Rudnicka Olga - Martwe Jezioro - 01. Martwe Jezioro

Copyright© Olga Rudnicka, 2008 All rights reserved Projekt okładki Paweł Panczakiewicz Zdjęcia na okładce Istockphoto.com Redaktor prowadzący Marek Włodarski Redakcja Anna Matysiak Redakcja techniczna Elżbieta Urbańska Korekta Grażyna Nawrocka Bronisława Dziedzic-Wesołowska Łamanie Ewa Wójcik ISBN 978-83-7839-341-2 Warszawa 2009 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7 www.proszynski.pl

CZĘŚĆ I

Beata Rostowska, stojąc przed drzwiami biura detektywistycznego, biła się z myślami. Dobrze znała agencję Knap & Wspólnicy. Firma, w której pracowała, często korzystała z jej usług. Radosław Knap zajmował się wykrywaniem oszustw finansowych, wyszukiwaniem ukrytego majątku oraz rozwiązywaniem podobnych spraw. Beata przyszła dziś w sprawie prywatnej. Miała nadzieję, że nawet jeśli Knap nie zainteresuje się jej przypadkiem, to może poleci inną wiarygodną agencję, która nie będzie zwodzić jej miesiącami i wyciągać pieniędzy za rzekome postępy. Problem, który ją nurtował, wymagał rozwiązania, a nie użerania się z niekompetentnymi osobami.

Knap ze współczuciem przyglądał się siedzącej naprzeciwko młodej kobiecie. Sprawa była standardowa, co wcale nie znaczy, że prosta, zwłaszcza dla osoby bezpośrednio zainteresowanej. - Jest pani pewna? - Czego? - Beata zmarszczyła brwi. - Informacji, które panu przekazałam? - Nie. Domyślam się, że co do faktów nie ma wątpliwości. Inaczej by tu pani nie było. Pytam, czy jest pani pewna, że chce zaczynać tę sprawę? - To nie ja ją zaczęłam. Ktoś zrobił to za mnie, i to jeszcze przed moim urodzeniem. Ja tylko chcę znać prawdę. - Rozumiem, ale powiedzenie, że prawda wyzwala, nie zawsze się sprawdza. - Proszę po prostu powiedzieć, czy może mi pan pomóc? - Beata nie zamierzała wdawać się w dywagacje filozoficzne. Referując przed chwilą całą historię Knapowi, upewniła się tylko w swoim postanowieniu. Nienawidziła kłamstwa i hipokryzji, bo zbyt długo żyła w takim świecie. Chciała uwolnić się od przeszłości, ale najpierw musiała ją naprawdę poznać. - Nie mogę wziąć tej sprawy. To nie moja działka. - Rozumiem... Jestem panu wdzięczna za poświęcony czas. - Beata wstała. - Czy mógłby mi pan wyświadczyć uprzejmość i polecić... - Jakie to młode pokolenie niecierpliwe - uśmiechnął się Knap. - Proszę pozwolić mi skończyć. Wspólnicy w nazwie firmy nie wzięło się znikąd. Mój współpracownik przyjmie tę sprawę. Mamy mały podział rodzajowy, poza tym jest młodszy i woli pracę w terenie. Ja już, niestety, preferuję ciepłe kapcie i wygodny fotel. - Co pozwala panu osiągać niebywałe rezultaty. - Opadła z ulgą na fotel. Knap był rzetelny i uczciwy. Podejrzewała, a raczej miała nadzieję, że wspólnik odznacza się tymi samymi cechami.

Beata przyglądała się uważnie mężczyźnie, którego sekretarka wprowadziła do gabinetu. Wysoki, szczupły, krótko ostrzyżony brunet sprawiał przyjemne wrażenie. Knap zapewniał, że wspólnik jest synem jego przyjaciela, z którym przez lata prowadził biuro. Przemek Macierzak odziedziczył udziały w spółce, ale nie to przesądzało o jego kwalifikacjach. Pracował dziesięć lat w policji w wydziale kryminalnym. Zrezygnował po szczególnie brutalnej sprawie zabójstwa dziecka. Nie potrafił już odnaleźć się w tej pracy i zaczął pomagać ojcu, zaraz po

tym jak uzyskał licencję prywatnego detektywa. Był godny zaufania i dyskretny. Knap krótko zreferował sprawę wspólnikowi. - W pierwszej kolejności w takich sytuacjach sprawdzamy możliwość adopcji, ale takie informacje może pani uzyskać sama. Nie musi pani korzystać z usług biura. -Macierzak próbował zniechęcić przyszłą klientkę. - Wiem. Nie mam na to jednak czasu, nie mam też ochoty na tę całą biurokrację. Wolałabym, żeby pan się tym zajął. - Beata była zdecydowana. Nie znała wprawdzie wspólnika Knapa, ale robił dobre wrażenie, poza tym inne biuro nie wchodziło w grę... Tutaj znała zleceniobiorcę, w innej sytuacji musiałaby zaufać nieznanej firmie, a zaufanie przychodziło jej z trudem. - Dobrze. Nasz prawnik przygotuje odpowiednie dokumenty. Proszę mi tylko powiedzieć, czy jeśli się okaże, że nie jest pani dzieckiem adoptowanym, życzy pani sobie dalszego prowadzenia sprawy? - Oczywiście. Chcę poznać prawdę. - To może nie być takie proste. Jeśli w grę wchodzi zdrada małżeńska, odnalezienie po latach winowajcy może być niemożliwe, zwłaszcza że urodziła się pani, jeśli dobrze zapamiętałem, w Stanach. - Owszem, ale matka była tam tylko pół roku. Do poczęcia musiało dojść w Polsce - oznajmiła beznamiętnym tonem, nie zwracając uwagi na zmieszanie detektywa. Zawsze lubiła nazywać sprawy po imieniu. Krążenie wokół tematu uważała za stratę czasu. - Nie chciałaby pani jeszcze tego przemyśleć? Z doświadczenia wiem, że takie sprawy są trudne, burzą życie rodzinne. Powinna pani zdawać sobie sprawę z konsekwencji... - Ja nie mam życia rodzinnego - przerwała mu bezceremonialnie. -I chcę wiedzieć dlaczego. Jestem wdzięczna za troskę, ale nie można zburzyć czegoś, czego nie ma, i czego w zasadzie nigdy nie było. Macierzak przyjął uwagę w milczeniu. Sprawy rodzinne zawsze były trudne. Do biura nie przychodzili ludzie szczęśliwi, lecz zdesperowani.

- Co za dzień - pomyślała Beata, wjeżdżając na parking. Był chłodny październikowy wieczór, światła latarni rozjaśniały mrok, kładąc długie cienie na alejkach parku i płytach chodnikowych. Mieszkała na tym osiedlu od roku razem z przyjaciółką, z którą znały się od czasów studenckich. Miały szczęście. Trzypokojowe lokum udało im się wynająć od starszej pani, która wyjechała do Niemiec do córki. Wolała nie sprzedawać mieszkania, na wypadek gdyby „złota jesień" u córki okryła się patyną albo śniedzią. Beata nie była pewna, który ze szlachetnych metali czym się pokrywa. Zasadniczo chodziło o to, że starsza pani wolała zabezpieczyć sobie tyły, na wypadek gdyby życie za granicą jej nie odpowiadało. Poza tym dodatkowe fundusze z wynajmu stanowiły „kieszonkowe" do skromnej renty, jak zwykła mawiać. To kieszonkowe nie było wcale aż tak małe. Ale w gruncie rzeczy nie miały powodu do narzekań. Kuchnia połączona z pokojem jadalnym, który pełnił zarazem funkcję salonu, wspólna łazienka i dwie niewielkie sypialnie gwarantowały wygodę i poczucie prywatności, czego wprawdzie jej przyjaciółka i współlokatorka nie mogła pojąć i ustawicznie buszowała po jej szafie, a to w poszukiwaniu paska od spodni, a to torebki. Beatę trochę to irytowało, ale zasadniczo nie miała tajemnic, a w szafie nie chowała rozkładających się zwłok. Dopóki Ulka trzymała się z daleka od jej komputera, dokumentów i rzeczy bardziej osobistych niż obuwie czy nowa torebka, wbudowanie sejfu w ścianę nie było konieczne. Beata tak naprawdę dziękowała losowi za przyjaciółkę, która znosiła jej humory i dzieliła się z nią własną rodziną. Czasem aż za bardzo, pomyślała z ironią. Ciekawe, jak długo uda mi się unikać tych nieudolnych prób wyswatania mnie z jej bratem... - zastanawiała się, wyciągając torby z zakupami z bagażnika.

- Do diabła - mruknęła. - Jak mam się z tym zabrać? Nie ma siły, będę musiała obrócić dwa razy. Patrzyła ze zniechęceniem na przeładowaną dokumentami aktówkę, zsuwającą się z ramienia torebkę oraz foliowe reklamówki z zakupami spożywczymi. - Dobry wieczór, sąsiadeczko! - Aż podskoczyła, słysząc za sobą bełkotliwy pijacki glos. - Panie Zenku! - zawołała z wyrzutem. - Nie może pan tak się skradać i ludzi straszyć. - Proszę o... - czknął potężnie, chwiejąc się na nogach - o wybaczenie... Łaskawa sąsiadeczka poratuje w potrzebie? Co? - ciągnął niezrażony potępiającym spojrzeniem dziewczyny. - Da pani piątaka potrzebującemu? - dodał, błagalnym spojrzeniem dając do zrozumienia, że ten potrzebujący to właśnie on. - Panie Zenku... - powiedziała z wyrzutem, patrząc karcąco. - Nie wstyd panu? Pije pan, żebrze i jeszcze straszy ludzi. Ładnie to tak? - Patrzyła surowo na niewysokiego mężczyznę, wiecznie mającego problemy z utrzymaniem pionowej postawy. - Ładnie to może nie. - Pan Zenek zgodził się z opinią sąsiadki, co wcale nie znaczyło, że zamierzał odpuścić. -Ale swój honor mam i wcale nie że... że... wołam o piątaka za darmola - wyjąkał po chwili z wyraźnym trudem. - Ja sąsiadeczce pomogę z tymi torebkami. Pod same drzwi zaniosę, to będzie... - znów czknął ...uczciwie zapracowane. Pan Zenek był w gruncie rzeczy nieszkodliwym pijakiem, ale jego żona nie miała z nim lekko - już od kilku lat samodzielnie utrzymywała ich oboje, dorabiając szyciem do skromnej renty. -To jak będzie, sąsiadeczko? Bo koledzy czekają... - Pan Zenek uznał za stosowne przypomnieć o sobie zamyślonej dziewczynie. - Dobrze, dobrze - zgodziła się z westchnieniem. - Ale tylko do klatki. Ze schodami sobie poradzę. - Ale ja pod same drzwi mieszkanka mogę zanieść -zaoferował się rycersko. - Tak, panie Zenku. Tylko kto zaniesie pana? - Z ubolewaniem pokręciła głową, żywiąc uzasadnione podejrzenie, że schody dla pana Zenka to aktualnie przeszkoda nie do pokonania. - Do klatki wystarczy - powiedziała stanowczo. - Bo ja zawsze mówiłem - pan Zenek tylko dzięki torbom zachowywał pion - że z pani to dobra kobieta, nie to, co moja żona, świeć Panie nad jej duszą... - Ależ panie Zenku! - Beata aż zatrzymała się ze zdumienia na środku parkingu. - Przecież pana - Owszem - zgodził się pan Zenek. - Ale to zła kobieta i muszę modlić się za jej duszę już teraz. Beata parsknęła śmiechem. Pijak był uciążliwy jak rzep i trudno było się go pozbyć, ale nie można było go nie lubić. Podobno rozpił się dopiero kilka lat temu, kiedy najstarsza córka zginęła w wypadku samochodowym, co wcale nie znaczy, że wcześniej stronił od kieliszka. - Panie Zenku, nie powinien pan tyle pić - westchnęła, zdając sobie sprawę, że żadne napomnienia nie pomogą, zwłaszcza że sama właśnie zgodziła się wspomóc jego nałóg. - Dziękuję za pomoc powiedziała, otwierając drzwi prowadzące do wnętrza budynku. - Proszę tu położyć. Dalej sama sobie poradzę albo poproszę koleżankę, to zejdzie... Już daję tego piątaka... - Dziękuję, sąsiadeczko, dziękuję - zaczął się kłaniać, próbując niezdarnie pocałować w rękę Beatę, która pośpiesznie zaczęła podnosić torby, chcąc uniknąć śliniącego się ze szczęścia sąsiada. - I proszę pozdrowić koleżankę - perorował pan Zenek. - Proszę powiedzieć, że tylko słowo... tylko słowo - zająknął się z wrażenia - a ja tu na kolana padnę... i... - Tak, tak. Wierzę panu. Na pewno powtórzę. Ale proszę... - Beata próbowała zakończyć tę rozmowę. -Koledzy na pana czekają - rzuciła desperacko, w nadziei że wreszcie uda jej się uwolnić od niechcianego towarzystwa. - Aaa... koledzy to rzecz święta - wymamrotał, odwrócił się gwałtownie i chwiejąc się na nogach, pomaszerował w stronę parku. -I w tym problem - mruknęła Beata, wzdychając z ulgą. - Koledzy - prychnęła. Wszyscy do AA

powinni trafić, i to najlepiej w pasach, pomyślała. -Jestem! - krzyknęła, opierając się ciężko o drzwi, które na szczęście zatrzasnęły się same. Pomóż mi z tymi torbami, bo już tracę czucie w palcach! Ula wynurzyła się z kuchni w kucharskim fartuchu, spoglądając z wyrzutem na spoconą i zaczerwienioną przyjaciółkę. - Nareszcie - powiedziała, biorąc torby i maszerując energicznie do kuchni. - Już myślałam, że wystawili cię w sklepie jako eksponat... Miałaś ciężki dzień w pracy? -spytała z nagłym przypływem współczucia, widząc pośród zakupów swoje ulubione chipsy serowe. - Mało powiedziane - westchnęła Beata, niosąc resztę pozostawionych pod drzwiami reklamówek. Aktówkę, torebkę i buty porzuciła w przedpokoju. - Mamy nowego klienta - kontynuowała, wchodząc do kuchni i stawiając torby na stole. - Chce kupić spółkę w likwidacji, ale w papierach jest taki bałagan, że nikt nie może dojść, co to właściwie za twór i do czego służy. Rzucili nam to dzisiaj, chociaż właściwie powinnam powiedzieć, że rzucili mnie na pożarcie. Czuję się, jakby ktoś mnie znokautował. - Nie ma sposobu, żeby to jakoś bezproblemowo załatwić? - Oczywiście, że jest. Rozpalić wielkie ognisko - kąśliwie rzuciła Beata, patrząc na przyjaciółkę z dezaprobatą. - Gdyby to było takie proste, nie potrzebowałby firmy doradczej... - Fakt, to było głupie pytanie - zgodziła się radośnie Ulka, dobrawszy się do chipsów. Chrupiąc głośno, rzuciła mimochodem: - Powinnaś przejrzeć pocztę. Przyszło do ciebie coś z domu. Na pewno jakieś dobre wiadomości. Beata popatrzyła ze zmarszczonymi brwiami na Ulkę i spytała podejrzliwie: - Skąd pomysł, że to dobre wiadomości? - No wiesz?! - obruszyła się przyjaciółka. - Nie otwieram przecież twojej poczty! Nie patrz na mnie, jakbym popełniła zbrodnię stulecia! Beata wzięła koperty leżące na stoliku i zaczęła je powoli przeglądać. W większości były to rachunki, czyli ulubiona korespondencja wszystkich ciężko pracujących ludzi, z wyjątkiem jednej kredowej koperty. Patrzyła na nią w milczeniu. Od dwóch lat nie miała żadnych wiadomości z domu. Wyrzucili ją ostatecznie ze swojego życia i niewątpliwie z ulgą odnotowali fakt, że nie starała się do niego wrócić. W takiej sytuacji to nie mogły być dobre wiadomości. - Ciekawe, skąd mieli adres? - mruknęła cicho, nie mogąc się zdecydować na otwarcie koperty. - Na co czekasz? - niecierpliwiła się Ulka. - Dlaczego nie otwierasz? - Dziwię się, że ty jeszcze tego nie zrobiłaś... - rzuciła cierpką uwagę Beata, cały czas przyglądając się kopercie. - Tajemnicę korespondencji akurat potrafię uszanować! - oburzyła się przyjaciółka. Beata popatrzyła na nią i uśmiechnęła się lekko. - A mam ci przypomnieć, jak... - To się nie liczy. - Z poczuciem winy Ulka wróciła do kuchenki i zaczęła energicznie mieszać porzucony sos, który mimo jej wysiłków miał co najmniej dziwną konsystencję i zapach. - To był wypadek przy pracy... - dodała obronnym tonem. -Jasne. Powiedzmy, że przyjęłam do wiadomości. - Beata usiadła przy stole, obracając w dłoniach kopertę. Jeśli ją otworzy, treść zmusi ją do reakcji, nie będzie mogła udawać, że nic nie było w środku. Jeśli jej nie otworzy, wciąż będzie się zastanawiać, co mogła zawierać. Dalej, idiotko!, ponagliła się w myślach. Nie bądź tchórzem... - Co nie znaczy, że mnie nie korciło, rzecz jasna. -Głos Uli wyrwał ją z zamyślenia. - Ale możesz być pewna, że potrafię uszanować uczucia mojej najlepszej przyjaciółki i... Jeszcze tego nie otworzyłaś? - spytała zdumiona, odwracając się od kuchenki. - Zastanawiam się, skąd mają adres. Mieszkam tu dopiero od roku, a z nimi nie kontaktuję się od

dwóch lat. Nie wysyłam kartek, nie dzwonię, nie składam wizyt. - No właśnie! - triumfalnie oznajmiła Ulka. - Jednak zależy im na kontakcie z tobą. Po co inaczej zadawaliby sobie tyle trudu? - Właśnie, po co? - Beata nie podzielała entuzjazmu Uli. - Jak nie otworzysz, to się nie dowiesz. - Przyjaciółka usiadła naprzeciwko i wymierzyła w nią drewnianą łychą. - No dalej... Otwieraj albo ja to zrobię! Beata przez chwilę przyglądała się Ulce. Niska, okrągła blondyneczka, wiecznie wesoła, podskakiwała teraz na krześle z niecierpliwości i nieukrywanej ciekawości. Beata rozcięła kopertę długim paznokciem. Przez chwilę wpatrywała się z niedowierzaniem w zawartość. Po chwili niedowierzanie zaczął zastępować narastający gniew. Zaproszenie na ślub na sztywnym kredowym papierze z wykaligrafowanymi złotymi literami było jak cios w policzek! -I co? I co? - niecierpliwiła się Ulka, widząc zmarszczone brwi i nagłą bladość twarzy Beaty. - Pieprzona suka! - warknęła Beata, ze złością rzucając list na stół. - Wysoki sądzie, jestem niewinna! - zawołała Ulka, unosząc dłonie do góry, nadal trzymając drewnianą łychę wycelowaną teraz w sufit. - Cokolwiek się stało... - To nie do ciebie! - Beata zerwała się gwałtownie i zaczęła szperać po szafkach, z trzaskiem otwierając i zamykając drzwiczki. - Powiesz mi, o co chodzi? - Ulka przestraszyła się nagłym wzburzeniem zwykle opanowanej współlokatorki. - Anka zaprosiła mnie na ślub! - Beata usiłowała domknąć kolanem zacinającą się szufladę. - Swój? - Oczywiście, że swój! - Rozdrażniona Beata spojrzała na nią jak na idiotkę. Przyjaciółka czasami zadawała co najmniej dziwne pytania. - OK, skoro kwestia ślubu to taka drażliwa sprawa, daję słowo, że na swój cię nie zaproszę. - Ulka próbowała rozładować nastrój. - Co ty...! - Beata żachnęła się. Ulka patrzyła na nią z lekkim uśmiechem na ustach. - Przepraszam. Westchnęła ciężko. - Zachowuję się, jakbyś była czemuś winna, a... Zmarszczyła nos. - Chyba coś się pali...? - Boże, sos! - Ulka rzuciła się do garnka. - Wiesz... - powiedziała po chwili - moim zdaniem to miłe. Nie pomyślałaś, że może to zaproszenie to jak wyciągnięcie ręki na zgodę? - Zgodę?! - z niedowierzaniem zapytała Beata. - Jadalne. Prawie - mruknęła do garnka i odwróciwszy się w stronę koleżanki, mówiła, machając łyżką. - Sama pomyśl. Przez tyle lat cisza w eterze. A teraz zaproszenie na ślub... to przecież -ważna uroczystość rodzinna i chcą, żebyś była z nimi. -Jasne, i dlatego wysyłają mi zaproszenie tydzień przed ślubem. Nie dość, że mam potwierdzić przybycie, to jeszcze przybyć z osobą towarzyszącą. O prezencie nie wspominam... - Fakt, termin niezbyt fortunny. Ale przecież sama przed chwilą powiedziałaś, że nie mieli adresu. Ustalenie musiało trochę potrwać. Może to dlatego? Czego ty właściwie szukasz? - popatrzyła na Beatę grzebiącą w lodówce. - Ja? - odwróciła się. - Niczego. A coś zginęło? - Tak. Zdrowy rozsądek. Ale nie przejmuj się. To problem globalny. Wyciągnij talerze. Zaraz będzie kolacja. Albo nie... lepiej usiądź. Ja wyciągnę talerze. - Ula krzątała się po kuchni. Beata posłusznie usiadła i zapatrzyła się tępo w przestrzeń. Dopiero po chwili dotarł do niej bezruch przyjaciółki, która zastygła nad kuchenką. - Coś się stało? Ulka odwróciła się z rozpaczą na twarzy.

- Zapomniałam o makaronie! -Co? - Zapomniałam wstawić makaron! Mamy sos, a nie mamy makaronu! Ryżu!... Niczego! Beata przyglądała jej się chwilę z niedowierzaniem. Rozpacz w głosie Ulki brzmiała porażająco, jakby przed chwilą dowiedziała się, że zaprzestano produkcji serowych chipsów. Po chwili parsknęła śmiechem. - Zamiast spaghetti... przypalony sos bez makaronu? Cóż za wyborne danie! - To wcale nie jest śmieszne - obruszyła się Ulka. -Po pierwsze, sos wcale nie jest przypalony, a jeśli nawet, to w stopniu minimalnym. A po drugie... każdemu może się zdarzyć... - Może, ale zdarzyło się tobie. I to nie pierwszy raz. Zresztą, jak można przypalić sos tylko trochę?! - zaśmiewała się Beata. - Jeśli zrobiłaś to specjalnie, żeby poprawić mi humor... - Co będziemy jadły? - Ulka nie podzielała rozbawienia przyjaciółki. - Kupiłam bagietki. Będą akurat do minimalnie przypalonego sosu. - Jest przypalony - westchnęła ciężko. -I to wcale nie minimalnie... Nie ma co ściemniać. - Ulka pociągnęła nosem. - Nie szkodzi. Umieram z głodu, zjem wszystko. Przez ten list zupełnie o tym zapomniałam. - Racja. Zresztą jadłyśmy gorsze rzeczy. Pamiętasz te koszmarne zupki chińskie? Były super, dopóki nie nauczyłyśmy się trochę gotować. Potem mogłam się tylko zastanawiać, jakim cudem dałyśmy radę to wcinać?! Dobra, dobra, już się zamykam. Jak ty ze mną wytrzymujesz? - Z trudem - z miną cierpiętnicy odparła Beata. - Ale moja babcia cierpiała na alzheimera. Jestem przyzwyczajona. - Bardzo śmieszne - z ustami pełnymi chipsów wymamrotała Ulka. - Poza tym ty nie masz babci... Swoją drogą to świetna kuracja odchudzająca. Tracisz apetyt na myśl o rodzinie. Mogłybyśmy to opatentować. Patrzysz na tort z bitą śmietaną i migdałami... - rozmarzyła się Ulka -a tu nic. Uśmiechasz się i odchodzisz z godnością... - Proszę cię... - zaśmiała się Beata. - Jedzmy. - Jak sobie życzysz, choć uprzedzam, że jeszcze nie skończyłam. Ale ważne, że wreszcie się śmiejesz - cieszyła się Ulka. - Muszę... Śmiech to moja jedyna obrona przed obłędem. Muszę się zastanowić nad tym wyjazdem - wróciła do tematu. - Fakt. I to szybko. Przecież jest jeszcze kwestia urlopu, prezentu... to znaczy jeśli się zdecydujesz poprawiła się szybko. - Wiesz, jak wygląda sytuacja - znów nachmurzyła się Beata, ale nie przerwała jedzenia, co było dobrym znakiem, że emocje opadły. - Wiem tylko to, co mi powiedziałaś, a nie było tego wiele - indagowała uparcie Ulka. - Nie mogą być aż tak źli... - Mogą - z przekonaniem odparła Beata. - A nawet jeszcze gorsi. Proszę cię, nie rozmawiajmy teraz o tym, dobrze? Ula serdecznie współczuła koleżance, ale nie byłaby sobą, gdyby nie spróbowała znowu podjąć tematu. - To, co Ania zrobiła, było podłe, to fakt, ale dwa lata to chyba wystarczająco dużo czasu na... - Na co? - przerwała jej. - Na przedawnienie? Ona nie ukradła mi szminki z torebki, tylko przespała się z moim chłopakiem, z którym byłam prawie trzy lata! - Nie mówię, że masz zapomnieć. Ale mogłabyś jej wybaczyć... - Nie zamierzam - stanowczo oznajmiła Beata. - Przykro mi, jeśli czujesz się rozczarowana, ale widocznie jestem zawzięta i pamiętliwa. Bogu dzięki nie jestem mściwa! A to, co się stało, to była przysłowiowa kropla...! - I tak uważam, że powinnaś przyjąć tę gałązkę oliwną... A Robert to był zwykły dupek!

- Może i tak, ale mój! Własny, prywatny, a nie publiczny. I nie mam żalu do niego, tylko do niej! - Nie rozumiem - zdziwiła się. - Jemu wybaczyłaś, a siostrze nie? - Jego mam gdzieś, ale to moja siostra, na miłość boską! I tu nie chodzi o wybaczenie - westchnęła ciężko. - My się wtedy rozstaliśmy. Robert mi się oświadczył, a ja się nie zgodziłam. Wściekł się. Powiedział, że albo ślub, albo nic. Więc powiedziałam... nic. De facto nie była to zdrada, i nie obchodzą mnie jego pobudki, czy chciał mnie ukarać, czy był zwykłym dupkiem korzystającym z okazji, bo to nie ma dla mnie znaczenia. Ale Anka nie wiedziała o zerwaniu. Chciała mnie zranić... Wbiła mi nóż w plecy z uśmiechem na twarzy, i to nie jest metafora. - Nie wiedziałam. - Ulka była zbulwersowana. - Ale dlaczego odwróciłaś się od całej rodziny? -To oni odwrócili się ode mnie. Powiedziała im, że ją napastował. I - podniosła rękę, gdy Ulka chciała jej przerwać - zanim zapytasz, kłamała. Jestem pewna, bo przyłapałam ich na finiszu, że się tak wyrażę. Nie mam, niestety, żadnych wątpliwości, które mogłabym rozstrzygnąć na jej korzyść. Tak to mówicie wy, prawnicy, zgadza się? Jakby tego było mało, rodzice oznajmili, że zawsze miałam plebejskie skłonności i zadawałam się z hołotą. Nie pozwolą, żebym plugawiła - to cytat - ich dom i nie jestem tam mile widziana. - Beatko, rozumiem, ale to twoja jedyna rodzina. Minęło dużo czasu. Wiele mogło się zmienić... -T...ak... mojej mamie wyrosły rogi, a ojcu ogon. Teraz już nie będę miała wątpliwości co do swojego pochodzenia. - Boże, jaka ty jesteś złośliwa - westchnęła Ulka. -Ale skoro już o tym wspomniałaś, to ten detektyw się odezwał? - Nie, ale to musi potrwać, minął niecały miesiąc, od kiedy przyjęli zlecenie. Nie oczekuję cudów... - Wiesz... strata pieniędzy moim zdaniem, gdyby ktoś mnie pytał o zdanie oczywiście, ale nikt nie pyta... zaraz, zaraz... - przerwała swoją przemowę Ulka. - Chyba się zaplątałam... co to ja chciałam... no właśnie, nadal nie wiem, skąd ten pomysł, że nie jesteś ich rodzonym dzieckiem? To, że mieliście konflikty, to jeszcze nic nie znaczy. - Na potrzeby dyskusji przyjmijmy, że to moje urojenia, dobrze? - A dlaczego ich po prostu nie zapytasz? Skoro i tak jedziesz... - Świetny pomysł, doprawdy - zauważyła z sarkazmem. - Mamo, tato, gdzie jest bocian, który mnie przyniósł? Mam do niego parę pytań. I nie powiedziałam, że pojadę - zastrzegła. - Nie próbuj na mnie swoich sztuczek. - Dobrze, dobrze. Poddaję się. Zrobisz, jak będziesz chciała. Ale uważam, że skoro masz wątpliwości, tym bardziej powinnaś jechać, przejrzeć dokumenty rodzinne... - spojrzała wyczekująco. -Jesteś pewna, że to nie ty skusiłaś Ewę w raju? -uśmiechnęła się Beata. - Ja? Nigdy! Co najwyżej mogłabym skusić Adama... A skoro mowa o mężczyznach... Mój brat z chęcią by ci towarzyszył - wykrzyknęła radośnie. - Chyba nie pojedziesz sama?! - Wiedziałam. - Beata wstała i włączyła ekspres. -Znowu to samo! Dlaczego uparłaś się, żeby wyswatać mnie ze swoim bratem? - Macie podobne poczucie humoru i w ogóle. Ładna para by z was była... - Ula, kochanie, wierzę, że Jacek jest OK, ale czy nie mogłaby się o tym przekonać jakaś miła dziewczyna? Skoro jest taki wspaniały, na pewno będzie miał wzięcie. - Ty jesteś miła dziewczyna. Przeważnie - poprawiła się. - No dobrze! Czasami jesteś miła, ale Jacek mówi, że dziewczyna powinna być interesująca, bo jak już będzie stara i brzydka i seks nie będzie ich już kręcił, to byłoby miło, gdyby mieli sobie coś do powiedzenia! - Skoro Jacek tak mówi. - Beata z trudem ukryła uśmiech. - Właśnie tak. A ty jesteś i ładna, i interesująca, i nie waż się śmiać z mojego brata, i mogę ci pożyczyć sukienkę - jednym tchem wyrzuciła z siebie Ulka. - Wiesz którą, tę wiśniową, co ci się tak podobała...

- Muszę przyznać, że twoja strategia marketingowa powala mnie na kolana. Minęłaś się z powołaniem. Powinnaś pracować w reklamie, a nie zajmować się prawem autorskim. Dorzuć do tego pantofelki, torebkę i swoich rodziców, a na pewno się dogadamy - przekomarzała się Beata, nalewając kawę do filiżanek. - Rodziców nie oddam. Ale możemy cię adoptować, chcesz? - Już mnie adoptowaliście - stwierdziła. -I - dodała z powagą - to najlepsza rzecz, jaka mnie mogła spotkać... Nie mam nawet kota... - To akurat kwestia dyskusyjna - ze złośliwym rozbawieniem skwitowała Ulka. - Jedz! Beata przyglądała się chwilę koleżance. Poznały się na imprezie studenckiej, i od tej pory przyjaźniły. Ulka studiowała prawo, kierunek - jak twierdziła - dla osób bez szczególnych talentów i zainteresowań, a Beata ekonomię. Po ukończeniu studiów pięć lat temu wynajęły wspólnie mieszkanie na obrzeżach miasta. Tutaj też przeniosły się wspólnie, zarobki wprawdzie pozwoliłyby im na samodzielne mieszkanie, ale czuły się jak siostry. Beacie dobrze mieszkało się z przyjaciółką. Zastanawiała się, czy wtajemniczać ją w szczegóły. Dziewczyna pochodziła z dużej rodziny, pełnej ciotek, wujków. W jej domu wciąż było gwarno i wesoło. Czy mogła zrozumieć, co to znaczy wychowywać się w domu, w którym jedyne ciepło można było otrzymać od grzejników elektrycznych? Zdrada siostry i stanowisko rodziców tylko ugruntowały przekonanie, że oni po prostu jej nie chcą. Więc skąd to zaproszenie? Beata bała się potraktować je jako przejaw uświadomionej z opóźnieniem miłości. Jej analityczny umysł podejrzewał ukryte motywy, ale na razie nie potrafiła znaleźć żadnego logicznego argumentu na potwierdzenie swoich podejrzeń... - Masz pozdrowienia - przypomniało się nagle Beacie. - Od? - Ulka spojrzała na nią pytająco, zadowolona, że Beata przerwała, sądząc po minie, ponure rozmyślania. - Od swojego stałego absztyfikanta, oczywiście. - N....ieee... - jęknęła przeciągle Ulka. - Pan Zenek? Uwierzysz, że nie dalej jak trzy dni temu mi się oświadczył? - Wierzę - roześmiała się Beata. - Dzisiaj ponowił propozycję. Muszę przyznać, że jest dość stały w uczuciach. - Daj spokój, kocha mnie tylko wtedy, gdy jest pijany. - On wciąż jest pijany, więc może to gwarancja trwałego uczucia? - ironizowała Beata. - Śmiej się, śmiej. - Ulka ostrzegawczo podniosła palec. - Ale dzisiaj twoja kolej na sprzątanie. Ja gotowałam. - Skoro tak twierdzisz. - Włożyła filiżankę do zmywarki. - Przepraszam cię, ale wezmę prysznic i dopiero posprzątam, OK? - OK, ale pamiętaj, że jutro ty gotujesz. -I obie powinnyśmy być za to wdzięczne losowi. -Beata uchyliła się zgrabnie przed nadlatującą ścierką.

Ulka w zamyśleniu zaczęła sprzątać naczynia i układać je w zmywarce. Z odrazą spojrzała na przypalony garnek, nie pierwszy w jej karierze kulinarnej. Beata była świetną kucharką, choć nigdy nie stosowała się do przepisów. Jej specjalnością było coś z niczego, a im więcej niczego, tym lepiej. Przyjaciółka była błyskotliwa, precyzyjna - tego zresztą wymagał jej zawód. Była człowiekiem, który woli się dokładnie pomylić, niż z grubsza mieć rację - jak jakiś felietonista określił zawód księgowego. Beata była osobą z dużym poczuciem humoru, lecz paradoksalnie - przeraźliwie samotną. Trudno było się do niej zbliżyć. Miała wielu znajomych, lecz niewielu przyjaciół. Były przyjaciółkami od kilku lat, ale nawet jej nie udało przedrzeć się przez ten pancerz. - Jak można

kogoś znać tak dobrze, a zarazem tak mało o nim wiedzieć? - zastanawiała się Ulka. - Może pomysł wyswatania Beaty i Jacka nie jest tak dobry, jak jej się początkowo zdawało? - Zawzięcie szorowała garnek. - Może Beata ma rację? Może Jacek powinien sobie znaleźć jakąś miłą dziewczynę? Bzdury! Beata jest sympatyczną i pogodną osobą, nawet jeśli sama o tym nie wie. Tym bardziej powinna jechać na ten ślub i zakończyć sprawy rodzinne w taki czy inny sposób, a jeśli ten detektyw pomoże to daj mu Boże zdrowie i uchowaj od wszelkiego złego. Ulka była przekonana, że Beata nie powiedziała jej wszystkiego. Widziała tęsknotę w oczach przyjaciółki podczas wszystkich świąt, które spędzała z jej rodziną. - Tak - powiedziała zdecydowanie. - Beata i Jacek to świetny pomysł.

Beata zapamiętale szorowała się pod prysznicem, jakby chciała zedrzeć z siebie nie tylko skórę, ale i przeszłość. Co za tupet! - myślała ze złością. Po tym wszystkim... Żadnego listu. Żadnego przepraszam. Tylko zwykłe zaproszenie, jakie wysyła się komuś obcemu. Ta bezosobowość i chłód były charakterystyczne dla jej rodziny, ale tym bardziej upewniała się w przekonaniu, że samo zaproszenie stanowiło tylko pretekst, żeby zwabić ją do domu i uśpić jej czujność... Jezus Maria! Oparła głowę o ścianę, pozwalając, by gorąca woda spływała jej jeszcze chwilę po plecach, zanim wyszła z kabiny. Przecież nie wybieram się na wojnę! Może to ze mną jest coś nie tak? - myślała. Zawsze doszukuję się ukrytych motywacji, podtekstów... To moi rodzice. A przynajmniej jedno z nich. Szarpnęła włosy szczotką, kierując na nie strumień gorącego powietrza suszarki. - No tak westchnęła ciężko, patrząc w lustro. - Nie nałożyłam odżywki. Siano. Trudno, na konkurs piękności się nie wybieram. Narzuciła na ramiona szlafrok i przeszła do pokoju. Włączyła komputer. - Nie pomyślała - to nie jest gałązka oliwna. Zapomnieli o mnie, gdy tylko drzwi zamknęły się za moimi plecami.

Beata zaciekle uderzała palcami w klawiaturę, gdy Ulka weszła z lodami. - Wiem, wiem... Mogłaś uprawiać dziki seks z Bradem Pittem, a ja wchodzę bez pukania, nie szanując twojej prywatności. - Ulka upomniała się sama i manewrując tacą, biodrem zatrzasnęła za sobą drzwi. - Ale mam coś, co misie lubią najbardziej... - Tygryski - poprawiła ją Beata, nie odrywając wzroku od ekranu, na którym jakaś postać w długiej sukni walczyła ze złotym smokiem. - Może i tygryski - zgodziła się Ulka, siadając wygodnie na łóżku, co w jej wykonaniu oznaczało utworzenie pagórka z poduszek i kołdry, ubicie pięścią i szereg innych działań, którym Beata była zdecydowanie przeciwna, gdyż wymagały potem gruntownego ścielenia łóżka, nieraz poprzedzonego solidnym odkurzaniem, w zależności od tego, co przyjaciółka przyniosła ze sobą na tacy. Tym razem Beacie nawet nie chciało się komentować stanu pościeli, o jej taktownym milczeniu przesądził fakt, iż to ona miała sprzątać po posiłku, a nie Ula, która ją właśnie wyręczyła. No cóż pomyślała. Gdybym była złośliwa powiedziałabym, że jaki posiłek, takie sprzątanie... - Kuchnią nie musisz się kłopotać... - Zadowolona z siebie Ulka maczała chrupki w lodach czekoladowych. - Wiem. Przepraszam. Jestem okropna. Ale to miała być tylko chwila. - Wiem, wiem. Gdy stwierdziłaś, że pora iść do łóżka, bo rano trzeba wcześnie wstać, właśnie zadzwonił budzik... Nigdy nie zapomnę twojej pierwszej nocy przy komputerze i to nie przy pracy. Ulka roześmiała się. Beata uwielbiała gry komputerowe. - Humor ci dopisuje - zauważyła Beata, ograbiając skarbiec pokonanego bagiennego smoka i rozglądając się uważnie za jaszczurzymi ludźmi. - Owszem. Te lody są wspaniałe. Wiele do szczęścia mi nie trzeba. A ty mogłabyś zmienić w końcu

tę grę. Widzę, że grasz wciąż w to samo. Przysięgłabym, że tę scenę widziałam jakiś miesiąc temu, tylko nie nosiłaś wtedy halki. - To nie halka, wariatko! Ostatnio byłam paladynem, a teraz jestem magiem ognia! - Mnichem? Świetny wybór - stwierdziła Ulka. -Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę twoje bogate życie towarzyskie... - Dowcip ci się wyostrzył - zauważyła Beata. - Ale nic z tego. Nie umówię się na randkę z twoim bratem. - A co masz mu do zarzucenia? - Poza tym, że jest z tobą spokrewniony? Zupełnie nic. - A kiedy ostatnio się z kimś umówiłaś? - Ostatnią uwagę puściła mimo uszu, wolała nie zgłębiać ukrytego sensu. - Jezu! Jesteś jak rottweiler. Jak wbijesz w coś zęby, to nie puścisz - skrzywiła się Beata, nie odrywając wzroku od monitora. Głupio byłoby roztrzaskać się o skały. - Byłam na randce dwa tygodnie temu! - oznajmiła z triumfem, który nie miał nic wspólnego z randką, raczej z tym, co działo się na ekranie. - No dobrze, zapytam inaczej... Kiedy ostatnio umówiłaś się z kimś sensownym? - Nie ma sensownych facetów. Wyjechali do Irlandii. - Przestań - skrzywiła się Ulka, nie mogąc jednak opanować chichotu. - Mówię poważnie. - Beata wzięła do rąk miseczkę z lodami i oblizując łyżeczkę, kontynuowała. Albo są już zajęci, albo na emigracji. A może po prostu mam pecha i umawiam się z dupkami? - Umawiasz się z facetem raz, najwyżej dwa, choć nie mam pojęcia, dlaczego niektórzy dostępują zaszczytu drugiej szansy, skoro i tak ich potem spławiasz... - Po prostu zostajemy przyjaciółmi - przerwała jej Beata. - Nawet jeśli to dupki. - Hmmm... i ty już po pierwszej randce możesz stwierdzić, kto jest kto? - Mogę. - Beata ponownie uruchomiła grę. - To po co druga randka? - Bo jak facet jest nieśmiały, to trzeba mu się przyjrzeć uważniej. Ulka z osłupieniem przyglądała się koleżance. Ale cóż, jeśli może istnieć spiskowa teoria dziejów, to może też istnieć teoria Beaty. - "Właśnie, ale teoria czego?! Randek? Czy dupków? - A Darek? - przypomniała sobie przystojniaka, który też jej się spodobał. - Darek był niezły, nawet ty musisz to przyznać! - Jaki Darek? - próbowała przypomnieć sobie Beata. - No ten od reklamy... podobny do Hugh Jackma-na... - T...aaaak - rozwlekle wycedziła Beata, udając, nieudolnie zresztą, Johna Wayne'a. - I to był jego główny problem. Myślał, że mu to wystarczy... - Jesteś okrutna. - Ulka z udawanym oburzeniem zaczęła wcinać lody Beaty. Upewniwszy się, że nie protestuje, drążyła dalej. - Jacek wprawdzie nie wygląda jak Hugh Jackman... - Poddaję się, naprawdę. - Beata bezradnie rozłożyła ręce. - Obiecuję, że spotkam się z Jackiem... - Naprawdę? - Ulka podskoczyła z radości. - Super! Zaufaj mi. Znam się na facetach, więc... Beata parsknęła śmiechem i zaklęła po chwili pod nosem. - Cholera, zabili mnie! Nie możesz mnie tak rozpraszać! - zawołała. - To moja wina? - oburzyła się Ulka. - Działasz jak magnes na wszystkich nieudaczników, oszustów i naciągaczy. - Beata wybuchnęła, zmieniając temat. - To, że jeszcze nam nikt mebli nie wyniósł, zawdzięczamy tylko temu, że przed wspólnym zamieszkaniem obiecałyśmy sobie nie dawać nikomu kluczy! - Przesadzasz... poza tym teraz jestem grzeczna. Z nikim się nie umawiam i nie robię żadnych innych głupot.

- To dlaczego mam wrażenie, że to cisza przed burzą? - Bo ty nie wierzysz w ludzi - skwitowała Ulka. - We wszystkich na pewno nie, ale w ciebie tak. Wierzę, że znajdzie się ktoś godny zaufania, kto jest ciebie wart. - Mogłabyś chociaż na mnie spojrzeć, kiedy to mówisz - pożaliła się. - Ula, proszę cię, tylko się nie użalaj nad sobą. Naprawdę nie masz powodu. Jesteś młoda, wykształcona, masz dobrą pracę, dobre serce, jesteś zabawna... - Naiwna... - To niestety też - przyznała Beata. - Ale czasami warto się sparzyć, niż żyć w zupełnej pustce. A jak nam się nie uda, to zestarzejemy się razem z gromadką kotów. Co ty na to? - Wariatka! - parsknęła. - Nie mam zamiaru się z tobą zestarzeć! Mam zamiar wyjść za mąż i mieć gromadkę dzieci, nawet gdyby ich ojciec miał być zwykłym dupkiem. Beata, znając humory przyjaciółki i jej impulsywność, śmiała się z tej tyrady. Co nie zmieniało faktu, że Ulka naprawdę działała jak magnes - ciągnęły do niej typy wszelakiego autoramentu jak pszczoły do miodu. A ostatnio trafił się truteń, który zostawił ją nie tylko ze złamanym sercem, ale i pustym kontem. Beata nalegała, żeby zgłosić to na policję, ale Ulka wstydziła się, głównie przed rodzicami. - A ty lepiej załatw sobie urlop, bo mam zamiar jutro z samego rana powiedzieć bratu, że jedzie z tobą na ślub twojej marnotrawnej siostry. - Zdanie to zostało lekko przygłuszone przez zatrzaskujące się drzwi. Ulka uciekła z pokoju, zanim przyjaciółka zdążyła zaprotestować. W końcu zgodziła się tylko z nim spotkać, kilkudniowy wyjazd to nie to samo. Beata wróciła do gry. Postanowiła, że jutro po prostu podziękuje Jackowi za dobre chęci i będzie po sprawie. Nie miała zamiaru nikogo ze sobą zabierać. Pojedzie sama i już. Co do jednego Ulka ma rację - pewne sprawy należy rozwiązać, bo inaczej będą wlokły się za nami przez całe życie. Rzucając się w wir walki z ogrami, uśmiechnęła się - gdyby jej koledzy z pracy wiedzieli, czym zajmuje się w wolnym czasie, docinkom nie byłoby końca. Swoje nowe hobby zawdzięczała bratu Ulki, dwunastoletniemu Romkowi, który po wypadku na rolkach - wpadł do fontanny i złamał sobie dłoń w nadgarstku - wykorzystywał kogo się dało w charakterze zastępczej dłoni, głównie do gier komputerowych. Beata nawet się nie spodziewała, że ten wirtualny świat ją tak wciągnie. To był przede wszystkim świetny relaks. Gdyby tylko życie było takie proste - pomyślała, uciekając po stromych graniach przed ścigającymi ją smoczymi zębaczami.

Punktualnie o ósmej rano Beata siedziała nad stertą dokumentów w pokoju, który dzieliła z kolegą rewidentem i dwójką stażystów. Tomek, jak zwykle zaspany, przecierał oczy, próbując przestawić się na tryb dzienny. Beata podejrzewała, że mają podobne hobby, tylko że ona jeszcze kontroluje czas spędzany przy pulpicie. Był świetnym specjalistą finansowym, ale strasznym bałaganiarzem. W najlepsze dni jego biurko wyglądało, jakby przeszedł przez nie tajfun, a ich gabinet był jedyny, w którym na parapecie nie było nawet marnego kaktusa, gdyż zajęty był przez akta, książki, czasopisma i Bóg wie co jeszcze. Skoro on potrafił się tam odnaleźć, to Beata nie widziała powodu, dla którego miałaby ingerować w styl pracy kolegi. Na wszelki wypadek jednak nigdy nie dotykała żadnej z jego rzeczy z obawy przed katastrofą w postaci zalewających ją dokumentów. Pewnie znowu ma problem z odwołaniem albo skargą - pomyślała z westchnieniem, przyglądając się wyraźnie zrozpaczonemu koledze. Światem Tomka były liczby. Sformułowanie kilku zdań słowem pisanym sprawiało mu spore trudności. Ciekawe, jak oświadczył się Monice, pewnie kodem cyfrowym - pomyślała z rozbawieniem, spoglądając na zmierzającego do jej biurka kolegę. - Widzę, że jesteś zajęta... - wydusił zakłopotany.

- Owszem, ale mogę poświęcić ci chwilę. - Doskonale. - Tomek się rozluźnił. - Ale jeśli przeszkadzam... - zastrzegł - to ja mogę później... - W czym mogę ci pomóc? - Bo jeśli ci przeszkadzam, to ja mogę później... - Tomek! O co chodzi?! - Tak, zdenerwowałem cię. Nie chciałem. Przeszkadzam ci i tak ogólnie... - zaczął się plątać coraz bardziej czerwony, przecierając nerwowo okulary. Beata opadła na biurko w dramatycznym geście osłabienia. Pamiętaj - myślała. To geniusz. A geniuszom należy wiele wybaczyć. To, że żyje w świecie alternatywnym, powoduje problemy z nawiązywaniem kontaktów. Pamiętaj, że go cenisz i lubisz, i masz zamiar wrobić w zastępstwo na czas wyjazdu... - Podniosła głowę, wzdychając ciężko. - Wszystko w porządku, naprawdę. Nie jestem zła i wcale mi nie przeszkadzasz. Więc usiądź, proszę, i powiedz, o co chodzi? - Skarga - powiedział dramatycznym tonem, siadając z miną męczennika na brzegu krzesła. - Nie ma sprawy. - Lubiła skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wymagały precyzji, zwięzłości i logicznego argumentowania. Były znacznie bardziej interesujące niż polemiki z urzędnikami skarbowymi, zwykle dość monotematycznymi. - Przygotuj mi akta i krótkie streszczenie. Na kiedy to ma być? - Na jutro - wydusił jeszcze bardziej nieszczęśliwy i purpurowy Tomek. - Jutro jest sobota osłabłym głosem zauważyła Beata, obawiając się, że właśnie rozpoczął się zwrotny okres w dziejach tego gabinetu, który zostanie zakończony nagłą śmiercią kolegi. Jak zawsze czekał na ostatnią chwilę, licząc, że koniec świata nastąpi, zanim minie termin wniesienia do sądu pisma. Jak mnie zamkną, to przynajmniej rozwiąże się problem wyjazdu - pomyślała. Wprawdzie w moim zawodzie siedzi się na ogół z innego paragrafu, ale... - No tak, zapomniałem. To znaczy, że trzydzieści dni mija w poniedziałek. - Tomek, pokonawszy jąkanie, usiłował się uśmiechnąć i pocieszająco stwierdził: - Ale sprawy rachunkowe zrobiłem już dawno, chodzi tylko o oprawę... - Tomasz! - powiedziała stanowczo. - To nie jest oprawa literacka! Sąd ma otrzymać logicznie sformułowane wnioski i uzasadnienie. Nie możesz po prostu wysłać bilansu w nadziei, że ktoś sam się zorientuje, czego chcemy! Dlaczego tak późno?! Czy kiedyś odmówiłam ci pomocy? A ty zawsze skradasz się, jakbym miała węże na głowie zamiast włosów. - To była Meduza - powiedział Tomek. Widząc nagłe zaskoczenie koleżanki, dodał wyjaśniająco: Ta z wężami na głowie to była Meduza. Była jedną z gorgon. To z mitologii... Beata przymknęła oczy. - Nieważne, co to było, dzisiaj się tym nie zajmę. Zrób streszczenie sprawy, żebym miała jakieś pojęcie. Wygląda na to, że sobotę i niedzielę spędzimy tutaj. - Beata nie zamierzała sama zarywać weekendu. - Chyba nie miałeś innych planów? - dodała, nie mogąc sobie darować drobnej złośliwości. - Nie, nie - pośpiesznie zaprzeczył. - Dzięki, naprawdę. Wiem, że powinienem wcześniej, ale od poniedziałku jesteś wyraźnie nie w sosie. Odnoszę wrażenie, że to przez twoją nową stażystkę... - Właśnie, gdzie ona jest? Powinna być już od pół godziny - ze zmarszczonym czołem zauważyła Beata. - Pani Hanno - zapytała, połączywszy się telefonicznie z sekretariatem. - Czy pani Kinga już przyszła?... Tak?... Dobrze, dziękuję pani... Nie ma jej. - Odłożyła słuchawkę. - Ostrzegałam ją, że jeszcze jedno spóźnienie i się pożegnamy. - Ale to siostrzenica dyrektora działu! - Tomek zszokowany patrzył na koleżankę. - I co z tego? Jest nieuważna, nie można na niej polegać, nie wykonuje najprostszych poleceń. Beata kąśliwie kontynuowała. - Nie ma dnia, żeby nie walnęła gafy takiego kalibru, że cały dział się

śmieje. Nikt jej nie chce. Dyrektor wcisnął mi ją, twierdząc, że wymaga cierpliwości, a ja mam jej pod dostatkiem. Pomylił cierpliwość z opanowaniem. Tego pierwszego nigdy nie miałam, a drugiego zaczyna mi brakować już od środy. Przez tę dziewczynę zaczynam odkrywać w sobie skłonności samobójcze i mordercze. Jeszcze się nie zdecydowałam, których jest więcej... Poza tym rozmawiałam z dyrektorem na jej temat. Twierdził, że to przysługa dla siostry i że będzie mi niewymownie wdzięczny, i takie tam głupoty. Przedstawiłam mu swoją opinię, ale ona potrzebuje jeszcze dwóch tygodni praktyk, inaczej nie zaliczy roku, a już wyleciała z kilku miejsc. Zgodziłam się ją przechować, ale pod warunkiem, że to on jej wystawi opinię. Nie zamierzam firmować własnym nazwiskiem... - Bardzo przepraszam za spóźnienie. - Drzwi z impetem uderzyły w ścianę, gdy zdyszana dziewczyna wpadła do środka jak torpeda. - Nie uwierzy pani, co się stało... - Z pewnością. Czy pani spóźnienie ma związek ze stażem? - chłodno spytała Beata. - Była pani na poczcie, w urzędzie...? - Nie, ale... - Na ślubie, pogrzebie, u lekarza? - Nie, ale... - Była pani świadkiem przestępstwa i policja bez pani pomocy by sobie nie poradziła? - Nie, ale... - W takim razie nie interesuje mnie to. Proszę zabrać się do pracy. Nie przygotowała pani wczoraj dokumentów, o które prosiłam. Proszę to zrobić teraz. Za chwilę mam spotkanie w dziale kadr. Jak wrócę, oczekuję, że będą leżały na moim biurku. - Beata pośpiesznie wyszła z gabinetu. Rozmowa w kadrach na temat jej nieoczekiwanego urlopu nie będzie należała do przyjemności, podobnie jak reszta dnia spędzona w towarzystwie Kingi. Problem ze stażystką polega na tym, że wprawdzie uczy się na błędach, ale wciąż popełnia nowe. Beata wsiadła do windy i wykrzywiła twarz do lustra. Przypomniało się jej, że kolega, który pozbył się Kingi w ubiegłym tygodniu, twierdził stanowczo, że nie powinno być z nią już żadnych większych kłopotów, bo wszystkie możliwe błędy już popełniła. Najwyraźniej jednak jej nie docenił. Beata, wysiadając z windy, już się nie uśmiechała.

