nie tworzą lasów. Sebastian zacisnął zęby. Potrzebował punktów, ale to… nie miał cholernego pojęcia. Znał tylko brzozę i dąb, a oba, o ile wiedział, tworzyły lasy. Zerknął szybko na Källmana, który wpatrywał się w niego wytrzeszczonymi z przerażenia oczami. To mu nie pomogło. Skoncentrował się z powrotem na mężczyźnie. Klik. Czas dobiegł końca. – Trzy punkty: kwiaty tego drzewa są zebrane w długie, kosmate kwiatostany. Z jego białego, miękkiego drewna robi się ścier drzewny… – To nie ma nic wspólnego z inteligencją! – Sebastian podniósł głos. Mężczyzna patrzył na niego ze spokojem, ale w jego oczach widać było pytanie. – To jest wiedza ogólna. Informacje, których każdy może się nauczyć, to ma związek z pamięcią, a nie z inteligencją. Najgłupszy człowiek na świecie mógłby znać odpowiedź na to pytanie! – Ale ty najwyraźniej nie znasz – odparł mężczyzna i wyzerował stoper. – Dwa punkty: oraz oczywiście zapałki. Liście są okrągłe, o długich, mocno spłaszczonych ogonkach. Sebastian westchnął. Wiedział, z jakiego gatunku drzew robi się zapałki. – Osika – powiedział cicho. – Dobrze. Dwa punkty. W sumie siedem. Następne. Geologia. Kamień szlachetny. Pięć punktów: składa się z ciasno upakowanych, małych i przezroczystych kulek uwodnionego ditlenku krzemu. Sebastian znów milczał. Nie wiedział, czym jest uwodniony ditlenek krzemu. Källman zareagował na

jego milczenie – zaczął krzyczeć i patrzył na niego oskarżycielsko. – To nie moja wina, że tu siedzisz – powiedział zestresowany. – Próbuję cię, kurwa, uratować. Klik. – Cztery punkty: cechą niektórych jest unikalna gra kolorów. Jego dużymi producentami są Australia i Czechy. Wydawało mu się, że opal pochodzi właśnie z Australii. Widział chyba jakiś program o ludziach, którzy wchodzili do nor na pustyni, jak króliki, żeby znaleźć opale. Tak, był prawie pewien. – Opal – odpowiedział i zauważył, że wstrzymuje oddech w oczekiwaniu na werdykt. – Cztery punkty. Następne. Filozofia. Myśliciel. Pięć punktów. Podkreślał, że człowiek jest istotą społeczną, używając takich pojęć jak „humanitaryzm” i „środek”. – Konfucjusz – odpowiedział od razu Sebastian. Był zadowolony. Gdyby nie to cholerne drzewo, na pewno miałby przewagę. Znał się na filozofach. Czytał wielu, nie stosował się do żadnego. Mężczyzna z lekkim chrząknięciem wyłączył stoper. – Znowu pięć punktów. Razem szesnaście. Ostatnie pytanie. Architektura. Budowla. Pięć punktów: składa się z kilku budynków, zgrupowanych między innymi wokół Dziedzińca Lwów i Dziedzińca Mirtów. Klik. Coś mu to mówiło. Może nawet był tam z Lily. A może i nie. Nigdy nie przepadał za turystyką, więc te nieliczne wspólne podróże powinien pamiętać. Dziedziniec Lwów… W głowie pojawiła się jakaś myśl, ale zbyt przelotna, by mógł ją uchwycić. – Cztery punkty: konstruktorzy ochrzcili tę budowlę mianem „czerwonej” od koloru cegieł, z których ją zbudowano. Sebastian odetchnął. Tak, był tam z Lily. Zanim urodziła się Sabine. To był oczywiście jej pomysł. Miał w dupie, dokąd jechali, chciał tylko być z nią. Ale teraz sobie przypomniał. – Alhambra. – Szesnaście plus cztery to w sumie dwadzieścia. Na dwadzieścia pięć możliwych. Nie tak źle. Sebastian nie potrafił odczytać, czy mężczyzna jest zawiedziony, czy zadowolony. Ani głos, ani oczy nie zdradzały kompletnie nic. Byłby doskonały jako prowadzący teleturniej w telewizji, pomyślał. Albo pokerzysta. Miał naprawdę kamienną twarz. Mężczyzna podszedł do Källmana, który patrzył to na niego, to znów na Sebastiana. Jego oczy

mówiły, że nie wierzy, aby dwadzieścia punktów wystarczyło. Wyglądał na kompletnie przerażonego i tak mocno rzucił się w bok, że prawie przewrócił krzesło. Mężczyzna sięgnął do tabliczki, która wisiała mu na szyi. Nie odrywając wzroku od Sebastiana, odwrócił ją. Dwie czarne dwójki. Dwadzieścia dwa. 22. Sebastian zamknął oczy i opuścił głowę. Uszło z niego całe powietrze. Był pod większą presją, niż sądził. Teraz czuł się kompletnie pusty. Słyszał swoje oddechy – krótkie, urywane, jakby zaraz miał się rozpłakać. Co powinien teraz zrobić? Co mógł zrobić? Zagrał o wysoką stawkę. Liczył się z tym, że może wywołać reakcję. Ale nie docenił przeciwnika i teraz ktoś inny musiał za to zapłacić. – Ty, który jesteś o wiele mądrzejszy ode mnie… – rozległ się zadowolony głos. Sebastian pomału podniósł głowę i zobaczył, że mężczyzna podchodzi do materiałowej torby, która stała na podłodze przy ścianie. Nie zauważył jej wcześniej. – To nie ma nic wspólnego z mądrością… – spróbował znowu. – Wciąż jesteś dinozaurem, który nie rozumie, że wyginie. Czuł, że teraz może mówić już wszystko. Sytuacja nie mogła być gorsza. – Mam teraz za sobą prasę. Mój komunikat idzie w świat. Sebastian zaśmiał się suchym, pozbawionym radości śmiechem. – Gratulacje. Gazety to kolejny dinozaur, którego czeka wyginięcie. Mężczyzna wyjął coś z torby. Nie widział, co to jest, ale nie mogło to być nic dobrego, bo zdecydowanym krokiem zaniósł to z powrotem do Källmana. – Mam rację i ty o tym wiesz! – krzyknął Sebastian. Mężczyzna chyba nawet go nie usłyszał. Källman krzyczał teraz na całe gardło i desperacko próbował się uwolnić. – Te cholerne dzieciaki są od ciebie o wiele mądrzejsze. One poszły dalej, dostosowały się, rozwinęły. Ty od podstawówki stoisz w miejscu.

Mężczyzna nie dał się sprowokować. Källman podjął ostatnią próbę uwolnienia się, co poskutkowało tylko tym, że przewrócił krzesło i ciężko runął na ziemię. – Nie rób tego… – apelował Sebastian, kiedy mężczyzna podszedł do Källmana. Källman patrzył na Sebastiana ze łzami w oczach. – Proszę, nie rób tego. Pomyliłem się. Ogłoszę to publicznie. Stanę po twojej stronie. Oficjalnie. Przyrzekam. Mężczyzna posłał mu spojrzenie i uśmieszek, który mówił, że nie wierzy w to ani trochę. Następnie uklęknął, przyłożył do skroni Källmana coś, co musiało być pistoletem bolcowym, i nacisnął spust. Ciałem Källmana wstrząsnął gwałtowny spazm. Potem leżał już w absolutnym bezruchu. Oczy, które jeszcze przed chwilą błyszczały strachem, teraz zgasły. Przez krótką chwilę patrzyły prosto, a potem zapadły się do środka, podniosły, uciekły do tyłu. Mężczyzna wstał, otrzepał kolana i wrócił do torby przy ścianie. Sebastian prawie tego nie dostrzegał. Nie potrafił oderwać wzroku od zwłok Källmana. Zdawały się rozpuszczać na jego oczach i dopiero po chwili zrozumiał, że płacze. Gorące łzy spływały mu po policzkach. Zamrugał, żeby osuszyć oczy, i nagle usłyszał metaliczny zgrzyt otwieranych drzwi. Morderca stał w drzwiach, z torbą w ręku. Popatrzył na Sebastiana, na Källmana, a potem znowu ogarnął wzrokiem pokój, jakby chciał mieć pewność, że nigdy nie zapomni tego widoku. Kiwnął głową z zadowoleniem i wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem. Sebastian nadal siedział na krześle. Popatrzył na Källmana. Z dziury w skroni spływała malutka strużka krwi i zostawiała czerwony ślad na czole. Strzał oddał zamaskowany mężczyzna. Ale to on go zabił.

Czerwone volvo Christiana Saurunasa jechało ulicą Frösundaleden z przepisową prędkością siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Nie zamierzał wpaść przez coś tak banalnego jak przekroczenie prędkości. Jak dotąd wszystko szło zgodnie z planem. Został zaatakowany, zareagował i wygrał. Sebastian Bergman się mylił. Oczywiście, że chodziło o inteligencję. Chodziło o wolę i umiejętność przyswajania wiedzy. Coraz więcej ludzi na rozmaitych internetowych forach zaczynało to rozumieć i pomału dołączały do nich nawet uznane tytuły prasowe.

Po wyskoku Sebastiana Bergmana redaktor naczelny dziennika „Svenska Dagbladet” postanowił poruszyć ten temat w artykule na jedną szpaltę. Oczywiście potępiali wszelkie morderstwa, łączyli się w bólu z krewnymi ofiar, ich rodzinami i bla, bla, bla, ale pokusili się też o przeniesienie tej kwestii na inny poziom. Pominięcie tego, co zrobił, a skupienie się na tym, co mówił. To, że ktoś przekazuje swoje przesłanie strasznymi i niewybaczalnymi metodami, nie oznacza jeszcze, że to przesłanie samo w sobie jest złe. Jakie wzorce promuje się w czasach, kiedy szwedzka szkoła pozostaje w tyle, firmom trudno jest znaleźć wybitnych specjalistów, a Szwecja staje się coraz mniej konkurencyjna. Właśnie to chciał osiągnąć. Rozpocząć dyskusję, uświadomić ludziom, co się dzieje, obudzić z uśpienia ich zindoktrynowane reklamami mózgi i sprawić, że przejrzą tę powierzchowność na wylot. Odzyskać wiedzę, jak powiedzieliby młodzi gniewni. Skręcił. Był już blisko domu. Przyszedł czas na chwilę odpoczynku i odprężenia. Ale niezbyt długą. Musiał działać dalej. Wcześniej, niżby tego chciał, ale tym razem nie mógł sam decydować o czasie i miejscu. Kawałek dalej jadący w jego stronę radiowóz skręcił w Strĺkvägen. Nie było w tym nic niezwykłego, ale ostatnio coraz baczniej obserwował sposób, w jaki policja poruszała się po okolicy. W końcu działał otwarcie i nie wiedział, co i ile policja tak naprawdę wie. W porannym programie TV4 zasugerowano, że wywiad z Bergmanem świadczył o desperacji policji, ale po prostu nie wiedział, jaka jest prawda. Zresztą nie to było najciekawsze w całym materiale. Najbardziej interesująco zrobiło się tuż przed przerwą na reklamy, kiedy jedna z zaproszonych osób, nieznana mu kobieta o długich, farbowanych henną włosach, powiedziała: „Ale czy nie moglibyśmy przez chwilę porozmawiać o tym, co ten morderca tak naprawdę chce powiedzieć?”. Prowadząca odparła: „Możemy, ale nie teraz, bo nadszedł czas na krótką przerwę. Niedługo wracamy”. Potem były reklamy i zapowiedzi ich programów, a kiedy wrócili do przytulnego śniadaniowego studia, rudej kobiety już nie było i pojawił się nowy temat. David zobaczył, że radiowóz znów skręca w lewo. W Källbacken. W jego ulicę. To oczywiście mógł być przypadek, ale nie przypominał sobie, żeby przez wszystkie lata, kiedy mieszkał w tej spokojnej dzielnicy willowej, choć raz widział tu radiowóz. Włączył kierunkowskaz i pojechał w ślad za policją. Radiowóz był jakieś trzydzieści metrów przed nim. Nic nie wskazywało na to, że zamierza skręcić.

Mieszkał na samym końcu ulicy, która przechodziła w drogę rowerową i deptak na niewielkim obszarze zieleni. To była ślepa uliczka. Policjanci minęli dwa zjazdy. Został już tylko jeden. Zwolnił i zjechał na pobocze. Śledził ich wzrokiem. W końcu jechał samochodem, który w tym momencie powinien już być poszukiwany. Zbliżali się do Ekstigen – to była ostatnia możliwość, żeby skręcić z Källbacken i pojechać w inną stronę. Ale pojechali dalej prosto i stanęli za kolejnym radiowozem, zaparkowanym pod jego domem koło dwóch cywilnych samochodów, które z pewnością nie należały do sąsiada. Wycofał ostrożnie o kilka metrów i skręcił w Björkvägen. Trochę przyśpieszył. Wiedzieli, kim jest. Na dłuższą metę to było nieuniknione. Ale jeżeli znali już jego tożsamość, pozostawało tylko kwestią czasu, zanim go zatrzymają. „Zejście pod ziemię” nie było tak proste, na jakie wyglądało w telewizji i w filmach. Było prawie niemożliwe. Dobrze o tym wiedział. Choć właściwie niewiele to zmieniało. Należało jak najlepiej wykorzystać nową sytuację. Był mądry. Potrafił się dostosować. Ale jego czas był ograniczony. Równie dobrze mogli się dowiedzieć, co się wydarzyło. Odebrać wiadomość o śmierci Källmana. Chciał pozwolić działać tej informacji, wywołać reakcję, zanim znów przyjdzie czas. Wyjął telefon ze schowka pomiędzy siedzeniami i wystukał 112. Po jakiejś minucie usłyszał kobiecy głos. – Numer alarmowy 112, co się stało? – Dzień dobry. Prasa nazywa mnie Mordercą z Reality Show. Chciałbym zgłosić jeszcze jedno morderstwo

Kiedy go znaleźli, był w złym stanie. Nie wiedział, jak długo siedział naprzeciwko zwłok Lennarta Källmana, ale wydawało mu się, że całą wieczność. Kiedy skończyły mu się łzy, zaczął panikować. Myślał, że nikt go nie znajdzie, że spędzi resztę życia z martwym człowiekiem, który nie przestawał krwawić z otworu w skroni. Resztkami sił walczył, żeby się oswobodzić, próbował wyśliznąć się z krzesła, ale tylko stracił

równowagę i upadł na bok. Leżał przywiązany, spocony i wykończony, dopóki nie usłyszał odgłosu otwieranych drzwi. Ciszę przełamały wykrzykiwane krótkie rozkazy i tupot ciężkich butów na betonowej podłodze. Antyterroryści. Chyba nigdy się tak nie cieszył na ich widok. Kiedy już zabezpieczyli teren, uwolnili go i zaprowadzili do czekającej karetki. Na zewnątrz stało kilka radiowozów, a kawałek dalej samochód Ursuli. Krajowy Wydział Zabójstw był na miejscu albo w drodze. Doszedł do wniosku, że bez względu na to, za co go wyrzucili, i tak trudno byłoby mu wrócić po tym, co się stało. Znaleźliby się tacy, którzy twierdziliby, że ma na rękach krew redaktora naczelnego. Trudno byłoby mu się z tym nie zgodzić. Policjanci zostawili go koło karetki, a tam zajęli się nim ubrani na zielono sanitariusze. Badali go zupełnie niepotrzebnie, bo wiedział, że fizycznie nic mu nie dolega. To jego psychika zebrała tęgie lanie. Zdawał sobie sprawę, że będzie musiał żyć z tym bólem. I to długo. Dali mu koc i butelkę wody i zaprowadzili do radiowozu. Dziwnie się czuł, kiedy opuszczał miejsce zbrodni, ale policjanci, którzy się nim opiekowali, otrzymali ścisły rozkaz, żeby zaraz po badaniach zawieźć go na Kronoberg. Siedział w jednym z pokoi przesłuchań i czekał. Był już wielokrotnie w tym bezosobowym pomieszczeniu, ale nigdy jako świadek. Teraz role się odwróciły i kiedy siedział z kocem i butelką wody, za towarzysza mając jedynie niepokój, czuł się jak podejrzany. Po raz kolejny miał wrażenie, że minęła cała wieczność, kiedy do pokoju weszli Torkel i Billy. Obaj krótko się przywitali. Torkel profesjonalnie, ale chłodno. Billy bardziej przyjaźnie, ale bez wątpienia również trzymał dystans. – To ten wywiad – powiedział Torkel i wlepił w niego wzrok. – Gdyby nie on, Källman nadal by żył. – Nie. Zginął nie dlatego, że opublikował wywiad – odparł. Był bardzo zmęczony, ale czuł, że mimo wszystko musi się obronić. – Tylko dlatego, że rozpowszechniał kretynizm, głupotę i uproszczenia. – Skąd to wiesz? – Sam mi powiedział. Morderca. – Czyli to tylko przypadek, że Källman zginął dzień po publikacji? – w głosie Torkela było słychać wyraźne powątpiewanie. – Nie wiem. Wywiad mógł mu pomóc w podjęciu decyzji, ale nie był rozstrzygający – spojrzał mu w oczy. Miał nadzieję, że to pomoże go przekonać. – Chciał mnie przeciągnąć na swoją stronę. To ja byłem tam z powodu wywiadu. Källmana porwałby tak czy inaczej. Umilkł. Nie zamierzał się już dłużej bronić. Nie miał na to siły.

Kiedy kierował się rozsądkiem, dochodził do wniosku, że było tak, jak to przedstawił. Kiedy do głosu dochodziły uczucia, czuł, że było zupełnie inaczej. Rozdrażnił mordercę. Sprowokował go i rzucił mu wyzwanie, ale kiedy nadszedł czas próby, kiedy miał w swoich rękach życie drugiego człowieka, zawiódł i skończyło się to śmiercią. Rozsądek i uczucia. Wiedział, że przez dobry kawał czasu uczucia będą miały przewagę. Torkel usiadł. Wyglądał, jakby się trochę uspokoił. – Okej. Powiedzmy, że masz rację. – Mam rację. – Sebastian wszedł mu w słowo. – Widziałeś coś, co może nam pomóc? – zapytał Torkel, jakby tego nie słyszał. Sebastian pokręcił głową. – Przez cały czas był zamaskowany. Miał kominiarkę. Ale myślę, że rozpoznałbym głos, gdybym go jeszcze raz usłyszał. – Gdzie byłeś, kiedy cię porwał? – zapytał Billy i się pochylił. – W domu. Zadzwonił do drzwi i obezwładnił mnie jakimś środkiem usypiającym. – Chciałbym wysłać tam technika. Może z tobą pójść, kiedy skończymy? – Jasne. Wiecie coś więcej? Czy coś się wydarzyło od wczoraj? – spytał Sebastian. Nikt nic nie odpowiedział, ale Billy zerknął na Torkela. Było jasne, że to coś znaczy. – Chodzi mi o późne przyjęcie Olivii Johnson. Czy to coś dało? – zapytał ostrożnie. Nie odpowiedzieli mu. To było paskudne uczucie. Czuć się odpowiedzialnym za śmierć człowieka, a jednocześnie być całkowicie wykluczonym z grupy, do której się należało. – Nie możecie po prostu powiedzieć, czy to coś dało? Muszę wiedzieć, czy go złapiecie. – Kiedy go złapiemy, napiszą o tym w gazetach – odparł Torkel i sprawił, że Sebastian jeszcze bardziej czuł się jak podejrzany, a nie jak jego były kolega. Spróbował raz jeszcze. – Proszę – powiedział łamiącym się głosem. – Czy nie możecie mi po prostu powiedzieć? Muszę to wiedzieć.

