Sabaa Tahir Ember in the Ashes 02 Pochodnia w mroku

Tytuł oryginału: A Torch Against the Night Ilustracje oraz projekt okładki: Tomasz Maroński Redakcja: J acek Ring Redakcja techniczna: Anna Sawicka-Banaszkiewicz Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Maria Śleszyńska, Barbara Milanowska (Lingventa) Copyright © 2016 Sabaa Tahir © for this edition by MUZA SA, Warszawa 2017 © for the Polish translation by Jerzy Malinowski ISBN 978-83-287-0639-2 Wydawnictwo Akurat Wydanie I Warszawa 2017

Spis treści CZĘŚĆ 1 UCIECZKA I: Laia II: Elias III: Laia IV: Elias V: Helena VI: Laia VII: Elias VIII: Helena IX: Laia X: Elias XI: Helena XII: Laia XIII: Elias XIV: Helena XV: Laia XVI: Elias XVII: Laia XVIII: Elias XIX: Helena XX: Laia XXI: Elias XXII: Laia XXIII: Elias XXIV: Helena CZĘŚĆ 2 PÓŁNOC XXV: Elias XXVI: Helena XXVII: Laia XXVIII: Helena XXIX: Laia XXX: Elias

XXXI: Helena XXXII: Laia CZĘŚĆ 3 MROCZNE WIĘZIENIE XXXIII: Elias XXXIV: Helena XXXV: Laia XXXVI: Elias XXXVII: Laia XXXVIII: Elias XXXIX: Helena XL: Laia XLI: Elias XLII: Helena XLIII: Laia XLIV: Elias XLV: Laia CZĘŚĆ 4 UPADEK XLVI: Elias XLVII: Helena XLVIII: Laia XLIX: Elias L: Helena LI: Laia LII: Elias LIII: Helena LIV: Laia LV: Elias LVI: Helena LVII: Laia

CZĘŚĆ 1 UCIECZKA

I: Laia Jakim cudem udało im się tak szybko nas odnaleźć? Za moimi plecami katakumby rozbrzmiewają echem wrzasków i zgrzytem metalu. Mój wzrok zatrzymuje się na wyszczerzonych w uśmiechu czaszkach, którymi wyłożone są ściany. Mam wrażenie, że słyszę głosy umarłych. Prędko, uciekaj. Zdają się szeptać. Chyba że chcesz do nas dołączyć. – Szybciej, Laio – popędza mnie mój przewodnik. Jego zbroja połyskuje, kiedy biegnie on przede mną. – Zgubimy ich, jeśli się pospieszymy. Znam tunel, który wyprowadzi nas za miasto. Wtedy będziemy już bezpieczni. Słyszymy za sobą tupot nóg, przewodnik ogląda się przez ramię. Widzę, jak chwyta za rękojeść szabli przewieszonej przez plecy, ale ruch jego ręki jest tylko niewyraźną złocistobrązową plamą. Prosty, jakże groźny ruch. Przypomina mi, że jest nie tylko moim przewodnikiem. To Elias Veturius, potomek jednego z najznamienitszych rodów Imperium. Kiedyś był Maską, żołnierzem elitarnych oddziałów Imperium Wojańskiego. Teraz jest moim sprzymierzeńcem, jedyną osobą, która może pomóc w wydostaniu mego brata Darina z cieszącego się złą sławą wojańskiego więzienia. Jeden krok i Elias jest przy mnie. Drugi krok, wychodzi przede mnie, staje w pozycji wyczekującej. Wpatrujemy się w głąb tunelu, którym tu dotarliśmy. Krew dudni mi w uszach. Radosne podniecenie, jakie czułam po zniszczeniu Akademii Czarnego Klifu i uratowaniu Eliasa z rąk kata, nagle gdzieś znikło. Imperium teraz na nas poluje. Jeśli nas dopadną, zginiemy. Koszulę mam mokrą

od potu, ale mimo dokuczliwego gorąca czuję na skórze lodowaty dreszcz, a włoski na karku stają mi dęba. Wydaje mi się, że słyszę pomruk skradającego się wygłodniałego zwierza. Szybko, podpowiada mi instynkt. Uciekajcie stąd. – Eliasie… – szepczę, ale on kładzie palec na moich wargach – ciii – i sięga po jeden z sześciu noży zatkniętych za pas na piersi. Wyciągam zza pasa swój sztylet i próbuję dosłyszeć coś poza ostrzegawczym sykiem tarantul i własnym oddechem. Niepokojące wrażenie, że jesteśmy obserwowani, gaśnie, ale zastępuje je coś gorszego – zapach smoły i dymu oraz wznoszące się i cichnące coraz bliżej głosy. To żołnierze Imperium. Elias dotyka mojego ramienia i wskazuje najpierw na swoje stopy, potem na moje. Idź za mną krok w krok. Tak ostrożnie, że boję się oddychać, robię to, co on. Obracam się i oddalam od głosów. Docieramy do miejsca, gdzie tunel się rozwidla, i skręcamy w prawo. Elias ruchem głowy wskazuje głęboki, wysoki do ramienia otwór w ścianie, zagłębienie, w którym stał kamienny sarkofag przewrócony teraz na bok. – Wchodź jak najgłębiej – szepcze. Wślizguję się do krypty, wzdrygając się na widok mieszkającej w niej tarantuli. Przewieszona przez plecy szabla, którą wykuł dla mnie Darin, uderza głośno o kamień. Przestań się wiercić, Laio, nawet jeśli oblezie cię jakieś robactwo. Elias przykuca i wciska się za mną. Jest ciasno, nasze ramiona ocierają się o siebie. Elias wciąga głęboko powietrze, ale kiedy na niego spoglądam, głowę ma obróconą w kierunku tunelu. W przyćmionym świetle widzę blask jego szarych oczu i kontur silnie zarysowanej szczęki. Czuję gwałtowny skurcz żołądka, nie nawykłam do widoku jego twarzy. Jeszcze godzinę temu, kiedy uciekaliśmy z Czarnego Klifu po tym, jak dokonałam tam

spustoszeń, jego twarz była ukryta za srebrną maską. Przechyla głowę, wsłuchując się w kroki nadchodzących żołnierzy. Idą szybko, ich głosy odbijają się echem od ścian katakumb, przypominają urywany wrzask drapieżnych ptaków. – Pewnie poszli na południe. Jeśli ma choć trochę oleju w głowie… – Gdyby miał trochę oleju w głowie – odzywa się drugi – przeszedłby Czwartą Próbę i nie mielibyśmy tej plebejskiej szumowiny jako imperatora. Żołnierze wchodzą do naszego tunelu, jeden z nich wsuwa latarnię do pierwszej napotkanej krypty. – Na czeluści piekielne! – wykrzykuje na widok tego, co ujrzał w środku. Nasza krypta jest następna. Czuję skurcz żołądka, dłoń drży mi na rękojeści sztyletu. Elias dobywa z pochwy drugą szablę, pewnie dzierży w dłoniach broń. Zerkam na jego twarz. Ma zmarszczone brwi, zaciśnięte szczęki. Nasze spojrzenia spotykają się i przez krótką chwilę widzę w jego oczach ból. Nie chce zabijać tych ludzi. Ale jeśli nas zauważą, zaalarmują pozostałych strażników i za chwilę zwali nam się na głowę cała armia żołnierzy Imperium. Ściskam jego ramię. Elias nasuwa na głowę kaptur i czarną chustą przysłania twarz. Odgłos ciężkich kroków żołnierza jest coraz bliższy. Czuję jego zapach – potu, żelaza i brudu. Palce Eliasa mocniej zaciskają się na rękojeści. Ciało ma naprężone jak dziki kot szykujący się do skoku. Dotykam palcami bransoletki, którą dostałam w prezencie od matki. Znajomy wzór daje chwilowe ukojenie. Do krypty dociera światło latarni. Żołnierz unosi ją wyżej… Nagle z głębi tunelu dobiega odgłos potężnego grzmotu. Żołnierze obracają się w jednej chwili, dobywają broń i biegiem wracają sprawdzić, co się stało. Światło latarni znika, stukot ich

buciorów cichnie. Elias z ulgą wypuszcza powietrze. – Idziemy – odzywa się. – Zaraz będzie ich tu więcej. Musimy dotrzeć do tunelu prowadzącego do wyjścia. Wychodzimy z krypty. Ściany tunelu nadal drżą, wzniecając tuman pyłu, a kości i czaszki z łoskotem spadają na ziemię. Potykam się, Elias chwyta mnie za ramię i przyciska do ściany, sam też do niej przywiera. Krypta pozostaje nienaruszona, ale na sklepieniu tunelu pojawia się niepokojące pęknięcie. – Co to było, na bogów? – Wyglądało na trzęsienie ziemi. – Elias odsuwa się na krok od ściany i przygląda sufitowi. – Tyle że w Serze nie ma trzęsień ziemi. Pospiesznie przedzieramy się przez katakumby. Przy każdym kroku nasłuchuję, czy nie zbliża się kolejny patrol, wypatruję świateł pochodni. Elias zatrzymuje się gwałtownie i wpadam na jego szerokie plecy. Jesteśmy w okrągłej komorze grobowej z niskim kopulastym sklepieniem. W ścianie naprzeciwko widzimy otwory dwóch tuneli. W jednym dostrzegamy słaby blask pochodni. W ścianach komory grobowej są krypty, a w każdej z nich kamienny posąg uzbrojonego mężczyzny. Spod hełmów wyzierają puste oczodoły czaszek. Wzdrygam się i podchodzę do Eliasa. Ale on nie patrzy ani na krypty, ani na wylot tuneli, ani na odległy blask pochodni. Wpatruje się w stojącą pośrodku sali małą dziewczynkę. Jej ubranie jest w strzępach. Dłoń przyciska do krwawiącej rany na boku. Ma łagodne rysy Scholarów, ale kiedy próbuję spojrzeć jej w oczy, opuszcza głowę i czarne włosy opadają na twarz. Biedactwo. Na jej brudnych policzkach widać ślad po płynących z oczu łzach.

– Na bogów! Robi się tu ciasno – mamrocze Elias. Postępuje krok w stronę dziewczynki i wyciąga do niej rękę jak do wystraszonego zwierzątka. – Nie powinno cię tu być, skarbie – odzywa się łagodnie. – Jesteś sama? Z ust małej dobywa się ciche łkanie. – Pomóżcie mi – szepcze. – Pokaż tę ranę. Zabandażuję ją. – Elias przyklęka na jedno kolano, tak jak robił to mój dziadek, kiedy zajmował się małymi pacjentami. Dziewczynka cofa się i spogląda w moją stronę. Robię krok ku niej, ale instynkt każe mi zachować ostrożność. – Powiesz, jak masz na imię, skarbie? – zwracam się do niej. – Pomóżcie mi – powtarza. Sposób, w jaki unika mojego wzroku, przyprawia mnie o gęsią skórkę. Cóż jednak w tym dziwnego? Została źle potraktowana, zapewne przez Imperium, a teraz ma przed sobą uzbrojonego po zęby Wojanina. Musi być przerażona. Dziewczynka cofa się, a ja spoglądam w głąb oświetlonego pochodniami tunelu. Pochodnie oznaczają, że jesteśmy na terytorium Imperium. To tylko kwestia czasu, kiedy pojawią się tu żołnierze. – Eliasie… – Wskazuję ruchem głowy pochodnie. – Nie mamy czasu. Żołnierze… – Nie możemy jej tak po prostu zostawić. – Jego poczucie winy jest aż nadto widoczne. Ciąży mu śmierć przyjaciół w Trzeciej Próbie, nie chce się przyczynić do śmierci kolejnej osoby. A tak się stanie, jeśli pozostawimy dziewczynkę samą. Umrze od ran. – Masz rodzinę w mieście? – pyta Elias. – Potrzebujesz… – Srebro. – Dziewczynka przechyla głowę na bok. – Potrzebuję srebra. Elias unosi brwi. Nie dziwię mu się. Ja też jestem zaskoczona. – Srebra? – upewniam się. – Nie mamy… – Srebro. – Dziewczynka przestępuje z nogi na nogę. Wydaje

mi się, że zza zasłony włosów widzę błysk w jej oku. Dziwne. – Monety. Broń. Biżuteria. Wpatruje się w moją szyję, uszy, nadgarstki. I tym spojrzeniem się zdradza. Widzę teraz czarne jak smoła kule w miejscu, gdzie powinny być oczy, i sięgam po sztylet. Ale Elias staje pomiędzy nami z szablami w obu dłoniach. – Cofnij się – rozkazuje dziewczynce. Zachowuje się teraz jak prawdziwa Maska. – Pomóżcie mi. – Mała ponownie skrywa twarz za zasłoną włosów i splata dłonie za plecami. Wygląda jak dziwaczna karykatura namolnego dziecka. – Pomóżcie. Widząc moją zniesmaczoną minę, krzywi usta w szyderczym uśmieszku, który wygląda wyjątkowo obscenicznie w połączeniu z niewinną twarzyczką. Wydaje z siebie pomruk, gardłowy dźwięk, który słyszałam już wcześniej. To jest to, co nas obserwowało. Obecność tego czegoś w tunelach intuicyjnie wyczuwałam. – Wiem, że macie srebro. – W jej głosie wyczuwam zapiekłą złość. – Dajcie mi je. Potrzebuję go. – Odejdź – odzywa się Elias – bo utnę ci głowę. Dziewczynka, czy czymkolwiek to coś jest, ignoruje słowa Eliasa i wpatruje się we mnie. – Nie potrzebujesz tego, kobieto. A ja dam ci coś w zamian. Coś wspaniałego. – Kim ty jesteś? – szepczę. Błyskawicznie wyciąga ręce przed siebie, jej dłonie połyskują dziwną zielenią. Elias rzuca się w jej kierunku, ale ona wymija go i zaciska palce na moim nadgarstku. Krzyczę, a moje ramię rozżarza się na ułamek sekundy. Dziewczynka odskakuje z wrzaskiem, a ja padam jak długa na ziemię. Elias stawia mnie na nogi, zadając jednocześnie pchnięcie sztyletem. Dziewczynka

robi unik, nie przestając wyć. – Cwana dziewucha! – Ponownie uchyla się przed ciosem i nie spuszcza ze mnie wzroku. – Przebiegła! Pytasz, kim jestem, a czym ty jesteś? Elias bierze zamach, próbując trafić ostrzem szabli w jej kark. Ale nie jest dość szybki. – Morderca! – Dziewczynka naciera na Eliasa. – Chodząca śmierć! Rozpruwacz! Powinieneś utonąć w morzu krwi, którą przelałeś! Elias odskakuje, widzę w jego oczach zdumienie. Tunel się rozświetla. Spostrzegam trzy szybko zbliżające się pochodnie. – Żołnierze nadchodzą. – Stwór odwraca się w moją stronę. – Zabiję ich dla was, miodooka dziewczyno. Rozpłatam im gardła. Kilku z tych, którzy was szukali, już zabiłam, tam, w tunelu. Zrobię to jeszcze raz. Jeśli oddacie mi srebro. On go potrzebuje. Odwdzięczy się wam. Kim jest on? Nie zadaję głośno pytania, w odpowiedzi wyciągam przed siebie rękę ze sztyletem. – Głupia kobieto! – Dziewczynka zaciska pięści. – On i tak ci je zabierze. Znajdzie sposób. – Obraca głowę w stronę tunelu. – Elias Veturius! – Wzdragam się. Krzyczy tak głośno, że usłyszeli ją pewnie aż w Antium. – Elias Vetu… Słowa gasną jej na wargach, kiedy Elias zatapia ostrze w jej sercu. – Ifryt w mroku jaskiń żyje – intonuje Elias, a jej ciało osuwa się i z głuchym łoskotem pada na ziemię. – Ostrze miecza go zabije – kończy. – To taka stara piosenka – mówi, chowając szablę do pochwy. – Nie sądziłem, że okaże się tak aktualna. Chwyta mnie za rękę i ciągnie w stronę pogrążonego w mroku tunelu. Może jakimś cudem żołnierze nie usłyszeli dziewczynki. Może nas nie dostrzegli. Może, może…

Nic z tego. Słyszę wrzask i tupot nóg za naszymi plecami.

II: Elias Piętnaście kroków za nami jest trzech posiłkowych i czterech legionistów. Biegnę, oglądając się co chwila za siebie, żeby sprawdzić, czy nas nie doganiają. Teraz jest już sześciu posiłkowych i pięciu legionistów, a dystans zmniejszył się do dwunastu metrów. Z każdą chwilą w katakumbach pojawia się więcej żołnierzy Imperium. Goniec przekazał już wiadomość kolejnym patrolom i za moment bębny ogłoszą w całej Serze alarm: „Elias Veturis widziany w tunelach. Wszystkie oddziały do katakumb”. Żołnierze nie muszą się upewniać, czy to ja; i tak będą na nas polować. Gwałtownie skręcam w znajdujący się po lewej boczny tunel, ciągnę za sobą Laię, w głowie kłębią mi się sprzeczne myśli. Zgub pogoń, póki masz dość sił. W przeciwnym razie… Nie, podpowiada szeptem Maska. Zatrzymaj się i zabij ich. Jest ich tylko jedenastu. To łatwe. Potrafisz tego dokonać z zamkniętymi oczami. Powinienem był od razu zabić ifryta w komorze grobowej. Helena wyśmiałaby mnie, gdyby wiedziała, że próbowałem temu stworowi pomóc i nie zorientowałem się na początku, kim jest. Helena. Mogę się założyć, że teraz ją przesłuchują. Marcus, czy imperator Marcus, jak teraz każe się nazywać, rozkazał jej ściąć mi głowę. Zawiodła. Co gorsza, przez czternaście lat była moją najbliższą powiernicą. To są grzechy nie do wybaczenia, zwłaszcza teraz, kiedy Marcus sprawuje władzę absolutną. Zazna z jego ręki wielu cierpień. Z mojego powodu. Znów słyszę ifryta. Chodząca śmierć! Powracają wspomnienia Trzeciej Próby. Tristan umierający

z ręki Dexa. Martwy Demetrius. Padający trupem Leander. Głośny krzyk gdzieś przed nami przywraca mnie do rzeczywistości. Pole bitwy to moja świątynia. Pamięć podsuwa mi starą mantrę mojego dziadka. Czubek miecza jest moim kapłanem. Taniec śmierci moją modlitwą. Kończący cios wyzwoleniem. Laia ciężko dyszy, powłóczy nogami. Spowalnia mnie. Powinieneś ją zostawić, szepcze podstępny głos. Sam uciekałbyś szybciej. Tłumię go w sobie. Nie dość, że obiecałem jej pomoc w zamian za uwolnienie mnie, to doskonale wiem, że zrobi wszystko, by dotrzeć do więzienia Kauf, do swojego brata, nawet jeśli miałaby iść sama. A wtedy nie ma szans na przeżycie. – Szybciej, Laio – poganiam ją. – Zbliżają się. – Laia przyspiesza. Mkniemy wzdłuż ścian pełnych krypt, czaszek, kości i pajęczyn. Jesteśmy daleko na południe od miejsca, gdzie powinniśmy być. Dawno już minęliśmy tunel, w którym ukryłem zapasy pozwalające przeżyć kilka tygodni. Rozlega się łoskot, katakumby drżą w posadach, przewracamy się oboje. Przez kratkę kanalizacyjną nad naszymi głowami sączy się zapach dymu i śmierci. Chwilę później powietrze rozdziera potężny wybuch. Nie mam czasu zastanawiać się, co to było. Najważniejsze, że ścigający nas żołnierze zwolnili, kiedy zdali sobie sprawę, jak niestabilne są teraz podziemne korytarze. Korzystam z okazji i zwiększam dzielący nas dystans o kilka kroków. Wbiegam do bocznego tunelu, a potem ukrywam się w pogrążonej w mroku niszy. – Jak myślisz, znajdą nas tutaj? – szepcze Laia. – Mam nadzieję, że nie. Z kierunku, w którym podążaliśmy, dochodzi nas teraz tupot nóg, rozbłyskuje światło. Do naszego tunelu wbiega dwóch żołnierzy, blask pochodni wyławia nas z mroku. Stają jak wryci, zaskoczeni

pewnie obecnością Lai i tym, że nie mam maski. Spostrzegają jednak moją zbroję i broń i jeden z nich zaczyna przeraźliwie gwizdać, przywołując pozostałych żołnierzy. Przejmuję panowanie nad sytuacją. Zanim któryś z żołnierzy zdąży sięgnąć po miecz, wbijam noże w ich gardła. Padają bezgłośnie na ziemię, a pochodnie gasną z sykiem w kałuży. Laia wychodzi z wnęki, przerażona zasłania usta dłonią. – Eliasie… Skrywam się ponownie we wnęce, ciągnąc za sobą Laię, i dobywam szabel. – Zabiję, ilu zdołam – zapewniam ją. – A ty trzymaj się z dala. Choćby nie wiem jak źle to wyglądało, nie wtrącaj się, nie próbuj mi pomagać. Ostatnim wypowiadanym przeze mnie słowom towarzyszy pojawienie się żołnierzy u wylotu tunelu z lewej strony. Dzieli nas pięć kroków. Cztery. Wybiegam z wnęki i rzucam nożami. Pierwszych czterech leży już bez życia jak ścięty łan zboża. Piąty ginie od cięcia szablą. Krew tryska z rany, a mnie żółć podchodzi do gardła. Nie myśl o tym. Nie zastanawiaj się. Zapewnij sobie drogę ucieczki. Za pierwszymi pięcioma pojawia się sześciu następnych. Jeden wskakuje mi na plecy, strącam go, waląc łokciem w twarz. Drugi rzuca się do moich nóg, tego trafiam butem w głowę. Wyje z bólu, chwytając się za złamany nos. Obrót, kopnięcie, uskok, cios. Za plecami słyszę krzyk Lai. To jeden z żołnierzy wywleka ją z wnęki, przyciskając nóż do jej gardła. Triumfalny rechot przechodzi w skowyt, kiedy Laia wbija nóż w jego bok i zaraz go wyszarpuje. Żołnierz cofa się chwiejnym krokiem. Obracam się twarzą do trójki pozostałych. Uciekają. Laia cała drży, patrząc na tę jatkę. Siedmiu zabitych, dwóch rannych, jęczących, usiłujących wstać.

Okrągłymi jak spodki oczami wpatruje się w moją zakrwawioną broń. Robi mi się wstyd i najchętniej zapadłbym się pod ziemię. Widzi mnie teraz takiego, jaki jestem naprawdę. Morderca! Chodząca śmierć! – Laio… – zaczynam, ale przerywa mi dochodzący z głębi tunelu głuchy pomruk. Ziemia znowu zaczyna drżeć. Przez kratę nad głową dobiegają nas wrzaski, krzyki i ogłuszający odgłos eksplozji. – Co tam się… – To ruch oporu Scholarów! – woła podekscytowana Laia, usiłując przekrzyczeć hałas. – Wzniecili rewoltę! Nie mam okazji zapytać, skąd ma takie fascynujące informacje, ponieważ w tej samej chwili w tunelu po naszej lewej stronie pojawia się charakterystyczny srebrzysty blask. – Na bogów, Eliasie! – Laia wybałusza z przerażeniem oczy. Jedna ze zbliżających się Masek jest ogromna, starsza ode mnie o kilkadziesiąt lat i zupełnie jej nie znam. Druga jest niska i drobna. Przesłaniająca jej twarz maska skrywa z trudem hamowaną wściekłość. To moja matka. Komendantka Czarnego Klifu. Z prawej strony dobiega stukot butów i gwizdki nawołujących się żołnierzy. Jesteśmy w pułapce. A przez katakumby przetacza się ponownie złowrogi jęk. – Schowaj się za mnie – szepczę, ale Laia mnie nie słucha. – Do diabła, Laio… Och… Laia rzuca się desperacko na mnie. Jestem całkowicie zaskoczony i wpadam do jednej z wnęk w ścianie, zrywam gęstą sieć pajęczyn i ląduję plecami na kamiennym sarkofagu. Laia leży częściowo na mnie, częściowo wciśnięta pomiędzy sarkofag a ścianę krypty. Połączenie pajęczyn, krypty i ciepłego ciała dziewczyny kompletnie mnie deprymuje. – Czyś ty zwario…

Nagle sklepienie tunelu, w którym stoimy, wali się z głośnym hukiem spotęgowanym odgłosem eksplozji dochodzącym z miasta. Obracam się, osłaniając Laię własnym ciałem, ramionami zakrywam jej głowę. Ale to krypcie zawdzięczamy ocalenie. Tumany pyłu wznieconego przez wybuchy powodują, że kaszlemy. Nie mam wątpliwości, że to refleksowi Lai zawdzięczamy życie. Dudnienie cichnie, przez gęstą zasłonę pyłu przedzierają się promienie słońca. Z miasta dobiega echo krzyków. Podnoszę się ostrożnie i obracam w kierunku częściowo zablokowanego przez skalne odłamki wejścia do krypty. Wychylam głowę i przyglądam się pozostałościom tunelu. Wszystko się zawaliło, nie widzę żadnej Maski. Wyczołguję się z wnęki, wyciągam z rumowiska wciąż kaszlącą Laię. Twarz ma pobrudzoną pyłem i krwią. Na szczęście, jak się przekonuję, to nie jej krew. W dłoniach ściska manierkę z wodą. Przykładam ją do jej warg. Wypija kilka łyków i wstaje. – Już mogę iść. Tunel po lewej blokują skały, ale czyjaś ręka w kolczych rękawicach odsuwa je na bok. W obłoku pyłu błyszczą oczy i jasne włosy komendantki. – Idziemy. – Gramolimy się ze zrujnowanych katakumb na ulice Serry. O bogowie. Nikt chyba nie zauważył, że ulica się zapadła. Wszyscy są zajęci obserwowaniem słupa ognia wznoszącego się wysoko w niebo. Pałac gubernatora płonie niczym barbaryjski stos pogrzebowy. Wokół osmalonych bram i na ogromnym placu przed posiadłością dziesiątki wojańskich żołnierzy toczą bitwę z setkami ubranych na czarno rebeliantów ze scholarskiego ruchu oporu. – Tędy! – Ruszam w przeciwnym kierunku, powalając na ziemię dwóch zbliżających się do nas rebeliantów. Ulica, w którą chciałem skręcić, jest cała w ogniu, na ziemi leżą ciała zabitych. Chwytam dłoń Lai i ciągnę ją za sobą do kolejnej przecznicy, która okazuje się

równie zdewastowana jak pierwsza. Szczęk żelaza, krzyki ludzi, ryk płomieni zagłusza bicie w bębny dochodzące z wież strażniczych, wołające o wsparcie w dzielnicy ilustrian, dzielnicy obcokrajowców, dzielnicy zbrojeniowej. Z innej wieży dociera komunikat o tym, że jestem w pobliżu pałacu gubernatora, i wzywa żołnierzy do ruszenia za mną w pościg. Tuż przy pałacu z gruzowiska zawalonego tunelu wyłania się postać z jasnymi włosami. Niech to szlag. Stoimy pośrodku placu obok pokrytej grubą warstwą pyłu fontanny z pomnikiem stojącego dęba konia. Zaciągam Laię za postument, rozpaczliwie szukając drogi ucieczki, nim dostrzeże nas komendantka lub któryś z Wojan. Ale z miejsca, gdzie się znajdujemy, wydaje się, że wszystkie okoliczne ulice stoją w ogniu. Skup się! Jeszcze chwila i komendantka stanie na placu, przedrze się przez walczący tłum i znajdzie nas. Widzę już, jak otrzepuje pył ze zbroi, zupełnie nie przejmując się panującym wokół chaosem. Na widok jej niezmąconego spokoju włosy stają mi dęba. Szkoła leży w gruzach, jej syn i zarazem największy wróg uciekł, w mieście doszło do katastrofy. Tymczasem ona jakby się tym nie przejmowała. – Tam! – Laia łapie mnie za ramię i wskazuje alejkę ukrytą za przewróconym wózkiem straganiarza. Schylamy nisko głowy i biegniemy w tamtym kierunku, a ja dziękuję niebiosom za cały ten tumult, dzięki któremu nie zwracają na nas uwagi ani Scholarzy, ani Wojanie. Po kilku minutach docieramy do wylotu alejki i zaraz w niej znikniemy, ale wpierw upewniam się, czy komendantka nas nie spostrzegła. Wszędzie panuje chaos. Grupka bojowników ruchu oporu rzuca się na parę legionistów, obok Maska walczy z tuzinem przeciwników naraz. Nieopodal zapadliska katakumb, gdzie stoi moja matka, jakiś stary scholarski niewolnik próbuje uciec

i nieszczęśliwie wchodzi jej w drogę, a ona bez wahania zatapia ostrze szabli w jego sercu. Nawet na niego nie spojrzała. Wzrok ma utkwiony we mnie. Jej spojrzenie przewierca mnie na wylot, mam wrażenie, że czyta w moich myślach. Uśmiecha się.

III: Laia Uśmiech komendantki jest jak rozdęty, blady robak. Chociaż widzę ją tylko przez chwilę, bo Elias mnie pogania, głos więźnie mi w gardle. Potykam się, moje buty wciąż są śliskie od krwi po tym, co wydarzyło się w katakumbach. Przypominam sobie twarz tamtego Eliasa, nienawiść w jego oczach, i wzdrygam się. Chciałabym mu powiedzieć, że zrobił to, co musiał, by nas ocalić, ale nie mogę wykrztusić słowa. Z trudem powstrzymuję wymioty. Powietrze rozdziera krzyk rozpaczy i cierpienia. Krzyczą wszyscy, Wojanie i Scholarzy, dorośli i dzieci. Istna kakofonia dźwięków. Skupiam uwagę na tłukącym się szkle i walących budynkach. Oglądam się co chwila za siebie, sprawdzając, czy komendantka nie idzie naszym tropem. Czuję się jak dziewczynka, którą byłam jeszcze miesiąc temu. Dziewczynka, która pozwoliła, by jej brat trafił do więzienia, która kwiliła i szlochała, gdy ją wychłostano. Dziewczynka, której brak było odwagi. „Jeśli strach przejmie nad tobą władanie, użyj tego, co jako jedyne jest silniejsze od strachu – swojego ducha. Swojego serca”. W uszach dźwięczą mi słowa wypowiedziane wczoraj przez przyjaciela i mentora mojego brata, kowala Spiro Telumana. Staram się czerpać siły ze swojego strachu. Komendantka nie jest nieomylna. Mogła mnie nawet nie zauważyć, tak była skupiona na swoim synu. Raz już przed nią uciekłam. Ucieknę znowu. Czuję płynącą w żyłach adrenalinę, ale kiedy skręcamy w kolejną uliczkę, potykam się o stertę cegieł i rozciągam jak długa na pokrytych sadzą kocich łbach. Elias stawia mnie na nogi z taką łatwością, jakbym ważyła tyle

co piórko. Patrzy przed siebie, potem w tył, przypatruje się oknom i szczytom dachów, jakby spodziewał się, że zobaczy tam matkę. – Musimy iść dalej. – Szarpię go za rękę. – Trzeba uciekać z miasta. – Wiem. – Elias prowadzi mnie do otoczonego murem ogrodu pełnego uschniętych drzew. – Ale nie uda nam się uciec, jeśli opadniemy z sił. Nie zaszkodzi chwilę odpocząć. Siada, a ja przyklękam niechętnie obok niego. Powietrze w Serze jest skażone, cierpki aromat palonego drewna miesza się z dużo bardziej mrocznymi zapachami krwi, palonych ciał i stali. – Jak dotrzemy do Kauf, Eliasie? – To pytanie dręczy mnie od chwili, gdy zagłębiliśmy się w labiryncie katakumb. Mój brat pozwolił się pojmać Wojanom po to, żeby dać mi szansę na ucieczkę. Nie pozwolę, by teraz umarł, jest moją jedyną rodziną w tym przeklętym Imperium. Jeśli ja go nie ocalę, nikt tego nie dokona. – Ukryjemy się na prowincji? Jaki masz plan? Elias przygląda mi się bacznie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. – Tunel miał nas wyprowadzić na zachód od miasta – mówi. – Przełęczą górską ruszylibyśmy na północ, ukradlibyśmy Plemieńcom wóz i udawalibyśmy handlarzy. Wojanie nie szukaliby dwojga zbiegów i nie szukaliby na północ od Serry. Ale teraz… – Wzrusza ramionami. – Co chcesz przez to powiedzieć? Czy ty w ogóle masz jakiś plan? – Mam. Musimy wydostać się z miasta. Uciec przed komendantką. Teraz tylko to się liczy. – A co potem? – Nie wszystko naraz, Laio. Mamy do czynienia z moją matką. – Nie boję się jej – mówię, żeby nie pomyślał, że jestem tą samą wystraszoną myszką, jaką poznał tydzień temu w Czarnym Klifie. –

Już nie. – A powinnaś – odpowiada z sarkazmem. Odzywają się bębny. Ich dźwięk dudni mi w uszach. Elias przekrzywia głowę. – Podają nasze rysopisy – tłumaczy. – „Elias Veturis: szare oczy, sześć stóp wzrostu, waga dwieście dziesięć funtów, czarne włosy. Ostatnio widziany w tunelach na południe od Czarnego Klifu. Uzbrojony i niebezpieczny. Ucieka z kobietą, Scholarką: oczy jasnobrązowe, pięć stóp sześć cali wzrostu, waga sto dwadzieścia sześć funtów, czarne włosy”. – Milknie na chwilę. – No i masz. Ścigają nas. Ona nas ściga. Nie mamy jak uciec z miasta. Strach będzie teraz naszym najlepszym doradcą, dzięki niemu przeżyjemy. – A mury? – Pilnie strzeżone z powodu rewolty Scholarów. – Elias rozwiewa moje nadzieje. – A teraz matka roześle po mieście wieść, że jeszcze nie dotarliśmy do murów. W bramach wystawią podwojone straże. – A dalibyśmy… dałbyś radę przedrzeć się przez nie siłą? Może którąś z mniejszych bram? – Dalibyśmy – odpowiada Elias. – Ale zginęłoby wielu ludzi. Dobrze rozumiem, dlaczego ucieka wzrokiem, ale bardziej bezwzględna część mojej natury, która obudziła się dopiero w Czarnym Klifie, zadaje pytanie, jaka to różnica, ilu umrze Wojan. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, ilu już zabił, i gdy pomyślę, co zrobią ze Scholarami, kiedy rewolta zostanie stłumiona. Ta lepsza bezduszności.

połowa

mnie

buntuje

się

przeciwko

takiej

– W takim razie pozostaje tunel – mówię. – Żołnierze nie będą się tego spodziewać. – Nie wiemy, który z nich się zawalił, a nie ma sensu brnąć tam tylko po to, żeby natrafić na ślepą ścianę. A może doki? Gdybyśmy

przepłynęli rzekę… – Nie umiem pływać. – Przypomnij mi, żebym cię nauczył, kiedy będziemy mieli trochę czasu. – Kręci ponuro głową. Wyczerpały nam się pomysły. – A może przeczekamy do zakończenia rewolty i potem wejdziemy do tuneli? Znam bezpieczne miejsce. – Nie – protestuję gwałtownie. – Darina posłali do Kauf trzy tygodnie temu. A fregaty z więźniami płyną szybko, prawda? Elias potakuje. – Podróż do Antium trwa niecałe dwa tygodnie. A stamtąd jeszcze dziesięć dni lądem do Kauf. Pod warunkiem że dopisze pogoda. Kto wie, może Darin już dotarł do więzienia. – A nam ile czasu zajmie droga? – Musimy poruszać się lądem i nie możemy dać się złapać – odpowiada Elias. – Trzy miesiące, jeśli się pospieszymy. Pod warunkiem że uda nam się dotrzeć do gór Nevennes przed zimowymi śniegami. Jeśli nie, trzeba będzie czekać do wiosny. – W takim razie nie możemy opóźniać wymarszu – mówię. – Nawet o jeden dzień. Oglądam się ponownie przez ramię, próbując stłumić narastający strach. – Nie poszła za nami. – Nie bądź taka pewna – odpowiada Elias. – Jest cholernie sprytna. Przygląda się uschniętym drzewom w ogrodzie i obraca w dłoniach szablę. – Nad rzeką, przy murach miejskich, jest taki opuszczony magazyn – odzywa się w końcu. – Budynek jest własnością dziadka, pokazał mi go kilka lat temu. Drzwi z tyłu budynku prowadzą poza miasto. Dawno tam nie byłem. Może już tego magazynu tam nie ma. – Komendantka o nim wie?

– Dziadek nigdy jej o nim nie mówił. Przypomina mi się moja przyjaciółka, niewolnica Izzi z Czarnego Klifu, i jej słowa, kiedy ostrzegała mnie przed panią komendant. „Komendantka wiele widzi. Wiele wie”. Musimy jednak wydostać się z miasta, a ja nie mam żadnego lepszego planu. Ruszamy w drogę, mijamy szybko okolice niedotknięte rewoltą, potem przekradamy się dyskretnie przez obszar walk. Godziny biegną, zbliża się wieczór. Elias zachowuje zupełny spokój, widok zniszczeń wyraźnie nie robi na nim wrażenia. Jakie to dziwne, jeszcze miesiąc temu moi dziadkowie żyli, brat był wolny, a ja nie miałam pojęcia o istnieniu jakiegoś Veturiusa. Wszystko, co wydarzyło się od tamtej pory, było koszmarem. Babcia i dziadek zostali zamordowani. Darina, który kazał mi uciekać, wywlekli z domu żołnierze. A ruch oporu najpierw obiecał mi pomoc w uwolnieniu brata, a potem zdradził. Przypomina mi się inna twarz, ciemnooka, przystojna i wiecznie ponura. I dlatego każdy jego uśmiech był tak drogocenny. Keenan, rudowłosy rebeliant, który przeciwstawił się ruchowi oporu i wskazał mi drogę ucieczki z Serry. Drogę, którą ja z kolei wskazałam Izzi. Mam nadzieję, że nie jest o to zły. Mam nadzieję, że zrozumie, dlaczego nie mogłam przyjąć jego pomocy. – Laio – Elias przerywa moje rozmyślania, kiedy docieramy do wschodnich granic miasta. – Już blisko. Wydostajemy się z labiryntu uliczek obok magazynów merkatorów. Samotny komin cegielni rzuca cień na budynki magazynowe i plac. Za dnia musi tu roić się od kupców i dokerów, ale teraz miejsce jest wyludnione. Wieczorny chłód przypomina o jesiennej porze, z północy wieje lekki wiatr. Żadnego ruchu.

– Tam. – Elias wskazuje magazyn wbudowany w mury Serry, podobny do pozostałych, ale z zarośniętym krzakami placem widocznym z tyłu. – To ten budynek. Elias przez kilka minut obserwuje okolicę. – Komendantka nie zdołałaby ukryć tu tuzina Masek. A wątpię, żeby przyszła bez nich. Nie zechce ryzykować, że ucieknę. – Jesteś pewny, że nie przyszłaby tu sama? – Wzmaga się wiatr, krzyżuję ramiona na piersiach i zaczynam dygotać. Komendantka w pojedynkę jest wystarczająco niebezpieczna. Nie mam pewności, czy potrzebuje wsparcia żołnierzy. – Nie jestem – przyznaje Elias. – Zaczekaj tutaj. Upewnię się, czy jest bezpiecznie. – Powinnam pójść z tobą – odpowiadam zdenerwowana. – Jeśli coś się wydarzy… – Wtedy ty przeżyjesz, nawet jeśli mnie się nie uda. – Co? Nie! – Jeśli będzie bezpiecznie, gwizdnę raz. Jeśli zobaczę żołnierzy, dwa razy. A jeśli czeka tam na nas komendantka, zagwiżdżę dwukrotnie po trzy razy. – A co, jeśli ona rzeczywiście tam będzie? – Wtedy nie ruszaj się stąd. Jeśli przeżyję, wrócę po ciebie – zapewnia mnie Elias. – A jeśli nie, będziesz musiała stąd uciekać. – Ty idioto, potrzebuję cię, jeśli mam dotrzeć do Darina… Kładąc palec na moich wargach, sprawia, że muszę na niego spojrzeć. Przed nami jest pogrążony w ciszy plac magazynowy. Za nami płonie miasto. Pamiętam, jak ostatni raz patrzyłam na niego w ten sposób – zanim się pocałowaliśmy. Z jego przyspieszonego oddechu wnioskuję, że on też pamięta. – Trzeba mieć nadzieję – mówi. – Tak powiedziała mi pewna dzielna dziewczyna. Jeśli coś mi się stanie, nie poddawaj się lękowi. Dasz sobie radę.

Nim zdążą mnie ponownie ogarnąć wątpliwości, puszcza moją dłoń i mknie przez plac niepostrzeżenie, tak jak niepostrzeżenie z komina cegielni wydobywa się nikła smużka dymu. Śledzę go wzrokiem boleśnie świadoma słabych punktów naszego planu. Wszystko, co wydarzyło się do tej pory, było rezultatem naszej siły woli albo zwykłego łutu szczęścia. Nie wiem, jak bezpiecznie dotrzeć na północ, muszę zaufać Eliasowi. Nie wiem, co nam przyjdzie z przedostania się do Kauf, mam nadzieję, że Elias będzie wiedział, co dalej robić. Słucham tylko wewnętrznego głosu nakazującego mi ocalić brata. I pamiętam o obietnicy Eliasa, że mi pomoże. Cała reszta to zbiór życzeń i nadzieja, która bywa złudna. Wiatr, zimniejszy, niż można by oczekiwać pod koniec lata, rozwiewa mi włosy. Elias znika na podwórku budynku. Nerwy mam napięte jak postronki i choć oddycham głęboko, czuję, że brakuje mi powietrza. Oczekiwanie na sygnał od Eliasa staje się nie do zniesienia. Wreszcie go słyszę. Przez chwilę mam nadzieję, że się mylę. Ale sygnał się powtarza. Trzy gwizdnięcia. Krótkie, ostre, ostrzegawcze. Komendantka nas znalazła.

IV: Elias Moja matka skrywa złość za wyćwiczoną przebiegłością. Skrywa ją pod pozorem spokoju, bardzo głęboko. Udeptuje, stawia nagrobek i udaje, że złość umarła. Ale ja widzę ją w jej oczach. Tli się w ich kącikach, jak brzeg papieru powoli czerniejący, nim wybuchnie płomieniem. Nienawidzę tego, że w naszych żyłach płynie ta sama krew. Wiele bym dał, żeby to zmienić. Matka stoi pod pogrążonym w mroku wysokim murem miejskim, jej maska połyskuje srebrzyście. Za jej plecami, skryte w zwiędłych winoroślach, są drewniane drzwi, nasza droga ucieczki. Choć nie ma w rękach broni, przekaz jest jasny. Jeśli chcesz przez te drzwi przejść, musisz mnie pokonać. Na bogów. Mam nadzieję, że Laia usłyszała mój ostrzegawczy gwizd. Mam nadzieję, że nie ruszy się z miejsca, gdzie ją zostawiłem. – Dużo czasu ci to zajęło – odzywa się komendantka. – Czekam tu całą wieczność. Rzuca się w moją stronę, nóż w jej dłoni pojawia się tak szybko, jakby wyłonił się ze skóry. Robię unik i ruszam do ataku z szablami w rękach. Teraz ona odskakuje w bok i ciska w moim kierunku wirującą gwiazdę, która mija mnie o włos. Nim zdąży sięgnąć po następną, trafiam ją butem w pierś i przewracam. Kiedy się podnosi z ziemi, wykorzystuję chwilę i rozglądam się w poszukiwaniu żołnierzy. Na murach miasta nie ma nikogo, na dachach budynków też. Z magazynu dziadka nie dochodzą żadne dźwięki. Mimo to nie mogę uwierzyć, że nie zabrała swoich asasynów.

Z prawej strony słyszę jakiś szmer. Unoszę broń, spodziewając się strzały albo włóczni, ale to tylko koń komendantki uwiązany do drzewa. Poznaję siodło rodu Veturius, to jeden z ogierów dziadka. – Nerwowy jesteś. – Komendantka unosi srebrną brew, podnosząc się z ziemi. – Niepotrzebnie. Przyszłam tu sama. – Niby dlaczego? Rzuca kolejne wirujące gwiazdy. Robię unik, a potem ona kryje się za drzewem przed moimi nożami. – Jeśli ci się wydaje, chłopcze, że potrzebuję całej armii, aby cię pokonać, to jesteś w błędzie. Rozchyla poły munduru, a ja krzywię się na widok metalicznej zbroi, której nie potrafi przebić ostrze żadnej broni. To zbroja Heleny. – Zabrałam jej – z gracją paruje mój cios – zanim przekazałam ją Czarnej Gwardii na przesłuchanie. – Ona nic nie wie. – Teraz ja robię unik. Zepchnąć ją do defensywy. Zwalić z nóg jednym szybkim ciosem w głowę. Ukraść konia. Uciekać. Kiedy głownie naszych szabli krzyżują się, wypełniając ciszę szczękiem stali, z ust komendantki wydobywa się dziwny dźwięk. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że to śmiech. Nigdy nie słyszałem śmiejącej się matki. Nigdy. – Wiedziałam, że tu przyjdziesz. – Robi gwałtowny wypad, a ja czuję świst szabli kilka cali od swojej twarzy. – Początkowo zamierzałeś uciec przez którąś z bram miasta. Potem tunelami, przez rzekę, przez doki. Okazało się, że wszystkie drogi ucieczki są zbyt kłopotliwe, zwłaszcza że musisz ciągnąć ze sobą swoją małą przyjaciółkę. Przypomniałeś sobie o tym magazynie i myślałeś, że ja nie wiem o jego istnieniu. Głupiec. Ona tu jest. – Komendantka syczy rozdrażniona, kiedy ostrze mojej szabli tnie jej ramię. – Ta

scholarska niewolnica. Obserwuje nas z wnętrza budynku. – Prycha lekceważąco i podnosi głos: – Kurczowo trzyma się życia jak karaluch. Uratowali cię augurowie, jak przypuszczam. Powinnam była postąpić z tobą bardziej stanowczo. Ukryj się, Laio! – chcę krzyknąć, ale nie otwieram ust, żeby nie zdradzać jej obecności. Moja matka stoi teraz plecami do budynku. Lekko dyszy, a w jej oczach dostrzegam mordercze błyski. Chce już zakończyć tę walkę. Markuje cios nożem, podcina mi nogi i kiedy upadam, kieruje ostrze szabli w dół. Przetaczam się na bok, cudem unikając śmiertelnego pchnięcia, ale już mkną w moją stronę kolejne dwie wirujące gwiazdy. Jedna chybia, za to druga rozcina mi biceps. W mroku za plecami matki dostrzegam blask złocistej skóry. Nie, Laio! Zostań tam, gdzie jesteś. Moja matka odrzuca szablę i sięga po dwa sztylety. Rzuca się na mnie błyskawicznie, próbując mnie śmiertelnie zranić. Zbyt wolno uchylam się przed ciosami i ostrze sztyletu wbija się w moje ramię. Cofam się, ale znów nie dość szybko, by uniknąć kopniaka w głowę, który powala mnie na kolana. Widzę teraz dwie komendantki i cztery sztylety. Jesteś już trupem, Eliasie. Słyszę własny oddech, płytki, pełen bólu. Słyszę jej lodowaty śmiech, zapowiedź mojej śmierci. Tylko dzięki wyszkoleniu w Czarnym Klifie, treningom, jakie mi fundowała, udaje mi się instynktownie unieść szablę i sparować cios. Szybko jednak tracę siły, a ona wytrąca mi z rąk obie szable. Kątem oka dostrzegam zbliżającą się ze sztyletem w dłoni Laię. Stój, do diabła! Ona cię zabije. Mrugam i Laia znika. Jej postać musiała być wytworem mojej wyobraźni, pewnie kopniak w głowę zmącił mi umysł. Ale nagle dziewczyna pojawia się znowu i ciska garść piasku prosto w twarz mojej matki. Komendantka odrzuca w tył głowę, a ja szukam na ziemi swoich szabel. Unoszę jedną z nich i wtedy spotykają się

spojrzenia moje i matki. Spodziewam się, że chronionym rękawicą nadgarstkiem zablokuje cios, że niechybnie umrę. Tymczasem dostrzegam w jej oczach przebłysk emocji, której nie potrafię zrozumieć i nazwać. Płaz mojej szabli uderza w jej skroń z taką siłą, że minie co najmniej godzina, nim odzyska przytomność. Pada na ziemię jak wór mąki. Wpatrujemy się z Laią w leżącą bez ruchu komendantkę, w głowie mam mętlik i jestem wściekły. Jakiej zbrodni nie dopuściła się moja matka? Chłostała, zabijała, torturowała, zniewalała. A teraz leży zupełnie bezbronna. Tak łatwo mógłbym ją zabić. Maska, która jest częścią mojej natury, każe mi to zrobić. Nie wahaj się, głupcze. Bo będziesz żałował. Ta myśl wydaje mi się odrażająca. Nie zabiję własnej matki, nie w taki sposób, niezależnie od tego, jakim jest potworem. Spostrzegam jakiś ruch. W cieniu na placu ktoś się czai. Żołnierz? Być może, ale jest zbyt wystraszony, by wyjść z ukrycia i stanąć do walki. Może nas widział, a może nie. Nie mam zamiaru czekać, żeby się przekonać. – Laio, bierz konia. – Ja tymczasem chwytam matkę za nogi i wciągam ją do budynku. Jest taka lekka. – Czy… czy ona… – Laia zerka na ciało, a ja kręcę głową. – Koń – przypominam jej. – Odwiąż go i podprowadź do drzwi. – W tym czasie odcinam ze zwoju kawałek liny i związuję matce ręce w nadgarstkach i nogi w kostkach. Kiedy już się obudzi, lina nie powstrzyma jej na długo, ale jeśli doliczyć efekt uderzenia w głowę, powinniśmy zyskać dość czasu, by oddalić się na sporą odległość od Serry, zanim pośle za nami żołnierzy. – Musimy ją zabić, Eliasie. – Ciało Lai drży. – Ruszy za nami w pościg, kiedy tylko oprzytomnieje. Nigdy nie dotrzemy do Kauf. – Nie zamierzam jej zabijać. Jeśli chcesz to zrobić, pospiesz się. Nie mamy czasu.

Odwracam się od niej i wpatruję się w mrok. Ten, kto nas obserwował, zniknął. Musimy zakładać najgorsze – że to był żołnierz i wszczął alarm. Nie ma wojskowych patroli na szańcach Serry. Szczęście choć trochę nam sprzyja. Po paru szarpnięciach drzwi w murach obronnych otwierają się z głośnym skrzypieniem. Kilka sekund później jesteśmy już po drugiej stronie grubego muru. Przez chwilę dwoi mi się w oczach. To przez to przeklęte uderzenie w głowę. Przedzieramy się z Laią przez gęsty sad morelowy. Laia prowadzi konia, a ja idę przed nią z szablą w dłoni. Matka zdecydowała się stawić mi czoło samotnie. Może to kwestia dumy, chciała udowodnić sobie i mnie, że poradzi sobie ze mną bez niczyjej pomocy. Teraz jednak postawi na nogi co najmniej kilka oddziałów zbrojnych, którzy ruszą za nami w pościg. Jedno o mojej matce wiem na pewno – zawsze ma plan awaryjny. Na szczęście panuje nieprzenikniony mrok. Gdyby świecił księżyc, jakiś łucznik z łatwością mógłby nas dosięgnąć z murów strzałą. Z drugiej strony nie mam zaufania do ciemności. Zaraz ucichną świerszcze i inne nocne stworzenia, zrobi się zimno, słychać będzie skrzypienie butów. Na razie tu, w ogrodzie, nie ma żadnych śladów Imperium. Kiedy docieramy do końca sadu, zwalniam. Niedaleko płynie rzeka Rei. Na pustyni widać tylko dwa jasne punkty, garnizony oddalone od nas i jeden od drugiego o wiele mil. Dźwiękami bębnów przekazują sobie teraz wiadomości o ruchach wojsk w Serze. Gdzieś w oddali słyszę tupot końskich kopyt. Zamieram na chwilę, ale odgłos się oddala. – Coś tu nie gra – mówię do Lai. – Moja matka powinna była tu wysłać patrole. – Może sądziła, że nie będzie ich potrzebowała – szepcze niepewnie Laia – że nas zabije.

– Nie – odpowiadam. – Komendantka zawsze ma plan awaryjny. – Żałuję nagle, że nie ma tu Heleny. Wyobrażam sobie jej uniesione brwi i skupioną minę, kiedy cierpliwie łączy fakty. – Komendantka też popełnia błędy, Eliasie. – Laia przechyla głowę w moją stronę. – Nie doceniła nas obojga. To prawda, ale mimo wszystko nie mogę pozbyć się dręczącego mnie niepokoju. Boli mnie głowa. Robi mi się niedobrze. I czuję się senny. Myśl, Eliasie. Co takiego dojrzałeś w jej spojrzeniu, zanim uderzyłeś ją w głowę? Jakiś rodzaj emocji. Coś, czego zwykle nie okazuje. Chwilę później już wiem. Zadowolenie. Ona była zadowolona. Ale z czego miałaby być zadowolona? Z tego, że chwilę później pozbawię ją świadomości? – Ona nie popełniła błędu, Laio. – Wychodzimy na otwartą przestrzeń. Obserwuję zbierające się nad oddalonymi o setki mil Górami Serrańskimi chmury burzowe. – Ona pozwoliła nam uciec. Nie rozumiem tylko nadal dlaczego.

V: Helena Lojalni do końca. To dewiza rodu Aquilla, którą ojciec wyszeptał mi do ucha chwilę po tym, jak się urodziłam. Powtarzałam te słowa tysiące razy. Nigdy nie wątpiłam w ich sens. Nigdy ich nie kwestionowałam. Myślę o nich teraz, kiedy słaniam się na nogach pomiędzy dwoma legionistami w lochach pod Czarnym Klifem. Lojalna do końca. Lojalna wobec kogo? Wobec rodziny? Imperium? Własnego serca? Niech piekło pochłonie moje serce. To ono sprawiło, że znalazłam się w tym miejscu. – Jak uciekł Elias Veturius? Przesłuchujący przerywa moje rozważania. Jego głos jest tak samo pozbawiony emocji jak kilka godzin temu, kiedy komendantka wrzuciła mnie do tej nory. Dopadła mnie przed koszarami, wspierana przez oddział Masek. Poddałam się bez protestu, a i tak uderzyła mnie, pozbawiając przytomności. Jakimś cudem udało jej się zerwać ze mnie srebrną zbroję podarowaną mi przez świętych mężów Imperium, augurów. Zbroja, kiedy wtopiła się w moje ciało, czyniła mnie niemal niezwyciężoną. Pewnie powinnam być zaskoczona, że zdołała ją ze mnie zedrzeć. Ale nie jestem. W przeciwieństwie do całej reszty przeklętego Imperium nigdy nie lekceważyłam komendantki. – Jak on uciekł? – powtarza pytanie przesłuchujący. Tłumię westchnienie. Odpowiadałam na to pytanie już setki razy.

– Nie wiem. Kiedy już miałam ściąć mu głowę, nagle zaczęło mi dzwonić w uszach. W następnej chwili już go nie było. Przesłuchujący daje znak dwóm podtrzymującym mnie legionistom. Przygotowuję się. Nic im nie mów. Choćby nie wiem co. Kiedy Elias uciekł, obiecałam sobie, że ten ostatni raz będę go kryć. Jeśli Imperium dowie się, że uciekł podziemiami albo że towarzyszy mu scholarska dziewczyna, albo że oddał mi swoją maskę, żołnierze łatwiej go znajdą. I nigdy nie opuści miasta żywy. Legioniści ponownie zanurzają moją głowę w wiadrze z cuchnącą wodą. Zaciskam wargi, zamykam oczy i rozluźniam mięśnie, chociaż chętnie stawiłabym opór swoim prześladowcom. Tak jak uczyła nas komendantka podczas szkolenia z technik przesłuchiwania, staram się skoncentrować na jednym obrazie. Elias. Jest gdzieś daleko stąd, w skąpanym w słońcu miejscu, uśmiecha się. Odnalazł wolność, której tak długo szukał. Płuca mi płoną. Elias uciekł. Elias jest wolny. Ja tonę, umieram. Elias uciekł. Elias jest wolny. Legioniści wyjmują mi głowę z wiadra, łapczywie chwytam ustami powietrze. Przesłuchujący władczym gestem unosi moją głowę, zmuszając mnie do spojrzenia w jego zielone, pozbawione wyrazu oczy wyzierające zza srebrnej maski. Spodziewam się dostrzec w nich ślad złości albo chociaż frustracji po kilku godzinach zadawania tych samych pytań i wysłuchiwania tych samych odpowiedzi. Ale on jest spokojny. A jego spojrzenie wręcz łagodne. W myślach nazywam go Człowiekiem z Północy, bo ma brązową skórę, zapadnięte policzki i skośne oczy. Musiał skończyć Akademię Czarnego Klifu dopiero kilka lat temu. Jest młody jak na żołnierza Czarnej Gwardii, a co dopiero na śledczego. – Jak on uciekł? – Mówiłam już…

– Co robiłaś w koszarach Czaszek po eksplozji? – Wydawało mi się, że go tam widzę. Ale straciłam go z oczu. – To półprawda. Rzeczywiście w pewnym momencie straciłam go z oczu. – Jak udało mu się rozmieścić ładunki wybuchowe? – Człowiek z Północy puszcza mój podbródek, okrąża mnie bez pośpiechu i tak zlewa się z mrokiem, że widzę jedynie czerwoną plamę na jego mundurze, wizerunek krzyczącego ptaka. Ptak jest symbolem Czarnej Gwardii, służby bezpieczeństwa Imperium. – Kiedy mu pomogłaś? – Nie pomagałam mu. – Był twoim partnerem. Przyjacielem. – Wyjmuje coś z kieszeni. To coś brzęczy, ale nie widzę, co to takiego. – W chwili gdy miał zostać ścięty, doszło do serii wybuchów, które niemal zrównały z ziemią szkołę. Sądzisz, że ktoś uwierzy w taki zbieg okoliczności? Ponieważ milczę, Człowiek z Północy daje legionistom znak, by ponownie zanurzyli moją głowę w wiadrze. Nabieram powietrza, zamykam usta i oczy, koncentruję się na obrazie jego postaci. Nagle, kiedy moja głowa jest już pod wodą, widzę ją. Scholarską dziewczynę o czarnych włosach i krągłych kształtach. Te jej przeklęte brązowe oczy. Trzyma ją za rękę, kiedy biegną przez podwórze. Słyszę, w jaki sposób wymawia jego imię, które w jej ustach brzmi jak pieśń. Połykam wodę. Ma smak śmierci i szczyn. Szarpię się i próbuję wyrwać trzymającym mnie legionistom. Uspokój się. Tak właśnie łamie się więźniów. Wystarczy jedna rysa, a wbiją w nią klin. Elias uciekł. Elias jest wolny. Próbuję to sobie wyobrazić, ale wciąż widzę ich oboje splecionych w uścisku. Może lepiej byłoby utonąć. Legioniści wyciągają moją głowę z wiadra, kiedy mam już ciemność przed oczami. Wypluwam wodę.

Trzymaj się, Aquillo. Nie mogą cię złamać. – Kim jest ta dziewczyna? Pytanie jest tak nieoczekiwane, że nie potrafię ukryć zaskoczenia. Z jednej strony przeklinam Eliasa za to, że był na tyle głupi, żeby pokazać się z tą dziewczyną. Z drugiej – próbuję stłumić ogarniający mnie lęk. Przesłuchujący obserwuje tę walkę sprzecznych uczuć wyraźnie widoczną w moich oczach. – Bardzo dobrze, Aquillo – wypowiada te słowa ze śmiertelnym spokojem. Od razu przychodzi mi na myśl komendantka. Elias powiedział kiedyś, że im łagodniejszym tonem przemawia, tym jest groźniejsza. W końcu dostrzegam, co Człowiek z Północy wyjął z kieszeni munduru. Komplet połączonych ze sobą metalowych pierścieni, które zakłada właśnie na palce. Mosiężny kastet. Brutalne narzędzie, które zwykłe bicie zmienia w krwawą torturę. – Może zaczniemy od tego? – odzywa się. – Zaczniemy? – Od wielu godzin przeżywam piekło. – Co ma znaczyć „zaczniemy”? – To – wskazuje wiadro z wodą i moją podrapaną twarz – służyło tylko zapoznaniu się z tobą. O bogowie. On się do tej pory powstrzymywał. Stopniował ból, starając się mnie osłabić, czekając, aż się załamię i poddam. Elias uciekł. Elias jest wolny. Elias uciekł. Elias jest wolny. – Dopiero teraz, Kruku Krwi – spokojnie wypowiadane słowa przesłuchującego przerywają brutalnie moją monotonną recytację – przekonamy się, jaka jesteś naprawdę. *** Tracę poczucie czasu. Mijają godziny. A może dni? Tygodnie? Sama nie wiem. Tu, w lochu, nie widzę słońca. Nie słyszę uderzeń z wieży zegarowej. Jeszcze trochę. Mówię do siebie po wyjątkowo bestialskim biciu.

Jeszcze godzinę. Wytrzymaj kolejną godzinę. Kolejne pół godziny. Pięć minut. Jedną minutę. Tylko jedną. Tymczasem każda sekunda przynosi ból. Przegrywam tę bitwę. Czuję to po upływającym czasie, po tym, jak plączą mi się bezładnie wypowiadane słowa. Drzwi lochu otwierają się i zamykają. Gońcy wchodzą i naradzają się. Pytania Człowieka z Północy zmieniają się, ale nigdy się nie kończą. – Wiemy, że uciekł z dziewczyną tunelami. – Jedno oko mam spuchnięte, kiedy przesłuchujący mówi, patrzę na niego tylko drugim. – W podziemiach wybił pół plutonu. Och, Eliasie. Będą go dręczyły wyrzuty sumienia za śmierć tych ludzi, która nie była koniecznością, lecz wyborem, złym wyborem. Długo, bardzo długo będzie czuł ich krew na swoich rękach. Z drugiej strony czuję ulgę, że Człowiek z Północy wie, jak uciekł Elias. Przynajmniej nie muszę już kłamać. A kiedy pyta mnie o związek łączący Laię z Eliasem, mogę szczerze odpowiedzieć, że nic na ten temat nie wiem. Muszę tylko przeżyć, w końcu Człowiek z Północy mi uwierzy. – Opowiedz mi o nich. To chyba nic trudnego, prawda? Wiemy, że dziewczyna miała powiązania z ruchem oporu. Czy przekonała Eliasa do ich racji? Byli kochankami? Chce mi się śmiać. Sama chciałabym wiedzieć. Próbuję odpowiedzieć, ale ból jest tak silny, że stać mnie jedynie na jęk. Legioniści rzucają mnie na ziemię. Leżę zwinięta w kłębek, w ten żałosny sposób próbując chronić połamane żebra. Mój oddech staje się świszczący. Zastanawiam się, czy śmierć jest blisko. Myślę o augurach. Czy wiedzą, gdzie jestem? Czy ich to obchodzi? Muszą wiedzieć. A mimo to nic nie zrobili, żeby mi pomóc. Ale jeszcze nie umarłam. I nie dałam Człowiekowi z Północy

tego, czego oczekiwał. Skoro wciąż zadaje pytania, to znaczy, że Elias jest wolny i dziewczyna także. – Aquilla. – Głos przesłuchującego brzmi… inaczej. Jest zmęczony. – Kończy ci się czas. Opowiedz mi o dziewczynie. – Ja nie… – W przeciwnym razie… Mam rozkaz zatłuc cię na śmierć. – Rozkaz imperatora? – wyduszam z siebie. Jestem zaskoczona. Myślałam, że Marcus ześle na mnie wszelkie możliwe plagi, a potem zabije mnie osobiście. – Nieważne czyj – odpowiada. Przyklęka przy mnie i przez chwilę spojrzenie jego zielonych oczu nie jest tak spokojne. – On nie jest tego wart, Aquillo – mówi cicho. – Powiedz mi to, co muszę wiedzieć. – Ja… ja nic nie wiem. Człowiek z Północy odczekuje chwilę. Świdruje mnie wzrokiem. A kiedy dalej milczę, wstaje i zakłada kastet. Myślę o Eliasie, który niedawno siedział w tym samym lochu. Co mu chodziło po głowie, kiedy stał w obliczu śmierci? Wydawał się taki pogodny, kiedy wchodził na szafot. Jakby pogodził się z losem. Chciałabym być równie pogodzona ze swoim. Żegnaj, Eliasie. Mam nadzieję, że odnajdziesz swoją wolność. Mam nadzieję, że odnajdziesz radość życia. Bogowie wiedzą, że nam pozostałym nie będzie to dane. Nagle za plecami Człowieka z Północy otwierają się drzwi lochu. Słyszę odgłos znajomych, znienawidzonych kroków. – Imperatorze, mój panie! – Człowiek z Północy salutuje. Legioniści rzucają mnie na kolana i siłą pochylają moją głowę, co ma stworzyć pozory szacunku. W mdłym świetle lochu i z pochyloną głową trudno mi dostrzec wyraz twarzy Marcusa. Udaje mi się natomiast rozpoznać stojącą

za nim wysoką, jasnowłosą postać. – Ojcze? – Co on tu, na moce piekielne, robi? Czy Marcus zamierza wykorzystać go do wywarcia na mnie nacisku? Zamierza go torturować, żeby zmusić mnie do wyjawienia cennych informacji? – Wasza Wysokość… – Ojciec zwraca się do Marcusa głosem łagodnym, zdawałoby się beztroskim. Ale kiedy zerka na mnie, widzę w jego oczach przerażenie. Resztką sił wbijam w niego spojrzenie. Nie pokazuj niczego po sobie, ojcze. Nie mogą wiedzieć, co czujesz. – Chwileczkę, czcigodny Aquillusie. – Marcus ucisza ojca i zwraca się do Człowieka z Północy: – Poruczniku Harper, mamy coś? – Ona nic nie wie o tej dziewczynie, Wasza Wysokość. Nie miała też nic wspólnego ze zniszczeniem Czarnego Klifu. A więc uwierzył mi. Wąż gestem dłoni każe się odsunąć podtrzymującym mnie legionistom. Ostatkiem sił zmuszam się, żeby nie upaść. Marcus ciągnie mnie za włosy i stawia na nogi. Człowiek z Północy przygląda się temu z kamienną twarzą. Zaciskam zęby i krzyżuję ramiona na piersi. Z wielkim wysiłkiem przyjmuję urażoną postawę, licząc na to – choć bez wielkiej nadziei – że Marcus ujrzy w moich oczach tylko nienawiść. Ale on wpatruje się we mnie z tym swoim upiornym spokojem. Jakby wyczuwał zżerający mnie od środka strach. – Doprawdy, Aquillo? – pyta Marcus, a ja odwracam wzrok. – Elias Veturius, twoja jedyna prawdziwa miłość – w jego głosie słychać wyraźną kpinę – ucieka ci sprzed nosa ze scholarską dziewką, a ty nic o niej nie wiesz? Nie wiesz na przykład, jak udało jej się przeżyć Czwartą Próbę? Nie wiesz nic o jej roli w ruchu oporu? Czyżby groźby porucznika Harpera okazały się nieskuteczne? Może powinienem zastanowić się nad czymś

odpowiedniejszym? – Wasza Wysokość, proszę… – Twarz ojca blednie jeszcze bardziej. Marcus nie zwraca na niego uwagi. Popycha mnie na zimną i wilgotną ścianę i przyciska mnie do niej własnym ciałem. Zbliża wargi do mojego ucha, a ja zamykam bezradnie oczy. Dałabym wszystko, żeby ojciec tego nie widział. – Może powinienem kogoś posłać na tortury? – szepcze mi do ucha Marcus. – Kogoś, w czyjej krwi moglibyśmy się skąpać? A może powinienem zmusić cię do robienia innych rzeczy? Mam nadzieję, że zwróciłaś uwagę na metody Harpera. Ty też będziesz je stosować jako Kruk Krwi. Z przerażającą ostrością stają mi przed oczami dręczące mnie wcześniej koszmary: rozszarpane dzieci, wypatroszone matki, zrównane z ziemią domy. I ja u jego boku, lojalna wykonawczyni rozkazów, kochanka. Upajająca się tym. Pragnąca tego. Pragnąca jego. To tylko koszmary. – Ja nic nie wiem – wyduszam z siebie. – Jestem lojalna wobec Imperium. Zawsze byłam wobec niego lojalna. – Nie torturuj mojego ojca, chcę dodać, ale z trudem powstrzymuję się przed błaganiem o litość. – Wasza Wysokość. – Tym razem głos mojego ojca jest bardziej stanowczy. – A co z naszymi ustaleniami? Jakimi ustaleniami? – Chwileczkę, czcigodny – przerywa mu Marcus. – Daj mi się zabawić. – Przyciska mnie mocniej do ściany i nagle na jego twarzy pojawia się dziwny grymas – zaskoczenia, a może złości. Potrząsa głową jak koń oganiający się przed dokuczliwą muchą i robi krok w tył. – Rozkuć ją – wydaje rozkaz legionistom.

– O co tu chodzi? – Próbuję ustać w miejscu, ale nogi uginają się pode mną. Ojciec chwyta mnie w ostatniej chwili i zarzuca moje ramię na swoje szerokie bary. – Jesteś wolna. – Marcus nie spuszcza ze mnie wzroku. – A ty, czcigodny Aquillo, zamelduj się u mnie jutro o dziesiątym dzwonie. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Ty, Kruku Krwi, przyjdziesz z nim. – Powoli przesuwa palcem po plamie krwi na mojej twarzy. Wkłada palec do ust i oblizuje. – Mam dla ciebie misję. Następnie wychodzi, a za nim Człowiek z Północy i legioniści. Kiedy odgłos ich kroków na schodach cichnie, opuszczam głowę. Wyczerpanie, ból i niedowierzanie sprawiają, że zupełnie tracę siły. Nie zdradziłam Eliasa. I przetrwałam przesłuchanie. – Chodźmy, córko. – Ojciec podtrzymuje mnie delikatnie, jakbym była noworodkiem. – Zaprowadzę cię do domu. – Co dałeś mu w zamian? – pytam. – Co dałeś mu za mnie? – Nic znaczącego. – Ojciec próbuje mnie nieść, ale nie pozwalam mu na to. Zagryzam wargi do krwi. Wolę myśleć o tym bólu niż o słabości swoich nóg. Jestem Krukiem Krwi wojańskiego Imperium. Opuszczę lochy o własnych siłach. – Co mu dałeś, ojcze? Pieniądze? Ziemię? Czy jesteśmy zrujnowani? – Nie dałem mu pieniędzy. Dałem wpływy. On jest plebejuszem. Nie ma rodziny, nie wspiera go żaden ród. – Wszystkie rody obróciły się przeciwko niemu? Ojciec kiwa głową. – Wzywają go do abdykacji pod groźbą śmierci. Ma zbyt wielu wrogów, nie może wszystkich wtrącić do lochów albo zabić. Oni są zbyt potężni. Potrzebuje wsparcia. Dałem mu je. W zamian za twoje życie. – Jakiego wsparcia? Będziesz mu doradzał? Dostarczysz mu zbrojnych? Nie rozumiem…

– To nie ma w tej chwili znaczenia. – Widzę w oczach ojca wściekłość, czuję dławienie w gardle. – Jesteś moją córką. Pozwoliłbym się za ciebie obedrzeć ze skóry, gdyby tego zażądał. A teraz wesprzyj się na mnie, dziecko. Oszczędzaj siły. Wpływy, to na pewno nie jedyna rzecz, jaką Marcus wycisnął z mojego ojca. Chcę, żeby wyjaśnił mi wszystko do końca, ale kiedy wspinamy się po schodach, czuję zawroty głowy. Jestem zbyt słaba, by toczyć bój z własnym ojcem. Pozwalam, żeby pomógł mi wydostać się z lochu, choć nie opuszcza mnie niejasne przeświadczenie, że cena, jaką zapłacił za moje życie, była zbyt wysoka.

VI: Laia Trzeba było zabić komendantkę. Na pustyni za ogrodami Serry panuje cisza. Jedynym znakiem scholarskiej rewolty jest pomarańczowa łuna ognia na niebie. Zimna bryza ze wschodu, gdzie nad górskimi szczytami rozpętuje się burza, niesie zapach deszczu. Wróć. Zabij ją. Czuję się rozdarta. Jeśli Keris Veturia pozwoliła nam uciec, to musiała mieć jakiś diaboliczny plan. Poza tym zamordowała moich rodziców i siostrę. Wyłupiła Izzi oko. Torturowała Kucharkę. Torturowała mnie. Stała na czele najgroźniejszych, najnikczemniejszych potworów gromiących moich pobratymców i zmieniających ich w niewolników. Zasługuje na śmierć. Jesteśmy już jednak zbyt daleko od murów Serry, za późno na powrót. Życie Darina znaczy więcej niż zemsta na tej szalonej kobiecie. Żeby jednak dotrzeć do Darina, musimy jak najszybciej oddalić się od Serry. Po przejściu przez sad Elias wskakuje na koński grzbiet. Rozgląda się czujnie, każdy jego ruch jest starannie wyważony. Wyczuwam, że zadaje sobie to samo pytanie co ja. Dlaczego komendantka pozwoliła nam uciec? Chwytam jego wyciągniętą dłoń i wspinam się na koński grzbiet. Bliskość ciała Eliasa sprawia, że policzki mi płoną. Siodło jest olbrzymie, ale Elias nie jest drobnej postury. Nie wiem, co zrobić z rękami. Chwycić go za ramiona? Objąć w pasie? Opuszczam je w końcu bezradnie. Elias uderza boki zwierzęcia ostrogami i koń puszcza się galopem. W ostatniej chwili chwytam się pasa z bronią, ratując się przed upadkiem. Elias sięga ręką do tyłu i przyciąga mnie

do siebie. Obejmuję go w pasie, wtulam się w jego plecy, głowa mi się trzęsie, kiedy przeskakujemy przez suche koryta pustynnych strumieni. – Pochyl się! – Elias woła do mnie przez ramię. – Przed nami garnizon. – Kręci głową, jakby chciał pozbyć się mroczków przed oczami, jego ciałem wstrząsa dreszcz. Lata obserwacji postępowania dziadka z pacjentami nauczyły mnie, że w takich sytuacjach trzeba przyłożyć dłoń do szyi pacjenta. Wyczuwam ciepło, ale to może być efekt walki z komendantką. Przestaje drżeć i popędza konia. Oglądam się za siebie, spodziewając się strumieni żołnierzy wylewających się z bram miasta. Boję się też, że do uszu Eliasa dotrze dudnienie bębnów informujących o naszym położeniu. Tymczasem mijamy garnizony przez nikogo nie niepokojeni, a przed nami rozciąga się bezmiar pustyni. Powoli, bardzo powoli ustępuje napięcie, jakie towarzyszyło mi od chwili, gdy ujrzałam komendantkę. Elias kieruje się położeniem gwiazd. Po kwadransie wstrzymuje konia. – Na północ stąd są wydmy. Pokonanie ich na końskim grzbiecie to piekło. – Wychylam się z siodła, żeby usłyszeć jego słowa zagłuszane przez stukot końskich kopyt. – Skierujemy się na wschód. – Wskazuje ruchem głowy pasmo górskie. – Za kilka godzin znajdziemy się w zasięgu tej burzy. Ulewa zatrze nasze ślady. Żadne z nas nie dostrzega wyłaniającego się z mroku cienia, póki nie zjawia się tuż obok nas. Elias siedzi przede mną w siodle i słucha tego, co mówię, a chwilę później słyszę, jak jego ciało uderza z głośnym hukiem w pustynne podłoże. Koń staje dęba, a ja chwytam za siodło, starając się nie zlecieć. Ale czyjaś dłoń łapie mnie za ramię i zrzuca na ziemię. Nieludzki chłód tej dłoni każe mi krzyczeć, ale z mojego gardła wydobywa się tylko żałosny skowyt. Odnoszę wrażenie, jakby zima skuła lodem moje struny głosowe.

– D-d-dawaj! – chrypi dziwny stwór. Widzę jedynie strumienie mroku wypływające z ledwie zarysowanej ludzkiej postaci. Odór śmierci dławi mój oddech. Parę metrów dalej, głośno przeklinając, Elias walczy z kilkoma innymi cieniami. – Sssrebro – syczy mój prześladowca. – D-d-dawaj. – Wynocha! – Tłukę w oślizgłą skórę i czuję mróz przenikający moje ramię aż po łokieć. Zjawa znika, a ja z trudem łapię powietrze. Chwilę później na mojej szyi zaciska się lodowy powróz. – D-d-dawaj! Nie mogę oddychać. Desperacko wierzgam. Trafiam butem w cel, zjawa rozluźnia uścisk. Ciężko dyszę. Obok mnie, skrzecząc nieludzko, przelatuje głowa ścięta ostrzem szabli Eliasa. Elias chce do mnie podejść, ale drogę zagradzają mu dwa kolejne stwory. – To tylko zjawy! – wrzeszczy. – Głowy! Musisz pozbawić ich głów! – Nie jestem jakimś cholernym szermierzem! – krzyczę. Zjawa ukazuje się znowu, ale sięgam po szablę Darina na plecach i powstrzymuję ją na chwilę. Kiedy jednak dostrzega moje niezdecydowanie, wyciąga rękę i wbija mi palce w szyję. Krzyczę z bólu, wypuszczam z dłoni szablę Darina, moje ciało tężeje z zimna i staje się bezużyteczne. Krótki błysk stali, przeszywający krzyk i zjawa pada na ziemię bez głowy. Na pustyni zalega nagła cisza, słychać tylko urywane, ciężkie oddechy – mój i Eliasa. Elias podchodzi do mnie, dostrzega skaleczenia na szyi i ciepłą dłonią unosi mój podbródek. – Jesteś ranna. – To drobiazg. – Sam ma pokiereszowaną twarz, a nie skarży się, więc robię krok wstecz i podnoszę broń Darina. Elias zdaje się widzieć ją po raz pierwszy. Rozdziawia ze zdziwienia usta. Bierze broń do ręki, przygląda się jej w świetle gwiazd. – Na bogów, to robota Telumana? Jak… – Jakiś stukot na pustyni za jego plecami sprawia, że oboje sięgamy po broń. Z mroku nic się

nie wyłania, ale Elias jednym susem jest już przy koniu. – Wiejmy stąd. Opowiesz mi po drodze. Pędzimy na wschód. Uświadamiam sobie, że prócz tego, co mu powiedziałam tamtej nocy, kiedy augurowie zamknęli nas w jego pokoju, prawie nic o mnie nie wie. Może to dobrze, podpowiada mi ostrożność. Im mniej wie, tym lepiej. Zastanawiam się, ile mu powiedzieć o szabli Darina i o Spiro Telumanie, kiedy Elias obraca się w siodle. Uśmiecha się szyderczo, jakby wyczuwał moje wahanie. – Oboje tkwimy w tym po uszy, Laio. Równie dobrze możesz mi powiedzieć wszystko. Poza tym – wskazuje moje rany – walczymy ramię w ramię. Okłamywanie towarzysza broni przynosi pecha. „Oboje tkwimy w tym po uszy”. Wszystko, czego dokonał od chwili, gdy zwróciłam się do niego o pomoc, potwierdza ten fakt. Zasługuje na to, by wiedzieć, o co walczy. Zasługuje na to, by poznać prawdę, jakkolwiek wyda mu się ona dziwna i nieoczekiwana. – Mój brat nie był zwyczajnym Scholarem – zaczynam. – A ja… nie byłam zwyczajną niewolnicą… *** Przejechaliśmy w dwie godziny piętnaście mil. Koń wlecze się teraz noga za nogą, a Elias milczy. W jednej ręce trzyma wodze, w drugiej sztylet. Z nisko zawieszonych chmur siąpi deszcz, otulam się szczelnie peleryną, chroniąc przed wilgocią. Opowiedziałam wszystko, co było do opowiedzenia, o nocnym nalocie na nasz dom, spuściźnie po rodzicach, przyjaźni ze Spirem, zdradzie Mazena i pomocy augurów. Ta opowieść była wyzwoleniem. Tak nawykłam do ciężaru tajemnic, że poczułam go dopiero teraz, gdy się od niego uwolniłam.

– Jesteś smutny? – pytam go w końcu. – To moja matka zabiła twoich rodziców – mówi cicho. – Przykro mi. Ja… – Zbrodnie twojej matki nie są twoimi zbrodniami – odzywam się po chwili. Nie spodziewałam się, że to powie. – Nie przepraszaj za nie. Ale… – Wbijam wzrok w pustynię, cichą i spokojną. Zwodniczą. – Teraz już rozumiesz, dlaczego tak ważne dla mnie jest ocalenie Darina? Po tym, co dla mnie zrobił, i po tym, co ja jemu zrobiłam, kiedy go zostawiłam… – Musisz go uratować. Rozumiem to. Ale musisz też wiedzieć, że Darin jest kimś więcej niż tylko twoim bratem. – Elias obraca głowę, jego szare oczy płoną. – Imperium posiadło sztukę wyrabiania stali i dlatego Wojanie są niepokonani. Każda broń, czy to Morzan, czy mieszkańców Ziem Południowych, łamie się na naszych ostrzach. Dzięki swojej wiedzy twój brat mógłby zagrozić Imperium. Nic dziwnego, że ruch oporu chce go odbić. Nic dziwnego, że Imperium zesłało go do Kauf zamiast od razu zabić. Chcą wiedzieć, czy podzielił się z kimś swoimi umiejętnościami. – Oni nie wiedzą, że Darin był uczniem Spira – mówię. – Myślą, że był szpiegiem. – Jeśli uda nam się go uwolnić i zabrać do kraju Morzan – Elias zatrzymuje konia przy wezbranym od deszczów strumieniu i gestem nakazuje mi zsiąść – mógłby wykuwać broń dla Morzan, Scholarów i Plemieńców. Mógłby zmienić wszystko. Elias kręci głową i zeskakuje z konia. Kiedy jego buty dotykają ziemi, uginają się pod nim kolana. Chwyta się łęku, drugą rękę przykłada do skroni. Twarz ma bladą jak księżyc. – Eliasie? – Jego ramiona drżą, kiedy kładę na nich dłoń. Zupełnie tak samo jak w chwili, gdy opuszczaliśmy Serrę. – Co z tobą? – Komendantka wymierzyła mi solidnego kopniaka – odpowiada Elias. – To nic poważnego. – Na jego policzki wracają kolory. Sięga

ręką do sakwy i daje mi garść moreli tak dojrzałych, że pękają im skórki. Musiał zebrać je w sadzie dziadka. Kiedy rozgryzam soczyste owoce, z bólem serca wracam myślami do babci i jej konfitur. Elias otwiera usta, jakby zamierzał coś powiedzieć. Zmienia jednak zdanie i zajmuje się napełnianiem manierek wodą z potoku. Mimo to czuję, że zbiera się na odwagę, by zadać mi pytanie. Jestem ciekawa, czy potrafię na nie odpowiedzieć. Kim była postać, którą widziałaś w gabinecie mojej matki? Dlaczego uważasz, że augurowie uratowali ci życie? – Tam w szopie, z Keenanem… – odzywa się wreszcie. – Pocałowałaś go? A może on cię pocałował? Krztuszę się i wypluwam morelę. Elias podnosi się i klepie mnie po plecach. Zastanawiałam się już wcześniej, czy powinnam mu powiedzieć o tym pocałunku. W końcu postanawiam, że skoro moje życie jest w jego rękach, nie powinnam niczego przed nim ukrywać. – Ja ci opowiadam historię całego swojego życia, a twoje pierwsze pytanie jest takie? Dlaczego… – A jak myślisz dlaczego? – Przekrzywia głowę, unosi brwi, a ja czuję nagły skurcz w żołądku. – Ty… ty… Znów blednie, na jego twarzy pojawia się dziwny grymas. Na czoło występują krople potu. – Laio, nie czuję się… Zaczyna bełkotać, chwieje się na nogach. Chwytam go za ramię, próbuję podtrzymać. Czuję, że mam mokre dłonie, i to nie od deszczu. – Na bogów, Eliasie, strasznie się pocisz. Dotykam jego dłoni. Jest zimna i lepka od potu. – Spójrz na mnie, Eliasie. – Wpatruje się we mnie rozszerzonymi źrenicami, a chwilę później jego ciałem wstrząsa gwałtowny

dreszcz. Podchodzi do konia, ale kiedy próbuje go dosiąść, ześlizguje się na ziemię. Podtrzymuję go, żeby nie uderzył głową o kamienie na brzegu strumienia, i delikatnie układam na ziemi. Drżą mu ręce. To nie może być efekt ciosu w głowę. – Eliasie? Czy jesteś ranny? – pytam. – Czy komendantka cię zraniła? – To tylko draśnięcie. – Chwyta się za biceps. – Nic poważ… Jego oczy gasną, próbuje jeszcze wyartykułować choć jedno słowo. Nagle pada jak kamień i traci przytomność. Ale ja już wiem, co chciał mi powiedzieć. Komendantka go otruła. Jego ciało jest zatrważająco nieruchome. Chwytam jego nadgarstek, puls jest nierówny. Choć jest zlany potem, skórę ma zimną, nie jest rozgorączkowany. O bogowie, czy to dlatego komendantka pozwoliła nam uciec? Oczywiście, że tak, głupia Laio. Nie musiała was ścigać ani zastawiać pułapek. Wystarczyło go zranić, resztą zajęła się trucizna. Na szczęście nie wszystko stracone. Mój dziadek zajmował się Scholarami okaleczonymi zatrutymi ostrzami. Większość umierała w ciągu godziny. Tymczasem Elias zareagował na obecność trucizny dopiero po kilku godzinach. Trucizny było za mało. Albo rana zbyt płytka. Nieważne. Ważne, że żyje. – Przepraszam – jęczy. W pierwszej chwili myślę, że zwraca się do mnie, ale oczy ma zamknięte. Unosi ramiona, jakby przed czymś się bronił. – Nie chciałem. Powinienem był rozkazać… Odrywam kawałek materiału ze swojej peleryny i wciskam mu w usta, żeby nie przygryzł sobie języka. Rana na ramieniu jest płytka i rozpalona. Kiedy jej dotykam, Elias rzuca się gwałtownie, płosząc konia.

Szukam w torbie fiolek z lekami i ziołami, w końcu znajduję coś, czym można przemyć ranę. Kiedy jest już czysta, ciało Eliasa wiotczeje i rozluźniają się stężałe z bólu mięśnie twarzy. Oddech jest wciąż płytki, ale przynajmniej zniknęły drgawki. Rzęsy Eliasa przypominają ciemne półksiężyce na tle złocistej skóry. Wygląda młodziej, kiedy śpi. Jak chłopiec, z którym tańczyłam w Święto Księżyca. Kładę dłoń na jego szczęce szorstkiej od zarostu, ciepłej. Pulsuje w nim życie, ta potężna witalność, dzięki której jest niezwyciężonym wojownikiem. Teraz też walczy z trucizną. Czuję to. – Walcz, Eliasie – szepczę mu do ucha. – I obudź się. Obudź się. Otwiera powieki, wypluwa z ust gałgan, a ja szybko cofam dłoń, którą gładziłam jego twarz. Czuję ulgę. Przytomny i ranny to zawsze lepiej niż ranny i nieprzytomny. Zrywa się na nogi, nagle zgina wpół i zaczyna wymiotować. – Połóż się. – Zmuszam go, żeby ukląkł, i masuję mu plecy, tak jak robił to dziadek z chorymi pacjentami. „Dotyk może szybciej uleczyć niż zioła czy gorące okłady”. – Musimy dowiedzieć się, co to za trucizna, i znaleźć antidotum. – Za późno. – Elias rozluźnia się na chwilę pod dotykiem moich dłoni, następnie sięga po manierkę i wypija całą jej zawartość. Jego oczy nabierają blasku, próbuje wstać. – Antidotum na większość trucizn należy podać w ciągu godziny. Ale gdyby trucizna miała mnie zabić, już bym nie żył. Ruszajmy w drogę. – Ale dokąd właściwie? – pytam. – W góry? Tam gdzie nie ma miast i aptekarzy? Zostałeś otruty, Eliasie. Jeśli nawet antidotum nie może pomóc, to potrzebujesz lekarstwa na te ataki, w przeciwnym razie będziesz co chwila mdlał w drodze do Kauf. A najpewniej umrzesz, zanim tam dotrzemy, bo nikt nie przeżyje takich konwulsji na dłuższą metę. A teraz siadaj i daj mi pomyśleć. Patrzy na mnie zaskoczony i siada bez słowa protestu.

Próbuję przypomnieć sobie wszystko, czego nauczyłam się, pomagając dziadkowi w leczeniu ludzi. Była taka dziewczynka. Miała drgawki i mdlała. – Wyciąg z tellisy – mówię. Dziadek podał dziewczynce jedną drachmę wyciągu i w ciągu jednego dnia objawy stały się lżejsze, a po dwóch dniach ustąpiły. – On pomoże twojemu organizmowi zwalczyć truciznę. Elias się krzywi. – Takie coś moglibyśmy znaleźć w Serze albo Navium. Tyle że nie możemy wrócić do Serry, a Navium leży w przeciwnym kierunku niż Kauf. – A w Pirackim Gnieździe? – Na myśl o tym żołądek podchodzi mi do gardła. Ta olbrzymia skała to kloaka bezprawia, siedlisko wszelkiej maści wyrzutków społecznych – rozbójników, łowców nagród i czarnorynkowych spekulantów. Dziadek był tam kilka razy w poszukiwaniu rzadkich ziół. Babcia nie mogła wtedy zasnąć. Elias kiwa z aprobatą głową. – Miejsce niebezpieczne jak sto diabłów, ale pełno tam ludzi, którzy chcą być tak samo niezauważeni jak my. Wstaje znowu, ale jego siła nie robi na mnie wrażenia, jestem przerażona tym, jak bezlitośnie traktuje swoje ciało. Chwyta wodze. – Wkrótce nadejdzie kolejny atak, Laio. – Klepie konia w tył lewej przedniej nogi i koń przysiada. – Przywiąż mnie liną. I kieruj się na południowy wschód. – Z trudem siada w siodle, przechylając się niebezpiecznie na bok. – Czuję, że nadchodzą – szepcze. Spoglądam za siebie, spodziewając się usłyszeć tętent koni patrolu, ale wokół panuje cisza. Kiedy zerkam na Eliasa, wzrok ma utkwiony w jeden punkt gdzieś za moimi plecami. – Głosy. Wzywają mnie do powrotu. To halucynacje. Efekt uboczny działania trucizny. Przywiązuję Eliasa do ogiera, napełniam manierki i siadam w siodle. Elias, znów

nieprzytomny, leży bezwładnie na moich plecach. Czuję jego zapach, zapach deszczu i ziół, i głęboko wciągam powietrze do płuc. Wodze ślizgają się w moich mokrych od potu palcach. Zwierzę zdaje się wyczuwać, że nie mam pojęcia o jeździe, podrzuca łeb i szarpie wędzidłem. Wycieram dłonie o koszulę i chwytam mocniej wodze. – Ani się waż, stara chabeto – odpowiadam na buńczuczne parsknięcie. – Przez następnych kilka dni jesteśmy na siebie skazani, więc lepiej mnie słuchaj. – Spinam lekko konia, który ku mojej radości rusza naprzód. Skręcamy na południowy wschód, a wtedy wbijam pięty mocniej w boki konia. Jedziemy prosto w noc.

VII: Elias Otaczają mnie głosy, ciche głosy przypominające budzące się do życia obozowisko Plemieńców: szepty mężczyzn uspokajających konie i dzieci rozpalających ogniska. Otwieram oczy, spodziewając się zobaczyć światło słońca nad pustynią Plemieńców, jaskrawe nawet o zmierzchu. Tymczasem widzę nad głową korony drzew. Coraz więcej przyciszonych szeptów, powietrze ciężkie od zielonego aromatu sosnowych igieł i porośniętej mchem kory. Jest ciemno, ale dostrzegam szorstkie pnie drzew wielkich jak domy. Ponad ich koronami, w obliczu zbliżającej się burzy, szarzeje błękitne niebo. Przez gałęzie drzew coś się przedziera i niknie, kiedy odwracam głowę. Liście szeleszczą jak armia duchów na polu walki. Szepty narastają i cichną, narastają i cichną. Wstaję. Spodziewam się przeszywającego wszystkie członki bólu, tymczasem nie czuję nic. Brak bólu jest dziwny. I niepokojący. Gdziekolwiek jestem, nie powinno mnie tu być. Powinienem być z Laią, jechać do Pirackiego Gniazda. Powinienem być przytomny, walczyć z trucizną. Kierując się instynktem, sięgam po swoje szable. Nie ma ich tam, gdzie powinny się znajdować. – W świecie duchów nie ma głów do ścięcia, zbrodniarzu. Znam ten głos, choć rzadko bywał tak przepełniony jadem. – Tristas? Mój przyjaciel pojawia się jak żywy. Czarne jak smoła włosy, odznaczający się wyraźnie na jasnej skórze tatuaż z imieniem ukochanej. Aelia. Wcale nie przypomina ducha. Choć musi nim być. Widziałem przecież, jak umiera podczas Trzeciej Próby ugodzony

szablą Dexa. On sam nie czuje się chyba jak duch. Uświadamiam to sobie z całą mocą, kiedy po uważnym przyjrzeniu mi się trafia mnie pięścią w szczękę. Ból, jaki przeszywa mi czaszkę, błyskawicznie słabnie. Mimo to szybko się wycofuję. Nienawiść, z jaką go zadał, była silniejsza od samego ciosu. – To za wydanie rozkazu zabicia mnie podczas Próby. – Przykro mi – odpowiadam. – Nie chciałem. – Jakie to ma znaczenie, skoro jestem martwy? – Gdzie my jesteśmy? Co to za miejsce? – Poczekalnia. Dla umarłych, którzy nie są gotowi do przejścia. Leander i Demetrius już stąd wyszli. A ja nie. I muszę słuchać tego biadolenia. Biadolenia? Przypuszczam, że ma na myśli szepty duchów śmigających z drzewa na drzewo, które dla mnie są nie bardziej irytujące od szmeru fal oceanu. – Ale ja nie umarłem. – Ona ci się nie pokazała i nie wygłosiła tej swojej krótkiej mowy? – pyta Tristas. Witaj w Poczekalni, świecie duchów. Nazywają mnie Łowczynią Dusz i jestem tu po to, żeby pomóc ci przejść na drugą stronę. Kiedy zaskoczony kręcę głową, na ustach Tristasa pojawia się złowrogi uśmiech. – Zaraz się tu zjawi i zacznie cię poganiać. Tu wszystko należy do niej. – Ruchem ręki wskazuje las i szepczące za linią drzew duchy. Nagle jego twarz wykrzywia grymas. – To ona! – Tristas z niezwykłą prędkością znika pomiędzy drzewami. Obracam się i widzę, jak od pobliskiego pnia odrywa się jakiś cień. Ręce mam opuszczone wzdłuż ciała, gotowe w każdej chwili chwytać, dusić, zadawać ciosy. Postać podchodzi bliżej, choć w jej

ruchach nie ma nic ludzkiego – są szybsze, płynniejsze. Kiedy dzieli nas już tylko kilka kroków, zwalnia i przyjmuje postać szczupłej ciemnowłosej kobiety. Na twarzy nie ma żadnych zmarszczek, a mimo to nie potrafię określić jej wieku. Spojrzenie czarnych źrenic wskazuje na coś, czego nie umiem sobie wyobrazić. – Witaj, Eliasie Veturisie. – W donośnym głosie słyszę jakiś dziwny akcent, jakby nie nawykła do mówienia po serrańsku. – Jestem Łowczynią Dusz i cieszę się, że mogę cię nareszcie poznać. Oczekiwałam cię już od pewnego czasu. – Muszę się stąd wydostać. – Lubisz to? – W jej głosie jest łagodność. – Zadawać cierpienie? Ból? Widzę to. – Jej wzrok błądzi wokół mojej głowy i ramion. – Nosisz to w sobie. Dlaczego? Czy to ci daje szczęście? – Nie. – Otrząsam się z zamyślenia. – Nie zamierzam, nie chcę ranić ludzi. – A jednak niszczysz każdego, kto zbliży się do ciebie. Swoich przyjaciół. Dziadka. Helenę Aquillę. Ranisz ich. – Przerywa, a straszna prawda zaczyna do mnie docierać. – Nie chcę takich po drugiej stronie, ale ty jesteś inny. – Nie powinno mnie tu być – mówię. – Nie umarłem. Przygląda mi się długo i przechyla głowę na bok jak zaciekawiony ptak. – Owszem, jesteś martwy – odpowiada. – Tylko o tym nie wiesz. *** Otwieram gwałtownie oczy i widzę niebo zasnute chmurami. Jest ranek, a ja siedzę wychylony do przodu z głową podskakującą gdzieś pomiędzy karkiem a ramieniem Lai. Otaczają nas niskie pagórki porośnięte gdzieniegdzie chlebowcem, szarłatem i prawie niczym więcej. Laia prowadzi konia kłusem na południowy wschód, wprost ku Pirackiemu Gniazdu. Czuje, że się poruszyłem, i obraca

się do mnie. – Eliasie! – Spowalnia konia. – Byłeś nieprzytomny kilka godzin. Myślałam, że już się nie obudzisz. – Nie stawaj. – Nie mam sił, których nie brakowało mi w moich halucynacjach, ale zmuszam się, by usiąść prosto. Kręci mi się w głowie, język mam jak kołek. Zostań tu, Eliasie, mówię do siebie. Nie pozwól, żeby Łowczyni Dusz cię zabrała. – Jedźmy dalej. Żołnierze… – Jechaliśmy całą noc. Widziałam żołnierzy, ale byli daleko i kierowali się na południe. – Ma podkrążone oczy i drżą jej ręce. Jest zmęczona. Zabieram od niej wodze, a ona opiera się o mnie plecami i zamyka oczy. – Gdzie byłeś, Eliasie? Pamiętasz? Widywałam już takie ataki. Mogą trwać kilka minut, nawet godzinę. Ale ty byłeś nieprzytomny dużo dłużej. – W dziwnym miejscu. W lesie… – Nie ośmielaj się już nigdy więcej tracić przytomności, Eliasie Veturiusie. – Laia potrząsa moimi ramionami i z trudem otwieram oczy. – Nie dam sobie bez ciebie rady. Spójrz na horyzont. Co widzisz? Z wysiłkiem spoglądam w dal. – Chmury. Zbliża się burza. Potężna burza. Musimy poszukać schronienia. – Czuję jej zapach – mówi Laia. – Przypomina mi ciebie. Zastanawiam się chwilę, czy to był komplement, ale poddaję się. Jestem taki zmęczony. – Eliasie! – Chwyta mnie za podbródek i zmusza do spojrzenia w jej hipnotyzujące jak u lwicy oczy. – Zostań ze mną. Miałeś przybranego brata, opowiedz mi o nim. Wzywają mnie głosy. Poczekalnie wyciąga po mnie swoje szpony.

