R.S. Grey - The Design PL _

R.S. Grey

„The Design”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Każda podróż ma swoje sekretne przeznaczenie i sekretny cel, o którym najczęściej nie wiemy. – Martin Buber

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Prolog PIĘĆ LAT WCZEŚNIEJ Grayson obserwował światła tańczące nad jego głową. Neonowy niebieski, zielony, różowy. Był po dwóch drinkach i błyski w klubie zaczynały być bardziej interesujące niż tancerze. Brooklyn usiadła obok niego. Trącił ją ramieniem. - Jak się trzymasz, mistrzu? – zapytał, spoglądając na młodą gwiazdę pop, jakby miała za chwilę odpłynąć. Wszyscy inni kilka minut wcześniej udali się na parkiet, więc miał nadzieję, że chociaż raz odpowie mu szczerze. - Dobrze. – stwierdziła. Trącił ją znowu, tym razem trochę mocniej. - Naprawdę martwię się o swoją siostrę. – powiedziała, ukrywając twarz w ramieniu. Zanim się odezwał, Grayson przyjrzał się tłumowi wokół nich. Byli typowym, hollywoodzkim typem: synowie i córki magnatów medialnych. W ciągu dnia głównie musieli martwić się o to, czy chcą swoją kawę za osiem dolarów z dodatkowym espresso, czy bez niego. Ale nie Brooklyn. Po tym, jak straciła rodziców w wieku osiemnastu lat, została jedynym opiekunem swojej młodszej siostry, Cammie. Widać było, że czuła wagę tego ciężaru przez cały czas, nawet jeśli od ich śmierci minęło już dziesięć lat. - Co się z nią dzieje? – zapytał. W ciągu tych kilku razów, kiedy przebywał w towarzystwie młodszej siostry Brooklyn, widział potencjał czający się pod powierzchnią. Była piękna i ostra; nie było sensu temu zaprzeczać. Coś w niej oczarowało Graysona od samego początku; fakt, któremu starał się zaprzeczać za każdym razem, kiedy Cammie wślizgiwała się w jego myśli. - Mnie wspiera wiele osób – menadżerowie, asystenci, przyjaciele – ale wydaje się, że Cammie nie ma nikogo. Po wypadku rodziców odrzucała swoich przyjaciół, jednego po drugim, i po prostu boję się, że ja sama nie jestem dla niej wystarczająca. – W tym momencie po policzkach Brooklyn spłynęły łzy, a Grayson zastanawiał się, jak ją pocieszyć. Byli tylko przyjaciółmi, nic poza tym, ale znał ją od lat i nie mógł patrzeć, jak cierpi. Brooklyn odwróciła się do niego z determinacją w oczach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

- Jest taka mądra, Grayson. Chce studiować architekturę, tak jak ty to robiłeś, ale wydaje mi się, że może być już za późno. Była taka… rozproszona przez ostatnich kilka lat. Grayson kiwnął głową, już oceniając odpowiedź, która przedzierała się przez jego myśli. Tuż po wypadku ich rodziców, myślał o tym, żeby wkroczyć i pomóc Brooklyn oraz Cammie, ale wtedy nie miał odpowiednich środków, by mieć wpływ na realne zmiany. Teraz było inaczej. Miał możliwości, żeby naprawdę zmienić coś w życiu Cammie. Kilka minut później, Grayson się namyślił. Zaangażuje się i pomoże Cammie. Powiedział sobie, że zrobi to ze słusznych pobudek, choć w głębi duszy wiedział, że to nie jest prawda. Chciał być w pobliżu Cammie na każdy sposób, na jaki by się dało, ale wykorzystywanie młodej, wrażliwej dziewczyny nie było czymś, na co pozwoliłaby mu jego moralność. Żeby oprzeć się pokusie, zawarł pakt z samym sobą, że pomoże Cammie z daleka i utrzyma między nimi dystans, w miarę możliwości. Nawet z najlepszymi środkami zapobiegawczymi wiedział, że jego moralność pewnego dnia go zawiedzie. Mimo wszystko, przez wyższość moralną można stać się nieznośnie samotnym.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

Rozdział pierwszy CAMMIE Marzyłam o tym, żeby wyjechać. Marzyłam o tym, żeby wypełnić gigantyczny plecak podstawowymi rzeczami (moim szkicownikiem i ulubioną płytą Black Keys) i wyruszyć ku nieznanym miejscom. Tydzień temu skończyłam uczelnię, gdzie ukończyłam łączne studia licencjackie i magisterskie na wydziale architektury. Po tych wszystkich długich nocach, chciałam zmienić kierunek i podróżować, odznaczając wreszcie cel lub dwa z mojej listy rzeczy do zrobienia przed śmiercią. Miałam już obmyślony plan. Musiałam tylko popracować wystarczająco długo, by zebrać trochę zaskórniaków. Z moich kalkulacji wynikało – zakładając, że nie skończę jako prostytutka w Europie – że muszę pracować przez jakieś trzy miesiące, zanim będę mogła kupić bilet w jedną stronę do Paryża. Technicznie, w ogóle nie musiałam oszczędzać. Moi rodzice pozostawili Brooklyn i mnie mnóstwo pieniędzy, po wypadku samochodowym, ale nie tknęłam jeszcze swojej części i nie zamierzałam tego robić. Chciałam wsiąść do tego samolotu lecącego do Paryża, wiedząc, że robię to całkowicie sama. Chociaż mój plan wydawał się być całkiem spójny, to nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobię, kiedy już się tam znajdę. Istniało pięćdziesiąt procent szans, że od razu się poddam i wrócę do domu… prosto w wyczekujące ramiona Brooklyn. Brooklyn była moją starszą siostrą, matką, ojcem, pomocnikiem, najlepszą przyjaciółką, a co najważniejsze – moim kocem bezpieczeństwa. Nie wiedziała o moich planach wyjazdu do Paryża, ale nie mogło obejść się bez oszustwa. Gdyby dowiedziała się, że planowałam zwiedzać świat, zamknęłaby mnie w swoim apartamencie. (Co, tak właściwie, nie byłoby takie złe. Miała telewizję satelitarną, a jej lodówka zawsze była zaopatrzona w fantazyjne sery.) - Ćwiczyłaś jakieś pytania do swojej jutrzejszej rozmowy kwalifikacyjnej? – zapytała Brooklyn, pochylając się nad moimi paznokciami u stóp, by dokończyć ich malowanie. Westchnęłam, zagłębiając się bardziej w poduszkach. Moja rozmowa kwalifikacyjna. W Cole Designs – jednej z największych firm architektonicznych w Los Angeles. Udało mi się o niej zapomnieć na całe pięć minut, ale teraz znowu przebijała się przez moje myśli. Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

- Tak, ćwiczyłam, ale wątpię, żeby Grayson w ogóle wysilał się na tyle, by zadawać mi pytania. Będzie tylko gapił się na mnie zza biurka, mając nadzieję, że ulegnę samozapłonowi… albo zacznę ryczeć. Brooklyn przewróciła oczami i zakręciła buteleczkę czerwonego lakieru. Lubiła odgrywać adwokata diabła, kiedy w grę wchodził Grayson, ale ja dobrze wiedziałam. On naprawdę był diabłem, bez adwokata mówiącego, że jest inaczej. Może i był jej przyjacielem przez ostatnie dziesięć lat, ale nie był miłym facetem. Udowodnił mi to wielokrotnie i byłam zadowolona z naszych praktycznie nieistniejących relacji. - Daj mu szansę. Żyje w wielkim stresie. Nie bierz jego oschłości osobiście. Odchrząknęłam. Szorstkość to mało powiedziane. - No dobra. Koniec z rozmowami o Graysonie. Potrzebuję jedzenia. – powiedziałam, klepiąc się po brzuchu jak Święty Mikołaj. – Kiedy ten twój niewolnik wróci z fajitas? - Jason jest moim chłopakiem, a nie seks niewolnikiem. – poprawiła mnie Brooklyn, rzucając mi mordercze spojrzenie. - Spokojnie, pani Freud. – odpowiedziałam, sięgając po swój telefon, by po raz tysięczny tego dnia sprawdzić swoje e-maile. Prawdopodobnie nie przyszło nic nowego, ale nie chciałam przegapić żadnych zmian w ostatniej chwili co do mojej rozmowy kwalifikacyjnej. Przez ostatni tydzień miałam telefon przyczepiony do biodra, jakby w każdej chwili mógł poinformować mnie o apokalipsie. Poważnie, byłam wcześniej pod prysznicem, próbując namówić się na ogolenie nóg, kiedy na umywalce zawibrował mój telefon. Rzuciłam się na niego, potykając się i ślizgając, co skończyło się na tym, że byłam o krok od uderzenia głową w płytki łazienkowe. (Dzięki Bogu, że mi się to nie udało, bo sanitariusze musieliby użyć kleszczy do rozcinania metalu do przedostania się przez włosy na moich nogach, żeby mnie uratować). Powiedzenie, że byłam zdenerwowana moją rozmową kwalifikacyjną z Graysonem Colem, byłoby niedopowiedzeniem. Koleś trzymał klucz do mojej przyszłości. Otrzymanie posady w jego firmie było pierwszym, kluczowym krokiem w moim planie co do przeniesienia się do Paryża. Szczegóły poniżej: 1. Zdobyć pracę. 2. Pracować, dopóki nie zbiorę trochę kasy. 3. Ignorować fakt, że Grayson Cole jest najseksowniejszym architektem na całej Ziemi. Jest moim szefem, jest moim szefem – po prostu powtarzaj tą mantrę, dopóki nie wbije ci się w głowę. 4. Kupić bilet do Paryża i odlecieć daleko, daleko stąd – udowadniając, że mogę iść przez życie na własną rękę, nie żyjąc w cieniu Brooklyn. Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

5. Napawać się jakiś seksownym Francuzem. 6. Jeść dużo bagietek.

***

Później tego wieczoru, złożyłam swój strój na rozmowę kwalifikacyjną. Miałam więcej niż wystarczająco dużo ciuchów, by coś wybrać, odkąd Brooklyn wcześniej w tym tygodniu wzięła sobie za cel, by zaskoczyć mnie całą szafą ubrań do pracy. Była irytująco pewna tego, że otrzymam tą pracę. Ja, z drugiej strony, byłam szczęśliwa, mając nowe ciuchy od projektantów. Będę przynajmniej zabójczo wyglądała, kiedy ochrona wywlecze mnie z budynku za znokautowanie Graysona. Przesuwam dłonią po materiale ciemnoczerwonej, wiązanej sukienki. Już wcześniej ją przymierzałam, bo podobał mi się jej krój. Kończyła się kilka centymetrów przed moimi kolanami, a delikatny pasek był związany z boku, tuż nad biodrem. Seksowny kolor powinien mi zapewnić przynajmniej połowę pewności siebie, której potrzebowałam, by wejść do biura Graysona. Druga połowa miała pochodzić z moich niebotycznie wysokich obcasów. Po czterokrotnym sprawdzeniu mojej komórki i dwukrotnym upewnieniu się, że budzik jest nastawiony, wczołgałam się do łóżka, mając nadzieję, że szybko usnę. Spoiler: nie udało mi się. Zamiast tego, leżałam w prześcieradłach, rzucając się i przewracając godzinami, odtwarzając w myślach każde spotkanie z Graysonem od samego początku. Moim celem było zidentyfikowanie konkretnego momentu, w którym zaczął mną pogardzać. Kiedy pierwszy raz w ogóle go zobaczyłam, byłam w ostatniej klasie liceum – dziecko w jego oczach, biorąc pod uwagę to, że on już dwa lata wcześniej zdobył swój stopień magisterski na Instytucie Technologii w Massachusetts. Brooklyn zaciągnęła mnie na kolację z kilkorgiem jej znajomych. Siedział tam, po przeciwnej stronie stołu, z brązowymi włosami lekko odstającymi na czubku głowy, ale nie próbował ich oswoić. Ciemne oczy miał skupione na dziewczynie obok niego, ale mi to nie przeszkadzało. Ja miałam doskonały punkt widokowy, by mu się przyjrzeć. W tamtych dniach jego garderoba była o wiele bardziej zwyczajna. A mimo tego, potrafił w jakiś sposób sprawić, że ciemne jeansy i granatowa koszulka wyglądały na nim smakowicie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

Było tam mnóstwo ludzi, na których można było się skupić, ale mój wzrok był utkwiony w Graysonie. Chciałam wtedy złapać cień jego uśmiechu lub szorstkości jego śmiechu i zatracić się w wyobrażeniach o tym, jak to by było spotykać się z takim facetem jak on. Na tamtej kolacji ani razu ze sobą nie rozmawialiśmy, a jednak w przeciągu dwóch kolejnych miesięcy stał się w mojej głowie kimś w rodzaju idealnego bohatera. Był dla mnie jak pan Darcy dla Elizabeth Bennet, księciem z bajki dla kopciuszka, a co najważniejsze – jak Ron Weasley dla HermionyGranger. Myślałam o nim, odtwarzając w myślach jego wygląd z tamtej kolacji i udając, że to ja siedziałam na miejscu tamtej ciemnowłosej dziewczyny. Moje fantazje były bardziej niż wystarczające, żeby mnie poniosło, dopóki pewnego dnia Brooklyn nie przyprowadziła go do naszego mieszkania i już nie musiałam go sobie wyobrażać. Frontowe drzwi się otworzyły, a do środka weszła Brooklyn, na swoich szpilkach, razem z Graysonem. Wyglądał super, z dwudniowym zarostem, we flanelowej koszuli, jeansach i brązowych, znoszonych butach. Siedziałam w swojej piżamie, wpychając popcorn do swojego przełyku, kiedy spojrzał z progu i mnie zobaczył. Z zażenowania chciałam wtopić się w kanapę. Brooklyn oczywiście nie ostrzegła mnie o jego przybyciu. Z różnicą ośmiu lat między nami, nie powinniśmy nawet się sobą interesować, ale dla mnie liczył się tylko on. Podszedł, by usiąść na krześle obok kanapy i odwrócił się w moją stronę akurat wtedy, kiedy popcorn utknął mi w gardle. Odwróciłam się i próbowałam uderzać się w klatkę piersiową, żeby to wydostać. Proszę, Boże, zabierz mnie stąd. To najgorszy moment w moim życiu. - Wszystko gra? – zapytał, znowu przyciągając do siebie moją uwagę. Pod tą twardą fasadą ukryty był cień uśmiechu. Kiedy pierwszy raz go spotkałam, nie miałam okazji przyjrzeć mu się z bliska. Z mojego miejsca na kanapie widziałam wszystko dokładnie – każdy kontur wysokich kości policzkowych, prosty nos i kąt szczęki. Ciemne brwi oprawiały odległe oczy – oczy tego rodzaju, które bardziej trzymały ludzi z daleka, niżby ich do siebie dopuszczały. Ale to jego usta całkowicie mną zawładnęły. A kiedy wygięły się w sugestywnym pół uśmiechu, zdałam sobie sprawę, że nie odpowiedziałam na jego pytanie. - Tak. – wymamrotałam, a na mojej twarzy pojawiły się rumieńce, które nie chciały zniknąć. - Och, Grayson. To moja młodsza siostrzyczka, Cammie! – zagruchała Brooklyn, stając za kanapą i łapiąc mnie za ramiona. – Jest w ostatniej klasie liceum. Nigdy bardziej nie chciałam udusić swojej siostry niż w tamtej chwili. Pewnie, miałam na sobie spodnie od piżamy pokryte wzorkami małych owieczek, ale nie Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

musiała wracać do domu w momencie, kiedy byłam praktycznie maluchem w oczach Graysona. Wygiął jedną brew, przyglądając mi się ze swojego miejsca na fotelu, a ja jęknęłam w duchu na to, co prawdopodobnie widzi. Czy w ogóle tego dnia rozczesałam włosy albo umyłam zęby? Zanim sytuacja mogła stać się jeszcze gorsza, wstałam, chwytając miskę z popcornem i mamrocząc, że muszę odrobić lekcje, po czym wyszłam z salonu. Brooklyn była prawdopodobnie sekundy od tego, by powiedzieć mu, że moczyłam łóżko, jak miałam sześć lat albo że dopiero rok temu zdjęli mi aparat na zęby; nie miałam zamiaru siedzieć obok i przyjmować na siebie tego upokorzenia. Zamknęłam się w swoim pokoju, wyciągnęłam szkicownik i zaczęłam rysować Graysona na kilku pierwszych stronach. Każdy detal jego wyglądu tkwił świeżo w mojej głowie i nie chciałam, żeby wyblakły, dopóki nie skończę. Szkicowałam z plecami opartymi o drzwi, żebym miała pewność, że usłyszę, jeśli Brooklyn będzie zbliżała się do mojego pokoju. Wolałabym zjeść cały szkicownik, zamiast pokazać jej rysunki, nad którymi pracowałam. Kiedy prawie kończyłam, usłyszałam jak Grayson odzywa się w salonie, a jego głęboki głos przenikał przez ściany mojej sypialni. Mówił o swojej pracy jako architekta w firmie w śródmieściu. Wyjaśniał Brooklyn, jak chciał rozwijać się na własną rękę i projektować rzeczy bez jakiegoś przegranego architekta, który został menagerem i stale wisiał mu nad ramieniem. Siedziałam tam, z uchem przyciśniętym do drzwi i słuchałam o tym, jaka byłaby jego własna firma i jakiego rodzaju budynki chciał projektować. Architekt. W tamtym czasie moja przyszła kariera nie była dla mnie priorytetem. Byłam zbyt zajęta chwytaniem się wszystkiego, co można łatwo zdobyć: chłopacy, imprezowanie, alkohol, narkotyki – z czego nic nie mogło zastąpić tego, co straciłam po śmierci rodziców. Coraz bardziej i bardziej odpływałam od swojego starego życia, podczas gdy Brooklyn rozpaczliwie próbowała zaciągnąć mnie do niego z powrotem. Zaledwie trzy tygodnie wcześniej powiedziałam jej, że nie chcę kończyć szkoły, wiedząc, że nasi rodzice nie będą tam siedzieli i nie będą patrzeć, jak wchodzę na scenę. Nie chciałam iść na studia, wiedząc, że rodziców tam nie będzie, żeby pomóc mi rozpakować rzeczy, więc wypchnęłam to wszystko ze swojego umysłu. To było niesamowicie łatwe. Zbyt łatwe. Aż do tego momentu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

Pamiętam, że siedząc przy tych drzwiach, marzyłam o tym, by zostać architektem, jak Grayson. Uwielbiałam rysować. Miałam szkicowniki wypełnione po brzegi, a kiedy byłam młodsza, marzyłam o pójściu na jakiś kreatywny kierunek. Czy było już na to za późno? Chwyciłam z łóżka laptopa, opadłam z powrotem na podłogę i godzinami wyszukiwałam programy w Los Angeles związane z architekturą. Mój wybór był ograniczony, ale nadal miałam czas, by coś zrobić przed zakończeniem liceum. Wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale ta noc była pierwszą po śmierci moich rodziców, kiedy zaczęłam myśleć nad swoją przyszłością… i musiałam za to podziękować Graysonowi. Przez następne kilka miesięcy odmawiałam wszystkim zaproszeniom na imprezy. Odsunęłam od siebie złe nawyki i każdego dnia, po ostatnim dzwonku, zamykałam się w pracowni artystycznej w szkole. Miałam portfolio do stworzenia i mało czasu. Następnym razem, kiedy zobaczyłam Graysona po tym, jak nieświadomie zmienił moje życie, były dwudzieste drugie urodziny Brooklyn. Wiedziałam, że się na nich pojawił, więc starałam się ubrać swoje siedemnastoletnie ciało w sposób mówiący przyszła-laska. Miałam na sobie zbyt dużo makijażu, a obcisła sukienka wyciskała powietrze z moich płuc. Potykałam się na wysokich obcasach i nie założyłam bielizny. Kiedy przyjechaliśmy na imprezę, Grayson już tam był, z piękną blondynką uwieszoną na jego ramieniu. Wyglądała tak, jakby właśnie zeszła z wybiegu w Mediolanie, a kiedy uśmiechnęła się szeroko, kładąc dłoń na jego piersi, moje nadzieje opadły. Zatrzymałam się w wejściu restauracji, kiedy każde pytanie, jakie planowałam mu zadać, każda rozmowa, przez jaką przebiegałam w swojej głowie, uleciała wraz z moją naiwną nadzieją. Pamiętam, jak głupio czułam się, stojąc tak w sukience przyklejonej do moich bioder, tam, gdzie powinny być uwodzicielskie kształty. Popełniłam głupstwo, pokładając wiarę w całkowicie nieznanego mi człowieka. Przez tych kilka miesięcy, odkąd pojawił się w moim życiu, nie zrobiłam ani jednej lekkomyślnej rzeczy. Pilnowałam godziny policyjnej, nie zakradałam się i mówiłam siostrze, gdzie dokładnie będę, kiedy wychodziłam. Grayson był dla mnie powodem do zmian, a kiedy stałam tak i obserwowałam go z tą kobietą, piękną kobietą w jego wieku, nagle poczułam pragnienie, by zrobić coś głupiego i choć na kilka godzin wyrwać się ze swojej głowy. Stanęłam gdzieś z boku i zadzwoniłam do mojego znajomego Darrena. Był kolesiem z mojego liceum, kimś znanym z kroczenia między dobrem, złem a wykroczeniem klasy C. Z tą swoją postawą świętszy-niż-papież i wciąż obecnymi, wojskowymi butami, nawet ja nie mogłam znieść pomysłu przebywania wokół niego zbyt długo, ale pasował do zabawy na jeden wieczór. Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

Kiedy Darren przyjechał, stanął w wejściu do restauracji, ze znudzoną miną i koszulką Ramones. Nawet nie wszedł do środka. To nie było w jego stylu. Czekał na mnie przy drzwiach, kiedy przytulałam Brooklyn na pożegnanie. Wycofałam się z jej uścisku, kiedy pogłębiające się uczucie zaczęło dopadać moje wnętrzności. Jesteś od tego lepsza. Zostań. Nie rób nic nieodpowiedzialnego. Nie było sensu wątpić w moją decyzję; moje sumienie przegrywało tę walkę. W tamtym momencie swojego życia nie martwiłam się o nikogo poza sobą. Nie obchodziło mnie to, że to były urodziny mojej siostry. Musiałam się stamtąd wyrwać. Kiedy wychodziłam, czułam na sobie wzrok Graysona. Tuż przed tym, jak Darren wziął mnie za rękę i wyciągnął mnie przez frontowe drzwi, odwróciłam się i nasze spojrzenia się skrzyżowały. Jego spojrzenie było zimne i nieugięte. W jego minie pojawiło coś mrocznego, czego nie było tam wcześniej. Zacisnął szczękę i zmarszczył brwi. Raz pokręcił głową, a potem się ode mnie odwrócił – do blondynki wpatrującej się w niego tymi sarnimi oczami. Zirytowana, wybiegłam z tamtej restauracji, ściągnęłam obcasy i odjechałam z Darrenem na imprezę. Nie mogę sobie nawet przypomnieć, czy tamtej nocy spałam w swoim łóżku. Po tamtej nocy, minęło kilka lat, zanim ponownie zobaczyłam Graysona. Robiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby zapomnieć o tej części mojego życia, kiedy miałam przez niego obsesję. Zamiast tego koncentrowałam się na swoim celu: zostaniu licencjonowanym architektem. Byłam na drugim roku i już to uwielbiałam. Ale potem, pewnego dnia, uniosłam wzrok znad napisu Wykład z gościem nr 3 w moim notatniku i zobaczyłam go, stojącego na przedzie auli w mojej uczelni. Na początku nie wierzyłam, że to on. Wyglądał inaczej, niż wcześniej: taki dorosły, w granitowym garniturze, z wystającymi mankietami i lśniącymi butami. Jego bujne, brązowe włosy były trochę dłuższe, ale zostały ułożone do tyłu, podkreślając jego silne rysy twarzy. Czerwony krawat idealnie opadał na środku jego piersi, a pięści miał zaciśnięte i spuszczone po bokach, wbijając we mnie wzrok. Och, to na pewno był on. Kiedy ostatni raz go widziałam, patrzył na mnie w ten sam sposób. Dałam z siebie wszystko, żeby skupiać się podczas wykładu. W auli panowała absolutna cisza, kiedy on mówił. Wszystkie dziewczyny pochylały się, by wychwycić każde słowo z jego ust, a faceci próbowali rozprawić się z tym, jak udaje mu się oczarować całe pomieszczenie przy zerowym wysiłku. Po rozważeniu wszystkich za i przeciw, zebrałam się na odwagę, żeby porozmawiać z nim po wykładzie. Minęło kilka lat, odkąd ostatnio go widziałam i czułam, że od tego czasu dorosłam. Nie byłam młodszą siostrą Brooklyn. Byłam Cammie Heart,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

studentką architektury. (To znaczy, zamieniłam swoje sportowe staniki na te prawdziwe i wiedziałam, jak układać swoje włosy. Jak mógłby mi się oprzeć?) Tak więc, po wykładzie dołączyłam do kolejki innych studentów – a właściwie studentek – którzy liczyli na szansę, by z nim porozmawiać. Nadstawiałam uszu, by usłyszeć to, co mówi do każdego z nich. Był szybki, ale uprzejmy. Oferował im prawdziwe porady i zachęcał, by składali podania o letni staż w jego firmie. Kolejka poruszała się dalej, dopóki przede mną nie została już tylko jedna osoba. Wiedziałam, że widział, jak stałam w kolejce za dziewczyną, z którą rozmawiał, ale tuż przed zakończeniem ich rozmowy, uśmiechnął się do niej i gestem pokazał, by wyszli z klasy. Stałam tam jak głupek i patrzyłam, jak wychodzą. Położył dłoń na dolnej części jej pleców i wpatrywał się w drzwi. Część mnie chciała za nim krzyknąć, ale wiedziałam, że to daremne. Dla Graysona Cole’a byłam jak duch. Może i dobrze zachowywał się przy Brooklyn, ale jakakolwiek życzliwość, jaką mi okazywał, dawno minęła. Od tamtego momentu, próbowałam nie dopuszczać Graysona do swoich myśli. Robiłam, co mogłam, żeby ignorować go za każdym razem, kiedy go widziałam, a on robił to samo. Mieliśmy niepisaną umowę co do tego, by ignorować wzajemnie swoje istnienie. Tak było… aż do sytuacji sprzed kilku dni – w dniu, kiedy kończyłam studia. Przyjechałam właśnie do restauracji na mój uroczysty brunch, kiedy zobaczyłam, że na chodniku czeka na mnie Grayson, w tym swoim klasycznym, granatowym garniturze. Byłam zszokowana jego widokiem – przecież go nie zapraszałam. A jednak tam stał, obracając głowę w moim kierunku i sprawiając, że moje serce zaczęło mocniej walić. - Mógłbym z tobą przez chwilę porozmawiać, Cameron? – zapytał, ignorując pozostałe cztery osoby z mojej grupy. Zamarłam, czując na sobie jego stanowczy wzrok. Rzeczywista rozmowa była złamaniem naszych niepisanych zasad. Nie mogłam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek prosił o to, by porozmawiać ze mną na osobności. Pomimo zdenerwowania, zgodziłam się i kiedy zostaliśmy sami, podszedł bliżej i przedstawił ofertę nie do odrzucenia: rozmowę kwalifikacyjną w jego firmie, Cole Designs. Rozmowa była krótka – odwrócił się do swojego samochodu, jak tylko zaakceptowałam ofertę – ale fakt pozostaje faktem: przyjechał tu, by zaproponować mi pracę. Więc, jutro rano, będę siedziała naprzeciw niego, z każdą cząstką pewności siebie, jaką tylko będę w stanie zgromadzić, przez cały czas zastanawiając się, jak Grayson może mnie tak bardzo nienawidzić, a jednak rozważać to, żeby mnie zatrudnić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

Rozdział drugi Dynamika firmy architektonicznej wraca do epoki kamiennej. Nie, poważnie. Nad swoją poranną kawą, przeglądałam sekcję pracowniczą na stronie internetowej Cole Designs. Zatrudnionych było pięćdziesiąt pięć osób, z czego trzynaście to kobiety. Z tych trzynastu kobiet, siedem było w wewnętrznym dziale projektowym, trzy w dziale księgowości, dwie w recepcji i tak – zgadliście – w całej firmie była tylko JEDNA kobieta architekt. Miała na imię Gina, siwiejące włosy i nudny uśmiech. Według jej profilu, była w firmie od czasu, kiedy ta została założona kilka lat temu. Jestem pewna, że ta dysproporcja płci nie była zamierzona, ale powstała ze względu na fakt, że architektura (albo raczej: rozwiązywanie równań różniczkowych dla systemów wspornikowych belek) nie interesowała większości młodych dziewczyn. Nawet w mojej grupie kończącej studia, ze stu osób tylko piętnaście z nich było kobietami. Przez cały czas wiedziałam, że wkraczam w świat zdominowany przez facetów. Miałam nawet jednego profesora dupka, który zapytał mnie, czy dobrze przemyślałam to, że będę przekazywać rozkazy do generalnych wykonawców lub nadzorować awanturujących się budowlańców. Wyszłam z jego zajęć, nie zaszczycając go odpowiedzią, walcząc z pragnieniem, by pokazać mu środkowy palec. Sześć tygodni później otrzymałam swój końcowy stopień i był on najwyższy w całej klasie. I co ty na to, dupku? Uśmiechnęłam się na to wspomnienie i zamknęłam laptopa, czując nowo odkrytą falę determinacji. Miałam mniej niż półtora godziny do mojej rozmowy kwalifikacyjnej, akurat wystarczająco dużo czasu, by się przyszykować i dostać na drugą stronę miasta.

***

Kiedy usiadłam na tylnej kanapie w taksówce, próbowałam zrobić zdjęcie mojej sukienki, żeby wysłać je do Brooklyn. Ciężko było zrobić to pod odpowiednim kątem, ale pojęła zamysł.

Cammie: Czy to mówi „pewna siebie, światowa pani architekt”?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

Brooklyn: Mówi „W każdej chwili mogę przeprojektować twój płaski tyłek. Więc daj mi tę pracę razem z bonusem”. Cammie: Ha. Spałam wczoraj tyle, że zadowoliłabym się bonusem w postaci latte.

Nie miałam szansy, by zobaczyć jej odpowiedź, bo zatrzymaliśmy się właśnie przed Sterling Bank Building. Nigdy wcześniej właściwie nie odważyłam się wejść do środka, ale był to jeden z najwyższych budynków w Los Angeles i widziałam go niezliczoną ilość razy. Czarna, metalowa struktura z imponującym, lśniącym, czarnym szkłem nadawała mu przemysłowy, męski wygląd. Nawet ciężkie drzwi służyły do zastraszania gości, kiedy wkraczali przez nie do nieskazitelnie czystego holu. Zatrzymałam się tuż przed frontowymi drzwiami i wzięłam głęboki oddech, próbując odnaleźć się w sytuacji. Byłam dwadzieścia minut przed swoją rozmową. Mój strój nadal nie był wygnieciony, a sukienka pasowała na mnie jak ulał. Moja teczka jest wypełniona dodatkowymi kopiami mojego CV i listu referencyjnego i przećwiczyłam każde pytanie, które może zadać mi Grayson: Największa słabość? Moja niezdolność do pogodzenia się z czymś mniejszym niż to, na co zasługuję. Szczera odpowiedź? Moja niezdolność do zwalczenia mojego młodzieńczego zauroczenia tobą, mimo tego, że jesteś obłudnym dupkiem. NIE dostanie ode mnie szczerej odpowiedzi. Sięgnęłam po komórkę, żeby sprawdzić numer Cole Designs, kiedy jakiś biznesmen wrzeszczący do swojego telefonu, wpadł na mnie od tyłu. Straciłam równowagę i w ciągu dwóch sekund wszystkie papiery z mojej teczki zaczęły latać po betonie, a ja upadłam na dłonie i kolana. Asfalt rzucił się na spotkanie ze mną i syknęłam, kiedy rzepka w moim kolanie podtrzymała ciężar mojego całego ciała. Dźwięk rozrywających się rajstop był wisienką na torcie. - Uważaj, jak chodzisz. – warknął do mnie mężczyzna, nawet nie zadając sobie trudu, by pomóc mi wstać lub przeprosić za to, że na mnie wpadł. – Jezu. Nie, nadal tu jestem. – powiedział do swojego telefonu. – Kontynuuj. Zacisnęłam zęby i odepchnęłam się od ziemi, by przysiąść na piętach, a potem sięgnęłam po dokumenty, które wyślizgnęły się z mojej teczki. Kiedy włożyłam je wszystkie z powrotem, wstałam i wzdrygnęłam się, czując krew spływającą po rajstopach. Nie miałam niczego, żeby to wyczyścić, a rajstopy były już zabarwione do goleni. Świetnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

Wyprostowałam swoją sukienkę najlepiej, jak mogłam i zaczęłam oceniać szkody. Poza małą ilością krwi, na kolanach miałam dwie gigantyczne dziury w rajstopach. Wiedziałam, że ich materiał będzie darł się dalej, kiedy pójdę, ale bez rajstop sukienka wyglądałaby zbyt seksownie. Byłam wcześniej, ale nie wystarczająco wcześnie, bym zdążyła wrócić do domu i się przebrać. Moją jedyną opcją było wyrzucenie rajstop i modlenie się o to, że krótkiego rąbku sukienki i obdartych ze skóry kolan. Musiałam rozproszyć zespół do przeprowadzania rozmów swoją błyskotliwą osobowością, jeśli miałam jakąkolwiek nadzieję na to, że wyjdę stamtąd z posadą. Z brodą uniesioną wysoko, pchnęłam frontowe drzwi, akurat w momencie, by zobaczyć, jak wredny facet wchodzi do jednej z wind. Odwrócił się i przyjrzałam mu się lepiej. Był w średnim wieku, miał przerzedzające się włosy i spocone czoło. Jego paciorkowate oczy zmrużyły się, kiedy zauważył mnie po drugiej stronie holu, jakby był na mnie zły za wypadek sprzed drzwi. Co za tupet. Celowo czekałam, aż facet zniknie, zanim podeszłam do wind. Czekając na przyjazd kolejnej, wyciągnęłam komórkę i sprawdziłam e-mail potwierdzający od asystenta w Cole Designs.

Cole Designs, #1160

To wydawało się być dosyć proste. Wcisnęłam guzik na piętro jedenaste, zsunęłam swoje rajstopy bez migania przed kamerą, wepchnęłam je do swojej torebki, a następnie obserwowałam, jak zmieniają się numerki nad moją głową. To było to. Cole Designs było najważniejszą firmą projektową w Los Angeles i miałam jedną szansę na zdobycie tam pracy. Musiałam tylko udowodnić Graysonowi Cole’owi, że jestem kompetentnym architektem. BARDZIEJ niż kompetentna, według większości moich wykładowców, ale ich listy referencyjne to prawdopodobnie za mało, żeby wpłynąć na Graysona. Nie, naprawdę musiałam mu zaimponować podczas rozmowy. Drzwi windy rozsunęły się, a ja wysiadłam z niej na jedenaste piętro, z pewnym siebie uśmiechem i chodem, który zwykle można zobaczyć na wybiegach. (Wiecie, takich wybiegach, na których modelki nie mają zdartych kolan.) Winda otworzyła się na małej poczekalni, gdzie za mahoniowym biurkiem siedziała drobna blondynka. Siedziała tyłem do mnie, rozmawiając z jakimś innym pracownikiem. Nie rozpoznałam żadnej z nich z sekcji pracowniczej na stronie Cole Designs, ale tak naprawdę nie mogłam przyjrzeć się ich twarzom. - Nie. Poważnie, nastolatka przysięgała, że nigdy nie była aktywna seksualnie. – szepnęła pracownica, o wiele głośniej, niż prawdopodobnie zamierzała. - A jej mama była z wami w gabinecie? –zapytała recepcjonistka. Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

- Tak! Dlatego nie chciała powiedzieć nam prawdy. - Więc co się stało? - Zorientowaliśmy się, co było przyczyną problemu. Miała tam wetknięte jakieś dziesięć prezerwatyw! - Nie! – kobieta aż sapnęła. - Przysięgam. Gdzie ja, do jasnej cholery, weszłam? Odchrząknęłam, kiedy kobiety kontynuowały prywatną rozmowę. W chwili, kiedy recepcjonistka zauważyła moją obecność, obróciła się na krześle i uśmiechnęła szeroko, starając się zatuszować przede mną fakt, że właśnie w najlepsze plotkowała. - Och, przepraszam! Jak się nazywasz? – zapytała. - Cameron Heart. Jestem tu na… - Nie widzę twojego nazwiska w planie. – przerwała mi recepcjonistka, marszcząc brwi. - Och, um, dostałam e-maila… Wstała, znowu mi przerywając i popchnęła podkładkę z dokumentem w moją stronę tak mocno, że dziabnęła mnie nią w brzuch. - Po prostu to wypełnij i mi oddaj. Coś cię boli? Jakieś objawy moczowe? Zmrużyłam powieki, próbując rozgryźć to, dlaczego te pytania miałyby być w jakimkolwiek stopniu istotne. A potem zerknęłam w dół na kartki. Przeczytałam kilka pytań: „Jaka jest twoja orientacja seksualna?” „Bierzesz obecnie tabletki antykoncepcyjne?” „Kiedy ostatnio miałaś miesiączkę?” Zbladłam. Nie. No nie. Och, mój Boże, byłam w złym miejscu. Rzuciłam papiery na biurko i skręciłam w kierunku drzwi do głównej poczekalni. Kiedy znalazłam się już na zewnątrz, zerknęłam za siebie, żeby przeczytać tabliczkę z miejsca, z którego wyszłam.

Dr Donald Fitzpatrick, położnictwo/ginekologia #1160

Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

Kurwa. Kurwa. Kurwa. Jeszcze raz otworzyłam e-maila od asystenta Graysona, klnąc na siebie za to, że źle odczytałam numer. Ale kiedy wiadomość już się otworzyła, te same numery się na mnie gapiły: #1160. Co jest, do cholery? Czy to jakiś żart? Jęknęłam i włączyłam stronę internetową Cole Designs. Na samym dole ekranu napisany był adres firmy i numer: #2160. Nie #1160! Byłam o dziesięć pięter za nisko. Brałam po dwa stopnie na raz, nie kłopocząc się tym, by wrócić do gabinetu lekarskiego i przywołać windę. Wściekłość, którą czułam do asystenta Graysona gotowała się wewnątrz mnie i użyłam jej jako energii, by wbiec po schodach. Do czasu, kiedy dotarłam na prawidłowe piętro, oddychałam znacznie ciężej, niż powinnam. Pot zbierał się pod moimi ramionami. Rany na kolanach nie zaczęły się jeszcze zasklepiać i krew nadal ściekała po moich kolanach. W ciągu dziesięciu minut, przeszłam od profesjonalnego wyglądu do stylu włóczęgi. Gapiłam się na tabliczkę Cole Design, jednocześnie zbierając jedną dłonią swoje włosy, a drugą wachlować się po szyi. Większość z nich wysunęła się z mojego upięcia, ale bez lustra nie byłam w stanie zbyt wiele zrobić. Szybki rzut oka na telefon poinformował mnie, że byłam minutę od spóźnienia i chociaż miałam ochotę pobiec do domu i się rozbeczeć, wiedziałam, że muszę otworzyć te drzwi i stawić czoła tej rozmowie. Dałam sobie trzy sekundy na uspokojenie rytmu serca, po czym weszłam do holu w firmie Cole Designs. Czułam się tak, jakbym weszła do swojego osobistego piekła, ale odepchnęłam to odczucie na bok i zmusiłam swoje stopy, by szły dalej, jedna po drugiej. W momencie, kiedy przekroczyłam próg, przede mną wybuchnął chaos. W pomieszczeniu było przynajmniej dwudziestu aplikujących. Zajęli każde możliwe krzesło, a nawet podłogę. Podobnie do mnie, wszyscy mieli teczki. W przeciwieństwie do mnie, wyglądali na opanowanych i ogarniętych, za wyjątkiem chudego chłopaka daleko w rogu, kołyszącego się w przód i w tył i mamroczącego coś do siebie. On mógł być nawet bardziej zdenerwowany niż ja. Odwróciłam się w stronę recepcji, gotowa wyjaśnić swoje opóźnienie, ale dostrzegłam tylko przemęczoną kobietę, zgarniającą wszystko z szuflady w biurku do kartonu. - Próżny, zero dobrego… - mamrotała pod swoim nosem, kiedy się zbliżałam, niepewna, czy mam się u niej zameldować, czy trzymać z dala od niej. Aż do chwili wcześniej, byłam gotowa warknąć na nią za to, że przesłała mi złe informacje, ale teraz wyglądało na to, że mogła mieć nawet gorszy dzień od mojego. - Przepraszam. – odezwałam się, starając się przykuć jej uwagę w najcichszy możliwy sposób. W niechlujnym koku na czubku głowy miała wetknięty ołówek. Cukier – lub jakaś inna biała substancja – pokrywała przód jej swetra, a czerwoną Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

szminkę miała rozmazaną na zębach. Kiedy podniosła wzrok, posłała mi sztuczny uśmiech i wycelowała we mnie zszywaczem, który trzymała w dłoni. - Naprawdę chciałabym ci pomóc. – powiedziała. Jej ton sugerował jednak coś innego. – Chodzi o to, że nie jestem już dłużej zatrudniona przez tę firmę albo przez tego szefa chuja. Otwarłam szeroko usta, a mój umysł rozpaczliwie próbował nadążyć za tym, co się dzieje. Miałam właśnie poprosić o wyjaśnienie, kiedy zza drzwi za biurkiem wyszła inna kobieta. W jednej dłoni miała dokumenty, a w drugiej długopis. Była piękna, w niezagrażający sposób, coś jak elegancka, francuska dziewczyna. Jej skóra była ciemnobrązowa, a oczy tylko o kilka odcieni jaśniejsze. Kiedy dostrzegła, że recepcjonistka jest w trakcie publicznego załamania się, otworzyła szeroko oczy i szybko spróbowała zapanować nad sytuacją. - Kelly! Wystarczy. – powiedziała, kładąc dłonie na ramionach drugiej kobiety. – Daj, pozwól mi… - Próbowała delikatnie wyciągnąć zszywacz z ręki recepcjonistki, przypuszczalnie po to, żeby ta nie zrobiła mi nim krzywdy. - Beatrice! TO MÓJ ZSZYWACZ! Nie jest własnością firmy, podobnie jak ja, więc zabieraj ode mnie te swoje cholerne łapy! – odpyskowała Kelly, próbując utrzymać Beatrice z dala od przyrządu. W chwili, kiedy pomyślałam, że faktycznie rozwinie się z tego prawdziwa bójka, Kelly się zatrzymała. - Nie, chwila. – powiedziała, sapiąc z wysiłku od siłowania się z Beatrice. – Właściwie to zszywki nie są moje. Więc proszę, weź je. – A następnie Kelly zaczęła pojedynczo wyciągać zszywki i rzucać je na biurko, podczas gdy ja, Beatrice i reszta aplikujących osób się temu przyglądaliśmy. Każda zszywka uderzała o blat z cichym odgłosem. Nie miałam pojęcia, co, do cholery, powinnam była zrobić, więc po prostu tam stałam. Czy ten cały budynek był pełny szalonych ludzi? Kiedy zszywacz był już pusty (i żadna zszywka nie stwarzała już zagrożenia polegającego na wbiciu się w moje oko), Kelly wróciła do pakowania swoich rzeczy, a Beatrice odwróciła się do mnie z promiennym uśmiechem. Najwyraźniej miała doświadczenie w radzeniu sobie z wariatami. - Witaj. Jestem Beatrice, osobista asystentka Graysona. Rozmowy kwalifikacyjne jeszcze się nie rozpoczęły, więc możesz usiąść z resztą aplikujących. Wkrótce zaczniemy. Próbowała uratować sytuację najlepiej, jak umiała, ale mimo uśmiechu wydawała się być spięta i wiedziałam, że w duchu przeklinała swoją pracę. Znalazłam puste miejsce na ziemi w pobliżu drzwi i usiadłam, podczas gdy reszta aplikujących robiła co w ich mocy, by niepozornie mi się przyjrzeć. Mogłam Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

praktycznie usłyszeć ich myśli. Czy to krew? Tak. To pot, czy tylko taki wzór na jej sukience? To pot, wy krytyczne dupki. Byli tu ludzie dokładnie takiego pokroju, jakiego się spodziewałam: geniusze z IvyLeague z twórczym talentem. W tym morzu mężczyzn były jeszcze inne dwie dziewczyny, jedna siedząca bezpośrednio obok mnie na krześle, a druga po przeciwnej stronie pomieszczenia, rzucająca mi mordercze spojrzenia za każdym razem, kiedy nasze spojrzenia się spotykały. Chyba nie wierzyła w tą całą mantrę „dajesz, dziewczyno!”. Większość z nich wyglądała na takich w moim wieku lub kilka lat starszych. Chłopak kawałek dalej miał założoną tweedową marynarkę i grube, czarne okulary. Przerzucał swoje kartki z prędkością światła. Ciekawe, czy w ogóle teraz cokolwiek z tego zapamięta? Teraz, kiedy byłam przynajmniej w prawidłowym biurze, w końcu miałam chwilę na to, by ogarnąć trochę swój wygląd. Próbowałam wytrzeć większość krwi z nóg za pomocą chusteczek ze stolika obok, po czym palcami rozczesałam włosy, bo w tej chwili i tak nie mogłam zrobić już nic więcej. - Wyglądasz tak, jakbyś potrzebowała kubka kawy. – odezwała się dziewczyna obok mnie, przerywając ciszę, która ogarnęła poczekalnię, a która od czasu do czasu była mącona przez przekleństwa rzucane przez Kelly. Spojrzałam na nią. Jej uśmiech mówił nie jestem twoim wrogiem, ale władczy wygląd pytał a może jednak?. Postanowiłam wybadać grunt, sama posyłając jej przyjazny uśmiech. - Ciężko uwierzyć, że rano sobie pomyślałam, że wszystko pójdzie dokładnie tak, jak to sobie zaplanowałam. – powiedziałam. Roześmiała się. - Rzadko kiedy tak się dzieje. – stwierdziła, po czym wyciągnęła dłoń w moją stronę. – Tak przy okazji, jestem Hannah. Spodobało mi się jej imię. Wredne dziewczyny nie mają na imię Hannah. Uścisnęłam jej dłoń. - Jestem Cameron, ale wszyscy mówią na mnie Cammie. - Fajnie. Jesteś absolwentką? – spytała, spoglądając na moją teczkę, jakby mogła przez nią przejrzeć wszystkie moje sekrety. - Tak. Pierwsza rozmowa o pracę. A ty? Odchrząknęła i oparła się o krzesło, spoglądając na sufit, jakby próbowała przywołać odległe wspomnienia. - Nie, skończyłam szkołę jakieś trzy lata temu. W mojej firmie przeprowadzali redukcję zatrudnienia i od tamtej pory szukam pracy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

Świetnie. Była starsza ode mnie i miała większe doświadczenie zawodowe. Nie wspominając już o tym, że była wspaniała. Jej blond włosy opadały prosto na ramiona, opalona skóra lśniła, a jej makijaż smoky eyewyglądał po prostu zabójczo. Spojrzałam na swoje odpryski w lakierze do paznokci i na czerwoną sukienkę, w której kiedyś czułam się wyrafinowanie, ale teraz po prostu byłam spocona i wyglądałam dziwnie. Hannah spojrzała na mnie kątem oka. - No cóż, powodzenia. Miejmy nadzieję, że oby dwie będziemy wkrótce tu pracować. Kilka minut później, z przodu pomieszczenia, zostało wywołane imię Hannah i obie uniosłyśmy głowy, bo zobaczyć Beatrice stojącą za biurkiem i pokazującą gestem, by ta wstała. - Będziesz naszą pierwszą kandydatką. – powiedziała Beatrice. Z ostatecznym uśmiechem no-to-jazda, Hannah wstała i podeszła od biurka, gdzie Kelly akurat podnosiła pełny karton ze swoimi rzeczami. Jej rzeczy osobiste przesuwały się w środku, głośno oznajmiając odejście pracy w cichej poczekalni. Kiedy mnie mijała, zatrzymała się i na mnie spojrzała. - Poczekaj. – powiedziała, szperając w swoich rzeczach. – O, tutaj. Jeśli będziesz tu pracować, będziesz tego potrzebowała. Wyjęła coś małego i rzuciła to na moje kolana, po czym ruszyła w stronę wind. Spuściłam wzrok i dostrzegałam małą, niebieską piłeczkę antystresową ze słowami „Grayson Cole” napisanymi czarnym długopisem na gumowej powłoce. Uśmiechnęłam się i podniosłam ją, żałując, że na piłeczce nie ma jego irytująco pięknej twarzy. Może jeśli dostałabym tutaj pracę, to zmodyfikowałabym ten szczegół. ***

Siedziałam w poczekalni przez trzy godziny. Kiedy aplikujący zostawali po kolei wywoływani, wstawali i przechodzili przez podwójne drzwi za recepcją, jeden za drugim, dopóki nie zostałam tu kompletnie sama. Nie do zniesienia była konieczność siedzenia tutaj, nawet po tym, jak w końcu zdobyłam jakieś przyzwoite miejsce na krześle. (Tyłek mi zdrętwiał od siedzenia na ziemi. A może to przez utratę krwi w kolanach? Nieważne.) Dla zabicia czasu, na przemian sprawdzałam swój telefon i ściskałam antystresową piłeczkę. W końcu siedziałam z rękami skrzyżowanymi na piersiach, wbijając Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

spojrzenie w sufit i zastanawiając się po raz setny tego poranka, jak okrutny będzie Grayson tego dnia. Z pewnością chce rzeczywiście przeprowadzić ze mną rozmowę; to wszystko nie mogłoby być tylko okrutnym żartem. - Panno Heart. – odezwała się Beatrice. Uniosłam wzrok w samą porę, by zobaczyć tego blond faceta z grubymi okularami, wychodzącego przez drzwi z łzami spływającymi po twarzy. Och, Jeeezu. Grayson doprowadził go do łez? - Będziesz naszą ostatnią kandydatką. – powiedziała z szerokim uśmiechem, na pozór obojętna widokowi marzącego się chłopaka. Mój spacer do drzwi, by do niej dołączyć, wydawał się być o wiele mniej dramatyczny, niż powinny być. Z perspektywy czasu, skrzypce powinny grać smutną piosenkę, by dokładnie zobrazować ten moment: egzekucję. - Nie martw się, Grayson zawsze lubił zostawiać najlepsze na koniec. – zapewniła mnie Beatrice.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

Rozdział trzeci Wysoce wątpiłam, że Grayson zostawiał mnie na koniec, bo uważał, że jestem najlepszą kandydatką. Było wiele możliwości co do tego, dlaczego byłam ostatnia: 1. Chciał, żebym siedziała i się pociła, powoli mnie tym torturując. (A w tym przypadku sam zrobił się w konia, bo trzy godziny siedzenia tutaj sprawiły, że przestałam już się pocić po moim sprincie po schodach). 2. Chciał mieć dostateczną ilość czasu, żeby zdążyć skrytykować moje CV i wszystko, co zostało w nim wymienione. 3. Albo zapomniał, że w ogóle tutaj przyszłam. Beatrice przytrzymała dla mnie drzwi, a kiedy przechodziłam przez próg, pierwszy raz miałam okazję spojrzeć na firmę, którą Grayson zbudował od podstaw. Biuro zostało ukształtowane w wielki kwadrat, z czterema ramionami rozchodzącymi się z każdego rogu. Samo główne pomieszczenie było największą przestrzenią w biurze. Gromadziło architektów, dzieląc ich na małe zespoły, cztero- lub pięcioosobowe. To było wspólne środowisko pracy z zerową prywatnością. W każdym odgałęzieniu znajdowały się inne działy: wewnętrzni inżynierzy, księgowość, projektanci wnętrz oraz sala konferencyjna. Znaki pomysłowo zwisały z sufitu, kierując gości do różnych działów. Przy tylnej ścianie były trzy biura, naprzeciw recepcji z przodu, każdy zarezerwowany dla kierownictwa spółki. To środkowe było Graysona, prawie dwa razy większe niż dwa pozostałe. Szłam w kierunku jego otwartych drzwi, pozwalając Beatrice mnie prowadzić, podczas gdy ja ociągałam się i próbowałam wczuć się w to środowisko pracy. Otwarta przestrzeń pozwalała na współpracę, a większość pracowników siedziała z pochylonymi głowami, obok siebie, kiedy pracowali nad jakimiś problemami związanymi z projektowaniem. Kilku z nich uniosło wzrok i do mnie kiwnęło, ale większość z nich pracowała dalej. Nie byłam pewna, czego się spodziewałam – może więcej więziennej atmosfery, zwłaszcza po tej scenie odegranej przez Kelly w poczekalni. Większość osób wyglądała na zadowolonych. Nigdzie nie było znaku z napisem „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”. Uśmiechnęłam się na tę myśl i w tym samym momencie dotarłyśmy z Beatrice pod drzwi jego biura. Ona odsunęła się na bok, a ja wzięłam głęboki wdech. Miałam idealny widok na Graysona, siedzącego za wielkim, czarnym biurkiem, z telefonem przytrzymywanym ramieniem przy uchu. Jego ręce pracowały jak szalone, kiedy przerzucał notatki, jednocześnie słuchając kogoś po drugiej stronie telefonu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

- Zaczekaj tutaj. – szepnęła Beatrice. – Wkrótce skończy. – Skinęłam głową, a ona delikatnie dotknęła mojego ramienia, po czym usiadła za swoim biurkiem kilka metrów od jego drzwi. W ciągu chwili już rozmawiała przez telefon, a ja stałam tam bezczynnie i obserwowałam obiekt większości moich fantazji. Nie zauważył mnie od razu – nie, kiedy pracował – więc stałam tam i podziwiałam go. Miał na sobie tradycyjny, czarny garnitur, dopasowany w ramionach i rękach. Do tego założył śnieżnobiałą koszulę oraz elegancki, czarny krawat. Miękkie światło z okna padało na jego kości policzkowe, podkreślając ich ostre kontury i kładąc szczególny akcent na jego znakomicie zarysowaną szczękę. Uniósł dłoń, drapiąc się po brodzie, mrużąc powieki i wpatrując się w jakiś arkusz przed nim. Zastanawiałam się, na co patrzył. Tak bardzo, że odważyłam zbliżyć się o krok. Złe posunięcie. Upuścił ołówek i po jednej, piekielnie długiej sekundzie uniósł wzrok, spoglądając na mnie. Jego oczy były tak ostre i niebieskie, że momentalnie przyszpiliły mnie do miejsca, w którym stałam i zostałam przyłapana między zrobieniem kolejnego kroku, a ucieknięciem, gdzie pieprz rośnie. Żadne z nas się nie poruszyło. Czułam się tak, jakbym utknęła, próbując złapać równowagę i nie upaść w przepaść. Odezwał się do telefonu, głębokim, autorytatywnym tonem, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Mitch, oddzwonię do ciebie za chwilę. Mam ostatnią rozmowę kwalifikacyjną. Nie czekał, aż ten Mitch odpowie. Rozłączył się, odłożył telefon na biurko i gestem dłoni wskazał, bym weszła do pomieszczenia. Byłam dla niego jak zwierzę, które mógł przywołać do siebie skinieniem. Spuściłam wzrok na swoje stopy i wywróciłam oczami. - Usiądź, Cameron. Boże, nienawidziłam sposobu, w jaki wypowiedział moje pełne imię, przeciągając je w coś formalnego i brzydkiego. Nigdy nie czułam się jak Cameron; zawsze byłam Cammie. Westchnął. - Zawsze tak długo przetwarzasz proste instrukcje? – zapytał, wyraźnie zirytowany tym, że jeszcze się nie poruszyłam. Spojrzałam w jego bezduszne oczy. - Wiesz, że mnie nie onieśmielasz. Cóż za kłamstwo.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Uniósł lewy kącik ust, pokazując jednocześnie dołeczek w policzku, który zazwyczaj ukryty był pod warstwami determinacji i pompatyczności. Dołeczki nie były przeznaczone dla prezesów firm, nawet tych młodych i przystojnych. - Może powinniśmy to zmienić, panno Heart. Zamknij drzwi. Dołeczek znowu zniknął, zastąpiony surowym wyrazem twarzy. Prychnęłam i odwróciłam się, by pociągnąć za klamkę, kiedy moje spojrzenie padło na Beatrice. Moje policzki zarumieniły się, kiedy zdałam sobie sprawę, że słyszała moją niedojrzałą uwagę, ale wtedy uniosła lekko kciuk w górę. Hmm, może nie ja jedyna w tym biurze chciałam pokazać Graysonowi, gdzie jest jego miejsce. Kiedy ciężkie drzwi zostały już zamknięte, odwróciłam się i ruszyłam do jednego z dwóch krzeseł stojących przed biurkiem Graysona. Były z połowy wieku, w nowoczesnym stylu, co oznaczało, że były bardzo niepraktyczne w biurze. Metalowe ramy były zbyt cienkie, bym mogła o nie oprzeć ręce, więc złożyłam dłonie na kolanach i spojrzałam w dokumenty na jego biurku. Zobaczyłam znane mi symbole i wiedziałam, że pracuje nad projektem rezydencji – bardzo imponującej. - Powinienem martwić się o twój wygląd? – zapytał, kiedy jego wzrok przesunął się na skórę moich kolan, po czym ponownie uniósł go do moich oczu. Domyślałam się, że tylko na to było go stać i to było najbardziej zbliżone do wersji: „Och, Cammie, wszystko w porządku? Proszę, pozwól mi opatrzyć swoje rany, moja miłości.” Pokręciłam głową i odepchnęłam jego obawy na bok. Siniaki i zaschnięta krew to akurat coś, czym w tej chwili martwiłam się najmniej. - Cóż, w takim razie sądzę, że powinniśmy przejść do rzeczy. – Zaczął. – Przyjrzałem się twojemu CV i widziałem twoje projekty. Jesteś dobrą projektantką, dużo lepszą niż większość osób, które przyszły dziś do mojego biura. Uniosłam wzrok do jego twarzy, żeby sprawdzić, czy mówi poważnie. Trzy poziome linie zniekształcające jego czoło wskazywały na to, że naprawdę tak uważał, nawet jeśli przyznanie tego było dla niego trochę bolesne. - Nie mam ochoty tracić czasu na standardowe pytania podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Znam cię od kilku lat i wydaje mi się, że pojąłem, jakie są twoje mocne i słabe strony. Musiałam ugryźć się w język, żeby powstrzymać się od spierania się z nim. Nic o mnie nie wiedział i chyba cierpiał na urojenia, jeśli sądził, że było inaczej. Kiedy nie próbowałam podać mu kontrargumentu, oparł się wygodnie w fotelu i splótł palce pod podbródkiem. - Spośród wszystkich twoich sprawozdań, który budynek uważasz za swój ulubiony? I nie ograniczaj się tylko do Los Angeles. Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

Trochę zaskoczył mnie tym pytaniem, ale nie musiałam się zbyt długo nad nim zastanawiać. Odpowiedź znałam od lat. - Wieża Eiffla. – odpowiedziałam, kiwając głową z pewnością siebie. Wygiął w łuk jedną z brwi. - Naprawdę, panno Heart? Ta odpowiedź jest prawie tak samo banalna, jak uważanie Franka Lloyda Wrighta za ulubionego architekta. Wyprostowałam się i zmrużyłam powieki. - Skończyłeś, czy może chcesz chociaż wysłuchać mojego uzasadnienia? Dołeczek powrócił na jego twarz, a ja lekko wierciłam się na krześle, zmuszając się, żeby na niego nie patrzeć. - Śmiało. – odpowiedział, szczerze zaciekawiony. – Jeśli to tylko nie ma nic wspólnego z symbolem miłości. Poprawiłam swoją teczkę na kolanach i się uśmiechnęłam. Uwielbiałam opowiadać tę historię. Bez końca badałam Wieżę Eiffla, kompletnie zakochując się w jej bogatych dziejach. - W czasie budowania, Wieża Eiffla została uznana za kolosalne marnotrawstwo pieniędzy, zasobów i przestrzeni. Większość z francuskich twórców w tamtym czasie – artyści, pisarze, malarze – wszyscy protestowali na jej utworzenie. Widzieli ją jako obrzydliwe paskudztwo z przykręconych do siebie metalowych blach. Grayson kiwnął głową, bez wątpienia znając tę część historii. - Po uroczystości w 1889 roku1 nie miała długo postać. Została przeznaczona do rozbiórki krótko po obchodach, ale kiedy ludzie mieli okazję raz ją odwiedzić, kiedy budowa została zakończona, zaskoczyło ich jej ogromne piękno. Od razu wiedzieli, że M. Eiffel stworzył jedną z największych na świecie struktur, która dzisiaj jest jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków – nie sądzę, by to był zbieg okoliczności. Uniósł brwi, zainteresowany. - To moja ulubiona budowla, bo jest przypomnieniem tego, że czasami to architekt musi zobaczyć coś, przed wszystkimi innymi. Jesteśmy przeznaczeni do tego, by być wizjonerami dla ludzi w naszym otoczeniu. Grayson zamilkł, rozważając moją odpowiedź przez minutę lub dwie, zanim skinął głową i pochylił się do przodu. - Powinnaś dostać tę pracę, Cameron. – Patrzył w dół na swoje dłonie leżące na biurku, kiedy to powiedział. – Jesteś utalentowana i zdeterminowana. Jedynym

1

Tzn. stuletnia rocznica rewolucji francuskiej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

powodem, dla którego nie mogę dać ci tej pracy, jest to, że byłby to konflikt interesów. Zmarszczyłam brwi. - Konflikt interesów? Westchnął i poprawił swój i tak już doskonale leżący krawat. Wyglądał prawie tak, jakby się zdenerwował. Prawie. - Pomimo moich najlepszych starań, żeby się go pozbyć, zawsze czułem do ciebie pociąg, Cameron. Zignorowałem to pragnienie głównie dlatego, że jesteś dla mnie za młoda. Teraz jest to bardziej nieodpowiednie niż kiedykolwiek. Szczęka mi opadła. Nie mógł tego powiedzieć. Mój mózg musiał źle przetworzyć jego słowa. Prawda? PRAWDA? - Ja... Słucham? Co? Potrząsnął głową. - Nie mam zamiaru robić niczego z tymi uczuciami. – Wypowiedział ostatnie słowo tak, jakby to było coś obrzydliwego. – Więc nie ma sensu o tym mówić. Nie związuję się z pracownikami i nie zwiążę się z tobą. – powiedział, opierając łokcie o biurko i skutecznie hamując dalszą dyskusję. – Jeśli chcesz, praca jest twoja. Tylko Grayson Cole mógł w jednej chwili śmiało przyznać się do swojego pociągu do kogoś, a w następnej całkowicie przejść do interesów. Myślałam o tym, by poprosić go o wyjaśnienie. Jak długo czuł do mnie pociąg? To było w przeszłości, czy teraz? Czyżby pomylił mnie z kimś innym? Wydawało się niezgłębione to, że mężczyzna jego pokroju w ogóle mnie zauważył. I nie bez powodu: nie zapominajmy, że kompletnie ignorował mnie aż do momentu sprzed kilku dni, na litość boską. - Cameron? – zapytał, wyraźnie poirytowany moim milczeniem. Niezależnie od moich chęci, by naciskać na niego w tym temacie, potrzebowałam tej pracy. Wszystko inne mogło zaczekać. - Więc mnie zatrudnisz? – zapytałam. Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad moim pytaniem. - Na to wygląda. - Tak. No, dobra. – odezwałam się, zaskoczona pewnością siebie w moim głosie. – Akceptuję ofertę. Kiwnął głową i wstał, wyraźnie pokazując, że nasza rozmowa kwalifikacyjna dobiegła końca. - Zaczniesz na starym stanowisku Kelly. Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

Chwilę zajęło mi, zanim pojęłam jego oświadczenie. Kelly była recepcjonistką w biurze. Nie była architektem. Cholera, pewnie nawet nie miała wyższego wykształcenia. To znaczy, ukradła pieprzony zszywacz… jak stabilna mogła być? - Stanowisku Kelly? – zapytałam, zirytowana tym, jak mała się czułam, kiedy on stał nade mną. Również wstałam, aby wyrównać szanse, ale nadal był o wiele wyższy ode mnie, pomimo moich wysokich obcasów. - Nie ma lepszego sposobu, by poznać firmę. – odparował. – Wyczujesz, jak działamy i jak traktujemy klientów. Pochyliłam się nad biurkiem, żeby mógł usłyszeć mnie głośno i wyraźnie. - Mam tytuł magistra w dziedzinie architektury, Grayson. Zatrudnij małpę, żeby odbierała twoje cholerne telefony. Zszokowany moim wybuchem, uniósł jedną brew i przez trzy długie sekundy nie spuszczał ze mnie wzroku. Potem, w końcu, sięgnął ręką i nacisnął przycisk interkomu na jego telefonie. - Beatrice, zatrudnij kogoś na miejsce Kelly, niech będzie tu do południa. Uśmiechnęłam się, dumna z tego, że się mu postawiłam. - Tak, proszę pana. – odezwała się kobieta przez telefon, zanim Grayson zdjął palec z przycisku. - Idź znaleźć Kate w dziale HR2. Da ci nowy pakiet pracowniczy. - Dziękuję, Grayson. – odpowiedziałam z promiennym uśmiechem. Nie mogłam w to uwierzyć. Dostałam pracę. Na jakim stanowisku? Ciężko było stwierdzić. W tej chwili po prostu cieszyłam się z tego, że nie będę zmuszona to odbierania telefonów przez dziewięć godzin dziennie. Zebrałam swoje rzeczy i upewniłam się, że nic z mojej teczki nie wypadło na podłogę. Pozostał za swoim biurkiem, kiedy szłam w stronę drzwi, omijając uścisk dłoni. Pragnęłam, żeby coś powiedział, żeby wrócił do opisywania swoich uczuć do mnie. Wiedziałam, że kiedy wyjdę z jego biura, już nigdy z nim nie porozmawiam. W ciągu tygodnia prawdopodobnie przekonałabym siebie, że zmyśliłam tę całą sytuację. - I Cameron. – odezwał się, zmuszając mnie do tego, bym zatrzymała się z dłonią na klamce. Odwróciłam głowę, by na niego spojrzeć, a nadzieja dosłownie się przeze mnie przelewała. – Nie mów do mnie Grayson. Tylko pan Cole. Kiedy tutaj jesteś, nie jestem twoim znajomym. Zjeżyłam się na jego reprymendę. To był on. Formalny kutas. Chciał pokazać mi, gdzie jest moje miejsce, ale teraz znałam jego sekret. Nie można tak po prostu 2

Dział zasobów ludzkich.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

wyłączyć swojego pożądania do kogoś, tak jak wyłącza się światło. Może i miałam otarte kolana i rozmazany makijaż, ale byłam tą samą dziewczyną, którą byłam przez ostatnie dwadzieścia dwa lata, co oznaczało, że – gdzieś bardzo głęboko – Grayson wciąż odczuwał do mnie pociąg. Mały, złośliwy uśmieszek wstąpił na moje usta, kiedy zdałam sobie sprawę, jaką moc właśnie mi dał. - A kiedy tutaj nie jestem…? – zapytałam, przechylając na bok głowę i patrząc w te niebieskie oczy z większą pewnością, niż czułam przez cały poranek. Przyglądał mi się przez chwilę, w bezruchu, po czym znowu przycisnął palec do guzika interkomu. - Beatrice, proszę wyprowadzić pannę Heart z mojego biura, po czym połączyć mnie z Mitchem. Roześmiałam się, kiedy zignorował moje pytanie, po czym odwróciłam się i sama wyszłam z jego biura. Eskorta nie jest potrzebna. Beatrice rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie, kiedy mijałam jej biurko, a ja posłałam jej uśmiech. Kiedy zjeżdżałam windą na pierwsze piętro, myślałam o umowie, którą zawarłam sama ze sobą. Miałam jej wyraźny zarys: skoncentrować się na pracy, zaoszczędzić kasę, po czym odlecieć na zawsze do Paryża. Ale… może było miejsce na małą zmianę planu? Końcowy cel pozostałby taki sam, ale czy miałoby to znaczenie, gdybym przed wyjazdem trochę się zabawiła? Zaliczyłam punkt, żeby zdobyć pracę, więc wyglądało na to, że znajdowałam się aktualnie na najnowszej pozycji w mojej liście rzeczy do zrobienia: Grayson Cole.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

Rozdział czwarty

Wyszłam z Cole Designs i wzięłam taksówkę prosto do mieszkania Brooklyn. Otworzyła mi drzwi i patrzyła z szeroko otwartymi oczami na mój wygląd, zanim wciągnęła mnie do środka. - Wyglądasz gównianie. – powiedziała, zamykając za nami drzwi. Siostry mogą mówić sobie takie rzeczy. Każda inna osoba dostałaby szybkie kopnięcie w twarz. - Potrzebuję alkoholu. Dużo alkoholu. Brooklyn roześmiała się i patrzyła na mnie podejrzliwie, kiedy wyciągała z szafki dwa kubki. - Zacznijmy od kawy. Nie ma jeszcze południa. Naprawdę mogło być jeszcze tak wcześnie? Tyle już się wydarzyło. - Dobra, ale lepiej żeby w większości składała się z amaretto3. Patrzyłam, jak Brooklyn porusza się po swojej kuchni, podziwiając jej długie blond włosy, związane w luźnym koku na czubku głowy. Zazwyczaj o tej porze gdzieś była, albo w studiu, nagrywając album, albo jeździła po mieście, spotykając się z ludźmi. Musiałam ją złapać w jej wolnym dniu, bo wciąż była w swojej piżamie. (Która, nawiasem mówiąc, miała małe, chrupiące tacos tańczące po jej spodniach, a na dopasowanej koszulce był rysunek papryczek Jalapeno.) - Pamiętasz, jak ty i twoja słodka namiastka człowieka się poznaliście? – zapytałam. - Ma na imię Jason. – rzuciła ostrzegawczym tonem ponad ramieniem. – Ale pewnie, pamiętam. Czemu? - Taak, no właśnie, Jason, tak powiedziałam. W każdym razie, miałam poranek, który w sumie przebija wszystko, co się między wami kiedykolwiek stało. - Wow. – roześmiała się. – To wiele mówi. - Nie, serio, wy jesteście tacy wczorajsi. – zażartowałam. Brooklyn przymrużyła oczy z rozbawieniem. - Cóż. Nie całkiem. To znaczy, wszystkie magazyny nadal rozpisują się o naszym… - Tak, załapaliśmy. Dwie gwiazdy pop zakochały się w sobie podczas jeżdżenia konno i jedzenia krowich placków. Nuuuuuda. Jesteście jak dożywotni film, gdzie moralność „jest atrakcyjna”. 3

Czerwono-bursztynowy likier.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

- Masz dwie sekundy, żeby przejść do rzeczy, albo wykopię cię ze swojego mieszkania. - Najpierw daj mi pączka. – Domagałam się z uśmiechem mówiącym „jestem twoją młodszą siostrą, przynieś mi pączka”. Przewróciła oczami, po czym obróciła się w kierunku lodówki i wyciągnęła z niej resztki pączków i śmietankę do kawy. Napełniłam nasze kubki kawą i znowu usiadłam naprzeciw niej, żebym mogła naprawić swoją kawę: dziesięć łyżeczek śmietanki na jeden kubek. (Jedyny sposób, w jaki mogłam cieszyć się kawą.) Wepchnęłam sobie do ust pączka obsypanego cukrem pudrem i próbowałam przemyśleć to, od czego w ogóle zacząć. Nadal nie byłam pewna, czy powinnam powiedzieć jej prawdę, czy zatrzymać tą rozmowę dla siebie, więc zamiast tego wzięłam kolejny kęs pączka. Cukier puder zaczął łaskotać mnie w gardle i zaczęłam przeraźliwie kaszleć. Za każdym razem, kiedy próbowałam wziąć oddech, było tylko gorzej, więc skończyło się na tym, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent cukru wylądowało na szafce. Brooklyn cofnęła się w udawanym obrzydzeniu. - Fuj! Jesz jak zwierzę. Jak mogę być z tobą spokrewniona? – powiedziała. Ale kiedy nie mogłam przestać kaszleć, zaczęła czuć się z tym źle. – Wszystko gra? Chwyciłam swój kubek i wypiłam gigantyczny łyk. To w końcu uspokoiło mój kaszel na tyle, że mogłam normalnie oddychać. (Zero podziękowań dla Brooklyn, która waliła w moje plecy jak szalony goryl.) Powiedz jej prawdę. Po prostu to powiedz. Teraz. - Graymsomprzyzmał, że czośdjomie szuje. – wymamrotałam z ustami przy kubku. Brooklyn roześmiała się i odciągnęła go od mojej twarzy. - Powiedz to jeszcze raz, tym razem po angielsku. Wpatrywałam się w jej marmurowy blat, marząc o tym, żeby po prostu wziąć kolejny gryz pączka. Powiedz jej, a wtedy możesz to zrobić. - Grayson przyznał, że coś do mnie czuje. – Zacisnęłam powieki. –Albo coś czuł. Nie wiem. Nieważne. Brooklyn westchnęła w udawanym zaskoczeniu, po czym wybuchła śmiechem. Popatrzyłam na nią uważnie. - Wiedziałaś o tym, nie? Co jest, do cholery? Ukrywała to przede mną? Uniosła dłonie w obronnym geście. - Nie, naprawdę. Nie wiedziałam. Miałam tylko przeczucie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Chciałam wydusić z niej szczegóły. Od jak dawna coś podejrzewała? Nie wiedziała, że beznadziejnie usychałam z tęsknoty za nim przez lata? Oparła się plecami o szafkę i skrzyżowała ramiona na piersi, zasłaniając rysunek na bluzce. - Przysięgam, że dopiero niedawno to odkryłam. Miałam zamiar powiedzieć coś o tym po twojej rozmowie, która, jak zgaduję, poszła ci dobrze, skoro jeszcze o tym nie wspomniałaś. Uśmiechnęłam się szeroko. - Och, tak, to. Dałam czadu. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu i obeszła wysepkę kuchenną, żeby mnie objąć. - Gratuluję! Wiedziałam, że tak będzie. Kiedy zaczynasz? - W poniedziałek o ósmej mam orientację. - Idealnie. – Klasnęła w dłonie. – Zabieram cię na zakupy, żeby kupić strój na pierwszy dzień, a potem możesz opowiedzieć mi ze szczegółami o waszej rozmowie.

