Sabaa Tahir Ember in the Ashes 01 Imperium ognia

Tytuł oryginału: An Ember in the Ashes Ilustracje oraz projekt okładki: Tomasz Maroński Redakcja: Jacek Ring Redakcja techniczna: Karolina Bendykowska Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Maria Śleszyńska, Dorota Wojciechowska

Copyright © 2015 Sabaa Tahir All rights reserved. © for the Polish translation by MUZA SA, Warszawa 2015

ISBN 978-83-287-0126-7

Wydawnictwo Akurat Warszawa 2015 Wydanie I

Mój duch jest silniejszy od mojego strachu. Kashi, dziękuję za tę naukę.

Spis treści CZĘŚĆ I NOCNY NALOT I: Laia II: Elias III: Laia IV: Elias V: Laia VI: Elias VII: Laia VIII: Elias IX: Laia X: Elias XI: Laia XII: Elias XIII: Laia CZĘŚĆ II PRÓBY XIV: Elias XV: Laia XVI: Elias SIEDEM DNI PÓŹNIEJ XVII: Laia XVIII: Elias XIX: Laia XX: Elias

XXI: Laia XXII: Elias XXIII: Laia XXIV: Elias XXV: Laia XXVI: Elias XXVII: Laia XXVIII: Elias XXIX: Laia XXX: Elias XXXI: Laia XXXII: Elias XXXIII: Laia XXXIV: Elias XXXV: Laia XXXVI: Elias XXXVII: Laia XXXVIII: Elias XXXIX: Laia XL: Elias XLI: Laia XLII: Elias XLIII: Laia XLIV: Elias CZĘŚĆ III CIAŁO I DUSZA XLV: Laia XLVI: Elias XLVII: Laia XLVIII: Elias

XLIX: Laia L: Elias PODZIĘKOWANIA

CZĘŚĆ I NOCNY NALOT

I: Laia Mój starszy brat dociera do domu ciemną nocą, kiedy nawet duchy śpią. Śmierdzi żelazem, węglem i kuźnią. Śmierdzi wrogiem. Przeciska swoje ciało stracha na wróble przez okno, bosą stopą bezgłośnie stąpa po trzcinowej podściółce. Do środka wpada podmuch gorącego pustynnego wiatru, poruszając zasłonami. Szkicownik brata spada na podłogę, on nogą wpycha go pod łóżko, jakby to był wąż. Gdzie byłeś, Darin? – w myślach mam odwagę zadać to pytanie, a on ufa mi na tyle, by odpowiedzieć. Dlaczego wciąż znikasz? Kiedy dziadek i babcia cię potrzebują? Kiedy ja ciebie potrzebuję? Co noc od blisko dwóch lat chciałam go o to zapytać. Co noc brakowało mi odwagi. Z rodzeństwa został mi tylko on. Nie chcę, żeby przestał ze mną rozmawiać jak z wszystkimi innymi. Tej nocy jednak jest inaczej. Wiem, co jest w jego szkicowniku. I wiem, co to oznacza. – Powinnaś dawno spać. – Jego szept przerywa moje rozmyślania. Po naszej matce Darin odziedziczył szósty zmysł do wykrywania pułapek. Siadam na łóżku, gdy on zapala lampę. Nie ma sensu udawać, że śpię. – Jest po godzinie policyjnej, przeszły już trzy patrole. Martwiłam się. – Potrafię unikać patroli, Laio. Mam to przećwiczone. – Opiera brodę na krawędzi łóżka i uśmiecha się słodkim uśmieszkiem mamy. Znam to spojrzenie – posyła mi je, gdy budzę się ze złego snu albo zaczyna brakować nam mąki. Mówi: „Wszystko będzie w porządku”.

Darin sięga po książkę przy mojej poduszce. – Nocne zgromadzenie – odczytuje tytuł. – Brzmi groźnie. O czym? – Dopiero ją zaczęłam. Jest o dżinnie, który… – Urywam. Sprytne. Bardzo sprytne. On lubi słuchać tak bardzo, jak ja lubię opowiadać. – Daj spokój. Gdzie byłeś? Dziadek miał dziś kilkunastu pacjentów. A ja ciebie zastępowałam, bo on w pojedynkę nie da rady obsłużyć tylu osób. Przez co babcia sama musiała pakować do słoików dżemy dla kupca. No i nie zdążyła. Teraz kupiec nam nie zapłaci, w zimie będziemy głodowali… dlaczego ciebie to nie obchodzi? Dodaję to wszystko w myślach. Uśmiech zniknął już z twarzy Darina. – Medycyna to nie moja działka – odpowiada. – Dziadek o tym wie. Chcę ustąpić, ale myślę o zgarbionych plecach dziadka dziś rano. Myślę o szkicowniku. – Dziadkowie na tobie polegają. Przynajmniej z nimi porozmawiaj. Od miesięcy na to liczą. Czekam, aż powie mi, że nic nie rozumiem. Że mam zostawić go w spokoju. Ale on tylko kręci głową, kładzie się na łóżku i zamyka oczy na znak, że nie chce mu się odpowiadać. – Widziałam twoje rysunki – mówię mimowolnie, a Darin podrywa się z nagle sposępniałą twarzą. – Nie szperałam w twoich rzeczach – zapewniam. – Jedna z kartek była luźna i wysunęła się, kiedy zmieniałam podściółkę. – Powiedziałaś dziadkowi i babci? Widzieli? – Nie, ale… – Laia, posłuchaj. – Do diabła, nie chcę tego słuchać. Nie chcę słuchać jego wymówek. – To, co widziałaś, jest niebezpieczne. Nikomu nie wolno ci o tym mówić. Pod żadnym pozorem. Nie chodzi tylko o moje życie. Są inni… – Czy ty pracujesz dla Imperium, Darinie? Jesteś na ich żołdzie? Milczy. Wydaje mi się, że dostrzegam odpowiedź w jego oczach,

i robi mi się niedobrze. Mój brat zdrajcą? Sługusem Imperium? Gdyby magazynował zboże, sprzedawał książki albo uczył dzieci czytać, zrozumiałabym. Byłabym dumna, że robi to, na co sama nie mam odwagi. Imperium prześladuje, więzi i zabija ludzi za takie „zbrodnie”, ale w uczeniu sześciolatki liter nie ma nic złego – w każdym razie nie dla nas, Scholarów. To jednak, co zrobił Darin, jest chore. To zdrada. – Imperium zamordowało naszych rodziców – szepczę. – Naszą siostrę. Chcę krzyczeć, ale słowa więzną mi w gardle. Imperium Wojańskie podbiło ziemie Scholarów pięć stuleci temu i od tego czasu nie robią nic poza gnębieniem i uciskaniem nas. Niegdyś Cesarstwo Scholarów szczyciło się najznakomitszymi uniwersytetami i bibliotekami świata. Dzisiaj większość nas nie potrafi odróżnić szkoły od zbrojowni. – Jak mogłeś przejść na stronę Imperium? Jak mogłeś, Darinie? – Laio, nie jest tak, jak myślisz. Wszystko ci wytłumaczę, ale… Urywa nagle, gestem nakazując mi milczenie, gdy proszę o obiecane wyjaśnienie. Wzrokiem wskazuje na okno. Słyszę chrapanie dziadka, babcię przewracającą się na drugi bok, gruchanie pierwszego gołębia. Znajome, domowe odgłosy. Ale Darin słyszy coś jeszcze. Krew odpływa mu z twarzy, w jego oczach pojawia się lęk. – Laia – mówi. – Nalot. – Ale jeżeli pracujesz dla Imperium… – To dlaczego żołnierze robią nalot na nasz dom? – dodaję w myślach. – Nie pracuję – odpowiada. Wydaje się spokojny, spokojniejszy ode mnie. – Ukryj szkicownik. To jego szukają. Dlatego tu przyszli. Potem wybiega z pomieszczenia, a ja zostaję sama. Nogi mam jak z waty, ręce jakby zdrewniałe. Pospiesz się, Laio! Zwykle naloty przeprowadzane są w dzień. Żołnierze chcą, żeby matki i dzieci wszystko widziały. Żeby ojcowie i bracia patrzyli, jak

aresztowani są ich sąsiedzi. Ale nocne naloty są gorsze. To te, przy których Imperium nie chce mieć świadków. Zastanawiam się, czy to się dzieje naprawdę. Czy może to koszmar senny. To prawda, Laio. Działaj. Wystawiam rękę za okno i upuszczam szkicownik na żywopłot. Marna to kryjówka, ale nie mam czasu szukać lepszej. Do pokoju, kuśtykając, wkracza babcia. Jej dłonie, tak spokojne, kiedy miesza dżem albo zaplata mi warkocze, teraz trzepoczą niczym ptasie skrzydła, dając mi znaki, bym się pospieszyła. Wyciąga mnie do przedpokoju. Darin stoi z dziadkiem przy tylnych drzwiach. Siwe włosy dziadka są potargane, a ubranie pomięte, lecz pokryta zmarszczkami twarz jest w pełni przytomna. Mówi coś półgłosem do mojego brata, a potem wręcza mu największy z noży kuchennych babci. Nie wiem, po co to robi. W zetknięciu z serrańskimi klingami żołnierzy jego ostrze trzaśnie jak patyk. – Ty i Darin wyjdźcie tyłem – mówi babcia, wodząc wzrokiem od okna do okna. – Nie otoczyli jeszcze domu. Nie. Nie. Nie. – Babciu – szepczę, potykając się, kiedy popycha mnie ku Darinowi. – Schowajcie się we wschodniej części dzielnicy… – Urywa nagle, wpatrując się we frontowe okno. Za wytartymi zasłonami dostrzegam błysk płynnej srebrzystej twarzy. Czuję skurcz w żołądku. – Maska – mówi babcia. – Przyprowadzili Maskę. Uciekaj, Laio. Zanim on tutaj wejdzie. – A ty? I dziadek? – My ich zatrzymamy. – Wypycha mnie delikatnie za próg. – Dochowaj tajemnicy, kochanie. Słuchaj Darina. On się tobą zaopiekuje. Idź. Smukły cień mojego brata pada na mnie, a on chwyta moją dłoń, gdy drzwi zamykają się za nami. Przygarbiony wtapia się w ciepłą noc, stąpając bezgłośnie po piasku ze spokojem, którego mu zazdroszczę. Chociaż mam siedemnaście lat i potrafię panować nad

lękiem, to ściskam jego dłoń, jakby to była jedyna solidna rzecz na świecie. „Nie pracuję dla nich” – powiedział Darin. A więc dla kogo? W jakiś sposób znalazł się na tyle blisko kuźni Serry, by narysować ze szczegółami proces produkcji najcenniejszego surowca Imperium: niełamliwych zakrzywionych szabel, które potrafią przeciąć trzech ludzi naraz. Pięćset lat temu Scholarzy ulegli najazdowi Imperium Wojańskiego, bo nasze szable nie wytrzymywały konkurencji z ich wyższej jakości stalą. Od tego czasu nie nauczyliśmy się nic na temat hutnictwa żelaza. Imperium strzeże swoich sekretów tak, jak skąpiec złota. Każdy niepotrafiący wytłumaczyć swojej obecności w pobliżu kuźni – Scholar czy Wojanin – ryzykuje głowę. Jeżeli Darin nie trzyma z Imperium, jak udało mu się przeniknąć w pobliże kuźni? I jak Imperium dowiedziało się o jego szkicowniku? Z drugiej strony domu pięść wali w drzwi. Szurają buciory, szczęka stal. Rozglądam się w popłochu, spodziewając się zobaczyć srebrne zbroje i czerwone płaszcze legionistów Imperium, ale na podwórzu panuje spokój. Mimo rześkiego nocnego powietrza pot spływa mi po karku. W oddali słychać grzmot bębnów z Czarnego Klifu, bazy Masek. Dźwięk sprawia, że mój lęk materializuje się w postaci twardego dźgania w żołądku. Imperium nie wysyła tych srebrzystolicych monstrów na byle misję. Ponownie rozlega się walenie do drzwi. – W imieniu Imperium – mówi poirytowany głos – żądam otwarcia tych drzwi. Darin i ja zastygamy nieruchomo. – To nie brzmi jak głos Maski – szepcze mój brat. Maski mówią cicho, słowami, które tną niczym ostrza. W czasie gdy legionista waliłby do drzwi, Maska byłby już w środku, siekąc na kawałki każdego, kto znalazłby się na jego drodze. Napotykam wzrok Darina i wiem, że oboje myślimy o tym samym. Jeżeli Maski nie ma z żołnierzami przy frontowych drzwiach, to gdzie

jest? – Nie bój się, Laio – mówi Darin. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Chcę mu wierzyć, ale strach jest jak fala, która podcina nogi i wciąga mnie w otchłań. Myślę o dwójce ludzi, którzy mieszkali po sąsiedzku: trzy tygodnie temu zostali aresztowani po nalocie i sprzedani w niewolę. „Przemytnicy książek” – brzmiał oficjalny zarzut. Pięć dni potem jednemu z najstarszych pacjentów dziadka, dziewięćdziesięciotrzyletniemu panu, który ledwo chodził, poderżnięto gardło we własnym domu. „Współpraca z ruchem oporu”. Co żołnierze zrobią z dziadkiem i babcią? Uwiężą ich? Oddadzą w niewolę? Zabiją? Docieramy do tylnej bramy. Darin wspina się na palce, by podnieść haczyk, kiedy jakiś szmer na ulicy sprawia, że nieruchomieje. Podmuch wiatru podnosi tuman kurzu. Darin zasłania mnie. Kurczowo zaciska dłoń na rękojeści noża, gdy brama otwiera się, skrzypiąc. Ciarki przebiegają mi po grzbiecie. Wyglądam na ulicę ponad ramieniem brata. Ale tam nie ma nic poza piaskiem, podmuchami wiatru i pozamykanymi okiennicami w sąsiednich domach. Oddycham z ulgą i wychodzę przed Darina. W tym samym momencie Maska wyłania się z ciemności i przechodzi przez bramę.

II: Elias Dezerter będzie martwy, zanim wstanie dzień. Szlak jego ucieczki wije się niczym trop rannego jelenia po piaszczystych katakumbach Serry. Tunele go załatwiły. Zbyt tu duszno, zbyt blisko czai się odór zgnilizny i śmierci. Ślad ma ponad godzinę, gdy nań natrafiam. Strażnicy podchwycili już trop nieszczęśnika. Jeżeli los będzie mu sprzyjał, umrze w trakcie pogoni. W przeciwnym razie… Nie myśl o tym. Schowaj plecak. I zwijaj się stąd. Czaszki trzeszczą, kiedy wpycham plecak, w którym mam prowiant, do krypty w ścianie. Helena zmyłaby mi głowę, gdyby wiedziała, jak traktuję umarłych. Z drugiej strony, gdy dowie się, dlaczego właściwie tu jestem, świętokradztwo będzie moim najmniejszym problemem. Nie dowie się. A potem będzie już za późno. Mam wyrzuty sumienia, ale staram się o nich nie myśleć. Helena jest najsilniejszą osobą, jaką znam. Da sobie radę beze mnie. Chyba po raz setny oglądam się za siebie. W tunelu panuje spokój. Żołnierze pobiegli za dezerterem. Ale bezpieczeństwo to złudzenie, któremu nigdy nie ulegam. Pospiesznie układam kości z powrotem przed kryptą, by zatrzeć ślad swojej obecności, i nasłuchuję ludzkich odgłosów. Jeszcze tylko jeden dzień. Jeden dzień paranoi, ukrywania się i kłamstwa. Jeden dzień do ukończenia szkoły. Potem będę wolny. Gdy układam czaszki, powietrze porusza się, przeciąga, niczym niedźwiedź budzący się ze snu zimowego. Przez cuchnący oddech

tunelu przebijają się zapachy trawy i śniegu. Mam dwie sekundy, by odsunąć się od krypty i uklęknąć, udając, że badam jakiś trop. Ona już stoi nade mną. – Eliasie? Co ty tu robisz? – Nie słyszałaś? Ścigamy dezertera. – Wpatruję się w piaszczyste podłoże. Moja twarz, ukryta za srebrną maską sięgającą od czoła po szczękę, powinna być niewidoczna, lecz Helena Aquilla i ja spędziliśmy razem niemal każdy dzień z czternastu lat naszej edukacji w Akademii Wojskowej Czarnego Klifu; nie zdziwiłbym się, gdyby potrafiła czytać w moich myślach. Bezszelestnie staje przede mną i patrzę w jej oczy, jasnoniebieskie jak ciepłe wody wokół wysp południowych. Maska, osobna i obca, skrywa moje oblicze i uczucia. Maska Heleny przylega do jej twarzy niczym druga skóra i widzę, jak dziewczyna lekko marszczy brew, gdy spogląda na mnie. Spokojnie, Eliasie, powtarzam sobie. Po prostu szukasz dezertera. – Tędy nie szedł – mówi Helena. Przeciąga dłonią po włosach, splecionych jak zawsze w ciasny, przypominający koronę blond kok. – Dex wziął kompanię posiłkową z północnej wieży i ruszyli tunelem Wschodniej Odnogi. Myślisz, że go znajdą? Posiłkowi, chociaż nie tak dobrze wyszkoleni jak legioniści i niemogący równać się z Maskami, to wciąż bezlitośni tropiciele. – Jasne, że tak. – Nie udaje mi się ukryć goryczy w głosie i Helena przygląda mi się uważnie. – Cholerny tchórz – dodaję. – A ty dlaczego nie śpisz? Nie miałaś służby dziś rano. – Dopilnowałem tego. – Te cholerne bębny. – Helena rozgląda się po tunelu. – Wszystkich obudziły. Bębny. Oczywiście. „Dezerter – zagrzmiały w trakcie psiej wachty. – Alarm dla wszystkich oddziałów”. Helena najwyraźniej postanowiła przyłączyć się do pościgu. Dex, mój dowódca, powiedział jej, w którą stronę poszedłem. Nie widział w tym nic podejrzanego. – Myślałem, że może dezerter skierował się tutaj. – Odwracam się

od ukrytego plecaka i spoglądam w głąb innego tunelu. – Najwyraźniej się myliłem. Powinienem dołączyć do Dexa i reszty. – Trudno mi to przyznać, ale zwykle się nie mylisz. – Helena patrzy na mnie z ukosa i uśmiecha się. Znowu ogarniają mnie wyrzuty sumienia, czuję nieprzyjemne ssanie w żołądku. Będzie wściekła, kiedy dowie się, co zrobiłem. Nigdy mi nie wybaczy. Nieważne. Stało się. Teraz nie ma już odwrotu. Helena wprawną ręką bada ślady na piasku. – Nigdy wcześniej nie byłam w tym tunelu. Kropla potu spływa mi po karku. Ignoruję ją. – Gorąco tu i śmierdzi – mówię. – Jak we wszystkich pozostałych. – „Chodźmy” – mam ochotę dodać, ale wiem, że zabrzmiałoby to jak przyznanie się do winy. Zakładam ręce na piersi i w milczeniu opieram się o ścianę katakumby. „Pole bitwy to moja świątynia” – powtarzam w myślach słowa, których nauczył mnie dziadek, gdy miałem sześć lat. Mówi, że działają na umysł tak jak osełka na klingę. „Czubek miecza jest moim kapłanem. Taniec śmierci moją modlitwą. Kończący cios wyzwoleniem”. Helena spogląda na ślady moich stóp na piasku, potem na kryptę, gdzie ukryłem plecak, na spiętrzone czaszki. Coś podejrzewa i atmosfera robi się nagle gęsta. Do diaska. Muszę odwrócić jej uwagę. Gdy ona spogląda to na kryptę, to na mnie, wiodę leniwym spojrzeniem po jej ciele. Paru cali brakuje jej do sześciu stóp wzrostu – jest o pół głowy niższa ode mnie. W akademii poza nią są sami faceci; szczupła, muskularna, w obcisłym czarnym stroju, który noszą wszyscy uczniowie, zawsze przyciągała spojrzenia. Ale nie moje. Zbyt długo się znamy. No już, zauważ moje spojrzenie. Zauważ, że obmacuję cię oczami, i zrób z tym coś. Gdy napotykam jej spojrzenie, bezczelny jak marynarz świeżo po powrocie do portu, ona otwiera usta, jakby chciała wpić się w moje.

Potem spogląda z powrotem na kryptę. Jeżeli widzi plecak i domyśla się, co zamierzam, to już po mnie. Może jej się to nie podobać, ale według prawa Imperium ma obowiązek na mnie donieść, a ona nigdy w życiu nie złamała prawa. – Eliasie… Przygotowuję w myślach kłamstwo. „Potrzebowałem paru dni dla siebie. Żeby przemyśleć pewne sprawy. Nie chciałem zawracać ci tym głowy”. BUM-BUM-bum-BUM. Bębny. Mimowolnie rozszyfrowuję wiadomość, jaką przekazują. „Dezerter schwytany. Zbiórka na głównym dziedzińcu”. Czuję żal. Miałem nikłą nadzieję, że dezerter zdoła przynajmniej wydostać się z miasta. – To nie trwało długo – mówię. – Chodźmy. Kieruję się do głównego tunelu. Helena idzie za mną, tak jak się spodziewałem. Prędzej wykłułaby sobie oko, niż nie wykonała bezpośredniego rozkazu. Helena to prawdziwa żołnierka, wierniejsza Imperium niż własnej matce. Jak każda przyszła Maska poważnie traktuje motto akademii: „Obowiązek aż po śmierć”. Ciekaw jestem, co powiedziałaby, gdyby zorientowała się, co robiłem w tunelach. Co pomyślałaby o mojej nienawiści do Imperium. Co zrobiłaby, gdyby dowiedziała się, że jej najbliższy kumpel zamierza zdezerterować.

III: Laia Maska niespiesznie przechodzi przez bramę, wielkie ręce zwisają mu po bokach. Dziwna metalowa maska, od której wzięło się przezwisko, przylega mu ściśle do twarzy niczym srebrna farba, ujawniając rysy, od cienkich brwi po wystające kości policzkowe. Powleczona miedzią zbroja układa się na mięśniach, podkreślając fizyczną siłę wojownika. Podmuch wiatru unosi czarny płaszcz i Maska rozgląda się po podwórzu, jakby zjawił się tu na przyjęcie w plenerze. Potem taksuje mnie wzrokiem i gadzio obojętne spojrzenie jego jasnych oczu nieruchomieje na mojej twarzy. – Ładna jesteś – stwierdza. Skubię wytarty rąbek nocnej sukienki, żałując, że nie mam na sobie długiej, bezkształtnej spódnicy, którą noszę za dnia. Maska nawet nie drgnie. Jego twarz jest nieprzenikniona. Ale i tak domyślam się, co mu chodzi po głowie. Darin staje przede mną i spogląda na ogrodzenie, jakby zastanawiał się, czy zdoła wystarczająco szybko do niego doskoczyć. – Jestem sam, chłopcze. – Maska przemawia do Darina z kompletną obojętnością. – Moi towarzysze są w twoim domu. Możesz uciekać, jeżeli chcesz. – Odsuwa się od bramy. – Ale nalegam, żebyś zostawił dziewczynę. Darin podnosi nóż. – Bardzo rycersko – mówi Maska. Potem uderza, srebrno-miedziany grom bijący z jasnego nieba. Zanim zdążę wypuścić powietrze z płuc, mój brat leży na ziemi,

przygwożdżony kolanem. Nóż upada na piasek. Wydaję okrzyk, samotny w nocnej ciszy. Sekundę później czubek klingi dotyka mojego gardła. Nawet nie zauważyłam, jak dobył szabli. – Cisza – mówi. – Ręce do góry. I do środka. Jedną ręką trzyma Darina za kark, drugą, w której dzierży szablę, popycha mnie naprzód. Mój brat utyka, ma krew na twarzy i oszołomiony wzrok. Kiedy wyrywa się niczym ryba na haczyku, Maska ściska go mocniej. Tylne drzwi otwierają się i staje w nich legionista w czerwonym płaszczu. – Dom zabezpieczony, dowódco. Maska popycha ku niemu Darina. – Zwiąż go. Jest silny. Potem chwyta mnie za włosy i wykręca, aż krzyczę z bólu. – Hmm. – Pochyla głowę ku mojemu uchu i przeszywa mnie dreszcz, a przerażenie ściska mi gardło. – Zawsze lubiłem brunetki. Zastanawiam się, czy ma siostrę, żonę, kobietę. Ale nawet jeśli, to nie ma to znaczenia. Dla niego nie jestem członkiem czyjejś rodziny, ale rzeczą, którą należy ujarzmić, wykorzystać i porzucić. Ciągnie mnie korytarzem do pokoju od frontu, tak jak myśliwy wlecze zdobycz. Walcz, mówię sobie. Walcz. Moje żałosne próby stawienia oporu powodują jednak tylko, że on zaciska uchwyt i ból przeszywa mi czaszkę. Wiotczeję i pozwalam się prowadzić. We frontowym pokoju legioniści stoją ramię w ramię pośród poprzewracanych mebli i potłuczonych słoików dżemu. Nie będzie pieniędzy od handlarza. Tyle dni spędzonych nad parującymi garnkami, pośród klejącego się do skóry i włosów zapachu moreli i cynamonu. Tyle słoików, sparzonych wrzątkiem, wysuszonych, napełnionych i zamkniętych. Bezużyteczne. Wszystkie bezużyteczne. Światło jest zapalone, babcia i dziadek klęczą na podłodze z rękami związanymi na plecach. Żołnierz trzymający Darina popycha go na podłogę koło nich.

– Czy mam związać dziewczynę? – pyta inny, dotykając sznura przytroczonego do pasa, ale Maska zostawia mnie między dwoma zwalistymi legionistami. – Ona nie będzie sprawiać kłopotów – mówi, świdrując mnie wzrokiem. – Prawda? – Potrząsam głową i zapadam się w sobie, nienawidząc własnego tchórzostwa. Dotykam maminej bransoletki, którą noszę na bicepsie, przesuwając palcami po znajomym wzorze, by znaleźć w sobie siłę. Nic z tego. Mama by walczyła. Prędzej zginęłaby, niż zgodziła się na to upokorzenie. Ale nie mogę zmusić się do działania. Paraliżuje mnie strach. Do pokoju wchodzi legionista, wygląda na zdenerwowanego. – Nie ma go, dowódco. Maska spogląda na mojego brata. – Gdzie szkicownik? – pyta. Darin patrzy prosto przed siebie, milczy. Oddycha cicho i miarowo i nie wygląda już na oszołomionego. Sprawia wrażenie niemal spokojnego. Maska wykonuje drobny gest. Jeden z legionistów chwyta babcię za kark i przyciska do ściany. Babcia przygryza wargę, jej oczy lśnią błękitem. Darin chce wstać, ale inny z żołnierzy go przytrzymuje. Maska podnosi z podłogi odłamek szkła z jednego z roztrzaskanych słoików. Próbuje dżemu, wysuwając język niczym wąż. – Szkoda, że to wszystko się zmarnuje. – Przeciąga krawędzią odłamka po twarzy babci. – Musiałaś być kiedyś piękna. Takie oczy. – Odwraca się do Darina. – Mam jedno z nich wykłuć? – Jest pod oknem sypialni. W żywopłocie – mówię szeptem, ale żołnierze słyszą. Maska kiwa głową i jeden z legionistów znika w korytarzu. Darin nie patrzy na mnie, ale wyczuwam jego trwogę. Dlaczego kazałeś mi go ukryć? – chcę krzyczeć. – Dlaczego przyniosłeś to cholerstwo do domu? Legionista wraca ze szkicownikiem. Sekundy zdają się wlec w nieskończoność, a jedynym odgłosem w pomieszczeniu jest szelest kartek przewracanych przez Maskę. Jeżeli ta, którą ja znalazłam, była

reprezentatywna, to wiem, co zobaczy: noże, szable, pochwy, kuźnie, formuły, instrukcje – rzeczy, których żaden Scholar nie powinien wiedzieć, a tym bardziej uwieczniać na papierze. – Jak dostałeś się do dzielnicy zbrojeniowej, chłopcze? – Maska podnosi wzrok znad szkicownika. – Ruch oporu przekupił jakiegoś robotnika, żeby cię wpuścił? Tłumię chlipnięcie. Z jednej strony odczuwam ulgę, że Darin nie jest zdrajcą. Z drugiej mam ochotę skrzyczeć go za lekkomyślność. Karą za współpracę z ruchem oporu jest śmierć. – Sam się tam dostałem – odpowiada mój brat. – Ruch oporu nie miał z tym nic wspólnego. – Wczoraj po godzinie policyjnej widziano cię wchodzącego do katakumb – Maska mówi niemal znudzonym głosem – w towarzystwie znanych scholarskich buntowników. – Wczoraj on był w domu przed zgaszeniem latarni – odzywa się dziadek i dziwnie jest słyszeć kłamstwo z jego ust. Ale nie ma to znaczenia. Maska nie spuszcza wzroku z Darina. Bez mrugnięcia okiem czyta z jego twarzy jak z książki. – Tych buntowników aresztowano dzisiaj rano – ciągnie Maska. – Jeden z nich przed śmiercią podał twoje nazwisko. Co robiłeś w ich towarzystwie? – Śledzili mnie. – Darin mówi tak spokojnie. Jakby miał to przećwiczone. Jakby w ogóle się nie bał. – Nie znałem ich. – A jednak wiedzieli o twoim szkicowniku. Powiedzieli mi o nim. Skąd wiedzieli? Czego od ciebie chcieli? – Nie mam pojęcia. Maska wbija odłamek w miękką skórę pod okiem babci i jej nozdrza się rozszerzają. Strużka krwi spływa po policzku. Darin gwałtownie nabiera powietrza, to jedyna oznaka napięcia. – Chcieli szkicownik. Odmówiłem. Przysięgam. – A ich kryjówka? – Nie widziałem. Zawiązali mi oczy. Byliśmy w katakumbach.

– Gdzie w katakumbach? – Nie widziałem. Zawiązali mi oczy. Maska przygląda mu się przez długą chwilę. Nie wiem, jak Darin potrafi zachować spokój pod ciężarem tego spojrzenia. – Jesteś przygotowany. – W jego głosie pojawia się cień zaskoczenia. – Proste plecy. Głęboki oddech. Te same odpowiedzi na różne pytania. Kto cię szkolił, chłopcze? Kiedy Darin nie odpowiada, Maska wzrusza ramionami. – Parę tygodni w ciemnicy rozwiąże ci język. – Wymieniamy z babcią zaniepokojone spojrzenia. Jeżeli Darina zamkną w więzieniu, nigdy więcej go nie zobaczymy. Tygodniami będą go przesłuchiwać, a potem sprzedadzą w niewolę albo zabiją. – To jeszcze dziecko – cedzi powoli dziadek, jakby przemawiał do zdenerwowanego pacjenta. – Proszę… Błyska stal i dziadek pada jak rażony gromem. Maska porusza się tak szybko, że nie rozumiem, co się stało. Pojmuję dopiero wtedy, kiedy babcia rzuca się naprzód. Z jej ust wydobywa się przenikliwy, wyrażający czysty ból okrzyk, który sprawia, że osuwam się na kolana. Dziadek. O bogowie, tylko nie dziadek. W myślach składam serię przyrzeczeń. Nigdy więcej nie będę nieposłuszna, nie zrobię nic złego, nie będę narzekać na swoją pracę, jeżeli tylko dziadek przeżyje. Lecz babcia rwie włosy z głowy i zawodzi, a gdyby dziadek żył, nie pozwoliłby jej tego ciągnąć. Nie zniósłby tego. Spokój Darina pryska, na jego twarzy pojawia się przerażenie, które przenika mnie do szpiku kości. Babcia wstaje i robi chwiejny krok ku Masce. Ten wyciąga rękę, jakby chciał położyć jej dłoń na ramieniu. Ostatnią rzeczą, jaką widzę w oczach babci, jest lęk. Potem Maska wykonuje pojedynczy ruch nadgarstkiem i na jej szyi pojawia się cienka czerwona linia, grubiejącą i czerwieniejąca, gdy babcia upada. Jej ciało uderza głucho o podłogę, oczy są wciąż otwarte i lśnią od

łez, a krew cieknie po szyi na dywanik, który utkałyśmy razem w zimie. – Dowódco – mówi jeden z legionistów. – Godzina do świtu. – Zabierzcie chłopaka. – Maska nie spogląda drugi raz na babcię. – Dom spalić. Na te słowa zwraca się ku mnie, a ja mam ochotę zniknąć jak cień blaknący na ścianie. Życzę sobie tego mocniej niż czegokolwiek w życiu, choć wiem, jakie to głupie. Żołnierze uśmiechają się porozumiewawczo, gdy Maska robi krok w moją stronę. Patrzy mi prosto w oczy, wyczuwając mój strach niczym kobra paraliżująca wzrokiem ofiarę. Nie, proszę, nie. Chcę zniknąć. Maska mruga oczami, cień uczucia przemyka przez jego oblicze, nie wiem, czy to zaskoczenie, czy wstrząs. Nieważne. Bo w tym samym momencie Darin podrywa się z podłogi. Gdy ja tchórzyłam, on zdążył poluzować sobie więzy. Wyciągając przed siebie ręce niczym szpony, naciera na Maskę. Gniew dodaje mu sił i przez sekundę jest uderzająco podobny do naszej matki, z rozwianymi włosami barwy miodu, blaskiem w oczach i ustami wygiętymi w dzikim grymasie. Maska cofa się w kałużę krwi, jaka zebrała się koło głowy babci, a Darin dopada go, przewraca i zaczyna okładać pięściami. Legioniści najpierw tylko patrzą z niedowierzaniem, potem otrząsają się i postępują naprzód, krzycząc i klnąc. Lecz zanim zdążą go obezwładnić, Darin wyciąga sztylet zza pasa Maski. – Laio! – woła mój brat. – Uciekaj… Nie uciekaj, Laio, Pomóż mu. Walcz. Myślę jednak o zimnym, okrutnym wzroku Maski. „Zawsze lubiłem brunetki”. Zgwałci mnie. A potem zabije. Wzdrygam się i wycofuję do przedpokoju. Nikt mnie nie zatrzymuje. Nikt nie zauważa. – Laio! – Pełen pasji krzyk człowieka w potrzasku. Kazał mi uciekać, ale gdybym ja tak krzyknęła, wróciłby po mnie. Nigdy nie

zostawiłby mnie samej. Zatrzymuję się. Pomóż mu, Laio, nakazuje mi głos w głowie. No już. I drugi głos, bardziej natarczywy, mocniejszy. Nie zdołasz go ocalić. Rób, co mówi. Uciekaj. Kątem oka zauważam płomień i czuję zapach dymu. Jeden z legionistów podpalił dom. Ogień pochłonie go w ciągu kilku minut. – Zwiążcie go porządnie tym razem i do celi z nim. – Maska podnosi się, masując sobie szczękę. Widząc mnie wycofującą się korytarzem, robi się dziwnie spokojny. Z wahaniem patrzę mu w oczy, a on przekrzywia głowę. – Uciekaj, mała – mówi. Mój brat wciąż się opiera, a jego krzyki palą mnie do żywego. Wiem, że będę je słyszała o każdej godzinie każdego dnia, dopóki nie umrę albo nie naprawię tego, co się stało. Wiem to. A jednak uciekam. *** Ciasne uliczki i piaszczyste placyki dzielnicy scholarskiej nikną, gdy je mijam, niczym sceneria sennego koszmaru. Z każdym krokiem głos w głowie nakazuje mi zawrócić i pomóc Darinowi. Ale z każdym krokiem staje się to mniej prawdopodobne, aż w końcu w ogóle przestaje być możliwe, i jedynym słowem, jakie kołacze mi się po głowie, jest „uciekać”. Żołnierze ścigają mnie, ale ja wychowałam się pośród tych niskich glinianych budynków i szybko gubię moich prześladowców. Wstaje świt, zwalniam kroku i już nie biegnę, tylko błąkam się po ulicach. Dokąd iść? Co robić? Potrzebuję planu, ale nie wiem, od czego zacząć. Kto może mi pomóc, pocieszyć mnie? Sąsiedzi, bojąc się o własne życie, odprawią mnie z kwitkiem. Moi bliscy nie żyją albo siedzą w więzieniu. Moja najlepsza przyjaciółka, Zara, zniknęła po nalocie na jej dom w zeszłym roku, a inni moi przyjaciele mają własne problemy.

Jestem sama. Gdy wstaje słońce, znajduję się w pustym budynku w najstarszej części dzielnicy, wypatroszonej konstrukcji, która przycupnęła niczym ranne zwierzę pośród labiryntu popadających w ruinę domostw. Smród gnijących śmieci unosi się w powietrzu. Kulę się w rogu pomieszczenia. Warkocz mi się rozplątał i włosy mam w nieładzie. Czerwone ściegi na rąbku sukienki, które babcia naszyła mi na siedemnaste urodziny, są podarte. Chciała wprowadzić trochę koloru do mojej bezbarwnej garderoby. Był to jeden z niewielu prezentów, na jakich ofiarowanie mogła sobie pozwolić. A teraz nie żyje. Tak jak dziadek. Jak moi rodzice i siostra. I Darin. Pojmany. Zabrany do więzienia, gdzie kto wie, co mu zrobią. Życie składa się z wielu momentów, które nic nie znaczą. A potem jednego dnia nadchodzi chwila, która wpływa na wszystkie dalsze wydarzenia. Gdy Darin zawołał – to była taka chwila. Był to sprawdzian odwagi i mocy. A ja go oblałam. „Laio! Uciekaj!”. Dlaczego go posłuchałam? Powinnam zostać. Powinnam coś zrobić. Jęczę i łapię się za głowę. Wciąż słyszę jego krzyk. Gdzie on teraz jest? Czy zaczęli go już przesłuchiwać? Będzie się zastanawiał, co się ze mną stało. Będzie się zastanawiał, jak jego siostra mogła go zostawić. Jakieś poruszenie w półmroku zwraca moją uwagę i włosy na karku stają mi dęba. Szczur? Wrona? Cienie przemieszczają się, a pośrodku dostrzegam parę złowrogich oczu. Wkrótce dołączają do nich kolejne, nienawistne, zwężone w szparki. „Halucynacje – słyszę w głowie głos dziadka stawiającego diagnozę. – Efekt szoku”. Czy są to halucynacje, czy nie, cienie wydają się realne. Ich oczy lśnią blaskiem miniaturowych słońc, a one krążą wokół mnie jak hieny, coraz bardziej ośmielone. „Widziałyśmy – syczą. – Znamy twoją słabość. On umrze przez

ciebie”. – Nie – odpowiadam szeptem. Ale mają rację. Zostawiłam Darina. Porzuciłam go. Nie ma znaczenia, że kazał mi uciekać. Jak mogłam zachować się tak tchórzliwie? Dotykam bransoletki na ramieniu, ale to tylko pogarsza sprawę. Mama przechytrzyłaby Maskę. Uratowałaby Darina, babcię i dziadka. Nawet babcia była odważniejsza ode mnie. Babcia, z jej kruchym ciałem i ognistym wzrokiem. Z kręgosłupem ze stali. Po niej ten ogień odziedziczyła mama, a po mamie Darin. Ale nie ja. „Uciekaj, mała”. Cienie są coraz bliżej, więc zaciskam powieki w nadziei, że znikną. Skupiam się na myślach tłukących mi się po głowie, próbując je okiełznać. W oddali słychać krzyki i tupot butów. Jeżeli żołnierze wciąż mnie szukają, to nie jestem tu bezpieczna. Może niech mnie znajdą i zrobią, co mają zrobić. Porzuciłam bliskiego członka rodziny. Zasługuję na karę. Lecz ten sam instynkt, który kazał mi uciekać przed Maską, teraz sprawia, że zrywam się na równe nogi. Wychodzę na ulicę i gubię się w gęstniejącym tłumie. Niektórzy przechodnie przyglądają mi się, jedni nieufnie, inni z sympatią. Większość jednak nie patrzy w ogóle. Zaczynam się zastanawiać, ile razy ja mijałam na ulicy kogoś, kto uciekał, czyj cały świat właśnie się rozpadł. Zatrzymuję się, by odsapnąć w wąskiej uliczce śliskiej od nieczystości. Na drugim końcu dzielnicy w niebo bije słup czarnego dymu. To płonie mój dom. Dżemy babci, lekarstwa dziadka, rysunki Darina, moje książki. Wszystko, czym jestem. Nie wszystko, Laio. Jest jeszcze Darin. Pośrodku uliczki w odległości kilku kroków dostrzegam kratkę ściekową. Jak wszystkie do niej podobne w dzielnicy prowadzi do katakumb Serry: siedziby szkieletów, duchów, szczurów, złodziei… i zapewne scholarskiego ruchu oporu.

Czy Darin dla nich szpiegował? Czy to ruch oporu wysłał go do dzielnicy zbrojeniowej? To jedyne logiczne wytłumaczenie bez względu na to, co Darin powiedział Masce. Chodzą pogłoski, że konspiratorzy działają coraz śmielej, rekrutując nie tylko Scholarów, lecz także mieszkańców leżącego na północy wolnego państwa zwanego Morzą oraz Plemieńców, których pustynne terytorium jest protektoratem Imperium. Dziadek i babcia nigdy otwarcie nie rozmawiali przy mnie o ruchu oporu. Ale późno w nocy słyszałam, jak szepczą o tym, że rebelianci zaatakowali siły Imperium i uwolnili scholarskich więźniów. O bojownikach atakujących karawany prowadzone przez merkatorów, członków kupieckiej kasty Imperium, albo organizujących zamachy na ilustrian, przedstawicieli imperialnej klasy wyższej. Tylko rebelianci opierają się najeźdźcom. Chociaż trudno uchwytni, są jedyną bronią, jaką ma-my. Jeżeli ktoś jest w stanie przeniknąć do zbrojowni, to oni. Uświadamiam sobie, że ruch oporu może mi pomóc. Mój dom został spalony, a dziadek i babcia zabici dlatego, że dwaj członkowie podziemia podali nazwisko Darina władzom. Jeżeli trafię do właściwych ludzi i wyjaśnię im, co się stało, mogą pomóc mi uwolnić Darina – nie tylko dlatego, że są mi to winni, lecz także dlatego, że obowiązuje ich izzat, pradawny scholarski kodeks honorowy. Przywódcy ruchu oporu to najlepsi ze Scholarów, najodważniejsi. Rodzice wpoili mi to, kiedy jeszcze żyli. Jeżeli poproszę o pomoc, podziemie nie odmówi. Podchodzę do kratki. Nigdy nie byłam w katakumbach Serry. Wiją się pod całym miastem, setki mil tuneli i pieczar, niektóre pełne kości nagromadzonych przez stulecia. Dzisiaj nie grzebie się już tam ludzi, a nawet władze nie znają wszystkich odnóg i rozgałęzień. Jeżeli potężne Imperium nie jest w stanie wytropić rebeliantów, to jak ja ich znajdę? Będę szukać do skutku. Podnoszę kratkę i wpatruję się w czeluść. Muszę tam zejść. Muszę dotrzeć do członków ruchu oporu. W przeciwnym razie mój brat nie ma szans. Jeżeli ich nie znajdę i nie

nakłonię, żeby mi pomogli, nigdy więcej go nie zobaczę.

IV: Elias Gdy docieramy z Heleną na dziedziniec szkoły, niemal wszyscy z trzech tysięcy uczniów stoją już w szeregu. Do świtu została godzina, ale nikt nie wygląda na zaspanego. Panuje raczej nastrój ożywienia. Ostatnim razem, gdy ktoś zdezerterował, na dziedzińcu leżał śnieg. Wszyscy wiedzą, co się wydarzy. Mimowolnie zaciskam pięści. Nie chcę tego oglądać. Jak każdy znalazłem się tutaj w wieku sześciu lat i w ciągu czternastu, jakie upłynęły od tego czasu, widziałem niezliczone przykłady wymierzania kary. Moje własne plecy są świadectwem brutalności panujących tu zwyczajów. Ale dezerterzy są zawsze najgorsi. Jestem cały spięty, ale spuszczam wzrok i przybieram obojętną minę. Nauczyciele, zwani tu centurionami, będą nas obserwować. Zwrócić na siebie ich uwagę, gdy tak niewiele brakuje mi do ucieczki, byłoby niewybaczalnym błędem. Helena i ja mijamy najmłodszych uczniów, cztery klasy bezmaskich juniorów, którzy będą widzieć wszystko najwyraźniej. Najmłodsi mają zaledwie siedem lat. Najstarsi blisko jedenaście. Juniorzy spuszczają wzrok, gdy ich mijamy; nie wolno im się nawet odzywać do uczniów wyższych klas. Stoją wyprężeni jak struna, z szablami na plecach pod przepisowym kątem czterdziestu pięciu stopni, w wyglansowanych butach, z kamiennymi twarzami. Nawet najmłodsi z nich zdążyli już zapamiętać najważniejsze przykazanie Czarnego Klifu: słuchaj, podporządkowuj się i trzymaj gębę na kłódkę. Za juniorami jest wolna przestrzeń na cześć piątaków, którzy nie

wrócili. W wieku jedenastu lat piątoklasiści wyrzucani są – bez odzieży, prowiantu czy broni – poza mury szkoły, w dzikie ostępy Imperium, gdzie muszą przeżyć na własną rękę cztery kolejne lata. Ci, którym to się uda, wracają do Czarnego Klifu, otrzymują maski i spędzają kolejne cztery lata jako kadeci, a potem jeszcze dwa jako Czaszki. Helena i ja należymy do starszych Czaszek – kończymy ostatni rok szkolenia. Centurioni, z biczami w dłoniach, przyglądają się nam spod okalających dziedziniec arkad, oczekując na przybycie komendantki szkoły. Stoją nieruchomo jak posągi, maski już dawno zrosły się z ich twarzami, na których nie widnieją żadne emocje. Dotykam własnej maski, żałując, że nie mogę ściągnąć jej choćby na minutę. Tak jak koledzy i koleżanki z klasy, dostałem ją w dniu pasowania na kadeta, w wieku czternastu lat. Jednak – ku zdziwieniu Heleny – gładkie płynne srebro nie przyrosło mi do twarzy tak jak pozostałym. Być może dlatego, że zdejmuję to cholerstwo, kiedy tylko nikt nie patrzy. Nienawidzę maski od dnia, kiedy augur – kapłan Imperium – podał mi ją w wyłożonym aksamitem pudełku. Nienawidzę tego, jak lgnie do mnie niczym jakiś pasożyt. Tego, jak wciska mi się w twarz i klei do skóry. Jestem jedynym uczniem w szkole, któremu maska jeszcze nie przyrosła – co moi wrogowie lubią podkreślać. Ostatnio jednak przeszła do kontrataku, mikroskopijnymi wypustkami wgryzając mi się w skórę na karku. Dostaję od tego ciarek, czuję, jakbym nie był już sobą. Jakbym nigdy już nie miał być sobą. – Weturiusie! – woła do mnie Demetrius, chudy, jasnowłosy szef plutonu Heleny, gdy dołączamy do pozostałych starszych Czaszek. – Kto to jest? Kim jest dezerter? – Nie mam pojęcia. Dex i posiłkowi go schwytali. – Rozglądam się za swoim porucznikiem, ale jeszcze go nie ma. – Podobno to jeden z juniorów. – Demetrius spogląda na poplamiony krwią pręgierz stojący u podnóża wieży dzwonniczej. – Czwartoklasista.

Wymieniamy z Heleną spojrzenia. Młodszy brat Demetriusa również próbował zdezerterować w czwartej klasie, mając zaledwie dziesięć lat. Zanim legioniści sprowadzili go przed oblicze komendantki, wytrzymał za bramą trzy godziny – nieprzeciętne osiągnięcie. – Może to był ktoś z Czaszek? – Helena rozgląda się po rzędach starszych uczniów, próbując dostrzec, czy któregoś brakuje. – Może Markus – mówi ze śmiechem Faris, jasnowłosy dryblas z mojego plutonu. – Albo Zak. Niestety. Markus, o ciemnej karnacji i żółtych oczach, stoi w pierwszym rzędzie ze swoim bratem bliźniakiem Zakiem; ten ostatni, urodzony jako drugi, jest niższy i szczuplejszy, ale równie złośliwy. „Wąż i Ropucha” – nazywa ich Helena. Maska Zaka musi jeszcze przyrosnąć wokół oczu, ale Markusowa przylega tak ściśle, że wszystkie rysy jego twarzy – nawet mocno skośne brwi – są pod nią widoczne. Gdyby Markus próbował ją teraz zdjąć, ściągnąłby sobie połowę twarzy. Co wyszłoby mu właściwie na dobre. Jakby wyczuwając jej wzrok, Markus odwraca się i posyła jej obleśne spojrzenie, które sprawia, że świerzbi mnie, żeby go udusić. Żadnych gwałtownych ruchów, upominam sam siebie. Nic, co zostałoby zauważone. Zmuszam się, by patrzeć w inną stronę. Niewątpliwie zwróciłbym na siebie uwagę, gdybym rzucił się na Markusa na oczach całej szkoły. Helena zauważa spojrzenie Markusa. Jej dłonie zaciskają się w pięści, ale zanim zdąży nauczyć „Węża” moresu, na plac wkracza dyżurny. – Baczność! Trzy tysiące ciał wypręża się, trzy tysiące par butów stuka obcasami, trzy tysiące karków prostuje się jakby pociągniętych sznurkiem lalkarza. Panuje taka cisza, że słychać byłoby ziewnięcie muchy.

Nie słyszymy jednak nadejścia komendantki Akademii Wojskowej Czarnego Klifu; wyczuwamy jej kroki, tak jak wyczuwa się nadciągającą burzę. Komendantka stąpa bezszelestnie, wyłaniając się spod arkad niczym ryś z drągowiny. Ubrana jest cała na czarno, od obcisłej kurtki mundurowej po buty ze stalowymi czubkami. Blond włosy związane ma jak zawsze w sztywny węzeł na karku. Jest jedną żyjącą Maską-kobietą – przynajmniej do jutra, kiedy Helena do niej dołączy. W odróżnieniu jednak od Heleny od komendantki bije śmiertelny chłód, jakby jej szare oczy i szklana twarz zostały wycięte z lodu. – Wprowadzić oskarżonego – mówi. Dwóch legionistów wyłania się zza wieży, prowadząc drobną, wiotką postać. Demetrius tężeje. Plotki były prawdziwe – to czwartoklasista, ma nie więcej niż dziesięć lat. Krew spływa mu po twarzy, wsiąkając w czarny kołnierzyk munduru. Gdy żołnierze rzucają go u stóp komendantki, chłopiec się nie porusza. Komendantka spogląda na dezertera, ale jej srebrna twarz niczego nie zdradza. Zaciska dłoń na wykonanej z twardego drewna sinoczarnej szpicrucie z ćwiekami. Nie wyjmuje jej zza pasa. Jeszcze nie. – Czwartoklasista Falkonius Barrius. – Jej głos jest miękki, niemal łagodny. – Porzuciłeś przydzielone ci stanowisko bez zamiaru powrotu. Wytłumacz się. – Nie mam wytłumaczenia, pani komendantko. – Wypowiada słowa, które wszyscy znamy na pamięć, jedyne dopuszczalne w Czarnym Klifie, kiedy spieprzyło się sprawę na amen. Nie jest mi łatwo zachować kamienną twarz i obojętny wzrok. Barrius ma ponieść karę za przestępstwo, które popełnię w ciągu najbliższych trzydziestu sześciu godzin. Za dwa dni mogę stać na jego miejscu. Zakrwawiony. Złamany. – Zapytajmy o zdanie twoich kolegów. – Komendantka zwraca spojrzenie na nas i jest to jak podmuch zimnego górskiego wiatru. – Czy uczeń Barrius winien jest zdrady? – Tak jest! – Wściekle entuzjastyczny okrzyk sprawia, że drżą

mury. – Legioniści – mówi komendantka. – Pod pręgierz z nim. Ryk tłumu otrzeźwia Barriusa i kiedy legioniści przywiązują go do pręgierza, zaczyna wić się i wyrywać. Czwartoklasiści, z którymi razem pocił się i cierpiał, tupią obcasami o bruk i wyrzucają pięści w powietrze. W rzędzie przede mną Markus krzyczy, ogarnięty uniesieniem. Wpatruje się w komendantkę jak w boską istotę. Czuję na sobie czyjś wzrok. Centurion po lewej przygląda mi się. „Nic, co zostałoby zauważone”. Podnoszę lewą dłoń zaciśniętą w pięść i krzyczę razem z pozostałymi, nienawidząc samego siebie. Komendantka wyciąga szpicrutę zza pasa, głaszcząc ją niczym kochanka. Potem spuszcza ją z impetem na plecy Barriusa. Jego sapnięcie odbija się echem po dziedzińcu i wszyscy uczniowie nagle milkną, zjednoczeni w krótkiej chwili współczucia. Życie w Czarnym Klifie reguluje tyle przepisów, że nie da się ich nie złamać przynajmniej kilka razy. Każdy z nas stał pod tym pręgierzem. Wszyscy znamy ból, jaki zadaje szpicruta komendantki. Cisza nie trwa długo. Barrius wrzeszczy, a uczniowie wyją, szydząc z niego. Markus jest najgłośniejszy, praktycznie się opluwa. Faris pomrukuje z aprobatą. Nawet Demetrius wydusza z siebie okrzyk czy dwa, chociaż spogląda nieobecnym wzrokiem. Obok mnie Helena skanduje wraz z innymi, ale w jej głosie nie ma radości, jedynie smutek. Reguły Czarnego Klifu wymagają, by potępiła zdradę dezertera. Więc to robi. Komendantka zdaje się nieświadoma wrzawy, skupiona na tym, co robi. Podnosi i opuszcza rękę z gracją tancerki. Obchodzi Barriusa dookoła, robiąc przerwę po każdym uderzeniu, niewątpliwie zastanawiając się, jak sprawić, żeby następne było jeszcze boleśniejsze. Po dwudziestu pięciu chlaśnięciach szpicrutą chwyta Barriusa za zwiotczały kark i obraca twarzą do obecnych. – Spójrz na nich – mówi. – Spójrz na towarzyszy, których zdradziłeś.

Barrius rozgląda się, szukając wzrokiem kogoś, kto choć trochę ulituje się nad nim. Naiwny. Wpatruję się w ziemię. Tłum wrzeszczy i szpicruta znowu idzie w ruch. I jeszcze raz. Barrius pada na jasne kamienne płyty, wokół niego poszerza się kałuża krwi. Powieki mu drgają. Mam nadzieję, że stracił przytomność. Że już nic nie czuje. Zmuszam się, by patrzeć. Dlatego właśnie się stąd zabierasz, Eliasie, myślę. Żeby już nigdy więcej nie musieć w tym uczestniczyć. Z ust Barriusa wydobywa się chrapliwe jęknięcie. Komendantka opuszcza ramię i na dziedzińcu zapada cisza. Widzę, jak niedoszły dezerter oddycha. Wdech. Wydech. A potem nic. Nikt się nie odzywa. Wstaje dzień, promienie słońca rysują niebo nad czarną wieżą niczym zakrwawione palce, nadając wszystkiemu czerwonawy odcień. Komendantka wyciera szpicrutę o mundur Barriusa i zatyka ją z powrotem za pas. – Zabierzcie go na wydmy – nakazuje legionistom. – Niech sępy się nim zajmą. – Potem przygląda się nam. – Obowiązek aż po śmierć. Kto zdradzi Imperium, będzie schwytany i ukarany. Rozejść się. Dziedziniec stopniowo pustoszeje. Dex, który schwytał dezertera, wychodzi bez słowa, ze zbolałą twarzą. Faris spieszy za nim, bez wątpienia po to, by poklepać go po plecach i zaproponować, żeby zapomnieli o smutkach w burdelu. Demetrius jest pogrążony w myślach, wiem, że rozpamiętuje, jak dwa lata temu musiał oglądać egzekucję własnego brata. Przez wiele godzin nie będzie chciał z nikim rozmawiać. Pozostali uczniowie szybko opuszczają dziedziniec, komentując to, co zaszło. – …tylko trzydzieści uderzeń, co za mięczak… – …jęczał jak baba… – Eliasie. – Głos Heleny jest delikatny, podobnie jak dotyk jej dłoni na moim ramieniu. – Chodź. Komendantka cię zobaczy. Ma rację. Wszyscy wychodzą. Ja też powinienem. Ale nie mogę.

Nikt nie patrzy na zakrwawione ciało Barriusa. To zdrajca. Jest niczym. Ale ktoś powinien zostać. Ktoś powinien go opłakać, choćby przez chwilę. – Eliasie – powtarza Helena, tym razem natarczywiej. – Ruszaj się. Zaraz ktoś zauważy. – To zajmie mi chwilę – odpowiadam. – Idź. Chce mnie przekonywać, ale jesteśmy na widoku, a ja nie zamierzam ustąpić. Odchodzi, rzucając mi ostatnie spojrzenie. Gdy znika, podnoszę wzrok na obserwującą mnie komendantkę. Krzyżujemy spojrzenia i po raz setny uderza mnie, jak bardzo się od siebie różnimy. Ja mam czarne włosy, ona blond. Moja skóra jest jasnobrązowa, jej kredowobiała. Jej usta zawsze wygięte są w grymasie dezaprobaty, podczas gdy ja wyglądam na rozbawionego nawet wówczas, gdy wcale mi nie do śmiechu. Ja mam szerokie bary i dobrze ponad sześć stóp wzrostu, podczas gdy ona jest zwodniczo szczupła, drobniejsza od przeciętnej Scholarki. A jednak każdy, kto na nas spojrzy, pozna, kim dla siebie jesteśmy. Mam po niej wystające kości policzkowe i jasnoszare oczy. Po niej, mojej matce, odziedziczyłem też instynkt i szybkość, które sprawiają, że w ciągu ostatnich dwudziestu lat nikt w Czarnym Klifie nie miał lepszych wyników ode mnie. „Matka”. To niefortunne określenie. Słowo „matka” sugeruje troskliwość, opiekę, miłość. A nie porzucenie dziecka na pustyni kilka godzin po porodzie. Nie lata milczenia i zawziętej nienawiści. Moja rodzicielka nauczyła mnie wielu rzeczy. Między innymi samokontroli. Opanowuję wzbierającą we mnie furię i obrzydzenie, wyzbywając się wszelkich emocji. Ona marszczy brwi, wykrzywia wargi w lekkim grymasie i palcami muska dziwny błękitnawy tatuaż, który ma na szyi. Spodziewam się, że podejdzie i zażąda wyjaśnień, dlaczego wciąż tu jestem i mierzę ją wzrokiem. Ale nie robi tego. Przygląda mi się jeszcze przez chwilę, a potem odwraca się i znika pomiędzy arkadami. Dzwon na wieży wybija szóstą i huczą werble. „Zbiórka

w stołówce”. Legioniści zabierają zwłoki Barriusa. Dziedziniec jest cichy i pusty, jeżeli nie liczyć mnie wpatrującego się w kałużę czerwieni znaczącą miejsce, gdzie jeszcze niedawno leżał Barrius. Krew w żyłach mrozi mi świadomość, że jeżeli będę nieostrożny, skończę jak on.

V: Laia Cisza katakumb jest rozległa jak bezksiężycowa noc i równie niesamowita. Co nie oznacza, że tunele są puste; gdy tylko schodzę na dół, szczur ociera się o moje bose stopy, a przezroczysty pająk wielkości pięści opuszcza się na nici cal od mojej twarzy. Gryzę się w dłoń, żeby nie krzyknąć. Ocal Darina. Znajdź ruch oporu. Ocal Darina. Znajdź ruch oporu. Czasami szepczę te słowa, częściej jednak powtarzam je w myślach. To one pchają mnie naprzód i chronią przed szarpiącym umysł lękiem. Nie jestem pewna, czego właściwie szukam. Obozu? Kryjówki? Ludzkich śladów? Ponieważ większość garnizonów Imperium usytuowana jest na wschód od dzielnicy, kieruję się na zachód. Nawet w tej ciemnicy jestem w stanie nieomylnie wskazać, gdzie słońce wschodzi i gdzie zachodzi, gdzie leży stolica Imperium na północy, Antium, i jego główny port na południu, Navium. Tę umiejętność mam, od kiedy sięgam pamięcią. W dziecięcych latach, gdy Serra powinna była wydawać mi się bezkresna, zawsze potrafiłam znaleźć właściwą drogę. To dodaje mi otuchy – przynajmniej nie będę kręcić się w kółko. Przez jakiś czas światło sączy się do tuneli przez kratki nad moją głową, rozjaśniając podłogę wątłym blaskiem. Przyciskam się do ścian usianych kryptami, tłumiąc obrzydzenie wywołane odorem próchniejących kości. Krypta to dobra kryjówka, jeżeli napatoczy się

patrol. Kości to tylko kości, powtarzam sobie, a z ręki patrolu zginiesz. Za dnia łatwiej mi odpychać od siebie wątpliwości i wierzyć, że w końcu trafię na ruch oporu. Błąkam się jednak godzinami, światło w końcu gaśnie i mrok zapada niczym kurtyna. Wraz z nim pojawia się lęk, jak rzeka, która wylała z koryta. Każdy głuchy odgłos wydaje się zwiastować obecność żołnierzy, każde skrobanie szczurzą hordę. Katakumby połknęły mnie tak, jak wąż połyka mysz. Drżę, wiedząc, że mam tu mniej więcej takie szanse przeżycia jak mysz. Ocal Darina. Znajdź ruch oporu. Żołądek mam ściśnięty z głodu, w gardle mi zaschło. Kiedy w oddali zauważam migotliwe światło pochodni, niczym ćma mam ochotę podążyć ku niemu. Pochodnie znaczą jednak terytorium Imperium, a strzegący tuneli żołnierze posiłkowi to najczęściej plebejusze, przedstawiciele najniższej kasty społecznej. Nie chcę myśleć o tym, co mi zrobią, jeżeli wpadnę w ich łapy. Czuję się jak wylęknione ścigane zwierzę i tak właśnie Imperium mnie postrzega – tak postrzega wszystkich Scholarów. Imperator mówi, że jesteśmy wolnym ludem żyjącym pod jego dobrotliwym panowaniem, ale to bzdura. Nie mamy prawa mieć żadnego majątku ani chodzić do szkoły, a za najmniejsze przewinienie grozi nam sprzedanie w niewolę. Żaden inny lud nie jest tak prześladowany. Plemieńcy cieszą się ochroną na mocy traktatu; po inwazji przyjęli zwierzchnictwo Imperium w zamian za swobodę poruszania się. Morzan chroni położenie geograficzne oraz fakt, że eksportują ogromne ilości przypraw, mięsa i żelaza. W Imperium tylko Scholarów traktuje się jak śmieci. A zatem przeciwstaw się Imperium, słyszę w myślach głos Darina. Ocal mnie. Znajdź ruch oporu. Mrok do tego stopnia spowalnia moje kroki, że wlokę się noga za nogą. Tunel zwęża się, ściany napierają coraz ciaśniej. Pot cieknie mi po karku i drżę na całym ciele – źle się czuję w ciasnych przestrzeniach. Moje głośne sapanie odbija się echem. Gdzieś

w oddali spada kropla wody. Ile duchów nawiedza to miejsce? Ile złośliwych dusz pałęta się po tych tunelach? Daj spokój, Laio. Duchy nie istnieją. Jako dziecko potrafiłam godzinami słuchać plemieńskich opowieści o mitycznych postaciach: o Panu Nocy i jego dżinnach, o ifrytach, ghulach i zjawach. Czasem motywy z tych opowieści przenikały do moich snów. To Darin uspokajał mnie wtedy. Scholarzy w odróżnieniu od Plemieńców nie są przesądni, a Darin zawsze cechował się zdrowym sceptycyzmem. „Nie ma żadnych duchów, Laio”. Słyszę jego głos w głowie i zamykam oczy, wyobrażając sobie, że mój brat stoi obok, pozwalając czerpać otuchę ze swojej stałej obecności. „Ani zjaw. Nic takiego nie istnieje”. Dotykam bransolety na ramieniu jak zawsze wtedy, kiedy muszę być silna. Ozdoba jest niemal czarna od patyny, ale to dobrze; nie rzuca się w oczy. Palcem przeciągam po linearnym wzorze wyrytym w srebrze, znanym mi tak dobrze, że widzę go w snach. Mama dała mi tę bransoletę, gdy widziałyśmy się po raz ostatni – miałam wtedy pięć lat. To jedno z niewielu wyraźnych wspomnień z nią związanych – cynamonowy zapach jej włosów i błysk w oczach barwy sztormowego morza. „Przechowaj ją dla mnie, córeczko. Tylko przez tydzień. Do mojego powrotu”. Co powiedziałaby dzisiaj, gdyby wiedziała, że przechowałam bransoletę, ale nie uratowałam jej jedynego syna? Że ocaliłam własny kark, poświęcając brata? Napraw to. Ocal Darina. Znajdź ruch oporu. Puszczam bransoletę i wznawiam powolny marsz. Niedługo potem słyszę pierwsze dźwięki za plecami. Szept. Szelest kroków. Na granicy słyszalności. Zbyt ciche na żołnierzy. Zbyt ukradkowe na ruch oporu. Maska? Serce wali mi jak młot i odwracam się, próbując przeniknąć wzrokiem ciemność. Maski poruszają się w takim mroku równie swobodnie, jak zjawy. Czekam, zamarłszy, lecz w katakumbach

znowu panuje grobowa cisza. Nie poruszam się. Nie oddycham. Nic nie słyszę. Szczur. To tylko szczur. Być może naprawdę duży… Gdy odważam się zrobić kolejny krok, czuję woń skóry i dymu – ludzki zapach. Opadam na kolana i szukam czegoś – kamienia, kija, kości – by obronić się przed nieznanym. Wtedy krzesiwo uderza o krzemień, rozlega się syk i chwilę później rozbłyskuje pochodnia. Stoję, zasłaniając twarz dłońmi, mając wrażenie, że ogień pulsuje mi pod powiekami. Kiedy zmuszam się, by otworzyć oczy, widzę otaczającą mnie grupę zakapturzonych postaci celujących do mnie z łuków. – Kim jesteś? – pyta jedna z postaci, występując naprzód. Chociaż głos ma chłodny i bezbarwny jak legionista, nie ma w nim oddechu i intonacji charakterystycznej dla Wojan. Jego nagie ramiona są szczupłe i muskularne, a on sam porusza się z gracją. W jednej ręce trzyma nóż, który wydaje się przedłużeniem jego ciała, a w drugiej pochodnię. Próbuję napotkać jego spojrzenie, ale oczy ma skryte pod kapturem. – Mów. – Ja… – Po tylu godzinach ciszy słowa więzną mi w gardle. – Szukam… Dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej? Nie mogę powiedzieć im, że szukam ruchu oporu. Nikt przy zdrowych zmysłach nie powiedziałby czegoś takiego na głos. – Sprawdźcie ją – mówi ten z nożem, kiedy milknę. Inna postać, szczupła i kobieca, zarzuca łuk na plecy. Jej twarz spowija głęboki cień. Wygląda na zbyt drobną jak na Wojankę, a jej skóra nie ma ciemnej karnacji charakterystycznej dla Morzan. To najpewniej Scholarka albo Plemienka. Być może zdołam się z nią dogadać. – Proszę – mówię. – Pozwólcie mi… – Cisza – odpowiada mężczyzna, który odezwał się pierwszy. – Sano, znalazłaś coś? Sana. Scholarskie imię, proste i krótkie. Gdyby była Wojanką,

nazywałaby się Agrippina Cassius albo Chrysilla Aroman, koniecznie coś długiego i pompatycznego. Ale to, że jest Scholarką, nie oznacza, że nic mi nie grozi. Słyszałam pogłoski o bandytach Scholarach czających się w katakumbach, rabujących i zwykle mordujących przypadkowe ofiary. Sana przeciąga dłońmi po moich ramionach i nogach. – Bransoletka – mówi. – Może być srebrna. Trudno powiedzieć. – Tego nie oddam! – Odsuwam się gwałtownie, a łuki złodziei, które zdążyły opaść, podnoszą się błyskawicznie. – Proszę, zostawcie mnie. Jestem Scholarką. Jestem jedną z was. – No już, załatw to – mówi mężczyzna. Daje znak pozostałym i zaczynają się wycofywać. – Przykro mi. – Sana wzdycha, ale w jej dłoni pojawia się nóż. Cofam się o krok. – Nie. Proszę. – Splatam palce dłoni, by ukryć ich drżenie. – To od mojej matki. Jedyna pamiątka rodzinna, jaka mi została. Sana opuszcza nóż, lecz wtedy przywódca bandy woła ją i widząc jej wahanie, podchodzi do nas. W tym samym momencie jeden z jego ludzi rzuca: – Keenanie, uwaga. Patrol posiłkowych. – W pary i rozproszyć się. – Mężczyzna nazwany Keenanem opuszcza pochodnię. – Jeżeli pójdą za nami, nie naprowadźcie ich na bazę albo sam się z wami rozprawię. Sano, bierz tę bransoletę i znikamy. – Nie możemy jej tak zostawić – odpowiada Sana. – Znajdą ją. Wiesz, co z nią zrobią. – To nie nasz problem. Sana się nie porusza, a Keenan wtyka jej pochodnię w dłoń. Gdy łapie mnie za ramię, Sana staje pomiędzy nami. – To prawda, że potrzebujemy srebra – mówi. – Ale nie od rodaków. Zostaw ją.

Do naszych uszu dociera echo głosów, które niewątpliwe należą do imperialnych żołnierzy. Nie dostrzegli jeszcze światła, ale to kwestia kilku sekund. – Do diaska, Sano. – Keenan próbuje ją obejść, ale ona odpycha go z zaskakującą siłą, a kaptur zsuwa jej się z głowy. Kiedy blask pochodni pada na jej twarz, ze zdziwienia aż sapię. Nie dlatego że jest starsza, niż myślałam, ani z powodu jej gwałtowności, ale dlatego, że na jej szyi dostrzegam tatuaż przedstawiający uniesioną pięść na tle płomienia. Poniżej napis: „Izzat”. – Ty… wy jesteście… – Nie potrafię wykrztusić z siebie słowa. Keenan też patrzy na jej tatuaż i klnie pod nosem. – No i klops – mówi do Sany. – Teraz nie możemy jej zostawić. Jeżeli powie im, że nas widziała, zatopią tunele, żeby nas dopaść. Wprawnym ruchem Keenan gasi pochodnię, chwyta mnie za ramię i ciągnie za sobą. Gdy zderzam się z jego twardymi plecami, ogląda się za siebie i widzę jego gniewny wzrok. Czuję też jego zapach, przenikliwy, dymny. – Przepraszam… – Cicho bądź i patrz, jak idziesz. – Jest bliżej, niż myślałam, jego oddech tuż przy moim uchu. – Albo dam ci po głowie i zostawię w którejś z krypt. A teraz ruszaj się. – Przygryzam wargę i podążam za nim, próbując nie myśleć o groźbie, a w zamian skupić się na tatuażu Sany. Izzat. To w starym języku rei, którym Scholarzy mówili przed inwazją, zanim Wojanie zmusili wszystkich do przejścia na serrański. Słowo to ma wiele znaczeń: siła, honor, duma. Lecz mniej więcej od stu lat oznacza przede wszystkim: wolność. To nie banda złodziei. To ruch oporu.

VI: Elias Krzyk Barriusa huczy mi w głowie jeszcze przez wiele godzin. Widzę, jak chłopak upada, słyszę jego ostatni oddech, czuję zapach krwi na kamiennych płytach. Zwykle coś takiego nie porusza mnie aż tak bardzo. Kostucha to tutaj dobra znajoma. W Czarnym Klifie każdy się o nią otarł. Ale śmierć Barriusa to coś innego. Przez resztę dnia jestem podenerwowany i roztargniony. Mój nastrój nie pozostaje niezauważony. W drodze na szkolenie z grupą starszych Czaszek zdaję sobie sprawę, że Faris po raz trzeci zadaje mi to samo pytanie. – Wyglądasz, jakby twoja ulubiona kurwa złapała syfa – mówi, kiedy mruczę przeprosiny pod nosem. – Co się z tobą dzieje? – Nic. – Zbyt późno zdaję sobie sprawę, jak gniewnie brzmi mój głos, zupełnie nieodpowiednio dla Czaszki w przeddzień ukończenia szkoły. Powinienem być podekscytowany, pełen oczekiwania. Faris i Dex wymieniają sceptyczne spojrzenia, a ja hamuję się, żeby nie zakląć. – Na pewno? – Dex to służbista. Od początku taki był. Za każdym razem, kiedy na mnie patrzy, wiem, że zastanawia się, dlaczego maska nie przyrosła mi jeszcze do twarzy. „Odwal się” – mam wtedy ochotę powiedzieć. Potem przypominam sobie, że to nie wścibstwo. Dex jest moim przyjacielem i szczerze się o mnie martwi. – Dzisiaj rano – mówi – w trakcie chłosty byłeś… – Hej, zostawcie tego biedaka. – Helena posyła uśmiech Dexowi i Farisowi i niedbale mnie obejmuje. Wchodzimy do zbrojowni,

a ona wskazuje na stojak z szablami. – Eliasie, wybierz sobie broń. Wyzywam cię, do trzech razy sztuka. Odwraca się i mówi coś cicho do pozostałych, gdy odchodzę. Zdejmuję ze stojaka tępą szablę ćwiczebną i sprawdzam, czy dobrze leży w dłoni. Chwilę później Helena staje obok mnie. – Co im powiedziałaś? – pytam. – Że dziadek się ciebie czepia. Kiwam głową. Najlepsze kłamstwa to te najbliższe prawdy. Dziadek jest Maską i tak jak większość Masek zadowala go wyłącznie perfekcja. – Dzięki. – Proszę bardzo. Ty też coś dla mnie zrób: weź się w garść. – Krzyżuje ręce na piersiach, gdy marszczę brwi. – Dex to szef twojego plutonu, a ty nie pogratulowałeś mu schwytania dezertera. Zauważył to. Wszyscy w plutonie zauważyli. Podczas chłosty myślami byłeś gdzie indziej… – Jeżeli sugerujesz, że nie łaknąłem krwi dziesięciolatka, to potwierdzam. Jej oczy rozszerzają się i wiem, że – chociaż nigdy tego nie przyzna – w jakimś stopniu zgadza się ze mną. – Markus widział, że zostałeś potem na dziedzińcu. On i Zak mówią wszystkim, że najwyraźniej uznałeś karę za zbyt surową. Wzruszam ramionami. Nic mnie obchodzi, co Wąż i Ropucha rozpowiadają. – Nie bądź idiotą. Markus z radością utrąciłby spadkobiercę rodu Veturiusów na dzień przed rozdaniem dyplomów. – Wymienia moje nazwisko, jedno z najstarszych i najznamienitszych w całym Imperium. – Praktycznie oskarża cię o podżeganie do buntu. – Robi to cały czas. – Ale tym razem nie bez podstaw. Przyglądam się jej uważnie i przez pełną napięcia chwilę myślę, że wie wszystko. Lecz na jej twarzy nie maluje się gniew ani potępienie.

Jedynie troska. Wylicza moje grzechy na palcach. – Jesteś szefem drużyny, która ma służbę, ale nie ty łapiesz Barriusa. Robi to za ciebie szef twojego plutonu, a ty mu nie gratulujesz. Z trudem ukrywasz dezaprobatę, kiedy dezerter zostaje ukarany. Nie wspominając już o tym, że jutro kończymy naukę, a twoja maska wciąż nie przyrosła. Czeka na odpowiedź, a kiedy jej nie udzielam, wzdycha. – Przecież nie jesteś głupi i zdajesz sobie sprawę, jak to wszystko wygląda, Eliasie. Jeżeli Markus doniesie na ciebie Czarnej Gwardii, mogą uznać za stosowne złożyć ci wizytę. Czuję ukłucie niepokoju. Zadaniem Czarnej Gwardii jest pilnowanie lojalności sił zbrojnych. Noszą odznakę w kształcie ptaka, a ich przywódca po wyborze rezygnuje z imienia i nazwiska i odtąd znany jest wyłącznie jako Kruk Krwi. Jest prawą ręką imperatora i drugą najpotężniejszą osobą w państwie. Obecny Kruk ma zwyczaj najpierw torturować, a dopiero potem zadawać pytania. Wizyta tych odzianych w czarne zbroje sukinsynów sprawi, że na parę tygodni wyląduję w infirmerii. Cały mój plan spełznie na niczym. Próbuję nie patrzeć na Helenę. Z pewnością przyjemnie jest móc tak ślepo wierzyć we wszystko, co mówią władze Imperium. Dlaczego ja nie mogę być taki jak ona – taki jak wszyscy? Bo porzuciła mnie matka? Bo spędziłem sześć lat wśród Plemieńców, którzy nauczyli mnie miłosierdzia i współczucia zamiast brutalności i nienawiści? Bo towarzyszami moich dziecięcych zabaw byli Plemieńcy, Morzanie i Scholarzy, a nie wojańscy ilustrianie? Helena podaje mi szablę. – Dostosuj się – mówi. – Proszę, Eliasie. Jeszcze tylko jeden dzień. Jutro będziemy wolni. Jasne. Wolni, by wstąpić na służbę Imperium i spędzić życie, prowadząc ludzi na śmierć w niekończących się wojnach granicznych z Barbaryjczykami. Ci z nas, którzy nie zostaną wysłani na rubieże, otrzymają przydział do miast, gdzie będą ścigać członków ruchu

oporu i morzańskich szpiegów. O tak, będziemy wolni. Wolni, by sławić imperatora. Wolni, by gwałcić i zabijać. Ciekawe, że to wcale nie wydaje się wolnością. Nic nie mówię. Helena ma rację. Zwracam na siebie uwagę, a w Czarnym Klifie nie ma to najmniejszego sensu. Najdrobniejsze podejrzenie o wywrotowe poglądy sprawia, że pozostali uczniowie zaczynają krążyć wokół ciebie niczym wygłodniałe rekiny. Przez resztę dnia robię wszystko, by zachowywać się jak Maska w ostatnim dniu szkoły – pewny siebie, ostry, gwałtowny. Czuję, jakbym pokrywał się brudem. Gdy wieczorem wracam do swojej przypominającej celę kwatery, by nacieszyć się kilkoma minutami wolnego, zdzieram maskę z twarzy i rzucam ją na pryczę, wzdychając, gdy płynny metal puszcza. Widząc własne odbicie w wypolerowanej powierzchni maski, krzywię się. Nawet w połączeniu z gęstymi czarnymi rzęsami, z których tak lubią wyśmiewać się Faris i Dex, moje oczy są do tego stopnia oczami mojej matki, że ich nienawidzę. Nie wiem, kim jest mój ojciec, teraz już mnie to nie obchodzi, ale po raz setny żałuję, że przynajmniej nie odziedziczyłem po nim oczu. Gdy ucieknę z Imperium, przestanie to mieć znaczenie. Ludzie, patrząc na moje oczy, będą myśleć: „Wojanin”, a nie: „syn komendantki szkoły”. Wielu Wojan mieszka na południu: kupcy, najemnicy, rzemieślnicy. Będę jednym z setek podobnych ludzi. Dzwon na wieży wybija ósmą. Dwanaście godzin do promocji. Trzynaście do zakończenia ceremonii. Kolejna godzina na odbieranie gratulacji. Veturiusowie to znamienity ród i dziadek będzie chciał, żebym uścisnął dziesiątki dłoni. W końcu jednak się wymówię, a wtedy… Wolność. Nareszcie. Żaden uczeń nie zdezerterował jeszcze po otrzymaniu dyplomu. Po co miałby to robić? To przed piekłem Czarnego Klifu próbują uciekać. Potem dostajemy własny oddział, własne misje. Zdobywamy pieniądze, pozycję, szacunek. Nawet najniżej urodzony plebejusz może ożenić się z arystokratką, jeżeli zostanie Maską. Nikt przy

zdrowych zmysłach nie rezygnowałby z tego wszystkiego, zwłaszcza po tylu latach szkolenia. Dlatego właśnie jutro jest idealny dzień na ucieczkę. Kolejne dwa będą pasmem bankietów, imprez, balów i fet. Moje zniknięcie pozostanie niezauważone przez wiele godzin. Uznają, że leżę pijany u któregoś z kumpli. Przed oczami mam tunel prowadzący spod mojej kwatery do katakumb Serry. Trzy miesiące zajęło mi wykopanie go. Kolejne dwa jego umocnienie i zamaskowanie. I jeszcze dwa spędzone na planowaniu trasy przez katakumby i poza miasto. Siedem miesięcy bezsennych nocy, oglądania się za siebie, udawanej normalności. Jeżeli zdołam uciec, to znaczy, że było warto. Biją bębny ogłaszające początek bankietu z okazji rozdania dyplomów. Chwilę później rozlega się pukanie do drzwi. Cholera. Miałem spotkać się z Heleną pod koszarami, a nawet nie jestem jeszcze ubrany. Helena puka ponownie. – Eliasie, zostaw podkręcanie rzęs i wychodź. Jesteśmy spóźnieni. – Zaczekaj – mówię. Gdy zaczynam się ubierać, drzwi otwierają się i Helena wchodzi do środka. Rumieni się na widok mojej nagości i odwraca wzrok. Podnoszę brew. Widziała mnie gołego dziesiątki razy – rannego, chorego czy wyczerpanego po okrutnej gimnastyce zarządzonej przez komendantkę szkoły. Powinna przewrócić oczami, rzucić mi podkoszulek i już. – Pospiesz się, dobrze? – mówi, by przerwać niezręczną ciszę, jaka zapadła. Zdejmuję mundur z wieszaka i szybko zapinam guziki, lekko zniesmaczony jej zachowaniem. – Chłopaki już poszły. Powiedzieli, że przytrzymają nam miejsca. Bezwiednie dotyka tatuażu Czarnego Klifu, który – jak każdy uczeń – nosi na karku. To czarne „karo” o wygiętych ściankach tatuuje się wszystkim w dniu przyjęcia do szkoły. Helena przeszła tę operację lepiej niż większość z nas, zachowując stoicki spokój, podczas gdy reszta jęczała.

Augurowie nigdy nie wyjaśnili, dlaczego do szkoły przyjmowana jest tylko jedna osoba płci żeńskiej na pokolenie. Helena też tego nie wie. O cokolwiek chodzi, jest jasne, że wybór nie był przypadkowy. Helena może być tu jedyną dziewczyną, ale nie bez powodu ma trzecią najlepszą średnią w klasie. I nie bez powodu tutejsze łobuzy wcześnie nauczyły się jej nie zaczepiać. Jest inteligentna, szybka i bezwzględna. Teraz, w czarnym mundurze, z przypominającym koronę jasnym warkoczem zaplecionym wokół głowy, jest piękna jak pierwszy śnieg. Obserwuję, jak dotyka szyi, jak oblizuje wargi. Ciekaw jestem, jak by to było pocałować te usta, przycisnąć ją do okna i przytulić się, wyciągnąć spinki z jej włosów, poczuć ich miękkość pod palcami. – Eliasie? Zdaję sobie sprawę, że się zagapiłem. Snucie fantazji na temat najlepszej przyjaciółki. Żałosne. – Przepraszam. Jestem… po prostu zmęczony. Chodźmy. Helena rzuca mi dziwne spojrzenie i wskazuje na maskę na łóżku. – Tego nie bierzesz? – Jasne. – Chodzenie bez maski to poważne wykroczenie. Od pasowania na kadeta nikogo z Czaszek nie widziałem z odsłoniętą twarzą. Podobnie żaden z nich, poza Heleną, nie miał okazji oglądać mnie bez maski. Zakładam połyskliwe ustrojstwo, starając się nie zadrżeć, kiedy przylega mi do twarzy. Jeszcze jeden dzień. Potem zrzucę ją na zawsze. Gdy wychodzimy z koszar, grzmią bębny obwieszczające zachód słońca. Błękitne niebo purpurowieje, robi się chłodniej. Wieczorne cienie sprawiają, że budynki wydają się większe niż w rzeczywistości. Wzrokiem staram się przeniknąć półmrok, dostrzec ewentualne niebezpieczeństwo – nawyk z lat, kiedy jako piątak musiałem radzić sobie poza szkołą. Przez krótką chwilę mam uczucie, jakby cienie patrzyły na mnie. Potem wrażenie znika.

– Myślisz, że augurowie będą na ceremonii? – pyta Helena. Nie, chcę odpowiedzieć. Nasi świątobliwi starcy mają lepsze rzeczy do roboty, na przykład mieszkanie w jaskiniach i wróżenie z baranich wnętrzności. – Wątpię – odpowiadam. – Domyślam się, że przez pięćset lat może się to znudzić. – Mówi to bez cienia ironii, a ja krzywię się, słysząc takie głupstwo. Jak ktoś tak inteligentny jak Helena może wierzyć, że augurowie są nieśmiertelni? Z drugiej strony nie jest w tej wierze odosobniona. Wojanie wierzą, że moc augurów pochodzi od duchów zmarłych, które w nich zamieszkują. Zwłaszcza Maski czczą augurów, bo to oni decydują, które wojańskie dzieci zostaną przyjęte do Czarnego Klifu. To augurowie wręczają nam maski. Uczy się nas też, że to augurowie zbudowali Czarny Klif w ciągu jednego dnia pięćset lat temu. Tych czerwonookich sukinsynów jest zaledwie czternastu, ale kiedy pojawiają się publicznie, co zdarza się rzadko, wszyscy oddają im cześć. Wielu dygnitarzy Imperium – generałowie, Kruk Krwi, nawet sam imperator – pielgrzymuje co roku do górskiej świątyni augurów, by prosić ich o radę w sprawach wagi państwowej. I chociaż każdy, kto ma odrobinę oleju w głowie, powinien wiedzieć, że to zgraja szarlatanów, to w Imperium sławieni są nie tylko jako nieśmiertelni, lecz także jako wróże i telepaci. Szanuję Helenę, lecz w tym punkcie się nie zgadzamy. W wojańskich mitach jest tyle samo prawdy co w plemieńskich baśniach o dżinnach i Panu Nocy. Dziadek jest jednym z niewielu, którzy nie wierzą w brednie o augurach, i powtarzam w myślach jego mantrę. „Pole bitwy to moja świątynia. Czubek miecza jest moim kapłanem. Taniec śmierci moją modlitwą. Kończący cios wyzwoleniem”. To wszystko, czego potrzebuję. Udaje mi się nic nie powiedzieć, ale kosztem sporego wysiłku woli. Nie uchodzi to uwagi Heleny. – Eliasie – mówi.– Jestem z ciebie dumna. – Brzmi to dziwnie

oficjalnie. – Wiem, że było ci ciężko. Twoja matka… – Rozgląda się i ścisza głos. Komendantka wszędzie ma swoich szpiegów. – Twoja matka była wobec ciebie surowsza niż wobec reszty z nas. Ale pokazałeś jej. Ciężko pracowałeś. Postępowałeś słusznie. Mówi to tak szczerze, że przez moment mam wątpliwości. Za dwa dni nie będzie już tak myśleć. Będzie mnie nienawidzić. Pamiętaj o Barriusie. Pamiętaj, jak masz się zachowywać po promocji. Szturcham ją w ramię. – A cóż to za sentymentalna gadka? Próbujesz mnie poderwać? – Zapomnij, warchlaku. – Wymierza mi kuksańca w bok. – Po prostu chciałam być miła. Mój śmiech jest fałszywie serdeczny. Wyślą cię, byś mnie wytropiła, kiedy ucieknę. Ciebie i innych, tych, których nazywam braćmi. Docieramy do stołówki, gdzie panuje nieopisany harmider – śmiech, głośne przechwałki i rechot trzech tysięcy młodych mężczyzn w ostatnim dniu przed wakacjami albo ukończeniem szkoły. W obecności komendantki nigdy nie jest tak głośno, więc rozluźniam się nieco, zadowolony, że nie muszę jej oglądać. Helena ciągnie mnie do jednego z długich stołów, gdzie Faris zabawia towarzystwo opowieściami o ostatniej eskapadzie do burdeli nad rzeką. Nawet Demetrius, wciąż rozpamiętujący śmierć brata, uśmiecha się półgębkiem. Faris szczerzy zęby, spoglądając na nas znacząco. – Nie spieszyliście się – mówi. – Elias robił się na bóstwo specjalnie dla ciebie. – Helena przepycha się obok zwalistego Farisa i siadamy. – Musiałam siłą odciągać go od lustra. Towarzystwo przy stole wiwatuje, a Leander, jeden z żołnierzy z plutonu Heleny, prosi Farisa, by ten dokończył opowieść. Obok mnie Dex sprzecza się z podporucznikiem Tristasem. Ten ostatni to poważny ciemnowłosy chłopak o zwodniczo niewinnym spojrzeniu

błękitnych oczu, na bicepsie wytatuowane ma imię swojej narzeczonej, Aelii. Tristas pochyla się do przodu. – Imperator dobiega siedemdziesiątki, a nie ma synów. To może być ten rok. Rok, w którym augurowie wybiorą nowego imperatora. Nową dynastię. Rozmawiałem o tym z Aelią… – Co roku ktoś myśli, że to jest właśnie ten rok. – Dex przewraca oczami. – I co roku okazuje się, że wcale nie. Eliasie, powiedz mu. Wyjaśnij Tristasowi, że jest idiotą. – Tristasie, jesteś idiotą. – Ale augurowie mówią… Prycham pod nosem, a Helena rzuca mi ostre spojrzenie. Nie wychylaj się ze swoimi wątpliwościami, Eliasie. Zajmuję się nakładaniem jedzenia na dwa talerze, z których jeden podaję Helenie. – Proszę. Skosztuj paszy. – A co to w ogóle jest? – Wskazuje na papkę na talerzu i wącha. – Krowi placek? – Bez narzekania – upomina ją Faris, mówiąc z pełnymi ustami. – Żałujcie piątaków. Oni muszą do tego wracać po czterech latach beztroskiego łupienia chłopskich domostw. – Raczej juniorów – wtrąca Demetrius. – Wyobrażacie sobie spędzenie tu kolejnych dwunastu czy trzynastu lat? Większość obecnych na sali juniorów zaśmiewa się i rechoce razem z pozostałymi, ale niektórzy przyglądają się nam tak, jak głodne lisy mogłyby spoglądać na lwa – zazdroszcząc nam tego, co mamy. Wyobrażam sobie, że połowy z nich nie ma, że śmiech cichnie, połowa ciał jest zimna. To właśnie wydarzy się przez lata samotności i bólu, które ich czekają. Stawią temu czoło, żyjąc albo umierając, potakując albo wierzgając. Zwykle to ci ostatni pierwsi idą do piachu. – Nie przejmują się zbytnio losem Barriusa – mówię, zanim zdążę ugryźć się w język. Kątem oka widzę, jak Helena sztywnieje. Dex

marszczy brwi z dezaprobatą, zaczyna coś mówić, ale urywa w pół zdania i przy stole zapada cisza. – A dlaczego niby mieliby się przejmować? – odzywa się Markus, który siedzi z Zakiem przy sąsiednim stole. – Gnojek dostał to, na co zasłużył. Szkoda tylko, że tak szybko wyzionął ducha, bo za krótko cierpiał. – Nikt cię nie pytał o zdanie, Markusie – mówi Helena. – A dzieciak i tak nie żyje. – Szczęściarz z niego. – Faris nabiera łyżkę strawy i pozwala, by zawartość spłynęła z powrotem na miskę. – Przynajmniej nie musi już jeść tego świństwa. Rozlega się chichot i przy stole znowu podnosi się gwar rozmów. Lecz Markus wyczuł już okazję do awantury i widać, że na tym nie poprzestanie. Zak spogląda na Helenę i mruczy coś pod nosem do brata. Markus ignoruje go, wpatrując się we mnie wzrokiem hieny. – Dzisiejsza egzekucja wyraźnie tobą wstrząsnęła, Eliasie Veturiusie. Czyżby ten zdrajca był twoim kumplem? – Odwal się, Markusie. – Sam też spędzałeś ostatnio sporo czasu w katakumbach, nieprawdaż? – A cóż to niby ma znaczyć? – Helena chwyta za broń, a Faris kładzie jej rękę na ramieniu. Markus nie zwraca na nią uwagi. – Czyżbyś zamierzał dać drapaka, Eliasie? Powoli podnoszę głowę. On zgaduje. Tylko zgaduje. Nie może wiedzieć. Byłem ostrożny, co w Czarnym Klifie oznacza „paranoidalnie ostrożny”. Przy obu stołach zapada cisza. Zaprzecz, Eliasie. Oni czekają. – Dziś rano twoja drużyna miała dyżur, prawda? – mówi Markus. – Powinieneś był się cieszyć ze śmierci tego zdrajcy. Sam powinieneś był go przyprowadzić. Powiedz, że na to zasłużył. Powiedz, że Barrius dostał to, na co zasłużył.

To powinno być łatwe. Ale moje usta się nie otwierają. Słowa nie płyną. Barrius nie zasłużył na śmiertelną chłostę. Był dzieckiem, chłopcem, który tak bardzo bał się zostać w Czarnym Klifie, że podjął najwyższe ryzyko, by uciec. Cisza gęstnieje. Kilku centurionów przy głównym stole podnosi wzrok. Markus wstaje energicznie i atmosfera w sali robi się pełna zaciekawienia i oczekiwania. Sukinsyn. – Czy to dlatego maska wciąż nie przyrosła ci do twarzy? – pyta. – Dlatego że nie jesteś jednym z nas? Powiedz to, Veturiusie. Powiedz, że zdrajca zasłużył na swój los. – Eliasie – szepcze Helena. W jej oczach jest prośba. Zrób to. Jeszcze tylko jeden dzień. – On… – Powiedz to, Eliasie. Niczego to nie zmieni, jeżeli nie powiesz. – Zasłużył na to, co dostał. Chłodno patrzę Markusowi prosto w oczy, a on szczerzy zęby tak, jakby wiedział, ile wysiłku kosztowały mnie te słowa. – Tak trudno było, bastardzie? Czuję ulgę, kiedy mnie obraża. Daje mi to powód, którego tak bardzo potrzebowałem. Ruszam na niego z zaciśniętymi pięściami. Jednak moi przyjaciele spodziewali się tego. Faris, Demetrius i Helena podrywają się i przytrzymują mnie, irytująca ludzka ściana, która nie pozwala mi zetrzeć tego cholernego uśmieszku z twarzy Markusa. – Nie, Eliasie – upomina mnie Helena. – Komendantka każe cię wychłostać za wszczęcie bójki. Markus nie jest tego wart. – Ten sukinsyn… – To określenie pasuje akurat do ciebie – odcina się Markus. – Ja wiem, kim jest mój ojciec. Nie wychowali mnie śmierdzący wielbłądzim łajnem Plemieńcy. – Ty plebejski śmieciu… – Uczniowie! – Centurion Szabel staje przy naszym stole. – Czy

jest jakiś problem? – Nie, centurionie – odpowiada Helena. – Idź, Eliasie – rzuca cicho. – Idź się przewietrzyć. Ja się tym zajmę. Krew wciąż się we mnie gotuje. Przeciskam się przez drzwi stołówki i bezwiednie kieruję na główny dziedziniec. Jak, do cholery, Markus domyślił się, że zamierzam zdezerterować? Jak dużo wie? Z pewnością niewiele, bo w przeciwnym razie już wezwano by mnie na dywanik. Niech go diabli. Jestem blisko. Tak blisko. Chodzę w kółko po dziedzińcu, próbując się uspokoić. Pustynny upał zelżał, a nisko nad horyzontem wisi sierp księżyca, wąski i czerwony jak uśmiech kanibala. W tle lśnią światła Serry, dziesiątki tysięcy lamp olejowych niknących wśród ogromu otaczającej miasto ciemnej pustyni. Od południowej strony pióropusze dymu przesłaniają lśniącą wstęgę rzeki. Powietrze wypełnia zapach stali i kuźni, jak zawsze w mieście znanym wyłącznie z żołnierki i produkcji broni. Chciałbym znać Serrę wcześniej, kiedy była stolicą Cesarstwa Scholarskiego. W owych czasach imponujące gmachy miasta były bibliotekami i uniwersytetami, a nie koszarami i salami gimnastycznymi. Ulicę Aojdów wypełniały sceny i teatry, a nie targowisko broni, gdzie rozprawia się wyłącznie o wojnie i śmierci. To głupie marzenie, jak pragnienie latania. Przy całej swej biegłości w astronomii, architekturze i matematyce, Scholarzy padli pod naciskiem Imperium. Uroda Serry dawno przeminęła. Dzisiaj to wojańskie miasto. W górze lśni rozgwieżdżone niebo. W głębi ducha rozumiem, że to jest piękno, ale nie umiem się nim cieszyć tak, jak wtedy gdy byłem małym chłopcem. Kiedy wspinałem się na drzewa, by znaleźć się bliżej gwiazd, przekonany, że dzięki temu lepiej je zobaczę. Mój świat składał się wówczas z piasku, nieba i miłości plemienia Saif, które uratowało mnie przed śmiercią. Wtedy wszystko było inaczej. – Wszystko się zmienia, Eliasie Veturiusie. Nie jesteś już chłopcem, lecz mężczyzną, dźwigającym na barkach męskie brzemię

i stojącym przed męskim wyborem. Trzymam w ręku nóż, chociaż nie przypominam sobie, żebym go wyciągał. Przykładam go do gardła stojącego obok mnie zakapturzonego mężczyzny. Dzięki latom szkolenia moja dłoń nie drgnie ani o milimetr, ale przez głowę przelatują mi myśli. Skąd on się wziął? Przysiągłbym, że jeszcze przed chwilą go tu nie było. – Kim jesteś? Ściąga kaptur i już mam odpowiedź. To augur.

VII: Laia Biegniemy przez katakumby, Keenan przodem, Sana obok mnie. Uznawszy, że wystarczająco odsadziliśmy się od patrolu, Keenan zwalnia kroku i warknięciem nakazuje Sanie, by zawiązała mi oczy. Szorstkość jego tonu sprawia, że się wzdrygam. Tym stał się ruch oporu? Zbieraniną rzezimieszków i złodziei? Jak to się stało? Zaledwie przed dwunastoma laty rebelianci byli u szczytu potęgi, układali się z Plemieńcami i królem Morzy. Żyli według kodeksu honorowego izzat, walcząc o wolność, chroniąc niewinnych, ponad wszystko ceniąc lojalność wobec własnego narodu. Czy ruch oporu pamięta jeszcze o tych wartościach? A jeżeli tak, to czy mi pomogą? Czy są w stanie mi pomóc? Nie dasz im wyboru. Znowu głos Darina, pewnego siebie i silnego, jak wtedy, kiedy uczył mnie chodzić po drzewach, jak wtedy, kiedy uczył mnie czytać. – Jesteśmy na miejscu – szepcze Sana po marszu, który zdawał się trwać godzinami. Słyszę serię pukań, a potem skrzypnięcie otwieranych drzwi. Sana prowadzi mnie naprzód i owiewa mnie chłodne powietrze, po zaduchu katakumb świeże jak wiosna. Blask wciska się pod opaskę zasłaniającą mi oczy. Czuję zapach tytoniu i przypomina mi się ojciec palący fajkę i rysujący dla mnie fantastyczne stwory. Co by powiedział, gdyby zobaczył mnie teraz, w kryjówce ruchu oporu? Słyszę szmer głosów. Ciepłe palce dotykają moich włosów i chwilę później opaska spada. Stoi za mną Keenan. – Sano – mówi. – Daj jej trochę liści neemu i zabierz stąd. –

Zwraca się do kolejnej podwładnej, dziewczyny parę lat starszej ode mnie, która czerwieni się na to. – Gdzie jest Mazen? Czy Radż i Navid już się zgłosili? – Co to są liście neemu? – pytam Sanę, upewniwszy się, że Keenan nas nie usłyszy. Nie znam tej nazwy, a z większością ziół miałam do czynienia dzięki dziadkowi. – To opiat. Sprawi, że zapomnisz ostatnich parę godzin. – Widząc moje wielkie oczy, Sana potrząsa głową. – Nie podam ci ich. W każdym razie jeszcze nie teraz. Siadaj. Musisz doprowadzić się do porządku. W pieczarze, w której się znajdujemy, panuje półmrok i trudno zorientować się co do jej rozmiarów. Tu i tam błyszczą dające błękitne światło lampiony, zwykle spotykane tylko w najlepszych ilustriańskich dzielnicach, a pomiędzy nimi płoną smolne łuczywa. Świeże powietrze wpada przez otwory w sklepieniu. Widać gwiazdy, co oznacza, że musiałam spędzić w katakumbach niemal cały dzień. – Wietrznie tu. – Sana ściąga opończę, a jej krótkie ciemne włosy sterczą jak u mokrego ptaka. – Ale to dom. – Sano, wróciłaś. – Podchodzi do nas przysadzisty brunet, przyglądając mi się z ciekawością. – Witaj, Tariku. Natknęliśmy się na patrol. Po drodze zgarnęliśmy ją. Znajdziesz jej coś do jedzenia? – Tarik znika, a Sana daje mi znak, bym usiadła na ławie, ignorując dziesiątki spojrzeń kierujących się w naszą stronę. Jest tu mniej więcej tyle samo kobiet co mężczyzn, większość w ciemnych, obcisłych ubraniach, obwieszeni szablami i sztyletami, jakby w każdej chwili spodziewali się ataku. Jedni ostrzą broń, drudzy warzą strawę nad ogniem. Kilku starszych mężczyzn pali fajkę. Na pryczach wzdłuż ścian śpią ludzie. Rozglądając się, odgarniam kosmyk z czoła. Sana mruży oczy i przygląda mi się uważnie. – Wyglądasz znajomo – mówi. Pozwalam włosom opaść z powrotem. Sana jest na tyle dojrzała,

że jej staż w ruchu oporu może być całkiem długi. Mogła znać moich rodziców. – Sprzedawałam dżemy babci na rynku. – Jasne. – Wciąż mi się przygląda. – Mieszkasz w dzielnicy? Dlaczego…? – Dlaczego ona wciąż tu jest? – Keenan, który rozprawiał o czymś z grupą bojowników w kącie, podchodzi do nas, ściągając kaptur. Jest dużo młodszy, niż myślałam, bliższy wiekiem mnie niż Sanie – co być może wyjaśnia, dlaczego ona jeży się na dźwięk jego głosu. Czoło i oczy przesłania mu grzywa ciemnorudych włosów, przy samej skórze niemal czarnych. Jest tylko trochę wyższy ode mnie, ale smukły i silny, o regularnych, przyjemnych dla oka rysach Scholara. Do tego rudawy zarost i piegi na nosie. Tak jak pozostali bojownicy jest uzbrojony po zęby, prawie jak Maska. Uświadamiam sobie, że się na niego zapatrzyłam, i odwracam wzrok, czując, że się rumienię. Nagle rozumiem spojrzenia, jakie posyłają mu co młodsze dziewczyny. – Ona nie może tu zostać – mówi. – Zabierz ją stąd, Sano. Już. Tarik wraca i słysząc słowa Keenana, z trzaskiem odstawia talerz z jedzeniem na stół za moimi plecami. – Nie będziesz jej mówił, co ma robić. Sana nie jest jakąś świeżo upieczoną rekrutką, to przywódczyni naszej frakcji, a ty… – Tariku. – Sana kładzie mu dłoń na ramieniu, ale spojrzenie, którym mierzy Keenana, jest ciężkie jak kamień. – Chciałam ją nakarmić i dowiedzieć się, co robiła w tunelach. – Szukałam was – wtrącam szybko. – Ruchu oporu. Potrzebuję waszej pomocy. Mojego brata aresztowali dziś rano… – Nie możemy ci pomóc – odpowiada Keenan. – Sami cienko przędziemy. – Ale… – Nie. Możemy. Ci. Pomóc – mówi wolno jak do dziecka. Być może jeszcze parę dni temu chłód w jego oczach kazałby mi zamilknąć. Ale nie dzisiaj. Nie teraz, kiedy Darin mnie potrzebuje.

– Nie ty tu rządzisz – odpowiadam. – Jestem zastępcą dowódcy. To wyższa funkcja, niż się spodziewałam. Ale i tak nie dość wysoka. Odgarniam włosy z czoła i wstaję. – A zatem nie od ciebie zależy, czy mam zostać, czy nie. Decyzja należy do dowódcy. – Staram się, że-by zabrzmiało to odważnie, ale nie wiem, co zrobię, gdy Keenan odrzuci moją argumentację. Może zacznę błagać. Uśmiech Sany jest ostry jak sztylet. – Ona ma rację. Keenan podchodzi i staje na tyle blisko mnie, że czuję się niezręcznie. Pachnie cytryną, wiatrem i czymś dymnym, może drewnem cedrowym. Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów i byłoby to bezwstydne spojrzenie, gdyby nie wyraz lekkiego zdziwienia na jego twarzy, jakby patrzył na coś nie do końca zrozumiałego. Jego oczy stanowią mroczną tajemnicę, trudno powiedzieć, czy są czarne, brązowe czy niebieskie. Mam wrażenie, że jego wzrok przenika mnie na wylot, aż po moją słabą, tchórzliwą duszę. Krzyżuję ręce na piersiach i patrzę gdzie indziej, wstydząc się swojej podartej sukienki, brudu, skaleczeń, nieładu. – Niezwykła bransoleta. – Wyciąga dłoń, by jej dotknąć. Czubek jego palca muska moje ramię, przeszywa mnie dreszcz, odsuwam się. On nie reaguje. – Taka spatynowana, że mógłbym jej nie zauważyć. To srebro, prawda? – Nie ukradłam jej, jeżeli o to ci chodzi. – Jestem obolała i kręci mi się w głowie, ale zaciskam pięści, jednocześnie gniewna i przestraszona. – A jeżeli chcesz mi ją zabrać, to będziesz musiał mnie zabić. Spokojnie wytrzymuje mój wzrok i mam nadzieję, że nie postanowi trzymać mnie za słowo. Oboje wiemy, że zabicie mnie nie byłoby szczególnie trudne. – Domyślam się – mówi. – Jak masz na imię? – Laia. – Nie pyta o nazwisko; Scholarzy rzadko je noszą.