Spojrzenie Torkela trochę złagodniało. – Tak, coś nam to dało. Mamy nazwisko – powiedział w końcu. – Nazwisko mordercy? Człowieka, który mnie porwał? – Tak nam się wydaje. – Jak ono brzmi? – Nie mogę powiedzieć. Już i tak za dużo zdradziłem człowiekowi z zewnątrz – odparł Torkel i wstał. – Jeżeli coś jeszcze przyjdzie ci do głowy, daj nam znać. Ruszył w stronę drzwi. Sebastian słabo pokiwał głową. Był zbyt wykończony, żeby walczyć. Torkel odwrócił się do Billy’ego. – Dopilnuję, żeby ktoś cię odprowadził do wyjścia – usłyszał jeszcze Sebastian, a potem drzwi się zamknęły. A więc w ten sposób miał dobiec końca jego czas w Krajowej Policji Kryminalnej. Wyprowadzony przez strażnika z aresztu. Jak przestępca. Albo ofiara. Czuł się jak jedno i drugie.

Torkel poszedł z powrotem do swojego gabinetu. Musiał ogarnąć sprawę całościowo. Vanja wzięła na siebie obowiązek poinformowania krewnych Källmana, żeby nie dowiedzieli się o jego śmierci z internetu. Na miejscu było tylu policjantów i antyterrorystów, że lada chwila mogło wyjść na jaw, czyje zwłoki zostały znalezione na podłodze opuszczonego budynku przemysłowego. Nie wiedział, czy się z nimi skontaktowała, ale zakładał, że da mu znać, kiedy już to zrobi. Billy wrócił do przeszukiwania komputera Lagergrena. To była ich największa szansa na powiązanie go z morderstwami. Pierwsza rewizja w jego mieszkaniu nic nie dała. Pochylił się nad biurkiem i pozbierał żółte karteczki, które przygotowała dla niego Gunilla. Ułożyła je według pilności i według tego, jak bardzo były dla niego interesujące. Na górze leżały najpilniejsze i najciekawsze informacje, a na samym dole te, o których zawiadamiała tylko z obowiązku, choć wiedziała, że i tak nie oddzwoni.

Na samej górze była wiadomość od Ursuli zapisana czytelnym pismem Gunilli. „W Albano jak dotąd nic”. Rzucił okiem na zegar. Ursula dzwoniła pół godziny wcześniej. Pod tą kartką leżało kilka wiadomości i nazwisk dziennikarzy, do których powinien zadzwonić. Szybko je przewertował, ale doszedł do wniosku, że ludzie, którzy chcą się z nim skontaktować, i tak w większości przyjdą na konferencję prasową, którą musiał zorganizować jak najprędzej. Chciał tylko mieć pewność, że Vanja najpierw poinformuje rodzinę. Nie czekał na to z utęsknieniem. Wiedział, że rozpęta się chaos. Zabójstwo redaktora naczelnego to wiadomość, po której w szwedzkich mediach będzie wrzało. Z pewnością padną pytania o związek pomiędzy wywiadem opublikowanym przez „Expressen” a śmiercią Källmana. W najgorszym wypadku dowiedzą się, że Sebastian był na miejscu, kiedy doszło do morderstwa. Będą chcieli wiedzieć, jak to możliwe. To, że Sebastian Bergman nie pracuje już w policji, zostanie uznane za dowód winy. Nawet jeśli powie wszystko, co wie, będą myśleli, że ukrywa informacje o ich zaangażowaniu w sprawę. Po prostu zrobi się cholerny cyrk. Dalej przeglądał kartki, aż dotarł do trzech ostatnich. Wszystkie były od Rosmarie, która wzywała, żeby odezwał się do niej jak najszybciej. Zebrał wszystkie papiery i wrzucił je do kosza. Wrócił myślami do czekającej go konferencji prasowej. Musiał zdecydować, czy powinni upublicznić wizerunek Lagergrena. Nie byłoby to typowe posunięcie, zwłaszcza że mieli tylko poszlaki. Z drugiej strony mógł ogłosić, że potrzebują tylko pomocy prasy w nawiązaniu kontaktu z tym człowiekiem i o nic go nie podejrzewają. Że chcą mu zadać kilka pytań w związku z prowadzonym postępowaniem, jak to się zwykle określało. Jeśli się okaże, że jest niewinny, zniszczy mu to życie, ale przynajmniej odwróci uwagę od kłopotliwych pytań o Sebastiana i Källmana. Rzeczywiście potrzebowali pomocy w znalezieniu go, więc motyw nie byłby czysto egoistyczny. Nie zdążył podjąć decyzji, bo zadzwonił telefon. – Torkel Höglund – powiedział do słuchawki. – Cześć, tu Vanna z recepcji. – Hej – odparł. Próbował wyjrzeć przez drzwi i sprawdzić, czy Gunilla nadal jest u siebie, a jeśli tak, to dlaczego nie odebrała telefonu. – Mam tu Davida Lagergrena – mówiła dalej Vanna. – Mówi, że chce się przyznać do kilku zabójstw. Kiedy to usłyszał, kompletnie go zamurowało. Poczuł się tak, jakby połączenie między uchem a mózgiem przestało działać. Nie potrafił wydusić słowa. W tle usłyszał męski głos. – Mówi, że znasz go lepiej jako Svena Cato – dodała Vanna, a on musiał się starać, żeby jego głos brzmiał spokojnie i rzeczowo. Początkowa blokada ustąpiła. – Poproś, żeby zaczekał, już idę – wykrztusił i się rozłączył. Jeszcze przez chwilę siedział i zbierał myśli, które rozpierzchły się na wszystkie strony. W końcu wstał, wyszedł na otwartą przestrzeń biurową i poprosił do siebie Billy’ego.

– Lagergren jest w recepcji – powiedział, kiedy Billy wszedł do jego gabinetu. – Co? – Billy z pewnością sądził, że się przesłyszał. – Chce się przyznać – potwierdził Torkel. – To na pewno jakieś żarty. – Nikt nie wie, że ścigamy Lagergrena. Po chwili zastanowienia Billy zdał sobie sprawę, że to prawda. Wątek Lagergrena pojawił się rankiem tego dnia. Nikt spoza ich grupy nie wiedział, że go szukają. – Co mam zrobić? – zapytał Billy. Był w pełnej gotowości. – Zadzwoń do Strandberga, za trzy minuty chcę mieć ekipę przed drzwiami ewakuacyjnymi. I kilku ludzi na zewnątrz, przed głównym wejściem. – Jasne. – Dopilnuj, żeby ci na zewnątrz dostali zdjęcie – krzyknął jeszcze za nim. Billy podniósł rękę na znak, że słyszał. Wziął głęboki oddech. Trzy minuty. Miał trzy minuty, żeby zdecydować, co zrobić. Próbował szybko podsumować w głowie wszystko to, co wiedział o Lagergrenie. O co mu chodziło? Co chciał osiągnąć, pojawiając się tutaj? Jakie były możliwe scenariusze ich spotkania? Zatrzymał się myślami przy kamperze. Ten człowiek potrafił konstruować bomby. Niech to szlag! Podniósł słuchawkę i szybko wybrał numer recepcji. Vanna odebrała od razu. – Cześć, tu znowu Torkel. Słuchaj, czy ten człowiek, który mnie szuka, ma przy sobie torbę? Nastała cisza. Oczyma wyobraźni widział, jak Vanna nachyla się nad ladą i szuka wzrokiem mężczyzny w dużym holu. – Nie, nie ma żadnej torby – prawie wyszeptała, kiedy wróciła do telefonu. – Gdzie on teraz jest? – Siedzi na ławce po prawej stronie od głównych drzwi. – Dobrze, dzięki, zaraz przyjdę. Rozłączył się. Torby nie było. Nie musiało to oznaczać braku materiałów wybuchowych. Mógł je mieć pod ubraniem, a przecież nie poprosi recepcjonistki, żeby podeszła i poddała go rewizji. Czy powinien ogłosić ewakuację? Zaangażować wszystkie siły? Ryzykowałby, że Lagergren zdetonuje

bombę, jeśli ją miał. Albo weźmie zakładnika. Albo po prostu zniknie, korzystając z zamieszania, które wtedy wybuchnie. Do pokoju wpadł Billy, zdyszany bardziej z emocji niż od biegu. – Są już w jednym i drugim miejscu. Idziemy? – zapytał i rzucił mu walkie-talkie. – Kanał czwarty. Torkel skinął głową. Postanowił, że jeszcze chwilę pogra w tę grę. W każdej chwili mógł zarządzić odwrót i ewakuację, jeśli uzna to za konieczne. Szybkim krokiem wyszli z biura. – Raport – zażądał krótko, kiedy zbiegali po schodach. – Jesteśmy na miejscu – z trzeszczącej krótkofalówki dobył się głos Strandberga. – Mamy go na oku. – Nadal siedzi? – Tak, w ogóle się nie poruszył. – Macie ekipę przy drzwiach? – zapytał, żeby się upewnić. – Tak jest. – Będę u was za minutę – odparł i starał się jeszcze bardziej zwiększyć tempo. Czuł, że jego puls i oddech gwałtownie przyśpieszają. Pokonali ostatnie stopnie jak największymi susami i znaleźli się na parterze. Zatrzymał się. Billy też się zawahał i spojrzał na niego pytająco. – O co chodzi? – Chwileczkę – powiedział i skręcił w lewo. Oddalał się od krótkiego korytarza, który prowadził do drzwi ewakuacyjnych i grupy Strandberga. Billy pokręcił głową i ruszył za nim. Po chwili zrozumiał. Po drugiej stronie budynku było centralne pomieszczenie monitoringu. Zatrzymał się przed nieoznakowanymi białymi drzwiami, przeciągnął kartę, wystukał swój prywatny kod i otworzył. W środku siedziało trzech umundurowanych policjantów. Ścianę przed nimi pokrywały monitory wyświetlające czarno-białe obrazy. Widać było fasadę, ulice dookoła budynku, wjazd do aresztu, parking dla personelu, drzwi główne, zjazd na parking ogólny. Wszystko wyjątkowo ostre jak na obraz z kamer monitoringu. System był nowy, zainstalowany przed rokiem. Policjanci siedzący w wygodnych biurowych fotelach odwrócili się w ich stronę. – Daj kamerę z recepcji – powiedział Torkel, jak tylko wszedł. – Którą? Tam są trzy – odparł jeden z funkcjonariuszy i wyciągnął rękę w kierunku panelu kontrolnego, który miał przed sobą.

– Wszystkie. Kilka sekund później policjant wskazał na jeden z monitorów podzielonych na cztery kwadraty jednakowej wielkości. Na trzech z nich widać było, co się dzieje koło drzwi. Czwarty pozostał pusty. – Tamten – powiedział Torkel i wskazał kwadrat na samej górze po lewej. Funkcjonariusz kliknął i obraz wypełnił cały ekran. Zobaczyli człowieka, który siedział samotnie na jednej z ławek przy szklanych drzwiach. Był pochylony, opierał łokcie na kolanach i wpatrywał się w podłogę. – Czy to on? – zapytał Billy, choć obaj widzieli dokładnie to samo. – Trudno powiedzieć, nie widzę twarzy – odparł Torkel. – Czego szukacie? – zapytał policjant, który obsługiwał pulpit. – Chcemy zobaczyć, czy ma przy sobie materiały wybuchowe – oznajmił Torkel. W pokoju natychmiast zapadła cisza. Nagle Lagergren się poruszył. Wyprostował plecy i się przeciągnął. Kiedy wygiął ręce do tyłu, kurtka przylgnęła do klatki piersiowej. Wszyscy nachylili się do ekranu. – Nic się nie wybrzusza – stwierdził funkcjonariusz przy pulpicie. W tej samej chwili Lagergren stłumił ziewnięcie i spojrzał na zegarek. Rozejrzał się, jakby kogoś szukał. Torkel poczuł, że nie zamierza już czekać zbyt długo. Trzeba było zaryzykować. – Dzięki – powiedział i wyszedł wraz z Billym. Pobiegł z powrotem do drzwi ewakuacyjnych, gdzie czekał Strandberg ze swoją ekipą. Czterech funkcjonariuszy w mundurach, pośrodku Strandberg, który chyba udzielał im ostatnich instrukcji. Na jego widok przerwał. – Wszystko gotowe? – zapytał Torkel, kiedy do niego dobiegł. Strandberg skinął głową, podszedł i podał mu kamizelkę kuloodporną. – Weź to na wszelki wypadek. – Dzięki. – Nie zabrałem drugiej dla ciebie – powiedział do Billy’ego. – W takim razie zostajesz tutaj – oznajmił Torkel, a z tonu jego głosu wynikało, że to nie podlega dyskusji. Wziął od Strandberga kamizelkę i włożył.

– Czy to naprawdę Morderca z Reality Show? – zapytał młodszy policjant o okrągłej, dziecinnej twarzy. – Tak nam się wydaje, więc miejcie się na baczności – odparł Torkel i wyciągnął broń. – No to jedziemy – powiedział Strandberg. Odwrócił się do drzwi, po raz ostatni sprawdził, czy wszyscy są na miejscu, a następnie otworzył drzwi i szybko ruszył w lewo. Pozostali ruszyli w tę samą stronę, wyciągnęli broń i się rozproszyli. Recepcja była w zasadzie pusta. Jeśli nie liczyć ich człowieka i recepcjonistki, na ławce po drugiej stronie pomieszczenia siedzieli jeszcze chłopak i dziewczyna, a przy stojaku z ulotkami na prawo od recepcji stała starsza kobieta. Vanna na widok policjantów padła na ziemię. Chłopak i dziewczyna wzięli się w objęcia i ze wszystkich sił próbowali się zrobić jak najmniejsi. Kobieta przy ulotkach cofnęła się pod ścianę, podniosła ręce na wysokość głowy i wydała przerażony okrzyk. Człowiek na ławce nie poruszył się ani o milimetr. Tylko na nich patrzył. Jakby to, co się działo, było najbardziej naturalną rzeczą pod słońcem. Torkel trzymał pistolet oburącz i celował w podłogę. Zrobił kilka kroków do przodu. Uzbrojeni koledzy otaczali go półkolem. – David Lagergren? – zapytał urzędowym tonem. Mężczyzna patrzył na niego, ale nie odpowiadał. – Trzymaj ręce tak, żebyśmy je widzieli! – zawołał głośno stojący po prawej Strandberg. Mężczyzna wolno obrócił głowę w kierunku Strandberga i z powrotem w kierunku Torkela, a jednocześnie powoli podniósł obie ręce nad głowę. – Nie trzeba tak ostro. Jestem tu po to, żeby się oddać w ręce policji – powiedział i się uśmiechnął. Na żadnym ze zdjęć, które mieli w pokoju, nie był uśmiechnięty. Torkel pomyślał, że z uśmiechem nie jest już zwyczajny. Wyglądał obleśnie. Półkole policjantów zbliżyło się o kilka kroków. – Wstawaj. Żadnych gwałtownych ruchów – odezwał się Strandberg. Mężczyzna skinął głową i wstał z ławki. – Połóż się na podłodze – rozkazał Strandberg. Mężczyzna, wciąż z rękoma w górze, sprawnie uklęknął i ostrożnie wyciągnął się do przodu. Opadł na brzuch i dotknął dłońmi podłogi. Dwóch policjantów na najbardziej zewnętrznych pozycjach podbiegło do niego z obu stron. Pozostali mierzyli w Lagergrena z pistoletów, gotowi zareagować na najmniejszy ruch. – David Lagergren? – zapytał jeszcze raz Torkel, tym razem ostrzej.

– Tak, domyślam się, że mnie szukacie – odparł Lagergren z irytującym spokojem, podczas gdy jeden z policjantów przyciskał go kolanem do ziemi, a drugi chwycił jego wyciągnięte ręce, przeniósł je za plecy i skuł kajdankami. Torkel schował broń do kabury. Policjanci zaczęli przeszukiwać leżącego mężczyznę. Kiedy skończyli, podnieśli go do pozycji stojącej. Torkel podszedł. – Czego chcesz? – zapytał. – Oddać się w ręce policji – powiedział Lagergren. – Przecież mnie szukaliście. A może się mylę? Znów się uśmiechnął. Tym razem nie tylko wyglądał obleśnie. Uśmiechał się jak ktoś, kto nadal ma kontrolę.

David Lagergren siedział przy stole w pustym pokoju przesłuchań, który wyglądał tak, jak się spodziewał. Prosty drewniany stół, pusty, jeśli nie liczyć jakiegoś sprzętu do nagrywania stojącego w rogu pod ścianą. Cztery krzesła, okna z szybami z mrożonego szkła, brak zasłon, trzy świetlówki na suficie. Gołe ściany, a po jednej stronie lustro. Był pewien, że to jakiś wariant lustra fenickiego, które widział w masie amerykańskich filmów policyjnych. Obrazu dopełniał policjant w mundurze, który stał przy drzwiach i się na niego gapił. Nigdy wcześniej nie był przesłuchiwany. Nigdy nie miał nawet do czynienia z policją, poza pojedynczymi kontrolami trzeźwości i prawa jazdy. Miał pewność, że informacja o tym, że wcześniej nie był karany, znajdzie się w gazetach. To wzmocni jego pozycję. Sprawi, że wysłucha go więcej osób. Nie był kryminalistą. To ważne. Sam najlepiej wiedział, jak reagował, czytając o ludziach, których spotykały straszne rzeczy – postrzelenie, ugodzenie nożem, napaść albo inna krzywda. „Ofiara była wcześniej znana policji”. Sympatia i współczucie od razu leciały na pysk. Zastępowało je poczucie, że ten człowiek zasłużył na to, co go spotkało. Że zapłacił za to, co zrobił. Przestępca został ukarany. Lagergren wiedział, że z nim będzie inaczej. Miał dobre wykształcenie, stałą pracę, nie był wcześniej karany.