***

W poniedziałek rano stałam w łazience na parterze Sterling Bank Building, sprawdzając swój wygląd w lustrze długim aż do ziemi. Prześledziłam wzrokiem swoje nowe ubranie. Plisowane, czarne spodnie obejmowały moje uda i uwydatniały moje żyrafie nogi. (Poważnie, dokuczali mi z tego powodu w szkole. Żyrafia dziewczyna. Żyrafie nogi. Camerafa4. Łapiecie, o co chodzi.) Moja biała, jedwabna bluzka miała czarną kokardę, która opadała na środek mojej klatki piersiowej jak delikatny naszyjnik. Kasztanowe włosy miałam ułożone w lekkie fale, które rano pomogła mi zakręcić Brooklyn i teraz opadały na moje plecy. Czy Graysonowi spodobałby się taki wygląd? To pytanie znikąd pojawiło się w moich myślach zanim mogłam się powstrzymać, a następnie wkurzający rumieniec wkradł się na moją skórę, barwiąc policzki i szyję na czerwono. Cholera. Powachlowałam się dłonią i wzięłam głęboki oddech, wiedząc, że muszę się pośpieszyć, jeśli chciałam być pięć minut wcześniej przed rozpoczęciem orientacji. 4

Połączenie imienia Cammie i „żyrafy”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

Nie byłam pewna, jak wiele kandydatów zostało zatrudnionych tamtego dnia, ale modliłam się w duchu, żebym nie była jedyna.

***

Kiedy drzwi windy otworzyły się na dwudziestym piętrze, wyszłam na korytarz, by dołączyć do grupki trzech nowych pracowników, którzy tam stali. Uśmiechnęłam się, kiedy zdałam sobie sprawę, że wśród nich była ta miła dziewczyna, Hannah, z którą rozmawiałam przed rozmową kwalifikacyjną tydzień wcześniej. - Dostałaś pracę! – powiedziała, kiedy mnie zauważyła. - Tak. – Kiwnęłam głową, decydując się na nie wchodzenie w szczegóły, biorąc pod uwagę to, że nadal nie byłam pewna, jaką posadę w końcu otrzymałam. Wiedziałam tylko tyle, że byłam częścią składu podwładnych. Dwójka pozostałych nowozatrudnionych osób też powiedziała swoje imiona, a ja szybko powtórzyłam je w swojej głowie, by ich od razu nie zapomnieć. Był Christoph, wysoki, z muszką pod szyją i okularami w przezroczystych oprawkach – wydawał się być taką osobą, która bierze siebie nazbyt poważnie. Drugi z nich, Nathan, miał długie, brązowe włosy, zebrane w kitkę. Z naszej czwórki to on był ubrany najbardziej zwyczajnie – miał ciemne jeansy i pomarszczoną koszulę zapinaną na guziki. Ogólnie rzecz biorąc, pomyślałam, że wyglądamy na dość fajne, urozmaicone grono. - Czy wszyscy są gotowi? – zapytała Beatrice, przyciągając naszą uwagę do drzwi za recepcją, obok których stała. Hannah i ja wymieniłyśmy szybkie spojrzenie, a ja kiwnęłam głową. - Tak. Przez następne trzy godziny byliśmy zmuszeni do siedzenia w sali konferencyjnej, gdzie wypełnialiśmy formularze podatkowe i ubezpieczeniowe oraz słuchaliśmy, jak działa polityka firmy. To było tak nudne, że przez pierwsze trzydzieści minut wybujale wyobrażałam sobie, jak Michael Fassbender uczy mnie, jak prowadzi się samochód z ręczną skrzynią biegów, a potem świntuszymy na tylnym siedzeniu jego auta. W końcu, po tym, jak mój tyłek dosadnie zdrętwiał, Beatrice zabrała nas na wycieczkę po firmie. Działy inżynierii i rachunkowości były wypełnione osobami, jakich można było się spodziewać: dużo szkockiej kraty, wygniecionego khaki i Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

koszul na guziki, które groziły pęknięciem w szwach. Wewnętrzny dział projektowy był całkowicie inną sprawą. Pracowało tam siedem kobiet, a każda była ładniejsza i bardziej zadbana od tej poprzedniej. Jak tylko weszliśmy do ich strefy, zapach ich perfum oraz lakieru do włosów zamaskował typowy zapach biur. Beatrice zaprowadziła nas przed nie, a ja poczułam siedem par oczu przyglądających się mojemu strojowi i mentalnie niszczących go na kawałki. Czy ta bluzka wcześniej wydawała mi się elegancka? Bo teraz czuję się tak, jakbym wyciągnęła ją ze śmietnika. Christoph i Nathan kręcili się niepewnie w miejscu, nie wiedząc, co robić w obliczu tej całej piękności. Spokojnie, chłopcy. W momencie, kiedy moja samoocena osiągnęła najniższy punkt w historii, jedna z projektantek wnętrz, z prostą grzywką i delikatnymi rysami twarzy, wystąpiła do przodu i się uśmiechnęła. - Ach, nowa partia architektów. – powiedziała dźwięcznym głosem, przerzucając ponad ramieniem swoje włosy w kolorze truskawkowego blondu. – Nazywam się Serenity. – (Nie, na serio, tak miała na imię. Jakby była jakąś egzotyczną syreną wyrzuconą na brzeg, żeby zaszczycić nas swoją obecnością.) – Będę was prowadziła przez większość projektów. Tak naprawdę nie będziecie musieli za często przychodzić do naszego wydziału; zwykle pracujemy z wyższymi współpracownikami. Serenity zamilkła, by przyjrzeć się każdemu z nas. Uśmiechnęła się, zaciekawiona, gdy jej wzrok wylądował na mnie. - Będziesz pracowała z nami? Nie poinformowano mnie, że dostaniemy nowego projektanta wnętrz. Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam w stronę Beatrice, szukając w niej wsparcia. Ta potrząsnęła głową. - Cammie jest nowym współpracownikiem w wydziale architektury. – wyjaśniła, uświadamiając jednocześnie i mnie, i Serenity. Uśmiech Serenity nieco opadł. - Och, no cóż. Potrzebujecie czegoś jeszcze? – zapytała. Przez jeden krótki moment, chciały mnie przyjąć do swojej dziwnej gynokracji 5. Kiedy Beatrice znowu potrząsnęła głową, zmysłowe projektantki uśmiechnęły się z wyższością, po czym wszystkie na raz odwróciły się i wróciły do pracy. Najwyraźniej skończyły omawiać z nami swoją pracę. - Myślały, że jesteś jedną z nich. – szepnęła Hannah z cieniem rozbawienia w głosie, kiedy ruszyliśmy się, by przejść dalej.

5

Społeczeństwo, w którym wysoko uprzywilejowane pozycje zajmują kobiety.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

Zjeżyłam się na tę myśl. Wolałabym pracować z dziesiątką krzepkich robotników budowlanych, niż spędzać czas w pokoju z tymi siedmioma pięknymi kobietami. Po pięciu minutach przeszłabym załamanie nerwowe przez estrogen i ich szczegółowe przyglądanie się. Po dziale projektowania wnętrz, Beatrice przeprowadziła nas przez kilka innych sekcji w biurze, po czym zaczęliśmy wracać do głównego pomieszczenia. Mijaliśmy biurko Graysona i zajrzałam do środka, mając nadzieję, że zerknę na niego, kiedy pracuje. Serenity siedziała na krawędzi jego biurka, uśmiechając się psotnie wargami pokrytymi czerwoną szminką. No jasne… jakie to banalne, żeby Graysonowi podobała się jakaś egzotyczna laska. Wywróciłam oczami i odwróciłam wzrok, zanim Grayson miał szansę mnie dostrzec i zauważyć, że go szpiegowałam. Kiedy dotarliśmy z powrotem do sali konferencyjnej, usiadłam obok Hannah i zastąpiłam widok Graysona i Serenity wizją tuzina truskawkowych pączków. No proszę, o wiele lepiej. - Więc, wiesz już, gdzie będziesz mieszkać? – zapytała Hannah. Zerknęłam na nią. - Tak naprawdę o tym nie myślałam. – przyznałam. To była prawda: dzień wcześniej spałam w mieszkanie Brooklyn, a zostały mi tylko cztery dni, zanim będę musiała wyprowadzić się z akademika. - Taa, ja tak samo. – Kiwnęła głową. I wtedy to do mnie dotarło. Próbowała jakoś zasugerować to, byśmy zostały współlokatorkami, bez wyglądania na aż tak zdesperowaną. - Wiem, że to trochę dziwne i ledwo mnie znasz – zaczęłam – ale codziennie będziemy jeździły w to samo miejsce i… Rzuciła mi dziwne spojrzenie. - Przepraszam, czy ty do mnie uderzasz? Nie jestem lesbijką. Co? Co? - Yy, ja też nie. Czemu tak pomyślałaś? Wydawało mi się, że chwilę temu próbowałaś zapytać, czy zostaniemy współlokatorkami. Hannah otworzyła szerzej oczy. - Ach, no tak. Okej, pewnie. Pewnie, możemy razem zamieszkać. Ale, um, nie będziemy dzielić jednego pokoju. Byłam pewna, że nadal myślała, że jestem lesbijką. No cóż, nie miałam innych opcji do wyboru. Nie chciałam zostać u Brooklyn ani płacić czynsz za własne mieszkanie, przeznaczając na to pieniądze z mojego budżetu na podróż do Paryża.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

***

Później, tego wieczoru, rozmawiałam z Brooklyn przez telefon, jednocześnie pakując swoje rzeczy z akademika. - Gdzie powinnyśmy iść na moją uroczystą kolację w ten weekend? Chcę czegoś dobrego. Nie trzymaj mnie w niepewności, siostrzyczko. – powiedziałam, układając w kartonowym pudle kolejny sweter, rozwiązując w ten sposób odwieczne pytanie: jak wiele obiektów Cammie może wcisnąć do jednego pudła? Odpowiedź: dużo. Byłam w połowie procesu pakowania rzeczy z mojego maleńkiego pokoju w akademiku, wrzucając różne ciuchy do worków i kartonów, razem z różnymi drobiazgami, które zbierałam podczas mojej kariery studentki. - Nie jestem pewna, ale namówiłam Graysona i zgodził się pójść z nami. – odpowiedziała. - Co zrobiłaś?! – krzyknęłam, prawie upuszczając telefon. – Czemu miałabyś to robić? - Ponieważ, Cammie, świętujemy twoje zdobycie pracy, a to on jest powodem, dla którego w ogóle ją otrzymałaś. Zatrudnił cię! Czemu tak dramatyzujesz? Pomyślałam, że dobrze będzie, kiedy spotkasz się z nim poza pracą i wiesz, będziecie mieli szansę porozmawiać twarzą w twarz. Jęknęłam. - Chcę wiedzieć, jak go do tego namówiłaś? – zapytałam, trzymając telefon między głową a ramieniem tak, żebym mogła złożyć mój ulubiony sweter z Harry’ego Pottera. Z przodu miał wyszytą gigantyczną literę H i miał być repliką tego, który pani Weasley dała Harry’emu podczas jego pierwszego roku w Hogwarcie. Służył mi za barometr do zawierania przyjaźni: jeśli rozumiesz odniesienie, to możemy być przyjaciółkami. - Po prostu ładnie go poprosiłam, powiedziałam, że go podwiozę i zagroziłam, że zakończę naszą znajomość, jeśli mi odmówi. Mogłam też wysłać mu na Snapchacie zdjęcie noży. Nieważne. Przysięgam, że jego automatyczną odpowiedzią na wszystko jest „nie”, więc musiałam go po prostu przekonać, żeby tym razem powiedział „tak”. - Boże, Brooklyn. Zwariowałaś. Słuchaj, muszę kończyć. Jutro po pracy szukamy z Hannah mieszkania i muszę dokończyć pakowanie swoich rzeczy z akademika. Brooklyn burknęła coś po drugiej stronie telefonu. - Kim jest Hannah? Można jej w ogóle zaufać? Dopiero co ją poznałaś.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

- Jezu, Brook, ale z ciebie mamuśka. Chciałabym, żebyście z Jasonem spłodzili kilka uzdolnionych muzycznie dzieci, żebyś miała kogoś innego, o kogo mogłabyś się przez cały czas martwić. - Okej… ale dlaczego po prostu nie wprowadzisz się do mnie? Przewróciłam oczami. - Z dwóch powodów. Po pierwsze, masz tylko jedną sypialnię, a nie zmierzam spać pomiędzy tobą, a Jasonem. Po drugie, nie mogę sprowadzać facetów do twojego mieszkania. To po prostu obrzydliwe. O trzecim powodzie nie wspominałam: konieczności oddzielenia mojego życia od jej, bo wiedziałam, że nie przyjęłaby tego zbyt dobrze. - Och! Więc planujesz cały czas sprowadzać facetów do domu? - Nie razem. Jeden na raz. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – odpowiedziała. Nie miałam pojęcia. Pożegnałyśmy się i umówiłyśmy na obiad w piątek. Położyłam telefon na nocnej szafce i oparłam dłonie o biodra, zastanawiając się, jak znajdę czas na spakowanie się, poszukanie nowego mieszkania, zaimponowanie moim nowym współpracownikom oraz dowiedzenie się, jak uwieść Graysona… a to wszystko w ciągu czterech dni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

Rozdział piąty

Kwota zaoszczędzona do Paryża: 22 dolary. Rzeczy, które mam: wydrukowaną listę podróżną z wszystkimi rzeczami, które muszę mieć. Hej, to się liczy jako bycie produktywną. Rzeczy, których potrzebuję: wszystko z mojej wydrukowanej listy. Francuskie zwroty, które znam: Bonjour, mon nom est Cammie. Je suisaméricain et votreaccentest sexy… co, jak sądzę, przekłada się na: „Cześć, mam na imię Cammie. Jestem amerykanką, a twój akcent jest seksowny.”

***

We wtorek rano, w pierwszym prawdziwym dniu mojej pracy, szłam za Beatrice do przypisanego mi biurka. Niosłam ze sobą małe pudełko wypełnione notesami, moimi ulubionymi ołówkami kreślarskimi i zdjęciem, na którym ja i Brooklyn byłyśmy dziećmi. To była wystarczająca personalizacja obszaru, żebym pamiętała, które biurko należy do mnie, bo wszystkie stojące w szeregu były prawie identyczne. Przeszłyśmy przez centrum głównego pomieszczenia i zatrzymałyśmy się przy skupisku czterech, prostokątnych biurek, stojących najbliżej tylnej ściany biura. Te w rogu było puste i czekało na mnie. Kiedy się do niego zbliżyłam, zdałam sobie sprawę, że jeśli odchylę się w fotelu, będę miała pełny wgląd w biuro Graysona, co oznaczało także, że w każdym momencie on miał wyraźny widok na mnie. - To będzie twój zespół, Cammie. – powiedziała Beatrice, uśmiechając się z roztargnieniem, po czym odeszła i zostawiła mnie z moimi nowymi kumplami z ławki. Mężczyzna siedzący naprzeciw pustego biurka uśmiechnął się do mnie. Jego dzika, ruda broda była tak wyrośnięta, że prawie zakrywała jego szyję. Wyciągnął do mnie rękę i uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Jestem Peter, osoba, na którą będziesz patrzeć w dającej się przewidzieć przeszłości. – mówi żartobliwym tonem, a ja przyłapuję się na tym, że uśmiecham się po raz pierwszy, odkąd rano weszłam do biura.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

Obok Petera, po przekątnej od mojego biurka, siedział chudy mężczyzna z potworną fryzurą, zaczesaną na bok – czarne włosy próbowały nieudolnie zakryć jego łysiejącą głowę. Jego koszula w kolorze musztardowym zaatakowała mój wzrok, a on nawet nie kłopotał się, by unieść wzrok znad swojej pracy. - To jest Mark. – informuje mnie Peter, posyłając mi przepraszający uśmiech. Kiwnęłam głową, po czym obróciłam się tak, by spojrzeć na mojego ostatniego współpracownika… i zbladłam. To był ten niegrzeczny facet z tamtego poranka, ten, który wpadł na mnie na chodniku i poszedł dalej, nie przejmując się tym, że padłam na kolana i zbierałam swoje rzeczy. Jak można mieć takiego pecha? Kiedy przesunął się, by na mnie spojrzeć, spodziewałam się ujrzeć w jego oczach cień rozpoznania, ale zamiast tego otrzymałam tylko znudzone spojrzenie. - Jestem Alan, wyższy współpracownik przypisany do ciebie. Nadzoruję ciebie, Petera i Marka. Nie mam właściwie czasu, żeby cię przeszkolić, ale masz wykształcenie, więc spodziewam się, że będziesz nadążać. Kończymy ostateczny etap projektu mieszkaniowego, a potem zaczniemy projekty do konkursu dla firmy, która wejdzie na rynek w ciągu kilku tygodni. Po tym, jak powiedział swoje imię, wrócił do przerzucania dokumentów na swoim biurku, liżąc palec i używając go, by podważać każdą ze stron. - Mówiłaś, że jak się nazywasz? –zapytał, otwierając swoją szufladę i coś z niej wyciągając. - Cammie. – odpowiedziałam, zerkając na Petera, by zobaczyć, co myśli o Alanie. Wzruszył ramionami i zrobił lekki grymas. - Candy, musisz przestać wisieć nad moim biurkiem. Albo usiądź, albo się przesuń gdzieś indziej. – powiedział do mnie ostro. Nawet tego nie przemyślałam. Po prostu odwróciłam się i go poprawiłam. - Nazywam się Cammie. Nie Candy. Bez słowa wziął do ręki swój telefon i wybrał jakiś numer, kontynuując przerzucanie dokumentów. Jak ktoś może być tak niemiły? - Cammie, może pokażę ci, gdzie jest ekspres do kawy? – zapytał Peter, gładząc się dłonią po rudej brodzie. Przechylił głowę w stronę kuchni i wstał, a ja ruszyłam za nim. Nie miałam właściwie wyboru. Mogłam albo iść z Peterem do kuchni, albo patrzeć na zaczesaną fryzurę Marka, podczas gdy Alan rzucałby mi mordercze spojrzenia. W kuchni, Peter włączył wielki ekspres do kawy i uniósł dwie różne torebki z kawą.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

- Wolisz „francuską wanilię” czy „mój nowy szef jest wielkim dupkiem”? Jego żart tak zbił mnie z tropu, że nawet nie mogłam wykrzesać z siebie odrobiny śmiechu. Peter uśmiechnął się, poruszając torebkami. - Żartowałem. „Francuska wanilia” to twój jedyny wybór. Wcześniej w tym tygodniu wziąłem ostatni wkład o smaku pączków. - Dzięki. Może być. Kiwnął głową i umieścił małe pudełeczko w ekspresie, po czym nacisnął guzik. W tym momencie zadecydowałam, że Peter był kimś, komu mogłam zaufać. Ponadto, naprawdę chciałam komuś opowiedzieć o moim incydencie z Alanem. - Tak jakby poznałam już go wcześniej. Innego dnia, przed moją rozmową kwalifikacyjną, Alan wpadł na mnie na chodniku, a ja upadłam i podarłam swoje rajstopy. Musiałam czołgać się, żeby zebrać wszystkie swoje rzeczy, a on jeszcze na mnie nawrzeszczał, że na niego wpadłam. Ale nie sądzę, by w ogóle mnie przed chwilą rozpoznał. Peter nie wydawał się być zaskoczony moim wyznaniem. - Kiedy w zeszłym roku zacząłem tutaj pracę, Mark ze mną nie rozmawiał, a Alan doprowadzał mnie do płaczu prawie każdego dnia. – Zamilkł na chwilę i zniżył ton głosu. – Wielu z nas myśli, że zabił pracownika tymczasowego. - Co?! Mówisz poważnie? – zapytałam. - Cóż, nie do końca. Myślę, że facet po prostu znalazł zatrudnienie na stałe gdzieś indziej. W zeszłym tygodniu wysłał mi zaproszenie na LinkedIn6. Chodzi o to, że w pewnym momencie to wydawało się w równym stopniu prawdopodobne, jak to, że Alan mógł go wykończyć. - Więc, będzie lepiej? – zapytałam, kiedy maszyna kończy przyrządzać moją kawę. - Przykro mi to mówić, ale nie bardzo. – powiedział ze smutnym uśmiechem. – Praca jest świetna, ale Mark nadal rzadko się odzywa. Jestem pewien, że ma coś w rodzaju fobii społecznej. Alan jest, cóż… to nie pomyłka, że jego imię stoi tak blisko słowa „anal”. Jest skrupulatny i niegrzeczny, więc po prostu trzymam spuszczoną głowę i wykonuję swoją pracę. Kiwnęłam głową. - Cóż, teraz ja tu jestem, więc nie musisz już mieć spuszczonej głowy. – mówię z uśmiechem. Peter nie był typem osoby, w pobliżu której zwykle bym przebywała. Jego broda była niesamowita, ale prawdopodobnie odstraszyłaby od niego większość ludzi. Był wysoki i miał budowę ciała zawodnika rugby, ale kiedy szłam za nim z

6

Międzynarodowy serwis społecznościowy, służący do kontaktów zawodowo-biznesowych.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

powrotem do naszych biurek, czułam ulgę, że pierwszego dnia miałam go przy swoim miejscu. Jednakże, jak tylko zajęliśmy nasze krzesła, mój optymizm został natychmiastowo zmiażdżony. - Pierwsza zasada, Candy. – odezwał się Alan. – Jeśli wstajesz i robisz sobie kawę, mi również przynosisz filiżankę. Peter zakaszlał pod nosem, a ja zwalczyłam ochotę, by wywalić swój napój na ohydną zieloną koszulę Alana. Oblej go. Zrób to. Zrób to. Westchnęłam i odepchnęłam od siebie swoje złowieszcze myśli. Będzie więcej okazji, żeby oblać go kawą. - Pewnie. Okej. Następnym razem to zrobię. I tak zrobiłam. Zrobiłam dla niego kubek kawy, do której dosypałam ziarenka piasku, które znalazłam w koszu na śmieci, naplułam do niego, po czym wręczyłam mu filiżankę z najsłodszym uśmiechem, jaki byłam w stanie z siebie wykrzesać. Może i będę musiała znosić go przez kilka najbliższych miesięcy, ale nie będę z pokorą przyjmować jego gównianego zachowania.

***

Do czasu lunchu Alan sprawiał, że byłam zajęta, dając mi prozaiczne zadania, a wtedy odepchnął się od swojego biurka i oznajmił, że wraca za dwadzieścia minut. Mieliśmy być na swoich miejscach, kiedy on tu wróci. - To chyba wyklucza wyjście gdzieś na lunch. – powiedziałam, zerkając na Petera. Zmarszczył brwi. - Ach, no tak. Nauczyłem się brać jedzenie ze sobą. Teraz już będziesz wiedziała, że na jutro też musisz to zrobić. Chcesz, żebym się z tobą podzielił? Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. - Nie, jedz śmiało. Ja poszukam swojej znajomej. Próbowałam znaleźć Hannah, żeby zobaczyć, czy też potrzebuje czegoś do jedzenia, ale wyszła na lunch z resztą swoich kolegów z ławki. Najwyraźniej ich wyższy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

współpracownik chciał poznać nowych członków swojego zespołu, zabierając wszystkich na lunch w pierwszy dzień. I gdzie tu sprawiedliwość? Przeklinając na swoje szczęście, szłam na ostatnie piętro budynku, próbując sobie przypomnieć, czy znajdowała się tam kawiarnia. Kiedy tam dotarłam, znalazłam pokój pełen automatów. Świetnie. Rozpięłam swoją portmonetkę i wyciągnęłam tyle drobnych, by wystarczyło do kupienia paczuszki krakersów oraz batonika musli. To sprawi, że będę najedzona przez całe… pół godziny. Do czasu, kiedy wracam na górę, połowa mojej przerwy na lunch już minęła. Byłam przygotowana na to, żeby po prostu zjeść przy swoim biurku, ale dostrzegłam, że po raz pierwszy tego dnia drzwi do biura Graysona są otwarte. Zatrzymałam się kilka kroków od mojego miejsca pracy i odchyliłam się do tyłu, by zajrzeć przez szparę. Grayson stał przed swoim biurkiem i rozmawiał z jakąś kobietą. Zmrużyłam oczy, przyglądając się jej smukłej posturze, która opięta była sukienką, która prawie nie istniała. Nie była osobą, którą rozpoznałabym z naszej wycieczki po biurze, ale nie widziałam jej twarzy, więc nie miałam pewności. - Wszystko gra? – spytał Peter, wyraźnie zdezorientowany moim podglądaniem. Potrząsnęłam głową, by pozbyć się zazdrosnych myśli i odwróciłam się do swojego biurka, by coś zjeść. - Tak, pewnie, rozglądałam się tylko. – stwierdziłam, rzucając na blat swoje przekąski z automatu. Nie byłam pewna, czy Peter był typem osoby, która kwestionowałaby moje zainteresowanie Graysonem, więc starałam się zachowywać tak, jakbym była niezainteresowana moim nowym odkryciem, jednocześnie skubiąc krakersy. Kim, do cholery, była ta kobieta? Wytrwałam przy swoim biurku całe dwie sekundy, zanim moja ciekawość zwyciężyła. Musiałam wiedzieć, kim była ta tajemnicza kobieta i dokładnie wiedziałam, jak się do tego zabrać: Beatrice. Siedziała przy swoim stanowisku, w ciszy skubiąc sałatkę i przeglądając magazyn. Beatrice była odpowiedzią. Będzie wiedzieć, kim jest kobieta w jego biurze i będzie wiedziała, żeby utrzymać w tajemnicy to, że o to pytam. To był babski kod. Rzuciłam swoje przekąski i wstałam, tak, żeby swobodnie móc do niej podejść. - Cześć, Beatrice. Jak ci mija dzień? – zapytałam z szerokim uśmiechem. Zerknęła na mnie z odrobiną ciekawości. - Całkiem nieźle. A tobie? –zapytała, przerzucając kolejną stronę magazynu, który tym razem otworzył się na sekcji: „Spójrz na gwiazdy… są tacy sami, jak my”. Kątem oka dostrzegłam, że prawie pół strony zajmuje zdjęcie Brooklyn i Jasona idących

Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

ścieżką rowerową. Wyciągał z jej włosów liść, który najwyraźniej był wart opublikowania w gazecie. Kogo ja oszukuję? Muszę przejść do rzeczy. - Grayson ma teraz jakieś spotkanie? Bo chciałam go o coś zapytać. - Nie, w zasadzie nie. – odpowiedziała Beatrice. – Ma randkę na lunchu. Odruchowo zacisnęłam dłoń na krawędzi jej biurka. Randka? Podczas roboczego dnia? Kto tak robi? Jak na zawołanie, z jego biura dobiegł nas chichot. Zerknęłam w tamtą stronę i zobaczyłam, jak przy drzwiach pojawia się jego cień, a następnie jego sylwetka. Zacisnął usta, kiedy zobaczył, że tu stoję, ale nie próbował nic do mnie powiedzieć. Nasze spojrzenia się spotkały i dopiero kiedy zatrzasnął mi drzwi przed twarzą, zmusiłam się do tego, by odwrócić wzrok. - Często tak robi? – zapytałam, starając się wyrzucić ze swojej głowy obraz tego, jak niesamowicie seksownie wyglądał. Wiadomość z ostatniej chwili: nie wygląda seksownie dla ciebie! Jest na RANDCE! Beatrice postukała paznokciem w gazetę, jakby myślała nad moim pytaniem. - Może raz na kilka miesięcy. Nie aż tak często. I szczerze mówiąc, dziewczyna, która jest tam teraz, jest straszną suką. Za każdym razem, kiedy dzwoni, by z nim pogadać, mówi do mnie tak, jakbym była służącą, zanim jej z nim nie połączę. - Dlaczego po prostu nie da jej numeru bezpośrednio do siebie? Beatrice roześmiała się. - Nigdy tego nie robi. Kiwnęłam głową. To dobrze. Może mój plan nie był do końca niewypałem. Ta dziewczyna nie mogła dla niego dużo znaczyć, skoro nawet nie dał jej numeru swojego wewnętrznego telefonu. Zadecydowałam, że była dla niego tylko rozproszeniem, ale wtedy usłyszałam kolejny chichot, a to sprawiło, że moja cienka warstewka determinacji zaczęła pękać. Och, ohyda. Kto w ogóle jeszcze chichocze? Odwróciłam się, zabrałam ze swojego biurka niedokończone przekąski i ruszyłam do kuchni. Nie ma mowy, żebym była w stanie dokończyć jedzenie przy akompaniamencie tego irytującego śmiechu. Miałam dwie możliwości: mogłam po prostu zrezygnować ze swojego lekkiego zauroczenia Graysonem, ruszyć dalej i zapomnieć o wizji bycia z nim, ALBO mogłam upewnić się, że na piątkową kolację ubiorę się zabójczo i rozpocznę prawdziwą walkę. Druga opcja podobała mi się o wiele bardziej. W końcu nie byłam kimś, kto się tak łatwo poddaje. Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

Mimo wszystko wciąż nie mogłam się nadziwić temu, co właśnie zobaczyłam. To taka wyższość z jego strony, żeby sprowadzić tu swoją randkę i rzucić mi to w twarz. Postanowiłam, że zadzwonię do Brooklyn, by dać upust emocjom, ale zamiast tego trafiłam na jej pocztę głosową, więc zostawiłam jej ożywioną wiadomość, przeskakując od razu do rzeczy. - Dlaczego Grayson musi być taki irytujący? Jest taki zadowolony z siebie, jakby wiedział, że mnie torturuje… - Kochanie, zdajesz sobie sprawę, że mówisz na głos, prawda? Moja ręka natychmiastowo poleciała do moich ust, kiedy usłyszałam, jak ktoś stojący za mną się odezwał. Kiedy tu weszłam, nikogo nie widziałam, ale zdecydowanie ktoś tu był, a kiedy powoli się odwróciłam, ujrzałam wysoką blondynkę, stojącą obok szafki. Gorączkowo próbowałam sobie przypomnieć, czy w ciągu ostatnich trzydziestu sekund powiedziałam coś, co byłoby obciążające. Tak. Wszystko, co przed chwilą powiedziałaś, było obciążające, ty kretynko. Kiedy moje oczy spotkały się z przeraźliwie jasnymi oczami kobiety, ta uśmiechnęła się od mnie i kontynuowała to, co zaczęła robić, kiedy ja zostawiałam Brooklyn wiadomość. Z pudełek wyciągała przekąski i wkładała je do koszyka w jednej z szafek. W pobliżu jej stóp, na podłodze, stało więcej reklamówek i zakładałam, że znajduje się w nich tyle samo jedzenia. Zmrużyłam oczy, próbując domyślić się, kim była. Nie miała na sobie eleganckich ubrań. Zamiast tego, miała na sobie bladoróżowy dres, taki, jaki kilka lat temu nosiła Jennifer Lopez. - Nie musisz przestawać dawać sobie upust przez to, że tu jestem. Jestem dość dobrą słuchaczką i prawdopodobnie się z tobą zgodzę. – powiedziała, rzucając mi ciepły uśmiech. - Och. – mruknęłam, spoglądając na swój telefon i zastanawiając się, czy powinnam przyjąć jej ofertę. Pozostawienie wiadomości Brooklyn nie złagodziło mojej irytacji, więc wzruszyłam ramionami i postanowiłam to zrobić. - Po prostu naprawdę nie cierpię mojego szefa… i szefa mojego szefa. – powiedziałam. Może mnie wyda, ale i tak już słyszała, jak psioczę przez telefon. Co to za różnica, czy powiem coś więcej? Wróciłam do jedzenia swoich krakersów, kiedy ona stała tam i rozważała moje słowa. - Powiem ci coś. Grayson może być trudny. Był krnąbrnym dzieckiem do wychowywania i wiem, że jest trudny w obyciu dla was, pracowników. – powiedziała, jednocześnie wciąż wrzucając torebki z chipsami do koszyka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

Zmrużyłam oczy, zastanawiając się nad jej oświadczeniem. Krnąbrne dziecko do wychowywania? - Jego tata był w wojsku. Powiedział wam to? – zapytała, odwracając się, by na mnie spojrzeć. – Przypuszczam, że nie. Jest dość skryty. - Przepraszam, ale kim ty jesteś? – Uśmiechnęłam się nieśmiało. Odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się, po czym zbliżyła się do mnie i wyciągnęła dłoń w moim kierunku. - Jestem Emma Cole, matka Graysona. Ożeszkurwajegomać. Oficjalnie jestem królewską idiotką.

***

Skończyło się na tym, że mama Graysona okazała się być gadułą. Pomimo tego, że powinna mnie znienawidzić za to, co mówiłam o jej synu, siedziałyśmy w kuchni do końca mojej przerwy, a ona opowiadała mi o jego dzieciństwie. Najwyraźniej, jego ojciec był wojskowym i był bardzo surowy, jeśli chodziło o wychowywanie Graysona i jego brata. Graysonowi ciągle przypominało, że jego czyny odbijają się na jego ojcu, więc oczekiwano od niego, że będzie trzymał się w ryzach. To były małe rzeczy, przez które Grayson wiedział, że to jego ojciec tu dowodzi. Każdego wieczoru, o siódmej, kolacja była na stole. Jego tata siadał z przodu stołu, on po jego prawej, jego brat, Jackson, po lewej, a jego matka po drugiej stronie, naprzeciw swojego męża. Przez osiemnaście lat, za wyjątkiem wakacji i przypadkowych wypadów do restauracji, jadali w ten sposób. Kiedy był w liceum, jego godzina policyjna zaczynała się o dziesiątej wieczorem, a kiedy raz Grayson wrócił pięć minut później, ojciec czekał na niego przed drzwiami, gotowy, by go ukarać. Choć nikt nie może spierać się w tym, że był surowy, to Grayson widział, jak dobrze prowadził swoją rodzinę i jak to wpłynęło na jego pracę jako inżyniera. To właśnie te zasady, które zaszczepił w nim ojciec, pozwoliły Graysonowi założyć i prowadzić firmę tak, jak on to zrobił, w takim młodym wieku. - Jaki ojciec, taki syn. – zażartowałam, jednocześnie wstając, by wyrzucić do kosza swoje puste opakowania po przekąskach. - Dokładnie. – zgodziła się jego matka. - Często przychodzisz do biura? – zapytałam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

Uśmiechnęła się. - Od czasu do czasu. Grayson nie cierpi tego, że tu przychodzę, ale jeśli ja nie zaopatrzę tych szafek, to nikt tego nie zrobi. - Cóż, doceniam to. – powiedziałam. – Wygląda na to, że od teraz tu będę jadła swój lunch. Uśmiechnęła się, a ja odwróciłam w kierunku drzwi, wiedząc, że będę miała kłopoty, jeśli przedłużę swój czas na przerwę, ale zanim wyszłam z kuchni, pani Cole znowu się odezwała. - Cammie, mogę cię prosić o przysługę? Zatrzymałam się i na nią spojrzałam. - Możesz mieć na niego oko? Upewnić się, że o siebie dba i nie pracuje do nocy? - Pani Cole, nie sądzę, że Grayson byłby zadowolony, gdybym bacznie mu się przyglądała. Wydaje się być dość niezależnym facetem. Uśmiechnęła się porozumiewawczo. - Sprawia takie wrażenie, ale zapewniam cię, że Grayson nie różni się od innych mężczyzn. Potrzebuje kogoś, kto by o niego dbał, a obawiam się, że kobiety, którymi się otacza, nie nadają się do tego. Zastanowiłam się nad jej prośbą. I tak miałabym na niego oko, nawet gdyby mnie o to nie poprosiła. Czy byłoby coś złego w tym, że dałabym jej znać, jeśli Grayson zostawałby do późna w pracy? Nie sądzę. - Obiecuję, że będę miała oko na twojego syna na tyle, na ile mi pozwoli. Uśmiechnęła się. - To dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

Rozdział szósty

Po południu Grayson zapowiedział spotkanie dla całej firmy. Z lekkim narzekaniem, wszyscy odłożyli swoją pracę i szli w kierunku sali konferencyjnej. Do czasu, kiedy tam dotarłam, zostały już tylko miejsca stojące. Przycisnęłam się do odległej ściany, a Hannah zaklinowała się przede mną. Jej włosy pachnęły czosnkiem z obiadu, a burczenie w moim brzuchu przypomniało mi, że krakersy, które zjadłam, nie wystarczą mi do obiadu. - Posłuchajcie. – Głos Graysona zabrzmiał z przodu pomieszczenia. Ludzie przerwali swoje rozmowy i powoli salę ogarnęła cisza. Przesunęłam się między Hannah i osobę, która za nią stała tak, bym mogła go widzieć. Taa, seksowny jak zawsze. Kiedy wszystkie oczy były już zwrócone na niego, kontynuował. - Jesteśmy tu, żeby ogłosić zadanie mentorskie, które będzie obowiązywać przez następny miesiąc lub dwa. Każdy lider starszego zespołu weźmie pod swoje skrzydła jednego współpracownika. Ten będzie jego cieniem, obserwował go na miejscu jego pracy i uczył się, jak prowadzimy interes w Cole Designs. Jęki z przodu sali wskazały, że starsi projektanci byli mniej zachwyceni tym pomysłem, niż entuzjastycznie reagujący nowi pracownicy. Ja tylko skrzyżowałam palce, żeby nie trafić na Alana. Wysoce wątpiłam, że byłby gotów nauczyć mnie podstaw swojej pracy. W rzeczywistości pewnie zostawiłby mnie na miejscu pracy i nazwał to „doświadczeniem edukacyjnym”. Grayson odsunął się na bok tak, by Beatrice mogła zająć miejsce obok niego. Obserwowałam go, kiedy Beatrice odczytywała nazwiska i łączyła w pary mentorów oraz podopiecznych. On utrzymywał wzrok na niej, mimo tego, że praktycznie błagałam go, by zerknął w moim kierunku. Jego włosy wciąż wyglądały idealnie, a garnitur wyglądał na tak samo nietknięty, jak rano. Więc może jego randka nie obejmowała szczęśliwego zakończenia? Kiedy Beatrice wywołała nazwisko Alana, wstrzymałam oddech i skrzyżowałam palce za plecami. Proszę, tylko nie ja. - Hannah Montgomery. – Skrzywiłam się, już jej współczując. Nie życzyłabym tego najgorszemu wrogowi, a co dopiero mojej nowej współlokatorce. - Cammie Heart. – powiedziała Beatrice, rozglądając się i próbując znaleźć mnie w tłumie. Uniosłam dłoń i jej oczy powędrowały w moim kierunku. – Ty będziesz z Eli. Eli wstał z przodu pomieszczenia i przesunęłam się za Hannah, by lepiej mu się przyjrzeć. O TAK, DO DIABŁA. Eli wydawał się być najmłodszym ze starszych Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

współpracowników. Był przystojny, z tym jasnym uśmiechem i przyciętymi blond włosami, które sprawiały, że wyglądał anielsko. Nie miał na sobie marynarki, a rękawy koszuli podwinął do łokci. Efekt ten sprawił, że był o wiele mniej zastraszający od Graysona, który stał kilka metrów dalej z rękami skrzyżowanymi na piersi i morderczym wyrazem twarzy. - Właściwie to Cammie będzie ze mną. – powiedział, przerywając Beatrice, kiedy ta kontynuowała czytanie listy. Sala natychmiast rozbrzmiała szeptami, a moja twarz zapłonęła czerwienią. Co on, do cholery, wyprawia? - Um, ale ty zazwyczaj nie… - Beatrice zaczęła kwestionować jego stwierdzenie, ale Grayson uniósł dłoń. - Ustalone. Eli pracuje nad projektem WhitakerStreet i nie mogę sobie pozwolić na większe opóźnienia. Mój wykrywacz kłamstw zapalił się na czerwono. Grayson, ty krętaczu. Po tym, jak już wszystkie nazwiska zostały wyczytane, przez dwadzieścia minut podawano jeszcze monotonne informacje, które kompletnie zignorowałam na rzecz rozgryzienia motywów Graysona, by przejąć rolę mojego mentora ponad Elim. (Nie mogłam wpaść na takie rozwiązanie, które nie zawierałoby w sobie jakieś zakręconej fantazji.) Wreszcie Grayson ogłosił koniec spotkania. Wszyscy ruszyli się ze swoich miejsc, niechętnie wracając do swoich stanowisk pracy. Kilka połączonych par mentorów i podopiecznych przystanęło, by się oficjalnie zapoznać. Alan nawet nie spojrzał w kierunku Hannah, kiedy sztormem wracał do swojego biurka. - Wow. Skąd miałam tyle szczęścia, żeby trafić na tego dupka? – szepnęła Hannah, kiedy wychodziłyśmy z pomieszczenia. - Krzyżowałam palce, żeby żadna z nas go nie dostała. Zerknęła na mnie spod rzęs. - Cóż, musiało zadziałać, bo ci trafił się najlepszy przydział. Obie odwróciłyśmy się, by patrzeć, jak Grayson wraca do swojego biura. Kiedy obserwowałam jego ruchy w garniturze, stwierdziłam, że każdy mężczyzna po dwudziestym pierwszym roku życia powinien nosić dopasowane spodnie. Tkanina działała cuda na jego i tak już niesamowitą budowę ciała. - Serio, nie mogę uwierzyć, że to on jest twoim mentorem. – powiedziała. - Tak, ja też nie jestem pewna, jak do tego doszło. – przyznałam, wciąż wpatrując się w jego gabinet. Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

- Kogo to obchodzi? Dowiedz się dla mnie, czy jest singlem. Widziałam, że jadł lunch z jakąś dziewczyną, ale to mógł być ktokolwiek. – powiedziała Hannah, przechylając głowę, by lepiej mu się przyjrzeć. – Wydaje mi się, że często randkuje, a jest tylko kilka lat starszy ode mnie. Mocno przygryzłam wargę od środka, żeby nie powiedzieć jej, by się od niego odwaliła. Chciałam ją znienawidzić za to, że się nim interesuje, ale nie mogłam jej za to winić. Każda kobieta z oczami zrobiłaby to samo. - To prawdopodobnie nie pojawi się na naszym szkoleniu. – zauważyłam, a w tym samym momencie koledzy Hannah ze stolika zawołali ją, by do nich dołączyła. - Nieważne. Po prostu go zapytaj. Możesz wspomnieć, że pytasz dla przyjaciółki, czy coś takiego, jeśli jesteś zbyt nerwowa. Przyjaciółki. Byłyśmy przyjaciółkami? Byłyśmy współlokatorkami, więc zakładam, że przyjaźń była w domyśle. - Och, i zamówmy potem coś na wynos. Nic nie ochrzci naszego mieszkania, tak jak zupa wonton! – powiedziała, żartobliwie poruszając brwiami, po czym wycofała się w kierunku swojego biurka. Kiwnęłam głową, pozwalając, by mój wzrok znowu przesunął się na drzwi gabinetu Graysona. Jeśli chciałam wiedzieć, dlaczego ogłosił się moim mentorem, dlaczego nie mogłabym go po prostu o to zapytać? Beatrice nie wróciła jeszcze do swojego biurka, a on zostawił uchylone drzwi. Reszta była zbyt zajęta powrotem do pracy, by mnie zauważyć, a gdyby ktoś zobaczył, jak rozmawiamy, mógł po prostu założyć, że chodziło o sprawę zadania mentorskiego. A, technicznie rzecz biorąc, właśnie tak było. Z tą myślą ruszyłam prosto do jego biura, próbując powstrzymać mój osobisty uśmiech. Kiedy zbliżyłam się do drzwi, zobaczyłam, że siedzi pochylony za biurkiem i kompletnie pogrążył się w pracy. Dwa razy delikatnie zapukałam w drzwi. To był przyjazny rodzaj powitania, ale kiedy uniósł wzrok na mnie znad swojej pracy, nie wyglądało na to, że chciał przyjaznej rozmowy. Nie, wyraźnie wolałby, żeby nie było żadnej. Zignorowałam znaki ostrzegawcze i kontynuowałam mój plan. - Wygląda na to, że będziesz moim mentorem. – powiedziałam z uśmiechem, wchodząc do jego biura. Sam nie powiedziałby, że mam wejść do środka, więc albo ja musiałam przejąć inicjatywę, albo stałabym w progu i marzyła o tym, by być na tyle odważną, żeby wkroczyć do jaskini smoka. Poprawił krawat i przesunął dłonią w dół po jego materiale, zanim w końcu się odezwał. - Zaczniemy jutro. Jest miejsce, które chcę, byś zobaczyła i jest tylko kilka przecznic stąd. Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

Cóż, to na pewno było szybciej, niż się tego spodziewałam. - Brzmi dobrze. – powiedziałam, próbując wymyślić coś, przez co mogłabym zostać w jego biurze trochę dłużej. – Brooklyn powiedziała mi, że pójdziesz z nami na kolację. Uniósł lewą brew. - Naprawdę? Kiwnęłam głową i wzięłam kolejny, niepewny krok w stronę jego biurka. Jego wzrok przesunął się na moje stopy; wiedział, co robiłam. - Tak. Powiedziała, że musiała cię do tego zmusić. Odchylił się do tyłu na fotelu, palcami przebiegając po krawędzi biurka. - Jestem zajętym facetem, Cameron. Nie wychodzę zbyt często. Skrzyżowałam ramiona i przeniosłam ciężar ciała na lewą nogę. -Ale dla mnie wyjdziesz? Westchnął i wskazał na drzwi. - Zdajesz sobie sprawę, że nikt nie przychodzi do mojego biura bez zaproszenia. Ale mimo to ty weszłaś tu sobie tak, jakby znajdowały się tutaj drzwi obrotowe z twoim imieniem. Spojrzałam na jego drzwi, które były szeroko otwarte. Mnie przywołały, bym tu przyszła, ale wyobrażałam sobie, że dla wszystkich innych musiało to oznaczać wielki czerwony X, ostrzegający ich przed wejściem. - Podoba mi się tutaj. – przyznałam, przyglądając się wystrojowi pomieszczenia. Był męski, z ciemnozieloną fototapetą lasu i wbudowanymi w ścianę drewnianymi regałami, sięgającymi od podłogi do sufitu, wzdłuż całej ściany. – Poza tym, mamy wspólną historię. - Muszę wracać do pracy. – powiedział, tonem na tyle delikatnym, że prawdopodobnie mogłabym przedłużyć naszą rozmowę o kolejne pięć minut, ale nie chciałam go drażnić, więc zaczęłam wycofywać się w kierunku drzwi. – Więc, jutro. Jego niebieskie oczy utkwione były w mojej twarzy. Kiwnął głową. - Jutro. A teraz zamknij drzwi. - Zaczekaj. – Zrób to, zapytaj go. Zrób to. – Jak udał się lunch? - Cameron. – Brzmiał na zmęczonego i zirytowanego. – Wyjdź z mojego biura. - Ładna była. – dodałam, wypychając go jeszcze bardziej poza jego dobry nastrój. Zmrużył oczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

- Tak i uprawialiśmy seks dokładnie w tym miejscu, w którym stoisz. – powiedział, a jego słowa były jak jadowite szpony. – To chciałaś usłyszeć? Po tym nawet nie musiał ponownie mnie prosić, żebym wyszła. Odwróciłam się bez słowa i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Zawiasy aż zabrzęczały, a Beatrice rzuciła mi zaciekawione spojrzenie, kiedy mijałam jej biurko. - Miło, że do nas dołączyłaś. – warknął Alan, kiedy zajęłam swoje miejsce. Nawet nie kłopotałam się tym, by wyjaśnić powód swojej nieobecności. Wiedział tylko tyle, że Grayson miał być moim mentorem, ale moje milczenie musiało go wkurzyć jeszcze bardziej. - Skoro masz czas trzepotać rzęsami przed prezesem, przypuszczam, że możesz też zostać dłużej i dokończyć te szkice łazienek, które muszą być skończone na jutro. – kontynuował, mówiąc ostrym tonem. Zostać dłużej? Peter rzucił mi współczujący uśmiech. Chciałam się spierać, ale nie dałam Alanowi satysfakcji, że mnie wkurzył. - Brzmi świetnie. – stwierdziłam z fałszywym entuzjazmem. Uśmiech na mojej twarzy był kwaśny. Alan odchrząknął i wrócił do pracy. O piątej biuro zaczęło pustoszeć, kiedy pracownicy, jeden po drugim, chwytali swoje torby i teczki, po czym kierowali się do wind. Ja, z drugiej strony, tkwiłam na swoim krześle, szkicując oprawy oświetleniowe dla łazienek w jakimś wieżowcu. Głód wgryzał mi się w żołądek, ale nie chciałam pytać Alana, czy mogę coś zjeść, więc się nie ruszałam. Mój pierwszy dzień w pracy nauczył mnie trzech rzeczy: Grayson był aroganckim draniem, Alan był kompletnym kretynem, a ja musiałam porozkładać przekąski po swoim biurku, jeśli miałam jakiekolwiek nadzieje na przeżycie w Cole Designs. O szóstej Grayson wyszedł ze swojego biura, z telefonem przyciśniętym do ucha. Gęsia skórka pojawiła się na moim karku, kiedy szedł za moim biurkiem w stronę windy. Zatrzymałby się i ze mną porozmawiał? Skupiłam się na ołówku w swojej dłoni i nasłuchiwałam jego rozmowy. Gdyby pomieszczenie było pełne, nie byłabym w stanie go usłyszeć, ale byliśmy praktycznie sami – oprócz Alana – więc każde słowo słyszałam bardzo wyraźnie. - Właśnie wychodzę. – powiedział. – Przyślę po ciebie samochód, żeby cię odebrał. Nie kłopocz się ubieraniem, nie wyjdziemy dziś z mojego mieszkania. Zwalczyłam potrzebę, by rzucić ołówkiem w tył jego szyi. Nie ma mowy, by Grayson był aż tak otwarty co do swoich związków. Odstawiał przede mną przedstawienie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

Prawda? Chciał, żebym wiedziała, że jest niedostępny. Bardzo niedostępny. Tylko że nie wiedział o tym, że nie chciałam go łatwego i dostępnego. Chciałam go upolować. - Masz kolejnych dwadzieścia łazienek do naszkicowania, zanim stąd dziś wyjdziesz. – przypomniał mi Alan, skutecznie wylewając na mnie mentalne wiadro lodowatej wody. Jęknęłam w duchu. Naprawdę wiedział, jak zniszczyć chwilę swoimi ponurymi poleceniami oraz strasznym oddechem. Wkrótce byliśmy jedynymi pracownikami pozostałymi w biurze i wiedziałam, że w każdej innej sytuacji pomyślałabym, że poprosił mnie, żebym została dłużej, bo chciał do mnie uderzać, czy coś. Może jakiś inny mężczyzna by to zrobił, ale nie Alan. Miałam wrażenie, że był aseksualny. Jak kaktus. Chociaż, szczerze mówiąc, byłam tak głodna, że gdyby powiedział mi, że mogę iść do domu, jeśli pozwolę mu dotknąć swojej piersi, czy coś w tym stylu, to błyskawicznie bym ją wyciągnęła. Byłam naprawdę głodna i miałam świetne cycki, więc… nieważne. Ale to nie była opera mydlana, a on prawdopodobnie nie był sprawcą seksualnym, więc musiałam pracować dalej. O wpół do ósmej, zdeterminowana, by wytrzymać tak długo, jak tylko Alan będzie tego chciał, napisałam do Brooklyn, błagając o jakąś kolację. Alan był w łazience, więc stwierdziłam, że miałam kilka minut na to, by żebrać o jedzenie. Poza tym, groziło mi, że się przewrócę, jeśli wkrótce czegoś nie zjem.

Cammie: SOS. Błagam, wyślij mi jedzenie. Szef kutafon trzyma mnie do późna. Brooklyn: Grayson każe ci zostać do późna pierwszego dnia? Dzwonię do niego. Cammie: NIE! To szef z mojego zespołu. Staram się mu udowodnić, że mogę wytrzymać obciążenie pracą. Brooklyn: Żarcie w drodze. Cammie: DZIĘKUJĘ!

Po tym, jak wysyłam jej ostatniego smsa, widzę, że kilka minut wcześniej napisała do mnie Hannah.

Hannah: Będziesz niedługo w domu? Właśnie zamówiłam pizzę. Cammie: Nie, zjedz beze mnie. Alan każe mi zostać do późna. :( Hannah: Okej. Nieważne. Zapytaj Graysona, czy jest wolny! Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Natychmiast kasuję jej drugą wiadomość. Ups, palec mi się omsknął. - Nie sądzę, że płacimy ci za smsowanie. – nagle odzywa się zza mnie Alan, cholernie mnie przestraszając. Niemal rzuciłam w niego telefonem w próbie obronienia się. Przewrócił oczami i znowu zajął miejsce obok mnie. Chciałam mu wyjaśnić, że prosiłam tylko swoją siostrę o jedzenie, jak zrobiłby każdy normalny człowiek, ale wtedy zadzwonił jego telefon. Piskliwy dźwięk odbił się od ścian pustego biura. Podnosi go po drugim dzwonku. - Słucham. – mówi ostro. Nie mogłam usłyszeć tego, kto był po drugiej stronie słuchawki, ale modliłam się, by nie był to klient potrzebujący czegoś na już. Jak długo może mnie tutaj właściwie przetrzymać? - Nie. Nie… właśnie wychodzimy. – powiedział Alan, a na krawędzi jego głosu rozbrzmiewał strach. Mój ołówek zatrzymuje się w połowie linii. - Nie zostalibyśmy dłużej… Jego słowa zostały przerwane, a potem dźwięk martwej ciszy po drugiej stronie telefonu zmienił się w ciche mamrotanie. Alan wstał, a krzesło zapiszczało na cementowej podłodze. - Czas się zbierać. Weź swoje rzeczy, żebym mógł zamknąć biuro. Był wkurzony, bardziej, niż przez cały dzień. Zabrałam więc swoje przedmioty, po czym w ciszy zjechaliśmy windą na parter. Przez ten cały czas, wyobrażałam sobie, co Grayson robił z kobietą, z którą rozmawiał przez telefon, kiedy wychodził. To była ta sama, która pojawiła się dziś w jego biurze w czasie lunchu, czy może konkurowałam z więcej niż jedną kobietą? Musiałam przyśpieszyć swoją grę. Może Brooklyn miała stanik push-up, który mogłam jej ukraść. Tak, to był dobry pomysł. Krok pierwszy: oślepić go moimi piersiami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

Rozdział siódmy

Kiedy w środę rano Hannah weszła do kuchni, ja wlewałam sobie szklankę soku pomarańczowego. Udało nam się znaleźć mieszkanie do wynajęcia zaledwie kilka przecznic od Sterling Bank Building. Było małe, z długowłosym dywanem w stylu lat siedemdziesiątych oraz urządzeniami, które nie były używane od czasów średniowiecza, ale mogłyśmy chodzić do pracy pieszo, a w okolicy było pełno kawiarni i wypasionych barów. Musiałam tylko wytrzymać potencjalne zagrożenie azbestem na ścianach przez trzy miesiące i będę jadła naleśniki w Paryżu. - Dzień dobry. – powiedziałam, przechylając kubek w jej stronę w małym salucie, zanim wzięłam łyk. Mieszkałyśmy razem od kilku dni, ale ledwie widywałam ją w mieszkaniu; wydawało się, że nie miałyśmy podobnych harmonogramów. Ja funkcjonowałam jak normalny człowiek, a ona jak jakiś nietoperz. Odchrząknęła i podeszła do ekspresu do kawy. Obserwowałam, jak nalewa sobie kubek, po czym odwraca się do mnie, a jej szczęka opada w zdziwieniu. - Taka sukienka jest trochę prowokacyjna do pracy, nie sądzisz? – zapytała, mierząc mnie spojrzeniem od góry do dołu. Zerknęłam na siebie. Pewnie, sukienka była trzy czy cztery centymetry krótsza, niż normalnie bym założyła, ale czy to naprawdę było takie złe? Wcześniej zrobiłam sobie zdjęcie w lustrze stojącym w mojej sypialni i wysłałam je do Brooklyn. Po pięciu sekundach odpisała: „Ta sukienka jest dla ciebie stworzona!” Gdyby jej założenie do pracy było zbyt ryzykowne, ona na pewno by mi o tym powiedziała. - Myślisz, że powinnam się przebrać? – zapytałam, zerkając na nią i dopiero zauważając, że jest w nieładzie i rozczochrana. Wczoraj, po tym, jak skończyła swoją pizzę, wyszła na miasto i słyszałam jak wraca chwilę po trzeciej nocy. Worki pod oczami były efektem braku snu. Mimo to byłam zazdrosna o jej towarzyskie życie. Ja po pracy byłam zbyt zmęczona i starczyło mi sił tylko na oglądanie Bravo. No dobra, kogo ja oszukuję? Nawet gdybym nie była zmęczona, zostałabym w domu i to oglądała. Mam priorytety, a one obejmują telewizję. Wzruszyła ramionami. - Jest dobrze. Nieważne, chodźmy już. Zmarszczyłam brwi i skończyłam dopijać swój sok, czując się o połowę mniej pewnie, niż czułam się, zanim Hannah weszła do kuchni. Założyłam tę sukienkę dla Graysona, w dziecinnej próbie zdobycia jego dzisiejszej uwagi. Nie wyznałby mi

Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

swojej miłości dlatego, że ubrałam krótką sukienkę, ale może to sprawi, że będzie na mnie patrzył trochę dłużej, niż zwykle. Tego potrzebowałam: jego słabego punku.

*** - Cameron, mógłbym z tobą przez chwilę porozmawiać? – zapytał Grayson, kiedy przeszłam przed jego drzwiami w drodze do łazienki. Zatrzymałam się w pół kroku i odwróciłam się w kierunku jego biura. Znacząco wpatrywał się w rąbek mojej sukienki, a następnie jego wzrok powędrował w dół po moich nagich nogach. - Wejdź i zamknij drzwi. Mój żołądek wykręcił fikołka, kiedy usłyszałam jego prośbę. O mój Boże, tak. Ale to było proste. Poprosi mnie o rękę. Przełknęłam ślinę, czując, że moje serce pędzi w oczekiwaniu. Liczyłam na to, że będzie po prostu na mnie patrzył, ale zaproszenie do jego biura i zamknięcie drzwi to coś o wiele, wiele lepszego. Kiedy ciężkie drzwi zostały już zamknięte, Grayson rzucił pióro na papiery i wstał, okrążając swoje biurko i z każdym krokiem emanując swoim autorytetem. Skrzyżował ramiona i wyprostował się. Przyłapałam się na tym, że go papuguję, starając się zwiększyć mój wzrost, żeby się z nim równać. Naprawdę chciałabym, żeby nie nosił czarnego garnituru. Z wszystkim poradziłabym sobie lepiej, tylko nie z czarnym garniturem. - Czy jest pani zaznajomiona z oficjalnym ubiorem do pracy, panno Heart? – zapytał, mrużąc powieki. Roześmiałam się, tylko raz, zanim zamknęłam usta. Jeśli chciał, żebyśmy odnosili się do siebie formalnie, możemy tak zrobić. Zimne powietrze klimatyzacji, pod którą stałam, sprawiło, że poczułam dreszcze na ramionach i nogach, a gęsia skórka wystąpiła na mojej skórze. Powiedziałam sobie, że to sprawka temperatury, a nie uważnego wzroku Graysona. Wciąż czekał na moją odpowiedź. - Nie jestem pewna. Może odświeżysz mi pamięć? – powiedziałam, używając sugestywnego tonu. Rozprostował ręce i nacisnął przycisk interkomu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

- Beatrice, mogłabyś sprawdzić, czy panna Heart dostała podręcznik nowego pracownika? A najlepiej ten z wytłuszczoną rubryką dotyczącą odpowiednich strojów. Znowu się roześmiałam, zaskoczona, że zadał sobie trud, by ostrzec Beatrice o tej sytuacji. - Natychmiast, proszę pana. – odpowiedziała Beatrice, zanim Grayson uniósł palec i sprawiając, że w pomieszczeniu zaległa cisza. - O której wyruszamy na miejsce budowy? – zapytałam. Potrząsnął głową i wrócił na swoje krzesło, zbyt chętnie stwarzając między nami przestrzeń. - Dzisiaj tam nie pojedziemy. Nie, kiedy jesteś tak ubrana. Jutro włóż spodnie i przyjedź pół godziny wcześniej. Pojedziemy, zanim wszyscy inni się zjawią. Zmrużyłam powieki. Zachowywał się tak, jakbym stała przed nim w bieliźnie. Suknia była odrobinę zbyt krótka, ale to było LA: normalne zasady co do stroju tu nie pasowały. Akurat rano widziałam kobietę idącą z psem, ubraną w górę od stroju kąpielowego, legginsy i botki. No dajcie spokój. Kiedy ja nie ruszałam się ze swojego miejsca, Grayson usiadł w fotelu. - Masz pracę do wykonania. – powiedział, jasno wskazując, że powinnam wyjść. – Chyba że, oczywiście, chciałabyś znowu zostać do późna. Wypraszał mnie tak szybko, jak mnie tu zaprosił. Miałam nadzieję na coś w stylu prawdziwej rozmowy, ale to, co zrobił, sprawiło tylko, że poczułam się jak niesforna nastolatka. Odwróciłam się w stronę drzwi, czekając na jakiś komentarz z jego strony. Ale kiedy moja dłoń dotknęła klamki, powoli się uśmiechnęłam, zdając sobie sprawę, że miałam taką samą moc, jak on. Musiałam tylko wiedzieć, jak jej użyć. Odwróciłam głowę i rzuciłam mu przebiegły uśmieszek. - Wybrałam tą sukienkę dla ciebie. Nie spojrzał na mnie, ale długopis w jego dłoni się zatrzymał, choć nie uniósł wzroku znad swoich dokumentów. - Żebyś następnym razem, kiedy będziesz miał randkę na lunchu lub dziewczynę czekającą w twoim mieszkaniu, wiedział, że to mój sposób na błaganie cię, byś dał nam to, czego oboje chcemy. W chwili, gdy skończyłam mówić, Grayson uniósł dłoń z palcem wycelowanym prosto na drzwi. Jego niebieskie oczy były ostre jak lód. Mięśnie na jego twarzy poruszyły się, kiedy zacisnął szczękę. Był wkurzony. - Wyjdź z mojego biura, Cameron.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

Wypluł każde słowo tak, jakby sprawiało mu to ból fizyczny. Odwróciłam się i otworzyłam drzwi, po czym pozwoliłam, by zamknęły się za mną z ciężkim trzaskiem. Okna w jego biurze się zatrzęsły, a kilku architektów siedzących nieopodal spojrzało na mnie z ciekawością. Zignorowałam ich spojrzenia i skierowałam się w stronę swojego biurka, zirytowana. - Miło, że do nas dołączyłaś. – powiedział Alan od razu, jak tylko usiadłam na krześle. – Jesteś do tyłu ze swoją pracą, a skoro byłaś już w kuchni więcej razy, niż mogę zliczyć, nie sądzę, że potrzebujesz przerwy na lunch. Przygryzłam mocno wargę i skupiłam się na swojej pracy. - Właściwie, Alan, to skończyłam rano te zadania, o które mnie prosiłeś i około godziny temu zabrałam się za to, co mam zrobić na popołudnie. – powiedziałam, uśmiechając się uroczo. – Chciałbyś, żebym zaczęła robić coś jeszcze? Mógł kazać mi pracować w czasie przerwy – Grayson i tak całkowicie odebrał mi apetyt – ale nie zamierzałam pozwolić mu na myślenie, że nie traktuję tej pracy poważnie. Później tego popołudnia, Beatrice położyła na moim biurku podręcznik pracownika, uśmiechając się lekko. Kiedy go otworzyłam, sekcja co do zasad ubierania była podkreślona jasnożółtym markerem. Peter zachichotał ze swojego miejsca, na szczęście Alan i Mark byli zbyt zajęci, by to zauważyć. Zanim wyszłam – o wpół do dziewiątej, dzięki potrzebie Alana, by niszczyć mi życie – wrzuciłam podręcznik do kosza na śmieci i mentalnie przejrzałam swoje spodnie, zastanawiając się, które z nich były najbardziej dopasowane. Jeśli ja mam patrzeć na jego idealne garnitury, on będzie cierpiał razem ze mną.

***

- Otwórz. – powiedziałam, waląc w drzwi do mieszkania Brooklyn, desperacko potrzebując pozorów normalności w moim życiu. Nie jadłam od dziesiątej rano, bo Alan zmusił mnie, bym pracowała podczas lunchu, więc miałam w planach napad na zamrażarkę Brooklyn i wypełnienie swojego żołądka lodami Rocky Road. Są zdrowe, bo w środku mają orzechy… Drzwi się otworzyły, ukazując przystojnego-jak-zawsze Jasona. Cholera. Czasami zapominałam, jaką szczęściarą była moja siostra. W mojej opinii nie był tak przystojny, jak Grayson, ale i tak był wart każdego zachwytu swoich fanek. Nie widziałam go od kilku dni, a biorąc pod uwagę to, że był na boso, w spodniach od Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

piżamy i podkoszulku w mieszkaniu mojej siostry, wydawało się, że wszystko między nimi było w porządku. Dwie gwiazdy rocka siedzą na drzewie… - Cammie! Cześć. – powiedział, otwierając szerzej drzwi, bym weszła do środka. Jason przyjął sobie za punkt honoru, by być dla mnie ekstremalnie miłym. To prawdopodobnie miało coś wspólnego z tym, że kiedyś wysłałam mu zatrutego grejpfruta w koszu z owocami, kiedy złamał serce mojej siostrze. To nie był jeden z moich momentów z klasą, ale prawda jest taka, że to nawet nie była prawdziwa trucizna, tylko czekoladowe środki przeczyszczające. Nie igra się z moją siostrą, żeby potem oczekiwać, że ujdzie mu to płazem. Na szczęście, on i Brooklyn rozwiązali swoje problemy, co postawiło mnie w niezręcznej sytuacji, kiedy to musiałam przeprosić go za to, że „prawie go zabiłam”. No dajcie spokój. Najgorsze, co by się mogło stać, to gdyby musiał odłożyć swoją gitarę na kilka dni na rzecz rolki papieru toaletowego. Wielka mi rzecz. - Co tam, J? Odsuń się, mam misję lodową. – mruknęłam, wymijając go i udając się prosto do kuchni. - Och, nie ma sprawy! Ciebie też miło widzieć, siostrzyczko. – zawołała Brooklyn z salonu. Uniosłam dłoń, machając jej leniwie, po czym schyliłam się, by otworzyć szufladę zamrażarki. ZŁOTO. Złoto w formie średniej wielkości pojemnika lodów Rocky Road, połyskujące w zamrażarce niczym diament na mrozie. Wyciągnęłam je, chwyciłam łyżeczkę i ruszyłam do salonu, po drodze ściągając z siebie buty. Brooklyn siedziała na kanapie, trzymając na kolanach gitarę. Gitara Jasona leżała porzucona obok niej. Musieli pracować nad albumem, zanim niegrzecznie wtargnęłam do środka. Och, no cóż, teraz już za późno, żeby wyjść. Mam pojemnik lodów, które muszę rozpracować. - Zaśpiewaj dla mnie, mon petit fille7. – zażartowałam, zakładając pod siebie nogi i szukając wygodnej pozycji. Uniosła brew, zanim Jason stanął przed nią, podnosząc swoją gitarę by dołączyć do niej na kanapie. Ich fani zabiliby, żeby znaleźć się na moim miejscu. Miałam miejsce w pierwszym rzędzie na sesji akustycznej dwóch najgorętszych gwiazd rocka w branży. A zależało mi tylko na lodach. Chwilę mi zajęło, by przywyknąć do myśli, że moja siostra była gwiazdą muzyki, ale już od kilku lat jest sławna. Przez lata była solową artystką, ale kilka miesięcy temu jej wytwórnia muzyczna ustawiła jej występ na Grammy razem z Jasonem Monroe – innym znanym, solowym artystą.