- Jezu! Co za zołza! - Kinga zaczęła kserować ostatni komplet dokumentów. - Jak ty możesz z nią pracować? Tomek podniósł wzrok z niedowierzaniem. Nie dość, że zwróciła się do niego per ty, co było nie na miejscu, to jeszcze krytykowała jego koleżankę i to w wyjątkowo chamski sposób. Głupota tej dziewczyny była wręcz legendą. Po każdym dniu pracy Kingi koledzy chłonęli jego opowieści z otwartymi ustami, zaśmiewając się do łez. - Pani Beata jest sympatyczną osobą, niezwykle zdolną i kompetentną. A pani, pani Kingo, powinna się od niej uczyć! I ma pani szczęście, że nie mam zwyczaju powtarzać takich rzeczy kolegom z pracy, bo miałaby pani za sobą kolejny nieukończony staż! - zakończył z emfazą, zadowolony, że się nie zająknął i że stanął w obronie koleżanki, która nieraz ratowała go przed docinkami kolegów.

Dwa dni wolnego, a taka przeprawa! - Beata uderzała w klawisze z prędkością światła. Musiała zakończyć terminowe sprawy. Sprawy nagłe i awaryjne załatwi Tomek. Byle nic nie zlecał Kindze pomyślała, przerywając prace i obserwując poczynania stażystki, która klęczała na podłodze wśród sterty akt, ze łzami w oczach, przynajmniej od kwadransa. - Co pani robi, pani Kingo? - Beata nie mogła powstrzymać się od pytania, gdyż wprawdzie akta niektórych klientów mogły przyprawiać o łzy rozpaczy czy zawrót głowy, ale stażystki nie

podejrzewała o taką wrażliwość. - Ja? - Dziewczyna wyraźnie się zdenerwowała. - Tak, pani... - Sprzątam! - A dokładniej? - Beata drążyła temat. - No... fiszki przyczepiam, wie pani, te wysłane... Beata przez chwilę przyglądała się zdezorientowana. Tomek przerwał pracę, przewidując, że szykuje się jakaś heca, i zastanawiając się jednocześnie, jak można mieć coś, co się wysłało. - Fiszki? - No... wie pani, sekretarka przyniosła. Te od listów poleconych. - Czy wpięcie dowodów nadania sprawia pani problem? - uprzejmie zainteresowała się Beata. - Bo nie pamiętam, które są które - płaczliwie przyznała się Kinga. - Nie musi pani pamiętać. Wystarczy zerknąć na ostatnie pismo w sprawie. Będzie tam znak sprawy i adres urzędu. Taki sam jak na dowodzie nadania. - Ale ja pochowałam wczoraj akta i teraz nie pamiętam, które to były... - Tłumaczyłam pani, że nie chowamy akt do szafy, dopóki nie dostaniemy z sekretariatu dowodów nadania. Tam jest półka, na której składamy sprawy w toku. - Beata czuła ogarniający ją gniew. Tym razem przynajmniej nie zgubiła akt, ale skoro ta dziewczyna na najprostsze czynności potrzebowała tyle czasu...? Beata ze spokojem, którego nie czuła, powiedziała: - Mam nadzieję, że będzie pani na przyszłość pamiętać. A teraz proszę dokończyć tę pracę i akta z wpiętymi dowodami nadania przedłożyć mi do sprawdzenia, czy dopasowała je pani prawidłowo. Jak pani skończy, to proszę wziąć akta spółki Z., wprowadzić do programu odsetkowego wszystkie zaległe faktury i obliczyć odsetki karne. - Wróciła do pracy, nie zwracając już uwagi na poczynania Kingi, co jednak okazało się błędem. Tomek podszedł do Beaty i cicho spytał: - Nie mogłaś jej powiedzieć, żeby sprawdziła wczorajsze zestawienie spraw? Bez tego będzie się męczyć z tymi fiszkami do końca dnia. - Nie - również szeptem odezwała się Beata. - Ta dziewczyna jest tu już ponad dwa miesiące i nadal nie pamięta najprostszych rzeczy. Jeśli jej to powiem, w poniedziałek zrobi ten sam numer. Jak się pomęczy, to może zapamięta... Swoją drogą - dodała po chwili - nie uważasz, że powinna wiedzieć, że listę spraw przeznaczonych wczoraj do wysłania będzie miała w zestawieniu, które sama wczoraj uzupełniała? Tomek parsknął śmiechem i wrócił do biurka. Po godzinie zniecierpliwiona Beata złamała się i poinformowała stażystkę, w jaki sposób może sobie pomóc. Obawiała się, że zestawienia odsetek może się po prostu nigdy nie doczekać.

- Pani Kingo, kiedy będzie gotowe zestawienie? - Już kończę, pani Beato. Muszę tylko znaleźć odsetki ustawowe za ubiegły rok, bo czytałam, że coś się zmieniło. - Ale po co ma ich pani szukać? - zdziwiła się Beata. - Przecież są wprowadzone do programu. Wystarczy tylko wpisać kwoty należności, termin płatności i termin faktycznej zapłaty, a program sam obliczy pani odsetki, z uwzględnieniem stóp procentowych. - Nie powiedziała pani, że program policzy! - oburzyła się Kinga. - Chce pani powiedzieć, że liczy je ręcznie?! - Beata czuła się z lekka oszołomiona. - Przecież powiedziałam wyraźnie, że ma pani wprowadzić zaległe faktury do programu odsetkowego! To

chyba logiczne, że program odsetkowy służy do obliczania odsetek, pod warunkiem oczywiście, że wprowadziło się tam odpowiednie dane - zimno stwierdziła Beata. - Nieprawda, kazała mi pani policzyć odsetki. A ja nie mogłam znaleźć kalkulatora i... - Pani Kingo! - przerwała Beata ten absurdalny słowotok. - Przed rozpoczęciem stażu odbyła pani u nas szkolenie dotyczące obsługi naszych programów finansowo--księgowych. Powinna więc pani doskonale wiedzieć, do czego służy program odsetkowy. Pomijam już oczywiście fakt, że nie musiała pani poszukiwać kalkulatora, bo ma go pani w komputerze! O czym z pewnością wie każdy... - Beata czuła, że zaraz eksploduje. - Każdy!- dokończyła po chwili, z trudem powstrzymując się przed inwektywą. - Ale on nie działał! - buntowniczo stwierdziła Kinga. - Stukałam w cyferki i stukałam, i nic. Nie chciałam pani mówić, bo uznałaby pani, że popsułam klawiaturę! Beata osłupiała. Pierwszy raz w życiu rozumiała, co to znaczy czuć pustkę w głowie. Gorzej miała wrażenie, że uczucie pustki ogarnia ją całą. Bezradnie spojrzała na Tomka, który siedział odwrócony do okna, obserwując pilnie gołębie na sąsiednim dachu, tylko jego plecy podejrzanie drżały, przywodząc na myśl atak epileptyczny. - Pani Kingo! - osłabłym głosem poprosiła Beata. -Proszę przynieść mi kawę, dobrze? Sama się zajmę tymi fakturami. Kinga wyszła z godnością, trzaskając drzwiami. Tomek już nad sobą nie panował. Wył ze śmiechu. Łzy ciekły mu po policzkach. - Przestań - syknęła. - To jest przerażające! Cyferki jej się nie chciały włączyć! Ta idiotka nie włączyła klawiatury numerycznej! -A wiesz... co zrobiła... - Tomek próbował złapać oddech - co zrobiła Radkowi? - Nie czekając na odpowiedź, mówił dalej: - Wezwała informatyka, twierdząc, że zepsuł się komputer, bo nie mogła go włączyć. Przyszedł Marcin i wiesz, co zrobił?! - Tomek znów zaniósł się śmiechem. - Włożył wtyczkę do kontaktu! Beata tym razem nie wytrzymała. Roześmiała się głośno. - Nie wierzę - wydusiła, gdy tylko udało jej się trochę opanować. - Nikt nie może być aż taki głupi! Skąd o tym wiesz? - Wierzysz, wierzysz. Ten wyczyn doskonale pasuje do jej image'u. A od czasu, jak zaczęła staż, przynajmniej dwa razy w tygodniu robimy z chłopakami zebrania w pubie, mówię ci! To najbardziej popularna dziewczyna w firmie! Ale w niepopularnym znaczeniu... - Czasem mi jej żal - mruknęła. - Czy ona nie widzi, że to nie dla niej? Niech robi coś, co potrafi i co sprawia jej przyjemność... -Mnie nie pytaj. Chyba nie oczekujesz rozsądnej odpowiedzi, jeśli chodzi... - Tomek chrząknął i wrócił do pracy, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i wmaszerowała wojowniczo pani Kinga. Beata podziękowała jej za kawę, w nadziei że nie znajdzie tam żadnych płynów ustrojowych. - Pani Kingo! - Beata zwróciła się do stażystki, zdecydowana zlecić pracę najprostszą i niewymagającą zbędnego rozumowania. - Tu ma pani pismo do sądu. Proszę je skserować w trzech egzemplarzach razem z załącznikami. Załączniki ma pani wypisane na dole strony i znajdzie je pani w aktach. Proszę się do tego zabrać od razu, bo trochę tego będzie. Następnie proszę trzy egzemplarze wysłać do sądu, którego adres znajduje się w górnym lewym rogu pisma przewodniego, czwarty egzemplarz proszę wpiąć do akt. To ważne, bo dzisiaj upływa termin. Rozumie pani, co ma zrobić? - Tak, rozumiem. - Kinga, nadal wyraźnie obrażona, wzięła akta i pismo podane jej przez Beatę i wyszła do sekretariatu, gdzie znajdowała się kserokopiarka. - Tego chyba nie skopie... - mruknęła do siebie i zagłębiła się w aktach Tomkowej sprawy.

- Nie znoszę tych piątkowych zebrań - powiedziała Beata do Tomka, gdy wracali z sali konferencyjnej. -Przecież szef dostaje tygodniowe raporty. Po co mamy zdawać relacje ustne? Jest na bieżąco. - Chyba po to, żeby wzbudzić ducha rywalizacji, kto więcej pracuje... - zastanawiał się Tomek. Dzięki, że mnie nie wsypałaś z tą skargą administracyjną. - Nie ma sprawy, ale jutro o ósmej rano jesteś w firmie. Nie będę z tym walczyć sama. - Beata zatrzymała się gwałtownie w sekretariacie i z niedobrym przeczuciem wzięła do ręki kopertę leżącą na biurku sekretarki. - Pani Haniu, czy już ktoś był na poczcie? - zapytała z napięciem w głosie. - Dzisiaj jeszcze nie, ale proszę się nie martwić, na pewno wszystko zostanie dzisiaj wysłane. Przecież pani wie. - Co się stało? - Tomek zawrócił, gdy tylko się zorientował, że dyskutuje z powietrzem, koleżanka bowiem zaginęła po drodze. - Czy ty też miałeś dzisiaj coś do sądu we Wrocławiu? - Nie, skąd - zdziwił się Tomek. - Dlaczego tak patrzysz na tę kopertę? - Bo moja jedyna sprawa we Wrocławiu to sprawa o podział majątku państwa Boreckich i dzisiaj miałam wysłać dokumenty finansowe, których zażądał sąd. Beata nadal trzymała kopertę w ręku, bojąc się ją otworzyć. - Miały być zestawienia przychodów i rozchodów za ubiegły rok, listy pracowników, płace, ubezpieczenia, wyceny nieruchomości... - Sporo - przerwał jej Tomek. - Właśnie, więc czemu ta koperta jest taka płaska? Tomek dopiero teraz zrozumiał, do czego zmierza Beata. Koperta, którą trzymała w dłoni, wyglądała, jakby była pusta. Beata wzięła nóż do otwierania kopert. W środku w trzech egzemplarzach leżało pismo przewodnie do sądu, które poza nagłówkiem zawierało jedno zdanie: W odpowiedzi na wezwanie sądu z dnia... roku... i listę załączników. Tomek z niedowierzaniem zajrzał do środka, kilka razy nią pomachał i dmuchnął do środka. - Nic więcej nie ma. -Zauważyłam... miał być taki plik dokumentów, że to powinien być karton, a nie koperta. - Może załączniki wysłała osobno? - Tomek chichotał otwarcie, nie próbując się nawet kryć. Beata rzuciła mu złe spojrzenie. - Słyszałeś, jak jej mówiłam... - zaczęła, ale urwała po chwili. - A może to moja wina? Może źle jej wytłumaczyłam? - Nie wydaje mi się. - Tomek już ryczał ze śmiechu. - Miałem wrażenie, że rozmawiasz z imbecylem, tak dokładnie jej mówiłaś. Poza tym tutaj jest wyraźnie napisane - powiedział, podnosząc pismo. - W załączeniu ble, ble, ble... Wystarczyło przeczytać. - Czy pani Kinga jest jeszcze w pracy? - zwróciła się do sekretarki, wpatrującej się z niedowierzaniem w korespondencję. - Nie, wyszła pół godziny temu. Coś mówiła o randce... - O randce? Spóźniła się czterdzieści minut i - Beata spojrzała na zegar - i wyszła godzinę wcześniej. To koniec. Nie chcę jej więcej widzieć. Jeśli wejdzie do mojego gabinetu, zastrzelę. A ty dokąd się wybierasz? - zatrzymała Tomka. - Chyba nie masz zamiaru ewakuować się z tonącego okrętu? Musisz mi pomóc, bo w życiu sama nic zdążę. - Pomogę - Tomek rzucił przez ramię. - Słowo honoru. Ale najpierw muszę wszystko opowiedzieć

kolegom. - Może ja zacznę kserować? - Pani Hania zaofiarowała się z pomocą. - Piętro wyżej mają ksero. Podzielimy się. - Pani Haniu, jest pani aniołem. - Beata westchnęła ciężko. -I pomyśleć, że nawet przez chwilę było mi szczerze żal tej dziewczyny...

Weszła do domu jak zombi. Było już po północy. Ulka rzuciła się na nią: - Gdzieś ty była?! Myślałam, że coś się stało?! Nie odbierasz komórki! Jacek na ciebie czekał, ale już poszedł. Martwiłam się...! Jak ty wyglądasz?! Jesteś blada jak śmierć! - Daj mi dojść do słowa. Telefon mi padł ... - Beata zdjęła płaszcz i usiłowała dostać się do szafy, żeby go powiesić. - Nic się nie stało? Dzięki Bogu! Dzwonię do Jacka. - Rzuciła się do telefonu. - Chyba nie masz zamiaru go zapraszać o tej godzinie?- zdziwiła się Beata. - Ja naprawdę nie mam siły. - Zwariowałaś?! - Ulka popatrzyła z niesmakiem. -Muszę mu powiedzieć, że dotarłaś do domu cała i zdrowa. Martwił się... - Niepotrzebnie... - Beata weszła do kuchni. - Mam nadzieję, że nie oczekujesz kolacji? Wiem, że moja kolej, ale nie mam siły. Właśnie wracam z dworca PKP. - Co tam robiłaś? - zdziwiła się Ulka, machając zarazem lekceważąco dłonią na kolację. - Bogu dzięki za pocztę na PKP czynną dwadzieścia cztery godziny na dobę. Inaczej od poniedziałku nie tylko byłabym bezrobotna, ale bezrobotna z wilczym biletem. - Zmęczona otworzyła sałatkę jarzynową. - Chętnie wysłałabym kwiaty i czekoladki, gdybym tylko wiedziała komu. - Beata mówiła niewyraźnie, z pełnymi ustami. - Pani Kinga! - Ulka pisnęła triumfalnie. - Opowiadaj! Co tym razem? - To aż tak oczywiste? - Uniosła brwi. - To jedyny logiczny wniosek. - Ulka patrzyła wyczekująco. - Nie pracowałaś nocami, dopóki nie dostałaś jej na staż. To nie ten zawód... Hej, to znaczy, że ty cały czas byłaś w biurze?! - Niestety - westchnęła. - Będę tam też jutro i pojutrze, tym razem nie dzięki Kindze, tylko dzięki mojemu ulubionemu koledze, który zobowiązał się uporządkować dokumenty tej likwidowanej spółki i może uda mi się nie oszaleć przed trzydziestką... i wyjechać na... - Jacek! - Ulka skoczyła jak oparzona. - Muszę do niego zadzwonić! Powiem, żeby jutro do nas wpadł. To świetny pomysł, żeby go zabrać ze sobą. Jest godny zaufania i... Jak to jutro i pojutrze? Wróciła do kuchni. - Będziesz pracować w weekend? Moi rodzice mieli nadzieję, że przyjdziesz. Tata nie może odżałować tych dwóch dych, które przegrał z tobą ostatnio w karty. - Nie tym razem. Gdybym nie musiała, tobym nie siedziała w pracy w wolny weekend. - Jesteś nieuleczalną pracoholiczką. Jasne, że byś siedziała, gdybym cię stamtąd nie wyciągała. -Nawet jeśli masz rację, a nie mówię, że masz...- zastrzegła Beata - ...to dzięki nieuleczalnemu pracoholizmowi, jak to nazywasz, firma we mnie inwestuje. Za dwa tygodnie zaczynam pierwsze zajęcia. - Studia podyplomowe... i to jeszcze z doradztwa podatkowego. Interesujące - ironizowała Ulka. Nie potrzebujesz firmy, żeby za nie płacić. Jesteś młoda, zdolna, świetnie zarabiająca i nawet nie masz czasu wydać kasy, którą zarabiasz... - Dzięki za uświadomienie, że będę bogatą i samotną emerytką, pod warunkiem że nie zejdę z tego świata przedwcześnie - przerwała jej Beata. - Poza tym teraz jest czas, który mogę poświęcić pracy, bo mam nadzieję, że kiedyś będę miała rodzinę, a wtedy nie będą tacy chętni do finansowania mojej

osoby ani ja nie będę taka dyspozycyjna. Będę jak bolący ząb. W jakim świecie ty żyjesz, Ula? - W znacznie mniej cynicznym - westchnęła.

Jacek zaśmiewał się do łez z opowieści siostry. Beata już pojechała do pracy, ale może to i lepiej. Zdąży przepytać Ulę, zanim jej współlokatorka wróci. Wczoraj za bardzo się denerwowała, żeby dało się z nią porozmawiać. - Tacy ludzie nie istnieją! Przyznaj się, że to podkoloryzowałaś! - Ja? Nigdy w życiu! - oburzyła się Ulka. - Żałuj, że nie widziałeś miny Beaty. Opowiadała to z taką rezygnacją w głosie, jakby już nic i nikt nie mogły jej zaskoczyć. Gdyby Kinga przyszła do pracy nago, to z całkowitym spokojem przyjęłaby to jako coś naturalnego. Co najwyżej zdziwiłaby się, że dopiero teraz... - Powiedzmy, że ci wierzę. Ale - parsknął śmiechem- naprawdę odpowiedziała Beacie na pytanie, czy wie, co znaczy słowo „termin", że to data w kalendarzu? - Właśnie tak. - Ulka była w swoim żywiole. - Wściekła Beata tłumaczy Kindze, że w terminarzu zapisuje się terminy nie tylko spotkań, ale skarg, zażaleń, odwołań. Bo na dokonanie prawnych czynności jest termin ustawowy, którego nie można przekroczyć, gdyż traci się możliwość wnoszenia środków odwoławczych, naraża klienta na straty etc., etc. I po tym wykładzie pyta ją, czy zrozumiała, dlaczego przestrzeganie terminów jest takie ważne. A stażystka mówi, że tak, oczywiście. - Ulka usiłowała naśladować głos Kingi, którego wprawdzie nigdy nie słyszała, ale absolutnie jej to nie przeszkadzało. - Doskonale - mówi Beata - w takim razie, pani Kingo, czym jest termin? - Datą w kalendarzu - powiedzieli równocześnie, śmiejąc się serdecznie. - Ale miała rację, termin to data w kalendarzu - śmiał się Jacek, ocierając oczy. - Teoretycznie tak, ale czasami nabiera szczególnego znaczenia. Nie jest tylko datą. - Wiem. - Jacek uniósł dłoń. - Żartowałem. Nie jestem imbecylem, chociaż moja mała siostrzyczka sądzi inaczej- przekomarzał się. - Sądzę i jesteś, ale i tak cię kocham. Rodziny się nie wybiera. Próbuję to tłumaczyć Beacie. Spoważniała. - Ale bezskutecznie. Wiem, że nie była szczęśliwa, ale uważam, że rodzinę kocha się mimo wszystko, a nie ze względu na coś. - W teorii to pięknie brzmi. - Jacek popatrzył uważnie na siostrę. - Ale w życiu różnie się układa. Nie wiesz, co tam się działo. Zdrada siostry i wyrzucenie jej z domu... - pokręcił głową. - Co to za ludzie? Podejrzewam, że wcześniej nie było lepiej. - Ale na pewno ją kochają - upierała się Ulka. Nie można nie kochać swojego dziecka. Nie każdy ma serce i myśli na dłoni i na języku, pomyślała. Jej własna rodzina była boleśnie szczera, ale przynajmniej nie było u nich konfliktów. - Ulka, Ulka! - Brat chwycił się za głowę. - Czasami jesteś taka naiwna. Jak ty te studia skończyłaś? - Z pierwszą lokatą na roku - uzupełniła z dumą. - Tym bardziej nie rozumiem - ironizował Jacek. - Beata ma na ten temat teorię, ale nadal się nie zdecydowałam, czy mi się podoba. - Zabawnie wydęła usta. - Zawsze będziesz moją małą siostrzyczką. - Jacek uśmiechnął się w duchu, widząc komiczne miny siostry. - Uważa, że całe swoje zdolności intelektualne zaangażowałam w naukę i na nic więcej ich nie starczyło. Jacek ryknął śmiechem. Zaczął szybko ścierać rozlaną kawę, zanim zdążyła zaplamić podłogę. - Jeśli ciebie nie przekonuje, to nie szkodzi. Ale ja muszę to zapamiętać. - Nie przestając się śmiać,

starannie wypłukał ścierkę, umył filiżankę i położył na suszarce. - Kocham cię, małpiątko. Pocałował siostrę w głowę. - Hm, to czemu cię nie było trzy lata? Mama i ja bałyśmy się, że wcale nie wrócisz. - Wiem, ale plany mają to do siebie, że często się zmieniają. Lepiej mi wytłumacz, co z tym ślubem, przez telefon brzmiało to dość - zawiesił na chwilę głos, szukając właściwego słowa chaotycznie - dokończył po chwili. - Beata jedzie na ślub siostry, ale nie chce sama. Uznałam, że mój kochany brat będzie świetnym kompanem. Dobrze tańczy i jest godny zaufania, i na pewno nie prześpi się z żadną wywloką. - Wiele ode mnie żąda. - Jacek z udawanym namysłem zmarszczył brwi. - Ale może sprostam jej oczekiwaniom. - Ty półgłówku! - parsknęła Ulka. - To moje wymagania. - Powinienem się domyślić. Beata na pewno umieściłaby poprzeczkę znacznie wyżej. Ale... ale... zaniepokoił się nagle. - Beata wie, że mam z nią jechać? To nie są jakieś twoje... - No wiesz?! - oburzyła się Ulka. - Beata uznała twoje towarzystwo za dobry pomysł, a ty i tak nie masz nic lepszego do roboty. - Przecież jestem w kraju dopiero od tygodnia! - oburzył się. - Właśnie, możesz spędzić czas bardziej konstruktywnie. - Ulka nadal grała oburzoną podejrzeniami brata, czując, jak ogień piekielny powoli przypieka jej stopy za kłamstwo. Jacek miał wątpliwości co do szczerości siostry. Czuł intrygę szytą grubymi nićmi, ale jeśli chodziło o Beatę, gotów był przymknąć na to oko. - OK, pomijam już fakt, że na jej miejscu bym nie jechał. Może jestem gruboskórny, ale pewnych rzeczy się nie wybacza. Mówiłaś, że nie tylko chodzi o to, żebym jej towarzyszył. Podobno coś z tą rodziną jest nie tak? - Tak naprawdę to niewiele o nich wiem. Beata jest skryta, jeśli chodzi o sprawy osobiste, a rodzina? - Machnęła ręką z rezygnacją. - Nie mogę się przebić przez jej mur milczenia. Ojciec jest współwłaścicielem przychodni rodzinnej, a matka? - Urwała na chwilę. - Mam wrażenie, że po prostu jest. I już. Nie sądzę, żeby to była rodzina patologiczna czy coś z tych rzeczy. Ale odwiedzała ich rzadko. Po powrocie była zimna jak głaz, zamknięta w sobie, zamyślona... Nigdy nic nie mówiła o tych wizytach. Kiedy przychodzi do nas do domu, cała się rozpromienia. Jest jedyną znaną mi osobą, która toleruje sierść białego psa naszej mamy na swoim czarnym ubraniu. - Ulka pokręciła głową z niedowierzaniem. - Zauważyłam natomiast jedną rzecz, która, tak sobie myślę, świadczy o tym, jaki był jej dom. Często obserwuje tę naszą krzątaninę z uśmiechem i takim bólem, jakby serce jej miało pęknąć. Myślę, że jej dom był pozbawiony ciepła, uczuć rodzinnych. Wiesz, to taka rodziną, co to myśli, że jak dziecko ma drogie buty, to obowiązek rodzicielski został spełniony. - Głos zaczął jej drżeć, pociągnęła nosem, próbując stłumić łzy. -Najgorsze jest to, że ona się męczy. Myśli, że nie zasługuje na miłość, pewnie dlatego jest tak cholernie profesjonalna we wszystkim, do czego się bierze. Wiesz, że nawet pomalowała sama mieszkanie? Stwierdziła, że po co mamy płacić za coś, co możemy zrobić same? Mówię jej, że nie potrafię, a ona patrzy na mnie takim wzrokiem, wiesz, poczułam się jak pod tablicą na trygonometrii... Jacek uśmiechnął się. Matematyka w wykonaniu Ulki była legendą rodzinną. - ...i pyta mnie: Malowałaś kiedyś? Mówię, że nie, a ona: To skąd wiesz, że nie potrafisz? - Świetna anegdotka - roześmiał się. - Ale co to... ? - Nie przerywaj - burknęła. - Przecież wiesz, że czasami zdarzają mi się małe dygresje. Na czym to ja skończyłam? - westchnęła. - No tak - cmoknęła. - Nie pisali do niej, nie dzwonili, nie odwiedzali. Całe studia utrzymywała się sama, z korepetycji, prac zleconych, porządkowych i różnych takich, a nocami się uczyła, żeby wyrobić średnią na stypendium naukowe. A teraz słuchaj uważnie, półgłówku... - Ulka dramatycznie zawiesiła głos. - Beata wynajęła detektywa! Tak, tak. Myślałam, że

zwariowała, ale wczoraj przyznała mi się w końcu dlaczego. - Nie uznała za stosowne wyjawiania bratu, że Beata półprzytomna ze zmęczenia wyznałaby wszystko, byle tylko koleżanka się odczepiła i pozwoliła jej spać. - Czytała artykuł o grupach krwi, no wiesz, grupy krwi rodziców, fenotypy, czy coś takiego, jakie są możliwe kombinacje u dzieci, i okazało się, że jej ojciec nie może być jej ojcem! Nie pamiętam, kto dokładnie jaką ma grupę, ale chodzi o to, że jedno z rodziców ma grupę 0, a drugie B. Beata więc żadną miarą nie powinna mieć grupy A! - Triumfalnie spojrzała na brata. - Na razie nic nie wiadomo - kontynuowała. - Ale są dwie możliwości: albo adopcja, albo romans matki. Beata chce znać prawdę. Jacek zamyślił się. Nie chciał gasić entuzjazmu siostry, ale jeśli dotychczasowi rodzice nie potrafili okazać jej uczucia, to biologiczni, jeśli w grę rzeczywiście wchodziła adopcja, pod warunkiem że w ogóle będą zainteresowani kontaktem, również będą obcymi ludźmi. Nawet jeśli okaże się, że matka miała romans, to sytuacja z ojcem biologicznym może być identyczna albo jeszcze gorsza - pomyślał. Facet w ogóle może nie wiedzieć, że został tatusiem. I nawet go to nie interesuje. Może też mieć własną rodzinę i błąd przeszłości w progu jego domu nie zostanie przyjęty z otwartymi ramionami. - Myślę, że czeka ją rozczarowanie - powiedział delikatnie. - Lepiej, żeby odpuściła, skoro nie chcą jej widzieć, to ich strata... -To po co to zaproszenie? - Ulka uniosła brwi. -Co na to powiesz? Beata po prostu chce znać prawdę. Nie wiem, czy jej to pomoże, czy zaszkodzi, ale jeśli jest szansa, że znajdzie choć część odpowiedzi... -Jakich odpowiedzi? Więcej pytań i wątpliwości, co najwyżej. - Ty naprawdę jesteś półgłówek - z niesmakiem oceniła brata.

Jak zawsze w niedzielę cała rodzina Nowackich zebrała się przy stole, a niektórzy pod stołem. Jacek zajrzał pod obrus, czując, że ktoś go trąca w kolano. Pies żebrał po kolei u wszystkich o co lepsze kąski, chociaż miska stojąca w kuchni była pełna. - Beata kiedy przyjdzie? - Głowa rodu Nowackich próbowała przebić się przez harmider i rozgardiasz. Wszyscy mówili jednocześnie, starając się przekrzyczeć nawzajem. W rezultacie nikt nic nie słyszał i nie rozumiał, ale obiad jak zwykle był pyszny. - Utknęła w pracy. - Ulka obficie polała ziemniaki sosem. - W niedzielę? - Ojciec uniósł brwi. - Lepiej od razu powiedz, że boi się rewanżu. - Rewanżu? - Jacek skupił się na rozmowie, słysząc, że mowa o Beacie. - Ograła ojca w karty - poinformował usłużnie Romek. - Wyhodowałem żmiję na własnym łonie - ze smutkiem pokiwał głową ojciec. - Tak, tak, stworzyłem potwora... - No. - Ulka przełknęła szybko. - Zabrakło im czwartego do brydża, jak wyjechałeś, to tata nauczył grać Beatę. Swoją drogą, tato... - zwróciła się do ojca - jesteś niesprawiedliwy. Jak ograliście Boguckich, to byłeś gotów ją na rękach nosić! - To co innego - obruszył się ojciec. - Tym dwóm się należało. Ale mnie? Swojego mentora? - Daj spokój, Franiu - uciszyła żale męża Ewa Nowacka, niekoronowana głowa domu. Trzydzieści pięć lat małżeństwa i właśnie się dowiaduję, że masz mentalność Kalego. Kali ukraść krowę - dobrze, ukraść krowę Kalemu - niedobrze. - Pokręciła głową z ubolewaniem. - O tym twoim łonie już nie wspominam, ale co ja mogę wiedzieć? W końcu urodziłam tylko troje dzieci... - Matka Uli nie pozwoliłaby powiedzieć o Beacie złego słowa, nawet w żartach. Beata uratowała jej życie, a jeśli nawet nie życie, to zdrowie psychiczne na pewno. Pani Ewa, żyjąc z mężem karciarzem - nie hazardzistą, uchowaj Boże! - nie nauczyła się niczego. Nie odróżniała waleta od króla, jej wiedza

sprowadzała się do świadomości, że mają czarne i czerwone oznaczenia. Nie potrafiła ułożyć pasjansa. Ciągoty Beaty do gier karcianych i nie tylko -bo niejednokrotnie całą rodziną grali w monopol albo scrabble - oraz jej umiejętności zostały szybko zaanektowane przez jej męża. Pani Ewa już od dawna myślała o koleżance córki jak o członku rodziny. I pewnie by nim była - zerknęła na Jacka walczącego z Romkiem o ostatni kawałek ciasta - gdyby syna nie wywiało na drugi koniec świata. - Wiesz, mamo - Ulka przerwała jej rozważania - że Jacek jedzie z Beatą na ten ślub? Pani Ewa spojrzała z błyskiem nadziei na syna. - Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy - zastrzegł się. -Na razie to tylko pobożne życzenia Uli. - Co za mądre dziecko. - Z rozczuleniem popatrzyła na córkę. - Żałuj, że nie dotarłaś. - Ulka zdawała relację przyjaciółce. - Mama upiekła superorzechowiec, masz kawałek w lodówce, a tata był niepocieszony, cały tydzień czekał na rewanż, a przez twój wyjazd, i wykłady później, jeszcze zapomni... - Na ile znam twojego tatę, to nie zapomni. - Beata śmiała się z monologu przyjaciółki. Przywykła do tych niedzielnych spotkań i uczestniczyła w nich z przyjemnością. - A Jacek chętnie z tobą pojedzie - ciągnęła Ulka, nie zwracając uwagi, że Beata już od jakiegoś czasu jej nie słucha. - Musimy tylko uzgodnić, co włożysz na ślub, bo trzeba garnitur kolorystycznie dopasować. Pojedziemy do... - Zwolnij, kobieto... Na razie nic nie jest jeszcze postanowione... - Nie jedziesz? - zdziwiła się Ulka. - Myślałam, że to już postanowione? - Jadę, ale z Jackiem muszę najpierw porozmawiać. Nie mogę po prostu kazać mu się stawić w kościele w wyznaczonym dniu i godzinie. Trzeba uzgodnić... - A co ty chcesz z nim uzgadniać? Jedzie i tyle. Trzeba mu tylko powiedzieć, co ma zabrać. Bo to facet przecież... Jeszcze w szortach gotów pójść do kościoła. - Spotkam się z nim jutro, dobrze? Zaraz po pracy. Zadzwonię... - To lepiej ja zadzwonię. - Ulka biegła do telefonu. - Czasami czuję się ubezwłasnowolniona. - Beata nie zdążyła nawet zaprotestować.

- Nie lubię poniedziałków. - Beata tkwiła w sali konferencyjnej, gdzie ustalany był rozkład pracy na cały tydzień, a właściwie przydział nowych spraw. Od czwartku zaczynała urlop, więc do środy musiała pozamykać wszystkie terminowe sprawy. Dawanie jej czegoś nowego byłoby absurdalne, dwugodzinne siedzenie w sali konferencyjnej również. - Słyszałem, że pozbyłaś się Kingi - szepnął Tomek. - Dziwisz się? - również szeptem odpowiedziała Beata. - Po tym numerze, który wycięła w piątek, ktoś powinien ją zastrzelić. - Stary tak po prostu odpuścił? - Żartujesz? Dopiero jak podałam nazwiska klientów, to ustąpił. Zebranie się skończyło i każdy śpieszył do swojego biurka zarzuconego tonami papieru. - Jak usłyszał nazwiska klientów, to myślałam, że dostanie udaru! - Beata kontynuowała już normalnym głosem, gdy zamknęli za sobą drzwi biura. - To jedni z najważniejszych i najlepiej płacących klientów. Możesz sobie wyobrazić, co by... Drzwi z hukiem uderzyły o ścianę. Do środka wpadł Tomek 2, stażysta Tomka. Ciężko dysząc, oparł się o drzwi. Beata najpierw z ulgą odnotowała, że to nie Kinga, która miała właśnie taki styl przychodzenia do pracy, a potem ze zdziwieniem stwierdziła, że to zdecydowanie nie jest styl pracy Tomka 2.

- Co się stało? - spytali, jednocześnie podchodząc do chłopaka, usiłującego złapać oddech. - Kinga! - krzyknął. - Tutaj? - przestraszyła się Beata. - Gorzej - jęknął. - Właśnie słyszałem, że resztę stażu ma odbyć w naszym sekretariacie! Tomek z Beatą spojrzeli na siebie z przerażeniem. Beata miała wrażenie, że właśnie awansowała na kapitana statku idącego na dno. - Wiesz - złowieszczym szeptem zapytał Tomek - ile ona może tam zdziałać?! - Nadzieja w pani Hani - powiedział Tomek 2. - Jeśli ona nie zapanuje nad chaosem... Reszta dnia upłynęła w świecie mylnie łączonych telefonów, zagubionych faksów, rozsypanych dokumentów, zaginionych znaczków pocztowych i szeregu innych działań, których można było się tylko domyślać, widząc zaczątki obłędu w oczach sekretarki. Sytuację ratował Tomek 2 i pozostali stażyści, którzy osobiście wysyłali faksy i biegali na pocztę z przesyłkami. - Czy nie masz wrażenia, że ta dziewczyna jest obciążona klątwą? - Tomek próbował znaleźć racjonalne wyjaśnienie. - Jeśli nie, to niedługo będzie - przepowiedziała Beata. - Słyszałem, że Radek dopytywał się o kogoś, kto umie robić laleczki wudu. Pani Hania zobowiązała się wypożyczyć literaturę fachową. - Zaczynam się cieszyć, że jestem tylko do środy. - Beata uzmysłowiła sobie, że woli ten cholerny wyjazd niż... - Pani Beato! - Z sekretariatu dobiegł wrzask Kingi. -Jezusie Maryjo! - Tomek aż podskoczył. – Ktoś ją morduje?! Wreszcie...? - dodał z nadzieją w głosie. - Nie wiem. - Beata otworzyła drzwi. - Ale jestem gotowa zapewnić mu alibi. Słucham, pani Kingo? - Faks do pani przyszedł. - Nie mogła go pani przynieść? - Nie, bo pani Hania nie pozwoliła mi opuszczać sekretariatu. - A gdzie jest pani Hania? - Dziecko jej zachorowało czy coś. - Wzruszyła ramionami. - To nie mogła się pani połączyć wewnętrznym? Musi pani tak krzyczeć? - Dyskusji przyglądali się zaciekawieni koledzy i koleżanki, których wrzask wywabił z pokojów. - Tak, bo centralka się zepsuła. - Rozumiem. - Beata rzeczywiście rozumiała, mogła się co najwyżej dziwić, że w sekretariacie działa jeszcze cokolwiek. - Ale niech pani przestanie wrzeszczeć i będzie uprzejma pofatygować się osobiście, dobrze? - Ale pani Hania... - Pani Hani tu nie ma. A sam fakt, że ma pani problem z ukończeniem stażu, powinien panią skłonić do namysłu nad swoją osobą. - Beata z wysiłkiem opanowała chęć trzaśnięcia drzwiami. Upomnienie nie odniosło skutku, Kinga bowiem, oburzona takim traktowaniem, nie zamierzała fatygować się gdziekolwiek. - Myślisz, że ona ma jakiegoś faceta? - spytał Tomek. - Skąd mam wiedzieć? - A jak myślisz? - Myślę, że tak, pod warunkiem że znalazła go w ośrodku dla głuchych. - Beata nie miała zamiaru powstrzymywać się przed złośliwością, słysząc kolejny wrzask dobiegający zza drzwi.

Beata wychodziła z pracy wykończona, ale teraz dla odmiany emocjonalnie. To był sądny dzień, a

czekały ją dwa kolejne. Mam nadzieję, że dezercja pani Hani to tylko jednodniowy wybryk pomyślała. Jeśli ktoś nie zapanuje nad tym chaosem, będę potrzebować alibi... Boże! Zapomniała zadzwonić do rodziców i potwierdzić przyjazd. Przystanęła na chwilę na chodniku. A może lepiej najpierw porozmawiać z Jackiem? Przyśpieszyła kroku. Nie była przekonana do pomysłu, żeby jej towarzyszył. Nie, żeby miała coś przeciwko niemu, ale po co chłopaka zaraz odstraszać? Zresztą nic prawie o nim nie wie. Zerknęła na zegarek: - Pięknie, już jestem spóźniona. -Niepotrzebnie się zgodziła, żeby przyjaciółka umówiła ją na to spotkanie. Nawet nie miała numeru telefonu Jacka, żeby przesunąć godzinę czy po prostu uprzedzić, że się spóźni. Jacek czekał na zewnątrz niewielkiej kawiarni. Beata spóźniała się. - Albo Ulka pomyliła godziny mruknął. -Jak zawsze zresztą. Albo dni... Zmarszczył brwi w zamyśleniu. To też nie jest niemożliwe, brachu. Pokiwał głową. Siostra skupiła się na instrukcji obsługi koleżanki, a termin rzuciła mimochodem. Może źle zrozumiałem. - Cześć! Przepraszam, ale w pracy był potworny młyn. Nawet nie mam twojego numeru. - Beata bąknęła przepraszająco. - Hej. - Uśmiechnął się. - Pewnie pani Kinga? - zapytał, otwierając drzwi kawiarni. Uderzyły w nich zgiełk i gwar rozmów, a przyjazne ciepło wzięło ich w objęcia. - Czy legenda Kingi dotarła już do Stanów? - Beata rzuciła płaszcz na oparcie krzesła. - Skąd, ale Ulka jest jej zagorzałą fanką – roześmiał się. Beata skrzywiła się. Ją też śmieszyły wyczyny stażystki, ale tylko do czasu, gdy ta dostała się pod jej skrzydła. - Po pewnym czasie farsa zaczyna przypominać tragedię. Kawę poproszę, czarną bez dodatków zwróciła się do kelnerki, która jak duch pojawiła się przy stoliku. - A dla pana? - Dziewczyna uśmiechnęła się zalotnie, mając nadzieję, że przystojny blondyn nie stanowi własności siedzącej naprzeciwko kobiety. - To samo. - Zwracając się do Beaty, spytał: - Może masz na coś ochotę? - Obawiam się, że tutaj tego nie podają. - Przez myśl przemknął jej cyjanek, arszenik, cykuta. - To wszystko, dziękujemy. Kelnerka odeszła od stolika niezadowolona, że chłopak nawet nie podniósł na nią oczu. - Ulka nakreśliła mi z grubsza obraz rodziny - zaczął z uśmiechem. - Nie mam wprawdzie kamizelki kuloodpornej, ale jeśli wystarczy hełm strażacki, to jestem cały twój. - Z zawadiackim uśmiechem usiłował poprawić grobowy nastrój. No tak, to dlatego się wtedy z nim nie umówiłam - pomyślała Beata. Błazen! To nie był dobry pomysł. Westchnęła. Jak ma jechać na kilka dni do rodziny, która jej nienawidzi, z chłopakiem, który ją wkurza, gdy tylko otworzy usta, i w dodatku bezczelnie zagląda jej w dekolt. Mimo ogarniającej ją irytacji spokojnie zaczęła: - To był pomysł Ulki, a nie mój. Nie znaczy to oczywiście, że nie jestem ci wdzięczna - dodała szybko - ale... - Spokojnie, dziewczyno. To nie nasz ślub. Nie będę domagał się praw księcia małżonka. Rozłożył ręce w uspokajającym geście. Beata zawsze mu się podobała. Zawsze, to może za dużo powiedziane. Widział ją tylko kilka razy, w dodatku był wówczas z kimś związany. Kiedy próbował umówić się z nią kilka dni przed wyjazdem, dostał kosza, ale od tamtej pory w każdej dziewczynie szukał tej iskry, zresztą bezskutecznie. Trudno było zapomnieć refleksy światła odbijające się we włosach koloru jesiennych kasztanów. Kasztanów... cholera! Ulka uprzedzała go, żeby się nie gapić. Beata nie lubiła tego obmacywania wzrokiem. Ale typowy facet musiałby być nietypowy, żeby nie podziwiać smukłej figury i pełnych wdzięku ruchów, i... - Mówię do ciebie! - Beata podniosła poirytowana głos, widząc, że Jacek odleciał, błękitne oczy zatrzymały się na poziomie jej biustu i przybrały z lekka nieobecny wyraz. Spłoszony podniósł

wzrok. Beata patrzyła z niewróżącym nic dobrego błyskiem w oczach. - Przepraszam, zamyśliłem się. - T...aaak - powiedziała wolno - zauważyłam. Pytałam, co Ulka dokładnie ci mówiła? - Kto by jej tam słuchał. - Machnął ręką. Westchnęła ciężko. - Dobra, spróbuję przedstawić ci sytuację w skrócie... Do diabła, Jacek! Znowu mnie nie słuchasz... - Słyszałem każde słowo! - zaprotestował z oburzeniem. - To co powiedziałam? - Mierzyła go gniewnym wzrokiem. - A co? Już nie pamiętasz? - Niewinną miną i chłopięcym urokiem próbował ratować sytuację, która, miał wrażenie, wymykała się spod kontroli. Na Beatę jego uśmiech jednak najwyraźniej nie działał. - Pamiętam doskonale - wycedziła. - Pytanie, czy ty pamiętasz? - Nie masz wrażenia, że ta rozmowa przybiera dziwny obrót? - Jacek próbował przejść do ataku, zastanawiając się, czemu kiedyś tak szybko odpuścił sobie tę znajomość. - Jesteś irytujący! - Beata zimno zmierzyła go wzrokiem. - Nic dziwnego, że Ulka chciała cię przehandlować! O, przepraszam - poprawiła się złośliwie. - Ona chciała nawet do ciebie dopłacić! -A tak, już pamiętam - w połowie przerwał jej Jacek. - Co...? Zresztą nieważne... - Wstała od stolika. -Słuchaj, bardzo ci dziękuję za dobre chęci, ale nic z tego nie będzie. Nie pojadę na uroczystość rodzinną z kimś, kogo nawet nie lubię. Przykro mi. - Nie lubisz mnie? - Jacek uniósł brwi w komicznym zdumieniu. - Nawet mnie nie znasz? - No właśnie, a już cię nie lubię. Więc jeśli cię poznam, może być tylko gorzej. - Beata zaczęła się ubierać. Czekała ją jeszcze wizyta w biurze detektywistycznym; równie dobrze mogła pójść tam teraz. - Daj spokój, dziewczyno. - Jacek próbował ją zatrzymać. - Przy bliższym poznaniu zyskuję. Słowo! - Możliwe. - Beata zgodziła się uprzejmie. - Tylko widzisz... ja nie mam ani czasu, ani ochoty bliżej cię poznawać... Dzięki za kawę - rzuciła przez ramię, odchodząc. Jacek patrzył na nią z uśmiechem. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo - pomyślał. Ale prawda jest taka, że tę bitwę przegrałeś na własne życzenie. - Koleżanka już poszła? - Kelnerka zmaterializowała się przy stoliku. - Coś się stało? - Czujnie nadstawiała uszy podczas rozmowy, ale nie mogła wciąż kręcić się przy stoliku bez zwracania uwagi. - Nie, po prostu mnie nienawidzi. - Uśmiechnął się z zadowoleniem. - I to pana tak cieszy? - zdziwiła się. - Oczywiście, przynajmniej coś do mnie czuje. Gorsza byłaby obojętność, nie sądzi pani?

Boże, Boże, Boże... Idiotka! - gorączkowo czyniła sobie wyrzuty Beata. Czy ja zawsze muszę być taka... taka... no taka! Powinnam się przyzwyczaić do stylu bycia Nowackich, w końcu niedaleko pada jabłko od jabłoni. Powinnam być raczej zdziwiona, gdyby ich pierworodny okazał się sztywniakiem - myślała, wymachując aktówką. Co on sobie myśli? Ze jestem wydra i flądra. Ot, co sobie myśli. I słusznie. Bo niby dlaczego miałoby być inaczej? Sama tak o sobie myślę. Zresztą kto by się spodziewał, że serce będzie jej biło równie gwałtownie jak wówczas, gdy się poznali. Ja naprawdę zostanę starą panną karmiącą gromadę bezpańskich kotów - pomyślała z niesmakiem. Nie dość, że wszystkich facetów porównuję z Jackiem, to jeszcze musiałam go urazić... -Pokiwała głową z ubolewaniem. - Pani do nas? Głęboki męski głos zaskoczył ją i wystraszył, ale na szczęście wyrwał z rozmyślań o przygnębiającej samotnej starości.