– Shan – wyduszam z siebie. – Ma na imię Shan. Jest apodyktyczny jak Mamie Rila. Ma dziewiętnaście lat, jest rok ode mnie młodszy. – Plotę trzy po trzy, próbując wyrwać się z uścisku Poczekalni. Laia wkłada mi w dłonie manierkę z wodą. – Zostań – powtarza raz za razem, a ja chwytam się tego słowa jak dryfującej po oceanie drewnianej belki. – Nie wracaj tam. Potrzebuję cię. Kilka godzin później rozpętuje się burza i choć trudno w takich warunkach jechać konno, deszcz mnie rozbudza. Kieruję konia do położonego niżej, częściowo zasypanego przez skały wąwozu. Burza ogranicza widoczność do kilku kroków, ale to oznacza, że żołnierze Imperium są teraz równie ślepi jak my. Zeskakuję na ziemię i przez parę długich minut próbuję zajmować się ogierem, ale ręce odmawiają mi posłuszeństwa. Nieoczekiwanie pojawia się obce mi uczucie – strach. Zwalczam je. Pokonasz truciznę, Eliasie. Gdyby miała cię zabić, już byłbyś martwy. – Eliasie. – Laia stoi obok mnie z zatroskaną miną. Rozciągnęła brezent pomiędzy dwoma głazami. Prowadzi mnie tam i zmusza, bym usiadł. – Powiedziała mi, że ranię ludzi – wyrzucam z siebie, kiedy siedzimy przytuleni do siebie. – Pozwalam, by ich raniono. – Kto ci to powiedział? – Skrzywdzę cię, Laio. Wszystkich krzywdzę. – Przestań, Eliasie. – Laia chwyta mnie za rękę. – Uwolniłam cię dlatego, że mnie nie skrzywdziłeś. – Otacza nas gęsta zasłona deszczu. – Postaraj się zostać ze mną, Eliasie. Tak długo byłeś nieprzytomny, a ja cię potrzebuję. Siedzimy blisko siebie i widzę delikatne wgłębienie pośrodku jej dolnej wargi. Z koka wysunął się kosmyk włosów i spada na złocistą, długą szyję. Wiele bym dał za to, żeby być tak blisko niej i nie być jednocześnie otrutym, ściganym czy rannym.

– Opowiedz mi coś jeszcze – szepcze Laia. – Słyszałam, że piątoklasiści odwiedzają wyspy południowe. Czy są piękne? – Potakuję, a ona wypytuje dalej: – Jak wyglądają? Czy woda tam jest przejrzysta? – Woda jest niebieska. – Staram się mówić wyraźnie, bo Laia ma rację, muszę być przytomny. Muszę doprowadzić nas do Pirackiego Gniazda. Muszę zdobyć wyciąg z tellisy. – Ale nie ciemnoniebieska. Błękitna. Są tysiące odcieni błękitu. I zieleni. Jakby ktoś zamienił oczy Heleny w ocean. Zaczynam drżeć. Nie! Znowu? Laia bierze w dłonie moje policzki, pod wpływem jej dotyku rodzi się we mnie pożądanie. – Zostań ze mną – szepcze. Jej palce chłodzą moją rozpaloną skórę. Niebo przecina błyskawica, rozświetla jej twarz, sprawia, że jej oczy ciemnieją i wygląda nieziemsko. – Opowiedz mi o jakimś innym wspomnieniu. O czymś dobrym. – O tobie. O tym, jak cię po raz pierwszy ujrzałem. Jesteś piękna, ale jest mnóstwo pięknych dziewcząt, a ty… – Szukaj odpowiednich słów. Nie odpływaj. – To nie dlatego się wyróżniasz. Jesteś taka jak ja… – Zostań ze mną, Eliasie. Zostań tutaj. Nie kończę zdania. Spowija mnie mrok. – Nie mogę zostać… – Postaraj się, Eliasie! Jej głos cichnie. Świat tonie w ciemnościach. *** Tym razem siedzę w lesie na ściółce, płomień ogniska rozgrzewa moje kości. Łowczyni Dusz siedzi naprzeciwko mnie i cierpliwie dokłada gałęzie. – Niestraszne ci jęki umarłych – odzywa się. – Odpowiem na twoje pytania, jeśli ty odpowiesz na moje –

ripostuję. A kiedy kiwa przyzwalająco głową, mówię dalej: – Dla mnie to nie są jęki. Raczej szepty. – Czekam na odpowiedź, ale ona milczy. – Moja kolej. Te ataki pozbawiają mnie przytomności na kilka godzin, a nie powinny na tak długo. Czy to twoja robota? Ty przetrzymujesz mnie tutaj? – Powiedziałam już, że cię oczekiwałam. Chciałam mieć szansę porozmawiania z tobą. – Puść mnie. – Już wkrótce. Masz jeszcze jakieś pytania? Jestem coraz bardziej poirytowany, mam ochotę krzyczeć na nią, ale muszę znać odpowiedź na swoje pytania. – Co miałaś na myśli, mówiąc, że jestem martwy? Przecież wiem, że nie jestem. Wciąż żyję. – Już niedługo. – Widzisz przyszłość jak augurowie? Podnosi głowę, a jej wykrzywione w grymasie wargi nie mają w sobie nic ludzkiego. – Nie przywołuj tu imienia tych stworzeń – mówi. – To jest uświęcony świat, miejsce, gdzie umarli odnajdują spokój. Augurowie są znienawidzeni przez śmierć. Jestem Łowczynią Dusz, Eliasie. Mam do czynienia z umarłymi. Śmierć upomina się o ciebie. – Poklepuje mnie po ramieniu, dokładnie w miejscu, gdzie wirująca gwiazda komendantki mnie zraniła. – Trucizna mnie nie zabije – odzywam się. – A jeśli zdobędziemy z Laią wyciąg z tellisy, nie zabiją mnie też te ataki. – Laia. Scholarska dziewczyna. Kolejny rozżarzony węgielek, który chce podpalić świat. Ją też skrzywdzisz? – Nigdy. – Nie widzisz, co robisz? – Łowczyni Dusz kręci głową. – Komendantka cię otruła. I teraz ty jesteś trucizną. Zatrujesz radość tej dziewczyny, jej nadzieje, jej życie, tak jak zatrułeś wszystko

wokół. Jeśli ci na niej zależy, nie pozwól, żeby musiała się o ciebie troszczyć. Na ciebie nie ma odtrutki. – Nie zamierzam umierać. – Samą siłą woli nie można zmienić losu. Pomyśl nad tym, a sam dojdziesz do takiego wniosku. – Uśmiecha się smutno, rozgarniając popiół. – Być może jeszcze cię tu zawezwę. Mam wiele pytań… Zostaję przywrócony do realnego świata z taką gwałtownością, że bolą mnie zęby. Jest mglista noc. Musiałem być nieprzytomny kilka godzin. Nasz koń biegnie kłusem, ale czuję, jak drżą mu nogi. Musimy się zatrzymać. Laia trzyma wodze nieświadoma tego, że się obudziłem. Mój umysł nie jest tak jasny jak w Poczekalni, ale pamiętam słowa Łowczyni Dusz. „Pomyśl nad tym, a sam dojdziesz do takiego wniosku”. Wyszukuję w pamięci wszystkie znane mi trucizny i przeklinam siebie w duchu za to, że nie słuchałem uważnie centurionów w Czarnym Klifie, kiedy prowadzili wykład na temat toksyn. Nocne ziele. Rzadko wspominane, ponieważ jest nielegalne w Imperium, nieosiągalne nawet dla Masek. Zostało zakazane sto lat temu, po tym jak użyto go do zabicia imperatora. Zawsze śmiertelnie trujące, w dużych dawkach zabija błyskawicznie. W mniejszych dawkach jedynymi objawami są ciężkie ataki i utrata przytomności. Ataki mogą trwać od trzech do sześciu miesięcy, przypominam sobie. Potem następuje śmierć. Nie ma na nie lekarstwa. Ani antidotum. Nareszcie rozumiem, dlaczego komendantka pozwoliła nam uciec z Serry, dlaczego nie poderżnęła mi gardła. Nie musiała. Zabiła mnie już wcześniej.

VIII: Helena Sześć pękniętych żeber, dwadzieścia osiem ran szarpanych, trzynaście złamań, cztery zerwane ścięgna i obite nerki. Przez okno w mojej sypialni wpadają promienie porannego słońca, rozświetlając srebrzyste włosy matki wyliczającej stwierdzone przez lekarza obrażenia. Obserwuję ją w ozdobnym srebrnym lustrze, które dostałam od niej w prezencie, gdy byłam dzieckiem. Produkcja tak gładkiej powierzchni jest specjalnością jednego z miast na dalekim południu, położonym na wyspie i zamieszkanym przez dmuchaczy szkła. Nie powinno mnie tu być. Powinnam w koszarach Czarnej Gwardii przygotowywać się do audiencji u imperatora Marcusa Farrara, która ma się rozpocząć za godzinę. Tymczasem siedzę pośród jedwabistych dywanów i lawendowych kotar w Villa Aquilla, a zamiast lekarza wojskowego zajmują się mną matka i siostry. „Byłaś przesłuchiwana przez pięć dni, a one traciły zmysły z niepokoju o ciebie – tłumaczył ojciec. – Chcą cię zobaczyć”. Nie miałam siły mu odmówić. – Trzynaście złamań to drobiazg – chrypię. Starałam się nie krzyczeć w czasie przesłuchania. Ale nie zawsze wytrzymywałam i mam zdarte gardło. Matka zszywa ranę, a ja krzywię się lekko. – Ona ma rację, matko. – Osiemnastoletnia Liwia, najmłodsza z rodu Aquilla, uśmiecha się do mnie ponuro. – Mogło być gorzej. Mogli obciąć jej włosy. Parskam śmiechem. Ból nie pozwala mi się śmiać, ale nawet matka się uśmiecha, nakładając maść na jedną z moich ran. I tylko Hanna zachowuje kamienną twarz. Zerkam na nią, ale ucieka spojrzeniem i zaciska usta. Nigdy nie

zdołała stłumić w sobie nienawiści, jaką do mnie czuła. Chociaż po tym, jak rzuciłam się na nią z szablą, nauczyła się przynajmniej ją skrywać. – To wszystko twoja wina. – Hanna mówi głosem cichym, zjadliwym, jej słowa są w pełni przewidywalne. Jestem zaskoczona, że wytrzymała tak długo. – To obrzydliwe. Nie powinni zmuszać cię torturami do zdradzenia informacji o tym potworze. – O Eliasie. Dobrze, że nie wypowiedziała jego imienia. – Sama powinnaś im powiedzieć… – Hanno! – przywołuje ją do porządku matka. A Liwia obrzuca gniewnym spojrzeniem. – Moja przyjaciółka Aelia za tydzień miała wychodzić za mąż – wyrzuca z siebie Hanna. – Teraz jej narzeczony nie żyje przez twojego przyjaciela. A ty nie chcesz pomóc w ujęciu go. – Nie wiem, gdzie on… – Kłamczucha! – W głosie Hanny słyszę tłumioną od dziesięciu lat zapiekłość. Od czternastu lat moje kształcenie było ważniejsze od wszystkiego, co robiły Hanna czy Liwia. Przez czternaście lat ojciec myślał o mnie dużo więcej niż o pozostałych córkach. Rozumiem jej złość. Traktuje mnie jak rywalkę. A ja widzę w niej jasnowłosą siostrę, która kiedyś była moją najlepszą przyjaciółką. Do dnia, gdy trafiłam do Czarnego Klifu. Zlekceważ ją, myślę sobie. Nie mogę rozpamiętywać jej oskarżeń, kiedy spotkam się z Wężem. – Powinnaś gnić w więzieniu – ciągnie Hanna. – Nie jesteś warta tego, żeby ojciec błagał imperatora na kolanach o litość dla ciebie. Na bogów, ojcze, nie. Nie powinien był tak się poniżyć. Wbijam wzrok w swoje dłonie i czuję, jak do oczu napływają mi łzy. Zaraz mam stanąć przed obliczem Marcusa. Nie czas teraz na wyrzuty sumienia i łzy. – Wyjdź, Hanno. – Głos matki jest jak stal, gdzieś zapodziała się jej łagodność.

Moja siostra zadziera wyzywająco głowę, następnie obraca się na pięcie i niespiesznie wychodzi. Byłabyś znakomitą Maską, siostro. – Liwio – matka zwraca się do najmłodszej z nas. – Upewnij się, czy Hanna nie wyładuje swojej złości na niewolnikach. – Już chyba za późno – mruczy Liwia, wychodząc z pokoju. Kiedy próbuję się podnieść, matka kładzie mi dłoń na ramieniu i popycha mnie z powrotem na posłanie. Wciera szczypiącą maść w głęboką, paskudną ranę na mojej głowie. Zimnymi palcami obraca moją głową na wszystkie strony, wpatrując się we mnie smutnym wzrokiem. – Moje dziecko – szepcze. A ja, cała roztrzęsiona, mam ochotę paść jej w ramiona i tam szukać ukojenia. Zamiast tego odsuwam od siebie jej dłoń. – Wystarczy. – Wolę, żeby uważała mnie za niecierpliwą niż słabą. Nie mogę jej pokazać, jak bardzo zostałam zraniona. Muszę być silna, przecież za kilka minut spotkam się z Wężem. „Mam dla ciebie misję”, powiedział. Co każe mi zrobić? Stłumić rewolucję? Ukarać Scholarów za ich bunt? To byłoby zbyt łatwe. Przychodzą mi do głowy gorsze ewentualności. Ale wolę o nich nie myśleć. Siedząca obok mnie matka wzdycha. Oczy ma pełne łez, a ja na ten widok sztywnieję. Tak samo dobrze radzę sobie z widokiem łez, jak z wyznaniami miłości. Jednak ani jedna łza nie spływa po jej policzku. Bierze się w garść – musiała się tego nauczyć, będąc matką Maski – i sięga po moją zbroję. Bez słowa pomaga mi ją założyć. – Kruku Krwi. – W progu staje ojciec. – Już czas. *** Imperator Marcus zajął rezydencję Villa Veturia.

Rodzinny dom Eliasa. – Bez wątpienia na prośbę komendantki – mówi ojciec, kiedy gwardziści w barwach Veturii otwierają przed nami bramę posiadłości. – Chce mieć go blisko siebie. Wolałabym, żeby wybrał inne miejsce. Kiedy idziemy przez podwórzec, powracają wspomnienia. Elias jest wszędzie, jego obecność jest tak wyczuwalna, że bez wątpienia, gdybym się teraz obejrzała, ujrzałabym go za plecami, usłyszała z jego ust jakąś dowcipną uwagę. To, oczywiście, tylko złudzenie. Nie ma tu ani Eliasa, ani jego dziadka, Quina. Są za to dziesiątki żołnierzy rodu Veturia na murach i dachach. Duma i pogarda, które były znakiem rozpoznawczym rodu, gdzieś zniknęły. Zastąpił je posępny strach. W jednym z narożników postawiono pręgierz. Bruk wokół niego jest poplamiony świeżą krwią. Zastanawiam się, gdzie jest teraz Quin. Mam nadzieję, że w jakimś bezpiecznym miejscu. Zanim pomogłam mu uciec na pustynię na północ od Serry, ostrzegł mnie: „Uważaj na siebie, dziewczyno. Jesteś silna i ona cię za to zabije. Nie zrobi tego w sposób jawny. Twoja rodzina jest zbyt wpływowa. Ale znajdzie jakiś sposób”. Nie musiałam pytać, kogo ma na myśli. Wchodzimy z ojcem do willi. Jesteśmy w holu, gdzie Elias gratulował mi ukończenia szkoły. Widzę marmurowe schody, po których biegaliśmy jako dzieci, salon, gdzie Quin odpoczywał, kredens, w którym ukrywaliśmy się z Eliasem. Kiedy prowadzą mnie z ojcem do biblioteki Quina, staram się zapanować nad natłokiem myśli. To źle, że imperator Marcus może nakazać mi wykonanie jego poleceń. Nie może jednak zobaczyć, że opłakuję Eliasa. Wykorzystałby moją słabość, jestem tego pewna. Jesteś Maską, Aquillo. Zachowuj się jak Maska. – Kruku Krwi. – Marcus przygląda mi się, mój tytuł w jego ustach brzmi jak obelga. – Czcigodny Aquillusie. Witajcie.

Wchodzę do biblioteki i nie wiem, czego się spodziewać. Chyba Marcusa otoczonego haremem posiniaczonych i pobitych kobiet. Tymczasem imperator stoi w pełnej zbroi, pelerynę i broń ma zakrwawioną, jakby właśnie stoczył śmiertelny bój. Oczywiście. Marcus zawsze kochał krew i adrenalinę. Przy oknie stoi dwóch żołnierzy rodu Veturia. Obok Marcusa jest komendantka, pokazuje coś na mapie rozłożonej przed nimi na biurku. Kiedy się pochyla, dostrzegam blask srebra pod jej mundurem. Ta suka nosi zbroję, którą mi ukradła. – Jak już mówiłam, mój panie – komendantka wita nas skinieniem głowy i wraca do przerwanej rozmowy – trzeba zająć się naczelnikiem więzienia w Kauf, Siselliusem. Był kuzynem poprzedniego Kruka Krwi i zna wszystkie informacje wydobyte podczas przesłuchań więźniów. To dlatego Kruk Krwi był w stanie panować nad odszczepieńcami. – Nie mogę szukać twojego syna zdrajcy, tłumić rewolucję szczurów, naginać rody ilustrian do swojej woli, odpierać ataki na nasze granice i dodatkowo zmierzyć się z jednym z najpotężniejszych ludzi w Imperium. – Marcus rozpoczął swoje panowanie w typowy dla siebie sposób. – Wiesz, ile tajemnic zna naczelnik więzienia? Wystarczy, że kiwnie palcem, a stanie u jego boku cała armia. Dopóki nie uporządkujemy pozostałych spraw w Imperium, zostawimy naczelnika w spokoju. Jesteś wolna. Czcigodny Aquillusie – Marcus zwraca się do mojego ojca – pójdziesz z panią komendant, a ona przedstawi ci szczegóły naszego… porozumienia. Porozumienie. Warunki mojego uwolnienia. Ojciec do tej pory nic mi o nich nie mówił. Nie mogę go teraz o to zapytać. Ojciec idzie za komendantką, w ślad za nimi wychodzą dwaj żołnierze. Zamykają się za nimi drzwi. Zostajemy z Marcusem sami. Przygląda mi się uważnie. Nie potrafię spojrzeć mu w oczy.

Ilekroć to robię, widzę w nich swoje koszmary. Spodziewam się, że będzie upajał się moją słabością. Szeptał mi do ucha mroczne tajemnice. Czekam, kiedy się zbliży, kiedy zaatakuje. Wiem, jaki jest. Wiem, dlaczego od dawna mnie przerażał. Tymczasem on zaciska szczęki i unosi rękę, jakby chciał odgonić komara. Zaraz jednak odzyskuje panowanie nad sobą. – Wygląda na to, Aquillo, że ty i ja jesteśmy na siebie skazani jako imperator i Kruk Krwi. Przynajmniej dopóki jedno z nas nie umrze. Jestem zaskoczona goryczą wyczuwalną w jego głosie. Spojrzenie jego kocich oczu utkwione jest gdzieś w dali. Bez Zaka u boku jest jakby tylko połową człowieka. Wydawał się młodszy przy Zaku. Okrutny, przerażający, ale bardziej wyluzowany. Teraz sprawia wrażenie starszego, bardziej zawziętego i, co najgorsze, mądrzejszego. – Dlaczego w takim razie nie zabiłeś mnie w lochach? – pytam. – Bo chciałem zobaczyć, jak twój ojciec mnie błaga o litość. – Szczerzy zęby i przypomina teraz siebie z dawnych czasów. Nagle jego uśmiech gaśnie. – A także dlatego, że augurowie mają do ciebie dziwną słabość. Kain złożył mi wizytę. Powiedział, że twoja śmierć doprowadzi do mojego upadku. – Wzrusza ramionami. – Szczerze mówiąc, kusi mnie, żeby poderżnąć ci gardło i przekonać się, co się wydarzy. Może tak jeszcze zrobię. Ale na razie masz do wypełnienia misję. Uważaj, Aquillo. – Jestem na twoje rozkazy, panie. – Czarna Gwardia, która ci od teraz podlega, do tej pory nie zdołała zlokalizować i unieszkodliwić rebelianta Eliasa Veturiusa. Och, nie! – Znasz go. Znasz jego sposób myślenia. Wytropisz go i dostarczysz tu zakutego w łańcuchy. Potem osobiście zajmiesz się torturami i dokonasz publicznej egzekucji.

Wytropić. Torturować. Ściąć. – Mój panie. – Nie mogę tego zrobić. Nie mogę. – Jestem Krukiem Krwi. Powinnam zająć się tłumieniem rewolty. – Rewolta już jest stłumiona – mówi Marcus. – Twoje zaangażowanie nie jest potrzebne. Wiedziałam, że tak będzie, że wyśle mnie za Eliasem. Przyśniło mi się to. Nie sądziłam tylko, że nastąpi to tak szybko. – Zostałam właśnie dowódcą Czarnej Gwardii. Muszę poznać swoich ludzi i obowiązki. – Przede wszystkim musisz dać im przykład. A co będzie lepszym przykładem od schwytania największego zdrajcy Imperium? O resztę Czarnej Gwardii nie musisz się martwić. Ja będę im wydawał rozkazy, kiedy ty będziesz na misji. – Dlaczego nie poślesz komendantki? – Staram się ukryć desperację w głosie. Jeśli ją wyczuje, będzie się upajał moim nieszczęściem. – Ponieważ potrzebuję kogoś bezwzględnego do stłumienia rewolucji – odpowiada Marcus. – Chcesz powiedzieć, że potrzebujesz sojusznika u boku. – Nie bądź głupia, Aquillo. – Kręci z niezadowoleniem głową i zaczyna się przechadzać po bibliotece. – Ja nie mam sojuszników. Otaczają mnie ludzie, którzy coś mi zawdzięczają, i tacy, którzy czegoś ode mnie oczekują, tacy, którzy mnie wykorzystują, i tacy, których ja wykorzystuję. Jeśli chodzi o komendantkę, wykorzystujemy się wzajemnie. To ona zaproponowała, żeby wytropienie Eliasa było testem twojej lojalności. Spodobał mi się ten pomysł. Wąż zatrzymuje się w pół kroku. – Przysięgałaś być moim Krukiem, mieczem wypełniającym moją wolę. Teraz masz okazję dowieść swojej lojalności. Otaczają nas sępy, Aquillo. Nie popełnij błędu, niech ci nie przyjdzie

do głowy, że jestem zbyt głupi, by to dostrzec. Ucieczka Veturiusa jest moją pierwszą porażką jako imperatora. Ilustrianie już ją wykorzystują przeciwko mnie. Chcę Veturiusa martwego. – Patrzy mi prosto w oczy, opiera o biurko zaciśnięte, pobielałe pięści. – I chcę, żebyś to ty go zabiła. Chcę patrzeć, jak w jego oczach gaśnie światło. Chcę, żeby wiedział, że ostrze w jego serce wbija osoba, na której mu zależało najbardziej na świecie. I chcę, żeby ten obraz cię prześladował po kres twoich dni. W oczach Marcusa jest coś więcej niż nienawiść. Przez krótką, niemal niezauważalną chwilę dostrzegam w nich poczucie winy. Chce, żebym była taka jak on. I chce, żeby Elias był taki jak Zak. Imię brata bliźniaka zawisa w powietrzu, krąży pomiędzy nami jak duch, który wróci do życia, kiedy tylko je wypowiemy głośno. Oboje wiemy, co wydarzyło się na polu walki podczas Trzeciej Próby. Wszyscy to wiedzą. Zachariasz Farrar został zabity ciosem w serce zadanym przez człowieka, który teraz stoi przede mną. – Zgodnie z twoją wolą, Wasza Wysokość – mówię głośno i wyraźnie. Przydał się trening. Nagrodą jest zaskoczenie na twarzy Marcusa. – Rozpoczniesz niezwłocznie. Codziennie będę otrzymywał raporty. Pani komendant osobiście wybrała członków Czarnej Gwardii, którzy będą oceniać twoje postępy. Jakżeby inaczej. Odwracam się do wyjścia, a żołądek podchodzi mi do gardła. – Jeszcze jedno, Kruku Krwi – mówi Marcus, zmuszając mnie do odwrócenia się. Zaciskam zęby. – Niech ci nie przyjdzie do głowy powiedzieć mi, że nie jesteś w stanie pojmać Veturiusa. Jest dość przebiegły, by bez trudu umknąć łowcom nagród. Ale oboje wiemy, że nigdy nie zdoła uciec przed tobą. – Marcus przekrzywia głowę spokojny, opanowany i pełen nienawiści. – Udanych łowów, Kruku Krwi. ***

Nogi prowadzą mnie byle prędzej i dalej od Marcusa i jego strasznego rozkazu. Wychodzę z biblioteki Quina. Spod mojej ceremonialnej zbroi cieknie krew z ran i plami wierzchnie odzienie. Uciskam palcami ranę, początkowo lekko, po chwili mocniej. Ból przeszywa moje ciało, tracę ostrość widzenia. Muszę ruszyć w trop za Eliasem. Pojmać go. Torturować. Zabić. Zaciskam pięści. Dlaczego Elias musiał złamać przysięgę złożoną augurom i Imperium? Przecież wiedział, jak wygląda życie poza granicami. Na Ziemiach Południowych jest więcej monarchii niż mieszkańców, a każde królestwo tylko knuje, jak podbić sąsiednie. Na północnym zachodzie Dzikusy z tundry sprzedają swoje dzieci i kobiety w zamian za proch strzelniczy i alkohol. A Barbaryjczycy z Karkaus zamieszkujący położone na południu Wielkie Pustkowie trudnią się grabieżą. Imperium nie jest idealne. Ale od pięciuset lat walczymy z zacofaniem panującym w tamtych nieszczęsnych krainach. Elias to wszystko wie. A mimo to odwrócił się od swojego ludu. Ode mnie. Co to za różnica. Elias stanowi zagrożenie dla Imperium. Zagrożenie, które muszę zlikwidować. Ale przecież go kocham. Jak mam zabić mężczyznę, którego kocham? Dziewczyna, którą byłam, dziewczyna, która miała nadzieję, krucha ptaszyna, trzepocze teraz bezradnie skrzydłami. A co z obietnicami augurów? Zabijesz go, swojego przyjaciela, towarzysza broni, tego jedynego, którego kiedykolwiek… Uciszam tę dziewczynę. Skoncentruj się. Veturiusa nie ma od sześciu dni. Gdyby był sam i był postacią anonimową, schwytanie go graniczyłoby z cudem. Ale wiadomość o jego ucieczce i wyznaczenie nagrody za ujęcie go sprawi, że będzie ostrożniejszy. Czy łowcy nagród zdołają go wytropić? Prycham z pogardą. Widziałam, jak Elias wyniósł pół obozowiska

takich najemników, a oni niczego nie zauważyli. Będzie ich zwodził, nawet jeśli zostanie ranny. Jest jednak jeszcze dziewczyna. Wolniejsza. Mniej doświadczona. Kula u nogi. Będzie mu przeszkadzać. Rozpraszać go. Rozpraszać dlatego, że ona i on… dlatego, że oni… Nie myśl o tym, Heleno. Moją uwagę przykuwają podniesione głosy. Słyszę komendantkę. Właśnie wychodzi z moim ojcem z salonu. Czyżby ośmieliła się podnieść głos na głowę rodu Aquilla? Szybkim krokiem podchodzę do półotwartych drzwi, wyciągam rękę, żeby otworzyć je szerzej. Zaletą bycia Krukiem Krwi jest to, że stoję w hierarchii tuż za imperatorem. Mogę przywołać do porządku komendantkę, udzielić jej reprymendy, a ona nie ma prawa tego kwestionować. Zatrzymuję się nagle i opuszczam rękę. Głos, który odpowiada komendantce, nie należy do mojego ojca. – Mówiłem, że trudno ci będzie nad nią zapanować, choć bardzo tego pragnęłaś. Na dźwięk tego głosu przechodzi mnie dreszcz. Przypomina głos ifrytów w czasie Drugiej Próby. Brzmi tak samo jak świst wiatru. Tyle że głos ifrytów brzmiał jak letnia burza, a ten jest jak zimowa wichura. – Jeśli Kucharka ci przeszkadza, możesz ją sam zabić. – Pamiętaj, że są pewne granice. Ona i tak już nas dużo kosztowała. Najważniejszy był przywódca ruchu oporu. A teraz on nie żyje. – Można go zastąpić kimś innym. – Komendantka milknie, czuję, że stara się dobrać słowa. – I wybacz mi, panie, ale jak możesz mówić o mojej obsesji? Nie powiedziałeś mi, kim jest ta niewolnica. Dlaczego tak cię interesuje? Kim jest dla ciebie?

Zapada długie, pełne napięcia milczenie. Robię krok w tył. Osoba, z którą rozmawia komendantka, budzi mój niepokój. – Och, Keris. Widzę, że nie tracisz czasu. Próbowałaś się o niej czegoś dowiedzieć, prawda? O tym, kim jest, kim byli jej rodzice… – To nie było trudne, kiedy już wiedziałam, czego szukać. – Nie interesuj się tą dziewczyną. Mam dość twojej dociekliwości. Drobne sukcesy zbytnio cię ośmieliły. Nie popełnij błędu. Otrzymałaś rozkazy, więc je wykonuj. Komendantka wychodzi wreszcie z salonu, idzie sztywnym krokiem po korytarzu i znika za rogiem. A ja staję twarzą w twarz z jej rozmówcą. – Podsłuchiwałaś. Oblewa mnie pot, odruchowo chwytam za rękojeść szabli. Postać przede mną to normalny mężczyzna w zwyczajnym stroju, z rękami w rękawiczkach i twarzą ukrytą w cieniu głęboko nasuniętego kaptura. Błyskawicznie odwracam wzrok. Jakiś jaszczurczy instynkt każe mi natychmiast się oddalić. Ku swemu przerażeniu nie mogę się ruszyć z miejsca. – Jestem Krukiem Krwi. – Noszony przeze mnie tytuł nie dodaje mi sił, ale mimo wszystko unoszę dumnie głowę. – Mam prawo słuchać, gdzie mi się podoba. Postać przede mną przechyla głowę i wciąga nozdrzami powietrze, jakby próbowała wyczuć otaczający mnie zapach. – Masz dar. – Głos mężczyzny jest zaskakująco łagodny. Czuję w nim jednak jakąś mroczną nutę, która przyprawia mnie o drżenie. – Moc uzdrawiania. Obudziły ją w tobie ifryty. Wyczuwam je. Błękit i biel zimy, zieleń wiosny. O bogowie. Naprawdę chciałabym zapomnieć o dziwnej, wysysającej ze mnie życie mocy, której użyłam do ratowania Eliasa i Lai. – Nie wiem, o czym mówisz – odzywa się we mnie moja druga

natura, Maska. – Ta moc zniszczy cię, jeśli nie zachowasz ostrożności. – Skąd możesz o tym wiedzieć? – Kim jest ten człowiek, o ile to w ogóle człowiek? Postać unosi chronioną przez rękawicę dłoń i wydaje z siebie wysoki, przenikliwy dźwięk przypominający śpiew ptaka. Zupełnie niespodziewany w porównaniu ze śmiertelną głębią jego głosu. Moje ciało przeszywają sztylety ognia, zaciskam zęby, żeby powstrzymać krzyk. Ból w końcu mija, a mężczyzna wskazuje dłonią lustro na przeciwległej ścianie. Ślady ran na mojej twarzy nie zniknęły, ale są znacznie mniej widoczne. – Wiedziałem – mówi, ignorując moje zaskoczenie – że powinnaś znaleźć sobie nauczyciela. – Zgłaszasz się na ochotnika? – Wypowiadając te słowa, muszę wydawać się szalona, ale z ust mężczyzny dobywa się dziwny dźwięk, który można wziąć za śmiech. – Nie. – Wybucha znowu śmiechem, w którym czuję drwinę. – Może… kiedyś. – Kim albo czym jesteś? – Jestem Kostuchą, dziecko. Przychodzę zabrać, co moje. Teraz ośmielam się spojrzeć mu prosto w oczy. Błąd, ponieważ zamiast oczu widzę gwiazdy płonące ogniem piekielnym. Nasze spojrzenia spotykają się, a moje ciało przeszywa uczucie osamotnienia. Osamotnienie to chyba za mało. Czuję bezcelowość. Czuję się rozbita. Jakby wszystko i wszystkich, na których mi zależało, wyrwano mi z objęć i wrzucono w pustkę. Jego oczy to dziwaczna otchłań. Cofam się pod ścianę i zdaję sobie sprawę, że widzę w nich swoją przyszłość. Trwa to tylko chwilę. Widzę ból. Cierpienie. Przerażenie. Wszystko, co kocham, wszystko, co dla mnie ważne, jest skąpane

we krwi.

IX: Laia Pirackie Gniazdo wznosi się ku niebu jak olbrzymia pięść przesłaniająca horyzont i rzuca cień na zasnutą mgłą pustynię. Z daleka wydaje się spokojne i bezludne. Ale słońce właśnie zachodzi i wzrok może mnie mylić. Gdzieś tam głęboko w labiryncie skalnych pęknięć kłębią się tłumy najgorszych mętów, wyrzutków Imperium. Zerkam na Eliasa. Kaptur zsunął mu się z głowy. Naciągam go, ale on nie reaguje. Przez ostatnie trzy dni na przemian tracił i odzyskiwał przytomność, ale ostatni atak był wyjątkowo gwałtowny. Stracił wtedy świadomość na cały dzień. Nie znam się na leczeniu tak dobrze jak dziadek, ale wiem, że to źle. Wcześniej Elias przynajmniej coś mamrotał, jakby walczył z trucizną. Teraz od wielu godzin nie wypowiedział ani słowa. Byłabym szczęśliwa, gdyby powiedział cokolwiek. Nawet gdyby mówił o Helenie Aquilli i jej oczach o barwie oceanu, choć ten temat dotychczas drażnił mnie najbardziej. Elias gaśnie. A ja nie mogę na to pozwolić. – Laio… – Na dźwięk jego głosu o mało nie spadam z konia. – Dzięki wam, o niebiosa. – Oglądam się przez ramię. Twarz ma poszarzałą i zmęczoną, oczy płoną gorączką. Wpatruje się w Pirackie Gniazdo, potem przenosi spojrzenie na mnie. – Wiedziałem, że nas tu doprowadzisz. – Przez chwilę jest dawnym sobą – ciepłym, pełnym życia. Zerka mi przez ramię, dostrzega palce obtarte od trzymania przez cztery dni z rzędu wodzy, które teraz ode mnie odbiera.

Przez kilka chwil trzyma ramiona z dala od mojego ciała, jakby się bał, że mogę poczuć się urażona jego bliskością. Ale wtedy ja opieram się plecami o jego pierś i czuję się bezpieczniej niż wcześniej, zupełnie jakbym nałożyła na siebie zbroję. Elias oddycha swobodniej, opiera przedramiona na moich biodrach, a ja czuję, jak wzdłuż kręgosłupa przebiega mi radosny dreszcz. – Musisz być wykończona – mruczy mi do ucha. – Nic mi nie jest. Wsadzanie cię na konia i zsadzanie z niego jest dziesięć razy łatwiejsze niż służenie komendantce. Nie ma sił głośno się śmiać, ale mimo to jego przyciszony chichot przynosi mi odprężenie. Kieruje konia na północ i popędza do truchtu po pnącej się ku górze ścieżce. – Jesteśmy już blisko – mówi. – Dojedziemy do skał znajdujących się na północ od Gniazda. Tam będziesz mogła się ukryć, kiedy ja pójdę po wyciąg z tellisy. – Przecież możesz w każdej chwili stracić przytomność – oponuję, marszcząc brwi. – Potrafię powstrzymać atak. Poza tym wystarczy mi kilka minut na rynku, który znajduje się w samym centrum. Jest tam wszystko. Apteka na pewno też. Nagle krzywi się, ręce mu sztywnieją. – Odejdź! – mamrocze, choć na pewno nie do mnie. Kiedy dostrzega moje nieufne spojrzenie, udaje, że nic mu nie jest, i zaczyna wypytywać o wydarzenia ostatnich kilku dni. Docieramy na skaliste tereny na północ od Gniazda i ciałem Eliasa wstrząsa silny dreszcz, po chwili przechyla się niebezpiecznie na lewo. Chwytam wodze i dziękuję bogom, że przywiązałam go liną, żeby nie spadł z konia. Obracam się w siodle, obejmuję go ramieniem i próbuję usadzić prosto, a jednocześnie nie wystraszyć wierzchowca.

– Już dobrze. – Głos mi drży, z trudem nad nim panuję, ale po chwili silę się na niewzruszony spokój, z jakim zawsze przemawiał do pacjentów dziadek. – Zdobędziemy wyciąg i wszystko będzie dobrze. – Puls mu gwałtownie przyspiesza, a ja kładę dłoń na jego sercu, bojąc się, że za chwilę eksploduje. – Laio… – mówi z trudem, wzrok ma rozbiegany, spojrzenie dzikie. – Muszę go zdobyć. Ale nie idź tam sama. To zbyt niebezpieczne. Sam to załatwię. Stanie ci się krzywda. Ja zawsze krzywdzę… Osuwa się bezwładnie, oddycha płytko. Traci przytomność. Kto wie, na jak długo tym razem? Panika dławi mi gardło, ale szybko biorę się w garść. Nie ma znaczenia, że w Pirackim Gnieździe jest niebezpiecznie. Muszę tam pójść. Elias nie przeżyje, jeśli nie uda mi się zdobyć wyciągu z tellisy. Jego serce bije nieregularnie, od czterech dni ma atak za atakiem. – Nie możesz umrzeć! – Potrząsam nim. – Słyszysz mnie? Nie możesz umrzeć, bo wtedy umrze także Darin. Końskie kopyta ślizgają się na skałach. Ogier staje dęba, o mało nie zrzucając Eliasa i nie wyrywając mi wodzy. Zeskakuję i pokonując własne zniecierpliwienie, nucę cicho melodię, która ma uspokoić zwierzę. Tymczasem gęsta mgła ustępuje paskudnej, przenikającej do szpiku kości mżawce. Ledwo widzę własną wyciągniętą przed siebie dłoń. I dodaje mi to otuchy. Skoro ja nie widzę, dokąd jadę, to i mieszkańcy Gniazda nie dostrzegą, że ktoś nadjeżdża. Mimo to jadę ostrożnie i rozglądam się czujnie na boki, szukając ewentualnego źródła zagrożenia. Z rzadko uczęszczanego traktu widzę teraz Pirackie Gniazdo na tyle wyraźnie, żeby przekonać się, że nie jest to pojedyncza skała, lecz dwie, jakby ktoś przeciął ją na pół wielkim toporem. W przebiegającym przez środek wąskim wąwozie migają światła pochodni. Tam musi być rynek.

Na wschód od Gniazda rozciąga się ziemia niczyja, gdzie z głębokich rozpadlin sterczą w niebo smukłe skalne filary, sięgając coraz wyżej i wyżej, tworząc w końcu pierwsze grzbiety Gór Serrańskich. Szukam odpowiedniego źlebu lub wąwozu i już po chwili mój wzrok odnajduje jaskinię na tyle dużą, by pomieścić Eliasa i konia. Przywiązuję konia do sterczącego kawałka skały i ciężko dysząc, ściągam Eliasa z jego grzbietu. Elias ma zupełnie przemoczone ubranie, ale nie mam teraz czasu, by go przebrać. Otulam go peleryną i choć czuję się jak złodziejka, przeczesuję jego torbę w poszukiwaniu monet. Znajduję je, ściskam rękę Eliasa i zasłaniam sobie twarz jego chustką, tak jak on robił w Serze. Wdycham głęboko jego zapach przemieszany z zapachem deszczu. Naciągam na głowę kaptur i wyczołguję się z jaskini, mając nadzieję, że kiedy wrócę, Elias będzie jeszcze żył. Jeśli wrócę. *** Rynek w centrum Pirackiego Gniazda pełen jest Plemieńców, Wojan, Morzan, a nawet dzikich Barbaryjczyków najeżdżających stale granice Imperium. W tłumie wyróżniają się kupcy z południa w swoich jaskrawych, kolorowych fantazyjnych strojach, z bronią przewieszoną przez plecy i piersi, uwiązaną do nóg. Nie widzę ani jednego Scholara. Nawet niewolnika. Dostrzegam za to całe mnóstwo podobnych do mnie ludzi, niebudzących zaufania i niemających zaufania do nikogo, trzymających bez przerwy dłonie na rękojeściach noży. Kilka sekund po tym, jak wmieszałam się w tłum, ktoś chwyta mnie za ramię. Nie oglądając się, atakuję nożem i słysząc stęknięcie za plecami, odskakuję w bok. Naciągam głębiej kaptur na głowę i garbię się, tak jak robiłam w Czarnym Klifie. Takie jest to miejsce.

Kolejny Czarny Klif. Tylko bardziej cuchnący i prócz morderców pełno tu złodziei i rozbójników. Na rynku cuchnie alkoholem i zwierzęcym łajnem. Przez to wszystko przebija się kwaśny zapach ghas, środka halucynogennego zakazanego w Imperium. Wzdłuż wąwozu ciągnie się rząd rozwalających się budynków wrośniętych w naturalne pęknięcia skał, z dachami i ścianami z brezentu. Kóz i kur jest tu równie dużo jak ludzi. Domy są w opłakanym stanie, za to towary, które są w nich oferowane, przeciwnie. Stojąca w pobliżu grupka mężczyzn targuje się o niebywałych rozmiarów kamienie szlachetne. Na jednych stoiskach leżą porcje lepkiego ghas, na innych – beczułki z prochem strzelniczym. Koło mojego ucha ze świstem przelatuje strzała. Odbiegam na dziesięć kroków i dopiero przekonuję się, że nie była przeznaczona dla mnie. Grupka odzianych w futra Barbaryjczyków stoi obok handlarza bronią i sprawdza jakość łuku, posyłając strzały w każdym możliwym kierunku. Dochodzi do bójki. Próbuję się wycofać, ale napierający ciekawski tłum mi na to nie pozwala. W tym tempie nigdy nie znajdę apteki. – Podobno wyznaczyli sześćdziesiąt tysięcy nagrody. Nigdy nie słyszałem, żeby za kogoś tyle dawali… – Imperator nie chce wyjść na głupca. Veturius miał być jego pierwszą ofiarą, a tymczasem sfuszerował egzekucję. I kim jest ta dziewczyna, która z nim uciekła? Dlaczego on wędruje ze Scholarką? – Może dołączył do rewolucji. Słyszałem, że Scholarzy poznali tajemnicę serrańskiej stali. Sam Spiro Teluman wyszkolił scholarskiego ucznia. Może Veturius ma tak samo dość Imperium jak Teluman. Na bogów! Zmuszam się, żeby pójść dalej, choć chętnie posłuchałabym jeszcze tej rozmowy. Jakim cudem wiadomość

o Telumanie i Darinie ujrzała światło dzienne? I co to oznacza dla mojego brata? Że może mieć mniej czasu, niż sądziłaś. Pospiesz się, Laio. Bębny najwyraźniej przesłały już tutaj rysopis mój i Eliasa. Przyspieszam kroku i wypatruję apteki. Im dłużej tu zostanę, tym większe ryzyko. Nagroda wyznaczona za nasze głowy jest tak horrendalnie wysoka, że wątpię, by był tu ktoś, kto o niej nie słyszał. Wreszcie w bocznej alejce dostrzegam budę z wizerunkiem moździerza i tłuczka na drzwiach. Skręcając w alejkę, mijam Plemieńca pijącego gorącą herbatę w towarzystwie dwojga Morzan. – …jak piekielne stwory – mówi przyciszonym głosem jeden z Plemieńców, człowiek o wąskich ustach i twarzy pokrytej bliznami. – Walczyliśmy zaciekle, ale one wciąż wracały. Zjawy. Przeklęte zjawy. Zwalniam kroku, ale się nie zatrzymuję. Więc inni też widzieli te stworzenia. Ciekawość bierze górę. Pochylam się, udając, że zawiązuję sznurowadło, i nadstawiam ucha. – Tydzień temu w pobliżu Wyspy Południowej zatonęła kolejna fregata Ajanów – odzywa się jeden z Morzan. Wypija łyk herbaty i kręci głową. – Myślałem, że to sprawka korsarzy, ale jedyny ocalały żeglarz majaczył coś o morskich ifrytach. Nie wierzyłem mu, ale teraz… – A tu w Gnieździe są ghule – ciągnie Plemieniec z bliznami na twarzy. – Nie tylko ja je widziałem… Nie mogę się powstrzymać i zadzieram głowę. Nasze spojrzenia się spotykają. Plemieniec ucieka wzrokiem, ale po chwili spogląda na mnie. Cofam się prosto w kałużę i tracę równowagę. Kaptur spada mi z głowy. Niech to diabli. Zrywam się na nogi, naciągam kaptur i oglądam się przez ramię. Plemieniec wpatruje się we mnie spod przymrużonych powiek. Uciekaj stąd, Laio! Skręcam w jedną alejkę, potem w drugą

i dopiero wtedy oglądam się za siebie. Nie ma Plemieńca. Wzdycham z ulgą. Deszcz pada coraz mocniej, a ja okrężną drogą wracam do apteki. Wyglądam zza rogu, żeby sprawdzić, czy Plemieniec i Morzanie nadal stoją przy stoisku z herbatą. Wygląda na to, że już poszli. Niepostrzeżenie wchodzę do sklepu. Otacza mnie woń ziół z domieszką czegoś mrocznego i gorzkiego. Sufit jest tak niski, że prawie zahaczam o niego głową. Zwisa z niego tradycyjna lampa Plemieńców w kwieciste wzory, która z trudem rozprasza panujący w sklepie mrok. – Epkah kesiah meda karun? – wita mnie zza lady może dziesięcioletnia dziewczynka. Nad jej głową wiszą wiązki ziół. Na półkach lśnią szklane słoiki i flakony. Przesuwam po nich wzrokiem, szukając czegoś znajomego. Dziewczynka odchrząkuje. – Epkah Keeya Necheya? Z tego, co zrozumiałam, mówi mi, że cuchnę jak koń, ale nie mam czasu, żeby się dopytać. Nachylam się i wypowiadam szeptem nazwę zioła, które mnie interesuje, mam nadzieję, że mała Plemienka mnie zrozumie. – Tellisa. Dziewczynka kiwa głową, szuka w jednej szufladzie, potem w drugiej, kręci głową, obchodzi ladę dookoła i zaczyna wpatrywać się w słoje na półkach. Drapie się po brodzie, unosi dłoń, dając mi znać, żebym cierpliwie czekała, i znika na zapleczu. Nim drzwi się zamkną, widzę, że jest to magazyn z oknem. Mija minuta. Potem kolejna. No, szybciej. Zostawiłam Eliasa samego godzinę temu, a powrót zajmie mi kolejne pół godziny. Pod warunkiem że dziewczynka znajdzie tellisę w magazynie. A jeśli Elias będzie miał w tym czasie kolejny atak? Jeśli zacznie krzyczeć albo jęczeć i zdradzi swoje położenie komuś przejeżdżającemu obok? Drzwi otwierają się i dziewczynka wraca z kwadratowym słojem

pełnym bursztynowego płynu. To wyciąg z tellisy. Sięga po mniejszą, pustą buteleczkę i wpatruje się we mnie wyczekująco. – Dwadzieścia drachm. – Dwukrotnie unoszę obie dłonie z wyprostowanymi palcami. To powinno wystarczyć na dłuższy czas. Dziewczynka nieznośnie powoli odmierza płyn, zerkając na mnie co chwila. Uszczelnia korek butelki woskiem, ale kiedy sięgam ręką po lekarstwo, ona cofa się i wyciąga przed siebie cztery palce. Wkładam jej w dłoń cztery srebrne monety, ale ona kręci głową. – Zaver! – Wyciąga z sakiewki złotą markę i wymachuje nią w powietrzu. – Cztery marki?! – wybucham. – Równie dobrze mogłabyś zażądać księżyca! – Dziewczynka unosi tylko podbródek. Nie mam czasu na targowanie się, rzucam na ladę monety i wyciągam rękę po flakonik. Dziewczynka waha się i przenosi wzrok na drzwi wejściowe. Wyciągam sztylet, a drugą ręką chwytam buteleczkę i wybiegam z wyszczerzonymi zębami z budy. Ale w alejce nie ma nikogo prócz kozy przeżuwającej jakieś śmiecie. Stworzenie meczy na mój widok, a następnie wraca do przerwanej uczty. Mimo to jestem niespokojna. Mała Plemienka zachowywała się dziwnie. Oddalam się pospiesznie, trzymając się z dala od głównej ulicy, krążąc po błotnistych, marnie oświetlonych bocznych alejkach. Kieruję się na zachodni skraj Pirackiego Gniazda. Bez przerwy oglądam się za siebie, dlatego nie zauważam mrocznej, szczupłej postaci przed sobą. Wpadam na nią. – Racz wybaczyć – mówi jedwabisty głos. Owiewa mnie zapach ghas i liści herbaty. – Nie widziałem cię tu wcześniej. – Przechodzą mnie ciarki. Głos jest znajomy. To ten Plemieniec z bliznami na twarzy. – Co taka złotooka scholarska dziewczyna robi w Pirackim Gnieździe? Może przed czymś ucieka? – O bogowie. Rozpoznał mnie.

Próbuję go ominąć z prawej strony, ale zagradza mi przejście. – Zejdź mi z drogi. – Celuję w niego ostrze sztyletu. A on wybucha śmiechem, kładzie rękę na moim ramieniu, a drugą bez trudu mnie rozbraja. – Jeszcze wydłubiesz sobie tym oko, mała tygrysico. – Podrzuca w dłoni mój sztylet. – Jestem Shikaat z plemienia Gula. A ty jak masz na imię? – Nie twój interes. – Próbuję mu się wyrwać, ale jego ręka trzyma mnie w żelaznym uścisku. – Chciałem tylko porozmawiać. Chodź ze mną. – Jeszcze mocniej zaciska palce na moim ramieniu. – Odczep się ode mnie! – Kopię go w kostkę. Krzywi się i puszcza mnie. Ale kiedy rzucam się do biegu, chwyta mnie za ramię, a po chwili łapie za drugi nadgarstek i podciąga rękaw. – Kajdany niewolnicy. – Przesuwa palcem po niewygojonych jeszcze otarciach na skórze. – Zdjęłaś je niedawno. Ciekawe. Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? Przybliża twarz do mojej twarzy, w oczach ma wesołe iskierki, jakby opowiadał dowcip. – Myślę, że niewiele złotookich scholarskich dziewcząt wędruje po pustyni, mała tygrysico. Twoje obrażenia świadczą o tym, że stoczyłaś walkę. Śmierdzisz dymem, może dymem pożarów w Serze? A lekarstwo? Cóż, to jest najciekawsze. Niecodzienna sytuacja zaczyna budzić ciekawość przechodniów. Więcej niż ciekawość. Z zainteresowaniem przyglądają nam się jakiś Morzanin i Wojanin. Obaj mają skórzane zbroje, co oznacza, że są łowcami nagród. Jeden z nich zbliża się do nas, ale Plemieniec ciągnie mnie w głąb alejki. Rzuca głośno jakieś słowo i z cienia wyłania się dwóch mężczyzn, bez wątpienia kompanów Plemieńca, i zagradza drogę łowcom. – Ty jesteś tą scholarską dziewczyną, którą ścigają Wojanie. – Shikaat zerka w kierunku mrocznej przestrzeni pomiędzy

straganami, skąd mogłoby pojawić się zagrożenie. – Podróżujesz z Eliasem Veturiusem. Coś mu się musiało stać, w przeciwnym razie nie przyszłabyś tutaj sama i nie zapłaciłabyś za wyciąg z tellisy dwadzieścia razy więcej, niż jest on warty. – Skąd to wszystko wiesz? – Niewielu Scholarów się tu kręci – odpowiada. – Kiedy jakiś się pojawi, łatwo to zauważyć. Niech to wszyscy diabli. Dziewczynka z apteki musiała dać mu znać. – A teraz… – wyszczerza zęby w uśmiechu – zaprowadzisz mnie do swojego nieszczęsnego przyjaciela albo wbiję ten nóż w twój brzuch i wrzucę cię do szczeliny skalnej, gdzie będziesz powoli umierać. Za naszymi plecami dwaj łowcy nagród spierają się gorączkowo z ludźmi Shikaata. – On wie, gdzie jest Elias Veturius! – wołam do łowców, którzy natychmiast sięgają po broń. Całe wydarzenie przyciąga coraz większą uwagę ludzi na rynku. Plemieniec wzdycha i obrzuca mnie pełnym żałości spojrzeniem. A kiedy na chwilę kieruje swoją uwagę na łowców nagród, kopię go w kostkę i wyswobadzam się z jego uścisku. Rzucam się do ucieczki, wywracając po drodze kosz z jakimiś towarami i taranując starą Morzankę. Na chwilę udaje mi się zniknąć z pola widzenia Shikaata. Przede mną wyrasta skalna ściana, po prawej dostrzegam rząd namiotów. A po lewej, oparta o wóz z futrami, stoi chwiejna piramida ze skrzynek. Wślizguję się pod leżące na wierzchu futro dokładnie w chwili, gdy u wylotu alejki pojawia się Shikaat. Kiedy rozgląda się dookoła, panuje absolutna cisza. A potem słyszę zbliżające się kroki. Zniknij, Laio. Kulę się w ciemnościach, ściskam bransoletę na ramieniu w nadziei, że doda mi sił. Nie możesz mnie zobaczyć. Widzisz tylko cień, tylko mrok.

Shikaat przewraca kopniakiem stertę skrzynek i blade światło pada teraz na wóz. Słyszę, jak się pochyla, słyszę jego oddech, kiedy zagląda pod warstwę futer. Jestem tylko stertą futer. Nie widzisz mnie. Nic nie widzisz. – Jitan, Imir! – przywołuje swoich ludzi. Słyszę szybkie kroki dwóch mężczyzn, a chwilę potem światło lampy rozjaśnia mrok pod wozem. Shikaat zdejmuje futro z wozu i z triumfem patrzy mi w oczy. Niemal natychmiast wyraz triumfu na jego twarzy zmienia się w bezgraniczne zdumienie. Gapi się na futro, potem znów na mnie. Unosi lampę, która rzuca teraz więcej światła. Ale nie patrzy na mnie. Zupełnie jakby mnie nie widział. Jakbym była niewidzialna. A to przecież niemożliwe. Nagle mruga i chwyta mnie za rękę. – Zniknęłaś – szepcze. – A teraz znów tu jesteś. To jakieś magiczne sztuczki? – Potrząsa mną mocno. – Jak to zrobiłaś? – Odczep się! – Rzucam się na niego z pazurami, ale trzyma mnie na dystans. – Zniknęłaś! – syczy. – A potem znów się pojawiłaś. – Jesteś stuknięty! – Gryzę go w rękę, a on przyciąga mnie do siebie i zmusza, bym spojrzała mu w oczy. – Napaliłeś się za dużo ghas! – Powtórz to! – Jesteś stuknięty. Byłam tu cały czas. Kręci głową, jakby wciąż mi nie dowierzał. Próbuję się uwolnić z jego uścisku, ale bezskutecznie. – Dość! – mówi, kiedy jego sługusy wiążą mi ręce. – Prowadź mnie do Maski albo zginiesz. – Chcę swój udział. – Przychodzi mi do głowy znakomity

pomysł. – Dziesięć tysięcy marek. I pójdziemy tam sami. Nie chcę, żeby twoi ludzie szli za nami. – Żadnych udziałów – odpowiada. – A moi ludzie pójdą z nami. – W takim razie sam go znajdź. Wbij nóż w mój brzuch, tak jak obiecałeś, i idź! Wytrzymuję jego spojrzenie, tak jak robiła babcia, kiedy plemieńscy kupcy oferowali zbyt niską cenę za jej konfitury. Serce wali mi w piersi. – Pięćset marek – poddaje się Plemieniec. Kiedy otwieram usta, żeby zaprotestować, ucisza mnie uniesioną ręką. – I bezpieczna droga na terytorium Plemieńców. To dobra propozycja, dziewczyno. Przyjmij ją. – A twoi ludzie? – Zostaną – przygląda mi się uważnie – w pewnej odległości. „Problem ludzi chciwych – mawiał dziadek – polega na tym, że wszystkich innych też uważają za chciwców”. Shikaat niczym się od nich nie różni. – Daj mi słowo Plemieńca, że nie wystawisz mnie do wiatru. – Nawet ja wiem, jaką wartość ma taka przysięga. – W przeciwnym razie ci nie uwierzę. – Masz moje słowo. – Popycha mnie naprzód, a ja potykam się i z trudem łapię równowagę. Świnia! Gryzę się w język, żeby nie powiedzieć tego głośno. Niech sobie myśli, że udało mu się mnie zastraszyć. Niech myśli, że wygrał. Wkrótce zrozumie swój błąd. On przysiągł grać fair. Ja nie przysięgałam.

X: Elias W chwili, kiedy wraca mi świadomość, wolę nie otwierać oczu. Ręce i nogi mam związane liną i leżę na boku. W ustach czuję dziwny smak, smak żelaza i ziół. Jestem obolały, ale umysł mam jaśniejszy niż w ostatnich kilku dniach. Niedaleko mnie krople deszczu rozbijają się o skały. Jestem w jaskini. Wokół mnie dzieje się jednak coś niepokojącego. Słyszę oddechy, szybkie i nerwowe, czuję zapach wełnianych ubrań i tanich skórzanych akcesoriów. – Nie możecie go zabić! – Laia jest przy mnie, klęczy. Jej głos dochodzi z tak bliska, że czuję jej oddech na twarzy. – Wojanie chcą go żywego. Ma stanąć przed obliczem imperatora. Ktoś klęczący przy mojej głowie przeklina w języku sadhese. Czuję na szyi dotyk zimnej stali. – Jitan! Jak brzmiała wiadomość? Czy nagroda zostanie wypłacona tylko za żywego? – Nie pamiętam! – Ten głos dochodzi z okolicy moich stóp. – Jeśli zamierzacie go zabić, poczekajcie chociaż kilka dni. – W głosie Lai słychać zimne wyrachowanie, ale jest on jednocześnie napięty jak struna oudu. – Przy takiej pogodzie ciało zacznie się szybko rozkładać. Dostarczenie go do Serry zajmie co najmniej pięć dni. Jeśli Wojanie nie zdołają go zidentyfikować, żadne z nas nie dostanie pieniędzy. – Zabij go, Shikaat – odzywa się trzeci Plemieniec stojący przy moich kolanach. – Kiedy się obudzi, nie będziemy mieli szans. – Nie obudzi się – uspokaja go mężczyzna, którego nazywają Shikaat. – Spójrz na niego, jest jedną nogą w grobie.

Laia powoli pochyla się nade mną. Czuję na wargach dotyk szklanego flakonika. Płyn ma smak żelaza i ziół. Wyciąg z tellisy. Chwilę później flakonik znika, ukryty gdzieś przez Laię. – Posłuchaj, Shikaat… – zaczyna Laia, ale rozbójnik ją odsuwa. – Już drugi raz tak się nad nim pochylasz, dziewczyno. Co kombinujesz? Już czas, Veturiusie. – Nic! – zapewnia Laia. – Chcę dostać nagrodę tak samo jak wy! Raz: Najpierw planuję atak. Gdzie uderzyć, jak się poruszać. – Po co się nad nim pochylasz? – nie ustępuje Shikaat. – Tylko nie kłam! Dwa: Napinam mięśnie lewej ręki, ponieważ prawa spoczywa pode mną. Po cichu nabieram powietrza, żeby dotarło do najdalszych zakątków ciała. – Gdzie jest wyciąg z tellisy? – przypomina sobie Shikaat. – Oddaj mi go! Trzy: Nim Laia zdąży odpowiedzieć Shikaatowi, odpycham się nogami od ziemi, przewracam na plecy, pchnięciem związanych nóg posyłam jednego z Plemieńców na ziemię i siadam. Drugiego Plemieńca, stojącego na wysokości moich kolan, nokautuję uderzeniem głową, zanim zdąży unieść swoją szablę. Szabla wypada mu z rąk, a ja obracam się, by ją złapać, i dziękuję bogom, że jest ostra. Dwoma cięciami pozbywam się więzów na nadgarstkach, dwoma kolejnymi – na kostkach. Plemieniec, którego powaliłem na ziemię pierwszego, podnosi się i wybiega z jaskini, bez wątpienia po to, by wezwać posiłki. – Stój! Obracam się w kierunku trzeciego Plemieńca, Shikaata, który trzyma przed sobą Laię i przyciska ostrze sztyletu do jej szyi. W jego oczach widzę żądzę mordu. – Rzuć broń. Podnieś ręce nad głowę. Albo ją zabiję.

– Spróbuj – odpowiadam mu w języku sadhese. Shikaat zaciska zęby, ale nie wykonuje żadnego ruchu. Niełatwo go zaskoczyć. – Jeśli ją zabijesz, ja zabiję ciebie. Ty będziesz martwy, a ja wolny. – Przekonajmy się. – Przyciska ostrze do szyi Lai, pojawiają się pierwsze krople krwi. Jej oczy próbują wypatrzeć coś, cokolwiek, czego mogłaby użyć przeciwko napastnikowi. – Przed jaskinią czeka setka moich ludzi. – Gdyby czekała tam setka twoich ludzi – mówię, nie spuszczając Shikaata z oka – to już byś ich zawo… Niespodziewanie rzucam się naprzód. To ulubiona sztuczka mojego dziadka. „Głupcy przywiązują wagę do słów w walce – mawiał. – Prawdziwi wojownicy zyskują dzięki słowom przewagę”. Odrywam ściskającą sztylet rękę Plemieńca od szyi Lai i osłaniam dziewczynę własnym ciałem. I to ciało w tej właśnie chwili mnie zawodzi. Adrenalina nagle przestaje działać, chwieję się na nogach, dwoi mi się w oczach. Laia podnosi coś z ziemi i obraca się, stając twarzą w twarz z uśmiechniętym szyderczo Plemieńcem. – W żyłach twojego bohatera wciąż płynie trucizna, dziewczyno. On już ci nie pomoże. Rzuca się na nią ze sztyletem, bez wątpienia z zamiarem pozbawienia jej życia. Laia sypie mu w oczy piach. Shikaat krzyczy głośno i odwraca głowę, ale się nie zatrzymuje. Tymczasem Laia unosi ostrze noża, na które nadziewa się Plemieniec. Laia cofa się o krok i wypuszcza broń z ręki. Shikaat chwyta ją za włosy. Laia otwiera usta w niemym krzyku, nie może oderwać oczu od ostrza tkwiącego w piersi mężczyzny. Przenosi wzrok na mnie, na jej twarzy maluje się przerażenie. Shikaat ostatkiem sił próbuje ją zabić. W ostatniej chwili wracają mi siły i odpycham go od niej. Shikaat puszcza Laię i wpatruje się zdumiony we własną, nagle pozbawioną sił rękę, jakby nie należała do niego. Chwilę później pada martwy

na ziemię. – Laio!? – wołam ją, ale ona wpatruje się jak zahipnotyzowana w martwego Plemieńca. To jej pierwszy trup. Przypominam sobie swoją pierwszą ofiarę, barbaryjskiego chłopca. Jego wymalowaną na niebiesko twarz, głęboką ranę na brzuchu. Aż za dobrze wiem, co czuje teraz Laia. Obrzydzenie. Przerażenie. Strach. Czuję napływ energii. Wszystko jest bólem. Bolą mnie ramiona, nogi, czuję ból w piersiach. Ale nie mam ataku, nie pojawiają się halucynacje. Wołam ponownie Laię i tym razem przenosi na mnie spojrzenie. – Nie chciałam tego zrobić – odzywa się. – On… on po prostu wpadł na mnie. A nóż… – Wiem – odpowiadam łagodnie. Nie będzie chciała teraz o tym rozmawiać. Jej umysł jest teraz nastawiony na przeżycie, nie pozwoli rozwodzić się nad tym, co się stało. – Opowiedz mi, co się wydarzyło w Pirackim Gnieździe. – Próbuję zmienić temat. – Jak udało ci się zdobyć tellisę. Zdaje mi krótką relację, pomagając związać nieprzytomnego Plemieńca. Słucham jej z niedowierzaniem, a jednocześnie z podziwem dla jej stalowych nerwów. Z zewnątrz dochodzi pohukiwanie sowy, a przecież ten ptak nie powinien w taką pogodę tam się znajdować. Podchodzę do wejścia do jaskini. W okolicznych skałach nie dostrzegam żadnego ruchu, ale czuję zapach końskiego i ludzkiego potu. Wygląda na to, że Shikaat nie kłamał, mówiąc o setce swoich ludzi czekających na zewnątrz. Na południu, za naszymi plecami jest olbrzymia skała. Na zachodzie leży Serra. Wejście do jaskini jest skierowane na północ i prowadzi z niego wąski szlak na pustynię i dalej do przełęczy, którą bezpiecznie przedostaniemy się na drugą stronę Gór Serrańskich. Na wschodzie szlak schodzi stromo w dół do Lasu Kolumn, sterczących wysoko w niebo skalnych maczug, których nie

da się pokonać w dobrą pogodę, a cóż dopiero w takim deszczu. Za Lasem Kolumn wznosi się wschodni grzbiet Gór Serrańskich. Nie ma tam żadnych szlaków, żadnych przełęczy, jest jednolity masyw skalny, za którym rozciąga się Pustynia Plemieńców. – Eliasie. – Obok mnie staje zdenerwowana Laia. – Powinniśmy stąd uciekać, zanim tamten Plemieniec odzyska przytomność. – Mamy problem – mówię, wskazując ruchem głowy mroczną dal. – Jesteśmy otoczeni. *** Pięć minut później obwiązuję liną siebie i Laię, nieprzytomnego Plemieńca, wciąż związanego, zaciągam do wejścia do jaskini. Ciało Shikaata przywiązuję do konia, zdejmuję mu pelerynę, żeby jego ludzie go rozpoznali. Laia ostentacyjnie odwraca wzrok od trupa. – Żegnaj, chabeto. – Gładzi koński łeb między uszami. – Dziękuję, że mnie tu dowiozłeś. Żal się z tobą rozstawać. – Ukradnę dla ciebie następnego. – Uśmiecham się szyderczo. – Gotowa? Laia kiwa głową, a ja wracam do jaskini i za pomocą krzemienia i hubki rozpalam ogień. Dokładam trochę gałęzi, które udało mi się znaleźć, przeważnie mokrych. Jaskinię szybko wypełnia gęsty biały dym. – Pora na nas. Laia klepie z całych sił koński zad i nasz rumak z martwym Shikaatem rusza kłusem ku przyczajonym na północy Plemieńcom. Na widok dymu i swojego martwego przywódcy wychodzą zza skał, głośno krzycząc. Nie patrzą teraz na mnie i Laię. Pod osłoną dymu, deszczu i ciemności wymykamy się z jaskini. Biorę Laię na barana, sprawdzam linę zamocowaną do na wpół skrytego występu skalnego i powoli zaczynam się opuszczać ku Lasowi Kolumn. Trzy metry

niżej natrafiam stopami na śliską od deszczu skałę. Laia zeskakuje z moich pleców. Mam nadzieję, że Plemieńcy nie usłyszeli stuknięcia jej obcasów o skałę. Pociągam za linę, węzeł rozsupłuje się i lina spada obok moich stóp. Z góry dobiega nas odgłos kaszlu wchodzących do jaskini Plemieńców. Słyszę ich przekleństwa, kiedy uwalniają z więzów swojego towarzysza. Idź za mną, poruszam bezgłośnie ustami. Idziemy powoli, ale odgłos naszych kroków zagłuszają wrzaski Plemieńców. Skały są ostre i śliskie, ich poszarpane krawędzie zaczepiają o nasze ubrania i wbijają się w podeszwy butów. Wracam myślami do wydarzeń sprzed sześciu lat, kiedy razem z Heleną rozbiliśmy obozowisko w pobliżu Pirackiego Gniazda. Wszyscy piątoklasiści byli na kilka miesięcy posyłani do Gniazda, żeby szpiegować rozbójników. Jeśli któryś został rozpoznany i złapany, czekała go długa, powolna śmierć. Dlatego komendantka chętnie posyłała tam kadetów zamiast żołnierzy. Helena i ja zostaliśmy wysłani razem. Bękart i dziewczyna, dwoje wyrzutków. Komendantka musiała być zadowolona, dobierając taką parę. Na pewno sądziła, że jedno z nas zginie. Tymczasem nasza przyjaźń uczyniła nas silniejszymi. Pokonanie Lasu Kolumn traktowaliśmy jak zabawę. Przeskakiwaliśmy ze skały na skałę lekko jak gazele. Helena dotrzymywała mi kroku z taką łatwością, że trudno było się domyślić, iż cierpi na lęk wysokości. O bogowie, jacy my byliśmy głupi. Tak pewni, że nie spadniemy, że nie grozi nam śmierć. Teraz jestem mądrzejszy. Jesteś już trupem. Tylko jeszcze o tym nie wiesz. Deszcz słabnie. Laia porusza się w milczeniu, z zaciśniętymi ustami. Coś ją trapi, czuję to. Na pewno myśli o Shikaacie. Mimo to dotrzymuje mi kroku. Zawahała się tylko raz, kiedy przymierzałem się do skoku przez szczelinę szeroką na pięć stóp

i głęboką na dwieście. Skaczę pierwszy, pokonuję przepaść z łatwością. Ale kiedy oglądam się za siebie, widzę, że Laia zbladła. – Złapię cię – zapewniam. Wpatruje się we mnie tymi swoimi jasnobrązowymi oczami, w których strach walczy z determinacją. Skacze bez uprzedzenia i wpada w moje ramiona. Obejmuję dłońmi jej talię, chwytam za biodra, czuję na twarzy obłok słodko pachnących włosów. Rozchyla wargi, jakby chciała coś powiedzieć. Reaguję głupio. Bliskość jej ciała mnie oszołamia. Odpycham ją od siebie. Potyka się, na jej twarzy przez moment maluje się zawód. Sam nie wiem, dlaczego tak postąpiłem. Może taka bliskość wydaje mi się w tej chwili niewłaściwa. – Już niedaleko. – Próbuję odwrócić jej uwagę od przykrego incydentu. – Trzymaj się blisko mnie. Im bliżej jesteśmy gór i dalej od Pirackiego Gniazda, tym bardziej ulewa słabnie, zastępuje ją za to gęsta mgła. Skalne kolumny spłaszczają się, tworząc tarasy, nawisy i półki porośnięte gdzieniegdzie drzewami i krzewami. Gestem nakazuję Lai się zatrzymać i nasłuchuję odgłosów pościgu. Niczego nie słyszę. Las Kolumn okrywa gęsta zasłona mgły snującej się pomiędzy skałami i drzewami. Widok jest tak niesamowity, że Laia przysuwa się do mnie bliżej. – Eliasie – szepcze – skręcimy teraz na północ czy obejdziemy góry u ich podnóża? – Nie mamy sprzętu, żeby wspiąć się na szczyty na północy – odpowiadam. – A u podnóża gór roi się pewnie od ludzi Shikaata. Tam będą nas na pewno szukać. – Jak w takim razie dotrzemy do Kauf? – Twarz Lai blednie. – Jeśli popłyniemy statkiem z południa, spóźnimy się… – Pójdziemy na wschód – decyduję. – Przez ziemie Plemieńców.

Nim zdąży zaprotestować, przyklękam i rysuję na ziemi mapę gór i okolicy. – Do ziem Plemieńców mamy jakieś dwa tygodnie drogi. Może trochę więcej, jeśli będziemy mieli opóźnienie. Za trzy tygodnie w Nur zaczyna się Jesienne Zgromadzenie. Pojawią się tam wszystkie plemiona. Będą kupować, sprzedawać, handlować, zawierać małżeństwa, świętować narodziny dzieci. Po zakończeniu Zgromadzenia z miasta wyruszy ponad dwieście karawan. A w każdej karawanie będą setki ludzi. W oczach Lai widzę błysk zrozumienia. – Pojedziemy z nimi? Kiwam głową. – Jednego dnia wyruszą w podróż tysiące wozów konnych. Nawet gdyby ktoś śledził nas w drodze do Nur, tam zgubi trop. Część karawan skieruje się na północ. Znajdziemy taką, która zapewni nam schronienie i transport. W ten sposób dotrzemy do Kauf przed pierwszym śniegiem. Ja jako plemieński kupiec, ty jako moja siostra. – Siostra? – Laia krzyżuje ręce na piersi. – Nic a nic nie jesteśmy do siebie podobni. – Albo jako żona, jeśli wolisz. – Nie mogę się powstrzymać i unoszę znacząco brew. Na jej policzkach wykwita rumieniec i spływa w dół, na szyję. Ciekawe, czy zejdzie jeszcze niżej. Pohamuj się, Eliasie. – A jak przekonamy Plemieńców, żeby nie wydali nas w zamian za nagrodę? – Zostaw to mnie. – Dotykam palcami drewnianej monety znajdującej się w mojej kieszeni, podarunku od tajemniczej Plemienki, Afyi Ara-Nur. Laia chwilę zastanawia się nad moimi słowami, ale w końcu kiwnięciem głowy wyraża zgodę. Zatrzymuję się i wsłuchuję w otaczający nas świat. Jest zbyt ciemno, żeby iść dalej, musimy

poszukać miejsca na obozowisko, w którym spędzimy noc. Wdrapujemy się na jeden ze skalnych tarasów i wchodzimy w mroczny gąszcz drzew. Wreszcie znajduję odpowiednie miejsce – polankę pod nawisem skalnym otoczoną starymi sosnami o pniach porośniętych mchem. Rozgarniam gałązki i kamienie leżące na ziemi, kiedy nagle czuję na ramieniu dotyk dłoni Lai. – Muszę ci coś powiedzieć. – Unoszę głowę, patrzę jej w twarz i na chwilę tracę dech w piersiach. – Kiedy poszłam do Pirackiego Gniazda – ciągnie Laia – bałam się, że trucizna może… – Urywa w pół zdania i kręci głową. – Cieszę się, że nic ci nie jest. I wiem, że wiele dla mnie ryzykujesz. Dziękuję ci. – Laio… – To ty trzymałaś mnie przy życiu. Ty ocaliłaś samą siebie. Jesteś tak odważna jak twoja matka. Niech nikt nie próbuje twierdzić inaczej. Być może gdybym wypowiedział te słowa na głos, przyciągnąłbym ją do siebie, musnął palcami smukłą szyję, zbliżył twarz do jej twarzy… Nagły ból przeszywa mi ramię. I teraz przypominają mi się inne słowa. „Niszczysz każdego, kto zbliży się do ciebie”. Mogę ukrywać prawdę przed Laią. Wypełnić misję i zniknąć. Ale ruch oporu skrywa przed nią swoje tajemnice. Jej brat zataił przed nią szczegóły swojej pracy ze Spirem. Nie zna nawet prawdziwej tożsamości swoich rodziców. W jej życiu jest za dużo tajemnic. Zasługuje na poznanie prawdy. – Usiądź, proszę – mówię, odsuwając się od niej. – Ja też muszę ci coś powiedzieć. – Słucha w milczeniu mojej opowieści o tym, co zrobiła komendantka, o Poczekalni, o Łowczyni Dusz. Kiedy kończę, widzę, jak Lai trzęsą się ręce, ledwie słyszę jej głos. – Ty… ty umrzesz? Nie! Nie! – Ociera twarz i bierze głęboki wdech. – Musi być jakieś lekarstwo, musi być jakiś sposób… – Nie ma. – Staram się, żeby mój głos brzmiał rzeczowo. –

Jestem tego pewien. Ale zostało mi jeszcze kilka miesięcy. Może z sześć. – Nigdy w życiu nikogo nie nienawidziłam bardziej niż komendantki. Nigdy. – Laia zagryza wargi. – Mówiłeś, że pozwoliła nam uciec. Dlaczego? Chciała, żebyś umierał powoli? – Chyba chciała mieć pewność, że umrę – odpowiadam. – Ale teraz jestem jej potrzebny żywy. Nie wiem tylko do czego. – Eliasie… – Laia otula się szczelniej peleryną. Po chwili namysłu siadam tuż przy niej, czuję ciepło jej ciała. – Nie mogę cię prosić, żebyś spędził ostatnie miesiące życia na szalonej wyprawie do Kauf. Powinieneś odnaleźć swoją rodzinę wśród Plemieńców… „Krzywdzisz ludzi”, tak powiedziała Łowczyni Dusz. Tych, którzy zginęli podczas Trzeciej Próby, czy to z mojej ręki, czy z mojego rozkazu; Helenę, pozostawioną na pastwę Marcusa; dziadka, zmuszonego do ucieczki i życia na wygnaniu; nawet Laię, która przeze mnie musiała położyć głowę na katowskim pniu w Czwartej Próbie. – Nie mogę pomóc ludziom, których skrzywdziłem – odzywam się. – Nie mogę zmienić tego, co zrobiłem. – Chcę, żeby zrozumiała, jak ważne są dla mnie słowa, które teraz wypowiem. – Twój brat jest jedynym Scholarem, który zna tajemnicę produkcji serrańskiej stali. Nie wiem, czy Spiro Teluman spotka się z Darinem w Wolnym Kraju. Nie wiem nawet, czy Teluman jeszcze żyje. Wiem jednak, że jeśli uda mi się wydobyć Darina z więzienia, jeśli ocalenie mu życia da wrogom Imperium szansę na wywalczenie sobie wolności, to zrekompensuję choć częściowo zło, które uczyniłem. Jego życie i życie tych, których on ocali, za życie tych, którzy stali się moimi ofiarami. – A jeśli Darin nie żyje? – Podobno słyszałaś w Pirackim Gnieździe, jak jacyś mężczyźni rozmawiali o nim i o jego związkach z Telumanem. – Laia streszcza mi ponownie tamtą rozmowę, a ja zastanawiam się chwilę, co może

z niej wynikać. – Wojanie muszą się upewnić, że Darin nie podzielił się z nikim swoją wiedzą na temat produkcji stali, a jeśli to zrobił, to że ta wiedza nie zostanie przekazana już dalej. Będą trzymać go przy życiu i przesłuchiwać. – Nie mam jednak pojęcia, czy przeżyje przesłuchania. Wiem przecież, jaki jest naczelnik więzienia Kauf i jakie stosuje metody do wydobycia zeznań od więźniów. – Jesteś pewny? – Laia zwraca się twarzą w moją stronę. – Gdybym nie był pewny, ale ty byłabyś przekonana o istnieniu choćby niewielkiej szansy, że Darin żyje, to nie próbowałabyś go ocalić? – Odpowiedź widzę w jej spojrzeniu. – Nie ma znaczenia, czy jestem pewny, Laio. Dopóki będziesz próbowała go uratować, ja będę ci pomagał. Obiecuję. I obietnicy dotrzymam. Ujmuję dłonie Lai. Są zimne. I silne. Trzymałbym je bez końca, całował każdy paliczek, gładził nadgarstki. Przyciągnąłbym ją do siebie, żeby się przekonać, czy też jest gotowa poddać się żarowi, który w nas płonie. Tylko po co? Żeby mnie opłakiwała, kiedy umrę? To byłoby egoistyczne. Odsuwam się od niej powoli, wciąż patrząc jej w oczy. Chcę, żeby wiedziała, że jest to ostatnia rzecz, jaką chcę zrobić. Widzę w jej oczach ból. I zaskoczenie. A potem zrozumienie. Cieszę się, że rozumie. Nie mogę się do niej zbliżyć, nie w ten sposób. Nie mogę pozwolić, by ona zbliżyła się do mnie. To zrodziłoby tylko rozpacz i ból. A ona dość już przeżyła.

XI: Helena – Zostaw ją, Zwiastunie Nocy. – Czuję, jak czyjeś silne ramię odciąga mnie od ściany. Kain? Spod kaptura augura sterczą siwe kosmyki. Mizerną posturę skrywa czarne odzienie, a krwistoczerwone oczy wpatrują się z powagą w stwora. Nazwał go Zwiastunem Nocy. Tak samo nazywał się bohater historii opowiadanych przez Mamie Rila. Zwiastun Nocy syczy coś cicho, a Kain mruży oczy. – Zostaw ją, mówię. – Augur zasłania mnie swoim ciałem. – Ona nie odejdzie w mrok. – Czyżby? – Zwiastun Nocy wybucha śmiechem i znika z łopotem peleryny, pozostawiając po sobie zapach ognia. Kain odwraca się do mnie. – Miło cię widzieć, Kruku Krwi. – Miło cię widzieć? – Chodź. Nie chcemy, żeby komendantka albo któryś z jej sługusów nas podsłuchali. Wciąż drżę na myśl o tym, co zobaczyłam w oczach Zwiastuna Nocy. Biorę się w garść i wychodzimy z Kainem z Villa Veturia. Kiedy mijamy bramę posiadłości, wybiegam przed augura i tylko wpajany mi od dzieciństwa szacunek powstrzymuje mnie od złapania go za połę szaty. – Obiecałeś! – Augur zna moje myśli, nie przejmuję się więc tym, że głos mi się łamie, a z oczu płyną łzy. – Przysięgałeś, że nic mu się nie stanie, jeśli dotrzymam słowa. – Nie, Kruku Krwi. – Kain prowadzi mnie szeroką aleją z domami ilustrian po obu stronach. Podchodzimy do jednego

z nich. Kiedyś musiał być piękny, ale teraz pozostał po nim wypalony szkielet. Spłonął kilka dni temu w czasie rewolty Scholarów. Kain stąpa po dymiących jeszcze zgliszczach. – Obiecaliśmy, że jeśli dotrzymasz obietnicy, Elias przeżyje Próby. I przeżył. – Po co było pozwolić mu przeżyć Próby, skoro kilka tygodni później miałby zginąć, i to z mojej ręki? Nie mogę nie wykonać rozkazu Marcusa. Złożyłam mu hołd poddańczy. Ty kazałeś mi złożyć ten hołd. – Wiesz, kto mieszkał w tym domu, Heleno Aquillo? Jasne, zmienia temat. To dlatego augurowie tak irytowali Eliasa. Zmuszam się, by rozejrzeć się dookoła. Ten dom jest mi obcy. – Maska Laurent Marianus. I jego żona Inah. – Czubkiem buta Kain odsuwa na bok zwęgloną belkę i podnosi z ziemi figurkę drewnianego konika. – I troje ich dzieci: Lucia, Amara i Darien. Poza tym sześciu scholarskich niewolników. Jeden z nich nazywał się Siyyad. Kochał Dariena jak własnego syna. – Kain obraca w dłoni konika i odkłada go delikatnie na ziemię. – Siyyad wyrzeźbił go dla chłopca dwa miesiące temu, kiedy Darien skończył cztery lata – mówi Kain, a ja czuję, jak coś ściska mi gardło. Co się z nim stało? – Kiedy Scholarzy z pochodniami zaatakowali, pięcioro niewolników próbowało uciec. Siyyad pobiegł ratować Dariena. Znalazł go przerażonego pod łóżkiem, z konikiem w dłoniach. Wyciągnął go, ale ogień już się rozszalał. Umarli szybko. Wszyscy. Nawet ci niewolnicy, którzy próbowali uciekać. – Dlaczego mi o tym mówisz? – Dlatego, że w Imperium pełno jest takich domów jak ten. Myślisz, że życie Dariena czy Siyyada jest mniej warte niż życie Eliasa? Na pewno nie. – Wiem o tym, Kainie. – Czuję rozgoryczenie na myśl, że musiał przypominać mi o wartości ludzkiego życia. – Ale jaki sens miało wszystko, co zrobiłam podczas Pierwszej Próby, skoro Elias i tak

ma umrzeć? Kain staje przede mną w całym swoim majestacie, a ja cofam się zalękniona. – Będziesz tropić Eliasa. Znajdziesz go. A to, czego się dowiesz w tej podróży o sobie, swojej ojczyźnie, swoich wrogach, okaże się niezbędne do ocalenia Imperium. I dla twoich dalszych losów. Czuję, że za chwilę zwymiotuję mu pod nogi. Ufałam ci. Wierzyłam. Robiłam, co chciałeś. A teraz budzą się moje dawne lęki. I to nie myśl o ściganiu i zabiciu Eliasa jest największym koszmarem. Najgorsze jest uczucie, jakie temu towarzyszy. Emocje, jakie mną targają: satysfakcja ze znęcania się nad przyjacielem, przyjemność ze słuchania śmiechu Marcusa stojącego obok mnie i przypatrującego się temu wszystkiemu z aprobatą. – Nie poddawaj się rozpaczy. – Głos Kaina mięknie. – Zachowaj prawdę w sercu, a będziesz dobrze służyć Imperium. – Imperium. – Zawsze tylko Imperium. – A co z Eliasem? Co ze mną? – Los Eliasa jest w jego rękach. – Kain unosi dłoń do mojej głowy, jakby chciał udzielić mi błogosławieństwa. – Na tym polega wiara w coś więcej jak tylko w siebie. Wzdycham ciężko i ocieram łzy. Na tym polega wiara. Żeby to jeszcze nie było takie trudne. Patrzę, jak się oddala i w końcu znika ze osmalonym filarem. Nie próbuję za nim iść. Wiem, że już go tu nie ma. *** Koszary Czarnej Gwardii znajdują się w dzielnicy merkatorów. Jest to długi budynek z kamienia bez żadnych oznaczeń, jeśli nie liczyć wizerunku srebrnego kruka z rozpostartymi skrzydłami na drzwiach. Kiedy przekraczam próg, pół tuzina znajdujących się w środku

Masek porzuca swoje zajęcia i salutuje. – Ty. – Wskazuję stojącego najbliżej. – Pójdziesz i poszukasz porucznika Farisa Candelana i porucznika Dexa Atriusa. Kiedy się tu stawią, przydzielisz im kwatery i wydasz broń. – Nim gwardzista zdąży potwierdzić otrzymany rozkaz, zwracam się do kolejnego. – A ty przyniesiesz mi raporty z nocy, kiedy uciekł Veturius. O wszystkich atakach, wybuchach, zabitych żołnierzach, splądrowanych sklepach, wszystkie relacje świadków. Gdzie jest kwatera Kruka? – Tam. – Żołnierz wskazuje czarne drzwi w drugim końcu pomieszczenia. – Jest tam porucznik Avitas Harper. Przybył tuż przed tobą. Avitas Harper. Porucznik Harper. Cierpnie mi skóra. To ten, który mnie torturował. Oczywiście. Przecież on też należy do Czarnej Gwardii. – Czego chce? Żołnierz wydaje się zaskoczony. – Przywiózł rozkazy, jak przypuszczam. Imperator wyznaczył go do udziału w ekspedycji. Chciałeś powiedzieć, że wyznaczyła go komendantka. Harper jest jej szpiegiem. Harper czeka przy moim biurku w gabinecie dowódcy. Kiedy wchodzę, salutuje bez konsternacji, jakby to nie on ostatnich pięć dni spędził w lochach na torturowaniu mnie. – Harper. – Siadam naprzeciwko niego, dzieli nas biurko. – Raport. Harper przez dłuższą chwilę milczy. Wzdycham z wyraźną irytacją. – Zostałeś przydzielony do tego zadania, zgadza się? Więc powiedz mi, poruczniku, co wiemy o miejscu pobytu zdrajcy Veturiusa. – Staram się wypowiedzieć słowo „porucznik”

w możliwie lekceważący sposób. – A może jesteś równie nieskutecznym łowcą, jak przesłuchującym? – Mamy pewien ślad. – Harper nie reaguje na drwinę. – Martwa Maska tuż za murami miasta. – Milknie na chwilę. – Kruku Krwi, czy zdecydowałaś już, kto wyruszy z tobą na misję? – Ty i dwóch innych – odpowiadam. – Porucznik Dex Atrius i porucznik Faris Candelan. Zostaną wcieleni do Czarnej Gwardii jeszcze dzisiaj. W razie potrzeby wezwiemy wsparcie. – Nie znam ich. Zwykle wcielenia dokonuje… – Harper! – przerywam mu ostro. Nie będzie się tu rządził. – Wiem, że jesteś szpiegiem komendantki. Powiedział mi to imperator. Nie mogę się ciebie pozbyć. Ale to nie znaczy, że będę cię słuchała. Jako twój dowódca rozkazuję ci zamknąć się na temat Farisa i Dexa. A teraz mów, co wiemy o ucieczce Veturiusa. Spodziewam się riposty. Tymczasem on tylko wzrusza ramionami, co jest jeszcze bardziej wkurzające. Zdaje w końcu raport o ucieczce Eliasa. O żołnierzach, którzy zostali przez niego zabici, o tym, w której części miasta go widziano. Rozlega się pukanie do drzwi i ku mojej uldze w progu stają Dex i Faris. Blond włosy Farisa sterczą w nieładzie, a przystojna twarz Dexa jest wymizerowana. Ich osmalone peleryny i zakrwawione zbroje świadczą o tym, czym zajmowali się przez ostatnie kilka dni. Na widok moich ran, zadrapań i siniaków wybałuszają oczy. Dex występuje naprzód. – Kruku Krwi! – Salutuje, a ja wbrew sobie się uśmiecham. Można być pewnym, że Dex zachowa się regulaminowo nawet w obliczu pokancerowanej starej znajomej. – Na bogów, Aquillo. – Faris jest przerażony. – Co oni ci zrobili? – Witam panów poruczników – odzywam się. – Mam nadzieję, że posłaniec powiedział wam o misji? – Masz zabić Eliasa… – wyrywa się Farisowi. – Heleno…

– Jesteś gotów służyć? – Oczywiście – zapewnia Faris. – Potrzebujesz ludzi, którym możesz zaufać, ale Heleno… – To jest – przerywam mu, żeby nie powiedział czegoś, o czym Harper mógłby donieść imperatorowi i komendantce – porucznik Avitas Harper. To on mnie torturował i przy okazji jest szpiegiem pani komendant. – Faris natychmiast zaciska wargi. – Harper również został wyznaczony do tej misji, uważajcie więc, co mówicie w jego obecności, bo może donieść imperatorowi i pani komendant. – Harper wierci się zażenowany na krześle, a ja świętuję swój mały triumf. – Dex, jeden z naszych ludzi przyniesie za chwilę raporty z nocy, kiedy uciekł Elias. Byłeś jego podwładnym. Poszukaj w nich czegoś, co może mieć znaczenie. Faris, ty idziesz ze mną. Harper i ja mamy pewien ślad za murami miasta. Dziękuję bogom, że moi przyjaciele przyjmują rozkazy ze stoickim spokojem i dzięki odpowiedniemu wyszkoleniu zachowują kamienny wyraz twarzy. Dex odmeldowuje się, a Faris idzie przygotować konie. Harper wstaje i przygląda mi się z przekrzywioną głową. Nie potrafię wyczytać z jego twarzy, co się za tym kryje. Może ciekawość? Sięga do kieszeni, a ja zamieram, przypominając sobie kastet, którym bił mnie w lochu. Tymczasem on wyciąga tylko pierścień. Ciężki, srebrny, z wizerunkiem ptaka o rozpostartych skrzydłach, z szeroko otwartym dziobem. Pierścień Kruka Krwi. – Jest teraz twój. – Wyjmuje też łańcuszek. – Na wypadek gdyby był za duży. Jest za duży, ale jubiler może go zmniejszyć. Harper pewnie oczekuje, że mu podziękuję, ale ja zabieram pierścień, łańcuszek ignoruję i wychodzę z gabinetu. ***

Martwa Maska na równinach za murami miasta to może być obiecujący początek. Żadnych tropów, żadnej pułapki. Ale kiedy dostrzegam ciało wiszące na drzewie, noszące wyraźne ślady tortur, wiem już, że to nie Elias ją zabił. – Veturius jest Maską, Kruku Krwi. Szkoliła go sama pani komendant – przekonuje Harper w drodze powrotnej do miasta. – Czyż nie jest takim samym rzeźnikiem jak my wszyscy? – Veturius nie pozostawiłby ciała na otwartej przestrzeni – wtrąca się Faris. – Ten, kto to zrobił, chciał, żebyśmy znaleźli ciało. Po co Veturius miałby naprowadzać nas na swój ślad? – Żeby nas zmylić – odpowiada Harper. – Żeby posłać nas na zachód zamiast na południe. Idę w milczeniu i zastanawiam się nad ich słowami. Znam tę Maskę. To jeden z czwórki, która miała pilnować Eliasa podczas egzekucji. Porucznik Cassius Pritorius, bezwzględny typ gustujący w młodych dziewczynkach. W Czarnym Klifie był centurionem walki wręcz. Miałam wtedy czternaście lat, ale kiedy tylko był w pobliżu, zawsze trzymałam dłoń na rękojeści sztyletu. Pozostałe trzy Maski mające strzec Eliasa Marcus za karę zesłał na trzy miesiące do Kauf. Dlaczego nie zrobił tego samego z Cassiusem? Dlaczego Cassius skończył w taki sposób? Podejrzliwość każe mi pomyśleć o komendantce, ale to nie ma sensu. Gdyby Cassius ją rozwścieczył, torturowałaby go i zabiła publicznie. Posłużyłoby to wzmocnieniu jej wizerunku. Czuję mrowienie na karku, jakbym była obserwowana. – Mała śpiewaczko… Głos płynie z oddali, niesiony przez wiatr. Okręcam się w siodle. Na pustyni nie ma niczego prócz toczących się po powierzchni gałązek szarłatu. Faris i Harper zwalniają, oglądają się na mnie zaskoczeni. Jedź dalej, Aquillo. To nic takiego. Następny dzień pościgu jest równie bezowocny, jak ten następujący po nim. Dex nie znajduje w raportach nic

interesującego. Posłańcy i uderzenia bębnów przynoszą kolejne fałszywe tropy. Dwóch mężczyzn zamordowanych w Navium, świadek przysięga, że zabójcą był Elias. Wojanin i Scholarka zameldowali się w zajeździe, tak jakby Elias był na tyle głupi, żeby meldować się w jakimś przeklętym zajeździe. Pod koniec trzeciego dnia jestem wykończona i sfrustrowana. Marcus przysłał już dwie wiadomości, domagając się informacji o postępach. Powinnam spać w koszarach Czarnej Gwardii, tak jak w poprzednie dwie noce, ale mam dość koszar, a przede wszystkim mam dość Harpera, który o każdym moim kroku melduje Marcusowi i komendantce. Dochodzi północ, kiedy docieram do Villa Aquilla, ale w oknach palą się światła, a na ulicy stoi tuzin powozów. Wybieram wejście dla służby, żeby uniknąć spotkania z rodziną, i biegnę prosto do Liwii, doglądającej przygotowań do późnej kolacji. Widząc moją minę, wzdycha. – Właź przez okno. Wujowie opanowali cały parter. Będą chcieli z tobą porozmawiać. Wujowie, bracia i kuzyni mojego ojca są głowami najważniejszych gałęzi rodu Aquilla. To dobrzy ludzie, ale nużąco gadatliwi. – A gdzie jest matka? – Z ciotkami. Próbują zapanować nad histerią. – Liwia unosi brwi. – Nie podoba im się alians rodów Aquilla i Farrar. Ojciec prosił mnie, żebym podała kolację. Może więc słuchać i uczyć się. Liwia, w przeciwieństwie do Hanny, jest zainteresowana tym, żeby stanąć kiedyś na czele rodu. Ojciec nie jest głupcem. Wie, jaką miałoby to zaletę. – Uważaj na Hannę! – woła za mną Liwia, kiedy wychodzę tylnymi drzwiami. – Zachowuje się dziwnie. Jest wyjątkowo zadowolona z siebie. Jakby wiedziała coś, czego my nie wiemy.