Sana spogląda na nas z lekkim rozbawieniem. – Pójdę po Maze… – Nie. – Keenan już odchodzi. – Ja go znajdę. Siadam z powrotem, a Sana nie przestaje na mnie zerkać, próbując zgadnąć, dlaczego moja twarz wydaje się jej znajoma. Gdyby zobaczyła Darina, wiedziałaby od razu. On jest wykapaną mamą – a ona była kimś, kogo się nie zapomina. Ojciec to co innego – zawsze z tyłu, rysujący, planujący, rozmyślający. Po nim mam niesforne czarne włosy i złote oczy, wystające kości policzkowe i pełne, nieskore do uśmiechu usta. W dzielnicy nikt nie znał moich rodziców. Nikt nie przyglądał się Darinowi ani mnie. Ale tutaj to co innego. Powinnam była się domyślić. Patrzę na tatuaż Sany i aż robi mi się gorąco na widok pięści i płomienia. Mama miała taki sam nad sercem. Tata miesiącami cyzelował projekt, aż wreszcie przeniósł go za pomocą igły na jej skórę. Sana dostrzega mój wzrok. – Kiedy robiłam sobie ten tatuaż, ruch oporu był czymś innym niż dzisiaj – wyjaśnia, nie czekając na moje pytanie. – Byliśmy lepsi. Ale to się zmieniło. Nasz przywódca, Mazen, stwierdził, że musimy działać śmielej, przejąć inicjatywę. Większość młodych bojowników, szkolonych przez niego, podziela ten pogląd. Jest jasne, że niezbyt ją to uszczęśliwia. Czekam, aż powie więcej, kiedy otwierają się drzwi i do pieczary wkracza Keenan w towarzystwie kulejącego mężczyzny o siwych włosach. – Laio – mówi Keenan. – To jest Mazen. Jest… – …przywódcą ruchu oporu. – Znam jego imię z dzieciństwa, kiedy często wymieniali je rodzice. I znam jego twarz, bo listy gończe wiszą w całym mieście. – A ty jesteś naszą dzisiejszą sierotą. – Podchodzi do mnie, gestem każąc mi siadać, kiedy wstaję, by go powitać. W zębach trzyma fajkę i jego twarz ginie częściowo w kłębach dymu. Tatuaż ruchu oporu,

spłowiały, lecz wciąż widoczny poniżej gardła, przypomina sinozielony cień. – Czego od nas oczekujesz? – W nocy był nalot na nasz dom. Maska i żołnierze aresztowali mojego brata Darina. – Uważnie przyglądam się twarzy Mazena, lecz ten nie zdradza w żaden sposób, by imię coś mu mówiło. – Pomóżcie mi go uwolnić. – Nie zajmujemy się poszukiwaniem zaginionych. – Mazen zwraca się do Keenana: – Nie marnuj więcej mojego czasu. Próbuję stłumić desperację. – Darin nie zaginął. Poza tym nie aresztowano by go, gdyby nie pańscy ludzie. Mazen się odwraca. – Moi ludzie? – Dwaj bojownicy ruchu oporu zostali schwytani i na torturach podali jego imię. Gdy Mazen spogląda na Keenana pytającym wzrokiem, ten wydaje się zmieszany. – Radż i Navid – odpowiada po chwili. – Nowi rekruci. Mówili, że mają na oku coś dużego. Eran znalazł ich ciała dziś rano w zachodniej części dzielnicy scholarskiej. Dowiedziałem się parę minut temu. Mazen klnie pod nosem i odwraca się do mnie. – Dlaczego moi ludzie mieliby podawać nazwisko twojego brata władzom? Skąd go znali? Jeżeli Mazen nie wie nic o szkicowniku, to ode mnie się nie dowie. Sama nie do końca rozumiem, o co tu chodzi. – Nie mam pojęcia – odpowiadam. – Może chcieli go zwerbować. Może byli kumplami. W każdym razie to przez nich imperialni trafili do nas. Maska, który ich zabił, przyszedł wczoraj w nocy po Darina. Zabił… – Głos więźnie mi gardle, ale przełykam ślinę i ciągnę dalej: – Zabił moich dziadków. Zabrał Darina do więzienia. Z powodu pańskich ludzi.

Mazen pyka w zadumie fajkę, przygląda mi się, a potem potrząsa głową. – Szczerze ci współczuję. Ale nie możemy ci pomóc. – Jesteście mi to winni – protestuję. – Pańscy ludzie zaczęli sypać… – I zapłacili za to głową. To chyba wystarczy. – Obojętnieje. – Gdybyśmy mieli pomagać każdemu aresztowanemu Scholarowi, nie zajmowalibyśmy się niczym innym. Może gdybyś była jedną z nas… – Wzrusza ramionami. – Ale nie jesteś. – A co z izzat, kodeksem honorowym? – Chwytam go za ramię, ale wyrywa się, a w jego oczach błyska gniew. – Macie obowiązek go przestrzegać. Pomagać każdemu, kto… – Kodeks stosuje się tylko do nas samych. Członków ruchu oporu. Ich rodzin. Tych, którzy poświęcili wszystko dla naszego przetrwania. Keenanie, daj jej neemu. Keenan chwyta mnie za ramię i nie puszcza, gdy próbuję uwolnić się z uścisku. – Czekajcie! – wołam. – Nie możecie tego zrobić. – Drugi bojownik podchodzi, żeby mnie przytrzymać. – Nie rozumiecie. Jeżeli nie wydostanę go z więzienia, wezmą go na tortury, a potem sprzedadzą albo zabiją. On jest wszystkim, co mam – nie mam nikogo więcej! Mazen się nie zatrzymuje.

VIII: Elias Białka oczu augura są demonicznie czerwone, odcinają się wyraźnie od kruczoczarnych tęczówek. Skóra jego kościstej twarzy jest naciągnięta jak człowiek rozpostarty na łożu tortur. Jest bezbarwna jak przezroczyste pająki zamieszkujące katakumby Serry, tylko oczy są inne. – Denerwujesz się, Eliasie? – Odsuwa nóż od gardła. – Dlaczego? Nie powinieneś się mnie bać. Jestem tylko mieszkającym w jaskini szarlatanem. Wróżącym z baranich wnętrzności, tak? Na bogów. Nie wierzę własnym uszom. Skąd on zna moje myśli? Co jeszcze wie? I dlaczego w ogóle tu jest? – To był żart – odpowiadam pospiesznie. – Głupi, głupi żart… – A twój plan dezercji? To też żart? Czuję ucisk w gardle. Chaotyczne myśli przelatują mi przez głowę. Skąd on wie? Kto mu powiedział? Zabiję ich. – Duchy naszych występków pragną zemsty – mówi augur. – Ale cena będzie wysoka. Cena… Chwilę trwa, zanim pojmę. A więc mam zapłacić za to, co planowałem zrobić. Nagle robi mi się zimno i przypominam sobie smród i zaduch więzienia Kauf, gdzie Imperium wysyła zdrajców, by cierpieli najokrutniejsze tortury. Przypominam sobie szpicrutę komendantki i krew Barriusa na kamiennych płytach pod pręgierzem. Czuję przypływ adrenaliny, żołnierski instynkt podpowiada mi, żeby zaatakować augura, pozbyć się zagrożenia. Ale zdrowy rozsądek przeważa. Augurów otacza się takim szacunkiem, że zabicie go nie wchodzi w grę. Próbuję odwrotnej taktyki.

– Rozumiem – odpowiadam. – Pokornie przyjmę karę, którą uznacie za… – Nie jestem tu po to, by cię karać. Zresztą twoja przyszłość będzie karą wystarczającą. Powiedz mi, Eliasie, dlaczego tu jesteś. Dlaczego jesteś w Czarnym Klifie? – By wypełniać wolę imperatora. – Wypowiadałem te słowa tyle razy, że znam je lepiej niż własne imię. – By zwalczać zagrożenia wewnętrzne i zewnętrzne. By chronić Imperium. Augur zwraca się ku wieży dzwonniczej. Słowa wyryte na fasadzie są tak znajome, że prawie ich już nie zauważam. „Spośród zaprawionej w bojach młodzieży powstanie Zapowiedziany. Najpotężniejszy Imperator, bicz na naszych wrogów, dowódca najstraszniejszej armii. I Imperium zostanie scalone”. – Przepowiednia, Eliasie – mówi augur. – Przyszłość, którą augurowie ujrzeli w wizjach. To dlatego zbudowaliśmy tę szkołę. Dlatego ty tu jesteś. Znasz tę historię? Historia Czarnego Klifu była pierwszą rzeczą, jakiej nauczyłem się po przybyciu tutaj. Pięćset lat temu wojownik imieniem Taius zjednoczył zwaśnione klany wojańskie i napadł od północy na Cesarstwo Scholarskie, zajmując większość kontynentu. Przybrał tytuł imperatora i ustanowił dynastię. Nazywano go Zamaskowanym od niesamowitej srebrnej maski, którą nosił, by siać postrach wśród wrogów. Jednak augurowie, już wtedy uważani za świętych, ujrzeli w wizjach, że linia Taiusa któregoś dnia wygaśnie. Tego dnia wybiorą nowego imperatora, poddawszy kandydata serii egzaminów zwanych Próbami, sprawdzających jego zdolności fizyczne i umysłowe. Z oczywistych powodów Taius nie był zachwycony tą przepowiednią, najwyraźniej jednak augurowie zagrozili, że uduszą go baranim jelitem, bo nie pisnął ani słowa, kiedy wznieśli Czarny Klif i zaczęli kształcić kolejne roczniki uczniów. Minęło pięćset lat i oto jesteśmy, zamaskowani tak samo jak Taius I, czekając, aż linia tego starego diabła wygaśnie i któryś z nas zostanie nowym imperatorem.

Niespecjalnie mnie to obchodzi. Pokolenia Masek szkoliły się, służyły i umierały, a żadne Próby nigdy się nie odbyły. Czarny Klif być może zbudowano po to, by wychować przyszłego imperatora, ale dzisiaj akademia to po prostu fabryka żołnierzy, najlepszych, jakich ma Imperium. – Znam – odpowiadam na pytanie augura. Ale nie wierzę w ani jedno jej słowo – dodaję w myślach – bo to tylko stek bzdur. – Ani stek, ani bzdur, obawiam się – mówi augur trzeźwo. Nagle oddychanie staje się trudniejsze. Od tak dawna się nie bałem, że potrzebowałem chwili, by rozpoznać to uczucie. – A więc jednak potraficie czytać w myślach. – To bardzo upraszczające ujęcie bardzo złożonego zagadnienia. Ale tak, potrafimy. Zatem wie wszystko. Zna mój plan ucieczki, moje nadzieje, wie, kogo i czego nienawidzę. Wie wszystko. Nikt mnie nie zdradził. Zdradziłem się sam. – To dobry plan, Eliasie – potwierdza augur. – Praktycznie niezawodny. Jeżeli chcesz go zrealizować, nie będę ci przeszkadzał. To pułapka, myślę gorączkowo. Patrzę jednak na augura i widzę, że mówi prawdę. Co to za gra? Od jak dawna augurowie wiedzą o tym, że chcę zdezerterować? – Od miesięcy. Ale dopiero kiedy dziś rano ukryłeś prowiant w tunelu, zrozumieliśmy, że jesteś zdecydowany. Musieliśmy z tobą porozmawiać. – Wskazuje na ścieżkę prowadzącą do wschodniej baszty. – Przejdźmy się. Zbyt jestem odrętwiały, by protestować. Jeżeli nie próbuje uniemożliwić mi dezercji, to czego chce? Co miał na myśli, mówiąc, że moja przyszłość będzie wystarczającą karą? Chce mi powiedzieć, że zostanę schwytany? Gdy dochodzimy do baszty, strażnicy odwracają się i odchodzą, jakby wykonywali niemy rozkaz. Jesteśmy z augurem sami, wokół rozciągają się pociemniałe wydmy, a w tle majaczy masyw Gór Serrańskich.

– Gdy słyszę twoje myśli – mówi augur – przypomina mi się Taius I. Miał żołnierkę we krwi, tak jak ty. I podobnie jak ty zmagał się z przeznaczeniem. – Augur uśmiecha się, widząc moje niedowierzanie. – Tak, znałem Taiusa. Znałem jego przodków. Jesteśmy tu od tysiąca lat, Eliasie. Wybraliśmy Taiusa, by stworzył Imperium, tak jak pięćset lat później wybraliśmy ciebie, byś mu służył. Niemożliwe, myślę. Logiko, wyłącz się. Jeżeli on potrafi czytać w myślach, to dlaczego nie miałby być nieśmiertelny? Czy to oznacza, że cała ta gadanina o ich opętaniu przez duchy to prawda? Gdyby Helena mogła mnie teraz widzieć, ale miałaby używanie. Przyglądam się augurowi kątem oka. Jego twarz wydaje mi się dziwnie znajoma. – Nazywam się Kain, Eliasie. To ja cię tu sprowadziłem. Wybrałem cię. Raczej skazałeś. Próbuję nie myśleć o owym chmurnym poranku, kiedy zgłosiło się po mnie Imperium, ale to wspomnienie wciąż mnie prześladuje. Żołnierze otaczający nasz dom, wyciągający mnie z łóżka. Mamie Rila, moja macocha, wrzeszcząca na nich, dopóki nie odciągną jej moi bracia. Mój przyrodni brat Shan, przecierający zaspane oczy, nierozumiejący, pytający, kiedy wrócę. I ten człowiek – ta istota – prowadzący mnie ku czekającym wierzchowcom. Zaledwie parę słów wyjaśnienia. „Zostałeś wybrany. Pójdziesz ze mną”. Wtedy augur wydawał mi się większy, groźniejszy. Dzisiaj sięga mi do ramienia i wygląda tak, jakby mocniejszy podmuch wiatru mógł go zabić. – Domyślam się, że przez ten czas wybraliście tysiące chłopców – mówię tonem pełnym szacunku. – Tym się zajmujecie, nieprawdaż? – Ale to ciebie pamiętam najlepiej. Augurowie śnią przyszłość: wszystkie możliwości, wszystkie rozwiązania. A ty pojawiasz się w każdym ze snów. Srebrna nić wpleciona w ciemny gobelin. – A ja myślałem, że wyciągnęliście moje imię z kapelusza.

– Wysłuchaj mnie, Eliasie Veturiusie. – Augur puszcza moją uwagę mimo uszu i chociaż nie podnosi wcale głosu, jego słowa dźwięczą twardo jak żelazo. – Przepowiednia mówi prawdę. Prawdę, którą wkrótce poznasz. Pragniesz uciec. Porzucić służbę. Nie zdołasz jednak uciec przed przeznaczeniem. – Przeznaczeniem? – Gorzko się śmieję. – Jakim przeznaczeniem? Wszystko tutaj kręci się wokół krwi i przemocy. Po jutrzejszym dyplomie nic się nie zmieni. Kolejne misje i codzienna brutalność stopniowo zmęczą mnie, aż nic nie zostanie z chłopca, którego augurowie wybrali czternaście lat temu. Może jest to rodzaj przeznaczenia. Ale nie taki, jakiego sam bym sobie życzył. – Życie nie zawsze toczy się tak, jak to sobie wyobrażamy – mówi Kain. – Eliasie, jesteś żarzącym się węglem w popiele. Będziesz strzelał iskrami i palił, siał spustoszenie i niszczył. Nie możesz tego zmienić. Nie możesz powstrzymać. – Ale ja nie chcę… – Nie ma znaczenia, czego chcesz. Jutro musisz dokonać wyboru. Pomiędzy dezercją i obowiązkiem. Pomiędzy przeznaczeniem i ucieczką przed nim. Jeżeli zdezerterujesz, augurowie nie będą cię powstrzymywać. Uciekniesz. Opuścisz Imperium. Będziesz żył. Ale nie znajdziesz w tym ukojenia. Wrogowie będą cię prześladować. Mrok opanuje twoje serce i staniesz się tym wszystkim, czego nienawidzisz – wcieleniem zła, okrucieństwa, bezduszności. Wewnętrzna ciemność będzie cię więzić równie skutecznie, jakbyś był zamknięty w celi. Podchodzi bliżej, a jego wzrok jest bezlitosny. – Jeżeli jednak zostaniesz, jeżeli spełnisz obowiązek, zyskasz szansę ostatecznego zerwania więzi między sobą i Imperium. Szansę zdobycia wielkości, o jakiej ci się nie śniło. Szansę osiągnięcia prawdziwej wolności – ciała i duszy. – Co masz na myśli, mówiąc o spełnieniu obowiązku? Jakiego obowiązku? – Kiedy nadejdzie czas, będziesz wiedział, Eliasie. Zaufaj mi.

– Jak mogę wam zaufać, skoro nie wyjaśniacie, co macie na myśli? Jaki obowiązek? Pierwsza misja? Druga? Ilu Scholarów będę musiał zamęczyć? Ile zła popełnić, zanim stanę się wolny? Patrząc mi prosto w oczy, augur cofa się o krok, potem o jeszcze jeden. – Kiedy będę mógł porzucić Imperium? Za miesiąc? Za rok? Kainie! Znika tak szybko jak gwiazda o brzasku. Sięgam, by go zatrzymać, zmusić do wyjaśnień. Ale chwytam tylko powietrze.

IX: Laia Keenan ciągnie mnie ku wyjściu, a ja zwisam bezwładnie, czując, że brakuje mi tchu. Jego usta poruszają się, ale nie słyszę, co mówi. Słyszę tylko krzyki Darina odbijające się echem w mojej głowie. Nigdy więcej nie zobaczę brata. Imperium sprzeda go, jeżeli będzie miał szczęście, albo po prostu zabije. Tak czy owak, nic na to nie poradzę. Powiedz im, Laio, szepcze głos Darina w mojej głowie. Powiedz im, kim jesteś. Zabiją mnie, odpowiadam w myślach. Nie wiem, czy mogę im ufać. Zginę, jeżeli im nie powiesz. Nie pozwól mi umrzeć, Laio. – Tatuaż na twoim karku – wołam do odchodzącego Mazena. – Pięść i płomień. Zrobił ci go mój ojciec. Byłeś drugą osobą, której go wytatuował, po mojej matce. Mazen się zatrzymuje. – Miał na imię Jahan. Nazywałeś go Porucznikiem. Moja siostra miała na imię Lis. Nazywałeś ją Lwiczką. Moja… – Głos mi się załamuje. Mazen odwraca się, ma zaciśnięte szczęki. – Moja matka miała na imię Mirra. Nazywałeś – nazywaliście – ją Lwicą. Przywódczynią. Szefową ruchu oporu. Keenan puszcza mnie tak szybko, jakby moja skóra stała się nagle lodowato zimna. Stęknięcie Sany odbija się echem w jaskini. Teraz już wie, dlaczego wydawałam się jej znajoma. Niespokojnie spoglądam na ich zaskoczone twarze. Moich rodziców zdradził ktoś z organizacji. Dziadkowie nigdy nie

dowiedzieli się kto. Mazen milczy. Proszę, niech nie okaże się zdrajcą. Niech będzie jednym z dobrych. Gdyby babcia mnie teraz widziała, udusiłaby mnie. Przez całe życie utrzymywałam tożsamość moich rodziców w tajemnicy. Ujawniwszy ją, czuję się pusta. Co dalej? Wszyscy ci bojownicy – a wielu z nich walczyło pod komendą moich rodziców – wiedzą teraz, czyim jestem dzieckiem. Będą oczekiwali ode mnie odwagi i charyzmy mojej matki. Inteligencji i opanowania ojca. Ale to nie ja. – Służyłeś ramię w ramię z moimi rodzicami przez dwadzieścia lat – mówię do Mazena. – Najpierw w Morzy, a potem tutaj, w rejonie Serry. Wstąpiłeś do organizacji mniej więcej w tym samym czasie co moja matka. Awansowałeś razem z nią i moim ojcem. Byłeś numerem trzy. Keenan spogląda to na Mazena, to na mnie, jego twarz jest nieruchoma. Obecni w jaskini bojownicy porzucają swoje dotychczasowe zajęcia i gromadzą się wokół nas, poszeptując do siebie. – Mirra i Jahan mieli jedno dziecko. – Mazen kuśtyka w moją stronę. Przygląda się moim włosom, oczom, ustom, szukając w pamięci, porównując. – Córkę, która zginęła razem z nimi. – Nie. – Tak długo nosiłam to w sobie, że mam wątpliwości, czy mówić dalej. Ale muszę. To jedyny sposób, żeby coś zmienić. – Rodzice odeszli z organizacji, kiedy Lis miała cztery lata. Miał się urodzić Darin. Chcieli normalnego życia dla swoich dzieci. Zniknęli. Bez śladu. Urodził się Darin. Dwa lata później przyszłam na świat ja. Tymczasem Imperium odnosiło sukcesy w walce z ruchem oporu. Organizacja trzeszczała w szwach. Rodzice nie mogli biernie się temu przyglądać. Chcieli walczyć. Lis miała już tyle lat, że mogła iść z nimi. Ale ja i Darin byliśmy za mali. Zostawili nas pod opieką rodziców matki. Darin miał sześć lat, ja cztery. Zginęli rok później. – Ciekawie opowiadasz, dziewczyno – mówi Mazen. – Ale Mirra

nie miała rodziców. Była sierotą tak jak ja. Jak Jahan. – Nie opowiadam bajek. – Mówię cicho, żeby ukryć drżenie w głosie. – Mama opuściła dom w wieku szesnastu lat. Dziadkowie byli temu przeciwni. Zerwała z nimi wszelki kontakt. O tym, że w ogóle żyje, dowiedzieli się, kiedy zapukała do ich drzwi, prosząc, żeby przyjęli Darina i mnie. – Nie jesteś taka jak ona. Czuję się, jakby dał mi w twarz. Wiem o tym, mam ochotę powiedzieć. Płakałam i trzęsłam się, zamiast stanąć i walczyć. Zostawiłam Darina, zamiast umrzeć w jego obronie. Jestem słaba, ona taka nie była. – Mazenie – szepcze Sana, jakby bała się, że zniknę, jeżeli podniesie głos. – Spójrz na nią. Ma oczy Jahana, jego włosy. Wszystko ma po nim. – Przysięgam, że to prawda. Ta bransoleta… – Podnoszę rękę, a ona lśni w półmroku jaskini. – Należała do niej. Dała mi ją na tydzień przed swoim aresztowaniem. – Zastanawiałem się, co z nią zrobiła. – Twarz Mazena mięknie, a w jego oczach zapala się blask wspomnień. – Dostała ją od Jahana, kiedy się pobierali. Zawsze ją nosiła. Dlaczego nie zgłosiłaś się do nas wcześniej? Wyszkolilibyśmy cię tak, jak ona by tego chciała. Sam sobie odpowiada, zanim zdążę się odezwać. – Zdrajca – mówi. – Dziadkowie nie wiedzieli, komu mogą ufać. Postanowili nie ufać nikomu. – Teraz nie żyją, twój brat jest w więzieniu, a ty chcesz, żebyśmy ci pomogli. – Wtyka fajkę z powrotem między zęby. – Musimy jej pomóc. – Sana staje obok mnie i kładzie mi rękę na ramieniu. – To nasz obowiązek. Ona jest jedną z nas. Tarik staje za mną i zauważam, że bojownicy podzielili się na dwie grupy. Ci popierający Mazena mają mniej więcej tyle lat co Keenan. Ci zgromadzeni wokół Sany są starsi. Tarik nazwał ją przywódczynią frakcji. Teraz rozumiem, co miał na myśli: ruch oporu

jest podzielony. Sana przewodzi starszym bojownikom. Mazen ma za sobą tych młodszych – i jest szefem organizacji jako całości. Wielu z tych starszych popatruje na mnie, być może chcąc ocenić, czy jestem podobna do rodziców. Nie winię ich. Mama i tata byli największymi przywódcami ruchu oporu w jego pięciusetletniej historii. Potem zostali zdradzeni. Schwytani. Poddani torturom. Zabici wraz z Lis, moją siostrą. Ruch oporu osłabł i nigdy nie odzyskał dawnej siły. – Jeżeli syn Lwicy potrzebuje naszej pomocy, to musimy jej udzielić – mówi Sana do zgromadzonych wokół niej bojowników. – Ile razy uratowała ci życie, Mazenie? Ile razy ocaliła nas wszystkich? Nagle wszyscy zaczynają mówić jeden przez drugiego. – Pamiętam, jak podpalaliśmy tamte koszary… – Miała taki wzrok, że przenikał człowieka na wylot… – Kiedyś widziałem, jak sama pogoniła cały patrol, była nieustraszona… Ja też mogłabym coś o niej opowiedzieć. Że chciała nas zostawić. Chciała porzucić nas, żeby skupić się na walce, ale ojciec jej nie pozwolił. Kiedy się kłócili, Lis zabierała mnie i Darina do lasu i śpiewała nam, żebyśmy ich nie słyszeli. To moje pierwsze wspomnienie – Lis śpiewająca piosenkę, podczas gdy Lwica szaleje kilka kroków dalej. Po tym, jak rodzice zostawili nas u dziadków, długie tygodnie trwało, zanim odzyskałam spokój i przyzwyczaiłam się do życia z ludźmi, którzy zdawali się siebie kochać. Nic z tego nie mówię, splatam tylko palce, podczas gdy oni opowiadają swoje historie. Wiem, że chcą, żebym była dzielna i czarująca jak mama. Żebym słuchała równie uważnie jak ojciec. Jeżeli dowiedzą się, jaka naprawdę jestem, wyrzucą mnie bez gadania. Organizacja nie toleruje mięczaków. – Laio. – Mazen podnosi głos i wszyscy cichną. – Nie mamy tylu

ludzi, żeby napaść na więzienie. Ryzykowalibyśmy zbyt wiele. Nie mam szansy zaprotestować, bo wtrąca się Sana. – Lwica zrobiłaby to dla ciebie bez zastanowienia. – Musimy obalić Imperium – mówi jasnowłosy chłopak stojący za Mazenem. – A nie tracić czas na ratowanie czyjegoś brata. – Nie zostawiamy naszych na pastwę wroga! – My będziemy przelewać krew – woła kolejny z popleczników Mazena – po to, żebyście wy, starzy, mogli przypisać sobie zwycięstwo! Tarik postępuje naprzód z pociemniałą twarzą. – Chciałeś powiedzieć, kiedy my będziemy planowali i czynili przygotowania, żebyście wy, młodzi głupcy, nie wpadli z zasadzkę… – Dosyć, dosyć! – Mazen podnosi ręce. Sana odciąga Tarika, a pozostali milkną. – Nie znajdziemy rozwiązania, krzycząc na siebie wzajemnie. Keenanie, odszukaj Haidara i przyprowadź go do mojej kwatery. Sano, weź Erana i dołączcie do nas. Podejmiemy decyzję w wąskim gronie. Sana wychodzi, lecz Keenan ani drgnie. Rumienię się pod jego spojrzeniem, nie wiedząc, co powiedzieć. W półmroku jego oczy wydają się niemal czarne. – Teraz widzę – mruczy jakby do siebie. – Niesamowite, że prawie to przegapiłem. Nie mógł znać moich rodziców. Nie wygląda na wiele starszego ode mnie. Ciekawa jestem, od jak dawna działa w ruchu oporu, ale zanim zdążę zapytać, znika w tunelach. Kilka godzin później, kiedy zdążyłam coś przełknąć i udać, że drzemię na twardej jak kamień pryczy, kiedy zgasły gwiazdy i wstało słońce, jedne z drzwi do jaskini się otwierają. Do środka wkracza Mazen, za nim Keenan, Sana i dwóch młodych mężczyzn. Kuśtykając, Mazen podchodzi do stołu, przy którym siedzi Tarik, i daje znak, żebym podeszła. Próbuję wyczytać coś z twarzy Sany, ale jest nieprzenikniona. Pozostali bojownicy gromadzą się wokół nas, równie jak ja ciekawi, jaka zapadła decyzja.

– Laio – mówi Mazen. – Keenan uważa, że powinnaś zostać tu z nami. Bezpieczna. – W jego słowach pobrzmiewa pogarda. Tarik spogląda pytająco na Keenana. – Tutaj będzie sprawiać mniej kłopotów. – W oczach rudowłosego bojownika pojawia się błysk. – Uwolnienie jej brata będzie kosztować życie ludzi, dobrych ludzi… – Urywa, napotkawszy wzrok Mazena, i zaciska zęby. Chociaż tak naprawdę go nie znam, sprawia mi przykrość, że tak gwałtownie występuje przeciwko mnie. Co ja mu zrobiłam? – To będzie kosztować życie ludzi – potwierdza Mazen. – Dlatego postanowiłem, że jeżeli Laia chce naszej pomocy, musi dać nam coś w zamian. – Bojownicy obu frakcji przyglądają mu się nieufnie. Mazen zwraca się ku mnie. – Pomożemy ci, jeżeli ty pomożesz nam. – Co niby miałabym zrobić? – Umiesz gotować, prawda? – pyta Mazen. – I sprzątać? Strzyc, prasować… – Robić mydło, zmywać, handlować – tak. Ta charakterystyka pasuje właściwie do każdej mieszkanki dzielnicy. – Potrafisz też czytać – ciągnie Mazen. Kiedy zaczynam zaprzeczać, kręci głową. – Niech diabli wezmą reguły Imperium. Zapomnij, że znałem twoich rodziców. – Co to wszystko ma wspólnego z pomaganiem wam? – Uwolnimy twojego brata, jeżeli będziesz dla nas szpiegować. Milknę na chwilę, chociaż jestem zaciekawiona. Tego się nie spodziewałam. – Kogo mam szpiegować? – Komendantkę Akademii Wojskowej Czarnego Klifu.

X: Elias Rano wlokę się do stołówki niczym kadet na pierwszym w życiu kacu, przeklinając palące słońce. Krótki sen zepsuł mi znajomy koszmar, w którym idę przez cuchnące, usiane zwłokami pole bitwy. Krzyki rannych przeszywają powietrze i skądś wiem, że to ja jestem winny bólu i cierpienia, że oni polegli z mojej ręki. Nie najlepszy początek dnia. Zwłaszcza ostatniego dnia szkoły. Wpadam na Helenę, kiedy ta wychodzi ze stołówki z Dexem, Farisem i Tristasem. Ignorując moje protesty, wciska mi do ręki suchara ze śniadania i ciągnie mnie za sobą. – Jesteśmy spóźnieni. – Jej słowa niemal zagłusza huk bębnów wzywających wszystkich abiturientów do zbrojowni, gdzie mamy pobrać paradne zbroje przysługujące Maskom. – Demetrius i Leander już poszli. Helena paple o tym, jak ekscytująco będzie założyć paradną zbroję. Słucham jej jednym uchem, potakując, kiedy trzeba, i wykrzykując w odpowiednich momentach. Przez cały czas myślę o słowach Kaina. „Uciekniesz. Opuścisz Imperium. Będziesz żył. Ale nie znajdziesz w tym ukojenia”. Czy ufam augurowi? Być może chce mnie wciągnąć w pułapkę w nadziei, że jeżeli będę Maską wystarczająco długo, to w końcu uznam, że wolę żołnierkę od wygnania. Wiem, jak lśnią oczy komendantki, kiedy chłoszcze ucznia, jak dziadek chwali się, ilu ludzi zabił. To moja rodzina, jestem krwią z ich krwi. A jeżeli tak samo jak oni pragnę wojny, chwały i władzy, tylko jeszcze o tym nie wiem? Czy nauczyłbym się cieszyć z bycia Maską? Augur odczytał moje myśli. Czy dostrzegł we mnie zło, na które ja sam jestem ślepy?

Z drugiej strony wydawał się przekonany, że nawet jeżeli zdezerteruję, to spotka mnie ten sam los. „Mrok opanuje twoje serce i staniesz się tym wszystkim, czego nienawidzisz”. A więc mam do wyboru zostać i być złym człowiekiem albo uciec i być złym człowiekiem. Pięknie. W połowie drogi do zbrojowni Helena zauważa wreszcie moje milczenie, moje pomięte ubranie i przekrwione oczy. – Wszystko w porządku? – pyta. – Jasne. – Kiepsko wyglądasz. – Miałem ciężką noc. – Co się wydarzyło? Faris zostawia Dexa i Tristasa i czeka na nas. – Daj mu spokój, Heleno. Nie widzisz, że jest wykończony? Wymknąłeś się do doków, żeby trochę poświętować, co, Eliasie? – Wielką łapą klepie mnie po plecach i śmieje się donośnie. – Mogłeś zaprosić kumpla. – Nie bądź obrzydliwy – mówi Helena. – A ty nie bądź taka święta. Wywiązuje się sprzeczka, podczas której Faris stara się zakrzyczeć Helenę krytykującą korzystanie z usług prostytutek, a Dex argumentuje, że opuszczenie terenu akademii w celu odwiedzenia burdelu nie jest ściśle zakazane. Tristas wskazuje na tatuaż z imieniem narzeczonej i deklaruje neutralność. Helena raz po raz spogląda na mnie. Wie, że nie bywam w dokach. Unikam jej wzroku. Oczekuje wyjaśnień, ale od czego miałbym niby zacząć? „Wiesz, Heleno, chciałem wczoraj zdezerterować, ale pojawił się ten cholerny augur i teraz…” Gdy docieramy do zbrojowni, kłębi się tam tłum uczniów, w którym znikają Faris i Dex. Nigdy nie widziałem starszych Czaszek tak szczęśliwych. Od wolności dzieli ich zaledwie parę minut i wszyscy się uśmiechają. Chłopcy, z którym na co dzień ledwo

zamieniam słowo, pozdrawiają mnie, poklepują po plecach, żartują ze mną. – Eliasie, Heleno! – woła nas Leander; ma skrzywiony nos, po tym, jak złamała mu go Helena. Obok niego stoi Demetrius, ponury jak zawsze. Zastanawiam się, czy w ogóle odczuwa dzisiaj jakąkolwiek radość. Może po prostu ogarnia go ulga, że opuszcza miejsce, gdzie musiał patrzeć na śmierć własnego brata. Widząc Helenę, Leander bezwiednie przygładza dłonią włosy – które zawsze sterczą niesfornie na wszystkie strony bez względu na to, jak krótko je przycina. Próbuję stłumić uśmiech. Od dawna ma oko na Helenę, chociaż się do tego nie przyznaje. – Zbrojmistrz już was wywołał, więc wzięliśmy wasze rzeczy. – Leander wskazuje na leżące obok niego zbroje i broń. Helena sięga po zbroję gestem pełnym nabożeństwa, trzymając napierśnik pod światło, zachwycając się karem – symbolem Czarnego Klifu wytłoczonym na tarczy. Ciasno przylegająca do ciała zbroja to dzieło kuźni Telumana – jednej z najstarszych w Imperium – i niewiele jest ostrzy, które mogą ją przebić. Prezent od akademii na pożegnanie. Nałożywszy zbroję, przypasuję uzbrojenie: szable i sztylety z serrańskiej stali, ostre jak brzytwa i eleganckie w porównaniu z treningową bronią, której używaliśmy do tej pory. Ostatni element to czarna peleryna zapinana na łańcuszek. Skończywszy, podnoszę wzrok i widzę, że Helena gapi się na mnie. – Co jest? – pytam. Jej spojrzenie jest tak natarczywe, że patrzę w dół, myśląc, że nałożyłem napierśnik tył na przód. Ale nie, wszystko jest w porządku. Helena podchodzi bliżej i poprawia mi pelerynę, a jej smukłe palce muskają moją szyję. – Była krzywo – wyjaśnia, po czym nakłada hełm. – Jak wyglądam? Jeżeli augurowie zaprojektowali moją zbroję tak, by podkreślała muskulaturę, to jej uwypukla przede wszystkim urodę. – Wyglądasz jak… – Jak bogini wojny, myślę. Jak hurysa, która zstąpiła na ziemię, żeby powalić nas wszystkich na kolana. Do

diaska, co jest ze mną nie tak? – Jak Maska – mówię. Helena śmieje się, śmiechem dziewczęcym i niedorzecznie kokieteryjnym, zwracając uwagę pozostałych: Leandra, który gwałtownie odwraca wzrok i drapie się w zakłopotaniu po nosie, kiedy napotykam jego spojrzenie, Farisa, która szczerzy zęby i mruczy coś do Dexa. Zak też patrzy w naszą stronę, a na jego twarzy tęsknota miesza się ze zdziwieniem. Wtedy widzę Markusa, który przygląda się bratu patrzącemu na Helenę. – Spójrzcie tylko, chłopcy – mówi Markus. – Dziwka w zbroi. Zaczynam dobywać szabli, kiedy Helena kładzie mi dłoń na ramieniu, ale w jej oczach błyska gniew. To moja sprawa, zdaje się mówić. Nie twoja. – Idź do diabła, Markusie. – Helena sięga po pelerynę i narzuca ją. Markus podchodzi bliżej, obmacując ją wzrokiem, od razu wiadomo, o czym myśli. – Zbroja nie pasuje do ciebie, Heleno Aquilla – mówi. – Wolałbym cię w sukience. Albo w negliżu. – Delikatnie owija sobie kosmyk jej włosów wokół palca, a potem szarpnięciem przyciąga jej twarz do swojej. Trwa sekundę, zanim zdam sobie sprawę, że warknięcie, które przecina powietrze, wyszło z mojego gardła. Jestem o krok od Markusa i zamierzam się na niego, kiedy dwóch jego przydupasów, Thaddius i Julius, chwyta mnie od tyłu i wykręca mi ręce. Demetrius jest przy nas i wbija łokieć w twarz Thaddiusa, lecz Julius kopie go w plecy i Demetrius pada. Błyska stal i Helena przystawia Markusowi nóż do gardła, a drugi do pachwiny. – Puść moje włosy – mówi – albo pozbawię cię męskości. Markus puszcza jasny kosmyk i szepcze jej coś do ucha. Helena traci pewność siebie i kiedy ręka z nożem przy jego gardle wiotczeje, Markus chwyta jej twarz w dłonie i całuje. Jestem tak zdegustowany, że przez chwilę mogę tylko gapić się i powstrzymywać mdłości. Potem Helena wydaje zduszony okrzyk,

a ja wyrywam się Thaddiusowi i Juliusowi. Odpycham Markusa od Heleny i zaczynam okładać go pięściami po twarzy. Markus śmieje się pomiędzy moimi ciosami, a Helena nerwowo ociera usta. Leander, który też ma ochotę przyłożyć Wężowi, próbuje mnie odciągnąć. Za moimi plecami Demetrius wstał i szarpie się z Juliusem, ten jednak obala go na ziemię. Faris, który jest potężnej postury, wybiega z tłumu i całym ciężarem wpada na Juliusa, nokautując go niczym byk przebijający się przez ogrodzenie. Kątem oka widzę tatuaż Tristasa, gdzieś majaczy mi ciemna skóra Dexa, i zaczyna się regularna bijatyka. Nagle ktoś syczy: – Komendantka! – Faris i Julius zrywają się na równe nogi. Odsuwam się od Markusa, a Helena przestaje wycierać sobie usta. Wąż prostuje się powoli, jego oczy giną pośród opuchlizny. Moja matka przeciska się przez tłum Czaszek, kierując się prosto na nas. – Veturius, Aquilla – cedzi nasze nazwiska przez zęby. – Co tu się dzieje? – Nic, pani komendantko – odpowiadamy jednocześnie. Patrzę w dal, tak jak mnie nauczono, a jej zimny wzrok wwierca się we mnie niczym czubek tępego noża. Markus uśmiecha się perfidnie, a ja zaciskam zęby. Jeżeli Helena dostanie chłostę z powodu jego zachowania, to poczekam z dezercją, żeby go zabić. – Zostało tylko parę minut do ósmego dzwonu – zwraca się komendantka do wszystkich obecnych. – Doprowadzicie się do porządku i zgłosicie pod amfiteatrem. Jeszcze jeden taki incydent, a winni zostaną niezwłocznie wysłani do Kauf. Zrozumiano? – Tak jest! Zbrojownia szybko pustoszeje. Jako piątacy wszyscy odbyliśmy pół roku służby wartowniczej w Kauf, daleko na północy. Żaden z nas nie zaryzykuje powrotu tam w roli więźnia z powodu czegoś tak głupiego jak kłótnia w dniu ukończenia szkoły.

– Wszystko w porządku? – pytam Helenę, gdy komendantka jest już wystarczająco daleko. – Mam ochotę sprawić sobie nową twarz, taką, której nigdy nie dotykał ten wieprz. – Po prostu potrzebujesz kogoś innego, żeby cię całował – mówię, zanim zdaję sobie sprawę, jak to brzmi. – To znaczy… nie żebym się zgłaszał na ochotnika. Ja… – Jasne, rozumiem. – Helena przewraca oczami. Szczęki jej drgają i żałuję, że tak głupio wyskoczyłem z tym całowaniem. – A w ogóle to dzięki – mówi. – Za to, że mu przyłożyłeś. – Zabiłbym go, gdyby nie komendantka. Patrzy na mnie ciepło i już mam ją zapytać, co Markus powiedział jej wtedy na ucho, kiedy nagle pojawia się Zak. Drapie się po czole i zwalnia, jakby miał nam coś do zakomunikowania, ale rzucam mu mordercze spojrzenie i odchodzi. Kiedy kilka minut później Helena i ja dołączamy do starszych Czaszek zebranych przed wejściem do amfiteatru, kłótnia w zbrojowni zostaje zapomniana. Wkraczamy do amfiteatru pośród aplauzu członków rodzin, pozostałych uczniów, urzędników miejskich, wysłanników imperatora oraz gwardii honorowej w postaci blisko dwustu legionistów. Napotykam wzrok Heleny i widzę, że myśli to samo co ja. To niesamowite być wreszcie tutaj, na płycie, zamiast ciągle przyglądać się z trybun. Niebo nad głową jest kryształowo czyste, bez ani jednej chmurki od horyzontu po horyzont. Koronę stadionu przyozdabiają flagi, czerwono-złoty proporzec dynastii Taiusów łopoce na wietrze obok przedstawiającego karo na czarnym tle sztandaru akademii. Mój dziadek, generał Quin Veturius, głowa rodu, siedzi w ocienionej loży w pierwszym rzędzie. Otacza go około pięćdziesięciorga najbliższych krewnych – bracia, siostry, siostrzenice, bratankowie. Nie muszę widzieć jego oczu, by zdawać sobie sprawę, że przygląda mi się uważnie, sprawdzając, czy szabla wisi pod przepisowym kątem, oceniając, jak leży na mnie zbroja. Kiedy przyjęto mnie do szkoły, dziadek spojrzał mi w oczy

i rozpoznał w nich oczy swojej córki. Przyjął mnie pod swój dach, kiedy matka mnie porzuciła. Musiała być wściekła, że przeżyłem, kiedy sądziła, że pozbyła się mnie na dobre. Każdą przepustkę spędzałem, ćwicząc z dziadkiem, znosząc bicie i surową dyscyplinę, lecz w zamian zyskując wyraźną przewagę nad kolegami z klasy. Wiedział, że będę tej przewagi potrzebował. Rzadko który z uczniów akademii pochodzi z nieformalnego związku, a żaden nigdy nie wychowywał się wśród Plemieńców. To sprawiło, że byłem przedmiotem ciekawości… i drwin. Jeżeli jednak ktokolwiek śmiał traktować mnie z góry z powodu mojego pochodzenia, dziadek szybko pokazywał mu jego miejsce – zwykle za pomocą czubka szabli – i mnie nauczył robić to samo. Potrafi być równie bezduszny jak jego córka, lecz to mój jedyny krewny, który traktuje mnie jak członka rodziny. Chociaż przepisy tego nie wymagają, salutuję mu i czuję satysfakcję, kiedy odpowiada mi skinieniem głowy. Po serii ćwiczeń musztrowych abiturienci maszerują ku drewnianym ławom pośrodku płyty, dobywają szabel i trzymają je wysoko nad głową. Daje się słyszeć niski szum, narastający stopniowo do grzmotu, jakby nad amfiteatrem rozpętała się burza. To pozostali uczniowie tupią rytmicznie i pohukują z mieszaniną dumy i zazdrości. Helena i Leander, stojący obok mnie, nie potrafią opanować uśmiechu zadowolenia. Pomimo hałasu w mojej głowie panuje cisza. Dziwna, nieskończenie cicha, nieskończenie głośna, a w środku zamknięty ja, powtarzający raz po raz to samo pytanie. Uciekać? Dezerterować? Gdzieś w oddali, jakbym był pod wodą, słyszę głos komendantki nakazującej nam schować broń i usiąść. Wygłasza z podwyższenia lakoniczne przemówienie, a kiedy nadchodzi czas złożenia przysięgi, wszyscy wstają, więc ja także. Po głowie nie przestaje mi się tłuc pytanie: zostać czy uciekać? Zostać czy uciekać? Moja usta, jak sądzę, poruszają się razem z ustami pozostałych, kiedy przysięgają przelewać krew i oddać życie za Imperium.

Komendantka ogłasza nas absolwentami i to radosny okrzyk świeżo upieczonych Masek, naturalny i pełen ulgi, wyrywa mnie z rozmyślań. Faris zrywa szkolną tarczę i wyrzuca ją w powietrze. Pozostali robią to samo. Tarcze lśnią w słońcu niczym stado srebrnych ptaków. Rodziny skandują nazwiska absolwentów. Rodzice i siostry Heleny wołają: – Aquilla! Rodzina Farisa woła: – Candelan! Słyszę: „Vissan!”, „Tulius!”, „Galerius!”. Potem jeden okrzyk wznosi się ponad pozostałe: – Veturius! Veturius! – Dziadek stoi w loży, za nim reszta rodziny, przypominając wszystkim, że wśród dzisiejszych absolwentów jest przedstawiciel jednego z najpotężniejszych rodów w państwie. Napotykam jego wzrok i tym razem nie ma w nim krytyki, jedynie szczera duma. Uśmiecha się do mnie, biel jego wilczych zębów odcina się od srebrzystej maski, a ja odpowiadam uśmiechem, lecz potem czuję zakłopotanie i odwracam wzrok. Nie będzie się uśmiechał, jeżeli zdezerteruję. – Eliasie! – Helena, z błyszczącymi oczami, zarzuca mi ręce na szyję. – Udało nam się! Jesteśmy… W tym samym momencie zauważamy augurów i Helena opuszcza ręce. Nigdy nie widziałem wszystkich czternastu razem i czuję ukłucie niepokoju. Co oni tu robią? Z odrzuconymi do tyłu kapturami, ukazującymi ich mroczne rysy, prowadzeni przez Kaina, stąpają po murawie niczym duchy i ustawiają się w półokręgu wokół podwyższenia. Radosne okrzyki tłumu przechodzą w pytający szum. Moja matka przygląda się augurom, jej dłoń spoczywa swobodnie na rękojeści szabli. Gdy Kain wchodzi na podwyższenie, ustępuje mu miejsca, jakby się go spodziewała. Kain podnosi dłoń i tłum ucisza się momentalnie. Wątły i bezbarwny, z miejsca, w którym siedzę, przypomina ducha. Lecz

kiedy otwiera usta, jego głos wypełnia amfiteatr z mocą, która sprawia, że wszyscy mimowolnie się prostujemy. – Spośród zaprawionej w bojach młodzieży powstanie Zapowiedziany – mówi. – Najpotężniejszy imperator, bicz na naszych wrogów, dowódca najstraszniejszej armii. I Imperium zostanie scalone. Tak przepowiedzieliśmy pięćset lat temu, wybierając z drżącej ziemi kamienie do budowy tej szkoły. I tak oto przepowiednia się spełni. Linia cesarza Taiusa XXI wygaśnie. Podnosi się niemal buntowniczy szmer. Gdyby ktokolwiek inny zakwestionował ciągłość dynastii, zapewne by go zabito. Legioniści z gwardii honorowej stoją najeżeni, z dłońmi na szablach, lecz jedno spojrzenie Kaina sprawia, że kulą się niczym skarcone psy. – Taius XXI nie będzie miał męskiego potomka – ciągnie augur. – Jego śmierć oznaczać będzie upadek Imperium, chyba że zostanie wybrany nowy imperator-wojownik. Taius I, założyciel dynastii i twórca Imperium, był największym bohaterem swoich czasów. Poddany został wielu próbom, zanim uznano, że nadaje się do rządzenia. Lud Imperium oczekuje tego samego od nowego władcy. Na bogów, na płonące niebiosa. Tristas triumfalnie trąca Dexa, który stoi z otwartymi ze zdumienia ustami. Wszyscy wiemy, co Kain zaraz powie. Ale i tak nie wierzę własnym uszom. – Nadszedł zatem czas Prób. Amfiteatr eksploduje. Tak to w każdym razie brzmi, bo nigdy nie słyszałem równie głośnego ryku. – Mówiłem ci! – wrzeszczy Tristas do Dexa, który wygląda, jakby ktoś zdzielił go w głowę młotem. – Kto? Kto? – wydziera się Leander. Markus rechoce z zadowoleniem, które sprawia, że mam ochotę go zabić. Helena, z oczami wielkimi jak spodki, zakrywa usta, oniemiała. Kain ponownie podnosi dłoń i zapada cisza jak makiem zasiał. – Zbliża się czas Prób – mówi. – Przyszłość Imperium wymaga, by nowy władca był w szczytowej formie, tak jak Taius, kiedy

obejmował tron. Dlatego zwracamy się ku zaprawionej w bojach młodzieży, ku naszym świeżo upieczonym Maskom. Jednak nie wszyscy będą walczyć o ten wielki honor. Tylko najlepsi z absolwentów, najsilniejsi, są tego warci. Tylko czworo. Jeden z tej czwórki aspirantów wyłoni się jako Zapowiedziany. Jeden złoży przysięgę na wierność i zostanie Krukiem Krwi. Pozostali dwaj zginą jak liście na wietrze. To też już widzieliśmy. Czuję, jak krew zaczyna pulsować mi w skroniach. – Elias Veturius, Markus Farrar, Helena Aquilla, Zachariasz Farrar. – Wymienia nas według kolejności w rankingu najlepszych uczniów. – Wstańcie i wystąpcie naprzód. W amfiteatrze panuje kompletna cisza. Wstaję, odrętwiały, unikając pytających spojrzeń przyjaciół, nie patrząc na wyszczerzoną w uśmiechu gębę Markusa, na niepewnego Zaka. „Pole bitwy to moja świątynia. Czubek miecza jest moim kapłanem. Pole bitwy…” Helena stoi prosto, jakby kij połknęła, ale spogląda na mnie, na Kaina, na komendantkę. W pierwszej chwili myślę, że strach ją obleciał. Potem spostrzegam jej błyszczący wzrok, sprężysty krok. Gdy ja i Helena byliśmy w piątej klasie, pojmała nas grupa Barbaryjczyków, która udała się na łupieżczy wypad. Mnie spętali niczym ofiarną kozę, ale Helenie zawiązali tylko ręce łykiem i posadzili ją na koniku, zakładając, że jest niegroźna. Tej nocy udusiła łykiem trzech z napastników, a pozostałym trzem złamała kark gołymi rękami. „Zawsze mnie lekceważą” – powiedziała potem odrobinę zdziwiona. To fakt. Nawet ja czasem popełniam ten błąd. Teraz uświadamiam sobie, że Helena wcale nie ma pietra. Ona jest w euforii. Ona tego chce. Idziemy zbyt krótko. Mija zaledwie kilka sekund i już stoję przed Kainem razem z pozostałymi. – Być wybranym na aspiranta w Próbach to największy zaszczyt, jaki Imperium ma do zaoferowania. – Kain wodzi po nas wzrokiem, lecz najdłużej jego spojrzenie zdaje się spoczywać na mnie. – W zamian za ten dar augurowie wymagają przysięgi: że jako

aspiranci nie wycofacie się przed wyłonieniem zwycięzcy. Karą za złamanie tej przysięgi jest śmierć. – Nie traktujcie tej przysięgi lekko. Jeżeli chcecie, może wrócić na miejsce. Pozostaniecie Maskami, ciesząc się szacunkiem i czcią przynależną nosicielom tego tytułu. Zastąpi was kto inny. Ostatecznie to wasz wybór. „Wasz wybór”. Przeszywa mnie dreszcz. „Jutro musisz dokonać wyboru. Pomiędzy dezercją i obowiązkiem. Pomiędzy przeznaczeniem i ucieczką przed nim”. Kainowi nie chodzi o mój obowiązek jako Maski. Chce, żebym wybrał między Próbami i dezercją. Ty podstępny czerwonooki diable. Moim celem jest uwolnić się od Imperium. Ale jak mam znaleźć wolność, jeżeli wezmę udział w Próbach? Jeżeli wygram i zostanę imperatorem, będę uwiązany na całe życie. Jeżeli zajmę drugie miejsce, będę musiał złożyć przysięgę na wierność i zostanę Krukiem Krwi. Albo zginę jak liść na wietrze, co w augurskim slangu oznacza po prostu mogiłę. Nie słuchaj go, myślę. Uciekaj. Jutro będziesz daleko stąd. Kain przygląda się Markusowi z przekrzywioną głową, jakby słuchał niedostępnego nam głosu. – Markusie Farrarze. Jesteś gotów. – Nie jest to pytanie. Markus klęka i dobywa szabli, podnosząc ją ku augurowi, a jego oczy błyszczą dziwnie triumfalnym blaskiem, jakby już ogłoszono go imperatorem. – Powtarzaj za mną – mówi Kain. – Ja, Markus Farrar, przysięgam na krew przodków, na cześć własną i rodu Farrarów, że poświęcę się Próbom, aż zostanie wyłoniony zwycięzca albo sam padnę trupem. Markus powtarza słowa przysięgi, a jego głos odbija się echem w ciszy amfiteatru. Kain zamyka jego dłonie na ostrzu szabli, aż zaczyna kapać krew. Chwilę później Helena przyklęka, podaje szablę i składa przysięgę; jej słowa brzmią czysto jak dzwon o świcie. Augur zwraca się ku Zakowi, który długo spogląda na brata, zanim skinie głową i klęknie do przysięgi. Nagle z całej czwórki zostałem

już tylko ja i Kain stoi przede mną, oczekując decyzji. Waham się, zupełnie jak Zak. Wracają do mnie jego słowa: „Pojawiasz się w każdym ze snów. Srebrna nić wpleciona w ciemny gobelin”. Czy moim przeznaczeniem jest zostać imperatorem? Jak miałoby to prowadzić do wolności? Nie mam pragnienia rządzić – sama idea mnie odrzuca. Z drugiej strony moja przyszłość jako dezertera też nie jest pociągająca. „Staniesz się tym wszystkim, czego nienawidzisz – wcieleniem zła, okrucieństwa, bezduszności”. Czy ufam Kainowi, kiedy mówi, że znajdę wolność, jeżeli poddam się Próbom? W Czarnym Klifie uczymy się szeregować ludzi: cywil, bojownik, nieprzyjaciel, sojusznik, informator, zdrajca. Na tej podstawie podejmujemy dalsze decyzje. Augur pozostaje jednak dla mnie zagadką. Nie znam jego motywów, jego pragnień. Mam tylko instynkt, który podpowiada mi, że – w tej przynajmniej kwestii – Kain nie kłamał. Bez względu na to, czy jego przepowiednia jest prawdziwa, czy nie, on wierzy w jej prawdziwość. A ponieważ instynkt podpowiada mi – choć z wahaniem – by mu zaufać, jest tylko jedna decyzja, którą mogę podjąć. Nie spuszczając wzroku z Kaina, opadam na kolana, wyciągam szablę i przesuwam ostrzem po wnętrzu dłoni. Krew kapie na podwyższenie. – Ja, Elias Veturius, przysięgam na krew przodków…

XI: Laia Komendantka Akademii Wojskowej Czarnego Klifu. Moja ciekawość nagle słabnie. W Czarnym Klifie Imperium szkoli Maski – zabójców takich jak ten, który zabił moich dziadków i zabrał mi brata. Szkoła – skupisko surowych budynków otoczonych czarnym granitowym murem – rozsiadła się niczym wielki sęp na wzgórzach na wschód od Serry. Nikt nie wie, co się dzieje za tym murem, ilu ich jest, ilu zostaje wybranych. Co roku akademię opuszcza kolejny rocznik Masek – młodych, okrutnych, morderczych. Dla Scholara – a zwłaszcza Scholarki – Czarny Klif to najgorsze miejsce w mieście. – …straciła osobistą niewolnicę – kończy przerwaną myśl Mazen. – Dziewczyna rzuciła się ze skały tydzień temu – dodaje Keenan, wytrzymując spojrzenie dowódcy. – To już trzecie samobójstwo w tym roku. – Cicho – mówi Mazen. – Nie będę cię okłamywał, Laio. Ta kobieta jest nieprzyjemna… – Nieprzyjemna? To istna wariatka – przerywa mu Keenan. – Nazywają ją Jędzą z Czarnego Klifu. Nie przeżyjesz tego. Misja nie ma szans. Mazen wali pięścią w stół. Keenan ani drgnie. – Jeżeli nie potrafisz trzymać gęby na kłódkę – warczy Mazen – to wyjdź. Tarik przygląda się im z rozdziawionymi ustami. Sana popatruje w zamyśleniu na Keenana. Inni też się gapią i mam wrażenie, że ci dwaj nie kłócą się zbyt często. Keenan odsuwa krzesło i wstaje od stołu, by wmieszać się w tłum pomrukujących postaci stojących za

plecami Mazena. – Idealnie nadajesz się do tej roli, Laio – mówi Mazen. – Posiadłaś umiejętności, jakich komendantka oczekuje od osobistej służącej. Będzie przekonana, że jesteś analfabetką. A my potrafimy wprowadzić cię do środka. – A jeżeli dowiedzą się, kim jestem? – Czeka cię śmierć. – Mazen patrzy mi prosto w oczy i w jakimś gorzkim sensie jestem mu wdzięczna za tę szczerość. – Wszyscy szpiedzy, jakich wysłaliśmy do Czarnego Klifu, zostali wykryci i zgładzeni. To nie jest misja dla lękliwych. Chce mi się śmiać. Nie mógłby znaleźć gorszej kandydatki. – Niespecjalnie ją reklamujecie – zauważam. – Nie muszę jej reklamować – odpowiada. – My możemy znaleźć i odbić twojego brata. Ty możesz być naszymi oczami i uszami w Czarnym Klifie. To prosta wymiana. – Ufacie mi na tyle? – pytam. – Przecież wcale mnie nie znacie. – Znałem twoich rodziców. To mi wystarczy. – Mazenie – mówi Tarik. – To jeszcze dziecko. Z pewnością nie potrzebujemy… – Wspomniała o kodeksie honorowym – odpowiada Mazen. – Ale izzat oznacza coś więcej niż wolność. Coś więcej niż honor. Oznacza odwagę. Konieczność sprawdzenia się. – On ma rację – mówię. Jeżeli ci ludzie mają mi pomóc, nie mogą uważać mnie za tchórza. Kątem oka widzę Keenana, który przygląda mi się z drugiego końca pomieszczenia, jego włosy lśniące czerwienią niczym płomień pochodni. Nie chce, żebym zgodziła się na tę misję, bo nie chce ryzykować życia swoich ludzi dla uwolnienia Darina. Dotykam bransolety na ramieniu. Bądź dzielna, Laio. Zwracam się do Mazena. – Jeżeli to zrobię, znajdziecie Darina? Odbijecie go z więzienia? – Masz moje słowo. Nietrudno będzie go znaleźć. To nie gruba ryba, żeby mieli go wieźć do Kauf. – Mazen prycha, ale wzmianka

o niesławnym więzieniu na północy sprawia, że przeszywa mnie dreszcz. Przesłuchującym w Kauf przyświeca jeden cel: więzień ma przed śmiercią maksymalnie cierpieć. Zginęli tam moi rodzice. Zginęła tam też moja siostra, wtedy zaledwie dwunastoletnia. – Gdy będziesz składała pierwszy raport – mówi Mazen – ja powinienem już wiedzieć, gdzie jest Darin. Kiedy twoja misja dobiegnie końca, odbijemy go. – A potem? – Uwolnimy ciebie. Możemy zaaranżować to tak, żeby wyglądało na samobójstwo, wtedy nikt nie będzie cię szukał. Jeżeli chcesz, możesz się do nas przyłączyć. Albo pomożemy wam obojgu przedostać się do Morzy. Morza. Wolny kraj. Wszystko oddałabym, żeby się tam znaleźć, bez Wojan, bez Masek, bez Imperium. Ale najpierw muszę przeżyć misję szpiegowską. Muszę przeżyć w Czarnym Klifie. Keenan wygląda na nieprzekonanego. Lecz pozostali bojownicy kiwają głowami. To izzat, zdają się mówić. Milczę, jakbym się zastanawiała, ale tak naprawdę wiem, że to jedyny sposób, żeby uratować Darina. – Dobrze, zrobię to. – Świetnie. – Mazen nie wydaje się zaskoczony i zastanawiam się, czy od początku wiedział, że się zgodzę. – Twoim prowadzącym będzie Keenan – mówi nieco głośniej. Na te słowa twarz tamtego ciemnieje jeszcze bardziej, jeżeli to w ogóle możliwe. Zaciska usta, jakby chciał się powstrzymać przed powiedzeniem czegoś. – Dziewczyna ma pokaleczone dłonie i stopy – ciągnie Mazen. – Opatrz ją, Keenanie, i powiedz jej wszystko, co musi wiedzieć. Jeszcze dzisiaj wyrusza do Czarnego Klifu. Wychodzi z sali, otoczony wianuszkiem zwolenników. Tarik klepie mnie po ramieniu i życzy powodzenia. Jego ludzie zasypują mnie radami: nigdy otwarcie nie kontaktuj się ze swoim prowadzącym. Nie

ufaj nikomu. Chcą dobrze, ale jest to tak przytłaczające, że kiedy Keenan przeciska się po mnie przez tłum, niemal czuję ulgę. Niemal. Wzrokiem pokazuje na stół w kącie jaskini i odchodzi, nie czekając na mnie. Błysk światła niedaleko stołu okazuje się źródełkiem. Keenan napełnia wodą dwie miski i dosypuje do nich czegoś, w czym rozpoznaję sproszkowany korzeń tanu. Jedną stawia na stole, drugą na podłodze. Myję ręce i nogi, czując delikatne szczypanie, gdy woda z dodatkiem dezynfekującego proszku wnika w otarcia i skaleczenia, których nabawiłam się w katakumbach. Keenan przygląda mi się w milczeniu. Wstyd mi, że woda tak szybko robi się czarna od brudu – ale potem karcę się za takie myśli. Skończywszy, siadam przy stole. Keenan siada naprzeciwko mnie i ujmuje moje dłonie. Spodziewam się szorstkości, ale jego palce okazują się może nie całkiem delikatne, ale i nie twarde. Gdy ogląda moje rany, przychodzą mi do głowy dziesiątki pytań, które mogłabym mu zadać, a przez które wyszłabym na osobę dziecinną i małostkową, a nie silną i odważną. Dlaczego mnie nie lubisz? Co ja ci zrobiłam? – Nie powinnaś tego robić – mówi, wcierając maść znieczulającą w szczególnie głębokie skaleczenie. – Chodzi mi o misję. Już wcześniej dałeś to do zrozumienia, ośle. – Nie zawiodę Mazena. Zrobię, co do mnie należy. – Jasne, spróbujesz. – Jego obcesowość dotyka mnie, ale w tym momencie powinno być już jasne, że facet we mnie nie wierzy. – Ta kobieta to sadystka. Ostatnia dziewczyna, którą tam posłaliśmy… – Myślisz, że chcę tam jechać?! – wybucham. Keenan spogląda na mnie zaskoczony. – Nie mam wyboru. Muszę to zrobić, jeżeli chcę ocalić jedyną pozostałą przy życiu bliską mi osobę. Więc po prostu… – „Zamknij się”, chcę powiedzieć. – Więc po prostu nie utrudniaj. Przez jego twarz przemyka wyraz lekkiego zakłopotania i przygląda mi się z odrobinę mniejszą pogardą. – Hm… przepraszam.

Wypowiada te słowa z wahaniem, ale lepsze takie przeprosiny niż żadne. Kiwam głową i zauważam, że jego oczy nie są niebieskie ani zielone, ale ciemnokasztanowe. Dostrzegasz kolor jego oczu, Laio. To znaczy, że się w nie wpatrujesz. Przestań natychmiast. Czuję zapach maści i kręcę nosem. – Używasz ostrożnia do tej mieszanki? – pytam. Gdy wzrusza ramionami, sięgam po miseczkę z maścią i wącham ponownie. – Następnym razem użyj jagód zi. Nie będzie tak śmierdziało. Keenan unosi rudą brew i bandażuje mi palec. – Widzę, że znasz się na lekarstwach. Użyteczna wiedza. Twoi rodzice byli lekarzami? – Dziadek. – Wspomnienie o nim sprawia mi ból i milczę przez dłuższą chwilę. – Półtora roku temu zaczął mnie formalnie uczyć. Wcześniej pomagałam mu przygotowywać składniki. – Lubisz to? Leczenie? – Jest to jakiś zawód. – Większość wolnych Scholarów wykonuje najgorsze prace – są parobkami, sprzątaczami, dokerami – ciężka robota za marne grosze. – Cieszę się, że go mam. Jako dziecko chciałam jednak być kehanni, plemieńską opowiadaczką bajek. Uśmiecha się niemal niewidocznie. To niewiele, ale jego twarz zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a mnie się robi lżej na duszy. – Opowiadaczką bajek? – powtarza. – Nie mów mi, że wierzysz w te wszystkie baśnie o dżinnach, zjawach i upiorach porywających dzieci nocą. – Nie. – Myślę o nocnym nalocie na nasz dom. O Masce. Uczucie lekkości znika. – Nie muszę wierzyć w siły nadprzyrodzone, kiedy są gorsze rzeczy, które można spotkać nocą. Milknie i to jego nagłe milczenie sprawia, że podnoszę wzrok i patrzę mu prosto w oczy. Jestem wstrząśnięta tym, co tam widzę: bolesną wiedzę, gorzkie zrozumienie cierpienia, które znam tak dobrze. Oto ktoś, kto ma historię równie tragiczną jak moja. Może tragiczniejszą.

Potem jego rysy tężeją i wraca do bandażowania. – Racja – mówi. – Posłuchaj uważnie. Dzisiaj w Czarnym Klifie odbyła się doroczna uroczystość promocji absolwentów. Dowiedzieliśmy się jednak, że była wyjątkowa. Opowiada mi o Próbach i o czwórce aspirantów. Potem informuje mnie o moim zadaniu. – Musimy wiedzieć trzy rzeczy. Na czym polega każda z Prób, gdzie się odbywa i kiedy. Musimy to wiedzieć przed faktem, nie po. Pytania cisną mi się na usta, ale siedzę cicho, wiedząc, że zabrzmią głupio. – Ile czasu tam spędzę? – mówię wreszcie. Keenan wzrusza ramionami i kończy bandażować mi dłonie. – O Próbach wiemy tyle co nic. Nie sądzę jednak, żeby miały trwać dłużej niż kilka tygodni, może miesiąc. – Myślisz, że Darin wytrwa do tego czasu? Keenan nie odpowiada. *** Kilka godzin później, wczesnym wieczorem, znajduję się w domu w dzielnicy obcokrajowców z Keenanem i Saną. Stoimy przed starszym Plemieńcem, odzianym w charakterystyczne dla swego ludu luźne szaty, który bardziej przypomina dobrego wujka niż członka ruchu oporu. Gdy Sana wyjaśnia, czego chcemy, Plemieniec spogląda na mnie mnie i krzyżuje ręce na piersiach. – To niemożliwe – odpowiada po serrańsku z silnym akcentem. – Komendantka pożre ją żywcem. Keenan spogląda porozumiewawczo na Sanę, jakby chciał powiedzieć: „A nie mówiłem?”. – Wybaczcie – mówi Sana do Plemieńca – czy możemy… – Wskazuje na ażurowe drzwi prowadzące do drugiego pokoju. Chowają się za nimi i chociaż Sana mówi zbyt cicho, żebym

cokolwiek słyszała, widzę, że kiepsko jej idzie, bo Plemieniec kręci głową. – Nie uda jej się – mówię. Keenan stoi obojętnie oparty o ścianę. – Spokojnie, przekona go. Nie bez powodu jest przywódczynią frakcji. – Szkoda, że nie mogę jej jakoś pomóc. – Spróbuj wyglądać na odważniejszą. – Tak jak ty? – Stoję pod ścianą z obojętną miną i wpatruję się w dal. Keenan uśmiecha się przelotnie. To sprawia, że jego twarz młodnieje. Dotykam bosą stopą grubego plemieńskiego dywanu w hipnotyzujące wzory. Wokół leżą poduszki wyszywane maleńkimi lusterkami, a z sufitu zwieszają się lampy z barwionego szkła, chwytając ostatnie promienie słońca. – Kiedyś Darin i ja przyszliśmy do takiego domu sprzedać dżemy babci. – Dotykam jednej z lamp. – Zapytałam go, dlaczego Plemieńcy mają wszędzie lustra, a on powiedział… – Wspomnienie jest tak wyraźne, a tęsknota za bratem, za dziadkami, tak dojmująca, że milknę. „Plemieńcy wierzą, że lustro chroni przed złem” – powiedział tamtego dnia Darin. Wyjął szkicownik i w oczekiwaniu na gospodarza zaczął rysować, dokumentując cechy stylowe wnętrza szybkimi pociągnięciami węgla. „Twierdzą, że dżinny i zjawy nie są w stanie znieść własnego widoku”. Potem odpowiedział jeszcze na kilkanaście moich pytań ze swoją typową pewnością siebie. Zastanawiałam się, skąd tyle wie. Dzisiaj już rozumiem – zawsze więcej słuchał, niż się odzywał; obserwował, uczył się. Pod tym względem był jak dziadek. Ból w mojej piersi wzmaga się i nagle czuję, że pieką mnie oczy. – Będzie lepiej – mówi Keenan. Podnoszę wzrok i widzę cień smutku na jego twarzy, niemal w tej samej chwili zastąpiony przez znajomy już chłód. – Nigdy ich nie zapomnisz, nawet po wielu latach.

Ale nadejdzie dzień, kiedy przez całą minutę nie będziesz czuła bólu. Potem przez godzinę. Przez cały dzień. Tak naprawdę to wszystko, o co można prosić. – Ścisza głos. – Rany się zagoją. Obiecuję. Odwraca wzrok i spogląda w dal, ale jestem mu wdzięczna, bo po raz pierwszy od nocnego nalotu czuję się mniej samotna. Chwilę później Sana i Plemieniec wracają do pokoju. – Na pewno tego chcesz? – pyta mnie Plemieniec. Kiwam głową, nie ufając własnemu głosowi. Wzdycha. – A więc dobrze. – Zwraca się do Sany i Keenana. – Pożegnajcie się. Jeżeli zabiorę ją teraz, znajdzie się w szkole przed zmierzchem. – Dasz sobie radę. – Sana przytula mnie i zastanawiam się, czy próbuje przekonać mnie czy siebie. – Jesteś córką Lwicy. A Lwica zawsze dawała sobie radę. Do czasu, myślę. Spuszczam wzrok, żeby ukryć wątpliwości. Sana wychodzi i staje przede mną Keenan. Krzyżuję ręce na piersiach, żeby nie pomyślał, że ma mnie uściskać. Ale on wcale mnie nie dotyka. Przekrzywia głowę i przykłada pięść do serca – salut ruchu oporu. – Wolność albo śmierć – mówi, po czym znika. *** Pół godziny później zmierzch zapada nad miastem, a ja maszeruję z Plemieńcem przez dzielnicę merkatorów, gdzie mieszkają najbogatsi przedstawiciele wojańskiej kasty kupieckiej. Zatrzymujemy się przed zdobną kutą bramą domu handlarza niewolników. Plemieniec sprawdza moje kajdany, jego beżowa szata szeleści cicho, kiedy obchodzi mnie dookoła. Zaciskam zabandażowane dłonie, żeby przestały drżeć, ale Plemieniec delikatnie rozwiera mi palce. – Handlarze niewolników znają się na kłamstwach jak pająk na łapaniu much – mówi. – Twój strach jest dobry. Dodaje ci autentyczności. Ale pamiętaj: nie odzywaj się.

Gorliwie potakuję. I tak jestem zbyt przestraszona, żeby cokolwiek mówić. „Ten handlarz jest wyłącznym dostawcą niewolników do Czarnego Klifu – wyjaśnił mi Keenan w drodze do domu Plemieńca. – Całe miesiące zajęło naszym ludziom zdobycie jego zaufania. Jeżeli nie wybierze cię dla komendantki, twoja misja spali na panewce”. Wpuszczają nas przez bramę i chwilę później handlarz obchodzi mnie wkoło, pocąc się w upale. Jest wysoki jak Plemieniec, ale dwa razy grubszy, guziki złotej brokatowej koszuli rozchodzą mu się na wielkim brzuchu. – Nieźle. – Pstryka palcami i z głębin domostwa wyłania się niewolnica niosąca tacę z napojami. Handlarz opróżnia szklanicę, celowo nie proponując nic Plemieńcowi. – W burdelu dobrze za nią zapłacą. – Ale nie więcej niż sto marek – mówi Plemieniec swoim melodyjnym akcentem. – A ja potrzebuję dwustu. Handlarz prycha i mam ochotę go udusić. Na ocienionych drzewami ulicach dzielnicy szemrzą fontanny i gną się w ukłonach scholarscy niewolnicy. Dom handlarza to kiczowaty miszmasz łuków, kolumn i dziedzińców. Dwieście srebrnych marek to dla niego tyle co nic. Więcej pewnie wydał na gipsowe lwy strzegące wejścia. – Miałem nadzieję sprzedać ją jako pomoc domową – ciągnie Plemieniec. – Słyszałem, że szukasz kogoś takiego. – To prawda – przyznaje handlarz. – Komendantka naciska mnie od wielu dni. Suka zabija jedną służącą po drugiej. Charakter ma jak żmija. – Przygląda mi się jak hodowca jałówce, a ja wstrzymuję oddech. Potem kręci głową. – Za drobna, za młoda, za ładna. Nie przetrwa tygodnia, a ja będę miał ambaras z szukaniem następnej. Dam ci za nią sto i sprzedam do przybytku madame Moh w dokach. Plemieniec zaczyna się pocić. Mazen kazał mu za wszelką cenę umieścić mnie w Czarnym Klifie. Jeżeli jednak nagle obniży cenę, handlarz nabierze podejrzeń. Jeżeli sprzeda mnie do burdelu, ruch oporu będzie musiał mnie stamtąd wyciągnąć – a nie wiadomo, ile to potrwa. Jeżeli nie sprzeda mnie w ogóle, nie zdołam ocalić Darina.

Zrób coś, Laio – dodaje mi odwagi Głos Darina. – Albo będzie po mnie. – Potrafię dobrze prasować, panie – mówię, zanim zdążę ugryźć się w język. Plemieniec otwiera usta ze zdziwienia, a handlarz przygląda mi się, jakbym była szczurem, który nagle zaczął tańczyć. – Potrafię też gotować. I sprzątać, i trefić włosy… – dodaję cichnącym głosem. – Byłaby ze mnie dobra gosposia. Handlarz przygląda mi się z góry i zaczynam żałować, że w ogóle się odezwałam. Potem jego oczy rozszerzają się i pojawia się w nich błysk rozbawienia. – Boisz się pracy w zamtuzie, dziewczyno? Niepotrzebnie, to uczciwe zajęcie. – Znowu obchodzi mnie wkoło, po czym zadziera mi brodę do góry, aż patrzę w jego gadzio zielone oczy. – Powiedziałaś, że potrafisz strzyc i prasować? A umiesz targować się i radzić sobie na rynku? – Tak, panie. – Czytać oczywiście nie umiesz. Czy potrafisz liczyć? Oczywiście, że potrafię liczyć. Czytać też umiem, ty spaślaku, myślę. – Tak, panie. Potrafię liczyć. – Będzie musiała nauczyć się trzymać język za zębami – mówi handlarz. – A ja muszę odjąć koszt mycia. Nie mogę posłać jej do Czarnego Klifu w tym stanie. – Zastanawia się przez chwilę. – Dam ci za nią sto pięćdziesiąt srebrnych marek. – Zawsze mogę zaoferować ją komuś z ilustrian – sugeruje Plemieniec. – Pod całym tym brudem kryje się dobrze wyglądająca dziewczyna. Z pewnością dobrze mi za nią zapłacą. Handlarz mruży oczy. Zastanawiam się, czy Plemieniec nie przesadził. No już, skąpcze, myślę. Dorzuć te parę marek więcej. Handlarz wyciąga pękatą sakiewkę. Z trudem opanowuję westchnienie ulgi. – A zatem sto osiemdziesiąt. I ani marki więcej. Rozkuj ją.

Niecałą godzinę później jadę krytym wozem do Czarnego Klifu. Na przegubach mam szerokie srebrne obręcze oznaczające, że jestem niewolnicą, a na szyi obrożę z łańcuchem, którym przykuto mnie do uchwytu w ścianie wozu. Skóra wciąż piecze mnie po tym, jak wyszorowały mnie dwie dziewki łaziebne, a włosy mam związane w boleśnie ciasny kok. Moja czarna jedwabna suknia z obcisłą górą i dołem w rombowy wzór to najpiękniejszy strój, jaki kiedykolwiek na sobie miałam. Nienawidzę jej od pierwszego wejrzenia. Mijają minuty. We wnętrzu wozu panuje kompletna ciemność. Takimi wozami imperialni wywożą dzieci zabrane Scholarom, często zaledwie dwu- czy trzyletnie. Nikt nie wie, co się z nimi potem dzieje. Dlatego nazywają te pojazdy „duchowozami”. Nie myśl o takich rzeczach, napomina mnie Darin w myślach. Skup się na zadaniu. Na tym, jak mnie uratować. Gdy raz jeszcze przypominam sobie instrukcje przekazane mi przez Keenana, wóz zaczyna się wspinać, poruszając się w niemiłosiernie wolnym tempie. Upał jest nie do zniesienia i żeby nie zemdleć, skupiam się na wspomnieniu sytuacji sprzed trzech dni: dziadek wtykający palec do słoika z dżemem i babcia grożąca mu łyżeczką. Ich brak sprawia mi fizyczny ból. Tęsknię za głośnym śmiechem dziadka i opowieściami babci. I jakże tęsknię za bratem. Za jego żartami i rysunkami, i tym, jak wszystko zdaje się wiedzieć. Życie bez niego jest nie tyle puste, ile przerażające. Od tak dawna był moim przewodnikiem, opiekunem i najlepszym przyjacielem, że nie wiem, co mam robić bez niego. Dręczy mnie myśl, że mógłby cierpieć. Czy siedzi teraz zamknięty w celi? Torturują go? W rogu wozu porusza się nagle coś ciemnego. Chcę, żeby to było zwierzę, mysz albo – a niech tam – nawet szczur. Potem jednak stwór zwraca na mnie oczy, jasne i drapieżne. To jedna z tych rzeczy. Jeden z cieni z tamtej nocy. Wariuję. Zwyczajnie wariuję. Zamykam oczy, pragnąc, by stwór zniknął. Kiedy nie znika, zamierzam się nań drżącymi dłońmi.

– Laio… – Odejdź. Nie jesteś prawdziwy. Stwór podchodzi bliżej. Nie krzycz, Laio, mówię do siebie, przygryzając wargi. Nie krzycz. – Twój brat cierpi, Laio. – Każde słowo wypowiada powoli i wyraźnie, jakby chciał się upewnić, że żadne mi nie umknie. – Wojanie zadają mu ból powoli i z przyjemnością. – Nie. Jesteś tylko w mojej głowie. Jego śmiech jest jak brzęk tłuczonego szkła. – Jestem realny jak śmierć, Laio. Jak połamane kości i niewierne siostry, i nienawistne Maski. – Jesteś złudzeniem. Jesteś… moim poczuciem winy. – Chwytam się za bransoletę na ramieniu. Stwór uśmiecha się drapieżnie i teraz jest już zaledwie stopę ode mnie. Wtedy jednak wóz zatrzymuje się i cienista istota rzuca mi ostatnie złowrogie spojrzenie, a potem znika z niezadowolonym syknięciem. Kilka sekund później drzwi otwierają się i widzę przed sobą masywne mury Czarnego Klifu; ich potęga sprawia, że natychmiast zapominam o halucynacji. – Nie podnoś wzroku. – Handlarz odpina łańcuch, a ja przyglądam się brukowi. – Nie odzywaj się niepytana do pani komendantki. Nie patrz jej w oczy – skazywała niewolników na chłostę za mniejsze przewinienia. Gdy wyznaczy ci zadanie, wykonaj je szybko i dokładnie. Przez pierwszych kilka tygodni da ci niezły wycisk, ale potem będziesz jej za to wdzięczna – im więcej blizn, tym rzadziej będą cię gwałcić starsi uczniowie. Ostatnia niewolnica przeżyła dwa tygodnie – ciągnie handlarz, nieświadom mojego rosnącego przerażenia. – Pani komendantka nie była zadowolona. To oczywiście moja wina, powinienem był dziewczynę ostrzec. Zdaje się, że odbiło jej, kiedy komendantka ją napiętnowała. Rzuciła się ze skał w przepaść. Nie rób przypadkiem tego samego. – Spogląda na mnie surowo jak rodzic napominający niesforne dziecko. – Bo pani komendantka pomyśli, że przysyłam jej

towar niskiej jakości. Kiwa głową strażnikom przy wejściu i ciągnie mnie za łańcuch, jakbym była psem. Wlokę się za nim. Gwałt… bicie… piętnowanie… Nie dam rady, Darinie. Nie mam szans. Opanowuje mnie instynktowna chęć ucieczki, tak przemożna, że zwalniam, staję i odsuwam się od handlarza. W żołądku czuję skurcz i mam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Jednak handlarz pociąga mocno za łańcuch i chcąc nie chcąc, podejmuję marsz. Nie ma dokąd uciekać, zdaję sobie sprawę, gdy przekraczamy żelazną bramę i wchodzimy na dziedziniec. Nie ma dokąd uciekać. I nie ma innego sposobu, żeby ocalić Darina. Jestem teraz w środku. Nie ma już odwrotu.

XII: Elias Kilka godzin po ceremonii stoimy z dziadkiem w przepastnym foyer i witamy gości przybywających na przyjęcie z okazji mojej promocji. Chociaż Quin Veturius ma siedemdziesiąt siedem lat, kobiety rumienią się, kiedy patrzy im prosto w oczy, a mężczyźni wzdrygają się, kiedy raczy uścisnąć im dłoń. W blasku lamp jego grzywa siwych włosów nabiera złotego odcienia i to, jak góruje nad wszystkimi, jak skinieniem głowy wita wchodzących, każe mi myśleć o sokole obserwującym świat z wysoka. Gdy wybija ósma, dom jest pełen gości; obecni są przedstawiciele najlepszych ilustriańskich rodów i kilku najbogatszych merkatorów. Jedyni plebejusze to służba. Mojej matki nie zaproszono. – Gratulacje, aspirancie Eliasie Veturiusie. – Wąsaty mężczyzna, który może być moim kuzynem, ściska mi dłoń obiema rękami. – Czy może raczej powinienem powiedzieć: wasza cesarska wysokość. – Uśmiecha się służalczo do dziadka, który go ignoruje. I tak to trwa przez cały wieczór. Ludzie, których imion nie znam, traktują mnie, jakbym był ich zaginionym synem, bratem albo kuzynem. Może połowa z nich to krewni, ale jakoś nigdy wcześniej się do mnie nie przyznawali. Wśród pochlebców przewijają się przyjaciele – Faris, Dex, Tristas, Leander – ale tak naprawdę najbardziej czekam na Helenę. Po przysiędze na murawę wybiegli członkowie rodzin absolwentów i zanim zdążyłem z nią porozmawiać, zniknęła w tłumie. Co ona myśli o Próbach? Czy mamy walczyć ze sobą o godność

imperatora? Czy też współpracować, jak robiliśmy od pierwszego dnia nauki w Czarnym Klifie? Te pytania rodzą kolejne, na przykład: jak zostanie głową Imperium, którego nienawidzę, ma mi zapewnić „prawdziwą wolność – ciała i duszy”? Jedno jest pewne: chociaż chcę uciec z Czarnego Klifu, to szkoła jeszcze ze mną nie skończyła. Zamiast miesiąca wakacji dostaliśmy tylko dwa dni wolnego. Potem, zgodnie z żądaniem augurów, wszyscy – nawet absolwenci – mają zgłosić się, by obserwować Próby. Gdy Helena dociera w końcu na przyjęcie, ciągnąc za sobą rodziców i siostry, zapominam ją przywitać. Zbyt jestem zajęty gapieniem się na nią. Kiedy salutuje dziadkowi, szczupła i lśniąca w paradnej zbroi, jej czarna peleryna lekko powiewa. Srebrne w blasku świec włosy spływają jej po plecach niczym rzeka. – Ostrożnie, Heleno – mówię, gdy się zbliża. – Wyglądasz prawie jak dziewczyna. – A ty prawie jak aspirant. – Uśmiecha się, ale nie oczami, i od razu widzę, że coś jest nie tak. Jej wcześniejszy entuzjazm gdzieś wyparował, a ona sama jest roztrzęsiona, jak przed bitwą, o której wie, że jej nie wygra. – Co się dzieje? – pytam. Próbuje mnie wyminąć, ale łapię ją za rękę i przytrzymuję. Oczy ma gniewne, ale krzywi usta w wymuszonym uśmiechu i delikatnie uwalnia dłoń. – Nic – odpowiada. – Gdzie jedzenie? Pożarłabym konia z kopytami. – Aspirancie Eliasie Veturiusie – grzmi dziadek. – Gubernator Leif Tanalius życzy sobie zamienić z tobą słowo. – Lepiej nie każ mu czekać – mówi Helena. – Wygląda na zdeterminowanego. – Wyślizguje się, a ja zgrzytam zębami, gdy dziadek zmusza mnie do przeprowadzenia sztywnej konwersacji z gubernatorem. Po tuzinie równie nudnych rozmów z przedstawicielami ilustriańskich elit dziadek odwraca się wreszcie od niekończącego się korowodu gości, pociągając mnie za sobą. – Jesteś rozproszony, kiedy nie powinieneś sobie na to pozwalać – mówi. – Ci ludzie mogą być bardzo pomocni.

– Czy wygrają za mnie Próby? – Nie bądź głupcem – mówi dziadek z niesmakiem. – Imperator to nie samotna wyspa. Potrzeba tysięcy do skutecznego rządzenia. Gubernatorzy poszczególnych prowincji są zobowiązani składać ci sprawozdania, ale na każdym kroku będą cię oszukiwali i zwodzili, dlatego musisz mieć siatkę szpiegów, żeby trzymać ich w garści. Scholarski ruch oporu, pograniczni rabusie i co bardziej zbuntowane z Plemion uznają zmianę dynastii za okazję do narobienia kłopotów. Będziesz potrzebował pełnego wsparcia armii, żeby zdławić ewentualną rewoltę. Mówiąc krótko, będziesz potrzebował tych ludzi – jako doradców, ministrów, dyplomatów, generałów, szpiegów. Kiwam w zamyśleniu głową. Spod drzwi prowadzących do zatłoczonego ogrodu przygląda mi się merkatorka w hipnotyzująco skąpej sukni. Jest ładna. Naprawdę ładna. Uśmiecham się do niej. Może po tym, jak już znajdę Helenę… Dziadek chwyta mnie za ramię i prowadzi w drugą stronę. – Słuchaj, co mówię, chłopcze. Bębny zaniosły wiadomość o Próbach imperatorowi dziś rano. Szpiedzy donoszą mi, że zaraz potem opuścił stolicę. On i większość jego dworu będą tu w ciągu kilku tygodni – również Kruk Krwi, jeżeli pragnie zachować głowę. – Widząc moje zdziwienie, dziadek prycha. – Myślałeś, że Taiusowie poddadzą się bez walki? – Ależ imperator oddaje augurom niemal boską cześć. Odwiedza ich co roku. – No właśnie. A teraz oni zwrócili się przeciw niemu, grożąc obaleniem dynastii. Będzie walczył, możesz być tego pewny. – Dziadek mruży oczy. – Jeżeli chcesz wygrać, to czas otrzeźwieć. Zbyt wiele czasu straciłem, naprawiając po tobie szkody. Bracia Farrarowie opowiadają na prawo i lewo, że wczoraj prawie pozwoliłeś uciec dezerterowi, że twoja nieprzyrastająca maska to oznaka braku lojalności. Twoje szczęście, że Kruk jest na północy. Zdążyłby już wtrącić cię do ciemnicy. Czarna Gwardia zgodziła się nie interweniować, kiedy przypomniałem im, że Farrarowie to plebejska hołota, a ty pochodzisz z najznamienitszego rodu Imperium.

Słuchasz mnie? – Jasne. – Udaję oburzonego, ale ponieważ jednym okiem zerkam na przystojną merkatorkę, a drugim wyglądam Heleny, dziadek nie jest przekonany. – Chciałem znaleźć Helenę… – Nie pozwól, żeby ta dziewczyna zawróciła ci w głowie – napomina surowo dziadek. – W ogóle nie rozumiem, jak mogła zostać aspirantką. Wojsko to nie miejsce dla kobiet. – To jedna z najlepszych wojowniczek w szkole. – Na te słowa dziadek tak silnie uderza pięścią w stolik przy drzwiach, że stojąca na nim waza spada i tłucze się. Merkatorka wydaje żałosny okrzyk i czmycha. Dziadek nawet nie mrugnie okiem. – Bzdury – oświadcza. – Nie mów mi, że żywisz wobec niej jakieś uczucia. – Dziadku… – Ona należy do Imperium. Chociaż przypuszczam, że gdybyś został imperatorem, mógłbyś mianować ją Krukiem Krwi i poślubić. Pochodzi z zacnej ilustriańskiej rodziny, mielibyście więc przynamniej gromadkę… – Dziadku, przestań. – Nie da się jednak ukryć, że na myśl o robieniu dzieci z Heleną czuję dziwne ciepło na karku. – Nie myślę o niej w ten sposób… Ona jest… Dziadek unosi srebrną brew, podczas gdy ja jąkam się jak głupiec. Uczniowie w Czarnym Klifie mają niewielkie szanse na kontakt cielesny z kobietami, chyba że zgwałcą niewolnicę albo zapłacą prostytutce, ale to mnie nigdy nie interesowało. Na wakacjach pojawiają się różne możliwości – ale wakacje są raz na rok. Helena to dziewczyna, ładna dziewczyna, a ja spędzam w jej towarzystwie większość czasu. Oczywiście, że myślałem o niej w ten sposób. Ale to nic nie znaczy. – Ona jest towarzyszką broni, dziadku – mówię. – Czy mógłbyś kochać drugiego żołnierza tak, jak kochałeś babcię? – Moi koledzy nie byli wysokimi blondynkami. – Czy to już wszystko? Chciałbym się trochę rozerwać z okazji

otrzymania dyplomu. – Jeszcze jedno. – Dziadek znika i wraca po chwili, niosąc podłużny pakunek owinięty w czarny jedwab. – To dla ciebie – mówi. – Miałem ci je dać, kiedy zostaniesz głową rodu, ale teraz bardziej ci się przydadzą. Odwijam materiał i prawie padam z wrażenia. – Na bogów. – Mam przed sobą zestaw finezyjnie zdobionych szabel, które zapewne nie mają sobie równych w całym Imperium. – To dzieło kuźni Telumana. – Dziadka obecnego właściciela. Był dobrym człowiekiem. Dobrym przyjacielem. Z rodu Telumanów od stuleci pochodzą najlepsi kowale i płatnerze w Imperium. Obecna manufaktura co roku przez kilka miesięcy wykuwa z serrańskiej stali zbroje dla Masek. Lecz szabla od Telumana – prawdziwa szabla od Telumana, zdolna odciąć pięć głów naraz – powstaje raz na kilka lat albo i rzadziej. – Nie mogę ich przyjąć – mówię. Próbuję oddać szable, lecz dziadek przytracza mi je do pleców w miejsce moich własnych. – To odpowiedni dar dla imperatora – mówi. – Dopilnuj, żeby nań zapracować. Zawsze zwycięzcy. – Zawsze zwycięzcy – powtarzam rodową dewizę Veturiusów, a dziadek odchodzi, by zająć się gośćmi. Wciąż zaskoczony podarunkiem ruszam do namiotu z jedzeniem w nadziei, że znajdę tam Helenę. Co chwila ktoś coś do mnie mówi. Ktoś wtyka mi do ręki talerz z pieczonym mięsem. Ktoś inny kielich wina. Dwóch starszych jegomościów użala się nad faktem, że Prób nie ogłoszono za ich czasów, a grupa ilustriańskich generałów omawia kwestię władzy cesarskiej przyciszonymi głosami, jakby szpiedzy Taiusa mogli ich usłyszeć. Nikt nie śmie wypowiadać się o augurach inaczej niż z najwyższym szacunkiem. Wreszcie udaje mi się przedrzeć przez tłum. Heleny nigdzie nie widać, ale spostrzegam jej siostry, Hannę i Liwię, przyglądające się

znudzonemu Farisowi. – Eliasie! – woła Faris i fakt, że nie traktuje mnie z tą samą uniżonością co inni, sprawia mi ulgę. – Musisz mnie przedstawić. – Zerka znacząco na grupkę odzianych w jedwabie i obwieszonych biżuterią ilustriańskich córek, których część przygląda mi się niepokojąco żarłocznym wzrokiem. Kilka z tych dziewcząt znam blisko – na tyle blisko, by wiedzieć, że ich szepty nie zwiastują nic dobrego. – Farisie, jesteś Maską. Nie potrzebujesz, by cię przedstawiano. Po prostu idź i je zagadnij. A jeżeli jesteś aż taki nieśmiały, weź ze sobą Dexa albo Demetriusa. Widziałeś może Helenę? Ignoruje pytanie. – Demetrius nie przyszedł. Zapewne dlatego, że zabawa stoi w sprzeczności z jego kodeksem moralnym. A Dex jest pijany. Raz w życiu wreszcie się rozluźnił, chwała bogom. – A Tristas? – Zajęty narzeczoną. – Faris wskazuje ku stołowi, gdzie siedzi Tristas ze swoją ładną, czarnowłosą Aelią. Wygląda na szczęśliwszego niż przez cały ostatni rok. – A Leander wyznał miłość Helenie. – Znowu? – Znowu. Kazała mu spadać, zanim drugi raz złamie mu nos, a on odszedł szukać ukojenia w ogrodzie na tyłach z jakąś rudą. Ty jesteś moją ostatnią nadzieją. – Faris przygląda się ilustriankom pożądliwie. – Jeżeli uświadomimy im, że będziesz imperatorem, powinno nam się udać wyrwać po dwie na głowę. – Jest to jakaś myśl. – Przez chwilę rzeczywiście ją rozważam, ale przypominam sobie o Helenie. – Muszę jednak znaleźć pannę Aquillę. W tym momencie Helena wchodzi do namiotu i zatrzymuje się przy grupie ilustrianek, gdy któraś z nich ją zagaduje. Helena przystaje i szepcze jej do ucha coś takiego, że tamta rozdziawia usta ze zdziwienia. Helena odwraca się na pięcie i wychodzi.

– Muszę złapać Helenę – mówię do Farisa, który zauważył Hannę i Liwię i uśmiecha się do nich zachęcająco, ręką przylizując włosy. – Nie upij się za bardzo – napominam go. – A jeżeli nie chcesz się obudzić bez przyrodzenia, to lepiej trzymaj się z dala od tych dwóch. To siostrzyczki Heleny. Faris momentalnie poważnieje i wybiega z namiotu. Ja spieszę za Heleną, która kieruje się przez ogród w stronę szopy za domem. Światło imprezy już tu nie dociera i musi mi wystarczyć blask gwiazd. Dopijam wino i jedną ręką trzymając talerz z jedzeniem, wspinam się na dach szopy, a stamtąd na dach domu. – Mogłaś wybrać mniej kłopotliwe miejsce, Heleno. – Przynajmniej jest tu spokojnie – odpowiada. – I widać rzekę. Przyniosłeś trochę dla mnie? – Odczep się. Na pewno objadłaś się, kiedy ja musiałem ględzić z tymi wypomadowanymi durniami. – Mama mówi, że jestem za chuda. – Nabija plaster mięsa na czubek sztyletu. – A tak w ogóle to co zajęło ci tyle czasu? Kokietowanie tamtego stadka dziewic? Przypominam sobie rozmowę z dziadkiem i zapada niezręczna cisza. Helena i ja nigdy nie poruszamy tematu dziewczyn. Z Farisem, Dexem i innymi droczy się z powodu ich rzekomych flirtów, ale nie ze mną. Nigdy ze mną. – Ja… tego… – Czy uwierzyłbyś, że Lavinia Tanalia miała czelność mnie zapytać, czy kiedykolwiek o niej wspominałeś? Mało brakowało, a wbiłabym jej szpikulec od szaszłyka prosto w brzuch. – W głosie Heleny pojawia się lekkie napięcie, a ja odchrząkuję. – Co jej powiedziałaś? – Że wykrzykujesz jej imię za każdym razem, kiedy zażywasz rozkoszy w dokach. Od razu się zamknęła. Wybucham śmiechem, rozumiejąc teraz, skąd wzięła się przerażona mina Lavinii. Helena też się uśmiecha, ale jej oczy są smutne. Nagle sprawia wrażenie samotnej. Gdy próbuję pochwycić jej spojrzenie,

odwraca wzrok. O cokolwiek chodzi, nie jest gotowa mi o tym powiedzieć. – Co zrobisz, jeżeli wygrasz Próby? – pytam. – Co zmienisz? – Ty wygrasz, Eliasie. A ja zostanę twoim Krukiem Krwi. – Mówi z takim przekonaniem, jakby wypowiadała jakąś starą prawdę, jakby mówiła mi, jaki kolor ma niebo. Potem jednak wzrusza ramionami i odwraca wzrok. – Gdybym jednak wygrała, zmieniłabym wszystko. Rozwinęła handel z południem, wprowadziła kobiety do armii, nawiązała stosunki z Morzanami. I zrobiłabym coś ze Scholarami. – Masz na myśli ruch oporu? – Nie. To, co dzieje się w dzielnicy. Naloty. Egzekucje. To nie… – Wiem, że chce powiedzieć, że to nie w porządku, ale to oznaczałoby podżeganie do buntu. – Wiele można naprawić – mówi w końcu i spogląda na mnie cokolwiek wyzywająco, a ja unoszę brwi. Nigdy nie przypuszczałem, że sympatyzuje ze Scholarami. Jeszcze bardziej ją za to lubię. – A ty? – pyta. – Co ty byś zrobił? – Myślę, że to samo co ty. – Nie mogę jej powiedzieć, że nie zamierzam rządzić. Nie zrozumiałaby. – Może po prostu oddałbym sprawy w twoje ręce, a sam spędzał czas w haremie. – Bądź poważny. – Jestem. – Szczerzę zęby. – Imperator posiada harem, nieprawdaż? To właściwie jedyny powód, dla którego złożyłem przysięgę… – Na te słowa Helena próbuje zepchnąć mnie z dachu, a ja błagam o litość. – To nie jest śmieszne. – Mówi, jakby była co najmniej centurionem, a ja próbuję przybrać poważny wyraz twarzy. – Tu chodzi o nasze życie. Obiecaj mi, że będziesz walczył, żeby zwyciężyć. Że dasz z siebie wszystko. – Chwyta mnie za ramię. – Obiecaj! – No dobrze, na bogów! To był tylko żart. Oczywiście, że będę walczył, żeby zwyciężyć. Nie zamierzam umrzeć, to pewne. Ale co z tobą? Nie chcesz zasiąść na tronie?

Potrząsa gwałtownie głową. – Lepiej nadaję się na Kruka Krwi. I nie chcę współzawodniczyć z tobą, Eliasie. Jeżeli staniemy przeciwko sobie, pozwolimy wygrać Markusowi i Zakowi. – Heleno… – Ponownie chcę ją zapytać, co jest nie tak, w nadziei, że cała ta gadka o trzymaniu się razem skłoni ją do zwierzeń. Ale ona nie daje mi szansy. – Eliasie! – Jej oczy rozszerzają się, gdy zauważa szable, które mam przytroczone na plecach. – To klingi od Telumana? Potwierdzam, a ona jest wyraźnie zazdrosna. Przez chwilę milczymy, delektując się widokiem gwiazd i nasłuchując odgłosów nocy. Przyglądam się jej szczupłej sylwetce. Kim miałaby być, jeżeli nie Maską? Trudno mi wyobrazić ją sobie jako przeciętną ilustriankę, szukającą dobrej partii, chadzającą na przyjęcia i pozwalającą się uwodzić odpowiednio wysoko urodzonym mężczyznom. Ale to chyba nie ma znaczenia. Kimkolwiek mieliśmy być – lekarzami czy politykami, prawnikami czy architektami – zostało to nam zabrane, przemielone i wrzucone do kotła z napisem „Czarny Klif”. – Co się dzieje, Heleno? – pytam. – Nie obrażaj mnie udawaniem, że nie wiesz, o czym mówię. – Po prostu denerwuję się w związku z Próbami – odpowiada bez najmniejszego wahania. Patrzy mi prosto w oczy, spojrzenie ma czyste i jasne, lekko przekrzywia głowę. Każdy inny by jej uwierzył. Ale ja ją znam i od razu wiem, że kłamie. W kolejnym przebłysku, zrodzonym ze świadomości, która daje o sobie znać tylko późną nocą, kiedy umysł błądzi swobodnie, zdaję sobie sprawę z czegoś jeszcze. To nie jest zwykłe kłamstwo. To kłamstwo pełne gniewu, druzgocące. Wzdycha, widząc moją minę. – Daj spokój, Eliasie. – A więc jest coś, co… – Dobrze – ucina. – Powiem ci, co mnie gnębi, jeżeli ty powiesz

mi, co robiłeś wczoraj rano w tunelach. Jestem tak zaskoczony, że muszę odwrócić wzrok. – Mówiłem ci, że… – Tak. Mówiłeś, że szukałeś dezertera. A ja mówię, że u mnie wszystko w porządku. Tak więc mamy sprawę wyjaśnioną. – W jej głosie jest nieprzyjemnie ostry ton, do którego nie jestem przyzwyczajony. – Nie ma o czym gadać. Patrzy na mnie z nieufnością, której dotąd nie znałem. Co ukrywasz, Eliasie? – zdaje się pytać. Helena to mistrzyni wyciągania sekretów. Jej lojalność i cierpliwość sprawiają, że człowiek ma ochotę się jej zwierzać. Wie na przykład, że przemycam prześcieradła dla juniorów, żeby nie dostali w skórę za moczenie się w nocy. Wie, że co miesiąc piszę do macochy i przyrodniego brata. Wie, że wrzuciłem kiedyś Markusowi do łóżka wiadro krowiego łajna. Śmiała się potem przez tydzień. Teraz jednak nie wie tylu rzeczy. Że nienawidzę Imperium. Że desperacko pragnę się od niego uwolnić. Nie jesteśmy już dzieciakami śmiejącymi się ze wspólnych sekretów. To już przeszłość. W końcu nie odpowiadam na jej pytanie. Ona nie odpowiada na moje. Siedzimy bez słów, spoglądając na miasto, na rzekę, na pustynię w oddali, a to, co niewypowiedziane, zawisa między nami niczym ciężka zasłona.

XIII: Laia Pomimo ostrzeżeń handlarza, żebym nie podnosiła wzroku, przyglądam się szkole z niezdrową ciekawością. Mrok nocy zlewa się z szarością kamieni i nie potrafię już powiedzieć, gdzie kończą się cienie, a zaczynają budynki. Blask lamp o niebieskich płomieniach sprawia, że nawet piaszczyste place szkoleniowe robią niesamowite wrażenie. W oddali wznosi się potężny amfiteatr, jego kolumny i łuki lśnią w świetle księżyca. Uczniowie mają wolne i w złowrogiej ciszy słychać tylko szuranie moich sandałów. Żywopłoty przycięte są równo jak pod sznurek, a ścieżki wyłożone kostką bez najmniejszej szpary. Nie ma tu jednak klombów ani pnączy, ani ławek do odpoczynku. – Nie rozglądać się na boki – warczy handlarz. – Spuścić wzrok. Kierujemy się ku budynkowi, który niczym czarna ropucha przycupnął na krawędzi urwiska na południowym krańcu kompleksu. Tak jak pozostałe wzniesiony został z ponurego, czarnego granitu. Dom komendantki. W dole rozpościera się morze wydm, pozbawione życia i bezlitośnie surowe. W oddali majaczą błękitnawo poszarpane szczyty Gór Serrańskich. Drobniutka posługaczka otwiera drzwi wejściowe. Pierwszą rzeczą, jaką zauważam, jest opaska, jaką nosi na oku. „Przez pierwszych kilka tygodni da ci niezły wycisk” – mówił handlarz. Czy mnie też wyjmie oko? Nieważne. Dotykam bransolety na ramieniu. To dla Darina. Wszystko dla Darina. Wewnątrz jest ciemno jak w lochu, blask nielicznych świec ginie

pośród czarnych kamiennych ścian. Rozglądam się, zerkając na proste, niemal ascetyczne umeblowanie jadalni i salonu, kiedy handlarz chwyta mnie za włosy i szarpie tak mocno, jakby chciał mi złamać kark. W jego dłoni pojawia się nóż, którego czubek przytyka do moich powiek. Posługaczka się wzdryga. – Jeszcze raz się rozejrzysz, a sam wykłuję ci oczy – dyszy mi prosto w twarz. – Zrozumiałaś? Oczy napełniają mi się łzami i kiedy kiwam pospiesznie głową, puszcza mnie. – I przestań się mazać – dodaje, kiedy posługaczka prowadzi nas na górę. – Pani komendantka prędzej przebije cię szablą, niż będzie zajmować się płaksą, a ja nie po to wydawałem sto osiemdziesiąt marek, żeby rzucać twoje ciało sępom na pożarcie. Posługaczka prowadzi nas do drzwi na końcu korytarza, wygładza niewidzialne zagniecenie na nieskazitelnie gładkiej czarnej sukience i puka cicho. Głos każe nam wejść. Gdy handlarz otwiera drzwi, kątem oka dostrzegam okno z ciężkimi zasłonami, biurko i ścianę pełną ręcznie rysowanych twarzy. Potem przypominam sobie o nożu i wbijam wzrok w podłogę. – Długo to trwało – mówi miękki głos. – Proszę o wybaczenie, pani komendantko – kaja się handlarz. – Mój dostawca… – Cisza. Handlarz przełyka ślinę. Splata dłonie i pociera nimi nerwowo. Ja stoję całkowicie nieruchomo. Czy komendantka mi się przygląda? Ocenia mnie? Staram się wyglądać na zrezygnowaną i posłuszną, tak jak Wojanie lubią widzieć Scholarów. Sekundę później stoi przede mną, a ja aż podskakuję zaskoczona tym, jak bezszelestnie się do mnie zbliżyła. Jest drobniejsza, niż się spodziewałam – niższa ode mnie i smukła jak trzcina. Niemal delikatna. Gdyby nie maska, można by ją wziąć za dziecko. Mundur ma idealnie wyprasowany, nogawki spodni wpuszczone w wyglansowane do perfekcji czarne buty. Każdy guzik czarnej

koszuli lśni jak oczy węża. – Spójrz na mnie – mówi. Podnoszę wzrok i jestem jak sparaliżowana. Patrzenie na jej twarz przypomina patrzenie na płaską, gładką powierzchnię nagrobka. W jej szarych oczach nie ma ani krzty współczucia, w zamaskowanej twarzy ani śladu życzliwości. Po lewej stronie szyi pnie się spłowiały tatuaż w kształcie spirali. – Jak się nazywasz, dziewczyno? – Laia. Głowa odskakuje mi na bok, a policzek piecze, zanim zdążę zdać sobie sprawę, że mnie uderzyła. Łzy napływają mi do oczu i wbijam paznokcie w uda, żeby powstrzymać się przed ucieczką. – Zła odpowiedź – informuje mnie komendantka. – Nie masz imienia. Nie masz tożsamości. Jesteś niewolnicą. Niczym więcej. I niczym więcej nie będziesz. – Odwraca się do handlarza, by omówić zapłatę. Twarz wciąż mnie piecze, gdy handlarz odczepia łańcuch. Wychodząc, przystaje na chwilę. – Czy mogę pani pogratulować, pani komendantko? – Czego? – Ogłoszenia aspirantów. Mówi o tym całe miasto. Pani syn… – Wyjść – mówi komendantka. Odwraca się plecami do handlarza, który szybko znika, i kieruje swe spojrzenie na mnie. To coś urodziło dziecko? Jakiegoż demona powiła? Drżę, mając nadzieję, że nigdy się nie dowiem. Cisza przedłuża się, a ja stoję kompletnie nieruchomo, bojąc się choćby mrugnąć. Dwie minuty z komendantką i już mnie zastraszyła. – Niewolnico – mówi. – Spójrz na ścianę za mną. Podnoszę wzrok i teraz już rozumiem. Ściana zawieszona jest portretami pamięciowymi mężczyzn i kobiet, starych i młodych. Są ich dziesiątki, rząd za rzędem. „Szpieg”; „Scholarski złodziej”; „Poplecznik ruchu oporu”… „Nagroda: 250 marek”; „1000 marek”…

– To twarze bojowników ruchu oporu, których schwytałam, wsadziłam do więzienia i zlikwidowałam, większość, zanim zostałam komendantką tej szkoły. Niektórych potem. Papierowy cmentarz. Ta kobieta jest chora. Odwracam wzrok. – Powiem ci coś, co mówię każdemu niewolnikowi, który pojawia się w Czarnym Klifie. Ruch oporu próbował zainstalować tu swoich szpiegów niezliczoną ilość razy. Zawsze się o tym dowiadywałam. Jeżeli pracujesz dla nich, jeżeli spróbujesz się z nimi kontaktować czy choćby myśleć o tym – przejrzę cię i zniszczę. Patrz. Robię, co każe, próbując zignorować twarze, sprawić, by obrazy i litery rozmazały się i stały nieczytelne. Są jednak dwie twarze, które nie chcą zniknąć. Twarze, których – choćby nie wiem jak nieudolnie były oddane – nie potrafiłabym zignorować. Szok ogarnia mnie stopniowo, jakby moje ciało z nim walczyło. Jakbym nie chciała uwierzyć w to, co widzą moje oczy. „Mirra i Jahan z Serry. Przywódcy ruchu oporu. Najwyższy priorytet. Poszukiwani żywi lub martwi. Nagroda: 10000 marek”. Dziadkowie nigdy mi nie mówili, kto zabił moich rodziców. „Maska – odpowiadali. – Czy to ważne, kto się za nią krył?”. Teraz już wiem. Oto kobieta, która zmiażdżyła ich swym podkutym buciorem, która rzuciła ruch oporu na kolana, zabijając najlepszych przywódców w jego historii. Jak tego dokonała? Jak, skoro moi rodzice byli takimi mistrzami konspiracji, że mało kto wiedział, jak wyglądają, nie mówiąc już o tym, jak ich znaleźć? Zdrajca. Ktoś, kto przysiągł posłuszeństwo tej kobiecie. Kto cieszył się zaufaniem moich rodziców. Czy Mazen wiedział, że posyła mnie prosto w objęcia morderczyni moich rodziców? Wygląda na człowieka surowego, ale niekoniecznie okrutnego. – Jeżeli mi podpadniesz – komendantka spogląda na mnie bezlitosnym wzrokiem – dołączysz do twarzy na tej ścianie. Zrozumiano?