Był człowiekiem, któremu się kibicuje. Nawet jeśli jest podejrzany o popełnienie zbrodni. Drzwi się otworzyły i do pokoju weszło dwoje ludzi. Mężczyznę rozpoznawał. To był ten sam człowiek, który zszedł do recepcji. Szef. Kobiety, która mu towarzyszyła, nigdy wcześniej nie widział. Była młodsza, miała jakieś trzydzieści pięć lat, może nieco mniej, ale wyglądała na zmęczoną i zużytą, co mogło dodawać jej lat. Trzymała pod pachą grubą teczkę, w której zapewne były materiały na jego temat. Umundurowany policjant wyszedł z pokoju. – Witam, nazywam się Torkel Höglund, a to jest Vanja Lithner – powiedział szef, kiedy drzwi się zamknęły. Skinął głową w stronę młodszej kobiety. Zupełnie niepotrzebnie – w pokoju nie było nikogo innego, kto mógłby się nazywać Vanja Lithner. Uśmiechnął się do nich. Usiedli naprzeciwko niego. Vanja położyła przed sobą teczkę, a Torkel sięgnął do sprzętu nagrywającego na krańcu stołu. Podał datę, wymienił obecnych i zapytał go, czy to prawda, że zrezygnował z obecności adwokata przy przesłuchaniu. Pokiwał głową. – Proszę odpowiadać słownie ze względu na nagranie – powiedział Torkel. – Czy zrezygnował pan z obecności adwokata przy przesłuchaniu? Lagergren przechylił się trochę w bok, żeby być bliżej sprzętu nagrywającego ustawionego na krańcu stołu. – Nie musi pan się przybliżać, to urządzenie wyłapuje każde słowo, proszę mówić normalnie. Znów skinął głową i spojrzał na Vanję. Otworzyła teczkę. W oko wpadły mu zdjęcia, mapy, raporty i wydruki. Vanja szybko przeglądała materiał i najwyraźniej dzieliła go na mniejsze grupy – niektóre elementy odkładała na bok, tak że utworzyły mały, gruby wachlarz. Wybrała jedno zdjęcie i położyła je przed nim na stole. Spojrzał. Przedstawiało Patricię Andrén. Czuł się tak, jakby minęły całe wieki, odkąd do niej zadzwonił i poprosił o wywiad. Tak się ucieszyła. Wydawała się naprawdę świetną dziewczyną. Radosną i pełną życia. Umocnioną przez to, co przeszła z maltretującym ją partnerem. Zdeterminowaną, by pomagać innym ofiarom przemocy domowej i starać się o lepsze życie dla swojego syna. – Zaczniemy od niej? – zapytała Vanja i podsunęła mu zdjęcie. Podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy.

– Wie pan, kto to jest? – zadała kolejne pytanie i wskazała głową fotografię. Nadal nie odpowiadał. Położyła palec na zdjęciu i postukała, jakby nie zrozumiał, kogo dotyczyło pytanie. – Będę rozmawiał tylko z Sebastianem Bergmanem – powiedział wyraźnie. – Już tu nie pracuje – odparł krótko Torkel. Lagergren widział, że jego odpowiedź zdenerwowała Vanję. Oczy dosłownie jej pociemniały. Torkel też był zirytowany, ale lepiej to ukrywał. – Tak nie będzie. – Vanja niemal wypluwała słowa. – Porozmawia pan z nami. – Nie. Będę rozmawiał tylko z Sebastianem Bergmanem. Torkel się zastanowił, po czym wyciągnął rękę i wyłączył sprzęt nagrywający. Krótką chwilę siedział i patrzył przed siebie. Potem głęboko westchnął i odwrócił się do koleżanki. – Możemy na chwilę…? Vanja wstała bez słowa i wściekłym krokiem ruszyła do drzwi. – Zaraz wrócimy – powiedział Torkel i wyszedł za nią. Kilka sekund później wrócił umundurowany policjant i zajął pozycję przy drzwiach. David znów się do niego uśmiechnął. Policjant nie odwzajemnił uśmiechu. Kiedy Torkel wyszedł z pokoju przesłuchań na korytarz, Vanja stała oparta o ścianę, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Odczekał, aż policjant zniknie w środku, i podszedł. Zwalczył odruch, który kazał mu położyć jej dłoń na ramieniu – czuł, że by ją strąciła. – Wiem, co zaraz powiesz – ubiegła go. Zapewne miała rację. – Musimy skłonić go do mówienia – oznajmił. – Próbowaliśmy jakieś dwie minuty. – Myślisz, że zmieni zdanie? Vanja nie odpowiedziała od razu. Zacisnęła zęby i jeszcze mocniej przycisnęła ramiona do piersi. Nie, David Lagergren nie zmieni zdania, była tego pewna. Nic w jego profilu psychologicznym na to nie wskazywało. Sebastian Bergman rzucił mu wyzwanie, obraził go, umniejszył jego znaczenie czy

co tam jeszcze. To zupełnie naturalne, że chciał rozmawiać tylko z nim. Znowu się z nim zmierzyć. Znów wygrać. Jeśli odpowie twierdząco, Torkel będzie wiedział, że to kłamstwo. Ale nie mogła powiedzieć prawdy. W ten sposób w pewnym sensie dałaby mu wolną rękę, żeby znów go przyjął. Odpowiedź przecząca byłaby zatwierdzeniem tej decyzji. – Nie wiem – odparła zatem. Nie zamierzała mu pomagać w podjęciu decyzji, którą, jak sama dobrze wiedziała, musiał podjąć. – Muszę znowu przyjąć Sebastiana – powiedział łagodnym tonem i tym razem położył jej dłoń na ramieniu. Nie strąciła jej. – Nie mam wyboru. Skinęła głową z zaciętym wyrazem twarzy. To była prawda. Za drzwiami siedział seryjny morderca. Najgorszy, z jakim mieli do czynienia. W dodatku taki, któremu po mistrzowsku udało się zdobyć medialny rozgłos, a nawet namieszać w głowach niektórym ludziom i zyskać zwolenników. Torkel musiał to rozwiązać. Poprowadzić wszystko aż do wyroku skazującego. Tu nie było marginesu błędu. Nie mógł brać pod uwagę względów prywatnych. Rozumiała to. Naprawdę nie miał wyboru. – Ale ja mam – powiedziała i z powagą spojrzała mu w oczy. Potem odeszła korytarzem. – Vanju… – słyszała za sobą jego głos, ale żadnych kroków, więc uznała, że za nią nie idzie. – Vanju, poczekaj. Zostań, przynajmniej o tym porozmawiajmy. Pokręciła głową. Gdyby została, udałoby mu się ją przekonać. Dlatego szła dalej.

Drzwi się rozsunęły i wyszła pod duży szklany dach przed wejściem. Zatrzymała się i wzięła kilka głębokich wdechów. Powietrze było tak ciepłe, że jej to nie orzeźwiło, ale poczuła, że ramiona opadają o kilka centymetrów. Bardzo dobrze. Przez chwilę się zastanawiała, czy po prostu nie przejść przez ulicę i nie usiąść na chwilę w parku Kronoberg. Mogłaby się cieszyć ładną pogodą, może kupić kawę i ciastko w cukierni na rogu. Zaśmiała się na tę myśl. Kawa w parku… Miała za sobą niespodziewaną rezygnację z pracy, a nie całkowitą zmianę osobowości.

Ruszyła więc w kierunku stacji metra. Gdyby wierzyła w takie rzeczy, powiedziałaby, że to przeznaczenie. Jej postanowienie, żeby na dobre zerwać kontakty z Sebastianem, doprowadziło do tego, że najtrudniejsza decyzja, której nie potrafiła podjąć sama, bo była za słaba – decyzja o odejściu z wydziału zabójstw – została podjęta za nią. Ciąg przypadków sprawił, że kawałki układanki trafiły na swoje miejsce i pchnęły ją w świat nieskończonych możliwości. Była poukładana i systematyczna, więc trochę ją to przerażało. Nie wiedziała, co będzie robiła po południu, nie mówiąc już o następnym dniu i o kolejnym. Jakaś jej cząstka chciała zawrócić, pobiec na komisariat i dalej pracować nad sprawą. Zakończyć to wszystko. Zająć się tym, co szło jej najlepiej. Byciem mądrą dziewczynką. Ale inna część rozkoszowała się poczuciem wolności, którego nie doświadczyła od wielu, wielu lat. Może nigdy. Zawsze była po prostu mądrą dziewczynką. Dość tego. Teraz skupi się na sobie. Poczucie, że wszystko jest możliwe, towarzyszyło jej nadal, kiedy wysiadła z metra w Gärdet. Tuż przed schodami. Po wyjściu na powierzchnię czekał ją pięciominutowy spacer do domu. Przystanęła. Zaczęła się zastanawiać, co ją tam właściwie czeka. Tak wiele się zmieniło, ale mieszkanie pozostało takie samo. Miała pewność, że nadal będzie się tam czuła zamknięta i nie będzie umiała znaleźć sobie miejsca. Nie chciała tego. Nie tego dnia. Nie wtedy, kiedy wszystko było możliwe. Odwróciła się. Schody po drugiej stronie prowadziły na Brantingsgatan. Jonathan pracował w Coldoc. Wjechała ruchomymi schodami na górę, przeszła przez bramkę i po wyjściu na zewnątrz odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Weszła po schodach po prawej stronie zejścia do metra, znalazła się na Brantingsgatan i podeszła do pierwszego żółtego domu po lewej. Numer 44. Nacisnęła przycisk Coldoc AB na domofonie. Już po sekundzie drzwi zabrzęczały. Trzy poziomy wyżej weszła przez drzwi, które wyglądały jak drzwi do zwykłego mieszkania (i pewnie kiedyś nimi były), ale tam, gdzie wcześniej pewnie znajdował się wąski przedpokój, teraz rozciągała się szeroka recepcja. Wyglądała tak, jak ją zapamiętała. W jednym rogu stały dwie czarne skórzane sofy i niski szklany stolik na kolorowym dywanie. Jedną stronę stolika zajmowały grube, drogie magazyny ułożone w staranny rządek. W rogu było coś dużego i zielonego, co dzięki kratce pięło się po ścianie. Na pozostałych ścianach wisiały czarno-białe zdjęcia – wszystkie wyglądały na zrobione w Nowym Jorku. Za lekko wygiętą ladą recepcji siedziała nieznana jej dziewczyna o brązowych włosach, która przywitała ją uśmiechem.

– Szukam Jonathana Bäcka – powiedziała, kiedy podeszła do lady. – Czy wie, że pani przyjdzie? – spytała recepcjonistka. – Nie, nie wie. Nazywam się Vanja. Vanja Lithner. Dziewczyna chwyciła słuchawkę i wybrała krótki numer. Połączyła się od razu. – Tu recepcja. Masz gościa. – Rzuciła okiem na Vanję. – Panią Vanję Lithner. – Dziewczyna słuchała i zakończyła krótkim: – Dobrze. – Wskazała sofy. – Zaraz przyjdzie, może pani zaczekać. Vanja posłusznie usiadła. Zaczęła się zastanawiać. Czy to naprawdę dobry pomysł? Odkąd wysiadła z metra, aż do teraz działała siłą rozpędu. Na autopilocie. Był to dzień podejmowania ważnych decyzji. Ale teraz nie była już taka pewna. Jonathan przy kolacji wyraził się jasno. Zanim zdecydowała, czy powinna sobie pójść, czy nie, było już za późno. Jonathan pojawił się w recepcji. Z szerokim uśmiechem. Przynajmniej wydawał się zadowolony, że ją widzi. – Cześć. Podszedł i przytulił ją, kiedy się podniosła. – Jesteś zajęty? – Nie na tyle, żebym nie mógł z tobą porozmawiać. Odwrócił się i poszedł przodem, do swojego gabinetu. Dał jej znak, żeby poszła za nim. – Masz ochotę na kawę albo coś innego? – zapytał, kiedy po drodze mijali jadalnię. – Nie, dzięki. – Myślałem, że masz pełne ręce roboty – powiedział i skręcił w lewo. Najwyraźniej zmienił gabinet, odkąd była tu po raz ostatni. – Czytałem w necie, że go złapaliście. Tego Mordercę z Reality Show. – Tak, ale… nie, teraz nie pracuję. – Okej, jesteśmy na miejscu. Odsunął się na bok i wpuścił ją do swojego biura. Było większe niż poprzednie. Co nie znaczyło zbyt wiele – zwykła szafa była większa niż jego poprzednie biuro. Z nowego rozciągał się taki sam widok na przeciwległy budynek. Na biurku i na półce za nim panował bałagan. Ku swojej radości zobaczyła, że poczesne miejsce zajmuje tam niewiarygodnie kiczowata figurka Madonny, którą kupiła mu we Włoszech. Zamknął przesuwane drzwi na korytarz i wskazał jej jedyne krzesło w gabinecie poza tym stojącym za biurkiem. Podniosła stos papierów, położyła je na parapecie i usiadła. – Dlaczego przyszłaś? – zapytał Jonathan, kiedy też usiadł.

– Myślałam o tym, co mówiłeś – zaczęła. – Okej… – O tym, że być może jesteś kimś, kogo potrzebuję tylko na teraz. Że być może tak naprawdę wcale nie chcę znów z tobą być. – Tak. Czyżby jej się wydawało, czy Jonathan zaczynał się czuć trochę nieswojo? Po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, czy przyjście tu było mądre, ale było za późno. Równie dobrze mogła powiedzieć to, co chciała. Przynajmniej będzie wiedziała, na czym stoi. – Pamiętasz, jak kiedyś mówiłam, że Sebastian jest moim ojcem i… Urwała. Olać tło. Do rzeczy. Po prostu to zrób, powiedziała sobie. Wzięła głęboki oddech i posłała mu szczere spojrzenie. – Muszę się oderwać od tego wszystkiego. I od wszystkich. Prawdopodobnie także od policji. Dotąd miałam tylko pracę i rodzinę. Potrzebuję czegoś nowego, na czym będę mogła coś zbudować, potrzebuję bazy, fundamentu… Jeśli wcześniej wyglądał, jakby się czuł nieswojo, to teraz zaczął dryfować w kierunku przerażenia. Okej, wielkie słowa. Była dziewczyna przychodzi do niego do pracy i mówi o fundamentach, na których można budować. Na pewno się przepracowała. Ale, powtórzyła sobie, już czas coś z tym zrobić. – Chcę, żebyś to był ty – zakończyła i wytrzymała jego spojrzenie. Jonathan oparł się na krześle i przeciągle odetchnął. – Wow. – Rozumiesz, co mam na myśli – powiedziała, próbując złagodzić wydźwięk najbardziej poważnych słów. – Jestem gotowa zrobić to na poważnie. Mówię o nas. Jonathan nadal sprawiał wrażenie, delikatnie mówiąc, sceptycznego. Poczuła ucisk w przeponie. To się nie uda. On powie nie. Znowu. Uznała, że najlepszą obroną będzie atak. – A co, nie chcesz tego? – Chcę… – Nie wierzysz mi? – Wierzę…

– No to o co chodzi? Odpowiedział milczeniem. Vanja zauważyła, że przeniosła się na najdalszy skraj krzesła. Była napięta. Gotowa, aby biec. Do niego albo jak najdalej stąd. – To skomplikowane – powiedział wreszcie i się do niej nachylił. – Muszę o tym powiedzieć Susannie. Po raz drugi. I nie mam zamiaru tego robić. Chyba że jesteś absolutnie pewna. – Teraz jestem pewna – wypaliła. – Absolutnie pewna. Nie mogę obiecać, że się razem zestarzejemy. Ale mówię o tym, co jest teraz. Teraz obiecuję. To nie wystarczy? Znów cisza. Rozumiała go. To nie była prosta decyzja, którą można podjąć w sekundę, ale miała nadzieję, że mimo wszystko to zrobi. Dla niej. Skinął głową i dopiero potem ubrał to w słowa. – Tak, wystarczy. Poczuła, że wstrzymuje oddech. Wypuściła powietrze i podniosła się z krzesła. Stała nieruchomo. Co teraz? Co powinna zrobić? Jonathan zdecydował za nią: okrążył biurko i ją pocałował. Odwzajemniła pocałunek. Tęskniła za jego ustami. Były takie miękkie. Dobrze całował. Wsunął jej język do ust i mocniej ją chwycił. Wplotła mu dłoń we włosy, a kiedy zaczął przesuwać rękę coraz wyżej w kierunku jej piersi, poczuła, że jej oddech robi się coraz cięższy. Przerwała pocałunek, przywarła ciaśniej do niego i zetknęli się policzkami. – Musisz jeszcze pracować? – wyszeptała blisko jego ucha. Te słowa sprawiły, że czar prysł. Poczuła, że Jonathan robi mały krok do tyłu. Może uświadomił sobie, że całował się w gabinecie o szklanych drzwiach, i to z kobietą, która nie była jego obecną dziewczyną. – Mało tego – odparł. Poczuła, jak opuścił rękę na jej talię, biodro, a potem cofnął. – Agencja Pocztowa i Telekomunikacyjna ma dziś wieczorem event, który muszę przygotować, a później w nim uczestniczyć. – Agencja Pocztowa i Telekomunikacyjna przebija seks ze mną? – udawała urażoną. – Niestety, nie mam wyjścia. Ale wpadnij. Muszę tam być godzinę, maksymalnie półtorej. A potem… Możesz to potraktować jak grę wstępną – zażartował. – Czułam się skuszona, dopóki tego nie powiedziałeś – odparła z uśmiechem. – No to zapomnij, co powiedziałem, i po prostu przyjdź. Skinęła głową i powstrzymała impuls, żeby jeszcze raz przeczesać dłonią jego fantastyczne włosy. Na to przyjdzie jeszcze czas. – Gdzie i kiedy?

– W Waterfront o siódmej. Przyjdź tutaj piętnaście po szóstej, to pojedziemy razem. – Nachylił się i lekko ją pocałował. – Teraz muszę popracować. Po jeszcze jednym pocałunku i krótkim „do zobaczenia” wyszła z jego gabinetu. Czuła się cudownie. Udało się. Jeszcze jeden element wskoczył na miejsce i zobaczyła je przed sobą. Swoje nowe życie.

