Rothert Brenda - Deep Down

”

1

”

BRENDA ROTHERT

DEEP DOWN Bracia Lockhart: Książka pierwsza

Tłumaczenie nieoficjalne: Rebirth_

2

”

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym,łamie prawo.

3

”

Spis treści Część pierwsza Rozdział 1 ............................................................................ 6 Rozdział 2 ............................................................................ 19 Rozdział 3 ............................................................................ 29 Rozdział 4 ............................................................................ 39

Część druga Rozdział 5 ............................................................................ 52 Rozdział 6 ............................................................................ 63 Rozdział 7 ............................................................................ 70 Rozdział 8 ............................................................................ 82 Rozdział 9 ............................................................................ 94 Rozdział 10 .......................................................................... 107 Rozdział 11 ............................................................................... 118 Rozdział 12 .......................................................................... 128 Rozdział 13 .......................................................................... 137 Rozdział 14 .......................................................................... 151 Rozdział 15 .......................................................................... 165 Rozdział 16 .......................................................................... 185 Rozdział 17 .......................................................................... 201 Rozdział 18 .......................................................................... 216 Rozdział 19 .......................................................................... 233 Rozdział 20 .......................................................................... 246 Rozdział 21 .......................................................................... 258 Epilog ...................................................................................267

4

”

5

”

Rozdział 1 Ivy To stało się bez ostrzeżenia w cichy, śnieżny, styczniowy dzień. Albo może były znaki, które ignorowałam, ponieważ były zbyt bolesne, aby je zauważyć. W każdym razie, tamtego dnia zmienił się bieg mojego życia. Kiedy było po wszystkim, pamiętam tylko obserwowanie płatków śniegu przez okno mojej sypialni. Spadając cicho z nieba, zasłaniały kurtyną osiemnaście lat ufania, że wszyscy ludzie byli dobrzy z natury. *** To był pierwszy dzień powrotu z przerwy zimowej, a ja ogarnięta byłam podekscytowaniem, które wypełniało korytarze liceum Lexington. Była tam niewypowiedziana energia, unosząca się wokół tych z nas, którzy byli uczniami ostatniej klasy. Ostatni etap, kochanie. Ostatni semestr liceum jest w trakcie. Twoja przyszłość zaczyna się teraz. I dla mnie, ten nowy termin nie mógł się skończyć wystarczająco szybko. Śmierć mamy we wrześniu umieściła mnie w głębokim smutku, z którego nadal w pełni się nie wydostałam. Przez ostatnie cztery miesiące stałam się dobra w przylepianiu uśmiechu, aby dać wszystkim znać, że ruszyłam dalej. Umieszczenie tego roku szkolnego za sobą będzie bardziej słodkie niż gorzkie. Pewnie, miałam świetnych przyjaciół, których będzie mi brakować, kiedy jesienią wybiorę się do college'u. I zespół taneczny... z 6

”

pewnością będzie brakować mi tego. Najbardziej z tego wszystkiego będzie mi brakować mojego chłopaka Leviego, ale jakoś wiem, że kiedy skończy się liceum, to wtedy naprawdę będę w stanie ruszyć dalej. Ciepłe, znajome ramię, owijające się zza mnie wokół talii, sprawiło, że przełamałam się w szczery uśmiech. - Jak ci minął dzień, kochanie? - spytał Levi, przyciągając mnie do swojego boku, gdy szliśmy wzdłuż korytarza. - Dobrze. A tobie? - Wzruszył ramionami. - Wszyscy mówią o rozdaniu dyplomów. Do teraz to nie wydawało się takie bliskie. - Zrobiłeś te wypracowanie na stypendium naukowe? - Tak. - Przyciągnął mnie bliżej, odciągając mnie od głośnej gromady uczniów z młodszych klas, którzy właśnie mieli na mnie wpaść. - Wracam dzisiaj z tobą? Mogę pojechać do domu z Sami, jeśli podnosisz po szkole ciężary. Pochylił się i pocałował mnie w skroń. - Jedyny ciężar, jaki mnie w tej chwili interesuje, to twój na mnie. Wstrzymałam uśmiech. Nasze obściskiwanie się po szkole było jedną z ulubionych rzeczy Leviego. Ale między wolnym czasem, który w trakcie przerwy zimowej przejęli jego rodzice oraz mój tata, nie mieliśmy zbyt dużo czasu sam na sam. - Muszę zacząć się uczyć na projekt z angielskiego – powiedziałam, dając mu ostrzegawcze spojrzenie. Nachmurzył się i odsunął ode mnie ramię. - Pewnie. Cokolwiek. - Nie chodziło mi o to, że od razu jak będę w domu. Mam wolną godzinę lub coś. 7

”

- Jak miło. - Levi wywrócił oczami, odmawiając patrzenia na mnie. - Dzisiaj jest jedyny dzień, w trakcie którego nie mam tańców powiedziałam. - A to jest wielki projekt. Nie tracę teraz mojej średniej 4.0. Nie po tym, jak w tamtym semestrze udało mi się zdobyć szóstkę, nawet po tym wszystkim z mamą. Mój głos był niski z emocji. Levi westchnął i sięgnął po moją dłoń. - Przepraszam - powiedział. - Po prostu czasami wydaje mi się, że nie dbasz o nic poza szkołą. To nie jest proste, wiesz, bycie z dziewicą... - Możesz powiedzieć to trochę głośniej? Wiem, że korytarze są zatłoczone i głośne, ale jest szansa, że ktoś to przeoczył. - Bardzo śmieszne, Ivy. Każdy wie. Jest tylko garstka dziewic pozostałych w naszej klasie i wszyscy wiemy, kto to jest. - To nie znaczy, że ktokolwiek musi usłyszeć jak mój chłopak na to narzeka. - Nie narzekam. Mówię tylko, że czasami wydaje się, jakbyśmy się obściskiwali, ponieważ ja tego chcę. Tym razem to ja westchnęłam ze złości. Miał rację – czasami pozwalałam mu się obmacywać i ocierać przez nasze ubrania tylko po to, aby go udobruchać. Mój umysł wędrował w trakcie takich chwil. Myślałam o pracy domowej, o kampusie Stanfordu, o układach tanecznych, nad którymi pracowałam. Czasami myślałam o mamie. To były chwile, kiedy uczepiałam się Leviego i zwalczałam łzy. Zawsze brał to jako znak, że podobało mi się cokolwiek robił, ale tak naprawdę po prostu pragnęłam pocieszenia. - Chcę tego, okej? - powiedziałam z podekscytowaniem. - Ale mam masę nauki. Matematyka daje mi w kość. - Sprawię, że będzie lepiej. - Levi mrugnął i wrócił ramieniem do mojej 8

”

talii. - Wiem, jak odsunąć od wszystkiego twój umysł. Dotarliśmy do betonowych schodów przed szkołą, a ja owinęłam wokół siebie płaszcz, żeby odciąć mroźny wiatr Michigan. Levi zbiegł po schodach, a ja popędziłam, żeby za nim nadążyć. Nadal był w dobrej formie po sezonie piłkarskim. Ja byłam w świetnej formie od tańca, ale nie miałam jego długich nóg i zdolności do zlatywania po schodach bez potknięcia się. - Moje jajka są zmarznięte - burknął, kiedy dotarliśmy do jego małego, sportowego samochodu. Zwiększyłam ogrzewanie, gdy wyjechaliśmy z parkingu. Kiedy spojrzałam w górę, moja przyjaciółka Regina machała do mnie dziko parę samochodów dalej. Posłałam jej pocałunek i odmachałam. - Czy to prawda, że podczas przerwy pieprzyła McAllistera? - spytał Levi. Wzruszyłam ramionami. Z tego, co mi powiedziała, to była prawda, ale poprosiła mnie, abym tego nie powtarzała. - Więc... - Levi postukał palcami po kierownicy. - Tak jakby o tym rozmawialiśmy, ale nie spytałem oficjalnie. Mam nadzieję, że pójdziesz ze mną na bal? - Oczywiście, że pójdę - powiedziałam, uśmiechając się na jego niepewność. Zaczęliśmy ze sobą chodzić tuż przed balem w tamtym roku, więc to będzie drugi raz, kiedy pójdziemy razem. - I, ee... - Postukał trochę szybciej. - To znaczy, pokoje będą pozajmowane, więc... myślałem o załatwieniu nam pokoju w hotelu. Mój brzuch

skręcił

się

nerwowo.

W

rzadkiej

chwili

impulsywności

zasugerowałam Leviemu, że moglibyśmy po balu po raz pierwszy uprawiać seks. Obydwoje mieliśmy osiemnaście lat. Kochaliśmy się. I mimo że wybierałam się do college'u w Kalifornii, a on będzie chodził do szkoły 9

”

państwowej tutaj w Michigan, to dalej wydawało się to właściwe. - Tak - powiedziałam. - Załatw go. Zapłacę połowę. Sięgnął po moją dłoń i ścisnął ją. - Ivy. Ja załatwię pokój. Chcę, żeby to była wyjątkowa noc, skoro to twój pierwszy raz. Levi nie był prawiczkiem. Nim zaczęliśmy się umawiać, był już z trzema dziewczynami. I poza narzekaniem był cierpliwy. - Jedźmy do ciebie - powiedział, przesuwając kciukiem po mojej dłoni. - Moja mama pracuje dzisiaj w domu. Nie zostanę długo, skoro masz lekcje do odrobienia. Posprzątałam tego ranka? Byłam całkiem pewna, że umieściłam w śmietniku tuzin puszek po piwie, które tata wczoraj zostawił na szafce. Po śmierci mamy zaczął pić, a odkąd w większości robił to w domu, to było to coś, o czym wiedziałam tylko ja. I chciałam, aby tak pozostało. To tylko sprawiłoby, że ludziom byłoby nas żal, a nie chciałam tego. - Tata pracuje do piątej - powiedziałam. - Nie będzie mnie długo przed tym. Musisz wiedzieć, że szaleję za tobą, skoro ryzykuję obściskiwanie się z córką gliniarza na jego kanapie. - Mam osiemnaście lat, Levi. Jestem całkiem pewna, że mój tata i tak myśli, że z tobą śpię. - Co? - Posłał mi przerażone spojrzenie. - Prawił komentarze. - O cholera. Ścisnęłam uspokajająco jego dłoń. - Większość osiemnastolatków uprawia seks. Moi rodzice mieli 10

”

dziewiętnaście lat, kiedy wzięli ślub. I mój tata cię lubi. - Taa, ale... - Spokojnie. Postrzeli cię tylko w nogę, jeśli nas przyłapie. Nic śmiertelnego. - To nie jest śmieszne, Ivy. Zaśmiałam się na jego nerwowość. Mój tata nigdy nie był przerażającym typem policjanta. Przez większość czasu był wyluzowany i szczęśliwy. To znaczy był, nim zmarła mama. Tak jak ja, on nadal wydaje się zmagać z prowadzeniem normalnego życia bez niej. A sposób, w jaki zaczął na mnie patrzeć, kiedy mówił coś o mnie i Levim, jego oczy były ciemne, a głos brzmiący prawie zazdrośnie, cóż... nie było tak, kiedy żyła mama. Levi skręcił w moją ulicę, a ja wyciągnęłam telefon, żeby sprawdzić wiadomości. Nie miałam ich zbyt wiele, skoro większość moich znajomych była ze mną w szkole. Kiedy Levi jęknął, spojrzałam w górę. - Co? Kiwnął głową w stronę mojego podjazdu, gdy zatrzymał samochód. - Wygląda na to, że twój tata w ogóle dzisiaj nie pracuje. Zobaczyłam radiowóz taty i ściągnęłam twarz w zmieszaniu. Tata nigdy nie opuszczał wcześnie pracy. Był chory? Przeszła przeze mnie fala niepokoju. Mama czuła się w porządku, aż pewnego dnia nagle poczuła się źle. Infekcja bakteryjna zabrała jej życie po trzech krótkich tygodniach. - Chcesz zamiast tego jechać do parku? - spytał Levi. - Ee, nie. Myślę, że muszę iść się upewnić, czy z tatą wszystko w porządku. Był ostatnio... nieswój. Wjechał na podjazd, zaparkował i dał mi powierzchownego całusa. 11

”

- Jesteś warta czekania - powiedział, uśmiechając się. Jego komplement mnie rozdrażnił, bo wiedziałam, że byłam warta czekania i byłam zmęczona tym, że ciągle mi o tym przypominał, jakby był jakimś świętym za trzymanie zasuniętego zamka w spodniach. - Rano jadę z Reginą - powiedziałam. - Okej, napisz do mnie później. Kiwnęłam głową i wysiadłam z samochodu, machając, gdy wyjeżdżał z podjazdu. W pośpiechu podeszłam do skrzynki pocztowej, przeszukując stertę rachunków, gdy podeszłam do klawiatury numerycznej obok drzwi do garażu i wpisałam kod. Symbol „S” na adresie zwrotnym przyciągnął moją uwagę. Stanford. Już zostałam przyjęta, ale każdy list z mojej przyszłej szkoły przynosił świeżą falę podekscytowania. Wydostawałam się z Lexington. Miałam nadzieję, że nowe miejsce będzie świeżym początkiem, bez smutku, który wszędzie tutaj za mną podążał. I marzeniem mamy był dla mnie Stanford. Rozerwałam kopertę, gdy otwierały się drzwi od garażu.

Droga Pani Gleason, Z przyjemnością informujemy, że została Pani odbiorczynią Pamiątkowego Stypendium Thomasa i Violi Stringer. Serce waliło mi dziko, gdy czytałam słowa, które szybko zamgliły się przez łzy. Dostałam je. Jakimś cudem dostałam stypendium akademickie, które zafunduje całe nauczanie, pokój i utrzymanie mojego pierwszego roku studiów. I jeśli będę miała dobre stopnie, to odnowi się. Zamrugałam i łzy zleciały na moje zimne policzki. Tata nie będzie 12

”

musiał dodatkowo więcej pracować, żeby zarobić na moje nauczanie. Ta myśl ciążyła mi w umyśle, a te wieści sprawiły, że czułam się dziewięć kilogramów lżejsza. Tata będzie ze mnie taki dumny. W końcu mieliśmy coś do świętowania. Delikatnie złożyłam list i włożyłam go z powrotem do koperty. Jak mu powiem? Może zrobię mu na kolację hamburgery – jego ulubione – a potem przesunę kopertę po stole, gdy będzie jadł. Nie mogłam się powstrzymać. Otworzyłam drzwi i wpadłam do domu, niepewna, czy chciałam tańczyć, czy płakać. Nie było mowy, że mogłabym czekać do kolacji, żeby mu powiedzieć. Miałam tylko nadzieję, że będę mogła wypowiedzieć słowa bez wybuchnięcia łzami szczęścia. W ciągu ostatnich pięciu miesięcy było dla nas tyle łez, ale żadne nie były szczęśliwe. - Tu jesteś - niewyraźny głos taty zabrzmiał z kanapy, gdy weszłam do salonu. - Zakładam, że nie ma dzisiaj żadnego baraszkowania na kanapie z kochasiem? Przełknęłam ciężko na jego zgorzkniały głos. Na stoliku przed nim leżało przynajmniej tuzin puszek po piwie, wszystkie otwarte. Był pijany, co ostatnio działo się często, ale nigdy o 15:30 po południu. - Wcześniej skończyłeś pracę? - spytałam, zsuwając plecak z ramienia i kładąc go na ziemię. Włożyłam list ze Stanfordu do przedniej kieszeni, a potem wyszłam naprzód, żeby pozbierać puste puszki. - Jestem tu, prawda? - powiedział. - Pomyślałam, że zrobię na kolację hamburgery. Jego ręka wystrzeliła i zamknęła się na mojej talii. - Olivia. - Jego głos był szorstki z emocji, gdy wypowiedział imię mojej mamy. Serce mi waliło i poczułam świst w uszach. 13

”

- To ja, tato. Ivy. - Wiem - powiedział, brzmiąc na zmieszanego i zniesmaczonego. List został zapomniany. Strach przepływał przez moje żyły, gdy na mnie patrzył. Coś było bardzo nie tak, a mój instynkt krzyczał. - Idź pomaluj usta - powiedział opryskliwie. Fala mdłości napłynęła do mnie tak potężnie, że miałam zawroty głowy. Ostatnio zauważyłam, że inaczej na mnie patrzył, ale powiedziałam sobie, że to tylko moja wyobraźnia. To jednak było inne. Jego ciemne oczy były zimne i obce. - Muszę iść na próbę taneczną - powiedziałam, odwracając się do drzwi. - Niedługo będę w domu. Nie miałam pojęcia, gdzie mogłabym pójść. Gdzieś bym poszła. Zadzwoniłabym do kogoś po pomoc. Musiałam tylko się stąd wydostać. - Nie. - Teraz nie był na kanapie i stał za mną. Skóra szczypała mnie ze strachu. - Tato, co… Jego ręka owinęła się znowu wokół mojej talii, szarpiąc mnie w ciszę. Pociągnął mnie, potykając się w stronę korytarza, który prowadził do mojego pokoju. Było mi niedobrze. Czułam wymioty i gorące łzy, szczypiące mnie w oczy. To było gorsze niż każdy koszmar, jaki kiedykolwiek miałam. On nie był agresywnym mężczyzną. Nigdy nie położył na mnie ręki. Ale modliłam się w ciszy, że mnie pobije. To by bolało, ale mogłabym to przeżyć. Gdy rzucił mnie na zmierzwioną pościel mojego łóżka, miałam nadzieję, że mnie uderzy. Chciałam, żeby rozwiązał jakiekolwiek szaleństwo, 14

”

które czuł, w każdy inny sposób niż w ten, o którym prawdopodobnie myślał. - Nie rób tego - powiedziałam, odpychając się od niego nogami i rękami. - Piłeś i cokolwiek to jest… - Zamknij się. - Głos miał upiornie spokojny, gdy jego waga mnie zaatakowała, przyszpilając mnie do łóżka. - Nic nie wiesz. Nigdy nie chciałem… innej kobiety. Tylko ją. Teraz mocno płakałam, przerażenie sprawiało, że cała się trzęsłam. - Jej nie ma. A ty nie chcesz tego robić. - Zamknij mordę. - Przyszpilił mi ręce nad głową jedną ręką i zaczął otwierać spodnie drugą. Zadziałał instynkt i rzuciłam się w jego stronę, próbując kopnąć go w krocze. - Nie! Przestań. Nie możesz tego zrobić. Przestań, tato. Nie mogłam nawet go ruszyć, a moje zmagania wydawały się jeszcze bardziej go denerwować. Był o wiele większy i silniejszy. Wymioty wzrosły mi do gardła i przełknęłam je w swoim zmaganiu. - Przestań to utrudniać - powiedział, moje spodnie i majtki były teraz wokół kolan. - Cały czas dajesz to swojemu chłopakowi. Jego dłoń była teraz na zamku własnych spodni, a ja kopałam nogami w rozszalałym wysiłku, aby go powstrzymać. - Nie! Nie, nie, nie. Po prostu mnie wypuść. Zrobię hamburgery, zapomnimy o tym - krzyczałam, mój głos był desperacki. - Proszę. To było tak, jakby nawet mnie nie słyszał. Użył swojej nogi, by trzymać nieruchomo moją. Oczy, które wpatrywały się we mnie, były czarne i obce. Zdałam sobie sprawę z tego, że mój tata także zniknął. Nieważne, co 15

”

się od tej chwili stanie, nigdy więcej nie zobaczę go jako mężczyznę, który mnie wychował, mężczyznę, który był oddanym mężem i ojcem. On i mama tam byli, dopingując mnie w trakcie zawodów i recitalów tanecznych. Kiedy byłam mała, nosił mnie po domu na barana, żebym mogła dotknąć sufitu. Nagle był dla mnie obcym. I teraz miał zamiar zniszczyć mnie na zawsze. Przeżyj. Po prostu przeżyj, Ivy. Odwróciłam twarz na bok i zacisnęłam oczy. Kiedy miałam dziesięć lat, byłam bardzo chora i musiałam znosić dużo pracowania z moimi żyłami. Mama trzymała przez cały czas moje dłonie, szepcząc mi do ucha słowa pocieszenia i głaszcząc mi włosy. „Jestem tu, kochanie.” Jej głos rozbrzmiewał echem w mojej głowie, gdy oddychałam. Uderzył we mnie ból, ale przygryzłam wargę i przypomniałam sobie, że z mamą u boku mogę przejść przez wszystko. „Wszystko jest w porządku.” Wdech i wydech. „Mamusia tu jest.” Wdech i wydech. „To moja odważna dziewczynka.” Słuchałam jej, mój umysł był gdzieś daleko od tego, co działo się w mojej sypialni. Potem było po wszystkim. Waga uniosła się z mojej piersi, a oddychanie było łatwiejsze. Chciałam się skulić, uciec, ukryć się, ale byłam sparaliżowana zszokowaniem i strachem. Mój ojciec nachylił się nade mną, jego twarz była maską szoku i przerażenia. - Jezu Chryste - wyszeptał, patrząc na mnie. - Co ja… 16

”

Zacisnęłam nogi i zwinęłam się w kulkę, owijając ramiona wokół trzęsącego się ciała. - Ivy. Pozwoliłam sobie zostać w ochronnym transie, pozostawiając bez odpowiedzi go oraz otoczenie. - Nie chciałem, żeby… - bełkotał. Potem, jakby uderzyła w niego pełna realizacja tego, co się stało, wydawał się nagle otrzeźwieć i dodał: - Nie możesz nikomu o tym powiedzieć. Ani jednego słowa. Nikt i tak by ci nie uwierzył. Obydwoje zapomnimy, że to się stało, okej? Ty tylko… umyj się i idź zrób kolację. Opuścił pokój. Chciałam płakać, ale nie mogłam. Zamiast tego naciągnęłam spodnie i pobiegłam do łazienki, gdzie zamknęłam drzwi i zablokowałam je. Jeśli naprawdę chciałby wejść do środka, to ten zamek na długo by go nie powstrzymał, ale to sprawiało, że lepiej się czułam. Parę minut później usłyszałam jak zamykają się drzwi wejściowe, a potem usłyszałam jak wyjeżdża z podjazdu. Ostrożnie otworzyłam drzwi od łazienki i wróciłam do pokoju. Odsłoniłam rolety w oknie obok łóżka. Potem otworzyłam je, wdychając ostro, gdy zimny wiatr dotknął mojej skóry. Moje dłonie trzęsły się, gdy zdejmowałam siatkę. Oparłam ją o ścianę, a potem zapatrzyłam się na ogród. Huśtawka, na której bujałam się, kiedy byłam mała, nadal tam była, jej biała i niebieska farba wyblakła i była w niektórych miejscach wyszczerbiona. Jeżeli by wrócił i dotknął klamki, to wyszłabym przez okno. Ale na razie potrzebowałam swojego łóżka. Zakopałam się głęboko pod fioletową pościel, owijając ją wokół siebie. Było mi zimno, byłam przestraszona i całkowicie przerażona. Nie wiedziałam, co robić, więc leżałam w łóżku, 17

”

patrząc za okno, obserwując jak zaczyna spadać śnieg. Właśnie zostałam zgwałcona przez własnego ojca. Był jedynym rodzicem, jakiego miałam i zignorował mój płacz, gdy mnie ranił. To było zbyt straszne, żeby było prawdziwe. Ostatecznie nadeszły łzy i płakałam w poduszkę, aż ciemność ogarnęła pokój. Tak bardzo potrzebowałam mamy, że zaczął boleć mnie brzuch. Nawet kiedy zamknęłam oczy, sen był niemożliwy. Mroźne, styczniowe powietrze, pochodzące z otwartego szeroko okna, obniżyło temperaturę w pokoju. Nadal się trzęsłam, ale nie wiedziałam, czy od zimna, czy ze strachu. List ze Stanfordu, kolacja i lekcje nie były już ważne. W tej chwili wszystko, co mogłam zrobić, to dalej oddychać.

18

”

Rozdział 2 Byłam rozbudzona i owinięta w pościel, kiedy następnego ranka usłyszałam zamykające się wcześnie drzwi wyjściowe. Tata wyjeżdżał do pracy. Czekałam do czasu, aż usłyszałam jak odpala samochód i wyjeżdża z podjazdu, nim wyszłam z łóżka i otworzyłam drzwi do pokoju. Od razu, gdy stanęłam przed lustrem w łazience, wiedziałam, że wyglądałam tak strasznie, jak się czułam. Ciemne cienie pod oczami wyróżniały się na mojej jasnej skórze. Moje niebieskie oczy były opuchnięte i otoczone czerwienią. A długie, kasztanowe włosy były splątanym bałaganem w pilnej potrzebie umycia ich. Prysznic by pomógł. I może złagodziłby ból między moimi nogami. Zablokowałam drzwi od łazienki i ustawiłam prysznic na gorący. Gdy para wypełniła pomieszczenie, umyłam zęby. Nie mogłam przestać patrzeć na twarz w lustrze. Wyglądała jak ja. Ale czegoś brakowało. Po raz pierwszy w życiu moje własne odbicie wydawało się obce. Wczoraj rano widziałam, że moje włosy potrzebowały podcięcia, a usta wyglądały na trochę wyschnięte. Dzisiaj wszystko, co widziałam, to pustka. Biorąc głęboki wdech, a następnie wypuszczając go, ściągnęłam koszulkę przez głowę i rzuciłam ją na podłogę. Na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. Zimne, obnażone uczucie owinęło się wokół mnie, tak silne, że było duszące.

19

”

Chwyciłam koszulkę i nałożyłam ją z powrotem, owijając wokół siebie ramiona. Prysznic prawdopodobnie oczyściłby mnie z jakiejś ilości wstydu, który teraz czułam. Wiedziałam o tym, ale nie mogłam się zmusić, aby się po to rozebrać. Część mnie chciała wziąć wolny dzień od szkoły z powodu choroby i wrócić do łóżka. Ale myśl o zostaniu w tym miejscu wypełniła mnie powodującym mdłości niepokojem. Zerknęłam na zegarek i zobaczyłam, że Regina przyjedzie po mnie za pół godziny. Przeczesałam włosy i zakryłam zmęczenie makijażem. Przebranie się w czyste ubranie było szybkie i automatyczne. Było mi zbyt niedobrze, aby jeść, więc spędziłam dziesięć minut siedząc na schodach i czekając na Reginę. Na zewnątrz było zimno, ale musiałam wydostać się ze swojego pokoju. Czerwony, sportowy samochód Reginy zajechał na podjazd i wsiadłam do środka. - Hej - powiedziała, ściszając muzykę. - Słyszałaś o Peytonie i Jen? Pokręciłam lekko głową. Ona rozpoczęła opowieść o ojcu Jen, wyganiającym Peytona ze swojego domu, w czasie gdy Peyton był nagi. Wyciszyłam ją, patrząc na przewijającą się scenerię. Huśtawki w parku, na których bawiłam się jako dziecko, bujały się lekko na wietrze. W parku nie było wiele rzeczy – tylko te huśtawki, parę zjeżdżalni i jakieś drabinki z łuszczącą się czerwoną farbą. Ale chodzenie do niego sprawiało, że popołudnie było idealne, kiedy byłam mała. Teraz wyglądał na samotny i opuszczony. Litera „r” na znaku „Paznokcie Marli” wisiała do góry nogami, wyglądając, jakby miała odpaść w każdej chwili. Jak długo tak było? 20

”

Nawet te znajome miejsca wydawały się dzisiaj odległe. Byłam we mgle, oczy paliły mnie zmęczeniem, a tętno pędziło z nerwowym niepokojem. - Ivy? - spytała Regina, rozdrażniona. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - Przepraszam. Myślę, że mam gorączkę. - Cóż, cholera. Możesz przestać oddychać w moim samochodzie? Jeśli opuszczę jeszcze jeden dzień, to będę musiała zdawać egzaminy końcowe. Wznowiłam patrzenie się przez szybę, aż wjechałyśmy na parking szkolny. Tak szybko, jak weszłyśmy do środka, Regina udała się w stronę grupki naszych znajomych. Śmiali się i wygłupiali. Zobaczyłam Leviego i mój żołądek się skręcił. Myśl o byciu w tej chwili dotykaną była zbyt duża. Bez słowa do Reginy odwróciłam się w stronę łazienki i popędziłam do niej. Było tam kilka nowych studentek, które nakładały makijaż i podawały dookoła lakier do włosów. Minęłam je i weszłam do kabiny, siadając i chowając twarz w dłoniach. Jak ja przejdę przez ten dzień? Wiedziałam, że nie mogłam się uśmiechać, śmiać albo podejść do Leviego bliżej niż na trzy metry. Będę miała szczęście, jeśli nie załamię się i nie zacznę płakać w klasie. Zadzwonił dzwonek i wszystko, co mogłam zrobić, to stawiać jedną stopę przed drugą, żeby dojść do szafki. Pospieszyłam na pierwsze zajęcia, nie nawiązując z nikim kontaktu wzrokowego, aby uniknąć rozmowy. Ta taktyka działała przez większość dnia. Gdy ktoś coś do mnie mówił, wzruszałam ramionami albo mówiłam im, że źle się czuję. To również wydostało mnie z próby tanecznej. Po kilku dniach nie miałam innego wyboru, oprócz przyklejenia 21

”

uśmiechu i zachowywania się jak Ivy, do której wszyscy przywykli. Ale w środku byłam pusta. Tańczenie, żartowanie, a nawet uśmiechanie się sprawiało, że czułam się jak oszustka. Chciałam być sama. Za każdym razem, gdy byłam z inną osobą, udawałam. Nie mogłam rozmawiać o rzeczy, która przejęła moje myśli i to nie tylko, gdy byłam rozbudzona, ale także w snach. Każdego ranka budziłam się spocona i wystraszona. Dusiłam się, a zachowywanie się jak beztroska nastolatka było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek robiłam. Życie w domu samo w sobie stało się koszmarem. Każdego ranka nie opuszczałam pokoju, aż tata wyjechał do pracy, a gdy wracał do domu późno wieczorem, to siedziałam w nim za zamkniętymi drzwiami. Często słyszałam jak potykał się o jakieś rzeczy, gdy wchodził do środka, więc wiedziałam, że wieczory spędzał w barze. Moja troska o niego zniknęła. Byłam tylko wdzięczna, że nie musiałam go widzieć. Dni zamieniły się w tygodnie. Ogarniały mnie bezsenne noce. Pewnego dnia zasnęłam w samochodzie Leviego w drodze powrotnej, a on obudził mnie poprzez odsunięcie mi włosów z twarzy. - Nie - powiedziałam, odsuwając się gwałtownie i tak szybko, że walnęłam głową o okno od strony pasażera. - Ivy, co się z tobą dzieje? - Troska w jego głosie powiedziała mi, że moja gra była na wyczerpaniu. - Przepraszam, spałam. Nie wiedziałam, że to ty. - Kto inny miałby to być? Westchnęłam głęboko. - Jestem tylko zestresowana. - Od tygodni tak mówisz. 22

”

- Nie tylko to mówię. To prawda. Przesunął się na siedzeniu, więc był zwrócony w moją stronę. - Coś się dzieje. Odskakujesz lub odsuwasz się za każdym razem, gdy cię dotknę. Przez ponad miesiąc nie robiliśmy nic, oprócz całowania się. - Jesteś z tym na bieżąco? - powiedziałam ostro. - Czy to wszystko, po co dla ciebie jestem? - Kiedyś tak nie było, Ivy. Jeśli jest ktoś inny, to powiedz to. Oddałam mu wkurzone spojrzenie, które on dawał mi. - Nie ma nikogo innego. - Powiedz mi tylko, kurwa, co się dzieje. - Uderzył ręką w kierownice. Zostanę rzucony tuż przed balem? Oczywiście, że był bardziej zmartwiony sobą niż mną. Czy to powszechna cecha u mężczyzn? - Nie obchodzi mnie nawet bal - powiedziałam. To była pierwsza szczera rzecz, jaką powiedziałam od tygodni i czułam się z tym dobrze. Zaproś kogoś innego. I masz rację – to już nie działa. Zmrużył oczy w zdezorientowaniu. - Zrywasz ze mną? - Tak myślę. - Tak myślisz? Kto to, kurwa, jest, Ivy? Zdradziłaś mnie, prawda? Pokręciłam głową i otworzyłam drzwi, gdy wjechaliśmy na mój podjazd. - Nie. Wszystko, co mnie interesuje, to otrzymanie dyplomu i wydostanie się stąd w cholerę. Przeprowadzam się do Kalifornii tak szybko, jak skończy się ceremonia. Słowa wyszły ze mnie bez myślenia o nich, ale gdy je powiedziałam, 23

”

wiedziałam, że to był dobry pomysł, naprawdę dobry pomysł. Będę odliczać dni do szesnastego maja, a potem przeprowadzę się do Kalifornii. Mogłabym znaleźć pracę na wydatki, nim w kwietniu zaczną się zajęcia. - Więc to tyle? - powiedział Levi. - Przez ten cały czas nic nie czułaś? To, czego nie wiedział, to że czucie niczego brzmiało jak spełnione marzenie. Wszystko, co robiłam, to czucie. Strach, złość, wstyd, niepokój. Czy kiedykolwiek dojdę do punktu, gdzie nie będę nic czuła? - Myślę, że nie - powiedziałam, wychodząc z samochodu. To była prawda; tak naprawdę nie czułam już nic do Leviego. I może jeśli wystarczająco bym się postarała, to mogłabym wyłączyć także inne uczucia. Jeśli tego nie zrobię, to mnie utopią. *** Usiadłam na podłodze w łazience z plecami opartymi o drzwi, patrząc na obracający się wiatrak na suficie. Nawet siedzenie wymagało energii, więc pozwoliłam sobie zwinąć się na zniszczonym, beżowym dywanie. Byłam taka głupia i naiwna myśląc, że jestem na najgorszym możliwym poziomie. Taka pewna, że już nie będzie gorzej. Ale dzisiaj było dziesięć razy gorzej. Potrząsnęłam głową, pragnąc wczorajszego dnia, kiedy to, co sześć tygodni temu zrobił mi ojciec, było moim największym problemem. Spóźniał mi się okres. To nie było coś, co zawsze sprawdzałam, ale wiedziałam, że nie dostałam go od tamtego dnia. I wiedziałam, że tamten dzień był sześć tygodni i jeden dzień temu. Uczucie mdłości i przerażenia były prawie za duże. Ledwo trzymałam głowę nad wodą, ale to? Jeśli byłam w ciąży przez własnego ojca… Sama myśl sprawiała, że wymioty podchodziły mi do gardła. W samą 24

”

porę doczołgałam się do różowego, metalowego śmietnika. Po zwymiotowaniu przetarłam buzię rękawem, nie dbając o to, jak obleśne to było. Nie chciałam wiedzieć. Jedynym powodem, dla którego każdego ranka wychodziłam z łóżka, było to, że w maju się stąd wydostawałam. Wyruszałam do Kalifornii, aby zacząć od nowa w miejscu, które nie nawiedzało mnie tak, jak robiła to teraz moja własna sypialnia. Mój wstyd był moim sekretem. Wiedziałam, że to, co się stało, nie było moją winą, ale nadal byłam zawstydzona. Jednak jeśli byłam w ciąży, to jak długo zostałoby to sekretem? Ból i strach były przytłaczające. I nie było ucieczki. Jeśli byłam w ciąży, te uczucia podążą za mną do Kalifornii lub gdziekolwiek, dokąd się wybiorę. Pomyślałam o mamie i o sposobie, w jakim trzymała moją dłoń, kiedy była chora w szpitalu, mówiąc mi, abym była silna. Jej blade, niebieskie oczy błagały mnie podczas mówienia tamtych słów. Obiecałam jej, że będę. Myślałam, że chodziło o to, abym była silna w znoszeniu jej śmierci, ale teraz wiem, że miała na myśli o wiele więcej. Tamta obietnica odbijała się teraz w moim umyśle. Pierwszym krokiem było dowiedzenie się, czy byłam w ciąży, czy nie. To wymagało siły oraz determinacji. Chciałam zostać na podłodze, ale pomyślałam o mamie i podciągnęłam się do pozycji siedzącej. Musiałam to przemyśleć. Nie mogłam zostać widziana, gdy kupowałabym test ciążowy. Wszyscy wiedzieli, że byłam córką zastępcy szeryfa, a ostatnią osobą, którą chciałam, aby o tym wiedziała, był mój ojciec. Z

wahaniem sięgnęłam po plecak,

wyciągnęłam komórkę i

zadzwoniłam do Reginy. 25

”

- Hej, co jest? - powiedziała, śmiejąc się. - Ee… możesz przyjechać? Potrzebuję z czymś twojej pomocy. - Pewnie, daj mi pół godziny. Wzięłam głęboki wdech i zebrałam odwagę. - Możesz się gdzieś zatrzymać i… ee… kupić test ciążowy? Oddam ci pieniądze. Po drugiej stronie telefonu była cisza. - Pewnie. Będę tam tak szybko, jak mogę. Przechodziłam od kuchni do salonu, gdy czekałam, aż przyjedzie Regina. Za każdym razem, gdy mijałam w korytarzu zdjęcie rodzinne, zerkałam na uśmiechającą się twarz mamy. Co by teraz o mnie pomyślała? Przytuliłaby mnie i powiedziała wszystkie właściwe słowa, ale co poczułaby w sercu? Z pewnością poczułaby to, co ja. Obrzydzenie. To, co zrobił mi tata, było jego winą, nie moją, ale nadal. Nadal. Możliwość, że byłam w ciąży z własnym ojcem, była dla mnie obrzydliwa. Zadrżała mi warga i starłam łzy z policzków. Myślałam, że moim największym stresem w trakcie ostatniego semestru liceum będzie podtrzymanie oceny z analizy matematycznej. Tamto nie miało nawet porównania z tym. Puknięcie w drzwi sprawiło, że żołądek skręcił mi się z niesmakiem i niepokojem. Kiedy je otworzyłam, Regina stała na schodach, uśmiechając się do mnie. - Co do diabła, Ivy? - powiedziała, wchodząc. - Powiedziałaś, że nigdy nie oddałaś go Leviemu. To dlatego zerwaliście? Czy on wie? Odpowiedziałam na jej pytanie własnym. 26

”

- Przyniosłaś go? Sięgnęła do torby i wyciągnęła plastikowy test, podając mi go. - Dzięki - powiedziałam słabo. - Nie musisz zostawać. - Jak diabli. Zostaję. Otwórzmy tę sukę, żebyś mogła na nią nasikać. Przeczytałam instrukcje, zagłuszając jej pytanie o tym kto, kiedy i dlaczego. Podążyła za mną do łazienki. - Ivy. - Chwyciła moje ramię. - To Leviego, tak? Czy…? - Spójrz, muszę się teraz skupić na tym. - Pewnie, pewnie. Zrób to. Nasikałam na test, a potem usiadłam na klapie od toalety, żeby poczekać, chowając twarz w dłoniach. Jedna linia, nie jestem w ciąży. Dwie linie, jestem w ciąży. Jedna linia i mogę przez to przejść. Dwie linie i nie wiem, czy będę wystarczająco silna, aby stawić czoła przyszłości. Jedna linia i mój ojciec zrobił mi coś strasznego. Dwie linie i jestem w świecie kłopotów. Moja dłoń trzęsła się, gdy podniosłam test, aby spojrzeć na wynik. Regina patrzyła przez moje ramię. - Dwie linie? - powiedziała. - Co to znaczy? Pozwoliłam opaść testowi na podłogę. To oznaczało koniec wszystkiego. Oczy Reginy rozszerzyły się i przygryzła wargę, żeby ukryć uśmiech. - O mój Boże, Ivy. O. Mój. Boże. Co zrobisz? To Leviego? - Ja tylko… ja nie… - Łzy nadeszły mocno i szybko. - Możesz, proszę, nikomu o tym nie mówić, Regina? Proszę. Potrzebuję trochę czasu, aby… - Usuniesz je? Sięgnęłam do zlewu, aby podtrzymać się przeciw zawrotom głowy. 27

”

- Muszę się położyć. Przepraszam, musisz iść. Zapłacę ci… później. Machnęła ręką. - Nie martw się o to. Napisz później, okej? - Pewnie. Podążyłam za nią do drzwi i otworzyłam je dla niej. - Zamierzasz powiedzieć Leviemu? - spytała znowu. - Nie mogę… teraz o tym rozmawiać. Porozmawiamy później. Zamknęłam za nią drzwi, zakrywając usta, aby stłumić szloch. Instynkt pokierował mnie do sypialni. Tym razem nie patrzyłam na zdjęcie mamy w korytarzu. Nie mogłam znieść widzenia go w tej chwili. Weszło odrętwienie. Nie mogłam o niczym myśleć. Zablokowałam drzwi od pokoju, zakopałam się pod pościel i pozwoliłam wyczerpaniu mnie pochłonąć.

28

”

Rozdział 3 Następnego ranka w szkole nikt się do mnie nie odzywał, ale wszyscy z pewnością na mnie patrzyli. I to nie były zerknięcia, do jakich przywykłam. Te spojrzenia były podobne do tego Reginy: zszokowane rozbawienie. Lunch był najgorszy. Zamiast siedzenia ze znajomymi przy zwyczajnym stoliku, usiadłam na krzesełku w korytarzu i czytałam książkę, zmuszając się do zjedzenia kanapki z grillowanym kurczakiem. Brak jedzenia nie był już opcją. Dziecko wewnątrz mnie zasługiwało na to, aby rosło zdrowe. Teraz, kiedy znałam w myślach prawdę, to nie byłoby różnicy, niż jakbym trzymała nowo narodzonego w ramionach. Kołysałam to dziecko, karmiłam i ocieplałam. Trzymałam to dziecko w środku i dbałam o nie. - Hej - powiedział głęboki, męski głos. Spojrzałam znad książki. To był John McGinnis. Grał w piłkę z Levim. W prawdziwej modzie zapalonego sportowca miał na sobie kurtkę z odznaką sportową, mimo że na zewnątrz nie było zimno. - Słyszałem, że wpadłaś. To prawda? Co za kretyn. Westchnęłam głęboko. Czy ja naprawdę myślałam, że Regina utrzyma to w ciszy? Mimo że miałam podejrzenia odnośnie tego, dlaczego przez noc stałam się wyrzutkiem w liceum Lexington, to te pytanie od McGinnisa potwierdziło to. - Czy to twoja sprawa? - spytałam. Wzruszył ramionami. - Levi powiedział, że nigdy cię nie pieprzył. Zdradziłaś go?

29

”

- Znowu, John – nie twoja sprawa. Idź sobie. Jestem tu tak jakby w środku czegoś. - Jesteś małą dziwką. Nigdy z nikim się nie zabawiał, gdy z tobą był. Koleś musiał mieć najbardziej sine jaja, ale nigdy cię nie zdradził. A ty pozwalasz jakiemuś kolesiowi pozbawić cię dziewictwa? Policzki paliły mnie złością i zawstydzeniem. Spojrzałam w dół na książkę, ignorując go. Po kilku sekundach odszedł. Ludzie wokół mnie gapili się i szeptali. Ile razy od początku liceum widziałam jak ktoś inny był źle traktowany? Czy kiedykolwiek byłam jedną z szepczących osób? Byłam. Nie byłam jak Regina, która dla zabawy rozsiewała plotki, ale na pewno ich słuchałam i czasami reagowałam. Słuchałam tego, co nie było moją sprawą. A teraz dowiadywałam się, jakie to było uczucie, aby być po drugiej stronie. Kiedy w przeszłości byłam zła o jakiś licealny dramat, mama zawsze przypominała mi, że to przejdzie i żeby nie przejmować się tym za bardzo. Ale to nie przejdzie. Nie teraz, nigdy. Byłam nieodwołalnie zmieniona. Następne tygodnie minęły jak przez mgłę. Nie mogłam myśleć o niczym innym poza tym, jaki był dzień tygodnia. Przetrwanie było wszystkim, co mogłam robić i skupiłam się na lekcjach oraz martwiłam się o to, co przygotowała dla mnie przyszłość. I czasami, bardzo często, byłam pewna, że dłużej nie wytrzymam. Nie było ucieczki. Nawet kiedy spałam, było niespokojnie. Kiedy śniłam, to zazwyczaj o przygniatającej mnie wadze mojego ojca. Groza nigdy nie odeszła. Każdej nocy moja podświadomość doświadczała jej na nowo. Czasami śniłam o mamie. Za każdym razem, gdy o niej śniłam, zazwyczaj była w szpitalnym łóżku blisko śmierci. Ale ostatnio widziałam 30

”

zdrową, pełną energii kobietę, jaką była, nim zachorowała. Trzymałam się jej mocno i czułam jak wylewa się ze mnie ból, gdy głaskała dłonią moje włosy. Budzenie się z tamtych snów było tak samo złe, jak budzenie się z tych o tacie. Rzeczywistość wtłaczała okrutne uderzenie. Zaczęłam uczęszczać do szkoły na piechotę. Początkowo nie miałam wyboru, ponieważ Regina nie chciała już być ze mną widziana, więc nie miałam podwózki. Ale nie było tak źle. Pierwsze parę oddechów rześkiego, zimnego powietrza z rana były najlepszą częścią dnia. Chodzenie pozwalało mi na to, abym była sama. Byłam wolna od spojrzeń i szeptów. Wolna od mdłego zamartwiania się przebywaniem w tym samym domu, co tata. Czasami myślałam, że chodzenie może być moim zbawieniem. Kiedy myślałam, że nie mogę dalej żyć swoim życiem, to nie rozważałam tragicznej śmierci. Wyobrażałam sobie po prostu chodzenie i nie zatrzymywanie się. Ostatecznie znalazłabym urwisko i przeszła tuż za krawędź. Jeśli byłabym tylko ja, to zakończyłabym ból mojego istnienia. Ale myślenie o dziecku, które rosło we mnie, zawsze kończyło takie myśli. Moje dziecko na to nie zasługiwało. Dotarłam do końca częściowo złego dnia w szkole i szłam bez celu. Malutkie płatki śniegu spadały dookoła w szczypiącym, zimnym powietrzu, ale nie czułam zimna. Byłam zwinięta w zimowej kurtce z kapturem i zatracona w myślach. Dzisiaj jadłam lunch w zamkniętej łazienkowej kabinie, aby uniknąć spojrzeń. I zamiast tego musiałam słuchać Mandy Barton, mówiącej do dwóch innych dziewczyn, że przespała się ostatniej nocy z Levim, aby pocieszyć go po tym, co zrobiła mu jego zdzirowata dziewczyna. Spekulowały nad tym, kto był ojcem mojego dziecka, ostatecznie decydując 31

”

się na pana Schultza, nauczyciela i trenera, z którym nigdy nie rozmawiałam. Byłam na obrzeżach naszego małego miasta, przechodząc obok zardzewiałej, opuszczonej fabryki, kiedy niedaleko zwolnił samochód. Odwróciłam się, aby zobaczyć radiowóz. Znajomy, mdły smak wzrósł mi do gardła. Tata posyłał mi zdziwione spojrzenie zza otwartej szyby, jego łokieć spoczywał na drzwiach. - Ivy, co ty tu robisz? Jest mroźna zimna, a ty jesteś kilometry od domu. - Co ty tu robisz? Śledzisz mnie? - Mój chłodny ton był wyzywający. Czego teraz można było się bać? Ukradł czułą, ufającą część mnie. Pokazał mi, że w moim życiu nie było nikogo, na kogo mogłabym liczyć. - Byłem na służbie i cię zobaczyłem - powiedział, patrząc na mnie gniewnie. - Wejdź do samochodu i zawiozę cię do domu. Musimy porozmawiać. - Porozmawiać? Czy to jakiś kod? - wyrzuciłam z siebie gorzko. Jego twarz była mieszaniną skruchy i gniewu. - Ivy. Nie róbmy tego. Wejdź do samochodu. - Nie. - O co chodzi z tym, co słyszałem, że jesteś w ciąży? To prawda? Przeszła przeze mnie potężna fala mdłości. Nie zasługiwał na to, aby wiedzieć i z pewnością nie zasługiwał na to, aby mnie o to pytać. - Zostaw mnie w spokoju. - Mogę pomóc, Ivy. Zajmiemy się tym. Chodź. Odwróciłam się w stronę samochodu. - Jedź sobie. Nie chcę twojej pomocy. Nie chcę znajdować się wokół ciebie. Jego twarz opadła. Ojciec, który zawsze wyglądał dla mnie na silnego i 32

”

przystojnego, teraz wyglądał na zmęczonego i żałosnego. Pokiwał głową i zawrócił, wyjeżdżając ze żwirowego parkingu starej fabryki. Ciemność wcześnie nadchodziła w miesiącach zimy.

Słońce

zachodziło, a moje dłonie stawały się odrętwiałe od zimna, więc udałam się z powrotem w stronę miasta. Nie miałam dużo pieniędzy, ale miałam kilkaset dolarów w oszczędnościach. Zarobiłam je tamtego lata opiekując się dzieckiem i zdecydowałam, że użyję trochę na pokój w małym motelu. Kwiatowa pościel w pokoju była stara i drapiąca. Nie miałam nic na zmianę ani żadnej szczoteczki do zębów, ale było ciepło i bezpiecznie. Zbyt wyczerpana, aby się martwić, znowu odszukałam pocieszenia w cieple pościeli. *** Następnego

ranka

w

szkole

pakowałam

powoli

rzeczy

po

zaawansowanej lekcji chemii. To była ostatnia lekcja przed lunchem i nie spieszyło mi się tam. W rzeczywistości rozważałam znowu lunch w łazience. Te pół godziny bez gapienia się na mnie jak na dziwadło dałoby mi psychicznej energii, aby zakończyć dzień. - Ivy? Moja nauczycielka, pani Byerly, podeszła do mnie i oparła się o puste biurko obok. Nawiązałam kontakt wzrokowy, by potwierdzić, że ją usłyszałam. - Nie chcę się narzucać, ale… martwię się o ciebie – powiedziała. - Wszystko ze mną w porządku. Klasa opustoszała, a pani Byerly i ja patrzyłyśmy się na siebie w ciszy przez parę sekund. - Nie jest z tobą w porządku - powiedziała cicho. - I nie mogę już 33

”

znieść widzenia cię takiej. Chcę, abyś wiedziała, że nie jesteś sama. Widziałam jak siedzisz każdego dnia w klasie oraz przechodzisz przez korytarze, wyglądając jak duch dziewczyny, którą zazwyczaj widziałam. Nigdy nie miałam jakiejś osobistej rozmowy z panią Byerly, ale szczerość w jej głosie sięgnęła czegoś we mnie. Spojrzałam na biurko przy którym siedziałam, łzy zamgliły podrapaną, drewnianą powierzchnię. - Możesz ze mną porozmawiać, Ivy - powiedziała, pochylając się i kładąc dłoń na moich plecach. - Ale nie musisz. Jeśli jest coś, czego potrzebujesz – cokolwiek – to tylko powiedz. Jeśli chcesz tu siedzieć w trakcie lunchu albo jeśli potrzebujesz gdzieś podwózki… - Jestem w ciąży. - Mój głos się trząsł, gdy wypowiadałam po raz pierwszy te słowa. - Wiesz o tym, prawda? - Tak, słyszałam o tym - powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam go; czując ulgę, że w końcu powiedziałam komuś prawdę. Wszyscy wiedzieli, ale było coś wyzwolonego w powiedzeniu tego samemu. - Masz kogoś, kto byłby tam dla ciebie? - spytała pani Byerly, jej dłoń teraz pocierała powolne kółka na moich plecach. - Wiem, że straciłaś mamę, gdy skończyło się lato. Wzruszyłam w ciszy ramionami. - A twój tata? Jest na ciebie zły? Gardło zacisnęło mi się niekomfortowo. Nie mogłam mówić, więc zacisnęłam oczy i próbowałam oddalić jego obraz. - Kiedy mówiłam, że tu jestem, miałam to na myśli, Ivy. Jeśli potrzebujesz, aby ktoś zabrał cię do lekarza albo potrzebujesz miejsca, w którym mogłabyś się zatrzymać... 34

”

- Potrzebuję miejsca, w którym mogłabym się zatrzymać. - Słowa wydostały się w pełnym nadziei pośpiechu. Orzechowe, łagodne oczy pani Byerly spoważniały trochę. - Co się dzieje z twoim tatą, Ivy? Jest coś, o czym powinnam wiedzieć? Pokręciłam głową, moje serce uderzało dziko. - Nieważne. - Otarłam policzki i zebrałam rzeczy, wstając. - Nie. - Ona także wstała. - Nie chcę… to znaczy, jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, to w porządku. I chciałabym, żebyś u mnie zamieszkała. - Och, nie chodziło mi o to. Nie musisz… - Wzięłam kolejny głęboki wdech. - Chodziło mi o to, że może mogłabyś mi pomóc znaleźć gdzieś pokój. Nie ma przypadkiem schroniska w kościele Metodystów? - Ivy, zostajesz ze mną i ani słowa więcej. Masz osiemnaście lat? Pokiwałam głową. - Zatem przyjdź do mnie, kiedy skończą się lekcje - powiedziała pani Byerly. - Pojedziemy do twojego domu i weźmiemy parę rzeczy. Ramiona opadły mi z ulgi. Kiedy w nocy zamykałabym oczy, nie musiałabym się martwić, że obudzę się do dźwięku taty, próbującego dostać się do mojej sypialni. Wezmę parę rzeczy, które są dla mnie ważne – naszyjnik z motylkiem, który mama dała mi na szesnaste urodziny, zdjęcia jej i mnie, ubrania. Nie chciałam większości rzeczy z mojego pokoju. Tamte miejsce było dla mnie zniszczone. Chciałam z niego uciec i nigdy nie wrócić. Pani Byerly zamknęła drzwi do klasy i wskazała na swoje małe biurko. - Przysunę krzesło i możemy zjeść lunch, jeśli to w porządku. Mam kanapkę z sałatką z kurczaka i dużo ciasteczek domowej roboty, którymi mogę się podzielić. - Okej. Dziękuję, pani Byerly. 35

”

- Mów mi April, chyba że jesteśmy klasie. April Byerly była młodą nauczycielką z długimi, kręconymi, brązowymi włosami oraz ładnym uśmiechem. Słyszałam, że umawiała się z panem Schultzem, nauczycielem, który w plotkach był ojcem mojego dziecka. Paliły mnie policzki, gdy przypomniałam sobie, jak dziewczyny śmiały się z tego w łazience. Usiadłam na krześle, które April przysunęła do jednej strony biurka. - Ee, wiesz… to znaczy, chcę powiedzieć, że nigdy nawet nie rozmawiałam z panem Schultzem. Ludzie mówią, że on i ja… to tylko plotka i nie mam pojęcia jak się zaczęła. Posłała mi uprzejmy uśmiech i podała połowę swojej kanapki. - Nie miałam co do tego wątpliwości, Ivy. Matt i ja w tym roku parę razy ze sobą wyszliśmy, ale dla żadnego z nas nie było miłosnego powiązania. Jednak wiem, że jest dobrym facetem. W żaden sposób nie wykorzystałby związku nauczyciel-uczennica. - Dobrze. Cieszę się, że o tym wiesz. I… jesteś pewna, że masz u siebie dla mnie pokój? - Mam pokój gościnny w potrzebie gościa. Więc, byłaś już u doktora? Bierzesz witaminy? - Nie. Robię wszystko, co mogę, aby zdrowo się odżywiać. Żadnych napojów gazowanych ani nic takiego. - Zatrzymamy się po witaminy w drodze do domu. I mogę załatwić tobie wizytę u doktora. - Dziękuję. - Nie pytam tu o nic specyficznego, Ivy, więc nie odbierz tak tego. Czy ojciec dziecka jest częścią twojego życia? 36

”

Pokręciłam stanowczo głową. - Teraz jest tylko moje. Jestem tylko ja. April otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale potem znowu je zamknęła. - O co chodzi? - spytałam. Westchnęła i przygryzła wargę, wyglądając niepewnie. - Nie chcę przekraczać granic. Chcę tylko upewnić się, że wiesz, iż masz opcje. Jeśli pieniądze są problemem… - Masz na myśli aborcję? Dała mi małe, potwierdzające kiwnięcie. - Wiem, że to jest trudny, przytłaczający dla ciebie czas. Nie chcę go pogarszać. Ale zrób, co dla ciebie najlepsze, Ivy. Nikt, oprócz ciebie, nie wie, co to jest. Może nawet ty w tej chwili nie jesteś pewna. - Dostałam pełne stypendium do Stanfordu - powiedziałam cicho. Jesteś jedyną osobą, której o tym powiedziałam. Twarz April przełamała się w podekscytowany uśmiech. - Ivy! Co za osiągnięcie. To niesamowite. Gratulacje! - Dzięki. Proszę, nie mów nikomu, ponieważ nie biorę go. Jej zadowolony wyraz twarzy przemienił się w troskę. - Nie musisz teraz o tym decydować. Pomyśl trochę… - Już wiem. Nie mogę zabrać dziecka do Stanfordu. Nie ma mowy. April otarła okruszki z dłoni i podała mi czekoladowe ciastko. - Masz jednak opcje. Uśmiechnęłam się, wdzięczna, że mogę o tym z kimś porozmawiać. - Zanim mama mnie urodziła, miała dwa poronienia. Kiedy była bardzo chora i lekarze powiedzieli, że może nie przeżyć, ona… - Odchrząknęłam, 37

”

obraz mamy w szpitalnym łóżku nadal wywoływał u mnie łzy. - Ona przybrała ten ciepły, szczęśliwy wyraz w oczach, kiedy trzymałam jej dłoń i powiedziała, że wiedziała, iż to był koniec. Że kochała mnie i chciała ze mną zostać, ale nie było to jej przeznaczone. I że w końcu pozna swoją dwójkę innych dzieci. - Och, Ivy. - Łzy także zabłyszczały w oczach April. - Kochała tamte dzieci. A ja kocham swoje. Nie oceniam ludzi, którzy popełniają własne decyzje, ale dla mnie nie ma decyzji. Nie planowałam jeszcze bycia rodzicem, ale będę nim i nigdy nie będę takim rodzicem, który rani swoje dziecko. April westchnęła głęboko. - Moje serce wydaje się ciężkie, Ivy. Wiem o tobie wystarczająco, aby wiedzieć, że coś jest nie tak. Nie bój się powiedzieć prawdy. Nieważne co, nieważne kto. - Chcę tylko ruszyć naprzód. A ty pomagasz mi to robić. Zmieniłyśmy kierunek rozmowy na lżejszy, o muzyce i pogodzie. Ale z tyłu umysłu nadal myślałam o wcześniejszej rozmowie. Tak bardzo, jak chciałam, żeby tata odpowiedział za to, co zrobił, to nie mogłam wyeksponować się na wstyd, gdy wszyscy znaliby prawdę. Tylko on i ja wiedzieliśmy, co się między nami stało i tylko ja wiedziałam o ciąży. I chciałam, aby tak pozostało.