7

Francuski – moja mała dziewczynko

Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

Od początku wiedziałam, że skończy się to tak, że się w sobie zakochają (serio, ich dzieci wyglądałyby jak wystylizowane hipsterskie aniołki, z wojskowymi butami zamiast skrzydeł), ale im zajęło trochę dłużej zorientowanie się w tym. Jason na początku był trochę kretynem, ale moja siostra się na to nie godziła. Hm, gdyby tak o tym pomyśleć, to może ona udzieli mi rady, jak radzić sobie z Graysonem. Wsadziłam do ust kolejną łyżeczkę lodów, a Jason zaczął brzdąkać na swojej gitarze. Rozsiadłam się, gotowa zrelaksować się po długim dniu, kiedy mój telefon zaczął wibrować w kieszeni. No serio? Wyciągnęłam go, żeby sprawdzić i zobaczyłam na ekranie imię Hannah. Wyszła na miasto ze swoimi współpracownikami. Ich trójka pięć po piątej szła w kierunku windy ze śmiechem, którego nie można było zignorować, a w tym samym czasie Alan stwierdził, że znowu zostaję do późna. Byłam trochę zazdrosna, że oni już się tak dogadywali, ale nie miałam zbytniego wyboru. Alan był na razie moim szefem. Do czasu, kiedy wychodziłam z biura, ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było spotkanie się z pracownikami w barze w centrum miasta. Bolały mnie stopy i mózg. Chciałam tylko usiąść na kanapie i posłuchać dobrej muzyki. Odrzuciłam jej połączenie, a potem obserwowałam, jak Brooklyn i Jason razem grają. Przerabiali słowa, które właśnie napisali. Co jakiś czas Brooklyn przekręcała słowa, a Jason je zapisywał, dodając do tego swój własny talent. Wiedziałam, że brałam to za pewnik, zobaczenie tej dwójki, jak współpracuje, ale dla mnie była to po prostu normalna noc z siostrą. - Myślę o rzuceniu mojej pracy architekta i zostaniu gwiazdą pop jak wy. – powiedziałam, kiedy jakiś czas później odłożyli gitary i zrobili sobie przerwę. - Nie jestem gwiazdą pop. – zaprzeczył Jason, w tym samym czasie, kiedy odezwała się Brooklyn: - Cammie, znienawidziłabyś to. Poza tym, śpiewasz jak kot, który dopiero co zjadł masło orzechowe. - Ta, no cóż, to i tak byłoby lepsze od pracy, którą mam teraz. Mój szef jest do dupy. Skończyłam pracę jakieś pięć minut temu. - Mówisz poważnie? – zapytała Brooklyn, obracając się, by spojrzeć na zegarek wiszący na ścianie. - Chcesz, żebym go dla ciebie pobił? – odezwał się Jason, puszczając mi oczko. - Tak. – odpowiedziałam bez cienia wyrzutów sumienia. Pokochałabym Jasona, jeśli pobiłby Alana. Może mógłby też trochę wyprostować Graysona. Brooklyn odstawiła gitarę i strzeliła kostkami palców. - Koniec! Porozmawiam sobie trochę z twoim szefem. – powiedziała tonem, który zarezerwowany był dla momentów, kiedy się wkurzała. I to porządnie. Och, Jezu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

Wrzuciłam łyżkę do lodów, krzywiąc się. - Nie. Proszę, nie rób tego. Brooklyn potrząsnęła głową. - Za późno. Nikt nie będzie wykorzystywał mon petit dejune. Część mnie chciała jej powiedzieć, że właśnie nazwała mnie „swoim małym śniadaniem”, ale inna część miała ochotę ostrzec Alana. Może i był straszny, ale piekło nie zna straszliwszej furii nad wściekłość mojej siostry.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

Rozdział ósmy

Kwota zaoszczędzona do Paryża: 312 dolary. Rzeczy, które mam: nową szczoteczkę do zębów, którą ukradłam z łazienki Brooklyn. Rzeczy, których potrzebuję: wszystko inne. Francuskie zwroty, które znam: S’il vous plait, donnez-moi ce croissant… co chyba tłumaczy się jako: „Daj mi croissanta, jeśli życie jest ci miłe”.

***

W czwartek rano zatrzymałam się przed placem budowy i stwierdziłam, że nie ma tu nic poza fundamentem i tylko szkieletem domu, który kiedyś tu stanie. Z miejsca za kierownicą w moim samochodzie mogłam dostrzec śmieci i narzędzia pokrywające podłogę. Z westchnieniem, sięgnęłam do tyłu po swoje buty robocze. Wiedziałam, że lepiej nie wchodzić na budowę w szpilkach. Gwóźdź wbity w nogę nie jest fajny. Niestety, buty robocze i spodnie też nie. Grayson, goń się. Kiedy już zawiązałam buty, sprawdziłam telefon, żeby upewnić się, że jestem pod właściwym adresem. Dźwięk chrzęszczącego gruzu przykuł moją uwagę i uniosłam wzrok. Z przeciwnego kierunku na ulicę wjechała ciemnoszara Tesla. Jak ryba poruszająca się w wodzie, samochód wjechał na miejsce parkingowe przez domem. Drzwi otworzyły się i ze środka wysiadł Grayson w ciemnych jeansach, koszulce z kilkoma guzikami i roboczych butach. Cóż, moje jajniki właśnie eksplodowały. Dłonią przyłożył do oczu, by zasłonić sobie słońce i przez chwilę patrzył na dom, prawdopodobnie oceniając postępy w budowie. Siedziałam, obserwując go, dopóki nie odwrócił się i nie zobaczył, że byłam w samochodzie – mojej dwunastoletniej Toyocie Corolli, tzn. seks na kółkach. Nie do końca równała się z jego autem, ale ja nie potrzebowałam czegoś fantazyjnego. Za trzy miesiące opuszczę kraj i chciałam sprzedać samochód ze wszystkim, co się da, a co mogłoby mi zapewnić dzień lub dwa za granicą. - Chodźmy. – wrzasnął, kiedy od razu nie ruszyłam się, by do niego dołączyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Przewróciłam oczami i wysiadłam z samochodu, nastawiając się na poranny chłód. To się nie stało – zamiast tego było parno i wilgotno. Zdjęłam swoją marynarkę i przerzuciłam ją przez ramię, kiedy szłam w jego kierunku. Pominął oficjalne powitanie i udał się prosto do domu; najwyraźniej oczekiwał, że pójdę za nim posłuszny szczeniaczek. Od razu zaczął wskazywać na różne aspekty budynku, takie jak belki podporowe i ich rozmieszczenie. Wiedziałam, że spodziewał się, że to zapamiętam, ale nie wypiłam jeszcze swojej porannej kawy i szanse, że przyswoję jakieś informacje, były znikome. Teraz, kiedy jego tyłek tak wyglądał w jeansach Levi’s? Z tego z łatwością zdałabym egzamin. Mogłabym wskazać i nazwać każdą sekcję jego tyłka. W innych okolicznościach cieszyłabym się na możliwość prywatnego wyjazdu tylko z nim, ale byłam za bardzo rozproszona Graysonem i zbyt zajęta próbowaniem wymyślenia sposobu, by z nim porozmawiać. Poprowadził mnie w głąb budynku i kontynuował wskazywanie jego cech. Opisywał, jak klient poprosił go o nowoczesną, otwartą zabudowę. Zdziwiła mnie wysokość pierwszego piętra. Grayson zaprojektował niebotyczne sufity w połączeniu z ogromnymi oknami, które pozwalały na wpuszczenie dużej ilości naturalnego światła. Wiedziałam, że kiedy budowa się skończy, dom będzie spektakularny. - Więc, jak ci minęła noc? –zapytałam, kiedy weszliśmy co czegoś, co stanie się ogromną sypialnią. Zatrzymał się, żeby zerknąć na mnie ponad ramieniem. - Nie sądzę, żeby to odnosiło się do miejsca pracy, Cameron. – Jego wzrok ostrzegał mnie, żebym odpuściła. Uśmiechnęłam się, bo wiedziałam, że właśnie w ten sposób odpowie. - Masz rację. Trzymajmy się śrubek i wkrętów, jak roboty. Beepbeep. Grayson westchnął i odwrócił się, żeby iść dalej. - Było w porządku. – przyznał. Uśmiechnęłam się, nawet jeśli tego nie widział. - Moja noc też była całkiem fajna. – zaoferowałam. – Dzięki, że pytasz. Poszłam do klubu ze striptizem, a potem z grupą tancerek obrabowałyśmy bank. Za dużo nie wzięłyśmy, bo, jak wiesz, striptizerki nie mają za wielu kieszeni. Roześmiał się i pokręcił głową. - Czy ktokolwiek powiedział ci, że jesteś nieznośna? – zapytał, odchodząc dalej. Pewnie, powiedział nieznośna, ale wiem, że miał na myśli nieodparta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

Po tym nalegał, żebyśmy kontynuowali rozmowę o domu i tym razem rzeczywiście go słuchałam. Projekt był zbyt niesamowity, by go zignorować i uwielbiałam słuchać Graysona, kiedy mnie przez niego przeprowadzał. To było jak zerknięcie do jego twórczego umysłu. Założyłam, że byliśmy sami na budowie, dopóki nie dotarliśmy do tylnych drzwi i natknęliśmy się na grupę pracowników na trawie, szykujących się do tego, by rozpocząć dzień. Chudy mężczyzna, który nie wyglądał na więcej niż osiemnaście lat, używał pilarki, by pociąć na segmenty deski z drewna. Reszta załogi rozpakowywała swoje tacos i rozmawiała z ożywieniem, dopóki nie zauważyli Graysona. Natychmiast się wyprostowali i przerwali rozmowy, czekając, aż on się odezwie. Grayson był zarówno architektem, jak i generalnym wykonawcą projektu, co dawało mu prawie pełną kontrolę nad budową – fakt, który, jestem pewna, niezmiernie go cieszył. Kiedy skończył wydawać instrukcje, odwrócił się i skinął na mnie, byśmy wrócili do pustego domu. - Przepraszam za to. Pewnie było to nieco nudne. – powiedział, zerkając na mnie, kiedy szliśmy. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. - Nie, właśnie to uwielbiam. O to się nie martw. Kiwnął głową. - Więc, co dokładnie robiłeś zeszłej nocy? – zapytałam, próbując po raz ostatni zachęcić go do przeprowadzenia prawdziwej rozmowy. Na chwilę przeniósł na mnie swoje niebieskie oczy i lekko potrząsnął głową. - Do czego zmierzasz, Cameron? Roześmiałam się, unosząc w górę ręce. - Nie wszystko musi do czegoś zmierzać, Grayson. Czy pracownica nie może sobie po prostu porozmawiać ze swoim szefem? Grayson odchrząknął. - Pewnie. Tyle że ciebie nie ciekawi, co robiłem zeszłej nocy, tylko z kim to robiłem. Odwróciłam się, by spojrzeć na kuchnię, albo na to, co miało być przyszłą kuchnią, żeby nie zauważył rumieńców na mojej twarzy. Twarz płonęła mi z zażenowania. - A jeśli tak jest? – zaryzykowałam, wciąż się do niego nie odwracając. - Zachowujesz się dziecinnie, zadając te pytania. Myślisz, że nie mówiłem poważnie tamtego dnia w moim biurze, o tym, że nic się między nami nie wydarzy. Grasz w grę. Oczywiście, że mu nie uwierzyłam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

- To nie czyni ze mnie dziecinnej. Tylko upartą. – odpowiedziałam, obracając się, by na niego zerknąć, nadal czując piekące resztki rumieńców na policzkach. – I jeśli pamiętasz, to jest praca, a nie gra. - Nie zabrałem cię tutaj, żeby o tym rozmawiać. –stwierdził, posuwając się do przodu tak, że musiałam szybko iść, żeby nadążyć. Powinnam była odpuścić. Już i tak go wkurzyłam, ale byliśmy z powrotem na ulicy, sekundy od rozdzielenia się i wrócenia do swoich aut. Jakakolwiek szansa na prywatną rozmowę skończy się, kiedy do nich wejdziemy. - Myślałeś kiedykolwiek o mnie, kiedy z nimi byłeś? Innymi kobietami w twoim życiu? – zapytałam, zatrzymując się na trawie. W sekundzie, kiedy te słowa wymknęły się z moich ust, miałam ochotę je złapać i wepchnąć do swojego gardła, po czym zastąpić je pożegnaniem. Nigdy nie byłam tak odważna, jak w ciągu ostatnich kilku dni. Zazwyczaj szłam po to, czego chciałam, ale jest różnica w byciu pewną siebie, a w byciu szaloną. To jak, jakbym chciała, żeby się skręcał, żeby czuł się niekomfortowo w moim towarzystwie. Musiałam wyszarpnąć go zza tych murów, które wokół siebie zbudował. Coś w Graysonie sprawiało, że wypływały na wierzch każde cząstki mojej pewności siebie. Może chodziło o to, że uważał mnie za atrakcyjną, a może o to, że niedługo wyjeżdżałam. Tak czy inaczej, czułam, że nie mam nic do stracenia. Zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na mnie wściekle. Staliśmy tak przez kilka sekund, a jego niebieskie oczy ostrzegały mnie, bym się trzymała z daleka, najlepiej, jak mogły. Zamarłam w swoim miejscu, zaciskając pięści i czekając na jego odpowiedź. - Nie. – odpowiedział, krótko kręcąc głową. – Kiedy byłem wczoraj z Nicole… w moim łóżku… z jej nogami owiniętymi wokół mojej szyi, ani razu o tobie nie pomyślałem. Chciałam się na niego rzucić i przywalić mu w tą wkurzająco-oszałamiającą twarz. Jego postępowanie praktycznie błagało mnie, bym to zrobiła, ale zamiast tego znalazłam w sobie resztki pewności siebie, jakie mi zostały i zbliżyłam się do niego, zatrzymując się dopiero kilka centymetrów od jego klatki piersiowej. - Ale z ciebie kłamca, Grayson. – oświadczyłam, kiedy napięcie wokół nas jeszcze bardziej wzrosło. - Wiesz, kim jeszcze jestem? – zapytał, pochylając się nieco bliżej. Gapiłam się na jego usta, kiedy mówił. – Twoim szefem. Zacisnęłam szczękę i mrużąc oczy, przez chwilę na niego patrzyłam, po czym się odwróciłam. Kiedy od niego odchodziłam, pozostawał całkowicie cichy, w przeciwieństwie do emocji, które się we mnie gotowały. Serce waliło mi w piersi, Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

kiedy zdałam sobie sprawę, że poniosę konsekwencje przez swoje gierki. Był moim szefem i miał wpływy w tym mieście. Gdybym naciskała zbyt mocno, zbyt szybko, moja kariera byłaby skończona, ale coś mówiło mi, że gra podobała mu się tak mocno, jak mnie. Mimo wszystko, nie musiał mnie zatrudniać, nie musiał być moim mentorem i przede wszystkim nie musiał się przyznawać do tego, że czuje do mnie pociąg. Mógł zachować dla siebie ten mały sekret.

***

Kochanka Graysona, Nicole, pojawiła się później tego dnia na lunchu w jego biurze. Kiedy jej chuda sylwetka płynęła przez główne pomieszczenie, mentalnie wyzywałam Graysona na czym świat stoi. Zadzwonił do niej celowo. Chciał, żebym się wycofała. Nie docenił mnie. Odwróciłam się, by spojrzeć, jak wkracza do jego biura. Beatrice zauważyła, że się na nią patrzę i zrobiła gest, jakby wymiotowała. Uśmiechnęłam się i puściłam jej oczko. - Trzeci raz w ciągu dwóch tygodni. – odezwał się Peter, przyciągając moją uwagę z powrotem do naszego stołu. – To rekord. - Czego? - Spotkań Graysona w czasie lunchu. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby tak przyprowadzał kobiety do swojego biura. – stwierdził. Wzruszyłam ramionami z udawaną obojętnością i próbowałam wrócić do pracy. Przez cały czas, kiedy Nicole była za jego zamkniętymi drzwiami, moje uszy próbowały wyłapać jakikolwiek dźwięk dochodzący z jego biura. Przysięgłabym, że usłyszałam jej jęk, ale nikt inny nie wydawał się tego zauważyć, więc pewnie to sobie wyobraziłam. Dwadzieścia minut później, kiedy wracałam z kuchni z kubkiem parującej zupki z paczki, drzwi od biura Graysona otworzyły się i wyszła Nicole. Jej blond włosy były nieco bardziej potargane, niż kiedy tutaj weszła. Jej czerwona szminka była rozmazana pod jej dolną wargą i chociaż starała się iść zwyczajnie w stronę wind, było jasne, co się między nimi wydarzyło. Kurwa, kurwa, kurwa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

Jakikolwiek apetyt, który wcześniej odczuwałam, został zastąpiony chęcią zwymiotowania. Wrzuciłam swój kubek do kosza na śmieci stojącego blisko mojego biurka, wiedząc, że jeśli chwilę dłużej go potrzymam, rozbiję go na jego drzwiach. - Wszystko gra? – zapytał Peter, patrząc podejrzliwie na kosz, gdzie moja biedna zupka rozbryzgała się na jego ściankach. - No jasne. – odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem, zanim odwróciłam się do swojego szefa. – Alan. Skończyłam swoje zadania z poranka. Masz coś innego, nad czym mogłabym popracować?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

Rozdział dziewiąty Przez resztę tygodnia nie widziałam już Graysona w biurze, a moja wiara w jego pociąg do mnie zaczynała słabnąć. Codziennie przyjeżdżał zanim ja dotarłam do pracy, a wychodził dopiero wtedy, gdy ja już wyszłam lub wtedy, gdy byłam zajęta i tego nie widziałam. Kto to wie. Tak czy inaczej, byłam o dwa kroki od wpadnięcia do jego gabinetu, żeby sprawdzić, czy jeszcze żyje. W piątek wieczorem stałam przed swoją szafą, niesamowicie wkurzona tym, że Grayson postanowił mnie unikać od czasu naszej małej konfrontacji na budowie. Znając go, prawdopodobnie spróbuje też wyplątać się z kolacji. Mimo wszystko organizowana była po to, by świętować moją nową posadę – posadę, którą pewnie teraz niewątpliwie żałował, że mi dał. Westchnęłam i przesuwałam na wieszakach swoje koktajlowe sukienki, licząc na to, że któraś zacznie krzyczeć: „ WŁÓŻ MNIE! SPRAWIĘ, ŻE GRAYSON PADNIE PRZED TOBĄ NA KOLANA!” Co dziwne, byłam pozostawiona sama sobie. Moje ubrania chyba nie były szczególnie rozmowne dziś wieczorem. Delikatne pukanie do drzwi odwróciło moją uwagę od polowania na sukienkę, więc odwróciłam się i dostrzegłam Hannah, stojącą z kubkiem jogurtu w dłoni. Zerwała wieczko i zlizała je do czysta, a ja machnęłam, by weszła do środka. - Wychodzisz? – zapytała, spoglądając na moje włosy. Właśnie skończyłam je zbierać w niski kok u podstawy szyi. - Tak, na kolację. A co z tobą? – zapytałam, odwracając się do swojej szafy. Hannah i ja wciąż wypracowywałyśmy zasady dotyczące wspólnego mieszkania. Mieszkanie z nią było trochę jak mieszkanie samemu. Zazwyczaj późno wracała do domu po przesiadywaniu ze znajomymi na mieście, a ja późno kończyłam pracę. Rankami szłyśmy razem do pracy, ale wtedy lubiła meldować się u swojej mamy, więc serio, mieszkałam z duchem. Nie chciałam przez to powiedzieć, że niczego się o niej nie dowiedziałam. Wiedziałam, że lubiła ustawiać termostat na mroźne temperatury, miała zasadę co do co naczyń do zmywania (czyli że tego nie robiła) i lubiła słuchać o szóstej wrzeszczącej muzyki, kiedy szykowała się do pracy. Nie było tak źle: na drugi dzień zostawiła trochę ciasta czekoladowego, a ja wzięłam kęs tak mały, że przekonałam się, że nie będzie w stanie tego zauważyć. Hej, czasami trzeba brać, co się da. - Och, wychodzisz na kolację? Fajnie. Ja nie mam na dziś żadnych planów. Chyba że liczyć objadanie się i oglądanie odcinków Prawa i Porządku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Zmarszczyłam brwi na widok sukni wiszących przede mną. Chciałam, żeby na kolacji byli tylko Jason, Brooklyn, Grayson i ja, ale nie chciałam też zostawiać Hannah samej. Tak naprawdę nie byłyśmy przyjaciółkami, ale to byłaby dobra okazja do tego, by poznać ją lepiej. - Może pójdziesz z nami? Będzie fajnie. – mówię z uśmiechem. – Właściwie to będzie mała grupka, no i Grayson też idzie. - Grayson, nasz szef? – zapytała, unosząc brwi. Kiwnęła głową. - Od lat przyjaźni się z moją siostrą. Jeszcze wyżej uniosła brwi. - Twoją siostrą, gwiazdą pop? O mój Boże, czy Jason Monroe też tam będzie? Zapomniałam, jak dziwne było dla większości ludzi przesiadywanie z moją rodziną. Dla 99,9% Amerykanów Brooklyn Heart i Jason Monroe byli nową parą Hollywood, gwiazdami w magazynach. - Tak, Jason też. – odpowiedziałam, starając się zbagatelizować całą sytuację. Może to nie był taki dobry pomysł. - O mój Boże! Daj mi tylko chwilę, to szybko się przebiorę.

***

Dwie godziny później, kiedy patrzyłam, jak Hannah po raz trzeci dotyka ramienia Graysona od czasu, kiedy przyniesiono nam przystawki, głęboko, głęboko w duszy żałowałam, że ją zaprosiłam. Dlaczego musiałam się nią przejąć? Powinnam pozwolić jej oglądać serial, aż rozbolałyby ją oczy. Przez moją potrzebę bycia miłą i przyjazną, sprawiłam, że byłam piątym kołem u wozu. Jak tylko przyjechaliśmy, wiedziałam, że wieczór będzie katastrofą. Wytworna, francuska restauracja i my, przy najlepszym stoliku, w ustronnym kącie z przyciemnionym światłem. Ale co mi z tego, jeśli nawet nie siedziałam obok Graysona? Kiedy podeszliśmy do stołu i wybieraliśmy krzesła, Grayson usiadł obok Jasona, a Hannah tak szybko zajęła miejsce obok niego, że rozważałam, czy nie posiada jakiś supermocy. No poważnie.Przez chwilę stałam obok stolika, patrząc na to, jak ich czwórka siada na krzesłach. Oszczędzę wam okropnych szczegółów, ale przez pierwsze trzydzieści minut musiałam słuchać, jak Hannah zabiera każdy oddech Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

Graysonowi, opowiadając historie ze studiów, z dorastania i ulubione rzeczy w pracowaniu dla niego. Wow, mów mu dalej, że co za zbieg okoliczności jest w tym, że oboje uwielbiacie śmietankę do kawy o smaku orzechów laskowych. Są orzechowe i waniliowe. Podążając tą logiką, jesteś też bratnią duszą ze śmierdzącym Gary’m z finansów. Zerknęłam na Hannah spod rzęs akurat w momencie, kiedy delikatnie unosiła rąbek swojej sukienki o kolejny centymetr. Grayson akurat rozmawiał z Jasonem na temat inwestycji czy czegoś równie nudnego, więc skorzystała z okazji. Dlaczego, kurwa, dlaczego ja ją w ogóle zaprosiłam? - Więc, Grayson, byłeś kiedyś w Ameryce Południowej? – zapytała Hannah, wtrącając się w jego rozmowę z Jasonem. – Bo ja byłam tam z moim klubem architektonicznym ze studiów. Naszym oryginalnym zadaniem było zbudowanie szkoły, ale dzieciaki nauczyły nas, że nie potrzebujesz czterech ścian i starych biurek, możesz się uczyć gdziekolwiek. - Czekaj, więc zbudowaliście dla nich szkołę czy nie? – zapytała Brooklyn. Hannah rzuciła jej złowrogie spojrzenie. - Nie. Straciliśmy trochę czasu, bo pierwszego dnia padało, a reszta zdecydowała, że spędzimy cztery dni na zwiedzaniu ruin. W każdym razie, Grayson, ruiny są jeszcze lepsze na żywo. Koniecznie musisz to zobaczyć. Grayson kiwnął dobrodusznie głową, po czym wrócił do jedzenia, nieprzygotowany na niezręczność tej kolacji. - Cammie, jak podobał ci się pierwszy tydzień pracy? – zapytał Jason po drugiej stronie stołu. Zwykle dałabym sobie chwilę, żeby go podziwiać. W końcu, według magazynu People, był Najseksowniejszym Mężczyzną, Jaki Kiedykolwiek Się Urodził... czy coś takiego. Ale dziś nie byłam w nastroju. Nie, kiedy Hannah praktycznie się oblizywała, przygotowując się do wbicia zębów w Graysonie. - Taa, było, um… w porządku. – powiedziałam, okręcając ravioli na swoim widelcu. Ledwie byłam w stanie wziąć dwa kęsy. Za każdym razem, kiedy widziałam, jak Hannah zwraca uwagę Graysona, albo – broń Boże – emituje jeden z tych swoich chichotów, ślepa furia zastępowała mój głód. Jeśli od niechcenia wbiłabym jej widelec w dłoń, tak, żeby musiała jechać do szpitala, czy to krzyczałoby „ZDESPEROWANA”? Nie byłam pewna, więc wrzuciłam ten pomysł na stos „może”. - Wow, aż tak źle się dla mnie pracuje, Cammie? –zapytał Grayson, po raz pierwszy tego wieczoru zwracając się bezpośrednio do mnie. Fakt, że nazwał mnie „Cammie”, a nie „Cameron” przy mojej siostrze tylko mnie wkurzył bardziej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

- Tak naprawdę nie pracuję dla ciebie. Cały dzień jesteś zamknięty w swoim biurze. Ja cały dzień tkwię z Alanem i jego błyskotliwą osobowością. – Praktycznie zadrżałam, kiedy wypowiedziałam na głos jego imię. - Będę miał na niego oko. – obiecał, kiedy Hannah położyła dłoń na jego ramieniu, by jeszcze raz zwrócić na siebie jego uwagę. Widelec drgnął mi w ręce. - Grayson! – Hannah wręcz krzyknęła. – Chciałam ci powiedzieć, jak bardzo podoba mi się program mentorski. Mam Alana jako nadzorcę i w rzeczywistości jest naprawdę świetnym nauczycielem. Pokazał mi plany dla… - W tym momencie jej głos przeszedł w proste bla blabla. Odwróciłam się, żeby zobaczyć, czy mogę znaleźć ukojenie w Brooklyn i Jasonie, ale szeptali sobie słodkie słówka do ucha – albo tak założyłam – więc pozostałam sama sobie, piąte koło, jakbym urodziła się do tej roli. Mam dość. Rzuciłam widelec na talerz i odsunęłam swoje krzesło. - Idę się przewietrzyć. – powiedziałam do nikogo w szczególności. Brooklyn ruszyła się, by iść za mną, ale rzuciłam jej spojrzenie mówiące, że ma się nie ruszać. Dobry, solidny wdech smogu z LA był tym, czego właśnie potrzebowałam. Musiałam się otrząsnąć. Nie cierpiałam osoby, którą się stawałam: niepewną siebie powłoką dziewczyny. Na studiach byłam pewna siebie, otwarta i szczęśliwa. Nie obchodziło mnie, co myśleli o mnie inni. Teraz nie potrafiłam nawet przetrwać kolacji bez wychodzenia z siebie. Nie mogłam jeść. W jednej minucie wszystko grało, a w następnej Grayson wpieniał mnie tak bardzo, że czułam się tak, jakbym całkowicie traciła kontrolę. To wszystko jego wina. Butem kopnęłam kamyk i skrzyżowałam ramiona na piersi jak melodramatyczna nastolatka. Czemu traciłam czas na Graysona? Czemu czułam, że muszę go zdobyć? Bo, naprawdę, chodziło mi właśnie o to. Gdybym chciała od niego czegoś poważniejszego, rozegrałabym to spokojnie i postawiła krok do tyłu. Nie. Chodziło o dreszcz polowania. Ale dlaczego? Nie potrzebowałam dodatkowego stresu. Musiałam tylko pracować przez trzy miesiące, zabrać wypłatę i uciec z piekła Los Angeles, do Francji, gdzie znajdę jakiegoś ładnego Francuza, którego będę trzymać między swoimi nogami. Sama myśl o wyjeździe z LA mnie uspokoiła. Zacznę w Paryżu, oczywiście. Jeśli chciałam zobaczyć wieżę Eiffla osobiście i podróżować po świecie, żyjąc pełnią życia, to właśnie tam muszę zacząć. Może zostałabym tam przez tydzień lub dwa, jedząc tyle croissantów, ile się da i sypiać z tyloma Francuzami, na ilu się odważę. Jak powiedzieć po francusku „Dostać się do czyichś spodni”? Będę musiała sprawdzić. (Albo, no wiecie, polegać na starej, dobrej mowie ciała.) - Cammie? – odezwał się głos za mną, wyrywając mnie z moich myśli. Zamknęłam oczy, kiedy zarejestrowałam fakt, że głos ten należał do Graysona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

Wyszedł za mną. Zanim się odezwałam, skrzyżowałam ramiona na piersi nawet mocniej. - Co mogę dla ciebie zrobić, Grayson? – zapytałam, nie kłopocząc się tym, by się do niego odwrócić i zaszczycić go spojrzeniem. Kilka minut temu byłabym szczęśliwa, gdyby troszczył się wystarczająco, by wyjść i ze mną porozmawiać, ale w tym momencie chciałam po prostu zostać sama. Nie czułam ani odrobiny swojej pewności siebie. Nie czułam się kokieteryjna czy atrakcyjna. Chciałam wcisnąć pauzę w naszej grze. - Zastanawiałem się tylko, od czego musiałaś odetchnąć. – powiedział. Od ciebie. Ciebie. Ciebie! Nadal uparcie wpatrywałam się w drogę. - Niczego. –To słowo miało wielką moc: moc zaprzeczenia przed kimś swoim prawdziwym uczuciom, kiedy jesteś bezbronna i wystawiona na ciosy. Obserwowałam samochody jadące ulicą i próbowałam skupić się na nich, a nie na swoich emocjach. Ale wtedy Grayson znowu się odezwał. - Cammie. Powiedział moje imię tak, jakby błagał mnie, żebym coś zrobiła. Podobał mi się wydźwięk mojego imienia w jego ustach, a kiedy dotknął mojego ramienia, by odwrócić mnie twarzą do siebie, nie opierałam się. Dobra, jeśli chciał prawdy, to ją dostanie. - Wszystkiego. Musiałam odetchnąć od wszystkiego. – odpowiedziałam, nie unosząc wzroku znad jego granatowego krawatu. Zawsze tak idealnie leżał na środku jego piersi, jakby był przyklejony do tego miejsca. Może to dlatego go pragnęłam. Był idealny, jego życie było poukładane, on był zdeterminowany i oddany – a ja byłam tego kompletnym przeciwieństwem. Miałam ochotę odlecieć, ominąć pozostałą część kolacji i wędrować samotnie przez resztę nocy. - Cóż, nie mogę naprawić wszystkiego. – powiedział z lekkim uśmiechem, starając się mnie pocieszyć. – Możesz być bardziej specyficzna? Jego słowa były prostym żartem, ale przypomniały mi o kłótni, którą odbyłyśmy z Brooklyn krótko po tym, jak nasi rodzice odeszli. Nie chciałam rozmawiać z Brooklyn o rodzicach, nie chciałam widywać się z psychiatrą i nie chciałam chodzić na sesje grupowe. Ćwiczyłam sztukę unikania i zaczęłam wyślizgiwać się w każdym aspekcie mojego życia. Brooklyn starała się, jak mogła, dając mi przestrzeń, bym mogła dojść do siebie, ale jednej sobotniej nocy, w liceum, wtoczyłam się do mieszkania o dwie godziny za późno, ze świeżymi ranami na brodzie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

Byłam pijana od gównianej wódki, która wypaliła mi gardło i nie byłam w nastroju, by się z nią spierać. - Co ty wyprawiasz, Cammie? – krzyczała, kiedy szłam do swojego pokoju, ignorując ją przez całą drogę. - Och, nie próbuj być dla mnie mamą, Brooklyn. Odpierdol się. – Wypowiedzenie tych słów paliło moje gardło nawet bardziej, niż wódka. To był nasz pierwszy taki moment. Z siostrami zawsze tak jest. Pierwszy moment, kiedy przekraczasz granicę zaufania. Pamiętam, jak wzdrygnęła się na moje słowa, zraniona do żywego i zaskoczona moim okrucieństwem. - Nie mogę naprawić dla nas wszystkiego. – szepnęła. – Nie możesz sobie tego robić. Musisz przyjąć pomoc. Zatrzymałam się i uniosłam rękę, żeby dotknąć mojej twarzy. Nie mogłam sobie nawet przypomnieć, co spowodowało ten uraz, ale pomyślałam, że pewnie wziął się z pijackiej niezdarności. Brooklyn podeszła za mną i objęła mnie tak mocno, że aż bolał mnie żołądek. Staliśmy tak, dopóki nie mogłam już zaprzeczać swoim uczuciom. Byłam zmuszona do uznania przytłaczającej rozpaczy, którą dusiłam głęboko w sobie przez kilka miesięcy. Zmuszała mnie, bym to poczuła. - Tak mi przykro. – szepnęłam, a gorące, wielkie łzy spłynęły po moich policzkach. Stałyśmy w korytarzu, z jej piersią przyciśniętą do moich pleców, a ja płakałam, długo i przeraźliwie. Wystarczająco długo, by uświadomić sobie, że muszę się zmienić. - Cammie. – powtórzył Grayson, odciągając mnie od wspomnień i przywracając do teraźniejszości. Przełknęłam powoli ślinę, wiedząc już, co muszę zrobić. - Powiedz Brook, że źle się poczułam i wróciłam do domu. I upewnij się, że ktoś podwiezie Hannah. - Cammie. – powiedział, sięgając po moją dłoń, ale zbyt szybko uświadomił sobie swój błąd. Ręka opadła wzdłuż jego boku. – Wszystko gra? Odwróciłam od niego wzrok, spoglądając na ulicę. Dam ci znać, kiedy sama się tego dowiem, Grayson.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

***

Skończyło się na tym, że wybrałam się do swojego miejsca. To był jedyny punkt, w którym mogłam pozbyć się swojego zdenerwowania. Żeby tu dotrzeć, trzeba wjechać na prywatną drogę, która prowadzi do ogrodzenia portu lotniczego LA. Jeśli pojedzie się nią wystarczająco długo, w końcu natknie się na opuszczony, zapomniany cmentarz. Wydawało się, że to dziwne miejsce na cmentarz, tuż przy autostradzie obok portu lotniczego, ale musiał zostać tu postawiony na długo, długo przez lotniskiem. Zaparkowałam na poboczu i wyciągnęłam latarkę ze schowka. Kiedy pierwszy raz tutaj byłam, ćpun z mojego liceum powiedział mi, że zna miejsce, w którym może zajarać i patrzeć, jak odlatują samoloty. Tamtej nocy ślepo przyszłam tu z nim, zbyt naiwna, by uświadomić sobie, jaka głupia byłam, ale później nie żałowałam tego błędu. Następnym razem, kiedy tam poszłam, wymieniłam chłopaka i trawkę na możliwość przebywania w samotności. Tylko ja i moja latarka. To było wymarłe miejsce, pośrodku niczego, otoczone przez ciemność, ale samoloty zawsze leciały wtedy, kiedy ich potrzebowałam. Czasami miałam szczęście i widziałam cztery albo pięć lądujących lub startujących w przeciągu kilku minut od siebie. Usiadłam na wyniszczonym nagrobku, oparłam się o płytę i wyłączyłam latarkę. Siedząc w ciemności, wyobrażałam sobie, że to ja wylatuję w jednym z nich. Za każdym razem, kiedy słyszałam niskie dudnienie startowania, moje serce pędziło, a ziemia trzęsła się pod ciężarem samolotu, jakby była żywa. Moim ulubionym momentem był ten, kiedy samolot leciał bezpośrednio nade mną, kiedy wycie silnika było tak głośne, że zagłuszało wszystko inne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

Rozdział dziesiąty W kolejnym tygodniu, w poniedziałek i we wtorek, Alan znowu zmusił mnie do tego, bym została dłużej. Kto by się tego spodziewał. Dlaczego w ogóle kłopotałam się znalezieniem mieszkania? Powinnam po prostu ułożyć trochę ciuchów w szufladach swojego biurka, znaleźć prysznic, powiesić na suficie hamak i siedzieć w pracy przez dwadzieścia cztery na dobę. Alan byłby zachwycony. Potajemnie przypuszczałam, że sprawiało mu przyjemność, żeby przetrzymywać mnie do późna, bo po prostu mógł to robić. Nie było tak, że praca nie mogła poczekać do następnego dnia. Zadania, które Alan kładł przede mną minutę przez piątą, były przynajmniej mało ważne. Żadne z nich nie zajęło wystarczająco dużo mojej uwagi, żebym przestała odtwarzać w głowie w kółko opis Hannah na temat tego, jak skończył piątek dla niej i Graysona, aż w końcu myślałam, że eksploduje mi mózg. Och, po kolacji nie poszliśmy prosto do domu. Jechał przed siebie, a my rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Po prostu dobrze nam było w swoim towarzystwie. Wiesz, co mam na myśli? Nie. Nie wiedziałam, ale byłam pewna, że ukradła tą kwestię z przynajmniej kilkunastu romantycznych komedii. Powiedziałam mu o swoich wszystkich celach na następnych kilka lat. Po prostu mnie rozumie. Bardzo ci dziękuję za to, że zaprosiłaś mnie za kolację. Inaczej Grayson i ja nigdy nie nawiązalibyśmy więzi. Och, proszę, mów mi więcej o tym, jak ty i Grayson do siebie pasujecie. Naprawdę chciałabym tego posłuchać. Wiem, że to za wcześnie, ale naprawdę sądzę, że on może być „tym jedynym”. Rzygam. Przeczucie mówiło mi, że wyolbrzymiała całą sprawę, a moje serce pragnęło, bym przynajmniej raz miałam rację. Mimo to za każdym razem, kiedy widziałam Hannah w pobliżu biura Graysona, zaciskałam palce na ołówku tylko trochę mocniej. - Poradzisz sobie sama? – zapytał Peter, wstając z krzesła i rozciągając swoje ramiona nad głową. Był wtorkowy wieczór, a on miał zamiar mnie tu zostawić. Nie mogłam go za to winić. Była siódma i gdybym to ja skończyła swoją pracę, sprintem odbiegłabym od tych jarzeniówek tak szybko, jak tylko byłabym w stanie. Jak wyglądało światło słoneczne? Nie mogłam już sobie tego przypomnieć. - Tak, pewnie. Idź śmiało. Mam jeszcze tylko kilka rzeczy do nadrobienia. – Cóż za kłamstwo. Miałam zajęć jeszcze przynajmniej na godzinę lub dwie, co oznaczało, że będę pracowała sama w cichym biurze. Och, chwila. Niedługo przyjdzie ochrona, także przynajmniej będę miała towarzystwo. - Nie pracuj zbyt długo. – powiedział Peter, uśmiechając się delikatnie, po czym założył swoją skórzaną torbę na ramię i udał się w stronę windy. Obserwowałam, jak wychodził, zastanawiając się, jak to się stało, że to ja wyciągnęłam najkrótszą słomkę Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

ze wszystkich nowych pracowników. Hannah zaprosiła mnie na kolejną happy hour 8. Już nawet nie kłopotałam się tym, by zaakceptować ofertę. Wiedziałam, że i tak nie będę miała szans na wyjście. ***

Kwota zaoszczędzona do Paryża: 800 dolarów (Zdumiewające, ile można odłożyć, kiedy nie ma się życia towarzyskiego.) Rzeczy, które mam: podróżną szczoteczkę do zębów oraz międzynarodową ładowarkę do iPhona, którą znalazłam na Craiglist9. Rzeczy, których potrzebuję: wygodne buty do chodzenia… a także parę seksownych szpilek, kiedy będę wychodzić na miasto. Francuskie zwroty, które znam: Quelleestvotrebaguette… co w przybliżeniu przekłada się na „Jak wielka jest twoja bagietka?” Do stosowania zarówno w piekarni, jak i w klubie.

***

Następnego ranka weszłam do biura z uśmiechem na twarzy, trzymając przy piersi torbę pełną gorących drożdżówek. Miałam tyle czasu, żeby w drodze do pracy wstąpić do piekarni i wpadłam na genialny pomysł, żeby raczyć Alana tymi wypiekami, mając nadzieję na to, że być może pozwoli mi za to wyjść z biura o przyzwoitej godzinie. - Cammie, chodź tutaj. Spóźniłaś się. – Alan krzyknął, jak tylko wystąpiłam z windy. Spojrzałam w dół na swój cienki, skórzany zegarek. Nie spóźniłam się. Byłam dziesięć minut wcześniej. Większość stołów nadal była pusta, oprócz naszej małej grupki. Peter, Mark i Alan siedzieli przy biurkach i patrzyli na mnie z różnymi stopniami irytacji: Peter, w ogóle niezirytowany; Mark, ogólnie zdezorientowany moją obecnością (Mamy pewność, że on nie jest kosmitą?); Alan, niewiarygodnie wkurzony bez żadnego konkretnego powodu. 8 9

Godzina, kiedy w pubach alkohol jest sprzedawany po niższych cenach Coś jak nasze olx.pl

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

Z hukiem podstawiłam swoją torbę na stolik. - Nie spóźniłam się. – sprzeczałam się. - W środy przyjeżdżamy wcześniej, żeby pracować nad propozycjami konkurencji. – wyjaśnił Alan, jakbym robiła to już setki razy. - Cóż, nikt mnie o tym nie poinformował. – odpowiedziałam. Alan zignorował moje protesty i popchnął w moją stronę kopertę z szarego papieru. Zajęłam miejsce, a on przez następną godzinę opisywał projekt, nad którym mieliśmy pracować przez następne dwa miesiące. To był konkurs na projekt parku miejskiego w północnej części LA. Miasto miało wizję tego parku: chcieli ścieżkę, otaczającą ziemię, z jednej strony amfiteatr dla letnich przedstawień, miejsce z parasolem, z którego leciała woda, dla młodszych dzieci oraz kilka boisk do koszykówki w centrum parku. To byłoby ogromne przedsięwzięcie, a konkurować mogły wszystkie firmy architektoniczne w całej Kalifornii. Alan, Peter, Mark i ja będziemy odpowiedzialni za złożenie propozycji za Cole Designs. Jak tylko przeczytałam informacje, mój mózg zaczął przetwarzać pomysły. To dlatego chciałam być architektem. Projekty wspólnotowe jak ten zdarzały się może raz na dziesięć lat, a ja byłam zachwycona, że uzyskałam możliwość do pracy nad jednym z nich. Niestety, szybko zrozumiałam, że nie byłam tu po to, by zaoferować jakiegokolwiek rodzaju myśli, z wyjątkiem robienia notatek tego, co powiedział dziś Alan, a co on uważał za złoty projekt. Mylił się. Próbowałam wyrazić swoje zdanie. - A co z małą przebieralnią, obok parasola z wodą, żeby rodzice mogli tam przebierać swoje dzieci w stroje kąpielowe? - To byłoby paskudne. – odpowiedział. - A co, gdybyśmy zlecili zrobienie muralu na tylnej ścianie amfiteatru, by pokazać niektórych artystów LA? - Nie. Graffiti nie powinno być zachęcane. – sprzeczał się. - A może zaprojektujemy modułowe stoiska, które mogłyby dostarczyć możliwości dla rozwoju kariery prostytutek i dilerów z LA? - …żartowałam. Nie byłam wystarczająco odważna, by przetestować cierpliwość Alana taką sugestią. Po tym, jak odrzucił każdą moją propozycję, siedziałam po prostu cicho na swoim miejscu, szkicując luźne wzory i udając, że słuchałam beznadziejnych pomysłów Alana. Doskonaliłam kreskowanie na moim szkicu amfiteatru, kiedy jakaś dłoń dotknęła oparcia mojego krzesła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

- Jak idzie projekt? – odezwał się Grayson za mną, sprawiając, że ze strachu prawie wyskoczyłam ze skóry. Podskoczyłam na krześle i zakryłam swój notes z obawy, że zda sobie sprawę, że nie przywiązywałam uwagi do spotkania. Potem odwróciłam się, by na niego spojrzeć i chwyciłam cień zapachu jego ostrej wody kolońskiej. Jego ręka nadal spoczywała na moim krześle, a delikatny uśmiech na jego twarzy mówił mi, że widział już moje rysunki. Zarumieniłam się i zamknęłam notatnik tak dyskretnie, jak to tylko było możliwe. - Świetnie. Projekt parku będzie bardzo estetyczny. – odezwał się Alan, używając miękkiego tonu i uśmiechając się, ukazując pożółkłe zęby. Dlaczego, do cholery, park miał być „estetyczny”? Powinien być funkcjonalny i przyjemny. - W porządku. Mam nadzieję, że zobaczę jakieś makiety. – powiedział Grayson, zanim odepchnął się od mojego krzesła i wrócił do swojego biura. Przez kilka sekund w powietrzu utrzymywał się zapach jego perfum, a ja dyskretnie zerknęłam ponad swoim ramieniem, by patrzeć, jak odchodził. Tego dnia miał ubrany ciemnoszary garnitur z białą koszulą i krawatem w kolorze głębokiej czerwieni. Całość wyglądała idealnie. - Wystarczy na dziś. – warknął Alan. – Wrócimy do tego w piątek rano. Zastanawiałam się, czy Alanowi ciężko jest przyjmować polecenia od kogoś o połowę od niego młodszego, kto odniósł dwa razy większy sukces niż on.

***

Później, tego popołudnia, obserwowałam Graysona wracającego z kuchni, kiedy skręcił i zaczął iść w stronę mojego biurka. och, cholera, zobaczył, że się na niego gapię. Wyglądaj na zajętą, do cholery. Każda część mojego ciała zamarła, kiedy nasze spojrzenia się spotkały, a następnie, jednocześnie, moje serce zaczęło mocno walić, a powietrze napełniać moje płuca. - Cammie. – odezwał się, kiedy znajdował się kilka metrów ode mnie. – Musimy udać się potem na budowę mieszkania. Możesz jechać swoim autem i spotkamy się tam o czwartej. Punktualnie. - Och, okej. Widocznie moja odpowiedź nie była taka przekonująca, bo nie ruszył się od razu, żeby odejść w swoją stronę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

- Pamiętasz, gdzie to jest? – zapytał, pochylając się do przodu, by wyciągnąć ołówek z mojej dłoni i zapisać adres w notatniku. Nasze palce dotknęły się na krótko, ale to mi wystarczyło, by stracić zdolność do mówienia. - Tu jest adres, gdybyś go potrzebowała. – powiedział, zanim zwrócił się w stronę swojego gabinetu. – Och, i pewnie będziesz chciała się przebrać. – dodał, zerkając na mnie ostatni raz ponad ramieniem. –Ubrudzisz się10. Och mój słodki Boże. Teraz też muszę przebrać majtki. Dzięki, Panie Szefie. Najwyraźniej po tej krótkiej rozmowie moja koncentracja uciekła na resztę dnia. Wreszcie, o wpół do czwartej, wstałam ze swojego miejsca i powiedziałam Alanowi, że wychodzę. Słyszał, że Grayson polecił mi spotkać się z nim na miejscu, ale nawet mimo tego wyraz jego twarzy był bezcenny. Mamrotał coś pod nosem, ale nie spierał się, kiedy zbierałam swoje rzeczy i tanecznym krokiem wyszłam z biura, czując się tak, jakbym wygrała fortunę, wychodząc na dwór, gdzie wciąż świeciło słońce. No cześć, witaminko D. Kiedy uwolniłam się od apodyktycznego wzroku Alana, wyciągnęłam telefon i napisałam do Brooklyn.

Cammie: Jadę na budowę z Graysonem. Życz mi powodzenia. Brooklyn: Mam nadzieję, że poznasz tyle przystojnych pracowników, ile się da. Cammie: Aww, dzięki siostro. Upewnię się, że uda mi się przelecieć jak najwięcej z nich. Brooklyn: No i o to chodzi. Cammie: Alan kazał mi dziś wyostrzyć swoje wszystkie ołówki, bo najwyraźniej potrzebujesz stopnia magistra, żeby używać temperówki. Brooklyn: Ale z niego dupek. Czemu nie powiesz o nim Graysonowi? Cammie: Nie wiem. Może w końcu to zrobię… chcę tylko udowodnić Alanowi, że się myli. Uwielbiam patrzeć na jego minę za każdym razem, kiedy dowali mi pracy, a ja kończę to dzień szybciej. Brooklyn: Cóż, jestem przygotowana, żeby zrobić coś z tym zagrożeniem otrucia go. Powiedz tylko słowo. Cammie: Skończmy z tymi groźbami otrucia. Jeezu. Obie skończymy w więzieniu.

Grayson używa tu zwrotu getdirty, który dosłownie może oznaczać „ubrudzić się”, ale także „zachowywać się nieprzyzwoicie, uprawiać seks.” 10

Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

Brooklyn: To by było ciekawe. Nosiłybyśmy pomarańczowe kombinezony, a ja mogłabym zabawiać więźniów, tak jak Johnny Cash. Cammie: Ty śpiewasz pop ballady dla nastolatków… Brooklyn: Wymień jednego więźnia, który nie lubi dobrego popu. Cammie: Nie znam żadnych więźniów… Brooklyn: Dokładnie. #Przegrałaś

Popędziłam do domu, żeby założyć dopasowaną koszulkę z dekoltem i jakieś znoszone jeansy, zanim spotkałam się z Graysonem na budowie. Nie mogłam powstrzymać podekscytowania, które mnie przepełniało, kiedy jechałam przez miasto. Przez ostatnie kilka dni dużo myślałam o tym domu i nie mogłam się doczekać, by zobaczyć postępy w budowie. Ubrudzone ciężarówki stały na ulicy, kiedy przyjechałam na miejsce. Wszędzie byli budowlańcy. Musiało tam być wystarczająco mężczyzn, żeby z łatwością podzielili się na dwa lub trzy zespoły. Na zauważyłam nigdzie Graysona, więc ruszyłam w stronę domu, uważając na wszystko, co mogłoby przebić podeszwy moich butów. - Cammie. – zawołał Grayson, kiedy dotarłam do kuchni. Odwróciłam się i zobaczyłam go, stojącego z dwoma mężczyznami. Kiedy wypowiedział moje imię, oboje odwrócili się i patrzyli, jak się zbliżałam. - Cześć. – mruknęłam potulnie, zastanawiając się, czy mam słuchać ich rozmowy, czy trzymać się na uboczu. - To jest Cammie, współpracownik architekta w mojej firmie. – wyjaśnił im Grayson. Odwróciłam się, żeby się z nimi przywitać. Jednym z nich był fajny koleś z czarnymi dredami i tunelami w uszach. Obok niego stał gibki mężczyzna z okrągłymi okularami, które wydawały się niebezpiecznie zwisać z końcówki jego nosa. - Cammie, to Jim i Patrick. Pomagają przy instalacji elektrycznej w domu. Jim, facet z dredami, wystąpił na przód i potrząsnął moją dłonią. - Dobrze zobaczyć na miejscu kobietę, Cammie. Jak uwikłałaś się w architekturę? To niezbyt wytworna praca. – powiedział z uśmiechem. Mężczyźni odwrócili się do mnie i czekali, a ja zdałam sobie sprawę, że czekają, aż odpowiem na jego pytanie. Cholera. Muszą się na mnie gapić z taką uwagą? Jest takie coś, iPhone. Kupcie sobie i przestańcie skupiać uwagę na prawdziwe życie. - Och, um, tak. Właściwie, to nie jest to takie interesujące. – zaczęłam, rozglądając się i zerkając na pracowników, którzy zatrzymali się, by posłuchać mojej odpowiedzi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

Nie mogłam niczego wymyślić, patrząc na ich różne cechy: szerokie usta, kędzierzawe włosy, proste nosy. Ręce mi drżały i ukryłam je za plecami, żeby schować ukryć dowód mojego zdenerwowania. – Właściwie to przez znajomego mojej starszej siostry. – Odchrząknęłam. – Kiedy go poznałam, był, um, ukończył szkołę architektoniczną i usłyszałam, jak mówił o swojej pracy. Jego pasja była niemożliwa do zignorowania. – Celowo patrzyłam wszędzie, oprócz Graysona. – I, hm, tak. Samo słuchanie, kiedy mówił o architekturze, sprawiło, że się zakochałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

Rozdział jedenasty W architekturze. W architekturze! Słuchanie, jak mówi, sprawiło, że zakochałam się w architekturze! Zapomniałam dodać końcówkę tego zdania. Może to była freudowska pomyłka11, a może to w ogóle nic nie znaczyło. Tak czy inaczej, Grayson musiałby być głupi, gdyby nie zrozumiał, że to o nim mówiłam. Ilu przyjaciół architektów ma Brooklyn? Jednego. Graysona Cole’a. Zdawał sobie sprawę, jaki miał na mnie wpływ? Takie żenujące było przyznanie, że moją całą karierę oparłam na podsłuchanej rozmowie, którą usłyszałam w liceum. Kto tak robi? Ludzie, którzy potrzebują tabletek, by powstrzymać swoje szaleństwo. - Cóż, cieszymy się, że cię tutaj mamy, Cammie. – powiedział Jim z ciepłym uśmiechem. Stałam w milczeniu, kiedy oni kontynuowali rozmowę o czymkolwiek dyskutowali, zanim przyjechałam. Utrzymywałam wzrok na swoich stopach, próbując nie czuć się jak ogromna idiotka przez to, że przyznałam się do tego przed Graysonem. Kilka minut później, Grayson odwrócił się i pokazał, bym za nim poszła. Westchnęłam i zmusiłam swoje stopy, by się poruszyły. Kiedy byliśmy poza polem widzenia innych, Grayson odwrócił się i sięgnął po moje ramię, żeby mógł mnie odciągnąć na bok korytarza. Jego dłoń na moim ramieniu, tuż poniżej rękawka koszulki, wystarczyła, bym zatrzymała się w miejscu. - To prawdziwa historia? – zapytał, patrząc na mnie z góry. - Jaka historia? Och, tak, ta na temat przyjaciela Brooklyn, Chucka? Jest architektem krajobrazu, pewnie go nie znasz. Wymijający sarkazm był moją jedyną nadzieją. Potrząsnął głową, wbijając wzrok w podłogę; a potem w końcu uniósł na mnie spojrzenie. Prawie nie mogłam znieść ciężaru jego lodowato niebieskich oczu. - Nie wiedziałem, że byłem powodem, dla którego zakochałaś się w architekturze. – powiedział. Nie zakochałam się w architekturze, zakochałam się w Graysonie. A obie te rzeczy się zbiegły. Wzruszyłam ramionami, bardzo świadoma ciekawskich uszu wokół nas. - Cóż, naprawdę się cieszę, że tu jesteś. Następna część ci się spodoba. – dodał, po czym odwrócił się i ruszył korytarzem.

11

Kiedy ktoś powie coś, czego nie zamierzał.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

Zacisnęłam wargi, ukrywając mój ogromny uśmiech. Kiedy zaprosił mnie na budowę, wydawał się być formalny i zdystansowany. Ale, kiedy byliśmy sami w korytarzu, słowa były realne, a ich znaczenie ciężkie, namacalne… gra zdecydowanie powróciła. Chciałam Graysona Cole’a. ***

Kiedy doszliśmy do małego pomieszczenia, blisko tylnej ściany domu, Grayson podniósł z ziemi wielki młot i mi go podał. - Trzymaj. – powiedział z zuchwałym uśmiechem. - Co? Do czego mi to potrzebne? – zapytałam, jak tylko złapałam ciężkie narzędzie. Było cięższe, niż myślałam, że to możliwe. - Załoga wstawiła tutaj wczoraj, bez mojej zgody, płytę gipsowo-kartonową. Klienci chcą powiesić ogromne lustro wzdłuż tej bocznej ściany, więc musimy dodać warstwę sklejki, zanim ustawimy te płyty. - Więc chcesz, żebym to zburzyła? – zapytałam, upewniając się, a moje oczy praktycznie iskrzyły się od emocji. Posłał mi uśmieszek. - Dokładnie. Wręczył mi do ubrania papierową maskę, żeby kurz nie dostał się do moich płuc, a potem zostawił mnie z zadaniem. Myślałam, że zostanie ze mną, ale miał inne rzeczy do załatwienia na budowie. Przez chwilę jedynymi dźwiękami dochodzącymi z pokoju były trzaski mojego młota, do pary z cięższym oddechem za maską. Nawet bez uwagi Graysona, cieszyłam się tą robotą. Odczuwałam to w dziwnie terapeutyczny sposób, kiedy waliłam młotem w ścianę tak mocno, jak potrafiłam, po czym pociągałam go, a za nim odpadała cała sekcja płyt. W życiu ma się tylko kilka okazji, żeby masz wolną rękę do zniszczenia czegoś. - Radzisz sobie? – odezwał się Grayson z progu, opierając dłonie o ościeżnicę. Kiwnęłam głową, przygotowując się do tego, by znowu zatopić młot w ścianie. Uśmiechnął się do mnie z błyskiem w oczach, prawdopodobnie ze względu na to, jak głupio wyglądałam z maską na twarzy. Byłam w połowie zamachnięcia się, kiedy dostrzegłam dołeczek w jego policzku i całkowicie straciłam poczucie tego, co robiłam. Mój młot nawiązał kontakt zarówno ze ścianą, jak i z wzmocnionym dźwigarem ukrytym pod nią. Młot odbił się od płyty, a wstrząs przeszedł przez moje ramię jak błyskawica. Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

- O żesz kur… Odrzuciłam młot i pochyliłam się do przodu, ściskając ramię między klatką piersiową a udami, próbując złagodzić ból. Dłoń Graysona wylądowała na dolnej części moich pleców, a ja zacisnęłam powieki jeszcze mocniej. Mój mózg nie był pewny, na jakim doznaniu się skupić: na tym, że ręka miała mi zaraz odpadnie czy na cieple promieniującym z jego dłoni. A tam, ręka może odrosnąć, nie? Skupmy się na nim. - Cholera, założę się, że to zabolało. – mruknął, kucając obok mnie. – Wszystko gra? Wciąż nie otwierałam oczu. Pokręciłam głową. - Tak. Jestem tylko zażenowana. – stwierdziłam przez zaciśnięte zęby. Każdy wie, że trzeba sprawdzić ścianę, czy nie ma tam podpór – albo pieprzonych dźwigarów – zanim uderzy się w nią młotem. Doceniałam fakt, że Grayson nie próbował mnie poprawiać. - Rozproszyłeś mnie. – Dobrze, obwiń go o to. Zaśmiał się pod nosem, po czym sięgnął do mojej twarzy i odciągnął maskę od moich ust. - Rozproszyłeś mnie. – powtórzyłam, nie patrząc mu w oczy. - Ach, przepraszam. – Pochylił się do mojego ramienia i delikatnie przebiegł dłonią w dół mojej ręki. – Pozwól mi ją zobaczyć. Moja mama powtarzała mi, że jeśli kiedykolwiek doświadczę bólu, powinnam dotknąć albo uszczypnąć inną część ciała. To rozproszy umysł i oszuka cię tak, że będziesz myśleć, że ból już minął. Kiedy Grayson mnie dotknął, nie tylko rozproszył mój mózg. On przejął nad nim kontrolę. Pozwoliłam mu wziąć moją rękę w swoje dłonie i obserwowałam, jak powoli ją podnosił, by dojrzeć jakieś urazy. Miał wielkie dłonie, które były spracowane od zajęć fizycznych, a ja rozkoszowałam się ich zrogowaciałym dotykiem. Rozpostarł palce na moim bicepsie, a ja stałam nieruchomo, chcąc, by jego palce dotykały innych obszarów mojego ciała. Przyglądał mi się przez chwilę, po czym posłał mi uśmieszek. - Wygląda na to, że będziemy musieli ją amputować. - Ha ha, zabawne. Wzięłam rękę z jego uścisku, na wypadek, gdyby mówił poważnie o tym odcięciu. - Myślisz, że nic ci nie jest? – zapytał, patrząc na moje ramię. Wzruszyłam ramionami, ból przeszedł już w tępe odczucie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

- Myślę, że wystarczy mi jedno z tych ciasteczek ze stołu, które widziałam, jak tu szliśmy i powinno być w porządku. Zaśmiał się i pokręcił głową. - Chodź, pokażę ci rysunki projektów, kiedy ty będziesz dochodzić do siebie. Szłam za nim przez dom w kierunku ganku, gdzie stał mały stołek, używany jako prowizoryczne biurko. Grayson przeprowadził mnie przez projekt domu, a nawet wysłuchał moich komentarzy i krytyki. Cały się rozjaśnił, kiedy opowiadał o domu i o rodzinie, która w nim zamieszka, kiedy budowa zostanie ukończona. Kiedy mówił, obserwowałam jego jedną cechę na raz: usta, które wykrzywiały się w uśmiechu; zmarszczki przy jego oczach, które formowały się, kiedy wskazywał swoje ulubione elementy projektu. Kiedy tak staliśmy razem na ganku, wiedziałam, że znajdowaliśmy się w jakimś alternatywnym wszechświecie. Nic w tym wieczorze nie wydawało się być prawdziwe, od sposobu, w jaki byliśmy ubrani, do łatwości, z jaką nam się rozmawiało, kiedy się śmialiśmy i oglądaliśmy plany. Grayson chociaż raz zrzucił swój pancerz ochronny, a ja nie mogłam powstrzymać się przed pragnieniem jeszcze kilku takich momentów. Chciałam wstrzymać ten wieczór i zostawić wszystko takie, jakie jest, przez wieczność.

***

Następnego dnia znalazłam się przy swoim biurku dwadzieścia minut szybciej. Ledwie mogłam spać, myśląc o wieczorze z Graysonem, jak odczuwałam jego dłoń na swojej nagiej skórze. O wpół do siódmej odrzuciłam koc, poszłam pobiegać (co zakończyło się biegiem na koniec ulicy po kawę i bajgla), wzięłam prysznic i przyszykowałam się do pracy. Zależało mi na tym, żeby go zobaczyć, żeby udowodnić sobie, że wczorajszy wieczór nie był fantazją, a punktem zwrotnym w naszej relacji. W końcu, o ósmej rano, drzwi windy rozsunęły się i wyszedł z niej Grayson, ubrany w jasnogranatowy garnitur. Każdy krok, jaki postawił w swoich błyszczących, brązowych butach, rozbrzmiewał po pomieszczeniu. Uśmiechnęłam się szeroko, a wypełniało mnie podekscytowanie, kiedy próbowałam wymyślić, co najpierw powinnam mu powiedzieć. Myślałam o projekcie domu, kiedy tego ranka się ubierałam i nie mogłam się doczekać, by przedstawić mu kilka własnych pomysłów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

Odchyliłam się na krześle, kiedy się zbliżał i uśmiechnął od ucha do ucha… ale kiedy podszedł bliżej, zdałam sobie sprawę, że on nie zwalniał. Nawet nie zamierzał na mnie spojrzeć. Szybkim krokiem minął moje biurko i odezwał się bezpośrednio do Beatrice. - Umów Nicole na lunch i wstrzymaj wszystkie telefony do popołudnia. Odwróciłam się, by zobaczyć, jak wszedł do biura i zatrzasnął za sobą drzwi. Wpatrywałam się w nie, próbując zrozumieć, jak mogłam być tak głupia. Moje ulubione spodnie i dodatkowe pociągnięcie rzęs tuszem były absolutną stratą. Wyobraziłam sobie wczorajszy wieczór? Gdzie się podział ten facet, który wczoraj żartował o amputacji mojej ręki? Kiedy w porze lunchu pojawiła się Nicole, wyglądająca jak kot, który pożarł kanarka, wyszarpnęłam komórkę z torebki i napisałam do Brooklyn.

Cammie: Masz kogoś, z kim możesz mnie umówić? Brooklyn: Pewnie, niech tylko wyciągnę swój wizytownik. Jakieś preferencje co do wieku i zawodu? Cammie: Wolałabym, żeby byli w jakimś wieku i mieli pracę. Brooklyn: No dobrze, to wyklucza Larry’ego, dwuzębnego włóczęgę z metra. Cammie: Twoje żarty nie są teraz mile widziane. Brooklyn: Jeeeezu, no dobra, znajdziemy ci kogoś. Cammie: Żigolaki również nie wchodzą w grę. Brooklyn: Nie martw się, już przecież wykluczyłyśmy Larry’ego. Cammie: Ghdkuygl. Brooklyn: Nie jestem nawet pewna, czy w LA są mężczyźni, które spełnią twoje nieuzasadnione standardy. Cammie: Grayson zaprosił dziś Nicole na schadzkę w czasie lunchu. Brooklyn: Koniec. Usuwam go ze znajomych na Facebooku. Cammie: Czekaj, a jaki ma ustawiony status?

Nie cierpiałam tego, że chciałam to wiedzieć… ale nie mogłam się powstrzymać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

Brooklyn: Singiel. Cammie: Dobrze. A teraz znajdź jakąś osobę z dachem nad głową, z którą możesz mnie umówić. Brooklyn: Robi się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

Rozdział dwunasty

Moja złość na Graysona wzrastała coraz bardziej w przeciągu kilku następnych dni, kiedy ten wciąż ignorował moją obecność. Chciałabym mieć na tyle odwagi, żeby wpaść do jego biura i mu nagadać, ale wtedy przypomniałam sobie, że byłam normalną osobą, która nie mówiła takich rzeczy swojemu szefowi. W poniedziałek weszłam na salę konferencyjną na obowiązkowe zebranie działu i rozglądałam się w poszukiwaniu miejsca. Jedyne wolne krzesło było obok Graysona, na samym przedzie sali. Byłam w szoku, kiedy zobaczyłam, że Hannah jeszcze go nie zajęła, ale potem sobie przypomniałam, że kilka minut temu wyszła z Alanem. To nic, mogłam usiąść obok niego. Byłam dorosła. Wsunęłam się na krzesło i upuściłam swój notatnik z głośnym pacnięciem. Nawet się ze sobą nie przywitaliśmy, a spotkanie zaczęło się kilka minut później. Bazgrałam na kartce notatki, starając się ignorować każdy ruch Graysona, kiedy się poruszał oraz fakt, że jak zwykle wypsikał się tą cholerną wodą po goleniu. Chciałam nienawidzić tego zapachu, ale nie mogłam. W połowie spotkania, kiedy monotoniczne buczenie przedstawiciela HR stało się nie do zniesienia, w notatniku zapisałam pytanie do Graysona. Czemu mnie ignorujesz? Przesunęłam notes w jego stronę, a kiedy odchrząknął, wiedziałam, że przeczytał wiadomość. Sięgnął i jednym ruchem ręki odepchnął od siebie notatnik. Czując w sobie buzującą wściekłość, przygryzłam dolną wargę, tym razem decydując się na bardziej deklaratywne podejście. Skreśliłam „mnie ignorujesz?” i dopisałam „jesteś dupkiem?”. A potem podkreśliłam nowe pytanie pięć razy, żeby na pewno to dostrzegł i zobaczył, że naprawdę tak sądziłam. Bez wahania sięgnął po notatnik i wyrwał górną stronę, zgniatając ją w dłoni. Hałas rozbrzmiał w całej sali, przerywając w połowie zdania wywód przedstawiciela HR na temat etyki w miejscu pracy. - Kończymy już? – warknął Grayson. Wszyscy poruszyli się na krzesłach, próbując stać się niewidzialni tak, by jego gniew nie został skierowany na nich. Odchrząknęłam pod nosem i się od niego odsunęłam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

- Oczywiście, um, możemy dokończyć następnym razem. – zająknął się mężczyzna, zamykając swoją okładkę tak szybko i cicho, jak to było możliwe. - Świetnie. Wracajmy do pracy. – powiedział Grayson, odpychając swoje krzesło tak mocno, że uderzyło o ścianę. Zebrałam swoje rzeczy i odwróciłam się w stronę drzwi, utrzymując wzrok na tyle głowy kogoś idącego przede mną. Szłam za ostatnią osobą, dzięki mojemu miejscu z przodu pomieszczenia, ale tuż przed tym, jak chciałam wyjść, Grayson sięgnął za mną i zatrzasnął drzwi. Byliśmy sami. - Masz w ogóle pojęcie, jak nieprofesjonalnie się teraz zachowujesz? – zapytał zza mnie, a jego gorący oddech owiał moją szyję. - Wszyscy mogą cię usłyszeć. – odpowiedziałam, nie spuszczając wzroku z drzwi. - Wygląda na to, że nie wiesz, jak sprawy między nami będą wyglądać, więc ci to wyjaśnię. Nie spotykam się z pracownikami. Jeśli jestem w pracy, skupiam się na pracy. Nie jesteś dla mnie nikim więcej, niż moim pracownikiem. Przebiegłam językiem po dolnej wardze, próbując uspokoić swój gniew. Nie podziałało. Nic by nie podziałało. Dałam krok do tyłu, a mój obcas zatopił się w czubku jego buta. Nawet nie drgnął. Kolejny krok sprawił, że znajdowałam się przy jego piersi, a nasze biodra do siebie przylegały. Klamra jego paska wbijała się w moją skórę przez tkaninę sukienki, a ja sięgnęłam do tyłu, by złapać górną część jego uda przez spodnie. Żadne z nas się nie poruszyło, ale mogłam zobaczyć ścięgna przesuwające się w jego dłoni, kiedy pochylił się na zamknięte drzwi, a jednocześnie bliżej mnie. Może nie zdawał sobie sprawy z tego, co robił lub może… może zrobił to celowo, bo chciał być bliżej mnie. Wzięłam głęboki oddech, przesuwając dłoń nieco wyżej na jego udzie i spróbowałam wyciągnąć z niego prawdę. - Z jakiegoś powodu uważasz, że postępujesz słusznie, odpychając mnie. Może się boisz. – powiedziałam. Odsunął się ode mnie i zaśmiał się pod nosem, jakby moje oświadczenie było niedorzeczne. Ten dźwięk sprawił, że mój gniew wzrósł do poziomu, kiedy nie mogłam już go kontrolować. Oszalałam, jeśli myślałam, że mogę zmienić Graysona. Chciałam powiedzieć, że się myli i że nie chciałam już, żeby trzymał się ode mnie z daleka. Po tym, jak się zaśmiał, zdecydowałam zmienić przebieg rozmowy. - A może naprawdę jesteś po prostu dupkiem. – powiedziałam, dźgając go łokciem w żebra tak mocno, że słyszałam jego sapnięcie. Opuścił dłoń i się zgarbił, próbując złapać oddech. Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

Przekręciłam klamkę, otworzyłam drzwi i wyszłam, zostawiając go tam, czując się dobrze z tym, że choć raz on czuje fizyczny ból porównywalny do tego, co ja czułam.