Ludzi, których Sebastian darzył nienawiścią, nie było wielu. Istniała spora grupa tych, których nie lubił, i jeszcze większa takich, którzy go denerwowali, ale jeśli ktoś prowokował go na tyle, że zaczynał go nienawidzić, po prostu zrywał kontakt i wykreślał go z życia, żeby nie tracić czasu i energii na czynną nienawiść. Ale Davida Lagergrena nienawidził. Nienawidził tego, czego kazał mu doświadczyć. Nie chciał go więcej widzieć. Ale musiał. Lagergren nie chciał rozmawiać z nikim innym, więc poprowadzenie przesłuchania przypadło jemu. Torkel twierdził, że nie mają jeszcze żadnych konkretnych dowodów przeciwko niemu, choć byli w jego mieszkaniu, skonfiskowali telefon i komputery, domowe i służbowe. Być może Billy coś w nich znajdzie, ale na razie mieli tylko poszlaki. Musiał więc zwalczyć osobistą niechęć i zachowywać się profesjonalnie. – Jesteś gotowy? Podniósł wzrok. Torkel stał w drzwiach jadalni. Sebastian spojrzał na swoją nietkniętą kawę i skinął głową. Jasne, że był. – Nie ma tu Vanji? – zapytał tonem pogawędki, kiedy wyszedł do przestrzeni biurowej i omiótł spojrzeniem znajomą scenerię. – Nie. – A może po prostu nie chce mnie widzieć? – Nie ma jej tutaj. – Bo ja tu jestem?

Torkel nie odpowiedział. Szedł tylko pół kroku przed nim w kierunku korytarza, w którym mieścił się pokój przesłuchań. – To ona kazała ci mnie wykopać, prawda? – zapytał, kiedy już byli na miejscu, żeby zyskać potwierdzenie tego, czego już i tak był pewien. – Weź to – powiedział Torkel i wręczył mu słuchawkę. – Będę w pokoju obok i służę pomocą, gdybyś potrzebował informacji na temat samego śledztwa. Wziął do ręki mały przedmiot i włożył go do ucha. – Powodzenia. Torkel otworzył drzwi do pokoju sąsiadującego z pokojem przesłuchań i zniknął w środku. Sebastian podszedł do szaroniebieskich drzwi obok. Za nimi siedział Morderca z Reality Show. David Lagergren. Człowiek, z którego winy uczestniczył w morderstwie. Wziął głęboki wdech. Wypuścił powietrze. I jeszcze raz. Kiedy poczuł, że ma już kontrolę nad emocjami, otworzył drzwi i wszedł do środka, mając nadzieję, że robi to nonszalancko i z pewnością siebie. Kiwnął głową policjantowi w mundurze, który natychmiast wyszedł. Po drodze rzucił okiem na lustro, jakby spojrzenie Torkela mogło zapewnić mu wsparcie, podszedł do stołu, wysunął krzesło i usiadł. Podniósł wzrok. Zdał sobie sprawę, że aż do tej chwili unikał patrzenia na mężczyznę po przeciwnej stronie. Prawdopodobnie był to błąd. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, musiał walczyć, żeby utrzymać oddech pod kontrolą. To był on. Rozpoznał te oczy. I usta spod kominiarki. Wiedział, że nigdy ich nie zapomni. Poczuł suchość w ustach. Nie chciał się odzywać jako pierwszy – po części dlatego, że w ten sposób ustawiłby się na słabszej pozycji, ale też dlatego, że nie był pewien, czy nie załamie mu się głos. – Żałuję – powiedział Lagergren po mniej więcej półminutowej ciszy. – Nie jestem katolickim księdzem, nic mnie to nie obchodzi – odparł szybko i ku swojej radości odkrył, że powiedział to tak ostro, jak zamierzał. Potem znów zamilkł. Nie zamierzał prowadzić tej rozmowy. Przynajmniej dopóki się nie dowie, czego chce przeciwnik. Miał mocne postanowienie, że nie da mu niczego za darmo. – Żałuję, że tu przyszedłem i wziąłem na siebie winę za morderstwa, których nie popełniłem – powiedział z rozbawieniem w głosie, które wydawało się autentyczne.

Sebastian pomyślał, że na pewno widać po nim, jak bardzo się zdziwił. Rozmowa przyjęła zupełnie nieoczekiwany obrót. – Nie zamordował pan tych ludzi? – Nie. – To dlaczego powiedział pan, że nazywa się Sven Cato i chce się przyznać do popełnienia morderstw? – Nie wiem – odparł Lagergren i wzruszył ramionami. – A jak pan myśli? Chwilowa niepoczytalność? Sebastian nagle zrozumiał, czego chce ten człowiek. Znowu grać. Rzucić mu kolejne wyzwanie. Skłonić, by aktywnie uczestniczył w procesie, który być może skończy się tym, że będą musieli go uwolnić. To była gra o wysoką stawkę. Żeby mogła się udać, Lagergren musiał mieć pewność, że nie mają dowodów. Że nie zostawił śladów. Sebastian, chcąc nie chcąc, był zmuszony przyznać, że to może być prawda. Lagergren prawdopodobnie wiedział również, że bez choćby cienia dowodu mogą go trzymać maksymalnie siedemdziesiąt dwie godziny. Może wręcz nie mógł się tego doczekać. Cztery doby zabawy w kotka i myszkę. Będzie mógł skonfrontować z nim swój lepiej rozwinięty intelekt, na końcu go pokonać i triumfalnie opuścić to miejsce jako wolny człowiek. – Kogo pan próbuje nabrać? – wycedził Sebastian, zdecydowany, że nie da się w to wciągnąć. – Znam pana. – Naprawdę? – Tak. – Skąd? Nie przypominam sobie, żebyśmy się spotkali. – Spotkaliśmy się, kiedy mordował pan Källmana. – Nie wiem, o czym pan mówi. Na pewno myli mnie pan z kimś innym. Naprawdę to byłem ja? Widział mnie pan? Widział pan moją twarz? – Rozpoznaję pański głos. – Skoro tak, to czy będzie to wystarczający dowód w sądzie? – Lagergren wydawał się autentycznie zaciekawiony. Sebastian nagle zrozumiał, dlaczego ofiary podczas przesłuchań w kamperze miały zasłonięte oczy. Gdyby sobie poradziły, zaliczyły test i zostały uwolnione, Lagergren mógłby twierdzić, ze owszem,

jadł kolację w towarzystwie tych młodych ludzi, ale z tym, co się działo potem, nie miał już nic wspólnego. Bo przecież czy ktokolwiek z nich widział go w kamperze, kiedy rozwiązywał test? Ebba miała pecha, bo towarzyszyła jej siostra. Gdyby była sama, być może zachowałaby wzrok. – Dlaczego chciał pan ze mną rozmawiać? – Wszystko wskazuje na to, że jestem chorym człowiekiem, który bierze na siebie winę za morderstwa, których nie popełnił. Zgadza się? Lagergren się uśmiechnął. Sebastian miał już dość. Bezpośrednia konfrontacja do niczego nie prowadziła. Uznał, że lepiej będzie się włączyć do gry. Ale najpierw musiał odwrócić planszę. Atak musiał być obroną. A obrona atakiem. Co wiedział o Lagergrenie? Był pracownikiem uczelni, który uważał, że wiedza nie jest wystarczająco ceniona. Który mierzył ludzką wartość poziomem wiedzy ogólnej. Nieciekawy. To już była jego opinia, a nie to, kim rzeczywiście był. Co go napędzało? Co takiego powiedział przed zamordowaniem Källmana? Że ma za sobą prasę. Że jego komunikat poszedł w świat. Wydawało się, że jest z tego dumny. Słuchano go. Zauważano. Wywiad, którego udzielił Weberowi, był bardziej manifestem niż rozmową. Mógł to wykorzystać. Poza tym Lagergren zdradzał objawy brawury. Do tej pory wszystko szło po jego myśli. Sebastian poczuł, że wraca mu energia. W tym był dobry. Najlepszy. Wręcz nie mógł się tego doczekać. Chciał się zrewanżować. Wreszcie wygrać. – Szkoda – powiedział krótko, odpowiednio smutnym tonem, a jednocześnie z rezygnacją pokręcił głową. – To znaczy? – odparł Lagergren. Sebastian spojrzał na niego. Rozważał, której przynęty użyć, w końcu podjął decyzję i wypalił: – Szkoda, że to nie był pan. Potem przeciągnął się na krześle i pochylił do przodu. Oparł łokcie na stole, a brodę na splecionych dłoniach. – Zna pan Edwarda Hindego?

– Wiem, kto to taki. – A skąd pan to wie? – Wyraźnie dał do zrozumienia, że pytanie jest retoryczne, i natychmiast na nie odpowiedział. – Bo napisałem o nim książki. Głośne książki. Prowadziłem na jego temat wykłady. Nauczałem. Zachowałem go w ludzkiej pamięci. Sebastian umilkł i przyglądał się mężczyźnie naprzeciwko. Czy Lagergren rozumiał, co się dzieje? Czy rozumiał, dokąd to zmierza? Nie był pewien, więc mówił dalej. – Gdyby to pan zamordował tych ludzi… Napisał te listy, udzielił tego wywiadu… Znów umilkł. Przynęta była już właściwie w pełni widoczna. Czy Lagergren ją dostrzegł? Czy był zainteresowany? – To nie ja – odparł, a Sebastian poczuł ukłucie rozczarowania. A może? Mimo wszystko dało się usłyszeć różnicę. Głos Lagergrena był cichszy, mniej pewny, ostrożniejszy… – Szkoda, bo byłby pan ciekawszy – ciągnął Sebastian. Wstał i zaczął chodzić po pokoju. – To interesujące, jeśli ktoś uważa, że może wpłynąć na więcej osób, dotrzeć do większej ich liczby, kiedy nie jest anonimowy. Że może się stać symbolem walki, nawet jeśli siedzi w więzieniu. W takim wypadku może nawet lepszym, bo może osiągnąć i wykorzystać status męczennika. Oparł się o ścianę. Wyraz twarzy Lagergrena się nie zmienił, ale kiedy obserwował jego język ciała, dostrzegł, że obudził w nim jakąś myśl. Prawdopodobnie była tam cały czas. Zapewne, tak jak powiedział, to z powodu tej myśli oddał się w ich ręce. Ale kiedy została wyrażona słowami przez kogoś innego, potwierdzona przez człowieka z zewnątrz, stała się bardziej rzeczywista. Rzeczywista i kusząca. – Szkoda, że to nie pan – powiedział Sebastian i odepchnął się od ściany. – Mógłbym o panu napisać, a to, co ja piszę, zostaje wydane. Odwrócił się i poszedł do drzwi. Ile kroków mogło go od nich dzielić? Sześć? Pięć. Lagergren nawet nie pisnął. Cztery. Trzy. Sięgnął do klamki i próbował wymyślić powód, żeby zostać w pokoju, a jednocześnie nie zdradzić, jak bardzo mu zależy. Dwa. Nie udało się. – Zaczekaj. Sebastian nie mógł powstrzymać uśmiechu. Lagergren zobaczył przynętę i się nią zainteresował. Teraz należało trochę ją odciągnąć, żeby za nią poszedł, odsłonił się. Sebastian starł z twarzy najdrobniejszy ślad uśmiechu i odwrócił się z miną, która w zamyśle miała wyobrażać znudzenie i dawać do zrozumienia, że ma ważniejsze rzeczy do roboty. – O co chodzi?

– Widziałem w gazecie wywiad z tobą. Uważasz, że ten cały Morderca z Reality Show jest idiotą. – Tak. – Dlaczego w takim razie chcesz napisać o nim książkę? – O Hindem pisałem nie dlatego, że go lubię albo że się z nim zgadzam. – Sebastian cofnął się o kilka kroków. – Był interesujący dla mnie, dla czytelników. Sprawca tych morderstw jest jeszcze ciekawszy. Hinde był tylko zwykłym psychopatą z zaburzeniami empatii, przemoc w dzieciństwie, bla, bla, bla, te sprawy. Ten człowiek ma coś ważnego do powiedzenia. Ma misję. Zobaczył, że Lagergren zgodnie pokiwał głową. Zdecydowanie chwycił przynętę. Zbliżał się coraz bardziej. Nadszedł czas znowu mu ją wyszarpnąć. Tym razem mocniej. Tak, żeby stracił ją z oczu. Żeby musiał podjąć wysiłek, żeby znów ją zobaczyć. To znaczy: przyznać się do winy. – Choć w zasadzie nie wiem… Im więcej o tym myślę, tym bardziej… – Sebastian się zatrzymał, nie dokończył zdania, jakby właśnie coś przyszło mu do głowy. Jakby coś sobie uświadomił. – Tym bardziej co? Co takiego? Sebastian mocno zmarszczył czoło, westchnął i pokręcił głową, jakby jego własne myśli sprawiły mu zawód. – To chyba nie wystarczy. – Co nie wystarczy? Niepokój w głosie. Świetnie. – Coś w rodzaju manifestu i garstka ofiar – odwrócił się i spojrzał na Lagergrena, jakby był równorzędnym partnerem w dyskusji, którego zdanie szanował. – Świat się zmienił, prawda? Hinde zabił cztery osoby, to było grubo ponad dwadzieścia lat temu, ale teraz… Kolejny ruch głowy, który pozostawiał pole do interpretacji. – Każdy może sklecić manifest – ciągnął. – W internecie aż się od nich roi. Proszę spojrzeć choćby na Breivika, ile się o nim słyszy? Jak interesujący jest dzisiaj? A przecież Morderca z Reality Show nawet się do niego nie zbliżył. – Jeszcze nie. Dwa krótkie słowa. Pierwsze pęknięcie fasady. Po raz pierwszy naprawdę złapał przynętę. Co robić dalej, żeby go nie stracić? Miał nadzieję, że Lagergren uczepi się mocniej albo zaatakuje go z innej strony. – Myśli pan, że znowu będzie zabijał?

Widział, że Lagergren pojął, co właśnie powiedział. – A skąd mam wiedzieć? – odparł. Agresywnie. Nerwowo. Jakby siłą i natężeniem głosu chciał zrekompensować swój błąd. Sebastian postanowił zaatakować z innej strony. – Czy tak samo było z Ebbą Johansson i tym stypendium na MIT? Że pan tego nie planował? Po prostu powiedział? Czy to jest pańska pięta achillesowa? Że emocje biorą górę i decydują o tym, co pan mówi? – Nie wiem, co pan ma na myśli. – To w ten sposób pana znaleźliśmy. Sebastian okrążył stół i stanął za plecami Lagergrena. Widział, jak jego przeciwnik walczy z odruchem, żeby się obrócić i śledzić go wzrokiem. Podszedł blisko, pochylił się, ściszył głos i z odległości około dziesięciu centymetrów wyszeptał mu do ucha: – Poddałeś się. Sam się tu zgłosiłeś. Cisza. – Jesteś tutaj. Cisza. – Musiałeś się liczyć z tym, że już nigdy stąd nie wyjdziesz. Cisza. – Ale wiesz, że to jeszcze nie wszystko. Lagergren nie mógł już wytrzymać. Gwałtownie się odwrócił. – Nie wiem, o czym pan mówi. – Przymknij się, wiesz dokładnie, o czym mówię. Lagergren wytrzymał jego spojrzenie. Ciężko oddychał. Jakby w każdej chwili mógł się zerwać z krzesła i go zdzielić. Sebastian ani na chwilę nie oderwał od niego wzroku. Nagle Lagergren odwrócił się z powrotem i patrzył przed siebie. Sebastian kontynuował tym samym cichym i pewnym głosem. – A więc to już zaplanowane. Cisza.

– Chodzi o bombę? Znów chcesz coś wysadzić w powietrze? Cisza. Sebastian wyprostował plecy i znów zaczął spacerować po pokoju. Podawał tekst, jakby rozmawiał sam ze sobą. – Nie chwalisz się, że jesteś taki sprytny, że nas przechytrzyłeś, i nie opowiadasz, że nie mamy szans, bo… – zamilkł i spojrzał na niego triumfalnie, tym razem nawet nie próbując powstrzymać uśmiechu. – Bo teraz, kiedy już wiemy, wciąż możemy to zatrzymać. – Nie, nie możecie. – Tak, możemy. Wciąż się uśmiechając, podszedł do drzwi. Był pewien, że Torkel wyszedł z sąsiedniego pokoju, kiedy powiedział, że to jeszcze nie wszystko. Gdzie i kiedy – to musieli ustalić inni. On zrobił, co do niego należało. Choć może nie całkiem… Zatrzymał się w pół drogi. – Wsadź sobie te swoje pieprzone pytania z Trivial Pursuit. To… – postukał się w skroń – to jest prawdziwa inteligencja. Po tych słowach wyszedł. Słyszał, jak zamykają się za nim drzwi.

Praktycznie rzecz biorąc, wisieli nad nim. Sebastian z jednej strony. Torkel z drugiej. – Jak ci idzie? Znalazłeś już coś? – zapytał Torkel i po mistrzowsku udało mu się połączyć ton zachęty z tonem rozczarowania. – Nie zacznie mi iść szybciej od tego, że tu stoicie – odparł Billy z irytacją i spojrzał na nich przez ramię. Nie ruszali się z miejsca. – Poważnie, idźcie po kawę albo coś takiego. Krzyknę, kiedy skończę. Torkel westchnął z rezygnacją, ale cofnął się o krok. – Okej, chodźmy, pozwólmy Billy’emu popracować w spokoju – powiedział do Sebastiana i poszli. Przez krótką chwilę patrzył za nimi. Rozumiał ich pośpiech i niecierpliwość. Lagergren przestał mówić i nie mieli nic, co mogłoby im pomóc w ustaleniu, co zaplanował. Mieli tylko jego komputer.