38

”

Rozdział 4 Po zamieszkaniu z April znalazłam drogę wyjściową spod ciemnej chmury, pod którą żyłam. W nocy mogłam spać spokojnie. Wciąż miałam sny, ale rzadko mnie budziły. Jej mały pokój gościnny z pojedynczym łóżkiem był moim małym kawałkiem nieba. Byłam tam bezpieczna. Zostawiłam dla taty mały liścik przekazujący, że się wyprowadzam. Komórkę z usuniętymi kontaktami położyłam obok listu, bo nie chciałam dłużej komórki za którą płacił i nie chciałam, żeby miał jak się ze mną skontaktować. April zawsze witała mnie mówiąc dzień dobry, kiedy wchodziłam do kuchni po prysznicu. Pytała o mój dzień i rozmawiałyśmy o jej. Oglądałyśmy filmy i chodziłyśmy razem do sklepu po zakupy. Chodziła ze mną na wizyty u lekarza i była niesamowitym wsparciem. Posiadanie jej w życiu pomogło mi wypędzić myśl zejścia z urwiska. Nawet szkoła wydawała się teraz do przeżycia. Każdego dnia jadłam z April lunch w jej klasie, po szkole jeździłam z nią do domu i zignorowałam plotki, że wprowadziłam się do niej przez nasz lesbijski związek. Jedyne zaproszenie na bal, które dostałam, było od dupka z drużyny piłkarskiej, który w środku lekcji angielskiego spytał, czy pójdę z nim, żeby mógł zaliczyć bez strachu, że mnie zaciąży. Byłam tylko dwa miesiące od rozdania dyplomów i mimo że powiedziałam sobie, iż będąc w tym miejscu przez wszystko przejdę, to złośliwości ludzi, których uważałam kiedyś za

39

”

przyjaciół, nadal paliły. W dniu balu April i ja założyłyśmy sukienki z tafty, które kupiłyśmy w sklepie z odzieżą używaną. Ona zrobiła mi natapirowanego kucyka na bok, a ja jej sterczącą grzywkę. Nałożyłyśmy różowy błyszczyk i ciemnoniebieski cień do oczu, zrobiłyśmy sobie zdjęcia w jej salonie, a potem obejrzałyśmy Dziewczynę w różowej sukience. - To lepsze, niż był mój bal - powiedziała, wyginając brwi i kiwając poważnie głową. Wybuchnęłam śmiechem. - Ciężko wziąć cię na poważnie z grzywką sterczącą dziesięć centymetrów w górę. - Chciałabym dorastać w latach osiemdziesiątych. Mój bal był w 2005 roku i chodziło tylko o to, ile skóry mogą pokazać dziewczyny. - Jaka była twoja sukienka? Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Hm… miałam na sobie niebieską sukienkę bez ramiączek. - Brzmi skromnie. - Szturchnęłam ją łokciem i obydwie się roześmiałyśmy. Uniosła wymyślną butelkę błyszczącego soku jabłkowego, który dzieliłyśmy, wzięła łyk, a potem podała ją mi. - Miałam dzisiaj po raz pierwszy uprawiać seks – powiedziałam, chwytając butelkę, gdy myślałam o nocy po balu, która nie była mi przeznaczona. - Z Levim. - Przykro mi - powiedziała April, owijając ramię wokół moich barków. - Znowu masz w oczach ten smutny wyraz. - Czasami rzeczy nie dzieją się tak, jak planujemy. - Uśmiechnęłam się 40

”

słabo. - To prawda. Chciałabym nie dostać teraz pracy w Seattle. Naprawdę chciałabym tu być, aby pomóc tobie i dziecku. Na pewno nie rozważysz przeprowadzenia się ze mną? Pokręciłam głową. April w poprzednim tygodniu dowiedziała się, że dostała pracę, o którą starała się miesiąc temu i myślała, że była mało prawdopodobną kandydatką. To była dla niej świetna okazja, ale to oznaczało, że przeprowadzała się pod koniec roku szkolnego. Co oznaczało, że ja też się przeprowadzałam. - Chcę zacząć gdzieś od nowa - powiedziałam. - Na dwadzieścia procent się tego boję i na osiemdziesiąt procent jestem podekscytowana. - Cóż, jesteś w stu procentach niesamowita, Ivy. Masz o wiele więcej siły niż wiele osób w twoim wieku. I może spotkasz swojego Blane'a w nowym miejscu. Uśmiechnęłam się na jej odniesienie do filmu, który właśnie obejrzałyśmy. - Nie tego chcę. Chcę tylko cichego miejsca, gdzie mogę wychować dziecko i być anonimowa. - Jeśli ktokolwiek zasługuje na znalezienie takiego miejsca, to ty. *** Rano, po rozdaniu dyplomów, rozpoczęłam poszukiwania nowego miejsca. Przeszłam przez scenę, co nie było takie straszne, bo April była tą, która stała obok dyrektora i podawała dyplomy. Przez cały czas trzymałam dłoń na lekko zaokrąglonym brzuchu i patrzyłam na April. Przeczucie powiedziało mi, że mój ojciec nie oglądał ceremonii rozdania dyplomów z odkrytych trybun na boisku do piłki nożnej i nie miałam żadnej innej rodziny, 41

”

do której mogłabym mówić. Po ceremonii April zabrała mnie na kolację i dała mi klucze do swojej Hondy Accord z 2007 roku, mówiąc mi, że teraz jest moja. Rozmawiałyśmy o tym przez kilka minut – ja płacząc i mówiąc, że nie mogę tego przyjąć, a ona mówiąc, że muszę. Planowałam wyjechać z miasta autobusem. Samochód na własność, który był zauważalnym przypomnieniem April, zmienił moje uczucia co do podróży. Teraz byłam w pięćdziesięciu procentach przestraszona i w pięćdziesięciu podekscytowana. Obydwie płakałyśmy, kiedy się żegnałyśmy. Pełna łez April zapewniła mnie, że tamtego dnia pójdzie na zakupy po samochód pasujący do wolnej kobiety z Seattle. - Nigdy nie podziękuję ci wystarczająco za to, co dla mnie zrobiłaś powiedziałam, trzymając ją blisko. - Uwielbiałam posiadanie cię tu, Ivy. Powiedziałam ci, że mój pokój gościnny potrzebował gościa, a ty byłaś idealnym. - Nie mówię o pokoju. - Znowu wybuchnęłam łzami. - Dobrze już - powiedziała, odsuwając się i ocierając mi łzy kciukiem. Znajdź miejsce, które jest ci przeznaczone. I daj mi znać, kiedy tam dotrzesz. - Nie mam już komórki i nie stać mnie na żadną. - Znajdź budkę telefoniczną. Pożycz od kogoś komórkę. Idź do biblioteki i napisz do mnie e-maila z komputera. Pozostań ze mną w kontakcie, Ivy. Mam to na myśli. - Tak zrobię. - Zakryłam swoje czerwone, opuchnięte oczy okularami przeciwsłonecznymi i wsiadłam do samochodu. Widzenie jak April macha mi na pożegnanie sprawiło, że płakałam jeszcze bardziej, ale kiedy już była poza widokiem, włączyłam jakąś muzykę 42

i pozwoliłam przemyć się po mnie uczuciu wolności. To była najbardziej ekscytująca rzecz, jaką kiedykolwiek robiłam. Żadnej mapy i żadnego planu. Po prostu jechałam i planowałam zatrzymać się, kiedy znajdę miejsce, które będzie wydawać się właściwe. Zostawianie za sobą Lexington było fizyczną ulgą. Miałam nadzieję, że wstyd i złe wspomnienia za mną nie podążą. Zatrzymałam się w Indianie, aby napełnić bak i kupić coś do jedzenia, a po południu byłam w Illinois. Drogi nie były zatłoczone, więc jechałam przed siebie, odkładając Lexington całkowicie w lusterku. Kiedy przejechałam przez Missouri, byłam zdziwiona, ile kilometrów przebyłam oraz byłam zmęczona, ale czułam się dobrze. Słońce właśnie zaczynało zachodzić i trzymałam szeroko otwarte oczy w nadziei na znalezienie jakiegoś taniego motelu na noc. I wtedy, jakby dzięki opatrzności, znak na drodze przyciągnął mój wzrok. Lovely – 16 kilometrów Miasto zwane Lovely1? Nigdy nie słyszałam o tym miejscu, ale byłam wystarczająco zaintrygowana, aby je odkryć. Kiedy dotarłam do odgałęzienia drogi, podążyłam za znakami kierującymi mnie do „Pięknego Centrum Miasta Lovely”. Centrum było zbudowane w kształcie kwadratu, a ceglaste ulice otaczały jego środek, który posiadał jasnozieloną trawę, kolorowe kwiaty i drewnianą altanę. Było to niezwykłe i urocze. Miłe. Ale czy to był mój przyszły dom? Wjechałam na parking i rozważyłam swoje opcje. Zawsze mogłam znaleźć tutaj motel, a jutro zwiedzić Lovely. Ruch niedaleko kosza z kwiatami, który wisiał na starej lampie z żelaza, przykuł moją uwagę. Jasnoniebieski motyl 1 Lovely – uroczy, miły, przyjemny.

43

usiadł na roślinności. Oddech urwał mi się w piersi. Mama kochała motyle. To był znak, którego potrzebowałam. Wtedy i w tamtym miejscu byłam zdeterminowana, aby właśnie tam spróbować ułożyć życie dla siebie i dziecka – w Lovely, Missouri. *** Mniej niż tydzień po przyjechaniu do Lovely znalazłam miejsce do mieszkania. Mój nowy dom miał kuchnię połączoną z salonem, sypialnię i małą łazienkę. Właściciel wynajął je dla mnie bez zaliczki, ponieważ mieszkanie było bałaganem, a ja zgodziłam się je posprzątać, nim się wprowadzę. Zmieniło się one po dwóch dniach pełnych szorowania, prania dywanów i malowania. Nie miałam mebli, ale miałam miejsce, które całe było moje. Meble mogły pojawić się później. Gdy wyjrzałam przez okno na pole uprawne, które okalało posiadłość, usłyszałam huk pociągu, a następnie gwizd. Tory kolejowe były jedynie parę kilometrów od mojego sprawnego mieszkania – kolejny powód płacenia za nie dwustu pięćdziesięciu dolarów miesięcznie. Teraz byłam skupiona na znalezieniu pracy. Wczoraj przez cały dzień wypełniałam podania. Lovely nie było dużym miastem i miałam nadzieję, że znajdę wystarczająco miejsc, które zaakceptują moje CV. Jutro znowu zamierzałam ruszyć na poszukiwania. Zostało mi mniej niż pięćdziesiąt dolarów. Próbowałam jeść tak tanio, jak mogłam, w czasie, gdy nadal odżywiałam moje rosnące dziecko. Torba jabłek z miejscowego sklepu spożywczego kosztowała mnie wczoraj więcej niż pięć dolarów. Jedno z tych jabłek i trochę masła orzechowego były moją wczorajszą kolacją po całym dniu poszukiwania pracy. 44

Do centrum Lovely miałam mniej niż dwa kilometry, więc spakowałam na lunch jabłko i zdecydowałam, że pójdę do miasta. Planowałam zaszaleć i wydać pieniądze na śniadanie w niedrogiej restauracji, obok której przechodziłam parę razy w trakcie szukania pracy. Około dziesięć minut później zauważyłam restaurację. Nieoświetlony znak „Restauracja Genego” wisiał na oknie, a kiedy weszłam do środka, przywitało mnie brzęczenie aktywności. Kilka głów odwróciło się w moją stronę, kiedy weszłam. Stali klienci posłali mi pojedyncze kiwnięcie głową. Wszystkie stoły były zapełnione, więc przeszłam przez czarno-białą podłogę w kratę i wsunęłam się na stołek obok lady. Na tablicy wypisane były specjały dnia. Dwa jajka, dwa tosty i dwa naleśniki za 3.99? Na to było mnie stać. - Hej, kochanie - powitała mnie kobieta w średnim wieku, zatrzymując się na chwilę. - Zaraz do ciebie podejdę. - Przeszła obok z tacą w dłoni, unosząc ją w powietrzu na czas, aby uniknąć wpadnięcia w inną kelnerkę. Gene wypełnione było wieloma kobietami z siwymi włosami oraz mężczyznami noszącymi czapki bejsbolowe z firmami produkującymi ziarna oraz z logami traktorów na przodzie. Z pewnością byłam tam najmłodszą osobą. Pięć minut później, z notatnikiem w dłoni, wróciła kobieta, która mnie witała. - Przepraszam, kochanie. Mamy mało pomocy. Co mogę ci podać? Nadstawiłam uszy. - Mało pomocy? Szukam pracy. Szybko zmierzyła mnie wzrokiem. - Ile masz lat? 45

- Osiemnaście. Za parę miesięcy dziewiętnaście. - Jakiekolwiek doświadczenie w kelnerstwie? - Nie, ale szybko się uczę i ciężko pracuję. Pokręciła głową. - To miejsce każdego ranka jest jak zoo. Nie ma czasu na naukę jak być kelnerką. - Jeśli mogłabym tylko porozmawiać z właścicielem. - Rozmawiasz. Jestem Margie. Mój mąż Gene i ja jesteśmy właścicielami. Jej ostry ton powiedział mi, że popełniłam drugi błąd. - Oczywiście - powiedziałam. - Naprawdę potrzebuję pracy. Obiecuję, że jeśli tylko dasz mi szansę, to nie będziesz żałować. - Jesteś z Lovely? Nie rozpoznaję cię. - Nie, proszę pani. Niedawno przeprowadziłam się do Lovely. Wyciągnęłam dłoń. - Jestem Ivy Gleason. Zmierzyła mnie w ciszy wzrokiem, nie potrząsając moją dłonią. - Potrzebuję tylko szansy - powiedziałam, mój głos był chwiejny. Odchrząknęłam. - Szybko się nauczę i będę ciężko pracować. Margie wyglądała na kobietę koło pięćdziesiątki i mogłam stwierdzić, że była rozsądną kobietą. Jej jasnobrązowe włosy były obcięte na krótko i nie miała żadnego makijażu. Jej usta były cienkie, gdy zacisnęła je, myśląc. - Będziesz musiała wcześnie przychodzić - powiedziała. - Od piątej do trzynastej. - Brzmi idealnie. Jestem rannym ptaszkiem. Jej sceptyczny wyraz twarzy zniknął. - Okej, Ivy. Spróbujemy. Z pewnością możemy użyć tutaj nowej, 46

młodej twarzy. Chciałam zejść ze stołka i przytulić ją, ale powstrzymałam się, jedynie się uśmiechając. - Kiedy mogę zacząć? - Jutro? Mogłabyś wrócić dzisiaj o czternastej i wykonamy całą papierkową robotę? - Będę tu. Dziękuję, Margie. Nie zawiodę cię. - Pracownicy jedzą za darmo, więc co myślisz o jakimś śniadaniu? Brzuch zaburczał mi z aprobatą. - Z wielką chęcią. Specjał dnia byłby świetny. Średnie jajka i pszenny chleb. I trochę soku pomarańczowego. Zapisała moje zamówienie i znowu odeszła. Kiedy wróciłam po południu, Margie zaprowadziła mnie na tył kuchni, bym poznała Genego. Był wysokim, tyczkowatym mężczyzną z ciepłym uśmiechem. Kiedy Margie nas sobie przedstawiła, uśmiechnął się, pokiwał głową i chwycił daszek swojej czapki, obsuwając ją trochę na dół w powitaniu. - Mamy wystarczająco jajek, żeby starczyło na jutro? - Margie spytała męża. - Myślę, że tak - powiedział, nie patrząc spod grilla, którego czyścił. - Nasi dostawcy ostatnio byli nieobecni - powiedziała, patrząc na mnie. - Dowozili nam mniej jajek i przywozili zbyt dużo masła. - Och, to nie brzmi dobrze - powiedziałam, mimo że byłam całkiem pewna, iż Margie i Gene nie pozwoliliby takiemu problemowi ich spowolnić. - Chodźmy usiąść w biurze z tyłu i wypełnić papiery. Jeśli chcesz, to nalej sobie coś… - urwała, a kiedy odwróciłam się, aby zobaczyć dlaczego, 47

patrzyła się na środek mojego ciała. - Jesteś w ciąży? Moja ręka instynktownie powędrowała do opuchniętego brzucha. - Tak, jestem. Westchnęła głęboko i skrzyżowała ręce na pokaźnych piersiach. - Jeśli masz chłopaka, który myśli, że będzie mógł cały dzień siedzieć w naszej restauracji i odwiedzać cię, to w takim wypadku to nie wypali. - Nie mam chłopaka. Jestem tylko ja. Ja i moje dziecko, to wszystko. Potarłam mój mały brzuch. - Poza właścicielem mojego mieszkania i panią w sklepie spożywczym, jesteście jedynymi ludźmi, z którymi rozmawiałam w Lovely. - Jesteś tylko przejazdem? Planujesz wyjechać niedługo? - Margie - powiedział Gene. - Potrzebujesz pomocy. - Najwidoczniej usłyszał naszą rozmowę. Margie zacisnęła usta i odwróciła się, aby poprowadzić mnie do swojego biura. Odwróciłam się, aby posłać dla Genego wdzięczne spojrzenie, ale był zajęty czyszczeniem grilla. Robota papierkowa była szybka i łatwa, a Margie była naprawdę miła. Czułam ulgę mając pracę. Będę ciężko pracować, aby udowodnić im, że zrobili dobrą rzecz w daniu mi szansy. Późnym wieczorem podekscytowane oczekiwanie sprawiło, że ciężko mi było zasnąć. Myślałam o tym, co ubrać, kiedy przyjść i kiedy odbiorę pierwszą wypłatę. Musiałam sama się wyczerpać, ponieważ następne, co wiedziałam, to że była czwarta w nocy. Ale tamtego dnia przed południem wiedziałam, że w przyszłości nie będę miała problemów z zasypianiem. Byłam w ruchu od piątej. Margie nie traktowała mnie lekko przez to, że byłam nowa lub przez to, że byłam w ciąży, tak samo jak klienci. Byłam spocona i wyczerpana pod koniec zmiany. 48

Ale miałam w kieszeni pięćdziesiąt dwa dolary napiwku, a to było dobre uczucie. Przed wyjściem pochłonęłam talerz jedzenia, ledwo nawet cokolwiek czując, a potem poszłam prosto do domu i do łóżka. Tak właśnie mijały moje dni przez następne pięć miesięcy. Gdy miałam dni wolne, chodziłam na zakupy, zachodziłam na każde miejscowe wyprzedaże, żeby umeblować mieszkanie i chodziłam do biblioteki. Zawsze brałam ze sobą książkę, kiedy robiłam pranie w pralni Lovely. Byłam dwa dni przed terminem porodu, kiedy w pewną wrześniową noc o trzeciej obudziły mnie skurcze. Zadzwoniłam do Margie, żeby zostawić wiadomość, że nie będzie mnie w pracy, bo jadę do szpitala. Mimo że był środek nocy, ona odebrała. - Halo? - powiedziała półprzytomnym głosem. - Margie, tu Ivy. Przepraszam, że cię budzę. Chciałam tylko powiedzieć, że nie będzie mnie… ach… poczekaj. Zacisnęłam zęby przez ból skurczów. - Zaczynasz rodzić? - krzyknęła Margie, teraz w pełni obudzona. - Tak myślę. - Zaraz po ciebie zajadę. - Spotkajmy się tam. Sama mogę prowadzić. - Jesteś szalona? Będę tam za pięć minut, Ivy. Trzymaj się. To był najstraszniejszy, najbardziej bolesny i najwspanialszy dzień mojego życia. Margie została ze mną przez dziewięciogodzinny poród, mówiąc do pielęgniarek, aby „ruszyły tyłki”, kiedy potrzebowałam środków przeciwbólowych. Kładła zimne okłady na moje czoło, przeżywała wszystko ze mną i sto razy powtarzała, że mogę to zrobić. I jakoś zrobiłam to. Moje wyczerpane łzy stały się szczęśliwymi, kiedy 49

pielęgniarka przekazała mi w ramiona mojego nowo narodzonego syna. Był malutki, pomarszczony i całkowicie idealny. Tęskniłam za mamą bardziej niż kiedykolwiek. Kochałaby swojego wnuka tak bardzo i natychmiastowo, jak ja. Ale tak bardzo, jak za nią tęskniłam, byłam wdzięczna, że znowu mam rodzinę. - Jesteśmy tylko my - wyszeptałam do ciepłego zawiniątka w moich ramionach. - Ty i ja przeciw światu, Noah.

50

Cztery lata później...

51

Rozdział 5 Reed Lovely nie zmieniło się, odkąd mnie nie było, ale ja z pewnością tak. W czasie gdy cieszyłem się ze swojego życia w wielkim mieście St. Louis, to dało mi ono nowe uznanie dla mojego rodzinnego miasta i zacząłem zdawać sobie sprawę, że największy wpływ miały na mnie małe rzeczy. W liceum moim ulubionym miejscem do zajścia po kanapkę po graniu w koszykówkę był Kącik Delikatesów. Nadal był tam na rogu i nadal miał na oknach kolorowe reklamy, wiele z nich było błędnie zapisanych. Właściciel delikatesów, Mack, niezbyt dużo mówił, ale robił cholernie dobre kanapki i byłem tu, aby złożyć cztery zamówienia mojej ulubionej rzeczy z menu – sygnatury Macka Attacka. Mack pracował przy ladzie, gdy wszedłem. Nie widziałem go od lat, ale wyglądał prawie tak samo. Jego brzuch był trochę większy, linia włosów trochę dalej, a twarz bardziej pomarszczona. - Co dla ciebie? - spytał, gdy dotarłem na przód kolejki. Otworzyłem usta, żeby zamówić, ale przerwał mi. - Jesteś jednym z chłopców Lockhart? - Tak, proszę pana. - Którym? Wiem, że nie jesteś chirurgiem, ponieważ on parę lat temu wyjął mi pęcherzyk żółciowy i jest od ciebie starszy. Jednak taki sam wysoki skurczybyk, jak ty. Ilu tam was jest? 52

- Pięciu. - Hm. Jeden z twoich braci jest księgowym, tak? - To Austin. Jego oczy rozszerzyły się i uniósł brwi. - Ty jesteś tym, który został wystawiony przed ołtarzem? Wzdrygnąłem się w środku. - Tak, to ja. Jestem Reed. - To było coś. Jaka kobieta zostawia Lockharta przed ołtarzem? - No cóż, to było pięć lat temu. Obydwoje byliśmy świeżo po college'u. Myślę, że obydwoje ruszyliśmy dalej. Przeszukiwałem menu, mając nadzieję, że zrozumie aluzję, iż chcę złożyć zamówienie. - Dostałeś przynajmniej z powrotem pierścionek? - spytał Mack. - Nie chciałem go z powrotem. - Więc którym jesteś? Najmłodszym? Westchnąłem z rozdrażnieniem. - Jestem obok najmłodszego. - Jesteś tu, żeby odwiedzić rodzinkę? - Tak właściwie to wprowadzam się z powrotem do Lovely. Jestem prawnikiem i dołączam tu do taty. Mack uśmiechnął się, wyrażając uznanie. - Wysoki i przystojny facet jak ty, który jest prawnikiem? Zdobędziesz jakąś miłą dziewczynę z Lovely i bardzo szybko będziecie mieli dom pełen dzieci. Facet nie rozumiał aluzji, więc zdecydowałem sam zakończyć rozmowę. 53

- Mogę poprosić cztery razy Mack Attack z ogórkami i frytkami? I cztery butelki wody. - Już się robi. Gdzie się wprowadzasz? - W mieszkaniu nad biurem. - Jesteśmy praktycznie sąsiadami! Ej, może mógłbyś dać mi jakąś radę z sytuacją parkingową, z którą się zmagam. - Hm… nie jestem zaznajomiony z kodeksem Lovely. Naprawdę nie mógłbym dać ci jakiejś legalnej rady. Mack burknął i odwrócił się, żeby podać moje zamówienie przez otwarte okienko od kuchni. Przeciągnąłem dłonią przez twarz i opuściłem ladę, żeby poczekać przy jednym ze stolików, mając nadzieję, że to powstrzyma Macka od rozpoczęcia kolejnej rozmowy. Gdy moje zamówienie zostało przygotowane, zabrałem je do swojego nowego miejsca, truchtając wzdłuż bocznej ulicy i w górę drewnianych schodów za budynkiem z cegły. Moi rodzice oraz jeden ze starszych braci, Austin, odpakowywali pudełka w moim nowym salonie. Mój czarny labrador, Snoop, podbiegł do mnie od razu, gdy wszedłem, trzymając w buzi kawałek brązowego papieru. - Hej, kolego - powiedziałem, kładąc jedzenie na blacie, żebym mógł podrapać go za uszami. - Lubisz nasze nowe miejsce? - Chyba będziemy musieli zjeść przy stoliku do kawy – powiedziała mama. - Stół w kuchni jest zapełniony pudełkami z naczyniami. - Nie musicie tu zostawać i pracować przez cały dzień - powiedziałem. - Mogę sam to wszystko rozpakować. - Bzdura. - Mama zmrużyła brew. - Mój czwarty syn wrócił na dobre do domu. Chcę pomóc ci się osiedlić. 54

Austin przerzucał kartki mojej starej kroniki szkolnej z liceum w Lovely. Kiedy mama i tata byli poza zasięgiem słuchu, powiedział niskim głosem: - Wiesz, że wróciła Meredith? - Nie. - Taa. Wygląda na to, że nie wyszło jej z nowym facetem. Prychnąłem lekceważąco. Słyszałem od znajomych, że moja była narzeczona wzięła ślub miesiąc po tym, jak odwołała nasz. - Dołączyła do klubu robienia na drutach naszej mamy, mimo że mama nie jest jej największą fanką. Ostatnio, gdy robiły coś na drutach, byłem w domu rodziców z Hannah i usłyszałem jak Meredith się podekscytowała, gdy dowiedziała się, że wracasz. - Jezu, człowieku. Chodzisz do klubu robienia na drutach ze swoją żoną? Jakim pantoflarzem jesteś? Brat szturchnął mnie w ramię. - Poszedłem tam tylko po to, aby posiedzieć z mamą i tatą. Przez cały czas piłem piwo i rozmawiałem z tatą. - Czy może zrobiłeś na drutach różowy woreczek, żeby Hannah nosiła w nim twoje jajka? Austin zerknął przez ramię, sprawdzając, czy mama była w zasięgu słuchu. - Pierdol się - powiedział niskim głosem, gdy zobaczył, że ona jest w kuchni. - Razem z gumką, żeby go zamknąć? - kontynuowałem. - Założę się, że ten woreczek jest teraz w jej torebce. - Hannah taka nie jest, dupku. 55

- Nie powiedziałem, że Hannah taka jest. Małżeństwo takie jest. Nie ma mowy, żebyś grał w kosza tyle, co kiedyś. Albo poszedł na piwo kiedykolwiek tylko zechcesz. Albo wybrał się na długi tydzień polowania, jeśli byś chciał. - Mamy dwuletnie dziecko i Hannah jest w ciąży. Moje życie nie toczy się już tylko wokół mnie. Posłałem mu przepraszające spojrzenie. - Wiem. I wiem, że jesteś szczęśliwy. Mam nadzieję, że będę miał to, co ty, kiedy będę starszy. - Masz tylko dwadzieścia siedem lat. Nie ma pośpiechu. - Miałeś mniej lat, kiedy się ożeniłeś. Austin uśmiechnął się. - Taa. Ale wiedziałem, że Hannah była tą jedyną. Nigdy nie powinieneś się żenić przez to, że osiągnąłeś już wiek, w którym powinieneś to zrobić. Inaczej skończysz jak Kyle. Umieściło się kilka sekund ciszy, gdy obydwoje pomyśleliśmy o naszym najstarszym bracie. Tuż po rozdaniu dyplomów ożenił się ze szkolną miłością, Kim. Nalegała, że jeśli ma zatrzymać go przez college oraz lata szkoły medycznej, to muszą wziąć ślub. A teraz, siedemnaście lat później, nikt z nas nie zazdrościł dla Kyle'a małżeństwa. Napięcie między nim a Kim było wyraźne. Ona wydawała się dotknięta, ale on nie wydawał się już dłużej przejmować. *** Resztę tygodnia spędziłem na rozpakowywaniu rzeczy i nadrabianiu z rodziną oraz kilkoma znajomymi ze szkoły. Myślałem, że na dobre opuszczałem Lovely, kiedy wyjechałem do college'u, a potem do szkoły 56

prawniczej. Ale te miejsce wyglądało inaczej przez dorosłe oczy. Małe miasteczko, z którego tak bardzo chciałem się wydostać jako nastolatek, teraz nie wydawało się takie złe. Pierwszy poranek w biurze taty był pracowity. Było pełno klientów, również tych bez rezerwacji, którzy chcieli wpaść i mnie poznać albo znowu zobaczyć. Nauczyciele z przedszkola i z piątej klasy zaliczali się do grona osób, którzy wpadli. Widzenie wszystkich przypomniało mi, że znowu byłem w domu. - Czy w twoim życiu jest jakaś specjalna kobieta? - spytała pani Lovitz, klientka taty, gdy uścisnęła mnie w korytarzu przed biurem. Była silną starszą kobietą, z siwymi, wyperfumowanymi lokami. Lena, nasza recepcjonistka, obróciła głowę w moim kierunku. Była starszą siostrą Meredith, więc musiałem uważać na to, co wokół niej mówiłem. - Nie, nadal mam nadzieję na ciebie, pani Lovitz – powiedziałem, uśmiechając się. Roześmiała się i położyła kościstą dłoń na mojej piersi. - Wy wszyscy Lockhartowie macie takie wysportowane ciała. Tata posłał mi rozbawione spojrzenie z wejścia do swojego biura. - Jestem gotowy, pani Lovitz - powiedział, ratując mnie. Pani Lovitz ścisnęła moje mięśnie piersiowe, nim odeszła. Tata zamknął drzwi do biura, a Lena zaśmiała się przy swoim biurku. - Jest samotna, odkąd pan Lovitz odszedł. Więc z nikim się nie spotykasz? - Nie mam czasu ani ochoty. Będę pracował, grał w koszykówkę albo boksował przez cały wolny czas. - Nadal boksujesz z braćmi? 57

- A z kim innym? - powiedziałem, uśmiechając się ironicznie. - Nie ma nikogo innego, kogo wolałbym uderzyć w twarz. Jak na zawołanie do środka wszedł Austin. - Słyszałem niegrzeczną plotkę o tym, że najprzystojniejszy z braci Lockhart wrócił do miasta, ale rzecz w tym, że nigdy się nie wyprowadziłem - powiedział do Leny. - Ty już źle wyglądasz, człowieku - powiedziałem. - Jesteś starym, żonatym facetem po trzydziestce. No i ja jestem wyższy. Posłał mi gniewne spojrzenie. - O dwa centymetry. Chodźmy na lunch. Umieram z głodu. - Spalasz dużo kalorii poprzez wciskanie przycisków na swoim kalkulatorze? - Mój dzień zaczyna się o szóstej, nie o dziewiątej, jak wasz, wy leniwi prawnicy. - Wezmę kurtkę i możemy iść. Na jesień centrum miasta Lovely ozdobione było dyniami i łodygami zbóż, ozdabiającymi każdą latarnię. Biuro Austina nie było daleko od biura prawniczego i gdy przechodziliśmy obok, dostrzegłem, że przed drzwiami był strach na wróble, jego ramiona były uniesione w wiecznym rozpostarciu. - Chcesz iść do Genego? - spytał, gdy szliśmy wzdłuż głównej ulicy. - Pewnie. Nie byłem tam od liceum. - Jak tam do tej pory? Brakuje ci dużego miasta? Pokręciłem głową. - St. Louis nigdy nie wydawało się jak dom. Jednak muszę się tu dostosować. W starej firmie pracowałem nad sprawą dotyczącą morderstwa, a praca tutaj jest trochę inna. Tata powiedział, że adwokat z urzędu potrzebuje 58

trochę pomocy, więc mogę pracować na niepełnym etacie. Zerknąłem na zegarek, gdy weszliśmy do Genego. Było trochę po pierwszej, ale miejsce nadal było pełne. Smaczny zapach grillowanych hamburgerów był dokładnie taki, jak go zapamiętałem. Austin znalazł stolik dla dwóch osób obok okna. Wcisnąłem do niego swoją dużą posturę, moje długie nogi wciskały się pod stołem w nogi brata. Kiedy przeglądałem menu, zobaczyłem całe tradycyjne jedzenie, którego mi brakowało. - Hej, co mogę podać wam do picia? - spytała kelnerka. Spojrzałem w górę i spotkałem niebieskie oczy obramowane ciemnokasztanowymi rzęsami. Jej długie włosy były tego samego koloru i spięte były w kucyk. Słowo piękna nie byłoby dla tej kobiety sprawiedliwe. Była wysoka i szczupła. Atrakcyjna, z różowymi ustami i uśmiechem, od którego nie mogłem oderwać wzroku. Prawdopodobnie uśmiechałem się jak kretyn, ale ze skierowanymi na mnie oczami koloru nieba nie mogłem się tym przejmować. - Reed. - Austin kopnął mnie pod stołem. - Co chcesz do picia? - Och. - Potrząsnąłem głową, żeby ją oczyścić. - Woda będzie dobra. - Zaraz z nią wrócę. - Odwróciła się, a jej kucyk się zakołysał, ukazując kark. Moje spojrzenie nieumyślnie powędrowało niżej, do idealnego, kształtnego tyłka. - Jezu, wsadź język z powrotem do buzi - powiedział Austin. Odwróciłem się do niego. - Przepraszam. Ja tylko… kim ona jest? Oczekiwałem Tammy albo Margie. - Tammy była stałym elementem u Genego. Była kelnerką bez zębów i z dużym, owłosionym pieprzykiem na policzku. Mimo że ciężko było 59

czasami zrozumieć, co mówiła, to była jedną z najmilszych osób w Lovely. - Myślę, że Tammy wyprowadziła się parę lat temu - powiedział Austin. - To Ivy. - Jest olśniewająca. Nie chciałem się tak gapić, ale… wow. Austin wzruszył ramionami. - Myślę, że przyzwyczaiła się do tego. - Jaka jest jej historia? - Nie wiem. Pracowała tutaj tuż po tym, jak przeniosłem swoje biuro do centrum, więc… trzy lata? Widzę ją czasami w mieście z Genym i Margie. Jest samotną matką. Ma małego chłopca. - Widuje się z kimś? Austin pokręcił głową. - Wiem, że paru facetów zapraszało ją na randkę, ale za każdym razem odmawiała. Obydwoje ucichliśmy, gdy wróciła z naszą wodą. - Co mogę wam podać? - spytała. - Ivy, to jest mój brat Reed. Właśnie wrócił do domu, żeby dołączyć do praktyki naszego taty. Uśmiechnęła się w moją stronę. - Miło mi cię poznać, Reed. Witaj w domu. Cholera, uwielbiałem dźwięk, gdy wymawiała moje imię. Nigdy nie miałem takiego silnego, natychmiastowego przyciągania do kobiety. - Dzięki. Jeśli, hm… potrzebujesz prawnika do czegokolwiek, to wiesz, jestem niedaleko. Uniosła brew z rozbawieniem. - Spróbuję nie zrobić nic, co wymagałoby prawnej obrony. 60

- Och, racja… nie, nie chodziło mi o to, że… pewnie brzmię teraz jak prawnik wyszukujący klientów. Zajmuję się obroną przestępczą, ale nie próbowałem insynuować, że potrzebujesz tego. - Wypuściłem oddech i uśmiechnąłem się. - Przepraszam. - Jezu, po prostu zamów lunch - wymamrotał Austin. - Specjał dnia to klops z puree ziemniaczanym - powiedziała Ivy. Jej długopis umieszczony był nad notatnikiem, gdy spojrzała na mnie. - Czy ten klops jest dobry? - spytałem ją. Rozmyślała przez chwilę. - Hm… dużo ludzi wydaje się go lubić, ale muszę powiedzieć, że nie można pobić hamburgerów Genego. - Zrozumiałem. Wezmę cheeseburgera i frytki. - To samo - powiedział Austin. - Dzięki, Ivy. Pokiwała głową i odwróciła się. Przeciągnąłem dłonią przez twarz, żeby oczyścić się z oszołomienia, w którym mnie zostawiła. - Rozumiem, że minęło trochę czasu? - spytał Austin. Wzruszyłem ramionami. - Parę miesięcy. Ale nie robiłem z siebie takiego kretyna tylko dlatego, że miałem nadzieję na przespanie się z nią. To tylko… ona tylko… - Taa. Ale nie sądzę, że chodzi na randki. Zadzwonisz do Meredith? Wspomnienie imienia mojej byłej sprawiło, że stęknąłem ze wstrętu. Byliśmy minuty od pobrania się przed połową miasta, kiedy ona nigdy się nie pojawiła. Okazało się, że spotkała starszego faceta z jachtem i zdecydowała, że spróbuje czegoś z nim. Wtedy nie zdałem sobie z tego sprawy, ale wyświadczyła mi wielką przysługę. - Nie. Skończyliśmy i zamierzam utrzymać to w ten sposób. 61

- Chodziło mi o to, że w jakiejś zwyczajnej sprawie. Żebyś mógł przestać ślinić się na widok kelnerki, kiedy wyjdziesz na lunch. Pokręciłem stanowczo głową. - Nie jestem zainteresowany Meredith. W każdym razie, już mi po niej przeszło. Pracuję do późna i każdego wieczora chodzę na siłownię. Nie mam czasu na kobiety. - Założę się, że znalazłbyś czas na tę odpowiednią. Nic nie powiedziałem, moje spojrzenie podążało za Ivy, która chodziła po restauracji. Była szybka i pełna gracji, unikając faceta, który bez patrzenia odepchnął za siebie krzesło, prawie ją uderzając. Jej uśmiech sprawiał, że wszystko inne w pomieszczeniu wyglądało na nudne. Starszy mężczyzna, stojący obok kasy, powiedział coś do niej, a ona roześmiała się i ścisnęła czule jego ramię. Szczęśliwy drań. Taa. Jeśli zgodziłaby się ze mną umówić, to z pewnością znalazłbym czas.

62

Rozdział 6 Ivy Pośpiech w trakcie lunchu niedługo się skończy. Wszystkie moje stoliki mają jedzenie, a teraz uzupełniałam napoje i przynosiłam rachunki. Poniedziałki zawsze były szalenie pracowite. Dobrze, że na początku zmiany zjadłam tosta, ponieważ nie miałam czasu na chociażby gryza lunchu. Dostarczyłam wysoki, waniliowy koktajl mleczny dla dziecka, które uśmiechnęło się radośnie, gdy go zobaczyło. Dziewczynka wyglądała na jakieś trzy lata, ten sam wiek, co mój Noah. Gdy tylko postawiłam przed nią szklankę, chwyciła wisienkę z góry i wsadziła ją do buzi. - Mmm - powiedziała, uśmiechając się. Zerknęłam na dobrze ubraną matkę, która kładła na puste siedzenie torby z zakupów, na których najwidoczniej były. Jednym z moich marzeń było zabranie Noaha na zakupy, żeby kupić nowe ubrania i buty, bez martwienia się o każdego dolara. Na szczęście był wystarczająco młody, aby nie zdawać sobie sprawy z tego, że większość rzeczy, które nosił, były ze sklepów z odzieżą używaną. Promieniował energią, kiedy tego ranka zawoziłam go do żłobka. Każdego popołudnia docierałam tam po jego drzemce i zazwyczaj jechaliśmy do domu, żeby się pobawić. Nie było już wystarczająco ciepło na chodzenie do parku. Austin i Reed Lockhartowie byli w kolejce do kasy, a ja zerknęłam na 63

brata Austina. Wszyscy bracia byli wysocy i przystojni, ale Reed był wyjątkowy. Wydawał się wyższy niż inni i miał szerokie ramiona – wyglądał, jakby dużo pracował. Jedno było pewne, miał obecność, której nie można było zignorować. Szybko ogarnęłam wzrokiem moje stoliki. Cola Lucy Mackin była w połowie wypita, więc podeszłam do jej stolika, żeby wziąć szklankę i ją napełnić. Przechodziłam obok stolika mojej młodej klientki od koktajlu mlecznego, kiedy usłyszałam jak zawodzi. Zaraz tam podejdę i zobaczę, czy pomogą jakieś krakersy albo kredki. Gdy przechodziłam obok płaczącego dziecka, jedna z moich stóp się poślizgnęła. Wszystko, co mogłam zrobić, to pisnąć, nim cały oddech został wyssany z moich płuc. Cholera. Ręce wystrzeliły mi w powietrze, gdy próbowałam coś złapać, aby nie upaść, ale nie miałam szczęścia. Przygotowałam się na uderzenie w podłogę, ale byłam zaskoczona, kiedy ramię owinęło się wokół moich pleców, powstrzymując mój upadek. Moje ręce nadal szukały uchwytu i jedna z nich wylądowała na solidnym przedramieniu. - Mam cię - powiedział głęboki głos. Podciągnął mnie w połowie do góry i ta mała ilość powietrza, którą odzyskałam w płucach, od razu mnie opuściła. Reed Lockhart patrzył na mnie z góry, jego ciemnobrązowe oczy były wypełnione troską. Serce pędziło mi z wcześniejszego strachu, ale bycie w ramionach Reeda nie zamierzało go spowolnić. Byłam wystarczająco blisko, aby zobaczyć jego zarost i wciągnąć lekki, leśny zapach. I te oczy. Nie mogłam odwrócić wzroku. Były o odcień jaśniejsze od jego ciemnobrązowych 64

włosów. Był chłopięcy i męski w tym samym czasie. - Wszystko w porządku? - spytał. Nadal trzymał mnie w pozycji, która wyglądała, jakbyśmy byli w Tańcu z Gwiazdami. - Tak - powiedziałam bez tchu. - W porządku. Dziękuję za uratowanie mnie od upadku. Nie sądziłam, że ktokolwiek widział, że się poślizgnęłam. Uniósł mnie powoli, pozostawiając swoje ciepłe, silne ramię wokół moich pleców. - Instynkt, tak myślę - powiedział, kącik jego ust uniósł się lekko. - Cóż… jeszcze raz dziękuję. Wzruszył ramionami i wyprowadził mnie z kałuży waniliowego koktajlu. - Cieszę się tylko, że tu byłem. Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Przytrzymałam jego spojrzenie przez sekundę, nim kiwnęłam głową. Nie było już dla mnie powodu, abym czuła się bez tchu, ale tak było. Kiedy odsunął ode mnie ramię, od razu za nim zatęskniłam. Przez długi czas nie dotykał mnie nikt oprócz Noaha. Lubiłam to, ale solidna obecność Reeda przypomniała mi o tym, czego brakowało w moim życiu. Odsuwając się, wzięłam głęboki wdech. Zawsze będzie mi brakować takiego rodzaju bliskości. Długi czas temu zamknęłam swoje serce dla wszystkich mężczyzn. Nigdy nie będzie mężczyzny, który mnie zrani bądź rozczaruje, ponieważ nikt nie dostanie się do środka. Moje życie obracało się wokół mnie oraz Noaha i nie potrzebowaliśmy nikogo innego. ***

Reed W drodze do biura nadal byłem wytrącony z równowagi. Po tym jak

65

Austin zniknął w kierunku własnego biura, nie mogłem myśleć o niczym innym oprócz Ivy. O czuciu ją w ramionach, o unoszeniu się i opadaniu jej klatki piersiowej, gdy spojrzałem na nią w dół, i o tych spoglądających na mnie jasnoniebieskich oczach. Nie oczekiwała, że ktoś ją złapie. Planowała wylądować na tyłku. Mogłem to stwierdzić po sposobie, w jakim złapała moje ramię, jej wyraz twarzy był mieszaniną zdziwienia i wdzięczności. To sprawiło, że chciałem przyciągnąć ją bliżej i powiedzieć, że złapałbym ją jeszcze raz, gdyby tego potrzebowała. Złapałbym ją kiedykolwiek by chciała. Pokręciłem głową na sentymentalny nonsens, o którym myślałem. Może Austin miał rację i doganiały mnie te wszystkie miesiące, podczas których nie zaliczyłem. - Hej, Lena - powiedziałem, gdy wszedłem przez drzwi wejściowe do biura. - Jakieś wiadomości? - Żadnych wiadomości, ale ktoś jest w twoim biurze - powiedziała, nie patrząc znad czegokolwiek, co pisała. Poszedłem wzdłuż korytarza do swojego biura, które nadal pachniało jak książki prawne, które tata tam trzymał, zanim jeszcze dołączyłem do praktyki. Kiedy rzuciłem płaszcz na krzesło, kobieta wstała z fotela w rogu pokoju. - Reed - powiedziała cicho. - Dobrze cię widzieć. Meredith. Mój dobry humor prysnął. - Co ty tu robisz? - Wróciłam do domu parę miesięcy temu. - Nie, chodzi mi o to, co robisz tu, w moim biurze? - Chciałam cię zobaczyć. - Wyraźne było to, że oczekiwała cieplejszego 66

przywitania. Pokręciłem z niechęcią głową. - Słuchaj, mam robotę do wykonania i szczerze mówiąc nie powinnaś być tu wpuszczona. Musisz iść. - Nadal jesteś na mnie zły? - kontynuowała. - Minęło pięć lat, Reed. - Nie jestem zły, jestem zajęty. Dała mi spojrzenie szczeniaczka, na które się nabierałem, gdy byliśmy razem. - Możemy niedługo pójść na kolację? Żeby nadrobić? - To nie jest dobry pomysł, Meredith. - Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. - To był twój wybór, nie mój. I to było lata temu. Nie ma sensu teraz o tym rozmawiać – ruszyłem naprzód. Przybliżyła się o krok i próbowała położyć dłoń na mojej piersi, ale odsunąłem się, a jej ręka spotkała pustą przestrzeń. - Reed - powiedziała, śmiejąc się. - Boisz się, że uwiodę cię jednym dotykiem? Irytacja wypełniła moje żyły - Nie. Po prostu nie chcę, żebyś mnie dotykała. Jestem zajęty. - Dlaczego traktujesz mnie, jakbym była kimś obcym? - Bo jesteś. Tamtego dnia, kiedy zostawiłaś mnie przed ołtarzem, zdałem sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie miałem pojęcia kim byłaś. - Cóż, teraz, kiedy obydwoje wróciliśmy do domu, może możemy nad tym popracować. Tęskniłam za tobą. - Nie jestem zainteresowany. Meredith posłała mi błagające spojrzenie. 67

- Jestem teraz rozwiedziona, wiesz. Ta cała rzecz… to był taki wielki błąd, Reed. - Posłuchaj… Znowu się przybliżyła, tym razem kładąc dłoń na moim kroczu, a nie na piersi. - Z pewnością tego nie zapomniałeś - powiedziała niskim głosem, pocierając mojego fiuta. Mój oddech zadrżał. Wyczucie czasu Meredith było naprawdę cholernie złe. Nadal byłem rozgrzany od posiadania Ivy w ramionach, takiej bezbronnej i ślicznej. Ale nie mogłem jej teraz mieć i to pewne jak diabli, że nie pozwolę dla Meredith jej zastąpić. Odsunąłem jej rękę, a ona jęknęła smutno. - Widujesz się z kimś? O to chodzi? - To właściwie nie twój interes, ale nie. Żeby było jasne, nie ma szans, że do siebie wrócimy. Teraz mam robotę do wykonania, więc… - Kiwnąłem w stronę otwartych drzwi. Westchnęła głęboko, a potem spojrzała na mnie z ukosa i wyszła. Gdy jej nie było, zawołałem Lenę do swojego biura i bez ogródek dałem jej znać, że nie byłem zadowolony z jej nieprofesjonalnego zachowania. Potem ona także spojrzała na mnie z ukosa i opuściła moje biuro. Nie chodziło o to, że żywiłem urazę do Meredith; to dawno minęło. To, co było między nami, dawno zniknęło. Teraz, gdy widziałem ją znowu po raz pierwszy od pięciu lat, byłem pewny jak diabli, że nie czułem magii, którą mieliśmy, kiedy zeszliśmy się w liceum. Była moją pierwszą, a ja byłem jej. A potem ustawiliśmy się w stabilny, szczęśliwy związek. Ale to wszystko to zeszłoroczny śnieg. Nie byłem ani trochę nią zainteresowany. 68

Zanim wróciłem do domu, zdecydowałem, że nie uwikłam się w nic poważnego z kobietą – nie potrzebowałem problemów. Ale już czułem potrzebę powrotu do Genego i zaproszenia gdzieś Ivy. Chciałem dowiedzieć się o niej więcej. Jak na razie wiedziałem, że była piękną, samotną mamą, która oczarowała mnie w ciągu paru minut. Spotkanie Ivy było nieplanowane i nieoczekiwane, ale tak, to wydawało się naprawdę cholernie dobre. Magiczne.