***

We wtorek wieczorem, kiedy z biura wyszła ostatnia osoba, zsunęłam z siebie obcasy i naciągnęłam na stopy moje różowe, puchate skarpetki. Alan dał mi pracę na kolejne dwie godziny, ale zamierzałam zrobić to na swoich własnych warunkach. To nie było tak dobre, jak wyjście z pracy o przyzwoitej godzinie, ale przynajmniej skarpetki były wygodne. Udałam się do kuchni i zapaliłam światło, wiedząc, że potrzebuję jeszcze trochę kofeiny, żeby przetrwać następne godziny. Czekając, aż ekspres ją zrobi, przebiegłam w duchu po mojej liście rzeczy, które powinnam była powiedzieć Graysonowi w sali konferencyjnej. Myślał, że zachowywałam się nieprofesjonalnie? To on w czasie lunchu sprowadzał sobie dziewczynę i się z nią bzykał, na miłość Boską. I mów tu o nieprofesjonalności, hipokryto. Myślał, że jestem zabawna, kiedy próbowałam z nim szczerze porozmawiać? Zobaczy, jaka mogę być zabawna, kiedy następnym razem się do mnie odezwie. Zatrzasnęłam ekspres do kawy trochę za mocno, po czym skrzyżowałam ramiona na piersi, czekając, aż kawa będzie gotowa. - Cammie? – Rozległ się głos z korytarza. Odwróciłam się w stronę drzwi dokładnie w momencie, kiedy Grayson pojawił się w progu, zatrzymując się z poważnym wyrazem twarzy, kiedy zobaczył, że parzę tu kawę. Myślałam, że wszyscy już wyszli, ale najwyraźniej się myliłam. Jego marynarka zniknęła, a krawat miał poluzowany. Wyglądał na młodszego niż zwykle, z podwiniętymi rękawami koszuli i potarganymi włosami. - Czego chcesz, Grayson? – zapytałam, przeskakując uprzejmości. Myślał, że myliłam się co do spraw między nami? Pokażę mu, jak krystalicznie czysta była dla mnie teraz ta sytuacja. - Czemu nadal tu jesteś? Chyba nie, znaczy, nie czekałaś na mnie, co? – zapytał niezręcznie, pocierając delikatnie swój kark. - Och, odpieprz się. – Przewróciłam oczami. – Mówisz poważnie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

Kawa wlała się do kubka za mną, a po chwili ekspres zasyczał i się wyłączył. Odwróciłam się i chwyciłam parujący napój, zastanawiając się, czy byłoby warto go na niego wylać. Niee, wtedy musiałabym zrobić sobie jeszcze jeden. - Po prostu nie byłem pew… Przerwałam mu, obrzydliwie uroczym tonem. - Nie, wbrew temu, co możesz sobie myśleć, nie prześladuję cię. Alan znowu kazał mi zostać do późna. Grayson wziął niepewny krok, wchodząc w głąb kuchni i przesunął dłońmi po włosach. W ciągu ostatnich kilku minut często to robił, bawiąc się włosami i ubraniem. Kiedy wcześniej, rano, pierwszy raz wszedł do biura, jego włosy były perfekcyjnie ułożone; teraz były w nieładzie. Zanim mogłam się powstrzymać, wyobraziłam sobie jego głowę na mojej poduszce. Uczucie, które po tym nastąpiło, nie było przyjemne. - Czy on w ogóle ostatnio robi cokolwiek, czy po prostu wszystko zwala na ciebie? – zapytał, pozornie zaniepokojony. Wzruszyłam ramionami. Alan sprawiał, że przez cały dzień byłam zajęta, ale nigdy nie zwróciłam uwagi na to, co właściwie robił w tym czasie. - Kto to wie? Po prostu spuszczam głowę w dół i pracuję. - Cóż, powinnaś iść do domu. – powiedział, zbliżając się do mnie na kolejny krok. Gapiłam się na jego bladoniebieską koszulę, na kontrast między jej podwiniętymi rękawami i opaloną skórą. - Jeszcze nie skończyłam. – stwierdziłam. Grayson może i był prezesem firmy, ale to przed Alanem musiałam odpowiadać każdego dnia. Wątpiłam, żeby Grayson rano przyszedł mi z pomocą, kiedy Alan rozerwie mnie na strzępy za to, że wyszłam, zanim skończyłam pracę. - Cammie, mówię ci, żebyś wyszła. – powiedział Grayson, zmniejszając dystans między nami i biorąc kubek z moich rąk. Patrzył prosto na mnie, kiedy przechylił kubek i wylał jego zawartość do zlewu. Cóż, no dobrze. Jego pewność siebie sprawiła, że uśmiechnęłam się pod nosem. Było tak, jakby Grayson zakładał, że może tak po prostu wylać moją kawę. Odebrał mój uśmieszek jako wywieszenie białej flagi, rozkładając ramiona i jeszcze raz przebiegając dłonią po włosach. Wyłysieje przedwcześnie, jeśli nadal będzie tak robił. - Wiesz, żebra wciąż bolą mnie po wczoraj. – powiedział z zuchwałym uśmiechem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

- To dobrze. Mam nadzieję, że myślisz o mnie za każdym razem, kiedy bierzesz oddech. – Moje słowa miały zabrzmieć jak groźba, ale wyszły o wiele delikatniejsze, jakby były prośbą. Wzdrygnęłam się, kiedy zdałam sobie sprawę, na jaką zdesperowaną przez to wyszłam. Grayson oparł się o kuchenną szafkę, a przyćmione światło oświetlało połowę jego twarzy. - Och, myślę. – Uśmiechnął się. – Ale przez większość czasu myślę o tym, o ile łatwiejsze byłoby moje życie, gdybym cię zwolnił. Sposób, w jaki jego wzrok opadł na moją szyję; w kierunku odkrytej skóry przy obojczyku; sprawił, że musiałam wziąć powolny, uspokajający oddech. Jesteśmy tu sami. Nikt by nas nie zobaczył. - A przez resztę czasu? Co wtedy myślisz? – zapytałam, unosząc brew. Czułam się nietykalna w przyćmionej kuchni, z szumem ekspresu i ciszy, która nas otaczała. - O tym, o czym szef nigdy nie powinien myśleć w stosunku do pracownika. – powiedział, wpatrując się w moje usta. Prawda. Choć raz otrzymałam prawdziwą odpowiedź. Szkoda, że wciąż nie chciał działać w tym kierunku. - Ach, no cóż. Jestem pewna, że Nicole staje się niespokojna, czekając na ciebie. Powiedz mi, fajnie jest sypiać z kobietami, których nie lubisz? Może sama powinnam spróbować… zobaczyć, o co tyle krzyku. Ruszyłam się, żeby go okrążyć, ale złapał mnie za ramię i pociągnął do tyłu tak, że opierałam się o szafkę. Otworzyłam szeroko usta, próbując za nim nadążyć. Zrobił krok w moją stronę, a czubki jego butów dotknęły moich skarpet. Obserwowałam jego usta, kiedy rozchylił wargi i oddychał. Z każdym oddechem, który brał, jego klatka piersiowa unosiła się i dotykała mojej. W głowie błagałam go, by mnie pocałował. Chciałam tego ze wszystkich sił. Uniosłam wzrok do jego ust, ale on wciąż wpatrywał się w moje usta. - Czemu nie możesz zostawić tego w spokoju? – zapytał, spuszczając ręce i mocno chwytając mnie za biodra. - Raczej „dlaczego nie mogę zostawić w spokoju ciebie”? – sprostowałam. Kiwnął głową. - Bo nie mogę. Nie zrobię tego. I nie sądzę, że chcesz być sam. Jego palce wbiły się w mój bok, kiedy się pochylił, zniżając się do poziomu mojego wzroku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

- Nie jesteś kimś, z kim można się bawić. – powiedział. Uśmiechnęłam się, czując się oszołomiona od jego dotyku i zapachu jego wody po goleniu. - Ach, i tu się właśnie mylisz. Ta cała praca i żadnych gierek sprawiają, że jestem… niespokojna. Balansowałam na krawędzi kompletnego unicestwienia mojej samooceny. Jeśli wtedy by się ode mnie odwrócił, nigdy bym nie doszła do siebie. Wiele razy rzucasz się na płonącą gwiazdę, zanim nauczysz się, że czasem lepiej pozostawiać gwiazdy nietknięte, na niebie, tam, gdzie ich miejsce. Przesunął ustami po mojej szyi, a ja zamknęłam oczy. - Pamiętaj, że się o to prosiłaś. –powiedział mnie, popychając mnie na szafkę tak, że byliśmy do siebie twarzą w twarz. Kiedy otworzyłam oczy, a nasze spojrzenia się skrzyżowały, Grayson nie czekał ani chwili dłużej, zanim pochylił się i mnie pocałował. Nasze usta się zderzyły, ja zamknęłam oczy, a on obiema dłońmi trzymał mnie za podbródek, przyciskając mnie do miejsca. To było beznadziejne. Próbowanie złapania szalonej chwili z tego momentu było beznadziejne. Łapałam tylko fragmenty, jak sen, który ucieka, jak tylko otwierasz oczy. Jego ręce chwytające za moją szyję. Moje nogi owijające się wokół jego tułowia. Nasze biodra przylegające do siebie. Moje palce schodzące w dół po jego piersi, dopóki nie znalazłam paska jego spodni i nie przyciągnęłam go jeszcze bliżej. Jego usta. Jego usta przyćmiły całą resztę. Czułam się tak, jakbym fruwała ponad szafką. Dalej i dalej od czegoś do mogłam kontrolować i zatracając się bardziej w Graysonie. - Nie przestawaj. – zabłagałam w cichej kuchni. Jak tylko wypowiedziałam te słowa, odsunął się. Pocałunek został przerwany. W mgnieniu oka odsunął się tak, że mogłam zobaczyć jego oczy. Były ciemne, dzikie, a źrenice były rozszerzone. Wpłynęło to na niego tak bardzo, jak na mnie. Szyja bolała mnie w miejscu, w którym zbyt mocno mnie ściskał. Usta piekły mnie od jego pocałunków. Był brutalny, ale podobało mi się to. Ten pocałunek… Ten pocałunek był wszystkim.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

Po chwili puściłam szafkę, chcąc znowu złapać Graysona i przyciągnąć go bliżej. Ale kiedy uniosłam wzrok, zobaczyłam, że był już w połowie drogi do wyjścia z kuchni. Jego buty uderzały o podłogę z jasną intencją. Kiedy minął próg, nie obejrzał się za siebie. Zatrzasnął drzwi i zostawił mnie tu samą. Błagałabym, żeby mnie pocałował, jeszcze tylko raz. W tej chwili nauczyłam się, że trzeba być ostrożnym z tym, czego się pragnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Rozdział trzynasty Kwota zaoszczędzona do Paryża: 723 dolary (minus 12,50 dolarów, które wydałam w Walgreens na rzeczy do zrobienia lalki Voodoo. Teraz muszę tylko znaleźć w Internecie poradnik, jak ją zrobić.) Rzeczy, które mam: wygodne buty do chodzenia po muzeach i parkach. Rzeczy, których potrzebuję: czerwona szminka i niebieska bluzka w paski… żeby dopasować się do paryskich kobiet. Francuskie zwroty, które znam: Grayson Cole estunesalle de baingéante… co z grubsza przekłada się na „Grayson Cole jest gigantyczną łazienką”. (Zdaję sobie sprawę, że to nie jest zbyt dobra zniewaga, ale pomyślałam, że będę wykonywać wiele zadań jednocześnie i zacznę zapamiętywać słowa, które faktycznie mogą mi się przydać w Paryżu.)

***

W środę rano przyjechałam do pracy wcześnie. Przez osiem godzin rzucałam się po łóżku i nie mogłam zasnąć. Wczoraj Grayson dał mi pozwolenie, bym pojechała do domu (to znaczy, posunął się tak daleko, że nawet wylał mi kawę), ale nie cierpiałam mieć ciążącej mi nad głową pracy Alana. Zależało mi na tej pracy. Chciałam się sprawdzić, żeby przestał mi dawać gówniane zadania. Byłam dobrą projektantką i po prostu musiałam mu to pokazać. Do czasu, kiedy położyłam swoje rzeczy na biurku, mogłam stwierdzić, że Grayson był już w biurze. Cienki snop światła sączył się spod jego drzwi i ledwie mogłam usłyszeć dźwięk pisania na klawiaturze. Chciałam, żeby wyszedł i się ze mną zmierzył, ale tego nie zrobił. Wiedziałam, że poczuł coś podczas pocałunku. Bo z jakiego innego powodu miałby tak się wkurzać po fakcie? Nikt nie wybiega po miernym pocałunku, tyle wiedziałam. W końcu zmusiłam się do tego, by skupić się na stosie pracy, który zostawiłam za sobą wczorajszego wieczoru. Pełna filiżanka kawy i świeżo zaostrzone ołówki prawie wystarczyły do przekonania mnie, bym skupiła się na szkicach, zamiast na odgrywaniu w głowie wydarzeń poprzedniej nocy w rozdzierających szczegółach. Prawie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

Oderwałam się od swojej pracy jakiś czas później, kiedy usłyszałam, jak Beatrice wspomina przez telefon moje imię. - Pewnie, połączę cię z Cammie. Pozwól, że na chwilę wstrzymam rozmowę. – powiedziała. Odwróciłam się w stronę jej biurka, marszcząc czoło. Dlaczego ktoś dzwonił do mnie do pracy? Brooklyn była jedyną osobą, która próbowała się ze mną kontaktować w czasie godzin pracy, a ona i tak zawsze używała komórki. Beatrice przekazała rozmowę, a ja odebrałam z wahaniem: - Halo? - Cammie! Tu Emma. Emma Cole. Chwilę zajęło mi, zanim to sobie uświadomiłam. Po co, do cholery, miałaby dzwonić do mnie matka Graysona? - Och, oczywiście. Witam, pani Cole. Jak się pani ma? Odpowiedziałam automatycznie. Mój mózg nie był na tyle rozbudzony, by stworzyć rzeczywistą rozmowę z jego matką. - Och, dobrze, kochanie. Dobrze. Posłuchaj, cieszę się, że złapałam cię, zanim tak naprawdę rozpoczął się dzień pracy. Jesteś zbyt zajęta, żeby przez chwilę porozmawiać? Nawet gdybym miała dziesięć terminów niecierpiących zwłoki, mogłabym poświęcić kilka minut dla matki mężczyzny z moich snów. - Pewnie, mogę rozmawiać. – odpowiedziałam. - Och, dobrze. Wiesz, dzwonię po to, żeby zapytać, czy byłaś w stanie mieć oko na Graysona tak, jak prosiłam? Prawie udusiłam się swoim językiem. - Um, tak, troszkę. On tak jakby sam się sobą zajmuje. – powiedziałam, omijając raczej oczywiste wczorajsze zetknięcie w kuchni. - No tak, tak. Tyle się domyśliłam. Poza tym, jak tam praca? Kiedy ostatni raz z tobą rozmawiałam, byłaś nieco przytłoczona tym wszystkim. Rozejrzałam się, żeby wybadać otoczenie. Mark przyjechał kilka minut temu, ale biurka Petera i Alana były jeszcze puste. Jeśli chciałam, mogłam mówić swobodnie. Cieszyłam się swoją pracą? - Wiesz, jeszcze nie jestem pewna. - Och och. – mruknęła. – Opowiedz mi o tym. Czy mój syn jest dla ciebie zbyt ostry?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

- Nie. Nie, to nie tak. Mam po prostu dużo więcej pracy, niż się spodziewałam. – przyznałam. - Cóż, jestem pewna, że Grayson wie, co robi. Myślę, że te pierwszy tygodnie będą trudne, dopóki nie przywykniesz do pracy, wiesz? Miałam zamiar odpowiedzieć, kiedy drzwi windy zadzwoniły i się otworzyły. Zerknęłam za siebie, by sprawdzić, czy Alan przyjechał, po czym spojrzałam jeszcze raz, kiedy kątem oka zobaczyłam Nicole wchodzącą do biura, otoczoną chmarą swoich włosów w kolorze jasnego blondu. Co ona tutaj, do cholery, robi? I to przed dziewiątą rano? Teraz Grayson przeniósł ich schadzki na śniadanie? - Cammie? Jesteś tam? – zapytała Emma. Oderwałam wzrok od Nicole i odwróciłam się do swojego biurka. - Och, tak. Przepraszam, pani Cole. Właściwie to muszę kończyć. Mam, um, kilka rzeczy do nadgonienia, zanim przyjedzie mój szef. - Och, w porządku, kochanie. Dzięki, że poświęciłaś czas, żeby ze mną porozmawiać. Kiedy będziesz miała szansę, pozdrów ode mnie swoją siostrę, dawno jej nie widziałam! Spojrzałam ponad swoim ramieniem, kiedy kwiatowy zapach perfum Nicole uderzył w moje nozdrza. Rozciągał się po korytarzu, ogłaszając jej obecność bardziej niż stukot obcasów. W ciągu ostatnich kilku tygodni, każda pojedyncza rzecz w niej mnie wnerwiała, ale najbardziej ten kwiatowy zapach. Miałam ochotę ją w nim utopić. - Tak zrobię. Do widzenia, pani Cole. W momencie, kiedy rozmowa się skończyła, obserwowałam, jak Nicole wchodzi do biura Graysona, dokładnie zamykając za sobą drzwi. Prawdopodobnie w tym samym momencie rozpinała swoją bluzkę. Ble. Sama myśl o nich razem sprawiała, że miałam ochotę zwymiotować. Miałam krótki przebłysk, kiedy dorosła wersja Cammie ostrzegła mnie, bym trzymała dystans i wróciła do pracy. Na szczęście, lekkomyślna Cammie zwyciężyła. Nie mogłam siedzieć bezczynnie, kiedy on był tam z Nicole. Dzień wcześniej mnie pocałował, naprawdę pocałował. Obiema rękami chwycił za moją szyję, jakby chciał mnie pożreć, a teraz był tam z nią? Nie. To się nie wydarzy. Odepchnęłam się od biurka i ruszyłam prosto w stronę jego biura. Po jednym krótkim zapukaniu do drzwi, otworzyłam je, zanim którekolwiek z nich mogłoby mi zabronić wejść do środka. Grayson tkwił za swoim biurkiem, a jego czarna marynarka i krawat wciąż leżały idealnie na swoim miejscu. Pochylał się do przodu na dłoniach, ze zmarszczonymi brwiami. Kiedy zobaczył, że drzwi się

Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

otwierają, przeniósł wzrok z Nicole na mnie i zacisnął powieki, wyraźnie niezadowolony z tego, że weszłam do jego biura. Nicole siedziała na krześle po drugiej stronie biurka, z dłońmi skrzyżowanymi na kolanach. Jej odpowiednia postawa połączona z białą sukienką i sznurem pereł krzyczała „dziecko-z-funduszem-powierniczym-rodziców”, ale kiedy odwróciła się w moją stronę, w dół jej policzków spływał tusz, a nieskazitelny obraz został nagle zakłócony. Była tu jakieś trzydzieści sekund, a on już doprowadził ją do płaczu? Dupek. Chwila. Czemu przejmuję się Nicole? Znowu zerknęłam na Graysona z przymrużonymi powiekami, ale on w tym momencie praktycznie na mnie zawarczał. - Dlaczego, do cholery, właśnie wtargnęłaś do mojego biura, Cammie? – zapytał. Szczęka mi opadła i szybko zamknęłam usta, tylko po to, żeby za chwilę znowu je otworzyć. Wyglądałam jak zdezorientowany gupik. - Twoja mama dzwoniła do mnie rano. – powiedziałam w końcu, mając nadzieję, że wzmianka o jego matce ostudzi nieco jego wzburzenie. – Sprawdzała, co z tobą. Nicole wskazała na mnie palcem. - Co? Czemu twoja matka dzwoni do jednej z twoich pracownic? – Wypluła z siebie ostatnie słowo, jakby przypadkowo zjadła coś niedobrego. Grayson wzruszył ramionami, spoglądając raz na nią, raz na mnie. - Lubi Cammie, jest przyjaciółką rodziny. - Cammie? – Nicole zjeżyła się. Grayson spojrzał na mnie wyczekująco. - To naprawdę jedyny powód, dla którego nam przeszkodziłaś? – zapytał z niedowierzeniem. Wyprostowałam się i skrzyżowałam ramiona na piersi. - Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć, że twoja mama o ciebie pytała. Może zadzwoń do niej od czasu do czasu, Grayson. – Celowo użyłam jego imienia. - To dlatego ze mną zrywasz? Żebyś mógł pieprzyć swoją pracownicę? – wypaliła Nicole. Przepraszam, my tutaj rozmawiamy… chwila, co ona powiedziała o zerwaniu? Znowu wyglądałam jak rybka otwierająca i zamykająca usta, kiedy ona stanęła na nogi i pochyliła się nad jego biurkiem. W tym momencie powinnam była wyjść, ale nie mogłam się do tego zmusić. To było jak oglądanie dwóch pociągów pędzących na siebie, ale w zwolnionym tempie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

- Nigdy nie znajdziesz kobiety tak dobrej, jak ja. Stracisz najlepszą rzecz, jaka ci się kiedykolwiek przytrafiła. Wow. Naprawdę brzmiała na pewną siebie, kiedy cytowała kwestie z filmów dotyczących rozstania. - Nicole. Uspokój się. – poinstruował ją Grayson z irytacją. Cofnęła się, jakby ją uderzył. Wyrzuciła ręce w powietrze i widziałam, że była o krok od utraty panowania nad sobą. Powinnam wezwać ochronę? Niee, pozwolę Graysonowi zdetonować tą bombę wypchaną botoksem. - Uspokój się? Uspokój się?! – Krzyknęła. – Zwodziłeś mnie przez rok, a teraz po prostu ze mną zrywasz w twoim pieprzonym biurze, Grayson? Nigdy nie poznałam twoich rodziców. Nigdy nie zostałam u ciebie na noc. Powiedziałeś, że nie byłeś gotowy, żeby się zaangażować? Gówno prawda. – W tym momencie jej dłonie latały wszędzie. – Mam dość. Odwróciła się i ruszyła do wyjścia, uderzając mnie lekko torebką po drodze. Patrzyłam za nią, głównie po to, żeby upewnić się, że nie ma zamiaru wrócić i zaatakować mnie od tyłu. Kiedy doszła już do windy, jednocześnie z furią pisząc coś na swoim telefonie, w końcu odwróciłam się do Graysona. Przez dwie sekundy po prostu na siebie patrzeliśmy, pozwalając na to, żeby atmosfera się uspokoiła. Potem, w końcu, parsknęłam śmiechem i uniosłam kącik ust w uśmiechu. Grayson poszedł moim śladem, próbując ukryć własny uśmiech. - Fajna dziewczyna. Ale lepiej uważaj, bo założy twój klub nienawiści razem z tą sekretarką, którą zwolniłeś. Odchrząknął. - Przesadzała. Zmrużyłam powieki, wracając myślami do mojego doświadczenia z Graysonem. - Prawdopodobnie wodziłeś ją za nos. Uniósł wzrok i patrzył na mnie przez chwilę, zanim kiwnął głową. - Prawdopodobnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

***

W porze lunchu Alan wyszedł z biura z Hannah, zostawiając mi i Peterowi pół godziny wolności. Zdecydowaliśmy, że zasłużyliśmy na jakieś dobre jedzenie na wynos, skoro większość naszych lunchów składała się z kanapek z masłem orzechowym oraz dżemem, uzupełniane przez batoniki zbożowe z automatu. - Och! A może tajskie jedzenie? Tak dawno go nie jadłam. – powiedziałam, przewijając opinie o restauracji. - Nie. Niezbyt je lubię. A może włoskie? – zapytał Peter. Pomysł zjedzenia wielkiego talerza fettuccinialfredo była prawie zbyt kusząca. - Pycha. Zawsze mogę jeść… - Peter, muszę z tobą porozmawiać przez kilka minut. Jesteś zajęty? Oboje odwróciliśmy się jednocześnie, by zobaczyć Graysona stojącego nad moim biurkiem ze skrzyżowanymi ramionami. Odkąd tu pracowałam, nie widziałam, by rozmawiał z nim osobiście, a szok na twarzy Petera tylko to podkreślał. - Och, um, pewnie. Miałem iść właśnie na lunch z Cammie. – powiedział, rzucając mi współczujące spojrzenie. - Nie szkodzi. Beatrice coś nam zamówi. Cammie może iść i zjeść lunch sama. Dzięki, dupku. Grayson całkowicie mnie zignorował, nawet mimo tego, że rzucałam mu mordercze spojrzenia, więc odsunęłam swoje krzesło tak mocno, że musiał odskoczyć, żeby nie trafiło w jego nogi. To nie był za bardzo elegancki ruch, ale przynajmniej w końcu na mnie spojrzał. Prawie się zachwiałam; te niebieskie oczy były prawie nie do zniesienia, kiedy patrzyły prosto na mnie; ale jakoś się trzymałam. - Dzięki, że psujesz mi moje spotkanie na lunchu. – powiedziałam, chwytając swoją torebkę z oparcia krzesła. - Poradzisz sobie. – odparł z zuchwałym uśmiechem. – Poza tym, to sprawiedliwe. Ty wcześniej przeszkodziłaś w moim.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

***

Jak tylko usiadłam do swojego biurka po lunchu, Alan zaczął mówić bez sensu. - Wróćmy do projektu na konkurs. Nie byliśmy w stanie zrobić tego w nasze zwyczajne środowe spotkanie, więc zrobimy to teraz. Ożywiłam się. W ciągu ostatnich kilku dni dostałam lekkiej obsesji na punkcie projektu parku. Zrobiłam burzę mózgów i wpadłam na kilka pomysłów, na które wiem, że Alan by się zgodził. Wiele dodałyby do projektu, nie zwiększając kosztów. Kiedy Alan wyciągał szkic, nad którym pracowaliśmy tydzień temu, ja wyskoczyłam ze swoimi propozycjami. - Alan, wiem, że w zeszłym tygodniu nie spodobały ci się moje pomysły, ale myślę, że wpadłam na to, jak dołączyć kilka rzeczy do projektu bez zwiększania kosztów. Sięgnęłam po notatnik, gdzie na ostatnich kilku słowach zapisałam swoje pomysły. Tych, które, jak sądziłam, Alan powinien był wysłuchać, podkreśliłam, żeby było łatwo je wyszukać. - Myślę, że szatnie w pobliżu natrysku mogłyby wpasować się w budżet, gdybyśmy połączyli je z parkowymi łazienkami. Materiał budowlany mógłby być pozyskany z zakładu recyklingu w mieście, więc koszty byłyby minimalne. Nie wspominając już o tym, że użycie tych materiałów dobrze by wyglądało dla miasta. Alan walnął dłońmi o biurko, szokując mnie. - Cammie, wydaje mi się, że masz mylne pojęcie o swojej roli w tym konkursie. Chcę cię tutaj bardziej jako milczącego wspólnika. Może powinnaś skierować swój błędny entuzjazm na pracę, którą ci powierzyłem, skoro miałaś tyle czasu, żeby rozważać projekt na konkurs. Moja twarz płonęła ze wstydu. Peter próbował spojrzeć mi w oczy, żeby złagodzić ból bycia skarconą przy całym stole, ale nie wznosiłam wzroku znad notatnika. Miałam wiele stron pomysłów na ten park. Niektóre z nich były dzikie i zbyt kosztowne, ale większość z tego ulepszyłoby park i pasowałoby do tego, o co komisja prosiła. Mimo tego, jeśli Alan nawet nie pomyślał, że moje pomysły były warte wspomnienia, będę siedziała cicho, proszę bardzo. Gryzłam się w język do końca spotkania – jeśli to można było w ogóle nazwać spotkaniem. Głównie to Alan paplał w kółko do siebie. Co dało mu takie prawo, żeby mnie tak traktować? Mogłabym założyć, że był mizoginistą, ale dla Petera ani Marka też nie był miły. Nie, myślę, że był po prostu stary i zrzędliwy. Uważał, że jego tytuł jako wyższego architekta oznaczał, że jego słowo było święte. Byłam za poszanowaniem autorytetu i uczenia się od tych z Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

większym doświadczeniem, ale Alan nie był nauczycielem. Był dyktatorem bez tronu, a ja miałam dość tolerowania tego. Do czasu, kiedy nasze „spotkanie” się skończyło, postanowiłam zrobić coś dzikiego. Nie, właściwie to coś szalonego. Decyzja zagroziłaby mojej relacji z Alanem, mojej karierze w Cole Designs i potencjalnej karierze w świecie architektury. Jeśli Alan nie chciał przyjąć moich propozycji, to miałam tylko jeden wybór. Po prostu złamię zasady i sama wezmę udział w konkursie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

Rozdział czternasty - Pośpiesz się! – krzyknęłam na Hannah idącą za mną, zbiegając po dwa schodki na raz. - O mój Boże! Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tym razem wychodzisz z biura o normalnej porze. Nieźle. Powinnyśmy chociaż raz pójść na obiad. – powiedziała Hannah, kiedy pchnęłam drzwi od Sterling Bank Building. Alan miał spotkanie z Graysonem tuż przed piątą, co oznaczało, że nie miał czasu nałożyć na mnie dodatkowych obowiązków, zanim dzień pracy się skończył. Jak tylko wybiła piąta, wybiegłam z biura razem z Hannah. - Tak! Chodźmy, zasługujemy na to. Skończyło się na tym, że znalazłyśmy małe bistro w drodze do domu. Było wypełnione po brzegi – jak wszystkie dobre restauracje w LA – ale udało nam się znaleźć dwa miejsca przy barze. - Wiesz, tamtego dnia okłamałam Graysona. – powiedziała Hannah, uśmiechając się lekko i przeglądając menu. – Alan jest najgorszy. Roześmiałam się. - No, raczej. Cieszę się, że teraz możemy się w tym zgodzić. Przez chwilę myślałam, że Alan cię zahipnotyzował. Zaśmiała się, a ja wróciłam do studiowania dań z karty. Restauracja miała wszystko, od makaronu do burgerów, więc wiedziałam, że ciężko mi będzie wybrać tylko jedno danie. Uniosłam wzrok, by zobaczyć, czy Hannah ma ten sam problem, ale ona wierciła się na swoim stołku i rozglądała po restauracji. Albo czymś się denerwowała, albo była naprawdę głodna. - Dobrze się czujesz? – zapytałam, parskając śmiechem. Jej oczy rozbłysły. Najwyraźniej czekała, aż o to zapytam. - Nigdy nie zgadniesz, co się stało dzisiaj w pracy. – powiedziała, odkładając swoje menu i spoglądając na mnie z rozmarzonymi oczami. Wyglądała tak, jakby właśnie strzeliła w nią strzała Amora. - Co? – zapytałam automatycznie, jednocześnie zastanawiając się, czy jestem wystarczająco głodna, by zjeść przystawkę, czy też nie. - Grayson zaprosił mnie na happy hour. – powiedziała, a w jej głosie rozbrzmiewało podekscytowanie. Z plaskiem odłożyłam swoje menu na bar. Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

Że co? - Słucham? Co za kłamliwy drań. ***

We wtorek rano wtargnęłam do biura Graysona jak nietoperz wylatujący z piekła. Popchnęłam drzwi tak mocno, że walnęły o ścianę, a książki na regałach się zatrzęsły. Wszyscy w biurze byliby w stanie to usłyszeć, ale jeszcze nikogo nie było. Celowo przyszłam do pracy wcześniej, żeby zabić go w spokoju. - Wygląda na to, że wybrałem idealny dzień, żeby założyć nową zasuwkę na swoich drzwiach. – rzucił kąśliwie, nie unosząc wzroku znad swojej pracy. Zignorowałam go i pchnięciem zamknęłam za sobą drzwi. - Zdajesz sobie sprawę, że staram się pracować, co? – zapytał. Zmarszczyłam brwi, skrzyżowałam ramiona na piersi i czekałam, aż łaskawie na mnie spojrzy. - Mogłabyś przynajmniej przynieść mi kawę, jeśli już mi przeszkadzasz. - Nie jestem twoją sekretarką. – warknęłam. Przewrócił oczami i nacisnął przycisk interkomu na swoim telefonie. - Beatrice? – zapytał. Odpowiedziała mu cisza. Jeszcze nie przyjechała, co oznaczało, że został sam z problemem kawowym. Wpatrywał się we mnie wyczekująco, ale ja tylko uniosłam brew. Ze zirytowanym jękiem, odepchnął się od biurka i wstał, przez chwilę grożąc mojej pewności siebie swoją pełną okazałością. - Boże. Dobra, pójdę po twoją cholerną kawę. – wysyczałam, obracając się na piętach i kierując się do kuchni. Przejrzałam wszystkie składniki, jakie znalazłam, w poszukiwaniu takiego, którego mogłabym dosypać w niepozornej ilości tak, by Grayson nie zauważył. Czy trzymamy w szafkach pieprz cayenne? - Zejdź mi z drogi, Cammie. – mruknął Grayson, jak tylko otworzyłam szafkę, żeby wyciągnąć kubek. Poruszał się za mną i sięgnął nad moją głową, by dotrzeć do szafki. - Powiedziałam, że ją zrobię! – warknęłam. Grayson roześmiał się. Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

- Nie wypiję twojej śliny. A teraz się odsuń. Jeszcze chwilę temu nie miałam na tyle pewności siebie, żeby mu powiedzieć, co czułam, ale jego postawa sprawiła, że było to zbyt łatwe zadanie. - Więc, którą z twoich dwóch masek założyłeś dzisiaj, Grayson? – zapytałam, okręcając się i kładąc dłonie na jego piersi, by odepchnąć go od szafki. – Rzucasz tymi wszystkimi bzdurami o tym, że nie spotykasz się z pracownikami, a potem zapraszasz Hannah na drinka? Co to, do diabła, jest? - O czym ty mówisz? I możesz mówić ciszej? – wysyczał. Z trzaskiem zamknął szafkę i ominął mnie, żeby włączyć maszynę do espresso. Nie cierpiałam tego, że ignorował mój wybuch tylko po to, żeby zrobić sobie cholerną kawę. - Pozwól, że ci to powiem wolniej. – Przeciągałam słowa. – Ty. Zaprosiłeś. Hannah. Na. Drinka. Zmrużył oczy, ale się nie odezwał. - Rozumiałam tą sprawę z Nicole, ale serio, Hannah? To wszystko to dla ciebie tylko gra? – zapytałam. Grayson z trzaskiem odstawił kubek na blat, praktycznie niszcząc jego ceramiczną obudowę, po czym złapał mnie tuż powyżej łokcia i wyciągnął z kuchni. Jego uścisk był mocniejszy, niż to było konieczne, a jego palce wbijały się w moje ramię tak, że nie miałam wyboru i musiałam za nim iść. Ciągnął mnie za sobą, kiedy szedł w stronę klatki schodowej w pobliżu kuchni, wyjścia, z którego rzadko ktoś korzystał. Jak tylko ciężkie, metalowe drzwi się za nami zamknęły, puścił moją rękę. Staliśmy na małej platformie, prowadzącej albo na piętro niżej, albo do góry. Spośród wszystkich trzydziestu pięter w całym budynku, nikt nie używał tej klatki schodowej. To była największa prywatność, jaką mogliśmy tu uzyskać. - Nigdzie nie zaprosiłem Hannah. Czy ty jesteś klinicznie szalona? Uniosłam dłoń, żeby go spoliczkować, ale złapał za mój nadgarstek centymetry od swojej twarzy. - Co ja, do cholery, w ogóle w tobie widziałem? – zapytał, odsuwając od siebie moją rękę. Zawarczał pod nosem, odwracając się w stronę drzwi i pocierając tył karku, bez wątpienia po to, by uspokoić swoje nerwy. - W poniedziałek wieczorem jest biurowa happy hour. Wszyscy są zaproszeni. Hannah musiała podsłuchać rozmowę i to upiększyć. Nie wiem, co mam ci powiedzieć, ale zachowujesz się jak dziecko. Nie zaprosił Hannah? Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

Zachowuję się jak dziecko? Wciąż starałam się połączyć wszystkie fakty, kiedy Grayson ruszył w moją stronę, tak szybko, że w jednej sekundzie był oddalony o kilka kroków, a w następnej już przyciskał mnie do zimnej ściany. - Nie spotykam się z pracownikami. – Jego oddech uderzył w moją szyję. – Nie pieprzę żadnego pracownika. Ale gdybym to robił… to nie byłaby Hannah. Jego usta dotknęły skóry tuż poniżej mojego ucha, czuły punkt, który sprawił, że przestałam oddychać i natychmiastowo zamknęłam oczy. Na chwilę się zatrzymaliśmy, po to tylko, żeby przejść do czegoś więcej. Akurat kiedy otworzyłam oczy, przygotowując się na to, że zaraz mnie puści, jego usta zderzyły się z moimi. Siła pocałunku sprawiłaby, że uderzyłabym głową o ścianę, gdyby wolną ręką mi jej nie przytrzymał, żeby zamortyzować uderzenie. Chwyciłam go za ramiona, a pozostałości gniewu wciąż we mnie buzowały. A potem jego dłonie znalazły krawędź mojej spódnicy, a moja złość od razu zanikła, zastąpiona równie przekonującą emocją: pożądaniem. Mocniej złapałam go za ręce, ale to go nie ostrzegło. Jego dłoń wślizgiwała się pod moją spódnicę, dopóki nie dotykał nagiej skóry wyższej części mojego uda. Byliśmy w środku budynku, w którym rozpoczynał się męczący dzień pracy. Może jeszcze nie było nikogo na klatce schodowej, ale wkrótce ktoś mógł się tutaj pojawić. Grayson wydawał się tym nie przejmować. Językiem rozchylił moje wargi i wsunął go do środka, a dłonią podsunął moją spódnicę nieco wyżej. Chciałam się odsunąć, żeby ostrzec go, że mogą nas przyłapać, ale wtedy jego palec musnął krawędź mojej bielizny. Wbiłam paznokcie w jego ramiona, ale nie było sposobu, by ostrzec go przed konsekwencjami. Moje ostrzeżenia nie mogły się wydostać z kilku ulotnych myśli. Istniał tylko Grayson. Jego usta, kiedy delikatnie przygryzał moją dolną wargę. Jego dłoń, kiedy chwycił mnie za włosy i nadal przypierał do ściany. Jego palec, kiedy gładził krawędź moich majtek. Instynktownie owinęłam nogi wokół jego talii, ułatwiając mu dostęp. Jęknął przy moich ustach, po czym oderwał się i na mnie spojrzał. Przez chwilę zaciskałam powieki, chwytając się każdego odczucia jego dotyku, ale potem je otworzyłam, a mój świat stanął w ogniu. Grayson mnie dotykał, pieścił, w klatce schodowej w środku naszego biura. W każdej chwili ktoś mógł tu wejść i zobaczyć nas, z moimi nogami owiniętymi wokół niego i jego ręką poruszającą się między nami. - Ktoś przyjdzie i nas zobaczy. – wydyszałam między cichymi jękami. Ledwo udało mi się ułożyć to zdanie, przez elektryczne impulsy przyjemności przechodzące po moim kręgosłupie. Skupiłam wzrok na jego oczach i na nich się skupiłam, kiedy jego Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

dotyk stawał się coraz trudniejszy do zignorowania. Był mną odurzony, moim ciałem przyciśniętym do niego. Pochylił się nisko, zataczając palcem w kółko, po czym wyszeptał mi do ucha: - Niech patrzą. Tak nie można. To nie jest profesjonalne. Powinnam była się z nim spierać, ale moje usta nie mogły się poruszyć. Słowa nawet nie tworzyły się w moich myślach, bo prawda jest taka, że kiedy moje ciało drżało od wstrząsającego orgazmu, wiedziałam, że lubię przebywać z Graysonem w miejscu publicznym. Pragnienie bycia z nim w tym momencie, kiedy ktokolwiek mógłby nas nakryć – napompowało moje żyły taką adrenaliną, że łatwo było stracić kontrolę. A on o tym wiedział. *** Grayson wyszedł pierwszy, składając na moich ustach ostatni pocałunek. Wyprostowałam swoje ciuchy, oparłam się o ścianę i próbowałam złapać oddech przez całą wieczność, zanim w końcu wróciłam do biura. - Dzień dobry, Cammie. – odezwał się Peter, posyłając mi lekki uśmiech, kiedy podeszłam do naszych stołów. Zastanawiałam się, czy widział to, jak wstrząśnięta byłam. Czy na mojej szyi widać jakieś czerwone ślady po tym, jak Grayson mnie za nią trzymał kilka minut temu? - Hej. – wymamrotałam, siadając i zmuszając się, by patrzeć na biurko, a nie zerkać w kierunku jego biura. - Słyszałaś o biurowej happy hour w poniedziałek? Chyba spotykamy się w barze O’Keefe’s, od razu po pracy. – powiedział. Zarumieniłam się i kiwnęłam głową, trzymając spuszczoną głowę, by nie zauważył moich policzków. - Będę tam.

*** - Masz jakąś seksowną bluzkę, którą mogłabym założyć na happy hour? – zapytałam, kiedy później tego dnia przeglądałam szafę Brooklyn.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

- Po co ci seksowne ciuchy na spotkanie ze znajomymi z pracy? Czy ja cię wychowałam, żeby osiągać cele poprzez swoje ciało? Nie bzykasz chyba potajemnie Alana, co? – zapytała, podchodząc do mnie, by pomóc mi coś znaleźć. - Fuj. Nie. Chcę tylko czegoś, w czym będę dobrze się czuła. Jakaś ładna bluzka, na którą narzucę marynarkę. Nie musiała wiedzieć, że ta bluzka byłaby przeznaczona specjalnie dla Graysona. - Hej, dziewczyny! Stir-fry12 już prawie gotowe. – krzyknął Jason z kuchni. - Brzmi dobrze, kochanie! - odkrzyknęła Brooklyn. Och, ble. - Powiedz mi jeszcze raz, jak udało ci się wylądować z przystojnym gwiazdorem rocka, który umie też gotować? – zapytałam. Wtedy zauważyłam przylegającą, kremową bluzkę na cieniutkich ramiączkach. Tył był dość opuszczony, ale przód za to konserwatywny. Był idealny, biorąc pod uwagę to, że w biurze i tak cały dzień siedziałam w marynarce. - Możesz podziękować LuAnne za tą część z gotowaniem. Zanim opuściła Montanę, upewniła się, by poznał kilka dobrych przepisów. LuAnne była gospodynią Jasona na jego ranczu w Szczerym Polu Niczego, czyli Montany. Kiedy Jason był w LA z Brooklyn, ona się wszystkim zajmowała. Technicznie rzecz biorąc, Jason nazywał właśnie LA swoim domem, ale wiedziałam, że zarówno on, jak i Brooklyn pragnęli wrócić do Montany. To na ranczu się w sobie zakochali. Ranczo było katalizatorem w ich związku oraz ich współpracy jako muzyków. - Co powiesz na nią? – zapytałam, wyciągając z szafy bluzkę, którą zauważyłam i przykładając ją do swojego ciała, żeby Brooklyn wyobraziła sobie, jak bym w niej wyglądała. - Idealna. – stwierdziła, klaskając w dłonie. – A teraz chodź. Idziemy jeść. Zabrałam ją ze sobą do salonu, żebym przypadkiem o niej nie zapomniała. Kiedy przewiesiłam ją przez oparcie kanapy, poszłam za Brooklyn do kuchni i parsknęłam śmiechem, kiedy zobaczyłam Jasona. Jego fartuch był całkowicie pokryty sosem sojowym, a w jego włosach zdecydowanie tkwił kawałek brokułów. Najwyraźniej LuAnne nie doszkoliła go w sztuce gotowania. Brooklyn wyciągnęła kawałek warzywa z jego włosów, po czym stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. - Jak myślicie, kiedy wrócicie do Montany? – zapytałam ich. – Jestem pewna, że LuLu za wami tęskni. 12

Chińska metoda gotowania, polegająca na szybkim smażeniu składników na dużym ogniu

Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

Jason przestał skupiać się na gotowaniu i rzucił mojej siostrze ostre spojrzenie. - Nie powiedziałaś jej, Brooklyn? Odwróciłam się w tym samym czasie, kiedy ona próbowała coś bezgłośnie do niego powiedzieć. - Co miała mi powiedzieć? – zapytałam, spoglądając na ich dwoje. – Co przede mną ukrywacie? Brooklyn westchnęła i rzuciła mi uśmiech mówiący proszę, nie zabijaj mnie, jednocześnie splatając ręce na swojej klatce piersiowej. - Właściwie to jedziemy tam za dwa tygodnie. –Jej oczy szczeniaczka nie wystarczyły, by ukryć tę szokującą nowinę. - Mówisz poważnie? Na jak długo? Jason odszedł od kuchenki i dołączył do Brooklyn, obejmując ją w talii i przyciągając blisko siebie. - Nie na długo, Cammie. Chodzi tylko o to, że Brooklyn ma trasę za kilka miesięcy, a musimy dokończyć album, zanim w nią wyruszy. Montana to dla nas najlepsze miejsce, w którym możemy skupić się na muzyce. Jason. Piękna gwiazda rocka z brokułami we włosach. Nie mogłam być na niego zła. Na siostrę? A i owszem. - Jak mogłaś mi o tym wcześniej nie powiedzieć? Lekko zbladła. - Dopiero na początku tego tygodnia wszystko uzgodniliśmy. Wiem, że masz teraz dużo na głowie, a nie chciałam ci jeszcze tego dokładać, zanim dokładnie nie wiedziałam, co się będzie działo. Przez chwilę myślałam o tym, by się z nią spierać albo zmusić ją, żeby została ze mną w LA, ale potem zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie mogłam być na nią zła. Sama skrywałam olbrzymi sekret. A to było o WIELE gorsze, niż jej podróż do Montany z chłopakiem, by mogła pisać utwory. Brooklyn nie miała pojęcia, że chciałam polecieć do Paryża, a jeśli chciałam mieć jakąkolwiek nadzieję na to, że jeszcze się do mnie odezwie po tym, jak wskoczę do samolotu, to wiedziałam, że musiałam dać jej trochę luzu. Wiecie, dawać jej przykład i w ogóle. - Wiesz co? Pewnie, możecie jechać. – powiedziałam, zanim wskazałam palcem na jej bluzkę. – Ale ja ją zabieram.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

Rozdział piętnasty Niemożliwe dla mnie było skupienie się na pracy w poniedziałek. Miałam cały weekend na to, by odtworzyć, zbagatelizować i fantazjować o tym, co się stało między mną, a Graysonem na klatce schodowej. Od tamtego dnia z nim nie rozmawiałam, ale za kilka godzin wszyscy wybiorą się na happy hour, a tam zdecydowanie na siebie trafimy. Nie mogłam się doczekać. Pracowałam w czasie lunchu, upewniając się, że wykonałam każde zadanie, jakie Alan położył na moim biurku, najpóźniej minutę przed piątą. Nie miałam czasu martwić się o miejsce pobytu Graysona w biurze, jeśli chciałam wyjść z biura na czas. Kilka razy nawet poczułam zapach jego wody po goleniu, ale oparłam się pokusie, żeby się na niego obejrzeć. Zamiast tego trzymałam spuszczoną głowę i wzrok wbijałam w swoje biurko, dokańczając szkice i przekazując je Alanowi z prędkością światła. Za dziesięć piąta podałam Alanowi wszystkie szkice, których dziś ode mnie wymagał i się uśmiechnęłam. Wszystko zrobione. Zaczęło wypełniać mnie podekscytowanie i wiedziałam, że Peter mógł to zobaczyć. Przez cały dzień rzucał mi zaciekawione spojrzenia, ale zbywałam je, udając, że po prostu mam dobry nastrój. Czy kochanie swojej pracy jest przestępstwem? - Skończyłaś? – zapytał Peter z uśmiechem, nieco zdezorientowany. Wytknęłam na niego język. - Niektórzy z nas wiedzą, jak skończyć swoją pracę. – zażartowałam. Alan ożywił się i spojrzał na moje biurko. Spodziewałam się zwrotu dobra robota, albo chociażby kiwnięcia głową. Zamiast tego uniósł brwi i sięgnął do skrzynki pod swoim biurkiem. - Cieszę się, że skończyłaś. Te szkice, które zrobiłaś kilka dni temu, nie są właściwe. Pomiary, których użyłaś, były nieprawidłowe. Musisz je przerobić, mają być gotowe na rano. No nie. Nie mógł mi tego robić. - Dałeś mi pomiary, których powinnam była użyć. Dwukrotnie sprawdziłam każdy szkic. – stwierdziłam, sięgając po pierwszą kartkę z góry, będąc tego bardziej niż pewną. Alan przewrócił oczami. - Tak, ale pomiary się zmieniły. Właśnie dostaliśmy nowe od zespołu inżynierów. Więc zmień nie. Nowe zapisane są na samoprzylepnej karteczce.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

Wskazał na skrzynię, po czym wrócił do pracy, zostawiając mnie w moim osobistym piekle. Z niedowierzeniem patrzyłam na szkice, które sprawią, że będę siedzieć w pracy długo po zakończeniu happy hour. Powinnam była wiedzieć, że Alan znajdzie jakiś sposób, żeby pokrzyżować moje plany. W końcu jego życiowym celem było uczynienie mnie nieszczęśliwej. - Nie może ich zrobić jutro, Alan? O piątej mamy biurową happy hour. – odezwał się Peter. Rzuciłam mu wdzięczne spojrzenie. - Happy hour? Żartujesz sobie ze mnie, Peter? Te szkice mają pierwszeństwo ponad upijaniem się. Ty najlepiej ze wszystkich powinieneś to wiedzieć. Peter przygryzł dolną wargę, jakby zastanawiał się, czy powiedzieć coś jeszcze, czy odpuścić. Postanowiłam wkroczyć, zanim on wejdzie mój upadek na siebie. - W porządku. Zrobię je, Alan. I mówiłam poważnie. Zależało mi na tej pracy i zależało mi na zaimponowaniu Alanowi, za bardzo, bym martwiła się o jakąś happy hour. Więc co z tego, że Hannah dostałaby szansę, żeby posiedzieć trochę z Graysonem, w czasie gdy ja będę przykuta do swojego biurka? Co z ego, jeśli będą się śmiać i dobrze się bawić, podczas gdy ja będę pracować nad głupimi szkicami, które nawet nie są ważne? Co z tego? Tą mantrę powtarzałam sobie, kiedy patrzyłam, jak Peter i reszta pracowników kończyli pracę. Hannah i jej koledzy z ławki żywo rozmawiali, kiedy wstawali i zbierali swoje rzeczy. Zanim wyszła, kątem oka dostrzegłam jej ubranie: mocno opięta, czarna sukienka, którą przez cały dzień ukrywała pod luźną marynarką. Westchnęłam i wróciłam do swojej pracy, rozkładając przed sobą szkice, by policzyć, ile ich jeszcze muszę zrobić. - Chcesz, żebym z tobą został? We dwójkę skończymy je dość szybko. – zaoferował Peter z nieśmiałym uśmiechem, który powiedział mi, że tak naprawdę miał nadzieję, że powiem nie. - Niee, idź śmiało. Wypij za mnie piwo. – odparłam z największym uśmiechem, na jaki mogłam się zdobyć.

*** Telefon zawibrował na moim biurku, akurat kiedy przebrnęłam przez pierwszą połowę szkiców. Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Hannah: OMG. Ale zabawa! Gdzie jesteś? Właśnie wszyscy wypiliśmy kolejkę!

Zanim mogłam się powstrzymać, obraz Graysona spijającego alkohol z ciała Hannah wyskoczył w moim umyśle w jakości HD. Był tam z nią? Nie było go w biurze, ale nie widziałam też, żeby wychodził. Mój telefon ponownie zabrzęczał i zerknęłam na ekran i stwierdziłam, że Hannah napisała kolejną wiadomość. Tym razem dołączyła do niej swoje selfie, kiedy trzymała przed sobą kieliszek, gotowa go wypić. - Kurwa. – mruknęłam pod nosem. Spojrzałam w dół na swoje szkice. Miałam tak wiele pracy do zrobienia, ale miałam ochotę to wszystko zostawić. Nagle zadzwonił telefon Alana, przyciągając moją uwagę do jego biurka. Nienawidziłam tego, że razem ze mną siedział do późna. Jeśli by go tu nie było, już bym stąd wyszła i po prostu bladym świtem zwlekła tyłek z łóżka, żeby dokończyć rysunki. - Czego chcesz, Suzie? – warknął do telefonu. Cóż, dobrze wiedzieć, że jest taki uprzejmy dla wszystkich w swoim życiu. - Żartujesz sobie? Oczekujesz, że pomogę ci z dziećmi, kiedy tylko będzie ci to pasowało? Siedziałam nieruchomo, kiedy Alan kontynuował krzyczenie na kogoś po drugiej stronie słuchawki. - Nie. – sprzeczał się. – Ty chciałaś praw do opieki, żeby trzymać je z dala ode mnie. Nie będę ci teraz pomagał. O Jezu. Alan był dla mnie dupkiem, ale z tego, co słyszałam, wyglądało na to, że w domu też musiał sobie z kilkoma radzić. Powinnam była wiedzieć, że coś jest z nim nie tak. Nikt nie jest tak niegrzeczny bez powodu. - Cholera, Suzie. Dobra. Już jadę. Trzasnął telefonem o blat i odepchnął się od stołu. Spojrzałam na niego niepewnie, nie wiedząc za bardzo, co zrobić. - Chcesz, um, żebym to też dokończyła? – zapytałam, wskazując na papiery leżące na jego biurku. Zacisnął powieki i pokręcił głową. - Nie. W porządku. Możesz iść do domu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

Brzmiał na kompletnie pokonanego i nie podobało mi się to. Łatwo było radzić sobie z Alanem dupkiem. Mogłam w głowie na niego przeklinać… ale ta smutna, przygnębiona wersja Alana? To było nieznane terytorium. - Okej, cóż. Dobranoc. – powiedziałam, uśmiechając się do niego nieśmiało. Zignorował mnie, pędząc już w stronę windy. Jak tylko zniknął, chwyciłam telefon i napisałam do Hannah. Cammie: Jestem w drodze! Zajmij dla mnie kolejkę!

Wstałam i wślizgnęłam się w moje szpilki, a następnie ściągnęłam z siebie marynarkę. Kiedy jechałam windą w dół, poprawiłam swój makijaż i zdjęłam klamrę z włosów, rozpuszczając je i pozwalając im opaść na moje nagie plecy. Nie mogłam się doczekać miny Graysona, kiedy wejdę do baru.

***

Tak jak podejrzewałam, bar był oddalony tylko o kilka przecznic od Cole Designs. Jego lokalizacja w połączeniu z ich happy hour (która już dawno minęła, kiedy dotarłam tam o ósmej) sprawiło, że wszędzie był tłok. Byłam w drodze do baru, kiedy grupa hałaśliwych mężczyzn w piłkarskich koszulkach, siedzących na barowych stołkach, wyrzuciła ręce w powietrze i wrzasnęła z radości. Największy facet z nich wszystkich prawie znokautował moją głowę, ale w porę się odchyliłam. - Och, cholera! – powiedział, okręcając się do mnie twarzą w twarz. Natychmiast uniósł brwi, zainteresowany. – Ach! Przepraszam. Pozwól, że kupię ci drinka. – powiedział, sięgając po moją dłoń. Jego znajomi zaczęli gwizdać i było jasne, że już słaniali się na nogach. Uśmiechnęłam się łagodnie, ale kontynuowałam swój chód. Już i tak straciłam wystarczająco dużo czasu. Weszłam w głąb pomieszczenia i w końcu dostrzegłam rude włosy Petera w pobliżu rzędu tablic z rzutkami. Był w morzu architektów z naszej firmy. Trzydzieści, czterdzieści osób stało stłoczonych razem. Drinki były nalewane, a ich śmiech zagłuszał rockową muzykę. Moja bluzka – bez marynarki – przyciągnęła kilka spojrzeń, kiedy podchodziłam do grupy, ale zbyłam je. To tylko ramiona, ludzie. Każdy je ma. Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

- CAMMIE! – krzyknęła Hannah, przebijając się przez gwar. Odwróciłam się i zobaczyłam ją w towarzystwie dwójki nowych pracowników, Christopha i Nathana, z którymi ledwie rozmawiałam, odkąd zostałam przyjęta do pracy. Kiedy do nich dołączyłam, oboje zmrużyli powieki, kiedy próbowali mnie rozpoznać. O mój Boże, nawet mnie nie pamiętali. - Cammie. – powiedziałam, wskazując na swoją klatkę piersiową, przypominając im swoje imię. Oboje wyraźnie się zrelaksowali, kiedy uratowałam ich od niezręczności udawania, że mnie znają. - Napijmy się. – stwierdziła Hannah, sięgając po moją rękę, żeby przyciągnąć mnie bliżej baru. To wydawało się być strasznym pomysłem, ale nie chciałam być nudziarzem psującym imprezę, zwłaszcza że to był cud, że w ogóle tu byłam. Pozwoliłam Hannah przeciągnąć się przez tłum i szłam za nią, przez cały czas kręcąc głową w poszukiwaniu Graysona. Chciałam zapytać o to Hannah, ale powiedzenie do niej jego imienia było jak zły omen. Zwłaszcza, że skłamała – albo „upiększyła” to, że on ją tutaj zaprosił. - Stara, ominęła cię cała akcja. Jakiś facet z działu księgowości wypił siedem kolejek z rzędu, a potem wszędzie wymiotował. Wow. To brzmi cudownie. - Ha, to nieźle. – stwierdziłam, nie będąc w stanie ukryć znudzenia w swoim głosie. - Tak. I okazało się, że Grayson się nie pojawił. Ale lipa! Gwałtownie obróciłam głowę w jej kierunku. - Co? Myślałam, że mówiłaś, że to on cię tutaj zaprosił? – zapytałam łagodnym tonem. To było najbliższe zarzuceniu jej kłamstwa. Na więcej nie mogłam sobie pozwolić. Mimo wszystko wciąż będę musiała z nią mieszkać. Wzruszyła ramionami i odwróciła się, waląc dłońmi o bar. - Barman! Czekamy całą wieczność! – warknęła. Skrzywiłam się i rzuciłam przepraszające spojrzenie każdemu, kto spojrzał na nas wtedy z irytacją. - Barman! – znowu krzyknęła. Odsunęłam się od niej na krok, żeby ludzie nie pomyśleli, że jesteśmy przyjaciółkami, ale ona nawet tego nie zauważyła. - Chcesz zwykłego szota z wódką czy coś innego? – zapytała, z każdym słowem mówiąc coraz bardziej niewyraźnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

Rozejrzałam się po barze dla potwierdzenia słów, że Graysona tu nie było, ale miała rację. Nie przyszedł. - Wiesz co? Nie czuję się za dobrze. Może wrócisz do swoich kolegów? Ja idę do domu. - Co? BUUUUUUUUU, jesteś do dupy. – mruknęła, wyciągając rękę, żeby mnie odepchnąć. Prawdopodobnie miał być to lekki ruch na żarty, ale straciłam równowagę i wpadłam na kelnerkę idącą za mną, rozlewając jej drinki. Czerwony napój ściekał po krawędzi tacy, którą trzymała i z przodu jej białej bluzki. - Och, nie. Tak mi przykro! – zawołałam, zanim odwróciłam się w stronę baru, by sprawdzić, czy Hannah dostrzegła szkodę, jaką spowodowała. Nie. Już pochylała się nad ladą, wypijając kolejnego szota i flirtując z barmanem. Przewróciłam oczami, jeszcze raz przepraszając kelnerkę, zostawiłam na ladzie solidny napiwek i wyszłam na zewnątrz. Grayson nie pojawił się na happy hour. Nie rozmawiałam z nim przez cały dzień, a już oficjalnie doświadczałam objawów odstawienia: drżenie (prawdopodobnie ze względu na fakt, że nie miałam marynarki, a na dworze było chłodno), zmęczenie (pewnie, może i byłam zmęczona dlatego, że wstałam wcześnie) i drażliwość (choć bardziej z powodu pijanej Hannah). Kiedy szłam w stronę domu, wyobrażałam sobie najróżniejsze powody, dlaczego Grayson nie przyszedł. Może zajmował się klientem albo pracował… albo znowu wrócił do Nicole? Fuj. Fuj. Fuj. Nie mogłam się powstrzymać przed tym, by nie wyobrażać sobie całej tej sceny w szczegółach. Prawdopodobnie przyjechała do jego mieszkania w jakimś skąpym stroju, a następnie zmusiła go, by ją wpuścił. Pewnie znalazła sposób, żeby go przekonać, by pozwolił jej zostać, a potem hałaśliwie bzykali się po całym założę-sięże-zajebistym mieszkaniu. Przeciągnęłam kartą po czytniku i pchnęłam drzwi do mojego mieszkania. Metalowa klamka uderzyła betonową ścianę z głuchym łoskotem, ale nie obchodziło mnie to. Beton był moim najmniejszym zmartwieniem. Poszłam na happy hour dla Graysona – tak samo, jak w ciągu ostatnich kilku tygodni robiłam dla niego wiele rzeczy – a go tam nawet nie było. Dlaczego go tam nie było? - Cammie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

Rozdział szesnasty Grayson stał kilka metrów dalej, na korytarzu, w połowie osłonięty cieniem. Był u wejścia do mojego mieszkania, pochylając się z rękami zatkniętymi w kieszeniach swoich spodni i stopą opartą o drzwi. Pojedyncza struga światła była wystarczająca, by podkreślić te jego cechy, którym nie mogłam się oprzeć: silna szczęka, zarysowane kości policzkowe, ciemne brwi i postawa Jamesa Deana. Czekał na mnie. - Ominęła cię happy hour. – powiedziałam, wyciągając klucz, by otworzyć drzwi. Ręce trzęsły mi się z nerwów, ale wątpiłam, by mógł dostrzec to w przyćmionym świetle. - Sama szłaś do domu? – zapytał. Uprzejma osoba odsunęłaby się, żeby dać drugiej przestrzeń do otworzenia, ale on się nawet nie ruszył, więc musiałam się o niego otrzeć, żeby to zrobić. - Jestem już tutaj. Czy to ważne, jak się tu dostałam? – zapytałam, przekręcając klucz w zamku. - Gdzie Hannah? Odwróciłam się, by na niego spojrzeć i zamarłam, kiedy zdałam sobie sprawę, jak blisko siebie byliśmy. Gdyby lekko się pochylił lub gdybym ja stanęła na palcach, nasze usta dotknęłyby się, a moje serce rozdzieliłoby się na dwie części: jedna, która należałaby do mnie i druga, która już zawsze należałaby do niego. - W barze. – odpowiedziałam, naciskając na klamkę. - To dobrze. Grayson położył jedną dłoń nisko na moich plecach, a drugą popchnął drzwi, by się otworzyły. Nie miałam czasu pomyśleć, kiedy przeprowadził mnie przez próg, w głąb mojego ciemnego mieszkania. - Co ty tu robisz? Moje pytanie rozbrzmiało jednocześnie z dźwiękiem zamykanych drzwi. Najwyraźniej chciał zostać. Wstąpiłam do salonu, starając się stworzyć między nami bezpieczną przestrzeń. Pokręciłam głową i odwróciłam się do niego twarzą w twarz. - Czekaj, skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? Oglądał moje mieszkanie, obracając się powoli, po czym ściągnął marynarkę i rzucił ją na oparcie kanapy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Cóż, możesz sobie iść, jeśli zamierzasz być taki dziwny i cichy. – powiedziałam, kiedy zignorował moje kolejne pytanie. Odwrócił się do mnie i posłał mi uśmieszek. Jego ciemne oczy mnie zachwyciły, wstrząsając moją pewnością siebie. Kiedy znowu się odezwałam, głos mi drżał i jego ton był o wiele delikatniejszy, niż jeszcze chwilę temu. - Jestem zmęczona, Grayson. A głupi Alan dał mi dodatkową pracę, więc będę musiała wstać jakoś o czwartej rano… Zdanie zamarło mi na ustach, kiedy zbliżył się i chwycił mnie za ręce. Złapał je między swoje dłonie i pociągnął w stronę korytarza, gdzie były dwie sypialnie. - Zapytałaś, co tu robię. – powiedział. Kiwnęłam głową, oniemiała. Wzrok skupiałam na jego ustach, kiedy mówił, może dlatego, że były na poziomie moich oczu, a może dlatego, że były kluczem mojego upadku. - Chcesz wiedzieć? – Uniósł brew. Starałam się znowu kiwnąć głową, ale Grayson był szybszy. Chwycił mój podbródek i nieco go uniósł, po czym pochylił się i mnie pocałował. Zamknęłam oczy i cieszyłam się momentem, jednocześnie wbijając palce w jego ramiona. Usta miał miękkie, ale pocałunek był brutalny, pełen pożądania i zniecierpliwienia na to, co miało się zdarzyć potem. Moje ciało instynktownie się poruszyło, przyciskając się do niego i popychając go w kierunku mojego pokoju. Jego dłonie powędrowały do moich włosów, wplątując się między nie. Użył ich, by przechylić moją głowę na bok i pogłębić pocałunek. Cofaliśmy się w stronę sypialni powoli, niezdarnie. Dźgnęłam go łokciem. Nasze kolana się zderzyły, kiedy próbowaliśmy zsynchronizować nasze kroki. Potknął się o parę moich obcasów w korytarzu, a ja się zaśmiałam, ostrożnie ponad nimi przechodząc, zanim wpadliśmy przez drzwi do pokoju. Kopnięciem je zamknął i nareszcie byliśmy sami w mojej sypialni. Cienka poświata od okna padała na moje łóżko, a Grayson nie przejmował się włączeniem światła. - Chcesz tego? – zapytał, sięgając po krawędź mojej bluzki i już podciągając ją po moim brzuchu, zanim miałam szansę odpowiedzieć. Szczęka mi opadła. Kim, do cholery, był ten człowiek i jak miałam za nim nadążyć? - Ja… tak sądzę. Chciałam to zrobić. Boże, z tym człowiekiem chciałam robić wszystko. Ale powiedzenie, że byłam przerażona następstwami, było niedopowiedzeniem. Nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

mogłam zatracić się w tym momencie, kiedy on delikatnie ściągał mi bluzkę. Mój umysł pracował na wysokich obrotach, rzucając pytanie za pytaniem. Dlaczego tak nagle mnie zapragnął? Był pijany? Co stanie się jutro, jeśli nie będzie chciał mieć ze mną nic wspólnego? - Rozluźnij się. –wyszeptał, kiedy jedwabna bluzka otarła się o moje policzki, zanim ściągnął ją przed moją głowę. Zimne powietrze owiało moją nagą skórę, a ja nie mogłam tego znieść. Nie mogłam tak po prostu stać, jak on mnie rozbierał. Gra musiała być równa. Sięgnęłam do górnego guzika jego koszuli i powoli rozpinałam każdy z nich, zanim mogłam wślizgnąć się dłońmi pod materiał, dotykając jego twardej piersi i popychając koszulę na ziemię. - Z iloma mężczyznami byłaś? – zapytał, okręcając mnie i przyciągając mnie tyłem do siebie. Mięśnie jego piersi ocierały się o moje łopatki. Otoczył mnie ramionami. Pochylił się, by pochwycić zębami płatek mojego ucha, jednocześnie ześlizgując się dłońmi po moim żołądku i w dół, po brzuchu. Moje mięśnie napięły się z nerwów, ale on wciąż obniżał ręce, a ja odrzuciłam głowę na jego ramię. - Z iloma? – ponowił pytanie. Jego usta łaskotały moje ucho, kiedy mówił. - Kilkoma. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie liczyłam tego. Było ich może pięciu lub sześciu, ale nie musiał znać dokładnej liczby. - Byłaś w nich zakochana? – Jedną dłoń trzymał u podstawy mojego brzucha, a drugą przesuwał po krawędzi koronkowego stanika. - Nie zawsze. Zatrzepotałam powiekami, na chwilę je zamykając. - A ty? Ile ich było? Chcę w ogóle to wiedzieć? Lewą dłonią rozpiął moje spodnie, a prawą zsunął ramiączko stanika. Pozwoliłam na to, żeby jego dotyk wędrował po mojej skórze, próbując ignorować dźwięk mojego ciężkiego oddechu odbijającego się od ścian. Ześlizgnął się ręką po moim brzuchu, za pasek spodni i do krawędzi bielizny. Zacisnęłam powieki, łapiąc dłonią przednią część jego uda, a serce waliło mi w piersi. - Wystarczająco. – odpowiedział, podkreślając ostatnią sylabę poprzez wślizgnięcie się we mnie palcem. Przygryzłam dolną wargę, by powstrzymać się od krzyknięcia. To wszystko to było zbyt wiele, kompletne przeciążenie zmysłów. Mój umysł wrzeszczał: Dlaczego ja? Dlaczego teraz?, a serce mówiło: Zamknij się i ciesz się tym. Nigdy wcześniej nie spotkałam kogoś takiego jak on. Byłam z kilkoma facetami, którzy byli tak zaciekawieni i zdenerwowani, jak ja. Grayson był uosobieniem Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

pewności siebie, kiedy odpiął mój stanik i rzucił go na ziemię, przejmując kontrolę nad sytuacją w taki sposób, że pozbawił mnie tchu. - Czy tamtego dnia mówiłaś poważnie o tym, że chcesz się tylko zabawić? – zapytał, przypominając moje słowa. Wypowiedziałam je w chwili śmiałości, a teraz będę musiała je cofnąć. Albo to, albo poprosić, by przestał. Przez chwilę stałam w bezruchu, myśląc nad swoimi opcjami. A potem powolny uśmiech wkroczył na moje usta. - Chcemy tego samego, Grayson. – powiedziałam, zanim wyplątałam się z jego objęć i okręciłam się na pięcie. Już i tak byłam naga od pasa w górę, ale mogłam posunąć się o krok dalej, pokazując mu, jak poważna byłam. Odsunęłam się do krawędzi mojego łóżka, a nasze spojrzenia się spotkały, kiedy wetknęłam palce za pasek spodni i bielizny. Potrząsając biodrami, zsunęłam je z siebie, pozwalając im upaść na podłogę. Żadne z nas nie odzywało się, kiedy Grayson stał i obserwował moje nagą skórę w blasku księżyca sączącego się przez okno. Takie odsłonięcie się przed kimś w całości nigdy nie jest łatwe, ale stałam nieruchomo, pozwalając mu się tym nasycić, dopóki nie chciał czegoś więcej. Poruszał się szybko, idąc szybko, po czym popychał mnie na łóżko, aż upadłam na wymięte koce. Dłońmi sięgnęłam do przednich kieszeni jego spodni i złapałam za jedwabistą tkaninę, używając jej, by pociągnąć go do przodu tak, by opadł na mnie całym ciężarem swojego ciała. Przez kilka wspaniałych sekund czułam, że się przez niego dusiłam, przez jego wagę i obecność, która wciskała mnie w miękkie koce. Patrzył na mnie z góry z nowo odkrytym pożądaniem, zanim pochylił się, żeby po raz kolejny mnie pocałować. Od tamtej chwili byłam marionetką, za której sznurki pociągał Grayson. Każda część mojego ciała tak chętnie reagowała na jego dotyk. Próbowałam nadążać, żeby drażnić go tak, jak on mnie, ale on na to nie pozwalał. Nasze usta walczyły ze sobą, dociśnięte do siebie tak mocno, że jego oddech był moim oddechem, jego usta były moimi. Reszta jego ubrań poleciała na podłogę, a wraz z nimi odszedł mój zdrowy rozsądek. Wbiłam paznokcie w pościel, kiedy we mnie wszedł. Był ponad mną i nie odrywał wzroku od moich oczu, które zaczęły łzawić, ale nie mógł tego dostrzec w przyćmionym świetle księżyca. Byliśmy tylko my dwoje, dający sobie to, czego chcieliśmy od początku. - Jak długo tego pragnęłaś? – wyszeptał do mojego ucha, kołysząc biodrami tuż przy moich. Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

Czułam jego policzek przy swoich ustach, kiedy pociągnęłam go w dół. Kiedy odpowiedziałam, miałam zamknięte oczy, a moje serce desperacko próbowało utrzymać się w jednym kawałku, z dala od uścisku Graysona. - Od zawsze.