- To pan... - stwierdziła z ulgą. - Nie powinien pan się tak skradać. - Bynajmniej, bynajmniej. To szanowna pani była tak zaaferowana, że mnie nie zauważyła. - No tak, rzeczywiście. Sądny dzień dzisiaj - mówiła, wchodząc z Knapem po schodach kamienicy, gdzie na drugim piętrze mieściło się biuro detektywistyczne Knap & Wspólnicy. -Jestem trochę wcześniej, ale poczekam, jeśli pan Przemek jest jeszcze zajęty. - Proszę, proszę, zapraszam, — Starszy pan wprowadził Beatę do gabinetu. - Przemek zaraz będzie. Pani Ewo - zwrócił się do sekretarki - proszę zająć się panią. Ja mam spotkanie. -Ponownie zwrócił się do Beaty: - Proszę wybaczyć. - Ukłonił się i zniknął w drzwiach drugiego biura. - Jak zawsze szarmancki - uśmiechnęła się do sekretarki, podając płaszcz. - To nie będzie kłopot, że zaczekam tutaj ? - Ależ skąd - roześmiała się kobieta. - Zaraz podam pani coś ciepłego, może kawy? - Lepiej nie. - Beata skrzywiła się. - Jestem tak napompowana kofeiną, że zaczynam źle reagować na ludzi. - To herbatki z cytryną, dobrze? - Idealnie. - Beata uśmiechnęła się. - Czy mogę się rozłożyć z dokumentami przy stoliku? Do spotkania zostało jeszcze pół godziny, a mamy urwanie głowy w firmie. Śpię z bilansami pod poduszką...

Przemek Macierzak wpadł do biura jak burza. Pani Ewa tylko uniosła brwi i skinęła głową w stronę jego gabinetu. - Dawno przyszła? - spytał szeptem. - Dwie godziny temu. - Jezu! - Rzucił kurtkę na sofę w sekretariacie. - Bardzo wściekła? - Ze spóźnił się pan półtorej godziny? Nie sądzę, żeby zauważyła - stwierdziła. - Jak to możliwe? Ogłuszyła ją pani? - Siedzi nad toną papierów i pracuje. Wie pan, panie Przemku, ja zupełnie nie rozumiem tego młodego pokolenia. Wystarczy wam komputer i od razu zabieracie się do pracy. Nie tylko nie macie kiedy żyć, wy nawet nie będziecie mieli kiedy umrzeć. - Pani Ewa była już na emeryturze, w biurze zatrudniono ją oficjalnie na pół etatu, ale Przemek podejrzewał, że spędza tu całe dnie, bo po prostu nie chce wracać do pustego domu. Człowiek wynalazł pracoholizm pomyślał - w obawie przed samotnością. A może odwrotnie? Samotność wynalazła pracoholizm? Przerażające, ale prawdziwe. Był czterdziestoletnim postawnym mężczyzną o łagodnych brązowych oczach, zupełnie nielicujących z ani poprzednio wykonywanym zawodem policjanta, ani obecnym prywatnego detektywa. - Miła osóbka. - Pani Ewa z zadowoleniem odnotowała rumieniec pracodawcy. Takie buty, pomyślała. - Może herbatki panu zrobię? Wiatr taki, że hej! - zatroskała się. - Chętnie, pani Ewo, ale za chwilę, dobrze? Witek przesłał raport? - Włożyłam do teczki, panie Przemku. Niech pan sobie przejrzy, a ja już wodę wstawiam. Przebiegł odręcznie napisane strony. Wyglądały, jakby jego asystent pisał je na kolanie, i pewnie tak było. Nic nowego to nie wnosi - pomyślał zirytowany. Kiedy Beata Rostowska miesiąc temu przyszła do biura, sądził, że będzie to sprawa, jakich było już wiele. Matka miała kochanka, a owoc tej małżeńskiej zdrady poszukuje teraz biologicznego ojca. Wszystko wprawdzie komplikował fakt, że klientka urodziła się w USA, ale nie była to przeszkoda nie do przekroczenia. Nie spodziewał się tylko, że sytuacja tak się skomplikuje. Wywrócę jej za chwilę życie do góry nogami, a ona mi jeszcze za to zapłaci - pomyślał z goryczą. Cienie i blaski życia prywatnego detektywa... Na blaski przy boku Beaty nie masz co liczyć, stary - powiedział do siebie. - Zwyczaj ścinania głowy posłańcowi

przynoszącemu złe wieści nie zaginął, chociaż teraz żyje w metaforycznej formie. - Dzień dobry, pani Beato - powiedział, wchodząc do biura. - Przepraszam za spóźnienie, ale... - Proszę nie przepraszać, panie Przemku! To ja jestem wcześniej. - Ojej - roześmiała się, spojrzawszy na zegar. -Rzeczywiście się pan spóźnił. Ale proszę się nie przejmować - uciszyła jego protesty. - Uprzedzał mnie pan przecież, że jest w trasie, poza tym to ja nalegałam na to spotkanie. - Rozumiem, że chciałaby pani uzyskać jak najszybciej informacje, ale szczerze mówiąc, dotychczasowe dochodzenie ujawniło... - zawahał się - ...kolejne niejasności- dokończył. -Jakie? - Pani Beato, proszę mi wierzyć, że robimy co w naszej mocy, ale ta sprawa sięga tak daleko w przeszłość, że nie wiem, czy kiedykolwiek dojdziemy do prawdy. - Tak, tak. - Beata machnęła ręką. - Uprzedzał mnie pan o tym. Ale czegoś się pan dowiedział, prawda? - No cóż, na pewno nie jest pani adoptowana - oznajmił, zastanawiając się, jak jej przekazać pozostałe informacje. -To już wiem. W grę wchodzi zdrada małżeńska i oczywiście jestem świadoma, że tę sprawę będzie trudno wyjaśnić, zwłaszcza że nie zamierzam pytać o to matki. To bez sensu. I tak mi nic nie powie. - To również nie zdrada. - Przemek współczuł młodej kobiecie. Przychodząc do niego, spodziewała się, że pomoże jej poskładać życie, a nie rozbić. - To w ogóle nie są pani rodzice. Zmarszczyła brwi. - Panie Przemku, jeśli adopcja nie wchodzi w grę, to któreś musi być moim rodzicem. - Może coś pani pokażę - powiedział, siadając naprzeciwko niej. - Ten dokument otrzymałem z polskiego konsulatu w USA. Beata patrzyła w osłupieniu na dokument. - To jest akt zgonu - powiedziała cicho. - To jest... -zająknęła się - to jest mój akt zgonu... Panie Przemku... ? - Myślę, że co do jednego powinniśmy być zgodni. To nie jest pani akt zgonu. - Co pan mówi? Wszystko się zgadza. - Beata nie otrząsnęła się z szoku. - Ta sama data urodzenia, miejsce, dane rodziców. Co to, do diabła, jest?! - Niech się pani uspokoi. - Przemek przemawiał łagodnie. - Nerwy nic tu nie zmienią. Byłem równie zdumiony jak pani, gdy w odpowiedzi na zapytanie naszego adwokata... udzieliła pani pełnomocnictwa, pamięta pani?... dostaliśmy odpis aktu zgonu - kontynuował, gdy Beata cicho potaknęła. - Skontaktowałem się ze znajomym zza oceanu. Rzeczywiście, pani rodzice byli w Stanach, pani matka... - zawahał się, ale widząc, że Beata nie komentuje, mówił dalej - urodziła dziewczynkę, która żyła tylko tydzień. Oprócz aktu zgonu mam tutaj zdjęcie nagrobka... Nie wiem, czy chce pani... Beata chciała. Mimo uczucia, że właśnie jest jednym z bohaterów Kafki, próbowała ogarnąć sytuację. - Proszę mówić dalej. Skąd ja się wzięłam? - Oto jest pytanie - westchnął. - Kiedy dostaliśmy akt zgonu, próbowałem umiejscowić w czasie pani pojawienie się jako córki Rostowskich. Szukaliśmy rodziny, która mogłaby coś wiedzieć. Jedynym żyjącym krewnym jest pani dziadek ze strony ojca, ale obecnie znajduje się w zakładzie opiekuńczym po rozległym wylewie. Nie ma z nim kontaktu... - Jak długo pan o tym wie? - przerwała. - Od dwóch tygodni, ale uznałem, że będzie lepiej, jeśli uzyskam bardziej szczegółowe informacje. - Nie mam do pana pretensji, że pan zwlekał. Rozumiem. Ale proszę mi coś powiedzieć; czy był

pan w Lisinie? - Osobiście nie, ale wysłałem asystenta, żeby dowiedział się, czy ktoś pamięta, czy Rostowscy sprowadzili się z dzieckiem, czy pojawiło się później, i... - Dostałam zaproszenie na ślub siostry - przerwała mu. - Zastanawiałam się dlaczego. Może pańskie węszenie jest powodem? - A kiedy pani otrzymała ten list? - W ubiegły czwartek. Muszę przyznać, że byłam zaskoczona. - Beata próbowała zebrać myśli i zachować dystans. Bezskutecznie. Zaczęła przechadzać się po pokoju. - Mówiłam panu, że nigdy nie byliśmy sobie bliscy, a od dwóch lat nie utrzymujemy kontaktu. To zaproszenie jest... - szukała właściwego słowa - ...ostatnią rzeczą, której mogłabym się spodziewać. - Nie wiem, co mogło spowodować zmianę. - Detektyw obserwował Beatę. Chyba jej nie doceniłem, pomyślał. Spodziewał się ataku histerii ze łzami i omdleniami. - Co jeszcze pan wie? - przerwała jego rozmyślania. - Jestem pewny, że nie przylecieli z dzieckiem ze Stanów. Trasę Warszawa-Poznań pokonali pociągiem. Na dworcu PKP czekał na nich samochód, kupiony przez ich pełnomocnika w kraju, tak samo jak dom... Już nie żyje - dodał, widząc, że Beata chce przerwać. - Już wtedy miał koło sześćdziesiątki. Nic nam nie powie. Ludzie w Lisinie twierdzą, że państwo doktorostwo przyjechali z niemowlęciem. Nie odwiedzali po drodze rodziny ani znajomych. Prosto z Warszawy obrali drogę do nowego domu. I gdzieś na trasie pojawiła się pani. Ale gdzie? Rozłożył bezradnie ręce. Beata stała przy oknie, zastanawiając się. - Spróbujmy to podsumować, dobrze? To nie są moi rodzice. Prawdziwa Beata Rostowska nie żyje. Ja jestem podrzutkiem, który nie wiadomo skąd się wziął... - Pani Beato - przerwał jej Przemek. - Czy warto w tym dalej grzebać? Po tylu latach? Jeśli w grę nie wchodzi zabójstwo, to nawet agenci z archiwum X nic tu nie zdziałają... Zresztą nawet nie wiemy, czy zostało popełnione przestępstwo... - Ma pan wątpliwości? Sfałszowane dokumenty, skradzione lub kupione dziecko albo nielegalna adopcja... Nie wiem nawet, jak to nazwać...? - zauważyła ironicznie. - No cóż, wyjaśnień może być wiele. Ale czy to nie świadczy, że rodzice panią chcieli? To chyba najważniejsze? - Wygląda na to, że jeśli nawet było tak, jak pan mówi, to dawno się rozmyślili. Boże! Jakie teraz to wszystko wydaje się proste. - Pokręciła głową z niedowierzaniem. - Proste? - Przemek popatrzył zdezorientowany. - Dobrze. - Beata nie zamierzała wyjaśniać ostatniej uwagi. - Co dalej? - Dalej? - Przemek pokręcił głową. - Jest pani pewna, że...? - Tak. Jestem pewna. Wyjeżdżam w czwartek. Jeśli dowiem się czegoś, co mogłoby panu pomóc w dochodzeniu, zadzwonię. Ale proszę kontynuować. Ma pan jakąś teorię? Jakąkolwiek? - Kilka. - Wzruszył ramionami. - Każda jest równie prawdopodobna: pełnomocnik, uprowadzenie, nielegalna adopcja. Wszystko wydaje się możliwe. - Proszę mnie informować na bieżąco, dobrze? - Beata zaczęła zgarniać dokumenty do aktówki. Mógłby mi pan skserować tę teczkę? Chciałabym to zabrać ze sobą. W domu przeczytam wszystko w spokoju. - Tak, oczywiście. Pani Ewo - Przemek poszedł do sekretariatu - czy mogłaby pani zrobić ksero z tych dokumentów? Pani Beato - zwrócił się do klientki - powinna pani trochę ochłonąć, zanim pani pojedzie. Niedaleko jest mała włoska knajpka... Może...? - Nie, dziękuję - pokręciła głową. - Może innym razem. Teraz chciałabym jak najszybciej znaleźć się w domu. W milczeniu czekali, aż pani Ewa skończy. Ty idioto! Przemek wyrzucał sobie w duchu. Jeszcze

mogła pomyśleć, że chcesz rozbitą emocjonalnie kobietę namówić na randkę. Jezu! Co za desperat! Beata w zamyśleniu kręciła guzikiem od płaszcza. Uprzytomniła sobie, że nadal nie zadzwoniła do rodziców. Boże! - westchnęła. Do jakich rodziców? Kim są ci ludzie? Uratowali mi życie czy zniszczyli? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi. Ale zaraz, zaraz, czy Macierzak próbował zaprosić mnie na randkę? N...iee... - pomyślała. Na pewno ma zbyt wiele wyczucia, żeby w takiej chwili... A może?

Beata siedziała na parkingu przed blokiem z głową wspartą na kierownicy i zbierała siły, żeby dotrzeć na górę. Była głodna, zmęczona, w jej duszy szalała burza. Ulka nie odpuści raportu, ale za to w tej chwili byłaby wdzięczna. Musiała z kimś porozmawiać... Zaczynała mieć dosyć ciągłego duszenia w sobie emocji. Kogo ja chciałam oszukać? - myślała. Najprawdopodobniej siebie. Wysiadła z samochodu. Zimny wiatr targał jej włosy. Na szczęście zarówno sam parking, jak i teren wokół bloków był rzęsiście oświetlony. Mieszkały tu głównie młode małżeństwa, więc pokolenie blokersów dopiero urośnie. Pewne zagrożenie mógł sprawiać mroczny park, ale tam nie zamierzała spacerować o tej godzinie. - Oho, idzie Beata! - Ulka poderwała się na pisk domofonu. - Masz okazję, żeby pokazać się w dobrym świetle, półgłówku, chociaż teraz nie pomogłaby ci nawet gwiazda betlejemska. - Była wściekła, że Jacek zepsuł jej misterny plan. Uprzedzała, że Beata ma za dużo na głowie - praca, problemy rodzinne, a Jacek ubzdurał sobie, że ją rozweseli. Powinien sobie strzelić w łeb. - Przestań, Ulka, bo zaraz cię uduszę. Ile można? -Jacek współczuł przyszłemu szwagrowi. Ulka miała serce na dłoni i pamięć jak słoń. Gdy zaszła potrzeba, potrafiła przypomnieć sobie rzeczy sprzed lat, które człowiek już dawno zdążył pogrzebać. - Przyznałem się do winy i chcę to jakoś poskładać... -Naprawdę? Chcesz? - Ulka z nadzieją popatrzyła na brata. - A właściwie to dlaczego tak ci na tym zależy? - spytał podejrzliwie. -Jeszcze się pytasz? Ten harem, który sprowadzałeś do domu... - Otrząsnęła się z udawanym przerażeniem. -Jak pomyślę, że któraś z tych wyfiokowanych gęsi miałaby być moją bratową, a moje dzieci miały mówić do niej ciociu. .. brrr... Pomyślałam sobie: Ulka, musisz wziąć sprawy w swoje ręce! - Jacek śmiał się serdecznie. Nikt nie potrafił wprawić go w lepszy humor niż jego mała siostrzyczka. - A wiesz, że to nie jest zły pomysł - stwierdził po chwili. - Oczywiście. Beata... - Nie o to mi chodziło. To znaczy o to. Ty mi doradzisz w sprawie Beaty, a ja ci znajdę miłego kolegę strażaka. Co ty na to? - Umowa stoi. - Ulka z chichotem przybiła piątkę. -No, nareszcie - mruknęła, słysząc otwierające się drzwi. - Jesteśmy w kuchni! - zawołała. Beata wmaszerowała ciężko do kuchni. Rzuciła na Jacka pozbawione wyrazu spojrzenie i nawet nie skomentowała jego obecności. - Dobrze się czujesz? - zaniepokoiła się Ulka. - Przepraszam za dzisiaj - zwróciła się do Jacka. -W pracy był sądny dzień i chyba po prostu wyżyłam się na tobie. - Nie, no co ty. - Jacek był wyraźnie zdziwiony przeprosinami. - Wiedziałem, że nie jest wesoło, a robiłem za błazna. Nic dziwnego, że poczułaś się urażona. - Świetnie. Skoro nie mamy do siebie żalu, to czy mógłbyś mi towarzyszyć podczas wyjazdu? Ulka usiadła z wrażenia. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy.

- To ty, prawda, Beatko? - spytała. - Nie jesteś klonem ani złą siostrą bliźniaczką? - Coś ty znowu czytała? - Jacek spojrzał na siostrę jak na wariatkę. Właśnie stała się świadkiem cudu. Bóg się zlitował. Karta przeznaczenia się odwróciła. A ona wątpi! - To nie jest takie głupie pytanie - westchnęła Beata. - Które? - spytali jednocześnie. - Boże... - Beata wstała i zaczęła zdejmować płaszcz. - Osobno jeszcze można was znieść, ale razem?! - To ona! - stwierdzili równocześnie. Beata uśmiechnęła się ze smutkiem. Ulka dostrzegła, że przyjaciółka wygląda podejrzanie blado, a pod oczami ma spore cienie. Z niepokojem zerknęła na brata. Jacek ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się Beacie. Wygląda jak człowiek, w którym coś pękło - pomyślał. Rusza się, mówi, ale w środku pustka. Beata grzebała w lodówce. - Chętnie pojadę - przerwał ciszę. - Świetnie. - Beata trzymała w ręku wino. Bez słowa wręczyła je Jackowi wraz z korkociągiem i zaczęła szukać kieliszków. - Sama tam nie pojadę. - Co się stało? - Ulka denerwowała się coraz bardziej. - Byłam u pana Przemka, tego detektywa. - Beata zaczęła przeglądać aktówkę w poszukiwaniu kserokopii. - Dowiedziałaś się czegoś? - spytał Jacek, nalewając wino. - Sami przeczytajcie. - Beata pchnęła papiery przez stół. - To mi chyba przez gardło nie przejdzie. Piła wino ze stoickim spokojem, próbując zanalizować myśli i uczucia. Jacek siedział wstrząśnięty. Ulka czytała dokumenty po raz kolejny. Pierwszy raz w życiu ją zatkało. Kompletnie. - Są jakieś chipsy? - przerwała ciszę Beata. Ulka bez słowa wysypała całą paczkę do półmiska. - Nie ma możliwości pomyłki? - Jacek zabrał głos. Beata pokręciła przecząco głową. Ulka powtórnie czytała akt zgonu. - Może zbieżność nazwisk? - Jacek próbował znaleźć inne wyjaśnienie. - Półgłówek! - syknęła Ulka. - To nie jest pan i pani Smith! Skarbie - zwróciła się do Beaty. Wiem, że cię namawiałam na ten wyjazd, ale w tej sytuacji... - zawiesiła głos. - W tej sytuacji tym bardziej powinnam jechać. - Beata chrupała głośno. - Może czegoś się dowiem. Może zdobędę się na odwagę i zapytam dlaczego? - Wzruszyła ramionami. - Ale powinnam jechać. Wiecie, że kiedy Macierzak mi to pokazał, to poza tym, że przeżyłam szok, wstrząs, sama nie wiem, jak nazwać to uczucie, pomyślałam sobie - jakie to proste! Całymi latami zabijali mnie swoją obojętnością, a ja nie wiedziałam dlaczego. Kiedy mama sadziła kwiaty, pomagałam jej; przeczytałam wszystko o pelargoniach, bratkach i diabli wiedzą o czym jeszcze. W wieku dwunastu lat regularnie czytywałam prasę codzienną i literaturę fachową ojca w nadziei, że jeśli będę wiedziała wystarczająco dużo, to może ze mną porozmawia. - Pokręciła głową z niedowierzaniem. - Całymi latami myślałam, że nie jestem dość dobra, żeby mnie kochali. Czułam się winna, że nie jestem takim dzieckiem, jakiego pragnęli. Wiesz - zwróciła się nie wiadomo do kogo -że na zebrania chodziła sekretarka ojca? Więc brałam udział w konkursach, olimpiadach i miałam nadzieję, że jeśli będę wystarczająco zdolna, ambitna, to on będzie chciał przyjść i posłuchać. Kiedy złamałam nogę, do szpitala odwiozła mnie gosposia, bo mama nie mogła zostawić świeżo kupionych sadzonek. I wciąż miałam wrażenie, że jestem gorsza. Moja siostra była mniej zdolna niż ja,i w dodatku leniwa. Dostawała wszystko na tacy, nie widziała powodu, dla którego miałaby się starać. Im byłam lepsza, tym bardziej ona mnie nienawidziła. Dlatego tak wam zazdroszczę domu. - Uśmiechnęła się smutno. Tego ciepła, poczucia bliskości. Cokolwiek byście robili, liczy się to, że jesteście razem.

Ulka cicho płakała, Jacek zacisnął pięści. Co to za ludzie? - pomyślał. - Po jaką cholerę brali dziecko, skoro go nie chcieli? Nic dziwnego, że musi odkryć prawdę. Na jej miejscu też bym nie odpuścił. -A wiecie, co mnie boli najbardziej? - Beata wstała po kolejną butelkę wina. - Ze może mam inną rodzinę, ojca, matkę, brata? Może mam dziadków, którzy wypłakują za mną oczy? Może powinnam chodzić do innej szkoły, mieć innych znajomych? - Przestań. - Ulka objęła Beatę. - Bez względu na to, co się stało, spójrz na to, kim jesteś teraz. Zostaw to wszystko za sobą i po prostu bądź szczęśliwa jako Beata Rostowska, przyszły doradca podatkowy. - Dziękuję, Ula. - Beata zaczynała mówić niewyraźnie. Wino i pusty żołądek zaczęły robić swoje. Ale na razie nie wiem, jak się powinnam czuć i jak powinnam żyć. Muszę to jakoś poskładać. - Nie jesteś sama - powiedział Jacek. Chętnie zrobiłby to co Ulka, czyli objął dziewczynę, ale dość już nabroił jak na jeden dzień. - Lepiej się położę, rano muszę iść do pracy, sen dobrze mi zrobi. - Masz rację - zgodził się z nią Jacek. - Jutro spojrzysz na wszystko świeżym okiem. Co nie znaczy, że to coś zmieni, dodał w duchu. - Zgadzam się z Jackiem. - Ulka wzięła ją pod ramię. - Chodź, pomogę ci. Patrzył za nimi zamyślony. Miał nadzieję, że już pierwszego dnia nie ukatrupi jej popieprzonej rodzinki!

Do świadomości Beaty wdarł się potworny łomot. Jeśli to pan Zenek morduje świętej pamięci żonę, to nie teraz! Na litość boską nie teraz! - Proszę ciszej... - jęknęła, ale potworny dźwięk nie ustawał. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że to budzik. Sięgnęła ręką na stolik znajdujący się przy łóżku. Po dłuższej chwili bezowocnych poszukiwań otworzyła jedno oko. Budzik stał na parapecie i uparcie dzwonił. Beata zamknęła oko i usiłowała poduszką zagłuszyć upiorne dźwięki, ale w końcu wstała... i natychmiast tego pożałowała. Podłoga rozpłynęła się pod stopami, a w głowie gwałtownie nasilił się intensywnie pulsujący ból. -Jezu! - jęknęła. Z trudem dotarła do parapetu i wyłączyła swojego oprawcę, ale na ból głowy niewiele to pomogło. Pewnie Ulka postawiła budzik na parapecie, żeby musiała wstać. Opierając się o ścianę, doszła do łazienki. Prysznic wprawdzie ją orzeźwił, ale ból nasilał się przy każdym ruchu. Owinięta w szlafrok dowlokła się do kuchni. - Kawy? - zapytał Jacek, patrząc z rozbawieniem na ludzki wrak usiłujący wygodnie usiąść przy stole. -Cśśś... - Beata syknęła. - Bo krasnoludki obudzisz... - Jakie krasnoludki? - zdumiony ściszył jednak głos. - Są w mojej głowie - szepnęła. - I robią stuk-puk, stuk-puk. - Tej wersji wydarzeń jeszcze nie słyszałem - zaśmiał się. - Masz, wypij to, no dalej - popędził ją, widząc, że się waha. - To na kaca. Zaufaj mi. Beata posłusznie wypiła obrzydliwą miksturę. Jeśli od tego umrę, to i tak będzie lepiej - uznała. Jacek postawił przed nią kawę i śniadanie. - Co ty tu właściwie robisz? - spytała, żując bułkę. - Nie mogłem wczoraj wracać do domu, piłem z wami wino. Spałem na kanapie. - Obserwował Beatę. Trochę blada, ale do pracy powinna dotrzeć, uznał. - Swoją drogą co to było za wino? Nieźle cię wzięło... - Domowej roboty - mruknęła z pełnymi ustami. - Od pani Stasi, właścicielki mieszkania. Świetne, człowiek zapomina, o czym tylko zechce, w zależności od ilości, a próba przypomnienia

jest potem zbyt bolesna. Która godzina? - Spokojnie, wpół do siódmej dopiero. Odwiozę cię do pracy - zaofiarował się. - OK, dzięki. - "Wolałem, jak nie byłaś taka ugodowa - oświadczył Jacek, dolewając jej kawy. - Daj mi dziesięć minut - uśmiechnęła się lekko. –I wrócę do formy. Muszę się ubrać. Jacek posprzątał kuchnię i czekał na Beatę. Ulka spała w najlepsze. W pracy musiała być dopiero o dziewiątej, a przyjaciółkę powierzyła bratu. Beata błyskawicznie zrobiła makijaż, chociaż musiała się do niego przyłożyć bardziej niż zwykle, żeby ukryć sińce pod oczami. Starała się nie myśleć o wydarzeniach wczorajszego dnia i nie trafić szczoteczką w oko, co nie było takie proste, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności towarzyszące. Na razie musi stawić czoło kolejnemu dniu w pracy z Kingą buszującą w sekretariacie. Co za koszmarny tydzień - pomyślała. Miejmy nadzieję, że niedziela będzie ostatnim dniem tej gehenny. Kinga zniknie z jej firmy, z Rostowskich wydusi prawdę, choćby to miała być ostatnia rzecz w jej życiu, a jeśli przyszły poniedziałek nadejdzie, to umówi się z Jackiem. Czy będzie tego chciał, czy nie! Jezu! Ręka ze szczoteczką do tuszu zamarła. Wczoraj go obraziłam, upiłam się, widział mnie na kacu... No Beatka! Spojrzała z dezaprobatą w lustro. Ty to potrafisz pokazać się z najlepszej strony, nie ma co! Trudno - oceniła sytuację. Straty będziemy odrabiać w przyszłym tygodniu, a w tym minimalizować! - Możemy jechać. - Weszła energicznie do kuchni. -Jeśli twoja oferta jest wciąż aktualna. - Jasne. - Jacek zerwał się gwałtownie i wyłączył telewizor. - Nie sądziłem, że tak szybko się pozbierasz! - Im szybciej wezmę się do pracy, tym szybciej skończę. W tym tygodniu pracuję tylko trzy dni, a nie wszystko mogę zrzucić na kolegów - wyjaśniła, schodząc po schodach. - Witam, sąsiadeczko! - Przy wyjściu z klatki wpadli na pana Zenka. - Panie Zenku! Nie dzisiaj, dobrze? - Beata próbowała go minąć. - Ależ, sąsiadeczko! - zaprotestował pan Zenek, skutecznie blokując wyjście swoją przemieszczającą się w nieskoordynowany sposób osobą. - Słuchaj, facet... - zaczął Jacek. Najwyraźniej miał zamiar użyć sposobu siłowego w celu odzyskania okupowanego przejścia. - Zostaw. - Beata złapała go za rękę. - Panie Zenku! Mam potwornego kaca! Nie mam nastroju na pańskie... - A...aaa to... to co innego. - Pan Zenek pośpiesznie usunął się z drogi. - Rozumiem, rozumiem. Uszanowanie... - Kto to był? - Jacek niósł aktówkę Beaty, zastanawiając się, czy dziewczyna przypadkiem nie pracuje w firmie budowlanej. W torbie nosiła chyba cegły! - Sąsiad. Jest niegroźny. Poza tym bądź dla niego miły - uśmiechnęła się złośliwie - może to twój przyszły szwagier? Oświadcza się Uli za każdym razem, jak ją widzi. - Ulka zawsze przyciągała cudaków. Nie masz pojęcia, jakie typy czasami przeganiałem. Wyjechał z parkingu i włączył się do ruchu w kierunku centrum. - W końcu jako starszy brat musiałem interweniować. Wiesz, że rodzice w życiu by jej nie pozwolili zamieszkać samej? Uznali, że masz na nią dobry wpływ. - No co ty? - Beata spojrzała na niego przerażona. - Oni chyba nie myśleli, że ja będę jej pilnować?! To dorosła kobieta. Nawet jeśli popełnia błędy, to na własny rachunek. - Beata gorączkowo zastanawiała się, ile Jacek wie o wybrykach siostry. - Spokojnie, pewnie, że nie. Ale przy tobie Ulka się stara. Nawet nie wiesz, w jakim byłem szoku, kiedy usłyszałem, że nie tylko świetnie się obroniła, ale dostała dobrą pracę i nadal ją utrzymuje. - Ulka jest znakomitym specjalistą od umów, myślę, że jej nie doceniacie. - Była gotowa bronić przyjaciółki.

- Jesteśmy dumni z Uli. Wszyscy. - Jacek wjechał na podziemny parking. - Źle mnie zrozumiałaś. Ulka jako dziecko cierpiała na ADHD. To jest... - Wiem, co to jest - przerwała mu Beata. - Ale myślałam, że z tego się wyrasta? - To niezupełnie prawda. - Jacek zamyślił się. - Raczej człowiek uczy się z tym żyć. - Wiedziałam o ADHD, ale nie sądziłam, że... No tak, głupia jestem i tyle. Powinnam jej bardziej pomagać. - Pomagasz jej wystarczająco - powiedział Jacek, odprowadzając ją do windy. - O której po ciebie przyjechać? - A po co masz przyjeżdżać? - zdziwiła się. - Wrócę taksówką. - Miałem nadzieję, że pomożesz mi wybrać garnitur...- popatrzył wyczekująco. - Boże, Jacek, nie miałam zamiaru narażać cię na koszty. - Beata przytrzymała drzwi. Nie przyszło jej wcześniej do głowy, że taki wyjazd może wiązać się z kosztami również dla osoby towarzyszącej, a zważywszy na ceny, nie można tego problemu zbagatelizować. - Nie przejmuj się, to nie z twojego powodu kupuję garnitur. - Wepchnął ją do środka, zanim zdążyła mu oznajmić, że rezygnuje z jego towarzystwa i pojedzie sama. Beata miała zamiar jechać, żeby zamknąć pewien rozdział swojego życia. On miał zamiar pomóc stworzyć jej nowy. Na razie mógł się cieszyć z tego, że go zaakceptowała, pewnie bardziej jako dodatek do Uli, ale - pomyślał od czegoś trzeba przecież zacząć.

Beata próbowała skoncentrować się na pracy. Rozmyślanie o wczorajszych rewelacjach było ponad jej siły. Była wdzięczna Jackowi, że nie poruszył tego tematu. Musiała strawić to sama. Pogodzić się z tym, spróbować zrozumieć. Rzecz w tym, że tego nie da się zrozumieć - pomyślała rozgoryczona. Ale na wiele spraw muszę spojrzeć w innym świetle. Przeszłość po prostu się stała. Nie mogę niczego zmienić. Nie mogę cofnąć czasu ani zastąpić starych wspomnień nowymi, bo ich nie było. Powinnam być wdzięczna za to, co otrzymałam od losu i na co sama zapracowałam myślała, wpatrując się w rzędy liczb na ekranie monitora. Uczucie pustki dręczyło ją przez całe życie, które starała się wypełnić książkami, a nie ludźmi. Była samotna. Teraz jednak, co najważniejsze, zniknęło dręczące ją poczucie winy. Garb, który dźwigała, od kiedy sięgała pamięcią, zniknął. Tak jakby sama świadomość nieistnienia - bo przecież Beata Rostowska nie istnieje -uwolnił ją od ciężkiego brzemienia. Czuła za to ogarniajacy ją gniew. Zniknęło poczucie krzywdy i odrzucenia, poczucie winy, że nie była dobrą córką i nie potrafiła sprostać oczekiwaniom. Tak naprawdę - myślała - nigdy nie miało znaczenia, kim byłam i kim jestem; nawet jeśli wzięli mnie w odruchu żalu za utraconym dzieckiem, to pewnego dnia odkryli, że ja nim nie jestem i nigdy nie będę. Ulka uważa, że powinnam być wdzięczna za to, co dostałam, ale ja czuję gniew za to, co mi odebrano. Stukała palcami o blat biurka. Nawet nie mam żalu, że mnie nie kochali. Oparła się o zagłówek fotela. Ale mam żal, że nie pozwolili, żeby kochał mnie ktoś inny. Czuła łzy wzbierające pod powiekami. Była wdzięczna Ulce i Jackowi, że są przy niej. Mieli rację nie była sama. A teraz miała zamiar poznać prawdę, przynajmniej tyle jej się należało. - Hm, hm... - Tomek zmaterializował się przy Beacie. - Nie chciałbym przeszkadzać, ale wydajesz się rozkojarzona. - Co? - ocknęła się. Tomek wpatrywał się w nią z niepokojem. - Masz rację... chyba nie czuję się najlepiej. - Widzę, nawet nie zauważyłaś, że Kinga zniknęła z sekretariatu. - Rzeczywiście. - Nadstawiła czujnie uszy. - Cicho tu dzisiaj. - Jesteś chora? - zatroskał się. - Nie, nie mów nikomu - szepnęła - ale mam kaca.

- A...aaa... - Tomek skinął głową ze zrozumieniem. - Jasne. Trzeba było tak od razu. Myśmy wczoraj też zabalowali. Żałuj, że cię nie było. - A co straciłam? I gdzie właściwie podziała się Kinga? - Beata próbowała okazać zainteresowanie. Pogrążanie się w apatii i użalanie nad sobą zdecydowanie jej nie odpowiadały. Nie miała też zamiaru analizować swoich emocji. - Dyrektor wziął ją do siebie. Podobno powiedział, że nie będzie narażał pracowników na dodatkowy stres, bo jeszcze ktoś zażąda dodatku za pracę w szczególnych warunkach. - No coś ty? - Beata wreszcie skupiła uwagę na sprawach firmy, a raczej krążących po niej plotkach. - Słowo! - Tomek położył rękę na piersi. - Pani Hania stwierdziła, że to mobbing i jeśli dyrektor chce, żeby odeszła z pracy, to niech ma odwagę powiedzieć jej to prosto w oczy. Żałuj, że nie będzie cię w piątek. Robimy imprezę pożegnalną. - Pani Hani? - Beata zdziwiła się. - Nie. - Zbulwersowany Tomek popukał się w czoło. - Kindze! - Myślałam, że jej nie lubimy? - Beata nadal miała kłopot z nadążeniem za tokiem jego rozumowania. - A kto powiedział, że ona jest zaproszona? Naprawdę wczoraj zaszalałaś. Na ogół szybciej kojarzysz. - Wrócił do biurka. - Lepiej weź się w garść, obiecałem, że przejmę część twoich spraw, ale chyba nie chcesz, żeby moja żona zapomniała, jak wyglądam? Chciałbym od czasu do czasu wrócić do domu. Beata skrzywiła się. Rzeczywiście, już prawie południe, a ona praktycznie nic konstruktywnego nie zrobiła. - Boże, nadal nie zadzwoniłam, że przyjadę. Zrobię to po południu, postanowiła. Nie zamierzała unikać konfrontacji, ale najpierw musiała skończyć zestawienia finansowe. Telefon do domu zdecydowanie by jej w tym nie pomógł.

- Beata. - Tomek pakował papiery do aktówki. - Ja żartowałem. Jak czegoś nie zdążysz, to ja to zrobię. Zresztą mam wobec ciebie dług, więc mogłabyś dać mi okazję do spłaty. - Czekam na kogoś. - Beata popatrzyła na zegar. Osiemnasta. - Jeszcze trochę i też znikam. Idź do domu. Nie przeciążę cię. - Uśmiechnęła się. - Mam kilka terminów, ale na przyszły tydzień, więc sobie poradzę. - OK. - Rozłożył ręce. - Jak chcesz. Nie będę twierdził, że mi przykro. - Uśmiechnął się i zniknął. - A pan nie idzie do domu? - zwróciła się do Tomka 2, stażysty Tomka, widząc, że chłopak jeszcze wertuje dokumenty. - Nie, pani Beato, mam do napisania referat na zajęcia i chciałem skorzystać z pism fachowych. - Ach tak - mruknęła. Miała nadzieję, że zostanie sama, ale trudno. Wybrała numer do domu. Usłyszała sygnał. Przez chwilę miała irracjonalną nadzieję, że nikt nie odbierze. - Dom państwa Rostowskich. - Pani Stasiu - powiedziała ciepło, z ulgą, że to nie któreś z rodziców. Nadal tak o nich myślała i mimo emocji pchających ją do wojny czuła obawę. - Tu Beata. Dzwonię w sprawie zaproszenia na ślub. - Nasza Beatka? - Głos pani Stasi zadrżał. - Już myślałam, że pani nie przyjedzie. Przyjedzie pani, prawda? Tak tu wszyscy czekamy - zawiesiła głos. - Naprawdę? - Beatę z lekka zatkało. Cholera - pomyślała. No cóż, to miło. - Prawda? - Pani Stasia rozanieliła się. - Ale ja może panią doktorową poproszę, dobrze? - Beata usłyszała trzask odkładanego telefonu i stukot oddalających się kroków. Po dłuższej chwili usłyszała w aparacie znajomy głos.

- Beato, moja droga. - Matka mówiła jak zwykle tonem, jakby za chwilę miała zemdleć. - Witaj, mamo - powiedziała Beata, za wszelką cenę starając się powstrzymać drżenie głosu. Dzwonię w związku ze ślubem. -Zgadzasz się, oczywiście? Tak tu wszyscy czekamy... - To dość nagłe zaproszenie. - Beata nie mogła się powstrzymać. - Sama musisz to przyznać. - Ależ moja droga, wyprowadziłaś się, nie podałaś adresu. Nawet nie wiesz, jak trudno było cię odszukać. Ale najważniejsze, że się udało, czyż nie? - Tak, mamo - odpowiedziała mechanicznie. - Chciałam tylko potwierdzić mój przyjazd. - Moja droga, tak się cieszę. - W zimnym głosie trudno było znaleźć choć cień ciepła. - Ania też nie może się doczekać. Przyjedziesz z tym miłym chłopcem, z którym byłaś tu ostatnio? - Tak, mamo. Nie, mamo. - Beata zaczynała się czuć, jakby znalazła się w alternatywnej rzeczywistości. - Przyjadę z kimś, ale to nie będzie Robert. - Ach, tak. Doskonale, moja droga. Kiedy będziecie? - W czwartek. - No to do zobaczenia w czwartek. - Matka odłożyła słuchawkę. Beata siedziała ogłuszona. Na pewno telefon zaraz zadzwoni i okaże się, że to pomyłka. Zaproszenie wysłali omyłkowo, tak samo jak omyłkowo ona zjawiła się w ich życiu. Drgnęła nerwowo, gdy wibrujący dźwięk telefonu komórkowego wdarł się w jej rozmyślania. - Tak, słucham - powiedziała mechanicznie. - Cześć, tu Jacek. Jesteś już po pracy? - W zasadzie tak. - A co to znaczy w zasadzie? - zainteresował się. - Ze mam masę pracy, której dzisiaj i tak nie skończę. - No to zmykaj stamtąd, dziewczyno. Czekam na dole - rozłączył się.

Zadowolony oparł się o samochód. Nie dał jej szansy, żeby go spławiła. Teraz musi się postarać, żeby miło spędzić wieczór. Po kilku minutach Beata pojawiła się na chodniku. - Szybko - zauważył z podziwem. - Myślałem, że przyjdzie mi tu czekać i marznąć. - Wziął aktówkę z cegłami i wrzucił do bagażnika. - Idziemy najpierw coś zjeść? A potem na zakupy? - OK. - Beata wzruszyła ramionami. - Właśnie uświadomiłam sobie, że nie mam prezentu. - Nie szkodzi. - Nadstawił policzek do całusa. - Możemy załatwić to inaczej. - Wariat. - Parsknęła śmiechem. - Muszę kupić prezent dla siostry. - Wiem. - Pociągnął ją w dół ulicy. - Ale wyszłaś z taką grobową miną, że postanowiłem zaryzykować i cię rozweselić. - Udało ci się. - Szli szybkim krokiem. - Zmierzamy konkretnie czy gdziekolwiek? - Konkretnie i już jesteśmy. - Weszli do gwarnej egipskiej restauracji. Beata lubiła tu przychodzić. Ulka mówiła, że lubisz tutejsze jedzenie, a ja, muszę przyznać, nie znam połowy miasta, tak wszystko się pozmieniało. Jak w pracy? - Interesuje cię to? - spytała, przeglądając przyniesione przez kelnera menu. - Au! - skrzywił się boleśnie. - Za co? - Za nic. Nie mam ochoty rozmawiać o pracy. - OK. To może... - Zamyślił się. - Sam nie wiem, może... - Przestań się ze mną obchodzić jak ze śmierdzącym jajkiem. Nic mi nie będzie. Możemy rozmawiać o mojej rodzinie. I tak będziemy tam za dwa dni. - Jesteś pewna? - Spojrzał z troską. - Nie chciałem się narzucać. Człowiek czasami pewne sprawy musi ułożyć sobie sam.

- Owszem - przytaknęła cicho. - Dzwoniłam do nich. Mam kompletny mętlik w głowie. - Pokłóciliście się? - Nie. Wręcz przeciwnie. Mama była równie obojętna i bezosobowa jak zawsze, przynajmniej w stosunku do mnie. Chodzi o to, co mówiła. Jak to wszyscy się cieszą... Trudno w to uwierzyć. Nie wiem, co o tym myśleć. - Wzruszyła ramionami. - Nawet zapytała, czy przyjadę z tym miłym chłopcem co ostatnio... - Wiesz, czytałem o ludziach, którzy przeżyli coś strasznego. Wypadek, tragedię w rodzinie, chorobę... - Jacek przerwał na chwilę, by mogli złożyć zamówienie, po czym kontynuował. - I zmieniali się... - Urwał, nie wiedząc właściwie, co dalej chce powiedzieć. - Chodzi ci o to - Beata podchwyciła myśl - że może matka albo ojciec zachorowali na raka i poczuli wyrzuty sumienia, i postanowili się zmienić. - Coś w tym stylu. - Wątpię. - Potrząsnęła przecząco głową. - Oni się nie zmienili, tylko się zachowują, jakby nic się nie stało. Jakbyśmy widzieli się wczoraj na podwieczorku... Ale -westchnęła - sama nie wiem, co myśleć. Zawsze byli tacy chłodni i wyniośli. Nie podnosili głosu, nie krzyczeli, zawsze taka lodowata uprzejmość. Wczoraj przeżyłam szok, ale paradoksalnie myślałam, że to wszystko już wyjaśnia. Dzisiaj nawet pomyślałam, że czuję się wolna. Od poczucia winy - wytłumaczyła, widząc pytający wyraz twarzy Jacka. - I ten telefon znów wszystko wywrócił do góry nogami. Przyszło mi do głowy, że może mam jakieś urojenia... - Nie sądzę - przerwał jej Jacek. - Dlaczego? - Z tego, co wiem o tobie od siostry, od rodziców, co sam zauważyłem oraz dodając do tego fakty odkryte przez detektywa, to nie masz urojeń. Ciężko pracowałaś, żeby utrzymać się na studiach, a nie masz pretensji do majętnych rodziców, że cię odcięli od gotówki. No i - uśmiechnął się - moi rodzice cię uwielbiają, więc jak dla mnie wszystko jasne. - Dzięki. - Po dłuższej chwili odezwała się Beata. -Jednak mnie to zaczyna przerastać. - Westchnęła. - Spokojnie, dziewczyno, nikt nie mówi, że to będzie proste. Ale nie jesteś sama. - Pogładził ją po dłoni. Beata wolno cofnęła rękę. Wiedziała, że Jacek chciał ją pocieszyć, ale wyobraźnia podpowiadała jej co innego. Najpierw jednak musiała uporać się ze sobą, zanim zacznie myśleć o innych sprawach. - To co? Idziemy? - Dokąd? - Ocknęła się z zamyślenia. Jacek popatrzył rozbawiony. - Po garnitur. Nie chciałbym ci narobić wstydu przed rodziną. A z pustymi rękami chyba też się nie wybierasz? - Właśnie. - Beata wyprostowała się gwałtownie. -Przecież nie możesz narażać się na koszty z mojego powodu. Mam propozycję. - Lepiej już nie kończ. - Jacek przywołał kelnera. -Chyba że chcesz mnie obrazić. - Nie zamierzałam cię urazić, ale to nie jest wydatek kilkunastu złotych, tylko kilkuset. - Wiem. - Jacek podał kartę płatniczą kelnerowi. - Ale te zakupy to wyższa konieczność niezwiązana ze ślubem. A jeśli już, to tylko w ten sposób, że przyśpieszyła decyzję. Jestem w trakcie dopełniania formalności związanych z własnym biznesem. - A co zamierzasz otworzyć? Remizę strażacką? - Nie, agencję matrymonialną - odparował. - A trudnych klientów będę umawiał z tobą. Zmienią orientację seksualną i poszukają sobie innej agencji. - Touche! - parsknęła śmiechem, podnosząc dłonie w pojednawczym geście. - Należało mi się. - Wolę, jak jesteś złośliwa i szczęśliwa niż zgodna i przybita. - Jacek pomógł jej włożyć płaszcz. Zamierzam wejść na rynek ze sprzętem elektronicznym, komputery i...

- To na pewno jest bardzo interesujące - przerwała - ale wystarczy mi, że użyłeś słowa komputery. Dalsze tłumaczenie mija się z celem. Uśmiechnął się. - Brawo! Dziewczyna, która nie udaje, że bardzo interesuje ją sprzęt, o którym nie ma zielonego pojęcia. Roześmiała się. - Wybacz, jeśli cię uraziłam, ale spotykałam się z facetem, który był fanem piłki nożnej. Pewnego dnia odkryłam, że kark mi sztywnieje od ciągłego potakiwania, a od wzroku pełnego uwielbienia zaczęłam dostawać zeza. To był koniec naszego związku. - Nie będę kłamał, że mi przykro. Dokąd idziemy? - Proponuję jakieś najbliższe centrum handlowe. Zawsze jest tam do wyboru przynajmniej kilka sklepów z męską elegancką odzieżą. Jacek, na pewno potrzebujesz garnituru? To nie jest wymówka? - Popatrzyła na niego badawczo. - Skąd, muszę wyglądać jak elegancki i odpowiedzialny człowiek biznesu. - W sklepie komputerowym? - A kto ci powiedział, dziewczyno, że to będzie zwykły sklep? Kumpel w Stanach opatentował nowy typ inteligentnego komputera: wybacz ogólniki, ale jak wdam się w szczegóły, to uciekniesz z krzykiem, a nie ukrywam, że liczyłem na kilka dni wiejskiego powietrza i... - Przestań błaznować. Jednak cię uraziłam. - Spokojnie, dziewczyno! W każdym razie zajmę się importem, a że jest to sprzęt specjalistyczny, to klientami będą w większości firmy. - Wygląda to na spore przedsięwzięcie. - Otoczył ich gwar, gdy weszli do centrum. - To będzie jakaś spółka? - Tak. Chcemy, żeby była to spółka akcyjna. - A lokal? - W trakcie remontu. - Roześmiał się. -I zanim zadasz następne pytanie: tak, mogę jechać. W niczym mi to nie przeszkodzi. - Ulka nic nie mówiła, że zaczynasz działać na taką skalę. - Bo nic nie wie, i dlatego byłbym wdzięczny za dyskrecję. Jak skończę remont - zamyślił się powiedzmy za miesiąc, zaproszę ich na uroczyste otwarcie. To ma być niespodzianka. - OK. Nikomu nie powiem. - Wiem. Ulka wciąż się żali, że wszystko musi z ciebie wyciągać siłą. - No cóż - zażartowała - nie jest to zbyt trudne. Wystarczy mnie po prostu upić. - Rany boskie! - krzyknął z udawanym przerażeniem. - Będę musiał cały miesiąc cię pilnować, żebyś nie zaglądała do kieliszka! - Przestań. - Pacnęła go w ramię. — Ludzie się oglądają. - Nie dziwię się, sam bym się za tobą obejrzał. Beata, kręcąc z ubolewaniem głową, weszła do sklepu z męską odzieżą. Reszta wieczoru upłynęła szybko. Szybciej, niżby chciała. Nie sądziła, że zwykłe zakupy mogą jej sprawić tyle przyjemności. Jacek kupił dwa garnitury, a ona sukienkę na wesele i kostium na ślub kościelny. W prezencie ślubnym wybrali elegancki komplet porcelany, zdaniem Jacka zupełnie nienadającej się do użytku, gdyż od samego patrzenia mógł pęknąć. Ale Beata uparła się - doskonale wiedziała, że taki niepraktyczny prezent będzie mile widziany. - Nie wiem, czemu mi tak zależy, żeby podobał im się prezent. - Przez całe życie myślałaś o nich jak o rodzinie. Trudno to zmienić w ciągu jednego dnia. - Nawet nie o to chodzi - z westchnieniem ciągnęła temat. - Obawiam się, że po prostu zależy mi na ich aprobacie. To chyba obsesja. - Nie. - Łagodnie odebrał jej paczki. - To naturalne.

Dziecko chce być kochane, bez względu na wiek. I w każdym wieku odrzucenie boli tak samo. W oczach zabłysły jej łzy. - Tak naprawdę to miałam nadzieję, że to zaproszenie... - przerwała, głos zaczął jej się rwać. Miałam nadzieję... Ale to tylko głupie mrzonki. Fakty temu przeczą. Po tym wszystkim, co się stało... Pokręciła głową z niedowierzaniem. - To dla mnie większa zagadka niż moje pochodzenie. Jacek milczał. Miał ochotę objąć Beatę, ale obawiał się, że go odepchnie albo jeszcze gorzej zostanie źle zrozumiany. Mimo zewnętrznego chłodu i opanowania była wrażliwą dziewczyną, którą łatwo zranić. Zaakceptowała go tylko ze względu na Ulę i rodziców. To wszystko. Jacek zamierzał to zmienić, ale wiedział, że w tej chwili Beatę pochłonęły sprawy rodzinne, a on może tylko być przy niej i liczyć na to, że kiedy to bagno się skończy, stanie się kimś więcej. - Jedźmy. - Otworzył drzwi samochodu, pomagając jej wsiąść. - Ulka pewnie nie może się doczekać. - Miała być u rodziców. - Właśnie tam jedziemy. - Wyjechał z parkingu. - Nie powinnaś być sama. Potem was odwiozę. Mama miała upiec szarlotkę - dodał szybko, widząc niezdecydowanie na twarzy dziewczyny. Beata zamknęła usta. Jak szarlotka, to co innego. Nie będzie protestować. I racja, nie powinnam być teraz sama. Nie chcę być sama - przyznała w duchu.