69

Rozdział 7 Ivy Godzina Lunchu już się skończyła i wycierałam ladę oraz uzupełniałam słoiczki z solą i pieprzem. Margie, która rzadko przerywała pracę, opierała się o ladę i patrzyła w telewizor, który zamontowany był na ścianie. Telewizor był tam dla klientów, którzy lubili oglądać poranne wiadomości, gdy jedli śniadanie. Głośność była ustawiona minimalnie, ale ludzie lubili czytać nagłówki na dole ekranu. Margie włączyła napisy i kręciła głową z dezaprobatą. - Jeśli spotkałabym tego faceta na ulicy, to ucięłabym mu jaja powiedziała zwyczajnie, jakby rozmawiała o pogodzie. - Jezu, Margie, to tylko jakiś facet w telewizji – powiedziałam, uśmiechając się. - Spójrz na to - powiedziała, wskazując na ekran. Spojrzałam na niego i wywróciłam oczami, gdy zobaczyłam, że oglądała Springera. Temat programu, „Poślubiłam tatusia”, był zamieszczony na dole. Brzuch skręcił mi się z mdłości, kiedy spojrzałam na krzyczących na siebie ludzi. Mężczyzna w średnim wieku namiętnie całował kobietę, która nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia lat, gdy inny mężczyzna chwycił krzesło i przygotowywał się na rzucenie go w faceta, który zakładałam, że był w tym scenariuszu „tatusiem”. - Jest w ciąży z jego dzieckiem - powiedziała Margie, brzmiąc na zszokowaną. - Tamto dziecko urodzi się pewnie zdeformowane. Biedaczek. 70

Próbowałam uspokoić pędzące serce, przypominając sobie, że nikt tu nie znał mojej prawdy. Mój sekret był taki bezpieczny, że mogłam oceniać ludzi w telewizorze razem z Margie i nikt by nic nie wiedział. Jednak nie mogłam tego zrobić. Tamta młoda kobieta oraz jej nienarodzone dziecko nie zasługiwały na drwinę od takiej nieznajomej jak ja. Ustawiłam cukierniczki na ladzie, odmawiając w ciszy modlitwę, żeby dziecko urodziło się zdrowe oraz żeby kobieta odzyskała zdrowe zmysły i zaczęła nowe życie bez idioty, który przyznał się, że jest jej ojcem i kochankiem. - Jaki potwór mógłby to zrobić własnemu dziecku? - powiedziała Margie, jej wyraz twarzy skręcony był obrzydzeniem. - To chore. On należy do więzienia. Lada była czysta i ulżyło mi, że mam możliwość, aby zabrać zużyte ręczniki do pralki. Dlatego utrzymywałam sekret – ponieważ nie mogłabym znieść myśli, że ja i Noah bylibyśmy oceniani. Rozważałam powiedzenie dla Margie, że zostałam wykorzystana seksualnie. Ufałam jej i pomimo wybuchowego temperamentu była bardzo dobrym człowiekiem. Ale wiedziałam, że naciskałaby na szczegóły, a ja nie byłam gotowa, aby je dać. Do końca zmiany zatraciłam się w myciu naczyń i robieniu prania. Potem zatrzymałam się w publicznej bibliotece Lovely. Mały budynek z czerwonej cegły był jednym z moich ulubionych miejsc w mieście. Sprawdzałam tam nowe książki i używałam komputerów z darmowym dostępem do internetu, gdy go potrzebowałam. Dzisiaj na krótko do niej wpadłam, żeby użyć komputera. Właścicielka biblioteki, Lillian, pomachała do mnie zza biurka, żeby dać mi znać, że mogę użyć komputera bez podpisywania się. 71

Kiedy zalogowałam się na pocztę, zobaczyłam, że mam wiadomość od April. Przez ostatnie trzy lata utrzymywałyśmy bliski kontakt przez e-maile. Widzenie jej imienia na ekranie sprawiło, że uśmiechnęłam się, nim chociażby otworzyłam wiadomość. Kliknęłam na nią i rozsiadłam się na krześle, żeby ją przeczytać. Cześć, Ivy. Tęsknię za Tobą i chciałabym, żebyś przyjechała odwiedzić mnie w Seattle. To nadal nie wydaje się jak dom. Dziękuję za zdjęcia Noaha. Jest takim pięknym chłopcem. Niedługo wyślę wam pudełko z prezentami na święta. Pamiętaj tylko, że to, co mówią odnośnie tego, że prawdziwi przyjaciele nie kupują dla dzieci swoich przyjaciół zestawów instrumentów perkusyjnych, to całkowita bzdura. Rzeczy układają się między mną a Davem, ale w zeszłym tygodniu miał rozmowę o pracę na Florydzie i wychodzi na to, że ją dostanie. Spytał mnie, czy przeprowadzę się tam z nim, ale umawiamy się tylko przez trzy miesiące. To zbyt wcześnie. Rozmawialiśmy o związku na odległość. Zobaczymy, czy to wypali. Co u Ciebie? Mam nadzieję, że nadal pomagasz szpitalnej fundacji. Jeden z dzisiejszych gorących lekarzy zawróci Ci w głowie, a Ty mu pozwolisz. Nie możesz zawsze mieszkać w kokonie. Mimo że nie znam szczegółów, wiem, że zostałaś zraniona – bardzo. Nie pozwól tylko, żeby to Cię definiowało, Ivy. Jesteś mądrą, opiekuńczą i wspaniałą matką dla Noaha. Mówiąc o Tobie będącej mądrą, mam nadzieję, że myślałaś o rozpoczęciu zajęć w college'u? Wiem, że jesteś zajęta, ale możesz brać lekcje przez internet z Twojego

miejscowego dwuletniego college'u.

Pomogę Ci z podaniem i wsparciem finansowym. Możesz to zrobić, Ivy.

72

Najtrudniejszą częścią jest zaczęcie. Moja przerwa się kończy, więc lepiej już pójdę. Och, jeszcze jedno… Zapisałam się na długodystansowy bieg w trakcie wiosny. Możesz w to uwierzyć? Mogę upaść w połowie drogi, ale po to są gorący sanitariusze, prawda? Dużo miłości, April

Łzy szczypały mnie w oczy, gdy znowu czytałam wiadomość. April znaczyła dla mnie cały świat, a jej wiadomości zawsze przypominały mi o naszym chwilowym czasie jako współlokatorki. Zerknęłam na zegarek i zobaczyłam, że miałam czas na odpisanie szybkiej wiadomości. Droga April, Też za Tobą tęsknię. Rzeczy w tym miejscu są dobre. Noah ma nową fascynację pociągami. Myślę o zabraniu go kiedyś na przejażdżkę jednym. Niedaleko jest mała kolejka podmiejska, więc może tego spróbuję. Pewnego dnia może przyjedziemy pociągiem do Seattle! Będziesz zadowolona, aby dowiedzieć się, że aplikowałam przez internet do miejscowego, dwuletniego college'u i dostałam się. Myślę, że w następnym semestrze wezmę jedne zajęcia. Napisali, że spełniam też warunki do stypendium, więc to bardzo pomoże. Dzisiaj w pracy się poślizgnęłam i prawie upadłam. To było naprawdę zawstydzające. Złapał mnie klient, więc nie było tak źle, jak mogłoby być. Przykro mi dowiedzieć się, że Dave się wyprowadza. Wydaje się naprawdę świetnym facetem. Może ta cała rzecz ze związkiem na odległość wypali.

73

Jestem z Ciebie taka dumna za zapisanie się na bieg! Będziesz niesamowita. Albo… niesamowity będzie gorący sanitariusz. Brzmi jak sytuacja bez przegrania. Jadę odebrać Noaha. Trzymaj się. Buziaki, Ivy

April przez ponad rok namawiała mnie, abym spróbowała się z kimś umówić. Za każdym razem unikałam tematu albo składałam wymijającą obietnicę o spróbowaniu. Chciała dobrze, ale nie rozumiała mojego braku zaufania do mężczyzn… no bo jak by mogła? Wiedziałam, że w tym, co pisała, było trochę prawdy, ale nie byłam teraz na nic z tego gotowa. Opuściłam bibliotekę i pojechałam do żłobka po Noaha, wchodząc do środka i uśmiechając się na dźwięk bawiących się dzieci. Kiedy dotarłam do pokoju, w którym był Noah, on pisnął i wbiegł w moje rozpostarte ramiona. Moje serce nabrzmiało, gdy owinął wokół mnie ręce w uścisku. - Hej, kochanie - powiedziałam. - Gotowy do domu? - Tak! - krzyknął szczęśliwie. Wziął mnie za rękę i poprowadził do ściany, gdzie wisiał namalowany przez niego obrazek, farba nadal była trochę mokra. Było to kłębowisko odcieni czerwonego oraz niebieskiego. - Co to jest? - spytałam, patrząc w dół na niego. - Piesek - powiedział dumnie. - Podoba mi się. Pożegnaliśmy się z jego nauczycielką i wyszliśmy, aby pojechać na kolację do domu. Przypięłam go do siedzenia, a podróż do domu wypełniona była jego szczęśliwą paplaniną. - Choinka! - krzyknął radośnie, kiedy przejeżdżaliśmy obok wiecznie 74

zielonej rośliny. Za każdym razem, gdy je widział, wskazywał na nie, nieważne jaka była pora roku. - Ta jest wysoka - powiedziałam. - Za parę miesięcy kupimy choinkę. Co chcesz na święta, Noah? - Naleśniki. Roześmiałam się i zerknęłam na niego w lusterku, gdy samochód stał bezczynnie na światłach. Jego jasnobrązowe włosy miały odrobinę loków i miał moje niebieskie oczy. Był całym moim światem w jednej uroczej, małej paczce. - Chcesz jakieś nowe samochody wyścigowe? - spytałam. - Tak. I naleśniki. - Założę się, że Gene zrobi nam jakieś naleśniki w poranek bożonarodzeniowy. Wie, jak bardzo je kochasz. Ostatnie dwa Boże Narodzenia spędziliśmy z Genem i Margie. Szaleli na punkcie Noaha. Spędzaliśmy też z nimi piątkowe noce, zazwyczaj grając w karty i robiąc pizzę. Po tym jak Noah parę razy tam zasnął, Margie nalegała, abyśmy zostawali w piątkowe noce w ich pokoju gościnnym. Następne parę godzin minęły jak przez mgłę. Po bawieniu się pociągami z Noahem, zrobieniu kolacji, umyciu naczyń i wykąpaniu go, ledwo miałam siłę na umycie się i wejście do łóżka. Czytałam przez mniej niż pięć minut, nim wyłączyłam światło. Nasze ranki zawsze zaczynały się wcześnie – o wiele wcześniej przed wschodem słońca – i potrzebowałam tyle snu, ile mogłam dostać. Następnego dnia odwiozłam Noaha do żłobka i pojechałam do pracy. Nie miałyśmy kelnerek na poranki, co oznaczało, że ja i Margie musiałyśmy pracować ciężej niż zwykle. 75

Znałam dobrze większość klientów, którymi byli farmerzy, którzy spotykali się na kawę i plotki albo ludzie na emeryturze, którzy przychodzili, aby mieć jakieś towarzystwo. Czas leciał, gdy nalewałam, serwowałam i gawędziłam. - Walter się niecierpliwi - powiedziała Margie tonem, który tylko ja mogłam usłyszeć. Zerknęłam za ladę w stronę stołka na samym końcu, gdzie patrzył na mnie gniewnie mężczyzna z rzadkimi, siwymi włosami. - Mam to – powiedziałam. - Och, oto nadchodzi Ben Henderson - dodała Margie tym samym ściszonym głosem. - W trakcie weekendu zostawił żonę dla ich niańki. Możesz w to uwierzyć? Zazwyczaj go szanowałam. Biedna Dena jest upokorzona. I jak myślisz, jak muszą się czuć ich biedne dzieci? Nauczyłam się, że Margie nie dbała o to, czy odpowiadałam na jej plotki, tak długo, jak myślała, że słucham. Kiwnęłam głową w potwierdzeniu, a potem poszłam, aby przywitać Waltera. - Dzień dobry, proszę pana. Co podać? - Powinienem zamówić śniadanie czy jest teraz czas na lunch? Postukał w zegarek i zmrużył na niego oczy. - Jest siódma czterdzieści, więc myślę, że nadal możesz zamówić śniadanie. - Hm. - Otworzył menu i zaczął je przeglądać. Współgrałam z nim, mimo że obydwoje dokładnie wiedzieliśmy, co zamówi. Przychodził w każdy weekend przez kilka miesięcy i zawsze zamawiał to samo. - Dwa jajka, średnie. Chleb pszenny z masłem. Mały talerz z owsianką - powiedział w końcu. - I czarną kawę. - Zapisałam. - Napisałam na podkładce jego zamówienie i wzięłam od 76

niego menu. - I przepraszam, że musiałeś czekać, Walter. - Wolę czekać na ciebie, niż być obsłużony przez kogoś innego powiedział, patrząc na mnie ponad drucianymi brzegami swoich okularów. Jesteś ty albo tamten chłop z tłustymi włosami i trądzikiem na twarzy. - Don tylko obsługuje stoliki. I jest też Margie. Burknął ze wstrętu. - Zbyt gadatliwa. - Myślę, że to, co próbujesz powiedzieć, to że mnie lubisz. Ja też cię lubię. - Moja droga, nikt mnie nie lubi. Ja także nikogo zbytnio nie lubię. Jestem wspaniałym samotnikiem. - Zaczęłam wczoraj wieczorem czytać jedną z twoich książek. - Och? Kiwnęłam głową. - Jest dobra. Na początku zbyt wolno się rozwija, ale teraz mnie wciągnęła. Walter uśmiechnął się z rozbawieniem. - Która to? - Szczęśliwa siódemka. Machnął ręką. - Utrzymała się w New York Timesie tylko przez szesnaście tygodni. Masz prawo, aby ci nie imponowała. - Nie powiedziałam, że mi nie imponuje. Jesteś znanym autorem. To samo w sobie jest całkiem imponujące. - Bzdura. Mrugnęłam i odeszłam w stronę kuchni, aby przekazać jego 77

zamówienie. Margie powiedziała mi, że kiedy po raz pierwszy przyszedł Walter, to był Tomem Hobsonem, znanym powieściopisarzem. Znałam jego pseudonim literacki – wszyscy znali – ale za tym krył się Walter Grieves, trochę zrzędliwy mężczyzna, który lubił swoją prywatność. Kilka lat temu przeprowadził

się

do

Lovely,

pragnąc

anonimowości,

przez

co

prawdopodobnie tak się z nim od razu związałam. Był stałym porannym klientem w kawiarni Lovely, aż został nieodwołalnie wyrzucony za nakrzyczenie na kelnerkę za spalonego tosta. A teraz był stałym klientem u Genego. Precyzyjnie każdego dnia dawał mi piętnaście procent napiwku i zawsze mówił mi kiedy jego kawa nie była idealna. Przywiązałam się do widzenia go każdego dnia. Byłam podekscytowana tym, że rozmawiałam z mężczyzną, który po śniadaniu wracał do domu, aby napisać kolejnego bestsellera. Lovely było małe i wadliwe, ale było teraz moim domem. Czułam lekką dumę wiedząc, że ktoś bogaty i posiadający sukcesy wybrał Lovely jako swój dom, ponad wszystkimi innymi miejscami. Nie byłam bogata ani nie posiadałam sukcesów na koncie, ale byłam wdzięczna za przyjaźń Margie i Genego… i Waltera. Codziennie cieszyłam się, że niebieski motyl poprowadził mnie do Lovely. ***

Reed Po raz pierwszy od czasu wprowadzenia się do domu byłem w stanie posiedzieć z trzema braćmi, którzy tu mieszkali. Kyle miał wolne popołudnia, ale dzwonili do niego ze szpitala. Austin zawsze miał wolne niedziele, a Mason układał sobie godziny, odkąd sam prowadził techniczne interesy.

78

Graliśmy dwa na dwóch w siłowni, miejscu, w którym spędzaliśmy tysiące godzin, kiedy dorastaliśmy. Brakowało mi grania z braćmi, ponieważ dzieliliśmy taką samą konkurencyjną naturę. Jedynymi dźwiękami na korcie były odbijająca się piłka, nasze buty piszczące na wypolerowanej nawierzchni oraz okazjonalne chrząknięcia albo przekleństwa. Pociłem się mocno od najlepszego treningu od czasu powrotu do domu. - Jak tam idzie z tatą? - spytał mnie Kyle podczas przerwy. - Daje ci całą gównianą robotę? - Jeszcze nie. - Jak tam pies? - Ze Snoopem w porządku. Każdego ranka biegamy w parku dla psów. Czasami przychodzi ze mną do biura. - Chłopcy pytali, czy mogą przyjść i go zobaczyć - powiedział Kyle, odrobina smutku była widoczna na jego twarzy. Snoop został moim psem po tym jak Kyle kupił go jako niespodziankę dla swoich dwóch synów. Po dwóch dniach jego żona, Kim, ogłosiła, że zabiera go do schroniska, bo śmierdzi jak pies, a jego sierść jest na jej nowej kanapie. Kiedy Kyle zadzwonił do mnie i błagał mnie, abym wziął psa, mogłem usłyszeć jak chłopcy płakali w tle. Tamtego wieczoru pojechałem do Lovely, żeby go zabrać. - Przyprowadź ich - powiedziałem. - Mogą zostać ze mną na noc i odwiedzać Snoopa kiedy tylko chcą. Zabiorę ich z nami do psiego parku. - Spodobałoby im się to - powiedział Kyle. - Może w następny weekend. Kontynuowaliśmy grę. Mason trafił piłkę za trzy punkty, a potem 79

odwrócił się w moją stronę. - Idziesz w piątek wieczorem na imprezę organizowaną przez szpitalną fundację? - Taa, mama mnie do tego nakłoniła. - To dobry czas, człowieku - powiedział. - W tamtym roku piłem bimber zrobiony przez Tubby Taylor, który dawał w kość. - Sprzedaję kupony – co przypomina mi, że lepiej będzie jak dacie przynajmniej pięćdziesiąt dolarów za jeden. - Tak? - krzyknął Austin, gdy biegł po korcie. - A co zrobisz, jeśli nie damy… pozwiesz nas? Wszyscy się roześmialiśmy, a potem powiedziałem: - Cieszę się tylko, że nie muszę ubierać smokingu ani niczego eleganckiego. Mama powiedziała, że dżinsy będą w porządku. - Taa, ma rację. W tym roku będzie się to odbywało w stodole MacArthura - powiedział Kyle. - Wszyscy będą mieli na sobie dżinsy i zwykłe buty. Podeszliśmy do ławki, żeby odpocząć. Otarłem ręcznikiem pot z twarzy i usiadłem, żeby rozciągnąć nogi. - Kiedy wracamy do boksowania? - spytałem Kyle'a, mojego najlepszego przeciwnika na ringu. Mój najstarszy brat pokręcił głową i posłał mi przepraszające spojrzenie. - Ja już nie boksuję. Ostatnim razem zwichnąłem palca, a to spieprzyło mój terminarz operacji. - Nie gadaj? Zgaduję, że chirurdzy muszą uważać na swoje ręce. Cholera, z kim teraz będę uprawiał boks? 80

- Ze mną - powiedział Mason. Zacząłem się śmiać, aż zdałem sobie sprawę z tego, że był poważny. - Obiję ci gębę i będziesz wkurzony przez następne dwa lata – powiedziałem. - Nie będę. - Walczysz jak baba. - Ssij mi fiuta. - Popchnął mnie, a ja znowu się roześmiałem. - Dobra, będę z tobą sparował - powiedziałem. - Tylko nie płacz, kiedy pobiję twoją piękną twarz. Wzruszył ramionami. - Nie martwię się o to. Jeśli to się stanie, to powiem wszystkim, że powstrzymałem kradzież lub coś, a to prawdopodobnie sprawi, że zaliczę. - Cokolwiek mogę zrobić, aby temu pomóc – powiedziałem sarkastycznie. Mason był zaprzysięgłym kawalerem bez chęci, aby mieć dziewczynę na poważnie. - Zróbmy to. Po tej rzeczy ze szpitalem. Mama skopałaby nam tyłki, gdybyśmy pokazali się tam z podbitymi oczami. - Do diabła tak, zrobiłaby to. Długo nie byłem w Lovely, ale już nie mogłem sobie wyobrazić opuszczania tego miejsca po raz kolejny. Moim marzeniem było zaczęcie legalnej, nieprzynoszącej zysków pomocy, a miasto rodzinne było idealnym miejscem do zrobienia tego. Mam nadzieję, że po jakimś czasie będę znany jako ktoś inny niż facet, który został rzucony przed ołtarzem.

81

Rozdział 8 Ivy Stałam przed wejściem do najogromniejszej starej stodoły, jaką kiedykolwiek widziałam. Śmiech i muzyka wydobywały się z czerwonego, dwukondygnacyjnego budynku. Duże, podwójne drzwi były otwarte, wabiąc mnie, abym dołączyła do imprezy. Co ja tu robiłam? Tak naprawdę to znałam odpowiedź na te pytanie. Grace Lockhart poprosiła mnie, abym pomogła sprzedawać kupony w tej stodole, a ja nie mogłam odmówić. Kiedy powiedziała, że jest to na szpitalną fundację Lovely i że taniec nie będzie wymagany, to byłam zbyt szczęśliwa, aby pomóc. Ale społecznościowe sytuacje, które włączały mnie oraz makijaż, sprawiały, że się denerwowałam. Byłam żałośnie niedoświadczona. Zazwyczaj w piątkowe wieczory związywałam włosy w kucyk i robiłam pizzę z Noahem, Margie oraz Genem. Zamiast tego tym razem robili pizzę beze mnie. Ale nadal planowałam przyjść do ich domu na noc, kiedy tu skończę. Noah kochał nasze cotygodniowe nocki u Margie i Genego. Może dzisiejszy wieczór nie będzie taki zły. Uwielbiałam Grace, a szpitalna fundacja była sprawą bliską mojemu sercu. Na szczęście te wydarzenie było zwyczajne. Miałam na sobie ulubione ciemne dżinsy, zieloną bluzkę, którą kupiłam za dolara na wyprzedaży oraz brązowe buty na płaskim obcasie. Mam nadzieję, że byłam wystarczająco zwyczajna na 82

wiejską zabawę. Kiedy weszłam do środka, nie mogłam nic poradzić na przełamanie się w wielki uśmiech. Wnętrze stodoły było zupełnie zmienione. Światła zwisały z dachu, a ściany udekorowane były wieńcami ze świeżych kwiatów. Muzyka, którą słyszałam, pochodziła od grupy, która grała na skrzypcach i innych strunowych instrumentach. Pary tańczyły już na drewnianym parkiecie. - Ivy, przyszłaś! - Grace podeszła do mnie i przytuliła mnie ciepło. Jej ciemne włosy do ramienia były przytrzymane opaską w czerwonym, ręcznie wyszytym wzorze. Tak jak ja, miała na sobie dżinsy i zwykłą bluzkę. - Hej, Grace - powiedziałam. - Dziękuję za poproszenie, abym przyszła. - Wyglądasz pięknie, jak zawsze. - Cóż, przyszłam do pracy, więc daj mi znać, czego potrzebujesz. - Będziesz pracować przy stole z kuponami. O tam. Poprowadziła mnie do długiego stołu, a ja powtórnie tam spojrzałam, gdy zobaczyłam, kto tam siedzi. Reed wstał, żeby mnie przywitać, uśmiechając się z zakłopotaniem. - Hej, Ivy - powiedział. - Miło cię znowu widzieć. Miał na sobie dżinsy i niebieską, flanelową koszulę, tym razem miał trochę gęstszy zarost. I cholera, był wysoki. Reed w zwyczajnych ubraniach wyglądał bardziej jak w domu, niż gdy miał na sobie ciemny, idealnie dobrany garnitur. I zaskakująco wyglądał w ten sposób bardziej przystojnie. Zaśmiałam się nerwowo. - Ciebie też. Obiecuję, że nie poślizgnę się dzisiaj na koktajlu mlecznym. - Jestem trochę rozczarowany słysząc to. 83

Moje serce zaczęło niekontrolowanie uderzać bez rytmu. Sposób, w jaki na mnie patrzył, jego brązowe oczy były takie ciepłe i… zainteresowane. Nie tylko przyciągające, ale zainteresowane… to było wytrącające z równowagi. - Och - powiedziała Grace, patrząc między nami. - Zatem wy już się poznaliście? - Tak, Reed i Austin byli wczoraj u Genego, a on uratował mnie od przewrócenia się na mokrą kałużę na podłodze – powiedziałam. - Mam taką nadzieję. Jestem dumna, aby powiedzieć, że wychowałam pięciu dżentelmenów. - Potem, zmieniając temat, dodała: - Reed już zna szczegóły odnośnie sprzedaży kuponów. Usiądź, Ivy. - Wskazała na składane krzesło obok Reeda. - Później wyślę jakieś zastępstwo, żebyście mogli cieszyć się tańcem. - Och, ja tu jestem do pracy - powiedziałam. - Nie martw się o to. Grace kiwnęła głową i uśmiechnęła się, nim odeszła. Przeszłam na drugą stronę stołu i położyłam pod nim torebkę. Reed nadal stał. Chciałam go zapytać, czy wszystko w porządku, kiedy wyciągnął dla mnie krzesło. - Dzięki - powiedziałam, siadając. Wsunął krzesło, a potem usiadł na swoim. Sprzedaż kuponów była żywa i sprzedawaliśmy je przez jakiś czas, przez większość czasu rozmawiając z ludźmi, którzy je kupowali. Wszyscy znali Reeda. Próbowałam nie podsłuchiwać, ale rozmowa między nim a starszą kobietą przyciągnęła moją uwagę. - Reed, tak się cieszę, że wróciłeś do domu, kochanie. Nie powinieneś się wstydzić, aby pokazywać twarz w Lovely. - Dzięki, pani DeGeorge. Nie wstydzę się. Po szkole prawniczej 84

pracowałem w St. Louis. Kobieta z siwymi włosami posłała mu sceptyczne spojrzenie przez grubo oprawione okulary. - Ale zostałeś wystawiony na własnym weselu. To upokarzające. W porządku jest to przyznać. Usłyszałam jak Reed westchnął cicho. - To było pięć lat temu. Z pewnością ruszyłem dalej. I świetnie jest cię widzieć, pani DeGeorge. Ile kuponów byś chciała? - Tylko jeden, mój drogi. I skoro już rozmawiamy… cóż, wiesz, że byłam jednym z gości na weselu. Wysłałam jako prezent fajny blender, ponieważ twoja matka była dla mnie taka dobra po śmierci Dona. I, cóż, skoro się nie pobraliście… chciałabym go z powrotem. Była chwila ciszy. Zmusiłam się do tego, aby utrzymać obojętny wyraz twarzy, ale ciężko było chociażby się nie uśmiechnąć. - Przykro mi to słyszeć, pani DeGeorge - powiedział Reed. - Nie wiem, gdzie jest blender, ale mogę zwrócić tobie pieniądze, żebyś mogła kupić sobie nowy. - Och, to miłe z twojej strony. Wydaje mi się, że kosztował czterdzieści siedem dolarów, jak dobrze pamiętam. Spojrzała na niego wyczekująco, gdy wyciągnął portfel z tylnej kieszeni i wyliczył trochę gotówki. - Nie mam drobnych, więc niech będzie pięćdziesiąt – powiedział. - Jesteś taki kochany - powiedziała pani DeGeorge, oddając trochę pieniędzy, żeby zapłacić za kupon. - Zachowaj dla mnie taniec. Nikomu nie odmawiam, wiesz. Reed podał jej resztę i posłał uprzejmy uśmiech. Upewniłam się, że 85

pani DeGeorge była poza zasięgiem słuchu, nim zaśmiałam się cicho. - Subtelność jest czymś straconym w Lovely - powiedziałam, posyłając mu pełne współczucia spojrzenie. - I czy to nie jest prawda - wymamrotał. - To nie był koniec świata. Pięć lat temu miałem wziąć ślub. Od tamtej pory już o tym zapomniałem, ale czasami wydaje się, że nikt oprócz mnie nie chce o tym zapomnieć. - Więc ona po prostu się nie pokazała? To całkiem przykre. - Taa. - Wzruszył ramionami. - To nie było nam przeznaczone, więc lepiej było dowiedzieć się tego przed ślubem, mimo że chciałbym, aby inaczej to się potoczyło. - Prawda. I czy ty, hm… kiedykolwiek poznałeś kogoś innego? Spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko. - Nie, nadal jestem kawalerem. A ty? Słyszałem, że odepchnęłaś prawie każdego samotnego faceta w Lovely. Policzki mi się ociepliły. - Z pewnością nie tylu. Mam małego chłopca. Gdy nie pracuję, to przebywam z nim. Nie mam teraz czasu na życie towarzyskie. - Jak ma na imię? - Noah. Ma trzy lata. On jest tak naprawdę… powodem, dzięki któremu dzisiaj przyszłam. Kiedy przyjechałam do Lovely, byłam w ciąży i byłam sama. Nie miałam ubezpieczenia zdrowotnego. Fundacja szpitalna pokryła wszystkie koszty mojego porodu. Miałabym dług do końca życia bez tamtego prezentu. Teraz pomagam zebrać pieniądze dla fundacji, żeby je oddać. Reed kiwnął głową. - Czyli właśnie tak poznałaś moją mamę. Zawsze była aktywnym członkiem fundacji. 86

- Tak. Nauczyła mnie robić na drutach i jest powodem dla którego Margie i ja co roku pieczemy pięćdziesiąt ciast na wyprzedaż. - Muszę wiedzieć kiedy to jest. Mam słabość do szarlotki. - Jego poważne spojrzenie zmieniło się w uśmiech. - Zatem Noah musi utrzymywać cię zajętą. - Tak. - Lubi sport? Roześmiałam się i zmarszczyłam brew. - Ma tylko trzy lata. - Taa, ale to wystarczająco dużo, aby gonić piłkę. Przyprowadź go czasem na siłownię, jeśli chcesz, a ja obniżę jakiś kosz i nauczę go koszykówki. - Grasz w koszykówkę? - Odkąd zacząłem chodzić. - Zgaduję, że to ma sens, skoro jesteś wysoki. Ile tak dokładnie masz wzrostu? - Metr dziewięćdziesiąt pięć. - Wow. - Naprawdę, jeżeli w jakiś weekend będziesz chciała mieć dla siebie popołudnie, to zagram w koszykówkę z Noahem. Jest pewnie zbyt młody na boksowanie. - Żartujesz? Posłał mi krzywy uśmiech. - Taa, żartuję. Nigdy nie uprawiałem boksu z dzieckiem. - Ja wezmę lekcje kickboxingu, jeśli będę miała czas. - Tak? Mógłbym cię nauczyć jak boksować, jeśli byś chciała. Mogłabyś 87

mnie uderzyć, ale bym nie oddał. - Przez jakiś czas chciałam nauczyć się jakiegoś rodzaju samoobrony. - Mogę pomóc ci z boksem albo nauczyć cię jak strzelać. Moje oczy rozszerzyły się w zdziwieniu. - Bronią? - Taa. - Roześmiał się. - Jestem myśliwym, ale radzę sobie też z krótką bronią palną. - Naprawdę? To dobrze, tak myślę. Reed uśmiechnął się i szturchnął mnie w ramię. - Przestań patrzeć na mnie, jakbym był zabójcą. To ciemnogród. Bronie są tu rzeczą codzienną. - Wiem. Ale nie są moją rzeczą. Jego spojrzenie było ciepłe. - Zatem co jest twoją rzeczą? - Tak naprawdę nie mam żadnych rzeczy. Zawsze pracuje albo jestem z Noahem. Czasami przed snem czytam. I byłam w drużynie tanecznej w liceum, ale to było bardzo dawno temu. - Jak dawno? - Pytasz ile mam lat? - Okrężną drogą, tak. - Mam dwadzieścia dwa lata. Grace podeszła do stołu, jej policzki były zarumienione. Widziałam jak cały wieczór biegała i nadzorowała wszystko. - Za pięć minut będą obrazy, więc zamykam sprzedaż kuponów powiedziała. - Wy dwoje idźcie się zabawić. Jest dużo jedzenia, jeśli jesteście głodni. 88

- Tak właściwie to miałem nadzieję na taniec - powiedział Reed. Wstał i wyciągnął do mnie rękę. Odepchnęłam falę nerwowego podekscytowania. - Och, ja nie… - Tańczysz? - Wrócił jego krzywy uśmiech. - Powiedz mi coś innego. Jestem pewny, że w ciągu czterech lat nie zapomniałaś, Ivy. Chodź. - Idź - powiedziała Grace. - Zabaw się, Ivy. - Ja nie… - urwałam, niezdolna dokończyć. Mój umysł pędził i to, co chciałam powiedzieć, to że nie dotykałam mężczyzn od tamtej strasznej nocy w mojej sypialni cztery lata temu. Ale Reed wyglądał wyczekująco i szczerze. Chciałam powiedzieć tak, ale zostałam na krześle. - Chodź. Uratuj mnie od pani DeGeorge - powiedział żartobliwie. Roześmiałam się i wzięłam głęboki oddech, nim wsunęłam dłoń w jego. Jego dłoń była o wiele większa od mojej, a ciepło jego dotyku sprawiło, że pędziło mi serce. Reed poprowadził mnie na drewniany parkiet, a ja unikałam spojrzeń w naszą stronę. Mogłam praktycznie usłyszeć jak ożywa milion plotek Lovely. To był tylko taniec, ale w Lovely mógł to być temat przy porannej kawie. Kiedy Reed odwrócił się i położył mi dłoń na krzyżu, zassałam nerwowo oddech. Był dobrym tancerzem i prowadził mnie powoli po parkiecie, żebym mogła to załapać. Słodki zapach siana unosił się w stodole. Ludzie niedaleko nas śmiali się i rozmawiali. Próbowałam skupić się na tym, co działo się wokół nas, ale tak ciężko było nie myśleć o niczym innym poza ciepłymi, brązowymi oczami na mnie. 89

Jego

słodka,

rozbrajająca

gadka

relaksowała

mnie,

kiedy

sprzedawaliśmy kupony, ale teraz nic nie mówił, a moje serce znowu niekontrolowanie pędziło. Tylko trzymał mnie blisko i prowadził mnie do muzyki. Kiedy piosenka się zmieniła, żadne z nas nie wykonało ruchu, aby przestać tańczyć. Nie chciałam lubić tańczenia z Reedem. Moja przeszłość sprawiła, że byłam silna i całkowicie pewna, że nie było nic, z czym nie mogłabym sobie poradzić. Nie potrzebowałam nikogo oprócz Noaha. I nie potrzebowałam tej bliskości z Reedem, ale przyznałam sobie, że podobało mi się to. Moja dłoń spoczywała na szerokim, silnym ramieniu Reeda. Jego ciepłe spojrzenie sprawiło, że poczułam coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Czułam się kobieco i może trochę ponętnie. To był przepyszny dreszczyk emocji. To tak bardzo różniło się od tańczenia z Levim na balu pierwszych klas. On chwytał mnie za tyłek, całował mi szyję i przyciskał do mnie erekcję. Reed był dżentelmenem i byłam bardziej podniecona od spojrzenia w jego oczach niż kiedykolwiek byłam przez coś, co Levi zrobił albo powiedział. Kiedy muzyka się skończyła, prezenter powiedział, że był czas na obrazy. Reed sprowadził mnie z parkietu za rękę. Przeszedł przez tłum, kierując mną i zatrzymując się przy stole z jedzeniem i piciem. - Chcesz trochę cydru? - spytał. Kiwnęłam głową, a on podał mi kubek. Był ciepły i ostry, a ja do czasu, gdy wypiłam połowę, nie pomyślałam, żeby spytać, czy był doprawiony alkoholem. - Nie, myślę, że został zrobiony przez panie z kościoła – powiedział Reed. - Ale założę się, że możemy znaleźć bimber, jeśli chcesz czegoś mocniejszego. 90

Pokręciłam głową i wypiłam łyk cydru. - To mi wystarczy. Szliśmy do stolika, aby usiąść, kiedy podeszła do nas grupka mężczyzn, a jeden z nich owinął wokół Reeda ramię. Wszyscy byli wysocy i ciemni, i poznałam jednego, którym był jego brat Austin. To musiała być reszta braci Lockhart. W każdym razie wszyscy oprócz jednego. - Hej człowieku, jak leci? - jeden z nich powiedział do Reeda. - Ivy, to moi starsi bracia - powiedział Reed. - Kyle, Mason i Austin, którego już znasz. - Widziałem cię wcześniej w restauracji - powiedział Mason, wyciągając do mnie rękę. - Miło mi cię poznać. - Ciebie też. Jest jeszcze jeden brat, tak? - Justin jest w szkole prawniczej w Bostonie - powiedział Reed. - Jest dzieckiem rodziny. Ładna blondynka z dużymi cyckami, zbyt solidnymi, aby były prawdziwe, wślizgnęła się obok Kyle'a. - Moja bratowa, Kim - powiedział Reed. - Kim, to Ivy. - Hej - powiedziała Kim, oferując mi szybki uśmiech. Spojrzała na Kyle'a. - Ile jeszcze musimy zostać? Chciałabym niedługo zjeść kolację. - Tu jest jedzenie - zasugerował Mason, wskazując na stół niedaleko. Kim skrzywiła twarz z niesmakiem. - Świnie albo kanapka z wieprzowiną, jedzone przy składanym stole w stodole, nie są kolacją, Mason. - Dla mnie są - powiedział Mason, wzruszając ramionami. - Tamte babeczki z kukurydzą są naprawdę dobre. - Chciałabyś wyjść na zewnątrz? - spytał mnie cicho Reed. 91

- Tak naprawdę to powinnam iść. Moja praca tu jest skończona, więc lepiej jak pojadę do domu. - Wybaczcie nam - powiedział Reed, kładąc dłoń na moich plecach i prowadząc mnie z dala od grupy. Kiedy byliśmy sami, spojrzałam na niego niezręcznie. - Dzięki za taniec - powiedziałam. - Albo… tańce. W każdym razie dzięki. Było zabawnie. - Tak, było. To ja powinienem ci dziękować. Odprowadzę cię do samochodu. - Nie musisz tego robić. - Pokręciłam głową, serce znowu zaczynało mi dziko bić. Będzie próbował mnie pocałować? Nie chciałam tego. Już czułam między nami energię, a to by tylko ją potwierdziło. Nie przyjechałam do Lovely, żeby znaleźć faceta. Przyjechałam, żeby jednego wychować, a chodzenie na randki było odwróceniem uwagi, którego nie potrzebowałam. - Chcę - powiedział. - Masz jakieś rzeczy, które musisz wziąć? - Tylko torebkę. Zostawiłam ją pod stołem. Wzięłam torebkę i pożegnałam się z Grace. Reed odprowadził mnie do samochodu, który był zaparkowany w trawie przed stodołą. - Noah jest w domu z opiekunką? - spytał. - Jest z Margie i Genem. Spędzamy z nimi piątkowe wieczory. - Gene jest świetnym facetem. Jest starym znajomym mojego taty. Nagle stałam obok swojej starej Toyoty i wyciągnęłam klucze z torebki. Kiedy spojrzałam na Reeda, przeszła między nami chwila ciszy. Stodoła wypełniona była światłem i śmiechem, ale my staliśmy sami w ciemności. To był idealnie zorganizowany moment na pocałunek. 92

Reed pochylił się i złapał za klamkę, otwierając mi drzwi. - Dobranoc, Ivy - powiedział, biorąc moją dłoń na sekundę i przesuwając kciukiem po moich knykciach. - Dobranoc. Wsunęłam się na siedzenie kierowcy, a on zamknął mi drzwi. Jazdę do Margie i Genego spędziłam na odtwarzaniu wieczoru w głowie. Tańców, rozmów i wspomnień ciepłego, brązowego spojrzenia Reeda, które sprawiało, że się uśmiechałam. Dobrze, że mnie nie pocałował. Wiedziałam to w głowie, ale moje serce nie było przekonane. Odepchnęłam rozczarowanie, które czułam, ponieważ było słabe i romantyczne, a w głębi duszy nie byłam żadną z tych rzeczy.

93

Rozdział 9 Reed Moje nogi rozłożone były na tylnym siedzeniu furgonetki taty, zapach rybich wnętrzności ogarniał całe wnętrze. Ale po pierwszym od dekady dniu łowienia ryb i do tego udanym dniu, nie mogłem narzekać. - Będziesz kupował nową furgonetkę, tato? - spytał Austin z przedniego siedzenia. - Ta rzecz jest gigantyczna. Wygląda na to, że potrzebowałeś prawa jazdy na samochód ciężarowy, żeby tym jeździć. Tata roześmiał się z siedzenia kierowcy. - Przez kilka lat zastanawiałem się nad kupieniem nowej. Potrzebowałem większego podłoża, żeby utrzymało cały sprzęt na polowanie. I wasza matka lubi bardziej tę, ponieważ jest wygodniejsza. - Odmroziłeś się już? - spytał mnie Mason z drugiej strony tylnego siedzenia furgonetki. - Jest w porządku. Jestem tylko głodny. - Możemy zrobić kanapki, kiedy wrócimy do domu – powiedział tata. Chyba że została jakaś wołowina z wczoraj. Jechaliśmy w ciszy przez ostatnie parę kilometrów, a kiedy dojechaliśmy do domu mamy i taty, wszyscy pomogliśmy powyciągać sprzęt i nasze ryby. - Chodźmy lepiej na werandę i pozbądźmy się brudnych butów – powiedział tata. Podążyłem za nim do tylnych drzwi dużego, odnowionego 94

domu, w którym dorastaliśmy. Byłem zaskoczony, kiedy zobaczyłem, że pokój wypełniony był kobietami, które robiły na drutach. Kanapa, fotele i krzesła były pełne, i było więcej poprzynoszonych krzeseł. Wszystkie unieruchomiły druty, żeby zobaczyć kto przyszedł. - Przepraszamy za najście, panie – powiedział tata. - Zapomniałem, że dzisiaj miałyście robić na drutach. - Mieliście jakieś szczęście? - spytała mama. - Tak. Złapaliśmy ponad tuzin. Zdjąłem kapelusz i skopałem zabłocone buty na podłogę. Kiedy spojrzałem w górę, moje oczy zablokowały się z Ivy. Siedziała na krześle po drugiej stronie pokoju. Nie mogłem nic poradzić na uśmiechnięcie się. Minął tydzień od wiejskiej zabawy, a ja każdego dnia chodziłem na lunch do Genego. Zawsze dostawałem od niej krótką rozmowę, ale była taka zajęta, że to nigdy nie było wystarczające. Bladoróżowy koc, który robiła, leżał na jej kolanach. Coś we mnie złagodniało na widok jej z dziecięcym kocykiem. Żona Austina, Hannah, siedziała obok Ivy, a Austin podszedł do niej, pochylił się i ją pocałował. Czułem silną chęć, aby powitać Ivy w ten sam sposób. Rozważałem pocałowanie jej po wiejskiej zabawie, ale to nie wydawało się właściwe, skoro nie byliśmy nawet na randce. Nie mogłem posuwać się naprzód z Ivy, nieważne jak bardzo chciałem. Jej oczy wydawały się dawać mi mieszane sygnały: lubię cię, ale trzymaj się ode mnie z daleka. - Gdzie Alana? - Austin spytał Hannah. - Na górze, bawi się z innymi dzieciakami i z Donną. To jej kolej, żeby 95

ją wykończyli. - Pójdziemy się z nimi pobawić po tym jak zjemy – powiedział Austin, patrząc na mnie. Kiwnąłem głową i zdjąłem kombinezon. - Nie krępuj się z dalszym ściąganiem ubrań – powiedziała niskim głosem kobieta w średnim wieku, która siedziała obok mnie. - Nie będę narzekać. - Mama nie pozwala mi się droczyć z rozbieraniem w tym domu – powiedziałem, mrugając. - Nadal jest szefową. Podniosłem zrzucony z siebie płaszcz oraz kombinezon z podłogi i udałem się do kuchni, patrząc jeszcze raz na Ivy. Nasze oczy złączyły się, nim musiałem się odwrócić, żeby uniknąć wejścia we framugę. Cholera, chciałem ją jeszcze raz zobaczyć i to nie w restauracji. Chciałem czegoś więcej, mimo że to nie był dobry pomysł. Nie była kobietą, którą chciałem się pobawić, a patrząc na moje osiągnięcia w nieudanych związkach, to prawdopodobnie też by nie wyszło. - Zamierzasz ją gdzieś zaprosić czy co? - spytał Austin, odwracając się od lodówki, żeby na mnie spojrzeć. Posłałem mu spojrzenie, które go zamknęło. Wyjął mięso i ser na dużą, kuchenną wyspę. - Ej, możesz mi też zrobić kanapkę? - powiedziałem. - Nie jestem twoim służącym – mruknął. - Wyjąłeś już rzeczy. Ja idę do łazienki. No weź, zrób mi tylko kanapkę. - Dobra. - Mi też zrób jedną – powiedział Mason ze stołu kuchennego. - Chcę przypieczoną i przeciętą na pół. 96

- A ja chcę złożoną notatkę na talerzu, o tym jak bardzo mnie kochasz – powiedziałem, uśmiechając się złośliwie. Nie usłyszałem jego odpowiedzi w drodze do łazienki. Ale gdy wróciłem do kuchni, to on był tym, który wyglądał na zadowolonego z siebie. - O co chodzi z tym pełnym zadowolenia uśmieszkiem? - spytałem, biorąc od niego talerz. - Och, nic. Ale Ivy niedawno tu przyszła, żeby napić się wody. Spytała gdzie poszedł duży, seksowny drwal, a ja powiedziałem, że poszedłeś do kibla. - Zamknij mordę. - Nie kłamię o tym, że tu była. Myślę, że cię szukała, ale nic nie powiedziała. Zerknąłem na drzwi do werandy, gdy gryzłem kanapkę. Spałem z kilkoma kobietami w St. Louis, ale myśl o tym, że Ivy mnie szukała, podekscytowała mnie bardziej niż którakolwiek z nich. Słychać było zbiegające kroki po schodach, a następnie wbiegające z powrotem i towarzyszący temu dziecięcy śmiech. - Nie śpimy od czwartej, a teraz będziemy traktowani jak worki treningowe – powiedział Austin, kręcąc głową. - Nadrobię sobie dzisiaj sen. - Taa, to pewnie fajne. Ja mam szczęście, gdy Alana śpi po siódmej rano. - Przebolej to. Chodźmy się pobawić. Dzieci, których było kilkanaście, były w większości podekscytowane widzeniem nas, ale parę było wystraszonych. Byłem ogromnym facetem z twarzą pokrytą ciemnym zarostem. To było pewnie trochę straszne. 97

- Noah, jest w porządku – powiedziała Donna do małego chłopca. - Noah? Czy to syn Ivy? - spytałem ją. - Taa. Wyjdź, Noah. Mały chłopiec z kręconymi, jasnobrązowymi włosami wyjrzał zza jej pleców. Jego rozszerzone, niebieskie oczy były wierną kopią oczu jego matki. - Hej, Noah – powiedziałem, siadając na ziemi. - Jestem Reed. - Boi się mężczyzn – powiedziała Donna. - Nie chodzi o ciebie. - Jest w porządku. Zamierzam się tylko pobawić pociągiem. Moi rodzice zamienili sypialnię na górze w pokój zabaw dla ich wnuków. Prawie skończyłem budować most na stole z pociągiem, żeby pociąg mógł pod nim przejechać, kiedy Noah podszedł do mnie ostrożnie. - Ciuch, ciuch, pociąg – powiedział, wskazując na niego i patrząc na mnie. - Tak, kolego. Pojedźmy nim. Skradzenie mi serca zabrało mu prawie taką samą ilość czasu, co jego mamie. Albo nagle stawałem się bardziej wrażliwy, albo przeznaczenie próbowało mi coś powiedzieć. ***

Ivy Bicie moje serca w końcu

wróciło do normalnego rytmu.