Przewracam oczami. Tak jakby Hanna mogła wiedzieć coś, co warte byłoby uwagi. Wskakuję na drzewo, którego konar sięga mojego okna. Dyskretne wślizgnięcie się do mojego pokoju i wyjście z niego nie jest niczym trudnym, nawet dla kogoś tak poobtłukiwanego jak ja. Używałam tej drogi regularnie w czasie wakacji, żeby spotykać się z Eliasem. Choć nigdy z tego powodu, dla którego bym chciała. Kiedy już jestem w środku, besztam się w myślach. To nie jest Elias. To zdrajca Veturius, którego musisz wytropić. Może jeśli będę sobie te słowa często powtarzała, to przestaną tak boleć. – Mała śpiewaczko… Na dźwięk tego głosu cała drętwieję. To ten sam, który słyszałam na pustyni. Chwilowe zaskoczenie działa na moją zgubę. Czyjaś dłoń zasłania mi usta, do ucha sączy się szept. – Opowiem ci historyjkę. Słuchaj uważnie. Może wyniesiesz z niej coś wartościowego. Kobieta. Silne ręce. Zgrubiałe palce. Żadnego obcego akcentu w głosie. Wykonuję ruch, żeby się uwolnić, ale powstrzymuje mnie dotyk stali na gardle. Przychodzi mi na myśl ciało Maski na pustyni. Kimkolwiek jest ta kobieta, jest śmiertelnie groźnym przeciwnikiem i nie zawaha się mnie zabić. – Pewnego razu – rozpoczyna opowieść – pewna dziewczyna i chłopiec próbowali uciec z miasta ogarniętego pożogą i zniszczeniem. W mieście tym znaleźli drogę do wolności wpół dotkniętą cieniem. Znaleźli sposób ratunku. Ale tam czekała na nich srebrzystoskóra kobieta demon z sercem tak czarnym jak jej dom. Walczyli z demonem pod nigdy niezasypiającą wieżą cierpienia. Powalili demona na ziemię i uciekli zwycięscy. Ładna bajeczka, prawda? – Kobieta zbliża wargi do mojego ucha jeszcze bardziej. – Ta historia dzieje się w tym mieście, mała śpiewaczko. Odszukaj tę historię, a znajdziesz Eliasa Veturiusa.

Dłoń zasłaniająca mi usta niknie, ostrze noża także. Obracam się i widzę postać biegnącą przez pokój. – Zaczekaj! – Unoszę ręce. Postać się zatrzymuje. – Ta martwa Maska na pustyni. Ty ją zabiłaś? – To była wiadomość dla ciebie, mała śpiewaczko – chrypi kobieta. – Żebyś nie próbowała ze mną walczyć. I nie przejmuj się trupem. Był mordercą i gwałcicielem. Zasłużył na śmierć. I jeszcze jedno. – Przekrzywia lekko głowę. – Ta dziewczyna, Laia. Nie waż się jej tknąć. Jeśli spotka ją coś złego, żadna siła na ziemi nie powstrzyma mnie przed wypatroszeniem cię. Kobieta rusza, a ja sięgam po szablę. Za późno. Już jest za oknem i pędzi po szczycie dachu. Udało mi się jednak na chwilę dostrzec jej twarz. Wykrzywioną nienawiścią, wymiętą i tak dobrze znaną. To niewolnica komendantki. Ta, którą uważa się za zmarłą. Ta, którą wszyscy nazywali Kucharką.

XII: Laia Kiedy Elias budzi mnie następnego ranka po opuszczeniu Pirackiego Gniazda, mam mokre ręce. Choć jest jeszcze ciemno, widzę spływającą po rękach krew Plemieńca. – Eliasie! – Nerwowo wycieram dłonie o pelerynę. – Krew nie chce zejść! – On też jest od niej mokry. – Ty też… – Laia. – W jednej chwili jest przy mnie. – To tylko mgła. – Nie! Ona jest wszędzie. – Śmierć, wszędzie śmierć. Elias chwyta moje dłonie, przytrzymuje je w przyćmionym blasku gwiazd. – Spójrz, mgła osiada na skórze. – Dopiero kiedy delikatnie stawia mnie na nogi, wracam do rzeczywistości. To był tylko zły sen. – Musimy stąd iść. – Elias wskazuje ledwo widoczne zza drzew, oddalone o kilkaset kroków skały. – Ktoś tam jest. Nie dostrzegam niczego, a słyszę tylko trzeszczenie konarów drzew na wietrze i świergot budzących się ptaków. Mimo to jestem spięta. – Żołnierze? – pytam szeptem. Kręci głową. – Nie jestem pewny. Widziałem błysk metalu, może zbroi, może broni. Ale ewidentnie ktoś nas śledzi. – Dostrzegłszy mój niepokój, uśmiecha się. – Nie przejmuj się tak. Każda udana misja to seria katastrof, którym udało się w porę zaradzić. Jeśli wydawało mi się, że wczoraj Elias szedł szybko, to się myliłam. Tellisa przywróciła mu poprzednie siły. W kilka minut opuściliśmy skalną półkę i ruszyliśmy przez góry w takim tempie, jakby ścigał nas sam Zwiastun Nocy.

Teren jest trudny i zdradliwy, poprzecinany wąwozami i strumieniami. Szybko orientuję się, że całą swoją uwagę skupiam na dotrzymaniu kroku Eliasowi. Ma to swoje dobre strony. Po tym, co stało się z Shikaatem, po tym, co komendantka zrobiła Eliasowi, mam ochotę zepchnąć wspomnienia do najgłębszych zakamarków umysłu. Elias co chwila ogląda się za siebie. – Albo ich zgubiliśmy – odzywa się – albo są na tyle sprytni, by kryć się przed nami. Obstawiam to drugie. Elias niewiele więcej mówi. Podejrzewam, że stara się zachować dystans. Żeby mnie chronić. Rozumiem jego postawę, nawet ją szanuję. Ale jednocześnie bardzo mi brakuje jego towarzystwa. Razem uciekliśmy z Serry. Razem walczyliśmy ze zjawami. Troszczyłam się o niego, kiedy był otruty. Dziadek zwykł mawiać, że kiedy stoi się u czyjegoś boku w najtrudniejszych chwilach, rodzi się więź. Rodzaj zobowiązania, które jest nie tyle ciężarem, ile darem. Czuję się z Eliasem związana. I nie chcę, żeby odgradzało nas milczenie. W połowie drugiego dnia otwierają się niebiosa i oblewają nas strugami wody. Górskie powietrze staje się nagle zimne, musimy zwolnić kroku. Każda sekunda wydaje się wiecznością, w której muszę mierzyć się z niechcianymi myślami. Elias otruty przez komendantkę. Umierający Shikaat. Darin w Kauf wydany na pastwę okrutnego naczelnika. Śmierć, wszędzie śmierć. Forsowny marsz w śniegu z deszczem ułatwia życie. Po trzech tygodniach mój cały świat zawęża się do wzięcia kolejnego oddechu, zmuszenia się do zrobienia kolejnego kroku, znalezienia sił do powtórzenia tych czynności. Z nastaniem nocy padamy z wyczerpania, przemoczeni i drżący z zimna. Rankiem strzepujemy szron z peleryn i zaczynamy naszą wędrówkę od nowa. Idziemy teraz szybciej, staramy się nadrobić stracony czas.

Kiedy wreszcie schodzimy z najwyższych partii gór, deszcz przestaje padać. Drzewa osnuwa, niczym lepka pajęczyna, gęsta i zimna mgła. Spodnie mam podarte na kolanach, tunika jest w strzępach. – Dziwne – mruczy Elias. – Nigdy wcześniej nie widziałem takiej pogody w pobliżu ziem Plemieńców. Wleczemy się znów w żółwim tempie, a godzinę przed zachodem słońca Elias się zatrzymuje. – Nie ma sensu grzęznąć w tym błocie. Jutro powinniśmy dotrzeć do Nur. Poszukajmy jakiegoś miejsca na obozowisko. Nie! Jeśli się zatrzymamy, będę miała czas, żeby myśleć i wspominać. – Jeszcze nie jest ciemno – protestuję. – A co z tymi, którzy podążają naszym tropem? Przecież możemy… Elias patrzy na mnie spokojnie. – Zatrzymujemy się – postanawia. – Od kilku dni nie widziałem żadnego ogona. Deszcz wreszcie przestał padać. Potrzebujemy odpoczynku i ciepłego posiłku. Chwilę później znajduje niewielkie wzniesienie. Na szczycie stoi grupa monolitycznych głazów. Na prośbę Eliasa rozpalam ogień, a on znika za jednym ze skalnych bloków. Nie ma go długi czas, a kiedy wraca, jest gładko ogolony. Zeskrobał z siebie brud i włożył czyste ubranie. – Jesteś pewny, że to dobry pomysł? – Staram się, by płomień ogniska był niewysoki, ale i tak co chwila nerwowo zerkam w stronę lasu. Jeśli nasi prześladowcy tam są, jeśli zobaczą dym… – Mgła zamaskuje dym z ogniska – uspokaja mnie. Wskazuje jeden z głazów i obrzuca mnie szybkim spojrzeniem. – Tam płynie strumyk. Powinnaś się umyć. A ja poszukam czegoś na kolację. Policzki mi płoną. Wiem, jak muszę wyglądać. Podarte ubranie, ubłocone do kolan, podrapana twarz, potargane włosy. Cała cuchnę

gnijącymi liśćmi i błotem. Nad strumieniem zdejmuję porwaną, ohydną tunikę i jedynym czystym rogiem szoruję skórę. Znajduję plamę zaschniętej krwi. To krew Shikaata. Szybko odrzucam tunikę od siebie. Nie myśl o tym, Laio. Oglądam się za siebie, ale Elias zniknął. Z jednej strony nie mogę zapomnieć siły jego ramion i żaru płonącego w oczach, kiedy tańczyliśmy podczas Święta Księżyca, i chciałabym, by został. Spojrzał na mnie. Dał ciepło swojego dotyku. Czuć ciepło jego rąk na skórze, na włosach, cóż to byłaby za odmiana. Prawdziwy dar niebios. Godzinę później jestem wyszorowana, w czystym, choć wilgotnym ubraniu. Ślinka mi cieknie, kiedy czuję zapach pieczonego królika. Spodziewam się, że Elias zerwie się na nogi, gdy wrócę. Zawsze ilekroć nie maszerujemy albo nie jemy, on idzie na patrol. Ale dzisiaj kiwa na mnie. Usadawiam się obok niego, jak najbliżej ognia, i rozczesuję włosy. – Jest piękna. – Wskazuje na moją bransoletkę. – Mama mi ją dała tuż przed śmiercią. – I ten wzór. Wydaje mi się, że już go gdzieś widziałem. – Elias przekrzywia głowę z zaciekawieniem. – Mogę? Sięgam ręką, żeby ją zdjąć, ale nagle coś mnie powstrzymuje. Nie bądź śmieszna, Laio. On zaraz ci ją odda. – Ale… tylko na minutkę, dobrze? – Wręczam mu bransoletkę, denerwuję się, kiedy obraca ją w dłoniach, przygląda się pokrytemu patyną wzorowi. – Srebro – zauważa. – Myślisz, że ifryt i zjawy mogły je wyczuć? Domagały się srebra. – Nie mam pojęcia. – Zabieram ją szybko i rozluźniam się dopiero wtedy, kiedy jest już na moim ramieniu. – Ale prędzej umrę, niż ją oddam. A tobie zostało coś po ojcu?

– Nic. – W głosie Eliasa nie ma goryczy. – Nie znam nawet jego imienia. Kimkolwiek był, nie mógł być dobrym człowiekiem. – Dlaczego? Ty jesteś dobry. A nie odziedziczyłeś tego po komendantce. Elias uśmiecha się smutno. – To tylko przeczucie. – Rozgarnia kijem ognisko. – Laio… – zaczyna niepewnie. – Powinniśmy o tym porozmawiać. O niebiosa! – O czym? – O tym, co cię gryzie. Mogę się domyślać, ale byłoby lepiej, gdybyś sama mi to powiedziała. – Teraz chcesz rozmawiać? Przez kilka tygodni nawet na mnie nie spojrzałeś! – Patrzyłem – odpowiada cicho. – Nawet kiedy nie powinienem był. – To dlaczego nic nie mówiłeś? Uważasz, że jestem… jestem okropna? Przez to, co stało się z Shikaatem? Ja nie chciałam… – Zachłystuję się resztą słów. Elias odrzuca patyk i zbliża się do mnie. Czuję jego palce na brodzie i zmuszam się, by spojrzeć na niego. – Laio, jestem ostatnią osobą, która osądzałaby cię za zabójstwo w obronie własnej. Spójrz, kim ja jestem. Spójrz na moje życie. Dałem ci spokój, bo myślałem, że lepiej ci będzie w samotności. A że nie patrzyłem na ciebie… Nie chcę cię skrzywdzić. Za kilka miesięcy umrę. Lepiej, jeśli zachowam dystans. Oboje o tym dobrze wiemy. – Wszędzie śmierć dookoła. – Wzdycham. – Po cóż w takim razie żyć? Czy kiedyś przed tym ucieknę? Za kilka miesięcy ty… – Głos mi się łamie. – I Shikaat. Chciał mnie zabić, a potem… potem leżał martwy. Jego krew była taka gorąca, a on sprawiał wrażenie żywego, ale… – Tłumię drżenie i prostuję plecy. – Nieważne. – To uczucia czynią cię człowiekiem – mówi Elias. – Nawet

te niedobre mają swój cel. Nie tłum ich w sobie. Jeśli je zlekceważysz, z tym większą mocą dadzą o sobie znać. Czuję, jakby czyjaś niewidzialna ręka zaciskała się na moim gardle. Elias przyciąga mnie do siebie i bierze w objęcia, a ja wydaję z siebie coś pomiędzy krzykiem a szlochem. Coś zwierzęcego i dziwnego. Wyraz niepokoju i lęku przed tym, co ma nastąpić. Złości, jaką zawsze czuję, kiedy muszę z czegoś zrezygnować. Strachu, że nigdy już nie zobaczę brata. Po długim czasie się odsuwam. Elias ma ponurą minę. Ociera mi łzy z policzka. Otacza mnie jego zapach. Wdycham go głęboko. Nagle ta otwartość na jego twarzy ginie. Opuszcza ręce i cofa się o krok. – Dlaczego to robisz? – Próbuję zapanować nad złością, ale nie udaje mi się. – Zamykasz się w sobie. Odpychasz mnie, bo nie chcesz mojej bliskości. A zastanowiłeś się, czego ja chcę? Nie skrzywdzisz mnie, Eliasie. – Skrzywdzę – odpowiada. – Uwierz mi. – Nie wierzę ci. Nie w tej sprawie. Rzucam mu wyzwanie i podchodzę bliżej. Zaciska zęby, ale nie rusza się z miejsca. Nie odwracając ani na chwilę wzroku, sięgam nieśmiało dłonią do jego ust. Warg wykrojonych tak, jakby zawsze się uśmiechały, nawet kiedy w jego oczach, tak jak teraz, płonie pożądanie. – To jest zły pomysł – mruczy. Stoimy tak blisko siebie, że dostrzegam długą rzęsę, która spadła na jego policzek. Widzę niebieskawy odcień jego włosów. – W takim razie dlaczego mnie nie powstrzymasz? – Bo jestem głupcem. – Nasze oddechy łączą się, a kiedy jego ramiona oplatają w końcu moje plecy, zamykam oczy. Nagle Elias zastyga w bezruchu. Otwieram szybko oczy. Elias wpatruje się w linię drzew. Chwilę później zrywa się i płynnym ruchem dobywa szablę.

– Znaleźli nas, Laio. Ukryj się pomiędzy głazami – mówi władczym, rozkazującym tonem. – A jeśli ktoś się do ciebie zbliży, walcz tym, co będziesz miała pod ręką. Sięgam po nóż i biegnę za Eliasem, starając się zobaczyć to, co on widzi, usłyszeć to, co on słyszy. Ale w otaczającym nas lesie panuje cisza. Spomiędzy drzew ze świstem nadlatuje strzała, zmierzając prosto w serce Eliasa. Odbija ją jednym ruchem ostrza. Tuż po niej kolejna strzała i jeszcze jedna. Elias blokuje wszystkie i po chwili otacza go mały zagajnik połamanych strzał. – Dam sobie radę – słyszę jego głos i wzdragam się, ponieważ jest zupełnie pozbawiony emocji. To głos Maski. – Puść dziewczynę – woła ktoś spomiędzy drzew – i możesz pójść swoją drogą. Elias ogląda się na mnie przez ramię, unosząc brwi. – To twoi przyjaciele? Kręcę głową. – Nie mam żadnych… Z lasu wyłania się ubrana na czarno postać z kapturem na głowie i strzałą założoną na cięciwę. Jest gęsta mgła i nie mogę dojrzeć twarzy, ale jest w niej coś znajomego. – Jeśli jesteś tu dla nagrody… – zaczyna Elias, ale łucznik przerywa mu w pół słowa. – Nie. Przyszedłem po nią. – Nie dostaniesz jej – odpowiada Elias. – Możesz dalej marnować strzały albo możemy walczyć. – Szybkim ruchem obraca jedną z szabli w dłoni i podaje ją mężczyźnie z tak jawną i bezczelną arogancją, że sama się krzywię. Jeśli napastnik wcześniej był wściekły, to teraz musi być naprawdę rozjuszony. Mężczyzna rzuca swój łuk, wpatruje się w nas przez chwilę, a potem kręci głową.

– Ona miała rację – mówi głucho. – On cię nie porwał. Poszłaś z nim z własnej woli. O bogowie, teraz go poznaję. Oczywiście, że go znam. Zdejmuje kaptur, odsłaniając gęstwinę przypominających ogień włosów. To Keenan.

XIII: Elias Kiedy próbuję dociec jak – i po co – rudzielec ze Święta Księżyca śledził nas w drodze przez góry, spomiędzy drzew wyłania się druga postać. Blond włosy ma splecione niestarannie w warkocz, twarz i przepaskę na oku zabrudzoną błotem. Była bardzo szczupła, kiedy jeszcze mieszkała u komendantki, ale teraz sprawia wrażenie umierającej z głodu. – Izzi? – Eliasie! – Wita mnie ze słabym uśmiechem. – Wyglądasz jakoś… szczuplej? – Marszczy czoło, przyglądając się mojej sylwetce odmienionej przez truciznę. Laia wybiega przede mnie z głośnym okrzykiem. Jedną ręką zagarnia rudego, drugą dawną niewolnicę komendantki i przewraca ich na ziemię, śmiejąc się i płacząc jednocześnie. – O bogowie! Keenan, Izzi! Jesteście cali i zdrowi, żyjecie! – Żyć, żyjemy. – Izzi rzuca rudemu znaczące spojrzenie. – Ale czy jesteśmy cali i zdrowi, tego nie jestem pewna. Ten tutaj twój przyjaciel narzucił zabójcze tempo. Rudy nie reaguje na zaczepkę, nie spuszcza mnie z oka. – Eliasie. – Laia dostrzega to i wstaje pospiesznie. – Znasz Izzi. A to jest Keenan, mój… przyjaciel. – Słowo „przyjaciel” wypowiada w taki sposób, jakby nie była pewna, czy jest ono właściwe. – Keenanie, to jest… – Wiem, kto to jest – przerywa jej rudowłosy, a ja tłumię w sobie chęć przyłożenia mu za to. Uderzyć jej przyjaciela pięć minut po poznaniu go to zły sposób na utrzymanie pokoju, Eliasie. – Jedno chciałbym wiedzieć – wraca do swojej kwestii rudy. –

Jakim cudem znalazłaś się w jego towarzystwie? Powinnaś… – Może usiądziemy? – wtrąca się Izzi i zajmuje miejsce przy ognisku, a ja obok niej, ale nie spuszczam z oka Keenana, który odciągnął Laię na bok i coś do niej z przejęciem mówi. Czytam z ruchu jego warg. Mówi, że pójdzie z nią do Kauf. To jest kretyński pomysł i muszę go utrącić. Dotarcie do Kauf we dwójkę wydaje się prawie niemożliwe, a w przypadku czterech osób to już czyste szaleństwo. – Powiedz, Eliasie, że masz coś do jedzenia – szepcze Izzi. – Może Keenan potrafi żyć tylko swoją obsesją, ale ja od tygodni nie miałam w ustach nic porządnego. – Przykro mi, niewiele zostało. – Podtykam jej resztki pieczonego królika. – Ale złapię dla ciebie drugiego. – Cały czas uważnie obserwuję Keenana, a im bardziej angażuje się w rozmowę z Laią, tym mocniej zaciskam dłoń na rękojeści szabli. – Nie denerwuj się – uspokaja mnie Izzi. – Nie zrobi jej krzywdy. – Skąd wiesz? – Musiałbyś go zobaczyć, kiedy się dowiedział, że uciekła z tobą. – Izzi odgryza kęs mięsa i wzdryga się. – Już myślałam, że kogoś zabije. To znaczy mnie. Laia odstąpiła mi swoją koję na barce i powiedziała, że miną dwa tygodnie, zanim Keenan mnie odnajdzie. Ale on dopadł mnie już dzień po tym, jak uciekłam z Serry. Może miał jakieś przeczucie, sama nie wiem. W końcu trochę się uspokoił, ale podejrzewam, że od tamtej pory nie zmrużył oka. Któregoś dnia zostawił mnie w wiejskiej zagrodzie, a sam zniknął na cały dzień w poszukiwaniu jakiejkolwiek informacji, która pozwoliłaby mu dotrzeć do was. Nie potrafi myśleć o niczym innym jak tylko o niej. Jednak ma obsesję. Cudownie. Mam ochotę zadać więcej pytań, na przykład czy Laia czuje do niego to samo, ale gryzę się w język. To, co łączy Laię i Keenana, nie powinno mnie obchodzić. Kiedy przeszukuję swoją torbę w poszukiwaniu czegoś

do zjedzenia dla Izzi, Laia przysiada przy ognisku. Zaraz za nią wraca Keenan. Jest wściekły, co biorę za dobry znak. Laia, mam nadzieję, powiedziała mu, że świetnie dajemy sobie radę, a on może wracać, skąd przyszedł, i robić tę swoją rewolucję. – Keenan idzie z nami – obwieszcza Laia. Niech to wszyscy… – A Izzi… – …też – dopowiada jednooka dziewczyna. – Tak powinni postępować przyjaciele, Laio. Poza tym nie bardzo mam dokąd pójść. – Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. – Staram się trzymać nerwy na wodzy. To, że Keenan jest narwańcem, nie oznacza, że i ja muszę zachowywać się jak idiota. – Dotarcie we czwórkę do Kauf… Keenan pogardliwie prycha. Nie jestem zaskoczony, widząc jego palce zaciśnięte na łuku, zapewne marzy, by przeszyć moje gardło strzałą. – Laia i ja nie potrzebujemy cię – wyrzuca z siebie. – Chciałeś uwolnić się od Imperium, prawda? Więc korzystaj z wolności. Przekrocz granicę i znikaj. – Nie mogę. – Sięgam po nóż do rzucania i zaczynam go ostrzyć. – Złożyłem Lai obietnicę. – Maska, która dotrzymuje obietnic. Tego świat nie widział. – W takim razie przyjrzyj się dobrze. – Uspokój się, Eliasie. – Posłuchaj – zwracam się do niego już grzeczniej. – Rozumiem, że chcesz pomóc. Ale zabieranie większej liczby osób tylko skomplikuje… – Nie jestem dzieckiem, które musiałbyś niańczyć, Wojaninie! – Keenan podnosi głos. – Dotarłem twoim śladem aż tutaj, prawda? Racja. – Jak ci się to udało? – pytam naprawdę spokojnie i grzecznie, ale on reaguje tak, jakbym właśnie zagroził wymordowaniem jego nienarodzonych dzieci.

– To nie są wojańskie lochy! – wybucha. – Nie zmusisz mnie do mówienia. – Keenan… – Laia wzdycha. – Nie żołądkuj się. – Szczerzę do niego zęby. Nie zgrywaj durnia, Eliasie. – Pytam z zawodowej ciekawości. Jeśli ty śledziłeś nas, ktoś mógł śledzić ciebie. – Nikt nas nie śledził – rzuca przez zaciśnięte zęby Keenan. – A znalezienie was nie było trudne. Tropiciele rewolucji są równie dobrzy jak Maski. Nawet lepsi. Skóra mi cierpnie, kiedy tego słucham. Ale to bzdury. Maska potrafi dostrzec rysia z kilkuset metrów, a taką umiejętność uzyskuje się po dziesięciu latach ćwiczeń. Żaden rebeliant tego nie potrafi. – Dajcie spokój – próbuje załagodzić sytuację Izzi. – Co w takim razie robimy? – Poszukamy dla was bezpiecznego schronienia – odzywa się Keenan. – A potem Laia i ja pójdziemy do Kauf uwolnić Darina. – I jak zamierzasz tego dokonać? – pytam ze wzrokiem utkwionym w ognisku. – Nie trzeba być zbrodniczą Maską, żeby wedrzeć się do więzienia. – Biorąc pod uwagę, że nie potrafiliście uwolnić Darina z Więzienia Centralnego, kiedy tam siedział, pozwolę sobie mieć odmienne zdanie. Do Kauf dostać się jest po tysiąckroć trudniej. Poza tym nie znasz naczelnika, a ja tak. – Postanawiam nie wspominać o eksperymentach, jakie przeprowadza na więźniach. Darin jest teraz w rękach tego potwora, a ja nie chcę straszyć Lai. – Co on o mnie wie? – Keenan zwraca się do Lai. – Co wie o rebelii? Laia wierci się zakłopotana. – Wie wszystko – odpowiada w końcu. – I nie zostawimy go. – Z ponurą miną mierzy się wzrokiem z Keenanem. – Elias zna

to więzienie. Może nam pomóc, kiedy znajdziemy się w środku, pełnił tam wartę. – Laio, on jest cholernym Wojaninem – protestuje Keenan. – Na bogów, czy ty wiesz, co oni tam teraz z nami robią? Spędzają Scholarów tysiącami. Tysiącami. Część zostaje niewolnikami, większość zabijają. Mordują każdego, kto wpadnie im w łapy. Robi mi się niedobrze. Oczywiście, że tak postępują. W końcu rządzi Marcus, a komendantka nienawidzi Scholarów. Rebelia to znakomity pretekst, żeby wreszcie ich zgładzić. Laia blednie i spogląda na Izzi. – To prawda – przyznaje Izzi szeptem. – Słyszeliśmy, że rebelianci polecili opuścić Serrę wszystkim Scholarom, którzy nie zamierzali walczyć. Ale wielu nie posłuchało. Kiedy przyszli Wojanie, wymordowali wszystkich. Sami ledwo uciekliśmy. – Nie okazali Scholarom żadnej litości. – Keenan zwraca się do Lai: – A ty chcesz zabrać z nami jednego z nich? Może i nie wiedziałem, jak dotrzeć do Kauf. Ale dam radę, Laio. Przysięgam. Nie potrzebujemy Maski. – On nie jest Maską – wtrąca się Izzi, a ja z trudem kryję zaskoczenie. Biorąc pod uwagę, jak była traktowana przez moją matkę, powinna być ostatnią osobą, po której spodziewałbym się obrony. Izzi wzrusza ramionami w odpowiedzi na pełną niedowierzania minę Keenana. – W każdym razie już nie jest. Izzi kuli się pod nienawistnym spojrzeniem Keenana, a we mnie zaczyna płonąć gniew. – To, że nie nosi maski – peroruje Keenan – nie oznacza, że pozbył się jej na dobre. – Święta prawda. – Napotykam wzrok rudego i stosuję ulubioną sztuczkę matki, na jego furię odpowiadam lodowatym spokojem. – To Maska tkwiąca we mnie zabiła żołnierzy w katakumbach i pozwoliła nam wydostać się z miasta. – Pochylam się w jego stronę. – To Maska tkwiąca we mnie doprowadzi Laię do Kauf

i uwolni Darina. Laia to wie. I dlatego oswobodziła mnie zamiast uciekać z tobą. Gdyby oczy rudzielca potrafiły ciskać gromy, byłbym teraz w połowie drogi do dziesiątego kręgu piekielnego. Czuję się po części usatysfakcjonowany. Ale zerkam na Laię i na widok wyrazu jej twarzy robi mi się wstyd. Spogląda to na Keenana, to na mnie, zagubiona i zdezorientowana. – Nie ma sensu toczyć boju – mówię wreszcie, choć wbrew sobie. – Po pierwsze, to nie do nas należy decyzja. Bo to nie nasza misja, rudy. – Zwracam się do Lai: – Powiedz, czego ty chcesz. Wyraz wdzięczności, jaki maluje się na jej twarzy, jest wart tego, że chyba będę musiał znosić towarzystwo rudzielca aż do chwili, kiedy zabije mnie trucizna. – Czy w czwórkę możemy iść dalej na północ, korzystając z pomocy Plemieńców? Ponad płomieniem ogniska wpatruję się w jej oczy w taki sposób, w jaki od wielu dni starałem się nie patrzeć. I teraz wiem dlaczego. Bijący z nich żar, gorąca determinacja budzą coś we mnie, coś głęboko skrytego, uwięzionego, pragnącego się wyzwolić. Ogarnia mnie fala pożądania i zapominam o Izzi i Keenanie. Ból w ramieniu przywraca mnie do rzeczywistości. Do zadania, które trzeba wykonać. Przekonać Afyę do przemycenia dwóch osób, Lai i mnie, pewnie nie będzie proste. A co, jeśli będzie to rebeliant, dwie zbiegłe niewolnice i poszukiwany listem gończym największy zbrodniarz w Imperium? Powiedziałbym, że to niemożliwe, ale komendantka oduczyła mnie używania tego słowa. – Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? – Szukam w jej oczach śladu niepewności, zwątpienia, lęku. Ale widzę tylko ten żar. Na bogów. – Tak. – W takim razie znajdę sposób.

*** Tej nocy składam wizytę Łowczyni Dusz. Idę u jej boku wąską ścieżką przez las w Poczekalni. Ma na sobie luźną sukienkę i sandały, zdaje się nie zauważać jesiennego chłodu. Drzewa wokół nas są wiekowe i sękate. Pomiędzy gałęziami przemykają przezroczyste postaci. Niektóre są tylko śnieżnobiałą smużką, inne mają bardziej konkretną formę. W pewnej chwili jestem przekonany, że widzę Tristasa z twarzą wykrzywioną złością, ale za moment już go nie ma. Ich szepty zlewają się w jednostajny szum. – Czy to już? – pytam Łowczynię Dusz. Myślałem, że mam więcej czasu. – Jestem martwy? – Nie. Trucizna działa, ale powoli. – W takim razie co ja tu znowu robię? – Nie chcę, żeby wróciły ataki, nie chcę, żeby trucizna przejęła nade mną kontrolę. – Nie mogę zostać. – Zawsze zadajesz tyle pytań, Eliasie. – Uśmiecha się. – Ludzie we śnie omijają Poczekalnię i nie wchodzą tu. Ale ty jesteś jedną nogą w świecie żywych, a drugą w świecie umarłych. Specjalnie cię tu wezwałam. Nie martw się, Eliasie, nie zatrzymam cię długo. Jeden z duchów podfruwa bliżej. To kobieta o postaci tak niewyraźnej, że nie rozpoznaję twarzy. Zerka zza gałęzi, zagląda pod krzaki. Jej usta się poruszają, jakby coś mówiła do siebie. – Słyszysz ją? – pyta Łowczyni Dusz. Staram się wychwycić jakiś dźwięk z wszechobecnych szeptów, ale jest ich zbyt wiele. Kręcę głową, a twarz Łowczyni przybiera wyraz, którego nie potrafię rozszyfrować. – Spróbuj jeszcze raz. Tym razem zamykam oczy i koncentruję się na tej kobiecie, tylko na niej. Nie mogę znaleźć… gdzie… nie ukrywaj się, kochanie…

– Ona… – Otwieram oczy i szepty innych zagłuszają jej głos. – Ona czegoś szuka. – Kogoś – poprawia mnie Łowczyni Dusz. – Nie chce przejść na drugą stronę. Dawno temu kogoś skrzywdziła. Choć tego nie chciała, jak sądzę. Łowczyni Dusz nader wyraźnie przypomina mi, czego zażądała ode mnie ostatnim razem. – Postępuję tak, jak kazałaś – zapewniam ją. – Nie zbliżam się do Lai. – Bardzo dobrze, Veturiusie. Nie chciałabym cię krzywdzić. – A mogłabyś? – Po plecach przechodzą mi ciarki. – Ja mogę dużo rzeczy. Może ci pokażę, zanim nastąpi twój koniec. – Kładzie dłoń na moim ramieniu, jej dotyk parzy jak ogień. Kiedy się budzę, jest jeszcze ciemno i boli mnie ramię. Podwijam rękaw, spodziewając się ujrzeć gruzłowatą bliznę. Tymczasem zabliźniona wiele dni temu rana jest znów otwarta i krwawi.

XIV: Helena Dwa tygodnie wcześniej – Jesteś szalona – odzywa się Faris, kiedy on, Dex i ja wpatrujemy się w ślady na ziemi za magazynem. Byłabym gotowa mu uwierzyć, ale ślady nigdy nie kłamią, a te układają się w całkiem zgrabną historię. Toczono tu walkę. Jeden przeciwnik duży. Drugi mały. Mały zyskiwał przewagę nad dużym, ale w pewnym momencie został powalony na ziemię. Tak przypuszczam, bo trupa nie znaleźliśmy. Duży wraz z pomocnikiem zaciągnęli małego do budynku magazynowego i przez furtkę w tylnej ścianie uciekli konno. Koń pozostawił odciski podków z wygrawerowanym zawołaniem rodu Veturia: Zawsze zwycięscy. Wracam myślami do historii opowiedzianej przez Kucharkę: „Powalili demona na ziemię i uciekli zwycięscy”. Choć minęło kilka dni, ślady pozostały wyraźne. Nikt ich nie zadeptał. – To pułapka. – Faris unosi pochodnię, rozświetlając mroczne kąty pustego magazynu. – Ta świruska Kucharka specjalnie nas tutaj ściągnęła. – To była zagadka – odpowiadam. – A ja zawsze byłam dobra w rozwiązywaniu zagadek. – Rozwiązanie tej zajęło mi wyjątkowo dużo czasu, minął dzień od wizyty Kucharki. – Poza tym jaką pułapkę może zastawić jedna starucha na trzy Maski? – Naskoczyła na ciebie, zgadza się? A właściwie dlaczego ci pomaga? Ty jesteś Maską, a ona zbiegłą niewolnicą. – Nie darzy miłością komendantki. I… – wskazuję ślady na ziemi

– widać wyraźnie, że komendantka coś ukrywa. – Ja tu nie widzę żadnej pułapki. – Dex odwraca się do drzwi w ścianie za naszymi plecami. – Jest za to „droga do wolności na wpół dotknięta cieniem”. Drzwi wychodzą na wschód. Czyli przez pół dnia znajdują się w cieniu. – A to jest „nigdy niezasypiająca wieża cierpienia”. – Wskazuję na komin cegielni. – Większość Scholarów, którzy tu pracują, rodzi się i umiera w jej cieniu. – Ale te ślady… – zaczyna Faris. – Są tylko dwie „srebrzystoskóre kobiety demony” w Imperium – przerywam mu. – Jedna z nich była tamtej nocy torturowana przez Avitasa Harpera. – Harper, nawiasem mówiąc, nie został zaproszony na tę wycieczkę. Przyglądam się śladom jeszcze raz. Dlaczego komendantka nie wezwała posiłków? Dlaczego nikomu nie powiedziała, że widziała Eliasa tamtej nocy? – Muszę porozmawiać z Keris – postanawiam. – Dowiem się, czy… – To jest zły pomysł – dochodzi mnie głos z cienia za naszymi plecami. – Poruczniku Harper – witam szpiega, rzucając Dexowi piorunujące spojrzenie. Miał się upewnić, czy Harper nas nie śledzi. – Jak zwykle przyczajony w cieniu. Opowiesz jej o wszystkim, jak przypuszczam? – Nie muszę. Sama jej to zdradzisz, zadając pytania. Jeśli pani komendantka próbowała coś ukryć, to widocznie ma powód. Powinniśmy go poznać, zanim się wyda, że jesteśmy na jej tropie. Faris prycha lekceważąco, a Dex przewraca oczami. Kompletny idiota. Przecież chcę, żeby się wydało. Ale Harper nie musi o tym wiedzieć. Prawdę mówiąc, za im większą mnie ma kretynkę, tym lepiej. Może powiedzieć komendantce, że nie

stanowię dla niej żadnego zagrożenia. – Nie ma żadnego „my”, Harper. – Odwracam się do niego plecami. – Dex, przejrzyj raporty z tamtej nocy. Sprawdź, czy ktoś był w tej okolicy i coś widział. Faris, ty z Harperem ustal, co to za koń. Był chyba kary albo kasztanowaty i mierzył co najmniej siedemnaście dłoni w kłębie. Quin trzymał w swojej stajni tylko takie. – Znajdziemy konia, Kruku – zapewnia Harper. – Ale zostaw w spokoju panią komendantkę. Ignoruję jego radę, wskakuję na konia i wracam do Villa Veturia. *** Nie wybiła jeszcze północ, kiedy docieram do posiadłości rodu Veturia. Przed domem jest dużo mniej żołnierzy niż kilka dni temu, gdy byłam tu ostatnio. Albo imperator znalazł sobie inną rezydencję, albo nie ma go w tej chwili tutaj. Pewnie jest w burdelu. Albo morduje gdzieś dzieci dla zabawy. Przychodzi mi do głowy pytanie o rodziców Marcusa. Ani on, ani Zak nigdy o nich nie wspominali. Jego ojciec jest kowalem w wiosce na północ od Silas, a matka piekarzem. Co muszą czuć rodzice, których jeden syn został zamordowany przez drugiego, którego z kolei koronowano na imperatora? Komendantka przyjmuje mnie w gabinecie Quina i zaprasza, żebym usiadła. Nie korzystam z oferty. Staram się nie myśleć o tym, że siedzi za biurkiem Quina. Ma na sobie czarną suknię, widoczne są więc niebieskie zakrętasy tatuażu na jej szyi, na którego temat często snuło się różne domysły w Czarnym Klifie. Do tej pory widywałam ją tylko w mundurze. Bez niego sprawia wrażenie wątłej. – Muszę ci podziękować, Kruku – rozpoczyna rozmowę. – Ocaliłaś mojemu ojcu życie. Nie chciałam go zabijać, ale nie zrezygnowałby łatwo z tytułu głowy rodu Veturia. Wyprowadzając

go z miasta, uratowałaś jego honor i ułatwiłaś przekazanie władzy. Ona mi wcale nie dziękuje. Była wściekła, kiedy dowiedziała się, że jej ojciec uciekł z Serry. Ona tylko daje mi do zrozumienia, że wie o moim udziale w tej operacji. Skąd się dowiedziała? Przekonanie Quina, by nie szturmował lochów Czarnego Klifu i nie próbował uwolnić z nich Eliasa, było praktycznie niemożliwe, a przemycenie go pod nosem gwardzistów mogę uznać za najtrudniejsze zadanie w swoim życiu. Byliśmy wyjątkowo ostrożni. – Czy widziałaś Eliasa Veturiusa od tamtego ranka, kiedy uciekł z Czarnego Klifu? – pytam. – Nie. – Twarz komendantki nie zdradza absolutnie żadnych emocji. – A czy widziałaś Scholarkę Laię, twoją dawną niewolnicę, od chwili kiedy uciekła tego samego ranka? – Nie. – Jesteś komendantką Czarnego Klifu i doradczynią imperatora, Keris. Ale ja, jako Kruk Krwi, mam wyższe stanowisko. Zdajesz sobie chyba sprawę, że mogę cię wysłać na przesłuchanie, gdzie będziesz miała okazję się oczyścić. – Nie strasz mnie swoim stanowiskiem, dziecinko – odpowiada spokojnie komendantka. – Żyjesz do tej pory tylko dlatego, że to ja, nie Marcus, właśnie ja, mogę mieć jeszcze z ciebie pożytek. – Wzrusza ramionami. – Ale jeśli nalegasz na oczyszczenie się, to chętnie mu się poddam. „Mogę mieć jeszcze z ciebie pożytek”. – Czy w noc ucieczki Veturiusa spotkałaś się z nim w magazynie przy zachodnim murze miejskim, walczyłaś z nim, przegrałaś i straciłaś przytomność, a on z niewolnicą uciekł na koniu? – Już odpowiedziałam na to pytanie. Czy coś jeszcze, Kruku Krwi? Rewolucja Scholarów przeniosła się do Silas. O świcie mam poprowadzić wojsko, które stłumi rewoltę.

Głos ma niezmiennie spokojny, ale na krótką chwilę w jej oku pojawia się dziwny błysk. To tłumiona głęboko wściekłość. Niczego więcej już się od niej nie dowiem. – Powodzenia w Silas, pani komendantko. – Odwracam się do wyjścia, ale zatrzymuje mnie jej głos. – Zanim odejdziesz, Kruku Krwi, chyba już czas na gratulacje. – Pozwala sobie na lekko szyderczy uśmieszek. – Marcus finalizuje sprawy papierkowe. Zaręczyny twojej siostry z imperatorem to dla niego wielki zaszczyt. Ich potomek będzie zgodnie z prawem ilustrianinem… Wychodzę przed dom, w głowie kłębią mi się setki myśli. Słyszę głos ojca odpowiadającego na moje pytanie, co musiał poświęcić w zamian za moją wolność. „Nic ważnego, córko”. I głos Liwii, kiedy mówiła, że Hanna dziwnie się zachowuje. „Jakby wiedziała coś, o czym my nie wiemy”. Mijam w pośpiechu gwardzistów i wskakuję na konia. Teraz pozostała tylko jedna myśl: Nie Liwia. Nie Liwia. Nie Liwia. Hanna jest twarda. Zgorzkniała. Niezadowolona. Ale Liwia… Liwia jest taka słodka i wesoła, taka ciekawa świata. Marcus wszystko to w niej zabije. I zrobi to z przyjemnością. Docieram do domu, zeskakuję z siodła, zanim koń zdąży się zatrzymać, i wpadam na podwórko pełne Masek. – Kruku Krwi – zwraca się do mnie jeden ze stojących najbliżej. – Musisz tu zaczekać. – Przepuścić ją. W drzwiach mojego domu pojawia się Marcus, po jego bokach moja matka i ojciec. Na bogów, nie! Widok jest tak niewyobrażalny, że mam ochotę zetrzeć go z oczu ługiem. Dalej kroczy Hanna z dumnie podniesioną głową. Zdumiewa mnie blask jej oczu. A więc to ona? Skoro tak, dlaczego wydaje się taka szczęśliwa? Nigdy się przed nią nie kryłam ze swoją pogardą dla Marcusa. Kiedy są już na podwórzu, Marcus pochyla się i całuje Hannę

w rękę, jak przystało na dobrze wychowanego, wysoko urodzonego zalotnika. Nie zbliżaj się do niej, świnio. Mam ochotę wykrzyczeć to na głos, ale gryzę się w język. On jest imperatorem. A ty jesteś jego Krukiem Krwi. Marcus prostuje się i zaraz pochyla głowę przed moją matką. – Ustal datę, Matko Aquillo. Niezbyt odległą. – Czy twoja rodzina zaszczyci nas swoją obecnością, Wasza Wysokość? – pyta matka. – A co? – Marcus pogardliwie krzywi usta. – Jest zbyt plebejska, żeby wziąć udział w weselu? – Oczywiście, że nie, Wasza Wysokość – odpowiada matka. – Słyszałam tylko, że twoja matka jest kobietą wielkiej pobożności. Spodziewam się, że zechce dotrzymać zalecanego przez augurów czteromiesięcznego okresu żałoby. – Oczywiście. – Przez twarz Marcusa przebiega cień. – W tym czasie zdążysz udowodnić, że ród Aquilla jest godzien tego zaszczytu. Podchodzi do mnie i widząc przerażenie w moich oczach, wyszczerza zęby. Uśmiech to okrutny, doprawiony zapewne bólem, jaki musiało mu sprawić przypomnienie o śmierci Zaka. – Bądź rozważna, Kruku Krwi – odzywa się. – Twoja siostra wkrótce znajdzie się pod moją opieką. Nie chcesz chyba, żeby coś jej się przytrafiło? – Ona… ty… – bełkoczę, ale on już odchodzi w towarzystwie gwardzistów. Nasi niewolnicy zamykają bramę posiadłości, a moich uszu dobiega cichy śmiech Hanny. – Nie pogratulujesz mi, Kruku Krwi? – Podbiega do mnie. – Zostanę imperatorową. Jest głupia, ale jest przecież moją siostrą i kocham ją. Nie mogę

tego tak zostawić. – Ojcze – mówię przez zaciśnięte zęby. – Chciałabym z tobą porozmawiać. – Nie powinno cię tu być, Kruku – odpowiada ojciec. – Masz zadanie do wykonania. – Widzisz, ojcze? – U mojego boku pojawia się Hanna. – Zniszczenie mojego małżeństwa jest dla niej ważniejsze od złapania zdrajcy. Ojciec wygląda na dziesięć lat starszego niż wczoraj. – Dokumenty zaręczynowe zostały podpisane – informuje mnie. – Musiałem cię ratować, Heleno. To był jedyny sposób. – Ojcze, on jest mordercą, gwałcicielem… – A która Maska nim nie jest, Kruku? – Słowa Hanny są jak policzek. – Słyszałam, jak ty i twój przyjaciel bękart źle się wyrażaliście o Marcusie. Wiem, na co się decyduję. – Ze zdumieniem zauważam, że Hanna jest tego samego wzrostu co ja. Nie wiem, kiedy urosła. – Nie dbam o to. Będę imperatorową. A nasz syn zostanie następcą tronu. Los zawsze już będzie łaskawy dla rodu Aquilla. Dzięki mnie. – Jej oczy błyszczą triumfem. – Pomyśl o tym, kiedy będziesz ścigać zdrajcę, którego nazywasz przyjacielem. Tylko jej nie uderz, Heleno. Pohamuj się. – Spokojnie, Kruku. – Ojciec chwyta mnie za ramię. – Gdzie jest Liwia? – pytam. – Jest w swoim pokoju złożona gorączką – odpowiada ojciec, kiedy zostajemy sami w jego gabinecie. – Baliśmy się z matką, że Marcus zechce wybrać ją zamiast Hanny. – On to zrobił, żeby dobrać się do mnie. – Przymierzam się, żeby usiąść, ostatecznie zaczynam chodzić po pokoju. – Przypuszczam, że komendantka podsunęła mu ten pomysł. – Nie lekceważ naszego imperatora, Heleno – upomina mnie

ojciec. – Keris chciała cię widzieć martwą. Próbowała przekonać Marcusa, żeby kazał cię ściąć. Znasz ją. Ona nie nawykła do ustępstw. Imperator przyszedł do mnie bez jej wiedzy. Ilustrianie zwrócili się przeciwko niemu. Wykorzystują ucieczkę Veturiusa i tej niewolnicy do kwestionowania jego prawa do tytułowania się imperatorem. Marcus wie, że potrzebuje sprzymierzeńców, więc zaproponował twoje życie w zamian za rękę Hanny. I za bezwarunkowe wsparcie rodu Aquilla. – Nie lepiej było pozwolić, by któryś z rodów przejął władzę? Któremuś na pewno marzy się tron. – Wszystkim się marzy tron. Walki wewnętrzne już się zaczęły. A ty kogo byś wybrała? Ród Sisselia to brutale i manipulatorzy. Ród Rufia opróżniłby skarbiec w dwa tygodnie. Gdyby jeden z rodów zaczął panować, pozostałe zaraz by się zbuntowały. W walce o władzę gotowi są rozszarpać się na strzępy. Lepszy zły imperator niż wojna domowa. – Ale ojcze, on jest… – Córko! – Ojciec podnosi głos. Jest to tak niezwykłe, że natychmiast milknę. – Musisz być lojalna wobec Imperium. Marcus został wybrany przez augurów. On jest Imperium. I bardzo teraz potrzebuje sukcesu. – Ojciec pochyla się nad biurkiem. – Potrzebuje Eliasa. Publicznej egzekucji. Rody muszą zobaczyć, że jest silny i zdolny do rządzenia. Jesteś teraz Krukiem Krwi, córko. Imperium przede wszystkim. Przed twoimi pragnieniami, przyjaźniami, potrzebami. Nawet przed twoją siostrą i twoim rodem. Nazywamy się Aquilla, córko. Lojalni do końca. Powtórz to. – Lojalni – szepczę. Nawet jeśli miałoby to oznaczać cierpienie siostry. Nawet jeśli Imperium miałby władać szaleniec. Nawet jeśli musiałabym torturować i zabić najlepszego przyjaciela. – Do końca. *** Kiedy następnego ranka docieram do pustych koszar, ani Dex,

ani Harper nie wspominają słowem o zaręczynach Hanny. Zachowują też na tyle zdrowego rozsądku, by nie pytać mnie o przyczyny złego nastroju. – Faris jest na Wieży Bębnów – melduje Dex. – Dostał jakąś wiadomość o tym koniu. A co do raportów, które kazałaś mi przejrzeć… – Dex wierci się i zerka na Harpera. – Coś w tych raportach nie gra – zaczyna Harper z uśmiechem. – Bębny tamtej nocy przekazywały sprzeczne rozkazy. W szeregach wojańskiego wojska panował zamęt, ponieważ rebelianci złamali nasze kody i zakłócali łączność. – Skąd wiedziałeś? – Dex otwiera szeroko usta ze zdziwienia. – Zauważyłem to tydzień temu – tłumaczy Harper. – Aż do dzisiaj nie miało to większego znaczenia. W całym tym zamieszaniu dwa takie fałszywe rozkazy wydane tamtej nocy nie zostały cofnięte. Oba nakazywały wycofać ludzi ze wschodniej części miasta, przez co cały sektor nie był patrolowany. Przeklinam w duchu. – To Keris wydała te rozkazy – mówię z przekonaniem. – Ona pozwoliła im uciec. A teraz chce, żebym poświęciła się ściganiu Veturiusa. Kiedy mnie zabraknie, bez problemu będzie wpływać na decyzje Marcusa. A ty… – spoglądam na Harpera – zaraz jej powiesz, że przejrzałam jej plan, prawda? – Ona wiedziała to w chwili, kiedy przekroczyłaś próg Villa Veturia, żeby zadać jej pytania. – Harper wbija we mnie lodowate spojrzenie. – Docenia twoją przenikliwość, Kruku. Wie, że nie powinna cię lekceważyć. Drzwi otwierają się z hukiem i do środka wpada Faris, schylając głowę dla uniknięcia zderzenia z futryną. Wręcza mi świstek papieru. – To z posterunku na południe od Pirackiego Gniazda. Kary ogier, wysokość w kłębie osiemnaście dłoni, oznaczenia stajni rodu Veturia, znaleziony cztery dni temu podczas rutynowego

nalotu na obozowisko Plemieńców. Na siodle ślady krwi. Zwierzę w złym stanie, wyczerpane po długiej jeździe. Plemieniec został przesłuchany. Twierdzi, że koń sam się przybłąkał. – Co, do diabła, Veturius robił w Pirackim Gnieździe?! – wykrzykuję. – Dlaczego poszedł na wschód? Najszybsza droga ucieczki z Imperium wiedzie na południe. – To może być wybieg – zauważa Dex. – Mógł sprzedać konia tuż za miastem i skierować się na południe. – Jak w takim razie wytłumaczysz zmęczenie konia? – protestuje Faris. Zostawiam ich, niech się spierają. Przez otwarte drzwi koszar wpada zimny powiew wiatru, zrzucając ze stołu raporty i niosąc zapach rozkruszonych liści, cynamonu i odległych pustynnych piasków. To jakiś plemieński kupiec przejeżdża ulicą. Jest to pierwszy od wielu dni Plemieniec, którego widzę w Serze. Wszyscy opuścili miasto. Część z powodu rewolty Scholarów, część ze względu na Zgromadzenie Jesienne w Nur. Doznaję nagłego olśnienia. Zgromadzenie Jesienne. Będą tam wszystkie plemiona, także plemię Saif. W tłumie ludzi i zwierząt, w natłoku wozów, dotarcie do adopcyjnej rodziny i ukrycie się u niej będzie dla Eliasa dziecinną igraszką. – Dex! – ucinam ich zażartą dyskusję. – Wyślij wiadomość do garnizonu na Przełęczy Atella. Za trzy dni chcę mieć gotowy do wymarszu cały legion. I osiodłaj nasze konie. – Dokąd jedziemy? – pyta Dex, marszcząc czoło. – Do Nur – rzucam przez ramię, wychodząc z koszar. – On tam się pojawi.

XV: Laia Elias proponuje, żeby odpocząć, ale tej nocy sen nie chce do mnie przyjść. Keenan też nie śpi. Godzinę po tym, jak się położyliśmy, wstaje i znika w lesie. Wzdycham, bo wiem, że jestem mu winna wyjaśnienia. Zwlekanie z tym sprawi, że droga do Kauf stanie się jeszcze bardziej nieznośna. Wstaję. Drżę z zimna, więc owijam się szczelnie peleryną. Elias czuwa. Kiedy go mijam, szepcze: – Nie mów Keenanowi ani Izzi o truciźnie. Proszę. – Nie powiem. – Przystaję, myślę o naszym prawie pocałunku i zastanawiam się, czy powinnam coś powiedzieć. Ale kiedy obracam się w stronę Eliasa, on wpatruje się badawczo w las. Wchodzę za Keenanem pomiędzy drzewa, podbiegam, żeby nie stracić go z oczu, i łapię go za ramię. – Wciąż jesteś zły – mówię. – Przykro mi… Strąca z ramienia moją dłoń, obraca się do mnie twarzą, oczy mu płoną. – Przykro ci? Na bogów, Laio! Czy masz pojęcie, co sobie pomyślałem, kiedy nie znalazłem cię na statku? Wiesz, co straciłem przez ciebie… – Musiałam, Keenanie. – Nie zdawałam sobie sprawy, że tak go zranię. Myślałam, że zrozumie. – Nie mogłam narazić Izzi na gniew komendantki. I nie mogłam pozwolić, żeby Elias zginął. – Więc on cię do niczego nie zmusił? Izzi mówiła, że to był twój pomysł, ale ja jej nie wierzyłem. Sądziłem, że on, sam nie wiem, użył przymusu. Zastosował jakąś sztuczkę. A teraz znajduję was razem. Myślałem, że ty i ja…

Krzyżuje ręce na piersi i ucieka spojrzeniem w bok. O bogowie. Musiał widzieć Eliasa i mnie przy ognisku. Jak mu to wytłumaczyć? Sądziłam, że już cię nie zobaczę. Pogubiłam się, moje serce się pogubiło. – Elias jest moim przyjacielem. – Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. Ale czy to prawda? Elias był moim przyjacielem, kiedy opuszczaliśmy Serrę. Teraz nie wiem, kim dla mnie jest. – Zaufałaś Wojaninowi, Laio. Zdajesz sobie z tego sprawę? Na bogów, przecież on jest synem komendantki. Synem kobiety, która wymordowała twoją rodzinę. – On nie jest taki. – Oczywiście, że jest. Oni wszyscy są tacy sami. Ty i ja, Laio, możemy to zrobić bez niego. Posłuchaj, nie chciałem tego mówić w jego obecności, bo mu nie ufam, ale ruch oporu ma sporo informacji na temat Kauf. Mamy tam swoich ludzi. Potrafię wydostać stamtąd Darina żywego. – Kauf to nie to samo co Więzienie Centralne, Keenanie. Nawet nie to samo co Czarny Klif. Kauf to Kauf. Nikt jeszcze stamtąd nie uciekł. Dlatego proszę, przestań. To moja decyzja. Postanowiłam mu zaufać. Możesz ze mną pójść, jeśli chcesz. Będę szczęśliwa, mając przy sobie kogoś takiego jak ty. Ale nie zostawię Eliasa. On jest najlepszą gwarancją uwolnienia Darina. Keenan sprawia wrażenie, jakby chciał coś powiedzieć, w końcu kiwa tylko głową. – Niech będzie, jak chcesz – mówi. – Chcę ci powiedzieć coś jeszcze. – Nigdy nie rozmawiałam z Keenanem o przyczynach aresztowania Darina. Ale skoro plotki na temat Darina i Telumana dotarły już nawet do Pirackiego Gniazda, to Keenan i tak w końcu dowie się o umiejętnościach nabytych przez mojego brata. Równie dobrze może dowiedzieć się tego ode mnie. – Słyszeliśmy z Izzi różne plotki w trakcie podróży – mówi,

kiedy kończę swoją opowieść. – Ale cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Cieszę się, że mi ufasz. Nasze spojrzenia spotykają się i przeskakuje między nami jakaś iskra, niepokojąca i pociągająca. W snującej się wokół nas mgle jego oczy są takie czarne. Mogłabym się w nich zatracić, przechodzi mi przez myśl. I pozostać w tym zatraceniu na zawsze. – Musisz być zmęczona. – Z wahaniem zbliża dłoń do mojego policzka. Czuję ciepło jego dotyku, a kiedy cofa palce, pojawia się pustka. Przypominam sobie jego pocałunek w Serze. – Niedługo wrócę. Wracam na polanę. Izzi śpi. Elias ignoruje mnie, siedzi z szablą leżącą mu na kolanach. Jeśli nawet słyszał moją rozmowę z Keenanem, nie daje tego po sobie poznać. Moje posłanie jest zimne. Zwijam się w kłębek i drżę. Przez długi czas leżę z zamkniętymi oczami i czekam na powrót Keenana. Ale mijają minuty, a jego nie ma. *** Późnym rankiem docieramy do granic Gór Serrańskich. Słońce stoi już wysoko na wschodnim niebie. Schodzimy zygzakiem ze szczytu i docieramy do podnóża. Przed nami ciągnie się morze złotego piasku plemieńskiej pustyni z odległą o jakieś dwanaście mil samotną zieloną wyspą – Nur. Ku miastu suną przez pustynię długie karawany wozów na Zgromadzenie Jesienne. A za oazą rozpoczyna się bezmiar pustyni upstrzonej pożłobionymi płaskowyżami wznoszącymi się ku niebu niczym skalni wartownicy. Wiatr niesie z daleka zapach koni i pieczonego na ogniu mięsa. Powiewy są ostre, jesień wcześnie dotarła w tym roku w góry. Tymczasem Elias poci się, jakby był środek serrańskiego lata. Dziś rano szepnął mi dyskretnie, że wczoraj skończył się wyciąg z tellisy. Jego złocista wcześniej skóra jest teraz niepokojąco blada.

Keenan, który od chwili, kiedy wyruszyliśmy w drogę, trzymał się z daleka, teraz idzie obok Eliasa. – Powiesz mi, jak znajdziemy wóz, który dowiezie nas do Kauf? Elias obrzuca rebelianta niechętnym spojrzeniem i nie odpowiada. – Plemieńcy są znani z nieufności wobec obcych – nie ustępuje Keenan. – Chociaż ciebie adoptowała plemieńska rodzina, prawda? Mam nadzieję, że nie zamierzasz szukać pomocy właśnie u niej. Wojanie będą ją obserwować. Wyraz twarzy Eliasa zmienia się z „czego chcesz” na „spadaj”. – Nie, nie planuję spotykać się z rodziną, kiedy będziemy w Nur. A co do podróży na północ, mam… przyjaciółkę, która jest mi winna przysługę. – Przyjaciółkę… – powtarza Keenan. – A kim ona… – Nie obraź się, rudy – mówi Elias – ale słabo się znamy. Mam prawo ci nie ufać. – Znam to uczucie. – Keenan zaciska szczęki. – Chciałem tylko zaproponować, żebyśmy zamiast pakować się do Nur skorzystali z kryjówek ruchu oporu. W Nur napotkamy z pewnością wojańskie patrole. – Po scholarskiej rewolcie rebelianci zostali na pewno wyłapani i przesłuchani. Wasze bezpieczne kryjówki są spalone, chyba że jesteś jedynym, który zna ich położenie. Elias przyspiesza kroku, a Keenan zostaje wyraźnie z tyłu. Zrównuję krok z Izzi. – Na razie nie rozszarpali się na strzępy – odzywa się do mnie szeptem. – To nie najgorszy początek, nie uważasz? Z trudem tłumię śmiech. – Jak myślisz, ile trzeba czasu, żeby się pozabijali? I który pierwszy straci nad sobą panowanie? – Daję im dwa dni – odpowiada Izzi. – Obstawiam, że zacznie

Keenan. Jest bardziej porywczy. Ale zwycięży Elias, w końcu jest Maską. – Przypatruje mu się z przekrzywioną głową. – Chociaż nie wygląda zbyt dobrze. Izzi zawsze widzi więcej, niż można byłoby się spodziewać. Jestem pewna, że wyczułaby, gdybym zaczęła kręcić, staram się więc udzielić najprostszej możliwej odpowiedzi. – Jutro wieczorem powinniśmy dotrzeć do Nur. Jak odpocznie, będzie wyglądał lepiej. Ale po południu zaczyna wiać silny wiatr ze wschodu i spowalnia naszą wędrówkę u podnóża gór. Do piaszczystych wydm docieramy, gdy księżyc jest już wysoko na niebie i płynie po Drodze Mlecznej. Wszyscy jesteśmy wyczerpani walką z podmuchami wiatru. Izzi ledwo powłóczy nogami, a Keenan i ja ciężko dyszymy ze zmęczenia. Nawet Elias przystaje co chwila, co zaczyna mnie mocno niepokoić. – Nie podoba mi się ten wiatr – zwraca się do mnie Elias. – Burze piaskowe zaczynają się tutaj dopiero późną jesienią, ale już od chwili opuszczenia Serry pogoda była dziwna. Deszcz zamiast słońca, ciągle mgła. – Wymieniamy spojrzenia. Zastanawiam się, czy przyszła mu do głowy ta sama myśl, co mnie. Że ktoś lub coś nie chce, żebyśmy dotarli do Nur… albo do Kauf. Kilka mil dalej lampy olejowe w mieście świecą niczym latarnia morska, która wytycza nam kierunek marszu. Ale kiedy już wędrujemy po wydmach, przetacza się po nich nagle głuchy łoskot. – Na bogów, co to było? – pytam zatrwożona. – To przesuwa się piasek – wyjaśnia Elias. – Nadchodzi burza piaskowa. Musimy się pospieszyć. Piach wokół nas zaczyna wirować, unosić się w powietrze i gęstym obłokiem pędzić z wiatrem. Pół mili dalej wichura jest już tak rozszalała, że ledwie widać światła miasta. – To szaleństwo! – woła Keenan. – Powinniśmy wrócić do podnóża gór i poszukać schronienia na noc.

– Eliasie! – próbuję przekrzyczeć wichurę. – Jak bardzo nas to opóźni? – Jeśli zdecydujemy się przeczekać, nie zdążymy na Zgromadzenie Jesienne. Musimy znaleźć się w Nur, kiedy będzie tam tłum, w który się wtopimy. – A on potrzebuje wyciągu z tellisy. Nie potrafimy przewidzieć, jak zachowa się Łowczyni Dusz. Jeśli Elias dostanie ataku i straci przytomność, kto wie, jak długo będzie go przetrzymywała w Poczekalni. Przy odrobinie szczęścia kilka godzin. Przy pechu, wiele dni. Eliasem wstrząsa dreszcz, nagły i gwałtowny, tak silny, że trudno go nie zauważyć. W jednej chwili jestem przy nim. – Zostań ze mną, Eliasie – szepczę mu do ucha. – Łowczyni Dusz próbuje wezwać cię do siebie. Nie pozwól jej na to. Elias zaciska zęby i drgawki mijają. Dostrzegam zdumione spojrzenie Izzi. I podejrzliwe Keenana. Keenan podchodzi bliżej. – Laio, co się dzieje… – Idziemy dalej. – Podnoszę głos, żeby Izzi też mnie usłyszała. – Jeśli teraz się zatrzymamy, możemy dotrzeć do Kauf kilka tygodni później, niż planowaliśmy. Niedługo mogą spaść śniegi i przełęcze prowadzące na północ zostaną zasypane. – Proszę. – Elias wyjmuje z torby kilka chust. Rozdaję je, a on w tym czasie tnie linę na dziesięciostopowe odcinki. Jego ramionami wstrząsa kolejny dreszcz, ale znów zaciska zęby i atak mija. Nie poddawaj się, rzucam mu znaczące spojrzenie. To nie jest odpowiednia pora. Elias przywiązuje Izzi do siebie i teraz zamierza przywiązać mnie do niej, ale Izzi kręci głową. – Przywiąż Laię do siebie z drugiej strony – mówi. I obrzuca Keenana ukradkowym spojrzeniem. Zaczynam się zastanawiać, czy ubiegłej nocy słyszała, jak Keenan przekonywał mnie, żebym z nim uciekła. Z trudem mogę ustać. Wiatr zawodzi jak chór płaczek

na pogrzebie. Ten dźwięk przypomina wrzaski ghuli na pustyni pod murami Serry. Ciekawe, czy tutaj też mieszkają. – Lina musi być napięta. – Palce Eliasa muskają moją dłoń. Jego skóra jest rozpalona. – W przeciwnym razie nie będę wiedział, czy się nie rozdzieliliśmy. – Ogarnia mnie strach, ale on pochyla się i zbliża swoją twarz do mojej. – Nie bój się. Wychowałem się na tej pustyni. Doprowadzę nas do Nur. Kierujemy się na wschód. Idziemy z nisko pochylonymi głowami, walcząc z porywami wiatru. Pył przesłonił gwiazdy, a wydmy pod naszymi stopami poruszają się tak szybko, że co chwila potykamy się i z trudem stawiamy każdy krok. Czuję piasek w ustach, oczach, nosie, nie mogę oddychać. Lina łącząca mnie z Eliasem napina się; Elias ciągnie mnie naprzód. Z jego drugiej strony Izzi pod naporem wiatru zgina swoje cienkie jak trzcina ciało, przyciskając chustę do twarzy. W pewnej chwili rozlega się krzyk. – Izzi?! – wołam. Nie, to tylko wiatr. Nagle Keenan, który powinien być za mną, a jest po mojej lewej stronie, szarpie za linę. Przewracam się i zapadam w głębokim, sypkim jak mąka piasku. Próbuję się podnieść, ale wiatr jest niczym ogromna, potężna pięść. Szarpię za linę łączącą mnie z Eliasem. Musiał zauważyć, że upadłam. Za chwilę poczuję jego dłonie stawiające mnie na nogi. Wykrzykuję jego imię, ale mój głos ginie w ryku szalejącej wichury. Czuję pojedyncze szarpnięcie liny. Nagle lina staje się przeraźliwie luźna. Ciągnę ją, ale na końcu nie ma nikogo.

XVI: Elias Resztkami sił walczę z wiatrem i ciągnę Laię i Izzi naprzód. Chwilę później staje się luźna lina łącząca mnie z Laią. Próbuję za nią pociągnąć i przewracam się, ponieważ nie stawia żadnego oporu. Na jej drugim końcu nie ma Lai. Wracam szybko do miejsca, gdzie powinna być. Nic z tego. O bogowie. Zbyt szybko robiłem węzły. Jeden musiał puścić. To teraz nieważne, znajdź ją! Wiatr gwiżdże, a ja przypominam sobie ifryty, z którymi walczyłem podczas Prób. Pojawiają się przede mną człekokształtne istoty z wykrzywionymi złośliwie twarzami. Zaskoczony cofam się o krok. Skąd one się tu wzięły? I nagle sobie przypominam stary wierszyk. Ifryt, ifryt z piasku, śpiewu nie zniesie. Zaczynam śpiewać, mam nadzieję, że to poskutkuje. Przez chwilę nic się nie dzieje, ale w końcu postacie znikają. Tymczasem Laia i Keenan są tam gdzieś, zupełnie bezbronni. Do diabła, powinniśmy byli jednak przeczekać tę burzę piaskową. Przeklęty rebeliant miał rację. Jeśli Laia zginie przysypana piaskiem dlatego, że potrzebowałem cholernej tellisy, to… Upadła chwilę przed tym, jak puścił węzeł. Rzucam się na kolana i zaczynam przeczesywać rękami piasek przed sobą. Chwytam skrawek materiału, po chwili czuję ciepłą skórę. Cóż za ulga. To ona. Poznaję kształty ciała. Pochylam się i widzę jej twarz przesłoniętą chustą, przerażony wzrok. Obejmuje mnie ramionami. – Mam cię – mówię, choć Laia i tak nie może mnie usłyszeć. Z jednej strony popycha mnie Izzi, z drugiej dostrzegam Keenana zgiętego wpół, wypluwającego piasek. Drżącymi rękami zawiązuję porządnie linę. Przypominam sobie

słowa Izzi mówiącej, żebym przywiązał Laię do siebie. Węzeł był dobrze zawiązany. Lina była cała, nieuszkodzona. Nie powinna się rozwiązać. Nie myśl teraz o tym. Pora ruszać. Wkrótce zdradliwe piaski ustępują miejsca brukowanej drodze w oazie. Ocieram się ramieniem o drzewo, przez ścianę piasku przebija blade światło. Izzi przewraca się i sięga dłonią do jedynego zdrowego oka. Biorę ją na ręce i ruszam naprzód. Cała drży i nie może pohamować kaszlu. Pojawia się drugie światło, trzecie, po chwili jest ich już tuzin. To ulica. Drżą mi ramiona, z trudem niosę Izzi. Wytrzymaj! Z nicości wyłania się olbrzymi cień plemieńskiego wozu. Ostatkiem sił podbiegam do niego. Liczę na to, że w środku nikogo nie ma, przede wszystkim dlatego, że brakuje mi sił, by kogokolwiek obezwładnić. Jednym szarpnięciem otwieram drzwi, rozwiązuję linę łączącą mnie z Izzi i wpycham dziewczynę do środka. Za nią wdrapuje się Keenan, a ja na wpół wciągam, na wpół wpycham Laię. Kiedy rozwiązuję linę, spostrzegam, że jej końce nie są postrzępione. Została gładko przecięta. Izzi? Nie, była cały czas przy mnie. Laia też nie mogła tego zrobić. Keenan? Jest aż tak zdesperowany, żeby rozdzielić mnie z Laią? Tracę ostrość widzenia. Kręcę głową i ponownie patrzę na linę. Jej końce są postrzępione jak cuma starego kutra. To halucynacje. Idź do apteki, Eliasie. Im szybciej, tym lepiej. – Zajmij się Izzi! – wołam do Lai. – Przemyj jej oko, zatarła je piaskiem. Ja przyniosę coś z apteki. Zatrzaskuję za sobą drzwi wozu i wystawiam ponownie twarz na smagnięcia wiatru. Przechodzą mnie dreszcze. Wydaje mi się, że słyszę głos Łowczyni Dusz. Wracaj, Eliasie. Grube ściany budynków w Nur powstrzymują piasek na tyle, że widzę napisy i znaki. Poruszam się ostrożnie, wypatrując żołnierzy.

Plemieńcy nie są szaleńcami i w taką burzę nie wychodzą na ulice, ale Wojanie będą patrolować miasto niezależnie od pogody. Skręcam za róg i dostrzegam na ścianie duży plakat. Podchodzę bliżej i z ust wyrywa mi się przekleństwo. Z ROZKAZU JEGO WYSOKOŚCI IMPERATORA MARCUSA FARRARA POSZUKIWANY ELIAS VETURIUS: MORDERCA, KOLABORANT RUCHU OPORU, ZDRAJCA IMPERIUM NAGRODA ZA ŻYWEGO 60000 MAREK OSTATNIO WIDZIANY: PODRÓŻOWAŁ NA WSCHÓD W TOWARZYSTWIE LAI Z SERRY, REBELIANTKI Z RUCHU OPORU I SZPIEGA Zrywam plakat, mnę go w dłoniach i rzucam na wiatr, ale kilka kroków dalej natrafiam na kolejny. Wytapetowali tymi plakatami całą ścianę. Ścianę po drugiej stronie ulicy także. Plakaty są wszędzie. Muszę zdobyć tellisę. Poruszam się chwiejnym krokiem jak piątoklasista, który właśnie po raz pierwszy zabił człowieka. Dwadzieścia minut zajmuje mi znalezienie apteki, długich pięć minut wyważenie zamkniętych drzwi. Drżącymi rękami zapalam lampę i dziękuję bogom, widząc, że właściciel apteki poukładał leki alfabetycznie. Pocę się obficie, ale wreszcie znajduję wyciąg, wypijam łyk i natychmiast czuję ulgę. Odzyskuję też jasność umysłu. Przed moimi oczami przewijają się kolejne obrazy: burza piaskowa, oślepiona piaskiem Izzi, wóz, w którym zostawiłem wszystkich. I te plakaty. Przeklęte listy gończe. Z moją twarzą, z twarzą Lai. Są wszędzie. Skoro na jednej

ścianie wisiał ich tuzin, to ile musi być w całym mieście? Ich obecność świadczy o jednym: Imperium podejrzewa, że jestem tutaj. A to oznacza, że wojańskiego wojska będzie tu więcej, niż się spodziewałem. Laia na pewno się już niepokoi, ale trudno, ona i pozostali muszą poczekać. Zabieram cały zapas wyciągu z tellisy, pamiętam też o maści, która złagodzi ból oka Izzi. Pięć minut później jestem znów na zasypanej piaskiem ulicy i wspominam czasy, kiedy jako piątoklasista szpiegowałem tu Plemieńców, a później składałem raporty w garnizonie. Wdrapuję się na dach jednego z budynków stojącego po przeciwnej stronie ulicy niż siedziba garnizonu. Piasek niesiony przez wiatr smaga mnie w twarz, ale burza piaskowa wyraźnie cichnie. Wojańska twierdza zbudowana z czarnego kamienia wydaje się zupełnie nie na miejscu pośród pozostałych budynków miasta w kolorze piaskowym. Podczołguję się dyskretnie do krawędzi dachu. Gmaszysko jest rzęsiście oświetlone, kręcą się przed nim żołnierze, co oznacza, że garnizon jest w pełni obsadzony. I to nie tylko oddziałami posiłkowymi i legionistami. Przez godzinę spędzoną na dachu doliczam się co najmniej tuzina Masek. Jedna z nich ma całkowicie czarną zbroję. Czarna Gwardia. Ludzie Heleny, obecnego Kruka Krwi. Co oni tu robią? Z twierdzy wychodzi kolejna Maska z czarną zbroją. Zwalista postać z jasnymi włosami w nieładzie. To Faris. Ten jego opadający na czoło kosmyk włosów poznałbym wszędzie. Woła coś do legionisty siodłającego konia. – …gońca do każdego plemienia – udaje mi się podsłuchać. – Mają wiedzieć, że każdy, kto udzieli schronienia zbiegowi, zostanie ukarany śmiercią. Pojawia się jeszcze jeden czarnogwardzista. Ma ciemniejszą skórę na rękach i policzkach, ale niewiele więcej udaje mi się

dostrzec z mojego punktu obserwacyjnego. – Trzeba otoczyć plemię Saif kordonem – odzywa się do Farisa. – Na wypadek gdyby szukał z nimi kontaktu. – To jest ostatnie miejsce, dokąd Veturius by poszedł. – Faris kręci z powątpiewaniem głową. – Nie narażałby ich na niebezpieczeństwo. Na bogów. Oni wiedzą, że tu jestem. I chyba wiem skąd. Kilka minut później moje przypuszczenia znajdują potwierdzenie. – Harper! – Głos Heleny brzmi jak stal. Wychodzi z koszar, a burza piaskowa zdaje się jej nie przeszkadzać. Jej zbroja połyskuje w świetle lamp, jasne włosy lśnią niczym latarnia morska w mroku. Oczywiście. Jeśli ktoś mógł przewidzieć, co zrobię i dokąd się udam, to tylko ona. Przywieram mocniej do krawędzi dachu. Jestem pewny, że wyczuje moją obecność. – Sam porozmawiaj z posłańcami. Mają postępować dyplomatycznie. – Helena zwraca się do gwardzisty o nazwisku Harper. – Niech odszukają wodzów plemion – Zaldarów, i opowiadaczy – Kehanni. Powiedz, żeby nie rozmawiali z dziećmi, Plemieńcy są na to wyczuleni. I na litość bogów, niech żadnemu nie przyjdzie do głowy choćby spojrzeć na jakąkolwiek kobietę. Nie życzę sobie krwawej wojny z powodu tego, że jakiś idiota nie potrafił trzymać łap przy sobie. Faris, zajmij się kordonem wokół plemienia Saif. I nie spuszczaj z oka Mamie Rila. Faris i Harper odchodzą wypełnić rozkazy Heleny. W pierwszej chwili myślę, że Helena wróci do koszar, żeby schronić się przed wiatrem, ale ona robi dwa kroki naprzód z dłonią zaciśniętą na rękojeści szabli. Usta ma zaciśnięte, kaptur nasunięty głęboko na oczy. Czuję dziwne ukłucie w sercu. Czy kiedykolwiek przestanę za nią tęsknić? O czym ona teraz myśli? Czy pamięta czas, kiedy byliśmy razem? A przede wszystkim dlaczego mnie ściga? Musi przecież wiedzieć, że komendantka mnie otruła. Po co mnie łapać,

skoro i tak umrę? Mam ochotę zejść tam do niej, chwycić ją w niedźwiedzi uścisk i zapomnieć, że jesteśmy wrogami. Chcę jej opowiedzieć o Łowczyni Dusz i Poczekalni, o tym, jak bardzo chciałbym zachować wolność, której już dane mi było zasmakować. Chcę jej powiedzieć, że tęsknię za Quinem, a Demetrius, Leander i Tristas nawiedzają mnie w sennych koszmarach. Chcę. Chcę. Chcę. Odrywam się od krawędzi dachu i przeskakuję na następny, zanim zrobię coś głupiego. Mam zadanie do wykonania. A Helena ma swoje. Muszę się postarać bardziej niż ona, w przeciwnym razie Darin umrze.

XVII: Laia Izzi rzuca się przez sen, ciężko oddycha. Wyrzuca przed siebie rękę, uderzając dłonią o ozdobną drewnianą ścianę wozu. Głaszczę ją, szepcząc uspokajająco. W przyćmionym świetle lampy jest blada jak śmierć. Ze skrzyżowanymi nogami siedzimy z Keenanem obok niej. Podkładam jej poduszkę pod głowę, żeby łatwiej jej się oddychało, i przemywam oko. Nadal nie może unieść powieki. Wzdycham głęboko na wspomnienie burzy piaskowej i tego, jaka byłam mała i bezbronna w jej szponach. Bałam się wtedy, że wiatr porwie mnie i uniesie w mrok. W obliczu tej potęgi byłam ledwie drobinką. Powinnaś była zaczekać, Laio. Powinnaś była posłuchać Keenana. A co, jeśli ślepota Izzi okaże się trwała? To wszystko przeze mnie. Weź się w garść. Elias potrzebował lekarstwa. A ty potrzebujesz Eliasa, jeśli chcesz dotrzeć do Darina. To jest misja. Ty nią dowodzisz. Taki jest jej koszt. Gdzie jest Elias? Minęły wieki, odkąd zniknął. Za godzinę, najwyżej dwie zacznie świtać. Choć na zewnątrz wciąż jest wietrznie, ludzie zaczną wylegać na ulice. W końcu pojawi się właściciel wozu. Do tego czasu musimy się stąd wynieść. – Elias został otruty – odzywa się nieoczekiwanie Keenan. – Zgadza się? Staram się zachować kamienną twarz, ale on tylko wzdycha i przygładza dłonią włosy. – Potrzebował lekarstwa. To dlatego skręciliście do Pirackiego

Gniazda, zamiast kierować się bezpośrednio na północ – dzieli się dalej swoimi domysłami. – Na bogów. Bardzo z nim źle? – Bardzo – dyszy Izzi. – Bardziej niż bardzo. To nocne ziele. – Obudziłaś się! – wołam zaskoczona. – Dzięki wam, bogowie. Ale skąd wiesz… – Kucharka lubiła opowiadać, jakich trucizn użyłaby do zabicia komendantki, gdyby tylko mogła – odpowiada Izzi. – Bardzo szczegółowo opisywała skutki ich działania. – On umrze, Laio – wtrąca się Keenan. – Nocne ziele to zabójcza trucizna. – Wiem. – Choć wolałabym nie wiedzieć. – On też to wie. Dlatego musieliśmy szybko dotrzeć do Nur. – I mimo to nadal chcesz z nim to robić? – Keenan sprawia wrażenie autentycznie zaskoczonego. – Nie mówię już o tym, że pokazywanie się w jego towarzystwie jest ogromnie ryzykowne, a jego matka zabiła twoich rodziców, że jest Maską i że jego towarzysze właśnie pozbawiają życia naszych ludzi. Ale on jest przede wszystkim trupem. Kto wie, czy będzie żył dość długo, by dotrzeć do Kauf. I właściwie dlaczego miałby chcieć tam pójść? – Elias wie, że Darin może odmienić los Scholarów – odpowiadam. – Imperium to dla niego takie samo zło jak dla nas. – Wątpię – prycha Keenan. – Przestań. – Stać mnie tylko na szept. Odchrząkuję, moje palce znajdują bransoletkę matki. Moc. – Proszę. Keenan z wahaniem sięga po moją dłoń, ale ja zaciskam ją w pięść. – Przepraszam – wydusza z siebie. Nagle jego spojrzenie łagodnieje. – Wiem, że przeszłaś piekło, a ja ci dokuczam. Już więcej o tym nie wspomnę. Zrobimy tak, jak zechcesz. Jestem tu dla ciebie. I na twoje rozkazy. Wzdycham z ulgą i kiwam głową. Spojrzenie Keenana

zatrzymuje się na literze K, którą komendantka wycięła mi nożem nad piersią, kiedy byłam jej niewolnicą. Teraz jest to blada blizna. Jego palce wędrują ku mojej szyi i twarzy. – Tęskniłem za tobą – szepcze. – Czy to nie dziwne? Trzy miesiące temu nawet cię nie znałem. Przyglądam się jego silnie zarysowanej szczęce, błyszczącym włosom spadającym na czoło, wydatnym mięśniom ramion. Wzdycham, czując tak dobrze mi znany jego zapach, zapach cytryny i dymu z ogniska. Jak to się stało, że Keenan tyle dla mnie znaczy? Ledwo się znamy, a jednak kiedy jest blisko mnie, moje ciało nieruchomieje. Poddaję się bezwiednie pieszczocie, przyciąga mnie ciepło jego dłoni. Otwierają się drzwi, a ja momentalnie odsuwam się od Keenana i sięgam po sztylet. Na szczęście to tylko Elias. Przypatruje się na przemian to mnie, to Keenanowi. Jego skóra, niedawno blada, odzyskała złotawy odcień. – Mamy problem – rzuca od drzwi i rozwija kartkę papieru, list gończy z przerażająco dokładnym opisem Eliasa i moim. – Skąd wiedzieli? – pyta Izzi. – Szli naszym tropem? Elias spuszcza wzrok i czubkiem buta rysuje esy-floresy na drewnianej podłodze. – Jest tu Helena Aquilla – wyznaje z dziwną obojętnością. – Widziałem ją w wojańskich koszarach. Musiała się domyślić, dokąd idziemy. Otoczyła kordonem plemię Saif i ściągnęła do Nur setki żołnierzy, którzy nas szukają. Napotykam wymowne spojrzenie Keenana. Już przebywanie w jego towarzystwie jest ryzykowne. Może pojawienie się w Nur było złym pomysłem. – Musimy dotrzeć do twojej przyjaciółki – postanawiam. – A wtedy opuścimy miasto z pozostałymi plemionami. Jak to zrobimy? – Chciałem zaczekać do nocy i pójść w przebraniu, ale tego się

właśnie Aquilla spodziewa. Postąpimy zatem odwrotnie. Ukryjemy się na widoku. – Jak masz zamiar ukryć na widoku rebelianta, dwie byłe niewolnice i zbiega? – dziwi się Keenan. – Mam pomysł – odpowiada Elias, sięgając do swojej torby i wyjmując kajdany. – Ale chyba wam się nie spodoba. *** – Twoje pomysły – syczę z wściekłością, wlekąc się za Eliasem zatłoczoną ulicą – są prawie tak samo szalone jak moje. – Milcz, niewolnico. – Elias kiwa głową wychodzącemu marszowym krokiem z przylegającej ulicy oddziałowi Wojan. Zaciskam wargi, a kajdany na nogach i rękach pobrzękują cicho przy każdym kroku. Elias nie miał racji, mówiąc, że plan mi się nie spodoba. Nienawidzę go. Elias ma na sobie czerwoną koszulę handlarza niewolników i trzyma w ręku łańcuch, którego drugi koniec łączy się z żelazną obrożą na mojej szyi. Włosy w nieładzie spadają mi na twarz. Druga w szeregu idzie Izzi z zabandażowanym okiem. Łączy nas metrowej długości łańcuch. Za Izzi kroczy Keenan. Twarz ma zlaną potem. Wiem, jak się czuje. Jakbyśmy byli prowadzeni na targ niewolników. Kroczymy posłusznie za Eliasem ze spuszczonymi głowami, bez życia. Wyglądamy tak, jak powinni wyglądać scholarscy niewolnicy. Przywołuję wspomnienia o komendantce. Spojrzenie jej oczu, kiedy z sadystyczną satysfakcją wycinała mi literę na piersi. Wszystkie ciosy, które rozdawała na prawo i lewo niczym jałmużnę dla żebraków. – Trzymaj się – mówi do mnie Elias, oglądając się przez ramię, jakby czuł narastającą we mnie panikę. – Mamy do przejścia całe miasto.

Podobnie jak dziesiątki innych handlarzy niewolników, których widzieliśmy w Nur, Elias prowadzi nas z pewnym siebie pogardliwym uśmieszkiem, rzucając od czasu do czasu jakieś krótkie polecenie. Narzeka na pył unoszący się w powietrzu, a na mijających go Plemieńców patrzy jak na karaluchy. Z powodu chusty zasłaniającej dolną połowę twarzy widzę tylko jego oczy, prawie zupełnie pozbawione koloru w blasku porannego słońca. Koszula handlarza niewolników luźno na nim wisi. W walce z trucizną komendantki stracił częściowo masę mięśniową i zrobił się bardziej żylasty. Wyostrzone rysy dodają mu uroku, ale i tak wydaje mi się, jakbym patrzyła na cień dawnego Eliasa. Zakurzone ulice Nur pełne są ludzi przemieszczających się od obozowiska do obozowiska. W całym tym chaosie panuje jednak jakiś dziwny porządek. Każdy obóz wywiesił własną flagę, po lewej stoją namioty, po prawej stragany, a całość otaczają kręgiem tradycyjne plemienne wozy. – Brr – wzdryga się idąca za mną Izzi. – Czuję Wojan. Stal, skóry i konie. Wydaje się, że są wszędzie. – Bo są – odpowiadam szeptem. Legioniści przeszukują sklepy, stragany i wozy. Maski wykrzykują rozkazy, bez ostrzeżenia wchodzą do domów. Nasza wędrówka trwa długo, bo Elias wybrał okrężną drogę, starając się unikać spotkania z patrolami. Cały czas mam serce w gardle. Na próżno szukam wzrokiem wolnych Scholarów, którym udałoby się uciec przed rzezią urządzoną przez Imperium. Jedyni, jakich widzę, są zakuci w kajdany. Wieści o wydarzeniach w Imperium są przerażające, ale w końcu wśród niezrozumiałych strzępków rozmów w języku sadhese wychwytuję wymianę zdań po serrańsku. – …nie oszczędzają nawet dzieci. – Merkator, mówiąc te słowa, ogląda się niespokojnie przez ramię. – Podobno ulice Silas i Serry spłynęły scholarską krwią.

– Następni będą Plemieńcy – twierdzi jego odziana w skóry towarzyszka. – A potem zajmą się Morzanami. – Niech spróbują – odgraża się mężczyzna. – Już widzę, jak te jasnookie bydlaki przechodzą przez Puszczę… Mijam ich i nie słyszę dalszych słów, ale i tak robi mi się słabo po tym, co usłyszałam. „Ulice Silas i Serry spłynęły scholarską krwią”. Na bogów, ilu moich dawnych sąsiadów i znajomych nie żyje? A ilu pacjentów dziadka? – Właśnie dlatego to robimy. – Elias odwraca się do mnie i uświadamiam sobie, że on też słyszał rozmowę merkatorów. – Dlatego potrzebny jest twój brat. Idziemy akurat wyjątkowo zatłoczonym zaułkiem, kiedy z bocznej uliczki wychodzi patrol dowodzony przez Maskę w czarnej zbroi. – Patrol – syczy Izzi. – Głowy w dół! – Keenan i ja natychmiast wbijamy wzrok w stopy. Elias sztywnieje, ale idzie dalej, zachowując niezmącony spokój. Tylko zaciska mocniej zęby. Maska jest młodym mężczyzną, skórę ma tak samo oliwkowobrązową jak ja. Jest szczupły jak Elias, ale niższy, ma zielone, skośne jak u kota oczy i mocno zarysowane kości policzkowe. Nigdy wcześniej go nie widziałam, ale jakie to ma znaczenie? Jest Maską, a kiedy jego spojrzenie prześlizguje się po moim ciele, czuję, że tracę dech. Oblatuje mnie strach, przed oczami widzę postać komendantki, a na plecach smagnięcia batem i uścisk jej zimnych palców na gardle. Nie mogę się poruszyć. Izzi wpada na mnie, a na nią Keenan. – Ruszaj! – popędza mnie rozpaczliwie Izzi. Ludzie na ulicy zaczynają się za nami oglądać. I co teraz, Laio? Na niebiosa, weź się w garść. Ale ciało mnie nie słucha. Kajdany, żelazna obroża na szyi, pobrzękiwanie łańcuchów, wszystko to paraliżuje mnie i chociaż rozum każe iść dalej, to ciało pamięta tylko postać komendantki.

Czuję szarpnięcie łańcucha i Elias obrzuca mnie obelgami, jakie mogą paść tylko z ust Wojanina. Wiem, że to jedynie gra pozorów, ale mimo to kulę się z przerażenia. Ogarnia mnie strach, jakiego dawno już nie zaznałam. Elias bierze zamach, jakby chciał mnie uderzyć, ostatecznie chwyta za podbródek i przyciąga moją twarz do swojej. Dla obserwatora z zewnątrz wygląda to tak, jakby handlarz niewolników doprowadzał do porządku swoją własność. – Spójrz na mnie – mówi łagodnie i cicho, tak że tylko ja mogę go usłyszeć. Nasze spojrzenia się spotykają. To są oczy komendantki. Nie. Jednak Eliasa. – Ja nie jestem nią. – Trzyma cały czas mój podbródek, ale jego dotyk jest delikatny. – Nie chcę cię skrzywdzić. Ale nie możesz pozwolić, żeby strach przejął nad tobą kontrolę. Pochylam głowę i biorę głęboki wdech. Maska zwraca na nas uwagę. Dzieli nas kilka kroków. Tylko kilka kroków. Zerkam na niego spod opuszczonej grzywki. Mierzy wzrokiem Keenana, Izzi, potem mnie. Wreszcie jego spojrzenie zatrzymuje się na Eliasie. Zwalnia. Na bogów. Boję się, że ciało znów odmówi mi posłuszeństwa, ale zmuszam się, by ruszyć z miejsca. Elias krótkim skinieniem głowy wita się z Maską i idzie dalej. Maska zostaje z tyłu, ale wciąż czuję na sobie jej spojrzenie. Wreszcie rozlega się odgłos oddalających się kroków. Oglądam się za siebie, ale patrolu już nie ma. Z ulgą wypuszczam powietrze. Jesteś bezpieczna. Na razie. Elias rozluźnia się dopiero wtedy, kiedy docieramy do obozowiska na południowo-wschodnim skraju miasta. – Pochyl głowę, Laio – szepcze. – Jesteśmy na miejscu. Obozowisko jest ogromne. Otaczają je domy piaskowego koloru z balkonami, a pośrodku rozlokowało się miasteczko złotozielonych namiotów. Centralny plac jest tej samej wielkości

co rynek w Serze, a może nawet większy. Wszystkie stragany są z zielonego płótna ozdobionego złotymi jesiennymi liśćmi. Taki brokat musiał dużo kosztować. Nie wiem, co to za plemię, ale musi być potężne. Obozowisko otaczają Plemieńcy w zielonych strojach, kierując wchodzących do prowizorycznej bramy z dwóch ustawionych wozów. Nikt się nami nie interesuje, dopóki nie znajdujemy się w środku, gdzie mężczyźni rozpalają ogniska, kobiety gotują, a dzieci ganiają kury i siebie nawzajem. Elias kieruje się w stronę największego namiotu i najeża się, kiedy zatrzymuje nas dwóch strażników. – Targ niewolników wieczorem – odzywa się jeden z nich łamanym serrańskim. – Przyjdź później. – Oczekuje mnie Afya Ara-Nur – rzuca Elias, a ja na dźwięk tego imienia aż podskakuję. Pamiętam drobną, ciemnooką kobietę w warsztacie Spira, tę samą, która tańczyła z Eliasem podczas Święta Księżyca. To ona ma nas zabrać na północ? Pamiętam, co mówił o niej Spiro. „Jedna z najgroźniejszych kobiet w Imperium”. – Ona nie przyjmuje handlarzy niewolników za dnia. – Drugi strażnik jest stanowczy. – Tylko wieczorami. – Jeśli mnie do niej nie dopuścicie – odzywa się Elias – to z radością poinformuję Maski, że plemię Nur łamie umowy handlowe. Plemieńcy wymieniają zakłopotane spojrzenia i jeden z nich znika w namiocie. Chcę ostrzec Eliasa przed Afyą, przekazać mu, co na jej temat mówił Spiro, ale drugi strażnik przygląda nam się bacznie i nie mogę zrobić tego dyskretnie. Po minucie Plemieniec zaprasza nas gestem do namiotu. Elias obraca się do mnie, jakby chciał poprawić coś przy kajdanach, ale w rzeczywistości wciska mi do ręki kluczyk. Wkracza do namiotu z taką butą, jakby był on jego własnością. Izzi, Keenan i ja ledwie za nim nadążamy.