- Moje dziecko. - Mama Uli i Jacka objęła ją serdecznie. - Tak mi przykro, naprawdę. - Tak. - Beata delikatnie uwolniła się z objęć. - Mnie też. Ale nie rozmawiajmy o tym, dobrze? Zabiję Ulkę, pomyślała. Ale mogę winić tylko siebie. Nie powinnam się upijać i rozgadywać, wiadomo, że Ulka nie ma przed rodziną tajemnic. I słusznie zresztą - skonstatowała po chwili. W jej własnym życiu było ich zbyt wiele. - Upiekłam szarlotkę, kochanie. - Pani Nowacka zniknęła w kuchni. - Z lodami waniliowymi dodała, wracając. - Specjalnie dla ciebie. Beata podziękowała uprzejmie, zbyt wzruszona, żeby powiedzieć coś więcej. Nie chciała robić zamieszania. Rodzice Uli byli zawsze tacy serdeczni, nawet jej wiecznie marudzący tata. - Twoi starzy to zgredy. - Romek przysiadł na poręczy fotela. - Zapomnij o nich. Tata mówi, że jesteś za stara, żeby cię adoptować, ale i tak jesteś częścią rodziny, więc po co ci inna. - Romek! - No co? Sam tak mówił! - Romek bronił się zdziwiony przed zmasowanym atakiem matki i siostry. - Kto chce zobaczyć prezent i garnitur na ślub? - wyrwał się Jacek, próbując odwrócić uwagę domowników od Beaty, która wyglądała jak porażona prądem. - Rusz się, Romek, trzeba to przytargać z samochodu. Romek właśnie zaczął łapać, że chyba znowu coś chlapnął. - Pomogę wam. - Ojciec wsuwał buty, skrępowany. -Lepiej zostawmy je same - szepnął w przedpokoju.

CZĘŚĆ II

Zza zakrętu wyłonił się biały piętrowy dom stylizowany na pałacyk, z kolumnami, tarasami i spiralnymi, kamiennymi schodami otoczonymi ciężką balustradą. Żwirowany podjazd znaczył drogę od bramy do domu. Wokół rósł równo przycięty żywopłot oraz tuje i świerki, gdzieniegdzie widać było klomby fioletowych zawilców i kępy czerwonych wysokich astrów. Kilkaset metrów dalej królował ciemny las. Dom stał na wzgórzu, we wsi Lisin, ale jakby poza nią. I tak samo się tu żyło. Wśród ludzi, ale obok. Brama była otwarta. - Zatrzymaj się na podjeździe. - Beata rozglądała się w poszukiwaniu zmian. W końcu nie było jej tutaj od dwóch lat. - Zaraz ktoś wyjdzie nas przywitać. Tak sądzę - dodała po chwili. Jacek przyglądał się wszystkiemu z ciekawością. Wdychał świeże powietrze. Czuć było zapach lasu. Jego uszu dobiegało rżenie koni. Na schodach pojawiła się kobieta, może sześćdziesięcioletnia, w fartuchu kuchennym i z włosami spiętymi w kok. - Pani Stasia! - Beata z radością witała się z gosposią, która nie kryła łez. Na schodach pokazała się para młodych ludzi. Drobna niebieskooka blondynka i niezbyt postawny mężczyzna, w okularach, z wysokimi zatokami czołowymi sugerującymi zaczątki łysiny. Pewnie siostra i przyszły szwagier domyślał się Jacek. - Beatko! - Dziewczyna zbiegła po schodach. - Tak się cieszę. - Pocałowała powietrze koło policzka Beaty. - Tak się baliśmy, że nie będziesz chciała przyjechać. - Dlaczego miałabym nie przyjechać? - Beata podjęła grę. Zbyt dobrze znała siostrę, by wierzyć w to nagłe ocieplenie stosunków. - Nie mogłabym opuścić takiej okazji - uśmiechnęła się. - Poznaj, proszę, mojego przyjaciela. Jacek, to Anna, moja młodsza siostra. Dziewczyna zmierzyła taksującym spojrzeniem towarzysza siostry. Ta to ma szczęście. Z zawiścią podziwiała wysokiego muskularnego mężczyznę o jasnych włosach i błękitnych oczach. Wyciągnęła rękę i przywitała się. Jacek miał wrażenie, że przytrzymała jego rękę dłużej, niżby wypadało, ale nie zareagował w obawie, że po prostu sugeruje się wspomnieniem skandalu, z powodu którego Beata została wyrzucona z domu. Przecież ta dziewczyna wychodzi za dwa dni za mąż. Nawet jeśli jej obyczaje pozostawiały wiele do życzenia, na pewno nie byłaby tak głupia, żeby podjąć flirt w obecności przyszłego pana młodego. - Mój narzeczony, Artur - zaszczebiotała, wtulając się w stojącego za nią mężczyznę, który wyraźnie skrępowany przecierał okulary koniuszkiem swetra. Przywitał się z Beatą, starannie unikając patrzenia jej w oczy, Jackowi skinął głową i szybko zniknął wewnątrz domu. - Jest taki nieśmiały - szczebiotała dziewczyna, nie przestając się uśmiechać. - Ale chodźcie, mama nie może się już was doczekać. Ania weszła do domu, zapewniając, że bardzo cieszy się z ich przyjazdu, że tatko będzie dopiero wieczorem, że przyjadą też rodzice Artura, tak by cała rodzina mogła się poznać. - Miłe powitanie - szepnął Jacek Beacie do ucha. - Aż za bardzo - mruknęła. - Mamo - zwróciła się do zmierzającej w ich stronę kobiety. - Moja droga! - Matka przytuliła ją lekko, całując powietrze tuż przy policzku córki, by nie uszkodzić swojego makijażu. - A to twój przyjaciel? - Jacek Nowacki - przedstawił się z ukłonem, całując Rostowską w rękę. - Miło mi panią poznać. Skinąwszy lekko głową, zaprosiła ich do salonu, gdzie czekała już kawa i ciastka.

- Na pewno jesteście zmęczeni. Siadajcie, proszę. - To tylko godzina jazdy, mamo. - Beata rozglądała się z ciekawością. Nic się nie zmieniło. Wciąż te same białe ściany, białe marmurowe posadzki, czarne skórzane fotele i sofy, meble z czarnego drewna. Jacek poczęstował się kawą. Artur usiadł koło Anny na sofie i jadł ciastko podane przez narzeczoną. Beata lekko uniosła brwi, widząc okruchy spadające na posadzkę. Zerknąwszy na matkę, nie zauważyła żadnej reakcji. Takie buty - pomyślała. - Albo coś się kroi, albo to takie pieniądze, że nie przeszkadzałoby im nawet, gdyby przyszłemu zięciowi słoma nie tylko z butów, ale i z nosa wystawała. Jacek chłonął scenę z ciekawością. Dom był straszny. Zimny i odpychający. Nie wyobrażał sobie bawiących się tu dzieci ani psów. - Piękna posiadłość. Zdaje się, że słyszałem konie, wjeżdżając na podjazd. - Tak, mąż hoduje. Ja nie przepadam za zwierzętami, wolę kwiaty... - zawiesiła głos, oczekując najwyraźniej pochwały. - Zauważyłem niezwykle gustownie dobrane odmiany - wybrnął, nie mając pojęcia, co właściwie kwitnie o tej porze roku. Chyba mi się udało, pomyślał, widząc królewskie skinienie głowy. W pokoju zaległa cisza. Matka i siostra piły kawę z małych filiżanek, z zainteresowaniem obserwując wzór na talerzykach. Artur wcinał kolejne ciastko, całkowicie pochłonięty wykonywaną czynnością, nie wykazując najmniejszego zainteresowania rozmową, a raczej jej brakiem. Jacek czuł się nieswojo. Dom jakby wypełnił się antarktycznym chłodem, co w niczym nie przypominało wiecznego rozgardiaszu i bałaganu w jego rodzinnych pieleszach. Jeśli tak wygląda ciepłe powitanie dawno niewidzianego dziecka, to nie chciałbym widzieć... Jego rozmyślania przerwał głos Beaty. - Kiedy ojciec wróci z pracy? - zdecydowała się przerwać krępującą ciszę. - O dziewiętnastej będzie mała rodzinna kolacja z rodzicami Artura. Powinniście się poznać. W końcu jesteśmy prawie rodziną. - Świetnie. - Beata uśmiechnęła się uprzejmie, ale nie mogła powstrzymać myśli: Prawie rodziną, dobrze powiedziane. Czy my też jesteśmy prawie rodziną? - Mamo, chcielibyśmy się rozpakować i rozejrzeć - powiedziała głośno. -Jak to rozejrzeć? - Rostowska uniosła pytająco brwi. - Chciałam pokazać Jackowi dom i ogród. - Doskonale, moja droga. Pani Stasiu, proszę wskazać pokoje. Zobaczymy się na kolacji, moi drodzy. Matka Beaty przyjęła wyjście córki z gościem z trudno skrywaną ulgą. Nie miały o czym rozmawiać nawet wówczas, gdy razem tu mieszkały, a co dopiero teraz, po tak długim czasie? - Jestem tu od trzydziestu minut i mam ochotę wiać, gdzie pieprz rośnie - szepnął Jacek do Beaty, idąc po schodach. - Nie mogę uwierzyć, że tu się wychowałaś. Jakim cudem jesteś normalną dziewczyną? - Twoja siostra ma co do tego spore wątpliwości -szepnęła. - Pani Rostowska przeznaczyła dla ciebie, dziecko, twój stary pokój, a dla pana gościnny, zaraz obok. Wiem, że wy młodzi. - Zatrzymała się zakłopotana. - Pewnie wolelibyście mieszkać razem, ale... - Wszystko w porządku, pani Stasiu. Tak jest dobrze. Rozpakujemy się i pokażę Jackowi dom. Możemy później przyjść do kuchni coś zjeść? - Oczywiście - rozpromieniła się starsza pani. - Pójdę przygotować coś dobrego. - Osobne pokoje? - Jacek nie był zachwycony, ale może tak będzie lepiej. Będzie łatwiej udawać dżentelmena. Wspólny pokój to zbyt wiele pokus. -Chcesz zobaczyć mój pokój? - spytał, mrugając do Beaty. -Po co? W tym domu wszystkie wyglądają tak samo.

Po co w ogóle pytałem? - pomyślał, rozglądając się po sypialni. Rzeczywiście. Pokój był elegancki, ale utrzymany w tonacji czarno-białej, łącznie z pościelą: czarne róże na białym tle. To, co zobaczył do tej pory, podziałało na niego przygnębiająco. Urok posiadłości prysł, gdy tylko weszli do środka. Matka Beaty jest równie zimna. Trudno sobie wyobrazić, żeby kobieta tworząca tak wspaniałe kompozycje kwiatowe była tak bezosobowa. Z siostrą i szwagierkiem też było coś nie tak. Może to niemowa. Nikt nie spytał Beaty, jak sobie radzi, co słychać. Rozmowa była równie chłodna jak cały dom. Jadąc tutaj, liczył przynajmniej na dobrą zabawę na weselu, ale nie znał kroków do marsza pogrzebowego. Beata usiadła na łóżku. Dwa lata - pomyślała. Dwa lata, a nawet nie spytała co u mnie. Po co mnie zapraszali? Po co tu właściwie przyjechałam? Poznać prawdę, znaleźć dokumenty, cokolwiek, co pozwoliłoby mi odkryć, kim jestem... Nieprawda. Chciałam tu przyjechać, bo myślałam, że coś się zmieniło. To nie oni mnie ranią, tylko ja sama, własną głupotą.

Gdy Jacek skończył się rozpakowywać, ktoś krótko zapukał do jego drzwi. - Gotowy? - Beata przebrała się w dżinsy i sweter. - Tak, ale na co? - Na mały spacer. Dom możemy sobie darować. Na tym piętrze są pokoje gościnne. Na górze pralnia, suszarnia i... Na dole kuchnia, biblioteka z gabinetem ojca, salon z tarasem i pokoje rodziców. Nie ma co oglądać. Jeśli widziałeś jeden pokój, widziałeś wszystkie. - Pokoje? To twoi rodzice mieszkają osobno? - zdziwił się, zbiegając za Beatą po schodach. - Yhm. - Beata zsunęła się po poręczy, prawie wpadając na matkę. - Moja droga. - Na jej twarzy pojawiła się dezaprobata. - Młoda dama tak się nie zachowuje. Tu się nie biega, młody człowieku - upomniała Jacka. Przepraszając, pośpiesznie wyszli z domu. Beata skręciła prosto do stajni. - Aż mnie ciarki przechodzą. Omal nie zasalutowałem - przyznał Jacek. - Tutaj tak zawsze? - Owszem, taki styl bycia. Mogę się założyć, że gdyby stuknęła mi pięćdziesiątka, nadal mówiłaby: młoda damo. - Swoją drogą nikt już dawno nie powiedział do mnie młody człowieku. - Zapewniam cię, że to nie był komplement. Chodźmy! - Pociągnęła go za rękę. - Ulka mówiła, że jeździsz konno. Wybierzemy się na spacer i pogadamy. Tu jest za dużo gumowych uszu. Wpadli do stajni. Beata nie znała nikogo z pracujących tu mężczyzn. - Dziękuję, poradzimy sobie - uśmiechnęła się do młodego chłopaka, który podszedł do nich. - Mów za siebie. Dawno nie jeździłem - przyznał Jacek. - Nie szkodzi. Tego się nie zapomina. Poza tym weźmiemy Morfeusza i Tanatosa. Ich imiona odpowiadają ich charakterom. Poradzisz sobie. Jacek patrzył z podziwem, jak Beata radzi sobie z uprzężą. Konie najwyraźniej poznały ją, gdyż jeden wciąż trącał ją w ramię, a drugi we włosy. - Zabierz go - roześmiała się, odpychając łeb Morfeusza. - Bo nie zdążymy nie tylko wrócić, ale nawet wyjechać przed kolacją. - Kochają cię... - Skąd. - Energicznie czyściła kopyta. - Po prostu rozpieściłam je słodyczami i teraz się dopominają. Później, przystojniaku. - Pogłaskała chrapy Tanatosa. Wyprowadzili konie ze stajni. Beata poszła otworzyć drugą bramę, nie tak okazałą jak wjazdowa. Prowadziła stamtąd ścieżka prosto do lasu. - Chcesz kask? Nie pomyślałam, żeby wcześniej spytać- zwróciła się do Jacka tłumaczącego właśnie koniowi, że jest ślicznym małym pony i na pewno dojdą ze sobą do porozumienia: Jacek

będzie udawał, że jest świetnym jeźdźcem, a Morfeusz, że w to wierzy. Dzięki temu Jacek nie wyjdzie na idiotę, a Morfeusz załapie się na coś dobrego. - Nie, jeśli nie zamierzasz szarżować, to nie. - Żartujesz? Od dwóch lat nie siedziałam w siodle! Dobrze, że jeszcze pamiętam, gdzie zad, a gdzie łeb. - Lekko wskoczyła na grzbiet konia. Bramę zostawili otwartą. Przeszli w lekki kłus. Jacek nigdy nie widział jej tak radosnej i podekscytowanej. Zupełnie jak mała dziewczynka, dla której całym światem jest nowa lalka. Był świadkiem jej smutku i łez, gniewu i śmiechu, ale te uczucia zawsze były stłumione pancerzem opanowania, z wyjątkiem incydentu alkoholowego, kiedy Beacie puściły nerwy. Teraz widział ją prawdziwą. Młodą rozpromienioną kobietę z rozwichrzonymi przez wiatr włosami i blaskiem szczęścia w oczach. Po kilkunastu minutach przeszli do stępa i wolno przemierzali las. Beata wdychała zapach igieł i runa leśnego. Z oddali dobiegał stuk dzięcioła. Las żył własnym życiem. Tu nigdy nie było cicho. Trzask gałęzi, szum liści i odgłos spadających szyszek. - Warto było tu przyjechać. - Wdychał głęboko powietrze. Uśmiechnęła się z nagłym smutkiem na twarzy. - Przygnębiające, prawda? Ślub siostry, pojednanie z rodziną, a szczęście i radość znajduję wśród szumu drzew. - Nie twoja wina. Po prostu tak jest. Nie zmienisz tego, co się stało. Możesz udawać, że pewne rzeczy się nie wydarzyły. Nie wyrzucili cię z domu, nie zatrudniłaś detektywa, nigdy nie miałaś w ręku tego aktu zgonu. Ale czy to ma sens? - Masz rację. Mogę. Ale to nic nie zmieni. Widziałam twoje oczy, gdy matka nas przywitała. Wyrażały niedowierzanie, jakbyś pytał: to wszystko? - Hmm. - Zakłopotany poprawił się w siodle. - Byłem zaskoczony. Wiem, że ludzie różnie okazują uczucia, ale tutaj - wzruszył ramionami - nie było ich wcale. Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że nie jest tak źle, jak twierdziłaś... Emocje często zmieniają sposób postrzegania. Muszę przyznać, że nie rozumiem, po co w ogóle zaprzątali sobie tobą głowę. Traktują cię jak zło konieczne. Nawet jeśli zaproszenie ma coś wspólnego tylko i wyłącznie z ich wizerunkiem, to zawsze mogli powiedzieć, że to ty nie chciałaś przyjechać, i po kłopocie. Po co to całe udawanie? - Dzięki za szczerość. - Jacek utwierdził ją w podejrzeniach, że ślub to tylko pretekst. Prawdziwa przyczyna ściągnięcia jej do domu musi poczekać na ujawnienie. - Nie mam zamiaru kłamać. Mówię, co widzę. - Wiem. - Uśmiechnęła się. - Nie mam przecież do ciebie żalu. Tylko to takie smutne. Bardziej czuję się związana z lasem i końmi niż z nimi. - Skoro moja szczerość jest w cenie, to powiem jeszcze jedno. Tu się kroi grubsza afera! - Zauważyłeś? - To oczywiste. - Pokiwał głową. - Nie jesteś głupi wbrew temu, co mówi Ulka - uśmiechnęła się z lekką ironią. - Ulka mówi, że jestem głupi? - obruszył się. -Hm. Przy kilku okazjach nazwała cię półgłówkiem. - To taki rodzinny żart - odetchnął. Obawiał się, że siostra wyciągnęła na światło dzienne niechlubne incydenty z jego przeszłości. Nie żeby były, ale wiadomo, co taka smarkata nagada? Domyślasz się, co jest grane? - No cóż - zaczęła z wahaniem. - Trudno powiedzieć. Pomijając moją osobę... Ten pan młody jest nie do przełknięcia ani dla mojej siostry, ani tym bardziej dla rodziców. - Frajer - pogardliwie stwierdził Jacek. -I mruk. Myślisz, że on w ogóle wie, co się dzieje? Wyglądał mi na upośledzonego i ma coś z oczami... - Jeśli dobrze odczytałam znaki, to miały być maślane oczy robione do mojej siostry. - Roześmiali

się oboje. -Więc ślubu jest raczej świadomy. Ale to nie jest typ Anki. Nie mogę uwierzyć, że w ogóle na niego spojrzała. Chyba że to realizacja jej życiowego planu. No wiesz - wzruszyła ramionami na znak, że go nie pochwala - wyjść za fajtłapę z pieniędzmi i szaleć za jego forsę. Zresztą uważam, że wchodzą tu w grę spore sumy, skoro rodzice go akceptują. Nie dosłyszałeś jego nazwiska? - Niestety. Nie jestem pewny, czy w ogóle je ktoś podał. -Jacek szarpnął za wodze, gdy Morfeusz gwałtownie schylił łeb, próbując skubnąć trawę. - On na pewno się nie przedstawił. A w prawdziwą miłość trudno uwierzyć, twoja siostra obejrzała mnie jak byka rozpłodowego. W końcu zrozumiałem, czemu kobiety tak się wkurzają, że facet rozbiera je wzrokiem. - Skrzywił się z niesmakiem. - Ewentualnie w grę wchodzi jeszcze ciąża i złapali jelenia - zastanawiała się głośno Beata. - Ciąża? Nic nie zauważyłem. A twój ojciec jest lekarzem, więc we wczesnym stadium zawsze by mógł coś załatwić, nie? - Nie. - Pokręciła z przekonaniem głową. - Pod tym względem są nieugięci. Aborcja to grzech śmiertelny i w dodatku przestępstwo. Nigdy w życiu. - Czyli albo kasa, albo jeleń - podsumował. - Albo jedno i drugie: jeleń z kasą. - Tak. A teraz wprowadźmy na plan moją osobę. -Nie rozumiem - zdziwił się. - A co ty tu masz do rzeczy? - Rzecz w tym, że nic, o czym byłoby mi wiadomo. -Cmoknęła. - Do ślubu nie jestem potrzebna. Więc musi chodzić o coś innego. To coś wydarzyło się, gdy ślub już był zaplanowany, dlatego wykorzystali go jako pretekst. Stąd to zaproszenie na ostatnią chwilę. Jak znam rodziców, ten ślub to wydarzenie kulturalne i towarzyskie przynajmniej na poziomie gminnym, nie zgodziliby się na nic skromniejszego. Musiało wydarzyć się coś, co nie ma związku ze ślubem, ale do czego jestem potrzebna. Tylko co? Zastanawiałam się nawet, czy nie wiąże się to z wynajęciem przeze mnie biura detektywistycznego, ale nawet gdyby się dowiedzieli, że ktoś pyta o różne rzeczy, to po co mieliby mnie ściągać? Raczej przyjęliby politykę unikania i zaprzeczania. - Może chcą cię zabić? Spojrzała z niesmakiem. - Śmieszne. Ale nawet zakładając, że masz rację, to jaki mieliby powód? I znów wracamy do przyczyny mojego przyjazdu, której wciąż nie znamy. To znaczy wiem, dlaczego przyjechałam, ale nie wiem, dlaczego oni chcieli mnie zobaczyć... Musiał przyznać, że to rzeczywiście był głupi pomysł. Nie wyobrażał sobie matki Beaty mordującej kogokolwiek, no, chyba że przy użyciu trucizny. Tak na wszelki wypadek powinien mieć ją na oku. - Za zakrętem jest leśniczówka! - krzyknęła. - Ścigajmy się! Jacek został w tyle, na szczęście Morfeusz nie potrzebował zachęty, żeby dogonić kumpla ze stajni. Wypadli zza zakrętu, konie szły łeb w łeb, Beata pochyliła się mocno, unosząc w strzemionach. Jacek przez chwilę miał wrażenie, że zaraz wyrzuci go w powietrze siła odśrodkowa, ale zdołał utrzymać równowagę. Niestety, przez swoje manewry znów został z tyłu. Dogonił Beatę dopiero przed sporym drewnianym domem. Ze środka wybiegło dwoje dzieci, dziewczynka i chłopiec w wieku około dziesięciu lat. - Ciocia Beata! Ciocia Beata przyjechała! - krzyczały, płosząc konie. Z domu, zwabiona krzykami, wyszła tęga kobieta, wycierając dłonie w fartuch. Beata zeskoczyła z siodła, rzucając wodze chłopcu. Przywitała się ze wszystkimi serdecznie. Kobieta zaprosiła ich do środka. Jacek z przyjemnością wszedł do domu. Jeśli to nie jest rodzina Beaty, to powinna nią być pomyślał. Wreszcie jakieś ciepłe przywitanie, nie licząc oczywiście pani Stasi. W środku panował przyjemny półmrok, ciepło biło od kominka, a rwetes potęgowały biegające, przewracające się i piszczące szczenięta. - Dawno cię nie było. Już myśleliśmy, że miasto w głowie ci przewróciło. - Zona leśniczego

przyniosła herbatę z miodem i bułeczki z dżemem. - No co pani, pani Janko - skrzywiła się Beata. - Przecież mnie pani zna... Pani Janka pokiwała głową. - Ano, ja cię znam, dziecko, ale ludzie ze wsi nie mają co robić, więc języki strzępią, że jak byłaś dziecko, to wsią gardziłaś, a teraz i rodziną. - Przecież to bzdura! - Jacek zaprotestował. - Ano, mnie, chłopcze, nie trzeba tego mówić, ale ludzie zawsze wiedzą swoje. - A co tam... - Beata machnęła ręką z lekceważeniem. Miała ważniejsze rzeczy na głowie niż przejmowanie się opinią ludzi, których nawet nie znała. - Przyjechałam tylko na ślub. - A kawaler to tak poważnie? - zainteresowała się. - Skąd! - Beata nie dopuściła Jacka do głosu. - Przyjaciel. Nie chciałam przyjeżdżać sama. Pana Andrzeja nie ma? W lesie? - Nie. W gminie. Pewnie wieczorem dopiero wróci. A pieska by kawaler nie chciał? - Pani Janka zauważyła, że szczenięta przyplątały się całą grupą do młodego mężczyzny i wyraźnie zafascynowane sznurowadłami, zdążyły obślinić mu całe buty. - Niestety. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Nie miałbym co z nim zrobić. - Ano my też nie mamy. Ale nic, rozejdą się. Byle w dobre ręce, a kawalerowi dobrze z oczu patrzy. - Badawczo przyglądała się młodemu mężczyźnie. Beata z uśmiechem obserwowała zabawę Jacka z dziećmi i domowym zoo. Uwielbiała tu przyjeżdżać. Zawsze było tu pełno zwierząt, bezpańskich psów i kotów, wiewiórek, kiedyś nawet leśniczy zajmował się małym jelonkiem. - Dziecko, że do domu nie przyjeżdżasz, to ja nawet rozumiem. Mnie nie trzeba mówić, co u was się dzieje. Ale do nas mogłabyś przecież czasami zajrzeć. - Przepraszam, pani Janko, ale jak wyjechałam z domu, to po prostu odcięłam się od wszystkiego. A teraz też będzie ciężko, bo zaczynam studia podyplomowe. - Ano, wy, młodzi, teraz to wciąż musicie się dokształcać. Kiedyś to telefonu u nas nawet nie było, bo i po co. A teraz znowu to i bez Internetu ani rusz. Dzieciaki nie miałyby jak się uczyć. A ten tam skinęła głową w stronę Jacka - dzieci lubi i zwierzęta lubi, ty się, dziecko, dużo nie zastanawiaj. U nas na wsi to by się długo nie uchował. Przyjaźń przyjaźnią, ale żeby ci go kto sprzed nosa nie zwinął. Beata zaczerwieniła się gwałtownie. Pani Janka z satysfakcją uśmiechnęła się. Siedziała przed nią teraz śliczna pannica, a pamiętała ją, gdy jako dziecko, brzdąc właściwie, przyniosła do leśniczówki małego zajączka i jak z tym zajączkiem już tu została. I nie dziwota - pomyślała. Ci tam, niby wielcy państwo, żeby dzieciakiem się nie interesować... Wszystko była w stanie zrozumieć, ale to w głowie jej pomieścić się nie mogło.

Wracali stępa leśną drogą, każde pogrążone we własnych myślach. Zapadał już zmrok. Nad lasem resztki łuny zachodzącego słońca przecierały szare niebo. - Miła kobieta - przerwał ciszę Jacek. - Yhm - zgodziła się Beata. - Lubiłam do nich przyjeżdżać. Pan Andrzej zabierał mnie na spacery po lesie, a pani Jance pomagałam w opiece nad zwierzętami. Zawsze było ich pełno. - Uśmiechnęła się. - Wiesz, że ojciec kupił konie tylko dlatego, że uważał to za modne? Jak arystokrata... I właściwie tylko ja jeździłam, bo on nie miał czasu, a mama panicznie bała się zwierząt. Dzięki temu znikałam w lesie na całe popołudnia. Nie wolno było mi bawić się z dziećmi ze wsi, więc jeździłam do leśniczówki. - Uśmiechnęła się do własnych wspomnień. - Dlaczego? - Co dlaczego?

- Dlaczego nie mogłaś bawić się z dziećmi ze wsi? - Bo rodzice uważali, że nauczę się od nich prostackich manier. Jacek czuł ogarniającą go złość. Samotne dziecko, samotna kobieta. Kiedy wrócili, dochodziła godzina osiemnasta. Nie pozostało im wiele czasu na doprowadzenie się do porządku. Jacek był spocony i obolały. Oporządzenie koni zostawili pracownikowi zatrudnionemu do prac porządkowych w stajni, a sami pośpieszyli do domu, żeby zdążyć się wykąpać i przebrać.

Beata kończyła makijaż, kiedy Jacek wszedł do pokoju. - Czy nie nauczyli cię pukać? - Spojrzała z dezaprobatą na chłopaka. - Sorry, ale nie mogę się zdecydować, co włożyć. -Uśmiechnął się przepraszająco. - A co? Chcesz zrobić wrażenie na moich rodzicach? - Z sarkazmem odwróciła się do lustra. - Na nich nie. Mogłabyś uprzejmie spojrzeć? Ulka twierdzi, że nie mam gustu, więc potrzebuję kobiecej rady. Beata zlustrowała go uważnie. Nie zauważyła, żeby nie miał gustu. Nawet kiedy kupował garnitur, dziwiła się, że jak na mężczyznę ma niezłe wyczucie kolorów. Teraz miał na sobie brązowe spodnie z drobnego sztruksu, beżową koszulę i o ton ciemniejszą marynarkę. - Bardzo dobrze - oceniła. Sama włożyła długą spódnicę i półgolf z kaszmiru, wszystko w tonacji ciemnej zieleni, harmonizującej z brązowymi włosami. - Powinnaś częściej nosić rozpuszczone włosy. - Do pracy nie mogę. Mamy dość sztywny regulamin, wiesz, fason, kolory ubrań, fryzura i makijaż. - Żartujesz? - Nie wiedział, czy się roześmiać. Wiadomo, że w pracy obowiązuje odpowiedni strój, ale ingerencja do tego stopnia? Nie mieściło mu się to w głowie. - Nie. - Wsuwała czółenka na płaskim obcasie z miękkiego zamszu. - Obowiązuje nas strój służbowy mający wzbudzać zaufanie klienta. Dopuszczane kolory to czarny, odcienie brązu, granatu, grafitu i szarości. Mężczyźni noszą garnitury i krawaty, kobiety garnitury lub garsonki, ale spódnica nie może być krótsza niż za kolano. Makijaż stonowany, włosy spięte, jeśli rozpuszczone, to nie dłuższe niż do ramion. Buty pełne, nieodsłaniające palców ani pięt, rajstopy, ramiona zasłonięte. O dekoltach nie wspominam. - To kpina - zaśmiał się. - Nie, po prostu założenia firmy są takie, że wygląd pracownika ma tchnąć elegancją, klasą i profesjonalizmem. - Odpowiada ci to? Mówią ci, jak masz się ubierać i zachowywać. - Kręcił głową z niedowierzaniem. - To bez znaczenia. Dobrze zarabiam, lepiej niż w innych firmach z naszej branży, a to nie jest żadne poświęcenie. Sam zresztą dokonałeś pewnych zakupów z myślą o pracy, prawda? A teraz zamknij buzię i idziemy. - Mamy jeszcze pół godziny - zaprotestował, patrząc na zegarek. - Schodzimy wcześniej, wypijemy małego drinka przed kolacją i zobaczymy, kogo tu mamy. Wypchnęła go z pokoju. - Zapewniam cię, że będziemy ostatni. Zgodnie z przewidywaniami Beaty w salonie było już kilka osób. Anka i Artur siedzieli na sofie, rozmawiając z mężczyzną koło trzydziestki, ubranym w sprane fabrycznie dżinsy i granatową marynarkę. Matka Beaty konwersowała z dwiema kobietami w zbliżonym do niej wieku, a trzech starszych panów popijało drinki. Ciekawe, który to ojciec Beaty? - przyglądał się im Jacek. - Dobry wieczór - spokojnie odezwała się Beata, przystając na chwilę w progu salonu, żeby zlustrować obecnych.

- Beato! Moja droga! - Pani domu zerwała się z sofy. -Jesteście nareszcie. Pani Stasia mówiła, że wyjechaliście na wycieczkę i długo was nie było. Już się bałam, że spóźnicie się na kolację. Moi drodzy - zwróciła się do pozostałych. - Moja córka Beata i jej - zawahała się - przyjaciel. Pan Jacek Nowacki. Mój mąż, Henryk - kontynuowała - rodzice naszego drogiego Artura, państwo Wernerowie. A to nasi starzy przyjaciele, państwo Millerowie z synem. Pamiętasz Adama, prawda, moja droga? - Oczywiście, mamo. - Beata skinęła uprzejmie głową, nie zamierzając z nikim się witać. Jacek ze zdziwieniem odnotował, że ojciec Beaty nawet się z nią nie przywitał. Mógłby chociaż zachować pozory, ale wyglądało na to, że ta chłodna uprzejmość jest tutaj na miejscu. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na brak powitania. Jacek nie miał ochoty na alkohol, podobnie zresztą jak Beata, która uprzedziła go, że do kolacji będzie wino, więc i tak może wstać od stołu lekko wstawiony. Panowie zaprosili Jacka uprzejmie do dyskusji. Beata podeszła do pań, żeby porozmawiać o wszystkim i o niczym, jak zawsze nazywała eleganckie konwersacje matki i jej przyjaciółek. Tematem przewodnim były plotki o wspólnych znajomych - im jadowitsze, tym lepsze. Beata dziękowała Bogu, że nie ma takich wiernych przyjaciół, którzy zaraz po intymnych zwierzeniach i przysięgach zachowania wszystkiego w tajemnicy nie mogą się doczekać, żeby co smakowitszymi kąskami podzielić się z kolejnymi pseudoprzyjaciółkami. Po kilku uprzejmych i pozbawionych głębszego sensu uwagach, ochach i achach podeszła do Jacka, który najwyraźniej oczekiwał ratunku, nie mogąc znieść serii plotek tym razem w wykonaniu panów. - Wiesz, kim są rodzice Artura? - Nie czekając na odpowiedź Jacka, mówiła dalej: - Wernerowie to właściciele grupy hoteli... Są na liście 100 najbogatszych Polaków. - Fiuuu... - gwizdnął Jacek. - Takie buty! A nie wyglądają... - A niby jak mieliby wyglądać? Mieć ośle uszy jak król Midas i zamieniać wszystko w złoto? Zainwestowali w odpowiednim czasie i miejscu, i masz ich przepis na sukces. Nasz kopciuszek nieźle sobie radzi. Jeśli dobrze kojarzę, to Artur jest kimś w rodzaju geniusza finansowego. Myśli, że Dzień Dziecka to święto państwowe, ale giełda papierów wartościowych to jego środowisko naturalne. Nie rozumiem tylko, co tu robią Millerowie. - To podobno przyjaciele domu? - Owszem, ale nie tacy, których zaprasza się na rodzinną kolację. A zaproszenie Adama to kompletna niespodzianka. - Zaraz, zaraz, ale jeśli Artur to taki geniusz, to co tu robi? - Geniusz w interesach, ale życiowa ciamajda. I masz odpowiedź na pytanie., co tu robi. - Zapraszam do stołu - przerwała im matka Beaty, gestem zapraszając do jadalni. Beata nie brała udziału w rozmowie toczącej się przy stole, podobnie jak Jacek, który był wyraźnie znudzony. Panie dyskutowały zawzięcie o modzie i ślubie, a panowie o pieniądzach. Henryk Rostowski, dystyngowany szpakowaty mężczyzna, z zarysami brzuszka i łysiny, przyglądał się córce. - Czym się teraz zajmujesz? - Pracuję w doradztwie podatkowym - odpowiedziała obojętnie. - Jesteś zadowolona z tej pracy? - Owszem. - Beata była zdziwiona tym cieniem zainteresowania. Ale wolała nie wdawać się w dyskusje w obawie, że nie powstrzyma się przed pytaniem: - A dlaczego to PANA interesuje? - Z twoim wykształceniem mogłabyś się postarać o bardziej ambitne zajęcie - stwierdził, przyglądając się skamieniałej twarzy córki. Przy stole zapadła cisza. Jacek zamknął usta kopnięty przez Beatę. Chyba nie chce, żebym się wtrącał - pomyślał. No cóż, to gra na jej boisku. Co nie znaczyło, że nie miał ochoty wstać i dać po prostu facetowi w mordę. W ogóle ostatnio zauważył w sobie skłonności do agresji, gdy w grę

wchodziła Beata. Był gotów stanąć w szranki przeciw całemu światu, a musiał siedzieć cicho i przyglądać się, jak dziewczyna sama staje do walki. Beata przeżuwała wolno, jej twarz nie zdradzała żadnych emocji, choć wewnątrz kipiała wzburzeniem. Nie zamierzała jednak pozwolić się upokarzać. - Co dokładnie masz na myśli, tato? - Odstawiła kieliszek z winem, obojętnie spoglądając na ojca. Nie pozwoli wyprowadzić się z równowagi, jeśli o to mu chodzi. - Ukończyłaś studia z bardzo dobrą lokatą. Beata nie podjęła tematu. Nadal spokojnie wpatrywała się w ojca, wiedząc doskonale, że tego nie znosi. Zdawała sobie sprawę, że próbuje zepchnąć ją do defensywy, zmusić do obrony. Nie zamierzała dawać mu tej satysfakcji, zwłaszcza teraz, gdy po pierwsze nie wiedziała, kim jest, a po drugie - czego chce. Ojciec z lekka poczerwieniał. - Mogłabyś zatrudnić się w firmie prywatnej, gdzie tacy specjaliści są doceniani. Kij i marchewka - pomyślał Jacek. Atakuje ją i zarazem komplementuje. O co mu chodzi? - Pracuję w firmie prywatnej i jestem doceniana. W przyszłym tygodniu rozpoczynam studia podyplomowe. - Beata nałożyła na talerzyk ciasto. Z zadowoleniem odnotowała, iż ręka jej nawet nie zadrżała. - Pani Beato - wtrącił się Miller. - Wie pani, że moja spółka zajmuje się elektroniką i sprzętem. Potrzebny nam specjalista od międzynarodowego prawa podatkowego. Adam z początkiem roku przejmie firmę i ma zamiar szukać nowych rynków. Ojciec powiedział, że byłaby pani świetnym dyrektorem finansowym. - Poza tym znasz Adama - wtrącił Rostowski. - Jestem pewien, że doskonale by się wam razem pracowało. Beata poprosiła Jacka, żeby dolał jej wina. Chcą mnie wepchnąć do firmy tego oszusta i jeszcze skojarzyć z Adamem. Ale po co? - zastanawiała się. Dlaczego miałoby im na tym zależeć? - Dziękuję za propozycję, ale nie jestem zainteresowana. Poza tym i tak nie mogłabym jej przyjąć, bo obowiązuje mnie klauzula konkurencyjności. Przez trzy lata nie mogłabym pracować jako doradca podatkowy lub finansowy ani świadczyć usług doradczych związanych z tym sektorem. - Bzdura! - Ojciec Beaty z trzaskiem odstawił kieliszek. - Czemu się zgodziłaś na tak idiotyczne warunki?! - Poza tym, panie Miller - nawet nie spojrzała w stronę ojca - obawiam się, że nie jest pan w stanie zaproponować mi warunków finansowych, które mogłyby mnie skusić. - Beata! - Rostowski był wściekły. Córka jak zwykle była niepokorna i nieustępliwa. Nigdy nie miał wpływu na jej poglądy i decyzje, i nic się nie zmieniło. Liczył, że dwa lata wygnania sprawią, że zmięknie, ale najwyraźniej się przeliczył. Nie tylko była równie samowolna i uparta, ale jeszcze miała czelność go ignorować! Jacek zaczął łapać, o co chodzi, ale nadal nie rozumiał dlaczego. Po co tyle trudu i zachodu, żeby nakłonić Beatę do przejścia do konkurencji. I jeszcze ten mydłek Adam! Miał ochotę przyłożyć mu za samo istnienie, a za to, jak patrzył na Beatę, miał ochotę go zabić. - Myślę, że będzie lepiej, jak skończymy tę rozmowę- wtrąciła się matka Beaty. - Jestem pewna, że Beatka potrzebuje czasu na przemyślenie... - Uśmiechnęła się przepraszająco, patrząc zarazem z dezaprobatą na córkę. - Myślałam, że wyraziłam się wystarczająco jasno. -Beata chłodno odwzajemniła spojrzenie matki. - Mogę panu polecić kilku specjalistów, panie Miller, którzy będą zainteresowani pana ofertą i będą mieli większe doświadczenie w handlu zagranicznym. - Ale nam zależy, żebyś to właśnie ty... - Adam próbował interweniować, ale Jacek przerwał mu w połowie zdania. - A dlaczego wam tak zależy? Przecież powiedziała wyraźnie, że to nie jej działka. Adam spojrzał wściekły na Jacka. Pieprzony bawidamek! - pomyślał. Już on go nauczy rozumu.

Beata jeszcze zrozumie, co jest dla niej najlepsze. Ostatnim razem, jak się widzieli, złamała mu nos, ale niech ją tylko dostanie w swoje ręce, odpłaci jej za wszystko. Poza tym firma potrzebowała kogoś zaufanego, z rodziny, kto wyciągnie ją z tarapatów i kto będzie trzymał gębę na kłódkę. Ostatni księgowy zrezygnował, twierdząc, że nie chce mieć nic wspólnego z prokuraturą, a to była tylko kwestia czasu. - Nie wtrącaj się! - warknął. - My swoje sprawy załatwiamy w rodzinie. Ty do niej nie należysz! - Ty również - spokojnie odparowała Beata. - Moja droga! - zaprotestowała jej matka. - Beata! - groźnie upomniał ją ojciec. - Ty się zapominasz! - Ja? - zdziwiła się obłudnie. - Myślałam, że jestem na kolacji rodzinnej. Jeśli ktoś się zapomina, to z pewnością nie ja. Była wściekła. Nie mogła pojąć, co tu się właściwie dzieje? Czuła się jak przedmiot wystawiony na aukcję. Była wdzięczna Jackowi za wsparcie, ale wolałaby, żeby się nie wtrącał. Zresztą już raz znokautowała tego głupka, może zrobić to znowu. Albo dla odmiany coś mu wyprostuję -pomyślała z nagłym rozbawieniem, patrząc na garbaty nos Adama, pamiątkę z czasów, kiedy ojcowie wyprawili ich wspólnie na licealną zabawę. Adam opacznie zrozumiał sytuację i musiała mu ją wyjaśnić za pomocą drastycznych środków. Od tej pory minęło dziesięć lat, a jest takim samym dupkiem, jak był. Zdaje się, że to u nich rodzinne - pomyślała. Rozejrzała się po pozostałych uczestnikach kolacji. Millerowie byli wściekli, a Wernerowie nie bardzo wiedzieli, o co chodzi. Artur oczywiście nie zwracał uwagi na toczącą się rozmowę, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Jacek czuł się lekko zdezorientowany. Rodzice Beaty najwyraźniej dogadali się z Millerami, ale po co? Wernerowie nie mieli o tym pojęcia, a Artur... no cóż, przyszły pan młody był bardziej zainteresowany zawartością półmisków niż kłótnią toczącą się przy stole. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli skończymy tę rozmowę - skapitulował ojciec Beaty. - Przynajmniej dzisiaj. Beata ma rację. To kolacja rodzinna i nie powinniśmy omawiać spraw biznesowych. Jacek nie sądził, żeby czas miał tutaj znaczenie. Beata wyraziła się jasno, a w świetle okoliczności ujawnionych przez biuro detektywistyczne tym bardziej nie powinna angażować się w sprawy Rostowskich oraz osób z nimi związanych. Obserwując rodzinę dziewczyny, czuł coraz większy dla niej podziw, że wyszła na ludzi, i coraz większą niechęć do tych manekinów udających jej rodzinę. - Beatko - siostra przerwała ciszę przy stole - nie miałam okazji, żeby wcześniej ci wspomnieć, ale jutro urządzamy wieczór panieński. Będziesz, prawda? - Ania uśmiechała się miło, ale w oczach widoczna była niechęć. Cokolwiek planowali Rostowscy, Anka była doskonale zorientowana. - Oczywiście, a gdzie będzie? - Tutaj oczywiście - roześmiała się perliście. - Panowie są zaproszeni na wieczór kawalerski do hotelu Artura. Wszyscy panowie. - Spojrzała na Jacka. - Obecność obowiązkowa. - Czym się pan zajmuje? - Ojciec Beaty zdecydował się poświęcić chwilę uwagi towarzyszowi córki. - Jestem w trakcie dopełniania formalności związanych z własnym biznesem. - O? - zainteresował się Miller senior. - A konkretnie? - Komputery - zdawkowo odpowiedział Jacek. - To bardzo interesujące - oświadczyła Ania. - A wcześniej czym pan się zajmował? - Pracowałem w straży pożarnej. Przy stole zapadła cisza. Zofia Rostowska z dezaprobatą spojrzała na córkę. Ta dziewczyna zawsze miała takie plebejskie skłonności. Adam pomyślał z pogardą: Zwykły robotnik! Też mi konkurencja. - Nie sądzisz, że to zbyt duży skok od pracy... tego rodzaju do własnego interesu? Nawet zwykły sklep wymaga umiejętności biznesowych i odpowiedniego wykształcenia. - Adam nie mógł darować sobie ironii.

- Co masz na myśli? - podpuszczał go Jacek. Idiota pakuje się w pułapkę i nawet o tym nie wie. Beata zaczęła się dobrze bawić, przeczuwając, co będzie dalej. Adam, słysząc pytanie, uśmiechnął się. Zjem go żywcem, pomyślał. - Zarządzanie nawet małą firmą wymaga przynajmniej podstaw ekonomii - zauważył zjadliwie, dając obecnym do zrozumienia, że strażak takich umiejętności w pracy raczej nie nabył. - Rzeczywiście - przyznał Jacek. - Nie moja branża. Ale moi wspólnicy uzupełniają braki w moim wykształceniu. - Też są strażakami? - ironizował Adam. - Nie. Jeden z kolegów skończył studia prawnicze, a drugi ekonomię. Ja się znam na elektronice, więc... -Wzruszył ramionami i wypił łyk kawy, obserwując Adama przetrawiającego usłyszane informacje. - A kapitał początkowy? - zapytał Werner. - Właśnie wróciłem ze Stanów. Pracowałem tam trzy lata, poza tym zawsze interesowała mnie giełda, więc kapitał się znajdzie. Zresztą jest nas trzech, więc mamy szansę przetrwać. - Przetrwać? A to dobre. - Adam ryknął śmiechem. -Jeszcze nie działacie, a ty mówisz o przetrwaniu! Człowieku, trzeba mieć wizję! - Mobius - wtrącił Artur. - Wy jesteście tymi facetami od Mobiusa. Jacek i Beata spojrzeli na siebie zaskoczeni. On jednak potrafi mówić, pomyśleli. Przy stole zapadła cisza. - Co to jest Mobius? - spytała pani Miller. - Spółka Jacka - wyjaśniła Beata. - To taka nazwa. - A skąd Artur o niej wie, skoro ta spółka dopiero powstaje? - Bo to będzie hit technologiczny - wyjaśnił Artur. -Na rynku to tajemnica poliszynela... Już są chętni na zakup sprzętu. Inwestorzy czekają na datę otwarcia, mają nadzieję, że przekształcicie się w spółkę akcyjną i wejdziecie na giełdę. Kapitał początkowy to dla was najmniejszy problem. Sam bym chętnie w was zainwestował. Beata sięgnęła po dokładkę szarlotki z bitą śmietaną. Zabił ćwieka Adamowi. Jeśli dobrze się orientowała, to kłopoty Adama dopiero się zaczną. Ta sama branża, ta sama klientela. Tylko że sprzęt Jacka pod względem możliwości technologicznych wyprzedzał firmę Adama o lata świetlne. Ale przecież oni nie mogli o tym wiedzieć. To kompletne zaskoczenie dla wszystkich. Rodzice zostali porażeni informacją, że goszczą u siebie przyszłego milionera, a Millerowie wściekli. To właśnie firma Jacka odebrała im klientów, choć jeszcze nie weszła na rynek. Artur miał rację. To była tajemnica poliszynela. Beata wiedziała już trochę o planach Jacka, ale wolała udawać, że nic nie wie. Jacek obserwował Beatę. Miał nadzieję zaimponować dziewczynie, ale wyglądało na to, że ta informacja nie zrobiła na niej wrażenia. Nic, stary, będziesz musiał się bardziej sprężyć - westchnął. - Załóżmy, że wam się uda. - Adam nie poddawał się. -Jak długo utrzymacie się na rynku? Wiesz, jak szybko taki sprzęt się starzeje? Nie minie rok, a już ktoś was przebije. - Zasadniczo masz rację - zgodził się uprzejmie Jacek. - Tylko widzisz, my nie zamierzamy ograniczać się do sprzedaży, ale skupić również na produkcji. - No i co? Myślisz, że twój kolega prawnik wymyśli coś nowego? Albo ten ekonomista? - Nie, tym będzie się zajmował dział technologiczny. - Chłopie! Ty myślisz, że tacy specjaliści rosną na drzewach? I wiesz, jakie tu pieniądze wchodzą w grę?! - Artur sam zauważył, że inwestorzy zawsze się znajdą. A co do specjalistów... Myślę, że nieźle sobie radzę. - Jak to ty? - zdziwił się Adam.

- To Jacek opatentował razem z przyjacielem z Yale ich wspólny wynalazek - wtrącił się do dyskusji Artur. - Założyli dwie firmy, jedną w USA, a drugą w Polsce -ta ma obsługiwać całą Europę. - Artur gorączkowo machał widelcem. - Założę się, że pracujesz już nad czymś nowym. Mam rację? - Obawiam się, że nie mogę wdawać się w szczegóły. - Mrugnął do Beaty. - Tajemnica handlowa. Przy stole zapadła cisza. Dopiero teraz Adam skojarzył, że Jacek jest tym facetem z doktoratem, którego prasa informatyczna w USA okrzyknęła geniuszem. Zrobił z siebie idiotę. W dodatku dał szansę wykazania się rywalowi. A ten przygłup Artur zawsze, kiedy postanowi się odezwać, to musi coś zepsuć! Panie niewiele zrozumiały z rozmowy toczącej się przy stole, z wyjątkiem tego, że Beata złapała świetną partię. - Gdzie zamieszkacie po ślubie? - zmieniła temat Beata. - Jeszcze się nie zdecydowaliśmy. - Ania przytuliła się do Artura. - Najpierw podróż poślubna, a potem się zobaczy, prawda, wróbelku? Beata zakrztusiła się likierem podanym do kawy. Wróbelek, też coś. - Dokąd jedziecie? - Jacek szybko odwrócił uwagę od Beaty, chociaż sam miał problem z zachowaniem powagi. - Do Wenecji - rozpromieniła się Ania. - Zawsze o niej marzyłam. Reszta wieczoru upłynęła względnie spokojnie. Nie poruszano drażliwych tematów, nie wnikano w sprawy osobiste uczestników kolacji, Adam się nie odzywał. Dochodziła północ, gdy goście zaczęli się żegnać. Pani domu odprowadziła ich do wyjścia, podczas gdy Ania z Arturem pożegnali się i udali do swojego pokoju. W salonie zostali Jacek, Beata i Henryk Rostowski. - Mam nadzieję, że pan wybaczy, ale chciałbym porozmawiać z córką. - Ton wypowiedzi nie pozostawiał wątpliwości, że starszy pan nie jest zainteresowany wybaczeniem, ale jak najszybszym zniknięciem Jacka. Chłopak zerknął na Beatę. Dziewczyna nawet nie spojrzała w jego stronę, nie spuszczała wzroku z ojca. Uznał, że może zostawić ją samą. Życzył więc wszystkim dobrej nocy, w tym również matce Beaty, która właśnie weszła, i udał się wprost do sypialni Beaty, gdzie zamierzał czekać na relację z rozmowy. - Twoje zachowanie przy kolacji pozostawia wiele do życzenia - oznajmił ojciec. - Nie było cię tutaj dwa lata, wyciągamy do ciebie rękę, żebyś mogła wrócić na łono rodziny. Nie wspominamy nawet słowem o tym godnym pożałowania incydencie sprzed dwóch lat, a ty nam się tak odwdzięczasz? Beata wytrzymała gniewne spojrzenie ojca. Fakt, że nie jest z nimi spokrewniona, znacznie ułatwił sprawę. Nie dręczyło ją też to poczucie winy, że znów zawiodła. - A co konkretnie masz mi do zarzucenia? - spytała. -Ty się jeszcze pytasz?! - syknął. Zofia Rostowska drgnęła gwałtownie. Nigdy nie widziała męża tak zdenerwowanego. - Owszem. - Beata nie miała zamiaru dać się zastraszyć. - Nie mam sobie nic do zarzucenia. A tę wyciągniętą na zgodę rękę trudno zauważyć, szczerze mówiąc. Nie wiem, po co mnie tu ściągnęliście i co chcecie osiągnąć, namawiając mnie na pracę u Millerów, ale to się wam nie uda. - Ależ moja droga! - zaprotestowała matka. - Co ty mówisz? Wcale cię do niczego nie namawiamy. Po prostu pomyśleliśmy, że to dla ciebie ogromna szansa. Poza tym znamy Adama od dziecka, więc nie powinnaś być zdziwiona, że naszego długoletniego przyjaciela, z powszechnie szanowanej rodziny, chcielibyśmy widzieć u twojego boku. Masz tendencje do wikłania się w nieodpowiednie związki. Tamten chłopiec, no cóż, nie wspominajmy tego godnego pożałowania incydentu. Teraz to samo. Jacek może jest miłym człowiekiem i osiągnął jakiś sukces, ale już sam fakt, że musiał pracować fizycznie, świadczy dobitnie o statusie jego rodziny. To nie są ludzie na poziomie. Martwimy się o ciebie.