Podskakiwało, kiedy Reed wszedł przez drzwi. Nigdy nie patrzyłam na myśliwych, którzy wchodzili do restauracji ubrani w mundur polowy, dłużej niż to konieczne, ale na Reedzie ten surowy wygląd był bardzo seksowny. Napłynęła mi ślina do ust na jego widok, kiedy wychodził z kombinezonu i upuścił go na podłogę, obok brązowego płaszcza. Jego

98

ciemne włosy roztrzepały się tam, gdzie ściągnął kapelusz, a ja chciałam je ułożyć. Albo może chciałam po prostu przesunąć przez nie palce. Kiedy na mnie spojrzał, cała się rozgrzałam. Żaden mężczyzna nie wywierał na mnie takiego efektu. Poszłam do kuchni, żeby się napić, mając nadzieję, że go tam spotkam. Nie chodziłam na randki, ale sposób, w jaki Reed sprawiał, że się czułam, dawał mi nadzieję. Może tak naprawdę nie byłam emocjonalnie zniszczona. Może kiedyś, gdy Noah dorośnie, będę chciała znowu się umawiać. Wątpiłam w to, ale posiadanie nadziei było miłe. To był dzień robienia prania, więc tak szybko, jak skończyło się robienie na drutach, poszłam na górę po Noaha. Dźwięk szczęśliwego śmiechu, dochodzący z pokoju zabaw Henry'ego i Grace, sprawił, że się uśmiechnęłam. Noah uwielbiał bawić się z innymi dziećmi. Ale kiedy otworzyłam drzwi, to nie dziecko, ale Reed sprawiał, że Noah się śmiał. Zacisnęło mi się gardło na widok Noaha przesuwającego palcami po suficie, w czasie gdy siedział na barkach Reeda. Mój syn nigdy nie był blisko jakiegoś mężczyzny, oprócz Genego, który był dla niego jak dziadek. Gene lubił układać puzzle i malować z Noahem. Głośna zabawa była czymś, czego Noah nie wynosił poza żłobek. Obserwowałam ich, ciesząc się chwilą. Widzenie mojego małego chłopca szczęśliwego było najlepszym uczuciem na świecie. Reed odwrócił się i mnie zobaczył. Uśmiechnął się z zakłopotaniem i uniósł Noaha z barków, a następnie odstawił go na podłogę. - Chcę dotknąć sufitu! - krzyknął Noah, wyciągając ręce do Reeda. - Musimy iść, skarbie – powiedziałam, podchodząc do niego i kucając. - Musimy zrobić dzisiaj pranie. 99

Jego twarz opadła. - Co ty na to, abyśmy zjedli dzisiaj lody? - powiedziałam. - Z sosem czekoladowym? - I cukiekami – Jego niepoprawna wymowa tego słowa zawsze mnie roztapiała. - I cukiekami – zgodziłam się. - Jak tam robienie na drutach? - spytał mnie Reed. - Dobrze. Dzięki za pobawienie się z Noahem. - Było zabawnie. Jest naprawdę uroczym dzieckiem, Ivy. Wykonałaś świetną robotę. Jego komplement głęboko mnie poruszył. Bycie mamą Noaha było dla mnie ważniejsze niż cokolwiek innego. - Dziękuję. - Chwyciłam Noaha za rękę. - Możesz powiedzieć pa, Noah? - Pa – powiedział Noah tak cicho, że było to ledwie słyszalne. - Pa, Noah – powiedział Reed. - Pobawmy się niedługo pociągami. Jeszcze raz spotkałam ciemnobrązowe oczy Reeda, nim odwróciłam się i opuściłam pokój z Noahem. Między mną a Reedem było niezręczne napięcie niewypowiedzianych słów. Czułam się nieswojo. Noah ożywił się przy Reedzie, ale ja nie mogłam sobie na to pozwolić. ***

Reed Przetarłem oczy i odłożyłem okulary do czytania. Sterta dokumentów na moim biurku była o połowę mniejsza niż tego ranka. Było po osiemnastej, a ja musiałem się stąd wydostać i poćwiczyć, nim zamkną siłownię. Byłem

100

przed biurkiem, robiąc przeszukiwanie i fakturując dzień. Składałem ostatni dokument na ten dzień, kiedy usłyszałem dźwięk pukania w drzwi wejściowe biura. Byłem tutaj jedyny, a biuro było zamknięte. Kto, do diabła, by tu pukał po godzinach? Może Lena. Wstałem, żeby pójść zobaczyć kto stał przed drzwiami. Byłem zaskoczony, i to nie w ten dobry sposób, kiedy zobaczyłem Meredith wyglądającą przez szybę. - Zamknięte – powiedziałem, gdy tylko otworzyłem drzwi. - Wiem. Ja tylko… myślałam, że zobaczyłam światło w twoim biurze, więc się zatrzymałam. Jeśli nie jadłeś, to może pójdziemy na kolację do Jimmy'ego? Zaczynałem odmawiać, ale mnie powstrzymała. - Chcę tylko porozmawiać. Jeśli próbowałabym czegoś innego, to chciałabym pewnie teraz wejść do twojego biura. Jeśli tylko mnie wysłuchasz… myślę po prostu, że obydwoje potrzebujemy pewnego zamknięcia spraw. Wiem, że ja tak. Potarłem swoją nieogoloną szczękę. Byłem głodny. Ale z pewnością nie chciałem, żeby Meredith coś inaczej zrozumiała. - Dobrze – mruknąłem. - Zjemy, ty zamkniesz sprawy i to tyle. Jeśli napomkniesz o tym, żebyśmy się znowu zeszli, to wychodzę. Kiwnęła głową, a ja poszedłem po płaszcz. Kiedy wróciłem, ona stała na chodniku z owiniętymi wokół siebie ramionami. Zaciekłe temperatury listopada nie słabły. Miejsce było pełne. Sprawdzałem nowe czerwone, zielone i białe paski na ścianie, kiedy moje spojrzenie zatrzymało się na Ivy. Siedziała w boksie naprzeciw nas, a Noah siedział po drugiej stronie. 101

Śmiał się z czegoś, co ona powiedziała, a jej twarz była rozpromieniona, gdy się do niego uśmiechnęła. Nigdy nie widziałem u niej tego uśmiechu. To był uśmiech czystej miłości i uwielbienia. Chciałbym siedzieć z nimi w tamtym boksie. - Reed – powiedziała Meredith, odchrząkując. - Gotowy do zamówienia? Kelnerka patrzyła na mnie wyczekująco. Zamówiłem pizzę oraz wodę gazowaną i zmusiłem się do patrzenia na Meredith, zamiast na Ivy i Noaha. - Jak było dzisiaj w pracy? - spytała. - Dobrze. - Pracuję w przedstawicielstwie handlowym mojego taty, wykonując księgowość. Myślałam, że nie będzie mi się tu podobać, ale nie jest tak źle. Kiwnąłem głową, nie dbając o to, czy odbierze mój brak zainteresowania jako nieuprzejmość. Minęło parę kolejnych sekund, nim znowu odchrząknęła. - Więc… kiedy przyszłam wtedy do twojego biura, ja… - Westchnęła i posłała mi zawstydzone spojrzenie. - Miałam nadzieję, że nadal żywisz do mnie jakieś uczucia. - Meredith, ja nie… - Daj mi skończyć, okej? Miałam nadzieję, ale nie byłam zaskoczona, kiedy okazało się, że nic już nie czujesz. Minęło bardzo dużo czasu. Nie doceniałam tego, co z tobą miałam, i żałuję. Oparłem łokcie na stole i rozważałem to, co powiedziała, próbując wymyślić właściwą rzecz do powiedzenia. Wszystko wydawało się takie, jakby mogło sprawić, aby pomyślała, że chciałbym, abyśmy do siebie wrócili, więc pozostałem cicho. 102

- Przepraszam, Reed – powiedziała cicho. - Nie mówię tego, ponieważ myślę, że dasz mi kolejną szansę. Naprawdę jest mi przykro za to, że wtedy się nie pokazałam. To była okropna rzecz do zrobienia, a ty na nią nie zasługiwałeś. Wzruszyłem nonszalancko ramionami. - Biorąc wszystko pod uwagę, to nie była wielka rzecz, Meredith. Całkowicie się z tego otrząsnąłem i ty też powinnaś to zrobić. Zerknąłem na Ivy i Noaha. Kolorowali razem podkładkę pod talerz, obydwoje uśmiechali się szczęśliwie. - Chcesz wiedzieć dlaczego? - spytała Meredith. Niechętnie spotkałem jej spojrzenie. - Dlaczego co? - Dlaczego nie pokazałam się tamtego dnia. - Nie pasowaliśmy do siebie. To dla mnie wystarczające. - Jednak pasowaliśmy. - Spojrzała na czerwony obrus. - To nie tak, że cię nie chciałam. Zawsze chciałam. Po prostu ugięłam się pod naciskiem twojego nazwiska. Wszyscy w mieście są zainteresowani Lockhartami. Wszyscy jesteście atrakcyjni, macie na koncie dużo sukcesów i jesteście tak cholernie mili. Nauczacie, pomagacie i działacie w radzie szkoły. Czułam się za młodo na bycie częścią tego wszystkiego. Chciałam tylko podróżować, bawić się… z tobą, ale wiedziałam, że ty nie chciałeś opuszczać rodziny. - Nie, nie opuściłbym. Chcieliśmy w życiu innych rzeczy i to w porządku. Meredith pokręciła głową, wyraz jej twarzy był smutny. - Byłam młoda i głupia. Skończyłam z mężczyzną, który chciał tego, czego myślałam, że ja też chcę, i to wcale nie było wszystko. 103

- Nadal jesteś młoda. Nie poddawaj się w szukaniu tego, czego chcesz. - Po prostu nie z tobą – powiedziała, jej ton był mieszaniną sarkazmu i rozbawienia. - Właśnie. - Bardzo podoba ci się kelnerka, prawda? - Ma na imię Ivy. - I nie możesz przestać na nią patrzeć. Widziałam jak tańczyliście na wiejskiej zabawie. Jesteście razem? - Nie. - Czemu nie? Lubisz ją i myślę, że ona ciebie też. Westchnąłem głęboko. - Nie rozmawiam o tym z tobą. - Mam nadzieję, że będzie mądrzejsza ode mnie. - Nie umawiamy się. Ona nie chodzi na randki. Nie zaczynaj plotek, Meredith. To nie byłoby dla niej sprawiedliwe. - Dobrze, dobrze. - Uniosła ręce w geście poddania. - Wróćmy do tego, że będziesz się na nią gapił, a ja będę udawała, że tego nie widzę. Uśmiechnąłem się krzywo. - Wyraźnie planowałem nie ustatkować się, kiedy wróciłem do domu. Jestem tu po to, aby pracować, i jestem wszystkim tak zajęty, że to nie byłoby zbyt sprawiedliwe dla drugiej osoby, gdybym był w związku. - Ale teraz rozważasz to ponownie, ponieważ tak bardzo ją lubisz. Spojrzałem tylko na nią, niechętny, aby to potwierdzić albo zaprzeczyć. - Życie jest zbyt krótkie, żeby z niego nie korzystać – powiedziała. Zniszczyłam dla ciebie zaangażowanie? Proszę powiedz mi, że nie. - Od ciebie nie miałem żadnego zaangażowanego związku. 104

Westchnęła głęboko. - Cóż, to sprawia, że czuję się jak gówno. Większość kobiet oddałaby wszystko za takiego faceta jak ty, Reed. - Taa, nie wiem. - Potarłem niespokojnie kark. Meredith posłała mi skupione spojrzenie. - To nie byłeś ty. To ja byłam młoda i głupia, i to mój największy żal. Nie znam zbyt dobrze Ivy, ale wydaje się być kobietą, która potrzebuje w swoim życiu kogoś takiego jak ty. - Co masz na myśli? - Jest bardzo opiekuńcza, jeśli chodzi o jej syna. Jest bardzo niepubliczna. Nigdy nie wychodzi, nigdy się nie umawia. Wszystkie znaki tam są. Zmarszczyłem brew. - Jakie znaki? - Została bardzo mocno zraniona. Oparłem się o boks, czując, jakby całe powietrze zostało ze mnie wyssane. To miało sens. Sposób, w jaki zareagowała, kiedy złapałem ją w restauracji, jej ciało napięło się i wydawała się wystraszona. Sposób, w jaki jej oczy dawały mi dwie, skłócone wiadomości. - Nie mogę znieść myśli o kimś raniącym ją – powiedziałem. - To sprawia, że mam mdłości. I jestem naprawdę, cholernie zły. - Co ci to mówi? Już czujesz się w stosunku do niej opiekuńczy. Bądź wystarczającym mężczyzną, aby zaryzykować. Spojrzałem na Meredith, widząc kobietę, którą znałem tak wiele lat temu. - Zrobiłbym to, ale ona się nie umawia. 105

- Więc zmień jej zdanie. Spojrzałem na Ivy i Noaha. Talerz spaghetti ustawiony był między nimi, a ona nawijała je na widelec. Kiedy wzięła pierwszy kęs, a potem podała widelec dla Noaha, moja duma stała się nieistotna. Jeśli jakikolwiek mężczyzna ma przełamać się przez jej mury i wejść do środka, to cholernie pewne, że będę to ja.

106

Rozdział 10 Ivy Noah odrzucił na bok łyżkę i położył dłonie na cieście od pizzy, rozsmarowując przecier pomidorowy, który plusnął między jego palcami, dzięki czemu on uśmiechnął się radośnie. - Proszę bardzo – powiedział Gene. - Robi to w stary sposób. Byliśmy w kuchni Margie i Genego, a ja byłam bardziej niż gotowa na ten piątkowy wieczór z pizzą. W restauracji był ciężki tydzień, a dzisiaj miałam tylko czas na zjedzenie połowy grillowanej kanapki z serem. Z jakiegoś powodu restauracja przez cały tydzień była zapracowana. - Przypomnij mi, żebym przyniosła jutro potrawkę z kurczaka do Tomlinów – powiedziała Margie do nikogo w szczególności, przygotowując stół. - Tanya miała dzisiaj histerotomię. - Czas na ser – powiedział Gene do Noaha. - Wiesz, że miała miesiączkę, która trwała ponad miesiąc? kontynuowała Margie, odwracając się do mnie, jej brwi były uniesione. - Hmm? - Spojrzałam znad gazety, którą przeglądałam. Jedynie w połowie słuchałam Margie. - Tanya Tomlin – powtórzyła Margie. - To jeden z powodów, przez który miała histerotomię. I jakiś rodzaj sczepienia pochwy, tak myślę. - To… dobrze dla niej. - Wiesz co jeszcze słyszałam? 107

Powstrzymałam wywrócenie oczami, mając nadzieję, że to nie włączało niczyich damskich miejsc, skoro będziemy niedługo jedli kolację. - Nie, co? - Kim Lockhart prawie godzinę spóźniła się, aby odebrać dzieci ze szkoły, a jeden z nauczycieli został z nimi, dopóki się tam nie zjawiła. Tak bardzo śmierdziała alkoholem, że nauczyciel odmówił pozwolenia dzieciom z nią iść. To była wielka scena. Musieli zadzwonić do jej męża, żeby przyjechał po nią i dzieci. Musiałaś ją poznać, jest żoną Kyle'a, najstarszego z braci. Pamiętałam spotkanie brata Reeda i jego żony na wiejskiej zabawie. - To sprawia, że szkoda mi dzieci – powiedziałam. - Mają dwóch, uroczych, małych chłopców. Z pewnością ich znasz. Kyle przyprowadza ich co niedzielę na naleśniki. - Mamo, chodź zobaczyć pizzę – powiedział Noah. Światło z kuchenki było włączone, a on siedział przed nią, obserwując jak piecze się pizza. Gene spojrzał na niego z czułym uśmiechem. Noah nie miał dziadka, ale miał go w Genym. Usiadłam obok Noaha i obserwowaliśmy jak topił się ser i przyrumieniały brzegi pizzy. Kiedy pizza się upiekła, wszyscy usiedliśmy do kolacji. Zjadłam parę kawałków pizzy, ledwo mówiąc między gryzami. - Miło widzieć jak w końcu jesz – powiedziała Margie. - Byliśmy dzisiaj tacy zajęci. - Najbardziej zapracowana restauracja w Missouri, tak myślę – powiedziała Margie z dumą w głosie. Nauczyłam się słyszeć różnicę w sposobie, w jakim ludzie z Missouri a ludzie z jakiegoś innego miejsca wymawiali to państwo. Margie wymawiała je „Mizzura”. Z pewnością była stąd. 108

Czas spania Noaha to 20:30, więc kiedy posprzątaliśmy po kolacji kuchnię, położyłam go do łóżka. Zwinęłam się obok niego, żeby pomóc mu zasnąć w podwójnym łóżku, które dzieliliśmy w pokoju gościnnym Margie i Genego. Pocierałam kółka na jego plecach, czując jak zamykają mi się powieki i szybko zasnęłam. Nie miałam koszmarów przez jakiś czas, ale dzisiaj wróciły. Koszmary miały kilka odmian, a dzisiaj miałam ten najgorszy. Mój ojciec na mnie leżał, chrząkając i jęcząc. Potem zniknął i spojrzałam w górę, aby zobaczyć jak moja matka na mnie patrzy, jej usta ułożone były w cienką linię rozczarowania. - Co zrobiłaś, Ivy? - powiedziała. - Noah zasługuje na coś lepszego. Nie obudziłam się z krzykiem, tak jak czasami z tych koszmarów, ale z głośnym sykiem. Wzięłam głęboki oddech, serce biło mi szybko. Kiedy instynktownie sięgnęłam po Noaha, jego ciepło mnie uspokoiło. Poprawiłam kołdrę na jego ramionach i odsunęłam mu włosy z czoła. Moje ciało w końcu się zrelaksowało i zwinęłam się z powrotem obok mojego śpiącego syna. Podczas dnia nie myślałam o przeszłości, więc dlaczego nawiedzała mnie w nocy? Myślałam, że zakopałam ją na zawsze. Jakiś czas zajęło mi zaśnięcie, ale kiedy to zrobiłam, spałam spokojnie do ranka. Noah obudził mnie przez trzymanie przede mną widelca z kawałkiem naleśnika pokrytego syropem. - Zjedz trochę naleśnika, mamusiu – powiedział. - Hmm? - Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. - Och. Dzień dobry, kolego. - Naleśnik – powiedział. Otworzyłam usta i pozwoliłam mu się nakarmić. Uśmiechnął się i 109

odbiegł do kuchni Genego i Margie. Noah i ja zjedliśmy śniadanie z Genem i Margie, a potem resztę weekendu spędziliśmy na naszych zwyczajnych zajęciach – chodzeniu do biblioteki, robieniu prania i sprzątaniu mieszkania. Mimo że pogoda była całkiem chłodna, to również odwiedziliśmy parę razy z Noahem park, żeby mógł się pobujać na huśtawkach. Kochałam weekendy, ponieważ nie byłam aż tak wyczerpana, jak często się czułam wieczorami w dni robocze. Ale w poniedziałek rano znowu wróciła harówka. Podrzuciłam Noaha do żłobka, żegnając go paroma pocałunkami i uściskami, a potem pojechałam do pracy na moją zmianę od siódmej do piętnastej. Przez pierwszą godzinę pracowałam na autopilocie, trzymając w kieszeni zestawienie napiwków. Pieniądze zawsze były ograniczone. Większość naszych ubrań kupowałam na wyprzedażach, ale jedyną rzeczą, na którą zawsze przepuszczałam pieniądze i kupowałam nowe, były buty, a Noah i ja potrzebowaliśmy nowej pary. Zerkając na mojego nowego klienta przy małym stoliku, jęknęłam w duchu. Tom Marsh. Albo, jak woli być nazywany policjant, „sierżant Marsh”. Był całkiem miłym facetem, ale lubił dotykać i z czasem stawał się coraz bardziej odważniejszy. Wolałam czekać, aż usiądzie przy ladzie. W taki sposób on był po jednej stronie, a ja po drugiej. - Dzień dobry, sierżancie – powiedziałam, ustawiając się do niego pod kątem, żeby nie mógł otrzeć się o mój tyłek. - Ivy. - Uśmiechnął się z siedzenia i położył dłoń na moim biodrze. Wyglądasz wspaniale, jak zawsze. - Co mogę tobie na początek podać? - spytałam, odsuwając się. Kawę? 110

Jego niechciana przeze mnie dłoń na moim ciele sprawiała, że chciałam wewnątrz krzyczeć. Nie lubiłam być dotykana przez mężczyzn, a fakt, że on był gliniarzem, sprawiał, że było to dziesięć razy gorsze. - Czy nie słyszałem przypadkiem, że umawiasz się z jednym z braci Lockhart? - Chwycił i ścisnął moje biodro oraz zmarszczył brew, próbując wyglądać na rozczarowanego. Zamiast tego wyglądał żałośnie. - Nie, nie umawiam się – powiedziałam z pogardą w głosie. - Kawa? Czułam na nas spojrzenia innych klientów. Moja tolerancja sięgnęła limitu. Odwróciłam się, a dłoń Toma spadła z mojego biodra. - Za chwilę wrócę – zawołałam przez ramię. Wróciłam do kuchni, żeby spojrzeć na zamówienia, a Margie wsunęła się obok mnie. - Nie musisz pozwalać tamtemu zboczeńcowi się dotykać, wiesz. Mówiłam ci to. Mogłabym ci powiedzieć jak go powalić na ziemię. - Cieszyłoby mnie to – powiedziałam, uśmiechając się, gdy przypomniałam sobie jak Reed oferował, że nauczy mnie boksować. - Idź na zewnątrz na przerwę – powiedziała Margie. - Wezmę twoje stoliki. - Jest w porządku. - Idź. - Wykonała goniący ruch ręką. - Idź zaczerpnąć świeżego powietrza. Wiedziała, że kiedy brałam przerwę, to myłam naczynia albo pomagałam Genemu. Te rzeczy mnie relaksowały, ale Margie zawsze nalegała na to, żeby przerwy były wolne od pracy. Kiwnęłam głową i udałam się do drzwi wyjściowych. Rześkie, zimowe powietrze było miłe na mojej spoconej skórze. W pracy byłam w ciągłym 111

ruchu. To sprawiało, że czas szybko leciał i utrzymywało mnie to w dobrej formie. Ale sprawiało również, że czułam się jak spocony bałagan pod koniec pracy. Moje ubrania zawsze śmierdziały tłustym jedzeniem restauracji, co oznaczało, że ja też. Za rogiem była ławka, więc zdjęłam fartuch i usiadłam. Chciałam wyrzucić z myśli Toma oraz to, jak obleśne wydawały się jego spojrzenia i dotyk. Z jednym, oczyszczającym oddechem, a potem następnym, przypomniałam sobie, że to nie ja powinnam się czuć źle. - Hej, Ivy. Jak się masz? Spojrzałam w górę, aby zobaczyć Reeda, stojącego parę metrów dalej. Miał na sobie ciemny, dopasowany garnitur z jasnoczerwonym krawatem oraz długi, wełniany płaszcz. Wszystko w nim było przeciwieństwem kelnerki w tłuszczu. - Dobrze. A ty? - Mogę się przysiąść? Idę do gmachu sądu, ale mam trochę wolnego czasu. Lovely było stolicą hrabstwa, mimo że nie było największym miastem w kraju. Stary gmach sądu, tuż za placem miejskim, był jednym z najpiękniejszych budynków w tym miejscu. Reed mógł udać się tam na piechotę ze swojego biura. - Pewnie – powiedziałam, przesuwając się. - Chciałabyś mój płaszcz? - spytał. - Jest tu zimno. - Jest dobrze. Jest mi gorąco przez ciągłe pędzenie tu i tam. Reed kiwnął głową i usiadł na drugim końcu ławki. Zerknęłam na pustą przestrzeń między nami. Nie był taki jak Tom Marsh, który traktował kobiety jak zabawki. 112

- Jak ci minął weekend? - spytał. - Miło. Robiłam płatki śniegu, wiesz, te gdzie składasz papier, tniesz go nożyczkami, a potem rozkładasz? Pokręcił głową. - Myślę, że nigdy ich nie robiłem. - Co? Kocham te rzeczy. A kiedy je rozwijam, Noah wydaje te okrzyki radości. Więc zrobiłam jakieś dwadzieścia i powiesiłam je na sznurkach na suficie. Reed uśmiechnął się. - Brzmi zabawnie. - Cóż, dla mamy i dziecka takie jest – powiedziałam, wzruszając ramionami. - Chciałbym tam być. - Jego ciepłe spojrzenie przypomniało mi o tańczeniu z nim na wiejskiej zabawie. Zerknął na zegarek i westchnął. Muszę iść do sądu, ale… chciałem cię zapytać… mogę cię gdzieś zabrać w ten weekend? - Zabrać? - Ścisnęłam przesiąknięty sosem fartuch w dłoniach. - Chodzi ci o randkę? - Tak. Naprawdę cię lubię, Ivy. Nadzieja w jego brązowych oczach mnie zmiażdżyła. Nigdy mnie tak nie kusiło, żeby zgodzić się na randkę. - Dziękuję za spytanie mnie – powiedziałam. - Ale nie chodzę na randki. Odetchnął i spojrzał na mnie przepraszająco. - Przepraszam, jeśli błędnie odczytałem sygnały. Nie chciałem sprawiać, abyś czuła się niezręcznie. 113

- Nie, wcale nie. - Nie… w jakiej sprawie? Uśmiechnęłam się na jego uroczą gadkę prawnika. - W obu sprawach. Nie odczytałeś błędnie sygnałów ani nie sprawiłeś, że poczułam się niezręcznie. Odwrócił się w moją stronę, jego brew zmarszczyła się ze zmieszaniem. - Zatem lubisz mnie, ale nie umówisz się ze mną? - Nie chodzę na randki. - To dlatego, że nie masz opiekunki do dziecka? Bo moja mama… Pokręciłam głową. - Z innych powodów. Minęło parę sekund ciszy, nim się odezwał: - Okej. Szanuję to. - Wstał z ławki. - Muszę iść, ale jest tu zimno. Jesteś pewna, że nie chcesz mojego płaszcza? - Wracam do środka, ale dziękuję. Kiwnął głową i podniósł teczkę, którą postawił obok ławki. - Do zobaczenia w trakcie lunchu – powiedziałam. - Pewnie. Pa, Ivy. Obserwowałam jak odchodził do sądu, podziwiając linię jego szerokich ramion i jego wysoką, atletyczną postawę. Pozwoliłam sobie śnić na jawie o randce z Reedem. Niesamowite byłoby posiadanie jego uwagi przez cały wieczór, nieważne co byśmy robili. I może by mnie pocałował, zamiast samego dobranoc, tak jak po wiejskiej zabawie. Albo może nie, skoro mu odmówiłam. Ale muszę pozostać skupiona na Noahu. Nawet jeśli pozwoliłabym 114

sobie na randkę, Reed nie zdawał sobie sprawy z tego, kogo pytał. Byłam taka niedoświadczona, że byłam praktycznie dziewicą i miałam głęboko osiedlony brak zaufania do mężczyzn. Byłam całkiem pewna, że jeśli bym się zgodziła, to nasza randka nie okazałaby się tym, czego oczekiwał Reed. Z westchnięciem, wstałam i wróciłam do pracy. *** Podczas następnego popołudnia usiadłam w biurze pediatry z sennym Noahem w ramionach. Jego nauczycielka ze żłobka zadzwoniła do mnie, aby powiedzieć, że miał gorączkę, a ja od razu przywiozłam go do lekarza. - Hej, Ivy – powiedział doktor Stein, zamykając za sobą drzwi. - Co się dzieje z Noahem? - Ma gorączkę i lekki katar. Nie dostrzegłam dzisiaj rano kataru, ale myślę, że rozwinął się w żłobku. Doktor Stein przejrzał swój mały komputer. - Niska temperatura. Spójrzmy na to, Noah. Sprawdził mu uszy, nos, gardło i klatkę piersiową. Noah, który w połowie spał, nie protestował. - Myślę, że to tylko lekkie przeziębienie – powiedział doktor Stein, owijając z powrotem stetoskop wokół szyi. - Tylenol i Ibuprofen na gorączkę, dużo płynów i pozwól mu odpoczywać. - Okej. Dzięki. - Nie chcę marudzić, Ivy, ale sprawdziłaś dokumenty medyczne twoich rodziców? Od kiedy Noah się urodził, mówiłem ci, aby przekazać nam naturę jego ojcostwa, ponieważ przez odkładanie tego musimy bardzo dokładnie go leczyć. Znanie historii zdrowotnej jego rodziny mogłoby być w pewnym punkcie ważne. 115

Westchnęłam i odwróciłam wzrok. Doktor Stein odbierał poród Noaha i był jedyną osobą, z którą podzieliłam się prawdą. To była chroniona, medyczna informacja, i powiedział mi, że miałam prawo się nią podzielić, skoro ciąża wynikająca ze współżycia rodzica ze swoim dzieckiem może wywołać ryzyko problemów zdrowotnych u dziecka. Dokładnie sprawdził Noaha i jak na razie nie widział nic nieprawidłowego. - Nadal nie skontaktowałam się z ojcem – przyznałam. - Wiem, że to jest prawdopodobnie coś, czego nie chcesz robić, ale proszę zrób to. Noah jest normalny z tego, co mogę zobaczyć. Nawet z niektórymi rzeczami jest trochę do przodu. Jesteśmy poza punktem poważnej troski, ale musimy wiedzieć co i jak. A historia zdrowotna rodziny dla każdego może być istotną informacją. - Tak, masz rację. Muszę ją zdobyć. Doktor Stein uśmiechnął się do mnie. - Świetnie sobie radzisz, Ivy. Nadal wykonuj świetną pracę. Podziękowałam mu i pożegnaliśmy się. Myśl o kontaktowaniu się z ojcem z jakiegokolwiek powodu sprawiała, że było mi niedobrze. Ale dla Noaha… Kiedy przywiozłam Noaha na drzemkę do domu, napisałam zdawkowy list do ojca. Nie mogłam zdobyć się na napisanie słów „Drogi tato”. Cześć. Tu Ivy. Pediatra mojego syna potrzebuje historii zdrowotnej jego rodziny. Możesz, proszę, przysłać Twoją oraz wszystko, co wiesz o mamie? Dzięki.

116

Użyłam adresu restauracji jako mojego. Nie to, że nie mógłby mnie znaleźć, jeśli by chciał, ale nie mogłam znieść myśli o naprowadzeniu go prosto pod moje drzwi. Mam nadzieję, że wyśle mi to i to będzie tyle. Jeśli kiedykolwiek przyjedzie do Lovely, mojej bezpiecznej przystani, to dowie się, że jego bezsilna córka ma wiele walki, jeśli chodzi o chronienie swojego syna.

117

Rozdział 11 Reed Wyrzuciłem cios i przekręciłem się na drugą stronę, mając nadzieję na uniknięcie uderzenia Masona w moją twarz. Ale tak jak podczas wszystkich razów, kiedy uderzał mnie, odkąd zaczęliśmy uprawiać boks prawie czterdzieści minut wcześniej, jego refleks był trochę szybszy od mojego. - Kurwa – wymamrotałem, kiedy uderzył mnie w policzek. - Wystarczy. - Taa, to za te twoje gadanie bzdur o tym, że skopiesz mi tyłek – powiedział, uśmiechając się. - Zawsze byłem szybszy od ciebie. - Pokręciłem głową, gdy rozwiązałem rękawiczkę zębami, zdezorientowany. - Ja nadal boksuję parę razy w tygodniu. Ty teraz zawsze jesteś za biurkiem. - Podnoszę ciężary i ćwiczę, ale do teraz nie miałem nikogo, z kim mógłbym uprawiać boks. - Jestem szczęśliwy, aby pomóc. Poza tym nie masz kuli na łańcuchu jak Kyle i Austin. - Taa. - Nigdy nie zrozumiem dlaczego tak młodo się pobrali. Kim jest cholernym koszmarem. Myślisz, że Kyle miał jakieś znaki ostrzegawcze, że ona taka będzie? Pokręciłem głową. 118

- Nie ma mowy, nie ożeniłby się z nią, gdyby wiedział. - Monogamia nie jest wrodzona – dodał Mason. - Myślę, że Kyle kochał Kim wystarczająco, aby spróbować. - Domagała się większej obrączki ślubnej na ich rocznicę – powiedział Mason. - Słyszałeś o tym? Powiedziała, że musi mieć przynajmniej trzy karaty. Piłem wodę z butelki, gdy mówił, i zakrztusiłem się śmiechem. - Nowa obrączka ślubna? Nie wiedziałem nawet, że coś takiego jest. - Dla Kim jest. Przysięgam, ona czasami próbuje go popchnąć do tego, aby się z nią rozwiódł. - To musi być ciężkie dla Kyle'a, człowieku. Mają dzieci, a on ma pracę pod presją. - Taa. Są idealnym przykładem dla tego, czemu mogę się nigdy nie ustatkować. - Dla mnie też. - Wyszedłem z ringu i zdjąłem przepoconą koszulkę. Ej, tata potrzebuje naszej pomocy, żeby pomóc przenieść trochę regałów na książki z piwnicy. Powiedziałem mu, że przyjdziemy, kiedy tu skończymy. - Myślę, że na dzisiaj wystarczająco ci skopałem tyłek. Gotowy? Spojrzałem na niego gniewnie. - Zawsze jestem gotów na więcej. - Dobrze. Jesteś dla mnie dobrym partnerem do sparingu. Naprawdę, to było całkiem bliskie remisu. - Było zabawnie. - Poszliśmy do szatni, a ja odwróciłem się do brata. Ej, uczyłeś kiedykolwiek kobietę jak boksować? Zaśmiał się. - Nie, ale brzmi jak świetna gra wstępna. 119

Obraz spoconej Ivy, z blaskiem determinacji w niebieskich oczach, sprawił, że się uśmiechnąłem. - Taa, możesz mieć rację. - Kogo chcesz nauczyć? - Nie wiem – mruknąłem lekceważąco. - Kelnerkę? - Ma na imię Ivy. - Jest gorąca. - Trzymaj się od niej z daleka – powiedziałem z ostrzeżeniem w głosie. - Spokojnie, braciszku. Nie startowałbym do żadnej kobiety, którą jesteś zainteresowany. Kiwnąłem głową, zdjąłem przepocone ubrania i poszedłem pod prysznic. Myślałem o Ivy, gdy rozsmarowywałem mydło na rękach i piersi. Ostatnio przez większość czasu o niej myślałem. Pamiętałem o tym jak wyglądała, kiedy siedziała obok mnie na ławce, kosmyki jej bordowych włosów przesuwały się przez jej twarz, gdy powiewał wiatr. Powiedziała tylko, że się nie umawia – a nie, że nie była mną zainteresowana. To nie wydawało się jak miłe odrzucenie. Sposób, w jaki mi odmówiła, brzmiał, jakby próbowała przekonać siebie tak bardzo, jak próbowała przekonać mnie, że się nie umawia. Skończyłem prysznic i wysuszyłem się, nadal o niej myśląc. Pozostała w moich myślach podczas jazdy do domu rodziców oraz podczas przenoszenia regałów. - Hej, Reed – powiedziała mama, gdy weszła do kuchni. - Wyglądasz na pogrążonego w myślach. 120

Wzruszyłem ramionami. - O czym myślisz? - nalegała. - O Ivy. Kiwnęła głową i posłała mi wiedzący uśmiech. - Mogę zrozumieć dlaczego. Jest całkiem niesamowita, prawda? - Taa. Zaprosiłem ją na randkę, ale mi odmówiła. - Hmm. - Mama zmarszczyła brew. - Cóż, jeśli to sprawi, że lepiej się poczujesz, to myślę, że z nikim się nie umawia. - Wiem, ale… myślę, że jest mną zainteresowana. A ja jestem bardzo zainteresowany nią. Po prostu nie rozumiem dlaczego nie da mi szansy. - Myślę, że jest bardzo opiekuńcza, jeśli chodzi o jej syna. - Jestem chętny, aby spędzić tyle czasu, ile trzeba, na zdobyciu jej zaufania. Mama podeszła do mnie i chwyciła mój policzek w dłoń. - Brzmi tak, jakbyś bardzo jej chciał. - I Noaha. Jak często mężczyzna wie, że kobieta jest wspaniałą matką, nim chociażby zabierze ją na pierwszą randkę? - Zatem cóż, powiedziałabym próbuj. - Podeszła do lodówki i wyjęła sobie wodę. Westchnąłem ze złością. - Próbowałem. - Co, jedno zaproszenie na randkę? - Mama roześmiała się smutno. Wiesz ile razy zapraszał mnie twój ojciec, zanim się zgodziłam? - Szesnaście. - Słyszałem tę opowieść wiele razy. - Wszędzie są mężczyźni, którzy szukają seksu. Zwłaszcza w tych dniach i w tym wieku. Jeśli chcesz od niej czegoś więcej, udowodnij jej to. 121

Kiwnąłem głową. - Nie poddaję się. Po prostu nie wiem, co mam zrobić, żeby ją przekonać. I… tak szalenie, jak wiem, że to brzmi, myślę, że ona mnie potrzebuje. Widzę ten wyraz w jej oczach, jakby… chciała czegoś więcej. - Wymyśl coś. Bądź z nią cierpliwy. Przeciągnąłem dłonią po twarzy, czując wszystko poza cierpliwością. Widzenie Ivy podczas lunchu w restauracji nie było wystarczające. Chciałem, żeby spojrzała na mnie tak, jak tamtego wieczoru na wiejskiej zabawie, zastanawiając się, czy zamierzam ją pocałować. Tylko że następnym razem odpowiem na jej pytanie inaczej. ***

Ivy Zaniosłam jedzenie do stolika dla czterech osób, wsadzając tacę pod ramię, gdy była pusta. Była godzina lunchu, a restauracja była zapełniona. Miałam wielu klientów, o których powinnam myśleć, ale tylko jeden miał moją uwagę. Tom Marsh nie powiedział ani jednego, niestosownego komentarza, ani nie próbował się o mnie dzisiaj ocierać. Pewnie był tylko w złym humorze. Ale sposób, w jaki obserwował mnie ze swojego miejsca przy małym stoliku, był wytrącający z równowagi. Za każdym razem, gdy na niego zerknęłam, jego oczy były na mnie. I nie miał zwyczajnego, radosnego uśmiechu. Wyglądał na zdeterminowanego. Rozważałam poproszenie Margie o to, aby uzupełniła jego picie oraz podała mu rachunek. Ale sekundę później zmieniłam zdanie. Nie pozwolę sobie być przestraszoną.

122

Kiedy położyłam mu na stole rachunek i nowy napój, Tom przesunął się na krześle i uśmiechnął się do mnie. - Masz syna, prawda, Ivy? Jego wspomnienie o Noahu sprawiło, że po mojej skórze przeszedł dreszcz. - Tak. - I jesteś skazana na siebie, tak? Tylko ty i on. - Nie jestem pewna do czego dążysz. - Zmarszczyłam brew i posłałam mu spojrzenie przejdź do rzeczy. - Myślę, że przydałby ci się dobry przyjaciel. Ktoś, z kim mogłabyś spędzić trochę czasu i całe miasto by o tym nie wiedziało. Wiesz, ktoś, kto pomógłby z pieniędzmi i rzeczami, żebyś miała więcej do wydania na swojego syna. Brzuch mi się skręcił z nudności. Czy on mówił to, co myślałam, że mówił? - Jestem bardzo odosobnioną osobą – powiedziałam, nie wiedząc jak inaczej odpowiedzieć. - I naprawdę nie mam czasu na przyjaciół. - Każdy potrzebuje przyjaciół. Nie uważasz, że zasługujesz na specjalne traktowanie od mężczyzny? - Ee… tak jak powiedziałam, nie mam czasu. Tom kontynuował niskim głosem: - Znajdź czas. Bardzo dobrze się tobą zajmę, Ivy. I nikt nie musi wiedzieć. - To niestosowne, Tom. Więc po pierwsze, odpowiedzią jest nie. A po drugie, jesteś żonaty. - Przestań się wywyższać. - Teraz jego głos był zdenerwowany. - Wiem, 123

że przydałyby ci się pieniądze. Jego sugestia, że uprawiałabym seks za pieniądze, była kroplą, która przepełniła czarę. Przez wystarczająco długi czas ignorowałam jego zaloty. Sprawiał, że czułam się gorzej niż tanio, kiedy mnie dotykał, gapił się na moje piersi i zostawiał mi potem napiwki. Sprawiał, że czułam się bezwartościowa. - Idź do diabła, Tom – powiedziałam, mrużąc na niego oczy. - Czy to ten sam rodzaj oferty, jaką dajesz dla kobiet, kiedy je zatrzymujesz? Zapłać mandat albo bądź moją przyjaciółką, a wyciągnę cię z tego? Jego wyraz twarzy pociemniał i owinął dłoń wokół mojego nadgarstka. - Lepiej uważaj na to, co mówisz – powiedział złowrogo. Roześmiałam się bez humoru. - Ja? - Ej – powiedział zza nas głęboki głos. Odwróciłam się, żeby zobaczyć szybko podchodzącego Reeda, jego wyraz twarzy był tak wkurzony, jak Toma. - Co to, do diabła, jest? Reed chwycił przedramię Toma i odepchnął jego dłoń od mojego nadgarstka. Ustawił się przede mną tak, że był między mną a Tomem. Moja ulga zakryta została zawstydzeniem, kiedy inni klienci odwrócili się, aby zobaczyć, co się dzieje. - Nic – powiedział Tom, kładąc ręce na stoliku. - Gówno prawda. - Reed spojrzał na mnie. - Co on do ciebie mówił? - Narzekałem na lunch – powiedział Tom. - To wolny kraj, więc nadal mogę to robić, prawda? - Narzekaj na co chcesz, dupku, ale jej, kurwa, nie dotykaj. Nigdy nie widziałam, żeby Reed stracił swoje opanowanie. Pochylał się 124

w stronę Toma, czekając na odpowiedź, kiedy Tom wstał z krzesła. - Chcesz, aby pojawienie się w sądzie było z twojego powodu? powiedział Tom wyzywającym głosem. - Za obrażanie policjanta? - Proszę bardzo. Chciałbym powiedzieć dla sędziego Tennisona, że nazwałem cię dupkiem za chwytanie kobiety, która wyraźnie czuła się przez ciebie zagrożona bez żadnego powodu. - Dżentelmeni, jakiś problem? - spytała Margie, podchodząc i patrząc gniewnie między Reedem a Tomem. - Myślę, że już skończyliśmy – powiedział Tom, rzucając pieniądze na rachunek. - Dotknął cię, Ivy? - spytała Margie, odwracając się do mnie. Cała restauracja teraz się na nas patrzyła. - Tak. - Skrzyżowałam ręce na piersi. - Dzisiaj i prawie każdego dnia, kiedy tu był. - Palant – mruknął Reed. - Sierżancie Marshu, myślę, że powinieneś sobie znaleźć inną restaurację – powiedziała Margie. Cisza przeszła przez restauracje, a Tom rozszerzył z niedowierzaniem oczy. - Żaden problem, Margie. Znajdziesz inny wydział policji, do którego będziesz dzwonić, kiedy będziesz miała tu kłopoty? - Zakładam, że muszę o tym porozmawiać z szefem kuchni. Tom pokręcił głową i spojrzał na mnie z ukosa. - Będziesz zadowolona, kiedy zostanę przez to ukarany? - Wynoś się – powiedziała Margie uniesionym głosem. Tom zaczął iść w stronę drzwi. 125

- Wsadź sobie tę odznakę w tyłek – powiedział Reed pod nosem. Tom zatrzymał się na sekundę, nim znowu zaczął iść do drzwi i wyszedł. Napięcie opuściło restaurację razem z Tomem, a klienci zaczęli mówić o tym, czego byli świadkami. - Zranił cię? - spytał mnie Reed. - Nie. - Co do ciebie powiedział? Westchnęłam głęboko. - Zaoferował po prostu coś, czym nie byłam zainteresowana. - Co za dupek. - Jestem do tego przyzwyczajona. - Inni faceci kładą na tobie dłonie, kiedy tu jesteś? - Reed brzmiał na złego i zaskoczonego. - Jestem kelnerką. Mężczyźni myślą, że jestem tu po to, aby im służyć, czy to śniadanie, czy krótkie chwycenie tyłka. - Cóż, jebać to. To sprawia, że chcę wziąć laptopa i pracować tu, żebym mógł nauczyć ich manier. Ta strona Reeda była dla mnie bardziej czarująca niż dżentelmen, do którego przywykłam. Dotknęłam lekko jego ramię. - Dziękuję za wstawienie się za mnie. Muszę wracać do pracy. - Jeśli będziesz miała z nim jakiekolwiek problemy, to daj mi znać. Mogę dać ci swój numer, abym wiedział, że możesz się ze mną skontaktować, jeśli będziesz musiała? Kiwnęłam głową, a on wyciągnął wizytówkę z kieszeni, pisząc coś z tyłu. - Mój numer komórkowy. - Podał mi ją. 126

- Dzięki. - Włożyłam wizytówkę do kieszeni fartucha. Podekscytowanie w restauracji zniknęło, a ja wróciłam do pracy. Paru klientów posłało mi pocieszający uśmiech, aby dać mi znać, że byli po mojej stronie. Byłam bardziej niż gotowa, żeby pojechać do domu pod koniec zmiany, ale czułam się dobrze przez sprzeciwienie się dla Toma Marsha i nie mogłam nic poradzić na myślenie o sposobie, w jakim Reed i Margie przyszli mi na ratunek. Znowu miałam przypomnienie o tym, jakie miałam szczęście, że ustatkowałam się w Lovely.

127

Rozdział 12 Punktualnie o siódmej czterdzieści pięć następnego ranka, Walter usiadł na swój stołek, mając na twarzy grymas. Byłam tam w ciągu trzydziestu sekund, wiedząc jak bardzo denerwowało go czekanie. - Dzień dobry, Walterze. Co mogę ci podać? Przyglądał mi się w ciszy. - Zastanawiałem się nad czymś. Jak taka inteligentna, młoda kobieta jak ty, skończyła będąc kelnerką? - Żebym mogła poznawać takich czarujących klientów jak ty. - Mówię poważnie, Ivy. - To naprawdę nie twój interes, dlaczego mam tę pracę. A teraz, co podać? - Nie bądź taka defensywna. Widzę w tobie coś niespełnionego. Położyłam dłoń na jednej stronie biodra i oparłam się drugą. - Skąd te nagłe zainteresowanie mną? - Nie jest nagłe. Przychodzę tu od pięciu miesięcy każdego dnia roboczego. Klient z mojego innego stolika spotkał moje oczy, wysyłając mi sygnał, aby dolać mu kawy. - Pracuję tu, żeby utrzymać syna – powiedziałam do Waltera. - Co podać? - Jaki był twój ulubiony przedmiot w liceum?

128

- To było dawno temu. - Po prostu mnie rozbaw, dziewczyno. Mogę być starym zrzędą, ale jestem bardzo spostrzegawczy. Wiem, że lubisz czytać, ale kiedy nie przerzucasz hamburgerów ani nie zmieniasz pieluch, to co innego sprawia ci radość? Roześmiałam się bez humoru. Noah i praca to moje życie. - Hm… nie wiem. - Oo. - Walter wskazał na mnie palcem. - Teraz gdzieś zmierzamy. Jesteś czerwona jak pomidor. Zatem powiedz mi. - Nie. Po prostu zamów swoje jajka i chleb, proszę. Mam innych klientów. Westchnął. - Może tak naprawdę nic nie ma. - Albo może nie chcę słuchać twoich krytycznych opinii – wyrzuciłam z siebie. - A więc to jest pisanie. - Jego uśmieszek był usatysfakcjonowany. - I martwisz się, że znany pisarz będzie cię oceniał. - Z pewnością nie ma tu innych skromnych pisarzy, więc zakładam, że masz rację. - Jestem zbyt stary, żeby być skromnym. Zatem co piszesz, dziewczyno? - W tych dniach tylko zamówienia w tym notatniku. - Stuknęłam w niego długopisem dla efektu. - Zatem co podać? - Napisz coś i mi przynieś. Przeczytam i powiem ci, co o tym myślę. Wybuchnęłam śmiechem. - Nie, dzięki. 129

- Szansa może nigdy więcej się nie pojawić. - Walter spojrzał na mnie znad okularów. - I nie pisz o pięknie kwiatka albo o magii pierwszej miłości. Napisz o czymś, co się liczy. Coś, co ciężko powiedzieć. Pokaż mi coś, co siedzi głęboko w tobie. - Przeszukał menu, jego chwila człowieczeństwa minęła. - Dwa jajka, średnie. Pszenny chleb z masłem. Mały talerz owsianki. Wzięłam menu, które mi podał, i odeszłam, żeby chwycić dzbanek z kawą. Walter musiał doświadczać chwilę szaleństwa. Nie mógł naprawdę widzieć czegoś niespełnionego w kelnerce, która każdego ranka dostarczała mu kawę i jajka oraz brała piętnaście procent napiwku. Uwielbiałam pisanie w liceum, ale nie będę dzielić się tą informacją z bogatym, znanym pisarzem, który był taki krytyczny, że mógłby zepsuć ci humor jednym spojrzeniem. Walter musi zadowolić się ocenianiem moich kelnerskich zdolności, a nie pisarskich. Przez resztę zmiany próbowałam utrzymać myśli na zbieraniu zamówień, dostarczaniu jedzenia i zbieraniu napiwków szybką obsługą. Ale moje myśli nadal wędrowały do oferty Waltera oraz jego komentarza odnośnie widzenia we mnie czegoś niespełnionego. Dlaczego przestałam pisać? Wyniki z moich szkolnych testów były bardzo dobre, ale nie wybitne. Wiedziałam w sercu, że napisane przeze mnie wypracowanie o śmierci mamy wygrało stypendium do Stanfordu. Mogłam ukryć prawdę przed innymi, nawet przed sobą, przez odpychanie na bok bolesnych wspomnień. Ale było coś w pisaniu, co zmuszało mnie do wyrzucenia z siebie złych uczuć. Może właśnie dlatego ciężko było myśleć o tym, aby zacząć pisać. Nadal nie byłam gotowa, aby stanąć twarzą w twarz z ciemnością, która zmieniła bieg mojego życia. 130

Kiedy skończyła się moja zmiana, ruszyłam w kierunku biblioteki, aby napisać do April. Lillian nie było przy biurku, więc usiadłam, otworzyłam pocztę i zaczęłam pisać. Droga April, Chciałabym, abyś nie była tak daleko. Dobrze by było osobiście o czymś z Tobą porozmawiać, ale musi wystarczyć e-mail. Tutaj w Lovely jest pisarz, który jest jednym z moich klientów w restauracji. Jest trochę starym zrzędą, ale nie mogę nic poradzić na to, że go lubię. Powiedział, że widzi we mnie coś niespełnionego i jakoś sprawił, że przyznałam, iż lubiłam kiedyś pisać. Potem powiedział, że powinnam coś napisać, a on to dla mnie oceni. Myśl o pisaniu jest dla mnie taka przerażająca. Nie dlatego, że nie mam co powiedzieć, ale dlatego, że mam. Czy to w ogóle ma sens? Również chciałam napisać, że facet zaprosił mnie na randkę. Nie jakiś tam facet. Jest wysoki, mroczny i o wiele bardziej niż przystojny. To właśnie on złapał mnie tamtego dnia, kiedy poślizgnęłam się i prawie upadłam. Ma na imię Reed i jest wszystkim, czym ja nie jestem. Jest prawnikiem, który dorastał w Lovely i ma idealną, dużą, bliską rodzinę. Jest szczery i uroczy. I też wspaniale pachnie. To nieistotny szczegół, ale pomyślałam, że powinnaś wiedzieć. Brzmi świetnie, prawda? Więc oczywiście odmówiłam. Nie wiem, jak pójść na randkę z mężczyzną takim jak on. I co, jeśli dowiedziałby się o mojej przeszłości? Właśnie spojrzałam na godzinę i muszę iść. Mam nadzieję, że to wszystko minie i będę mogła wrócić do swojego cichego, spokojnego życia.

131

Ale, muszę to napisać, z pewnością chciałabym dowiedzieć się, co o tym wszystkim myślisz. Tęsknię, Buziaki, Ivy

*** Następnego dnia wychodziłam z pracy godzinę wcześniej, żeby pomóc z rzemiosłem w żłobku Noaha, kiedy zatrzymała mnie Margie. - Coś do ciebie przyszło – powiedziała, podając mi kopertę, jej oczy zmrużyły się w zdezorientowaniu. - Znaczek z Michigan. Serce zabiło mi mocniej w piersi, gdy wzięłam list i włożyłam go do torebki. - Dzięki, Margie. Muszę iść, ale do zobaczenia rano. - Wyszłam z restauracji, zanim Margie miałaby szansę, żeby zadać pytania, które z pewnością układały jej się w głowie. Popędziłam do samochodu i rozerwałam kopertę, modląc się, aby wysłał informacje, o które prosiłam. Był tam napisany ręcznie list oraz dołączone dwa zdrowotne formularze. Zamykając oczy, odetchnęłam z ulgi. Część mnie chciała porwać list bez czytania go, ale ciekawość zwyciężyła. Droga Ivy, Po ponad trzech latach wysyłasz mi nic poza zapytaniem o zdrowotne informacje? Myślę, że jesteś mi winna więcej niż to. Nigdy nawet nie poznałem wnuka. Chciałbym, żebyś nie zostawiała mnie bez porozmawiania, ale nie jestem już zły. Wszystko, czego chcę, to umieścić za nami przeszłość i 132

znaleźć sposób, aby znowu siebie poznać. Wiesz jak się ze mną skontaktować. A może lepiej przyjedź mnie odwiedzić. Świetnie byłoby Cię zobaczyć. Kocham, Tata

Uderzyłam ręką w kierownicę, wylewały się ze mnie łzy złości. Moje obrzydzenie oraz gniew, które skierowane były w jego stronę, sięgnęły nowego poziomu. Byłam mu winna? Nie był już zły? Przyjedź mnie odwiedzić? Chwytając kierownicę całą swoją siłą, oparłam o nią głowę i próbowałam odepchnąć gniew, który mnie ogarniał. Musiałam się uspokoić. Oczekiwano mnie w szkole Noaha za piętnaście minut i nie mogłam pokazać się tam zła i zapłakana. Z głębokim wdechem włożyłam papiery z powrotem do koperty i zakopałam je w torebce. Potem znajdę środek czyszczący, aby zniszczyć jego list. A może potnę go na kawałeczki i każdy osobno spalę. Nie było mu nawet przykro. W głębi duszy wiedziałam, że jeśli by było, to znalazłby sposób, żeby się ze mną skontaktować i to powiedzieć. Ale nawet kiedy miał przed sobą szansę, aby to zrobić, próbował to zmienić, jakbyśmy byli odseparowani przez jakiś nieistotny, nastoletni napad złości. Niech go cholera. Nie tylko za to, co zrobił, ale za to, jak nadal sprawiał, że się czułam. Odpaliłam samochód, zmuszając siebie do tego, aby o nim nie myśleć. To była moja jedyna droga naprzód – zakopać przeszłość i zacząć przyszłość, krok po kroku. *** 133

Reed Wszedłem do biura i włączyłem światło. W głowie układałem sobie email do innego prawnika i chciałem od razu go napisać i wysłać. Ale e-mail został zapomniany, kiedy zobaczyłem w rogu mojego biura stertę ciemnobrązowych pudeł. - Co do…? - Wysunąłem głowę przez otwarte drzwi i zawołałem: Lena, co to jest? - Bart Daniels je podrzucił. To dokumenty z jakichś spraw. Powiedział, że będziesz z nimi pomagał jako asystent obrońcy z urzędu. Patrzyłem na stertę pudeł, która miała prawie dwa metry wysokości. Kiedy zgodziłem się na bycie asystentem obrońcy z urzędu, to myślałem, że będzie to parę nadmiernych spraw i to, czego nie mógł wziąć Bart przez konflikt interesów. Może pudła nie były pełne. Cóż, może nie oprócz tych dwóch na dole, z których po bokach wychodziły teczki z aktami. Podszedłem do pudeł i zdjąłem przykrywkę z jednego na górze. Cholera. Pudła były pełne. Z głębokim westchnięciem, zdjąłem kurtkę i podciągnąłem rękawy koszulki. Wysłałem tego e-maila, a potem zacząłem przeszukiwać akta, żeby zobaczyć z iloma sprawami muszę się zmierzyć. Będzie cholernie dużo spraw, już to wiedziałem. Dobrze, że nadal byłem młody i żwawy. ***

Ivy Mój telefon zabrzęczał z kieszeni mojego fartucha. Wyjęłam go i zerknęłam na ekran. Wiadomość głosowa od April. Musiała przeczytać 134

mojego e-maila i zdecydowała zamiast odpisywania zadzwonić. Muszę dzisiaj wieczorem do niej oddzwonić, gdy będę po pracy. Włożyłam telefon z powrotem do kieszeni i wróciłam do pracy. Parę minut później zobaczyłam wysokiego mężczyznę, wchodzącego do restauracji, łapiąc jego postać kątem oka. Nie mogłam nic poradzić na spojrzenie w górę – to był Reed. Posłał mi uśmiech, który sprawił, że tak szeroko się uśmiechnęłam, że musiałam przygryźć wargę, aby to powstrzymać. Zmuszając się do skupienia na klientach, dokończyłam zbierać ich zamówienia. Reed siedział przy mojej sekcji, więc podeszłam do jego stolika. - Hej – powiedziałam. - Co mogę podać ci do picia? - Hej – powiedział cicho. - Mogę ci tylko powiedzieć, że spędziłem cały poranek przeszukując dokumenty? Setki. Moje biuro wygląda, jakby eksplodowała w nim fabryka papieru. - To nie brzmi dobrze – powiedziałam, śmiejąc się. - Bo nie jest. Ale wiesz dlaczego przez cały czas byłem w dobrym nastroju, kiedy przeglądałem cały bałagan tamtej papierkowej roboty? Błysk w jego oku sprawił, że zrobiło mi się ciepło. - Nie mam pojęcia. - Ponieważ wiedziałem, że przyjdę tu na lunch i cię zobaczę. I, jeszcze lepiej, zadam znowu pewne pytanie. - Położył ramię na krześle obok i rozsiadł się wygodnie. - Znowu zapraszasz mnie na randkę? - Za bardzo cię lubię, aby tego nie robić. A jeśli mi odmówisz, to zapytam jeszcze raz. - Reed… 135

- Co muszę zrobić, żeby cię przekonać, abyś dała mi szansę? - Ja nie… - Chcesz, żebym zaśpiewał ci serenadę przed tą całą restauracją pełną ludzi? - Wstał i uśmiechnął się do mnie. - Bo zrobię to. Przygryzłam wargę, aby uniknąć śmiania się na te wyobrażenie. - Nie, to nie będzie… Uklęknął na jedno kolano przede mną, a ja spojrzałam na niego zdziwiona. - Dlaczego dajesz mi nadzieję? - zaśpiewał. - Jaskierku… - Nie! Reed, wstawaj. - Moja twarz zarumieniła się z zawstydzeniem. Klienci posyłali nam rozbawione spojrzenia. - Ona nie chce się ze mną umówić – wyjaśnił Reed dla pary przy pobliskim stoliku. - Reedzie Lockharcie, zwariowałeś – wymamrotałam. - Powiedz mi, co muszę zrobić. Musi być jakiś sposób, żebym mógł cię przekonać. Jedna randka, Ivy, tylko o to proszę. Przeszukałam restaurację, próbując wymyślić odpowiedź. Moje spojrzenie wylądowało na moim najbardziej marudnym kliencie, który przyszedł tu na lunch. - Musisz przekonać Waltera – powiedziałam. - Co? Uśmiechnęłam się, gdy ten pomysł obracał się w mojej głowie. - Przekonaj Waltera, aby powiedział mi, żebym z tobą wyszła, a to zrobię. Reed wywrócił oczami i westchnął. - Nie sądzę, że mógłbym go przekonać, aby na mnie nasikał, jeśli bym 136

się palił. - Jesteś prawnikiem. Czy przekonywanie nie jest twoją rzeczą? Jego usta wygięły się w uśmiechu. - To jedna z moich rzeczy, panno Gleason. A więc jeśli przekonam Waltera, to pozwolisz mi się gdzieś zabrać? - Tak. Mogę nawet rozważyć założenie czegoś ładniejszego niż stare dżinsy. Tak będzie, jeśli go przekonasz. - Sprawiasz, że te dżinsy dobrze wyglądają. - Rozmyślał przez chwilę. Okej. Akceptuję wyzwanie. Pokiwałam głową i próbowałam wyglądać nonszalancko, jednak moje serce pędziło. - Muszę wracać do pracy. - Załatw wolny wieczór w piątek. - Posłał mi jeszcze jeden uśmiech, nim odszedł w stronę Waltera. Chciałam podsłuchiwać, ale miałam stoliki po drugiej stronie restauracji. Gdy tam podeszłam, tak naprawdę miałam nadzieję, że Walter był dzisiaj w dobrym humorze.