Wnętrze jest wyłożone ręcznie tkanymi dywanami. Tuzin kolorowych lamp rzuca geometryczne wzory na poduszki w jedwabnych poszewkach. Za biurkiem z prostych heblowanych desek siedzi elegancka i piękna ciemnoskóra Afya Ara-Nur. Czarnoczerwone warkocze spadają jej na ramiona. Biurko jest ciężkie i nie pasuje do otaczającego Afyę bogactwa. Smukłymi palcami przerzuca paciorki liczydła i zapisuje wyniki w leżącej przed nią księdze. Obok siedzi sprawiający wrażenie znudzonego chłopiec mniej więcej w wieku Izzi. Jest równie zniewalająco urodziwy jak Afya. – Pozwoliłam ci wejść, handlarzu niewolników – odzywa się Afya, nie podnosząc wzroku – żeby zapewnić cię osobiście, że jeśli kiedykolwiek jeszcze twoja stopa postanie w moim obozie, to cię wypatroszę. – Jestem zawiedziony, Afyo – mówi Elias i rzuca na biurko jakiś mały przedmiot. – Kiedy się poznaliśmy, byłaś do mnie przyjaźniej nastawiona. – Elias przemawia łagodnie, wyczuwam w jego głosie dwuznaczność i czuję, jak płoną mi policzki. Afya bierze do ręki monetę. Robi zdumioną minę, kiedy Elias ściąga chustę i odsłania twarz. – Gibran…! – woła do chłopca, ale szybki jak błyskawica Elias sięga po szable i robi krok naprzód. Trzyma ostrza przy gardłach obojga, a jego spojrzenie jest przerażająco beznamiętne. – Jesteś mi coś winna, Afyo – mówi. – Dlatego tu jestem. Gibran spogląda niepewnie na Afyę. – Pozwól Gibranowi wyjść. – Afya wypowiada te słowa spokojnie, ale jej dłonie spoczywające na biurku zaciskają się w pięści. – On nie ma z tym nic wspólnego. – Potrzebny będzie świadek z twojego plemienia, kiedy będziesz mi oddawała przysługę – odpowiada Elias. – Gibran świetnie się nada do tej roli. – Osłupiała Afya otwiera usta, ale nie może wykrztusić słowa. – Jesteś moralnie zobowiązana wysłuchać mojej

prośby, Afyo Ara-Nur. I honor każe ci ją spełnić. – Do diabła z honorem. – Fascynujące – kpi Elias. – Ciekawe, co powiedziałaby na to wasza rada starszych? Jedyna Zaldara na ziemiach Plemieńców i najmłodsza z kiedykolwiek wybranych odrzuca swój honor jak zepsute ziarno. Wystarczyło spędzić pół godziny w tawernie dziś rano, żeby dowiedzieć się wszystkiego co trzeba na temat plemienia Nur, Afyo. Twoja pozycja nie jest pewna. – Afya zaciska wargi. Elias trafił w czułą strunę. – Starszyzna zrozumie, że chodzi mi o dobro plemienia. – Nie. – Elias kręci głową. – Starszyzna uzna, że nie nadajesz się na wodza, skoro popełniasz błędy, które stanowią dla plemienia zagrożenie. Takie błędy jak podarowanie monety Wojaninowi. – To był podarunek dla przyszłego imperatora! – Rozzłoszczona Afya zrywa się na równe nogi. Elias mocniej przyciska ostrze do jej szyi, ale ona zdaje się tego nie zauważać. – A nie dla zdrajcy i zbiega, który najwyraźniej został handlarzem niewolników. – To nie są niewolnicy. Dla wsparcia słów Eliasa rozpinam kluczykiem kajdany, najpierw swoje, potem Izzi i Keenana. – To moi towarzysze podróży. Im także winna jesteś przysługę. – Ona się nie zgodzi – szepcze mi do ucha Keenan. – Sprzeda nas przeklętym Wojanom. Nigdy nie czułam się taka bezbronna. Wystarczyłoby, żeby Afya krzyknęła jedno słowo i w kilka minut otoczyliby nas żołnierze. Izzi ma przerażoną minę. Chwytam jej dłoń i ściskam mocno. – Musimy zaufać Eliasowi – szeptem próbuję dodać jej otuchy. – On wie, co robi. – Jednocześnie sprawdzam, czy ukryty pod peleryną sztylet jest na swoim miejscu. Jeśli Afya nas zdradzi, nie poddam się bez walki. – Afyo… – Gibran nerwowo przełyka ślinę, wpatrując się

w ostrze przystawione go wysłuchać?

do

gardła.

–

Może

powinniśmy

– Może… – cedzi Afya przez zaciśnięte zęby – nie odzywałbyś się, gdy są poruszane sprawy, o których nie masz pojęcia. Rób to, co do tej pory, bałamuć córki Zaldarów. – Zwraca się teraz do Eliasa: – Odłóż tę broń i powiedz, czego żądasz i dlaczego. Bez wytłumaczenia z twojej strony niczego nie jestem ci winna. I nie przejmę się twoimi groźbami. Pierwszej prośby Elias nie spełnia. – Chcę, żebyś osobiście doprowadziła przed zimowymi śniegami moich towarzyszy i mnie z Nur do więzienia Kauf, a kiedy już tam dotrzemy, żebyś pomogła nam wydostać z niego brata Lai, Darina. Co takiego? Jeszcze kilka dni temu mówił Keenanowi, że nie potrzebuje nikogo więcej. A teraz chce w to wciągnąć jeszcze Afyę? Nawet jeśli dotrzemy cali do Kauf, ona nas wyda i znikniemy w lochach na zawsze. – To jest jakieś trzysta przysług w jednej, ty draniu. – Za taką monetę można żądać, czego tylko dusza zapragnie. – Wiem, czym jest szton podarowany przez plemię. – Afya bębni palcami o krawędź biurka i obraca głowę w moją stronę, jakby dopiero zauważyła moją obecność. – Mała przyjaciółka Spiro Telumana. Wiem, kim jest twój brat, dziewczyno. Spiro mi powiedział. I kilku innym osobom też, sądząc po tym, ile krąży plotek. Wszyscy już szepczą o Scholarze, który poznał sekret serrańskiej stali. – Spiro rozpuścił te plotki? Afya wzdycha i przemawia do mnie powoli, jak do małego irytującego dziecka. – Spiro liczył na to, że Imperium uwierzy, iż twój brat przekazał swoją wiedzę innym Scholarom. Darin będzie żył, dopóki Wojanom nie uda się zmusić go do wyjawienia nazwisk. Poza tym Spiro zawsze lubił głupie heroiczne opowieści. Liczył pewnie, że uda

mu się w ten sposób podburzyć Scholarów. – Nawet twoi sojusznicy nam pomagają – mówi Elias. – To powinno skłonić cię do zrobienia tego samego. – Mój sojusznik zniknął – zauważa Afya. – Nikt nie widział go od tygodni. Jestem pewna, że trafił w ręce Wojan, a ja nie chcę podzielić jego losu. – Unosi dumnie głowę. – A jeśli odmówię? – Nie byłabyś tym, kim jesteś, nie dotrzymując obietnic. – Elias opuszcza broń. – Dotrzymaj obietnicy, Afyo. Szkoda czasu na walkę. – Nie mogę podjąć decyzji sama – odpowiada Afya. – Muszę porozmawiać jeszcze z ludźmi z naszego plemienia. – W takim razie twój brat zostaje tutaj – postanawia Elias. – Moneta także. Gibran otwiera usta, żeby zaprotestować, ale Afya tylko kręci głową. – Daj im coś do jedzenia i picia, bracie. – Pociąga nosem. – Każ też przygotować im kąpiel. I nie spuszczaj ich z oka. – Wstaje zza biurka i wychodzi z namiotu, mówiąc coś w języku sadhese do strażników. Nam pozostaje czekać.

XVIII: Elias Po kilku godzinach, kiedy wieczór ustępuje nocy, Afya wraca wreszcie do namiotu. Gibran rozparty na krześle, z nogami na biurku, flirtujący bezwstydnie z Izzi i Laią, zrywa się na jej widok jak żołnierz zaskoczony nieoczekiwanym pojawieniem się oficera. Afya mierzy wzrokiem Izzi i Laię, wyszorowane i przebrane w powłóczyste zielone plemieńskie suknie. Dziewczęta siedzą w kącie przytulone i szepczą sobie coś na ucho. Blondynka nie ma już bandażu na oku, ale mruga co chwila, a jej oko wciąż jeszcze jest zaczerwienione od piasku. Keenan i ja mamy na sobie ciemne spodnie i kamizelki z kapturem, popularne na ziemiach Plemieńców. Afya kiwa głową z aprobatą. Przynajmniej nie wyglądacie już i nie cuchniecie jak Barbaryjczycy. Dostaliście coś do jedzenia i picia? – Dostaliśmy wszystko, czego było nam trzeba – odpowiadam. Prócz najważniejszego, dodaję w duchu, zapewnienia, że nie zostaniemy wydani Wojanom. Jesteś jej gościem, Eliasie. Nie drażnij jej. – Cóż – poprawiam się – prawie wszystko. Uśmiech Afyi jest jak oślepiający blask słońca, przy którym gaśnie licha pozłota plemieńskiego wozu. – Spełnię twoją prośbę, Eliasie Veturiusie – mówi. – Dowiozę cię bezpiecznie do więzienia Kauf przed zimowymi śniegami, a kiedy już tam będziemy, pomogę ci wydostać zza krat brata Lai, Darina. – Ale… – Spoglądam na nią z rezerwą. – Ale – robi efektowną przerwę – trud ten nie może spaść wyłącznie na barki mojego plemienia. Wejdź! – woła w języku

sadhese i do namiotu wchodzi druga postać, ciemnoskóra i pulchna, z pełnymi policzkami i długimi rzęsami wokół czarnych oczu. Kiedy otwiera usta, płynie z nich pieśń. – Powiedzieliśmy sobie żegnaj, ale to nie była prawda, bo ilekroć pomyślałam twoje imię… Znam ten wiersz. Śpiewała mi go czasem, kiedy byłem dzieckiem i nie mogłem zasnąć. – …pozostaniesz w moich wspomnieniach, póki nie ujrzę cię znów – kończę. – Ilyaas… – Kobieta niepewnie wyciąga do mnie ramiona. – Mój synu. Tyle czasu minęło. Przez pierwszych sześć lat mojego życia, po tym jak Keris Veturia podrzuciła mnie do namiotu Mamie Rila, Kehanni wychowywała mnie jak własnego syna. Moja przybrana matka wygląda tak samo jak wtedy, gdy widziałem ją po raz ostatni, sześć i pół roku temu, kiedy byłem piątoklasistą. Choć jest niższa ode mnie, jej objęcia są niczym ciepły koc, którym się otulam. Znów jestem małym chłopcem, bezpiecznym w ramionach Kehanni. I nagle uświadamiam sobie, co jej obecność oznacza. I co Afya zrobiła. Uwalniam się z objęć Mamie Rila i podchodzę do Plemienki. Gwałtownie narasta we mnie złość na widok jej zadowolonej z siebie miny. – Jak śmiałaś wplątywać w to plemię Saif? – Jak śmiałeś narażać na niebezpieczeństwo plemię Nur, wymuszając na mnie przysługę? – Jesteście przemytnikami. Przy zachowaniu ostrożności zawiezienie nas na północ niczym nie zagrażało twojemu plemieniu. – Jesteś zbiegiem poszukiwanym przez Imperium. Gdyby przyłapano moje plemię na próbie udzielenia ci pomocy, Wojanie by nas zniszczyli. – Uśmiech znika z twarzy Afyi. Jest teraz tamtą sprytną kobietą, która rozpoznała mnie mimo przebrania podczas Święta Księżyca, bezwzględnym wodzem, któremu udało się

przywrócić dawno zapomnianemu plemieniu jego dawną świetność. – Postawiłeś mnie w sytuacji bez wyjścia, Eliasie Veturiusie. Oddaję ci przysługę. Ale o ile mogę bezpiecznie przetransportować cię na północ, o tyle nie uda mi się wyprowadzić cię z miasta, ponieważ Wojanie otoczyli je szczelnym kordonem. I Kehanni Rila zaoferowała pomoc. Nic dziwnego. Mamie zrobi dla mnie wszystko, jeśli dowie się, że potrzebuję pomocy. Nie chcę jednak, żeby z mojego powodu ucierpiała jeszcze jedna osoba, na której mi zależy. Zbliżam twarz do twarzy Afyi, wpatruję się z wściekłością w jej ciemne, zimne jak stal oczy. Cofam się jednak, kiedy Mamie kładzie dłoń na moim ramieniu. – Plemię Saif nie będzie nam pomagało – zwracam się do Mamie – ponieważ byłoby to głupie i niebezpieczne. – Afyo, chciałabym porozmawiać na osobności z moim impertynenckim synem. Możesz zająć się swoimi pozostałymi gośćmi? Afya kłania się z szacunkiem, mając na względzie wyjątkową pozycję mojej przybranej matki wśród jej ludu, a następnie gestem dłoni nakazuje Gibranowi, Izzi, Lai i Keenanowi opuścić namiot. Na odchodne Laia rzuca mi wymowne spojrzenie spod uniesionych brwi. Kiedy obracam się do Mamie, ta wciąż jeszcze przygląda się Lai i jej twarz rozjaśnia szeroki uśmiech. – Dobre biodra – mówi. – Będziecie mieć dużo dzieci. Ale czy ona potrafi cię rozbawić? – Mamie zaczyna poruszać brwiami. – Znam mnóstwo dziewcząt z naszego plemienia, które… – Mamie. – Widzę, że próbuje zmienić temat. – Nie powinno cię tutaj być. Musisz wracać do swojego obozowiska. Nikt cię nie śledził? Jeśli… – Ciii… – Mamie ucisza mnie, siada na sofie i poklepując miejsce obok siebie, zaprasza, bym też usiadł. Kiedy tego nie robię,

obrzuca mnie gniewnym spojrzeniem. – Może jesteś teraz większy niż dawniej, ale wciąż jesteś moim synem i kiedy mówię ci, że masz usiąść, to siadaj. O bogowie, chłopcze… – Szczypie mnie w ramię, kiedy zajmuję w końcu miejsce obok niej. – Czym ty się odżywiasz? Trawą? – Kręci głową, ale zaraz poważnieje. – Co się działo w Serze w ostatnich kilku tygodniach, skarbie? Z tego, co słyszałam… Wspomnienia o Próbach zagrzebałem głęboko w pamięci. Nie rozmawiałem o nich od tamtej nocy spędzonej z Laią w kwaterze w Czarnym Klifie. – To nie ma znaczenia… – zaczynam. – Ma znaczenie. To cię zmieniło, Eliasie. Jej okrągła twarz emanuje miłością. Miłość zamieni się w przerażenie, kiedy dowie się, co zrobiłem. Moje wyznanie zrani ją bardziej, niż mógłby ją kiedykolwiek zranić jakiś Wojanin. – Tak jak dawniej, boisz się mroku. – Mamie bierze mnie za rękę. – Nie widzisz tego? Dopóki walczysz z mrokiem, stoisz w świetle. To nie jest takie proste, chcę krzyczeć. Nie jestem już tym chłopcem, którym byłem. Jestem kimś zupełnie innym. Kimś, kto wzbudziłby twoją odrazę. – Myślisz, że nie wiem, czego was uczą w tej waszej szkole? – pyta Mamie. – Uwierz, nie jestem głupia. Mów. Zrzuć ciężar z serca. – Nie chcę cię ranić. Nie chcę, żeby znowu ktoś przeze mnie cierpiał. – Dzieci rodzą się po to, żeby łamać matkom serca, synu. Mów. Rozum nakazuje milczenie, ale serce rozpaczliwie pragnie zostać wysłuchane. W końcu ona o to prosi. Chce wiedzieć. A ja chcę jej powiedzieć. Chcę, żeby wiedziała, kim jestem. Zaczynam mówić. ***

Kiedy kończę, Mamie milczy. Jedyne, czego powiedziałem, to rzeczywiste skutki działania trucizny.

jej

nie

– Jaka ja byłam głupia – szepcze Mamie – sądząc, że skoro matka porzuciła cię na pewną śmierć, to uwolniła cię jednocześnie od wojańskiego zła. Przecież matka nie porzuciła mnie na pewną śmierć. Poznałem prawdę z ust komendantki w noc przed egzekucją. Nie zostawiła mnie na pastwę sępów. Nakarmiła mnie, a potem podrzuciła do namiotu Mamie Rila. To był jej ostatni, i jedyny, dobry uczynek wobec mnie. Chcę to powiedzieć Mamie, ale smutek na jej twarzy mnie powstrzymuje. To już w tej chwili i tak nie ma znaczenia. – Ech, chłopcze – wzdycha Mamie, a ja widzę, że przybyło jej zmarszczek na twarzy po moim wyznaniu. – Mój Eliasie… – Ilyaasie – poprawiam ją. – Dla ciebie jestem Ilyaasem. Ale ona kręci głową. – Ilyaas to chłopiec, którym byłeś – mówi. – Elias to mężczyzna, którym się stałeś. Powiedz mi, dlaczego musisz pomagać tej dziewczynie. Dlaczego nie pozwolisz jej pójść z tym rebeliantem, a sam nie zostaniesz tutaj, ze swoją rodziną? Myślisz, że nie zdołamy obronić cię przed Wojanami? Nikt z naszego plemienia nie ośmieli się cię wydać. Jesteś moim synem, a twój wujek to Zaldar. – Słyszałaś plotki o Scholarze, który potrafi wykuwać serrańską stal? – Mamie ostrożnie kiwa głową. – Te plotki są prawdziwe – mówię. – A ten Scholar to brat Lai. Jeśli uda mi się go wyciągnąć z Kauf, pomyśl tylko, co by to mogło oznaczać dla Scholarów, dla Morzan, dla Plemieńców. Moglibyście wreszcie walczyć z Imperium… Poły namiotu rozchylają się i wchodzi Afya, a za nią Laia z głową zasłoniętą kapturem. – Wybacz, Kehanni – odzywa się Afya – ale pora ruszać. Ktoś powiedział Wojanom, że przyszłaś do naszego obozowiska, i teraz

chcą z tobą rozmawiać. Pewnie zaczepią cię w drodze powrotnej. Nie wiem, czy… – Zadadzą mi kilka pytań i puszczą wolno. – Mamie Rila wstaje, poprawia strój, dumnie unosi podbródek. – Nie ma co zwlekać. – Podchodzi do Afyi, a ta lekko kołysze się na piętach. – Afyo Ara-Nur – zaczyna Mamie łagodnym tonem. – Dotrzymasz obietnicy. A plemię Saif obiecuje ci pomoc. Ale jeśli zdradzisz mojego syna dla nagrody albo jeśli zrobi to ktoś z twoich ludzi, uznamy to za akt wojny i przeklęta niech będzie krew siedmiu waszych pokoleń. Afya wybałusza z przerażenia oczy, tak potężna jest to groźba, pokornie jednak kiwa głową. Mamie obraca się do mnie, wspina na palce i całuje w czoło. Czy jeszcze ją kiedyś zobaczę? Poczuję ciepło jej dłoni, znajdę w jej oczach przebaczenie, na które nie zasługuję? Tak, na pewno. Chyba że próbując mnie chronić, ściągnie na siebie gniew Wojan. – Nie rób tego, Mamie – błagam ją. – Nie wiem, co zamierzasz, ale powstrzymaj się. Pomyśl o Shanie i plemieniu Saif. Jesteś ich Kehanni. Nie mogą cię stracić. Nie chcę tego, rozumiesz? – Byłeś z nami przez sześć lat, Eliasie – zwraca się do mnie Mamie. – Bawiliśmy się z tobą, trzymaliśmy cię w ramionach, widzieliśmy, jak stawiasz pierwsze kroki, słyszeliśmy twoje pierwsze słowa. Kochaliśmy cię. A potem nam ciebie zabrano. Skrzywdzono cię. Zmuszono do cierpienia. Kazano zabijać. Nieważne, czyja krew w tobie płynie. Byłeś chłopcem z naszego plemienia i zostałeś nam odebrany. A my nie zrobiliśmy niczego. Plemię Saif musi to zrobić teraz. Ja muszę to zrobić. Czekałam na to czternaście lat. Ani ty, ani nikt inny nie zdoła mnie powstrzymać. Mamie wychodzi na zewnątrz, a Afya wskazuje ruchem głowy drugi koniec namiotu. – Ruszajcie – mówi. – I zasłońcie dobrze twarze, także przed ludźmi z mojego plemienia. Tylko Mamie, Gibran i ja wiemy, kim

jesteście, i niech tak pozostanie, dopóki nie opuścimy miasta. Ty i Laia zostaniecie ze mną. Gibran zabrał już Keenana i Izzi. – Dokąd? – pytam. – Dokąd idziemy? – Na scenę opowiadaczki, Veturiusie. – Afya unosi brwi. – Kehanni ocali wam życie swoją opowieścią.

XIX: Helena Miasto Nur przypomina beczkę prochu. A każdy wojański żołnierz, którego wysłałam na ulicę, to lont czekający na podpalenie. Mimo że zagroziłam im publiczną chłostą i degradacją, doszło już do dziesiątek nieporozumień z Plemieńcami. I nie ma wątpliwości, że szykują się kolejne. Obiekcje Plemieńców wobec naszej obecności wydają się dziwne. Byli zadowoleni, kiedy Imperium wspierało ich w walce z barbariańskimi piratami u wybrzeży. Ale wystarczyło, że wkroczyliśmy do plemieńskiego miasta w poszukiwaniu zbiega, a zachowują się tak, jakbyśmy wypuścili przeciwko nim hordę dżinnów. Przechadzam się po balkonie wojańskich koszar w zachodniej części miasta i spoglądam w dół na nieprzebrany tłum ludzi na rynku. Elias może być w tym tłumie. O ile jest w mieście. Myśl o tym, że mogę się mylić, że Elias wymknął się na południe, kiedy ja marnuję czas w Nur, przynosi dziwną ulgę. Jeśli go tu nie ma, to nie mogę go złapać i zabić. On tu jest. I musisz go znaleźć. Ale od chwili przybycia do garnizonu na przełęczy Atella wszystko idzie źle. Załoga garnizonu była niepełna. Musiałam ściągać posiłki z sąsiednich posterunków, żeby uzyskać odpowiednią liczbę ludzi do przeszukania Nur. Kiedy dotarłam do oazy, okazało się, że tu siły również są niewystarczające i nikt nie wie, gdzie reszta wojska została wysłana. Ostatecznie dysponuję tysiącem żołnierzy, w większości

z oddziałów posiłkowych, i tuzinem Masek. To stanowczo za mało do przeszukania miasta, w którym zgromadziło się sto tysięcy ludzi. Tyle jednak musi mi wystarczyć do otoczenia oazy kordonem, przez który nie prześlizgnie się bez przeszukania żaden wóz. – Kruku Krwi. – Ze schodów prowadzących do koszar wychyla się jasnowłosa głowa Farisa. – Mamy ją. Jest w celi. Staram się zapanować nad lękiem, kiedy schodzimy wąskimi schodami do lochu. Pierwszy raz spotkałam Mamie Rila, kiedy byłam tyczkowatą czternastolatką bez maski. Razem z Eliasem spędziliśmy dwa tygodnie w obozie plemienia Saif w drodze powrotnej do Czarnego Klifu po zakończeniu praktyk piątoklasistów. I chociaż jako piątoklasistka byłam szpiegiem Wojan, Mamie traktowała mnie z dużą serdecznością. A ja mam teraz odpłacić się jej przesłuchaniem. – Trzy godziny temu poszła do obozowiska – melduje Faris. – Dex zwinął ją, kiedy wracała do siebie. Piątoklasista, który miał za nią chodzić, mówi, że odwiedziła dzisiaj tuzin plemion. – Chcę mieć więcej informacji na temat tych plemion – mówię do Farisa. – Liczebność, sojusze, szlaki handlowe, wszystko. – Harper rozmawia właśnie z naszymi szpiegami. Harper. Ciekawe, co na jego temat powiedziałby Elias. Upiorny jak sto diabłów. I mało rozmowny, zdaję się słyszeć jego głos, ten znajomy baryton, który przyprawiał mnie o dreszcze i uspokajał jednocześnie. Zupełnie jakby był tu ze mną, jakbyśmy razem ścigali jakiegoś morzańskiego szpiega albo barbariańskiego mordercę. Nazywa się Veturius, powtarzam sobie po raz setny. I jest zdrajcą. W lochu Dex, zaciskając zęby, stoi tyłem do celi. On też miał do czynienia z plemieniem Saif jako piątoklasista, jestem więc zaskoczona jego zdenerwowaniem. – Uważaj – ostrzega mnie. – Ona coś kombinuje.

Mamie siedzi na twardej pryczy jak na tronie – wyprostowana, z zadartą dumnie głową. Wstaje, kiedy wchodzę do celi. – Heleno, skarbie… – Stoi przed tobą Kruk Krwi, Kehanni – strofuje ją Dex, rzucając mi znaczące spojrzenie. – Kehanni – zwracam się do niej. – Czy wiesz, gdzie jest Elias Veturius? Mierzy mnie od stóp do głów z wyraźnym rozczarowaniem. To jest kobieta, która dawała mi zioła na opóźnienie miesięcznego cyklu, kiedy tego potrzebowałam. Kobieta, która bez cienia ironii powiedziała, że w dniu mojego ślubu zaszlachtuje na moją cześć sto kóz i będzie opowiadać historię mojego życia. – Słyszałam, że go ścigasz – odzywa się. – Widziałam twoich nieletnich szpiegów, ale nie chciało mi się w to wierzyć. – Odpowiedz na pytanie. – Jak możesz polować na chłopca, który jeszcze kilka tygodni temu był ci najbliższym druhem? On jest twoim przyjacielem, Heleno… Kruku Krwi. Jest ci jak brat. – Jest zbiegiem i przestępcą. – Zaplatam dłonie za plecami i obracam w palcach pierścień Kruka Krwi. – I dosięgnie go sprawiedliwość, jak każdego przestępcę. Czy go kryjesz? – Nie. – Patrzy mi prosto w oczy, ciężko oddycha przez nos, jest wściekła. – Jadłaś przy moim stole, Kruku Krwi, i zarzucasz mi kłamstwo? – Zaciska dłonie na krawędzi pryczy. – Może zatajasz prawdę. To różnica. – Nawet jeśli go kryję, to co mi zrobisz? Wypowiesz wojnę plemieniu Saif? Musiałabyś zabić nas wszystkich. – Jeden człowiek nie jest warty życia całego plemienia. – A był wart Imperium? – Mamie zbliża się do mnie, jej oczy ciskają gromy. – Był wart twojej wolności? Skąd ona, na bogów, wie, że kupiłam sobie wolność za życie

Eliasa? Na usta ciśnie mi się riposta, ale przypominam sobie, czego mnie uczono. „Słabeusze starają się wypełnić ciszę. Maska obraca ciszę na swoją korzyść”. Krzyżuję ręce na piersi, czekam, co jeszcze powie. – Wiele poświęciłaś dla Eliasa. – Jej nozdrza poruszają się gniewnie. Wstaje i choć jest ode mnie niższa, to góruje nade mną swoją złością. – Dlaczego ja nie miałabym poświęcić dla niego życia? Jest moim synem. O co masz do niego pretensję? O czternaście lat przyjaźni i złamane serce. To nie ma teraz znaczenia. Bo Mamie w złości powiedziała mi to, co chciałam. Skąd miałaby wiedzieć, co poświęciłam dla Eliasa? Nawet jeśli słyszała opowieści o Próbach, nie mogła znać szczegółów. A w takim razie to on jej opowiedział. Musiała się z nim spotkać. – Dex, odprowadź ją na górę. – Za jej plecami daję mu znak, żeby ją śledził. Dex kiwa głową i wyprowadza Mamie z celi. Wracam do koszar Czarnej Gwardii, gdzie czekają na mnie Harper i Faris. – To nie było przesłuchanie – wyrzuca z siebie Faris – tylko jakieś pogaduchy. I co ci z tego przyszło? – Miałeś zebrać piątoklasistów, Faris, a nie podsłuchiwać. – Uczę się od Harpera. – Faris wskazuje ciemnowłosego mężczyznę, który wzrusza ramionami. – Elias jest tutaj – mówię. – Mamie się wygadała. – Tą uwagą o twojej wolności – mamrocze Harper. Denerwują mnie jego spostrzeżenia. Głównie dlatego, że zwykle trafia w sedno. – Zgromadzenie już się kończy. Po nastaniu świtu plemiona zaczną opuszczać miasto. Jeśli plemię Saif zamierza go stąd wywieźć, zrobi to właśnie teraz. A przecież Veturis nie może zostać w Nur. Szybko by do rozpoznano, a nagroda za niego jest wysoka.

Rozlega się pukanie do drzwi. Faris wpuszcza do środka piątoklasistę w zakurzonym stroju Plemieńców. – Melduje się piątoklasista Melius. – Dzieciak salutuje. – Przysyła mnie porucznik Dex Atrius, Kruku Krwi. Kehanni, którą niedawno przesłuchiwałaś, udała się do wschodniej części miasta, gdzie znajduje się scena opowiadaczy. Idzie tam również całe plemię Saif. Porucznik Atrius kazał mi szybko wracać i sprowadzić posiłki. – Pożegnalna opowieść. – Faris ściąga ze ściany szable i wręcza mi je. – To ostatnie wydarzenie Zgromadzenia Jesiennego, zanim wszystkie plemiona rozjadą się każde w swoją stronę. – Będą tam tysiące ludzi – dodaje Harper. – Znakomite miejsce do ukrycia zbiega. – Faris, wzmocnij kordon. – Wychodzimy w pośpiechu na ulicę. – Wezwij natychmiast wszystkie patrole. Nikt nie może opuścić Nur bez sprawdzenia w wojańskich punktach kontrolnych. Harper, za mną. Dołączamy do strumienia ludzi podążających na wschód, tam gdzie jest scena opowiadaczy. Plemieńcy zauważają naszą obecność i nie wykazują się tolerancją, do jakiej mnie przyzwyczaili. Co chwila słyszę obraźliwe słowa wypowiadane szeptem pod naszym adresem. Wymieniamy z Harperem spojrzenia. Harper daje znak pierwszemu napotkanemu oddziałowi i dalej idziemy w obstawie dwóch tuzinów żołnierzy posiłkowych. – Powiedz mi, Kruku Krwi – odzywa się Harper, kiedy jesteśmy już blisko sceny – naprawdę sądzisz, że uda ci się go pojmać? – Setki razy pokonałam Veturiusa w walce… – Nie chodzi mi o to, czy potrafisz go pokonać. Pytam, czy kiedy nadejdzie ta chwila, będziesz mogła zakuć go w kajdany i zabrać do imperatora, wiedząc, co wydarzy się później. Nie, na bogów, po stokroć nie! Sama zadawałam sobie to pytanie setki razy. Czy zachowam się właściwie wobec Imperium? Czy

zachowam się właściwie wobec swoich ludzi? Nie mogę mieć pretensji do Harpera, że zadaje takie pytania. Mimo to prycham tylko w odpowiedzi: – Przekonamy się. Przed nami, w zagłębieniu w ziemi znajduje się amfiteatr rozświetlony setkami lamp oliwnych. Za sceną biegnie szeroka arteria, a jeszcze dalej, na olbrzymim placu stoją wozy tych, którzy zamierzają opuścić miasto zaraz po zakończeniu występów opowiadaczy. Panuje atmosfera wyczekiwania, pewna nerwowość, która każe mi mocniej zacisnąć palce na rękojeści szabli. Co się dzieje? Kiedy docieramy z Harperem na miejsce, w amfiteatrze są już tysiące ludzi. Wystarczy rzut oka i już wiem, dlaczego Dex potrzebował wsparcia. Do amfiteatru prowadzi co najmniej dwadzieścia wejść, którymi Plemieńcy przemieszczają się swobodnie tam i z powrotem. Rozstawiam żołnierzy przy każdym wejściu. Po chwili znajduje mnie Dex. Po twarzy spływa mu pot. – Mamie trzymała coś w zanadrzu – mówi. – Są tu wszystkie plemiona, które dziś odwiedziła. Żołnierze, którzy przyszli tu ze mną, zostali już wciągnięci w co najmniej tuzin bójek. – Kruku Krwi, spójrz. – Harper wskazuje scenę otoczoną przez pięćdziesięciu uzbrojonych mężczyzn z plemienia Saif. Wojownicy rozstępują się i naszym oczom ukazuje się postać Mamie Rila. Stoi na scenie, a tłum na widowni zaczyna się uciszać nawzajem. Kiedy Mamie unosi ramiona, milkną szepty, nawet dzieci nie wydają żadnego dźwięku. Słychać tylko szum wiatru wiejącego od pustyni. Podobna cisza zapadała, kiedy pojawiała się komendantka. Wrażenie robi to, że w przypadku Mamie reakcja taka wynika z szacunku, a nie ze strachu. – Witajcie, bracia i siostry. – Głos Mamie rozbrzmiewa zwielokrotniony echem. Dziękuję w duchu centurionowi z Czarnego Klifu, który przez sześć lat skutecznie nauczył nas języka sadhese.

Kehanni zwraca się twarzą ku mrocznej pustyni za amfiteatrem. – Wkrótce wzejdzie słońce i nastanie nowy dzień, pora pożegnań. Posłuchajcie mojej opowieści i zabierzcie ją ze sobą w podróż po piaskach pustyni. Opowieści, której wszyscy będziecie częścią. Opowieści wciąż od nowa snutej. – Pozwólcie, że opowiem wam o Ilyaasie An-Saifie, moim synu, który został wykradziony plemieniu Saif przez budzących postrach Wojan. Harper, Dex i ja nie pozostajemy niezauważeni. Podobnie jak żołnierze strzegący wejść. Tłum zaczyna posykiwać i zawodzić na nasz widok. Żołnierze przymierzają się do sięgnięcia po broń, ale Dex ich powstrzymuje. Trzy Maski i dwa oddziały posiłkowych przeciwko dwudziestu tysiącom Plemieńców, to nie byłaby walka. To wyrok śmierci. – Co ona wyprawia? – mruczy pod nosem Dex. – Dlaczego opowiada historię Eliasa? – Był spokojnym dzieckiem o szarych oczach – kontynuuje Mamie – pozostawionym na śmierć na plemieńskiej pustyni. Cóż to za zrządzenie losu znaleźć piękne, silne niemowlę porzucone przez zdeprawowaną matkę na pastwę żywiołów. Przygarnęłam je jak swoje, bracia i siostry, i byłam bardzo z tego dumna, ponieważ pojawiło się w chwili, gdy bardzo go potrzebowałam, gdy moja dusza szukała celu i nie potrafiła go znaleźć. W oczach tego dziecka znalazłam pociechę, w jego uśmiechu – radość. Ale to nie miało trwać wiecznie. Widzę, jak magia Kehanni działa na tłum. Mamie opowiada o dziecku ukochanym przez plemię, dziecku plemienia, jakby nie liczyła się płynąca w jego żyłach krew Wojan. Opowiada o jego młodości i o nocy, kiedy został wykradziony. Przez chwilę sama jestem pochłonięta opowieścią Mamie. Moja ciekawość zmienia się w nieufność, kiedy zaczyna opowiadać o Próbach. Mówi o augurach i ich przepowiedniach. Mówi

o Imperium gwałcącym duszę i ciało Eliasa. Tłum słucha, emocje wzbierają i opadają na przemian – szok, współczucie, odraza, przerażenie. Wściekłość. I wreszcie dociera do mnie, co Mamie Rila robi. Zamierza wzniecić zamieszki.

XX: Laia Donośny głos Mamie rozbrzmiewa echem w amfiteatrze, działa na słuchaczy hipnotyzująco. Choć nie znam języka sadhese, mowa jej ciała, ruchy rąk i widok pobladłej twarzy Eliasa mówią mi, że to jest opowieść o nim. Zajęliśmy miejsca mniej więcej pośrodku widowni. Siedzę pomiędzy Eliasem i Afyą, otoczona tłumem mężczyzn i kobiet z plemienia Nur. Keenan i Izzi są z Gibranem jakieś dziesięć kroków dalej. Widzę, jak Keenan wyciąga szyję, żeby się upewnić, czy nic mi nie jest, i macham do niego ręką. Przenosi spojrzenie na Eliasa, potem z powrotem na mnie, ale kiedy Izzi szepcze mu coś do ucha, odwraca wzrok. W zielono-złotych szatach, które dała nam Afya, z daleka nie różnimy się niczym od pozostałych członków plemienia. Naciągam kaptur mocniej na głowę. Jestem usprawiedliwiona, bo wiatr przybiera na sile. Prawie wszyscy noszą kaptury albo zasłaniają twarze przed unoszącym się w powietrzu piaskiem. „Nie możemy zaprowadzić was bezpośrednio do wozów – wyjaśniła Afya w drodze do amfiteatru. – Żołnierze patrolują plac postojowy i zatrzymują wszystkich do kontroli. Dlatego Mamie wprowadzi niewielkie zamieszanie”. Kiedy w opowieści Mamie następuje zaskakujący punkt zwrotny, na widowni rozlegają się stłumione okrzyki, a twarz Eliasa przeszywa ból. Już sam fakt, że opowieści o jego życiu słucha tylu ludzi, wydaje się niezwykły, na dodatek jest to opowieść o cierpieniu i śmierci. Ujmuję jego dłoń. Elias sztywnieje, chce ją wyrwać, ale po chwili się uspokaja. – Nie słuchaj – mówię do niego. – Spójrz na mnie.

Z wahaniem podnosi wzrok. Intensywność jego spojrzenia sprawia, że serce zaczyna tłuc mi się w piersi jak oszalałe, ale nie uciekam wzrokiem. Samotność, jaką widzę w jego oczach, sprawia mi ból. On umiera. I wie o tym. Tak bardzo chciałabym, żeby ta samotność znikła, choćby na chwilę. Dlatego robię to, co robił zawsze Darin, kiedy chciał mi poprawić humor – głupią minę. Elias wpatruje się we mnie zaskoczony, aż wreszcie jego twarz rozjaśnia uśmiech i sam zaczyna się wygłupiać. Wybucham śmiechem i obmyślam kolejny wygłup, kiedy dostrzegam spojrzenie Keenana pełne tłumionej furii. Elias podąża za moim wzrokiem. – On mnie chyba nie lubi – mówi. – On nikogo nie lubi – odpowiadam. – Kiedy się poznaliśmy, groził, że mnie zabije i zakopie w krypcie. – Uroczy. – Ale zmienił się, i to bardzo. Myślałam, że to niemożliwe, ale… – Krzywię się, kiedy dostaję kuksańca od Afyi. – Zaczyna się. Uśmiech na twarzy Eliasa gaśnie, kiedy Plemieńcy wokół nas zaczynają szeptać. Śledzi wzrokiem wojańskich żołnierzy, którzy pojawili się w najbliższym wejściu. Trzymają dłonie na rękojeściach szabel i przyglądają się podejrzliwie tłumowi, jakby spodziewali się, że ich za chwilę zaleje i pochłonie. Gesty Mamie są coraz bardziej gwałtowne i ekspresyjne. Tłum faluje, zdaje się rozszerzać, napiera na ściany amfiteatru. Rośnie napięcie, atmosfera tężeje. Szepty zaczynają zmieniać się w jednolity, groźny pomruk. Afya się uśmiecha. Mamie wyciąga rękę do tłumu, jej oskarżycielski ton przyprawia mnie o gęsią skórkę.

– Kisaneh kithiya ke jeehani deka? Elias nachyla się do mojego ucha. – Kto doświadczył cierpienia z rąk tyrana, Imperium? – tłumaczy. – Hama! – My. – Kisaneh bichaya ke gima baza? – Kto widział dzieci wydzierane siłą z ramion rodziców? – Hama! Kilka rzędów przed nami jakiś mężczyzna wstaje i wskazuje palcem grupkę Wojan, których wcześniej nie zauważyłam. Widzę jasne warkocze. To Helena Aquilla. Plemieniec wrzeszczy coś do nich. – Charra! Herrisada! I naraz Plemieńcy w całym amfiteatrze zaczynają podnosić się z miejsc i wykrzykiwać te same słowa. Zauroczony jeszcze przed chwilą opowieścią tłum rozpala się gwałtownie jak pochodnia. Dwa słowa płynące z ust wszystkich rozbrzmiewają gromkim echem. – Charra! Herrisada! – Złodzieje – tłumaczy Elias beznamiętnie. – Potwory. Plemię Nur również zrywa się na nogi, dołącza do chóru tysięcy Plemieńców wykrzykujących zniewagi pod adresem Wojan. Wracam myślami do Wojan przedzierających się wczoraj przez rynek pełen Plemieńców. Dociera do mnie, że przyczyną tego wybuchu gniewu jest nie tylko historia życia Eliasa. Gniew wzbierał w tych ludziach od dawna, a Mamie Rila tylko go odpowiednio wykorzystała. Zawsze sądziłam, że Plemieńcy są sojusznikami Wojan. Chyba się myliłam. – Trzymajcie się mnie. – Afya wstaje, obrzuca spojrzeniem

wszystkie wyjścia. My też się podnosimy, starając się dosłyszeć jej głos zagłuszany przez ryczący tłum. – Kiedy poleje się pierwsza krew, kierujemy się do najbliższego wyjścia. Wozy naszego plemienia czekają na placu. Wszyscy moi ludzie zaczną wychodzić w tej samej chwili. – Skąd będziesz wiedziała, kiedy… Powietrze przeszywa mrożące krew w żyłach wycie. Staję na palcach i widzę, że przy jednym z wyjść, daleko od nas, wojański żołnierz tnie szablą Plemieńca, który zanadto się do niego zbliżył. Krew Plemieńca wsiąka w piasek, rozlega się kolejny krzyk, tym razem kobiety potrząsającej martwym ciałem, jakby chciała je obudzić ze snu. Afya nie traci czasu. Plemię Nur jak jeden mąż rusza do najbliższego wyjścia. Wszystko dzieje się tak szybko, że nie mogę złapać tchu. Tłum napiera, piętrzy się, rozlewa we wszystkich kierunkach. Tracę z oczu Afyę i odwracam się do Eliasa. On chwyta mnie za rękę i przyciąga do siebie, ale falujący tłum nas rozdziela. Dostrzegam przerwę w murze ludzkich ciał i próbuję się w nią wedrzeć, pomagając sobie łokciami, ale nie udaje mi się przebić. Skurcz się. Zrób się malutka. Zniknij. Kiedy znikniesz, będziesz mogła oddychać. Dostaję gęsiej skórki i ponawiam szturm. Plemieńcy, których rozpycham na boki, rozglądają się zdumieni dookoła. Z łatwością przedzieram się przez tłum. – Eliasie, chodź! – Laia? – Obraca się i wpatruje w tłum. – Tutaj, Eliasie! Patrzy w moim kierunku, ale chyba mnie nie widzi. Chwyta się za głowę. Na bogów, czyżby trucizna zaczynała znowu działać? Sięga do kieszeni i wypija łyk wyciągu z tellisy. Odpycham ostatniego Plemieńca na bok i staję tuż obok Eliasa. – Eliasie, tu jestem. – Chwytam go za rękę, a on omal nie wyskakuje ze skóry.

Kiwa głową tak samo jak podczas pierwszego ataku trucizny i przygląda mi się podejrzliwie. – Oczywiście, że tu jesteś – mamrocze. – Ale gdzie jest Afya? – Rozgląda się dookoła, próbując wypatrzyć Plemienkę, która zniknęła nam z oczu. – Co wy wyprawiacie? – Postać Afyi nagle wyrasta obok nas. Chwyta mnie za rękę. – Wszędzie was szukam. Trzymajcie się mnie. Musimy stąd uciekać. Ruszam za nią, ale coś w dole amfiteatru przykuwa uwagę Eliasa. Staje w miejscu i wpatruje się ponad głowami tłumu. – Afya?! – woła. – Gdzie jest karawana twojego plemienia? – W północnej części placu – odpowiada Afya. – Laio, możesz pójść z Afyą? – Oczywiście, ale… – Widziała mnie. – Puszcza moją dłoń i wdziera się w tłum. Kilka kroków dalej w blasku słońca lśnią jasne warkocze Aquilli. – Odwrócę jej uwagę – tłumaczy Elias. – Idźcie na plac. Tam się spotkamy. – Eliasie, do cholery… Ale on już ginie w tłumie.

XXI: Elias Kiedy w tłumie spotykają się spojrzenia Heleny i moje, kiedy dostrzegam na jej srebrnej twarzy wyraz bezgranicznego zdumienia na mój widok, nie muszę się zastanawiać, nie mam żadnych wątpliwości. Zostawiam Laię w rękach Afyi, a sam ruszam w jej kierunku, przebijam się przez tłum. Muszę odwrócić uwagę Heleny od Afyi i plemienia Nur. Jeśli Helena się zorientuje, że właśnie to plemię chroni Laię i mnie, nawet tysiąc buntowników nie powstrzyma jej przed pościgiem. Odwrócę jej uwagę, a potem zniknę w tłumie. Przypominam sobie wyraz jej twarzy, kiedy widziałem ją po raz ostatni w Czarnym Klifie, ból, jaki dostrzegłem w jej oczach, jej słowa. „Potem będę należeć do niego. Pamiętaj, Eliasie. Potem staniemy się wrogami”. Hałas jest ogłuszający, ale w całej tej kakofonii, w całym zamieszaniu dostrzegam dziwny porządek. Mimo wrzasków, jęków, nawoływań nie widzę zagubionych dzieci, stratowanych ciał, porzuconego dobytku. Nie ma oznak prawdziwego chaosu. Mamie i Afya zaplanowały wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Z oddali dobiega dudnienie wojańskich bębnów wzywających posiłki. Helena musiała przesłać wiadomość do Wieży Bębnów. Jeśli jednak chce stłumić rebelię w amfiteatrze, nie zdoła utrzymać kordonu wokół miasta. Domyślam się, że na tym opierał się plan Afyi i Mamie. Kiedy kordon zostanie rozerwany, Afya zdoła bezpiecznie wywieźć nas z miasta. Nasza karawana będzie jedną z setek opuszczających Nur. Helena stała w pobliżu sceny, ale teraz tłum zepchnął ją w moim

kierunku. Jest samotną srebrną wyspą na wzburzonym morzu ludzkiego gniewu. Dex gdzieś zniknął, a druga Maska, która z nią tu przyszła, Harper, kieruje się ku wyjściu. Fakt, że została sama, nie zniechęca Heleny. Przedziera się w moim kierunku z pełną determinacją, którą znam i dobrze rozumiem. Rozpycha na boki Plemieńców i prze naprzód niczym rekin zwabiony zapachem krwi. Nagle tłum zwiera szeregi. Czyjeś dłonie chwytają ją za pelerynę, za gardło. Ktoś kładzie dłoń na jej ramieniu, ale ona strząsa ją jednym ruchem. Wiem, co teraz myśli: lepiej szybciej biec, niż walczyć z nimi wszystkimi. Ale coraz trudniej biec. Tłum ją spowalnia, w końcu zatrzymuje. I wtedy moich uszu dolatuje świst szabli dobywanych z pochew. Helena jest teraz Krukiem Krwi, mrocznym rycerzem Imperium, torującym sobie drogę w strumieniach krwi. Oglądam się przez ramię i widzę Laię i Afyę opuszczające amfiteatr jednym z wyjść. Wracam spojrzeniem do Heleny. Jej szable śmigają w powietrzu, ale nie dość szybko. Atakują ją dziesiątki Plemieńców, zbyt wielu, by zdołała wszystkim naraz stawić czoło. Tłum zaczął żyć własnym życiem i niestraszna mu jej broń. Widzę ten moment, kiedy zdaje sobie z tego sprawę, moment, kiedy uświadamia sobie, że przeciwników jest zbyt wielu. Nasze spojrzenia spotykają się, w jej oczach płonie gniew. Nagle znika powalona na ziemię przez otaczających ją ludzi. I znów działam bez zastanowienia. Zrywam z jakiejś kobiety pelerynę – ona nawet tego nie zauważa – i przepycham się przez ludzką ciżbę z jedną myślą – jak najszybciej dotrzeć do Heleny i wyciągnąć ją stamtąd, zanim tłum ją rozszarpie albo stratuje. Dlaczego, Eliasie? Przecież ona jest teraz twoim wrogiem. Już sama taka myśl budzi we mnie odrazę. Przecież była moją najlepszą przyjaciółką. Nie mogę jej tak zostawić. Rzucam się na ziemię pomiędzy plątaninę nóg i broni i owijam Helenę peleryną. Jedną ręką obejmuję ją w talii, drugą przecinam

pasy, do których przytroczone są pochwy szabel. Jej broń upada na ziemię. Helena kaszle, plując krwią. Podnoszę ją, choć próbuje samodzielnie stanąć na nogi. Przedzieramy się przez jeden krąg Plemieńców, potem przez drugi, aż wreszcie jesteśmy daleko od miejsca, gdzie wzburzeni ludzie wciąż są żądni jej krwi. Zostaw ją, Eliasie. Wykonałeś zadanie. Wystarczy. Jeśli ją jednak teraz zostawię, a zaatakują ją kolejni Plemieńcy, to drugi raz może mi się nie udać wyciągnąć jej z tłumu. Ciągnę ją dalej ze sobą, aż wreszcie odzyskuje siły i staje samodzielnie. Kaszle i drży, stara się uspokoić oddech i serce. Robi wszystko, żeby przeżyć. I pewnie tylko dlatego nie stawia oporu, kiedy wyprowadzam ją za bramę amfiteatru na pustą, zakurzoną aleję. W końcu odpycha mnie i zrywa z ramion pelerynę. Na jej twarzy malują się setki sprzecznych emocji, kiedy ciska pelerynę na ziemię. Drżą jej ręce, teraz dostrzegam na jej palcu pierścień. – Kruku Krwi… – Nie! – Kręci gwałtownie głową. – Nie nazywaj mnie tak. Wszyscy tak się do mnie zwracają. Ale nie ty. – Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów. – Wyglądasz strasznie. – Mam za sobą kilka ciężkich tygodni. – Spostrzegam blizny na jej dłoniach i ramionach, siniaki na twarzy. „Przekazałam ją Czarnej Gwardii na przesłuchanie”, powiedziała komendantka. I udało jej się przeżyć, dodaję w duchu. A teraz uciekaj stąd, zanim cię zabije. Cofam się, ale ona błyskawicznie zaciska zimne jak stal palce na moim nadgarstku. Natrafiam na jej spojrzenie pełne sprzecznych uczuć. Uciekaj, Eliasie! Wyrywam rękę i widzę, jak te uczucia w jej oczach gasną. Sięga po broń, której nie ma, której ją pozbawiłem, przecinając pasy. Widzę, jak ugina nogi w kolanach, szykując się do skoku.

– Jesteś aresztowany – rzuca się na mnie, ale robię unik. – Z rozkazu… – Nie aresztujesz mnie. – Chwytam ją w pasie i próbuję odepchnąć o kilka kroków. – Oczywiście, że aresztuję. – Wbija mi boleśnie łokieć w żołądek. Zwijam się wpół, a ona wyzwala się z mojego uścisku. Próbuje kolanem trafić mnie w czoło. Chwytam jej nogę, odpycham i uderzam ją łokciem w twarz. – Przed chwilą uratowałem ci życie, Heleno. – Poradziłabym sobie bez ciebie… Och… – Traci dech, kiedy walę ją bykiem, i uderza plecami o mur. Unieruchamiam ją, ściskając jej nogi udami, i przystawiam nóż do gardła, zanim zdąży zamroczyć mnie uderzeniem głową. – Niech cię szlag! – Próbuje się wywinąć z uścisku, ale ja przyciskam ostrze mocniej. Jej wzrok spoczywa na moich ustach, ciężko dyszy. Czuję, jak przechodzi ją dreszcz. Odwraca głowę. – Stratowaliby cię. Wdeptali w ziemię. – To niczego nie zmienia. Otrzymałam od Marcusa rozkaz, żeby doprowadzić cię do Antium na publiczną egzekucję. – Dlaczego go do tej pory nie zabiłaś? – prycham. – Wyświadczyłabyś światu przysługę. – Och, odczep się! I tak nie zrozumiesz. Z sąsiadującej z aleją ulicy dobiega głośny, rytmiczny tupot nóg wojańskich żołnierzy. Przybywa wsparcie do stłumienia rebelii. Helena wykorzystuje moment nieuwagi i próbuje uwolnić się siłą z mojego uścisku. Nie mogę trzymać jej dłużej, jeśli nie chcę wydostać się z miasta z połową legionu na karku. Niech to szlag. – Muszę iść – szepczę jej do ucha. – Ale nie chcę cię skrzywdzić. Mam serdecznie dosyć krzywdzenia ludzi. – Czuję delikatne muśnięcie jej rzęs na policzku, ruch unoszących się i opadających przy każdym oddechu piersi.

– Eliasie… – szepcze moje imię. Jedno słowo, a tyle w nim pragnień. Cofam się. Jej oczy to tysiąc odcieni błękitu. „Kochać cię to najgorsze, co mi się w życiu zdarzyło”. Tak mi powiedziała kilka tygodni temu. Widząc, jakie spustoszenie znów uczyniłem w jej sercu, zaczynam siebie nienawidzić. – Zamierzam cię puścić wolno – mówię. – Jeśli spróbujesz mnie zabić, to trudno. Ale zanim odejdę, chcę ci coś powiedzieć, ponieważ oboje wiemy, że niedługo już pozostanę na tym świecie, a znienawidziłbym siebie, gdybym ci tego nie powiedział. – Na jej twarzy maluje się zaskoczenie, a ja kontynuuję, zanim zacznie zadawać pytania: – Brakuje mi ciebie. – Mam nadzieję, że słyszy to, co naprawdę kryje się w tych słowach. – Kocham cię. Przepraszam. Tak bardzo chciałbym wszystko naprawić. – Zawsze będę za tobą tęsknił. Nawet kiedy będę już duchem. Puszczam ją i robię krok do tyłu. Potem drugi. Odwracam się do niej plecami, serce mi się kraje, kiedy słyszę zduszony dźwięk płynący z jej ust. Odchodzę. W alei słychać odgłos jedynie moich kroków. *** Na placu panuje kompletny chaos. Mężczyźni upychają do wozów dzieci i dobytek, kobiety wrzeszczą, zwierzęta ryczą. W powietrzu unosi się gęsty obłok kurzu wzbijanego przez koła setek wyjeżdżających na pustynię wozów. – Dzięki wam, o bogowie! – Laia dostrzega mnie, kiedy pojawiam się obok wozu Afyi. – Eliasie, dlaczego… – Ty idioto! – Afya chwyta mnie za kark i wpycha do wozu obok Lai z zaskakującą siłą, biorąc pod uwagę, że jest o głowę ode mnie niższa. – Coś ty sobie myślał? – Nie mogliśmy ryzykować, żeby Aquilla zobaczyła mnie w otoczeniu ludzi z plemienia Nur. Ona jest Maską, Afyo, i szybko

by się zorientowała, kim jesteś. Twojemu plemieniu groziłoby niebezpieczeństwo. – Mimo to jesteś idiotą. – Afya rzuca mi gniewne spojrzenia. – Nie wyściubiaj nosa z wozu. Afya wskakuje na kozła i chwyta lejce. Chwilę później cztery konie ruszają, ciągnąc wóz. – A Izzi i Keenan? – pytam Laię. – Są z Gibranem. – Wskazuje jasnozielony wóz jadący kilkadziesiąt kroków dalej. Rozpoznaję ostry profil młodszego brata Afyi siedzącego na koźle. – Dobrze się czujesz? – pytam Laię. Rumieni się i bieleją jej palce, tak mocno zaciska je na rękojeści sztyletu. – Cieszę się, że wróciłeś – odpowiada. – Czy… czy rozmawiałeś z nią? Z Aquillą? Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale nagle przychodzi mi coś do głowy. – A co z plemieniem Saif? – Rozglądam się po placu. – Nie wiesz, czy już wyjechali? Czy Mamie Rila udało się uciec przed żołnierzami? – Nie widziałam. – Laia zwraca się do Afyi: – Może ty… Afya wierci się niespokojnie na koźle. Dostrzegam jej spojrzenie. W drugim końcu placu dostrzegam tak znajome srebrno-zielone wozy. To są barwy plemienia Saif. Wozy otacza kordon wojska. Żołnierze wyciągają Plemieńców z wozów i każą im klękać. Rozpoznaję członków swojej rodziny. Wuj Akbi. Ciotka Hira. I Shan, mój przybrany brat. – Afyo, muszę coś zrobić. To moje plemię. – Sięgam po broń i otwieram drzwi dzielące wnętrze wozu od siedziska powożącego. Skacz. Biegnij. Zajdź ich od tyłu. W pierwszej kolejności zajmij się najsilniejszym… – Stój, Eliasie. – Afya trzyma w żelaznym uścisku moją rękę. –

Nie pomożesz im. A na pewno nie dasz rady uciec. – Na bogów, Eliasie… – Twarz Lai blednie. – Pochodnie. Jeden z wozów, pięknie udekorowany wóz Kehanni, w którym się wychowałem, staje w płomieniach. Mamie zdobiła go malunkami kilka miesięcy. Ja czasem trzymałem słój z farbą i myłem pędzle. Już go nie ma. Żołnierze przystawiają pochodnie do kolejnych wozów i wkrótce całe obozowisko plemienia Saif jest jedną czarną plamą na tle nieba. – Większość z nich uciekła – tłumaczy Afya. – Plemię Saif to prawie tysiąc ludzi. Sto pięćdziesiąt wozów. Zatrzymali jakiś tuzin. Nawet gdyby udało ci się tam dotrzeć, to jest tam teraz ponad setka żołnierzy. – Ale z oddziałów posiłkowych – rzucam przez zaciśnięte zęby. – Łatwo ich pokonać. Gdybym zdołał dostarczyć broń wujom i Shanowi… – Plemię Saif liczyło się z takim obrotem spraw, Eliasie. – Afya nie zamierza zawrócić. W tej chwili nienawidzę jej za to. – Jeśli żołnierze zobaczą, że byłeś w wozie plemienia Nur, zginą wszyscy moi ludzie. Wszystko, co Mamie i ja zaplanowałyśmy, cała ta przysługa, o którą ona prosiła, pójdzie na marne. Oglądam się za siebie. Członkowie mojej rodziny klęczą z pochylonymi głowami, pokonani. Tylko jedna osoba broni się walecznie, odpychając żołnierzy usiłujących unieruchomić jej ramiona. Nieustraszona Mamie Rila. Ale bezskutecznie. Patrzę, jak jakiś legionista uderza ją rękojeścią szabli w skroń. Ostatnią rzeczą, jaką widzę, są jej ręce bezradnie szukające oparcia, potem Mamie pada na piasek.

XXII: Laia Ulga, jaka towarzyszy ucieczce z Nur, nie może uciszyć poczucia winy z powodu tego, co się stało z plemieniem Eliasa. Nawet nie próbuję z nim rozmawiać. Co miałabym mu powiedzieć? „Przykro mi”? To nieodpowiednie, niewiele znaczące słowo. Elias siedzi milczący w tyle wozu Afyi ze wzrokiem utkwionym w pustynię, za którą pozostawiliśmy miasto Nur. Jakby siłą woli chciał zmienić los swojej rodziny. Staram się nie zakłócać jego samotności. Niewiele osób chce mieć świadków swojego cierpienia, a żal jest chyba najgorszym cierpieniem. Ale i moje poczucie winy jest dojmujące. Wciąż widzę przed oczami dumną postać Mamie padającą na ziemię. Kiedy nadciąga zmrok, Nur jest już tylko bladym świetlnym punkcikiem w czerni pustyni. Z miasta wyjechaliśmy karawaną liczącą ponad dwieście wozów, ale Afya podzieliła ją już z dziesięć razy na mniejsze kolumny. Gdy wschodzi księżyc, w naszej kolumnie jest już tylko pięć wozów. – Nie chciał z nami jechać – mówi Afya, wpatrując się w sylwetkę Gibrana siedzącego na ławce swojego wozu kilkadziesiąt kroków od nas. Wóz jest pokryty tysiącami szkiełek odbijających światło księżyca i tworzących toczącą się po pustyni gwiezdną galaktykę. – Ale bałam się, że wpakuje siebie albo moje plemię w tarapaty. Szalony chłopak. – Zauważyłam – bąkam pod nosem. Gibran namówił Izzi, żeby usiadła obok niego na koźle. Całe popołudnie widziałam na jej twarzy nieśmiały uśmiech. Zaglądam przez okienko do wnętrza naszego wozu. Gładkie

ściany lśnią w przytłumionym świetle lamp. Elias siedzi na jednej z obitych aksamitem ławek i wygląda przez okno w tylnej ścianie. – A skoro już mowa o szalonych chłopcach – odzywa się Afya. – Co jest między tobą a tym rudzielcem? Na bogów. Nic nie ujdzie uwagi tej Plemienki. Muszę o tym pamiętać. Od ostatniego postoju, kiedy poiliśmy konie, Keenan jedzie wierzchem razem z Rizem, siwym i milczącym członkiem plemienia Afyi. Właściwie nie miałam okazji porozmawiać z Keenanem. – Nie wiem, co jest między nami – odpowiadam. Nie chcę Afyi mówić prawdy, a z drugiej strony podejrzewam, że wyczułaby kłamstwo na milę. – Raz mnie pocałował. A potem pobiegł wzniecać scholarską rewolucję. – To musiał być nie lada pocałunek – mruczy Afya. – A co z Eliasem? Wciąż się na niego gapisz. – Wcale nie… – To żadna ujma – przerywa mi Afya i znacząco zerka przez ramię na Eliasa. – Te kości policzkowe… O bogowie… – Krzyżuję ręce na piersi i marszczę chmurnie czoło. – Aha! – Afya wyszczerza zęby w uśmiechu. – Zazdrosna, co? – Nie mam o co być zazdrosna. – Z północy wieje lodowaty wiatr i otulam się mocniej cienką plemieńską sukienką. – Elias dał mi wyraźnie do zrozumienia, że jest tylko moim przewodnikiem i nikim więcej. – Jego oczy mówią coś innego – stwierdza Afya. – Ale kimże ja jestem, żeby pouczać Wojanina, że źle ulokował szlachetne uczucia. – Plemienka wkłada palce do ust i gwiżdże, każąc się zatrzymać karawanie u stóp wyrastającego przed nami płaskowyżu. Rośnie tu kępa drzew, dostrzegam też strumień i słyszę skrobanie pazurów jakiegoś uciekającego zwierzęcia. – Gibran, Izzi! – woła Afya. – Rozpalcie ogień. Keenan! – Rudzielec zeskakuje z konia. – Pomóż Rizowi i Vanie przy

zwierzętach. Riz mówi coś w języku sadhese do swojej córki, Vany. Vana jest szczupła jak trzcina, podobnie jak ojciec ma ciemną karnację, ale ma też tatuaż w kształcie warkocza oznaczający, że jest wdową. Ostatnim z podróżujących z nami członków plemienia Afyi jest Zehr, młody mężczyzna, mniej więcej w wieku Darina. Afya krótkim warknięciem wydaje mu polecenie w języku sadhese, a on bez mrugnięcia okiem biegnie je wykonać. – Dziewczyno. – Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że Afya zwraca się do mnie. – Poproś Riza o kozę i powiedz Eliasowi, żeby ją zarżnął. Jutro sprzedamy mięso. I porozmawiaj z nim. Wyciągnij go z dołka. – Powinniśmy zostawić go w spokoju. – Skoro zamierzasz wciągnąć plemię Nur w tę nierozważną próbę odbicia twojego brata z więzienia, to Elias musi opracować jakiś plan. Miną dwa miesiące, nim dotrzemy do Kauf, to chyba dość czasu. Ale jak ma opracować plan, skoro się nad sobą rozczula? Zrób coś z tym. Gdyby to było takie proste. Kilka minut później Riz wskazuje kozę utykającą na jedną nogę. Prowadzę ją do Eliasa. A on ciągnie kulejące zwierzę pomiędzy drzewa, z dala od wzroku pozostałych. Niepotrzebna mu pomoc, mimo to idę za nim z latarnią. Koza meczy żałośnie. – Nie znoszę zabijania zwierząt. – Elias ostrzy nóż o osełkę. – One jakby wiedziały, co je czeka. – Babcia często zabijała zwierzęta w domu – mówię – bo pacjenci płacili dziadkowi kurczakami. Mawiała wtedy: „Dziękuję ci, że oddajesz swoje życie, żebym ja mogła żyć dalej”. – Ładnie powiedziane. – Elias klęka. – Patrzenie, jak zdycha, w niczym nie pomoże.

– Ale ona kuleje, widzisz? – Oświetlam latarnią zranioną tylną nogę kozy. – Riz powiedział, że musielibyśmy ją zostawić i umarłaby w końcu z pragnienia. – Wzruszam ramionami. – Skoro i tak miałaby zdechnąć, niech się na coś przyda. Elias przeciąga nożem po szyi zwierzęcia i po chwili krew kozy wsiąka w piasek. Odwracam wzrok i przypomina mi się zabity Plemieniec i jego gorąca, lepka krew. Jej zapach, metaliczny, ostry jak serrańska stal. – Możesz iść. – Elias odzywa się do mnie głosem Maski. Bardziej lodowatym niż wiejący nam w plecy wiatr. Oddalam się pospiesznie, rozmyślając o tym, co powiedział. Patrzenie, jak zdycha, w niczym nie pomoże. Znów ogarnia mnie poczucie winy. On chyba nie miał na myśli kozy. Żeby odsunąć od siebie złe myśli, postanawiam odszukać Keenana, który zgłosił się na ochotnika do przygotowania kolacji. – Wszystko w porządku? – pyta, kiedy pojawiam się obok niego. Rzuca krótkie spojrzenie Eliasowi. Kiwam głową, a Keenan otwiera usta, jakby zamierzał coś powiedzieć. Wyczuwa chyba jednak, że nie powinien, i wręcza mi tylko miskę z ciastem. – Możesz je zagnieść? Kiepsko mi wychodzi robienie placków. Jestem zadowolona, że mam zajęcie, i to tak proste, że nie muszę wiele myśleć. Zagniatam ciasto, formuję płaskie placki i rzucam je na żeliwną patelnię. Keenan mruczy z zadowoleniem, wrzucając do garnka ostre papryczki i soczewicę. Jest to tak niezwykłe, że uśmiecham się na ten dźwięk. Działa na mnie jak lekarstwo na uspokojenie podawane przez dziadka. Po pewnym czasie zaczyna opowiadać o Wielkiej Bibliotece w Adisie, którą zawsze chciałam odwiedzić, i o świecie latawców w Ayo. Czas płynie szybko i mam wrażenie, że kamień leżący mi na sercu stał się lżejszy. Kiedy Elias kończy szlachtować kozę, wrzucam ostatnie płaskie placki chleba do koszyka. Keenan rozlewa do miseczek pikantną

zupę z soczewicy. Nabieram łyżkę zupy i wzdycham. Babcia podawała taką z chlebem w zimne jesienne wieczory. Unoszący się w powietrzu zapach każe mi zapomnieć o smutku. – To jest fantastyczne, Keenan. – Izzi podstawia miskę po dokładkę. – Kucharka często gotowała taką zupę. Ciekawe… – Kręci głową i milknie na długą chwilę. – Chciałabym, żeby tu była – wyrzuca z siebie. – Tęsknię za nią. Wiem, że to może wydawać się dziwne, biorąc pod uwagę sposób, w jaki mnie traktowała. – Wcale nie – protestuję. – Kochałyście się, spędziłaś z nią wiele lat. Troszczyła się o ciebie. – To prawda – przyznaje Izzi. – Jej głos był jedynym, jaki słyszałam w duchowozie wiozącym nas z Antium do Serry, kiedy zostałyśmy sprzedane komendantce. Kucharka oddawała mi swoje racje żywnościowe. Tuliła mnie w mroźne noce. – Izzi wzdycha. – Mam nadzieję, że jeszcze ją zobaczę. Uciekałam w pośpiechu. Nie zdążyłam jej powiedzieć… – Jeszcze ją zobaczymy – mówię, bo to chce usłyszeć Izzi. Kto wie, może rzeczywiście jeszcze ją zobaczymy. – I wiesz co… – Ściskam jej dłoń. – Kucharka wie, co chciałaś jej powiedzieć, ale nie zdążyłaś. Jestem tego pewna. Keenan przynosi nam kubki z herbatą. Wypijam łyk i przymykam oczy, delektując się jej słodyczą, wdychając aromat kardamonu. Siedząca naprzeciwko mnie Afya podnosi kubek do ust, bierze łyk herbaty i natychmiast ją wypluwa. – Co to, na bogów, ma być, Scholarze? Czy zmarnowałeś na to świństwo cały słoik mojego miodu? – Wylewa z obrzydzeniem zawartość kubka na ziemię, a ja obejmuję swój dłońmi i delektuję się herbatą. – Dobra herbata musi być taka słodka, żeby udławił się nią niedźwiedź – recytuje zasłyszaną mądrość Keenan. – Wszyscy to wiedzą. – Mój brat mówił to samo – chichoczę, ale zaraz potem

poważnieję. Kim jest teraz mój brat? Kiedy z chłopca robiącego mi za słodką herbatę zmienił się w mężczyznę skrywającego sekrety zbyt poważne, by się nimi dzielić z młodszą siostrą? Obok mnie przysiada Keenan. Porywy północnego wiatru przygaszają płomienie ogniska. Przytulam się do Keenana, delektując się ciepłem jego ciała. – Dobrze się czujesz? – pyta, bierze w palce niesforny lok moich włosów i zatyka go za ucho. Kiedy jego palce muskają mój kark, wstrzymuję oddech. – Kiedy będzie już po wszystkim… Odwracam głowę. – Czy było warto, Keenan? Na bogów, przybrana matka Eliasa, jego brat, dziesiątki ludzi z jego plemienia… – Wzdycham. – Czy to miało sens? A jeśli nie ocalimy Darina? Jeśli on już… – Nie żyje. – Za rodzinę warto umierać, dla rodziny warto zabijać. Czasem to jedyne, co nam pozostaje. – Wskazuje ruchem głowy moją bransoletkę. Jest w tym jakaś smutna tęsknota. – Dotykasz jej zawsze, kiedy potrzebujesz siły. Tę siłę daje ci rodzina. – Czasami robię to zupełnie bezwiednie – mówię, odsuwając dłoń od bransoletki. – To głupie. – W taki sposób utrzymujesz więź z rodziną. Nie ma w tym nic głupiego. – Odchyla głowę do tyłu i wpatruje się w księżyc. – Ja nie mam żadnej pamiątki po swojej rodzinie. A bardzo chciałbym mieć. – Ja… ja nie pamiętam twarzy Lis – przyznaję. – Pamiętam tylko, że miała jasne włosy jak mama. – Miała też taki sam temperament jak twoja matka. – Keenan się uśmiecha. – Lis była cztery lata starsza ode mnie. Na bogów, ależ z niej była spryciara. Zawsze tak się urządziła, że wszystko za nią robiłem… Noc nagle wydaje się mniej samotna, kiedy krążą wokół mnie wspomnienia dawno zmarłej siostry. Tuż przy moim drugim boku Izzi i Gibran tulą się do siebie, moja przyjaciółka chichocze radośnie, kiedy plemieński chłopak szepcze jej coś do ucha. Riz

i Vana biorą do ręki instrumenty. Do dźwięków trącanych delikatnie strun oudów dołącza po chwili głos Zehra. Śpiewa w języku sadhese, ale jestem pewna, że wspomina w pieśni tych, których kochał i utracił, bo już po kilku taktach czuję ucisk w gardle. Bezwiednie szukam w ciemnościach Eliasa. Siedzi nieco oddalony od ogniska, szczelnie otulony peleryną. I wzrok ma utkwiony we mnie. Afya chrząka znacząco i wskazuje ruchem głowy Eliasa. Porozmawiaj z nim. Zerkam na Eliasa i ogarnia mnie radosne podniecenie, to samo co zawsze, ilekroć spojrzę mu w oczy. – Zaraz wracam – mówię do Keenana. Odstawiam na bok kubek z herbatą i owijam się szczelniej peleryną. Tymczasem Elias podnosi się i odchodzi od ogniska. Znika tak szybko, że nawet nie wiem, w którym kierunku poszedł. Przekaz jest jasny: Zostaw mnie w spokoju. Przystaję, czując się jak idiotka. Chwilę później pojawia się obok mnie Izzi. – Porozmawiaj z nim – przekonuje mnie. – On tego potrzebuje. Tylko sam o tym nie wie. Ty zresztą też. – Jest wściekły – szepczę. Przyjaciółka chwyta moją dłoń i ściska mocno. – On cierpi. To akurat potrafisz zrozumieć. Obchodzę stojące w kręgu wozy, wbijam wzrok w ciemność pustyni, aż wreszcie dostrzegam w oddali, u podnóża wzniesienia błysk klamry z jego ubrania. Podchodzę i gdy dzieli nas tylko kilka kroków, odwraca się w moją stronę, wzdychając ciężko. Jego twarz, oświetlona blaskiem księżyca, nie wyraża żadnych emocji prócz zdawkowej grzeczności. Musisz sobie z tym poradzić, Laio. – Tak mi przykro – odzywam się. – Z powodu tego, co się stało. Nie wiem, czy to uczciwe narażać plemię Saif na cierpienia w imię ratowania życia Darina. Przecież nie ma żadnej gwarancji, że Darin

jeszcze żyje. – Zamierzałam powiedzieć tylko kilka skromnych, starannie dobranych słów współczucia, ale kiedy zaczynam mówić, nie mogę przestać. – Jestem wdzięczna za poświęcenie, jakim wykazała się twoja rodzina. Pragnę jednego: żeby nigdy więcej nic takiego się nie wydarzyło. Ale ponieważ nie jestem w stanie tego zagwarantować, czuję się z tym źle. Wiem przecież, co to znaczy stracić rodzinę. Tak czy owak, przepraszam… Na bogów, co ja plotę? Biorę głęboki wdech. Słowa nagle wydają się banalne i bezużyteczne, podchodzę więc i ujmuję dłonie Eliasa, mając w pamięci słowa dziadka. „Dotyk leczy, Laio”. Staram się zawrzeć w tym dotyku wszystko, co czuję. Mam nadzieję, że twojemu plemieniu już nic nie grozi ze strony Wojan. Że uda im się przeżyć. Jest mi tak bardzo, tak bardzo przykro. Wiem, że to za mało, ale nie mogę nic więcej ofiarować. Po chwili Elias głośno wypuszcza powietrze i dotyka czołem mojego czoła. – Powtórz to, co powiedziałaś tamtej nocy w mojej kwaterze w Czarnym Klifie – mruczy. – Co zwykła mawiać twoja babcia. – Póki trwa życie – zdaje mi się, że słyszę miękki głos babci – jest nadzieja. Elias unosi głowę, spogląda na mnie z góry, niedający się ugasić ogień w jego oczach zastępuje teraz chłód. Wstrzymuję oddech. – Zapamiętaj te słowa – mówi. – Na zawsze. Kiwam głową. Mijają minuty, a żadne z nas się nie porusza. Stoimy naprzeciw siebie, znajdując ukojenie w chłodzie nocy, w milczącym towarzystwie gwiazd.

XXIII: Elias Trafiam do Poczekalni chwilę po zaśnięciu. Przy każdym oddechu z moich ust wydobywa się obłoczek pary. Leżę na plecach, na grubym kobiercu opadłych z drzew liści. Wzrok mam utkwiony w plątaninę gałęzi i jaskrawoczerwonych jesiennych liści. – Jak krew. – Poznaję od razu głos Tristasa i podrywam się z ziemi. Stoi oparty o pień drzewa i przypatruje mi się gniewnie. Nie widziałem go od tamtego pierwszego razu, kilka tygodni temu, kiedy znalazłem się w Poczekalni. Miałem nadzieję, że przeszedł na drugą stronę. – Jak moja krew. – Spogląda w górę z pełnym goryczy uśmiechem. – Krew, która wylała się ze mnie, gdy na twój rozkaz Dex przebił mnie szablą. – Tak mi przykro, Tristasie. – Równie dobrze mógłbym zabeczeć jak jakaś głupia owca. Ale w jego oczach jest tyle gniewu, że muszę powiedzieć cokolwiek, by go udobruchać. – Aelia ma się dobrze – mówi Tristas. – Wiarołomna dziewczyna. Myślałem, że choć kilka miesięcy będzie chodzić w żałobie. Tymczasem odwiedzam ją, a ona je. Rozumiesz? Je! – Zaczyna chodzić tam i z powrotem, jego twarz wykrzywiona złością nie jest twarzą Tristasa, którego znałem. Ten mamrocze coś pod nosem. Na bogów. Jest tak inny od tamtego, dawnego Tristasa, że zaczynam się zastanawiać, czy nie jest opętany. Ale czy duch może być opętany? To chyba duchy opętują ludzi. W pierwszej chwili jestem na niego wściekły. Jesteś martwy. A Aelia żyje. Po chwili jednak złość mija. Tristas nigdy więcej nie zobaczy swojej narzeczonej. Nigdy nie będzie trzymał w ramionach

swoich dzieci, nie będzie się bawił z przyjaciółmi. Pozostały mu tylko wspomnienia i gorycz. – Aelia cię kocha. – Tristas obraca się w moim kierunku z twarzą wykrzywioną złością. Unoszę ręce w poddańczym geście. – A ty kochasz ją. Naprawdę chcesz, żeby zagłodziła się na śmierć? Chciałbyś spotkać ją tutaj, wiedząc, że znalazła się tu z powodu twojej śmierci? Gwałtowność w jego oczach przygasa. Przywołuję z pamięci dawnego Tristasa, Tristasa, jaki był za życia. To do niego powinienem się zwracać. Nie daje mi jednak szansy. Jakby znał moje zamiary, zaczyna wirować i po chwili znika pomiędzy drzewami. – Możesz przynieść ulgę zmarłym – rozlega się gdzieś w górze głos Łowczyni Dusz. Zadzieram głowę. Leży jak dziecko w kołysce na jednym z sękatych konarów. Na głowie ma wianek z czerwonych liści, jej czarne oczy lśnią mrocznym blaskiem. – Uciekł – odzywam się. – Chyba mu nie ulżyłem. – Rozmawiał z tobą. – Łowczyni Dusz zeskakuje na ziemię, dywan z liści wygłusza dźwięk towarzyszący zetknięciu się jej stóp z ziemią. – Większość dusz nienawidzi żywych. – Dlaczego wciąż mnie tu przywołujesz? – Spoglądam na nią z góry. – Dla zabawy? – Tym razem nie ściągnęłam cię tutaj, Eliasie. Sam przyszedłeś. Czas twojej śmierci szybko się zbliża. Być może twój umysł próbuje pojąć to, co ma nastąpić. – Mam jeszcze czas – odpowiadam. – Cztery, może nawet pięć miesięcy, jeśli dopisze mi szczęście. – Ja nie potrafię zobaczyć przyszłości, tak jak widzą ją inni. – Łowczyni Dusz przypatruje mi się ze współczuciem i zdaję sobie sprawę, że ma na myśli augurów. – Ale i mnie dana została moc. Zobaczyłam twój los w gwiazdach tamtej nocy, kiedy cię tu sprowadziłam, Eliasie. Nie dożyjesz Rathany.

Rathana, inaczej Noc, kiedyś była plemieńskim świętem, ale szybko stała się popularna w całym Imperium. Dla Wojan jest to dzień hulanek. Dla Plemieńców nadal święto, kiedy czci się przodków. – To już za dwa miesiące. – Czuję suchość w ustach i nawet tutaj, w świecie duchów, gdzie wszystko jest przytępione, wyblakłe i nijakie, ogarnia mnie prawdziwy strach. – Wtedy dopiero dotrzemy do Kauf, o ile szczęście nam dopisze. – Nie znam się na tym, co dzieje się w ludzkim świecie. – Łowczyni Dusz wzrusza ramionami. – Ale jeśli tak rozpaczasz nad swoim losem, to wykorzystaj czas, który ci pozostał, jak najlepiej. Idź już. – Macha dłonią, a ja czuję znajome szarpnięcie w okolicy pępka, jakby ktoś przeciągał mnie na haku przez tunel. Budzę się przy wygasającym żarze ogniska w miejscu, gdzie zasnąłem. Riz patroluje okolicę, okrążając nasze obozowisko. Wszyscy pozostali śpią. Gibran i Keenan, podobnie jak ja, przy ognisku, a Laia i Izzi w wozie Gibrana. Dwa miesiące. Jak zdołam dotrzeć do Kauf w tak krótkim czasie? Mogę nalegać, żeby Afya jechała szybciej, ale w ten sposób zyskamy co najwyżej kilka dni. Następuje zmiana warty. Riza zastępuje Keenan. Mój wzrok zatrzymuje się na wiszącym pod wozem Afyi pudłem, do którego kazała mi włożyć mięso zabitej kozy. „Skoro i tak miałaby zdechnąć, niech się na coś przyda”. To słowa Lai. To samo dotyczy mnie, przychodzi mi na myśl. Od Kauf dzieli nas ponad tysiąc mil. Na wozach podróż zajmie dwa miesiące, to pewne. Ale kurierzy Imperium pokonują tę odległość w dwa tygodnie. Tyle że na mnie nie będą czekały co kilkadziesiąt mil nowe konie. I nie mógłbym poruszać się głównymi drogami. Jeśli zostałbym zauważony, musiałbym się kryć lub stanąć do walki.

Żeby jeść, musiałbym polować lub kraść. Ale nawet biorąc pod uwagę wszystkie te trudności, gdybym ruszył do Kauf samotnie, dotarłbym na miejsce dwa razy szybciej niż wozem. Tyle że nie chcę zostawiać Lai. Każdego dnia brakowałoby mi jej głosu, widoku jej twarzy. Wiem to. Z drugiej strony, gdyby udało mi się dotrzeć do Kauf w miesiąc, zdążyłbym uwolnić Darina, nim nastanie Rathana. Wyciąg z tellisy powstrzymałby ataki aż do przybycia wozów Afyi. Zobaczyłbym jeszcze Laię. Wstaję, zwijam swoje posłanie i idę do wozu Afyi. Choć jest środek nocy, otwiera mi niemal natychmiast po tym, jak pukam do drzwi z tyłu. W ręku trzyma lampę i na mój widok marszczy czoło. – Zwykle zapraszam nocą gości, których znam lepiej od ciebie, Eliasie – mówi. – Ale dla ciebie zrobię wyjątek… – Nie po to tu przyszedłem – odpowiadam. – Potrzebuję konia, trochę pergaminu i przede wszystkim twojej dyskrecji. – Uciekasz, póki możesz? – Gestem zaprasza mnie do środka. – Cieszę się, że wrócił ci rozsądek. – Sam wydobędę Darina z więzienia – wyjawiam ściszonym głosem. – Tak będzie szybciej i bezpieczniej dla wszystkich. – Głupcze! Jak przemkniesz niezauważony na północ bez moich wozów? Zapomniałeś już, że jesteś najbardziej poszukiwanym zbiegiem w Imperium? – Jestem Maską, Afyo. Poradzę sobie. – Mrużę oczy. – Twoja obietnica jest wciąż aktualna. Masz ich dowieźć do Kauf. – I zamierzasz go sam uwolnić? Nie będziesz potrzebował pomocy plemienia Nur? – Nie. Na południe od więzienia, w górach jest jaskinia. To dzień wspinaczki, licząc od głównej bramy. Narysuję ci mapę. Dowieź ich tam bezpiecznie. Jeśli mi się powiedzie, Darin będzie tam czekał.

A jeśli nie… – Przecież ich tak nie zostawię w górach. – Afya najeża się urażona. – Przecież są moimi honorowymi gośćmi. – Mierzy mnie wzrokiem. Nie podoba mi się jej przenikliwe spojrzenie. – A skąd taka nagła zmiana decyzji? – Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mogę to zrobić sam. – To akurat jest prawda, więc Afya niczego szczególnego nie wyczyta z mojej twarzy. – Poproszę cię, żebyś dała Lai coś ode mnie. Jeśli jej to powiem osobiście, będzie awantura. – Zgadza się. – Afya wręcza mi pergamin i pióro. – Ale powinniście ze sobą porozmawiać. Postanawiam nie kontynuować tego tematu. Kilka minut później kończę pisanie listu i rysuję szczegółową mapę okolic jaskini, w której zamierzam ukryć Darina. – Jesteś pewny? – dopytuje Afya, zakładając ramiona na piersi. – Nie powinieneś tak po prostu zniknąć. Byłoby lepiej, gdybyś zapytał Laię, czego chce. W końcu to jest jej brat. – Mruży oczy. – Chyba nie zamierzasz zostawić tej dziewczyny na lodzie? Nienawidzę sytuacji, kiedy ktoś, komu przysięgałam pomóc, okazuje się człowiekiem bez honoru. – Nie zrobiłbym tego. – W takim razie weź Trerę, gniadosza Riza. Jest krnąbrny, ale szybki jak północny wiatr. I postaraj się nie nawalić. Nie mam ochoty wylądować w więzieniu. W milczeniu idę do Riza i już po chwili uciszam szeptem Trerę. Zabieram z wozu Vany chleb, owoce, orzechy i ser i prowadzę konia poza obręb obozowiska. – Zamierzasz sam wydostać go z więzienia? Keenan wyłania się z mroku niczym zjawa. Nie słyszałem, jak się zbliżał, nawet nie wyczułem jego obecności. – Nie muszę wiedzieć, co tobą kieruje. – Zauważam, że Keenan

trzyma się na dystans. – Wiem, jak to jest, kiedy dla większego dobra trzeba robić to, na co się nie ma ochoty. Z pozoru brzmi w tych słowach współczucie. Ale jego spojrzenie jest zupełnie pozbawione emocji i odnoszę niemiłe wrażenie, że gdybym się teraz odwrócił, wbiłby mi nóż w plecy. – Powodzenia. – Wyciąga do mnie rękę. Ostrożnie ściskam jego dłoń, drugą ręką bezwiednie szukając noża. Keenan dostrzega to i uśmiecha się półgębkiem. Wyrywa szybko dłoń z uścisku i znika w ciemnościach. A ja staram się pozbyć niepokoju. Po prostu go nie lubisz, Eliasie. Spoglądam w niebo. Gwiazdy jeszcze migoczą, ale zbliża się świt. Zanim nadejdzie, powinienem być już daleko stąd. Tylko co z Laią? Wyjadę, zostawiając jedynie kartkę ze słowami pożegnania? Podchodzę na palcach do wozu Gibrana i otwieram drzwi z tyłu. Izzi z dłońmi pod policzkiem chrapie na ławce. Na drugiej leży zwinięta w kłębek Laia. Jej dłoń spoczywa na bransoletce. – Jesteś moją świątynią – mruczę, klękając przy niej. – Jesteś moją kapłanką. Jesteś moją modlitwą. Jesteś moim wybawieniem. – Dziadek byłby niezadowolony, że kalam jego ulubioną mantrę. Wychodzę z wozu i zbliżam się do Trery czekającego na skraju obozowiska. Kiedy siadam w siodle, koń parska. – Gotów do drogi? – Zwierzę strzyże uszami, a ja przyjmuję to za potwierdzenie. Nie oglądając się za siebie, ruszam na północ.

XXIV: Helena Uciekł. Uciekł. Uciekł. Wydeptuję ścieżkę w kamiennej posadzce głównej sali koszar, starając się nie słyszeć zgrzytu broni ostrzonej przez Farisa, pomruków Dexa wydającego rozkazy legionistom, stukotania palców o zbroję obserwującego mnie Harpera. Musi być jakiś sposób na wytropienie Eliasa. Myśl. On jest jeden. A za mną stoi cała potęga Imperium. Wyślij więcej żołnierzy. Wezwij na pomoc więcej Masek. Członków Czarnej Gwardii – przecież to ty nimi dowodzisz. Poślij ich za plemionami, które odwiedziła Mamie. To nie wystarczy. Kiedy tłumiłam rozruchy wywołane specjalnie po to, by ułatwić Eliasowi ucieczkę, miasto opuściły tysiące wozów. Elias mógł być w każdym z nich. Przymykam oczy, rozpaczliwie szukając jakiegoś rozwiązania. Jesteś skończoną idiotką, Heleno Aquilla. Tańczyłam, jak zagrała Mamie Rila, niczym bezmyślna marionetka. Mamie chciała, żebym pojawiła się w amfiteatrze. Chciała, żebym wiedziała, że Elias tam jest. Żebym była świadkiem rozruchów i wezwała wsparcie kosztem osłabienia kordonu wokół miasta. Byłam za głupia, żeby to w porę dostrzec i zrozumieć. Przynajmniej Harper zachował się rozsądnie. Dwóm oddziałom przysłanym do tłumienia rebelii rozkazał otoczyć wozy plemienia Saif. Osoby, które zatrzymaliśmy, w tym Mamie Rila, są naszą jedyną nadzieją na odnalezienie Eliasa. Miałam go. Niech to szlag. Miałam go. I pozwoliłam mu uciec. A wszystko dlatego, że nie chcę, by umierał. Dlatego że jest moim przyjacielem i kocham go.

Dlatego że jestem skończoną idiotką. W nocy leżę, nie mogąc zasnąć, i powtarzam sobie, że kiedy nadszedł czas, powinnam była być silna i go zatrzymać. Ale jak miałam być silna, gdy znowu go widziałam, słyszałam jego głos, czułam jego dłonie na swojej skórze. Wyglądał inaczej, same mięśnie i ścięgna, niczym żywy odpowiednik stalowej szabli Telumana. Ale najdziwniejsze były jego oczy. Cienie pod oczami i smutek w spojrzeniu. Jakby wiedział coś, czego nie potrafił mi powiedzieć. To jego spojrzenie nie daje mi spokoju. Niepokoi mnie bardziej niż to, że nie byłam w stanie złapać go i zabić. Przeraża mnie. „Oboje wiemy, że niedługo już pozostanę na tym świecie”. Co on chciał przez to powiedzieć? Od chwili, gdy uzdrowiłam go podczas Drugiej Próby, czuję z nim silną więź. Obudził się we mnie jakiś instynkt opiekuńczy, o którym staram się nie myśleć. Jestem pewna, że ma to związek z magią uzdrawiania. Kiedy Elias mnie dotknął, ta dziwna więź podpowiedziała mi, że z moim przyjacielem nie jest dobrze. „Nie zapomnij o nas”, powiedział mi na pożegnanie w Serze. Zamykam oczy i pozwalam sobie na krótką wędrówkę do innego świata. W tym świecie Elias jest plemieńskim chłopcem, a ja córką prawnika. Spotykamy się na rynku, a naszej miłości nie kala Czarny Klif ani żadna z rzeczy, których Elias tak w sobie nienawidzi. Po chwili wracam do rzeczywistości. Między Eliasem i mną wszystko skończone. Pozostała tylko śmierć. – Harper! – wołam. Dex odprawia legionistów i przenosi uwagę na mnie, a Faris chowa szablę do pochwy. – Ilu członków plemienia Saif zatrzymaliśmy? – Dwudziestu sześciu mężczyzn, piętnaście kobiet i dwanaścioro dzieci, Kruku Krwi. – Ściąć ich! – wykrzykuje stanowczym głosem Dex. – Natychmiast. Trzeba im pokazać, jak się kończy ukrywanie zbiega.

– Nie możesz ich zabić. – Faris obrzuca Dexa gniewnym spojrzeniem. – To jedyna rodzina Eliasa… – Ci ludzie wspierali wroga Imperium – warczy Dex. – Mamy rozkaz… – Nie musimy im ścinać głów – wtrąca się Harper. – Mogą okazać się przydatni w inny sposób. – Domyślam się, co mu chodzi po głowie. – Powinniśmy ich przesłuchać – stwierdzam. – Jest wśród nich Mamie Rila, prawda? – Jest nieprzytomna – wyjaśnia Harper. – Jeden z żołnierzy zbyt zapalczywie potraktował ją rękojeścią szabli. Za dzień lub dwa dojdzie do siebie. – Ona będzie wiedziała, kto wywiózł stąd Veturiusa – mówię. – I w jakim kierunku on teraz zmierza. Obrzucam spojrzeniem całą trójkę. Harper ma rozkaz nie odstępować mnie na krok, więc nie może zostać w Nur, żeby przesłuchać Mamie i jej klan. Dex mógłby pozabijać więźniów. A martwi Plemieńcy to ostatnia rzecz, jakiej sobie życzy Imperium w obliczu trwającej wciąż rewolty Scholarów. – Faris – decyduję się wreszcie. – Zajmiesz się przesłuchaniami. Chcę wiedzieć, jak Elias wydostał się z miasta i dokąd jedzie. – A co z dziećmi? – pyta Faris. – Możemy je chyba uwolnić. One nic nie będą wiedziały. Wiem, co odpowiedziałaby Farisowi komendantka. Litość jest słabością. Okaż ją swoim wrogom, a równie dobrze możesz przebić się własnym mieczem. Nic lepiej nie zmotywuje Plemieńców do wyznania prawdy, jak dzieci w naszych rękach. Dobrze o tym wiem. Ale pomysł, żeby je w ten sposób wykorzystać albo nawet skrzywdzić, budzi mój wewnętrzny opór. Przychodzi mi na myśl zniszczony dom, który pokazał mi Kain. Scholarscy rebelianci nie mieli litości dla mieszkających w nim dzieci Wojan.