- Rozumiem. - Beata wstała. - Chciałabym zauważyć, iż fakt, że pracował na własne utrzymanie, świadczy o nim bardzo dobrze, zwłaszcza że ja również pracowałam podczas studiów, i nie widzę w tym nic złego. Nie czułam się poniżona pracą fizyczną, wręcz przeciwnie. Mam poczucie, że to, co osiągnęłam, zawdzięczam sobie. Ta mało ambitna międzynarodowa korporacja podatkowa, o której wspomniałeś przy kolacji - zwróciła się z sarkazmem do ojca - nawet nie chciałaby firmy twoich przyjaciół jako ewentualnego klienta. A ty - zwróciła się ponownie do matki - mówiąc o tej rzekomej trosce, mogłabyś przynajmniej udawać, że wierzysz w to, co mówisz. Mam dość tej farsy. Jeśli nie stać was na szczerość, to pozwólcie, że udam się już do siebie. Jestem zmęczona. - Odwróciła się i wyszła, pozostawiając wściekłego ojca i skamieniałą z wrażenia matkę.

- Co ty tu, u diabła, robisz?! - podniosła głos, widząc Jacka leżącego na jej łóżku. - Czekam na ciebie i na raport. Wszystko w porządku? - zaniepokoił się. Beata była blada jak śmierć. - Nie, nic nie jest w porządku. Nadzieja właśnie umarła na moich rękach. Nie wiem, co tutaj się dzieje! Nie wiem nawet, czy to tragedia czy farsa! Śmiałabym się, gdyby to nie było takie tragiczne. - Mieli pretensje? - Jacek wstał i podał jej szklankę wody. Beata podeszła do okna i wyjrzała w ciemność, ale zobaczyła tylko własne odbicie. - Zgaś światło - poprosiła. Usiadła na parapecie. Za oknem rozciągał się las. Gałęzie drzew kołysały się. - Oni zawsze mieli pretensje - odpowiedziała po dłuższej chwili. - Ze nie chce się bawić z dziećmi ich znajomych, że nie chcę się spotykać z odpowiednimi ludźmi, że nie mam zainteresowań odpowiednich dla młodej damy, tak jakbym zadawała się z narkomanami i spędzała całe dnie w melinie pijackiej. Mieli pretensje, że jestem niepokorna, że mam własne zdanie i przekonania. Ze wolę konie niż siedzenie przy herbatce. Ze bardziej interesuje mnie matematyka niż historia. Ze wolę spodnie niż spódnice. Wiem, że to brzmi jak bredzenie histeryczki, ale tak było. Ciągłe żale i pretensje, a potem było jeszcze gorzej. Całymi tygodniami potrafili nie odezwać się do mnie słowem. Nie mieli po co. Więc czytałam książki, jeździłam konno, włóczyłam się po lesie. Pewnie powinnam być im wdzięczna za prywatne szkoły i lekcje, ale oni nie zrobili tego dla mnie, tylko dla siebie. Żebym nie zadawała się z pospólstwem. To nie moje słowa, Jacek - zastrzegła się. - I żebym nie przyniosła wstydu rodzinie. W dniu moich osiemnastych urodzin ojciec wezwał mnie do gabinetu. Myślałam, że... - Wzruszyła ramionami. - No cóż - podjęła po chwili - nieważne, co sobie myślałam. - W jej oczach pojawiły się łzy na wspomnienie tamtej rozmowy. - Po prostu oznajmił mi, że jestem pełnoletnia, za pół roku zdaję maturę i ma nadzieję, że będę osobą samodzielną i samowystarczalną. Pozwoli mi tu zostać do początku roku akademickiego. Wyobrażasz to sobie? Nigdy nie żądałam od nich pieniędzy, drogich prezentów, nie miałam oczekiwań finansowych. Ale to był cios! W samo serce! Wtedy po raz pierwszy zrozumiałam, że mnie nie chcą. Przez całe lata dręczyłam się myślami, co mogłam zrobić inaczej, kim mogłam być, żeby mnie zaakceptowali. Teraz wiem, że to nie miało znaczenia. Nie wiem, jak tu trafiłam i dlaczego, ale wiem, że zawsze byłam i pozostanę znajdą! - Nie waż się tak mówić. - Jacek objął ją ramionami, wtulając twarz w jej włosy. Beata zesztywniała, ale po chwili rozluźniła się. - Jesteś inteligentną, błyskotliwą kobietą, która ciężko pracuje. Masz swoje życie i bez względu na to, co myślisz o Nowackich, masz w nas swoją rodzinę, nie jesteś sama. Beata oparła się o Jacka. Jak wiele zmieniło się w jej życiu od czasu, gdy poznała Ulę. I Jacka pomyślała, wdychając jego zapach. Tak przyjemnie było czuć to ciepło i oplatające ją męskie

ramiona. - Poradziłam sobie bez nich - podjęła temat. - Pracowałam i studiowałam. I wciąż tu przyjeżdżałam. Za każdym razem traktowali mnie z coraz większą niechęcią. Chyba mam skłonności masochistyczne... W końcu zatrzasnęli przede mną drzwi. Kiedy przeczytałam artykuł o grupach krwi... No cóż, myślałam, że to może o to chodzi. Nie jestem jego dzieckiem, więc mnie odtrącał, a matka czuła się winna z powodu zdrady, i dlatego to wszystko. To zaproszenie na ślub było jak grom z jasnego nieba. Nawet przez chwilę chciałam wierzyć Uli, że to gałązka oliwna, i wtedy BUM! Bomba wybuchła w biurze detektywistycznym. Mój akt zgonu... Nie mogłam mieć złudzeń. Kiedy ochłonęłam, no cóż, znowu czułam się winna, że jestem wolna. Okropne, wiesz? Miałam taki mętlik w głowie. Bałam się tu przyjechać. Ale teraz przynajmniej wiem, na czym stoję. W ich stosunku do mnie nic się nie zmieniło. Co więcej, próbują wykorzystać mnie do swoich celów. - Odniosłem wrażenie, że to raczej Adam chce cię wykorzystać do swoich celów. - On się nie liczy. - Machnęła ręką lekceważąco. -Podejrzewam, że mają spory bałagan w dokumentach i po prostu potrzebują kogoś, kto by go posprzątał i nie doniósł. Problemem są rodzice. Widziałeś, jaki ojciec był wściekły, kiedy odmówiłam? Po to kazał mi zostać na dole, żeby zrobić awanturę. A matka próbowała mi wmówić, jak to się o mnie troszczą! I to jest właśnie zagadka. Jeśli odkryjemy, dlaczego im tak na tym zależy, dowiemy się, po co mnie tu ściągnęli. - Pewnie masz rację. Kiedy chcesz im powiedzieć, że wiesz? - Nie wiem. - Beata delikatnie uwolniła się z objęć Jacka. - Nie wiem. - Zapaliła lampkę nocną przy łóżku i włączyła laptop. - Pewnie po ślubie. Ale najpierw mam zamiar poszperać trochę po domu. Poczekam, aż wyłożą karty na stół, a wtedy... - Ty wyłożysz swoje - dokończył Jacek. - Właśnie tak. Sprawdzę, czy nie ma wiadomości od Macierzaka. Może znalazł coś, co rzuci trochę światła na tę sprawę. -Jeśli do tej pory nic więcej nie znalazł... Zdajesz sobie sprawę, że jeśli twoi rodzice nie wyznają prawdy, to możesz nigdy się nie dowiedzieć... - Wiem - przerwała mu Beata, ściągając pocztę. -Świetnie dzisiaj wybrnąłeś. Jesteś nie tylko geniuszem komputerowym, ale pod względem wykształcenia nie sięgają ci pięt. Gdyby Artur się nie domyślił, nie wspomniałbyś o tym ani słowem, prawda? - Nie jestem taki jak oni - skrzywił się. - Masz rację. Nawet bym nie poruszył tematu Mobiusa. Zdaje się, że Artur może jest dziwny, jednak go nie docenialiśmy, ale, ale... - Spojrzał badawczo na Beatę. - Ale ty wiedziałaś o moim pomyśle... prawda? - Owszem. - Puściła do niego oko. - A udawałaś, że nie masz o tym zielonego pojęcia. - No cóż, to tajemnica handlowa, jak sam dzisiaj zauważyłeś, a my byliśmy w miejscu publicznym, więc... - zawiesiła na chwilę głos - sam rozumiesz. Pokręcił głową z niedowierzaniem. - Macierzak nic nie przysłał - ziewnęła, wyłączając laptopa. - Jestem zmęczona. - Spojrzała na Jacka. - Dziękuję za wsparcie, ale może wrócisz do siebie? - A jeśli w szafie będzie potwór? - Jacek zrobił przerażoną minę. - Nie będziesz jej otwierał. - Beata z trudem stłumiła śmiech.

Obudziło ją rżenie koni. Zza okna dobiegał też szum drzew i śpiew ptaków. Leżała przez chwilę, wsłuchując się w odgłosy domu. W przeciwieństwie do życia tętniącego za oknem tutaj panowała martwa cisza, jakby nikt nigdy w tym domu nie mieszkał. Wczorajsza kolacja była katastrofą - zauważyła z ubolewaniem. Czuła się jak agent wywiadu,

który próbuje się zorientować, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem, i lawiruje w sieci intryg i kłamstw, próbując znaleźć ziarna prawdy. Dochodziła dopiero siódma, ale na dworze było już jasno. Jeszcze nie czas na ciemne poranki. Była dopiero połowa października. Wstała z niechęcią. Kolejny dzień w tym domu nie zapowiadał się optymistycznie. Cokolwiek wczoraj się wydarzyło, stanowiło tylko preludium do właściwego starcia. Beata zdawała sobie sprawę, że rodzice nie odpuszczą. Adam był wściekły, a ojciec... no cóż, przez chwilę miała wrażenie, że jest nawet gotowy uciec się do przemocy. Nie potrafiła w tej chwili znalezc przyczyn ich zachowania. Nie znała faktów, które mogłaby przeanalizować. Wzięła szybki prysznic, spięła włosy na karku i ubrana w wygodny strój do jazdy konnej - bryczesy i ciepły sweter z polarową kamizelą - zapukała do drzwi pokoju Jacka. - Gotowy? - spytała, gdy otworzył. - Na co? - Był zaspany i mało kontaktowy, ale nie przypominał sobie, żeby umówił się z Beatą. Która godzina? -Już po siódmej. Jadę na spacer. Dołączysz się? - Tak, daj mi tylko pięć minut. - OK, spotkamy się w kuchni. - Beata już zbiegała po schodach. Jacek oparł się o okno. wczoraj długo nie mógł zasnąć, ale nie z powodu potwora czającego się w szafie. Miał ochotę zabrać Beatę i wyjechać, nie czekając na rozwój wydarzeń. Trapiły go złe przeczucia. Nigdy nie słyszał, żeby w jego rodzinie ktoś miał predyspozycje do jasnowidzenia, ale tym razem czuł ciarki na plecach. Zdawał sobie jednak sprawę, że Beata postanowiła rozstrzygnąć swoje życie tu i teraz, a on mógł tylko przy niej trwać. Zresztą nie wyobrażał sobie, jakim sposobem miałby ją stąd wywlec. - Stary, musiałbyś ją najpierw zakneblować i związać, a przedtem ogłuszyć - mruknął. - Swoją drogą mogłaby mieć na uwadze, że rozmawialiśmy do późna. Zamiast wyciągać mnie z łóżka, mogłaby obrać kurs odwrotny -westchnął, wchodząc do łazienki, by zimnym prysznicem pobudzić szare komórki.

Kiedy zszedł na dół, pani Stasia kręciła się po kuchni, ale Beaty nie było widać. - Dzień dobry - chrząknął. - Beata miała czekać tutaj na mnie. Nie ma w tym domu innej kuchni? spytał podejrzliwie. - Nie. - Pani Stasia postawiła talerzyk z ciepłą jeszcze bułką na stole. - Niech pan coś zje. Beata jest już w stajni. Kazała powiedzieć, żeby pan się za bardzo nie objadał, bo źle się jeździ z pełnym brzuchem. - To wiem. - Jacek zatopił zęby w bułce z rozpływającym się w ustach masłem i popił kawą. Beata zawsze tyle czasu spędza w stajni? Wczoraj, jak przyjechaliśmy, zaraz mnie tam zaciągnęła. Dzisiaj to samo, nie wspominam już o pobudce - dodał. - Zawsze. - Pani Stasia ugniatała ciasto. - Jak tu jeszcze mieszkała, to codziennie o szóstej rano była na nogach. Przed szkołą przejażdżka, po szkole przejażdżka. Tak naprawdę - ściszyła głos - to była jej jedyna radość w tym domu. Nie żebym plotkowała czy co, bo ja nie z tych, ale jak pan pyta, to mówię. Jak Beatka była mała, to myślałam, że to wyrodna matka z pani Zofii. Wtedy nikt nawet nie słyszał o depresji poporodowej, ale tak sobie myślę, że to było to. Jak inaczej matka mogłaby nie kochać takiej kruszynki? - rozczuliła się. - Beatka zawsze chowała się sama, ile w tej kuchni ze mną przesiedziała... - Pani Stasia kiwała głową do siebie. - Nigdy jej nic nie brakowało, oprócz rodziców oczywiście, ale powiem panu w zaufaniu - obejrzała się na drzwi - że kara boska powinna spaść na takich ludzi. Jak szła do szkoły, to czy podręczniki, czy zeszyty, buty, to - wskazała głową w stronę notesu leżącego przy lodówce - tam wpisywała. Wyobraża kawaler sobie? Nie do mamy czy taty, tylko do zwykłej listy zakupów mi wpisywała. Pomyślałby kto, że to nic takiego, że w końcu

wszystko miała, to o co chodzi. Ano, powiem panu, że o to chodzi, że nigdy o nic rodziców nie prosiła, a oni też nie pytali, czy dziecku czego nie trzeba. Nie wykorzystywała sytuacji, o co to to nie! Najpotrzebniejsze rzeczy i nic więcej. Mówię kawalerowi, jakie to spokojne i skromne dziecko było. Kiedy Ania się urodziła, myślałam, że coś się zmieni. Pani Zofia była taka szczęśliwa, ale chyba znowu tego szczęścia zabrakło dla naszej Beatki. - Zaczęła energicznie wałkować ciasto. - Do dziecka nie wolno jej się było zbliżać, a jak Ania miała kilka lat, to już była taka rozpuszczona... Pokiwała głową z ubolewaniem. -Jakie krzyki, jakie histerie tu się wyprawiały...! Ale ja nie o tym... Rzecz w tym, panie Jacku, że ona się zorientowała, jak państwo Rostowscy traktują Beatkę, i zaczęła tak samo, a nawet gorzej - taka zawistna była, że hej! Co Beatka miała, to ona też chciała. A że główki takiej do nauki nie miała, to jak jej w szkole nie poszło, a nasza Beatka piątkę przyniosła, to ze złości nawet coś zniszczyć potrafiła. I nawet narzeczonego ukradła pani Beatce. Tak, tak. - Kiwała głową, patrząc na Jacka. -Ja dużo nie mówię, ale swoje wiem. I coś mi się widzi, że pan to z lepszej gliny niż tamten... Jacek słuchał w milczeniu. Pani Stasia tylko potwierdzała jego obserwacje. Beata miała rację, że kroi się tu jakaś intryga. Niepokój, który towarzyszył mu od chwili przyjazdu, zaczął się nasilać. Pomysł zostawienia dzisiaj Beaty z tymi harpiami nie podobał mu się, ale nie mógł się wykręcić od wieczoru kawalerskiego. Wrócę wcześniej. Chłopaki się upiją i znikam - postanowił. - A jeszcze panu powiem - pani Stasia milczenie Jacka przyjęła jako wzburzenie na krzywdę i niesprawiedliwość- że byłam zdziwiona, że naszą panienkę tu zaprosili. Przez dwa lata ani słowa do niej czy o niej, jakby nie istniała. - Zmarszczyła brwi, usilnie się nad czymś zastanawiając. - Zresztą powiem kawalerowi, że w tym domu to to biedne dziecko nigdy nie istniało. Widział pan zdjęcia panienek, jak były małe? Nie? I nie dziwota, bo są zdjęcia tylko jednego dziecka, Ani. Na żadnym rodzinnym zdjęciu nie ma naszej Beatki. Ze też wcześniej nie zwróciłam na to uwagi. - Gosposia aż usiadła zdumiona przy stole. - Tyle lat w tym domu i że też nigdy o tym nie pomyślałam. Wie pan zwróciła się do wstrząśniętego Jacka - ja już nic z tego nie rozumiem. Nic a nic. - No cóż, pani Stasiu. - Jacek poklepał kobietę pocieszająco po ręce. Mógł sobie tylko wyobrazić, jak czuje się dziecko stojące z boku, gdy pozostali członkowie rodziny ustawiają się do rodzinnej fotografii. Poczucie odrzucenia towarzyszy później już przez całe życie. Nic dziwnego, że Beata z taką trudnością otwiera się przed ludźmi. Na szczęście spotkała na swojej drodze ludzi, którzy pokazali jej, że jest wspaniałą osobą. - Najważniejsze, że dzięki pani Beata nie była sama - dodał, uśmiechając się z sympatią. - Niech pan już lepiej idzie, bo Beatka tu zaraz po pana przyjdzie. - Pani Stasia była wyraźnie wzruszona. - Dalej, dalej, ja tu jeszcze mam pełno roboty, a skoro kawaler śniadanie już zjadł, to kawaler niech sobie idzie. - Przegoniła go z kuchni, a sama jeszcze przez chwilę ocierała załzawione oczy. Nie ma co, dobry chłopak z niego -pomyślała.

Podobnie jak poprzedniego dnia, od razu skierowali się na ścieżkę do lasu. - Jedziemy do leśniczówki? - Nie. - Beata skierowała konia w przeciwną niż poprzedniego dnia stronę. - Co powiesz na wyprawę nad jezioro? - Nie widziałem żadnego jeziora, jak jechaliśmy wczoraj samochodem - zdziwił się Jacek. - To jakieś leśne jezioro? - Coś w tym stylu, chociaż powiedziałabym, że przypomina bardziej staw. Kiedyś posadzili młodniak wokół tego stawu przy drodze w ramach akcji zalesiania, a teraz to już młody las. Zawsze lubiłam tam jeździć. Wcześnie rano jezioro otulała mgła. Kiedy zaczynała się rozchodzić, to było tak, jakby cofała się w nicość, a na jej miejscu ukazywała się lśniąca tafla. - Beata rozmarzyła się.

Jacek obserwował ją w milczeniu. Teraz zaczynał rozumieć dowcip, że mężczyzna nigdy nie żyje w monogamii. Żeni się z jedną kobietą, a dostaje dziesięć. Z drugiej strony, czy tak naprawdę można poznać drugiego człowieka? Może cały urok w tym, żeby każdego dnia odkrywać coś nowego? - Słuchasz mnie? - Zamyśliłem się. Rozmawiałem z panią Stasia i... - Domyśliłam się - przerwała mu. - Długo cię nie było. Ale nie mam teraz ochoty na odgrzebywanie szkieletów. Jedźmy już. Przeszła ze stępa w galop, zostawiając Jacka w tyle, co zdecydowanie mu nie przeszkadzało. Widok był tego wart. Więcej uwagi poświęcał Beacie niż okolicy. Miałby spory problem z odnalezieniem drogi powrotnej, ale liczył na instynkt zwierzęcia, które powinno znać drogę do pełnego żłobu, gdyby się zgubił. W tym momencie Morfeusz instynktownie przeszedł w cwał, próbując dogonić kumpla. Samcze współzawodnictwo nie zna ras - pomyślał Jacek. Zwolnili dopiero na polanie, gdzie wśród drzew połyskiwało szklane oko. Spocone konie były niespokojne. Morfeusz wyraźnie miał ochotę na dalszy galop. Jacek musiał mocniej ściągnąć wodze. - Zróbmy rundkę dookoła łąki, niech trochę ochłoną. Kłus, a potem stęp. - Beata również miała problem z opanowaniem Tanatosa. - Nikt ich nie objeżdża. - Beata zataczała koła po łące. - Mogłyby na nich jeździć dzieciaki ze wsi, ale nie są godne dosiadania rumaków ojca - skwitowała z ironią. Skutek jest taki, że jedyny ruch mają na padoku, który nie jest zbyt przestronny. Są po prostu niewybiegane. - Zauważyłem, dzisiaj ucieszyły się nawet na mój widok, chociaż jestem dla nich obcy. -Jesteś dla nich bardziej swój niż ich właściciel -mruknęła z pogardą. - Pani Stasia mówiła coś ciekawego? - spytała nagle, choć zaledwie kilka minut wcześniej odmówiła rozmowy na ten temat. - W zasadzie nie. - Jacek nie chciał, żeby Beata myślała, że się nad nią lituje. Wolał na razie nie poruszać tematu samotnego dzieciństwa. Podejrzewał, że to nadal bolący i drażliwy temat. Zasadniczo przyznała, że jest zdziwiona tym nagłym zaproszeniem - wybrnął dyplomatycznie, gdy Beata skierowała na niego niedowierzające spojrzenie. Znała panią Stasię i wiedziała doskonale, że buzia jej się nie zamyka, gdy jest czymś poruszona. - Nie dziwię się. Traktują ją jak wsioka. Rodzice -dodała wyjaśniająco, gdyby Jacek nie załapał, o kim mowa. - To spostrzegawcza kobieta. Ma też szczególny dar, kłamstwo wyczuwa na kilometr. - Więc jak może pracować w waszym domu? - mruknął cicho. - Praca to praca. - Beata usłyszała uwagę Jacka. - Nie musi lubić swoich pracodawców. Zresztą bądźmy szczerzy, ilu pracowników lubi swoich szefów? - uśmiechnęła się ironicznie. - Pani Stasia ma trudną sytuację i potrzebuje tej pracy. Taka prawda. Myślę, że już jest OK. Możemy je zostawić. Trochę ochłonęły - rzuciła, zeskakując z końskiego grzbietu. - A potem? - Przejdziemy się nad jezioro, jeśli masz ochotę. Nie wjedziemy konno między drzewa. Za mocno się rozrosły. A naprawdę warto zobaczyć Martwe Jezioro. - Martwe? - zdziwił się Jacek. - Ja je tak nazwałam. To zwykły staw, ale jako dziecko lubiłam tu przyjeżdżać. Jest tu taka cisza, ale przyjemna dla ucha. Jak na cmentarzu. - Parsknęła śmiechem, widząc osłupiałą minę Jacka. - Nigdy nie byłeś na cmentarzu? To znaczy na spacerze? - Nigdy nie przyszło mi to do głowy, szczerze mówiąc. Czuję się raczej... - zawiesił na chwilę głos, szukając właściwego słowa - ...żwawo - dokończył. - Ja również - uśmiechnęła się lekko. - Nie chodziłam tam sprawdzić, czy na którymś z nagrobków nie ma mojego nazwiska. - Urwała na chwilę, zdając sobie sprawę, że jest cmentarz, na którym jest nagrobek z jej nazwiskiem. - No cóż - kontynuowała po chwili. - Lubię spacery. W parkach jest na

ogół tłoczno, panuje hałas, gwar. Jeśli masz ochotę na przechadzkę w ciszy i spokoju, gdzie nikt nie będzie przeszkadzał ani ci się narzucał, to cmentarz jest idealny. Alejki otoczone są szpalerami drzew, wszędzie są ławki, ludzie są cisi i pełni zadumy. Wchodząc na cmentarz, nie czuję, że to miejsce śmierci. Szukam tam tylko spokoju. - Wyszli z zagajnika. Miała rację - pomyślał. Zagajnik był gęsty i ciemny, a samo jezioro wyglądało jak czarne lśniące oko otoczone ze wszystkich stron lasem. Przy samym brzegu rosła trawa, pewnie pozostałość po łące. Jezioro nie było duże. Spacer wokół nie powinien zająć więcej niż kilkanaście minut. I panowała tu dziwna cisza, nieprzerywana nawet tchnieniem wiatru. Mimo to nie było to miejsce niepokojące martwotą. Wręcz przeciwnie. W jakiś paradoksalny sposób cisza ta wybrzmiewała życiem, dając zarazem ukojenie. Jacek nie potrafił opisać uczucia ogarniającego go na brzegu wodnego oka, którego tafli nie marszczyła najdrobniejsza fala. - Rozumiem, skąd ta nazwa. W porównaniu z lasem tętniącym życiem i hałasem to miejsce wydaje się wręcz martwe. Ale w taki dziwny sposób, jakby... sam nie wiem. Masz rację, tu jest jak na cmentarzu. Często tu przyjeżdżałaś? - Kilka razy w tygodniu. Wcześnie rano albo wieczorem. Kiedy słońce zachodzi, tu w dole jest już ciemno, gdy w górze niebo lśni zorzą. A rano... Często jest tutaj mgła. Kiedy padają pierwsze promienie słońca i zanurzają się w mlecznej mgle, ona zaczyna się jarzyć, wygląda jak pajęczyna po deszczu. I nagle zaczyna się cofać. Rozpływa się, a spod niej wyłania się mroczna toń jeziora. Powinieneś to zobaczyć. Trudno to tak po prostu opisać. - Wzruszyła ramionami. - Świetnie ci idzie. Czuję się, jakbym to widział. Nie minęłaś się z powołaniem? Może powinnaś pisać. - Nie. Zajmuję się tym, co lubię i w czym czuję się dobrze. - Co tu robiłaś? - Uczyłam się albo... - Urwała gwałtownie, a na jej twarzy pojawił się rumieniec. - Albo co? - Jacek poczuł zazdrość, gdy pomyślał, jakie tajemnice może skrywać ten zdradliwy rumieniec. - Pisałam różne historie - wyznała niechętnie. - Takie wymyślone historyjki. Nic takiego. Stare dzieje... - Aha. - Odetchnął z ulgą. Już się obawiał, że przywoziła tu swoje zdobycze, chociaż zważywszy na skrytość dziewczyny, nie wydawało się to prawdopodobne. To z pewnością jej azyl, a nie miejsce schadzek. - A teraz już ich nie wymyślasz? - Teraz już nie. - Zapatrzyła się na spokojną toń wody. Drzewa i świerki skutecznie tłumiły podmuchy wiatru. - Dlaczego? - Po prostu nie. Z pewnych rzeczy się wyrasta. - Powiedzmy, że ci wierzę. - Jacek odniósł się sceptycznie do wyjaśnień. Nie wydawały się prawdopodobne. - Skąd ta nazwa jeziora? - Mówiłam ci. Wymyśliłam ją. -Wiem, ale chciałem wiedzieć, dlaczego akurat taką? - Ależ ty jesteś męczący - mruknęła. - Wymyśliłam taką jedną historię i samo tak wyszło. Potem uznałam, że pasuje do tego miejsca jak ulał, i już. Zresztą to jezioro wygląda tak nieruchomo, jakby było martwe. - Opowiesz mi? - Daj spokój, to było tak dawno. Już nie pamiętam. - Na pewno pamiętasz. - Jacek nie poddawał się łatwo. - A nawet jeśli nie, to wymyśl. - Jakiś ty uparty - westchnęła. - Dobra. Opowiem. Ale obiecaj, że nie będziesz się śmiał. - Słowo harcerza, skauta czy co sobie życzysz. - Chłopak uroczyście uniósł prawą dłoń do góry.

- Wariat - roześmiała się. - Nie pamiętam, jak się zaczynało. Może... -Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami... -podpowiadał Jacek. - Dobra, niech będzie. - Dziewczyna usiadła na trawie porastającej brzeg stawu i zapatrzyła się w lśniącą taflę. - Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami, w czasach, gdy w jedności z człowiekiem na ziemi żyły elfy i skrzaty, a magia wirowała w powietrzu, żył sobie pewien zły człowiek. Jego dusza była czarna jak węgiel, a uczynki tak podłe, że mieszkał wśród lasów, odrzucony przez wszystkich. Ludzie bali się go i unikali. - Zerknęła na Jacka, ale widząc rysujący się na jego twarzy wyraz powagi, ciągnęła dalej. - Żył samotnie do czasu, gdy do znajdującego się nieopodal miasteczka wprowadziła się wdowa z piękną młodą dziewczyną. Była to jej córka, złote włosy lśniły w promieniach słońca, a błękit oczu mógł konkurować z lazurem bezchmurnego nieba. Pewnego dnia zobaczył ją zły człowiek i zakochał się. Jednak nie była to dobra miłość, ale pełna egoizmu i zachłanności. Dziewczyna bała się go. Zło wyryło swój znak na jego twarzy, rysy jego były bowiem wiecznie ściągnięte w gniewie, a oczy chmurne i złowrogie. Zły człowiek chodził do matki dziewczyny, prosił i błagał, też groził, i złoto oferował. Bezskutecznie. Ani matka, ani córka nie ugięły się. Wtedy zły człowiek rzucił klątwę. Dziewczyna odtąd będzie sprowadzać nieszczęście na każdego, kogo pokocha, skazując go na ból i śmierć, a siebie na wieczną samotność i cierpienie. I tak też się stało. Każdego, kogo dziewczyna obdarzyła uczuciem, spotykało nieszczęście, kalectwo albo śmierć. Matka dziewczyny błagała o pomoc magów i kapłanów, ale nikt nie potrafił przełamać zaklęcia. Klątwa została bowiem rzucona przez potężnego czarnoksiężnika. I tak upływał im czas, w samotności i w bólu, gdyż zdawały sobie sprawę z nieszczęścia, jakie za ich sprawą spotykało innych. Jedynym wybawieniem wydawała się śmierć. Ale i ona omijała ten dom. Z upływem lat zaczęły zauważać, że na ich twarzach nie pojawiają się zmarszczki, a ich głów nie szpeci choćby jeden siwy włos. Czas dla nich zatrzymał się. Tak jak przepowiedział im czarnoksiężnik, czekała je wieczna samotność i cierpienie. Ludzie umierali i rodzili się, miasteczko zamieniło się w miasto, a one przyglądały się światu zza niewidzialnych krat własnego więzienia. Pewnego dnia do miasta przybył na czarnym rumaku młody rycerz. Od razu zakochał się w dziewczynie, która unikała go, bojąc się, by nie stała mu się krzywda. Stawał pod jej oknami, zaglądał do ogrodu, by choć przez chwilę widzieć ukochaną. W końcu usłużni sąsiedzi donieśli rycerzowi o klątwie. Ten jednak nie przestraszył się złych czarów. Udał się po poradę do sędziwego kapłana. Bezskutecznie. Udał się więc rycerz do magów. Żaden z nich nie dysponował jednak mocą zdolną przeciwstawić się potędze czarnoksiężnika. Tylko śmierć mogła zdjąć klątwę. Postanowił więc pójść do niego, ukorzyć się i błagać o łaskę. Czarnoksiężnik nie zamierzał jednak pomóc młodemu człowiekowi. Z upływem lat jego miłość zmieniła się w nienawiść i chęć zemsty. Rycerz uniósł się gniewem i zaatakował mieczem potwora. Ale miecz rozprysł się w jego ręku, a odłamki ugodziły go w twarz, szpecąc i oślepiając. Do klęczącego i zakrwawionego rycerza podszedł śmiejący się kpiąco czarnoksiężnik. Za to, żeś podniósł na mnie rękę, będziesz cierpiał z miłości po wsze czasy. - Młody rycerz czołgał się okaleczony przez las, nie wiedząc, czy to dzień, czy noc. W końcu znalazł się na trakcie, gdzie podróżni kupcy zaopiekowali się nim, dając schronienie i opiekę. Minęły miesiące, nim znów znalazł się w mieście. Jego ukochana nie przestraszyła się jego brzydoty i kalectwa. Przyjęła go pod swój dach i opiekowała się nim. Ale to już nie była dobra miłość. Niszczyły ją wyrzuty sumienia i strach przed przeznaczeniem. Czarnoksiężnik cieszył się ich nieszczęściem. Mieli swoją miłość, ale nie przyniosła im ona szczęścia. Nadszedł jednak dzień, w którym wszystko się zmieniło. Dziewczyna powiła dwóch ślicznych chłopców. Szczęście znów zawitało do ich domu. Zapomnieli przy dzieciach o klątwie do dnia, w którym jeden z chłopców zachorował. Nie pomogli znachorzy, kapłani ani magowie. Dziecko nikło w oczach, aż pewnego dnia nie otworzyło oczu. Młoda matka szalała z bólu. Bała się o los drugiego dziecka. Pewnego dnia znikła. Wróciła po kilku dniach, ale sama. Nie odpowiadała na żadne pytania, ani gdzie była, ani co zrobiła z dzieckiem. Okrzyknięto ją

morderczynią. Matka odwróciła się od niej. Rycerz cierpiał w milczeniu, stracił już wszystko, a jedyne, co mu zostało, to miłość, od której nie mógł się uwolnić. Dziewczynę zawleczono nad jezioro, gdzie obciążoną kamieniami wrzucono w czarną toń. Rycerz udał się do zakonu, gdzie złożył śluby milczenia. Matka dziewczyny odeszła z miasta i nikt jej już nigdy nie widział. Mijały lata. Miasto rozrastało się i kwitło. Nikt już nie pamiętał o tej historii. Mijały kolejne lata, gdy pewnego dnia na miasto padł blady strach. W okolicach jeziora zaczęły ginąć kilkuletnie dzieci. Znikały bez wieści. Ludzie zaczęli unikać jeziora, obawiając się, że jest obciążone klątwą. Starzy ludzie zaczęli wspominać bajania swoich babek o złym czarnoksiężniku i jego ofiarach. Wieści te dotarły i do rycerza żyjącego wśród kamiennych murów. Udał się nad jezioro. Wokół panowała cisza i pustka. Młody nowicjusz towarzyszący ślepcowi upadł nagłe na kolana i zaczął modlić się drżącym głosem. Z toni jeziora wyłoniła się młoda kobieta w długiej sukni i zaczęła iść do brzegu po tafli jeziora. Zatrzymała się przy nich i patrzyła w milczeniu. Jej rysy wykrzywione były cierpieniem, a w oczach czaiło się szaleństwo. - Szukam mojego synka - odezwała się Topielica łagodnym głosem. Słysząc głos ukochanej, rycerz zalał się łzami. Wyciągnął dłoń, ale Topielica zdawała się jej nie zauważać. Odeszła, a ciemna toń jeziora pochłonęła ją. Nowicjusz nadal klęczał, bojąc się podnieść głowę. Słyszał o morderczyni, którą spotkała tu śmierć. Ale ona powinna być martwa. Nie była jednak ani duchem, ani żywym ciałem. Nie była żywa ani martwa. Klątwa czarnoksiężnika nie przeminęła. Cierpienie po wieczne czasy, cierpienie, którego nie przerwie nawet śmierć. Rycerz wrócił do zakonu. Płakał gorzko nad swoim losem, nad utraconymi dziećmi. Wśród ludzi rozniosły się wieści o Topielicy. Zaczęto unikać jeziora. Rodzice pilnowali, by dzieci nawet przypadkiem nigdy tam nie trafiły. Postanowili posadzić gęsty las, który zasłoniłby jezioro. Dzieci przestały znikać, a wydarzenia tych dni zaczęły zacierać się w ich pamięci. Zył tylko wciąż rycerz, ślepy świadek wydarzeń sprzed lat. Pewnego dnia do klasztoru zawitał młodzieniec o błękitnych oczach i jasnych włosach. Ślepiec oczami duszy zobaczył młodzieńca. Wiedział, że w murach zakonu stanął jego potomek. Bał się jednak podejść do niego i zdradzić swoją obecność. Wiedział już, że dziewczyna nie zabiła swojego synka, lecz ukryła go, by ochronić przed złym czarnoksiężnikiem. Pozwoliła utopić się w jeziorze związana jak zwierzę, lecz nie wypowiedziała słowa na swą obronę. Kiedy młodzieniec odszedł, rycerz udał się po poradę do opata. W obawie przed czarnoksiężnikiem nie przyznał się jednak, że młodzieniec, który odjechał, był jego potomkiem. Opat nie mógł nic poradzić. Tragedia już się stała. Niewinna kobieta została stracona. Żyła w mrokach jeziora spętana linami przeszłości. Lata, które spędziła na dnie, wpędziły ją w szaleństwo. Nie było dla niej ratunku. Udał się rycerz ponownie do czarnoksiężnika, ale ten się nie ugiął. W jego sercu nie było litości, tylko radość zemsty. Rycerz postanowił więc dołączyć do swej ukochanej. Gdy dotarł nad jezioro, rzucił się w jego toń, ale woda go nie przyjęła. Próbował raz po raz, aż w końcu wyczerpany legł na brzegu. Topielica przyglądała się w milczeniu. Leżał tak wyczerpany, zrozpaczony, a wokół szumiał las. I zaczął się modlić, by pozwolono mu być ze swą ukochaną. Wtem na niebie zaczęły burzyć się chmury, słońce ukryło się za górami, a nad jeziorem zapadł mrok. Poczuł, jak jego ciało zaczyna sztywnieć, jak jego nogi zagłębiają się w ziemię, jego palce rozrastają się, a ciało pokrywa korą. Jego prośby zostały wysłuchane - przemienił się w drzewo, którego korzenie sięgały jeziora. Byli razem, ale osobno. Klątwa czarnoksiężnika nadal miała swą moc. Topielica do dziś spoczywa na dnie jeziora i czeka na swe dziecko, a rycerz jako Duch Lasu strzeże jej spokoju i zasłania toń jeziora przed niepowołanymi oczami. Po czarnoksiężniku ślad zaginął. Pewien sędziwy mędrzec przepowiedział, że znajdą oni spokój w śmierci, gdy potomek z ich krwi znajdzie to jezioro i nad nim zapłacze. Jego łzy zmyją klątwę i połączą kochanków. I tak czekają po dziś dzień. Zapadła cisza. Wokół szumiał las, a nieruchoma tafla jeziora trwała w oczekiwaniu. Jacek ocknął się. Podczas opowieści Beaty przeniósł się w inny czas. - Jesteś niesamowita - powiedział. - Aż miałem ciarki. Mam wrażenie, że za chwilę coś się tu

wydarzy. Dlaczego już nie piszesz? - To były takie dziecięce zabawy. - Wzruszyła ramionami. - Wymyślałam różne bajki, historie, które nigdy się nie wydarzyły... Mówiłam ci już, z pewnych rzeczy po prostu się wyrasta. Jedźmy. Obiecałam pani Jance, że dzisiaj przyjadę.

W leśniczówce panował taki sam rozgardiasz jak poprzedniego dnia. Pani Janka rozwieszała na sznurach pranie, dzieci biegały i krzyczały, szczenięta kręciły się pod nogami. - Czy one nie chodzą do szkoły? - szeptem spytał Beatę, wskazując dzieci. - Chodzą, chodzą - pani Janka usłyszała pytanie. - Złapały przeziębienie i do końca tygodnia zostawiłam je w domu. Próbował pan kiedyś takie łobuzy w łóżku utrzymać? Jak tylko poczuły się lepiej, to hulaj dusza, piekła nie ma! Bogu dzięki za szkołę! Zwariowałby człowiek, gdyby cały czas miał mieć je na oku. Dobrze, że jesteś, dziecko zwróciła się do Beaty. -Andrzej wrócił wczoraj z gminy ze stertą papierzysk. Nie pomogłabyś? Ty to zrobisz w dwie minuty, a on... - Machnęła ręką lekceważąco, dając do zrozumienia, że wypełnianie dokumentów przez męża mogłoby trwać po wsze czasy. Beata chętnie się zgodziła. Już po chwili siedziała zagrzebana w dokumentach po uszy. - A klauzula konkurencyjności? - szepnął do dziewczyny. - Jeśli nikomu nie powiesz, to nikt się nie dowie. -Mrugnęła do niego, ale po chwili skupiła się na dokumentach, nie przejawiając cienia zainteresowania towarzyszem. Jackowi przypadły w udziale dzieci. Oprócz Alicji i Rafała, których Jacek poznał poprzedniego dnia, w pokoju siedziała jeszcze dwójka maluchów, tak na oko pięcioletnich. Dzieci zażądały bajki. - O Kopciuszku - wysepleniła mała blondyneczka. - Nie znam bajki o Kopciuszku - wystraszył się Jacek. - Macie jakieś książeczki? - E tam. - Rafał skrzywił się. - Te książkowe bajki są głupie. Musisz wymyślić! -A ty nie jesteś za duży na bajki? - podchwytliwie spytał Jacek. - Ciocia Beata umiała opowiadać bajki - w obronie zaczerwienionego brata stanęła Alicja. -I wcale nie opowiadała takich dziewczęcych, tylko straaaaasne! - Dajcie spokój - interweniowała Beata. Rafał, weź książkę i przeczytaj dzieciom to, co chcą. Żadnych strasznych bajek. Mama nie pozwala! Dzieci z niechęcią poszły do swojego pokoju. - Dzięki - wymamrotał Jacek, jednocześnie opędzając się od szczeniąt, które radośnie go powitały. - Coś ty im za bajki opowiadała, że dostałaś zakaz?! - Kopciuszek wyszedł za mąż za księcia Drakulę i żyli długo i szczęśliwie, żywiąc się krwią złej macochy i sióstr. - Pani Janka weszła do pokoju, niosąc herbatę z miodem. - I zaznaczam, że jak Beata je opowiadała, to żadne nie chciało iść spać. - Nie wierzę! - Jacek parsknął śmiechem. - Skąd ci to przyszło do głowy? Kopciuszek wampirem! - No co? - usiłowała zaprotestować Beata. - Ile razy można klepać te same bajki? - Lepiej niech ci opowie o Martwym Jeziorze, Topielicy i Duchu Lasu. Do tej pory Alicja i Rafał tam nie chodzą. - To chyba dobrze - broniła się Beata. - Straszenie, że się utopią, nic nie dało. Jacek i pani Janka śmiali się serdecznie, podczas gdy Beata, udając oburzenie, ponownie poświęciła uwagę dokumentom.

- Dobrze się bawiłem. - Jacek wyciągnął nogi ze strzemion, pozwalając, by zwisały luźno po bokach. - Ty też byłaś rozluźniona. - Lubię ich - przytaknęła. - Przypominają twoich rodziców. Przygarniają wszystkie znajdy. - Ale moi rodzice nie są tacy bezinteresowni... - zażartował. - Naprawdę? - Spojrzała z ukosa na Jacka. -Yhm. Ojciec liczy na partyjkę, a matka cieszy się, że nie musi się z nim męczyć. Marudny jest nie do zniesienia. - Ale i tak go lubię. - Ja też. - Jacek zastanawiał się, czy poruszyć dręczący go od wczoraj temat Adama. - Mogę cię spytać o coś osobistego? - Spytać możesz, ale nie obiecuję, że odpowiem. - Czy ciebie i Adama... Czy coś było między wami? Spojrzała na niego zaskoczona. Nie takiego pytania się spodziewała, ale cóż... - Nie, nigdy. Chodziliśmy razem do liceum. Nawet się z nim nie przyjaźniłam. Należał do tych dzieciaków, co szaleją samochodem ojca za pieniądze ojca. Myślą, że wszystko im się należy i są oburzeni, kiedy stawia się im wymagania. - To akurat się nie zmieniło... takie mam wrażenie -dokończył, widząc pytające spojrzenie Beaty. Ale nie przerywaj sobie. - Kiedy była zabawa szkolna w trzeciej klasie liceum, nasi ojcowie wymyślili sobie, że pójdziemy razem. Mnie nikt nie pytał, a ojciec Adama myślał, że to świetny pomysł. - I co się stało? - Adam nie rozumie słowa NIE. - Zrobił ci coś?! - Jacek poczuł ogarniającą go wściekłość. Już sama myśl, że coś mogło łączyć Beatę z tym pajacem, była nie do zniesienia, ale fakt, że mógł ją skrzywdzić... Przed oczyma stanęła mu wizja rąk zaciskających się na szyi padalca. - Raczej ja jemu - uśmiechnęła się, nie zauważając zmiany nastroju Jacka. - Złamałam mu nos. - I dobrze! Zanim stąd wyjedziemy, niewykluczone, że spotka go to po raz drugi! - Tylko że potem wracałam do domu w nocy pieszo. Próbowałeś kiedyś przejść pięć kilometrów w szpilkach? - Nie wiem, co ci Ulka opowiadała, ale do damskich ciuszków nigdy mnie nie ciągnęło - skrzywił się pociesznie. - Rzeczywiście - parsknęła śmiechem - to było głupie pytanie. Ale wyobrazić sobie możesz, że to nic przyjemnego. - Więc za to też powinien dostać! - Nie wygłupiaj się. Chyba nie masz zadatków na błędnego rycerza? - Pięknie! - Jacek teatralnym gestem złapał się za serce. - Właśnie zostałem wyśmiany. Nic nie szkodzi. Ale ten garbaty nosek i tak się pajacowi wyprostuje.

Kiedy wrócili, było późne popołudnie. Tym razem jednak Beata nie podarowała ani sobie, ani Jackowi prac stajennych. Tonem nieznoszącym sprzeciwu oznajmiła, że koniom się to po prostu należy, i Jacek najbliższe pół godziny spędził na czyszczeniu kopyt i wyczesywaniu konia. Mimo iż kilka razy zgrzebło wyśliznęło mu się z ręki, Morfeusz znosił ze stoickim spokojem jego zabiegi pielęgnacyjne. Na szczęście nie kazała mi czyścić boksu - myślał, idąc do domu. Skłamałby jednak, gdyby powiedział, że ta praca nie sprawiła mu przyjemności. Rozglądał się po ogrodzie, gdzie zauważył dywany niewielkich niebieskich kwiatków. Był zdziwiony, widząc o tej porze roku takie bogactwo kolorów. Okolica i sama posiadłość były piękne. Gust zawiódł dopiero przy dekoracji wnętrz.

- Średniowieczne kościoły tchnęły większym ciepłem niż ten dom - skwitował ironicznie. Na podjeździe zauważył kilka samochodów. - Goście się zjeżdżają? - spytał zdziwiony. - To miał podobno być wieczór panieński w wąskim gronie... - Skąd mam wiedzieć? - Wzruszyła ramionami. – Wąskie grono to dla jednych kilka osób, a dla innych kilkanaście. Nikt mi tutaj nic nie mówi. - A pytałaś? Spojrzała na niego z ukosa. - Nie, bo jeśli mam być szczera, to przyjechałam tu tylko w jednym celu. Ślub i cała reszta tego zgiełku mnie nie interesuje. Zmieńmy temat, proszę. - Weszli do domu. Nie mieli jednak okazji przebrać się i odpocząć. Pani Stasia czekała na nich w progu. - Ojciec chce rozmawiać z tobą, dziecko. Są też Millerowie - szepnęła. Była zaniepokojona i robiła wrażenie wystraszonej. Atmosfera musiała być, delikatnie mówiąc, nieciekawa. Jacek z niepokojem spojrzał na Beatę. - Pójdę z tobą. - Nie trzeba. Prawdopodobnie nie czeka mnie nic przyjemnego, ale poradzę sobie. Nie mam zresztą zamiaru wdawać się w dyskusje. Zobaczę tylko, czego chcą. No idź już - dodała, widząc wahanie Jacka. -Przecież mnie nie zamordują w biały dzień, i to przy świadkach. - Dobra. - Jacek poddał się. - Ale jakby co, to krzycz.