***

Jakiś czas później obudził mnie dźwięk zatrzaskiwanych drzwi. Do środka wtoczyła się pijana Hannah, chichocząc, kiedy szła przez mieszkanie. Głośny huk, przesuwające się stopy i więcej chichotania oznaczały, że prawdopodobnie wpadła na tę samą parę wysokich obcasów, na którą wpadł Grayson kilka godzin wcześniej. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że on wbija wzrok w sufit, kompletnie obudzony. Wszystko wskazywało na to, że rozmyślał nad każdą rzeczą, które tłoczyły się również w mojej głowie. Właśnie uprawialiśmy seks. Seks, przez-który-wyskoczyszze-skarpetek, ale teraz musieliśmy ustalić naszą relację najlepiej jak to tylko było możliwe. Wciąż powtarzałam sobie w głowie te same frazy: „To niczego nie zmienia. Zrobiłaś to, co chciałaś zrobić. A teraz idź naprzód. To niczego nie zmienia. Zrobiłaś to, co chciałaś zrobić. A teraz idź naprzód.” - Musisz odwrócić uwagę Hannah, kiedy będę wychodził. – powiedział, wstając z łóżka. Jeszcze przez chwilę się nie ruszałam, przez chwilę przyglądając się konturom jego ciała, zanim znalazł spodnie i wciągnął je na siebie jednym zręcznym ruchem. Nie chciałam być smutna przez to, że wychodził. Gdybym była nim, też bym wyszła. Co niby mieliśmy zrobić? Tulić się i zasnąć, a potem obudzić się i zjeść razem śniadanie? Ten scenariusz nie pasował do naszej rzeczywistości, więc odepchnęłam na bok ukłucie smutku. - Nie możesz po prostu wyjść przez okno tak, jak to robią w filmach? – zapytałam ze zuchwałym uśmieszkiem. Rzucił mi zabójcze spojrzenie, które było bardziej urocze niż groźne, ale i tak zwlekłam się z łóżka. - To zależy od ciebie. Chcesz, żeby twoja współlokatorka dowiedziała się, że tu byłem? – zapytał, sięgając po swoją koszulę i zakładając ją na siebie. Po tym, jak leżała na podłodze, była o wiele mocniej wygnieciona. Nawet z tymi wygnieceniami, kiedy znowu miał ma sobie koszulę i garniturowe spodnie, wyglądał bardziej na Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

dyrektora Cole Designs niż na faceta, który wcześniej tej nocy czekał na mnie pod moim mieszkaniem. W szafie znalazłam swój szlafrok i zarzuciłam go na siebie, zanim ruszyłam w stronę drzwi. Sięgnęłam do klamki i zerknęłam za siebie. Grayson stał oświetlony światłem księżyca, patrząc na mnie. Było tak wiele do powiedzenia, a jednak żadne z nas nie wypowiedziało nawet słowa. Uchyliłam lekko drzwi i wysmyknęłam się przez nie, modląc się o to, by Hannah nie stała po drugiej stronie. Nie było jej tam. Była w naszej wspólnej łazience na końcu korytarza, gdzie szczotkowała zęby i opierała się ciężko o szafkę. - Hannah! Wróciłaś! – Moje aktorstwo było w najlepszym razie średnie, ale ona przynajmniej była najpewniej zbyt pijana, by to zauważyć. - Hej, współlokatorko. – powiedziała, nie kłopocząc się wyciągnięciem szczoteczki z ust. Pasta do zębów rozprysła się po lustrze, a Hannah parsknęła śmiechem. Taa, przezabawne. - Pozwól, że ci pomogę. – stwierdziłam, wchodząc do łazienki i zamykając za sobą drzwi, żeby Grayson mógł się wymknąć z mojego pokoju tak, by ona go nie zauważyła. Hannah kontynuowała mycie zębów, kiedy ja barykadowałam drzwi beztrosko, jak tylko się dało. Słuchałam, jak rozprawiała na temat szczegółów jej zeszłej nocy – a przynajmniej sądziłam, że o tym mówiła, poprzez brzęczenie elektrycznej szczoteczki – podczas gdy naprawdę wsłuchiwałam się, by usłyszeć dźwięk zamykanych frontowych drzwi. - Tak dużo straciłaś! – zawołała, pochylając się nad umywalką i używając papieru toaletowego, żeby zetrzeć makijaż ze swoich powiek. Nie wyszło to zbyt dobrze, ale zdawała się tym nie przejmować. – Nie było ani Graysona, ani ciebie! Ugh, Grayson. Szkoda, że się nie pojawił. Naprawdę chciałam wypić z nim drinka. Kiwnęłam głową, a moje policzki zapłonęły czerwienią. Czy wciąż uwielbiałaby tak Graysona, gdyby wiedziała, co właśnie miało miejsce u mnie w pokoju? - Miał tam być. I wyglądałby tak cholernie seksownie w tym garniturze, które zawsze nosi. – Kontynuowała paplanie na jego temat, ale sama jeszcze nie przetworzyłam swoich emocji, bym była w stanie znieść zachwyty pijanej Hannah nad Graysonem. Moim Graysonem. Zostawiłam ją, by dokończyła to, co robiła w łazience, po czym wycofałam się do korytarza, z malutkim płomieniem nadziei, którą wciąż odczuwałam. Może nie wyszedł. Może nadal był w moim pokoju. Kiedy dotarłam do drzwi swojej sypialni i stwierdziłam, że jest pusta, westchnęłam, rozczarowana. Rozejrzałam się po ciemnym pomieszczeniu, patrząc na pomięte Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

pościele, moje ubrania na podłodze i opakowanie po prezerwatywie na szafce nocnej. W porywie chwili Grayson rozerwał je zębami. Te rzeczy były jedynym dowodem na to, że Grayson tu był, a jednak nie były wystarczające, by mnie zapewnić. To niczego nie zmienia. Zrobiłaś to, co chciałaś zrobić. Teraz idź naprzód. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi, zastanawiając się, co miałam robić. Iść spać? Obudzić się i zachowywać pozory? To niczego nie zmienia. Zrobiłaś to, co chciałaś zrobić. Teraz idź naprzód. Podeszłam do swojego łóżka i wdychałam resztki wody po goleniu oraz wody kolońskiej Graysona. Wczołgałam się na środek łóżka, gdzie jego zapach był najsilniejszy i owinęłam się pościelą. Z każdym wdechem wciągałam w płuca zapach jego wody po goleniu, a z każdym wydechem przypominałam sobie, że nic się nie zmieniło. Teraz idź naprzód.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

Rozdział siedemnasty Pomimo moich usilnych starań, żeby się jej pozbyć, Hannah stała obok mnie w kuchni biurowej we wtorek rano, popijając kawę i grając na moich ostatnich nerwach. - Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę Graysona. – powiedziała, opierając się o szafkę z rozmarzonym wyrazem twarzy. – Mam zamiar dowiedzieć się, dlaczego wczoraj nie przyszedł do baru. - Świetny pomysł. – odpowiedziałam z lekkim sarkazmem, którego nie wyłapała. - Pewnie to i lepiej, że nie przyszedł. – ciągnęła. – Pod koniec nocy nie było ze mną najlepiej. Za każdym razem, kiedy się odwracałam, faceci oferowali mi drinki. I, no wiesz, nie chciałam być niemiła, więc po prostu je brałam. Ale, o mój Boże, ten Peter, z twojego zespołu, z szaloną brodą? Nie łapie aluzji, nie? Przysięgam, że próbował do mnie podbijać z pięćdziesiąt razy. Hm, tak, świetnie. Pewnie, mów więcej. Kontynuowałam udawanie zainteresowania, wlewając sobie jednocześnie trzeci kubek kawy tego dnia. Pierwsze dwa mi nie pomogły i miałam nadzieję, że ta jakimś cudem będzie czymś wzmocniona, żebym faktycznie mogła skupić się na swojej pracy. Obfite ilości kawy zawdzięczałam faktowi, że musiałam przyjechać wcześniej – zbyt wcześnie – żeby dokończyć szkice dla Alana i funkcjonowałam już na oparach. (I tak, dokończyłam je. Nie dzięki Graysonowi, przez którego zeszłej nocy tak późno poszłam spać.) - Cześć wam. Uniosłam wzrok znad swojego kubka i zobaczyłam Petera stojącego w progu i uśmiechającego się. - Cześć, Peter. – odpowiedziałam, kiwając lekko głową. - Och, Boże. To znowu on. – wymamrotała Hannah pod nosem. Musiałam zacisnąć dłoń w pięść, żeby powstrzymać się od przywalenia jej. Peter był dziesięć razy lepszy od niej, ona nigdy taka nie będzie. - Mamy spotkanie zespołu o dziesiątej w sali konferencyjnej. Chcą tam całego składu architektonicznego. – oznajmił, dwa razy uderzając swoją głową o framugę, po czym ruszył korytarzem. Wgapiałam się w swoją kawę, próbując zachować spokój. Było pięćdziesiąt procent szans, że Grayson będzie prowadził to spotkanie, co oznaczało, że będę zmuszona zobaczyć go po raz pierwszy od zeszłej nocy, w pokoju pełnym współpracowników. Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

To była chyba dobra okazja do tego, by ocenić jego reakcję na mnie. Jeśli będzie mnie całkowicie ignorował, będę wiedziała, że wróciliśmy do punktu wyjścia, a zeszła noc tak naprawdę niczego między nami nie zmieniła. - Cóż, to moja szansa, żeby skonfrontować się z Graysonem. – powiedziała Hannah, uśmiechając się z pewnością siebie. Wzięłam łyk kawy, żeby uniknąć powiedzenia czegoś, czego będę żałowała i ruszyłam za nią w stronę sali. Z każdym kokiem mój niepokój wzrastał, a żołądek coraz bardziej się zaciskał. Czemu byłam tak zdenerwowana? Grayson przyszedł do mojego mieszkania. Odszukał mnie i to on zrobił pierwszy krok. Byłam w połowie myśli, kiedy weszłam do pokoju pełnego ziewających pracowników. Wszyscy próbowali dyskretnie ukryć swoje zmęczenie za kubkami kawy, ale nikt nie chciał siedzieć na tak wczesnym spotkaniu po spotkaniu na happy hour i przesiadywaniu w barze, a już zwłaszcza ja nie chciałam. Mój wzrok automatycznie zaczął szukać Graysona, a kiedy go zobaczyłam, zatrzymałam się w pół kroku. Stał z przodu pomieszczenia, ubrany w czarny garnitur, który tak dopasowywał się do jego ciała, że wyglądał, jakby zanurzył się w tkaninie. Jego krawat miał jasnoniebieski odcień i nawet jeśli nie patrzył bezpośrednio na mnie, wiedziałam, że idealnie pasuje do koloru jego oczu. Patrzenie na niego było prawie bolesne; jakbym wgapiała się w słońce, wiedząc, że uszkodzę tak sobie wzrok, a mimo to nie byłam w stanie oderwać od niego spojrzenia. To był ten moment, którego bałam się przez cały poranek; a teraz, kiedy znalazłam się w tej sytuacji, było tak trudno, jak się tego spodziewałam. Wiedziałam, jak każdy cal jego ciała wygląda po tym garniturem. Ta marynarka. Ta koszula. Nie zrobiły nic, by ukryć mężczyznę kryjącego się pod nimi, mężczyznę stworzonego do jednego, konkretnego celu: łamania mojego serca kawałek po kawałku. Część mnie chciała się schować, wycofać się na tył sali i ukryć się za innymi pracownikami. Łatwe było patrzenie na niego, kiedy rozmawiał z kimś innym. Nie było nic złego w podziwianiu go z daleka, więc pozwoliłam innych architektom zająć miejsca przede mną i oparłam się o tylną ścianę pomieszczenia. Każda kolejna osoba była jak dodatkowa warstwa chroniąca mnie przed nim. Ruch z przodu sali przyciągnął moją uwagę do Hannah. Zgubiłam ją, kiedy tu weszłyśmy i teraz wiedziałam już, dlaczego. Ja przeszłam do tyłu, gdzie miejsce było dyskretne i bezpieczne. A Hannah próbowała zbliżyć się do Graysona na tyle, na ile to było możliwe, przepychając się przez tłum, aż w końcu prawie oddychała tym samym powietrzem, co on. - Hannah jest twoją współlokatorką? – zapytał Peter stojący obok mnie. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że tu był, ale byłam nieco rozproszona przez inne rzeczy. Zerknęłam na nią. Sprawdzała swoje odbicie w małym lusterku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

Roześmiałam się. - Tak, mieszkamy razem. - Trochę wczoraj zaszalała. –powiedział, robiąc gest picia. – Trochę śmiałe posunięcie na jej pierwszym biurowym happy hour. Uśmiechnęłam się. - Na jej obronę, gdyby Alan był moim mentorem, też bym pewnie piła tak dużo. - Skończyło się na tym, że zamówiłem dla niej taksówkę. Niezbyt dobrze wyglądała pod koniec nocy. Znowu na nią spojrzałam. Wgapiała się w Graysona z uwielbieniem, z każdą sekundą zbliżając się do niego coraz bardziej. Nawet nie zauważył jej obecności, zajęty rozmową z innym pracownikiem. - Dzięki, że to zrobiłeś. – wymamrotałam. – Właściwie to mówiła coś o tym, że próbowałeś do niej uderzać. – Rzuciłam mu figlarny uśmiech, żeby wiedział, że byłam po jego stronie. Roześmiał się i pokręcił głową. - Och, Boże. Powiedz mi, że masz we mnie więcej wiary. Prawdopodobnie próbowałem jej tylko powiedzieć, że przyjechała taksówka, która zabierze ją do domu. Mrugnęłam do niego i już chciałam odpowiedzieć, kiedy przerwał mi Grayson. - Witam wszystkich. – Jego głos rozbrzmiał z przodu pomieszczenia. Moje serce zamarło, kiedy na niego spojrzałam. Ten głos kilka godzin wcześniej szeptał mi do ucha. – Nie zajmę wam dużo czasu, więc słuchajcie. Chcę przekazać wam najświeższe wieści co do obecnych projektów. W zeszłym tygodniu mieliśmy sporo pracy, więc do każdego zespołu przypiszę nowego klienta, zanim wyjdziemy i do końca dnia macie nawiązać z nimi kontakt. Spotkania z inżynierami i zespołami wewnętrznymi będą miały miejsce prawdopodobnie w przyszłym tygodniu. Wszyscy w pokoju patrzyli na niego, zapamiętując jego słowa lub notowali je szybko w swoich notesach. Jego głos był głęboki i ostry – rozbrzmiewało w nim zbyt wiele pewności siebie, by można było go zignorować. Dwadzieścia cztery godzinę temu nie wiedziałam, jak ten głos brzmi w mojej sypialni. Nie wiedziałam, jak to jest, kiedy szepce sprośności do mojego ucha, podczas gdy jego ręce podążały po moim ciele. Teraz znałam ten głos zbyt dobrze i nie mogłam uciec przed wspomnieniami, które bombardowały mnie z każdej strony. Tak się dzieje, kiedy sypiasz ze swoim szefem, geniuszu. Zupełnie jakby potrafił czytać w moich myślach, jego oczy w końcu mnie znalazły, kiedy stałam skulona przy bocznej ścianie, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

Wstrzymałam oddech, próbując się przyszykować na możliwie najgorszą reakcję. Mówił dalej, ale na moment się zawahał, a potem kącik ust uniósł się prawie niezauważalnie, ale ja to zobaczyłam i to było wszystko, co chciałam wiedzieć. Było inaczej. Ostatnia noc zmieniła wszystko. Po tym spotkanie nie trwało więcej niż dziesięć minut, a zanim zdołałam wyjść z sali, Grayson mnie zawołał. Zatrzymałam się w drzwiach i odwróciłam się w jego kierunku, świadoma tego, że było tu jeszcze przynajmniej dwudziestu innych pracowników, a co najmniej połowa z nich przerwała swoje rozmowy, by zobaczyć, o czym będzie ze mną rozmawiał. Podeszłam do niego i zatrzymałam się w bezpiecznej odległości. - Tak, panie Cole? Uśmiechnął się ironicznie na moją formalność. - Mogłabyś przeczytać tą notatkę i przekazać ją Alanowi? – zapytał, wyciągając w moją stronę rękę z karteczką. Alan wyszedł stąd nie dalej jak dwie sekundy temu. Wiedziałam to, bo starałam się go unikać pójścia blisko niego, żeby obojgu nam oszczędzić niezręczności zwyczajnej rozmowy. Grayson równie dobrze sam mógł mu ją wręczyć. Wzięłam od niego kartkę, uważając, by nie dotknąć jego dłoni, a następnie wyszłam z pomieszczenia bez słowa. W połowie drogi do swojego biurka zerknęłam na notatkę. Nie kłopotał się tym, żeby złożyć kartkę albo ukryć wiadomość. Słowa tam były, wyraźne do odczytania:

Spotkaj się ze mną w Lawry’s Deli na lunch

Kiedy znowu spojrzałam w kierunku sali konferencyjnej, Grayson rozmawiał już z kilkoma starszymi architektami. Naprawdę chciał, żebym przekazała to Alanowi? Przeczucie mówiło mi, że nie, co oznaczało, że moja przerwa na lunch będzie o wiele bardziej interesująca.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

***

O dwunastej trzydzieści, weszłam do delikatesów w czasie ich wielkiego ruchu. Żywiołowa muzyka sączyła się przez głośniki, a pracownice z jasnymi bandanami owiniętymi wokół głowy rozdawały kanapki z prędkością światła. Co kilka sekund ktoś dzwonił dzwonkiem stojącym obok kasy i krzyczał imię. - Carol! Zamówienie! Kolejny ding. - Sandy! Zamówienie gotowe! Ding. Ich kanapki musiały być naprawdę dobre, biorąc pod uwagę to, ile osób ustawiało się po nie w kolejce. Kiedy dzwonek na ladzie zadzwonił ponownie, z towarzyszącym mu wykrzyczanym imieniem, poczułam rękę obejmującą mnie w talii i zatrzymującą się na mojej kości biodrowej. - Nie dostarczyłaś notatki. – droczył się Grayson, pochylając się i szepcząc mi do ucha. Miejsce było oddalone tylko od kilka przecznic od jego firmy; doszłam tutaj w mniej niż dziesięć minut, więc możliwe było, że inni współpracownicy również przyszli tu po kanapki. - Grayson. – syknęłam, odsuwając się od niego i rozglądając w poszukiwaniu jakiś znajomych twarzy. Zaśmiał się i pokręcił głową, po czym wetknął dłonie do kieszeni, żeby okazać powagę. - Proszę. Lepiej? – zapytał, uśmiechając się sarkastycznie. Zacisnęłam usta w linię, by powstrzymać swój uśmiech i kiwnęłam głową. Moje całe ciało brzęczało od nerwowej energii, biorącej się z hałaśliwego miejsca, pysznych zapachów i faktu, że Grayson Cole stał obok mnie, dotykając mnie swoim biodrem. - Jesteś głodna? – zapytał, patrząc na menu wypisane kredą na tablicy wiszącej nad ladą. Mój żołądek zwinął się tak mocno, że wątpiłam, żebym cokolwiek przełknęła. - Nie za bardzo. Wypiłam rano dużo kawy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

Odwróciłam się i spojrzałam na niego, starając się rozszyfrować to, o czym myślał. Naprawdę mieliśmy zjeść ze mną zwyczajny lunch? Coś mi mówiło, żeby nie dać się zmylić. Jeśli będę nieostrożna, źle się to skończy, jeśli za bardzo przywyknę do jego uwagi skierowanej na mnie. Czułam się tak, jakbym była na szczycie kolejki górskiej. Wiedziałam, że ten ostry upadek nadejdzie, zbliża się uderzenie w ziemię. Wzięłam więc oddech i trzymałam się tak, jak tylko potrafiłam. - Przyjechałeś tutaj? – zapytałam. Wskazał na sportowe auto widoczne za szybą, jego szary lakier błyszczał w słońcu. Jego kontury były ostre i seksowne – niebezpieczny samochód dostosowany do niebezpiecznych potrzeb. - Chodźmy. – dodałam, wychodząc z budynku bez oglądania się za siebie. Miałam dziki pomysł i wiedziałam, że stracę odwagę, jeśli się zatrzymam nawet na chwilę. Wyszedł za mną i otworzył auto. Usłyszałam dźwięk odblokowywanego zamka i otworzyłam szeroko drzwi po stronie pasażera, by wślizgnąć się na fotel z chłodnej, czarnej skóry. - Gdzie jedziemy? – zapytał, kiedy uruchomił silnik. Odwróciłam się w stronę okna i przemówiłam z udawaną pewnością siebie: - Gdzieś blisko, gdzie jest ustronnie. Sekundę później pędziliśmy ulicą, wymijając inne samochody i pędząc na pomarańczowym świetle. Moje ciało wcisnęło się w fotel, kiedy Grayson jeszcze mocniej wcisnął pedał gazu. Patrzyłam na żyły na jego dłoniach, kiedy trzymał kierownicę z całkowitą pewnością. Nie jechaliśmy długo, co najwyżej kilka minut, po czym zjechaliśmy z drogi i wjechaliśmy na parkingu przed opuszczonym magazynem. - Odepnij pas. – zażądał Grayson, kiedy zatrzymał auto za budynkiem. Adrenalina coraz bardziej przejmowała nade mną kontrolę. Nie wahałam się i jak tylko go odpięłam, Grayson zgasił silnik, a ja wślizgnęłam się na jego kolana. Obcasy spadły mi z nóg, a głową uderzyłam się o dach z głuchym stuknięciem. Miejsca było za mało, ale usadowiliśmy się tak, żebym mogła wygodnie siedzieć na nim okrakiem. To się dzieje naprawdę. Grayson już pociągał za krawędź mojej koszuli. Cienka tkanina rozerwała się, ogłaszając nasze działania w cichym wnętrzu samochodu. - Grayson… - szepnęłam, kiedy dłonią dotknął wewnętrznej strony mojego uda. Wczorajsza noc jeszcze się nie skończyła. Nie mogłam poruszać się w tej zamkniętej przestrzeni. Jeśli odchyliłabym się do tyłu, zatrąbiłabym klaksonem, więc pochyliłam się ku niemu, pozwalając mojej Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

głowie opaść na jego ramię. Przycisnęłam usta do jego szyi. Mój oddech zaczął drżeć, kiedy jego palce zaczęły przesuwać się wyżej, a nasze przebiegłe działania stawały się coraz trudniejsze do pojęcia. - Rozepnij mi spodnie, Cammie. – zażądał Grayson szorstkim tonem. Nasze ciała były mocno do siebie przyciśnięte, więc musiałam wcisnąć dłoń między nas, czując swoje miękkie krągłości przy jego twardej klatce piersiowej. Ręką musnęłam swoją pierś i w odpowiedzi wygięłam plecy w łuk. Grayson jęknął pode mną, wyraźnie podobał mu się sposób, w jaki się w niego wciskałam, kiedy wygięłam się bardziej do tyłu. - Teraz, Cammie. – popędzał mnie, wbijając palce w tylną część mojego uda, w bolesnym pokazie swojej siły. Przygryzłam wargę, tłumiąc krzyk. Zamek jego spodni był łatwy do odnalezienia i nawet jeszcze łatwiejszy do odpięcia. - Odsuń bieliznę na bok. –powiedział, kiedy przyciągnął swoje palce do ust, zwilżając je językiem i czekając, aż postąpię zgodnie z jego instrukcjami. Zrobiłam to, o co prosił, czując powiew chłodnego powietrza na mojej wrażliwej skórze. A potem jego palce się tam znalazły, zanurzając się we mnie i wciągając mnie głębiej w moją fantazję. - Wejdź na niego. – zabłagał, szepcząc mi do ucha, kiedy aż wywróciłam oczami z tej przyjemności. To było to. Szczyt jazdy. Wznoszenie się dobiegło końca, a zbliżający się upadek zrujnuje mnie do końca życia. Wiedziałam to wszystko, a mimo tego nawet się nie zawahałam, kiedy złapałam go za ramiona i się rozluźniłam. Patrzył na mnie, zachwycony, kiedy przyjmowałam go w siebie milimetr po milimetrze. - Kurwa. – jęknął, a ja poczułam jego palce na moim wrażliwym punkcie. - To szaleństwo. – wydyszałam, pozwalając swojej głowie opaść. Wolną ręką objął moją szyję i pocałował mój obojczyk. - Chcę, żebyś tak doszła. – zażądał, znowu przejmując kontrolę nad sytuacją. Wpatrywałam się w sufit i błagałam o jeszcze. Cieszyliśmy się intensywnością chwili, rozradowaniem ciągnięcia za włosy, zaciśniętych ramion i całujących się ust. Jego rytm pozbawiał mnie tchu, znowu i znowu, aż w końcu szyby zaparowały, ja przypadkowo zatrąbiłam dwa razy i uderzyłam się łokciem w deskę rozdzielczą niezliczoną ilość razy. Całe doświadczenie było mroczne, szaleńcze i całkowicie rozdzierające serce.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

Przejazd do biura odbył się w napiętej ciszy. Zrobiłam wszystko, co było w mojej mocy, by poprawić wygląd swoich włosów i ubrania; ale był wietrzny dzień i miałam nadzieję, że nikt nie zwróci uwagę na moją fryzurę-po-seksie. Kiedy dotarliśmy do Sterling Bank Building, Grayson zaparkował na rogu ulicy, z dala od wścibskich oczu. - Powinnam iść… - zaczęłam pytać w tym samym czasie, kiedy on się odezwał. - Raczej powinniśmy wejść osobno. Kiwnęłam głową, sięgając do ohydnie wymyślnej klamki. Na tych cholernych drzwiach było przynajmniej trzydzieści różnych guzików i pokręteł, a naciśnięcie żadnego z nich nie pozwoliło mi się wydostać z auta. Grayson zaśmiał się i pochylił przeze mnie, otwierając mi drzwi. - Czekaj. – powiedziałam, nagle czując rosnącą ciekawość co do jednej rzeczy. – Co sprawiło, że dałeś mi dziś rano tą notatkę? - A muszę podawać powód? – zapytał z uśmieszkiem. Zaśmiałam się. - Tak. - Podobało mi się, jak wyglądałaś. – odparł ze zuchwałym uśmiechem. - Nie. – Potrząsnęłam głową. – Chodzi o coś więcej. Westchnął i wyjrzał za okno, po czym wrócił spojrzeniem do moich oczu, a na jego twarzy widoczna była stalowa determinacja. Wzruszył ramionami, starając się zbagatelizować szczerość tego momentu, po czym w końcu odpowiedział: - Zawsze mnie interesowałaś. Uśmiechnęłam się. - Ach, teraz to ma sens. Jestem bardzo interesującą dziewczyną. – Puściłam mu oczko, a on potrząsnął głową, udając, że jest zdenerwowany moim żartem. - Zobaczymy się tam za chwilę. – obiecał, zanim pocałował mnie w policzek. To było tak delikatne posunięcie – cnotliwy pocałunek w policzek nie był w jego stylu – a mimo to wystarczyło, bym całą drogę od samochodu do biura przeszła z uśmiechem na ustach, zastanawiając się, co zdarzy się później.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

***

Piętnaście minut później Grayson wyszedł z windy z dwoma brązowymi papierowymi torbami w dłoni. Oparłam się o biurko i zmrużyłam oczy, by przeczytać napis na jednej z nich, ale nie miałam szansy tego zrobić, zanim jedna torba spadła na moje biurko. - Dziękuję, że załatwiłaś coś dla mnie w czasie lunchu. – odezwał się formalnym, bezosobowym tonem. – Pewnie nie miałaś czasu zjeść. Tak jak moje wczorajszej nocy, jego aktorstwo było w najlepszym wypadku średnie, ale Peter i Mark wisieli na telefonach, a Alan był zbyt zajęty, by przejmować się tym, że Grayson przyniósł mi lunch. Mimo wszystko to i tak sprawiło, że się uśmiechnęłam. - Dzięki. Przez to zadanie nabrałam apetytu. – odpowiedziałam. Kiwnął głową, po czym skierował się do swojego biura, a ja oglądałam papierową torebkę. Czarną kursywą nadrukowane na niej było Lawry’s Deli, a kiedy ją rozchyliłam, znalazłam notatkę nabazgraną na jednej z serwetek.

Zamówiłem Ci swoją ulubioną kanapkę. Mam nadzieję, że będzie Ci smakowała. P.S. Zostawiłaś marynarkę w moim samochodzie. Chyba już znam sposób, w jaki mogłabyś ją odzyskać. – G.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

Rozdział osiemnasty W środę rano siedziałam przy swoim biurku, robiąc burzę mózgów nad swoim tajnym projektem, kiedy mój biurowy telefon niespodziewanie zadzwonił, sprawiając, że prawie wyskoczyłam ze skóry. Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. Ktoś dzwonił do mnie do pracy. Ostatnią osobą, która to zrobiła, była matką Graysona. Więc istniało prawdopodobieństwo, że to znowu ona. Telefon znowu zadzwonił, a Alan rzucił mi ostre spojrzenie. - Masz zamiar odebrać czy zrzucisz klienta na pocztę głosową? Jezu Chryste. - Och, racja. Sięgnęłam po słuchawkę i skrzyżowałam palce pod stołem. Proszę, żeby to nie była mama Graysona. Proszę, żeby to nie była jego mama. Lubiłam ją, ale najświeższe wieści, jakie dla niej miałam, brzmiały tak, że bzykałam się z jej synem. - Słucham? – zapytałam z wahaniem. - Tutaj jesteś, ty wywłoko. Nie odbierałaś komórki, to spróbowałam zadzwonić tu. Brooklyn. Och, dzięki Bogu. - Czy ten wkurzający szef jest teraz obok ciebie? To dlatego nie możesz rozmawiać? – zapytała, kiedy jej nie odpowiedziałam. Zerknęłam spod rzęs na Alana, po czym sprytnie ściszyłam nieco głośność na telefonie. - Och, witam, panie Duncan. – powiedziałam nagle. Pan Duncan? Nie znałam żadnej osoby o tym nazwisku. Brooklyn roześmiała się. - Kaszlnij raz, jeśli chcesz go zabić, a dwa, jeśli chcesz, żeby zrobił to Jason. - Nie jestem pewna co żadnej z tych opcji, panie Duncan. – wycedziłam przez zęby, zerkając, czy Alan ją usłyszał. - Niestety, to twoje jedyne wybory. Och, chwila, zaczekaj. – Usłyszałam, jak w tle mamrocze Jason, a potem Brooklyn upuściła telefon na folię aluminiową; a przynajmniej tak to brzmiało, zważywszy na hałas, przez który prawie ogłuchłam. - Co ty robisz? Boże, ale głośno. - Przepraszam. Zmywam naczynia. Jason chciał, bym zapytała, czy wieczorem wyjdziemy się napić. Przyjdziesz po pracy? Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

Przesunęłam wzrok na swój stos zadań i westchnęłam. Praca będzie musiała poczekać do jutra. Zasłużyłam na to, żeby się zabawić, no i od kilku dni nie widziałam Brooklyn. - Tak, tylko prześlij mi szczegóły. Odłożyłam słuchawkę tak niepostrzeżenie, jak było to możliwe. Alan odchrząknął. - Czy to był prywatny telefon, Cammie? – zapytał, patrząc na mnie przenikliwie. Miałam krótki moment paniki, zanim na coś nie wpadłam. - Tak. To był mój ginekolog. Chciał omówić mój ostatni wymaz. Chcesz wiedzieć, jak się mają komórki w mojej szyjce macicy? Alan wyraźnie pobladł, jak zresztą większość facetów zachowuje się, kiedy słyszy o budzącym postrach wymazie. - Nie. Nie trzeba. Po prostu wróć do pracy. - Okej, ale nie mogę zostać do późna. Po pracy mam kolejne badanie cytologiczne. Mruknął coś pod nosem i kiwnął głową, lekko się ode mnie odsuwając. Cóż, poszło gładko. Ile najwięcej wymazów może mieć jedna kobieta w ciągu miesiąca? Piętnaście, dwadzieścia? „Cholera, znowu wyszedł niejednoznaczny wynik! Cóż, Alan, wygląda na to, że przez lipiec będę musiała zrobić więcej badań.”

***

Później tego popołudnia zapytałam Beatrice, czy Grayson jest zajęty. Drzwi do jego biura były zamknięte i prawdopodobnie pogrążył się w pracy, ale nie widziałam go cały dzień. Potrzebowałam tylko kilku minut, żeby upewnić się, że cokolwiek się między nami dzieje, jeszcze się nie skończyło. Wizja naszego wcześniejszego lunchu przemknęła mi przez głowę i się zarumieniłam. - Och, sprawdzę. – odpowiedziała, podnosząc słuchawkę i dzwoniąc do niego. – Ma pan chwilę, panie Cole? Nie usłyszałam, co odpowiedział, ale Beatrice spojrzała na mnie i odpowiedziała: - Cammie. Wykręcałam swoje palce, wiedząc, że nie zniosłabym zbyt dobrze jego odrzucenia, ale wtedy Beatrice rozłączyła się i machnęła dłonią w kierunku jego biura. Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

- Możesz wejść. – powiedziała z uśmiechem, po czym wróciła do swojej pracy. Podeszłam do drzwi i nacisnęłam klamkę, świadoma tego, że mój puls gwałtownie przyśpieszył, kiedy popychałam drzwi. Grayson siedział za swoim biurkiem, oblany światłem przebijającym się przez okno za nim. Jego usta wygięły się w uśmieszku, który sprawił, że weszłam głębiej wewnątrz biura. Upewniłam się, że drzwi są dokładnie zamknięte, przekręcając zamek, by usłyszeć słyszalne kliknięcie, które zsynchronizowało się z krokami Graysona za mną. - Właśnie miałem cię zawołać. – powiedział, podchodząc do mnie. Jedną ręką objął mnie w talii, przyciągając mnie bliżej siebie, a drugą dłonią przechylił moją głowę, by skraść mi szybkiego całusa. Będzie dotykał mnie w swoim biurze, gdzie wszyscy mogą mnie usłyszeć? Jego śmiałość mnie zaskoczyła, ale pozwoliłam mu się pociągnąć, dopóki nasze biodra się ze sobą nie stykały, a ja mogłam objąć ramionami jego szyję. - Nie widziałam cię cały dzień, a nie byłam pewna, czy jesteś zajęty. – powiedziałam, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się i pochylił, żeby ponownie mnie pocałować, zanim odpowiedział: - Bardzo zajęty. Zamruczałam pod nosem i wzięłam oddech, by powąchać zapachu, który tak uwielbiałam. Jego garnitur był miększy, niż się tego spodziewałam i mogłam wyczuć jego twarde ramiona, którymi mnie obejmował. - Też jestem zajęta. Dyrektor tutaj jest prawdziwym tyranem. – odparłam z bezczelnym uśmiechem. Zaśmiał się i mnie puścił, odsuwając się o krok, by oprzeć się o biurko. Jego oczy przesunęły się po moim ciele, a ja nagle poczułam się zbyt obnażona w dopasowanych spodniach i marynarce. - Dziś wieczorem idę z Brooklyn i Jasonem na drinka. – wypaliłam. Chciałam, żeby przyszedł, ale byliśmy w szarej strefie, która towarzyszy relacjom takim, jak nasza. Nie mogłam po prostu przyjść i powiedzieć mu, że chcę się z nim potem zobaczyć, bo to byłoby zbyt oczywiste. Musiałam sprawić, by było to zwyczajne. Skinął głową i skrzyżował ramiona na piersi. - O której? - O szóstej. Zapytaj, czy się dołączy. Zapytaj. - Powinno być fajnie. Jason to dobry facet. Nie zamierza mi tego ułatwiać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

Kiwnęłam głową i zbliżyłam się do niego o maleńki krok. - Może pójdziesz z nami? Zastanawiałam się, czy usłyszał, jak drżąco zabrzmiał mój głos. Uśmiechnął się. - Z przyjemnością. Przygryzłam wargę, upojona tym, że mi nie odmówił. - Czy Brooklyn o nas wie? – zapytał. Przełknęłam ślinę. - Nie. A powinna? Wzruszył ramionami. - Chciałem tylko upewnić się, jak to rozegrać. Przez minutę obmyślałam wszystkie nasze możliwości i doszłam do wniosku, że powiedzenie o nas Brooklyn tak wcześnie byłoby złym pomysłem. Z pewnością będzie miała własną opinię na nasz temat, a ja sama jeszcze próbowałam dojść do tego, na czym stoimy. Nie potrzebowałam tego, by na cokolwiek jeszcze wpływała. - Więc to będzie po prostu przyjacielska happy hour. – powiedziałam z sugestywnym uśmiechem. Sięgnął dłonią do przodu i zanurzył palec pod pasek moich spodni, by przyciągnąć mnie bliżej siebie. Nie miałam wyboru, musiałam podejść, inaczej bym się potknęła. - A co, jeśli później nie będę mógł udawać? – zapytał, głaszcząc dłonią moją nagą szyję. Zamknęłam oczy i próbowałam wymyślić odpowiedź. Słychać było stłumione odgłosy biura przez drzwi, a gęsia skórka pojawiała się na mojej skórze od jego dotyku. Jego lewa dłoń powędrowała do mojego podbródka i odgarnęła kilka kosmyków za moje ucho. - Więc może powinniśmy się teraz pocałować, żeby to jakoś wytrzymać. – stwierdziłam egoistycznie. Roześmiał się. - Jakoś nie sądzę, by pocałunek wystarczył. Otworzyłam oczy i cofnęłam się o krok. - Masz rację, może powinnam wrócić do swojej pracy. Grayson znowu się zaśmiał i mnie do siebie przyciągnął, okręcając nas tak, że tył moich ud wbijał się w jego biurko. Przyszpilił mnie w tym miejscu, przytrzymał mnie za kark i popchnął do przodu. Zaplotłam palce za jego szyją, żeby nie spaść, kiedy on Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

całował mnie i wsunął rękę pod krawędź mojej bluzki. Mój żołądek zadrżał, kiedy pogładził nagą skórę mojego brzucha, sprawiając, że poczułam pożądanie. - Grayson! – Rozległ się krzyk z interkomu, a ja od niego odskoczyłam. – Masz spotkanie z Waltersem za piętnaście minut. Jeśli teraz wyjdziesz, podróż do jego biura zajmie ci około dziesięciu minut. Interkom umilkł, ale moja twarz wciąż płonęła, jakby Beatrice faktycznie tu weszła i nas przyłapała. - O Boże, ten pocałunek to był straszny, straszny pomysł. – powiedziałam gorączkowo, odpychając go tak, bym mogła wyprostować swoją bluzkę i spodnie. Zaśmiał się i pokręcił głową, idąc już w stronę małej łazienki z boku w biurze. - Lubię igrać z ogniem. – powiedział, spoglądając na mnie przez odbicie w lustrze. – I nie mam zamiaru przestać. Obserwowałam, jak wyprostowywał krawat i swoją marynarkę. Rysy jego twarzybyły ostre i gotowe, by dostarczyć zabójczą prezentację. Jednakże z przodu jego spodni widniało widoczne wybrzuszenie, takie, którym musiał się przez chwilę zająć, jeśli chciał przejść przez biuro, nie wywołując sensacji. Uśmiechnęłam się, wiedząc, że to moja zasługa. - Masz mój numer, prawda? – zapytał Grayson, sięgając do zlewu, by opryskać sobie twarz zimną wodą, po czym wytarł się papierowym ręcznikiem. - Jakiś czas temu wykradłam go z telefonu Brooklyn. – przyznałam się. A mówiąc „jakiś czas”, mam na myśli czas, kiedy miałam osiemnaście lat. - Dobrze. – powiedział, wychodząc z łazienki i zgarniając kilka papierów ze swojego biura. – Napisz do mnie o tym spotkaniu. Będę tam.

***

- Jak było na spotkaniu z Graysonem? – zapytała Hannah, kiedy godzinę później napełniałam swój kubek kawą w kuchni. Od kiedy Grayson opuścił biuro, byłam bardzo produktywna: udało mi się sprawdzić pocztę, podnieść słuchawkę tylko po to, by zapomnieć, do kogo chciałam zadzwonić i wypijając dwie filiżanki kawy, kiedy w głowie odtwarzałam różne zdarzenia. Spojrzałam na nią, zdezorientowana.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

- Um, tak, chyba było dobrze. – Miałam nadzieję, że zabrzmi to nonszalancko, ale słowa wyszły bardziej defensywne, niż zamierzałam. Zmrużyła powieki. - Wiesz, że on nie spotyka się tak z nikim innym. Musisz być dość wyjątkowa. - Myślę, że za bardzo się w tym czegoś doszukujesz. – Wzruszyłam ramionami. – To tylko te nudne rzeczy mentor-podopieczny, takie same, jakie ty masz z Alanem. Hannah podeszła bliżej, żeby mogła sięgnąć po swój kubek. Fakt, że musiałam się tak szybko odsunąć, żeby drzwiczki szafki nie walnęły mnie w twarz, nie zrobił na niej wrażenia. - Cóż, to trochę zabawne, bo próbowałam wczoraj umówić się z nim na spotkanie i Beatrice powiedziała, że przez kilka dni nie będzie dostępny, a jednak ty wparadowałaś do jego biura, a on cię wpuścił. Dziwne, prawda? Odstawiłam swój kubek na blat, skrzyżowałam ramiona na piersi i odwróciłam się do Hannah. - Do czego zmierzasz? Po prostu powiedz to, co chcesz powiedzieć. Jej surowy wyraz twarzy rozświetlił uśmiech. Przebiegle spokojny uśmiech. - Co? – Roześmiała się. – Ja się tylko zastanawiałam, czy jest coś, o czym chciałabyś mi powiedzieć. No wiesz, jako współlokatorce. Wzdrygnęłam się na sposób, w jaki wypowiedziała słowo współlokatorka. Mieszkałyśmy razem dopiero od kilku tygodni i jeszcze nie widziałam tej jej strony. Myślałam, że jej uczucia do Graysona były głupim zauroczeniem, ale kiedy gapiła się na mnie nad swoim kubkiem, miałam wrażenie, że zlekceważyłam jej obsesję na jego punkcie. Od teraz zdecydowanie będę zamykać na klucz swoje drzwi. Rzuciłam jej fałszywy uśmieszek. - Nie sądzę, byś miała się o co martwić. Grayson jest przyjacielem mojej siostry i to pewnie dlatego nie przeszkadza mu spotykanie się ze mną. Nie chce jej wkurzyć. – Zaśmiałam się. Moja postawa wydawała się być jasno przejrzysta, ale miałam nadzieję, że Hannah tego nie zauważyła. Przechyliła głowę i obserwowała mnie jeszcze przez kilka sekund, zanim uśmiechnęła się lekko, ale szczerze. - Racja. – Kiwnęła głową. – Zapomniałam, jak blisko ze sobą byli. Westchnęłam w duchu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

- Och, tak, jak rodzina. – kontynuowałam, upiększając szczegóły. – Znają się od lat i zabiłaby go, gdyby był dla mnie niegrzeczny. Słuchaj, muszę wracać do pracy. Alan czepia się mnie cały dzień. Kiwnęła głową, jakby to rozumiała. - Och, założę się. Do zobaczenia później. – zawołała za mną, brzmiąc na o wiele bardziej radosną, niż chwilę temu. Kiedy wychodziłam z kuchni, zrobiłam mentalną notkę o tym, żeby być bardziej ostrożną z Graysonem, kiedy byliśmy w pracy. Jeśli Hannah coś podejrzewała, istniała spora szansa, że nie tylko ona. I na pewno nie może się powtórzyć zakradanie się do mojego mieszkania późno w nocy. Nie mogłabym winić swojej siostry, gdyby Hannah znalazła Graysona w bieliźnie, stojącego w naszej kuchni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

Rozdział dziewiętnasty Kwota zaoszczędzona do Paryża: 1382 dolary. (minut $98,89, które wydałam w małym butiku, który mijałam w drodze na drinka. Manekin w oknie wystawowym miał założone botki, których potrzebowałam do Paryża. Potrzebowałam.) Rzeczy, które mam: #botki. Rzeczy, których potrzebuję: Zestaw ubrań, do których mogę ubrać moje nowe, fantastyczne #botki. Francuskie zwroty, które znam: Mon pèreestLiamNeeson, alorsne me prend pas… co tłumaczy się jako „Mój tata to LiamNeeson, więc mnie nie dotykaj!” Stwierdziłam, że to dość ważne zdanie w moim zasobie zwrotów. *** Brooklyn wybrała elegancki bar na naszą happy hour. Mogłam praktycznie poczuć, jak mój portfel się kurczy, kiedy przechodziłam przez drzwi oszklone matową szybą. Bar znajdował się na parterze wysokiej klasy hotelu w LA i był podzielony na dwie części. Normalni ludzie byli po lewej, a celebryci, magnaci i gwiazdy rocka po prawej. Ja bez wątpliwości należałam do lewej strony, ale Brooklyn i Jasonowi daleko było do normalności. Nie byli nawet w normalnej sekcji VIP. Napisała do mnie, żeby dać mi znać, że byli w jakieś ustronnej sekcji VIP – nawet bardziej luksusowe niż ta zwyczajna. - Proszę pani, mogę w czymś pomóc? – zapytał bramkarz, kiedy próbowałam wejść do specjalnej sekcji VIP. Nie było problemu, bym przeszła przez pierwszy obszar chroniony przez bramkarzy. Miałam wygląd wychudzonej modelki, głównie dlatego, że dupek Alan nigdy nie dawał mi wystarczająco dużo czasu, bym zjadła prawdziwy posiłek (a kiedy udało mi się wymknąć na lunch, spędzałam czas, dosiadając swojego szefa na fotelu kierowcy w jego eleganckim aucie.) Rozpięłam również dwa górne guziki swojej bluzki po tym, jak wyszłam z pracy, tylko dla dodatkowej motywacji. - Pewnie. – odpowiedziałam. – Przyszłam tu zobaczyć się z moją siostrą, Brooklyn Heart. Bramkarz ze mnie zakpił i zrobił gest do drugiego bramkarza, który mówił mniej więcej zabierz stąd tę szaloną fankę. Ten wskazał za mną, w stronę wyjścia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

- Tak, jasne. Musisz wrócić do przodu. Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to udało ci się dotrzeć dalej niż pozostałym. Prychnęłam, po czym wybrałam numer Brooklyn po raz trzydziesty. - Och, dziwne, może zmieniła numer. – powiedział drugi bramkarz dziewczyńskim głosikiem, po czym szturchnął żartobliwie swojego kolegę. - To najśmieszniejsza rzecz, jaką możecie wymyślić? – zapytałam ich, rzucając im oschłe spojrzenie, po czym znowu do niej zadzwoniłam. Jakimś cudem w końcu odebrała. - Jesteś tu?! – zapytała. - Taa. Przyjdź tu, żeby mnie wpuścili. Ci bramkarze nie wierzą, że jestem godna sekcji VIP. Myślą nawet, że mój dowód osobisty „Cameron Heart” jest fałszywy; ja nawet nie wiem, gdzie taki zdobyć. - Dupki. Zaczekaj, już idę. Rozłączyłam się i skrzyżowałam ramiona na piersi, starając się wymyślić najlepszą możliwą rzecz, jaką mogę powiedzieć, kiedy przyjdzie Brooklyn. Gdyby to była połowa lat dziewięćdziesiątych, rzuciłabym klasyczne „i co wy na to, frajerzy?!”, ale to nie wydawało się być dostatecznie fajne jak na naszą dekadę. - Cammie! – zawołała Brooklyn śpiewnym tonem, kiedy przepchnęła się przez grubą zasłonę, oddzielającą sekcję VIP-VIP od reszty baru. Wyglądała pięknie w przylegającej, błękitnej sukience i dopasowanych obcasach. Jej długie blond włosy kołysały się, kiedy szła w moją stronę, a usta rozciągały się w szerokim uśmiechu przeznaczonym dla mnie. Cały klub w promieniu kilku metrów zamarł, żeby się jej przyjrzeć. Ludzie zaczęli wyciągać telefony i zaczęli mnie oślepiać lampami błyskowymi, kiedy próbowali zrobić jej zdjęcia. Brooklyn była kompletnie niewzruszona uwagą, jaką na siebie zwracała; ja byłabym już kłębkiem nerwów. - Chłopcy. – zaczęła mówić Brooklyn, kładąc dłoń na ramieniu jednego z bramkarzy. – To moja siostra, Cammie. Ona przejdzie, więc przestańcie się zachowywać jak Gandalf13. Bramkarze spojrzeli na mnie zszokowani, z szeroko otwartymi oczami. Kiedy przechodziłam obok nich, zdecydowałam się na przemądrzały uśmieszek, bo nie sądziłam, żeby „właśnie tak, skurwysyni” przeszłoby bez posłuchu. To znaczy, ci bramkarze ważyli prawie tyle, co mały czołg; nie było powodu, by z nich szydzić. Jak tylko przekroczyłam czerwoną, jedwabną linę, Brooklyn mocno mnie przytuliła. - Ona przejdzie? Od kiedy to oglądasz „Władcę Pierścieni”? – zapytałam. Chodzi o scenę z „Władcy Pierścieni”, kiedy Gandalf staje przed Balrogiem i mówi mu, że nie przejdzie ( po angielsku: Youshall not pass – i tych samych słów użyła Brooklyn.) 13

Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

- Jason i ja mogliśmy zwlekać z naszym albumem przez tydzień. Poza tym, Orlando Bloom jest seksowny. A skoro o tym mowa, siostrzyczko. – dodała, odsuwając mnie na odległość ramienia, żeby mogła mi się przyjrzeć. – To twój nowy strój do pracy? Zaśmiałam się i spojrzałam na swoją dopasowaną, kremową bluzkę i granatową spódniczkę. - To ty to dla mnie kupiłaś. Powinnaś wiedzieć. - Ale mam dobry gust. – Puściła mi oczko. – Chodźmy przepłukać ci gardło. Pociągnęła mnie za sobą, głębiej do centrum sekcji VIP. Światła były przyćmione, a muzyka kusząca i mroczna, z ciężkim basem rozbrzmiewającym w pomieszczeniu. Czułam się tak, jakbym weszła do podziemnej kryjówki, zwłaszcza kiedy kątem oka dostrzegłam barmanów z jasnoróżowymi włosami. Wzdłuż całej jednej ściany stał czarny, masywny bar. Dotarłyśmy właśnie do jego odległego końca, żeby zamówić drinki, kiedy złapałam powiew czegoś, co przysięgłabym, że było płynem po goleniu Graysona. To musiało być to. Odwróciłam się, by przejrzeć się ludziom przy barze, próbując go znaleźć. Nie widziałam go od czasu, kiedy wyszedł wcześniej na tamto spotkanie i nie byłam przekonana, że naprawdę się tu pojawi. A jednak tutaj był, stojąc obok Jasona i jakiegoś innego mężczyzny, którego nie rozpoznałam. Wszyscy opierali się o bar, popijając drinki i rozmawiając. Jason stał tyłem do mnie, ale wciąż mogłam zobaczyć jego skórzaną kurtkę i znoszone jeansy. Grayson nadał był w swoim dopasowanym garniturze z wcześniej. Włosy Jasona były potargane i dzikie, ale Graysona były zaczesane i odgarnięte z twarzy – jak zawsze idealny biznesmen. Byli do siebie tak podobni, a jednocześnie tak różni na wiele sposobów. - Cammie! –zawołała Brooklyn, pstrykając palcami przed moją twarzą. Przypuszczałam, że wołała mnie przez ostatnich kilka sekund, kiedy podziwiałam facetów. - Sorki. Co jest? Spojrzała na mnie z zaciekawieniem. - Co chcesz do picia? - Weź mi po prostu to, co sobie. – powiedziałam, zanim spojrzałam ponad jej ramieniem. Faceci zauważyli nas i teraz trzy pary oczu się we mnie wpatrywały. Jason zamachał do mnie. Obcy blondyn obok niego się uśmiechnął, a Grayson uniósł szklankę w cichym salucie, a prywatny uśmieszek już wkroczył na jego usta. Uwielbiałam patrzeć na niego poza pracą, w ciemnym pomieszczeniu z ludźmi zbyt zajętymi, by przejąć się tym, gdybyśmy gdzieś razem poszli. Mój umysł stwarzał milion scenariuszy, w których moglibyśmy się wymknąć z grupy. Może mogłabym Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

poprosić, żebyśmy zajęli się projektem, nad którym pracowaliśmy i wtedy mógłby zająć się mną w łazience. Tak, to brzmi całkiem nieźle. - Trzymaj. – odezwała się Brooklyn, podając mi mały, kolorowy drink. Na brzegu wetknięty był plasterek pomarańczy, a kiedy go posmakowałam, mój język praktycznie zatańczył z podekscytowania. - To jest niesamowite! – stwierdziłam, uderzając szklanką o jej szklankę. Roześmiała się i zaczęła iść w kierunku facetów. - Jest, ale ma w sobie mnóstwo alkoholu, więc uważaj. Przepychałyśmy się przez tłum młodego Hollywood, a ja próbowałam pozostać tak blisko Brooklyn, jak tylko się dało. W ciągu dwóch minut, które zajęły nam dotarcie do chłopaków, widziałam trzy gwiazdy kina, dwóch znanych piosenkarzy i jakąś spadkobierczyni majątku, której seks taśma wypłynęła nie dalej jak trzy tygodnie temu. Wszyscy już wyglądali, jakby imprezowali od kilku godzin, a była dopiero osiemnasta. Życie bogatych i sławnych. - Cammie przyszła! – stwierdziła Brooklyn, kiedy do nich podeszłyśmy. - W końcu! – krzyknął radośnie Jason, wyciągając drinka w moją stronę tak, żebyśmy mogli wznieść mały toast. - Co tam, J-money? – zażartowałam. - Niewiele, C-money. – odparł ze śmiechem. Brooklyn ostentacyjnie przewróciła oczami, udając, że jest zdenerwowana. - Nie możecie wrócić do nienawidzenia się? Musicie skończyć z tymi raperskimi ksywkami. Puściłam oczko do Jasona. - Ona jest po prostu zazdrosna. Grayson roześmiał się i zbliżył, wyciągając dłoń, by formalnie mnie powitać. - Dobrze cię widzieć, Cameron. – powiedział z szelmowskim uśmiechem. Chwyciłam jego dłoń i zmrużyłam oczy, próbując nadążyć za naszym zachowaniem. Nasze ręce poruszały się w górę i w dół znacznie dłużej, niż było to konieczne, ale jego dłoń była silna i nie miałam ochoty jej puszczać. - Poważnie?! Wciąż nazywa cię Cameron? Boże, Gray, brzmisz jak dyrektor liceum. – marudziła Brooklyn, jednocześnie próbując przerwać nasz uścisk. Świetnie, teraz mam wystarczająco dużo scenariuszy do fantazji na całe życie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

- Może twoja siostra lubi to, jak się w stosunku do niej zachowuję, Brooklyn. – zażartował Grayson, ale było w tym wystarczająco dużo ukrytego znaczenia, bym się zarumieniła. - Dobra, wystarczy. – powiedziałam, puszczając jego dłoń i zerkając w kierunku piątej osoby w naszej grupie, blondyna. - Przepraszam za to żenujące wprowadzenie. Jestem Cammie. – przedstawiłam się, uśmiechając się do niego uprzejmie. Jason objął faceta ramieniem i pociągnął go ku sobie. - No właśnie, czemu najpierw was sobie nie przedstawiliśmy? To dlatego w ogóle tu przyszliśmy! - O mój Boże! – powiedziała Brooklyn. – Jesteśmy w tym okropni. Zmarszczyłam brwi, zdezorientowana. Okropni w czym? - Cammie, to jest Stuart, mój księgowy. – kontynuował Jason. – Zaprosiliśmy go dzisiaj, żebyście mogli się poznać. O Jezu. Brooklyn i Jason razem mieli subtelność wrzeszczącego banshee. Praktycznie zabrzmieli tak, jakby byli moimi alfonsami. Posłałam mu niezręczny uśmiech i szybko uścisnęłam mu dłoń, zdając sobie sprawę, że mam przechrzanione. Kompletnie zapomniałam o tym, że prosiłam Brooklyn, by mnie z kimś umówiła. Chyba nie sądziłam, że naprawdę to zrobi. Cóż, najwyraźniej to zrobiła i teraz znajdowałam się na najbardziej niezręcznej happy hour w moim życiu. To brzmiało prawie jak wstęp do kiepskiego żartu: moja siostra, jej chłopak gwiazdor rocka, szef, z którym potajemnie sypiam i księgowy wchodzą do baru… Aj, waj. Na szczęście, Stuart wydawał się równie poirytowany tym, jak Jason go przedstawił. Zrobił krok do przodu i wyprostował się, próbując jakoś załagodzić niezręczność tej sytuacji. W sumie to był całkiem przystojny. Miał fajną blond fryzurę, silną szczękę i fajne okulary w czarnych oprawkach. - Tak jak Jason powiedział, jestem jego księgowym. –powiedział Stuart, uśmiechając się dumnie, kiedy oceniał mnie wzrokiem, mniej więcej tak, jak ja jego. Wow, księgowy. Spokojnie, moje lędźwia… - Fajnie. Więc lubisz liczby? – zapytałam, starając się nawiązać uprzejmą rozmowę. Stuart uśmiechnął się i poprawił swoje okulary, ale zanim zdążył odpowiedzieć, wtrącił się Grayson: - Więc, Stu, myś… Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

- Um, wolę, jak się do mnie zwraca Stuart. – odparł ten. - Stuart. – Grayson dodał końcówkę jego imienia z nutką irytacji. – Myślisz, że poradzisz sobie z taką dziewczyną jak Cammie? – zapytał z niewinnym uśmiechem, przechylając swojego drinka w moim kierunku. W tej chwili były widoczne oba jego dołeczki w policzkach, co oznaczało, że Stuart praktycznie przestał dla mnie istnieć. - Grayson! Jezu, spokojnie. Nikt nie lubi zrzędliwego piątego koła. – wtrąciła się Brooklyn. Powstrzymałam parsknięcie śmiechem, a Grayson uniósł dłonie w proteście. - To był żart. Tak się składa, że wiem z pierwszej ręki, że Cammie potrafi być bardzo zadziorna, jeśli chce taka być. Brooklyn, ja i Stuart zareagowaliśmy jednocześnie. - Co?! – zapytałam. - A ty skąd to wiesz? – Brooklyn posłała mu gniewne spojrzenie. Stuart uśmiechnął się. - Jestem pewny, że sobie poradzę. Jason złagodził napięcie, rozdając nam drinki, którego ja udawałam, że wypiłam, po czym postawiłam na stole za mną. Jeśli chciałam przetrwać to spotkanie, musiałam zachować trzeźwość umysłu. Stuart, Brooklyn i Grayson w jednym pomieszczeniu to przepis na katastrofę. - Więc, Grayson, skąd znasz Cammie? – zapytał Stuart, przesuwając się nieco w moją stronę w wyraźnie terytorialnym geście. Jego ręka opadła na stolik za mną, więc tak właściwie mnie nie dotykał, ale wiadomość była głośna i wiadoma. - To przyjaciółka. – odpowiedział Grayson, biorąc długi łyk i patrząc na mnie sponad szklanki. Przyjaciółka? Wygięłam brew i uśmiechnęłam się, wiedząc, że będzie w stanie odczytać to, o czym pomyślałam. - Cammie pracuje też w firmie architektonicznej Graysona. – wyjaśniła Brooklyn, rzucając Graysonowi dziwne spojrzenie. Ten uśmiechnął się szeroko. - To też. - Naprawdę? Wyobrażam sobie, że to trochę dziwne widzieć swojego szefa przy barze. – powiedział Stuart, odwracając się w moim kierunku. Niebieskie oczy Graysona skupiły się na mnie. - Ciekawe. A jak jest z tobą, Cammie? Czujesz się ze mną tutaj niezręcznie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

Miałam zamiar później go torturować i zamordować. Coś w stylu zabicia go obcinaczkami do paznokci, żeby zajęło mi to ze sto godzin. I przepraszam za to wyobrażenie, to było obrzydliwe. Wzruszyłam ramionami. - Byłam na gorszych happy hours. Grupa roześmiała się pogodnie, a ja przez sekundę pomyślałam, że może jakoś to będzie… a wtedy Stuart zdecydował, że zniszczy moment. Obrócił się do mnie i podszedł bliżej tak, że odgrodził nas od reszty. No nie, nie zrobił tego. - Opowiedz mi o sobie, Cammie. – powiedział z łagodnym uśmiechem. Mam mu przeczytać swój horoskop, czy co? - Och, um, no cóż. – Mamrotałam coś, próbując spojrzeć ponad nim i uchwycić wzrok Graysona. Stuart przesunął się razem ze mną, zasłaniając mi widok, bo oczywiście był świadomy tego, co robiłam. - Zawsze mieszkałaś w LA? – zapytał, wypełniając ciszę za mnie. Westchnęłam i wzięłam łyk drinka. Jeśli chciał porozmawiać, to z nim pogadam. Ale nie zabolałoby go, gdyby był miły. Odpowiadałam Stuartowi nijakimi szczegółami, kiedy zadawał mi pytanie po pytaniu. Przez ten cały czas starałam się usłyszeć, o czym Jason rozmawiał z Graysonem. - Spotykasz się z kimś teraz? – zapytał Jason. KSIĘGOWY, PROSZĘ ZAMKNIJ SIĘ, ŻEBYM MOGŁA USŁYSZEĆ JEGO ODPOWIEDŹ. - O tak, ja właśnie… - usłyszałam pierwszą część odpowiedzi Graysona, kiedy wciął się w nią głos Stuarta. - Zawsze miałem talent do liczb. – stwierdził. –Odkąd tylko byłem dzieckiem. Pamiętam, jak w szkole robiłem projekt „milion dolarów” i użyłem go, żeby kupić fikcyjną pralnię samoobsługową. Tylko ja wydałem pieniądze na biznes, który się opłacił i zwrócił! O mój Boże, więc nie tylko jest nudnym dorosłym, był też nudnym dzieckiem. Pochyliłam się bliżej miejsca, gdzie Jason stał z Graysonem, próbując usłyszeć coś z ich rozmowy. - Słyszałeś o tej akcji na meczu w niedzielę? – zapytał Grayson. Nie. No nieeeeeee. Przegapiłam jego odpowiedź. Niech to szlag!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

- To świetnie, Stuart. – powiedziała Brooklyn, wtrącając się, zanim zrobiłabym z siebie kompletną kretynkę. – Cammie zawsze miała talent do rysowania. Kiedy była mniejsza, wszędzie nosiła ze sobą szkicownik. – dodała, praktycznie prowadząc rozmowę za mnie. - Jak fajnie. Zawsze chciałem umieć rysować, ale nigdy się tego nie nauczyłem. – stwierdził Stuart, próbując przyciągnąć mój wzrok. – Nawet moje ludziki są straszne! Nie mogłam tego dłużej znieść. Nie chciałam rozmawiać ze Stuartem, a kto wie, kiedy będę miała kolejną szansę, by być w barze z Graysonem. Przeprosiłam, mówiąc, że idę do łazienki, następnie wpadłam na pierwszego barmana, jakiego mogłam znaleźć. - Mogę zrobić coś takiego, że wyślę facetowi drinka z seksowną notką na serwetce, a ty mu to dajesz? Barman przyjrzał mi się od stóp do głów. - Zrobię wszystko, czego będziesz chciała. –powiedział, zbliżając się do mnie. Uniosłam rękę. - Jezu, dobra. Oczy mam tutaj. Zachichotał i wyciągnął swój notatnik. - Do kogo chcesz wysłać drinka? Wskazałam na Graysona, a barman kiwnął głową. - I jakiego drinka? Och, cholera, zapomniałam sprawdzić, co on pił. Czy to ma znaczenie? - Jest jakiś seksowny drink, który zwykle wysyłacie? Roześmiał się. - Żaden, który wypiłby ten facet. Jęknęłam. - Dobra, nieważne, daj mu cokolwiek z notatką. Nie obchodzi mnie to, co to będzie. – Wyciągnęłam długopis z torebki i zapisałam najseksowniejszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy. Dwa słowa, które znaczyły o wiele więcej.