Odrywam wzrok od podobizn rodziców i kiwam głową, starając się opanować drżenie. – Zrozumiano – odpowiadam zduszonym szeptem. – Świetnie. – Podchodzi do drzwi i pociąga za sznurek. Chwilę później pojawia się jednooka dziewczyna, która ma mnie odprowadzić na dół. Komendantka zamyka za mną drzwi, a ja czuję wzbierający gniew. Mam ochotę się odwrócić i ją zaatakować. Chcę na nią wrzeszczeć. „Zabiłaś moją matką, która miała serce lwicy, i moją siostrę, która śmiała się jak deszcz, i mojego ojca, który kilkoma pociągnięciami pióra potrafił uchwycić prawdę. Odebrałaś ich mnie. Odebrałaś ich światu”. Ale nie odwracam się. Znowu słyszę głos Darina. Uratuj mnie, Laio. Pamiętaj, po co tu jesteś. Żeby szpiegować. Na bogów. W gabinecie komendantki nie zauważyłam nic poza „ścianą śmierci”. Następnym razem będę musiała lepiej się rozejrzeć. Nikt nie wie, że umiem czytać. Samo zerknięcie na papiery na jej biurku może okazać się użyteczne. Jestem tak pogrążona w myślach, że ledwie słyszę szept towarzyszącej mi dziewczyny. – Jak się czujesz? Jest tylko trochę niższa ode mnie, ale wydaje mi się jakaś mała, patykowato chuda w za dużej sukience, z twarzą ściągniętą i przestraszoną jak u wygłodniałej myszy. Chociaż wiem, że to okrutne, mam ochotę zapytać ją, jak straciła oko. – Nic mi nie jest – odpowiadam. – Ale chyba nie przemówiłam do jej dobrej strony. – Ona nie ma dobrej strony. To jasne. – Jak się nazywasz? – Ja… nie mam imienia – odpowiada dziewczyna. – Nikt z nas nie ma. Bezwiednie dotyka opaski na oku, a mnie się nagle robi niedobrze. Czy właśnie to się jej przytrafiło? Podała komuś swoje imię

i wykłuto jej oko? – Uważaj – mówi cicho. – Komendantka wiele widzi. Wiele wie. – Przyspiesza, wysuwając się przede mnie, jakby uciekała przed słowami, które właśnie wypowiedziała. – Chodź, mam zaprowadzić cię do kucharki. Kierujemy się do kuchni i gdy tylko wchodzimy do środka, czuję się lepiej. To przestronne, ciepłe i widne pomieszczenie z wielkim paleniskiem, piecem w rogu i drewnianym stołem roboczym pośrodku. Z sufitu zwieszają się sznury suszonej papryki. Wzdłuż ściany ciągnie się półka z przyprawami, a w powietrzu unosi się zapach cytryny i kardamonu. Gdyby nie rozmiary tego pomieszczenia, pomyślałabym, że jestem w kuchni u babci. W zlewie piętrzą się brudne naczynia, a na kuchni gotuje się czajnik wody. Ktoś wyłożył tacę z babeczkami i konfiturą. Drobna siwowłosa kobieta w sukni w rombowy wzór, takiej samej jak moja, stoi przy blacie tyłem do nas i sieka cebulę. W głębi znajdują się siatkowe drzwi prowadzące na zewnątrz. – Kucharko – mówi dziewczyna. – To jest… – Podkuchenna – przerywa jej kobieta, nie odwracając się. Głos ma dziwny, chrapliwy, jakby była chora. – Czy godzinę temu nie kazałam ci pozmywać tych naczyń? – Dziewczyna nie ma czasu zaprotestować. – Przestań się guzdrać i bierz się do roboty – warczy tamta. – Albo pójdziesz spać o pustym żołądku, a ja nie będę czuła nawet cienia skruchy. Kiedy dziewczyna chwyta fartuch, kucharka odwraca się, a ja z trudem tłumię okrzyk na widok jej pokiereszowanej twarzy. Grube czerwone pręgi biegną od czoła przez policzki, usta i podbródek, aż po wysoki kołnierz czarnej sukni. Wygląda to tak, jakby zaatakowało ją dzikie zwierzę, a ona miała nieszczęście przeżyć. Tylko jej ciemne oczy o barwie agatu pozostały nietknięte. – Kto… – Przygląda mi się, dziwnie znieruchomiała. Potem bez słowa odwraca się na pięcie i wychodzi tylnymi drzwiami. Patrzę bezradnie na jej pomocnicę. – Nie chciałam się gapić – mówię.

– Kucharko? – Dziewczyna podchodzi do drzwi i uchyla je odrobinę. – Kucharko? Gdy odpowiedź nie nadchodzi, dziewczyna spogląda na mnie i z powrotem na drzwi. Czajnik na kuchni zaczyna gwizdać. – Zaraz będą dzwonić na dziewiątą. – Splata nerwowo dłonie. – Czas wieczornej herbaty pani komendantki. Ty masz ją zanieść, ale jeżeli się spóźnisz… ona… – Ona co? – Będzie wściekła. – Na jej twarzy maluje się wyraz iście zwierzęcego przerażenia. – Słusznie – mówię. Jej lęk jest zaraźliwy i pospiesznie zalewam wrzątkiem stojący na tacy kubek. – Jaką pije? Z cukrem? Śmietanką? – Ze śmietanką. – Podbiega do szafki i wyciąga cebrzyk z pokrywką, rozlewając mleko. – Och! – Proszę. – Biorę od niej cebrzyk i zbieram łyżeczką śmietankę, starając się zachować spokój. – Widzisz? Gotowe, jeszcze tylko zetrę… – Nie ma czasu. – Wciska mi tacę do ręki i popycha w stronę korytarza. – Proszę, pospiesz się. Już prawie… Dzwon zaczyna bić. – Idź – mówi dziewczyna. – Musisz zdążyć przed dziewiątym dzwonem! Schody są strome, a ja idę za szybko. Taca chwieje się i w ostatniej chwili łapię naczynie ze śmietanką, zanim łyżeczka z brzękiem upadnie na ziemię. Dzwon dzwoni po raz dziewiąty i zapada cisza. Uspokój się, Laio, mówię sobie. To śmieszne. Komendantka zapewne nie zauważy, jeżeli spóźnię się pięć sekund, ale zwróci uwagę na bałagan na tacy. Trzymając tacę jedną ręką, podnoszę łyżeczkę i jeszcze wygładzam sobie fartuch przed podejściem do drzwi. Drzwi otwierają się, kiedy chcę zapukać. Taca zostaje mi wyrwana z rąk, a kubek z gorącą herbatą roztrzaskuje się na ścianie.

Wciąż stoję z rozdziawionymi ustami, kiedy ona wciąga mnie do środka. – Odwróć się – mówi. Drżąc na całym ciele, zwracam się ku drzwiom. Nie słyszę świstu, dopóki uderzenie szpicruty nie spada mi na plecy. Osuwam się na kolana. Dostaję jeszcze trzy razy, a potem czuję jej rękę we włosach. Skowyczę, gdy przyciąga moją twarz do swojej, aż policzkami niemal dotykam srebrnej maski. Zaciskam zęby z bólu i powstrzymuję łzy, przypominając sobie słowa handlarza niewolników: „Prędzej przebije cię szablą, niż będzie zajmować się płaksą”. – Nie toleruję opieszałości – mówi dziwnie spokojnie. – To ma się więcej nie powtórzyć. – Tak jest. – Mówię nie głośniej, niż mówiła podkuchenna. Szept mniej boli. Komendantka mnie puszcza. – Posprzątaj w korytarzu. Jutro zgłosisz się o szóstym dzwonie. Wymija mnie i po dłuższej chwili trzaskają frontowe drzwi. Ręka mi drży, gdy podnoszę tacę. Tylko cztery razy, a czuję się, jakby rozdarto mi skórę do żywego i posypano solą. Krew cieknie mi po plecach. Chcę być logiczna, praktyczna, tak jak dziadek nauczył mnie przy obchodzeniu się z ranami. „Odetnij górę sukni. Oczyść rany oczarem i zrób okład z kurkumy. Zabandażuj i zmieniaj opatrunki dwa razy dziennie”. Ale gdzie znajdę koszulę? – myślę. Oczar? Jak opatrzę sobie rany na plecach? Dla Darina. Dla Darina. Dla Darina. A jeżeli on nie żyje? A jeżeli bojownicy ruchu oporu nie zdołają go odnaleźć? Czy zgodziłam się przejść przez piekło nadaremnie? Nie. Jeżeli zacznę myśleć w ten sposób, to nie przetrwam nocy, nie mówiąc o tygodniach szpiegowania komendantki. Zbieram odłamki porcelany, gdy słyszę szelest. Podnoszę wzrok, kuląc się w obawie, że to znowu ona, ale to tylko podkuchenna. Klęka obok mnie i bez słowa wyciera ścierką rozlaną herbatę.

Gdy jej dziękuję, zadziera głowę jak przestraszona sarna. Kończy wycierać i oddala się pospiesznie. Kiedy wracam do kuchni, nikogo tam nie ma. Wkładam tacę do zlewu i osuwam się na ławę przy stole, kryjąc twarz w dłoniach. Zbyt jestem odrętwiała, żeby płakać. Przychodzi mi do głowy, że drzwi w gabinecie komendantki pewnie wciąż są otwarte, papiery porozrzucane, widoczne dla każdego, kto ma odwagę spojrzeć. Jej tu nie ma, Laio. Idź i sprawdź, czego zdołasz się dowiedzieć. Darin tak by zrobił. Uznałby to za idealną okazję do zdobycia informacji dla ruchu oporu. Ale ja nie jestem Darinem. W tym momencie nie potrafię myśleć o swoim tajnym zadaniu, o tym, że nie jestem niewolnicą, ale szpiegiem. Mogę myśleć tylko o piekącej skórze na plecach i strużkach krwi. „Nie przeżyjesz tego. Misja nie ma szans” – powiedział Keenan. Dotykam czołem blatu i zamykam oczy, starając się zapomnieć o bólu. Miał rację. Na bogów, miał rację.

CZĘŚĆ II PRÓBY

XIV: Elias Dwa dni wolnego mijają błyskawicznie i już toczymy się z powrotem do Czarnego Klifu hebanowym powozem, a dziadek zasypuje mnie radami. Przez cały pierwszy dzień zapoznawał mnie z głowami rozmaitych wpływowych rodów, a przez cały drugi karcił za to, że nie zawiązałem tylu sojuszy, ile trzeba. Kiedy powiedziałem mu, że chciałem odwiedzić Helenę, prawie dostał apopleksji. „Ta dziewczyna mąci ci w głowie! Czy nie potrafisz rozpoznać syreny, kiedy masz ją przed oczami?” Tłumię śmiech, przypominając to sobie teraz i wyobrażając minę Heleny, gdyby wiedziała, jak ją nazwano. Trochę żal mi dziadka. Jest legendą, generałem, który wygrał tyle bitew, że nikt już ich nie liczy. Żołnierze wielbili go nie tylko za odwagę i spryt, lecz także za niesamowitą umiejętność unikania śmierci nawet w najbardziej niesprzyjających okolicznościach. Ma jednak siedemdziesiąt siedem lat i już dawno przestał prowadzić ludzi do boju. Pewnie dlatego ma takiego hopla na punkcie Prób. Tak czy owak, jego rady mają sens. Muszę przygotować się do Prób, a to oznacza zdobycie więcej informacji na ich temat. Miałem nadzieję, że augurowie powiedzą coś więcej, być może nawet opiszą, czego mogą spodziewać się aspiranci. Przekopałem jednak bibliotekę dziadka i nic nie znalazłem. – Do diaska, słuchaj mnie. – Dziadek kopie mnie stalowym czubkiem buta, a ja chwytam się fotela, kiedy ból przeszywa mi nogę. – Czy zarejestrowałeś chociaż jedno słowo z tego, co powiedziałem?

– Próby są sprawdzianem mojej siły charakteru i ducha walki. Mogę nie wiedzieć, czego się spodziewać, ale i tak muszę być przygotowany. Muszę przełamać własną słabość, wykorzystując słabe punkty innych. Przede wszystkim muszę pamiętać, że Veturiusowie… – Zawsze zwycięscy. – Mówimy to razem i dziadek z aprobatą kiwa głową, podczas gdy ja próbuję ukryć zniecierpliwienie. Znowu walka. Znowu przemoc. Chcę uciec z Imperium, a jednak jestem tu, gdzie jestem. „Prawdziwa wolność – ciała i duszy”. O to walczę, przypominam sobie. Nie o władzę. Nie o potęgę. O wolność. – Ciekaw jestem, co o tym wszystkim myśli twoja matka – zastanawia się dziadek. – Z pewnością nie będzie mnie faworyzowała. – To prawda. Ale wie, że masz największe szanse na wygraną. Dom Keris wiele zyskuje, jeżeli poprze właściwego aspiranta. I wiele traci, jeżeli postawi nie na tego, co trzeba. – Dziadek wygląda w zamyśleniu przez okno powozu. – Słyszałem dziwne plotki na temat mojej córki. Rzeczy, które niegdyś skwitowałbym śmiechem. Zrobi wszystko, żebyś nie wygrał. Tego możesz być pewien. Kiedy docieramy do Czarnego Klifu pośród tuzina innych powozów, dziadek miażdży mi dłoń w uścisku. – Nie zawiedziesz rodu Veturiusów – oznajmia. – Nie zawiedziesz mnie. – Krzywiąc się nieco, zastanawiam się, czy mój uścisk dłoni będzie kiedykolwiek równie miażdżący. Helena znajduje mnie, gdy dziadek odjeżdża. – Ponieważ wszyscy są z powrotem, żeby oglądać Próby, kolejny rocznik juniorów zjawi się dopiero po zakończeniu zmagań. – Pozdrawia Demetriusa wysiadającego z ojcowskiego powozu kilka kroków od nas. – Mieszkamy tam, gdzie wcześniej. Plan zajęć pozostaje bez zmian, tyle że zamiast retoryki i historii mamy dodatkową służbę wartowniczą na murach. – Mimo że jesteśmy pełnoprawnymi Maskami? – To nie ja ustalam reguły – mówi Helena. – Chodź, bo spóźnimy

się na lekcję fechtunku. Przeciskamy się przez tłum studentów do głównej bramy. – Dowiedziałaś się czegokolwiek na temat Prób? – pytam. Ktoś klepie mnie po plecach, ale ignoruję go. Pewnie jakiś kadet spieszący się na zajęcia. – Niczego – odpowiada Helena. – A przesiedziałam całą noc w bibliotece ojca. – Ja też. – Do diaska. Stary Aquillus jest jurystą, w jego bibliotece jest wszystko, od specjalistycznych ksiąg prawniczych po stare scholarskie traktaty matematyczne. Razem z moim dziadkiem zgromadzili w swoich zbiorach wszystkie najważniejsze pozycje. Nie ma sensu szukać gdzie indziej. – Powinniśmy sprawdzić… Co jest, do cholery? Ktoś natarczywie klepie mnie po plecach, więc odwracam się, zamierzając powiedzieć kadetowi, żeby się odczepił, ale zamiast kadeta widzę niewolnicę spoglądającą na mnie spod niemożliwie długich rzęs. Kiedy patrzę w jej ciemnozłote oczy, zalewa mnie fala gorąca. Na moment zapominam, jak się nazywam. Nigdy wcześniej jej nie widziałem, bo z pewnością bym zapamiętał. Chociaż jak wszystkie służące w Czarnym Klifie nosi ciężkie srebrne bransolety i wysoki kok na głowie, nie wygląda na niewolnicę. Suknia leży na niej jak ulał, opinając krągłości, które przyciągają niejedno spojrzenie. Pełnych warg i prostego, ładnego nosa pozazdrościłaby jej większość dziewcząt, nie tylko Scholarek. Gapię się na nią, zdaję sobie sprawę, że się gapię, i każę sobie przestać, a jednak gapię się dalej. Oddech mi się załamuje, a zdradzieckie ciało rusza naprzód, aż dzieli nas zaledwie kilka cali. – As-aspirancie Eliasie Veturiusie. To, jak wypowiada moje imię – jak coś, czego należy się bać – otrzeźwia mnie. Weź się w garść, chłopie, myślę. Odsuwam się o krok, wściekły na siebie, kiedy widzę przerażenie w jej oczach. – O co chodzi? – pytam. – Pani… pani komendantka wzywa pana i aspirantkę Helenę

Aquilla do siebie na godzinę szóstą. – Na szóstą? – Helena przeciska się obok strażników, potrącając dwóch juniorów, których sumiennie przeprasza. – Jesteśmy spóźnieni. Dlaczego nie powiadomiłaś nas wcześniej? Dziewczyna idzie za nami, zbyt przestraszona, żeby stanąć bliżej. – Był taki tłok, że nie mogłam was znaleźć… Helena ucisza ją gestem. – Ona nas zabije. Z pewnością chodzi o Próby, Eliasie. Może augurowie coś jej powiedzieli. – Przyspiesza kroku, najwyraźniej wciąż wierząc, że zdołamy dotrzeć na miejsce na czas. – A więc zaczynają się Próby? – pyta dziewczyna, a potem zasłania usta dłonią. – Przepraszam – szepcze. – Ja tylko… – Nic się nie stało. – Nie uśmiecham się. To by ją tylko wystraszyło. Dla niewolnicy uśmiech Maski zwykle nie wróży nic dobrego. – Sam jestem ciekaw. Jak się nazywasz? – Niewolnica – odpowiada z wahaniem. No tak. Moja matka zdążyła już pozbawić ją imienia. – Służysz u pani komendantki? Chcę, żeby zaprzeczyła. Żeby powiedziała, że wrobiono ją w to przypadkowo. Że pracuje w kuchni albo izbie chorych, gdzie niewolnice nie mają szram, blizn ani sińców. Ona jednak potakuje. Nie pozwól, żeby moja matka cię złamała, myślę. Nasze spojrzenia się krzyżują i znowu czuję to intensywne gorąco nisko w brzuchu. Nie bądź słaba. Walcz. Uciekaj. Podmuch wiatru sprawia, że kosmyk włosów opada jej na czoło. Na jej twarzy maluje się buntowniczy wyraz, kiedy mi się przygląda, i przez moment widzę w jej oczach własne pragnienie ucieczki. To coś, czego nigdy dotąd nie zauważyłem u innego studenta, nie mówiąc już o scholarskiej niewolnicy. Przez krótką chwilę czuję się mniej samotny. Potem jednak ona spuszcza wzrok, a ja dziwię się własnej naiwności. Ta dziewczyna nie potrafi walczyć. Nie potrafi uciec. Nie

z Czarnego Klifu. Uśmiecham się smutno; przynajmniej pod tym względem jesteśmy do siebie bardziej podobni, niż sobie wyobraża. – Od kiedy tu jesteś? – pytam. – Od trzech dni, panie… – Jestem Elias Veturius. Stąpa ostrożnie, delikatnie – musiała dostać baty od mojej matki. A jednak nie garbi się i nie powłóczy nogami jak inne niewolnice. Jej wyprostowana postawa i gracja, z jaką się porusza, mówią o niej więcej, niż powiedziałyby słowa. Założę się o wszystko, że urodziła się wolna. Nie zdaje sobie też sprawy z własnej urody – albo z kłopotów, jakich przysporzy jej ona w miejscu takim jak Czarny Klif. Wiatr znowu rozwiewa jej włosy i czuję jej zapach – słodki, owocowy. – Czy mogę ci coś poradzić? Podnosi na mnie niespokojny wzrok. Przynajmniej jest nieufna. – W tej chwili… – zwracasz na siebie uwagę każdego samca w promieniu mili – …odstajesz od reszty – mówię. – Jest ciepło, ale powinnaś nałożyć pelerynę albo kaptur, żeby wtopić się w tłum. Kiwa głową, ale w jej oczach czai się podejrzliwość. Krzyżuje ręce na piersiach i zostaje w tyle. Nie rozmawiam z nią więcej. Gdy docieramy do gabinetu matki, Markus i Zak już tam siedzą, obaj w pełnym rynsztunku bojowym. Milkną, gdy wchodzimy, i widać wyraźnie, że rozmawiali o nas. Ignorując Helenę i mnie, komendantka Czarnego Klifu odwraca się od okna, przez które wyglądała na pustynię, przywołuje gestem niewolnicę i bije ją na odlew w twarz, tak że tamtej krew cieknie z ust. – Powiedziałam „o szóstym dzwonie”. Ogarnia mnie gniew i komendantka to wyczuwa. – Tak, Veturius? – Zaciska wargi i przekrzywia głowę, jakby chciała powiedzieć: „Chcesz się wtrącić i ściągnąć na siebie mój gniew?”.

Helena daje mi kuksańca, ja, wściekły, milczę. – Wyjdź – mówi matka do drżącej dziewczyny. – Aquilla, Veturius, siadać. Markus przygląda się wychodzącej z lubieżną miną. Mam ochotę wypchnąć ją szybciej z pomieszczenia, a jemu wykłuć oczy. Zak tymczasem zerka ukradkiem na Helenę. Jest blady i ma worki pod oczami. Ciekaw jestem, jak on i Markus spędzili wolny czas. Pomagając ojcu plebejuszowi w kuźni? Odwiedzając krewnych? Obmyślając sposoby unieszkodliwienia mnie i Heleny? – Augurowie zajmują się obecnie czym innym – na twarzy mojej matki pojawia się dziwny uśmiech – dlatego ja mam podać wam szczegóły dotyczące Prób. Proszę. – Przesuwa w naszą stronę kawałek pergaminu, a my nachylamy się, żeby odczytać tekst. Czworo ich jest, i czterech szukamy cech: Odwagi, by z najgłębszymi lękami się zmierzyć, Sprytu, by nieprzyjaciół przechytrzyć, Siły rąk, umysłu i serca, Lojalności, co duszę łamie. – To przepowiednia. W najbliższych dniach zrozumiecie jej znaczenie. – Komendantka ponownie odwraca się od okna, z dłońmi splecionymi z tyłu. Obserwuję jej odbicie, poirytowany samozadowoleniem, które od niej bije. – Augurowie zaplanują i ocenią poszczególne Próby. Ponieważ jednak celem tych zmagań jest eliminacja słabeuszy, zaproponowałam naszym świętym mężom, byście na czas Prób pozostali w Czarnym Klifie. Zgodzili się. Tłumię prychnięcie. Jasne, że się zgodzili. Wiedzą, że to miejsce to piekło, a chcą, żeby Próby były jak najtrudniejsze. – Nakazałam centurionom, by przyspieszyli tempo waszego szkolenia. Nie mam wpływu na wasze zachowanie w trakcie samych zmagań. Jednak poza Próbami wciąż podlegacie moim przepisom i moim karom. – Zaczyna krążyć po pomieszczeniu, a jej wzrok, w którym czai się groźba chłosty i jeszcze gorszych rzeczy, pada na

mnie. – Jeżeli wygracie Próbę, otrzymacie od augurów rodzaj nagrody. Jeżeli przejdziecie Próbę, ale nie wygracie, nagrodą jest wasze życie. Jeżeli nie ukończycie Próby, zostaniecie straceni. – Odczekuje chwilę, by znaczenie tych słów w pełni do nas dotarło. – Aspirant, który wygra dwie Próby, zostanie ogłoszony zwycięzcą. Zdobywca drugiego miejsca, z jedną wygraną Próbą na koncie, otrzyma tytuł Kruka Krwi. Pozostali zginą. Nie ma możliwości remisu. Augurowie kazali mi podkreślić, że w trakcie Prób obowiązują zasady uczciwej rywalizacji. Żadnego oszukiwania, sabotażu czy matactw. Zerkam na Markusa. Dla niego zakaz oszukiwania to jak zakaz oddychania. – A co z cesarzem Taiusem? – pyta Markus. – Co z urzędującym Krukiem Krwi? Z Czarną Gwardią? Dynastia Taiusów nie ustąpi ot tak. – Taius zaatakuje w odwecie. – Komendantka przechodzi obok, a mnie nieprzyjemnie swędzi kark. – Wyjechał z Antium z rodziną i kieruje się na południe, żeby nie dopuścić do odbycia się Prób. Lecz augurowie podzielili się jeszcze jedną przepowiednią: Cierpliwy bluszcz oplata i dusi potężny dąb. Droga staje się jasna przed samym końcem. – Co to ma znaczyć? – pyta Markus. – Że to, co zrobi cesarz, to nie nasza sprawa. Co do Kruka Krwi i Czarnej Gwardii, więzy lojalności łączą ich z Imperium – nie z Taiusem. Pierwsi przysięgną wierność nowej dynastii. – Kiedy zaczynają się Próby? – pyta Helena. – Mogą zacząć się w każdej chwili. – Moja matka wreszcie siada i splata dłonie z zamyśloną miną. – Mogą też przybrać dowolną formę. Musicie być przygotowani od momentu, gdy opuścicie to pomieszczenie. – Jeżeli mogą przybrać dowolną formę – Zak odzywa się po raz pierwszy – to jak mamy się przygotować? I skąd będziemy wiedzieli, że się zaczęły? – Będziecie wiedzieli – odpowiada komendantka.

– Ale… – Będziecie wiedzieli. – Mierzy go wzrokiem i Zak milknie. – Jeszcze jakieś pytania? – Nie czeka na odpowiedź. – Możecie odejść. Salutujemy i wychodzimy. Nie chcąc znaleźć się plecami do Węża i Ropuchy, przepuszczam ich przodem, ale zaraz tego żałuję. W cieniu przy schodach stoi niewolnica i Markus, przechodząc obok, chwyta ją i przyciąga do siebie. Ona wije się w jego uścisku, próbując się uwolnić. Markus nachyla się i szepcze jej coś do ucha. Sięgam po szablę, ale Helena chwyta mnie za ramię. – Komendantka – rzuca ostrzegawczym szeptem. Moja matka obserwuje nas z progu gabinetu, z rękami założonymi na piersiach. – To jej niewolnica – mówi Helena. – Nie bądź głupi, nie wtrącaj się. – Nie powstrzymasz go? – zwracam się do matki cicho. – To niewolnica – odpowiada komendantka, jakby to wszystko wyjaśniało. – Otrzyma dziesięć batów za niekompetencję. Jeżeli chcesz jej pomóc, to może weźmiesz jej karę na siebie? – Oczywiście, że nie, pani komendantko. – Helena wbija mi paznokcie w ramię i odpowiada za mnie, wiedząc, że jeszcze chwila, a zarobię na chłostę. Popycha mnie naprzód. – Daj spokój – mówi. – Nie warto. Nie musi nic wyjaśniać. Imperium nie ryzykuje w kwestii lojalności Masek. Jeżeli rozniesie się, że wziąłem baty za scholarską niewolnicę, będę miał Czarną Gwardię na karku. Markus śmieje się, puszcza dziewczynę i zbiega za Zakiem po schodach. Ona, z zaczerwienioną szyją, z trudem chwyta powietrze. Pomóż jej, Eliasie, myślę. Ale nie mogę. Helena ma rację. Ryzyko kary jest zbyt wielkie. Helena idzie korytarzem, spoglądając na mnie znacząco. „Ruszaj”. Dziewczyna kuli się, gdy przechodzimy obok. Zniesmaczony ignoruję ją, jakby była kupką śmiecia. Czuję się jak człowiek bez serca, zostawiając ją na pastwę mojej matki. Czuję się jak Maska.

*** Tej nocy mam sny o podróżach, wypełnione szeptami i sykami. Wiatr krąży mi wokół głowy niczym sęp, w dłoniach czuję nienaturalne gorąco. Próbuję się obudzić, kiedy niepokój zamienia się w koszmar, ale tylko zasypiam głębiej, aż wreszcie nie ma już nic poza duszącym, palącym światłem. Gdy otwieram oczy, pierwsze, co zauważam, to twardy grunt pod sobą. Potem, że jest on gorący. Aż parzy. Drżącą dłonią osłaniam oczy przed słońcem i rozglądam się po otaczającym mnie pustkowiu. Samotny chlebowiec rośnie parę kroków ode mnie. Daleko na zachodzie lśni tafla rozległego zbiornika wodnego. Powietrze cuchnie; jest to odór padliny, zgniłych jaj i męskiego akademika w lecie. Tak tu pusto i blado, jakbym znajdował się na odległym, martwym księżycu. Mięśnie bolą mnie, jak gdybym leżał w tej samej pozycji od wielu godzin. Ból mówi mi, że to nie sen. Pomału wstaję; samotna sylwetka na bezkresnym pustkowiu. Wygląda na to, że zaczęły się Próby.

XV: Laia Świt majaczy dopiero na horyzoncie, kiedy kuśtykam do pokoi komendantki. Ona sama siedzi przy toaletce i przegląda się w lustrze. Łóżko, jak każdego ranka, wygląda na nietknięte. Zastanawiam się, kiedy ona śpi. Czy w ogóle śpi. Ubrana jest w luźną czarną szatę, która łagodzi wyraz pogardy na jej zamaskowanej twarzy. Po raz pierwszy oglądam ją bez munduru. Szata zsuwa się z ramienia i widzę, że tatuaż na szyi to część misternej litery „A” wykonanej ciemnym atramentem na jej skórze. Jestem tu już dziesięć dni i nie dowiedziałam się niczego, co mogłoby mi pomóc ocalić Darina, nauczyłam się jednak prasować mundur w pięć minut, nosić ciężką tacę po schodach z obolałymi od razów plecami i siedzieć tak cicho, że zapominam o własnym istnieniu. Keenan przedstawił mi założenia misji jedynie pobieżnie. Mam zebrać informacje na temat Prób, a ruch oporu skontaktuje się ze mną, kiedy wyjdę po sprawunki do miasta. „To może nam zająć trzy dni – powiedział. – Albo dziesięć. Bądź gotowa złożyć raport za każdym razem, kiedy opuszczasz szkołę. I nigdy nas nie szukaj”. Wtedy powstrzymałam się przed zadaniem mu tuzina pytań. Na przykład, jak mam zdobyć informacje, na których im zależy. Jak nie dać się złapać na gorącym uczynku. Teraz za to płacę. Teraz nie chcę, żeby ruch oporu się ze mną skontaktował. Nie chcę, żeby dowiedzieli się, jaki kiepski ze mnie szpieg. W tyle głowy cichnie głos Darina: Znajdź coś, Laio. Znajdź coś,

co mnie ocali. Pospiesz się. Nie, mówi inny, silniejszy głos. Przyczaj się. Nie szpieguj, aż zyskasz pewność, że nie zostaniesz złapana. Którego głosu mam posłuchać? Szpiega czy niewolnicy? Wojowniczki czy tchórza? Sądziłam, że odpowiedzi na takie pytania będą proste. Ale nie wiedziałam wtedy, czym jest prawdziwy strach. Tymczasem ostrożnie obchodzę komendantkę, stawiam tacę ze śniadaniem, zabieram wieczorną herbatę, wykładam mundur. Nie patrz na mnie. Nie patrz na mnie. Moje prośby zdają się działać. Komendantka zachowuje się, jakbym nie istniała. Gdy odsłaniam okna, pierwsze promienie słońca oświetlają pokój. Przystaję, by spojrzeć na pustkowie widoczne za szybą, mile szepczących wydm, pofalowanych niczym morze w wietrzny poranek. Na chwilę gubię się w ich pięknie. Potem rozlegają się werble, budząc szkołę i pół miasta. – Niewolnico. – Zniecierpliwienie komendantki sprawia, że ruszam, zanim powie kolejne słowo. – Moje włosy. Wyjmując z szuflady szczotkę i spinki, zerkam ukradkiem na swoje odbicie w lustrze. Siniaki po zeszłotygodniowym starciu z aspirantem Markusem powoli znikają, a rany po dziesięciu batach, jakie następnie otrzymałam, zabliźniły się. Zastąpiły je inne. Trzy baty w nogi za odrobinę kurzu na spódnicy. Cztery w nadgarstki za niedokończenie jej szycia i cerowania. Oko podbite przez wściekłego Czaszkę. Komendantka otwiera list leżący na toaletce. Gdy zaczesuję jej włosy, trzyma głowę nieruchomo, kompletnie mnie ignorując. Na chwilę zamieram, spoglądając na pergamin. Ona nic nie zauważa. Jasne, że nie. Scholarzy nie czytają – tak w każdym razie zakłada. Szybko rozczesuję jej włosy szczotką. Spójrz na list, Laio. Głos Darina w mojej głowie. Zobacz, co w nim jest. Ona zauważy. Ukarze mnie. Nie wie, że umiesz czytać. Pomyśli, że po prostu gapisz się na

nieznane ci znaki. Przełykam ślinę. Powinnam spojrzeć. Jestem tu od dziesięciu dni, a na koncie mam tylko siniaki i rany. Gdy ruch oporu zażąda ode mnie raportu, nic nie będę dla nich miała. Co się wtedy stanie z Darinem? Raz po raz zerkam w lustro, by upewnić się, że komendantka pogrążona jest w lekturze. Wreszcie odważam się spuścić wzrok. „…zbyt niebezpiecznie na południu, a komendantka nie jest godna zaufania. Doradzam powrót do Antium. Jeżeli musisz, panie, jechać na południe, to z niewielkim oddziałem…” Komendantka zmienia pozycję, a ja szybko odwracam wzrok, przerażona, że moje zachowanie było zbyt oczywiste. Ona jednak czyta dalej, ryzykuję więc zapuszczenie kolejnego żurawia. To już druga strona listu. „…sojusznicy porzucają dom Taiusów niczym szczury uciekające przed pożarem. Dowiedziałem się, że komendantka planuje…” Nie dowiaduję się jednak, co komendantka planuje, bo w tym momencie podnoszę wzrok. Ona obserwuje mnie w lustrze. – Te znaki… są piękne – mówię zduszonym szeptem, upuszczając jedną ze spinek. Schylam się, by ją podnieść, korzystając z cennych sekund, żeby opanować panikę. Dostanę chłostę za przeczytanie czegoś, co nawet nie ma sensu. Dlaczego pozwoliłam złapać się na gorącym uczynku? Dlaczego nie byłam ostrożniejsza? – Słów nie rozumiem – dodaję. – Nie. – W jej oczach pojawia się błysk i przez chwilę myślę, że mnie przedrzeźnia. – Tacy jak wy nie potrzebują czytać. – Sprawdza fryzurę. – Prawa strona jest za nisko. Popraw. Chociaż mam ochotę rozpłakać się z ulgi, zachowuję kamienną twarz i wpinam kolejną spinkę w jej jedwabiste włosy. – Jak długo tu jesteś, niewolnico? – Dziesięć dni, proszę pani. – Zaprzyjaźniłaś się z kimś? W jej ustach pytanie brzmi tak absurdalnie, że niemal wybucham śmiechem. Przyjaciele? W Czarnym Klifie? Podkuchenna boi się ze

mną rozmawiać, a kucharka tylko wydaje polecenia. Pozostali niewolnicy mieszkają i pracują w głównym kompleksie. Są milczący i odlegli – zawsze sami, zawsze nieufni. – Jesteś tu na całe życie, dziewczyno – mówi komendantka, przeglądając się w lustrze. – Może powinnaś poznać ludzi, z którymi przyjdzie ci je dzielić. Proszę. – Podaje mi dwa zapieczętowane listy. – Ten z czerwoną pieczęcią zanieś na pocztę, a ten z czarną doręcz Spiro Telumanowi. Nie wracaj bez odpowiedzi. Nie mam śmiałości pytać, kim jest Spiro Teluman i jak mam go znaleźć. Za pytania dostaje się w twarz. Biorę listy i czym prędzej wycofuję się z sypialni, by uniknąć jakiegoś nieoczekiwanego ataku. Zamknąwszy za sobą drzwi, oddycham z ulgą. Dzięki bogom, że ta kobieta jest zbyt arogancka, by podejrzewać, że jej scholarska służąca potrafi czytać. Idąc korytarzem, spoglądam na pierwszy list i z wrażenia niemal go upuszczam. Jest adresowany do cesarza Taiusa. O czym ona koresponduje z Taiusem? O Próbach? Sprawdzam pieczęć. Jest jeszcze miękka i puszcza bez trudu. Słyszę jakiś szmer za sobą i odwracając się, upuszczam list. Jestem pewna, że to komendantka. Jednak w korytarzu jest pusto. Podnoszę list i chowam go do kieszeni. Wydaje się żywy, jak wąż czy pająk, którego postanowiłam oswoić. Ponownie sięgam do pieczęci, ale zabieram dłoń. To zbyt niebezpieczne. Muszę jednak dać coś ruchowi oporu. Codziennie, gdy wychodzę po sprawunki dla swojej właścicielki, boję się, że z cienia wyłoni się Keenan i zażąda raportu. Gdy się nie pojawia, jest to jak odroczenie egzekucji. W końcu zabraknie mi czasu. Muszę się przebrać, ruszam więc do pomieszczenia służących zaraz obok kuchni. Mój pokój, tak jak pokoje podkuchennej i kucharki, to ciemna nora o niskim wejściu przesłoniętym kawałkiem szmaty. W środku jest dość miejsca tylko na sznurkową pryczę i skrzynkę służącą za stolik. Za ścianą słyszę kucharkę i pomocnicę. Ta ostatnia okazała mi przynajmniej trochę serca. Kilka razy pomogła mi w pracy, a pod

koniec pierwszego dnia, gdy myślałam, że zemdleję z bólu po chłoście, jaką otrzymałam, ujrzałam ją wymykającą się z mojego pokoiku. W środku zastałam leczniczą szałwię i kubek znieczulającego naparu. Ale jej wsparcie na tym się kończy. Pytałam ją i kucharkę o różne rzeczy, zagajałam o pogodzie, skarżyłam się na komendantkę. Bez odzewu. Jestem przekonana, że gdybym wkroczyła do kuchni całkiem naga, gdacząc jak kura, też nie usłyszałabym od nich ani słowa. Nie chcę znowu odbić się od ściany ich milczenia, ale ktoś musi mi powiedzieć, kim jest Spiro Teluman i jak go znaleźć. Gdy wchodzę do kuchni, obie siedzą i grzeją się przy piecu. Obiad już się gotuje. Ślinka cieknie mi do ust i tęsknię za jedzeniem babci. Nigdy nie było go wiele, ale za to przyrządzone z miłością, która, jak dziś wiem, zamienia prosty posiłek w ucztę. Tutaj odżywiamy się resztkami, które zostawi komendantka, i bez względu na to, jak jestem głodna, zawsze smakują jak trociny. Podkuchenna podnosi wzrok na powitanie, podczas gdy kucharka nie zwraca na mnie uwagi. Staje na rozchwierutanym zydelku, by sięgnąć po sznur czosnku. Wygląda, jakby miała spaść, ale gdy proponuję jej pomocną dłoń, rzuca mi nienawistne spojrzenie. Ręce mi opadają i stoję przez chwilę niepewna. – Czy… czy możecie mi powiedzieć, gdzie znajdę Spiro Telumana? Cisza. – Słuchajcie – mówię. – Wiem, że jestem tu nowa, ale pani komendantka kazała mi zawierać przyjaźnie. Myślałam, że… Kucharka odwraca się bardzo powoli w moją stronę. Twarz ma szarą, jakby była chora. – Przyjaźnie. – To pierwsze słowo, jakie od niej słyszę, które nie jest poleceniem. Kręci głową i idzie z czosnkiem do stołu. Jej gniew, gdy go obiera i sieka, jest niemal namacalny. Nie wiem, co takiego jej zrobiłam, ale teraz mi już nie pomoże. Wzdycham i wychodzę z kuchni. Muszę zapytać kogoś innego o Spiro Telumana.

– To płatnerz – rozlega się szept za moimi plecami. To pomocnica, wyszła za mną. Ogląda się za siebie w obawie, że kucharka może ją usłyszeć. – Znajdziesz go nad rzeką, w dzielnicy zbrojeniowej. – Odwraca się szybko, gotowa odejść, i to właśnie sprawia, że się do niej odzywam. Od dziesięciu dni nie rozmawiałam z normalnym człowiekiem; cały czas powtarzam tylko: „tak, proszę pani”, „nie, proszę pani”. – Jestem Laia – przedstawiam się. Dziewczyna zamiera. – Laia. – Obraca słowo w ustach. – Ja… jestem Izzi. Uśmiecham się po raz pierwszy od nocnego nalotu na dom dziadków. Prawie zapomniałam już dźwięk własnego imienia. Izzi spogląda w stronę pokoi komendantki. – Komendantka chce, żebyś zawierała przyjaźnie po to, by wykorzystać twoich przyjaciół przeciwko tobie – szepcze. – Dlatego kucharka się gniewa. Kręcę głową – nic nie rozumiem. – W ten sposób nas kontroluje. – Izzi dotyka przepaski na oko. – To dlatego kucharka wykonuje bez szemrania każde jej polecenie. Podobnie jak wszyscy pozostali niewolnicy w Czarnym Klifie. Jeżeli zrobisz coś nie tak, nie zawsze ukarze ciebie. Czasem kogoś, na kim ci zależy. – Mówi tak cicho, że muszę przysunąć się bliżej. – Jeżeli chcesz się z kimś zaprzyjaźnić, to tak, żeby ona o tym nie wiedziała. Niech to będzie sekretna przyjaźń. Znika z powrotem w kuchni, szybka jak kot w nocy. Wychodzę na pocztę, ale nie mogę przestać myśleć o tym, co mi powiedziała. Jeżeli komendantka jest na tyle zwyrodniała, by wykorzystywać przyjaźnie niewolników przeciwko nim, to nic dziwnego, że Izzi i kucharka są nieufne. Czy to w ten sposób Izzi straciła oko? Czy stąd wzięły się blizny kucharki? Komendantka nie ukarała mnie jeszcze w żaden trwały sposób – ale to tylko kwestia czasu. List do cesarza zaczyna mi nagle ciążyć w kieszeni i zamykam wokół niego dłoń. Czy się ośmielę? Im szybciej zdobędę informacje, tym szybciej ruch oporu będzie mógł

uwolnić Darina i tym szybciej opuszczę to straszne miejsce. Rozmyślam w ten sposób przez całą drogę do głównej bramy. Odziani w skórzane zbroje strażnicy, którzy zwykle uwielbiają dokuczać niewolnikom, tym razem ledwie mnie zauważają. Przyglądają się dwóm jeźdźcom zdążającym do szkoły. Korzystam z okazji i wymykam się cichcem. Chociaż jest wcześnie rano, już zrobiło się gorąco i pocę się pod peleryną, którą polubiłam nosić. Za każdym razem, gdy ją wkładam, myślę o aspirancie Veturiusie, o ogniu, jaki płonął w jego oczach, gdy wtedy mnie zaczepił, o jego zapachu, oszałamiająco czystym i męskim. Myślę o jego słowach, wypowiedzianych niemal z namysłem: „Czy mogę ci coś poradzić?”. Nie wiem, czego się spodziewałam po synu komendantki. Że będzie kimś takim jak Markus Farrar, który tak mnie uścisnął, że miałam siniaki na szyi przez tydzień? Kimś takim jak Helena Aquilla, która traktuje mnie jak śmieć? W każdym razie myślałam, że przynajmniej z wyglądu będzie przypominał matkę – jasnowłosą, szczupłą i lodowato zimną. On jednak ma czarne włosy i złocistą skórę, i chociaż jego oczy są szare jak oczy matki, to nie ma w nich śladu typowej dla większości Masek pogardy. Gdy na krótką, elektryzującą chwilę nasze spojrzenia się skrzyżowały, ujrzałam w jego wzroku radość życia i pociągającą witalność. Ujrzałam ogień i pragnienie, a serce zabiło mi mocniej. I ta jego maska. Zupełnie nie przyrosła mu do twarzy. Czy to oznaka słabości? To niemożliwe – wciąż słyszę, że jest najlepszym żołnierzem w Czarnym Klifie. Przestań, Laio. Przestań o nim myśleć. Jeżeli cię zaczepia, to z pewnością w niecnych zamiarach. Jeżeli w jego oczach płonie ogień, to jest to ogień przemocy i żądzy. To Maska. Oni wszyscy są tacy sami. Schodzę z wzniesienia, mijam dzielnicę ilustriańską i docieram do placu Straceń, gdzie znajduje się największy targ w mieście oraz jedna z dwóch poczt. Szubienice są puste, ale przecież dzień dopiero się zaczął.

Darin narysował je kiedyś, łącznie z wisielcami. Babcia zobaczyła rysunek i zadrżała. „Spal go” – powiedziała. Darin skinął głową, ale w nocy przyłapałam go, jak dalej nad nim pracuje. „To żeby nie zapomnieć, Laio – powiedział cicho. – Nie mogę go zniszczyć”. Upał sprawia, że przechodnie ruszają się jak muchy w smole. Muszę przeciskać się i rozpychać łokciami, co powoduje sarkanie przekupniów i irytację handlarza niewolników o ostrych rysach, który wymierza mi kuksańca. Uskakując przed lektyką oznaczoną symbolem ilustriańskiego rodu, zauważam pocztę kilkadziesiąt kroków dalej. Zwalniam i ponownie wymacuję w kieszeni list do cesarza. Gdy go nadam, nigdy więcej go nie zobaczę. – Torby, torebki, sakwy! Wyszywane jedwabiem! Muszę otworzyć ten list. Muszę mieć coś dla ruchu oporu. Ale gdzie mam to zrobić, nie zwracając na siebie uwagi? Za którymś ze straganów? W cieniu między dwoma namiotami? – Najlepsza skóra i okucia! Pieczęć puści bez problemu, ale nikt nie może mnie potrącić. Jeżeli papier się rozedrze albo pieczęć rozmaże, komendantka pewnie utnie mi rękę. Albo głowę. – Torby, torebki, sakwy! Wyszywane jedwabiem! Sprzedawca jest tuż za moimi plecami i już mam mu coś powiedzieć, kiedy wyczuwam zapach cedru i oglądam się za siebie, by ujrzeć półnagiego Scholara o muskularnym i spoconym torsie. Spod czarnego kapelusza wysypują się rude loki. Przeżywam wstrząs. To Keenan. Patrzy mi prosto w oczy i dalej zachwalając towar, wskazuje nieznacznym gestem na jedną z bocznych uliczek. Idę tam, nie wiedząc, czego się spodziewać. Co mam mu powiedzieć? Nic dla niego nie mam – żadnych tropów, żadnych informacji. Od początku we mnie wątpił, a teraz się to potwierdzi. Uliczkę otaczają zakurzone czteropiętrowe kamienice, a odgłosy targowiska stopniowo nikną. Keenana nigdzie nie widać, ale kobieta

w łachmanach odkleja się od muru i do mnie podchodzi. Przyglądam się jej podejrzliwie, dopóki nie podniesie głowy. Pod szopą brudnych włosów rozpoznaję Sanę. „Chodź za mną” – mówi bezgłośnie. Chcę zapytać o Darina, ale ona już oddala się pospiesznie. Mijamy kolejne przecznice, aż docieramy na skraj uliczki szewców, niemal milę od placu Straceń. Słychać tu rozmowy szewców, a w powietrzu unosi się zapach skóry, taniny i barwników. Myślę, że pójdziemy w głąb uliczki, ale Sana skręca w wąską przestrzeń między dwoma budynkami. Schodzimy po schodach tak czarnych, jakby znajdowały się wewnątrz komina. Keenan otwiera drzwi, zanim Sana zdąży zapukać. Skórzane torby zamienił na czarną koszulę i noże, w które był uzbrojony, gdy go poznałam. Rudy lok opada mu na czoło, kiedy przygląda mi się uważnie, zwracając szczególną uwagę na moje sińce. – Myślałam, że może ktoś ją śledzi – mówi Sana, ściągając przebranie. – Ale nie. – Mazen czeka. – Keenan kładzie mi rękę na plecach, by skierować mnie w stronę wąskiego korytarza. Podskakuję z bólu – rany są jeszcze świeże. On rzuca mi kose spojrzenie i chyba chce coś powiedzieć, ale tylko opuszcza niezgrabnie dłoń, marszcząc lekko czoło, i prowadzi nas do pomieszczenia w głębi korytarza. Mazen siedzi za stołem, samotna świeca rzuca blask na jego pooraną zmarszczkami twarz. – Cóż, Laio. – Unosi siwe brwi. – Co masz dla mnie? – Czy możesz mi najpierw opowiedzieć o Darinie? Co z nim? – Wreszcie mogę zadać pytanie, które dręczy mnie od półtora tygodnia. – Twój brat żyje, Laio. Oddycham z ulgą, kamień spadł mi z serca. – Ale nie mogę zdradzić nic więcej, dopóki nie powiesz mi, co dla mnie masz. Zawarliśmy umowę. – Pozwól jej przynajmniej usiąść. – Sana podsuwa mi krzesło i gdy tylko na nim siadam, Mazen pochyla się naprzód.

– Czas nam się kończy – mówi. – Czegokolwiek się dowiedziałaś, potrzebujemy tego. – Próby zaczęły się około tygodnia temu. – Próbuję powiązać te strzępki informacji, jakie mam. Nie jestem gotowa wręczyć mu listu – jeszcze nie. Jeżeli złamie pieczęć albo rozerwie papier, będzie po mnie. – Wtedy zniknęli aspiranci. Jest ich czworo. Są to… – Wiemy to wszystko – przerywa mi Mazen. – Gdzie ich zabrano? Kiedy kończy się Próba? Kiedy zaczyna się następna? – Dowiedzieliśmy się, że dwójka aspirantów powróciła dzisiaj – wtrąca Keenan. – Całkiem niedawno. Jakieś pół godziny temu. Przypominam sobie strażników przy bramie przyglądających się z zaciekawieniem dwóm jeźdźcom. Ależ jesteś głupia, pomyślałam. Gdybym posłuchała, o czym mówią, być może dowiedziałabym się, którzy z aspirantów przeżyli próbę. Miałabym dla Mazena coś wartościowego. – Nie wiem. Jest… ciężko. – Zdaję sobie sprawę, jak żałośnie to brzmi, i nienawidzę siebie za to. – Komendantka zamordowała moich rodziców. Na ścianie ma portrety wszystkich rebeliantów, jakich schwytała. Oni tam są… ich twarze… Sana wybałusza na mnie oczy i nawet Keenan wydaje się poruszony, jego obojętność nagle znika. Zastanawiam się, dlaczego mówię to Mazenowi. Chyba dlatego, że w głębi ducha ciekawa jestem, czy wiedział, że komendantka ma na sumieniu moich rodziców – czy wiedział i mimo wszystko mnie tam posłał. – Nie wiedziałem – odpowiada, wyczuwając moje nieme pytanie. – Ale to jeszcze jeden powód, dla którego ta misja musi się powieść. – Chcę tego bardziej niż ktokolwiek, ale nie mogę się dostać do jej biura. Ona nigdy nie ma gości, więc nie mogę podsłuchiwać… Mazen podnosi dłoń. – Co konkretnie wiesz? Przez chwilę mam ochotę skłamać. Czytałam setki opowieści o bohaterach i ich przygodach – cóż w tym złego, jeśli wymyślę historyjkę i przedstawię ją jako fakt? Ale nie mogę. Nie, kiedy ruch

oporu pokłada we mnie zaufanie. – Ja… nic. – Mazen przygląda mi się z niedowierzaniem, a ja, zawstydzona, wbijam wzrok w podłogę. Sięgam po list, ale jeszcze go nie wyciągam. To zbyt ryzykowne. Może da mi kolejną szansę. Może spróbuję jeszcze raz. – Co właściwie robiłaś przez cały ten czas? – Sądząc po tym, jak wygląda, próbowała nie dać się zabić – mówi Keenan. Zerka na mnie i nie wiem, czy mnie broni czy obraża. – Byłem lojalny wobec Lwicy – oznajmia Mazen. – Ale nie mogę tracić czasu na pomaganie komuś, kto nie chce pomóc mnie. – Mazenie, na bogów. – Sana wygląda na przerażoną. – Spójrz na tę biedną dziewczynę… – Tak. – Mazen przygląda się siniakom na mojej szyi. – Spójrzcie na nią. Jest w kiepskim stanie. Zadanie okazało się zbyt trudne. Pomyliłem się, Laio. Myślałem, że zaryzykujesz. Że jesteś bardziej podobna do swojej matki. To mnie upokarza bardziej niż policzek wymierzony przez komendantkę. Oczywiście ma rację. W ogóle nie jestem taka jak matka. Przede wszystkim ona nigdy nie znalazłaby się w takiej sytuacji. – A zatem wydostaniemy cię stamtąd. – Mazen wzrusza ramionami i wstaje. – To koniec. – Chwileczkę… – Mazen nie może mnie teraz porzucić, bo będzie po Darinie. Z wahaniem wyciągam list, który wręczyła mi komendantka. – Mam to. List od komendantki do cesarza. Pomyślałam, że może was zainteresować. – Dlaczego od razu nie powiedziałaś? – Bierze kopertę i chcę mu powiedzieć, żeby obchodził się z nią ostrożnie. Ale uprzedza mnie Sana, a Mazen zerka na nią z irytacją, po czym delikatnie rozprostowuje kartkę. Chwilę później znowu ogarnia mnie przygnębienie. Mazen rzuca list na stół. – To bezużyteczne – mówi. – Spójrz.

Wasza Cesarska Mość, wydam niezbędne polecenia. Zawsze wierna, Komendantka Keris Veturia – Nie odrzucaj mnie, proszę – mówię, kiedy Mazen z niesmakiem potrząsa głową. – Darin nie ma nikogo innego. Znałeś moich rodziców. Błagam, pomyśl o nich. Nie chcieliby, żeby ich jedyny syn zginął dlatego, że ty odmówiłeś pomocy. – Próbuję pomóc. – Mazen jest nieustępliwy i coś w jego postawie i twardym wzroku przypomina mi matkę. Rozumiem teraz, dlaczego jest przywódcą ruchu oporu. – Ale ty musisz pomóc mnie. Odbicie twojego brata będzie kosztowało nie tylko życie ludzi. Narazimy na niebezpieczeństwo samą organizację. Jeżeli nasi bojownicy zostaną schwytani, ryzykujemy, że na torturach wyjawią istotne informacje. Rzucam na szalę wszystko, by ci pomóc, Laio. – Splata ręce na piersiach. – Spraw, żeby było warto. – Obiecuję. Proszę o jeszcze jedną szansę. Przez chwilę przygląda mi się nieruchomym wzrokiem, po czym zerka na Sanę, która kiwa głową, i na Keenana, który wzrusza ramionami w wieloznacznym geście. – Jedna szansa – oznajmia Mazen. – Zawiedź mnie jeszcze raz, a będzie po wszystkim. Keenanie, odprowadź ją.

XVI: Elias SIEDEM DNI PÓŹNIEJ Wielkie Pustkowie. To tutaj zostawili mnie augurowie, na tej solnej pustyni ciągnącej się setkami mil, gdzie monotonię krajobrazu przełamują jedynie gniewnie rozdziawione czarne rozpadliny i czasem karłowate drzewo. Blady księżyc wisi nade mną jak coś zapomnianego. Idzie ku pełni, tak jak wczoraj, co oznacza, że w jakiś sposób augurowie przetransportowali mnie na odległość trzystu mil w ciągu jednej nocy. Wczoraj o tej porze wracałem powozem dziadka do Czarnego Klifu. Mój sztylet wbity jest w ziemię pod drzewem; przytrzymuje kawałek pergaminu z wiadomością. Chowam sztylet za pas – tutaj to sprawa życia i śmierci. Wiadomość zapisana jest nieznaną mi ręką. Próba odwagi: Wieża dzwonnicza. Zmierzch siódmego dnia. Wszystko jasne. Jeżeli dzisiaj jest dzień pierwszy, to mam jeszcze sześć na dotarcie do wieży albo augurowie zabiją mnie za oblanie Próby. Powietrze jest tak suche, że pali mnie w nozdrza. Oblizuję wargi, już spragnione, i przykucam w wątłym cieniu drzewa, by zastanowić się nad sytuacją. Ostry zapach siarki unoszący się w powietrzu świadczy o tym, że lśniąca plama błękitu na zachód ode mnie to jezioro Vitan. To jedyny

akwen na tym pustkowiu, kompletnie zasolony i dla mnie bezużyteczny. Moja droga prowadzi na wschód przez pasmo Gór Serrańskich. Dwa dni, by dotrzeć do gór. Kolejne dwa, by osiągnąć Przełęcz Wędrowca, jedyne przejście. Dzień na pokonanie przełęczy i dzień na zejście do Serry. Dokładnie sześć dni, jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem. Coś za łatwo. Przypominam sobie proroctwo, które dała nam do przeczytania moja matka. „Odwagi, by z najgłębszymi lękami się zmierzyć”. Są ludzie, którzy boją się pustyni. Ja do nich nie należę. A więc musi chodzić o coś innego. Coś, co jeszcze się nie ujawniło. Odrywam pasy tkaniny z koszuli i obwiązuję sobie nogi. Mam na sobie tylko to, w czym zasnąłem – mundur i sztylet. Nagle jestem wdzięczny, że byłem zbyt wyczerpany po lekcji fechtunku, by rozebrać się do snu. Podróżowanie po Wielkim Pustkowiu nago byłoby piekłem szczególnego rodzaju. Wkrótce słońce kryje się za horyzontem i szybko robi się chłodno. Czas na mnie. Ruszam truchtem ze wzrokiem skierowanym w dal. Po blisko mili twarz owiewa mi bryza, która, jak mi się zdaje, niesie zapach dymu i śmierci. Zapach niknie, ale niepokój pozostaje. Jakie są moje lęki? Myślę intensywnie, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Większość studentów Czarnego Klifu czegoś się boi, ale tylko do czasu. Gdy byliśmy juniorami, komendantka kazała Helenie raz po raz spuszczać się po linie ze skał, aż tylko zaciśnięte szczęki świadczyły o stanie umysłu tej ostatniej. W tym samym roku zmusiła Farisa, by trzymał tarantulę tak, jak trzyma się chomika czy żółwia, i zapowiedziała mu, że jeżeli pająk zdechnie, on podzieli jego los. Musi być coś, czego się boję. Zamknięte przestrzenie? Ciemności? Jeżeli nie będę znał własnych lęków, mogę zostać zaskoczony. Północ przychodzi i mija, a pustynia wokół mnie wciąż jest cicha i bezludna. Pokonałem dystans blisko dwudziestu mil i w gardle zupełnie mi zaschło. Zlizuję pot z rąk, wiedząc, że soli potrzebuję

w takim samym stopniu jak wody. Wilgoć pomaga, ale tylko na chwilę. Skupiam się na bolących nogach. Ból jest czymś, z czym umiem sobie radzić. Pragnienie może doprowadzić człowieka do szaleństwa. Wkrótce potem pokonuję niewielkie wzniesienie i dostrzegam coś dziwnego przed sobą: migotliwe światło, jakby księżyc odbijał się w tafli jeziora. Tyle że tu nie ma żadnego jeziora. Zwalniam kroku i chwytam sztylet. Potem nagle słyszę głos. Najpierw jest to tylko nikły szept, niczym podmuch wiatru, szelest brzmiący jak echo moich kroków na spękanej ziemi. Potem jednak staje się bliższy, wyraźniejszy. Eliasie. Eliasie. Przede mną wznosi się pagórek i gdy docieram na szczyt, wiatr przybiera na sile, niosąc ze sobą charakterystyczny odór wojny – krwi, odchodów i zgnilizny. W dole rozciąga się pole bitwy, a właściwie pobojowisko, bo nie toczy się tu już żadna bitwa. Wszyscy nie żyją. Blask księżyca odbija się od zbroi poległych. To jest to światło, które widziałem wcześniej. Dziwne to pobojowisko, niepodobne do żadnego, jakie miałem okazję oglądać. Nikt nie jęczy ani nie błaga o pomoc. Barbaryjczycy z pogranicza leżą obok wojańskich żołnierzy. Zauważam zwłoki kogoś, kto wygląda na plemieńskiego kupca, w otoczeniu mniejszych ciał – jego rodziny. Co to za miejsce? Dlaczego Plemieniec miałby walczyć z Wojanami i Barbaryjczykami na takim zadupiu? – Eliasie. Dźwięk mojego imienia pośród panującej ciszy sprawia, że prawie wyskakuję ze skóry i zanim zdążę pomyśleć, przykładam sztylet do szyi mówiącego. To barbaryjski chłopiec, ma nie więcej niż trzynaście lat. Twarz ma pomalowaną na niebiesko, a ciało pokryte geometrycznymi tatuażami typowymi dla jego grupy etnicznej. Poznaję go mimo półmroku. Poznałbym go wszędzie.

To moja pierwsza ofiara. Kieruję wzrok na ziejącą ranę w jego brzuchu, ranę, którą zadałem mu przed dziewięciu laty. Ranę, której on zdaje się nie zauważać. Opuszczam rękę i odsuwam się. To niemożliwe. Chłopiec nie żyje. Co oznacza, że to wszystko – pobojowisko, smród, Pustkowie – musi być sennym koszmarem. Szczypię się w ramię, by się obudzić. Chłopiec przekrzywia głowę. Szczypię się ponownie. Biorę sztylet i nacinam sobie skórę na dłoni. Krew cieknie na ziemię. Chłopiec ani drgnie. Nie mogę się obudzić. „Odwagi, by z najgłębszymi lękami się zmierzyć”. – Mama lamentowała i wyrywała sobie włosy z głowy przez trzy dni po mojej śmierci – mówi moja pierwsza ofiara. – Przez następne pięć lat nie odezwała się ani słowem. – Ma głos nastolatka, który właśnie przeszedł mutację. – Byłem jej jedynym dzieckiem – dodaje, jakby tonem wyjaśnienia. – Ja… przykro mi… Chłopiec wzrusza ramionami i odchodzi, dając mi znak, bym szedł za nim. Nie chcę iść, ale ściska mi ramię lodowatą dłonią i ciągnie za sobą z zaskakującą siłą. Gdy mijamy pierwsze ciało, spoglądam w dół. Robi mi się niedobrze. Rozpoznaję te twarze. Zabiłem ich wszystkich. Gdy idę, szepczą mi sekrety do głowy… Moja żona była brzemienna… Byłem pewien, że cię zabiję… Mój ojciec przysiągł zemstę, ale sam umarł… Zatykam uszy dłońmi. Chłopiec jednak widzi to i nieubłaganie odciąga je swoimi oślizgłymi palcami. – Chodź – mówi. – Jest ich więcej. Potrząsam głową. Wiem dokładnie, ilu ludzi zabiłem, kiedy zginęli, jak, gdzie. Na pobojowisku jest o wiele więcej niż dwadzieścia jeden ciał. Nie mogłem zabić ich wszystkich.

Idziemy dalej i widzę twarze, których nie znam. Czuję coś w rodzaju ulgi, bo to muszą być czyjeś grzechy, czyjś mrok. – Twoje ofiary – mówi chłopiec, zdaje się słyszeć moje myśli. – Wszystkie twoje. Przeszłe. Przyszłe. Wszystkie tutaj. Wszystkie z twojej ręki. Dłonie mi się pocą i czuję zawroty głowy. – Ja… ja nie… – Na pobojowisku leży z pięćset ciał. Jakże mógłbym być odpowiedzialny za śmierć tylu ludzi? Spuszczam wzrok. Na lewo ode mnie leży jasnowłosy Maska i robi mi się niedobrze, bo tak się składa, że go znam. To Demetrius. – Nie. – Schylam się, by nim potrząsnąć. – Demetriusie. Obudź się. Wstawaj. – Nie słyszy cię – mówi chłopiec. – Nie żyje. Obok Demetriusa leży Leander, z jasnymi włosami poplamionymi krwią, która spływa mu po garbatym nosie i brodzie. Kilka kroków dalej – Ennis, kolejny członek plutonu Heleny. W tym momencie zauważam muskularne ciało z burzą siwych włosów. Dziadek? – Nie. Nie. – To jedyna możliwa reakcja na to, co widzę, bo coś tak strasznego nie ma prawa istnieć. Pochylam się nad kolejnym ciałem – złotookiej niewolnicy, którą właśnie poznałem. Ma poderżnięte gardło. Włosy w nieładzie, rozrzucone na wszystkie strony. Leży z otwartymi oczami, niegdyś barwy jasnego złota, teraz martwego słońca. Myślę o jej odurzającym zapachu, owocowym, słodkim, ciepłym. Odwracam się do mojej pierwszej ofiary. – To są moi przyjaciele, krewni. Ludzie, których znam. Nie skrzywdziłbym ich. – Ty ich zabiłeś – nie ustępuje chłopiec, a pewność w jego głosie mrozi mi krew w żyłach. Czy tym właśnie będę? Masowym mordercą? Obudź się, Eliasie. Obudź się. Nie mogę jednak się obudzić, bo nie śpię. Augurowie w jakiś sposób ożywili ten koszmar, rozpostarli mi go przed oczami. – Jak mam to zatrzymać? Muszę to zatrzymać.

– To już się stało – odpowiada chłopiec. – To twoje przeznaczenie, tak jest zapisane. – Nie. – Wymijam go. Pobojowisko musi się kiedyś skończyć. Pokonam je, pójdę dalej pustynią, wydostanę się stąd. Gdy jednak docieram do jego krawędzi, ziemia się trzęsie i znowu mam je w całości przed sobą. Krajobraz w tle się zmienił, a więc rzeczywiście idę przez pustynię. – Możesz sobie iść. – Bezcielesny szept mojej ofiary szemrze mi w uchu i wzdrygam się gwałtownie. – Możesz nawet dotrzeć do gór. Ale dopóki nie pokonasz lęku, martwi pozostaną z tobą. To złudzenie, Eliasie. Czary augurów. Nie ustawaj, aż znajdziesz drogę wyjścia. Zmuszam się, by iść dalej w kierunku Gór Serrańskich, ale za każdym razem gdy docieram do krańca pobojowiska, ziemia trzęsie się i znowu widzę przed sobą setki ciał. Coraz trudniej jest mi je ignorować. Zwalniam kroku i wlokę się noga za nogą. Niektóre ciała mijam kilkakrotnie, aż ich twarze zapadają mi w pamięć. Niebo jaśnieje i wstaje świt. Drugi dzień. Idź na wschód, Eliasie. Na rozgrzanym pobojowisku panuje zaduch. Nad głową krążą mi chmary much i sępy. Krzyczę i atakuję ptaki sztyletem, ale nie mogę się od nich opędzić. Chcę umrzeć z pragnienia albo głodu, ale żadnej z tych rzeczy nie czuję w tym miejscu. Naliczyłem pięćset trzydzieści dziewięć ciał. Nie zabiję tak wielu – mówię sobie. Nie zabiję. Gdy tak sobie to wmawiam, podstępny głos w mojej głowie wydaje z siebie chichot. Jesteś Maską – mówi. – Oczywiście, że zabijesz tak wielu. I jeszcze więcej. Odpędzam tę myśl, pragnąc z całych sił uciec z pobojowiska. Ale nie mogę. Niebo ciemnieje, wstaje księżyc. Nie potrafię opuścić tego miejsca. Znowu świt. To już trzeci dzień. Myśl pojawia się w mojej głowie, ale nie bardzo rozumiem jej znaczenie. Miałem coś zrobić. Być gdzieś. Spoglądam w prawo, ku górom. Tam. Mam iść tam. Zmuszam ciało, by skręciło w tamtą stronę.

Czasem mówię coś do tych, których zabiłem. Słyszę w głowie ich szeptane odpowiedzi – nie oskarżenia, lecz nadzieje, pragnienia. Wolałbym, żeby mnie przeklinali. Gorzej jest słuchać o wszystkim, co by się wydarzyło, gdybym ich nie zabił. Na wschód. Eliasie, kieruj się na wschód. To jedyna logiczna myśl, jaka przychodzi mi do głowy. Czasem jednak, zagubiony w koszmarze mojej przyszłości, zapominam o tym, żeby iść na wschód. Włóczę się od ciała do ciała, błagając tych, których pozbawiłem życia, o przebaczenie. Ciemność. Świt. Czwarty dzień. Wkrótce potem piąty. Ale po co liczę dni? Dni nie mają znaczenia. Jestem w piekle. Piekle, które sam stworzyłem, ponieważ jestem zły. Zły jak moja matka. Zły jak każdy nosiciel Maski, przez całe życie karmiący się krwią i łzami swoich ofiar. Stopy mi krwawią, a wargi mam spękane od wiatru. Niebo jest w dole. Ziemia nade mną. Przez głowę przelatują mi wspomnienia – Mamie Rila ucząca mnie zapisywać moje plemieńskie imię; piekący ból, kiedy bicz centuriona po raz pierwszy dosięga moich pleców; północne pustkowie, gdy siedzieliśmy z Heleną, obserwując niesamowitą grę świateł na niebie. Potykam się o ciało i upadam na ziemię. Impet uderzenia sprawia, że coś sobie uświadamiam. Góry. Wschód. Próba. To jest Próba. Ta myśl jest jak wydostawanie się z ruchomych piasków. To jest Próba, a ja muszę ją przetrwać. Większość ludzi na pobojowisku wcale nie jest martwa – niedawno ich widziałem. To jest sprawdzian – mojego charakteru, mojej siły – a to oznacza, że musi być coś konkretnego, co mam zrobić, żeby się stąd wydostać. „Dopóki nie pokonasz lęku, martwi pozostaną z tobą”. Słyszę dźwięk. Mam wrażenie, że po raz pierwszy od wielu dni. Na skraju pobojowiska stoi postać, lśniąca niczym fatamorgana. Znowu moja pierwsza ofiara? Idę ku niej chwiejnie, lecz kiedy dochodzę, padam na kolana. Bo to nie jest moja pierwsza ofiara. To Helena, pokaleczona i zakrwawiona, z włosami w nieładzie, patrzy

na mnie pozbawionym wyrazu wzrokiem. – Nie – skrzeczę. – Nie Helena. Nie Helena. Nie Helena. Powtarzam te słowa niczym wariat, bo tyle one zostały w mi głowie. Duch Heleny podchodzi bliżej. – Eliasie. – Na bogów, jej głos. Chrapliwy, udręczony. Tak realny. – Eliasie, to ja. Helena. Helena tutaj? Kolejna moja ofiara? Nie, nie zabiję swojej najlepszej przyjaciółki. To fakt, nie życzenie. Nie zabiję jej. W tym momencie zdaję sobie sprawę, że nie mogę bać się czegoś, jeżeli to coś nie ma szans się ziścić. Ta wiedza uwalnia mnie wreszcie od lęku, który zżera mnie od kilku dni. – Nie zabiję cię – mówię. – Przysięgam. Przysięgam na krew i kości. I tamtych też nie zabiję. Nie. Pobojowisko znika, smród znika, martwi znikają, jakby nigdy nie istnieli. Jakby to wszystko działo się wyłącznie w mojej głowie. Przede mną, na wyciągnięcie ręki, piętrzą się góry, ku którym zmierzam od pięciu dni, ich pofałdowane grzbiety przywodzą na myśl linie plemieńskiej kaligrafii. – Eliasie? Duch Heleny wciąż tu jest. Przez chwilę nic nie rozumiem. Ona sięga do mojej twarzy, a ja odsuwam się instynktownie, spodziewając się lodowatego dotyku zjawy. Ale jej dłoń jest ciepła. – Helena? Przytula mnie, głaszcze po głowie, szepcząc, że żyję, że ona żyje, że nic nam nie jest, że mnie znalazła. Obejmuję ją w pasie i przyciskam twarz do jej brzucha. I po raz pierwszy od dziewięciu lat zaczynam płakać. ***

– Mamy tylko dwa dni na powrót. – To pierwsze słowa, jakie Helena wypowiada po tym, gdy przeprowadziła mnie przez wzgórza do górskiej jaskini. Nic nie mówię. Nie jestem jeszcze gotowy, by mówić. Na ogniu piecze się lis i zapach sprawia, że cieknie mi ślina. Zapadła noc i słychać odległy grzmot. Od Pustkowia ciągną ciemne chmury, błyskawice rozdzierają niebo i leje się z niego rzęsisty deszcz. – Zobaczyłam cię około południa. – Dorzuca do ognia. – Ale zejście z góry zajęło mi kilka godzin. Z początku myślałam, że to jakieś zwierzę. Potem słońce zalśniło na masce. – Spogląda na ścianę deszczu. – Wyglądałeś kiepsko. – Skąd wiedziałaś, że to nie Markus? – pytam chrapliwie. Zaschło mi w gardle i pociągam kolejny łyk z trzcinowego bukłaka, jaki sporządziła. – Albo Zak? – Potrafię odróżnić ciebie od pary gadzin. Poza tym Markus boi się wody. Augurowie nie umieściliby go na pustyni. A Zak nienawidzi zamkniętych przestrzeni, więc zapewne jest teraz gdzieś pod ziemią. Masz. Jedz. Żuję powoli, przyglądając się jej przez cały czas. Jej włosy, zwykle lśniące, są zmatowiałe, srebrny połysk zniknął. Cała jest zakrwawiona i pokaleczona. – Co ty widziałeś, Eliasie? Szedłeś w stronę gór, ale ciągle upadałeś, chwytając dłońmi powietrze. Mówiłeś o… zabijaniu mnie. Potrząsam głową. Próba jeszcze się nie skończyła i muszę zapomnieć wszystko, co widziałem, jeżeli mam ją przetrwać. – Gdzie cię zostawili? – pytam. Helena zakłada ręce na piersiach i kuli się, jej oczy stają się prawie niewidoczne. – Na północnym zachodzie. W górach. W gnieździe sępa skalnego. Przestaję jeść. Sęp skalny to ogromne ptaszysko o czterocalowych szponach i rozpiętości skrzydeł dochodzącej do dwudziestu stóp. Składa jaja wielkości ludzkiej głowy, a pisklaki znane są ze swojej krwiożerczości. Co jednak najgorsze z punktu widzenia Heleny, sęp

skalny buduje gniazda w chmurach, na najbardziej niedostępnych szczytach. Helena nie musi mi nic wyjaśniać. Trzęsła się godzinami po tym, jak komendantka kazała jej wspinać się po skałach. Augurowie rzecz jasna o tym wiedzą. Skradli tę informację z jej świadomości, tak jak złodziej zrywa śliwkę z drzewa. – Jak udało ci się stamtąd wydostać? – Miałam szczęście. Matki nie było w gnieździe, a pisklaki dopiero wykluwały się z jaj. Ale nawet w tym stadium były niebezpieczne. Podciąga koszulę, by pokazać pooraną dziobami skórę na brzuchu. – Wyskoczyłam z gniazda i wylądowałam na skalnej półce dziesięć stóp niżej. Nie zdawałam sobie sprawy, jak wysoko jestem. Ale nie to było najgorsze. Wciąż widziałam… – Urywa i uświadamiam sobie, że augurowie musieli zafundować jej jakąś koszmarną halucynację, odpowiednik mojego pobojowiska. Jaki koszmar musiała znosić na wysokości wieluset stóp, kiedy od śmierci dzieliło ją zaledwie kilka cali skały? – Augurowie to chorzy ludzie – mówię. – Nie wierzę, że mogli… – Robią to, co muszą, Eliasie. Konfrontują nas z naszymi lękami. Chcą znaleźć najsilniejszego, pamiętasz? Najdzielniejszego. Musimy im zaufać. Zamyka oczy i drży. Podchodzę bliżej i kładę dłonie na jej ramionach, by ją uspokoić. Kiedy podnosi na mnie wzrok, zdaję sobie sprawę z ciepła jej ciała, z jej fizycznej bliskości. Ma piękne usta, zauważam mimowolnie, z górną wargą pełniejszą od dolnej. Patrzę jej w oczy przez jeden intymny, nieskończony moment. Pochyla się ku mnie, rozchyla wargi. Ogarnia mnie gwałtowne pożądanie, ale zaraz potem odzywa się dzwonek alarmowy. Kiepski pomysł. Beznadziejny. To twoja najlepsza przyjaciółka. Przestań. Opuszczam ręce i wycofuję się pospiesznie, próbując nie zwracać uwagi na jej nagły rumieniec. Błyska oczami – nie wiem, czy to gniew, czy zakłopotanie.

– Tak czy owak – mówi – jakoś zlazłam i doszłam do wniosku, że pójdę grzbietem do przełęczy. Najkrótsza droga z powrotem. Na drugim końcu jest strażnica. Możemy przeprawić się przez rzekę i uzupełnić zapasy, a przynajmniej załatwić sobie czystą odzież. – Wskazuje na swój poszarpany, zakrwawiony mundur. – Nie żebym narzekała. Podnosi na mnie pytający wzrok. – Zostawili cię na Pustkowiu, ale… – Ty nie boisz się pustyni, bo tam się wychowałeś, dopowiadam w myślach. – Nie ma sensu o tym myśleć – mówię. Potem milczymy, a kiedy ogień dogasa, Helena mówi, że kładzie się spać. Lecz chociaż wczołguje się w stertę liści, wiem, że nie zazna snu. Wciąż kurczowo trzyma się swojej półki skalnej, tak jak ja błąkam się po pobojowisku. *** Rano oboje mamy zapuchnięte oczy i jesteśmy wyczerpani, ale wyruszamy sporo przed świtem. Musimy dzisiaj dotrzeć do przełęczy, jeżeli do jutra do zachodu słońca mamy znaleźć się w Czarnym Klifie. Nie rozmawiamy – nie musimy. Podróżowanie z Heleną jest jak nałożenie ulubionej koszuli. Jako piątacy spędzaliśmy cały czas razem i instynktownie wracamy do tamtych schematów, ze mną na szpicy i z nią w ariergardzie. Burza odsuwa się na północ, odsłaniając czyste niebo. Powietrze jest kryształowo przejrzyste, lecz za pięknem krajobrazu kryją się zwalone drzewa i wymyte przez wodę ścieżki, zdradliwe zbocza pełne błota i rumoszu. W powietrzu czuje się napięcie. Znowu mam wrażenie, że coś czai się przed nami. Coś nieznanego. Nie robimy postojów. Cały czas rozglądamy się w poszukiwaniu niedźwiedzi, rysiów, zbłąkanych myśliwych – wszelkich istot, które mogłyby nazwać góry swoim domem. Po południu wspinamy się na zbocze prowadzące ku przełęczy,

piętnaście mil przez las z widokami na upstrzone błękitem szczyty Gór Serrańskich. Przełęcz wydaje się niemal łagodna, porośnięta drzewami, lekko pofałdowana, z kwietną łąką lśniącą złoto tu i tam. Wymieniamy z Heleną spojrzenia. Oboje to czujemy. Cokolwiek ma się wydarzyć, nastąpi to wkrótce. Gdy zagłębiamy się w las, poczucie zagrożenia narasta i kątem oka dostrzegam jakiś ruch w gęstwinie. Helena spogląda na mnie. Ona też to zauważyła. Raz po raz zmieniamy kierunek marszu i idziemy na przełaj, co spowalnia nasze tempo, ale utrudnia ewentualną zasadzkę. O zmierzchu wciąż jeszcze nie pokonaliśmy przełęczy i musimy wrócić na szlak, by dalej iść w świetle księżyca. Słońce właśnie zaszło i w lesie zapada cisza. Ostrzegam Helenę okrzykiem i mam zaledwie ułamek sekundy, by wyciągnąć nóż, kiedy spośród drzew wyskakuje ciemna postać. Nie wiem, czego się spodziewać. Armii tych, których zabiłem, nadciągających z zemstą? Jakiejś mrocznej istoty wyczarowanej przez augurów? Czegoś, co sprawi, że strach przeniknie mnie do szpiku kości. Czegoś, co będzie sprawdzianem mojej odwagi. Nie spodziewam się Maski. Nie spodziewam się wbitego we mnie lodowato zimnego wzroku Zaka. Helena w tyle krzyczy i słyszę odgłos dwóch ciał walących się na ziemię. Odwracam się i widzę atakującego ją Markusa. Helena jest przerażona jego widokiem i nie robi nic, by się obronić, gdy on przygważdża jej ręce, śmiejąc się jak wtedy, kiedy ją pocałował. – Heleno! – Na dźwięk mojego głosu Helena budzi się z odrętwienia i uderza Markusa, wyrywając się z jego uścisku. Zak dopada mnie i zaczyna okładać pięściami po głowie, karku. Walczy brawurowo, niemal gorączkowo, i łatwo unikam jego ataku. Zachodzę go od tyłu, biorąc zamach nożem. On obraca się, by zrobić unik, i naciera ponownie, z zębami obnażonymi jak u psa. Daję nura pod jego ramię i wbijam mu sztylet w bok. Gorąca krew opryskuje mi dłoń. Wyszarpuję ostrze, a Zak jęczy i odstępuje chwiejnie.

Przyciskając rękę do boku, wycofuje się w gęstwinę, wołając brata. Markus śmiga w las za bratem, szybki niczym wąż. Na jego udzie kwitnie plama krwi i czuję przypływ satysfakcji. A więc Helena zdołała go trafić. Rzucam się w pościg, ślepy na wszystko inne, ogarnięty szałem bojowym. Jakby z oddali słyszę wołający mnie głos Heleny. W przodzie Markus dołącza do Zaka i ruszają razem naprzód, nieświadomi, jak blisko jestem. – Do diabła, Zak! – mówi Markus. – Komendantka kazała nam ich wykończyć, zanim opuszczą przełęcz, a ty uciekasz w krzaki jak przestraszona małolata… – Dźgnął mnie, nie widzisz? – sapie Zak. – A ona nie powiedziała nam, że będziemy mieli do czynienia z obojgiem naraz. – Eliasie! Ledwie słyszę wołanie Heleny. Jestem oszołomiony treścią rozmowy Markusa i Zaka. To, że moja matka jest z nimi w zmowie, nie dziwi mnie. Ale nie rozumiem, skąd wiedziała, że będziemy szli przez przełęcz. – Musimy ich załatwić. – Cień Markusa odwraca się, a ja sięgam po nóż. Potem Zak chwyta go za ramię. – Zmywajmy się stąd – mówi. – Inaczej nie zdążymy na czas. Zostaw ich. Chodźmy. Mam ochotę ruszyć ich tropem i wydobyć z nich odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Ale Helena woła znowu, słabym głosem. Może być ranna. Znalazłszy się z powrotem na polanie, widzę ją skuloną na ziemi, z głową odchyloną na bok. Jedna ręka zwisa jej bezwładnie, a drugą trzyma się za ramię, próbując zatamować krwawienie. Dobiegam do niej dwoma susami, drąc to, co pozostało z mojej koszuli, przyciskam tampon do rany. Ona szarpie głową i wydaje niemal zwierzęcy jęk. – Już dobrze, Heleno – mówię. Ręce mi się trzęsą, a głos w głowie wrzeszczy, że nie, że to niedobrze, że moja najlepsza przyjaciółka wkrótce umrze. – Wyzdrowiejesz. Zaraz się tobą zajmę. – Chwytam

manierkę. Muszę oczyścić i opatrzyć ranę. – Opowiedz mi, co się stało. – Zaskoczył mnie. Nie zdążyłam się ruszyć. Widziałam… widziałam go na górze. Był… on i ja… – Wstrząsa nią dreszcz i teraz już rozumiem. Ja na pustyni widziałam wojnę i śmierć. Helena zobaczyła Markusa. – Jego dłonie… wszędzie… – Zaciska powieki i podkurcza nogi w obronnym geście. Zabiję go, myślę spokojnie, jakbym decydował, które buty włożyć rano. Jeżeli ona umrze – on też. – Nie możesz pozwolić im wygrać. Jeżeli wygrają… – mówi Helena gorączkowo. – Walcz, Eliasie. Musisz walczyć. Musisz wygrać. Rozcinam materiał jej koszuli i przez chwilę cieszę się miękkim dotykiem jej skóry. Uformował się ciemny strup i prawie nie widzę rany, ale czuję ciepło krwi, która spływa mi na dłoń. Helena chwyta mnie za ramię zdrową ręką, gdy ja leję wodę na ranę. Robię opatrunek z resztek swojej koszuli i kilku pasków materiału z jej munduru. Po chwili jej dłoń wiotczeje – Helena zemdlała. Pomimo zmęczenia zaczynam zrywać pnącza z drzewa, by sporządzić nosidło. Helena nie może iść, więc będę musiał zanieść ją do Czarnego Klifu. Przez głowę przelatują mi myśli. Farrarowie zasadzili się na nas na rozkaz komendantki. Nic dziwnego, że taka była z siebie zadowolona. Planowała ten atak. Ale skąd wiedziała, że tu będziemy? Nie trzeba być geniuszem, by się tego domyślić. Jeżeli wiedziała, że augurowie zostawią mnie na Pustkowiu, a Helenę w krainie sępów, to wiedziała też, że nasza droga powrotna prowadzić musi przez przełęcz. Ale jeżeli powiedziała o tym Markusowi i Zakowi, to znaczy, że oni grali nieuczciwie, a tego augurowie wyraźnie zabronili. Augurowie muszą wiedzieć, co się wydarzyło. Dlaczego nie zareagowali?

Gdy nosidło jest gotowe, ładuję do niego Helenę. Skórę ma bladą i trzęsie się z zimna. Czuje się lekka. Zbyt lekka. Augurowie po raz kolejny wywołali we mnie lęk, którego się nie spodziewałem. Helena umiera. Nie wiedziałem, jak straszne będzie to uczucie, bo jeszcze nigdy nie była mi tak bliska. Nabieram wątpliwości – nie zdążę dotrzeć do Czarnego Klifu przed zachodem słońca; lekarz nie zdoła jej uratować; umrze w drodze. Przestań, Eliasie. Ruszaj. Po latach forsownych marszów po pustyni niesienie Heleny nie jest dla mnie problemem. Chociaż jest noc, poruszam się szybko. Muszę opuścić góry, zdobyć łódź w strażnicy rzecznej i popłynąć do Serry. Sporo czasu zmitrężyłem na robieniu nosidła i Markus z Zakiem będą mieli nade mną przewagę. Nawet jeżeli nie zatrzymam się aż do Serry, wcale nie jest powiedziane, że dotrę do wieży dzwonniczej przez zachodem słońca. Niebo blednie i poszarpane górskie szczyty wyłaniają się z mroku. Dzień trwa już jakiś czas, gdy przekraczam przełęcz. W dole, niczym dobrze najedzony pyton, wije się rzeka Rei. Widać liczne barki i łodzie, a w oddali na wschodzie, na drugim brzegu, miasto Serra, jego ciemnobrązowe mury imponują nawet z tej odległości. W powietrzu śmierdzi dymem; kolumna czerni pnie się ku niebu. Chociaż nie widzę stąd strażnicy, wiem z niezachwianą pewnością, że Farrarowie już tam byli. Że spalili ją razem z hangarem na łodzie. Zbiegam pędem na dół, ale kiedy docieram na miejsce, zamiast strażnicy widzę tylko okopcone zgliszcza. Hangar na łodzie zawalił się, a załoga zniknęła – zapewne na rozkaz braci Farrarów. Zdejmuję Helenę z pleców. Od wstrząsów otworzyła jej się rana. Plecy mam usmarowane krwią. – Heleno? – Przyklękam i delikatnie klepię ją w policzek. – Heleno! – Jej powieki nawet nie drgną. Nie odzyskała przytomności, a skóra wokół rany jest zaczerwieniona i rozpalona. Wdało się zakażenie. Patrzę kamiennym wzrokiem na resztki strażnicy, pragnąc, by pojawiła się jakaś łódź. Jakakolwiek. Tratwa. Szalupa. Dłubanka.

Cokolwiek. Ale oczywiście nie ma nic. Do zachodu została najwyżej godzina. Jeżeli nie przedostanę się na drugą stronę rzeki, będzie po nas. Co dziwne, w głowie słyszę głos matki, zimny i bezlitosny. „Nic nie jest niemożliwe”. Mówiła nam to setki razy – gdy wracaliśmy zmordowani po ćwiczeniach albo padaliśmy z niewyspania. Zawsze żądała więcej. Więcej, niż sądziliśmy, że jesteśmy w stanie z siebie dać. „Znajdźcie sposób, by wykonać zadanie, które wam wyznaczyłam – mówiła – albo umrzyjcie, próbując. Wasz wybór”. Zmęczenie jest przejściowe. Ból jest przejściowy. Ale Helena umiera, bo nie znalazłem sposobu, by dostarczyć ją na miejsce – to jest nieodwracalne. Zauważam dymiącą belkę do połowy zanurzoną w wodzie. Nada się. Spycham ją do rzeki, gdzie zdaje się tonąć, ale po chwili wypływa na powierzchnię. Ostrożnie kładę na niej Helenę i przytraczam ją, by się nie zsunęła. Potem jedną ręką chwytam belkę i zaczynam płynąć ku najbliższej łodzi, jakby goniły mnie wszystkie demony świata. O tej porze na rzece jest już pustawo. Kieruję się ku merkatorskiej jednostce, która kołysze się pośrodku nurtu. Załoga nie zauważa mnie, a kiedy jestem już przy drabince prowadzącej na pokład, odcinam Helenę od belki. Moja przyjaciółka tonie niemal natychmiast. Jedną ręką chwytam śliską linę, a drugą Helenę; zarzucam ją sobie na ramię i wspinam się po drabince na pokład. Siwowłosy Wojanin o żołnierskiej postawie – zapewne kapitan – nadzoruje grupę plebejuszów i scholarskich niewolników przeładowujących skrzynie z towarami. – Jestem aspirant Elias Veturius z Czarnego Klifu – mówię beznamiętnym tonem. – Rekwiruję tę jednostkę. Mężczyzna mruga i przygląda nam się uważnie: para Masek, kobieta tak zakrwawiona, jakby ją torturowano, mężczyzna praktycznie nagi, z tygodniowym zarostem, potarganą czupryną i szaleństwem w oczach. Najwyraźniej jednak odsłużył swoje w wojańskiej armii, bo po

krótkiej chwili kiwa głową. – Jestem do dyspozycji, lordzie Veturiusie. – A zatem do Serry. Jak najszybciej. Wydaje rozkazy wioślarzom i nie mija minuta, jak żeglujemy ku miastu. Spoglądam smętnie na zachodzące słońce, mając nadzieję, że zwolni choć trochę. Zostało mi nie więcej niż pół godziny, a będę jeszcze musiał przebić się przez zatłoczoną dzielnicę portową. Ryzykuję wiele. Zbyt wiele. Helena jęczy i delikatnie umieszczam ją na pokładzie. Pomimo chłodnego powietrza poci się obficie, a jej skóra jest biała jak papier. Otwiera na moment oczy. – Czy wyglądam aż tak źle? – pyta szeptem, widząc moją minę. – W gruncie rzeczy lepiej. Do twarzy ci z tym wizerunkiem dzikiej kobiety z lasu. Uśmiecha się słodko, ale zaraz poważnieje. – Eliasie, nie pozwól mi umrzeć. Jeżeli ja umrę, ty… – Nic nie mów, Heleno. Odpoczywaj. – Nie mogę umrzeć. Augur powiedział, że jeżeli przeżyję, to… – Sza… Zamyka oczy, a ja niecierpliwie przyglądam się pirsom Serry, wciąż oddalonym o dobre pół mili; pełno tam marynarzy, żołnierzy, koni i wozów. Chciałbym, żebyśmy płynęli szybciej, ale niewolnicy wiosłują jak szaleni; kapitan stoi nad nimi z batem. Zanim łódź przybija do nabrzeża, kapitan spuszcza trap, zatrzymuje legionistę wartownika i rekwiruje jego konia. Przynajmniej raz wdzięczny jestem za surowość wojańskiej dyscypliny. – Powodzenia, lordzie Veturiusie – mówi. Dziękuję mu i sadowię Helenę na koniu. Opada na szyję zwierzęcia, ale nie mam czasu, by coś z tym zrobić. Wskakuję na wierzchowca i ściskam go kolanami, wbijając wzrok w słońce wiszące nad samym horyzontem. W pędzie mijam gapiących się plebejuszów, pomrukujących gniewnie posiłkowych, kupieckie kramy. Galopuję główną arterią

miasta, przez rzednące tłumy na placu Straceń, wreszcie po brukowanych uliczkach dzielnicy ilustriańskiej. Rumak gna naprzód, nie zważając na nic; przewracam przekupnia ze straganem, ale jestem w takim szale, że nie zwracam na to uwagi. Głowa Heleny podskakuje jak u marionetki. – Trzymaj się, Heleno – szepczę do niej. – Już prawie jesteśmy. Wpadamy na plac targowy, rozpędzając tłum niewolników, a potem skręcamy ostro w lewo. Czarny Klif wyrasta przed nami, jakby właśnie wyłonił się spod ziemi. Twarze strażników przy bramie są rozmazane, gdy mijamy ich w pełnym galopie. Słońce opada coraz niżej. Jeszcze nie, mówię mu. Jeszcze chwila. – Wio! – popędzam konia, ściskając jego boki. – Szybciej! Mijamy plac defilad, kawałek pod górę i jesteśmy na głównym dziedzińcu. Wieża dzwonnicza wyrasta kilka kroków przede mną. Zatrzymuję konia i zeskakuję na ziemię. Komendantka stoi przy wieży, jej twarz jest ściągnięta – z gniewu czy nerwów, nie potrafię powiedzieć. Obok niej Kain z dwiema augurkami. Przyglądają mi się z niemym zainteresowaniem, jakbym prezentował średnio ciekawą cyrkową sztuczkę. Okrzyk rozdziera powietrze. Na dziedzińcu zgromadziły się setki ludzi: uczniowie, centurioni, rodziny – w tym rodzina Heleny. Jej matka opada na kolana, porażona widokiem zakrwawionej córki. Siostry Heleny, Hanna i Liwia, również klękają, ale ojciec, pan Aquillus, zachowuje kamienną twarz. Obok niego stoi mój dziadek w mundurze galowym. Wygląda jak byk przed szarżą, a na jego twarzy maluje się duma. Biorę Helenę na ręce i idę ku wieży. Dziedziniec nigdy nie wydawał mi się tak rozległy, nawet wtedy, kiedy setki razy musieliśmy biegać z jednego końca na drugi w letnim skwarze. Ciało niemal odmawia mi posłuszeństwa. Mam ochotę położyć się na ziemi i spać przez tydzień. Stawiam jednak ostatnich kilka kroków, kładę Helenę przy wieży i wyciągam dłoń, by dotknąć kamienia. Chwilę później bębny obwieszczają zachód słońca.

Tłum wiwatuje. Nie jestem pewien, kto zaczął. Faris? Dex? Może nawet dziadek. Od ryku setek gardeł zdają się drżeć mury. Na pewno słychać to w mieście. – Veturius! Veturius! Veturius! – Lekarza! – wrzeszczę do stojącego najbliżej kadeta, który wiwatuje razem z pozostałymi. Nieruchomieje i gapi się na mnie. – Już! Biegnij! – Heleno – szepczę. – Trzymaj się. Jest nieruchoma jak lalka. Przykładam dłoń do jej zimnego policzka i rysuję kółko kciukiem. Ani drgnie. Nie oddycha. A kiedy przykładam palce do jej gardła, by namacać puls, nic nie czuję.

XVII: Laia Sana i Mazen wspinają się po schodach i znikają na górze, a Keenan wyprowadza mnie z piwnicy. Spodziewam się szybkiego pożegnania, ale on daje mi znak, bym szła za nim. Skręcamy w zarośniętą chaszczami boczną uliczkę, która jest pusta, jeżeli nie liczyć gromadki dzieci przykucniętych nad jakimś skarbem. Rozbiegają się na nasz widok. Zerkam na rudowłosego bojownika; przygląda mi się tak intensywnie, że robi mi się gorąco. – Cierpiałaś – mówi. – Nic mi nie jest – odpowiadam. Niech nie myśli, że jestem słaba. I tak stąpam po cienkim lodzie. – Liczy się tylko Darin. Reszta to… – Wzruszam ramionami. Keenan przekrzywia głowę i przeciąga kciukiem po ledwie już widocznych siniakach na mojej szyi. Potem chwyta mnie za przegub i przygląda się krwawym wybroczynom, jakie zostawiła komendantka. Jego dłonie są delikatne niczym płomień świecy i gorąco, które odczuwam w piersiach, rozlewa się na kręgosłup, dociera do czubków palców. Puls mi przyspiesza i zabieram dłoń, zdenerwowana własną reakcją. – To wszystko jej robota? – Nie ma się czy przejmować – odpowiadam ostrzej, niż zamierzałam. Jego wzrok staje się chłodniejszy, a ja mięknę. – Dam sobie radę – mówię. – Tu chodzi o życie Darina. Chciałabym tylko wiedzieć… – Czy jest blisko. Czy nic mu nie jest. Czy cierpi. – Darin jest wciąż w mieście. Byłem przy tym, jak nasz człowiek składał raport. – Keenan prowadzi mnie w głąb uliczki. – Ale… nie

jest w najlepszym stanie. Zajęli się nim. Cios w brzuch byłby łagodniejszy. Nie muszę pytać, kim są „oni”. Wiem dobrze – przesłuchujący, Maski. – Posłuchaj – mówi Keenan. – Od razu widać, że nie znasz się na szpiegowaniu. Oto kilka podstawowych zasad. Plotkuj z pozostałymi niewolnikami – będziesz zaskoczona tym, jak wiele wiedzą. Staraj się być zawsze zajęta – cerowaniem, szorowaniem, zamiataniem. Im bardziej będziesz zajęta, tym mniejsza szansa, że ktoś zakwestionuje twoją obecność – gdziekolwiek będziesz. Gdy nadarzy się okazja zdobycia cennych informacji, wykorzystaj ją. Ale zawsze miej plan ewakuacji. Ubranie, które masz na sobie, jest w porządku – pomaga ci zlać się z otoczeniem. Ale poruszasz się jak kobieta wolna. Jeżeli ja to spostrzegłem, to inni też. Powłócz nogami, zgarb się. Zachowuj się jak ktoś przygnębiony. Złamany. – Dlaczego próbujesz mi pomóc? – pytam. – Nie chciałeś ryzykować ludzkiego życia, by ocalić mojego brata. Keenan odwraca wzrok. – Moi rodzice też nie żyją – mówi. – Cała moja rodzina. Od dawna. – Rzuca mi szybkie, niemal gniewne spojrzenie i przez ułamek sekundy widzę ich w jego oczach, jego nieżyjących bliskich, przebłyski rudych włosów i piegów. Miał braci? Siostry? Był najstarszy z rodzeństwa? Najmłodszy? Chcę zapytać, ale ma posępną minę. – Wciąż uważam, że twoja misja jest pozbawiona sensu – mówi. – Co nie oznacza, że nie rozumiem, dlaczego się jej podjęłaś. I wcale nie chcę, żebyś poniosła porażkę. – Dotyka pięścią serca i wyciąga ku mnie dłoń. – Wolność albo śmierć – mruczy. – Wolność albo śmierć. – Ściskam jego dłoń, czując każdy jej mięsień. Od dziesięciu dni dotykano mnie co najwyżej, żeby skrzywdzić. Jakże tęsknię za przyjaznym dotykiem babci głaszczącej mnie po głowie, Darina siłującego się ze mną na rękę i udającego, że przegrywa, dziadka ściskającego moje ramię na dobranoc. Nie chcę, żeby Keenan puścił moją dłoń. Trzyma ją jeszcze przez

chwilę, tak jakby to wiedział. Potem jednak odwraca się i odchodzi, zostaję sama na pustej ulicy, a w palcach wciąż czuję mrowienie. *** Oddawszy na poczcie pierwszy list komendantki, kieruję kroki w zadymione uliczki niedaleko portu. Serrańskie lata są zawsze gorące, ale w dzielnicy zbrojeniowej upał jest iście morderczy. Panuje tu niesamowity rozgardiasz; bardziej tu tłoczno i gwarno niż na rynku w dzień targowy. Snopy iskier tryskają spod młotów wielkich jak moja głowa, paleniska żarzą się krwistą czerwienią, co kilka kroków biją w niebo kłęby pary, gdy hartowana jest kolejna szabla. Płatnerze wykrzykują polecenia, a pomocnicy spieszą je wykonać. Setki miechów skrzypią niczym okręty podczas sztormu. Gdy tylko wkraczam na teren dzielnicy, zatrzymuje mnie pluton legionistów; chcą wiedzieć, co tu robię. Pokazuję im list od komendantki, a potem sprzeczam się z nimi przez dziesięć minut, przekonując, że jest autentyczny. W końcu niechętnie pozwalają mi iść. Zastanawiam się, jak Darin zdołał się tu dostać, i to nie raz, lecz dzień po dniu. „Zajęli się nim” – powiedział Keenan. Jak długo zdoła wytrzymać tortury? Z pewnością dłużej niż ja. Mając piętnaście lat, Darin spadł z drzewa, kiedy próbował rysować Scholarów pracujących w wojańskim sadzie. Wrócił do domu z otwartym złamaniem nadgarstka, a ja wrzasnęłam i prawie zemdlałam. „Nic się nie stało – powiedział. – Dziadek to nastawi. Znajdź go, a potem pobiegnij do sadu po mój notatnik. Upuściłem go, a nie chciałbym, żeby ktoś go zabrał”. Mój brat ma żelazną wolę naszej matki. Jeżeli ktokolwiek zdoła przetrwać wojańskie tortury, to właśnie on. Idąc, czuję lekkie szarpnięcie u rąbka spódnicy. Spoglądam w dół, sądząc, że ktoś ją przydeptał, ale w zamian dostrzegam tylko cień smyrgający szybko po kocich łbach. Czuję dreszcz na plecach i słyszę okrutny chichot. Dostaję gęsiej skórki – ten śmiech skierowany był do

mnie. Jestem tego pewna. Zaniepokojona przyspieszam kroku i po chwili udaje mi się przekonać starszego plebejusza, by zaprowadził mnie do kuźni Telumana. Znajduję ją w jednej z bocznych uliczek, oznaczoną kutą literą „T” przymocowaną do drzwi. Tutaj akurat panuje cisza. Pukam, lecz nikt nie odpowiada. Co teraz? Wchodzić do środka, ryzykując, że rozgniewam gospodarza, czy wracać do komendantki bez odpowiedzi, której wyraźnie zażądała? Wybór nie jest trudny. Drzwi otwierają się na przedpokój. Przedziela go zakurzony kontuar, za którym stoją dziesiątki przeszklonych gablot; z tyłu są kolejne, węższe drzwi. Sama kuźnia znajduje się w dużym pomieszczeniu po prawej, zimna i pusta, miechy nieruchome. Na kowadle leży młot, ale pozostałe narzędzia wiszą na kołkach na ścianie. Coś uderza mnie w tym pomieszczeniu. Przypomina mi inne, ale nie potrafię sobie uświadomić jakie. Przez rząd wysoko umieszczonych okien wpada wątły blask, oświetlając drobiny kurzu, które wzbiłam, wchodząc. Miejsce sprawia wrażenie opuszczonego, co wprawia mnie w zaniepokojenie. Jak mam zanieść odpowiedź, skoro kowala tu nie ma? Światło odbija się od szklanych gablot i moją uwagę przyciągają wystawione w nich szable. Są po mistrzowsku wykute, z misternymi ozdobnymi detalami, od głowicy, przez jelec, po wycyzelowane ostrze. Zaintrygowana ich pięknem podchodzę bliżej. Coś mi przypominają, tak jak całe pomieszczenie – coś ważnego, coś, co ma znaczenie. A potem nagle rozumiem. List komendantki wypada mi ze zdrętwiałej dłoni. Już wiem. Darin narysował te właśnie szable. Tę kuźnię. Ten młot i to kowadło. Tyle czasu spędziłam, zastanawiając się, jak go uratować, że niemal zapomniałam o rysunkach, od których wszystko się zaczęło. A teraz stoję przed tym, co przedstawiają. – Coś się stało, panienko? W wąskich tylnych drzwiach stoi Wojanin przypominający bardziej

pirata rzecznego niż kowala. Głowę ma wygoloną i cały jest w kolczykch – sześć kolczyków w każdym uchu, po jednym w nosie, brwiach i ustach. Wielobarwne tatuaże – ośmioramienne gwiazdy, kiście winogron, młot i kowadło, ptak, kobiece oczy, waga – pokrywają jego ręce od nadgarstków po ramiona, znikając pod skórzaną kamizelką. Nie może być więcej niż piętnaście lat starszy ode mnie. Jak większość Wojan jest wysoki i umięśniony, ale szczupły, bez tuszy, której spodziewałabym się po kowalu. Czy to jego podglądał Darin? – Kim pan jest? – Jestem tak wytrącona z równowagi, że zapominam, że to Wojanin. Mężczyzna unosi brew, jakby chciał powiedzieć: „Ja? A kim, u diabła, ty jesteś?”. – To moja pracownia – odpowiada. – Jestem Spiro Teluman. Oczywiście, że to on, ty głupia. Wyciągam list od komendantki, mając nadzieję, że zapisze moją niefortunną uwagę na karb naiwności. Czyta list, ale nic nie mówi. – Kazano mi przynieść odpowiedź. – Nie jestem zainteresowany. – Podnosi wzrok. – Powiedz jej, że nie jestem zainteresowany. – Potem wraca na zaplecze. Przyglądam mu się niepewnie. Czy wie, że mojego brata uwięziono za szpiegowanie w jego kuźni? – myślę. Czy widział rysunki Darina? Czy zawsze jest tu tak pusto? Czy właśnie to umożliwiło Darinowi dostanie się do środka? Próbuję to wszystko rozwikłać, kiedy nagle czuję niepokojący dreszcz na plecach, niczym chciwy dotyk palców ducha. – Laio. Przy drzwiach gęstnieje cień, niczym plama rozlanego atramentu. Nabiera kształtu, pojawiają się błyszczące szparki oczu, a ja zaczynam się pocić. Dlaczego tutaj? Dlaczego teraz? Dlaczego nie potrafię zapanować nad wytworami własnego umysłu? Dlaczego nie potrafię sprawić, by zniknęły? – Laio. – Cień podnosi się i nabiera ludzkiego kształtu. Pojawiają

się kontury i barwy, a głos brzmi tak znajomo i autentycznie, jakby to mój brat stał przede mną we własnej osobie. – Dlaczego mnie zostawiłaś, Laio? – Darin? – Zapominam, że to halucynacja, że stoję w wojańskiej kuźni, parę kroków od kowala o morderczym wyglądzie. Zjawa przekrzywia głowę dokładnie tak, jak zwykł robić to Darin. – Torturują mnie, Laio. To nie Darin. To wytwór mojego umysłu. Poczucie winy, lęk. Głos zmienia się, nawarstwia, jakby trzech Darinów naraz mówiło do mnie. Blask w oczach fałszywego Darina gaśnie równie szybko jak słońce w burzę, a jego źrenice zamieniają się w czarne dziury, jakby całe jego ciało wypełniał cień. – Nie przeżyję tego, Laio. To boli. Zjawa wyciąga dłoń, by chwycić mnie za ramię, i przeszywa mnie przenikliwy chłód. Wydaję okrzyk, zanim zdołam się powstrzymać, i ręka zjawy opada. Wyczuwam za sobą czyjąś obecność i odwracam się, by ujrzeć Spiro Telumana dzierżącego najpiękniejszą szablę, jaką kiedykolwiek widziałam. Odsuwa mnie delikatnie na bok i celuje szablą w zjawę. Tak jakby ją widział. Jakby ją słyszał. – Zgiń, przepadnij – mówi. Zjawa puchnie, chichocze, a potem się rozpada; po chwili jest już tylko gromadką cieni, raniących moje uszy okrutnym śmiechem przypominającym chrzęst lodowych odłamków. – Mamy chłopaka w swojej władzy. Nasi bracia podgryzają jego duszę. Wkrótce postrada zmysły i będzie gotowy. Wtedy nadejdzie czas uczty. Spiro opuszcza szablę. Cienie wrzeszczą, co brzmi, jakby na podłodze rozsypywano gwoździe. Przeciskają się pod drzwiami niczym szczury uciekające przed powodzią. Kilka sekund później znikają. – Pan… je widzi – mówię. – Myślałam, że są tylko w mojej głowie. Myślałam, że wariuję.