Weszła do salonu. Ojciec zmierzył ją krytycznym wzrokiem. Matka z odrazą zmarszczyła nos. No cóż, stykając się z końmi, trudno nie przesiąknąć ich zapachem, chociaż Beata w przeciwieństwie do matki nigdy nie uważała go za nieprzyjemny. Przywitała się uprzejmie z obecnymi. Nie usiadła, mogła przecież sprofanować stajennymi nieczystościami ulubione sofy matki. Czekała w milczeniu. Jeśli czegoś chcą, to niech zabiorą głos. Nie miała zamiaru dać im satysfakcji i pozwolić zepchnąć się do defensywy. - Jestem z ciebie niezadowolony - zaczął ojciec mentorskim tonem. Beata lekko uniosła brwi i w milczeniu spoglądała na ojca. Czuła wyraźnie jego dezaprobatę, ale teraz niewiele ją to obchodziło. Inaczej niż w dzieciństwie raczej irytowało, niż martwiło. Widząc, że córka nie zamierza się tłumaczyć, chrząknął: - Hmmm, tak... Wczorajsza rozmowa przy kolacji nie przebiegła dobrze. Miałaś się zastanowić nad ofertą Adama. A ty znikasz na cały dzień, nikogo nie informując, gdzie się wybierasz i kiedy wrócisz, podczas gdy my tu na ciebie czekamy. - Niepotrzebnie. - Beata przerwała ojcu. - Po pierwsze, nie byłam z nikim umówiona, po drugie, od wczoraj nic się nie zmieniło. Myślę, że wyraziłam się jasno. Jeśli to wszystko - odwróciła się do wyjścia - to chciałabym się przebrać. Wyszła z pokoju, nie oglądając się za siebie. Wpadła wprost na Jacka siedzącego na schodach. Spojrzała na niego oburzona. - Podsłuchiwałeś! - syknęła. - Nie - szepnął - chciałem tylko wiedzieć, czy wszystko jest OK. - Co nie zmienia faktu, że podsłuchiwałeś... - westchnęła. To miło, że tak się troszczył, ale czasami przypominał swoją siostrę. Jak Ulka coś sobie wzięła do serca, to czy miała rację, czy nie, nie odpuściła. - Ulka zawsze mówi, że fakty to tylko połowa. Druga połowa to ich interpretacja. - Jacek nie poddawał się. - Od kiedy to przejmujesz się tym, co mówi twoja siostra? - zapytała, wchodząc po schodach na

górę. - Dokąd idziesz? - spytał zdumiony, nie odpowiadając na jej zaczepkę. - Jak to dokąd? - popatrzyła na niego jak na imbecyla. - Do siebie. Jestem spocona, zakurzona i brudna. Muszę się wykąpać i przebrać, i tobie też radzę. Jacek wbiegł szybko po schodach, zanim Beata zdążyła zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. - Nie interesuje cię, co tam się dzieje? - Wiem, co tam się dzieje. Ojciec jest wściekły i zdumiony moim zachowaniem, matka zgorszona, Millerowie mają pretensje. To oczywiste. Nie muszę podsłuchiwać, żeby to wiedzieć. - Ale może powiedzą coś istotnego. - Na przykład co? Ze pewnego pięknego dnia podczas spaceru po lesie usłyszeli w górze kwilenie, a gdy podnieśli wzrok, wprost w ich ręce spadło zawiniątko, w którym znajdowała się mała śliczna dziewczynka. A bocian... - Dobra, dobra. Nie musisz szydzić. Ale nigdy nie wiadomo. - Jacek, nie będą rozmawiać w domu pełnym ludzi. To po pierwsze. A po drugie i ostatnie, jestem pewna, że rozgrywają własną grę, w której Millerowie są tylko pionkami. Nie znasz ich. Nigdy nie powierzyliby żadnych tajemnic obcym osobom. Ojciec całe życie wychodzi z założenia, że ludzie powinni wiedzieć tylko to co konieczne, w myśl zasady: nie wie lewica, co czyni prawica. Prędzej dowiesz się czegoś, podsłuchując Ankę; ona może coś palnąć z głupoty i złośliwości. - Mogę jeszcze o coś zapytać? - Popatrzył na nią z namysłem. - Słucham - zgodziła się zniecierpliwiona. - Skoro tak dobrze ich znasz, to dlaczego tak ci na nich zależało? Nie są ciebie warci. - Bo myślałam, że to moja rodzina. Mimo że nigdy ich nie lubiłam, to jednak... kochałam. Coś jeszcze? - Tak. Opowiesz mi historię Martwego Jeziora? Beata przewróciła oczami na znak ubolewania, po czym zamknęła Jackowi przed nosem drzwi pokoju, pozostawiając go zaskoczonego na korytarzu. - Ale charakterek - pomyślał, po czym pogwizdując cicho, postanowił skorzystać z rady Beaty, dotyczącej kąpieli i czystych rzeczy.

W salonie po wyjściu Beaty przez chwilę panowała cisza. Zofia Rostowska oniemiała. Rostowski był bliski apopleksji. Millerowie siedzieli zmieszani, a Adam wpadł w furię. - Nie wierzę! - wycedził przez zęby. - Obiecał pan, że Beata się zgodzi! - Nie masz kontroli nad własną córką. - Miller senior spojrzał na przyjaciela z pogardą. - Sami widzicie, jaka jest uparta! I co mam niby zrobić?! Wyciągnąłem rękę i co? Żmija! - Mój drogi! - Rostowska podeszła do męża. - Może to błąd, że ją zmuszamy. Wiesz, jaka zawsze była krnąbrna. Nigdy nie udało się wpoić jej żadnych zasad. I ci jej znajomi... - westchnęła zgorszona. - Moglibyśmy to załatwić na spokojnie? Może po ślubie? - Słuchaj, Henryku! - Zbigniew Miller z trudem tłumił wściekłość. - Jesteśmy przyjaciółmi od lat. Mieliśmy sobie pomóc. Jak chcesz ją nakłonić do podpisania dokumentów, skoro nie potrafisz jej namówić nawet do korzystnej oferty zawodowej! A Adama stać na lepszą partię niż twoja córka! Robi to tylko dlatego, że go poprosiłem! Mój syn zna swoje miejsce w rodzinie! Nie wiedział, że Adam zgodził się na wzięcie udziału w zmowie, bo wyprowadził za dużo pieniędzy z firmy i miał nadzieję, że Beata pomoże mu to ukryć. Nie wiedział też, że firma stoi na skraju bankructwa. Jego syn liczył na kolejne kontrakty, ale kiedy zrobiło się głośno o nowej technologii, stali klienci wstrzymali się z zamówieniami. Jeśli Beata nie załatwi papierów tak, żeby dobrze wyglądały, i nie dostanie kredytu inwestycyjnego, najpóźniej za dwa tygodnie będą niewypłacalni. Nie znał nikogo innego, kto mógłby to zrobić, a nie może przecież biegać po ulicy z

transparentem, że potrzebuje zdolnego i dyskretnego fałszerza. Jak ojciec się dowie, to będzie po nim.

Beata przebrała się i zaczęła ściągać pocztę elektroniczną. Jednocześnie odsłuchiwała pocztę głosową. Dzwoniła Ulka, domagając się wieści z Mordom. Roześmiała się. Przyjaciółka zawsze potrafiła ją rozbawić. Jacek też. Musiała przyznać, że dawno się tak szczerze nie śmiała, co zważywszy na okoliczności towarzyszące, było fenomenem na skalę międzygalaktyczną. Przejrzała pocztę, nic ciekawego nie przyszło. Trochę reklam, kilku znajomych pytało, co słychać. - Odpiszę im później - mruknęła. E-mail od Tomka, że ma się nie martwić, wszystko zrobione, więc może się dobrze bawić. - Biedaku, przyjmę te życzenia za dobrą monetę, bo w końcu skąd miałbyś wiedzieć, co tu się wyprawia - dodała, ale postanowiła nie odpisywać. Skoro wszystko OK, to OK. Jeśli odpisze, to skończy się na tym, że resztę dnia będzie pracować. Z biura detektywistycznego również nie było żadnej informacji. Zniecierpliwiona wysłała e-maila z ponagleniem, czy wiadomo cokolwiek. - Chociaż gdyby było wiadomo cokolwiek, to Macierzak przecież by się ze mną skontaktował. Doskonale wie, gdzie jestem i w jakim celu. Idiotka! - wymyślała sobie, ale poczta elektroniczna w przeciwieństwie do Poczty Polskiej nie strajkuje, więc wiadomość została już doręczona. I to by było na tyle. Nie miała nic więcej do roboty, więc postanowiła oddzwonić do Ulki. - Nareszcie! - przywitała ją z wymówką w głosie przyjaciółka. - Nie odbierasz telefonu, a ten mój brat imbecyl zostawił swój w domu. Możesz mi powiedzieć, jakim cudem taki ćwierćgłówek może być spokrewniony z taką błyskotliwą kobietą jak ja?! Chociaż nie, lepiej nie mów. To pytanie do moich rodziców. - Ulka umilkła na moment. Chwila nie była jednak na tyle długa, by Beata zdążyła wtrącić chociaż słowo. - O czym to ja mówiłam? Aha! Właśnie! Już się zaczęłam martwić! Was gdzieś puścić, to...! - Ulce najwyraźniej przypomniało się, że zgłaszała pretensje, że nie jest informowana o postępach bądź o ich braku. - Żyjemy. Jesteśmy cali i zdrowi. - Beata z przyjemnością słuchała paplaniny przyjaciółki. - Jacek zachowuje się, jak należy? - Oczywiście, że tak. - Aż za bardzo, pomyślała Beata. - Dżentelmen w każdym calu, a ostatnio odkrył w sobie zadatki na rycerza. - No, no, no... - cmoknęła Ulka, myśląc jednocześnie, że brat mógłby się bardziej sprężyć i zabłysnąć. To naprawdę półgłówek! Chociaż nie, może dobrze robi. Beata nie lubi nachalnych, a w takiej sytuacji seks i amory to ostatnia rzecz... - Pilnuj tylko wiatraków w okolicy powiedziała głośno. - Niszczenie zabytków jest prawnie karalne. - Możesz mi powiedzieć, dlaczego na myśl o swoim rycerskim bracie przyszedł ci do głowy Don Kichot, a nic choćby Lancelot? - Beata parsknęła śmiechem. - Przecież już ci mówiłam - zdziwiła się Ulka. - To imbecyl. Lepiej mi powiedz, jak rodzice? - No cóż, cieszę się, że przynajmniej ty przestałaś wpychać mi swojego brata w ramiona. Antyreklama na mnie raczej nie podziała. A co do rodziców... Hmmm... Gorzej, niż myślałam. Dobry humor zniknął bez śladu. - Próbują mnie wyswatać z takim przygłupem i wcisnąć do jego firmy. Nie wiem dlaczego. I nie, zanim zapytasz, nie robią tego dla mojego dobra. Cud, że jeszcze nie przystawili mi pistoletu do głowy. - No co ty? Nie może być aż tak źle! - Ulka próbowała pocieszyć przyjaciółkę. - Jest dokładnie tak, a nawet gorzej. Traktują mnie jak zło konieczne. Nie mam pojęcia, po jaką cholerę mnie tu ściągali! - Beata dała upust złości. Z telefonem przy uchu zaczęła przemierzać pokój dużymi krokami. - Ojciec zieje nienawiścią, matka arktycznym chłodem, a Anka świetnie się bawi i robi miny w stylu - wiem, o co tu chodzi, a ty nie! Czuję się, jakbym się znalazła po drugiej stronie lustra!

- Moja nadzieja, że się pogodzicie, się nie spełni? -nieśmiało przerwała Ulka. - Pogodzimy! - prychnęła Beata. - Ty chyba kpisz! Jeśli to miał być żart, to chyba w wyjątkowo kiepskim guście. Tu się kroi grubsza afera! Nawet nie potrafię wyrazić, jaka jestem wściekła! Wściekła i jednocześnie rozżalona! Dzięki Bogu, że namówiłaś mnie na wspólny wyjazd z Jackiem, bo sama bym się chyba utopiła! I to w łyżce wody, gdyby nie było innego wyjścia! A co cię tak bawi? - spytała podejrzliwie Ulkę, która chichotała w najlepsze. - Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać. Kiedy się wściekasz, to czasami rzucasz takie teksty... Sikam! -oznajmiła. Beata miała nadzieję, że to tylko metafora stanu duchowego przyjaciółki, a nie fakt fizjologiczny, którym nie była zainteresowana. - Sorry, już się nie śmieję. Wiem, że ci przykro - powiedziała Ulka, nie przestając wbrew zapewnieniu chichotać. - Ale może dzięki temu łatwiej ci będzie pogodzić się z sytuacją? - Wcale nie będzie łatwiej. Tylko gniew tak naprawdę trzyma mnie w całości, inaczej już dawno rozłożyłabym się na czynniki pierwsze. Zaczekaj, ktoś puka... Beata otworzyła drzwi. Jacek właśnie wychodził na wieczór kawalerski. Upewniwszy się, że wszystko w porządku, przynajmniej na tyle, na ile to możliwe, zostawił Beatę samą, z zapewnieniem, że wróci najszybciej, jak się da. - Twój brat jest bardzo opiekuńczy - zwróciła się do Uli. - Słyszałam - westchnęła. - Czasem czułam się osaczona. Nie przejmuj się, jak będzie przesadzał, to z nim pogadam i przywrócę do pionu. Lepiej powiedz, o co chodzi z tym amantem... - Nawet mi nie przypominaj... Adam to syn takich niby przyjaciół rodziny. Mają firmę komputerową. Za bardzo się na tym nie znam. Mnie wystarczy, że komputer działa. W każdym razie próbują mnie zmusić, żebym rzuciła pracę i przeszła do nich. Może nie powinnam o tym mówić, ale sprawa nie dotyczy klientów firmy, tylko ich dłużników, więc chyba mogę... Jezu, zaczynam się plątać. Chodzi o to, że znam ich firmę z rozmów z klientami, którzy mają problem z odzyskaniem należności. Ta firma stoi na skraju bankructwa, w dodatku podobno „pierze pieniądze". Nie wiem, ile w tym prawdy, ale wiem, że prokuratura zaczyna się nimi interesować. Jakby tego było mało, na zachętę próbują wcisnąć mi faceta, który kiedyś chciał mnie zgwałcić! Wyobrażasz sobie? Nawet jeśli przyjmiemy, że o tym nie wiedzą, to dlaczego tak im na tym zależy? To nie jest normalna sytuacja. Na ile znam rodziców, nikomu nie pomogą bezinteresownie, więc kolejne pytanie - co z tego mają? Bo co z tego mogłabym mieć ja, specjalnie ich nie interesuje. Tak wygląda krótkie podsumowanie sytuacji. I jakby było tego mało, zdaję sobie sprawę, że to obcy ludzie - westchnęła ciężko, próbując się uspokoić. - A u ciebie nic się nie dzieje? - O co chodzi z tą antyreklamą mojego brata? - szybko spytała Ulka, jakby nie usłyszała pytania. -Jak to o co? Jeszcze nie wrócił ze Stanów, a już próbowałaś mnie umówić. Kiedy przyleciał, chciałaś mnie wkołować w komitet powitalny na lotnisku. Potem nie było dnia, żebym nie musiała wysłuchiwać peanów pochwalnych na jego cześć. Wcisnęłaś mi go na ślub, chociaż za to akurat jestem ci wdzięczna. A teraz słyszę inwektywy w stylu imbecyl, półgłówek, ćwierćgłowek. Podejrzewam, że twoja kiepska znajomość matematyki nie pozwala ci na bardziej skomplikowane formuły. To nie najlepsza strategia marketingowa. Ale nie odpowiedziałaś mi na pytanie. - Beata nie dała się zbyć. - No cóż, doszłam do wniosku, że jesteś moją przyjaciółką, więc nie mogę ci mydlić oczu. Zresztą jako osoba inteligentna sama się w końcu połapiesz, jaki to idiota, więc uznałam, że powinnam cię uprzedzić. Ale poza rozumem, a raczej jego brakiem, mój brat ma szereg wspaniałych zalet... - Ulka paplała jak najęta. - Z pewnością. - Beata przerwała jej bezceremonialnie. - Ale ja nadal czekam na odpowiedź. - Odpowiedź? - Ulka udała zdziwienie.

- Tak. Na pytanie, które ci zadałam. A jeśli nie wiesz, na które, to przypominam, że to, na które unikasz odpowiedzi. Więc? - Pytasz, czy nie rozrabiam? Nie. - Ulka stwierdziła stanowczo. - No może trochę. Pożyczyłam sobie torebkę z twojej szafy, tę do teatru, wiesz którą? - Tak, tę kopertową. Nie ma sprawy, ale miło, że spytałaś. To wszystko? - Przecież nie była ci potrzebna... Ale jest mały problem z twoimi perfumami... -Jaki? Nie pasują do torebki? - ironizowała. - Stłukły się - zbolałym tonem poinformowała Ulka. - Ale nic się nie martw. Już odkupiłam. - Gdzie? - Beata miała wrażenie, że to są właśnie te gorsze wiadomości, których przekazania Ulka próbowała uniknąć. - W tym centrum handlowym, gdzie mają... -Ja się pytam, gdzie je stłukłaś. - Beata miała złe przeczucie. - No, w twoim pokoju. Ale nic się nie martw - powiedziała szybko. - Już prawie się wywietrzyło, jeszcze kilka dni i będziesz mogła wrócić. Beata zamknęła oczy. Rozpuszczalnik szybciej by wywietrzał niż perfumy. W mieszkaniu prawdopodobnie panuje smród i zaduch, a w jej pokoju? Skażenie chemiczne! - Ula, skarbie, nie wiem, jak to zrobisz, ale ja wracam w niedzielę. Jeśli do tej pory nie zrobisz czegoś z moim pokojem, to oddasz mi swój! Jeszcze jakieś rewelacje? - W zasadzie to nie. - Ulka była szczęśliwa, że przyjaciółka tak dobrze przyjęła katastrofę. Perfumy rzeczywiście okropnie cuchnęły. Zadziwiające, odrobina tu i tam to taki elegancki i zmysłowy zapach, a w większej ilości? Na klatce schodowej nawet czuć, ale o tym nie będzie już jej informować. Do niedzieli może wywietrzeje? -zastanawiała się. - Czy to już wszystkie rewelacje? - W zasadzie tak - powiedziała z wahaniem, zastanawiając się, czy informować Beatę, że spaliła żelazkiem pościel, czy nie. Może lepiej poczekać, aż wróci. Po co ją denerwować takimi głupotami. - Nie podoba mi się to w zasadzie, ale chyba wolę nie wiedzieć, co tam się dzieje - westchnęła. Powiedz mi tylko jedno: mamy jeszcze gdzie mieszkać? - Mamy. - Tym razem w głosie Uli nie było wahania. - Dobre i to. Jak coś się będzie działo, to zadzwonię. Pa - pożegnała się z przyjaciółką. Pozostawienie Uli samej w domu to nigdy nie był dobry pomysł. Tak bardzo się starała, żeby pokazać, że jest świetnie zorganizowana i wszystko potrafi, że Beatę zawsze czekała niespodzianka zalane mieszkanie, zwarcie instalacji elektrycznej podczas próby wymiany kontaktu, różowe firanki (bo zaplątała się skarpetka w pralce) i szereg innych drobniejszego kalibru incydentów. Czas zejść na dół. Beata zerknęła na zegarek. Nie miała ochoty spędzić wieczoru z pustogłowymi pannicami, którym się wydaje, że są błyskotliwe i wyjątkowe. Chyba wyjątkowo puste - nie mogła darować sobie złośliwości. Jestem złą kobietą. Może i za mnie pan Zenek powinien zawczasu modlitwy odprawiać!

Jacek powoli skradał się po schodach, chociaż w tym hałasie nikt by nie usłyszał nawet wybuchu trzeciej wojny światowej. Zewsząd dobywały się śmiechy, piski, krzyki i głośna muzyka. - Już jesteś? - Z góry schodów dobiegł go głos. - Ale mnie wystraszyłaś! - szepnął. - Ja się tu skradam w ciemnościach... Skąd wiedziałaś, że to ja? I co ty tutaj robisz? Dlaczego nie jesteś na dole z resztą gości? - No cóż, odpowiadając kolejno - dobiegło go ciche westchnienie. - Poczułam twoją wodę kolońską, a co do mojej obecności tutaj... - Wypiła łyk białego wina. - Czekam na ciebie. Siadaj. Poklepała miejsce na schodach. - Chcesz wina? Niestety, nie pomyślałam, żeby wziąć drugi kieliszek,

ale za to mam drugą butelkę. - Uśmiechnęła się, czego Jacek w ciemnościach nie mógł zauważyć. Jacek usiadł przy Beacie. Stykali się ramionami. Czuł delikatny zapach perfum. - Ale butelka jest pusta - stwierdził ze zdziwieniem. - No - zgodziła się Beata. - Trochę tu siedzę. Wiesz, Jacek, tak sobie właśnie myślę, że znamy się niecały tydzień, a ja już drugi raz jestem wstawiona. Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie mam problemów z alkoholem. To ten dom tak na mnie działa. Muszę zapomnieć, gdzie jestem. Dzięki, że przyszedłeś. - Oparła mu głowę na ramieniu. Pogłaskał ją po włosach. Sam miał ochotę się napić, ale lepiej, żeby był ktoś trzeźwy na wszelki wypadek. - Nie ma za co - powiedział. - I nie myślę, że masz problemy z alkoholem. - Naprawdę? - Naprawdę. Lepiej daj mi to wino, sam się napiję. - Zabrał Beacie butelkę i kieliszek. - Czemu nie jesteś na dole? - Chyba żartujesz? Lubię muzykę, z Ulą nieraz włóczyłyśmy się po różnych klubach, z męskim striptizem włącznie, ale to, co one wyprawiają? Pomijając fakt, że trudno je strawić, to są kompletnie zalane, naćpane i nie wiem co jeszcze. A jak twój wieczór? Były jakieś dziewczyny? - Nie, nie było. Ale ich obecność nic by nie zmieniła. Totalna porażka. Artur jest pijany, Adam naćpany... to samo co tutaj. Dobrze, że wszyscy seniorzy pojechali do Wernerów. Przynajmniej nie muszą tego oglądać. - No - zgodziła się. Jeszcze by się okazało, że to moje towarzystwo tak wpłynęło na ich małą córeczkę. Przyjemnie się tak siedzi na tych schodach - pomyślała. Jacek obejmuje ją ramieniem, przyjemnie pachnie i w ogóle, i wcale nie myśli, że jestem alkoholiczką. - Beatka? - Wyprostował się, zrzucając głowę dziewczyny z ramienia. - Tak? - mruknęła niezadowolona, że się odsunął. - Może zrobimy mały rekonesans w gabinecie twojego ojca? Co ty na to? Nie chciałbym grzebać w dokumentach bez ciebie. - Nie ma sensu. - Machnęła lekceważąco ręką. - Nikt nas nie zobaczy - zachęcał. - Może to jedyna okazja? - Mówię ci, że to bez sensu. Wszystko zamknięte. - Sprawdzałaś... ? - Powinien był się domyślić. Beata nie przepuściłaby okazji. - No tak, niepotrzebnie pytam. - Niepotrzebnie. - Zabrała mu kieliszek i pociągnęła długi łyk. - Chodź. - Postawił ją na nogi. - Dokąd? - spytała zdezorientowana. - Do gabinetu. Może uda się otworzyć. - Nie ma nigdzie kluczy. - Skrzywiła się, gdy Jacek ściągał ją po schodach. - Szukałam. - Zobaczymy. - Wepchnął ją do gabinetu. - Gdzie twój ojciec trzyma dokumenty? - W biurku. - Usiadła w obrotowym fotelu ojca i zaczęła się kręcić raz w lewo, raz w prawo. - Przestań. - Jacek przytrzymał fotel. - Jeszcze sobie zaszkodzisz. Lepiej słuchaj czy nikt nie idzie. Wyciągnął z kieszeni pęk kluczy, między nimi była malutka latarka i wielofunkcyjny scyzoryk. - Trzymaj latarkę i świeć tutaj. - Ściągnął Beatę z fotela na podłogę. - I zabierz włosy, łaskoczą mnie. - Stłumił kichnięcie, gdy pachnący wanilią kosmyk łaskotał go po twarzy. - Kazałeś mi słuchać, czy nikt nie idzie. - Beata klęczała obok niego na podłodze. - Masz słuchać i świecić - zirytował się Jacek, manewrując przy zamku, co nie było proste, bo Beata praktycznie leżała mu na plecach, usiłując zajrzeć przez ramię, a światło latarki, którą trzymała, migało tu i tam, i tam, i tu. Jacek chwycił mocno dłoń Beaty i skierował światło na zamek szuflady.

- Tak trzymaj i nie ruszaj się. Nawet nie oddychaj. -Zaczął ponownie manewrować przy szufladzie. - Ktoś idzie - szepnęła nagle Beata. - Pod biurko. - Jacek wepchnął dziewczynę i sam wcisnął się za nią w ostatniej chwili. Nim zabłysło światło, zdążył przysunąć fotel do biurka. Siedzieli upchani jak sardynki w puszce. Jacek z trudem stłumił kichnięcie, kiedy włosy Beaty wcisnęły mu się do nosa. Usłyszeli odgłosy kłótni. - Zwariowałeś?! Po jaką cholerę tu przylazłeś? - Zamknij się, dziwko! Mieliście to załatwić, a ta suka przywiozła tu tego gogusia! - Facet to moja sprawa. Załatwię to. - Dziewczyna uspokajała wściekłego mężczyznę. - Nawet wiem jak! - prychnął. - Rób, co chcesz, ale do jutra ma go nie być. Nie mam szans dotrzeć do Beaty, jak on się tu kręci! Tobie też powinno na tym zależeć! - Myślisz, że nie wiem?! Jak nie podpisze dokumentów, to będę musiała dzielić się z nią forsą! Niedoczekanie! A ty też zachowujesz się jak skończony idiota! Po cholerę ją wkurzasz? Kup kwiaty, zaproś ją gdzieś, a ty pstrykasz w palce i liczysz, że przyleci! - Taka mądra jesteś? Nawet nie wiesz, kto jest ojcem dziecka! - A co za różnica? Byle nie było czarne, to temu idiocie każdy kit wcisnę! Już raz się przespałam z facetem Beaty, to mogę zrobić to znowu. W końcu to mój wieczór panieński - zachichotała. - Beata będzie jutro miała małe załamanie nerwowe, więc będziesz miał szansę się wykazać. - Dobra. Załatw to, bo jak nie, to Artur zostanie uświadomiony, rozumiemy się? - W głosie mężczyzny słychać było groźbę. - Nie strasz mnie, gnojku! - Spadam stąd, zanim ktoś się zorientuje. - Mężczyzna wyszedł z pokoju. Po chwili zgasło światło. Usłyszeli trzask zamykanych drzwi. Byli sami. - Czy to była Anka i Adam? - z niedowierzaniem spytał Jacek. - Obawiam się, że tak - stwierdziła otrzeźwiała nagle Beata. Lekki rausz, który do tej pory wprawiał ją w dobry humor, zniknął bez śladu. - Może wyjdziemy? - Jackowi wprawdzie nie przeszkadzała bliskość Beaty, ale jego ciało zaczęło ogarniać odrętwienie, a zgięty kręgosłup zaczął odczuwać boleśnie nienaturalność pozycji. - Ciasno tu, a oni już chyba nie wrócą. Wygramolili się spod biurka. Beata usiadła na podłodze. Zapaliła latarkę i skierowała światło na usiłującego się rozprostować chłopaka. - Wiesz, o czym mówili? - Jacek, już w lepszym stanie, usiadł obok dziewczyny. Wzruszyła ramionami. - Trudno powiedzieć. Mogę się tylko domyślać. W zasadzie wiesz tyle co i ja. Jeśli poskładamy zachowanie rodziców i tę rozmowę, to nadal mamy ten sam wynik końcowy. Chcą, żebym podpisała jakieś dokumenty, i dlatego machają mi przed nosem marchewką w postaci Adama i dyrektorskiego stanowiska. Nadal nic więcej nie wiemy. - Ale co to za dokumenty? Dlaczego im tak zależy? - Nie wiem. Pewnie chodzi o pieniądze. Jeśli zadali sobie tyle trudu, to musi chodzić o spore pieniądze, bo przecież sami nie są biedni. Może chcą Ance przekazać darowiznę w prezencie ślubnym, ale co mi do tego? To ich dom i kasa. - Może chcą, żebyś zrzekła się praw majątkowych? - Ale do czego? Nie mam czego się zrzekać, bo nic nie mam. - A sprawy spadkowe? - Przecież oni żyją!!! - No teraz tak, ale może to jakieś zabezpieczenie na przyszłość? Mogłabyś się domagać rekompensaty za tę darowiznę, o którą spadek będzie mniejszy... - Być może masz rację. Ulka powinna wiedzieć dokładniej, jak wyglądają takie sprawy. Jutro do

niej zadzwonię, może coś przyjdzie jej do głowy. - Racja. Cały czas zapominam, że Ulka jednak ma coś w głowie. Beata dała mu lekkiego kuksańca w bok. - Lepiej zabierz się do szuflady. W końcu po to tu jesteśmy. Rozmowę możemy dokończyć na górze. - To będzie włamanie - zauważył Jacek, ustawiając promień światła tak, by padał na zamek, i podał latarkę Beacie. - Wcześniej ci to nie przeszkadzało. - Dziewczyna tym razem trzymała kieszonkową lampkę nieruchomo, zaglądając Jackowi przez ramię. - Zresztą mówiłeś o otwarciu zamka, a nie o jego wyłamaniu. Przecież jeśli potrafisz go otworzyć, to możesz też zamknąć. Jak się nie damy złapać, to... - Fakt. - Jacek zaczął manewrować przy zamku. Beata przyglądała się poczynaniom Jacka w milczeniu, nie chcąc zakłócać pracy specjaliście. Po chwili usłyszała cichy trzask. Szuflada była otwarta. - Gotowe. - Chłopak był wyraźnie z siebie zadowolony. Zaczęli wspólnie przeglądać dokumenty. Rachunki, faktury, pisma urzędowe, ale nic, co mogłoby rzucić światło na sprawę pochodzenia Beaty i tajemniczych dokumentów. Jacek był rozczarowany. Sam nie wiedział, czego się spodziewać, ale żeby nic nie znaleźli... - Nic tu nie ma. - Beata również była rozczarowana. - Ale z drugiej strony, chyba nie spodziewaliśmy się, że znajdziemy teczkę przewiązaną czerwoną wstążeczką z napisem: dokumenty obciążające. - Ja tak myślałem. - Jacek przeglądał pozostałe szuflady biurka. - Daj spokój, już je przejrzałam. Nie sądzisz, że skoro zwykłe dokumenty finansowe trzyma w zamkniętej szufladzie, to szukanie tajemnic przeszłości w otwartych mija się z celem? - Masz rację, ale może jest tu jakaś skrytka? Beata pokręciła przecząco głową. - Sejf? - Nic mi o tym nie wiadomo - zaprzeczyła. - Ojciec wszystko zawsze trzymał w swoim gabinecie w biurku. Nawet jeśli nie ma tu dokumentów dotyczących mojego pochodzenia, dziwi mnie, że nie ma nic, co by wskazywało na dokumenty, przez które ściągnięto mnie tutaj. Nie mam pomysłu, gdzie jeszcze moglibyśmy szukać. - Może nie ma czego? - zasugerował Jacek. - Może chcą cię namówić, a dokumenty dopiero będą sporządzone? - Może - mruknęła z powątpiewaniem. - Chodźmy stąd, zanim ktoś nas zauważy. - Podniosła się z posadzki. - Zamknąłeś szufladę? - Tak, zamek sam się zatrzasnął. Tylko do otwarcia potrzebny jest klucz. Spadamy stąd. - Uchylił ostrożnie drzwi gabinetu i wyjrzał na zewnątrz. Korytarz był pusty. Przemknęli cicho po schodach. Z dołu nadal dobiegała głośna muzyka i śmiech. Weszli do pokoju Beaty. - Gdzie się nauczyłeś takich sztuczek? - Zadała pytanie, które dręczyło ją od jakiegoś czasu. - W straży pożarnej. - Jacek usiadł na łóżku, opierając się o zagłówek. - Tak? Mieliście kurs małego włamywacza? - Spojrzała z powątpiewaniem. - Coś w tym rodzaju. - Rozłożył się na łóżku, zakładając ręce za głowę. - Umiem też włamać się do samochodu i odpalić na styk, ale nikomu o tym nie mów. - Jasne. - Beata nie była pewna, czy mówi poważnie. - Gdzie się tego nauczyłeś? - Często pracowali z nami więźniowie albo skazani na zwolnieniu warunkowym. Ja ich nauczyłem gasić pożary, a oni mnie paru sztuczek. -Nie opowiadałeś, jak sobie radziłeś na stypendium. - Bo nie pytałaś. - To prawda - przyznała zawstydzona. - Tak byłam zaaferowana własnymi sprawami, że... -

Rozłożyła ręce w przepraszającym geście. - Wybacz, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. - Skoro nalegasz - uśmiechnął się ujmująco. - Myślę, że radziłem sobie całkiem nieźle, naprawdę. Wprawdzie stypendium pokrywało tylko koszty nauki, ale dałem radę. - Trudno pogodzić pracę i naukę. - Zwłaszcza jak się nie chce stracić stypendium - zgodził się Jacek. - Ty też pracowałaś i studiowałaś - zauważył. - Owszem. Człowiek bardziej się stara, kiedy wie, że może liczyć tylko na siebie. Na pewno uczy to samodyscypliny i dobrej organizacji czasu. Ty osiągnąłeś wyższy stopień wtajemniczenia. Uśmiechnęła się lekko na myśl o jego zaskakujących umiejętnościach. - Tak się zastanawiam... - Nad czym? -Jak ty sobie radzisz w tej sytuacji? Ja mam niezłą huśtawkę nastrojów, a jestem tylko biernym obserwatorem. - Pokręcił głową z podziwem. - A ty jeszcze masz siłę się śmiać. - Nic innego mi nie zostało. - Poza tym, pomyślała Beata, to twoja obecność podtrzymuje mnie na duchu. - I potrafię - dodała głośno - kiedy jest taka potrzeba, wyrzucić z myśli złe rzeczy i skupić na czymś innym, jak Scarlett O'Hara z „Przeminęło z wiatrem". W końcu jutro też będzie dzień. Szkopuł w tym, że te problemy nie odchodzą razem z nocą, tylko wracają wraz ze słońcem.- westchnęła ciężko. - Nie powinieneś już iść do siebie? - Nie wiedząc czemu, poczuła się skrępowana. - Nie jestem tam bezpieczny - oznajmił z powagą. - Znowu potwór w szafie? - Gorzej. W pościeli. - Jacek znacząco popatrzył na Beatę. - No tak. Plan mojej siostry. Zapomniałam o tym. -Uśmiechnęła się smutno. - To trochę dziwne, zważywszy na twojego eks - zauważył. - Nie, chyba po prostu ci ufam. - Beata odnotowała to ze zdziwieniem. - Nawet nie przyszło mi do głowy, żebyś mógł wykręcić taki numer, chociaż nic nas nie wiąże. Twoją lojalność potraktowałam jako cechę dziedziczną w waszej rodzinie. Ale przypomniałeś mi o czymś innym... Myślisz, że Artur w ogóle wie, że zostanie ojcem? - Nic dzisiaj nie wspominał. Trudno powiedzieć. - Jacek zastanawiał się, rozważając różne możliwości. - Pytanie, czy złapała go na dziecko, czy upolowała wcześniej, a tymczasem trafiła się wpadka. - Jest kilka możliwości. - Beata usiadła na brzegu łóżka. -Mogła zajść w ciążę i postanowiła wrobić w to Artura, bo ma spore pieniądze i sprawia wrażenie osoby, którą można kierować. Mogła również zaliczyć wpadkę celowo. Wybór Artura z tych samych powodów. - Czyli w drugim wypadku Artur jest ojcem, a w pierwszym niekoniecznie. - Powiedziałabym, że niekoniecznie w obu wypadkach. Nawet jeśli postanowiła zapolować na Artura, to nie znaczy, że sypiała tylko z nim. W ciążę mogła zajść z kimkolwiek. - Myślisz, że tak by ryzykowała? - Anka we wszystkim, co robiła, nie znała umiaru. Pewnie myśli, że okręciła Artura wokół palca, i nie wzięła pod uwagę sytuacji, że może się kiedyś wydać, że to nie jego dziecko. A jeśli postanowiła zarzucić przynętę na grubą rybę, to było jej bez różnicy z kim... Nie myśl, że kierują mną jakieś ciemne pobudki i ją oczerniam. Ona po prostu taka jest. Nawet nie muszę się starać widzieć ją w złym świetle, bo w innym się po prostu nie da. Zresztą sam słyszałeś... Jest w ciąży, nie wie, kto jest ojcem, pije i ćpa, i poluje na ciebie. To chore! - stwierdziła ze wstrętem. - Słyszałem tę rozmowę na własne uszy, ale trudno mi w to uwierzyć. To jest naprawdę niewiarygodne.

- Niewiarygodne jest to, że o trzeciej nad ranem prowadzimy debatę na temat tego, kto jest ojcem dziecka mojej siostry. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. Ta sprawa to produkt uboczny tego cyrku i nie ma nic wspólnego ani z powodem mojego przyjazdu, ani z tymi dokumentami-duchami zauważyła Beata. - Fakt. Ale jestem tak zbulwersowany, że odbiegłem od tematu. - Uśmiechnął się przepraszająco. A mówi się, że to kobiety plotkują... - Wiesz co? - stwierdził z powagą. - Czuję się jak naiwniak. Naprawdę... Do tej pory myślałem, że takie rzeczy dzieją się tylko w operach mydlanych. Twoja siostra... - To nie jest moja siostra - przerwała mu w pół słowa. - Ja też używam wyrażeń mama, tata, ale tak naprawdę nic mnie z nimi nie łączy. Nie są nawet związani ze mną emocjonalnie. - A ty ? - cicho spytał, obserwując bacznie reakcję. Pytanie wyraźnie ją zaskoczyło. Zastanawiała się przez chwilę. - Nie potrafię jednoznacznie stwierdzić - powiedziała po dłuższej chwili. - Nie są mi obojętni, ale nie wiem, czy bardziej mnie ta sytuacja boli czy wkurza. Chyba wszystko po trochu... -Pewnie tak. To co? Po której stronie łóżka mam spać? - zmienił temat. - Wariat! - rzuciła w niego poduszką. - Nie będziesz tu spał. Po prostu zamknij drzwi na klucz i już. Jacek niechętnie wyszedł z pokoju. Inny czas, inne okoliczności - pomyślał - a nie pozbyłaby się mnie tak łatwo.

Beata zdążyła wziąć szybki prysznic i przebrać się w pidżamę, gdy rozległo się pukanie do drzwi. - Jezu - szepnęła - czy on się nigdy nie poddaje? - Jej podejrzenia były słuszne. Za drzwiami stał Jacek. - Poszedłem tylko do kuchni po coś do picia, a gdy wróciłem, mój pokój był już zajęty. - Z rozbrajającą miną wepchnął się do pokoju. - Mówiłam, żebyś zamknął drzwi na klucz - stwierdziła z dezaprobatą. - Za późno. Nie mam gdzie się wykąpać, nie mam gdzie spać, a jestem tu gościem. Mogłabyś mnie przygarnąć. - Uśmiechnął się zawadiacko. - Yhm... - Beata przyglądała się podejrzliwie. - Rozumiem, że idąc do kuchni, przewidująco zabrałeś przybory kosmetyczne i pidżamę? Zadziwiające. - Nie kryła ironii. Jacek popatrzył na pidżamę i saszetkę. No tak, to rzeczywiście mogło wyglądać podejrzanie. - Mogę to wyjaśnić - powiedział, wskazując na przedmioty trzymane w rękach. - Nie wątpię. - Beata patrzyła wyczekująco. - Tylko musisz dać mi trochę czasu. Tak od razu nie dam rady. Jestem zbyt zmęczony na wiarygodną historię. Zaraz padnę tu, gdzie stoję, i będziesz miała kłopot. - Nie sądzę. Łóżko stoi na środku. Mogę do niego wejść z drugiej strony. - Uniosła lekko brwi, z trudem hamując rozbawienie. - No dobra. Wolę cię pilnować. Skoro Anka ma takie chore pomysły, to aż się boję pomyśleć, na co mógłby wpaść ten gagatek. Mogę spać na podłodze - zaproponował. -Ale w końcu jestem bratem twojej najlepszej przyjaciółki, więc to prawie tak, jakbyśmy byli spokrewnieni. Była zbyt zmęczona, żeby się kłócić. Ostatecznie mogła Jackowi zaufać. Odwróciła się, by stłumić śmiech. Takiej definicji pokrewieństwa jeszcze nie słyszała. - No dobra, możesz spać ze mną, ale trzymaj ręce przy sobie - ostrzegła. - No wiesz! - oburzył się. - Za kogo ty mnie uważasz? To byłoby jak kazirodztwo. Pogwizdując cicho przez zęby, udał się do łazienki. Dobre pytanie - zastanawiał się. - Za kogo ona mnie uważa? Za fajtłapę, fajnego faceta czy nie daj Boże starszego brata? Przynajmniej może się pokazać z dobrej strony, wrażliwego, odpowiedzialnego mężczyzny roztaczającego aurę

bezpieczeństwa. Niestety, twarz w lustrze wyrażała skrajną frustrację. - Jak to spieprzę, to rodzice mnie wyklną, a siostra wykastruje. - Zrobił zbolałą minę. Beata słuchała szumu płynącej wody. Trudno było wyobrazić sobie przyjaźń z facetem, któremu ciągle gapiła się na tyłek. Dzięki Bogu, że tego nie zauważył. Nie miała zamiaru ryzykować relacji z rodziną Jacka z powodu pociągu seksualnego do starszego brata przyjaciółki. Jak to spieprzę - pomyślała - a pewnie tak będzie, jak zawsze zresztą, to zostanie mi tylko kupno wyliniałego kota, który wieczorami będzie dotrzymywał mi towarzystwa. Gdy Jacek wyszedł z łazienki, światło było już zgaszone. Po lewej stronie łóżka dostrzegł skulony kształt pod kołdrą. Zauważył, że przyniosła drugą poduszkę i koc. Wyraźnie dała mu do zrozumienia, że ma być grzeczny. W końcu obiecał. Niestety. Beata była tak zmęczona, że niemal od razu zapadła w sen. Czuła, jak ugina się materac po drugiej stronie łóżka, ale jej świadomość już odpływała w senny niebyt. Niestety... - nie dokończyła już tej myśli.

Obudził ją uporczywy dźwięk dzwonka, wibrujący głośno i nieustępliwie. Otworzyła oczy i wyłączyła budzik, siódma rano. Spała niecałe cztery godziny. Stanowczo za mało jak na zapowiadający się dzień pełen wrażeń. Na szczęście tym razem, mimo uczucia suchości w ustach, krasnoludków nie było. Jacka też nie - zauważyła. Może i lepiej. Nigdy nie wiadomo, jak się zachować rano. Zwłaszcza jeśli nic się nie wydarzyło - pomyślała, zastanawiając się, czy czuje zawód, czy ulgę, że sprawy nie skomplikowały się jeszcze bardziej. Była tzw. singlem, z nikim obecnie niezwiązana. Jacek był przystojny i pociągający, jedyne co ją tak naprawdę powstrzymywało, gdyż nigdy nie uważała się za osobę nieśmiałą, to obawa przed utratą przyjaźni Nowackich. Od lat byli jej bliscy, mimo że nie łączyły ich więzy pokrewieństwa, co jak widać na przykładzie tej jej tzw. rodziny, o niczym nie przesądza. Nie chciała zepsuć relacji nieudanym romansem. Druga strona medalu wyglądała tak, że Beata miała nadzieję na coś więcej niż przelotny romans, więc tym bardziej nie należało podejmować pochopnych decyzji.

Do ślubu było sporo czasu. Uroczystość w kościele miała się rozpocząć o trzynastej. Co ja mam robić do tej pory? - skrzywiła się. Pomagać pannie młodej? Hipokryzja nigdy nie była mocną stroną Beaty. Nie miała zamiaru kiwnąć palcem. Z pewnością nie oczekiwano też od niej pomocy, a przynajmniej nie w tradycyjnym znaczeniu. Wystarczy, że kupiła prezent. - Zupełnie niepotrzebnie - mruknęła, patrząc w sufit. Zdaje się, że oni oczekują całkiem innego prezentu ślubnego. Wstała z westchnieniem i pomaszerowała do łazienki sprawdzić skutki kilku godzin snu i nadmiaru wina. Po rozebraniu twarzy na czynniki pierwsze i ponownym jej złożeniu, gdy doszła do wniosku, że jest, zważywszy na okoliczności, całkiem nieźle, włożyła dżinsy i luźny sweter, włosy spięła niedbale klamrą i udała się na śniadanie. W kuchni zastała tylko panią Stasię i Jacka. Ten to się umie urządzić - pomyślała z zazdrością, widząc, jak wcina jajecznicę z pieczarkami, pomidorem i żółtym serem. Beacie ślinka napłynęła do ust i spojrzała błagalnie na panią Stasię. - Siadaj, dziecko, i jedz. - Nałożyła Beacie pełen talerz. - Masz szczęście. - Jacek przysunął w jej stronę talerzyk z bułkami posmarowanymi masłem. - Pięć minut później i już nic by nie zostało. - Mogę prosić kawę, pani Stasiu? - i zwracając się do Jacka, spytała: - Nikt jeszcze nie wstał? Wzruszył ramionami. - Nie biegałem po pokojach i nie sprawdzałem. Trudno powiedzieć.

- Panienki rodzice jeszcze nie wrócili, a Ania śpi u siebie - poinformowała pani Stasia, stawiając przed Beatą kubek. Beata spojrzała oskarżycielsko na Jacka. - Kłamczuch! - powiedziała bezgłośnie. -Nieprawda! - w ten sam sposób odpowiedział Jacek. - Śpi z jakimś mężczyzną! - Pani Stasia była wyraźnie wzburzona. - Który nie wygląda mi na narzeczonego! Ktoś powinien mu o tym powiedzieć! Ale to nie moja sprawa... Zresztą tutaj nikt nie będzie chciał nawet słuchać, tak jak wtedy, kiedy tamten narzeczony panienki... - Pani Stasia umilkła gwałtownie, zdając sobie sprawę, że może Beatka nie chciałaby, żeby przy nowym narzeczonym mówić o poprzednim. - Ja tam się nie wtrącam. Jak Beatka uważa, że trzeba, to będzie wiedziała, co robić. - Adam? - wyszeptała Beata, nie zwracając już uwagi na gadanie pani Stasi. - Skąd mam wiedzieć? Wydawało mi się, że wyszedł, ale mógł wrócić. Tylko... Dziwne to jakieś. Bym chyba słyszał, gdyby samochód podjechał? - Pani Stasiu - Beata zwróciła się do mruczącej do siebie kobiety - ten mężczyzna... To ktoś znajomy? - Myślisz, dziecko, że to mógłby być ktoś obcy? -Podekscytowana i oburzona zarazem pani Stasia usiadła przy stole, porzucając swoje stanowisko przy zlewie kuchennym, gdzie szorowała patelnię. Z wrażenia nie zakręciła nawet wody, która szerokim strumieniem rozpryskiwała się po szafce stojącej obok. Jacek zerwał się gwałtownie i zakręcił kran. - Coś takiego?! - kiwała głową z niedowierzaniem. - To, że nie narzeczony, to skandal! A tu jeszcze ktoś obcy?... To znaczy, nawet gdyby to był ktoś znajomy - zreflektowała się, że jej stwierdzenie zabrzmiało, jakby zdrada narzeczonego z przyjacielem czy kolegą była do przyjęcia - to też skandal! Takie to niewiniątko, a tu proszę... Diabeł pod skórą! - Beacie nie chodziło o to, czy to jakiś przyjaciel Ani, tylko pytała, czy pani zna tego mężczyznę? Jacek z trudem stłumił śmiech na widok zdezorientowanej miny dziewczyny, która pogubiła się kompletnie w rozbudowanej wypowiedzi pani Stasi. - A skąd ja mam znać takich mężczyzn?! Też coś! -fuknęła oburzona i ponownie zaczęła szorować patelnię. - Ze też panu do głowy takie brewerie przychodzą. Ja panu powiem jedno! Ja trzydzieści lat jestem mężatką, i niecnota ten mój mąż, oj niecnota, ale ja nigdy... A w zasadzie to czego kawaler o moje małżeństwo pyta? Co? Nie lepiej o własnym pomyśleć? Beata szybko upiła łyk kawy, tłumiąc śmiech na widok osłupiałej miny Jacka. Pani Stasia była kochana. -Myślę, że na potrzeby dyskusji możemy przyjąć, że to ktoś obcy. - Odstawiła talerz do zmywarki, całując po drodze panią Stasię w policzek. - A może to ten tancerz? - kontynuowała Beata. -Jaki tancerz? - zmarszczył brwi zaskoczony Jacek. - A...aa ten striptizer? - załapał w końcu. Myślisz? -spytał z niedowierzaniem. Siostra Beaty to było niezłe ziółko, ale żeby aż tak? - Tak mi się wydaje. Nikogo więcej tu nie było. - Co powiesz na mały spacer? Do ogrodu? - Jacek chciał koniecznie porozmawiać na osobności. Miał dość szeptania. - Czemu nie - zgodziła się.

Przez chwilę spacerowali w milczeniu. Powietrze było rześkie, a ogród naprawdę piękny, mimo jesieni tonął w powodzi jaskrawych barw. Bogactwo kolorów wręcz raziło w oczy. Jacek nie przypuszczał, że jesienny ogród może być tak kolorowy i pełen życia. Wiosną i latem musiał wyglądać jak Eden.

- O czym chciałeś porozmawiać? - Beata zaczęła kołysać się na drewnianej ogrodowej huśtawce. - To nie moja sprawa - zastrzegł od razu - ale nie uważasz, że byłoby w porządku uprzedzić Artura? Ona go wykorzysta. - Zastanawiałam się już nad tym... i uważam, że nie. Jacek stracił głos z wrażenia. Beata była bezkompromisowa i uczciwa, dlaczego więc chce zataić wybryki siostry? - Jesteś zaskoczony - stwierdziła. - Nie dziwię ci się. Ale nie robię tego dla Ani czy rodziców. Chodzi o to,że Artur i tak nie uwierzy, a my nie mamy dowodów. Jestem pewna, że zdążyła wyrobić mi taką reputację, że nie będę wiarygodna. - To może ja mu powiem? - A dlaczego miałby ci uwierzyć? - Nie jest takim gamoniem, na jakiego wygląda. Błyskawicznie kojarzy fakty. To rozsądny facet. - I właśnie dlatego mu nie powiemy. - Nie rozumiem - westchnął, opierając się o huśtawkę. - Jest inteligentny. Podejrzewam, że dobrze zdaje sobie sprawę z charakteru Ani, więc nie pakuje się w ten związek z zamkniętymi oczami. Nawet jeśli to uwielbienie jest tylko chwilowym zaślepieniem, to i tak nie pozwoli sobie wyperswadować tego małżeństwa. A kiedy przejrzy na oczy, skróci jej smycz albo zostawi. W obu wypadkach Anka dostanie dokładnie to, na co sobie zasłuży. - Chyba nie chcesz się odegrać na siostrze rękoma Artura? No jasne, że nie - odpowiedział sobie szybko. - To było głupie pytanie. Zresztą, masz rację. Wczoraj prawnik Artura wspominał coś o intercyzie... Nie - zmarszczył brwi- to nie było tak. To Artur upewniał się, czy dokumenty są gotowe, a ten prawnik odpowiedział, że intercyza jest przygotowana. Zdecydowanie masz rację, a jeśli nawet nie, to Artur ma dość rozumu, żeby się zabezpieczyć. - Sam widzisz. Jeśli nie będzie chciała stracić kury znoszącej złote jajka, będzie musiała o nią dbać. Nie wierzę, że Artur nie wie o jej wybrykach. Jeśli nadal się decyduje...- wzruszyła ramionami. A nawet zakładając, że nie wie, myślę, że jego ojciec jest nieźle zorientowany. Zauważyłeś, że na kolacji żadne z rodziców Artura nie zamieniło z nią ani słowa? Niewątpliwie nie jest to wymarzona synowa. Jeśli słusznie zakładam, nie udało im się przekonać syna. Dlaczego nam miałoby się udać? Dlatego nie zrobimy nic w tym kierunku. Bardziej zaprząta mi myśli moja sytuacja. - Nadal jesteśmy w ślepym zaułku - stwierdził. Miał na myśli zarówno sytuację rodzinną Beaty, jak i swoje plany wobec niej. Nic się nie wyjaśniło, a w dodatku Beata nie wydawała się zainteresowana głębszą znajomością z jego skromną osobą. - Co za koszmar. Mógłbym działać bardziej zdecydowanie, ale wtedy wyszedłbym na zimnego drania bez serca. Rozmyślania Jacka przerwał głos Anki. - Beatko! Możesz przyjść do domu? Ktoś do ciebie. Spojrzeli ze zdziwieniem na siebie. Nie mieli pojęcia, kto to mógł być. Pewnie Adam - pomyślała z niechęcią Beata. Inaczej Anka nie ruszyłaby tyłka, żeby ją zawołać. Z ociąganiem poszła do domu, Jacek podążał tuż za nią. - Twój narzeczony - z satysfakcją oznajmiła Anka, wprowadzając Beatę i Jacka do salonu. Siedzieli tam zbulwersowani rodzice i Przemek Macierzak. - Przemek? - Beata miała dość przytomności umysłu, by zwrócić się do detektywa po imieniu. Nie miała pojęcia, czemu przedstawił się jako jej narzeczony, ale wyjaśnienie, kim jest, naprawdę nie wchodziło w rachubę. Skoro przyjechał, musiał znaleźć coś ważnego - pomyślała. Jacek z niechęcią przyglądał się przybyszowi. - Kochanie? - zwrócił się pytająco do Beaty, zaborczo obejmując ją ramieniem. - Mogłabyś to wyjaśnić? - A co tu wyjaśniać? Byłeś w Stanach! - Nic mądrzejszego nie przyszło jej do głowy.