Czy te dzieci Plemieńców czymś się różnią? Przecież to tylko dzieci. Nie prosiły się o udział w tych wszystkich wydarzeniach. – Plemieńcy już są niespokojni. – Dostrzegam spojrzenie Farisa. – A my nie mamy dość ludzi, żeby stłumić kolejne zamieszki. Uwolnijmy dzieci… – Czyś ty oszalał? – Dex piorunuje wzrokiem Farisa, a potem spogląda na mnie. – Nie wypuszczajmy ich. Zagroźmy, że wsadzimy je do duchowozów i sprzedamy na targu niewolników, jeśli nie powiedzą nam prawdy podczas przesłuchania. – Poruczniku Atriusie – zwracam się spokojnym tonem do Dexa. – Twoja obecność w tym miejscu nie jest już konieczna. Idź i podziel pozostałych ludzi na trzy grupy. Jedna wyruszy z tobą na wschód, gdyby miało się okazać, że Veturius zmierza do Wolnego Kraju. Druga pojedzie ze mną na południe. A trzecia zostanie tutaj i będzie pilnować porządku w mieście. Dex krzywi się, złość z powodu odesłania go do innych zadań walczy w nim z wpajanym mu przez całe życie obowiązkiem posłuszeństwa wobec przełożonych. Faris wzdycha, a Harper przypatruje się tej wymianie zdań z wyraźnym zainteresowaniem. W końcu Dex wymaszerowuje z pokoju i trzaska drzwiami. – Dla Plemieńców dzieci są największą wartością – zwracam się do Farisa. – Wykorzystaj je do wywarcia na nich nacisku. Ale nie krzywdź ich. I zachowaj Mamie i Shana przy życiu. Jeśli nie zdołamy wytropić Eliasa, użyjemy ich jako przynęty. Jeśli się czegoś dowiesz, prześlij mi wiadomość za pośrednictwem bębnów. Wychodzę na zewnątrz osiodłać konia i dostrzegam Dexa opartego o ścianę stajni. – Co ty tu robisz? – naskakuję na niego, zanim zdąży otworzyć usta. – Nie dość mi jednego szpiega komendantki, który kwestionuje każdą moją decyzję, to jeszcze ty zaczniesz mnie teraz dręczyć? – On składa raporty na temat każdego twojego ruchu – mówi Dex – ale nie kwestionuje ich. Nawet kiedy powinien. Jesteś

zdekoncentrowana. do zamieszek.

Powinnaś

była

przewidzieć,

że

dojdzie

– Ty też tego nie przewidziałeś. – Sama wiem, że zachowuję się jak nadąsane dziecko. – To nie ja jestem Krukiem Krwi, tylko ty. – Zaczyna podnosić głos, ale szybko się reflektuje i dla uspokojenia bierze głęboki wdech. – Tęsknisz za nim – mówi już cicho. – Mnie też go brakuje. Brakuje mi ich wszystkich. Tristasa. Demetriusa. Leandera. Ale ich już nie ma. A Elias jest zbiegiem. Jedyne, co nam zostało, Kruku, to Imperium. I jesteśmy to Imperium winni. Musimy złapać zdrajcę i ukarać. – Wiem… – Na pewno? W takim razie dlaczego zniknęłaś na cały kwadrans w czasie zamieszek? Gdzie byłaś? Wpatruję się w niego długo w milczeniu, póki nie zyskuję pewności, że głos nie będzie mi drżał. Na tyle długo, że on zaczyna się zastanawiać, czy przypadkiem nie przesadził. – Ruszaj na polowanie – odzywam się cicho. – Przeszukaj wszystkie wozy. Jeśli go znajdziesz, sprowadź tutaj. Rozmowę przerywa nam odgłos zbliżających się kroków. To Harper. W ręku ma dwa zwoje ze złamanymi pieczęciami. – Od twojego ojca i siostry – informuje. Nie czuje się w obowiązku wytłumaczyć, dlaczego przeczytał listy. Kruku Krwi Jesteśmy w Antium i czujemy się dobrze, chociaż twojej matce i siostrom dokuczają jesienne chłody. Ja pracuję nad konsolidacją sojuszy imperatora, ale pokrzyżowano mi szyki. Rody Sisselia i Rufia właśnie wysunęły własnych kandydatów do tronu i próbują przeciągnąć na swoją stronę pozostałe rody. Konflikt kosztował już życie pięćdziesięciu osób w stolicy, a to dopiero początek.

Barbaryjczycy nasilili ataki na granice, a nasi generałowie na froncie pilnie potrzebują więcej żołnierzy. Pani komendantka stłumiła wreszcie płomień scholarskiej rewolucji. Słyszałem, że kiedy było już po wszystkim, rzeka Rei zabarwiła swe wody na czerwono krwią Scholarów. Teraz pani komendantka zaprowadza porządek na ziemiach na północ od Silas. Jej zwycięstwa przynoszą chlubę imperatorowi, ale jeszcze większą jej rodowi. Czekam na wiadomości o twoich sukcesach w tropieniu zdrajcy Veturiusa. Lojalny do końca Senior rodu Aquilla PS Matka prosi, żebym przypomniał ci, że masz dużo jeść. List od Liwii jest krótszy. Droga Heleno W Antium jest pusto bez ciebie. Hanna czuje podobnie, choć nigdy tego nie powie głośno. Jego Wysokość odwiedza ją niemal każdego dnia. Pyta też o moje zdrowie, jako że z powodu gorączki wciąż jestem trzymana w izolacji. Raz próbował nawet wyminąć straże i złożyć mi wizytę. Powinniśmy być szczęśliwi, że nasza siostra wychodzi za mąż za mężczyznę tak oddanego naszej rodzinie. Wujowie i ojciec starają się ze wszystkich sił utrzymać nasze dawne sojusze. Ale ilustrianie nie obawiają się Jego Wysokości tak, jak powinni. Dobrze by było, gdyby ojciec zwrócił się o pomoc do plebejuszy. Moim zdaniem tam znalazłby największe wsparcie dla Jego Wysokości. Ojciec każe mi się pospieszyć. Trzymaj się, siostro. Twoja

Liwia Aquilla Ręce mi się trzęsą, kiedy zwijam pergamin. Gdybym dostała te listy kilka dni wcześniej… Pewnie zrozumiałabym, jaki może być koszt niepowodzenia mojej akcji, i zamknęłabym Eliasa w więzieniu. A teraz zaczęło się to, czego obawiał się ojciec. Najważniejsze rody są skłócone. Hanna jest coraz bliżej małżeństwa z Wężem. A Marcus próbuje dobrać się do Liwii. Nie wspominałaby o tym, gdyby nie uznała, że to istotne. Zgniatam listy. Przekaz od ojca jest jasny i czytelny. Znajdź Eliasa. Marcus potrzebuje sukcesu. Pomóż nam. – Poruczniku Harper, przekaż ludziom, że wyjeżdżamy za pięć minut. Dex… Dex sztywno obraca się w moją stronę. Widać, że wciąż jest na mnie zły. Ma prawo być. – …ty zajmiesz się przesłuchaniami – kończę. – Pustynię na wschodzie zamiast ciebie przeszuka Faris. Przekaż mu to. I wydobądź z nich odpowiedzi. Mamie i Shana zachowaj przy życiu, na wypadek gdyby okazali się potrzebni w roli przynęty. Poza tym rób, co musisz. Nawet… nawet jeśli chodzi o dzieci. Dex kiwa głową, a ja tłumię obrzydzenie do samej siebie, gdy wypowiadam te słowa. Jestem Krukiem Krwi. Czas pokazać swoją siłę. *** – Nic?! – Trzej dowódcy oddziałów wiercą się nerwowo pod moim badawczym spojrzeniem. Jeden stuka nogą w piasek jak narowisty koń zamknięty w zagrodzie. Zza jego pleców zerkają na nas ukradkiem żołnierze. Jesteśmy w obozie założonym kilka

kilometrów na północ od Nur. – Przeszukujemy tę cholerną pustynię od sześciu dni i wciąż nic? Harper, jedyny z naszej piątki, który nie krzywi się przy podmuchach pustynnego wiatru, odchrząkuje. – Pustynia jest ogromna, Kruku Krwi – tłumaczy, jakbym tego nie wiedziała. – Potrzebujemy więcej ludzi. Ma rację. Musimy przeszukać tysiące wozów, a ja mam do dyspozycji tylko trzystu żołnierzy. Wysłałam wiadomość z prośbą o wsparcie na przełęcz Atella oraz do garnizonów w Taib i Sadh, ale tam też brakuje ludzi. Przechadzam się tam i z powrotem, kosmyki włosów smagają mi twarz. Chętnie wysłałabym ludzi jeszcze raz na pustynię przed zapadnięciem zmroku, ale są zbyt zmęczeni. – W Gentrium jest garnizon. To pół dnia jazdy konno stąd – mówię. – Jeśli się postaramy, dotrzemy tam przed nocą. Tam możemy dostać wsparcie. Zapada wieczór, kiedy zbliżamy się do garnizonu na szczycie wzgórza. Jest to jeden z największych posterunków w tym regionie strzegący zalesionych terenów Imperium i piasków pustyni Plemieńców. – Kruku Krwi. – Avitas sięga po łuk i wstrzymuje konia, kiedy garnizon znajduje się w polu naszego widzenia. – Czujesz to? Zachodni wiatr niesie znajomy słodko-kwaśny zapach. Zapach śmierci. Moja dłoń spoczywa na rękojeści szabli. Garnizon został zaatakowany? Scholarscy rebelianci? Wypad Barbaryjczyków, którzy niepostrzeżenie wślizgnęli się na terytorium Imperium, korzystając z panującego wszędzie chaosu? Każę ludziom jechać naprzód. Ciało mam spięte, krew szybciej pulsuje mi w żyłach, rwę się do walki. Powinnam wysłać przodem zwiadowcę, ale jeśli garnizon potrzebuje naszej pomocy, to nie ma czasu na rekonesans. Docieramy do podnóża wzniesienia i wstrzymuję oddział. Droga

prowadząca do garnizonu jest usłana ciałami umierających i zabitych. To Scholarzy, nie Wojanie. W oddali pod bramą widzę sześciu klęczących w rzędzie Scholarów. Przed nimi przechadza się tam i z powrotem jakaś drobnej postury postać. Nietrudno ją rozpoznać nawet z daleka. To Keris Veturia. Podrywam konia naprzód. Co, na bogów, robi tu komendantka? Czyżby rewolucja rozlała się tak szeroko? Ostrożnie torujemy sobie drogę przez sterty leżących ciał. Część ma na sobie czarne ubrania członków ruchu oporu. Ale większość nie. Tyle śmierci i wszystko to dla rewolucji od początku skazanej na niepowodzenie. Złość mnie ogarnia, kiedy patrzę na te trupy. Czy rebelianci nie zdawali sobie sprawy, do czego doprowadzą swoim zrywem? Nie pomyśleli, że Imperium ześle na nich śmierć i terror? Zeskakuję z konia pod bramą garnizonu, kilka kroków od komendantki. Keris Veturia ze zbroją obryzganą krwią ignoruje mnie, podobnie jak jej ludzie stojący w półokręgu za klęczącymi więźniami. Kiedy zbieram się do tego, by udzielić im reprymendy, Keris zatapia ostrze szabli w piersi pierwszego więźnia, kobiety, która pada na ziemię z cichym jękiem. Zmuszam się, by nie odwrócić wzroku. – Kruku Krwi. – Komendantka odwraca się do mnie i salutuje. To samo robią teraz jej ludzie. Ton jej głosu jest łagodny, wyraz twarzy obojętny, a jednak jak zwykle kiedy wymawia mój tytuł, wyczuwam subtelną nutę drwiny. – Czy nie powinnaś teraz przeczesywać ziem na południu? – A ty nie powinnaś ścigać scholarskich rebeliantów nad rzeką Rei? – Rewolucja nad rzeką Rei już jest stłumiona – odpowiada. – Moi

ludzie i ja zlikwidowaliśmy scholarskie zagrożenie na prowincji. Przenoszę wzrok na trzęsących się z przerażenia więźniów. Trzech jest dwa razy starszych od mojego ojca. Dwoje to dzieci. – Ci cywile nie wyglądają na rebeliantów. – Takie właśnie myślenie, Kruku, jest zachętą dla rebeliantów. Ci cywile wspierali rebelię. Doprowadzeni na przesłuchanie do garnizonu, razem z rebeliantami podjęli próbę ucieczki. Bez wątpienia do buntu zachęciły ich plotki o rozgromieniu Wojan w Nur. Słysząc ten przytyk, czerwienię się i zastanawiam nad odpowiednią ripostą, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Twój błąd osłabił Imperium. To chciała powiedzieć. Ma rację. Komendantka pogardliwie krzywi usta i przygląda się uważnie moim ludziom. – Banda łachmytów – mówi. – Zmęczeni ludzie zawalą każdą akcję, Kruku Krwi. Nie nauczono cię tego w Czarnym Klifie? – Musiałam podzielić swoje siły, żeby przeczesać większy teren – tłumaczę się. I choć staram się, by mój głos brzmiał równie obojętnie jak jej, wiem, że wyglądam jak kadet tłumaczący się przed centurionem. – Tylu ludzi w pościgu za jednym zdrajcą – kpi Keris. – A mimo to bez powodzenia. Można by pomyśleć, że wcale nie chcesz znaleźć Veturiusa. – To błędne przypuszczenie – cedzę przez zaciśnięte zęby. – Miejmy nadzieję – odpowiada z lekką drwiną, a ja znów czerwienię się ze złości. Komendantka odwraca się do swoich więźniów. Jednym z nich jest ciemnowłosy chłopiec z piegami na nosie. W powietrzu unosi się ostry zapach moczu. Komendantka spogląda na ziemię pod jego nogami i przekrzywia głowę. – Boisz się, mały? – Głos ma łagodny. Robi mi się niedobrze, kiedy słyszę ten fałsz. Chłopiec drży, wzrok ma utkwiony w przesiąkniętą krwią ziemię.

– Stój! – Robię krok naprzód. Na bogów, co ty robisz, Heleno? – myślę. Komendantka przygląda mi się z uprzejmym zaciekawieniem. – Jako Kruk Krwi rozkazuję… Szabla komendantki przecina ze świstem powietrze, pozbawiając chłopca głowy. W tej samej chwili ostrze drugiej szabli przeszywa serce drugiego dziecka. Zaraz potem w jej dłoni pojawiają się noże, które wbija jeden po drugim w gardła trzech pozostałych więźniów. – Słucham, Kruku Krwi. – Odwraca się z powrotem do mnie. Z pozoru jest spokojna, cierpliwie i uważnie mi się przygląda. Na jej twarzy nie ma śladu szaleństwa, które kipi w jej wnętrzu. Przypatruję się jej ludziom. Jest ich ponad setka, z umiarkowanym zainteresowaniem przysłuchują się sprzeczce. Trudno przewidzieć, jak komendantka się zachowa, jeśli jej się teraz sprzeciwię. Być może mnie zaatakuje. Albo spróbuje wyrżnąć moich ludzi. Na pewno nie pozwoli na to, żebym ją krytykowała. – Zakopcie ciała. – Tłumię emocje w głosie. – Nie chcę, żeby trupy skaziły wodę w garnizonie. – Tak jest, Kruku. – Komendantka kiwa głową z twarzą pozbawioną wyrazu. Maska doskonała. Każę swoim ludziom zająć garnizon, a sama udaję się do opuszczonych koszar Czarnej Gwardii i rzucam na jedną z tuzina twardych pryczy stojących pod ścianą. Po tygodniu spędzonym na pustyni jestem brudna. Muszę się wykąpać, zjeść coś, odpocząć. Tymczasem przez dwie bite godziny leżę na pryczy i wpatruję się w sufit. Nie mogę przestać myśleć o komendantce. Jej aluzje były czytelne, a ja nie potrafiąc odpowiedzieć na zarzuty, obnażyłam swoją słabość. I choć nie daje mi to spokoju, to znacznie bardziej poruszyło mnie to, co zrobiła z więźniami. Co zrobiła z dziećmi. Tym stało się Imperium? A może zawsze takie było? – podszeptuje mi jakiś głos. – Przyniosłem ci posiłek. Podrywam się na pryczy, uderzając głową w sprężyny łóżka nade

mną. Klnę siarczyście. Harper wskazuje stojący na stoliku przy drzwiach talerz z parującym złocistym ryżem i mielonym mięsem. Danie wygląda apetycznie, choć zdaję sobie sprawę, że cokolwiek zjem, będzie miało smak popiołu. – Pani komendant wyjechała jakąś godzinę temu – informuje mnie Harper. – Kierowała się na północ. Zdejmuje zbroję, układa ją starannie obok drzwi i przekopuje szafę w poszukiwaniu czystego munduru. Odwraca się do mnie plecami i przebiera. Kiedy zdejmuje koszulę, skrywa się w cieniu, żebym go nie widziała. Uśmiecham się na myśl o jego skromności. – Jedzenie samo nie wpadnie ci do ust, Kruku. Spoglądam podejrzliwie na talerz, a Harper wzdycha, podchodzi na bosaka do stołu i próbuje potrawę, zanim poda mi talerz. – Jedz – zachęca mnie. – W końcu matka prosiła cię o to. Jak by to wyglądało, gdyby Kruk Krwi Imperium padł z głodu w trakcie bitwy? Z wahaniem odbieram od niego talerz i zmuszam się do przełknięcia kilku kęsów. – Poprzedni Kruk Krwi miał ludzi, którzy próbowali potraw, zanim mu je podano. – Harper siada na pryczy naprzeciwko. – Zwykle był to żołnierz z jakiejś plebejskiej rodziny. – Próbowano otruć Kruka Krwi? – Oczywiście. – Harper patrzy na mnie, jakbym była niezbyt rozgarnięta. – Potrafił wpływać na decyzje imperatora i był kuzynem naczelnika Kauf. Znał niemal wszystkie tajemnice Imperium. Zaciskam usta, żeby powstrzymać drżenie warg. Pamiętam naczelnika z czasów, kiedy byłam piątoklasistką. Pamiętam, jak wydobywał z ludzi ich tajemnice – podstępem lub za pomocą okrutnych eksperymentów. – Chcesz mi coś powiedzieć? – Harper przewierca mnie

wzrokiem, a jego oczy lśnią jak nefryty z Ziem Południowych. Przełykam na wpół przeżuty kęs. Wiem, co oznacza ta łagodność w jego głosie. Za chwilę przystąpi do ataku. – Dlaczego pozwoliłaś mu uciec? – Komu? – Wiem, kiedy próbujesz wprowadzić mnie w błąd, Kruku. Spędziłem z tobą pięć dni w pokoju przesłuchań, pamiętasz? – Wychyla się ze swojej pryczy i przekrzywia głowę jak zaciekawiony czymś ptak. Nie daję się zwieść; jego oczy płoną. – Dorwałaś Veturiusa w Nur. I puściłaś go wolno. Dlatego że go kochasz? Czyż nie jest on Maską jak wszystkie inne? – Jak śmiesz! – Rzucam talerz na podłogę i zrywam się z łóżka. Harper chwyta mnie za ramię i nie puszcza, kiedy próbuję się wyswobodzić. – Proszę – odzywa się cicho. – Nie mam złych zamiarów. Przysięgam. Też byłem zakochany. – W jego oczach pojawia się i zaraz znika cień bolesnego wspomnienia. Chyba nie kłamie. Strącam jego dłoń z ramienia i wciąż mierząc go wzrokiem, siadam z powrotem na pryczy. Wyglądam przez okno koszar, za którym ciągnie się pasmo porośniętych krzakami wzgórz. Światło księżyca ledwo oświetla wnętrze pomieszczenia, ale ten półmrok jest mi na rękę. – Veturius jest Maską jak my wszyscy – mówię. – Jest odważny, śmiały, silny, szybki. – Pierścień Kruka Krwi ciąży mi na palcu, obracam go. Nigdy z nikim nie rozmawiałam na temat Eliasa. Z kim miałabym rozmawiać? Koledzy z Czarnego Klifu kpiliby ze mnie. Siostry by nie zrozumiały. Uświadamiam sobie, że chcę o nim mówić. Pragnę tego. – Elias widzi ludzi takich, jacy powinni być. Nie takich, jacy są. Potrafi się z siebie śmiać. Daje z siebie wszystko we wszystkim, co robi. – Jak w Pierwszej Próbie. – Wspomnienie tamtych wydarzeń wywołuje we mnie dreszcze. – Augurowie mącili nam w głowach. Ale Elias nie załamał się, patrzył śmierci prosto

w twarz i nie przyszło mu do głowy, żeby mnie zostawić. Nie machnął na mnie ręką. Robi rzeczy, których ja nie potrafię. Jest dobry. On nigdy nie pozwoliłby komendantce zabić tych więźniów. A zwłaszcza dzieci. – Pani komendant służy Imperium. – To, co zrobiła, nie służy Imperium. A w każdym razie nie takiemu Imperium, o które ja walczę. Harper wpatruje się we mnie badawczo. Zaczynam się zastanawiać, czy nie powiedziałam zbyt dużo. Ale nagle uświadamiam sobie, że nie obchodzi mnie, co on myśli. Nie jest moim przyjacielem, a jeśli przekaże to, co powiedziałam, Marcusowi albo komendantce, to i tak niczego to nie zmieni. – Kruku Krwi! – Z zamyślenia wyrywa mnie głośny krzyk. Drzwi otwierają się z hukiem i w progu staje zdyszany posłaniec w ubraniu pokrytym kurzem. – Imperator rozkazuje ci natychmiast pojechać do Antium. Na bogów. Nigdy nie złapię Eliasa, jeśli zboczę teraz do Antium. – Wypełniam teraz misję, żołnierzu – mówię. – I nie zamierzam jej przerywać w połowie. Co takiego ważnego się wydarzyło? – Wojna, Kruku Krwi! Rody ilustrian wypowiedziały sobie nawzajem wojnę.

CZĘŚĆ 2 PÓŁNOC

XXV: Elias Dwa tygodnie mijają mi na nocnej jeździe, kradzieżach i ukrywaniu się. Wszędzie roi się od wojańskich żołnierzy przeszukujących każdą wioskę i każde obejście, obstawiających wszystkie mosty i drogi. Ale jestem Maską i jestem sam. Poganiam konia, a Trera, urodzony i wychowany na pustyni, mknie z prędkością błyskawicy. Po dwóch tygodniach docieramy do wschodniej odnogi rzeki Taius, lśniącej w promieniach księżyca w pełni niczym zbrocze w ostrzu srebrnej szabli. Noc jest spokojna i jasna, bez jednego tchnienia wiatru. Prowadzę Trerę wzdłuż brzegu, aż wreszcie znajduję bród. Koń rozchlapuje wodę na płyciźnie, a kiedy jego kopyta stają na północnym brzegu, podrzuca łeb i przewraca oczami. – Prr! – Zeskakuję i ciągnę go za uzdę. Ale on rży i rzuca głową. – Coś cię ugryzło? Zaraz zobaczymy. Z sakwy wyjmuję koc i wycieram mu delikatnie nogi, spodziewając się wierzgnięcia, kiedy tkanina dotknie miejsca ugryzienia. Ale on pozwala się wytrzeć, a następnie odwraca się na południe. – Tam jedziemy. – Kieruję go na północ, ale bezskutecznie. Dziwne. Do tej pory dobrze nam się współpracowało. Trera jest znacznie inteligentniejszy niż którykolwiek z koni dziadka, jest też dużo bardziej wytrzymały. – Nie bój się, stary. Nie ma powodu do obaw. – Jesteś tego pewny, Eliasie Veturiusie? – Na bogów! – Nie mogę uwierzyć, że to Łowczyni Dusz, póki

nie dostrzegam jej siedzącej na kamieniu kilka kroków ode mnie. – Nie umarłem – wyrzucam z siebie szybko jak dziecko zaprzeczające, że zrobiło coś złego. – Oczywiście. – Łowczyni Dusz wstaje i odgarnia do tyłu czarne włosy, nie spuszczając ze mnie oczu. Mam ochotę ją szturchnąć, żeby przekonać się, czy jest prawdziwa. – Ale znalazłeś się na moim terytorium. – Ruchem głowy wskazuje grubą ciemną linię horyzontu na wschodzie. Las Zmierzchu. – Więc to jest Poczekalnia? – Nigdy nie potrafiłem skojarzyć dziwnych drzew w siedzibie Łowczyni Dusz z jakimś realnym miejscem. – Nigdy nie byłeś ciekaw, gdzie znajduje się Poczekalnia? – Zwykle byłem zajęty zastanawianiem się, jak stamtąd się wydostać. – Ponownie próbuję wyciągnąć Trerę z rzeki, ale on ani drgnie. – Czego chcesz? – zwracam się do Łowczyni. Łowczyni poklepuje konia po łbie i ten natychmiast się uspokaja. Zabiera mi wodze i prowadzi Trerę na północ z taką łatwością, jakby to ona spędziła z nim ostatnie dwa tygodnie. Rzucam zwierzęciu nienawistne spojrzenie. Zdrajca. – Kto mówi, że czegoś chcę, Eliasie? – mówi Łowczyni. – Po prostu witam cię w swoich włościach. – Jasne. – Kto uwierzy w te bzdury. – Nie musisz się martwić, że zostanę tu długo. Mam dokąd pójść. – Aha! – Bardziej czuję, niż widzę, że się uśmiecha. – Z tym może być problem. Widzisz, Eliasie, przechodząc przez moje ziemie, niepokoisz duchy. Dlatego musisz zapłacić. Ładne mi powitanie. – Jaka jest cena? – Pokażę ci. Jeśli będziesz pracował szybko, pomogę ci przebyć te ziemie szybciej, niż zrobiłbyś to na końskim grzbiecie. Z ociąganiem wskakuję na konia i podaję jej pomocną dłoń,

chociaż myśl o bliskości jej eterycznego ciała mrozi mi krew w żyłach. Tymczasem ona ignoruje mój gest i rusza biegiem, dotrzymując kroku kłusującemu Trerze. Wiatr wieje z zachodu, a ona chwyta go niczym żagiel i zdaje się frunąć w powietrzu. Zbyt szybko, żeby mogło to być naturalne, wyrasta przed nami ściana Lasu Zmierzchu. Podczas praktyk piątoklasistów nigdy nie zbliżyłem się tak do tego Lasu. Centurionowie ostrzegali nas, żebyśmy się trzymali od niego z daleka. Ponieważ każdy, kto nie posłuchał tej rady, zwykle znikał, żaden z piątoklasistów nie był na tyle głupi, żeby lekceważyć słowa przełożonych. – Zostaw konia – mówi Łowczyni Dusz. – Nic mu tutaj nie grozi. Kiedy wchodzę pomiędzy drzewa, rozlegają się szepty. Teraz, kiedy zmysły mam nieprzytępione, rozróżniam pojedyncze słowa. Czerwień liści jest żywsza, słodki zapach żywicy wyraźniejszy. – Eliasie! – Głos Łowczyni Dusz tłumi szepty duchów. Wskazuje ruchem głowy przestrzeń pomiędzy drzewami, gdzie przechadzają się duchy. Widzę Tristasa. – Dlaczego on tu wciąż jest? – Mnie nie chce słuchać – odpowiada Łowczyni. – Może ciebie posłucha. – To przeze mnie zginął. – Właśnie. Trzyma go tu nienawiść. Nie przeszkadzają mi duchy, które chcą tu zostać, pod warunkiem że nie zakłócają spokoju innych duchów. Musisz z nim porozmawiać. Musisz pomóc mu przejść na drugą stronę. – A jeśli nie zdołam? Łowczyni Dusz wzrusza ramionami. – Pozostaniesz tu, dopóki ci się nie uda. – Muszę jechać do Kauf. – Więc nie trać czasu – mówi Łowczyni i odwraca się do mnie

plecami. *** Tristas nie chce ze mną rozmawiać. W pierwszej chwili próbuje mnie zaatakować, ale jego pięści po prostu przeszywają moją cielesną powłokę. Kiedy zdaje sobie sprawę, że nie jest w stanie mnie skrzywdzić, odchodzi, klnąc pod nosem. Ruszam za nim, wołając go po imieniu. Do wieczora chrypnę. Łowczyni Dusz pojawia się obok mnie, kiedy Las otula ciemność. Zastanawiam się, czy przyglądała się cały czas moim nieporadnym próbom. – Chodź! – rzuca krótko. – Jeśli nie będziesz jadł, stracisz siły i znowu ci się nie uda. Wędrujemy wzdłuż strumienia do chaty, w której są proste drewniane meble i ręcznie tkane dywany. Wnętrze oświetlają w tuzinie kolorów plemieńskie lampy. Na stole czeka miska gorącej strawy. – Przytulnie tu – mówię. – To twój dom? Łowczyni Dusz odwraca się do wyjścia, ale ja zagradzam jej drogę i wpada na mnie z impetem. Spodziewam się przeszywającego chłodu, tak jakbym dotknął zjawy, tymczasem jej ciało jest ciepłe. Prawie rozpalone. Łowczyni odskakuje ode mnie gwałtownie. – Jesteś żywą istotą? – pytam, marszcząc ze zdziwieniem czoło. – Nie jestem człowiekiem. – Zauważyłem – odpowiadam z przekąsem. – Ale nie jesteś też zjawą. Masz swoje potrzeby. – Omiatam wzrokiem wnętrze, łóżko w rogu pokoju, garnek na kuchni. – Jedzenie. Schronienie. Rzuca mi gniewne spojrzenie i omija mnie z nienaturalną prędkością. Przychodzi mi na myśl ifryt spotkany w katakumbach Serry.

– Jesteś ifrytem? Nie możesz ze mną porozmawiać? – Wzdycham ze złością, kiedy sięga dłonią do klamki. – Musisz tu się czuć samotna w towarzystwie samych duchów. Spodziewam się, że rzuci się na mnie albo ucieknie. Tymczasem jej dłoń zastyga na klamce. Usuwam się na bok i wskazuję miejsce przy stole. – Usiądź, proszę. Cofa się od drzwi, ale wzrok ma wciąż czujny. Dostrzegam w nim ciekawość. Ciekawe, kiedy ostatnio rozmawiała z kimś, kto nie był martwy. – Nie jestem ifrytem – odpowiada, siadając naprzeciwko mnie. – Ifryty są istotami słabszymi, zrodzonymi z prostszych żywiołów. Z piasku lub cienia. Z gliny, wiatru i wody. – Kim w takim razie jesteś? Albo… – przyglądam się jej jakby ludzkiej postaci, gdyby nie te wiecznie młode oczy – …kim byłaś. – Kiedyś byłam dziewczyną. – Łowczyni Dusz siedzi ze wzrokiem utkwionym w cętkowany wzór na swoich dłoniach rzucany przez plemieńskie lampy. Wydaje się zamyślona. – Głupią dziewczyną, która zrobiła jedną głupią rzecz. To pociągnęło za sobą następne głupstwo. Głupia dziewczyna stała się dziewczyną pechową, pechowa morderczynią, a morderczyni istotą przeklętą. – Wzdycha. – A teraz tkwię tutaj przykuta do tego miejsca i płacę za swoje zbrodnie, prowadząc duchy z jednej rzeczywistości do drugiej. – Surowa kara. – Bo i zbrodnia była straszliwa. Ale ty wiesz, co to zbrodnia. I skrucha. – Wstaje, znów ma surowy wyraz twarzy. – Połóż się spać, gdzie chcesz. Nie będę cię niepokoić. Ale pamiętaj, jeśli chcesz okazać skruchę, musisz pomóc Tristasowi. Kolejne dni zlewają się w jedno, czas zdaje się tu płynąć inaczej. Czuję obecność Tristasa, ale nie widzę go. Z każdym dniem zagłębiam się dalej w Las i szukam. W końcu docieram do takiej

jego części, która nie widziała chyba światła słonecznego od lat. Płynie tam strumyk, nad głową dostrzegam czerwony blask. Ogień? Blask staje się coraz żywszy. Zastanawiam się, czy nie zawołać Łowczyni Dusz. Nie czuję jednak dymu, a kiedy podchodzę bliżej, zdaję sobie sprawę, że to, co widziałem, to nie ogień, tylko kępa drzew. Olbrzymich, splątanych ze sobą, nierzeczywistych. Ich sękate pnie jarzą się, jakby trawił je od środka ogień piekielny. Pomóż nam, Shaevo, docierają do moich uszu chrapliwe głosy. Nie zostawiaj nas. Przy największym z drzew klęczy jakaś postać z ręką opartą o płonący pień. To Łowczyni Dusz. Ogień z drzewa spływa na jej dłoń i rozlewa się na całe ciało. W jednej chwili staje w ogniu. Krzyczę, biegnę w jej kierunku, ale nagle płomienie gasną. Drzewa wciąż jarzą się, ale stłumionym blaskiem. Łowczyni Dusz kuli się, biorę ją na ręce. Jest lekka jak dziecko. – Nie powinieneś był tego widzieć – szepcze, kiedy wynoszę ją z zagajnika. – Nie sądziłam, że zapuścisz się tak daleko w Las. – Czy to były wrota piekieł? Tam idą złe dusze? Łowczyni Dusz kręci głową. – Dobre czy złe, wszystkie przechodzą na drugą stronę. Ale to jest jakiś rodzaj piekła. Przynajmniej dla tych, którzy są tu uwięzieni. Opada bez sił na krzesło w chacie, ma poszarzałą twarz. Zarzucam jej na ramiona koc. O dziwo, nie protestuje. – Mówiłaś, że ifryty są zrodzone z prostszych żywiołów. – Siadam naprzeciwko niej. – A są żywioły bardziej złożone? – Tylko jeden – szepcze Łowczyni Dusz. Nie ma w niej ani krzty dawnej wrogości. – Ogień. – Jesteś dżinnem – dociera do mnie. – Zgadza się? Myślałem, że któryś ze scholarskich królów podstępem skłonił inne zjawy

do zniszczenia twojego gatunku. – Dżinny nie zostały wybite – odpowiada Łowczyni Dusz. – Tylko uwięzione. I to nie inne zjawy nas zdradziły. To była młoda, pełna pychy dziewczyna dżinn. – Ty? Zrzuca koc z ramion. – Popełniłam błąd, sprowadzając cię tutaj. Wykorzystując twoje ataki, żeby z tobą porozmawiać. Wybacz mi. – Zabierz mnie w takim razie do Kauf. – Próbuję wykorzystać jej poczucie winy. Muszę się tam dostać. – Proszę. Powinienem już tam być. Łowczyni Dusz mierzy mnie zimnym wzrokiem i w końcu kiwa głową. – Jutro rano – mówi i kuśtyka do drzwi. A kiedy chcę jej pomóc, macha lekceważąco dłonią. – Zaczekaj, Shaevo! – wołam za nią. Na dźwięk swojego imienia sztywnieje. – Dlaczego mnie tu ściągnęłaś? I nie mów, że tylko z powodu Tristatsa, bo to nie miałoby sensu. To ty masz zapewniać duszom spokój, nie ja. – Chciałam, żebyś pomógł przyjacielowi. – Czuję, że kłamie. – To wszystko. Znika za drzwiami, a ja klnę pod nosem. Nie rozumiem jej ani odrobinę więcej, niż kiedy spotkałem ją po raz pierwszy. Ale czeka na mnie Kauf i Darin. Tak jak obiecała, rankiem Shaeva przenosi mnie do Kauf, choć nie mam pojęcia, w jaki sposób. Wychodzimy z chaty, a minutę później drzewa nad moją głową są nagie. Po kwadransie kroczymy po świeżym śniegu w górach Nevennes. – Tak wygląda moja rzeczywistość, Eliasie – mówi Shaeva w odpowiedzi na niezadane przeze mnie pytanie. Jest mniej nieufna.

Jakby wypowiedzenie przeze mnie jej imienia obudziło w niej skrywaną wcześniej głęboko życzliwość. – Mogę podróżować, dokąd zechcę. – Wskazuje przecinkę w lesie przed nami. – Tam jest Kauf. Jeśli chcesz, żeby ci się udało, musisz się pospieszyć, Eliasie. Rathana jest już za dwa tygodnie. Docieramy do grani, z której widać długą czarną wstęgę Rzeki Zmierzchu. Ledwo ją zauważam. Kiedy wychodzę spomiędzy drzew, mam ochotę zawrócić i wejść z powrotem w las. Pierwszy dociera do mnie zapach. Tak wyobrażałem sobie zapach piekła. A potem rozpacz niesiona z wiatrem, przerażające krzyki mężczyzn i kobiet, którzy nie znają niczego innego prócz męczarni i cierpienia. Krzyki są tak różne od spokojnych szeptów zmarłych, że trudno uwierzyć, iż wszystko to dzieje się w tym samym świecie. Spoglądam na żelazno-skaliste monstrum wyrastające ze wzgórza na północnym krańcu doliny. To więzienie Kauf. – Nie idź tam, Eliasie – szepcze Shaeva. – Kiedy znajdziesz się w tych murach, twój los będzie przesądzony. – Mój los i tak jest przesądzony. – Sięgam ręką do swoich szabli. Ich dotyk dodaje mi otuchy. – Przynajmniej umrę nie na darmo.

XXVI: Helena W ciągu trzech tygodni, jakie zajmuje Harperowi i mnie dotarcie do Antium, w stolicy pojawia się też jesień. Czerwień i złoto miasta pokryte są białym szronem. W powietrzu unosi się zapach dyni i cynamonu, wysoko w niebo unoszą się cienkie smużki dymu z palonego drewna. Ale za dębowymi drzwiami domów tli się ilustriańska rebelia. – Kruku Krwi. – Harper wychodzi z wojańskich koszar położonych tuż za miastem. – Zaraz będzie eskorta Czarnej Gwardii. Sierżant mówi, że na ulicach jest niebezpiecznie, szczególnie dla ciebie. – To jeszcze jeden powód, żeby szybko się tam znaleźć. – Zaciskam palce na dziesiątkach listów od ojca, które trzymam w kieszeni. Każdy kolejny jest bardziej ponaglający. – Nie możemy pozwolić sobie na czekanie. – Nie możemy też pozwolić sobie na stratę najważniejszego dowódcy w przededniu możliwej wojny domowej – odzywa się Harper z typową dla siebie bezpośredniością. – Imperium jest najważniejsze, Kruku Krwi. – Chciałeś chyba powiedzieć: pani komendantka jest najważniejsza. Na zwykle pełnej niezmąconego spokoju twarzy Avitasa Harpera pojawia się grymas, szybko jednak się opanowuje. – Imperium jest najważniejsze, Kruku Krwi. Zawsze. Zaczekajmy. Nie zamierzam się z nim spierać. Tygodnie spędzone z nim w drodze, kiedy pędziliśmy do Antium, jakby goniło nas stado zjaw,

każą mi z szacunkiem patrzeć na jego umiejętności Maski. W Czarnym Klifie nasze drogi nigdy się nie skrzyżowały. Był ode mnie cztery lata starszy. Był piątoklasistą, kiedy ja byłam w pierwszej klasie, kadetem, kiedy ja byłam w piątej, Czaszką, kiedy ja byłam kadetem. Musiał się niczym nie wyróżniać, bo nigdy o nim nie słyszałam. Teraz jednak rozumiem, dlaczego komendantka wybrała go na swojego zausznika. Podobnie jak ona doskonale panuje nad emocjami. Stukot kopyt w koszarach każe mi natychmiast wskoczyć na konia. Chwilę później pojawia się oddział żołnierzy. Wizerunek krzyczącego kruka na napierśnikach mówi mi, że to są moi ludzie. Na mój widok większość błyskawicznie salutuje. Pozostali robią to po chwili wahania. Prostuję się w siodle i rzucam im gniewne spojrzenie. Są moimi podwładnymi i mają obowiązek okazywać mi szacunek. – Poruczniku Harper. – Jeden z mężczyzn, dowodzący oddziałem kapitan, podjeżdża do nas bliżej. – Kruku Krwi. Fakt, że przywitał się najpierw z Harperem, jest dostateczną zniewagą. A kiedy obrzuca mnie pogardliwym spojrzeniem, moja pięść ląduje na jego podbródku. – Wasze nazwisko, żołnierzu. – Kapitan Gallus Sergius. Znam go. W Czarnym Klifie jest jego dwa lata ode mnie młodszy syn. Dobry z niego wojownik. Ale ma niewyparzoną gębę. – Kapitanie, dlaczego patrzysz na mnie, jakbym ci uwiodła żonę? Kapitan zadziera brodę i spogląda na mnie z góry. – Jak śmiesz… – zaczyna, a wtedy otrzymuje kolejny cios. Pluje krwią, ale milknie. Ludzie z jego oddziału wiercą się niespokojnie w siodłach, rozlegają się pełne buntu szepty. – Następnym razem kiedy odezwiesz się nie w porę, każę cię

wychłostać. Do szeregu. Już późno. Kiedy gwardziści formują szyk w kształcie tarczy mającej nas chronić przed atakiem, Harper zatrzymuje swojego konia obok mnie. Ukradkiem przyglądam się twarzom żołnierzy. Są Maskami i na dodatek członkami Czarnej Gwardii. Najlepszymi z najlepszych. Mają bezduszny wyraz twarzy. Ale czuję, jak pod tą gładką powierzchnią kipi złość. Nie zdobyłam ich szacunku. Trzymam dłoń na rękojeści szabli, kiedy zbliżamy się do pałacu imperatora, monstrualnego gmachu z białego wapienia położonego na północnym skraju miasta. Za nim wyrastają w niebo góry Nevennes. Pałac otaczają zwieńczone blankami mury obronne z wieżami strażniczymi. Czerwono-złote flagi rodu Taia zastąpił sztandar Marcusa: dwuręczny młot na czarnym polu. Wielu Wojan zatrzymuje się na ulicy na nasz widok. Owinięci szalikami, z futrzanymi czapkami na głowach zerkają ukradkiem i w ich oczach miesza się strach i ciekawość, kiedy widzą mnie, nowego Kruka Krwi. – Mała śpiewaczko… Podskakuję w siodle, aż mój koń rzuca głową z irytacji. Jadący obok Avitas obrzuca mnie badawczym spojrzeniem, ale ignoruję go i wpatruję się w tłum na ulicy. Dostrzegam jakąś białą plamę. W stadzie urwisów i włóczęgów zgromadzonych wokół metalowego pojemnika, w którym płoną szczapy drewna, pojawia się na chwilę charakterystyczna twarz pokryta bliznami, skrywająca się częściowo za kosmykami białych jak śnieg włosów. Spojrzenie ciemnych oczu spotyka się z moim i w następnej chwili kobieta znika. Co Kucharka robi w Antium? Nigdy nie uważałam Scholarów za wrogów. Wróg to ktoś, kogo się boimy. Ktoś, kto może cię zniszczyć. Ale przecież Scholarzy nigdy nie pokonają Wojan. Nie potrafią czytać. Nie potrafią walczyć. Nie znają tajemnicy wytopu stali. Są klasą niewolników, niższą klasą.

Ale Kucharka to co innego. Kucharka to ktoś więcej. Kiedy docieramy do pałacu i widzę, kto nas wita, wyrzucam z pamięci starą kobietę. Przy bramie stoi komendantka. Jakimś cudem dotarła tu przede mną. Członkowie Czarnej Gwardii salutują na jej widok, okazując jej zdecydowanie więcej szacunku niż wcześniej mnie. – Kruku Krwi – cedzi niespiesznie. – Widzę, że droga dała ci się we znaki. Zaproponowałabym ci odpoczynek, ale imperator nalega, żebym natychmiast sprowadziła cię przed jego oblicze. – Nie potrzebuję odpoczynku, Keris. Myślałam, że dalej ścigasz Scholarów po pustyni. – Imperator zażyczył sobie mojej rady. Rzecz jasna, nie mogłam odmówić. Ale możesz być pewna, że nie marnuję tu czasu. Więzienia Antium pełne są już Scholarów, a moi ludzie ścigają ich niedobitki na południu. Chodźmy, Kruku. Imperator czeka. – Spogląda na moich ludzi. – Eskorta nie będzie ci potrzebna. To oczywista obelga. Po co ci eskorta, Kruku Krwi? Czyżbyś się bała? Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili gryzę się w język. Przecież tego właśnie oczekuje. Jeśli wdam się w dyskusję, będzie mogła dalej mnie upokarzać. Spodziewam się, że zaprowadzi mnie do pełnej dworzan sali tronowej. W duchu liczę na to, że zobaczę tam ojca. Tymczasem imperator Marcus czeka na nas w salonie z pluszowymi kanapami i nisko zwieszonymi z sufitu żyrandolami. Zaraz po przekroczeniu progu salonu dociera do mnie, dlaczego wybrał to miejsce na spotkanie. Nie ma tu okien. – Najwyższy czas! – Krzywi się na mój widok. – Na bogów, nie mogłaś wziąć kąpieli, zanim mi się pokazałaś? Nie, jeśli miałbyś dzięki temu zbliżyć się do mnie choćby odrobinę. – Wojna domowa znaczy dla mnie więcej niż higiena, Wasza Wysokość. Czym mogę ci służyć, panie?

– Poza złapaniem najgroźniejszego zbiega? – Sarkazmem stara się przesłonić nienawiść bijącą z jego żółtych jak uryna oczu. – Byłam bliska schwytania go – odpowiadam. – Ale wezwałeś mnie do siebie. Powiedz mi, czego oczekujesz, i pozwól wrócić do pościgu za zbiegiem. Widzę, jak unosi rękę do zadania ciosu, a mimo to tracę dech, kiedy jego pięść ląduje na moim podbródku. Usta wypełniają mi się krwią. Z trudem ją przełykam. – Nie sprzeciwiaj mi się! – Ślina Marcusa ląduje na mojej twarzy. – Jesteś moim Krukiem Krwi. Mieczem, który wypełnia moją wolę. – Bierze do ręki zwój pergaminu i rzuca go na stół. – Dziesięć rodów. Sami ilustrianie. Cztery sprzymierzyły się z rodem Rufia. Proponują ilustriańskiego kandydata, który miałby mnie zastąpić na tronie imperatora. Pozostałych pięć rodów widzi na tronie swoich przedstawicieli. Wszyscy posłali morderców, którzy mają mnie zabić. Domagam się publicznej egzekucji. Jutro rano ich głowy mają zostać zatknięte na tyczkach przed pałacem. Zrozumiano? – Czy masz dowody… – Nie potrzeba dowodów – wtrąca się komendantka śledząca do tej pory w milczeniu przebieg rozmowy zza pleców Harpera. – Te rody zaatakowały cesarski dwór, a także ród Veturia. Otwarcie wzywają do obalenia imperatora. Są zdrajcami. – Czy mam cię zrzucić ze Skały Cardium i okryć niesławą twoje imię na pięć pokoleń naprzód, Kruku? Skała jest spragniona krwi zdrajców. Im więcej jej wypije, tym silniejsze będzie Imperium. Skała Cardium to urwisko w pobliżu pałacu, pod którym leży stos kości. Zrzuca się z niej tylko jeden rodzaj przestępców – tych, którzy zdradzili władcę. Przeglądam listę nazwisk. Niektóre z tych rodów są równie potężne jak ród Aquilla. Kilka jest nawet potężniejszych. – Wasza Wysokość, może powinniśmy negocjować… Marcus się do mnie zbliża. I choć usta wciąż mi krwawią

po ostatnim ciosie, nie cofam się, nie dam się zastraszyć. Zmuszam się, by patrzeć mu prosto w oczy, i z trudem powstrzymuję drżenie na widok tego, co w nich widzę – jakiś rodzaj szaleństwa, wściekłość, która od byle iskry wybuchnie płomieniem. – Twój ojciec próbował negocjować. – Marcus spycha mnie pod ścianę. Komendantka przygląda się temu ze znudzoną miną. Harper odwraca wzrok. – Jego nieustające ględzenie dało tylko zdrajcom czas na znalezienie kolejnych sojuszników. Nie wspominaj o żadnych negocjacjach. Nie po to przeszedłem piekło w Czarnym Klifie, żeby teraz negocjować. Nie po to przeszedłem wszystkie Próby, żeby się układać. Nie po to zabiłem… Milknie. Jakaś straszna i niespodziewana żałość ogarnia całe jego ciało, jakby z jego wnętrza próbowała się wydostać na powierzchnię zupełnie inna osoba. Ogarnia mnie strach. Ten widok jest bardziej przerażający niż cokolwiek innego, co dane było mi w nim do tej pory widzieć. Dlatego że ta żałość czyni go człowiekiem. – Utrzymam się na tronie, Kruku Krwi – mówi cicho. – Zbyt dużo dla tronu poświęciłem. Dotrzymaj słów przysięgi, jaką mi złożyłaś, a ja zaprowadzę porządek w Imperium. Jeśli mnie zdradzisz, zobaczysz, jak Imperium płonie. „Imperium przede wszystkim. Przed twoimi pragnieniami, przyjaźniami, potrzebami”. Ojciec mówił to w tak kategoryczny sposób, kiedy ostatni raz go widziałam. Wiem, co powiedziałby teraz. Jesteśmy z rodu Aquilla, córko. Lojalni do końca. Muszę wykonać polecenie Marcusa. Muszę powstrzymać wybuch wojny domowej. W przeciwnym razie Imperium upadnie pod ciężarem nieposkromionej żądzy władzy ilustriańskich rodów. – Niech się stanie twoja wola, Wasza Wysokość. – Pochylam głowę przed Marcusem.

XXVII: Laia Laio Łowczyni Dusz mówi, że nie zdążę wydostać Darina z Kauf, jeśli będę jechał z karawaną Afyi. Pokonam drogę dwa razy szybciej, jeśli wyruszę sam, i do czasu waszego przybycia znajdę sposób na uwolnienie Darina. Albo obydwaj, albo przynajmniej on będzie czekał na ciebie w jaskini, o której powiedziałem Afyi. Gdyby coś poszło niezgodnie z planem, skorzystaj z mapy Kauf, którą narysowałem, i przygotuj własny plan działania. Jeśli mnie się nie uda, musi się udać tobie. Dla dobra twojego brata i twojego ludu. Cokolwiek się wydarzy, pamiętaj, co mi mówiłaś: Póki trwa życie, jest nadzieja. Z nadzieją na ponowne spotkanie EV Kilka zdań. Kilka cholernych zdań po tygodniach wspólnej podróży, ratowaniu sobie nawzajem życia, walki i ocalenia. Kilka zdań i Elias znika jak dym rozwiany północnym wiatrem. Jeszcze teraz, cztery tygodnie po jego zniknięciu, kipi we mnie złość. Nie wspomnę już o tym, że się nie pożegnał. Nie dał mi nawet szansy zaprotestować przeciwko jego decyzji. Zostawił tylko list. Żałośnie krótki. Zaciskam zęby, zaciskam dłonie na łuku. Keenan wzdycha. Stoi z założonymi rękami oparty o pień drzewa na polanie, do której dotarliśmy. Keenan dobrze mnie już zna. Wie, o czym myślę, wie,

dlaczego jestem taka zła. – Skup się, Laio. Usiłuję wyrzucić z myśli Eliasa i skoncentrować się, tak jak każe Keenan. Widzę cel – stare wiadro wiszące na gałęzi klonu. Napinam łuk i strzelam. Chybiam. Na skraju polany plemieńskie wozy skrzypią poruszane porywami wiatru. Ten upiorny dźwięk mrozi mi krew w żyłach. Jest późna jesień. Wkrótce nadejdzie zima. A zima oznacza śnieg. Śnieg to niemożliwe do pokonania górskie przełęcze. A nieprzejezdne przełęcze oznaczają czekanie i dopiero wiosną marsz do Kauf, Darina i Eliasa. – Przestań się zamartwiać. – Keenan chwyta mnie za prawą rękę, która ponownie naciąga cięciwę. Bije od niego ciepło, które pozwala zapomnieć o lodowatym wietrze. Jego dotyk sprawia, że moje ciało przeszywa dreszcz. Jestem pewna, że musiał to zauważyć. Odchrząkuje i nie zwalnia uchwytu. – Wyprostuj ramiona. – Dlaczego zatrzymaliśmy się tak wcześnie? – Bolą mnie wszystkie mięśnie od naciągania cięciwy, ale przynajmniej nie rzucam łuku na ziemię po dziesięciu minutach, jak to się zdarzało ostatnimi razami. Stoimy za kręgiem wozów, wykorzystując ostatnie promienie zachodzącego za koronami drzew słońca. – Jeszcze nie jest ciemno – dodaję. – Powinniśmy pokonać rzekę. – Spoglądam na zachód, gdzie wznosi się wysoko ku niebu kwadratowa wieża wojańskiego garnizonu. – Choć z drugiej strony wolałabym, żeby oddzielał nas jej nurt. – Odkładam łuk. – Muszę porozmawiać z Afyą… – Nie radzę. – Izzi wysuwa koniuszek języka, mocując się z cięciwą swojego łuku. – Jest w podłym nastroju. – Izzi celuje do zawieszonego nisko na gałęzi starego kalosza. Ona już używa prawdziwych strzał, podczas gdy ja wciąż muszę ćwiczyć tępymi patykami, żeby przypadkowo nie zabić pechowca, który się

przypadkiem napatoczy. – Afya nie lubi wchodzić tak głęboko na terytorium Imperium. Ani zbliżać się do Lasu Zmierzchu. – Siedzący na pniaku obok Izzi Gibran wskazuje na północny wschód, gdzie na horyzoncie majaczą zielone wzgórza. Las strzeże zachodniej granicy Morzan i jest tak skuteczny, że przez pięćset lat ekspansji Imperium nie zdołało się przez niego przedrzeć. – Zobaczysz – ciągnie Gibran – kiedy pokonamy wschodnią odnogę rzeki, moja siostra będzie jeszcze bardziej zrzędliwa. Jest strasznie przesądna. – A ty boisz się Lasu Zmierzchu, Gibranie? – Izzi wpatruje się z zainteresowaniem w rysującą się na horyzoncie linię drzew. – Dotarłeś tam kiedyś? – Raz byłem blisko – odpowiada Gibran i natychmiast opuszcza go dobry nastrój. – Pamiętam jedynie, że chciałem jak najszybciej stamtąd uciekać. – Gibran! Izzi! – rozlega się głos Afyi. – Drewno na opał! Gibran wzdycha i odrzuca głowę do tyłu. Ponieważ on i Izzi są najmłodsi, Afya powierza im, a często także mnie, najbardziej niewdzięczne prace: zebranie drewna na opał, mycie naczyń, pranie ubrań. – Czuję się, jakby zakuła mnie w kajdany niewolnika – narzeka Gibran. Nagle na jego twarzy pojawia się chytry uśmieszek. – Jeśli trafisz – uśmiecha się promiennie do Izzi, której policzki natychmiast przybierają kolor purpury – nazbieram drewna na cały tydzień. Jeśli nie, ty się tym zajmiesz. Izzi napina łuk, mierzy i strąca but z gałęzi. Gibran klnie pod nosem. – Nie zachowuj się jak dziecko – mityguje go Izzi. – I tak dotrzymam ci towarzystwa, kiedy będziesz wypełniał swoje obowiązki. – Przerzuca łuk przez ramię i podaje Gibranowi rękę. Choć nadal jest wściekły, przytrzymuje jej dłoń dłużej niż trzeba, a potem mierzy ją wzrokiem od stóp do głów, kiedy przed nim idzie.

Uśmiecham się skrycie na wspomnienie tego, co powiedziała mi Izzi kilka dni temu, kiedy kładłyśmy się do snu. „To miło być adorowaną, Laio, przez kogoś, kto ma dobre intencje. To miłe, kiedy ktoś uważa cię za piękną”. Mijają poganiającą ich Afyę. Zaciskam zęby i odwracam wzrok. Czuję się bezsilna. Chciałabym powiedzieć jej, że powinniśmy jechać dalej, ale wiem, że mnie nie posłucha. Chciałabym powiedzieć jej, że popełniła błąd, pozwalając odejść Eliasowi i nawet nie budząc mnie, kiedy odjeżdżał, ale wiem, że nie przejmie się tym. I chciałabym wykrzyczeć całą swoją złość na to, że nie pozwala Keenanowi i mnie dosiąść koni i ruszyć w ślad za Eliasem, ale wiem, że tylko przewróci oczami i powtórzy to, co powiedziała mi, kiedy zauważyłam brak Eliasa: „Moim obowiązkiem jest dowieźć was bezpiecznie do Kauf. Goniąc go, tylko mu przeszkodzicie”. Muszę przyznać, że wywiązuje się ze swojego zobowiązania z wyjątkowym sprytem. Jesteśmy w samym środku Imperium, gdzie roi się od wojańskich żołnierzy. Karawana Afyi była przeszukiwana dziesiątki razy. I tylko dzięki jej przemytniczemu cwaniactwu wciąż jeszcze żyjemy. Opuszczam łuk, nie potrafię się skoncentrować. – Pomożesz mi przygotować kolację? – Keenan obdarza mnie uśmiechem pełnym żałości. Dobrze wie, co oznacza moja mina. Cierpliwie znosił moją rozpacz po wyjeździe Eliasa i szybko zrozumiał, że jedynym lekarstwem jest odwrócenie mojej uwagi. – Dziś moja kolej – tłumaczy. Robię krok w jego kierunku. Jestem tak zaabsorbowana, że nie zauważam biegnącej w naszym kierunku Izzi. Zwracam na nią uwagę dopiero wtedy, kiedy dociera do moich uszu jej wołanie: – Chodźcie szybko! Jakaś scholarska rodzina ucieka z Imperium. Wracamy biegiem z Keenanem do obozowiska, gdzie Afya rozmawia podniesionym tonem w języku sadhese z Rizem i Vaną oraz z niewielką grupką wystraszonych ludzi w podartych

ubraniach, brudnych, wyglądających na Scholarów. Dwie ciemnookie kobiety, podobne jak siostry, stoją tuż obok siebie. Jedna z nich obejmuje ramieniem mniej więcej sześcioletnią dziewczynkę. Towarzyszący im mężczyzna niesie na ręku co najwyżej dwuletniego chłopca. Afya odwraca się od Riza i Vany, na których twarzach maluje się wyraźny gniew. Zehr zachowuje dystans, ale też nie wygląda na zadowolonego. – Nie możemy wam pomóc – tłumaczy Scholarom Afya. – Nie chcę sprowadzić na swoje plemię gniewu Wojan. – Oni zabiją nas wszystkich – odzywa się jedna z kobiet. – Nikt nie ocaleje. Mordują nawet scholarskich więźniów w celach… Czuję, że grunt osuwa mi się pod nogami. – Co takiego? – Odtrącam na bok Keenana i Afyę. – Co powiedziałaś o scholarskich więźniach? – Wojanie ich mordują. – Kobieta zwraca się teraz bezpośrednio do mnie. – Jednego więźnia po drugim. Od Serry przez Silas, do Estium, naszego miasta, oddalonego stąd o pięćdziesiąt mil. Jak mówią, następne będzie Antium, a potem Kauf. Ta kobieta, Maska, zwracają się do niej „pani komendantko”, to ona wszystkich zabija.

XXVIII: Helena – Co masz zamiar zrobić z kapitanem Sergiusem? – pyta Harper, kiedy wracamy do koszar Czarnej Gwardii w Antium. – Niektóre rody z listy Marcusa są sprzymierzone z rodem Sergia. A w szeregach Czarnej Gwardii cieszy się dużym poparciem. – Kilka batów nie zaszkodzi. – Nie możesz wychłostać wszystkich. Co zrobisz, jeśli dojdzie do otwartego buntu? – Albo się nagną do mojej woli, albo ich złamię, Harper. To nic trudnego. – Nie żartuj, Kruku. – Złość w jego głosie mnie zaskakuje. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, widzę, że jego zielone oczy płoną. – Ich są dwie setki, nas tylko dwoje. Jeśli zwrócą się wszyscy przeciwko nam, już po nas. Dlaczego Marcus nie wydał polecenia, żeby sami pozbyli się jego wrogów? Bo wie, że może nie przejąć kontroli nad Czarną Gwardią. Nie może ryzykować, że mu się przeciwstawią. Nic jednak nie ryzykuje, jeśli przeciwstawią się tobie. Musiała go namówić do tego pani komendantka. Jeśli nie dasz sobie rady, już nie żyjesz. A o to jej przecież chodzi. – Tobie też. – Czy mówiłbym ci to wszystko, gdybym pragnął twojej śmierci? – Na bogów, nie wiem, Harper. Skąd mam wiedzieć, po co to robisz? To bez sensu. – Unoszę gniewnie brwi. – Nie mam teraz czasu na dywagacje. Muszę obmyślić, jak dobrać się do seniorów dziesięciu najlepiej strzeżonych rodów w Imperium. Harper szykuje ripostę, ale docieramy już do koszar, kwadratu budynków otaczających plac ćwiczeń. W środku większość

mężczyzn gra w kości lub w karty, popijając ciemne piwo. Zagryzam zęby ze złości. Poprzedniego Kruka Krwi nie ma już od kilku tygodni i dyscyplinę diabli wzięli. Część gwardzistów przygląda mi się z zainteresowaniem, pozostali obrzucają mnie jawnie lekceważącym spojrzeniem, które sprawia, że mam ochotę wyłupić im oczy. Większość wydaje się po prostu wściekła. – Załatwiamy Sergiusa – mówię spokojnie. – I jego najbliższych sojuszników. – Pokaz siły nic tu nie da – odzywa się Harper. – Musisz ich przechytrzyć. Trzeba działać skrycie. I wykorzystywać tajemnice. – Skrycie działają węże. – I węże najczęściej przeżywają – argumentuje Harper. – Poprzedni Kruk Krwi handlował tajemnicami. Dlatego był taki cenny dla rodu Taia. – Ja nie znam żadnych tajemnic, Harper. – Mówiąc te słowa, uświadamiam sobie, że to nieprawda. Taki Sergius na przykład. Jego syn opowiadał o wielu rzeczach, o których nie powinien był wspominać. Plotki w Czarnym Klifie rozchodzą się lotem błyskawicy. Jeśli to, o czym opowiadał młody Sergius, jest prawdą, to… – Z jego sojusznikami jakoś sobie poradzę – mówi Harper. – Zwrócę się o pomoc do innych plebejuszy z Czarnej Gwardii. Ale musimy działać szybko. – Niech tak będzie – zgadzam się. – Ja porozmawiam sobie z Sergiusem. Zastaję kapitana w koszarowej kantynie. Siedzi z nogami na stole otoczony wianuszkiem kolegów. – Sergiusie! – Nie komentuję tego, że nie wstaje na mój widok. – Muszę poprosić cię o opinię na pewien temat. Na osobności. – Odwracam się plecami i kieruję do kwatery Kruka Krwi. Wszystko się we mnie gotuje, kiedy widzę, że Sergius nie rusza za mną

natychmiast. – Kapitanie! – rzucam przez ramię, a on w końcu wchodzi do pokoju. – Panno Aquilla… – Krztuszę się własną śliną. Nikt się do mnie nie zwracał w ten sposób, odkąd skończyłam sześć lat. – Zanim poprosisz mnie o radę albo przysługę, pozwól coś sobie wytłumaczyć. Nigdy nie zapanujesz nad Czarną Gwardią. W najlepszym razie pozostaniesz figurantką. Dlatego nieważne, jakie rozkazy otrzymałaś od tego plebejskiego psa, imperatora… – Jak się miewa twoja żona? – Nie zamierzałam być taka bezpośrednia, ale jeśli mam zrobić z niego swojego pieska, muszę zniżyć się do jego poziomu, żeby założyć mu kaganiec. – Moja żona zna swoje miejsce – odpowiada ostrożnie. – W przeciwieństwie do ciebie – mówię. – Bo sypiasz z jej siostrą. I jej kuzynką. Ile bękartów zdążyłeś spłodzić? Sześcioro? Siedmioro? – Jeśli zamierzasz mnie szantażować… – Jego szyderczy uśmiech jest zanadto wystudiowany – to nic z tego. Moja żona wie o moich kochankach i nieślubnych dzieciach. Z uśmiechem na ustach wypełnia swoje obowiązki. Ty też powinnaś. Włóż sukienkę, wyjdź dobrze za mąż i wydawaj na świat potomstwo. Ja mam syna… Owszem, kretynie. Znam twojego syna. Kadet Sergius nienawidzi swojego ojca. „Mam nadzieję, że ktoś jej wreszcie powie prawdę – wyznał kiedyś. – A ona opowie o tym dziadkowi. Dziadek zrobi z nim wreszcie porządek”. – Może twoja żona faktycznie wie o wszystkim. – Uśmiecham się do Sergiusa. – A może jednak trzymałeś wszystkie swoje romanse w sekrecie i prawda może ją zaszokować. Może opowie o tym swojemu ojcu, który wścieknie się, jej zapewni utrzymanie, a ciebie odetnie od dopływu gotówki. Trudno będzie pełnić funkcję seniora rodu Sergia bez pieniędzy, prawda, poruczniku Sergius? – Kapitanie Sergius!

– Właśnie zostałeś zdegradowany. Sergius najpierw blednie, a zaraz potem pąsowieje. Początkowy szok na jego twarzy ustępuje miejsca bezsilnej złości, która daje mi pewną satysfakcję. Wypręża się na baczność, salutuje i nareszcie odzywa się tonem odpowiednim dla podwładnego zwracającego do swojego przełożonego. – Kruku Krwi. Czym mogę służyć? Sergius wykrzykuje rozkaz i pozostali gwardziści z pewnym ociąganiem ustawiają się w szeregu. Jesteśmy teraz w sali operacyjnej Czarnej Gwardii i planujemy uderzenie. – Pięć oddziałów po trzydziestu ludzi. – Wskazuję pięć nazw ilustriańskich rodów z listy. – Seniorzy rodów, ich żony i dzieci powyżej trzynastego roku życia mają przed świtem zostać zakuci w łańcuchy i doprowadzeni do Skały Cardium. Młodsze dzieci pozostaną pod uzbrojoną strażą. Sprawę załatwić po cichu i czysto. – A co z pozostałymi pięcioma rodami? – pyta porucznik Sergius. – Z rodem Rufia i jego sojusznikami? Znam osobiście seniora rodu Rufia. Jest typowym ilustrianinem z typowymi uprzedzeniami. Kiedyś przyjaźnił się z moim ojcem. Z listów ojca wynika, że dziesiątki razy próbował przeciągnąć ród Aquilla na stronę zdradzieckiej koalicji. – Pozostawcie ich mnie. *** Sukienka, którą mam na sobie, jest biało-złota i wyjątkowo niewygodna. Pewnie dlatego, że ostatni raz zmuszono mnie do włożenia sukienki, kiedy miałam cztery lata i szłam na wesele. Powinnam włożyć ją wcześniej. Mina Hanny na ten widok – bezcenna. Jakby połknęła żywego węża. – Wyglądasz pięknie – szepcze mi do ucha Liwia, kiedy

wchodzimy do jadalni. – Ci idioci niczego się nie domyślą. Pod warunkiem… – rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie – że zdołasz nad sobą zapanować. Senior Rufius jest bystry, co nie przeszkadza mu być głupcem. Na pewno będzie podejrzliwy. – Uszczypnij mnie, jeśli zauważysz, że robię coś głupiego. – Dopiero teraz dostrzegam, jak wygląda jadalnia, i rozdziawiam usta z zachwytu. Matka przeszła samą siebie. Na stole jest śnieżnobiała porcelanowa zastawa i przezroczyste wazony z kwiatami ciemiernika. Mrok rozprasza blask kremowych świec, a drozd w klatce swoim słodkim śpiewem wypełnia ciszę. Za mną i Liwią do jadalni wchodzi Hanna. Ma sukienkę podobną do mojej, a kręcone włosy zebrane w kok i ozdobione złotym diademem – niezbyt subtelną aluzją do bliskiego zamążpójścia. – To się nie uda – odzywa się. – Nie rozumiem, dlaczego nie każesz po prostu swoim gwardzistom zakraść się do domów zdrajców i pozbawić ich życia. W tym jesteś chyba najlepsza? – Nie chciałam zabrudzić sobie sukienki krwią – odpowiadam szorstko. Ku mojemu zaskoczeniu Hanna uśmiecha się, szybko jednak zasłania usta. Nie mogę się powstrzymać i szczerzę do niej zęby, tak jak to nam się zdarzało, kiedy byłyśmy dziećmi. Zaraz jednak poważniejemy. – Niebiosa tylko wiedzą, co wszyscy sobie pomyślą, kiedy zrozumieją, że zastawiłyśmy na nich pułapkę – szepcze Hanna. Odsuwa się ode mnie, a ja tracę cierpliwość. Co ona sobie myśli, że robię to z własnej woli? – Nie możesz poślubić Marcusa i liczyć na to, że nie pobrudzisz sobie rąk krwią, siostrzyczko – syczę. – Ale może przywykniesz. – Uspokójcie się – przywołuje nas do porządku Liwia. W tej samej chwili otwierają się drzwi jadalni i ojciec zaprasza gości do środka. – Nie zapominajcie, kto jest naszym prawdziwym wrogiem.

Ojciec wprowadza do jadalni grupę mężczyzn, z których każdy jest otoczony tuzinem strażników. Sprawdzają wszystko, od okien przez stół po zasłony. Gościem honorowym jest senior rodu Rufia. Jego żółtopurpurowa jedwabna szata opina wystający brzuch. Jest zażywnym mężczyzną, który nieco się zaniedbał po opuszczeniu służby wojskowej, ale nadal cechuje go przebiegłość hieny. Na mój widok sięga po miecz u pasa. Patrząc na jego wątłe już ramiona, wątpię, czy pamięta, jak robi się z niego użytek. – Seniorze Aquilla! – ryczy. – Co to wszystko ma znaczyć? Ojciec spogląda na mnie z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Jest tak przekonujący, że przez chwilę sama daję się nabrać. – To moja najstarsza – odzywa się ojciec. – Helena Aquilla. – Celowo wymienia moje imię. – Chociaż chyba powinniśmy zwracać się do niej Kruku Krwi, prawda, skarbie? – Poklepuje mnie protekcjonalnie po policzku. – Pomyślałem, że nie zaszkodzi, jeśli nauczy się czegoś, przysłuchując się naszej dyskusji. – Ona jest Krukiem Krwi imperatora. – Senior Rufius nie zdejmuje dłoni z rękojeści miecza. – Czy to jest pułapka, Aquillusie? Do tego doszło? – Tak, ona jest Krukiem Krwi imperatora – mówi ojciec. – I dzięki temu może być dla nas użyteczna, nawet jeśli nie ma pojęcia, jak wykorzystać swoje stanowisko. Ale, oczywiście, nauczymy ją tego. Rufiusie, znasz mnie przecież od lat. Niech twoi ludzie przeszukają posiadłość, jeśli sobie życzysz. Jeśli znajdą coś niepokojącego, ty i wszyscy pozostali możecie bezpiecznie opuścić mój dom. Uśmiecham się otwarcie do seniora Rufiusa, głos mam ujmujący i ciepły. Wzoruję się na Liwii, która tak się zachowuje, kiedy chce kogoś oczarować i wyciągnąć od niego potrzebne informacje. – Zostań, seniorze – odzywam się. – Pragnę z honorem nosić tytuł, jakim mnie obdarzono, ale w tym celu muszę brać przykład

z dokonań tak doświadczonych mężów jak ty. – Czarny Klif nie jest dla szarych myszek, dziewczyno. – Rufius nie wypuszcza z dłoni rękojeści miecza. – Cóż to za gra? Spoglądam na ojca na pozór zdumiona. – To żadna gra, panie. Przede wszystkim jestem córką rodu Aquilla. A co do Czarnego Klifu… cóż, są sposoby, żeby tam przeżyć, jeśli jest się kobietą. W jego oczach widzę zaskoczenie, a na twarzy mieszaninę niesmaku i ciekawości. Skóra mi cierpnie, ale nie daję nic po sobie poznać. No, dalej, półgłówku. Okaż swoją wyższość. Rufius odchrząkuje i siada. W ślad za nim siadają seniorzy czterech innych rodów, jego sojuszników. Wkrótce potem pojawia się matka, a za nią człowiek, który spróbuje potraw, czy nie są zatrute, i szereg niewolników z tacami pełnymi wszelkich smakowitości. Matka sadza mnie naprzeciw Rufiusa, tak jak tego chciałam. W trakcie posiłku śmieję się głośno. Bawię się kosmykiem włosów. Udaję znudzenie w kluczowych momentach rozmów. Chichoczę z Liwią. Zerkam na Hannę, która uwodzi jednego z seniorów. Po posiłku ojciec wstaje. – Zapraszam do swojego gabinetu, panowie – mówi. – Heleno, moja droga, przynieś nam wina. Ojciec nie czeka na moją odpowiedź. Prowadzi mężczyzn do swojego królestwa. Za nimi podążają strażnicy. – Idźcie do swoich pokojów – nakazuję szeptem Liwii i Hannie. – Nieważne, co usłyszycie, zostańcie tam, póki nie przyjdzie po was ojciec. Kilka minut później idę do gabinetu ojca, niosąc tacę z butelką wina i kieliszkami. Część strażników sterczy pod drzwiami. Pomieszczenie jest zbyt małe, by wszyscy się tam zmieścili. Uśmiecham się do dwóch stojących najbliżej drzwi. Odwzajemniają

uśmiech. Idioci. Wchodzę do środka. Ojciec zamyka za mną drzwi i kładzie mi dłoń na ramieniu. – Helena jest dobrą dziewczyną, lojalną wobec swojego rodu. Zrobi to, o co ją poprosimy. I dzięki niej będziemy bliżej imperatora. Kiedy oni rozmawiają o potencjalnym sojuszu, ja krążę wokół stołu z tacą. Podchodzę do okna i zatrzymuję się tam na krótką chwilę. To sygnał dla czającej się na zewnątrz Czarnej Gwardii. Podaję wino. Ojciec wypija niewielki łyk z każdego kieliszka, zanim przekaże go gościom. Ostatni kieliszek trafia do rąk seniora Rufiusa. Wpatruje się we mnie tymi swoimi świńskimi oczkami, znacząco muska palcem moją dłoń. Bez trudu udaje mi się ukryć obrzydzenie. Tym bardziej że słyszę stłumiony odgłos dochodzący zza drzwi. Nie zabijaj ich, Heleno, powtarzam sobie. Masz ich wziąć żywcem, czeka ich publiczna egzekucja. Uśmiecham się dyskretnie do Rufiusa i powoli cofam dłoń. A potem sięgam do rozcięcia w sukni, gdzie ukryłam szable. *** Do świtu Czarna Gwardia wygarnęła z domów wszystkich ilustriańskich zdrajców i ich rodziny. Krzykacze miejscy obwieszczają egzekucje na Skale Cardium. Wokół placu u podnóża skały gromadzą się tysiące gapiów. Ilustrianom i merkatorom nakazano głośno potępić zdrajców pod groźbą podzielenia ich losu. Plebejusze nie potrzebowali żadnej zachęty. Urwisko składa się z trzech tarasów. Na tym najbliższym krawędzi stoją ilustriańscy dworzanie, w tym członkowie mojej rodziny. Na najwyższym seniorzy pozostałych, mniej ważnych rodów.

Znad krawędzi przypatruje się tłumowi Marcus. Ma na sobie bitewne regalia, w tym żelazny wieniec na głowie. Obok stoi komendantka i szepcze mu coś do ucha. Imperator kiwa głową, a kiedy na horyzoncie ukazuje się słońce, zwraca się do tłumów. Jego słowa przekazują dalej miejscy krzykacze. – Dziesięć ilustriańskich rodów postanowiło obalić waszego wybranego przez augurów imperatora. Dziesięciu seniorów tych rodów uznało, że przewyższa mądrością świętych mędrców, którzy kierują naszymi losami od stuleci. Swoimi zdradzieckimi zakusami zhańbili swoje imię. Zdradzili Imperium. A dla zdrajców może być tylko jedna kara. Kiwa głową, a Harper i ja stawiamy na nogi wijącego się, zakneblowanego Rufiusa. Bez zbędnych ceregieli Marcus chwyta go za jaskrawe szaty i strąca w przepaść. Wiwatujący tłum zagłusza odgłos ciała spadającego na stertę kości u podnóża skały. Kolejnych dziewięciu seniorów spada szybko jeden po drugim, a kiedy na dole jest już tylko sterta pogruchotanych kości i czaszek, Marcus zwraca się do ich potomków, zakutych w łańcuchy, klęczących, wystawionych na widok publiczny. Za ich plecami łopoczą rodowe flagi. – Złożycie teraz przysięgę wierności – mówi imperator. – Na życie swoich żon, synów i córek. W przeciwnym razie ja przysięgam na bogów, że mój Kruk Krwi zetrze w proch wasze rody jeden po drugim, bez względu na to, czy jesteście ilustrianami, czy nie. Przysięgają na wyścigi, jeden przez drugiego. Cóż mają innego począć, skoro jeszcze nie wybrzmiały krzyki ich martwych już teraz seniorów. Każdy kolejny wiernopoddańczy hołd spotyka się z entuzjastycznym przyjęciem przez tłum. Kiedy jest już po wszystkim, Marcus ponownie zwraca się do zgromadzonych obywateli.

– Jestem waszym imperatorem. – Jego głos dudni złowieszczo nad placem. – Przepowiedzianym przez augurów. Domagam się posłuszeństwa. Domagam się lojalności. Ci, którzy ośmielą się wystąpić przeciwko mnie, zapłacą życiem. Tłum wiwatuje. Tymczasem nowy senior rodu Rufia zwraca się szeptem do innego seniora. – A co z Eliasem Veturiusem? Imperator zrzuca najszlachetniejszych mężów ze skały, a tamten bękart pozostaje na wolności. Tłum nie słyszy tych słów, ale Marcus, owszem. Imperator obraca się powoli w jego stronę, a nowy senior cofa się o krok, ze strachem spoglądając na krawędź urwiska. – Celna uwaga – odzywa się Marcus. – Odpowiem tak: Elias Veturius zostanie publicznie stracony w święto Rathana. Ludzie mojego Kruka Krwi są już na jego tropie. Czyż nie tak, Kruku? Rathana? To już za kilka tygodni. – Ja… – Mam nadzieję – wtrąca się komendantka – że nie będziesz dłużej zanudzać Jego Wysokości swoimi usprawiedliwieniami. Nie chcielibyśmy się dowiedzieć, że twoja lojalność jest równie podejrzana jak tych zdrajców, którzy zostali właśnie ukarani. – Jak śmiesz… – Masz misję do wypełnienia – odzywa się Marcus. – Na razie nie odniosłaś sukcesu. Skała Cardium jest spragniona krwi zdrajców. Jeśli nie ugasimy jej pragnienia krwią Eliasa Veturiusa, być może będziemy musieli ugasić je krwią rodu Aquilla. Zdrajca to zdrajca, nieważne, kto nim będzie. – Nie możesz mnie zabić – protestuję. – Kain powiedział, że w ten sposób ściągniesz na siebie nieszczęście. – Nie jesteś jedynym członkiem rodu Aquilla. Moja rodzina. Kiedy dociera do mnie waga jego słów, oczy

Marcusa rozjaśnia ta przeklęta satysfakcja, kiedy trzyma kogoś w garści. – Zaręczyłeś się z Hanną. – Odwołaj się do jego żądzy władzy, myślę gorączkowo. Niech się przekona, że większą krzywdę wyrządzi sobie niż tobie, Heleno. – Ród Aquilla jest twoim jedynym sprzymierzeńcem. – Ma jeszcze ród Veturia – wtrąca się komendantka. – Przychodzi mi do głowy… – Marcus obrzuca spojrzeniem nowych seniorów – jakieś dziesięć innych rodów, które z radością mnie poprą. Jestem ci winny podziękowania za ten prezent. A co do twojej siostry. – Wzrusza ramionami. – Znajdę sobie inną szlachetnie urodzoną dziwkę, którą poślubię. Tego towaru nie brakuje. – Twój tron nie ma dość trwałych podstaw… – Ośmielasz się kwestionować moje panowanie tutaj, w obecności dworu? Niech nigdy więcej nie przyjdzie ci do głowy, że wiesz więcej ode mnie, Kruku Krwi. Nigdy. Nic mnie bardziej nie irytuje. Moje ciało zamienia się w ołów pod jego przebiegłym spojrzeniem. Podchodzi do mnie, a ja nie jestem w stanie się poruszyć, a co dopiero myśleć. – Aha. – Chwyta mój podbródek i wbija we mnie wzrok. – Widzę panikę, strach, rozpacz. Taką cię lubię, Kruku Krwi. – Gryzie moją wargę, boleśnie, do krwi. Cały czas ma szeroko otwarte oczy. – A teraz, Kruku – dyszy mi prosto w twarz. – Sprowadź go tu szybko.

XXIX: Laia Ta kobieta, Maska, zwracają się do niej „pani komendantko”, to ona wszystkich zabija. Zabija wszystkich Scholarów. Wszystkich scholarskich więźniów. – Na bogów, Keenanie! – wołam. Rebeliant chwyta w lot, co to znaczy. – Darin… – Wojanie kierują się na północ – szepcze Keenan. Scholarzy go nie słyszą, wpatrują się z nadzieją w Afyę, która ma zadecydować o ich losie. – Pewnie jeszcze nie dotarli do Kauf. Komendantka działa metodycznie. Jeśli posuwa się z południa na północ, to nie zmieni teraz planów. Zanim znajdzie się w Kauf, musi zatrzymać się w Antium. – Afyo! – woła Zehr z lunetką w dłoni. – Nadchodzą Wojanie. Nie wiem ilu, ale są już blisko. Afya klnie, a Scholar łapie ją za rękę. – Błagam. Weź chociaż dzieci. – Ma zaciśnięte zęby i oczy pełne łez. – Ayan ma dwa lata. Sena sześć. Wojanie ich nie oszczędzą. Uratuj je. Moje siostry i ja będziemy uciekać, odwrócimy uwagę żołnierzy. – Afyo… – Izzi wpatruje się w Plemienkę z przerażeniem. – Nie możesz odmówić… – Błagam, panienko. – Mężczyzna zwraca się teraz do nas. – Nazywam się Miladh. Zajmuję się pleceniem sznurów. Jestem nikim. Nie troszczę się o siebie. Ale mój syn… Jest bystry, taki bystry… Za naszymi plecami pojawia się Gibran i chwyta Izzi za rękę. – Szybko! – woła. – Schowajcie się w wozie. Wojanie szli ich

śladem, ale zabijają każdego Scholara, którego napotkają. Musimy was ukryć. – Afyo, proszę. – Izzi patrzy na dzieci, ale przerażony Gibran ciągnie ją w stronę wozu. – Laio… – odzywa się Keenan. – Musimy się ukryć… – Musisz im pomóc – zwracam się do Afyi. – Wszystkim. W twoich wozach jest dość miejsca. – Przenoszę wzrok na Miladha. – Czy Wojanie widzieli ciebie i twoją rodzinę? Specjalnie idą waszym śladem? – Nie – odpowiada Miladh. – Uciekliśmy z tuzinem innych. Rozdzieliliśmy się dopiero godzinę temu. – Afyo, na pewno masz gdzieś kajdany handlarza niewolników. Zróbmy to samo co w Nur… – Wykluczone. – Głos Afyi jest jak syk węża, spojrzenie jak dwa sztylety. – Dość już narażam swoje plemię, zajmując się wami. A teraz zamknij się i ukryj. – Laio! – woła mnie Keenan. – Szybciej… – Zaldaro! – krzyczy Zehr. – Dwudziestu ludzi. Są o dwie minuty drogi od nas. Jest z nimi Maska. – Niech to piekło pochłonie. – Afya chwyta mnie za rękę i ciągnie do swojego wozu. – Właź tu natychmiast! – warczy. – Ukryj ich! – Wyrywam się, a Miladh wciska w moje ramiona syna. – Albo nigdzie nie pójdę. Zostanę tu i zaczekam na żołnierzy. Szybko zorientują się, kim jestem, a wtedy zginiesz za pomaganie zbiegom. – Kłamiesz – syczy Afya. – Nie zaryzykujesz cennej głowy brata. Robię krok naprzód i staję z nią twarzą w twarz. Ani myślę się cofnąć, myślę o matce. O babci. O Darinie. O wszystkich Scholarach, którzy zginęli od miecza Wojan. – Przekonaj się. Afya wytrzymuje moje spojrzenie przez chwilę, w końcu jednak

wydaje z siebie dziwny dźwięk, ni to prychnięcie, ni krzyk. – Jeśli przez ciebie zginiemy – cedzi przez zęby – to będę cię ścigać po całym piekle. – Vana! – woła do swojej kuzynki. – Zabierz siostry i dziewczynkę. Ukryj je w wozie Riza. – Zwraca się do Miladha: – A ty idź z Laią. Keenan chwyta mnie za ramię. – Jesteś pewna? – Nie pozwolimy im umrzeć – mówię. – Idź, zaraz będą tu Wojanie. – Keenan biegnie do wozu Zehra, a chwilę później Miladh, Ayan i ja chowamy się w wozie Afyi. Odchylam dywan skrywający wejście do dolnego pomieszczenia. Klapa jest wzmocniona blachą i ciężka jak słoń. Miladh sapie, pomagając mi ją unieść. Pod spodem znajduje się płytkie, ale szerokie pomieszczenie pełne prochu strzelniczego i bryłek ghasu. To jedna ze sztuczek Afyi. Wojańscy żołnierze, przeszukując wóz, natrafiają na nie i zadowoleni, że znaleźli kontrabandę, rezygnują z dalszych poszukiwań. Pociągam za ukrytą dźwignię i słyszę ciche kliknięcie. Podłoga rozsuwa się, ukazując kolejne, niższe pomieszczenie. Mogą się w nim zmieścić trzy osoby. Kładę się z jednej strony, Miladh z drugiej, a przerażony Ayan pomiędzy nami. W drzwiach wozu pojawia się Afya. Wciąż ma wściekłą minę i bez słowa zamyka wejście do naszej kryjówki, potem klapę pomieszczenia powyżej i wreszcie kładzie dywan. Przez szpary w ścianach słychać rżenie koni i pobrzękiwanie metalu. Czuję zapach smoły. Wyraźnie słyszę urywane zdania jakiegoś Wojanina, ale nie rozumiem, co mówi. Jakiś cień przesłania szparę w ścianie, a ja zastygam w bezruchu i staram się nie wydawać żadnego dźwięku. Przechodziłam przez to już tuzin razy. Czasem musiałam tak leżeć pół godziny, a pewnego razu prawie pół

dnia. Spokojnie, Laio. Ayan wierci się, ale zachowuje się cicho, jakby czuł, że na zewnątrz czyha niebezpieczeństwo. – Uciekała tędy grupa scholarskich rebeliantów – słyszę beznamiętny głos. To Maska. – Widzieliście ich? – Widziałam jednego czy dwóch niewolników, ale nie rebeliantów – odpowiada Afya. – Musimy przeszukać twój wóz, kobieto. Gdzie jest wasz Zaldar? – Ja jestem Zaldara. – Interesujące – cedzi Maska. Ton jego głosu przyprawia mnie o dreszcze. Wyobrażam sobie, jak musiał się najeżyć Riz. – Porozmawiamy o tym później, Plemienko. – Proszę bardzo. – Afya mówi to miękkim głosem, trudno w tym wyczuć choćby najlżejszą nutę złości. Choć wiem, że jest wściekła, znam ją, spędziłam z nią w końcu kilka tygodni. – Zacznijcie od tego zielonego – wydaje polecenia Maska. Obracam głowę, przymykam jedno oko, a drugie przytykam do szpary w deskach. Widzę pokryty lusterkami wóz Gibrana i drugi, w którym ukrywa się Keenan. Myślałam, że Keenan będzie chciał się ukrywać razem ze mną, ale kiedy po raz pierwszy zjawili się Wojanie, spojrzał tylko na kryjówkę w wozie Afyi i pokręcił głową. „Jeśli się rozdzielimy – powiedział wtedy – to nawet gdyby Wojanie znaleźli jedno z nas, drugie pozostanie bezpieczne”. Moich uszu dobiega rżenie konia. Żołnierz zeskakuje z jego grzbietu. Widzę połyskującą srebrną maskę na twarzy i wstrzymuję oddech. Miladh kładzie dłoń na piersi syna, próbując go uspokoić. Skrzypią schodki i po chwili słyszymy nad naszymi głowami ciężkie kroki żołnierza. Wojanin zatrzymuje się i odchyla dywan. To nic nie znaczy. Może nie zauważył klapy w podłodze. Rzeczywiście, klapa jest tak przemyślnie skonstruowana, że trudno

ją dostrzec. Żołnierz krąży po wnętrzu tam i z powrotem. Wreszcie wychodzi, ale ja nie odczuwam ulgi, bo teraz okrąża wóz z zewnątrz. – Zaldaro – zwraca się do Afyi. – Twój wóz jest dziwnie zbudowany. – Żołnierz jest wyraźnie zaskoczony. – Kiedy patrzę z zewnątrz, podwozie jest nisko, jakąś stopę nad ziemią. Za to podłoga w środku jest zdecydowanie wyżej. – Wozy Plemieńców muszą mieć solidną konstrukcję – tłumaczy Afya. – W przeciwnym razie rozleciałyby się na wyboistych drogach. – Chodź tu, żołnierzu. – Maska przywołuje jednego z członków oddziałów pomocniczych. – Ty też, Zaldaro. – Na schodkach znów słychać odgłos ciężkich kroków. Oddychaj, Laio. Oddychaj. Wszystko będzie dobrze. Bywało gorzej. – Zabierz stąd ten dywan, Zaldaro. Dywan się unosi. Chwilę później słyszę charakterystyczne skrzypnięcie klapy. Na bogów, nie! – Wóz musi być solidny, mówisz? – kpi Maska. – Wcale nie jest taki solidny. – Możemy o tym porozmawiać. – Afya nie traci rezonu. – Z radością obdaruję cię drobnym prezentem, jeśli zechcesz przymknąć oko… – Nie jestem poborcą podatkowym, którego mogłabyś przekupić bryłką ghasu, Plemienko – odzywa się Maska. – Ta substancja jest zakazana, zostanie więc skonfiskowana i zniszczona. Proch strzelniczy także. Żołnierzu, wyjmuj tę kontrabandę. No dobrze, znalazłeś. A teraz idź już sobie. Żołnierz wyjmuje ze skrytki kolejne bryłki ghasu. To też już się wcześniej zdarzało, chociaż do tej pory Afyi udawało się odwieść

Wojan od dalszych poszukiwań dzięki łapówce w postaci kilku bryłek ghasu. Tymczasem teraz Maska nie rusza się z miejsca, póki cała zawartość skrytki nie zostanie wyjęta. – I co? – pyta Afya, kiedy żołnierz kończy przeszukanie. – Zadowolony? – Ani trochę – odpowiada Maska. Chwilę później słyszę z ust Afyi przekleństwo, odgłos uderzenia, jęk i coś, co wydaje się zduszonym krzykiem Plemienki. Zniknij, Laio, powtarzam sobie w myślach. Jesteś niewidzialna. Niewidoczna. Malutka. Mniejsza niż drobina pyłu. Nikt nie jest w stanie cię zobaczyć. Nikt nie wie, że tu jesteś. Czuję mrowienie, jakby za dużo krwi napłynęło do mojej skóry. Chwilę później otwiera się tajemne przejście do drugiego pomieszczenia. Afya rzucona brutalnie na ścianę wozu rozciera obolały kark. Nade mną stoi Maska, a ja leżę sparaliżowana ze strachu. Wydaje mi się, że mnie rozpoznał. Tymczasem on wpatruje się w Miladha i Ayana. Na widok tego potwora malec wybucha płaczem. Wtula się w ramiona ojca, który próbuje go uspokoić. – Scholarskie gówno – cedzi Maska. – Nie potrafią się nawet porządnie ukryć. Wstawaj, szczurze. I ucisz bachora. Miladh zerka w moją stronę i wybałusza oczy. Szybko odwraca wzrok i nic nie mówi. Zdaje się mnie nie widzieć. Wszyscy zdają się mnie nie widzieć. Jakby mnie tu nie było. Jakby mnie nie zauważali. Tak samo jak wtedy, kiedy zakradałaś się do komendantki w Serze. Kiedy ukrywałaś się przed Plemieńcem w Pirackim Gnieździe. Kiedy Elias stracił cię z oczu w tłumie w Nur. Kiedy chcesz zniknąć, znikasz. Nie, to niemożliwe. To musi być jakaś perfidna sztuczka Maski. Ale on wychodzi z wozu, popychając przed sobą Afyę, Miladha i Ayana. Zostaję sama. Zerkam na siebie i tracę dech. Widzę swoje ciało, ale widzę też przez nie drewniane deski podłogi. Ostrożnie

obmacuję boki pomieszczenia, spodziewając się, że moje dłonie, jak dłonie duchów, przenikną przez ściany. Ale nie, moje ciało jest takie jak zawsze. Jak to nazwać? Cielesne? Tyle że dla mnie przezroczyste, a dla innych niewidzialne. Jak? Jak? Jakim cudem? Muszę znaleźć odpowiedź na to pytanie, ale później. Teraz chwytam miecz Darina, swój sztylet i torbę i wybiegam z wozu. Trzymam się w cieniu, choć równie dobrze mogłabym kroczyć w świetle pochodni, bo i tak nikt mnie nie widzi. Zehr, Riz, Vana i Gibran klęczą na ziemi z rękami związanymi na plecach. – Przeszukać wozy – wypluwa z siebie rozkaz Maska. – Skoro znaleźliśmy dwa scholarskie ścierwa, może być ich więcej. – Panie – melduje chwilę później jeden z żołnierzy. – Nikogo więcej nie ma. – W takim razie źle szukaliście. – Maska bierze do ręki pochodnię i podpala wóz Gibrana. Izzi! – Nie! – krzyczy Gibran, próbując uwolnić się z więzów. – NIE! Z wozu wybiega Izzi, kaszląc od dymu. Maska się uśmiecha. – Widzicie? – zwraca się do żołnierzy. – Są jak szczury. Wystarczy ich wykurzyć dymem. Podpalać wozy! Nie będą już ich potrzebować. O bogowie. Muszę się pospieszyć. Liczę napastników. Jest ich tuzin. Maska, sześciu legionistów i pięciu posiłkowych. Podkładają ogień pod wozy i chwilę później wybiegają ze swojej kryjówki siostry Miladha z Seną. Przerażona dziewczynka nie może oderwać oczu od Maski. – Znalazłem kolejnego! – woła z drugiego końca obozowiska żołnierz. Ku mojej rozpaczy ciągnie za sobą Keenana. Maska przygląda mu się, szczerząc zęby. – Co za fryzura – kpi. – Znam kilka osób, które gustują w rudzielcach. Niestety, mam wyraźne rozkazy. Muszę zabić

wszystkich Scholarów. Szkoda, dostałbym za ciebie niezłą sumkę. Keenan zaciska zęby i rozgląda się, szukając mnie. Ponieważ nigdzie mnie nie dostrzega, uspokaja się i pozwala związać sobie ręce. Znaleźli wszystkich. Wozy płoną. Za chwilę zabiją wszystkich Scholarów, a Afyę i jej pobratymców wtrącą do więzienia. Nie mam żadnego planu, ale ruszam naprzód, sięgając po szablę Darina. Czy ona jest widoczna? Nie może być. Niewidzialne jest moje ubranie i torba. Podchodzę do Keenana. – Nie ruszaj się – szepczę mu do ucha. Keenan wstrzymuje na chwilę oddech. I tylko lekkie drgnięcie ciała mogłoby go zdradzić. – Najpierw przetnę więzy w nadgarstkach – tłumaczę. – Potem na kostkach. Dam ci szablę. Keenan nie daje po sobie poznać, że cokolwiek słyszał. Przecinam skórzane więzy i jednocześnie obserwuję żołnierza podchodzącego do Maski. – Wozy spalone – melduje. – Mamy sześcioro Plemieńców, pięcioro dorosłych Scholarów i dwoje scholarskich dzieci. – Doskonale – cieszy się Maska. – Teraz… Z jego szyi tryska fontanna krwi. To Keenan, uwolniony przeze mnie zrywa się na nogi i jednym cięciem szabli przecina Masce gardło. Takie cięcie musi być śmiertelne, ale to jest w końcu Maska. Przyciska dłoń do rany, odwraca się i toczy dookoła wściekłym wzrokiem. Podbiegam do Afyi i uwalniam ją z więzów. Następny jest Zehr. Kiedy przychodzi kolej na Riza, Vanę i Scholarów, rozpętuje się piekło. Keenan mocuje się z Maską, który próbuje powalić go na ziemię. Zehr w dziwacznym tańcu uchyla się przed cięciami szabel trzech legionistów i wypuszcza z łuku strzały z taką prędkością, że nie mam szansy zobaczyć, kiedy napina cięciwę. Słyszę krzyk, obracam się i widzę Vanę ściskającą swoje zakrwawione ramię. Jej ojciec przegania dwóch żołnierzy, wymachując pałką.