– Nazywamy je ghulami – mówi Teluman. – Ale… – Siedemnaście lat scholarskiego pragmatyzmu buntuje się przeciwko realności istot, które podobno są tylko legendą. – Ale ghule nie istnieją. – Są równie realne jak ty czy ja. Opuściły nasz świat na jakiś czas. Ale teraz wróciły. Nie każdy je widzi. Karmią się smutkiem, żalem i odorem krwi. – Rozgląda się po kuźni. – Podoba im się tutaj. Kieruje na mnie spojrzenie swoich jasnozielonych oczu, uważne i nieufne. – Zmieniłem zdanie. Powiedz komendantce, że rozważę jej prośbę. Niech przyśle plany. Ty je dostarczysz. *** Przez głowę przebiegają mi dziesiątki myśli. Dlaczego Darin rysował kuźnię Telumana? Jak dostał się do środka? Dlaczego Teluman widzi ghule? Czy widział też zjawę-Darina? Czy Darin umiera? Jeżeli ghule istnieją, to czy dżinny też? Dotarłszy do Czarnego Klifu, rzucam się w wir pracy, zatracając się w pastowaniu podłóg i szorowaniu wanien, by zapomnieć o myślach kłębiących mi się w głowie. Jest wieczór, a komendantka jeszcze nie wróciła. Kieruję się do kuchni, cała pachnąca pastą do podłóg, z głową bolącą od grzmotu bębnów, które biją przez cały dzień. Izzi, zajęta składaniem ręczników, ryzykuje spojrzenie w moją stronę. Gdy się uśmiecham, odpowiada lekkim wygięciem warg. Kucharka myje blaty na noc, ignorując mnie jak zwykle. Myślę o tym, co poradził mi Keenan: plotkować, znajdować sobie zajęcia. Biorę koszyk z szyciem i siadam przy stole. Spoglądając na Izzi i kucharkę, zastanawiam się nagle, czy nie są spokrewnione. Przechylają głowę w ten sam sposób, obie są drobne i mają jasne włosy. Istnieje pomiędzy nimi ciche porozumienie, które sprawia, że z całego serca tęsknię za babcią. Kucharka udaje się w końcu na spoczynek i w kuchni zapada cisza.

Gdzieś w mieście mój brat cierpi w wojańskim więzieniu. Musisz zdobyć informacje, Laio. Musisz dać coś ruchowi oporu. Weź Izzi na spytki. – Legioniści tak głośno dzisiaj wiwatowali – mówię, nie podnosząc wzroku. Izzi chrząka przyjaźnie. – I uczniowie też. Ciekawe dlaczego. – Gdy nie odpowiada, zmieniam pozycję, a ona zerka na mnie przez ramię. – Chodzi o Próby. – Na moment odrywa się od ręczników. – Bracia Farrarowie wrócili dziś rano. Aquilla i Veturius ledwie zdążyli. Zostaliby zabici, gdyby zjawili się dosłownie kilka sekund później. Jeszcze nigdy nie była taka rozmowna i muszę uważać, żeby nie dać po sobie nic poznać. – Skąd wiesz to wszystko? – pytam. – Cała szkoła o tym mówi. – Ścisza głos, a ja przysuwam się odrobinę bliżej. – Nawet niewolnicy. Nie bardzo są inne tematy, chyba że chcesz rozmawiać o tym, kto ma jakie siniaki. Chichoczę i czuję się dziwnie, nieswojo, jakbym żartowała na pogrzebie. Izzi jednak uśmiecha się i wrażenie mija. Bębny znowu zaczynają bić i chociaż Izzi nie przerywa pracy, widzę, że słucha. – Rozumiesz bębny – mówię. – Zwykle wydają rozkazy. „Pluton Niebieski zgłosi się na wachtę”. „Wszyscy kadeci do zbrojowni”. I tak dalej. Teraz nakazują przeszukanie tuneli we wschodniej części miasta. – Spogląda na równiutki stos ręczników. Kosmyk włosów opada jej na twarz i wygląda jeszcze młodziej niż zwykle. – Gdy pobędziesz tu trochę, nauczysz się je rozumieć. Kiedy trawię ten niepokojący fakt, drzwi frontowe zamykają się z trzaskiem. Obie podskakujemy. – Niewolnico. – To komendantka. – Na górę. Wymieniamy spojrzenia i z zaskoczeniem stwierdzam, że serce wali mi nieprzyjemnie szybko. Wchodząc po schodach, czuję narastający ucisk w gardle. Nie wiem dlaczego. Komendantka wzywa

mnie co wieczór, bym zabrała rzeczy do prania i upięła jej włosy na noc. Dzisiaj jest tak samo, Laio, powtarzam sobie. Gdy wchodzę do pokoju, ona stoi przy toaletce, przesuwając nóż nad płomieniem świecy. – Przyniosłaś odpowiedź od płatnerza? Powtarzam to, co przekazał mi Teluman, a komendantka przygląda mi się z chłodnym zainteresowaniem. To najbardziej emocjonalna reakcja, jaką dotąd u niej widziałam. – Spiro nie przyjął nowego zlecenia od lat. Musiałaś przypaść mu do gustu. – Sposób, w jaki to mówi, sprawia, że wstrząsa mną dreszcz. Wypróbowuje ostrość noża na czubku palca, a potem ściera kropelkę krwi. – Dlaczego go otworzyłaś? – Słucham? – List – mówi. – Otworzyłaś go. Dlaczego? – Staje przede mną i gdyby ucieczka miała jakikolwiek sens, już by mnie tu nie było. Mnę rąbek sukni w dłoniach. Komendantka przekrzywia głowę, oczekując odpowiedzi, jakby naprawdę była ciekawa, jakbym rzeczywiście mogła powiedzieć coś, co by ją zadowoliło. – To był przypadek. Ręka mi się ześlizgnęła… i złamałam pieczęć. – Nie umiesz czytać – mówi. – Więc nie widzę powodu, dla którego miałabyś go otwierać celowo. Chyba że jesteś szpiegiem, który chce zdradzić moje sekrety ruchowi oporu. – Jej usta wyginają się w czymś, co zasługiwałoby na miano uśmiechu, gdyby nie było tak pozbawione radości. – Ja nie… ja… – Jak dowiedziała się o liście? Myślę o szmerze, który usłyszałam w korytarzu, gdy rano wychodziłam z jej pokoju. Czy widziała, jak manipuluję przy liście? Czy na poczcie zauważyli naruszoną pieczęć? Teraz to już nieważne. Przypominam sobie ostrzeżenie Izzi. „Komendantka wiele widzi. Wiele wie”. Rozlega się pukanie do drzwi i na rozkaz komendantki do środka wchodzą dwaj legioniści. – Przytrzymajcie ją – mówi.

Legioniści chwytają mnie i już wiem, po co jej ten nóż. – Nie, proszę, nie… – Cisza. – Wypowiada to słowo przeciągle jak imię kochanka. Żołnierze przygważdżają mnie do krzesła, ich ręce są ciężkie jak kajdany, kolanami przytrzymują moje nogi. Ich twarze nic nie zdradzają. – Normalnie za taką bezczelność wyjęłabym ci oko – mówi komendantka zamyślonym głosem. – Albo odjęła dłoń. Ale nie sądzę, byś oszpecona spodobała się Spiro Telumanowi. Masz szczęście, że chcę, żeby wykuł mi szablę. Masz szczęście, że on chce posmakować ciebie. Jej wzrok pada na moją pierś, na gładką skórę nad sercem. – Proszę – mówię. – To była pomyłka. Przysuwa się bliżej, jej usta są blisko moich, jej martwe oczy przez krótką chwilę jarzą się blaskiem furii. – Głupia dziewucho – szepcze. – Jeszcze się nie nauczyłaś? Ja nie toleruję pomyłek. Knebluje mi usta, a potem nóż wrzyna mi się w skórę. Prowadzi go wolno, tak wolno. Zapach przypalonej skóry uderza mnie w nozdrza i słyszę własne błagania o litość, potem łkanie, a później wrzask. Darin. Darin. Myśl o Darinie. Nie mogę jednak myśleć o swoim bracie. Otępiała od bólu, nie potrafię nawet przypomnieć sobie jego twarzy.

XVIII: Elias Helena żyje. Nie może być martwa. Przeżyła inicjację, dzicz, potyczki graniczne, chłosty. Jest nie do pomyślenia, żeby miała umrzeć teraz, i to z ręki kogoś tak podłego jak Markus. Moje wewnętrzne dziecko, z którego istnienia nie zdawałem sobie dotąd sprawy, wyje z wściekłości. Tłum na dziedzińcu postępuje naprzód. Uczniowie wyciągają szyje, by przyjrzeć się Helenie. Lodowata twarz mojej matki znika mi z widoku. – Ocknij się, Heleno! – wołam, ignorując napierających gapiów. – Proszę. Nie żyje, myślę. Nie dała rady. Przez sekundę, która zdaje się ciągnąć w nieskończoność, trzymam ją, odrętwiały. Nie żyje. – Z drogi, do diaska. – Głos dziadka dobiega jakby z oddali, ale po chwili jest już przy mnie. Patrzę na niego, wstrząśnięty. Zaledwie kilka dni temu widziałem jego zwłoki na pobojowisku. Jest jednak tutaj, cały i zdrowy. Przykłada dłoń do gardła Heleny. – Żyje – mówi. – Ledwie. Zróbcie przejście! – Wyciąga szablę i tłum ustępuje. – Dawajcie tu lekarza! Nosze! Ruszać się! – Augur – wykrztuszam. – Gdzie jest augur? – Jakby na zawołanie pojawia się Kain. Przekazuję Helenę dziadkowi, starając się nie rzucić augurowi do gardła za to, co nam zgotował. – Potrafisz uzdrawiać – mówię przez zaciśnięte zęby. – Ocal ją. Dopóki jeszcze żyje. – Rozumiem twój gniew, Eliasie. Czujesz ból, żal… – Jego słowa są jak niekończące się krakanie wron.

– Powiedzieliście: żadnego oszukiwania. – Spokojnie, Eliasie. Nie przegraj sprawy. Nie teraz. – Ale Farrarowie oszukiwali. Wiedzieli, że będziemy na przełęczy. Zasadzili się na nas. – Umysły augurów są połączone. Gdyby któreś z nas pomogło Markusowi i Zakowi, pozostali wiedzieliby o tym. Waszego położenia nikt nie znał. – Nawet moja matka? – Nawet ona – odpowiada Kain po chwili milczenia, które jest wymowne. – Zajrzeliście jej do głowy? – pyta dziadek. – Jesteście absolutnie pewni, że nie wiedziała, gdzie jest Elias? – Czytanie w myślach to nie to samo co czytanie książki, generale. Wymaga długich lat studiów… – A więc potraficie czytać w jej myślach czy nie? – Keris Veturia chadza mrocznymi ścieżkami. Ciemność spowija ją, ukrywając przed naszym wzrokiem. – A więc nie potraficie – kwituje dziadek sucho. – Jeżeli nie potraficie czytać w jej myślach – mówię – to skąd wiecie, że nie pomogła Markusowi i Zakowi oszukiwać? Odczytaliście ich myśli? – Nie uważamy za konieczne… – Rozważcie rzecz ponownie – przerywam mu. – Moja najlepsza przyjaciółka umiera, bo te skurwysyny zamydliły wam oczy. – Cyreno – mówi Kain do jednej z augurek. – Ustabilizuj stan Aquilli i odizoluj Farrarów. Nikt nie może ich widzieć. – Zwraca się do mnie. – Jeżeli to, co mówisz, jest prawdą, to równowaga została zachwiana i musimy ją przywrócić. Uratujemy ją od śmierci. Ale jeżeli nie będziecie w stanie udowodnić, że Markus i Zachariasz oszukiwali, zmuszeni będziemy zostawić aspirantkę Aquillę własnemu losowi. Kiwam sztywno głową, lecz w myślach krzyczę: Ty idioto! Ty głupi, odrażający demonie! Pozwalasz tym kretynom wygrać! Pozwalasz, żeby morderstwo uszło im na sucho!

Dziadek, dziwnie milczący, idzie ze mną do izby chorych. Drzwi otwierają się i staje w nich komendantka. – Ostrzegasz swoich sługusów, Keris? – Dziadek nachyla się nad córką, wydymając pogardliwie wargi. – Nie wiem, co masz na myśli. – Jesteś zdrajczynią własnego rodu, dziewczyno – mówi jedyny człowiek w Imperium na tyle odważny, by nazwać moją matkę dziewczyną. – Nie myśl, że o tym zapomnę. – Ty wybrałeś swojego faworyta, generale. – Jej wzrok kieruje się ku mnie i dostrzegam w nim błysk czystej nienawiści. – Ja wybrałam swojego. Zostawia nas przy drzwiach. Dziadek odprowadza ją wzrokiem i wiele dałbym, żeby znać jego myśli. Co widzi, kiedy na nią patrzy? Małą dziewczynkę, którą była? Bezduszną kreaturę, którą się stała? Czy wie, dlaczego jest właśnie taka? Czy obserwował jej przemianę? – Nie lekceważ jej, Eliasie – mówi. – Ona nie zwykła przegrywać.

XIX: Laia Gdy otwieram oczy, widzę nad sobą niski sufit. Nie pamiętam momentu, kiedy straciłam przytomność. Mogło to być kilka minut albo kilka godzin temu. Przez zasłonę w drzwiach dostrzegam skrawek nieba, które wygląda, jakby nie mogło się zdecydować, czy jest noc, czy ranek. Wspieram się na łokciu, tłumiąc jęk. Ból jest wszechogarniający, tak dotkliwy, jakby towarzyszył mi od zawsze. Nie patrzę na ranę. Nie muszę. Patrzyłam na komendantkę, kiedy wycinała grube, precyzyjne „K” na moim ciele, od obojczyka do miejsca nad sercem. Napiętnowała mnie. Oznakowała jako swoją własność. To znamię będę nosić do końca życia. Oczyść i opatrz ranę. Wracaj do pracy. Nie daj jej okazji, by cię znowu skrzywdziła. Zasłona podnosi się i do środka wślizguje się Izzi. Siada na końcu mojej pryczy, tak drobna, że nie musi się wcale schylać, żeby nie uderzyć głową w sufit. – Już prawie świt. – Odruchowo sięga do opaski na oku, ale powstrzymuje się i wplata palce w materiał bluzki. – Legioniści przyprowadzili cię wieczorem. – Jest taka paskudna. – Nienawidzę siebie za te słowa. Jesteś słaba, Leio. Jesteś taka słaba. Matka miała czterocalową bliznę po ranie zadanej przez legionistę. Ojciec miał na plecach ślady po smaganiu biczem, nigdy nie powiedział, jak i kiedy powstały. Oboje dumnie się z nimi obnosili, były dowodem ich umiejętności przeżycia. Bądź silna jak oni, Laio. Bądź dzielna. Nie jestem dzielna. Jestem słaba i aż mnie mdli, kiedy udaję, że

jest inaczej. – Mogło być gorzej. – Izzi unosi dłoń do pustego oczodołu. – To była pierwsza kara, jaka mnie spotkała. – Jak… kiedy…? – O, bogowie, nie ma delikatnego sposobu, żeby o to zapytać. Milknę. – Miesiąc po tym, kiedy tu się pojawiłam. Kucharka próbowała otruć komendantkę. – Izzi bawi się przepaską na oku. – Miałam wtedy chyba pięć lat. To było ponad dziesięć lat temu. Komendantka wyczuła truciznę, Maski są w tym wyszkolone. Kucharki nie tknęła nawet palcem. Podeszła do mnie z rozżarzonym pogrzebaczem i kazała jej patrzeć. Pamiętam, że chwilę przed tym, błagałam w myślach, żeby się ktoś pojawił. Moja matka? Ojciec? Ktoś, kto by ją powstrzymał. Ktoś, kto by mnie stamtąd zabrał. Potem, pamiętam, marzyłam już tylko o tym, żeby umrzeć. Miała pięć lat. Po raz pierwszy dociera do mnie, że Izzi jest niewolnicą niemal całe swoje życie. To, przez co ja przechodzę od jedenastu dni, ją spotyka od lat. – Potem kucharka mną się zajęła. Zna się na lekach. Tej nocy chciała zabandażować ci ranę, ale… nie pozwoliłaś się do siebie zbliżyć. Przypominam sobie, jak legionista wrzuca moje bezwładne ciało do kuchni. Czuję delikatny dotyk dłoni, słyszę przyciszone głosy. Bronię się resztkami sił, bojąc się, że znów ktoś chce mnie skrzywdzić. Ciszę przerywa echo porannych bębnów. Chwilę później słyszę dobiegający z korytarza głos kucharki, pytającej Izzi, czy już się obudziłam. – Pani komendantka chce, żebyś przyniosła jej piasek z wydm do szorowania ciała – odzywa się Izzi. – Później masz zanieść dokumenty Spiro Telumanowi. Ale najpierw pozwól, żeby kucharka cię opatrzyła. – Nie. – Widząc moją gwałtowną reakcję, Izzi podrywa się na równe nogi. Po tylu latach spędzonych z komendantką też reagowałabym nerwowo. – Pani komendantka potrzebuje piasku do

porannej kąpieli. Nie chcę, żeby mnie ukarała za spóźnienie. Izzi kiwa ze zrozumieniem głową, wręcza mi koszyk na piasek i pospiesznie odchodzi. Podnoszę się, świat wiruje mi przed oczami. Owijam chustę wokół szyi, zasłaniając literę K, i chwiejnym krokiem wychodzę z pokoju. Każdy krok sprawia mi ból, dotyk chusty drażni ranę, kręci mi się w głowie i czuję mdłości. Z niechęcią przypominam sobie pełne determinacji skupienie na twarzy komendantki, kiedy cięła moją skórę. Jest koneserką bólu, tak jak inni są koneserami wina. Poświęciła mi swój cenny czas. Z nieznośną powolnością kieruję się na tyły domu. Nim dotrę do ścieżki prowadzącej w dół klifu na wydmy, zaczynam drżeć. Ogarnia mnie rozpacz. Jak mam pomóc Darinowi, skoro nie mogę nawet chodzić? Jak mam szpiegować, skoro każda próba jest karana w taki sposób? Nie ocalisz go, ponieważ nie przeżyjesz w domu komendantki. Wątpliwości, niczym płożące się, dławiące pędy bluszczu zakradają się podstępnie do mojej głowy. To będzie koniec – twój i twojej rodziny. Zginiecie jak wielu innych wcześniej. Ścieżka wije się i kluczy, zdradliwa jak ruchome piaski. Gorący wiatr smaga moją twarz i wyciska z oczu łzy, tak że w końcu nie widzę, dokąd idę. U podnóża urwiska upadam na piasek. Echo niesie po pustkowiu mój szloch, ale nie dbam o to. Nikt mnie tu nie usłyszy. Życie w dzielnicy Scholarów nigdy nie było łatwe. Czasem było straszne, jak wtedy gdy zabrano moją przyjaciółkę Zarę, albo kiedy zasypialiśmy z Darinem, a w brzuchach burczało nam z głodu. Jak wszyscy Scholarzy, nauczyłam się spuszczać wzrok w obecności Wojan, ale przynajmniej nie musiałam giąć się przed nimi w ukłonach i padać na kolana. Przynajmniej moje życie było wolne od tej udręki, od oczekiwania na jeszcze większy ból. Babcia i dziadek chronili mnie bardziej, niż zdawałam sobie z tego sprawę. Był jeszcze Darin, który wydawał mi się tak wielki, że aż nieśmiertelny niczym gwiazdy. Wszystko przepadło. Już ich nie ma. Nie ma Lis z jej wesołymi oczami, które widzę do tej pory tak wyraźnie, że trudno mi uwierzyć,

iż minęło już dwanaście lat od jej śmierci. Moich rodziców, którzy chcieli dać Scholarom wolność, a dali się zabić. Odeszli wszyscy i pozostawili mnie tu samą. Z piasków wyłaniają się cienie i zaczynają mnie otaczać. To ghule. „Karmią się smutkiem i żalem oraz odorem krwi”. Jeden z nich tak przeraźliwie krzyczy, że upuszczam koszyk. Dźwięk jest dziwnie znajomy. – Litości! – wyśmiewają się piskliwymi głosami. – Błagam o litość! Zasłaniam dłońmi uszy, w ich głosach rozpoznaję swój głos, kiedy błagałam komendantkę. Skąd wiedziały? Jak mogły mnie słyszeć? Cienie krążą wokół, chichocząc. Jeden, odważniejszy od pozostałych, gryzie mnie połyskującymi zębami w nogę. – Przestańcie! – krzyczę, czując na skórze mroźny dotyk. – Przestańcie! Przestańcie! – przedrzeźniają mnie ghule z głośnym rechotem. Gdybym miała szablę, nóż, coś, czym mogłabym je odstraszyć, tak jak to zrobił Spiro Teluman. Nie mam niczego, próbuję więc niezdarnie odejść, ale wpadam prosto na ścianę. Tak mi się przynajmniej wydaje. Mija chwila, nim uświadamiam sobie, że to tylko człowiek. Wysoki, barczysty i umięśniony jak lampart. Odskakuję i tracę równowagę, ale podtrzymują mnie dwie wielkie dłonie. Podnoszę wzrok i zamieram w bezruchu na widok znajomych, jasnoszarych oczu.

XX: Elias Następnego dnia po Próbie budzę się przed świtem, otumaniony jeszcze środkiem nasennym, który mi podano. Jestem ogolony i czysty; ktoś przebrał mnie w świeży mundur. – Eliasie. – Z mroku pokoju wyłania się sylwetka Kaina. Na jego twarzy znać zmęczenie, jakby nie spał całą noc. Uniesioną dłonią powstrzymuje potok pytań. – Aspirantka Aquilla jest w dobrych rękach lekarza z Czarnego Klifu – uspokaja mnie. – Jeśli ma przeżyć, przeżyje. Augurowie nie będą się wtrącać, ponieważ nie znaleźliśmy niczego, co wskazywałoby na to, że Farrarowie spiskowali. Zwycięzcą pierwszej Próby ogłosiliśmy Markusa. Otrzymał w nagrodę sztylet i… – Co? – Wrócił pierwszy… – Dlatego że oszukiwał. Otwierają się drzwi i wchodzi, utykając, Zak. Sięgam po szablę, którą dziadek zostawił u wezgłowia mojego łóżka. Zamierzam się na gadzinę, ale Kain staje pomiędzy nami. Zrywam się z łóżka i wkładam szybko buty, nie będę się wylegiwał, kiedy ten pies jest koło mnie. Kain kieruje wyprostowany palec w kierunku Zaka. – Chcesz coś powiedzieć. – Powinniście ją uzdrowić. – Na szyi Zaka pojawiają się nabrzmiałe żyły, potrząsa głową jak pies po kąpieli. – Przestań! – mówi do augura. – Przestań grzebać mi w głowie. Po prostu ją ulecz. – Masz wyrzuty sumienia, gnojku? – Próbuję ominąć Kaina, ale

augur powstrzymuje mnie zaskakująco zręcznie. – Nie twierdzę, że oszukiwaliśmy. – Zak rzuca szybkie spojrzenie Kainowi. – Mówię tylko, że powinniście ją uzdrowić. Kain utkwił wzrok w Zaku i znieruchomiał. Atmosfera zgęstniała. Augur czyta mu w myślach. Czuję to. – Ty i Markus odnaleźliście się. – Kain marszczy brwi. – Doprowadził was do siebie… to nie był jeden z augurów. Ani pani komendant. – Augur zamyka oczy, jakby chciał się bardziej skupić, po chwili je otwiera. – I co? – pytam. – Co zobaczyłeś? – Dość, żeby mieć pewność, że augurowie muszą uzdrowić aspirantkę Aquillę. Ale za mało, żeby być przekonanym, że Farrarowie dopuścili się oszustwa. – Dlaczego nie zajrzysz po prostu do umysłu Zaka, tak jak to robisz u innych…? – Nasza moc jest ograniczona. Nie potrafimy wniknąć do umysłu ludzi, którzy nauczyli się przed tym bronić. Przyglądam się badawczo Zakowi. Skąd, do diabła, wie, jak nie dopuszczać augurów do swoich myśli? – Obaj macie godzinę na opuszczenie terenu szkoły – odzywa się Kain. – Poinformuję panią komendant, że zwolniłem was dzisiaj z obowiązków. Idźcie na spacer, na rynek, do burdelu. Nie obchodzi mnie to. I nie wracajcie do akademii przed wieczorem. Nie wchodźcie też do izby chorych. Zrozumiano? – Dlaczego mamy opuścić szkołę? – Zak wzrusza ramionami. – Ponieważ twoje myśli, Zachariaszu, są pełne bólu. A w twoich, Veturiusie, zemsta pobrzmiewa z taką mocą, że nie słyszę niczego innego. Niczego, co pozwoliłoby mi zrobić to, co musi zostać zrobione, żeby uleczyć aspirantkę Aquillę. Idźcie już. Kain odsuwa się na bok, a Zak i ja z ociąganiem wychodzimy z pokoju. Zak próbuje mi uciec, ale mam mnóstwo pytań i nie pozwolę mu wywinąć się od odpowiedzi. Doganiam go. – Skąd wiedzieliście, gdzie jesteśmy? Skąd wiedziała to

komendantka? – Ona ma swoje sposoby. – Jakie sposoby? Co pokazałeś Kainowi? Co zrobiłeś, że nie dopuściłeś go do swoich myśli? Zak! – Ciągnę go za ramię. Zak obraca się w moją stronę. Strząsa moją dłoń, ale nie odchodzi. – Wszystkie te opowieści Plemieńców o dżinnach i ifrytach, ghulach i zjawach to nie bzdury, Veturiusie. Ani mity. Te stworzenia istnieją naprawdę. Przychodzą tutaj. Chronią ją. – A co ona cię obchodzi? Twój brat dokuczał jej przez lata, a ty nigdy nie próbowałeś go powstrzymać. Zak wbija wzrok w piasek na pustym o tej porze placu szkoleniowym. – Wiesz, co jest najgorsze? – odzywa się cicho. – Byłem bliski tego, żeby go na zawsze zostawić. Uwolnić się wreszcie od niego. Nie to spodziewałem się usłyszeć. Odkąd znaleźliśmy się w Czarnym Klifie, Markus i Zak byli nierozłączni. Młodszy z Farrarów zdawał się bliższy swojemu bratu niż własny cień tamtego. – Jeśli chcesz się od niego uwolnić, to dlaczego spełniasz wszystkie jego kaprysy? Dlaczego się nie zbuntujesz? – Jesteśmy razem już tak długo. – Zak kręci głową. Wyraz jego twarzy, w miejscu, gdzie maska jeszcze nie przyrosła, pozostaje nieodgadniony. – Nie wiem, kim byłbym bez niego. Rusza w kierunku bramy wyjściowej. Nie idę za nim. Muszę ochłonąć. Udaję się w stronę wschodniej baszty, zapinam uprząż i spuszczam się po linie na wydmy. Piasek wiruje dookoła mnie. Czuję zamęt w głowie. Brnę wzdłuż podnóża urwiska, wpatrzony we wschodzące na pobladłym horyzoncie słońce. Zrywa się wiatr, gorący i natarczywy. Na piasku pojawiają się dziwne kształty, tańczące i wirujące postacie ożywione wiatrem. W powietrzu płyną jakieś szepty, wydaje mi się, że słyszę czyjś śmiech. „Te stworzenia istnieją naprawdę. Przychodzą tutaj”. Czyżby Zak

próbował powiedzieć mi coś o następnej Próbie? Czyżby sugerował, że moja matka zadaje się z demonami? Czy w taki właśnie sposób pokrzyżowała plany moje i Heleny? Wmawiam sobie, że to śmieszne. Wierzyć w moc augurów to jedno. Ale w dżinny ognia i zemsty? Ifryty powiązane z żywiołami jak wiatr, woda czy piasek? Może Zak zwyczajnie się załamał po pierwszej Próbie? Mamie Rila często opowiadała historie o jasnowidzu. Była u Plemieńców Kehanni, opowiadaczką bajek. Sypała opowieściami jak z rękawa. Część tych legend zapadła mi w pamięć na lata: o Zwiastunie Nocy i jego nienawiści do Scholarów, o umiejętnościach ifrytów budzenia w ludziach ukrytej magii, o żądnych dusz ghulach, karmiących się bólem jak sępy padliną. Ale to były tylko opowieści. Wiatr niesie do moich uszu odgłos rozpaczliwego szlochu. W pierwszej chwili biorę to za wytwór wyobraźni i łajam się za to, że uwierzyłem w bajania Zaka. Ale szlochanie staje się głośniejsze. Przede mną, na krętej ścieżce prowadzącej w górę urwiska do domu komendantki, stoi jakaś skulona postać. To młoda niewolnica o złotych oczach. Ta, której Markus o mało nie udusił. Ta sama, którą widziałem bez życia w swoim śnie. Jedną ręką trzyma się za głowę, a drugą macha w powietrzu, mamrocząc coś pośród łkań. Chwieje się na nogach, przewraca na ziemię i wstaje z mozołem. Nie ma wątpliwości, że nie czuje się dobrze i potrzebuje pomocy. Zwalniam i zastanawiam się, czy nie zawrócić. Błądzę myślami po polu bitewnym ze swojego koszmaru i przypominam sobie niezbity fakt – to z mojej ręki wszyscy zginęli. Trzymaj się od niej z daleka, Eliasie, słyszę ostrzegawczy głos. To nie twoja sprawa. Ale dlaczego miałbym się trzymać z daleka? Pole bitwy było wizją mojej przyszłości wywołaną przez augurów. Może powinienem pokazać draniom, że nie zamierzam walczyć o taką przyszłość. Że takiej przyszłości nie akceptuję. Stoję przed dziewczyną jak głupiec. Kiedy Markus ją poturbował, patrzyłem i nic nie zrobiłem. Potrzebowała wtedy pomocy, a ja jej

nie udzieliłem. Drugi raz nie powtórzę tego błędu. Bez wahania podchodzę bliżej.

XXI: Laia To syn komendantki, Veturius. Skąd się tu wziął? Odpycham go gwałtownie i zaraz tego żałuję. Zwyczajny student Akademii Czarnego Klifu pobiłby mnie, gdybym dotknęła go bez pozwolenia. A to nie jest zwyczajny student tylko aspirant i syn komendantki. Muszę się stąd zabierać. Pora wracać do domu. Ale niemoc, której doświadczam od samego rana, nie chce ustąpić i upadam na piasek kilka kroków od niego, zlana potem, czując mdłości. Infekcja. Poznaję objawy. Powinnam była pozwolić kucharce, żeby opatrzyła mi ranę. – Z kim rozmawiałaś? – pyta Veturius. – Z n-n-nikim, panie aspirancie. – „Nie każdy je widzi”, mówił o ghulach Teluman. Wynika z tego, że Veturius ich nie widzi. – Wyglądasz okropnie – mówi. – Chodź do cienia. – Piasek. Muszę zanieść na górę, bo ona… ona… – Usiądź. – To nie jest prośba. Podnosi mój koszyk, bierze mnie za rękę, prowadzi do cienia pod urwiskiem i sadza na niewielkim głazie. Zerkam na niego ukradkiem. Patrzy przed siebie na odległy horyzont, a w jego masce odbija się światło poranka niczym promienie słońca w wodzie. Nawet z odległości kilku kroków wszystko w nim emanuje brutalnością, od krótkich czarnych włosów po wielkie ręce i fakt, że każdy jego mięsień jest wyćwiczony do perfekcji. Bandaże, którymi ma obwiązane przedramiona i zadrapania na dłoniach oraz twarzy, nadają mu jeszcze bardziej bezwzględny

wygląd. Ma tylko jedną sztukę broni, sztylet zatknięty za pas. Ale jest przecież Maską. Nie potrzebuje broni, bo sam jest maszyną do zabijania. Nie sięgam mu nawet do ramienia. Próbuję odsunąć się dalej od niego, ale moje ciało jest zbyt ociężałe. – Jak masz na imię? Nie przedstawiłaś się. – Napełnia koszyk piaskiem, nie patrząc na mnie. Przypominam sobie chwilę, kiedy komendantka zadała mi to samo pytanie, a potem uderzyła za szczerą odpowiedź. – Nie-niewolnica. Milczy przez chwilę. – Powiedz, jak masz naprawdę na imię. Wypowiedział te słowa łagodnie, ale i tak brzmią jak rozkaz. – Laia. – Laia – powtarza. – Co ona ci zrobiła? Dziwne, że Maska potrafi mówić tak łagodnie, a głębokie dudnienie barytonu daje poczucie bezpieczeństwa. Mogłabym zamknąć oczy i nie domyśliłabym się, że rozmawiam z Maską. Nie mogę jednak dać się zwieść jego głosowi. On jest jej synem. Jeśli okazuje troskę, to ma w tym swój cel, i na pewno nie chodzi o moje dobro. Powoli zsuwam z szyi chustę. Kiedy dostrzega literę K, jego wzrok twardnieje i przez chwilę widzę w jego spojrzeniu smutek i wściekłość. Podryguję nerwowo, kiedy znów się odzywa. – Mogę? – Unosi dłoń, czuję, jak palcami gładzi skórę naokoło rany. – Masz rozpaloną skórę. – Podnosi koszyk z piaskiem. – Rana nie wygląda dobrze. Wymaga opatrzenia. – Wiem – odpowiadam. – Pani komendant zażyczyła sobie piasku, a ja nie miałam czasu, żeby… – Twarz Veturiusa faluje przez chwilę, a ja czuję się dziwnie lekka. Stoi tak blisko mnie, że czuję ciepło jego ciała. Otacza mnie zapach goździków i deszczu. Zamykam oczy, żeby przestało mi się kręcić w głowie, ale to nie pomaga. Obejmuje mnie

ramionami i stanowczo, choć delikatnie, bierze na ręce. – Puść mnie! – Odzyskuję siły i odpycham go od siebie. Co on wyprawia? Dokąd mnie zabiera? – A jak zamierzasz wdrapać się na szczyt urwiska? – pyta. Stawia wielkie kroki i bez wysiłku kroczy po wijącej się ścieżce. – Przecież ledwo stoisz na nogach. Czy on naprawdę myśli, że jestem taka głupia, żeby przyjąć jego „pomoc”? To intryga, którą uknuł razem z matką. Czekają mnie kolejne kary. Muszę mu uciec. Uderza mnie jednak kolejna fala zawrotów głowy i obejmuję go mocniej za szyję. Jeśli będę go mocno trzymała, nie zdoła zrzucić mnie na wydmy. Mój wzrok pada na jego obandażowane ręce i przypominam sobie, że wczoraj skończyła się pierwsza Próba. Veturius dostrzega moje spojrzenie. – To tylko zadrapania – mówi. – W ramach pierwszej Próby augurowie zostawili mnie na środku Wielkiego Pustkowia. Po kilku dniach spędzonych bez wody zacząłem częściej się przewracać. – Zostawili cię na Pustkowiu? – Drżę na samą myśl. Każdy słyszał o tym miejscu. Przy nim ziemie Plemieńców są wspaniałym rejonem do zamieszkania. – I udało ci się przeżyć? A przynajmniej ostrzegli cię? – Lubią robić niespodzianki. Choć czuję się tak źle, jego słowa nie uchodzą mojej uwagi. Skoro aspiranci nie wiedzieli, co może się wydarzyć podczas Prób, to jak ja miałabym się tego dowiedzieć? – Pani komendant nie wie, wobec jakich wyzwań staniecie? – Dlaczego zadaję mu tyle pytań? Nie mam prawa. Przez tę ranę mam przyćmiony umysł. Ale jeśli nawet moja ciekawość niepokoi Veturiusa, nie mówi tego. – Może wie. Nieważne. Nawet jeśli wie, nie powie mi. Matka nie chce, żeby jej syn zwyciężył? Zastanawiam się, jak też może wyglądać ten ich dziwaczny związek. Ale zaraz przypominam

sobie, że oni są przecież Wojanami. A Wojanie są inni. Veturius dociera na szczyt urwiska, pochyla głowę, przechodząc pod rozwieszonymi na sznurach, powiewającymi na wietrze ubraniami i wchodzi do korytarza dla niewolników. Zanosi mnie do kuchni i sadza na ławie przy stole. Na ten widok szorująca podłogę Izzi wypuszcza z rąk szczotkę i szeroko otwiera usta ze zdumienia. Spojrzenie kucharki pada na moją ranę i kobieta kręci głową. – Podkuchenna, zanieś piasek na górę – rozkazuje kucharka. – Jeśli pani komendantka zapyta o niewolnicę, powiedz jej, że zachorowała i ja się nią zajmuję, żeby mogła wrócić do pracy. Izzi bez szemrania chwyta koszyk i znika. Znów czuję falę mdłości i muszę na chwilę pochylić głowę. – W ranę Lai wdało się zakażenie – odzywa się Veturius, kiedy Izzi wychodzi. – Masz wywar z krwiowca? Jeśli nawet kucharkę zaskoczyło to, że syn komendantki zna moje imię, to tego nie okazała. – Krwiowiec jest zbyt cenny dla takich jak my. Mam tylko brązowy korzeń. Mogę jeszcze przyrządzić napar z dzikich kwiatów. Veturius marszczy czoło i wydaje kucharce takie same polecenia, jakie mogłaby usłyszeć z ust dziadka. Napar z dzikich kwiatów trzy razy dziennie, wywar z brązowego korzenia do oczyszczenia rany i żadnych bandaży. – Znajdę trochę krwiowca i przyniosę ci jutro – zwraca się do mnie. – Obiecuję. Wyzdrowiejesz. Kucharka zna się na lekach. Kiwam głową i niepewna, czy powinnam mu dziękować, czekam, aż wyjawi prawdziwe powody tego, że mi pomaga. Ale on nie mówi nic więcej, najwyraźniej usatysfakcjonowany moją reakcją. Wsuwa ręce do kieszeni i wychodzi tylnymi drzwiami. Kucharka przeszukuje nerwowo zawartość szafek kuchennych i kilka minut później trzymam w dłoniach kubek parującego naparu. Wypijam zawartość, a wtedy ona siada przy mnie i zbliża naznaczoną bliznami twarz. Wpatruję się w te blizny, ale wcale nie wydają mi się już groteskowe. Czy dlatego, że nawykłam do ich widoku? A może

dlatego, że sama zostałam oszpecona? – Kim jest Darin? – pyta kucharka. Jej szafirowe oczy lśnią i przez krótką chwilę wydają się znajome. – Przyzywałaś w nocy jego imię. Dzięki naparowi przestaję czuć zawroty głowy i przysiadam na ławie. – To mój brat. – Teraz rozumiem. – Kucharka nasącza kawałek gazy wywarem z brązowego korzenia i przykłada go do rany. Krzywię się z bólu i ściskam palcami krawędź ławy. – I jest w ruchu oporu? – Skąd… – Skąd miałabyś to wiedzieć? Prawie w porę gryzę się w język. Kucharka zauważa moje potknięcie i nie odpuszcza. – Nietrudno zgadnąć. Widziałam setki niewolników, którzy pojawiali się i znikali. Członkowie ruchu oporu są inni. Nigdy nie sprawiają wrażenia złamanych. A przynajmniej na początku. Mają… nadzieję. – Pogardliwie krzywi usta, jakby mówiła o jakiejś bandzie chorych przestępców, a nie o swoich. – Nie jestem rebeliantką – odzywam się i zaraz żałuję swoich słów. Darin twierdzi, że kiedy kłamię, zaczynam mówić piskliwie, a kucharka sprawia wrażenie spostrzegawczej. Faktycznie, od razu podejrzliwie mruży oczy. – Masz mnie za głupią, dziewucho? Zdajesz sobie sprawę, w co się pakujesz? Komendantka cię przejrzy. Będzie cię torturować, a potem zabije. Później ukarze wszystkich, którzy jej zdaniem przyjaźnili się z tobą. Chodzi o Izzi, podkuchenną. – Nie robię nic złe… – Była tu kiedyś taka kobieta – przerywa mi. – Przyłączyła się do ruchu oporu. Nauczyła się przyrządzać takie mikstury, że powietrze przemieniało się w ogień, a kamień zamieniał w pył. Ale w końcu przesadziła. Zaczęła robić dla rebeliantów rzeczy, o jakich jej się nie śniło. Komendantka przyłapała ją na tym, tak jak wielu innych wcześniej. Naznaczyła nożem i trwale pokiereszowała twarz. Kazała połykać rozżarzone węgle i uszkodziła jej struny głosowe. A potem

zrobiła z niej niewolnicę. Przedtem zabiwszy wszystkich, których ta kobieta znała. Wszystkich, których kochała. Och, nie. Teraz stało się jasne, skąd u niej te blizny. Kucharka tylko kiwa głową, widząc rodzące się na mojej twarzy przerażenie. – Straciłam wszystko. Rodzinę, wolność, wszystko w imię tego, co nigdy nie miało szansy się rozpocząć. – Ale… – Zanim tu się pojawiłaś, ruch oporu przysłał chłopca, Zaina. Miał zostać ogrodnikiem. Powiedzieli ci, co się z nim stało? Powstrzymuję się przed pokręceniem głową, zamiast tego zakładam ręce na piersiach. Ale ona nie zważa na moje milczenie. Nie, ona nie ma podejrzeń wobec mnie. Ona wie. – To było dwa lata temu. Komendantka go rozszyfrowała. Przez wiele dni torturowała go w lochach pod akademią. Zdarzało się, że nocami słyszałyśmy jego krzyki. Kiedy się z nim w końcu rozprawiła, zebrała wszystkich pozostałych niewolników w Czarnym Klifie. Chciała wiedzieć, kto się z nim przyjaźnił. Chciała dać nam lekcję, że nie warto zostać zdrajcą. – Kucharka utkwiła we mnie bezlitosne spojrzenie. – Zabiła troje niewolników, zanim uznała, że do wszystkich dotarło przesłanie. Na szczęście ostrzegłam wcześniej Izzi, żeby trzymała się z dala od chłopca. I na szczęście Izzi mnie posłuchała. Kucharka sprząta ze stołu naczynia i upycha je w szafkach. Bierze do ręki rzeźniczy tasak i rąbie nim krwisty połeć mięsa leżący na pieńku. – Nie rozumiem, dlaczego uciekłaś z domu i przyłączyłaś się do tych drani rebeliantów. – Wyrzuca z siebie słowa, a każde ma wagę kamienia. – Nie obchodzi mnie to. Powiedz im, że rezygnujesz. Poproś o inną misję, gdzieś, gdzie nikogo przy okazji nie skrzywdzisz. W przeciwnym razie umrzesz, i tylko bogowie wiedzą, co stanie się z pozostałymi. – Wymachuje mi przed nosem tasakiem, a ja wciskam się z przerażenia w oparcie krzesła. – Czy tego pragniesz? Śmierci? Tego, by Izzi torturowano? – Gdy mówi, pochyla się w moją stronę, opryskuje mnie śliną. Ostrze tasaka znajduje się

teraz blisko mojej twarzy. – Naprawdę tego pragniesz? – Nie uciekłam z domu! – wybucham. Widzę martwe ciało dziadka, błyszczące źrenice babci, młócące powietrze ramiona Darina. – Nie miałam zamiaru wstępować do ruchu oporu. Moi dziadkowie… Przyszły Maski… Gryzę się w język. Milcz, Laio. Spoglądam gniewnie na starą kobietę, nic dziwnego, że odpowiada mi równie gniewnym spojrzeniem. – Wyznaj mi, dlaczego naprawdę dołączyłaś do rebeliantów – odzywa się – a ja obiecuję, że nikomu nie zdradzę twojego sekretu. Jeśli jednak mnie zlekceważysz, powiem tej bezwzględnej jędzy na górze, kim jesteś. – Odkłada tasak na pieniek, siada obok mnie i czeka. Niech ją diabli. Jeśli powiem jej o nalocie i o tym, co wydarzyło się później, może mimo wszystko mnie zdradzić. Jeśli jednak nie powiem nic, na pewno bez wahania pójdzie do komendantki. Jest wystarczająco obłąkana, żeby to zrobić. Nie mam wyboru. Opowiadam o tym, co wydarzyło się tamtej nocy, a ona milczy, nawet się nie poruszy. Kiedy kończę, mam podpuchnięte oczy, tymczasem okaleczona twarz kucharki nie wyraża niczego. Ocieram rękawem policzki. – Darin wylądował w więzieniu. Jest tylko kwestią czasu, kiedy zakatują go na śmierć albo sprzedadzą jako niewolnika. Muszę go stamtąd wydostać. Ale nie zdołam zrobić tego sama. Rebelianci obiecali, że jeśli będę dla nich szpiegować, pomogą mi. – Wstaję niepewnie. – Możesz mnie straszyć, że oddasz moją duszę samemu Zwiastunowi Nocy. Ale ja się nie boję. Darin jest moją jedyną rodziną. Muszę go uratować. Kucharka nic nie mówi. Mija minuta, dochodzę do wniosku, że o mnie zapomniała. Ale kiedy podchodzę do drzwi, odzywa się: – Twoja matka miała na imię Mirra. – Obracam gwałtownie głowę. Kucharka przypatruje mi się uważnie. – Nie jesteś do niej

podobna. Jestem tak zaskoczona, że nie próbuję nawet zaprzeczać. Kucharka musi być po siedemdziesiątce. Kiedy moi rodzice dowodzili ruchem oporu, miała około sześćdziesięciu lat. Jak naprawdę się nazywała? Jaką pełniła funkcję? – Znałaś moją matkę? – Czy znałam? Tak, znałam ją. Ale zawsze bardziej lubiłam ttwojego ojca. – Odchrząkuje i kręci z poirytowaniem głową. Dziwne. Wcześniej się nie jąkała. – Uroczy człowiek. I m-mądry. N-nie tak jak t-twoja m-m-matka. – Moja matka była Lwicą… – Twoja matka… szkoda gadać. – Kucharka prycha. – Była prawdziwą egoistką. Lwica… – Krzywi się, gdy wypowiada to słowo. – To z jej powodu tu jestem. – Dyszy ciężko, ale nie zamierza przerywać swojej tyrady. – Lwica, ruch oporu i ich wielkie plany. Zdrajcy. Kłamcy. G-głupcy. – Wstaje i sięga po tasak. – Nie ufaj im. – Nie mam wyboru – odpowiadam. – Muszę. – Wykorzystają cię. – Drżą jej ręce, chwyta się kuchennego blatu. I wyrzuca z siebie kilka ostatnich słów. – Oni t-tylko b-biorą. A ppotem rzucą cię na pożarcie wilkom. Pamiętaj, ostrzegłam cię.

XXII: Elias Dokładnie o północy, w pełnej zbroi, obwieszony bronią, wracam do Czarnego Klifu. Po Próbie Odwagi nie chcę, żeby mnie przyłapano bez butów, ze sztyletem jako jedynym narzędziem do obrony. Bardzo chciałbym wiedzieć, czy z Heleną jest wszystko w porządku, ale tłumię w sobie chęć udania się do izby chorych. Kain polecił, żeby trzymać się stamtąd z dala, nie zamierzam z nim dyskutować. Sztywno maszeruję obok strażników w bramie, mając nadzieję, że nie natknę się na matkę. Pewnie warknąłbym na jej widok, przecież wiem, że to z powodu jej intryg Helena mało nie zginęła. Poza tym widziałem, co zrobiła dziś rano tamtej niewolnicy. Kiedy zobaczyłem wyciętą w skórze Lai literę K, zacisnąłem pięści, wyobrażając sobie przez chwilę, że zadaję taki sam ból komendantce. Przekonałabyś się, wiedźmo, jak to jest. Jednocześnie chciałem zapaść się pod ziemię ze wstydu przed Laią. Przecież z kobietą, która to zrobiła, łączą mnie więzy krwi. W połowie jestem nią. A moja reakcja – żądza brutalnego odwetu – stanowi tego najlepszy dowód. Nie jestem taki jak ona. A może jestem? Wracam pamięcią do pola bitwy z sennego koszmaru. Pięciuset trzydziestu dziewięciu ciał. Nawet komendantce niełatwo byłoby zabić tylu ludzi. Jeśli augurowie się nie mylili, nie jestem taki jak matka. Jestem gorszy. „Staniesz się tym, czego tak bardzo nienawidzisz”, powiedział

Kain, kiedy chciałem uciec z akademii. Ale dlaczego porzucenie maski miałoby mnie uczynić człowiekiem gorszym od tego, którego widziałem na polu bitwy? Zatopiony w myślach idę do swojego pokoju i nie dostrzegam niczego niezwykłego w kwaterach zajmowanych przez Czaszki. Dopiero po chwili to do mnie dociera. Leander nie chrapie, a Demetrius nie wypowiada przez sen imienia brata. Drzwi Farisa nie są jak zwykle lekko uchylone. Koszary są opuszczone. Sięgam po szablę. Nie słyszę żadnego dźwięku prócz skwierczenia lamp oliwnych zawieszonych na ścianach z poczerniałej cegły. I wtedy, jedna po drugiej, lampy gasną. Spod drzwi na końcu korytarza wydobywa się szary dym. W jednej chwili zdaję sobie sprawę, co się dzieje. Rozpoczęła się druga Próba, Próba Sprytu. – Uważaj! – Słyszę krzyk za swoimi plecami. Helena, żywa, w pełni uzbrojona, wpada do korytarza. Mam ochotę ją uściskać, ale zamiast tego rzucam się na podłogę. Tam, gdzie przed chwilą była moja szyja, przelatuje ze świstem seria ostrych jak brzytwa stalowych gwiazdek. Zaraz potem z dymu wyłania się trzech napastników. Są zwinni i szybcy, ciała i twarze mają owinięte pogrzebowymi pasami czarnej tkaniny. Nie zdążyłem jeszcze stanąć pewnie na nogach, a już ostrze szabli jednego z asasynów jest przy moim gardle. Obracam się w miejscu, chcąc podciąć mu nogę, ale moja stopa trafia w powietrze. Dziwne, przed chwilą tu stał… Tuż przy mnie Helena wymachuje swoją szablą, broniąc się przed napastnikiem starającym się wepchnąć ją w obłok dymu. – Dobry wieczór, Eliasie! – woła, przekrzykując zgrzyt metalu. Napotykam jej spojrzenie, uśmiecha się do mnie promiennie. – Tęskniłeś? Brakuje mi tchu, żeby odpowiedzieć. Pozostali dwaj napastnicy

podbiegają do mnie i chociaż walczę dwiema szablami naraz, nie mogę zdobyć przewagi. Wreszcie szabla trzymana w lewej ręce sięga celu i jej ostrze zatapia się w piersi napastnika. Ogarnia mnie uczucie triumfu i żądza krwi. Postać napastnika zaczyna migotać i znika. Zamieram w bezruchu, nie mogę uwierzyć w to, co widziałem. Drugi napastnik wykorzystuje moje zaskoczenie i wpycha mnie w obłok dymu. Czuję się tak, jakby wrzucono mnie do najmroczniejszej, najciemniejszej groty w całym Imperium. Próbuję namacać coś przed sobą, ale ręce mam jak z ołowiu i po chwili padam na ziemię. Rzucona przez kogoś stalowa gwiazdka przecina ze świstem powietrze i rani mnie w ramię. Moje szable uderzają ze szczękiem o kamienną posadzkę korytarza. Słyszę krzyk Heleny, przytłumiony, jakby docierał do mnie przez wodę. Trucizna. Ta myśl wyrywa mnie z odrętwienia. Dym jest trujący. Resztką świadomości szukam swoich szabel i wypełzam z mroku. Kilka haustów świeżego powietrza sprawia, że odzyskuję w pełni świadomość. Helena znikła. Wpatruję się w kłąb dymu, szukając jej tam, ale wtedy ponownie pojawia się napastnik. Robię szybki unik przed cięciem szabli. Chcę chwycić asasyna wpół i powalić na ziemię, ale kiedy moja skóra styka się z jego skórą, przeszywa mnie potworne zimno. Gwałtownym ruchem odrywam rękę od jego ciała. Czuję, jakbym zanurzył dłoń w śnieżnej zaspie. Postać napastnika znów migocze i znika, by pojawić się kilka kroków dalej. To nie są istoty ludzkie, dociera do mnie w końcu. Przypominam sobie ostrzeżenia Zaka. Te stworzenia istnieją naprawdę. Na bogów. A ja myślałem, że on sfiksował. Jak to możliwe? Jak augurowie… Napastnik zbliża się do mnie, więc odkładam te wszystkie pytania na później. Nieważne teraz, jak to coś tu się dostało. Jak to coś zabić – oto jest pytanie, na które muszę znaleźć odpowiedź. Dostrzegam jakiś srebrzysty odblask. To dłoń Heleny w srebrzystej rękawicy na posadzce. Helena próbuje wydostać się z trującego

obłoku. Wyciągam ją, ale jest zbyt oszołomiona, by ustać na nogach, przerzucam ją więc sobie przez ramię i biegnę w głąb korytarza. Kiedy jestem już dostatecznie daleko, kładę Helenę na posadzce i odwracam się w kierunku przeciwników. Jest ich trzech, poruszają się zbyt szybko, żebym zdążył odeprzeć atak. Nie mija pół minuty, a mam kilka płytkich cięć na twarzy i jedno głębsze na lewym ramieniu. – Aquilla! – wykrzykuję. Helena z trudem się podnosi. – Może byś mi pomogła? Helena sięga po szablę i rusza do ataku na dwóch napastników. – To są zjawy, Eliasie! – krzyczy. – Krwawiące, płonące zjawy. Niech to piekło pochłonie. Nas, Maski, szkolono w posługiwaniu się szablą i kijem, uczono walczyć gołymi rękami, na koniu i na łodzi, z zasłoniętymi oczami i skutych łańcuchami, bez snu, bez jedzenia. Ale nigdy nie szkolono nas do walki z czymś, co nie powinno istnieć. Co mówiła ta cholerna przepowiednia? „Sprytu, by nieprzyjaciół przechytrzyć”. Więc istnieje jakiś sposób, żeby ich zabić. Muszą mieć jakiś słaby punkt. A ja muszę go znaleźć. Atak Lemoklesa. Dziadek opracował ten sposób walki. Seria ataków na całe ciało przeciwnika, która pozwoli poznać jego słabe punkty. Atakuję głowę, potem nogi, ręce i tułów. Sztylet, który ciskam w pierś zjawy, przelatuje przez nią i spada z brzękiem na posadzkę. Zjawa nawet nie próbowała się bronić przed sztyletem, zasłoniła natomiast dłonią swoje gardło. Za moimi plecami Helena woła o pomoc, bo dwie kolejne zjawy ruszyły do ataku. Jedna z nich unosi wysoko sztylet, który zamierza wbić Helenie w serce, ale zanim zdąży to zrobić, tnę ją szablą w szyję. Głowa zjawy spada na ziemię, a ja krzywię się, słysząc nieziemski krzyk odbijający się echem w korytarzu. Chwilę później głowa i pozostała część ciała zjawy znika. – Uważaj, z lewej! – woła Helena. Nie oglądając się, tnę szerokim

łukiem na lewo. Na moim nadgarstku zaciskają się palce i czuję przeszywające, obezwładniające zimno. Na szczęście moja szabla trafia w cel, obca dłoń znika i rozlega się kolejny upiorny wrzask. Pozostaje już tylko jeden napastnik. – Powinieneś uciekać – zwraca się do niego Helena. – Zaraz będziesz martwy. Zjawa spogląda to na Helenę, to na mnie i w końcu rusza do ataku na moją towarzyszkę. Wszyscy mnie lekceważą. Nawet zjawy, jak się okazuje. Helena, lekko jak tancerka, pochyla się, unikając ciosu, i jednym czystym cięciem pozbawia zjawę głowy. Zjawa znika, obłok dymu się rozprasza, a w budynku zapada cisza. Zupełnie jakby przez ostatni kwadrans nic się tu nie działo. – To było… – Nagle oczy Heleny otwierają się szeroko. Nie musi nic mówić, rzucam się w bok i odwracam. Tuż obok mojej twarzy przeszywa powietrze z głośnym świstem nóż. – To Markus – mówi Helena. – Dopadnę go. – Zaczekaj, idiotko! To może być pułapka! Ale już zamknęły się za nią drzwi, słyszę brzęk stali ścierających się szabel, a potem chrzęst kości trafionych zaciśniętą pięścią. Wybiegam z budynku i widzę Helenę nacierającą na Markusa, który zasłania dłonią zakrwawiony nos. Helena mruży z wściekłością oczy i po raz pierwszy widzę ją taką, jak muszą ją postrzegać inni – brutalną, nieposkromioną. Maskę. Chcę jej pomóc, ale mimo to cofam się i rozglądam wokół, próbując coś dostrzec w ciemnościach. Jeśli Markus jest tutaj, to Zak musi być niedaleko. – Już wyzdrowiałaś, Aquillo? – Markus markuje cios szablą z lewej, a kiedy Helena zasłania się, uśmiecha się szeroko. – Ty i ja mamy kilka niezałatwionych spraw. – Taksuje wzrokiem jej kształty. – Wiesz, co mnie zawsze ciekawiło? Czy gwałcenie cię byłoby tym samym, co walka z tobą. Te smukłe mięśnie, ta ukryta energia… Helena wyprowadza sierpowy i Markus ląduje na plecach, a z jego ust płynie strużka krwi. Helana przydeptuje stopą rękojeść jego szabli

i dotyka ostrzem swojej jego gardła. – Ty śmierdzący skurwysynu – syczy. – To, że raz udało ci się w lesie, nie oznacza, że nie mogłabym cię z zamkniętymi oczami wypatroszyć. Ale Markus nie wygląda na przejętego ostrzem szabli przy swoim gardle i uśmiecha się do niej złośliwie. – Jesteś moja, Aquilla. Należysz do mnie, oboje o tym wiemy. Augurowie mi to powiedzieli. Zaoszczędź sobie kłopotów i przyłącz się do mnie. Helena blednie na twarzy. W jej wzroku czai się mroczna, wynikająca z bezradności wściekłość, taka, jaką odczuwamy, gdy mamy związane ręce i nóż przystawiony do gardła. Tylko że to przecież ona trzyma w dłoni broń. Co, na bogów, z nią się dzieje? – Nigdy. – Ton jej głosu nie jest tak ostry jak szabla, którą dzierży, i dobrze o tym wie. Drżą jej ręce. – Nigdy, Markusie. Moją uwagę zwraca jakiś cień skradający się za budynkiem. Idę w tamtym kierunku i w połowie drogi poznaję jasnobrązowe włosy Zaka. Dostrzegam też tnącą powietrze strzałę. – Padnij, Heleno! Helena rzuca się na ziemię, a strzała przelatuje nad jej ramieniem. Zdaję sobie sprawę, że wcale nie groziło jej niebezpieczeństwo, przynajmniej nie ze strony Zaka. Nawet ślepy na jedno oko junior ze złamaną ręką nie chybiłby z takiej odległości. To krótkie zamieszanie jest wszystkim, czego Markusowi potrzeba. Boję się, że zaatakuje Helenę, ale on zrywa się na równe nogi i, wciąż ironicznie uśmiechnięty, znika w ciemnościach, a za nim Zak. – Co to, do diabła, miało być?! – wydzieram się na Helenę. – Mogłaś mu wypruć flaki, a tobie głos więźnie w gardle? Co on za bzdury opowiadał? – Nie mamy teraz na to czasu – odpowiada Helena zduszonym głosem. – Musimy się skryć. Augurowie próbują nas zabić. – Tak jakbym nie wiedział…

– Nie, Eliasie, na tym właśnie polega Druga Próba, że augurowie będą starali się nas zabić. Kain powiedział mi o tym, kiedy mnie uzdrowił. Próba potrwa do świtu. Musimy być dość sprytni, żeby ustrzec się przed zabójcami, kimkolwiek czy czymkolwiek będą. – W takim razie potrzebujemy schronienia – mówię. – Tutaj dosięgnie nas choćby strzała. W katakumbach jest ciemno, nic nie widać, a koszary są zbyt ciasne. – Tam. – Helena wskazuje wschodnią basztę, z której widać wydmy. – Legioniści, którzy ją obsadzają, wystawiają warty przy wejściu, poza tym to jest dobre miejsce do walki. Skradając się pod ścianami, nie wychodząc z cienia, docieramy do baszty. O tej porze na zewnątrz nie ma żadnego studenta ani centuriona. Czarny Klif spowija cisza i odnoszę wrażenie, że mówię nienaturalnie głośno. Zaczynam szeptać. – Cieszę się, że nic ci nie jest. – Martwiłeś się o mnie, prawda? – Oczywiście, że się martwiłem. Myślałem, że umarłaś. Gdyby coś ci się stało… – Nie mogłem znieść takiej myśli. Patrzę Helenie prosto w oczy, ale kiedy nasze spojrzenia się spotykają, ona odwraca wzrok. – Tak, nic dziwnego, że się martwiłeś. Słyszałam, że to ty zaniosłeś mnie całą we krwi do dzwonnicy. – Owszem. To nie było nic przyjemnego. Poza tym cuchnęłaś. – Jestem twoją dłużniczką, Veturiusie. – W jej oczach widzę teraz łagodność i szybko przywołuję się do porządku. Nie mogę w takiej chwili widzieć w niej dziewczyny. – Kain opowiedział mi o wszystkim, co dla mnie zrobiłeś od chwili, w której zaatakował mnie Markus. Chciałabym, żebyś wiedział… – Ty postąpiłabyś tak samo – przerywam jej szorstko i jestem zadowolony, widząc, jak jej ciało sztywnieje, a w oczach pojawia się lód. Lepszy lód niż ciepło. Lepsza siła niż słabość. Pomiędzy Heleną a mną narosło dużo niedopowiedzeń – to, co czuję, widząc jej nagą skórę, czy jej dziwne zakłopotanie, kiedy

mówię, że się o nią martwiłem… Przyjaźnimy się, tak zwyczajnie, od lat i nie wiem, co to może oznaczać. Wiem tylko, że teraz nie czas zastanawiać się nad tym. Teraz musimy przeżyć Drugą Próbę. Ona też musi to rozumieć; daje mi znać, żebym prowadził, i podchodząc do baszty, nie mówimy już ani słowa. Stoimy pod basztą i pozwalam sobie na chwilę odpoczynku. Baszta wznosi się na skraju urwiska. Na dole, ku wschodowi, rozciąga się piaszczysta pustynia, na zachód od baszty jest akademia. Mury obronne Czarnego Klifu biegną na północ i południe. Kiedy znajdziemy się na szczycie baszty, zdołamy wypatrzeć każde niebezpieczeństwo. Jesteśmy już w połowie wewnętrznych schodów prowadzących na szczyt wieży, kiedy czuję, że idąca za mną Helena zwolniła. – Eliasie. – W jej głosie słyszę ostrzeżenie i dobywam obydwu szabel, bo tylko one mogą mnie ocalić. W dole słyszymy krzyki, na górze też. Nagle klatkę schodową wypełnia świst strzał i stukot kroków. Z góry zbiega oddział legionistów i przez chwilę czuję się zdezorientowany. Legioniści są przeciwko nam. – Legioniści! – wykrzykuje Helena. – Odstąpić! Chcę jej powiedzieć, żeby sobie niepotrzebnie nie zdzierała gardła. Nie mam wątpliwości, że augurowie powiedzieli legionistom, iż tej nocy to my jesteśmy wrogami i trzeba nas zabić. A niech to. „Sprytu, by nieprzyjaciół przechytrzyć”. Powinniśmy byli przewidzieć, że każdy może być naszym wrogiem. – Plecami do siebie, Heleno! W jednej chwili opiera się plecami o moje plecy. Ja walczę z żołnierzami zbiegającymi ze szczytu wieży, a ona odpiera atak nacierających z dołu. Mój zapał bojowy rośnie, ale trzymam go na wodzy, staram się ranić, nie zabijać. Znam część tych mężczyzn. Nie mogę ich tak po prostu zaszlachtować. – Szlag by to, Eliasie! – woła Helena. Jeden z ranionych przeze mnie legionistów wymija mnie i trafia w rękojeść szabli Heleny. – Walcz! To Wojanie, a nie tchórzliwa barbaryjska hałastra.

Helena pokonuje trzech żołnierzy z dołu i dwóch z góry, ale pojawia się ich coraz więcej. Muszę oczyścić schody, w przeciwnym razie nie dotrzemy na szczyt. Tylko tak zdołamy uniknąć śmierci. Budzę w sobie ducha bojowego i wymachując szablami, ruszam naprzód. Jedna tonie we wnętrznościach jakiegoś legionisty, druga podcina innemu gardło. Schody są wąskie, zbyt wąskie dla dwóch szabli, chowam więc jedną do pochwy i dobywam sztylet, by zaraz zatopić go w nerce trzeciego legionisty i w sercu czwartego. Mija kilka sekund i droga na szczyt jest wolna. Wbiegamy z Heleną po schodach, ale na górze czekają na nas kolejni żołnierze. Zamierzasz zabić ich wszystkich, Eliasie? Ilu jeszcze dopiszesz do swojej listy? Jest tam już czterech. Jeszcze dziesięciu? Piętnastu? Zupełnie jak twoja matka. Szybki jak ona. Bezwzględny jak ona. Jak nigdy wcześniej zastygam w trakcie walki w bezruchu, a panowanie nad moim ciałem przejmuje serce. Helena krzyczy, wiruje, zadaje śmiertelne ciosy, broni się, a ja zwyczajnie stoję w miejscu. Potem jest już za późno na walkę, bo rzuca się na mnie jakiś olbrzym z wystającą szczęką i ramionami niczym konary drzewa. – Veturiusie! – woła Helena. – Z północy nadciągają kolejni żołnierze. Wielkolud wgniata moją twarz w ścianę baszty z taką siłą, jakby chciał zmiażdżyć mi czaszkę. Dodatkowo dociska mnie kolanem, więc nie mogę nawet drgnąć. Przez chwilę podziwiam jego technikę walki. Kiedy zrozumiał, że nie dorównuje mi umiejętnościami, wykorzystał zaskoczenie i swoją masywną posturę. Mój podziw gaśnie, kiedy przed oczami zaczynam widzieć gwiazdy. Przebiegłość! Wykorzystaj swój spryt! Na spryt jest już jednak za późno. Nie powinienem był dać się zaskoczyć. Gdybym ciął wielkoluda szablą w pierś, zanim wpadłem w jego łapy… Helena odrywa się od atakujących ją żołnierzy, żeby mi pomóc. Szarpie mnie za pasek, chcąc uwolnić z żelaznego uścisku, ale

wielkolud ją odpycha. Ciągnie mnie wzdłuż parapetu muru obronnego do prześwitu i próbuje wypchnąć na zewnątrz. Trzyma mnie teraz za kark jak szmacianą lalkę, a w dole majaczą wydmy. Pod moimi stopami rozwiera paszczę sześćset stóp wygłodniałej pustki. Za plecami mojego prześladowcy całe morze legionistów próbuje obalić na ziemię Helenę, która wije się jak kot złapany w sieć i plujący na wszystkie strony. „Zawsze zwycięscy”. Słyszę w głowie słowa dziadka. „Zawsze zwycięscy”. Próbuję się uwolnić, wpijam palce w ścięgna na ramionach żołnierza. – Postawiłem na ciebie. – Wielkolud sprawia wrażenie szczerze zbolałego – Ale rozkaz to rozkaz. Rozwiera palce i puszcza mnie. Spadanie trwa całą wieczność i ani chwili zarazem. Serce podchodzi mi do gardła, żołądek wywraca się na drugą stronę, czuję gwałtowny wstrząs i… już nie spadam. Nie jestem też martwy. Moje ciało huśta się na linie doczepionej do pasa. Helena, kiedy ciągnęła mnie za pas, musiała doczepić linę. Teraz trzyma jej drugi koniec. A to oznacza, że kiedy żołnierze przerzucą ją przez blanki, a ja będę nadal wisiał jak otępiały pająk, oboje polecimy w dół. Kołyszę się na linie, próbując zbliżyć do ściany urwiska i znaleźć jakiś występ skalny, którego mógłbym się uchwycić. Lina ma trzydzieści stóp długości, wiszę więc tuż pod basztą, gdzie ściany urwiska nie są gładkie. Trzy stopy ode mnie sterczy granitowa półka. Wdrapuję się na nią w ostatniej chwili. Nad moją głową rozlega się krzyk, a po nim wali się na mnie moja przyjaciółka. Zapieram się nogami i chwytam mocno linę, ale o mało sam nie spadam z półki skalnej ściągnięty ciężarem Heleny. – Trzymam cię! – wołam, dobrze wiedząc, jak musi być przerażona, gdy tak wisi nad przepaścią. Kiedy wciągam ją na półkę, ma szeroko otwarte z przerażenia oczy i cała drży konwulsyjnie. Ledwie się oboje mieścimy na półce i Helena dla pewności chwyta się kurczowo moich ramion.

– Już dobrze, Heleno. – Stukam butem w skalny występ. – Widzisz, mamy pod nogami litą skałę. – Kiwa lekko głową wtuloną w moje ramię, obejmuje mnie kurczowo, zupełnie nie jak Helena. Nawet przez nasze zbroje czuję jej krągłości. Czuję też motyle w swoim brzuchu. Równie świadoma naszej bliskości jak ja, Helena się wierci. To nieoczekiwane napięcie między nami sprawia, że zalewa mnie fala gorąca. Skup się, Eliasie. Odrywam się od niej gwałtownie, kiedy strzała uderza w skałę obok nas. Zostaliśmy dostrzeżeni. – Jesteśmy łatwym celem na tej półce – mówię, odwiązując linę od swojego i jej paska. – Przywiąż ją do strzały, tylko mocno. – Wręczam jej zwój. Kiedy ona wiąże supeł, ja sięgam po łuk i rozglądam się za uprzężą. Dostrzegam jedną, wisi w odległości trzydziestu stóp. Na taki dystans mogę strzelać z łuku z zamkniętymi oczami. Tyle że legioniści zaczynają wciągać uprząż na wieżę. Helena wręcza mi strzałę. Unoszę łuk, napinam cięciwę, strzelam. I chybiam. – Niech to szlag! – Legioniści wciągnęli już uprząż, jest poza zasięgiem. Teraz wciągają kolejne, obwiązują się nimi i zaczynają spuszczać w dół urwiska. – Eliasie… – Helena o mało nie spada z półki, próbując uniknąć trafienia strzałą wypuszczoną przez jednego z żołnierzy. – Musimy się stąd wydostać. – Też doszedłem do takiego wniosku, dziękuję. – Sam ledwie unikam trafienia. – Jeśli masz jakiś genialny plan, może zechcesz się nim podzielić. Helena zabiera mi łuk, mierzy i chwilę później jeden ze spuszczających się po ścianie urwiska legionistów zwisa bezwładnie w uprzęży. Helena ciągnie za linę, następnie wypina ciało martwego żołnierza. Staram się nie słyszeć głuchego uderzenia zwłok o wydmy w dole. Chwytam uprząż i przypinam się. Będę musiał sprowadzić Helenę na dół.

– Eliasie… – szepcze, widząc, co zamierzam zrobić. – Ja… nie mogę… – Możesz. Nie pozwolę ci spaść. Obiecuję. Silnym szarpnięciem sprawdzam, czy uprząż jest dobrze umocowana. Mam nadzieję, że utrzyma dwie Maski w pełnym rynsztunku. – Usiądź mi na barana. – Chwytam ją za podbródek i zmuszam do spojrzenia mi w oczy. – I zwiąż nas razem, tak jak wcześniej. Obejmij mnie w pasie nogami. I nie puszczaj, dopóki nie wylądujemy na piasku. Wykonuje skrupulatnie moje polecenia, wtula twarz w moją szyję. Czuję jej krótki, urywany oddech. – Żebyśmy tylko nie spadli, żebyśmy nie spadli… – Słyszę jej cichy głos. Z wieży wypuszczono strzałę, która zmierza wprost w naszym kierunku. Legioniści w uprzężach zbliżają się coraz bardziej. Wyciągają szable i tną powietrze tuż obok nas. Sięgam po broń, ale rezygnuję. Muszę trzymać liny. – Odgoń ich, Heleno. Helena zaciska mocniej uda wokół mojego pasa, sięga po łuk i wypuszcza jedną za drugą strzały w kierunku napastników. Robi to z szybkością błyskawicy i słychać następujące po sobie krzyki agonii. Zjeżdżamy na linie, a strzały wypuszczane ze szczytu wieży odbijają się od zbroi, nie czyniąc nam żadnej krzywdy. Ze wszystkich sił napinam mięśnie, żeby nasza podróż w dół przebiegała w miarę stabilnie. Jeszcze trochę… już blisko… Nagle czuję w lewym udzie przeszywający ból. Tracę kontrolę i kolejne pięćdziesiąt stóp spadamy jak kamień. Helena ściska mnie mocniej, a z jej gardła wydobywa się krzyk, zwykły krzyk przerażonej dziewczyny. – Veturiusie! – Przepraszam – mamroczę, chwytając mocniej liny. – Trafili mnie. Są blisko?

– Nie. – Helena odchyla głowę i lustruje gładką ścianę urwiska. – Wracają na górę. Czuję nagły niepokój. Nie ma powodu, żeby żołnierze zaprzestali ataku. Chyba że… wiedzą, iż ktoś inny dokończy za nich robotę. Wpatruję się w oddalone od nas jeszcze o sześćdziesiąt kroków wydmy, ale nikogo tam nie widzę. Nagły podmuch wiatru od pustyni rzuca nas na skały i o mało nie tracę po raz kolejny panowania nad linami. Helena krzyczy i mocniej obejmuje mnie ramionami. W nodze czuję piekący ból, ale nie zważam na niego. To tylko draśnięcie. Przez chwilę wydaje mi się, że słyszę salwę gardłowego, szyderczego śmiechu. – Eliasie. – Helena wpatruje się w pustynię i wiem, co chce powiedzieć, zanim zdąży otworzyć usta. – Tam coś jest… Nagły, nienaturalny powiew wiatru porywa jej słowa. Popuszczam linę i spadamy szybciej. Jednak nie dość szybko. Kolejny gwałtowny podmuch wyrywa mi linę z rąk, spowalniając nasze spadanie. Piasek z wydm unosi się, wirując, i formuje się, ku mojemu zdumieniu, w ludzkie kształty z wyciągniętymi ku nam ramionami i pustymi oczodołami. – Co to jest? – Helena traci opanowanie i bezskutecznie tnie szablą powietrze. To nie są istoty ani ludzkie, ani nam przyjazne. Augurowie już raz wysłali przeciwko nam siły nadprzyrodzone. Nietrudno zgadnąć, że mogli postąpić w ten sposób jeszcze raz. Sięgam dłońmi po bezwładnie zwisające liny. Nagle zranione udo rozrywa potworny ból. Spoglądam na nogę, a to uformowana z piasku ręka wpycha strzałę głębiej w moje ciało. W powietrzu rozbrzmiewa ponownie głośny śmiech, kiedy odłamuję wystający fragment strzały. Gdyby została przeciągnięta przez udo na wylot, kulałbym do końca życia. Piasek smaga moją twarz, wgryza się w skórę i po chwili przeistacza się w kolejnego stwora. Ten zwisa nad nami jak

miniaturowa góra i choć jego rysy są nieostre, to udaje mi się rozpoznać uśmiechnięty wilczy pysk. Tłumię uczucie niedowierzania i próbuję przypomnieć sobie opowieści Mamie Rila. Mieliśmy już do czynienia ze zjawami, ale to coś jest wielkie i nie przypomina ghula. Ifryty z kolei są nieśmiałe, za to dżinny gwałtowne i bezwzględne… – To jest dżinn! – Próbuję przekrzyczeć wiatr. Piaskowy stwór śmieje się z zadowoleniem, jakbym robił głupie miny. Dżinny zginęły, aspirancie. Jego krzyk jest jak północny wiatr. Zbliża swój pysk i mruży oczy. Za nim rodzą się z piasku jego bracia, tańczą na wietrze i robią fikołki ze zręcznością akrobatów. Wasz gatunek zniszczył je dawno temu w wielkiej wojnie. Jam jest Rowan Złoty Wicher, król piaskowych ifrytów. Zabiorę wam dusze. – Dlaczego król ifrytów miałby się zajmować marnymi istotami ludzkimi? – Helena gra na czas, a ja w pośpiechu rozplątuję liny. Marnymi istotami ludzkimi! Ifryty za plecami króla ryczą ze śmiechu. Jesteście aspirantami. Wasze kroki odbijają się echem w piaskach i gwiazdach. Zdobycie takich dusz będzie dla nas wielkim zaszczytem. Będziecie mi służyć. – O czym on mówi? – pyta mnie przyciszonym głosem Helena. – Nie mam pojęcia – odpowiadam. – Zajmij go czymś. – Dlaczego chcesz z nas zrobić niewolników, skoro możemy służyć ci dobrowolnie? – pyta Helena. Głupia dziewczyno! W tym ciele wasze dusze są bezużyteczne. Muszę je obudzić i poskromić. Tylko wtedy będziecie mi służyć. Tylko wtedy… Jego głos ginie w szumie wiatru, kiedy zjeżdżamy niżej. Ifryty skrzeczą i ruszają za nami w pogoń, otaczają nas i oślepiają, wyrywają mi ponownie liny z rąk. Brać ich, rozkazuje swojej kohorcie Rowan. Ifryty wdzierają się pomiędzy nas. Uścisk Heleny słabnie. Inne wyrywają jej z dłoni szablę i zdejmują łuk z pleców. Skrzeczą radośnie, kiedy broń spada na wydmy.

Jeden z ifrytów przecina kawałkiem skały linę. Dobywam szabli i tnę stwora w nadziei, że go zabiję. Ifryt wyje z bólu albo ze złości, tego nie wiem. Próbuję odciąć mu głowę, ale stwór czmycha w górę z obrzydliwym rechotem. Myśl, Eliasie! Zabójcze cienie miały swój słaby punkt. Ifryty też muszą taki mieć. Pamiętam, że Mamie Rila opowiadała historie o ifrytach, ale nie mogę sobie żadnej przypomnieć. – Ach! – Helena puszcza moją szyję, teraz obejmuje mnie tylko nogami. Ifryty zawodzą i podwajają wysiłki, żeby nas rozdzielić. Rowan kładzie dłonie na policzkach Heleny i ściska je, a jej twarz rozjaśnia nieziemskie złote światło. Jest moja! – woła ifryt. – Moja, moja, moja. Lina pęka. Z rany na moim udzie sączy się krew. Ifryty odrywają Helenę ode mnie, a ja dostrzegam niszę w ścianie urwiska, która prowadzi aż do podnóża klifu, gdzie piętrzą się wydmy. Oczami wyobraźni widzę twarz Mamie Rila siedzącej przy ognisku i recytującej: Ifryt, ifryt z wiatru, zabijesz go stalą. Ifryt, ifryt z morza, rozpal ogień, a uleci. Ifryt, ifryt z piasku, śpiewu nie zniesie. Zamachuję się szablą na ifryta, który przecina liny, wyrywam Helenę z łap demonów i wpycham ją do zagłębienia w skale, nie zważając na jej krzyki. – Śpiewaj, Heleno! Śpiewaj! Helena otwiera usta, nie wiem, czy do krzyku, czy do śpiewu, ponieważ lina poddaje się w końcu, a ja lecę w dół. Nad głową widzę jeszcze pobladłą twarz Heleny. Po chwili świat wokół milknie i bieleje, i nie wiem już nic.

XXIII: Laia Po wyjściu wciąż jestem wstrząśnięta ostrzeżeniem kucharki. Znajduje mnie Izzi i wręcza plik papierów, zamówienie komendantki, które mam zanieść Telumanowi. – Zaproponowałam, że sama je zaniosę – mówi – ale jej się ten pomysł nie spodobał. Nikt nie zwraca na mnie uwagi, kiedy idę przez Serrę do kuźni Telumana. Nikt nie widzi ukrytego pod peleryną krwawego znaku w kształcie litery K. Z trudem powłóczę nogami, ale widzę, że nie jestem jedyną niewolnicą, której zrobiono krzywdę. Niektóre mają siniaki, inne pręgi po uderzeniu pejczem, a jeszcze inne idą zgarbione, jakby bolało je coś w środku, lub kuleją. Idąc przez dzielnicę ilustrian, mijam dużą przeszkloną wystawę z siodłami i uprzężami. Zatrzymuję się przed nią na chwilę zaskoczona własnym odbiciem w szybie, widokiem udręczonego stworzenia o podkrążonych oczach. Skórę mam mokrą od potu, po części z powodu gorączki, po części z powodu straszliwego upału. Bluzka lepi mi się do ciała, spódnica marszczy się i plącze wokół nóg. To dla Darina. Idę dalej. Ty cierpisz, ale on znacznie bardziej. Gdy zbliżam się do zbrojowni, zwalniam. Przypominam sobie słowa komendantki z poprzedniego wieczoru. „Masz szczęście, że chcę, żeby wykuł mi szablę. Masz szczęście, że on chce posmakować ciebie”. Kręcę się w pobliżu drzwi kuźni przez kilka minut, nim wejdę. Teluman na pewno nie będzie chciał się do mnie zbliżyć, kiedy moja skóra ma kolor serwatki i jestem spocona jak mysz.

W pracowni panuje taka sama cisza jak w dniu, kiedy znalazłam się tu po raz pierwszy, ale płatnerz jest w środku. Wiem to. Rzeczywiście, nie mija kilka sekund, odkąd otworzyłam drzwi, i słyszę odgłos kroków. Teluman wychodzi z pomieszczenia na zapleczu. Obrzuca mnie krótkim spojrzeniem i znika. Wraca po kilku sekundach z kubkiem zimnej wody i krzesłem. Padam na krzesło i opróżniam kubek, nie pomyślawszy nawet o tym, że woda może być zatruta. W kuźni panuje chłód, woda jest zimna i rozgorączkowane drżenie mojego ciała na chwilę ustaje. I wtedy Spiro Teluman mija mnie i podchodzi do drzwi wejściowych. Zamyka je. Wstaję powoli, trzymając w wyciągniętej ręce kubek jak prezent, propozycję wymiany – ja mu oddam jego kubek, a on w zamian nie skrzywdzi mnie, tylko otworzy drzwi i pozwoli mi wyjść. Bierze kubek z mojej ręki, a ja żałuję, że go nie zatrzymałam; mogłabym go stłuc i wykorzystać do obrony. Teluman przygląda się kubkowi. – Kogo widziałaś, kiedy pojawiły się ghule? Pytanie jest tak nieoczekiwane, że wyjawiam mu prawdę. – Swojego brata. Wpatruje się uważnie w moją twarz, ma ściągnięte brwi, jakby coś rozważał, podejmował jakąś decyzję. – Więc jesteś jego siostrą – odzywa się w końcu. – Laia. Darin często o tobie opowiadał. – O… opowiadał… – Dlaczego Darin rozmawiał z tym człowiekiem o mnie? Dlaczego w ogóle rozmawiał z tym człowiekiem? – Zabawne. – Teluman opiera się plecami o blat stołu. – Imperium od dawna próbowało zmusić mnie do zatrudnienia czeladnika, ale ja nie spotkałem żadnego godnego uwagi, dopóki nie przyłapałem Darina na szpiegowaniu mnie. – Górne okiennice w oknach są

otwarte, widzę balkon sąsiedniego budynku, a na nim pełno skrzynek. – Zamierzałem przekazać go w ręce oddziałów pomocniczych. Ale wtedy zobaczyłem jego szkicownik. – Kręci głową, nie musi niczego tłumaczyć. – W rysunkach Darina jest tyle życia, że wystarczy, zdawałoby się, sięgnąć ręką i zdjąć je z kartki papieru. – Rysował nie tylko wnętrze mojej kuźni. Sam też projektował broń. Wymyślał takie rzeczy, które ja widziałem tylko w snach. Zaproponowałem, żeby został moim uczniem, chociaż spodziewałem się, że ucieknie i nigdy więcej go nie zobaczę. – Ale on nie uciekł – szepczę. Nie uciekł, to nie w stylu Darina. – Nie. Wszedł do kuźni, rozejrzał się. Był ostrożny, owszem. Ale nie wystraszony. Nigdy nie widziałem, żeby twój brat się bał. Odczuwał strach, jestem tego pewny. Ale skupiał swoją uwagę nie na tym, że coś może się nie udać, tylko na tym, jak zrobić, żeby się udało. – Imperium uznało, że należał do ruchu oporu – zauważam. – A tymczasem on cały czas pracował dla Wojan? Jeśli to prawda, to dlaczego jeszcze siedzi w więzieniu? Dlaczego go stamtąd nie wydostałeś? – Sądzisz, że Imperium pozwoli, żeby jakiś Scholar poznał jego sekrety? On nie pracował dla Imperium. Pracował dla mnie. A moje drogi i drogi Imperium rozeszły się już dawno temu. Robię dla nich tyle, że nie spotykają mnie z ich strony przykrości. Głównie zbroje. Do czasu pojawienia się Darina przez siedem lat nie zrobiłem ani jednej prawdziwej szabli Telumana. – Ale… w jego szkicowniku były rysunki szabli… – Ten przeklęty szkicownik – prycha Spiro. – Mówiłem, żeby trzymał go tutaj, ale on nie słuchał. Teraz jest w rękach imperialnych i nie ma sposobu, by go odzyskać. – Zapisywał w nim wzory i formuły – mówię. – Instrukcje. Rzeczy… rzeczy, których nie powinien wiedzieć. – Był moim uczniem. Nauczyłem go wytwarzać broń. Dobrą broń. Broń Telumana. Ale nie dla Imperium. Przełykam głośno ślinę, kiedy dociera do mnie sens tych słów.

Choćby Scholarzy przygotowali powstanie najlepiej, zawsze kończyło się zbrojnym starciem, z którego Wojanie wychodzili zwycięsko. – Chciałeś, żeby robił broń dla Scholarów? – To byłoby zdradą. Spiro kiwa głową, a ja nie mogę uwierzyć. To jakiś podstęp, tak jak z Veturiusem dziś rano. Teluman musiał zaplanować to z komendantką, chcąc przekonać się o mojej lojalności. – Jeśli faktycznie pracowałeś z moim bratem, ktoś mógł was podejrzeć. Przecież pracują tu też inni ludzie. Niewolnicy, pomocnicy… – Jestem Teluman kowal. Jeśli nie liczyć ucznia, pracuję sam, tak jak moi przodkowie. To dlatego nigdy nie złapano twojego brata i mnie. Chciałbym pomóc Darinowi. Ale nie mogę. Maski, które pojmały Darina, rozpoznały w jego szkicach moje dzieła. Już dwukrotnie mnie w tej sprawie przesłuchiwano. Jeśli Imperium zorientuje się, że wziąłem twojego brata na ucznia, zabiją go. Następnie zabiją mnie, a teraz jestem dla Scholarów jedyną szansą na zerwanie pęt. – Współpracowałeś z ruchem oporu? – Nie – odpowiada Spiro. – Darin im nie ufał. Starał się trzymać z dala od bojowników. Ale korzystał z tuneli, żeby tu dotrzeć, i kilka tygodni temu dwóch rebeliantów zauważyło, jak opuszcza zbrojownię. Pomyśleli, że kolaboruje z Wojanami. Aby uniknąć śmierci z ich ręki, musiał im pokazać swój szkicownik. – Spiro westchnął. – Oni, oczywiście, chcieli, żeby się do nich przyłączył. Nie zamierzali dać mu spokoju. Z drugiej strony, dobrze się stało. Dzięki tym kontaktom z ruchem oporu obaj wciąż jeszcze żyjemy. Dopóki Imperium będzie przekonane, że Darin zna sekrety rebeliantów, będą go trzymać w więzieniu. – Ale przecież kiedy Maski wpadły do naszego domu, powiedział im, że nie należy do ruchu oporu. – Typowa odpowiedź. Imperium wie, że prawdziwy rebeliant będzie się wypierał związków z ruchem oporu przez kilka dni, może nawet tygodni, zanim wreszcie się przyzna. Przygotowaliśmy się na to. Nauczyłem go, jak przeżyć w więzieniu i przetrwać przesłuchania.

Dopóki trzymają go tu, w Serze, a nie w Kauf, jest bezpieczny. Jak długo, pomyślałam. Boję się przerwać Telumanowi, ale jeszcze bardziej boję się dalej go słuchać. Jeśli mówi prawdę, to im więcej się dowiem, w tym większym znajdę się niebezpieczeństwie. – Pani komendantka oczekuje odpowiedzi. Przyśle mnie po nią za kilka dni. Proszę. – Laio, zaczekaj… Ale ja wciskam mu do ręki papiery, podbiegam do drzwi i przekręcam klucz. Mógłby mnie z łatwością dogonić, ale nie robi tego. Patrzy, jak oddalam się w pośpiechu alejką. Kiedy skręcam za róg domu, wydaje mi się, że słyszę przekleństwo padające z jego ust. *** W nocy przewracam się niespokojnie na łóżku w swoim ciasnym pokoiku. Ściany i sufit są tak blisko, że nie mogę oddychać, sznury, z których wykonany jest siennik, wpijają mi się w plecy. Świeża rana pali żywym ogniem, a w uszach wciąż pobrzmiewają mi słowa Telumana. Serrańska stal jest podstawą potęgi Imperium. Żaden Wojanin nie zdradziłby tajemnicy jej wytwarzania Scholarom. Mimo to zapewnienia Telumana wydają się prawdziwe. Kiedy mówił o Darinie, scharakteryzował go bardzo trafnie – jego sposób myślenia, jego rysunki. A Darin, tak jak Spiro, powiedział, że nie współpracuje ani z Wojanami, ani z ruchem oporu. Wszystko do siebie pasuje. Oprócz tego, że Darin, którego ja znałam, nie był zainteresowany rebelią. A może był? Przywołuję z pamięci wspomnienia: milczenie Darina, kiedy dziadek opowiadał nam, jak składał połamane kości dziecku pobitemu przez żołnierzy oddziałów posiłkowych. Darina wychodzącego z zaciśniętymi pięściami z pokoju, w którym babcia i dziadek rozmawiali na temat najnowszych ataków Wojan. Darina

zajętego rysowaniem scholarskiej kobiety wzdrygającej się na widok Masek i dzieci walczących o leżące w rynsztoku zgniłe jabłko. Brałam wtedy milczenie brata za oznakę jego wyobcowania. Ale zapewne niosło mu ono pociechę. Może to był dla niego jedyny sposób, by zapanować nad oburzeniem na widok tego, co się dzieje z jego pobratymcami. Kiedy w końcu zasypiam, w moim śnie pojawia się ostrzeżenie kucharki przed ruchem oporu. Widzę komendantkę zadającą mi kolejne rany. Za każdym razem ma jednak inną twarz. Najpierw Mazena, potem Keenana, wreszcie Telumana i kucharki. Budzę się, zachłystuję ciemnością i z trudem łapię oddech, próbuję rozepchnąć ściany swojego pokoiku. Wyskakuję z łóżka, biegnę korytarzem i wypadam na podwórze z tyłu domu, z trudem łapiąc ustami zimne nocne powietrze. Jest po północy i chmury przesłaniają księżyc zbliżający się do pełni. Za kilka dni rozpocznie się Święto Księżyca, kiedy Scholarowie czczą największy w roku księżyc. W tym roku babcia i ja miałyśmy rozdawać ciastka i wypieki. A Darin miał tańczyć, dopóki nogi nie odmówią mu posłuszeństwa. W świetle księżyca złowrogie gmaszyska Czarnego Klifu wydają się niemal piękne, a czerń granitu łagodnieje i przybiera niebieskawy odcień. W akademii jak zwykle panuje niesamowita cisza. Nigdy nie bałam się nocy, nawet jako dziecko, ale noce w Czarnym Klifie są inne, nabrzmiałe ciszą, która zdaje się żywą istotą. Spoglądam w górę, na zawieszone nisko na niebie gwiazdy, i wydaje mi się, że widzę nieskończoność. W ich zimnym spojrzeniu czuję się taka mała. Całe piękno gwiazd jest niczym, kiedy życie na ziemi jest tak podłe. Zwykle nie myślę w taki sposób. Darin i ja spędziliśmy mnóstwo nocy na dachu domu naszych dziadków, wypatrując Wielkiej Rzeki, Łucznika, Szermierza. Obserwowaliśmy spadające gwiazdy, a kto pierwszy taką dostrzegł, wypowiadał życzenie. Darin widział w nocy dobrze jak kot i to ja zawsze byłam przyłapywana na kradzieży brzoskwiń z sadu sąsiada albo oblaniu zimną wodą koszuli babci.

Teraz Darin nie może patrzeć na gwiazdy. Jest zamknięty w celi w labiryncie serrańskiego więzienia. Nigdy już nie zobaczy gwiazd, jeśli nie dam ruchowi oporu tego, czego chcą. W apartamencie komendantki zapala się światło. Jestem zaskoczona, że jeszcze nie śpi. Z otwartego okna, w którym powiewają zasłony, dobiegają głosy. Nie jest sama. Przypominam sobie słowa Telumana. „Nigdy nie widziałem, żeby twój brat się bał. Odczuwał strach, jestem tego pewny. Ale skupiał swoją uwagę nie na tym, że coś może się nie udać, tylko na tym, co zrobić, żeby się udało”. Przy oknie komendantki jest stary, zniszczony treliaż z uschłą winoroślą. Potrząsam treliażem – chybocze się, ale można się na niego wspiąć. Pewnie nie mówi nic ważnego. Pewnie rozmawia z jakimś studentem. Tylko dlaczego miałaby się spotykać ze studentem o północy? A nie za dnia? Wychłoszcze cię, podpowiada mi strach. Wyłupi ci oko. Utnie dłoń. Ale byłam już przecież biczowana, bita i duszona, a mimo to przeżyłam. Krojono moją skórę gorącym nożem, a mimo to przeżyłam. Darin nie poddawał się lękom. Jeśli mam go ocalić, nie mogę pozwolić, żeby strach nade mną zapanował. Wiem, że moja odwaga będzie maleć, im dłużej będę się zastanawiać, chwytam się więc poprzeczki treliażu i zaczynam wspinać. Przypomina mi się rada Keenana. „Zawsze musisz mieć plan odwrotu”. Krzywię się. Teraz za późno na opracowanie planu. Każde skrzypnięcie sandałów brzmi w moich uszach jak detonacja. Głośny trzask sprawia, że zamiera mi serce, przez minutę stoję jak sparaliżowana i wreszcie uświadamiam sobie, że to treliaż jęknął pod moim ciężarem.

Kiedy docieram na szczyt, nadal nie słyszę komendantki. Parapet znajduje się półtorej stopy ode mnie, po lewej stronie. Trzy stopy pod parapetem wykruszył się kawałek kamienia, tworząc idealne oparcie dla stóp. Biorę głęboki wdech, chwytam się parapetu i zawisam na nim. Moja stopa rozpaczliwie skrobie gładką ścianę, aż wreszcie znajduje oparcie. Tylko wytrzymaj, błagam kamień pod swoją stopą. Nie wykrusz się. Rana na piersi znów się otworzyła, staram się nie zauważać kapiącej krwi. Głowę mam na wysokości okna komendantki. Jeśli się przez nie wychyli, będzie po mnie. Nie myśl o tym, podpowiada mi Darin. Słuchaj. Z okna dobiegają mnie urywane słowa wypowiadane przez komendantkę. Nadstawiam ucha. – …przybędzie z całą świtą, mój panie, Zwiastunie Nocy. Będą wszyscy: jego doradcy, Kruk Krwi, Czarna Gwardia, a także większość przedstawicieli dynastii Taiusów. – W głosie komendantki słyszę wiernopoddańcze tony i to jest dla mnie zupełną nowością. – Upewnij się, Keris. Taius musi pojawić się po Trzeciej Próbie, w przeciwnym razie nasz plan spali na panewce. Usłyszawszy drugi głos, o mało nie spadam na ziemię. Jest głęboki i aksamitny, to nie tyle głos, ile wrażenie dźwiękowe. Jest jak burza i wiatr, i tańczące na wietrze liście. Jak korzenie wysysające soki z głębi ziemi i jak blade, ślepe stworzenia żyjące pod ziemią. Jest jednak w tym głosie coś złego, z gruntu fałszywego. Choć nigdy wcześniej nie słyszałam tego głosu, czuję, że zaczynam drżeć, i przez chwilę mam ochotę skoczyć w dół, byleby znaleźć się dalej od niego. Laio, słyszę Darina. Bądź dzielna. Zerkam do środka i dostrzegam spowitą mrokiem postać stojącą w rogu komnaty. Postać wygląda jak zwyczajny, średniego wzrostu mężczyzna w pelerynie. Wiem jednak, że to nie jest zwyczajny mężczyzna. U jego stóp krążą i wiją się cienie, jakby chciały na

siebie zwrócić jego uwagę. Ghule. Kiedy postać obraca się w stronę komendantki, wzdrygam się, ponieważ ciemność pod jego kapturem nie ma nic wspólnego z ludzkim światem. Jego wąskie jak szparki oczy płoną niczym słońca przepełnione odwieczną wrogością. Postać porusza się, a ja cofam gwałtownie głowę. Zwiastun Nocy, przebiega mi przez myśl. Nazwała go Zwiastunem Nocy. – Mamy inny problem, mój panie – odzywa się komendantka. – Augurowie podejrzewają, że wpływam na bieg wydarzeń. Moje… instrumenty nie są tak subtelne, jak na to liczyłam. – Niech podejrzewają – uspokaja ją stwór. – Jeśli będziesz chronić umysł i będziemy dalej uczyli Farrarów, żeby chronili swoje umysły, augurowie niczego się nie dowiedzą. Chociaż zastanawiam się, czy wybrałaś odpowiednich aspirantów, Keris. Spartaczyli już drugą pułapkę, a przecież powiedziałem im wszystko, czego potrzebowali do wykończenia Aquilli i Veturiusa. – Nie było wyboru. Veturius jest zbyt uparty, a Aquilla zbyt wobec niego lojalna. – W takim razie Markus musi zwyciężyć, a ja muszę nad nim panować – mówi cień. – Jeśli nawet będzie to ktoś inny – głos komendantki jest pełen wątpliwości, choć nie przypuszczałam, że jest zdolna do wyrażania takich emocji – na przykład Veturius, możesz go potem zabić i przyjąć jego formę… – Zmiana formy nie jest taka prosta. Poza tym nie jestem mordercą zabijającym tych, którzy są cierniem w twoim boku. – On nie jest cierniem… – Jeśli chcesz, żeby twój syn umarł, zabij go sama. Ale nie powinno to mieć wpływu na zadanie, które ci zleciłem. Jeśli nie potrafisz go wykonać, nasza współpraca wkrótce się zakończy. – Pozostały dwie Próby, mój panie. – Komendantka mówi spokojnie, ale w jej głosie można wyczuć skrywany gniew. – Jeśli obie odbędą się tutaj, jestem pewna, że…

– Masz mało czasu. – Trzynaście dni to dużo… – A jeśli twoje sposoby na sabotowanie Trzeciej Próby zawiodą? Czwarta Próba będzie dzień później. Za dwa tygodnie, Keris, będziesz miała nowego imperatora. Postaraj się, żeby była to odpowiednia osoba. – Nie zawiodę cię, mój panie. – Oczywiście, że nie zawiedziesz, Keris. Nigdy dotąd mnie nie zawiodłaś. Na dowód mojego zaufania do ciebie przynoszę ci kolejny prezent. Szelest, dźwięk rozrywanego papieru i głośny głęboki wdech. – Coś, co możesz dodać do tego tatuażu – mówi gość komendantki. – Mogę? – Nie – szepcze komendantka. – Nie, on jest mój. – Jak sobie życzysz. Chodź. Odprowadź mnie do bramy. Chwilę później okno zamyka się z trzaskiem i gaśnie światło, a ja o mało nie spadam na ziemię. Słyszę jeszcze odgłos zamykanych drzwi i zapada cisza. Cała drżę. Nareszcie, nareszcie. Mam coś wartościowego dla ruchu oporu. To jeszcze nie wszystko, co chcieliby wiedzieć, ale może wystarczyć, żeby zaspokoić żądanie Mazena i zyskać trochę czasu. Z jednej strony rozpiera mnie radość, a z drugiej wciąż myślę o postaci, którą komendantka nazywała Zwiastunem Nocy. Któż to taki? Scholarzy z zasady nie wierzą w siły nadprzyrodzone. Sceptycyzm to pozostałość naszego dawnego zamiłowania do książek i większość nas pozostaje sceptyczna. Dżinny, ifryty, ghule, zjawy – tych pełno jest w mitach i legendach Plemieńców. Ożywające cienie to tylko złudzenie. A człowiek cień z głosem jak z piekła – na to też musi się znaleźć jakieś wytłumaczenie. Tylko jakie? Przecież on istnieje naprawdę. Tak jak naprawdę istnieją ghule. Nagły poryw wiatru od pustyni wprawia w drżenie treliaż i za

chwilę może mnie strącić na ziemię. Uznaję w końcu, że im mniej wiem o tym stworzeniu, tym lepiej dla mnie. Liczy się tylko to, że zdobyłam potrzebne informacje. Sięgam stopą do treliażu, ale cofam ją szybko, kiedy pojawia się kolejny podmuch wiatru. Treliaż trzeszczy, skrzypi i ku mojemu przerażeniu przewraca się z głuchym łoskotem na ziemię. Teraz pozostaje mi czekać, aż pojawi się i znajdzie mnie kucharka albo Izzi. Chwilę później słyszę odgłos sandałów na kamieniach podwórka. Z korytarza dla służby wyłania się Izzi z zarzuconym na ramiona szalem. Spogląda na leżący treliaż, następnie zadziera głowę. Na mój widok rozdziawia szeroko usta ze zdziwienia, bez słowa przystawia treliaż do ściany i patrzy, jak schodzę. Staję przed nią i w pośpiechu staram się wymyślić jakieś tłumaczenie, ale żadne, które mi przychodzi do głowy, nie ma sensu. Izzi odzywa się pierwsza. – Chcę, żebyś wiedziała, że to, co robisz, moim zdaniem wymaga odwagi. Naprawdę. – Wyrzuca z siebie słowa jednym tchem, jakby gromadziła je od dawna, czekając na tę chwilę. – Wiem o nalocie na twój dom, o twojej rodzinie i ruchu oporu. Nie szpiegowałam cię, przysięgam. Ale gdy dziś rano niosłam piasek, przypomniałam sobie, że zostawiłam na kuchennej płycie żelazko, żeby się rozgrzało. Kiedy wróciłam, żeby je zdjąć, rozmawiałaś z kucharką, a ja nie chciałam wam przeszkadzać. W każdym razie pomyślałam, że mogłabym ci pomóc. Dużo wiem. Jestem w Czarnym Klifie od zawsze. Odbiera mi na chwilę mowę. Mam ją błagać, żeby nikomu o tym nie mówiła? Mam być na nią zła za podsłuchiwanie? Wiem jedno – nie mogę przyjąć jej oferty pomocy. To jest zbyt ryzykowne. Zanim zdążę się odezwać, ona skrywa dłonie pod szalem i kręci głową. – Nieważne. – Sprawia wrażenie takiej samotnej; całe lata, całe życie samotności. – To był głupi pomysł. Przepraszam. – To wcale nie jest głupie – odpowiadam. – Tylko niebezpieczne. Nie chcę, żeby stała ci się krzywda. Jeśli komendantka się dowie, zabije nas obie.