Problem polegał na tym, że Lagergren najwyraźniej metodycznie wyczyścił historię wyszukiwania i Billy musiał spróbować ją odtworzyć z pamięci podręcznej twardego dysku. To wymagało trochę czasu. Czasu, którego według Sebastiana z całą pewnością nie mieli. Torkel i Sebastian weszli do jadalni. Torkel podszedł do lodówki, otworzył ją i przyglądał się zawartości. – Chcesz coś? – zapytał. – Nie – odparł Sebastian. – Ja też nie – powiedział do siebie i zamknął drzwi. Zaczął spacerować tam i z powrotem wzdłuż blatu. Był zbyt niespokojny, żeby usiąść. Co jakiś czas zerkał na Sebastiana, który usiadł na krześle najbliżej drzwi. – Co zrobiłeś? – zapytał w końcu. – Co zrobiłem kiedy? – Co zrobiłeś, że Vanja tak się wściekła. Sebastian spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem. Czyżby nie wiedział? Wywalił go, nie wiedząc, za co? – Nie powiedziała ci? – Nie. – To znaczy, że nie chce, żebyś to wiedział. Torkel nie zamierzał ciągnąć tematu. To nie było aż takie ważne. Znów zaczął chodzić tam i z powrotem. – Jak myślisz, co planuje? Mam na myśli Lagergrena. – Niestety coś dużego. – Jak dużego? – Na tyle, żeby przypisać sobie wszystkie zasługi. Dlatego tutaj przyszedł. – Nie mógł po prostu jeszcze raz zadzwonić do Webera? Przyznać się do tego w ten sposób? – Nie. Jest tak, jak powiedziałem w pokoju przesłuchań. On nie chce już być anonimowy. Chce się stać symbolem. Przywódcą. Uważa, że ma zwolenników, którzy teraz mogą przejąć pałeczkę. Których

będzie mógł inspirować w więzieniu i którzy będą czekali, aż wyjdzie. – To nienormalne. – Nie powinienem tego mówić jako wykształcony psycholog, ale on jest nienormalny. – Okej, skończyłem – rozległ się głos Billy’ego, który wsunął głowę do środka. Sebastian od razu wstał. – Nie przyjąłem cię z powrotem – powiedział Torkel, wychodząc. – Bez względu na to, jak nam pójdzie, wiedz, że nie przyjąłem cię z powrotem. – Wiem. – Co znalazłeś? – zapytał Torkel, kiedy razem z Sebastianem znów stanęli po obu stronach Billy’ego i gapili się w ekran. – Był ostrożny. Co wieczór czyścił historię wyszukiwania – powiedział Billy. – Wszystko po to, żeby usunąć wszelkie ślady, więc musiałem je odtworzyć. – Fantastycznie, dobra robota, ale co znalazłeś? – w głosie Torkela nie było już słychać rozczarowania, tylko ponaglenie. – To – odparł Billy i wyświetlił na ekranie masę tekstu. Sebastian nachylił się bliżej, żeby ogarnąć ją wzrokiem. – Historia wyszukiwania. Był bardzo dokładny – dodał Billy i wskazał górną linijkę. – Początek czerwca, Patricia Andrén. Zaczyna ją guglować. Czyta wpisy na jej blogu. – Billy wskazał trochę niżej i kontynuował. – Potem szuka restauracji w Helsingborgu, szkół, map, kamer monitoringu. Nieco później robi to samo z Petrovicem i Ulricehamn. Położył palec na kółku myszki i zjechał niżej. – Potem zaczyna szukać informacji o sobie i jednocześnie o siostrach Johansson, Weberze i kilku telewizyjnych szefach, ale wkrótce zatrzymuje się na Wallgrenie z TV3. Billy odwrócił głowę w stronę Sebastiana. – Tutaj pojawiasz się ty. – Okej, dobrze, to potwierdza naszą teorię, ale musimy wiedzieć, co planuje robić dalej, a nie, co już zrobił. – Ostatnie, co wyszukiwał, to PTS – oznajmił Billy. – Co to takiego? – spytał Sebastian.

– Agencja Pocztowa i Telekomunikacyjna. – Billy otworzył kolejną stronę i powiększył. Ekran wypełniło zdjęcie dużego kamiennego budynku żółtego koloru. – To instytucja, która nadzoruje całą krajową komunikację elektroniczną i pocztową. Zapadła krótka cisza. Wszyscy trzej wpatrywali się w żółty budynek, jakby się spodziewali, że udzieli im jakichś odpowiedzi. Sebastian zrobił krok do tyłu, myślał. Niedawno słyszał coś, co miało z tym jakiś związek. Pytanie brzmiało tylko co. I kiedy. I od kogo. – Czyli przeszedł od wyszukiwania pojedynczych osób do instytucji? – zapytał po chwili Torkel. – Czy PTS odpowiada w jakiś sposób za internet? – spytał Sebastian. – Właśnie tym się zajmują. Rozbudową i rozwojem, żeby każdy mógł mieć dobre szerokopasmowe łącze, telefon i tak dalej. – Tak – powiedział do siebie Sebastian. Wydawało się, że coś przyszło mu do głowy. Wskazał ekran. – Pamiętacie list do „Östersunds-Posten”, w sprawie tej dziewczyny z Frösön, która robiła filmiki o pielęgnacji paznokci… – Fridy Wester – wtrącił Torkel. – Właśnie. Fenomen YouTube’a. Takich ludzi jest mnóstwo i Lagergren musi ich wszystkich nienawidzić. Tak powiedział. Mnie i Källmanowi. Że internet ma w tym wszystkim spory udział. Sebastian się nakręcił i trudno go było zatrzymać. Myśli szalały mu w głowie. Musiał je uporządkować, żeby go dokądś zaprowadziły, zyskały kierunek. – Teorie spiskowe, filmiki z kotami, strony nawołujące do nienawiści, przyciągacze kliknięć – w sieci nie brakuje durnot. Napisał do Webera, że zamierza dojść do źródła. Do ludzi, którzy handlują głupotą. Wallgrena, Källmana… – Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej – dodał Torkel i nagle zbladł. – Cholera, powiem im, żeby zarządzili ewakuację. Odszedł na bok i wyciągnął telefon. Sebastian wziął krzesło ze stanowiska za plecami Billy’ego i usiadł obok. – Co jest ostatnie? – zapytał i skinął głową w stronę ekranu. Billy jeszcze raz otworzył historię wyszukiwania i zjechał na koniec listy. – Jakieś wydarzenie… Otworzył nowe okno, skopiował to, czego szukał Lagergren, i kliknął na pierwszy wynik od góry. – Wydarzenie w centrum Waterfront w związku z rozbudową sieci światłowodowej i wizją, że w dwa tysiące dwudziestym roku Szwecja będzie pierwsza na świecie pod względem dostępu do

internetu. Dalej przeglądał tekst na stronie. Nagle coś go zaniepokoiło. – Będą tam minister technologii informatycznych i minister edukacji. – Kiedy ma się odbyć? – Dziś wieczorem, zaczyna się o siódmej. Obaj spojrzeli na zegar na ekranie. Było piętnaście minut przed siódmą.

Wielu sztokholmczyków uznawało nowo powstały element miejskiego krajobrazu za architektoniczne i estetyczne dno. W rezultacie Waterfront został wybrany na najbrzydszy budynek w Sztokholmie. Vanja nie podzielała tej opinii. Uważała, że te wszystkie szklane elementy i stercząca metalowa konstrukcja wychodząca na zatokę Riddarfjärden wyglądają całkiem stylowo. Była zdania, że właśnie to wyróżnia duże miasto. Że rośnie i zmienia się z czasem. Nigdy nie rozumiała strachu przed nowością, ujawniającego się w płomiennych debatach, które wybuchały zawsze wtedy, kiedy ktoś chciał wybudować coś nowego. Nowoczesne miasto potrzebuje nowoczesnych budynków. Wydarzenie miało się odbyć w części kongresowej, która sąsiadowała z hotelem. Vanja nigdy jeszcze nie była w środku, tylko przejeżdżała obok, więc choć podejrzewała, że sama impreza okaże się nudna jak szlag, cieszyła się, że tam będzie. Wzięli samochód Jonathana i zaparkowali w podziemnym garażu. Włożyła jego klucze i portfel do torebki, żeby nie obciążały jego cienkiej, jasnej lnianej marynarki, którą włożył na błękitną koszulę. Ona miała na sobie jasnożółtą letnią sukienkę i małą, białą marynarkę. Wjeżdżali windą do hali kongresowej razem z kilkoma innymi elegancko ubranymi gośćmi. – Co powiemy, jeśli spotkamy jakichś twoich kolegów? – zapytała. Posłał jej łagodny uśmiech. – Nic. Przywitamy się. Pogadamy. To moi koledzy z pracy, nie Susanny – odparł i ją pocałował. Drzwi windy się otworzyły i weszli w gwarny tłum. Ludzie szli do sali, ale wielu z nich nadal stało przy okrągłych, wysokich metalowych stolikach. Ubrani na biało kelnerzy manewrowali zręcznie między zaproszonymi gośćmi, proponując białe wino i kanapeczki koktajlowe. Nigdy szczególnie jej nie zależało na bywaniu w towarzystwie polityków i celebrytów, ale tym razem traktowała to jak mile widzianą odmianę. Pomyślała, że może się to stać częścią jej nowego życia. Życia z Jonathanem. Na stojaku na jednym ze stołów stał program imprezy. Wzięła go do ręki i otworzyła.

– Kiedy możemy się stąd urwać? – zapytała i pokazała go Jonathanowi. – Po tym – odparł i wskazał jeden z punktów. Przeczytała na głos: – Dwudziesta piętnaście. Czy przyszłość już nadeszła? Anders Grudell, dyrektor generalny Coldoc. – Prawdziwy gwóźdź programu – powiedział z uśmiechem. Wzięła kieliszek białego wina z jednej ze srebrnych tac, które przelatywały obok. Nagle zadzwonił mały dzwonek. – Czas zająć miejsca – rozległ się czyjś głos. – Czas zająć miejsca. Dźwięk dzwonka rozbrzmiał ponownie. Do rozpoczęcia imprezy zostało jeszcze mniej więcej dziesięć minut. Pierwszym punktem programu miało być mniej więcej dziesięciominutowe powitanie szefa Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej. Następnie mowę inauguracyjną miał wygłosić minister technologii informatycznych. Vanja i Jonathan pomału ruszyli w kierunku drzwi. Kiedy weszli do środka, uderzyło ją, że jest tam aż tylu ludzi. Sala była prawie pełna, a według tabliczki przy wejściu było w niej sześćset miejsc. Z przodu, na podwyższonej scenie, znajdowało się podium obramowane dwoma dużymi bukietami kwiatów, a obok okrągły stolik na jednej nodze, na którym stał otwarty laptop. Na ścianie za podium wisiał ekran wielkości kinowego, z logotypem Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej. Zajęli miejsca kawałek dalej, tuż przy przejściu. Kiedy usiedli, Jonathan chwycił ją za rękę. – Tak się cieszę, że tu jesteś. – Jeszcze bardziej cieszyłbyś się gdzie indziej – powiedziała, po czym delikatnie położyła mu rękę na udzie i ścisnęła. Uśmiechnął się do niej. Radość i pożądanie w jego oczach mieszały się z czymś w rodzaju przygnębienia. – Przez jakiś czas będzie nam ciężko. Wiesz o tym, prawda? Chodzi o Susannę – powiedział i się przybliżył. – Wiem – odparła z powagą, ale nie cofnęła ręki. – Myślisz, że dasz sobie z tym radę? – zapytał niemal z niepokojem. – Po tym, co się wydarzyło, dam sobie radę ze wszystkim.

– Nawet z przemową ministra technologii informatycznych na temat rozbudowy sieci światłowodowej? – Nawet z nią – odparła i delikatnie się roześmiała. Dźwięk syren odbijał się echem od kamiennych domów. Billy jechał z dużą prędkością, ale tym razem Torkel uważał, że nie dość szybko. Miał nadzieję, że zdążą na czas. Aktywność w eterze była wysoka. Z policyjnego radia co chwilę dobiegały głosy i rozkazy. Można było odnieść wrażenie, że cała sztokholmska policja kieruje się w stronę centrum Waterfront. Pierwszy patrol miał wkrótce dotrzeć na miejsce, ale jak dotąd nikomu nie udało się skontaktować z żadnym z organizatorów i ewakuacja nawet się nie rozpoczęła. Kobiecy głos poinformował, że dodzwonili się do recepcjonistki z hotelu obok, która obiecała, że pomoże im znaleźć kogoś odpowiedzialnego za event. Torkel powinien się dodzwonić do kogoś z policji bezpieczeństwa, żeby zapewnić ochronę ministrom, ale jak zwykle trudno było tam znaleźć odpowiedniego człowieka, zwłaszcza wieczorem. Policja bezpieczeństwa spodziewa się zamachów tylko w godzinach pracy biurowej, pomyślał Torkel z irytacją. Saperzy byli już w drodze, ale można było się ich spodziewać najwcześniej za dziesięć minut – jechali z Solny, po fałszywym alarmie. Torkel czuł coraz większy stres. Minuty mijały i w dalszym ciągu nawet nie rozpoczęto ewakuacji budynku. Jeżeli ich teoria była słuszna, jechali ku potencjalnej katastrofie. Wiedzieli, że Lagergren potrafił skonstruować bombę z zapalnikiem czasowym i jeśli chciał osiągnąć jak najlepszy efekt, powinien dopilnować, żeby wybuchła w czasie przemówienia ministra technologii informatycznych. Według programu miało się rozpocząć dziesięć po siódmej. Naprawdę musieli wyprowadzić stamtąd ludzi. Wreszcie potwierdzono, że wóz 67 jest na miejscu. Torkel wziął mikrofon i sam zaczął wydawać rozkazy. – Wyprowadźcie ich, wyprowadźcie wszystkich najszybciej, jak się da. Za minutę będziemy. Billy skręcił na przeciwległy pas i docisnął gaz do dechy. Wyjący silnik prawie zagłuszał syreny. Minęli plac Bolindera i zobaczyli przed sobą wiadukt Klaraberg i centrum Waterfront. Szklany budynek pod wpływem błyskających świateł co jakiś czas połyskiwał na niebiesko jak topaz. Ale Torkel widział tylko wchodzących policjantów, nikt nie wychodził na zewnątrz. – Kurwa, nie ma szans, żebyśmy zdążyli wyprowadzić wszystkich – powiedział sfrustrowany Torkel. Na jego czoło wystąpiły krople potu. Gwar przycichł i na scenę wszedł siwiejący dyrektor Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej. Podszedł do podium i chwycił mikrofon, żeby wszystkich powitać. Zanim zaczął, wcisnął klawisz komputera i obraz na ekranie za jego plecami się zmienił. Logotyp Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej zniknął, a zamiast niego pojawił się duży napis „WIZJA 2020” na tle mapy Szwecji. Obok widniał mniejszy: „Pierwsi na świecie pod względem dostępu do internetu”. Jeśli sądzić po brawach, wszyscy goście byli pod wielkim wrażeniem.

Dyrektor generalny właśnie miał zabrać głos, kiedy od strony wejścia zaczął dobiegać hałas i rozległo się kilka urzędowych głosów. Vanja w pierwszej chwili nie zrozumiała, co się dzieje, ale zaraz potem zobaczyła wbiegających do środka umundurowanych funkcjonariuszy. Brawa ucichły. – Musimy poprosić państwa o opuszczenie lokalu! – krzyknął głośno jeden z nich. Ludzie spoglądali na siebie pytająco, rozglądali się i patrzyli na policjantów, ale tylko kilku wstało. – Opuścić lokal, natychmiast! – krzyknął znowu policjant. – Mamy alarm bombowy. Tym razem niepokój zaczął się rozprzestrzeniać jak ogień. Wszyscy wstali z miejsc i najszybciej, jak mogli, ruszyli do wyjścia. Vanja odwróciła się do Jonathana. – Wychodź, ja zaraz przyjdę – powiedziała i zaczęła się przeciskać przez zdezorientowany tłum w stronę policjanta idącego ku podium, na którym wciąż jeszcze stał dyrektor generalny z mikrofonem w dłoni. Podeszła i pokazała legitymację. – Vanja Lithner, Krajowy Wydział Zabójstw. Co się stało? – Dostaliśmy rozkaz, żeby opróżnić lokal. Wy go wydaliście – odparł policjant i dalej się przedzierał w stronę podium. – My? Krajowy Wydział Zabójstw? – Twierdzicie, że może tu być bomba – powiedział policjant, wskoczył na scenę i podszedł do podium. Zabrał mikrofon dyrektorowi generalnemu. – Powtarzam, proszę natychmiast opuścić lokal! – rozległ się jego głos, tym razem z głośników. – Jak najszybciej, ale bez paniki. Spokojnie. Gwar przybrał na sile, rozległ się czyjś zaniepokojony okrzyk. Drzwi były zablokowane przez ludzi, którzy próbowali wyjść. Wyprowadzenie wszystkich zajmie dużo czasu, pomyślała Vanja i poczuła, jak przyśpiesza jej puls. To musiało mieć coś wspólnego z Lagergrenem. W przeciwnym razie dlaczego byłby w to zaangażowany Krajowy Wydział Zabójstw? Szukała wzrokiem Jonathana, ale zniknął jej z oczu. Rozejrzała się i kawałek dalej, za sceną, zobaczyła nieużywane wyjścia ewakuacyjne. – Używajcie też wyjść ewakuacyjnych! – krzyknęła stanowczo i zaczęła kierować tam ludzi. – Powiedz im, żeby wychodzili też tędy! – krzyknęła do policjanta z mikrofonem i wskazała kierunek. Nagle zobaczyła Jonathana. Szedł w jej stronę, przeciskając się przez tłum. Jego czarujące spojrzenie przepadło bez śladu, teraz bił od niego tylko niepokój. – Chodź, musimy się stąd wydostać! – krzyknął. Pokręciła głową.

– Zostanę i będę pomagać. Ty idź. Później do ciebie zadzwonię. Jonathan podszedł i chwycił ją za rękę. – Jesteś pewna? – Tak. Jeśli mamy wyprowadzić wszystkich, przyda się każda możliwa pomoc – powiedziała i omiotła spojrzeniem otaczający ją chaos. – Okej, tylko uważaj – odparł i szybko pocałował ją w usta. Potem skinął głową, puścił jej dłoń i zniknął. Krótką chwilę patrzyła za nim, potem się odwróciła i próbowała dyrygować tłumem. Billy zaparkował na środku Klarabergsgatan, żeby ją zablokować. Zostawił włączone niebieskie światła. Torkel zdążył już wysiąść i stał przy jednym z dowódców. Dookoła kłębili się zaniepokojeni ludzie w eleganckich strojach. Wielu z nich się zatrzymało, jak tylko wyszli z budynku. Nie przerywając rozmowy, Torkel zamachał ręką, żeby szli dalej. – Musisz ich stąd zabrać, przeprowadzić przez wiadukt Klaraberg i w dół do Kungsholmen. Dowódca żarliwie pokiwał głową. – Ma się rozumieć. – I wstrzymaj cały ruch. Pociąg i metro też. – Wiemy, że tam jest bomba? – zapytał cicho dowódca, ale w jego głosie dało się usłyszeć nutę niepokoju. – Tak zakładamy – odparł Torkel. Starał się sprawiać wrażenie spokojniejszego, niż był w rzeczywistości. Nachylił się bliżej, żeby nie słyszeli go przechodzący obok ludzie. – Jak tylko przyjadą saperzy, skieruj ich tam – polecił. Dowódca znów pokiwał głową, a Torkel odwrócił się do Billy’ego. – Wchodzę. Zostaniesz tutaj i dopilnujesz, żeby wszystko zostało odgrodzone? – Jasne. Torkel popędził w stronę sznura wybiegających gości i zniknął w budynku. Sebastian wysiadł z samochodu i się rozejrzał. Nie bardzo wiedział, co robić. Dopuszczał do siebie myśl, że jeśli to, czego się obawia, jest prawdą, to jemu i wszystkim innym w pobliżu budynku grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Zerknął na zegarek. Trzy minuty po siódmej. Zgodnie z programem za siedem minut miało się zacząć przemówienie ministra technologii informatycznych. Na miejscu Lagergrena zadbałby o to, żeby bomba wybuchła właśnie podczas tego przemówienia. Wtedy miałoby to największą wartość symboliczną.