– Izzi! Kryj się! – Gibran zasłania moją przyjaciółkę własną piersią i wymachuje mieczem przed nosem kolejnego legionisty. – Zabić ich! – woła Maska. – Zabić wszystkich! Miladh przekazuje Ayana jednej ze swoich sióstr i wyrywa ze ściany wozu płonącą deskę. Wymachuje nią i zmusza żołnierza do wycofania się. Z drugiej strony zbliża się kolejny żołnierz z szablą w dłoni, ale teraz ja rzucam się na niego. Wbijam mu sztylet w kark i szarpię w górę, jak nauczył mnie Keenan. Mężczyzna pada w konwulsjach na ziemię. Jedna z sióstr odwraca uwagę żołnierza, a wtedy Miladh uderza go płonącą deską, podpalając jego ubranie. Żołnierz rzuca się na ziemię i turla, próbując ugasić ogień. – Ty… znikłaś – jąka się Miladh, wpatrując się we mnie, ale nie mam teraz czasu na wyjaśnienia. Klękam i wyszarpuję sztylety z ciała żołnierza. Jeden rzucam Miladhowi, a drugi jego siostrze. – Ukryjcie się w lesie! – wołam do nich. – I zabierzcie dzieci! Jedna z sióstr biegnie do lasu, ale druga pozostaje u boku Miladha. Razem odpierają atak nacierającego na nich legionisty. Na drugim krańcu obozowiska Keenan walczy z Maską osłabionym wyraźnie przez krwotok. Ostrze szabli Afyi połyskuje w blasku ognia. Od jej ciosu pada żołnierz, zaraz jednak pojawia się w jego miejsce legionista. Zehr powalił już dwóch przeciwników, teraz walczy zaciekle z trzecim. Ostatni z legionistów zachodzi od tyłu Izzi i Gibrana. Moja przyjaciółka trzyma w ręku łuk. Napina cięciwę i wypuszcza strzałę prosto w gardło Wojanina nacierającego na Zehra. Kilka kroków dalej Riz i Vana walczą z posiłkowymi. Riz ze zmarszczonym czołem odpiera ataki jednego z żołnierzy, który w końcu zatapia ostrze swojego miecza w brzuchu siwowłosego Plemieńca. Riz zwija się wpół. – Tato! – krzyczy Vana. – Na bogów, tato!

– Riz? – Gibran powala na ziemię jednego z legionistów i podbiega do kuzyna. – Gibran! – wydzieram się. Legionista na nich naciera. Gibran unosi szablę, ale jej ostrze łamie się na pół. Chwilę później widzę błysk stali i przerażający chrzęst. Gibran blednie, a Izzi się zatacza, z jej piersi wytryskuje gejzer krwi. Nie, ona żyje. Da radę. Jest silna. Podbiegam do nich, wściekle wykrzykując jakieś słowa. Tymczasem legionista, który zatopił miecz w piersi Izzi, rusza teraz do ataku na Gibrana. Gardło Plemieńca jest odsłonięte i jedyna myśl, jaka mi przychodzi do głowy, to taka, że jeśli on umrze, to Izzi będzie miała złamane serce. Nie zasłużyła sobie na to. – Gibran! – Przerażający krzyk Afyi przyprawia mnie o gęsią skórkę, ale jednocześnie dodaje mi sił. Mój sztylet blokuje ostrze szabli legionisty o cale od szyi chłopaka. Nagły przypływ sił pod wpływem adrenaliny sprawia, że z nadludzką mocą odpycham żołnierza. Traci na chwilę równowagę, ale udaje mu się w ostatniej chwili złapać mnie za gardło i obezwładnić. Próbuję kopnąć go w krocze, ale on wcześniej przyciska mnie do ziemi. Ukazują mi się przed oczami gwiazdy, a chwilę potem widzę tylko rozbłysk czerwieni. Oczy zalewa mi strumień gorącej krwi. Ciało martwego legionisty zwala się na mnie. – Laio! – Keenan odciąga trupa i stawia mnie na nogi. Za jego plecami widzę martwą Maskę i pozostałych wojańskich żołnierzy. Vana szlocha pochylona nad ciałem ojca. Obok niej klęczy Afya. Ayan wtula się w ramiona Miladha, a Sena potrząsa martwym ciałem matki, próbując ją obudzić. Zehr kuśtyka w ich kierunku, z tuzina ran na jego ciele sączy się krew. – Laio. – Keenan krztusi się, a ja obracam się na dźwięk jego słów. Nie. Izzi, nie! Mam ochotę zamknąć oczy i nie patrzeć na to, co nieuniknione. Nogi niosą mnie jednak same. Padam przed nią na kolana, czuję obejmujące mnie ramiona Gibrana.

Moja przyjaciółka ma otwarte oczy, szuka mnie wzrokiem. Ostatkiem sił zmuszam się, by nie patrzeć na otwartą ranę na jej piersi. Niech piekło pochłonie Imperium. Za to, co zrobiło, spalę je. Zniszczę. Przeszukuję swoją torbę. Trzeba jej założyć szwy. Zrobić okład z oczaru, liści herbaty, odpowiedniego gatunku herbaty. Wiem jednak dobrze, że nie ma leku, który zaleczyłby taką ranę. Pozostało jej tylko kilka chwil. Ujmuję dłoń przyjaciółki, drobną, zimną. Próbuję wymówić jej imię, ale głos mnie zawodzi. Gibran szlocha, błaga, żeby z nim została. Za moimi plecami staje Keenan. Czuję, jak kładzie dłoń na moim ramieniu i mocno zaciska palce. – Laio… – W kąciku ust Izzi tworzy się nabiegły krwią pęcherzyk. – Iz… – odzyskuję wreszcie głos. – Nie zostawiaj mnie. Nawet nie próbuj. Pomyśl o tym wszystkim, co musisz powiedzieć Kucharce. – Laio… – szepcze. – Boję się… – Iz… – Potrząsam nią delikatnie, bojąc się, że wyrządzę jej większą krzywdę. – Izzi! Przez krótką chwilę spojrzenie jej brązowych oczu spotyka się z moim i rośnie we mnie nadzieja, że nic jej nie będzie. Jest w niej przecież tyle życia. To cała Izzi. Przez tę jedną krótką chwilę patrzy na mnie, we mnie, jakby wnikała w głąb mojej duszy. I umiera.

XXX: Elias Psiarnie na obrzeżach Kauf cuchną odchodami i zjełczałym futrem. Smrodu nie jest w stanie zatrzymać nawet chusta, którą szczelnie owinąłem twarz. Wbrew swej woli krztuszę się. W miejscu przy południowej ścianie budynku, gdzie udało mi się wślizgnąć, ujadanie psów jest nie do zniesienia. Tymczasem piątoklasista, który powinien pełnić wartę, śpi przy ognisku jak suseł. Uchylam lekko drzwi psiarni i przywieram do ściany, wciąż niewidoczny w mroku przedświtu. Mam za sobą trzy dni planowania, czekania, obserwowania. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, już jutro o tej porze Darin będzie na wolności. Ale najpierw psiarnia. Właściciel odwiedza swoje dobra raz dziennie, o drugim uderzeniu dzwonu. Całodobową wartę dzieli między sobą trzech piątoklasistów, więc za każdym razem psiarni pilnuje tylko jeden. Co kilka godzin jeden z posiłkowych służących w więzieniu wychodzi i wyrzuca końskie łajno ze stajni, karmi zwierzęta i naprawia uprzęże. W mrocznym końcu budynku zatrzymuję się przed kojcem, gdzie trzy psy ujadają na mój widok, jakby zobaczyły samego Zwiastuna Nocy. Nogawki mojego munduru są już i tak poszarpane, nie przejmuję się więc tym zbytnio. Zatykam nos i korzystając z kija, smaruję nogawkę psimi odchodami. Naciągam na głowę kaptur. – Au! – krzyczę i mam nadzieję, że w ciemnościach nikt nie zauważy, iż mój strój nie jest mundurem obowiązującym w Kauf.

Piątoklasista zrywa się na nogi z obłędem w oczach. Dostrzega mnie i bełkotliwie się tłumaczy ze spuszczonym ze wstydu wzrokiem. Przerywam mu niecierpliwym gestem dłoni. – Śpisz na służbie – strofuję go. Żołnierze oddziałów posiłkowych, zwłaszcza plebejusze, są w Kauf poniżani przez wszystkich. Odbijają to sobie na piątoklasistach i więźniach, bo tylko nad nimi mają jakąś przewagę. – Powinienem zameldować o tym twojemu przełożonemu. – Nie, bardzo proszę… – Przestań skomleć. Wystarczy, że psy to robią. Jakaś suka rzuciła się na mnie. Rozdarła mi ubranie. Przynieś mi nowy mundur. Pelerynę i buty też, moje są zabrudzone psim gównem. Jestem od ciebie dwa razy większy, więc dobrze dobierz rozmiar. I nic nie mów dowódcy. Nie potrzebuję, żeby ten bydlak obciął mi racje żywnościowe. – Tak jest! Już biegnę! – Przestraszony, że zamelduję o jego niesubordynacji, wybiega z psiarni tak szybko, że nie ma czasu mi się przyjrzeć. Kiedy znika, karmię psy i wyrzucam z klatek psie łajno. Żołnierz, który pojawia się za wcześnie, nie powinien zwrócić niczyjej uwagi, biorąc pod uwagę zupełny brak organizacji w psiarni, ale żołnierz, który pojawiłby się za wcześnie i nie wziąłby się do wypełniania swoich obowiązków, mógłby wydać się podejrzany. Kiedy wraca piątoklasista, jestem rozebrany do bryczesów. Każę mu zostawić mundur i zaczekać na zewnątrz. Stare ubranie i buty wrzucam do ognia, dla zachowania pozorów krzyczę na biednego chłopaka i ruszam na północ do Kauf. Połowa więzienia jest wydrążona w zboczu góry, a druga połowa wyrasta ze skały niczym narośl. Od olbrzymiej bramy wjazdowej wije się w dół szeroka droga przypominająca strumień czarnej krwi. Więzienne mury, dwukrotnie wyższe niż w Czarnym Klifie, ozdabiają fryzy, kolumny i gargulce wyciosane z jasnoszarego

kamienia. Zwieńczone blankami szańce patrolują łucznicy z oddziałów posiłkowych, a na wieżach strażniczych służbę pełnią legioniści. Dostać się do więzienia jest trudno, ale wydostać się z niego – niemożliwe. Chyba że jest się Maską, która planuje to od tygodni. Na niebie snują się zielone i purpurowe wstęgi światła. To Północni Tancerze, tak się je nazywa. Duchy zmarłych walczące o wstęp do wieczności, jak głosi wojańska legenda. Ciekaw jestem, co powiedziałaby na ten temat Shaeva. Może będziesz miał okazję zapytać ją za dwa tygodnie, kiedy będziesz już martwy. Namacuję w kieszeni flakonik z tellisą. Mam zapas na dwa tygodnie. Wystarczy, by dożyć do Rathany. Wszystkie swoje rzeczy, w tym szable, ukryłem w jaskini. Wyjątkiem jest wyciąg z tellisy, wytrych i noże. Jaskinia jest mniejsza, niż ją zapamiętałem, na wpół zawalona, pełno w niej skalnych odłamków i mułu. Na szczęście nie zamieszkał w niej żaden drapieżnik, bez problemu spędzimy w niej kilka dni. Zaczekamy w niej na przybycie Lai. Skupiam swoją uwagę na spuszczanej kracie strzegącej wejścia do więzienia. Drogą prowadzącą do bramy pną się wozy z zaopatrzeniem. Zwożą zapasy żywności na zimę, zanim górskie przełęcze staną się nieprzejezdne. Ponieważ słońce dopiero wschodzi i za chwilę nastąpi zmiana warty, przy bramie panuje chaos. Pilnujący bramy strażnik nie zwraca uwagi, kto kręci się przy psiarni. Podchodzę do karawany wozów i przyłączam się do grupy strażników przeszukujących pojazdy w poszukiwaniu kontrabandy. Kiedy wpatruję się w skrzynki z tykwami, otrzymuję cios pałką w ramię. – Ten wóz już jest sprawdzony, głupku – słyszę głos za plecami. Obracam się i staję twarzą w twarz z gburowatym, brodatym legionistą. – Przepraszam – mówię i szybko podchodzę do następnego

wozu. Tylko za mną nie leź. Nie pytaj mnie o nazwisko. Nie pytaj o numer oddziału. – Jak się nazywasz, żołnierzu? Nie widziałem cię wcześniej… Bum, bum, bum, bum. Odgłos bębnów obwieszcza zmianę warty. Legionista odwraca się na ten dźwięk, a ja podbiegam do grupy posiłkowych kierujących się do więzienia. Oglądam się przez ramię i widzę, że legionista zajął się kolejnym wozem. Trzymam się nieco z tyłu. Na głowie mam kaptur, a twarz owiniętą szczelnie chustą. Jeśli zauważą, że jest o jednego żołnierza za dużo, będzie po mnie. Staram się zachowywać swobodnie i iść pewnym krokiem. Jesteś jednym z nich, Eliasie. Zmęczonym żołnierzem po nocnej służbie, marzącym tylko o szklaneczce grogu i łóżku. Przecinam ośnieżony podwórzec więzienia, dwa razy większy od pola treningowego w Czarnym Klifie. Cały plac jest oświetlony pochodniami. Wiem, że we wnętrzach budynku będzie podobnie. Naczelnik zatrudnia dwa tuziny żołnierzy, których jedynym zadaniem jest pilnować, by pochodnie nigdy nie gasły. Żaden więzień nie może w Kauf liczyć na to, że cień będzie jego sprzymierzeńcem. Choć ryzykuję, że któryś z żołnierzy zagada do mnie, wchodzę w sam środek grupy, kiedy zbliżamy się do głównego wejścia do więzienia, przy którym stoją dwie Maski. Maski przyglądają się uważnie każdemu wchodzącemu. Moje palce wędrują ku rękojeści noża. Staram się skupić swoją uwagę na słuchaniu rozmów prowadzonych przez żołnierzy. – …podwójną służbę, bo pół plutonu zatruło się żarciem… – …wczoraj przywieźli nowych więźniów, pół tuzina… – …i po co było robić procesy? Kapitan mówił, że przyjeżdża pani komendantka. A nowy imperator rozkazał zabić wszystkich

Scholarów… Słysząc to ostanie zdanie, sztywnieję i staram się opanować złość. Wiedziałem, że komendantka jeździ po prowincji w poszukiwaniu Scholarów. Nie sądziłem jednak, że zamierza wszystkich wymordować. W więzieniu przetrzymują ponad tysiąc Scholarów i z jej rozkazu wszyscy zginą. Na bogów. Wiele bym dał, żeby ich uwolnić. Wpaść do lochów, zabić strażników, wszcząć rewoltę. Pobożne życzenia. Jedyne, co mogę zrobić dla Scholarów, to wydostać stąd Darina. Jego wiedza da przynajmniej Scholarom szansę na walkę o wolność. Pod warunkiem że naczelnik nie zabił już jego ciała lub duszy. Darin jest młody, silny i niewątpliwie inteligentny. Na takich właśnie naczelnik najchętniej przeprowadza swoje eksperymenty. Mijam Maski, wchodzę na teren więzienia i wraz z pozostałymi strażnikami idę głównym korytarzem. Więzienie ma kształt wielkiego koła z sześcioma długimi korytarzami jako szprychami. Wojanie, Plemieńcy, Morzanie oraz więźniowie spoza granic Imperium zajmują dwa bloki we wschodniej części. Scholarzy dwa bloki w zachodniej. W pozostałych dwóch blokach znajdują się koszary, kantyna, kuchnia i magazyny. W samym środku tego koła są schody. Jedne prowadzą w górę do gabinetu naczelnika i kwater mieszkalnych Masek. Drugie głęboko w dół do pokojów przesłuchań. Wzdrygam się na myśl o tamtym piekle na dole. Żołnierze zrzucają z głów kaptury i odsłaniają twarze, muszę więc się cofnąć. Niechlujna broda, jaką zapuściłem, jest dobrym maskowaniem pod warunkiem, że ktoś nie będzie się mi zbyt uważnie przyglądał. Ci mężczyźni natychmiast by zauważyli, że nie pełniłem z nimi służby przy bramie. Rusz się, Eliasie. Znajdź Darina. Brat Lai jest cennym więźniem. Naczelnik musiał słyszeć plotki

rozgłaszane przez Spiro Telumana na temat umiejętności Darina i dlatego będzie go trzymał w izolacji od reszty więźniów. Tak więc Darin nie będzie siedział w bloku Scholarów ani żadnym innym dużym bloku. W pokojach przesłuchań więźniowie przebywają zwykle nie dłużej jak dzień, a jeśli tak, to opuszczają je w trumnach. Darin musi siedzieć w izolatce. Mijam szybko pozostałych strażników. Wchodzę do lochu Scholarów i w nozdrza uderza mnie potworny smród. W Kauf prawie cały rok jest tak zimno, że przy każdym oddechu z ust wydobywa się obłoczek pary. Ale strażnicy używają ogromnych pieców, żeby w więzieniu panował piekielny upał. Od tego gorąca ubrania po kilku tygodniach rozpadają się, a rany zaogniają i gniją. Słabsi więźniowie umierają już po kilku dniach. Zapytałem kiedyś pewną Maskę, dlaczego nie pozwolą więźniom umrzeć z zimna. „Ponieważ w upale cierpią bardziej”, odpowiedział. Dowodem na to mogą być jęki, które jak chór demonów przetaczają się echem po więzieniu. Staram się ich nie słyszeć, ale i tak przebijają się do mojej świadomości. Idź dalej, Eliasie. Zbliżam się do położonej centralnie rotundy i moją uwagę przykuwa niezwykłe poruszenie. Żołnierze szybko oddalają się od klatki schodowej. Po schodach schodzi szczupła postać z błyszczącą maską na twarzy. Niech to szlag, to naczelnik. Jedyny człowiek w więzieniu, który mnie zna z widzenia. A zawsze chwali się doskonałą pamięcią do twarzy. Klnę pod nosem. Jest kwadrans po szóstym dzwonie. Zawsze o tej porze naczelnik schodzi do pokoju przesłuchań. Powinienem był o tym pamiętać. Starzec jest kilka kroków ode mnie i rozmawia z Maską idącą obok niego. W ręku trzyma torbę, w której ma narzędzia do przeprowadzania swoich eksperymentów. Tłumię odruch

obrzydzenia i idę dalej. Mijam schody. Za moimi plecami rozlega się przeszywający krzyk. Dwóch legionistów prowadzi więźnia. Scholar ma na sobie tylko brudną przepaskę biodrową, a jego wychudzone ciało jest jedną wielką raną. Kiedy widzi przed sobą żelazne drzwi prowadzące do pokojów przesłuchań, jego krzyk staje się rozpaczliwy. Próbuje wyrwać się legionistom, o mało nie łamiąc sobie ręki. Przypominam sobie, kiedy byłem piątoklasistą i słuchając wrzasków więźniów, kipiałem z oburzenia, choć nic nie mogłem zrobić. Jeden z legionistów ma dość krzyków i unosi pięść, żeby silnym ciosem pozbawić więźnia przytomności. – Nie! – woła ze schodów naczelnik upiornym, piskliwym głosem. – „Krzyk jest najczystszą pieśnią duszy – cytuje. – Barbarzyńska zapalczywość, niewysłowione okrucieństwo upodobniają nas do bestii”. To Tyberiusz Antoniusz, filozof Taiusa Dziesiątego. Niech więzień śpiewa swą pieśń. Niech jego bracia go słyszą. Legioniści zaciągają mężczyznę za żelazne drzwi. Naczelnik rusza za nimi, ale w pewnym momencie zwalnia. Jestem blisko schodów prowadzących do izolatki. Naczelnik obraca się i spogląda w głąb pięciu korytarzy. Jego wzrok zatrzymuje się na tym, do którego się kieruję. Serce zamiera mi w piersi. Idź dalej. Postaraj się wyglądać jak gbur. Nie widział cię od sześciu lat. Masz brodę. Nie rozpozna cię. Oczekiwanie na to, kiedy jego wzrok powędruje dalej, przypomina oczekiwanie na spadnięcie katowskiego topora. W końcu odwraca się po kilku długich sekundach, z głuchym łoskotem zamykają się za nim drzwi pokoju przesłuchań, a ja oddycham z ulgą. W korytarzu, do którego wchodzę, jest mniej ludzi, a jeszcze mniej jest na schodach prowadzących do izolatki. Pod drzwiami jednej z trzech cel wartę trzyma samotny legionista.

Salutuję, ale w odpowiedzi słyszę tylko ciche mruknięcie. Żołnierz nie zadaje sobie nawet trudu, żeby podnieść głowę, taki jest zajęty ostrzeniem noża. – Przyszedłem się dowiedzieć, co z przeniesieniem więźnia – zwracam się do niego. Podnosi wreszcie głowę, ale widzi już tylko moją pięść zmierzającą ku jego skroni. Podtrzymuję go, żeby nie narobił hałasu, upadając na posadzkę, pozbawiam go kluczy i kurtki mundurowej i kładę na ziemi. Chwilę później jest już zakneblowany, związany i wepchnięty do stojącej w pobliżu szafy. Mam nadzieję, że nikt jej nie będzie otwierał. Kartka z grafikiem przenosin wisi przypięta do ściany obok drzwi. Rzucam na nią okiem. Otwieram jedne drzwi, drugie, potem trzecie i wreszcie znajduję się w długim, zawilgoconym korytarzu oświetlonym jedną rzucającą niebieskawe światło pochodnią. Siedzący za biurkiem znudzony legionista przygląda mi się ze zdziwieniem. – A gdzie jest kapral Libran? – pyta. – Zjadł coś, co mu zaszkodziło – odpowiadam. – Jestem tu nowy. Wczoraj przypłynąłem fregatą. – Ukradkiem spoglądam na plakietkę na jego mundurze. Kapral Cultar. Czyli plebejusz. Wyciągam do niego dłoń i przedstawiam się. – Kapral Scribor. – Słysząc plebejskie nazwisko, Cultar się rozluźnia. – Powinieneś wracać na swój posterunek – mówi i widząc moje wahanie, uśmiecha się znacząco. – Nie wiem, gdzie poprzednio służyłeś, ale naczelnik nie pozwala tykać więźniów w izolatkach. Jeśli chcesz się zabawić, musisz zaczekać, aż wyznaczą ci służbę na bloku. – Naczelnik kazał mi przyprowadzić więźnia o siódmym dzwonie – tłumaczę, tłumiąc niesmak. – Ale nie ma go w grafiku przenosin. Wiesz coś o tym? Chodzi o scholarskiego chłopaka. Młodego. Jasne włosy, niebieskie oczy.

Cultar bierze do ręki swoją kopię grafiku. – Nic tu nie ma. – Jesteś pewny? – W moim głosie pojawia się irytacja. – Naczelnik nalegał. Ten chłopak ma duże znaczenie. Cały kraj o nim mówi. Powiadają, że potrafi wyrabiać serrańską stal. – Ach, ten… Robię znudzoną minę. Cultar wie, kim jest Darin, więc brat Lai musi siedzieć w izolatce. – Po diabła naczelnik kazał go przyprowadzić? – dziwi się Cultar, drapiąc się po głowie. – Chłopak nie żyje od kilku tygodni. Moje radosne podniecenie w jednej chwili znika. – Nie żyje? – Cultar przygląda mi się nieufnie. – Jak umarł? – Trafił do pokoju przesłuchań i nigdy stamtąd nie wrócił. Odpowiednio go potraktowali. Napuszony dureń. Nie chciał podawać swojego numeru podczas apelu. Zawsze przedstawiał się tym swoim gównianym scholarskim imieniem. Darin. Jakby był z niego dumny. Opieram się ciężko o biurko strażnika. Dopiero teraz docierają do mnie jego słowa. Darin nie mógł umrzeć. Co ja powiem Lai? Powinieneś był dotrzeć tu szybciej, Eliasie. Rozmiary mojej klęski są porażające i choć w Czarnym Klifie nauczono mnie powstrzymywać się od okazywania emocji, to w tej chwili zapominam o tym. – Cholerni Scholarzy jęczeli tygodniami, kiedy się dowiedzieli – mówi z wyraźną satysfakcją Cultar. – Ich wielki wybawca zdechł… – Powiedziałeś, że był napuszony. – Chwytam legionistę za kołnierz. – To tak jak ty. Siedzisz tu i wykonujesz robotę, z którą poradziłby sobie piątoklasista, i gadasz o rzeczach, o których nie masz pojęcia. – Uderzam go z całych sił głową, wyładowując w ten sposób całą swoją złość i frustrację. Żołnierz leci do tyłu i z głuchym łoskotem uderza w ścianę. Powoli osuwa się na ziemię, a ja

daję mu jeszcze kopniaka. Nieprędko się obudzi. Jeśli w ogóle. Uciekaj stąd, Eliasie. Wracaj do Lai. Powiedz jej, co się stało. Wciąż wściekły zaciągam nieprzytomnego Cultara do pustej celi i zamykam drzwi na klucz. Ale kiedy podchodzę do drzwi wyjściowych, słyszę zgrzyt zamka. Ukryj się! – wrzeszczy wewnętrzny głos. Nie mam gdzie się ukryć. Pozostaje mi tylko biurko Cultara. Wciskam się pod nie i zwijam w kłębek, w dłoni trzymam nóż. Mam nadzieję, że to scholarski niewolnik przyniósł posiłek. Albo piątoklasista z jakimś rozkazem. Ktoś, kogo zdołam uciszyć. Kiedy drzwi się otwierają, czoło mam zroszone potem. Słyszę czyjeś lekkie kroki na kamiennej posadzce. – Eliasie. – Zamieram w bezruchu, słysząc piskliwy głos naczelnika. Nie, tylko nie to. – Wyjdź stamtąd. Czekałem na ciebie.

XXXI: Helena Moja rodzina albo Elias. Moja rodzina. Albo Elias. Avitas podąża za mną, kiedy schodzę ze Skały Cardium. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Zauważam jego obecność, dopiero kiedy jestem w połowie drogi do północnej bramy Antium. – Zostaw mnie. – Odganiam go machnięciem ręki. – Nie potrzebuję cię. – Moim zadaniem jest… Obracam się i przykładam mu nóż do gardła. Unosi ręce, ale chyba nie obawia się, że go zabiję. Jest w jego zachowaniu coś, co sprawia, że robię się jeszcze bardziej zła. – Nie obchodzi mnie to. Chcę być sama. Więc trzymaj się ode mnie z daleka, bo będziesz musiał sobie poszukać nowej głowy. – Z całym szacunkiem, Kruku, powiedz mi, dokąd idziesz i kiedy wrócisz. Jeśli coś się stanie… – To twoja pani będzie zadowolona – odpowiadam na odchodne. – Zostaw mnie w spokoju, Harper. To rozkaz. Kilka minut później opuszczam Antium. Przy północnej bramie jest za mało wojska, zauważam, próbując nie myśleć o tym, co powiedział mi Marcus. Powinnam porozmawiać o tym z kapitanem odpowiedzialnym za warty. Zadzieram głowę i dopiero teraz uświadamiam sobie, dokąd zdążam. Antium zostało zbudowane w cieniu góry Videnns, gdzie zamieszkują augurowie. Ścieżka prowadząca do ich jaskini jest dobrze widoczna. Każdego dnia przed świtem wspinają się nią pielgrzymi, żeby złożyć hołd czerwonookim wróżom. Zawsze

myślałam, że wiem, w jakim celu. Zawsze myślałam, że mieszane uczucia Eliasa wobec augurów są wyrazem cynizmu. Może nawet bluźnierstwem. „Przebiegli oszuści – mawiał. – Szarlatani jaskiniowcy”. Kto wie, może miał rację. Mijam kilku pielgrzymów wspinających się na szczyt. Przepełnia mnie złość i jeszcze coś, czego nie potrafię nazwać. Coś, co czułam ostatnio, kiedy składałam przysięgę wierności Marcusowi. Jesteś taka głupia, Heleno. Uświadamiam sobie, że pragnęłam, żeby Elias uciekł, bez względu na dobro Imperium. Okazałam słabość. Jest mi wstyd. Teraz już tak nie myślę. Moja rodzina, moja krew, moi bliscy, mój ród. I nie ma znaczenia, że jedenaście miesięcy w roku spędzam z dala od nich. Ścieżka wznosi się na wysokość dwóch tysięcy stóp i kończy kamienistym płytkim lejem w ziemi. Po drugiej stronie zagłębienia, w pobliżu niepozornej jaskini gromadzi się tłum pielgrzymów. Wielu próbuje podejść do niej, ale jakaś niewidzialna siła zatrzymuje ich kilka kroków od wejścia. Tylko spróbujcie mnie zatrzymać, myślę. Zobaczycie, co się stanie. Wiedziona gniewem mijam pielgrzymów i idę prosto do wejścia do jaskini. W jej mroku stoi z założonymi rękami augurka. – Kruk Krwi. – Patrzy na mnie tymi swoimi czerwonymi oczami spod kaptura. Ledwo słyszę, co mówi. – Wejdź. Ruszam za nią korytarzem oświetlonym pochodniami. W ich blasku połyskują kobaltowej barwy stalaktyty. Wchodzimy do wysokiej, idealnie kwadratowej jaskini. Pośrodku jest duża sadzawka ze stojącą wodą, a nad nią w skalnym sklepieniu otwór, przez który wpada światło dzienne. Przy sadzawce stoi samotna postać wpatrzona w jej głębię.

– Czeka na ciebie. – Augurka wskazuje postać. To Kain. – Pohamuj swoją złość, Kruku Krwi. Czujemy we krwi twój gniew, tak jak ty czujesz chłód stali na swojej skórze. Podchodzę do Kaina z dłonią na rękojeści szabli. Jestem gotowa cię zabić. Zatrzymuję się tuż przed nim, na usta ciśnie mi się plugawe przekleństwo. Ale kiedy spotykają się nasze spojrzenia, zaczynam drżeć. Opuszczają mnie siły. – Powiedz, że nic mu się nie stanie. – Wiem, że zachowuję się jak dziecko, ale nie potrafię się powstrzymać. – Tak jak poprzednio. Powiedz, że jeśli dotrzymam ślubów wierności, on nie umrze. – Nie mogę, Kruku Krwi. – Powiedziałeś, że jeśli zachowam w sercu prawdę, to będę dobrze służyć Imperium. Powiedziałeś, że muszę wierzyć. Jak mam zachować wiarę, skoro on ma umrzeć? Muszę go zabić, inaczej zginie moja rodzina. Muszę dokonać wyboru. Czy potrafisz to sobie wyobrazić… – Kruku Krwi – przerywa mi Kain. – Jak powstaje Maska? Pytanie na pytanie. Ojciec często stosował tę metodę, kiedy spieraliśmy się o zagadnienia filozoficzne. Zawsze mnie to irytowało. – Maska powstaje w wyniku treningu i dyscypliny. – Nie. Jak powstaje Maska? Kain okrąża mnie, przygląda mi się spod ciężkiego, czarnego kaptura. – W wyniku rygorystycznego przestrzegania poleceń w Czarnym Klifie. Kain kręci głową i robi krok w moją stronę. Skała nad naszymi głowami zaczyna drżeć. – Nie, Kruku Krwi. Jak powstaje Maska? Wzbiera we mnie gniew, ale pohamowuję go tak, jak się ściąga cugle niecierpliwemu rumakowi.

– Nie rozumiem, czego oczekujesz. Powstajemy z bólu. Z cierpienia. Z męczarni, krwi i łez. Kain wzdycha. – To jest podchwytliwe pytanie, Aquillo. Maska nie powstaje. Maska jest robiona na nowo. Najpierw jest niszczona. Rozrywana na strzępy, póki nie pozostanie żyjące w niej wystraszone dziecko. Nieważne, że wydaje jej się, iż jest silna. Czarny Klif pomniejsza jej znaczenie, upokarza, uczy pokory. Ale jeśli przeżyje, odradza się. Wyrasta z mrocznego świata rozpaczy i staje się równie straszliwa jak ta, która ją zniszczyła. Dopiero wiedząc, co to mrok, może go użyć jak miecza i tarczy w służbie Imperium. Kain unosi dłoń i dotyka zimnymi palcami mojego policzka w ojcowskim geście. – Jesteś Maską, to prawda – szepcze. – Ale Maską jeszcze nieukończoną. Jesteś moim największym dziełem, Heleno, ale ja dopiero zacząłem cię tworzyć. Jeśli przeżyjesz, staniesz się siłą, z którą będzie musiał liczyć się świat. Ale najpierw muszę cię zniszczyć, złamać. – Więc go zabiję? – Cóż innego miałoby to oznaczać? Najlepszym sposobem na złamanie mnie jest wykorzystanie Eliasa. – Próby, składane przysięgi, to wszystko na darmo. – W tym życiu liczy się nie tylko miłość, Heleno. Jest jeszcze obowiązek. Imperium. Rodzina. Ród. Ludzie, którymi dowodzisz. Obietnice, które składasz. Twój ojciec to rozumie. Ty też w końcu zrozumiesz. Widzę w jego oczach bezbrzeżny smutek, kiedy unosi moją brodę. – Większość ludzi – mówi – jest tylko iskierką w wielkim mroku czasu. Ale ty taka nie jesteś. Jesteś pochodnią w mroku. Jeśli tylko zechcesz zapłonąć. – Powiedz mi… – Chcesz mieć pewność. Ale ja ci jej nie dam. Złamanie ślubów

wierności będzie kosztowne, ale dotrzymanie także. Tylko ty możesz ocenić te koszty. – Co się wydarzy? – Sama nie wiem, dlaczego pytam. To nie ma sensu. – Widzisz przyszłość, Kainie. Powiedz mi. Lepiej, żebym wiedziała. – Wydaje ci się, że kiedy się dowiesz, będzie ci łatwiej – odpowiada augur. – Tak naprawdę będzie ci trudniej. – Jest w nim tyle smutku, że uciekam spojrzeniem w bok. Jego szept gaśnie, a ciało znika. – Wiedza jest przekleństwem. Patrzę, jak znika. Moje serce jest wielką otchłanią, w której nie ma niczego prócz ostrzeżeń Kaina i dojmującego strachu. „Najpierw muszę cię zniszczyć”. Tak, zabicie Eliasa mnie zniszczy. Czuję to.

XXXII: Laia Afya nie dała mi czasu na pożegnanie, na opłakiwanie przyjaciółki. Zamknęłam powieki Izzi, nakryłam jej twarz peleryną i uciekłam. Miałam już tylko moją torbę i szablę Darina. Wszyscy pozostali uratowali ubrania i to, co trzymali w sakwach. Same konie dawno już uciekły, puszczone wolno, kiedy dotarliśmy do rzeki Taius. Afya pożegnała je pełnym złości mruczeniem o tym, ile ją kosztowały. Łodzi, którą ukradła jakiemuś rybakowi, też zaraz się pozbędziemy. Zza rozpadających się drzwi stodoły, w której znaleźliśmy schronienie, widzę, jak stojący na brzegu rzeki Keenan posyła ją na dno. Rozlega się grzmot. Przez dziury w dachu stodoły wpadają pierwsze krople deszczu i lądują na moim nosie. Do świtu pozostało jeszcze kilka godzin. Spoglądam na Afyę trzymającą w ręku lampę, rysującą na piasku mapę i wymieniającą przyciszonym głosem uwagi z Vaną. – …i powiedz mu, że proszę o przysługę. – Zaldara wręcza Vanie drewniany szton. – On zaprowadzi cię do Aish, a tych Scholarów do Wolnego Kraju. Miladh podchodzi do Afyi, która obrzuca go wrogim spojrzeniem. – Przykro mi – odzywa się. – Jeśli będę w stanie pewnego dnia odpłacić ci za wszystko, co dla nas zrobiłaś, zrobię to. Odpłacę ci stukrotnie. – Pozostań żywy. – Spojrzenie Afyi odrobinę łagodnieje. – I strzeż ich. – Wskazuje na dzieci. – Pomagaj innym, jeśli możesz.

Tylko takiej zapłaty oczekuję. – Afya odchodzi. Upewniam się, że nie może nas usłyszeć, i podchodzę do Miladha, który z kawałka materiału usiłuje zrobić nosidełko dla dziecka. Pokazuję mu, jak zrobić węzeł i udrapować tkaninę, a on przygląda mi się z niespokojną ciekawością. Pewnie zastanawia się nad tym, co zobaczył w wozie Afyi. – Nie wiem, w jaki sposób zniknęłam – odzywam się w końcu. – To był pierwszy raz, kiedy zdałam sobie sprawę, że potrafię to zrobić. – Niezła sztuczka jak na scholarską dziewczynę – komentuje Miladh i zerka na Afyę i Gibrana rozmawiających cicho w drugim końcu stodoły. – W łodzi ten chłopak mówił coś o ratowaniu Scholara, który zna tajemnicę produkcji serrańskiej stali. – To mój brat – odpowiadam. – Już o nim wcześniej słyszałem. – Miladh umieszcza syna w nosidełku. – Ale teraz po raz pierwszy rodzi się we mnie nadzieja. Ocal go, Laio z Serry. Nasz lud go potrzebuje. I ciebie też. Patrzę na chłopczyka w jego ramionach. Ayan. Ma podkrążone oczy. Nasze spojrzenia się spotykają, dotykam jego miękkiego, okrągłego policzka. Powinien cieszyć się niewinnością dziecka, a tymczasem widział tyle okropieństw, których dziecko nie powinno oglądać. Kim będzie, kiedy dorośnie? Jakim stanie się człowiekiem po tym, co przeżył? I czy przeżyje? Niech nie będzie kolejnym zapomnianym dzieckiem o nieznanym imieniu, błagam w duchu. Vana nawołuje do wyjścia i razem z Zehrem prowadzi Miladha, jego siostrę i dzieci w mrok nocy. Ayan obraca się w nosidełku i spogląda na mnie. Uśmiecham się do niego. Dziadek zawsze powtarzał, że dla dzieci nigdy dość uśmiechów. Ostatnie, co widzę, to jego ciemne, wpatrzone we mnie oczy. Odwracam się do Afyi pogrążonej w rozmowie z bratem. Z jej miny wnioskuję, że próba przerwania im konwersacji zakończyłaby się ciosem pięści.

Kiedy zastanawiam się, co robić, do stodoły wchodzi Keenan. Rozpadało się na dobre i jego rude włosy oblepiły mu głowę, a w mroku wydają się czarne. Zatrzymuje się raptownie, widząc w mojej ręce przepaskę na oko. Następnie robi dwa kroki, przyciąga mnie i obejmuje ramionami. Teraz po raz pierwszy od chwili, gdy uciekliśmy Wojanom, mamy okazję spojrzeć sobie w oczy. Ale kiedy mnie tuli, jestem cała odrętwiała, a ciepło jego ciała nie jest w stanie roztopić lodu, który przeniknął mnie do szpiku kości w chwili, gdy została rozdarta pierś Izzi. – Tak po prostu ją tam zostawiliśmy – żalę się. – Zostawiliśmy, żeby… – Zgniła. Żeby padlinożercy oczyścili jej kości. To słowa zbyt straszne, by wypowiedzieć je głośno. – Wiem. – Twarz Keenana jest kredowobiała, łamie mu się głos. – No bogów, wiem… – …nie dadzą rady! Obracam głowę. W drugim końcu stodoły stoi Afya tak wściekła, jakby miała za chwilę połamać trzymaną w ręku pochodnię. Za to Gibran zachowuje się tak, jak zwykle jego siostra. – To twój obowiązek, kretynie. Ktoś musi przejąć władzę nad plemieniem, jeśli nie wrócę, a przecież nie oddam jej w ręce naszych zidiociałych kuzynów. – Trzeba było o tym pomyśleć, zanim mnie tu zaciągnęłaś. – Gibran staje naprzeciwko Afyi. Oboje mierzą się wzrokiem. – Jeśli brat Lai potrafi produkować stal, która zmiecie z powierzchni ziemi Wojan, to jesteśmy to winni Rizowi i Izzi. Musimy go ocalić. – Wojanie już wcześniej nam pokazali, jak potrafią być okrutni… – Ale nie w taki sposób – protestuje Gibran. – Nie szanowali nas, okradali, zgoda. Ale nigdy nas nie wyrzynali. Zabijali Scholarów i czuli się potężni. My jesteśmy następni w kolejce. Bo gdzie znajdą niewolników, jeśli wytną w pień Scholarów? – W takim razie – nozdrza Afyi się rozszerzają – walcz z nimi

na ziemiach Plemieńców, a nie w więzieniu Kauf. – Posłuchajcie – wtrącam się. – Nie wydaje mi się… Plemienka obraca się w miejscu, jakby dźwięk mojego głosu miał za chwilę spowodować wybuch tłumionej od wielu godzin złości. – Ty… – syczy. – To ty jesteś przyczyną wszystkich nieszczęść. My przelewamy krew, a ty… ty tak po prostu sobie znikasz. – Cała się trzęsie ze złości. – Wlazłaś do skrytki pod wozem, a kiedy Maska ją otworzył, ciebie nie było. Nie wiedziałam, że wiozę wiedźmę… – Afyo… – W głosie Keenana brzmi ostrzegawcza nuta. Sam do tej pory nie wspomniał o mojej niewidzialności. Nie było okazji. – Nie wiedziałam, że potrafię coś takiego – próbuję się tłumaczyć. – To się zdarzyło pierwszy raz. Byłam przerażona. Może dlatego tak się stało. – Dla ciebie to bardzo wygodne – parska Afya. – Ale cała reszta nie zna się na czarach. – Dlatego musicie nas zostawić. – Uciszam ją, kiedy próbuje mi przerwać. – Keenan zna kryjówki, w których możemy się zatrzymać. Proponował to już wcześniej, ale go nie słuchałam. – Na bogów, jak bardzo teraz tego żałuję. – Zdołamy sami dotrzeć do Kauf. Bez wozów będzie szybciej. – Te wozy zapewniały ci bezpieczeństwo – mówi Afya. – Złożyłam przysięgę… – Człowiekowi, którego od dawna tu nie ma – wtrąca lodowatym tonem Keenan. Takim tonem mówił, kiedy go poznałam. – Dowiozę ją bezpiecznie do Kauf. Nie potrzebujemy twojej pomocy. – Scholarka i rebeliant nie mogą wiedzieć, co to honor. – Afya jest wściekła jak nigdy. – A jaki to honor umierać nadaremnie? – pytam. – Darin nie zniósłby myśli, że tyle osób zginęło, żeby go ratować. Nie mogę ci rozkazać, żebyś odjechała. Mogę cię tylko prosić. – Zwracam się

teraz do Gibrana: – Myślę, że Wojanie zwrócą się w końcu przeciwko Plemieńcom. Obiecuję, że jeśli Darinowi i mnie uda się dotrzeć do Morzan, dam ci znać. – Izzi była gotowa za to umrzeć. – Nie miała dokąd pójść. – Dociera do mnie prawda o samotności mojej przyjaciółki na tym świecie. – Nie powinnam jej ciągnąć ze sobą. Ale to była moja decyzja, jak widać błędna. – Czuję się pusta w środku. – Nie chcę popełnić błędu po raz drugi. Jedźcie, proszę. Dacie jeszcze radę dogonić Vanę. – Nie podoba mi się to wszystko. – Afya obrzuca Keenana spojrzeniem, w którym ku swojemu zaskoczeniu dostrzegam nieufność. – Jeszcze mniej będzie ci się podobało umierać. – Keenan mruży oczy. – Muszę ci towarzyszyć, dziewczyno. Tak nakazuje mi honor. – Afya odstawia lampę i w stodole robi się ciemniej. – Ale honor nie pozwala mi także wpływać na twoje decyzje wbrew twej woli. Bogowie wiedzą, że to często spotykane w tym cholernym świecie. Przekaż to Eliasowi, kiedy się z nim spotkasz. I to jest całe pożegnanie. Gibran wybiega ze stodoły. Afya przewraca oczami i rusza za nim. Zostajemy z Keenanem sami. Krople deszczu tłuką o ziemię dookoła nas. Patrzę w jego oczy i do głowy przychodzi mi myśl: To jest słuszne. Tak powinno być. Dawno należało podjąć taką decyzję. – Sześć mil stąd jest kryjówka. – Keenan dotyka mojej dłoni, wyrywając mnie z zamyślenia. – Jeśli się pospieszymy, dotrzemy tam przed świtem. Mam ochotę go zapytać, czy podjęłam słuszną decyzję. Popełniłam wcześniej tyle błędów, że potrzebuję potwierdzenia. On, oczywiście, powie, że tak. Uspokoi mnie i oznajmi, że to była dobra decyzja. Tyle że nie przekreśli to wszystkich

dotychczas popełnionych błędów. Dlatego nie pytam. Kiwam tylko głową i ruszam za nim. Bo po tym wszystkim, co się stało, nie zasługuję na żadne słowa pocieszenia.

CZĘŚĆ 3 MROCZNE WIĘZIENIE

XXXIII: Elias Pada na mnie cień chudego jak tyczka naczelnika. Jego wydłużona, trójkątna głowa i cienkie palce przywodzą na myśl modlącą się modliszkę. Mógłbym spokojnie go teraz zabić, mimo to nie rzucam nożem. Myśl o morderstwie opuszcza mnie, kiedy widzę, kogo trzyma przed sobą. To scholarskie dziecko, dziewięcio-, dziesięcioletnie. Wygłodzone, brudne i milczące. Kajdany na rękach świadczą o tym, że nie jest więźniem, tylko niewolnikiem. Naczelnik trzyma nóż przy jego gardle. Krople krwi spływają po szyi dziecka na brudną koszulę. Za naczelnikiem wchodzi sześć Masek. Wszyscy mają emblematy rodu Sisselia, z którego wywodzi się naczelnik. Wszyscy celują z łuków prosto w moje serce. Poradziłbym sobie z nimi. Gdybym odpowiednio szybko skrył się za przewróconym stołem jak za tarczą… Ale starzec gładzi bladą dłonią proste, sięgające ramion włosy dziecka z przyprawiającą o dreszcze lodowatą czułością. – Żadna gwiazda nie dorównuje blaskiem jasnym oczom dziecka, za nie oddałbym życie – mówi śpiewnym tenorem naczelnik. – Jest mały – wskazuje na chłopca – ale wyjątkowo silny. Mogę sprawić, że będzie się wykrwawiał godzinami, jeśli chcesz. Rzucam nóż na posadzkę. – Fascynujące – dyszy naczelnik. – Spójrz, Drusiusie, jak rozszerzają się źrenice Veturiusa, jak przyspiesza mu puls, jakie nawet w obliczu pewnej śmierci ma rozbiegane oczy i szuka drogi ucieczki. Powstrzymuje go tylko obecność tego malca.

– Tak, naczelniku – odpowiada obojętnym tonem jedna z Masek, najpewniej Drusius. – Eliasie – ciągnie naczelnik – Drusius i pozostali odbiorą ci broń. Radzę nie walczyć z nimi. Nie chciałbym skrzywdzić tego dziecka. Jest moim faworytem. Maski otaczają mnie i w jednej chwili zostaję pozbawiony broni, butów, wytrycha, tellisy i większej części stroju. Nie stawiam oporu. Jeśli mam się stąd wydostać żywy, muszę oszczędzać siły. A wydostanę się – prędzej czy później. Prosty fakt, że naczelnik nie zabił mnie od razu, świadczy o tym, że czegoś ode mnie chce. I pozostawi mnie przy życiu, dopóki tego nie dostanie. Naczelnik patrzy, jak Maski zakuwają mnie w kajdany i popychają na ścianę. – Cieszy mnie twoja punktualność, Eliasie. – Starzec nadal trzyma w ręku nóż dosłownie cal od szyi chłopca. – Szlachetna cecha, doceniam to. Choć muszę przyznać, że nie rozumiem, co tu robisz. Mądry młodzieniec uciekałby teraz na Ziemie Południowe. – Wpatruje się we mnie wyczekująco. – Widzę, że nie zamierzasz mi odpowiadać. Chłopiec jęczy, kiedy naczelnik przyciska ostrze coraz mocniej do jego szyi. Ale wtedy starzec uśmiecha się nieoczekiwanie, ukazując pożółkłe zęby, i puszcza dziecko. – Oczywiście, że nie – ciągnie. – Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, że nie odpowiesz. Obawiam się, że próbowałbyś kłamać, a kłamstwa mnie nużą. Wolę sam wyciągnąć z ciebie prawdę. Dawno już nie miałem w swoich rękach Maski. Boję się, żeby wyniki moich badań się nie zdezaktualizowały. Skóra mi cierpnie. „Póki trwa życie – słyszę w głowie głos Lai – jest nadzieja”. Może sobie na mnie eksperymentować. Ale póki żyję, mam szansę stąd uciec. – Powiedziałeś, że czekałeś na mnie. – Zaiste. Pewna ptaszyna poinformowała mnie o twoim

przybyciu. – Komendantka – wyrażam przypuszczenie. Niech ją piekło… Tylko ona mogła się domyślić, dokąd zmierzam. Ale dlaczego powiedziała o tym naczelnikowi? Przecież go nie znosi. – Być może. – Naczelnik znów się uśmiecha. – Gdzie mamy go umieścić, naczelniku? – pyta Drusius. – Chyba nie z pozostałymi? – Oczywiście, że nie. Chcę go najpierw zbadać. – Opróżnić celę! – wrzeszczy Drusius do pozostałych Masek, wskazując drzwi do izolatek. Ale naczelnik kręci głową. – Nie. Przychodzi mi na myśl inne miejsce dla naszego najnowszego więźnia. Nigdy wcześniej nie badałem długoterminowego wpływu tego miejsca na obiekt. Zwłaszcza na obiekt, który wykazuje się taką – spogląda na scholarskiego chłopca – empatią. Jego słowa mrożą mi krew w żyłach. Znam dobrze tę część więzienia, o której mówi. Te długie, mroczne korytarze z powietrzem przesiąkniętym zapachem śmierci. Jęki i szepty, napisy wydrapane na ścianach, miejsce, gdzie słyszy się krzyki ludzi, a nie można zrobić nic, żeby im pomóc. – Zawsze nienawidziłeś tego miejsca – mamrocze naczelnik. – Pamiętam. Pamiętam twoją minę, kiedy przyniosłeś mi wiadomość od imperatora. Przeprowadzałem właśnie eksperyment. Wszedłeś blady jak podbrzusze ryby, a kiedy znalazłeś się w korytarzu, słyszałem, jak wymiotujesz do kubła na pomyje. Na bogów, tylko nie to. – Tak. – Naczelnik kiwa głową z zadowoloną miną. – Myślę, że pokój przesłuchań będzie dla ciebie najodpowiedniejszy.

XXXIV: Helena Avitas czeka na mnie, kiedy wracam do koszar Czarnej Gwardii. Dochodzi północ, jestem wykończona psychicznie. Harper nie komentuje mojego mizernego wyglądu, choć nie mam wątpliwości, że widzi w moich oczach, jak bardzo jestem załamana. – Pilna wiadomość do ciebie, Kruku. – Ziemista cera na policzkach mówi mi, że nie spał. Nie podoba mi się, że czekał na mój powrót. Jest szpiegiem, myślę jednak. Tak postępują szpiedzy. Wręcza mi kopertę z nienaruszoną pieczęcią. Albo udoskonalił swoje szpiegowskie rzemiosło, albo jej nie otwierał. – Nowe rozkazy od pani komendant? – pytam. – Masz zdobyć moje zaufanie, nie czytając mojej poczty? Avitas zaciska wargi, kiedy rozrywam kopertę. – Posłaniec przywiózł list o zmierzchu. Mówił, że wyjechał z Nur sześć dni temu. Kruku Krwi Mamie nie daje się złamać mimo śmierci licznych Plemieńców. Jej syna trzymam w rezerwie. Ona myśli, że chłopak nie żyje. Sądzę, że Elias ruszył na północ, a nie na południe czy wschód. Wydaje mi się też, że dziewczyna nadal z nim jest. Plemiona wiedzą o przesłuchaniach i dwukrotnie wzniecały zamieszki. Potrzebuję co najmniej pół legionu wojska. Zażądałem wsparcia od wszystkich garnizonów w promieniu stu mil, ale wszędzie brakuje żołnierzy. Na posterunku aż do śmierci porucznik Dex Atrius

– Na północ? – Daję Avitasowi list do przeczytania. – Po co Veturius miałby uciekać na północ? – Do swojego dziadka? – Ziemie rodu Veturia leżą na zachód od Antium. Gdyby z Serry pojechał prosto na północ, dotarłby tam szybciej. A jeśli kierował się do Wolnego Kraju, to mógł popłynąć statkiem z Navium. Niech cię diabli, Eliasie. Dlaczego po prostu nie opuścisz granic Imperium? Gdyby wykorzystał wszystkie swoje umiejętności, żeby jak najszybciej i jak najkrótszą drogą uciec, nigdy nie wpadłabym na jego trop i nie musiałabym teraz podejmować trudnej decyzji. Twoja rodzina umrze. Na bogów, co się ze mną dzieje? Przecież to jego decyzja. Co złego zrobił? Chciał tylko być wolny. Nie chciał więcej zabijać. – Nie baw się teraz w rozwiązywanie zagadek. – Avitas prowadzi mnie do mojego pokoju i kładzie list od Dexa na stole. – Potrzebujesz jedzenia. I snu. Zajmiemy się tym rano. Odwieszam broń i podchodzę do okna. Chmury przesłaniają gwiazdy, purpurowoczarne niebo zapowiada śnieżycę. – Powinnam odwiedzić rodziców. – Słyszeli, co powiedział Marcus, wszyscy na szczycie tej cholernej skały słyszeli jego słowa, a nie ma większych plotkarzy niż ilustrianie. Całe miasto już wie o groźbach Marcusa pod adresem mojej rodziny. – Twój ojciec był tutaj. – Avitas sterczy w drzwiach. Maska na jego twarzy nagle zaczyna mi przeszkadzać. – Sugerował, żebyś się teraz trzymała z dala. Twoja siostra Hanna jest najwyraźniej… zmartwiona. – Chcesz powiedzieć, że najchętniej przegryzłaby mi gardło. – Przymykam powieki. Biedna Hanna. Jej przyszłość jest w rękach osoby, której najmniej ufa. Matka będzie próbowała ją pocieszać,

Liwia też. Ojciec będzie ją namawiał, potem przymuszał, żeby przestała histeryzować. W końcu jednak wszyscy będą myśleli tylko o jednym: wybiorę rodzinę i Imperium czy Eliasa? Wracam myślami do swojej misji. Na północ, napisał Dex. „I dziewczyna nadal z nim jest”. Po co ciągnie ją w głąb Imperium? Nawet jeśli ma jakiś powód, żeby pozostać na terytorium Wojan, po co naraża na niebezpieczeństwo dziewczynę? Wygląda to tak, jakby to nie on podejmował decyzje. Kto w takim razie? Dziewczyna? Dlaczego jej na to pozwala? – Kruku. – Wzdrygam się zaskoczona. Zapomniałam, że Avitas wciąż jest w pokoju. Zachowywał się tak cicho. – Może przyniosę ci coś do zjedzenia? Musisz jeść. Poprosiłem niewolnice w kuchni, żeby podgrzały posiłek. Posiłek, jedzenie, niewolnicy, Kucharka. Kucharka! „Tej dziewczyny, Lai, nie tykaj”, powiedziała starucha. Musiały się zaprzyjaźnić, kiedy razem służyły w Czarnym Klifie. Może Kucharka coś wie. Wiedziała na pewno, w jaki sposób Laia i Elias uciekli z Serry. Muszę ją odnaleźć. Ale kiedy zacznę jej szukać, ktoś na pewno wypaple, że rozglądam się za siwowłosą kobietą z bliznami na twarzy. Wieść dotrze do komendantki i już będzie po Kucharce. Nie obchodzi mnie specjalnie los tej starej czarownicy, ale jeśli wie coś o Lai, potrzebna mi żywa. – Avitas? Czy Czarna Gwardia ma jakieś kontakty z podziemiem w Antium? – Chodzi o czarny rynek? Oczywiście… Kręcę głową. – Chodzi o łobuzów, żebraków, przejezdnych. – To przede wszystkim Scholarzy – mówi ze zmarszczonym

czołem Avitas – a pani komendant większość zabiła albo zrobiła z nich niewolników. Ale znam kilka osób. Co zamierzasz? – Muszę przekazać na zewnątrz wiadomość – mówię ostrożnie. Avitas nic nie wie o Kucharce. Gdyby wiedział, natychmiast pobiegłby do komendantki. – Śpiewaczka szuka pożywienia. – Śpiewaczka szuka pożywienia – powtarza Avitas. – Tylko tyle? Kucharka sprawia wrażenie szalonej, ale mam nadzieję, że zrozumie. – Tylko tyle. Przekaż wiadomość, komu tylko się da. I zrób to szybko. – Avitas przygląda mi się z zagadkową miną. – Powiedziałam: szybko. Krzywi się lekko i znika za drzwiami. Po jego wyjściu biorę do ręki list od Dexa. Harper nie przeczytał go wcześniej. Dlaczego? Nigdy nie dopatrzyłam się w nim złej woli. W ogóle niczego się w nim nie dopatrzyłam. A od chwili kiedy opuściliśmy terytoria Plemieńców, stał się… może nie tyle bardziej przyjacielski, ile raczej mniej niezrozumiały. W co on pogrywa? Odkładam list i w butach rzucam się na pryczę. Ale sen nie przychodzi. Miną godziny, nim Avitas przekaże wiadomość, i kolejne, nim dotrze ona do Kucharki, o ile w ogóle dotrze. Wiem o tym dobrze, a mimo to zrywam się na każdy dźwięk, spodziewając się, że starucha zmaterializuje się nagle w pokoju niczym zjawa. W końcu siadam przy biurku i biorę się do czytania dokumentów poprzedniego Kruka Krwi, zawierających informacje o najważniejszych osobach w Imperium. Wiele informacji jest oczywistych i powszechnie znanych. Ale nie wszystkie. Nie wiedziałam na przykład, że zatuszował sprawę zabójstwa plebejskiego służącego. Albo że seniorka rodu Aurelia miała czterech kochanków, seniorów innych poważanych ilustriańskich rodów. Poprzedni Kruk Krwi zbierał również informacje o członkach Czarnej Gwardii. Natrafiam na teczkę Avitasa. Jest cienka, zawiera

tylko jeden arkusz pergaminu. AVITAS HARPER, PLEBEJUSZ OJCIEC: centurion Arius Harper (plebejusz). Zginął na służbie w wieku dwudziestu ośmiu lat. W chwili jego śmierci Avitas miał cztery lata. Został z matką, Renatią Harper (plebejuszka) w Jeilum, gdzie mieszkał do chwili naboru do Czarnego Klifu. Jeilum to miasto na zachód od Antium, w samym środku tundry. Odizolowane od reszty świata. MATKA: Renatia Harper. Zmarła w wieku trzydziestu dwóch lat. W chwili jej śmierci Avitas miał dziesięć lat. W wakacje zabierali go do siebie dziadkowie ze strony ojca. Spędził cztery lata w Czarnym Klifie dowodzonym przez komendanta Horatio Laurentiusa. Jego dalszym szkoleniem zajęła się komendantka Keris Veturia. Jako pierwszoklasista wykazywał duży potencjał. Za rządów Keris Veturii uczył się średnio. Wiele źródeł donosi, że Veturia interesowała się Harperem od jego najmłodszych lat. Obracam kartkę na drugą stronę, ale nic tam nie ma. Kilka godzin później, tuż przed świtem, budzę się raptownie. Zasnęłam przy biurku. Rozglądam się po pokoju w poszukiwaniu źródła hałasu, który mnie wyrwał ze snu. Przy oknie widzę przygarbioną postać z kapturem na głowie. Jej oczy błyszczą jak szafiry. Prostuję się, w mojej dłoni pojawia się sztylet. Jej usta wykrzywiają się w ironicznym uśmiechu. – Okno jest na wysokości trzydziestu stóp, poza tym było zamknięte od środka – mówię głośno. Maska mogłaby tego dokonać, ale scholarska starucha? – Powinnaś go już znaleźć do tej pory – odzywa się mój gość. – Chyba że tego nie chcesz. – On jest przeklętą Maską – odzywam się. – Umie mylić tropy. Chcę, żebyś mi opowiedziała o dziewczynie. – Zapomnij o dziewczynie – prycha Kucharka. – Znajdź jego.

Powinnaś to zrobić już kilka tygodni temu, a teraz siedzieć tu i mieć oko na nią. Chyba że jesteś tak głupia i nie widzisz, że Suka z Czarnego Klifu coś knuje? Coś wielkiego i ważnego. Większego od odsunięcia Taiusa od władzy. – Komendantka maczała w tym palce? – Chyba nie sądzisz, że to ruch oporu wpadł na ten pomysł? – Oni z nią współpracują? – Oni nie wiedzą, kim jest ich sprzymierzeniec. – W głosie Kucharki słyszę drwinę. – A teraz powiedz, dlaczego interesuje cię dziewczyna. – Elias podejmuje nieracjonalne decyzje i jedyne, co mi przychodzi do głowy, to to, że ona… – Ona cię nie interesuje. – Teraz w jej głosie słyszę ulgę. – Chcesz tylko wiedzieć, dokąd zmierza Elias. – Tak, ale… – Mogę ci powiedzieć, dokąd idzie. Ale nie za darmo. – A co powiesz na taki układ? – Unoszę nad głowę szable. – Ty mi powiesz, a ja cię nie wypatroszę. Z gardła Kucharki wydobywa się charkot. W pierwszej chwili myślę, że to jakiś napad choroby, ale po chwili dociera do mnie, że tak chrapliwie się śmieje. – Ktoś cię ubiegł. – Unosi koszulę. W jej ciele, zdeformowanym przez tortury, zieje dodatkowo wielka, gnijąca rana. Smród jest nie do zniesienia. – Cuchnie jak diabli, prawda? Zadał mi tę ranę dawny przyjaciel. Zanim go zabiłam. Ulecz mnie, mała śpiewaczko, a powiem ci, co tylko zechcesz. – Kiedy to się stało? – Chcesz złapać Eliasa, zanim zrzucą ze skały twoje siostry, czy wolisz słuchać moich opowieści? Pospiesz się, świt już blisko. – Nigdy nikogo nie uleczyłam prócz Lai. Nie wiem, jak…

– W takim razie tracę czas. – Robi krok w kierunku okna i z głośnym stęknięciem wdrapuje się na parapet. Podbiegam i chwytam ją za ramię. Powoli schodzi. – Połóż broń na biurku – mówię do niej. – I nie waż się niczego ukrywać, bo i tak cię przeszukam. Wykonuje moje polecenie, a kiedy jestem już pewna, że nie szykuje dla mnie jakiejś podłej niespodzianki, wyciągam do niej rękę. Starucha ją odtrąca. – Muszę cię dotknąć, stara szalona ropucho – warczę. – Inaczej to nie zadziała. Zaciska wargi i niechętnie podaje mi dłoń. Ku mojemu zaskoczeniu jej ręka drży. – To nie będzie bolało. – Mój głos brzmi łagodniej, niżbym chciała. Na bogów, dlaczego ją pocieszam? Jest morderczynią i szantażystką. Zamykam oczy. Czuję strach. Chcę, żeby się udało, i jednocześnie nie chcę tego. To jest to samo uczucie, który towarzyszyło mi, kiedy leczyłam Laię. Teraz, kiedy widziałam ranę i kiedy Kucharka poprosiła mnie o pomoc, wiem, że muszę ją uleczyć. Przeraża mnie tylko to, że nie panuję nad sobą, ani nad ciałem, ani nad myślami. To nie jestem ja. Nie uczono mnie tego i nigdy tego nie chciałam. Lepiej będzie, jeśli natychmiast to przerwę. Nie możesz. Jeśli chcesz znaleźć Eliasa… Uszy wypełnia mi dziwny dźwięk. Nucę. Sama nie wiem, kiedy zaczęłam. Patrzę Kucharce w oczy i tonę w ich mrocznym błękicie. Muszę ją zrozumieć aż do najgłębszych głębi, jeśli mam poskładać jej kości i uleczyć ciało. Elias był jak srebro, jak zastrzyk adrenaliny w zimny, pogodny poranek. Laia była inna. Przy niej myślałam o smutku i zielono-

złotej słodyczy. Za to Kucharka… Jej wnętrze jest śliskie jak węgorz. Odrzuca mnie. Ale gdzieś w ciemnościach dostrzegam przebłysk tego, kim kiedyś była. Wyciągam po to rękę. I nagle w moim śpiewie pojawia się fałszywa nuta. To wspomnienie po tkwiącym w niej dobru. Śliskie węgorze zajmują miejsce jej serca, wiją się jak oszalałe. Zmieniam melodię, by wydobyć z jej wnętrza prawdę. Otwierają się jakieś drzwi. Przekraczam próg, idę długim, dziwnie znajomym korytarzem. Posadzka zdaje się wciągać moje stopy. Spoglądam w dół, spodziewając się zobaczyć macki ośmiornicy. Ale widzę tylko ciemność. Nie potrafię wyśpiewać prawdy o Kucharce na głos, krzyczę więc w duchu i wciąż wpatruję się w jej oczy. Na szczęście nie odwraca wzroku. Kiedy rozpoczyna się proces leczenia, kiedy chwytam wreszcie esencję jej bytu, ciało zaczyna zdrowieć, a ona nawet się nie krzywi. W moim boku narasta ból. Krew spływa strużką na mój mundur. Nie zwracam na to uwagi. W końcu jednak zmuszam się, by uwolnić Kucharkę. Czuję w sobie ranę, którą od niej przejęłam. Jest mniejsza niż rana na jej ciele, ale i tak boli jak diabli. Kucharka patrzy na swoją skórę. Jest trochę zakrwawiona i szorstka, ale jedynym śladem po infekcji jest unoszący się wciąż w powietrzu odór śmierci. – Nie zaniedbaj tego – mówię z wysiłkiem. – Zaparz zioła i zrób sobie okład. Kucharka spogląda na miejsce po ranie, potem na mnie. – Dziewczyna ma brata powiązanego z ruchem oporu – zaczyna opowieść. Waha się jeszcze chwilę, ale w końcu mówi dalej: – Wojanie zesłali go kilka miesięcy temu do Kauf. Ona próbuje go uwolnić. A twój chłopak jej pomaga. On nie jest moim chłopakiem, to moja pierwsza myśl.

On musiał zwariować, ta myśl jest druga. Wojanin, Morzanin czy Plemieniec zesłany do Kauf mógł stamtąd w końcu wyjść. Utemperowany, skarcony, przywołany do porządku. Ale dla Scholarów pozostawał tylko grób. – Jeśli mnie okłamujesz… Tym razem Kucharka żwawo wskakuje na parapet. – Pamiętaj: jeśli skrzywdzisz dziewczynę, gorzko pożałujesz. – Kim ona dla ciebie jest? – pytam. W trakcie leczenia dostrzegłam coś we wnętrzu Kucharki. Jakąś aurę, jakiś cień, jakąś starą melodię, która nasunęła mi na myśl Laię. Marszczę czoło, usiłując sobie przypomnieć. Ale to jest tak, jakbym próbowała przywołać sen sprzed dekady. – Nikim szczególnym. – Kucharka wyrzuca z siebie słowa, jakby sama myśl o Lai była odrażająca. – Tylko głupim dzieciakiem z beznadziejną misją. Kiedy patrzę na nią niepewnie, kręci głową. – Nie stój tak i nie gap się na mnie jak krowa – odzywa się. – Idź i ratuj swoją rodzinę, dziewczyno.

XXXV: Laia – Zwolnij. – Biegnący obok mnie Keenan dyszy ciężko i chwyta mnie w końcu za ramię. Jego ciepły dotyk jest miłą odmianą w tę mroźną noc. – Jest zimno, a ty biegniesz jak szalona. Przewrócisz się, jeśli nie będziesz uważała. Poza tym jest zbyt jasno, ktoś może nas zauważyć. Jesteśmy już blisko celu, kryjówki daleko na zachód od miejsca, w którym tydzień temu rozdzieliliśmy się z Afyą. Jest tu więcej wojskowych patroli niż na południu. Wszystkie ścigają Scholarów uciekających przed bezlitosnymi atakami komendantki na miasta położone na północ i na zachód stąd. Większość patroli działa jednak tylko w dzień. Na szczęście Keenan zna te okolice, dzięki czemu możemy podróżować nocą. Pokonujemy drogę szybko, ponieważ już nieraz udało nam się ukraść konie. Od Kauf dzieli nas już tylko trzysta mil. Ale trzysta mil może wydłużyć się do trzech tysięcy, jeśli pogoda nie będzie nam sprzyjać. Kopię butem cienką warstwę śniegu pokrywającą ziemię. Chwytam Keenana za rękę i ciągnę go naprzód. – Jeśli jutro mamy pokonać przełęcz, musimy dziś dotrzeć do bezpiecznej kryjówki. – Nigdzie nie dotrzemy, jeśli będziemy martwi – odpowiada Keenan. Ma oszronione rzęsy i purpurowosine plamy na policzkach. Wszystkie nasze ciepłe ubrania spłonęły w wozie Afyi. Mam na sobie pelerynę, którą kilka tygodni temu podarował mi Elias, ale ona jest odpowiednia na serrańskie zimy, a nie na taki przejmujący mróz.

– Jeśli zachorujesz z wyczerpania – odzywa się Keenan – to nie skończy się na jednej nocy odpoczynku. Poza tym zachowujemy się nieostrożnie. Od tego ostatniego patrolu dzieliło nas kilka kroków. O mało nie wpadliśmy w ich łapy. – Zwyczajny pech. – Ruszam dalej w drogę. – Ale od tamtej pory nic nam nie groziło. Mam nadzieję, że w kryjówce jest lampa. Musimy spojrzeć na mapę, którą dał nam Elias, i zastanowić się, jak dotrzeć do jaskini, kiedy zaczną się śnieżyce. Z nieba spadają grube płatki śniegu, a gdzieś w pobliżu pieje kogut. Ćwierć mili od nas widać posiadłość właściciela ziemskiego. Skręcamy w stronę zabudowań gospodarczych stojących w pobliżu kwater niewolników. W oddali widzimy dwie zgarbione postacie wchodzące do stodoły z wiadrami w rękach. Wkrótce zaroi się tu od niewolników i nadzorców. Musimy się ukryć. W końcu docieramy do drzwi piwnicy znajdującej się pod przysadzistym spichlerzem. Zasuwka w drzwiach przymarzła i Keenan musi się z nią długo mocować. – Pospiesz się. – Z kominów oddalonych o kilkadziesiąt kroków ruder zaczyna unosić się dym, słychać skrzypienie drzwi. Z jednego z domów wychodzi jakaś Scholarka z chustą na głowie. Keenan dalej majstruje czubkiem noża przy zasuwce. – Bogowie, nie chce się… No, nareszcie. – Zasuwka otwiera się z głośnym skrzypnięciem. Kobieta obraca się w naszą stronę. Zamieramy w bezruchu, choć nie ma szans, żeby nas nie dostrzegła. Tymczasem ona macha ręką, każąc nam zejść do piwnicy. – Szybko! Zanim obudzą się nadzorcy! Wpadamy do słabo oświetlonego wnętrza. Keenan tarasuje drzwi, a ja rozglądam się po piwnicy. Ma ze dwanaście stóp długości i z sześć szerokości i jest zastawiona beczkami na wino. Z sufitu zwisa na łańcuchu lampa, a na stole pod nią leżą owoce, zawinięty w papier bochenek chleba i cynowy dzbanek. – Właściciel tego gospodarstwa jest merkatorem – tłumaczy

Keenan. – Jego matka była Scholarką, a ojciec Wojaninem. Ponieważ był ich jedynym dzieckiem, został pełnoprawnym Wojaninem. Musi być jednak bardziej związany z matką, bo kiedy w zeszłym roku umarł jego ojciec, zaczął pomagać zbiegłym niewolnikom. I chyba nadal to robi. – Keenan wskazuje jedzenie na stole. Wyjmuję z torby mapę Eliasa i ostrożnie ją rozwijam. Burczy mi w brzuchu, ale staram się o tym nie myśleć. Wszystkie kryjówki są zazwyczaj ciasne i pozbawione światła. Teraz mamy rzadką okazję, żeby zastanowić się, co robić dalej. – Powiedz mi więcej o Kauf. – Ręce drżą mi z zimna, nie czuję trzymanego w palcach pergaminu. – Elias narysował plan więzienia, ale jeśli jemu się nie powiedzie i będziemy musieli sami przedostać się do środka… – Od kiedy umarła, ani razu nie wypowiedziałaś jej imienia. – Keenan przerywa potok słów wylewający się z moich ust. – Wiesz o tym? Ręce drżą mi jeszcze mocniej. Próbuję się uspokoić. Keenan siada naprzeciwko mnie. – Mówisz tylko o kolejnej kryjówce. O tym, jak uciekniemy z Imperium. O Kauf. Nie chcesz porozmawiać o niej ani o tym, co się zdarzyło. Nie chcesz porozmawiać o tej twojej dziwnej, tajemniczej mocy… – Mocy – prycham. – Mocy, nad którą nie mam żadnej władzy. – A przecież, bogowie świadkami, próbuję. W każdej wolnej chwili próbuję uczynić się niewidzialną. W kółko powtarzam: Zniknij. Nadaremno. – Może pomogłoby, gdybyśmy o tym porozmawiali – proponuje Keenan. – Albo gdybyś więcej jadła. I dłużej spała. – Nie jestem głodna. I nie chce mi się spać. – Na bogów, spójrz na siebie. – Keenan wpatruje się w moje drżące palce. Zabiera pergamin i ujmuje moje dłonie. Jego ciepło

wypełnia pustkę, jaka jest we mnie. Wzdycham głośno, marząc o tym, żeby to ciepło rozlało się po moim ciele, żeby choć na kilka chwil zapomnieć o tym, co nas czeka. Ale to byłoby egoistyczne. I głupie, biorąc pod uwagę, że w każdej chwili mogą nas schwytać wojańscy żołnierze. Próbuję wyrwać dłonie z jego uścisku, ale on chyba czyta w moich myślach, bo przyciąga mnie do siebie i owija nas oboje połami peleryny. Przez szorstką tkaninę koszuli wyczuwam palcami twarde mięśnie jego brzucha. Przygląda się moim dłoniom z przekrzywioną głową, oczami przesłoniętymi rudą grzywką. Przełykam głośno ślinę i odwracam od niego wzrok. Podróżujemy razem od kilku tygodni, ale ani razu nie byliśmy tak blisko siebie. – Powiedz mi coś o niej – szepcze. – Coś dobrego. – Właściwie nic o niej nie wiem. – Głos mi się łamie, muszę odchrząknąć. – Ile ją znałam? Kilka tygodni? Miesięcy? Nigdy jej nie zapytałam o rzeczy ważne. O jej rodzinę, o to, jakie miała dzieciństwo, czego pragnęła. Myślałam, że mamy czas. Po twarzy płyną mi łzy. Zabieram ręce. – Nie chcę o tym rozmawiać. Powinniśmy… – Ona zasługuje na coś więcej. Nie możesz udawać, że nigdy nie istniała. – Patrzę Keenanowi w oczy. Spodziewam się w nich zaskoczenia, złości, ale widzę w nich tylko współczucie. To jest jeszcze gorsze. – Wiem, że to dla ciebie bolesne. Wiem dobrze. Ale ból oznacza, że ją kochałaś. – Uwielbiała słuchać opowieści – szepczę. – Wbijała we mnie wzrok i zupełnie zatracała się w tym, co mówię. Widziała to wszystko oczami wyobraźni. A później, czasem po kilku dniach, zadawała mi pytania, tak jakby przez cały czas żyła w tamtym świecie, o którym jej opowiadałam. – Kiedy opuściliśmy Serrę – mówi Keenan – szliśmy, a właściwie biegliśmy kilka godzin. Gdy w końcu zatrzymaliśmy się na noc, spojrzała w niebo i powiedziała: „Gwiazdy wyglądają

zupełnie inaczej, kiedy jest się wolnym”. – Kręci głową. – Po całym dniu biegu byliśmy tak zmęczeni, że nie dalibyśmy rady zrobić ani kroku więcej, a ona zasypiała, uśmiechając się do gwiazd. – Wolałabym jej nie pamiętać – szepczę. – Wolałabym jej nigdy nie kochać. Keenan wzdycha i wciąż wpatruje się w nasze dłonie. W piwnicy nie jest już tak zimno, ogrzało ją ciepło naszych ciał. – Wiem, co to znaczy stracić kogoś, kogo się kochało. Myślałem, że nie będę niczego czuł. Dopóki nie spotkałem ciebie… – Zaciska palce na moich dłoniach, ale nie patrzy mi w oczy. Ja też nie mogę się zdobyć na spojrzenie. Coś się między nami budzi, wybucha gwałtownym ogniem, coś, co pewnie tliło się już od dawna. – Nie odtrącaj tych, którym na tobie zależy, ze strachu, że ich skrzywdzisz albo że oni skrzywdzą ciebie. Po co być człowiekiem, jeśli nie dopuszcza się żadnych uczuć? Jego dłonie jak płomyk powoli wędrują wzdłuż moich ramion i docierają do talii. Równie powoli przyciąga mnie do siebie. Pustka, jaka była we mnie, studnia pełna poczucia winy i krzywdy, nagle znika, zastępuje ją pulsujące pożądanie. Siadam mu na kolanach, a kiedy obejmuje mnie mocniej w pasie, czuję, jak ogień rozlewa się po moim ciele. Wędruje palcami do moich włosów i na posadzkę upadają szpilki. Czuję na swojej piersi bicie jego serca, jego oddech na swoich wargach oddalonych od jego warg na grubość włosa. Wpatruję się w niego jak zahipnotyzowana. Przez krótką chwilę jego twarz przecina coś mrocznego, jakiś nieznany albo raczej niespodziewany cień. W Keenanie zawsze było coś mrocznego. Przez chwilę krótką jak trzepot skrzydeł kolibra czuję niepokój. Zapominam o nim, kiedy zamyka oczy i zmniejsza jeszcze bardziej dzielący nas dystans. Jego wargi delikatnie muskają moje, za to jego dłonie niecierpliwie i stanowczo wędrują po moich plecach. Moje dłonie są równie spragnione, gładzą mięśnie jego ramion. Zaciskam nogi wokół jego pasa, a jego wargi wędrują do mojej brody, zęby kąsają

delikatnie szyję. Wzdycham kiedy rozrywa mi koszulę i powoli sunie ustami w dół ramienia, pozostawiając rozpalony ślad na mojej skórze. – Keenan… – dyszę ciężko. Niegroźny nam chłód piwnicy, z naszych ciał bije żar. Zdejmuję mu koszulę i upajam się widokiem jego płowej w świetle lampy skóry. Sunę palcami po piegach na ramionach, po umięśnionej piersi i brzuchu. W końcu docieram do jego bioder. Chwyta mnie za dłonie i szuka mojego wzroku. – Laio… – Słowa zmieniają się kompletnie, kiedy wypowiada je takim tonem. To już nie jest tylko imię. To błaganie, modlitwa. – Jeśli chcesz, żebym przestał… „Jeśli chcesz trzymać się na dystans… Jeśli chcesz rozpamiętywać swój ból…” Uciszam podszepty i ściskam jego dłoń. Spływa na mnie spokój, jakiego nie czułam od miesięcy. Nie odwracając wzroku, kieruję jego dłoń ku guzikom swojej koszuli, pomagam odpiąć jeden, potem kolejny. – Nie – szepczę mu do ucha. – Nie chcę, żebyś przestał.

XXXVI: Elias Niemilknące szepty i jęki dochodzące z sąsiednich cel wwiercają się w mój mózg jak żarłoczne robaki. Już po kilku minutach spędzonych w bloku przesłuchań nie mogę oderwać dłoni od uszu, a najchętniej urwałbym sobie uszy. Przez trzy szczeliny wysoko w drzwiach sączy się światło pochodni z korytarza. Światła jest dość, żeby się przekonać, że na kamiennej posadzce nie znajdę niczego, co pozwoliłoby mi otworzyć zamki kajdan. Napinam łańcuch, szukając słabego ogniwa, ale to jest serrańska stal. O bogowie. Nie minie pół dnia, kiedy wrócą moje ataki. Nie będę w stanie myśleć ani działać. Z jednej z cel dobiegają odgłosy tortur, a chwilę później jazgot jakiegoś bydlaka, który z trudem składa słowa. Przynajmniej przyda się szkolenie z technik przesłuchania, jakie zafundowała mi komendantka w szkole. Dobrze wiedzieć, że wszystkie tamte cierpienia nie poszły na marne. Po jakimś czasie słyszę szuranie za drzwiami i zgrzyt klucza przekręcanego w zamku. Naczelnik? Drętwieję, ale to tylko scholarski chłopiec, którego naczelnik wykorzystał do wywarcia na mnie nacisku. Chłopiec w jednej ręce trzyma kubek z wodą, a w drugiej miskę z czerstwym chlebem i pokrytym pleśnią kawałkiem suszonego mięsa. Z ramienia zwisa mu poplamiony koc. – Dziękuję. – Jednym łykiem wypijam wodę. Chłopiec, nie patrząc mi w oczy, kładzie na posadzce miskę i koc. Utyka. Wcześniej tego nie zauważyłem. – Zaczekaj! – wołam za nim. Zatrzymuje się, ale nie patrzy

na mnie. – Czy naczelnik ukarał cię po tym, jak… Scholar stoi nieruchomo jak posąg i pewnie zastanawia się, kiedy powiem coś, co nie będzie tak oczywiste. A może, przychodzi mi do głowy, czeka, aż przestanę pleść bzdury. Mam ochotę zapytać, jak ma na imię, ale zmuszam się do milczenia. Liczę sekundy. Piętnaście. Trzydzieści. Minuta. – Nie bałeś się – wydusza wreszcie z siebie chłopiec. – Dlaczego się nie boisz? – Strach daje mu władzę – odpowiadam. – Tak jak oliwa daje lampie zdolność świecenia. Kiedy czuje czyjś strach, robi się silniejszy. Zastanawiam się, czy Darin bał się przed śmiercią. Mam tylko nadzieję, że śmierć była szybka. – On mi robi krzywdę. – Chłopiec zaciska pięści, aż mu bieleją knykcie. Krzywię się. Dobrze wiem, jak naczelnik potrafi krzywdzić ludzi, a szczególnie Scholarów. Jego eksperymenty z zadawaniem bólu to tylko część tortur. Scholarskie dzieci są zmuszane do najgorszych prac: myją cele i ciała więźniów po torturach, palą ciała zabitych, opróżniają kubły na nieczystości. Większość zamkniętych tu dzieci to woły robocze, które marzą tylko o szybkiej śmierci. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, przez co musiał przejść ten chłopiec. I czego był świadkiem. Z tej samej celi co poprzednio dobiega kolejny przeraźliwy krzyk. Chłopiec i ja wzdrygamy się jednocześnie. Nasze spojrzenia wreszcie się spotykają. Mam nadzieję, że powie coś więcej. Ale drzwi celi otwierają się szerzej i ukazuje się w nich złowrogi cień naczelnika. Chłopiec kuli się i przeciska przez szparę w drzwiach jak mysz, która chce pozostać niezauważona przez kota. Naczelnik nie zaszczyca go nawet spojrzeniem. Nie ma niczego w rękach. A przynajmniej tak mi się wydaje. Jakieś narzędzie tortur może mieć przecież zatknięte za pasem.

Zamyka za sobą drzwi i wyjmuje z kieszeni szklaną fiolkę. Wyciąg z tellisy. – Nareszcie – odzywam się, udając brak zainteresowania buteleczką. – Myślałem już, że o mnie zapomniałeś. – Ech, Eliasie. – Naczelnik cmoka. – Służyłeś tu przecież. Znasz moje metody. Prawdziwe cierpienie polega nie na samym odczuwaniu bólu, ale na oczekiwaniu na ból. – Czyje to słowa? – prycham kpiąco. – Twoje? – Opriana Dominicusa. – Przechadza się tam i z powrotem po celi, ale poza zasięgiem moich rąk. – Był tu naczelnikiem za rządów Taiusa Czwartego. Za moich czasów w Czarnym Klifie to była lektura obowiązkowa. – A może zaczniemy od tego? – Naczelnik unosi dłoń z fiolką. A kiedy milczę, wzdycha. – Po co ci to, Eliasie? „Wykorzystuj prawdę, której oczekuje przesłuchujący – dźwięczą mi w uszach słowa matki. – Ale dawkuj ją oszczędnie”. – Rana się paprała. – Dotykam blizny na ramieniu. – Jedynym lekarstwem, jakie znalazłem, był środek na oczyszczanie krwi. – Twój prawy palec wskazujący lekko drży, kiedy kłamiesz. Daj spokój, przestań kłamać. Nie będziesz w stanie. Umysł może kłamać, ciało nigdy. – Mówię prawdę. Przynajmniej po części. Naczelnik wzrusza ramionami i pociąga dźwignię przy drzwiach. Ukryty w ścianie mechanizm zgrzyta, a łańcuchy na moich rękach i nogach napinają się, ciągną mnie w górę i po chwili stoję przytwierdzony do muru z rozłożonymi na bok rękami i nogami. – Czy wiedziałeś – zwraca się do mnie naczelnik – że zwykłymi obcęgami można połamać każdą kość ludzkiej ręki, jeśli tylko zastosuje się odpowiednią siłę? Wydobycie ze mnie prawdy o wyciągu z tellisy zajęło

naczelnikowi cztery godziny, a mnie kosztowało zmiażdżone paznokcie i bogowie wiedzą ile połamanych kości. Choć wiem, że powinienem wytrwać dłużej, postanowiłem powiedzieć mu prawdę. Lepiej, żeby uważał mnie za słabego. – To nadzwyczaj dziwne – mówi, kiedy dowiaduje się, że komendantka mnie otruła. – Ale, aha! – Jego twarz rozjaśnia się, jakby doznał olśnienia. – Keris chciała się pozbyć Kruka, więc mogła szepnąć słówko komu trzeba. Ale pozostawienie przy życiu ciebie było zbyt ryzykowne. Sprytne. Choć na mój gust, też obarczone ryzykiem, ale… – Wzrusza ramionami. Udaję atak bólu, żeby naczelnik nie dostrzegł na mojej twarzy wyrazu zaskoczenia. Od tygodni zastanawiałem się, dlaczego komendantka podała mi truciznę zamiast mnie zabić od razu. I wreszcie zrozumiałem, że chciała, żebym cierpiał. Naczelnik otwiera drzwi celi i poluzowuje łańcuchy. Upadam na podłogę. A chwilę później wchodzi scholarski chłopiec. – Umyj więźnia – rozkazuje mu naczelnik. – Nie chcę, żeby wdała się jakaś infekcja. – Staruch przekrzywia głowę. – Tym razem, Eliasie, zabawimy się w twoją grę. Wydaje mi się fascynująca. Masz w sobie syndrom niezwyciężoności. Ile czasu będę potrzebował, żeby cię złamać? I w jakich okolicznościach? Czy za sprawą fizycznego bólu, czy może będę zmuszony wniknąć w twój umysł i tam szukać słabości? Tyle rzeczy do odkrycia. Nie mogę się doczekać. Naczelnik znika, natomiast chłopiec podchodzi do mnie z glinianym dzbanem i skrzynką pobrzękujących słoików. Dostrzega moją dłoń i wybałusza oczy. Klęka przy mnie i delikatnie nakłada palcami różne maści na rany. – To prawda, co mówią – szepcze. – Maski nie czują bólu. – Czujemy ból – odpowiadam mu. – Ale uczą nas, jak go znosić. – Ale on… on przecież trzymał cię całe cztery godziny. – Chłopiec marszczy brwi. Przypomina mi zagubionego

w ciemnościach szpaka. – Ja zawsze krzyczę. – Zanurza ściereczkę w wodzie i zmywa krew z moich rąk. – Nawet jeśli bardzo się staram wytrzymać. Niech cię piekło pochłonie, Sisseliusie. Przychodzi mi na myśl Darin, cierpiący, torturowany jak ten chłopiec, jak ja. Przez co musiał przejść brat Lai, zanim w końcu umarł? Gdybym miał teraz przy sobie szablę, oddzieliłbym owadzią głowę starucha od reszty ciała. – Jesteś jeszcze mały – odpowiadam szorstko. – Ja też krzyczałem, kiedy byłem w twoim wieku. – Podaję mu do uściśnięcia zdrową dłoń. – Mam na imię Elias. Jego uścisk, choć dłoń ma małą, jest silny. – Naczelnik mówi, że imiona mają swoją moc. – Chłopiec zerka na mnie niepewnie. – Nas wszystkich nazywa po prostu niewolnikami. Bo wszyscy jesteśmy tacy sami. Chociaż moja przyjaciółka nazwała się Pszczołą. – Nie chcę na ciebie mówić „niewolniku”. Chciałbyś mieć własne imię? Plemieńcy czasem nadają swoim dzieciom imiona dopiero kilka lat po urodzeniu. A może masz już jakieś imię? – Nie mam. Opieram się o ścianę i zagryzam zęby, kiedy chłopiec unieruchamia mi rękę. – Jesteś bystry – mówię. – I szybki. Co powiesz na Tas? W języku sadhese to znaczy „szybki”. – Tas – powtarza za mną. Na jego twarzy pojawia się cień uśmiechu. – Tas. – Kiwa z aprobatą głową. – A ty, ty nie jesteś po prostu Eliasem. Nazywasz się Elias Veturius. Strażnicy rozmawiali o tobie, kiedy myśleli, że nikt ich nie słyszy. Mówią, że byłeś kiedyś Maską. – Zdjąłem maskę. Tas chce o coś zapytać, widzę, jak zbiera się na odwagę. Nie

ma jednak szansy zadać mi pytania. Pod celą słychać głosy i wchodzi Drusius. Chłopiec podnosi się szybko, zbiera swoje rzeczy, ale nie dość szybko. – Pospiesz się, śmieciu. – Drusius podchodzi do chłopca i kopie go w brzuch. Dzieciak skowyczy z bólu. A Drusius śmieje się i wymierza mu następnego kopniaka. Krzyk Tasa wypełnia mi umysł jak woda napierająca na tamę. Przypominam sobie centurionów w Czarnym Klifie i to, jak nas, pierwszoklasistów, codziennie bili. Przypominam sobie Czaszki, które nas terroryzowały, które nigdy nie dostrzegały w nas istot ludzkich. Byliśmy dla nich ofiarami zaszczepianego im rok po roku sadyzmu. I nagle rzucam się na Drusiusa, który na swoje nieszczęście podszedł zbyt blisko. – To jest dziecko – warczę jak dzikie zwierzę. Zdrową prawą ręką wymierzam Masce cios w szczękę. Drusius pada na posadzkę. Budzi się we mnie niepohamowana wściekłość i na Drusiusa spada grad ciosów. To jest dziecko, które traktujesz jak śmieć. Myślisz, że ono nic nie czuje. Nieprawda. Będzie to czuło aż do śmierci, a wszystko dlatego, że nie wiesz, co czynisz. Rozlega się tupot i do celi wpadają dwie Maski. Słyszę świst pałki i robię unik. Ale cios w żołądek pozbawia mnie tchu i już wiem, że za chwilę pobiją mnie do nieprzytomności. – Wystarczy! – Rozlega się pozbawiony emocji głos naczelnika. Maski się wycofują. Drusius powarkuje i staje na nogi. Serce mi wali jak młot, z trudem oddycham i wpatruję się nienawistnie w twarz naczelnika. – Biedny chłopczyk został pomszczony za swoje stracone dzieciństwo. Jakie to żałosne, Eliasie. – Naczelnik kręci z rozczarowaniem głową. – Nie widzisz, jak irracjonalne jest takie myślenie? Jak bezużyteczne? Teraz będę musiał chłopca ukarać.

Drusiusie, przynieś pergamin i pióro. Ja zabiorę dzieciaka do celi obok. A ty będziesz spisywał zeznania Veturiusa. – Z przyjemnością, naczelniku. – Drusius ściera krew z ust, jego oczy szakala błyszczą. Naczelnik chwyta skulonego ze strachu w kącie Tasa za kołnierz i wyrzuca go z celi. Chłopiec z hukiem ląduje na kamiennej posadzce w korytarzu. – Jesteś potworem! – wrzeszczę do starucha. – Natura wypleni osobniki niższego gatunku – odpowiada naczelnik. – To też Dominicus. Wielki umysł. Może to dobrze, że nie dożył czasów, kiedy pozwala się żyć słabym, chwiejnym, pochlipującym. Nie jestem potworem, Eliasie. Ja tylko pomagam naturze. Jestem kimś w rodzaju ogrodnika. I dobrze sobie radzę z sekatorem. – Niech cię piekło pochłonie. – Szarpię łańcuchami, choć wiem, że to bezcelowe. Ale naczelnika już nie ma. Jego miejsce zajmuje Drusius. Zapisuje każde moje słowo, kiedy zza zamkniętych drzwi dobiegają krzyki Tasa.