– Może to byłoby lepsze od dotychczasowego życia. Przynajmniej umarłabym, wiedząc, że zrobiłam coś pożytecznego. – Nie mogę ci na to pozwolić, Izzi. – Moja odmowa rani ją i czuję się z tym okropnie. Ale nie jestem tak zdesperowana, żeby narażać jej życie na niebezpieczeństwo. – Przepraszam. – Jasne. – Izzi zamyka się z powrotem w swojej skorupie. – Nieważne. Zapomnij o tym… Podjęłam właściwą decyzję. Wiem o tym. Ale kiedy Izzi odchodzi, samotna i nieszczęśliwa, nie mogę znieść myśli, że to z mojego powodu tak się czuje. *** Chociaż proszę kucharkę, żeby mi zlecała załatwianie różnych spraw, dzięki czemu mogę być codziennie na rynku, nie mam żadnych wiadomości od ruchu oporu. Aż wreszcie, trzeciego dnia po podsłuchaniu rozmowy komendantki, kiedy przeciskam się przez tłum w dzielnicy posłańców, czyjaś ręka obejmuje mnie w pasie. Instynktownie próbuję uderzyć łokciem i ukarać w ten sposób osobę, która pozwoliła sobie na taką poufałość, ale druga dłoń chwyta mnie za ramię. – Laio – szepcze mi do ucha niski głos. Głos Keenana. Dostaję gęsiej skórki, czując jego znajomy zapach. Keenan puszcza moją rękę, za to zaciska palce na nadgarstku. Mam ochotę go odepchnąć i krzyknąć, żeby mnie nie dotykał, ale w tym samym czasie przebiega mi dreszcz wzdłuż kręgosłupa. – Nie odwracaj się – szepcze. – Komendantka posłała za tobą człowieka. Przeciska się właśnie przez tłum. Nie możemy teraz ryzykować spotkania. Masz coś dla nas? Unoszę do twarzy list komendantki i zaczynam się nim wachlować z nadzieją, że zasłonię w ten sposób poruszające się usta. – Mam. – Cała drżę z podniecenia, ale wyczuwam w Keenanie jakieś napięcie. Kiedy odwracam się w jego kierunku, ostrzegawczo ściska mój nadgarstek, ale i tak dostrzegam jego ponurą minę. Po

mojej euforii nie ma już śladu. Coś złego musiało się stać. – Czy z Darinem wszystko w porządku? – szepczę. – Czy on… – Nie jestem w stanie dokończyć. Strach ściska mi gardło. – Jest w celi śmierci, tu, w Serze, w Centralnym Więzieniu. – Keenan mówi łagodnie, tak jak mówił dziadek, kiedy miał do przekazania pacjentom najgorsze wiadomości. – Ma zostać stracony. Tracę dech. Nie słyszę nawoływań urzędników, nie czuję popychających mnie rąk ani zapachu potu tłumu. Stracony. Zabity. Martwy. Darin umrze. – Mamy jeszcze czas. – Ku mojemu zaskoczeniu, jego słowa brzmią szczerze. Moi rodzice też nie żyją, powiedział, kiedy ostatnio go widziałam. Cała moja rodzina. On wie, czym będzie dla mnie egzekucja Darina. Być może tylko on mnie rozumie. – Egzekucja ma się odbyć po wyznaczeniu nowego imperatora. Pozostało jeszcze trochę czasu. Mylisz się, myślę. Za dwa tygodnie, powiedział człowiek cień, będziesz miała nowego imperatora. Mój brat nie ma już czasu. Pozostały mu dwa tygodnie. Muszę powiedzieć to Keenanowi, ale kiedy się odwracam, spostrzegam legionistę stojącego w wejściu do biura posłańców, który mi się uważnie przygląda. To człowiek posłany za mną przez komendantkę. – Mazena nie będzie jutro w mieście. – Keenan pochyla się, jakby coś upuścił na ziemię. Ja, pamiętając o człowieku komendantki, patrzę prosto przed siebie. – Ale pojutrze, jeśli zdołasz wyjść do miasta i zgubisz ogon… – Nie – mruczę pod nosem, znów wachlując się listem. – Dziś wieczorem. Wieczorem wyjdę jeszcze raz. Kiedy ona będzie spała. Ona nigdy nie wychodzi ze swojego apartamentu przed świtem. Wymknę się. I znajdę cię. – W nocy jest zbyt dużo patroli. Jest Święto Księżyca… – Patrole będą się interesować grupkami hulaków – uspokajam go. – Nie zwrócą uwagi na samotną niewolnicę. Proszę cię, Keenan.

Muszę porozmawiać z Mazenem. Mam informacje. Jeśli zdołam je przekazać Mazenowi, on wydobędzie Darina z więzienia przed egzekucją. – Dobrze. – Keenan zerka mimochodem na obserwującego mnie legionistę. – Idź na Święto Księżyca. Znajdę cię tam. Chwilę później już go nie ma. Wręczam list posłańcowi i płacę za przesyłkę. Po kilku sekundach jestem już na zewnątrz i obserwuję tłum spieszący na rynek. Czy informacje, które zdobyłam, okażą się wystarczające, żeby ocalić brata? Czy uda mi się przekonać Mazena, żeby wydostał Darina z więzienia już teraz? Na pewno się uda, przekonuję samą siebie. Musi się udać. Nie jestem gotowa oglądać śmierci swojego brata. Dzisiaj wieczorem przekonam Mazena, żeby uwolnił Darina. A sama pozostanę niewolnicą, póki nie zdobędę potrzebnych mu informacji. Dam słowo ruchowi oporu. Zrobię wszystko, co każą. Ale po kolei. Jak mam się niepostrzeżenie wymknąć z Czarnego Klifu?

XXIV: Elias Śpiew jest jak rzeka płynąca w moich pełnych bólu snach, cichy i słodki. Przywołuje wspomnienia niemal już zatarte w pamięci o życiu, które wiodłem, nim trafiłem do Czarnego Klifu. Obity jedwabiem karawan toczący się przez pustynię Plemieńców. Moi towarzysze zabaw szalejący w oazach, ich śmiech dźwięczny jak dzwon. Idę w cieniu palm daktylowych z Mamie Rilą; jej głos brzmi jednostajnie jak szum życia na otaczającej nas pustyni. Ale kiedy śpiew cichnie, senne marzenie znika, pojawiają się koszmary. Koszmary przekształcają się w czarną otchłań bólu, a ból dręczy mnie niczym mściwy brat bliźniak. Otwierają się przede mną wrota ciemności, chwyta mnie za kark jakaś dłoń i próbuje wciągnąć do środka. I wtedy znów rozpoczyna się śpiew, nić życia w nieskończonej czerni, a ja chwytam ją i trzymam z całych sił. *** Wraca mi świadomość, ale mam zawroty głowy, jakbym wchodził we własne ciało po wielu latach. Spodziewam się bólu, tymczasem moje kończyny poruszają się sprawnie, siadam więc na łóżku. Za oknem zapalono właśnie latarnie. Wiem, że jestem w izbie chorych, bo jest to jedyne miejsce w Czarnym Klifie, gdzie są białe ściany. Pokój jest pusty, jeśli nie liczyć łóżka, na którym siedzę, małego stolika i prostego drewnianego krzesła, na którym drzemie teraz Helena. Wygląda okropnie, ma posiniaczoną i podrapaną twarz. – Eliasie! – Otwiera oczy, usłyszawszy, że się poruszyłem. –

Dzięki wam, bogowie. Dwa dni byłeś nieprzytomny. – Przypomnij mi, co się stało. – Zaschło mi w gardle; skrzeczę, zamiast mówić, boli mnie głowa. Coś się stało na urwisku. Coś dziwnego… Helena nalewa mi ze stojącego na stole dzbanka wody do szklanki. – Podczas Drugiej Próby, kiedy zsuwaliśmy się z klifu, zaatakowały nas ifryty. – Jeden z nich przeciął linę. – Przypominam sobie. – Ale potem… – Wepchnąłeś mnie do zagłębienia, ale sam nie zamierzałeś tam się skryć. – Helena spogląda na mnie gniewnie, ale jej ręce drżą, kiedy podaje mi wodę. – A potem poleciałeś w dół jak kamień. Po drodze uderzyłeś głową o skałę. Zginąłbyś, ale zatrzymała cię łącząca nas lina. Śpiewałam najgłośniej, jak mogłam, póki nie wypłoszyłam ostatniego ifryta. Następnie spuściłam cię na sam dół urwiska i ukryłam w niewielkiej jaskini otoczonej krzewami szarłatu. To był całkiem niezły fort. Łatwy do obrony. – Musiałaś walczyć? Znowu? – Augurowie próbowali nas zabić jeszcze czterokrotnie. Skorpiony to był drobiazg, ale żmija mało cię nie dopadła. Potem pojawiły się zjawy – małe wstrętne bękarty, nie takie jak w bajkach. A spróbuj je zabić, to wcale nie takie łatwe. Trzeba je rozgnieść jak robaka. Ale najgorsi byli legioniści. – Helena blednie, w jej głosie nie słychać już czarnego humoru. – Pojawiali się bez końca. Zabijałam jednego czy dwóch, a w ich miejsce wyrastało czterech kolejnych. Wdarliby się wszyscy naraz, ale wejście do jaskini było zbyt wąskie. – Ilu zabiłaś? – Zbyt wielu. Ale to była kwestia przeżycia, trudno więc, żebym miała wyrzuty sumienia. „Kwestia przeżycia”. Wracam myślami do czterech żołnierzy, których zabiłem na schodach w baszcie. Powinienem chyba być wdzięczny, że nie musiałem zapisać na swoim koncie więcej ofiar. – O świcie – ciągnie Helena – pojawiła się augurka. Rozkazała legionistom zanieść cię do izby chorych. Powiedziała, że Markus

i Zak też są ranni, a ponieważ tylko ja nie miałam żadnego draśnięcia, zwyciężyłam w tej Próbie. I podarowała mi to. – Helena odsłania kołnierz tuniki i pokazuje mi połyskującą kolczugę. – Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej, że zwyciężyłaś? – Czuję wielką ulgę. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby wygrał Markus albo Zak. – I dali ci… kolczugę? – Wykonaną z żywego metalu – tłumaczy Helena. – Wykuli ją augurowie, podobnie jak nasze maski. Augurka mówiła, że wytrzymuje uderzenie każdego ostrza, nawet z serrańskiej stali. Przyda się. Bogowie raczą wiedzieć, co jeszcze nas czeka. Kręcę z niedowierzaniem głową. Zjawy, ifryty, ghule. Bajki Plemieńców ożywają. Nawet mi się nie śniło, że to możliwe. – Augurowie nie odpuszczają, co? – A czego się spodziewałeś? – pyta cicho Helena. – Przecież wybierają nowego imperatora. To nie byle co. Musisz… musimy im zaufać. – Bierze głęboki wdech i wyrzuca z siebie szybko. – Kiedy widziałam, jak spadasz, myślałam, że już po tobie. A tyle rzeczy chciałam ci powiedzieć. – Z wahaniem sięga dłonią do mojej twarzy, jej nieśmiałe spojrzenie przemawia nieznanym mi językiem. Nie takim nieznanym, Eliasie. W taki sposób patrzyła na ciebie Lavinia Tanalia. I Ceres Coran. Chwilę przed tym, kiedy je pocałowałeś. Tym razem jest inaczej. To jest Helena. I cóż z tego? Chcesz się przekonać, jak to jest – pewnie, że chcesz. Im dłużej o tym myślę, tym większą czuję do siebie odrazę. Helena to nie ktoś na szybki numerek czy jednorazową przygodę. Ona jest moją najlepszą przyjaciółką. Zasługuje na więcej. – Eliasie… – Jej głos płynie wolno jak letnia bryza. Helena zagryza wargę. Nie, nie pozwól jej. Odsuwam policzek, a ona cofa dłoń, jakby zetknęła się z ogniem. Jej policzki są purpurowe. – Heleno… – Nie przejmuj się. – Wzrusza ramionami, mówi tonem fałszywie

lekkim. – Chyba po prostu cieszę się, że cię widzę. Tak w ogóle to nie powiedziałeś, jak się czujesz. Ogarnia mnie ulga, że udało mi się uniknąć tej dziwnej rozmowy, i też udaję, że nic się nie stało. – Boli mnie głowa. Czuję się… skołowany. Słyszałem tam… śpiew. Wyobrażasz sobie? – Pewnie ci się śniło. – Helena odwraca z zakłopotaniem wzrok i choć jestem nieco otumaniony, to dostrzegam, że coś ukrywa. Kiedy otwierają się drzwi i wchodzi lekarz, zrywa się z krzesła i widać wyraźnie, że czuje ulgę z powodu obecności innej osoby w pokoju. – O, Veturiusie – odzywa się lekarz. – Nareszcie się obudziłeś. – Nigdy go nie lubiłem. Jest chudym jak szkielet, pompatycznym durniem, uwielbiającym dyskutować ze zwijającymi się z bólu pacjentami na temat swoich metod leczenia. Szamocze się z bandażem na mojej nodze i w końcu go odwija. Rozdziawiam ze zdziwienia usta. Spodziewałem się krwawej rany, tymczasem widzę bliznę, która wygląda, jakby powstała wiele tygodni temu. Kiedy jej dotykam, czuję mrowienie, ale żadnego bólu. – Okłady mojego pomysłu – tłumaczy lekarz. – Używałem ich już wielokrotnie, muszę ci wyznać, ale na tobie doprowadziłem ich stosowanie do perfekcji. Teraz lekarz zdejmuje bandaż z mojej głowy. Nawet nie jest poplamiony krwią. Za uchem czuję tępy ból, sięgam tam ręką i namacuję brzeg blizny. Jeśli Helena mówiła prawdę, z taką raną powinienem być nieprzytomny przez kilka tygodni. Tymczasem zagoiła się w ciągu kilku dni. Cud. Przyglądam się uważnie lekarzowi. Ten zadowolony z siebie worek kości nie mógłby sam dokonać takiego cudu. Zauważam, że Helena ostentacyjnie odwraca ode mnie wzrok. – Był tu jakiś augur? – pytam lekarza. – Augur? Nie. Byłem tylko ja i praktykanci. I, oczywiście, Aquilla. – Rzuca Helenie poirytowane spojrzenie. – Siedziała tu i bez przerwy śpiewała kołysanki.

Lekarz wyjmuje z kieszeni flakonik. – To wywar z krwiowca, który złagodzi ból. „Wywar z krwiowca”. Te słowa coś mi przypominają, tylko nie wiem co. – Twój mundur jest w szafie – mówi lekarz. – Możesz iść, choć zalecam ostrożność. Powiedziałem pani komendantce, że do jutra nie możesz trenować ani pełnić warty. Kiedy lekarz wychodzi, zwracam się do Heleny. – Żaden okład na świecie nie wyleczyłby ran tak szybko. A podobno nie odwiedzał mnie żaden augur. Tylko ty. – Widocznie rany nie były tak poważne, jak sądziłeś. – Heleno, opowiedz mi o tym śpiewaniu. Otwiera usta, jakby zamierzała coś powiedzieć, ale zaraz rzuca się w kierunku drzwi. Ma pecha, przewidziałem to. Spogląda na mnie gniewnie, kiedy chwytam ją za rękę. Widzę, że zastanawia się, jak postąpić. Mam z nim walczyć? Ale czy warto? Czekam spokojnie, a ona w końcu ustępuje, wysuwa palce z mojej dłoni i siada z powrotem na krześle. – To zaczęło się w jaskini. Cały czas drżałeś, jakbyś miał jakiś atak. Kiedy śpiewałam żeby odpędzić ifryty, uspokajałeś się. Na twarz wracał ci rumieniec, rana na głowie przestawała krwawić. Dlatego… dlatego wciąż śpiewałam. Zmęczyło mnie to… czułam się słabo, jakbym miała gorączkę. – W jej oczach pojawia się panika. – Nie wiem, co to znaczy. Nigdy nie próbowałam korzystać z pomocy duchów umarłych. Nie jestem wiedźmą, Eliasie, przysięgam… – Wiem, Heleno. – Co zrobiłaby moja matka? Nasłałaby na nią Czarną Gwardię? Na pewno nic dobrego. Wojanie wierzą, że siły nadprzyrodzone pochodzą od duchów umarłych i tylko augurowie są opętani przez te duchy. Każda inna osoba mająca choćby cząstkę takiej mocy była oskarżana o czary i skazywana na śmierć. Na twarzy Heleny tańczą wieczorne cienie. Wygląda teraz tak samo jak wtedy, kiedy Rowan Złoty Wicher złapał ją i opromienił tamtym dziwnym blaskiem.

– Mamie Rila opowiadała różne historie – mówię ostrożnie, nie chcąc wystraszyć Heleny. – Opowiadała o ludziach mających dziwne umiejętności, rozbudzone w wyniku kontaktu z siłami nadprzyrodzonymi. Jedni potrafili wykorzystywać nadprzyrodzoną moc, inni zmieniali pogodę. Nieliczni potrafili leczyć głosem. – To niemożliwe. Tylko augurowie posiadają prawdziwą moc… – Heleno, dwa dni temu walczyliśmy ze zjawami i ifrytami. Kto wie, co jest możliwe, a co nie? Być może kiedy ifryty cię dotknęły, coś w tobie obudziły. – Coś dziwnego. – Helena podaje mi mundur. Moje słowa jeszcze bardziej ją zaniepokoiły. – Coś nieludzkiego. Coś… – Coś, co prawdopodobnie ocaliło mi życie. Helena ściska silnie moje ramię. – Eliasie, obiecaj, że nikomu nie powiesz. Niech wszyscy myślą, że lekarz jest cudotwórcą. Proszę. Najpierw muszę sama to zrozumieć. Jeśli pani komendantka się dowie, wezwie Czarną Gwardię… Która spróbuje cię z tego oczyścić. – To będzie nasz sekret – mówię głośno. Helena wygląda na odrobinę uspokojoną. Kiedy wychodzimy z izby chorych, witają mnie okrzyki radości, gwizdy i poklepywanie po plecach. Są Faris, Dex, Tristas, Demetrius, Leander. – Wiedziałem, że ci dranie nie dadzą ci rady… – Mamy powód do świętowania, przeszmuglujmy jakąś beczułkę… – Odsuńcie się – komenderuje Helena. – Dajcie mu oddychać. – Przerywa jej dudnienie bębnów. Wszyscy nowi absolwenci natychmiast na pole ćwiczebne numer jeden, nauka walki. Wiadomość zostaje powtórzona, a towarzyszy jej jęk i przewracanie oczami. – Bądź tak dobry, Eliasie – odzywa się Faris – kiedy już

zwyciężysz i zostaniesz nowym suwerenem, zabierz nas stąd, dobrze? – Oj – wtrąca się Helena. – A ja? Co będzie, jeśli to ja zwyciężę? – Jeśli ty zwyciężysz, to doki zostaną zamknięte i nie będziemy mieli gdzie się zabawić – mówi Leander, mrugając do mnie. – Jesteś cymbałem, Leanderze. – Helena jest wściekła. – Nie zamknę doków tylko dlatego, że nie lubię burdeli… – Leander wycofuje się, osłaniając dłonią nos. – Przebacz mu, o przenajświętsza aspirantko – intonuje Tristas, iskrzą mu się jego błękitne oczy. – Nie bij go. On jest tylko biednym sługą… – Och, odwalcie się wszyscy – denerwuje się Helena. – Wpół do jedenastej, Eliasie! – woła Leander, kiedy cała grupa jest już daleko od nas. – W moim pokoju. Odpowiednio to uczcimy. Aquilla, ty też możesz przyjść, jeśli obiecasz, że nie złamiesz mi nosa. Odkrzykuję, że na pewno przyjdę, a kiedy znikają mi z oczu, Helena wręcza mi fiolkę. – Zapomniałeś o wywarze z krwiowca. – Laia! – Nareszcie uświadamiam sobie, jaka myśl dręczyła mnie wcześniej. Trzy dni temu obiecałem tej niewolnicy lek. Rana musi sprawiać jej straszny ból. Czy sama ją sobie opatrzyła? Czy kucharka ją oczyściła? Czy… – Kim jest Laia? – Wyrywa mnie z zamyślenia podejrzanie pogodny głos Heleny. – Ona jest… nikim. – Helena mogłaby nie zrozumieć mojej obietnicy danej scholarskiej niewolnicy. – Co jeszcze się działo, kiedy byłem w izbie chorych? Coś interesującego? Helena rzuca spojrzenie, które mówi, że pozwala mi zmienić temat. – Ruch oporu zastawił pułapkę na Maskę, Daemona Cassiusa, w jego domu. To było przerażające. Dziś rano znalazła go żona. Nikt niczego nie słyszał. Ci dranie poczynają sobie coraz śmielej. I… jest coś jeszcze. – Ścisza głos do szepty. – Mój ojciec słyszał plotkę, że Kruk Krwi nie żyje.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. – Ruch oporu? Helena kręci przecząco głową. – Wiesz, że imperator jest najwyżej o kilka tygodni drogi od Serry. Zaczął planować atak na Czarny Klif, na nas, aspirantów. Dziadek mnie przed tym ostrzegał. Mimo to niemiło to słyszeć. – Kiedy Kruk Krwi dowiedział się o planach ataku, chciał zrezygnować ze stanowiska. Taius go zgładził. – Kruk Krwi nie może zrezygnować. – Służy się aż do śmierci. Wszyscy o tym wiedzą. – Prawda jest taka, że Kruk Krwi może zrezygnować pod warunkiem, że imperator zgodzi się zwolnić go ze stanowiska. Nie wszyscy o tym wiedzą. Ojciec mówi, że to jakaś dziwna luka prawna. Tak czy owak, jeśli plotka jest prawdziwa, to Kruk Krwi musiał być głupcem. Taius nie zwolni przecież swojej prawej ręki, kiedy dynastia traci władzę. Helena spogląda na mnie, oczkując odpowiedzi, ale ja stoję tylko z rozdziawionymi ustami, ponieważ dotarło do mnie coś ważnego, coś, czego do tej pory nie rozumiałem. „Jeżeli spełnisz obowiązek – powiedział augur – zyskasz szansę ostatecznego zerwania więzi między sobą i Imperium”. Wiem, jak to zrobić. Wiem, jak odzyskać wolność. Jeśli wyjdę zwycięsko z wszystkich Prób, zostanę imperatorem. Nic prócz śmierci nie może go zwolnić z jego służby dla Imperium. Nie dotyczy to jednak Kruka Krwi. „Kruk Krwi może zrezygnować pod warunkiem, że imperator zgodzi się zwolnić go ze stanowiska”. To nie ja mam zostać zwycięzcą Prób. Tylko Helena. Ponieważ jeśli to ona zwycięży, a ja zostanę Krukiem Krwi, będzie mogła mnie uwolnić. To odkrycie jest ciosem i triumfem jednocześnie. Augurowie powiedzieli, że kto zwycięży w dwóch Próbach, zostanie imperatorem. Markus i Helena mają na swoim koncie po jednym zwycięstwie. To oznacza, że ja muszę zwyciężyć w następnej Próbie,

a Helena w Czwartej. A Markus i Zak muszą umrzeć. – Eliasie? – Tak? – odzywam się zbyt głośno. – Przepraszam. – Helena wygląda na poirytowaną. – Myślisz o Lai? – Uwaga na temat scholarskiej niewolnicy jest tak osobliwa, że przez chwilę milczę, a Helena gwałtownie sztywnieje. – W porządku, nie przejmuj się mną – mówi. – Nie wiem tylko, po co spędziłam dwa dni przy twoim łóżku, śpiewając ci, żebyś wrócił do życia. Przez chwilę nie wiem, co odpowiedzieć. Nie znałem dotąd takiej Heleny. Zachowuje się jak zwyczajna dziewczyna. – Nie, Heleno, to nie tak. Jestem po prostu zmęczony… – Nie ma o czym mówić – odpowiada. – Muszę iść na wartę. – Aspirancie Veturiusie. – Podbiega do mnie junior z kartką w ręce. Odbieram od niego kartkę, prosząc Helenę, żeby zaczekała. Ale ona nie zważa na moje prośby i choć próbuję się wytłumaczyć, odchodzi.

XXV: Laia Kilka godzin po tym, jak obiecałam Keenanowi, że wymknę się z Czarnego Klifu, żeby się z nim spotkać, czuję się jak największy głupiec. Wybrzmiał już dziesiąty dzwon. Godzinę temu komendantka zwolniła mnie i zamknęła się w swoim pokoju. Nie wyjdzie z niego aż do świtu, zwłaszcza że doprawiłam jej herbatę liściem kheb – pozbawionym zapachu i smaku ziołem, które dziadek polecał swoim pacjentom cierpiącym na bezsenność. Kucharka i Izzi śpią w swoich kwaterach. W domu panuje cisza jak w mauzoleum. A ja wciąż siedzę w swoim pokoju i rozmyślam nad sposobem wydostania się stąd. Nie mogę tak po prostu wyjść przez bramę pilnowaną przez straże, jest za późno. Niewolnicy na tyle głupi, żeby tego próbować, źle kończą. I zbyt wielkie jest ryzyko, że komendantka dowie się o moich nocnych eskapadach. Mogę jednak odwrócić uwagę strażników i prześlizgnąć się przez bramę. Przychodzi mi na myśl pożar, który strawił mój dom w noc nalotu imperialnych. Nic lepiej nie odwraca uwagi jak ogień. Uzbrojona w hubkę i krzemień wychodzę cichaczem z pokoju. Twarz zasłaniam luźną czarną chustą, a sukienka z wysokim kołnierzykiem i długimi rękawami skrywa bransolety i wciąż niezagojony znak, jakim napiętnowała mnie komendantka. Korytarz dla służby jest pusty. Podchodzę cicho do drewnianej bramy prowadzącej na teren Czarnego Klifu i otwieram ją. Piszczy głośniej niż zarzynane prosię. Krzywię się i czmycham z powrotem do pokoju, żeby zaczekać, czy

ktoś sprawdzi źródło hałasu. Nikt się nim nie zainteresował, wychodzę więc z pokoju… – Laio? Dokąd się wybierasz? Podskakuję ze strachu i wypuszczam z rąk krzemień. W ręku pozostaje mi tylko hubka. – Na bogów, Izzi! – Przepraszam! – Podnosi z posadzki krzemień, jej brązowe oczy patrzą z niedowierzaniem na to, co trzyma w ręku. – Ty chcesz uciec! – Wcale nie – odpowiadam, ale Izzi patrzy na mnie tak, że zaczynam się wiercić. – No dobrze. Chciałam się wymknąć, ale… – Mogę ci pomóc – szepcze Izzi. – Znam takie wyjście z akademii, którego legioniści nie pilnują. – To jest zbyt niebezpieczne, Izzi. – Jasne. Oczywiście. – Wycofuje się, ale w pewnej chwili przystaje i ściska razem małe dłonie. – Jeśli… jeśli zamierzałaś wzniecić ogień, odwrócić uwagę strażników i wydostać się przez frontową bramę, to nic z tego. Legioniści poślą do gaszenia pożaru oddziały pomocnicze. Oni nigdy nie pozostawiają bramy niestrzeżonej. Nigdy. Kiedy to mówi, wiem, że ma rację. Sama powinnam się była domyślić. – Możesz mi powiedzieć o tym wyjściu? – To ukryta ścieżka – tłumaczy. – Skalista i trudno ją znaleźć. Przepraszam, ale muszę ci ją pokazać, co oznacza, że muszę pójść z tobą. Nic nie szkodzi. Tak postępują… przyjaciółki. – Słowo „przyjaciółka” wypowiada, jakby to był sekret. – Nie twierdzę, że jesteśmy przyjaciółkami – ciągnie w pośpiechu. – To znaczy, nie wiem. Nigdy wcześniej nie miałam… Przyjaciółki. Już ma to powiedzieć, ale odwraca się zakłopotana. – Mam się spotkać z moim szefem. Jeśli pójdziesz ze mną, a komendantka cię przyłapie… – Wtedy mnie ukarze. Może zabije. Wiem o tym. Ale może to

zrobić równie dobrze, jeśli zapomnę wytrzeć kurze w jej pokoju albo jeśli jej spojrzę prosto w oczy. Życie z panią komendantką jest jak życie z kostuchą. Poza tym jaki masz wybór? To znaczy – patrzy na mnie przepraszająco – jak inaczej zamierzasz się stąd wydostać? Celna uwaga. Nie chcę jej dotknąć. Rok temu straciłam przez Wojan Zarę. Nie zniosłabym myśli o kolejnej przyjaciółce cierpiącej z ich rąk. Nie chcę też jednak śmierci Darina. Każda zmarnowana przeze mnie sekunda, to sekunda, w której on gnije w więzieniu. Poza tym przecież jej do niczego nie zmuszam. Izzi chce mi pomóc. Przez myśl przebiega mi cała seria „co, jeśli”. Uciszam wątpliwości. Dla Darina. – Dobrze – decyduję. – Dokąd prowadzi ta ukryta ścieżka? – Do doków. Tam zamierzałaś pójść? Kręcę głową. – Muszę dotrzeć do dzielnicy Scholarów na Święto Księżyca. Ale mogę pójść naokoło, przez doki. Izzi kiwa głową. – Tędy, Laio. Proszę, niech nie stanie jej się krzywda. Zabiera ze swojego pokoju pelerynę, chwyta mnie za rękę i ciągnie na tyły domu.

XXVI: Elias Chociaż lekarz zwolnił mnie z ćwiczeń i warty, mojej matki zdaje się to nie obchodzić. Kartka od niej to polecenie stawienia się na polu ćwiczebnym numer dwa na szkolenie z walki wręcz. Chowam do kieszeni flakonik z krwiowcem – będzie musiał zaczekać – i przez następne dwie godziny próbuję powstrzymać walecznego centuriona przed zrobieniem ze mnie miazgi. Kiedy przebieram się w czysty mundur i opuszczam pole ćwiczebne, dzwon wybija godzinę dziesiątą. Pora pójść na przyjęcie. Chłopcy i Helena będą czekać. Idąc, wkładam ręce do kieszeni. Mam nadzieję, że Helena trochę odpuści, a przynajmniej zapomni, jaka była na mnie wcześniej zła. Jeśli chcę, żeby mnie uwolniła od Imperium, powinienem zacząć od tego, żeby przestała mnie nienawidzić. Moje palce dotykają buteleczki z wywarem. Obiecałeś Lai, że jej to dasz, beszta mnie mój wewnętrzny głos. Wiele dni temu. Ale obiecałem też, że pojawię się na przyjęciu w koszarach. Helena i tak jest już na mnie wściekła. Jeśli się dowie, że w środku nocy odwiedzam niewolnicę, nie będzie zadowolona. Zatrzymuję się i zastanawiam. Jeśli załatwię sprawę szybko, Helena nigdy się nie dowie, gdzie byłem. Dom komendantki tonie w ciemnościach, ale ja mimo wszystko staram się trzymać w cieniu. Niewolnicy może już są w łóżkach, ale jeśli moja matka śpi, to ja jestem dżinnem z moczarów. Podkradam się do wejścia dla służby i wtedy słyszę głosy. – Dokąd prowadzi ta ukryta ścieżka? – poznaję ten szept. To Laia.

– Do doków. – To Izzi, pomocnica kuchenna. – Tam zamierzałaś pójść? Słucham jeszcze chwilę i już wiem, że zamierzają wymknąć się z akademii i przedostać zdradziecką, ukrytą ścieżką do Serry. Ścieżki nie pilnują z tego prostego powodu, że nikt nie jest na tyle głupi, żeby próbować się nią wymknąć. Razem z Demetriusem sześć miesięcy temu postanowiliśmy dokonać tego bez lin i o mało nie skręciliśmy karków. Dziewczęta czeka ciężka próba. A cud będzie podwójny, jeśli zdołają tamtędy wrócić. Ruszam za nimi, chcę im powiedzieć, że nie warto tak ryzykować, nawet dla legendarnego Święta Księżyca. Nagle powietrze zaczyna się poruszać. Czuję zapach trawy i śniegu. – No tak – odzywa się za moimi plecami Helena. – Oto kim jest Laia. Niewolnicą. – Kręci głową z niedowierzaniem. – Myślałam, że jesteś lepszy od pozostałych, Eliasie. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że bierzesz sobie do łóżka niewolnicę. – To nie tak, jak myślisz. – Wzdrygam się, słysząc własne słowa. Plączę się jak typowy mężczyzna wypierający się tego, że zdradził swoją kobietę. Tyle że Helena nie jest moją kobietą. – Laia nie jest… – Uważasz mnie za kretynkę? Albo że jestem ślepa? – W oczach Heleny dostrzegam coś groźnego. – Widziałam, jak na nią patrzysz. Tamtego dnia, kiedy zaprowadziła nas do domu pani komendantki przed Próbą Odwagi. Jakby była wodą, gdy ty właśnie umierałeś z pragnienia. – Helena bierze się w garść. – Nieważne. Idę natychmiast do pani komendantki złożyć na nią i na jej przyjaciółkę meldunek. – Z jakiego powodu? – Jestem zdumiony, widząc, jak bardzo Helena jest rozzłoszczona. – Za wymykanie się z Czarnego Klifu. – Helena już prawie zgrzyta zębami. – Za nieliczenie się ze swoją panią, próbę uczestnictwa w obchodach nielegalnego święta… – Heleno, to tylko dziewczęta.

– To niewolnice, Eliasie. Ich jedynym zadaniem jest zaspokajanie zachcianek ich pani, a w tym wypadku, zapewniam cię, ich pani nie byłaby zadowolona. – Ucisz się. – Rozglądam się wokół wystraszony, że ktoś nas usłyszy. – Laia jest człowiekiem, Heleno. Czyjąś córką czy siostrą. Gdyby nasi rodzice byli kimś innym, moglibyśmy znaleźć się w jej położeniu. – Co ty opowiadasz? Mam współczuć Scholarom? Powinnam traktować ich jak równych sobie? Podbiliśmy ich. Panujemy teraz nad nimi. Taki jest świat. – Nie wszystkie podbite ludy stają się niewolnikami. Na Ziemiach Południowych Jeziorzanie podbili Bagienników i zasymilowali… – Chyba postradałeś zmysły. – Helena patrzy na mnie tak, jakby mi wyrosła druga głowa. – Imperium miało prawo zaanektować tę ziemię. To jest nasza ziemia. Walczyliśmy o nią, umieraliśmy za nią, a teraz mamy zadanie ją utrzymać. Jeśli ma to oznaczać zniewolenie Scholarów, to trzeba ich zniewolić. Uważaj, Eliasie. Jeśli ktoś usłyszy brednie, które opowiadasz, Czarna Gwardia bez wahania wtrąci cię do Kauf. – Co stało się z tą dziewczyną, która chciała wszystko zmieniać? – Prawomyślność Heleny zaczyna mnie irytować. Sądziłem, że jest inna, lepsza. – Tamtego wieczoru, po zakończeniu nauki, powiedziałaś, że poprawiłabyś los Scholarów… – Miałam na myśli warunki życiowe! Nie zamierzałam ich uwalniać! Eliasie, spójrz tylko, co ci dranie wyprawiają. Napadają na karawany, mordują niewinnych ilustrian w ich własnych łóżkach… – Nie uważasz chyba Daemona Cassiusa za niewinnego. On był Maską… – Ta dziewczyna jest niewolnicą – cedzi przez zaciśnięte zęby Helena. – I pani komendantka zasługuje na to, żeby wiedzieć, co jej niewolnica robi. Nie powiedzieć jej to tak, jakby wspierać wroga. Zamierzam je wydać. – Nie – mówię z naciskiem. – Nie zrobisz tego. – Moja matka już naznaczyła piętnem Laię. Już wyłupiła oko Izzi. Wiem, co zrobi,

kiedy dowie się, że dziewczęta wymknęły się z domu. Pozostaną z nich tylko ochłapy dla padlinożerców. Helena zakłada ręce na piersiach. – Jak zamierzasz mnie powstrzymać? – Komendantka może być zainteresowana twoją zdolnością leczenia ludzi, nie sądzisz? – Czuję się okropnie, szantażując ją, ale wiem, że to jedyny sposób, żeby ją powstrzymać. Helena zamiera w bezruchu. W świetle księżyca w pełni niedowierzanie i ból malujące się na jej przesłoniętej maską twarzy są dla mnie niczym cios w serce. Odsuwa się ode mnie, jakbym cierpiał na jakąś śmiertelną chorobę. – To nie do uwierzenia – mówi. – Po tym… po tym wszystkim… – Jest taka zła, że nie jest w stanie wykrztusić więcej. Ale po chwili prostuje się i zdejmuje z twarzy maskę. Mówi teraz bezbarwnym, pozbawionym emocji tonem. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Jeśli zamierzasz zostać zdrajcą, zrobisz to na własny rachunek. Trzymaj się ode mnie z daleka. Na treningach. Na warcie. Podczas Prób. Nie zbliżaj się do mnie. Cholera, Eliasie. Powinienem się z Heleną dogadać, a nie zaogniać nasze stosunki. – Daj spokój, Heleno. – Wyciągam do niej rękę, ale ona ją odtrąca i znika w ciemnościach. Ogłuszony odprowadzam ją wzrokiem. Na pewno nie chciała źle, wmawiam sobie. Musi ochłonąć. Jutro będzie już myślała racjonalnie, a wtedy wytłumaczę jej, dlaczego nie chciałem wydawać dziewcząt. I przeproszę za szantaż. Krzywię się. Tak, koniecznie muszę zaczekać do jutra. Jeśli zbliżę się do niej dzisiaj, gotowa mnie wykastrować. Pozostał problem z Laią i Izzi. Stoję w ciemnościach i zastanawiam się, co zrobić. Martw się o siebie, Eliasie, podszeptuje mi rozsądek. Zostaw te dziewczęta ich losowi. Idź na przyjęcie do Leandra. Upij się.

Idioto, słyszę inny głos. Idź za dziewczętami i wybij im z głowy te szalone pomysły, zanim zostaną złapane albo zabite. Ruszaj, szybko. Słucham drugiego głosu. Idę za nimi.

XXVII: Laia Przemykam się z Izzi przez podwórko. Nerwowo spoglądamy na okna apartamentu komendantki. Panuje w nich ciemność, co, jak mam nadzieję, oznacza, że w końcu poszła spać. – Powiedz – szepcze Izzi – wspinałaś się kiedyś na drzewo? – Oczywiście. – W takim razie to będzie dla ciebie betka. Dziesięć minut później stoję na krawędzi skalnego występu o szerokości pół stopy i rzucam Izzi piorunujące spojrzenia. Jakieś trzysta stóp niżej są wydmy. Izzi zręcznie przeskakuje od skały do skały jak jakaś krótkowłosa blond małpka. – To wcale nie jest taka betka – syczę. – I nie ma nic wspólnego ze wspinaniem się po drzewach. Izzi zerka w dół na wydmy. – Nie sądziłam, że tu jest tak wysoko. Ciężki żółtawy księżyc wisi na rozgwieżdżonym niebie nad naszymi głowami. Jest piękna letnia noc, ciepła, zupełnie bezwietrzna. Ale ponieważ śmierć czeka na jeden nasz fałszywy krok, nie potrafię się nią cieszyć. Biorę głęboki wdech i posuwam się o kolejnych kilka cali, modląc się, żeby jakiś kamień nie usunął mi się spod stóp. Izzi ogląda się na mnie przez ramię. – Nie tam. Nie tam… nie… – Aaa! – Moja stopa osuwa się, na szczęście trafia na twardą skałę trzy cale niżej.

– Bądź cicho! – Izzi macha na mnie ręką. – Obudzisz pół akademii! Urwisko jest upstrzone sterczącymi kawałkami skał, których część kruszy się przy najlżejszym dotyku. A nasza ścieżka jest odpowiedniejsza dla wiewiórek niż dla ludzi. Stopa ześlizguje mi się z jakiegoś wyjątkowo kruchego kamienia. Wtulam się całym ciałem w ścianę urwiska i czekam, aż ustąpią zawroty głowy. Minutę później przypadkowo wkładam palec w otwór będący schronieniem jakiegoś zwierzątka z ostrymi kleszczami, które przebiega szybko po mojej dłoni i ramieniu. Zagryzam wargi, żeby stłumić krzyk, i potrząsam ramieniem tak energicznie, że otwiera się rana na piersi. Syczę z bólu. – Chodź, Laio! – woła idąca przodem Izzi. – Jesteśmy już prawie na miejscu. Zmuszam się do kolejnego kroku, starając się nie myśleć o ziejącej za moimi plecami otchłani. Kiedy w końcu docieramy do szerokiej, solidnej ścieżki, mam ochotę pocałować ziemię w podzięce. Przez pobliskie doki toczy się spokojny nurt rzeki, maszty dziesiątek łodzi kołyszą się łagodnie niczym las tańczących włóczni. – Widzisz? – mówi Izzi. – Nie było tak źle. – Musimy jeszcze wrócić. Izzi nie odpowiada. Wpatruje się uważnie w cienie za moimi plecami. Oglądam się za siebie, szukam wzrokiem czegoś podejrzanego, nasłuchuję. Ale dociera do mnie jedynie dźwięk wody uderzającej o burty łodzi. – Przepraszam. – Izzi kręci głową. – Wydawało mi się… nieważne. Pójdę przodem. W dokach rozbrzmiewa śmiech pijanych żeglarzy cuchnących potem i solą. Damy nocy z oczami jak przygasłe węgielki kuszą każdego napotkanego przechodnia. Izzi zatrzymuje się, żeby popatrzeć, ale ja ciągnę ją za sobą. Trzymamy się cienia, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Wkrótce pozostawiamy doki za sobą. Zagłębiamy się w miasto, uliczki Serry stają się znajome. Przechodzimy przez mur z glinianych

cegieł i nareszcie jesteśmy w mojej dzielnicy. Dom. Nigdy wcześniej nie zwracałam uwagi na zapachy dzielnicy, gliny i ziemi, ciepłych ciał żyjących tu zwierząt. Patrzę z zachwytem na tumanu kurzu tańczące na ulicy w łagodnym blasku księżyca. Gdzieś blisko rozlega się czyjś śmiech, słychać odgłos zamykanych drzwi, płacz dziecka, a w tle jednostajny szum rozmów. To wszystko jest takie inne od martwej ciszy panującej w Czarnym Klifie. Dom. Tak chciałabym, żeby to była prawda. Ale to nie jest mój dom. Już nie. Zabrano mi mój dom. Został spalony. Idziemy w kierunku placu w centrum dzielnicy, gdzie bawią się w Święto Księżyca. Zsuwam z głowy chustę, rozplatam kok i włosy spadają mi na ramiona. Wyglądam teraz tak samo jak inne młode kobiety. Izzi chłonie widoki jedynym okiem. – Nigdy nie widziałam czegoś podobnego – mówi z zachwytem. – Jak u pięknie. To jest… – Wyjmuję z jej włosów spinki. Zarumieniona chwyta się dłońmi za głowę, ale ja opuszczam jej ręce. – Tylko dzisiaj. Musimy się wmieszać w tłum. Chodź. Kiedy przeciskamy się przez rozentuzjazmowany tłum, witają nas serdeczne uśmiechy. Ktoś oferuje nam coś do picia, ktoś nas pozdrawia, ktoś szepcze komplementy, jeszcze ktoś inny prawi je, ku zakłopotaniu Izzi, całkiem głośno. Trudno nie pomyśleć w takiej chwili o Darinie i o tym, jak lubił to święto. Dwa lata temu włożył swoje najlepsze ubranie i zaciągnął nas na plac wyjątkowo wcześnie. Było to wtedy, kiedy on i babcia wciąż jeszcze potrafili się śmiać razem, kiedy rady dziadka były świętością, kiedy nie miał przede mną tajemnic. Przyniósł mi garść ciastek, okrągłych i żółtych jak księżyc w pełni. Podziwiał lampiony zawieszone tak sprytnie nad ulicami, że wyglądały, jakby płynęły w powietrzu. Kiedy zaszczebiotały skrzypce i zadudniły bębny, chwycił babcię i puścił się z nią w tany, aż straciła dech ze śmiechu. Tegoroczne obchody święta zgromadziły tłumy ludzi, ale gdy wspominam Darina, czuję się rozpaczliwie samotna. Nigdy wcześniej nie myślałam o pustych miejscach podczas Święta Księżyca,

wszystkich tych miejscach, gdzie powinni być zaginieni i martwi. Co się dzieje z moim bratem w więzieniu, kiedy ja stoję tutaj w tym rozradowanym tłumie? Jak mogę się śmiać, skoro wiem, że on cierpi? Zerkam na Izzi, na jej rozbawioną minę, i wzdychając, odsuwam od siebie mroczne myśli. W tym tłumie muszą być ludzie, którzy czują się równie samotni jak ja. Mimo to nikt nie marszczy gniewnie czoła, nie płacze, nie stroi fochów. Każdy umie znaleźć powód do śmiechu. I nadzieję w sercu. Spostrzegam dawną pacjentkę dziadka i gwałtownie odwracam się do niej plecami, narzucając chustę na głowę. Tłum gęstnieje i łatwo się w nim zgubić, lepiej jednak pozostać nierozpoznaną. – Laio! – Izzi mówi cicho i lekko dotyka mojego ramienia. – Co teraz będziemy robiły? – Co tylko chcemy – odpowiadam. – Pewna osoba ma mnie tu odnaleźć. A na razie możemy patrzeć, tańczyć, jeść. Wmieszajmy się w tłum. – Spoglądam na stojący nieopodal wóz otoczony tłumem ludzi z wyciągniętymi rękami. – Izzi, próbowałaś kiedyś księżycowych ciasteczek? Znikam w ludzkiej chmarze i po kilku minutach wyłaniam się z dwoma gorącymi ciasteczkami ociekającymi schłodzonym kremem. Izzi odgryza powoli kawałek, przymyka oczy i uśmiecha się. Idziemy na parkiet taneczny pełny par: mężów z żonami, ojców z córkami, braci z siostrami, przyjaciół. Przestaję powłóczyć nogami jak niewolnica i kroczę tak jak dawniej, z wysoko uniesioną głową i wyprostowanymi ramionami. Rana pod sukienką piecze, ale nie zważam na to. Izzi kończy jeść ciastko i patrzy na moje tak łakomie, że jej oddaję. Znajdujemy wolną ławkę i przyglądamy się przez kilka minut tańczącym. W końcu Izzi trąca mnie w bok. – Masz adoratora. – Połyka ostatni kęs ciastka. – Obok muzyków. Oglądam się przekonana, że to Keenan, tymczasem widzę jakiegoś młodego mężczyznę z nieco speszoną miną. Wydaje mi się znajomy. – Znasz go? – pyta Izzi.

– Nie – odpowiadam po krótkim namyśle. – Chyba nie. Młody człowiek jest wysoki jak typowy Wojanin, ma szerokie barki i opalone ramiona połyskujące złociście w blasku lampionów. Nawet z tej odległości widzę mięśnie brzucha rysujące się pod jego kamizelką z kapturem. W poprzek piersi biegnie czarny pasek plecaka. Ma zarzucony na głowę kaptur i większa część jego twarzy ginie w cieniu, widzę jednak wydatne kości policzkowe, prosty nos i pełne wargi. Jest uderzająco przystojny, prawie jak ilustrianin, ale ubranie i mroczny blask oczu zdradzają Plemieńca. Izzi przypatruje się chłopakowi badawczo. – Jesteś pewna, że go nie znasz? Bo wygląda na to, że on ciebie zna. – Nie, nigdy wcześniej go nie widziałam. – Spojrzenia moje i chłopaka spotykają się i kiedy się do mnie uśmiecha, policzki oblewa mi rumieniec. Odwracam wzrok, ale moc przyciągania jego oczu jest tak wielka, że po chwili znów na niego spoglądam. Wciąż na mnie patrzy, stojąc z rękami założonymi na piersiach. Chwilę później czuję czyjąś rękę na ramieniu, zapach drewna cedrowego i wiatru. – Laio! – Zapominam o pięknym młodzieńcu i odwracam głowę do Keenana. Wpatruję się w jego czarne oczy i rude włosy, nie zdając sobie sprawy, że on także mi się przygląda. Mija kilka chwil i Keenan odchrząkuje. Izzi odsuwa się na wyciągnięcie ręki i przygląda mu się z zainteresowaniem. Wcześniej powiedziałam jej, że kiedy pojawi się ktoś z ruchu oporu, ma udawać, że mnie nie zna. Pewnie nie byliby zadowoleni, że koleżanka niewolnica wie wszystko o mojej misji. – Chodź – mówi Keenan, wskazując miejsce za parkietem tanecznym, pomiędzy dwoma namiotami. Ruszam za nim, a naszym śladem, dyskretnie i w pewnej odległości, podąża Izzi. – Znalazłaś sposób – zauważa Keenan. – To było… całkiem proste.

– Wątpię. Ale grunt, że ci się udało. Dobra robota. Wyglądasz… – Jego oczy szukają mojej twarzy, potem spojrzenie przesuwa się w dół po ciele. Takie spojrzenie innego mężczyzny zasługiwałoby na policzek, jednak jeśli chodzi o Keenana, jest to raczej hołd niż zniewaga. Ale gdzie się podziała jego zwyczajowa powściągliwość i co ją zastąpiło? Zaskoczenie? Podziw? Uśmiecham się do niego niepewnie, a on potrząsa lekko głową, jakby chciał odpędzić od siebie te uczucia. – Czy Sana jest tutaj? – pytam. – Została w bazie. – Widzę, że mięśnie jego ramion są napięte i jest wyraźnie zakłopotany. – Chciała zobaczyć się z tobą osobiście, ale Mazen nie zgodził się, żeby przyszła. Stoczyli o to całą batalię. Jej frakcja naciska na Mazena, żeby odbił Darina. Ale Mazen… – Odchrząkuje, jakby powiedział kilka słów za dużo, i wskazuje stojący przed nami namiot. – Chodźmy na jego tyły. Przed namiotem siedzi siwowłosa kobieta Plemieńców i wpatruje się w kryształową kulę, a dwie scholarskie dziewczęta z powątpiewaniem wymalowanym na twarzach czekają, co im powie. Z jednego boku spory tłumek zgromadził się wokół żonglującego pochodniami, a z drugiego, głosem wznoszącym się i opadającym jak ptak w locie, snuje swoje opowieści Kehanni. – Pospiesz się. – Zaskakuje mnie nagła opryskliwość w głosie Keenana. – On czeka. Kiedy wchodzę do namiotu, Mazen przestaje mówić do dwóch mężczyzn stojących po jego bokach. Poznaję ich, widzieliśmy się w jaskini. To jego przyboczni, w podobnym wieku jak Keenan i tak jak on małomówni. Prostuję się, żeby wydać się wyższą. Nie chcę czuć się onieśmielona. – Nadal cała i zdrowa – odzywa się Mazen. – Imponujące. Co dla nas masz? Mówię mu wszystko, co wiem na temat Prób i przyjazdu imperatora. Nie ujawniam, jak zdobyłam informacje, a Mazen o to nie pyta. Kiedy kończę, nawet Keenan wygląda na poruszonego. – Wojanie w ciągu niecałych dwóch tygodni wybiorą nowego

imperatora – mówię. – Dlatego powiedziałam Keenanowi, że musimy się dzisiaj spotkać. Nie było łatwo wydostać się z Czarnego Klifu. Zaryzykowałam, ponieważ wiedziałam, że muszę przekazać wam te informacje. To nie jest wszystko, czego chcecie, ale na pewno teraz uwierzycie, że wypełnię swoją misję. Wydostańcie Darina z więzienia – Mazen marszczy brwi, więc pospiesznie mówię dalej – a ja zostanę w Czarnym Klifie tak długo, jak będzie trzeba. Jeden z przybocznych, przysadzisty jasnowłosy mężczyzna o imieniu, jeśli dobrze pamiętam, Eran, szepcze coś Mazenowi do ucha. W oczach starszego mężczyzny pojawia się na krótko błysk irytacji. – Cela śmierci to nie zwykły blok więzienny, dziewczyno – zwraca się do mnie. – Tam praktycznie nie da się przeniknąć. Spodziewałem się, że będę miał kilka tygodni na wydostanie twojego brata z więzienia, i dlatego zgodziłem się to zrobić. Taka akcja wymaga czasu. Trzeba przygotować mundury i wyposażenie, przekupić strażników. Niecałe dwa tygodnie to… tyle co nic. – To jest możliwe – odzywa się za moimi plecami Keenan. – Rozmawiałem o tym z Tarikiem… – Jeśli będę potrzebował twojej opinii albo opinii Tarika – gasi go Mazen – to zapytam. Keenan zaciska wargi, a ja oczekuję jego riposty. Ale on tylko kiwa posłusznie głową. – Brakuje czasu – mówi w zamyśleniu Mazen. – Musielibyśmy zająć całe to cholerne więzienie. Tego nie da się zrobić, chyba że… – Pociera policzek i kiwa głową. – Mam dla ciebie nowe zadanie. Znajdź mi drogę do Czarnego Klifu, drogę, której nikt inny nie zna. Jeśli to zrobisz, będę mógł wydostać twojego brata. – Znam taką drogę! – wykrzykuję z wielką ulgą. – Ukryta ścieżka, którą tu przyszłam. – Nie. – Mazen gasi mój zapał równie szybko, jak zdołałam go w sobie rozbudzić. – Potrzebujemy czegoś… innego. – Łatwiejszego do przejścia – wtrąca się Eran – dla dużej grupy ludzi.

– Pod Czarnym Klifem są katakumby – przypomina Mazenowi Keenan. – Część tych tuneli musi prowadzić do akademii. – Prawdopodobnie tak. – Mazen odchrząkuje. – Badaliśmy już wcześniej te tunele i nie znaleźliśmy niczego, co dałoby się wykorzystać. Ale ty, Laio, masz tę przewagę, że będziesz szukać z drugiej strony, z Czarnego Klifu. – Opiera się zaciśniętymi w pięści dłońmi o stół i pochyla w moją stronę. – Potrzebujemy informacji w miarę szybko. Najpóźniej w ciągu tygodnia. Poślę Keenana, żeby uprzedził cię o konkretnej dacie. Koniecznie przyjdź na to spotkanie. – Znajdę dla was drogę – zapewniam. Izzi na pewno coś wie. Jeden z tuneli pod Czarnym Klifem musi być niestrzeżony. To zadanie, wiem o tym, jestem w stanie wykonać. – Ale jak przejście do Czarnego Klifu ma wam pomóc w wydobyciu Darina z celi śmierci? – Dobre pytanie – mówi cicho Keenan. A ja, ku swojemu zdumieniu, widzę w oczach starszego mężczyzny jawną wrogość. – Mam plan. Tyle i tylko tyle powinniście wiedzieć. – Mazen daje skinieniem głowy znak Keenanowi, który dotyka mojego ramienia i rusza w kierunku wyjścia. Idę za nim. Po raz pierwszy od nalotu Masek na mój dom czuję się lekko, ponieważ wiem, że mogę zrobić to, co zaplanowałam. Przed namiotem trwa pokaz żonglerki. Dostrzegam Izzi w tłumie. Wpatruje się w rozświetlające noc płomienie i bije brawo. Rozbudzona nadzieja przyprawia mnie o zawrót głowy. Widzę jednak, że Keenan przypatruje się tańczącym parom ze zmarszczonym czołem. – Co się stało? – Czy zechcesz… hm… – Przeciąga dłonią po włosach. Chyba nie widziałam go nigdy tak niespokojnego. – Czy uczynisz mi ten honor i zatańczysz ze mną? Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Stać mnie tylko na skinienie głową, a on już prowadzi mnie na parkiet. W drugim końcu przystojny Plemieniec, który mi się wcześniej przyglądał, tańczy z pełną gracji, roześmianą Plemienką. Muzycy uderzają w szybki, żywiołowy ton. Keenan kładzie jedną rękę na moim biodrze, drugą chwyta moje palce. Pod jego palcami

moja skóra ożywa, jakby rozgrzały ją promienie słońca. Jest trochę sztywny, ale zna kroki. – Jesteś w tym niezły – chwalę go. Babcia nauczyła mnie wszystkich dawnych tańców. Ciekawa jestem, kto uczył Keenana. – Dziwi cię to? Wzruszam ramionami. – Nie sądziłam, że lubisz tańczyć. – Faktycznie, rzadko tańczę. – Wpatruje się we mnie, jakby szukał rozwiązania jakiejś zagadki. – Wiesz, byłem pewny, że po tygodniu będziesz już martwa. Zaskoczyłaś mnie. – Napotyka moje spojrzenie. – A ja nieczęsto daję się zaskoczyć. Ciepło jego ciała otula mnie niczym kokon. Czuję cudowne uniesienie. Ale wtedy on odwraca wzrok, znów staje się zimny jak skała. Tańczymy dalej, ale ja czuję się odrzucona. On jest tylko twoim prowadzącym, Laio. Nikim więcej. – Jeśli to ma poprawić ci humor, też myślałam, że nie przeżyję tygodnia. – Uśmiecham się, a on odpowiada dziwnym skrzywieniem ust. Nie pozwala sobie na bycie szczęśliwym, uświadamiam sobie. – Nadal uważasz, że mi się nie uda? – pytam. – Nic takiego nie mówiłem. – Patrzy mi chwilę w oczy i nagle odwraca wzrok. – Ale nie chciałem ryzykować życia ludzi. I twojego. – Unoszę brwi i patrzę na niego z niedowierzaniem. – Mojego? Po pięciu sekundach znajomości groziłeś, że wrzucisz mnie do krypty. Szyja Keenana czerwienieje i wciąż unika mojego wzroku. – Przepraszam. Byłem… – Osłem? – podsuwam mu usłużnie. Uśmiecha się nareszcie, oszałamiająco, niestety zbyt krótko. Kiwa głową z zawstydzeniem, ale zaraz poważnieje. – Kiedy mówiłem, że ci się nie uda, próbowałem cię zniechęcić. Nie chciałem, żebyś trafiła do Czarnego Klifu. – Dlaczego?

– Ponieważ znałem twojego ojca. Nie, to nie tak. – Kręci głową. – Ponieważ miałem wobec twojego ojca dług wdzięczności. Zatrzymuję się w miejscu, ale zaraz podejmuję taniec, kiedy ktoś nas popycha. Dla Keenana jest to sygnał, że może mówić dalej. – Zabrał mnie z ulicy, kiedy miałem sześć lat. Była zima, a ja żebrałem. Raczej bez sukcesów. Pewnie kilka godzin później już bym nie żył. Twój ojciec zabrał mnie do obozu, ubrał, nakarmił. Dał mi łóżko. Dał mi rodzinę. Nigdy nie zapomnę jego twarzy ani głosu, kiedy poprosił, żebym z nim poszedł. Tak jakbym to ja wyświadczał mu przysługę, a nie na odwrót. Uśmiecham się. Faktycznie, mój ojciec taki był. – Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, wydałaś mi się znajoma. Nie wiedziałem skąd, ale musiałem cię znać. Dopiero kiedy powiedziałaś… – Wzrusza ramionami. – Często nie zgadzam się z weteranami – mówi dalej – ale muszę im przyznać rację, nie można zostawić twojego brata w więzieniu, jeśli istnieje choć cień szansy, że można mu pomóc. Zwłaszcza że trafił tam z winy naszych ludzi, a twoi rodzice zrobili dla nas tak dużo, że nigdy nie zdołamy się za to odpłacić. Ale wysłanie cię do Czarnego Klifu… – Robi gniewną minę. – To marna zapłata dla twojego ojca. Wiem, dlaczego Mazen to zrobił. Chciał zadowolić obie frakcje, a najlepszym sposobem było powierzenie ci tej misji. Mimo to nadal uważam, że postąpił niewłaściwie. Tym razem to ja się czerwienię. Nigdy tak ze mną nie rozmawiał i nigdy nie sprawiał wrażenia tak zaangażowanego. – Robię, co mogę, żeby przeżyć – rzucam lekko. – Żeby nie dręczyły cię wyrzuty sumienia. – Przeżyjesz – zapewnia mnie Keenan. – Każdy z rebeliantów stracił kogoś bliskiego. Dlatego walczymy. Ale ty i ja? My straciliśmy wszystkich. I wszystko. Jesteśmy do siebie podobni, Laio. Dlatego możesz mi wierzyć na słowo, kiedy mówię, że jesteś silna. Znajdziesz to wejście. Wiem, że znajdziesz. Dawno nie słyszałam tylu ciepłych słów. Nasze spojrzenia znów

się spotykają, ale tym razem Keenan nie odwraca wzroku. Wirujemy w tańcu, a świat wokół nas przestaje istnieć. Nie mówię nic, ponieważ panująca między nami cisza jest tak słodka i cudowna. A on, chociaż też nic nie mówi, patrzy na mnie, jego oczy płoną i mówią mi coś, co nie do końca rozumiem. Gdzieś w głębi rodzi się we mnie oszałamiające, przyprawiające o zawrót głowy pragnienie. Chcę, żeby ta bliskość trwała, chcę ją zachować jak najcenniejszy skarb. Ale muzyka przestaje grać i Keenan wypuszcza mnie z ramion. – Wracaj bezpiecznie – rzuca zdawkowo, jakby mówił do jednego ze swoich bojowników. Dla mnie te słowa są jak zimny prysznic. Znika w tłumie bez słowa. Muzycy zaczynają grać na inną nutę, ludzie ruszają w tan, a ja jak ta głupia patrzę na tłum ludzi, wiedząc, że Keenan nie wróci, choć łudzę się, że będzie inaczej.

XXVIII: Elias Dostać się na Święto Księżyca to dziecinna igraszka. Chowam maskę do kieszeni – moja twarz jest najlepszym przebraniem – wkładam strój do jazdy konnej i biorę plecak zabrany z wozu Plemieńców. Potem włamuję się do aptekarza i kradnę willadonnę, ziele, którego soki rozszerzają źrenice do tego stopnia, że Wojanin przez godzinę lub dwie wygląda jak Scholar albo Plemieniec. To łatwe. Po zakropieniu sobie do oczu soku willadonny mieszam się z tłumem świętujących Scholarów. Znajduję dwanaście dróg ucieczki, zanim uświadamiam sobie, co robię, i postanawiam trochę się odprężyć. Mijam stragany z jedzeniem i parkiety taneczne, żonglerów i połykaczy ognia, akrobatów, bajarki, pieśniarzy i graczy. Muzycy brzdąkają na oudach i lirach w rytm radosnych uderzeń bębnów. Nagle czuję się zdezorientowany i wychodzę z tłumu. Tak długo nie słyszałem uderzeń bębnów jako muzyki, że instynktownie próbuję tłumaczyć je na słowa rozkazów i jestem zdumiony, że mi się to nie udaje. Kiedy w końcu udaje mi się zapomnieć o bębnach, upajam się kolorami, zapachami i panującą wokół czystą radością. Nawet jako piątak nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Ani u Morzan, ani na pustyni Plemieńców, ani nawet poza granicami Imperium, gdzie Barbaryjczycy z ciałami pomalowanymi na kolor indygo przez kilka dni i nocy tańczyli w transie w świetle gwiazd. Ogarnia mnie przyjemny spokój. Nikt na mnie nie patrzy z odrazą

czy strachem. Nie muszę oglądać się nerwowo za siebie ani zachowywać kamiennej twarzy. Czuję się wolny. Przez kilka minut kluczę w tłumie ludzi, aż wreszcie docieram do parkietu tanecznego, gdzie dostrzegam Laię i Izzi. Zaskakująco trudno było je śledzić. W dokach kilkakrotnie traciłem Laię z oczu, ale kiedy dotarły do dzielnicy, w świetle lampionów znalazłem obie z łatwością. W pierwszej chwili chcę do nich podejść, powiedzieć, kim jestem, i zaciągnąć je z powrotem do Czarnego Klifu. Ale sprawiają wrażenie takich wolnych, szczęśliwych. Nie mam sumienia burzyć ich szczęścia, zwłaszcza że ich życie codzienne jest takie ponure. Dlatego tylko patrzę. Obie mają na sobie proste czarne sukienki, idealne, kiedy trzeba było się wymknąć z Czarnego Klifu, ale niepasujące do barwnych przyodziewków tłumu. Izzi rozpuściła włosy, które spadając na twarz, zaskakująco dobrze skrywają przepaskę na oku. Zerkając nieśmiało zza kurtyny włosów, sama stara się pozostać niezauważona. Laia przeciwnie, łatwo ją dostrzec. Zapięta wysoko pod szyję sukienka opina jej ciało. W świetle lampionów jej skóra lśni barwą ciepłego miodu. Trzyma wysoko głowę, czarne spadające na ramiona włosy podkreślają smukłość szyi. Pragnę dotknąć jej włosów, poczuć ich zapach, przesunąć po nich dłonią, owinąć je wokół nadgarstka i… Cholera, Veturiusie, hamuj się. Przestań się gapić. Odrywam od niej spojrzenie i spostrzegam, że nie jestem jedynym zapatrzonym w nią człowiekiem. Wielu młodych mężczyzn w okolicy rzuca w jej kierunku ukradkowe spojrzenia. Ona wydaje się tego nie zauważać, co czyni ją jeszcze bardziej intrygującym obiektem zainteresowania. No, proszę, Eliasie, znów się na nią gapisz. Jesteś cymbałem. Tym razem zostałem zauważony.

Patrzy na mnie Izzi. Dziewczyna ma co prawda tylko jedno oko, ale jestem pewien, że widzi wystarczająco dobrze. Wynoś się stąd, Eliasie, przekonuję samego siebie. Zanim ona się zorientuje, dlaczego wydajesz jej się taki znajomy. Izzi pochyla się i szepcze coś Lai do ucha. Już mam odejść, kiedy Laia spogląda na mnie. Jej spojrzenie mnie zatrzymuje. Powinienem odwrócić wzrok. Powinienem odejść. Jeśli przyjrzy mi się dobrze, zorientuje się, kim jestem. Jednak nie mogę się poruszyć. Przez długą, gorącą chwilę pozostajemy bez ruchu, wpatrzeni w siebie. Na bogów, ona jest piękna. Uśmiecham się do niej, jej twarz zalewa rumieniec, a ja czuję się, jakbym odniósł jakiś dziwny triumf. Pragnę poprosić ją do tańca. Chcę dotykać jej skóry, mówić do niej, udawać, że jestem zwyczajnym Plemieńcem, a ona zwyczajną scholarską dziewczyną. To głupi pomysł, ostrzega mnie rozum. Rozpozna cię. I cóż z tego? Co zrobi? Wyda mnie? Nie może powiedzieć komendantce, że mnie widziała, nie zdradzając siebie. Wciąż się waham, tymczasem podchodzi do niej od tyłu jakiś muskularny rudowłosy chłopak. Dotyka jej ramienia, w jego oczach widzę zaborczość, która wcale mi się nie podoba. A Laia patrzy na niego tak, jakby nikogo innego nie było w pobliżu. Może znała go, nim została niewolnicą. Może to dla niego wymknęła się z Czarnego Klifu. Z wielkim niezadowoleniem odwracam wzrok. Chłopak nie wygląda źle, ale wydaje się zbyt ponury. Poza tym jest ode mnie niższy. Wyraźnie niższy. Przynajmniej o pół głowy. Laia odchodzi z rudowłosym. Izzi wstaje chwilę później i rusza za nimi. – Wygląda na to, że ona jest zajęta, chłopcze. – Kołysząc biodrami, podchodzi do mnie Plemienka w jasnozielonej sukience pokrytej małymi okrągłymi lusterkami. Ciemne włosy ma splecione w setki warkoczyków. Mówi językiem sadhese, używanym przez

Plemieńców, wśród których dorastałem. Z jej śniadą skórą kontrastuje oślepiająca biel zębów, kiedy się uśmiecha. Odwzajemniam uśmiech. – Ja będę musiała ci wystarczyć – mówi. Nie czekając na odpowiedź, ciągnie mnie na parkiet. Jak na Plemienkę, jej zachowanie jest wyjątkowo śmiałe. Taksuję ją wzrokiem i widzę, że nie jest wcale dziewczyną, tylko dorosłą kobietą, kilka lat starszą ode mnie. Przyglądam się jej nieufnie. Większość kobiet Plemieńców w wieku dwudziestu pięciu lat ma już kilkoro dzieci. – Nie masz męża, który utnie mi głowę, widząc, że tańczę z tobą? – odpowiadam w sadhese. – Nie mam. A dlaczego to cię interesuje? – Powoli przesuwa ciepłym palcem po mojej piersi i brzuchu aż do paska. Czerwienię się, chyba po raz pierwszy od dziesięciu lat. Na nadgarstku nie ma tatuażu, który oznaczałby, że jest zamężna. – Jak masz na imię i z jakiego jesteś plemienia, chłopcze? – pyta. Świetnie tańczy i wydaje się zadowolona, że dotrzymuję jej kroku. – Ilyaas. – Nie wypowiadałem swojego plemiennego imienia od lat. Dziadek zwojanizował je pięć minut po tym, jak mnie poznał. – Ilyaas an-Saif. – Zastanawiam się, czy nie popełniłem błędu. Historia adoptowanego syna Mamie Rila zabranego do Czarnego Klifu nie jest powszechnie znana, Imperium nakazało plemieniu Saif milczenie. Ale… Plemieńcy lubią gadać. Jeśli nawet kobieta rozpoznała imię, nie dała nic po sobie poznać. – Ja jestem Afya Ara-Nur – przedstawia się. – Cień i światło – tłumaczę jej imię i nazwę plemienia. – Fascynujące połączenie. – Bardziej cień, szczerze mówiąc. – Pochyla się ku mnie i żar jej brązowych oczu sprawia, że serce zaczyna mi szybciej bić. – Ale niech to zostanie między nami. Przekrzywiam głowę i patrzę na nią. Nie spotkałem chyba nigdy Plemienki tak zmysłowo pewnej siebie. Afya uśmiecha się tajemniczo i zadaje mi kilka grzecznościowych pytań na temat plemienia Saif. Ile

ślubów odbyło się w poprzednim miesiącu? Ile dzieci się urodziło? Czy wybieramy się do Nur na Jesienne Zgromadzenie? Chociaż są to typowe pytania, jakie zadają kobiety Plemieńców, nie daję się zwieść. Jej proste słowa nie pasują do bijącej z oczu inteligencji. Gdzie jest jej rodzina? Kim ona naprawdę jest? Wyczuwając moją podejrzliwość, Afya opowiada mi o swoich braciach, handlarzach dywanów z Nur, którzy przyjechali tu sprzedawać swój towar, zanim zła pogoda uniemożliwi podróż górskimi przełęczami. Kiedy Afya mówi, ja rozglądam się ukradkiem za jej braćmi. Plemieńcy znani są z tego, że bardzo pilnują swoich niezamężnych kobiet, a ja nie szukam zaczepki. Ale choć dostrzegam w tłumie wielu Plemieńców, żaden nie jest podobny do Afyi. Tańczymy trzy razy z rzędu. Kiedy kończy się ostatni taniec, Afya dyga i daje mi drewnianą monetę ze słońcem na awersie i chmurami na rewersie. – To prezent – mówi – za wspaniały taniec, Ilyaasie an-Saif. – Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiadam zaskoczony. Te sztony Plemieńców oznaczają specjalne względy, nie są rozdawane na prawo i lewo, a rzadko wręczane przez kobiety. Afya, jakby czytała w moich myślach, staje na palcach. Jest taka niewysoka, że muszę się pochylić, żeby ją usłyszeć. – Jeśli potomek rodu Veturia będzie kiedykolwiek potrzebował przysługi, Ilyaasie, plemię Nur będzie zaszczycone, mogąc ci służyć. – W jednej chwili sztywnieję, ale ona przykłada do warg dwa palce na znak przysięgi. – Afya Ara-Nur nie zdradzi twojego sekretu. Unoszę brew. Poznała mnie po imieniu Ilyaas czy widziała mnie w masce, nie wiem. Kimkolwiek jest, nie jest zwykłą Plemienką. Kiwam głową na znak, że zrozumiałem, jej białe zęby znów błyszczą w uśmiechu. – Ilyaasie… – Staje z powrotem na całych stopach i przestaje szeptać. – Jak widzę, twoja dama jest już wolna. – Oglądam się przez ramię. Laia wróciła na parkiet taneczny i wpatruje się w oddalającego się rudowłosego. – Musisz poprosić ją do tańca. No, ruszaj!

Popycha mnie lekko i znika, pobrzękując dzwoneczkami zawieszonymi przy kostkach nóg. Wodzę za nią przez chwilę wzrokiem, potem spoglądam w zamyśleniu na monetę i chowam ją do kieszeni. Odwracam się i ruszam w kierunku Lai.

XXIX: Laia – Mogę prosić? Myślami jestem wciąż przy Keenanie i zaskakują mnie słowa Plemieńca. Przez długą chwilę przyglądam mu się w osłupieniu. – Zechcesz zatańczyć? – Wyciąga w moją stronę dłoń. Nasunięty nisko na czoło kaptur zasłania oczy, ale jego wargi rozchylają się w uśmiechu. – Hm… ja… – Skoro już złożyłam meldunek, powinnyśmy z Izzi wracać do Czarnego Klifu. Do świtu pozostało jeszcze kilka godzin, ale nie mogę dać się złapać. – Ach. – Chłopak się uśmiecha. – Ten rudy. To twój… mąż? – Co takiego? Nie! – Narzeczony? – Nie. On nie jest… – Kochanek? – Chłopak unosi znacząco brew. Twarz oblewa mi rumieniec. – To mój… mój przyjaciel. – W takim razie czym tu się martwić? – Chłopak uśmiecha się szeroko z odrobiną złośliwości, a ja odwzajemniam uśmiech. Zerkam przez ramię na Izzi rozmawiającą z poważnie wyglądającym Scholarem. Śmieje się z tego, co mówi, i nareszcie przestała sięgać ręką do przepaski na oku. Podchwytuje moje spojrzenie, przenosi wzrok na Plemieńca i porusza znacząco brwiami. A ja znowu się czerwienię. Jeden taniec to nic złego. Możemy zniknąć później. Skrzypkowie grają skoczną balladę i kiedy kiwam głową, chłopak

chwyta mnie za ręce z taką śmiałością, jakbyśmy się znali od lat. Mimo wysokiego wzrostu i szerokich ramion prowadzi w tańcu z gracją zupełnie niewymuszoną i bardzo zmysłową jednocześnie. Zerkam na niego, okazuje się, że wpatruje się we mnie z lekkim uśmiechem. Tracę dech i zastanawiam się, co powiedzieć. – Nie wyglądasz na Plemieńca. – Tak, to jest wystarczająco neutralny temat. – Prawie nie masz obcego akcentu. – Chociaż oczy ma ciemne jak Scholar, to rysy twarzy ma ostre. – Ale z wyglądu nie przypominasz Plemieńca. – Jeśli chcesz, mogę powiedzieć coś w języku sadhese. – Zbliża wargi do mojego ucha, a ciepło jego oddechu przyprawia mnie o rozkoszny dreszcz. – Menaya es poolan dila dekanala. Wzdycham. Nic dziwnego, że Plemieńcy potrafią sprzedać wszystko. Ton jego głosu jest ciepły i głęboki jak letni miód. – Co… – Mój głos jest chrapliwy, muszę odchrząknąć. – Co to znaczy? Znowu uśmiecha się do mnie. – Musiałbym ci pokazać. I znowu się rumienię. – Jesteś bardzo zuchwały. – Mrużę oczy. Gdzie ja go spotkałam? – Mieszkasz tu w okolicy? Wydajesz mi się znajomy. – I ty nazywasz mnie zuchwałym? Uciekam wzrokiem, zdając sobie sprawę, jak musiał zabrzmieć mój komentarz. Chichocze, a mnie znowu brakuje tchu. Nagle zaczynam współczuć dziewczętom z jego plemienia. – Nie jestem z Serry – mówi. – A kim jest rudowłosy? – A kim jest tamta brunetka? – Szpiegowałaś mnie. To mi pochlebia. – Ja nie… ja wcale nie… ty też! – Nic nie szkodzi – mówi uspokajająco. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś mnie szpiegowała. A brunetka to Afya z plemienia Nur. Nowa znajoma.

– Tylko znajoma? Wydaje mi się, że coś więcej. – Być może. – Wzrusza ramionami. – Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Kim jest rudy? – Rudy to znajomy. – Parodiuję melancholijny ton chłopaka. – Nowy znajomy. Chłopak odchyla głowę do tyłu i wybucha śmiechem, śmiechem łagodnym i dzikim jak deszcz na pustyni. – Mieszkasz w dzielnicy? – pyta. Waham się. Nie mogę powiedzieć mu, że jestem niewolnicą. Niewolnikom nie wolno uczestniczyć w Święcie Księżyca. Nawet osoby spoza Serry to wiedzą. – Tak – odpowiadam. – Od wielu lat mieszkam w dzielnicy z dziadkami. I… i z bratem. Nasz dom jest niedaleko stąd. Nie wiem, dlaczego to mówię. Może wydaje mi się, że kiedy wypowiem jakieś słowa, to staną się one prawdą. Obejrzę się za siebie i zobaczę Darina flirtującego z dziewczętami. Babcię sprzedającą dżemy i dziadka uspokajającego zatroskanych pacjentów. Chłopak obraca mnie w miejscu, a potem przyciąga do siebie. Wpadam w jego ramiona. Jego zapach, korzenny, odurzający i dziwnie znajomy każe mi zbliżyć się jeszcze bardziej, chłonąć go. Czuję twardą płaszczyznę jego mięśni, a kiedy ociera się biodrami o moje biodra, mylę krok w tańcu. – A czym się zajmujesz na co dzień? – Dziadek jest lekarzem. – Głos mi się łamie, kiedy kłamię, ale ponieważ nie mogę powiedzieć mu prawdy, brnę dalej. – Mój brat uczy się u niego sztuki leczenia. Babcia i ja robimy dżemy. Głównie dla Plemieńców. – Hm. Tak mi się wydawało, że robisz dżemy. – Naprawdę? Dlaczego? Uśmiecha się łobuzersko. Z bliska jego oczy, ocienione długimi rzęsami, są prawie czarne. Ale teraz lśnią z trudem skrywaną wesołością.

– Bo jesteś taka słodka. Jego szelmowskie spojrzenie pozwala mi na krótką chwilę zapomnieć, że jestem niewolnicą, mój brat siedzi w więzieniu, a reszta rodziny nie żyje. Wybucham radosnym śmiechem, oczy zachodzą mi łzami. On też parska śmiechem. A widząc, jak on się śmieje, zaczynam śmiać się jeszcze głośniej. Tylko Darin potrafił mnie tak rozbawić. – Jak masz na imię? – pytam, ocierając łzy z policzków. Nie odpowiada na pytanie. Nieruchomieje i przekrzywia głowę, jakby czegoś nasłuchiwał. Kiedy otwieram usta, żeby coś powiedzieć, przykłada palec do moich warg. Chwilę później jego twarz przybiera naprawdę poważny wygląd. – Musimy iść – mówi. Gdyby nie wyglądał tak śmiertelnie poważnie, pomyślałabym, że chce mnie zaciągnąć do swojego obozowiska. – Nalot. Nalot Wojan. Wokół nas wirują niczego nieświadomi tancerze. Nikt nie usłyszał słów chłopaka. Bębny dudnią, dzieci biegają i chichoczą. Wszystko wydaje się w jak najlepszym porządku. Nagle wykrzykuje to tak głośno, że wszyscy muszą usłyszeć. – Nalot! Uciekajcie! – Jego niski, rozkazujący głos krąży echem po parkiecie tanecznym. Muzycy urywają w pół tonu, milkną bębny. – Nalot Wojan! Uciekać! Ciszę zakłóca rozbłysk światła. Wybucha jeden z lampionów, potem drugi i kolejny. W powietrzu świszczą strzały. Wojanie strzelają do lampionów, chcąc pogrążyć plac w ciemnościach i tym łatwiej osaczyć i stłoczyć w jednym miejscu świętujących. – Laia! – Izzi stoi obok mnie z okiem szeroko otwartym ze strachu. – Co się dzieje? – Są takie lata, kiedy Wojanie pozwalają nam świętować. Są i takie, kiedy nie pozwalają. Musimy stąd uciekać. – Chwytam Izzi za rękę, żałując, że ją ze sobą zabrałam i naraziłam na niebezpieczeństwo. – Idźcie za mną. – Chłopak nie czeka na odpowiedź, tylko ciągnie

mnie w pobliską uliczkę, gdzie nie dotarła jeszcze fala uciekających ludzi. Trzyma się blisko ścian budynków, a ja biegnę za nim, ściskając Izzi za rękę i mając nadzieję, że nie jest za późno. Kiedy jesteśmy w połowie długości uliczki, Plemieniec zaciąga nas w wąską, zaśmieconą alejkę. Powietrze rozdzierają krzyki i błysk stali. Chwilę później uliczką płynie strumień ludzi. Wielu pada ciętych w biegu stalowymi ostrzami, jak kłosy pszenicy pod sierpem. – Musimy wydostać się z dzielnicy, zanim ją zamkną – tłumaczy Plemieniec. – Wszyscy złapani na ulicach zostaną wrzuceni do duchowozów. Musicie biec szybciej. Dacie radę? – My… my nie możemy pójść z tobą. – Wyrywam dłoń z uścisku jego ręki. On pobiegnie do swojego obozu, ale my nie będziemy tam bezpieczne. Kiedy jego ludzie zorientują się, że jesteśmy niewolnicami, wydadzą nas Wojanom, którzy przekażą nas z kolei komendantce. A wtedy… – Nie mieszkamy w dzielnicy. Kłamałam, przepraszam. – Odwracam się na pięcie, ciągnąc Izzi za sobą. Wiem, że im szybciej się rozdzielimy, tym lepiej będzie dla wszystkich. Plemieniec zrzuca z głowy kaptur, pod którym kryły się krótko ostrzyżone czarne włosy. – Wiem o tym – mówi. I choć głos ma taki sam, to zaszła w nim jakaś subtelna zmiana. Pojawiła się jakaś groźna siła, której wcześniej nie było. Niewiele myśląc, cofam się jeszcze o krok. – Musicie wracać do Czarnego Klifu. W pierwszej chwili nie dociera do mnie sens jego słów. Ale zaraz potem nogi mi się uginają. On jest szpiegiem. Czy widział bransolety na moich rękach? Podsłuchiwał moją rozmowę z Mazenem? Wyda Izzi i mnie? – A-a-aspirant Veturius? – duka Izzi. Kiedy Izzi wypowiada jego imię, w mrocznej izbie jakby nagle rozbłysło światło lampy. Jego rysy twarzy, wzrost, wdzięk – wszystko to zaczyna nabierać sensu. A jednocześnie nie ma w tym za grosz sensu. Co aspirant robi na obchodach Święta Księżyca? Dlaczego próbował się tu dostać jako Plemieniec? I gdzie się podziała jego przeklęta maska?

– Twoje oczy… – Były ciemne, przypominam sobie. Na pewno były ciemne. – To willadonna – tłumaczy. – Rozszerza źrenice. Posłuchajcie, naprawdę powinniśmy… – Szpiegujesz mnie na polecenie komendantki! – wybucham. To jedyne wytłumaczenie. Keris Veturia poleciła swojemu synowi śledzić mnie, bo chce się przekonać, co wiem. Ale jeśli tak jest rzeczywiście, to prawdopodobnie podsłuchał moją rozmowę z Mazenem i Keenanem. Teraz ma dość informacji, żeby mnie wydać jako zdrajczynię. Dlaczego ze mną tańczył? Dlaczego śmiał się i żartował? Dlaczego ostrzegł wszystkich o nalocie? – Nie szpiegowałbym dla niej, nawet gdyby miało mnie to kosztować życie. – Co w takim razie tutaj robisz? Nie ma żadnego powodu, żeby… – Jest, ale nie mogę ci tego teraz wytłumaczyć. – Veturius wygląda na ulicę i dodaje: – Możemy na ten temat dyskutować. Albo uciekać stąd jak najszybciej. On jest Maską, więc powinnam trzymać się od niego z daleka. Powinnam okazać swoją uległość. A ja nie mogę przestać gapić się na niego. Jestem wstrząśnięta. Jeszcze kilka minut temu wydawał mi się piękny. Jego słowa wypowiadane w języku sadhese brzmiały hipnotycznie. Tańczyłam z Maską. Krwawiącą, płonącą Maską. Veturius wygląda zza rogu na ulicę i kręci głową. – Legioniści otoczą dzielnicę, zanim dotrzemy do którejkolwiek z bram. Będziemy musieli przejść tunelami i mieć nadzieję, że ich też nie zamkną. – Podchodzi pewnie do znajdującej się w alejce kraty. Sprawia wrażenie, jakby dobrze znał dzielnicę. Nie idę za nim, na co on reaguje irytacją. – Posłuchaj, nie gram z nią w jednej drużynie. Prawdę mówiąc, jeśli dowie się, że tu przyszedłem, obedrze mnie ze skóry. Bardzo powoli. Ale to drobiazg w porównaniu z tym, co zrobi z tobą, jeśli zostaniesz złapana podczas tego nalotu albo odkryje o świcie, że nie ma cię w Czarnym Klifie. Jeśli chcesz żyć, musisz mi zaufać. A teraz

w drogę. Izzi słucha jego polecenia, ja też w końcu z wahaniem ruszam za nim, choć całe moje ciało gwałtownie protestuje przed złożeniem życia w ręce Maski. Po zejściu do tunelu Veturius z przewieszonej na piersi torby wyjmuje mundur i buty i zaczyna zdejmować z siebie strój Plemieńca. Oblewam się rumieńcem i odwracam głowę, zauważywszy przyprawiającą o drżenie mapę srebrzystych blizn na jego plecach. Chwilę później mija nas z maską na twarzy i gestem daje znać, żebyśmy szły za nim. Musimy z Izzi biec, żeby dotrzymać mu kroku. Porusza się bezszelestnie jak kot. Milczy i tylko od czasu dodaje nam słowem otuchy. Idziemy przez katakumby na północ i na wschód, zatrzymując się tylko po to, żeby skryć się przed patrolami Wojan. Veturius jest pewny siebie i odważny. Kiedy docieramy do stosu czaszek blokujących przejście, odrzuca kilka na bok i pomaga nam przecisnąć się przez wąski otwór. A kiedy tunel zwęża się i kończy kratą, wyjmuje z moich włosów dwie szpilki i otwiera zamek w ułamku sekundy. Wymieniamy z Izzi spojrzenia. Jego rozliczne umiejętności zaczynają nam działać na nerwy. Nie mam pojęcia, ile czasu już minęło. Co najmniej dwie godziny. Niedługo zacznie świtać. Nie zdążymy na czas. Komendantka nas nakryje. Na bogów, nie powinnam była brać ze sobą Izzi. Nie powinnam była jej narażać. Sukienka ociera się o ranę na piersi, która zaczyna krwawić. Rana ma zaledwie kilka dni, a infekcja nie ustąpiła. Ból w połączeniu ze strachem sprawiają, że kręci mi się w głowie. Widząc moją twarz, Veturius zwalnia. – Jesteśmy prawie na miejscu – odzywa się. – Chcesz, żebym cię niósł? Gwałtownie kręcę głową. Nie chcę znaleźć się znowu tak blisko niego. Nie chcę wdychać jego zapachu i czuć ciepła jego skóry. Zatrzymujemy się w końcu. Zza narożnika dobiegają czyjeś

przyciszone głosy, a poruszające się światło latarki pogłębia cienie w miejscach, gdzie światło nie dociera. – Wszystkie podziemne wejścia do Czarnego Klifu są strzeżone – szepcze Veturius. – Tutaj jest czterech wartowników. Jeśli was zobaczą, podniosą alarm i tunele zapełnią się zaraz żołnierzami. – Spogląda to na mnie, to na Izzi, chcąc się przekonać, że rozumiemy, co do nas mówi. – Zamierzam ich odciągnąć. Kiedy powiem „doki”, będziecie miały minutę żeby skręcić za róg, wspiąć się po drabinie i otworzyć kratę. A kiedy powiem „madame Moh”, będzie to znaczyło, że kończy wam się czas. Zamknijcie za sobą kratę. Znajdziecie się w głównej piwnicy Czarnego Klifu. Zaczekajcie tam na mnie. Veturius ginie w mroku tunelu. Kilka minut później słyszymy coś, co brzmi jak pijacki śpiew. Wyglądam zza węgła i widzę szeroko uśmiechniętych, trzymających się pod ręce strażników. Dwóch oddziela się od reszty i rusza na patrol. Veturius ma przekonująco bełkotliwy głos. Rozlega się jakiś trzask, po nim pada przekleństwo i następuje wybuch śmiechu. Jeden z żołnierzy, którzy wyruszyli na patrol, woła pozostałych dwóch. Znikają. Pochylam się, gotowa do biegu. No, dalej… – …w dokach… – Dobiega mnie wreszcie głos Veturiusa. Dobiegamy z Izzi do drabiny i w kilka sekund jesteśmy przy kracie. Gratuluję już sobie prędkości, z jaką biegłyśmy, kiedy dociera do moich uszu stłumiony okrzyk Izzi szarpiącej się z kratą. – Nie mogę jej otworzyć! Wspinam się wyżej, chwytam kratę i próbuję wypchnąć ją w górę. Krata ani drgnie. Zbliżają się strażnicy. Słyszę kolejny głośny trzask i wtedy Veturius mówi: – Najlepsze dziewczyny są u madame Moh. One naprawdę wiedzą, jak… – Laio! – Izzi wpatruje się z rozpaczą w zbliżające się szybko światło latarki. Na bogów. Ze stłumionym jękiem, krzywiąc się z bólu, napieram całym ciałem na kratę. Ta wreszcie unosi się ze

skrzypieniem, niechętnie. Podsadzam Izzi, sama się podciągam i zamykam kratę akurat wtedy, gdy na dole pojawiają się żołnierze. Izzi kryje się za jakąś beczką, ja idę w jej ślady. Chwilę później z tunelu wychodzi Veturius, chichocząc jak prawdziwy pijak. Wymieniamy z Izzi spojrzenia i muszę się powstrzymać od śmiechu, tak groteskowo to wszystko wygląda. – Dzięki, chłopaki! – woła Veturius. Zamyka z trzaskiem kratę, spostrzega nas i przykłada palec do ust. Żołnierze mogą nas usłyszeć przez szpary w kracie. – Aspirancie Veturiusie – szepcze Izzi. – Co się z tobą stanie, jeśli pani komendantka dowie się, że nam pomogłeś? – Nie dowie się – odpowiada Veturius. – Chyba że zamierzacie jej powiedzieć, ale to odradzam. Chodźcie, odprowadzę was do waszych kwater. Wchodzimy po schodach piwnicy i po chwili jesteśmy na terenie Czarnego Klifu. Panuje tu grobowa cisza. Drżę, choć noc nie jest zimna. Jest jeszcze ciemno, ale niebo na wschodzie zaczyna blednąć. Veturius przyspiesza kroku. Idziemy przez trawnik, potykam się, ale Veturius jest obok i podtrzymuje mnie. Jego ciepło przenika moją skórę. – Wszystko w porządku? – pyta. Boli mnie stopa, w głowie mi huczy, a piętno pali żywym ogniem. Ale silniejsze jest mrowienie, jakie czuję na całym ciele, wywołane bliskością Maski. Niebezpieczeństwo! – zdaje się krzyczeć moja skóra. On jest niebezpieczny! – Nic mi nie jest. – Odsuwam się od niego. Po drodze rzucam mu ukradkowe spojrzenia. Z maską na twarzy, w otoczeniu wysokich murów Czarnego Klifu, wygląda jak wojański żołnierz. W żaden sposób nie mogę pogodzić tego, co widzę, z widokiem przystojnego Plemieńca, z którym tańczyłam. On przez cały czas wiedział, kim jestem. Wiedział, że kłamię, opowiadając o swojej rodzinie. I chociaż to śmieszne przejmować się, co myśli sobie Maska, wstyd mi z powodu wszystkich tych kłamstw.

Docieramy do korytarza dla służby i Izzi oddziela się od nas. – Dziękuję – zwraca się do Veturiusa. Mam poczucie winy. Nigdy mi nie wybaczy po tym, co przeszła. – Izzi. – Dotykam jej ramienia. – Przepraszam. Gdybym wiedziała, że będzie nalot, nigdy… – Żartujesz? – odpowiada Izzi. Zerka na stojącego obok mnie Veturiusa i uśmiecha się. Ma piękne białe zęby. – Nie zamieniłabym tego na nic innego. Dobranoc, Laio. Odprowadzam ją wzrokiem z szeroko otwartymi ze zdumienia ustami. Idzie korytarzem i znika w swoim pokoju. Veturius odchrząkuje. Patrzy na mnie dziwnie, niemal przepraszająco. – Ja… hm… mam coś dla ciebie. – Wyjmuje z kieszeni buteleczkę. – Przepraszam, że nie dałem ci jej wcześniej. Byłem… niedysponowany. – Biorę flakonik, a kiedy nasze palce się stykają, szybko cofam dłoń. To wywar z krwiowca. Jestem zaskoczona, że pamiętał. – Ja tylko… – Dziękuję – wpadam mu w słowo. Oboje milkniemy. Veturius gładzi się dłonią po włosach, ale chwilę później zamiera w bezruchu. Jak jeleń, który usłyszał myśliwego. – Co… – Milknę, kiedy nieoczekiwanie obejmuje mnie ramieniem i przyciska do ściany. Żar buchający z jego dłoni i mrowienie na mojej skórze sprawiają, że serce zaczyna mi bić gorączkowo. Zaskakuje mnie moja reakcja, zmieszanie połączone z przyprawiającą o zawrót głowy radością. Co się z tobą dzieje, Laio? Jego ręce obejmują mnie mocniej, jakby chciały mnie ostrzec, a on pochyla się do mojego ucha i ledwie słyszalnie szepce: – Na mój znak rób, co ci każę. Inaczej zginiesz. Wiedziałam. Jak mogłam mu zaufać? Jaka byłam głupia. – Odepchnij mnie – mówi. – Broń się. Odpycham go od siebie, nie potrzebuję zachęty. – Zostaw mnie… – Nie bądź taka. – Mówi teraz głośniej, jego głos brzmi groźnie i nie ma w nim cienia przyzwoitości. – Wcześniej nie miałaś

oporów… – Zostaw ją, żołnierzu – rozlega się czyjś znudzony lodowaty głos. Krew zastyga mi w żyłach. Odwracam się od Veturiusa. W drzwiach kuchni stoi, niczym zjawa, komendantka. Jak długo nas obserwowała? I dlaczego już nie śpi? Komendantka wychodzi na korytarz i przypatruje mi się beznamiętnie, ignorując zupełnie Veturiusa. – Tu zatem jesteś. – Jej jasne włosy swobodnie spadają na ramiona. – Właśnie zeszłam na dół. Pięć minut temu dzwoniłam, żebyś przyniosła mi wody. – Ja… ja… – Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu. Jesteś śliczna. – Nie sięga po szpicrutę ani nie grozi, że mnie zabije. Nie jest nawet zła. Może tylko poirytowana. – Żołnierzu – odzywa się do Veturiusa. – Wracaj do koszar. Dość już się nią nacieszyłeś. – Tak jest. – Veturius z wyraźną niechęcią odrywa się ode mnie. Próbuję się wywinąć, ale wciąż obejmuje mnie ramieniem w biodrach. – Zwolniła ją pani i posłała na noc do pokoju. Sądziłem, że już nie będzie potrzebna. – Veturius? – Teraz widzę, że komendantka nie poznała go w ciemnościach. Zresztą nie zaszczyciła go nawet spojrzeniem. Za to w tej chwili patrzy na swojego syna z niedowierzaniem. – Ty? Z niewolnicą? – Nudziłem się. – Wzrusza ramionami. – Kilka dni spędziłem w izbie chorych. Twarz zalewa mi fala gorąca. Teraz rozumiem, dlaczego objął mnie ramieniem, dlaczego kazał się bronić. Próbuje ochronić mnie przed komendantką. Musiał wyczuć jej obecność. Ona nie ma dowodów, że nie spędziłam kilku ostatnich godzin z Veturiusem. A ponieważ studenci bez przerwy gwałcą niewolnice, ani ja, ani on nie zostaniemy ukarani. Mimo wszystko jest to dla mnie upokarzające.

– Myślisz, że ci uwierzę? – Komendantka przechyla na bok głowę. Wyczuwa kłamstwo. – Nigdy w życiu nie tknąłeś niewolnicy. – Z całym należnym szacunkiem, pani komendantko, to dlatego, że gdy tylko dostajesz nową niewolnicę, zaraz wydłubujesz jej oko. – Veturius wplątuje palce w moje włosy, a ja krzyczę. – Albo kroisz jej twarz nożem. Ale ta… – przyciąga moją głowę do swojej i widzę w jego oczach ostrzeżenie – …jest jeszcze nietknięta. Prawie. – Proszę. – Odzywam się cicho. Jeśli to ma zadziałać, muszę grać dalej. – Niech mu pani powie, żeby mnie puścił. – Wynoś się, Veturiusie. – W oczach komendantki widzę groźne błyski. – Następnym razem zabaw się z kuchennym popychadłem. Ta dziewczyna jest moja. Veturius salutuje matce, puszcza mnie i wychodzi za bramę, nie obejrzawszy się nawet za siebie. Komendantka ogląda mnie, jakby szukała oznak tego, co jej zdaniem wydarzyło się niedawno. Chwyta mnie za podbródek i unosi go. Szczypię się w nogę i oczy zachodzą mi łzami. – Może powinnam pociąć ci twarz tak jak kucharce? – mruczy. – Uroda jest przekleństwem, kiedy się żyje w otoczeniu mężczyzn. Jeszcze byś mi za to dziękowała. Przesuwa paznokciem po moim policzku, aż wstrząsa mną dreszcz. – No dobrze… – Puszcza mnie i wraca do kuchni z uśmiechem, który jest zwykłym skrzywieniem ust, pełnym goryczy, pozbawionym jakiejkolwiek wesołości. – Mamy jeszcze na to czas.

XXX: Elias Przez trzy kolejne dni po Święcie Księżyca Helena mnie unika. Nie reaguje na pukanie do drzwi, wychodzi ze stołówki, kiedy się tam pojawiam, odwraca głowę, kiedy przypadkowo na siebie wpadamy. Kiedy zostajemy dobrani w parę podczas treningu, atakuje mnie, jakbym był Markusem. A kiedy mówię do niej, nieoczekiwanie głuchnie. Początkowo traktuję to lekko, ale trzeciego dnia mam dosyć takiej sytuacji. Idąc na trening, obmyślam plan, który pozwoliłby mi stanąć z nią twarzą w twarz. Chodzi mi po głowie krzesło i sznur, może dodatkowo knebel, tak żeby nie miała wyboru i mnie wysłuchała. Nagle, jak duch, pojawia się obok mnie Kain. Zdążyłem już dobyć szabli, nim go poznałem. – Na bogów, Kainie. Nie rób takich rzeczy. – Witaj, aspirancie Veturiusie. Piękna dziś pogoda. – Augur patrzy z zachwytem w błękitne niebo. – Owszem, pod warunkiem że nie ćwiczy się z dwiema szablami w palącym słońcu – mamroczę. Nie ma jeszcze południa, a ja jestem tak zlany potem, że poddałem się i zdjąłem koszulę. Gdyby tu była Helena, zmarszczyłaby czoło i powiedziała, że to nieregulaminowe. Ale jest zbyt gorąco, żebym się tym przejmował. – Wyzdrowiałeś już po Drugiej Próbie? – Nie dzięki tobie – wyrywa mi się, choć niespecjalnie żałuję tych słów. – Próby nie mogą być łatwe, Eliasie. Dlatego nazywają się Próbami.

– Nie przyszło mi to do głowy. – Mam nadzieję, że Kain się zdenerwuje. Ale on zachowuje spokój. – Przynoszę ci wiadomość – mówi. – Następna Próba odbędzie się w ciągu siedmiu dni. Tym razem przynajmniej mnie uprzedził. – Co to ma być tym razem? – pytam. – Publiczna chłosta? Noc spędzona z setką żmij w zamkniętej skrzyni? – Walka z potężnym wrogiem – odpowiada Kain. – Coś, z czym powinieneś sobie poradzić. – Z jakim wrogiem? Gdzie tu jest haczyk? – Nie ma mowy, żeby augur powiedział mi, z czym będę musiał się zmierzyć. To może być armia zjaw. Albo dżinn. Albo jakaś inna bestia, którą wywołają z mroków. – Nie wywołaliśmy z mroków niczego, co już wcześniej nie byłoby przebudzone – mówi Kain. Powstrzymuję się od reakcji. Jeśli jeszcze raz zacznie grzebać w moich myślach, to przysięgam, że zatopię w nim to ostrze. I nie będę zważał na to, że jest augurem. – To nie przyniesie niczego dobrego, Eliasie. – Uśmiecha się trochę smutno, a potem wskazuje pole ćwiczebne, gdzie jest już Helena. – Proszę cię, żebyś przekazał moją wiadomość aspirantce Aquilli. – To będzie trudne, ponieważ Aquilla ze mną nie rozmawia. – Jestem pewny, że znajdziesz jakiś sposób. Odchodzi, pozostawiając mnie w jeszcze gorszym nastroju niż ten, w którym byłem wcześniej. Kiedy między Heleną a mną dochodzi do kłótni, zwykle godzimy się najpóźniej następnego dnia. Trzy dni to rekord. Co gorsza, nigdy nie widziałem jej tak rozzłoszczonej jak trzy dni temu. Do tej pory nawet w walce zawsze panowała nad swoimi emocjami. Bardzo się zmieniła w ostatnich tygodniach. Wiem to, choć, jak zwykły głupiec, staram się tego nie dostrzegać. Nie mogę już jednak dłużej ignorować jej zachowania. To musi mieć coś wspólnego

z przyciąganiem, jakie zaczynamy do siebie czuć. Musimy je albo pohamować, albo coś z nim zrobić. I choć to drugie rozwiązanie wydaje mi się znacznie przyjemniejsze, to wiem, że wywoła komplikacje, których przecież żadne z nas sobie nie życzy. Kiedy Helena się zmieniła? Przecież zawsze panowała nad uczuciami. Nigdy nie przejawiała zainteresowania którymkolwiek ze swoich towarzyszy i żaden z nas, prócz Leandra, nie jest na tyle głupi, żeby do niej startować. Co w takim razie zaszło między nami, że wszystko się zmieniło? Wracam myślami do chwili, kiedy po raz pierwszy zauważyłem jej dziwne zachowanie – tamtego ranka, kiedy znalazła mnie w katakumbach. Żeby odwrócić jej uwagę, zacząłem lubieżnie się jej przyglądać. Zrobiłem to bez zastanowienia, mając nadzieję, że nie znajdzie mojego plecaka. A ona najwidoczniej uznała, że obudził się we mnie mężczyzna. Czy wszystko od tego się zaczęło? Od tego jednego spojrzenia? Czy zachowuje się tak dziwnie, ponieważ myśli, że jej pragnę, i sama też mnie pragnie? Jeśli tak, to muszę to szybko i wprost wyjaśnić. Powiem jej, że to nic nie znaczyło. Że to zwykły przypadek. Czy przyjmie moje przeprosiny? Tylko jeśli dostatecznie się ukorzę. Dobrze. Warto tak zrobić. Jeśli chcę odzyskać wolność, muszę zwyciężyć w następnej Próbie. W pierwszych dwóch Helena i ja ratowaliśmy się nawzajem. W trzeciej będzie pewnie podobnie. Muszę ją mieć po swojej stronie. Na polu ćwiczebnym Helena walczy z Tristasem pod czujnym okiem centuriona. Wszyscy chłopcy żartują sobie z Tristasa snującego nieustannie marzenia o swojej narzeczonej, ale jest on jednym z najlepszych szermierzy w Czarnym Klifie, zręcznym i szybkim jak kot. Dostrzega agresję w pchnięciach Heleny i czeka na jej potknięcie. Ale Helena jest nie do pokonania, jak mury twierdzy Kauf. Kilka minut po moim pojawieniu się na polu ćwiczebnym odpiera atak Tristana i godzi go w serce.

– Witaj, przewspaniały aspirancie! – woła Tristas na mój widok. Dostrzega jednak, że Helena sztywnieje, przenosi wzrok na mnie i szybko odchodzi. Tristas wraz z Farisem i Dexem niejednokrotnie próbowali dociec, co zaszło między Heleną i mną w wieczór przyjęcia, na które nie dotarliśmy. Ale Helena, podobnie jak ja, milczała i w końcu zrezygnowali, ograniczając się do znaczących pochrząkiwań, kiedy walczyliśmy ze sobą na treningach. – Aquilla – odzywam się do Heleny chowającej szablę do pochwy. – Muszę z tobą porozmawiać. Cisza. Dobrze. – Kain kazał przekazać ci, że następna Próba odbędzie się w ciągu siedmiu dni. Ruszam w kierunku zbrojowni. Słyszę, że idzie za mną, i nie jestem tym zaskoczony. – Co to będzie? – Chwyta mnie za ramię i obraca ku sobie. – Jak będzie wyglądać? Twarz ma zaczerwienioną, jej oczy płoną. Na bogów, jaka ona jest piękna, kiedy się złości. Czuję się zaskoczony własnymi myślami, którym towarzyszy dzikie pożądanie. To jest Helena, Eliasie. Helena. – To będzie walka – wyjaśniam. – Mamy zmierzyć się z potężnym przeciwnikiem. – Znakomicie – mówi Helena. I nie odchodzi. Patrzy na mnie gniewnie, nieświadoma tego, że kosmyk włosów, który wymknął się jej z warkocza, czyni jej spojrzenie mniej groźnym. – Posłuchaj Heleno, wiem, że jesteś na mnie wściekła, ale… – Włóż lepiej koszulę. – Oddala się sztywnym krokiem, mrucząc pod nosem komentarz o cymbałach, którzy mają w nosie regulamin. Z trudem powstrzymuję się od ciętej riposty. Dlaczego ona jest tak cholernie uparta? W drzwiach zbrojowni wpadam na Markusa, który popycha mnie na futrynę. Tym razem nie ma z nim Zaka.