137

Rozdział 13 Reed Walter Grieves patrzył na mnie gniewnie znad okularów. - Panie Grieves – powiedziałem, wyciągając dłoń. - Reed Lockhart. - Czego pan chce, panie Lockhart? - Zignorował moją dłoń, więc ją opuściłem. - No cóż, chcę zabrać Ivy Gleason na randkę. - I co to ma wspólnego ze mną? Mów szybko, moja zupa się ochładza. Posłałem mu swój najlepszy szczery uśmiech. - Musi dużo o panu myśleć, ponieważ za pierwszym razem mi odmówiła, ale za drugim razem powiedziała, że jeśli cię przekonam, abyś powiedział jej, żeby ze mną wyszła, to wyjdzie. Jego oczy błysnęły z rozbawieniem, ale grymas pozostał na miejscu. - Tak? Cóż, na nieszczęście dla ciebie, ja również dużo o niej myślę. A ty wyglądasz dla mnie jak mężczyzna, który myśli nie tą głową, co trzeba, abym chociażby rozważał aprobowanie randki z nią. - Dlaczego tak myślisz? - Posłałem mu sceptyczne spojrzenie. - Jestem szanowany i noszę garnitur. Walter odwrócił się w moją stronę, linie jego grymasu się pogłębiły. - To nie twoje ubrania. To sposób, w jaki na nią patrzysz, jakbyś umierał z głodu, a ona byłaby kolacją. Wtargnęła we mnie obrona. 138

- Nie patrzę tak na nią. Naprawdę lubię Ivy. Nie jestem tym, za kogo mnie masz. Burknął lekceważąco. - Nie. Jest miłą dziewczyną i nie chcę, żeby cierpiała. - Nie zranię jej. - Moja zupa jest pewnie teraz lodowata, ponieważ nie akceptujesz odpowiedzi, jaką daję. - Zmrużył na mnie oczy. - Zobaczmy… drogi garnitur, poczucie prawa i oporny charakter. Musisz być prawnikiem. Prychnąłem i westchnąłem, niepewny jak odpowiedzieć. - Zgadza się, młody człowieku. I nie próbuj pomijać pytania. Jesteś prawnikiem? - Tak, proszę pana – powiedziałem, spotykając jego oczy, gdy moje szanse randki z Ivy w ten weekend wyleciały przez okno. - Zatem nie tylko nie, ale do diabła nie. A teraz proszę zostaw mnie, abym zjadł lunch. Walter odwrócił się, a ja odszedłem do swojego stolika, zerkając na Ivy, która dostarczała jedzenie do stolika. Cholera. Musiałby zdarzyć się cud, aby zmienił zdanie. Ale nie poddawałem się. Muszę pomyśleć, zanim znowu do niego podejdę. ***

Ivy Nadal czułam ciepło od widzenia Reeda na lunchu. Margie dostarczyła mu jedzenie, nim miałam okazję je chwycić, więc nie miałam szansy, aby znowu z nim porozmawiać. Ale z tego, co widziałam z rozmowy między nim a Walterem, nie poszło dobrze.

139

Sama wiedza, że był mną zainteresowany, była wystarczająca. To sprawiało, że czułam się ładna w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam oraz nie czułam się jak kawał śmiecia. Reed był przystojny, mądry i uroczy, a kiedy na mnie patrzył, czułam się… wartościowa. Zostało parę minut do końca mojej zmiany, więc sprzątałam za ladą, kiedy przyszedł komisarz policji Lovely i machnął do mnie. - Chcesz zamówienie na wynos, komisarzu? - spytałam, wyciągając notatnik. - Nie. - Zerknął w obie strony, nim kontynuował: - Jestem tu po to, aby powiedzieć, że naprawdę bardzo mi przykro za to, co stało się z sierżantem Marshem. Rozmawiałem z kilkoma świadkami i jest zawieszony do czasu przeglądu jego zatrudnienia przez komisję policji. - Może zostać zwolniony? - Pokręciłam głową. - Jeśli już tu nie przyjdzie, to mi to wystarczy. Nie chcę, żeby miał kłopoty w pracy. - To prawda, że niestosownie cię dotykał? Spojrzałam na bok i westchnęłam. - Niestosownie oznacza różne rzeczy dla różnych ludzi. - W jakikolwiek sposób, który był przez ciebie niechciany. To byłoby niestosowne. - Taa, ale to nie tak, że on jedyny to robił. To jest tak jakby nieodłączna i niezbyt przyjemna część bycia kelnerką. - To pewne jak diabli, że nie musi tak być. Jeśli to stanie się z jakimś klientem – jakimkolwiek – to powiesz mu nie, a jeśli stanie się to znowu, dzwonisz do mnie. Kiwnęłam głową w ciszy. - Policjanci muszą dopasowywać się do najwyższych standardów, Ivy – 140

kontynuował. - Jesteśmy kimś, komu się ufa. Będzie w porządku, jeśli przesłucham ciebie w komisariacie o tym jak sierżant Marsh cię dotykał i jakie prawił niechciane komentarze? - Nie wiem. Próbuję trzymać się w cieniu, a ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, to policjant, który jest na mnie zły. - Pozwól mi się o to martwić. Takie zachowanie jest często naśladowane. Możesz ochronić inną kobietę przed niechcianymi zalotami albo czymś gorszym. Łzy napłynęły mi do oczu, gdy przeszłość wepchnęła się do mojej podświadomości. Czy powinnam zgłosić mojego ojca za to, co mi zrobił? Utrzymywanie tego w sekrecie wydawało się jak jedyny sposób, aby to przeżyć. W wielu sprawach nadal tak jest. Zreformowałam siebie w Lovely. Tutaj byłam samotną mamą, która pracowała i trzymała to w sobie. Tym właśnie chciałam być. Nie mogłam stać się kobietą, której dziecko było jej przyrodnim bratem. I najważniejsze, Noah nie zasługiwał na piętno tego, co przyniosłaby prawda. Był całkowicie niewinny. Ochroniłabym go przed wszystkim. Mimo że nie mogłam powiedzieć nikomu o tym, co zrobił mój ojciec, to mogłam być szczera, jeśli chodziło o Toma. I ciężko było odmówić komisarzowi, który tak szczerze na mnie patrzył. - Okej – powiedziałam, biorąc głęboki wdech i ocierając łzy z policzków. - Przyjdę i porozmawiam z tobą. Umówiliśmy dzień oraz czas, a komisarz podał mi kawałek papieru z napisaną na nim wizytą. Wróciłam do pracy, ale moje emocje nadal osiągały szczyt. To nie na Toma Marsha byłam zła, ale na ojca. Postawił mnie w 141

niemożliwej pozycji. Wydanie go i powiedzenie dla świata, że mój syn był wynikiem kazirodczego, seksualnego wykorzystania, albo utrzymanie to w sekrecie i pozwolenie, aby uszło mu to na sucho. Moje dłonie trzęsły się, gdy myłam naczynia pod koniec zmiany. Spytałam, czy mogę zmyć podłogę, bo nie byłam w stanie rozmawiać z klientami. Zajechanie po Noaha i spędzenie z nim czasu powinno mnie zrelaksować. Ale patrzenie w jego duże, niewinne oczy, sprawiło, że żywiłam do ojca większą urazę niż kiedykolwiek. Mój syn nie będzie miał tatusia, który pobawiłby się z nim w piłkę. Tak wiele go ominie. No i była jeszcze troska o problemy zdrowotne. Mój piękny syn został oznaczony czymś tak brzydkim, że to było brutalnie niesprawiedliwe. Noah zasługiwał na wszystko, co dobre. Nie oddzwoniłam do April, ponieważ byłam taka zła, że zostałabym zobowiązana do wyrzucenia z siebie całej prawdy. Podejrzewała, że zostałam wykorzystana seksualnie i namawiała mnie, abym znalazła doradztwo, krótko po tym jak przyjechałam do Lovely. Rozmawiałam z kimś przez parę miesięcy, nigdy nie mówiąc całkowitej prawdy. To trochę pomogło, ale demony nigdy daleko nie odeszły. Przytuliłam mocno Noaha, aż zasnął, ale sama byłam zbyt rozemocjonowana, aby spać. Wyszłam z łóżka i usiadłam na kanapie z pustym notatnikiem i długopisem. Drogi Bradzie, Nigdy więcej nie nazwę Cię tatą. Nie żyjesz dla mnie jako ojciec. Myślałam, że również dla Ciebie nie żyłam, aż odebrałam Twój list. 142

Chcesz poznać wnuka? Nie masz żadnego wnuka. Nie masz żadnej córki. Nie masz nikogo i nic, i jesteś zbyt arogancki, aby zdać sobie sprawę z tego, że to Twoja wina. To, co mi zrobiłeś, było nie do pomyślenia. Odebrałeś mi wiarę w dobro ludzi. Odebrałeś mi zdolność do ufności. Twoje własne, seksualne zaspokojenie znaczyło dla Ciebie więcej niż córka, która wciąż rozpaczała po śmierci matki. Pijany czy nie, to, co zrobiłeś, było złe. A groza, której wtedy nie mogłam sobie wyobrazić, teraz jest zbyt znajoma. W koszmarach na nowo przeżywałam to, co zrobiłeś, i byłam przez to roztrzęsiona i zapłakana. Mój list nie był próbą ponownego nawiązania z Tobą kontaktu. Chciałam tylko zdrowotnej informacji, której potrzebował dla mojego syna lekarz. Dlaczego nie możesz się zmusić do powiedzenia tego? Zgwałciłeś mnie. Mój syn nigdy nie będzie miał ojca, ponieważ chora, pokręcona prawda jest taka, że gdyby takiego miał, to byłbyś Ty. Obrzydzasz mnie. Nienawidzę Cię. Chciałabym, aby był sposób, żeby zranić Ciebie tak bardzo, jak Ty zraniłeś mnie. Wierzę, że jest dla Ciebie specjalne miejsce w piekle. Jest zarezerwowane dla mężczyzn gorszych od tych, którzy gwałcą swoje córki. Te miejsce jest dla mężczyzn, którzy to robią i nie jest im nawet przykro. Gnij tam. Ivy

Mój notatnik wypełniony był przekreślonymi słowami i przerabianymi zdaniami, więc napisałam ostatnią linię i przeczytałam go od początku. Wyrwałam kartkę, złożyłam ją i włożyłam do koperty.

143

Moja dłoń trzęsła się, gdy zabrałam kopertę następnego dnia do pracy. Tak bardzo się bałam tego, co powie. Ale to nie o ojca się martwiłam – on nigdy nie zobaczy tego listu. Za to Walter tak. Zostawiłam kopertę obok jego miejsca, gdzie siada przy śniadaniu. Chciał, żebym napisała o czymś, co miało znaczenie, więc to zrobiłam. Czy mu się to spodoba, czy nie, czułam się silniejsza dzięki napisaniu tego. W końcu ułożyłam w słowa uczucia, które były zakopane we mnie przez tak długi czas. ***

Reed Trzeciego dnia z rzędu czekałem obok siedzenia Waltera, kiedy przyszedł o siódmej czterdzieści pięć na śniadanie. - Dzień dobry, panie Grieves – powiedziałem. Burknął z dezaprobatą. - Jeśli myślisz, że możesz mnie denerwować, abym zmienił zdanie, to się mylisz. Ivy podeszła do nas i nalała mu kawę do kubka. - Dzień dobry, Walterze. - Wyciągnęła notatnik do zamówień. - Widzę, że znowu masz towarzystwo. - Tak, ku mojemu przerażeniu. To złe, że mężczyzna nie może nawet w spokoju zjeść śniadania. - Słowa były gderliwe, ale w jego oczach był błysk. Ivy próbowała ukryć uśmiech. - Co mogę ci podać? Zamówił to, co zazwyczaj, a Ivy złapała moje spojrzenie, nim odeszła.

144

- Jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem – powiedziałem do Waltera. - To nie piękno, które widzisz w gazetach albo telewizji. To coś bardzo rzadkiego. Mogę stwierdzić, kiedy coś, co powiem, ją zadowala, ponieważ jej oczy błyszczą. Walter ignorował mnie, przeglądając gazetę, ale ja kontynuowałem. - Wiesz, tak szalenie, jak to brzmi, to myślę, że jestem w niej zakochany. Udawał, że mnie ignoruje, ale jego oczy się rozszerzyły. Walter słuchał, dobrze. - Wiem też, kiedy to się dzieje – powiedziałem. - Pamiętam uczucie, jakby moja klatka piersiowa nie była w danym momencie wystarczająco duża, aby pomieścić moje serce. Widziałem ją we włoskiej knajpce Jimmy'ego razem z jej synem. Wyraz na ich twarzach… był czystą, bezwarunkową miłością. Mogłem poczuć jej przywiązanie do niego. Ona ma dobre serce, a stamtąd pochodzi piękno. - Cóż, jesteś prawdziwym poetą – mruknął. Wzruszyłem ramionami. - To prawda. Będę tutaj siedział o siódmej czterdzieści pięć tyle dni, ile potrzeba, żeby cię przekonać. Ona jest tego warta. Wymamrotał coś, ale nie usłyszałem tego. Byłem zbyt zajęty obserwowaniem jak Ivy robi kawę. To było zwyczajne zadanie, ale jej długie, pełne wdzięku palce sprawiały, że było to urzekające. Jej włosy spięte były w kucyk, a ja wyobrażałem sobie uwalnianie ich, aby spłynęły wokół jej ramion, a potem zakopywanie w nich twarzy. Byłem stanowczy odnośnie nie zakochiwania się w kobiecie w Lovely, kiedy wróciłem. Ale nie miałem tu nic do powiedzenia. Ivy przyciągnęła 145

moją uwagę w restauracji Genego, zauroczyła na wiejskiej zabawie i skradła mi serce u Jimmy'ego. To była miłość w stylu Lovely. Teraz potrzebowałem tylko, żeby poczuła to samo do mnie. ***

Ivy Pod koniec zmiany bolały mnie plecy. Nowa kelnerka postanowiła zrezygnować poprzez nie pokazanie się tego ranka, więc wszyscy musieliśmy ciężej pracować. A moja cięższa praca była dosłowna. Nosiłam zaopatrzenie w lodówkach turystycznych, tak więc nowe dostawy były zamieszczane z tyłu i pozwalały nam na używanie rzeczy w kolejności ich zapotrzebowania. Ta robota była wykonywana zazwyczaj przez Genego lub Shawna, ale Gene nie był w stanie wyjść zza grilla przez cały dzień, a Shawn przez cały czas pracował przy stolikach, więc zostałam godzinę dłużej, aby to zrobić. Kiedy w końcu wyszłam na zewnątrz, zimowe powietrze było naprawdę dobre. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go, para pojawiła się przed moimi ustami. - Ivy – powiedział męski głos. Podskoczyłam z zaskoczenia, gdy się odwróciłam. - Walter. - Zaśmiałam się cicho. - Przestraszyłeś mnie. - Chciałem tylko mieć szansę z tobą porozmawiać, kiedy nie będziesz pracować – powiedział. - Możemy się przejść? Popatrzyłam na niego od góry do dołu, gdy kiwnęłam głową. Miał na sobie ciemny kapelusz i pasujący, wełniany płaszcz, ręce wsadzone miał do kieszeni. Stwierdziłam, że jest trochę onieśmielający. W tej chwili wydawał

146

się bardziej jak znany pisarz niż mój zrzędliwy klient. - Przeczytałem twój list – powiedział, patrząc prosto przed siebie, gdy szliśmy przez centrum miasta. - Mogę zapytać, czy to był fakt, czy fikcja? Zapięłam bluzę, żeby odciąć zimno. - Fakt. Minęło parę chwil ciszy, nim Walter przemówił. - Na początku chciałbym powiedzieć jak bardzo mi przykro za to, co się tobie przydarzyło. Patrzyłam się na przejeżdżające samochody, niezdolna do spojrzenia na Waltera. - Nie napisałam go, ponieważ chciałam twojego współczucia. Walter zachichotał obok mnie. - Zdaję sobie z tego sprawę. Czy kiedykolwiek myślałaś o tym, że każdy człowiek ma swoją historię? Jak ten gość tam. - Kiwnął w stronę mężczyzny po drugiej stronie, który szedł żwawo z pochyloną głową. Mógłby toczyć wewnętrzną bitwę i nigdy byśmy o tym nie wiedzieli. - To prawda. - Żona mnie opuściła po śmierci naszej córki – powiedział. - Nie wiedziałem jak sobie z tym poradzić. Zacząłem pić. Nie było mnie tam, gdy najbardziej mnie potrzebowała. To coś, co zawsze będę musiał ze sobą nosić. - Nie wiem, co powiedzieć, Walter. Przykro mi z powodu twojej córki. Pokręcił głową, gdy przeszliśmy przez róg. - Nikt nie zapomina swoich najmroczniejszych chwil, Ivy. Tak jak i ty nie możesz zapomnieć, on także nie może. Będzie nosił ze sobą wstyd do ostatniego oddechu. Nic, co byś powiedziała albo zrobiła, nie mogłoby boleć tak bardzo, jak prawda, z którą musi żyć. Nie mówię tego po to, aby 147

zminimalizować to, co czujesz, ponieważ jesteś bardzo upoważniona do tych uczuć. Chcę tylko, abyś wiedziała, że ból może wydawać się nieunikniony, ale tak nie jest. Jednakże wina jest. - On powinien czuć się winny. - Cholerna racja. A ty powinnaś się czuć jak ocalała. - Tak się czuję. - Po przeczytaniu tego, co napisałaś, poszedłem do biura i pisałem przez dziesięć godzin bez przerwy. - Zaśmiał się cicho. - Nie robiłem tego od lat. Wiesz dlaczego to zrobiłem? Pokręciłam w ciszy głową. - Ponieważ poruszyłaś mnie, Ivy. Szczerością twoich słów. Poczułem w tamtym liście ból. Przełknęłam ciężko, usatysfakcjonowana komplementem. - Nie mogłam pomyśleć o niczym innym do napisania. - Ach. Ponieważ to są silne uczucia. Jak, do diabła, mogłabyś napisać o drzewie albo twoich ulubionych wakacjach, kiedy masz w sobie coś takiego? Uśmiechnęłam się. Walter zatrzymał się obok ławki w parku i wskazał, abym obok niego usiadła. - Układanie uczuć w słowa jest oczyszczające, prawda? - powiedział. - Bardzo. Powinnam wysłać do niego list, ale… jeszcze nie jestem gotowa. - Pisz, Ivy. Masz przewagę nad innymi pisarzami. Doświadczyłaś głębi straty, bólu i miłości. Nie tylko stratę twojej mamy i tego, co zrobił twój ojciec, ale też radość, którą doświadczasz dzięki synowi. Użyj tych rzeczy. Oprzyj się na nich i pokaż innym, że nie są sami. Opowiadaj historie, które mają znaczenie. Fikcja jest o postaciach, które nie istnieją, ale ich ból, smutek 148

i radość są bardzo prawdziwe. - Chciałam iść po to do college'u, ale nie byłam w stanie. Walter zmarszczył brew i spojrzał na mnie znad grubej oprawy okularów. - Moje książki sprawiły, że zarobiłem miliony, nim wróciłem i dokończyłem studia. Jedyne, co może cię powstrzymać od pisania, to ty. Nie pozwól, aby to się stało. Jego słowa mnie ociepliły. - Okej. Nie pozwolę, aby to się stało. Dziękuję ci, Walterze. - A teraz musimy porozmawiać o Lockharcie – powiedział, jego zrzędliwy ton powrócił. - O Reedzie? - Myślę, że to ten, który dręczył mnie, abym cię przekonał, żebyś poszła z nim na randkę. Roześmiałam się. - Przepraszam. Musiałam mu coś powiedzieć i pomyślałam, że go przegonisz. Walter znowu obserwował mnie chwilę znad okularów. - Ponieważ wyjście z atrakcyjnym, inteligentnym mężczyzną, który najwyraźniej zrobiłby dla ciebie wszystko, byłoby takie straszne? Westchnęłam głęboko. - Cóż, teraz wiesz dlaczego, Walterze. Zamknęłam się długi czas temu. - Może i tak, ale walczysz o drogę powrotną. Spojrzałam na niego sceptycznie. - Ivy, tak długo, jak trzymasz głęboko w sobie uczucia, to twój ojciec wygrywa. Pozwalasz temu wyjść na powierzchnię, ponieważ chcesz teraz 149

więcej niż to. Pozwól wykipieć zdradzie i złości, a poczujesz się silniejsza. Będziesz silniejsza. Przez ten cały czas przetrwałaś i podziwiam cię za to. Ale może to czas, aby zrobić coś więcej niż przetrwanie. - Mówisz mi, żebym wyszła z Reedem? - Myślę, że byłabyś szalona nie robiąc tego. Naprawdę wierzę, że będzie mnie pytał każdego dnia, tyle ile potrzeba. Jest wytrwały, lojalny i opiekuńczy. I z tego, co o nich wiem, Lockhartowie są dobrymi ludźmi. - Też tak myślę. - Więc otwórz się i spróbuj. Owinęłam wokół siebie dłonie, czując się podekscytowana tą perspektywą. - Walter, czuję, jakbym w tej chwili to ja była tą, która powinna dać ci napiwek. - Zgodzę się z tym. - Tylko nie oczekuj więcej niż piętnaście procent.

150

Rozdział 14 Przesunęłam palcami po małym, srebrnym wisiorku w kształcie motyla, wiszącym na naszyjniku, który mama dała mi na moje szesnaste urodziny. Nie patrzyłam na niego, odkąd umarła. Był schowany w pudełku, które owinęłam chustką i włożyłam do szuflady. Teraz był czas, aby znowu go założyć. Kiedy wcześniej podrzuciłam Noaha do Genego i Margie, dała mi ona prezent w pudełku z butiku w centrum miasta. - Chciałam, żebyś nałożyła dzisiaj coś nowego – powiedziała, gdy podała mi go po pracy. Pełen nadziei, szczęśliwy wyraz w jej oczach sprawił, że zacisnęło mi się gardło. W środku pudełka był szmaragdowy, kaszmirowy sweterek z dekoltem w szpic. Był piękniejszy od wszystkiego, co kiedykolwiek miałam. Rozpłakałam się, a potem Margie też. Nawet oczy Genego wyglądały na pełne łez. Kiedy dotarłam do domu i nałożyłam sweterek na biały, bawełniany stanik, a do tego ubrałam ulubione, stare dżinsy, czułam się piękna. Nie tylko przez sweterek, ale dlatego, że Margie dała mi go z miłości. Mimo że żadne z nas nie powiedziało tego na głos, to ona i Gene byli dla mnie oraz Noaha rodziną. Nigdy nie mieli własnych dzieci, a ja wiedziałam, że znaleźliśmy do siebie drogę z jakiegoś powodu. Skoro miałam coś od Margie na randkę z Reedem, to wydawało się

151

właściwe, aby założyć także naszyjnik. Zadzwoniłam do April, ale nie odebrała, więc zostawiłam jej wiadomość, która przekazywała, że idę na randkę. Wiedziałam, że będzie szczęśliwa i zadzwoni jutro, oczekując szczegółów. Zabrzmiało puknięcie w drzwi, a mój brzuch skręcił się nerwowo. Wzięłam głęboki oddech, wyprostowałam się i poszłam do drzwi. Kiedy je otworzyłam, Reed stał tam, uśmiechając się do mnie. - Hej – powiedział. - Hej. - Założyłam nerwowo włosy za ucho. - Jestem gotowa. Muszę tylko wziąć płaszcz i torebkę. Zamknęłam drzwi i odwróciłam się, żeby wziąć swoje rzeczy z kanapy. Ciche puknięcie w drzwi sprawiło, że od razu je otworzyłam. - Coś nie tak? - spytałam, patrząc na Reeda przez szparę w drzwiach. - Ee… - Posłał mi krzywy uśmiech. - Mogę wejść? Chciałem, hm… Otworzyłam szeroko drzwi, widząc po raz pierwszy długie, białe pudełko w jego rękach. - Och. Co to jest? Zdjął pokrywę, ujawniając tuzin czerwonych róż z długimi łodygami. - O mój Boże. - Spotkałam jego oczy z zaskoczeniem. - Reed, nie musiałeś tego robić. Nikt nigdy nie dał mi kwiatów. Chyba że liczy się bukiecik z balu. - Zaśmiałam się nerwowo. - Mogę wnieść je do środka? Odsunęłam się na bok. - Możesz, ale… moje mieszkanie nie jest zbyt ładne. Pewnie domyśliłeś się przez sąsiedztwo torów kolejowych. I brakującej okładziny zewnętrznych ścian budynku. 152

- Ivy. - Reed wszedł do środka i rozejrzał się. - Nie denerwuj się, okej? Twoje mieszkanie jest świetne. Rozejrzał się po salonie, który składał się z wytartej, zielonej kanapy z kocem pokrywającym siedzenie, stolika do kawy oraz ze zdjęć mnie i Noaha na ścianach. Oprawiłam również kilka obrazków, które namalował bądź narysował. Sięgnęłam po pudełko w jego dłoniach. - Myślę, że powinnam wsadzić je do wody, prawda? Nie mam wazy, ale może mam coś innego. Kuchnia była tylko kilka metrów dalej, więc weszłam do niej i zaczęłam przeszukiwać szafki, serce uderzało mi mocno w piersi. Nie byłam sama z mężczyzną od… Nie mogłam o tym myśleć. Nie teraz. Będę myśleć o sweterku, naszyjniku i Reedzie, który właśnie dał mi tuzin czerwonych róż. Moja kuchnia wypełniona była praktycznymi, niezbędnymi rzeczami. Nie posiadałam ani jednej rzeczy, w której czerwone róże by ładnie wyglądały. Ale musiałam coś wymyślić. Na ladzie stał pusty pojemnik po mleku, czekający na wyrzucenie go do śmieci. Chwyciłam go i wypłukałam w zlewie. Po tym jak ucięłam górę, aby zmieściły się róże, wyglądało to… szkaradnie, ale to było wszystko, co miałam. Ucięłam końce róż, wypełniłam pusty pojemnik wodą i poukładałam w nim kwiaty. Kiedy położyłam to na środku małego, porysowanego kuchennego stołu, usłyszałam jak Reed śmieje się cicho. - Sprytnie – powiedział. - Dziękuję za róże. Są piękne. 153

- Nie ma za co. Przy okazji, wyglądasz olśniewająco. Moje policzki ociepliły się, gdy na mnie spojrzał. - Miałam nadzieję, że dżinsy będą w porządku. - Jest idealnie. - Wyciągnął do mnie dłoń. - Gotowa? Chwyciłam jego dłoń i wyszliśmy razem po tym jak wzięłam płaszcz i torebkę, zwijając to pod jedną rękę, abym mogła trzymać jego dłoń. Przez prawie cztery lata intuicja mówiła mi, aby nie pozwalać się dotykać mężczyznom. Nie byłam pewna, czy w tej chwili to moje serce, czy może intuicja mówiły mi, że Reed był inny i nie powinnam się martwić. To wydawało się dobre, pomimo tego, że chciałam być silną, niezależną kobietą, która nie potrzebowała nikogo oprócz Noaha. Kiedy Reed otworzył mi drzwi do swojej ciemnej furgonetki, nadal trzymał moją dłoń, gdy wchodziłam do środka. - Gdzie jedziemy? - spytałam. Jego wyraz twarzy zmienił się w zawstydzony i uśmiechnął się. - Byłaś kiedykolwiek u Stumpy'ego? - Nie, ale myślę, że obok niego przejeżdżałam. Klub nocny Stumpy'ego? - Tak. Wygląda jak zwykły bar, ale jedzenie jest najlepsze. - Czy Stumpy jest właścicielem? - Taa. Nawet nie znam jego prawdziwego imienia. Zaczął nazywać siebie Stumpy2 po tym jak stracił rękę przez rębak do drewna. - To okropne. - Oblewam teraz romantyczną rozmowę na randce, prawda? powiedział, uśmiechając się. - Stumpy jest najszczęśliwszym człowiekiem, 2 Z ang. stump to pień, natomiast stumpy oznacza krótki i gruby czyli jak pień, pewnie o to chodzi.

154

jakiego kiedykolwiek poznasz. Myślę, że spodoba ci się tam. Reed zamknął mi drzwi, a ja obserwowałam jak obchodzi furgonetkę, żeby usiąść na miejscu kierowcy. Miał na sobie dżinsy i granatowy sweter z białą koszulą pod spodem. To było najlepsze z obu jego stron. Najbardziej lubiłam Reeda z wiejskiej zabawy, w dżinsach, flanelowej koszuli i zwykłych butach. Ale również podobał mi się w sposób, gdy miał na sobie garnitur, pasujący do jego dużej postawy. Wsiadł do furgonetki i właśnie ją odpalił, kiedy wyrzuciłam z siebie: - Nie byłam na randce od ponad czterech lat. Jego usta otworzyły się na chwilę, jakby miał zamiar coś powiedzieć. Zamiast tego, kontynuowałam: - Ja tylko… chciałam, żebyś wiedział. Moja ostatnia randka była w liceum i była to prawdopodobnie wycieczka do Shack O' Shakes na jakieś lody. Nigdy nie byłam na dorosłej randce. Jestem trochę zdenerwowana. - Shack O' Shakes? - Reed uniósł brew i uśmiechnął się. - Brzmi jak ulubieniec miasta. - Razem z Double Dipper3 – przyznałam. - A gdzie było to miasto? Gdzie dorastałaś? Odwróciłam od niego wzrok. - To miasto w Michigan. Miejsce złych wspomnień, o których chciałabym zapomnieć. - Uznane za zapomniane. - Położył dłoń na tyle mojego siedzenia, gdy spojrzał przez ramię, aby wykręcić. W trakcie jazdy porozmawialiśmy trochę o Noahu oraz o jego rodzicach. Trzymałam dłonie na kolanach, gdzie miałam nadzieję, że Reed 3 Nazwy zostawiłam po ang, żeby nie kombinować z tłumaczeniem, bo i tak dobrze by nie brzmiało :D

155

nie może zauważyć jak ściskam je tak mocno, aż moje palce stały się białe. Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, parking u Stumpy'ego był taki pełny, że Reed musiał zaparkować na trawie. Kiedy weszliśmy do przyciemnionej restauracji, zapach grillowanego steku przypomniał mi jaka byłam głodna. Osoba witająca gości poprowadziła nas do drewnianego boksu w rogu, a Reed powiesił nasze płaszcze na kwiecistym haku, który przyozdabiał drewniany słupek obok naszego stolika. Podeszła do nas kelnerka i obydwoje zamówiliśmy kolację. - Więc – powiedział Reed, kiedy znowu zostaliśmy sami. - Dorastałaś w Michigan i lubisz tańczyć. Powiedz mi o sobie coś innego. - Hmm… cóż, kiedyś wygrałam konkurs z literowania poprzez przeliterowanie słowa oburęczny.4 - Ile miałaś lat? - Byłam w piątej klasie. - Zatem jesteś mądra. Jednak już i tak to wiedziałem. Spojrzałam na niego sceptycznie. - Skąd mogłeś to wiedzieć? - W końcu zgodziłaś się na randkę ze mną. - Uśmiechnął się, a ja roześmiałam się na jego zawstydzony wyraz twarzy. - Poważnie, opowiedz mi o sobie. Wzruszyłam ramionami. - Tak jak wiesz, dorastałam w Michigan. Moja mama nie pracowała, a tata był zastępcą szeryfa. Jestem jedynaczką. Planowałam pójść do Stanfordu, ale potem pojawił się Noah, więc… była zmiana planów. - Nadal kontaktujesz się z jego ojcem? 4 Ang. ambidextrous

156

Pokręciłam głową. - Jestem tylko ja i Noah. - A co z twoimi rodzicami? Kiedykolwiek cię odwiedzają? - Mama zmarła, kiedy miałam osiemnaście lat, a z tatą nie mam już nic wspólnego. - Przykro mi z tego powodu, Ivy. Wzruszyłam ramionami. - Mam Noaha. On jest wystarczający. Kelnerka wróciła z naszą wodą, koszykiem chleba i dużą sałatką. Napiłam się ze szklanki i wzięłam kawałek chleba, czując się skrępowana, gdy czułam intensywne spojrzenie Reeda. - Patrzysz się na mnie – powiedziałam. - To sprawia, że czuję, jakbym może miała jedzenie w zębach albo coś. - Nie – powiedział, uśmiechając się. - Po prostu nie ma tu nic innego, na co wolałbym patrzeć. Rozgrzały mi się policzki i odchrząknęłam. - Powiesz mi coś więcej o sobie? Wiem, że jesteś prawnikiem z rodziny z szalenie dobrą pulą genów i że kiedyś byłeś zaręczony. Co jeszcze? - Z dobrą pulą genów, tak? - Reed wygiął brwi z rozbawieniem. - No cóż, spójrz na siebie. Na waszą piątkę. Zakładam, że twój piąty brat też jest atrakcyjny, mimo że nigdy go nie spotkałam. Reed pokręcił głową. - Jest trollem. - Wątpię w to. - Więcej o mnie… - powiedział, wydając się o tym myśleć. - Wiesz, że kocham koszykówkę i boks. Mam czarnego psa. Lubię gotować. - Wzruszył 157

ramionami, jakby chciał przekazać: „to tyle”. - Dlaczego wróciłeś do domu? - Krótka odpowiedź to po to, aby pomóc u taty. Starzeje się i chce niedługo zwolnić. Nigdy nie byłam pijana. Ale siedzenie naprzeciwko Reeda, bez żadnego rozproszenia uwagi, jego brązowe oczy skupione były na mnie, sprawiało, że czułam się upojona. Nie byłam pewna jak długo tylko na niego patrzyłam, zanim znowu przemówiłam. - A więc jaka jest długa odpowiedź? - Chcesz długą odpowiedź? - spytał, uśmiechając się. - Coś mi mówi, że jest bardziej interesująca. - Okej. - Potarł ciemny zarost na podbródku. - Napisałem w szkole prawniczej pracę o nieproporcjonalnej liczbie niepełnoletnich oraz biednych ludzi, którzy są aresztowani w Stanach Zjednoczonych. Zainteresowało mnie to, więc zgłosiłem się na ochotnika w miejscu, które zapewniało prawną pomoc w St. Louis. Lovely jest wiejską rezydencją w jednym z najbardziej dotkniętych biedą hrabstw w kraju. Wróciłem do domu, ponieważ chcę zacząć tu bezpłatną organizację, która będzie zapewniać prawną pomoc. - Wow. - Oparłam się na siedzeniu, obserwując go. - To niesamowite. - Nie byłem w stanie niczego jeszcze zacząć, ponieważ jestem bardzo zajęty w biurze taty i ze sprawami publicznego obrońcy. Muszę złożyć też wniosek o dotację. Minęło parę minut, gdy zjedliśmy steki oraz pieczone ziemniaki, a potem rozmawialiśmy, aż Stumpy zaczął pustoszeć. Reed był ostrożny, aby nie pytać o moich rodziców. Rozmawialiśmy o ulubionych książkach i filmach, o wymarzonych miejscach i muzyce, którą obydwoje uwielbialiśmy. 158

To mogło wydawać się jak zwykła rozmowa, ale dużo mi o nim powiedziała. Jego miłość do Monty Python była dowodem na jego dobre poczucie humoru. Jego wymarzone wakacje do Irlandii powiedziały mi, że nie był pretensjonalny. Nie chciałam, żeby randka się kończyła, ale ostatecznie musieliśmy opuścić restaurację. Powoli podeszliśmy do jego furgonetki, a kiedy doszliśmy do strony pasażera, obydwoje staliśmy tam, żadne z nas nie wykonało ruchu, aby otworzyć drzwi. Oparłam plecy o drzwi, patrząc w cienie na jego twarzy w ciemności parkingu. Położył dłonie na moich biodrach, jego dotyk mnie rozgrzał. Promieniujące od niego ciepło nie było tylko fizyczne. Jego ciemne, brązowe oczy były pełne pragnienia i emocji. Kiedy się pochylił, przeszedł przeze mnie dreszcz oczekiwania. Zamierzał mnie pocałować. Chciałam tego bardziej niż następnego oddechu, ale w tym samym czasie zmiana energii w powietrzu była przytłaczająca. To nie byłby tylko pocałunek. To by wszystko zmieniło. Nie byłabym dłużej kobietą, która mogłaby odmówić randki z nim. Zamiast tego byłabym całkowicie oczarowana tym wysokim, mrocznie przystojnym mężczyzną. Miał mnie na smyczy. A intensywność, którą widziałam w jego spojrzeniu, powiedziała mi, że ja go również. Nigdy nie czułam się taka chciana. To było radosne i przerażające. Co by powiedział Reed, gdyby dowiedział się, że byłam praktycznie dziewicą? I gorzej, co by powiedział, gdyby dowiedział się, że mój ojciec był również ojcem Noaha? Nie mogłam znieść myśli o tym, że Reed byłby mną zniesmaczony. Mimo że nie zrobiłam nic złego, to prawda o tym, co się stało, nadal była 159

szokująca i niepokojąca. Zadziałał mój instynkt obronny. - Nie jestem… tym, czego chcesz, Reed – powiedziałam, kręcąc głową. - Dlaczego tak mówisz? - Mam swoje powody, ale to osobiste. Po prostu mi zaufaj. Kobieta taka jak… jakkolwiek ma na imię… twoja była – ona jest dla ciebie lepsza ode mnie. - Jesteś w kimś zakochana? - Nie. Nawet nie blisko. Chyba że Noah się liczy. - Nie jestem zainteresowany Meredith. To ciebie chcę. - Mówisz tak, ale… - Mówię tak, ponieważ mam to na myśli. Zacisnęłam dłonie w pięści, sfrustrowana, ale niepewna co z tym zrobić. - Nawet nie wiesz, co mówisz – powiedziałam. - Kiedy jedna osoba czuje tylko fizyczny pociąg, a dla drugiej to coś więcej, to jest to recepta na katastrofę. Zmarszczył brew, wyglądając, jakby próbował się nie uśmiechnąć. - Którą osobą jestem w tym scenariuszu? Mówisz, że chcesz mnie tylko dla ciała? - Nie. W inną stronę. Reed zacieśnił swój uchwyt na mojej talii, zmniejszając między nami dystans. Moje miękkie ciało dopasowało się do jego potężnego we wszystkich właściwych miejscach – moje sutki napięły się przy jego klatce piersiowej, a jego erekcja była twarda przy moim brzuchu. - Zatem nie interesuje cię moje ciało? - spytał z udawanym 160

zmartwieniem. Jego żartobliwy ton mnie zaskoczył i roześmiałam się, umieszczając dłoń na jego piersi. - Nie powiedziałam tego. - Mam nadzieję, że wiesz, iż nigdy nie zaprosiłem nigdzie samotnej matki, chyba że nie miałem żadnego wyboru. Uniosłam brwi, rozbawiona. - Żadnego wyboru? - Żadnego wyboru. Rzuciłaś na mnie urok, Ivy. Byłem zainteresowany po naszym tańcu tamtej nocy, ale potem zobaczyłem cię z Noahem u Jimmy'ego i… miałaś mnie. Czułem, jakbym mógł zobaczyć co jest w twoim sercu, a to, co zauważyłem, było… wszystkim, czego kiedykolwiek mogłem chcieć. Tyle dobroci i piękna. Jego słowa owinęły się wokół mojego serca, wciągając mnie jeszcze dalej, niż mógłby to zrobić pocałunek. - Ale… czy nie przeszkadza ci to, że mam syna? - Ani trochę. Ale on też jest częścią tego. Nie będę kłamać i nie powiem, że nigdy nie chciałem kobiety tylko dla seksu. Ale nigdy nie zrobiłem tego dla kobiety z dzieckiem. Nie zaprosiłbym ciebie na randkę, gdybym nie miał do ciebie silnych uczuć. - Czuję, że… jeśli byś mnie pocałował, to rzeczy nigdy nie byłyby takie same. Pochylił się i oparł czoło o moje. - Nie będą. Ale to dobra rzecz, Ivy. - Więc zrób to. - Owinęłam dłonie wokół jego bicepsów, twarde linie mięśni pod jego koszulą sprawiały, że mój rdzeń mrowił ciepłym, 161

przyjemnym bólem. - Pocałuj mnie. - Zrobię to. - Ścisnął moją talię, przyciągając mnie mocno do siebie. Ale jeszcze nie teraz. Odchyliłam się i spojrzałam na niego gniewnie. - Reed. Jesteś drażniący. Roześmiał się głęboko, patrząc przez sekundę na niebo. - I to jest coś, czym nigdy nie zostałem nazwany. - To prawda. - Cieszę się tym – powiedział, biorąc moją dłoń. - Widzenie ciebie taką spragnioną pocałunku. A jest tylko jeden pierwszy. Więc bądź cierpliwa, a ja sprawie, że będzie on wart twojego czekania. Sięgnął obok mnie i otworzył drzwi furgonetki. Jego zarysowana linia szczęki i szerokie ramiona były łatwym obiektem, na który można było patrzeć. - Dziękuję ci za dzisiaj – powiedziałam. - Bardzo mi się podobało. Zerknął na mnie i uśmiechnął się. - Mi też. Gdzie mogę cię znowu zabrać? - Zależy od tego jak pójdzie ten pocałunek. Jego głęboki śmiech sprawił, że mój brzuch zacisnął się nerwowo. To była moja pierwsza randka od ponad czterech lat i byłam taka zadowolona, że w końcu zaryzykowałam. Przekonałam siebie, że nie chciałam czuć w życiu pożądania do mężczyzny. Ale z Reedem było to uczucie, którym nie mogłam się nacieszyć. Kiedy Reed zaparkował przed moim mieszkaniem i odprowadził mnie do drzwi, czułam motylki w brzuchu. Otworzyłam drzwi i spojrzałam na niego. 162

- Chcesz wejść na chwilę? - Tak, chcę. Dlatego nie wejdę. Odsunął mi kosmyk włosów z twarzy i pochylił się, jego palce przesunęły się po linii mojej szczęki. Kiedy jego usta spotkały moje, serce tak mocno uderzało mi w piersi, że zastanawiałam się, czy mógł je poczuć. Jego usta były miękkie, powolne i delikatne, wydając się rozkoszować moimi. Potem wsunął dłoń na mój kark, jego język przesuwał się po moim w sposób, który sprawił, że jęknęłam przy nim. Chwyciłam się jego kurtki, czując zawroty głowy. Kiedy odsunął ode mnie usta, instynktownie pochyliłam się i pocałowałam go. Jęknął cicho i owinął ramiona wokół mojej talii, przyciągając mnie do siebie. Czułam pragnienie w pocałunku oraz w oczywistym podnieceniu, które było przyciśnięte do mojego brzucha. Tym razem, gdy Reed odsunął usta, skierował je w dół mojej szczęki do szyi. Syknęłam od ciepła jego ust oraz od uczucia jego zarostu na wrażliwej skórze mojej szyi. - Powinienem iść – wyszeptał mi do ucha. Kiwnęłam głową, niezdolna myśleć logicznie. To było dobre… tak naprawdę bardziej niż dobre. To było lepsze, niż kiedykolwiek mogłabym wyobrazić sobie pocałunek. Każdy centymetr mojego ciała był rozgrzany dla Reeda. - W następny weekend – powiedziałam, sięgając w górę, aby dotknąć jego szorstki policzek. - Hmm? - Kolejna randka. Chcesz wyjść w następny weekend? Jego usta uniosły się w uśmiechu. - Tak. Chcę wyjść z tobą każdego wieczoru, którego mnie przyjmiesz. 163

- A więc następny piątek. - Już się nie mogę doczekać. - Przysunął moją dłoń do ust i pocałował ją. Weszłam do mieszkania i zamknęłam drzwi, opierając o nie plecy i uśmiechając się. Byłam zmęczona, ale zbyt podekscytowana, aby spać. Bycie taką szczęśliwą było przerażające, ale wydawało się również niesamowicie dobre, a więc byłam pewna, że ta przerażająca część była tego warta.

164

Rozdział 15 Reed Nadal byłem w świetnym humorze po randce z Ivy, kiedy pojechałem do domu rodziców w niedzielę wieczorem na rodzinną kolację. Podczas tego weekendu oprócz randki nie robiłem nic, poza pracą oraz graniem w koszykówkę. - Żeberka? - spytałem, wdychając dymny zapach grillowanego jedzenia w kuchni, gdy tylko wszedłem przez tylne drzwi. Mama stała przy kuchence i kiwnęła głową, sięgając po mnie jedną ręką, aby mnie przytulić, a drugą ręką przekładając coś na kuchence. - Będą gotowe za dwie minuty – powiedziała. - Potrzebujesz pomocy? - Możesz zabrać pieczeń do jadalni. Ale uważaj, jest gorąca. Podniosłem naczynie z pomocą dwóch ręczników i zaniosłem je na duży stół z dębu, gdzie Austin i Mason siedzieli z tatą. - Gdzie Hannah? - spytałem Austina. - I Alana? - Na przyjęciu dla kobiet spodziewających się dziecka. Weszła mama, niosąc dużą tacę z żeberkami. Wszyscy usiedliśmy i zaczęliśmy

podawać

dookoła

naczynia.