- Rozumiem - z powagą przyjął to Jacek. - Ale on jest łysy! - Jezu! Jacek! A co za różnica?! Przepraszam cię bardzo, Przemku, ale nie spodziewałam się ciebie. - To widać - zachichotała Anka. - To pilna sprawa i dość nagła. Nie mogłem czekać. Przepraszam, że przeszkadzam... - Był zmieszany i zaczerwieniony. Nie mógł się dodzwonić do Beaty. Starszej pani, która otworzyła drzwi, przedstawił się jako przyjaciel Beaty, a ona przeinaczyła to na narzeczonego. Nie dość, że nie miał szansy wytłumaczyć omyłki, to w dodatku, sądząc po morderczym spojrzeniu towarzysza Beaty, nie będzie miał szansy. - To może porozmawiamy u mnie - zaproponowała. - Nie zaprosisz narzeczonego na ślub? Będzie nam bardzo miło, jeśli pan przyjdzie. Wysyłając zaproszenie, nie mieliśmy pojęcia, że Beatka będzie musiała wybierać. - Anka zwróciła się do Przemka z błyskiem złośliwości w oku. Za nic nie przepuści takiej okazji. Poza chęcią dopieczenia siostrze miała nadzieję, że obaj niewiedzący o sobie mężczyźni porzucą Beatę, a wtedy Adam będzie miał wolne pole. - Tak, zapraszamy - poparli ją rodzice, widząc, że Ani bardzo na tym zależy, choć nie ukrywali zdziwienia tym nagłym zaproszeniem. - Niestety, obawiam się, że nie będę mógł zostać -wymawiał się Przemek, śląc przepraszające spojrzenie Beacie. - Zapraszam na górę - stanowczo przerwała rozmowę Beata. - Obu panów! - dodała z naciskiem, szczypiąc Jacka w rękę, miażdżącą w silnym uścisku jej żebra. Nie oglądając się za siebie, wyszła z salonu i zaczęła wchodzić po schodach. Z dołu dobiegał śmiech Anki i szmer głosów rodziców. Pani Stasia mnie znienawidzi - myślała, wchodząc do pokoju. Przystanęła z ręką na klamce i czekała, aż obaj wejdą do środka. -Pani Beato - zaczął detektyw, gdy tylko zamknęła drzwi - nic mogłem przecież dać wizytówki biura. Powiedziałem, że jestem pani znajomym, ale ta starsza pani... - Nieważne, i proszę mi mówić po imieniu, skoro już zaczęliśmy - uśmiechnęła się lekko. - Co się stało? - Nie przedstawisz nas sobie? - spytał zły Jacek. Beata spojrzała na niego bacznie, słysząc chłodną nutę w głosie. Wkurzony i... zazdrosny - pomyślała ze zdziwieniem. No, no, no, coś takiego. - To Przemek Macierzak, prywatny detektyw, a to brat mojej przyjaciółki, Jacek Nowacki. Zgodził się towarzyszyć mi na ślubie. Nie musiała podkreślać, że jestem tylko znajomym -pomyślał Jacek, udobruchany faktem, iż nieznajomy jest tylko znajomym, i zirytowany zarazem, iż on również jest tylko znajomym. Tylko znajomy - pomyślał Przemek - więc może jest szansa, pod warunkiem że Beata będzie zainteresowana kontynuowaniem znajomości, gdy zakończy sprawę. - Co pana... cię - poprawiła się - tu sprowadza? Jacek zna sytuację - dodała, widząc pytające spojrzenie Przemka. - Nie mogłem się dodzwonić, miałaś wciąż wyłączony telefon. Mam coś ważnego, choć niekoniecznie musi to mieć bezpośredni związek ze sprawą - zastrzegł Przemek. - Kiedy ostatnio się widzieliśmy, mówiłem o twoim dziadku. - Tak, pamiętam. I co z nim? - Zmarł. - Przemek nie owijał w bawełnę. Beata nie znała dziadka, więc nie musiał się cackać, przekazując wieści, a w zasadzie to nie był nawet jej dziadek. - I? - Informacja nie była błaha, ale doniosła też nie. A przynajmniej sama w sobie nie uzasadniała przyjazdu detektywa. - Już wyjaśniam. Zostawił testament, w którym wszystko zapisał wnukom, czyli pani i pani siostrze, wydziedziczając swojego syna. Nie ma prawa do zachowku. To spora kwota. Kilka

milionów złotych i kamienica w centrum miasta też sporo warta, bo nie ma lokali czynszowych, tylko biurowe. - Przecież mówiłeś, że on w ogóle nie ma kontaktu ze światem? Więc skąd testament? I skąd wiedział o wnukach? - Testament sporządził notarialnie dwadzieścia lat temu i od tej pory nie uległ zmianie. Zapisał wszystko wnukom prawdopodobnie po to, żeby majątek pozostał w rodzinie. Syn został wydziedziczony i były ku temu wszelkie podstawy. - Kiedy zmarł? - Beata z napięciem czekała na odpowiedź. - Trzy tygodnie temu. - Czyli zapraszając mnie na ślub, wiedzieli o testamencie? - Na to wygląda - stwierdził Przemek. Jacek nie wtrącał się do rozmowy, ale był już pewien, o jakich dokumentach mówiła Anka. Spojrzeli na siebie porozumiewawczo. - To ma jakieś znaczenie? - spytał Przemek, niezorientowany w ostatnich wydarzeniach. Beata zreferowała mu szybko przebieg rodzinnej kolacji oraz podsłuchaną rozmowę w gabinecie. - Prawdopodobnie chcą, żebym zrzekła się praw do spadku. Wtedy wszystko dostanie Ania. A ponieważ stosunki w naszej rodzinie nie układały się najlepiej, nie mogli liczyć, że zrezygnuję z majątku kierowana miłością do młodszej siostry. Poza tym mierzyli mnie swoją miarą. - I dlatego chcieli cię przekonać łapówką w postaci firmy i Adama - dokończył Jacek. - Tak. - Beata usiadła na parapecie. - To przerażające. Ta intryga i w ogóle. Zadali sobie tyle trudu, żeby mnie przekonać... i sądzę, że to nie koniec. Nie wierzę, że tak po prostu odpuszczą... - Co zamierzasz zrobić? - Przemek przyglądał się dziewczynie. - Jak to co? Dobrze się bawić. W końcu to wesele -odparła. - Przemek nie o to pytał - zauważył Jacek. - Wiem, że nie o to. Ale to właśnie mam zamiar zrobić. Dobrze się bawić. A jutro z nimi porozmawiamy. Najwyższy czas poznać prawdę. Obawiam się, że nic więcej nie znajdziesz - zwróciła się do Przemka. - Masz rację - przyznał. - Jeśli nie wydusisz z nich prawdy, nigdy się nie dowiesz. Sprawdziliśmy zaginięcia dzieci z tamtego okresu w całym kraju... Nic nie pasuje. - Pokręcił głową ze znużeniem. Nie mam już pomysłu, gdzie szukać. - Bezradnie rozłożył ręce. - Przejrzeliśmy z Beatą dokumenty prywatne Rostowskich, ale klapa. Nic nie znaleźliśmy. - Jacek usiadł markotny na skraju łóżka. - Beata ma rację. Możemy uzyskać odpowiedź tylko w drodze bezpośredniej konfrontacji. Nie ma wyjścia. - Nie ma - zgodziła się Beata. - Ale właśnie przyszło mi do głowy, że moglibyśmy dodać mały element zaskoczenia. Może się z czymś wygadają ze złości... Obaj spojrzeli pytająco na dziewczynę. Jaki element? - Ciebie. - Beata uśmiechnęła się do Przemka. - Przywiozłam ze sobą teczkę, którą mi dałeś, ale jeśli w odpowiednim momencie przedstawię cię jako detektywa, to z pewnością pomoże. - Niby jak? - zdziwił się Jacek. - Znam ich. Będą się wypierać do samego końca. Wprowadzenie osoby trzeciej, profesjonalisty, z pewnością skruszy mur. - To znaczy, że mam tu zostać? - Przemek poczuł się z lekka zdezorientowany. - Tak. Skoro i tak są przekonani, że mam dwóch narzeczonych, to równie dobrze obaj możecie towarzyszyć mi na weselu. Poza tym Anka niewątpliwie liczy, że zaraz się tu pozabijacie, a ja zostanę rzucona lwom na pożarcie. A takie plebejskie zachowanie może sprowokuje ich do nieprzemyślanego ruchu - stwierdziła z przekąsem. - Nierealne. - Przemek nie był przekonany. - Nawet nie mam garnituru.

- Ja mam - wtrącił Jacek. - Pożyczę ci. Jesteśmy równego wzrostu i podobnej postury. Będzie OK. Potraktuj to jako mistyfikację. - Mrugnął do Beaty. - Super. James Bond to ja. - Detektyw nadal nie pozbył się wątpliwości. - Dobra, i tak nie mam pomysłu na zakończenie tej sprawy - podjął decyzję. - Świetnie. - Jacek klepnął Przemka w plecy. Jeśli nie możesz pokonać rywala, zaprzyjaźnij się z nim. W końcu kumpel kumplowi nie będzie rwał dziewczyny, uznał. -Chodźmy do mnie. Coś znajdziemy.

Beata padła na łóżko, gdy tylko wyszli z pokoju. - Chyba oszalałam, dwóch narzeczonych... pokręciła głową z niedowierzaniem. Jeszcze kilka tygodni temu podobny pomysł nie przyszedłby jej do głowy. Wiele jednak zmieniło się od czasu, gdy dowiedziała się, że Rostowscy nie są jej rodziną. Czyżbym w końcu zaczęła być po prostu sobą? - Zastanowiła się - Albo już oszalałam! Zaczęła się przebierać, miała dwie godziny na przygotowanie się do ślubu siostry.

Beata kończyła makijaż, gdy ktoś krótko zapukał do drzwi i od razu nacisnął klamkę. Właściwie powinnam się przyzwyczaić - pomyślała. W końcu to Nowacki. Dobrze, że chociaż puka... Jacek przyszedł w towarzystwie Przemka. Obaj mieli podobne garnitury w odcieniach grafitu. Wyglądali elegancko i przystojnie. Beata włożyła czarną garsonkę, z żakietem zwężanym w talii i ołówkową spódnicą za kolano. Do tego wysokie szpilki i biała bluzka na cienkich ramiączkach. Włosy miała związane na karku w pozornie luźny węzeł, w rzeczywistości mogła go zniszczyć tylko wichura. Oczy podkreśliła czarnym eilinerem i grafitowym cieniem, no i tusz oczywiście. Obrazu dopełniał komplet biżuterii z białego złota: kolczyki, łańcuszek i bransoletka. - Źle wyglądam? - zaniepokoiła się, widząc miny chłopaków. - Nie - pośpiesznie zaprzeczyli. - Bardzo elegancko - wybrnął Przemek. - Pierwsza klasa, ale myślałem, że włożysz coś mniej oficjalnego. - Jacek był pod wrażeniem, choć wolałby, żeby Beata preferowała mniej biurowy styl. - Idziemy do kościoła. Potem się przebiorę. - Beata wzięła lakierowaną torebkę na srebrnym łańcuszku. -Jestem gotowa. Zanieśliście kwiaty i prezent do samochodu? - Tak - odpowiedzieli. Przy drzwiach powstało małe zamieszanie. Beata wprawdzie wyszła pierwsza, ale żaden z panów nie zamierzał być ostatni. Zderzenie było nieuniknione. Beata obejrzała się i spojrzała karcąco. - Udawajcie, że jesteście dorośli, dojrzali i odpowiedzialni. - Nie oglądając się więcej za siebie, zaczęła schodzić po schodach. - I kto to mówi - mruknął Jacek. - Zabiera nas obu i jeszcze uważa, że to dorosłe. -Ma rację - odburknął Przemek. - Przynajmniej co do mojej obecności przy rozmowie z Rostowskimi, a co do ślubu... - Skrzywił się. - Czuję się jak pajac. - Dobrze wyglądasz. - Jacek zmierzył rywala wzrokiem. - Nie mówię o garniturze, tylko o nas. - O nas? - Jacek lekko uniósł brwi, zastanawiając się szybko nad orientacją seksualną detektywa, która wprawdzie rozwiązałaby problem Beaty, ale stworzyłaby kolejny. - Nie w tym sensie - żachnął się Przemek, widząc komiczne zdumienie Jacka. - Jest nas dwóch, a ona jedna. - A...aaa - załapał Jacek. - W tym sensie... Nie licz, że odpuszczę... - Nie liczę, ale to ona wybiera.

- Zresztą skąd wiesz, że nie jesteśmy razem? - Nie jestem ślepy. A co? Mylę się? - Nie - przyznał Jacek. - Ale to nie znaczy, że nic nas nie łączy. Lepiej chodźmy, zanim się wkurzy. Wtedy żaden z nas nie będzie miał szans. Pośpiesznie wyszli przed dom. Beata czekała przy samochodzie. - Możemy jechać? - spytała zniecierpliwiona. - Jasne. Przepraszam. - Jacek otworzył drzwi samochodu i przytrzymał, czekając, aż Beata wsiądzie. Przemek wsiadł do swojego i wyjechał wolno za Beatą i Jackiem. Kościół znajdował się kilka kilometrów dalej. Był śliczny - zabytkowy, drewniany. Z jednej strony rozciągał się park, a z drugiej niewielki cmentarz. Wewnątrz było pełno kwiatów i ludzi. Usiedli po stronie gości panny młodej razem z rodzicami. Ojciec był purpurowy, a matka bliska omdlenia. Nie spodziewali się, że Beata przyprowadzi obu mężczyzn. Jedyne, co mogli w tej chwili zrobić, to po prostu nie reagować. Ślub był piękny. Organy grały, chór śpiewał, panna młoda w białej sukni z welonem wyglądała zjawiskowo. - Ładnie wygląda - szepnął Jacek. - Wiem. - Nie jesteś zawiedziona? Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Dlaczego miałabym być? Pomijając jej cechy charakteru, to Ania jest śliczną dziewczyną. Patrzyła na niego jak na idiotę. - Myślałem, że kobiety tak lubią. No wiesz... - zaczął się plątać. Beata chyba nie rozumiała, o co mu chodzi. - Gdyby była brzydka albo wyglądała grubo, czy gdyby makijaż jej się rozmazał, nie czułabyś małej satysfakcji? - Ulka miała rację. - Beata za nic by się nie przyznała, że satysfakcji by nie odczuła, ale złośliwe rozbawienie na pewno. - Co do czego? - zapytał wybity z toku myślowego. - Jesteś półgłówek! - syknęła. - Uspokójcie się - szepnął Przemek, widząc jadowite spojrzenie rzucane przez matkę Beaty, choć w duchu rozbawiło go sponiewieranie rywala. Zamilkli oboje. Jacek rzucił Beacie złe spojrzenie, ale ona go zignorowała. Przez kilkanaście minut siedzieli w ciszy, uważnie wsłuchując się w kazanie, które zdaniem Jacka zdecydowanie zaczęło się przeciągać. - Myślisz, że jak ksiądz spyta, czy ktokolwiek zna przyczyny, dla których to małżeństwo nie powinno być zawarte, powinienem wstać i coś powiedzieć? - nachylił się do ucha Beaty. - Niby co? Ze Anka jest miłością twojego życia i umrzesz tu i teraz, jeśli powie tak?! - Wariatka! Nie o to mi chodziło! - wysyczał. - Zamknij się! - wycedziła przez zęby i uśmiechnęła się do świadka, który przyglądał się zamieszaniu w pierwszej ławce, gdzie siedziała rodzina panny młodej. -Jak chcieliście się kłócić podczas ślubu, to trzeba było usiąść z tyłu - szepnął Przemek, który naprawdę zaczynał się dobrze bawić. Wytrzymali w ciszy do chwili, gdy państwo młodzi podpisywali dokumenty. - Ciekawe, czy jest tam intercyza? - Jacek zerknął na ołtarz. Beata popatrzyła na niego z ubolewaniem. - Jeśli to ślub konkordatowy, to intercyza była pewnie wcześniej, gdyby to był cywilny, to można albo wcześniej, albo w trakcie czy jakoś tak. Nie byłem żonaty - wyjaśniał Przemek. - Tak mi się tylko wydaje. Zresztą to chyba powinno być jakoś wcześniej, nie? Po fakcie trudno byłoby zmusić kogokolwiek do podpisania intercyzy.

- Racja. W kościele byłoby głupio, gdyby ksiądz się o to pytał. -Jacek wychylił się do Przemka, żeby nie krzyczeć. - Cicho! - syknęła Beata. -I przestańcie się na mnie kłaść. - Odepchnęła głowy szepczących mężczyzn. - Musiałem się pochylić, żeby usłyszeć, co Przemek mówi. - Urażony Jacek odsunął się od Beaty. - Możecie omówić to później. - Później będziemy omawiać wesele. - Przemek wziął stronę Jacka. - Jezus Maria! - sapnęła. - I to kobiety są oskarżane o plotkarstwo! Ale przez kogo? Oczywiście... - Cicho! - syknęli obaj. Tym razem nawet ksiądz zwrócił uwagę na niepoprawnie zachowującą się trójkę. Do końca mszy dotrwali w spokoju, co nie było trudne, uroczystość bowiem zmierzała już ku końcowi. Rostowska wyglądała, jakby miała zamiar rozpłakać się ze szczęścia, że już się skończyło, i to bez komplikacji. Rostowski purpurowy ze wstydu unikał zaciekawionych spojrzeń rzucanych na starszą córkę i jej dwóch partnerów. Ich zachowanie w kościele nie pozostało niezauważone, i to nie tyle ze względu na uwagi, które raczej do uszu osób trzecich nie dotarły, ile na pojawienie się Beaty w ogóle. Rostowscy bowiem podczas dwuletniej nieobecności córki zdążyli wyrobić jej opinię wyrodnej i wyuzdanej. Być może opinia ta nie wzbudziłaby takiej sensacji, gdyby nie fakt, że młodsza córeczka miała dokładnie taką samą. Miejscowi doszli do jedynie logicznego wniosku: skoro młodsza latorośl jest doskonale znana większości miejscowych chłopców w biblijnym znaczeniu tego słowa i rodzice to tolerują czy też udają, że nie widzą, choć niewykluczone, że w swoim zaślepieniu nic nie wiedzą, albo po prostu nie przyjmują do wiadomości, to co takiego musiała wyprawiać starsza córka, że ją wyklęli?! Nic dziwnego zatem, że pojawienie się dziewczyny w kościele, i to jeszcze w towarzystwie dwóch przystojniaków, wzbudziło taką sensację. Beata wydawała się nieświadoma zainteresowania, jakie budziła, w przeciwieństwie do ojca, który, niestety, nie potrafił przyjąć do wiadomości, że sam wraz z małżonką i córką jest przyczyną tego zamieszania. Nic dziwnego zatem, że winił starszą córkę za szepty w kościele, nieustanne zerkanie, zbiegowisko tarasujące wyjście z kościoła i zakłócające nieudolne próby fotografa ustawienia gości do wspólnego zdjęcia. Ostatecznie rytuałowi poślubnemu stało się zadość. Przed kościołem ustawiła się długa kolejka składających życzenia parze nowożeńców. Anka nie była zachwycona, widząc, że próba skłócenia się nie powiodła. - Masz zamiar sypiać z oboma naraz? - szepnęła drwiąco do ucha Beaty, przytulając się do niej, podczas składania życzeń. - No cóż, ciebie żaden z nich najwyraźniej nie chciał. - Beata pocałowała siostrę w policzek raz. Towar zużyty nie zawsze jest w cenie. - Uśmiechnęła się do siostry, całując ją w drugi policzek. Słyszałam wczorajszą rozmowę w gabinecie ojca. - Dopełniając tradycji, ucałowała siostrę serdecznie trzeci raz. - Jak coś mi się wymknie, nie będziesz miała mi za złe, prawda? - Wręczyła kwiaty Ani i podeszła do Artura, uśmiechając się i składając mu serdeczne gratulacje. Ania stała z głupią miną, wyjąkała z trudem podziękowania kolejnej parce gości. Zerkała niespokojnie w stronę męża, gdy Beata składała życzenia. Odetchnęła z ulgą, gdy odeszła, najwyraźniej nie mówiąc nic na temat podsłuchanej rozmowy. Beata mrugnęła do bacznie obserwującej ją siostry. Po zakończonym rytuale zbierania monet państwo młodzi wsiedli do białej limuzyny i odjechali w stronę hotelu pełniącego funkcję domu weselnego, a za nimi wszyscy zaproszeni. Ciekawscy zaczęli się rozchodzić. - Proszę was - dziewczyna zwróciła się do Jacka i Przemka - na weselu nie sprzeczajmy się, dobrze? Obaj panowie zgodnie obiecali, że będą zachowywać się, jak należy. - Co jej powiedziałaś? - spytał Jacek, gdy wsiedli do samochodu i przyłączyli się do orszaku

ślubnego. - Komu? - Beata z niewinną miną udawała, że nie wie, o co chodzi. - Ance. Widziałem, że aż ją zatkało. - Taki mały żarcik. - Beata uważnie obserwowała krajobraz. -Jaki? - Takie tam siostrzane żarciki... Nie lubię wścibskich facetów - mruknęła Beata, widząc, że Jacek nie ma zamiaru odpuścić. - Jasne. Bo wy macie siostrzane żarciki. Dobra. - Poddał się, widząc, że Beata ma zamiar zareagować, i to dość ostro, sądząc po jej minie. - Nic nie mówiłem. Przez chwilę jechali w milczeniu. - To co jej powiedziałaś?

Tradycyjny obiad w tradycyjnym gronie. Można by jeszcze pomyśleć, że to rodzina z tradycjami kąśliwie odnotowała w duchu Beata. Ze strony panny młodej więcej było znajomych niż rodziny. W zasadzie nie było nikogo poza rodzicami. Przemek wprawdzie mówił, że oprócz dziadka nie ma innych krewnych, ale było to dość zaskakujące w porównaniu z liczebnością rodziny pana młodego. Wyglądało na to, że zaprosili wszystkich krewnych i powinowatych. Ze strony Anki było natomiast sporo młodych ludzi niespokrewnionych i niespowinowaconych. Beata zauważyła kilka osób ze środowiska lekarskiego ojca, którzy zostali zaproszeni bardziej ze względu na koneksje niż faktyczne więzi łączące ich z rodziną Rostowskich. Wszyscy rozmawiali z ożywieniem. Obiad upłynął w miłej atmosferze. Wesele powinno być udane - pomyślała. Jutro wszystko się zmieni, ale dziś jest bal. Po obowiązkowych życzeniach i przemowach rodziców państwa młodych rzeczywiście zaczął się bal. Jacek z zaskoczeniem odnotował, iż mimo wszystko bawi się dobrze. Rodzina Artura była niezwykle sympatyczna i nastawiona przyjacielsko do znanych i nieznanych sobie osób, w przeciwieństwie do gości zaproszonych przez pannę młodą, którzy w zasadzie bawili się we własnym gronie. Podobne wrażenie miał Przemek, który przestał się przejmować, że jest gościem na doczepkę i w dodatku nikogo nie zna. Kuzynki Artura chętnie tańczyły z każdym, kto je poprosił, nie traktując nikogo z góry i nie krzywiąc się nawet w sytuacjach miażdżenia stóp przez niektórych panów nieporadnie naśladujących Johna Travolte. Orkiestra grała praktycznie bez przerwy. Nie lubił tych wiejskich wesel, gdy częste przerwy alkoholowe rozstrajały orkiestrę, a tańczący nie odróżniali walca od rocka. Brak koordynacji ruchowej i symfonicznej dzisiaj nie wchodził w grę. Beatą dzielili się z Jackiem po równo. Po dwa tańce dla każdego, chyba że akurat tańczyła z kimś innym. Jacek też nie był zachwycony, widząc, jak Beata szaleje z wujem Artura, starszym łysym panem z pokaźnym brzuszkiem. Co więcej, Beacie nie można już było zarzucić oficjalnego stylu ubioru, co zauważyło więcej osobników płci męskiej. Przebrała się w krótką - do połowy uda - szarą sukienkę na ramiączkach, z głębokim dekoltem i odsłoniętymi plecami. Dobrze, że nie jest obcisła - pomyślał Jacek, zazdrosny i wściekły na siebie, że zachowuje się jak jeden z tych głupców, z których zawsze się nabijał. Sytuację pogarszały sandałki Beaty. Były to w zasadzie dwa cienkie srebrne paseczki podtrzymujące palce i piętę na szpilce, co nie tylko nie przeszkadzało dziewczynie w utrzymaniu równowagi, lecz w dodatku wysmuklało jej zgrabne nogi. Przemknęła mu myśl, że gdyby był szczęśliwym posiadaczem wdzięków Beaty, pożądliwe spojrzenia obcych mężczyzn nie tylko by mu nie przeszkadzały, ale wręcz napawały dumą, że skarb należy do niego. Na razie był po prostu zazdrosnym facetem próbującym nie zrobić z siebie idioty. Rostowscy nie poświęcali Beacie ani gościom uwagi. Przemek zauważył kątem oka, jak wychodzili z sali wraz z młodym mężczyzną. Odstawił kieliszek i powoli, starając się nie budzić

zainteresowania, poszedł za nimi. Weszli do pomieszczenia na tyłach hotelu. Zakradł się i stanął przy niedomkniętych drzwiach. Usiłował wychwycić sens z docierających do niego pojedynczych słów. Przyciszony ton rozmowy nie ułatwiał zadania. Skupiony na rozgrywającej się wewnątrz scenie, nie zauważył skradającego się tuż za nim cienia. - Kto tam jest? - usłyszał za sobą szept Jacka, który pojawił się obok niego. - Rostowscy i jeszcze ktoś. Widziałem, jak się wymykali... - syknął, czujnie nasłuchując. - To Adam Miller - szepnął Jacek, któremu udało się zerknąć do środka przez szparę. -Aha, to ten... - skojarzył Przemek. - Słyszysz coś? -Nie. Czekaj, ten chłopak daje im teczkę i... idą tu! Spadamy stąd! - Pchnął Jacka do wyjścia. Błyskawicznie przemknęli przez hotelowy korytarz, by znaleźć się w sali przed tamtymi. Był taki tłok i hałas, że nikt nie zwrócił uwagi na brak dwóch gości ani ich pośpieszny powrót. No, prawie nikt. - Gdzie byliście? - Beata wyrosła przed nimi jak spod ziemi. - Chodź. - Jacek pociągnął ją za rękę. Usiedli w trójkę przy stoliku stojącym nieco na uboczu, z dala od hałasu i sali tanecznej. - Adam coś dał twoim rodzicom. - Przemek jak zwykle był bezpośredni. - Wyglądało to na dokumenty, niestety, nic nie udało się nam podsłuchać. Zmarszczyła czoło w zamyśleniu. - Myślicie, że to dotyczy mnie? - Trudno powiedzieć. - Jacek też się nad tym zastanawiał. - Gdyby to było coś legalnego, skorzystaliby z biura albo mogłoby to poczekać do jutra. Najwyraźniej zależało im, żeby nikt tego nie widział. Po co inaczej by się ukrywali? - Dobre pytanie. - Przemek miał podobne podejrzenia. - Gdyby chodziło o interesy, to mogliby poczekać do poniedziałku. Widocznie jest to coś, co należy załatwić w ten weekend, a to prowadzi tylko do ciebie. - Uzgodniliśmy, że najbardziej prawdopodobne jest nakłonienie mnie do zrzeczenia się spadku. Czy to nie powinno być zrobione przed sądem albo notariuszem? - Chyba tak - zastanawiał się Przemek. Był byłym policjantem, a nie prawnikiem. Jeśli w jego pracy wchodziły w grę sprawy spadkowe, to tylko jako motyw zabójstwa. - Ale może w teczce były dokumenty notarialne. Wystarczy podpisać. - A tak można? - zdziwiła się Beata. - Przecież każdy mógłby podpisać te papiery. Skoro notariusz nie widział mnie ani mojego podpisu, to skąd może wiedzieć, że nie dojdzie do fałszerstwa? Może chodzi o coś innego. - Rostowscy już raz prawdopodobnie dopuścili się fałszerstwa - spekulował Przemek. - Racja - podchwycił Jacek. - Co miałoby ich powstrzymać tym razem? Zwłaszcza że teraz chodzi o grubą kasę. - Niby macie rację, ale po co mnie tu ściągali, jeśli zamierzali dopuścić się fałszerstwa? Gdyby się ze mną nie skontaktowali, nigdy bym się o tym nie dowiedziała... - Może początkowo nie chcieli - myślał głośno Przemek. - Przemek może mieć rację - zgodził się Jacek. - Mogli liczyć na to, że cię zmiękczą albo przekonają. W końcu ta szyta grubymi nićmi intryga nie wzięła się z powietrza. - Doszli do wniosku, że jesteś twardsza, niż myśleli, i zdecydowali się na inne rozwiązanie. A może dowiedzieli się, że wynajęłaś detektywa, i uznali, że i tak się dowiesz o spadku, więc trzeba działać, zanim odkryjesz zbyt wiele. - Może - zgodziła się Beata z powątpiewaniem - ale czy w akcie notarialnym nie powinny się znaleźć poza moimi danymi osobowymi PESEL, seria i numer dowodu osobistego? Albo coś w tym

stylu...? - Powinny - stwierdził Przemek. - Kiedyś robiłem zwykłe poświadczenie podpisu, i nawet NIP był potrzebny. Do takiego aktu tym bardziej. - Zwabili mnie, żeby ukraść moje dane osobowe? - Beata wsparła głowę na dłoni. - Najpierw musieliby znaleźć notariusza, który by się zgodził na taki numer. - Mówiłem, że to może ostateczność. Uważam, że będą próbowali cię przekonać do podpisu, a gotowe dokumenty mają tylko ułatwić sprawę. - Przemek wystukiwał palcami rytm na blacie stolika. Do fałszerstwa się nie posuną, bo to za duże ryzyko. - Kiedyś ich to nie powstrzymało. - Jacek nie był przekonany. - Nie wiadomo, w jakich okolicznościach pojawiłam się na tym świecie jako Beata Rostowska. - Nie widzieliście Ani? - Nagłe pojawienie się Artura zakończyło dyskusję. - Nie, a coś się stało? - Beata z niepokojem przyglądała się szwagrowi. Był, delikatnie mówiąc, poruszony. - Właśnie nie wiem. Znikła. - Bezradnie rozłożył ręce. - Nikt jej nie widział, nic nikomu nie powiedziała. - To jedna z dłuższych kwestii, jakie od niego usłyszałem - szepnął Jacek do Przemka. - A przysięga małżeńska? Była dłuższa. - To się nie liczy - uznał po chwili zastanowienia Jacek. - Powtarzał za księdzem. Beata kopnęła Jacka w kostkę. Nie żeby nie miał racji, ale czasami trzeba się przymknąć i zachować komentarze dla siebie, zwłaszcza jeśli nie są na temat. - Nie widzieliśmy jej. - Jacek i Przemek również pokiwali przecząco głowami. - Może poszła do łazienki albo się przebrać? - Może... - Artur nie wydawał się przekonany. - Pójdę jej poszukać. - Po co? - Jacek klepnął Artura w ramię. - Teraz już za późno na ucieczkę sprzed ołtarza. Znajdzie się. Artur poprawił okulary, chrząknął i odszedł. - Chyba nie zrozumiał dowcipu - pożalił się Jacek. - Zrozumiał. - Beata karcąco popatrzyła na chłopaka. - Ale to dowcip w wyjątkowo złym guście, więc był na tyle uprzejmy, że go nie skomentował. - Racja. - Jacek zrobił przepraszającą minę. - Nie chciałem zrobić mu przykrości. Wystarczy, że się z nią ożenił. Po co mu dokładać. -Ja chyba oszaleję! - prawie krzyknęła z udawaną irytacją, w rzeczywistości powstrzymując się od wybuchu śmiechu. Przemek również z trudem tłumił rozbawienie. Trudno było oprzeć się wesołości, słuchając słownych utarczek Jacka i Beaty. Tych dwoje świetnie się rozumie, jestem na straconej pozycji, pomyślał z żalem Macierzak. - Swoją drogą to ciekawe, dokąd poszła? - Beata sama zaczęła się zastanawiać. - Chyba nie jest aż tak głupia, żeby... - zawiesiła głos. - Przyprawić mężowi rogi jeszcze przed nocą poślubną? - dokończył Jacek. - Powiem tak. Może i to brzmi niewiarygodnie, ale nie będę zdziwiony, jeśli właśnie tym się teraz zajmuje. - Muszę się wam do czegoś przyznać - ogłosił nagle Przemek. - No nie! - jęknął Jacek. - Ty i Anka? - chwycił się teatralnym gestem za serce. - Nie słuchaj go. - Beata rzuciła Jackowi miażdżące spojrzenie. - Co chciałeś powiedzieć? Przemek westchnął ciężko: - Mamy masę spraw w biurze, ktoś coś podejrzewa, coś się komuś wydaje, czasem zdarzają się cuda! - Ton głosu nie pozostawiał wątpliwości, że owe cuda to kompletne bzdury. - Większość jednak okazuje się praniem rodzinnych brudów. Nie macie pojęcia, jakie trupy w szafie się znajdują po

latach. Kiedy się zgłosiłaś, myślałem, że to jedna z tych spraw. Potem odkryłem, że rzecz jest poważna, ten trup w szafie nadal śmierdzi, co więcej, mamy do czynienia z przestępstwem. Ale nadal sądziłem, że to jednak sprawa rodzinna, że może nie warto grzebać dalej. Cokolwiek się wydarzyło w przeszłości, to ci ludzie dali ci dom. Prawda jest jednak taka, że to potworne bagno, i trzeba się od niego uwolnić, żeby normalnie żyć. Nieważne, skąd pochodzisz ani jak się naprawdę nazywasz. Ważne, żebyś mogła odciąć się od przeszłości. Beata nie odpowiedziała. Czuła dławienie w gardle, nawet Jacek przestał błaznować. Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Zdajecie sobie sprawę, że powinienem zawiadomić policję, jak tylko zdobyłem dowody, że mamy do czynienia z przestępstwem? - Przemek był wyraźnie zmieszany. -Postanowiłem zaczekać, aż znajdę coś więcej. Coś bardziej konkretnego. Ale w tej sytuacji... w tej sytuacji... - Rozumiem. - Beata patrzyła ze smutkiem. Nigdy nie myślała, że jej własna rodzinna sprawa może znaleźć zakończenie na posterunku policji. - Ale najpierw dokończmy to, co zaczęliśmy. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, każde zatopione w swoich myślach. Beata myślała o tym, że powinna czuć wyrzuty sumienia. Ludzie, o których całe dotychczasowe życie myślała, że są jej rodziną, okazali się obcy. Mimo że nigdy nic ich nie łączyło, trudno zapomnieć o uczuciach, jakie żywiła przez całe lata. Była to pełna goryczy i zawodu miłość, poczucie, że nie zasługuje na ich uczucie i przywiązanie, a zarazem gniew i świadomość, że nie można stać się kimś obcym sobie tylko po to, by ktoś inny cię zaakceptował. Teraz pozostał tylko cień tamtych emocji, z wyjątkiem gniewu i niechęci. Jacek pomyślał o tym, że najbliższe kilka, kilkanaście godzin przyniesie rozwiązanie zagadki. Oby prawda nie była straszniejsza niż kłamstwa, w których żyła. Przemek nie myślał o sprawie. Myślał, że traci cudowną dziewczynę, chociaż trudno stracić coś, czego nigdy się nie miało. Utrata nadziei też boli.

Wrócili do pozostałych gości. Panna młoda jeszcze się nie odnalazła, ale poza Arturem nikt jej nie szukał. Rostowski wziął go w końcu na stronę. Beata nie usłyszała, co mu powiedział, ale musiało to być coś na tyle skutecznego, choć niekoniecznie prawdziwego, że Artur uspokoił się. Wprawdzie nadal był markotny i podenerwowany, ale przynajmniej nie wywoływał już zamieszania. Anka pojawiła się godzinę później. - Ciekawe, gdzie była - zagadnął Beatę Jacek. - Pewnie poszła się przebrać - wtrącił Przemek. - Zmieniła sukienkę. Przed oczepinami? - Nie było jej ze trzy godziny? Czy nie? - zdziwił się Jacek. - Żadna kobieta nie potrzebuje tyle czasu na przebranie! Kto w to uwierzy? - Przestańcie, chłopcy, lepiej zobaczcie, kto się jeszcze znalazł... - Beata skinęła w stronę grupki, gdzie Adam żywo gestykulował, opowiadając coś kolegom. - Nie wierzę - mruknął Jacek. - Z nim? - Zniknął zaraz po rozmowie z Rostowskimi. W tym samym czasie Artur zaczął szukać żony. I pojawili się w tym samym momencie. Zbieg okoliczności? W to z kolei ja nie wierzę... - Upiła łyk wina. Zbliżała się północ, część gości była już nieźle wstawiona, część zniknęła w hotelowych pokojach zbyt zmęczona lub zbyt pijana, żeby się bawić. Powody zniknięcia mogły być też innej natury. Być może niektórzy przenieśli imprezę w bardziej dyskretne miejsca. - Zaraz wracam. - Beata odstawiła kieliszek i wstała od stolika. - Gdzie idziesz? - Jacek złapał ją za łokieć. - Do łazienki - zbolałym tonem poinformowała Jacka. - Pozwolicie, że pójdę sama? - Uwolniła

rękę. - Lepiej za nią idź - mruknął Przemek. - Nie masz wrażenia, że w odróżnieniu od pozostałych gości młody Miller jest bardzo ożywiony? - Naćpał się? - Jacek dopiero teraz zwrócił uwagę na Adama szalejącego na parkiecie. Jak na spokojnego walca jego ruchy były dość gwałtowne i nieskoordynowane. - Pijany - stwierdził po chwili z niesmakiem. - Nie wydaje mi się. - Przemek podczas pracy w policji zbyt często miał do czynienia z ludźmi będącymi pod wpływem takiej czy innej używki. Rozpoznawał ich na kilometr. - Nawet jeśli masz rację - Jacek nie spuszczał wzroku z Adama - to on jest tutaj, a ona tam. - A Rostowscy? - Przemek wyczuwał zbliżające się kłopoty. - Myślisz, że będą ją napastować w toalecie? - Racja. To byłoby głupie. - Uśmiechnął się. - Nie, to byłoby niestosowne - poprawił go Jacek. Parsknęli śmiechem. - Zaraz oczepiny. - Z trudem uspokoił się Jacek. -Spadajmy stąd. Nie znoszę tych idiotycznych zabaw. - Nie ty jeden, ale może Beata będzie chciała... - Nie, nie będzie chciała. - Zmaterializowała się u ich boku. - Jeśli Anka rzuci welon w moim kierunku, to na pewno będzie w nim cegła. Jacek ma rację. Praktycznie już po imprezie. Możemy się zbierać. - OK. Nie powinniśmy się z kimś pożegnać? - Po co? I tak przyjadą do domu. - Beata zmierzała do szatni, gdzie zostawili płaszcze. - Ale w zasadzie masz rację. Wypadałoby chociaż powiedzieć, że wychodzimy. - Zatrzymała się i zaczęła rozglądać za rodzicami. - To ja skoczę w tym czasie do szatni - zaofiarował się Przemek. - Świetnie - ucieszyła się Beata. Dali mu swoje numerki. Jacek postanowił jeszcze skorzystać z łazienki, a Beata udała się na poszukiwanie rodziców, którzy do tej pory omijali ją szerokim łukiem.

Na sali ich nie było, teściów Ani też nie zauważyła. Cmoknęła lekko z niezadowoleniem. Postanowiła sprawdzić w pokoju konferencyjnym hotelu, pełniącym dzisiejszego wieczoru funkcję garderoby. Bezskutecznie. - Gdzie oni wszyscy się, do diabła, podziali? - Zgasiła światło, zamierzając wyjść z pokoju, gdy poczuła silne pchnięcie w plecy. - Znalazłaś to, czego szukałaś? - O futrynę drzwi opierał się Adam. Zmierzyła go zimnym wzrokiem. Przeklinała własną głupotę, że poszła sama w odosobnione miejsce, ale nie spodziewała się zastać pustego pokoju. Poczuła gwałtowny dreszcz niepokoju. Czuła zbliżające się kłopoty. Zbliżające! Dobre sobie! - pomyślała. Kłopoty już tu były! - Nie - odpowiedziała spokojnie. - Przepuść mnie! Adam nie drgnął. Przyglądał się Beacie spod lekko zmrużonych powiek. Obserwował ją cały wieczór, czekając na chwilę, gdy zostanie sama. Prawie cały wieczór- poprawił się. Jeśli policzyć te parę chwil z Anką, które skończyłyby się szybciej, gdyby nie zmieszała alkoholu z prochami. Musiał zaczekać, aż oprzytomnieje, albo zostawić ją w lesie. Cholera! - Beata zastanawiała się, co zrobić. Adam zawsze był agresywny, w szkole ciągle miał kłopoty, ponieważ często prowokował kolegów do bójek. A teraz w dodatku był chyba naćpany! Zachowaj spokój - nakazała sobie stanowczo. Chłopaki zaraz będą cię szukać! - Wychodzę - oznajmiła stanowczo. - Przepuść mnie! - Próbowała przejść obok Adama, ale zastawił jej drzwi ręką. - Zwariowałeś! - syknęła ze złością i

szarpnęła rękę tarasującą drzwi. Adam chyba nie spodziewał się tego, bo stracił na chwilę równowagę. Na chwilę, ale wystarczająco długą, żeby zdążyła przemknąć obok niego. Prawie wybiegła na korytarz, gdy poczuła silne szarpnięcie za włosy. Adam zdążył ją złapać. Próbowała się uwolnić, ale napastnik uderzył ją na odlew ręką w twarz. Gdyby nie trzymał jej za włosy, upadłaby. Oszołomiona nawet nie czuła bólu. Uderzył ją powtórnie. Osunęła się na ścianę. Na chwilę ją zamroczyło. Oprzytomniała, gdy ból dotarł do jej świadomości. Adam przyglądał się jej z pyszałkowatym uśmiechem na twarzy. - Proszę, proszę - szydził. - Nie jesteś już taka mądra. Wy wszystkie jesteście takie same, tylko trzeba z was te szmatki zerwać - powiedział, szarpiąc za suknię na piersiach Beaty. Nie zastanawiając się ani chwili, uderzyła go pięścią w twarz i zaczęła krzyczeć. Wbiła mu silnym kopnięciem szpilkę buta w łydkę, ale Adam zachowywał się, jakby nie czuł bólu. Chwycił ją za gardło i zacisnął rękę, chcąc uciszyć. Drugą próbował schwytać ręce Beaty, gdy w daremnej walce o oddech podrapała mu twarz. Ucisk nagle zelżał, a Adam zniknął z jej pola widzenia. Jacek, wychodząc z łazienki, usłyszał krzyk i odgłosy szamotaniny. Wybiegł na korytarz, skąd dobiegały głosy, i zobaczył Adama, klęczącego na dziewczynie i ściskającego ją za gardło. Nigdy nie doznał takiego ataku furii jak wówczas. W kilku krokach znalazł się przy walczącej parze. Jednym ruchem oderwał Adama, rzucając nim o ścianę. Kolejne dwa ciosy dosięgły brzucha i twarzy chłopaka. Następne nie były potrzebne. Leżał skulony na podłodze, jęcząc cicho. Na dywan sączyła się krew z rozbitego nosa i wargi. Odwrócił się do Beaty. Siedziała oparta o ścianę, dysząc ciężko. Zwichrzone włosy w nieładzie opadały na ramiona i plecy, na policzku zaczynał kwitnąć ogromny siniec, a sukienka była w opłakanym stanie. -Jezu, dziewczyno! - Wściekły i przerażony ukląkł przy Beacie. - Co tu się stało? - Delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy. - A jak myślisz?! - wybuchnęła. - Drobna wymiana zdań?! W korytarzu zaczęli gromadzić się pracownicy hotelu i goście, którzy usłyszeli zamieszanie. Przemek przepchnął się do przodu. Ukląkł przy nich, rzucając płaszcze na podłogę. - To jego sprawka? - skinął w stronę Adama. - Tak. - Beata wyciągnęła rękę. - Niech mi ktoś pomoże wstać. W głowie mi się kręci... - Czekaj. - Przemek zdjął jej buty. - Bez tych szpilek będzie ci łatwiej iść. Pomogli Beacie wstać, unosząc ją delikatnie za ramiona. Rozdarta suknia odsłaniała praktycznie bieliznę. Jacek okrył ją marynarką... Weszli do sali konferencyjnej, gdzie opadła na kanapę. Przemek przycisnął jej do twarzy zmoczony w zimnej wodzie szalik. Nic innego nie miał pod ręką. - Trochę pomoże - uśmiechnął się współczująco. -Na pewno zmniejszy opuchliznę. Coś jeszcze cię boli? - Głowa. I gardło. - Beata przymknęła oczy. Pod wpływem zimna twarz zaczęła jej drętwieć. To było nawet przyjemne w porównaniu z rwącym bólem kości policzkowej. - Od uderzenia o ścianę. Aż mnie zamroczyło... - Zabiję go! - Jacek zerwał się z miejsca, gotów nawet skopać leżącego, gdyby Adam jeszcze się nie pozbierał. - Dzwonię po policję. - Przemek zdążył już wybrać numer. - Trzeba zgłosić napaść! -Jak to na policję? - W drzwiach stanął Rostowski, podtrzymujący ramieniem Adama. Chłopak zwiniętą marynarką próbował zatrzymać krwotok z nosa. - Co tu się właściwie stało? Ktoś napadł na Adama? - Nie. - Beata zmierzyła Adama nienawistnym wzrokiem. - To Adam napadł na kogoś. A konkretnie to na mnie. W sali zrobiło się zamieszanie, gdy do środka wpadła blada Rostowska z rodzicami Adama, Anka

z Arturem i Wernerami. - Adaś! - Dorota Miller uklękła przy synu. - Synku... Kto ci to zrobił? Trzeba wezwać policję! zwróciła się do męża. - Może lepiej... - zaczęła Anka, zdając sobie sprawę, że wezwanie policji może okazać się nie najlepszym pomysłem. - Już wezwałem - rzucił Przemek. - Pani syn pobił Beatę - wyjaśnił Jacek, patrząc z pogardą na przedstawienie, jakie wszyscy robili wokół ćpuna, bandyty i damskiego boksera. - Bzdura! - zareagował ojciec chłopaka. - Adam nigdy by tego nie zrobił! - Chce pan powiedzieć, że sama to sobie zrobiłam? -Beata odsłoniła twarz, na której zaczynał kwitnąć siniec, i resztki sukni. Była autentycznie ciekawa odpowiedzi. - Jak się dziewczyna prowadza z dwoma chłopakami naraz...! - Dorota Miller patrzyła z nienawiścią na Beatę. -Pewnie to jeden z tych... tych... a ty mojego... mojego...! - Paciorka! - dokończył Jacek, zastanawiając się nad wysokością ilorazu inteligencji tej kobiety. Wernerowie z niesmakiem spoglądali na rozgrywające się sceny. Artur podszedł do Beaty. - Bardzo cię pobił? - spytał z troską. - Nie, Jacek zdążył w samą porę. Zresztą... - z wdzięcznością przyjęła świeży kompres od Jacka zapytaj mnie jutro. Dzisiaj jestem zbyt oszołomiona. - Pokręciła głową, ale zaraz z cichym jękiem oparła się o sofę. - Przynajmniej jeden sprawiedliwy - mruknął Jacek, obejmując Beatę opiekuńczo ramieniem. Reszta uważa, że Beata okaleczyła się sama, a ja pobiłem ją dla niepoznaki... - Bez przesady - wtrącił Jan Werner. - Wernerowie nie są głupcami. A o młodym Millerze niejedno słyszałem i nie były to dobre rzeczy. Powinnaś to zgłosić na policję! Nawet nie wiesz, jak mi przykro, że spotkało cię to właśnie u nas... - Już są. - Przemek podszedł przywitać się z dwoma umundurowanymi funkcjonariuszami. Dopiero teraz wybuchła piekielna wrzawa. Millerowie oskarżali Jacka i Beatę, nie żałując przy okazji Przemka. Rostowscy uparcie twierdzili, że to nieporozumienie i na pewno wszystko się wyjaśni. Wernerowie ostatecznie uciszyli całe zgromadzenie, dzięki czemu udało się spisać zeznania. Słuchając zeznań Beaty, Jacek wymyślał sobie od głupców, że ją zostawił i że nie posłuchał Przemka, który ostrzegał go przed problemami. Adam został zabrany na izbę wytrzeźwień, z której ku rozpaczy rodziców miał trafić do tymczasowego aresztu. - Co za wstyd, co za wstyd - powtarzała Zofia Rostowska. - Na ślubie własnej siostry! - Nie chcesz chyba powiedzieć, że to moja wina? -zdziwiła się Beata. - A czyja?! - Dorota Miller wpadła rozjuszona. -I mój Adam chciał cię wprowadzić do rodziny! - Uspokój się, Dorotko. - Rostowska podała jej szklankę wody. - Jestem pewna, że Beatka wycofa skargę, prawda, moja droga? - Nie, nie wycofam. - Beata zaczynała czuć się coraz lepiej. Głowa wprawdzie nadal pulsowała nieznośnie, ale odzyskała już jasność widzenia. Ból gardła zaczął się nasilać. - Nie masz żadnych dowodów! - Zbigniew Miller stanął po stronie żony. - Kto uwierzy takiej... ? - Z pogardą machnął ręką, nie kończąc zdania. - Takiej?! Pomylił pan siostry... - Zaskakujące... - Beata uciszyła Jacka wyrywającego się do dysputy. - Jeszcze dwa dni temu zależało wam, żebym kierowała działem finansowym, i wtedy byłam wybitnym specjalistą, a dzisiaj jestem... - Wykonała nieokreślony gest, naśladując Millera. - To było nieporozumienie. Po prostu Adam chciał ci dać szansę. - Dorota Miller z niepokojem zerknęła na męża, próbującego poskładać ostatnie wydarzenia w logiczną całość. - Tak jakby jej potrzebowała - ironicznie wtrącił Jacek.