– Twoja dziwka nadal z tobą nie rozmawia? – syczy. – I nie spędza z tobą czasu? Unika cię… Unika też innych chłopców… Jest taka samotna… – Patrzy znacząco na plecy oddalającej się Heleny. Sięgam po szablę, ale Markus już trzyma sztylet przy moim brzuchu. – Wiesz, śniło mi się, że ona należy do mnie. – Jego spokój drażni mnie bardziej, niż drażniłyby jego przechwałki. – Któregoś dnia znajdę ją, kiedy ciebie nie będzie w pobliżu. I wtedy będzie moja. – Trzymaj się od niej z daleka. Jeśli coś jej się stanie, rozpłatam cię od szyi po twojego żałosnego… – Zawsze tylko grozisz – odpowiada mi Markus. – A nic nie robisz. Ale trudno się dziwić zdrajcy, któremu maska jeszcze nie przyrosła. – Zbliża do mnie swoją twarz. – Maska wie, że jesteś słabeuszem, Eliasie. Wie, że nie należysz do nas. Dlatego nie stała się do tej pory częścią ciebie. I dlatego powinienem cię zabić. Ostrze sztyletu przebija mi skórę na brzuchu, pojawia się kropla krwi. Wystarczy jedno pchnięcie, jeden ruch w górę i wypatroszy mnie jak rybę. Trzęsę się ze złości. Jestem na jego łasce i nienawidzę go za to. – Ale teraz patrzą centurioni. – Markus zerka w lewo, skąd nadchodzi szybkim krokiem jeden z centurionów. – A ja wolałbym zabijać cię powoli. – Leniwie odsuwa się ode mnie i odchodzi, salutując mijającemu go centurionowi. Wściekły na siebie, na Helenę i na Markusa otwieram z hukiem drzwi zbrojowni, podchodzę do półki z ciężkim uzbrojeniem i wybieram buzdygan trzypiór. Wymachuję nim w powietrzu, wyobrażając sobie, że roztrzaskuję czaszkę Markusa. Wracam na pole ćwiczebne, a centurion każe mi stanąć do walki z Heleną. W każdym moim ruchu uzewnętrznia się kipiąca we mnie złość. Za to Helena potrafi obrócić swój gniew w diabelską skuteczność. Wytrąca mi z rąk buzdygan i kilka minut później muszę ustąpić jej pola. Zniesmaczona przystępuje do walki z kolejnym przeciwnikiem, a ja z wysiłkiem podnoszę się z ziemi. Na drugim końcu pola ćwiczebnego dostrzegam Markusa przyglądającego się, ale nie mnie, tylko Helenie. Oczy mu płoną,

gładzi palcami swój sztylet. Faris podaje mi rękę i pomaga wstać. – Czy Aquilla nadal was unika? – pytam Dexa i Tristasa, krzywiąc się na widok siniaków, jakie mi sprezentowała. – Jak zarazy – potwierdza Dex. – Miejcie ją w każdym razie na oku – mówię. – Nawet jeśli każe wam się trzymać z daleka. Markus wie, że ona nas unika. To tylko kwestia czasu, kiedy zdecyduje się na atak. – Wiesz przecież, że zabiłaby nas, gdyby zauważyła, że bawimy się w jej stróżów – zauważa Faris. – Co wolicie – pytam – wściekłą Helenę czy pobitą Helenę? Faris blednie, ale razem z Dexem obiecują mieć na nią oko. – Eliasie – odzywa się z ociąganiem Tristas. Ma dziwną minę. – Jeśli chcesz, możemy porozmawiać… hm… – Drapie się po skórze, tam gdzie ma tatuaż. – Ja przeżywałem podobne historie z Aelią. Jeśli więc chciałbyś porozmawiać na temat Heleny… Oczywiście. – Helena i ja nie… Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Tristas wzdycha. – Chyba zdajesz sobie sprawę, że ona jest w tobie zakochana? – Ona… nie… – Nie mogę z siebie wydobyć słowa. Milknę i patrzę na niego błagalnie. Za chwilę uśmiechnie się i poklepie mnie po plecach. I powie: „Żartowałem! Ale miałeś minę, Veturiusie…”. Za chwilę. – Uwierz mi – ciągnie Tristas. – Mam cztery starsze siostry. I jestem jedynym z tutejszych facetów, który wytrwał w związku z dziewczyną dłużej niż miesiąc. Dostrzegam to, ilekroć ona na ciebie patrzy. Ona cię kocha. I to od dłuższego czasu. – Przecież to Helena – odpowiadam głupio. – To znaczy… daj spokój, wszyscy myślimy o Helenie. Tristas kiwa głową.

– Tak, ale ona nie myśli o nas. Ona widzi w nas wszystko, co najgorsze. Wracam myślami do Próby Odwagi i do swojego szlochu, kiedy zdałem sobie sprawę, że to ona, prawdziwa, a nie halucynacje. – Dlaczego miałaby… – Kto to wie, Eliasie – odpowiada Tristas. – Potrafi zabić człowieka gołą ręką, posługuje się szablą jak demon, może wypić więcej od nas. I być może dlatego zapomnieliśmy, że jest dziewczyną. – Ja nie zapomniałem, że jest dziewczyną. – Nie mówię o jej wyglądzie fizycznym. Mówię o tym, co ona ma w głowie. Dziewczyny myślą o takich rzeczach inaczej niż my. Ona jest w tobie zakochana. I cokolwiek się wydarzyło między wami, wydarzyło się z tego powodu. Ręczę ci. To nieprawda, próbuje zaprzeczać mój umysł. To tylko pożądanie. Nie miłość. Milcz, rozumie, odpowiada serce. Wiem, jak Helena walczy i jak zabija. Znam zapach jej strachu i widok krwi na jej skórze. Wiem, że rozchyla lekko nozdrza, kiedy kłamie, wiem, że śpi z dłońmi pomiędzy kolanami. Znam wszystko, co w niej piękne. I wszystko, co brzydkie. Jej gniew na mnie płynie gdzieś z głębi. Z jakiegoś mrocznego miejsca. Z miejsca, do którego nie chce się przyznać. Tamtego dnia, kiedy tak bezmyślnie na nią patrzyłem, uwierzyła, że być może we mnie również jest takie miejsce. Że nie jest osamotniona. – Ona jest moją najlepszą przyjaciółką – zapewniam Tristasa. – Nie mogę pójść tą drogą. – Nie możesz. – W oczach Tristasa dostrzegam współczucie. On wie, ile znaczy dla mnie Helena. – I na tym polega problem.

XXXI: Laia Śpię krótko i niespokojnie, dręczona myślami o groźbach komendantki. „Mamy jeszcze na to czas”. Budzę się przed brzaskiem, ale resztki koszmaru pozostają – moja twarz naznaczona bliznami, brat wiszący na szubienicy, jego jasne włosy powiewające na wietrze. Myśl o czymś innym. Zamykam oczy i widzę Keenana, przypominam sobie, jak mnie prosił do tańca, taki nieśmiały, niepodobny do siebie. Żar w jego oczach, kiedy mnie okręcał w tańcu; wydawało mi się wtedy, że musi coś znaczyć. Ale Keenan odszedł tak szybko. Czy nic mu się nie stało? Czy udało mu się uciec przed napastnikami? Czy słyszał ostrzeżenie Veturiusa? Veturius. Słyszę jego śmiech, czuję zapach jego ciała, ale muszę odepchnąć od siebie te wrażenia i przywołać w ich miejsce prawdę. On jest Maską. Wrogiem. Dlaczego mi pomógł? Czyniąc tak, ryzykował więzienie, a może coś gorszego, jeśli plotki na temat Czarnej Gwardii i przeprowadzanych przez nią czystek są prawdziwe. Nie mogę uwierzyć, że zrobił to tylko dla mnie. W takim razie może dla hecy? Może to jakaś dziwna wojańska zabawa, której sensu nie rozumiem? Nie zajmuj się tym, Laio, podszeptuje mi głos Darina. Wydobądź mnie stąd. Z kuchni dobiega odgłos szurania, to kucharka przygotowuje śniadanie. Jeśli starsza pani już wstała, to zaraz pojawi się Izzi. Ubieram się szybko, mając nadzieję, że spotkam się z nią, zanim kucharka zagoni nas do codziennej harówki. Izzi będzie znała sekretne wejście do akademii.

Okazuje się jednak, że Izzi wstała wcześnie i kucharka posłała ją po sprawunki. – Wróci dopiero w południe – informuje mnie kucharka. – Zresztą to nie twoja sprawa. – Kobieta wskazuje leżące na stole czarne folio. – Pani komendant mówi, że masz najpierw zanieść to Spiro Telumanowi, a dopiero potem zająć się innymi obowiązkami. Tłumię jęk. Przecież muszę zaczekać na Izzi i porozmawiać z nią. Docieram do kuźni Telumana i jestem zdziwiona, że drzwi są otwarte, a w palenisku płonie ogień. Po twarzy kowala płyną strugi potu i skapują na przypaloną tu i ówdzie kamizelkę, a on sam wali młotem w połyskujący kawałek stali. Za nim stoi plemieńska dziewczyna ubrana w prostą różową sukienkę z rąbkiem ozdobionym drobnymi, okrągłymi lusterkami. Dziewczyna coś mamrocze, ale metaliczne dudnienie młota zagłusza jej słowa. Teluman kiwa mi głową na powitanie i wraca do rozmowy z dziewczyną. Przyglądam się im uważniej i widzę, że dziewczyna jest starsza, niż początkowo sądziłam, może już zbliża się do trzydziestki. Jedwabiste czarne włosy ma splecione w cienkie warkoczyki, a jej pełna wdzięku twarz wydaje mi się jakby znajoma. Wreszcie rozpoznaję ją. To ona tańczyła z Veturiusem na Święcie Księżyca. Dziewczyna ściska dłoń Telumana, wręcza mu sakiewkę z monetami i wychodzi z kuźni tylnymi drzwiami, obrzucając mnie badawczym spojrzeniem. Jej wzrok zatrzymuje się na moich bransoletach, a ja odwracam głowę. – To jest Afya Ara-Nur – mówi Teluman, kiedy kobiety już nie ma w kuźni. – Jest jedyną kobietą wśród wodzów Plemieńców. I jedną z najgroźniejszych kobiet, jakie można spotkać. A przy okazji najbystrzejszą. Jej plemię dostarcza broń ruchowi oporu Morzan. – Dlaczego mi to wszystko mówisz? – O co mu chodzi? Taka wiedza może mnie zabić. Spiro wzrusza ramionami. – Większość broni, którą ona bierze, zrobił twój brat. Myślałem, że chcesz wiedzieć, dokąd trafia.

– Nie, nie chcę wiedzieć. – Czy on tego nie rozumie? – Nie chcę mieć nic wspólnego z… tym, co robisz. Chcę tylko, żeby wszystko było takie jak kiedyś. Zanim uczyniłeś z mojego brata swojego czeladnika. I zanim Imperium go za to aresztowało. – Równie dobrze możesz sobie życzyć, żeby zniknęła ta blizna. – Teluman wskazuje literę K na mojej skórze. Pospiesznie zasłaniam dekolt peleryną. – Nic już nie będzie takie jak kiedyś. – Chwyta szczypcami kawałek metalu i zaczyna tłuc w niego młotem. – Jeśli Imperium uwolni jutro Darina, on przyjdzie tutaj i dalej będzie robił broń. Jego przeznaczeniem jest pomóc swoim ludziom zrzucić kajdany. A moim – pomóc mu w tym. Jestem tak wściekła na przewidywania Telumana, że zaczynam mówić bez zastanowienia: – Więc teraz jesteś wybawcą Scholarów, a przez lata produkowałeś broń, która nas zabijała? – Każdego dnia czuję ciężar swoich win. – Wypuszcza z rąk szczypce i odwraca się do mnie. – Mam wyrzuty sumienia. Ale są dwa rodzaje przewinień, dziewczyno: te, które ciągną cię na dno i czynią bezużytecznym, oraz te, które pobudzają do działania. Dzień, w którym zrobiłem ostatnią sztukę broni dla Imperium, oddzieliłem grubą kreską. Nigdy więcej nie powstało żadne ostrze dla Wojan. Nie zamierzam mieć już nigdy krwi Scholarów na rękach. Nie przekroczę tej linii. Wolałbym umrzeć. Ściska w dłoni młot niczym oręż, jego twarz rozświetla tłumiona zapalczywość. To dlatego Darin zgodził się zostać jego uczniem. Gwałtowność Telumana przypomina mi gwałtowność matki, a sposób, w jaki nad nią panuje – ojca. Jego wzburzenie wydaje się szczere i jest zaraźliwe. Chcę mu wierzyć. – Masz dla mnie wiadomość? – Wyciąga rękę. Wręczam mu folio. – Powiedziałeś, że wolisz umrzeć, niż przekroczyć linię. A jednak zrobisz broń dla komendantki. – Nie. – Spiro studiuje wiadomość. – Będę udawał, że robię dla niej broń, po to, żeby przysyłała cię do mnie z kolejnymi

wiadomościami. Dopóki wydaje się jej, że jestem tobą zainteresowany, nie wyrządzi ci większej krzywdy. Może nawet uda mi się ją przekonać, żeby mi ciebie odsprzedała. A wtedy zdejmę ci to cholerstwo – wskazuje na moje bransolety – i uwolnię. – Ku mojemu zaskoczeniu Spiro ucieka ze wzrokiem, jakby czuł się zmieszany. – Przynajmniej tyle mogę zrobić dla twojego brata. – On ma zostać stracony – szepczę. – W ciągu tygodnia. – Stracony? – powtarza za mną Spiro. – To niemożliwe. Gdyby miał zostać stracony, siedziałby nadal w Centralnym Więzieniu, a przenieśli go stamtąd. Nie wiem tylko dokąd. – Teluman mruży oczy. – Skąd wiesz, że ma zostać stracony? Z kim rozmawiałaś? Nie odpowiadam. Być może Darin ufał kowalowi, ale ja nie potrafię. Może Teluman jest rzeczywiście rewolucjonistą. A może znakomitym szpiegiem. – Muszę iść. Kucharka na mnie czeka. – Laio, chwileczkę… Nie słyszę reszty. Jestem już za drzwiami. W drodze powrotnej do Czarnego Klifu staram się nie myśleć o tym, co usłyszałam. Nadaremnie. Darin został przeniesiony? Kiedy? Dokąd? Dlaczego Mazen nic o tym nie wspomniał? Jak się miewa mój brat? Czy cierpi? Co, jeśli Wojanie połamali mu kości? Albo, na bogów, palce? Co, jeśli… Dość. Babcia powiedziała, że w życiu zawsze jest nadzieja. Jeśli Darin żyje, nic innego się nie liczy. Jeśli mogę wydostać go z więzienia, coś uda się wymyślić. W drodze powrotnej muszę przejść przez plac Straceń, gdzie stoją puste w tej chwili szubienice. Od wielu dni nikogo nie powieszono. Keenan mówił, że Wojanie wstrzymują egzekucje do czasu wyboru nowego imperatora. Markusa i jego brata z pewnością uraduje taki spektakl. A jeśli zwycięży pozostała dwójka? Czy Aquilla będzie się uśmiechać, patrząc na wiszące na sznurze niewinne kobiety i mężczyzn? A Veturius? Tłum ludzi przede mną zwalnia, kiedy przez plac przejeżdża

karawana dwudziestu wozów Plemieńców. Skręcam w bok, żeby ją ominąć, ale na ten sam pomysł wpada więcej osób i powstaje zator. Z ogólnego chaosu wybija się znajomy głos: – Jesteś cała. – Poznaję go od razu. Ma na sobie bluzę Plemieńca, ale spod narzuconego na głowę kaptura sterczą jak jęzory ognia pukle rudych włosów. – Nie byłem pewny, co się z tobą stało po nalocie – tłumaczy Keenan. – Obserwuję plac przez cały dzień w nadziei, że cię spotkam. – Ty też wyszedłeś z tego cało. – Wszystkim nam się udało. W samą porę. Wojanie zabrali ponad setkę Scholarów. – Przekrzywia głowę. – A twoja przyjaciółka uciekła? – Moja… ach… – Jeśli powiem, że Izzi jest cała i zdrowa, przyznam się, że zabrałam ją ze sobą. Keenan mierzy mnie bezlitosnym spojrzeniem. Potrafi wyczuć kłamstwo na milę. – Tak – odpowiadam wreszcie. – Uciekła. – Ona wie, że jesteś szpiegiem. – Pomogła mi. Wiem, że nie powinnam była jej pozwolić, ale… – Ale tak wyszło. Życie twojego brata jest zagrożone, Laio. Rozumiem. – Za naszymi plecami wybucha bójka. Keenan kładzie dłoń na moich plecach i obraca mnie, tak że zostaję odgrodzona od bijących się mężczyzn. – Mazen ustalił termin spotkania za osiem dni od dzisiaj, rano. Kiedy dzwon wybije dziesiątą. Przyjdź tu, na plac. Jeśli będziesz chciała spotkać się wcześniej, załóż na głowę szarą chustę i czekaj na południowym skraju placu. Ktoś cię zobaczy. – Keenan? – Myślę o tym, co powiedział mi Teluman na temat Darina. – Jesteś pewny, że mojego brata trzymają w Centralnym Więzieniu? I że ma zostać stracony? Słyszałam, że przenieśli go… – Naszym szpiegom można ufać – odpowiada Keenan. – Gdyby twój brat został przeniesiony, Mazen wiedziałby o tym. Czuję, jak po skórze przebiegają mi ciarki. Coś tu nie gra.

– Chyba mi o czymś nie mówisz. Keenan pociera zarośnięty policzek, a tymczasem mój niepokój rośnie. – Nie ma powodu do zmartwienia, Laio. Na bogów! Zmuszam go, że spojrzał mi w oczy. – Jeśli to dotyczy Darina – odzywam się – to muszę się martwić. Chodzi o Mazena? Zmienił zdanie? – Nie. – Ton głosu Keenana wcale mnie nie uspokaja. – Nie sądzę. Ale on stał się… dziwny. Nic nie mówi na temat tej misji. Ukrywa raporty szpiegów. Próbuję to sobie jakoś wytłumaczyć. Może Mazen boi się narazić misję. Kiedy dzielę się swoimi przemyśleniami z Keenanem, on kręci przecząco głową. – To nie to – odpowiada. – Nie jestem w stanie tego potwierdzić, ale moim zdaniem on planuje coś innego. Coś wielkiego. Coś, co nie ma nic wspólnego z Darinem. Tylko jak mamy ratować Darina, skoro zaangażujemy się w inną misję? Nie mamy dość ludzi. – Zapytaj go – podpowiadam. – Jesteś jego zastępcą. Ufa ci. – Ech. – Keenan się krzywi. – Nie do końca. Czyżby wypadł z łask? Nie mam szansy o to zapytać. Karawana przestaje nareszcie blokować przejście i tłum rusza naprzód. W ścisku moja peleryna się rozpina. Wzrok Keenana pada na moją bliznę. Jest taka widoczna, czerwona i szkaradna, myślę bezradnie. Czemu nie miałby zawiesić na niej wzroku? – Na bogów. Co się stało? – Komendantka mnie ukarała. Kilka dni temu. – Nic o tym nie wiedziałem, Laio. – Cała jego rezerwa gdzieś znika, kiedy patrzy na bliznę. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – A obeszłoby cię to? – Patrzy mi w oczy zaskoczony. – To drobiazg w porównaniu z tym, co mogła mi zrobić. Izzi wydłubała oko. Musiałbyś też zobaczyć, co zrobiła kucharce. Całą twarz… – Wzdrygam się. – Wiem, że blizna jest okropna… wstrętna…

– Nie. – To jedno słowo brzmi w jego ustach jak rozkaz. – Nie myśl w ten sposób. Ta blizna oznacza, że jesteś dzielna. Tłum przewala się obok mnie. Ludzie rozpychają się łokciami, gniewnie na nas pomrukują. Ale to wszystko staje się nieważne, bo Keenan bierze mnie za rękę i patrzy to w moje oczy, to na usta w sposób, który nie wymaga tłumaczenia. Dostrzegam piegi w kąciku jego ust, idealnie okrągłe. W dolnej części mojego ciała rozlewa się powoli ciepło i Keenan przyciąga mnie do siebie. W tej samej chwili jakiś ubrany w skórę Morzanin wpycha się pomiędzy nas i rozdziela, a Keenan krzywi usta w przelotnym, pełnym rozżalenia uśmiechu. – Wkrótce się zobaczymy – mówi, ściskając moją dłoń. Wtapia się w tłum, a ja pospiesznie ruszam do Czarnego Klifu. Jeśli Izzi zna sekretne wejście, to mam jeszcze czas, żeby je zobaczyć na własne oczy i wrócić tutaj ze zdobytą informacją. Ruch oporu wydobędzie Darina z więzienia i moja misja się skończy. Nie będzie więcej blizn ani chłosty. Koniec z przemocą i strachem. I może, podszeptuje mi jakiś głos, będzie coś więcej niż tylko kilka chwil z Keenanem. Znajduję Izzi na podwórku z tyłu domu, gdzie pod pompą z wodą szoruje pościel. – Znam tylko tamtą tajemną ścieżkę – odpowiada na moje pytanie Izzi. – A i ona nie jest taka całkiem sekretna. Jest po prostu niebezpieczna i dlatego ludzie z niej nie korzystają. Energicznie pompuję wodę, a zgrzyt metalu skutecznie zagłusza naszą rozmowę. Izzi się myli. Musi się mylić. – A tunele? Jak myślisz, czy jakiś inny niewolnik może coś na ten temat wiedzieć? – Sama widziałaś ubiegłej nocy. Przeszliśmy tunelami tylko dzięki Veturiusowi. A co do innych niewolników, to ryzykowne. Niektórzy szpiegują dla pani komendantki. Nie, nie, nie. Jeszcze kilka minut temu wydawało się, że mam dużo czasu, całe osiem dni, a teraz okazuje się, że w ogóle go nie mam. Izzi

podaje mi świeżo wyprane prześcieradło, wieszam je niecierpliwie na sznurze. – A mapa? Musi gdzieś być jakaś mapa tego terenu. Na te słowa Izzi się rozpromienia. – Być może – mówi – w gabinecie pani komendantki… – Jedynym miejscem, gdzie znajdziesz mapę Czarnego Klifu – wtrąca się czyjś zachrypły głos – jest głowa pani komendantki. Ale pewnie nie masz ochoty w niej grzebać. Patrzę z rozdziawionymi jak u ryby ustami na kucharkę, która poruszając się równie bezszelestnie jak jej pani, nagle zmaterializowała się za powieszonym przed chwilą przeze mnie prześcieradłem. Izzi podskakuje ze strachu, ale po chwili, ku mojemu zaskoczeniu, wstaje i zakłada ręce na piersiach. – Musi coś być – kieruje swoje słowa do kucharki. – Bo skąd wzięłaby się mapa w głowie pani komendantki? Musiała mieć jakiś punkt odniesienia. – Kiedy została komendantką – tłumaczy kucharka – augurowie pokazali jej mapę, którą miała zapamiętać, a którą następnie spalili. Zawsze w ten sposób postępowano w Czarnym Klifie. Widząc moje zaskoczenie, prycha pogardliwie. – Kiedy byłam młodsza od ciebie, a nawet głupsza, miałam oczy i uszy otwarte. Teraz moja głowa jest pełna bezużytecznej wiedzy, która nikomu nie przyniesie żadnego pożytku. – Ale ona nie jest bezużyteczna – protestuję. – Musisz znać tajemne przejście do akademii. – Nie znam. A nawet gdybym znała, nie powiedziałabym ci o nim. – Mój brat siedzi w celi śmierci w Centralnym Więzieniu. Za kilka dni ma być wykonana egzekucja i jeśli nie znajdę tego przejścia… – Pozwól, dziewczyno, że zadam ci jedno pytanie – przerywa mi kucharka. – To ruch oporu twierdzi, że twój brat jest w więzieniu, i to ruch oporu mówi, że zostanie stracony, zgadza się? A skąd oni to

wiedzą? I skąd wiesz, że mówią prawdę? Twój brat może już być martwy. A jeśli nawet siedzi w celi śmierci w Centralnym Więzieniu, to oni nigdy go stamtąd nie wydostaną. – Powiedzieliby mi, gdyby nie żył. – Dlaczego ona nie może mi po prostu pomóc? – zastanawiam się. – Ufam im. Muszę im ufać. Poza tym Mazen mówi, że ma plan… – Akurat. – Kucharka prycha. – Kiedy spotkasz Mazena następnym razem, zapytaj go, gdzie dokładnie siedzi twój brat. W której celi? Zapytaj go, skąd to wie i kto dla niego szpieguje. Zapytaj, jak istnienie przejścia do Czarnego Klifu może pomóc w przedarciu się do najlepiej strzeżonego więzienia na południu Imperium. A kiedy już ci odpowie na te pytania, przekonamy się, czy nadal masz takie zaufanie do tego drania. – Kucharko… – odzywa się Izzi, ale stara kobieta odwraca się do niej ze złością. – A ty się nie wtrącaj. Nie masz pojęcia, w co się pakujesz. Jedynym powodem, dla którego nie wydałam jej pani komendantce – kucharka prawie mnie opluwa – jesteś ty. Nie mam pewności, czy ta niewolnica cię nie wyda. – Izzi… – Patrzę przyjaciółce prosto w oczy. – Niezależnie od tego, co zrobiłaby komendantka, nigdy bym cię… – Wydaje ci się, że skoro wyryto ci nożem na sercu literę, stałaś się ekspertem od bólu? – wścieka się kucharka. – Byłaś kiedyś torturowana, dziewczyno? Przywiązano cię do stołu i wepchnięto w gardło rozżarzone węgle? Krojono ci twarz tępym nożem, a Maska polewał słoną wodą otwarte rany? Patrzę na nią lodowato. Zna odpowiedź. – Nie możesz wiedzieć, czy nie zdradzisz Izzi – tłumaczy teraz kucharka – ponieważ nie znasz swoich granic wytrzymałości. Komendantka była szkolona w Kauf. Kiedy zacznie cię przesłuchiwać, wydasz własną matkę. – Moja matka nie żyje – wtrącam. – I dzięki za to bogom. Kto wie, ja-jakich sz-szkód narobiłaby ze

swoimi rebeliantami, gdyby żyła. Spoglądam na kucharkę nieufnie. Znowu zaczęła się jąkać. Jak zawsze, kiedy mówi o ruchu oporu. – Kucharko… – Izzi staje przed starą kobietą i patrzy jej prosto w oczy. – Proszę, pomóż jej. Nigdy o nic cię nie prosiłam. Ale teraz proszę. – A co tobie do tego? – Kucharka wykrzywia usta, jakby spróbowała czegoś kwaśnego. – Obiecała ci, że cię stąd wydostanie? Że cię ocali? Głupia dziewucho, ruch oporu nigdy nie ratuje kogoś, kogo może zostawić własnemu losowi. – Niczego mi nie obiecała – odpowiada Izzi. – Chcę jej pomóc, ponieważ jest… moją przyjaciółką. To ja jestem twoją przyjaciółką, zdają się mówić oczy kucharki. Po raz setny zadaję sobie pytanie, kim jest ta kobieta i co ruch oporu i moja matka jej zrobili, że tak ich nienawidzi. – Ja chcę tylko uratować Darina – odzywam się. – I wydostać się stąd. – Wszyscy chcą się stąd wydostać, dziewczyno. Ja chcę. Izzi chce. Nawet ci cholerni studenci chcą. Jeśli tak bardzo chcesz się stąd wydostać, zgłoś się do swojego wspaniałego ruchu oporu i poproś o inną misję. Gdzieś, gdzie nie dasz się zabić. Kucharka odchodzi, a ja, choć powinnam być zła, powtarzam sobie w myślach jej słowa. „Nawet ci cholerni studenci chcą. Nawet ci cholerni studenci chcą”. – Izzi – zwracam się do przyjaciółki. – Chyba wiem, jak znaleźć drogę ucieczki z Czarnego Klifu. *** Kilka godzin później kucam za żywopłotem okalającym koszary i zastanawiam się, czy nie popełniam błędu. Dudnienie bębnów obwieszcza początek godziny policyjnej. Siedzę tu już od godziny, korzenie i kamyki wpijają mi się boleśnie w kolana. Z koszar nie wyszedł ani jeden student.

Ale w końcu któryś wyjdzie. Jak powiedziała kucharka, nawet studenci chcą się wydostać z Czarnego Klifu. Muszą się jakoś wymykać. Jak inaczej chodziliby na popijawy i na dziwki? Niektórzy pewnie przekupują strażników przy bramie albo tych pilnujących tuneli, ale na pewno musi być inna droga. Nie mogę usiedzieć bez ruchu, unoszę się lekko i zamieniam jedną kłującą gałąź na inną. Nie jestem w stanie dłużej się czaić, siedząc w kucki w cieniu krzaków. Izzi mnie kryje, ale jeśli komendantka mnie zawoła, a ja się nie pojawię, zostanę ukarana. Co gorsza, Izzi również może zostać ukarana. „Obiecała ci, że cię stąd wydostanie? Że cię ocali?” Nic takiego Izzi nie obiecywałam, choć powinnam. Teraz, kiedy kucharka o tym wspomniała, nie przestaję o tym myśleć. Co się stanie z Izzi, kiedy zniknę? Ci z ruchu oporu powiedzieli, że moje nagłe zniknięcie z Czarnego Klifu będzie wyglądało na samobójstwo, ale komendantka i tak zacznie przesłuchiwać Izzi. Tej kobiety nie można tak łatwo oszukać. Nie mogę tak zwyczajnie zostawić Izzi. Jest moją pierwszą prawdziwą przyjaciółką od czasów Zary. Ale jak sprawić, żeby ruch oporu zechciał ją chronić? Gdyby nie Sana, nie pomogliby nawet mnie. Musi istnieć jakiś sposób. Mogłabym zabrać Izzi ze sobą, kiedy będę stąd uciekać. Ludzie z ruchu oporu nie okażą się chyba tak bezduszni, żeby odesłać ją z powrotem. Przecież wiedzą, jaki los by ją czekał. Zatopiona w rozmyślaniach kieruję spojrzenie na koszary akurat w chwili, kiedy z baraku Czaszek wychodzą dwie postacie. Światło odbija się od jaśniejszych włosów jednego, drugiego poznaję po chodzie. To Markus i Zak. Bliźniacy nie podchodzą do głównej bramy, mijają też kratę osłaniającą wejście do tunelu i kierują się w stronę jednego z budynków, gdzie odbywają się szkolenia. Idę za nimi na tyle blisko, żeby podsłuchać ich rozmowę, i na tyle daleko, żeby mnie nie zauważyli. Kto wie, co by zrobili, gdyby mnie przyłapali.

– Nie mogę tego znieść. – Dociera do mnie głos jednego z nich. – Czuję się tak, jakby przejmował w posiadanie mój umysł. – Przestań się zachowywać jak baba – strofuje go Markus. – On nas uczy, co robić, żeby augurowie nie czytali nam w myślach. Powinieneś być wdzięczny. Zmniejszam dystans, ciekawa rozmowy. Czyżby mówili o postaci, którą widziałam w pokoju komendantki? – Ilekroć patrzę mu w oczy – skarży się Zak – widzę swoją śmierć. – Przynajmniej będziesz przygotowany. – Nie – odpowiada cicho Zak. – Nie sądzę. Markus chrząka poirytowany. – Mnie też to się nie podoba. Ale musimy zwyciężyć. Więc weź się w garść. Wchodzą do budynku, a ja przytrzymuję w ostatniej chwili zamykające się drzwi i obserwuję ich przez szparę. Korytarz rozświetla mdło błękitna poświata lampionów. Odgłos ich kroków odbija się echem od rzędów kolumn stojących po obu stronach. Przed miejscem, gdzie korytarz się zakrzywia, znikają za jedną z kolumn. Słyszę dźwięk kamienia ocierającego się o kamień, a potem zapada cisza. Wkradam się do budynku i nasłuchuję. W korytarzu jest cicho jak w grobie, ale to nie oznacza, że Farrarowie zniknęli. Podchodzę do kolumny, za którą zniknęli, spodziewając się, że będą tam drzwi prowadzące do sali treningowej. Tymczasem niczego tam nie ma, tylko kamień. Zaglądam do jednej sali, jest pusta. Następna też. Wpadające przez okna światło księżyca rozświetla wszystkie sale niesamowitym niebieskawym blaskiem. Wszystkie pomieszczenia są puste. Farrarowie zniknęli. Tylko jak? Tajemne przejście. Jestem tego pewna. Czuję ulgę, kręci mi się w głowie. Znalazłam, znalazłam to, czego chce Mazen. Jeszcze nie, Laio. Muszę jeszcze się dowiedzieć, jak bracia wchodzą i wychodzą. Następnego wieczoru, o tej samej, późnej porze, kryję się

w budynku treningowym naprzeciwko kolumny, za którą zniknęły Maski. Mijają minuty. Mija pół godziny. Godzina. Nie pojawiają się. W końcu rezygnuję i wychodzę. Nie mogę ryzykować, że komendantka wezwie mnie, a ja będę nieobecna. Chce mi się krzyczeć z bezsilnej złości. Farrarowie mogli zniknąć w sekretnym wejściu, zanim dotarłam do budynku. Albo idą tam dopiero teraz, kiedy ja leżę już w łóżku. Tak czy owak, muszę mieć więcej czasu na obserwację. – Jutro ja pójdę – mówi Izzi, która odwiedza mnie w pokoju, kiedy dzwony wybiły już jedenastą. – Pani komendantka zadzwoniła po wodę. Zaniosłam jej, a ona spytała, gdzie jesteś. Powiedziałam, że kucharka posłała cię z jakąś sprawą do załatwienia, ale drugi raz taka wymówka nie przejdzie. Nie chcę, żeby Izzi mi pomagała, ale wiem, że bez niej nie dam sobie rady. Za każdym razem kiedy Izzi wymyka się do budynku treningowego, umacnia się moje postanowienie o zabraniu jej z Czarnego Klifu. Nie zostawię jej tutaj, kiedy będę uciekać. Nie mogę. Zmieniamy się co wieczór, ryzykując wszystko w nadziei, że wypatrzymy Farrarów. Ale jak na złość, bez rezultatów. – Jeśli wszystko inne zawiedzie – mówi Izzi dzień przed tym, kiedy mam złożyć raport – możesz poprosić kucharkę, żeby nauczyła cię, jak zrobić wyłom w zewnętrznym murze. Kiedyś przygotowywała materiały wybuchowe dla ruchu oporu. – Im jest potrzebne sekretne przejście – tłumaczę. Ale uśmiecham się, ponieważ myśl o wielkiej, dymiącej dziurze w murach Czarnego Klifu napełnia mnie radością. Izzi idzie obserwować Farrarów, a ja czekam na wezwanie komendantki. Nie wzywa mnie, leżę więc na swoim sienniku ze wzrokiem utkwionym w chropowate kamienie sufitu i staram się odsuwać od siebie myśli o Darinie cierpiącym męki z rąk Wojan. Jednocześnie szukam usprawiedliwienia dla swojej porażki, które będę musiała przedstawić Mazenowi. I wtedy, tuż przed jedenastym dzwonem, do mojego pokoju wpada

Izzi. – Znalazłam, Laio! Znalazłam tunel, z którego korzystają Farrarowie!

XXXII: Elias Zaczynam przegrywać w walkach. To wina Tristasa. Zasiał mi w głowie ziarno niepokoju, mówiąc, że Helena jest we mnie zakochana, i teraz ziarno zakiełkowało, wypuszczając niewydarzone pędy prosto z piekieł. Podczas treningu szermierki Zak fechtuje bardzo niedbale jak na siebie, a ja, zamiast go zetrzeć w pył, daję się powalić na ziemię, bo musiałem akurat w tej chwili zerknąć na blondynkę w drugim końcu pola ćwiczebnego. I co oznacza ten dziwny ucisk w żołądku? Kiedy centurion szkolący nas w walce wręcz wrzeszczy na mnie z powodu marnej techniki, prawie go nie słyszę, ponieważ zastanawiam się w tym czasie, co będzie ze mną i Heleną. Czy nasza przyjaźń legła w gruzach? Czy jeśli nie odwzajemnię jej miłości, ona mnie znienawidzi? Jak mam ją przeciągnąć na swoją stronę w czasie Prób, skoro nie daję jej tego, czego ode mnie oczekuje? Dręczy mnie tyle cholernych, głupich pytań. Czy dziewczyny myślą w taki sposób cały czas? Nic dziwnego, że potrafią namieszać człowiekowi w głowie. Trzecia Próba, Próba Siły, ma się rozpocząć za dwa dni. Wiem, że muszę się skoncentrować, przygotować ciało i umysł. Muszę zwyciężyć. Tyle że prócz Heleny jest ktoś jeszcze, kto zajmuje moje myśli – Laia. Przez kilka dni staram się o niej nie myśleć. W końcu poddaję się. Życie jest wystarczająco ciężkie, nie zamierzam obchodzić z daleka całych przestrzeni własnego umysłu. Oczami wyobraźni widzę jej

włosy spadające na ramiona i blask jej skóry. Uśmiecham się na wspomnienie jej śmiechu, kiedy tańczyliśmy. Przypominam sobie, jak zamknęła oczy, kiedy mówiłem do niej w języku sadhese. Ale w nocy, kiedy z mrocznych zakamarków mojego umysłu wypełzają wszystkie lęki, myślę o przerażeniu na twarzy Lai, kiedy zrozumiała, kim jestem. Myślę o niechęci, z jaką przyjmowała próby ochronienia jej przed gniewem komendantki. Musiała mnie znienawidzić za narażenie jej na coś tak poniżającego. Niestety, był to jedyny sposób, jaki wtedy przyszedł mi do głowy. Tyle razy w ubiegłym tygodniu wybierałem się do niej, żeby przekonać się, jak się miewa. Wiedziałem jednak, że okazywanie uprzejmości niewolnicy może sprowadzić na mnie kłopoty w postaci Czarnej Gwardii. Laia i Helena tak bardzo są różne. Podoba mi się, kiedy Laia mówi rzeczy, których się nie spodziewam, kiedy mówi tak oficjalnie, jakby opowiadała jakąś historię. Podoba mi się, że zignorowała zakazy mojej matki i poszła na Święto Księżyca, podczas gdy Helena zawsze jej słucha. Laia jest jak dziki taniec Plemieńców w blasku obozowego ogniska, a Helena to zimny błękit płomienia alchemików. Dlaczego właściwie je porównuję? Laię znam od kilku tygodni, a Helenę całe życie. Helena nie jest przelotnym zauroczeniem. Ona jest rodziną. Nawet więcej, jest częścią mnie. A mimo to nie odzywa się do mnie, nie chce na mnie spojrzeć. Do Trzeciej Próby pozostał jeden dzień, a ona rzuca tylko gniewne spojrzenia i obelżywe słowa. I oto mam nowe zmartwienie, które zaprząta moje myśli. Liczyłem na to, że Helena zwycięży, mianuje mnie Krukiem Krwi, a następnie zwolni ze służby. Nie sądzę, żeby chciała to zrobić, skoro tak mnie nienawidzi. To oznacza, że jeśli ja zwyciężę w następnej Próbie, a ona w ostatniej, będzie mogła mnie zmusić do zostania Krukiem Krwi wbrew mojej woli. W takiej sytuacji pozostanie mi ucieczka, a dla niej kwestią honoru będzie schwytanie mnie i zabicie. Jakby tego było mało, słyszałem, jak studenci plotkują, że imperator jest o kilka dni drogi od Serry i zamierza rozprawić się

z aspirantami i wszystkimi związanymi z nimi ludźmi. Kadeci i Czaszki udają, że nie przejmują się plotkami, ale juniorzy nie potrafią tak dobrze ukryć strachu. Wydawałoby się, że komendantka powinna poczynić jakieś kroki przeciwdziałające atakowi na Czarny Klif, ale ona zdaje się tym nie przejmować. Pewnie chce, żebyśmy wszyscy zginęli. A przynajmniej ja. Jesteś na straconej pozycji, Eliasie, podpowiada mi cierpko jakiś głos. Przyjmij to do wiadomości. Trzeba było uciekać, kiedy miałeś okazję. Mój spektakularny spadek formy nie pozostał niezauważony. Przyjaciele martwią się o mnie, a Markus wykorzystuje każdą okazję na polu ćwiczebnym, żeby pokazać mi swoją przewagę. Dziadek przesłał mi liścik zawierający tylko dwa słowa, nakreślone z taką pasją, że pióro rozdarło pergamin. Zawsze zwycięscy. Helena jest coraz bardziej wściekła, gdy pokonuje mnie w kolejnych potyczkach albo widzi, jak inni mnie pokonują. Korci ją, żeby coś powiedzieć, ale upór jej na to nie pozwala. Aż do chwili, kiedy dwa dni przed Trzecią Próbą spostrzega śledzących ją Dexa i Tristasa. Po wypytaniu ich znajduje mnie za koszarami Czaszek, gdzie zamierzałem odpocząć przed nocną wartą na murach. – Co się z tobą dzieje, Veturiusie? – Chwyta mnie za ramię. – Wydaje ci się, że nie potrafię się sama obronić? Myślisz, że potrzebuję ochroniarzy? – Nie, ja tylko… – To ty potrzebujesz ochrony. Ty przegrywasz w każdej walce. Na bogów, pokonałby cię nawet zdechły pies. Dlaczego od razu nie oddasz Imperium w ręce Markusa? Grupa juniorów przygląda nam się z zainteresowaniem. Czmychają, kiedy Helena obrzuca ich groźnym spojrzeniem. – Jestem zdenerwowany – tłumaczę się. – Martwię się o ciebie. – Nie musisz się o mnie martwić. Potrafię o siebie zadbać. I nie potrzebuję twoich… pachołków.

– To są twoi przyjaciele, Heleno. Nie przestali być przyjaciółmi tylko dlatego, że jesteś na mnie wściekła. – Nie potrzebuję ich. Nie potrzebuję żadnego z was. – Nie chciałem, żeby Markus… – Pieprzyć Markusa. Potrafię zrobić z Markusa marmoladę z zamkniętymi oczami. I ciebie też zdołam pokonać. Powiedz im, żeby mnie zostawili w spokoju. – Nie. Zbliża swoją twarz do mojej, jej oczy płoną gniewem. – Odwołaj ich. – Nie zamierzam. Helena zakłada ręce na piersiach. – Wyzywam cię. Jedna walka, trzy rundy. Wygrasz, ochroniarze zostają. Przegrasz, odwołujesz ich. – Zgoda – mówię przekonany, że mogę ją pokonać. Udawało mi się to tysiące razy. – Kiedy? – Teraz. Chcę to mieć za sobą. – Idzie w kierunku najbliższego budynku treningowego, a ja ruszam niespiesznie za nią, przypatrując się jej ruchom: jest zła, bardziej obciąża prawą nogę, musiała lewą nadwerężyć podczas ćwiczeń, zaciska prawą pięść, pewnie ma ochotę mnie nią uderzyć. Złość jest widoczna w każdym jej ruchu. Złość, która nie ma nic wspólnego z jej tak zwanymi ochroniarzami. To jest złość na mnie i na to wszystko, co jest między nami. To będzie interesująca walka. Helena kieruje się do największej pustej sali treningowej i rusza do ataku, kiedy przekraczam próg. Tak jak się spodziewałem, zaczyna od prawego sierpowego. Syczy z wściekłości, kiedy robię unik. Jest szybka i żądna zemsty i przez kilka pierwszych minut boję się, że moja zła passa się utrzyma. Ale myśl o triumfującym Markusie, o Markusie urządzającym zasadzkę na Helenę sprawia, że krew zaczyna mi wrzeć w żyłach i rzucam się do wściekłego ataku.

Wygrywam pierwszą rundę, ale Helena w jednej chwili odzyskuje rezon i o mało nie odcina mi głowy w dzikim ataku. Dwadzieścia minut później poddaję się, ale ona nie zamierza jeszcze świętować zwycięstwa. – Dalej! – woła. – Pokaż, co potrafisz. Obchodzimy się dookoła jak dwa nieufne koty, aż wreszcie rzucam się w jej kierunku z wysoko uniesioną szablą. Niezrażona paruje cios, a z naszych skrzyżowanych szabel sypią się iskry. Porywa mnie zapał bitewny. W takiej walce liczy się perfekcja. Szabla jest naturalnym przedłużeniem mojego ciała, a porusza się tak sprawnie, że sama w sobie jest mistrzem. Walka to taniec, który znam tak dobrze, że nie muszę myśleć. I choć leje się ze mnie pot, a mięśnie pieką dotkliwie, czuję, że żyję. Oddajemy sobie cios za cios, aż w pewnej chwili trafiam ją w prawe ramię. Ona próbuje przerzucić broń do drugiej ręki, ale jestem szybszy i dźgam ją ostrzem w nadgarstek. Szabla wypada Helenie z ręki i frunie w powietrzu. – Poddaj się! – Chwytam ją za nadgarstki, ale wyrywa jedną rękę i sięga po sztylet u pasa. Stal wbija mi się w żebra i po chwili leżę na plecach z ostrzem sztyletu przy gardle. – Ha! – Helena pochyla się, jej włosy opadają, tworząc wokół nas srebrzystą lśniącą zasłonę. Jej pierś faluje ciężko, jest cała zlana potem, ma pociemniałe z urazy oczy, ale jest wciąż taka piękna, że aż ściska mnie w gardle i bardzo chcę ją pocałować. Musi to widzieć w moich oczach, ponieważ w jej spojrzeniu w miejsce urazy pojawia się zmieszanie. Wiem, że muszę dokonać wyboru. Wyboru, który być może zmieni wszystko. Pocałuj ją, a będzie twoja. Wytłumacz jej wszystko, ona zrozumie, ponieważ cię kocha. Zwycięży w Próbach, ty zostaniesz Krukiem Krwi, a kiedy poprosisz ją o wolność, da ci ją. Czy na pewno? Nie będzie gorzej, jeśli się z nią zwiążę? Chcę ją pocałować, bo ją kocham czy dlatego, że czegoś od niej potrzebuję? A może z obu powodów?

Wszystkie te myśli przebiegają mi przez głowę w jednej sekundzie. Zrób to, podpowiada instynkt. Pocałuj ją. Owijam wokół dłoni jej gładkie jak jedwab włosy. Oddech Heleny staje się urywany, a jej upajająco uległe ciało przywiera do mnie. I kiedy przyciągam jej twarz do siebie, kiedy przymykamy powieki, rozlega się krzyk.

XXXIII: Laia Kiedy wychodzę z Izzi z budynku dla służby, w szkole panuje cisza. Do koszar wraca tylko kilka grupek zmęczonych studentów. – Widziałaś, jak Farrarowie wchodzili? – pytam Izzi w drodze do budynku treningowego. Kręci głową. – Siedziałam tam i gapiłam się na kolumny. Śmiertelnie się nudziłam, ale w pewnej chwili zauważyłam, że jeden z kamieni w ścianie różni się od innych – błyszczy, jakby był wielokrotnie dotykany. I wtedy… chodź… sama zobaczysz. Wchodzimy do budynku, gdzie wita nas szczęk broni. Przed nami są otwarte drzwi sali, z której pada na korytarz złotawe światło pochodni. W środku walczy jakaś para Masek, obie trzymają w dłoniach po dwie szable. – To Veturius – podpowiada mi Izzi. – I Aquilla. Ćwiczą razem od wieków. Przypatruję się ich walce i łapię się na tym, że wstrzymuję oddech. Poruszają się jak tancerze, płynnie i z gracją obracają się wokół własnej osi. I są tacy szybcy jak cienie na powierzchni wody w rzece. Gdybym nie widziała tego na własne oczy, nigdy nie uwierzyłabym, że można poruszać się tak szybko. Veturius wytrąca Aquilli szablę z dłoni i już jest na niej. Na podłodze mocują się teraz dwa splecione ciała z dziwną, przywodzącą na myśl intymność brutalnością. On jest silniejszy i bardziej umięśniony, a jednak, widzę to wyraźnie, powstrzymuje się w walce. Nie używa wobec niej całej swojej siły. Jest w nim jakaś

zwierzęca swoboda ruchów, trzymany pod kontrolą chaos, który sprawia, że powietrze wokół oślepia swoim blaskiem. Jest tak różny od Keenana z całą jego powagą i opanowaniem. Dlaczego właściwie ich porównujesz? – pytam sama siebie. – Chodź, Izzi. – Odwracam się od walczących aspirantów. Budynek wydaje się pusty, jeśli nie liczyć Veturiusa i Aquilli, ale mimo to przekradamy się ostrożnie przy ścianach, na wypadek gdyby czaił się tam jakiś student albo centurion. Skręcamy za róg i od razu rozpoznaję drzwi, którymi prawie tydzień temu weszli Farrarowie, kiedy ich śledziłam. – Tutaj, Laio. – Izzi znika za jednym z filarów i pokazuje kamień, który na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od innych. Ale kiedy przyciska go dłonią, część muru niknie z cichym jękiem w ciemnościach, a w świetle lampy naszym oczom ukazują się wąskie, prowadzące w dół schody. Trudno mi uwierzyć w to, co widzę, i ściskam z wdzięcznością Izzi. – Izzi, udało ci się! Nie rozumiem, dlaczego nie odpowiada mi uśmiechem. Nagle jej twarz tężeje. – Ciii! – szepcze, chwytając mnie za rękę. – Posłuchaj. Z głębi tunelu dobiega stłumiony głos jakiegoś Maski, a schody rozświetla blask pochodni. – Zamykaj! – popędza mnie Izzi. – Szybko, zanim się zorientują. Kładę dłoń na kamieniu i nerwowo naciskam. Nic się nie dzieje. – …udajesz, że tego nie dostrzegasz – mówi jakby znajomy głos na schodach. – Wiesz dobrze, co do niej czuję. Dlaczego jej dokuczasz? Dlaczego tak bardzo jej nienawidzisz? – Bo jest ilustriańską snobką. Nigdy nie będzie twoja. – Może gdybyś dał jej spokój, miałbym jakąś szansę. – Ona jest naszym wrogiem, Zak. Musi umrzeć. Pogódź się z tym. – Po co jej w takim razie mówiłeś, że ty i ona powinniście być

razem? Dlaczego mam wrażenie, że chcesz, żeby to ona była twoim Krukiem Krwi, a nie ja? – Mieszam jej w głowie, cholerny idioto. Widocznie wychodzi mi to tak dobrze, że nawet ty dałeś się nabrać. Teraz rozpoznaję głosy – to Markus i Zak. Izzi odsuwa mnie na bok i naciska kamień. Wejście pozostaje otwarte. – Nic z tego – rezygnuje Izzi. – Chodźmy stąd. Chwyta mnie za rękę, ale u dołu schodów pojawia się Markus. Spostrzega mnie, błyskawicznie rusza naprzód i w dwóch krokach mnie dogania. – Uciekaj! – wołam do Izzi. Markus próbuje złapać Izzi, ale odpycham ją od niego w ostatniej chwili. Tymczasem Markus obejmuje ramieniem moją szyję i odchyla mi głowę w tył, zmuszając do spojrzenia w jego jasnożółte oczy. – A cóż to? Szpiegujesz, dziwko? Szukasz drogi ucieczki z akademii? Izzi stoi bez ruchu w korytarzu i z przerażeniem obserwuje rozwój sytuacji. Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła, nie mogę pozwolić, żeby ją złapano. – Uciekaj, Izzi! – krzyczę. – Łap ją, cymbale! – wrzeszczy Markus na brata, który właśnie wyłonił się z tunelu. Zak niemrawo próbuje schwytać Izzi, ale ona wyrywa się i rzuca do ucieczki. – Daj spokój, Markusie – odzywa się zdyszany Zak i spogląda tęsknie na ciężkie dębowe drzwi prowadzące na zewnątrz. – Zostaw ją. Musimy wcześnie wstać. – Nie pamiętasz jej, Zak? – zwraca się do brata Markus. Szarpię się z nim i próbuję kopnąć go w kostkę, ale on przewraca mnie na posadzkę. – To dziewucha od pani komendantki. – Ona na mnie czeka – wykrztuszam z trudem. – Nie pogniewa się, jeśli się spóźnisz. – Markus uśmiecha się jak szakal. – Kiedyś, pod jej gabinetem coś ci obiecałem, pamiętasz?

Powiedziałem wtedy, że którejś nocy znajdę cię w jakimś ciemnym korytarzu. Ja zawsze dotrzymuję obietnic. – Markusie… – jęczy Zak. – Jeśli zamierzasz zachowywać się jak eunuch, braciszku – odzywa się do niego Markus – to spieprzaj stąd. Ja się zabawię. Zak patrzy chwilę na brata, wzdycha i odchodzi. Nie! Wróć! – błagam go w myślach. – Zostaliśmy tylko ty i ja, moja piękna – szepcze mi do ucha Markus. Gryzę go wściekle w rękę i próbuję się wyślizgnąć z jego uścisku, ale on obraca mnie do siebie i popycha na filar. – Jeśli nie będziesz się wyrywać – mówi – potraktuję cię łagodnie. Z drugiej strony, lubię ogniste kobiety. – Jego pięść ląduje na mojej twarzy. Uderzam głową o kamienny filar i zaczynam widzieć podwójnie. Walcz, Laio. Za Darina. Za Izzi. Za wszystkie Scholarki, które ta bestia molestowała. Walcz. Z mojego gardła wydobywa się głośny wrzask i wbijam paznokcie w twarz Markusa, ale celny cios w brzuch pozbawia mnie tchu. Zginam się wpół, a on trafia mnie kolanem w czoło. Świat zaczyna mi wirować przed oczami i padam na kolana. Słyszę, jak się śmieje, głośno, sadystycznie. Rzucam się na jego nogi. Nie będzie tak jak kiedyś, kiedy podczas nalotu pozwoliłam Masce wywlec się z domu. Tym razem będę walczyć. Zębami i pazurami. Tracąc równowagę, zaskoczony Markus stęka głośno, a ja wyplątuję się z jego nóg i próbuję wstać. Chwyta mnie jednak za ramię i wali na odlew w twarz. Uderzam głową o posadzkę, a on zaczyna mnie kopać. Przestaję się bronić. Markus siada na mnie okrakiem i unieruchamia mi ręce. Z mojego gardła wydobywa się ostatni krzyk, który przypomina już tylko kwilenie. A on kładzie palec na moich wargach. Moje opuchnięte powieki się zamykają. Nic nie widzę. Nie jestem w stanie myśleć. Gdzieś w oddali dzwony na wieży zegarowej wybijają jedenastą.

XXXIV: Elias Usłyszawszy krzyk, zapominam o pocałunku, zrzucam z siebie Helenę i zrywam się na równe nogi. Helena przewraca się na plecy. Krzyk rozbrzmiewa echem w korytarzu, a ja sięgam po leżącą na podłodze szablę. Chwilę później Helena chwyta swoją i wybiega za mną z sali. Na zewnątrz wybija godzina jedenasta. W naszym kierunku biegnie niewolnica Izzi. – Pomocy! – krzyczy. – Proszę! Markus… Markus… Biegnę pogrążonym w ciemnościach korytarzem, za mną Izzi i Helena. Za rogiem spostrzegamy Markusa pochylonego nad jakąś leżącą na brzuchu postacią. Na jego twarzy maluje się dzikie pożądanie. Nie wiem, kim jest leżąca postać, ale nie mam wątpliwości, co Markus zamierza zrobić. Markus nie spodziewa się towarzystwa i tylko dlatego udaje nam się z łatwością odciągnąć go od niewolnicy. Rzucam się na niego i zadaję mu serię ciosów. Cieszy mnie każdy odgłos jego trzeszczących kości, każda kropla brwi rozbryźnięta na ścianie. Głowa Markusa odskakuje w tył, a ja przykładam ostrze szabli do jego klatki piersiowej w miejscu, gdzie stykają się dwie płyty jego zbroi. Markus próbuje wstać, ręce unosi wysoko nad głową. – Zamierzasz mnie zabić, Veturiusie? – pyta z ironicznym uśmiechem na zakrwawionej twarzy. – Ćwiczebną szablą? – To tylko dłużej potrwa – dźgam go mocniej ostrzem – ale efekt będzie odpowiedni. – Pełnisz dziś wartę, Wężu – odzywa się Helena. – Co w takim

razie robisz w mrocznym korytarzu z niewolnicą? – Trenuję, zanim zabiorę się do ciebie, Aquillo. – Markus zlizuje odrobinę krwi z wargi i zwraca się do mnie: – Ta niewolnica jest waleczniejsza od ciebie, bękarcie… – Zamknij się, Markusie – odpowiadam. – Heleno, sprawdź, co z nią… Helena pochyla się, żeby sprawdzić, czy dziewczyna oddycha. Markus już nieraz zabił niewolnicę. Słyszę jej jęk. – Eliasie… – Co? – Wzbiera we mnie złość, z nadzieją czekam, aż Markus spróbuje jakiejś sztuczki. Staromodna walka na pięści, aż do śmierci, dobrze by mi zrobiła. Izzi obserwuje nas, stojąc w cieniu, zbyt przerażona, żeby wykonać jakikolwiek ruch. – Puść go – odzywa się Helena. Zerkam na nią zaskoczony, ale nie potrafię niczego wyczytać z jej twarzy. – Idź – zwraca się do Markusa, odsuwając moją szablę od jego piersi. – Wynoś się stąd. Markus obleśnie uśmiecha się do Heleny, a ja znów mam chęć mu przywalić. – Ty i ja, Aquilla – mówi na odchodne. – Wiem, że w końcu to zrozumiesz. – Won! – Helena rzuca nożem, który przelatuje tuż koło ucha Markusa. – A teraz wytłumacz mi, dlaczego to zrobiłaś – zwracam się do Heleny, kiedy Markus znika za drzwiami. – To niewolnica pani komendantki. Twoja… twoja przyjaciółka, Laia. Dopiero teraz dostrzegam burzę ciemnych włosów, złocistą skórę. Wcześniej widok przesłaniało mi ciało Markusa. Kucam przy niej i przewracam ją na plecy. Ma złamaną w nadgarstku rękę, kość przebiła skórę i sterczy na zewnątrz. Jej ramiona i szyja są posiniaczone. Jęczy i próbuje się poruszyć. Włosy są w nieładzie, oczy podkrążone, powieki opuchnięte i przymknięte. – Zabiję Markusa. – Mój głos brzmi głucho i spokojnie. Choć nie

jestem spokojny. – Musimy ją zabrać do izby chorych. – Niewolnicy nie mogą korzystać z pomocy w izbie chorych – szepcze ze naszymi plecami Izzi. Zupełnie zapomniałem o jej obecności. – Pani komendantka ukarze ją za to. I ciebie też. I lekarza. – Odniesiemy ją do pani komendantki – decyduje Helena. – Ta dziewczyna jest jej własnością. Niech ona decyduje, co z nią zrobić. – Kucharka nam pomoże – dodaje Izzi. Obie mają rację, co nie oznacza, że mi się ten pomysł podoba. Delikatnie, pamiętając o jej obrażeniach, biorę Laię na ręce. Jest lekka. Jej głowa spoczywa na moim ramieniu. – Wszystko będzie dobrze – szepczę. – Wydobrzejesz. Ruszam korytarzem, nie czekając, aż Helena i Izzi pójdą za mną. Co by się stało, gdyby Heleny i mnie nie było w pobliżu? Markus zgwałciłby Laię, a ona wykrwawiłaby się na śmierć na tej zimnej kamiennej posadzce. Kiedy o tym myślę, znów wzbiera we mnie złość. Laia unosi głowę i jęczy. – Niech będzie przeklęty… – Niech go piekło pochłonie – dodaję cicho. Zastanawiam się, czy ma jeszcze flakonik z wyciągiem z krwiowca, który jej dałem. Rany są zbyt poważne, Eliasie. Krwiowiec nie pomoże. – Tunel – szepcze Laia. – Darin… Maz… – Ciii! – uciszam ją. – Nic nie mów. – Samo zło – majaczy Laia. – Potwory. Małe i duże potwory. Docieramy do domu komendantki. Izzi otwiera drzwi korytarza dla służby. Przez niedomknięte drzwi kuchni spostrzega nas kucharka. Wypuszcza z ręki torebkę z jakąś przyprawą i wpatruje się w Laię z przerażeniem. – Wezwij panią komendantkę – rozkazuję. – Powiedz, że jej niewolnica jest ranna. – Tutaj. – Izzi wskazuje otwór drzwiowy z wiszącą zasłoną. Ostrożnie, powoli kładę Laię na sienniku. Helena podaje mi wytarty

koc, którym nakrywam dziewczynę, choć wiem, że to daremny trud, koc jej nie pomoże. – Co się stało? – słyszę głos matki za plecami. Wychodzę z Heleną na korytarz, gdzie stoi Izzi, kucharka i komendantka. – Markus ją napadł – tłumaczę. – O mało jej nie zabił… – Nie powinna wychodzić o tej porze. Obrażenia, jakie odniosła, są wynikiem jej lekkomyślności. Zostawcie ją. Jeśli dobrze pamiętam, pełnicie dziś wartę na wschodnim murze. – Pośle pani po lekarza? Może pójdę po niego? Matka patrzy na mnie, jakbym miał nie po kolei w głowie. – Kucharka się nią zaopiekuje – odpowiada. – Jeśli przeżyje, to dobrze. Jeśli umrze… – Wzrusza ramionami. – To nie wasza sprawa. Spałeś z tą dziewczyną, Veturiusie. Ale to nie znaczy, że stała się twoją własnością. Idź pełnić wartę. – Kładzie dłoń na rękojeści pejcza. – Jeśli się spóźnisz, każdą minutę zedrę z twojej skóry. Albo… – przekrzywia głowę – ze skóry tej niewolnicy, jeśli wolisz. – Ale… Helena chwyta mnie za rękę i ciągnie w stronę drzwi. – Puść mnie! – Nie słyszałeś, co powiedziała? – Helena prowadzi mnie przez pole ćwiczebne. – Jeśli spóźnisz się na wartę, wychłoszcze cię. A Trzecia Próba zaczyna się za dwa dni. Jak ją przeżyjesz, skoro nie będziesz w stanie założyć zbroi? – Myślałem, że już cię nie obchodzi, co się ze mną stanie – mówię. – Co pani komendantka miała na myśli, mówiąc, że spałeś z tą dziewczyną? – Ona nie wie, co mówi – odpowiadam. – Ja nie jestem taki, Heleno, powinnaś o tym wiedzieć. Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby pomóc Lai. Zapomnij na chwilę, że mnie nienawidzisz i życzysz mi śmierci. Przychodzi ci do głowy ktoś, do kogo mógłbym ją zabrać? Może ktoś z miasta? – Pani komendantka nigdy się na to nie zgodzi.

– Nie dowie się… – Oczywiście, że się dowie. Co z tobą? Ta dziewczyna nie jest nawet Wojanką. Zresztą ma się nią kto zająć. Kucharka jest tutaj od wieków i wie, co robić. W uszach brzmią mi słowa Lai. „Samo zło. Potwory. Małe i duże potwory”. Ma rację, myślę. Kimże jest Markus, jeśli nie najgorszym z potworów? Bił Laię, zamierzając ją zabić, i nie poniesie za to żadnej kary. Kim jest Helena, skoro tak po prostu odrzuca pomysł, żeby pomóc dziewczynie? A kim jestem ja? Laia umrze w tym mrocznym pokoiku. A ja nie robię nic, żeby temu zapobiec. Co możesz zrobić? – pyta głos rozsądku. Jeśli spróbujesz jej pomóc, komendantka ukarze was oboje, a wtedy dziewczyna na pewno umrze. – Możesz ją uzdrowić. – Sam jestem zaskoczony, że nie przyszło mi to wcześniej do głowy. – Tak jak uzdrowiłaś mnie. – Nie. – Helena nagle sztywnieje i odsuwa się ode mnie. – Absolutnie nie. Doganiam ją. – Możesz to zrobić – nalegam. – Zaczekajmy tylko pół godziny. Komendantka nigdy się nie dowie. Wejdziemy do pokoju Lai i… – Nie zrobię tego. – Proszę cię, Heleno… – Co cię to obchodzi? – pyta podejrzliwie Helena. – Czy ty… Czy wy… – Daj spokój. Zrób to dla mnie. Nie chcę, żeby umarła, rozumiesz? Pomóż jej. Wiem, że potrafisz. – Nic nie wiesz. Nawet ja nie wiem, czy potrafię. To, co się z tobą stało po Drugiej Próbie, było… dziwne… nienormalne. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłam. I sporo mnie to kosztowało. Nie tyle sił, ile… nieważne. Nie zamierzam próbować po raz kolejny. Nigdy. – Ona umrze, jeśli tego nie zrobisz.

– Ona jest niewolnicą, Eliasie. Niewolnicy umierają tu co chwila. Odwracam się do niej plecami. „Samo zło. Potwory…”. – To jest złe, Heleno. – Markus zabijał już wcześniej… – Nie chodzi tylko o tę dziewczynę. Chodzi o to. – Toczę spojrzeniem dookoła. – O to wszystko. Mury Czarnego Klifu wznoszą się dookoła nas jak niewzruszeni strażnicy. Nie słychać żadnego dźwięku prócz rytmicznego pobrzękiwania zbroi legionistów patrolujących mury. Panująca tu cisza, dręcząca i złowroga, sprawia, że mam ochotę krzyczeć. – Ta akademia. Studenci, którzy ją kończą. To, co robimy. Wszystko to jest złe. – Jesteś zmęczony. I zły. Musisz odpocząć, Eliasie. Próby… – Kładzie dłoń na moim ramieniu, ale strącam ją, nie mogąc znieść jej dotyku. – Do diabła z Próbami! – krzyczę. – Do diabła z Czarnym Klifem! I do diabła z tobą! Odwracam się do niej plecami i idę objąć wartę.

XXXV: Laia Wszystko mnie boli – skóra, kości, paznokcie, nawet cebulki włosów. Czuję się, jakby moje ciało nie należało do mnie. Mam ochotę krzyczeć. Ale nie mogę wydusić z siebie nic więcej prócz jęku. Gdzie ja jestem? Co się ze mną stało? Powracają urywki wspomnień. Tajemne przejście. Pięści Markusa. Potem krzyki i czyjeś czułe ramiona. Zapach świeżości jak zapach deszczu na pustyni. Łagodny głos. Aspirant Veturius wyrywający mnie z rąk mordercy, żebym mogła umrzeć na swoim niewolniczym sienniku zamiast na kamiennej posadzce. Wokół mnie podnoszą się i cichną głosy – pełne niepokoju mamrotanie Izzi i chrypienie kucharki. Zdaje mi się, że słyszę chichotanie ghula. Cichnie, kiedy czyjeś chłodne dłonie rozchylają mi usta i wlewają jakiś płyn. Ból gaśnie na kilka minut. Ale czai się w pobliżu, jak wróg niecierpliwie stojący u bram. W końcu wybucha z nową siłą, palący i nie do zniesienia. Całe lata obserwowałam pracującego dziadka. Wiem, co tego rodzaju obrażenia mogą oznaczać. Mam krwotok wewnętrzny. Żaden lekarz, choćby najbardziej biegły, nie uratuje mnie. Umrę. Ta wiedza bardziej boli niż rany, ponieważ jeśli ja umrę, umrze także Darin. Izzi pozostanie na zawsze w Czarnym Klifie. W Imperium nic się nie zmieni. Tylko kilku kolejnych Scholarów trafi do piachu. Resztką świadomości, jaka mi pozostała, nie godzę się na taki los. Tunel dla Mazena. Keenan będzie czekał na raport. Muszę mu go

jakoś przekazać. Brat liczy na mnie. Widzę go oczami wyobraźni w mrocznej więziennej celi, drżącego. Żyj, Laio. – Słyszę jego głos. – Żyj dla mnie. Nie mogę, Darinie. Ból jest bestią, która przejęła nade mną władzę. Nagły chłód przenika moje ciało do kości i znowu słyszę śmiech. To ghule. Walcz z nimi, Laio. Czuję się wyczerpana. Jestem zbyt zmęczona, by walczyć. Przynajmniej cała nasza rodzina będzie razem. Kiedy umrę, dołączy do mnie Darin, a wtedy spotkamy się z mamą, tatą, Lis, babcią i dziadkiem. Może będzie też Zara. A później Izzi. Wielkie zmęczenie mija, a wraz z nim ból. Jest to tak kuszące jak powrót do domu po ciężkiej pracy pod rozżarzonym niebem. Wiem, że nic nie zakłóci już mojego spokoju. I cieszę się z tego. Pragnę tego. – Nie skrzywdzę jej. – Szept brzmi zgrzytliwie, wyrywa mnie ze snu, przywraca do realnego świata, do bólu. – Za to skrzywdzę ciebie, jeśli nie zejdziesz mi z drogi. Znajomy głos. Pani komendantka? Nie, ktoś młodszy. – Jeśli któraś z was piśnie choć słówko, obydwie będziecie martwe. Przysięgam. Chwilę później do mojego pokoiku wdziera się zimne, nocne powietrze. Otwieram oczy i widzę w drzwiach sylwetkę aspirantki Aquilli. Srebrzystoblond włosy związała niestarannie w kok, a zamiast zbroi ma na sobie czarny mundur. Jasną skórę ramion pokrywają sińce. Wchodzi do pokoju. Jej maska nie wyraża niczego, za to ciało zdradza nerwowość. – Aspirantka… Aquilla… – wykrztuszam. Patrzy na mnie, jakbym cuchnęła zgniłą kapustą. Nie lubi mnie, to jasne. Co w takim razie tu robi? – Nic nie mów. – Spodziewam się jadu, tymczasem głos jej drży. Klęka przy moim sienniku. – Bądź cicho i pozwól mi pomyśleć. O czym? W pokoju słychać tylko mój nierówny oddech. Aquilla jest tak

cicho, że mam wrażenie, iż zasnęła na siedząco. Ale ona wpatruje się w swoje dłonie. Co kilka minut otwiera usta, jakby chciała coś powiedzieć. Zaraz potem zamyka je i załamuje ręce. Zalewa mnie kolejna fala bólu. Kaszlę. W ustach czuję słony smak krwi. Spluwam na podłogę, nie przejmując się, co pomyśli sobie Aquilla. A ona zaciska chłodne palce na moim nadgarstku. Wzdrygam się wystraszona, że chce mnie skrzywdzić. Ale ona tylko trzyma obojętnie moją rękę, tak jak trzyma się rękę dalekiego krewnego leżącego na łożu śmierci i w dodatku niezbyt lubianego za życia. Zaczyna mruczeć. Początkowo nic się nie dzieje. Szuka odpowiedniej melodii jak ślepiec szukający drogi w nieznanym sobie pomieszczeniu. Jej pomrukiwanie wznosi się i opada, szuka, bada, powtarza. W pewnej chwili przechodzi w śpiew, który otacza mnie i obejmuje jak najsłodsze matczyne ramiona. Oczy mi się zamykają i płynę wraz z dźwiękami. Pojawia się twarz matki, potem ojca. Idziemy brzegiem morza, ja między nimi, unoszą mnie za ręce i kołyszą. Nocne niebo nad naszymi głowami lśni niczym lustro, a mnogość gwiazd odbija się w dziwnie nieruchomej tafli wody. Palcami u nóg ledwie muskam piasek pod stopami i mam wrażenie, że frunę. Teraz rozumiem. Aquilla śpiewa mi w drodze ku śmierci. Jest w końcu Maską. Cóż za słodka śmierć. Nie bałabym się, gdybym wiedziała, że tak będzie wyglądać. Pieśń wywołuje mrowienie, chociaż Aquilla śpiewa tak cicho, jakby nie chciała, żeby ktoś ją usłyszał. Od stóp do głów ogarnia mnie płomień żywego ognia i zapominam o brzegu morza. Otwieram szeroko oczy, z trudem łapię oddech. To śmierć, przychodzi mi na myśl. Ostatni paroksyzm bólu przed końcem. Aquilla gładzi mnie po włosach i ciepło jej palców przenika moje ciało, rozlewa się po nim jak korzenny cydr w mroźny poranek. Moje powieki stają się ciężkie, zamykam je znowu i ogień w moim wnętrzu gaśnie.

Znów jestem na plaży, ale teraz przede mną biegnie Lis, a jej granatowe włosy lśnią w blasku gwiazd niczym łopoczący na wietrze sztandar. Wpatruję się w jej smukłe niczym gałązki wierzby ręce, w ciemnoniebieskie oczy i wiem, że nigdy nie widziałam kogoś tak cudownie żywego. Nie masz pojęcia, jak za tobą tęskniłam, Lis. Odwraca się do mnie i porusza ustami. Powtarza w kółko jedno słowo, którego nie mogę dosłyszeć. Bardzo powoli dociera do mnie, co się dzieje. Widzę Lis. Ale to Aquilla wyśpiewuje to słowo. To Aquilla kieruje mną, powtarzając w nieskończoność jedno słowo. Żyj, żyj, żyj, żyj, żyj, żyj. Rodzice znikają. Nie! Mamo! Tato! Lis! Chcę do nich wrócić, zobaczyć ich, dotknąć. Chcę iść nocą brzegiem morza, słyszeć ich głosy, cieszyć się ich bliskością. Wyciągam do nich rękę, ale ich już nie ma, jestem tylko ja i Aquilla, i przytłaczające ściany mojego pokoiku. I teraz nareszcie pojmuję, że Aquilla nie śpiewa mi w drodze ku śmierci. Ona przywraca mnie do życia.

XXXVI: Elias Następnego ranka przy śniadaniu siedzę z boku i nie odzywam się do nikogo. Gęsta mroźna mgła nasunęła się znad wydm i przykryła ciężką chmurą całe miasto. Taki widok idealnie pasuje do mojego mrocznego nastroju. Zapomniałem o Trzeciej Próbie, o augurach, o Helenie. Myślę tylko o Lai. Przypominam sobie jej posiniaczoną twarz, pokiereszowane ciało. Szukam sposobu, w jaki mógłbym jej pomóc. Przekupić naczelnego lekarza? Nie, brakuje mu odwagi, żeby zrobić cokolwiek wbrew woli komendantki. Sprowadzić potajemnie uzdrawiacza? Kto odważy się narazić na gniew komendantki, żeby ratować życie niewolnicy, nawet za sute wynagrodzenie? Czy ona jeszcze żyje? Może rany nie były tak poważne, jak myślałem. Może kucharka zdoła ją uzdrowić. Jestem zajęty rozgniataniem zawartości talerza na papkę, kiedy do zatłoczonej stołówki wchodzi Helena. Jestem zaskoczony widokiem jej niedbałej fryzury i cieni pod oczami. Spostrzega mnie i podchodzi. Sztywnieję na krześle i wpycham sobie do ust pełną łyżkę jedzenia, nie patrząc na Helenę. – Niewolnica czuje się lepiej. – Zniża głos, żeby nie usłyszeli nas inni studenci. – Ja… wpadłam tam na chwilę. Przeżyła noc. Ja… hm… ja… Czyżby zamierzała przeprosić? Za to, że odmówiła pomocy niewinnej dziewczynie, której jedynym przewinieniem jest to, że urodziła się w kaście Scholarów, a nie Wojan? – Doprawdy, lepiej się czuje? – mówię z przekąsem. – Pewnie

jesteś zachwycona. – Wstaję od stolika i odchodzę. Helena stoi bez ruchu. Zamurowało ją, a ja czuję mściwą satysfakcję. Masz rację, Aquilla. Nie jestem taki jak ty. Nie zapomnę o niej tylko dlatego, że jest niewolnicą. Dziękuję w duchu kucharce. Jeśli Laia żyje, to bez wątpienia dzięki trosce tej starej kobiety. Może powinienem odwiedzić dziewczynę? Ale co jej powiem? Przykro mi, że Markus o mało cię nie zgwałcił i nie zabił. Jednak słyszałem, że czujesz się już lepiej. Nie mogę jej odwiedzić. Ona tego nie chce. Jestem Maską. To wystarczający powód, żeby mnie znienawidzić. Mogę jednak zajrzeć do ich domu. Kucharka powie mi, jak się Laia miewa. Mogę też zanieść jej jakiś drobiazg. Kwiaty? Rozglądam się. W Czarnym Klifie nie rosną kwiaty. Może sprezentuję jej sztylet. Tych nie brakuje, a bogowie wiedzą najlepiej, jak bardzo by jej się przydał. – Eliasie! – Helena wychodzi za mną ze stołówki, ale dzięki gęstej mgle udaje mi się umknąć. Kryję się w budynku treningowym i przez okno patrzę, jak w końcu rezygnuje i odchodzi. Przekonamy się, jak przyjmie traktowanie jej jak powietrze. Kilka minut później idę w stronę domu komendantki. Tylko krótka wizyta. Żeby przekonać się, czy nic jej nie jest. – Jeśli twoja matka się dowie, obedrze cię żywcem ze skóry! – woła do mnie zza kuchennych drzwi kucharka, kiedy zakradam się do korytarza dla służby. – Nas też, za to, że cię wpuściłyśmy. – Czy ona dobrze się czuje? – Nie umarła. Wyjdź, aspirancie. Nie żartowałam, mówiąc o pani komendantce. Gdyby jakaś niewolnica odezwała się w ten sposób do Demetriusa albo Dexa, dostałaby w twarz. Ale kucharka robi to, co jej zdaniem będzie najlepsze dla Lai. Dlatego podporządkowuję się. Reszta dnia to kilka przegranych walk, szorstkich rozmów i ucieczek przed Heleną. Mgła jest tak gęsta, że ledwie widzę wyciągniętą przed siebie rękę, przez co trening jest bardziej

wyczerpujący niż zwykle. Kiedy uderzenia bębnów obwieszcza początek godziny policyjnej, marzę tylko o tym, żeby pójść spać. Wlokę się noga za nogą do koszar, kiedy drogę zagradza mi Helena. – Jak trening? – Wyłania się z mgły jak zjawa. Zaskoczony, podskakuję w miejscu. – Znakomicie – odpowiadam z chmurną miną. Wcale nie było znakomicie i Helena dobrze o tym wie. Od lat nie walczyłem tak kiepsko. Koncentrację, jaką odzyskałem w czasie wczorajszej walki z Heleną, znów diabli wzięli. – Faris mówił, że nie przyszedłeś na poranną lekcję szermierki. Widział, jak idziesz do domu pani komendantki. – Ty i Faris plotkujecie jak baby. – Odwiedziłeś tę dziewczynę? – Kucharka mnie nie wpuściła. A ta dziewczyna ma imię, Laia. – Eliasie… Nie uda się wam… Śmiech, jakim reaguję, odbija się echem we mgle. – Masz mnie za idiotę? Oczywiście, że nam się nie uda. Chciałem tylko sprawdzić, czy dobrze się czuje. I co w związku z tym? – I co w związku z tym? – Helena chwyta mnie za ramię i zatrzymuje. – Jesteś aspirantem. Jutro masz poddać się Próbie. Twoje życie będzie wisiało na włosku, a ty marzysz o jakiejś scholarskiej dziewczynie. – Helena wyprowadziła mnie już całkiem z równowagi. Ona czuje to i bierze głęboki wdech. – Chcę tylko powiedzieć, że są teraz ważniejsze rzeczy. Za kilka dni pojawi się tutaj imperator i zechce nas wszystkich zabić. Pani komendantka chyba nie zdaje sobie z tego sprawy. Albo nic jej to nie obchodzi. A ja mam złe przeczucie, jeśli chodzi o Trzecią Próbę. Pozostaje mieć nadzieję, że uda się wyeliminować Markusa. On nie może wygrać, Eliasie. Po prostu nie może. Bo jeśli wygra… – Wiem, Heleno. – Pokładam w tych cholernych Próbach wszystkie swoje nadzieje. – Uwierz mi, że wiem. – Na bogów, bardziej ją lubiłem, kiedy nie odzywała się do mnie. – Skoro wiesz, to dlaczego dajesz się pokonać w walce? Jak masz

zwyciężyć podczas Próby, skoro nie potrafisz obronić się przed kimś takim jak Zak? Nie zdajesz sobie sprawy, co jest stawką? – Oczywiście, że zdaję sobie sprawę. – Właśnie, że nie! Spójrz na siebie! Jesteś zbyt odurzony tą niewolnicą… – Nie jestem nią odurzony. Nie daje mi spokoju coś innego. Miliony innych rzeczy. Jak choćby to miejsce. I to, co robimy. I ty… – Ja? – Patrzy na mnie zdumiona, a to tylko potęguje moją złość. – Co ja takiego zrobiłam? – Kochasz mnie! – Wrzeszczę na nią, bo czuję wściekłość, choć z drugiej strony wiem, że jestem okrutnie niesprawiedliwy. – A ja cię nie kocham i za to mnie nienawidzisz. W ten sposób zniszczyłaś naszą przyjaźń. Helena wpatruje się we mnie bez słowa, widzę w jej spojrzeniu, jak bardzo ją zraniłem. Dlaczego musiała zakochać się akurat we mnie? Gdyby lepiej panowała nad emocjami, nie musielibyśmy walczyć ze sobą w noc Święta Księżyca. A ostatnie dziesięć dni spędzilibyśmy na planowaniu zwycięstwa w Trzeciej Próbie zamiast unikaniu się nawzajem. – Kochasz mnie – powtarzam. – Ale ja nigdy cię nie pokocham, Heleno. Nigdy. Jesteś taka sama jak inne Maski. Pozwoliłabyś umrzeć Lai tylko dlatego, że jest niewolnicą. – Nie pozwoliłam jej umrzeć. – Helena mówi to bardzo cicho. – Poszłam do niej w nocy i uzdrowiłam ją. Dlatego żyje. Śpiewałam jej, śpiewałam tak długo, aż straciłam głos, aż poczułam, że wycieka ze mnie życie. Śpiewałam, póki znów nie poczuła się dobrze. – Ty? Ty ją uzdrowiłaś? – A co, uważasz, że nie jestem zdolna do zrobienia czegoś dobrego dla innego człowieka? Nie jestem potworem, Eliasie, nieważne, co mówisz. – Ja nigdy nie powiedziałem… – Powiedziałeś. – Helena podnosi głos. – Przed chwilą powiedziałeś, że jestem taka jak inne Maski. Powiedziałeś też, że

nigdy… nigdy mnie nie pokochasz… – Odwraca się do mnie plecami i odchodzi, ale zatrzymuje się po kilku krokach. Smużki mgły snują się wokół niej jak upiorna suknia. – Myślisz, że chcę coś do ciebie czuć? Nienawidzę tego, Eliasie. Nienawidzę patrzeć, jak flirtujesz z ilustriańskimi dziewczętami i sypiasz ze scholarskimi niewolnicami, jak potrafisz znaleźć coś dobrego w każdym… każdym oprócz mnie. – Zaczyna szlochać. Po raz pierwszy widzę ją płaczącą. Po chwili tłumi szloch. – Kochać cię to najgorsze, co mi się w życiu zdarzyło. Gorsze od biczowania przez panią komendantkę, gorsze od Prób. To jest tortura, Eliasie. – Zatapia drżące palce we włosach. – Nie wiesz, jak to jest. Nie masz pojęcia, ile dla ciebie poświęciłam, jaką zawarłam umowę… – Co masz na myśli? – pytam. – Jaką umowę? Z kim? Czego dotyczy? Nie odpowiada. Odchodzi. Zaczyna biec. – Heleno! – Doganiam ją, przez jedną krótką chwilę gładzę palcami mokre od łez policzki. Zaraz potem znika we mgle.

XXXVII: Laia – Podnieście ją z łóżka! – Rozkaz komendantki z trudem przedziera się do mojej świadomości i wyrywa mnie ze snu. – Nie po to płacę dwieście marek, żeby ona przez cały dzień spała. Mój umysł jest jak smoła, a ciało udręczone tępym bólem, ale pozostało mi na tyle rozsądku, żeby wiedzieć, że jeśli nie wstanę z siennika, to naprawdę będę martwa. Sięgam po pelerynę i w tej samej chwili Izzi rozsuwa zasłony wiszące w wejściu do mojego pokoju. – Nie śpisz. – W jej głosie słyszę ulgę. – Pani komendantka jest na wojennej ścieżce. – Jaki dzisiaj dzień? – Drżę. Jest zimno, dużo zimniej niż w normalny letni dzień. Ogarnia mnie strach, że byłam nieprzytomna kilka tygodni, że Próby dobiegły już końca, a Darin został stracony. – Zeszłej nocy napadł cię Markus – przypomina mi Izzi. – A aspirantka Aquilla… – Izzi ma szeroko otwarte jedyne oko i wiem już, że ani obecność aspirantki, ani fakt, że mnie uleczyła, nie były tylko snem. Magia. Uśmiecham się na tę myśl. Darin śmiałby się głośno, ale czy jest inne wytłumaczenie? Poza tym skoro po świecie błąkają się ghule i dżinny, to dlaczego nie miałyby istnieć także siły dobra? I dziewczyna, która potrafi uzdrawiać śpiewem? – Możesz ustać na nogach? – pyta Izzi. – Minęło południe. Zajęłam się twoimi porannymi obowiązkami i mogę zastępować cię dalej, ale pani komendantka upiera się, żebyś… – Minęło południe? – Uśmiech znika z mojej twarzy. – Na bogów, Izzi, dwie godziny temu miałam spotkać się z ludźmi z ruchu oporu.

Muszę im powiedzieć o tunelu. Może Keenan jeszcze czeka… – Niestety, Laio, pani komendantka kazała zamurować wejście do tunelu. Nie. Nie. Ten tunel był jedyną nadzieją Darina. – Po tym, jak Veturius przyniósł cię tutaj, pani komendantka rozmawiała z Markusem. Musiał powiedzieć jej o tunelu, bo kiedy poszłam tam dziś rano, legioniści zamurowywali wejście. – A ciebie wypytywała? Izzi potakuje. – Kucharkę też. Markus powiedział, że ty i ja szpiegowałyśmy go, ale ja… – Izzi wierci się i ogląda za siebie. – Ja skłamałam. – Ty… ty skłamałaś? Żeby mnie ratować? – Na bogów, jeśli komendantka się dowie, zabije Izzi. Nie, Laio, mówię w duchu do siebie. Izzi nie umrze, ponieważ znajdziesz sposób, żeby ją stąd wydostać. – Co jej powiedziałaś? – pytam. – Powiedziałam, że kucharka posłała nas po wronie ziele do magazynu obok koszar, a w drodze powrotnej Markus na nas napadł. – Uwierzyła ci? Tobie, a nie Masce? Izzi wzrusza ramionami. – Nigdy wcześniej jej nie okłamywałam. Poza tym kucharka poświadczyła, że mówię prawdę. Powiedziała, że strasznie bolało ją w krzyżu i tylko wronie ziele mogło jej pomóc. Markus nazwał mnie kłamczuchą, ale pani komendantka posłała po Zaka, który przyznał, że mógł przez nieuwagę zostawić otwarte wejście do tunelu, a my tylko przypadkowo tamtędy przechodziłyśmy. Po przesłuchaniu Zaka pani komendantka mnie puściła. – Izzi patrzy na mnie z niepokojem. – Laio, co teraz powiesz Mazenowi? Kręcę w zamyśleniu głową. Nie mam pojęcia. *** Kucharka posyła mnie do miasta z plikiem listów dla posłańca, nie

wspominając ani słowem o wydarzeniach poprzedniego wieczoru. – Tylko pospiesz się – mówi stara kobieta, kiedy pojawiam się w kuchni gotowa do wypełniania swoich obowiązków. – Zanosi się na okropną burzę. Będziesz musiała razem z podkuchenną pozamykać wszystkie okna, żeby wiatr nie wyrwał ich z zawiasów. W mieście panuje dziwna cisza, brukowane ulice są bardziej wyludnione niż zwykle, a wieże przesłania nietypowa dla tej pory roku mgła. Nawet zapach chleba i zwierząt, dymu i stali wydaje się przytłumiony przez mgłę. Pamiętając o dopiero co wyleczonych kończynach, poruszam się ostrożnie. Ale mimo półgodzinnej wędrówki przekonuję się, że jedyną pozostałością po pobiciu są paskudne siniaki i tępy ból. Najpierw kieruję się do biura posłańców na placu Straceń w nadziei, że ktoś z ruchu oporu jeszcze na mnie czeka. Rebelianci są niezawodni. Zaraz po wejściu na plac czuję zapach drewna cedrowego. Chwilę później z mgły wyłania się Keenan. – Tędy. – Nie komentuje słowem moich obrażeń i jego brak troski mnie boli. A kiedy już siebie przekonałam, że nie ma się czym przejmować, on bierze mnie za rękę, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, i prowadzi na zaplecze ciasnego, opuszczonego sklepiku. Keenan zapala wiszącą na ścianie lampę, odwraca się i patrzy mi prosto w oczy. Jego rezerwa gdzieś znika. Odsłania się na chwilę i nagle dociera do mnie, że mimo pozornego chłodu coś do mnie czuje. Ma pociemniałe z gniewu oczy, kiedy wpatruje się we wszystkie moje siniaki i zadrapania. – Kto ci to zrobił? – pyta. – Aspirant. Dlatego nie przyszłam na umówione spotkanie. Przepraszam. – Za co przepraszasz? – Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Spójrz na siebie, spójrz, co oni ci zrobili. Na bogów, gdyby twój ojciec żył i dowiedział się, że pozwoliłem na to… – Na nic nie pozwoliłeś. – Kładę dłoń na jego ramieniu. Czuję, że wszystkie jego mięśnie są napięte jak u wilka rwącego się do walki.

– Jedynym winnym jest Maska, który mi to zrobił. Zresztą już czuję się lepiej. – Nie musisz udowadniać swojej odwagi, Laio. – Wypowiada te słowa spokojnie, ale ostrym tonem i nagle czuję onieśmielenie. Unosi dłoń, powoli przeciąga palcami po moich powiekach, wargach i szyi. – Myślę o tobie od wielu dni. – Kładzie ciepłą dłoń na moim policzku. – Każdego dnia liczyłem na to, że zobaczę cię na placu w szarej chuście na głowie i będzie już po wszystkim. Odzyskasz brata. A potem, moglibyśmy… ty i ja… Milknie. Mój oddech staje się urywany, na skórze czuję mrowienie. Zbliża się, patrzy mi prosto w oczy, przykuwa wzrokiem. O, bogowie, on mnie zaraz pocałuje… Wtem odsuwa się, ku mojemu zaskoczeniu. Jego spojrzenie znów jest czujne, na twarzy nie malują się żadne emocje. Policzki mi płoną. Czuję się zakłopotana tym nagłym chłodem. Ale chwilę później wszystko rozumiem. – Nareszcie jest – od drzwi dobiega mnie szorstki głos. Wchodzi Mazen. Zerkam na Keenana, ale on ma znudzoną minę. Jestem wstrząśnięta, że jego spojrzenie mogło stać się w jednej chwili tak zimne. Zupełnie jak zdmuchnięta świeca. Jest wojownikiem, łajam się w duchu. Wie, co jest ważne. Ty też powinnaś wiedzieć. Myśl o Darinie. – Spodziewaliśmy się ciebie rano – odzywa się Mazen, przyglądając się moim obrażeniom. – Teraz już wiem, dlaczego się spóźniłaś. No dobrze, dziewczyno. Masz to, na co czekam? Znasz wejście? – Coś mam. – To kłamstwo zaskakuje mnie samą, a jeszcze bardziej gładkość, z jaką przechodzi mi przez gardło. – Ale potrzebuję jeszcze więcej czasu. – Przez krótką chwilę na twarzy Mazena maluje się zaskoczenie. Czyżby to moje kłamstwo tak go zaskoczyło? Moja prośba o więcej czasu? Ani jedno, ani drugie, podpowiada mi instynkt. To musi być coś innego. Zaczynam się wiercić niespokojnie, przypomniawszy sobie słowa kucharki sprzed kilku dni. „Zapytaj go, gdzie dokładnie siedzi twój brat. W której

celi?” Zdobywam się wreszcie na odwagę. – Mam… mam do ciebie pytanie. Ty wiesz, gdzie jest Darin, prawda? W którym więzieniu? I w której celi? – Oczywiście, że wiem. Gdybym nie wiedział, nie poświęcałbym czasu i energii na obmyślanie, jak go uwolnić. – Ale Centralne Więzienie jest bardzo dobrze strzeżone. Jak zamierzasz… – Znalazłaś drogę do Czarnego Klifu czy nie? – Po co ci ona?! – wybucham. Nie odpowiada na moje pytanie, a ja mam ochotę wydusić z niego odpowiedź. – Jak tajne przejście do Czarnego Klifu miałoby pomóc w uwolnieniu mojego brata z najpilniej strzeżonego więzienia na południu? Dotychczasowa rezerwa we wzroku Mazena zmienia się stopniowo w coś bliskiego złości. – Darin nie siedzi w Centralnym Więzieniu – odzywa się w końcu. – Przed Świętem Księżyca Wojanie przenieśli go do celi śmierci w więzieniu Bekkar. A Bekkar zapewnia posiłki w razie zagrożenia Czarnego Klifu. Kiedy połową naszych sił zaatakujemy Czarny Klif, żołnierze z Bekkar ruszą z odsieczą, a wtedy reszta naszych wojsk zajmie więzienie. – Aha. – Milknę. Bekkar jest małym więzieniem w dzielnicy ilustrian, położonym niedaleko Czarnego Klifu, ale to wszystko, co wiem. Plan Mazena wydaje się sensowny. Bardzo sensowny. Czuję się jak idiotka. – Nie mówiłem o tym ani tobie, ani nikomu innemu – spogląda znacząco na Keenana – ponieważ im więcej ludzi wie, jaki jest plan, tym większe prawdopodobieństwo niepowodzenia. Dlatego pytam po raz ostatni: masz coś dla mnie? – Jest tunel. – Graj na czas. Mów cokolwiek. – Ale muszę się dowiedzieć, gdzie jest wyjście. – To za mało – odpowiada Mazen. – Jeśli niczego więcej nie masz, to twoja misja się nie powiodła…

Otwierają się drzwi i wchodzi Sana. Wygląda, jakby nie spała od wielu dni, a na jej twarzy nie gości pełen zadowolenia z siebie uśmiech, jak na twarzach dwóch stojących za nią mężczyzn. Spostrzega mnie i staje jak wryta. – Laio, co się stało z twoją twarzą? – Melduj! – przywołuje ją warknięciem do porządku Mazen. Sana przenosi wzrok na dowódcę ruchu oporu. – Już czas – mówi. – Jeśli mamy to zrobić, musimy iść. Czas na co? Spoglądam na Mazena, myślę, że każe im chwilę zaczekać. Ale on kuśtyka do drzwi, jakby zapomniał o mojej obecności. Sana i Keenan wymieniają spojrzenia. Sana kręci głową, jakby chciała mu to odradzić, ale Keenan ignoruje ostrzeżenie. – Mazenie – zwraca się do szefa. – A co z Laią? Mazen zatrzymuje się i patrzy na mnie ze źle skrywanym zniecierpliwieniem. – Potrzebujesz więcej czasu – odzywa się. – W takim razie masz go. Czekam na informacje do pojutrza do północy. A potem wydobędziemy twojego brata z więzienia i cała sprawa będzie zakończona. Wychodzi, szepcząc coś do swoich ludzi i popędzając warknięciem Sanę. Kobieta rzuca Keenanowi nieodgadnione spojrzenie i idzie za dowódcą. – Nie rozumiem – zwracam się do Keenana. – Jeszcze minutę temu mówił, że to koniec. – Coś mi tu nie gra. – Keenan wpatruje się nieruchomo w drzwi. – Muszę to wyjaśnić. – Czy on dotrzyma obietnicy, Keenanie? Oswobodzi Darina? – Frakcja Sany mocno go naciska. Ich zdaniem powinien wydostać Darina już wcześniej. Nie pozwolą mu się wycofać. Ale… – Kręci głową. – Muszę iść. Uważaj na siebie, Laio. Na ulicy mgła jest tak gęsta, że posuwam się z wyciągniętymi

przed siebie rękami, żeby na coś nie wpaść. Jest południe, ale niebo ciemnieje z każdą minutą. Nad Serrą gromadzi się gruba warstwa chmur i zbiera siły do ataku. W drodze powrotnej do Czarnego Klifu próbuję poukładać sobie w głowie wydarzenia dzisiejszego dnia. Chcę wierzyć, że mogę zaufać Mazenowi, że dotrzyma umowy. Ale coś tu nie gra. Od wielu dni walczyłam, żeby dał mi więcej czasu, a teraz nagle się zgodził, i to z taką łatwością. Jeszcze jedno nie daje mi spokoju. To, jak szybko Mazen o mnie zapomniał, kiedy pojawiła się Sana. A także to, że kiedy obiecywał ocalić mojego brata, nie patrzył mi prosto w oczy.

XXXVIII: Elias Rankiem w dzień Próby wyrywa mnie ze snu potężny grzmot burzy. Leżę długo w ciemnym pokoju i wsłuchuję w uderzenia kropli deszczu o dach koszar. Przez szparę w drzwiach ktoś wsuwa pergamin z rombową pieczęcią augurów. Zrywam pieczęć. Tylko mundur. Zbroja zabroniona. Zostań w pokoju. Przyjdę po ciebie. Kain Zgniatam pergamin i w tej samej chwili ktoś cicho puka do drzwi. Na korytarzu stoi przerażony chłopiec, niewolnik z miską grudkowatego kleiku i kromką czerstwego chleba. Wmuszam w siebie posiłek do ostatniego kęsa. Choć wygląda obrzydliwie, to potrzebuję energii, żeby zwyciężyć w walce. Zabieram broń: dwie szable Telumana skrzyżowane na plecach, parę sztyletów na piersiach i po jednym nożu wetkniętym za cholewy butów. I czekam. Czas się wlecze, godziny mijają wolniej niż na nocnej warcie. Na dworze szaleje wichura, gałęzie drzew uderzają w szyby. Ciekaw jestem, czy Helena jest w swoim pokoju. Czy Kain już po nią przyszedł. W końcu, wczesnym popołudniem, rozlega się pukanie do drzwi. Jestem tak podekscytowany, że mam ochotę rozładować napięcie, uderzając pięściami w ścianę. – Aspirancie Veturiusie – mówi Kain, kiedy otwieram drzwi. – Już czas. Dotkliwy chłód na zewnątrz pozbawia mnie tchu, przenika przez

cienką warstwę ubrań. Czuję się, jakbym w ogóle nie miał na sobie ubrania. Tutaj nigdy nie było latem tak zimno. Nawet zimą trudno o taki chłód. Zerkam kątem oka na Kaina. Ta pogoda musi być sprawką jego i jego kompanów. To nie poprawia mojego nastroju. Czy jest coś, czego nie są w stanie zrobić? – Tak, Eliasie – odpowiada na moje pytanie Kain. – Nie możemy umrzeć. Lodowate rękojeści szabli uderzają mnie w kark i chociaż włożyłem ciepłe buty, stopy drętwieją mi z zimna. Idę tuż za Kainem, nie mogąc się połapać, w jakim kierunku zmierzamy, aż wreszcie wyrastają przed nami wysokie mury amfiteatru. Wchodzimy do zbrojowni pełnej mężczyzn w ćwiczebnych zbrojach z czerwonej skóry. Ścieram dłonią krople deszczu z powiek i patrzę z niedowierzaniem. – Czerwony Pluton? – Są Dex i Faris oraz pozostałych dwudziestu siedmiu ludzi z mojego plutonu, także Cyril, chłopak o beczułkowatych kształtach, który z zasady nie znosi wykonywać rozkazów, ale moje wykonuje chętnie, i Darien z pięściami jak młoty. Powinienem być zadowolony, że ci ludzie będą mnie wspierać w czasie Próby, tymczasem czuję niepokój. Co Kain planuje? Cyril wręcza mi moją ćwiczebną zbroję. – Wszyscy obecni – melduje mi Dex. Patrzy wprost przed siebie, ale w jego głosie wyczuwam zdenerwowanie. Zakładając zbroję, próbuję odgadnąć, w jakim nastroju jest mój pluton. Napięcie daje się wyczuć od razu, ale to jest zrozumiałe. Wiedzą dokładnie, jak wyglądały dwie pierwsze Próby. Teraz pewnie zastanawiają się, z czym przyjdzie im się zmierzyć. – Za chwilę – odzywa się Kain – wyjdziecie z tej zbrojowni i znajdziecie się w amfiteatrze. Tam rozegra się walka na śmierć i życie. Nie wolno wam nosić prawdziwych zbroi. Zadanie jest proste – macie zabić tylu wrogów, ilu zdołacie. Walka się zakończy, kiedy ty, aspirancie Veturiusie, pokonasz dowódcę przeciwników albo zostaniesz przez niego pokonany. Ostrzegam was, jeśli okażecie

miłosierdzie albo zawahacie się zabić, poniesiecie konsekwencje. Jasne. Jakiś stwór poderżnie nam gardła. – Jesteście gotowi? – pyta Kain. Walka na śmierć i życie. To oznacza, że część moich ludzi, moich przyjaciół, może dziś zginąć. Na krótką chwilę spotykają się moje i Dexa spojrzenia. Wygląda, jakby był w potrzasku, jakby znał jakąś dręczącą go tajemnicę. Zerka trwożliwie na Kaina i opuszcza wzrok. Widzę też, że ręce Farisa drżą. Obok niego stoi Cyril i bawi się sztyletem, gładząc jego ostrze palcem. Darien dziwnie mi się przygląda. Co takiego widzę w jego oczach? Smutek? Strach? Moi ludzie znają jakąś mroczną tajemnicę, którą nie chcą się ze mną podzielić. Czyżby Kain dał im powody do wątpienia w zwycięstwo? Obrzucam augura gniewnym spojrzeniem. Zwątpienie i strach to wyjątkowo zdradliwe uczucia przed walką. Gdy połączą swe siły, potrafią siać zamęt w głowach i przesądzić o wyniku bitwy, nim ona się zacznie. Zerkam na drzwi, za którymi jest scena amfiteatru. Cokolwiek na nas tam czeka, musimy temu czemuś dorównać, inaczej zginiemy. – Jesteśmy gotowi. Drzwi otwierają się i na znak dany przez Kaina wyprowadzam pluton ze zbrojowni. Pada deszcz ze śniegiem, grabieją mi dłonie. Grzmoty burzy i odgłosy siąpiącego deszczu zagłuszają nasze kroki. Wróg nas nie usłyszy, ale i my nie usłyszymy jego. – Rozdzielić się! – krzyczę głośno do Dexa. – Ty osłaniasz lewą flankę. Jeśli natkniesz się na wroga, melduj. Nie podejmuj walki. Ale po raz pierwszy, odkąd został moim zastępcą, Dex ignoruje rozkaz. Stoi bez ruchu i wpatruje się w mgłę zasnuwającą pole bitwy. – Podążam za jego spojrzeniem i dostrzegam jakiś ruch. Skórzana zbroja. Błysk ostrza szabli. Czy to jeden z moich ludzi poszedł na rozpoznanie? Nie, szybko liczę w pamięci, wszyscy stoją za mną, czekając na rozkazy.

Niebo przeszywa błyskawica, oświetlając przez krótką chwilę pole bitwy. I zaraz wszystko przesłania gęsta mgła. Ta krótka chwila wystarcza jednak, żebym zobaczył, z kim mamy walczyć. Krew zastyga mi w żyłach. Patrzę na Dexa, a on na mnie. Z jego oczu odczytuję całą prawdę. A także z oczu Farisa i Cyrila. Oni wszyscy wiedzą. W tej samej chwili z mgły wyłania się z właściwą sobie gracją odziana na niebiesko postać. Z daleka lśni jej srebrzysty warkocz. Kiedy mnie spostrzega, traci rezon. – Elias? Siła rąk, umysłu i serca. Mam zabić najlepszą przyjaciółkę? Mam zabić ludzi z jej plutonu? – Dowódco! – Dex chwyta mnie za ramię. – Jakie są rozkazy? Z mgły wyłaniają się stopniowo jej ludzie z szablami wyciągniętymi przed siebie. Demetrius. Leander. Tristas. Ennis. Znam tych ludzi, dorastałem z nimi, cierpiałem z nimi, przelewałem z nimi pot. Nie wydam rozkazu ich zabicia. – Rozkazy, Veturiusie! – Dex potrząsa mną. – Wydaj rozkazy! Rozkazy. Oczywiście. Jestem dowódcą Czerwonego Plutonu. To ja mam decydować. „Jeśli okażecie miłosierdzie albo zawahacie się zabić, poniesiecie konsekwencje”. – Bić, żeby zranić! – wykrzykuję. Do diabła z konsekwencjami. – Nie zabijać! Ledwie wydaję rozkaz, a Niebieski Pluton już przystępuje do walki i siecze nas tak zażarcie, jakbyśmy byli jakimś wrogim plemieniem na granicach Imperium. Słyszę, jak Helena coś krzyczy, ale nie rozumiem jej słów przez szum ulewy i szczęk ścierających się szabli. Po chwili gdzieś mi znika w ogólnym zamieszaniu. Obracam się, chcąc ją odnaleźć, i spostrzegam wyłaniającego się z tłumu Tristasa. Idzie wprost na mnie. Sztyletem z ząbkowanym ostrzem mierzy w moją pierś. Paruję cios szablą. On też wyciąga szablę i przystępuje do natarcia. Pochylam się, Tristas koziołkuje przeze mnie, a kiedy staje na nogi, uderzam tępym końcem ostrza

w jego łydki. Tristas traci równowagę i osuwa się w błoto, lądując na plecach i odsłaniając gardło. Mógłbym go teraz zabić. Odwracam się, czekając na kolejnego przeciwnika do obezwładnienia. Nagle spostrzegam, że Faris, który uzyskał przewagę w walce z jednym z ludzi Heleny, zaczyna się trząść. Wytrzeszcza oczy, blednie na twarzy, włócznia wysuwa się z jego zdrętwiałych palców. Jego przeciwnik, spokojny chłopak imieniem Fortis, ściera śnieg z powiek i wpatruje się szeroko otwartymi oczami, jak Faris pada na kolana. Co z nim się dzieje? Podbiegam tam, wiem, że muszę coś zrobić. Ale kiedy jestem już przy Farisie, cios jakiejś niewidzialnej ręki odrzuca mnie do tyłu. Przez chwilę widzę tylko ciemność, ale podnoszę się szybko z ziemi z nadzieją, że żaden z przeciwników mnie w tym momencie nie zaatakuje. Co to jest? Co się dzieje z Farisem? Z miejsca, w którym go zostawiłem, nadchodzi chwiejnym krokiem Tristas. Wyraz jego twarzy przeraża mnie, jest gotów mnie zabić. Dźwięki wydawane przez krztuszącego się Farisa cichną. Umiera. „Konsekwencje. Poniesiecie konsekwencje”. Czas zwalnia. Każda sekunda ciągnie się jak godzina, kiedy patrzę na panujący na polu bitwy zamęt. Czerwony Pluton wypełnia moje rozkazy i rani, nie zabija przeciwników. I ponosi tego konsekwencje. Padł Cyril. Podobnie Darien. Za każdym razem kiedy jeden z moich ludzi okaże litość przeciwnikowi, któryś z towarzyszy broni pada martwy za sprawą złośliwego augura. „Konsekwencje”. Spoglądam to na Farisa, to na Tristasa. Pojawili się w Czarnym Klifie w tym samym czasie co Helena i ja. Tristas, ciemnowłosy, posiniaczony po brutalnej inicjacji, Faris, chudy i wymizerowany, zupełnie pozbawiony poczucia humoru i tężyzny fizycznej, której nabył dopiero później. Helena i ja zaprzyjaźniliśmy się z nimi już w pierwszym tygodniu i wszyscy solidarnie broniliśmy się nawzajem przed prześladującymi nas kolegami z klasy.