Popatrzył na Billy’ego, który miał pełne ręce roboty – próbował kierować ruchem nadjeżdżających radiowozów, a jednocześnie pilnował, żeby pozostali policjanci odgrodzili większy obszar wokół budynku. Pomyślał, że w zasadzie powinien jak najszybciej przenieść się gdzie indziej. Przecież go tu nie chcieli. Dlaczego miałby się przejmować? Jeżeli tam była bomba, mogła sobie wybuchać w każdej chwili. Czuł jednak, że nie może zwiać. Miarka się przebrała. Nie dał rady uratować Källmana. Ale Lagergren nie zabije już nikogo więcej. Nie wygra ponownie. Ruszył w stronę wylewającego się tłumu. Sala była w zasadzie pusta, ale połowa gości nadal była w holu, bo kolejka na schodach posuwała się wolno. Na podłodze leżały porozrzucane kieliszki, kanapki i srebrne tace. Pracownicy stali przy windach i odprawiali tych, którzy chcieli z nich skorzystać. Ale wszystko przebiegało spokojnie. Ewakuacja szła pomyślnie, nawet jeśli trochę trwała. Vanja wyjęła telefon i zadzwoniła do Billy’ego. Wydawał się, delikatnie mówiąc, zestresowany. W tle słychać było wycie syren. – Co się dzieje? – zapytała. – Dlaczego ewakuujecie Waterfront? – zapytała zamiast powitania. – Mówią o tym w telewizji? – Może i tak, ale ja jestem w środku. – Co? Dlaczego? – Billy wydawał się całkowicie zaskoczony. – Kij z tym. Mów, co się dzieje. – Wydaje nam się, że Lagergren chce zaatakować tutaj – odparł Billy. – Podczas przemówienia ministra technologii informatycznych. Vanja poczuła, jak w środku rozchodzi jej się fala zimna. Zwłaszcza kiedy spojrzała na masę ludzi, którzy w dalszym ciągu przepychali się do wyjścia. – Miało się zacząć za pięć minut – powiedziała. – Wiemy – odparł Billy. – Saperzy są w drodze. Vanja odwróciła się i wbiegła z powrotem do sali. – Macie pomysł, gdzie mógł ją umieścić? – zapytała z niepokojem. Szła w stronę sceny i przyglądała

się przerwom między rzędami ławek. – Nie wiemy nawet, czy tu jest jakaś bomba. Podskoczyła, zajrzała pod podium. Już miała zerknąć za scenę, kiedy coś przyszło jej do głowy. – Kurwa! – zawołała, zeskoczyła ze sceny i pobiegła z powrotem do holu. – Co się stało? Znalazłaś ją? – zapytał niespokojnie Billy. – Nie, ale właśnie o czymś pomyślałam. Tu jest garaż. Pod budynkiem. Milczenie Billy’ego świadczyło o tym, że zrozumiał sens jej słów. – Bomba w samochodzie pod budynkiem – powiedział w końcu. – W takim razie musimy ewakuować też hotel. – Jadę na dół – odparła i pobiegła w stronę wind. – Bądź ostrożna – zdążyła jeszcze usłyszeć. Zaraz potem się rozłączyła i głos Billy’ego ucichł. Podeszła do wind. Jeden z kelnerów próbował ją powstrzymać, więc wyciągnęła legitymację, odepchnęła go i wcisnęła przycisk jazdy w dół. Nie musiała długo czekać, drzwi po prawej natychmiast się otworzyły – winda najwyraźniej na nią czekała. Wbiegła do środka i wcisnęła G. Jej wzrok zatrzymał się na odbiciu w lustrze. Nie poznawała samej siebie. Spojrzenie mówiło, że jest policjantką. Strój – że nadal jest na randce.

Sebastian nie wierzył własnym oczom. Co robiła tu Vanja? Stał kawałek dalej i kierował ludzi do drzwi, kiedy nagle podniósł wzrok, spojrzał piętro wyżej i ją zobaczył. Była jak żółta smuga biegnąca po czerwonym dywanie w kierunku wind. Zrobił unik przed spoconą, niespokojną masą, która przeciskała się do wyjścia. Skupił wzrok na windach. Vanja weszła do pierwszej od prawej. Spojrzał na tabliczkę nad drzwiami, żeby zobaczyć, dokąd pojedzie. Po lewej stronie tabliczki zaświeciła się biała litera G. Zesztywniał. Nie od razu zrozumiał, dlaczego tam pojechała, ale panika, nad którą próbował zapanować, znów dała o sobie znać. Garaż.

Pod budynkiem. No tak, pomyślał. Przecież to jasne. Powinni byli wpaść na to wcześniej. Przecież nie znaleźli volvo Saurunasa. Nacisnął przycisk W DÓŁ i jednocześnie wyjął komórkę. Billy odebrał, kiedy drzwi się otworzyły. Wsiadł do windy i wybrał garaż. – Vanja tu jest – powiedział krótko. – Tak, wiem. Jest na dole, w garażu – oznajmił podekscytowany Billy. – Wiem, widziałem – odparł z irytacją. – Przyszło nam do głowy, że to może być bomba w samochodzie! Sebastian nawet mu nie odpowiedział. Czuł, że to nie czas na oczywistości. – Volvo Saurunasa. Jaki miało kolor? I numer rejestracyjny? – zapytał. Drzwi się zamknęły i winda ruszyła w dół. – Yym… – Billy szukał w pamięci. Sebastian spojrzał na zegarek. Dziesięć po siódmej. Właśnie rozpoczęłoby się przemówienie ministra. Poczuł, jak go skręca od środka. – No dalej, Billy. – Volvo S60. Dwa tysiące siedem. Passion Red. Czyli czerwone… GV… GVL665 – wyrecytował Billy w skupieniu. – Dobrze. Czy saperzy już przyjechali? – Są koło Ulriksdal – odparł Billy. Za daleko. Niech to szlag, pomyślał Sebastian i się rozłączył. Drzwi windy się otworzyły i wyszedł do wypełnionego samochodami garażu w kolorze cementu. Zrobił kilka kroków do przodu i się rozejrzał. Kawałek dalej dostrzegł Vanję. Była odwrócona tyłem i wyraźnie czegoś szukała. – Vanja! – krzyknął. Obróciła się i go zobaczyła. – Co ty tu robisz? – zapytała bardziej ze zdziwieniem niż z irytacją, kiedy się zbliżył.

Zdawał sobie sprawę, że nie chciała go oglądać ani o nim słyszeć, ale w tej chwili nic go to nie obchodziło. Były ważniejsze rzeczy. Lagergrenowi nie mogło się udać. Jej nie mogło się nic stać. – Volvo S60. Czerwone. GVL665. Volvo Saurunasa. Widziałaś je? Pokręciła głową. – Widziałaś jakiekolwiek czerwone volvo? – Wiemy, że chodzi o ten samochód? – To jedyne, co mamy. Musimy go teraz znaleźć. Vanja pokiwała głową. – Tu są dwa poziomy. Przeszukam ten drugi – powiedziała i zaczęła biec do znajdującej się kawałek dalej rampy, która prowadziła w dół. Po kilku krokach przystanęła, zdjęła buty na obcasie i pobiegła dalej. W żółtej letniej sukience. Sebastian przyłapał się na myśli, że może widzi ją po raz ostatni. Tak nie mogło być. Zaczął biec wzdłuż rzędów samochodów. Garaż był duży i ze względu na wieczorne wydarzenie – wypełniony. Sebastian szukał koloru czerwonego. Wypatrzył toyotę, mazdę, a potem volvo, ale model V40, na innych numerach. Biegł dalej. Nagle usłyszał krzyk Vanji. – Tutaj! Tutaj! Odwrócił się i pobiegł w kierunku, z którego dobiegał głos. Jego nogi nie nadążały za chęciami. Ściął drogę i przebiegł koło kilku zaparkowanych samochodów. Zbiegł po rampie na niższy poziom. Poczuł, że słaba kondycja zaczyna się dawać we znaki. Zacisnął zęby. Nie miał odwagi nawet spojrzeć na zegarek, po prostu biegł. Echo jego ciężkich kroków odbijało się od betonowych ścian. Nagle zobaczył ją kawałek dalej. Osłoniła łokieć torebką i z dużą siłą uderzyła w boczną szybę czerwonego volvo. Wreszcie dobiegł.

Numer rejestracyjny się zgadzał. To był samochód Saurunasa. Stał zaparkowany przy filarze nośnym, z całą pewnością nieprzypadkowo. – Tutaj z tyłu coś leży – powiedziała Vanja. – Coś dużego. Odblokowała tylne drzwi, otworzyła je i odsunęła szaroniebieski koc, który przykrywał zawartość bagażnika. Lagergren złożył tylne siedzenie, żeby zrobić miejsce. Sebastian zajrzał do środka. Bagażnik był wypełniony dużymi, szczelnie wypakowanymi papierowymi torbami z Lantmännen. W samochodzie unosił się silny zapach oleju silnikowego. Na środku, otoczona workami, stała drewniana skrzynka. Niektóre worki były otwarte i ich zawartość – okrągłe, białe granulowane kryształki – wypadła na zewnątrz. Vanja wzięła kilka z nich do ręki. Przypominały żwirek dla kota. – To nawóz sztuczny – stwierdziła. – Zmieszany z olejem silnikowym, żeby nie wchłaniał wody. To była jedna z najprostszych do wykonania bomb. Azotan amonu i olej do silników Diesla. Sebastian spojrzał na nią z niepokojem. – A co to takiego? – zapytał i wskazał skrzynkę. Vanja wyciągnęła rękę i zdjęła pokrywę. W skrzynce stały dwa szklane zbiorniki wypełnione wodą. Jeden duży i jeden mały. – Bomby z nawozów potrzebują wybuchu o dużej sile do zapoczątkowania reakcji łańcuchowej i detonacji – powiedziała, oglądając zawartość skrzynki. Dolny zbiornik był większy i zawierał przezroczysty płyn. Płyn w górnym, mniejszym zbiorniku miał lekko żółtawą barwę. Oba były ze sobą połączone zamkiem próżniowym. Tylko cienka metalowa płytka nie pozwalała płynom zmieszać się ze sobą. Sebastian wskazał ją ręką. – Kurwa – zaklęła nerwowo Vanja. – Nie ma nawet centymetra grubości. Co mówiła Ursula? Centymetr co piętnaście minut? – W takim razie mamy sześć, siedem minut. Maksymalnie – odparł Sebastian. Przyjrzeli się bliżej i wydawało im się, że widzą, jak żółty płyn powoli przeżera się przez metalową płytkę. Małe, maleńkie opiłki oddzielały się od niej i topiły na ich oczach. Sebastian spojrzał na Vanję. Był poważny. – Musisz stąd uciekać – powiedział. Zareagowała dokładnie tak, jak przypuszczał.

– W życiu. Musimy spróbować ją wyciągnąć. – Ja zostaję – powiedział. – Spróbuję to zrobić. Pokręciła głową. – Musimy to zrobić razem – stwierdziła. Sebastian posłał jej spojrzenie pełne frustracji i wyciągnął telefon. – Zadzwonię do Billy’ego i zapytam, jak wygląda sprawa saperów – oznajmił i zaczął wystukiwać numer. Nagle spojrzał z rezygnacją na wyświetlacz. – Nie mam zasięgu – powiedział. Vanja popatrzyła na swoją komórkę. Też nie miała zasięgu. – Na wyższym poziomie był, pobiegnę tam – powiedział Sebastian. – Nie, nie mamy wiele czasu. Będziemy musieli rozwiązać to sami. Popatrzył na nią. Miała rację. Teraz byli tylko we dwoje. Ojciec i córka. Billy oszacował, że ponad dwie trzecie gości zdążyło już wyjść na zewnątrz, ale wciąż wypatrywał ekipy saperów. Według ostatniego raportu utknęli na Sveavägen. Prawdopodobnie przez blokadę, którą sam pomagał ustawić, ale mimo wszystko miał nadzieję, że wkrótce ich zobaczy. Podbiegł do niego Torkel. – Odzywali się do ciebie Sebastian albo Vanja? – Dzwoniłem do obojga, ale od razu włącza się poczta głosowa. Prawdopodobnie na dole nie ma zasięgu. Torkel spojrzał na niego. Wydawał się zmartwiony. – A saperzy? Billy wskazał potężny korek. – Utknęli. Mamy wysłać ludzi do garażu i spróbować ich znaleźć? – zapytał. Torkel nie odpowiedział. Odwrócił się. Ludzie dalej wychodzili z budynku i uciekali. Ci, którzy zostali w środku i pomagali w ewakuacji, to jedno. Ale nie mógł posyłać tam kolejnych. Saperów owszem, ale nikogo więcej. Pokręcił głową. Dało się zauważyć, że ta decyzja nie była dla niego łatwa.

– Nie możemy ryzykować życia kolejnych osób. Ale próbuj dalej się z nimi połączyć – powiedział, starając się, żeby w jego głosie nie było słychać niepokoju. – Mogę tam zbiec – powiedział Billy. – Nie. Rozumiem cię, ale nie. Worków było osiem, a według napisów każdy z nich zawierał pięćdziesiąt kilogramów sztucznego nawozu. To oznaczało, że samochód pomieścił około czterystu kilogramów. Wiedzieli, że skutki będą katastrofalne. Nie mieli pojęcia, jak rozbroić zapalnik, więc uznali, że najlepiej będzie go przenieść i w ten sposób zapobiec katastrofie. Mieli jednak mało czasu. Metalowa płytka z każdą sekundą była coraz cieńsza. Wspólnymi siłami wyciągnęli skrzynkę ze szklanymi zbiornikami najostrożniej, jak się dało. Mogli tylko mieć nadzieję, że Ursula słusznie twierdziła, iż Lagergren to biegły chemik i płyny są wystarczająco stabilne, aby można je było przenosić. – Co teraz? – zapytała Vanja, kiedy wynieśli skrzynkę. – Chyba spróbujemy to wynieść – odparł Sebastian i starał się dobrze chwycić skrzynkę. – Im dalej od samochodu, tym lepiej. – Samo to potrafi chyba wybuchnąć z cholernie dużą siłą – powiedziała Vanja i skinęła głową w stronę skrzynki. – Ładunkowi na Arlandzie udało się przesunąć samochody stojące pięćdziesiąt metrów dalej. Mogę sobie tylko wyobrazić, jaki efekt będzie w przestrzeni zamkniętej. – To już problem ubezpieczyciela – odpowiedział Sebastian zaciętym tonem. – Nie o to mi chodziło. W najgorszym wypadku zdetonuje nawóz bez względu na to, w którym miejscu garażu będzie się znajdować. Znów spojrzała na cienką metalową płytkę. Naprawdę rozpuszczała się na jej oczach. Podłamana pokręciła głową. – Nigdy nie zdążymy wnieść tego na górę – powiedziała, prawie panikując. Sebastian się nie odezwał. Ciężko oddychał. Skrzynka mimo wszystko trochę ważyła. – Cholera! Tak! Stawiaj, stawiaj! – krzyknęła nagle, tak że prawie wypuścił skrzynkę z rąk. – Co się dzieje? – zapytał, kiedy zrobił, jak kazała. – Samochód Jonathana. Stoi tu, a ja mam kluczyki w torebce – powiedziała i zaczęła biec najszybciej, jak potrafiła. – Wywieziemy to stąd. Sebastian nie ruszał się z miejsca. Nie minęło nawet trzydzieści sekund, kiedy usłyszał dźwięk

odpalanego silnika. Vanja z piskiem opon wyjechała zza rogu czarnym audi. Zahamowała przed nim, wysiadła, obiegła samochód i otworzyła drzwi po stronie pasażera. – Ostrożnie – powiedziała, kiedy razem stawiali drewnianą skrzynkę na siedzeniu pasażera. Kiedy była już na miejscu, Vanja przypięła ją pasem. Potem pobiegła z powrotem do otwartych drzwi od strony kierowcy. W grę mogły wchodzić minuty, może tylko sekundy, zanim płyny zmieszają się ze sobą i nieunikniony proces chemiczny się rozpocznie. – Ja to zrobię – powiedział Sebastian i zagrodził jej drogę do drzwi. Spojrzała na niego zdziwiona. – Co ty wyprawiasz? – Do prowadzenia auta potrzeba tylko jednego z nas – mówił dalej. Sam był pod wrażeniem własnego spokoju. – Myślisz, że to coś zmieni? Między nami? – wykrzyknęła Vanja. – To, że próbujesz zgrywać bohatera? Dotarło do niego, że musiał naprawdę mocno ją zranić. Nawet w takiej chwili nie była w stanie się o niego martwić. Ta świadomość dodała mu sił. Wiedział, że musi to zrobić. Nagle poczuł się lekki. Jakby działanie uwalniało go od winy. Oczyszczało. – Nie w tym rzecz – powiedział spokojnie i wsiadł do samochodu. – Już straciłem jedną córkę. Nie zamierzam stracić kolejnej. Zamknął drzwi, posłał jej ostatnie spojrzenie i ruszył. Ona po prostu stała w miejscu. Nie płakała. Nie widać było po niej wdzięczności. Nic. Wkrótce nie widział jej już we wstecznym lusterku. Zniknęła. Pewnie na zawsze.