Mój

brzuch

zaburczał

z

oczekiwaniem. Od czasu śniadania nic nie jadłem. - Kyle i Kim nie mogli tu być? - spytał Austin. - Nie – powiedziała mama. - Kyle pracuje. 165

- A Kim i chłopcy? - Zaprosiłam ich. Po paru sekundach niezręcznej ciszy przemówił Mason: - I... ? Jaka jest jej wymówka tym razem? Mama spojrzała na niego gniewnie. - Ona nigdy nie odpowiada na moje wiadomości. I żadnych negatywnych komentarzy o członkach rodziny. - Naprawdę? - Głos Masona był zirytowany. - Naprawdę. - Mama jeszcze raz spojrzała na niego gniewnie, a potem podała mi koszyk z bułkami. - Mamo, naprawdę myślę, że to coś, o czym powinniśmy porozmawiać – powiedziałem. - Martwię się o Jordana i Erica, i jestem pewien, że wy też. Tata odchrząknął i spotkał moje oczy nad stołem. - Oczywiście, że się martwimy. Ale twoja matka i ja przed ślubem Kyle'a zdecydowaliśmy, że nie będziemy interweniować w rodziny naszych synów. - Szanuję to – powiedziałem. - Ale to jest... rzeczy ostatnio się spotęgowały. Słyszałem, że Kim próbowała odebrać chłopców ze szkoły, kiedy była pijana. Czy to prawda? - Nie wiemy tego – powiedziała mama. - Fabryka plotek w Lovely jest całkiem aktywna, Reed. Ty, ze wszystkich ludzi, o tym wiesz. Kiwnąłem i westchnąłem, chcąc spróbować innego podejścia, kiedy wtrącił się Mason. - To, że ludzie to mówią, nie oznacza, że to wymyślone. Co, jeśli to prawda? - Jeśli to prawda, to Kyle jest w trudnej sytuacji – powiedział tata. - Ale 166

nie zwrócił się z tym do nas, więc trzymamy się od tego z daleka. - Kyle ma głowę schowaną w piasku – powiedziałem. - Tak dużo pracuje, że nie ma zbytnio pojęcia, co się dzieje w jego domu. - Nie ubliżamy w tym domu członkom rodziny – powiedziała mama tonem, który zapamiętałem z dzieciństwa. - To nie ubliżanie. To prawda, mamo. Wydaje się być wymeldowany z jego związku z Kim, i z tego, co słyszałem, ktoś powinien przynajmniej z nim o tym porozmawiać. Woli słuchać ciebie albo tatę. - Mógłbyś lepiej to zrozumieć, gdybyś był żonaty – powiedziała cicho mama. - To jest teraz najważniejszy związek w życiu Kyle'a. Wydech Masona był pełen irytacji, co pasowało do tego, jak ja się czułem. - Spójrz, nie obchodzi mnie ich małżeństwo – powiedziałem. - Nie o to chodzi. Chodzi o Jordana i Erica. Co, jeśli wcześniej jeździła z nimi pijana? Czy ona o nich dba? - Wydaje się marnować czas oraz pieniądze Kyle'a na biżuterię, ubrania i solarium – wtrącił Mason. - Nigdy nie widziałem, żeby robiła coś dla chłopców. - Wystarczy tego – powiedziała mama, odsuwając krzesło od stołu. - Wy chłopcy jesteście teraz dorosłymi mężczyznami, zdolnymi do podejmowania własnych decyzji, nawet jeśli niektóre są błędami. - Gówno prawda – wymamrotał Mason. - Uważaj na słowa – ostrzegł tata. - Austin, wesprzyj nas – powiedział Mason. Austin pokręcił głową. - Myślę, że mama ma rację odnośnie tego, że zrozumielibyście to lepiej, 167

gdybyście byli w związku małżeńskim. Jeśli wtrącą się między Kyle'a a Kim, to skończą w naprawdę niezręcznej sytuacji. - Moim zdaniem niezręczność jest o niebo lepsza od chłopców będących w niebezpieczeństwie. - Rzuciłem serwetkę na talerz, mój apetyt nagle zniknął. - Docenisz nasze podejście, kiedy sam będziesz w takiej sytuacji – powiedział do mnie tata. - Nie usłyszysz w tym domu nic negatywnego o swoich wyborach. Jeśli kelnerka, która jest samotną matką, jest twoim wyborem, to będziemy to wspierać. - A co to, do diabła, ma znaczyć? - zażądałem ze złością. - To znaczy, że ty podejmujesz wybory, nie my. Wspieramy cię, cokolwiek zdecydujesz. - Nie podoba mi się twoja insynuacja, że Ivy, będąca kelnerką i samotną matką, jest czymś złym. Ciężko pracuje, żeby utrzymać syna, czego nie mogę powiedzieć o Kim albo Hannah. - Spojrzałem na Austina. - Bez obrazy, człowieku. I Ivy jest świetną mamą. Noah jest w o wiele lepszej sytuacji niż Jordan i Eric. - Myślę, że wszyscy musimy się wycofać – powiedziała mama, układając dłonie w geście pokoju. - Ja się wycofam – powiedziałem, wstając. - Wychodzę. Pokój był cichy, gdy wychodziłem. To było niepodobne do mnie, aby kłócić się z kimkolwiek z rodziny, ale komentarz taty odnośnie Ivy sprawił, że włączyła się moja obrona. Rzeczy ze mną i Ivy dopiero się zaczynały, ale wiedziałem, że była kimś wyjątkowym. Kimś, za kogo chciałem się wstawić. Nigdy nie czułem się tak w sprawie kobiety i nie pozwolę, aby mi się wyślizgnęła z 168

jakiegokolwiek powodu. Zasługiwała na taki sam szacunek, jaki Kim i Hannah otrzymywały od mojej rodziny – jak nie większy. Następnego ranka tata wszedł do mojego biura. - Masz chwilę? - spytał. - Taa. - Chciałem przeprosić za mój komentarz o Ivy wczoraj wieczorem. Był niegrzeczny i nie na miejscu. - Przeprosiny przyjęte. Westchnął i wsadził ręce do kieszeni. - A co do Kyle'a... twoja matka i ja nigdy nie oczekiwaliśmy, że stanie się coś takiego. Jesteśmy zmartwieni, jeśli chodzi o chłopców. Ale to trudne, kiedy twoi synowie są dorosłymi mężczyznami, zdolnymi do podejmowania własnych decyzji i popełniania błędów. Zdjąłem okulary do czytania i położyłem je na biurku. - To nie moje miejsce, aby kwestionować twoje rodzicielstwo. Przepraszam za to. Tata wzruszył ramionami. - Nie ma potrzeby, synu. Robimy wszystko, co w naszej mocy. Dużo dla mnie znaczy to, że troszczysz się wystarczająco o Kyle'a i chłopców, aby przemówić. Po kilku sekundach ciszy odwrócił się w stronę drzwi. - Lena wychodzi po jakąś wymyślną kawę – powiedział. Uśmiechnąłem się na jego opis jakiejkolwiek innej kawy poza ziarnami ze sklepu spożywczego, parzonymi w dwudziestoletnim, biurowym dzbanku do kawy. - Chcesz? - Taa, byłoby świetnie. Dzięki. 169

Tamtego dnia i każdego dnia po nim zakopałem się w pracy, nadrabiając sprawy dotyczące obrony. Widziałem Ivy, kiedy szedłem do Genego na lunch i wymienialiśmy parę słów. Ale te kawałki wzajemnych relacji sprawiały, że chciałem więcej. Każdego ranka pod prysznicem fantazjowałem o słodkim, jagodowym smaku jej ust, kiedy ją pocałowałem, oraz o uczuciu jej ciała, przyciśniętego do mojego. To zawsze kończyło się mocnym wytryskiem, który ledwo satysfakcjonował moje pragnienie jej. Do piątkowego wieczoru umierałem z pragnienia czasu sam na sam z nią. Powiedziała mi, że zabiera Noaha do Margie i Genego na noc, więc tam zajechałem po nią na randkę. Kiedy zapukałem do drzwi małego domku parterowego, Gene je otworzył. Miał na sobie szarą koszulkę, dżinsy i czapkę bejsbolówkę. - Reed – powiedział, sięgając, aby uścisnąć mi dłoń. - Zamierzasz dobrze się zająć dzisiaj naszą dziewczyną? - Tak, proszę pana. - Wejdź do środka. Dom pachniał czekoladowymi ciasteczkami. Podążyłem za dźwiękiem śmiechu Noaha w kuchni. Stał na krześle przed blatem, jego ręce pokryte były ciastem. - Hej, Noah – powiedziałem. - Robisz mi ciasteczka? - Reed – powiedział, próbując rozwałkować grube ciasto. - Robię ciasteczka. - Widzę. Pachną naprawdę dobrze. Ivy weszła do kuchni, jej dłonie były w górze, gdy związywała włosy w kucyk i owinęła wokół niego gumkę. - Cześć – powiedziała, uśmiechając się. 170

- Hej. - Chciałem ją pocałować, ale to nie wydawało się właściwe z obserwującym Noahem. Miała na sobie czarne, wełniane spodnie, które idealnie pasowały do jej nóg. Mogłem szybko spojrzeć na jej biodra i przebłysk brzucha, kiedy związywała włosy. Gdy upuściła ręce, jej biała koszulka znowu ją zakryła. - Gdzie jedziemy? - spytała. - Dlaczego jestem tak ubrana? - Do wymyślnej restauracji serwującej steki – powiedziałem. - Zawsze noszę dresy do tych miejsc. Podeszła do mnie i uderzyła mnie w ramię. - Poważnie, dlaczego kazałeś mi ubrać ciuchy do ćwiczeń? - To niespodzianka. - Nie lubię niespodzianek. Wygiąłem brew i uśmiechnąłem się do niej. - Ostatnim razem też tak powiedziałaś i zobacz jak to się potoczyło. Jej niebieskie oczy były na moich i uśmiech grał na jej różowych ustach. Powiedziałem mojemu penisowi, aby się kontrolował, żebym nie był twardy dla Ivy w kuchni Margie i Genego. - Bawcie się dobrze dzieci – powiedziała Margie. - I Ivy, nie oczekujemy, że dzisiaj wrócisz. Jutro zabierzemy Noaha na naleśniki do restauracji, a potem damy mu coś do roboty. Nie wrócimy do południa. Powstrzymałem uśmiech. To brzmiało tak, jakby Margie zachęcała Ivy do spędzenia ze mną nocy. - Dobrze – powiedziała Ivy. - Bardzo dziękuję. Podeszła do Noaha i obróciła go na krześle, unosząc go do uścisku. - Kocham cię – powiedziała, ściskając go. - Bądź dobry, robaczku. - Zawsze jest dobry – powiedziała Margie. - Noah jest aniołkiem. 171

- Nie jedz surowego ciasta – powiedziała Ivy, ustawiając z powrotem syna na krześle. - Och, to połowa zabawy – powiedziała Margie, machając ręką. - Nie powinien jeść surowych jajek. - E tam. Kiedy byłam dzieckiem, jadłam gorsze rzeczy. Piłam piwo w wieku piętnastu lat – dodała Margie. - To mnie rozbawiłaś – powiedziała Ivy. - Karm go wszystkimi ciasteczkami, jakimi chcesz, tak długo, jak są upieczone. - Masz to jak w banku. A teraz wy dwoje idźcie, wynoście się stąd. Margie podała dla Ivy torebkę i wygnała nas za drzwi. Ivy spojrzała na mnie, gdy szliśmy do mojej furgonetki. - Gdzie jedziemy? - Czy ktoś kiedykolwiek mówił ci, że masz naprawdę uroczy pępek? spytałem. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. - Zobaczyłem go, gdy związywałaś włosy. - Och. - Jej policzki się zarumieniły. - Wiesz, masz w sobie niewinność, która jest niesamowicie seksowna – powiedziałem, przyciskając ją do drzwi mojej furgonetki. - Rumienisz się, ponieważ widziałem twój brzuch. Co, jeśli powiedziałbym tobie, czego naprawdę chcę? - Czy ty... - Jej policzki przyciemniły się o odcień. - Czy ty lubisz... mówić sprośnie? - Nie na drugiej randce. - Ale lubisz? Mój penis był twardy i z całych sił starałem się nie przycisnąć do niej 172

ust, żeby to poczuła. Ale byliśmy na podjeździe Genego i Margie, więc utrzymałem między nami ten centymetr odległości. - Lubię cię. I coś mi mówi, że tak, podobałoby mi się mówienie do ciebie sprośnie, jeśli byłby odpowiedni czas. Przygryzła dolną wargę, nim przemówiła. - Ja nigdy... tego nie robiłam, ale coś mi mówi, że też by mi się to podobało. Zmusiłem się do odsunięcia. - Dokończmy tę rozmowę w furgonetce. Gdy otworzyłem drzwi, próbowałem wymyślić coś, co nie było seksowne. Musiałem się pozbyć tego wzwodu. Szybko myśląc, wyobraziłem sobie mamę i babcię w kościele. Pomogło. Do czasu, gdy wszedłem do furgonetki, moje spodnie nie miały już namiotu. - Wiesz – powiedziałem, odwracając się do tyłu, żeby wykręcić – nie wydajesz się być doświadczona seksualnie. - Bo nie jestem. - Myślę, że to bardzo seksowne. Ivy roześmiała się lekko. - Moje niedoświadczenie? Co jest seksownego w tym, że nie mam zielonego pojęcia? - Myślę, że to rola faceta – powiedziałem, wzruszając ramionami. - Hmm. - Byłabyś podniecona, gdybym był niedoświadczony? - Ta myśl nawet nie przeszła mi przez głowę. Skrzywiłem się w środku za to, że zbyt szybko posuwam się do przodu. - Przepraszam, Ivy. Zbyt szybko się tu poruszam, sugerując, że 173

rozważałaś seks ze mną, kiedy jesteśmy na drugiej randce. Znowu się roześmiała. - Och, z pewnością rozważałam to. Chodziło mi o to, że nie rozważałam, że jesteś niedoświadczony. Wypuściłem oddech ulgi. - Naprawdę bardzo cię lubię i nie jestem w pośpiechu, aby zabrać cię do łóżka. Chcę ciebie, ale chcę zrobić to właściwie i pozwolić dziać się rzeczom tak, jak powinny. - Czyli? Prawda wyślizgnęła się z moich ust niesprawdzona. - Chcę, żebyś najpierw była we mnie zakochana. Była cicho, a kiedy zerknąłem na nią, nie mogłem odczytać wyrazu jej twarzy. - Powiedziałem coś złego? - spytałem. - Nie. Ja tylko... To było naprawdę miłe. To, co właśnie powiedziałeś. Jej ton nie był tylko zadowolony, ale też zaskoczony. Nie mogłem zrozumieć jak ta kobieta nie zdawała sobie sprawy z tego, że każdy mężczyzna byłby szczęśliwym draniem, gdyby się w nim zakochała. - A więc, kiedy przyjdzie czas to... jesteś doświadczony, tak? - spytała. - Taa. - Jak doświadczony? - Wystarczająco. Bez obaw, Ivy. - Nie martwię się, tylko jestem ciekawa – powiedziała. - Z iloma kobietami byłeś? Cóż, cholera. Zacząłem tę rozmowę, a teraz byłem w sytuacji bez wyjścia. Zdecydowałem, aby spróbować zmyłkowej i zmieniającej kierunek 174

techniki, której nauczyłem się w szkole prawniczej. - A ty? - spytałem. Kiedy zerknąłem na nią, jej twarz była skrzywiona. - Tylko z jednym – powiedziała, jej głos był prawie szeptem. Coś w tym wyznaniu było dla niej boleśnie trudne, ale zrobiła to. Chciałem w zamian być z nią szczery. - Byłem z jedenastoma kobietami – powiedziałem. - Ale kiedy byłem młodszy, seks był dla mnie czymś innym niż teraz. - W ilu z nich byłeś zakochany? - Tylko w jednej. Kiwnęła głową. - Z tobą jest inaczej, Ivy, przysięgam. Chcę jedynie kochać się z tobą, a nigdy wcześniej tego nie chciałem. - Ja też – powiedziała, jej głos był cichy. Wjechałem na parking przed siłownią. - Jesteśmy na miejscu. A teraz pozwól mi przywrócić ci uśmiech na twarz. Zaraz otworzę ci drzwi. Chwyciłem jej dłoń, aby pomóc jej wysiąść i trzymałem ją, aż weszliśmy do YMCA. Przychodziłem tu, odkąd byłem dzieckiem, a recepcjonista kiwnął do mnie ze swojego biurka. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia ze sztangami, głowy wszystkich mężczyzn odwróciły się w stronę Ivy. Miałem natychmiastową chęć, aby przerzucić ją przez ramię i uderzać w pierś, aby się uspokoić. - Co my tu robimy, Reed? Powiedz mi, że nie podnosimy ciężarów. Odwróciła się do mnie z małym uśmiechem. - Nauczę cię jak boksować – powiedziałem, prowadząc ją do worka 175

treningowego w rogu. - Naprawdę? - Jej uśmiech się poszerzył. - To brzmi jak zabawa. Zaczęliśmy z workiem, gdzie pokazałem jej przyzwoitą postawę. Nie było nic przyzwoitego w sposobie, w jakim się czułem, gdy położyłem dłonie na jej talii albo stałem za nią, aby odpowiednio nakierować jej rękę. Musiałem się upewnić, że stałem wystarczająco daleko, aby nie poczuła wzwodu, który przez nią miałem. Kiedy już to załapała, włożyłem jej dłonie w rękawice, żeby mogła na mnie poćwiczyć. Użyliśmy maty i nadal dostrzegałem, że mężczyźni patrzą się otwarcie na Ivy. Była zbyt piękna, aby nie przyciągać uwagi. - Tak o? - spytała, uderzając w otwartą dłoń, którą trzymałem przed nią. - Obniż trochę łokieć – powiedziałem, przysuwając go bliżej jej ciała. Dobrze, tak lepiej. Ivy była skupiona, szybko się pocąc. Zażarta determinacja w jej oczach sprawiła, że chciałem porzucić lekcje boksu i zamiast tego się z nią obściskiwać. - Moje ręce wydają się ciężkie – powiedziała po prawie godzinie, zatrzymując się, aby odpocząć. - To był prawdziwy trening i myślę, że powinniśmy go zakończyć. Planuję kolację u mnie, jesteś gotowa, aby iść? Kiwnęła i uśmiechnęła się. - Uwielbiam boksować. Chcę znowu to zrobić. - Zrobimy. Chcesz wziąć prysznic tutaj czy u mnie? Jej przerażone spojrzenie nadeszło niespodziewanie. - Nie próbuję sprawić, abyś wzięła ze mną prysznic na drugiej randce – powiedziałem, unosząc ręce w geście poddania. - Nie chodziło mi o to. 176

- Nie, myślałam o prysznicach tutaj w szatni. Nie mogę się tu umyć. - Zatem u mnie. Zawiozłem nas do mojego mieszkania nad biurem. Kiedy weszliśmy do środka, Ivy rozejrzała się po moim mieszkaniu na poddaszu, jej oczy zostały przyciągnięte do belek i wysokich okien, wychodzących na Lovely. Mieszkanie nie było duże, ale podłoga z drewna oraz wytworna kuchnia sprawiały, że dla mnie było wystarczające. - To takie fajne miejsce – powiedziała, zdejmując płaszcz. - Dzięki. Pokażę ci łazienkę. Ale nim mogłem to zrobić, Snoop przyszedł z sypialni, machając ogonem. Podszedł od razu do Ivy, jego język wisiał szczęśliwie, gdy go głaskała. - Och, ty musisz być Snoopem – powiedziała. - Jesteś dobrym chłopcem. Był nią tak zauroczony, jak ja. Podrapała go dobrze za uszami, nim odszedł usatysfakcjonowany. Po tym jak poprowadziłem ją do łazienki i zostawiłem, aby wzięła prysznic, on położył się przed drzwiami łazienki, czekając na nią. Włączyłem muzykę i zacząłem przygotowywanie steku, puree ziemniaczanego oraz szparagów na kolację. Byłem tak zaabsorbowany gotowaniem, że nie zauważyłem jak Ivy wchodziła do kuchni. Ciepły, kokosowy zapach sprawił, że spojrzałem znad blatu i zdałem sobie sprawę, że to jej mydło. - Pachniesz naprawdę cholernie dobrze – powiedziałem, pochylając się, aby pocałować ją w szyję. Moje ręce były brudne od ziemniaków, więc byłem zmuszony, aby trzymać je przy sobie. 177

- Skończę to, gdy ty będziesz brał prysznic – powiedziała. - Nie lubisz jak spocony facet całuje cię w szyję, gdy robi ci kolację? Poczułem wibrację jej niskiego śmiechu pochodzącego z gardła. - Bardzo lubię. Po prostu pomyślałam, że chciałbyś się umyć. - Powinienem. - Wytarłem ręce o ścierkę, która leżała na blacie. - Bądź ostrożna, ten nóż jest naprawdę ostry. - Pracuję w restauracji – powiedziała, jej oczy błyszczały rozbawieniem. - Nie martw się o mnie. Nie mogłem przestać się uśmiechać, gdy poszedłem do łazienki, zdjąłem koszulkę i rzuciłem ją na ziemię. Kiedy odkręciłem wodę, już była gorąca po prysznicu Ivy. Zmoczyłem włosy i ciało, opłukując się, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. - Reed! - Ivy zawołała zza drzwi. W tym samym czasie pukała, a jej głos brzmiał na spanikowany. Zakręciłem wodę, chwyciłem ręcznik i owinąłem go wokół talii. Gdy tylko otworzyłem drzwi, zobaczyłem jak Ivy trzyma przesiąknięty czerwienią papierowy ręcznik wokół jednego z palców. - O cholera – powiedziałem w pośpiechu. - Chodź tu. Chwyciłem ręcznik ze zlewu i owinąłem go wokół jej krwawiącego kciuka. Było tyle krwi, że nie mogłem zobaczyć rozcięcia. - Wszystko w porządku? - spytałem. - Odczuwasz zawroty głowy? Pokręciła głową. - Boli, ale wszystko w porządku. To po prostu nie chce przestać krwawić. - Będę to uciskał. Ścisnąłem obie dłonie wokół ręcznika i uniosłem jej dłonie w powietrze. 178

- Myślę, że powinniśmy trzymać ranę wyżej od twojego serca – powiedziałem. - Pamiętam coś takiego z kursu pierwszej pomocy. Nie wysuszyłem się przed otworzeniem drzwi, a teraz moja mokra klatka piersiowa moczyła jej piersi. Odsunąłem się, żeby jej bardziej nie zmoczyć i poczułem jak ręcznik wokół mojej talii zaczyna się ześlizgiwać. - Cholera – mruknąłem. - Możesz chwycić mój ręcznik? Spada. Wciągnęła ostro powietrze i sięgnęła do mojego biodra wolną ręką. - Z tej strony? Nie mogę nic zobaczyć przez twoje ręce. - Nie, z drugiej. Oparłem się o zlew, żeby przytrzymać ręcznik. Ivy chwyciła jeden róg i trzymała go dla mnie. Byliśmy zaplątanym bałaganem rąk i mokrych części ciała. Obydwoje w ciszy unikaliśmy kontaktu wzrokowego, aż Ivy zachichotała i przerwała napięcie. - Tylko ja, królowa wszystkich niezdar, mogłam to zrobić – powiedziała. - Jeśli chciałaś zobaczyć coś dobrego, to mogłaś mi powiedzieć. Nie musiałaś się kaleczyć, żeby tu wejść. - Zabawne. - Masz mój ręcznik? - Tak długo, jak się nie ruszasz. Obniżyłem jej dłoń i odwinąłem ją, aby zobaczyć ranę w jej kciuku. Krew znowu zaczęła wyciekać z rany, więc owinąłem wokół niej mocno ręcznik. - Trzymaj ten ręcznik przez kilka sekund, żebym mógł poprawić swój – powiedziałem. - Potem pójdziemy do kuchni i owinę tę ranę gazą i 179

bandażem. - Zakrwawiłam ziemniaki – powiedziała przepraszająco. - Nic nie szkodzi. Jestem po części wampirem. - Obniżyłem jej dłoń i spojrzałem jej w oczy. - Gotowa? Kiwnęła, a ja puściłem ręcznik. Sięgnąłem po ten wokół mojej talii i zabezpieczyłem go mocno w przeciągu kilku sekund. - Dobra – powiedziałem, powracając ręką do ręcznika. - Do kuchni. Położyłem drugą rękę na jej plecach i poprowadziłem ją tam, gdzie umyłem ranę, wysuszyłem ją i posmarowałem antybiotykiem, a następnie owinąłem gazą i zabezpieczyłem taśmą. - Powiedz mi, gdy przesiąknie, okej? - powiedziałem. - Rozluźnij się i pozwól mi dokończyć kolację. Obserwowała jak kończyłem obierać ziemniaki i włożyłem je do gotującej się wody na kuchence, nadal mając na sobie tylko ręcznik. Przysmażyłem szparagi i położyłem steki na grillu, nim w końcu coś powiedziała. - Nie jesteś taką osobą, która mówi a nie mówiłem. Skrzywiłem się. - Świat ma wystarczająco dużo takich ludzi, nie sądzisz? - Tak. Ale i tak dzięki. - Pójdę się ubrać – powiedziałem. - Będziemy jeść za dziesięć minut. Ubrałem bokserki, dżinsy i koszulkę, i przesunąłem ręcznikiem po włosach, aby je wysuszyć. Kiedy wróciłem do kuchni, Ivy opierała się o szafkę. Jej zabandażowany kciuk i wyraz wyważonego szczęścia sprawiały, że wyglądała bezbronnie. Chciałem, żeby poczuła się ze mną całkowicie bezpiecznie, ale wiedziałem, że to zajmie trochę czasu. 180

- Głodna? - spytałem, wypełniając wodą dwie szklanki. - Tak. Boksowanie sprawia, że apetyt rośnie. Ale dobrze się bawiłam. Chciałabym to zrobić jeszcze raz. - W każdej chwili. Usiedliśmy, aby zjeść i mimo że umierałem z głodu, to obserwowałem Ivy, czekając aż weźmie pierwszego kęsa. Chciałem zobaczyć, czy jej posmakuje. Dziwnie trzymała widelec przez mocno zabandażowanego kciuka. Po paru nieudanych próbach, aby z gracją spróbować ziemniaków, odłożyła widelec i westchnęła. - Pomóc ci? - spytałem, próbując się nie uśmiechnąć. - Możesz sprawić, że będę leworęczna? - Nie, ale mogę cię nakarmić. Jej policzki się zarumieniły. - Jest w porządku, to po prostu zajmie mi trochę więcej czasu. Jadła powoli i rozmawialiśmy o pracy oraz Noahu. Po tym jak skończyliśmy, włożyłem naczynia do zlewu, zostawiając je na później. Ivy bawiła się ze Snoopem, ale wstała, kiedy do niej podszedłem. Chwyciłem w dłonie jej policzki i nachyliłem się do pocałunku, na którego czekałem cały weekend. Oddała pocałunek, jej język przesuwał się po moim. Jej słodki, kokosowy zapach sprawiał, że ciężko było się wstrzymywać. Chciałem jej więcej. Kiedy pogłębiłem pocałunek, a ona chwyciła moje plecy, zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będę miał wystarczająco. Przesunąłem dłoń od jej karku pod kołnierzykiem koszulki do jej ramienia, owijając dłoń wokół delikatnych linii. Jęknęła cicho, a ja wsunąłem 181

drugą dłoń pod jej koszulkę, do ciepłej skóry jej talii. Ivy nigdy nie była dotykana przez mężczyznę we właściwy sposób. Mogłem to stwierdzić po sposobie, w jakim podskakiwała lekko, a następnie wtapiała się we mnie za każdym razem, gdy moje ręce odnajdowały nowe miejsce. Chciałem położyć ją na łóżku i spędzić godziny na powolnym odkrywaniu każdego centymetra jej. Jej westchnięcia i jęki sprawiały, że mój penis chciał więcej. Było dla nas za wcześnie, aby się przespać, więc nie mogłem jej zabrać do sypialni. Zaprowadziłem ją do kanapy i położyłem dłoń na jej plecach, opuszczając ją na nią. Widok, który miałem nad nią, zaparł mi dech w piersi. Jej policzki były różowe, a klatka piersiowa unosiła się i opadała, gdy patrzyła na mnie, podniecenie pływało w jej jasnoniebieskich oczach. Chciałem ją od chwili, gdy ją zobaczyłem, i w końcu poddałem się prymitywnemu pragnieniu, które ze mnie wydobywała. Chwyciłem jej ręce i położyłem je na oparciu kanapy, przytrzymując je, gdy położyłem się na niej i pocałowałem miękką skórę jej szyi. Jej ciało zesztywniało pode mną. - Nie, Reed – powiedziała, brzmiąc na spanikowaną. - Przestań. Proszę. W pośpiechu z niej zszedłem, moja głowa obracała się ze zmieszaniem. - Co się stało? Wszystko w porządku? Wstała i owinęła wokół siebie ręce. - Nie wiem. - Poprawiła ubrania i wygładziła włosy. - Nie. Nie jest w porządku. - Cholera, przepraszam. Myślałem... - To nie ty – powiedziała, jej oczy były ciemne od smutku. - Nie zrobiłeś nic złego. Nie było ze mną w porządku już przez jakiś czas. Długo 182

przed tym, nim cię poznałam. Jej spojrzenie przemknęło po mieszkaniu, jakby czegoś szukała. - Chodzi o to, że byłem na tobie? To cię zdenerwowało? - Gdzie moja torebka? - Poszła do kuchni, aby jej poszukać. - Ivy. - Podążyłem za nią. - Wychodzisz? - Muszę iść. Jej oczy miały teraz rozgorączkowany wyraz, jak uwięzione zwierzę, które próbuje się uwolnić. - Czy ktoś cię zranił? - Chciałem przejść te parę kroków, które nas oddzielały i wziąć ją w ramiona, ale zmusiłem siebie, aby pozostać w miejscu. Nie chciałem znowu jej wystraszyć. - Gdzie moja torebka? Łzy zabłyszczały w jej oczach, a ja poczułem napływ emocji. Widzenie jak cierpi sprawiało, że czułem się bezsilnie. Wiedza, że ją wystraszyłem, sprawiała, że czułem się jak totalny dupek. A zdanie sobie sprawy z tego, że ktoś dał jej powód do bania się mężczyzn w ten sposób, wypełniło mnie gniewem, który płynął w moich żyłach. - Jest na stole w salonie – powiedziałem. Praktycznie tam pobiegła, chwytając torebkę i sweter, który zostawiła obok. W ciągu kilku sekund była za drzwiami, jej szybkie kroki było słychać na schodach. Chciałem za nią pobiec. Z całych sił starałem się nie zrobić tego i powiedzieć, że odwiozę ją do domu. Nie chciałem, żeby była sama, gdy była taka zmartwiona, ale musiała uciec, a ja musiałem to uszanować. Musiała uciec ode mnie, co bolało jak diabli. Przerażenie w jej głosie, kiedy powiedziała mi, abym przestał, w kółko 183

odtwarzało mi się w głowie. Ten wieczór w ciągu kilku minut przeszedł od najlepszego, jakiego kiedykolwiek miałem, do najgorszego.

184

Rozdział 16 Ivy Po opuszczeniu mieszkania Reeda w panice, praktycznie pobiegłam do Margie i Genego. Miałam jedynie parę wścibskich pytań od Margie o mojej randce z Reedem, nim powiedziałam dobranoc i poszłam do łóżka, aby zwinąć się tam z Noahem. Wiedziała, że coś było nie tak, dlatego nie naciskała. Po tym jak w sobotni poranek opuściliśmy Margie i Genego, Noah i ja spędziliśmy resztę weekendu bawiąc się pociągami i sprzątając mieszkanie. A ja spędziłam dużo czasu myśląc o tym, co stało się w piątkowy wieczór. Wrócenie rano w poniedziałek do pracy było dla mnie dobre. Zgiełk restauracji utrzymywał mój umysł z dala od sytuacji z Reedem. Margie i ja stałyśmy za ladą, ona kroiła ciasto, a ja patrzyłam się na dzbanek z kawą. Jęknęłam, kiedy dwie brunetki weszły do środka i usiadły przy jednym z moich stolików. - Co? - spytała Margie. - Te dwie przy dwunastce. Za każdym razem są dla mnie sukami i zawsze zostawiają mi pensa napiwku. Margie odwróciła się, aby tam spojrzeć, a potem zrobiła „hmm” rozpoznania. - Nie ma co się dziwić. Wiesz kim jest ta wyższa, prawda? - Nie. 185

- To Julie Marsh. Żona Toma Marsha. - Świetnie – mruknęłam. - Pewnie obwinia mnie o to, że zawiesili go w pracy. - Powinna obwiniać go. - Margie wypełniła tacę talerzami. - Ja wezmę stolik dwunasty. - Nie, jest w porządku. - Jesteś pewna? - Taa, ale dzięki. Rozważałam to, aby dać im czekać, ale zdecydowałam zamiast tego mieć to za sobą. Obie brunetki patrzyły na mnie gniewnie, gdy podeszłam do ich stolika. - Mogę najpierw podać coś do picia? - Upuściłam coś, możesz mi to podnieść? - spytała Julie Marsh, jej oczy były szerokie i niewinne. Kucnęłam, aby spojrzeć pod stół. - Nie ma tam nic oprócz zużytej chusteczki higienicznej. - To to. Podnieś ją dla mnie, co? Wstałam i pokręciłam głową. - Przepraszam, ale nie. Mogę przynieść wam coś do picia? - Obsługujesz mnie, prawda? - spytała Julie niegrzecznym głosem. - Niestety tak. - Więc obsłuż mnie. Roześmiałam się. - Moje obowiązki kończą się na przynoszeniu tobie jedzenia, które zamówisz. Mam innych klientów. Chciałabyś coś do picia czy nie? - Chciałabym rozmawiać z twoją menadżerką. 186

- Z Margie? Pewnie. To ona powiedziała twojemu mężowi, żeby tu nie wracał. Będzie szczęśliwa, aby móc z tobą porozmawiać. Odwróciłam się, aby pójść po Margie, zatrzymując się po kilku krokach, kiedy usłyszałam jak Julie powiedziała jedno słowo. - Suka. - Przepraszam bardzo? - Odwróciłam się do niej. - Usłyszałaś mnie. Powiedziałam, że jesteś suką. Obejrzałam jej tandetny strój i powstrzymałam komentarz. - Mamy dzieci, wiesz. - Zmrużyła na mnie oczy. - A mój mąż straci pracę przez scenę, którą wywołałaś. Nie paraduj tutaj kręcąc tyłkiem, jeśli nie chcesz, żeby mężczyźni na niego patrzyli. - Twój mąż zrobił więcej niż patrzenie. Wstała i wskazała na mnie palcem, jej twarz czerwieniała ze złością. - Jesteś dziwką. Trzymaj się z dala od mojego męża. Coś we mnie się urwało. Bycie nazywaną dziwką i suką, kiedy byłam w ciąży, głęboko mnie zraniło. Zostawiłam wstyd za sobą, a bycie oznakowaną tym w Lovely było czymś więcej, niż mogłam znieść. Chwyciłam pusty talerz z wolnego stolika i uniosłam go wysoko, rzucając go na podłogę z całą moją siłą. Roztrzaskał się w małe kawałeczki na kafelkach, uciszając restaurację. - Nie jestem dziwką! - krzyknęłam na Julie. - Nawet mnie nie znasz. Jak śmiesz mnie tak nazywać? Margie była za mną, owijając ramię wokół moich barków. - Wy dwie musicie wyjść – powiedziała do Julie i jej koleżanki. - Nie wracajcie. Wszystkie oczy były na Margie i na mnie, kiedy prowadziła mnie do 187

kuchni. Kiedy już tam byłyśmy, załamałam się w ramionach Margie. - Tak bardzo przepraszam – powiedziałam pełna łez. - Nie musisz przepraszać, Ivy. Wiem jaka jesteś zestresowana tą całą rzeczą z Tomem. Julie nie ma prawa przychodzić tutaj i traktować cię w ten sposób. Moje ciało ugięło się słabo przy niej. Nie chodziło o to, że Tom mnie martwił. Chodziło o sposób, w jaki potraktowałam Reeda oraz złość, którą nadal czułam po liście od ojca. Gene położył dłoń na moich plecach. - Może zrobisz sobie wolne na resztę dnia, Ivy? - Nie. - Odsunęłam się od Margie i przesunęłam dłońmi po twarzy, aby ją osuszyć. - Jest w porządku. - Weź dla siebie parę godzin – powiedziała Margie. - Poradzimy sobie. - Byłoby w porządku, gdybym resztę mojej zmiany przepracowała tutaj? Mogę sprawdzać asortyment i myć naczynia. Mogłabym użyć przerwy od klientów. - Oczywiście – powiedziała Margie. - Ale najpierw musisz zjeść lunch. - Muszę iść posprzątać tamten talerz. - Shawn się tym zajął. - Margie uśmiechnęła się i odeszła. Mieliśmy całą zapełnioną restaurację. Zastanawiałam się, czy Reed dzisiaj przyjdzie. - Co mogę ci zrobić do jedzenia? - spytał Gene. - Zrobię sobie sałatkę. Dzięki, Gene. - Masz. - Zdjął kawałek grillowanego kurczaka z grilla. - Włóż do niej trochę białka. Przepyszny zapach świeżo usmażonego kurczaka sprawił, że mój brzuch zaburczał. Wzięłam go i podeszłam do stolika, aby zrobić sałatkę. 188

Byłam gorącym bałaganem i nie wiedziałam jak wszystko polepszyć. Po lunchu zatraciłam się w górze naczyń, chcąc, aby gorąca woda z mydłem mogła zmyć moje troski. - Ivy? - zawołała za mną Margie. - Jest po drugiej, kochanie. Możesz iść. - Och. Już prawie skończyłam. - Ktoś ci coś przyniósł. Odwróciłam się, moje mokre ręce ociekały na podłogę. Margie trzymała tuzin świeżych czerwonych róż w kartonie po mleku. - Reed. - Łzy wypełniły moje oczy. - Czy matka tego chłopaka nie nauczyła go jak wygląda odpowiedni wazon? Roześmiałam się i podeszłam do Margie, aby powąchać kwiaty. - To jest taki żart. Och, Margie, on naprawdę jest uroczy. - Znalazłaś dobrego. - Nadal tam jest? - Siedzi przy ladzie i czeka na lunch. Wysuszyłam ręce o fartuch. - Dobrze wyglądam? - Pięknie, jak zawsze – powiedziała Margie. - Postawię te kwiaty na moim biurku, żebyś mogła potem je zabrać do domu. Kiwnęłam, idąc już do podwójnych drzwi, łączących kuchnię z jadalnią. Kiedy je otworzyłam, zobaczyłam Reeda przy ladzie, mającego na sobie niebieski garnitur. Jego twarz była nieogolona – tak jak to lubiłam. Odwrócił się, gdy podeszłam, schodząc ze stołka, na którym siedział. - Dziękuję – powiedziałam, sięgając do góry, aby złapać jego policzki 189

w dłonie. - Jestem teraz trochę przesiąknięta wodą, inaczej bym cię przytuliła. Pochylił się i owinął wokół mnie ramiona, przyciągając mnie w tak ciasny uścisk, że uniósł mnie parę centymetrów nad podłogą. Moje napięcie opadło w cieple jego ramion. - Przepraszam za ostatni wieczór – wyszeptałam mu do ucha. - Nie przepraszaj. Chcę uszanować twoje bariery, ale muszę wiedzieć jakie one są. - Czasami sama nie wiem. Reed odsunął się, pocierając dłońmi po moich ramionach. - Razem się dowiemy, Ivy. Kiwnęłam, moje serce było pełne wdzięczności dla tego mężczyzny, który zaakceptował mnie z otwartymi ramionami – kaprysy, strach i wszystko. - Mogę zabrać ciebie i Noaha w ten weekend do Jimmy'ego na kolację? - spytał. - I na kolejną randkę we dwoje, kiedy będziesz gotowa? - Tak. Nie byłam pewna, czy byłam zdolna do posiadania fizycznego związku z mężczyzną. Ale po otrzymaniu przedsmaku jednego z Reedem, wiem, co mnie opuszczało. Każdej nocy po naszej nieudanej drugiej randce chodziłam spać z bólem między nogami. Moja głowa mówiła mi, aby przestać i wrócić do bezpieczeństwa mojego odizolowanego istnienia, skupiając całą energię na Noahu. Ale moje serce pragnęło więcej bliskości, jaką dzieliliśmy. Nawet po moim ześwirowaniu, Reed nadal mnie chciał. Jeśli zaakceptuje mnie taką, jaka jestem, to może to był czas, abym ja też siebie taką zaakceptowała. 190

*** Jimmy był zatłoczony, a ja byłam całkiem pewna, że przynajmniej połowa ludzi rozmawiała o mnie, Reedzie i Noahu, siedzących razem w boksie. - Czujesz, że ludzie na nas patrzą? - spytałam Reeda. - Taa. Wiesz jak to jest w takim małym mieście. - Jestem głodny – powiedział Noah, patrząc na mnie z naszej strony boksu. - Chcę scapetti. Potargałam jego włosy, uśmiechając się na jego błędną wymowę spaghetti. - Niedługo przyniosą, skarbie. Chcesz trochę chleba z masłem? Kiwnął poważnie głową, a ja sięgnęłam po koszyk chleba na środku stołu. - Chcę, żeby Reed to zrobił – powiedział Noah. Spojrzałam na niego, moje brwi uniosły się z zaskoczenia. - Pewnie – powiedział Reed, sięgając po kawałek chleba. - Lubisz dużo masła czy tylko trochę? - Dużo masła – powiedział Noah, uśmiechając się. Oparłam się, obserwując ich. Odkąd urodził się mój syn, nigdy nie czułam potrzeby, aby wprowadzić w nasze życie mężczyznę. Nigdy nie kwestionowałam, czy miałam w życiu wystarczająco, ponieważ wiedziałam, że tak. Kochałam Noaha z całego serca. A teraz zdałam sobie sprawę, że nie chodziło o potrzebowanie mężczyzny w naszym życiu. Reed był tutaj, ponieważ chciałam, aby tu był i ponieważ na to zasługiwał. Bycie wokół mojego syna było przywilejem, którego nigdy nie chciałam dawać dla jakiegokolwiek mężczyzny. Czułam 191

się dobrze mając z nami kogoś, kto troszczył się wystarczająco, aby zapytać, czy Noah chciał mało masła, czy dużo. Reed obrócił podkładkę pod talerz i narysował dla Noaha pociąg, razem z konduktorem na przodzie. Nie był artystą, ale oczy Noaha rozświetliły się, gdy wskazał na koła i wagon. Moje serce było pełne. Ta chwila wydawała się zbyt idealna, aby była prawdziwa. Nie czułam się nawet niepewnie, gdy przesunęłam dłoń po stole i wsunęłam ją w dłoń Reeda. Jego oczy spotkały moje, gdy przesunął kciukiem po moich knykciach. - Przyjdziesz do domu moich rodziców na bożonarodzeniową kolację? spytał. - Och. - Wsunęłam włosy za ucho, gdy to rozważałam. - Zawsze chodzimy na bożonarodzeniowe poranki do Margie i Genego. Otwieramy prezenty, a potem idziemy do restauracji, aby zrobić posiłki, które za darmo serwujemy dla ludzi nie mających miejsca, w którym mogliby tamtego dnia być. - W Wigilię robimy rodzinną wycieczkę do kościoła, a w bożonarodzeniowy wieczór jemy rodzinną kolację – powiedział. - Co, jeśli moglibyście zrobić te rzeczy ze mną, a ja potem przyszedłbym pomóc robić posiłki w restauracji? - Możesz utknąć w obieraniu ziemniaków. - Nic nie szkodzi. - Okej. Brzmi świetnie. Po tamtym wieczorze Reed zaczął spędzać więcej czasu ze mną i Noahem. Robiliśmy kolację u niego, gdzie Noah i Snoop niezmordowanie siebie ganiali. W jeden weekend pojechaliśmy do St. Louis i zabraliśmy 192

Noaha na przejażdżkę pociągiem. A kiedy nadszedł świąteczny poranek, on rzeczywiście utknął w obieraniu ziemniaków w restauracji. Zerkałam na niego z drugiej strony kuchni, gdzie pomagałam dla Noaha miksować dyniowe ciasto. - Zastanawiam się dlaczego tak się uśmiechasz - powiedziała Margie ze znaczącym uśmiechem. - Nic nie mogę na to poradzić – przyznałam. Mając na sobie dżinsy, znoszoną, czerwoną koszulę flanelową i czapkę bejsbolówkę Red Soxów, Reed był chłopakiem ze zdjęcia dla mrocznego seksapilu. Uwielbiałam sposób, w jaki czuć było jego szorstkie policzki przy mojej szyi, gdy mnie tam całował. Zastopowaliśmy rzeczy fizycznie od tamtej nocy, kiedy zostawiłam go w panice. Teraz jedynie się całowaliśmy, tylko że to często dla mnie wystarczało, aby po paru minutach sprawić, żeby było mi gorąco i żebym była zaniepokojona. - Wy dwoje jesteście na językach miasta, wiesz – powiedziała Margie. Były już szepty, ale kiedy wszyscy zobaczyli jak wczoraj wieczorem siedzieliście razem w kościele, a Noah był na jego kolanach... Reed spojrzał znad swojej roboty po drugiej stronie pomieszczenia i uśmiechnął się do mnie. - Dobre rzeczy dzieją się dla dobrych ludzi – powiedziała Margie. Cieszę się za ciebie, Ivy. Mam tylko nadzieję, że nadal będziesz miała czas dla mnie i Genego. Odwróciłam się do niej, moja brew się zmarszczyła. - Oczywiście, że będę miała. Westchnęła cicho, a ja dokończyłam wygładzać brzegi ciasta. 193

- Lockhartowie są dużą, bliską rodziną. Jeśli staniesz się jedną z nich... - Margie. - Roześmiałam się cicho. - To nie dzieje się w najbliższym czasie. Reed i ja nawet jeszcze nie... - Zerknęłam na Noaha. - Wiesz. - Ale jeśli to się stanie... Położyłam dłoń na jej ramieniu. - Jeśli to się stanie, to nie zmieni niczego między nami. Ty i Gene jesteście rodziną dla mnie i Noaha. Kochamy was. - My też was kochamy – powiedziała Margie, łzy błyszczały w jej oczach. - Gene i ja nigdy nie byliśmy zdolni do posiadania dzieci, a wy jesteście córką i wnukiem, jakich zawsze chcieliśmy. Posiadanie Noaha w piątkowe noce... nie jest obowiązkiem. To rozjaśnienie naszego weekendu. - Jego też. - Obydwie na niego spojrzałyśmy, gdy mieszał ciasto dyniowe ze skupionym wyrazem twarzy. - Wiesz, kiedy tu przyjechałam, byłam całkowicie sama. A teraz Noah i ja jesteśmy szczęściarzami, aby mieć w naszym życiu was i Reeda. Potrzebujemy was wszystkich. Margie się uśmiechnęła. - Czuję ulgę, słysząc to. - Drzwi między kuchnią a jadalnią zostały popchnięte, a ona zerknęła do pomieszczenia pełnego ludzi z Lovely. - Widzisz kto tam jest? - spytała. - Wygląda na to, że połowa Lovely. Mamy więcej ludzi niż poprzedniego roku. Uwielbiam to jacy wszyscy są radośni. - Walter Grieves tu jest. To nowość. - Walter? - Powinnaś pójść się z nim przywitać. Sięgnęłam po ręcznik i wysuszyłam ręce. - Zamierzam to zrobić. 194

W restauracji grała świąteczna muzyka, ale była uciszona przez dźwięki rozmów i śmiechu. To nie były tylko posiłki dla ludzi, których nie stać było na zrobienie tradycyjnej świątecznej kolacji, ale dla wszystkich w Lovely, którzy nie mieli innego miejsca, w którym mogliby być. Walter siedział na swoim stołku, z książką w dłoniach. Podeszłam do niego i poklepałam go w ramię. - Wesołych świąt – powiedziałam, kiedy się odwrócił. - Ivy. - Uśmiechnął się. - Bardzo dobrze wyglądasz. - Lepiej niż dwa dni temu? - To był ostatni raz, kiedy serwowałam mu śniadanie, bo Margie dała mi Wigilię wolną. - Ogólnie. Wyglądasz na szczęśliwą. - Jestem szczęśliwa. I naprawdę się cieszę, że tu jesteś. Wzruszył ramionami. - Bez indyka nie ma świąt, prawda? - Prawda. Również nie ma świąt bez ludzi, o których się troszczysz, więc jesteś we właściwym miejscu. Przeszła chwila niezręcznej ciszy. - Muszę wrócić do kuchni – powiedziałam, machając ręką w stronę podwójnych drzwi. - Oczywiście. Muszę wrócić do tej historii. - Uśmiechnął się i stuknął w książkę. - Tak w ogóle to miałam spytać jakie są twoje zdolności w obieraniu ziemniaków. - Moje? - Tak. Reedowi przydałaby się pomoc i jestem całkiem pewna, że nie pozwoli mi przebywać w pobliżu noża po tym jak skaleczyłam się ostatnim 195

razem, gdy obierałam u niego ziemniaki. - Nie mogę powiedzieć, że go winię. - Walter spojrzał na mnie znad okularów. - Będę zadowolony, aby pomóc. Zamknął książkę, chwycił płaszcz i podążył za mną do kuchni. Byliśmy tak zajęci posiłkami, że mieliśmy tylko czas na kilka szybkich gryzów własnego jedzenia. Do czasu, gdy Reed, Noah i ja dotarliśmy do domu jego rodziców tamtego wieczoru, wszyscy umieraliśmy z głodu. Grace przygotowała wyrafinowane, tradycyjne posiłki. Była tam cała rodzina – nawet Justin, najmłodszy z braci. Wymiana prezentów rodziny po kolacji była czymś, czego nigdy nie widziałam. Z tyloma osobami, prezenty były poukładane wokół wysokiej choinki w salonie. Pełen szczęścia okrzyk Noaha, gdy otworzył pociąg, który podarował mu Reed, sprawił, że łzy napłynęły mi do oczu. Margie i Gene również podarowali mu jeden, który otworzył rano i będzie mógł u nich trzymać. Wszystkie pieniądze, które miałam, przeznaczyłam na Noaha na święta. Ale zdołałam kupić Reedowi szalik, który od razu założył. - Podoba mi się – powiedział, całując mnie przed całą swoją rodziną. Noah pocałował mnie od razu po tym, najwidoczniej czując, jakby to była właściwa rzecz do zrobienia. Kiedy otworzyłam prezent od Reeda, oddech utknął mi w gardle. - Laptop? - Moje usta otworzyły się w szoku. - Reed, to za dużo. - Nie, to... po prostu powiedz, że ci się podoba. - Podoba mi się, ale... - Dobrze. Potrzebujesz go do lekcji i teraz możesz pisać do swojej przyjaciółki April bez chodzenia do biblioteki. Załatwiłem ci też internet. 196

- Ivy – spytała Grace. - Bierzesz lekcje? Kiwnęłam głową. - Zajęło mi to wieczność, ale zdecydowałam, aby zacząć pracować nad stopniem angielskim. - To wspaniałe. Jestem z ciebie taka dumna. - Ja też – powiedział Henry, ojciec Reeda. - Dobrze dla ciebie, Ivy. Henry nigdy się do mnie nie odezwał i mogłam stwierdzić, że próbował postawić jakiś krok. - Dziękuję – powiedziałam. - Mój znajomy, Walter, tak jakby zainspirował mnie do tego. Zostaliśmy u rodziców Reeda prawie do północy. Noah bawił się z innymi dziećmi, a ja poznawałam resztę rodziny. Nawet kiedy żyła moja mama, to nigdy nie byłam wokół dużej rodziny. Bycie z Lockhartami było dobrym uczuciem. Noah zasnął w drodze do domu, a Reed zaniósł go do środka i położył go do łóżka. Ziewałam w salonie, kiedy wyszedł z sypialni. - Pójdę, żebyś mogła się położyć – powiedział. Podeszłam do niego i owinęłam dłonie wokół jego talii. - Możesz zostać na trochę? - spytałam cicho. - Nie mieliśmy dzisiaj dla siebie czasu. - Tak, mogę zostać trochę dłużej. Mason poszedł do mnie, żeby wcześniej wypuścić Snoopa. Wtuliłam się w jego pierś, opierając policzek na miękkim materiale jego koszuli. - Pachniesz jak ziemniaki – powiedziałam. - Ty pachniesz jak ciasto dyniowe. To trochę seksowne. 197

Roześmiałam się i wyjęłam mu ze spodni tył koszuli, przesuwając dłońmi po jego nagiej skórze. Przysunął mnie mocno do siebie, a ja spojrzałam w jego twarz. - Wiesz co zauważyłem? - powiedział, przesuwając kciukiem po mojej szczęce. - Mmm? - powiedziałam, zamykając oczy i jęcząc cicho, kiedy delikatnie złapał mnie za kark. - Lubisz, kiedy cię dotykam. Nieważne gdzie. - Moje oczy otworzyły się, gdy przesunął kciukiem po moich ustach. - Lubisz, kiedy dotykam cię powoli i delikatnie, zwłaszcza kiedy stoisz albo na mnie siedzisz. Jedyna rzecz, która to rujnuje, to kiedy czujesz się przeze mnie obezwładniona. Wpatrywałam się w niego, jego kawowe oczy wydawały się widzieć wszystko to, co jest we mnie. - Prawda? - spytał łagodnie. - Tak. - Czy mężczyzna kiedykolwiek zastosował wobec ciebie przemoc? Utrzymywałam oczy na jego, mój umysł toczył sam ze sobą wojnę. Zdecydowałam, że mu powiem, kiedy jego kciuk znowu przesunął się po moich ustach. To było takie dobre uczucie, że trzymałam zamknięte usta, kiedy śledził moją górną wargę, a potem dolną. - Nie musisz odpowiadać. Wiem to z tego, jak przestraszona byłaś, kiedy tamtego wieczoru położyłem się na tobie. To mnie rozerwało, Ivy – wiedza, że sprawiłem, iż poczułaś się w ten sposób. Nigdy bym cię nie zranił. Nie mógłbym. Kiwnęłam w ciszy, przybliżając się, żebym mogła poczuć ciepło jego klatki piersiowej przy mojej. 198

- Musisz do mnie mówić, okej? - powiedział. - Muszę wiedzieć co lubisz, a czego nie lubisz. Co wywołuje złe wspomnienia, abym tego nie robił. Nie mogę odpuścić, kiedy jesteśmy razem, jeśli martwię się, że ciebie przestraszę. - Tak jak powiedziałeś... jeśli czuję się obezwładniona albo uwięziona, to jest to dla mnie trudne. Uwielbiam, kiedy mnie dotykasz. Nikt nigdy nie dotykał mnie tak jak ty. Kiedy posuwasz się bardzo powoli... to działa na mnie. - A teraz działa? Powiedz mi więcej. - Lubię, kiedy dotykasz moje plecy. Kiedy przesuwasz palcem po moim kręgosłupie. I kiedy wkładasz dłonie pod moją koszulkę, aby pocierać moje ramiona. - Nie mogę się doczekać, aż zobaczę cię całą – powiedział, jego kciuk przesuwał się po linii mojej szczęki. - Chcę spróbować – powiedziałam niepewnie. - O ile wiesz, że znowu mogę ześwirować. To może się nie udać. - Spróbować... ? - Seksu. Chcę. Z tobą. Zmarszczył brwi, wyglądając na zmartwionego. - Jesteś pewna? - Całkowicie. Jeśli tylko rozumiesz, że jestem bardzo niedoświadczona i że nie mogę znieść uczucia, aby być uwięzioną. - Będę posuwał się powoli. Ale... chciałem poczekać, aż... Położyłam palec na jego ustach, uciszając go. - Jestem, Reed. Ale chcę poczekać do tamtej nocy, aby to powiedzieć. A ty, Reed? 199

- Ja też. Bardzo mocno.5 Ciepło rozeszło się po każdym nerwie w moim ciele. - Okej. Zatem spróbujemy. Kiedy? Rozmyślał przez chwilę. - W ten weekend? Chcę wykonać kilka planów i będę potrzebował paru dni. Przygryzłam wargę, próbując się nie roześmiać na jego twardą erekcję przy moim brzuchu. - Co jest zabawne? - spytał. - Mogę, hm... stwierdzić, że popierasz ten pomysł. - Do diabła tak. - Przysunął moje dłonie do ust i pocałował je. Obiecuję, że sprawię, aby było ci dobrze, Ivy. Uśmiechnęłam się, oddalając uczucie lęku w moim brzuchu. Reed nie zdawał sobie sprawy z tego, z czym się zmagaliśmy. Czułam się winna nie mówiąc mu, ale chciałam, żeby to się stało bez niego myślącego o mnie jako o ofierze. Chciałam tylko być kobietą, która po raz pierwszy kocha się z mężczyzną. Może nie było możliwe, aby było to dla mnie dobre, ale chciałam spróbować. Dla Reeda, ale w większości dla siebie.

5 Jeżeli nie wiecie o co chodzi albo zapomniałyście, to Reed mówił, że chce poczekać, aż ona będzie w nim zakochana :)

200

Rozdział 17 Denerwowałam się, gdy czekałam na Reeda. Ten dzień w końcu nadszedł. Wybieraliśmy się na naszą pierwszą wspólną noc. Podrzuciłam Noaha do Margie i Genego oraz powiedziałam dla Margie, żeby życzyła mi szczęścia. Przytuliła mnie i to zrobiła, tylko że pewnie myślała, że życzyła mi szczęścia na zwykłej randce. Spakowałam rzeczy do torby i kupiłam sobie małą buteleczkę perfumy. Oczekiwanie mnie zabijało. Po kilku bezsennych nocach miałam nadzieję na zaśnięcie zwinięta obok Reeda późno tej nocy. Bardzo, bardzo późno. Kiedy podjechał pod moje mieszkanie, wyszłam na zewnątrz, zablokowałam drzwi i podbiegłam do jego furgonetki z torbą i torebką w dłoni. - Hej – powiedział, uśmiechając się, kiedy otworzyłam drzwi i weszłam do środka. - Jesteś dzisiaj niecierpliwa? - Trochę. Ty nie jesteś? - Bardzo. - Nachylił się do pocałunku. Czerpałam przyjemność z jego smaku kawy i czekolady przez kilka długich sekund, nim odsunęłam się i sięgnęłam po pas. - Gdzie jedziemy? - spytałam. - To niespodzianka. Jęknęłam, ale nie mogłam się powstrzymać od uśmiechnięcia się.