A teraz jeden z nich umrze. Niezależnie od tego, co zrobię. Tristas podchodzi do mnie, po jego masce płyną łzy. Włosy ma uwalane błotem, w jego oczach czai się przerażenie zapędzonego do narożnika zwierzęcia. – Przykro mi, Eliasie. Robi krok w moim kierunku i nagle jego ciało sztywnieje. Szabla, którą trzyma w dłoni, upada w błoto, a on wpatruje się ze zdziwieniem w ostrze innej szabli przeszywające jego pierś. Osuwa się na ziemię, nie odrywając ode mnie wzroku. Za nim stoi Dex. W jego oczach dostrzegam odrazę, z jaką patrzy na swojego najlepszego przyjaciela, który ginie z jego ręki. Nie. Tylko nie Tristas. Ten Tristas, który w wieku siedemnastu lat zaręczył się ze swoją ukochaną z dzieciństwa, który pomógł mi zrozumieć Helenę, który ma cztery uwielbiające go siostry. Patrzę na jego ciało, na tatuaż na jego ramieniu. Aelia. Tristas nie żyje. Faris przestaje się szamotać na ziemi. Kaszle, wstaje niepewnie i z przerażeniem spogląda na ciało Tristasa. Nie ma jednak czasu na żal. Jeden z ludzi Heleny zamierza się na niego maczugą, rusza więc żwawo do boju, zupełnie jakby nie stał jeszcze przed chwilą nad grobem. Przede mną staje Dex, jego oczy płoną. – Musimy ich zabić! Wydaj rozkaz! Jego słowa do mnie nie docierają. Nie mogę poruszyć ustami. Znam tych ludzi. I Helenę. Nie pozwolę im zabić Heleny! Przypominam sobie pole bitwy z sennego koszmaru. Demetriusa, Leandra, Ennisa. Nie, nie, nie. Wokół padają moi ludzie. Duszą się, kiedy nie chcą zabijać przyjaciół, albo giną pod bezlitosnymi ciosami Niebieskiego Plutonu. – Eliasie, Darien nie żyje! – Dex potrząsa mną. – Cyril też. Aquilla już wydała rozkaz. Ty też musisz wydać, inaczej będzie po nas. – Eliasie! – Zmusza mnie, żebym spojrzał mu w oczy. – Proszę.

Nie mogę wydobyć z siebie słowa. Unoszę ręce nad głowę i daję sygnał. Skóra mi cierpnie, kiedy słyszę słowa, jakie moi żołnierze przekazują sobie z ust do ust. Rozkaz dowódcy Czerwonych. Zabijać. Żadnej litości. *** Nie ma przekleństw, wrzasków, udawania. Wszyscy wpadliśmy w sidła niekończącej się przemocy. W śnieżnej zadymce szczęka oręż i giną przyjaciele. Wydałem rozkaz i obejmuję dowodzenie. Nie okazuję wahania, bo gdybym tak postąpił, moi ludzie zwątpią. A jeśli zwątpią, zginą. Dlatego zabijam. Wszędzie jest krew. Na mojej zbroi, skórze, masce, włosach. Krew spływa po rękojeści szabli, rękojeść jest śliska, trudno utrzymać pewnie broń w ręce. Jestem samą Śmiercią, dowodzącą tą rzezią. Część moich ofiar umiera szybko, zanim ich ciała dotkną ziemi. Inni umierają dłużej. Żałosna cząstka mojej duszy podszeptuje, żeby zabijać podstępnie. Zakraść się za plecami ofiary i zatopić w niej ostrze szabli bez konieczności spojrzenia jej w oczy. Ale bitwa ma swoje prawa. Twarde. Okrutne. Dlatego patrzę w oczy tym, których zabijam, i chociaż odgłosy burzy zagłuszają jęki, każda kolejna śmierć zapada w moją pamięć, każda staje się raną, która nigdy się nie zagoi. Śmierć zajmuje miejsce wszystkiego innego. Przyjaźni, miłości, lojalności. Dobre wspomnienia o tych ludziach, o beztroskim śmiechu, zakładach, figlach i psikusach znikają. Pamiętam tylko to, co najgorsze, najmroczniejsze. Ennis, sześć miesięcy temu szlochający jak dziecko w ramionach Heleny, kiedy umarła mu matka. Łamię ku kark. Leander ze swoją nigdy nieodwzajemnioną miłością do Heleny. Ostrze mojej szabli przeszywa jego szyję jak ptak przeszywający bezchmurne niebo. Łatwo. Bez wysiłku. Demetrius, który krzyczał z bezsilnej złości, patrząc, jak

komendantka chłoszcze i zabija za dezercję jego dziesięcioletniego brata. Uśmiecha się na mój widok, upuszcza broń i czeka, jakby ostrze mojej szabli miało być prezentem dla niego. Co Demetrius widzi, kiedy jego oczy gasną? Młodszego brata, który na niego czeka? Bezkres ciemności? Rzeź trwa, a ja mam cały czas w pamięci słowa Kaina. „Walka zakończy się, kiedy ty, aspirancie Veturiusie, pokonasz dowódcę przeciwników albo zostaniesz przez niego pokonany”. Próbuję odszukać Helenę i szybko zakończyć walkę, ale nie mogę jej znaleźć. Kiedy w końcu to ona odnajduje mnie, czuję się, jakbym walczył kilka dni, choć bitwa trwa nie więcej niż pół godziny. – Eliasie! – woła mnie po imieniu cicho i z niechęcią. Walka stopniowo ustaje. Nasi ludzie przestają się nawzajem atakować, mgła rozprasza się, a oni zwracają się w naszą stronę. Otaczają nas półkolem. Przerwy znaczą miejsca, gdzie powinni stać żywi ludzie. Stajemy z Heleną twarzą w twarz. Chciałbym posiadać teraz moc augurów i znać jej myśli. Jej blond włosy są umazane krwią i błotem, warkocz spada bezwładnie na plecy. Pierś unosi się i opada ciężko. Zastanawiam się, ilu moich ludzi zabiła. Zaciska mocno palce na rękojeści szabli. Wie, że tego ostrzeżenia nie przegapię. Rusza do natarcia. Robię obrót, sięgam po szablę i paruję cios, ale w środku jestem jak sparaliżowany. Jej gwałtowność wprawia mnie w osłupienie. Z drugiej strony, rozumiem ją. Ona też chce, żeby to szaleństwo wreszcie się skończyło. Początkowo chcę ją tylko zniechęcić, nie przechodzę do ofensywy. Ale dziesięć lat wpajanych bezwzględnie zasad przeciwstawia się takiej bierności. Ruszam do ataku i wykorzystuję każdą sztuczkę, żeby uniknąć jej ciosu. Przypominam sobie sposoby natarcia, których nauczył mnie dziadek, a których nie znają centurioni w Czarnym Klifie. Takie, przed którymi Helena nie zdoła się obronić. Nie możesz zabić Heleny. Nie możesz.

Ale jaki mam wybór? Jedno musi zabić drugie, inaczej Próba się nie skończy. Niech ona zabije ciebie. Pozwól jej zwyciężyć. Jakby wyczuła moją słabość, Helena, zgrzytając zębami, odpiera mój atak i lodowatym spojrzeniem zachęca do zmierzenia się z nią. Pozwól jej zwyciężyć. Pozwól, pozwól. Ostrze jej szabli mknie w stronę mojej szyi. Szybkim pchnięciem kontruję, ocalając tym samym głowę. Budzi się we mnie zapał bitewny i odsuwam wszystkie inne myśli na bok. Helena nagle przestaje być Heleną. Jest wrogiem, który chce mnie zabić. Wrogiem, którego muszę pokonać. Wyrzucam swoją szablę w powietrze i z wyrachowaną satysfakcją patrzę, jak Helena zadziera głowę i obserwuje jej lot. W tym czasie rzucam się na nią. Kolanami przygniatam jej klatkę piersiową i mimo nieustających grzmotów słyszę odgłos pękającego żebra. Helena leży pode mną z rozwianym włosem, dociskam do ziemi jej dłoń trzymającą rękojeść szabli. Nasze ciała są splecione w uścisku, ale teraz Helena wydaje mi się obca, niepoznawalna jak bogowie. Sięgam po sztylet. Krew pulsuje mi w żyłach, kiedy palce dotykają chłodnej rękojeści. Helena kopie mnie kolanem i unosi szablę zdecydowana skończyć ze mną, zanim ja skończę z nią. Ale jestem szybszy. Rozwścieczony, unoszę wysoko rękę trzymającą sztylet. I zadaję cios.

XXXIX: Laia W ciemnościach przedświtu krążąca nad Serrą burza wybucha z gniewną gwałtownością. W korytarzu dla służby woda sięga do kostek. Razem z kucharką zbieramy ją, a Izzi niestrudzenie układa worki z piaskiem. Deszcz chłoszcze moją twarz niczym lodowate palce ducha. – Paskudny dzień na Próbę! – wydziera się Izzi, przekrzykując szum ulewy. Nie wiem, na czym ma polegać Trzecia Próba, i mnie to nie obchodzi. Mam tylko nadzieję, że odwróci uwagę wszystkich w akademii i pozwoli mi swobodnie poszukać tajnego przejścia do Czarnego Klifu. Wydaje się, że nikt inny nie podziela mojej obojętności. Wszyscy robią zakłady, kto zwycięży. Co ciekawe, Izzi mówi mi, że kibicuje Markusowi, a nie Veturiusowi. Elias, wymawiam szeptem jego imię. Myślę o jego twarzy pozbawionej maski i niskim, budzącym dreszcz tonie głosu, kiedy szeptał mi do ucha podczas Święta Księżyca. Myślę o tym, jak się poruszał, kiedy walczył z Aquillą, o zmysłowym pięknie, które zapierało mi dech w piersi. Myślę o jego nieprzejednaniu i złości, kiedy znalazł mnie pobitą przez Markusa. Przestań, Laio. Przestań. On jest Maską, a ja niewolnicą. Myślenie o nim w ten sposób jest tak niestosowne, że zaczynam się zastanawiać, czy pobicie przez Markusa nie pomieszało mi w głowie. – Do środka, dziewczyno. – Kucharka zabiera mi ścierkę. – Pani komendantka cię wzywa.

Przemoczona i drżąca z zimna biegnę na górę. Komendantka krąży nerwowo po pokoju. Jej jasnoblond pukle sterczą w nieładzie we wszystkie strony. – Moje włosy – mówi do mnie, kiedy wbiegam do środka. – Szybko, dziewczyno, bo powyrywam ci twoje. Kiedy kończę czesanie, wychodzi z pokoju, zdjąwszy ze ściany broń. Zapomina nawet wydać mi kolejne polecenia. – Wybiegła stąd, jakby ją kto gonił – komentuje Izzi, kiedy wracam do kuchni. – Poszła prosto do amfiteatru. To pewnie tam odbywa się Próba. Ciekawa jestem… – Podobnie jak reszta akademii – przerywa jej kucharka. – Wkrótce wszystkiego się dowiemy. A dzisiaj siedzimy w domu. Pani komendantka powiedziała, że każdy niewolnik złapany na zewnątrz zostanie zabity. Wymieniamy z Izzi spojrzenia. Kucharka kazała nam przygotowywać się na nadejście burzy aż do północy, a ja dzisiaj planowałam rozejrzeć się za sekretnym przejściem. – Nie warto ryzykować, Laio – szepcze ostrzegawczo Izzi, kiedy kucharka stoi odwrócona do nas plecami. – Masz jeszcze czas jutro. Odpocznij jeden dzień, a może rozwiązanie samo się pojawi. – Jej słowom towarzyszy potężny grzmot. Potakuję z westchnieniem. Mam nadzieję, że Izzi ma rację. – Wy dwie, do roboty. – Kucharka wciska Izzi do ręki ścierkę. – Ty wyczyścisz srebra, wypolerujesz poręcze, wytrzesz… Izzi przewraca oczami i rzuca ścierkę na podłogę. – Odkurzysz meble, rozwiesisz pranie. Wiem. Ale to może zaczekać. Pani komendantka wyszła i nie będzie jej cały dzień. Nie możemy nacieszyć się choćby chwilą spokoju? – Kucharka zaciska z niezadowolenia usta, ale Izzi zaczyna się jej przypochlebiać. – Opowiedz nam jakąś historię. Coś strasznego. – Otrząsa się, udając przerażenie, a kucharka wydaje z siebie dziwny dźwięk, coś pomiędzy śmiechem a jękiem. – Życie nie wydaje ci się wystarczająco straszne, dziewczyno?

Po cichu staję za stołem kuchennym, żeby wyprasować nieskończenie wielki stos mundurów komendantki. Od wieków nie słyszałam żadnej ciekawej opowieści i nie mogę przepuścić takiej okazji. Ale jeśli kucharka się o tym dowie, to dla zasady będzie milczała. Stara kobieta zdaje się nas nie dostrzegać. Drobnymi dłońmi przekłada słoiki z przyprawami. – Nie dasz za wygraną, prawda? – W pierwszej chwili myślę, że kucharka kieruje te słowa do Izzi, ale podnoszę wzrok i widzę, że to mnie uważnie się przygląda. – Zamierzasz doprowadzić misję ratowania brata do końca. Nie bacząc na koszty. – Muszę. – Czekam, kiedy wytoczy kolejne działa przeciwko ruchowi oporu. Ale ona tylko kiwa głową. Nie jest zaskoczona. – W takim razie opowiem wam bajkę – mówi. – Ta historia nie ma swojego bohatera ani bohaterki. Nie ma też szczęśliwego zakończenia. Ale musicie jej posłuchać. Izzi robi zdziwioną minę i podnosi z podłogi ścierkę do kurzu. Kucharka zamyka jeden słoik, a otwiera inny. I zaczyna opowieść. – Dawno temu, kiedy ludzie nie wiedzieli, co to chciwość, złośliwość, plemię czy klan, po ziemi chodziły dżinny. Głos kucharki nie przypomina Kehanni Plemieńców. Brzmi surowo, kiedy powinien brzmieć łagodnie, kanciasto, gdzie prawdziwy opowiadacz mówiłby miękko. Ale jej intonacja i tak przypomina mi Plemieńców i daję się wciągnąć. – Dżinny były nieśmiertelne. – Spojrzenie kucharki łagodnieje, ma rozmarzone oczy. – A stworzył je bezgrzeszny, bezdymny ogień. Dosiadały wiatru jak wierzchowca i czytały w gwiazdach, i były tak piękne, jak piękne są dzikie ostępy. Chociaż dżinny umiały manipulować umysłami marniejszych od siebie stworzeń, były honorowe, zajmowały się wychowywaniem swojego potomstwa i chronieniem tajemnic. Niektórych fascynowała nieujarzmiona rasa ludzka. Ale przywódca dżinnów, Król Bezimienny, najstarszy i najmądrzejszy z nich wszystkich, radził swojemu ludowi, żeby unikał ludzi. Tak też czyniły. Mijały wieki i ludzie rośli w siłę.

Zaprzyjaźnili się z rasą dzikich żywiołów, ifrytami. Ifryty w swojej naiwności pokazały ludziom ścieżki prowadzące ku wielkości, zapewniające moc uzdrawiania i dające przewagę w walce, a także umiejętność przepowiadania losu. Wioski zamieniały się w miasta. Miasta rozrastały się do królestw. Królestwa upadały i łączyły się w imperia. Z tego ewoluującego świata wyrosło Imperium Scholarów, najpotężniejszych spośród ludzkiego rodu, których dewiza brzmiała: Przez wiedzę transcendencja. A kto posiadł największą wiedzę jak nie dżinny, najstarsze stworzenia na ziemi? Pragnąc poznać sekrety dżinnów, Scholarowie posłali na pertraktacje delegację do Króla Bezimiennego. Otrzymali uprzejmą, ale stanowczą odpowiedź. Jesteśmy dżinnami. Trzymajmy się od siebie z daleka. Scholarowie nie stworzyliby jednak Imperium, gdyby zrezygnowali po jednej odmowie. Wysłali chytrych posłańców, biegłych w sztuce oratorskiej, tak jak Maski są biegłe w sztuce walki. Kiedy i to nie przyniosło rezultatu, zaczęli wysyłać mędrców i artystów, odczyniających uroki i polityków, nauczycieli i uzdrawiaczy, członków rodziny królewskiej i plebejuszy. Odpowiedź za każdym razem brzmiała tak samo. Jesteśmy dżinnami. Trzymajmy się od siebie z daleka. Wkrótce w Imperium Scholarów nastały ciężkie czasy. Głód i zarazy dziesiątkowały miasta. Scholarzy czuli się rozgoryczeni. Imperator wpadał w coraz większy gniew, wierzył bowiem, że gdyby jego lud posiadł wiedzę dżinnów, mógłby odzyskać swoją wielkość. Zwołał najtęższe scholarskie umysły na Sabat i postawił przed nimi jedno zadanie – zapanować nad dżinnami. Sabat znalazł sojuszników wśród jasnowidzów ciemnych mocy – jaskiniowych ifrytów, ghuli i zjaw. Od tych przeklętych stworów Scholarowie nauczyli się zastawiać pułapki na dżinny, wykorzystując do tego sól, stal i letni, jeszcze ciepły deszcz. Dręczyli dżinny, szukając źródła ich potęgi, lecz te nie zdradziły swoich tajemnic. Rozzłoszczony wykrętami dżinnów Sabat nie dbał już o sekrety jasnowidzów. Interesował się tylko tym, jak zniszczyć dżinny. Ifryty, ghule i zjawy porzuciły Scholarów, zrozumiawszy, jak bardzo ludzie chcą posiąść moc. Niestety zbyt późno. Jasnowidze przekazali swoją

wiedzę w dobrej wierze, tymczasem Sabat stworzył dzięki niej broń, która mogła pomóc w pokonaniu dżinnów. Broń ta nosiła nazwę Gwiazda. Jasnowidze patrzyli na to z przerażeniem i pragnęli za wszelką cenę powstrzymać katastrofę, do której się przyczynili. Ale Gwiazda dawała ludziom nadprzyrodzoną moc i dlatego wszystkie te stworzenia uciekły, pochowały się w najodleglejszych miejscach, żeby przeczekać wojnę. Dżinny nie poddawały się, ale było ich zbyt mało. Sabat wyłapał wszystkie i za pomocą Gwiazdy uwięził w gaju, żywym i rosnącym więzieniu, jedynym miejscu, z którego nie były w stanie się wydostać. Moc uwolniona przez uwięzienie dżinnów zniszczyła Gwiazdę i Sabat. Tymczasem Scholarowie radowali się, ponieważ pokonali dżinny. Wszystkie oprócz jednego. – Króla – dopowiedziała Izzi. – Tak. Król Bezimienny uniknął uwięzienia. Ponieważ jednak nie udało mu się ocalić swojego ludu, popadł w obłęd. Niósł z sobą to szaleństwo jak chmurę zniszczenia. Gdziekolwiek się pojawił, zapadały ciemności głębsze niż w głębi oceanu. Koniec końców, król zyskał przydomek Zwiastun Nocy. W mojej głowie rozlega się dzwonek alarmowy. Mój panie, Zwiastunie Nocy… – Przez setki lat – ciągnie kucharka – Zwiastun Nocy dręczył ludzkość na wszelkie możliwe sposoby. Ale wciąż było mu mało. Ilekroć się pojawiał, ludzie kryli się przed nim jak szczury. I jak szczury wyłazili ze swoich nor, kiedy odchodził. Dlatego zaczął obmyślać plan. Sprzymierzył się z odwiecznymi wrogami Scholarów, Wojanami, okrutnymi ludźmi wygnanymi na północny skraj kontynentu. Zdradził im sekrety produkcji stali i rządzenia państwem. Nauczył ich wznieść się ponad prymitywne korzenie, z których wyrastali. Potem czekał. Przeszło kilka pokoleń i Wojanie byli gotowi. Dokonali inwazji. Imperium Scholarów upadło szybko, a ludzie zostali zniewoleni i upodleni. Pozostali jednak przy życiu. I tak żądza zemsty Zwiastuna Nocy pozostała niezaspokojona. Żyje teraz w cieniach, dokąd wabi

i gdzie więzi swoich mniejszych braci – ghule, zjawy i jaskiniowe ifryty – karząc je w ten sposób za dawną zdradę. Czeka, aż nadejdzie właściwy czas i będzie mógł wziąć na ludziach odwet. Kucharka kończy opowieść, a ja zdaję sobie sprawę, że trzymam żelazko w powietrzu. Izzi stoi z otwartymi ustami, zapomniawszy zupełnie o wycieraniu naczyń. Na zewnątrz błyskawice przecinają niebo, a podmuchy wiatru trzaskają oknami i drzwiami. – Dlaczego uznałaś, że powinnam poznać tę historię? – pytam. – Ty mi to powiedz. Nabieram powietrza w płuca. – Bo jest prawdziwa? Kucharka się uśmiecha. – Domyślam się, że widziałaś nocnego gościa pani komendantki. Izzi spogląda to na kucharkę, to na mnie. – Jakiego gościa? – On… on nazwał siebie Zwiastunem Nocy – wyjękuję. – Ale to nie może być… – Owszem, jest dokładnie tym, za kogo się podaje – zapewnia mnie kucharka. – Scholarzy przymykają oczy, nie chcąc ujrzeć prawdy. Ghule, zjawy, dżinny to tylko bohaterowie bajek. I plemiennych mitów. Opowieści snutych przy ognisku. Cóż za arogancja. – Prycha ze złością. – Cóż za pycha. Nie popełniaj tego samego błędu, dziewczyno. Miej oczy szeroko otwarte, w przeciwnym razie skończysz jak twoja matka. Zwiastun Nocy stał przed nią, a ona nawet o tym nie wiedziała. Odkładam żelazko. – Co masz na myśli? Kucharka szybko wyrzuca z siebie słowa, jakby bała się ich wagi. – On przeniknął do ruchu oporu. Przy-przybrał ludzką formę i udawał wo-wojownika. – Zaciska zęby i przez chwilę ciężko sapie. – Zbliżył się do twojej matki. Manipulował nią i ją wykorzystywał. – Kucharka znowu urywa, jej twarz jest spięta i blada. – T-twój oj-

ojciec po-połapał się. Zwia-zwiastun N-nocy miał po-pomocnika. Zdrajcę. Prze-przechytrzył Jahana i wydał twoich rodziców Keris… nie… ja… – Kucharko? – Izzi doskakuje do starej kobiety, kiedy ta chwyta się jedną ręką za głowę i z jękiem zatacza na ścianę. – Kucharko! – Odsuń się. – Kucharka popycha Izzi tak mocno, że ta o mało nie przewraca się na podłogę. – Wynocha! Izzi unosi ręce i mówi do kucharki cicho, jak do wystraszonego zwierzątka. – Kucharko, już dobrze… – Do roboty! – Kobieta prostuje się, w jej oczach pojawiają się błyski szaleństwa. – Zostawcie mnie! Izzi pospiesznie wyciąga mnie z kuchni. – Czasem tak jej się robi – tłumaczy mi, kiedy kucharka nie może nas już usłyszeć. – Kiedy wspomina przeszłość – dodaje. – Jak ona się właściwie nazywa? – Nigdy mi nie powiedziała. Chyba nie chce pamiętać swojego imienia. Myślisz, że to prawda? To, co opowiadała o Zwiastunie Nocy? I o twojej matce? – Sama nie wiem. Dlaczego Zwiastun Nocy miałby się uwziąć na moich rodziców? Co oni mu takiego zrobili? – Zadaję te pytania, choć znam odpowiedź. Jeśli Zwiastun Nocy nienawidzi Scholarów tak bardzo, jak twierdzi kucharka, nic dziwnego, że szukał okazji, żeby pozbyć się Lwicy i jej pomocnika. Ruch oporu był jedyną nadzieją Scholarów. Izzi i ja wracamy do naszych obowiązków. Obie milczące, z głowami pełnymi myśli o ghulach, zjawach i bezdymnym ogniu. Ja dodatkowo nie mogę przestać myśleć o kucharce. Kim ona jest? Jak dobrze znała moich rodziców? Jak kobieta konstruująca ładunki wybuchowe dla ruchu oporu skończyła jako niewolnica? Dlaczego zwyczajnie nie podłożyła ładunku i nie posłała komendantki do dziesiątego kręgu piekielnego? Nagle dociera do mnie coś, co mrozi mi krew w żyłach.

A jeśli kucharka jest zdrajczynią? Wszyscy złapani z moimi rodzicami zginęli, wszyscy, którzy mogli coś wiedzieć o zdradzie. Tymczasem kucharka opowiada o sprawach z przeszłości, o których nigdy wcześniej nie słyszałam. Skąd to wie? Musiała tam być. Z drugiej strony, dlaczego miałaby zostać niewolnicą w domu komendantki, jeśli to ona dostarczyła Keris największą zdobycz? – Może ktoś z ruchu oporu będzie wiedział, kim jest kucharka – mówię wieczorem do Izzi, kiedy ze ścierkami do kurzu wspinamy się mozolnie po schodach do sypialni komendantki. – Może ktoś ją pamięta. – Powinnaś zapytać swojego rudowłosego wojownika – podpowiada mi Izzi. – Sprawia wrażenie bystrego. – Keenan? Może… – Wiedziałam! – Izzi pieje z zachwytu. – Lubisz go. Słychać to, kiedy wypowiadasz jego imię. Keenan. – Uśmiecha się do mnie filuternie, a ja czuję, że oblewam się rumieńcem. – Niezły z niego przystojniak. – Izzi nie odpuszcza. – Chyba zauważyłaś? – Nie mam na to czasu. Co innego mi w głowie. – Och, daj spokój, Laio. W końcu jesteś człowiekiem. Mogą ci się podobać chłopcy. Nawet Maski potrafią się zakochać. Nawet ja… Stajemy jak wryte, słysząc trzask otwieranych drzwi frontowych na dole. Do wnętrza wpada powietrze przeszywające zimnem do szpiku kości. – Niewolnico! – Słyszę głos komendantki. – Chodź tutaj. – Idź. – Izzi mnie popycha. – Szybko! Ze ścierką w ręku zbiegam po schodach, a na dole czeka na mnie komendantka z dwoma legionistami. Na jej twarzy nie ma śladu zwyczajowej niechęci, odnoszę wrażenie, że wpatruje się we mnie z pewną życzliwością, jakbym nagle przeistoczyła się w coś nieoczekiwanie interesującego. I wtedy spostrzegam czwartą postać, skrytą w cieniu za plecami legionistów. Jego skóra i włosy są tak białe jak wyblakłe na słońcu

kości. To augur. – No, dobrze. – Komendantka rzuca augurowi nieufne spojrzenie. – Czy to ta? Augur przygląda mi się czarnymi źrenicami pływającymi w morzu krwistej czerwieni. Krążą plotki, że augurowie potrafią czytać w myślach, a ja mam głowę pełną takich rzeczy, które od razu zaprowadziłyby mnie na szubienicę. Zmuszam się do myślenia o babci, dziadku i Darinie. Wszystkimi zmysłami czuję żal za utraconą rodziną. Teraz możesz sobie czytać. Nasze spojrzenia się spotykają. Wyczytaj ból, jaki sprawiły mi Maski. – To ona. – Augur nie przestaje patrzeć mi w oczy, jakby zahipnotyzował go mój gniew. – Bierzcie ją. – Dokąd mnie zabieracie? – Legioniści związują mi ręce. – Co się dzieje? – Musieli dowiedzieć się, że szpieguję. – Bądź cicho. – Augur naciąga kaptur na głowę i wychodzimy za nim wprost w szalejącą burzę. Krzyczę i próbuję się uwolnić z więzów, a wtedy jeden z legionistów knebluje mi usta i zasłania przepaską oczy. Spodziewam się, że komendantka pójdzie z nami, ale ona z hukiem zatrzaskuje drzwi. Dobrze, że nie zabrali Izzi. Jest bezpieczna. Ale jak długo? Po kilku sekundach jestem cała przemoczona. Szarpię się z legionistami, ale tylko rozdzierają mi sukienkę. Dokąd mnie zabierają? Do lochów, Laio. Gdzieżby indziej? Słyszę głos kucharki, opowiadającej o szpiegu z ruchu oporu, który pojawił się tu przede mną. „Pani komendantka go rozszyfrowała. Przez wiele dni torturowała go w lochach pod akademią. Zdarzało się, że nocami słyszałyśmy jego krzyki”. Co mi zrobią? Czy Izzi też zabiorą? Z oczu płyną mi łzy. Miałam ją chronić. Miałam ją zabrać z Czarnego Klifu. Zatrzymujemy się po kilku minutach marszu, które zdają się trwać całą wieczność. Otwierają się jakieś drzwi i chwilę później frunę w powietrzu. Ląduję na twardej, zimnej kamiennej posadzce. Próbuję wstać i krzyknąć mimo knebla, węzły na moich nadgarstkach zaciskają się jeszcze mocniej. Próbuję zdjąć z oczu przepaskę, żeby przynajmniej zobaczyć, gdzie jestem.

Nadaremnie. Słyszę dźwięk klucza przekręcanego w zamku, odgłos oddalających się kroków i pozostaję sama, żeby czekać na wyrok losu.

XL: Elias Ostrze przecina skórzaną zbroję Heleny. Eliasie, co ty zrobiłeś?! Co ty zrobiłeś?! – krzyczy mój wewnętrzny głos. Nagle ostrze się łamie. Patrzę na to z niedowierzaniem, a tymczasem czyjaś silna ręka chwyta mnie za ramię i odciąga od Heleny. – Aspirantko Aquilla. – Głos Kaina jest lodowaty, kiedy rozpina górną część tuniki Heleny. Pod nią połyskuje kolczuga podarowana jej przez augurów po zwycięstwie w Drugiej Próbie. Tyle że podobnie jak maska, wtopiła się w jej ciało, stała drugą skórą. – Nie pamiętasz reguł obowiązujących podczas Próby? Zbroja bitewna jest niedozwolona. Zostajesz zdyskwalifikowana. Mój zapał bojowy gaśnie, czuję się pusty w środku. Wiem, że ten widok będzie mnie prześladował do końca życia. Patrzę na zastygłą z przerażenia twarz Heleny, sypie gęsty śnieg, a szum wiatru nie jest w stanie zagłuszyć śmiertelnego krzyku. O mało jej nie zabiłeś, Eliasie. O mało nie zabiłeś swojej najlepszej przyjaciółki. Helena nie odzywa się. Patrzy mi w oczy i kładzie dłoń na sercu, jakby jeszcze czuła zbliżające się ostrze sztyletu. – Nie pomyślała o tym, żeby ją zdjąć. – Słyszę głos za swoimi plecami. Z mgły wyłania się jakiś niepozorny cień. To augurka. Za nią pojawiają się kolejne cienie i otaczają kręgiem Helenę i mnie. – Zupełnie o niej zapomniała – tłumaczy augurka. – Nosi kolczugę od dnia, kiedy dostała ją od nas. Kolczuga połączyła się z jej ciałem. Jak

maska. To był niezawiniony błąd, Kainie. – Błąd pozostaje błędem. Zwycięstwo jej się nie należy. Nawet gdyby nie… To i tak ja bym wygrał. Dlatego że bym ją zabił. Śnieg z deszczem przestaje padać, mgła rozrzedza się i ukazuje całą jatkę na polu bitwy. W amfiteatrze panuje dziwna cisza, choć wszystkie miejsca na widowni są zajęte przez studentów, centurionów, generałów i polityków. Z pierwszego rzędu scenę obserwuje moja matka. Jak zwykle jej twarz jest nieprzenikniona. Dziadek stoi kilka rzędów wyżej z dłonią zaciśniętą na rękojeści szabli. Twarze moich żołnierzy widzę niewyraźnie. Kto przeżył? A kto zginął? Tristas, Demetrius, Leander – nie żyją. Cyril, Darien, Fortis – nie żyją. Padam na ziemię obok Heleny. Wypowiadam jej imię. Przepraszam, że próbowałem cię zabić. Przepraszam, że wydałem rozkaz zabijania twoich ludzi. Przepraszam. Przepraszam. Ale słowa nie przechodzą mi przez gardło. Powtarzam tylko jej imię w nadziei, że usłyszy, że zrozumie. Ale ona patrzy w sunące po niebie chmury i chyba jest nieświadoma mojej obecności. – Aspirancie Veturiusie – odzywa się Kain. – Wstań. Potwór, morderca. Ponura, nikczemna kreatura. Nienawidzę cię. Nienawidzę. Czy mówię do augura? Czy do siebie? Sam nie wiem. Wiem za to, że wolność nie jest warta takiej ceny. Nic nie jest tego warte. Powinienem był dać się zabić Helenie. Kain nie komentuje chaosu w mojej głowie. A może udręczone myśli rannych w bitwie zagłuszają głos moich myśli. – Aspirancie Veturiusie – zaczyna uroczystym tonem Kain. – Ponieważ Aquilla została zdyskwalifikowana, a u twojego boku pozostało więcej żywych żołnierzy, my, augurowie, ogłaszamy cię zwycięzcą Próby Siły. Gratuluję. Zwycięzca.

To słowo uderza z hukiem o ziemię jak szabla wypuszczona z martwej dłoni. *** Z mojego plutonu przeżyło dwunastu ludzi. Pozostałych osiemnastu, zimnych, nakrytych białymi prześcieradłami, leży na zapleczu izby chorych. Pluton Heleny wyszedł na tym gorzej, tam przeżyło tylko dziesięciu. Wcześniej walczyli ze sobą Markus i Zak, ale nikt chyba nie wie, jak potoczyła się tamta bitwa. Żołnierze z obu plutonów wiedzieli, z kim przyjdzie im walczyć. Wszyscy wiedzieli, na czym ma polegać Próba, wszyscy oprócz aspirantów. Faris mi to mówi. A może Dex. Nie pamiętam, jak dotarłem do izby chorych. W środku panuje chaos. Lekarz z pomocnikami próbują ratować życie rannych. Szkoda zachodu. Staraliśmy się zabijać. Lekarz dość szybko zdaje sobie z tego sprawę. Nim zapadnie zmrok, w izbie chorych panuje już cisza. Są tu tylko zwłoki i duchy. Większość ocalałych też wygląda jak duchy. Helena zostaje niepostrzeżenie zaniesiona do osobnego pokoju. Czekam pod drzwiami, obrzucając wrogim spojrzeniem pomocników lekarza, którzy chcą mnie zmusić do odejścia. Muszę porozmawiać z Heleną. Muszę wiedzieć, czy nic się jej nie stało. – Nie zabiłeś jej. To Markus. Nie sięgam po broń na dźwięk jego głosu, choć broni tu pod dostatkiem. Jeśli Markus chce mnie zabić w tej chwili, nie zamierzam się bronić. Ale w jego głosie nie ma jadu. Jego zbroja jest uwalana krwią i błotem jak moja, ale zachowuje się inaczej niż zwykle. Jest zgaszony, jakby ktoś odebrał mu wszystkie siły witalne. – Nie – odpowiadam. – Nie zabiłem jej. – Była twoim przeciwnikiem na polu bitwy. Póki nie pokonasz przeciwnika, trudno to nazwać zwycięstwem. Tak powiedzieli augurowie. Powinieneś był ją zabić. – Tak. Ale nie zabiłem.

– Umarł tak szybko. – Markus ma strapione spojrzenie, w jego głosie nie ma śladu złośliwości. Z trudem go poznaję. Zastanawiam się, czy w tej chwili widzi mnie, czy tylko jakieś żywe, słuchające jego słów ciało. – Szabla przeszyła go na wylot – ciągnie Markus. – Chciałem to powstrzymać. Próbowałem, ale wszystko rozegrało się tak szybko. Moje imię było pierwszym słowem jakie wypowiedział, wiesz? I ostatnim… Tuż przed śmiercią powiedział: „Markus”. Dopiero teraz do mnie to dociera. Nie widziałem Zaka wśród ocalałych. Nie słyszałem, żeby ktoś wymawiał jego imię. – Zabiłeś go – mówię cicho. – Zabiłeś swojego brata. – Powiedzieli, że muszę pokonać dowódcę przeciwników. – Markus podnosi wzrok. Sprawia wrażenie zmieszanego. – Wszyscy ginęli. Nasi przyjaciele. Poprosił, żebym z tym skończył. Błagał mnie. Mój brat. Mój braciszek. Czuję do niego odrazę. Od lat czułem odrazę do Markusa, był dla mnie niczym więcej jak wężem. Teraz mogę mu tylko współczuć, chociaż żaden z nas nie zasługuje na współczucie. Obaj jesteśmy mordercami, mordercami naszych własnych ludzi. Nie jestem od niego lepszy. Patrzyłem, jak umierał Tristas, i nic nie zrobiłem. Zabiłem Demetriusa, Ennisa, Leandera i tylu innych. Gdyby Helena nieświadomie nie złamała reguł, ją także bym zabił. Otwierają się drzwi sali, w której leży Helena. Wstaję, ale lekarz kręci głową. – Nie, Veturiusie. – Jest blady i przygaszony, nie ma śladu po jego chełpliwości. – Ona nie jest jeszcze gotowa na przyjmowanie wizyt. Idź, chłopcze, odpocząć. Mam ochotę się roześmiać. Odpocząć. Odwracam się w stronę Markusa, ale jego już nie ma. Powinienem odszukać swoich ludzi. Sprawdzić, jak się czują. Ale nie potrafię spojrzeć im w oczy. A oni, wiem to, nie będą chcieli widzieć mnie. Nigdy nie wybaczymy sobie nawzajem tego, co dziś się wydarzyło. – Muszę zobaczyć się z aspirantem Veturiusem. – Dobiega mnie z korytarza czyjś swarliwy głos. – To mój wnuk i chcę się przekonać, że nic mu… Eliasie!

Kiedy wychodzę przed izbę chorych, dziadek wymija wystraszonego pomocnika lekarza, obejmuje mnie i przyciąga do siebie. – Myślałem, że zginąłeś, chłopcze – mówi, całując mnie w czubek głowy. – Aquilla okazała się bardziej zajadła, niż sądziłem. – O mało jej nie zabiłem. I pozostali, zabiłem ich. Tylu ludzi. Nie chciałem. Ja… Robi mi się niedobrze. Odwracam się od dziadka i wymiotuję tam, gdzie stoję, w drzwiach izby chorych. Dziadek prosi o szklankę wody i trzymając dłoń na moim ramieniu, czeka spokojnie, aż ją wypiję. – Dziadku, tak chciałbym… – Martwi pozostaną martwymi, chłopcze, i zginęli z twojej ręki. – Nie chcę słuchać tych słów, lecz potrzebuję ich, bo przekazują prawdę. Każde mniej szczere słowo byłoby zniewagą dla ludzi, których zabiłem. – Żadne twoje „chciałbym” tego nie zmieni. Od tej pory duchy będą podążały za tobą. Podobnie jak za resztą z nas. Wzdycham i patrzę na swoje dłonie. Nie mogę powstrzymać ich drżenia. – Muszę iść do swojej kwatery. Muszę… muszę się umyć. – Pójdę z tobą. – Nie trzeba. – Z cienia wynurza się nieoczekiwanie Kain. – Chodź, aspirancie. Chcę z tobą porozmawiać. Ciężkim krokiem ruszam za augurem. Co mam zrobić? – myślę. Co mam powiedzieć stworowi, który za nic ma lojalność, przyjaźń, życie? – Trudno mi uwierzyć – wyrzucam z siebie szybko – że nie wiedzieliście, że Helena ma na sobie kolczugę. – Oczywiście, że wiedzieliśmy. A jak sądzisz, po co jej tę kolczugę daliśmy? W Próbach nie zawsze najważniejsze jest działanie. Czasem liczą się intencje. Nie miałeś zabić aspirantki Aquilli. Chcieliśmy się tylko przekonać, czy byłbyś do tego zdolny. – Przenosi wzrok na moją rękę, która bezwiednie wędruje do rękojeści

szabli. – Mówiłem ci już, że my nie umieramy. Poza tym nie masz już przypadkiem dosyć zabijania? – A Zak? I Markus? – wyrzucam z siebie z trudem. – Doprowadziliście do tego, że Markus zabił własnego brata. – Ach, Zachariasza. – Cień smutku, jaki pojawia się na twarzy Kaina, jeszcze bardziej wyprowadza mnie z równowagi. – Zachariasz to co innego, Eliasie. Zachariasz musiał umrzeć. – Mogliście wybrać dla nas dowolnego przeciwnika. – Nie patrzę na niego. Nie chcę się znowu porzygać. – Ifryty albo zjawy. Barbaryjczyków. Tymczasem kazaliście nam walczyć pomiędzy sobą. Dlaczego? – Nie mieliśmy wyboru, aspirancie Veturiusie. – Nie mieliście wyboru. – Ogarnia mnie coraz większy, coraz silniejszy gniew. I chociaż rzeczywiście mam dość zabijania, to w tej chwili marzę tylko o tym, żeby zatopić ostrze swojej szabli w okrutnym i mrocznym sercu Kaina. – Te Próby są waszym pomysłem. Oczywiście, że mieliście wybór. – Nie zabieraj głosu w sprawach, których nie rozumiesz, dzieciaku. – Oczy Kaina płoną. – To, co robimy, robimy z powodów, których twój umysł nie jest w stanie pojąć. – Sprawiliście, że zabiłem przyjaciół. O mało nie zabiłem Heleny. A Markus zabił brata. Przez was! – Będziecie robić dużo gorsze rzeczy, zanim to się skończy. – Gorsze? Może być coś gorszego? Co będę robił podczas Czwartej Próby? Mordował dzieci? – Ja nie mówię o Próbach – wyjaśnia Kain. – Mówię o wojnie. Zatrzymuję się w pół kroku. – O jakiej wojnie? – Tej, która nawiedza nas w snach. – Kain nie przystaje, gestem nakazuje mi iść za sobą. – Gromadzą się cienie, Eliasie, i tego nie można zatrzymać. W sercu Imperium rodzą się i rosną siły ciemności. W końcu ciemność przesłoni tę ziemię. Zbliża się czas wojny. Wojna musi się pojawić, ponieważ wielkie zło wymaga naprawy, zło, które

rośnie w siłę wraz z każdym odebranym życiem. Wojna jest jedynym rozwiązaniem. Musisz być na nią gotowy. Zagadki, same zagadki. Jak zawsze kiedy mówi augur. – Zło – powtarzam z zaciśniętymi zębami. – Jakie zło? Kiedy? Jak wojna ma je naprawić? – Nadejdzie dzień, Eliasie Veturiusie, kiedy te tajemnice staną się jasne. Ale nie dziś. Kiedy docieramy do koszar, augur zwalnia. Wszystkie drzwi są zamknięte. Nie słychać przekleństw, szlochów, prychań, niczego. Gdzie się podziali moi ludzie? – Śpią – odpowiada Kain. – Tej nocy nic nie będzie im się śniło. Zmarli nie będą ich dręczyć we śnie. To nagroda za waleczność. Marny gest. Za to jutro w nocy obudzą się z krzykiem. I w każdą następną noc. – Nie zapytałeś o nagrodę dla siebie za zwycięstwo w Próbie. – Nie chcę nagrody. Nie za to, co zrobiłem. – Mimo to – mówi augur, kiedy docieramy do drzwi mojego pokoju – otrzymasz ją. Drzwi twojego pokoju będą szczelnie zamknięte do świtu. Nikt nie będzie cię niepokoił. Nawet pani komendantka. – Odchodzi, a ja odprowadzam go wzrokiem pogrążony w rozmyślaniach o tym, co mi powiedział na temat wojny, cieni i ciemności. Jestem zbyt wyczerpany, by oddać się długim rozmyślaniom. Boli mnie całe ciało. Chcę zasnąć i choćby na kilka godzin zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Odsuwam od siebie wszystkie trudne pytania, otwieram drzwi i wchodzę do pokoju.

XLI: Laia Kiedy otwierają się drzwi mojej celi, rzucam się w kierunku źródła dźwięku, chcąc wybiec na korytarz. Ale panujące w celi zimno przeniknęło do moich kości i z trudem mogę poruszać kończynami. Ktoś łapie mnie i obejmuje w talii ramieniem. – Augur zamknął drzwi na głucho – mówi tajemniczy głos i puszcza mnie. – Zrobiłabyś sobie krzywdę. Ten ktoś zdejmuje mi przepaskę z oczu i widzę przed sobą Maskę. Poznaję od razu. To Veturius. Kiedy rozwiązuje mi ręce i wyjmuje knebel z ust, jego palce gładzą moją skórę na nadgarstkach i szyi. Przez dobrą chwilę jestem oszołomiona. Tyle razy uratował mi życie, a teraz będzie mnie przesłuchiwał? Uświadamiam sobie, że w swojej naiwności wierzyłam, iż jest lepszym człowiekiem. Niekoniecznie dobrym. Ale i nie złym. Wiedziałaś, Laio, beszta mnie jakiś wewnętrzny głos. Wiedziałaś, że z jego strony to jest jakaś diabelska gra. Veturius rozciera sobie kark i dopiero w tej chwili dostrzegam, że jego skórzana zbroja jest pokryta krwią i błotem. Jest cały posiniaczony i podrapany, mundur ma w strzępach. W jego oczach pojawiają się na krótko gniewne błyski, ale zaraz ustępują czemuś innemu. Czemu? Zaskoczeniu? Smutkowi? – Nic ci nie powiem. – Mój głos zabrzmiał zdecydowanie zbyt piskliwie. Zaciskam zęby. Bądź taka jak matka. Nie okazuj lęku. – Nie zrobiłam nic złego. Możesz mnie torturować, jeśli chcesz, ale nic ci z tego nie przyjdzie. Veturius chrząka. Stoi jak wmurowany i patrzy na mnie tak, jakby moja obecność była dla niego zaskoczeniem.

– Nie po to tu się znalazłaś. Obrzucam go gniewnym spojrzeniem. – Po co to… to czerwonookie coś przyprowadziło mnie do tej celi, skoro nie mam być przesłuchiwana? – Czerwonookie coś – powtarza i kiwa z uznaniem głową. – Trafny opis. – Rozgląda się po pomieszczeniu, jakby znalazł się tu po raz pierwszy. – To nie jest cela. To mój pokój. Przyglądam się wąskiemu łóżku, krzesłu, wygaszonemu palenisku, złowieszczo czarnej komodzie, sterczącym ze ściany hakom. Te haki pewnie do torturowania, myślę. Jego pokój jest większy od mojego, choć równie skromny. – Co ja robię w twoim pokoju? Maska podchodzi do komody i zaczyna grzebać w szufladach. Czuję niepokój. Co on tam trzyma? – Jesteś nagrodą – wyjaśnia. – Moją nagrodą za zwycięstwo w Trzeciej Próbie. – Nagrodą? – powtarzam zaskoczona. – Dlaczego miałabym… Nagle dociera do mnie sens tego słowa i kręcę energicznie głową, jakby to mogło mi w czymś pomóc. Doskonale zdaję sobie sprawę, jak dużo nagiego ciała pokazuję z powodu podartej sukienki, i próbuję zebrać jej strzępy razem. Cofam się o krok, ale natrafiam plecami na zimną ścianę z kamienia. Bardziej już nie mogę się odsunąć od Veturiusa. Poza tym widziałam, jak walczy. Jest za szybki, za duży, za silny. – Nie zamierzam zrobić ci krzywdy. – Odwraca się od komody i patrzy na mnie z dziwnym współczuciem. – Nie jestem taki. – Wyciąga do mnie rękę z czarną, czystą peleryną. – Nałóż to. Jest zimno. Przyglądam się pelerynie. Strasznie zmarzłam. Marznę już od kilku godzin, odkąd augur mnie tu zostawił. Mimo to nie mogę przyjąć peleryny z rąk Veturiusa. To jakaś sztuczka. To musi być jakaś sztuczka. Po co miałabym zostać jego nagrodą, jeśli nie po to? Mija kilka chwil i Veturius kładzie pelerynę na łóżku. A sam pachnie, czuję

to, deszczem i czymś bardziej mrocznym. Śmiercią. W milczeniu rozpala ogień. Trzęsą mu się ręce. – Ty drżysz – zauważam. – Zmarzłem. Drewno zajmuje się, a on cierpliwie dokłada do ognia. Na plecach ma skrzyżowane dwie szable. Mogę jedną zdobyć, jeśli będę dość szybka. Zrób to! Teraz, póki jest zajęty paleniskiem! Wychylam się w jego stronę, ale w chwili gdy mam wyciągnąć rękę po szablę, on się odwraca. Zastygam, zabawnie chwiejąc się dla złapania równowagi. – Lepiej weź to. – Veturius wyjmuje z buta sztylet, podaje mi i odwraca się z powrotem do ognia. – Przynajmniej jest czysty. Ciepła rękojeść sztyletu dobrze leży w mojej dłoni, kciukiem sprawdzam, czy jest ostry. Jest. Ponownie przywieram plecami do ściany i bacznie obserwuję Veturiusa. Ogień rozgrzewa pomieszczenie. Veturius odpina pasy i opiera szable o ścianę w zasięgu mojej ręki. – Będę tam. – Wskazuje zamknięte drzwi w rogu pokoju, które jak sądziłam wcześniej, prowadzą do sali tortur. – A ta peleryna nie gryzie. Nie uda ci się stąd wyjść przed świtem, więc poczuj się jak u siebie w domu. Otwiera drzwi i znika w pokoju kąpielowym. Chwilę później słyszę wodę nalewaną do wanny. Jedwab mojego ubrania paruje w cieple ognia. Nie spuszczając ani na chwilę oczu z drzwi łazienki, podchodzę bliżej do paleniska, żeby się ogrzać. Zastanawiam się nad nałożeniem peleryny. Spódnicę mam rozdartą do uda, a rękaw bluzki trzyma się zaledwie na kilku nitkach. Koronka na dekolcie jest zupełnie urwana, odsłaniając stanowczo za dużo. Z niepokojem spoglądam na drzwi łazienki. Veturius za chwilę skończy kąpiel. Sięgam w końcu po pelerynę i otulam się nią. Jest uszyta z grubej tkaniny i bardziej miękka, niż się spodziewałam. Poznaję zapach – jego zapach – korzeni i deszczu. Wdycham go głęboko, ale odrywam

szybko tkaninę od twarzy, kiedy drzwi otwierają się ze skrzypieniem i pojawia się w nich Veturius z zakrwawioną zbroją i bronią. Zmył z siebie błoto i przebrał się w czysty mundur. – Będziesz zmęczona, jeśli przestoisz całą noc – odzywa się do mnie. – Możesz usiąść na łóżku. Albo na krześle. – Nie ruszam się z miejsca, a on wzdycha. – Nie ufasz mi, rozumiem. Ale jeśli zamierzałbym cię skrzywdzić, już bym to zrobił. Proszę, siadaj. – Mam nóż. – Możesz wziąć jeszcze szablę. Mam mnóstwo broni, której nie chcę już widzieć na oczy. Zabierz wszystko. Siada na krześle i zaczyna czyścić nagolenice. Siadam sztywno na łóżku, gotowa w razie potrzeby sięgnąć po sztylet. Veturius jest tak blisko, że mogę go dotknąć. Przez długi czas nie odzywa się do mnie, jego ruchy są ociężałe, wygląda na zmęczonego. Pod maską widzę tylko jego zacięte usta i kanciastą szczękę. Pamiętam jednak, jak wyglądała jego twarz podczas Święta Księżyca. Przystojna twarz, nawet maska nie mogła tego ukryć. Tatuaż w kształcie rombu na jego karku jest teraz tylko rozmytą ciemną plamą. Wyczuwa moje spojrzenie, podnosi wzrok, ale zaraz ucieka nim gdzieś w bok. Nie na tyle szybko, żebym nie zdążyła zauważyć, że ma zaczerwienione oczy. Rozluźniam palce zaciśnięte dotąd kurczowo na rękojeści sztyletu. Co takiego musiało się stać, że doprowadziło Maskę, aspiranta, do łez? – To, co mówiłaś mi o życiu w dzielnicy Scholarów z dziadkami i bratem, było prawdą – odzywa się, przerywając ciszę. – Jeszcze kilka tygodni temu tak. Imperium dokonało nalotu na nasz dom. Przyszedł Maska. Zabił moich dziadków. I zabrał brata. – A twoi rodzice? – Nie żyją. Od dawna. Pozostał mi tylko brat. Ale on siedzi w celi śmierci w więzieniu Bekkar. Veturius przygląda mi się uważnie.

– W Bekkar nie ma cel śmierci. – Jego rzucona mimochodem uwaga jest tak nieoczekiwana, że potrzebuję chwili, żeby dotarł do mnie jej sens. Tymczasem on jest z powrotem zajęty swoją pracą i nie zauważył, jakie wrażenie zrobiły na mnie jego słowa. – Kto ci powiedział, że brat siedzi w celi śmierci? I że w ogóle siedzi w Bekkar? – Słyszałam takie plotki. – Jesteś idiotką, Laio. Wpakowałaś się w kabałę. – Od… od przyjaciela. – Twój przyjaciel się myli. Albo coś mu się pomieszało. Jedyna cela śmierci w Serze znajduje się w Centralnym Więzieniu. Bekkar jest dużo mniejsze i siedzą tam przeważnie merkatorzy oszuści i pijani plebejusze. To nie Kauf, tego jestem pewny. Zresztą wiedziałbym o tym, pełniłem wartę w obu. – Ale gdyby, powiedzmy, Czarny Klif został zaatakowany… – Próbuję przypomnieć sobie, co mówił Mazen. – To czy nie załoga Bekkar zapewnia… bezpieczeństwo? Veturius wybucha śmiechem. – Bekkar miałoby chronić Czarny Klif? Dobrze, że moja matka tego nie słyszy. W Czarnym Klifie są trzy tysiące studentów uczonych prowadzenia wojny. Część z nich to dzieciaki, jeszcze zielone, ale już groźne. Akademia nie potrzebuje wsparcia, a już na pewno nie wsparcia znudzonych oddziałów pomocniczych, zajmujących się głównie braniem łapówek i urządzaniem wyścigów karaluchów. Czyżbym źle zrozumiała Mazena? – myślę. Nie, przecież mówił, że Darin jest w celi śmierci w Bekkar, a więzienie zapewnia wsparcie Czarnemu Klifowi. Tymczasem Veturius twierdzi, że to wszystko nieprawda. Czy Mazen ma złe informacje, czy celowo mnie okłamuje? Kiedyś udzieliłabym mu kredytu zaufania, ale podejrzenia kucharki… i Keenana… i moje własne… Dlaczego Mazen miałby kłamać? Gdzie naprawdę jest Darin? Czy w ogóle jeszcze żyje? Żyje. Musi żyć. Wiedziałabym, gdyby zginął. Czułabym to. – Zmartwiłem cię – odzywa się Veturius. – Przepraszam. Ale jeśli twój brat jest w Bekkar, to niedługo wyjdzie na wolność. Nikogo nie trzymają tam dłużej niż kilka tygodni.

– Oczywiście. – Próbuję nie wyglądać na zmieszaną. Maska potrafi wyczuć kłamstwo. Wyczuje każde oszustwo. Muszę zachowywać się normalnie. – To były tylko plotki. Veturius rzuca mi krótkie spojrzenie, a ja wstrzymuję oddech, bojąc się, że będzie mnie dalej wypytywał. Ale on tylko kiwa głową i unosi swoje skórzane nagolenice, teraz już czyste, nad płomieniem, a następnie wiesza je na hakach wbitych w ścianę. Czyli do tego służą haki. Czy to możliwe, że Veturius nie zamierza mnie skrzywdzić? Tyle już razy ratował mnie od śmierci. Po co miałby to robić, jeśli zamierza użyć wobec mnie przemocy? – Dlaczego mi pomagałeś? – wyrywa mi się. – Tam, na wydmach, po tym, jak napiętnowała mnie komendantka, a potem na Święcie Księżyca i kiedy napadł na mnie Markus. Za każdym razem mogłeś odwrócić się do mnie plecami. Dlaczego tego nie zrobiłeś? Wpatruje się we mnie w zamyśleniu. – Za pierwszym razem czułem się źle. Trochę wcześniej pozwoliłem, żeby Markus cię skrzywdził przed gabinetem komendantki. Chciałem naprawić błąd. Jestem zaskoczona. Nie przypuszczałam, że mnie tamtego dnia w ogóle zauważył. A później, na Święcie Księżyca i po napaści Markusa… – Wzrusza ramionami. – Moja matka zabiłaby cię. Markus też. Nie mogłem pozwolić, żebyś zginęła. – Mnóstwo Masek stoi i przypatruje się biernie, jak umierają Scholarowie. Ty nie. – Mnie nie bawi cierpienie drugiego człowieka – odpowiada. – Może dlatego zawsze nienawidziłem Czarnego Klifu. Zamierzałem nawet zdezerterować. – Jego uśmiech jest przeszywający jak szabla i równie ponury. – Wszystko zaplanowałem. Pod tym paleniskiem wykopałem tunel prowadzący do Zachodniej Odnogi. To jedyne tajne wejście w całym Czarnym Klifie. Potem opracowałem trasę ucieczki. Zamierzałem wykorzystać tunele, które zdaniem Imperium były

zawalone albo zalane wodą. Ukradłem i zgromadziłem zapasy żywności i ubrania. Zabrałem wszystkie odziedziczone pieniądze, żebym mógł w trakcie ucieczki kupić to, co będzie potrzebne. Zamierzałem przedostać się przez terytoria Plemieńców i w Sadh wsiąść na statek płynący na południe. Chciałem uwolnić się od komendantki, od Czarnego Klifu, od Imperium. Byłem taki głupi. Nie można się uwolnić od tego miejsca. Słucham jego opowieści z zapartym tchem. „To jedyne tajne wejście w całym Czarnym Klifie”. Elias Veturius właśnie podarował wolność Darinowi. O ile Mazen mówi prawdę. A tego nie jestem już pewna. Na myśl o absurdalności całej tej sytuacji chce mi się śmiać. Mazen daje mi klucz do wolności brata akurat w chwili, kiedy zdaję sobie sprawę, że ta informacja może okazać się bezużyteczna. Zbyt długo milczę. Powiedz coś. – Myślałam, że trafić do Czarnego Klifu to zaszczyt. – Nie dla mnie – wyznaje Veturius. – Nie miałem wyboru. Augurowie przyprowadzili mnie tutaj, kiedy miałem sześć lat. – Sięga po szablę i zaczyna ją powoli czyścić. Rozpoznaję zdobny damaskinaż na klindze. To dzieło Telumana. – Żyłem wtedy wśród Plemieńców. Nie znałem swojej matki. Nie słyszałem nazwiska Veturius. – Ale jak… – Veturius jako dziecko. Nigdy tak o nim nie myślałam. Nigdy nie zastanawiałam się, czy znał swojego ojca ani czy komendantka wychowywała go i kochała. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, ponieważ zawsze był dla mnie tylko Maską. – Jestem bękartem – zwierza się Veturius. – Jedynym błędem Keris Veturii. Urodziła mnie i zostawiła na pustyni Plemieńców. Tam akurat stacjonowała. Byłoby już po mnie, gdyby w pobliżu nie przechodził przypadkiem oddział zwiadowczy Plemieńców. Plemieńcy uważają, że niemowlęta płci męskiej są dobrym znakiem, nawet porzucone na pustyni. Adoptowało mnie plemię Saif i wychowywało jak swojego. Nauczyli mnie języka i opowieści, ubrali w swoje stroje. Dali mi imię Ilyaas. Kiedy pojawiłem się w Czarnym Klifie, dziadek zmienił

je na bardziej odpowiednie dla rodu Veturia. Nagle rozumiem, skąd to napięcie pomiędzy Veturiusem a jego matką. Ta kobieta nigdy go nie chciała. Jej bezwzględność wprawia mnie w osłupienie. Pomogłam dziadkowi przywitać na tym świecie dziesiątki dzieci. Kim trzeba być, żeby coś tak małego i słodkiego pozostawić na pewną śmierć z gorąca i głodu? Kimś takim jak osoba, która rozżarzoną stalą wypaliła literę K na skórze dziewczyny za otwarcie listu. Jak osoba, która pięciolatce wydłubała oko pogrzebaczem. – Co pamiętasz z dzieciństwa? – pytam. – Z czasów, zanim trafiłeś do Czarnego Klifu? Veturius marszczy czoło i przykłada dłoń do skroni. Przy dotyku maska mieni się i drga jak powierzchnia wody, na którą spadnie kropla deszczu. – Pamiętam wszystko. Karawana miała wielkość miasteczka. Plemię Saif to dziesiątki rodzin. Moją zastępczą matką była Kehanni, Mamie Rila. Opowiada długo, jego słowa przędą historię życia ciemnowłosego chłopca o ciekawskim spojrzeniu, uciekającego z lekcji, żeby włóczyć się po okolicy w poszukiwaniu przygód, czekającego na skraju obozu na mężczyzn wracających z wypraw handlowych. Chłopca, który w jednej minucie bił się i szarpał z przyrodnim bratem, a w następnej śmiał się z nim i bawił. Chłopca, który nie wiedział, co to strach, dopóki augurowie nie przyszli po niego i nie umieścili go w świecie rządzonym właśnie przez strach. Kiedy milknie, nad pokojem jakby unosił się jakiś ciepły, złoty obłok. Potrafi opowiadać jak Kehanni. Patrzę na niego i ku swojemu zaskoczeniu widzę nie chłopca, tylko dorosłego mężczyznę. Maskę. Aspiranta. Wroga. – Znudziłem cię – mówi. – Nie. Wcale nie. Byłeś… byłeś taki jak ja. Byłeś dzieckiem, normalnym dzieckiem. I odebrano ci to. – To ma dla ciebie jakieś znaczenie?

– Cóż, trudniej cię znienawidzić. – Dostrzec we wrogu człowieka. To najgorszy koszmar generała. – Jak to się stało, że augurowie zabrali cię do Czarnego Klifu? Tym razem milczy dłużej, trudno przywołać wspomnienia, które chciałoby się zatrzeć. – Była jesień. Augurowie zawsze dostarczają narybek do akademii, kiedy wiatry pustynne wieją najsilniej. Tego wieczoru, kiedy pojawili się w obozie Saif, całe plemię świętowało. Nasz wódz wrócił właśnie z wyprawy kupieckiej i przywiózł nowe ubrania, buty, a nawet książki. Kucharze zabili dwie kozy i upiekli je na rożnie. Grały bębny, dziewczęta śpiewały, a Mamie Rila godzinami snuła swoje opowieści. Świętowaliśmy do późna, aż w końcu wszyscy posnęli. Wszyscy prócz mnie. Miałem dziwne przeczucie, że zbliża się jakaś mroczna siła. Widziałem cienie za wozem, cienie, które otaczały nasz obóz. Kiedy spojrzałem za wóz, w którym spałem, zobaczyłem tego… tego człowieka. Miał czarne ubranie, czerwone oczy i zupełnie bezbarwną skórę. To był augur. Wypowiedział moje imię. Pamiętam, pomyślałem wtedy, że jest gadem, bo jego głos przypominał syczenie. I tak to się stało. Trafiłem do Imperium. Zostałem wybrańcem. – Bałeś się? – Byłem przerażony. Wiedziałem, że przyszedł po mnie. Nie miałem tylko pojęcia dlaczego. Zabrano mnie do Czarnego Klifu. Obcięto mi włosy, zabrano ubranie i umieszczono w zagrodzie dla zwierząt, gdzie miała się dokonać selekcja. Raz dziennie żołnierze rzucali nam spleśniały chleb i suszone mięso, ale wtedy byłem mały i nie zostawało dla mnie dużo. Trzeciego dnia byłem pewny, że umrę. Udało mi się wymknąć z zagrody i ukraść strażnikom jedzenie. Podzieliłem się z kolegą, który stał na czatach. Cóż… – Urywa, zastanawia się nad czymś. – Powiedziałem, że się podzieliłem, ale w rzeczywistości to on zjadł większą część. W każdym razie po siedmiu dniach augurowie otworzyli wrota zagrody i tym z nas, którzy przeżyli, powiedzieli, że zostaniemy gwardzistami Imperium. A jeśli nie zechcemy, czeka nas śmierć.

Potrafię to sobie wyobrazić. Leżące ciała tych, którzy nie przeżyli. Strach w oczach tych, którzy mieli więcej szczęścia. Veturiusa jako małego chłopca, wystraszonego i głodnego, zdecydowanego nie umierać. – Przeżyłeś. – Teraz żałuję. Gdybyś widziała Trzecią Próbę, gdybyś wiedziała, co zrobiłem… – Wciąż od nowa poleruje to samo miejsce ostrza szabli. – Co się stało? – pytam cicho. Długo milczy. Boję się, że rozgniewałam go, że przekroczyłam granicę, której nie powinnam była przekraczać. W końcu zaczyna opowiadać. Często robi przerwy, mówi coraz bardziej beznamiętnie. Wciąż poleruje stal szabli, potem ostrzy ją osełką. Kiedy kończy opowieść, odwiesza szablę. W blasku ognia widzę na jego masce biegnące w dół smugi. Teraz rozumiem, dlaczego był taki roztrzęsiony i dlaczego ma taki udręczony wzrok. – Sama widzisz – zwraca się do mnie. – Jestem taki sam jak Maska, który zabił twoich dziadków. Jestem taki sam jak Markus. A nawet gorszy, bo tamci uważają zabijanie za swój obowiązek. Ja uważam inaczej, a jednak to zrobiłem. – Augurowie nie pozostawili ci wyboru. Najpierw nie mogłeś znaleźć Aquilli, żeby zakończyć jak najszybciej tę rzeź. Gdybyś nie walczył, byłbyś teraz martwy. – W takim razie powinienem był zginąć. – Babcia zawsze powtarzała, że póki trwa życie, jest nadzieja. Gdybyś nie wydał rozkazu, twoi ludzie zginęliby od razu albo z rąk augurów, albo ludzi z plutonu Aquilli. Nie zapominaj, że ona wybrała życie dla siebie i swoich ludzi. Tak czy owak, obwiniasz się. Tak czy owak, twoi ludzie cierpią. – To nie ma znaczenia. – Owszem, ma. Oczywiście, że ma znaczenie. Ponieważ nie jesteś złym człowiekiem. – To wyznanie jest dla mnie samej oszałamiające, ale chcę, żeby dobrze to zrozumiał. – Nie jesteś taki jak inni.

Zabijałeś, żeby ocalić. Myślałeś o innych ludziach. Nie tak jak ja. Nie mam odwagi spojrzeć na Veturiusa. – Kiedy do naszego domu przyszedł Maska, uciekłam. – Wyrzucam wreszcie z siebie słowa, które tak długo w sobie dusiłam. – Moi dziadkowie zginęli. Maska zabrał Darina, mojego brata. Darin kazał mi uciekać, mimo że mnie potrzebował. Powinnam mu była pomóc, ale nie mogłam. – Zaciskam dłonie na udach. – Nie pomogłam mu. Wolałam uciec, jak tchórz. Nadal tego nie pojmuję. Powinnam była zostać, nawet jeśli miałoby to oznaczać dla mnie śmierć. Zawstydzona wbijam wzrok w podłogę. Ale wtedy on dotyka dłonią mojego policzka i unosi moją głowę. Otacza mnie świeży zapach jego ciała. – Sama powiedziałaś, Laio – zmusza mnie, żebym spojrzała mu w oczy – że póki człowiek żyje, póty jest nadzieja. Gdybyś nie uciekła, byłabyś martwa. I Darin też. – Puszcza mnie i siada z powrotem na krześle. – Maski nie lubią nieposłuszeństwa. Zapłaciłabyś za nie wysoką cenę. – To nie ma znaczenia. Veturius się uśmiecha. – Spójrz na nas. Scholarska niewolnica i Maska, oboje próbujemy przekonać się nawzajem, że nie jesteśmy tacy źli. Augurowie mają poczucie humoru, zgodzisz się? Zaciskam palce na rękojeści sztyletu, który dał mi Veturius. Jestem wściekła na augurów, bo kazali mi myśleć, że będę przesłuchiwana. I na komendantkę za to, że porzuciła własne dziecko na pewną śmierć w męczarniach. I na Czarny Klif za to, że szkolił to dziecko na zabójcę. Na moich rodziców za to, że umarli, i na brata, że został czeladnikiem Wojanina. Na Mazena za wszystkie jego żądania i sekrety. Na Imperium za ścisłe kontrolowanie każdego aspektu naszego życia. Chcę przeciwstawić się im wszystkim – Imperium, komendantce, ruchowi oporu. Zastanawiam się, skąd we mnie tyle nieposłuszeństwa. Podejrzewam, że jestem bardziej podobna do matki, niż mogło mi się wydawać.

– Może nie musimy być scholarską niewolnicą i Maską. – Rzucam sztylet na ziemię. – Może dziś możemy być po prostu Laią i Eliasem. Ośmielona, wyciągam rękę i pociągam za brzeg maski, która nigdy nie wyglądała jak część jego ciała. Stawia opór, ale i ja się uparłam. Chcę widzieć twarz chłopaka, z którym rozmawiam cały wieczór, a nie Maskę. Pociągam mocniej i maska z sykiem pozostaje w moich dłoniach. Z tyłu ma ostre szpikulce mokre od krwi. Tatuaż na jego karku połyskuje tuzinem drobnych ran. – Przepraszam – mówię. – Nie wiedziałam… On patrzy mi w oczy i w jego spojrzeniu rodzi się coś niezdefiniowanego, jakiś ślad uczucia, które rozpala moją skórę. – Cieszę się, że mi ją zdjęłaś. Powinnam odwrócić wzrok. Nie potrafię. Jego oczy w niczym nie przypominają oczu jego matki. Jej są szare jak stłuczone szkło, a Eliasa, w oprawie czarnych rzęs, mają głębszy odcień i przypominają chmurę burzową. Spojrzenie tych oczu przyciąga mnie, hipnotyzuje, nie mogę się uwolnić. Nieśmiało dotykam palcami jego skóry. Wnętrzem dłoni wyczuwam szorstki zarost na policzku. Na chwilę pojawia się przede mną twarz Keenana, ale szybko znika. Keenan jest daleko, oddany całkowicie ruchowi oporu. A Elias jest tutaj, przede mną, ciepły, piękny i zraniony. On jest Wojaninem. Maską. Ale nie tutaj. Nie dzisiaj, nie w tym pokoju. Tutaj, teraz jest po prostu Eliasem, a ja jestem po prostu Laią. – Laio… Wyczuwam błaganie w jego głosie, w jego oczach. Co ono oznacza? Chce, żebym się odsunęła czy jeszcze bardziej zbliżyła? Staję na palcach, on w tym samym czasie schyla głowę. Jego wargi są miękkie, delikatniejsze, niż mogłabym to sobie wyobrazić, ale jest w nich też zdecydowanie i pragnienie. Ten pocałunek przemawia. Błaga. Pozwól mi zapomnieć, zapomnieć, zapomnieć. Peleryna spada z moich ramion, przytulam się do niego całym ciałem. A on przyciąga mnie do siebie, jego dłonie wędrują w dół

moich pleców, ściskają uda. Wyginam ciało w łuk, przywieram biodrami do jego bioder, upajam się jego siłą, jego żarem, alchemia, jaka pomiędzy nami się tworzy, sprawia, że płoniemy i stapiamy się, i stajemy się płynnym złotem. Nagle odsuwa się ode mnie, wyciąga przed siebie ręce w obronnym geście. – Przepraszam – mówi. – Bardzo cię przepraszam. Nie chciałem. Ja jestem Maską, a ty niewolnicą i nie powinienem… – W porządku. – Moje wargi płoną. – To ja zaczęłam. Patrzymy sobie w oczy. Jest tak zmieszany, taki zły na siebie, że muszę się uśmiechnąć, choć czuję smutek, zakłopotanie i pożądanie jednocześnie. A on podnosi z podłogi pelerynę i wręcza mi ją, odwracając wzrok. – Usiądziesz? – pytam niepewnie, okrywając się ponownie peleryną. – Jutro będę niewolnicą, a ty Maską i możemy się nienawidzić, tak jak tego od nas oczekują. Ale teraz… Siada obok mnie, pamiętając o zachowaniu bezpiecznego dystansu. Alchemia jednak wabi, kusi, rozpala. Ale on zacisnął szczęki i dłonie. Z ociąganiem odsuwam się od niego jeszcze kilka cali. – Opowiedz mi coś jeszcze – zachęcam go. – Jak się czułeś jako piątak? Byłeś zadowolony, że opuszczasz Czarny Klif? Veturius odpręża się odrobinę, a ja wyciągam z niego wspomnienia, tak jak dziadek wyciągał informacje od wystraszonych pacjentów. Noc mija na jego opowieściach o Czarnym Klifie i Plemieńcach, a także na moich wspomnieniach o pacjentach i dzielnicy. Nie rozmawiamy o nalotach i Próbach. Nie rozmawiamy o pocałunku i iskrzeniu między nami. Nie wiadomo kiedy niebo zaczyna jaśnieć. – Świt – zauważam. – Pora zacząć się nienawidzić. Veturius zakłada maskę i jego twarz tężeje. Potem chwyta mnie za ręce i stawia na nogi. Wpatruję się w nasze dłonie, swoje smukłe palce splecione z jego, dużo większymi, w żylaste mięśnie jego ramion, swoje kruche kości nadgarstków. Ciepło jego skóry łączy się

z moim ciepłem. Moja dłoń w jego dłoni, to wygląda jak znak. Unoszę głowę i patrzę mu w oczy, widzę żar, jaki w nich płonie, i serce zaczyna mi szybciej bić. Ale on wypuszcza moją dłoń i odsuwa się. Oddaję mu pelerynę i sztylet, jednak on kręci przecząco głową. – Zatrzymaj je. Żeby wrócić, musisz przejść przez teren szkoły i… – Jego spojrzenie zatrzymuje się na moim podartym ubraniu i nagiej skórze. Szybko odwraca wzrok. – Sztylet też zatrzymaj. Scholarska dziewczyna zawsze powinna nosić broń, niezależnie od tego, co mówią przepisy. – Daje mi przedmiot leżący na komodzie. – Pochwa mocowana do uda. Sztylet będzie w niej bezpiecznie spoczywał i nikt go nie dostrzeże. Przyglądam mu się od nowa i wreszcie widzę go takiego, jaki jest naprawdę. – Gdybyś potrafił być taki jak tutaj – kładę dłoń na jego sercu – zamiast taki, jakim cię uczynili, byłbyś wielkim imperatorem. – Pod palcami czuję jego bijące serce. – Ale oni nie pozwolą ci na to, prawda? Nie pozwolą, żebyś okazywał współczucie czy dobroć. Nie pozwolą ci zachować duszy. – Ja nie mam już duszy. – Odwraca ode mnie wzrok. – Zabiłem ją wczoraj na polu bitwy. Przypomina mi się Spiro Teluman. I to, co powiedział mi przy ostatnim spotkaniu. – Są dwa rodzaje przewinień – powtarzam Veturiusowi myśl kowala. – Te, które ciągną cię na dno i czynią bezużytecznym, oraz te, które pobudzają do działania. Niech twoje winy dadzą ci energię. Niech przypominają ci, kim chcesz być. Wyznacz sobie granice. I nigdy więcej ich nie przekraczaj. Masz duszę. Jest poraniona, ale jest. Nie pozwól jej sobie odebrać, Eliasie. Kiedy wypowiadam jego imię, nasze spojrzenia spotykają się, wyciągam dłoń i dotykam jego maski. Jest gładka i ciepła, jak wypolerowany przez wodę i ogrzany przez słońce kamień. Opuszczam rękę. Zostawiam go samego w pokoju, otwieram drzwi koszarowego baraku i wychodzę wprost na wschodzące słońce.

XLII: Elias Choć drzwi baraku zamknęły się już za Laią, wciąż czuję na twarzy lekki jak piórko dotyk jej palców. Widzę wyraz jej oczu, kiedy wyciąga do mnie rękę, czułe, ciekawe spojrzenie, które zapiera mi dech w piersiach. I ten pocałunek. O, bogowie, jak dobrze było czuć jej ciało prężące się, spragnione. Kilka bezcennych chwil wolności. Wyzwolenia od tego, kim i czym jestem. Zamykam oczy, przypominając sobie niedawne chwile, ale zaraz pojawiają się inne wspomnienia. Dużo bardziej mroczne. Laia sprawiła, że na kilka godzin zniknęły. Teraz jednak powróciły i nie dadzą już o sobie zapomnieć. Poprowadziłem swoich ludzi na rzeź. Zamordowałem przyjaciół. O mało nie zabiłem Heleny. Helena. Muszę do niej pójść. Wszystko wyjaśnić. Zbyt długo dzieli nas gniew. Może po tym koszmarze, który przeżyliśmy, uda nam się odnaleźć wspólną drogę. Ona tym, co się stało, zapewne jest równie przerażona jak ja. I tak jak ja z pewnością ma tego dosyć. Sięgam po wiszące na ścianie szable. Kiedy pomyślę o tym, czego z ich pomocą dokonałem, mam ochotę zrzucić je na wydmy, mimo że to dzieło Telumana. Z drugiej strony przywykłem do noszenia broni. Bez niej czuję się nagi. Kiedy wychodzę z baraku, na bezchmurnym niebie świeci bezduszne słońce. Wydaje się w jakiś sposób bluźniercze. Świat jest piękny, powietrze rozgrzane, a tam, w trumnach, leżą młodzi ludzie i czekają na powrót do ziemi.

Wybrzmiewają bębny ogłaszające świt, teraz ogłaszają światu listę poległych. Każde imię przywołuje z mojej pamięci obrazy i wrażenia – twarze, głosy, sylwetki. Mam wrażenie, że zabici koledzy powstają z martwych wokół mnie, oto falanga duchów. Cyril Antonius. Silas Eburian. Tristas Equitius. Demetrius Galerius. Ennis Medalus. Darien Titius. Leander Vissan. Bębny biją dalej. Rodziny mogą zabierać ciała. W Czarnym Klifie nie ma cmentarza. W otoczeniu tych murów jedyne, co pozostanie po poległych, to pustka tam, gdzie chodzili, i cisza tam, gdzie rozbrzmiewały ich głosy. Na podwórcu przed Wieżą Dzwonów kadeci ćwiczą pod okiem centuriona pchnięcia i wypady. Powinienem się domyślić, że komendantka nie odwoła lekcji dla upamiętnienia tylu zabitych studentów. Kiedy mijam centuriona, wita się ze mną skinieniem głowy. Jestem zdziwiony, że na jego twarzy nie widzę odrazy. Czyżby nie wiedział, że jestem mordercą? Nie widział wczorajszej walki? Jak możesz tego nie dostrzegać? Mam ochotę krzyczeć. Jak możesz udawać, że nic się nie stało? Kieruję się w stronę urwiska. Helena będzie na wydmach, tam zawsze opłakiwaliśmy poległych. Po drodze spotykam Farisa i Dexa. Bez Tristasa, Demetriusa i Leandra u boku wyglądają dziwnie, jak jakieś zwierzę pozbawione nóg. Spodziewam się, że miną mnie bez słowa. Albo zaatakują za wydanie rozkazu, który pozbawił ich duszy. Tymczasem przystają cisi i przygnębieni. Ich oczy są tak samo zaczerwienione jak moje. Dex gładzi się po karku, jego kciuk zatacza bezustannie kręgi wokół tatuażu. – Wciąż widzę ich twarze – odzywa się. – I słyszę głosy. Długą chwilę stoimy w milczeniu. Czuję jednak, że łącząc się z nimi w żalu, pocieszając się tym, że czują się równie podle jak ja, zachowuję się egoistycznie. To ja jestem powodem ich udręczenia. – Wykonywaliście rozkazy – mówię. Taki ciężar jestem jeszcze

w stanie unieść. – Rozkazy, które ja wydawałem. Ich śmierć nie obciąża was. Obciąża mnie. Faris, cień tamtego wielkiego, radosnego chłopaka, patrzy mi prosto w oczy. – Teraz są wolni – mówi. – Wolni od augurów. Od Czarnego Klifu. Nie tak jak my. Dex i Faris odchodzą, a ja spuszczam się na linie na pustynię, gdzie w cieniu urwiska siedzi ze skrzyżowanymi nogami Helena. Stopy aż po kostki ma zakopane w gorącym piasku. Jej błyszczące białozłociste włosy targa wiatr. Podchodzę do niej tak, jak podchodzi się do narowistego konia. – Nie musisz tak się skradać – odzywa się, kiedy dzieli mnie od niej kilka kroków. – Nie jestem uzbrojona. Siadam obok niej. – Dobrze się czujesz? – Żyję. – Przepraszam, Heleno. Wiem, że mi nie wybaczysz, ale… – Przestań! Nie mieliśmy wyboru, Eliasie. Gdybym to ja zdobyła przewagę, postąpiłabym tak samo jak ty. Zabiłam Cyrila. Zabiłam Silasa i Lyrisa. Prawie zabiłam Dexa, ale w porę uciekł, a potem nie mogłam go znaleźć. – Na jej srebrzystej twarzy zupełnie brak emocji, jakby została wykuta z marmuru. Kim jest ta osoba? – Gdybyśmy odmówili walki – ciągnie Helena – wszyscy nasi przyjaciele byliby martwi. Co mieliśmy zrobić? – Ja zabiłem Demetriusa. – Wpatruję się w jej twarz, czekając na wybuch gniewu. Helena i Demetrius dorastali razem, kiedy zmarł jego brat. Tylko ona zawsze wiedziała, co mu powiedzieć. – I… i Leandra. – Zrobiłeś, co musiałeś. Tak jak ja zrobiłam to, co musiałam. I tak jak Faris i Dex, i wszyscy pozostali, którzy ocaleli. – Wiem, że robili to, co musieli, ale wykonywali rozkaz, który ja wydałem. A powinienem był znaleźć w sobie dość sił, żeby takiego rozkazu nie wydawać.

– Wtedy ty byś zginął, Eliasie. – Nie patrzy na mnie. Robi wszystko, żeby przekonać siebie, że nic się nie stało. Że to, co zrobiliśmy, było konieczne. – Zginęliby też twoi ludzie. – „Walka zakończy się, kiedy ty, aspirancie Veturiusie, pokonasz dowódcę przeciwników albo zostaniesz przez niego pokonany”. Gdybym zdecydował się umrzeć pierwszy, żyłby Tristas. I Leander. I Demetrius. I wszyscy pozostali, Heleno. Zak to wiedział, dlatego błagał Markusa, żeby go zabił. Powinienem był zrobić to samo. A ty zostałabyś imperatorem… – Albo augurowie ogłosiliby imperatorem Markusa, a ja zostałabym jego niewolnicą… – Kazaliśmy naszym ludziom zabijać. – Dlaczego ona tego nie rozumie? Dlaczego nie chce się z tym pogodzić? – Wydaliśmy rozkaz. I sami go wykonaliśmy. To jest niewybaczalne. – A jak to miało twoim zdaniem wyglądać? – Helena wstaje, ja też. – Myślałeś, że Próby będą łatwiejsze? Nie wiedziałeś, że może zdarzyć się coś takiego? Oni obudzili drzemiące w nas głęboko lęki. Rzucili nas na łaskę stworów, które nie powinny istnieć. W końcu zwrócili nas przeciwko sobie. „Siła rąk, umysłu i serca”. Jesteś zaskoczony? Jesteś naiwny! Jesteś głupcem! – Nie wiesz, co mówisz, Heleno. O mało cię nie zabiłem… – Dzięki wam, bogowie! – Stoi naprzeciwko mnie, tak blisko, że kosmyk jej włosów muska moją twarz. – Ruszyłeś ostro do ataku. Po tylu przegranych walkach podczas ćwiczeń nie byłam pewna, czy dasz radę. Byłam przerażona. Bałam się, że zginiesz… – Jesteś nienormalna. – Cofam się o kilka kroków. – Nie czujesz żalu? Nie masz wyrzutów sumienia? Ci, których zabiliśmy, byli naszymi przyjaciółmi. – Byli żołnierzami – ripostuje Helena. – Żołnierzami Imperium, którzy polegli w honorowej walce. Będę ich czcić. Będę ich opłakiwać. Ale nie żałuję tego, co zrobiłam. Zrobiłam to dla Imperium. Zrobiłam to dla swoich ludzi. – Helena krąży nerwowo tam i z powrotem. – Nie rozumiesz tego, Eliasie? Próby to coś o wiele większego niż ty czy ja, niż nasze poczucie winy, nasz wstyd.

My jesteśmy odpowiedzią na pytanie zadane pięćset lat temu. Kto będzie przewodził Imperium, kiedy linia Taiusa wygaśnie? Kto stanie na czele półmilionowej armii? Kto pokieruje losem czterdziestu milionów dusz? – A co z naszym losem? Z naszymi duszami? – Nam dusze zabrano już dawno temu, Eliasie. – Nie, Heleno. – W uszach brzmią mi wciąż jeszcze słowa Lai, słowa, którym chcę wierzyć. Którym muszę wierzyć. „Masz duszę. Nie pozwól jej sobie odebrać, Eliasie”. – Mylisz się. Nie mogę naprawić tego, co stało się wczoraj, ale kiedy nadejdzie czas Czwartej Próby, nie… – Przestań, Eliasie. – Helena kładzie palec na moich wargach, jej złość zamienia się w coś w rodzaju desperacji. – Nie składaj obietnic, póki nie wiesz, ile będą kosztować. – Wczoraj przekroczyłem granice. Drugi raz tego nie zrobię. – Nie mów tak. – Helena ma rozwiane włosy i zły błysk w oku. – Jak możesz zostać imperatorem, skoro myślisz w ten sposób? Jak możesz zwyciężyć w Próbach, jeśli… – Nie chcę zwyciężyć – odpowiadam jej. – Nigdy nie chciałem. Nie chciałem nawet w nich uczestniczyć. Zamierzałem zdezerterować, Heleno. Zaraz po zakończeniu nauki, kiedy wszyscy byliby zajęci świętowaniem, chciałem uciec… Helena kręci z niedowierzaniem głową i wyciąga przed siebie ręce, jakby nie chciała dopuścić do siebie moich słów. Ale ja nie przerywam. Ona musi to usłyszeć. Musi poznać prawdę o tym, kim jestem. – Nie uciekłem, ponieważ Kain powiedział mi, że jedyną szansą dla mnie na odzyskanie wolności jest udział w Próbach. Chciałem, żebyś to ty zwyciężyła. Ja, Heleno, chcę zostać Krukiem Krwi. A wtedy będziesz mogła mnie uwolnić. – Uwolnić cię? Uwolnić? To jest wolność, Eliasie! Kiedy to wreszcie zrozumiesz? Jesteśmy Maskami. Naszym przeznaczeniem jest władza, śmierć i przemoc. Tacy jesteśmy. Jak masz być wolny,

jeśli tego nie zdobędziesz? Ona żyje złudzeniami. Próbuję przyswoić sobie tę straszną prawdę, kiedy do moich uszu dociera odgłos zbliżających się kroków. Helena także je słyszy. Obracamy się jak na komendę i widzimy Kaina wyłaniającego się zza załomu skalnego. Towarzyszy mu oddział złożony z ośmiu legionistów. Nie komentuje naszej wymiany zdań, choć musiał ją słyszeć. – Pójdziecie z nami – rozkazuje. Legioniści się rozdzielają. Czterech trzyma mnie, pozostała czwórka łapie Helenę. – Co się dzieje? – Próbuję się wyrwać z ich rąk, ale są więksi i silniejsi ode mnie i nie ustępują. – Co to ma znaczyć? – To, aspirancie Veturiusie, jest Próba Lojalności.

XLIII: Laia Ledwie wchodzę do kuchni komendantki, podbiega do mnie Izzi. Ma cienie pod oczami i rozczochrane włosy, jakby całą noc nie spała. – Żyjesz! Jesteś…! Myślałyśmy, że… – Skrzywdzili cię, dziewczyno? – Kucharka staje za plecami Izzi. Ze zdumieniem zauważam, że ona też jest potargana i ma czerwone obwódki wokół oczu. Zabiera ode mnie pelerynę i widząc, w jakim stanie jest moje ubranie, każe Izzi przynieść inne. – Dobrze się czujesz? – Nic mi nie jest. – Co jeszcze mam powiedzieć? Sama wciąż próbuję zrozumieć to wszystko, czego się dowiedziałam. Myślę także o tym, co Elias mówił na temat więzienia Bekkar, i jedno staje się dla mnie jasne – muszę natychmiast stąd wyjść i skontaktować się z ruchem oporu. Muszę mieć pewność, gdzie jest przetrzymywany Darin i co tu się naprawdę dzieje. – Dokąd cię zabrali? – Izzi wróciła z ubraniem. Przebieram się pospiesznie, starając się ukryć swój sztylet. Nie mam ochoty opowiadać im, co się wydarzyło, a z drugiej strony wiem, że całą noc bały się o moje życie, więc nie chcę ich też okłamywać. – Podarowali mnie w nagrodę Veturiusowi za zwycięstwo w Trzeciej Próbie. – Widząc ich przerażony wzrok, dodaję szybko: – Ale on mnie nie skrzywdził. Do niczego nie doszło. – Czyżby? – Dźwięk głosu komendantki mrozi mi krew w żyłach. Wszystkie trzy – Izzi, kucharka i ja – obracamy się w stronę drzwi. – Do niczego nie doszło, powiadasz. – Komendantka przekrzywia głowę. – To bardzo interesujące. Chodź ze mną.

Idę za nią do jej gabinetu. Nogi mam jak z ołowiu. Kiedy jesteśmy już w środku, wodzę oczami po wizerunkach zabitych wojowników na ścianach. Czuję się, jakbym była w gabinecie duchów. Komendantka zamyka drzwi na klucz i obchodzi mnie dookoła. – Spędziłaś noc z aspirantem Veturiusem – stwierdza raczej niż pyta. – Tak, proszę pani. – Zgwałcił cię? Takie wstrętne pytanie zadaje z taką lekkością. Jakby pytała, ile mam lat albo jak mam na imię. – Nie, proszę pani. – A dlaczegóż to, skoro kilka dni temu wydawał się tak bardzo tobą zainteresowany? Nie potrafił utrzymać rąk przy sobie w twojej obecności. Domyślam się, że komendantka mówi o nocy w Święto Księżyca. Wyczuwa chyba mój strach, bo podchodzi bliżej. – Ja… ja nie wiem. – A może ten chłopiec po prostu troszczy się o ciebie? Wiem, że ci pomaga. Przyniósł cię kiedyś z wydm, potem wybronił z rąk Markusa. – Robi kolejny krok w moim kierunku. – Ale mnie interesuje tamta noc, kiedy znalazłam was w korytarzu dla służby. Co robiliście razem? Czy on ma z tobą jakieś konszachty? Dał się skaperować? – Nie wiem, o czym pani… – Myślałaś, że można mnie oszukać? Myślałaś, że nie wiem? O, bogowie. To niemożliwe. – Ja też mam swoich szpiegów, niewolnico. Wśród Morzan, wśród Plemieńców. – Dzieli nas już tylko kilka cali, a jej uśmiech przypomina cienką garotę zaciskającą się wokół mojej szyi. – Nawet w ruchu oporu. Byłabyś zaskoczona, gdybym ci powiedziała, gdzie mam oczy. Te scholarskie szczury wiedzą tylko to, co chcę, żeby wiedziały. Co kombinowali, kiedy ostatnio się z nimi widziałaś? Planowali coś spektakularnego? Jakąś akcję, w której weźmie udział

mnóstwo ludzi? Pewnie jesteś ciekawa, co to takiego. Wkrótce się przekonasz. Zanim zdążę się zorientować, jej ramię oplata moją szyję. Wyrywam się, ale ona tylko zacieśnia uścisk. Jej mięśnie napinają się, ale spojrzenie pozostaje niezmiennie obojętne. – Wiesz, co robię ze szpiegami? – Ja… nie… – Nie mogę oddychać. Nie mogę myśleć. – Daję im nauczkę. Im i wszystkim, którzy mają z nimi jakieś konszachty. Na przykład takiej podkuchennej. – Nie, nie Izzi, tylko nie Izzi. Przed oczami zaczynają mi wirować plamy, ale w tym momencie rozlega się pukanie do drzwi. Komendantka puszcza mnie, a ja walę się na podłogę jak kłoda. Tymczasem ona spokojnie, jakby wcale przed chwilą nie zamierzała zabić niewolnicy, otwiera drzwi. W progu stoi augurka, drobna i eteryczna. Wzrokiem szukam za jej plecami legionistów, tak jak poprzednim razem, ale jest sama. – Pani komendantko – mówi augurka. – Przyszłam po dziewczynę. – Nie mogę jej wydać. Ona jest zbrodniarką i… – Przyszłam po dziewczynę. – Twarz augurki przybiera surowy wygląd. Długa chwilę mierzą się wzrokiem. – Oddaj mi ją i chodź. Czekają na nas w amfiteatrze. – Ona jest szpiegiem… – I zostanie odpowiednio ukarana. – Augurka odwraca się do mnie. Nie mogę od niej oderwać oczu. Przez chwilę widzę swoje odbicie w jej ciemnych źrenicach. Serce zamiera mi w piersi, moja twarz jest bez życia. Nagle uświadamiam sobie, że augurka zabiera mnie do Kostuchy, że chwila mojej śmierci jest już bliska, bliższa niż w czasie nalotu na nasz dom, bliższa niż wtedy, kiedy pobił mnie Markus. – Proszę nie oddawać mnie w jej ręce – błagam komendantkę. – Proszę… Augurka nie pozwala mi dokończyć. – Nie sprzeciwiaj się woli augurów, Keris Veturio. Poniesiesz klęskę. Albo pójdziesz do amfiteatru z własnej woli, albo zmuszę cię

do tego. Więc jak będzie? Komendantka waha się, tymczasem augurka czeka cierpliwie, nieporuszona. W końcu komendantka kiwa głową i kieruje się do drzwi. Po raz drugi zostaję związana i zakneblowana. Augurka podąża w ślad za komendantką, ciągnąc mnie za sobą.

XLIV: Elias – Pójdę spokojnie – mówię do żołnierzy, którzy wiążą Helenę i mnie i zasłaniają nam oczy. – Ale trzymajcie łapy z daleka. – W odpowiedzi jeden z nich wpycha mi do ust knebel i zabiera szable. Legioniści prowadzą nas na szczyt urwiska i dalej, przez teren akademii. W pobliżu słyszę tupanie butów. Centurioni wydają rozkazy i do moich uszu docierają słowa „amfiteatr” i „Czwarta Próba”. W niemym proteście napinam wszystkie mięśnie. Nie chcę wracać do miejsca, gdzie zabiłem przyjaciół. Już nigdy nie chcę postawić tam stopy. Idący przede mną Kain milczy. Czy czyta teraz w moich myślach? A może w myślach Heleny? Nieważne. Staram się o nim nie myśleć, a właściwie myśleć tak, jakby nie było go w pobliżu. „Lojalność, która ma złamać twoją duszę”. Jakże te słowa przypominają to, o czym mówiła Laia. „Masz duszę. Nie pozwól jej sobie odebrać”. Czuję, że to właśnie augurowie będą próbowali zrobić. I dlatego wyznaczam sobie teraz granicę, rysuję w myślach linię, o której mówiła Laia. Nie przekroczę jej. Niezależnie od kosztów. Nigdy. Wyczuwam w pobliżu obecność Heleny. Czuję bijący od niej śmiertelny strach. – Eliasie. – Jej legioniści nie zakneblowali, może dlatego, że nie sprawiała wrażenia pyskatej. – Posłuchaj mnie. Cokolwiek augurowie każą ci zrobić, musisz wykonać ich polecenie, rozumiesz? Ten, kto zwycięży w tej Próbie, zostanie imperatorem. Augurowie powiedzieli, że nie będzie żadnego remisu. Bądź silny, Eliasie. Jeśli

nie zwyciężysz, wszystko stracone. Niepokoi mnie stanowczość, z jaką to mówi. Czekam, aż powie coś jeszcze, ale albo ją zakneblowano, albo augur ją uciszył. Chwilę później słyszę już tylko setki głosów. Dotarliśmy do amfiteatru. Legioniści prowadzą mnie po schodach w górę, a następnie zmuszają do klęknięcia. Obok mnie ląduje na kolanach Helena. Rozwiązują nam ręce, zdejmują z oczu przepaski i wyjmują knebel. – Widzę, że nałożyli ci kaganiec, bękarcie. Szkoda, że nie nosisz go zawsze. Obok Heleny klęczy Markus i wpatruje się we mnie nienawistnie. Jego ciało jest skulone jak ciało węża gotowego do skoku. Prócz sztyletu u pasa nie ma żadnej broni. Jego bronią jest jad. Zak zawsze wydawał się słabszym z braci, ale przynajmniej próbował trzymać Węża na wodzy. Bez brata Markus zupełnie zdziczał. Ignoruję jego uwagi i staram się przygotować do tego, co ma za chwilę nastąpić. Legioniści zostawiają nas na podwyższeniu. Przed nami stoi Kain i wpatruje się nieruchomo w wejście do amfiteatru, jakby na coś czekał. Pozostali augurowie, obszarpane cienie, które samą swoją obecnością nadają stadionowi ponury wygląd, otaczają półkolem podwyższenie. Liczę, jest ich trzynaścioro razem z Kainem. To znaczy, że jednego brakuje. Trybuny amfiteatru są wypełnione po brzegi. Dostrzegam gubernatora i całą radę miejską. Dziadek siedzi kilka rzędów za lożą komendantki, otoczony członkami osobistej ochrony, i wpatruje się we mnie. – Pani komendantka się spóźnia. – Helena wskazuje ruchem głowy pusty fotel mojej matki. – Mylisz się, Aquillo – wtrąca się Markus. – Przyjdzie o właściwej porze. – W tej samej chwili w wejściu pojawia się moja matka. A za nią czternasta augurka, która mimo drobnej postury ciągnie za sobą związaną i zakneblowaną dziewczynę. Dostrzegam grzywkę czarnych włosów i serce zamiera mi w piersi. To Laia. Co ona tu robi? Dlaczego jest związana? Komendantka siada na swoim miejscu, a augurka zostawia Laię

u boku Kaina. Niewolnica chce coś powiedzieć, ale knebel skutecznie jej to uniemożliwia. – Aspiranci… – Kiedy Kain zaczyna mówić, w amfiteatrze zapada cisza. Tylko stado mew przelatuje nad głowami widzów z głośnym skrzekiem. I gdzieś z miasta dolatuje śpiewne nawoływanie domokrążcy zachwalającego swój towar. – Ostatnia Próba jest Próbą Lojalności. Imperium wydało na tę niewolnicę wyrok śmierci. – Kain wskazuje na Laię, a ja czuję gwałtowny skurcz w żołądku. Nie! Ona jest niewinna! Nie zrobiła nic złego! Laia wybałusza oczy z przerażenia. Próbuje wycofać się na kolanach, ale ta sama augurka, która ją tu przyprowadziła, klęka za nią i unieruchamia Laię żelaznym uściskiem. Zupełnie jak rzeźnik trzymający jagnię, zanim je zarżnie. – Kiedy dam wam znak – kontynuuje Kain głosem tak spokojnym, jakby nie chodziło o śmierć siedemnastoletniej dziewczyny – wszyscy jednocześnie spróbujecie wykonać egzekucję. Zwycięzcą zostanie ta osoba, która wykona rozkaz. – Tak nie wolno, Kainie! – wybucham. – Imperium nie ma powodu, żeby ją zabijać. – Powód nia ma znaczenia, aspirancie Veturiusie. Liczy się tylko lojalność. Jeśli nie wykonasz polecenia, przegrasz. A karą za przegraną jest śmierć. Przypominam sobie pole bitwy ze swojego koszmaru i krew zastyga mi w żyłach. Leander, Demetrius, Ennis – oni wszyscy tam byli. Zabiłem ich w swoim śnie. Laia też tam była, z poderżniętym gardłem, zamglonym wzrokiem, włosami rozsypanymi wokół głowy. Przecież jeszcze tego nie zrobiłem, myślę z rozpaczą. Nie zabiłem jej. Augur przygląda się całej naszej trójce, a potem bierze z ręki legionisty jedną z zabranych mi szabel i kładzie ją na podwyższeniu przed nami w jednakowej odległości od Markusa, od Heleny i ode

mnie. – Wykonać! Moje ciało wie, co ma robić, zanim mózg wyda komendę, i doskakuję do Lai. Jeśli stanę pomiędzy nią a pozostałymi, może będzie miała jakąś szansę. Nie obchodzi mnie teraz, co widziałem w sennym koszmarze. Nie zabiję jej. I nie pozwolę zabić nikomu innemu. Docieram do niej przed Heleną i Markusem, obracam się i szykuję do odparcia ataku ze strony jednego z nich lub obojga naraz. Tymczasem Helena, zamiast rzucić się na Laię, doskakuje do Markusa i uderza go pięścią w skroń. Markus, nie spodziewając się jej ataku, pada jak kłoda, a Helena zrzuca go z podwyższenia i kopie jego szablę w moim kierunku. – Szybko, zrób to, Eliasie! – krzyczy. – Zanim zrobi to Markus! Kiedy spostrzega, że bronię dziewczyny, zamiast ją zabić, wydaje z siebie dziwny, stłumiony dźwięk. Tłum na widowni wstrzymał oddech i obserwuje scenę w milczeniu. – Nie rób tego, Eliasie! – woła teraz Helena. – Nie teraz. Już prawie koniec. Będziesz imperatorem. Zapowiedzianym. Proszę. Eliasie, pomyśl, co mógłbyś zrobić dla… dla Imperium. – Mówiłem, że pewnych granic nie przekroczę. – Wypowiadając te słowa, czuję dziwny spokój. Od tygodni nie byłem taki spokojny. Laia spogląda to na mnie, to na Helenę. – To jest ta granica. Nie zabiję jej. Helena podnosi z ziemi szablę. – W takim razie odsuń się. Ja to zrobię. Załatwię to szybko. – Zbliża się do mnie powoli, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. – Eliasie, ona umrze niezależnie od tego, co zrobisz. Imperium wydało wyrok. Jeśli jedno z nas tego nie zrobi, zrobi to Markus. W końcu się ocknie. Możemy to zakończyć wcześniej. Jeśli ona musi umrzeć, niech przynajmniej wyniknie z tego coś dobrego. Ja zostanę imperatorem, a ty będziesz Krukiem Krwi. – Robi kolejny krok w moją stronę. – Wiem, że nie interesuje cię tron – przemawia do mnie łagodnie. – Ani dowodzenie Czarną Gwardią. Kiedyś tego nie

rozumiałam. Ale teraz już rozumiem. Dlatego, jeśli pozwolisz mi się tym zająć, to przysięgam na wszystkie świętości, w tej samej chwili, w której zostanę ogłoszona imperatorem, zwolnię cię z przysięgi wobec Imperium. Będziesz mógł pójść, dokądkolwiek zechcesz, i robić, cokolwiek zapragniesz. Nie będziesz miał żadnych zobowiązań. Będziesz wolny. Przez cały czas przyglądam się jej ciału, czekając na moment, w którym mięśnie sprężą się do ataku, ale teraz podnoszę wzrok i patrzę jej w oczy. „Będziesz wolny”. Tę jedyną rzecz, jakiej pragnę od zawsze, ona podaje mi na srebrnej tacy i składa przy tym przysięgę, której – wiem o tym – nie złamie. Przez krótką, straszną chwilę zastanawiam się nad jej propozycją. Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. Wyobrażam sobie siebie wypływającego z portu Navium, docierającego do południowych królestw, gdzie nikt nie będzie chciał panować nad moim ciałem i duszą. Tylko ciałem. Bo jeśli pozwolę Helenie zabić Laię, to nie będę już miał duszy. – Jeśli zamierzasz ją zabić – zwracam się do Heleny – najpierw musisz zabić mnie. Dostrzegam łzę spływającą po jej policzku i na chwilę wczuwam się w jej położenie. Chce to zrobić, tymczasem to nie żaden wróg nie dopuszcza jej do Lai, tylko ja. Jesteśmy dla siebie wszystkim, a ja ją zdradzam. Po raz kolejny. I nagle słyszę głuchy odgłos, którego nie można pomylić z niczym – odgłos stali zatapianej w ciele. Za moimi plecami Laia upada na twarz, pociągając za sobą augurkę trzymającą ją za ręce. Twarz Lai zasłania chmura rozrzuconych włosów. Nie widzę jej oczu ani ust. – Nie! Laio! – W jednej chwili jestem przy niej, potrząsam nią, próbuję przewrócić na plecy. Ale nie mogę się pozbyć przeklętej augurki, która przyciska ją swoim ciałem i cała trzęsie się z przerażenia. Laia milczy, a jej ciało leży bezwładnie jak szmaciana lalka. Dostrzegam rękojeść sztyletu, który upadł na deski podestu,

i raptownie powiększającą się kałużę krwi. Nikt, kto stracił tyle krwi, nie mógł przeżyć. Markus. Zbyt późno dostrzegam go stojącego z tyłu sceny. Zbyt późno przychodzi mi do głowy, że Helena i ja powinniśmy go zabić, a nie ryzykować, że powróci. W osłupienie wprawia mnie eksplozja dźwięków, jaka towarzyszy śmierci Lai. Z tysięcy gardeł wydobywa się dziki ryk. A dziadek wrzeszczy głośniej niż zraniony byk. Markus wskakuje na podest i wiem, że zamierza się ze mną rozprawić. Czekam na niego. Chcę pozbawić go życia za to, co zrobił. Czuję na ramieniu dłoń Kaina, który chce mnie powstrzymać. Nagle brama amfiteatru otwiera się szeroko. Markus rozgląda się zaskoczony, kiedy z głośnym tętentem kopyt wpada przez bramę zdyszany ogier. Legionista, który go dosiada, zeskakuje na ziemię, a bestia staje dęba. – Imperator – obwieszcza posłaniec – Imperator nie żyje! Ród Taia upadł! – Kiedy? – przerywa mu komendantka. Na jej twarzy daremnie szukam zaskoczenia. – Jak? – Ruch oporu dokonał zamachu. Został zabity w drodze do Serry, o dzień drogi od miasta. On i cała jego świta. Nawet dzieci. „Cierpliwy bluszcz oplata i dusi potężny dąb. Droga staje się jasna przed samym końcem”. Tak brzmiała przepowiednia, o której komendantka wspominała w swoim gabinecie kilka tygodni temu. Teraz nabrała ona sensu. Bluszcz to ruch oporu. A dąb to imperator. – Ludu Imperium, studenci Czarnego Klifu, aspiranci. – Kain puszcza moje ramię a jego głos grzmi, wstrząsa fundamentami amfiteatru i ucisza powstałą panikę. – I oto wizje augurów się spełniły. Imperator nie żyje, musi zatem zrodzić się nowa władza, aby Imperium nie upadło. – Aspirancie Veturiusie. Miałeś szansę okazać swoją lojalność.