Jechał szybko. Czuł, że samochód jest dobrze wyważony i posłuszny. Radio było włączone. Program czwarty. Z głośników sączyła się jakaś popularna piosenka, przez chwilę chciał ją wyłączyć. Ale dlaczego miałby to robić? Dlaczego nie miałby posłuchać muzyki, skoro były to ostatnie chwile jego

życia. Może dlatego, że ten utwór był paskudny. Wyłączył radio. Pomyślał o leżącej obok bombie. O metalu, który powoli się rozpuszczał. Tak jak życie. Wszystko się kiedyś kończyło. Nagle na wprost pojawił się szlaban – najwyraźniej powinien się zatrzymać i zapłacić. Zamiast tego zredukował bieg i dodał gazu. Samochód zareagował błyskawicznie i przejechał. Huk był mniejszy, niż się spodziewał. Szlaban złamał się na kilka części i zostawił małą rysę na szybie. To było wszystko. Kawałek przed sobą zobaczył drogę i światło letniego wieczoru. Zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma pojęcia, co go czeka. Miał wywieźć skrzynkę i pojemniki z garażu, dalej myślami nie sięgał. Zbliżał się do drogi wylotowej ze Sztokholmu, w samochodzie, który w każdej chwili mógł eksplodować. Musiał znaleźć miejsce jak najdalej od ludzi i miejskich zabudowań. Wydawało się to niemożliwe. Wyjechał z garażu i trochę zwolnił, żeby się zorientować w sytuacji. Policyjne światła migały na niebiesko. Wiadukt Klaraberg został zablokowany z obu stron, ale dostrzegł lukę pomiędzy policyjną furgonetką a zwykłym radiowozem. Droga prowadziła w kierunku domu towarowego Ĺhléns i placu Sergela. Z całą pewnością nie powinien jechać w tę stronę, to było samo serce miasta, nie miał jednak wyboru. Musiał się stąd wydostać. W każdej chwili mogło się okazać, że jest już za późno i że jego próby uniknięcia katastrofy skończyły się fiaskiem. Dodał gazu i ostrzegawczo zatrąbił, żeby ludzie ustąpili mu z drogi. Przynajmniej jeden człowiek zrozumiał, co się dzieje. Billy. Zobaczył, jak biegnie i wymachuje rękoma, żeby pozostali policjanci nie próbowali go zatrzymać. Skierował samochód w szczelinę – była mniejsza, niż początkowo przypuszczał, i skończyło się zarysowaniem obu boków i urwaniem wstecznego lusterka. Zobaczył przed sobą wiadukt Klaraberg i ulicę Klarabergsgatan. Jego samochód był jedynym, który jechał w tym kierunku. Kawałek dalej na przeciwnym pasie zobaczył gigantyczny korek. Zwiększył prędkość. Dokąd powinien pojechać? Zaczynała ogarniać go panika. Z pewnością miał już niewiele czasu, ale nie mógł wysiąść i zostawić samochodu w tym miejscu. Odpowiadał za niego. Musiał dokończyć to, co zaczął. Nawet jeśli to oznaczało, że będzie musiał zapłacić najwyższą cenę. Zobaczył małą przecznicę koło kościoła św. Klary – prowadziła do większej ulicy Vasagatan przez jeszcze jedną przecznicę. To było najlepsze rozwiązanie. Wprawdzie Vasagatan biegła koło dworca głównego, ale później była już bardziej otwarta i przy odrobinie szczęścia mógł nawet dotrzeć do zatoki. Wdepnął hamulec i jednocześnie skręcił. Opony zapiszczały niezadowolone, a tyłem audi zarzuciło, ale udało mu się odzyskać panowanie nad kierownicą i wjechać w przecznicę. Na następny gwałtowny skręt w prawo był już lepiej przygotowany i uniknął poślizgu. Przed nim rozciągała się Vasagatan. Ze zdumieniem stwierdził, że nie była jeszcze odgrodzona. Mimo to nie chciał zwalniać. Trzymał rękę na klaksonie. Zdążył jeszcze zauważyć, że prawy pas jest pełen stojących samochodów,

i skręcił ostro w lewo, na przeciwny pas. Niewiele brakowało, a zderzyłby się z miejskim autobusem. O włos uniknął kolizji, przeciskając się koło taksówki. Tym razem zarysował bok od strony pasażera, ale nie stracił dużo prędkości. Samochody jadące z naprzeciwka hamowały albo gwałtownie zjeżdżały na bok. Wiedział, że musi skręcić na drugi, właściwy pas, ale uniemożliwiała to szeroka i wysoka barierka pośrodku jezdni, a nieruchomy sznur samochodów po jego prawej stronie sięgał aż do skrzyżowania na Tegelbacken. Jechał więc dalej, prosto na nadjeżdżające samochody. Nagle zobaczył przed sobą przejście i kilku pieszych, którzy mimo pisku opon gwałtownie hamujących samochodów i wściekłego odgłosu klaksonu zaczęli przechodzić przez ulicę. Zaczął trąbić jak szalony, żeby zeszli mu z drogi. Zobaczyli go i rozbiegli się na wszystkie strony. Niewiele brakowało. Po chwili widział już przed sobą wodę za Klarastrandsleden. Ale zobaczył też radiowozy z włączonymi światłami, które stały przy ścieżce rowerowej i skutecznie blokowały drogę na wprost i na nabrzeże. Najlepsza szansa. Przepadła. Nie zwalniając, wjechał na skrzyżowanie, odbił w prawo, wjechał pod most Centralbron i dodał gazu. W każdej chwili mogło być po wszystkim. W każdej chwili substancje mogły się ze sobą zmieszać. Przynajmniej pójdzie szybko. Nie zdąży nic poczuć. To chyba jedyna zaleta, pomyślał. Jeżeli już trzeba umrzeć, to lepiej, żeby to się stało błyskawicznie. Szybko spojrzał w lewo. Od wody oddzielał go metrowy mur. Cholera. Tędy też nie. Już czuł się tak, jakby żył na kredyt. Ile czasu minęło, odkąd wyjechał z garażu? Minuta? Dwie? Jechał dalej przed siebie. Już nawet nie patrzył na prędkościomierz. Pędził. Nic więcej nie musiał wiedzieć. Po chwili spostrzegł, że mur zrobił się niższy, i na jego końcu dostrzegł schodki. Wciąż była tu różnica poziomów, ale nie miał odwagi jechać dalej. Zbliżał się do ratusza, a kawałek za nim zaczynało się osiedle mieszkaniowe. Skręcił w lewo, do oporu. Uderzył kołami o wysoki chodnik i najwyraźniej coś uszkodził, bo kierownica nagle zaczęła stawiać opór i ciągnąć w prawo. Nie było już daleko. Samochód musiał wytrzymać jeszcze chwilę. Nagle zobaczył przed sobą nabrzeże i parowce. Tego nie przewidział. Ale było już za późno, żeby cokolwiek zmienić. Musiał zaryzykować. Zjechał na nabrzeże. Ludzie uskoczyli w bok. Wyciągnęli telefony i zaczęli robić zdjęcia. Sebastian celował w przerwę między czerwono-czarno-białymi statkami, które spokojnie kołysały się na wodzie w wieczornym słońcu. Miał wielką nadzieję, że nie uderzy w żaden z nich, ale nie miał wyboru. Ta jazda musiała gdzieś się skończyć. Wypadło na to miejsce. Wcisnął gaz do dechy i otworzył drzwi. Wiedział, że to będzie boleć, ale co innego mógł zrobić.

Chciał posłać samochód jak najdalej w głąb połyskującej zatoki. Do tego potrzebował maksymalnej prędkości. Skraj wybrzeża zbliżał się do niego pędem. Kiedy dzieliło go od niego już tylko kilka metrów, puścił kierownicę i wyskoczył. Przez sekundę unosił się w powietrzu, a potem poczuł ból. Przeturlał się po twardym podłożu. Wszystko wirowało. Ciało krzyczało z bólu. I wtedy to usłyszał. Przytłumiony odgłos eksplozji, a następnie dudniący gejzer wody, która go oblała. Widział, że parowce na sekundę niemal uniosły się nad powierzchnię zatoki. Usiadł. Nie mógł ruszać lewą ręką. Każdy oddech sprawiał mu ból. Całe nabrzeże było zalane wodą, a w powietrzu unosiły się kropelki, tak drobne, że przypominały mgłę. Parowce zderzyły się metalowymi kadłubami. Pośród chaosu przebiły się promienie słońca i na chwilę zobaczył tęczę. Piękna, pomyślał. Potem runął do przodu i znieruchomiał.

Wreszcie udało mu się wszystkich zebrać. Właśnie tak na to patrzył, choć brakowało Sebastiana. Tak właśnie miało być, tak być powinno. Torkel nie uważał się za nostalgika, ale w tym przypadku mógł z przekonaniem stwierdzić, że kiedyś było lepiej. Tak funkcjonowali najlepiej. Bez Sebastiana Bergmana. Torkel domyślał się, że w żadnym wypadku nie są w tym odosobnieni. To samo z pewnością można było powiedzieć o większości grup, z którymi miał styczność. Od około godziny byli oficjalnie wolni. To wtedy przekazał postępowanie przygotowawcze prokuraturze. Teraz świętowali w ogródku restauracji Moon Cake, zaledwie kilkaset metrów od komisariatu. Zamówili kilka przystawek i zakąsek, którymi się podzielili. Piwo dla tych, którzy mieli ochotę. Wino dla Ursuli. Po wydarzeniach w centrum Waterfront prasa oszalała. Morderca z Reality Show, ministrowie, śmietanka biznesu, samochód z bombą w zatoce Riddarfjärden, w miejscu pełnym turystów. To było jak prawdziwa ulewa w czasie letniej posuchy informacyjnej.

Do wyboru było tyle możliwych sposobów ujęcia tematu, że prawdziwy motyw szybko został usunięty w cień. Nieco ponad dwa tygodnie po tych wydarzeniach Lagergrenowi poświęcano w mediach coraz mniej miejsca, a debata, której ziarno zasiał swoimi wcześniejszymi zbrodniami, już nikogo nie interesowała, bo po wydarzeniach w Waterfront został uznany za terrorystę – a nawet najbardziej otwarci publicyści nie chcieli chronić idei, które stoją za terroryzmem. Lagergren został aresztowany zaraz po zamieszaniu związanym z eventem Agencji Pocztowej i Telekomunikacyjnej i być może sam doszedł do wniosku, że nieudany zamach zapewni mu większy rozgłos, ale zmniejszy grono sympatyków, bo zaczął się przyznawać do wszystkich zbrodni po kolei i nie szczędził wyjaśnień, dlaczego musiał działać i jak ważne jest to, żeby ktoś stawił opór powszechnemu ogłupianiu ludzi. To on zainicjował krucjatę przeciwko zidioceniu. Wiedział, że nic z tego nie trafi do gazet, więc były to bardziej próby przed procesem – wciąż powtarzał adwokatowi, że ma dopilnować, żeby rozprawy nie odbywały się za zamkniętymi drzwiami. Decyzję w tej sprawie mieli poznać w sierpniu, kiedy proces ruszy. Torkel ani przez chwilę nie wątpił, że David Lagergren zostanie skazany na dożywocie, a w jego wieku mogło to rzeczywiście oznaczać, że już nie wyjdzie z więzienia. Zawsze czuł zadowolenie, kiedy ich wysiłki przynosiły efekt, ale najbardziej cieszył się z tego, że wróciła do nich Vanja. Po Waterfront nie było jej dwa dni, ale potem pojawiła się w biurze i zapytała, czy może w czymś pomóc. Dopilnować, żeby do prokuratora dotarły wszystkie materiały. Sprawdzić, czy niczego nie przeoczyli. Upewnić się, że Lagergren zostanie skazany. Po prostu doprowadzić sprawę do końca. Zerknął na nią. Już była trochę opalona, miała żółtą bluzkę na ramiączkach, białe szorty i okulary przeciwsłoneczne. Trzymała w ręku kufel piwa i uśmiechała się do Billy’ego. Tak się cieszył, że wróciła. Nachylił się, wziął ze stołu widelec i zadzwonił o jeden z pustych kufli koło Billy’ego. Lekko odchrząknął, ale nie podniósł się z miejsca. Pozostali umilkli i popatrzyli na niego wyczekująco i z rozbawieniem. Rozumiał ich, zwykle nie wygłaszał przemów. – Chciałbym tylko powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że tu z wami jestem – zaczął. – Z wami wszystkimi – dodał i obdarzył ciepłym spojrzeniem Vanję. – Powiem tylko, że wykonaliście kawał dobrej roboty. Cieszcie się zasłużonym odpoczynkiem. Mam nadzieję, że minie kilka tygodni, zanim się znów zobaczymy. Po pojedynczych okrzykach „na zdrowie” i „miłych wakacji” Torkel odstawił kufel i wstał. Billy

nasunął okulary przeciwsłoneczne na czoło i spojrzał na niego pytająco. – Idziesz już? – Tak. Wrócę do domu i się spakuję, wyjeżdżam jutro z samego rana. W razie czego będę pod telefonem. – Dokąd jedziesz? – zapytała Vanja. – Najpierw do Ulricehamn, a potem się zobaczy. Kiedy mówili o najbliższych dniach, nie potrafił powstrzymać uśmiechu zadowolenia. Ursula wypiła haust wina. Odstawiła pusty kieliszek. Torkel zwrócił na to uwagę. – Zostańcie, jak długo chcecie, zamawiajcie, co chcecie. Uzgodniłem, że przyślą mi fakturę. Odwrócił się i zaczął iść z powrotem do komisariatu i do samochodu. Lekkim krokiem. Oddalał się od kolegów z pracy, zbliżał się do Lise-Lotte. – Torkel. Przystanął i się odwrócił. Zobaczył podbiegającą Vanję. – O co chodzi? Stanęła przed nim. Opuściła wzrok i patrzyła na swoje sandały. Zobaczył, że przygryza wargę. Cokolwiek zamierzała powiedzieć, nie było to dla niej łatwe. – Nie wiedziałam, czy… – zaczęła, urwała i spojrzała na niego. – Ale dobrze, żebyś o tym wiedział. – O czym? – zapytał, ale już czuł w przeponie małą zimną gulę. – Po wakacjach nie zamierzam już pracować w wydziale zabójstw. Powiedziała to. Słowa, których naprawdę nie chciał usłyszeć. Tak wiele chciał jej powiedzieć, tak mocno protestować, przekonywać. – Nie, nie możesz… – wykrztusił tylko. – Muszę. – On nie wróci. Sebastian nie wróci. – Nie o to chodzi i wiesz, że uwielbiam z tobą pracować, ale muszę przełamać schemat. Zacząć robić coś nowego. – Jesteś moim najlepszym funkcjonariuszem.

– Nadal chcę pracować w policji, muszę tylko znaleźć sobie inny wydział. Torkel pokiwał głową. Co więcej mógł zrobić? Dobrze ją znał. Jeżeli podjęła decyzję, nie uda mu się jej skłonić do zmiany zdania. Taka była Vanja. Poza tym nie chciał, żeby była w jego drużynie, jeśli nie miała na to ochoty. – Ale wrócisz – usłyszał, że zabrzmiało to bardziej jak polecenie niż pytanie. – Tak, wrócę, chcę wrócić, muszę tylko trochę to wszystko uporządkować. Co jeszcze pozostało do powiedzenia? Nic. Zupełnie naturalnie padła mu w ramiona, a on ją przytulił. Mocno i długo. Poczuła łzę w kąciku oka. – Uważaj na siebie i odzywaj się, jeśli będziesz potrzebowała… czegokolwiek – usłyszała jego głos, stłumiony przez włosy. – Dobrze. Zwolnił uścisk, popatrzył na nią, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko skinął głową, odwrócił się i poszedł. Vanja wróciła do pozostałych. Przechodząc przez ulicę, spojrzała na zegarek. Musiała wracać do domu. Ona i Jonathan mieli jechać nocnym pociągiem do Kopenhagi. – O co chodziło? – zapytała Ursula, kiedy wróciła do stolika, żeby zabrać torebkę i się pożegnać. Wzięła głęboki oddech. Wmawiała sobie, że najtrudniej będzie powiedzieć Torkelowi, ale tak nie było. – Zamierzam skończyć. Pracę w wydziale – powiedziała najbardziej swobodnym i spokojnym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. Po wyrazach twarzy Ursuli i Billy’ego widziała, że uznali to za żart. Musiała więc wyjaśnić, dlaczego i na jak długo odchodzi, co zamierza robić, i nie puścili jej, dopóki nie wypiła jeszcze jednego piwa. Billy w tym czasie wypił dwa. – Poznałeś Jonathana? – spytała Ursula, odprowadzając ją wzrokiem, kiedy szła na stację metra Rĺdhuset. – Tak. Kiedyś, dawno temu – odparł Billy. – Fajny chłopak. A ty poznałaś tę nową Torkela? – Lise-Lotte. Tak, miałam okazję. Obudziłam ich, kiedy Weber opublikował ten wywiad. – Jak się wtedy czułaś? Ursula zesztywniała. Już pierwsze pytanie o Lise-Lotte było dla niej trochę krępujące. To było o wiele gorsze.

– Co masz na myśli? – Nie spotykaliście się? Ty i Torkel. Powiedział to w taki sposób, jakby to był zupełnie naturalny, powszechnie znany fakt. Temat do rozmowy jak każdy inny. Jakby ją pytał, czy oglądała jakiś serial albo film. – Naprawdę wszyscy o tym wiedzą, co? – odparła i pokręciła głową. – Nie wiem, czy wszyscy. Ja wiedziałem. – To nic – oznajmiła i wypiła łyk wina. – A jeżeli nawet coś między nami było, należy już do przeszłości. Wszystko jest w porządku. A co ty będziesz teraz robił? – zapytała, żeby zmienić temat. – Nie wiem. – Nie wyjeżdżasz gdzieś ze swoją nową żoną? – Zmęczyła się czekaniem, aż skończę pracę, i pojechała do znajomych na zachodnie wybrzeże. Dołączę do niej jutro. – Czyli nie masz żadnych planów na dzisiejszy wieczór? – Nie, a ty? – Też nie. – W porządku. Delikatnie trącili się szkłem, dopili i zaczęli się rozglądać za kelnerami.