- Na pana miejscu - odezwał się Artur - sprawdziłbym finanse firmy. Z dobrych źródeł wiem, że przestaliście płacić zobowiązania. - To nie ma nic do rzeczy. - Matka Adama nie dawała za wygraną. - Jeśli powiemy, jakiego pokroju to jest dziewczyna, to na pewno umorzą sprawę. - Moja droga - wtrąciła matka Beaty. - Powinnaś się nad tym zastanowić. Dwóch narzeczonych nie stawia cię w dobrym świetle. - Nie mam dwóch narzeczonych - ze spokojem poinformowała Beata. - W zasadzie to nie mam nawet jednego. Jacek po prostu postanowił towarzyszyć mi jako przyjaciel, nie przewidując niewątpliwie roli ochroniarza, a Przemek to prywatny detektyw. Pomaga mi wyjaśnić kilka kwestii. A narzeczonego zrobiła z niego pani Stasia. Po niespodziewanym oświadczeniu Beaty zapadła pełna konsternacji cisza, którą przerwał dopiero jej ojciec. - Mogłaś powiedzieć. - Zaszokowany Rostowski jednym haustem wypił drinka. - Po co ci detektyw?! - To moja sprawa, właściwie to nasza, ale chyba nie chcesz tego omawiać tutaj? Ja nie mam nic przeciwko, ale... - Beata była pewna, że rodzice nie będą chcieli rozmawiać w konferencyjnej sali hotelowej wśród osób postronnych. - W każdym razie nie jestem osobą podejrzanej reputacji, więc nie musicie się martwić dokończyła złośliwie. - I co z tego? Nie macie dowodów! - triumfalnie zauważył Miller. - Słowo Adama przeciwko waszemu. Nikt nic nie widział. - Po pierwsze, jest ofiara, która doskonale widziała sprawcę, po drugie, jest Jacek, który widział znaczną część zajścia - wtrącił Przemek. - Niby co widział? Pobił Adasia i... - Nie poddawała się matka Adama. - Ta sprawa może być przedstawiona przez dobrego prokuratora jako usiłowanie zabójstwa przerwał jej obcesowo Przemek. - To prawda. Nie widziałem samego pobicia, ale widziałem, jak próbował udusić Beatę uzmysłowił sobie Jacek. - To kłamstwo! Nic nie możecie udowodnić! - zachłystywał się ojciec Adama. - Błąd. - Przemek skinął głową w stronę Artura. -Na korytarzach są kamery. Pewnie nie ma dźwięku, ale obraz jest doskonały. - Cyfrówki - usłużnie poinformował obecnych Artur. - Nie wierzę - jęknęła Ania. - Dlaczego jesteś przeciwko nam?! - Nie jestem przeciwko nikomu. - Artur zdumiony patrzył na żonę. - Przecież taka jest prawda. Zaczął przecierać w zdenerwowaniu okulary, nie rozumiejąc pretensji Ani. - Ty głupcze! - syknęła do męża, zaciskając dłonie w pięści. - Zawsze musisz być lepsza, co? ?!!! wrzasnęła do Beaty, nie panując nad sobą. - Ładniejsza, mądrzejsza, inteligentniejsza! A mój głupi mąż jeszcze ci pomaga! - Artur postąpił jak trzeba. - Werner zmierzył synową zdziwionym wzrokiem. - Teraz to sprawa policji i tym bardziej należy ujawnić taśmy. - Aniu... - zwróciła się do niej teściowa. - Nie zależy ci na siostrze? - Siostrze! Dobre sobie! - prychnęła z furią. - Dość! - ostro zareagował Rostowski. - Ania jest zdenerwowana. Kilka lat temu miał miejsce nieprzyjemny incydent, i ma żal do siostry, to wszystko. - Jaki incydent? - chciał wiedzieć Artur. - Och, poszło o mojego byłego narzeczonego, ale Ania lepiej ci to wyjaśni - uśmiechnęła się cierpko do siostry. - Ten temat przemyślała... - udała, że się zastanawia - dogłębnie.

- Nieważne. - Ania zbagatelizowała sprawę, rzucając nienawistne spojrzenie na Beatę. - Nie ma o czym mówić. Niepotrzebnie się uniosłam... - Wręcz przeciwnie - wycedził Artur. Beata nie widziała go jak dotąd w takim stanie, a zdaje się, że był wściekły. - I chciałbym wiedzieć, gdzie zniknęłaś na tyle czasu?! - A na ten temat informacji mógłby udzielić Adam -usłużnie pośpieszył z pomocą Jacek. - Niestety, nie w tej chwili - przypomniał wszystkim Przemek śledzący rozmowę z narastającym zdumieniem i niedowierzaniem. - Dlaczego Adam? - Ania usiłowała ukryć zmieszanie. - Co on ma do rzeczy? - Ty mi powiedz. - Artur nie spuszczał z niej wzroku. -I nie waż się zemdleć! - ostrzegł ją. - Tym razem to nic nie da!

- Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takich wrażeń. - Beata z ulgą położyła się na sofie w salonie rodziców. Nie miała ochoty zostać w szpitalu mimo nalegań towarzyszących jej mężczyzn i lekarzy. Spędziła tam resztę nocy i przedpołudnie, fotografowana, opukiwana i badana. Należała jej się chwila wytchnienia. Nam wszystkim się należy - pomyślała, patrząc na Jacka i Przemka. - Nie ty jedna. - Jacek rzucił marynarkę na fotel. - Ale musicie przyznać, że Artur zachował się, jak należy. - Fakt. Nie docenialiśmy go - przyznała Beata z lekkim poczuciem winy. - Może powinnam mu coś wcześniej powiedzieć, ale czy by mi uwierzył? - Nie sądzę - odezwał się Przemek. - W życiu nie widział cię na oczy, rodzina opinię ci wystawiła nie najlepszą... Niby dlaczego miałby ci uwierzyć? - Pomyślałby, że kieruje tobą zawiść i tyle. - Jacek przyznał rację Przemkowi. - Czuję się, jakbym otworzyła puszkę Pandory... Ciekawe, co teraz zrobi? - zastanawiała się. - Kto? - spytali jednocześnie. - Artur oczywiście. Ania sama ukręciła sobie powróz na szyję. - Gdybym sam nie uczestniczył w tym cyrku, w życiu bym nie uwierzył. - Jacek zmęczony przymknął oczy. -Pomijam już podchody, intrygi i tajemnice. Ale głupota twojej siostry to fenomen na skalę światową. - Jej problem - westchnęła. - Niekoniecznie - zabrał głos Przemek. - Myślicie, że kogo Anka będzie obwiniać? Podejrzewam, że wini ciebie, że się wydało, a nie siebie, że... Wiecie co... -machnął ręką. - Wiemy. - Jacek parsknął śmiechem. - Ale jak sobie przypomnę ich miny... - Kręcił głową z niedowierzaniem. - My się śmiejemy, a Beata cierpi - przypomniał powagę sytuacji Przemek. -Jezu, dziewczyno! Rzeczywiście. - Jacek z troską spojrzał na nią. - Bardzo cię boli? - Przeżyję. Pewnie będzie gorzej, gdy mocniej odczuję stłuczenia. Głowa mnie już nie boli, nadal mam trochę opuchniętą krtań, ale jak widzicie, w mówieniu mi to nie przeszkadza. Myślicie, że naprawdę chciał mnie zabić? - Trudno powiedzieć. Ale taśmy i to, co widział Jacek, nie wskazują na przyjacielską pogawędkę. Nie wiadomo, do czego by się posunął, zwłaszcza pod wpływem alkoholu i narkotyków. Nie wykpi się, twierdząc, że nie wiedział, co robi. Narkotyki nie działają na jego korzyść. To dodatkowa okoliczność obciążająca. Do skazania powinno wystarczyć, a tak naprawdę to Beata poważnych obrażeń nie odniosła. - Przemek podczas pracy w policji widział tyle ofiar gwałtu, pobicia, przemocy, że mimo współczucia dla dziewczyny uważał, że miała szczęście. W gruncie rzeczy nic jej

się nie stało. Najdalej za dwa, trzy tygodnie nie będzie śladu sińca. - Nie zależy mi, żeby ciągnąć to miesiącami. - Potarła dłonią oczy. Czuła, że dopada ją zmęczenie. Do tej pory adrenalina trzymała ją w pionie, ale najwyższa pora iść do łóżka. - Dostanie taką karę, jaką sąd zasądzi, i tyle. Lepiej niech go wyślą na przymusowy odwyk... Słuchajcie, panowie - wstała z sofy - mam dość na dzisiaj. Jestem wykończona. Idę do łóżka i wam też radzę odpocząć.

Było już po piętnastej, gdy otworzyła oczy. Czuła nieznośne pulsowanie twarzy i krtani. Dotknęła ostrożnie policzka. Nie wydawał się mocno spuchnięty, choć lekki obrzęk można było wyczuć. Pewnie jest tam piękny siniak - pomyślała. A jutro do pracy. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Na szczęście ból w przełyku przypominał zwykłą grypę. Ile w tym domu złości - myślała. Musiało się to gromadzić latami, ale dlaczego? Piękny dom, rodzina, przyjaciele, a jedyne co potrafią, to niszczyć. Paradoksalnie zaczęła się cieszyć, że nie wie, skąd pochodzi. Jacek ma rację. Wiem, kim jestem teraz. Imię i nazwisko nie ma tu nic do rzeczy. Nawet jeśli poznam prawdę, nie stanę się przez to kimś innym. Ale jaka jest ta prawda? - Próbowała wstać z łóżka. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo zesztywniała. Z cichym jękiem zaczęła się rozciągać, próbując rozruszać obolałe mięśnie. - Nie jest tak źle - mruknęła, z trudem przełykając ślinę i oglądając twarz w lustrze. Siniak był ciemnogranatowy z żółtą obwódką, ale na szczęście niezbyt rozległy. Korektor i ciemniejszy podkład wprawdzie go do końca nie zasłonią, ale nie będzie rzucał się w oczy. Wzięła gorący prysznic, ubrała się i pośpiesznie zeszła do kuchni. Paradoksalnie wydarzenia ostatniej nocy nie odebrały jej apetytu. Pani Stasia jak zwykle była na posterunku, a Jacek z Przemkiem pogrążeni byli w cichej rozmowie. - Dostanę kawy, pani Stasiu? - Dziecko... - Pani Stasia ze łzami w oczach przytuliła Beatę. - Moja dziewczynka... - Beata delikatnie wyzwoliła się z objęć starszej pani. - Na jakieś oględziny trzeba, dziecko, iść - zatroskała się, patrząc na obrażenia dziewczyny. - Oględziny? - zdziwił się Przemek. - Ale to policja już... - A co ma do tego policja? - zdziwiła się pani Stasia. -No jak to co? Przecież oględziny miejsca zbrodni... - Co kawaler mówi? - Pani Stasia spojrzała z niesmakiem na detektywa. - Ja tam nie wiem, co policja ogląda. Ja się pytam, czy lekarz panienkę obejrzał? - Pani Stasiu, naprawdę nic mi nie jest. - Beata z trudem powstrzymała uśmiech na widok zdezorientowanej miny detektywa. Jacek ukrył twarz w dłoniach i chichotał złośliwie. -Jak to nic?! Przecież widzę. - Dotknęła delikatnie policzka. - Trzeba to czymś posmarować. - Może tą maścią na stłuczenie? - Beata przypomniała sobie maść, którą w dzieciństwie smarowała wszystkie siniaki. - Jaką maścią? - Pani Stasia zaczęła przetrząsać domową apteczkę. - No... tą dla koni - wyjaśniła. - Świetnie działa. - Używasz jakiegoś mazidła dla zwierząt? - Jacek z niedowierzaniem upewniał się, czy dobrze usłyszał. - Tak na co dzień to nie. Ale kilka razy, jak spadłam z konia, to jej używałam. Pomagała wtedy, to i teraz pomoże. - Wzruszyła ramionami. - Ano - przypomniała sobie pani Stasia. - Ta rozgrzewająca taka, pamiętam, pamiętam. Na bóle kręgosłupa doskonała. - Nalała Beacie kawy i postawiła świeże bułeczki. - Obiadu nie ma, bo nikt nie mówił, że ma być!- rzuciła obronnym tonem. - Biedne dziecko - ciągnęła. - Takie rzeczy, takie rzeczy! A niby tacy porządni, tacy światowi, a tu proszę... Gorszy ten młody

Miller od Orlików. Wiesz, dziecko, tych, co to policja u nich co tydzień była. Tamten też jak popił, to ją tłukł, ile wlezie, ale ona nie lepsza, sama zacząć potrafiła. Przez płot kiedyś widziałam, jak... - Pani Stasiu! - przerwał Jacek. - To na pewno bardzo interesujące, ale z tą sytuacją naprawdę nic ma nic wspólnego. Jak się czujesz? - zwrócił się do dziewczyny. - Zważywszy na okoliczności? Zupełnie nieźle. Tylko jestem strasznie zesztywniała. - To normalne - zabrał głos Przemek. - Dwa pierwsze dni zawsze są najgorsze, potem człowiek wraca do normy. - Dziękuję wam za wszystko, co dla mnie robicie. -Uśmiechnęła się, ale głos jej lekko zadrżał. - No co ty? - Jacek ujął delikatnie jej dłoń. - Nie masz za co dziękować. To moja wina. Powinienem ciebie lepiej pilnować. - Też czuję się winny - wyznał ze skruchą Przemek. - Ostrzegałem Jacka, żeby uważał na Adama, bo przeczuwałem kłopoty, a sam jak ostatni idiota poszedłem na drugi koniec hotelu. - Czy wyście powariowali? - spytała zdziwiona. -Przecież nikt nie mógł tego przewidzieć. Po prostu się stało i tyle. - Starała się zbagatelizować problem, choć w rzeczywistości czuła się rozbita psychicznie, fizycznie i emocjonalnie, ale użalanie się nad sobą nie było w jej stylu. Poza tym nie chciała, żeby obaj czuli się winni sytuacji. W końcu nikt nie mógł tego przewidzieć. - Beatka ma rację - wtrąciła się pani Stasia. - Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Ważne, że kawaler w porę obronił i nic gorszego się nie stało. - Przeżegnała się szybko. - A co do pana... zwróciła się do Przemka -to trzeba było od razu mówić, że detektyw. A ja tu, wybacz, dziecko, takie złe rzeczy o tobie myślałam. Ze niedaleko pada jabłko od jabłoni, i takie tam. - Przecież nie mogłem - usprawiedliwiał się Przemek. - Co racja, to racja. Ale po co ci, dziecko, detektyw? - Pani Stasiu, nie teraz, dobrze? Najpierw muszę z rodzicami porozmawiać. - A...aaa... - Pani Stasia pokiwała głową. – Pewnie o ten spadek chodzi. Cała trójka spojrzała na siebie ze zdziwieniem. - Skąd pani wie o spadku? - zaciekawił się Jacek. - Jak to skąd? Ściany mają uszy! To kawaler nie wie? Nie żebym podsłuchiwała, przecież Beatka wie, że ja nie z tych. Ale niedawno taka kłótnia tu wybuchła...! - Usiadła przy stole i podparta rękami mówiła dalej. - Oj, bardzo się kłócili. I w końcu pan Rostowski stwierdził, że trzeba to inaczej załatwić i że on już coś wymyśli. Ale co? - Bezradnie rozłożyła ręce. - To już nie wiem, bo zaraz tak cicho się zrobiło, że chociaż nasłuchiwałam, to nic... - Pani Stasia zreflektowała się, że właśnie przyznała się, że to nie ściany mają uszy, tylko ona. -I tak sobie myślę, że Beatka o spadku się dowiedziała, że ją chcieli oszukać, i dlatego detektywa wzięła. - Coś w tym jest, pani Stasiu - zgodziła się dziewczyna. - Ale dlaczego mi pani nie powiedziała? - A co ja miałam mówić? Plotek nie powtarzam, a stosunków psuć nie chciałam, bo i tak nie najlepsze były. Bo jak co źle usłyszałam? Ale jak Beatka detektywa wzięła, to ja pewnie dobrze usłyszałam. Rodzone dziecko chcieli oszukać! Co za ludzie! I jeszcze jedno Beatce powiem, żeby gdzie indziej praca była, to ja już dawno bym stąd poszła. Ot co! Stara już jestem i niech Beatka powie? Na co mi to? Ale zięć na czarno robi, dużo nie zarobi, córka na pół etatu w szkole sprząta, a ma dwoje dzieci. Dom utrzymać trzeba, zimą na opał musi być, dzieci do szkoły okupić, a i samochód być musi, bo ani do pracy, ani do lekarza,jak potrzeba, to się nie dojedzie. A ja tutaj więcej zarobię niż te nasze renty z mężem razem wzięte... - Pani Stasiu. - Beata miała wrażenie, że rozmowa z lekka wymknęła się spod kontroli i wypłynęła na nieznane wody. - Ja wiem, że pani ciężko. - A co ty, dziecko, możesz wiedzieć? Wykształcona jesteś i pracę masz dobrą, ten twój kawaler też po szkołach i firmę zakłada... A jak co pójdzie nie tak, to wyjechać możecie. Oho... Państwo

przyjechali... Beata też usłyszała trzask drzwi i wzburzone głosy w korytarzu. Nadeszła godzina prawdy - pomyślała. Dopiła szybko kawę i wstała. Jacek już odnosił naczynia do zlewu. - Idę z wami. - Przemek również się podniósł. - Nie zamierzam protestować. - Beata uśmiechnęła się lekko, ale widać było, że nadrabia miną. Ręce jej drżały. - Spokojnie, dziewczyno. - Jacek pogłaskał ją delikatnie po policzku. - Najgorszą prawdę już znasz. - Jesteś pewien? Wiem, że nic nie powinno mnie już zaskoczyć, ale... - Westchnęła ciężko. - Sama nie wiem. Po prostu się boję. - Ale chcesz znać prawdę? - spytał Przemek. - Tak. Chcę. - Przynajmniej tego była pewna.

Weszli do gabinetu we trójkę. Ojciec Beaty wściekły chodził po pokoju, a matka tuliła płaczącą Anię na skórzanej sofie pod oknem. - No, wreszcie! - rzucił wściekły. - Zadowolona jesteś? Zniszczyłaś życie siostrze! - Ja? - zdziwiła się Beata. - Wszystko przez ciebie! - wrzasnęła rozhisteryzowana Anka. - Artur chce unieważnić małżeństwo! - Naprawdę go nie doceniałam. - Beata usiadła na jednym z krzeseł stojących przy stoliku do kawy. - To wszystko, co masz do powiedzenia? - chłodno spytała Rostowska. - Twoja siostra straciła męża, przez ciebie zostanie samotną matką... - Pani chyba kpi... - wtrącił się Jacek. Beata uciszyła go spojrzeniem. Była wdzięczna za wsparcie, ale tę sprawę musiała załatwić sama. - Jeśli dobrze zrozumiałam... - zaczęła z namysłem - to nie masz pretensji, że twoja córka jest dziwką, która nie wie nawet, kto jest ojcem dziecka, tylko pretensje, że to się wydało?! -Jak śmiesz! - uniósł się Rostowski, patrząc groźnie na córkę. - Śmiem. - Spokojnie wytrzymała jego spojrzenie. - Jeśli to dziecko Artura, to na pewno nie będzie się uchylał od zobowiązań. Na jego miejscu starałabym się nawet odebrać dziecko. Może geny nie dadzą o sobie znać i wyrośnie na porządnego człowieka. - Ty suko! - Anka zaniosła się szlochem. - Tato, zrób coś... - Co się stało, to się nie odstanie. - Rostowski zajął miejsce za biurkiem, splótł dłonie i z uwagą spojrzał na Beatę. - Musimy porozmawiać. Twoi przyjaciele mogą zaczekać w salonie. - Masz mi do powiedzenia coś, czego nie powinni słyszeć? - spytała ironicznie. - To sprawy rodzinne. Ich nie dotyczą... - Czyli mnie również nie dotyczą - wyjaśniła Beata. - Co masz na myśli? - spłoszona Zofia Rostowska popatrzyła na męża. - Dokładnie to, co powiedziałam. Ania sama zgotowała sobie ten los. Nikogo nie może winić z wyjątkiem siebie. Za głupotę trzeba płacić. Mnie ta sprawa nie dotyczy. -Beata odnotowała wymianę pełnych ulgi spojrzeń. Zaraz się zacznie - pomyślała. - To twoja siostra - zaoponowała matka. Beata tylko oparła się o zagłówek. Nic nie odpowiedziała. Jacek z Przemkiem usiedli przy biurku naprzeciwko ojca Beaty, odwracając krzesła w sposób umożliwiający obserwację wszystkich obecnych. - Cóż. - Rostowski wyjął teczkę z aktówki leżącej na biurku. - Fakty są takie, że twoja siostra zostanie samotną matką i będzie potrzebowała pomocy.

Beata milczała. Nie zamierzała ułatwiać im zadania. - Nie wiedziałyście o tym - kontynuował po chwili. - Ale miałyście dziadka. Umarł i zostawił testament, w którym wszystko zapisał swoim wnukom, czyli Ani i tobie. Nie jest to jakiś horrendalny majątek - zastrzegł od razu - ale dla twojej siostry, w tej sytuacji, stanowiłby istotne wsparcie. - Cieszę się - obłudnie stwierdziła Beata. - Tak... - Rostowski spojrzał na żonę i córkę. Obie patrzyły na niego z oczekiwaniem. - Chodzi o to, że skoro twoja obecność na ślubie siostry doprowadziła do takiej tragedii, to Ani należałaby się rekompensata. - Za co? - przerwała ojcu Beata. - Utracone korzyści? - Beatko! Doprawdy! - wtrąciła matka. - Czy ty zawsze musisz być taka uszczypliwa? - Nie, mamo. To była obłuda, ale nie najlepiej okazana, niestety. - Beata uśmiechnęła się przepraszająco. - Żałuję, że nie uważałam bardziej na lekcjach hipokryzji udzielanych pod tym dachem... - Chodzi o to - Rostowski przerwał utarczkę słowną- żebyś zrzekła się swojej części spadku na rzecz siostry. Tobie te pieniądze nie są tak potrzebne jak jej. - Rozumiem. - Beata udała, że się zastanawia. - A ile tego jest? - Doprawdy, moja droga - skrzywiła się z niesmakiem Rostowska. - W takiej chwili mówić o wysokości spadku? Nie zależy ci na rodzinie? Jacek z Przemkiem spojrzeli na siebie oszołomieni. Gdyby nie znali prawdy, byliby skłonni uwierzyć w szczerość intencji. - A dlaczego ja mam pomóc? Nie stać was na przygarnięcie córki i wnuka? Domyślam się, że nie macie zamiaru wyrzucić Ani z domu? - Na Boga! Co ty mówisz?! - obruszył się ojciec Beaty. - Mielibyśmy wyrzucić nasze dziecko? - Już raz to zrobiliście - zimno zauważyła Beata. Rostowski zaczerwienił się mocno. - To była inna sytuacja - broniła go Rostowska. - Poza tym wyciągnęliśmy rękę... - Po pieniądze - przerwała Beata. - Prawda jest taka, że nawet bym nie wiedziała o tym ślubie, gdyby nie spadek. - To nieprawda! - zaprotestowała Anka. - Rodzicom było bardzo przykro. - Na pewno - zgodziła się z siostrą Beata. - Ale niewątpliwie z innego powodu. - O co ci chodzi?! - uniósł się Rostowski. - Jak miałabym się zrzec tego spadku? - zmieniła temat. - Mam tu przygotowane dokumenty. - Rostowski odetchnął z ulgą. - Proszę, wszystko gotowe. Wystarczy tylko złożyć podpis. To wszystko. - Otarł białą chustką pot z czoła i uśmiechnął się z wysiłkiem. Beata wzięła teczkę z rąk ojca i zaczęła czytać dokument. - Tu jest napisane, że zrzekam się przed notariuszem - zauważyła. - To nasz przyjaciel. Ma do nas zaufanie, a nie chcieliśmy cię fatygować bardziej, niż to konieczne - pospieszył z wyjaśnieniem Rostowski. - Ale to chyba będzie sprzeczne z prawem, prawda? -Podniosła głowę. -I nie ma tu słowa, czego się właściwie zrzekam... - To nie jest konieczne. - Ania zagryzła wargi. - Ach, tak. Nie wiedziałam. - Beata odwróciła stronę i czytała dalej. Wszyscy trwali w oczekiwaniu, z wyjątkiem Jacka i Przemka. Byli pewni, że Beata nie zamierza niczego podpisywać. - No cóż. - Spojrzała ojcu prosto w oczy. - Nie podpiszę tego. - Beata! - Uniósł się. Ręce zaczęły mu drżeć. - Przynajmniej tyle się twojej siostrze należy! - Pomijając fakt, iż jest tu data wcześniejsza, od wczorajszego incydentu mogę się tylko dziwić,

jacy jesteście przewidujący. Zresztą nie mówię, że się nie należy. - Odłożyła dokumenty. - Cały spadek jest jej. - Beatko, ale bez twojego podpisu... - Mój podpis nie jest tu potrzebny, bo nie mam prawa do tego spadku. - Beata postanowiła wyłożyć karty na stół. Wzięła akta, które do tej pory Przemek trzymał na kolanach. - Wystarczy, że przedłożysz w sądzie ten dokument. - Rzuciła na biurko skrócony odpis aktu zgonu Beaty Rostowskiej. Rostowski pobladł gwałtownie. Miał problem z zaczerpnięciem tchu. Nie mógł oderwać wzroku od leżącego przed nim dokumentu. Rozluźnił kołnierzyk. - Co to jest? - Zaniepokojona Rostowska podeszła do męża. Na widok dokumentu leżącego na biurku zbladła równie gwałtownie jak przed chwilą mąż. Zachwiała się. Ania podbiegła i przytrzymała ją. Szeroko otwartymi oczami spoglądała na przemian na rodziców i na biurko. - To pomyłka - wyjąkał w końcu Rostowski. - Nie rozumiem... - Może to pomoże ci zrozumieć. - Beata rzuciła na biurko zdjęcia nagrobka. - To też pomyłka? Na widok zdjęcia matka wybuchnęła płaczem. Rostowski pomógł żonie dojść do sofy i położyć się. Ania usiadła przy matce. - Od jak dawna wiesz? - Rostowski nie mógł dłużej wypierać się faktów. - Od kilku tygodni - odpowiedziała spokojnie. Nie współczuła im. Ludzie, których całe życie uważała za rodzinę, okazali jej mniej serca niż obcy. Teraz chciała tylko poznać prawdę. - Skąd... - Nie mógł dokończyć zdania. - Skąd się dowiedziałam? Badania okresowe w pracy i przypadkowy artykuł. Nie mogłeś być moim ojcem. Grupy krwi się nie zgadzały. Myślałam, że jestem owocem romansu i dlatego byłam dla was balastem. Możesz sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy dowiedziałam się, że nie tylko nie znam ojca, ale nie znam też matki? Co więcej, wyglądało na to, że jestem duchem. Widok własnego nagrobka sprzed dwudziestu siedmiu lat był... Sama nie wiem. Tego nie da się opisać. - To pan...? - Rostowski popatrzył na Przemka. Nie było już w nim buty, zniknęła arogancja. Był po prostu starym człowiekiem. - Tak - przyznał Przemek. - Nasze biuro zajęło się tą sprawą, ale utknęliśmy w martwym punkcie. Nie udało nam się odkryć, skąd wzięliście dziecko. -I tylko dlatego tu przyjechałam - zabrała głos Beata. - Najwyższy czas wyznać prawdę. Przynajmniej tyle mi się należy. Kim byli moi rodzice? - Nie wiemy. - Rozłożył bezradnie ręce. - Pora kłamstw już się skończyła. - Jacek uznał, że czas się wtrącić. - Nie sądzą państwo, że właśnie przez kłamstwa znaleźliśmy się w tej sytuacji? Rostowska płakała cicho. Rostowski wstał i podszedł do okna. Jeszcze nie zapadł wieczór, ale na zewnątrz panował mrok. - To nie jest takie proste - powiedział powoli. - Nie wiem, co chcecie wiedzieć. Beata milczała. Patrzyła tylko z oczekiwaniem na mężczyznę, którego do niedawna uważała za ojca. Nie chciała go popędzać w obawie, że zamknie się w sobie i prawda nigdy nie wyjdzie na jaw. - Nasza Beatka była wcześniakiem... - zaczął cicho Rostowski. - W dodatku urodziła się z wadą serca. -Umilkł na moment, zbierając myśli. - Nic nie można było zrobić. Wróciliśmy do kraju zaraz po pogrzebie. Zosia była w strasznym stanie. Brała środki nasenne, uspokajające. Praktycznie nie było z nią kontaktu. - Westchnął ciężko i kontynuował po chwili. - W Poznaniu czekał nasz prawnik z dokumentami domu i samochodem. Była noc. W dodatku zima i straszna zawieja. Nic nie było widać. Chciałem jak najszybciej dojechać do domu. Byłem zmęczony ostatnimi przeżyciami, brakiem snu, różnicą czasu... Kiedy na drogę wybiegła kobieta... nie zdążyłem zahamować...

W pokoju panowała cisza przerywana tylko cichym łkaniem Rostowskiej. - Zginęła na miejscu. - Zatopiony w myślach odwrócił się i spojrzał na Beatę. - Do końca życia będą mnie prześladować te ogromne szare oczy, martwe, wpatrzone we mnie... - Nic nie można było zrobić. - Odezwała się, łkając, Zofia Rostowska. - Co było dalej? - Beata bezskutecznie czekała, aż któreś z nich zabierze głos. - Co było dalej? powtórzyła. - Co ja mam wspólnego z tym wypadkiem? - Nie mogliśmy nic zrobić. Ona nie żyła. Chcieliśmy po prostu odjechać, kiedy twoja matka... zająknął się. - Zosia usłyszała płacz dziecka. Na poboczu stał samochód, uderzył w drzewo. Przód byl cały zgnieciony. Leżałaś z tyłu na siedzeniu zawinięta w kocyk. Mężczyzna za kierownicą był martwy. Ta kobieta pewnie siedziała z tobą z tyłu, dlatego tobie nic się nie stało. To był wypadek. - Dlaczego nie wezwaliście policji? - spytał Przemek. - Myślałam, że jesteś moim dzieckiem, moją małą dziewczynką - odezwała się Rostowska. - Byłam w szoku. Myślałam, że Bóg mi cię oddał. Beata czuła litość i gniew zarazem. Ta zimna kobieta naprawdę cierpiała po stracie dziecka. To nie zmieniało faktu, że z ich winy zginęła inna kobieta, prawdopodobnie jej matka, i że ukradli dziecko. - Dlaczego nie wezwałeś policji? - powtórzyła pytanie. - Bo zabiłem kobietę! Bo jechałem w tym śniegu i ciemności prawie sto kilometrów na godzinę. Bo byłem pod wpływem alkoholu. Bo nawet nie próbowałem hamować- z wściekłością rzucił Rostowski. - Bo to byłby skandal! A ja byłem szanowanym obywatelem. Z pozycją. Na stanowisku. Nie mogłem tego stracić! - Rozumiem, że matka mnie wzięła, bo myślała, że jestem jej dzieckiem, a ty, bo chciałeś uniknąć skandalu. -Beata była wstrząśnięta takim wyrachowaniem. - A gdyby mnie nie chciała? Co byś zrobił? Zostawił mnie tam, żebym umarła wraz z nimi? - Patrzyła oskarżycielsko na ojca. Wzruszył ramionami, unikając jej wzroku. - Nie znalazłem w dokumentach z tamtego okresu zgłoszenia o wypadku w tych okolicach ani o zaginięciu- poinformował wszystkich Przemek. - Jak pan to wytłumaczy? - Nie wiem, czemu nie ma nic o zaginięciu. Może nie byli stąd. - W całym kraju nie było informacji o zaginięciu pary z dzieckiem - upierał się Przemek. - Zarzuca mi pan kłamstwo?! - uniósł się. - To nie byłoby pierwsze w pańskiej karierze. - Jacek serdecznie współczuł Beacie. - Nie twierdzę, że pan kłamie - ugodowo stwierdził Przemek. - Tylko nie mówi pan wszystkiego. - Zona wzięła dziecko do samochodu. To był noworodek. Może wracali ze szpitala, nie wiem. Ich samochód zepchnąłem do jeziora... -Jakiego jeziora? - Przemek nie widział w okolicy żadnego zbiornika wodnego. - Przy lesie był staw, nawet nie jezioro. Prowadziła tam polna droga. Teraz jest tam zagajnik, ale wtedy były puste pola. - Byliśmy tam.-Z niedowierzaniem zareagował Jacek. Przemek spojrzał pytająco na kolegę. Byliśmy z Beatą na spacerze w lesie i pokazywała mi ten staw. Beata siedziała ogłuszona. Kilkanaście lat temu odnalazła miejsce spoczynku rodziców. Czy powinnam to czuć? - zastanawiała się. Bzdura. Niby co? Obecność duchów? - Co zrobiliście z ciałami? - indagował Przemek. Beata nie wydawała się zdolna do kontynuowania rozmowy. Siedziała ogłuszona. Wiedziała, co się stało z ciałami. Spoczywały na dnie wraz z samochodem. Jacek podszedł do niej i objął delikatnie, ale dziewczyna, pogrążona w myślach, zdawała się tego nie zauważać. - Wrzuciłem je do samochodu. Zamknąłem okna. Wziąłem ich samochód na hol i... - Nie musiał kończyć wypowiedzi. - Oni tam nadal są - raczej stwierdziła, niż spytała Beata.

- Tak. Kiedy powstały plany zalesienia, wystraszyłem się, ale potem pomyślałem, że ten las najlepiej skryje tajemnicę... - Kim byli? - Nie wiem. - Wzruszył ramionami. - Nie mieli dokumentów? - Nie interesowało mnie to. - No tak. Chciał pan jak najszybciej zatrzeć ślady zbrodni. Nie przyszło wam do głowy, że ktoś może ich szukać? Ze mieli matki, które do dziś czekają na swoje dzieci? Ojców szukających... - Wtedy o tym nie myślałem - przerwał Jackowi Henryk Rostowski. - Było mi żal tych ludzi, ale cóż... - Rozłożył ręce. - Zycie toczy się dalej. A ty nie masz prawa mieć pretensji - zwrócił się do Beaty. - Byłaś tylko zwykłą znajdą, a my daliśmy ci wszystko. - Wszystko - prychnęła z pogardą. - Wszystko to, co można kupić i tylko dlatego, żebym nie przyniosła wam wstydu, chodząc w podartych spodniach i zniszczonych butach. Nigdy tego nie nadużywałam - rzuciła z gniewem. - Co z tego, że miałam dom, skoro to był tylko budynek. Co z tego, że miałam rodziców, skoro byli równie martwi jak ci w jeziorze! - Spokojnie, dziewczyno - próbował interweniować Jacek. -A dlaczego miałabym być spokojna?! - Beata cała drżała z emocji. - Mówią, że dali mi wszystko, a nienawidzili mnie całe życie, bo nie byłam kimś, kogo chcieli we mnie widzieć! - To prawda. — Zofia Rostowska po raz pierwszy spojrzała jej w oczy. - Znienawidziłam cię już po trzech dniach. Nie byłaś moim aniołkiem. Wciąż płakałaś, nie chciałaś jeść, i te okropne oczy... Patrząc na ciebie, widziałam wciąż tego trupa na drodze! - I to mnie za to winisz?! - Nie byłaś moim aniołkiem - powtórzyła. - Ale było za późno. Ludzie widzieli, że mamy dziecko. Nie mogliśmy się ciebie pozbyć. - Jezu! - sapnął Jacek. To było niewiarygodne. Ci ludzie byliby gotowi wrzucić niemowlę do tego jeziora, gdyby nie wstyd przed skandalem! - Musiałam na ciebie patrzeć - syknęła - wiedząc, że nie jesteś moją Beatką. Byłaś potworem, który udawał moje dziecko! - To była wasza decyzja. - Beata dygotała na całym ciele. Zacisnęła dłonie w pięści, próbując powstrzymać ich drżenie. - Zrobiliśmy błąd - przyznał Rostowski. - Nie powinniśmy byli cię zabierać. - Chyba nie mówi pan tego poważnie? - Jacek myślał, że już nic nie jest w stanie nim wstrząsnąć. Mylił się. -Uważa pan, że lepiej było ją zostawić? Na śmierć?! - Na pewno rano ktoś by ją znalazł - rzucił obronnym tonem. -Wie pan doskonale, że dziecko by nie przeżyło. Zmarłoby z wyziębienia. - Odezwał się Przemek. - Więc o co te pretensje? - Po raz pierwszy odezwała się Ania. - Przecież mama i papa uratowali ci życie. Możesz podpisać te dokumenty. W końcu sama powiedziałaś, że nic ci się nie należy! -Jesteście pewni, że jej też nie znaleźliście? - przerwała pełną osłupienia ciszę Beata. - Bo jeśli to wasze dziecko, to geny głupoty musiała odziedziczyć łącznie po wszystkich waszych przodkach.

Beata wraz z Jackiem siedzieli w kuchni. Daremnie jednak szukali tu chwili wytchnienia. W domu aż wrzało. Policja przesłuchiwała Rostowskich. Pani Stasia chlipała przy zlewie. Ulka na wieść o wydarzeniach chciała natychmiast przyjechać. Jacek z trudem odwiódł siostrę od tego pomysłu. W tej sytuacji nie mogła pomóc, a życzliwych ludzi Beata wokół siebie miała, więc jego siostra robiąca ciągłe zamieszanie nie była tu potrzebna. Przemek pojechał z technikami oraz nurkami policyjnymi nad jezioro zbadać możliwość wydobycia wraku. Beata nie chciała tam jechać ani teraz, ani w

przyszłości. Było to ponad jej siły. Nie próbowała nawet wyobrazić sobie, co mogło po tak długim czasie leżenia w wodzie zostać z ludzi, którzy prawdopodobnie byli jej rodzicami. Nie mogła uwierzyć, że została wychowana przez tych, którzy przez wszystkie lata byli w stanie żyć ze świadomością śmierci, w pobliżu pochowanych przez siebie zwłok, z cudzym dzieckiem, którego obecność była żywym wyrzutem sumienia. Miała kompletny mętlik w głowie. Współczuła im z powodu straty dziecka, ale nie miała zamiaru wybaczać tego, co zrobili z jej życiem. Dali jej dach nad głową, ale odebrali rodzinę. Przez całe życie czuła się niechciana i nieakceptowana. Żyła w poczuciu odrzucenia i cierpiała z powodu niepopełnionych win. Teraz mogła rozpocząć nowe życie, ale jako kto? Beata Rostowska? Dziewczyna, która nie istniała? Z drugiej strony to tylko imię i nazwisko. Jakieś musi nosić, więc równie dobrze może być to. Nawet jeśli pozna prawdę, to zmiana nazwiska nie zmieni osoby, którą się stała. Oparła głowę na rękach. Jakie to wszystko poplątane. Nigdy jeszcze nie czułam się tak samotna, pomyślała. Zawsze miałam świadomość przynależności, mimo że zostałam przez nich odepchnięta. Ale teraz? Czy w ogóle możliwe jest odnalezienie rodziny po tylu latach? I czy to coś zmieni w moim życiu? Czy szukanie ich ma sens? Przecież to obcy ludzie, a je będę dla nich obcą osobą. Może nawet ich nie polubię. Teraz mam czystą kartę, mogę zostawić przeszłość za sobą, przynajmniej na jakiś czas, kiedy sprawa się zakończy. - Dziecko - pani Stasia przerwała milczenie panujące w kuchni - co teraz będzie? - Z czym, pani Stasiu? - spytała dziewczyna. - No ze wszystkim. - Starsza pani w gruncie rzeczy nie wiedziała, o co spytać. Nie mieściło jej się to wszystko w głowie. - Z państwem Rostowskimi, z tobą, z tymi tam... - Zająknęła się, nie wiedząc, co powiedzieć, żeby nie urazić dziewczyny. - A co ma być? - wybuchnął Jacek. - Będzie po prostu żyć! Jest twarda, da radę. I nie jest sama. - Dzięki. - Spojrzała ciepło na chłopaka. - Ale przed panią Stasia nie musisz mnie bronić. Nie miała nic złego na myśli. - No przecież wiem - mruknął zawstydzony swoim wybuchem. - Przepraszam, pani Stasiu. Jestem zdenerwowany i wściekły. Nigdy bym nie uwierzył w to, co tu się działo i dzieje, gdybym sam tego nie widział i nie słyszał. Nawet przepraszam nie powiedzieli. Za wszystko obwiniają Beatę! - To przerażające, ale oni naprawdę nie poczuwają się do winy - zgodziła się z nim Beata. -Ale co teraz będzie? - ponowiła pytanie pani Stasia. - No cóż. - Beata zmarszczyła czoło w zamyśleniu. -Wrócę do mojego życia, do pracy i do przyjaciół. Pewnie będę musiała załatwiać jakieś formalności, bo w końcu nie jestem z nimi spokrewniona. Trzeba będzie to jakoś odkręcić. Ale to adwokat się tym zajmie. Nawet nie wiem, co i gdzie trzeba załatwiać. - Zmienisz nazwisko? - spytał Jacek. - Na jakie? Jakieś propozycje? - spytała z ironią. - Nie wiadomo, czy uda się ustalić, jak brzmi moje prawdziwe nazwisko. Nie, nie mam zamiaru dokonywać takich zmian, jeśli nie będę musiała. Wyobrażasz sobie te formalności w urzędach? Dyplom na uczelni, praca, dokumenty? Wolę nawet o tym nie myśleć... - No racja. - Jacek wprawdzie miałby propozycję zmiany nazwiska, ale to nie był czas ani miejsce na informowanie o tym dziewczyny. - Tak sobie myślę, że na zdrowy rozum to tylko dane rodziców się zmienią, a reszta to chyba bez zmian zostanie, prawda? -Nie wiem i szczerze mówiąc, nie mam siły o tym teraz myśleć. - A co z państwem? - dopytywała się gospodyni. - Pójdą do więzienia? W końcu zabili człowieka i dziecko porwali? Kto by pomyślał? Niby tacy porządni, a tu proszę... - Chyba nie, pani Stasiu. Sądzę, że to był wypadek, przynajmniej tutaj mówią prawdę. To już przedawnione będzie. Ale to sąd o tym chyba decyduje. Nie mam pojęcia. Pani Stasiu, spyta się pani o podatki, to służę pomocą, ale w tej sprawie? Naprawdę nie wiem. I szczerze mówiąc, nic mnie to nie

obchodzi. Nie jestem im nic winna. - Racja - odezwał się Przemek, wchodząc do kuchni. Usiadł zmęczony przy stole. Pani Stasia postawiła przed nim kubek gorącej kawy. - Nie jesteś nic nikomu winna. Wszystko, co osiągnęłaś, zawdzięczasz sobie. Pamiętaj o tym i nie daj sobie wmówić nic innego. - Już po wszystkim? - spytała pobladła dziewczyna. - Zależy, o co pytasz - westchnął ciężko. - Nurkowie ustalili, że ciała są wciąż w samochodzie, ale nic z nich już praktycznie nie zostało. Ustalenie, kim byli, może zająć sporo czasu, jeśli w ogóle się uda. - A dokumenty? - drążył Jacek. - Jakie dokumenty? - Spojrzał na niego z politowaniem. - To było prawie trzydzieści lat temu. Nie było wtedy plastikowych, tylko stare papierowe dowody osobiste, tak samo prawo jazdy i dowód rejestracyjny. Woda wszystko zniszczyła. Na dowód, że to w ogóle twoi rodzice, mamy tylko zeznania Rostowskich. Wybacz obcesowość, ale w tej sytuacji lepiej nazywać rzeczy po imieniu. Nie chcę, żebyś myślała, że już po wszystkim. Nie każda historia dobrze się kończy. Przykro mi. - Niepotrzebnie - uśmiechnęła się z wdzięcznością. Nie znosiła tego pocieszania, że wszystko będzie dobrze i wszystko się ułoży, i takie tam nic nieznaczące w gruncie rzeczy banały. - Zrobiliście dla mnie więcej, niż oczekiwałam. I odkryłam więcej, niżbym chciała. Minie trochę czasu, zanim jakoś poukładam sobie to wszystko. Czy jest szansa na ustalenie, kim oni byli? - Bardzo mała. Zaznaczam, gdybyś chciała skorzystać z usług naszego biura, że w tej sytuacji nie możemy zrobić nic więcej niż policja. Trzeba czekać. Skontaktowałem się ze znajomym, który pomagał przy zaginięciu dzieci. Poprosiłem, żeby sprawdził kobiety w ciąży, albo zaginięcia par, ale nic takiego z tamtego okresu nie ma. Nie musieli być małżeństwem. Mogli nawet być obcymi ludźmi. Może ją tylko podwoził? Jest tyle możliwości, że musiałabyś poświęcić resztę życia na sprawdzanie każdej z nich. Na twoim miejscu zostawiłbym to. Jeśli policji uda się ustalić, kim byli, to dobrze, a jeśli nie... No cóż, trzeba jakoś żyć. -Przemek nie zamierzał dyktować Beacie, co ma robić, ale uważał, że jasne i konkretne postawienie sprawy jest konieczne. Nie ma sensu, żeby się łudziła, choć nie wydawało się, by należała do kobiet żyjących wieczną nadzieją i złudzeniami. W zasadzie był pewien, że gdy emocje nieco opadną, dziewczyna dojdzie dokładnie do tego samego wniosku. - Ja ci powiem jedno, dziecko - oznajmiła pani Stasia stanowczo. - Znajdą się, nie znajdą, bez różnicy. Detektyw ma rację. Trzeba żyć. Ale jedno ci powiem! Ty się ciesz, że nie jesteś Rostowska. W życiu ważne być porządnym człowiekiem, a ci tam i ta ich córeczka pożal się Boże...! Ty się, dziecko, ciesz! - dokończyła zdecydowanie.

Jechali w milczeniu. Przemek postanowił wracać dopiero następnego dnia. Beata jednak nie chciała zostać na noc w tym miejscu. Pragnęła wyjechać jak najszybciej. Od wspomnień i własnych myśli nie można uciec, ale od ludzi i miejsc na szczęście tak. Jacek również zatopiony był w myślach. Żadne słowa pocieszenia nie pomogą, choć Beata nie wyglądała na osobę, która by tego potrzebowała czy oczekiwała. Przyjęła do wiadomości sytuację i teraz próbowała się w niej po prostu odnaleźć. - Rozmawiałem z Ulą przed wyjazdem - przerwał milczenie. - Rodzice chcą, żebyśmy przyjechali najpierw do nich. - Nie wiem, czy to dobry pomysł - powiedziała z westchnieniem. - Nie mam ochoty na towarzystwo. Poza tym jest prawie północ. - I tak nikt nie śpi. I nie musisz być duszą towarzystwa. Nie przyszło ci do głowy, że my po prostu chcemy, żebyś z nami była? - Przepraszam, nie chciałam nikogo urazić. Po prostu... Co powiedzieli? - A cóż mieli powiedzieć? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Mama płacze, ale nie przejmuj się.

Ona tak często reaguje. Jak nie wie, co powiedzieć, to płacze. Ulka uznała, że oni zawsze wydawali jej się dziwni. Nie skomentuję tego nawet. Ojciec tylko zapytał, czy solidnie dałem po mordzie Adamowi, a Romek twierdzi, że po co ci oni, skoro masz nas. Więc możesz spokojnie do nas wpaść i wcale nie musisz być towarzyska. - Ach, tak. - Odwróciła głowę, żeby nie widział napływających jej do oczu łez. Obiecała sobie, że nie będzie się mazać, zwłaszcza że musi do jutra się pozbierać i iść do pracy. Na szczęście z powodu napaści dostała wolny poniedziałek, ale nie chciała nadużywać zrozumienia szefa, a w swoją sytuację nie zamierzała nikogo szczegółowo wtajemniczać. - Wiesz - udał, że nie widzi zmieszania dziewczyny- tak się zastanawiam nad tą historią... No wiesz, tą, którą mi opowiedziałaś nad jeziorem... To niesamowite. Tak jakbyś... - Jakbym co? Miała przeczucie? To zwykły zbieg okoliczności. - Nie mówię przecież, że nie, ale to i tak niesamowite. Sama musisz przyznać. - Niby co? Ze jestem obciążona klątwą? - spytała sarkastycznie. - Jaką klątwą? - skrzywił się. - Nie rozumiem, co ty w ogóle mówisz - westchnęła. - To zwykłe opowiadanie. Nie ma sensu zaprzątać sobie nim głowy. Poza tym to ty doszukujesz się tutaj jakiegoś paranormalnego wyjaśnienia. - Wcale tego nie powiedziałem - bronił się. - Ale ta atmosfera? Sama mówiłaś, że tam jest jak na cmentarzu. - Jacek! Taka sama atmosfera byłaby nad każdym gęsto zalesionym stawem, otoczonym zagajnikiem! Ta sama cisza i spokój, i ten sam półmrok. Proszę cię, nie doszukuj się czegoś więcej, bo zacznę myśleć, że Ulka ma rację, mierząc twój iloraz inteligencji w ułamkach! - Proszę, proszę, ile jadu! - zauważył z uśmiechem. -Wolę, jak jesteś sobą. - To znaczy kim? - Z trudem powstrzymała uśmiech, gdy zorientowała się, że Jacek drażni się z nią specjalnie, żeby odwrócić uwagę od złych myśli. Nawet nie zauważyła, kiedy zajechali pod blok, w którym mieszkali Nowaccy. - Wstrętną wiedźmą, której powinni obciąć język, zanim otworzy usta? - Tego też nie powiedziałem. - Śmiał się serdecznie, parkując samochód. Zgasił silnik i odwrócił się do Beaty. -Zanim wejdziemy, chcę coś wiedzieć - powiedział z nagłą powagą. - Nie chcę być twoim przyjacielem, a przynajmniej nie tylko. Chcę, żeby łączyło nas coś więcej, i zrobię wszystko, żeby tak się stało. - Nie wydaje ci się, że to nie jest odpowiednia pora na takie rozmowy? - Beata była zaskoczona takim konkretnym postawieniem sprawy. - Jest równie dobra jak każda inna - odpowiedział, patrząc jej w oczy. - A ja nie zamierzam dłużej czekać i bawić się w podchody. Chcę wiedzieć, na czym stoję. - Czego ty oczekujesz, Jacek? Najpierw muszę jakoś poskładać moje życie... - Możesz je składać ze mną. To nie jest argument. Na początek mogłabyś się ze mną umówić. Na randkę. Prawdziwą. - Patrzył z oczekiwaniem. -Jestem zbyt zmęczona, żeby myśleć... - Nie żeby o tym nie myślała, ale Jacek kompletnie ją zaskoczył. - To znaczy, że się zgadzasz? - Tego nie powiedziałam. - Uśmiechnęła się lekko. Właśnie zaczęła zdawać sobie sprawę, że zaczyna się nowy rozdział w jej życiu. - To znaczy, że się ze mną nie umówisz? Ostrzegam, że nie poddaję się łatwo. - Tego też nie powiedziałam. - Beata spojrzała mu ciepło w oczy. Ten nowy rozdział zaczynał się jej podobać. - To co powiedziałaś? - Jacek poczuł się z lekka zdezorientowany. - Ze na początek mógłbyś mnie po prostu pocałować.