Ale ty, zamiast zabić dziewczynę, broniłeś jej. Zamiast słuchać moich rozkazów, zlekceważyłeś je. – Oczywiście, że zlekceważyłem! – Nie wierzę, że to mówię. – To była Próba Lojalności dla mnie. Tylko ja przejmowałem się losem tej dziewczyny. Ta Próba to był jakiś żart… – Ta Próba powiedziała nam to, co musieliśmy wiedzieć. Nie nadajesz się na imperatora. Zostajesz pozbawiony nazwiska i stopnia. Jutro o świcie przed Wieżą Dzwonów w Czarnym Klifie zostanie na tobie wykonany wyrok śmierci przez ścięcie. Dwóch augurów zakuwa mnie w łańcuchy. Nie zauważyłem wcześniej tych łańcuchów. Wyczarowali je? Jestem zbyt oszołomiony, by się bronić. Augurka, która przytrzymywała Laię, teraz podnosi z wysiłkiem jej ciało i znosi je z podestu. – Aspirantko Aquilla – ciągnie Kain. – Szkolono cię do walki z wrogiem. Ale zawahałaś się, kiedy stanęłaś przed obliczem Veturiusa, i uległaś jego życzeniom. Taka lojalność wobec kolegi jest godna pochwały, ale nie przystoi imperatorowi. Z całej waszej trójki tylko aspirant Farrar starał się wypełnić mój rozkaz bez pytania, za to z niezachwianą lojalnością wobec Imperium. Dlatego ogłaszam go zwycięzcą Czwartej Próby. Twarz Heleny jest blada jak papier. Ani ona, ani ja nie jesteśmy w stanie ogarnąć umysłem farsy, jaka rozgrywa się na naszych oczach. – Aspirantko Aquilla. – Kain sięga po szablę Heleny. – Czy pamiętasz, co poprzysięgłaś? – Nie chcecie chyba… – Ja dotrzymuję danego słowa, aspirantko. Czy ty dotrzymasz swojego? Aquilla patrzy na augura, tak jak się patrzy na niewiernego kochanka, ale bierze z jego ręki szablę. – Dotrzymam. – W takim razie uklęknij i złóż hołd wiernopoddańczy, ponieważ my, augurowie, ogłaszamy Markusa Antoniusa Farrara imperatorem

zapowiadanym w przepowiedniach, naczelnym wodzem wojańskiej armii, imperatorem invictusem, władcą udzielnym. Ciebie zaś, aspirantko Aquilla, ogłaszamy Krukiem Krwi, jego zastępcą i szablą wypełniającą jego wolę. Twoja przysięga wierności straci swą moc dopiero w dniu twojej śmierci. Przysięgnij. – Nie! – wołam z całych sił. – Heleno, nie rób tego! Helena obraca się w moją stronę, a jej spojrzenie jest niczym nóż wbijany w moje ciało. Ty tak zdecydowałeś, Eliasie, zdają się mówić jej oczy. Wybrałeś ją. – Jutro – mówi dalej Kain – po egzekucji Veturiusa, koronujemy Zapowiedzianego. – Spogląda na Węża. – Imperium jest twoje, Markusie. Markus z uśmiechem ogląda się przez ramię, a ja zdaję sobie sprawę, że widziałem ten jego gest setki razy. W taki sposób rzucał spojrzenie bratu, kiedy znieważył przeciwnika, wygrał w walce albo z jakiegokolwiek innego powodu triumfował. Ale teraz jego uśmiech szybko gaśnie. Bo Zaka już tu nie ma. Jego twarz staje się nieprzenikniona. Na Helenę patrzy bez zarozumialstwa czy triumfu. Ten jego całkowity brak jakichkolwiek uczuć mrozi mi krew w żyłach. – Czekam na twój hołd, Aquillo – odzywa się beznamiętnie. – Kainie – zwracam się do augura. – On nie jest godny. Wiesz o tym. On jest szalony. Doprowadzi Imperium do ruiny. Nikt mnie nie słucha. Ani Kain, ani Helena, ani nawet Markus. Kiedy Helena otwiera usta, jest taka, jaką powinna być Maska – spokojna, opanowana, beznamiętna. – Składam hołd wiernopoddańczy Markusowi Antoniusowi Farrarowi, imperatorowi, który został Zapowiedziany, naczelnemu wodzowi wojańskiej armii, imperatorowi invictusowi, władcy udzielnemu. Będę jego Krukiem Krwi, jego zastępcą, szablą wypełniającą jego wolę aż do śmierci. Przysięgam. Następnie pochyla głowę i oddaje Wężowi swoją szablę.

CZĘŚĆ III CIAŁO I DUSZA

XLV: Laia – Jeśli chcesz żyć, dziewczyno, to udawaj, że jesteś martwa. W zgiełku, jaki powstaje w tłumie, ledwie słyszę zdyszany szept augurki. Nie mogąc pojąć faktu, że z jakichś sobie tylko znanych powodów augurka chce mi pomóc, milczę. Kiedy wali się na podest, przygniatając mnie ciężarem swojego ciała, sztylet, który Markus rzucił i który trafił ją w bok, wypada z rany. Krew rozlewa się po podeście, a ja wzdrygam się na bolesne wspomnienie babci, która umierała w podobnej kałuży krwi. – Nie ruszaj się – szepcze augurka. – Choćby nie wiem co się działo. Robię, co każe, choć Elias wzywa moje imię i próbuje ją ze mnie ściągnąć. Posłaniec ogłasza śmierć imperatora. Elias zostaje skazany na śmierć i zakuty w łańcuchy. A ja leżę nieruchomo. Ale kiedy augur o imieniu Kain zapowiada koronację, wydaję z siebie zduszony okrzyk. Po koronacji więźniowie z cel śmierci zostaną straceni, a to oznacza, że o ile ruch oporu nie wydostanie Darina z więzienia, on jutro umrze. Czy aby na pewno? Mazen twierdzi, że Darin jest w celi śmierci w Bekkar. A Elias mówi, że w Bekkar nie ma cel śmierci. Chce mi się krzyczeć z rozpaczy. Potrzebne mi wyjaśnienia. Jedyną osobą, która może ich udzielić, jest Mazen, a jedynym sposobem odszukania go jest wydostanie się stąd. Nie mogę jednak tak po prostu wstać i pójść sobie. Wszyscy są przekonani, że nie żyję. Poza tym Elias właśnie poświęcił dla mnie życie. Nie mogę go tak zostawić.

Leżę bezwładnie, niepewna, co począć, kiedy augurka podejmuje decyzję za mnie. – Tylko się porusz, a zginiesz – ostrzega, złażąc ze mnie wreszcie. Kiedy spojrzenia wszystkich kierują się na rozgrywającą się tuż obok scenę, ona bierze mnie na ręce i niesie w kierunku bramy amfiteatru. Jesteś martwa. Całkiem realnie słyszę głos tej kobiety w swojej głowie. Udawaj, że jesteś martwa. Moja głowa kiwa się na wszystkie strony, kończyny zwisają bezwładnie. Mam zamknięte oczy, ale kiedy augurka potyka się i o mało nie przewraca, bezwiednie je otwieram. Nikt tego nie zauważa, za to ja mam okazję dostrzec na mgnienie oka twarz Eliasa. I chociaż widziałam, jak aresztują mojego brata i zabijają dziadków, chociaż byłam bita i okaleczana, i odwiedziłam wybrzeże królestwa śmierci, to nigdy nie czułam takiego przygnębienia i bezradności, jakie dostrzegam w tej chwili w oczach Eliasa. Augurka odzyskuje równowagę. Jej dwaj koledzy zajmują miejsce po obu stronach, tak jak bracia chronią swoją młodszą siostrzyczkę w gęstym tłumie. Moje ubranie z czarnego jedwabiu przesiąkło jej krwią. Augurka jest tak zagubiona, że nie wiem, skąd bierze siły, żeby iść dalej. – Augurowie nie umierają – odzywa się do mnie przez zaciśnięte zęby. – Za to krwawią. Docieramy do bramy amfiteatru, przekraczamy ją, augurka znajduje wnękę w murze i stawia mnie na ziemi. Spodziewam się, że wyjaśni, dlaczego przyjęła zamiast mnie cios sztyletu, ale ona po prostu odchodzi, utykając i wspierając się na ramieniu braci. Zza bramy amfiteatru zerkam jeszcze raz na klęczącego, skutego łańcuchami Eliasa. Rozum podpowiada mi, że nie mogę nic dla niego zrobić, a jeśli spróbuję, zginę. Nie mogę się jednak zdobyć na to, żeby tak zwyczajnie odejść. – Jesteś cała. – Kain wycofuje się chyłkiem z amfiteatru wypełnionego rozgadanym tłumem. – To dobrze. Chodź za mną. – Podchwytuje spojrzenie, które rzucam Eliasowi, i kręci głową. – Nie możesz mu w tej chwili pomóc – tłumaczy Kain. – Sam

przypieczętował swój los. – Więc to już koniec? – Jestem zbulwersowana bezdusznością Kaina. – Elias nie chciał mnie zabić i z tego powodu umrze? Chcecie go ukarać za okazanie miłosierdzia? – Takie są reguły Prób – tłumaczy Kain. – Aspirant Veturius je złamał. – Wasze reguły są niedorzeczne. Poza tym Elias nie był jedynym, który nie podporządkował się waszym poleceniom. Markus miał mnie zabić, a nie zrobił tego. Mimo to ogłosiliście go imperatorem. – On myśli, że cię zabił. I upaja się tym faktem. Tylko to się liczy. Chodź, musisz opuścić teren akademii. Jeśli komendantka dowie się, że przeżyłaś, nie będziesz miała szans. Wmawiam sobie, że augur ma rację i rzeczywiście nie mogę nic zrobić dla Eliasa. Mimo to czuję zażenowanie. Już raz tak postąpiłam. Zostawiłam bliską osobę swojemu losowi, a potem żałowałam. – Jeśli nie pójdziesz ze mną, twój brat zginie. – Augur wyczuwa mój niepokój i naciska. – Czy tego chcesz? Rusza w kierunku głównej bramy akademii, a ja po kilku strasznych chwilach niezdecydowania odwracam się plecami do Veturiusa i idę za augurem. Elias jest przedsiębiorczy i pomysłowy, może znajdzie sposób, by uniknąć śmierci. A ja nie, Laio, słyszę głos Darina. Musisz mi pomóc. Legioniści pełniący wartę przy bramie wydają się nas nie zauważać, kiedy wychodzimy poza teren akademii. Ciekawa jestem, czy to jakaś augurska sztuczka. Dlaczego on mi pomaga? Czego będzie chciał w zamian? Jeśli nawet potrafi czytać w moich myślach, to nie daje tego po sobie poznać. Wiedzie mnie pospiesznie przez dzielnicę ilustrian, a potem dusznymi ulicami Serry. Kain prowadzi mnie tak zawiłą drogą, że można by pomyśleć, iż sam nie wie, dokąd idziemy. Nikt nie zwraca na nas uwagi i nikt nie mówi o śmierci imperatora czy koronacji Markusa. Te wiadomości jeszcze tu nie dotarły.

Pomiędzy mną i Kainem rozciąga się coraz grubsza zasłona milczenia. Jak mu uciec i trafić na kogoś z ruchu oporu? Wyrzucam tę myśl z umysłu, żeby augur jej nie podchwycił, ale przecież już o tym pomyślałam, więc jest za późno. Zerkam na niego nieufnie. Czy on naprawdę czyta wszystkie moje myśli? – Tak naprawdę to nie jest czytanie w myślach – mamrocze Kain, a ja instynktownie obejmuję się ramionami i odsuwam od niego, choć wiem, że to nie ochroni moich myśli. – Myśli są skomplikowane – tłumaczy. – Panuje w nich bałagan. Są splątane jak gałęzie winorośli, poukładane warstwami jak osady w kanionie. Musimy przedrzeć się przez plątaninę gałęzi, wyodrębnić osady. Musimy przetłumaczyć i rozszyfrować. O, bogowie. Co on o mnie wie? Wszystko? Może nic? – Od czego mam zacząć, Laio? Wiem, że wszystko, co robisz, ma na celu odnalezienie i ocalenie brata. Wiem, że twoi rodzice byli najlepszymi w historii przywódcami ruchu oporu. Wiem, że podkochujesz się w bojowniku ruchu oporu o imieniu Keenan, ale nie jesteś pewna, czy on odwzajemni twoją miłość. Wiem, że jesteś szpiegiem ruchu oporu. – Skoro wiesz, że jestem szpiegiem… – Wiem – przerywa mi Kain. – Ale to nie ma znaczenia. – W jego oczach dostrzegam zadawniony smutek, jakby wspominał kogoś dawno zmarłego. – Inne myśli mówią wyraźniej o tym, kim w głębi duszy jesteś. W nocy dręczy cię samotność, jakby niebiosa spadały na ciebie i dusiły swoimi zimnymi rękami… – To nie… ja… Ale Kain mnie nie słucha. Patrzy gdzieś przed siebie, mówi urywanymi zdaniami, jakby zdradzał własne najskrytsze tajemnice, a nie moje. – Boisz się, że nigdy nie będziesz tak odważna jak twoja matka. Boisz się, że twoje tchórzostwo przyczyni się do śmierci brata. Pragniesz zrozumieć, dlaczego rodzice przedkładali ruch oporu nad własne dzieci. Twoje serce pragnie Keenana, ale ciało rozpala się, kiedy w pobliżu jest Elias Veturius. Twoje…

– Przestań! – Nie mogę znieść tego, że ktoś wie o mnie aż tyle. – Jesteś, Laio, pełna życia i ciemności, pełna sił i ducha. Pojawiasz się w naszych snach. Spłoniesz, ponieważ jesteś żarem w popiołach. To jest twoim przeznaczeniem. A szpiegowanie dla ruchu oporu to tylko drobna cząstka twojego życia. Tyle, co nic. Szukam odpowiednich słów, ale nic nie przychodzi mi do głowy. To niedobrze, że on wie o mnie tak dużo, a ja o nim praktycznie nic. – Informacje o mnie są nic niewarte, Laio – odpowiada na moje niezadane pytanie. – Jestem pomyłką. Błędem, czystą złośliwością, chciwością i nienawiścią. Jestem winny. My wszyscy, augurowie, jesteśmy winni. – Wzdycha. Patrzy mi w oczy i jego wyznanie znika z mojego umysłu jak znika sen po przebudzeniu. – Jesteśmy na miejscu. Rozglądam się niepewnie. Przede mną ciągnie się spokojna uliczka zabudowana dwoma rzędami identycznych domów. Czy to dzielnica merkatorów? A może dzielnica cudzoziemców? Nie potrafię odgadnąć. Na ulicy jest niewielu ludzi, więc tym trudniej mi rozpoznać okolicę. – Co tu robimy? – Jeśli chcesz ocalić brata, musisz porozmawiać z ruchem oporu – wyjaśnia augur. – Przyprowadziłem cię do nich. – Wskazuje ulicę przed nami. – Siódmy dom po prawej. W piwnicy. Drzwi są otwarte. – Dlaczego mi pomagasz? – pytam. – Gdzie jest haczyk? – Nie ma żadnego haczyka. Nie mogę odpowiedzieć na twoje pytanie. Powiem ci tylko, że mamy wspólne interesy. Przysięgam na wszystko, że cię nie oszukam. A teraz biegnij tam. Nie ma chwili do stracenia, a czasu pozostało ci niewiele. Choć mówi spokojnie, wyczuwam w jego głosie zniecierpliwienie. To tylko wzmaga mój niepokój. Dziękuję mu skinieniem głowy i idę pod wskazany adres. *** Tak jak powiedział augur, tylne drzwi prowadzące do piwnicy są

otwarte. Pokonuję dwa stopnie w dół i czuję ostrze sztyletu na szyi. – Laia? – W smudze światła pojawia się Keenan. Opuszcza broń. Jego rude włosy sterczą we wszystkie strony, a niestarannie owinięty wokół bicepsu bandaż jest przesiąknięty krwią. Na chorobliwie bladej skórze wyraźnie widoczne są teraz jego piegi. – Jak nas znalazłaś? Nie powinno cię tutaj być. To niebezpieczne. Szybko – ogląda się przez ramię – chodź, zanim Mazen cię zobaczy. – Odkryłam wejście do Czarnego Klifu. Muszę mu o nim powiedzieć. I jest coś jeszcze… Szpieg. – Nie, Laio – powstrzymuje mnie Keenan. – Nie możesz… – Kto tam jest? – Słyszę zbliżające się kroki i chwilę później ukazuje się głowa Mazena. – A, Laia. Śledziłaś nas. – Mężczyzna rzuca wrogie spojrzenie Keenanowi, jakby to on był temu winny. – Przyprowadź ją. Mówi to takim tonem, że włosy stają mi dęba i zaczynam szukać pod sukienką rękojeści sztyletu, który dał mi Elias. – Posłuchaj mnie, Laio – szepcze mi do ucha Keenan, kiedy schodzimy po schodach. – Niezależnie od tego, co on ci powie, ja… – Chodźcie tu. – Mazen przerywa Keenanowi, kiedy wchodzimy do piwnicy. – Nie mam dużo czasu. – Piwnica jest nieduża, w kącie stoją skrzynki z jakimś towarem, a pośrodku okrągły stół. Przy stole siedzi dwóch mężczyzn, Eran i Haider. Mierzą mnie zimnym spojrzeniem. Zastanawiam się, czy jeden z nich jest szpiegiem komendantki. Mazen kopniakiem podsuwa mi rozklekotane krzesło. Taka forma zachęty, żebym usiadła. Keenan stoi tuż za mną i nerwowo przestępuje z nogi na nogę. Staram się na niego nie patrzeć. – No więc, Laio – odzywa się Mazen, kiedy sadowię się na krześle. – Masz dla nas jakieś informacje? Oprócz tego, że imperator nie żyje? – Skąd…? – Ponieważ jestem jednym z tych, którzy go zabili. Powiedz lepiej, czy wybrali już nowego imperatora.

– Tak. – Mazen zabił imperatora? Chciałabym, żeby powiedział coś więcej, ale widzę, że zaczyna się niecierpliwić. – Wybrali Markusa. Koronacja odbędzie się jutro. Mazen wymienia spojrzenia ze swoimi ludźmi i wstaje. – Eran, wyślij posłańców. Haider, powiedz wszystkim, że mają być w pogotowiu. Keenan, zajmij się dziewczyną. – Zaczekaj! – Zrywam się z krzesła. – Mam coś jeszcze. Wejście do Czarnego Klifu. Po to tu przyszłam. Żebyś mógł uwolnić Darina. Poza tym powinieneś wiedzieć coś jeszcze… – Chcę mu powiedzieć o szpiegu, ale nie pozwala mi dokończyć. – Nie ma żadnego tajnego wejścia do Czarnego Klifu. A nawet jeśli jest, to nie jestem na tyle głupi, żeby atakować akademię Masek. – Jak w takim razie… – Jak? – Zamyśla się. – Dobre pytanie. Jak spławić dziewczynę, która przypadkowo w najbardziej nieodpowiednim momencie trafia do twojej kryjówki i twierdzi, że jest dawno zaginioną córką Lwicy? Jak ugłaskać najważniejszą frakcję w ruchu oporu, która bezsensownie upiera się, żeby pomóc dziewczynie w uwolnieniu brata? Co zrobić, żeby sprawić wrażenie, że się jej pomaga, choć nie ma na to ani czasu, ani ludzi? Zasycha mi w gardle. – Powiem ci jak – ciągnie Mazen. – Daje się dziewczynie misję do wypełnienia. Misję, z której nie wróci. Wysyła się ją do Czarnego Klifu, tam gdzie żyją zabójcy jej rodziców. Daje jej się zadanie, które jest niemożliwe do wykonania, na przykład śledzenie najgroźniejszej kobiety Imperium albo zdobycie informacji na temat Prób, zanim one się rozpoczną. – Ty… ty wiedziałeś, że to komendantka zabiła… – Nic do ciebie nie mam, dziewczyno. Ale Sana zagroziła, że wycofa swoich ludzi z mojej organizacji, jeśli ci nie pomogę. Od dawna szuka pretekstu i kiedy ty się pojawiłaś, wreszcie go znalazła. Ale ja potrzebuję jej i jej ludzi bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Całe lata poświęciłem na odbudowanie tego, co Imperium zniszczyło,

zabijając twoją matkę. Nie mogłem pozwolić, żebyś teraz to wszystko zepsuła. Spodziewałem się, że komendantka pozbędzie się ciebie w ciągu kilku dni, może nawet godzin. Ale ty przeżyłaś. Kiedy przyniosłaś informacje, prawdziwe informacje, na spotkanie w Święto Księżyca, moi ludzie ostrzegli mnie, że Sana i jej frakcja zamierzają zawrzeć układ. Sana miałaby zażądać uwolnienia twojego brata z Centralnego Więzienia. Problem polegał na tym, że przyniosłaś informację, która nie pozwalała mi wysłać ludzi na taką akcję. – Informację o przyjeździe imperatora do Serry – przypominam sobie. – Kiedy mi o tym powiedziałaś, wiedziałem, że będę potrzebował wszystkich ludzi, którzy mi pozostali, żeby dokonać zamachu na imperatora. A taki zamach to znacznie ważniejsze zadanie niż ratowanie twojego brata, sama przyznasz. Przypominam sobie słowa komendantki. „Te scholarskie szczury wiedzą tylko to, co chcę, żeby wiedziały. Co kombinowali, kiedy ostatnio się z nimi widziałaś? Planowali coś spektakularnego?” Czuję się zdruzgotana. Ruch oporu nie wie, że ułatwił zadanie komendantce. Keris Veturia chciała, żeby imperator zginął. Ruch oporu zabił imperatora i najważniejsze osoby z jego dworu, jego miejsce zajął Markus i teraz nie dojdzie do wojny domowej pomiędzy rodem Taia i Czarnym Klifem. Ty głupcze!, mam ochotę krzyczeć. Wpadłeś w zastawioną przez nią pułapkę! – Musiałem zadowolić frakcję Sany – ciągnie Mazen. – Musiałem też trzymać cię od nich z dala. Dlatego postawiłem przed tobą jeszcze trudniejsze zadanie. Miałaś znaleźć tajne przejście do najpilniej strzeżonej wojańskiej fortecy, jeśli nie liczyć więzienia Kauf. Powiedziałem Sanie, że od tego zależy powodzenie akcji uwolnienia twojego brata i że nie mogę zdradzić nic więcej. A potem dałem jej i wszystkim pozostałym bojownikom zadanie dużo ważniejsze od ratowania głupiej dziewczyny i jej brata – dokonanie rewolucji. Zbliża do mnie swoją twarz, oczy mu płoną.

– To tylko kwestia czasu, kiedy rozejdzie się wieść, że Taius nie żyje. A wtedy zapanuje chaos, wybuchną zamieszki. Na to czekamy. Żałuję, że twoja matka nie może tego zobaczyć. – Nie wspominaj o mojej matce. – Jestem tak wściekła, że zapominam powiedzieć mu o szpiegu. Zapominam powiedzieć, że komendantka dowie się, jaki jest ten jego wielki plan. – Moja matka żyła zgodnie z kodeksem honorowym izzat, a ty chcesz zdradzić jej dzieci, draniu? Ją także zdradziłeś? Mazen obchodzi stół dookoła, na jego szyi nabrzmiewają żyły. – Wskoczyłbym za Lwicą do ognia. Poszedłbym za nią do piekła. Ale ty nie jesteś taka, jak twoja matka, Laio. Bardziej przypominasz ojca. A twój ojciec był słaby. A jeśli chodzi o izzat, zachowujesz się jak dziecko. Nie masz pojęcia, co to słowo oznacza. Brakuje mi tchu. Muszę się oprzeć o stół, żeby zachować równowagę. Zerkam na Keenana, ale on unika mojego spojrzenia. Zdrajca. Wiedział od początku, że Mazen nie ma zamiaru mi pomóc? Śmiał się w duchu, patrząc, jak głupią dziewczynę wysyłają z kolejną beznadziejną misją? Kucharka miała rację. Nie powinnam była ufać Mazenowi. Nie powinnam była ufać żadnemu z nich. Darin też to wiedział. Chciał zmienić świat, ale zrozumiał, że nie może tego dokonać z rebeliantami. Zdał sobie sprawę, że nie są godni jego zaufania. – Mój brat nie siedzi w Bekkar, prawda? Czy on żyje? Mazen wzdycha. – Nikt nie wie, dokąd Wojanie zabrali twojego brata. Daj sobie spokój, dziewczyno. Nie zdołasz go uratować. Łzy cisną mi się do oczu, ale przełykam je z goryczą. – Powiedz mi tylko, gdzie on jest. – Staram się zachować spokój. – Jest w mieście? W Centralnym Więzieniu? Przecież wiesz. Powiedz mi. – Keenan! Pozbądź się jej – rozkazuje Mazen. – Ale gdzie indziej. W tej okolicy szybko znaleźliby ciało. Czuję się tak, jak niedawno musiał się czuć Elias. Zdradzona.

Opuszczona. Strach ściska mi gardło, ale staram się nad sobą panować. Keenan chce mnie chwycić za rękę, ale robię unik i sięgam po sztylet Eliasa. Ludzie Mazena rzucają się w moją stronę, ale jestem szybsza i już po chwili trzymam ostrze przy gardle ich dowódcy. – Cofnijcie się! – wołam. Z ociąganiem opuszczają broń. W uszach pulsuje mi krew. Nie czuję w tej chwili strachu, tylko złość. – Powiedz, gdzie jest mój brat, kłamliwy skurwysynu! – Mazen milczy, więc dociskam ostrze mocniej i na jego szyi pojawia się cienka krwawa bruzda. – Mów, albo poderżnę ci gardło! – Powiem – wyrzuca z siebie chrapliwie. – On jest w Kauf. Przetransportowali go tam statkiem dzień po Święcie Księżyca. Kauf. Trudno mi w to uwierzyć. I trudno z tym się pogodzić. Kauf, więzienie, w którym torturowano i stracono moich rodziców i siostrę. Kauf, więzienie, w którym osadzano najgorszych zbrodniarzy. Żeby cierpieli. Żeby w nim zgnili. Żeby zdechli. To koniec, uświadamiam sobie. Wszystko, czego doświadczyłam – chłosty, okaleczenia, bicie – nie ma już znaczenia. Ci z ruchu oporu zabiją mnie. Darin umrze w więzieniu. Nic nie mogę zrobić. Ale cały czas trzymam sztylet przy szyi Mazena. – Zapłacisz za to – mówię. – Przysięgam na bogów, na gwiazdy, zapłacisz za to. – Wątpię. – Zerka mi przez ramię. Odwracam się, ale za późno. Widzę rude włosy i brązowe oczy, a potem czuję już tylko potworny ból w skroni i zapadam się w ciemność. *** Kiedy odzyskuję przytomność, pierwszym wrażeniem jest ulga, że nie umarłam. A następnym wściekłość, gdy dostrzegam twarz Keenana. Zdrajca! Oszust! Kłamca! – Dzięki wam, bogowie. – Słyszę jego głos. – Bałem się, że uderzyłem zbyt mocno. Nie… zaczekaj… – Sięgam po sztylet. Wraca mi świadomość, a z nią mordercze instynkty. – Nie zamierzam cię

skrzywdzić. Proszę, wysłuchaj mnie. Mojej broni nigdzie nie ma. Rozglądam się z rozpaczą. On mnie za chwilę zabije. Jesteśmy w jakiejś wielkiej szopie. Przez szpary w ścianie ze zwichrowanych desek sączy się słoneczne światło, pod ścianami walają się stosy narzędzi ogrodniczych. Gdyby udało mi się uciec, mogłabym znaleźć kryjówkę gdzieś w mieście. Komendantka jest przekonana, że nie żyję, jeśli więc uda mi się pozbyć bransolet, mogę opuścić Serrę. I co potem? Mam wrócić do Czarnego Klifu po Izzi, żeby uchronić ją przed torturami komendantki? A może pomóc Eliasowi? Czy wreszcie udać się w drogę do Kauf i uwolnić Darina? Więzienie znajduje się tysiąc mil stąd i nie mam pojęcia, jak tam dotrzeć. Nie zdołam przeżyć na pustkowiu, w dodatku patrolowanym przez Wojan. A jeśli nawet jakimś cudem dotrę pod mury więzienia, to jak przedostanę się do środka? I jak stamtąd wyjdę? Darin może do tej pory umrzeć. Może już nie żyje. On nie umarł. Gdyby nie żył, wiedziałabym o tym. Wszystko to przychodzi mi na myśl w jednej chwili. Zrywam się na nogi i sięgam po grabie. Teraz najważniejsze, żeby uciec Keenanowi. – Laio, nie! – Chwyta mnie za ręce i przyciska je do moich boków. – Nie zamierzam cię zabijać. Przysięgam! Posłuchaj mnie. Wpatruję się w jego ciemne oczy i nienawidzę siebie za swoją słabość i głupotę. – Wiedziałeś! Wiedziałeś, że Mazen nie zamierza mi pomóc. A mówiłeś, że mój brat siedzi w celi śmierci. Wykorzystałeś mnie… – Nie wiedziałem. – Skoro nie wiedziałeś, to dlaczego uderzyłeś mnie tam, w piwnicy? Dlaczego nie protestowałeś, kiedy Mazen kazał ci mnie zabić? – Gdybym zaprotestował, Mazen zrobiłby to sam. – Ból, który dostrzegam w oczach Keenana, każe mi wysłuchać go do końca. W tej chwili niczego nie ukrywa. – Mazen zamknął wszystkich, którzy mu się sprzeciwiali. „Odseparował”, jak się wyraził, dla ich własnego

dobra. Sana jest trzymana pod strażą. Nie mogłem pozwolić, żeby to samo zrobił ze mną. Przecież musiałem ci pomóc. – Wiedziałeś, że Darin został przetransportowany do Kauf? – Nikt z nas nie wiedział. Mazen rozgrywał wszystko bardzo dyskretnie. Nigdy nie słyszeliśmy, co donoszą z więzienia jego szpiedzy. Nigdy też nie zdradził nam swojego planu uwolnienia Darina. Kazał mi mówić, że twój brat jest w celi śmierci. Może liczył na to, że sprowokuje cię do podjęcia ryzyka i zginiesz. – Keenan puszcza moje ręce. – Ufałem mu, Laio. Kierował ruchem oporu od dziesięciu lat. Jego wizja, jego poświęcenie, to wszystko spajało naszą organizację. – To, że jest dobrym przywódcą, nie oznacza, że jest dobrym człowiekiem. Okłamywał cię. – Jaki jestem głupi, że tego nie dostrzegłem. Sana podejrzewała, że nie można mu ufać. A kiedy zauważyła, że ty i ja… że się zaprzyjaźniliśmy, podzieliła się ze mną swoimi podejrzeniami. W pierwszej chwili byłem pewny, że się myli. Ale potem, na ostatnim spotkaniu, Mazen powiedział, że twój brat jest przetrzymywany w Bekkar. To nie miało sensu, bo Bekkar to małe więzienie. Gdyby twój brat tam siedział, już dawno byśmy kogoś przekupili, żeby go wydostać. Nie wiem, dlaczego Mazen to powiedział. Może myślał, że nie zwrócę na to uwagi. A może wystraszył się, kiedy zdał sobie sprawę, że zmusisz go do dotrzymania słowa. Keenan wyciera łzę z mojego policzka. – Powiedziałem Sanie, co Mazen mówił o więzieniu Bekkar, ale tamtej nocy mieliśmy zaatakować imperatora. Sana starła się z Mazenem dopiero po akcji, ale mnie kazała trzymać się od tego z daleka. I dobrze zrobiła. Myślała, że jej frakcja poprze ją, tymczasem wszyscy się od niej odwrócili, kiedy Mazen ich przekonał, że Sana stanowi przeszkodę dla jego rewolucyjnych planów. – Rewolucja się nie uda. Komendantka od samego początku wiedziała, że jestem szpiegiem. Wiedziała też, że ruch oporu zamierza zabić imperatora. Ktoś z ruchu oporu donosi jej

o wszystkim. Keenan blednie. – Czułem, że z tym atakiem na imperatora zbyt łatwo nam poszło. Próbowałem to powiedzieć Mazenowi, ale on nie słuchał. Więc komendantka cały czas chciała, żebyśmy zaatakowali. Chciała się pozbyć Taiusa. – Będzie też przygotowana na wybuch rewolucji Mazena, Keenanie. Zdławi ruch oporu. Keenan szuka czegoś w kieszeniach. – Muszę uwolnić Sanę. Powiedzieć jej o szpiegu w naszych szeregach. Jeśli uda jej się przekonać Tarika i pozostałych dowódców ze swojej frakcji, to być może powstrzyma ich, zanim wpadną w pułapkę. Ale najpierw… – Wyjmuje z kieszeni małą papierową paczuszkę i kwadratowy kawałek skóry i daje mi je. – To jest kwas, dzięki niemu pozbędziesz się bransolet. – Tłumaczy mi, jak go powinnam użyć, i każe dwukrotnie powtórzyć, żeby sprawdzić, czy dobrze zapamiętałam. – Nie pomyl się, kwasu jest bardzo mało. I trudno go zdobyć. Zostań tu dzisiaj na noc. A jutro rano, kiedy dzwon wybije czwartą, idź nad rzekę do doków. Odszukaj galerę o nazwie Zły Kot. Powiedz kapitanowi, że masz do przewiezienia klejnoty dla jubilerów w Silas. Nie mów, jak masz na imię, nie wymieniaj też mojego imienia. Ukryją cię w ładowni. Popłyniecie w górę rzeki do Silas, podróż potrwa około trzech tygodni. Tam się spotkamy. I wtedy zastanowimy się, jak pomóc Darinowi. – On umrze w Kauf, Keenanie. Może nawet nie doczekać końca mojej podróży. – Przeżyje. Wojanie wiedzą, jak utrzymywać ludzi przy życiu, jeśli im na tym zależy. Więźniowie przetrzymywani w Kauf mają cierpieć, nie umierać. Niektórzy wytrzymują kilka miesięcy, ale są i tacy, którzy przetrwali kilka lat. „Póki trwa życie – mawiała babcia – jest nadzieja”. We mnie nadzieja rozbłysła na nowo, niczym ogarek świecy w ciemności. Keenan mnie stąd zabierze. Zabierze mnie z dala od Czarnego Klifu. I pomoże uratować Darina.

– Jeszcze jest moja przyjaciółka Izzi. Ona bardzo mi pomogła. Ale komendantka wie, że dużo ze sobą rozmawiałyśmy. Muszę ją ocalić. Obiecałam to sobie. – Przykro mi, Laio. Mogę wydostać stąd ciebie, ale nikogo więcej. – Dziękuję – mówię szeptem. – Możesz uznać, że spłaciłeś dług wobec mojego ojca… – Myślisz, że robię to ze względu na niego? Ze względu na pamięć o nim? – Keenan zbliża swoją twarz, wpatruje się we mnie tymi swoimi prawie czarnymi oczami. Jest tak blisko, że czuję jego oddech na policzku. – Może tak było na początku. Ale teraz już nie. Ty i ja, Laio, jesteśmy tacy sami. Po raz pierwszy, odkąd pamiętam, nie czuję się samotny. Dzięki tobie. Nie mogę… nie mogę przestać o tobie myśleć. Próbowałem. Próbowałem wyrzucić cię z pamięci… Dłoń Keenana wędruje powoli po moim ramieniu ku twarzy. Druga gładzi krągłość moich bioder. Odgarnia moje włosy, odsłaniając twarz, jakby szukał czegoś, co zgubił. A potem przyciska mnie do ściany, kładzie dłoń na karku i przyciąga do siebie. I całuje – mocno, pożądliwie. Ten pocałunek wisiał w powietrzu od wielu dni, nie dawał mi spokoju, niecierpliwie na niego czekałam. Stoję przez chwilę nieruchomo, zupełnie odrętwiała, w głowie wiruje mi twarz Eliasa i słowa wypowiedziane przez augura. „Twoje serce pragnie Keenana, ale ciało rozpala się, kiedy w pobliżu jest Elias Veturius”. Odpycham od siebie te słowa. Chcę tego. Pragnę Keenana. On też mnie pragnie. Chcę zatracić się w zbliżeniu naszych splecionych dłoni, dotyku jego jedwabistych włosów. Wciąż jednak widzę Eliasa, a kiedy Keenan odsuwa się ode mnie, nasze spojrzenia się nie spotykają. – Będziesz tego potrzebowała. – Oddaje mi sztylet Eliasa. – Znajdę cię w Silas. I znajdę sposób dotarcia do Darina. Zajmę się wszystkim. Obiecuję. Dla świętego spokoju kiwam głową, ale coś, sama nie wiem co, niepokoi mnie w jego głosie. Chwilę później Keenan wychodzi, a ja wpatruję się w paczuszkę z kwasem.

Moja przyszłość, moja wolność, wszystko jest w tym małym zawiniątku. Ile Keenana kosztowała ta paczuszka? Ile zapłacił za miejsce na statku? A jaką zapłaci cenę, kiedy Mazen zorientuje się, że jego bliski współpracownik go zdradził? On tylko chce mi pomóc. Niepokoją mnie jednak jego słowa: „Znajdę cię w Silas. I znajdę sposób dotarcia do Darina. Zajmę się wszystkim. Obiecuję”. Kiedyś tego potrzebowałam. Potrzebowałam kogoś, kto powie mi, co mam robić. Kogoś, kto się mną zajmie i mnie ochroni. I co mnie spotkało? Zdrada. Niepowodzenie. Nie mogę oczekiwać, że Keenan załatwi za mnie wszystko. Muszę też myśleć o Izzi, która być może doznaje teraz szykan ze strony komendantki za to, że przedłożyła przyjaźń nad swoje bezpieczeństwo. I o Eliasie, który poświęcił dla mnie życie. Szopa wydaje mi się nagle duszna i ciasna. Podchodzę do drzwi. W mojej głowie rodzi się już plan, na razie w zarysie, ale już tak dziwaczny i na tyle szalony, że może się powieść. Biegnę przez miasto, przez plac Straceń, mijam doki. Przede mną dzielnica zbrojeniowa i kuźnia. Muszę odnaleźć Spiro Telumana.

XLVI: Elias Mijają godziny. A może dni. Nie mogę tego sprawdzić. Dźwięk dzwonów z Czarnego Klifu nie dociera do lochów. Nie słyszę nawet bębnów. Granitowe ściany mojej pozbawionej okna celi mierzą półtorej stopy, żelazne sztaby w drzwiach mają dwa cale grubości. Nie ma tu strażników. Nie są potrzebni. Dziwne. Przeżyć na Wielkim Pustkowiu, pokonać w walce stwory nie z tego świata, upaść tak nisko, by zabić swoich przyjaciół, i teraz umrzeć w kajdanach, w masce na twarzy, będąc pozbawionym nazwiska, uznanym za bękarta, potraktowanym jak zdrajca i morderca. Jak człowiek, którego życie nic nie znaczy. Jakiż byłem głupi, myśląc, że choć chciano ze mnie zrobić maszynę do zabijania, to pewnego dnia mogę stać się wolny. Nie powinienem był słuchać Kaina. Trzeba było zdezerterować z Czarnego Klifu, kiedy nadarzyła się pierwsza okazja. Owszem, ścigano by mnie, ale przynajmniej żyłaby Laia. Żyłby Demetrius i Leander, i Tristas. A teraz jest już za późno. Laia nie żyje. Markus został imperatorem. Helena jest Krukiem Krwi. A ja wkrótce będę martwy. Stracony jak liść na wietrze. Myśl o tym wszystkim, co się stało, nie daje mi spokoju. Jak mogło do tego dojść? Jak Markus, ten szalony, zdeprawowany Markus mógł zostać władcą Imperium? Wciąż mam przed oczami scenę, kiedy Kain ogłasza go imperatorem, a Helena klęka i składa mu hołd. Walę głową o kraty, żeby pozbyć się tej bolesnej wizji. On odniósł sukces tam, gdzie ciebie spotkała porażka. On pokazał swą siłę, a ty słabość.

Czy powinienem był zabić Laię? Gdybym to zrobił, ja byłbym dzisiaj imperatorem. W końcu ona i tak zginęła. Przemierzam swoją celę. Pięć kroków w jedną stronę, pięć z powrotem. Zaczynam żałować, że tamtego dnia wniosłem Laię na rękach na szczyt urwiska. Że tańczyłem z nią, rozmawiałem, spotykałem się z nią. Że nie panowałem nad swoim umysłem i nieustannie kierowałem ku niej swe myśli. To zwróciło na nią uwagę augurów. Z ich wyboru została nagrodą za Trzecią Próbę i ofiarą Czwartej. Laia nie żyje dlatego, że zwróciłem na nią uwagę. I tyle mi przyszło z próby ratowania własnej duszy. Wybucham głośnym śmiechem, którego dźwięk przypominający tłuczone szkło odbija się echem od ścian ponurego lochu. A czego się spodziewałem? Kain powiedział przecież wyraźnie: kto zabije dziewczynę, ten wyjdzie zwycięsko z Próby. Nie mogłem uwierzyć, że panowanie nad Imperium może się sprowadzać do prymitywnej brutalności. „Jesteś naiwny, Eliasie. Jesteś głupcem”. Tak powiedziała Helena ledwie kilka godzin temu. Całkowicie zgadzam się z tobą, Heleno. Chcę odpocząć, ale we śnie pojawia się pole bitwy. Jest tam Leander, Ennis, Demetrius, Laia – wszyscy martwi. Moje ofiary mają otwarte oczy, patrzą na mnie, a sen jest tak realistyczny, że czuję zapach krwi. Mam wrażenie, że sam jestem martwy i włóczę się po którymś kręgu piekielnym. Kilka godzin, a może tylko kilka minut później zrywam się. natychmiast dociera do mnie, że nie jestem sam. – Koszmar? Przed drzwiami celi stoi moja matka. Zastanawiam się, od jak dawna mi się przygląda. – Ja też miewam koszmary. – Sięga dłonią do tatuażu na szyi. – Twój tatuaż. – Od dawna chciałem zapytać ją o ten zawijas. Teraz, kiedy i tak czeka mnie śmierć, nie mam nic do stracenia. – Co to jest? – Nie spodziewam się odpowiedzi, ale ku mojemu zaskoczeniu ona rozpina guziki munduru i unosi koszulę, ukazując kawałek bladej skóry. To, co brałem za jakiś abstrakcyjny wzór,

okazuje się fragmentem liter układających się w opasujący jej tułów napis: ZAWSZE ZWYCIĘSCY. Unoszę ze zdziwienia brwi. Nie spodziewałem się, że Keris Veturia dumnie obnosi się z rodowym zawołaniem, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę jej stosunki z dziadkiem. Część liter sprawia wrażenie wytatuowanych później niż pozostałe. Pierwsze Z jest rozmyte, jakby powstało wiele lat temu, natomiast drugie C wygląda, jakby znalazło się tam kilka dni temu. – Brakowało tuszu? – pytam. – Coś w tym rodzaju. Nie pytam więcej o tatuaż, matka powiedziała wszystko, co zamierzała. Teraz przygląda mi się w milczeniu. Ciekawe, o czym myśli. Maski zwykle potrafią czytać w ludzkich twarzach. Wystarczy mi popatrzeć kilka sekund na człowieka i wiem, czy ta druga osoba jest zdenerwowana czy przestraszona, szczera czy obłudna. Ale własna matka jest dla mnie zagadką, jej twarz nie zdradza żadnych emocji. W głowie kłębią mi się pytania, które, jak sądziłem, zepchnąłem dawno na daleki plan. Kim jest mój ojciec? Dlaczego zostawiłaś mnie na pewną śmierć? Dlaczego mnie nie kochałaś? Jest już za późno, żeby je zadać. Za późno, żeby odpowiedzi mogły mieć jakiekolwiek znaczenie. – Znienawidziłam cię w chwili, kiedy zaistniałeś – mówi spokojnie. Wbrew sobie spoglądam na nią. Nic nie wiem na temat swojego poczęcia. Mamie Rila powiedziała mi tylko, że gdyby plemię Saif nie znalazło mnie porzuconego na pustyni, umarłbym. Matka zaciska palce na prętach więziennej kraty. Ma takie drobne dłonie. – Próbowałam cię spędzić – wyznaje. – Stosowałam pluskwicę, gorzknik, wrotycz i tuzin innych ziół. Nic nie działało. Dobrze się rozwijałeś kosztem mojego zdrowia. Kilka miesięcy chorowałam. W końcu udało mi się namówić mojego dowódcę, żeby mnie wysłał w jednoosobową misję na pustynię. Miałam tropić rebeliantów. Dzięki temu nikt nic nie wiedział, nikt niczego nie podejrzewał. A ty

rosłeś i rosłeś. Zrobiłeś się taki wielki, że nie mogłam dosiąść konia ani walczyć na szable. Nie mogłam spać. Nie mogłam nic robić. Pozostało mi tylko czekać, aż się urodzisz, a wtedy cię zabić. Opiera się czołem o kraty, ale nie przestaje patrzeć mi w oczy. – Znalazłam akuszerkę, Plemienkę. Towarzyszyłam jej przy kilkunastu porodach, nauczyłam się wszystkiego, czego potrzebowałam, a potem ją otrułam. Pewnego zimowego poranka poczułam bóle. Wszystko było przygotowane. Jaskinia. Ognisko. Ciepła woda i ręczniki. Nie czułam strachu. Cierpienie i krwawienie nie było mi obce. Samotność była moim przyjacielem. A złość pomagała przetrwać. Kilka godzin później pojawiłeś się na świecie, a ja nie chciałam cię nawet dotknąć. – Odrywa się od krat i zaczyna wędrować tam i z powrotem. – Musiałam zająć się sobą, sprawdzić, czy nie wdała się jakaś infekcja, czy nic mi nie zagraża. Nie mogłam pozwolić, żeby zabił mnie mój syn, skoro nie udało się to jego ojcu. Poddałam się jednak słabości, jakiemuś pierwotnemu zwierzęcemu instynktowi. Obmyłam ci twarz i usta. Otworzyłeś oczy. I to były moje oczy. Nie płakałeś. Byłoby mi łatwiej, gdybyś zapłakał. Skręciłabym ci kark, tak jak ukręcałam łby kurczakom i Scholarom. Otuliłam cię, wzięłam na ręce, nakarmiłam. Potem trzymałam cię w ramionach i patrzyłam, jak śpisz. Był środek nocy, taka pora, kiedy wszystko wydaje się nierzeczywiste. O świcie, kiedy już mogłam chodzić, wsiadłam na konia i zawiozłam cię do najbliższego obozowiska Plemieńców. Obserwowałam je już od jakiegoś czasu i wpadła mi tam w oko jedna kobieta. Była młoda i wyglądało na to, że nie ma dzieci. Mamie Rila. – Zaczekałam, aż zapadnie zmierzch. Zostawiłam cię w jej namiocie, na jej posłaniu. I odjechałam. Po kilku godzinach wróciłam. Musiałam cię odnaleźć i zabić. Nikt nie mógł się dowiedzieć o twoim istnieniu. Byłeś moją pomyłką, symbolem mojej klęski. Ale kiedy wróciłam w to samo miejsce, karawana już odjechała.

Co gorsza, plemię się rozdzieliło. Wcześniej popełniłam jeden błąd, tym razem drugi. Sześć lat później augurowie przyprowadzili cię do Czarnego Klifu. Mój ojciec kazał mi wrócić z misji na pustyni. Och, Eliasie… Nie mogę uwierzyć. Po raz pierwszy z jej ust padło moje imię. – Musiałbyś słyszeć, co on mówił. „Kurwa. Dziwka. Ulicznica. Co powiedzą nasi wrogowie? A co powiedzą sprzymierzeńcy?” Jak się później okazało, nie powiedzieli nic. Już on o to zadbał. Kiedy udało ci się przeżyć pierwszy rok w akademii, kiedy dostrzegł w tobie swoją własną siłę, stałeś się jego oczkiem w głowie. Wielki Quin Veturius tyle lat czuł się rozczarowany, a teraz nareszcie miał następcę, z którego mógł być dumny. Wiesz, synu, że byłam najlepszą studentką w tej akademii z całego swojego pokolenia? Najszybszą. Najsilniejszą. Kiedy ukończyłam akademię, złapałam więcej tych mętów z ruchu oporu niż cały mój rocznik razem wzięty. To ja osobiście ujarzmiłam Lwicę. Ale mojego ojca to nie obchodziło. Ani przed twoimi narodzinami, ani tym bardziej kiedy pojawiłeś się w akademii. Kiedy przyszedł czas wyznaczenia swojego następcy i spadkobiercy, mnie w ogóle nie wziął pod uwagę. Wybrał ciebie, bękarta. Znienawidziłam go za to. I ciebie, rzecz jasna. Ale bardziej niż was nienawidziłam siebie. Za to, że byłam taka słaba. Za to, że nie zabiłam cię, kiedy miałam taką możliwość. Poprzysięgłam sobie, że nigdy już nie popełnię takiego błędu. Nigdy więcej nie okażę słabości. – Podchodzi ponownie do kraty i wbija we mnie wzrok. – Wiem, co czujesz. Wyrzuty sumienia. Złość. Wracasz myślami do przeszłości i wyobrażasz sobie, że zabijasz tę scholarską dziewczynę, tak jak ja wyobrażałam sobie, że zabijam ciebie. Ten żal ci ciąży. Gdybyś tylko to zrobił! Gdyby tylko nie zabrakło ci siły! Jeden błąd i zmarnowałeś sobie życie. Czy to nie tortura? Kiedy zdaję sobie sprawę, że moja matka chyba nigdy wcześniej przed nikim tak się nie otworzyła, czuję dziwną mieszaninę odrazy i współczucia. Ona przyjmuje moje milczenie za aprobatę. Po raz pierwszy i pewnie ostatni w życiu widzę w jej oczach cień smutku.

– To okrutna prawda, ale nie ma od niej odwrotu. Jutro umrzesz. Nic i nikt tego nie powstrzyma. Ani ja, ani ty, ani nawet mój nieugięty ojciec, chociaż próbował. Niech pociechą będzie ci myśl, że twoja śmierć przyniesie spokój twojej matce. Że prześladujące mnie od dwudziestu lat poczucie klęski nareszcie zniknie. Będę wolna. Przez kilka długich chwil nie mogę wydobyć z siebie słowa. To tak? Ja mam umrzeć, a ona mówi to, co i tak wiem od dawna? Że mnie nienawidzi? Że jestem jej największym życiowym błędem? Nie, to nieprawda. Powiedziała, że kiedyś była istotą ludzką. Że wiedziała, co to litość. Nie zostawiła mnie na pustyni, jak mi mówiono. Podrzucając mnie Mamie Rila, darowała mi życie. Ale kiedy chwila słabości minęła, kiedy zapomniała o miłosierdziu, stała się tym, kim jest teraz. Bezdusznym potworem. – Jeśli czegoś żałuję – odzywam się – to tego, że nie chciałem umrzeć wcześniej. Tego, że nie poderżnąłem sobie gardła, zamiast zabijać przyjaciół w Trzeciej Próbie. – Wstaję i podchodzę do niej. – Nie żałuję, że nie zabiłem Lai. Nigdy tego nie będę żałował. Myślę o tym, co powiedział mi Kain, kiedy w nocy staliśmy na szczycie wieży i patrzyliśmy na bezkres pustyni. „Będziesz miał szansę osiągnięcia prawdziwej wolności – ciała i duszy”. I nagle przestaję czuć się oszołomiony i przegrany. To jest to, o czym mówił Kain – wolność. Mogę iść na śmierć, wiedząc, że postąpiłem właściwie. Mogę powiedzieć, że mam duszę. Mogę ocalić trochę dobra, nie stając się podobny do matki, umierając za coś, co warte jest śmierci. – Nie wiem, co ci się przytrafiło – zwracam się do matki. – Nie wiem, kim był mój ojciec ani dlaczego go znienawidziłaś, ale wiem, że moja śmierć cię nie wyzwoli. Nie przyniesie ci spokoju. To nie ty mnie zabijasz. To ja wybrałem śmierć. Ponieważ wolę umrzeć, niż stać się podobny do ciebie. Wolę umrzeć, niż żyć bez miłosierdzia, bez honoru, bez duszy. Zaciskam dłonie na prętach krat i patrzę jej prosto w oczy. Na krótką chwilę pancerz pęka i w jej spojrzeniu pojawia się zmieszanie. Zaraz jednak znów jest ono zimne jak stal. Nieważne.

W tej chwili jest mi jej po prostu żal. – Jutro to ja zostanę wyzwolony. Nie ty. Puszczam kratę i cofam się w głąb celi. Siadam na posadzce i zamykam oczy. Nie widzę, jak odchodzi. Nie słyszę. Nie obchodzi mnie to. Śmiertelny cios jest moim wyzwoleniem. Śmierć idzie po mnie. Zbliża się. Jestem gotowy na jej spotkanie.

XLVII: Laia Przez kilka długich minut przez otwarte drzwi obserwuję zajętego pracą Telumana, zanim zbiorę się na odwagę, żeby wejść do środka. Ostrożnie, starannie odmierzanymi uderzeniami młota wykuwa pasek rozpalonego żelaza. Jego wytatuowane ramiona błyszczą od potu. – Darin jest w Kauf. Ręka z uniesionym młotem zastyga w powietrzu. Niepokój w jego oczach, jaki wywołały moje słowa, dziwnie mnie uspokaja. Przynajmniej jeden człowiek przejmuje się losem mojego brata w takim samym stopniu jak ja. – Został wysłany tam dziesięć dni temu – dodaję. – Zaraz po Święcie Księżyca. – Pokazuję mu swoje ramiona z bransoletami na nadgarstkach. – Muszę go odszukać. Teluman zastanawia się, a ja wstrzymuję oddech. Pomoc Telumana jest pierwszym punktem w moim planie, którego powodzenie zależy w dużej mierze od tego, czy inni ludzie zrobią to, o co ich poproszę. – Zamknij drzwi – odzywa się wreszcie. Zdjęcie bransolet z przegubów rąk zajmuje mu prawie trzy godziny. W tym czasie prawie wcale się nie odzywa, tylko od czasu do czasu pyta, czy czegoś potrzebuję. Uwolniwszy mnie od żelaznych obręczy, daje mi balsam na otarte nadgarstki, a sam znika w pomieszczeniu na zapleczu. Chwilę później wraca z pięknie zdobioną szablą, tą samą, którą odganiał ghule w dniu naszego pierwszego spotkania. – To jest pierwsza prawdziwa szabla Telumana, którą zrobiłem dla Darina – wyjaśnia. – Zabierz ją. Kiedy go uwolnisz, przekaż mu ją i powiedz, że Spiro Teluman będzie na niego czekał w Wolnym

Kraju. Powiedz, że mamy do wykonania zadanie. – Boję się – wyznaję szeptem. – Boję się, że mi się nie uda. Boję się, że on umrze. – Nagle oblatuje mnie strach, jakbym mówiąc o śmierci, tchnęła w nią życie. Przy drzwiach zaczynają gromadzić się cienie. To ghule. Laio, wołają do mnie. Laio. – Strach będzie twoim wrogiem tylko wtedy, gdy na to pozwolisz. – Teluman wkłada mi do ręki szablę Darina i wskazuje ruchem głowy ghule. Obracam się i ruszam w ich kierunku. – Zbyt silny strach może paraliżować – tłumaczy Teluman. Ghule nie wydają się zastraszone. – Zbyt mały strach rodzi arogancję. – Trafiam ostrzem najbliższego ghula, który z sykiem czmycha pod drzwiami. Część jego kompanów wycofuje się, ale kilka rzuca się na mnie. Wymachuję szablą na prawo i lewo i po chwili nawet te najodważniejsze uciekają z gniewnym sykiem. Odwracam się do Telumana i napotykam jego spojrzenie. – Strach może być dobry, Laio. Strach utrzymuje przy życiu. Nie pozwól tylko, żeby nad tobą zapanował. Nie pozwól, żeby zasiał w tobie wątpliwości. Jeśli strach przejmie nad tobą władanie, użyj tego, co jako jedyne jest silniejsze od strachu – swojego ducha. Swojego serca. Niebo ciemnieje, kiedy wychodzę z kuźni z szablą Darina ukrytą pod spódnicą. Na ulicy natykam się na patrol uzbrojonych Wojan, ale rozpływam się w mroku w swoim czarnym ubraniu. Idąc, wspominam, jak Darin próbował mnie bronić przed Maską podczas nalotu, choć miał szansę uciec. Wspominam Izzi, drobną i wystraszoną, a mimo to gotową zaprzyjaźnić się ze mną, choć wiedziała, czym to grozi. I wspominam Eliasa, który mógł być teraz daleko od Czarnego Klifu, nareszcie wolny, gdyby pozwolił Aquilli mnie zabić. Darin, Izzi i Elias stawiali mnie na pierwszym miejscu. Nikt im nie kazał tego robić. Postąpili tak, ponieważ uznali, że tak zrobić należy. Ponieważ nawet jeśli nie wiedzieli, czym jest izzat, to żyli zgodnie z nim. Ponieważ byli odważni.

Teraz moja kolej, mówi mi jakiś głos w mojej głowie. Ale to już nie jest głos Darina, tylko mój własny. Tamten głos przez cały czas był moim głosem. Teraz moja kolej, żeby żyć zgodnie z izzat. Mazen powiedział, że nie wiem, czym jest izzat. Ale ja rozumiem to lepiej niż on. Kiedy docieram wreszcie zdradliwą, ukrytą ścieżką na podwórzec przed domem komendantki, w akademii panuje już kompletna cisza. W gabinecie komendantki palą się lampy, przez otwarte okno dolatują mnie jakieś głosy, ale nie mogę rozróżnić słów. Bardzo mnie to cieszy, nawet ona nie może znajdować się w dwóch miejscach naraz. W pomieszczaniach dla służby światło pali się tylko w jednym pokoju. Słyszę stłumiony szloch. Dzięki wam, o, bogowie. Komendantka nie wzięła jej jeszcze w obroty. Zaglądam zza zasłony w drzwiach do jej pokoju. Nie jest sama. – Izzi… kucharko… Obie siedzą na łóżku, kucharka obejmuje Izzi ramieniem. Usłyszawszy mój głos, podnoszą gwałtownie głowy i bledną, jakby zobaczyły ducha. Kucharka ma zaczerwienione oczy i mokre od łez policzki, a na mój widok wybucha głośnym płaczem. Izzi rzuca się ku mnie i obejmuje ramionami tak mocno, że za chwilę połamie mi żebra. – Dlaczego, dziewczyno? – Kucharka gniewnym ruchem ociera łzy. – Dlaczego wróciłaś? Mogłaś uciec. Wszyscy są przekonani, że nie żyjesz. Nie masz tu czego szukać. – Owszem, mam. – Opowiadam kucharce i Izzi o wszystkim, co wydarzyło się od rana. Mówię im prawdę o Spiro Telumanie i Darinie, i o tym, co zamierzali razem zrobić. Mówię o zdradzie Mazena. A następnie wyłuszczam im swój plan. Kiedy kończę, siedzą bez słowa. Izzi bawi się przepaską na oku. Mam ochotę chwycić ją za ramiona i błagać o pomoc, ale zdaję sobie sprawę, że nie mogę jej do niczego zmuszać. To musi być jej decyzja. I decyzja kucharki. – Sama nie wiem, Laio. – Izzi kręci z powątpiewaniem głową. – To jest niebezpieczne…

– Zdaję sobie z tego sprawę – odpowiadam. – Proszę was o zbyt wiele. Jeśli komendantka nas złapie… – Jeśli chcesz wiedzieć, dziewczyno – odzywa się kucharka – pani komendantka wcale nie jest taka wszechmocna. Po pierwsze, nie doceniła cię. Źle oceniła Spiro Telumana. Jest mężczyzną, więc wydawało jej się, że jak to mężczyzna, będzie miał na ciebie chrapkę. Nie powiązała cię z twoimi rodzicami. Pani komendantka popełnia błędy, jak każdy. Różnica polega na tym, że ona nigdy nie popełnia dwa razy tego samego błędu. Pamiętaj o tym, a zdołasz ją przechytrzyć. Stara kobieta zastanawia się dłuższą chwilę. – To, czego potrzebujemy, znajdziemy w szkolnej zbrojowni. – Kucharka wstaje, a kiedy z Izzi wpatrujemy się w nią ze zdumieniem, unosi groźnie brwi. – Co tak siedzicie, jakby was wmurowało? – Daje mi lekkiego kopniaka. – Ruszcie się. *** Kilka godzin później kucharka budzi mnie, potrząsając moim ramieniem. Pochyla się nade mną ledwie widoczna w mroku przedświtu. – Wstawaj, dziewczyno. Przypomina mi się inny świt, dzień po tym, jak zabito dziadków i zabrano Darina. Tamtego dnia myślałam, że mój świat już się skończył. W pewnym sensie miałam rację. Teraz nadeszła pora, by urządzić swój świat od nowa. Dotykam palcami bransoletki matki. Tym razem się nie zawaham. Kucharka opiera się ciężko o framugę drzwi mojego pokoju i trze dłonią oczy. Podobnie jak ja, prawie całą noc nie spała. Nie zamierzałam się kłaść, ale ona mi to w końcu wyperswadowała. – Zmęczony umysł nie pracuje – stwierdziła, zaciągając mnie godzinę temu na siłę do łóżka. – A jeśli chcesz się wydostać z Serry żywa, będziesz potrzebowała sprawnego umysłu.

Drżącymi rękami wkładam buty i mundur, który Izzi podwędziła z szafy w magazynie akademii. U pasa zrobionego naprędce przez kucharkę wieszam szablę Darina i nakładam spódnicę. Sztylet Eliasa mam przypięty do uda. Bransoletka matki znika pod długą, luźną tuniką. W pierwszej chwili chcę założyć chustę, która zasłoni piętno, ale w końcu tego nie robię. Kiedyś nie mogłam patrzeć na bliznę, a teraz jestem z niej dumna. Jak powiedział Keenan, jest ona znakiem, że przeżyłam. Pod tuniką mam przewieszoną przez ramię lekką skórzaną torbę, a w niej zawiniątko z chlebem, orzechami i owocami, a także manierkę z wodą. W drugim zawiniątku jest bandaż, zioła i olejki lecznicze. Na wierzchu kładę pelerynę Eliasa. – Gdzie jest Izzi? – pytam kucharkę, która obserwuje mnie w milczeniu. – Zaraz przyjdzie. – Nie zmienisz zdania? Nie pójdziesz? Jej milczenie jest odpowiedzią. Patrzę w jej niebieskie oczy, dalekie i bliskie jednocześnie. Mam do niej tyle pytań. Jak ma na imię? Co takiego wydarzyło się w ruchu oporu, że nie potrafi o tym mówić spokojnie? Dlaczego tak bardzo nienawidzi mojej matki? Kim jest ta kobieta bardziej jeszcze zamknięta w sobie niż komendantka? Jeśli nie zadam tych pytań teraz, nigdy nie poznam odpowiedzi. Wątpię, czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczymy. – Kucharko… – Nie! To jedno słowo, choć wypowiedziane spokojnie, przypomina zamykane z trzaskiem drzwi. – Jesteś gotowa? – pyta. Na wieży biją dzwony. Za dwie godziny dźwięk bębnów obwieści nastanie świtu. – Nieważne, czy jestem gotowa – odpowiadam. – Już pora.

XLVIII: Elias Skrzypienie drzwi prowadzących do lochu przyprawia mnie o gęsią skórkę. Nie muszę otwierać oczu, żeby wiedzieć, kto poprowadzi mnie na szafot. – Dzień dobry, Wężu – witam go. – Wstawaj, bękarcie – rzuca Markus. – Już prawie świt, masz umówione spotkanie. Za jego plecami stoją cztery nieznane mi Maski i oddział legionistów. Markus patrzy na mnie, jakbym był karaluchem, ale co dziwne, nie przeszkadza mi to. Spałem twardo i nic mi się nie śniło, a teraz wstaję powoli, przeciągając się. – Zakuć go w łańcuchy – rozkazuje Markus. – Czy wielki imperator nie ma ważniejszych zajęć od prowadzenia marnego zbrodniarza na szafot? – pytam. Strażnicy zakładają mi żelazne obręcze na szyję i kostki u nóg. – Nie powinieneś teraz straszyć dzieci albo mordować krewnych? Twarz Markusa ciemnieje z gniewu, ale nie daje się sprowokować. – Za nic nie mogę tego przegapić – odpowiada z błyskiem w oku. – Sam wziąłbym topór do ręki, ale pani komendantka uważa, że to byłoby niestosowne. Zresztą, wolę popatrzeć, jak robi to mój Kruk Krwi. Mija chwila, nim dociera do mnie, że Markus ma na myśli Helenę. Przygląda mi się w oczekiwaniu na jakąś reakcję, ale reakcji nie ma. Myśl o tym, że to Helena odbierze mi życie, dziwnie mnie uspokaja. Wolę zginąć z jej ręki niż z ręki nieznanego kata. Ona załatwi to szybko.

– Wciąż słuchasz mojej starej, widzę. Podejrzewam, że zawsze będziesz jej salonowym pieskiem. Twarz Markusa zdradza, jaki jest wściekły, za to ja uśmiecham się szeroko. – Pani komendantka jest mądrą kobietą – mówi Markus. – Słucham jej rad i będę słuchał tak długo, jak uznam to za stosowne. – Rezygnuje ze sztywnej oficjalnej postawy i podchodzi do mnie bliżej. Wydaje się tak zadowolony z siebie, że robi mi się niedobrze. – Od samego początku pomagała mi w Próbach. Twoja rodzona matka mówiła mi, co nastąpi za chwilę, a augurowie nic o tym nie wiedzieli. – Właśnie przyznałeś, że oszukiwałeś, a i tak ledwo udało ci się zwyciężyć. Brawo. – Zaczynam powoli klaskać w dłonie. Markus chwyta za obręcz na szyi i uderza moją głową o ścianę. Z moich ust wydobywa się jęk, czuję się, jakby na głowę spadł z nieba wielki kamień. Strażnicy zadają mi kilka potężnych ciosów w brzuch i padam na kolana. Ale kiedy odsuwają się zadowoleni z danej mi nauczki, ja rzucam się na Markusa, wyszarpuję zza jego pasa sztylet i przykładam mu go do gardła. W jednej chwili kierują się w moją stronę cztery szable i osiem łuków z napiętymi cięciwami. – Nie zamierzam cię zabijać – mówię, dociskając ostrze do jego skóry. – Chciałem tylko, żebyś wiedział, że mógłbym. A teraz prowadź mnie na szafot, imperatorze. Rzucam sztylet. Jeśli mam umrzeć, to dlatego, że odmówiłem zamordowania dziewczyny, a nie dlatego, że poderżnąłem gardło imperatorowi. Markus odpycha mnie, zaciskając z wściekłości zęby. – Prowadźcie go na górę, idioci! – wrzeszczy na strażników. Nie mogę się powstrzymać od śmiechu. Maski opuszczają klingi szabel i stawiają mnie na nogi. Jesteś już prawie wolny, Eliasie. Na zewnątrz brzask wygładza kamienne mury Czarnego Klifu, a powietrze szybko się nagrzewa, zapowiadając upalny dzień. Z serca

pustyni wieje silny wiatr i rozbija się o granitowe ściany akademii. Kiedy będę już martwy, nie będę tęsknił za tymi murami, ale na pewno zatęsknię za wiatrem i zapachami, które niesie z odległych miejsc, gdzie wolność można znaleźć za życia, nie trzeba jej szukać w śmierci. W kilka minut docieramy do dziedzińca przed Wieżą Dzwonów, gdzie stoi zbudowane specjalnie na tę okazję podwyższenie. Wśród zgromadzonych przeważają studenci, ale są i inni. Obok komendantki i gubernatora Tanaliusa dostrzegam Kaina. Za nimi stoją ramię w ramię przedstawiciele ilustriańskich rodów i wysocy rangą wojskowi. Dziadka nie ma; zastanawiam się, czy moja matka już zrobiła z nim porządek. W pewnym momencie na pewno tym się zajmie. Od lat marzy o tym, żeby stanąć na czele rodu Veturia. Prostuję się i podnoszę wysoko głowę. Kiedy topór zacznie spadać na mój kark, będę umierał tak, jak życzyłby sobie tego dziadek – godnie jak Veturius. „Zawsze zwycięski”. Kieruję wzrok na podwyższenie, gdzie śmierć czeka na mnie w postaci wypolerowanego topora trzymanego przez moją najlepszą przyjaciółkę. W oficjalnym stroju przypomina bardziej imperatora niż Kruka Krwi. Pojawia się Markus. Tłum rozstępuje się, robiąc mu przejście. Imperator staje obok komendantki. Maski prowadzą mnie po schodach na podwyższenie. Przez chwilę wydaje mi się, że widzę jakiś ruch pod podestem, ale nie mam okazji się przyjrzeć, bo już stoję obok Heleny. Kiedy Helena obraca mnie twarzą do tłumu, milkną rozmowy. – Spójrz na mnie – szepczę, zapragnąwszy nagle zobaczyć jej oczy. Augurowie zmusili ją do złożenia hołdu Markusowi. Rozumiem to. Jest to konsekwencją mojej klęski. Ale teraz, kiedy szykuję się na śmierć, jej spojrzenie jest zimne. W kąciku oka nie ma ani jednej łzy. Czyż nie wygłupialiśmy się razem, będąc juniorami? Nie uciekaliśmy w popłochu z obozowiska Barbaryjczyków? Nie cieszyliśmy się jak dzieci, kiedy po raz pierwszy obrabowaliśmy wiejską zagrodę? Nie nosiliśmy się nawzajem na barana, kiedy jedno z nas było za słabe,

żeby iść? Nie kochaliśmy się? Helena zdaje się mnie nie zauważać, zmuszam się więc do odwrócenia od niej głowy. Markus pochyla się w stronę gubernatora, słucha, co ten do niego mówi. Jak dziwnie jest nie widzieć Zaka za jego plecami. Ciekawe, czy nowemu imperatorowi brakuje brata bliźniaka? Ciekawe, czy zastanawia się, czy władza warta była śmierci jedynego człowieka, który go rozumiał? W drugim końcu dziedzińca nad tłumem góruje wzrostem i posturą Faris. Jest oszołomiony jak zagubione dziecko. Obok niego stoi Dex, ze zdziwieniem spostrzegam błyszczącą strużkę płynącą mu po policzku i kanciastej szczęce. Za to moja matka wygląda na rozluźnioną bardziej niż kiedykolwiek. Dlaczego miałoby być inaczej? W końcu to ona wygrała. Obok niej, z kapturem zsuniętym z głowy, stoi Kain, wpatrując się we mnie. „Stracony jak liść na wietrze”, powiedział kilka tygodni temu. Tak, jestem stracony. Nie wybaczę mu Trzeciej Próby. Natomiast powinienem mu podziękować za to, że pomógł mi zrozumieć, czym jest prawdziwa wolność. Kiwa głową, wczytawszy się po raz ostatni w moje myśli. Helena zdejmuje mi żelazną obrożę. – Klęknij – mówi. Wracam do rzeczywistości i wypełniam jej polecenie. – Tak ma to się skończyć, Heleno? – Sam jestem zaskoczony spokojem, z jakim to mówię. Zupełnie jakbym pytał ją o książkę, którą ona już przeczytała, a której ja jeszcze nie skończyłem. Mruga, to znaczy, że mnie słyszy. Nie mówi nic, sprawdza tylko łańcuchy na moich rękach i nogach, a potem kiwa głową w stronę komendantki. Moja matka odczytuje postawione mi zarzuty, na co nie zwracam uwagi, a następnie ogłasza wyrok, który również mnie nie obchodzi. Trup jest trupem, nieważne z jakiego powodu. Helena robi krok naprzód i unosi topór. To będzie jedno czyste cięcie, od lewej do prawej. Powietrze, szyja, powietrze. Elias jest trupem.

W tej chwili to do mnie dociera. To jest to. To koniec. Wojańska tradycja głosi, że żołnierz, który ginie, trafia pomiędzy gwiazdy i przez całą wieczność walczy z przeciwnikami. Czy to mnie czeka? Czy raczej zapadnę się w nieskończoną, nieprzeniknioną ciemność? Ogarnia mnie niepokój. Wydaje się, jakby czekał na mnie cały czas gdzieś za rogiem i dopiero teraz ośmielił się ujawnić. W którą stronę mam skierować wzrok? W stronę tłumu? Ku niebu? Spoglądam jeszcze raz na Helenę. Kto jeszcze tam jest? Stoi pół kroku ode mnie, w dłoniach dzierży opuszczony topór. Spójrz na mnie. Nie chcę przez to przechodzić w samotności. Jest tak, jakby czytała w moich myślach. Nasze spojrzenia spotykają się, jej błękitne oczy niosą mi pocieszenie, mimo że unosi topór. Myślę o chwili, kiedy po raz pierwszy spojrzałem w te oczy. Byłem wtedy skostniałym z zimna sześciolatkiem zamkniętym w zagrodzie dla zwierząt. „Będę cię ochraniać – powiedziała z całą powagą kadeta. – Jeśli ty będziesz w zamian ochraniał mnie”. Czy pamięta tamten dzień? Czy pamięta wszystkie następne dni? Nigdy się tego nie dowiem. Patrzę jej w oczy, a ona opuszcza topór. Słyszę świst, z jakim ostrze tnie powietrze, i czuję żar stali wgryzającej się w mój kark.

XLIX: Laia Dziedziniec przed Wieżą Dzwonów zapełnia się powoli. Najpierw pojawiają się grupki młodszych studentów, potem kadeci, a na końcu Czaszki. Gromadzą się na środku placu, tuż przed podwyższeniem, tak jak przewidziała to kucharka. Kilku juniorów wpatruje się w szafot z pełną lęku fascynacją, ale większość w ogóle nie patrzy w tamtym kierunku. Stoją ze wzrokiem wbitym w ziemię albo gapią się bezmyślnie na otaczające ich czarne mury. Zastanawiam się, czy pojawią się najznaczniejsi ilustrianie i augurowie. – Módl się, żeby nie przyszli – powiedziała kucharka, kiedy poprzedniej nocy wypowiedziałam głośno swoje obawy. – Jeszcze wyczytają w twoich myślach, co zamierzasz zrobić, skończy się to dla ciebie śmiercią. Kiedy bębny obwieszczają świt, dziedziniec jest już pełny. Wzdłuż murów stoją legioniści, a na dachach kilku łuczników. Poza tym nie widać więcej ochrony. Komendantka pojawia się z Aquillą później i z surowym obliczem staje na przedzie, obok gubernatora. Powinnam już przywyknąć do tego, że nie okazuje żadnych emocji, ale nie mogę się powstrzymać i uważnie przyglądam się jej z miejsca, gdzie przykucnęłam – spod podestu. Czy zupełnie nie przejmuje się tym, że dzisiaj ma umrzeć jej syn? Stojąca na podeście Aquilla sprawia wrażenie spokojnej, nawet pogodnej. To dziwne, przecież ta dziewczyna z toporem w ręku ma pozbawić głowy swojego najlepszego przyjaciela. Obserwuję ją przez szparę w deskach. Czy Veturius kiedykolwiek ją obchodził?

Czy kiedykolwiek darzyła Veturiusa przyjaźnią, która dla niego była taka ważna? Czy może zdradziła go tak, jak Mazen zdradził mnie? Milkną bębny obwieszczające nadejście świtu, a zastępuje je odgłos zbliżających się kroków, którym towarzyszy brzęk łańcuchów. Tłum rozstępuje się przed czterema nieznanymi Maskami prowadzącymi Eliasa. Przodem kroczy Markus, który po chwili staje obok komendantki. Na widok jego zadowolonej miny zaciskam w bezsilnej złości pięści. Dostaniesz za swoje, świnio. Choć skuty łańcuchami, Elias kroczy wyprostowany, z wysoko uniesioną głową. Nie widzę jego twarzy. Czy jest wystraszony? Zły? Czy żałuje, że mnie nie zabił? Mimo wszystko, wątpię. Maski zostawiają Eliasa na podwyższeniu i stają za jego plecami. Obserwuję ich z niepokojem, nie spodziewałam się, że pozostaną tak blisko. Jeden z nich wydaje mi się znajomy. Dziwnie znajomy. Przyglądam mu się uważniej i serce zamiera mi w piersi. To on dokonał nalotu na nasz dom i zamienił go w zgliszcza. To Maska, który zabił moich dziadków. Sięgam dłonią po ukrytą pod spódnicą szablę i w ostatniej chwili powstrzymuję się przed wymierzeniem mu sprawiedliwości. Darin, Izzi, Elias. To oni są w tej chwili najważniejsi, nie zemsta. Po raz setny zerkam na palące się świece. Kucharka dała mi cztery oraz hubkę. – Płomień nie może zgasnąć – pouczyła mnie. – Jeśli zgaśnie, będzie po wszystkim. Czekając, zastanawiam się, czy Izzi dotarła na Złego Kota. Czy kwas przeżarł jej bransolety? Czy pamięta, co ma powiedzieć? Czy kapitan zabrał ją na pokład bez zbędnych pytań? I co powie Keenan, kiedy po dotarciu do Silas przekona się, że odstąpiłam swoją szansę na wolność przyjaciółce? On to zrozumie. Wiem, że zrozumie. A jeśli nie, Izzi mu to wytłumaczy. Uśmiecham się. Nawet jeśli moje plany się nie powiodą, to wszystko nie pójdzie na marne. Oswobodziłam Izzi. Ocaliłam przyjaciółce życie.

Komendantka odczytuje zarzuty stawiane Veturiusowi. Ja pochylam się i osłaniam dłońmi płomień świec. – Czas musi być precyzyjnie wyliczony – powiedziała poprzedniej nocy kucharka. – Kiedy pani komendantka zacznie odczytywać zarzuty, obserwuj wieżę zegarową. Nie spuszczaj jej z oka. Musisz czekać na sygnał. Kiedy go dojrzysz, zaczynaj. I ani chwili wcześniej. Ani później. Kiedy to mówiła, wszystko wydawało się takie proste. Ale teraz mija sekunda za sekundą, komendantka przemawia, a ja staję się coraz bardziej nerwowa. Wpatruję się w wieżę zegarową przez szparę w deskach i staram nie mrugać. A jeśli jakiś legionista złapie kucharkę? Albo kucharka nie będzie pamiętała formuły? Jeśli popełni błąd? Jeśli ja popełnię błąd? Nagle dostrzegam. Błysk światła na tarczy zegara, krótszy niż trzepot skrzydeł kolibra. Biorę do reki świecę i zapalam lont. Lont zapala się błyskawicznie i płonie głośniej i bardziej żywiołowo, niż się spodziewałam. Maski mogą dostrzec płomień. Albo usłyszeć. Ale nikt się nie porusza. Nikt nie patrzy w tę stronę. I przypominam sobie, co jeszcze powiedziała kucharka. „Pamiętaj, żeby się osłonić. Jeśli nie chcesz, żeby urwało ci głowę”. Czmycham w najodleglejszy kąt szybciej od palącego się lontu, przykucam, osłaniam głowę rękami i czekam. Teraz wszystko zależy od tego, czy kucharka dobrze pamiętała formułę, czy dobrze obliczyła długość lontu i czy lont nie zgaśnie. Nie ma planu awaryjnego. Skrzypią deski podestu nad moją głową, lont pali się z sykiem. I wtedy… Bum! Podest eksploduje. Wybucha gejzer drzazg. W powietrzu fruwają kawałki drewna. Następuje cała seria wybuchów, jeden za drugim. Dziedziniec niknie w obłoku pyłu. A ja na chwilę głuchnę. „Muszą być nieszkodliwe – powtarzałam dziesiątki razy kucharce. – Mają odwrócić uwagę i wywołać zamieszanie. A jednocześnie na

tyle silne, żeby zwalić ludzi z nóg. Ale nie tak silne, by zabić. Nie chcę, żeby przeze mnie ktoś zginął”. „Zostaw to mnie – odpowiedziała kucharka. – Nie zamierzam zabijać dzieciaków”. Zerkam spod podestu na dziedziniec, ale chmura pyłu utrudnia obserwację. Wygląda to tak, jakby runęła Wieża Dzwonów, podczas gdy w rzeczywistości w powietrze wyleciało ponad dwieście worków z piaskiem, które razem z Izzi całą noc napełniałyśmy i zanosiłyśmy na dziedziniec. Kucharka podłożyła pod nie ładunki wybuchowe i rezultat jest naprawdę widowiskowy. Cała tylna część podestu za moimi plecami runęła. Cztery Maski, w tym ten, który wymordował moją rodzinę, leżą nieprzytomne na ziemi. Legioniści biegają w panice po placu, krzyczą i szukają drogi ucieczki. Studenci opuszczają dziedziniec, starsi wloką za sobą młodszych, bardziej wystraszonych. Z oddali dobiegają odgłosy kolejnych eksplozji. Stołówka, sale lekcyjne, puste w tej chwili, zamieniają się w ruinę. Na mojej twarzy pojawia się triumfalny uśmiech. Kucharka pamiętała o wszystkim. Bębny biją w szalonym rytmie. Nie muszę rozumieć ich dziwacznej mowy, żeby wiedzieć, że wszczynają alarm. Zamieszanie, jakie panuje w Czarnym Klifie, jest większe, niż mogłam się spodziewać. Nie mam żadnych wątpliwości. Nie waham się. Jestem córką Lwicy i jestem równie silna jak Lwica. – Idę po ciebie, Darinie – mówię wiatrowi, mając nadzieję, że zaniesie moje słowa. – Ty żyjesz, a ja już idę po ciebie i nic nie zdoła mnie powstrzymać. Wychodzę z ukrycia i wskakuję na podwyższenie. Czas uwolnić Eliasa Veturiusa.

L: Elias Czy tak się dzieje z każdym, kiedy umiera? W jednej sekundzie żyjesz, w drugiej jesteś martwy, a potem huk eksplozji rozrywa powietrze. Zaiste wybuchowe powitanie w życiu pozagrobowym, ale dobrze przynajmniej, że ono istnieje. Do moich uszy docierają krzyki. Otwieram oczy i odkrywam, że nie leżę na równinach świata umarłych. Leżę na plecach pod tym samym podestem, na którym miałem umrzeć. W powietrzu unosi się dym. Dotykam dłonią karku, piecze jak diabli. Dłoń jest ciemna od krwi. Czy to oznacza, że w życiu pozagrobowym będę chodził bez głowy? – zastanawiam się głupio. To byłoby niesprawiedliwe… Nagle spostrzegam wpatrzone we mnie znajome oczy. – Ty też tu jesteś? – pytam zaskoczony. – Myślałem, że Scholarzy trafiają do innego nieba. – Ty nie umarłeś. Jeszcze nie. I ja też nie umarłam. Uwolnię cię. Usiądź. Obejmuje mnie ramieniem i pomaga się podnieść. Jesteśmy pod szafotem, musiała mnie tu wciągnąć. Cała tylna część podestu runęła i w obłoku kurzu dostrzegam niewyraźny zarys ciał czterech Masek. Powoli zaczyna do mnie docierać, że wciąż żyję. Nastapił wybuch. Seria wybuchów. Na dziedzińcu panuje chaos. – Czy to ruch oporu zaatakował? – To ja zaatakowałam – mówi z dumą Laia. – Dzięki sztuczce augurów wszyscy uwierzyli, że wczoraj zginęłam. Wytłumaczę ci to później. W tej chwili najważniejsze jest to, że zamierzam cię uwolnić, ale za pewną cenę.

– Za jaką cenę? – Czuję na szyi stal. Spoglądam w dół. Laia do mojego gardła przystawiła sztylet, który jej dałem. Wyciąga z włosów dwie szpilki i trzyma je w takiej odległości, żebym nie mógł ich sięgnąć. – To dla ciebie. Możesz nimi rozpiąć łańcuchy. Wykorzystaj zamieszanie i uciekaj stąd. Opuść na zawsze Czarny Klif, jak o tym marzyłeś. Ale pod jednym warunkiem. – Pod jakim? – Zabierzesz mnie ze sobą. Zaprowadzisz mnie do Kauf. I pomożesz mi uwolnić brata. To są trzy warunki. – Myślałem, że twój brat jest w… – Nie jest. Jest w Kauf, a ty jesteś jedyną osobą, jaką znam, która tam była. Dzięki twoim umiejętnościom mam szansę przeżyć trudy podróży na północ. O twoim tunelu nikt nie wie. Możemy go wykorzystać do ucieczki. Na bogów! Oczywiście, że nie puści mnie wolno ot, tak po prostu. Sądząc po panującym dookoła zamieszaniu, musiała się nieźle natrudzić. – Decyduj, Eliasie. – Skrywająca nas chmura pyłu zaczyna powoli osiadać. – Nie ma czasu do namysłu. Zajmuje mi to krótką chwilę. Ona daje mi wolność, choć nie zdaje sobie sprawy, że nawet w łańcuchach, nawet w obliczu egzekucji moja dusza już jest wolna. Uwolniła się, kiedy odrzuciłem pokręcony sposób myślenia mojej matki. Uwolniła się, kiedy postanowiłem, że warto umrzeć za to, w co się wierzy. „Prawdziwa wolność – ciała i duszy”. W więziennej celi udało mi się uwolnić duszę. Ale teraz mogłem uwolnić ciało. Kain dotrzymał obietnicy. – Dobrze – odpowiadam. – Pomogę ci. – Nie wiem jak, myślę, ale to jest w tej chwili najmniejszy problem. – Daj mi je. – Wyciągam rękę po szpilki do włosów, ale ona odsuwa je ode mnie. – Przysięgnij!

– Przysięgam na swoją krew, kości, honor i nazwisko. Pomogę ci uciec z Czarnego Klifu, dotrzeć do Kauf i uwolnić brata. A teraz daj mi te szpilki. Chwilę później pozbywam się kajdan z nadgarstków. W następnej kolejności żelaznych obręczy z kostek u nóg. Maski za podestem zaczynają się poruszać. Helena leży twarzą do ziemi, ale słyszę, że coś mamrocze. Na dziedzińcu moja matka wstaje z ziemi i zerka na przesłonięty dymem podest. Wiedźma. Nawet kiedy świat przewraca się do góry nogami, jej jedynym zmartwieniem pozostaje to, czy jestem już martwy. Jeszcze chwila i wyśle w pościg za mną całą akademię. – Chodźmy. – Chwytam Laię za rękę i wyciągam ją spod podestu. Laia przystaje i przygląda się leżącej nieruchomo jednej z Masek. Unosi sztylet. Ręka jej drży. – To on zabił moich dziadków – mówi. – I spalił mój dom. – Świetnie rozumiem pragnienie zasztyletowania zabójcy twojej rodziny – mówię, zerkając na swoją matkę. – Ale uwierz mi, nic, co zrobisz, nie będzie się mogło równać z męczarniami, jakich on doświadczy z rąk komendantki. Miał mnie pilnować. I zawiódł. A moja matka nie toleruje czegoś takiego. Laia wpatruje się jeszcze przez chwilę w Maskę, ale w końcu kiwa głową. Kiedy znikamy pod arkadami wieży dzwonów, oglądam się po raz ostatni przez ramię. I serce podchodzi mi do gardła. Helena patrzy prosto na mnie. Na krótką chwilę nasze spojrzenia się spotykają. Obracam głowę i otwieram drzwi budynku szkolnego. Po korytarzu biegają bezładnie studenci, ale większość z nich to juniorzy i nikt nie zwraca na nas uwagi. – Coś ty, do diabła, narobiła? – Podłożyłam ładunki wybuchowe pod worki z piaskiem na dziedzińcu. I jeszcze w kilku innych miejscach. Na przykład w stołówce. I w amfiteatrze. A także w domu komendantki. – I szybko dodaje: – Ale tylko w pustych budynkach. Nie chciałam nikogo zabić, chodziło mi o odwrócenie uwagi. I… przepraszam, że groziłam ci

bronią. – Sprawia wrażenie zakłopotanej. – Chciałam mieć pewność, że się zgodzisz. – Nie przepraszaj. – Rozglądam się, szukając wyjścia, ale wszędzie jest pełno ludzi. – Jeszcze nieraz będziesz musiała przystawiać nóż do gardeł różnych ludzi, zanim będzie po wszystkim. Musisz jednak trochę poćwiczyć. Mogłem cię z łatwością rozbroić… – Elias? – To Dex. Za jego plecami stoi z rozdziawionymi ustami Faris. Nie mogą się nadziwić, widząc mnie bez łańcuchów, w towarzystwie scholarskiej dziewczyny. Przez chwilę obawiam się, że będę musiał z nimi walczyć, ale Faris nieoczekiwanie chwyta Dexa za ramiona, obraca go w drugą stronę i wpycha w kłębiący się tłum. Na moment ogląda się przez ramię. Wydaje mi się, że widzę na jego twarzy uśmiech. Udaje nam się wydostać z budynku i zbiegamy teraz z Laią z porośniętego trawą pagórka. Zmierzam do drzwi sali treningowej, ale Laia mnie zatrzymuje. – Nie tam – wyrzuca z siebie zdyszana. – Ten budynek… Chwyta mnie za rękę, kiedy ziemia zaczyna drżeć pod naszymi nogami. Budynek wali się w gruzy. Ze środka buchają płomienie, w niebo unosi się czarny dym. – Mam nadzieję, że w środku nikogo nie było – mówię. – Żywej duszy. – Laia puszcza moją rękę. – Dużo wcześniej zaryglowałam drzwi. – Kto ci pomaga? – Nie mogła dokonać tego wszystkiego sama, myślę. Może ten rudowłosy koleś ze Święta Księżyca? Wyglądał na rebelianta. – Nieważne! Omijamy łukiem pozostałości budynku. Laia zaczyna zostawać w tyle. Belitośnie ciągnę ją za sobą. Nie możemy teraz zwolnić. Nie chcę nawet myśleć, jak blisko już nam do wolności, ale także do śmierci. Myślę tylko o następnym kroku, następnym zakręcie. Przed nami wyrasta barak Czaszek. Wbiegamy do środka. Oglądam się za siebie, ani śladu Heleny.

– Wchodź. – Otwieram drzwi swojego pokoju i zaraz potem zamykam je na klucz. – Unieś kamień pod paleniskiem – mówię do Lai. – Pod nim jest wejście do tunelu. Ja muszę jeszcze zabrać kilka rzeczy. Nie mam czasu na mocowanie się z całą zbroją, ale zakładam napierśnik i karwasze na przedramiona. Znajduję pelerynę i zatykam za pas noże. Szable Telumana dawno przepadły, zostały wczoraj w amfiteatrze. Brakuje mi ich. Z szuflady biurka wyjmuję drewnianą monetę podarowaną mi przez Afyę Ara-Nur. Dzięki niej uzyskam pomoc jej plemienia, a w nadchodzących dniach będziemy z Laią takowej potrzebowali. Kiedy chowam ją do kieszeni, rozlega się pukanie do drzwi. – Eliasie. – Słyszę przyciszony głos Heleny. – Wiem, że tam jesteś. Otwórz. Przyszłam sama. Wpatruję się nieruchomo w drzwi. Helena złożyła hołd Markusowi. Kilka minut temu o mało nie pozbawiła mnie głowy. A skoro tak szybko nas znalazła, to znaczy, że musiała iść naszym tropem jak pies myśliwski za lisem. Po co? Dlaczego tak niewiele dla niej znaczę po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy? Laia uniosła już kamień pod paleniskiem. Teraz patrzy to na mnie, to na drzwi. – Nie otwieraj – mówi, widząc moje niezdecydowanie. – Nie widziałeś, jak wyglądała tuż przed egzekucją. Była spokojna. Jakby… jakby chciała to zrobić. – Muszę ją zapytać dlaczego. – Mówiąc te słowa, zdaję sobie sprawę, że to, co się za chwilę wydarzy, to kwestia życia i śmierci. – Była moją najlepszą przyjaciółką. Muszę to zrozumieć. – Otwieraj! – Helena wali pięścią w drzwi. – W imieniu imperatora… – Imperatora? – Otwieram z impetem drzwi, w dłoni ściskam sztylet. – Masz na myśli plebejskiego zbrodniarza i gwałciciela, który przez kilka ostatnich tygodni próbował nas zabić? – Tego samego – odpowiada Helena. – Wślizguje się pod moim

ramieniem do pokoju i ku mojemu zaskoczeniu wręcza mi szable Telumana. – Wiesz, mówisz zupełnie tak samo jak twój dziadek. Nawet kiedy wyprowadzałam go potajemnie z tego cholernego miasta, nie mówił o niczym innym jak tylko o tym, że Markus jest plebejuszem. Wyprowadziła dziadka z miasta? – Gdzie on teraz jest? I skąd masz moje szable? – Ktoś je podrzucił do mojego pokoju wczoraj wieczorem. Podejrzewam, że któryś z augurów. A jeśli chodzi o twojego dziadka, to jest bezpieczny. Pewnie teraz nie daje żyć oberżyście. Chciał zaatakować Czarny Klif, żeby cię odbić, ale przekonałam go, że będzie lepiej, jeśli zniknie na jakiś czas. Jest wystarczająco mądry, żeby stać na czele rodu Veturia nawet w ukryciu. Nie myśl teraz o nim, lepiej posłuchaj uważnie. Muszę ci wyjaśnić… W tym momencie Laia chrząka znacząco, a Helena dobywa szablę z pochwy. – Myślałam, że ona nie żyje. Laia ściska w dłoni sztylet. – Ona żyje i ma się dobrze – odzywa się z przekąsem Laia, ściskając w dłoni sztylet. – Ona go uwolniła. Czego nie można powiedzieć o tobie. Eliasie, musimy już iść. – Uciekamy – wyjaśniam, patrząc Helenie prosto w oczy. – Razem. – Macie kilka minut – uprzedza nas Helena. – Wysłałam legionistów w przeciwnym kierunku. – Chodź z nami – proponuję jej. – Złam przysięgę. Uciekniemy Markusowi razem. – Widzę, że Laia otwiera usta, żeby zaprotestować, tego nie było w jej planie. Nie zważam na to i mówię dalej: – Razem wymyślimy sposób, żeby go obalić. – Chciałabym – odpowiada Helena. – Nie wiesz nawet, jak bardzo. Ale nie mogę. To nie przysięga złożona Markusowi jest problemem. Złożyłam jeszcze inną przysięgę i jej nie mogę złamać. – Heleno… – Posłuchaj mnie uważnie. Zaraz po zakończeniu nauki w akademii

przyszedł do mnie Kain. Powiedział, że upomina się o ciebie śmierć, ale ja mogę ją powstrzymać. Muszę tylko złożyć hołd temu, kto zwycięży w Próbach, i dotrzymać przysięgi wierności. To znaczy, że gdybyś to ty zwyciężył, złożyłabym hołd tobie. A jeśli nie… – A gdybyś to ty zwyciężyła? – Augur wiedział, że nie zwyciężę. Powiedział, że nie jest mi to przeznaczone. A Zak nigdy nie był dość silny, żeby pokonać brata. Wszystko rozgrywało się pomiędzy tobą a Markusem. – Helena się wzdraga. – Markus śnił mi się od miesięcy, Eliasie. Ty myślisz, że ja go nienawidzę, a tymczasem ja się go boję. Boję się tego, co każe mi zrobić teraz, kiedy nie mogę przeciwstawić się jego woli. Boję się, co zrobi z Imperium, ze Scholarami, z Plemieńcami. Dlatego próbowałam przekonać Eliasa, żeby cię zabił w Próbie Lojalności – zwraca się teraz do Lai. – I dlatego o mało sama cię nie zabiłam. Taki był wybór: twoje życie albo mroczne czasy panowania Markusa. Nagle wszystko, co robiła Helena w ostatnich tygodniach, zaczyna nabierać sensu. Robiła wszystko, żebym zwyciężył, ponieważ wiedziała, co się stanie, jeśli przegram. Markus pokaże światu swoje szaleństwo, a ona zostanie jego niewolnicą. Przypominam sobie Próbę Odwagi. „Nie możesz umrzeć, powiedziała wtedy. Musisz żyć”. Przypominam też sobie noc przed Próbą Siły. „Nie masz pojęcia, ile dla ciebie poświęciłam, jaką zawarłam umowę”. – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – Myślisz, że augurowie by na to pozwolili? Poza tym znam cię dobrze, Eliasie. Nie zabiłbyś jej, nawet gdybyś wiedział. – Nie powinnaś była składać takiej obietnicy – szepczę. – Nie jestem tego wart. Kain… – Kain dotrzymał słowa. Powiedział, że jeśli złożę hołd, będziesz żył. Mrakus kazał mi przysiąc, że będę lojalna, więc jestem. Kazał mi podnieść na ciebie topór. I zrobiłam to. A mimo to żyjesz. Dotykam rany na karku. Odrobinę głębiej i byłbym martwy. Powierzyła augurom wszystko – życie swoje i moje. Ale taka właśnie jest Helena. Kobieta o niezachwianej wierze. Lojalna. Silna. „Zawsze byłam niedoceniana”. Ja nie doceniałem jej bardziej niż

ktokolwiek inny. Kain i pozostali augurowie widzieli to wszystko. Kiedy Kain powiedział mi, że mam szansę uwolnić swoją duszę i ciało, wiedział, że zmusi mnie do wyboru pomiędzy utraceniem i zachowaniem duszy. Wiedział, co zrobię, wiedział, że Laia mnie uwolni, że razem uciekniemy. Wiedział też, że Helena złoży w końcu hołd Markusowi. Rozległość tej wiedzy wprawia mnie w osłupienie. Po raz pierwszy zaczynam rozumieć, jakim ona musi być brzemieniem dla augurów. Nie ma teraz czasu na roztrząsanie tego wszystkiego. Słychać odgłos otwieranych drzwi baraku i głośno wydawane rozkazy. To legioniści przeszukują wszystkie zakamarki akademii. – Złam przysięgę, kiedy już ucieknę – zwracam się do Heleny. – Nie, Eliasie. Kain dotrzymał obietnicy. Ja dotrzymam swojej. – Eliasie… – popędza mnie Laia. – Zapomniałeś o czymś. – Helena wyciąga ku mnie ręce i chwyta moją maskę. Maska trzyma się mocno, jakby wiedziała, że raz oderwana, nigdy więcej nie przywrze do mojej twarzy. Helena powoli, ale nieustępliwie odrywa ją, raniąc przy tym mój kark. Po plecach spływa mi strużka krwi. Nie zwracam na nią uwagi. W korytarzu słychać kroki. Czyjaś dłoń w rękawicach kolczych wali w drzwi. A ja mam Helenie jeszcze tyle do powiedzenia. – Idź. – Popycha mnie w kierunku Lai. – Będę was kryć ten ostatni raz. Ale potem będę należeć do niego. Pamiętaj, Eliasie. Później staniemy się wrogami. Markus wyśle ją w ślad za mną. Może nie od razu, może poczeka, aż Helena się sprawdzi. Ale w końcu zrobi to. Oboje o tym wiemy. Laia znika w tunelu, ja za nią. Kiedy Helena chce zasłonić kamieniem wejście, chwytam ją za rękę. Chcę jej podziękować, przeprosić ją, błagać o wybaczenie. Chcę ją zabrać ze sobą. – Puść mnie, Eliasie. – Kładzie delikatną dłoń na moim policzku i obdarza mnie słodkim, ale smutnym uśmiechem. – Puść mnie. – Nie zapomnij tego wszystkiego, Heleno – mówię. – Nie zapomnij o nas. Nie stań się taka jak on.

Kiwa głową, a ja modlę się, żeby to skinienie było obietnicą. Potem zasłania wejście kamieniem. Laia jest kilka cali przede mną, wyciągniętą ręką szuka drogi w ciemności. Chwilę później z głośnym krzykiem zjeżdża do katakumb. Na razie Helena nas kryje. Ale wkrótce w Czarnym Klifie zostaną wydane specjalne rozkazy. Port zostanie zamknięty, legioniści zamkną bramy miasta, ulice i tunele zapełnią się wojskiem. Stąd aż do Antium rozbrzmiewać będzie bicie w bębny, ostrzegając wszystkie strażnice i garnizony o mojej ucieczce. Zostanie wyznaczona nagroda za moją głowę. Zaczną się tworzyć grupy łowców. Będą przeszukiwane wszystkie statki, wozy i karawany. Znam Markusa i znam swoją matkę. Nie zrezygnują, póki nie dostaną mojej gowy. – Eliasie? – W głosie Lai nie ma strachu, słychać tylko niepewność. W katakumbach panują całkowite ciemności, ale ja wiem, gdzie jesteśmy – w komorze grobowej, w której od lat nie pojawił się żaden patrol. Przed nami są trzy odnogi – dwie zawalone kamieniami i jedna, która tylko wygląda na zasypaną. – Jestem z tobą, Laio. – Biorą ją za rękę. A ona ściska moją dłoń. Robię krok, Laia jest tuż przy mnie. Potem kolejny. Myślami jestem już w przyszłości, planuję, co zrobimy później. Uciec z Serry. Przeżyć drogę na północ. Dostać się do Kauf. Uwolnić brata Lai. Tyle się wydarzy. Czeka nas tyle niepewności. Nie wiem, czy wyjdziemy cali z katakumb, a co tu mówić o reszcie. Ale to nie ma znaczenia. Teraz najważniejszych jest tych kilka kroków. Pierwszych kroków w ciemność. W nieznane. Ku wolności.

PODZIĘKOWANIA W pierwszej kolejności, jak zawsze, winna jestem podziękowania rodzicom: mojej mamie, mojej północnej gwieździe, mojej bezpiecznej przystani, za to, że jest zupełnym przeciwieństwem komendantki; i ojcu, który nauczył mnie, jak wiele znaczy wytrwałość i wiara, który nigdy we mnie nie zwątpił. Dziękuję mojemu mężowi Kashiemu, najwspanialszemu obrońcy i najbardziej nieustraszonemu mężczyźnie, jakiego znam. Dziękuję mu za to, że przekonał mnie, by wspinać się na tę górę, i podnosił mnie, kiedy upadałam. Dziękuję moim chłopcom, mojej inspiracji. Mam nadzieję, że kiedy dorośniecie, będziecie mieli odwagę Eliasa, determinację Lai i zdolność kochania Heleny. Dziękuję Haroonowi, twórcy znakomitej muzyki, za przypominanie mi, czym jest prawdziwa rodzina. Amerowi, wspaniałemu człowiekowi, dziękuję za tysiące rzeczy, ale najbardziej za wpojenie we mnie wiary we własne siły. Składam wyrazy wdzięczności: Alexandrze Machinist, która rozwiewała moje wątpliwości i odpowiedziała na 321010 pytań. Napawasz mnie podziwem. Dziękuję ci za twoją niewzruszoną wiarę w tę książkę. Cathy Yardley, której wskazówki zmieniły moje życie; mieć taką przyjaciółkę i mentorkę to dla mnie zaszczyt. Stephanie Koven za pomoc w podzieleniu się tą książką ze światem. I Kathleen Miller, której przyjaźń jest dla mnie najcenniejszym darem. Nie wyobrażam sobie lepszego wydawnictwa niż Penguin. Składam podziękowania dla: Dona Weisberga, Bena Schranka, Gillian Levinson (która nie gniewa się na mnie, nawet kiedy wysyłam jej czternaście e-maili jednego dnia), Shanty Newlin, Erin Berger,

Emily Romero, Felicii Frazier, Emily Osborne, Casey McIntyre, Jessiki Shoffel, Lindsay Boggs i wszystkich osób z działu handlowego, marketingu i reklamy. Za niezachwianą wiarę we mnie składam podziękowania członkom mojej rodziny: cioci i wujkowi Tahirom, Heelah, Imaan i Armaan Saleemom, Tali Abbasi, a także Lilly, Zoey i Bobby’emu. Dziękuję Saulowi Jaegerowi, Staceyowi LaFreniere, Connorowi Nunleyowi i Jasonowi Roldanowi za ich służbę dla kraju i za pokazanie mi, czym jest dusza wojownika. Składam podziękowania za wsparcie: Andrei Walker, Sarah Balkin, Elizabeth Ward, Markowi Johnsonowi, Holly Goldberg Sloan, Tomowi Williamsowi, Sally Wilcox, Kathy Wenner, Jeffowi Millerowi, Shannon Casey, Abigail Wen, Stacey Lee, Kelly Loy Gilbert, Renee Ahdieh oraz członkom Writer Unboxed. Serdeczne podziękowania dla Angels and Airwaves za The Adventure, Sea Wolf za Wicked Blood i M83 za Outro. Bez tych piosenek ta książka nigdy by nie powstała. Na koniec (tylko dlatego, że On o to nie dba) dziękuję temu, który jest ze mną od początku. Bez ciebie byłabym nikim.

Wydawnictwo Akurat imprint MUZA SA ul. Marszałkowska 8 00-590 Warszawa tel. 22 6211775 e-mail: [email protected] Dział zamówień: 22 6286360 Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz

Spis treści CZĘŚĆ I NOCNY NALOT I: Laia II: Elias III: Laia IV: Elias V: Laia VI: Elias VII: Laia VIII: Elias IX: Laia X: Elias XI: Laia XII: Elias XIII: Laia CZĘŚĆ II PRÓBY XIV: Elias XV: Laia XVI: Elias SIEDEM DNI PÓŹNIEJ XVII: Laia XVIII: Elias XIX: Laia XX: Elias XXI: Laia XXII: Elias

8 9 15 19 30 38 44 57 64 70 76 88 101 111 120 121 130 142 161 171 174 178 183 191

XXIII: Laia XXIV: Elias XXV: Laia XXVI: Elias XXVII: Laia XXVIII: Elias XXIX: Laia XXX: Elias XXXI: Laia XXXII: Elias XXXIII: Laia XXXIV: Elias XXXV: Laia XXXVI: Elias XXXVII: Laia XXXVIII: Elias XXXIX: Laia XL: Elias XLI: Laia XLII: Elias XLIII: Laia XLIV: Elias CZĘŚĆ III CIAŁO I DUSZA XLV: Laia XLVI: Elias XLVII: Laia

206 220 229 232 237 248 254 266 273 287 293 297 303 307 312 319 328 338 345 359 365 369 377 378 393 400

XLVIII: Elias XLIX: Laia L: Elias PODZIĘKOWANIA

405 410 414 423