Znajdźmnie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

Rozdział dwudziesty Stałam w ciemnym korytarzu, czekając na Graysona. Czarne i złote koronkowe wzory zdobiły ściany. Ozdobne żyrandole zwisały z sufitu, a w korytarzu widocznych było pięć par drzwi, każda prowadziła do małej, odosobnionej łazienki. Oparłam się o ostatnie, na końcu korytarza. Ludzie wchodzili i wychodzili z pozostałych pomieszczeń, nie zwracając uwagi na moją obecność. Patrzyłam, jak dwie dziewczyny potykając się, wspierały się o siebie. Jedna z nich opadła na ścianę, jej blond włosy rozwiewały się wokół jej twarzy, kiedy jej przyjaciółka powstrzymywała ją przed opadnięciem na czarną, marmurową podłogę. Obserwowałam je, kiedy Grayson wyszedł zza rogu i pojawił się na końcu ciemnego korytarza. Ciemne, ułożone włosy. Ostra, zarysowana szczęka. Prosty nos, mocne brwi i drapieżne spojrzenie skierowane prosto na mnie. Otarłam swoje spocone dłonie o przód spódnicy, a potem przesunęłam je w górę, splatając je i rozplątując z braku lepszej pozy. Uwodzicielska muzyka zdawała się podkreślać sytuację, a miarowe basy synchronizowały się z krokami Graysona, kiedy się do mnie zbliżał. Jego zwężony wzrok udowadniał, że był bardziej niż gotowy podjąć wyzwanie, które mu właśnie rzuciłam. Kiedy znajdował się kilka kroków ode mnie, wyciągnął dłonie z kieszeni spodni i rozpiął swoją marynarkę. Minął pijane dziewczyny, ledwo zaszczycając je spojrzeniem, po czym nasze spojrzenia znowu się skrzyżowały. Kiedy się zbliżał, w pełnym zakresie zdałam sobie sprawę z tego, co rozpoczęłam, wysyłając mu tę notatkę. - Już uciekasz ze swojej randki w ciemno? – zapytał. Jednocześnie objął moją szyję i otworzył drzwi za nami tak, że wpadliśmy do małego pomieszczenia. – To niezbyt wytworne. Wtoczyliśmy się do środka, potykając się, spleceni ciałami. Zamknęłam drzwi, a on przekręcił zamek. Klik. Dźwiękowe potwierdzenie tego, co zamierzaliśmy zrobić. Prowadził mnie tyłem do krawędzi czarnego zlewu, a ja rozejrzałam się po pomieszczeniu. Jak na łazienkę było dość seksowne. To tak jakby chcieli, żeby pary się tutaj wymykały. Czarne marmurowe podłogi i dekoracyjne tapety otaczały nas, ale światło było przyćmione, rzucając na nas romantyczną poświatę. Byliśmy tuż przy zlewie, kiedy Grayson okręcił mnie twarzą do lustra. Byłam wciśnięta między umywalkę a niego, a kiedy spojrzałam na taflę antycznego lustra, Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

pierwszy raz zobaczyłam nas razem. Grayson miał rację: nie byłam zbyt wytworna. Moje ciemnobrązowe włosy opadły mi na ramiona. Bluzkę miałam podciągniętą w okolicę ponad piersiami, widać było skrawek mojego koronkowego stanika. Eyeliner i tusz rozmazał się wokół moich oczu, nadając mi tajemniczy, niebezpieczny wygląd. Ukazywała się moja mroczniejsza strona. Wysokość Graysona sprawiła, że czubek mojej głowy dotykał dokładnie jego podbródka. - Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo się ze mną droczysz? Kiedy codziennie spacerujesz po moim biurze w takich strojach? Udało mi się potrząsnąć głową na nie. Byłam zahipnotyzowana jego słowami. - Za każdym razem, kiedy cię widzę, mam ochotę właśnie tak rozszerzyć twoje nogi. Jego lewy but uderzył w mój obcas tak, że kolana się pode mną ugięły. Wyciągnął rękę, żeby mnie podtrzymać, kiedy rozstawiłam nogi o wiele szerzej, niż były postawione jeszcze chwilę temu. Rzuciłam mu rozdrażnione spojrzenie, a on ścisnął moje udo dla potrzymania równowagi. Jego uśmieszek udowadniał, że cieszył się tym, że zwalił mnie z nóg, i dosłownie, i w przenośni. - Usłyszą nas na korytarzu. – powiedział, podciągając moją spódnicę tak, że znalazła się na moich biodrach. Przygryzłam wargę i nawet mocniej chwyciłam się zlewu. Patrzyłam, jak kostki na moich dłoniach stają się białe, kiedy Grayson zsuwał mi majtki przez biodra. Musiałam zsunąć nogi, żeby koronkowa bielizna opadła, ale w chwili, gdy znalazły się na podłodze, wróciłam do poprzedniej pozycji. Niski jęk, który mu się wyrwał, powiedział mi, że dobrze zrobiłam. Nowa, uwodzicielska melodia rozbrzmiała w chwili, kiedy Grayson rozpinał spodnie. Przełknęłam powoli ślinę, a nerwy zaczynały brać nade mną górę, kiedy przesunął dłonią po tyle mojego uda. Jego ręka posuwała się wyżej, a dotyk zostawiał w tamtych miejscach gęsią skórkę, a ja starałam się, jak mogłam, by obserwować to w lustrze. Jednak było trudno skonfrontować się ze swoimi najgłębszymi pragnieniami rozgrywającymi się na twoich oczach. Nigdy wcześniej nie robiłam z nikim czegoś takiego, nie mówiąc już o kimś takim jak Grayson. - Widzisz moją dłoń w lustrze, Cammie? – zapytał, kiedy dotknął centrum moich ud. Lustro kończyło się kilka centymetrów ponad moimi biodrami, więc stanęłam na palcach. Wtedy kiwnęłam potwierdzająco głową. Mogłam zobaczyć wszystko. - Patrz dalej. – powiedział, kiedy prześlizgnął się palcem po mojej skórze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

Moje kolana chwiały się niebezpiecznie. Muzyka stała się głośniejsza. Moje jęki dopasowały się do niego. Zacisnęłam powieki, ale Grayson kazał mi je otworzyć, żebym patrzyła. Mój brzuch wciśnięty w zimny marmur. Jego dłonie wbijające się w moje biodra. Ktoś zapukał do drzwi łazienki, ale my to kompletnie zignorowaliśmy. Wszedł we mnie jednym, szybkim pchnięciem, a ja prawie straciłam równowagę. Złapał mnie mocniej, trzymając mnie w miejscu. Poruszaliśmy się zgodnie z muzyką. Moje serce dopasowało się do rytmu. Wypchnęłam biodra do tyłu tak, że były dociśnięte do jego, a on zatrzepotał powiekami i zamknął oczy. Kiedy jakiś czas później wykrzyknęłam z rozkoszy, Grayson przygryzł płatek mojego ucha i wyszeptał: - Znalazłem cię tak, jak prosiła twoja notatka… ale teraz myślę, że zatrzymam cię tutaj tylko dla siebie.

***

- Jaja sobie robisz? JAJA SOBIE ROBISZ?! – wrzeszczała Brooklyn. Zrobiłam chwiejny krok do tyłu, unosząc dłonie w obronnym geście. Gdybym nie wypiła dwóch drinków, szukałabym jakieś drogi ucieczki. Niestety, musiałam zmierzyć się z furią Brooklyn. - Musisz się uspokoić. To nie jest nic wielkiego. – powiedziałam; oczywiście najlepsza rzecz, jaką można powiedzieć wkurzonej osobie. Po happy hour wróciliśmy do mieszkania Brooklyn. Kilka minut wcześniej Jason wyszedł po lody – na moją prośbę – i więcej wina – na prośbę mojej siostry. Nie rozmawiałyśmy za długo, zanim wrócił, ale zapytała mnie, gdzie przepadłam w środku wieczoru, a ja zdecydowałam się wyznać jej prawdę. Teraz tego żałowałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

- Nic takiego! Nic takiego? Sypiasz z Graysonem Colem! Z Graysonem! W łazience na środku klubu. Przewróciłam oczami. - Jeśli nie przestaniesz krzyczeć, zamknę cię w łazience, dopóki się nie uspokoisz. Krążyła wokół wysepki kuchennej, oscylując między spokojem a szaleństwem. Co kilka sekund sięgała po coś z blatu – nóż, pustą butelkę wina, czekoladę – co bym rozmyślała się, zdając sobie sprawę, że żadna z tych rzeczy nie pomoże w naszej sytuacji. Chyba że, oczywiście, chciała mnie zadźgać. Co naprawdę mogłoby zniszczyć nasze siostrzane relacje. Stanęłam jej na drodze podczas jej piątego okrążenia i złapałam ją za ramiona, żeby nie mogła się poruszyć. - Dobra. – powiedziałam, próbując złapać jej spojrzenie. – Dobra. Naprawdę bardzo, bardzo mi przykro. Naprawdę żałuję seksu z Graysonem i postaram się wyrzucić obrazy tego aktu z pamięci. Podczas ostatnich słów z mojego wywodu płynącego prosto z serca, na moich ustach pojawił się mały uśmieszek. Brooklyn na niego wskazała i jęknęła. - Nie jest ci przykro! Jeeezu, Cammie. To takie lekkomyślne… i okej, no dobra, dosyć seksowne, więc tak naprawdę nie mogę się o to gniewać, ale i tak! Jestem zła za to, że tak zwodziłaś Stuarta. - Daj spokój, czy ty go słyszałaś? Jego marzeniem w dzieciństwie było posiadanie pralni samoobsługowej, na litość boską. – narzekałam. - To nie ma znaczenia, Cammie. Powinnaś była mi powiedzieć, żebym odwołała spotkanie ze Stuartem, czy coś. - Nie wiedziałam nawet, że go ze sobą przyprowadzicie! I nie martw się o niego, wygląda jak Clark Kent. Poradzi sobie. Ale, dobry Boże, potrzebuje nowej pracy. Nigdy nie spotkałam seksownego księgowego. Nikt nie chce, żeby taki facet zrównywał im budżety. W tym momencie drzwi się otworzyły i do środka wszedł uśmiechnięty, naiwny Jason, trzymający w dłoniach dwie torby z zakupami. - Cammie, nie mieli tych lodów, które lubisz, więc wziąłem jakieś inne. – wyjaśnił, upuszczając reklamówki na blat i przekopując się przez ich zawartość. Wyciągnął pojemnik z lodami i mi go pokazał. - Och, wyglądają su… - Cammie nie zasługuje na lody. A już NA PEWNO nie zasługuje na potrójnie czekoladowe lody. – wtrąciła się Brooklyn. Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

Jason zmarszczył brwi, powoli odstawiając pojemnik na szafkę. - Brooklyn nie wie, co mówi. – odpowiedziałam. – Zapomina, że jestem dorosła i mogę wetknąć swoją łyżkę w jakikolwiek pojemnik z lodami, jaki będę chciała. Pokazałam swojej siostrze środkowy palec – bo tak robią dorośli – a następnie wyszłam z jej mieszkania, trzymając w ręce lody. Było to jedno z moich najlepszych wyjść, jakie kiedykolwiek odstawiłam i był też plus: miałam pojemnik do zjedzenia w drodze do domu. To był piętnastominutowy spacer – lub dziesięciominutowy, jeśli szłam szybciej – więc wpadłam do chińskiej restauracji obok mieszkania Brooklyn, ukradłam kilka pałeczek i zjadłam swoje lody, używając techniki „wepchnij to do ust i miej nadzieję, że masz dobrego cela”. W połowie drogi wybrałam numer Graysona. Odebrał od razu. - Jak Brooklyn? – zapytał, omijając formalne powitania. - Nie jestem u niej. Wracam do siebie. – powiedziałam, próbując zgarnąć trochę lodów do ust i bardzo chybiając. Spojrzałam za siebie, żeby sprawdzić, gdzie wylądowały i zobaczyłam ścieżkę topniejących lodów na chodniku. Ups. - Idziesz do domu? Jest jedenasta. - Nie martw się, mam lody i pałeczki. – stwierdziłam, żartując tylko po części. Jęknął, a ja mogłam sobie wyobrazić, jak szarpie za swoje włosy, jak za każdym razem, kiedy ogólnie irytuje go moje istnienie. - Mógłbyś po mnie przyjechać i zabrać mnie do siebie? – zapytałam, zatapiając pałeczki w topniejącej breji. Usłyszałam szelest ubrań w tle, brzęczenie paska przy spodniach, a potem dźwięk kluczy zgarnianych ze stolika. - Gdzie jesteś? Wyrecytowałam nazwy ulicy na skrzyżowaniu i rozłączyłam się, bym mogła jeść swoje lody w spokoju. Mieszkanie Brooklyn znajdowało się w bardzo szykownej części LA, więc nie musiałam się martwić o siedzenie samotnie w nocy na przystanku, ale kiedy Grayson się przed nim zatrzymał – wyglądając jak Batman w tym swoim ciemnym samochodzie – nie wyglądało na to, żeby się ze mną zgadzał. Wyskoczył z auta, nie wyłączając silnika i do mnie podszedł. Miał na sobie znoszone jeansy i biały podkoszulek. Nigdy nie widziałam go tak nieodstawionego i jedna z moich pałeczek opadła w połowie drogi do moich ust, kiedy się zbliżał. No witaj, Graysonie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

- Dzięki, że przybyłeś mi na ratunek. – powiedziałam, posyłając mi uśmiech. Zignorował mnie, przyglądając się mojemu wyglądowi i pałeczkom. - Nie powinienem był puszczać cię do domu z Brooklyn. – stwierdził, wyciągając z moich rąk pojemnik z lodami oraz pałeczki, po czym wrzucił je do kosza na śmieci stojącego obok. Nie sprzeczałam się; już i tak jadłam większość z nich i mój żołądek zaczął się buntować na przyjęcie takich różnych pokarmów w ciągu ostatnich dwunastu godzin. Odwrócił się, by pomóc mi wstać, trzymając mnie za dłonie i zaprowadził mnie do auta. Mogłam iść sama, nie byłam pijana ani nic takiego, ale mimo to dobrze było czuć, że mnie wspiera. Podczas jazdy byłam rozmowna, nie mogąc się doczekać, aż zobaczę jego mieszkanie i czując zawroty głowy na myśl o tym, że ujrzę jego rzeczy i może dowiem się o nim tego i owego, czego jeszcze sam mi nie ujawnił (Stawiałam na kolekcję dziwnych płyt. Może One Direction?). Ale kiedy zwróciłam uwagę na drogę, zdałam sobie sprawę, że nie jedziemy do niego, a że odwozi mnie do mojego mieszkania. Kiedy się zatrzymaliśmy, okolica była opustoszała. Grayson zgasił silnik, a ja siedziałam przez chwilę, przyglądając się wejściu do budynku i próbując wpaść na to, co mogłabym powiedzieć. Zapytałam go, czy zabierze mnie do siebie, a on odwiózł mnie do domu. To źle? Bo zdecydowanie czułam się tak, jakby mnie odrzucił. - Dzięki za podwiezienie. – powiedziałam, odwracając się do niego na krótką chwilę, zanim sięgnęłam do klamki; którą teraz umiałam już otworzyć sama, dziękuję bardzo. - Następnym razem zadzwoń do mnie, zanim zaczniesz chodzić sama po nocy. – stwierdził, wyciągając rękę i wplątując dłoń w moje włosy i dotykając mojej szyi. Ciepło jego ręki posłało dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa i na chwilę zamarłam, chcąc cieszyć się jego obecnością jeszcze przez kilka sekund. - Zobaczymy się jutro w pracy. – powiedział, zanim się pochylił i złożył niewinny pocałunek na moim policzku. Kiedy jechałam windą do swojego mieszkania, myślałam o tym, jak sprzeczny potrafi być Grayson. Przyszpilił mnie do zlewu w łazience, ale potem pocałował tak delikatnie, jakbym była porcelanową laleczką, którą bał się upuścić. Jak dla mnie te dwie rzeczy się nawzajem wykluczały. - Och, cześć. – powiedziała Hannah ze swojego miejsca na kanapie, kiedy weszłam przez drzwi wejściowe. Miała na sobie piżamę i przerzucała kanały w telewizji ze znudzoną miną.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

- Cześć. – odpowiedziałam, kiwając lekko głową. Niezręczne napięcie było wyczuwalne, kiedy szłam w stronę swojej sypialni, mijając ją. - Fajna noc? – zapytała. Zatrzymałam się w pół kroku, zdając sobie sprawę, jak sugestywny był jej ton. To pytanie mogło oznaczać tak wiele, a kiedy odwróciłam się, by na nią spojrzeć, miała na ustach uśmieszek mówiący i-tu-cię-mam. Widziała auto Graysona? - Tak. Świetna. – odpowiedziałam, otwierając drzwi do swojego pokoju, po czym zamknęłam je za sobą. Na klucz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

Rozdział dwudziesty pierwszy Brooklyn: Jutro są twoje urodziny. Jutro są twoje urodziny. Jesteś najlepszą młodszą siostrzyczką, bo jutro są twoje urodziny. Falalalala-lalalala. Cammie: Wow. To miała być piosenka? Myślałam, że zdobyłaś Grammy za teksty piosenek? Brooklyn:

Przyznaję,

to

nie

jest

moje

najlepsze

dzieło.

ALE

JESTEM

PODEKSCYTOWANA. Co chcesz robić? Dzień w Spa? Kolacja? Mała impreza? To wstyd, że musisz pracować. Cammie: Większość ludzi musi pracować we wtorki, Brook.

Zastanawiałam się nad możliwościami, które wymieniła, ale żadna z tych sugestii nie brzmiała ciekawie. Dopiero tydzień temu byliśmy na happy hour, a byłam zbyt zdziczała, by siedzieć w Spa cały dzień. Jeśli już, to musiałam zamknąć się w pokoju i skoncentrować się na moim potajemnym wniosku na konkurs projektantów. Termin szybko się zbliżał, ale wiedziałam, że Brooklyn mi tego nie odpuści. Brooklyn: Cóż, to nudne. Cammie: I mi to mówisz. Może po prostu w ten weekend pójdziemy na kolację? Tylko ja i ty? Jestem dość zajęta w tym tygodniu. Brooklyn: Buuu. W niedzielę wyjeżdżam do Montany!

Kiedy zdałam sobie sprawę, że niedługo wyjedzie, moja klatka piersiowa boleśnie się zacisnęła. Ale potem przypomniałam sobie, że jej wyjazd to coś dobrego. Tego właśnie chciałam. Trochę dystansu dobrze nam zrobi. Mimo wszystko to powód, dla którego wybierałam się do Paryża.

Cammie: Więc to będzie mała pożegnalna kolacja połączona z moimi urodzinami. Do zobaczenia w sobotę!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Jeszcze nie powiedziałam Brooklyn o Paryżu i chyba dobrze, że będzie kilka stanów dalej, kiedy się dowie, bo nie przyjmie tych wieści zbyt dobrze. Może zadzwonię do niej, jak już wyląduje – wiecie, metoda „błagaj o przebaczenie, zamiast prosić o pozwolenie”.

***

W porze lunchu w poniedziałek, kiedy większość biura była zajęta organizowaniem sobie jedzenia, zapukałam do drzwi gabinetu Graysona. - Wejść. – zawołał. - Masz kilka minut? – zapytałam, stojąc w bezpiecznej strefie, w progu. Uśmiechnął się i upuścił ołówek na papiery. - Wezmę to za tak. – zażartowałam, wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi. - Jesteś głodna? – zapytał, zerkając na zegarek na ścianie obok mnie. – Powinienem zamówić lunch? Pokręciłam głową. - Jadłam późne śniadanie. Usiadłam na jednym z krzeseł przed jego biurkiem. Tydzień temu taki układ sprawiłby, że byłabym kłębkiem nerwów, czując się jak pod toporem, ale dużo zmieniło się w ciągu ostatnich siedmiu dni. - Nie miałem okazji zapytać; spotkasz się jeszcze ze Stu? – zapytał z błyskiem w oku. Zmarszczyłam nos. - Z kim? Parsknął śmiechem, odchylając się na fotelu. - Żartujesz sobie? Nie mogłam się powstrzymać i lekko się uśmiechnęłam. - Tylko trochę. Rzucił mi uśmieszek. - Chcesz wpaść do mnie dziś po pracy? Może wziąć coś na wynos? Praktycznie zapytał mnie, czy chce zobaczyć Świętego Graala. Zwykle nie byłoby mowy, żebym odrzuciła taką ofertę… ale naprawdę musiałam skupić się na swoim Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

projekcie, jeśli w przyszłym tygodniu chciałabym mieć coś porządnego do oddania. Przez cały weekend zmuszałam się do pracy nad nim, ale nie byłam nawet blisko końca. Żeby opóźnić odrzucenie jego oferty, wstałam i okrążyłam biurko. Siedział nieruchomo, przyglądając mi się z ciekawością, kiedy ześlizgnęłam dłoń po jego klatce piersiowej. Materiał jego garnituru był sztywny, ale tkanina była na tyle cienka, że mogłam wyczuć jego mięśnie, które chowały się pod spodem. Kiedy oddech Graysona przyśpieszył, w końcu odpowiedziałam. - Nie mogę. Muszę pracować. Wyciągnął głowę, by pocałować mnie w szyję. - Masz na myśli pracę, za którą ci płacę? Zaśmiałam się. - Mmmm. – wymamrotałam bez przekonania, kiedy on nadal składał pocałunki na mojej szyi. - Załatwione. Oficjalnie jesteś już wolna po pracy. Tu masz adres. – Odsunął się lekko ode mnie, by zapisać adres na małej karteczce. Wzięłam ją od niego, ale wiedziałam, że i tak tam nie pojadę. - Przykro mi, ale ta praca nie ma nic wspólnego z tobą, więc zobaczymy się chyba jutro rano. – powiedziałam, obchodząc jego biurko i wymachując dumnie w powietrzu kartką z jego adresem. - Nie przywykłem do tego, by ktoś mi odmawiał, Heart. – stwierdził, kiedy dotarłam do drzwi. Przekręciłam klamkę bez oglądania się za siebie. Nie ma mowy, bym była w stanie mu odmówić, jeśli te jasnoniebieskie oczy by się we mnie wwiercały. Przypomniałam sobie, że będę miała dużo czasu, by spędzić go z Graysonem, pomiędzy kończeniem projektu na konkurs, a wyjazdem do Paryża. No i znowu. Znowu poczułam się tak, jakbym dostała cios w brzuch, a uczucie to towarzyszyło mi przez ostatnich kilka dni na myśl o wyjeździe do Paryża. To stawało się coraz bardziej niemożliwe do zignorowania i dokładnie wiedziałam, z czego to wynikało: im bliżsi byliśmy sobie z Graysonem, tym gorszym pomysłem wydawał się być wyjazd do Paryża. Ale nie mogłam sobie na zboczenie z pierwotnego planu. To się wydarzy. Musiało tak być.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

***

Zgodnie ze swoimi słowami, po pracy poszłam do domu i zamknęłam się w swoim pokoju. Rozłożyłam wokół siebie moje ulubione podręczniki architektoniczne ze studiów, szkicownik, linijkę pomiarową, trzy kreślarskie ołówki i laptopa z włączonym programem AutoCAD14, bym mogła od razu przenosić szkice z papieru na komputer. Robiłam takie projekty, jak ten projekt parku, kiedy byłam jeszcze na studiach. Różnica polegała na tym, że miałam na to cały semestr. Na ten został mi tylko tydzień. Pominęłam obiad i starałam się ignorować nieustanne pukanie Hannah do drzwi mojej sypialni. - Co ty tam robisz? – zapytała. - Nic. Nie czuję się zbyt dobrze. - Co ci jest? Boli cię gardło? Gorączka? Lepiej mnie nie zaraź. – zażądała. Awww, ale ja mam troskliwą współlokatorkę. Chciała wiedzieć, co robię w swoim pokoju, ale nie mogłam jej tak po prostu zaprosić do środka. Łamałam przynajmniej trzy zasady firmy, składając własny projekt za plecami Alana, a nie ufałam Hannah na tyle, bym mogła jej to wyjawić. Więc udawałam chorobę i czekałam, aż jej cień zniknie spod moich drzwi, po czym wróciłam do pracy.

Program do tworzenia projektów 2D i 3D, do szkicowania, modelowania, tworzenia projektów architektonicznych i inżynieryjnych. 14

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

Rozdział dwudziesty drugi - Sto lat. Sto lat, niech żyje… um… Cara- Colleen- Cameron nam… Trzeba było im przyznać, że starali się, jak mogli, dodając na koniec piosenki moje imię. Pracowałam z nimi tylko przez kilka tygodni, a pracowało tu zbyt wiele osób, żeby zapamiętać wszystkich. Na szczęście, Peter praktycznie wykrzyczał moje imię, żeby inni je usłyszeli. - Niech żyje nam! – skończyli śpiewać, zanim pochyliłam się nad tacą babeczek i zdmuchnęłam kilka świeczek, które Beatrice wyciągała od wszystkich wcześniej tego poranka. Moi współpracownicy starali się odczekać odpowiednio długo; całe trzydzieści sekund; zanim pochwycili babeczkę i wyszli z pomieszczenia tak, jakby od tego zależało ich życie. Nie winiłam ich. Przerwa, by wstać od biurka była miła, ale konieczność rozmawiania z innymi szybko negowała korzyści darmowego ciasta. Obserwowałam, jak wszyscy wychodzą i zmarszczyłam brwi, kiedy zdałam sobie sprawę, że Grayson nadal się nie pokazał. Był w swoim biurze, pracując i kompletnie ignorując moje urodziny. - Wszystkiego najlepszego, Cammie. – powiedziała Beatrice, opierając się o szafkę obok mnie. Zebrałam się w sobie i posłałam jej delikatny uśmiech. - Dzięki za babeczki. Waniliowe to moje ulubione. Kiwnęła głową i wzięła kęs. Różowa posypka utknęła w kąciku jej ust, ale zlizała ją, zanim zdążyłam o tym wspomnieć. - Nie ma za co. – odpowiedziała, uśmiechając się. Rozejrzałam się po pokoju, zaskoczona tym, jak mało wiem o swoich współpracownikach. Jeśli wkrótce nie planowałam opuszczenia firmy, może powinnam włożyć więcej w wysiłku to, by moje nazwisko w Cole Designs coś znaczyło, ale czułam, że zawiązywanie przyjaźni było bez sensu, jeśli za kilka tygodni ich wszystkich zostawię. Więc co miałam zrobić z Graysonem? - Nigdy nie pojawia się na takich rzeczach. – odezwała się Beatrice, wyciągając mnie z mojej zadumy. Zmarszczyłam brwi. - Kto? Odwróciła się do mnie, zniżając głos tak, by nikt nie podsłuchał.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

- Grayson. Nigdy nie przychodzi na takie wydarzenia. Wyglądałoby podejrzanie, gdyby teraz przyszedł. Jeszcze przez chwilę się jej przyglądałam, próbując wydobyć z wyrazu jej twarzy więcej informacji, ale ona już brała kolejny kęs, nie podając mi już żadnych informacji o moim nie-chłopaku-może-facecie-do-seksu-a-także-w-pewnym-sensieprzyjacielu. Wciąż pracowaliśmy nad naszym statusem na Facebooku. Nie pojawia się na takich rzeczach? I co z tego? Kiedy Beatrice wysłała do wszystkich e-maila z informacją, że podczas przerwy na lunch odbędzie się dla mnie małe przyjęcie, spodziewałam się, że Grayson przyjdzie. Celowo wstałam od biurka tak powoli, żebym mogła iść do kuchni razem z nim, ale drzwi od jego gabinetu nigdy się nie otworzyły. Impreza zaczęła przygasać, więc położyłam dłoń na ramieniu Beatrice, dziękując jej jeszcze raz, po czym wsunęłam dwie babeczki na papierową tackę, żeby zabrać je do swojego biurka. Niestety, kiedy wychodziłam z pomieszczenia, drogę zablokowała mi Hannah. - Dobrze widzieć, że czujesz się lepiej, Cammie. – powiedziała, spoglądając na tackę w mojej dłoni. – Deser dla dwojga, czy po prostu jesteś taka głodna? – zapytała lekceważąco. Uśmiechnęłam się i przechyliłam głowę. - Głoduję. Przepraszam. – mruknęłam, przechodząc obok niej i uderzając ją ramieniem; przypadkowo, przysięgam. Kiedy wróciłam do głównego pomieszczenia, drzwi od gabinetu Graysona były otwarte. Alan i Mark wyszli na lunch. Peter i reszta młodszych pracowników nadal jadła babeczki i przeciągała swoją przerwę, jak tylko długo się dało, a inni byli zajęci swoją pracą. Zadecydowałam, że miałam drogę tak wolną, jak tylko się dało. Nie kłopotałam się pukaniem. Drzwi były otwarte, więc wzięłam to za wyraźny znak, że mogę wejść. - Przegapiłeś moje urodziny. – powiedziałam, kiedy weszłam do jego biura. Grayson nie siedział przy biurku, chodził tam i z powrotem, z telefonem trzymanym przy uchu. Kiedy się odezwałam, odwrócił się w moim kierunku i zerknął ponuro na babeczki w mojej dłoni. Powiedział bezgłośnie „przepraszam”, kiedy przekroczył gabinet i zamknął za mną drzwi. - Hej, Mitch. Mógłbym oddzwonić za dziesięć minut? Coś mi wypadło.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

Mitch musiał się zgodzić, bo Grayson się rozłączył, a potem sięgnął po babeczki w mojej dłoni. - Przegapiłeś moje urodziny w kuchni. – powtórzyłam. Postawił tackę na stolik w pobliżu drzwi i uniósł mnie w powietrze. - Ale przyniosłaś mi babeczki. – powiedział, pochylając się, by skraść mi całusa. Pokręciłam głową. - Nieprawda. Te są dla mnie. Roześmiał się i odchylił, by spojrzeć na moją twarz. - Pozwól, że dzisiaj cię gdzieś zabiorę, żeby ci to wynagrodzić. – powiedział, a w jego spojrzeniu widać było nadzieję. Praktycznie mogłam usłyszeć trybiki poruszające się w jego mózgu, kiedy próbował wpaść na idealne miejsce dla mnie. Ścisnęłam uspokajająco jego ramię i wycofałam się z jego uścisku. Powinnam była mu odmówić, skoro mój projekt nie był nawet bliski bycia ukończonym, ale to były moje urodziny, a każdy zasługuje na małą przerwę w urodziny. - Dobrze. Chodźmy gdzieś, ale znam już idealne miejsce. Przyjedź po mnie koło ósmej i zabierz przekąski. – stwierdziłam, puszczając mu oczko, zanim wzięłam dwie babeczki z powrotem do swojego biurka. Ja bym miała przynieść mu babeczkę… Wciąż rozmyślałam na tą absurdalną myślą, kiedy zauważyłam, że szuflada mojego biurka jest lekko uchylona. Otwarta szuflada zwykle nie jest niczym podejrzanym, ale pamiętałam, że tuż przed lunchem sprzątałam biurko i zamknęłam wszystkie szuflady. Odstawiłam babeczki na blat, zerknęłam ponad ramieniem, po czym otworzyłam ją szerzej. W środku, pomiędzy stosem ołówków, była mała karteczka, przywiązana do kryształowego przycisku do papieru w kształcie wieży Eiffla. Był wierną repliką prawdziwego zabytku: komuś zajęło dużo czasu, by skrupulatnie wyciąć każdy szczegół. Nawet w cieniu mojej szuflady kryształy migotały i wiedziałam, że będą jeszcze wspanialsze w świetle dnia. Odwiązałam karteczkę od podstawy wieży i rozłożyłam ją, by przeczytać, co było na niej zapisane.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

Wszystkiego najlepszego, Cameron. Zasługujesz na prawdziwą wieżę

Eiffla,

ale

to

na

razie

będzie

musiało

wystarczyć.

Francuski rząd nie wydawałsiębyć zainteresowany sprzedaniem mi prawdziwej. G.

***

- I to jest całkowicie legalne? Włóczenie się tutaj w środku nocy? – zapytał Grayson, kiedy zatrzymaliśmy się na moim miejscu przy cmentarzu za lotniskiem. - A czy cokolwiek jest całkowicie legalne? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, odwracając się, by na niego zerknąć, zanim otworzyłam drzwi. Nie wykonał żadnego ruchu, żeby wyjść z auta. - Będziesz tu siedział przez całą noc, Cole? Boisz się duchów? – zażartowałam, starając się uchwycić jego spojrzenie. - Nie jestem wielkim fanem cmentarzy. – przyznał, zanim niechętnie otworzył drzwi. Wyskoczyłam z auta i okrążyłam jego przód, świecąc latarką na ziemię przede mną. - Mówisz poważnie? Grayson Cole naprawdę czegoś się boi? – zapytałam, wskazując światłem na miejsce, w którym on wciąż siedział w bezpiecznej sferze swojego samochodu. - Boję się wielu rzeczy. – zapewnił, kiedy ruszył się w końcu, by do mnie dołączyć. – Huraganów, hipopotamów, zombie wyłażących ze swoich grobów. – Sięgnął po moją rękę i zaczęliśmy iść razem w głąb cmentarza. - Hipopotamy? Serio? Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę, trzymając latarkę pod swoją brodą, jakby zamierzał powiedzieć straszną historię. - Hipopotamy są wyjątkowo niebezpieczne. Atakują więcej ludzi rocznie, niż jakiekolwiek inne zwierzę. Tak myślę. – Ostatnie zdanie dodał z małym uśmiechem. Zaśmiałam się i pociągnęłam go naprzód, drogą, którą zwykle sama kroczyłam. - Cóż, obiecuję, że nie będzie tu żadnych hipopotamów wyskakujących ze swoich grobów. Często tu przychodzę i jeszcze nie zostałam zaatakowana. Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

Parsknął śmiechem, a ja ścisnęłam jego dłoń dla uspokojenia. Szliśmy w milczeniu przez kilka minut, aż dotarliśmy na znajomą polanę. Zwróciłam światło swojej latarki na jeden z nagrobków, naokoło którego było pełno sztucznych kwiatów. - Georgina Heart. 1893-1960. – przeczytał Grayson na głos. – Twoja prababka? Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. - Nie. Po prostu lubię udawać, że jestem z nią spokrewniona. Przyniosłam tu te kwiaty w zeszłym roku. Nie mam pojęcia, jak to się stało, że tak długo tu przetrwały. - Skąd wiesz, że nie jesteś z nią spokrewniona? – zapytał. Usiadłam naprzeciw nagrobka, posłanie ze sztucznych kwiatów dawały lekką warstwę między betonem, a moimi plecami. - Nie wiem. – odpowiedziałam krótko, czując, jak ziemia zaczyna drżeć. Było to subtelne, ale wiedziałam, co to oznacza. - Pośpiesz się! Siadaj! – krzyknęłam, sięgając po jego dłoń i ściągając go na ziemię. Myślałam, że będzie bardziej snobistyczny co do swoich garniturów; brud niezbyt dobrze współgra z włoską wełną; ale nie wyglądało na to, by Grayson się tym przejmował. Przesunął mnie lekko, by też usiąść na nagrobku, a potem położył sobie moją dłoń na kolanach. - To bardzo romantyczne, Cammie. Co mi pokażesz w następne urodziny, ławę przysięgłych? – zażartował, nadal nie mając pewności, co robiliśmy na cmentarzu. - Bądź cicho i słuchaj! – powiedziałam, unosząc dłoń, by go uciszyć. Uniósł brew i spojrzał na mnie z ciekawością, zanim sięgnęłam do przodu, by wyłączyć nasze obie latarki. W ciemności niemożliwością było dojrzenie rysów jego twarzy. Pozostał nam jeden zmysł, kiedy ziemia zaczęła trząść się mocniej. Nie można było nie usłyszeć niskiego dudnienia na pasie startowym. - Och! Serio? Nawet nie wiedziałem, że nadal jesteśmy tak blisko lotniska. – powiedział Grayson, brzmiąc jak dziecko. Huk stawał się coraz głośniejszy, ziemia trzęsła się coraz bardziej, a silniki zawyły, kiedy mocniej złapaliśmy się za ręce. - Nadchodzi. – ostrzegłam. Samolot przyśpieszył, kiedy silniki ryknęły na pełnym gazie. Byliśmy zamknięci w ciemności, a potem zauważyłam pierwsze światła samolotu. W mgnieniu oka na niebie pojawiło się kilkanaście światełek, na skrzydłach i brzuchu maszyny. Patrzyłam jak zahipnotyzowana, kiedy przez krótką chwilę przelatywał prosto nad nami. Było głośniej niż kiedykolwiek, kradnąc jakiekolwiek inne dźwięki z otoczenia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

Zacisnęliśmy palce na naszych dłoniach, kiedy odchyliliśmy szyje do tyłu i nadal z uwagą obserwowaliśmy lot samolotu. A potem, tak po prostu, zniknął, a cmentarz znowu pogrążył się w ciszy. Grayson pokochał to miejsce tak bardzo, jak ja. Oglądaliśmy jeszcze trzy wyloty samolotów, zanim wziął mnie za rękę i zaprowadził do swojego samochodu. Bez słowa położył mnie na tylnym siedzeniu. Bez pomocy latarek pozbawiliśmy się ubrań. Konieczność poszukiwania siebie z pamięci oznaczała, że prawie nie było miejsc, które nie zostały dotknięte. Ułożył się najlepiej, jak mógł na gładkiej skórze siedzenia, po czym wciągnął mnie na siebie. Nasze usta się spotkały, kiedy wplątał palce w moje włosy. Chwyciłam go za ramiona i poddałam się pożądaniu. Kochałam się z Graysonem na tylnym siedzeniu jego samochodu. Uwielbiałam sposób, w jaki mnie dotykał. Uwielbiałam to, jak uciekał czas, kiedy byliśmy razem. Widzicie, wiedziałam, że bycie z Graysonem nie było na stałe. Wiedziałam, że za kilka tygodni wyjadę i będę siedzieć w jednym z tych samolotów, których oglądałam odlot. Nie będę miała nic oprócz wspomnień i za to kochałam go gwałtownie, z całego serca i bez opamiętania. Nic tak nie sprawia, że uświadamiasz sobie, że kogoś kochasz, jak cień zbliżającego się pożegnania wiszący ci nad głową.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Rozdział dwudziesty trzeci

Kwota zaoszczędzona do Paryża: 2103 dolary (minus 5,32 dolary, których użyłam, by kupić folię papierową, bym mogła chronić swój nowy przycisk do papieru w drodze do Paryża). Rzeczy, które mam: zaktualizowany paszport włącznie ze zdjęciem. Rzeczy, których potrzebuję: mapa paryskiego metra, żebym wiedziała, jak podróżować po jego okręgach. Francuskie zwroty, które znam: Pas de l’enfer. Je neveux pas uncolocataire… co przekłada się na: “Nie ma mowy. Nie chcę współlokatorki”. Wydawało się to dla mnie być niezbędną wiedzą, biorąc pod uwagę, że Hannah i ja mówiłyśmy tym samym językiem, a mimo tego pasowałyśmy do siebie jak olej i woda.

***

Następnego ranka obudziłam się wcześniej, żeby przed pracą popracować trochę nad swoim projektem na konkurs. Byłam bliska końcowego etapu, ale wpisać można się było do następnego poniedziałku. Brooklyn i Grayson pewnie sprawią, że będę zajęta cały weekend, więc tak naprawdę oznaczało to, że miałam trzy dni na skończenie projektu. Na szczęście Hannah jeszcze nie wstała, kiedy poszłam do kuchni, żeby zrobić sobie swój pierwszy dzisiejszy kubek kawy. Stałam w cichym pomieszczeniu, czekając, aż nasz ekspres przygotuje kawę i wspominając wczorajszą noc. To zdecydowanie były jedne z najlepszychurodzin, a wszystko dzięki Graysonowi. Kiedy miałam już kubek z kawą w ręku, zamknęłam się w swoim pokoju i zbadałam swój postęp. Moje projekty były rozłożone na biurku w stosach, które przysięgałam, że mogłam odróżnić, chociaż wasze domysły były prawdopodobne tak dobre, jak moje. Zrobiłam trochę miejsca, żebym mogła odstawić kubek, a następnie uruchomiłam laptopa i usiadłam. Kryształowy przycisk do papieru w kształcie wieży Eiffla przyciągnął moją uwagę do parapetu. Wyglądał pięknie we wczesnym, porannym świetle, a jego widok znowu przypomniał mi o poprzedniej nocy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

Uśmiechnęłam się i wzięłam łyk kawy, a potem zamarłam, słysząc ostrzegawczy alarm w swojej głowie. Brakowało karteczki od Graysona. Położyłam ją obok przycisku do papieru i zamierzałam wprowadzić adres do swojej komórki, skoro moje biurko było jak na razie strefą wojenną, ale nie miałam czasu, żeby zrobić to wczoraj. Natychmiast wstałam i zaczęłam przeglądać papiery na biurku. Spojrzałam pod każdą kartkę, nawet upewniając się, czy karteczka nie przykleiła się do żadnej z nich od tyłu. Nic. Nigdzie jej nie było. W końcu miałam starannie posprzątane biurko, ale żadnej znalezionej kartki. Sprawdziłam swoją torebkę i resztę pokoju, ale tam również jej nie znalazłam. Przeklinałam na samą siebie za to, że wcześniej nie wpisałam adresu do telefonu. Zgubienie czegoś w ciągu czterdziestu ośmiu godzin było słabe, nawet jak na mnie. Westchnęłam i zrobiłam w duchu mentalną notatkę, by ponownie poprosić Graysona o jego adres. Czy żenujące będzie pytanie go o to po raz drugi? No cóż, nie miałam wyboru. Spędziłam resztę poranka, pracując nad swoimi projektami i próbując wpaść na pomysł, w jaki sposób swobodnie poprosić go o adres. Wydawało się trochę głupie to, że tak bardzo chciałam go mieć. W końcu zabrałby mnie do siebie i wtedy bym go poznała. Ale co, jeśli nie byłabym w jego mieszkaniu i wyjechałabym do Paryża? Jak mogłabym wysłać mu pocztówkę albo list? W pewnym sensie czułam się tak, że to kolejny sposób na to, że powoli traciłam Graysona, w tym samym czasie, kiedy naprawdę zaczynałam go odnajdywać.

***

W sobotę rano moja starsza siostra musiała wyjechać do Montany (zanim nawet miałyśmy szansę wyjść na kolację) i ryczałam na lotnisku jak żałosna oferma. Wiedziałam, że musiała pracować nad albumem z Jasonem. Wiem, że zła pogoda w Montanie oznaczała, że musieli wylecieć wcześniej, ale i tak nie umiałam tego zaakceptować. - Wrócę za kilka tygodni! Co ci jest? Jesteś smutna, bo nie zobaczysz kowboja Dereka? Podciągnęłam nosem i otarłam smarki kapiące z mojego nosa jak z kranu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

- Nie! Boże! Nie płaczę przez kowboja Dereka. Kowboj Derek był pracownikiem na ranczu, gdzie pracował dla Jasona w Montanie. - Więc jesteś taka smutna, bo wyjeżdżam tylko na kilka tygodni? – zapytała, szczerze tym zdziwiona. Z moich oczu znowu zaczął płynąć mały wodospad. Mogłam znieść rozłąkę z Brooklyn na kilka tygodni, ale ona nie zdawała sobie sprawy z tego, że właściwie widzimy się ostatni raz na niewiadomo jak długo. Będę już w Paryżu do czasu, kiedy ona wróci do LA. - Ja… ja… - tylko tyle mogłam powiedzieć, zanim zaczynałam bełkotać i znowu ryczeć. Jason i Brooklyn wymienili nieufne spojrzenia, takie, które skrywało fakt, że sądzili, że trochę mi odbija. Musiałam wziąć się w garść. Byłam dwudziestotrzyletnią, dorosłą kobietą.Wzięłam głęboki oddech, otarłam oczy i kiwnęłam głową. - Okej. Możesz iść. Poradzę sobie. – powiedziałam, czując się bardzo mądrze oraz jednocześnie przebiegle. Brooklyn uśmiechnęła się, spoglądając na mnie błyszczącymi, niebieskimi oczami. - Dobra, więc będziesz musiała puścić moją walizkę. Spuściłam wzrok. Moja dłoń nadal kurczowo zaciskała się na jej torbie. Ups. - Och. No tak, jasne. Niechętnie rozluźniłam uścisk, a ona przyciągnęła bagaż do siebie. - I potrzebuję też swojego portfela. – powiedziała, wyciągając dłoń w moją stronę. - Twój co? – Wskazałam palcem na Brooklyn i napotkałam spojrzenie Jasona. - Cammie… - Dobra! Wyciągnęłam jej głupi portfel z tylnej kieszeni moich spodni i go jej podałam. Jason pokręcił głową i spojrzał na swój zegarek. Wiedziałam, że przeze mnie się spóźniają, ale i tak lecieli prywatnym lotem, a poza tym nie obchodziło mnie to. Będę tęskniła za nimi tak bardzo, że nawet ta wymiana, choć żenująca, była lepsza, niż pozwolenie im odejść. - Masz coś jeszcze? – zapytała Brooklyn. Pomyślałam o tym, żeby skłamać i zaprzeczyć, ale i tak doszłoby do nieuniknionego. Jason i Brooklyn wyjeżdżali, a ich rzeczy pochowane po moich kieszeniach nie sprawiłyby, że by zostali. Chociaż w filmach wydawało się, że to zawsze działało, więc może zrobiłam coś źle. Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

Z westchnieniem, wyciągnęłam komórkę Jasona z tylnej kieszeni, ładowarkę do laptopa Brooklyn z torebki, jej dowód z biustonosza, po czym wskazałam na bagaż Jasona. - W przedniej kieszeni masz zabawkowy pistolet. – przyznałam nieśmiało. - Cammie! – wykrzyknęli oboje, jakby byli rodzicami dającymi swojemu dziecku burę. Ta, no trudno. Już wolałabym, żeby tymczasowo zamknęli go w areszcie, niż gdyby miał lecieć przez kraj do Montany. - Przepraszam! Jason rozpiął kieszeń i naszym oczom ukazała się drobna, plastikowa broń. Roześmiał się. - Nawet napełniłaś magazynek. Wzruszyłam ramionami. - Nie chciałam, żeby tabloidy doniosły, że Jason Monroe strzela ślepakami. Podszedł do mnie i zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku. Chwyciłam go za koszulę i zamknęłam oczy. W ciągu ostatnich kilku tygodni Jason stał się dla mnie kimś w rodzaju starszego brata. Radził sobie z moimi krętactwami i traktował moją siostrę jak księżniczkę. Nie mogłabym prosić o lepszego faceta dla niej. - Będę dbał o twoją siostrę, a ty zawsze możesz nas odwiedzić. – wyszeptał mi do ucha, zanim odsunął się i dał mi do ręki pistolet-zabawkę. - Do zobaczenia, J-money. – powiedziałam ze smutnym uśmiechem. - Adios, C-stacks. Zostało jeszcze pożegnanie z siostrą. Wiedziałam, że zdawała sobie sprawę z tego, że coś było nie tak. Stała kilka metrów dalej, marszcząc brwi i próbując czytać między wierszami. Nawet nie dwa miesiące wcześniej odstawiałyśmy to samo pożegnanie, a wtedy nie uroniłam ani jednej łzy. Byłam pewna, że przeze mnie odczuwała nieuzasadnione poczucie winy przez moje wodospady łez. Musiała pracować nad muzyką, a ja musiałam stanąć na własnych nogach. To nie było nic wielkiego. Uśmiechnęłam się i rozchyliłam szeroko ramiona, jak matka witająca swoje dziecko po szkole. - Chodź tutaj, ty potworze. – powiedziałam z takim humorem, jak tylko mogłam z siebie wykrzesać. Uśmiechnęła się i pochyliła się, by mnie objąć. - Tak bardzo cię kocham, moja mała gwiazdko pop. – powiedziałam. Zaśmiała się przy moim ramieniu i chwyciła mnie jeszcze mocniej. - Ja ciebie też. Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

Tuliłyśmy się do momentu, kiedy stwierdziłam, że za chwilę znowu się załamię, a wtedy wystąpiłam z jej objęć i odsunęłam się na długość ramienia. Powiedziała, że zadzwoni do mnie, jak tylko wyląduje, a następnie patrzyłam, jak ona i Jason idą razem przez lotnisko. Stałam w tym miejscu, dopóki ich prywatny samolot nie odleciał pół godziny później. Potem, zamiast wzywać taksówkę, zaczęłam pieszo wracać do swojego mieszkania. Nie miałam pojęcia, jak długo zajmie ten spacer; może zadzwonię po taksówkę, kiedy rozbolą mnie stopy, ale spacer po mieście wydawał się być oczyszczający. To dawało mi poczucie celu, które stracę, jak tylko wrócę do mieszkania i zdam sobie sprawę, że Brooklyn naprawdę wyjechała, a ja byłam o krok bliżej do własnego wyjazdu. Dopiero kiedy kilka godzin później wróciłam do domu – po tym, jak zatrzymałam się na latte i obserwowanie ludzi – zdałam sobie sprawę, że nadal mam kostkę do gitary Brooklyn. Wcześniej wsunęłam ją do tylnej kieszeni spodni, w pełni zamierzając, że oddam ją wraz z innymi rzeczami, ale teraz egoistycznie cieszyłam się, że o tym zapomniałam. Mieszkanie było pogrążone w ciszy, bez żadnych oznak obecności Hannah, więc poszłam do swojego pokoju, położyłam się i wgapiałam się kostkę tak, jakby miała zaraz ożyć i powiedzieć mi, czy wyjazd do Paryża to dobra decyzja. Jakiś czas później mój telefon zawibrował obok mnie na łóżku i sięgnęłam po niego, zakładając, że to Brooklyn, by powiedzieć, że bezpiecznie dotarli. - Słucham? – powiedziałam, odbierając. Nie cierpiałam tego, że głos załamał mi się w połowie słowa. - Heart? – W słuchawce rozległ się głęboki głos Graysona. – Co się dzieje?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

Rozdział dwudziesty czwarty

Dwadzieścia minut później Grayson zapukał do moich drzwi. Zrobiłam wszystko, co mogłam, by przez telefon zapewnić go, że nic mi nie jest, ale i tak nalegał, by do mnie wpaść. Hannah wciąż nie było w domu i stwierdziłam, że jeśli zostaniemy w moim pokoju i włączymy muzykę, nie będzie wiedziała o jego obecności. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Graysona stojącego w progu, ubranego w jeansy i starą koszulkę z logiem MIT. Przez swoją obsesję na jego temat wiedziałam, że właśnie tam studiował, zanim rozpoczął własny biznes. W ramionach trzymał kupę rzeczy. Tylko na górze widziałam dwie butelki wina, torebkę Snickersów i film na DVD, na którego okładce była twarz Willa Farrella. - Przybyłem z posiłkami. – powiedział, wchodząc w głąb mieszkania, kiedy rozchyliłam szerzej drzwi. - Dziesięć-cztery15. Szybko, zabierz to wszystko do mojego pokoju. Wezmę łyżeczki i kieliszki. Pięć minut później siedzieliśmy na podłodze w sypialni, z playlistą podkręconą na najwyższą głośność. Grayson otwierał wino, a ja wypchałam do ust kopce lodów, jakby jutra miało nie być. - Więc Brooklyn dziś wyjechała, co? – zagadnął, spoglądając na mnie, kiedy odkręcał korek z butelki. Uśmiechnęłam się, mimo mojego gównianego dnia. - Tak, Brooklyn dziś wyjechała i dlatego moje oczy są opuchnięte. Zmarszczył brwi. - Ale cieszę się, że tu teraz jesteś. – dodałam, po czym oparłam się na kolanach i pochyliłam do przodu, by dać mu buziaka. - Mogłaś do mnie zadzwonić wcześniej, wiesz, jeśli martwił cię jej wyjazd. - Grayson Cole, terapeuta? – zażartowałam, bo nigdy nie wiedziałam, jak się zachować podczas takich sentymentalnych momentów jak ten. Wzruszył ramionami, a lekki czerwony odcień wstąpił na opaloną skórę na jego policzkach. Po raz pierwszy w życiu widziałam, żeby się czerwienił. Grayson był poważny, a ja spadałam głębiej w coś, czego w życiu nie nazwałabym miłością. 15

Kod mówiący przyjąłem/ zrozumiałem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

- Mam plan. – powiedziałam, próbując wrócić z powrotem na bezpieczne, neutralne terytorium. – Upijmy się winem, zjedzmy górę lodów i poróbmy żarty przez telefon. Zmarszczył brwi. - Żarty? Uśmiechnęłam się szeroko. - Tak. Takie jak w liceum. Potrząsnął głową. - Nigdy tego nie robiłem. Udawałam, że jestem w szoku, a w tym samym momencie zadzwonił telefon w tylnej kieszeni jego spodni. - Byłeś za bardzo zajęty rozmawianiem z ofermami? –zapytałam z przymrużeniem oka. Wyjął telefon z kieszeni i rzucił mi uśmiech. - Właściwie to tak. Byłem w klubie matematycznym oraz w zespole robotyki. Dotarliśmy do stanowych rozgrywek, kiedy byłem w ostatniej klasie. - O mój Boże, byłeś kujonem! – roześmiałam się, żartobliwie szturchając go w ramię. - Zaczekaj, muszę to odebrać. – powiedział, przesuwając palcem po ekranie, by odebrać rozmowę. Ściszyłam muzykę i nasłuchiwałam przy drzwiach, czy Hannah wróciła do domu. Nadal było cicho i spokojnie. - Tak, właśnie na to patrzę – okej – tak, wyślę ci to za chwilę e-mailem. Odwróciłam się i spojrzałam na Graysona, który rozglądał się po moim pokoju, aż w końcu jego wzrok wylądował na moim posprzątanym biurku. Jeśli przyszedłby tu dzień wcześniej, biurko byłoby zawalone projektami na konkurs, które przed nim ukrywałam. Na szczęście wetknęłam wszystkie dokumenty do koperty, która była gotowa do wysyłki na adres komisji, co było pierwszą rzeczą, jaką zrobię w poniedziałek. - Miałabyś coś przeciwko, jakbym sprawdził szybko projekt na twoim komputerze? Mitch powiedział, że właśnie wysłał mi plik w Adobe, a nie mogę go otworzyć na telefonie. Wzruszyłam ramionami. - Śmiało, ale jeśli to coś fajnego, to ja też chcę popatrzeć. Zaśmiał się, kiedy ja uruchamiałam laptopa. Może inni mieliby coś przeciwko, gdyby ich chłopak pracował w weekendy, ale ja rozumiałam jego miłość do pracy. Liczyła Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

na niego setka ludzi i jeśli musiał przez chwilę sprawdzić swoją pocztę, ja się zadowolę lodami i winem. - To projekt budynku mieszkalnego, w którym mi pomagałaś. Pamiętasz ten dom sprzed kilku tygodni? – zapytał. - Tak! Uwielbiam go. Zalogował się na swoją pocztę, uruchomił plik z projektem, po czym przeprowadził mnie przez zmiany, które przesłał Mitch. Siedzenie na jego kolanach, kiedy pracował na moim komputerze, okazało się być najfajniejszą randką, jaką miałam od jakiegoś czasu. (Chyba nie mogę się z niego wyśmiewać za bycie frajerem. Przyganiał kocioł garnkowi.) Kiedy wysłał już Mitchowi odpowiedź, podałam mu kieliszek wina i chwyciłam za własny telefon. - Teraz moja kolej, żeby cię czegoś nauczyć. – powiedziałam, kiedy okręcił się na krześle, by usiąść do mnie twarzą w twarz. Uniósł brew, zaciekawiony i znowu wciągnął mnie na swoje kolana. - Czego mnie nauczysz? – zapytał, całując mnie w ramię. - Sztuki żartów przez telefon.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

Rozdział dwudziesty piąty

W poniedziałkowy poranek miałam do wypełnienia dwie misje: 1.Przyjechać wcześniej na nasze spotkanie z Alanem, Markiem i Peterem, żeby dokończyć nasze zgłoszenie na konkurs. 2. Przyjechać dwadzieścia minut przed spotkaniem, żebym mogła dokończyć własne zgłoszenie. *** Tego ranka założyłam czarną, jedwabną bluzkę i czarne spodnie w próbie wyglądania jak zajebisty ninja, ale kiedy wzięłam windę na dwudzieste piętro, moja pewność siebie zaczęła słabnąć. Dwa tygodnie temu, tydzień temu, cholera, nawet dwadzieścia cztery godziny temu, pomysł zgłaszania mojego własnego projektu wydawał się być dobry. A potem dowiedziałam się o ostatnim wymogu potrzebnego do złożenia projektu. To był wymóg, na który nie byłam przygotowana. Do każdego wniosku musiał być dołączony list z podpisem Prezesa Zarządu firmy, potwierdzający zgłoszenie projektu i sprawdzenie pracy. A skoro prezesem w mojej firmie był Grayson… to oznaczało, że potrzebowałam jego podpisu. A przynajmniej takiego, który wyglądałby na jego podpis. Próbowałam wymyślić jakiś sposób, żeby jakoś to obejść. Na początku myślałam, żeby stworzyć swoją własną, fałszywą firmę architektoniczną, żeby nie wplątywać w to Graysona i Cole Designs, ale wiedziałam, że to by nie wypaliło. Jeśli naprawdę chciałam zgłosić swój projekt, musiałam włamać się do jego biura, znaleźć papier firmowy i podrobić jego podpis. Niezbyt komfortowo czułam się z tą myślą, z oczywistych powodów. Nigdy nie zaczęłabym tworzyć projektu na własną rękę, gdybym wiedziała, że będę musiała w to wciągnąć Graysona. Kiedy winda wznosiła się wyżej, ja nadal myślałam nad tym, jak zamierzałam igrać z ogniem. Złożenie swojego własnego projektu i kradzież papieru firmowego były sprzeczne z polityką firmy. Te dwie rzeczy były już wystarczająco złe, ale bledły w porównaniu ze zdradą Graysona. Czy złożenie własnych projektów naprawdę było dla mnie takie ważne? Ukończyłam je i wiedziałam, że są naprawdę dobre. Dlaczego to nie wystarczy?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

Nie mogłam w pełni tego wyjaśnić. Część mnie chciała tego tylko po to, by udowodnić Alanowi, iż jestem w stanie odwalić kawał dobrej roboty. Inna część czuła się tak, jakbym buntowała się przeciwko każdemu „Alanowi”, z którym będę miała do czynienia w świecie architektury. Na studiach byłam zmuszona do oglądania swoich kolegów, kiedy dostawali staże i nagrody projektowe i to nie z powodu ich talentu, ale przez to, że byli częścią męskiego klubu. Mizogistyczni mężczyźni rządzili światem projektowania, a ja miałam dość trzymania się na uboczu. Kiedy drzwi windy się rozchyliły, ja zerknęłam na kopertę w mojej dłoni. Zawierała wszystkie istotne rzeczy dla świetnego projektu i została ostemplowana, oznakowana i gotowa do wysłana, jak tylko zdobędę ten podpis. Skrzywiłam się na myśl o wyrzuceniu go do kosza, zwłaszcza, gdy wiedziałam, że naprawdę miałam szansę na zwycięstwo. Z drugiej strony, jeśli się na to zdecyduję, wszystko, co z Graysonem stworzyliśmy w ciągu kilku tygodni, będzie zagrożone. Weszłam do biura i zatrzymałam się na chwilę, rozglądając po ciemnym pomieszczeniu. Nikogo jeszcze nie było. Spotkanie przy naszym stole nie miało się rozpocząć przez następne dwadzieścia minut, więc Alan pewnie przyjedzie pięć minut wcześniej – musiałam się więc pośpieszyć, jeśli zamierzałam odszukać to, czego chciałam. Odstawiłam swoje rzeczy na biurko i szybko przeszłam się po biurze, upewniając się, że nigdzie nie było żadnych księgowych ani projektantów wnętrz. Pomieszczenie było puste i nie byłam pewna, jak się z tym czuję. Jeśli ktoś by tu był, decyzja zostałaby podjęta za mnie. Zamiast tego byłam sama z opcjami do wyboru i w dalszym ciągu nie miałam pewności, co zrobić. Tak czy inaczej, czas uciekał. Jeśli chciałam przejść do kolejnej części mojego planu, musiałam zrobić to teraz. Ręce mi się trzęsły, kiedy moje sumienie ostrzegało mnie, bym się zatrzymała. Jeśli włamiesz się do jego biura, zniszczysz jego zaufanie do ciebie. Jeśli włamiesz się do jego biura, nigdy ci tego nie wybaczy. Chociaż i tak nie mogłam się jeszcze poddać. Mój projekt był dobry i chciałam, żeby ktoś się o tym dowiedział. Przeszłam do drzwi gabinetu Graysona, powoli i właściwie bez żadnego zamiaru. W każdej chwili mogę zawrócić. Kiedy przed nimi stanęłam, zerknęłam ponad swoim ramieniem i nacisnęłam na klamkę. Otwarte. Westchnęłam; kolejna rzecz odpada z listy rzeczy, przez które czułam poczucie winy. Czy jeśli drzwi nie były zakluczone, to czy technicznie rzecz biorąc, to nadal było włamanie? Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

- TAK! – wrzasnęło moje sumienie. Ale może to był znak, że powinnam kontynuować? Kiedy prześlizgnęłam się przez drzwi, serce mi waliło. To jest złe. Jestem złym człowiekiem. Robiłam, co w mojej mocy, by ignorować dokuczliwe myśli w mojej głowie. Podeszłam prosto do jego biurka i odepchnęłam ciężkie, skórzane krzesło ze swojej drogi. Jego mahoniowe biurko było irytująco czyste, co oznaczało, że nie było na nim żadnego, bezpańskiego dokumentu firmowego. Instynkt mówił mi, że robię coś złego. Grayson znaczył dla mnie więcej, niż ten głupi konkurs. Prawda? Ale, z drugiej strony, to, że znalazłabym ten papier, nie oznaczało jeszcze, że musiałam go użyć. W każdej chwili mogę przestać. Znajdę kartkę jego papieru firmowego i potem zdecyduję. Sprawdziłam godzinę na swoim zegarku, po czym odwróciłam się w stronę szuflad jego biurka. Górna była całkowicie zapełniona biurowymi rzeczami: długopisami, ołówkami, spinaczami i zszywaczami. Przeniosłam się do szuflady poniżej, ale ta była zakluczona, podobnie jak ta na samym dole. Zaklęłam pod nosem i przeniosłam się do drugiej strony biurka. Czułam, że pot spływa mi po szyi i wiedziałam, że czas ucieka. Gdyby Alan pojawił się dziesięć minut wcześniej, złapałby mnie na gorącym uczynku. Górna szuflada po prawej stronie była otwarta, ale pełno w niej było śmieci. Przeszukałam jej zawartość, ale bezskutecznie, niczego nie znalazłam. Cholera, cholera, cholera. Jeśli nie znajdę strony z jego papierem firmowym, komisja nie zaakceptuje mojego projektu, a to oznaczałoby, że węszyłam w jego biurze na próżno. Muszę znaleźć przynajmniej jedną kartkę. Próbowałam otworzyć drugą szufladę, ale ta była zamknięta. Reszta również była zakluczona, co oznaczało, że musiałam przejść do planu B. Sięgnęłam po wsuwkę, którą położyłam na jego biurku i wetknęłam ją do małej szczeliny w zamku. Minęło pięć sekund i ani drgnęło. Dziesięć. Dwadzieścia. Trzydzieści. Obracałam nią w każdym kierunku i próbowałam wepchnąć ją w otwór tak mocno, jak się dało. Nic nie pomogło. Może to nie było takie proste, jak na filmach. Wepchnęłam wsuwkę z powrotem we włosy i próbowałam wpaść na jakiś pomysł. Może gdzieś indziej trzymał swoją papeterię? Nie. Z pewnością była w któreś z tych zamkniętych szuflad. Westchnęłam i ponownie otworzyłam tę górną, szukając czegoś, co mogłoby mi pomóc. Odepchnęłam na bok zakreślacze i ołówki kreślarskie, a wtedy moje palce natknęły się na coś metalowego. Klucz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

Bez wahania chwyciłam go i wetknęłam w zamek szuflady, do której przed chwilą próbowałam się włamać. Podziałało. Szuflada się otworzyła, a w środku czekał na mnie schludny stos firmowej papeterii Graysona. Pisnęłam, odpychając na bok dwa kartoniki z wizytówkami, żeby dostać się do kartek. Na samej górze widniało logo Cole Designs, a na dole, czarną, wytłuszczoną czcionką, napisane było: „Grayson Cole, prezes”. Sięgnęłam po jedną, a potem to przemyślałam i chwyciłam dwie. Z moim szczęściem, przypadkowo bym ją podarła albo oblała kawą i byłabym zmuszona do powtarzania tego procesu od początku. Zrobiłam to. Miałam firmowy papier i mogłam złożyć swój projekt. Zamknęłam szufladę i przekręciłam klucz w zamku, kiedy telefon Graysona zaczął dzwonić. Przenikliwy dźwięk sprawił, że prawie wyskoczyłam ze swojej skóry, kiedy odbijał się echem od ścian. Znowu zadzwonił, tym razem chyba jeszcze głośniej. Sięgnęłam do konsoli telefonu i nacisnęłam pierwszy lepszy guzik. Dzwonienie ustało, a ja stałam nieruchomo, nie wiedząc, co robić. Dlaczego w ogóle go dotykałam? Powinnam pozwolić mu dzwonić! Sekundę później połączenie zostało przerzucone na pocztę głosową. Otoczył mnie głos Graysona. - Dodzwoniłeś się do Graysona Cole’a. W tej chwili nie ma mnie w biurze, więc zostaw nazwisko i numer, a oddzwonię, kiedy to odsłucham. Dziękuję. Jego głos sprawił, że poczułam ostre ukłucie poczucia winy. Grayson mi zaufał, a ja jak mu się odpłacałam? Włamując się do jego biura i kradnąc własność firmy. Co ja wyprawiałam? Musiałam wynosić się z jego gabinetu. Nie mogłam wykonać tego planu. Nie mogłam sfałszować jego podpisu. Kiedy zaczęłam się poruszać, jego nagranie na sekretarce się skończyło i zaczęła mówić osoba, która zadzwoniła. - Cześć, Grayson. Tu Mitch. Mam kilka rzeczy do omówienia… Miotałam się do końca wiadomości. Nie mogłam odsłuchiwać wiadomości od jego klientów. Nie potrzebowałam kolejnej rzeczy, przez którą czułabym poczucie winy. Sięgnęłam do telefonu i nacisnęłam ten sam guzik, co poprzednio, mając nadzieję, że to sprawi, iż głos Mitcha ucichnie. Musiałam stamtąd wyjść, ale wiadomość nie chciała się wyłączyć. Dalej wciskałam przyciski, przeklinając pod nosem, aż w końcu wiadomość Mitcha ucichła. Wyjdź. Wyjdź. Wyjdź. Powtarzałam to sobie w kółko w głowie, kiedy odkładałam klucz i przesuwałam jego fotel z powrotem przed biurko, gdzie stał, zanim go odsunęłam. - Pierwsza zachowana wiadomość. – odezwał się głos z telefonu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

- Nie! Cholera! – wymamrotałam. - Hej, Grayson. Tu Frank z WhitmorApartaments. Uniosłam rękę, żeby zatrzymać wiadomość, ale w połowie ruchu zamarłam. Whitmor to mój budynek. - Udało nam się zainstalować ten alarm bezpieczeństwa w mieszkaniu 450, o który prosiłeś. W moim mieszkaniu. Czułam, jak krew odpływa z mojej twarzy, kiedy Frank kontynuował. - Wyślę ci na e-maila rachunek i wliczę w to fakturę za tę część czynszu, o której mówiłeś. Co jest granie, do cholery? Sięgnęłam do telefonu i trzasnęłam dłonią w każdy możliwy przycisk, dopóki wiadomość się nie uciszyła. Prawdę mówiąc, chciałam go zerwać z biurka i rzucić w ścianę, ale się powstrzymałam. Zamiast tego stałam, oszołomiona i starałam się odtworzyć w swoim umyśle kilka ostatnich sekund. Może nie usłyszałam tego, co wydaje mi się, że usłyszałam. Nie, zdecydowanie dobrze usłyszałam. Dlaczego, do diabła, właściciel mojego mieszkania miałby dzwonić do Graysona? Skąd w ogóle wiedział, kim on jest? Tak spokojnie, jak tylko się dało, chwyciłam dwie kartki papieru firmowego Graysona i wyszłam z jego gabinetu. Spojrzałam ponad ramieniem, upewniając się, że wszystko było na swoim miejscu, a potem zatrzymałam się, kiedy mój wzrok spoczął na telefonie. W ciągu dwóch minut mój cały świat wywrócił się do góry nogami. Dlaczego, do cholery, Grayson miałby instalować system bezpieczeństwa w moim mieszkaniu bez pytania mnie o to? I co Frank mówił o moim czynszu? Każdego miesiąca ja i Hannah dzieliłyśmy się nim po połowie. Nic z tego nie miało sensu, a nie miałam czasu, by spróbować to rozgryźć. Alan, Mark lub Peter mogli wejść do biura w każdym momencie i nie chciałam, by zobaczyli mnie stojącą w biurze Graysona. Na szyi i plecach czułam warstewkę potu, serce waliło mi w piersi, a żołądek skręcał się boleśnie. Przez cały ranek zastanawiałam się, czy złożyć swój projekt. Ale potem usłyszałam tą wiadomość, a mój świat przestał być już tylko czarno-biały. Ta wiadomość skutecznie podjęła decyzję za mnie. Zamierzałam wziąć udział w tym

Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

konkursie. Przez następne dziesięć minut działałam jak robot. Wepchnęłam każdą emocję pod powierzchnię, kiedy przeszłam do kroków, które musiałam podjąć. Włożyłam papier firmowy do drukarki pod biurkiem Alana i napisałam podsumowanie dla mojego wniosku projektowego, nad którym pracowałam przez cały weekend. Kiedy już go wydrukowałam, wzięłam głęboki oddech i podrobiłam podpis Graysona na dole strony. Tam, czarno na białym, widniał jasny dowód tego, że narażałam wszystko w swoim życiu, składając mój własny projekt. Czy Grayson by mi wybaczył, gdyby się o tym dowiedział? Czy kiedykolwiek się o tym dowie? A czy to ma jakieś znaczenie? Grayson ma swoje własne sekrety, o które powinien się martwić. Bez wahania wsunęłam ten list do koperty i ją zakleiłam. Zrobione. Nie ma już odwrotu. Do czasu, kiedy wróciłam na dwudzieste piętro po tym, jak wsunęłam kopertę do poczty wychodzącej z budynku, czułam się całkowicie otępiała. Powinnam była czuć poczucie winy, gniew, smutek, albo przynajmniej żal, ale nie odczuwałam żadnej z tych rzeczy. Weszłam do biura i zobaczyłam Alana, Petera i Marka siedzących na swoich miejscach i rozmawiających uprzejmie. Patrzyłam, jak Peter zawiesza swoją torbę na oparciu krzesła, podczas gdy Mark w ciszy zajmował swoje miejsce. Na początku mnie nie zauważyli, prawie aż do momentu, gdy sama usiadłam. - Cześć, Cammie. Zastanawiałem się, czy wczoraj zostawiłaś tutaj swoje rzeczy. – powiedział Peter, wskazując na torebkę na moim biurku. - Nie. Przyjechałam kilka minut temu i zeszłam na dół po kawę. Peter zerknął na moje ręce, które wyraźnie nie trzymały kubka z kawą. Ten skinął powoli głową, a Alan obrócił się, by na mnie spojrzeć. - Dzień dobry. – rzuciłam. Kiwnął krótko głową i usiadł. Byłam ostatnią osobą, która usiadła i jak tylko mój tyłek dotknął krzesła, Alan zaczął mówić o projekcie składanym przez firmę. - Jesteśmy trochę do tyłu z naszą propozycją, a musi ona zostać wysłana do południa, dzisiaj. – powiedział, sięgając do szuflady biurka, by wyciągnąć potrzebne dokumenty. Ukryłam uśmieszek zadowolona z siebie. Ja zrobiłam swój projekt sama, a i tak udało mi się go ukończyć, a jako grupa byliśmy do tyłu z pracą. Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

- Chcę, żeby wszyscy odsunęli na bok swoją poranną pracę i skupili się na tym. Musimy wszystko zebrać najpóźniej do wpół do dwunastej. W południe biorą z dołu pocztę, a nie chcemy ryzykować. Wszyscy się zgodziliśmy, po czym Alan przydzielił zadanie każdemu z nas. Mark i Peter otrzymali takie, które rzeczywiście wiązały się z projektem, ale ja miałam napisać list. - Chcą podsumowania naszego projektu. Po prostu wyjaśnij jego koncepcję i opisz ogólny zamysł. – powiedział Alan, machając ręką i zaganiając mnie do pracy. Uruchomiłam mojego laptopa i włączyłam pusty dokument tekstowy. Byłam bardziej niż przygotowana na napisanie takiego podsumowania, zważywszy na to, że właśnie napisałam jedno dla siebie. - I pisz tylko o rzeczach, o których mówiliśmy podczas spotkań. Nie uwzględniaj z żadnych bzdur, które sugerowałaś. – dodał Alan szorstkim tonem. Jakikolwiek wyrzuty sumienia, jakie odczuwałam, zostały skutecznie unicestwione przez jego postawę. - No jasne, Alan. Patrzył na mnie z ukosa, ale byłam zbyt zajęta wypisywaniem bzdur, by to zauważyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

Rozdział dwudziesty szósty

Przez następne dwadzieścia cztery godziny obsesyjnie rozmyślałam o wiadomości, którą usłyszałam na automatycznej sekretarce Graysona. Próbowałam się przekonać, że źle usłyszałam nazwę budynku, zły numer mieszkania, w ogóle wszystko źle usłyszałam. Próbowałam się przekonać, że to było częścią bardzo rozbudowanego snu, ale w końcu i tak wiedziałam, co usłyszałam i wiedziałam, że związek mój i Graysona opierał się na oszustwie i kłamstwie. We wtorek próbowałam go złapać, żebyśmy mogli porozmawiać, ale plan dnia miał wypchany spotkaniami. O wpół do jedenastej miał spotkanie zMitchem, które się przeciągnęło, a o wpół do pierwszej miał spotkanie z Serenity. Obserwowałam, jak kroczyła w tę i z powrotem przed jego biurem, co kilka minut parskając ze zniecierpliwieniem, żebyśmy wszyscy wiedzieli, jak wielką stratą czasu to dla niej było. W końcu, o pierwszej, drzwi gabinetu Graysona się otworzyły, a ja odchyliłam głowę, by spojrzeć, jak żegna się z Mitchem, po czym odwraca się, by powitać Serenity. Był porażająco przystojny. Marynarka zniknęła, prawdopodobnie wisząc na oparciu jego fotela. Cała reszta była kwintesencją Graysona: błyszczące buty, włosy wystylizowane żelem, mankiety przy rękawach koszuli, prosty krawat i zabójczy uśmiech. Zabójczy uśmiech, który skierował prosto do mnie, kiedy przyłapał mnie na tym, że się na niego gapię. Moim pierwszym odruchem było odwzajemnienie jego uśmiechu i tak też zrobiłam, zanim zdałam sobie sprawę, jak pokręcona stała się nasza relacja w ciągu ostatnich kilku dni. Nie było zbyt wiele powodów, dla których miałabym się uśmiechać. Wiedział, że się do niego włamałam? Zostawiłam coś tam? - Przepraszam, że musiałaś czekać. – powiedział Grayson do Serenity. – Mam jakieś pół godziny, zanim będę musiał wyjechać. - Nie szkodzi. – Uśmiechnęłam się. – I tak zatwierdzisz te projekty, tak, jak zawsze. Dokładnie wiem, co lubisz. – Dodała. Przewróciłam oczami. Grayson kiwnął krótko głową, po czym wprowadził ją do swojego gabinetu, zostawiając drzwi lekko uchylone. To był przemyślany gest, ale miałam za dużo na głowie, by przejąć się tym, że był sam na sam z Serenity. - Cammie, musisz dziś zostać dłużej. Jesteśmy do tyłu z pracą przy kilku projektach przez ten konkurs. – powiedział Alan, przyciągając moją uwagę z powrotem do naszego stołu. - Ja mogę zostać, jeśli trzeba. – zaoferował Peter, spoglądając na mnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

Rzuciłam mu lekki uśmiech, w duchu klnąc jak szewc na Alana. - Dobrze. – zgodził się ten, po czym podniósł swój telefon i wybrał numer. Przez resztę dnia byłam zajęta, prawie wyskakując ze skóry za każdym razem, kiedy drzwi do biura Graysona się otwierały. Wreszcie, koło trzeciej, pożegnał się z Beatrice i wyszedł. Kilka minut później zawibrował mój telefon.