201

Spędził trochę czasu na planowaniu czegoś wyjątkowego, a to przypomniało mi, że był warty, abym stawiła czoła swoim lękom. - Chcesz posłuchać mojej playlisty seksu? Rozdziawiłam na niego usta. - Masz playlistę seksu? - Zrobiłem ją dzisiaj. Właściwie to byłem wtedy w sądzie i czekałem na przesłuchanie. - To sposób na robienie wielu zadań jednocześnie. A więc to są piosenki, które wprowadzają ciebie w nastrój? - Piosenki, które przypominają mi o tobie. - Wcisnął kilka guzików na desce rozdzielczej i zaczęło lecieć Kings of Leon „I Want You”. - Podoba mi się – powiedziałam, opierając się w siedzeniu, żeby posłuchać muzyki. Jechaliśmy już przez skraje Lovely, ale on nadal jechał, więc spojrzałam na niego zdezorientowana. - Przez godzinę drogi nie ma tu nic. Chyba że zabierasz mnie na stację paliw w tym małym mieście obok. - Nie. Jednak zostawmy ten pomysł na następny raz. - Skręcił obok znaku lotniska Lovely. - Jedziemy na lotnisko? - Spojrzałam na niego, mając nadzieję na wskazówkę. - To nie jest prawdziwe lotnisko, prawda? Roześmiał się. - Żadne komercyjne loty ani nic takiego, ale jest prawdziwe. - Hmm. Wiejskie lotnisko miało wszystkie pasy startowe i duże, metalowe budynki. Reed zaparkował obok jednego, a mój żołądek zaczął się obracać. 202

- Powiedz mi, że nie masz samolotu – powiedziałam, jeszcze zanim zamknął drzwi. Podbiegł do mojej strony i otworzył mi drzwi, oferując mi rękę. Chwyciłam ją i wyszłam z samochodu, patrząc na niego oczekująco. - Powiedz mi, Reed. Bo nie ma mowy... Przycisnął palec do moich ust, uciszając mnie. - Nie mam samolotu. Odetchnęłam z ulgą. - Ale mój tata ma – powiedział, mrugając do mnie. Poprowadził mnie do drzwi budynku, obok którego zaparkowaliśmy. - Czekaj – krzyknęłam, zatrzymując się. - Nie mogę wejść do samolotu. - Pewnie, że możesz. - Nie, nie mogę. Spojrzał na mnie, czekając na wyjaśnienie. - Chodzi mi o to, że... nigdy nie leciałam samolotem – powiedziałam. Boję się latać. - Latałem przez dekadę. Obiecuję ci, że wiem, co robię. - To... nie ty – wyjąkałam. - To samolot. - Będziemy w powietrzu tylko przez trzydzieści minut. - Reed spojrzał na mnie, jego ciemnobrązowe oczy błagały mnie. - Proszę, Ivy. Nigdy nie naraziłbym ciebie na niebezpieczeństwo. - Właśnie dlatego żyję w bańce – wymamrotałam. - Jest tyle rzeczy, których nigdy nie robiłam. Nie jestem taka jak inne kobiety, Reed. - I lubię to w tobie. - Ścisnął moją dłoń. - Posłuchaj, jeśli naprawdę nie chcesz lecieć, to pojedziemy. Coś w jego głosie szarpnęło mnie za serce. 203

- Nie. Polecę. Tylko proszę, nie zabij mnie. Pokręcił głową i uśmiechnął się do mnie. Pozwoliłam mu przypiąć mnie pasem i nałożyć słuchawki, po czym skoncentrowałam się na powodzie, przez który robiliśmy to wszystko. Włączył radio i rozmawiał z kimś, a ja zacisnęłam oczy. Samolot zaczął się poruszać, a ja chwyciłam moje skórzane siedzenie obiema rękami, nie otwierając oczu, aż Reed uniósł samolot w powietrze. Wszystko pod nami zmniejszało się. Nie mogłam zaprzeczyć, że było to ekscytujące i może nawet trochę fajne. Uśmiechnęłam się do Reeda, a on się zrelaksował. - W porządku? - spytał. Kiwnęłam głową, obserwując Lovely z góry przez okno w samolocie. Samolot był mały, ale lot był gładki. Twarz Reeda była naznaczona koncentracją, gdy powoli obniżał samolot i wylądował nim na pasie startowym na innym wolnym polu. - Gdzie jesteśmy? - spytałam, gdy pomógł mi wysiąść. - Te miejsce należy do znajomych moich rodziców. To ich miejsce na wakacje. Ścieżka poprowadziła nas przez wycinkę w lesie. Kiedy z niego wyszliśmy, zassałam oddech, gdy zobaczyłam budynek przed nami. To był rozciągnięty domek z drewna, większy niż te, które kiedykolwiek widziałam. Zbudowany na jeziorze miał niesamowity widok na wodę. Był tam tuzin okien oraz szerokie drzwi, a po jego bokach stały sosny w doniczkach. - Wow – powiedziałam pod nosem. - To niesamowite, Reed. - Taa, są nadziani. 204

- Powiedział facet, którego rodzice mają samolot. - Uśmiechnęłam się do niego. Kąciki jego ust uniosły się. - Do mojej ulubionej części tego miejsca idzie się tędy. Chwycił moją dłoń i poprowadził mnie w stronę wody. Owinęłam się bardziej płaszczem wolną ręką, żeby zablokować dopływ chłodnego, zimowego wiatru. - Już prawie jesteśmy – powiedział. Spojrzałam w dół, gdy weszliśmy na drewniany pomost i zobaczyłam, że po obu stronach poustawiane były małe, unoszące się świeczki w szklankach z wodą. - Reed, to jest... Zostałam uciszona, kiedy zobaczyłam drewnianą altanę na końcu pomostu. Świeczki świeciły się ze stolika w środku. Reed poprowadził mnie pomostem i otworzył drzwi do altany. Słodki zapach świeżych kwiatów wypełniał powietrze w środku. Ustawiony był tam stolik dla dwojga, razem z wazonem białych hortensji. - Jemy tu kolację? - spytałam, zrzucając płaszcz i patrząc na otaczającą nas, połyskującą wodę. - Tak. Osoby z bankietu pracują w domu, ale zaserwują ją tutaj. - To jest takie piękne, Reed – powiedziałam, gdy wysunął dla mnie krzesło. - Tu... jest pięknie. I ciepło. Dlaczego tu jest ciepło, skoro jest zima? Reed uśmiechnął się i usiadł naprzeciwko mnie. - Jest tu ogrzewanie. Jeśli byłoby lato, to wypłynęlibyśmy na łódce, żeby obejrzeć zachód słońca. - Brzmi niesamowicie. Robiłeś to już kiedyś? 205

- Tylko raz z mamą. Dźwięk kroków na pomoście sprawił, że się odwróciliśmy. Mężczyzna w średnim wieku, ubrany na czarno, podchodził do nas i otworzył drzwi do altany. - Pan Lockhart? - Tak, to ja. - Reed wstał i podszedł, aby uścisnąć dłoń mężczyzny. - Jestem Antonio i będę wam serwował dzisiaj kolację. Mogę zacząć z jakimś winem? - Pewnie. Ivy? Spojrzał na mnie, a ja pokręciłam głową. - Woda z lodem byłaby świetna. Antonio kiwnął głową i odszedł. - Wyglądasz, jakbyś się denerwowała – powiedział Reed. - Bo się denerwuję – przyznałam. - Nie musimy tego robić, jeśli nie jesteś gotowa. Ścisnęłam pod stołem dłonie. To nie tak, że nie czułam się gotowa. Wiedziałam, że było wiele różnic między tym, co mój ojciec mi zrobił, a tym, czego zaprzestałam z Reedem parę miesięcy temu. Wszystko, co robił Reed, sprawiało, że czułam się dobrze. Bardziej niż dobrze. Czułam się cenna. Seksowna. Pożądana. A sposób, w jaki odpowiadało na niego moje ciało, był lepszy, niż kiedykolwiek myślałam, że było możliwe. Z nim chciałam tego wszystkiego. Martwiłam się tylko o to, jak zareaguje moja podświadomość. - Jestem gotowa – powiedziałam. - Myślę, że jeśli będziemy posuwać się wolno, to będzie w porządku. Przyszło nasze picie, a ja spróbowałam wina Reeda. Zadziwiająco posmakowało mi, a on uśmiechnął się do mnie z rozbawieniem, gdy chwycił 206

butelkę wina z podkładki na stole i uzupełnił kieliszek. - Przepraszam – powiedziałam, przesuwając kieliszek po stole. - Zatrzymaj go. - Przesunął go z powrotem. - Cieszę się, że ci smakuje. Mogę pić z butelki. Albo to, albo Antonio może nam przynieść kolejny kieliszek. Antonio przyniósł nam sałatkę i chleb, a następnie zapiekankę z makaronem, i nasza rozmowa zwolniła, gdy jedliśmy. Do czasu, gdy skończyliśmy jeść sernik i świeże jagody, słońce zaszło, a świeczki były jedynym światłem w altanie. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się, aż na niebie zaczął świecić księżyc. - Czuję się teraz taka rozluźniona – powiedziałam, opierając się na siedzeniu. - W sensie bardzo rozluźniona. Oczy Reeda były ciepłe i uśmiech zatańczył na jego ustach. - To wino. - Zatem wino wygrywa. Potrzebowałam trochę czegoś, aby się zrelaksować. Sięgnął po moją dłoń, a ja pochyliłam się naprzód i splotłam palce z jego. - Ivy. - Jego twarz była teraz poważna. - Chcę, abyś wiedziała, że cię kocham. Kocham cię w sposób, który jest pełniejszy i pewniejszy, niż myślałem, że można czuć miłość. Każdy dzień z tobą jest lepszy od poprzedniego. Sięgnęłam drugą dłonią przez stół i owinęłam obie wokół jego dużej dłoni. - Ja też cię kocham. Ośmieliłeś mnie i nie mogę sobie przypomnieć dlaczego kiedykolwiek myślałam, że ciebie nie potrzebuję. Sprawiasz, że 207

czuję rzeczy i chcę rzeczy, jakich nigdy nie wiedziałam, że potrzebuję. - Jesteś gotowa, aby wejść do środka? Wzięłam głęboki oddech i kiwnęłam głową.

Weszliśmy do

olśniewającego domku z drewna ze sklepionym sufitem oraz dużymi oknami, wychodzącymi na jezioro. Księżyc świecił dzisiaj jasno, jego odbicie migotało w wodzie. Właśnie rzuciliśmy płaszcze na krzesło, gdy Reed podszedł do mnie i chwycił moje policzki w dłonie. Patrzył na mnie uważnie przez kilka sekund, nim pocałował mnie delikatnie. Rozchyliłam usta, spragniona ciepłego dotyku jego języka przy moim. Całowaliśmy się głęboko, żadne z nas nie było w stanie mieć wystarczająco. Nasze dłonie wędrowały nad i pod ubraniami, aż Reed odsunął się, zostawiając mnie patrzącą na niego bez tchu. - Chcesz przenieść się na kanapę? - spytał, jego oczy były ciemne i spragnione. - Myślałam o sypialni. Kiwnął i poprowadził mnie schodami do przytulnej sypialni z dużym podwójnym łóżkiem, pokrytym zwykłą kołdrą. Pokój był intymny, a nie otwarty, tak jak dół. - Ten pokój jest przytulny – powiedziałam. Wyraz twarzy Reeda był intensywny, gdy złapał łagodnie moją szczękę. - Powiedz mi, kiedy będziesz chciała, abym się zatrzymał. Kiwnęłam głową. - Musisz do mnie mówić, Ivy. Mówić mi co ci się podoba, a co nie. Uczymy się teraz – obydwoje. Przeszło przeze mnie podekscytowanie. Podeszłam do łóżka i usiadłam 208

na nim. Reed podążył za mną i usiadł obok. Odsunął mi włosy z twarzy i pocałował mnie, jego dłoń przesunęła się od mojej klatki piersiowej do mojego ramienia. Odsunęłam się do tyłu, chwytając w pięści jego koszulę, aby przyciągnąć go ze sobą. Ale on pozostał na swoim miejscu, kilka centymetrów nade mną. Zdezorientowana zmarszczyłam brwi i miałam właśnie go zapytać o co chodzi, kiedy owinął dłonie wokół moich bioder, podnosząc mnie, gdy się położył, a następnie umieścił mnie na sobie. - To był imponujący ruch – powiedziałam, uśmiechając się. - Musisz być na górze. Wyraz jego twarzy wypełniony był szacunkiem, gdy patrzył na mnie. Chciał, żeby to było dla mnie dobre, ale nie było mu mnie szkoda. Zdziwiłam się na jego zdolność do sprawiania, abym czuła się seksownie, kiedy nawet nie mógł leżeć na mnie. - Reedzie Lockharcie – powiedziałam cicho, sięgając do pierwszego guzika jego koszuli. - Tak bardzo cię kocham. Zamknął oczy, gdy odpinałam mu koszulę i rozchyliłam ją. Kiedy położyłam się na nim i poczułam przy sobie jego twardość, jęknęłam i przycisnęłam swoje usta do jego. Pocałowałam go, a on przesunął dłońmi po moich plecach, podciągając do góry moją koszulkę, a potem zdjął mi ją przez głowę. Mój czarny, satynowy stanik był zwyczajny. Ale jego spojrzenie sprawiło, że zapomniałam, iż był ze zwykłego sklepu. Czułam się jak najseksowniejsza, najsilniejsza kobieta na świecie. Jego dłonie poruszały się powoli i przyjemnie po każdym centymetrze 209

mojej skóry. Kiedy odpiął mi stanik i przesunął kciukami po moich sutkach, usiadłam i wygięłam plecy. Jego dotyk był niczym piórko. Jego tarcie przy moim rdzeniu wysyłało fale ciepłej przyjemności do każdego z moich zakończeń nerwowych. Przycisnęłam jego dłonie do piersi, krzyk wydobył się z moich ust, kiedy ścisnął je lekko. - O Boże – powiedziałam, mój głos był chropowaty. - Więcej. Owinął ręce wokół moich pleców i usiadł, przesuwając językiem po jednym z moich sutków. Delikatnie ścisnął jedną pierś, gdy lizał i ssał sutek drugiej. Moje usta otworzyły się w niekończącym się syku i zakopałam palce w jego włosach. Do czasu, gdy w końcu odpiął mi spodnie, byłam taka zdesperowana, aby poczuć więcej niego, że wstałam i szybko z nich wyszłam. Jego uśmiech wysłał przeze mnie falę pewności siebie. To oraz erekcja napinająca na jego spodnie, która nie była mała. Wchodząc na łóżko między jego nogi, odpięłam zamek jego dżinsów. Jęknął, kiedy moje palce potarły jego erekcję, więc ściągnęłam mu spodnie wystarczająco, aby dokładnie go pocierać. - Ivy – powiedział niskim, napiętym głosem. - Cholera... to jest dobre. Poczułam jak jego nogi napinają się pode mną. Kiedy chwyciłam jego dżinsy, aby je ściągnąć, nie zdałam sobie sprawy, że chwyciłam też jego bokserki. Uwolniłam jego erekcję i syknęłam, pod wrażeniem oraz przerażona. Kiedy tym razem usiadłam na nim okrakiem, owinął dłonie wokół mojego tyłka, przyciągając mnie do siebie. - Połóż się dla mnie na plecach – powiedział. Pochyliłam się i pocałowałam go, nim zeszłam z jego nóg i zrobiłam to, o co prosił. 210

Tym razem to on znajdował się na końcu łóżka. Uklęknął i podniósł jedną z moich nóg, ustawiając ją na swoim barku. Przez kilka sekund tylko na mnie patrzył, gdy powoli przesuwał dłoń od mojej kostki do uda. - Pamiętasz co mówiłem o mówieniu do mnie? - powiedział. - To dobre uczucie – powiedziałam, słowa wychodziły ze mnie bez tchu. - Takie dobre, Reed. Oczy mu pociemniały, gdy jego usta przesunęły się do mojej stopy, którą pocałował delikatnie. Tarcie jego zarostu na mojej wrażliwej skórze sprawiło, że podskoczyłam w tym samym czasie, co jęknęłam. - O Boże – powiedziałam, dysząc. - Dobrze. To jest dobre. Wyznaczył ustami ścieżkę do mojej kostki, a ja zamknęłam oczy, rozkoszując się uczuciem, które przeze mnie przechodziło. Kiedy poczułam delikatne tarcie przy materiale moich majtek między nogami, otworzyłam oczy, a plecy uniosłam z łóżka. - Mokra – powiedział Reed, brzmiąc na usatysfakcjonowanego. Chciałam go poprosić, aby znowu mnie tam dotknął, ale zamiast tego chwyciłam w pięści pościel na łóżku, gdy jego usta przechodziły od mojej łydki do kolana, które całował przez coś, co wydawało się jak pełna minuta. Moje ciało płonęło do czasu, gdy dotarł do mojego uda. Wiłam się na łóżku, nie dbając o to jak bezwstydnie i poza kontrolą wyglądałam. Byłam poza kontrolą i było to wspaniałe. Reed zahaczył palcami o moje majtki i ściągnął je nieznośnie powoli, jego usta podążały za nimi, gdy przechodziły mi przez uda. - Cholera, Ivy – mruknął, patrząc się między moje nogi. - Jesteś o wiele piękniejsza, niż byłaś w moich fantazjach. Próbowałam zacisnąć nogi, niepewna rudawych loków, na których 211

skupione były jego oczy. Ale on trzymał moje nogi, nie pozwalając mi się przed nim ukryć. - Mogę się... ogolić – powiedziałam cicho. - Powinnam. Pokręcił głową. - Jesteś idealna. I naprawdę cholernie gorąca. Nie gól się. Kiedy podniósł moją stopę i znowu pocałował mnie w kostkę, krzyknęłam z irytacji. - Coś nie tak? - spytał, rozbawienie było słyszalne w jego głosie. - Nie... nie wiem. Po prostu chcę więcej. - Więcej czego? - Chcę, żebyś mnie dotknął – powiedziałam, brzmiąc na zdesperowaną. - Gdzie? - Reed... wiesz. Zebrałam pewność siebie i przeniosłam dłoń między nogi, przesuwając palcem po moim złączeniu. - Tutaj. Jego usta rozchyliły się, gdy mnie obserwował. Kiedy tym razem całował ścieżkę w górę mojego uda, nie był taki delikatny. Moje plecy wygięły się z łóżka, kiedy poczułam jego ciepły oddech między nogami. Oczekiwałam jego palców, więc ciepło jego ust sprawiło, że krzyknęłam głośno. - Reed! Nie wiem, czy to zniosę. Wsunął dłoń pod moje biodra i trzymał je w miejscu. Kiedy jego język mnie dotknął, myślałam, że eksploduję od głębokiej fali doznania, która przepłynęła przeze mnie. Słowa mnie opuściły. Jedynie dyszałam, gdy jego język mnie badał. 212

Zaczęła budować się we mnie przyjemność i byłam bliska orgazmu. Chciałam poczekać do seksu, ale to było zbyt dobre. Byłam sekundy od niego, kiedy przestał, a ja jęknęłam z frustracji. - Dokończę w ten sposób z tobą później – powiedział, całując mnie w brzuch. - Obiecuję. Sięgnął po swoje spodnie na podłodze, wyciągając prezerwatywę z kieszeni. Patrzyłam jak rozrywa opakowanie zębami i nasuwa ją na siebie, jego sylwetka była przyćmiona, ale widoczna w ciemności. Moje ciało pulsowało podnieceniem. Ciężko było sobie przypomnieć czego się bałam z tej chwili. Reed położył się na plecach i chwycił mnie za biodra, kierując mnie na siebie. - Wszystko zależy od ciebie, kochanie – powiedział niskim głosem. Weź mnie tyle, ile chcesz. - Nie wiem... jak to zrobić. - Po prostu się rozluźnij. - Położył dłoń na moim brzuchu i przesunął ją do moich piersi, chwytając jedną po drugiej. Owinął drugą dłoń wokół mojego biodra, a uczucie jego dłoni na mojej skórze znowu mnie zachęciło. Obniżyłam się na niego, a on nakierował mnie na właściwe miejsce dłonią na moim biodrze. Otarcie jego o moje wejście sprawiło, że syknęłam z przyjemności, ale gdy powoli się na niego obniżałam, mój syk zamienił się w ostry wdech. Zatrzymałam się, korzystając z sekundy, aby dopasować się do niego. - Kurwa – wymamrotał napiętym głosem. - Czuć ciebie tak cholernie dobrze, Ivy. Obniżyłam się jeszcze trochę, a on chwycił mocno moje biodro, nim uwolnił je i sięgnął do poręczy z żelaza na oparciu na głowę. Z nierównym 213

wydechem chwycił dwie poręcze, jego ciało napięło się pode mną. - Tak jest w porządku? - spytałam niepewnie. - Jest niesamowicie. Nie mogę się powstrzymać od przejęcia kontroli, chyba że położę tutaj dłonie. Nie przestawaj. Zakręciłam biodrami, poruszając siebie w górę i w dół najpierw powoli, a potem miarowym, bardziej pewnym siebie tempem. Reed jęczał za każdym razem, gdy na niego opadałam. Wiedza, że moje ciało go nakręcało, podniecała mnie tak samo jak seks. Jęknęłam głośno, poruszając się szybciej, gdy budował się we mnie gorący ból. - Chwyć oparcie – powiedział Reed, jego głos był napięty. - Pozbądź się zahamowań, kochanie. Czuć cię tak cholernie dobrze. Sięgnęłam do górnej poręczy i owinęłam wokół niej dłonie, przytrzymując się, aby ujeżdżać go szybciej i mocniej. Dzięki jego jękom byłam pewna, że Reed był w wyśmienitym bólu, gdy powstrzymywał orgazm. Mój własny zaczął przejmować kontrolę i wykrzyknęłam jego imię oraz chwyciłam mocniej poręcz. - Tak bardzo cię kocham, Ivy – powiedział, podnosząc się i owijając rękę wokół mojego ramienia. Pociągnął moje biodra w dół i doszliśmy razem w mieszaninie rozgorączkowanych krzyków i jęków. Opadłam na łóżko, dysząc ciężko. - Jezu – powiedział Reed, wydmuchując powietrze. - To było cholernie niesamowite. - Było. Nie wiedziałam, że to może takie być. Owinął wokół mnie ramiona i przyciągnął mnie blisko. - Nie byłem pewny, czy będziesz w stanie za pierwszym razem dojść. 214

To było takie gorące. - To był mój pierwszy orgazm, który nie powstał od tego, że sama się dotykałam – przyznałam. Reed pocałował mnie, powoli i delikatnie. - Pierwszy z wielu. W liceum byłam wystarczająco naiwna, aby myśleć, że byłam zakochana w Levim. Ale ta głęboka, otaczająca moje serce pełność, była prawdziwą miłością. Czułam ją po raz pierwszy z Reedem i miałam nadzieję, że będzie trwać. Nasz weekend minął we mgle uprawiania miłości, niesamowitego jedzenia oraz wina. W trakcie lotu do domu, położyłam dłoń na udzie Reeda i patrzyłam się przez okno. Nasz czas spędzony razem był jak marzenie, ale nie mogłam się doczekać powrotu do Noaha. Pierwszy raz od długiego czasu byłam zadowolona. To było niesamowite, pełne uczucie. Wiedziałam, że Reed był wart tego, aby się przed nim otworzyć, ale to wychodziło poza wszystko, na co miałam nadzieję. Miłość miała własną magię i chciałam zawsze żyć pod jej urokiem.

215

Rozdział 18 Otworzyłam tylne drzwi do restauracji, ciężko oddychając. Znajomy zapach bekonu i kawy powitał mnie, gdy chwyciłam fartuch z wieszaka i nałożyłam go, gdy biegłam przez kuchnię. Gdy tylko wychodziłam z kuchni, rozejrzałam się po pomieszczeniu i znalazłam Margie. Brała zamówienia przy ladzie, więc stanęłam obok i czekałam aż skończy. - Przepraszam za spóźnienie – powiedziałam. - W porządku. Wszystko gra? - Nie mogliśmy znaleźć jednego buta Noaha. Przeszukaliśmy całe mieszkanie i miałam właśnie zabrać go do żłobka w skarpetkach i klapkach, kiedy znalazłam go w szufladzie w kuchni. - Co za urwis – powiedziała Margie, uśmiechając się. - Taa, był całkiem zadowolony. Myślę, że zapomniał o schowaniu go do szuflady, bo był tak samo zaskoczony jak ja, gdy go znalazłam. - Rozejrzałam się po zatłoczonej jadalni. - Wezmę moje stoliki. Margie kiwnęła w stronę kuchni. - Masz sekundkę? - Jasne. - Podążyłam za nią przez drzwi, a ona spojrzała na mnie zatroskanym wzrokiem. Byłyśmy same, oprócz Genego, który był pochłonięty smażeniem na swoim dużym grillu. - Wszyscy są w szoku – powiedziała Margie. - Chuck Ashley wczoraj

216

wieczorem został aresztowany za zgwałcenie swojej pasierbicy Chloe. Ma szesnaście lat. Najwidoczniej nagrywał to kamerą, więc dowody są pewne. Żołądek opadł mi na podłogę. - To straszne – powiedziałam, mając nadzieję, że Margie nie zobaczy, jak głęboko dotknęła mnie ta wiadomość. - Taa. Chuck jest naszym bankierem. Jest w radzie szkoły. Nigdy nie pomyślałam, że ktoś taki jak on byłby do tego zdolny. Roześmiałam się bez humoru. - Margie, nie możesz czegoś takiego oceniać, opierając się na tych rzeczach. Wszędzie są ukryte potwory. - To straszna szkoda. Takie rzeczy nie dzieją się w Lovely. - Czy tamta dziewczyna ma kogoś? Margie kiwnęła głową. - Z tego, co słyszałam, jej matka nie wiedziała co się działo i jest zszokowana, ale próbuje wspierać swoją córkę. - To dobrze. Prostując się, Margie wyjrzała przez okienko podwójnych drzwi, które oddzielały kuchnię i jadalnię. - Musimy tam wrócić. Chciałam tylko, żebyś wiedziała, o czym rozmawiają tego ranka. Restauracja była głośna przez te wieści. Przy każdym stoliku rozmawiali o Chucku i jego pasierbicy. Niektórzy mówili, że nie byli zaskoczeni, inni komentowali krótką sukienkę, którą Chloe założyła na tańce, a inna grupa powiedziała, że Chuck usmaży się w piekle za to, co zrobił. Każda rozmowa drażniła moje nerwy. Jeśli zarzuty były prawdziwe, to życie tej dziewczyny na zawsze zostało zmienione. To nie było właściwe, aby 217

nieznajomi rozmawiali o pogwałceniu praw przy kawie i jajkach. Ale jeśli nauczyłam się czegokolwiek przez dwadzieścia dwa lata, to było tym to, że świat miał wielu ludzi, którzy nie przejmowali się tym, co było właściwe. *** Sekretarka Reeda, Lena, kiwnęła do mnie, gdy przechodziłam obok jej biurka. Zawsze była serdeczna, ale wyczuwałam jej rozczarowanie za każdym razem, gdy przychodziłam do biura, aby zobaczyć Reeda, pewnie dlatego, że była siostrą jego byłej. Dzisiaj minęłam ją bez wahania. Reed wiedział, że przychodzę, ponieważ napisałam do niego po skończeniu pracy. Potrzebowałam teraz pocieszenia jego obecności. Kiedy weszłam do jego biura na końcu korytarza, spojrzał na mnie znad biurka, zdejmując okulary do czytania w czarnej oprawce. - Hej, piękna – powiedział, uśmiechając się, gdy wstał, aby powitać mnie w połowie pomieszczenia. Zamknęłam drzwi i rzuciłam się w jego ramiona. Jego ciepła, piżmowa woda kolońska stawała się dla mnie znajomym zapachem. Przycisnęłam twarz do jego piersi i wdychałam go. - Wszystko w porządku? - spytał cicho. - Po prostu tego potrzebowałam. To był trochę kiepski dzień. Pocałował mnie w skroń, trzymając mnie mocno przy sobie. - Tęskniłem za tobą w trakcie lunchu. Miałem spotkanie po jedenastej i musiałem iść do sądu o trzynastej. - I tak lepiej cię widzieć samego – powiedziałam, odsuwając się, aby spojrzeć mu w oczy. - Masz kilka minut? 218

- Oczywiście. Możemy usiąść, jeśli chcesz. Ale najpierw... - Chwycił moje policzki i pocałował mnie. - Okej, teraz możemy usiąść. Siadłam na jednym ze skórzanych krzeseł przed jego biurkiem, a on usiadł na drugim, odwracając je, abyśmy dotykali się kolanami. - Słyszałeś o Chucku Ashleyu? - Chwyciłam nerwowo oparcie krzesła. - Taa. Krótka odpowiedź Reeda pozwoliła mi kontynuować. To była moja szansa, aby powiedzieć mu, dlaczego tak głęboko wstrząsnęła mną wiadomość o Chucku. Byłam gotowa, aby zobaczył moje najciemniejsze zakamarki. - Byłam tym zmartwiona, kiedy rano o tym usłyszałam – powiedziałam. - Jego biedna pasierbica. Ja po prostu... Reed położył dłoń na moim kolanie, przeprosiny były widoczne w jego oczach. - Ivy, przepraszam, ale nie powinienem rozmawiać o żadnym aspekcie tej sprawy z tobą ani kimkolwiek innym. Poczułam dygotanie w piersi. - Co? - Zostałem przydzielony do obrony pana Ashleya dzisiaj o trzynastej. Moje usta rozchyliły się w szoku. - Wiem, że przez to będę niepopularny w mieście – kontynuował Reed. - Jeśli ktokolwiek będzie coś do ciebie mówił, to powiedz to mi. Ja tylko wykonuję swoją pracę, ale nie każdy widzi to w ten sposób w takim małym mieście. - Gwałciciela? - Mój głos był ledwo słyszalny. - Bronisz gwałciciela? Jego brwi się zmarszczyły. 219

- Rzekomo. I tak, bronię. Bart, publiczny obrońca, ma konflikt interesów, ponieważ w innej sprawie reprezentował pana Ashleya. Miałam zawroty głowy, mimo że siedziałam. - Ale... zatem twoim zadaniem jest skompromitowanie jego pasierbicy? Zadawanie jej pytań? Sprawienie, że będzie kłamcą? Pochylił się do przodu i położył dłoń na moim udzie. - Jeszcze nie otworzyłem akt, Ivy, co się z tobą dzieje? Martwisz mnie. - Wcześniej pytałeś, czy ktokolwiek mnie skrzywdził. - Mój głos się załamał, więc odchrząknęłam, nim kontynuowałam: - Cóż, ktoś to zrobił. Reed zamknął oczy, jego ramiona opadły do przodu w porażce. - Cholera, Ivy. Nie chciałem, żeby to była prawda. Tak bardzo mi przykro. Zawiesił głowę na parę sekund, a kiedy spojrzał na mnie, łzy błyszczały w jego oczach. - Czujesz się gotowa, żeby porozmawiać o tym ze mną? - Czułam – powiedziałam, owijając wokół siebie ręce. - Ale... teraz nie mogę tego zrobić. Bronisz gwałciciela. Ja jestem po jednej stronie, a ty po drugiej. Kiedy Reed odchylił się na krześle, ból w jego oczach szarpnął mną tylko przez sekundę. Ale nie. Nie cierpiał tak bardzo, jak ja. - To moja praca, Ivy – powiedział. - Nie popieram napaści na tle seksualnym ani nie popieram jazdy po pijaku, naruszenia zwolnienia warunkowego lub innych rzeczy, przed którymi bronię ludzi. Nerwowa energia uniosła mnie z krzesła. - Kiedy on będzie miał proces, ty będziesz siedział obok niego. Będziesz obmyślał jakiś sposób, aby wygrał sprawę. 220

Westchnął i przesunął dłonią przez włosy, wyraźnie rozdrażniony. - Nawet nie wiem, czy będzie z tego sprawa. Nadal jest bardzo wcześnie. - Jak możesz spać w nocy, wiedząc, że możesz pomóc gwałcicielowi znowu zrobić coś tak strasznego? - Mój głos się trząsł, a łzy, które wstrzymywałam, wylały się. - To zbytnie uproszczenie mojej pracy, kochanie. - Reed wstał i podszedł do mnie, próbując znowu owinąć wokół mnie ręce. Odsunęłam się. - Nie teraz. - Kocham cię. Właśnie podzieliłaś się ze mną czymś bolesnym ze swojej przeszłości i muszę teraz być tu dla ciebie. Nie pozwól, żeby ta sprawa weszła między nas. - Nie mogę nic na to poradzić. Nie rozumiesz. - Ale chcę zrozumieć. Pomóż mi zrozumieć. Zamknęłam oczy, moje serce groziło wypadnięciem mi z piersi. - Nie byłam gotowa, aby wszystko ci powiedzieć, Reed. Tylko to, że moje serce przez cały ranek było złamane dla tej dziewczyny, ponieważ ja też zostałam zgwałcona. Pewnie zdałeś sobie z tego sprawę z naszej wcześniejszej rozmowy. Właśnie tak zaszłam w ciążę z Noahem. Twarz Reeda wykrzywiła się. - Tak mi przykro. - Nie mów tak – powiedziałam ostro. - Nigdy tak nie mów. On jest najlepszym, co mi się kiedykolwiek przytrafiło. - Nie chodziło mi o to. Przykro mi za tą całą cholerną sprawę, Ivy. Nie mogę sobie wyobrazić, jakie to musiało być bolesne. 221

- Nie, nie możesz. Jesteś mężczyzną. I będziesz bronił innego mężczyznę, który ukradł tej dziewczynie coś, czego ona nigdy nie odzyska. - Jak mogę to polepszyć? Rozumiem dlaczego jesteś na mnie zła. Ale nie mogę wybierać swoich spraw. - Nie możesz po prostu z tej zrezygnować? Pokręcił głową. - To nie działa w ten sposób. - Nie mogę dłużej tutaj być – powiedziałam, przyciągając do siebie torebkę i idąc w stronę drzwi. - Proszę, nie wychodź. - Już i tak byłam zmartwiona, a teraz... ledwo się trzymam. I muszę jechać po Noaha. - Ivy. - Głos Reeda był błagający. - Zostań. Porozmawiaj ze mną. Bądź ze mną. Nie wychodź w ten sposób. Moje dłoń była na klamce, kiedy odwróciłam się, aby na niego spojrzeć. - Nie mogę być z mężczyzną, który broni gwałciciela. Wiem, że to prawdopodobnie nie jest normalne, aby czuć w ten sposób, ale... po prostu nie mogę. Oczy Reeda były rozszerzone z szoku. - Nie rób tego. Kocham cię. Kocham Noaha. Możemy sobie z tym poradzić. Tylko proszę, nie wychodź przez te drzwi. Nacisnęłam klamkę i wyszłam, ocierając łzy z policzków. Opuszczanie jego biura było jedynie formalnością. W sercu już mnie nie było. *** Minęło parę tygodni. Na początku czułam się, jakbym była otoczona 222

przez mgłę, nosząc ze sobą chmurę smutku wszędzie, gdzie poszłam. Nie pomagało to, że Noah każdego dnia prosił, aby zobaczyć się z Reedem i Snoopem. Tak wiele razy myślałam o zadzwonieniu do niego. Czasami nawet siedziałam na kanapie, gdy Noah był w łóżku, patrząc się na ekran telefonu i czytając wiadomości, które wysyłał mi, odkąd opuściłam tamtego dnia jego biuro. Wiedziałam, że przesadziłam. Ale problem w tym, że nie znałam innego sposobu, w jaki mogłabym się zachować. Zwariowanie, kiedy Reed był na mnie, również było przesadą, ale pochodziło z podświadomej części mnie, nad którą nie miałam kontroli. Tamte straszne minuty w mojej sypialni cztery lata temu mnie zmieniły. Teraz byłam kobietą, która czuła głębokie powiązanie z tymi dziewczynami, które zostały zgwałcone, i czułam głębokie obrzydzenie dla każdego mężczyzny, który to zrobił. Pewnego dnia, gdy miałam odebrać Noaha ze żłobka, zastanawiałam się, czy April odpisała na mój ostatni e-mail. Mimo że planowałam oddać laptopa Reedowi, to nadal go miałam. Kiedy wróciłam do domu i otworzyłam go, zobaczyłam, że odpowiedziała, ale to nie była taka wiadomość, jakiej oczekiwałam. Cześć, Ivy. Moje serce boli po przeczytaniu, że zerwałaś z Reedem przez sprawę, która została mu przydzielona. Jako przyjaciółka jestem tutaj, aby Ciebie wspierać, ale muszę również powiedzieć, że moim zdaniem popełniłaś wielki błąd. To czas, aby być ze sobą szczerą. Tak mocno przyjęłaś do siebie seksualną przemoc wobec tamtej dziewczyny, ponieważ Ty też zostałaś

223

wykorzystana seksualnie i nadal do końca się z tym nie pogodziłaś. Byłam z Ciebie dumna, że skorzystałaś z doradztwa, kiedy przyjechałaś do Lovely, ale brzmi to tak, że przestałaś chodzić na sesje, gdy psycholog poprosił Ciebie, abyś powiedziała, co się wydarzyło. To, co się stało, zmieniło bieg Twojego życia. Ale w pewnym momencie musisz zrozumieć, że masz teraz nad nim kontrolę. Możesz zdecydować, czy poszukasz pomocy, czy pozostaniesz zakopana pod wagą tego, co się stało. Reed jest dobrym facetem, Ivy. Z tego, co mi o nim napisałaś, wiem, że jest poważny, jeśli chodzi o Ciebie i Noaha. Przestać sabotować swoje własne życie i zmuszać się, aby być samą. Reed wykonuje swoją pracę i nic więcej. Porozmawiaj z nim. Wiem, że to trudne, ale bądź odważna. Zasługujesz na szczęście. Dużo miłości, April

Oparłam się na krześle, czytając wiadomość trzy razy, nim się wylogowałam. April miała rację. Odepchnęłam najlepszą rzecz, która przytrafiła mi się od Noaha. Ale w sercu wiedziałam, że jeśli poszłabym do Reeda i go przeprosiła, to byłoby to puste. Nadal czułam ten sam ból i gniew przez to, że bronił Chucka Ashleya. Po tym jak zajechałam po Noaha, załatwiliśmy sprawy, a potem wróciliśmy do restauracji na kolację. Gene miał grypę, a Margie się nim zajmowała, więc poprosili mnie, abym trzymała oko na rzeczy podczas ich nieobecności. Zaprowadziłam Noaha do kuchni i przejrzałam ją. Kucharz z drugiej zmiany, Nick, kiwnął do mnie. Trzymał te miejsce w takiej samej formie, co 224

Gene. Z nawyku wytarłam blat i zabrałam Noaha do jadalni, aby zjeść. - Gdzie jest Gene i Margie? - spytał, przyzwyczajony do widzenia ich każdego dnia, gdy przychodziliśmy. - Są w swoim domu – powiedziałam. - Co brzmi dobrze na kolację? - Pójście do Genego i Margie. - Uśmiechnął się do mnie. - Poszlibyśmy, kochanie, ale Gene jest chory. Chcesz cheeseburgera? Kiwnął i usiedliśmy w boksie, gdzie poprosił mnie, abym narysowała mu pociąg. Zrobiłam, co mogłam, ale zmarszczył na mnie brwi. - Gdzie jest Reed? - spytał. Westchnęłam i odłożyłam fioletową kredkę, którą rysowałam. - Pewnie w swoim biurze, kolego. - Chcę zobaczyć Reeda. - Noah próbował wyjść z boksu. - Nie, nie możemy. - Serce szarpnęło mi się w piersi. - Chcesz powyrzucać paczki z cukrem? Uśmiechnął się i wsunął się z powrotem na miejsce. Wyciąganie cukru i wkładanie paczek z powrotem do słoika było czymś, co utrzymywało go zajętego, kiedy tu był. Obserwowałam go kątem oka, gdy spojrzałam na dwóch chłopców, którzy siedzieli razem przy stoliku w rogu. Byli dla mnie znajomi. Czekałam, aż ich rodzice wrócą z łazienki albo stamtąd, gdzie poszli, żebym mogła przypomnieć sobie skąd ich znam, ale po piętnastu minutach nadal byli sami. - Noah, podejdźmy tam na chwilę – powiedziałam, chwytając jego dłoń, aby pomóc mu zejść. Byliśmy w drodze do czarnowłosych chłopców, kiedy uderzyło to we mnie. Byli to Jordan i Eric Lockhartowie, synowie Kyle'a. - Jordan i Eric, tak? - powiedziałam, podchodząc z Noahem do stolika. 225

Starszy chłopiec, Jordan, kiwnął głową. Odsunęli brudne naczynia na bok, aby zrobić miejsce na dwa pudełka, które przyozdabiali markerami. - Są tu wasi rodzice? - spytałam. - Nasza mama później po nas zajdzie – powiedział Jordan. - Zostawiła was tutaj na kolację? Jordan kiwnął głową. - I żebyśmy zrobili nasze pudełka na walentynki. Przeszła przeze mnie troska, za którą podążył gniew. - Ile macie lat, chłopcy? - Ja mam siedem lat, a mój brat pięć – powiedział Jordan. - Wiecie co? - powiedziałam, sadzając Noaha na jedno z pustych siedzeń przy ich stoliku. - Znam waszego wujka, Reeda, więc co wy na to, abym zadzwoniła do niego, żeby tu przyszedł i pomożemy wam udekorować te pudełka? - Okej – obydwoje powiedzieli, uśmiechając się. - Poprosisz go, żeby przyniósł trochę taśmy? - powiedział Jordan, wyciągając klapkę, która odpadła od jego pudełka. - Pewnie. Chwyciłam telefon z torebki i wykręciłam numer Reeda, który odebrał po drugim sygnale. - Ivy. Boże, tęskniłem za tobą. Tak się cieszę, że zadzwoniłaś. Dlaczego nie odpowiadałaś na moje wiadomości? Po niezręcznej chwili ciszy powiedziałam: - Jestem w restauracji. Są tu Jordan i Eric. Kim ich tu podrzuciła i jedzą sami, a teraz dekorują tutaj pudełka na walentynki. - Jordan i Eric? - Ton Reeda był niedowierzający. - Moi bratankowie? 226

- Tak. Są zbyt młodzi, aby byli tutaj sami. - Zaraz tam będę. Zostań z nimi, okej? - Oczywiście. Poprosiłam kelnerkę, którą dobrze znałam, aby posiedziała z chłopcami, gdy ja poszłam do biura Margie po taśmę. Właśnie zaczęłam pomagać dla Jordana zaklejać pudełko, kiedy Reed wszedł przez drzwi, jego klatka piersiowa unosiła się i opadała od szybkiego oddychania. Mój własny oddech utknął mi w gardle. Nie widziałam go od tygodni i starałam się, aby nie poderwać się z krzesła i nie wbiec w jego ramiona. Nie przyszedł na lunch od naszej kłótni. Jego oczy nigdy nie opuściły moich, gdy podchodził do stolika. - Hej – powiedział. Gdy Noah zobaczył Reeda, zeskoczył z krzesła i owinął wokół niego ręce w uścisku. Reed pochylił się i go podniósł, a widok mojego syna w jego ramionach prawie doprowadził mnie do łez. - Gdzie jest Snoop? - spytał Noah. - Jest w domu, śpi – odpowiedział Reed. - Jak się masz, Noah? - Dobrze. Chcę pomalować. Reed posadził go na siedzeniu, a Noah zaczął malować pudełko, które przyniosłam mu z kuchni. Robienie tego, co robili starsi chłopcy, wydawało się go uszczęśliwiać. - Hej, chłopcy – powiedział Reed do Jordana i Erica. - Co robicie tutaj sami? - Mama nas podrzuciła – powiedział Jordan. - Wróci później. - Gdzie poszła? - Usłyszałam zdegustowane niezadowolenie w głosie Reeda. 227

Jordan wzruszył ramionami. - Gdzie wasz tata? - Pracuje. Reed kiwnął głową. - Okej. Potrzebujecie pomocy z pudełkami? - Tak! - powiedział Eric. - Możesz zamienić moje w statek kosmiczny? - Zobaczę, co da się zrobić – powiedział Reed, wyciągając sobie krzesło. Jego krzesło było obok mojego i mimo że nie dotykaliśmy się, to mogłam poczuć ciepło jego nogi. Byłam wystarczająco blisko, aby poczuć jego wodę kolońską, którą zapamiętałam. Moje ciało zareagowało na jego obecność, wszystkie moje zakończenia nerwowe pobudziły się do życia, mimo że mój wyraz twarzy niczego nie zdradzał. - Dziękuję za to, że do mnie zadzwoniłaś – powiedział do mnie niskim głosem. - Nadal pracowałeś? - Miał na sobie dżinsy, zwykłe buty i koszulę flanelową, ale miał również okulary do czytania w ciemnych oprawkach, które nosił jedynie w biurze. - Taa, robiłem przeszukanie. Ale pracowałem w mieszkaniu. - Jeśli nie jadłeś, to mogę coś ci przynieść. Po chwili ciszy, nachylił się do mnie i wyszeptał mi do ucha: - Tak cholernie mocno za tobą tęsknię. Kocham cię, Ivy. Jego słowa oraz ciepło jego oddechu na mojej skórze sprawiły, że poczułam się jak kłębek hormonów na podłodze. Chciałam go. Chciałam wszystko. Powstrzymywałam się, aby nie wejść na jego kolana i powiedzieć mu, że czułam to samo. 228

- Mamusiu, gdzie mój cheeseburger? - spytał Noah, przerywając zaklęcie, pod którym byłam. - Ee... - Wzięłam głęboki oddech, aby oczyścić umysł. - Pójdę go sprawdzić. Reed, chcesz coś? - Nie, dzięki. Kiedy wróciłam do stolika z talerzem Noaha, Reed wstał. - Pójdę do drogerii i wezmę to, co potrzebujemy do dokończenia tych pudełek - powiedział. - I muszę zadzwonić do Kyle'a. Kiwnęłam, unikając jego spojrzenia. - Hej – powiedział cicho. - Odprowadź mnie do drzwi. Podążyłam za nim, a on odwrócił się do mnie, gdy byliśmy sami. - Powiedz coś. Umieram tu, Ivy. Umierałem już przez ponad miesiąc. - Też za tobą tęsknię – przyznałam. - Jutro zaczyna się wybór ławy przysięgłych. Rozprawa powinna zacząć się za trzy dni lub coś takiego. Myślisz, że mogłabyś poczuć się inaczej, gdy to się skończy? Może będziemy mogli potem przez to przejść? Pokręciłam bezsilnie głową. - Nie wiem, Reed. Zdaję sobie sprawę z tego, jak niewłaściwe jest to, że czuję się w ten sposób. - To nie jest niewłaściwe, że to cię martwi. Ale niewłaściwe jest to, że myślisz, iż nie jestem po twojej stronie. Zrobiłbym dla ciebie wszystko. - Chcę zostawić za sobą to, co mi się stało, ale... Oczy Reeda pociemniały poważnie. - Nie proszę ciebie, abyś zostawiła to za sobą. Nie sądzę, że kobieta kiedykolwiek o czymś takim zapomina. Proszę ciebie, żebyś zaakceptowała mnie takiego, jaki jestem, publiczny obrońca i w ogóle. Ja ciebie akceptuję w 229

ten sposób, Ivy. Chcę być tam dla ciebie i to cholernie boli, kiedy mnie odpychasz. Mówię tylko, że jestem twój i to twoja decyzja, czy mnie chcesz. Zamknęłam na sekundę oczy, powstrzymując się od płaczu. Kiedy je otworzyłam, Reed odwrócił się w stronę drzwi od restauracji. Otworzył je i wyszedł, zostawiając mnie czującą się niżej niż kiedykolwiek. Kiedy Reed wrócił z produktami do pudełek, oboje pomogliśmy chłopcom przyozdobić nimi pudełka. Kyle przyszedł w momencie, gdy kończyliśmy, mając na sobie ciemnozielony strój chirurga. - Tato! - krzyknął Eric, schodząc z krzesła. - Spójrz na statek kosmiczny, który zrobił mi wujek Reed! - Wygląda świetnie – powiedział Kyle, uśmiechając się do syna. Podszedł do stolika i spojrzał między mną a Reedem. - Byli tu sami? - spytał niskim głosem. Reed kiwnął. - I nadal byliby tu sami, gdyby Ivy do mnie nie zadzwoniła. Kyle pokręcił głową, jego twarz się napięła. - Dzięki, Ivy. Naprawdę to doceniam. Wiesz jak długo tu byli, nim zadzwoniłaś do Reeda? - Nie jestem pewna. Przynajmniej pół godziny, bo wtedy tu przyszłam. - Ivy – zawołała zza lady kelnerka o imieniu Addison. - Będzie w porządku jak zrobię dzieciom desery lodowe? Wszyscy troje wykrzyknęli swoje podekscytowanie i pobiegli do lady. - Pewnie – powiedziałam, wiedząc, że Noah nie miał pojęcia czym się tak ekscytował. Podążał tylko za starszymi chłopcami i było to urocze. - Mam nadzieję, że to w porządku – powiedziałam do Kyle'a. Machnął na mnie ręką. 230

- Oczywiście. - Spójrz, możesz się na mnie wkurzyć, jeśli chcesz – powiedział Reed do Kyle'a – ale najpierw mnie wysłuchaj. Musisz porozmawiać z Kim o jej rodzicielstwie. To gówno musi się skończyć. Kyle przesunął dłonią po swojej nieogolonej twarzy. Wyglądał na zmęczonego, fizycznie i psychicznie. - Taa, wiem. Część mnie chce zostać tutaj z dziećmi, żeby zobaczyć, jak długo zajmie jej pokazanie się tutaj. - I czy będzie trzeźwa, gdy tu przyjdzie – powiedział Reed. Twarz Kyle'a skrzywiła się. - Taa, to też. Reed skrzyżował ręce na piersi. - Mam lepszy pomysł. Zabiorę chłopców na noc do siebie. Mogą spać w moim łóżku, a ja będę spał na kanapie. Ty poczekasz tu na Kim. - Okej – powiedział Kyle. - Dzięki, młodszy bracie. Uścisnęli się szybko, a ja odsunęłam się, czując, jakbym przeszkadzała. Gdy chłopcy dokańczali lody, Kyle siedział i z nimi rozmawiał, a Reed i ja podnosiliśmy rzeczy do ozdabiania pudełek. Obydwoje w tym samym czasie sięgnęliśmy po markera, nasze dłonie się dotknęły. Prąd przeszedł z jego ciepłej dłoni do mojej. Zaczynał odsuwać dłoń, ale ja chwyciłam ją i trzymałam. Nie mogłam na niego spojrzeć, bo wiedziałam, że się rozpłaczę. Po kilku sekundach puściłam ją i odwróciłam się, przełykając gulę w gardle. Podniosłam Noaha i pożegnałam się ze wszystkimi, nadal nie będąc w stanie nawiązywać kontaktu wzrokowego z Reedem. Życie bez niego było o wiele łatwiejsze, gdy nie wiedziałam, co 231

traciłam.