Nie była pijana. Ale czuła, że jest bardziej niż wstawiona. Czy jest jakieś słowo opisujące stan pośredni? Ursula zastanawiała się nad tym w drodze z taksówki do drzwi. Nie miała problemów z wystukaniem kodu. Udało jej się za pierwszym razem, co dowodziło, że nie jest pijana. Na klatce schodowej wcisnęła włącznik światła i przez chwilę stała w miejscu. Zaczerpnęła tchu, żeby dojść do siebie. Po wysiłku związanym z otwarciem drzwi trochę zakręciło jej się w głowie, co dowodziło, że nie jest też zupełnie trzeźwa. Coś pomiędzy jednym a drugim. Podeszła do ściany, na której wisiały skrzynki pocztowe. Na jej skrzynce nadal widniał napis M., U.

i B. Andersson, choć M. i B. od dawna tu nie mieszkali. Od pół roku przymierzała się do zmiany napisu, ale nie mogła się zmobilizować. Nie żeby wierzyła, że M. i B. wrócą. Za M. nawet nie tęskniła, a B. nie tęskniła za nią. Czy zostawiła ten niewielki napis, bo przypominał jej o innych czasach? Nie lepszych, ale innych. Może prostszych. Wyłowiła z torebki pęk kluczy, znalazła mały, srebrny i otworzyła skrzynkę. Była pusta, jeśli nie liczyć lokalnej gazety, menu z tego tygodnia z baru za rogiem i kolorowej kartki od pośrednika sprzedaży nieruchomości, który obiecywał najlepszą cenę, jeśli zleci mu sprzedaż swojego mieszkania. Nic adresowanego bezpośrednio do niej. Zaczęła się zastanawiać, kiedy ostatnio dostała list – jeśli nie liczyć rachunków. Do niej i tylko do niej. Musiało to być zaproszenie na ślub My i Billy’ego. Kiedy je dostała? Kilka miesięcy wcześniej. Musiała przyznać, że w dzisiejszych czasach niewielu ludzi pisze listy i wysyła pocztówki, ale jeżeli chodziło o osobistą korespondencję i pozdrowienia, jej skrzynka mailowa była równie pusta jak ta na klatce schodowej. Dostawała tylko wiadomości służbowe, reklamy i przypomnienia z Facebooka, że ma nieprzeczytane wiadomości albo że przegapiła jakieś wydarzenia. Założyła konto kilka lat temu – myślała, że to będzie dobry sposób na podtrzymanie kontaktu z kolegami ze szkoły i dawnymi kolegami z pracy. Ale znudziło jej się to. Nie wiedziała, o czym pisać, i zmęczyła się pozornie idealnym życiem innych – weekendami w spa, piątkami z winem i krewetkami, osobistymi rekordami w biegach, zachodami słońca i pieczeniem bułeczek na wakacyjne imprezy. Należało spojrzeć prawdzie w oczy. Była samotna. Zawsze, nawet kiedy mieszkała z Mickem i Bellą. W zasadzie jej to nie przeszkadzało. Już taka była, może nawet sama dokonała takiego wyboru. Noc jest jeszcze młoda, pomyślała. Jest lato. Mam wolne. Po co wracać do pustego mieszkania? Zwłaszcza że miała alternatywę. Nie wyjmowała niczego ze skrzynki, zatrzasnęła ją, zamknęła na kluczyk i wróciła do drzwi. Może ta druga opcja nie jest dla mnie najlepsza, pomyślała, kiedy wyszła na ulicę i uderzyła w nią fala ciepła. Ale była bardziej niż wstawiona. Miała prawo podejmować kiepskie decyzje.

Pojutrze miną trzy tygodnie, pomyślał. Trzy tygodnie, odkąd wjechał samochodem Jonathana do zatoki Riddarfjärden, złamał trzy żebra i lewą rękę w dwóch miejscach. Kiedy czekał w szpitalu na założenie gipsu, podszedł do niego Torkel. Podziękował, ale jednocześnie był na niego wściekły. Wszyscy chwalili ich za interwencję, ale czy w ogóle nie pomyślał o konsekwencjach? Zgoda, zapobiegł katastrofie, ale co by było, gdyby bomba wybuchła na Vasagatan? Przed dworcem głównym? Sebastian nie rozumiał, dlaczego rozmawiali o rzeczach, które mogły się wydarzyć, skoro ewidentnie się nie wydarzyły. Było wysoce nieprawdopodobne, że znów znajdą się w takiej samej sytuacji, więc nie musiał wyciągać z tego nauki na przyszłość. Nie wspomnieli ani słowem o jego ewentualnej dalszej pracy w wydziale. On nie zapytał. A Torkel nie poruszył tego tematu. Kiedy po Sebastiana przyszła pielęgniarka, Torkel powiedział cześć i poszedł. Skończyło się na tej jednej wizycie. Miał nadzieję, że pojawi się Vanja. Kiedy poprzednim razem odniósł obrażenia na służbie, przyszła go odwiedzić. Wtedy zaproponował, że zajmie jej miejsce. Jako zakładnik Edwarda Hindego. Edward się na to nie zgodził i prawie zabił ich oboje. Tym razem naprawdę zajął jej miejsce, udało mu się całkowicie ochronić ją przed niebezpieczeństwem, ale nie przyszła. Ani do jego domu. Ani do szpitala. Nie odezwała się. Towarzyszyło mu dziwne uczucie déjŕ vu. Wyszedł ze szpitala i zdał sobie sprawę, że stracił córkę. Zmusił się do zaakceptowania faktu, że naprawdę nie chciała mieć z nim nic wspólnego. To bolało. Bardziej niż złamane żebra i ręka.

Zazwyczaj wiedział, jak sobie radzić z bólem, smutkiem, niepokojem, przygnębieniem. Istniało wspólne lekarstwo na każdy z tych stanów. Kobiety i bzykanie. Teraz nie mógł nawet wziąć głębokiego oddechu i nie jęknąć przy tym z bólu. Seks był wykluczony. Obciąganie i robótki ręczne były oczywiście do pomyślenia, ale nie był w stanie grać w swoją grę i na koniec wyskoczyć z takim życzeniem. Szanse na powodzenie były zbyt nikłe. Dlatego został w domu. Myślał, że oszaleje. Zdenerwowany chodził po mieszkaniu. Pomyślał, że powinien coś zjeść. Nie był pewien, czy w ogóle jadł tego dnia lunch. Chyba nie. Choć właściwie nie był głodny. Rozległ się dzwonek do drzwi. Sebastian przystanął. Od jakiegoś czasu za każdym razem, kiedy ktoś dzwonił, robiło mu się nieprzyjemnie. Ale nie było to na tyle silne uczucie, żeby nie otworzył. Wciąż jednak nie patrzył przez wizjer. Jak zwykle miał nadzieję, że to Vanja. Na progu zobaczył Ursulę. – Cześć. Jakimś cudem język zaplątał jej się już przy tym jednym krótkim słowie. – Piłaś? – Byliśmy w knajpie i wypiłam kilka kieliszków wina. – Byliście? Wy, czyli kto? – Koledzy. – Vanja? – I Torkel, i Billy. Nie był częścią zespołu od trzech tygodni, więc nie oczekiwał, że zaproszą go na afterek albo na rundkę po barach, ale mimo to ku swojemu zaskoczeniu na myśl o tym, że go wykluczyli, poczuł ukłucie smutku. – Wejdź – powiedział i odsunął się na bok. Czyżby tylko mu się wydawało, czy też się zawahała, zanim weszła do przedpokoju? Tak czy inaczej, nie zamierzał przypominać, co się stało podczas jej poprzednich odwiedzin.

– Masz ochotę na kawę? Albo coś do jedzenia? – Poproszę kawę. Usiadła na jednym z krzeseł przy stole w kuchni. Sebastian włożył filtr do ekspresu i zaczął wygarniać kawę z paczki, którą trzymał między zagipsowaną ręką na temblaku a brzuchem. – Pomóc ci? – zapytała. – Nie, dzięki, radzę sobie. Odchyliła się na oparcie. Po alkoholu czuła przyjemne odprężenie. Przypomniała sobie, jak siedzieli tu poprzednim razem. Zjedli kolację. Było miło. Torkel zadzwonił trochę podpity i powiedział, że ją kocha. Dzisiaj to się nie wydarzy. Później pili kawę w dużym pokoju. Myśl, że pójdą do łóżka, wisiała w powietrzu i trudno było ją uznać za zawoalowaną. Dzisiaj to również się nie wydarzy. Potem poszła po mleko, rozległ się dzwonek do drzwi… Nie chciała o tym myśleć. – Jak się czujesz? – zapytała, widząc, jak skrzywił się z bólu, kiedy odkładał do szafki paczkę kawy. – Lepiej. – Ale nadal cię boli? – Tak. – To dlatego wydajesz się smutny? Zobaczyła, że Sebastian znieruchomiał. Najwyraźniej był zaskoczony tym, jak szybko przeszli od zwykłej pogawędki do spraw osobistych. – Naprawdę? – odparł wyczekująco. Spostrzegła, że stara się stać plecami do niej. – Chodzi o Vanję? – drążyła. Z jakiegoś powodu zadecydowała, że nie da mu się tak łatwo wykręcić. Nie była zdziwiona, kiedy nie odpowiedział. – Co zrobiłeś, że się tak wściekła? Sebastian się odwrócił i na nią spojrzał. W jej zamglonych oczach dostrzegł szczere zainteresowanie. Żadnej radości z cudzej krzywdy. Żadnego osądu. Może nawet kryła się w nich odrobina

współczucia. Zastanowił się. Była tu. Tylko ona do niego przyszła. Wprawdzie podpita i samotna, ale jednak. Było coś, co ich łączyło. Wtedy, dawno temu, był pewien, że go naprawdę kochała. Jeszcze zanim się przespał z jej siostrą. Ale także niedawno, ostatnio. Zanim Ellinor ją postrzeliła. A teraz była tu znowu. W jego mieszkaniu. W jego kuchni. U niego. Przyszła do niego z własnej woli. Naprawdę mu wybaczyła. Zasługiwała na to, by znać prawdę. – Spałem z jej matką – powiedział w końcu. – Ona nienawidzi swojej matki. – Wiem. W kuchni zapadła cisza. Słychać było tylko uporczywe bulgotanie ekspresu, które świadczyło o tym, że już czas go odkamienić. – Naprawdę nie umiesz się powstrzymać przed działaniem na własną szkodę, prawda? Bez oskarżeń, po prostu smutne stwierdzenie. Współczujące. Co mógł powiedzieć? Nie dało się z tym polemizować. Miała rację. Za każdym razem, kiedy powoli zaczynało się układać, on musiał to zepsuć. Zanim poznał Lily, napędzał go ten głód. Ciągłe poczucie, że trawa jest bardziej zielona gdzie indziej. Niedojrzałe wyobrażenie, że jeśli zadowoli się tym, co ma, ominie go coś lepszego. Nieumiejętność wyboru, chęć posiadania wszystkiego. Przez cały czas. Po tsunami w 2004 roku sytuacja się zmieniła. Ursula czekała na odpowiedź, na reakcję, na cokolwiek. Co miał powiedzieć? Co mógł powiedzieć? Tak, była warta tego, żeby powiedzieć jej prawdę. – Myślę, że na to nie zasługuję – powiedział cicho.

– Na co nie zasługujesz? – Na szczęście. Cisza w kuchni była wręcz namacalna. Spojrzał na nią. Musiał zmobilizować do tego wszystkie siły. Czekał na reakcję. Na cokolwiek. Ursula wstała w milczeniu i ruszyła w jego stronę. Im bardziej się zbliżała, tym trudniej było mu na nią patrzeć. Zatrzymała się przed nim. Blisko. Patrzył w podłogę. Bez słowa, ostrożnie, odsunęła temblak na bok i delikatnie go przytuliła. Przyłożyła policzek do jego klatki piersiowej. Poczuł jej ciepło, zapach szamponu i dezodorantu, delikatną woń alkoholu. Sprawną ręką objął ją w talii. Pozwolił się objąć. Kiedy go pocieszała, uciskała jego uszkodzone żebro. Wmawiał sobie, że dlatego płacze.

Poranne słońce raziło go w oczy. Był spragniony i chciało mu się sikać. Odwrócił głowę, żeby nie patrzeć na ostre światło, i wtedy zaczął się ból głowy. Wczoraj się upił. Naprawdę był nawalony. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio wypił aż tyle. Nie pamiętał wszystkiego z poprzedniego wieczoru. Miał luki w pamięci. Kiedy Ursula wskoczyła do taksówki przy Moon Cake, zadzwonił do kilku dawnych kolegów. Jak przez mgłę pamiętał, że spotkali się gdzieś na Söder, wypili kilka piw, potem poszli do parku Björns Trädgĺrd na kilka kolejnych, a stamtąd pojechali autobusem do Gärdet, żeby połączyć picie piwa z piłką nożną. Potem powrót do miasta ostatnim metrem. Krzycząca kobieta. Czerwień. Otworzył oczy. Czekan i linka na ścianie. No tak. Nie wrócił do domu. Pojechał do Jennifer. Zadzwonił do drzwi. Obudził ją. Koło drugiej nad ranem. Czuł się trochę tak, jakby spędzał ostatnią noc z ekipą. Vanja miała odejść. Na jakiś czas, ale mimo wszystko. Zakończyli sprawę. Robota była wykonana. Jutro pojedzie do Marstrand i zamieszka w małym pokoju z jednym wąskim łóżkiem, w którym będzie spał z My – w domku, który wynajęli wspólnie z dwiema jej koleżankami i ich chłopakami. Przez tydzień. Tydzień bez spotkań z Jennifer.

Zrozumiał, że układ, jaki mieli przez ostatnie miesiące, nie wytrzyma zbyt długo. Musiał się z tym uporać. Zerwać z którąś z nich. Z My albo z Jennifer. Jednak o tym również nie chciał myśleć poprzedniego dnia. Traktował to jak powód do wypicia kolejnych kilku piw. Jennifer zaczęła się śmiać, kiedy usłyszała, jak bardzo jest pijany. Ale bez wahania zgodziła się, żeby wszedł. No proszę, jednak pamiętał. Pojechał tam taksówką. Zasnął podczas jazdy. Taksówkarz go obudził. Podniósł się do pozycji siedzącej. Efekt był taki, że był mniej spragniony, a bardziej chciało mu się siku. Ból głowy znacząco się nasilił. Nie bardzo pamiętał, jak znalazł się na sofie. Prawdopodobnie zbyt nieprzyjemnie pachniał albo za mocno chrapał. Przejechał językiem po podniebieniu. Przynajmniej nie wydawało się, żeby wymiotował. Ani też żeby użył szczoteczki do zębów. Czerwień. Wstał. Poczłapał do łazienki. Która była godzina? Czuł się tak, jakby spał ze dwie godziny. Ale musiało być później. Słońce stało dość wysoko na niebie. Kiedy stanął przed muszlą i zaczął sikać, poczuł, że nadal jest pijany. Musiał już jechać. Nie spakował nic przed podróżą na zachodnie wybrzeże. Pociąg odjeżdżał o 11.22. Nie mogło być już tak późno. Jennifer by go obudziła. Nacisnął spłuczkę i odkręcił zimną wodę. Głowa zaprotestowała przeciwko różnicy wysokości i nachyleniu, kiedy zgiął się wpół i zaczął pić. Na koniec nabrał wody w złączone ręce i kilka razy ochlapał twarz. Potem ostrożnie wyprostował plecy i po raz pierwszy spojrzał w lustro. Był w rozsypce. Zamrugał kilka razy i spróbował napiąć mięśnie twarzy. Wyglądać rześko. Czujnie. Wyszło mu tak sobie. Pochylił się i przeciągnął palcem po policzku. Był jak ciastolina. Wgłębienie w skórze pozostało. Czerwień. Znieruchomiał. Nagle całkowicie wytrzeźwiał. Adrenalina i wszystko inne zaczęło działać w jednej chwili. Czerwień to było ich słowo bezpieczeństwa. Nie pamiętał, że… Ale tak, rzeczywiście to robili.

Był pijany i napalony jak cholera. Wybiegł z łazienki i popędził do sypialni. Zatrzymał się za drzwiami. Jennifer leżała nago w łóżku. Ręce były nad głową, nadal przypięte kajdankami do wezgłowia łóżka. Nogi rozsunięte i przypięte wąskimi pasami, których zwykle używali. Głowa odwrócona od niego. Oddychał tak ciężko, że aż się trząsł, przez co nie mógł zobaczyć, czy jej klatka piersiowa się porusza. Ale przecież musiała się poruszać? Może zemdlała? Coś z krążeniem krwi? Ramiona musiały ją potwornie boleć, mogło dojść do uszkodzenia mięśni, ale… Podbiegł do łóżka. Chciał ją chwycić za ramiona i lekko potrząsnąć, ale się powstrzymał. Nagle wszystko zniknęło. Pokój, łóżko, podłoga. Wszystko. Wszystkie dźwięki. Kolory. Wszystko po prostu zniknęło. Już tego nie widział. Nie widział nic. Oprócz jednego. Ciemnofioletowych śladów na jej szyi.

DZIĘKUJEMY

Książek o Sebastianie Bergmanie i reszcie ekipy z Krajowego Wydziału Zabójstw powstało już kilka, ale grono osób, które nas wspierają, wcale się nie kurczy. Jak zwykle, jak zawsze chcielibyśmy podziękować wszystkim wyjątkowym ludziom z wydawnictwa Norstedts – szczególnie Susannie Romanus i Peterowi Karlssonowi. Bez ich pozytywnego nastawienia do nas i do naszej twórczości nie dalibyśmy sobie rady. Dziękujemy także wszystkim nowym przyjaciołom z Salomonsson Agency, na czele z Niclasem, Torem, Federikiem i Marie, którzy wciąż sprawiają, że nasze pisarskie życie jest prostsze i weselsze. Dziękujemy również naszym zagranicznym wydawcom i wydawnictwom, których ku naszej radości jest coraz więcej, i wszystkim naszym tłumaczom, którzy wykonują kawał

dobrej roboty. MICKE: Poza wyżej wymienionymi myślę również o moich kolegach i przyjaciołach z SF i Tre Vänner, którzy mnie inspirują i wspierają. Ale największe podziękowania chciałbym zachować dla tych, na których zawsze mogę liczyć w chwilach radości i zwątpienia. Tych, którzy cierpliwie znosili to, że widzieli mnie stanowczo za rzadko, i którzy musieli zaakceptować, że fikcyjne postaci czasem miały pierwszeństwo i odciągały mnie od nich, w sensie fizycznym i psychicznym. Mojej fantastycznej rodzinie: Astrid, Caesarowi, Williamowi i Vanessie – to wy jesteście dla mnie najważniejsi. Tak wiele razy nieśliście mnie do mety. Bez was byłbym nikim. Kocham was. HANS: Za dużo pracuję, to żadna tajemnica. Dlatego chciałbym gorąco podziękować tym, którzy robią, co mogą, żebym miał na to siłę – odrywają mnie od pracy przy biurku wycieczkami, żartami, kolacjami, winem i przyjaźnią. Są to: Camilla, Pilla, cały SFS, rodzina Kriegów, Jessica, Carlssonowie, Wallinowie, Bergnerowie i na pewno jeszcze paru innych. No i oczywiście dziękuję najpiękniejszym, najzabawniejszym, najmądrzejszym i najcudowniejszym – mojej rodzinie. Lotcie, Sixtenowi, Alice i Ebbie. Miłość i szacunek.