Grayson: Musiałem pojechać do Malibu na spotkanie. Mogę tu zostać na noc, w zależności od tego, jak późno się skończy. Cammie: Okej. Powodzenia. Grayson: Szkoda, że nie mogłaś jechać ze mną.

Nie odpisałam. Chciałam mu powiedzieć o tej wiadomości na poczcie głosowej, ale wtedy musiałabym się przyznać do tego, że włamałam się do jego biura, a więc też o moim własnym projekcie na konkurs. Poczułam ścisk w piersi na samą myśl o tej piętrzącej się górze kłamstw między nami. Nie przemyślałam tego na tyle, by zdać sobie sprawę, jak bardzo ta decyzja zaważy na moim życiu. Zamiast podejmowania decyzji w sprawie planu działania, rzuciłam się w wir pracy. Peter został ze mną dłużej i zamówiliśmy jedzenie z delikatesów w pobliżu. W biurze było cicho, a ja ignorowałam brzęczenie swojego telefonu. Prześpię się i obudzę się z jasnym planem. Zawsze tak było.

***

Mój plan nie wypalił. Następnego ranka nadal czułam się tak, jakbym znajdowała się w oku cyklonu. Przez włamanie się do biura Graysona i złożenie swojego własnego projektu, wprawiłam w ruch wydarzenia, których nie dało się powstrzymać. Nie pomyślałam o tym wcześniej, ale komisja na pewno przyśle jakieś potwierdzenie tego, że otrzymali zgłoszenie; nie miałam pojęcia tylko, z kim się skontaktują. Obsesyjnie sprawdzałam swoją pocztę, mając nadzieję, że użyją do tego mojego prywatnego adresu e-mail, który im podałam, ale w środowy poranek nadal nic nie otrzymałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

Siedziałam przy swoim biurku, w kółko odświeżając pocztę, modląc się, że w końcu znajdzie się w mojej skrzynce odbiorczej jakaś wiadomość od komisji. Nic. We wniosku napisali, że skontaktują się z kimś najpóźniej w środę, by potwierdzić odbiór projektu. Miałam po królewsku przechlapane. Byłam na swoim miejscu, kiedy ludzie zaczęli napływać do biura, a strach gryzł mój żołądek. Miałam pięć wiadomości i trzy nieodebrane połączenia, czekające na mnie w moim telefonie. Wszystkie były od Graysona, ale nie chciałam sprawdzać żadnego z nich, dopóki nie będę wiedziała, co chciałam z nami zrobić. O ósmej rano Grayson wpadł do biura, z przeszywającym spojrzeniem skierowanym prosto na mnie. Starałam się zignorować jego podejście, ale przejrzał moje zachowanie. - Idziemy. – powiedział, pociągając za moje krzesło tak, że byłam zmuszona wstać, inaczej wylądowałabym na ziemi. - Przestań. – syknęłam, świadoma tego, że wszyscy na nas patrzą. - Nie. Idziemy. Porozmawiasz ze mną. Mam dość tego cichego traktowania. Ton jego głosu ostrzegł mnie, żebym lepiej się z nim nie drażniła, ale i tak chciałam to zrobić. Jak śmiał mną dyrygować po tym, co usłyszałam na jego automatycznej sekretarce? Miałam prawo domagać się odpowiedzi tu i teraz oraz nazwać go apodyktycznym stalkerem, ale nasza chwila skończyła się zbyt szybko. - Akurat ta dwójka, z którą muszę porozmawiać. – warknął za mną Alan, a w jego tonie słyszałam więcej jadu, niż kiedykolwiek wcześniej. Niebieskie oczy Graysona przeniosły się ze mnie na Alana, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie. - Jestem teraz zajęty, Alan. Ten pokręcił głową. - Nie zbyt zajęty na to. – powiedział, z trzaskiem kładąc kartkę papieru na moim biurku. Czcionka była zbyt mała, bym mogła ją przeczytać z odległości, ale wiedziałam, że to e-mail. Tuż przed tym, jak Grayson ją chwycił, dostrzegłam adres email komisji na górze strony. - Grayson, pozwól mi wyjaśnić… - zaczęłam, zanim mi przerwano. - Co się dzieje? – spytał Peter, podchodząc do swojego biurka, nieświadomy gniazda szerszeni, do którego właśnie wkroczył. Za nim, z uśmieszkiem na ustach, stała Hannah, obserwując rozgrywającą się scenę. Najwyraźniej również chciała być w to wtajemniczona.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

Już chciałam jej powiedzieć, żeby trzymała się od tego z daleka, kiedy uniosła w górę zieloną karteczkę. Tą, która zniknęła z mojego pokoju kilka dni temu. Otworzyłam szeroko oczy, a ona rzuciła mi złośliwy uśmiech, składając ją i wsuwając do swojej kieszeni. Zakradła się do mojego pokoju i ukradła adres Graysona? To oznaczało również, że wiedziała o moim samodzielnym projekcie. Świetnie. Mój najgorszy wróg – aka współlokatorka – trzymała moje życie w swoich rękach. - Co się dzieje, Alan? Co to ma znaczyć? – warknął Grayson, zwracając moją uwagę z powrotem na kartkę papieru. Alan walnął pięścią w biurko, sprawiając, że aż podskoczyłam. - Powiem ci, co to znaczy. Nasza Barbie magistrantka chciała zgarnąć trochę sławy, więc zgłosiła swój własny pieprzony projekt w imieniu Cole Designs. Gapiłam się na ich dwójkę, patrząc na to, jak mój świat rozpada się na kawałki. Wiedziałam, co zawierał ten e-mail; wiedziałam, że będę musiała ponieść konsekwencje swoich czynów, ale nie miałam żadnych słów. Grayson potarł dłonią podbródek, patrząc na mnie ze zmieszaniem, które zastąpiła furia, gdy nie byłam w stanie zaprzeczyć oskarżeniom Alana. Kątem oka zauważyłam, jak reszta współpracowników się do nas zbliża, mając nadzieję, że będą świadkiem jakieś sceny. - To prawda, Cammie? – zapytał Grayson, ruszając w powietrzu kartką. Zacisnęłam wargi i się nie odzywałam. Alan wskazał na e-mail. - To jest wiadomość od komisji, która twierdzi, że nasz udział w konkursie przepada. Każda firma może złożyć tylko jeden projekt, a jednak otrzymali DWA z Cole Designs. Coś ty sobie do cholery myślała? Rozumiesz, co ta strata oznacza dla firmy? Oferta była warta miliony dolarów, nie wspominając o tym, że nazwa firmy pojawiłaby się w każdym magazynie architektonicznym w kraju, kiedy zostałby ogłoszony wynik. Grayson uniósł dłoń, żeby przerwać tyradę Alana. - Złożyłaś swój własny projekt, Cammie? – zapytał, wyglądając na smutnego, a jednak w jego oczach widoczna była nadzieja. Bardzo chciał, żebym zaprzeczyła, ale nie mogłam tego zrobić. - Tak. – przyznałam, czując, jak ciężar schodzi z moich ramion, a jednocześnie uderza we mnie falą. – Zrobiłam to. Grayson zgniótł kartkę w dłoni i na chwilę zacisnął powieki. Kiedy znowu je otworzył, widniało w nich tylko rozczarowanie, skierowane na mnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

- Dlaczego? Wskazałam na Alana. - Bo on nie słuchał moich pomysłów, a wiedziałam, że mam coś lepszego od niego. Jego projekty były do dupy, ale reszta zbyt się bała, by to powiedzieć na głos. Więc zgłosiłam swój własny projekt. Grayson rzucił zmiętym e-mailem przez całe pomieszczenie. - Głupia dziewucha. – wyrzucił z siebie Alan. Grayson posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. - Alan, wystarczy. Chodźmy do mojego biura i zadzwonimy do komisji. Odwrócili się i ruszyli w stronę jego gabinetu bez mrugnięcia okiem. Grayson się na mnie nie obejrzał i nie byłam pewna, czy powinnam za nimi iść, czy nie, więc stałam w bezruchu, obserwując, jak znikają za drzwiami. - Najwyraźniej mały romans z szefem nie wystarczy, żeby dostać to, czego się chce, co, Cammie? – zapytała Hannah na tyle głośno, że w tym cichym biurze co najmniej kilkanaście osób mogło to usłyszeć. - Zamknij się, Hannah. – warknęłam, łapiąc za swoją torebkę i przepychając się obok niej, by ruszyć w stronę klatki schodowej. - Chyba lepiej by było, jakbyś przespała się z Alanem. – zawołała za mną. – Albo od razu z całą komisją od konkursu! Nie kłopotałam się tym, by się do niej odwrócić, ale usłyszałam za sobą głos Petera. - Nie masz przypadkiem pracy, Hannah? Czemu w ogóle tu jesteś? – zapytał. Jestem pewna, że odpowiedziała czymś strasznie zjadliwym, ale byłam zbyt zajęta przepychaniem się przez boczne drzwi, żeby to usłyszeć. Otoczyła mnie cisza. Stałam oparta o betonową ścianę, a ostatnie dziesięć minut zaczęło do mnie docierać. Nie tylko zrobiłam coś za plecami Graysona, ale również przeze mnie cała firma została zdyskwalifikowana z konkursu. Nie wspominając już o tym, że Hannah właśnie zrobiła wszystko, by przekonać resztę, że miałam potajemny romans z Graysonem. Zaczęłam swój dzień jako kolejny bezimienny, debiutujący architekt. Teraz byłam Cammie, dziewczyną, która sypiała z wszystkimi naokoło, by dostać to, czego chce i wystarczająco głupią na to, by narazić na szwank reputację firmy, bo miałam taki kaprys. Stałam tam, zwymyślając na siebie, kiedy drzwi się otworzyły, a ja przygotowałam się na stawienie czoła Graysonowi. Zamiast tego para obcasów uderzyła w betonową podłogę. Uniosłam wzrok i zobaczyłam Serenity. - Tak myślałam, że widziałam cię, jak tu wychodziłaś. – powiedziała, wyciągając paczkę papierosów z małej, dizajnerskiej torebki. – Chcesz zapalić?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

Pokręciłam głową, a potem obserwowałam ją, jak wzrusza ramionami i zapala papierosa dla siebie. - Zwykle przychodzę tu, żeby odsapnąć, ale ostatnio ty i Grayson ukradliście moje miejsce. – Spojrzała na mnie kątem oka. Przełknęłam ślinę. Przez cały czas wiedziała o mnie i Graysonie, a mimo to nie powiedziała ani słowa. Dlaczego? - Możesz palić w budynku? – zapytałam, żeby zmienić temat i potwierdzić moje podejrzenia. Wskazała na ścianę, gdzie powinien być czujnik dymu. W tamtym miejscu był tylko okrąg nieco jaśniejszy od reszty ściany. Zdjęła czujnik. - Uwierz, budynek jest w o wiele mniejszym niebezpieczeństwie, kiedy wypalę kilka papierosów. – stwierdziła, zaciągając się nim głęboko. Nie rozumiałam za bardzo jej logiki, ale nie znajdowałam się obecnie w położeniu, gdzie byłaby mi potrzebna większa ilość wrogów. - Trochę głupio zrobiłaś, nie? – zapytała, starając się spojrzeć mi w oczy. Przewróciłam oczami i mocniej skrzyżowałam ramiona na piersi. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, był wykład od Miss-projektowania-wnętrz 2015. - Zdajesz sobie sprawę, ile w tym biznesie jest mężczyzn, którzy są dupkami? Roześmiałam się, zaskoczona jej otwartością. - Zanim zostałam szefem swojego wydziału, pracowałam dla kapryśnego staruszka, pana Wintersa. Wiedziałam, że do projektów miałam lepsze oko, niż on, ale wiedziałam też, że pewnego dnia on ustąpi i to do mnie będzie należało ostatnie słowo. Pracowałam dla niego przez cztery długie lata, marząc o tym, co ty przed chwilą zrobiłaś, zbyt wiele razy, bym mogła to zliczyć, ale wiedziałam, że to mnie do nikąd nie zaprowadzi. Prychnęłam, zirytowana. - Gdzie byłaś kilka dni temu? Roześmiała się i po raz kolejny zaciągnęła się papierosem, wydmuchując dym w dół klatki schodowej, z dala ode mnie. - Twój projekt był lepszy od tego Alana? Uniosłam kącik ust. - Tysiąc razy lepszy. Jest oderwany od oryginalnej wizji projektu. Kiwnęła głową i skrzyżowała ramiona przed klatką piersiową, łapiąc się za łokcie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

- Więc kiedy cię wyleją, nie będziesz miała problemów, by znaleźć inną pracę. – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. – Ale nie prosiłabym Alana o referencje. Pochyliła się, by zgasić papierosa na betonie i wróciła do biura, zostawiając mnie samą z nową bombą, którą starałam się rozproszyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

Rozdział dwudziesty siódmy

Pozwoliłam sobie zostać na klatce schodowej, dopóki nie byłam pewna, że reszta wróciła do swojej pracy, znudzona dramatem. Wiedziałam, że będę centralnym punktem uwagi dla wszystkich, jak tylko pokażę swoją twarz, ale pomyślałam, że przynajmniej kilka osób będzie udawać zajętych pracą. Kiedy otworzyłam drzwi, zostałam mile zaskoczona tym, że biuro było opuszczone. Nikogo nie zauważyłam, ale potem usłyszałam słabe dźwięki dochodzące z sali konferencyjnej. Zrobiłam kolejny krok i wyjrzałam zza rogu. Większość pracowników Cole Designs była poupychana w sali jak sardynki. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam się, by do nich dołączyć, ale wtedy usłyszałam swoje imię. - Cammie? – Rozległ się głos za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam kobietę, którą ledwo rozpoznawałam jako jedną z przedstawicieli HR firmy, stojącą obok drzwi do biura Graysona. Alan stał za nią, a na jego twarzy widniał grymas. - Możemy z tobą porozmawiać? – zapytała, posyłając mi delikatny uśmiech. Zauważyłam mały, biały organizer, którą przyciskała do swojej klatki piersiowej. Z przodu, pogrubioną czcionką, było napisane Protokół HR w Cole Designs. Serenity miała rację. Wyleją mnie. Kiedy zbliżałam się do biura Graysona, Alan odsunął się na bok, by pozwolić mi przejść. Ze wszystkich sił starałam się, by być cicho i niczego nie palnąć, kiedy posyłał mi mordercze spojrzenia. Może i się myliłam, ale on na to zasłużył tak samo, jak ja. Grayson uniósł wzrok znak swojego biurka, kiedy weszłam do środka, a na jego twarzy był nieuchwytny wyraz. Gdybyśmy byli sami, miałabym nadzieję na jakieś powitanie, ale kobieta od HR i Alan weszli za mną, zamykając za nami drzwi. Nie było nadziei na jakąkolwiek prywatność. - Cammie. – Grayson kiwnął głową. – Usiądź. - Albo postój, to nie powinno potrwać długo. – dodał ostro Alan. Grayson poraził go wzrokiem. - To twoje ostatnie ostrzeżenie, Alan. Mam już dość na dziś. Alan poprawił krawat i przełknął ślinę, wyraźnie zakłopotany. Kobieta usiadła obok mnie i otworzyła swój organizer.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

- Więc Cammie, jestem Monica i jestem tu, by nadzorować to spotkanie. Ponieważ jestem pewna, że wiesz, że twoje działania dotyczące konkursu projektowego nie mogą być pominięte przez firmę… - Monica. – przerwał Grayson. – Jeśli nie masz nic przeciwko, ja chciałbym poprowadzić większość rozmowy. Rozumiem to, że musisz tu być, ale Cammie powinna usłyszeć to ode mnie. Zacisnęłam dłonie, które trzymałam na kolanach i patrzyłam na moje poobgryzane paznokcie, kiedy Grayson kontynuował. Starałam się zrozumieć z tego większość, ale wyłapałam tylko fragmenty, jednocześnie usiłując powstrzymać łzy. …twoje czyny były nieodpowiedzialne… …naraziłaś pracę swoich współpracowników… …ukradłaś własność firmy… …zagroziłaś reputacji… Słuchając, próbowałam udawać, że słyszę tę mowę z ust kogoś innego. Wiedziałam, że Grayson mnie zwalniał. Wiedziałam, że to był jego jedyny wybór, ale kiedy powiedział, żebym zabrała swoje rzeczy i opuściła budynek, czułam się tak, jakby gorące ostrze przebiło moją pierś. Kochałam go, a on pozwalał mi odejść. Kochałam go, a mimo to go zdradziłam. - Nie dałaś mi wyboru, Cammie. – powiedział Grayson, wzrokiem błagając mnie o zrozumienie. Kiwnęłam głową i wstałam, by skierować się do drzwi, ale zdałam sobie sprawę, że powinnam powiedzieć mu prawdę. Chwyciłam oparcie krzesła, na którym przed chwilą siedziałam i spojrzałam mu w oczy po raz pierwszy, od kiedy weszłam do jego biura. Tak łatwo mogłam zatracić się w ich ciepłym, ufnym spojrzeniu, ale to już nie mogło się wydarzyć. - Tak, zgłosiłam projekt za twoimi plecami i tak, podkradłam kilka stron papieru firmowego. Nie powinnam była tego robić i zdaję sobie z tego sprawę. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to robienie czegoś za twoimi plecami, ale czułam się tak, jakbym nie miała wyboru. Wiem, że to irracjonalne, ale nie żałuję złożenia własnego projektu. Nie wybaczyłabym sobie, gdybym pozwoliła wszystkim Alanom tego świata wleźć sobie na głowę. Jeśli to naprawdę merytokracja, to spójrz na te dwa projekty. Jego grymas tylko się pogłębił. - Dziękuję za danie mi tej szansy i naprawdę mi przykro, że utraciłeś we mnie wiarę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

Byłam pewna, że wciąż zostało kilka rzeczy, które musieliśmy zrobić, jakieś papiery, które musiałam podpisać, zanim wyjdę, ale odwróciłam się do drzwi i wyszłam z biura Graysona. Mogą mi wysłać pocztą moją ostatnią wypłatę. Inne dokumenty też mogą mi przesłać. Wkrótce będę w innym kraju, więc jakie to ma znaczenie?

*** Tego popołudnia obrałam długą drogę do domu. Słońce prażyło nad moją głową, kiedy wędrowałam różnymi uliczkami LA, ale nie śpieszyłam się, by uniknąć jego promieni. Pójście do domu oznaczało, że będę musiała podjąć decyzję co do tego, jaki będzie mój następny krok. Chciałam podróżować, wyjechać do Paryża i nie oglądać się za siebie, ale chciałam to zrobić na własnych warunkach. Nie oszczędziłam jeszcze wystarczająco dużo pieniędzy i nie byłam gotowa, by zostawić Graysona. To było tak, jakbyśmy na początku czegoś dobrego, a jeśli tylko przebrnęlibyśmy przez tą burzę, mieliśmy potencjał, żeby być razem. On i ja. Jednakże, skoro nie miałam pracy, nie miałam zbyt wielu możliwości. Mogłabym gdzieś dostać pracę w niepełnym wymiarze godzin, żeby przedłużyć nieuniknione, ale myślę, że w głębi duszy wiedziałam, że wyrzucenie z pracy było ostatnim kopniakiem do realizacji moich marzeń. Musiałam tylko rozgryźć to, jak zostawić Graysona, bez rozszarpania swojego serca na kawałki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

Rozdział dwudziesty ósmy

Kwota zaoszczędzona do Paryża: 3417 dolarów (537 dolarów za ostatnią wypłatę z Cole Designs i 3250 dolarów za sprzedaż auta). Rzeczy, które mam: wkład do ekspresu, który ukradłam z biurka, kiedy wychodziłam z firmy. Rzeczy, których potrzebuję: lista hosteli w Paryżu. Francuskie zwroty, które znam: Non, je neai pas de travail. Puis-je laver la vaisselle…? Co przekłada się na: “Nie, nie mam pracy. Mogę zmywać naczynia?”

*** - Więc wyrzucili cię z pracy? – zapytała Brooklyn, kiedy później tego popołudnia rozmawiałyśmy przez telefon. Przewróciłam oczami i usiadłam na łóżku, nagle czując zniecierpliwienie. Dlaczego musiałam do niej zadzwonić, zamiast wybrać użalanie się nad sobą w samotności? Sprawiała, że strata pracy brzmiała jak coś złego. Wolałam patrzeć na to tak, że byłam nieustraszona, torując sobie drogę w tym biznesowym świecie i chwytając życie za rogi. - Cammie? – zapytała ponownie, tym razem trochę bardziej natarczywie. Westchnęłam. - Tak, jestem frajerem bez pracy. Roześmiała się, ale szybko się opamiętała. - Przykro mi, Cammie. Może przyjedziesz do Montany i zostaniesz z nami przez kilka dni? LuAnne chciałaby cię zobaczyć, a kowboj Derek jest nadal tak uroczy, jak zawsze. Chociaż pomysł ten brzmiał niezwykle kusząco, wiedziałam, że nie mogłam tam pojechać. Miałam niedokończony sprawy w LA i jak tylko wszystko się wyjaśni, będę w drodze do Paryża. Mój żołądek skręcił się na myśl o zabukowaniu lotu – na myśl o zostawieniu Graysona. To, że musiał mnie zwolnić, było jednym z najbardziej Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

upokarzających momentów w moim życiu, ale zostawienie go będzie dziesięć razy gorsze do przetrwania. - Dzięki za propozycję, siostrzyczko, ale zostanę tutaj. - Dla Graysona? Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, ile powinnam jej powiedzieć. - Z wielu powodów. Przez całe życie Brooklyn była dla mnie jak siatka bezpieczeństwa, łapiąc mnie za każdym razem, kiedy coś stawało się zbyt trudne. W siódmej klasie, kiedy Sarah Buchanan powiedziała przed całą klasą, że moje oczy są za duże i wyglądam przez to jak ryba, Brooklyn zabrała mnie po szkole na lody, a potem rzucałyśmy jajkami w dom Sarah. W ostatniej klasie liceum, kiedy Todd Jenkins tak się upił na szkolnym balu, że próbował się do mnie dobrać w łazience, Brooklyn odebrała mnie sprzed szkoły i w drodze do domu obrzuciłyśmy jajkami frontowe drzwi jego domu. Hmm, dużo tych jajek było w moim dzieciństwie. Co najważniejsze, kiedy umarli nasi rodzice, Brooklyn składała mnie jakoś do kupy najlepiej, jak mogła. To był dla nas naturalny odruch i łatwo się go nie pozbędziemy, chyba że położę temu kres. Nie mogłam polegać na Brooklyn w każdej najmniejszej dziedzinie mojego życia. Wyjazd do Montany i ucieczka od problemów nie była odpowiedzią. Pukanie do drzwi mojego mieszkania wyrwało mnie z myśli. Rozplątałam palce, bo ściskałam dłonią materiał narzuty. - Bi, muszę lecieć. Ktoś przyszedł. - powiedziałam. - Okej. Trzymaj się i nie martw się o tą głupią pracę. Znajdziesz coś lepszego, a pracowanie dla Graysona i tak pewnie nie było zbyt dobrym pomysłem. - Tak, może masz rację. – odpowiedziałam, jednocześnie słysząc kolejne stukanie do frontowych drzwi. - Ach, i jeszcze jedno! Wysłałam ci komiczne zdjęcie Jasona, kiedy spał w samolocie. Wetknęłam mu w usta precelki, więc wyglądał jak mors. Sprawdź e-mail, poczujesz się lepiej. Uśmiechnęłam się. - Tak zrobię. Kiedy się rozłączyłam, rzuciłam telefon na łóżko i podeszłam do drzwi, modląc się w duchu, by nie była to Hannah. Nie wiedziałam jeszcze, co z nią zrobić. Nie ma mowy, żebyśmy mogły dłużej sypiać w jednym mieszkaniu, nie teraz, kiedy już wiedziałam, jaka podła była naprawdę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

- Cammie, jesteś tu? – Usłyszałam głęboki głos po drugiej stronie. Przekręciłam klucz w zamku i uchyliłam drzwi. W progu stał Grayson. Kiedy otworzyłam je szerzej, przepchnął się obok mnie i wpadł do mieszkania, zanim w ogóle mogłam mu się dobrze przyjrzeć. - Ciebie też miło widzieć. – mruknęłam ironicznie, odwracając się i popychając drzwi tyłkiem, by je zamknąć. Odwrócił się twarzą do mnie. Był bardziej rozczochrany, niż go widziałam kiedykolwiek wcześniej. Jego włosy stały tak, jakby przez cały dzień ciągnął za pasemka, mając nadzieję, że się poddadzą. Nie miał krawatu, dwa górne guziki jego koszuli były rozpięte, a w oczach widniała dzikość, kiedy przyglądał się mojej twarzy. - Czemu musiałaś to zrobić, Cammie? – zapytał. Złożyłam przed sobą ręce tak, jakbym się modliła. - Oszczędź sobie kazania, błagam. Już i tak mnie wylałeś. Przez cały dzień jęczałam do słuchawki Brooklyn, bo nie mam pracy i żadnych perspektyw. Więc proszę, przestań zachowywać się jak szef, a zacznij jak chłopak. Jego twarz przybrała łagodniejszy wyraz, a zmarszczki na czole nieco się wygładziły. - Chłopak? Otworzyłam szerzej oczy. - Przejęzyczyłam się. Poza tym, dwie godziny zajęło mi wyjaśnianie tego, co jest między nami i taka etykietka będzie musiała na razie wystarczyć. Uśmiechnął się, unosząc kącik ust. - Sądzę, że powinna zostać. Nie byłam pewna, czy się z tym zgadzałam. Nie, dopóki nie przedyskutowaliśmy sprawy z wiadomością na jego sekretarce. - Jak było przez resztę dnia? Chaos? – zapytałam, kładąc dłonie na jego klatce piersiowej i popychając go w stronę kanapy. Potrząsnął głową. - Nie, Alan otrzymał rozkaz, by utrzymać to w prywatności. No i zwolniłem Hannah. Dodał to tak subtelnie, że prawie nie zwróciłam na to uwagi. Zwolnił Hannah? Nie mogłam powiedzieć, że na to nie zasługiwała, ale to i tak było nieco ostre. Patrzyłam, jak opada na kanapę i zatapia się w poduszkach. To prawdopodobnie była jego pierwsza przerwa w ciągu dnia. Skuliłam się w sobie na myśl, że to ja byłam powodem jego zmęczenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

- Uwierz, wolałbym, żeby pracowali dla mnie podpalacze, niż przebiegłe plotkary. – stwierdził. Potarłam tył swojej szyi, próbując pojąć to, jak wiele mogło się zmienić w ciągu jednego dnia. - Rozumiem. - Co zrobisz z pracą? Nie mogę uwierzyć, że musiałem się zwolnić, Cammie. Nie pozostawiłaś mi wyboru. – Jego wzrok błagał mnie o zrozumienie. – Wiesz, że nie było innego wyjścia, prawda? Kiwnęłam głową i rzuciłam mu uśmiech. Nie mogłam odpowiedzieć na jego pytanie dotyczące tego, co zrobię, bo sama jeszcze tego nie wiedziałam, więc milczałam. - Chodź tutaj. – powiedział, wyciągając do przodu rękę, by złapać mnie za dłoń. Nagły prąd pożądania przebiegł przez moje ciało, kiedy mnie dotknął. To był najgorszy dzień w ostatnim czasie, ale teraz miałam Graysona tylko dla siebie, a on wyglądał na takiego słodkiego i zmęczonego. Pozwoliłam mu przyciągnąć się do niego, po czym usiadłam mu okrakiem na kolanach. Nie przebrałam się jeszcze po pracy, więc moja sukienka ześlizgnęła się w górę moich ud, z pomocą palców Graysona wznosząc się jeszcze wyżej i wyżej. Materiał jego spodni ocierał się o tył moich ud, łaskocząc mnie w skórę. - Chłopak powinien pomóc swojej dziewczynie odprężyć się po długim dniu. – wyszeptał, wślizgując dłoń pod materiał mojej sukienki. Drugą ręką chwycił moje włosy i zakręcił je w supeł, a następnie pociągnął za nie lekko, raz, więc byłam zmuszona odchylić głowę do tyłu. Jego usta odnalazły punkt między moją brodą a szyją, wrażliwą małą bruzdę, która sprawiała, że czułam dreszcze na kręgosłupie, kiedy mnie tam całował. - Nie mogę uwierzyć, że mnie dzisiaj wylałeś. – odezwałam się. - Nie mogę uwierzyć, że włamałaś się do mojego biura. – powiedział. Potrząsnęłam głową, przypominając sobie o wiadomości na jego automatycznej sekretarce. To była doskonała okazja, by o tym porozmawiać, ale nie mogłam się do tego zmusić. - Naprawdę nie chciałam się włamywać. Przepraszam, że to zrobiłam. – wymamrotałam, pozwalając swoim dłoniom ześlizgnąć się niżej po jego klatce piersiowej. Przez następną godzinę pomagaliśmy sobie zapomnieć o okropnościach tego dnia. On pocałunkami pozbawiał mnie zażenowania, a ja odsuwałam od niego jego rozczarowanie. W końcu podniósł mnie i zaniósł do mojej sypialni, ale kiedy później tej nocy leżeliśmy w łóżku, wiedziałam, że nie wszystko zostało wyjaśnione. Chaos tego dnia nieco mnie rozproszył, ale nadal było wiele rzeczy, o które musiałam go Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

zapytać. Część mnie wiedziała, że kiedy poruszę sprawę wiadomości, nie będziemy w stanie wrócić do tego szczęśliwego miejsca – miejsca, w którym byliśmy, zanim ja wyjadę do Paryża i zanim on powie coś, czego nie będę w stanie mu wybaczyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Później tej nocy wgapiałam się w sufit, na którym widniały cienie rzucane przez światło przebijające się przez niezasłonięte żaluzje. Pojedyncza lampa produkowała więcej światła, niż myślałam, że to możliwe, ale to nie ona była powodem, dla którego nie spałam. Grayson spał obok, owinięty wokół mnie jak skręcony wąż, delikatnie chrapiąc i trzymając mnie w bezpiecznych i ciepłych objęciach. Wydawał się być całkowicie zadowolony, ale ja wciąż tkwiłam w zawieszeniu, martwiąc się o to, co przyniesie następny dzień. Nie rozmawialiśmy jeszcze o wiadomościach na jego sekretarce, ale wiedziałam, że będę musiała o tym wspomnieć jutro rano. Wiedząc, że w najbliższym czasie i tak nie zasnę, wyplątałam się z ramion Graysona i ześlizgnęłam się z łóżka, by poszukać czegoś, co odciągnęłoby mnie od kolejnej godziny obracania się i kręcenia na łóżku. Moje opcje były ograniczone, skoro nie mogłam wyjść z sypialni. Nie słyszałam, żeby Hannah wróciła do domu, ale wolałam nie ryzykować. Delikatne światło od ładowarki laptopa przykuło moją uwagę. Mój komputer powinien wystarczyć. Mogłabym założyć słuchawki i słuchać coverów Taylor Swift, jednocześnie przeglądając projekty zrób-to-sam, za które i tak nigdy się nie wezmę. To była moja wstydliwa przyjemność. Otworzyłam laptopa i pochyliłam ekran tak, by jego światło nie obudziło Graysona. Kiedy miałam już założone słuchawki i włączoną listę piosenek, uruchomiłam nową kartę i odpaliłam swoją pocztę, zastanawiając się, czy Brooklyn wysłała mi to zdjęcie Jasona, jak obiecywała. Potrzebowałam czegoś śmiesznego. Po tym, jak Gmail się załadował, spojrzałam na kilka nieotwartych wiadomości i zmarszczyłam brwi, patrząc na nadawców.

[email protected] [email protected] [email protected]

Och. Grayson wszedł na swoje konto kilka dni temu i nawet nie zauważyłam, że wciąż był zalogowany.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

Przewinęłam ekran, żeby kliknąć wyloguj, ale zanim miałam na to szansę, folder na bocznym pasku przykuł moją uwagę. Był pierwszy na liście, a jego nazwa składała się tylko z jednego słowa: Cammie. Dlaczego miał folder z moim imieniem? Zerknęłam ponad swoim ramieniem, żeby sprawdzić, czy Grayson wciąż śpi. Odwrócił się w stronę ściany, ale kiedy zdjęłam słuchawki, usłyszałam jego ciche pochrapywanie. Odwróciłam się do ekranu laptopa i rozważałam swój następny ruch. Mogłabym wylogować się z jego poczty i przeglądać Pinterest, dopóki oczy by mi nie wypadły, albo mogłabym też przewinąć ekran, wejść w ten folder i tylko zobaczyć, co zachował. Prawdopodobnie to było coś słodkiego. W końcu moja ręka podjęła decyzję za mnie. Poruszyła kursorem, przeniosła go nad folder i raz na niego nacisnęła. Spodziewałam się kilku e-maili, które wymieniliśmy podczas mojej krótkiej kariery w Cole Designs. Zamiast tego dostałam listę adresów, których nie rozpoznawałam. Kiedy przewijałam w dół, ładowały się kolejne strony pełne wiadomości. Posuwałam się coraz dalej, aż dotarłam do wiadomości datowanych na czas, kiedy byłam jeszcze w liceum. Co jest, do cholery? Czemu te e-maile były w folderze z moim imieniem? Żaden z nich nie został wysłany do mnie lub przeze mnie. Poczułam zimny dreszcz na plecach, kiedy z powrotem przewinęłam stronę do samej góry. Przeczytałam kilka pierwszych adresów i tematów wiadomości. Najnowsza została wysłana tylko kilka godzin wcześniej.

Nadawca: [email protected] Temat: Praca dla architekta

Nadawca: [email protected] Temat: Czynsz za mieszkanie 450

Nadawca: [email protected] Temat: Letni staż

Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

Nadawca: [email protected] Temat: Rekomendacja dla Cameron Heart

Nacisnęłam na losowo wybraną wiadomość na środku strony i czekałam, aż się załaduje, czując, że strach przejmuje nade mną kontrolę.

Nadawca: [email protected] Odbiorca: [email protected]

Witaj Mike, Rozumiem, że twój program letniego stażu jest konkurencyjny, ale nalegam, byś ponownie rozważył aplikację Cameron Heart. Jest wykwalifikowana na to stanowisko i jest też bliską przyjaciółką rodziny. Moja firma ma kilka projektów, które chcemy przekazać ze względu na nasz obecny nakład pracy i sądzę, że twoja firma byłaby dobrym rozwiązaniem dla wielu z tych klientów. Daj mi znać, czy jesteś zainteresowany tą pracą, jeśli rozważysz kandydaturę Cameron Heart na stanowisku w letnim stażu. Grayson Cole Dyrektorgeneralny Cole Designs Architekt naczelny

Żołądek opadł mi do stóp, a ręka na myszce trzęsła się niesamowicie, kiedy ponownie czytałam tę wiadomość. Myślałam, że przy pierwszym czytaniu źle to zinterpretowałam, ale nie było żadnych wątpliwości – Grayson obiecał pracę firmie w zamian za to, że przyjmą mnie na staż. Pracowałam dla nich przez trzy miesiące, przed ostatnim rokiem moich studiów… i najwyraźniej musiałam za to podziękować Graysonowi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

Niestety, ten e-mail to był dopiero początek. Były tu też wiadomości, które wymieniał z moimi profesorami, poprzednimi właścicielami mieszkań, wiadomości o anonimowym stypendium naukowym, które otrzymywałam przez cztery lata moich studiów. Uzgodnił nawet z dziekanem moje przyjęcie do ich programu architektury, oferując w zamian darmowe usługi projektanckie. Każdy e-mail był bardziej obciążający od poprzedniego, a każdy, który przeczytałam, sprawiał, że moje serce łamało się coraz bardziej. Przeszukiwałam ten folder godzinami, czytając wszystkie wiadomości co do jednej, dopóki nie mogłam już znieść więcej. Po ich lekturze jeden wniosek był boleśnie oczywisty: przez ostatnich kilka lat, Grayson skutecznie odgrywał rolę Boga w moim życiu. Byłam marionetką, którą manipulował tak, jak chciał. Byłam lalką, którą mógł się bawić. Starałam się jakoś pojąć powód, dla którego miałby ingerować w moje życie. W liceum miałam trudny okres i aż do ostatniego roku zbytnio się nie skupiałam na nauce. W tamtym czasie zakładałam, że tylko cudem uda mi się dostać na program architektury… ale teraz zdałam sobie sprawę, że to nie miało nic wspólnego z moim talentem, ale za to wszystko ze sznurkami, za które Grayson pociągał za moimi plecami. Każdy liczący się moment w moim życiu przez ostatnich pięć lat był starannie wykreowany przez Graysona. Dawał mi rekomendacje, stypendia, rozmowy kwalifikacyjne oraz staże, o które nie prosiłam. Płacił nawet część czynszu w każdym mieszkaniu, w jakim żyłam, tyle że ja o tym nie wiedziałam. Jak? Gdzie, do cholery, podziały się moje pieniądze? Widząc, jak bardzo nieświadomie polegałam na Graysonie przez ostatnich pięć lat, poczułam się tak, jakbym traciła grunt pod nogami. Kiedy siedziałam w ciemnościach, w których moją twarz oświetlał tylko blask ekranu, uświadomiłam sobie, że nie zasługiwałam na ani jedną rzecz w swoim dorosłym życiu. Moje projekty nigdy nie zostały przetestowane. Mój talent był niczym w porównaniu do sznurków, za które pociągał Grayson. W ciągu kilku godzin okazało się, że pięć lat mojej pracy było bezwartościowych. Prawdę mówiąc, cholernie przerażało mnie choćby rozważanie tego, co jeszcze Grayson mógł kontrolować w moim życiu bez mojej wiedzy. Czytał moje e-maile? Podsłuchiwał rozmowy telefoniczne? Nie zastanawiając się nad tym dłużej, wyciągnęłam z szafy tenisówki, złapałam klucze i wyszłam z mieszkania. Zbiegłam po schodach tak szybko, jak mogłam, przepchnęłam się przez frontowe drzwi i od razu pochyliłam się nad krzakami rosnącymi przed moim budynkiem. Zwymiotowałam na nie. Starsza para przeszła obok mnie, by wejść do budynku i machnęłam na nich lekceważąco dłonią, kiedy zapytali, czy nie potrzebuję pomocy. Ostatnią rzeczą, Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

której teraz potrzebowałam, była jeszcze jedna osoba, która chciała mi pomóc. Miałam dość i byłam zmęczona bycia rozpieszczaną i zmanipulowaną. Grayson i Brooklyn chcieli być moimi bohaterami, a zamiast tego przekształcili się w mój najgorszy koszmar. Otarłam usta i szłam przez centrum LA ze skrzyżowanymi ramionami, a moja cienka koszulka nie wystarczała, by uchronić mnie przed nocnym chłodem. Nie miałam dokąd pójść. Nie miałam żadnej innej rodziny w LA. Oddałam swój klucz do Cole Designs, zanim opuściłam budynek. Przez chwilę myślałam o pójściu do kawiarni otwartej przez całą dobę, ale zostawiłam portfel w torebce, która była w domu. Bez takiego zamiaru, szłam w stronę mieszkania Brooklyn. To była lekka wymówka, szukanie schronienia w jej mieszkaniu, kiedy desperacko próbowałam stanąć na własnych nogach, ale uznałam, że to tylko na tę jedną noc. Tragarz, Hank, rozpoznał mnie i wpuścił bez pytania, a ja pojechałam windą do jej luksusowego mieszkania. Znalazłam zapasowy klucz pod doniczką obok drzwi i weszłam do środka. Powiedzenie, że wejście tutaj nie sprawiło, że poczułam się, jakbym weszła do domu, byłoby kłamstwem. Zapach był znajomy, a buty leżące przy drzwiach były tymi, które pożyczałam tak wiele razy. Wiedziałam, gdzie były wszystkie jej ubrania i gdzie chowała swoje sekretne zapasy czekolady. Lodówka była pusta, skoro ona i Jason byli w Montanie, więc wlałam sobie szklankę wody i podeszłam do jej biurka z komputerem. Wpisałam jej hasło i uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam nasze zdjęcie na pulpicie. Umieściłam je tam dla żartu; było to okropne zdjęcie tego, jak próbowałyśmy pomalować się nawzajem z zamkniętymi oczami (nudziło nam się tamtej nocy). Widok jej uśmiechniętej twarzy sprawił, że miałam ochotę do niej zadzwonić i opowiedzieć o wszystkim, co znalazłam na poczcie Graysona. Chciałam, żeby wymazała z mojej pamięci ten dzień i zabrała mnie do Montany, gdzie mogłabym uciec od moich wszystkich problemów. Zamiast tego, weszłam na stronę Expedia.com i otworzyłam górną szufladę jej biurka; tą, w której trzymałam notatkę dotyczącą informacji o mojej karcie kredytowej, którą nabazgrałam lata temu, by zakupy przez Internet stały się jeszcze łatwiejsze. Kiedy strona się załadowała, zaczęłam szukać lotów z Los Angeles do Paryża. Kliknęłam na najtańszy przelot, który odbywał się już następnego dnia i zarezerwowałam sobie miejsce. Nadszedł w końcu czas, bym dowiedziała się, czy jestem w stanie zrobić coś na własną rękę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

Rozdział trzydziesty

Kiedy rankiem następnego dnia przyjechałam do swojego mieszkania, przycisnęłam ucho do drzwi i wsunęłam klucz do zamka. Miałam dokładnie dwie godziny, dopóki nie pojadę na lotnisko. Skoro był to lot międzynarodowy, chciałam być tam trochę wcześniej, by mieć dużo czasu na przejście przez procedury ochronne i znalezienie odpowiedniego wyjścia. Mieszkanie wydawało się być puste; nie słyszałam żadnego dźwięku dobiegającego z wnętrza, więc wzięłam głęboki oddech i otworzyłam drzwi. Salon wyglądał dokładnie tak, jak wtedy, gdy wychodziłam. Najpierw sprawdziłam pokój Hannah. Drzwi były szeroko otwarte, a jej ciuchy wszędzie rozwalone. Stwierdziłam, że w ogóle nie wróciła do domu. Mądra dziewczynka. Nadal miałam ochotę wyrwać jej kłaki ze łba. Odwróciłam się w stronę mojego pokoju i to wtedy usłyszałam niski jęk, po którym rozbrzmiał ostry głos Graysona. - Nie obchodzi mnie to, co musisz zrobić. Mówię ci, że zaginęła i nie powinniśmy czekać dwunastu godzin, zanim zaczniemy poszukiwania… Cholera. Wleciałam do swojego pokoju, zanim Grayson powołał Armię Narodową, by zaczęli mnie szukać. - Nie zaginęłam! – krzyknęłam. Grayson zwrócił się do mnie z twarzą zachmurzoną gniewem. Stał w samych bokserkach, a oczy miał przekrwione. Jego ciemne włosy odstawały w każdą stronę i nie byłam pewna, czy chce mnie pocałować, czy udusić. Powiedziałabym, że szanse wynosiły pół na pół na każdą z tych opcji, więc zostałam dokładnie tam, gdzie się znajdowałam. - Jim, nieważne. Przyszła. Dzięki. – powiedział, zanim rzucił telefon na łóżko. Użył zbyt dużo siły, bo komórka odbiła się i spadła na podłogę. Nie ruszył się, żeby ją złapać; zamiast tego gapił się prosto na mnie. Uniosłam dłonie w obronnym geście. - Zanim w ogóle zaczniesz, po prostu wyjdź z mojego mieszkania. Moje słowa go zraniły. Skrzywił się i cofnął o krok, wyraźnie zmieszany. - Gdzie ty byłaś? Wyglądasz, jakbyś w ogóle nie spała. – powiedział, przyglądając się mojej twarzy. Skrzyżowałam ramiona na piersi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 198

- Bo nie spałam. Poszłam do mieszkania Brooklyn i zabukowałam lot w jedną stronę do Paryża. Ale chwila – dodałam, a moje słowa ociekały sarkazmem – ty już pewnie o tym wiesz! - O czym ty, kurwa, mówisz? – zapytał, zbliżając się do mnie na dwa kroki. - Stój. – ostrzegłam go, znowu unosząc dłoń w powietrze. Przebiegł dłonią przez włosy i przygryzł mocno wargę, jakby starał się to wszystko pozbierać do kupy. - Dzisiaj wylatuję do Paryża. Planowałam to od jakiegoś czasu. Po prostu ci o tym nie mówiłam. Jego oczy rozszerzyły się w niedowierzeniu. - Paryż? Co jest grane? Nie sądzisz, że to coś, o czym powinnaś mi była powiedzieć? Roześmiałam się i odwróciłam, by wyciągnąć spod łóżka plecak podróżny, który kupiłam kilka tygodni temu. Jeśli wszystko idealnie zorganizuję, mogłam zmieścić w nim wszystko, czego potrzebowałam. - Cammie, niech to szlag. Oszalałaś. Musisz się uspokoić i ze mną porozmawiać. – powiedział, zabierając plecak z moich rąk. – Gdzie wczoraj poszłaś i o co chodzi z tym całym Paryżem? - Nie! Niczego nie jestem ci winna, do cholery! – krzyknęłam, wyszarpując mu plecak. – Widziałam twoją pocztę, Grayson! – No i proszę bardzo. – Nie wylogowałeś się na moim laptopie i zobaczyłam mój mały folder. Wszystkie twoje e-maile „Cammie”. Przeczytałam je co do jednego. Jesteś chorym sukinsynem. Skrzywił się, próbując nadążyć i zrozumieć mój wybuch. - Twój folder? Byłam bardziej niż wkurzona. - Tak. – mówiłam irytująco powolnym tonem, żeby wyjaśnić, co miałam na myśli. – Folder, w którym zachowałeś wszystkie dowody na to, jak bardzo mieszałeś w moim życiu. Rozmowy kwalifikacyjne, wyniki testów, wynajem, stypendia; każdą rzecz, którą manipulowałeś. Jesteś pieprzonym stalkerem, Grayson! - Nie jestem stalkerem. Uspokój się. – zaprotestował. Jego oczy były szeroko otwarte w gniewie i wiedziałam, że nie ma już odwrotu. Po tej kłótni nasz związek się skończy. I to nie było wszystko. Ta kłótnia nas zniszczy, aż zostaną nam tylko dwa złamane serca. - Po tym, jak wasi rodzice zginęli – zaczął wyjaśniać – Brooklyn poprosiła mnie, bym na ciebie uważał. Nie dogadywałyście się wtedy i czuła, że nie miałaś nikogo, na kogo mogłabyś liczyć, więc wkroczyłem i zrobiłem to, co musiałem zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 199

- Gówno prawda. – syknęłam. – Zrobiłeś to, co chciałeś zrobić, żebyś mógł być jakimś rycerzem w lśniącej zbroi. Możesz sobie wyobrazić, jak to jest dowiedzieć się, że przez całe swoje dorosłe życie było się pieprzoną damą w opałach? - Powiedz mi. – Podszedł bliżej. – Powiedz mi choć jedną rzecz, której nie zrobiłby oddany przyjaciel, starszy brat albo ojciec! Nie miałaś nikogo, Cammie! Nikt ci nie pomagał z wyjątkiem twojej siostry. - Nie prosiłam o twoją pomoc! – krzyczałam. – Nigdy nie prosiłam o starszego brata! - Bo jesteś na to zbyt dumna. – zaprotestował, gotując się ze wściekłości. – Nie poprosiłabyś o pomoc, chyba że byłabyś o krok od utonięcia. A nawet wtedy miałabyś pewnie pretensje do tego, kto uratowałby ci życie! Kurwa. – Chwycił obiema rękami swoją głowę i pochylił się, wyraźnie starając się ogarnąć całą tę sytuację. Zaciskałam szczękę tak mocno, że bolały mnie zęby. - Proszę, wyjdź z mojego mieszkania, Grayson. - Zachowujesz się niedorzecznie. – powiedział, wciągając na siebie spodnie tak szybko, jak tylko mógł. Odwrócił się do mnie, kiedy chwytał za swoją koszulę. – Wkrótce pokazałbym ci ten folder. Wyjaśniłbym, co zrobiłem i zrozumiałabyś moje powody. Zrozumiałabyś, dlaczego wkroczyłem, kiedy nikogo nie miałaś. Wzruszyłam ramionami, tak bardzo zagłębiona w swoim gniewie, że nie mogłam znaleźć żadnego uzasadnienia w jego słowach. - No cóż. – Znowu wzruszyłam ramionami, powstrzymując nadchodzącą powódź łez. – Wszystko zostało wybaczone, bo wygląda na to, że nadal nikogo nie mam. Posłał mi gniewne spojrzenie, zanim wciągnął koszulę przez głowę. - A czyja to wina? Uciekasz do Paryża, Cammie. Zostań i kłóć się ze mną. To nic. Ta kłótnia – powiedział, wskazując na przestrzeń między nami – to nic w porównaniu z tym, co do ciebie czuję. Odwróciłam się od niego, a mój wzrok padł na czarny ekran laptopa. Kiedy go włączę, jego e-maile wyskoczą na ekranie. Stanę w obliczu tego przytłaczającego dowodu na to, że raz za razem przekraczał granice w moim życiu. Może powiedziałby mi o tym folderze, a może już na zawsze trzymałby to przede mną w tajemnicy. - Muszę się spakować. – wyszeptałam, niezdolna do tego, by na niego spojrzeć. Jęknął, zgarnął swój telefon z podłogi i trzasnął drzwiami od mojej sypialni, kiedy wychodził. Zaciskałam powieki, dopóki nie usłyszałam, jak zamykają się frontowe drzwi, a potem czekałam, zastanawiając się, czy naprawdę wyszedł – czy ta kłótnia oznaczała nasz koniec. W romantycznej wersji mojego życia, Grayson wparowałby tu jeszcze raz i zmusił mnie, żebym z nim porozmawiała. Ale dziesięć minut później, Tłumaczenie: marika1311

Strona 200

kiedy w mieszkaniu panowała taka cisza, jaką zastałam, kiedy rano do niego wróciłam, zaczęłam się pakować. Mój plan wciąż taki był. Leciałam do Paryża.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 201

Rozdział trzydziesty pierwszy

Kwota zaoszczędzona do Paryża: Po zakupie biletu miałam około 5300 dolarów, z których mogłam się utrzymywać, dopóki nie znalazłabym tymczasowej pracy, co nie będzie takie łatwe do zrobienia, biorąc pod uwagę to, że miałam tylko wizę turystyczną. Rzeczy, które mam: plecak wypełniony po brzegi, bagaż podręczny i dobrą książką, dzięki której wytrzymam lot. Rzeczy, których potrzebuję: wystarczająco dużo pewności, bym faktycznie wsiadła do tego samolotu… Francuskiezwroty, któreznam: Pourriezvous me dirigerdans la direction de l’ auberge la plus proche? Et égalementun bar?... co przekłada się jako: “Mógłbyś wskazać mi drogę do najbliższego hostelu? Oraz baru?” *** - Dokąd, proszę pani? – zapytał taksówkarz, kiedy pakował mój ciężki plecak do bagażnika auta. - Lotnisko. Proszę mnie tam podwieźć. – odpowiedziałam, wślizgując się na tylne siedzenie. Wszystko, czego potrzebowałam, ściskałam w dłoniach: paszport, kartę pokładową i listę rzeczy do zrobienia. Wolałabym opuścić stan z lepszym planem, ale w końcu życie zmusiło mnie do tego, by żyć na własną rękę i musiałam zrobić to najlepiej, jak umiałam. Zapisałam najważniejsze rzeczy, które musiałam zrobić. Poniżej: „NAJSZYBCIEJ, JAK TO MOŻLIWE, ZNAJDŹ PODNAJEM MIESZKANIA, GŁUPKU”, zapisałam: „Powiedzieć Brooklyn, że jesteś w Paryżu”. (Istniała bardzo realna możliwość, że Brooklyn przyleci do Paryża i skopie mi tyłek, kiedy już jej powiem, że wyjechałam z kraju. Albo to, albo zatrudni francuskiego zabójcę, żeby mnie załatwił.) Pod nimi widniało jeszcze tylko zadanie do wykonania: znaleźć hostel w Paryżu. Zaczęłam przeglądać swoje opcje kilka tygodni temu, ale nie miałam pojęcia, czy będą tam wolne miejsca, czy co tam jest w hostelu, jak już tam dotrę. Było już za późno, by zadzwonić z wyprzedzeniem, więc będę musiała spróbować jakiś znaleźć, kiedy już będę na miejscu. Gorszy scenariusz: mogłam zostać w hotelu

Tłumaczenie: marika1311

Strona 202

na jedną noc, a rano poszukać jakiegoś hostelu. To uszczupliłoby trochę moje oszczędności, ale lepsze to, niż spanie na ulicach Paryża. - Pani przystanek. – odezwał się kierowca, odciągając moją uwagę od listy. Szybki rzut oka przez okno potwierdził, że znajdowaliśmy się na lotnisku. Chciałabym przejść do mety. Schowałam swoje rzeczy i wygramoliłam się z tylnego siedzenia, kiedy taksówkarz kończył właśnie wyciągać mój plecak z bagażnika. Wręczył mi go, a ja założyłam go na plecy, przeklinając w duchu jego wagę. Spakowałam wszystko, co było zbyt ważne, bym mogła to zostawić w mieszkaniu. Między skarpetkami i bielizną były wetknięte zdjęcia i pamiątki. Nie było to idealne rozwiązanie, ale na razie musiało wystarczyć, dopóki nie przyjadę do Paryża i nie będę miała miejsca dla siebie. - Płaci pani gotówką? – zapytał kierowca, subtelnie przypominając mi, że muszę jeszcze zapłacić za przejazd. - Ach, tak, ile za… - Cammie! Odwróciłam się na dźwięk mojego imienia, osłaniając dłonią oczy przed promieniami słońca i zobaczyłam Graysona wyskakującego z taksówki kilka metrów dalej. Zatrzasnął drzwi i rzucił pieniądze przez okno od strony pasażera, zanim zaczął biec w moim kierunku. - Człowieku, co jest?! – krzyknął na niego jego kierowca, ale Grayson był już w połowie chodnika. Chciałam się wtedy poddać, pobiec ku niemu i wymazać przeszłość. Moglibyśmy zacząć od nowa i udawać, że w naszych szafach nie było żadnych szkieletów. Ale wiedziałam, że nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym to zrobiła. Przepychał się przez tłum podróżujących, próbując się do mnie dostać. Ja się nigdzie nie wybierałam. Stałam nieruchomo w swoim miejscu, ale on do mnie biegł, jakbym uciekała z prędkością światła. Zanim do mnie dotarł, odwróciłam się do swojej taksówki i nastawiłam się na koniec. - Cammie! – wrzasnął Grayson. Nie mogłam uwierzyć, że przyjechał. - Proszę pani, pieniądze. – przypomniał mi taksówkarz, najwyraźniej niewzruszony romantyczną sceną na lotnisku, która odgrywała się na jego oczach. - Och. Um... – Sięgnęłam do portfela i próbowałam wyciągnąć odpowiednią kwotę, kiedy Grayson do mnie dobiegł.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 203

- Załatwię to. – powiedział, sięgając po gotówkę, zanim podniosłam rękę. - Nie! Nie załatwisz. – zaprzeczyłam, po czym odwróciłam się do kierowcy. – Tyle powinno wystarczyć. - Nieważne. Miłej podróży. – Wzruszył ramionami i odjechał, uciekając z miejsca, nie chcąc mieć już z nami nic wspólnego. - Cammie. Proszę, poczekaj chwilę. – powiedział Grayson, kiedy odwróciłam się w stronę wejścia na lotnisko. - Czego chcesz, Grayson? – zapytałam, łapiąc swój plecak za ramiączko i podciągając go wyżej. Jego waga już dawała mi w kość. - Naprawdę wyjeżdżasz? – zapytał, patrząc na mój plecak i paszport wystający z kieszeni. - Tak, naprawdę wyjeżdżam. – odpowiedziałam. Wyrzucił ręce w powietrze, zdenerwowany moim zachowaniem. - Bo pomogłem ci ze stypendium? Bo dałem ci pracę? Przyglądałam się tłumowi dookoła niego, robiąc wszystko, by uniknąć spojrzenia mu w oczy. - Przez wszystko. To zbyt wiele, Grayson. Te wszystkie rzeczy, które robiłeś w tajemnicy przede mną… to dla mnie zbyt dużo, bym mogła to zignorować. Fakt, że właśnie próbowałeś zapłacić za moją taksówkę, udowadnia, że nadal tego nie rozumiesz. - Cammie, powiedziałbym ci o wszystkim. Myślisz, że to wygląda źle, bo widziałaś to wszystko wyłożone w wiadomościach, ale musisz tylko pozwolić mi to wyjaśnić. Sięgnął po moją rękę, chwytając za nią tak, że byłam zmuszona obok niego stać, żeby z nim zostać. Spojrzałam na jego twarz i od razu tego pożałowałam. Widniał na niej głęboki smutek. Te niebieskie oczy mogły rozerwać mnie na pół. - Powiedz mi, dlaczego mnie zostawiasz, Cammie. Chciał odpowiedzi, ale nie mogłam mu jej dać. Sama nie bardzo rozumiałam swoją potrzebę, by wyjechać, ale była tam, w dole mojego żołądka, przytłaczając moją miłość do człowieka przede mną. Bardziej niż cokolwiek, czułam, że muszę odlecieć, uciekać i biec tak daleko, jak tylko będę mogła. Jeśli nie zrobiłabym tego teraz, wiem, że nie zrobiłabym nigdy. Przez resztę życia byłabym marionetką dla Graysona i projektem charytatywnym mojej siostry. Więc zamiast wyjaśniania mu skomplikowanej wersji, skłamałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 204

- To wszystko było dla mnie grą, Grayson. – powiedziałam spokojnie. Te słowa nie były prawdziwe, ale miałam w sobie wystarczająco dużo gniewu, by na takie zabrzmiały, nawet dla mnie. Zmarszczył brwi, zdezorientowany. - Grą? Kiwnęłam głową. - Nie widzisz tego? To była gra, żeby zabić czas, zanim pojadę do Paryża. Czy brzydkie kaczątko, które dorosło, mogłoby zdobyć obiekt jej dziecięcego zauroczenia? Uścisk wokół mojej ręki się rozluźnił, po czym jego dotyk zniknął całkowicie. Odsunął się dwa kroki w tył, przez chwilę mi się przyglądając i kiwnął głową. - Tak. – zgodził się. – Może to wszystko było grą, bo teraz zdecydowanie czuję się tak, jakbym przegrał, Cammie. A to chyba czyni mnie zwycięzcą. Szkoda, że się tak nie czuję. Łzy, gorące i ciężkie, wzbierały się pod moimi powiekami. Odwróciłam się i otarłam oczy, zanim będę jeszcze bardziej wściekła i nie będę mogła już ich powstrzymać. - Nieważne. – Wzięłam głęboki oddech. – Skończyliśmy? Mój nonszalancki ton tylko go zdenerwował. Cofnął się, po czym ruszył do przodu, stając przede mną tak, że nasze twarze były zaledwie kilka cali od siebie. - Myślisz, że będziesz bezpieczna, jeśli zbagatelizujesz nasz związek? I ukryjesz się za ideą, że to był tylko przelotny seks? – zapytał, coraz bardziej podnosząc głos, aż niektóre osoby dookoła zatrzymywały się, by na nas popatrzeć. - Czego ty chcesz, Grayson? – krzyknęłam. – Wyjeżdżam do Paryża! A ty zostajesz w LA, żeby prowadzić swoją firmę. Po prostu odpuść! Potrząsnął głową i złapał mnie za ramiona, zdeterminowany. - Kiedyś nazwałaś mnie kłamcą. Pamiętasz? Dźgnęłaś mnie palcem w pierś i nazwałaś pieprzonym kłamcą. - O co ci chodzi?! - Jesteś hipokrytką! – wrzasnął. – Boisz się i dlatego uciekasz. Zaśmiałam się sarkastycznie, przenikliwym dźwiękiem, który brzmiał okropnie nawet w moich uszach. - Tak. Domyśliłeś się. To dokładny powód, dla którego wyjeżdżam. A teraz mnie puść. Wyrzucił ręce w powietrze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 205

- Okej. Dobra. Puszczę cię, jeśli powiesz mi, że wsiadasz do tego samolotu z właściwych powodów, że nie będziesz żałować swojej decyzji o odejściu w momencie, kiedy on odleci. Oczywiście nie mogłam mu tego powiedzieć, nie, jeśli miałam być szczera, ale potem jego brak dyskrecji przemknął mi przez głowę jak jakiś okropny sen na jawie. Emaile, prace, staże, dofinansowany czynsz… ale co najważniejsze fakt, że nic w moim życiu nie osiągnęłam sama. Grayson bawił się w mojego Boga o wiele za długo. Nie mogłabym oddzielić mojej miłości do niego od nienawiści za to, co zrobił z moim życiem. Musiałam się z tego wydostać. Musiałam wyjechać. Chwyciłam za pasek swojego plecaka i postawiłam krok w tył. - Do widzenia, Grayson. Opiekuj się Brooklyn. - Cammie! Przeszłam przez wejście na lotnisko, starając się ignorować łzy, które sprawiały, że widziałam niewyraźnie. ***

Pech chciał, żeby mój lot był opóźniony ze względu na problemy techniczne. Siedziałam w zatłoczonym terminalu i obserwowałam, jak jeden po drugim, samoloty odlatują, zastanawiając się, kiedy przyjdzie moja kolej, by to zrobić. Każda mijająca godzina sprawiała, że łatwiej mi było odpowiedzieć na pytanie, czy podjęłam słuszną decyzję. Wciąż byłam jeszcze w LA. Mogłam wyjść z lotniska w każdej chwili. Gdybym siedziała w samolocie, czekanie, zastanawianie się i przewidywanie już by się zakończyło. Siedziałam między rodziną jadącą do Paryża na wakacje, a niespokojną parą, rozpoczynającą swój miesiąc miodowy. Było tu kilka pasażerów podróżujących służbowo, ale ci skupiali się na swojej pracy, nie zwracając uwagi na hałas wokół nich. Siedziałam przy zatłoczonym przejściu, obserwując ludzi i czując się niezaprzeczalnie samotnie. Żeby odwrócić swoją uwagę od nieprzyjemnego uczucia w żołądku, wyciągnęłam swój szkicownik i na kilku ostatnich stronach zaczęłam szkicować proste rysunki. Proces ten pomógł mi zabić czas i dał mi coś, na czym mogłam się skupić. W końcu, po czterech godzinach opóźnienia, ogłosili, że możemy wsiadać. Pędziłam z powrotem z łazienki, bo efekt dwóch kubków kawy stawał się nie do zniesienia. Kiedy wróciłam do terminalu, moja grupa stała już w kolejce, więc chwyciłam za swoje rzeczy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 206

- Proszę pani? – odezwał się ktoś za mną i poczułam klepnięcie w ramię. Odwróciłam się i zobaczyłam mężczyznę w średnim wieku, wskazującego na miejsce, w którym wcześniej siedziałam. - To chyba należy do pani? – powiedział. Mój szkicownik leżał na ziemi, otwarty, kartkami na ziemi. - Och. Tak, dziękuję! – powiedziałam i pobiegłam w tamtą stronę. Strzepnęłam ze stron kurz, który był na ziemi, a żołądek zacisnął mi się boleśnie. Smutne oczy Graysona patrzyły prosto na mnie, kiedy wpatrywałam się w szkic zrobiony lata temu, kiedy jeszcze byłam w liceum. Był na jednej z pierwszych stron, dawno zapomniany. Nawet grafit z ołówka zaczął już blednąć. Pamiętałam, jak siedziałam w swoim pokoju i jak szalona go szkicowałam, jednocześnie nasłuchując jakichkolwiek kroków, modląc się w duchu, by Brooklyn nie przyłapała mnie na gorącym uczynku. Cała pierwsza połowa szkicownika była praktycznie jego sanktuarium. - Wszyscy w grupie B, proszę ustawić się w kolejce! – poinstruowała nas stewardessa przez system głośników, wyciągając mnie z mojej zadumy. - Co sprowadza panią do Paryża? – zapytał mężczyzna, kiedy ruszyłam się, czy dołączyć do innych. – Praca czy przyjemność? Patrzył na mnie z niepewnym uśmiechem. Zamknęłam szkicownik i odwróciłam się w stronę wejścia do samolotu. Na końcu tego przejścia czekała na mnie maszyna, która zabierze mnie do Paryża. Nie ma już odwrotu. - Ani to, ani to. – odpowiedziałam. I to była moja pierwsza szczera odpowiedź od wielu dni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 207

Rozdział trzydziesty drugi

- Cammie, pakuj swój tyłek z powrotem do Stanów Zjednoczonych, albo przysięgam, że wsiądę samolot i sama cię tu przyciągnę. Serio, co ty sobie MYŚLAŁAŚ?! Grayson do mnie zadzwonił i dał znać, że wyjechałaś. Dzięki Bogu za niego. Jak mogłaś opuścić kraj i nic mi o tym nie powiedzieć? Nie widziałaś Uprowadzonej?! Nie wiesz, co się dzieje z ładnymi, amerykańskimi dziewczynami, kiedy wyjeżdżają za granicę? Nie, Jason, nie rozłączę się. Musi wiedzieć, że oszalała. Nie, serio, zostaw… Po tym kończy się wiadomość Brooklyn, więc albo minął czas na nagrywanie, albo Jason zmusił ją do tego, by zakończyła połączenie. Czekały na mnie jeszcze trzy wiadomości, wszystkie były od Brooklyn i każda trwała ponad minutę. Zamiast ich wysłuchiwać, zrobiłam sobie zdjęcie i przesłałam je jej z krótką wiadomością.

Cammie: NIC mi nie jest. Proszę, nie martw się. Wkrótce zadzwonię.