XXXVII: Laia Uczucie, z jakim budzę się rano w piwnicy, nie jest żalem. Nie jest też jednak szczęściem. Chciałabym je zrozumieć. Wiem, że będzie mnie dręczyć, a mamy przed sobą jeszcze taki kawał drogi do przejścia i nie mogę sobie pozwolić na utratę koncentracji, bo wtedy popełnia się błędy. A ja dość już błędów popełniłam. Chociaż nie chcę dopuścić do siebie myśli, że to, co zaszło między nami, też było błędem. Kiedy Keenan jest odwrócony do mnie plecami, połykam mieszankę ziół, którą nauczył mnie przyrządzać dziadek. Opóźnia ona miesięczny cykl, dzięki czemu dziewczyna nie zachodzi w ciążę. Przyglądam się Keenanowi spokojnie wkładającemu cieplejsze ubranie na dalszy etap podróży. Czuje mój wzrok na sobie i podchodzi do mnie, gdy sznuruję buty. Z niezwykłą dla niego nieśmiałością głaszcze mnie po policzku. Na jego twarzy pojawia się niepewny uśmiech. Czy my oszaleliśmy? Mam ochotę zapytać. Szukamy przyjemności, kiedy dzieją się wokół takie rzeczy? Nie mogę się jednak zdobyć na powiedzenie tego głośno. Tak bardzo chciałabym porozmawiać teraz z bratem. Zagryzam wargi, żeby powstrzymać napływające do oczu łzy. Darin na pewno miał dziewczyny, zanim został uczniem u Spira. On pewnie wiedziałby, czy ten niepokój, te poplątane myśli są czymś normalnym. – Co cię gryzie? – Keenan stawia mnie na nogi i ściska moje dłonie. – Nie żałujesz chyba…

– Nie – odpowiadam szybko. – Ja tylko… kiedy dzieją się takie rzeczy… Czy to nie było coś złego? – To, że znaleźliśmy godzinę czy dwie szczęścia w tych mrocznych czasach? Nie, to nic złego. Po co żyć, jeśli nie dla chwil radości? I o co walczyć? – Chciałabym w to wierzyć. Ale czuję się winna. – Po tygodniach tłumienia uczuć one nagle eksplodowały. – Ty i ja, tutaj, żywi, a tymczasem Izzi nie żyje, Darin w więzieniu, Elias umiera… Keenan otacza mnie ramieniem i tuli moją głowę do piersi. Jego ciepło, zapach drewna, dymu i cytryn natychmiast mnie uspokajają. – Przekaż mi swoje poczucie winy. Ja wezmę ją na siebie, dobrze? Nie powinnaś się tak czuć. – Odsuwa się odrobinę i unosi moją głowę. – Postaraj się zapomnieć o lęku. To nie jest takie proste! – Dziś mnie pytałeś, po co być istotą ludzką, jeśli nie dopuszcza się żadnych uczuć. – Miałem na myśli pociąg, pożądanie. – Czerwieni się lekko i ucieka wzrokiem. – A nie poczucie winy i strach. O nich powinnaś zapomnieć. A ja ci w tym pomogę. – Przekrzywia głowę, a mnie zalewa fala gorąca. – Ale teraz musimy już iść. Zdobywam się na słaby uśmiech, a on wypuszcza mnie z ramion. Rozglądam się za szablą Darina i znów przeszywa mnie dreszcz. Muszę zrozumieć, co dzieje się w mojej głowie. „To uczucia czynią cię człowiekiem – powiedział mi Elias kilka tygodni temu. – Nawet te niedobre mają swój cel. Nie tłum ich w sobie. Jeśli je zlekceważysz, z tym większą mocą dadzą o sobie znać”. – Keenanie. – Wchodzimy na schody, Keenan otwiera zatarasowane drzwi. – Nie żałuję tego, co się stało. Ale nie mogę się pozbyć poczucia winy. – Dlaczego? – Odwraca się do mnie. – Posłuchaj…

Podskakujemy z zaskoczenia, kiedy drzwi piwnicy otwierają się ze zgrzytem. Keenan w jednej chwili sięga po łuk i strzałę i naciąga cięciwę. – Spokojnie – słyszymy. Jakaś postać unosi lampę. Młody Scholar z kręconymi włosami. Na nasz widok rzuca przekleństwo. – Wiedziałem, że ktoś tu jest – mówi. – Musicie uciekać. Nasz pan mówi, że jedzie tu wojański patrol. Zabijają wszystkich Scholarów, którzy wpadną im w ręce… Nie słyszymy dalszego ciągu. Keenan chwyta mnie za rękę i ciągnie po schodach na zewnątrz. – Tam! – Wskazuje linię drzew na wschodzie, za domami niewolników. Rzucam się biegiem w tamtą stronę, serce wali mi jak młot. Biegniemy przez las, potem skręcamy na północ i mijamy leżące odłogiem pola. Keenan dostrzega stajnię, zostawia mnie i znika. Zaczynają ujadać psy, ale po chwili ich szczekanie milknie. Kilka minut później wraca Keenan, ciągnąc za sobą konia. Mam zamiar zapytać go o psy, ale widząc jego pochmurną minę, wolę milczeć. – Pomiędzy tamtymi drzewami prowadzi ścieżka – tłumaczy mi Keenan. – Wygląda na mało uczęszczaną. Zresztą jest taka śnieżyca, że po godzinie czy dwóch nikt nie zobaczy naszych śladów. Sadza mnie na koniu przed sobą, a kiedy się od niego odsuwam, wzdycha. – Nie wiem, co się ze mną dzieje – szepczę. – Czuję się, jakbym nie mogła znaleźć równowagi, spokoju ducha. – Zbyt długo dźwigasz na barkach wielki ciężar. Cały ten czas dowodziłaś, podejmowałaś trudne decyzje, a nie byłaś na to gotowa. To żaden powód do wstydu, a jeśli ktoś powie inaczej, wypatroszę go. Robiłaś wszystko, jak najlepiej potrafiłaś. Ale teraz odpuść trochę. Pozwól mi zdjąć nieco ciężaru ze swoich barków. Pozwól

sobie pomóc. Zaufaj mi, chcę dobrze. Czy kiedykolwiek źle ci doradziłem? Kręcę głową. Ale niepokój wraca. Powinnaś bardziej wierzyć w siebie, Laio, podszeptuje mi jakiś głos. Nie każda twoja decyzja była zła. Ale te najważniejsze, te, gdzie życie ludzi wisiało na włosku, były złe. Uświadomienie sobie tej prawdy poraża mnie. – Zamknij teraz oczy – mówi Keenan. – Odpocznij. Dowiozę nas do Kauf. Wydostaniemy Darina. Wszystko będzie dobrze. *** Trzy dni po opuszczeniu kryjówki w piwnicy natrafiamy na masowy, do połowy zasypany grób Scholarów. Są tam ciała mężczyzn, kobiet, dzieci. Wszystkie niedbale wrzucone do dołu w ziemi. A przed nami pokryte śnieżnymi czapami szczyty gór Nevennes przesłaniają pół nieba. Jakże okrutne jest ich piękno. Czy wiedzą, jakie zło skrywa się w ich cieniu? Keenan spieszy się, by je pokonać, i idziemy nawet po wschodzie słońca. Kiedy jesteśmy już daleko od grobu i wędrujemy krawędzią stromego, zalesionego urwiska, daleko na wschodzie, pośród niskich pagórków leżących pomiędzy nami a Antium, dostrzegam namioty, ludzi, ogniska. Setki namiotów. – Na bogów. – Trącam Keenana łokciem. – Widzisz to, co ja? Czy to nie wzgórza Argent? Wygląda to tak, jakby rozlokowała się tam cała armia. – Chodźmy. – Keenan ciągnie mnie naprzód. – Musimy się gdzieś ukryć i przeczekać do wieczora. Tymczasem noc przynosi jeszcze większy horror. Po kilku godzinach podróży niemal wpadamy na grupę żołnierzy i głośnym jękiem o mało nie zdradzam naszej pozycji. Keenan odciąga mnie w bok i przykłada mi palec do ust.

Żołnierze eskortują cztery duchowozy, nazywane tak, ponieważ kiedy się zniknęło w ich wnętrzu, to tak jakby przestało się istnieć dla świata. Wysokie, pomalowane na czarno boki nie pozwalają mi policzyć, ilu Scholarów jest w środku. Właśnie kończą upychać w ostatnim wozie ludzi. Widzę tylko dłonie zaciśnięte na kratach w oknie z tyłu, kilka dużych i kilka całkiem małych. Przychodzi mi na myśl mijany niedawno grób. Wiem, co się stanie z tymi ludźmi. Keenan ciągnie mnie naprzód, ale ja nie jestem w stanie ruszyć się z miejsca. – Laio! – Nie możemy ich tak zostawić. – Wozów pilnuje tuzin żołnierzy i cztery Maski – studzi mój zapał Keenan. – A gdybym zniknęła? – Zerkam przez ramię na wozy. Nie mogę wyrzucić z pamięci tych dłoni na kratach. – Tak jak w obozowisku Plemieńców? Mogłabym… – Ale nie możesz. Od czasu… – Keenan ściska ze współczuciem moje ramię. Od czasu, kiedy zginęła Izzi. Rozlega się krzyk. Jakiś scholarski chłopiec próbuje wbić paznokcie w twarz Maski, która ciągnie go do wozu. – Nie możecie nam tego robić! – wrzeszczy chłopak, kiedy Maska wrzuca go do środka. – Nie jesteśmy zwierzętami! Nadejdzie dzień, kiedy wam za to odpłacimy! – Jak? – Maska się śmieje. – Kijami i kamieniami? – Poznaliśmy wasz sekret. – Chłopiec rzuca się na kraty. – Już nas nie powstrzymacie. Jeden z waszych kowali zwrócił się przeciwko wam i teraz już wiemy. Z twarzy Maski znika szyderczy uśmiech, wydaje się teraz zamyślony. – Ach tak, rzeczywiście – mówi spokojnie. – Wielka nadzieja szczurów. Scholar, który wykradł sekret wyrobu serrańskiej stali.

Ale on już nie żyje, chłopcze. Z moich ust wydobywa się jęk, ale Keenan w porę zasłania je dłonią i podtrzymuje mnie, żebym nie upadła. Szepcze mi do ucha, żebym była cicho, bo od tego zależy nasze życie. – Umarł w więzieniu – kontynuuje Maska. – Ale wcześniej wyciągnęliśmy z niego wszystkie ważne informacje. Jesteście zwierzętami, chłopcze. Jesteście nawet gorsi od zwierząt. – On kłamie – szepcze Keenan. – Robi to tylko po to, żeby dręczyć tego chłopaka. Skąd Maska miałby wiedzieć, że Darin nie żyje? – A jeśli nie kłamie? Jeśli Darin umarł? Słyszałeś plotki na jego temat. Te plotki rozprzestrzeniają się coraz bardziej i bardziej. Może Imperium uznało, że zabijając go, wyciszy plotki. Może… – To nie ma teraz znaczenia. Dopóki istnieje szansa, że Darin żyje, musimy próbować go uwolnić. Słyszysz mnie? Musimy iść dalej. Przed nami daleka droga. *** Niemal tydzień po opuszczeniu kryjówki w piwnicy Keenan wraca z wiadomością do naszego obozowiska, tym razem pod sękatymi, bezlistnymi konarami dębu. – Komendantka dotarła już do Delphinium. Wymordowała tam wszystkich wolnych Scholarów. – A co z niewolnikami i więźniami? – Niewolników zostawiła w spokoju. Ich panowie na pewno protestowali przeciwko utracie swojej własności. Za to więzienie jest puste. Przeprowadziła masową egzekucję na rynku. Na bogów. Noc wydaje się nagle czarniejsza i cichsza, jakby wędrował wśród drzew Zwiastun Nocy i wszystkie żywe istoty o tym wiedziały, tylko nie my. – Wkrótce nie będzie już żadnych Scholarów.

– Laio… – Czuję, że to nie koniec złych wieści. – Ona teraz wybiera się do Kauf. – A jeśli Elias nie wydostał jeszcze Darina z więzienia? Jeśli komendantka zacznie zabijać w Kauf Scholarów? – Elias ruszył w drogę sześć tygodni temu – uspokaja mnie Keenan. – Wydawał się pewny swego. Być może Darin jest już na wolności i czekają teraz na nas w jaskini. Keenan sięga do swojej przepastnej torby. Wyjmuje wciąż jeszcze parujący bochenek chleba i połówkę kurczaka. Bogowie tylko wiedzą, co musiał zrobić, żeby to zdobyć. Nie potrafię zmusić się do jedzenia. – Pomyślałeś choć przez chwilę o tych ludziach w duchowozach? – pytam go szeptem. – Pomyślałeś, co z nimi się stanie? Czy ciebie w ogóle to obchodzi? – Przystąpiłem do ruchu oporu, prawda? Ale nie mogę ciągle wszystkiego rozpamiętywać. To nic nie da. To nie jest rozpamiętywanie, myślę sobie. To zwykłe pamiętanie. A to nie to samo. Jeszcze tydzień temu powiedziałabym to na głos. Ale odkąd Keenan przejął ode mnie brzemię dowodzenia, czuję się słabsza. Mniej ważna. Jakbym każdego dnia malała. Powinnam mu być wdzięczna. Mimo że w okolicy roi się od Wojan, Keenan skutecznie unika spotkania z patrolem, obchodzi z daleka wszystkie posterunki i wieże strażnicze. – Musi ci być zimno – mówi łagodnie, wyrywając mnie z zamyślenia. Spoglądam na swoje ubranie. Wciąż mam na sobie grubą czarną pelerynę, którą wieki temu dał mi w Serze Elias. – Nic mi nie jest – odpowiadam i otulam się nią szczelniej. Keenan szuka czegoś w torbie i w końcu wyjmuje ciężki, obszyty futrem płaszcz zimowy. Rozpina moją pelerynę, która opada na ziemię, a potem opatula mnie płaszczem i starannie go zapina.

Nie chciał źle. Wiem o tym. I choć od kilku dni traktuję go z dystansem, jest jak zwykle pełen troski o mnie. Mimo to mam ochotę zrzucić z siebie ten płaszcz i nałożyć z powrotem pelerynę Eliasa. Wiem, że zachowuję się głupio, ale w tamtej pelerynie czuję się dobrze. Może nie tyle przypomina mi o nim, ile przypomina, jaka byłam u jego boku. Odważniejsza. Silniejsza. Pełna wad, to oczywiste, ale nieustraszona. Tęsknię za tamtą dziewczyną. Brakuje mi dawnej Lai. Tamtej wersji siebie, która płonęła jaśniej, kiedy Elias Veturius był w pobliżu. Lai, która popełniała błędy. Lai, której błędy doprowadziły do niepotrzebnej śmierci. Jak mogłam zapomnieć? Dziękuję w duchu Keenanowi i wkładam starą pelerynę do torby. Potem owijam się szczelniej nowym płaszczem i wmawiam sobie, że jest mi cieplej.

XXXVIII: Elias Nocna cisza w Kauf jest przerażająca. Nie jest to bowiem cisza snu, tylko cisza śmierci. Cisza ludzi, którzy się poddają, z których uchodzi życie, którzy giną w samotności. O świcie dzieci z Kauf wyniosą ciała tych, którzy nie przetrwali nocy. I w tej ciszy moje myśli zaczynają krążyć wokół Darina. Zawsze był dla mnie kimś w rodzaju ducha, toteż choć nie poznałem go osobiście, czułem się z nim związany. Teraz Darin nie żyje, jest jednak tak namacalny jak fantomowa kończyna. Kiedy przypomnę sobie, że już go nie ma, na nowo ogarnia mnie poczucie beznadziei. Nadgarstki krwawią mi od kajdan i nie czuję ramion. Przez całą noc były rozciągnięte łańcuchami. Nie jest to jednak palący ból. Znam gorszy. Kiedy jednak atak odbiera mi świadomość, czuję ulgę. Niestety tylko chwilową. Bo natychmiast trafiam do Poczekalni i uszy wypełniają mi szepty setek, tysięcy duchów. Łowczyni Dusz podaje mi rękę. Ma bladą twarz. – Ostrzegałam, co spotka cię w tamtym miejscu. – Moje rany nie są tu widoczne, ale krzywi się, patrząc na mnie, zupełnie jakby je dostrzegała. – Dlaczego mnie nie posłuchałeś? Spójrz na siebie. – Nie spodziewałem się, że zostanę schwytany. W jej głosie nie ma wrogości, jaką słyszałem kilka tygodni temu. Ale słowa, które wypowiada, są twarde. – Myślałam, że już cię nie zobaczę przed śmiercią. Wracaj, Eliasie. Czuję znajomy ucisk w żołądku, ale udaje mi się go zwalczyć. – Czy duchy są niespokojne? – Bardziej niż zwykle. – Łowczyni Dusz słania się na nogach. –

Jest ich zbyt dużo. Głównie Scholarów. Mija chwila, nim dociera do mnie sens jej słów. Szepty, które słyszę, tysiące tysięcy, to Scholarzy zamordowani przez Wojan. – Wielu przechodzi bez mojej pomocy. Ale niektórzy są tak udręczeni. Ich krzyki przeszkadzają dżinnom. – Shaeva chwyta się za głowę. – Nigdy jeszcze nie czułam się taka stara, Eliasie. Taka bezradna. Jestem Łowczynią Dusz od tysiąca lat i byłam świadkiem wielu wojen. Widziałam upadek Scholarów i rozkwit Wojan. Ale nigdy nie widziałam czegoś podobnego do tego, co dzieje się teraz. Spójrz. – Wskazuje niebo widoczne w koronach drzew. – Łucznik i Tarczowniczka gasną. – Prowadzi mnie po konstelacjach gwiezdnych. – Za to silniejszym blaskiem świecą Kat i Zdrajca. Gwiazdy wiedzą wszystko, Eliasie. Ostatnio szepczą tylko o nadciągającym mroku. „Gromadzą się cienie, Eliasie, i tego nie można zatrzymać”. Te słowa, i jeszcze gorsze, wypowiedział Kain kilka miesięcy temu w Czarnym Klifie. – O jakim mroku? – O Zwiastunie Nocy – szepcze Shaeva. Jest wystraszona, wcale nie przypomina silnej, pozornie nieczułej istoty, jaką znałem. Bardziej przypomina teraz przerażone dziecko. W oddali drzewa błyszczą czerwienią. To gaj dżinnów. – Szuka sposobu, jak uwolnić swoich braci – tłumaczy Shaeva. – Szuka potrzaskanych kawałków broni, która uwięziła ich dawno temu. Z każdym dniem jest coraz bliżej. Czuję jego obecność, ale nie mogę go zobaczyć. Wyczuwam jego złe zamiary, jak wyczuwa się zimny powiew nadciągającej burzy. – Dlaczego się go boisz? – pytam. – Przecież oboje jesteście dżinnami. – Jego moc jest stukrotnie większa od mojej. Niektóre dżinny potrafią ujeżdżać wiatr i znikać. Inne manipulują umysłami, ciałami, pogodą. Ale Zwiastun Nocy posiada wszystkie te moce. I jeszcze

więcej. Był naszym nauczycielem, naszym ojcem, naszym wodzem, naszym królem. Ale… – Odwraca wzrok. – Zdradziłam go. Zdradziłam swój lud. Kiedy się o tym dowiedział, o bogowie, nigdy tak się nie bałam. – Co się stało? – próbuję ją delikatnie wypytać. – Jak zdradziłaś… Z gaju dżinnów dobiega nas potworny ryk. Ssshhhaeva… – Eliasie… – jęczy udręczona Łowczyni Dusz. – Ja… Shaevo! – Rozzłościłeś go. Uciekaj! Odchodzę, a duchy gromadzą się wokół mnie, rozpychają się. Jeden oddziela się od reszty, drobny, wciąż, nawet po śmierci, z opaską na oku. – Izzi! – wołam przerażony. – Co ty… – Precz! – Shaeva popycha mnie, przywracając do bolesnej rzeczywistości. Moje łańcuchy są poluzowane, a ja leżę zwinięty w kłębek na posadzce, obolały i zmarznięty. Czuję jakieś muśnięcie na ramieniu. Przygląda mi się para dużych, ciemnych oczu, wystraszonych i zmartwionych. To mały Scholar. – Tas? – Naczelnik kazał strażnikom poluzować łańcuchy, żebym mógł przemyć ci rany, Eliasie – szepcze chłopiec. – Tylko przestań się rzucać. Siadam ostrożnie. Izzi. To była ona. Jestem tego pewny. Ale przecież ona nie może być martwa. Co się stało z karawaną? Z Laią? Z Afyą? Marzę o kolejnym ataku. Wtedy mógłbym uzyskać odpowiedź. – Śniły ci się koszmary, Eliasie? – Głos Tasa jest taki miękki. Kiedy przytakuję, chłopiec marszczy czoło. – Jak zawsze.

– Ja też mam złe sny. – Nasze spojrzenia spotykają się na krótką chwilę. Nie wątpię. Przypomina mi się komendantka, kiedy stała pod moją celą w przeddzień egzekucji. Gdy się pojawiła, śnił mi się koszmar. „Też je miewam”, powiedziała wtedy. A teraz, wiele miesięcy później, w zupełnie innym zakątku Imperium okazuje się, że scholarskie dziecko skazane na pobyt w więzieniu Kauf doświadcza tego samego. Męczy mnie myśl, że naszą trójkę łączy to samo: potwory ożywające w naszych głowach. Wszelkie zło, jakie spotyka nas z rąk innych ludzi, wszystkie rzeczy, nad którymi nie potrafiliśmy zapanować, bo byliśmy zbyt młodzi, wszystko to gromadzi się w nas przez lata, czeka w pogotowiu, aż zapadniemy w głęboki sen. A wtedy wyłazi i rzuca się na nas jak ghule na umierającą ofiarę. Komendantkę pożera mrok. Nie wiem, jak wyglądają jej koszmary, ale innym zgotowała po tysiąckroć gorsze. – Nie pozwól, by zawładnął tobą strach, Tas. Staniesz się silny jak Maska, jeśli tylko nie poddasz się strachowi i będziesz walczył. Z korytarza dochodzi znajomy krzyk. To ten sam głos, który słyszałem, gdy wrzucono mnie do tej celi. Początkowo jest to jęk, który później przeradza się w rozpaczliwy szloch. – Jest młody. – Tas wskazuje głową korytarz. – Naczelnik spędza z nim dużo czasu. Biedak. Nic dziwnego, że ciągle krzyczy. Tas polewa zmiażdżone paznokcie spirytusem. Piecze jak diabli. Z trudem tłumię jęk. – Żołnierze dali mu przezwisko – mówi Tas. – Krzykacz? – cedzę przez zaciśnięte zęby. – Artysta. Natychmiast zapominam o bólu, wbijam wzrok w Tasa. – Dlaczego tak go nazywają?

– Nigdy czegoś takiego nie widziałem. – Zdenerwowany Tas ucieka spojrzeniem w bok. – Maluje na ścianach własną krwią, a jego obrazy są jak żywe. Na bogów, na piekielne otchłanie, myślę. To niemożliwe. Legionista z izolatki mówił, że on nie żyje. A ja, głupiec, mu uwierzyłem. – Dlaczego mi o tym mówisz? – Ogarnia mnie nagle straszne podejrzenie. Czyżby Tas był szpiegiem? – Czy naczelnik o tym wie? A może to on kazał ci to powiedzieć? Tas energicznie kręci głową. – Nie, posłuchaj, proszę. – Wpatruje się w moją pięść, którą bezwiednie zacisnąłem. Mam wyrzuty sumienia. Dzieciak pomyślał, że chcę go uderzyć. Prostuję palce. – Nawet tutaj żołnierze gadają o polowaniu na największego zdrajcę Imperium. Mówią też o dziewczynie, która z tobą podróżowała, Lai z Serry. A… a ten Artysta… on czasem też mówi przez sen. – Co mówi? – Wymienia jej imię – szepcze Tas. – Krzyczy „Laia” i każe jej uciekać.

XXXIX: Helena Krążą wokół mnie niesione przez wiatr głosy, do głębi porusza mnie ich pełen rozpaczy ton. Od Kauf dzielą mnie jeszcze dwie mile, a już teraz więzienie zaznacza swoją obecność bólem, jakim przesiąknięte jest tu powietrze. – Nareszcie – wita mnie Faris czekający na moje przybycie na posterunku u wylotu doliny. Otula się obszytą futrem peleryną i mruży oczy przed podmuchami lodowatego wiatru. – Jestem tu od trzech dni, Kruku. – Na wzgórzach Argent była powódź. – Podróż, która powinna zająć siedem dni, trwała ponad dwa tygodnie. Rathana jest za nieco ponad tydzień. Nie mam czasu. Mam za to nadzieję, że dobrze czynię, obdarzając zaufaniem Kucharkę. – Żołnierze z tamtejszego garnizonu poradzili mi, żeby obejść wzgórza dookoła – tłumaczę Farisowi. – Stąd dziesięć dni spóźnienia. Faris trzyma wodze, kiedy zsiadam z konia. – Dziwne. Od wschodniej strony też nie dało się wjechać na wzgórza, ale tam mówili o lawinie błotnej. – Lawina błotna musiała ruszyć z powodu powodzi. Zjedzmy coś, uzupełnijmy zapasy i ruszajmy na poszukiwanie Veturiusa. Kiedy wchodzimy do wnętrza posterunku, uderza nas fala gorąca z huczącego paleniska. Faris jest zajęty rozmową z czterema kręcącymi się żołnierzami z oddziałów posiłkowych, a ja siadam przy ogniu. Żołnierze energicznie kiwają głowami, słuchając rozkazów Farisa, i rzucają nerwowe spojrzenia w moim kierunku. Dwóch znika w kuchni, a dwóch kolejnych idzie oporządzić konie. – Co im powiedziałeś? – pytam Farisa.

– Że wytnę w pień ich rodziny, jeśli komukolwiek powiedzą o naszej obecności. – Faris szczerzy zęby. – Pomyślałem, że nie będziesz chciała informować naczelnika o naszym przyjeździe. – Dobrze pomyślałeś. – Liczę na to, że nie będziemy potrzebowali pomocy naczelnika w schwytaniu Eliasa. Wzdrygam się na myśl, czego mógłby zażądać w zamian. – Musimy rozejrzeć się po okolicy – mówię. – Jeśli Elias tu jest, być może jeszcze nie dostał się do więzienia. Faris na chwilę wstrzymuje oddech, ale tylko na chwilę. Zerkam na niego, a on wykazuje nagłe i głębokie zainteresowanie własnym talerzem. – O co chodzi? – Nic, nic – rzuca zdecydowanie zbyt szybko. Orientuje się, że to zauważyłam, i klnie pod nosem. Odsuwa od siebie talerz. – Nienawidzę tego – rzuca. – I nie dbam o to, czy słyszy to szpieg pani komendantki. – Posyła Avitasowi wrogie spojrzenie. – Nienawidzę tego, że uganiamy się jak psy myśliwskie za ofiarą, a Marcus strzela z bicza tuż za naszymi plecami. Elias uratował mi życie podczas Prób. Dexowi też. On wiedział, co to znaczy, kiedy… – Faris patrzy na mnie z wyrzutem. – Nigdy nie rozmawiałaś z nami o Trzeciej Próbie. Biorąc pod uwagę, że Avitas bacznie obserwuje każdy mój ruch, rozsądnie byłoby wygłosić przemowę o lojalności wobec Imperium. Ale jestem zbyt zmęczona. I zbyt ciężko mi na sercu. – Ja też tego nienawidzę. – Zerkam na talerz. Straciłam apetyt. – Na bogów, nienawidzę tego wszystkiego. Ale tu nie chodzi o Marcusa. Chodzi o przetrwanie Imperium. Jeśli nie potrafisz się zmusić do tego, żeby mi pomóc, to pakuj manatki i wracaj do Antium. Dam ci inne zadanie do wykonania. Faris zaciska zęby i odwraca wzrok. – Zostaję. – W takim razie – wzdycham cicho i sięgam ponownie

po widelec – może powiesz mi, dlaczego przestałeś się odzywać, kiedy wspomniałam o rozejrzeniu się po okolicy? – Niech to szlag, Heleno! – wybucha Faris. – Stacjonowałeś w Kauf w tym samym czasie co on, poruczniku Candelan – zwraca się Avitas do Farisa. – Ty, Kruku, nie. To prawda. Elias i ja nie trafiliśmy do Kauf w tym samym czasie. – Czy Veturius chodził gdzieś, kiedy miał dosyć patrzenia na to, co dzieje się w więzieniu? – Avitas wpatruje się w Farisa z rzadkim u niego przejęciem. – Miał jakąś kryjówkę? – Jaskinię – odpowiada po chwili wahania Faris. – Poszedłem raz za nim. Pomyślałem… na bogów, nie wiem, co wtedy pomyślałem. Pewnie coś głupiego: że znalazł w lesie ukrytą beczkę piwa. Tymczasem on usiadł w środku i gapił się na ściany. Myślę… myślę, że próbował zapomnieć o więzieniu. Słuchając słów Farisa, czuję wielką pustkę. Oczywiście, że Elias znalazł takie miejsce. Inaczej nie zniósłby służby w Kauf. To jest tak do niego podobne, że chce mi się śmiać i płakać jednocześnie. Nie możesz się załamać. Nie teraz, kiedy jesteś tak blisko. – Zaprowadź nas tam. *** W pierwszej chwili wydaje mi się, że jaskinia to fałszywy trop. Wygląda na opuszczoną od lat. Mimo to zapalamy pochodnie i przeszukujemy ją cal po calu. Kiedy już mam zamiar dać sygnał do powrotu, dostrzegam coś błyszczącego głęboko w pęknięciu w ścianie. Wyjmuję to i prawie upuszczam z wrażenia. – Na bogów! – Faris odbiera ode mnie związane razem dwie pochwy. – To szable Eliasa! – On tu był. – Lekceważę strach, który ściska mi żołądek, udając przed samą sobą, że to tylko nagły przypływ adrenaliny. Będziesz musiała go zabić! – I to niedawno. Wszędzie indziej są pajęczyny.

Szukam śladów dziewczyny. Bez powodzenia. – Jeśli on tu jest, powinna też być Laia. – A skoro zostawił tu broń – dodaje Avitas – to nie mógł oddalić się na długo. – Ty zostajesz na straży – zwracam się do Farisa. – Pamiętaj, że mamy do czynienia z Veturiusem. Trzymaj się na dystans. Nie podejmuj z nim walki. Ja muszę pójść do więzienia. Ty zapewne zechcesz pójść ze mną – mówię do Avitasa. – Znam naczelnika lepiej niż ty – odpowiada Avitas. – Wtargnięcie na teren więzienia nie byłoby rozsądne. Stanowczo zbyt wielu tam szpiegów pani komendant. Jeśli się dowie, że tu jesteś, postara się ci przeszkodzić. – Chcesz powiedzieć, że ona nie wie o mojej obecności tutaj? – Unoszę brwi. – Sądziłam, że jej powiedziałeś. Avitas milczy, a kiedy cisza się przedłuża, obok mnie wyrasta Faris. Na nieprzeniknionej twarzy Harpera pojawia się jakieś pęknięcie. – Nie szpieguję już dla niej – wyrzuca z siebie nareszcie. – Gdybym to robił, byłabyś już martwa. Dlatego że jesteś bliska schwytania Eliasa, a ona kazała zabić cię skrycie, kiedy zanadto się do niego zbliżysz. To miało wyglądać na wypadek. – Ty zdradziecki… – Faris sięga po szablę. Powstrzymuję go ruchem ręki i kiwam głową do Avitasa, każąc mu mówić dalej. Avitas wyjmuje z kieszeni cienką papierową kopertę. – To jest nocne ziele – mówi. – Nielegalne w Imperium. Bogowie tylko wiedzą, jak Keris je zdobyła. Mała dawka zabija powoli. Trochę większa sprawia, że serce przestaje bić. Pani komendantka zamierzała powiedzieć, że presja przy wykonywaniu zadania okazała się dla ciebie za duża. – Myślisz, że tak łatwo mnie zabić? – Wcale nie. – Zamaskowana twarz Avitasa znajduje się w cieniu

i przez chwilę jakby kogoś mi przypominała, tylko nie wiem kogo. – Całymi tygodniami zastanawiałem się, jak to zrobić, żeby nikt się nie domyślił. – I? – I uznałem, że nie mogę tego zrobić. Zacząłem składać pani komendantce fałszywe raporty z tego, co robimy i dokąd jedziemy. – Skąd ta zmiana? Musiałeś wiedzieć, z czym ta misja się wiąże. – Zgłosiłem się na ochotnika. – Avitas odrzuca kopertę z nocnym zielem. – Powiedziałem pani komendantce, że musi mieć kogoś zaufanego w twoim otoczeniu, jeśli chce cię dyskretnie zgładzić. Faris nie chowa szabli do pochwy. Wysuwa się naprzód, jego masywne ciało zdaje się zajmować pół jaskini. – Dlaczego zgłosiłeś się do tej misji? Masz jakiś żal do Eliasa? Avitas kręci głową. – Ja… musiałem poznać odpowiedź na jedno pytanie. Uznałem, że najlepiej będzie dołączyć do was. Otwieram usta, żeby zapytać go, co to za pytanie, ale on znów kręci głową. – Pytanie nie ma tu żadnego znaczenia. – Oczywiście, że ma! – wydzieram się na niego. – Co mogłoby cię skłonić do zmiany sojusznika? I skąd mam mieć pewność, że znowu nie zmienisz zdania? – Może byłem jej szpiegiem, Kruku Krwi. – Nasze spojrzenia spotykają się, zmiana na jego twarzy jest coraz wyraźniejsza. – Ale nigdy nie byłem jej sojusznikiem. Była mi potrzebna. Bo musiałem poznać odpowiedź. Nic więcej ci nie powiem. Jeśli to ci nie wystarczy, możesz mnie odesłać. Albo ukarać. Jak ci wygodniej. Tylko… – Urywa. Czy to coś na jego twarzy to niepokój? – Nie idź do Kauf i nie rozmawiaj z naczelnikiem. Wyślij mu wiadomość. Wyciągnij go z jego włości, gdzie czuje się najsilniejszy. A potem rób, co chcesz.

Zdaję sobie sprawę, że nie powinnam ufać Harperowi. Nigdy mu nie ufałam. Z drugiej strony przyznał się, i to tutaj, gdzie nie ma żadnego sojusznika, a ja mam jednego u swojego boku. Przygważdżam go wzrokiem. – Spróbuj mnie oszukać – mówię. – A wyrwę ci serce gołymi rękami. – Niczego innego się nie spodziewam. – Dobrze. A wracając do naczelnika, nie jestem pierwszoklasistką, która moczy się w łóżku, Harper. Wiem, co ten potwór potrafi zaoferować: ból pod przykrywką nauki. Wiem jednak, że kocha swoje małe pokręcone królestwo i nie chciałby go stracić. Mogę to wykorzystać. – Wyślij staruchowi wiadomość – mówię do Harpera. – Powiedz mu, że chcę się z nim spotkać dziś wieczorem w hangarze dla łodzi. Ma przyjść sam. Harper wychodzi. Kiedy jesteśmy pewni, że zostaliśmy sami, odzywa się Faris: – Nie mów, proszę, że uwierzyłaś w jego nagłe nawrócenie. – Nie mam czasu, żeby się nad tym zastanawiać. – Upycham rzeczy Eliasa z powrotem w skalnej szczelinie. – Jeśli naczelnik wie coś o Veturiusie, nie podzieli się swoją wiedzą za darmo. Zażąda w zamian informacji. Muszę się zastanowić, co mogę mu powiedzieć. *** O północy wślizgujemy się z Avitasem do hangaru dla łodzi. Niebieski płomień pochodni oświetla szerokie bele stropu. Jedynym dźwiękiem jest dobiegający znad rzeki cichy plusk wody uderzającej o burty łodzi. Chociaż Avitas prosił naczelnika, by przyszedł sam, to spodziewam się, że sprowadzi ze sobą gwardzistów. Rozglądam

się po mrocznym pomieszczeniu i z ulgą rozluźniam palce na rękojeści szabli. Drewniane kadłuby łodzi są ścieśnione jeden przy drugim. Natomiast na zewnątrz zakotwiczone przy pomoście łodzie do transportu więźniów rzucają długie cienie na rzekę. O szybę okna uderzają podmuchy wiatru. – Jesteś pewny, że przyjdzie? Harper kiwa głową. – Jest bardzo zainteresowany spotkaniem z tobą, Kruku. Ale… – Dosyć, poruczniku. Nie musisz pouczać Kruka Krwi. Nie jest dzieckiem. W drugim końcu hangaru wyłania się z cienia naczelnik – patykowaty i blady jak przerośnięty pająk z katakumb. Jak długo tu się czaił? Z trudem powstrzymuję chęć sięgnięcia po szablę. – Mam kilka pytań, naczelniku. – Jesteś glistą. Żałosnym, wynaturzonym pasożytem. Chcę, żeby słyszał w moim głosie obojętność. Żeby wiedział, że jest dużo niższy rangą ode mnie. Zatrzymuje się kilka kroków ode mnie z rękami założonymi na plecach. – Czym mogę ci służyć? – Czy w ostatnich kilku tygodniach uciekł z więzienia któryś z twoich podopiecznych? A może ktoś się włamał lub coś ukradł? – W żadnym razie, Kruku. – Przypatruję mu się uważnie, ale nie dostrzegam żadnych oznak kłamstwa. – A jakieś dziwne wydarzenia? Może któryś ze strażników był widziany w miejscu, gdzie nie powinno go być? Albo trafił za kraty jakiś niespodziewany więzień? – Fregaty bez przerwy przywożą nowych więźniów. – Naczelnik w zamyśleniu stuka palcami dłoni złożonych jak do modlitwy. – Ostatnio sam przyjąłem jednego. Ale żaden z więźniów nie był kimś nieoczekiwanym. Cierpnie mi skóra. Naczelnik mówi prawdę. A jednocześnie coś

przede mną ukrywa. Czuję to. Avitas prostuje się, jakby sam coś wyczuwał. – Wybacz mi, Kruku Krwi – odzywa się naczelnik – ale dlaczego przyjechałaś do Kauf? Szukasz jakichś informacji? Myślałem, że jesteś zajęta poszukiwaniem Eliasa Veturiusa. – Zawsze zadajesz pytania swoim przełożonym? – Bez urazy. Byłem tylko ciekaw, czy coś mogło sprowadzić Veturiusa tutaj. Zauważam, że wpatruje się w moją twarz, oczekując jakiejś reakcji, i przygotowuję się na to, co powie za chwilę. – Jeśli bowiem podejrzewasz, że podejrzany jest gdzieś tutaj, to zapewne mógłbym służyć jakąś… użyteczną informacją. Avitas rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Zaczynamy grę. – Na przykład – kontynuuje naczelnik – ta dziewczyna, z którą Veturius podróżuje. Kim ona jest? – Jej brat siedzi w twoim więzieniu. – W geście dobrej woli tę informację dostaje ode mnie za darmo. Ty pomożesz mi, ja pomogę tobie. – Podejrzewam, że Veturius będzie próbował go uwolnić. Błysk w oku naczelnika mówi mi, że dostał coś, czego pragnął. Przez chwilę mam wyrzuty sumienia. Jeśli chłopak rzeczywiście jest w więzieniu, to teraz Eliasowi będzie trudniej wyciągnąć go stamtąd. – Kim ona jest dla niego, Kruku Krwi? Czym trzyma go w garści? Robię krok w stronę starucha, żeby dobrze widział, że mówię prawdę. – Nie wiem. Wiatr na zewnątrz przybiera na sile. Jęczy jak upiorny oddech śmierci. Naczelnik przechyla głowę na bok, ani nie mrugnie pozbawionymi rzęs powiekami. – Powiedz, jak ma na imię, Heleno Aquillo, a ja w zamian

powiem ci coś, co cię zainteresuje. Wymieniamy z Avitasem spojrzenia. On kręci głową. A ja zaciskam mocniej śliskie od potu palce na rękojeści szabli. Jako piątoklasistka rozmawiałam z naczelnikiem nie więcej niż dwa razy. Wiedziałam jednak, wszyscy to wiedzieli, że on bacznie wszystkich obserwuje. Czego dowiedział się wtedy o mnie? Byłam dzieckiem, miałam zaledwie dwanaście lat. Czego mógł się o mnie dowiedzieć? – Laia. – Robię wszystko, by mój głos brzmiał obojętnie. Naczelnik przekrzywia głowę jeszcze bardziej i głęboko się nad czymś zastanawia. – Zazdrość i złość – odzywa się w końcu. – I… posiadanie? Związek. Coś wyjątkowo irracjonalnego, jak sądzę. Dziwne… Związek. Na bogów. On to wszystko wyczytał z jednego słowa? Biorę się w garść, nie mogę mu okazać, co czuję. Ale on się uśmiecha. – Aha, widzę, że trafiłem. Dziękuję, Kruku Krwi. Powiedziałaś mi bardzo dużo. Ale teraz muszę już was opuścić. Nie lubię zbyt długo przebywać poza więzieniem. Jakby Kauf było nową ukochaną, za którą usycha z tęsknoty. – Obiecałeś dostarczyć mi informacji, starcze. – Powiedziałem ci wszystko, co powinnaś wiedzieć, Kruku Krwi. Może nie słuchałaś mnie uważnie. Myślałem, że jesteś… – obrzuca mnie pełnym rozczarowania spojrzeniem – bystrzejsza. Odgłos oddalających się kroków naczelnika odbija się echem w pustym hangarze. Kiedy chwytam za szablę, żeby zmusić go do mówienia, Avitas kładzie mi dłoń na ramieniu. – Nie, Kruku – szepcze. – On nigdy nie mówi czegoś bez powodu. Pomyśl, musiał nam dać jakąś wskazówkę. Nie potrzebuję żadnych cholernych wskazówek! Strącam z ramienia dłoń Avitasa, wyjmuję szablę z pochwy i ruszam za naczelnikiem. I nagle dociera do mnie, co powiedział. Włosy jeżą

mi się na głowie. „Ostatnio sam przyjąłem jednego. Ale żaden z więźniów nie był kimś nieoczekiwanym”. – Masz Veturiusa – mówię. Naczelnik się zatrzymuje. Nie widzę wyraźnie jego twarzy, ale czuję, że się uśmiecha. – Znakomicie, Kruku. Jednak się na tobie nie zawiodłem.

XL: Laia Siedzimy z Keenanem w kucki za powalonym pniem drzewa i obserwujemy jaskinię. Nie wydaje się zbyt duża. – Pół mili za rzeką, otoczona iglastymi drzewami, z wejściem skierowanym na wschód. Na północ od niej płynie strumyk, sto kroków na południe leży granitowy głaz. – Keenan wskazuje wszystkie charakterystyczne punkty w okolicy. – To musi być tu. – Naciąga kaptur głębiej na głowę. Jego ramiona pokrywa coraz grubsza warstwa śniegu. Hulający wiatr wbija lodowe igiełki w oczy. Mimo filcowych butów, które Keenan ukradł w Delphinium, nie czuję stóp. Ale przynajmniej śnieżyca zatarła nasze ślady i stłumiła przeraźliwe jęki dobiegające z więzienia. – Nie widać żadnego ruchu. – Otulam się szczelnie płaszczem. – A śnieżyca przybiera na sile. Tracimy czas. – Wiem, że uważasz mnie za szalonego – odzywa się Keenan – ale nie chcę, żebyśmy wpadli w pułapkę. – Tam nikogo nie ma. Nie natknęliśmy się na żadne ślady. Nic nie wskazuje na to, że w tym lesie jest ktokolwiek oprócz nas. A jeśli Darin i Elias siedzą w środku i są ranni albo głodni? Keenan obserwuje z ukrycia jaskinię jeszcze przez chwilę i wreszcie wstaje. – Dobrze, chodźmy. Kiedy podchodzimy bliżej, nie potrafię już zachować ostrożności. Biorę do ręki sztylet, wyprzedzam Keenana i wbiegam do środka. – Darin? – szepczę w ciemnościach. – Elias? – Jaskinia sprawia wrażenie opuszczonej, ale przecież Elias postarałby się, żeby nie wyglądała na zamieszkaną.

Za moimi plecami pojawia się światło. Keenan unosi wyżej pochodnię, oświetla ściany pokryte pajęczynami i klepisko pełne zwiędłych liści. Jaskinia jest nieduża, a chciałabym, żeby była ogromna. Wtedy jej beznadziejna pustka nie byłaby tak oczywista. – Keenan – mówię szeptem. – Ona wygląda tak, jakby od lat nikogo w niej nie było. Elias mógł tu nie dotrzeć. – Spójrz. – Keenan sięga dłonią w głąb skalnej szczeliny i wyjmuje z niej zawiniątko. Odbieram od niego pochodnię, w moim sercu rodzi się na nowo nadzieja. Rzuca paczkę na ziemię, sięga głębiej i wyjmuje dwie tak dobrze znane mi szable. – Elias tu był. – Wzdycham z ulgą. Keenan rozwija pakunek i naszym oczom ukazuje się bochenek chleba, który musi mieć co najmniej tydzień, oraz jakiś zgniły owoc. – Nie było go tu ostatnio, w przeciwnym razie zjadłby to już dawno. Poza tym… – Keenan odbiera ode mnie pochodnię i oświetla pozostałą część jaskini – nie widzę śladów obecności twojego brata. Za tydzień jest Rathana. Darin już powinien być na wolności. Wiatr jęczy jak pragnący się uwolnić zły duch. – Możemy się tu schronić. – Keenan rzuca swoją torbę na ziemię. – W taką śnieżycę nie znajdziemy lepszej kryjówki. – Musimy przecież coś zrobić – protestuję. – Nie wiemy, czy Elias dostał się do więzienia, czy uwolnił Darina, czy Darin żyje… – Dotarliśmy aż tutaj, Laio. – Keenan chwyta mnie za ramiona i mną potrząsa. – Dotarliśmy do Kauf. Kiedy tylko skończy się śnieżyca, sprawdzimy, co się stało. Znajdziemy Eliasa i… – Nie – rozlega się czyjś głos w wejściu do jaskini. – Jego tu nie ma. Serce podchodzi mi do gardła, zaciskam palce na rękojeści noża. Ale kiedy dostrzegam w wejściu trzy zamaskowane postacie, wiem już, że broń niewiele mi pomoże.

Jedna z postaci podchodzi bliżej. Jest o pół głowy wyższa ode mnie, jej maska z żywego srebra połyskuje spod obszytego futrem kaptura. – Laia z Serry – wypowiada moje imię Helena Aquilla. Gdyby śnieżna burza mogła mówić, mówiłaby jej głosem, lodowatym, grobowym, pozbawionym wszelkich emocji.

XLI: Elias Darin żyje. Siedzi w celi kilka kroków ode mnie. I jest torturowany. Do utraty zmysłów. – Muszę się jakoś dostać do jego celi – myślę głośno. Czyli muszę wiedzieć, kiedy następuje zmiana warty i jaki jest grafik przesłuchań. Potrzebuję też klucza do swoich kajdan i do drzwi celi Darina. W tej części bloku przesłuchań dowodzi Drusius i to on trzyma klucze. Nigdy jednak nie podejdzie do mnie na tyle blisko, żebym mógł go zaatakować. Nie mam kluczy. W takim razie potrzebuję dwóch drucików do otwarcia zamka… – Mogę ci pomóc – przerywa mój tok myślenia cichy głos Tasa. – Inni też, Eliasie. Scholarzy organizują ruch oporu. To Skiryci. Są ich dziesiątki. Mija długi czas, nim słowa Tasa docierają do mojej świadomości. Wpatruję się w niego ze zdumieniem. – Naczelnik obedrze cię ze skóry. I każdego, kto ośmieli się ci pomóc. Absolutnie się nie zgadzam. Mój gwałtowny wybuch peszy Tasa. – Mówiłeś przecież, że mój strach daje im moc – tłumaczy się nieśmiało. – Jeśli ci pomogę… Na bogów. Mam dość krwi na rękach, nie chcę mieć na sumieniu jeszcze tego chłopca. – Dziękuję, że powiedziałeś mi o Artyście. – Patrzę mu prosto w oczy. – Ale nie potrzebuję twojej pomocy. Tas zbiera swoje rzeczy i podchodzi do drzwi. W progu

zatrzymuje się i ogląda przez ramię. – Eliasie… – Tyle osób już cierpiało z mojego powodu – mówię do niego. – Wystarczy. Idź, proszę. Jeśli strażnicy usłyszą, że rozmawiamy, zostaniesz ukarany. Po jego wyjściu wstaję, chociaż ból w kończynach jest koszmarny. Zmuszam się do zrobienia pary kroków. Taka bezmyślna czynność to jedyne, co mi pozostało. W mojej głowie rodzą się dziesiątki pomysłów, każdy kolejny bardziej szalony od poprzedniego. I każdy wymaga pomocy przynajmniej jednej osoby. Ten chłopiec może ci pomóc, podszeptuje mi zdrowy rozsądek. Równie dobrze mogę sam go zabić, odzywa się głos przeciwny. Przynajmniej jego cierpienia będą krótsze. Muszę zrobić to sam. Potrzebuję tylko czasu. Tyle że czas jest jedną z tych wielu rzeczy, których nie mam. Mija godzina od wyjścia Tasa, ja nadal nie widzę żadnego rozwiązania, a tymczasem zaczyna mi się kręcić w głowie, a ciało wpada w drgawki. Niech to piekło pochłonie, nie teraz. Na nic moje przekleństwa. Dopada mnie atak. Najpierw rzuca mnie na kolana, a po chwili przenosi wprost do Poczekalni. *** – Powinienem tu chyba zbudować sobie dom – mruczę pod nosem, podnosząc się z pokrytej warstwą śniegu ziemi. – Może hodować kury. Uprawiać ogródek. – Elias? – Zza drzewa zerka na mnie Izzi. Serce mi pęka na jej widok. – Miałam nadzieję, że wrócisz. Rozglądam się za Shaevą, chcę ją zapytać, dlaczego nie pomogła Izzi przejść na drugą stronę. Chwytam swoją przyjaciółkę za rękę, a ona ze zdumieniem przyjmuje ciepło mojej dłoni.

– Ty żyjesz – szepcze. – Powiedział mi to jeden z duchów. Maska. Mówił, że krążysz po świecie żywych i umarłych. A ja mu nie wierzyłam. To musiał być Tristas. – Jeszcze nie umarłem – wyjaśniam. – Ale już niedużo czasu mi zostało. A jak ty… – Czy to niegrzeczne pytać ducha, jak umarł? Już mam zamiar przeprosić, ale Izzi wzrusza ramionami. – W nalocie Wojan. Miesiąc po twoim wyjeździe. Próbowałam ratować Gibrana. A chwilę później byłam już tutaj. Stałam przed tą kobietą… Łowczynią Dusz. Zaprosiła mnie do świata duchów. – A co z resztą? – Żyją – odpowiada Izzi. – Nie mam pojęcia, skąd to wiem, ale jestem tego pewna. – Tak mi przykro. Gdybym tam był, może zdołałbym… – Przestań. – Oczy Izzi płoną gniewem. – Zawsze uważasz, że jesteś za wszystko odpowiedzialny. Ale tak nie jest. Każdy z nas jest człowiekiem i ma prawo podejmować własne decyzje. Nie umarłam przez ciebie. Umarłam dlatego, że chciałam ocalić kogoś innego. I nie waż się mi tego odbierać. Kiedy tylko kończy mówić, jej złość znika. Sprawia wrażenie oszołomionej. – Przepraszam – mamrocze. – To miejsce… ono przejmuje nad tobą kontrolę. Nie czuję się tu dobrze, Eliasie. Te wszystkie pozostałe duchy nic innego nie robią, tylko płaczą i jęczą, i… – Jej oczy ciemnieją, obraca się na pięcie i warczy coś w kierunku drzew. – Nie przepraszaj. – Coś ją tu trzyma, każe jej tu tkwić i cierpieć. Tak bardzo chciałbym jej pomóc. – Nie możesz przejść na drugą stronę? Gałęzie skrzypią poruszane wiatrem, a szepty duchów cichną, jakby i one chciały usłyszeć, co odpowie Izzi. – Nie chcę przechodzić – wyznaje. – Boję się.

Biorę ją za rękę i prowadzę, posyłając drzewom gniewne spojrzenie. To, że Izzi nie żyje, nie znaczy, że mogą czytać jej w myślach. – Boisz się, że to będzie bolało? – pytam. – Nie mam żadnej rodziny, Eliasie. – Stoi ze wzrokiem utkwionym w czubki swoich butów. – Miałam tylko Kucharkę. A ona żyje. Co, jeśli nikt nie będzie tam na mnie czekał? Jeśli będę tam sama? – To chyba nie tak. – Pomiędzy drzewami widzę odbicie słońca na wodzie. – Po tamtej stronie nie ma czegoś takiego jak „samotnie” czy „razem”. Myślę, że jest tam inaczej. – Skąd wiesz? – Nie wiem – odpowiadam. – Ale duchy nie mogą przejść na drugą stronę, dopóki nie zerwą więzów łączących ich ze światem żywych. Takich jak miłość, złość, strach czy rodzina. Więc może po drugiej stronie nie ma takich uczuć. W każdym razie tam będzie lepiej niż tutaj. To miejsce jest nawiedzone. Nie zasługujesz na to, by tu tkwić. Zerkam na ścieżkę przed nami i instynktownie ruszam w jej kierunku. Przypomina mi się koliber, który kiedyś założył gniazdo w ogrodzie Quina. Na zimę zniknął, a pojawił się znowu wiosną prowadzony do domu jakimś niepoznawalnym kompasem. Co cię kieruje na tę ścieżkę, Eliasie, skoro nigdy nie byłeś w tej części lasu? Nie mam teraz czasu zastanawiać się nad odpowiedzią. Ścieżka prowadzi do skarpy pokrytej warstwą suchych liści i tam się gwałtownie urywa. Schodzimy ze skarpy. U naszych stóp szemrze cicho rzeczny nurt. – Czy to tu? – Izzi wpatruje się w czystą wodę. Dziwne, lekko zamglone słońce rozświetla jej blond włosy, czyniąc je niemal białymi. – Tu jest przejście?

Kiwam głową, jakbym znał odpowiedź na jej pytanie od zawsze. – Nie zostawię cię samej, póki nie będziesz gotowa – uspokajam ją. – A co będzie z tobą, Eliasie? – Unosi wzrok i wpatruje się w moją twarz. – Ja… – wzruszam ramionami – zostanę sam. – Zdrowy i cały, żywy. Czuję się jak skończony idiota. Izzi przekrzywia głowę i gładzi dłonią mój policzek. – Czasami, Eliasie, samotność jest najlepszym wyborem. – Zaczyna się powoli rozpływać w powietrzu, tak subtelnie jak puszek dmuchawca. – Powiedz Lai, że się nie bałam. Martwiła się o mnie. Niespiesznie wstępuje do rzeki. Unoszę dłoń na pożegnanie, ale jej już nie ma. Wraz z jej zniknięciem coś się we mnie rozświetla. Jakbym uwolnił się od poczucia winy. Wyczuwam za plecami czyjąś obecność. W powietrzu unoszą się wspomnienia: szczęk szabel podczas treningu, ślady stóp na wydmach, jego śmiech, kiedy mówi o Aelii. – Ty też mógłbyś tam pójść – mówię, nie odwracając się. – Mógłbyś być wolny, tak jak ona. Pomogę ci. Nie musisz tego robić w samotności. Czekam. Nie tracę nadziei. Ale odpowiedzią Tristasa jest tylko cisza. *** Następne trzy dni są najgorsze w moim życiu. Jeśli nawet w czasie ataków przenosiłem się do Poczekalni, to nie jestem tego świadomy. Pamiętam tylko ból i spojrzenie jasnoniebieskich oczu naczelnika, kiedy bombarduje mnie pytaniami. „Opowiedz mi, proszę, o swojej matce, to taka fascynująca kobieta. Blisko się przyjaźniłeś z Krukiem Krwi. Czy ona równie silnie jak ty przeżywa cudze cierpienie?”.

Tas stara się utrzymać moje rany w czystości. „Mogę ci pomóc, Eliasie. Inni też”. Drusius rozmiękcza mnie każdego ranka przed pojawieniem się naczelnika. Nigdy już nie pozwolę się uderzyć, bydlaku. W ostatnich przebłyskach świadomości, jakie mi pozostały, zbieram wszelkie możliwe informacje. Nie poddawaj się, Eliasie. Nie zapadaj się w mrok. Wsłuchuję się w dźwięk kroków strażników, w tembr ich głosów. Uczę się rozpoznawać ich po cieniu w szparze pod drzwiami, kiedy idą korytarzem. Wiem już, kiedy następuje zmiana warty i według jakiego schematu odbywają się przesłuchania. Teraz pozostaje mi tylko czekać na okazję. Ale ta się nie nadarza. Za to śmierć, jak cierpliwy sęp, krąży coraz bliżej. Czuję na sobie jej pochylony cień, czuję, jak mrozi powietrze swoim oddechem. Jeszcze nie. I wreszcie pewnego ranka słyszę dudnienie kroków w korytarzu i zgrzyt przekręcanego klucza w zamku. Do celi wchodzi Drusius, by obdarować mnie codzienną porcją ciosów. Wszystko zgodnie z grafikiem. Zwieszam głowę i rozdziawiam usta. Oprawca chichocze na mój widok i podchodzi bliżej. Chwyta mnie za włosy i zmusza do spojrzenia sobie w oczy. – Jesteś żałosny. – Spluwa mi w twarz. Świnia. – Myślałem, że będziesz silny. Wszechmogący Elias Veturius. A ty jesteś nikim… Zapomniałeś naciągnąć łańcuchy, durniu. Trafiam kolanem wprost między jego nogi. Kwiczy i zwija się wpół, a ja zaprawiam go jeszcze bykiem. Oczy robią mu się szkliste i orientuje się, że owinąłem wokół jego szyi łańcuch, dopiero wtedy, kiedy ma zupełnie posiniałą twarz. – Za dużo gadasz – mówię do niego z pogardą, kiedy traci przytomność. Przeszukuję mu kieszenie. Znajduję klucze i zakuwam go w swoje kajdany, na wypadek gdyby za wcześnie oprzytomniał. I jeszcze go knebluję.

Wyglądam przez uchylone drzwi. Druga Maska, która ma teraz służbę, jeszcze nie przyszła szukać Drusiusa, ale pewnie wkrótce się tu zjawi. Wsłuchuję się w jej oddalające się kroki i wychodzę na korytarz. Oślepiony blaskiem pochodni mrużę oczy. Moja cela znajduje się na końcu krótkiego korytarza będącego odnogą głównego, szerokiego korytarza bloku przesłuchań. W moim korytarzyku są tylko trzy cele. Jestem pewny, że ta sąsiadująca z moją jest pusta. Pozostaje więc do sprawdzenia tylko jedna. Moje storturowane palce straciły zręczność. Zagryzam zęby i kilka długich sekund wybieram z pęku odpowiedni klucz. Pospiesz się, Eliasie. Nareszcie znajduję ten właściwy i otwieram drzwi. Skrzypią okropnie, bokiem przeciskam się przez wąską szczelinę. Klnę pod nosem, kiedy skrzypią ponownie przy zamykaniu. Choć na jasno oświetlonym korytarzu byłem tylko przez chwilę, potrzebuję czasu, żeby oczy przywykły do ciemności. W pierwszej chwili nie widzę żadnych rysunków. A kiedy je dostrzegam, czuję, jak ich widok zapiera mi dech w piersi. Tas miał rację. Sprawiają wrażenie, jakby ożyły. W celi panuje cisza. Darin pewnie śpi albo jest nieprzytomny. Robię krok w kierunku wychudzonej postaci w kącie. Nagle słyszę brzęk łańcuchów i czyjś dyszący oddech. Z mroku wyłania się jakaś ledwo żywa zjawa i zaciska kościste palce na mojej szyi. W czuprynie jasnych włosów widzę łyse placki, opuchnięta twarz jest cała w bliznach. Dwa palce to tylko kikuty. Na tułowiu widać ślady oparzeń. – Kim ty jesteś? – pyta zjawa. Bez trudu uwalniam szyję od uścisku jego palców, ale przez chwilę nie mogę wydobyć głosu z gardła. To on. Wiem to od razu. Nie dlatego, że jest podobny do Lai. Nawet w mrocznej celi widzę, że jego oczy są niebieskie, a skóra blada. Ale tak silny blask

widziałem w oczach tylko jednej osoby. I choć sądząc po dźwiękach, jakie wydawał, można by przypuszczać, że zobaczę w jego oczach szaleństwo, to patrzy na mnie zupełnie przytomnie. – Darinie z Serry – wykrztuszam wreszcie z siebie. – Jestem przyjacielem. – Wojanin przyjacielem? – Wybucha posępnym śmiechem. – Nie sądzę. Oglądam się przez ramię na drzwi. Nie mamy czasu. – Znam twoją siostrę, Laię. Na jej prośbę przyszedłem cię uwolnić. Musimy iść. Szybko. – Kłamiesz – syczy. Za drzwiami słychać kroki. Potem zapada cisza. Nie ma czasu. – Mogę tego dowieść. Zadaj mi jakieś pytanie na jej temat. Odpowiem ci… – Powiesz to, co sam powiedziałem naczelnikowi, a powiedziałem o niej wszystko. – Darin wpatruje się we mnie z nienawiścią. Z tymi krzykami podczas przesłuchania musiał przesadzać, żeby naczelnik uznał go za słabego, ale jego spojrzenie mówi mi, że nie jest ostatnim naiwnym. W innej sytuacji należałoby się cieszyć, ale teraz jest to dla mnie kłopot. – Posłuchaj… – mówię cicho, ale na tyle zdecydowanie, by rozwiać jego wątpliwości. – Nie jestem jednym z nich, bo nie byłbym tak ubrany i nie miałbym tylu ran na ciele. – Odsłaniam ramiona pokaleczone po ostatnim przesłuchaniu. – Jestem więźniem. Dostałem się tu, żeby cię uwolnić, ale schwytali mnie. Teraz obaj musimy się stąd wydostać. – Czego on od niej chce? – pyta nieufnie Darin. – Powiedz, czego on chce od mojej siostry, a wtedy może ci uwierzę. – Nie wiem – odpowiadam zgodnie z prawdą. – Przypuszczam, że chce w ten sposób wniknąć do twojego umysłu. Pytając o nią, poznać ciebie. Skoro nie odpowiadasz na jego pytania na temat

broni… – On mnie nie pyta o żadną broń – prycha Darin. – Pyta tylko o nią. – To nie ma sensu. Zatrzymali cię z powodu broni. Bo Spiro nauczył cię wytapiać serrańską stal. – Skąd to wiesz? – Mówiłem ci już… – Nikomu o tym nie wspomniałem. Wiedzą tylko, że jestem szpiegiem pracującym dla ruchu oporu. Na bogów, Spiro też jest w waszych rękach? – Zaczekaj. – Uciszam go uniesioną dłonią. Jestem kompletnie zaskoczony. – Nigdy nie pytał cię o broń? Tylko o Laię? – Musi być spragniony informacji bardziej, niż mogłem przypuszczać. – Darin unosi podbródek i rzuca mi pogardliwe spojrzenie. – Naprawdę sądził, że przekonasz mnie, iż jesteś przyjacielem Lai? W takim razie przekaż mu ode mnie jeszcze jedną informację. Laia nigdy nie poprosiłaby Wojanina o pomoc. W głównym korytarzu rozlegają się kroki. Musimy stąd natychmiast uciekać. – A powiedziałeś mu, że twoja siostra śpi z dłonią na bransoletce waszej matki? – pytam. – Albo że z bliska jej oczy są złote i brązowe, zielone i srebrne? Albo że od dnia, kiedy kazałeś jej uciekać, wciąż ma wyrzuty sumienia i myśli tylko o tym, jak cię uwolnić? Albo że płonie w niej taki wewnętrzny ogień, że gdyby tylko uwierzyła w siebie, nie pokonałaby jej żadna Maska? Darin rozdziawia usta. – Kim ty jesteś? – Już mówiłem. Jestem przyjacielem. A teraz musimy się stąd wynosić. Możesz wstać? Darin kiwa głową i utykając, robi kilka kroków. Zarzucam sobie jego ramię na barki. Podchodzimy do drzwi, ale wtedy słyszę

zbliżające się kroki strażnika. Z dźwięku, jaki wydają jego buty, domyślam się, że to legionista. Oni zawsze poruszają się głośniej niż Maski. Niecierpliwie czekam, aż pójdzie dalej. – O co dokładnie pytał cię naczelnik? – pytam. – Chciał wiedzieć wszystko – odpowiada Darin ponurym tonem. – Był sfrustrowany. Jakby sam nie wiedział, o co pytać. Jakby pytania nie wychodziły od niego. Początkowo próbowałem kłamać. Ale on zawsze wyczuwał kłamstwo. – Co mu powiedziałeś? – Strażnik jest już daleko. Sięgam do klamki i otwieram powoli drzwi, żeby nie skrzypiały. – Wszystko, byle nie zadawał mi bólu. Różne głupie rzeczy: że uwielbia Święto Księżyca. Że godzinami mogłaby przyglądać się latawcom na niebie. Że według niej dobra herbata musi być taka słodka, żeby udławił się nią niedźwiedź. Czuję nagły ucisk w żołądku. Skądś znam te słowa. Skąd ja je znam? Wbijam wzrok w Darina, a on przygląda mi się niepewnie. – Sądziłem, że to mu się na nic nie przyda – mówi. – Cokolwiek bym mu powiedział, wciąż wydawał się niezadowolony. Wciąż domagał się więcej. To zbieg okoliczności, myślę sobie. Ale zaraz przypominam sobie słowa dziadka Quina: „Tylko osioł wierzy w zbiegi okoliczności”. Powtarzam sobie w kółko słowa Darina, łącząc je z faktami, rysując linie tam, gdzie ich nie powinno być. – Powiedziałeś naczelnikowi, że Laia zimą lubi zupę z soczewicy, bo działa na nią jak lek na uspokojenie? Albo że przed śmiercią chciałaby jeszcze zobaczyć Wielką Bibliotekę w Adisie? – Często jej opowiadałem o tej bibliotece. Lubiła o niej słuchać. Przypominają mi się słowa, strzępki rozmów Lai i Keenana podsłuchanych w czasie podróży. „Puszczam latawce od dziecka – powiedziała któregoś dnia. – Godzinami mogłabym przyglądać się latawcom… Chciałabym zobaczyć Wielką Bibliotekę”. Przypominam sobie Laię w ten wieczór, kiedy ich opuściłem.

Uśmiecha się, pijąc przesłodzoną herbatę zaparzoną przez Keenana. To Keenan powiedział wtedy: „Dobra herbata musi być taka słodka, żeby udławił się nią niedźwiedź”. Nie! Na bogów, nie! Przez cały czas krążył pośród nas. Udawał, że się o nią troszczy. Starał się być miły dla Izzi. Zachowywał się jak przyjaciel, a tymczasem był narzędziem w ręku naczelnika. I ta jego mina, zanim wyjechałem. Ta zaciętość, której nigdy nie okazywał w obecności Lai, ale która musiała w nim tkwić od samego początku. „Wiem, jak to jest, kiedy dla większego dobra trzeba robić to, na co się nie ma ochoty”. Niech go piekło pochłonie, to on musiał powiedzieć naczelnikowi o moim przyjeździe, choć nie mam pojęcia, jak przekazał wiadomość, nie używając bębnów. – Starałem się nie mówić mu nic ważnego – tłumaczy się Darin. – Myślałem… Rozlegają się głośne głosy żołnierzy i Darin milknie. Wracamy do jego celi, przymykamy drzwi i czekamy, aż nas miną. Ale oni nie idą dalej. Przeciwnie, skręcają do korytarzyka prowadzącego do celi Darina. Przygotowuję się do starcia. Drzwi otwierają się z hukiem i do środka wpadają cztery Maski z uniesionymi nad głowami pałkami. Trudno to nazwać walką. Są zbyt szybcy, a ja jestem ranny, otruty i wygłodzony. Poddaję się. Wiem, że nie poradzę sobie z nimi, a nie zniosę więcej ciosów. Maski najchętniej rozwaliłyby mi tymi pałkami głowę, ostatecznie jednak zakuwają mnie tylko w kajdany i stawiają na nogi. Do celi wchodzi naczelnik z rękami założonymi na plecach. Nie wydaje się zaskoczony na widok Darina i mnie w jednej celi. – Znakomicie, Eliasie – mamrocze. – Nareszcie mamy o czym porozmawiać.

XLII: Helena Rudowłosy Scholar sięga po szablę, ale powstrzymuje go jednoczesny świst moich dwóch ostrzy przecinających powietrze. Jakże urocze jest to gniewne spojrzenie Lai. To nie jest już ta sama wystraszona dziewczynka, którą uleczyłam w Czarnym Klifie. Ogarniają mnie opiekuńcze uczucia. To samo czułam wobec Eliasa w Nur. Wyciągam rękę i dotykam jej policzka. Wzdryga się, a Avitas i Faris wymieniają znaczące spojrzenia. Szybko cofam rękę. Widzę jednak, że jest cała i zdrowa, i czuję ulgę, ale pomieszaną ze złością. Czy to, że cię uleczyłam, nic dla ciebie nie znaczy? – myślę. Pieśń przeznaczona dla niej była dziwna, bajkowo piękna. Zupełnie inna od pieśni dla Eliasa. Obie jednak harmonizowały ze sobą. Liwia i Hanna brały lekcje śpiewu, jak one to nazywały? Kontrmelodia. Laia i Elias są dla siebie kontrmelodiami. A ja jestem fałszywą nutą. – Wiem, że jesteś tu z powodu brata – odzywam się do niej. – Darina z Serry, szpiega ruchu oporu… – On nie jest… – Nic mnie to nie obchodzi. – Macham lekceważąco ręką. – I tak pewnie umrzesz. – Zapewniam cię, że nie. – Dziewczyna zaciska zęby, mruży oczy. – Dotarłam aż tu, mimo że na nas polowałaś. – Robi krok naprzód, ale ja nie cofam się. – Udało mi się przeżyć eksterminację Scholarów zarządzoną przez komendantkę… – Kilka patroli zgarniających rebeliantów to jeszcze nie ludobójstwo…

– Kilka patroli? – Krzywi się. – Zabijacie tysiące ludzi. Kobiety. Dzieci. Na wzgórzach Argent trzymacie całą cholerną armię… – Wystarczy – przerywa jej rudowłosy, ale ja mam głowę zaprzątniętą tym, co powiedziała przed chwilą Laia. Cała cholerna armia. Suka z Czarnego Klifu coś knuje. Muszę stąd wyjść. Rodzi się we mnie jakieś przeczucie i muszę to przemyśleć. – Przyszłam tu po Veturiusa – mówię. – Jeśli spróbujesz go ratować, sama zginiesz. – Ratować – powtarza głucho Laia. – Czyli trafił do więzienia? – Tak – odpowiadam niecierpliwie. – Nie chcę cię zabijać, dziewczyno, więc nie wchodź mi w drogę. Wychodzę z jaskini, w głowie kłębią mi się różne myśli. – Kruku – zwraca się do mnie Faris, kiedy jesteśmy już blisko naszego obozowiska. – Nie utnij mi głowy za to, co powiem, ale nie możemy przecież pozostawić ich na wolności, bo spróbują zorganizować ucieczkę więźniów. – We wszystkich garnizonach na ziemiach Plemieńców brakuje żołnierzy – dzielę się z nim swoimi przemyśleniami. – Nawet w Antium nie ma ich dość, by obsadzić posterunki na murach miejskich. Jak sądzisz, dlaczego tak się dzieje? Zniecierpliwiony Faris wzrusza ramionami. – Wysłali ludzi na granice. Dex słyszał to samo. – A ojciec pisał mi w listach, że przygraniczne garnizony potrzebują wsparcia. Tam też brakuje wojska. Tysięcy żołnierzy. Całej armii. – Masz na myśli to, co mówiła ta dziewczyna o wzgórzach Argent? – I zaraz zaczyna kpić: – Przecież to tylko Scholarka, sama nie wie, o czym mówi.

– Jest tam z tuzin dolin na tyle dużych, by ukryć całą armię – ciągnę niezrażona jego sceptycyzmem. – I tylko jedna przełęcz, którą można tam wejść, i jedna, którą można wyjść. Obie przełęcze są… Avitas klnie pod nosem i kończy za mnie: – Zablokowane. Z powodu pogody. Ale nigdy wcześniej nie były zablokowane o tej porze roku. – Tak się spieszyliśmy, że nie przyszło nam to do głowy – wtrąca Faris. – Ale jeśli zgromadzono tam armię, to po co? – Marcus mógł planować atak na terytoria Plemieńców – zgaduję. – Albo na Morzan. – Obie opcje byłyby katastrofą. Imperium ma dość kłopotów, niepotrzebna mu wojna na pełną skalę. Docieramy do obozu. Wciskam Farisowi do ręki wodze jego konia. – Sprawdź, co się tam dzieje. Objedź całe wzgórza. Rozkazałam Dexowi wracać do Antium. Niech trzyma Czarną Gwardię w gotowości. Faris obrzuca spojrzeniem Avitasa i przekrzywia głowę. Ufasz mu? – Poradzę sobie – mówię. – Jedź. Chwilę po jego odjeździe spomiędzy drzew wyłania się jakiś cień. Sięgam już po broń, ale w porę dostrzegam, że to przemarznięty na kość piątoklasista. Bez słowa wręcza mi list. Dziś wieczorem przyjeżdża pani komendant. Będzie nadzorować oczyszczenie więzienia Kauf z ludności pochodzenia scholarskiego. Mam się z nią spotkać o północy w jej pawilonie. – Co to jest? – Avitas krzywi się, widząc wyraz mojej twarzy. – Naczelnik wchodzi do gry – odpowiadam. ***

Około północy zakradam się wzdłuż zewnętrznych, wyższych murów Kauf w stronę obozu komendantki. Przy okazji podziwiam fryzy i gargulce, które sprawiają, że Kauf jest znacznie piękniejsze od Czarnego Klifu. Za mną idzie Avitas i nas ubezpiecza. Keris Veturia postawiła swoje namioty w cieniu południowowschodniego muru Kauf. Jej ludzie patrolują obozowisko, a pawilon, który jest teraz jej domem, przylega tyłem do gładkiej jak lód ściany, zaś z pozostałych trzech boków jest co najmniej pięć kroków wolnej przestrzeni. Nie ma żadnych stosów drewna, wozów ani nawet żywego konia, za którym można by się ukryć. Zatrzymuję się przy drugim końcu obozu. Na mój znak Avitas bierze do ręki linę zakończoną hakiem, który zaczepia o szczyt wysokiej na czterdzieści stóp przypory. Podaje mi linę i bezszelestnie się wycofuje. Kiedy jestem dwadzieścia stóp nad ziemią, słyszę chrzęst kroków na śniegu. Spoglądam w dół gotowa skarcić szeptem Avitasa za głośnie zachowanie. Tymczasem to jakiś żołnierz wychodzi spomiędzy namiotów, rozpina spodnie i załatwia się. Sięgam po nóż, ale moje buty, śliskie od śniegu, zsuwają się po linie i nóż spada na ziemię. Zaniepokojony odgłosem upadającej stali żołnierz obraca się, wybałusza oczy i już otwiera usta, żeby wszcząć alarm. Niech to szlag! Szykuję się do skoku, ale w tym momencie wokół szyi żołnierza zaciska się czyjeś ramię, pozbawiając go tchu. Mocujący się z żołnierzem Avitas spogląda w górę i porusza bezgłośnie ustami: Idź! Chwytam butami linę i podciągam się na rękach. Kiedy jestem na górze, ruszam w kierunku drugiej przypory odległej o dziesięć kroków i znajdującej się dokładnie nad namiotem komendantki. Rzucam hak, upewniam się, czy jest solidnie zaczepiony, obwiązuję się liną w pasie i szykuję do skoku. I wtedy spoglądam w dół. To najgłupsza rzecz, jaką mogłaś wymyślić, Aquilla. Moją twarz

mrozi porywisty wiatr, ale po plecach płyną mi strużki potu. Tylko nie rzygaj. Komendantka nie będzie zadowolona, jeśli zapaskudzisz dach jej namiotu. Przypominam sobie Drugą Próbę i zawsze uśmiechniętego Eliasa, kiedy przywiązywał mnie do siebie liną. „Nie pozwolę ci spaść. Obiecuję”. Tyle że Eliasa tu nie ma. Jestem sama i wiszę jak pająk nad otchłanią. Chwytam linę, sprawdzam po raz ostatni i skaczę. Bezwładność. Koszmar. Moje ciało uderza o mur i kołysze się jak szalone. Już nie żyjesz, Aquillo. Kołysanie ustaje, a ja modlę się, żeby komendantka nie usłyszała ze swojego namiotu moich rozpaczliwych prób zapanowania nad liną. Zsuwam się prosto w wąską, pogrążoną w mroku przestrzeń pomiędzy murem Kauf a ścianą namiotu. – …i ja oboje służymy temu samemu panu, naczelniku. Nadszedł jego czas. Potrzebne są twoje wpływy. – Jeśli twój pan potrzebuje mojej pomocy, powinien o nią poprosić. To jest twoja intryga, Keris, nie jego. – Głos naczelnika jest beznamiętny, ale pod pozornym znudzeniem można wyczuć rezerwę. Kiedy rozmawiał ze mną, nie był nawet w połowie taki ostrożny. – Biedny naczelnik – mówi komendantka. – Taki lojalny, a jak zwykle o planach naszego pana dowiaduje się ostatni. Musiało cię porządnie zaboleć, że to mnie wybrał do wypełnienia jego woli. – Bardziej mnie zaboli, jeśli twój plan zagrozi wszystkiemu, co osiągnęliśmy do tej pory. Nie podejmuj takiego ryzyka, Keris. On nie będzie zadowolony. – Ja tylko przyspieszam bieg wydarzeń. – Raczej dbasz o swoje własne interesy. – Zwiastun Nocy zniknął kilka miesięcy temu. – Komendantka odsuwa z głośnym skrzypnięciem krzesło. – Może oczekuje, że zrobimy coś pożytecznego, zamiast czekać na jego rozkazy jak piątoklasiści przed pierwszą bitwą. Nie ma już czasu, Siselliusie.

Marcus wystraszył ilustriańskie rody, a może nawet zyskał ich szacunek po pokazie, jaki dał Kruk Krwi na Skale Cardium. – Chcesz powiedzieć, po tym jak pokrzyżował twoje plany skłonienia ich do nieposłuszeństwa. – Ta intryga zakończyłaby się sukcesem, gdybyś mi pomógł. Nie popełnij tego błędu tym razem. Kiedy Kruka Krwi mamy z głowy… – Jeszcze nie, wiedźmo, myślę. – …Marcus znów jest bezbronny. Gdybyś mógł tylko… – Sekrety to nie niewolnicy. Nie są po to, żeby je wykorzystać, a potem się ich pozbyć. Trzeba z nich korzystać z dużą cierpliwością i precyzją. Ale zastanowię się nad twoją prośbą. – Zrób to szybko. – Komendantka mówi to takim tonem, że ktoś inny dawno już uciekałby z przerażeniem w oczach. – Moi ludzie ruszą na Antium za trzy dni, a dotrą na miejsce w Rathanę. Muszę wyjechać przed świtem. Nie mogę zgłaszać pretensji do tronu, nie poprowadziwszy swojej armii. Zatykam dłonią usta, żeby nie krzyknąć. Moi ludzie… tron… moja armia. Nareszcie wszystkie elementy zaczynają układać się w całość. Żołnierze odesłani gdzieś w nieznane, opustoszałe garnizony. Brak wojska w terenie. Brak wojska na granicach. Wszystkie tropy prowadzą do niej. Wojsko na wzgórzach Argent to nie armia Marcusa, tylko armia komendantki. I za niecały tydzień wykorzysta ją do zabicia go i ogłoszenia się nowym imperatorem.

XLIII: Laia – Nie zostawię Eliasa – mówię do Keenana, kiedy Kruk Krwi nie może nas już usłyszeć. – Jeśli Helena dostanie go w swoje ręce, trafi do Antium i tam zostanie stracony. – Laio… – Keenan się krzywi. – Może już być za późno. Nic jej teraz nie powstrzyma, żeby pójść do Kauf i go aresztować. – Zniża głos. – Może powinniśmy skoncentrować się na Darinie. – Nie pozwolę, żeby Elias zginął z jej ręki. Przecież to z mojego powodu znalazł się w Kauf. – Wybacz – mówi Keenan – ale i tak wkrótce trucizna zrobi swoje. – Więc jesteś gotów pozwolić, żeby go torturowano i publicznie ścięto? – Wiem, że Keenan nigdy nie lubił Eliasa, ale nie sądziłam, że ta niechęć jest aż tak głęboka. Keenan ze zmarszczonym czołem gładzi dłonią włosy. Potem odgarnia butem liście i każe mi usiąść. – Jego też możemy wyciągnąć z więzienia – próbuję go przekonać. – Musimy tylko działać szybko i znaleźć wejście. Nie sądzę, żeby Aquilla mogła tak po prostu wejść na teren więzienia i zabrać go stamtąd. Gdyby to było takie łatwe, już by to zrobiła. Nie musiałaby tracić czasu na rozmowę z nami. Rozwijam mapę Eliasa, mocno już zabrudzoną i zniszczoną. – Ta jaskinia – wskazuję palcem punkt zaznaczony przez Eliasa – leży na północ od więzienia, ale może uda nam się dostać do środka… – Potrzebny byłby proch strzelniczy – zauważa Keenan. – A nie mamy ani odrobiny.

Racja. Wskazuję inną ścieżkę zaznaczoną po północnej stronie więzienia, ale Keenan kręci głową. – Według moich informacji sprzed sześciu miesięcy ta droga jest zablokowana. A Elias był tu sześć lat temu. Wpatrujemy się w pergamin. Na zachód od więzienia Elias też zaznaczył ścieżkę. – A ta? Tamtędy biegną rury kanalizacyjne. Co prawda widać tam każdego jak na dłoni, ale gdybym zrobiła się niewidzialna, tak jak wtedy… – A udało ci się to po raz drugi? – Keenan rzuca mi pełne powątpiewania spojrzenie. Kiedy nie odpowiadam, wybucha: – Na bogów, Laio, tu trzeba użyć rozumu, a ty masz zamiar polegać na czymś, czego sama nie rozumiesz, na czymś niepewnym… – Przepraszam – mamroczę. Co prawda moje próby spełzły na niczym, ale warto było próbować. Kilka razy, kiedy Keenan pełnił wartę albo szedł na rekonesans, wydawało mi się, że dopada mnie to dziwne mrowienie oznaczające, że nikt mnie nie widzi. Jednak ilekroć tylko otworzyłam oczy, widziałam, że nic z tego. W milczeniu jemy posiłek. – Idę na rekonesans w okolice więzienia – oznajmia, wstając. – Nie będzie mnie kilka godzin. Może coś wymyślę. – Pójdę z tobą… – W pojedynkę będzie mi łatwiej. – Widząc moją irytację, bierze mnie za ręce i przyciąga do siebie. – Zaufaj mi – szepcze mi do ucha. Ciepło jego ciała rozpuszcza lód, który przeniknął do moich kości. – Tak będzie lepiej. I nie martw się. – Odsuwa się ode mnie. – Znajdę sposób, żeby się dostać do środka. Obiecuję. Ty w tym czasie odpocznij. Wkrótce będziemy potrzebowali dużo sił. Po jego wyjściu robię porządki w naszym skromnym dobytku, ostrzę broń i ćwiczę to, czego Keenan zdołał mnie nauczyć. Nachodzi mnie ochota, żeby jeszcze raz spróbować uruchomić swoje tajemne moce. Zaraz jednak przypominam sobie słowa

Keenana, że są czymś niepewnym. Kiedy rozwijam posłanie, moją uwagę przykuwa jedna z szabel Eliasa. Wyciągam ją ze skrytki w skalnej szczelinie i oglądam uważnie. Przechodzi mnie nagły dreszcz. Tyle dusz zniknęło z tego świata posiekanych tym ostrzem. A niektóre z mojego powodu. I choć myśl ta jest upiorna, to szable te dają mi jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa. Przypominają mi o Eliasie. Ile czasu minęło od chwili, gdy widziałam, jak dobywa ich, przeczuwając niebezpieczeństwo? Ile czasu minęło od chwili, gdy słyszałam jego baryton popędzający mnie albo zmuszający do śmiechu? Tylko sześć tygodni. A wydaje mi się, że dużo więcej. Tęsknię za nim. Kiedy myślę, co może go spotkać ze strony Heleny, wszystko się we mnie gotuje. Gdybym to ja umierała od trucizny, była skuta łańcuchami w więzieniu, torturowana i skazana na śmierć, Elias nie wahałby się ani chwili. Znalazłby sposób, żeby mnie ocalić. Szable wracają do pochew, a pochwy do skrytki. Rzucam się na posłanie, choć nie zamierzam spać. Jeszcze tylko raz, myślę sobie. Jeśli się nie uda, dam sobie spokój, jak prosił Keenan. Ale jestem winna Eliasowi ten jeden, ostatni raz. Zamykam oczy i próbuję się skoncentrować, ale na myśl przychodzi mi Izzi. To, jak w domu komendantki musiała wtapiać się niczym kameleon w otoczenie, być niewidoczna i niesłyszalna. Stąpała i mówiła cicho, za to słyszała i widziała wszystko. Może tu chodzi nie tylko o stan umysłu, ale także o ciało. O znalezienie w sobie swojej cichej wersji siebie. Upodobnienie się do Izzi. Zniknij. Dym unoszący się w zimnym powietrzu i Izzi z oczami przesłoniętymi grzywką, i Maska poruszająca się bezszelestnie w nocy. Spokojny umysł, spokojne ciało. Każdemu słowu nadaję znaczenie. I nagle czuję to, lekkie mrowienie, zaczynające się od opuszek palców. Wdech. Wydech. Nie pozwól, by czar prysł. Mrowienie

obejmuje ramiona, tułów, nogi i głowę. Otwieram oczy, spoglądam na siebie i mam ochotę skakać z radości. Udało się. Zniknęłam. Kiedy Keenan wraca do jaskini z jakimś zawiniątkiem pod pachą, zrywam się na nogi, a on wzdycha. – Domyślam się, że nie odpoczęłaś. Mam dobrą i złą wiadomość. – Najpierw zła. – Wiedziałem, że tak powiesz. – Kładzie paczuszkę na ziemi i zaczyna ją rozwijać. – Zła wiadomość jest taka, że pojawiła się komendantka. Żołnierze w Kauf zaczęli kopać groby. Z tego, co słyszałem, nie zamierzają oszczędzić ani jednego Scholara. Moja radość z umiejętności znikania nagle pryska. – Na bogów. Wszystkich chcą zabić? – Musimy ich ocalić. Pomysł jest tak szalony, że wolę nie dzielić się nim z Keenanem. – Zaczynają jutro wieczorem – ciągnie Keenan. – Po zachodzie słońca. – Darin… – Będzie żył. Bo wcześniej go stamtąd wydobędziemy. Znalazłem sposób. I ukradłem to. – Pokazuje mi stertę czarnych mundurów. – Włamałem się do magazynu w zabudowaniach gospodarczych. Z bliska nikogo nie oszukamy, ale jeśli będziemy się trzymać z dala od wścibskich oczu, to uda nam się wejść do więzienia. – Skąd będziemy wiedzieli, gdzie trzymają Darina? – pytam. – Więzienie jest ogromne. Nie obejdziemy całego wnętrza. – Przebierzemy się. – Keenan wyjmuje kolejne ciuchy, tym razem całkiem wyświechtane. Słyszę brzęk niewolniczych kajdan. – Listy gończe z moim wizerunkiem wiszą w całym Imperium. Co, jeśli ktoś mnie rozpozna? Albo… – Laio, musisz mi zaufać.

– Może… – Waham się, czy mu powiedzieć, boję się, że będzie niezadowolony. Nie bądź głupia, Laio. – Może nie będziemy potrzebowali mundurów. Wiem, wiem, mówiłeś, żebym nie próbowała, ale nie mogłam się powstrzymać. Udało mi się! – Urywam i czekam na jego reakcję, ale on tylko milczy. – Udało mi się zniknąć. Wiem już, jak nad tym zapanować. – Pokaż mi. Jestem rozczarowana. Spodziewałam się jakiejś reakcji z jego strony. Złości albo podniecenia. Sama nie wiem. No ale przecież nie widział, co potrafię. Do tej pory nie udawało mi się. Zamykam oczy i pozwalam mówić swojemu wewnętrznemu głosowi. I znowu mi się nie udaje. Po dziesięciu minutach otwieram oczy. Keenan, do tej pory czekający cierpliwie, tylko wzdycha. – Nie wątpię, że czasem to działa. – Jego uprzejmy ton wyprowadza mnie z równowagi. – Ale to niepewny sposób. Nie możemy kłaść na szali życia Darina. Kiedy będzie już wolny, możesz się bawić, ile zechcesz. Jednak teraz daj sobie spokój. – Ale… – Przypomnij sobie ostatnie tygodnie. – Keenan wierci się, ale nie spuszcza ze mnie wzroku. Nie wiem, co chce mi powiedzieć, wiem za to, że przygotowywał się do tego długo. – Gdybyśmy oddzielili się od Eliasa i Izzi, jak proponowałem, plemię Eliasa nie ucierpiałoby. A przed nalotem Wojan na obozowisko… To nie jest tak, że nie chciałem pomóc tamtym Scholarom. Chciałem. Ale należało pomyśleć, jakie mogą być tego skutki. Nie pomyśleliśmy i Izzi zginęła. Mówi „my”. Wiem, że myśli „ty”. Policzki mi płoną. Jak on śmie wypominać mi błędy, jakbym była jakimś uczniakiem, którego można strofować? Z drugiej strony ma rację, czyż nie? Ilekroć staję przed jakąś decyzją, wybieram złą. Klęska za klęską. Moja dłoń wędruje do bransoletki na ramieniu.

– Laio, od bardzo dawna nie miałem się o kogo troszczyć. – Kładzie dłoń na moim ramieniu. – Nie mam rodziny. Nie mam nikogo ani niczego. – Przeciąga palcem po mojej bransoletce. Ma smutny wzrok. – Ty jesteś wszystkim, co mam. Wierz mi, nie chciałem być okrutny. Po prostu nie chcę, żeby tobie i osobom, na których ci zależy, coś się przytrafiło. On musi się mylić. Czuję, że potrafiłabym zniknąć. Gdybym tylko wiedziała, co mnie blokuje. Gdybym zdołała usunąć tę jedną przeszkodę, wszystko wyglądałoby inaczej. Zmuszam się do przytaknięcia mu. – Jak sobie życzysz – mówię. Patrzę na mundury, które przyniósł, i na determinację w jego oczach. – O świcie? – pytam. – O świcie.

XLIV: Elias Naczelnik wchodzi do mojej celi z nachmurzoną miną i zmarszczonym czołem, jakby napotkał jakiś problem, którego żaden z jego eksperymentów nie zdoła rozwiązać. Długo krąży po celi w milczeniu. Wreszcie przystaje i patrzy mi prosto w oczy. – Odpowiesz na moje pytania w sposób wyczerpujący albo zacznę ci obcinać palce jeden po drugim. Zwykle nie grozi w tak otwarty sposób. Lubi się ludźmi bawić, wyciąganie z nich informacji traktuje jak rodzaj gry, a taka bezpośredniość pozbawia go całej przyjemności. Jeśli dziś zachowuje się w taki sposób, to musi mu wyjątkowo zależeć. – Wiem, że Laia z Serry, która towarzyszyła ci w podróży od chwili twojej ucieczki z Czarnego Klifu, i młodsza siostra Darina to ta sama osoba. Powiedz mi, dlaczego wędrowaliście razem. Kim ona jest dla ciebie? Dlaczego tak się o nią troszczysz? Staram się trzymać emocje na wodzy, ale serce tłucze mi się w piersi jak oszalałe. Dlaczego chcesz to wiedzieć? Mam ochotę wykrzyczeć. Czego od niej chcesz? Ponieważ nie odpowiadam od razu, naczelnik wyjmuje z kieszeni nóż i przykłada mój wyprostowany palec do ściany. – Mam dla ciebie propozycję – wyrzucam z siebie szybko. Unosi pytająco brwi, ale nie puszcza mojej dłoni. – Jeśli przyjrzysz się uważnie faktom, Eliasie, na pewno zauważysz, że twoja pozycja przetargowa jest kiepska. – Nie będę już potrzebował palców ani niczego innego – mówię. – Ja umieram. Zawrzyjmy więc umowę. Odpowiem na twoje pytania pod warunkiem, że ty odpowiesz na moje.

Naczelnik wydaje się szczerze zdumiony. – Jakież to informacje mogłyby cię interesować u kresu życia, Eliasie? – Nagle się krzywi. – Na bogów, nie mów, że chcesz wiedzieć, kto jest twoim ojcem. – Nie dbam o to, kto nim jest. Poza tym jestem pewny, że ty też tego nie wiesz. – Nie doceniasz mnie. – Naczelnik kręci głową z dezaprobatą. – Dobrze, Eliasie. Zabawmy się w twoją grę. Ale z drobną poprawką w kwestii reguł. Ja zadaję pytanie pierwszy i jeśli jestem zadowolony z odpowiedzi, pozwalam ci zadać pytanie, ale tylko jedno. To nie jest uczciwa umowa, ale nie ma innego wyjścia. Jeśli Keenan zamierza wystawić Laię do wiatru z polecenia naczelnika, to muszę wiedzieć dlaczego. Naczelnik wysuwa głowę na korytarz i woła do niewolnika, żeby przyniósł mu krzesło. Scholarska dziewczynka, która zjawia się z krzesłem, obrzuca mnie zaciekawionym spojrzeniem. Zastanawiam się, czy to jest może Pszczoła, przyjaciółka Tasa. Zachęcany przez naczelnika opowiadam, jak Laia uratowała mnie przed egzekucją i jak obiecałem jej swoją pomoc. Naciskany dodaję jeszcze, że postanowiłem się nią zaopiekować po tym, kiedy po raz pierwszy ją ujrzałem w Czarnym Klifie. – Ale dlaczego? Czy ona posiada jakąś szczególną wiedzę? A może została obdarzona jakąś nadludzką mocą? Co widzisz w niej takiego wartościowego? Wcześniej nie potraktowałem poważnie opinii Darina na temat naczelnika, ale teraz zaczyna się ona potwierdzać. „Był sfrustrowany. Jakby sam nie wiedział, o co pytać. Jakby pytania nie wychodziły od niego”. Albo jakby naczelnik nie wiedział nawet, dlaczego zadaje te pytania. – Znam tę dziewczynę dopiero kilka miesięcy. Jest mądra,

odważna… Naczelnik wzdycha i macha lekceważąco ręką. – Nie obchodzi mnie takie ględzenie, Eliasie. Myśl racjonalnie. Czy jest w niej coś niezwykłego? – Mimo starań komendantki udało jej się przeżyć – rzucam zniecierpliwiony. – Jak na Scholarkę, to raczej niezwykłe. – Zaiste. – Naczelnik odchyla się w krześle i w zamyśleniu pociera policzek. – A jak udało jej się przeżyć? Marcus zamierzał ją przecież zabić. – Przygważdża mnie lodowatym spojrzeniem błękitnych oczu. W celi robi się jeszcze zimniej. – Opowiedz mi o Próbie. Co właściwie wydarzyło się w amfiteatrze? Tego pytania się nie spodziewałem, ale relacjonuję mu wydarzenia z tamtego dnia. Kiedy opowiadam, jak Marcus zaatakował Laię nożem, przerywa mi. – Mimo to przeżyła – mówi. – Jak? Przecież setki ludzi widziały, jak umiera. – To była sztuczka augurki. Przyjęła cios noża na siebie. A Kain ogłosił Marcusa zwycięzcą. W zamieszaniu zabrali stamtąd Laię. – I co dalej? – pyta naczelnik. – Opowiedz całą resztę. Niczego nie pomijaj. Waham się, ponieważ coś mi się tu nie podoba. Naczelnik wstaje, otwiera z impetem drzwi i wzywa Tasa. Chwilę później chwyta chłopca za kark i przykłada mu nóż do gardła. – Masz rację, kiedy mówisz, że niedługo umrzesz. Ale ten chłopiec jest jeszcze młody i stosunkowo zdrowy. Spróbuj mnie okłamać, Eliasie, a pokażę ci jego wnętrzności. Dlatego powtarzam jeszcze raz. Powiedz mi wszystko o tym, co się stało z dziewczyną po Czwartej Próbie. Wybacz mi, Laio, jeśli zdradzam twoje sekrety. Przysięgam, że nie robię tego bez celu. Opowiadam naczelnikowi szczegółowo o tym, jak Laia zniszczyła Czarny Klif, o naszej ucieczce z Serry i o

tym, co działo się później. Wpatruję się w niego uważnie i czekam na jego reakcję na dźwięk imienia Keenan, ale staruch nie daje po sobie poznać, czy wie o nim coś więcej prócz tego, co sam mu powiedziałem. Intuicja podpowiada mi, że faktycznie nic nie wie. Być może Keenan nie pracuje dla naczelnika. Z drugiej strony ze słów Darina wynika, że muszą się jakoś komunikować. Czyżby obaj składali meldunki komuś innemu? Staruch odpycha Tasa. Chłopiec kuli się ze strachu na podłodze i czeka, aż naczelnik go odeśle. Ale naczelnik jest pogrążony w myślach, metodycznie oddziela fakty istotne od nic nieznaczących. Kiedy czuje na sobie mój wzrok, otrząsa się z zadumy. – Chcesz mi zadać jakieś pytanie, Eliasie? „Przesłuchujący może dowiedzieć się z zeznania tyle samo co z pytania”. Słowa matki przychodzą mi z pomocą w najmniej spodziewanym momencie. – Zadawałeś Darinowi pytania na temat Lai, choć nie znałeś ich celu. Ktoś inny pociąga tu za sznurki. – Obserwuję uważnie usta naczelnika, bo w nich skrywa się prawda, w skrzywieniu suchych, zbyt cienkich warg. Kiedy to mówię, jego wargi zaciskają się prawie niedostrzegalnie. Mam cię. – Kto to jest, naczelniku? Naczelnik wstaje z krzesła z takim impetem, że przewraca je na ziemię. Tas błyskawicznie wynosi je z celi. Naczelnik kręci korbą i luzuje łańcuchy, w które jestem zakuty. – Odpowiedziałem na wszystkie twoje pytania. – Na bogów, po co te daremne próby? Musiałem być głupcem, jeśli mu wierzyłem. – A ty nie zamierzasz dotrzymać słowa? Naczelnik zatrzymuje się w progu i obraca się do mnie profilem. Na jego twarzy nie ma uśmiechu. W blasku pochodni z korytarza zmarszczki na jego twarzy wydają się jeszcze głębsze. Przez chwilę wydaje mi się, że widzę pod nimi zarys jego nagiej czaszki.