232

Rozdział 19 Rozprawa Chucka Ashleya była wielkim wydarzeniem w Lovely. Wydawało się, że wszyscy w mieście albo o niej rozmawiali, albo na niej byli. Dopiero dzisiaj się rozpoczęła, ale ja już byłam gotowa na to, aby się skończyła. Lunch w restauracji był taki niespokojny, że nie byliśmy nawet w stanie wszystkich usadzić. Gene jakoś zdziałał cuda i wykonywał zamówienia na wynos dla tych, którzy chcieli zjeść, ale nie mogli usiąść. Bliskość sądu była powodem tłumu. Sala rozpraw nie mogła pomieścić wszystkich, którzy chcieli być na rozprawie, a Gene był najbliższą restauracją, aby ludzie zjedli szybki lunch i pospieszyli do zajęcia swojego siedzenia w sali. Teraz było po trzynastej, a restauracja praktycznie opustoszała. Parę minut temu wznowiła się rozprawa. Margie pospieszyła za tłumem, mając nadzieję na znalezienie siedzenia. Ja zamiatałam podłogę i wycierałam stoliki, zostawiając obowiązek serwowania dla innej kelnerki, żebym mogła sprzątać bez dekoncentracji. I tak dzisiaj mój umysł wędrował. Rozmowy w trakcie lunchu były o otwierających sprawę argumentach obu stron. Najwidoczniej Mark Cameron, państwowy adwokat, wygłosił narzekającą mowę o tym, że Chuck przygotował swoją pasierbicę na to, aby była jego ofiarą. Mowa Reeda była krótka i treściwa, zachęcając ławę

233

przysięgłych do tego, aby mieli otwarte umysły i rozważyli wszystkie dowody. Moja komórka zabrzęczała mi z kieszeni fartucha, więc wyciągnęłam ją. Kolejna wiadomość głosowa od April. Przez miniony tydzień zostawiła ich kilka, a ja nigdy nie znalazłam czasu, żeby do niej oddzwonić. Prawie skończyłam sprzątać i przez cały dzień nie miałam przerwy, więc poprosiłam Genego, aby zrobił mi grillowaną kanapkę z serem i znowu wyjęłam komórkę, z której zadzwoniłam do April. - Ty żyjesz – powiedziała sarkastycznie. - Przepraszam. To były zwariowane dni. - Pomyślałam, że mnie unikałaś, bo wiedziałaś, że dzwonię, aby zapytać o Reeda. - Nie ma o czym mówić – powiedziałam, gryząc kanapkę. - Ivy, dlaczego odpychasz świetnego faceta? - Nie jest zbyt łatwo przejść od żadnego związku przez cztery lata do zakochania się, nim wiedziałam, co we mnie uderzyło – powiedziałam. Przepraszam, jeśli ckliwie to zabrzmiało. - Poczekaj chwilę, poszukam chusteczki, aby otrzeć łzy – powiedziała April. - Zakochałaś się w uroczym, gorącym facecie, który kocha ciebie i Noaha. Biedactwo. - Nie rozumiesz. - A ty? Czy to w ogóle ma sens w twojej głowie? - Nie wiem – przyznałam. - On teraz jest w środku rozprawy i chcę iść ją zobaczyć, ale ciężko jest go widzieć. - Porozmawiaj z nim, na litość boską. - A jak tam u ciebie? - spytałam, mając nadzieję na zmianę tematu. 234

- Nie narzekam. Mam dzisiaj randkę. - A więc długodystansowy związek nie wypalił? - Nie, ale tak jest najlepiej. Patrzyłam się na skrawek budynku sądu, który mogłam zobaczyć z alejki, zastanawiając się, co teraz robi Reed. - Muszę wracać do pracy – powiedziałam. - Dzięki za telefon. Naprawdę. Dasz mi znać jak poszło na randce? - Pewnie. A ty dasz mi znać co wyszło z rozmowy z Reedem. Uśmiechnęłam się. - Pa, April. - Pa. *** Gdy następnego dnia po lunchu Margie spytała mnie, czy chciałabym dostać siedzenie na rozprawie, zaskoczyłam samą siebie mówiąc tak. Nie byłam pewna, czy moim ukrytym pragnieniem było zobaczenie Reeda albo utożsamienie się ze sprawą, ale chciałam sama zobaczyć o czym wszyscy spekulowali. Gmach sądu był starym budynkiem z kamienia z marmurową podłogą i schodami. Rozprawa była na trzecim piętrze, więc podążyłam za tłumem i skończyłam w dużej sali z wysokim sufitem oraz rzędami ławek. Sala była bogato zdobiona, ze ściennymi malunkami wagi, symbolu sprawiedliwości, oraz z dużym, wyrzeźbionym biurkiem, za którym siedział sędzia. Na jednej ścianie wisiały obramowane portrety poprzednich sędziów. Usiadłam na końcu jednej ławki, niedaleko portretu sędziny, który miał kręconą perukę. Gdy tylko zajęłam miejsce, obecny sędzia stuknął młotkiem i poprosił o ciszę w sali. 235

Moje spojrzenie wylądowało na szerokich ramionach Reeda. Jego włosy kręciły się lekko przy kołnierzyku i pomyślałam tęsknie o tym, jak uwielbiałam uczucie jego włosów między palcami. Siedział wyprostowany, a ja wiedziałam, że mężczyzna obok niego musi być Chuckiem Ashleyem. Z tego punktu widzenia mogłam jedynie powiedzieć, że miał krótkie blond włosy. Sędzia powiedział dla prokuratora, aby zawołał następnego świadka, a kiedy wymówił imię Chloe Trenton, przez tłum przeszły zbiorowe rozmowy. - Cisza – powiedział stanowczo sędzia, stukając młotkiem. Pomieszczenie ucichło, gdy Chloe została wprowadzona do środka przez rządcę. Trzymała oczy skierowane w dół, gdy podchodziła do ławki i została w niej umieszczona jako świadek. Była małą dziewczyną z ciemnymi włosami i oliwkową cerą. Mając na sobie ciemne, eleganckie spodnie i ciemny sweter wyglądała, jakby chciała uniknąć uwagi. Prokurator zaczął od serii rutynowych pytań o tym, kim była Chloe i jak długo zna swojego ojczyma. Wszyscy słuchali w ciszy. Kiedy prokurator spytał ją, czy Chuck był w sali i poprosił, aby go wskazała, spojrzała wprost na stolik przy którym siedział Reed i zidentyfikowała ojczyma poprzez wskazanie go. Powiedziała szczerze, że zaczęło się z obustronnym flirtem. Potem jej ojczym zaczął ją dotykać w nieseksualny sposób. Klepnięcie w plecy, ręka na jej ramieniu. Potem przerodziło się to w całowanie z jego ręką wędrującą pod jej spódniczkę albo w dół spodni. - Jak zareagowałaś, kiedy to się stało, Chloe? - spytał prokurator, opierając się o drewnianą poręcz ławy przysięgłych. 236

- Ja... spodobało mi się to. Chciałam, żeby to się działo. - Jej twarz przyćmił wstyd. - Jak za pierwszym razem nadszedł temat seksu? Westchnęła, nim kontynuowała. - Moja mama wyjechała na weekend z miasta. Chuck pocałował mnie i spytał, czy chciałam, aby rzeczy między nami zaszły dalej. - I co powiedziałaś? - Powiedziałam tak. Chuck pochylił się w stronę Reeda i wyszeptał mu coś do ucha. Reed nie poruszył się ani nie dał mu znać, że go usłyszał, a Chuck wrócił na swoją stronę, wyraźnie zirytowany. - Możesz opisać, co stało się potem? - powiedział prokurator. - Poszliśmy do mojej sypialni – powiedziała, patrząc na kolana. Całowaliśmy się, a Chuck zdjął moją koszulkę i wszystkie swoje ubrania. Potem zdjął mi spodnie i kazał mi położyć się na łóżku. - Co zrobiłaś? - Powiedziałam mu, że nie jestem pewna, czy chcę to zrobić. Bałam się i to nie wydawało się właściwe. Prokurator podszedł do niej i przemówił: - Możesz powiedzieć dla sędziego dokładnie to, co do niego powiedziałaś? - Powiedziałam: „Myślę, że nie mogę tego zrobić”. - A co on odpowiedział? Znowu westchnęła. - Powiedział: „Już za późno. Będę miał sine jaja, jeśli teraz tego nie zrobimy”. 237

- Co stało się potem? - Popchnął mnie na łóżko i... - przerwała, aby się uspokoić. - Zdjął mi bieliznę. Mdłości podeszły mi do gardła. To wszystko było zbyt znajome. - Co zrobiłaś i powiedziałaś, Chloe? - Powiedziałam nie. Kopałam go i próbowałam uciec. Ale on mnie przytrzymywał i... i tak to zrobił. - Wiem, że to ciężkie, Chloe – powiedział prokurator. - Ale czy możesz powiedzieć sędziemu, co zrobił? - Uprawiał ze mną seks. Zgwałcił mnie. - Od razu zdałaś sobie z tego sprawę? Pokręciła głową. - Powiedział mi, że to było zgodne, skoro naprowadziłam go na to. Ale powiedziałam nie. Powiedziałam to tyle razy. Więc kiedy moja mama wróciła do domu, powiedziałam jej, a ona zabrała mnie na posterunek. Kiedy prokurator usiadł, sędzia spojrzał na Reeda. - Panie Lockhart? - Nie mam pytań, wysoki sądzie – powiedział Reed. Kiedy Chloe wstała, mogłam zobaczyć, że trzęsły jej się ręce. Złączyła je razem i uspokoiły się. Podziwiałam grację tej młodej kobiety. Miała jedynie szesnaście lat, a była wystarczająco odważna, aby wejść do sądu i stawić czoła ojczymowi. Wystarczająco odważna, aby powiedzieć ciężką prawdę. Nagle poczułam silne pragnienie, aby zrobić to samo. *** Kiedy sędzia nakazał przerwę, wróciłam do restauracji, nadal myśląc o 238

Chloe. Popchnęłam drzwi i weszłam do środka, a Margie zerknęła na mnie. Gdy tylko mnie zobaczyła, przeszła przez podwójne drzwi do kuchni. - Coś jest nie tak – powiedziała. - Co jest, Ivy? Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w górę, aby spotkać jej oczy. - Muszę jechać gdzieś sama. To długa podróż i nie wiem, czy wrócę jutro wieczorem, czy w niedzielę. Możesz odebrać Noaha ze żłobka i zaopiekować się nim dla mnie? Zawahała się, nim odpowiedziała: - Oczywiście. Ale nie podoba mi się wyraz twojej twarzy w tej chwili. Czuję, że coś jest nie tak. - Jest w porządku. Po prostu to coś, co musiałam zrobić już od jakiegoś czasu. - Nie chcę się wtrącać. – powiedziała, kąciki jej oczu zmarszczyły się z troską. - Ale czy ktokolwiek wie, gdzie jedziesz? Nie chcę, żebyś wyjechała i żeby nikt nie miał pojęcia gdzie. - Jadę do mojego rodzinnego miasta. Lexington, Michigan. Muszę z kimś się tam zobaczyć. - Z kimś niebezpiecznym? Położyłam dłoń na ramieniu Margie. - To członek rodziny. Wszystko jest w porządku, obiecuję. - Masz ze sobą komórkę? I zadzwonisz do nas, jeśli będziesz musiała? - Tak. Dzięki za zaopiekowanie się Noahem. Margie przytuliła mnie. - Bądź ostrożna. - Nie martw się o mnie. Weszłam do domu i wrzuciłam do torby czyste ubrania oraz 239

szczoteczkę i pastę do zębów. Moje serce pędziło, gdy weszłam do samochodu, aby zacząć długą podróż do Lexington. Sama myśl o widzeniu tego miasta sprawiała, że się denerwowałam. Nie mogłam sobie wyobrazić, co zrobi mi widzenie mojego ojca. Ale to był czas. Czas przeszły. Nie zamierzam pozwolić, aby przeszłość dalej mnie wstrzymywała. Z każdą przejechaną godziną rosła moja determinacja. Gdy przejechałam przez granicę, zrozumiałam, że nie mogłam się doczekać, aż stanę twarzą w twarz z mężczyzną, przed którym się ukrywałam. Coś we mnie się przestawiło, nie tylko od straty Reeda, ale od obserwowania jak Chloe stawia czoła ojczymowi i mówi głośno to, co jej zrobił. Do czasu, gdy wjechałam do Lexington i przejechałam znajomą trasę do domu z dzieciństwa, było po północy. Zaparkowałam parę miejsc dalej od radiowozu ojca, zablokowałam wszystkie drzwi i obniżyłam siedzenie, mając nadzieję na trochę snu, nim zobaczę go po raz pierwszy od ponad czterech lat. Obudził mnie dźwięk silnika samochodu. Zdjęłam z siebie płaszcz, którym się okryłam, i zmrużyłam oczy przeciw wschodowi słońca. Siadając, przesunęłam dłonią po twarzy i zerknęłam przez okno na osiedle, w którym dorastałam. Niewiele się zmieniło. Była sobota, co miałam nadzieję, że oznaczało, iż tata miał wolne. Sprawdziłam w lusterku podjazd i zobaczyłam radiowóz. Uderzyła we mnie fala nerwowego oczekiwania. Chloe to zrobiła i ja też mogłam. Odpaliłam samochód i podjechałam pod dom, parkując przed nim. Widzenie schodów, na których mama każdego roku robiła mi zdjęcie pierwszego dnia szkoły, przyniosło mi ostre ukłucie 240

tęsknoty za nią. Wyszłam z samochodu i podeszłam do drzwi, biorąc uspokajający oddech i unosząc dłoń, aby zapukać. Kobieta z długimi blond włosami otworzyła drzwi. Miała na sobie różowy szlafrok i trzymała kubek z kawą. - Mogę w czymś pomóc? - spytała, uśmiechając się. - Jest Brad? - Odchrząknęłam, próbując przetworzyć to, co widziałam. Najwidoczniej tata ruszył dalej z tą kobietą. - Kochanie – zawołała. - Ktoś do ciebie. - Odwróciła się z powrotem do mnie. - Chciałabyś wejść? Kiwnęłam głową i weszłam do salonu. Z nowymi meblami, to nie wyglądało jak dom, w którym dorastałam. Zdjęcia dziewczynki i chłopca na jednej ścianie sprawiły, że moja skóra dostała gęsiej skórki z nerwów. - Ivy? Tata stał w przejściu. - Ivy? - Kobieta odwróciła się do mnie. - Tak bardzo przepraszam. Powinnam... Wejdź, proszę. Jestem Beth. Świetnie w końcu cię poznać. Zignorowałam ją, moje oczy zablokowały się z oczami taty. Jego włosy były bardziej siwe przy skroniach i wyglądał na grubszego. Ale poza tym wyglądał tak, jak go zapamiętałam. Dzięki koszmarom byłam pewna, że nigdy nie zapomnę jego twarzy. - Beth – powiedział. - Możesz... Wtrąciłam się, nim mógł skończyć. - Czyje są te dzieci? - Kiwnęłam do zdjęć na ścianie. - Są moje – powiedziała Beth. - Ben i Cara. - Ile mają lat? 241

Spojrzała na mnie, najwidoczniej nie czując się komfortowo z moim zimnym tonem. - Ee... osiem i jedenaście. Zmrużyłam oczy na ojca. - I mieszkają tu? Te dzieci tu mieszkają? Po paru sekundach niekomfortowej ciszy, przemówiła Beth: - Zostawię was, abyście porozmawiali. - Nie, musisz zostać – powiedziałam, odrywając się od spojrzenia ojca, aby na nią spojrzeć. - Czy twoje dzieci tu mieszkają? - Odwiedzają swojego ojca co weekend. Właśnie teraz tam są, ale przez resztę czasu są z nami. Pokręciłam

głową,

narastał

we

mnie

taki

silny

gniew,

że

powstrzymałam się, aby nie przejść przez pokój i nie zaatakować ojca. - Jak? - spytałam gorzko. - Jak mogłeś? Westchnął i spojrzał w dół. - Ivy, musiałem ruszyć dalej. Kochałem twoją matkę... - Och, nie obchodzi mnie to. Chodzi mi o dzieci. Czy ona wie? Jego wyraz twarzy stwardniał. - Nie rób tego, Ivy. - Co wiem? - spojrzała Beth, patrząc na niego. - Muszę porozmawiać z córką sam na sam – powiedział stanowczo. Beth zaczęła odchodzić. - Nie. Musisz zostać – powiedziałam, mój głos był słaby od emocji. Znowu spojrzałam na tatę. - Albo ty jej powiesz, albo ja to zrobię. Teraz. Jego wyraz twarzy skręcił się z obrzydzeniem. 242

- Co mi powiesz? - znowu powiedziała Beth, krzyżując ramiona na piersi. - Co się dzieje, Brad? - Ivy ma problemy – powiedział, przeobrażając się od wkurzonego do sympatycznego. - Tak jakby straciła to, kiedy odeszła jej matka. - Żartujesz sobie? - krzyknęłam, łzy złości wypełniły moje oczy. Bardziej straciłam to, kiedy mnie zgwałciłeś. Beth potknęła się i położyła dłoń na ścianie dla wsparcia. - Nie możesz wierzyć w to, co ona mówi – powiedział mój ojciec, podchodząc do niej. - Nie wie, co mówi. Gniew przeszedł przez moje żyły. Nie chciałam być zdolna do nienawiści, ale on mnie testował. - Jesteś wstrętny – powiedziałam do niego. - Nie tylko przez zrobienie tego, ale przez kłamanie. Przyznaj się do tego, tato. Czułeś się całkiem potężny i zły tamtej nocy, prawda? W jego oczach była pogarda, kiedy na mnie spojrzał. - Czego tak dokładnie chcesz, Ivy? - Przyjechałam tu, aby ci powiedzieć, że z częścią mnie, którą zniszczyłeś, tak naprawdę będzie wszystko w porządku. Nie spędzę żadnego kolejnego dnia czując się inaczej lub wstrętnie. Ty jesteś wstrętny. I dzięki Bogu musiałam to powiedzieć. Inaczej kto by ostrzegł Beth, z kim ona i jej dzieci żyły? Tata odwrócił się do mnie i wrzasnął: - Nie jestem potworem! - Dla mnie jesteś. Byłbyś dla mojej matki, jeśli by żyła. - Jak śmiesz... - Podszedł do mnie, a ja zmusiłam się do pozostania w miejscu. 243

- Brad – powiedziała Beth cienkim głosem. Wyglądała, jakby całe powietrze zostało z niej wyssane. - Czy to prawda? - Nie. Prychnęłam na jego wyraźne zaprzeczenie i spojrzałam na Beth. - On kłamie. Twoje dzieci nie są tu bezpieczne. - Znasz mnie, Beth – powiedział tata. - Wiesz, że nie jestem zdolny do czegoś takiego. Jej wyraz twarzy złagodniał. - Nie musisz w to wierzyć – powiedziałam, moje oczy pozostały na ojcu. - Zwykły test DNA mojego syna to potwierdzi. Cisza utrwaliła się w pokoju, nim szloch Beth przeciął powietrze. - Nie wiem, dlaczego mnie tak nienawidzisz – powiedział tata, brzmiąc na pokonanego. - Wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, to ruszyć dalej. - Poza tym, że mnie zgwałciłeś? Może dlatego, że mój syn pewnego dnia będzie przerażony, ponieważ dowie się, kim jest jego biologiczny ojciec? Albo dlatego, że nadal mam koszmary o tamtej nocy? Może emocjonalnie dotknięty stan, w którym to mnie zostawiło? Mam tyle powodów, aby cię nienawidzić, tato, ale ty po prostu nie jesteś tego wart. Westchnął głęboko, a ja po raz pierwszy dostrzegłam linie jego twarzy. - Powiedziałaś to, co chciałaś, Ivy – powiedział smutno. - Coś jeszcze? - Tak. Albo zrezygnujesz z pracy w ciągu następnych czterdziestu ośmiu godzin, albo wnoszę przeciw tobie zarzuty o seksualne wykorzystanie. Jego oczy przyciemniły się gniewem. - Chcesz zobaczyć jak jestem zniszczony, tak? Chcesz się upewnić, że nic mi nie zostanie? - Nie masz prawa, aby być autorytetem. - Podeszłam do drzwi, kładąc 244

na nich dłoń, nim odwróciłam się do niego. - Zrezygnuj albo nie. To tak naprawdę nie ma znaczenia, ponieważ i tak muszę wnieść zarzuty, a ty stracisz pracę, kiedy zostaniesz uznany za winnego. Jeśli ja tego nie zrobię, to możesz znaleźć inną kobietę z dziećmi. - Nie jestem psycholem – powiedział, jego głos był gruby od gniewu. Tamtej nocy nie byłem przytomny. To był straszny błąd, którego żałuję. - I musisz żyć z konsekwencjami – powiedziałam. - Skończyłam z byciem zbyt zawstydzoną, aby przyznać na głos to, co się stało. Jeszcze raz spojrzałam na Beth. Siedziała przy ścianie, nogi miała przyciągnięte do piersi, a jej twarz wyrażała szok. Nie pożegnałam się. Po prostu wyszłam przez drzwi, wiedząc, że nigdy więcej przez nie nie wejdę. To i tak nie był już mój dom. Wszyscy, których kochałam, byli w Lovely, i uśmiechnęłam się, gdy pomyślałam o tym, jacy byliby dumni, gdyby mogli mnie teraz zobaczyć.

245

Rozdział 20 Gdy resztę soboty spędziłam na jeździe do domu, było tylko jedno miejsce, do którego chciałam jechać. Musiałam zobaczyć Reeda i poprosić go, aby mi wybaczył. Pragnęłam pocieszenia w jego silnych ramionach, mimo że zastanawiałam się, czy otworzyłby je dla mnie po tym, jak się zachowałam. Nie potraktowałam go jak mężczyznę, którego kochałam i któremu ufałam. Cenił mnie, a ja się od niego odwróciłam. Do czasu, gdy zatrzymałam się na parkingu za jego budynkiem, słońce zaszło. Wzięłam głęboki oddech i wyszłam z samochodu. Jego furgonetka tu była, więc wiedziałam, że był w środku. Weszłam po schodach na drugie piętro i zapukałam. Kiedy otworzył drzwi, oparłam się chęci, aby się na niego rzucić. Miał na sobie koszulkę i dżinsy, stopy miał gołe. - Ivy – powiedział. - Wejdź. - Odsunął się, a ja weszłam. - Hej. - Wszystko w porządku? - Reed. Tęskniłam za tobą i potrzebuję cię. Byłam taka głupia. Przepraszam. Możesz mi wybaczyć? Zamknął szybko drzwi i sięgnął po mnie, podnosząc mnie i trzymając mocno. - Tak. Tak bardzo za tobą tęskniłem, że to aż boli.

246

Postawił mnie i pocałował. Moje ciało od razu mu odpowiedziało, moje kształty wtopiły się w niego, gdy rozchyliłam usta i jęknęłam, gdy jego język znalazł mój. - Poczekaj – powiedziałam, kładąc dłonie na jego piersi. - Muszę ci coś powiedzieć. Spojrzał na mnie, jego dłonie spoczywały na moich biodrach. - To najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek robiłam. Ale muszę. Chcę, żebyś zobaczył wszystko to, co jest we mnie. - O co chodzi, piękna? Przełknęłam, hormony nadal pędziły przez moje ciało. Odsuwając się od niego, wzięłam głęboki wdech. - Pojechałam do Michigan, aby stanąć twarzą w twarz z mężczyzną, który mnie zgwałcił. Oczy Reeda rozszerzyły się. - Ivy, oszalałaś? Pojechałaś sama? Kiwnęłam głową, unosząc rękę, aby go uciszyć. - Proszę, nic nie mów. Pozwól mi to powiedzieć. To nie to, co myślisz. Westchnął głęboko, wyraźnie próbując się uspokoić. - Przepraszam. Mów dalej. Mdłości wzrosły mi do gardła i przełknęłam je. - Ten mężczyzna, do którego pojechałam... który mnie zgwałcił... i jest ojcem Noaha, to mój ojciec. Nie tylko mój głos, ale moje całe ciało się trzęsło, gdy to przyznałam. Reed tylko patrzył się na mnie, jego wyraz twarzy był zszokowany. - Twój... ojciec? - powiedział w końcu. - To on cię zgwałcił? Po pojedynczym przytaknięciu cała tłumiona troska paru ostatnich 247

miesięcy wylała się ze mnie. - Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział. Nie tylko przeze mnie, ale też przez Noaha. Nie chciałam, aby ludzie wiedzieli, że on jest jakimś dziwakiem. Chciałam ci powiedzieć, chciałam... i powinnam, nim się ze sobą przespaliśmy, bo... - Nie. - Położył dłoń na moim barku. - Ivy, nie. Nigdy nie musiałaś mi mówić. Ale cieszę się, że to zrobiłaś. Wzięłam głęboki wdech, zbierając odwagę. - Byłam dziewicą, kiedy to się stało. - Jasna cholera. - Jego oczy się rozszerzyły. - Jeden mężczyzna. Powiedziałaś mi, że był tylko jeden i... Boże, tak bardzo mi przykro. I potem nie było nikogo... do... - Do ciebie. Jego twarz była zbolała, gdy przesunął dłonią po włosach i spojrzał na sufit. - To wiele dla mnie znaczy, że mi ufasz. Ale to niczego między nami nie zmienia. Kocham cię bez zobowiązań. Zamrugałam, a łzy zleciały po moich policzkach. - Nadal mnie kochasz? - Oczywiście, że tak. Bardziej niż kiedykolwiek. Wiedziałem, że coś przetrwałaś, ale... - Znowu przesunął dłonią przez włosy. - Nie miałem pojęcia, Ivy. Jak mogłaś być taka silna po czymś takim... - Ale nie jestem silna. - Chwyciłam jego przedramiona i trzymałam je. Była we mnie ta presja, która budowała się i budowała. A rozprawa... Reed zamknął oczy i oparł czoło o moje. - Przepraszam. To musiało być dla ciebie cholernie ciężkie. 248

- Na początku tak. Wiem jakie to było irracjonalne, Reed, ale w moim popapranym umyśle to było tak, jakbyś wstawiał się za mojego ojca. I to było złe. - Każdy miałby problem, aby dać sobie z tym radę, piękna. Miałaś kogokolwiek, z kim mogłaś o tym porozmawiać? Pokręciłam głową. - Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział. Myślę, że moja przyjaciółka, April, coś podejrzewała, ale nigdy nie naciskała, abym o tym porozmawiała. Kiedy przeprowadziłam się do Lovely, to udałam się do psychologa, ale kiedy miałam o tym opowiedzieć... to nie mogłam. Chcę znowu się z nim zobaczyć. - Dobrze. - Reed odsunął się i spotkał moje oczy. - Posłuchaj mnie. Kocham cię i nic tego nie zmieni. - Nie przeszkadza ci to, że ojciec Noaha jest... Wtrącił się: - Nie. To... tak szczerze, Ivy, to tylko... sprawia, że chcę go zaadoptować bardziej, niż chciałem. - Noaha? - Więcej łez wylało się z moich oczu. - Chcesz go zaadoptować? - Miałem na to nadzieję, kiedy my... ale potem ty... - Masz na myśli... - Szczęka mi opadła. - Naprawdę? - Tak. Zarzuciłam ręce wokół jego szyi, a on mnie podniósł. Moje nogi instynktownie owinęły się wokół jego talii. Pocałował mnie, mocno i głęboko. Odwzajemniłam pocałunek z tym samym głodem, podgryzając jego dolną wargę, gdy poprowadził nas do kuchni i oparł mnie o blat. 249

Wszystko inne zostało zapomniane, gdy zrzucaliśmy z siebie ubrania. Pocałował i przygryzł moją szyję. - Tutaj – powiedziałam, obniżając jego spodnie. - Weź mnie tutaj. Teraz. Westchnął przy mojej szyi. - Nie mogę. - Tak, możesz. - Nie mam teraz samokontroli, Ivy. Szaleję z pragnienia ciebie. Ale nie martw się. Chwycił moje majtki i zdjął je, pochylając się, aby umieścić twarz między moimi udami. - Nie – powiedziałam stanowczo. - Chcę ciebie w sobie. Teraz. Proszę, Reed. - Nie chcę być z tobą ostry. - Bądź ostry. Potrzebuję tego w tej chwili. Nie powstrzymuj się. Posłałam mu rozgorączkowane spojrzenie. - Prezerwatywa? - Mam jedną w portfelu. Wyjął ją, otworzył zębami i nałożył. - Przynajmniej pozwól mi zabrać się do łóżka – powiedział, całując mnie. - Tutaj – powiedziałam, jęcząc, gdy ścisnął mój tyłek. Nasze ciała połączyły się w zawirowaniu doznań. Kiedy wszedł we mnie jednym potężnym pchnięciem, krzyknęłam i zakręciłam przy nim biodrami. Nie ważne, co mi dawał, ja chciałam więcej. Uderzał we mnie, a ja błagałam, aby robił to mocniej. Byłam ogarnięta emocjami, moje oczy 250

spotkały jego, gdy doszłam mocno, jego imię wyszło z mojego gardła w krzyku. Jego ciało napięło się i jęknął głęboko przy mojej szyi. - Ivy – wydyszał. Owinęłam się wokół niego i zostaliśmy tak, wdychając się, aż zaniósł mnie do sypialni i położyliśmy się razem. Spokój, który mnie ogarnął, był całkowity i idealny. Nie było za późno. Nie straciłam go. Obiecałam sobie, że nigdy więcej nie wezmę go za pewnik. *** Następnego ranka obudziłam się do uczucia ciepłego oddechu Reeda przy mojej szyi. Był owinięty wokół mnie, jego klatka piersiowa była przy moich plecach, nasze nogi były razem złączone. Bliskość była bardziej niż fizyczna. Ostatniej nocy otworzyłam dla niego duszę, a on zaakceptował wszystko. Przesunęłam się lekko, mając nadzieję na wyjście z łóżka do łazienki. Reed zacieśnił uchwyt wokół mojej talii i pocałował mnie w ramię. - Nie wstawaj – powiedział, jego głos był chropowaty. - Ale muszę iść siku. - Tylko szybko. Chcę spędzić z tobą cały poranek. Odwróciłam się do niego. - Byłoby w porządku, gdybyśmy poszli do Margie i Genego? Tęsknię za Noahem po dwóch nocach bez niego. - Tak, oczywiście. Wyszłam z łóżka i zaczęłam szukać na podłodze koszulki. - Salon – powiedział Reed, dając mi leniwy uśmiech. - Och. Racja. - Zaczęłam iść w tamtą stronę, ale zatrzymałam się w 251

przejściu i odwróciłam się do niego. - Dzięki za... zrozumienie, Reed. Za danie nam drugiej szansy. - Jestem w tobie zakochany – powiedział. - Nie jestem pewny, czy już rozumiesz co to znaczy. To znaczy, że nigdy się nie poddam. Zrobię dla ciebie wszystko. Miłość ma wzloty i upadki, a ja siedzę w niej cały, Ivy. Mam nadzieję, że ty też. - Ja też. Nigdy więcej nie chcę być bez ciebie. Uśmiechnął się do mnie i wyszedł z łóżka. Odwróciłam się w stronę salonu, wiedząc, że nawet jedno długie spojrzenie na jego ciało sprawi, że skończę znowu z nim w łóżku. Obydwoje umyliśmy się i ubraliśmy, a Reed zawiózł nas do Margie i Genego. Brakowało mi zapachu jego furgonetki oraz sposobu, w jakim wyglądał, gdy nią jechał. Mój mężczyzna był surowy i, Boże, jak ja to kochałam. Po tym jak zaparkowaliśmy, Reed otworzył mi drzwi i podeszliśmy do restauracji ręka w rękę. Kiedy zobaczyłam czekającą tam na nas Margie, oczekiwałam szczęśliwego wybuchu, że znowu nas razem widzi. Ale wyraz jej twarzy był zapadnięty, a linie oczu bardziej wyraźne. - Co się dzieje? - spytałam, moje serce przyspieszyło. - Margie, z Noahem wszystko w porządku? - Z nim w porządku. To... jest coś innego, co muszę ci powiedzieć. - O co chodzi? Reed owinął od tyłu ramię wokół mojej talii, a ja położyłam na nim dłoń. - Może powinnyśmy usiąść – powiedziała Margie. - Nie, powiedz mi – powiedziałam. - Proszę, po prostu mi powiedz. 252

Westchnęła i posłała mi przepraszające spojrzenie. - Walter Grieves odszedł zeszłej nocy. - Walter? - Moje serce zatrzymało się. - Jego asystentka znalazła go tego ranka. Wygląda na to, że miał zawał. Reed owinął drugie ramię wokół mojej talii i przyciągnął mnie blisko, moje plecy oparte były o jego pierś. Łzy zalały moje oczy i pomyślałam o zrzędliwym, specyficznym Walterze o dobrym sercu, który odszedł. W poprzednim tygodniu nie przyszedł tak, jak zwykle, ale pomyślałam, że pracował nad książką albo może pojechał do Nowego Jorku, aby zobaczyć swojego agenta, tak jak to czasami robił. Teraz nigdy nie będziemy mieli kolejnej rozmowy od serca. Nigdy nie zobaczy, jak pracuję nad tym, aby stać się lepszą pisarką. - Nie wiem nawet, co powiedzieć – powiedziałam cicho, ocierając kąciki oczu. - Wiem, że bardzo się o niego troszczyłaś – powiedziała Margie. - I on też się o ciebie troszczył. To coś, co powiedział sam Walter. Uśmiechnęłam się przez łzy. - On tak naprawdę ma wielkie serce... albo miał. - To wielka szkoda. - Margie spojrzała na Reeda, dostrzegając go po raz pierwszy, odkąd przyszliśmy. - Dobrze cię widzieć, Reed. Chcielibyście jakieś śniadanie? - Czy Gene robi naleśniki? - spytałam. - On i Noah teraz je robią. Chodźcie i usiądźcie. Wyszłam z ramion Reeda, a Margie potarła moje plecy. - Wszystko poszło dobrze na twojej podróży? - spytała mnie, nadal wyglądając na zmartwioną. 253

- Taa. Od dłuższego czasu musiałam to zrobić i czuję ulgę, że to koniec. Kiwnęła w ciszy i weszliśmy do kuchni, gdzie Noah zeskoczył ze stołka, piszcząc z podekscytowaniem. Ruszył w moją stronę, a ja miałam właśnie rozpostrzeć ramiona, kiedy minął mnie i rzucił się zamiast tego w ramiona Reeda. - Cześć, duży chłopaku – powiedział Reed, podnosząc Noaha z podłogi i przytulając go. Prawie zrujnowałam wszystko poprzez zmianę naszej trójki w dwójkę. Ale teraz, kiedy Reed wrócił do naszego życia, nie popełnię znowu tego błędu. *** Kilka dni później siedziałam niedaleko tyłu zatłoczonej sali sądowej, czekając na usłyszenie werdyktu rozprawy. Było południe, ale restauracja była prawie pusta i wszyscy z jakimkolwiek zainteresowaniem rozprawy albo byli ściśnięci w sali, albo czekali na zewnątrz. Nieważne jaki był werdykt, to nie wpłynie na mój związek z Reedem. Czułam się lżejsza od rozmowy z ojcem. Postawienie mu się pozwoliło mi przestać żywić urazę do innych. Sala ucichła, gdy rządca podał dla sędziego złożony kawałek papieru, a on przeczytał go, nim złożył go z powrotem i oddał dla rządcy, który podał go dla przewodniczącego ławy przysięgłych. Reed i Chuck Ashley wstali, a potem sędzia przemówił do przewodniczącego: - Jeśli chodzi o zarzuty wykorzystania seksualnego, za kogo ława przysięgłych uważa pozwanego? - Za winnego, wysoki sądzie. 254

Przez tłum przeszła fala szeptów, a sędzia uniósł dłoń. - Proszę o ciszę. Sala ucichła, a sędzia kontynuował czytanie listy zarzutów, przewodniczący ławy przysięgłych po każdym zarzucie ogłaszał werdykt jako winny. Nabrzmiała we mnie fala emocji. Chciałam krzyczeć ze szczęścia, ale moje oczy powędrowały do Reeda, który stał prosto i nieruchomo. Mogłam zobaczyć na jego profilu, że twarz miał całkowicie neutralną. Głowa Chucka Ashleya była schowana w dłoniach. Reed wyszeptał coś do ucha Chucka, nim podszedł rządca i wyprowadził Chucka. Reed uścisnął dłoń prokuratora Marka i odwrócił się do tłumu, przeszukując go. Zatrzymał się, gdy jego oczy zablokowały się z moimi. Trzymałam jego spojrzenie przez parę sekund, nim odwróciłam się i wyszłam z sali razem z innymi. - Mam nadzieję, że ten gnojek dostanie za swoje w więzieniu – mruknęła do kogoś kobieta. Powstrzymałam się, aby nie powiedzieć jej, że powinna skupić swoje nadzieje na Chloe. Była dopiero uczennicą drugiej klasy liceum i miała przed sobą długą drogę. Ta rozprawa była rozrywką dla niektórych ludzi, co było smutne i żałosne. Byliśmy tu, ponieważ dziewczyna stała się ofiarą własnego ojczyma, a teraz potrzebowała wsparcia społeczeństwa bardziej niż kiedykolwiek. Moje emocje kręciły się, uspokajając się do czasu, gdy dotarłam do restauracji. Margie spojrzała na mnie ze spokojem. - Słyszałaś? - spytałam. 255

Kiwnęła głową i przytuliła mnie. Pozwoliłam jej mnie trzymać. - Jak się czujesz? - spytała cicho. - W porządku. Dobrze. Cieszę się, że to się tak potoczyło. - Cóż, chcę, żebyś wzięła wolne na resztę dnia. Spędź trochę czasu... Jej głos się urwał, a ja odwróciłam się, aby zobaczyć na co patrzyła. Reed wchodził przez drzwi do restauracji, jego krawat był poluzowany, a wyraz twarzy miał rozluźniony po raz pierwszy od jakiegoś czasu. Opuściłam ramiona Margie i podeszłam do niego, rozkoszując się jego zapachem, gdy przycisnął mnie do twardych linii swojej klatki piersiowej. - Wszystko w porządku? - wyszeptałam mu do ucha, zacieśniając uchwyt wokół jego ramion. - Taa. A z tobą? - Ze mną dobrze. Możemy wyjść na zewnątrz? Puścił mnie i chwycił moją dłoń, prowadząc mnie do ławki, na której usiedliśmy po raz pierwszy od tamtej chwili, kiedy zapytał, czy może mnie zaprosić na randkę. Przez minutę tylko siedzieliśmy, moja dłoń spoczywała na jego kolanie, a on przesuwał kciukiem po moich knykciach. - To niezręczne – powiedziałam w końcu. - Czuję, że powinnam powiedzieć, że przykro mi za twoją przegraną, ale... Ścisnął moją dłoń i wypuścił krótki śmiech. - Naprawdę nie odbieram tego w ten sposób. Ciężko pracowałem nad tą sprawą. Dałem Chuckowi najlepszą obronę, na jaką było mnie stać. To było wszystko, co mogłem zrobić. - Ale jesteś rozczarowany? Pokręcił lekko głową. - Dowody były zbite. I Mark wykonał z tym dobrą robotę. 256

- Ty też. Byłam trochę na ciebie wkurzona parę razy przy twoich argumentach, więc myślę, że to oznacza, iż wykonałeś dobrą robotę. Reed puścił moją dłoń i owinął wokół mnie ramię, przyciągając mnie do siebie. - Tak bardzo cię kocham – powiedział, całując mnie w skroń. - Ja też cię kocham. - Taa? A więc już nie jesteś na mnie wkurzona? - Nie. - Myślę, że musimy porozmawiać o twojej sprawie. Przepisy o przedawnieniu jeszcze nie weszły. Nie musisz teraz decydować, a ja wesprę każdą twoją decyzję. Odchyliłam się, aby spotkać jego spojrzenie. - Myślałam o tym. Chcę to zrobić. - Dobrze. Mogę skontaktować się z policją w Michigan. Myślę, że wezmą sprawę, skoro on jest policjantem. Znowu wtuliłam się w niego. - Trochę to śmieszne, że siła szesnastolatki mnie obudziła. - Wszyscy stąpamy po innej ścieżce, piękna. Jesteś najsilniejszą osobą, jaką znam. Jego słowa oraz moja decyzja, aby ruszyć z zarzutami przeciw mojemu ojcu wypełniły mnie spokojem. Ukrywanie się przed prawdą było moim murem przez większość czasu, ale byłam gotowa stanąć z nią twarzą w twarz. I nie robienie tego samej robiło wielką różnicę.

257

Rozdział 21 Po rozprawie minęło parę błogich miesięcy. Reed, Noah i ja byliśmy niemal nierozłączni. Kiedy nastąpiła odwilż i zaczęła pojawiać się wiosna, chodziliśmy do parku od mieszkania Reeda po kolacji każdego wieczoru, razem ze Snoopem. Noah nadal spędzał każdy piątkowy wieczór z Margie i Genem. Reed i ja często spędzaliśmy te noce w łóżku z butelką wina i żadnymi zmartwieniami o tym, jak nam się żyło. Zarzuty zostały wniesione przeciw mojemu ojcu, a on był na zwolnieniu w czasie gdy jego prawnik pracował nad ugodą obrończą. Czułam ulgę, ponieważ gdy ja przygotowywałam się na zeznawanie w rozprawie, to jego winna ugoda sprawiła, że rzeczy były łatwiejsze. Reed dokładnie podążał za sprawą i dawał mi znać co i jak. Dzisiaj szłam do miejscowego biura prawniczego, aby spotkać się z innym prawnikiem z Lovely, Danem Stegallem. Dan miał sprawę, którą chciał ze mną omówić, a Reed miał się tam ze mną spotkać. Kiedy otrzymałam oficjalny list od Dana, prosząc o spotkanie, ześwirowałam i powiedziałam dla Reeda, że byłam pewna, iż mój ojciec pozwał mnie o prawa opieki nad Noahem albo zniesławienie, albo jakąś inną bzdurę. Pomimo jego zapewnień, że żaden prawnik nie wziąłby takiej sprawy, to czułam z tyłu umysłu strach. Życie było w tej chwili idealne, prawie zbyt dobre, aby było prawdziwe, i bałam się, że to się zmieni.

258

Biuro Dana miało białe ściany i wypełnione było praktycznymi meblami, które dawały sterylny zapach. O wiele bardziej lubiłam zapach książek w biurze Reeda. Gdy tylko weszłam do środka, powitała mnie recepcjonistka. - Pani Gleason? Pan Lockhart rozmawia teraz z panem Stegallem – powiedziała, prowadząc mnie korytarzem. - Maggie, proszę, mów mi Ivy. Wiem, że jestem tu w sprawie interesów, ale nadal jestem starą Ivy – powiedziałam. Maggie była jedną z moich stałych klientek w restauracji. - Przepraszam – powiedziała, marszcząc nos. - Ciężko się pozbyć nawyków w pracy. Wejdź do środka, Ivy. - Hej kochanie – powiedział Reed, wstając, kiedy weszłam. - Ivy, miło mi cię w końcu poznać – powiedział Dan, wstając, aby uścisnąć moją dłoń. - Ciebie też. - Okej, przejdźmy do rzeczy – powiedział, siadając za biurkiem. Było nieskazitelnie czyste, z tylko jedną teczką na wypolerowanej, drewnianej powierzchni. Biurko Reeda zawsze było wypełnione stertą książek, teczek i papierów. Uwielbiałam to, kiedy wchodziłam do jego biura, a on spoglądał na mnie zza biurka, mając na sobie okulary do czytania. - A więc, Ivy, normalnie byłoby to spotkanie między tobą a mną i ja... chyba że pan Lockhart jest twoim doradcą? Zerknęłam na Reeda, a on do mnie mrugnął. - Coś takiego – powiedziałam, uśmiechając się. - Wspaniale. W takim wypadku sprowadziłem ciebie tutaj, aby ci powiedzieć, że jesteś jedyną odbiorczynią majątku Waltera Grievesa. 259

Otworzyłam usta i posłałam Reedowi niedowierzające spojrzenie. - Ja? Dan kiwnął głową. - Tak i to jest znaczący majątek. Pracowałem nad zamykaniem spraw Waltera Grievesa, ponieważ tego chciał, ale ledwo komukolwiek coś przekazał. Musiałem wynegocjować parę rzeczy z jego wydawnictwem, ale zawarliśmy ugodę i wszystko jest w porządku. Moje serce waliło, gdy przyjmowałam do siebie wiadomości. Wyobraziłam sobie Waltera siedzącego obok mnie na ławce w parku tamtego dnia, mając na sobie kapelusz i płaszcz, mówiącego mi, że powinnam się czuć jak ocalała. Łzy wypełniły moje oczy i wybuchnęłam płaczem. - Przepraszam – powiedziałam. Reed owinął wokół mnie ramię, a ja pochyliłam się do niego. - To nie powinnam być ja – powiedziałam. - On mnie ledwo znał. - Walter był bardzo skrytym mężczyzną – powiedział Dan. - Nie jestem pewny, czy ktokolwiek dobrze go znał. Nie miał żadnej rodziny, kiedy umarł. Pomyślałam o córce, którą stracił i pokręciłam smutno głową. - On bardzo dużo o tobie myślał, Ivy – powiedział Dan. - Był bardzo poważny, kiedy mówił, czego chciał. Poinstruował mnie, abym dał ci od niego list, zlikwidował wszystko, czego nie będziesz chciała z majątku i przekazał ci wszystkie dochody. - Zlikwidował... sprzedajesz jego rzeczy? Dan kiwnął głową. - Ten dom, jego pojazdy i osobistą posiadłość. Planuję sprzedaż majątku. - Chcę jego książki. I jego komputer. Chcę zatrzymać wszystko, co jest 260

związane z jego pisarstwem. - Jasna sprawa. - O jakiej sumie rozmawiamy, Dan? - spytał Reed. Dan spojrzał na papier na swoim biurku. - Oprócz dochodów ze sprzedaży majątku to trochę ponad osiemnaście milionów. Oparłam się na krześle, szok sprawił, że nie wiedziałam, co powiedzieć. - Wow – powiedział Reed. - Ivy, to niesamowite. - Ja nie... nie mogę nawet... - Pozwól sobie to przyswoić – powiedział Dan. - W międzyczasie tutaj jest list, który chciał, abym ci przekazał. Podał mi białą kopertę, a ja spojrzałam na nią i włożyłam ją do torebki. - Chciałabyś, żebym teraz popracował nad tym z twoim doradcą? spytał Dan, uśmiechając się, gdy spojrzał między mną a Reedem. - To byłoby świetne, Dan – powiedziałam, chwytając dłoń, którą Reed do mnie wyciągnął. Teraz, kiedy wstępne spotkanie włączało Reeda, pożegnałam się z Danem i wyszłam na zewnątrz. Podeszłam do pobliskiej ławki, gdzie usiadłam i otworzyłam list od Waltera. Droga Ivy, Jestem bardzo rozczarowany, że nie żyję. Miałem tyle książek do napisania i talerzy owsianki do zjedzenia. Ale najwidoczniej nie miało tak być. Zgaduję, że teraz wiesz, iż wszystko Tobie zostawiam. Bycie w stanie to zrobić jest jedną z najprzyjemniejszych rzeczy, jaką zrobiłem w życiu.

261

Jesteś dla mnie kimś więcej niż towarzystwem przy śniadaniu. Twoja ciężka praca i oddanie synowi przypomniały mi o tym, jak silna i wytrzymała jest ludzka dusza. Rób niesamowite rzeczy z tymi pieniędzmi. Podróżuj. Baw się. Dokończ szkołę. A najważniejsze, pisz. W jakimś stopniu to sprawia, że czuję się, jakbyś kończyła to, czego ja nie mogę. Życzę Ci wszystkiego, co najlepsze, w spełnianiu Twoich marzeń. Walter

Mocno płakałam do czasu, gdy skończyłam czytać. Podałam list dla Reeda, a on trzymał mnie przy sobie, gdy go czytał. - Wow – powiedział. - Wywierasz duże wrażenie, panno Gleason. Muszę się z nim zgodzić. Zasługujesz na to. - Ale... to takie nieoczekiwane. Nie wiem, co zrobić z takimi pieniędzmi. - Nie rób z nimi nic, dopóki nie będziesz gotowa. Chodź każdego dnia do pracy i żyj tak, jak zwykle. Razem z upływającym czasem będziesz wiedziała, co zrobić. Mogę pomóc z funduszem powierniczym dla Noaha oraz potrzebny ci testament. - Czy wszyscy w Lovely o tym usłyszą? - spytałam. - Nie. Obowiązkiem Dana jest utrzymywanie takich informacji w sekrecie. I ty oraz ja nie będziemy teraz o tym mówić ludziom. To ważne, Ivy. Ludzie zaczną pukać do twoich drzwi, kiedy się dowiedzą. Nie chcę, abyś znalazła się w niebezpieczeństwie. Świat ostatecznie się dowie, ale teraz zatrzymajmy to dla siebie. - Nie, nic nikomu nie powiem. Przynajmniej nie teraz.

262

Twarz Reeda zachmurzyła się rozczarowaniem. - Co? - Położyłam dłoń na jego kolanie. - Długi czas temu planowałem się tobie oświadczyć i nie chcę, aby to wyszło tak, jakbym robił to przez pieniądze. Roześmiałam się i chwyciłam jego policzki w dłonie. - Reed, nigdy bym tak nie pomyślała. - Będziemy musieli zawrzeć intercyzę. - Nie będziemy musieli. To, co moje, jest twoje. Teraz przestań mówić o robocie papierkowej i zamiast tego pomyśl o pierścionkach. Jego oczy złagodniały. - Lubię dźwięk Ivy Lockhart, a ty? - Bardzo. Nie mogę się doczekać. Pocałował mnie i odprowadził do restauracji, nim wrócił do biura. Kiedy weszłam i zobaczyłam jak Margie patrzy się w telewizor na Springera, weszłam za ladę i przyciągnęłam ją do uścisku. - Za co to? - spytała, odwzajemniając uścisk. - Za bycie tobą. - Możesz w to uwierzyć? - Kiwnęła w stronę ekranu. - W miesiąc zapłodnił trzy kobiety. Czy któraś z tych dziuni w ogóle będzie go chciała? Skopałabym mu tyłek. Wzięłam ciastko z szafki i ugryzłam je. - Margie, co byś zrobiła, gdybyś wygrała na loterii? Roześmiała się i pokręciła głową. - Nie ma szans, że to się stanie. Nawet nie gram. - Ale jeśli... co byś zrobiła? - Zapłaciłabym za college Noaha. Kupiłabym tobie i dla niego fajny 263

mały domek z ogródkiem. Wymieniłabym dach w naszym domu. I kupiła dla Genego nowego grilla do kuchni. - Nie chciałabyś wyjechać w jakieś niesamowite miejsce? Albo kupić jacht? Machnęła ręką. - Jesteśmy prostymi ludźmi. Lovely jest naszym domem. Jeśli mielibyśmy te rzeczy, które wymieniłaś, życie byłoby prawie idealne. Uśmiechnęłam się, teraz wiedząc, co zrobię jako pierwsze, kiedy dostanę pieniądze. Bycie w stanie pomóc ludziom, których kochałam, samo w sobie było niesamowitym prezentem. Po raz kolejny Walter udowodnił, że był najmądrzejszą osobą, jaką znałam. Gdy usiadłam przy ladzie, jedząc ciastko, pomyślałam o moim życiu. Miałam tyle rzeczy, za które mogłam być wdzięczna. Cztery lata temu nigdy bym nie śniła o tym, że moje życie tak się zmieni. Ale nadal byłam Ivy Gleason i rzeczy, które wtedy się dla mnie liczyły, nadal się dla mnie liczą. Dorosłam, dojrzałam i byłam dumna ze wszystkiego, co osiągnęłam, a wiedza, że Reed, Margie, Gene i Walter czuli co do mnie to samo, sprawiała, że moje serce było pełne. Byłam szczęściarą. ***

264

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Reed Mogłem usłyszeć kroki Ivy, gdy schodziła po drewnianych schodach pustego domu, którego zwiedzaliśmy, położonego w centrum miasta Lovely. Był to bliźniak – odnowiony stary dom z powierzchnią prawie stu dwudziestu metrów kwadratowych i z pięcioma sypialniami. Był umieszczony na miłym kawałku posiadłości i był punktem zwrotnym Lovely. - Jest piękny, podoba mi się – powiedziała, gdy szła przez przedsionek. - Ale jest strasznie duży... - Miałem nadzieję, że moglibyśmy wypełnić go jeszcze dziećmi – powiedziałem. - Noah byłby świetnym starszym bratem. Ale najpierw musisz za mnie wyjść. Co powiesz, piękna? - Stałem przed kominkiem w dużym salonie, trzymając białe pudełko z pierścionkiem od Tiffany'ego. Wstrzymałem oddech, gdy zmniejszyła odległość między nami. - Tak – powiedziała cicho. - Powiem tak. Noah wbiegł do pokoju, gdy wsuwałem pierścionek na jej palec. - Błyszczy się! - krzyknął. - On już go widział – wyjaśniłem dla Ivy. - Długo o tym rozmawialiśmy. - Och, rozmawialiście, co? - Zaakceptował moje oświadczyny, abym był jego tatą. Prawda, duży chłopaku? Noah owinął ręce wokół moich nóg, a ja poczułem wybuch miłości w 265

moim sercu. Ivy pocałowała mnie, a potem wysunęła rękę, aby podziwiać pierścionek. - Jest spektakularny – powiedziała. Wiedziałem, że pierścionek z szafirami po obu stronach był tym jedynym, gdy go zobaczyłem. Niebieskie kamienie przypominały mi oczy Ivy. - Myślałem, że moglibyśmy się pobrać tego lata – powiedziałem, uwielbiając sposób, w jakim jej dłoń wyglądała z moim pierścionkiem na niej. - Ale to za parę miesięcy. Możemy tak szybko przygotować wesele? - Moja mama czyni cuda z takimi rzeczami. - Zatem w to lato. - Uśmiechnęła się i poczochrała włosy Noaha. Chcesz, żeby to był nasz nowy dom, Noah? - Tak! - krzyknął, odsuwając się od moich nóg i biegając wokół pokoju. Przyciągnąłem Ivy w ramiona, dziwiąc się, że miałem tyle szczęścia, aby znaleźć ją i Noaha. I, co więcej, tyle szczęścia, że też mnie pokochali. Życie było dobre. I miałem przeczucie, że od teraz będzie tylko lepsze.

266

Epilog SZEŚĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ

Ivy Reed posadził Noaha na swoich barkach, aby mógł on umieścić gwiazdę na czubku choinki. Było słychać chór „achów” oraz rozmieszczone oklaski, gdy mój syn uśmiechnął się do nas i wsadził gwiazdę na drzewko. - Jej! - krzyknął, wyrzucając ręce w powietrze. To była druga choinka, którą dzisiaj ubraliśmy. Reed obydwie ściął w swojej prawdziwej formie drwala, mając na sobie brązowy płaszcz, w którym nadal lubiłam go widywać. Drugie drzewko świeciło z przedniego okna naszego domu. To ozdabiało przednie okno Domu Grievesa, przedsięwzięcia, w które włożyłam moje serce i duszę w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Zrobiliśmy wszystkie mądre rzeczy, które zasugerował Reed, kiedy dostaliśmy pieniądze z majątku Waltera. Posiadanie inwestycji oraz funduszu na college dla Noaha pozwoliło mojemu mężowi lepiej spać w nocy i kochałam to w nim. To było ekscytujące, kiedy kupiliśmy dla Genego nowy asortyment i grilla, razem z nowymi kuchenkami do restauracji. Po tym, jak zostały wstawione, uśmiechał się przez wiele dni. Położyliśmy też nowy dach w domu Margie i Genego oraz oszkloną werandę. Nie posiadali się ze szczęścia. 267

Gdy już zatroszczyliśmy się o te rzeczy, przekazałam dla Reeda pewien pomysł, nad którym myślałam. Chciałam stworzyć bezpieczną przystań dla nastolatek w ciąży, które nie miałyby dokąd pójść. Pomoglibyśmy im z przedporodową opieką, nauczylibyśmy jak dbać o dziecko i pomoglibyśmy im stanąć na nogi. Z własnego doświadczenia wiedziałam, jak bardzo młoda dziewczyna, będąca w ciąży oraz sama, potrzebowała miłości, wsparcia i otuchy. Z błogosławieństwem Margie i Genego zwolniłam się z pracy w restauracji, aby zacząć Dom Grievesa, a teraz żyłam swoim marzeniem. Za każdym razem, gdy przychodziła nowa dziewczyna, wiedziałam, że znalazłam powołanie. - Kiedy przybędzie nasza nowa mama? - spytał Reed, gdy zdjął Noaha z barków, umieszczając go na biodrze. Noah spojrzał na niego szczęśliwie. - April planuje przyjechać tu dzień po Bożym Narodzeniu – powiedziałam. - Na wakacje ma plany z rodziną, ale nie może się doczekać, aż tu przyjedzie i zacznie tak szybko, jak będzie mogła. - Nie mogę się doczekać, aby ją poznać. Uśmiechnęłam się, gdy pomyślałam o mojej przyjaciółce, która pomogła mi, gdy najbardziej tego potrzebowałam. Nigdy nie czuła się dobrze w Seattle, a kiedy powiedziałam jej, że szukałam mamy, która mogłaby żyć w Domu Grievesa, ona złapała okazję. Wszystko wracało na swoje miejsce. April była ostatnim członkiem nowej rodziny, którą sobie stworzyłam i wprowadzała się do Lovely. Była jedną z paru osób, którym mogłam zaufać w tym, aby pomagały mi prowadzić Dom Grievesa. Mój ojciec wybłagał winne zarzuty wykorzystania seksualnego w ugodzie, która utrzymała go od więzienia, ale oznaczała, że 268

nigdy więcej nie będzie pracował jako policjant. Prokurator powiedział mi o tym, a ja powiedziałam, że byłam usatysfakcjonowana. Mój ojciec przyznał się do tego, co zrobił, i nie był już w pozycji, w której mógłby zastosować wobec kogoś przemoc. Zdziwiłam się, gdy dostałam e-maila od Leviego z przeprosinami, po tym, jak ta historia uderzyła w gazety Lexington. Gdy odpisywałam, napisałam mu, że nie żywiłam urazy, co było prawdą. Ponad cztery lata temu byłam pewna, że moja wiara w dobro ludzi zniknęła na zawsze. Ale od tamtego czasu nauczyłam się, że w trakcie, gdy nie każdy był dobry z natury, to byli inni ludzie, których dobro było tak silne, że przyćmiewało zło. I byłam wdzięczna, że byłam otoczona przez tę dobroć. Reed owinął wokół mnie wolne ramię, nadal trzymając Noaha drugim. Zamknęłam oczy i wdychałam zapach jego wody kolońskiej oraz słodkiego lukru świątecznych ciasteczek, które tego ranka udekorowałam z Noahem. Zapachy, które powiedziały mi, że nieważne, gdzie nasza trójka teraz stała, to byliśmy w domu. KONIEC

269