Byłam w Paryżu od dwóch dni i nie śpieszyło mi się, by dzwonić do Brooklyn. Dopiero co się pozbierałam, a zadzwonienie do niej sprawiłoby, że wróciłabym do punktu zwrotnego – takiego, kiedy wysiadłam z samolotu i poczułam przerażający ścisk tęsknoty chwytający mnie za gardło. Przeszłam przez to, zaryzykowałam wyjście i udało mi się znaleźć mały hostel na obrzeżach ładnego okręgu, który mogłabym uznać za dom. Każdy z gości miał miejsce na piętrowym łóżku, pod którym był schowek, do którego można było włożyć kosztowne rzeczy. Nade mną spała Rosjanka z przyciętymi, czarnymi włosami i tatuażem tygrysa z boku szyi. Na łóżkach naprzeciw nas spała dwójka nastoletnich chłopaków z Australii. W ciągu ostatnich dwóch nocy wrócili do hostelu o piątej nad ranem i spali do popołudnia. Nie miałam okazji ich poznać, a to, że są Australijczykami, wiedziałam stąd, że rozmawiali przed pójściem spać (głównie o kangurach i kobitkach, heh). W dziwny sposób wszystko wydawało się do siebie pasować. Pierwsze kilka dni spędziłam, wędrując po Paryżu i starając się wmieszać w tłum miejscowych. Wypróbowałam trzy różne naleśnikarnie, zanim musiałam się powstrzymać. Jeśli nie będę uważać, wydam wszystkie oszczędności na desery. Pieniądze ciągle siedziały mi w głowie. Wiedziałam, że miałam fundusz powierniczy, który zostawili dla mnie rodzice, ale nie chciałam go dotykać. To nie były pieniądze Tłumaczenie: marika1311

Strona 208

na Paryż. To były pieniądze na zakup domu i ustatkowanie się. Poza tym przyleciałam tu po to, żeby sprawdzić, czy mogę stanąć na własnych nogach. Jeśli rozplanowałabym wydatki i znalazła przyzwoitą pracę, mogłabym tu mieszkać w nieskończoność. Podczas mojego trzeciego dnia pobytu w Paryżu, Kiki, Rosjanka z mojego piętrowego łóżka, powiedziała mi o swojej pracy nauczania dorosłych angielskiego, wieczorami. Powiedziała, że program stale poszukiwał nowych nauczycieli, zwłaszcza takich, którzy dobrze znają amerykański angielski. Zgodziłam się towarzyszyć jej po południu do biura. Po krótkiej rozmowie kwalifikacyjnej, na której upewnili się, że rzeczywiście mówię po angielsku, zatrudnili mnie i przedstawili wstępny plan zajęć. To nie była moja wymarzona praca. Chciałam projektować i mieć korzyść ze stopnia naukowego, na który tak ciężko pracowałam, ale uczenie wieczorami pozostawiło mi wiele czasu rano, kiedy brałam szkicownik i wędrowałam po Paryżu. Marzyłam o doskonaleniu mojego francuskiego, złożeniu wniosku o wizę pracowniczą oraz spróbowaniu znalezienia pracy w paryskiej firmie architektonicznej. Jeśli znalazłabym wystarczająco dużą firmę, istniała szansa, że potrzebowaliby architektów biegle mówiących po angielsku. Więc wpadłam w prostą rutynę. Hostel był świetny, ale współlokatorzy pojawiali się i znikali co kilka dni. Ciągle byłam otoczona ludźmi – zapewniało to spanie w pomieszczeniu z sześcioma łóżkami piętrowymi – a mimo to zawsze czułam się samotna. Jak tylko kogoś poznawałam, ten ktoś ruszał już do swojego następnego celu. Kiki przebywała w Paryżu przez dwa tygodnie po tym, jak ja tu przyjechałam, po czym spakowała się i udała do Niemiec. Planowała się tam spotkać ze swoim chłopakiem i następnie chcieli podróżować razem po Europie i nauczać angielskiego tak, jak tutaj. Jakoś w trzecim tygodniu mojego pobytu zdałam sobie sprawę, że hostel to nie był rozwiązaniem na dłuższą metę. Bardziej pasowało do przejściowego stylu życia, a ja chciałam zostać tu dłużej. Część mnie pragnęła znaleźć własne mieszkanie. Nic specjalnego, coś małego, z jedną sypialnią, gdzie mogłabym zacząć zapuszczać korzenie. Chociaż marzyłam o mieszkaniu, nie było pośpiechu, by faktycznie już go szukać. W hostelu mogłam płacić za tydzień z góry i miałam tę wolność, że mogłam odejść w każdej chwili. Ta wolność pomagała mi spać w nocy. Kiedy moja tęsknota za domem stawała się nie do zniesienia, mówiłam sobie, że jestem tylko na wakacjach i to wydawało się trochę mi pomagać. Pewnego dnia, około miesiąca po moim przyjeździe do Paryża, znalazłam małą kawiarenkę i siedziałam na zewnątrz ze swoim szkicownikiem. Byłam w połowie rysunku, kiedy wiatr podwiał mi strony i przesunął kartki do szkiców Graysona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 209

Uderzyłam dłonią w strony, obezwładniając wiatr i zmuszając je, by leżały nieruchomo, ale szkoda została już wyrządzona. Moje marzenie, idea o byciu w Paryżu na własną rękę, zaczynała wisieć na włosku. Uwielbiałam przebywanie w Mieście Świateł. Uwielbiałam zwiedzanie starożytnych budynków i budowli, które godzinami omawialiśmy na studiach. A jednak w tym samym czasie, gdzieś w tyle mojego umysłu, zaczęłam się zastanawiać, czy to do Paryża naprawdę należałam. Chciałam zerwać kajdany, które czułam na sobie LA i wyjazd do Paryża wydawał się być na to najlepszym sposobem. Cóż, radziłam sobie sama. Byłam w Paryżu, kompletnie odizolowana od wszystkich, których kochałam i przez większość czasu byłam przygnębiona i przestraszona. Upokarzające było przyznanie się do tego i jak tylko te myśli pojawiły się w mojej głowie, od razu je odsuwałam na bok. Paryż był moim marzeniem. Należałam do tego miejsca. Ale czy moje miejsce nie było przy ludziach, których kochałam? Oni mnie wstrzymywali. Byli moją kulą u nogi. Ale może to nie była ich wina.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 210

Rozdział trzydziesty trzeci

Czekałam kolejne dwa tygodnie, zanim zadzwoniłam do Brooklyn. Odliczałam dni, uparcie wierząc, że im dłużej czekałam, tym bardziej byłam niezależna. Ostatecznie w chwili, gdy usłyszałam jej głos, zalałam się łzami. - Nie znam języka. Nie wiem, jak korzystać z metra. Nienawidzę większości ludzi w tym głupim hostelu. Gość śpiący na moim łóżku piętrowym nie mył się od dwóch tygodni. Wiesz, jak cuchnie ktoś, kto tak długo się nie mył?! Rozwodziłam się nad wszystkim, a Brooklyn słuchała w ciszy. - Myślałam, że Paryż był twoim marzeniem? – zapytała cicho. Podciągnęłam nosem. - Myślałam, że tak było. Naprawdę myślałam, że będę tutaj szczęśliwa. Chyba szczęście jest dla mnie ruchomym celem. Mruknęła pod nosem, zastanawiając się nad moim wyznaniem. - Byłaś szczęśliwa w LA? Nie musiałam nawet poświęcać chwili, by to przemyśleć. - Oczywiście, że byłam tam szczęśliwa, ale to dlatego, że ty byłaś ze mną w każdej chwili, a Grayson torował mi drogę i za mnie płacił. Nic nigdy nie było dla mnie wyzwaniem. Jak mogłabym nie być szczęśliwa?! - Chwila. – przerwała mi. – Co ty mówisz o Graysonie? To, że był twoim szefem, nie znaczy, że torował ci drogę. Parsknęłam okrutnym, sarkastycznym śmiechem. - Och, właśnie to znaczy. Powiedziałam jej o wszystkim, co zrobił Grayson, o wszystkich e-mailach, które znalazłam, o tym, jak działał za moimi plecami. Rozkoszowałam się rozmawianiem o nim, nawet jeśli mówiłam w złym świetle. Przez półtora miesiąca nie miałam nikogo, by o tym pogadać. Zajmował odosobnione miejsce w moich myślach. I kurczę, jak ja o nim myślałam… dobro. Zło. Brzydota. Piękno. Nie mogłam go wyrzucić ze swojej głowy. - Wiesz, to jest bardzo podobne do tego, co przydarzyło się mi i Jasonowi. Kiedy nasz związek stał się zbyt trudny, wyjechałam z Montany bez wyjaśnienia. Powinnam była zostać i go wysłuchać. Tak jak ty powinnaś była zostać i posłuchać wyjaśnień Graysona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 211

Parsknęłam, ocierając resztki łez z policzków. - To nie jest podobne. Ja wyjechałam, bo chciałam. To nie miało nic wspólnego z Graysonem. Marzyłam o wyjeździe do Paryża i nie wybaczyłabym sobie, gdybym nigdy tego nie zrobiła. Zaśmiała się. - Więc nie masz nic przeciwko temu, czego się dowiedziałaś w nocy przed wyjazdem? Nie obchodzi cię to, że cię zwolnił i nie obchodzi cię to, że jeszcze nie pojawił się w Paryżu? Przełknęłam te pytania, wiedząc, że będę musiała przetrawić je później, kiedy będę sama i naprawdę będę mogła zagłębić się w swoje uczucia. - Wiesz, jestem ekstra. Właściwie to ledwie o nim myślałam, od kiedy tu jestem. Czuję się tak, jakby to wszystko zdarzyło się wieki temu. - Więc nie sądzisz, że powinnaś była zostać i wszystko wyjaśnić? - To są dwie różne kwestie, Brooklyn. Szczerze mówiąc, nie sądzę, że między nami mogłoby się ułożyć. Jeśli nasze drogi skrzyżują się w przyszłości, dobrze będzie go zobaczyć. Powiemy sobie cześć, a on przedstawi mnie jakiejkolwiek dziewczynie, z jaką będzie się wtedy spotykał. Nie jestem pewna wielu rzeczy, ale wyjechanie i rozpoczęcie wszystkiego od początku wydaje się być dobrym posunięciem. - Brzmisz tak spokojnie, kiedy o tym wszystkim mówisz. – powiedziała, a niedowierzenie rozbrzmiewało w jej głosie. Wzruszyłam ramionami, chociaż nie mogła tego zobaczyć. - Więc dlaczego płakałaś, kiedy zadzwoniłaś? – zapytała. Przygryzłam wargę, starając się utrzymać swoje emocje w ryzach. - Chyba zdałam sobie po prostu sprawę, że nie jestem osobą, za którą się uważałam. Chciałam być fajną dziewczyną, która mogłaby podróżować po Europie i doświadczać życia. Jestem tu od półtora miesiąca i wydaje mi się, że popełniłam ogromny błąd. - Więc wrócisz do domu? – zapytała niepewnie. - Nie jestem pewna. - Cóż, mam coś, co mogłoby cię przekonać… - Co? – Radość, którą poczułam na myśl o powrocie do LA, była praktycznie namacalna. - W zeszłym tygodniu Jason poprosił mnie o rękę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 212

- CO?! JAJA SOBIE ROBISZ?! Pozwalasz mi biadolić o Paryżu, kiedy ty tam siedzisz, zaręczona? Oszalałaś? Wyślij mi zdjęcie pierścionka. Nie, czekaj. Powiedz mi, jak to zrobił. Nie, czekaj, wybraliście już datę? Roześmiała się. - Dobra, uspokój się, dziwaku. Nie wybraliśmy jeszcze daty, ale nie chcemy czekać za długo. To były bardzo proste oświadczyny. Pisaliśmy piosenkę na balkonie na piętrze, na jego ranczu; wiesz, o którym mówię? Próbowałam sobie wyobrazić ranczo Jasona z mojego pobytu tam kilka miesięcy wcześniej. Wyglądało praktycznie jak kurort narciarski wszczepiony między lasy Montany. Zapierało dech w piersiach, a balkon, o którym mówiła, był centralnym punktem domu. - Tak, pamiętam, jak wygląda. - Cóż, siedzieliśmy tam i pisaliśmy piosenkę, a on w połowie padł na kolano. Nosił ten pierścionek w kieszeni przez ostatni miesiąc, zastanawiając się, jakie oświadczyny byłyby najbardziej wyjątkowe. Kiedy tam siedzieliśmy, powiedział mi, że nie będzie już innego momentu, w którym będzie czuł, że to bardziej odpowiednia chwila. Że ten balkon, ten dom przechowuje wiele naszych wspomnień i pomyślał, że trzeba do nich dodać jeszcze jedno. - O cholera. J-fresh jest romantyczny! Dobrze zrobiłaś, siostrzyczko. A teraz wyślij mi zdjęcie pierścionka, albo cię zadźgam. Parsknęła śmiechem. - Hm, zanim się rozłączę, jest jeszcze jedna rzecz. Jason i ja myślimy o urządzeniu przyjęcia zaręczynowego w ciągu miesiąca. Miałam zamiar poprosić cię, byś je organizowała, skoro oczywiście jesteś moją druhną, ale jesteś na drugim końcu świata, więc to chyba niemożliwe. Wzdrygnęłam się, słysząc ból w jej głosie. Kompletnie zostawiłam za sobą swoje wszystkie obowiązki w LA. Moja starsza siostra – AKA jedyna rodzina, jaka mi pozostała – wychodziła za mąż i wiedziałam, że powinnam tam z nią być, pomagając jej zaplanować ślub, a nie być tysiące kilometrów dalej. Zdusiłam w sobie żal i się odezwałam. - Nie. Nie. Mogę ci pomóc je zaplanować, będąc tutaj. Poszukam jakieś zaproszenia i wyślę ci linki w e-mailu, żebyś mogła wybrać, jakie ci się najbardziej podoba. - I myślisz, że przylecisz na przyjęcie? – zapytała. Pomyślałam o swoim koncie bankowym i jak malała na nim kwota, odkąd przyjęłam pracę uczenia angielskiego. Program płacił mi wystarczająco, bym mogła za to przeżyć i się najeść, ale nie zaoszczędziłam ani grosza od przyjazdu. Jeśli Tłumaczenie: marika1311

Strona 213

poleciałabym na przyjęcie zaręczynowe Brooklyn, istniały szanse, że nie będę miała wystarczająco dużo pieniędzy, by wrócić do Paryża. - Jeszcze nie wiem, ale wkrótce dam ci znać. – odpowiedziałam, nie chcąc dawać jej złudnych nadziei.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 214

Rozdział trzydziesty czwarty Podróż do Paryża miała rozwiązać moje problemy. Marzyłam o tym, by utworzyć tu swój dom, pracować w firmie i osiągnąć wszystko sama w Mieście Świateł. Zamiast tego czułam się tak, jakbym zabrała ze sobą wszystkie problemy za granicę. Nie czułam się bardziej samowystarczalna, niż czułam się wcześniej. Wciąż byłam wściekła jak cholera, że Grayson robił to za moimi plecami, raz za razem wtrącając się do mojego życia. Wtedy, kiedy rozmawiałam z Brooklyn przez telefon, skłamałam: strasznie za nim tęskniłam i jedynym powodem, dla którego nie cieszyłam się pobytem w Paryżu, było to, że nie sądziłam, bym mogła tu być bez niego. Chciałam próbować różnych naleśników z Graysonem. Chciałam zwiedzać architekturę z nim u mojego boku. Chciałam, żeby wziął mnie za rękę, kiedy spacerowalibyśmy wzdłuż ogrodów i skierował mnie do ukrytej kawiarenki, gdzie wypilibyśmy popołudniowe cappuccino i odpoczęli. Myślałam o nim każdego dnia, ale głównie wtedy, kiedy odwiedzałam Wieżę Eiffla. Siedziałam na trawie, podziwiając olbrzymią konstrukcję, która przypominała mi tylko o jednej rzeczy; o tym, jak Grayson wyglądał podczas rozmowy kwalifikacyjnej. To, jak te niebieskie oczy zniewalały mnie zza biurka, kradnąc moje serce, wydawało się być najprostszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Dwa miesiące bez widywania go były wystarczające, bym raz po raz przechodziła przez swoje uczucia. Jednego dnia budziłam się i tęskniłam za nim tak bardzo, że leżałam w łóżku i czytałam ponownie wszystkie wiadomości, jakie kiedykolwiek mi wysłał, chłonąc jego każde słowo. Innego dnia przypominałam sobie e-maile o stypendium albo rozmowach kwalifikacyjnych, które dla mnie wynegocjował i czułam do niego taką złość, że musiałam się powstrzymać przed tym, by do niego nie zadzwonić i mu nawymyślać. Przez większość dni oscylowałam między kochaniem go, a nienawidzeniem, zmieniając zdanie przynajmniej trzydzieści razy (a to wszystko przed poranną kawą). Kłopotliwe było połapanie się w tak sprzecznych uczuciach do jednej osoby… zwłaszcza, kiedy pod koniec dnia wiedziałam, że Grayson był jedyną osobą na całej planecie, bez której nie mogłam żyć. Był zastraszający i namiętny, twórczy i intensywny. Nauczył mnie kochać architekturę i zainspirował mnie do realizacji moich marzeń, więc dlaczego nie mogłam mu wybaczyć, że przekroczył granice? Dlaczego nie mogłam sobie uświadomić, że bycie z Graysonem nie oznaczało, że całkowicie rezygnowałam ze swojej niezależności? Brakowało mi go tam bardzo, że tydzień przez tym, jak zabukowałam lot na przyjęcie zaręczynowe, zdołałam nawet siebie przekonać, że jego działania były w jakiś sposób szlachetne. To nie było tak, że w sekrecie mnie sabotażował. Był w Tłumaczenie: marika1311

Strona 215

pewnym sensie aniołem stróżem, upewniając się, że nic nie stoi mi na drodze. Czy naprawdę mogłam go za to nienawidzić? Może troszeczkę, ale nie wystarczająco, by trzymać się od niego z daleka choćby trochę dłużej. ***

Po przybyciu do Los Angeles czułam się podobnie jak po przylocie do Paryża. Nie miałam miejsca, które mogłabym nazwać domem, nie miałam pieniędzy, nie miałam pracy, a z Graysonem nie rozmawiałam. Chociaż wszystko to było przerażające, ostatni szczegół zdecydowanie bolał mnie najbardziej. Wyobraź sobie powrót do domu po tym, jak poległeś na swoim marzeniu – czułam się prawie tak samo do dupy. Wszystko, co zyskałam na moim dwumiesięcznym wyjeździe, to odrobina francuskiego i torebka pełna paryskiej czekolady. Niektórzy by się tego wstydzili, ale ja byłam ponad tym. Widzicie, pochłonęłam duże ilości alkoholu podczas długiego, długiego lotu do domu i właściwie nie martwiłam się o nic, nie mówiąc już o tym, że byłam wielkim frajerem bez pracy i chłopaka, który w rzeczywistości nie był moim chłopakiem, a raczej kimś, z kim nie rozmawiałam od dwóch miesięcy. - Cammie! Dotarłaś! Uniosłam wzrok i zobaczyłam Brooklyn oraz Jasona, stojących u dołu schodów otwartymi ramionami. Jedno szybkie spojrzenie dookoła nich powiedziało mi, że Graysona tutaj nie było. - A co w tym za sens, do cholery, skoro wy dwoje tu jesteście, a go nie ma i po prostu… - Dotarłam do ostatniego stopnia i rzuciłam bagaże Jasonowi. – Weź je, bo są zbyt ciężkie, a ja kupiłam zbyt dużo paryskich szalików. Kto, do cholery, nosi tyle szalików? I beretów? Nikt ich nie nosi. Jeśli takie nosisz, to wyglądasz jak błazen. Tak dla twojej wiadomości. - Wow. Dobra, wygląda na to, że na pokładzie serwowali drinki. – powiedziała Brooklyn, wymieniając porozumiewawcze spojrzenie z Jasonem. - Widzę, co robicie. Przestańcie gadać telepatycznie i zabierzcie mnie do poczekalni na lotnisku, żebym mogła poczekać, aż Grayson mnie odbierze. - Grayson? – zapytała, spoglądając mi w oczy. Wyglądała tak niewinnie i słodko ze swoimi włosami w kolorze złotego blondu i markowymi ciuchami. Nie cierpiałam tego, że wydawała się być zdezorientowana faktem, że chciałam, by Grayson mnie odebrał z lotniska. Tłumaczenie: marika1311

Strona 216

- Tak. Grayson. Osoba, którą kocham. Musi mnie odebrać. – Pokręciłam głową, zirytowana, że muszę jej to wyjaśniać. - Posłuchaj, może pójdziemy do domu i dokończymy przygotowania na jutrzejsze przyjęcie. Może Grayson przyjdzie potem? To brzmiało rozsądnie, więc pozwoliłam Jasonowi i Brooklyn wyprowadzić mnie z lotniska, z chmurą alkoholu śledzącą każdy mój krok.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 217

Rozdział trzydziesty piąty Grayson nie przyszedł, kiedy kończyliśmy przygotowania. Nie zadzwonił ani do mnie nie napisał. Wiedział, że wróciłam: podsłuchałam Brooklyn, jak wcześniej tego poranka rozmawiała z nim przez telefon, potwierdzając mój powrót i moją obecność na imprezie. Chyba naprawdę ze sobą nie rozmawialiśmy, bo przynajmniej sam by do mnie zadzwonił. Wyciągnęłam różę na długiej łodyżce z wiadra z wodą i zaczęłam zrywać z niej liście. Przyjęcie zaręczynowe miało zacząć się w każdej chwili, a ja wciąż miałam kilka ostatnich minut na kwiatowe kompozycje, które musiałam ukończyć. Brooklyn podkreślała fakt, że chciała, by dekoracje były gustowne, więc zrezygnowałam z balonów na rzecz kwiatów i wielkich zdjęć wielkich zdjęć jej i Jasona rozmieszczonych po pomieszczeniu. Cały dzień spędziliśmy, szykując jej mieszkanie na przyjęcie i teraz w końcu wszystko było przygotowane. Trzy długie stoły były ustawione do posiłku. Firma cateringowa pracowała ciężko w kuchni, odwalając kawał dobrej roboty nad przystawkami i czteroma daniami. Zaprosiłam trzydziestu gości. Wszyscy od publicystów Brooklyn po przyjaciół Jasona z Montany mieli być obecni, a ja nie mogłam się doczekać, aż wygłoszę swoją mowę, nad którą pracowałam od kilku dni. - Cammie! Mogę to skończyć, ty idź się ubrać! – zażądała Summer, asystentka Brooklyn, wyciągając kwiaty z moich rąk. Nie widziałam jej od kilku miesięcy, ale wyglądała tak niesamowicie, jak zawsze. Ostatni raz, kiedy ją widziałam, miała na włosach fioletowe ombre. Teraz były jasnoróżowe. - Prawie skończyłam! – zaprotestowałam. - Nie. Idź. Za pięć minut będą goście, a ty wciąż jesteś w piżamie. Zerknęłam w dół, na flanelową piżamę, którą ukradłam Brooklyn. Nie miałam ochoty przekazywać jej wodzy, ale Summer miała rację. Nie mogłam powitać gości w piżamie. - Zajmę się tym. Przysięgam. Idź się przygotuj. – upierała się Summer, klepiąc mnie w tyłek i popychając w kierunku sypialni Brooklyn. - Dobra! Ale lepiej, żeby te kwiaty wyglądały idealnie, kiedy wrócę. Summer pokazała mi środkowy palec, kiedy przechodziłam obok drzwi Brooklyn. Wciąż jeszcze się śmiałam, kiedy wpadłam na Jasona, który właśnie wychodził z pokoju.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 218

- Powoli. – powiedział, łapiąc mnie za ramiona, żebym się nie przewróciła. Był już ubrany w szykowny garnitur i zatrzymałam się na chwilę, by go podziwiać. Jason Monroe bardziej wolał skórzane buciory, niż lśniące buty, ale w garniturze wyglądał równie dobrze, jak Grayson. W jednej chwili zalały mnie emocje. To był mój przyszły szwagier, narzeczony mojej siostry i jeden z najlepszych mężczyzn, jakich znałam. - Naprawdę się cieszę, że moja siostra znalazła kogoś takiego jak ty. – powiedziałam, spoglądając mu w oczy i starając się powstrzymać łzy. - Oj, no weź, bo się zarumienię, Cammie. – zażartował. - Mówię poważnie! Brooklyn jest najlepszą osobą na całym świecie. Jest aniołem i zasługuje na wszystko. Słyszysz mnie, Monroe? Dopadnę cię, jeśli zranisz moją siostrę. Najwyraźniej moje emocje brały nade mną górę. Nigdy wcześniej tak szybko komuś nie zagroziłam po tym, jak go komplementowałam. - Spokojnie. – roześmiał się. – No dobra. Przysięgam, że twoja siostra jest w dobrych rękach. - Przysięgnij na mały palec. – powiedziałam, wyciągając dłoń w jego kierunku z poważną miną. Znowu się zaśmiał, ale kiedy nie odsunęłam ręki, wyciągnął swój palec i skrzyżował go z moim. - Uroczyście przysięgam na mały palec. – powiedział szczerze. - Cammie! – wrzasnęła Brooklyn z łazienki. – Jezu, przestań odstraszać mojego narzeczonego i przyjdź się ubrać! - Obserwuję cię, Monroe. – zażartowałam, wskazując swoimi palcami na swoje oczy, a potem na niego, po czym ruszyłam się, by przejść obok niego. Parsknął śmiechem. - Niczego innego bym się nie spodziewał. Potem Brooklyn i jej wizażystka śpieszyły się, pomóc mi się przebrać, umalować i ułożyć włosy. Miałam na sobie swój ulubiony kolor: głęboki, szafirowy niebieski. Suknia była elastyczna i poruszanie się w niej było łatwe. Kończyła się w połowie mojego uda i nie miała ramiączek, za to ukryty gorset, dzięki któremu nie musiałam się martwić przez cały wieczór, że będzie się obsuwała. Pożyczyłam od Brooklyn kremowe szpilki od Louboutin, które wcześniej nosiłam dziesiątki razy. W zasadzie były już moje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 219

Ponieważ stylistka wcześniej podkręciła mi włosy, zrezygnowałam z naszyjnika na rzecz złotej bransoletki na nadgarstku. Dodawało to trochę cyganerii do wymyślnego wyglądu. - Wyglądasz niesamowicie! – powiedziała Brooklyn, spoglądając w moje oczy w lustrze. Roześmiałam się, nie będąc w stanie na nią całkowicie spojrzeć i nie oślepnąć. Dosłownie. Wyglądała absolutnie olśniewająco. Miała na sobie suknię inspirowaną grecką modą, w kolorze kości słoniowej, z pasem dookoła talii, który miał wyhaftowane kryształki. Jej włosy były rozpuszczone, podobnie jak moje, a jedynym dodatkiem, jakiego potrzebowała, był gigantyczny kamień na jej palcu: na tyle duży, by mogła nim komuś przywalić. Dobra robota, Monroe. - Gotowa? – zapytałam, biorąc ją za rękę. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. - Chodźmy. ***

Stałam w kącie, popijając szampana i patrząc, jak Brooklyn z Jasonem chodzili po pokoju, witając gości. Uśmiechałam się, kiedy widziałam, jak patrzył na nią z błyskiem w oku. Był kompletnie zakochany i wiedziałam, że moja siostra jest w dobrych rękach. Kelner krążył wokół mnie z tacą pysznie pachnących przekąsek, ale pokręciłam głową, wiedząc, że niczego nie przełknę, dopóki nie zobaczę Graysona. Mógł przyjechać w każdej chwili i za każdym razem, kiedy drzwi się otwierały, czułam ukłucie rozczarowania, kiedy wchodził ktoś inny. - Próbowałaś już tych kulek z łososia? Są cholernie niesamowite. – powiedziała Summer, podchodząc do mnie z dwoma kieliszkami szampana w dłoniach. - Jeszcze nie. Ale, um, już mam picie. – Uniosłam swojego szampana. Roześmiała się. - Nie pochlebiaj sobie, C. Oba są dla mnie. Zaśmiałam się i pokręciłam głową. Summer pracowała dla Brooklyn od lat, ale nadal rozkładała mnie na łopatki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 220

- Nie ma tu zbyt wielu ciekawych facetów. To znaczy, tamten kelner jest całkiem seksowny, ale zrezygnowałam z kelnerów przez Wielki Post. – powiedziała, poruszając brwiami. Pomyślałam przez chwilę nad jej komentarzem. - Summer… teraz nie ma Wielkiego Postu. O czym ty mówisz? Jej oczy rozbłysły, a na usta wkroczył powolny uśmiech. - W takim razie przepraszam. – powiedziała, po czym skierowała się prosto do kelnera z włosami postawionymi na żel. Kiedy do niego dotarła, otworzyły się drzwi i pojawiło się więcej gości. Najpierw weszła starsza para, trzymając się siebie. Po nich wszedł menager Brooklyn z telefonem przyklejonym do ucha. Nadal rozmawiał przez komórkę, kiedy obok niego przechodził kelner, z którego tacy pochwycił kieliszek szampana. Imponujące. Obserwowałam go jeszcze przez chwilę, zanim błysk ciemnych włosów przyciągnął moją uwagę do otwartych drzwi. Grayson. Zamarłam i patrzyłam, jak przechodzi przez próg. Minęły dwa miesiące, odkąd ostatnio go widziałam, a czułam się tak, jakbyśmy w ogóle się nie rozstawali. Wyglądał tak samo przystojnie jak wtedy, kiedy zostawiałam go na lotnisku. Miał na sobie granatowy garnitur i wypolerowane brązowe buty. Spod dopasowanej marynarki widać było białą koszulę. Jego usta rozciągnięte były w szerokim uśmiechu, a dołeczki w policzkach były równie atrakcyjnie, co zawsze. Zrobiłam krok do przodu, żeby się z nim przywitać, ale wtedy mój wzrok w końcu opadł na miejsce przy jego boku, gdzie stała filigranowa rudowłosa, dotykająca jego ramienia. Przyprowadził randkę na przyjęcie zaręczynowe Brooklyn? Przyprowadził pierdoloną randkę?!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 221

Rozdział trzydziesty szósty

Udało mi się zebrać do kupy najlepiej, jak tylko mogłam, kiedy Grayson przechadzał się dookoła ze swoją randką, przedstawiając ją każdemu, kogo mógł znaleźć. Stałam pod ścianą, obserwując ich i próbując sobie przypomnieć, czy znałam jakieś czary i zaklęcia, zanim sobie przypomniałam, że nie byłam czarownicą. Jak trudne to może być? Jestem pewna, że Brooklyn miała gdzieś lalkę voodoo albo oko traszki, czy coś. W końcu spojrzał w moją stronę, a ja zamarłam. Rudowłosa kobieta próbowała zwrócić na siebie jego uwagę, ciągnąc go za ramię, ale przez chwilę nie odrywał ode mnie wzroku. Rozpoznałam tę chłodną obojętność w jego oczach z dni, kiedy pracowałam w Cole Designs, ale nie byłam przygotowana na to, by zobaczyć ją skierowaną prosto we mnie. Uniosłam brew i przechyliłam swój kieliszek w cichym powitaniu. Dobrze rozegrane, dupku. Zmrużył oczy i odwrócił się do swojej partnerki. Adrenalina przelewała się przeze mnie, kiedy patrzyliśmy w sobie w oczy, a teraz, kiedy się odwrócił, musiałam liczyć się z następstwami. Dłonie mi drżały, a w gardle czułam suchość. Gdyby mój kieliszek był tańszy, już bym go roztrzaskała na milion kawałków. - Cammie, jesteś gotowa na swoją przemowę? – zapytała Brooklyn, podchodząc, by koło mnie stanąć. – Myślę, że większość już jest, więc powinniśmy zaczynać. - Tak. Pewnie. Świetnie. Zróbmy to teraz. – powiedziałam, rozglądając się po pomieszczeniu w poszukiwaniu kawalera, któremu mogłabym zapłacić, by był dziś moją randką. Na kanapie siedział czternastolatek grający w Nintendo DS. Hm… mogłabym powiedzieć Graysonowi, że ma tą chorobę, co Benjamin Button, więc cofa się w latach16. Tak, to mogłoby wypalić. - Cammie? Wszystko gra? Widziałam, że Grayson z kimś przyszedł i jeśli nie chcesz wygłaszać przemówienia, to… Roześmiałam się i machnęłam na nią ręką. - Och, proszę. Oczywiście, że to zrobię. – powiedziałam, wyciągając kartkę, na której zanotowałam najważniejsze punkty mowy. Była wetknięta między moimi cyckami, a dzięki seksowności Graysona, która sprawiła, że się spociłam, była teraz nieco wilgotna. - Um, no dobrze. – odparła Brooklyn, próbując rozszyfrować moje nieobliczalne zachowanie.

16

Film Ciekawy przypadek Benjamina Buttonaz Bradem Pittem z 2008 roku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 222

Zignorowałam ją i nawiązałam kontakt wzrokowy z Summer, by dać jej znać, że może śmiało zaczynać. Dlaczego nie miałabym tego zrobić? Im szybciej odwalę swoją gadkę, tym szybciej się stąd wyniosę. - Panie i panowie. – krzyknęła Summer, brzęcząc widelcem w jej kieliszek trochę zbyt mocno. – Proszę o uwagę, a druhna panny młodej i świadek pana młodego rozpoczną mową dzisiejsze przyjęcie na ich cześć. Świadek? Nie zdawałam sobie sprawy, że on też będzie przemawiał. Rozejrzałam się po pokoju, zastanawiając się, który z przyjaciół Jasona został wybrany na to miejsce. Może Derek albo ktoś inny z Montany? Kiedy Grayson wystąpił przed tłum, idąc prosto w moim kierunku, musiałam się powstrzymać, by trzymać usta zamknięte. Och, no nie, do diabła. Zrobił z Graysona swojego świadka? Co za drań. - Cammie? – mruknęła Brooklyn pod nosem. – Powiedz coś. Wszyscy odwrócili się w moją stronę po wprowadzeniu Summer i musiałam coś zrobić. Odchrząknęłam i patrzyłam na moją przepoconą kartkę, kiedy Grayson stanął obok mnie. Jego marynarka otarła się o moje ramię, kiedy odwrócił się do tłumu i prawie sięgnęłam, żeby go od siebie odepchnąć. Zapach jego wody po goleniu uderzył w moje nozdrza i zamknęłam oczy, próbując się ogarnąć. - No, tak, cześć wszystkim. – wyjąkałam, zmuszając się, by unieść wzrok i spojrzeć na zgromadzonych gości. – Nazywam się Cameron Heart, jestem siostrą Brooklyn i wygłoszę przemówienie… um, właśnie teraz. Dłonie pociły mi się tak bardzo, że musiałam otrzeć je o sukienkę. - Wiedzą, że wygłaszasz mowę. – wyszeptał Grayson. Rzuciłam mu mordercze spojrzenie, ale on je zignorował, posyłając gościom dyplomatyczny uśmiech. Dupek. Dupek. Dupek. - Jak niektórzy z was wiedzą, Brooklyn i Jason mieli dość pokręcony romans. – zaczęłam, posyłając im uśmiech, gdzie stali, obejmując się i słuchali uważnie. – Oboje skupiali się na swoich solowych karierach. Nie chcieli nikogo, by stał obok nich na scenie, ale wytwórnia miała co do tego inne plany. Widzicie, rozmawiałam z Brooklyn po tym, jak spotkała Jasona po raz pierwszy. Mówiąc delikatnie, spotkanie przebiegło niezręcznie, ale wiedziałam, że była nim oczarowana. Był dla niej wyzwaniem, czymś, do czego nie przywykła. Jak wielu z was wie, Brooklyn jest w dobra w dostawaniu tego, czego chce. – Urwałam, a tłum się roześmiał. - Brzmi jak ktoś inny, kogo znam. – wyszeptał Grayson na tyle głośno, bym mogła to usłyszeć przez śmiech. Starałam się go ignorować. - Na początku martwiłam się, że Jason złamie serce mojej siostrze. Wszystko wskazywało na to, że był wielkim muzykiem z jeszcze większym ego, ale Jason mnie Tłumaczenie: marika1311

Strona 223

zaskoczył. Kochał ją szaleńczo, mimo ich trudnego początku. A na końcu pokazał jej, jak wierna, namiętna i długotrwała była jego miłość do niej. - A ona była wystarczająco mądra, by dać mu drugą szansę, kiedy wiedziała, że na to zasługiwał. – wciął się Grayson. Rzuciłam mu spojrzenie, starając się zachować spokój. Kilku gości się zaśmiało, ale większość była zbyt zdezorientowana by zrobić coś innego, niż gapienie się na nas. Nie pozwolę Graysonowi zniszczyć mojego przemówienia. - Wybaczcie wtrącenie. W każdym razie, przyniosłam coś, żeby wam wszystkim to przeczytać. To list, który Jason dał mi w dniu, kiedy kończyłam studia. Pokazał się na ceremonii, zaskakując moją siostrę, a w tamtym momencie robiłam wszystko, co mogłam, by ją od niego uchronić. List był jego sposobem na powiedzenie mi, że mogę mu zaufać. Więc, tak to brzmi: Droga Cammie, Proponuję sojusz. Dbasz o swoją siostrę, trzymasz się z nią na dobre i na złe i zawsze chcesz dla niej tego, co najlepsze, ale teraz nie jesteś już sama. Będę kochać Brooklyn w każdej sekundzie każdego dnia. Za każdym razem, kiedy pomyślisz, że potrzebuje kogoś, kto by ją wsparł, ja tam będę, stojąc u jej boku i przedkładając jej potrzeby ponad swoje własne. Wkrótce planuję poprosić twoją siostrę o to, by za mnie wyszła, ale prosząc ją o rękę, proszę również o twoją zgodę. Nigdy nie miałem młodszej siostry i pewnie zajmie mi trochę czasu, zanim będę robił to dobrze, ale jestem przygotowany na wysiłek w tym kierunku. Siostry Heart są tego warte. Daj mi znać, czy akceptujesz moją propozycję. Stworzylibyśmy całkiem zgrany zespół. Moglibyśmy mieć nawet jakieś ksywki. Co powiesz na C-Stacks i J-Money? PS. Nie mów swojej siostrze. Chcę, żeby oświadczyny były niespodzianką. Złożyłam kartkę i spojrzałam na Jasona. Miał łzy w kącikach oczu, a na twarzy gigantyczny uśmiech. Wiedziałam, że podjęłam dobrą decyzję, by przeczytać ten list. - Oczywiście, że przyjmuję twój sojusz. – powiedziałam do niego. Goście wybuchli śmiechem, a ja uniosłam swój kieliszek z szampanem. – Jason, witaj w rodzinie. Jestem niezmiernie szczęśliwa, że odnalazłeś moją siostrę. Zdrowie! Goście stuknęli się kieliszkami i wzięli małe łyki. Moje nerwy były postrzępione, a ja próbowałam najlepiej, jak umiałam, powstrzymywać własne łzy. Najgorsze się skończyło… a potem Grayson wystąpił do przodu i zdałam sobie sprawę, że to jeszcze nie koniec.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 224

- W Brooklyn i Jasonie podziwiam to, że oboje walczyli o swoją miłość. Niektórzy z was mogą tego nie wiedzieć, ale na początku swojego związku musieli zwalczyć wiele przeszkód. Mieli wiele możliwości, by odejść, kiedy zrobiło się ciężko, ale zostali i walczyli o swój związek. Nie każdy to robi. – powiedział, rzucając mi spojrzenie. Zrozumiałam, Grayson. Słyszałam cię jasno i wyraźnie. - Tak. Ale na szczęście Brooklyn i Jason nie mieli żadnych prawdziwych problemów stwarzających podziały. – wyjaśniłam, uśmiechając się do gości. Naprawdę powiedziałam to na głos? Nastąpiła chwila ciszy, po czym znowu on się odezwał. - Nie. – argumentował Grayson. – Kiedy kogoś kochasz, nie uciekasz z kraju. Zostajesz i walczysz. W tym momencie wszyscy goście byli zdezorientowani. - Czy to wciąż jest toast? – wyszeptała starsza kobieta do swojej przyjaciółki stojącej za mną. Kilku gości odchrząknęło lub zakaszlało, potwierdzając, że trochę zboczyliśmy z tematu. - Tak, ale Jason tak po prostu jej nie puścił. Przeleciał całą drogę do Los Angeles, żeby odzyskać Brooklyn. – odparłam z ogromnym, sztucznym uśmiechem. Tłum westchnął na ten słodki gest. - Tak, to jest sposób na okazanie jej swojego oddania. – zgodził się Grayson, zanim znowu zboczył z tematu. – Ale może jeśli Brooklyn poleciałaby na drugi koniec świata, nie dzwoniąc do niego i nie informując, czy dotarła bezpiecznie, może Jason przemyślałby to, czy za nią pojechać. - Jason kochał Brooklyn wystarczająco, by pójść za nią wszędzie. – stwierdziłam, odwracając się do niego twarzą w twarz, by zobaczył budującą się we mnie furię. - Tak, ale wątpię, by Brooklyn powiedziała Jasonowi, że ich miłość była tylko grą. – odpowiedział, dając krok w moją stronę tak, że jego błyszczące, niebieskie oczy były zaledwie centymetry ode mnie. - Cóż, założę się, że Jason byłby wystarczająco mądry, by nie przyprowadzać ze sobą randki. To znaczy, serio, Grayson, coś ty sobie, do cholery, myś… - Tak, no cóż. – przekrzyczała mnie Summer, a na jej twarzy widoczna była panika. – Wow! Nie wiem, jak wy, ale ja nigdy wcześniej nie słyszałam takich słodkich przemów. To znaczy, no wiecie, ile tu miłości. Więc wznieśmy wszyscy toast za pannę młodą i pana młodego! Połowa gości uniosła swoje kieliszki na toast Summer, ale druga połowa nadal gapiła się na mnie i Graysona, zdezorientowani tym, co się właśnie stało. Czułam, jak moje policzki czerwienieją z zażenowania przez to, że zniszczyłam noc Brooklyn i Jasona. Powinnam była trzymać gębę na kłódkę, ale Grayson w jakiś Tłumaczenie: marika1311

Strona 225

sposób wydobywał ze mnie moją żarliwą stronę. Bez słowa przeszłam do frontowych drzwi, po drodze stawiając kieliszek na stoliku. Musiałam stąd wyjść. Brooklyn to zrozumie. Prawdopodobnie nawet poczuje się lepiej, jeśli mnie tu nie będzie. Ta noc powinna całkowicie należeć do niej i Jasona, a ja wszystko zniszczyłam. Co ja sobie myślałam? Naprawdę myślałam, że Grayson zamierzał wmaszerować na przyjęcie i błagać mnie, żebyśmy do siebie wrócili? Myślałam, że powita mnie z powrotem z otwartymi ramionami? Zostawiłam go na lotnisku i miał pełne prawo do tego, by mnie nienawidzić. Zleciałam w dół po schodach, pomijając windę na rzecz szybszej, bardziej prywatnej ucieczki. Kiedy dotarłam na parter, przepchnęłam się przez wyjściowe drzwi, owinęłam ramiona wokół siebie i wdychałam nocne, chłodne powietrze. To koniec. Jest z nową dziewczyną. Odpuść. Kurwa. Jest z nową dziewczyną. - Muszę przyznać, że to było przegięcie, nawet jak na mnie. – odezwał się głos zza mnie. Obróciłam się i zobaczyłam Graysona stojącego w otwartych drzwiach, na jego twarzy widniał półuśmiech. Musiał iść za mną po schodach, ale nie słyszałam jego kroków. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiliśmy. – odpowiedziałam. – To znaczy, że też akurat teraz musieliśmy się pokłócić. - To musiało się wydarzyć. – stwierdził, dając krok na przód i pozwalając, by ciężkie drzwi zamknęły się trzaskiem. – Ale nie planowałem tego w taki sposób. Kiwnęłam głową. Wina zdecydowanie leżała po obu stronach. Usiadłam na krawędzi drewnianej palety blisko tylnego wyjścia. Byliśmy sami w małej alejce obok mieszkania Brooklyn. Samotna lampa uliczna zapewniała nam delikatną poświatę, wystarczająco dużo, bym mogła zobaczyć subtelny grymas Graysona, kiedy usiadł obok mnie. - Nie byłam przygotowana na to, by zobaczyć cię z kimś innym. – przyznałam, wbijając wzrok w ceglastą ścianę po drugiej stronie alejki. – Lepiej bym sobie z tym poradziła. Kiwnął głową, milknąc za chwilę, zanim odpowiedział. - To było głupie posunięcie z mojej strony. - Znaczy coś dla ciebie? – zapytałam, zerkając na niego kątem oka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 226

- Ta dziewczyna? Nie. – odpowiedział, podnosząc z ziemi kamień i rzucając nim po betonie, jakby puszczał kaczki na wodzie. – Poznałem ją w windzie, kiedy jechałem do góry i tak jakoś z nią utknąłem, kiedy z niej wyszliśmy, w razie gdybyś ty kogoś przyprowadziła. Jest chyba kuzynką Jasona, czy coś. - Poważnie? Zaśmiał się i kiwnął potwierdzająco głową, wbijając wzrok w ziemię, zawstydzony. Skinęłam powoli głową, przetwarzając jego wiadomość w tym samym czasie, kiedy mój mózg bombardował mnie pytaniami. Było wiele rzeczy, które chciałam wiedzieć, a jednak dobrze było siedzieć obok niego w milczeniu. Wiedziałam, że chwila była ulotna. Jak tylko zaczęlibyśmy rozmawiać, nieuchronnie zniszczyłabym spokój, jaki tymczasowo między nami zapadł. Musiał czuć się tak samo, bo przez następnych kilka minut siedzieliśmy w ciszy i gapiliśmy się na alejkę. Słuchałam przejeżdżających samochodów, rozmawiających ludzi, którzy przechodzili i sposobu, w jaki drewno pod nami trzeszczało za każdym razem, kiedy się poruszyliśmy. To był moment, dzięki któremu później, kiedy będę sama, będę mogła się trzymać. Ostatnia chwila spokoju z Graysonem u mojego boku. Zanurzyłam palec w piasku i zaczęłam kręcić nim kółka, zdając sobie sprawę, że nadszedł czas, by powiedzieć mu prawdę. - Wydaje mi się, że część mnie myślała, że przyjedziesz do Paryża. Nawet czekałam pod wieżą Eiffla, sądząc, że jeśli siedziałabym tam trzy dni pod rząd, jednego dnia w końcu byś się tam pojawił. – przyznałam, czując łzy w kącikach oczu. - Chciałem tam być, Cammie. Kupiłem trzy bilety, ale nie użyłem żadnego z nich. – odparł, brzmiąc na pokonanego. - Dlaczego nie przyleciałeś? – zapytałam, patrząc na moje palce krążące w piasku. - Z wielu powodów, głównie z tego, że bałem się, że odrzucisz mnie, kiedy przyjadę. Nie zostawiłaś mi zbyt wiele nadziei. Skrzywiłam się na wspomnienie tego, jak odeszłam od niego na lotnisku. - W każdym razie, podobało ci się? W Paryżu? – zapytał. Chciałam powiedzieć mu prawdę, ale zamiast tego z moich ust wyszło kłamstwo. - Och, tak. Było świetnie. Niedługo tam wracam. Kłamczucha. Grayson kiwnął głową, wyraźnie pod wrażeniem. - Wow. Dobrze to słyszeć. - Tak, wydaje mi się, że tam pasuję. - A jak podobali ci się ludzie? Masz tam jakiegoś faceta, z którym się spotykasz? Tłumaczenie: marika1311

Strona 227

Pokaz slajdów strasznych momentów przebiegł mi przed oczami. Był włóczęga w metrze, którzy sikał obok mnie, facet z piętrowego łóżka, który myślał, że mycie się jest opcjonalne i masa francuskich mężczyzn, którzy myśleli, że każda amerykańska dziewczyna podróżująca za granicę jest łatwa. - Och, badałam tylko pole. Wiesz, nie chcę się na początku z nikim wiązać. Zerknęłam na niego i zobaczyłam, że się uśmiecha, odrobinie zbyt radośnie. - Co? Czemu się tak szczerzysz? Natychmiast zmienił wyraz twarzy. - Och. Ja się tylko cieszę, że wszystko tak ci się udaje. Wygląda na to, że wyjazd do Paryża był najmądrzejszą decyzją, jaką podjęłaś w swoim życiu. - O, tak. – zgodziłam się stanowczo. – Zdecydowanie. Co ja wygadywałam? Dlaczego po prostu nie mogłam powiedzieć mu prawdy? Dlaczego nie mogłam powiedzieć, że cholernie to spieprzyłam, że zostawienie go było największym błędem, jaki kiedykolwiek popełniłam? - Więc kiedy wracasz? – zapytał. Nigdy. Mam jakieś pięćdziesiąt dolców na swoim koncie. - Hm, może w ciągu kilku tygodni. Brooklyn za mną tęskniła, więc nie chcę się spieszyć z powrotem. Kiwnął głową i wpatrywał się w przestrzeń, z tym samym uśmiechem, który błagał mnie, bym rozszyfrowała jego prawdziwe intencje. - Jestem pewny, że niecierpliwisz się, by tam wrócić. Musimy ci się wydawać niecywilizowanymi brutalami w porównaniu do twoich francuskich przyjaciół. Przyjrzałam mu się: ostre rysy twarzy w połączeniu z garniturem i mankietami przy koszuli. Graysonowi daleko było do brutala. - Oui. Le chien a mangé le beignet. Uniósł brwi. - Widzisz, już mówisz płynnie. Uśmiechnęłam się, zupełnie niepewna tego, co właśnie powiedziałam. Coś w stylu „pies zjadł pączka”. - Masz jakieś plany na jutro rano, czy jesteś zbyt zajęta planowaniem swojej powrotnej podróży? – zapytał, rzucając mi figlarne spojrzenie. - Jutro rano? – upewniłam się. Chce mnie znowu zobaczyć? Kiwnął głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 228

- Nie. Chyba mam czas. Co ci chodzi po głowie? Podniósł się z palety i wyciągnął do mnie dłoń. - To niespodzianka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 229

Rozdział trzydziesty siódmy

Następnego poranka Grayson pędził ulicami LA, podczas gdy ja starałam się nie rozlać swojej kawy po całym skórzanym wnętrzu. Wybrałam kremową bluzkę, która, jak miałam nadzieję, komunikowała coś pomiędzy „NADAL CIĘ KOCHAM, PROSZĘ, ZAUWAŻ MNIE” i „Och? Ta stara szmata? Nic takiego”. Ale żadna z tych wiadomości nie będzie zbyt wiarygodna, jeśli obleję się kawą. Kiedy kilka minut wcześniej Grayson po mnie przyjechał, nie powiedział, gdzie pojedziemy, więc ciekawość brała nade mną górę. Za każdym razem, kiedy skręcaliśmy, próbowałam dostrzec jakieś punkty orientacyjne, które były w pobliżu. Zabierał mnie do siebie? Czy na śniadanie do jakieś specjalnej restauracji? Do czasu, kiedy zwolnił, byłam już całkowicie odwrócona. Wiedziałam, że byliśmy gdzieś na północ od centrum miasta, ale budynki nie wyglądały znajomo. Były to stare, zniszczone magazyny przemysłowe z zapadającymi się dachami i śmieciami dookoła nich. Wow. Bardzo romantycznie, Grayson. - Rozpoznajesz ten adres? – zapytał. Pokręciłam głową. - Nie? Zgasił silnik i włożył do kieszeni klucze. - No to wyskakuj. Chcę ci coś pokazać. Wstawiłam swój kubek w samochodowy uchwyt i ruszyłam za nim. Jego kroki były dwa razy dłuższe od moich, więc musiałam się pośpieszyć, żeby za nim nadążać. Kiedy się zbliżyłam, sięgnął do tyłu po moją rękę i w starym zwyczaju pozwoliłam mu ją chwycić. Pragnienie, by nigdy nie puszczać jego dłoni, stało się nagle zbyt wielkie do zniesienia. Pociągnął mnie za sobą, kiedy okrążył boczną ścianę budynku. Szliśmy wzdłuż ogrodzenia do samego przodu, gdzie wielka brama blokowała wejście do starych, opuszczonych magazynów. Przed bramą stał wielki, drewniany znak. Takie same stały na miejscach budowy w całym LA. Zazwyczaj te tablice oznajmiały budowę przyszłych hoteli albo modnych lokali gastronomicznych, ale ta była inna. Kiedy się do niej zbliżyłam, a Grayson puścił moją dłoń, zdałam sobie sprawę, dlaczego. To był znak zapowiadający przyszłą budowę parku miejskiego, a ten projekt poniżej, wydrukowany w kolorach? Tłumaczenie: marika1311

Strona 230

Był mój. - Twój projekt parku wygrał konkurs. – oznajmił Grayson. Zakryłam usta dłonią. - Wysłałeś go? - Tak. – odpowiedział, przesuwając się tak, by stanąć przede mną, więc byłam zmuszona spojrzeć mu w oczy. – Ale obiecuję ci, że to był ostatni raz, kiedy ingerowałem w twoje życie bez twojej zgody. - Jaja sobie robisz?! Uniósł delikatnie kącik ust w uśmiechu. - Jesteś wściekła? Bo nie umiem tego stwierdzić. - Grayson! WYGRAŁAM KONKURS. To mój projekt! Wybrali mój projekt! - Oczywiście, że tak. – Kiwnął głową. – Był zdecydowanie najlepszy, a miałaś mocną konkurencję. Powinnaś zobaczyć minę Alana. Pokręciłam głową, próbując poukładać to sobie w głowie. - Ale myślałam, że nas zdyskwalifikowali? Że oba projekty zostały odrzucone? Znowu kiwnął głową, odsuwając się na bok, bym jeszcze raz mogła spojrzeć na swój projekt. - Tak było, ale spotkałem się z komisją konkursową i poprosiłem, by wyrzucili oryginalny projekt z Cole Designs i zamiast tego wzięli twój pod uwagę. Nie byli z tego zadowoleni, ale kiedy zobaczyli twoje szkice, zdecydowali się trochę nagiąć zasady. Potrząsnęłam głową z niedowierzeniem, a następnie podeszłam bliżej do tablicy i przyjrzałam się jej lepiej. Na dole było wydrukowane logo Cole Designs, a ponad tym widniała mała, złota tabliczka.

Zwycięski projekt parku miejskiego został złożony przez: Cameron Heart, architekt, Cole Designs

- O cholera. – wyszeptałam, kiedy łzy zaczęły spływać po moich policzkach. W konkursie mogły wziąć udział wszystkie firmy architektoniczne w Kalifornii. Komisja

Tłumaczenie: marika1311

Strona 231

musiała otrzymać setki zgłoszeń, ale to moje nazwisko widniało na plakietce. Wygrałam. - I zanim zapytasz. – zaczął Grayson, zbliżając się, by stanąć ze mną przed znakiem. – Nie miałem wpływu na to, kto wygrał konkurs. Jurorzy nie mieli pojęcia, kim jesteś. Wybrali twój projekt, bo był najlepszy. Sama to wygrałaś, Cammie. Jesteś cholernie dobrym architektem i zasługujesz na uznanie swojej pracy. Proszę, wiedz, że wszystkie rzeczy, które robiłem, by ci pomóc, były niczym w porównaniu z tym, co udało ci się osiągnąć samej. Kiwnęłam głową i nadal trzymałam dłoń przy ustach, próbując ukryć fakt, że wpadłam w całkowitą histerię. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. – powiedziałam, odwracając się, by go objąć. Wtuliłam twarz w jego pierś, otoczył mnie zapach jego wody kolońskiej, a Grayson trzymał mnie, kiedy płakałam ze szczęścia. Każda porażka, którą odniosłam w ciągu ostatnich kilku miesięcy, była niczym w porównaniu z tym. Paryż, Alan, Hannah – w tym momencie nic nie miało znaczenia, bo to zrobiłam na własną rękę, sama. Miałam być projektantką wielomilionowego parku. - Jest jeszcze jedna rzecz… skoro nie jesteś jeszcze licencjonowanym architektem, muszę nadzorować budowę, ale nie podejmę żadnej decyzji bez ciebie u mojego boku. Odchyliłam się, by spojrzeć mu w oczy. - Czy to oznacza, że dostaję swoją starą pracę? Uśmiechnął się. - Właściwie to myślałem o czymś lepszym. – powiedział, a potem powoli osunął się na ziemię, klękając na jednym kolanie. Co? CO?! - Grayson! Co ty wyprawiasz?! - Jeśli zmieniłabyś swoje nazwisko na Cameron Cole, to praktycznie uczyniłoby cię partnerem w mojej firmie, prawda? - Grayson! – krzyknęłam, kiedy z kieszeni wyciągnął prosty, złoty pierścionek. Był delikatny i cienki, nierzucający się w oczy i wyjątkowy. - Raz pozwoliłem ci ode mnie odejść, Cammie. Pozwoliłem ci odejść i nie miałem wyboru, musiałem patrzeć, jak wchodzisz na pokład samolotu. Pozwoliłem ci odejść, bo myślałem, że tego właśnie chciałaś, ale teraz mam zamiar próbować zrobić to, czego ja chcę, a chcę cię poślubić. Chcę cię mieć przy swoim boku w życiu i w biznesie. Jesteś wizjonerem, Cameron. Podziwiam twój zapał i wytrwałość. Jeśli

Tłumaczenie: marika1311

Strona 232

chcesz wrócić do Paryża, pojedziemy do Paryża. Będziemy mieszkać gdziekolwiek będziesz chciała, tak długo, jak będziemy razem. Zaśmiałam się na myśl o wspólnym mieszkaniu w Paryżu z Graysonem, ale on odebrał to w niewłaściwy sposób. Jego uśmiech na chwilę zniknął, kiedy przetwarzał fakt, że właśnie wyśmiałam jego oświadczyny. - Nie! Grayson. Czekaj, nie „nie” dla oświadczyn. Tak! Na to mówię TAK! Uśmiechnął się, próbując rozszyfrować moją przemowę. - Ale nie, nie możemy mieszkać w Paryżu. Zostaniemy w LA i będziemy nadzorować budowę mojego parku. Paryż nic dla mnie nie znaczył, kiedy byłam tam bez ciebie. Uśmiechnął się szeroko. - Więc to oznacza tak? Roześmiałam się. - To oznacza cholerne TAK. Wsunął delikatny pierścionek na mój palec, wstał i mnie pocałował. Stanęłam na palcach i owinęłam ręce wokół jego szyi. Minęły zbyt długie dwa miesiące od naszego ostatniego pocałunku. Strasznie się myliłam. Myślałam, że muszę zostawić za sobą ludzi, na których polegałam, żebym mogła stanąć na własnych nogach, ale Grayson udowodnił mi, że mogłabym zrobić to wszystko dokładnie z tego miejsca, w którym się znajduję. Pewnie, Grayson prawdopodobnie nadal będzie starał się mnie kontrolować, a Brooklyn zawsze będzie się zamartwiać, ale powiem im, jak się czułam, dopasują się do tego i dadzą mi przestrzeń, bym mogła żyć po swojemu. Po tym, jak udało mi się przestać płakać i moja twarz była trochę mniej plamista, Grayson i ja stanęliśmy przed znakiem i pstryknęliśmy zdjęcie naszych uśmiechniętych twarzy, z moim pierścionkiem widocznym w całej okazałości. Kiedy wróciliśmy do samochodu, gapiłam się na zdjęcie. Nie było to moje najlepsze ujęcie, ale nigdy nie widziałam siebie bardziej szczęśliwej, niż na nim. Grayson i ja staliśmy owinięci wokół siebie, z policzkami przyciśniętymi do swoich twarzy tak, że nasze gigantyczne uśmiechy były nieco koślawe. Skoro Grayson próbował zrobić to zdjęcie sam, to, oczywiście, nasze czoła były odcięte, ale to jego oczy przyciągały uwagę, oczy, w których kącikach błyszczały łzy. Moje policzki były zaczerwienione, a wiatr rozwiał moje włosy po całej twarzy. Jestem pewna, że fotograf wzdrygnąłby się na wykonanie tego zdjęcia, ale emocje? Miłość? Były tutaj, wyraźnie widoczne. Dołączyłam to zdjęcie do wiadomości i przesłałam je do Brooklyn.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 233

Cammie: Powiedziałam TAK!

Odpisała w ciągu kilku sekund. Brooklyn: JAJA SOBIE ROBISZ??? PODWÓJNY ŚLUB?!?!?!?!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 234

Epilog

Kwota zaoszczędzona na nasz ślub: 10,345 dolarów (co pokryje jakąś jedną czwartą mojej sukienki. Ha, tylko żartuję.). Grayson wciąż próbuje mnie przekonać, żebym pozwoliła mu zapłacić za wesele, ale nalegałam, że zapłacę za połowę. Najwyraźniej wciąż pracuję nad tym, żeby przekonać go, że nie musi kontrolować wszystkiego! Rzeczy, które mam: piękny sznur pereł, które zostawiła mi mama. Założę je w dzień mojego ślubu. Dla niej. Rzeczy, których potrzebuję: DJ, catering, fotograf, kapłan… w zasadzie wszystko. Aj waj. Francuskie zwroty, które znam: Monfiancéa unmégot mignon… co tłumaczy się jako „Mój narzeczony ma ładny tyłek”. ;) Kwota zaoszczędzona na nasz dom: 125,405 dolarów. Zastanawiacie się, skąd te pieniądze? Przez lata Grayson brał większość moich pieniędzy, które przeznaczałam na czynsz i je inwestował. Kiedy się o tym dowiedziałam, wywołało to oczywiście między nami gorącą kłótnię, ale w końcu nie mogłam go nienawidzić za to, że mądrze zainwestował moje pieniądze. Przysiągł (pod groźbą śmierci) że już nigdy tak nie będzie mieszać w moim życiu, a ja obiecałam, że wykorzystam te pieniądze na nasz dom, na coś, co będziemy dzielić.

***

Kilka krótkich miesięcy po przyjęciu zaręczynowym mojej siostry, stałam przed tłumem gości weselnych. Rozmowy zaczęły cichnąć. To był czas, żeby druhna wygłosiła mowę i ręce trzęsły mi się z nerwów – nie dziękuję strojowi, którym zaskoczyła mnie Brooklyn. - Niektórzy z was mogą się zastanawiać, dlaczego stoję tutaj, ubrana w sombrero i nos klauna. – powiedziałam do mikrofonu, żeby wszyscy mogli mnie usłyszeć. – Cóż, podczas innego przemówienia kilka miesięcy temu, Grayson i ja mogliśmy nieco zboczyć z tematu. Żeby się za to odpłacić, siostra zadecydowała, że mamy nosić te akcesoria, kiedy tym razem będziemy mówić. Tłumaczenie: marika1311

Strona 235

Poprawiłam swoje różowe sombrero, żeby nie spadło mi z głowy. - Oczywiście jej plan się nie powiódł, bo nie zdawała sobie sprawy, jak zabójczo wyglądam w takim kapeluszu. Tłum się roześmiał, a ja przekręciłam na palcu swój pierścionek zaręczynowy. Zwyczaj, który nabyłam w ostatnim czasie. - Jak większość was wie, moja siostra jest starsza ode mnie o kilka lat i z tego powodu zawsze na nią spoglądałam. – Przeniosłam wzrok na miejsce, gdzie siedziała Brooklyn, wyglądając jak cholerna księżniczka Disneya w swojej sukni ślubnej. Blond włosy miała ułożone w skomplikowaną fryzurę, a makijaż był jak zawsze bez zarzutu. – Kiedy byłam mała, łaziłam za nią i jej przyjaciółkami, słuchając ich plotek i kradnąc ich kosmetyki, kiedy nie patrzyły. Tolerowała moje wybryki i przekonała swoich znajomych, żebym mogła z nimi siedzieć, nawet jeśli ledwie mogłam nadążyć. Brooklyn uśmiechnęła się i przycisnęła dłoń ponad swoim sercem. - Kiedy dorosłyśmy, nadal ją idealizowałam, a ona była dla mnie najlepszą nauczycielką. Nauczyła mnie, jak malować paznokcie, jak rzucać podkręconą piłkę i jak uciec spod drzwi, które właśnie obrzuciło się jajkami. I choć te umiejętności powinna znać każda młoda dziewczyna, dopiero kiedy nasi rodzice odeszli, Brooklyn wkroczyła i dała mi najważniejszą lekcję życia. Brooklyn nauczyła mnie, jak ich opłakiwać, a jednocześnie zrozumieć, że nadal mamy życie do przeżycia. Nauczyła mnie, że nie możemy marnować swojego życia tylko dlatego, że odeszli; musimy uczcić ich pamięć, jak tylko będziemy mogły. Widzę, jak Brooklyn czci pamięć naszych rodziców każdego dnia, w sposobie, jaki okazuje miłość Jasonowi. Widzę, jak go traktuje, małe dowody miłości i dobroci, którymi obdarza go codziennie, i widzę w nich naszych rodziców. Brooklyn spojrzała na Jasona ze łzami w oczach. - Wiem, jak to jest być bezwarunkowo kochanym przez moją siostrę i muszę ci powiedzieć, Jason, że jesteś szczęściarzem. - I tego słuchajcie. – powiedział Jason, unosząc swój kieliszek. Kilka osób na sali zaśmiało się. - Widziałam również, jak wiele radości Jason wprowadził do życia Brooklyn. Traktuje ją tak, jakby była najcenniejszym darem, jaki kiedykolwiek otrzymał. Brooklyn i Jason obrócili się do siebie, po czym on pochylił się, by skraść jej szybki pocałunek. Odwróciłam się w lewo, gdzie stał Grayson, ubrany w ten sam kapelusz i nos klauna (choć różowy to naprawdę nie był jego kolor). On już wygłosił swoje przemówienie, ale stał u mojego boku, trzymając dłoń na dole moich pleców dla wsparcia i kiwając głową, bym kontynuowała.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 236

- Wznieśmy więc toast za Brooklyn i Jasona. Niech zawsze pamiętają o tym, by się kochać, i żebyśmy wszyscy znaleźli tak trwałą miłość, jak ich uczucie. Zdrowie! - Zdrowie! – krzyknęli goście, stukając się ze sobą kieliszkami i biorąc łyk szampana. Grayson stuknął w mój kieliszek, ale zanim mogłam się napić, pochylił się i mnie pocałował. Nasze sombrera się zderzyły, a jego kapelusz popchnął mój tak, że spadł na parkiet. Zaśmiałam się i odsunęłam, by na niego spojrzeć. Miał na sobie nos klauna, a nadal wyglądał uroczo. - Czy ty się ze mnie śmiejesz, Cameron? – zapytał, puszczając mi oczko. Ścisnęłam jego nos klauna i ściągnęłam go z jego twarzy. - Ach, dużo lepiej. Teraz faktycznie mogę znowu zobaczyć mojego narzeczonego. Grayson ściągnął również moją ozdobę z nosa. - Olśniewająca. – powiedział z uśmiechem. - Czy wasza dwójka może przestać być taka urocza? – zapytała Brooklyn, uderzając żartobliwie biodrem w moje biodro. – Jason i ja musimy odbębnić swój pierwszy taniec. - Tak, tak. – Uśmiechnęłam się i ściągnęłam z parkietu Graysona. Główne światła przygasły i reflektory zostały skierowane na parę młodą, kiedy ci zabierali swoje pozycje. Jason objął Brooklyn w talii, a ona wtuliła się w niego i położyła głowę na jego piersi. Obok nich, w powietrzu, aż iskrzyła się miłość. Powolna piosenka jazzowa poleciała z głośników, a DJ ogłosił, że Brooklyn i Jason zatańczą swój pierwszy taniec jako małżeństwo. - Nie zapomnij, że twoja mama chciała, żebyśmy jutro przyszli na obiad. – przypomniałam Graysonowi, kiedy nowożeńcy powoli sunęli po parkiecie. - To cud, że w ogóle chce, żebym ja też przyszedł. Ostatnio tylko ty ją interesujesz. – zażartował, ściskając mnie w pasie. - To dlatego, że odpisuję na jej wiadomości o wiele szybciej, niż ty! Nie wspomniałam o fakcie, że Grayson nie plotkuje z nią o programie Kawaler do wzięcia. Nie było potrzeby go ranić; i tak oboje wiedzieliśmy, że byłam jej nowym, ulubionym dzieckiem (albo przyszłym dzieckiem). - Tak, tak. – wymamrotał, trącając nosem moje włosy. - Myślisz, że ktokolwiek zauważył, że Brooklyn pije sok musujący, a nie szampana? – zapytałam, kiedy zwróciliśmy uwagę z powrotem na młodą parę. - Niee. Nikt niczego nie podejrzewa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 237

Uśmiechnęłam się. Zaledwie dwa tygodnie wcześniej Brooklyn dowiedziała się, że jest w ciąży. Wieści wciąż były świeże, a skoro paparazzi wisieli jej nad głową, chciała utrzymać to w tajemnicy tak długo, jak będzie to możliwe. Oparłam się o Graysona i pozwoliłam mu siebie trzymać, kiedy obserwowałam, jak moja siostra tańczy ze swoim mężem i ojcem jej dziecka. - Musimy wybrać piosenkę na nasz pierwszy taniec. – powiedziałam, przechylając głowę, by na niego spojrzeć. Odpowiedział bez zastanowienia. - „You shook me all night long”, AC/DC. Zaśmiałam się. - Ta, jasne. Chyba śnisz. Spojrzał na mnie i przez chwilę tak staliśmy, wpatrując się w siebie. W końcu się uśmiechnął i kiwnął głową. - Tak. Chyba naprawdę śnię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 238

Koniec.

Tylko żartowałam…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 239

Jeszcze więcej epilogu!

Grayson i ja udaliśmy się na nasz miesiąc miodowy do Paryża. Spędziliśmy trzy dni w hotelu w pobliżu wieży Eiffla i każdego popołudnia spacerowaliśmy wokół konstrukcji. Była tam ławka, na której siadałam każdego dnia – na której kiedyś marzyłam o tym, żeby Grayson przyleciał do Francji i mnie odnalazł. Pokazałam mu ją i codziennie na niej przesiadywaliśmy, rozmawiając i obserwując ludzi. ostatniego dnia Grayson ukradkiem wyrył na niej nasze inicjały. Powiedział mi, że w ten sposób cząstka mnie zawsze będzie w Mieście Świateł. Brooklyn urodziła córeczkę imieniem Jillian, a ja, oczywiście, kupiłam dla niej dla żartu malutką gitarę. Ale kogo my oszykujemy? Ten dzieciak nauczy się na niej grać, zanim zacznie chodzić. Zbudowanie parku według mojego projektu zajęło dwa lata i kiedy budowa została ukończona, całe miasto zostało zaproszone na uroczyste otwarcie. Sprzedawcy żywności poustawiali się wzdłuż boiska do koszykówki, a lokalne kino ustawiło wielki, zewnętrzny ekran, który uruchamiano po zachodzie słońca. Dokładnie tak to sobie wyobrażałam. Grayson zmniejszył swoją działalność po tym, jak dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem. Myślałam, że ciężko będzie mu to zrobić – w końcu Cole Designs było jego pierwszą miłością – ale w rzeczywistości to on to zasugerował. Większość swoich miejsc pracy oddał innym firmom w swoim okręgu, a my razem projektowaliśmy w duecie. Wraz z kilkoma stażystami, asystentem i kierownikiem biura, stwarzaliśmy trzy lub cztery projekty wysokiej klasy na rok. Pierwszym był projekt naszego domu – w którym potrzeba było pokoju dla naszego syna, Caidena, kiedy w końcu się do niego wprowadziliśmy. W tamtych dniach życie mijało szybko, ale nie czułam potrzeby, by się spakować i uciekać – nie tak, jak kiedyś – ale dlaczego miałabym to robić? Wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam, miałam pod jednym dachem, wszystko czekało na mnie pod koniec każdego dnia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 240