– To dlatego, że zapytałeś, kto to jest, Eliasie, a nie co.

XLV: Laia Podobnie jak wiele poprzednich nocy, także i ta nie przynosi wypoczynku. Keenan śpi przytulony do mnie. Jego spokojny oddech prawie mnie usypia, ale ilekroć zbliżam się do granicy snu, wybudzam się i zaczynam od nowa zamartwiać. Czy Darin żyje? A jeśli tak i jeśli uda mi się go wydostać z więzienia, to jak dotrzemy na terytorium Morzan? Czy Spiro będzie tam na nas czekał, tak jak obiecał? Czy Darin będzie w ogóle chciał robić broń dla Scholarów? I co z Eliasem? Może już być w rękach Heleny. Albo zabiła go krążąca w jego żyłach trucizna. A jeżeli żyje, to czy Keenan pomoże mi go ocalić? Muszę go uratować. I nie mogę pozostawić własnemu losowi reszty Scholarów. Nie mogę dopuścić, by komendantka zabiła ich wszystkich. Zaczynają jutro wieczorem. Po zachodzie słońca. Tak mówił Keenan. To będzie krwawy zmierzch i krwawa noc. Odsuwam ramię Keenana, wstaję, wkładam pelerynę i buty i wychodzę z jaskini wprost w mroźną noc. Dręczy mnie coraz silniejszy niepokój. Plan Keenana wydaje się szalony. Jego pewność siebie trochę mnie uspokaja, ale nie na tyle, żebym uwierzyła w powodzenie naszej misji. Coś w tym wszystkim mi się nie podoba. – Laia? – Z jaskini wychodzi Keenan. Z potarganymi włosami wygląda młodziej. Podaje mi dłoń. Ujmuję ją i dotyk przynosi ukojenie. Bardzo się zmienił w ciągu ostatnich miesięcy. Nie przypuszczałam, że tamten wiecznie chmurny bojownik, którego

znałam w Serze, potrafi się tak uśmiechać. Keenan przygląda mi się i marszczy brwi. – Denerwujesz się? – Nie mogę zostawić Eliasa – wzdycham. Na bogów, mam nadzieję, że nie popełniam znów błędu i mój upór nie doprowadzi do kolejnego nieszczęścia. Oczami wyobraźni widzę martwego Keenana i z trudem opanowuję dreszcz grozy. Elias zrobiłby to dla ciebie, myślę. A niezależnie od wszystkiego wdarcie się do więzienia i tak jest ogromnie ryzykowne. – Nie zostawię – mówię z naciskiem. Keenan przechyla głowę i wpatruje się w śnieg. Wstrzymuję oddech. – W takim razie musimy znaleźć sposób, żeby go uwolnić – odzywa się wreszcie. – Choć zajmie nam to więcej czasu… – Dziękuję. – Przytulam się do niego, wdycham jego ciepło, zapach wiatru i dymu. – Tak trzeba. Wiem to. Czuję na dłoni znajomy wzór bransoletki. Jak zwykle moja ręka bezwiednie powędrowała w jej kierunku. Keenan widzi to i w jego oczach pojawia się coś dziwnego. Osamotnienie. – Jak to jest mieć coś, co przypomina ci rodzinę? – Dzięki temu czuję ich bliskość. To dodaje mi sił. Wyciąga rękę, jakby chciał dotknąć bransoletki, ale nagle cofa ją z zakłopotaniem. – Dobrze jest pamiętać tych, którzy odeszli – odzywa się. – Mieć kogo wspominać w mrocznych czasach. Dobrze jest wiedzieć, że było się… jest się… kochanym. Do oczu napływają mi łzy. Keenan nigdy nie wspominał o swojej rodzinie. Kiedyś powiedział tylko, że wszyscy nie żyją. Zaciskam palce na bransoletce i pod wpływem nagłego impulsu ściągam ją z ramienia. W pierwszej chwili nie chce zejść, ale

pociągam mocniej i ją zdejmuję. – Ja teraz będę twoją rodziną – szepczę, otwierając dłoń Keenana i kładąc na niej bransoletkę. – Może nie matką, ojcem, bratem czy siostrą, ale jednak rodziną. Keenan wpatruje się w bransoletkę i głęboko wciąga powietrze. Nie potrafię niczego wyczytać z jego oczu, a chciałabym wiedzieć, co czuje. Nie przerywam jednak milczenia. Powoli, z namaszczeniem zakłada bransoletkę na nadgarstek. Czuję nagle straszną pustkę, jakbym właśnie straciła ostatni kawałek swojej rodziny. Pociesza mnie sposób, w jaki Keenan patrzy na bransoletkę. Jakby była najcenniejszym podarkiem, jaki kiedykolwiek dostał. Obraca się do mnie, kładzie dłonie na moich biodrach, zamyka oczy i pochyla głowę. – Dlaczego? – szepcze. – Dlaczego mi ją dałaś? – Ponieważ jesteś kochany. Nie jesteś sam. Powinieneś to wiedzieć. – Spójrz na mnie – mruczy. Wzdrygam się na widok jego oczu, w których nie ma nic prócz udręki i bólu. Ale chwilę później to się zmienia. Jego wzrok twardnieje. A dłonie, niedawno delikatne, stają się nieczułe i gorące. Zbyt gorące. Tęczówki jego oczu błyszczą. Widzę w nich swoje odbicie i nagle mam wrażenie, że zapadam w jakiś koszmarny sen. Krzyk więźnie mi w gardle, kiedy dostrzegam w oczach Keenana ruinę, zniszczenie, śmierć. Sponiewierane ciało Darina. Odwracającego się ode mnie Eliasa, znikającego w jakimś dziwnym lesie. Nadciągającą armię wykrzywionych złością twarzy. Stojącą nade mną komendantkę. Ostrze szabli podcinającej moje gardło. – Keenan! – krzyczę. – Co… – Nie mam na imię Keenan. – Jego głos jest zmieniony, nie ma w nim śladu niedawnego ciepła i łagodności.

Zabiera ręce z moich bioder, szarpie w tył głową, jakby ciągnęła go za włosy czyjaś niewidzialna ręka. Otwiera usta w niemym krzyku, mięśnie jego ramion i szyi napinają się i prężą. Wdziera się pomiędzy nas obłok mroku i odrzuca mnie w tył. – Keenan! Nie dostrzegam skrzypiącej bieli śniegu ani falujących świateł na niebie. Rzucam się na oślep na to coś, co nas atakuje. Ale nie widzę niczego. Wszystko wydaje się rozmazane, aż nagle mrok odpływa, odsłaniając postać z kapturem na głowie i żarzącymi się jak dwa złowrogie słońca oczami. Szukam schronienia za pniem drzewa i sięgam po nóż. Znam tę postać. Kiedy ją ostatni raz widziałam, wydawała polecenia komuś, kto przeraża mnie jak nikt inny na świecie. To Zwiastun Nocy. Cała drżę. Czuję się, jakby ściskała mnie czyjaś ręka, próbując pogruchotać mi kości. – Co zrobiłeś z Keenanem, potworze? – Muszę być szalona, żeby rzucać mu w twarz takie słowa. Ale ten dziwny stwór wybucha tylko śmiechem, gardłowym, skrzeczącym, jak ocierające się o siebie głazy w morzu czerni. – To nie był Keenan, Laio z Serry – odzywa się. – To przez cały czas byłem ja. – Kłamiesz! – Rękojeść noża parzy mi dłoń niczym świeżo wykuwana stal. Odrzucam nóż z głośnym krzykiem. – Keenan od lat był w ruchu oporu. – Czymże są pojedyncze lata, kiedy żyjesz od tysiącleci? – Na widok mojej zdumionej miny to coś – może dżinn – wydaje z siebie dziwny dźwięk. Od biedy można to uznać za westchnienie. Teraz dla odmiany szepcze coś bezgłośnie i zaczyna się powoli unosić w powietrzu, jakby miał odpłynąć. Nie! Rzucam się w jego kierunku. Muszę przecież dowiedzieć się, co tu się dzieje. Ciało stwora jest gorące i potężnie umięśnione, jak u demona, a nie jak u człowieka. Pochyla głowę. Nie ma twarzy, tylko

te rozżarzone oczy. A mimo to czuję, że się szyderczo uśmiecha. – Widzę, że dziewczynka ma w sobie ducha walki – mówi. – Zupełnie jak ta suka bez serca, jej matka. Potrząsa mną, próbując się uwolnić, ale ja trzymam go mocno, choć brzydzę się go dotykać. W moim wnętrzu rozrasta się jakiś nieznany mrok, budzi się jakaś atawistyczna siła, o której istnieniu nie miałam pojęcia. Czuję, że Zwiastun Nocy nie jest już rozbawiony. Wyrywa się, ale na próżno. Co zrobiłeś z Keenanem, z tym Keenanem, którego znałam? Z Keenanem, którego kochałam? – krzyczę w duchu. I dlaczego? Patrzę w jego oczy, a mrok narasta, ogarnia mnie całą. Ku mojemu zaskoczeniu czuję, że Zwiastun Nocy jest niespokojny. Mów! Nagle staję się nieważka i wpływam do chaosu jego myśli, do jego wspomnień. Początkowo nic nie widzę. Czuję tylko… smutek. Ból głęboko ukryty pod stuleciami życia i choć jestem bezcielesna, ciężar tej samotności mnie przytłacza. Przedzieram się z wysiłkiem i staję na końcu alei w scholarskiej dzielnicy Serry. Lodowaty wiatr kąsa mnie przez ubranie, gdy nagle do moich uszu dolatuje stłumiony krzyk. Obracam się i widzę Zwiastuna Nocy krzyczącego z bólu, przeobrażającego się z potwornym wysiłkiem w pięcioletniego rudowłosego chłopca. Chwiejnym krokiem skręca w boczną uliczkę i przewraca się na werandzie rozpadającego się domu. Kilka osób chce mu pomóc, ale on się do nikogo nie odzywa. Dopóki nie zatrzyma się i nie przyklęknie przy nim boleśnie znajomy ciemnowłosy mężczyzna. Mój ojciec. Bierze chłopca na ręce. Teraz wspomnienia przenoszą się do jakiegoś obozowiska gdzieś w głębi nieznanego kanionu. Bojownicy ruchu oporu jedzą, prowadzą pogaduszki, uczestniczą w szkoleniach z bronią. Dwie postacie siedzą przy stole. Na ich

widok kraje mi się serce: to matka i Lis. Witają się z ojcem i rudowłosym chłopcem. Podsuwają mu pod nos talerz z jedzeniem i opatrują rany. Lis daje mu drewnianego kotka, którego wyrzeźbił ojciec, i siada obok niego, żeby się nie bał. Choć wspomnienia znów wędrują gdzie indziej, ja wracam myślami do tamtego zimnego, deszczowego dnia kilka miesięcy temu, do kuchni w domu komendantki, kiedy Kucharka opowiadała mnie i Izzi o Zwiastunie Nocy. „On przeniknął do ruchu oporu. Przybrał ludzką formę i udawał wojownika. Zbliżył się do twojej matki. Manipulował nią i ją wykorzystywał. Twój ojciec się połapał. Zwiastun Nocy miał pomocnika. Zdrajcę”. Zwiastun Nocy nie miał pomocnika i nie udawał wojownika. To on był zdrajcą i udawał dziecko. Przecież nikomu nie przyszłoby do głowy, że mała wygłodzona sierota może być szpiegiem. Słyszę w głowie warknięcie; to Zwiastun Nocy próbuje pozbyć się mnie ze swojego umysłu. Czuję, że wracam do własnego ciała, ale mrok wciąż tkwi we mnie i broni się, a ja nie zamierzam łatwo się poddać. Nie. Musisz pokazać mi więcej. Chcę poznać prawdę. Znów tkwię w jego pamięci, widzę, jak zaprzyjaźnia się z moją siostrą. Nie mogę spokojnie patrzeć na ich przyjaźń. Wydaje się prawdziwa. Wygląda to tak, jakby naprawdę mu na niej zależało. A jednocześnie wyciąga z niej informacje na temat rodziców: gdzie są, co robią. Łazi za moją matką i nie odrywa oczu od jej bransoletki. Pożera ją wzrokiem, jak wygłodniałe zwierzę. Nie chodzi o to, że chce ją mieć. On musi ją mieć. Pewnego dnia matka przyjeżdża do obozu rebeliantów bez bransoletki. Zwiastun Nocy jest zawiedziony. Czuję jego wściekłość, którą maskuje smutną miną. Potem pojawia się w namiocie i rozmawia z kobietą o srebrnej twarzy. Z Keris Veturią. Zdradza jej, gdzie będą moi rodzice i co będą robili. Zdrajco! To ty przyczyniłeś się do ich śmierci! – wściekam się

i wnikam jeszcze głębiej w otchłań jego umysłu. Dlaczego tak ci zależało na bransoletce? Płynę z nim, niesiona wiatrem, w przeszłość, do odległego Lasu Zmierzchu. Czuję jego rozpaczliwy strach o swój lud, któremu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony scholarskiego sabatu czarownic. Czarownice wykradły im moc, a on nie ma szans zjawić się na czas z pomocą. „Za późno – skowyczy w swoich wspomnieniach. – Za późno”. Kiedy wykrzykuje imiona swoich krewnych, zmiata go fala uderzeniowa z samego środka Lasu Zmierzchu. To wybuch czystego srebra – Gwiazdy, scholarskiej broni, która ma uwięzić dżinny. Spodziewam się, że Gwiazda w wyniku wybuchu przestanie istnieć, bo taką znam wersję. Ale nie. Rozpada się na setki kawałków rozproszonych po całej okolicy. Zbierają je Morzanie, Scholarzy, Wojanie i Plemieńcy. Robią z nich naszyjniki i bransoletki. Dławi mnie wściekłość Zwiastuna Nocy. Nie jest w stanie pozbierać wszystkich kawałków. Kiedy jakiś znajdzie, musi otrzymać go w prezencie jako wyraz miłości i zaufania. Tylko w ten sposób może złożyć w całość broń, która uwięziła jego gatunek, i przywrócić mu wolność. Z duszą na ramieniu przemykam pomiędzy wspomnieniami, widzę, jak w zależności od potrzeb dla zdobycia brakujących odprysków Gwiazdy przemienia się w męża lub kochanka, syna lub brata, przyjaciela bądź powiernika. I staje się tym, w kogo się przemienił. Tworzy te postacie i jest nimi. Czuje to samo, co czują ludzie. Także miłość. Wreszcie natrafiam na wspomnienie, w którym pojawiam się ja. Widzę siebie własnymi oczami. Jestem nikim, naiwną dziewczynką błagającą ruch oporu o pomoc. Widzę, jak orientuje się, kim jestem i co posiadam. Patrzenie na to, jak mnie zwodzi, jest prawdziwą torturą. Jak wykorzystuje informacje wyciągnięte od mojego brata, żeby mnie

do siebie przekonać, zdobyć moje zaufanie. W Serze trzymał się blisko mnie. Tak blisko, żebym się w nim zakochała. Ale wtedy dałam szansę odzyskania wolności Izzi, a sama uciekłam z Eliasem i jego starannie przygotowany plan legł w gruzach. Na dodatek wciąż musiał udawać aktywnego członka ruchu oporu, żeby wprowadzić w życie swój drugi, przygotowywany od miesięcy plan przekonania towarzyszy do zabicia imperatora i wzniecenia scholarskiego powstania. Czyli dwóch aktów, które dały komendantce wolną rękę w eksterminacji mojego ludu. To miała być zemsta Zwiastuna Nocy za to, co setki lat wcześniej Scholarzy zrobili z jego gatunkiem. Na bogów. Nagle setki przeróżnych, drobnych zdarzeń nabierają sensu. Wiem już, dlaczego był taki oschły, kiedy mnie poznał. Jak dobrze wydawał się mnie znać, choć nie opowiadałam mu o sobie. Jak potrafił omamić mnie tonem swojego głosu. Dlaczego pogoda była taka dziwna, kiedy uciekaliśmy z Eliasem z Serry. I dlaczego atak stworów nagle ustał, gdy tylko pojawił się z Izzi. Ty oszuście, kłamco, potworze… Kiedy tylko przychodzą mi na myśl te słowa, wyczuwam coś, co stanowi głęboko ukryte podłoże każdego ze wspomnień. Ten widok mną wstrząsa. To bezkresny, ogromny żal graniczący z szaleństwem. Widzę dziecko z brązowymi warkoczami i stary srebrny naszyjnik. Widzę uśmiechniętego, zgarbionego Morzanina z laską zakończoną srebrnym uchwytem. Opętany. To słowo najlepiej opisuje to, co widzę. Zwiastun Nocy jest opętany. Kiedy dociera do mnie, kim jest ten stwór, wyrzuca mnie ze swojego umysłu i ze swojego ciała. Uderzam w pień jakiegoś drzewa i osuwam się na ziemię. Na jego nadgarstku lśni moja bransoletka. Zaśniedziałe dotąd srebro migocze teraz blaskiem tak czystym jak światło gwiazd. – Czym ty właściwie jesteś? – syczy. Z pokładów własnej

pamięci przywołuję obraz ifryta w Serze i jego słowa. „Pytasz, kim jestem, a czym ty jesteś?”. Na polanę wdziera się podmuch mroźnego wiatru i unosi Zwiastuna Nocy. Wciąż jednak wpatruje się we mnie z wrogością i ciekawością. Kolejny podmuch zabiera go ze sobą. Drzewa stoją w milczeniu. Niebo jest czyste. Serce bije mi w piersi jak wojańskie bębny. Mrugam, żeby wybudzić się z tego koszmaru. Szukam dłonią bransoletki, która da mi poczucie bezpieczeństwa, przypomni, kim jestem, czym jestem. Bransoletka znikła. Jestem sama.

CZĘŚĆ 4 UPADEK

XLVI: Elias – Zbliża się kres, Eliasie. Kiedy trafiam do Poczekalni, Shaeva wpatruje się we mnie. Jest w niej i w drzewach, i w niebie taka świeżość, jakby to był realny świat, a tamten – tylko snem. Rozglądam się ciekawie dookoła. Do tej pory zawsze budziłem się wśród drzew tego lasu. Tym razem stoję na szczycie skalnego urwiska, a drzewa widzę w dole. Płynie tam też Rzeka Zmierzchu, toczy swe błękitne wody pod czystym zimowym niebem. – Trucizna jest już blisko twojego serca – mówi Shaeva. Śmierć jest już blisko. – Jeszcze nie. – Odrętwiałe wargi niechętnie pozwalają słowom opuścić gardło. – Muszę cię o coś zapytać. Błagam się, Shaevo, wysłuchaj mnie. – Weź się w garść, Eliasie. Ona musi zrozumieć, jakie to dla ciebie ważne. – Jeśli umrę, zanim uzyskam odpowiedź, to przysięgam, pozostanę w tym lesie na zawsze. Nigdy się mnie nie pozbędziesz. Na jej twarzy pojawia się cień czegoś, chyba niepokoju, ale w jednej sekundzie znika. – Zgoda. Pytaj. Myślę o tym wszystkim, co powiedział mi naczelnik. Kto, nie co. To nie istota ludzka kieruje naczelnikiem. To musi być któraś z istot nadprzyrodzonych. Nie potrafię sobie jednak wyobrazić zjawy czy ifryta manipulujących naczelnikiem. Są stworami zbyt prymitywnymi, nie dorównują mu rozumem, a naczelnik takimi gardzi. Ale przecież świat istot nadprzyrodzonych nie ogranicza się

do zjaw i ifrytów. – Dlaczego Zwiastun Nocy miałby interesować się siedemnastoletnią dziewczyną, która wędruje do Kauf, żeby uwolnić z więzienia brata? Łowczyni Dusz blednie. Maca przed sobą dłońmi, jakby chciała się uchwycić barierki, której nie ma. – Dlaczego pytasz o takie rzeczy? – Po prostu odpowiedz. – Dlatego… dlatego, że ona ma coś, na czym mu zależy – wydusza z siebie. – Choć Zwiastun Nocy może nawet o tym nie wiedzieć. To coś było przez lata w ukryciu. A on jest w stanie uśpienia. – Chyba tylko tak ci się wydaje. Wszedł w konszachty z moją matką. I z naczelnikiem. Ten staruch przekazywał informacje na temat Lai osobie, która z nami podróżowała. Scholarskiemu rebeliantowi. Shaeva wybałusza oczy ze strachu, podchodzi do mnie i wyciąga ramiona. – Chwyć mnie za ręce, Eliasie. I zamknij oczy. Choć nalega, waham się. Ale ona, widząc niepokój w moich oczach, zaciska wargi i chwyta moje dłonie. Próbuję ukryć je za plecami, ale ruchy tej istoty nadprzyrodzonej są szybsze. Nagle ziemia pod naszymi nogami zaczyna drżeć. W mojej głowie otwiera się naraz tysiąc drzwi. Laia na pustyni pod Serrą opowiada mi o swoim życiu. Darin mówi o naczelniku. Dziwactwa Keenana, jak wtedy, gdy śledził mnie, choć nie powinien. Lina łącząca Laię i mnie, która rozerwała się w czasie burzy piaskowej… Łowczyni Dusz skupia swój wzrok na mnie i otwiera własny umysł. Jej myśli wlewają się do mojej głowy z siłą wodospadu, a kiedy już tam są, ona bierze moje wspomnienia, łączy je ze swoją wiedzą i przekazuje mi owoc tego połączenia.

– Na wszystkie moce piekielne. – Odstępuję od niej i przysiadam na kamieniu. Nareszcie wszystko rozumiem. Bransoletka Lai to fragment Gwiazdy. – To on, Keenan. To on jest Zwiastunem Nocy. – Widzisz to, Eliasie? – pyta Łowczyni Dusz. – Widzisz, jaką intrygę uknuł, żeby się zemścić? – Po co tak się bawi? – Podnoszę się i zaczynam przechadzać po urwisku tam i z powrotem. – Dlaczego po prostu nie zabije Lai i nie zabierze bransoletki? – Z Gwiazdą związane są reguły, których nie wolno złamać. Wiedza, dzięki której Gwiazda powstała, została przekazana z miłości i w zaufaniu. – Odwraca zawstydzona wzrok. – Po to, żeby nie zrobiło z niej użytku żadne zło. – Wzdycha. – Przynajmniej tyle dobrego. – A Zwiastun Nocy chce uwolnić dżinny żyjące w twoim zagajniku – domyślam się. Shaeva jest zakłopotana i unika mojego wzroku. Wpatruje się w rzekę płynącą w dole. – One nie powinny zostać uwolnione, Eliasie. Kiedyś dżinny były istotami światłymi. Ale jak wszystkie zbyt długo więzione stworzenia, popadły w obłęd. Próbowałam to wytłumaczyć Zwiastunowi Nocy. On i ja jesteśmy jedynymi dżinnami, które chodzą po ziemi. Ale on mnie nie słucha. – Musimy coś zrobić. Kiedy bransoletka wpadnie w jego ręce, zabije Laię. – Nie może jej zabić. Każdy, kto został obdarowany Gwiazdą, choćby na krótką chwilę, jest chroniony jej mocą. Ciebie też nie może zabić. – Ale ja nigdy… – Nie dotknąłem jej, chcę powiedzieć, ale przypominam sobie, że kilka miesięcy temu spytałem Laię, czy mogę ją obejrzeć. – Zwiastun Nocy musiał nakazać naczelnikowi, żeby cię zabił.

Ale jego ludzcy niewolnicy nie są tak posłuszni, jak by sobie tego życzył. – Naczelnika nie obchodziła wcale Laia – uświadamiam sobie. – On chciał lepiej poznać i zrozumieć Zwiastuna Nocy. – Mój król nie ufa nikomu – mówi Łowczyni Dusz. – Komendantka i naczelnik to chyba jedyni jego współpracownicy. Do gatunku ludzkiego zupełnie nie ma zaufania. Nie wspomniałby im słowem o bransoletce czy Gwieździe, żeby przypadkiem nie próbowali wykorzystać tej wiedzy przeciwko niemu. – A gdyby Laia umarła w jakiś inny sposób? – pytam. – Co stałoby się z bransoletką? – Ci, którzy noszą przy sobie jakąś część Gwiazdy, nie umierają tak łatwo. Gwiazda ich chroni i on o tym wie. Ale nawet gdyby tak się stało, bransoletka uleciałaby w pustkę, a moc Gwiazdy by osłabła. To już się zdarzało. Nikt nie zdaje sobie sprawy, jak wielka jest jego nienawiść do ludzi, Eliasie. – Shaeva zasłania twarz dłońmi. – Jeśli uda mu się uwolnić swoich braci, oni wytępią Scholarów. A potem obrócą się przeciwko pozostałej części ludzkości. Ich żądza krwi jest niepohamowana. – W takim razie ich powstrzymamy. Musimy tylko znaleźć Laię, zanim on zabierze jej bransoletkę. – Ja nie mogę go powstrzymać. – W głosie Shaevy pojawia się nuta zniecierpliwienia. – On mi na to nie pozwoli. Nie mogę opuszczać swojego terytorium… – Shaevo! Las zaczyna drżeć, a Shaeva rozgląda się niespokojnie. – Oni wiedzą – szepcze. – Ukarzą mnie. – Nie możesz tak po prostu nic nie zrobić. Muszę się przekonać, że Lai nic się nie stało. Mogłabyś mi pomóc. – Nie! – krzyczy Shaeva. – Nie mogę mieć z tym nic wspólnego. Nic! Rozumiesz? On… – Chwyta się za gardło i wykrzywia twarz. –

Kiedy poprzednim razem weszłam mu w drogę, Eliasie, zabił mnie. Musiałam znosić tortury powolnej śmierci i dopiero wtedy przywrócił mnie do życia. Uwolnił jakieś żałosne stworzenie, które przejęło we władanie krainę śmierci, a mnie za karę przykuł do tego miejsca. Żyję, owszem, ale jestem niewolnicą Poczekalni. To jego robota. Jeśli ponownie wejdę mu w drogę, tylko bogowie wiedzą, co na mnie ześle. Przykro mi. Przykro mi bardziej, niż sądzisz. Ale nie mam nad nim żadnej władzy. Rzucam się w jej stronę, chcąc zmusić ją do pomocy, ale ona wyrywa mi się, skacze z urwiska i znika w koronach drzew. – Shaevo, niech cię szlag! – wołam za nią, a potem klnę pod nosem, widząc, że to daremne. – Jeszcze nie umarłeś? – Pomiędzy drzewami pojawia się Tristas. – Jak długo jeszcze zamierzasz wieść ten swój marny żywot? Powinienem zapytać cię o to samo, myślę. Nie robię tego jednak, ponieważ zamiast prawić złośliwości pod moim adresem, jak mógłbym się spodziewać, stoi przygarbiony, jakby dźwigał na barkach jakiś ogromny, ciężki głaz. Mimo że myślami jestem gdzie indziej, staram się skupić całą swoją uwagę na przyjacielu. Wydaje się taki mizerny i nieszczęśliwy. – Niedługo tu wrócę – mówię do niego. – Na pewno przed Rathaną. To już za sześć dni. – Rathana. – Tristas marszczy w zamyśleniu czoło. – Pamiętam… ubiegły rok. Aelia mi się wtedy oświadczyła. Całą drogę do domu śpiewałem, a ty z Heleną zatykaliście mi usta, żeby centurionowie nie usłyszeli. Faris i Leander kpili potem ze mnie przez tydzień. – Po prostu ci zazdrościli, że spotkałeś dziewczynę, która cię naprawdę kocha. – Broniłeś mnie – przyznaje Tristas. Las nieruchomieje, jakby cała Poczekalnia wstrzymała oddech. – Zawsze mnie broniłeś. Wzruszam ramionami i uciekam spojrzeniem.

– To nie równoważy zła, które wyrządziłem. – Nie powiedziałem tego. – Tristasa ponownie ogarnia gniew. – A ty nie jesteś sędzią. To moje życie zabrałeś i to ode mnie zależy, czy ci wybaczę. Otwieram usta, żeby powiedzieć, że nie zasługuję na wybaczenie, ale przychodzi mi na myśl reprymenda, jaką dostałem od Izzi. „Zawsze uważasz, że jesteś za wszystko odpowiedzialny… Każdy z nas jest człowiekiem i ma prawo podejmować własne decyzje”. – Masz rację. – O bogowie, jak trudno to powiedzieć. A jeszcze trudniej uwierzyć. Ale po moich słowach znika złość ze spojrzenia Tristasa. – Zabrano ci wszystkie możliwości wyboru. Oprócz tej jednej. Przykro mi. – Czy to trudne? – pyta, przekrzywiając głowę. Podchodzi do krawędzi urwiska i wpatruje się w Rzekę Zmierzchu. – Powiedziałeś, że nie muszę tego robić samotnie. – Bo nie musisz. – To samo mógłbym powiedzieć tobie. – Tristas kładzie dłoń na moim ramieniu. – Wybaczam ci, Eliasie. A ty wybacz sobie sam. Masz jeszcze trochę czasu w świecie żywych. Nie marnuj go. Odwraca się i skacze głową w dół z urwiska. Jedynym śladem po nim jest delikatna zmarszczka na powierzchni wody. „To samo mógłbym powiedzieć tobie”. Te słowa rozniecają ogień w mojej duszy, który podsyca wspomnienie ostatniej rozmowy z Izzi. Pobrzmiewa mi też w głowie ostre stwierdzenie Afyi: „Nie powinieneś tak po prostu zniknąć. Byłoby lepiej, gdybyś zapytał Laię, czego chce”. I gorzkie słowa Lai: „Zamykasz się w sobie. Odpychasz mnie, bo nie chcesz mojej bliskości. A zastanowiłeś się, czego ja chcę?”. „Czasami samotność jest najlepszym wyborem”, powiedziała Izzi.

Poczekalnia znika. Moje ciało przeszywa chłód i wiem, że znów jestem w Kauf. Wiem już też, jak wyciągnąć Darina z tego przeklętego miejsca. Nie dam jednak rady zrobić tego sam. Spędzam czas na planowaniu, a kiedy rankiem pojawia się Tas, jestem już gotowy. Chłopiec podchodzi do mnie nieśmiało, ze spuszczoną głową. Na chudych nogach ma świeże ślady po pejczu, a nadgarstek owinięty brudnym bandażem. – Tas – szepczę. – Ciemne oczy chłopca wpatrują się we mnie intensywnie. – Uciekam stąd i zabieram ze sobą Artystę. Ciebie też, jeśli chcesz. Ale potrzebuję pomocy. Chłopiec pochyla się nad swoją skrzynką z bandażami i maściami. Ręce mu drżą, kiedy zmienia mi opatrunek na kolanie. Po raz pierwszy, od kiedy go znam, widzę w jego oczach blask. – Co mam zrobić, Eliasie Veturiusie?

XLVII: Helena Nie pamiętam, jak wdrapałam się z powrotem na mury miejskie Kauf, a potem wróciłam do hangaru dla łodzi. Wiem tylko, że trwało to dłużej, niż powinno. Kiedy oszołomiona tym, czego dowiedziałam się o komendantce, docieram do ogromnej hali, czeka już tam na mnie naczelnik. Tym razem nie jest sam. Szóstym zmysłem wyczuwam obecność jego ludzi czających się w zakamarkach pomieszczenia. W pewnym momencie miga mi coś srebrzystego. A więc to Maski z łukami wycelowanymi w moją stronę. Obok naszej łodzi stoi Avitas i przypatruje się staruchowi. Jego zaciśnięte zęby to jedyny znak, że jest zaniepokojony. W jakiś sposób to mnie uspokaja. Nie jestem przynajmniej jedyną osobą zmartwioną rozwojem wydarzeń. Nasze spojrzenia spotykają się i Avitas kiwa szorstko głową. Naczelnik już mu wszystko opowiedział. – Nie pomagaj komendantce, naczelniku – zaczynam bez zbędnych wstępów. – Nie zapewniaj jej wpływów, których potrzebuje. – Zaskakujesz mnie – odzywa się naczelnik. – Jesteś tak lojalna wobec Marcusa, że nie uznałabyś Keris Veturii jako imperatora? To niemądre. Przejęcie władzy nie będzie bezbolesne, ale ludzie z czasem ją zaakceptują. W końcu udało jej się stłumić scholarską rebelię. – Gdyby komendantka miała zostać imperatorem, to augurowie wybraliby ją, nie Marcusa. Ona nie wie, co to negocjacje, naczelniku. W chwili, gdy władza znajdzie się w jej rękach, zechce ukarać wszystkie rody, które kiedykolwiek jej się naraziły, i w

imperium wybuchnie wojna domowa. Poza tym chce cię zabić. Powiedziała mi to wprost kilka tygodni temu. – Zdaję sobie sprawę z niechęci Keris Veturii wobec mojej osoby – odpowiada naczelnik. – Zupełnie irracjonalnej, biorąc pod uwagę, że służymy temu samemu panu. – Wzrusza ramionami. – To, czy jej pomogę czy nie, nie robi żadnej różnicy. I tak dokona zamachu stanu. I z dużym prawdopodobieństwem będzie to zamach udany. – W takim razie muszę ją powstrzymać. – Nareszcie doszliśmy do sedna. Uznaję, że pora skończyć z subtelnościami. Jeśli komendantka zamierza dokonać zamachu stanu, to nie mam czasu. – Oddaj mi Eliasa Veturiusa, naczelniku. Bez niego nie mogę wrócić do Antium. – Cóż… – Naczelnik splata dłonie. – Z tym może być problem, Kruku. – Czego chcesz w zamian? Naczelnik daje mi gestem znak, żeby poszła z nim do jednego z doków, gdzie nie będą nas słyszeć jego ludzie i Harper. Avitas z dezaprobatą kręci głową, ale nie mam wyboru. – Słyszałem, Kruku Krwi, że posiadasz pewną wyjątkową… umiejętność – mówi naczelnik, kiedy jesteśmy dostatecznie daleko. Wbija we mnie pożądliwy wzrok, aż przechodzą mnie ciarki. – Nie wiem, co słyszałeś, naczelniku, ale… – Nie obrażaj mojej inteligencji. Lekarz w Czarnym Klifie, Titinius, jest moim starym znajomym. Opowiedział mi niedawno najbardziej niezwykłą historię uleczenia, z jaką zetknął się w szkole. Elias Veturius balansował na granicy śmierci, a wyleczył go okład własnego pomysłu Titiniusa. Kiedy jednak Titinius zastosował go u innego pacjenta, jego metoda zawiodła. Titinius podejrzewa, że wyleczenie było skutkiem działań czegoś, a raczej kogoś innego. – Czego chcesz? – powtarzam pytanie. – Chcę zbadać i poznać twoją moc – wyznaje naczelnik. – Chcę ją zrozumieć.

– Nie mam czasu na twoje eksperymenty. Oddaj mi Eliasa, a wtedy pogadamy. – Jeśli go oddam, po prostu uciekniecie – odpowiada naczelnik. – Nie, musisz tu zostać. Kilka dni, nie więcej, a wtedy puszczę was oboje. – Naczelniku – próbuję mu przemówić do rozsądku. – Szykuje się zamach stanu, który wstrząśnie posadami Imperium. Muszę wrócić do Antium, żeby ostrzec imperatora. A nie mogę wrócić bez Eliasa. Oddaj mi go, a przysięgam na swoją krew i kości, że wrócę na… obserwację, kiedy tylko sytuacja zostanie opanowana. – Ładna przysięga, ale wyczuwam, że twoje intencje nie są zupełnie czyste. – Pociera w zamyśleniu policzek, oczy płoną mu upiornym blaskiem. – Stoisz w obliczu fascynującego dylematu filozoficznego, Kruku Krwi. Zostać tutaj, poddać się eksperymentom i ryzykować, że Imperium wpadnie w ręce Keris Veturii? Czy wracać, udaremnić zamach stanu, uratować Imperium, ale ryzykować utratę rodziny? – To nie jest zabawa. Na szali leży życie mojej rodziny. Na bogów, na szali spoczywa przyszłość Imperium. Jeśli ani jedno, ani drugie cię nie obchodzi, to pomyśl o sobie, naczelniku. Myślisz, że Keris pozwoli ci tu zostać, kiedy już będzie imperatorem? Zabije cię przy pierwszej okazji. – Sądzę, że Keris uzna moją znajomość tajemnic Imperium za… użyteczną. Burzy się we mnie krew i rzucam staruchowi gniewne spojrzenie. Może powinnam włamać się do Kauf? Avitas dobrze zna więzienie. Spędził tu kilka lat. Ale jest nas tylko dwoje, a naczelnik ma całą armię. I nagle przypominam sobie, co powiedział mi Kain, kiedy to wszystko się zaczęło, kiedy Marcus kazał mi znaleźć Eliasa. „Będziesz tropić Eliasa. Znajdziesz go. A to, czego się dowiesz w tej podróży o sobie, o swojej ojczyźnie, o swoich wrogach, okaże

się niezbędne do ocalenia Imperium. I dla twoich dalszych losów”. Nie wiem jeszcze, czego nauczyłam się o sobie, ale wiem już, co dzieje się w mojej ojczyźnie, w Imperium. I wiem, co knuje wróg. Po co Marcusowi egzekucja Eliasa? Bo chce pokazać swoją siłę. Bo ma to przynieść mu zwycięstwo. Ale jest przecież inny sposób niż zabijanie Eliasa. Stłumienie zamachu stanu przysłużyłoby się Marcusowi równie dobrze. Gdybyśmy z Marcusem pokonali komendantkę, ilustriańskie rody nie odważyłyby się wchodzić mu w drogę. Groźba wybuchu wojny domowej zostałaby zażegnana. Imperium zostałoby uratowane. A co do Eliasa, serce mi się kraje, kiedy pomyślę, że jest w rękach naczelnika. Nie mogę jednak dłużej martwić się o niego. Poza tym dobrze go znam. Naczelnik nie zdoła długo trzymać go pod kluczem. – Imperium jest najważniejsze, starcze – mówię. – Możesz sobie zatrzymać Veturiusa. I wsadź sobie swoje eksperymenty… Naczelnik przygląda mi się bez emocji. – „Młodzieńczy brak doświadczenia pozwala mieć nadzieję – mamrocze. – Oni są głupcami. Wcale nie wiedzą więcej”. To z Rekolekcji Rajina z Serry, jednego z nielicznych Scholarów wartych cytowania. Podejrzewam, że napisał to krótko przed tym, jak Taiusowi Pierwszemu ścięto głowę. Jeśli nie chcesz, żeby twojego imperatora spotkał ten sam los, lepiej zrób po swojemu. Daje sygnał swoim ludziom i chwilę później drzwi hangaru zamykają się za nimi z hukiem. Avitas staje w milczeniu u mojego boku. – Nie masz Veturiusa i nie masz jak udaremnić zamachu stanu – odzywa się w końcu. – Zechcesz teraz bądź w drodze wytłumaczyć mi, co zamierzasz? – W drodze. – Wskakuję do łodzi i chwytam za wiosło. – Nie mamy czasu do stracenia.

XLVIII: Laia Keenan jest Zwiastunem Nocy. Dżinnem. Demonem. Choć powtarzam to sobie w kółko, znaczenie tych słów nadal do mnie nie dociera. Robi mi się zimno. Spoglądam na siebie i ze zdziwieniem stwierdzam, że klęczę w śniegu. Wstań, Laio. Nie mogę się ruszyć. Nienawidzę go. O bogowie, jak ja go nienawidzę. A przecież go kochałam. Sięgam do ramienia, tak jakby obmacywanie go mogło sprawić, że bransoletka znajdzie się na swoim miejscu. Przed oczami mam obrazy jego przemiany, w uszach pobrzmiewa jego kpiący głos. Jego nie ma. A ty żyjesz. Elias i Darin siedzą w więzieniu i nie mogą się stamtąd wydostać. Musisz ich ocalić. Wstań. Rozpacz jest jak walka. Kiedy masz jej już dość, władzę nad ciałem przejmują instynkty. Kiedy jej doświadczasz, to jakbyś widziała zbliżające się wojańskie szwadrony śmierci i to cię hartuje i umacnia. Przygotowujesz się do agonii. A gdy następuje cios, czujesz ból, ale nie tak silny, bo wyzbyłaś się słabości i pozostały w tobie tylko gniew i siła. Zastanawiam się nad każdą chwilą spędzoną z tym czymś. Czy sprzeciwiał się mojemu udziałowi w misji Mazena, bo chciał, żebym była samotna i słaba? Czy uratował Izzi, ponieważ wiedział, że nie wybaczę mu, jeśli ją zostawi? Dość rozważań. Dość wspomnień. Działaj. Rusz się. Wstań. Podnoszę się z klęczek. I choć w pierwszej chwili nie wiem, dokąd pójść, zdaję sobie sprawę, że muszę odejść jak najdalej od jaskini. Śnieżne zaspy sięgają mi do kolan. Brnę przez nie,

trzęsąc się z zimna, aż wreszcie natrafiam na ścieżkę, którą musiała iść Helena Aquilla i jej ludzie. Docieram nią do strumyka i idę dalej wzdłuż jego brzegu. Nagle spomiędzy drzew wychodzi jakaś postać. Na widok srebrnej maski serce podchodzi mi do gardła, ale biorę się w garść i sięgam po sztylet. Maska podnosi ramiona w pokojowym geście. – Spokojnie, Laio z Serry. To jedna z Masek Aquilli. Nie ten jasnowłosy ani ten przystojny. To ten sam, który mijał Eliasa i mnie w Nur. – Muszę porozmawiać z Krukiem Krwi – odzywam się. – A gdzie twój rudowłosy przyjaciel? – Nie ma go. Maska mruga. Taki ludzki odruch wydaje mi się u Maski nienaturalny. Wydaje mi się, że w jego zielonych oczach dostrzegam współczucie. – A twój brat? – Wciąż jeszcze w Kauf – odpowiadam sucho. – Zaprowadzisz mnie do niej? Kiwa głową. – Zwijamy obóz – mówi. – Sprawdzam, czy nie kręcą się tu szpiedzy komendantki. – Macie Eliasa… – Zatrzymuję się raptownie. – Nie – odpowiada Maska. – Elias jest nadal w więzieniu. Mamy coś pilnego do załatwienia. Coś pilniejszego niż schwytanie słynnego zbiega? Na nowo rodzi się we mnie nadzieja. Myślałam, że będę musiała okłamać Helenę i powiedzieć, że nie zamierzam jej przeszkadzać w wydostaniu Eliasa z więzienia. Tymczasem ona opuszcza Kauf bez niego. – Dlaczego zaufałaś Eliasowi, Laio z Serry? – Pytanie Maski jest zbyt nieoczekiwane, żeby udało mi się ukryć zaskoczenie. –

Dlaczego ocaliłaś go w dniu egzekucji? Zastanawiam się, czy skłamać, ale on by to wyczuł. W końcu jest Maską. – Uratował mi życie tyle razy. Podejmuje wątpliwe decyzje, przez co naraża swoje życie, ale jest dobrym człowiekiem. – Zerkam na Maskę patrzącego obojętnie przed siebie. – Jednym z najlepszych. – Przecież zabił swoich przyjaciół w trakcie Prób. – Nie chciał tego. Wciąż o tym myśli. Myślę, że nigdy sobie tego nie wybaczy. Maska milczy, a do naszych uszu docierają jęki i krzyki więźniów z Kauf. Zaciskam zęby. Będziesz musiała tam wejść, więc musisz do tego przywyknąć, myślę. – Mój ojciec był taki jak Elias – odzywa się po chwili Maska. – Matka mówiła, że zawsze widzi dobro tam, gdzie inni go nie dostrzegają. – Czy… czy on też był Maską? – Tak, był. Dziwna cecha u Maski, prawda? Imperium próbowało ją z niego wykorzenić. Ale chyba bezskutecznie. Może z tego powodu zginął. – Dlaczego mi o tym mówisz? Ale on nie odpowiada. Aż do chwili, kiedy naszym oczom ukazuje się w oddali potężne czarne cielsko Kauf. – Spędziłem tam dwa lata. – Wskazuje więzienie. – Większość czasu w bloku przesłuchań. Początkowo tego nie znosiłem. Dwudziestogodzinne warty siedem dni w tygodniu. Uodporniłem się na to, co słyszałem. Pomagało mi też to, że miałem tam przyjaciela. – Chyba nie naczelnika. – Odsuwam się trochę od niego. – Elias mi o nim opowiadał. – Nie. To nie był ani naczelnik, ani żaden z żołnierzy. Moja przyjaciółka była scholarską niewolnicą, małą dziewczynką, która

sama nazwała się Pszczołą. Gapię się na niego skonsternowana. Nie wygląda na typ mężczyzny, który potrafi zaprzyjaźnić się z dzieckiem. – Była taka chuda – kontynuuje swoją opowieść Maska. – Ukradkiem przynosiłem jej jedzenie. Początkowo bała się mnie, ale kiedy się przekonała, że nie chcę jej zrobić krzywdy, zaczęła ze mną rozmawiać. – Wzrusza ramionami. – Kiedy wyjechałem z Kauf, często zastanawiałem się, co się z nią dzieje. Kilka dni temu, kiedy zanosiłem naczelnikowi wiadomość od Kruka Krwi, postanowiłem jej poszukać. I znalazłem ją. – Pamiętała cię? – Tak. I opowiedziała mi bardzo dziwaczną historię o jasnookim Wojaninie zamkniętym w bloku przesłuchań. On się nie boi naczelnika, powiedziała. Zaprzyjaźnił się z jednym z jej kolegów. Nadał mu plemieńskie imię Tas. Dzieci ciągle gadają o tym Wojaninie. Oczywiście szeptem, żeby naczelnik nie usłyszał. Potrafią dochować tajemnicy. Wspomniały o nim scholarskiemu ruchowi oporu w więzieniu, tym, których nie opuściła jeszcze nadzieja, że pewnego dnia uda im się uciec. – Dlaczego mi o tym wszystkim mówisz? – Rozglądam się nerwowo dookoła. Pułapka? Jakaś sztuczka? Nie ma wątpliwości, że Maska mówi o Eliasie. Ale w jakim celu? – Sam nie wiem. – W jego głosie wyczuwam smutek. – Może to dziwnie zabrzmi, ale wydaje mi się, że pewnego dnia to zrozumiesz. Wzdryga się i patrzy mi w oczy. – Uratuj go, Laio z Serry. Z tego, co ty i Kruk Krwi mówiłyście, wynika, że wart jest ocalenia. Maska wpatruje się we mnie, a ja kiwam głową. Nic nie rozumiem, ale cieszę się, że jest bardziej człowiekiem niż Maską. – Zrobię, co w mojej mocy.

Docieramy do polany. Kruk Krwi siodła konia, a słysząc nasze kroki, odwraca się i jej srebrna twarz tężeje. Towarzyszący mi żołnierz w jednej chwili się ulatnia. – Wiem, że mnie nie lubisz – odzywam się, zanim zdąży mnie przepędzić. – Ale przyszłam tu z dwóch powodów. – Otwieram usta, szukając odpowiednich słów, i dochodzę do wniosku, że najodpowiedniejsze będą te najprostsze. – Po pierwsze, winna ci jestem podziękowanie za uratowanie mi życia. Powinnam była zrobić to wcześniej. – Bardzo proszę – odburkuje. – Czego chcesz? – Twojej pomocy. – Dlaczego, na bogów, miałabym ci pomagać? – Ponieważ zostawiasz tu Eliasa. A nie chcesz, żeby zginął. Wiem o tym. Dlatego pomóż mi go ocalić. Kruk Krwi obraca się do konia, wyjmuje z sakwy pelerynę i narzuca ją sobie na ramiona. – Elias nie umrze. Pewnie teraz próbuje wydostać z więzienia twojego brata. – Nie – odpowiadam. – Coś poszło nie tak. – Podchodzę do niej bliżej. Jej spojrzenie tnie jak sztylet. – Nic mi nie jesteś winna, wiem. Ale słyszałam, co on ci powiedział w Czarnym Klifie. Nie zapomnij o nas. – Nagła rozpacz, jaka pojawia się w jej wzroku na to wspomnienie, rodzi we mnie poczucie winy. – Ja go nie zostawię. Posłuchaj tych głosów. – Helena odwraca ode mnie wzrok. – On zasługuje na coś lepszego niż śmierć w takim miejscu. – Co chcesz wiedzieć? – Kilka rzeczy o planie wnętrza, posterunkach, dostawach. – Jak zamierzasz się tam dostać? – pyta z ironicznym uśmiechem. – Nie możesz udawać niewolnicy. Strażnicy znają twarze scholarskich niewolników, a taką dziewczynę jak ty na pewno by zapamiętali. Nie przeżyjesz nawet pięciu minut.

– Wiem, jak wejść. I nie boję się. Gwałtowny podmuch wiatru rozwiewa jej jasne włosy. Helena wpatruje się we mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Co czuje? Jest kimś więcej niż tylko zwykłą Maską. Przekonałam się o tym tamtego wieczoru, kiedy wyrwała mnie z objęć śmierci. – Chodź tu. – Wzdycha, przyklęka i zaczyna rysować na śniegu. *** Kusi mnie, żeby wyrzucić na zewnątrz rzeczy Keenana i rozpalić ogień, ale dym mógłby zwrócić czyjąś uwagę. Z obrzydzeniem biorę do ręki jego torbę, odchodzę z nią kilkaset kroków od jaskini i docieram do strumyka płynącego do Rzeki Zmierzchu. Torba ląduje z pluskiem w wodzie. A zaraz za nią jego broń. Przydałyby się dodatkowe noże, ale nie chcę zachować niczego, co do niego należało. Wracam do jaskini, siadam ze skrzyżowanymi nogami i postanawiam, że nie ruszę się z miejsca, dopóki nie opanuję sztuki stawania się niewidzialną. Uświadamiam sobie, że ilekroć mi się udawało, Keenana nie było w zasięgu wzroku, a najczęściej był daleko. Może celowo zasiał we mnie niepewność. Zniknij! – krzyczę w duchu. Od tej jednej rzeczy, od mojej magicznej mocy zależy życie Eliasa, Darina i wszystkich pozostałych. Czuję w sobie jakieś poruszenie. Nieruchomieję i patrzę, jak moje kończyny mienią się i stają przezroczyste, zupełnie tak samo jak w wozie Afyi. Wydaję głośny okrzyk radości i podskakuję ze strachu, kiedy jego echo dociera do moich uszu. Koniec niewidzialności. Musisz nad tym popracować, Laio, myślę. Ćwiczę cały dzień, najpierw w jaskini, potem na zewnątrz,

na śniegu. Znam już ograniczenia. Gałąź, której dotykam, kiedy jestem niewidzialna, również staje się niewidzialna. Ale wszystko, co żywe albo przytwierdzone do ziemi, zdaje się unosić w powietrzu. Jestem tak pochłonięta ćwiczeniami, że nie słyszę zbliżających się kroków. Ktoś mówi do mnie. Obracam się błyskawicznie i sięgam po broń. – Spokojnie, dziewczyno. – Poznaję ten wyniosły ton, zanim przybysz odsłoni twarz. To Afya Ara-Nur. – Na bogów, jakaś ty nerwowa. Chociaż trudno się dziwić, skoro cały czas słyszysz ten harmider. – Macha ręką w kierunku więzienia. – Eliasa, jak widzę, nie ma. Ani brata. A rudzielec? Czeka na wyjaśnienia, a ja się w nią wpatruję i zastanawiam, czy jest prawdziwa. Jej strój jeźdźca jest poplamiony i brudny, a buty są mokre od śniegu. Wygląda, jakby nie spała od kilku dni. Jej widok tak mnie raduje, że mam ochotę ją ucałować. A ona wzdycha i przewraca oczami. – W końcu obiecałam, prawda? Przyrzekłam Eliasowi Veturiusowi, że przypilnuję wszystkiego. Plemienka, która nie dotrzymuje świętej przysięgi, to coś paskudnego. Ale jeśli robi to, gdy na szali leży życie innej kobiety, to niewybaczalne. Mój młodszy brat przypominał mi o tym co godzina przez trzy dni z rzędu, aż wreszcie zgodziłam się pojechać za tobą. – Gdzie on jest? – Już blisko terytoriów plemiennych. – Siada na pobliskim kamieniu i rozmasowuje sobie nogi. – A przynajmniej lepiej, żeby tam był. Ostatnie, co usłyszałam z jego ust, to to, że twoja przyjaciółka Izzi nie ufała rudzielcowi. – Wpatruje się we mnie wyczekująco. – Czyżby miała rację? – Na bogów, od czego mam zacząć? Jest już noc, kiedy kończę opowiadać Afyi o wydarzeniach ostatnich kilku tygodni. Pomijam kilka rzeczy, szczególnie noc

w piwnicy. – Wiem, że zawiodłam – mówię. Siedzimy teraz w jaskini, jemy chleb i owoce, które przywiozła ze sobą. – Podejmowałam głupie decyzje… – Kiedy miałam szesnaście lat – przerywa mi Afya – wyruszyłam z Nur w pierwszą wyprawę handlową. Byłam najstarsza i ojciec mnie rozpieszczał. Zamiast zmuszać mnie do nauki gotowania, tkania i innych nudnych zajęć, uczył robić interesy. Większość członków plemienia uważała, że mnie rozpaskudził. Ale ja wiedziałam, że chcę zostać tak jak ojciec Zaldarą. I nie przejmowałam się tym, że ostatnia kobieta przewodziła naszemu plemieniu ponad dwieście lat temu. Wiedziałam, że jeśli ja nie zostanę wybrana, to Zaldarem będzie jeden z moich żądnych władzy wujków albo beznadziejnych kuzynów. A oni wydadzą mnie za mąż za członka jakiegoś innego plemienia i taki będzie finał. – Udało ci się – zauważam z uśmiechem. – Spójrz na siebie. – Mylisz się. Handel się nie udał. To była jakaś farsa. Upokorzenie dla mnie i dla mojego ojca. Wojanin, któremu zamierzałam sprzedać towar, sprawiał wrażenie uczciwego, tymczasem oszukał mnie i dostałam tylko ułamek tego, co powinnam. Wróciłam biedniejsza o tysiąc marek, ze spuszczoną głową i podkulonym ogonem. Byłam pewna, że ojciec wyda mnie za mąż w ciągu dwóch tygodni. Tymczasem ojciec zdzielił mnie po głowie i warknął, że mam stać prosto. „Niepowodzenie nie ma takiego znaczenia – powiedział. – Ważne jest, co zrobisz, kiedy ci się nie powiedzie. Od tego zależy, czy jesteś dobrym przywódcą, czy kimś niewartym uwagi”. Afya mierzy mnie wzrokiem. – Podejmowałaś błędne decyzje. Zgoda. Ja też. I Elias również. Każdy, kto chce dokonać czegoś trudnego, popełnia błędy. Ale to nie znaczy, że masz się poddawać, głupia dziewczyno. Rozumiesz?

Muszę przetrawić to, co mi powiedziała. Wracam myślami do wydarzeń ostatnich tygodni. Wystarczy ułamek sekundy, żeby całe życie się zawaliło. A teraz, żeby to wszystko naprawić, musi mi się udać tysiąc różnych rzeczy. Wiem jednak, że mi się uda. Już więcej nie zawiodę. Kiwam głową, a Afya poklepuje mnie po ramieniu. – Dobrze – mówi. – A teraz, kiedy mamy to już za sobą, jaki jest plan? – Plan jest… – szukam słowa, dzięki któremu mój pomysł nie wyda się jej kompletnym szaleństwem, ale widzę, że Afya czyta mi w myślach – …szalony. Tak szalony, że trudno uwierzyć, żeby się powiódł. Afya wybucha głośnym śmiechem. Nie drwi ze mnie. Na jej twarzy widzę szczere rozbawienie. – Na bogów. – Z trudem tłumi śmiech. – Mówiłaś chyba kiedyś, że lubisz opowieści. Słyszałaś opowieść o jakimś awanturniku, który miałby trzeźwy i rozsądny plan? – Cóż, chyba nie. – A jak sądzisz, dlaczego? – Hm… – Jestem w rozterce. – Bo… – Bo z rozsądnych planów nic nie wychodzi, dziewczyno. – Afya zaczyna znów chichotać. – Tylko szalone się udają.

XLIX: Elias Mija cała noc i cały dzień, nim pojawia się Tas. Nic nie mówi, tylko patrzy znacząco na drzwi celi. Płomień pochodni na korytarzu lekko drży. Jedna z Masek nas obserwuje. W końcu Maska odchodzi. Pochylam głowę i zniżam głos do szeptu. – Masz dla mnie dobre wieści, Tas? – Żołnierze przenieśli Artystę do innej celi. – Tas ogląda się przez ramię na drzwi, a potem rysuje coś szybko na warstwie brudu pokrywającej posadzkę. – Ale wiem, gdzie teraz jest. Blok ma kształt koła, prawda? W środku są kwatery żołnierzy i – rysuje krzyżyk w górnej części koła – Artysta jest tutaj. – Potem rysuje krzyżyk na dole. – A ty tutaj. Dzielą was schody. – Znakomicie. A mundury? – Pszczoła zdobędzie jeden dla ciebie. Ma dostęp do pralni. – Można jej ufać? – Ona nienawidzi naczelnika. Chyba bardziej niż ja. Nie zdradzi nas. Ale, Eliasie… – na twarzy Tasa widzę współczucie – Pszczoła powiedziała, że nigdzie w więzieniu nie znajdziemy tellisy. Poza tym zaczęła się czystka Scholarów. Wojanie zbudowali na więziennym dziedzińcu rodzaj zagrody i tam ich spędzili. Mróz wielu zabija, ale… – głos mu drży z niecierpliwości – stało się coś jeszcze, coś cudownego. – Znalazłeś sposób na zabicie naczelnika spojrzeniem? – Coś niemal równie wspaniałego. – Tas szczerzy zęby. – Mam dla ciebie wiadomość od złotookiej dziewczyny. Serce chce mi wyskoczyć z piersi. To niemożliwe. – Mów. – Zerkam na drzwi. Jeśli Tas będzie w mojej celi dłużej

niż dziesięć minut, przyjdzie jedna z Masek, żeby sprawdzić, co się dzieje. Chłopiec szybko przemywa mi rany i zmienia opatrunki. – Najpierw znalazła Pszczołę. – Nadstawiam ucha. W jednej z cel strażnicy rozpoczęli przesłuchanie i krzyki więźnia niosą się echem po całym bloku. – Pszczoła myślała, że to duch, bo głos dochodził znikąd. Poszła za tym głosem do pustego pokoju w koszarach i tam z powietrza wyłoniła się dziewczyna. Zapytała Pszczołę o ciebie, więc Pszczoła pobiegła po mnie. – I ona była niewidzialna? – Tas przytakuje, a ja siadam zupełnie zbity z tropu. I wtedy przypominam sobie, że już raz wydawała się znikać z oczu. Kiedy to było? Po ucieczce z Serry, gdy dotknął jej ifryt. Ledwie ją musnął palcami, ale to widocznie wystarczyło, by obudzić w niej magiczne moce. – A jak brzmi wiadomość od niej? Tas nabiera powietrza w płuca i recytuje: – „Znalazłam twoje szable. Ich widok sprawił mi wielką radość. Znalazłam sposób na wejście do więzienia, tak by nikt mnie nie zobaczył. Afya ukradnie konie. Co ze Scholarami? Rozpoczęły się egzekucje. Chłopiec mówi, że przywódca Scholarów może pomóc. Jeśli będziesz widział mojego brata, powiedz mu, że tu jestem. Powiedz, że go kocham”. Dodała, że wróci o zachodzie słońca po odpowiedź. – Znakomicie – mówię. – A oto, co masz jej przekazać. *** Przez trzy dni Tas krąży tam i z powrotem pomiędzy Laią a mną z wiadomościami. Mógłbym pomyśleć, że to jakaś sztuczka naczelnika, gdyby nie fakt, że ufam Tasowi, a wiadomości, które przynosi, muszą pochodzić od Lai. Są słodkie, nieco oficjalne, ale każde zawarte w nich słowo świadczy o jej wielkiej determinacji. „Postępuj ostrożnie, Eliasie. Nie chcę więcej widzieć cię rannego”. Powoli i cierpliwie opracowujemy plan, który jest częściowo jej

planem, częściowo moim, częściowo Tasa, a po części także czystego obłędu. Opiera się on w dużej mierze na skuteczności działania przywódcy Skirytów, Araja, człowieka, którego nigdy nie widziałem na oczy. Poranek w dzień Rathany jest taki sam jak każdy inny poranek w Kauf. Nic nie wskazywałoby na to, że słońce już wstało, gdyby nie krzyki strażników podczas zmiany warty i wskazania mojego zegara biologicznego budzącego mnie ze snu. Tas przynosi śniadanie, stawia je przede mną i wypada z celi. Jest blady i przestraszony, ale kiedy nasze spojrzenia spotykają się na chwilę, kiwa mi lekko głową. Po jego wyjściu zmuszam się do wstania. Łańcuchy wydają się dziś cięższe niż jeszcze wczoraj wieczorem. Jestem obolały i na dodatek kompletnie wyczerpany. I nie jest to efekt przesłuchania czy dalekiej podróży. Jest to rodzaj wyczerpania przed zbliżającą się walką. Przeżyj tylko dzisiejszy dzień, mówię do siebie. Potem możesz spokojnie umrzeć. Kolejne minuty są prawie taką samą torturą jak przesłuchania prowadzone przez naczelnika. Nienawidzę czekania. Na szczęście szybko do mojej celi dociera obiecujący zapach. Dym. Zaraz potem słychać zaniepokojone głosy. Krzyki. Biją dzwony na alarm. Odzywają się bębny. Dobra robota, Tas. Na korytarzu coraz głośniejszy stukot butów, coraz więcej świateł pochodni. Mijają kolejne minuty, a ja niecierpliwie potrząsam kajdanami. Ogień rozprzestrzenia się szybko. Tas rozlał odpowiednią ilość paliwa w sekcji mieszkalnej strażników. Dym zaczyna wypełniać moją celę. Pod drzwiami pojawia się jakiś cień, przez wizjer upewnia się, czy jestem przykuty do ściany, i znika. Kilka chwil później słyszę obrót klucza w zamku i w otwartych drzwiach staje drobna postać

Tasa. – Dopiero teraz znalazłem klucze do celi – tłumaczy się. Wpada do środka i podaje mi jakieś cienkie ostrze i zagięty drucik. – Dasz radę tym rozpiąć kajdany? Klnę pod nosem. Moja lewa ręka wciąż nie odzyskała pełnej sprawności po eksperymentach naczelnika z obcęgami. Dym jest coraz gęstszy, a moje palce coraz mniej zręczne. – Pospiesz się, Eliasie. – Tas spogląda z niepokojem na drzwi. – Musimy jeszcze uwolnić Darina. Zamki w moich kajdanach w końcu puszczają. Dym jest już tak gęsty, że musimy przykucnąć, żeby móc oddychać. Szybko wkładam na siebie mundur strażnika, który przyniósł mi chłopiec. Mundur nie jest w stanie przykryć smrodu celi ani moich brudnych włosów, ale powinien wystarczyć, żebyśmy wydostali się na dziedziniec więzienny. Zawiązujemy wokół twarzy mokre chusteczki ułatwiające oddychanie. Otwieram drzwi i wybiegamy z celi. Staram się biec szybko, ale każdy krok wywołuje ból i Tas szybko znika mi z oczu w gęstym dymie. W korytarzach nie ma jeszcze ognia, choć bez wątpienia drewniane belki stropowe wkrótce zapłoną. Za to w kwaterach żołnierskich pełnych drewnianych mebli jest już ściana ognia. Wśród dymu słychać krzyki i nawoływania. Biegnę po schodach. Kiedy oglądam się za siebie, widzę Maskę odganiającą dłonią dym i wybiegającą z bloku przesłuchań. Znakomicie. Tak jak przewidywałem, strażnicy rzucili się do ucieczki. – Eliasie! – Tuż przede mną z dymu wyłania się postać Tasa. – Pospiesz się! Słyszałem, jak Maski mówiły, że ogień na górze się rozprzestrzenia. Wszystkie przeklęte pochodnie, którymi naczelnik rozświetla ponure wnętrza, wreszcie się na coś przydają. – Jesteś pewny, że tu na dole nie ma innych więźniów? – Sprawdziłem dwa razy. – Po chwili docieramy do ostatniej celi

w północnej części bloku. Tas otwiera drzwi i wpadamy do pełnego dymu pomieszczenia. – To ja, Elias! – wołam ochrypłym głosem do Darina. – Dzięki wam, o bogowie. – Darin podnosi się z posadzki i wyciąga przed siebie zakute w kajdany ręce. – Myślałem, że umrę tutaj. Nie byłem pewny, czy mogę wierzyć Tasowi. Zabieram się do rozpinania kajdan. Czuję, że robi się coraz bardziej gorąco, ale staram się działać metodycznie. Rozlega się charakterystyczny trzask i łańcuchy spadają z łoskotem na ziemię. Nisko pochyleni wybiegamy z celi. Docieramy do klatki schodowej, kiedy drogę zastępuje nam postać o srebrnej twarzy. To Drusius. – Ty przebiegły kundlu. – Drusius chwyta Tasa za kark. – Wiedziałem, że musiałeś maczać w tym palce. Błagając bogów, żeby dodali mi sił, rzucam się na Drusiusa. Ale on uchyla się i ciska mną o ścianę. Jeszcze miesiąc temu potrafiłbym wykorzystać ten brutalny atak przeciwko niemu, ale trucizna i przesłuchania pozbawiły mnie szybkości. Drusius owija ramię wokół mojej szyi i zaczyna mnie dusić. Na szczęście Darin uderza Dresiusa głową w żołądek. Klękam na jedno kolano i z trudem łapię oddech. Nawet kiedy chłostała mnie komendantka albo poddawali okrutnemu szkoleniu centurionowie, czułem w sobie wewnętrzną siłę. A teraz patrzę, jak Drusius przewraca Darina na ziemię i uderzeniem w skroń pozbawia przytomności, lecz nie potrafię tej siły w sobie odnaleźć. – Eliasie! – Tas jest obok mnie i wciska mi do ręki nóż. Zbieram się w sobie i rzucam na Drusiusa. Instynkt wojownika podpowiada mi, żeby wbić ostrze w udo Maski i przekręcić. Drusius wyje z bólu i chwyta mnie za włosy, ale ja zatapiam nóż raz za razem w jego nogi i brzuch. Wreszcie przestaje się ruszać. – Wstawaj, Eliasie! – woła Tas. – Ogień rozprzestrzenia się bardzo szybko. – Nie mogę.

– Możesz. Musisz. – Tas z całych sił próbuje mnie podźwignąć. – Bierz Darina! Jest nieprzytomny. Moje ciało jest słabe i takie powolne. Wymęczone atakami, biciem, przesłuchaniami, trucizną. – Wstawaj, Eliasie Veturiusie. – Tas uderza mnie dłonią w policzek. Mrugam powiekami zaskoczony. – Dałeś mi imię – mówi. – Chcę żyć i słyszeć je z ust innych. Wstawaj. Z głośnym jękiem podnoszę się z ziemi, podchodzę do Darina, przyklękam i zarzucam sobie jego bezwładne ciało na ramiona. Nogi mi się uginają pod jego ciężarem, choć po pobycie w Kauf jest lżejszy, niż powinien być mężczyzna jego wzrostu. Modląc się, żeby nie spotkać już żadnej Maski, ruszam w kierunku schodów. Ogień ogarnął już cały blok przesłuchań. Płoną belki stropowe, dym jest tak gęsty, że mało co widzę. Wchodzę po schodach, a Tas kroczy obok mnie. Skup się na tym, co masz do zrobienia, myślę. Jeden krok. Drugi. Powtarzam sobie te słowa jak jakąś dziwaczną pieśń. Co zastaniemy na górze? Za drzwiami będzie panował chaos czy porządek? I czy zdołam wynieść Darina z więzienia? Pole bitwy to moja świątynia. Czubek miecza jest moim kapłanem. Taniec śmierci moją modlitwą. Kończący cios wyzwoleniem. Nie jestem jeszcze gotowy na wyzwolenie. Z każdą chwilą ciało Darina staje się cięższe, ale widzę już drzwi prowadzące na dziedziniec. Sięgam do klamki, naciskam ją, popycham drzwi. Nie chcą się otworzyć. – Nie! – Tas rzuca się naprzód, napiera na drzwi z całych sił. Otwórz je, Eliasie. Kładę Darina na ziemi, szarpię za potężną klamkę, przyglądam się mechanizmowi zamka. Wyjmuję z kieszeni wytrych, ale łamie się, kiedy wsuwam go do zamka. Musi być jakieś inne wyjście. Zawracam i ciągnę Darina

po schodach w dół. Drewniane belki podtrzymujące kamienną konstrukcję zajęły się ogniem. Nad naszymi głowami buzują płomienie. Czuję dreszcze zapowiadające atak. Za chwilę wszystko pochłonie ciemność. Upadam, moje ciało jest bezużyteczne. Z gardła dobywa mi się już tylko charkot. Tas pochyla się nade mną i coś krzyczy, ale nie słyszę jego słów. Czy to samo czuli moi przyjaciele w chwili śmierci? Czy może byli zbyt zaabsorbowani daremną złością, a na dodatek zupełnie pozbawioną znaczenia? Bo przecież i tak śmierć w końcu zabiera, co się jej należy, i nic jej nie może powstrzymać. Eliasie. Usta Tasa poruszają się bezgłośnie, twarz ma zalaną łzami. Eliasie! Jego twarz znika. Cisza. Ciemność. I nagle obecność kogoś znajomego. Cichy głos. – Eliasie. – Słowa są teraz słyszalne, nade mną pochyla się Łowczyni Dusz. Nad swoją głową widzę konary Lasu Zmierzchu przypominające rozcapierzone palce. – Witaj, Eliasie Veturiusie. – Głos ma nieskończenie miły i łagodny, jakby przemawiała do zranionego dziecka, ale w jej oczach jest ta sama czarna pustka jak zawsze. Bierze mnie za rękę, tak jak powinien to robić przyjaciel. – Witaj w Poczekalni, świecie duchów. Jestem Łowczynią Dusz i pomogę ci przejść na drugą stronę.

L: Helena Docieramy z Avitasem do Antium w dzień Rathany o brzasku. Kiedy nasze konie ze stukotem kopyt przekraczają bramy miasta, gwiazdy wciąż jeszcze połyskują na niebie, a słońce nie zdążyło się wyłonić zza poszarpanych wierzchołków gór na wschodzie. Choć wcześniej rozejrzeliśmy się po okolicy, nie zauważyliśmy śladu armii. Cóż, komendantka jest sprytna. Mogła ukryć swoje wojska w różnych miejscach. Albo czeka ze szturmem na zapadnięcie nocy. Przy bramie miejskiej dołączają do nas Faris i Dex, którzy dostrzegli nas z wieży strażniczej. – Witaj, Kruku Krwi! – Dex klepie moją dłoń, zrównując się ze mną na koniu. Wygląda, jakby nie spał od roku. – Maski z Czarnej Gwardii na stanowiskach, czekają na rozkazy. Trzy oddziały strzegą imperatora. Jeden przeczesuje okolice miasta. Pozostałe patrolują stolicę. – Dziękuję, Dex. – Co za ulga, że nie pyta mnie o Eliasa. – Faris, melduj! – Dziewczyna miała rację – odzywa się mój przyjaciel olbrzym. Kluczymy pomiędzy wozami, ludźmi i zwierzętami zdążającymi do miasta. – Armia istnieje. Liczy około czterech tysięcy ludzi. – To armia komendantki. Avitas wam wytłumaczy. – Wskazuję swojego towarzysza podróży. Kiedy ulica jest już pusta, puszczam konia galopem. – Zastanów się dobrze nad tym, co widziałeś. Zdasz relację imperatorowi. Ulice zaczynają zapełniać się merkatorami pragnącymi zająć najlepsze miejsca przed obchodami Rathany. Plebejusz handlujący

piwem wiezie dodatkowe beczki do tawern. Dzieci wieszają plemieńskie lampiony. Taka tradycja tego dnia. Wszyscy wydają się tacy normalni. Szczęśliwi. Szybko odskakują jednak na bok na widok galopującej czwórki z emblematami Czarnej Gwardii. Docieramy do pałacu imperatora. Zeskakuję z konia, niemal wdeptując w ziemię stajennego, który podbiegł odebrać ode mnie wodze. – Gdzie imperator? – rzucam do legionisty przy drzwiach wejściowych. – W sali tronowej, Kruku Krwi, z całym dworem – odpowiada przerażony żołnierz. Na to liczyłam. Seniorzy ilustriańskich rodów wcześnie wstają, szczególnie jeśli im na czymś zależy. Wiele godzin temu ustawili się w kolejce do ucha imperatora. Sala tronowa będzie pełna wpływowych ludzi, którzy potwierdzą, że to ja uratowałam tron przed knowaniami komendantki. Przygotowuję się do tej przemowy od kilku dni, a idąc tam teraz, powtarzam sobie ją w myślach. Dwaj legioniści strzegący wejścia próbują zapowiedzieć moje przybycie, ale Dex i Faris występują naprzód, odtrącają ich na boki i otwierają drzwi na oścież. Czuję się, jakbym miała do dyspozycji dwa tarany. Członkowie Czarnej Gwardii krążą po sali, ale większość stoi pomiędzy dwoma gobelinami przedstawiającymi bohaterskie czyny poprzednich władców. Podchodząc do tronu, spostrzegam porucznika Sergiusa, który był na tyle głupi, by ostatnio zwrócić się do mnie „panno Aquilla”. Teraz salutuje karnie, kiedy go mijam. Wszyscy zwracają się ku mnie. Poznaję członków kilku ilustriańskich i merkatorskich rodów. Ponad olbrzymim szklanym sklepieniem pałacu ostatnie gwiazdy gasną w promieniach słońca. Marcus zajmuje miejsce na bogato zdobionym tronie z hebanowego drewna. Typowy dla niego drwiący uśmieszek zastępuje wściekłość, kiedy słucha relacji posłańca, który, sądząc

po jego wyglądzie, dopiero co zsiadł z konia. Głowę imperatora zdobi wieniec z olbrzymim brylantem. – …przedarli się przez granicę i pustoszą wioski wokół Tiborum. Miasto zostanie zajęte, jeśli nie wyślemy tam natychmiast wojska, mój panie. – Kruk Krwi. – Marcus dostrzega mnie i odsyła gestem składającego meldunek legionistę. – Jak dobrze znowu cię widzieć. – Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, ale zaraz się krzywi. Odczuwam ulgę, kiedy przestaje mi się przyglądać. – Seniorze Aquillusie – cedzi przez zaciśnięte zęby. – Podejdź i przywitaj się z córką. Ojciec występuje z szeregu dworzan, za nim podążają krok w krok moja matka i siostry. Hanna, widząc mnie, marszczy nos, jakby poczuła jakiś nieprzyjemny zapach. Matka wita mnie skinieniem głowy. Zaciska dłonie tak bardzo, że bieleją jej knykcie. Jest zbyt przerażona, by wydobyć z siebie choćby słowo. Liwia zdobywa się na uśmiech, ale musiałabym być ślepa, żeby nie dostrzec, że płakała. – Pozdrawiam cię, Kruku Krwi. – Ojciec obrzuca zbolałym spojrzeniem Avitasa, Farisa i Dexa, a na końcu mnie. Gdzie jest Elias, zdaje się pytać. Kiwam uspokajająco głową, staram się wzrokiem zakomunikować mu, że nie musi się martwić. Nie obawiaj się, ojcze. – Twoja rodzina zaszczycała mnie codziennie swoją obecnością od chwili twojego wyjazdu. – Usta Marcusa wykrzywiają się w uśmiechu, kiedy znacząco na mnie spogląda. – Wracasz z pustymi rękami, Kruku Krwi. – Nie są puste, imperatorze. Przynoszę ci coś znacznie ważniejszego od Eliasa Veturiusa. W tej chwili do Antium maszeruje armia pod wodzą Keris Veturii. Od miesięcy gromadziła wojsko złożone z żołnierzy z terytoriów plemiennych i przygranicznych, tworząc zdradzieckie zbrojne zaplecze. Stąd

raporty o Barbaryjczykach atakujących nasze miasta. – Wskazuję posłańca, który cofa się szybko, nie chcąc mieszać się do wymiany zdań pomiędzy Krukiem Krwi a imperatorem. – Pani komendant zamierza dokonać zamachu stanu. – Masz jakiś dowód na istnienie tej armii? – pyta Marcus, przekrzywiając głowę. – Widziałem ją, mój panie. – Faris występuje naprzód. – Nie dalej jak dwa dni temu, na wzgórzach Argent. Nie mogłem podejść bliżej, żeby sprawdzić, jakie rody reprezentuje, ale powiewało tam co najmniej dwadzieścia sztandarów. – Imperium wspiera dwieście pięćdziesiąt ilustriańskich rodów. Fakt, że komendantka zdołała uzyskać tak duże poparcie, zwraca uwagę Marcusa. Imperator zaciska dłonie na poręczach tronu. – Wasza Wysokość – zwracam się do niego. – Rozkazałam Czarnej Gwardii przejąć kontrolę nad murami miejskimi i przeczesać okolice miasta. Pani komendantka zaatakuje najprawdopodobniej dziś wieczorem, mamy więc cały dzień na przygotowania. Musimy jednak przewieźć cię do bezpiecznego miejsca… – Więc nie przywiozłaś ze sobą Eliasa Veturiusa? A ten swoje. – Mój panie, miałam do wyboru, dostarczyć Veturiusa albo ostrzec cię przed zamachem. Było zbyt mało czasu, by wykonać oba zadania. Uznałam, że bezpieczeństwo Imperium jest ważniejsze. Marcus przygląda mi się przez długą chwilę, a potem przenosi wzrok na kogoś za moimi plecami. Słyszę znajomy i znienawidzony stukot podbitych stalowymi blaszkami obcasów. To niemożliwe. Wyjechałam przed nią. Gnałam tu bez zatrzymywania się po drodze. Mogła przed nami dotrzeć do swojej armii, ale widzielibyśmy, gdyby kierowała się do Antium. Nie ma wielu dróg, które prowadzą z Kauf do stolicy. Moją uwagę zwraca niepozorny cień przemykający chyłkiem

w zakamarkach sali tronowej. Kaptur, spod którego bije blask dwóch słońc. Jeszcze tylko łopot peleryny i cień znika. Zwiastun Nocy. Dżinn. To on ją tu przeniósł. – Mówiłam ci, imperatorze – głos komendantki jest śliski jak skóra węża – że ta dziewczyna ma obsesję na punkcie Eliasa Veturiusa. Jej niezdolność albo niechęć do złapania tego zbiega kazała jej zmyślić tę śmieszną historię i przy okazji wplątać w to Czarną Gwardię, zatrudniając ją do wykonywania bezsensownych działań. Cóż za pretensjonalne posunięcie. Musi nas uważać za głupców. Komendantka obchodzi mnie łukiem i staje przed obliczem imperatora. Stoi niewzruszenie spokojna, ale kiedy nasze spojrzenia się spotykają, widzę w jej oczach wściekłość. Gdybyśmy były w Czarnym Klifie, moje ciało wisiałoby teraz bezwładnie przywiązane do pręgierza. Co ona, na czeluści piekielne, tutaj robi? Powinna teraz stać na czele swojej armii. Rozglądam się po sali, próbując wypatrzeć jej ludzi. A może wpadną do wnętrza dopiero za chwilę? Widzę co prawda żołnierzy rodu Veturia, ale nie wyglądają, jakby mieli się szykować do boju. – A co do pani komendant, Kruku Krwi – odzywa się Marcus – Elias Veturius znalazł się w więzieniu Kauf. Ale przecież ty o tym wiesz, prawda? Będzie wiedział, że kłamię. Pochylam więc nisko głowę. – Tak, Wasza Wysokość. Ale… – I mimo to nie przywiozłaś go tutaj. Choć pewnie i tak jest już martwy. Prawda, Keris? – Tak jest, Wasza Wysokość. Chłopak został otruty gdzieś po drodze. Naczelnik donosi, że od kilku tygodni miał ataki. W ostatniej wiadomości donoszono, że dzieliły go godziny od śmierci. Ataki? Kiedy widziałam go w Nur, wyglądał źle, ale sądziłam, że

to z powodu forsownego marszu z Serry. I naraz przypominam sobie jego słowa. Wtedy wydawały się pozbawione sensu, dopiero teraz dociera do mnie ich prawdziwe znaczenie. „Oboje wiemy, że niedługo już pozostanę na tym świecie”. I słowa naczelnika, kiedy powiedziałam mu, że jeszcze zobaczę Eliasa: „Młodzieńczy brak doświadczenia pozwala mieć nadzieję”. Stojący za moimi plecami Avitas wciąga głośno powietrze. – Pamiętasz nocne ziele, które mi dała? – szepcze mi do ucha. – Musiała go mieć więcej i otruła Eliasa. – To ty – zwracam się do komendantki, kiedy wszystkie elementy układanki wreszcie zaczynają do siebie pasować – ty go otrułaś. Musiałaś to zrobić wiele tygodni temu, jeszcze w Serze. Kiedy z nim walczyłaś. – Więc mój przyjaciel nie żyje? Nie, to niemożliwe. Nie przyjmuję tego do wiadomości. – Użyłaś nocnego ziela, bo wiedziałaś, że agonia będzie długa. Wiedziałaś, że będę go ścigać. A gdybym nie wchodziła ci w drogę, nie mogłabym udaremnić zamachu stanu. – O bogowie. Ona zabiła własnego syna i przez kilka miesięcy wodziła mnie za nos. – Wszyscy wiedzą, że nocne ziele jest zakazane w Imperium. – Komendantka patrzy na mnie z obrzydzeniem, jakbym wytarzała się w gównie. – Posłuchaj samej siebie, Kruku Krwi. I pomyśleć, że uczyłaś się w mojej szkole. Musiałam być ślepa, skoro pozwoliłam ci ją ukończyć. W sali podnosi się szum, który cichnie, gdy występuję naprzód. – Skoro jestem taka głupia, wytłumacz mi, dlaczego we wszystkich garnizonach Imperium brakuje żołnierzy. Dlaczego jest ich za mało? Dlaczego nie są obsadzone granice? – Potrzebowałam ludzi do stłumienia rebelii, to oczywiste – odpowiada komendantka. – Rozkazy wydał osobiście imperator. – Wciąż jednak domagałaś się więcej… – To jest żałosne. – Komendantka zwraca się do Marcusa. –

Wstyd mi, Wasza Wysokość, że z Czarnego Klifu wyszła osoba o tak marnym umyśle. – Ona kłamie. – Tym razem ja zwracam się bezpośrednio do Marcusa, choć wiem, jak mogą zabrzmieć moje słowa. Jestem spięta, tymczasem komendantka znakomicie nad sobą panuje. – Wasza Wysokość musi mi uwierzyć… – Dość! – Marcus przecina spór nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Kazałem ci dostarczyć tu Eliasa Veturiusa żywego przed Rathaną, Kruku Krwi. Nie wykonałaś rozkazu. Wszyscy w tej sali słyszeli, jaka czeka cię za to kara. – Kiwa głową w stronę komendantki, a ona z kolei daje znak swoim ludziom. W jednej chwili żołnierze rodu Veturia otaczają moich rodziców i siostry. Nogi uginają się pode mną. To nie tak miało być. Zachowałam się uczciwie wobec Imperium. Nie złamałam przysięgi wierności. – Obiecałem seniorom naszych wspaniałych rodów, że będą świadkami egzekucji – mówi Marcus. – I w przeciwieństwie do ciebie, Kruku Krwi, zamierzam dotrzymać słowa.

LI: Laia Poranek w dzień Rathany Jest jeszcze ciemno, kiedy opuszczamy z Afyą przytulną jaskinię i ruszamy w kierunku Kauf. Plemienka niesie miecz Darina, a ja szable Eliasa. Na pewno przydadzą się, kiedy będziemy uciekać z więzienia. – Ośmiu strażników – przypominam Afyi. – Potem musisz zatopić łodzie. Zapamiętasz? Bo jeśli… – Na bogów, mogłabyś się już zamknąć? – Afya macha niecierpliwie ręką. – Jesteś jak ten ptak Tibbi, który w kółko powtarza to samo, aż masz ochotę skręcić mu kark. Ośmiu strażników, dziesięć łodzi zostawić, dwanaście zatopić. Nie jestem idiotką. Poradzę sobie. Ty lepiej zajmij się tym, żeby ogień w więzieniu płonął, jak należy. Im więcej Wojan upieczemy żywcem, tym mniej będzie nas potem gonić. Docieramy do Rzeki Zmierzchu, gdzie musimy się rozdzielić. Afya zaczyna dłubać czubkiem buta w ziemi. – Posłuchaj, dziewczyno… – Poprawia chustkę i odchrząkuje. – Twój brat… Możesz go nie poznać. Miałam kuzyna, który trafił do Kauf. Kiedy stamtąd wrócił… bardzo się zmienił. Bądź na to przygotowana. Plemienka podchodzi do brzegu rzeki i znika w ciemnościach. Nie daj się zabić, mówię w duchu i zerkam na potężne gmaszysko, które wyrasta przede mną. Bycie niewidzialną nadal jest dla mnie dziwnym uczuciem. Jakbym włożyła pelerynę w nie swoim rozmiarze. Choć ćwiczę od kilku dni, nie wiem, jak ta magia działa, a scholarska dusza każe

mi to zrozumieć, poszukać wiadomości w książkach, porozmawiać z kimś, kto wie więcej na ten temat. Później, Laio, mówię sobie. Jeśli przeżyjesz. Kiedy jestem już pewna, że nie stanę się widoczna w chwili pojawienia się pierwszych problemów, ruszam ścieżką prowadzącą do Kauf, stawiając kroki w śladach większych od moich stóp. Owszem, jestem niewidzialna, ale można mnie usłyszeć, a idąc, zostawiam ślady. Spuszczana krata w bramie jest podniesiona. Żaden wóz nie wjeżdża na teren więzienia. To zbyt późna pora roku dla handlarzy. Kiedy słyszę trzask bicza, rozumiem wreszcie, dlaczego brama jest otwarta na oścież. Ciszę poranka przerywa krzyk i z terenu więzienia wychodzi kilka przygarbionych, wymizerowanych postaci pod czujnym okiem Maski. Moja ręka machinalnie sięga po sztylet, choć wiem, że nic nie mogę zrobić. Widziałyśmy wcześniej z Afyą, jak kopane są głębokie doły pod murami więzienia. Widziałyśmy, jak Wojanie wrzucają do tych dołów zwłoki Scholarów. Jeśli chcę pomóc pozostałym Scholarom w ucieczce z więzienia, nie mogę się teraz ujawnić. Zatrzymuję się jednak i patrzę. Kiedy przyjdzie czas, dam świadectwo. Teraz mogę tylko zapamiętywać to, co widzę. Kiedy Scholarzy znikają za załomem wschodniego muru Kauf, przechodzę przez bramę. Znam drogę. Od kilku dni wymieniamy się z Eliasem wiadomościami za pośrednictwem Tasa. Mimo to, ilekroć tędy idę i mijam ośmiu legionistów pełniących wartę przy bramie, sztywnieję ze strachu. Przechodząc przez rzęsiście oświetlony dziedziniec, staram się nie patrzeć w prawo, gdzie znajdują się dwie zagrody, do których Wojanie zapędzili scholarskich więźniów. W końcu jednak nie wytrzymuję. Przed jedną z zagród stoją dwa wozy do połowy wyładowane trupami. Grupka młodych Wojan bez masek, pewnie piątoklasistów, wrzuca na wozy kolejne ciała tych, którzy nie przetrzymali mrozów.

„Pszczoła i inni dostarczą im broń – mówił Tas. – Będzie ukryta w wiadrach na nieczystości. Nie noże czy szable, ale groty strzał, połamane strzały, jakieś ciężkie przedmioty z brązu”. Choć Wojanie zabili już setki ludzi, to nadal tysiące czekają w tych zagrodach na śmierć. Są chorzy, wygłodniali i przemarznięci. Nawet jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nie wiem, ilu będzie miało dość sił, żeby obezwładnić strażników, szczególnie taką marną bronią. Ale przecież nie mamy wyboru. O tej porze dnia niewielu strażników kręci się po oślepiająco jasnych korytarzach Kauf. Mimo to omijam ich szerokim łukiem. Rzucam okiem na wejście do lochów, gdzie przetrzymywano Scholarów. Byłam tam pierwszego dnia, kiedy w celach wciąż więziono ludzi. Szybko musiałam uciekać i poszukać miejsca, gdzie mogłam bezpiecznie zwymiotować. Idę teraz głównym korytarzem, mijam rotundę i schody prowadzące według Heleny do kwater Masek i gabinetu naczelnika. Na jednej z bocznych ścian rotundy widzę wielkie stalowe drzwi. Wiem, że prowadzą do bloku przesłuchań. Tam jest Darin. Dzieli nas zaledwie kilka kroków. Rozlega się dudnienie bębnów obwieszczających wpół do szóstej rano. Korytarz prowadzący do kwater wojańskich żołnierzy, kuchni i magazynów jest pełen ludzi. Ze stołówki dolatują strzępy rozmów i śmiech. Czuję zapach smażonych jajek, tłuszczu i przypieczonego chleba. Z pokoju, obok którego przechodzę, wypada jakiś legionista i mija mnie o włos. Musiał usłyszeć, jak wydałam z siebie cichy jęk, bo sięga po szablę i rozgląda się dookoła. Wstrzymuję oddech i czekam, aż sobie pójdzie. „Miniesz kuchnię – poinstruowała mnie Helena. – Magazyn z oliwą jest na końcu korytarza. Ciągle kręcą się tam ludzie odpowiedzialni za pochodnie, musisz więc działać szybko”. Znajduję magazyn, ale muszę zaczekać, aż jakiś żołnierz

z oddziałów pomocniczych wyciągnie stamtąd beczkę smoły i potoczy ją korytarzem przed siebie. Zostawia szeroko otwarte drzwi, a ja zaglądam, żeby się przekonać, co tam znajdę. Na podłodze stoi rząd beczek ze smołą. Wyżej znajdują się pojemniki pełne żółtawej oliwy do lamp, którą Imperium importuje od Morzan. Oliwa cuchnie zgniłymi liśćmi i siarką, ale będzie mniej się rzucała w oczy niż smoła, kiedy ją rozleję w całym więzieniu. Opróżnienie tuzina pojemników w korytarzach i rotundzie zajmuje mi dobre pół godziny. Puste pojemniki zanoszę z powrotem do magazynu. Kolejne trzy pojemniki wkładam do swojej przepastnej torby i wchodzę do kuchni. Plebejscy panowie wydają rozkazy scholarskim dzieciom niewolnikom. Dzieciaki uwijają się jak w ukropie. Im udało się uniknąć losu pozostałych. Krzywię się z niesmakiem. Naczelnik zabija Scholarów, a przecież potrzebuje wołów roboczych, które będą wykonywać najgorsze prace. Spostrzegam Pszczołę dźwigającą stertę brudnych naczyń ze stołówki. Podchodzę do niej ostrożnie, unikając kontaktu cielesnego z innymi osobami stającymi mi na drodze. – Pszczółko – szepczę jej do ucha. Zaskoczona dziewczynka reaguje nerwowo, ale szybko odzyskuje równowagę. – Za piętnaście minut zapalamy. Pszczoła kiwa niedostrzegalnie głową, a ja z kuchni kieruję się do rotundy. Bębny obwieszczają godzinę szóstą. Jak mówi Helena, za kwadrans naczelnik pójdzie do bloku przesłuchań. Nie ma czasu, Laio. Pospiesz się, mówię do siebie. Wbiegam na wąskie kamienne schody. Dalej jest korytarz z tuzinami drzwi. To kwatery Masek. Kiedy biorę się do roboty, srebrnolice potwory zaczynają wyłazić ze swoich pokoi i po schodach zbiegają na dół. Za każdym razem, kiedy któryś z nich mnie mija, serce podchodzi mi do gardła i sprawdzam, czy nadal jestem niewidzialna. – Czujesz coś? – Niska, brodata Maska pyta dużo bardziej smukłego kolegę. Wciąga powietrze. Ale ten drugi wzrusza

ramionami, mruczy coś pod nosem i idzie dalej. Brodacz wciąż się rozgląda, węszy wzdłuż ścian jak pies gończy, który złapał trop. Zatrzymuje się przy jednym z drewnianych filarów, który natarłam olejem, i wpatruje się w kałużę u jego podstawy. – Co jest… – Przyklęka przy filarze, a ja uciekam na koniec korytarza. Słysząc moje kroki, odwraca się i nasłuchuje. Czuję, że zgrzyt szabli wyjmowanej z pochwy będzie oznaczał koniec mojej niewidzialności. Zdejmuję ze ściany pochodnię. A Maska rozdziawia usta. Za późno. Zapomniałam, że moja niewidzialność rozciąga się na drewniany trzonek pochodni, ale nie na sam płomień. Zaczyna wymachiwać szablą. Moją niewidzialność diabli biorą. Wygląda to dziwnie, bo zaczyna się od czoła i powoli wędruje w dół ciała. – Wiedźma! – wrzeszczy przerażony. Rzucam się do ucieczki, upuszczając pochodnię w kałużę oliwy. Oliwa zajmuje się ogniem, a ja znikam. Zniknij, powtarzam sobie. Zniknij! Ale biegnę zbyt szybko i magiczne zaklęcie nie działa. Musi zadziałać, inaczej zginę. No już! – krzyczę w duchu. Czuję znajome mrowienie akurat w chwili, gdy w korytarzu pojawia się wysoka, szczupła postać i obraca w moją stronę swoją trójkątną twarz. Kiedy Helena mi go opisywała, nie wiedziałam, czy zdołam go rozpoznać, ale teraz nie mam żadnych wątpliwości. To naczelnik. Naczelnik mruga i nie wiem, czy zobaczył mnie kątem oka, czy nie. Nie zamierzam czekać, żeby się o tym przekonać. Rozlewam kolejny pojemnik oliwy pod jego stopami, zdejmuję ze ściany dwie pochodnie i rzucam je na posadzkę. Naczelnik krzyczy i odskakuje w tył, a ja mijam go szybko i zbiegam po dwa stopnie naraz, pozbywając się po drodze ostatniego pojemnika oliwy i rzucając za siebie płonącą pochodnię. Poręcze schodów błyskawicznie stają w ogniu.

Nie mam czasu obejrzeć się za siebie. W rotundzie biegają żołnierze, z korytarza prowadzącego do kuchni wydobywają się kłęby dymu. Doskonale, Pszczoło! Ukrywam się za schodami, tam gdzie mam spotkać się z Eliasem. Na schodach rozlega się głuche tąpnięcie. To naczelnik przeskakuje przez ogień i staje w rotundzie. Chwyta za kołnierz jednego z żołnierzy oddziałów posiłkowych i wrzeszczy mu do ucha: – Każ walić w bębny! Ogłaszam ewakuację. Zgromadzić więźniów na dziedzińcu i otoczyć ich kordonem łuczników, żeby żaden nie uciekł. Podwoić straże. Reszta postępuje zgodnie z instrukcją ewakuacji. Więzienie zostało zaatakowane od wewnątrz. Celem naszego wroga jest sianie zamętu. Musimy to uniemożliwić. Naczelnik otwiera drzwi prowadzące do bloku przesłuchań, ale wypadają stamtąd trzy Maski. – Tam na dole rozpętało się piekło, naczelniku! – krzyczy jedna z nich. – Więźniowie? – Tylko dwóch. Obaj w celach. – A mój sprzęt medyczny? – Chyba Dresius go zabrał – wtrąca się drugi. – Jestem pewny, że to ci scholarscy smarkacze wzniecili pożar do spółki z Veturiusem. – Te dzieciaki to podludzie – odzywa się naczelnik. – Ledwo potrafią mówić, nie byliby zdolni podpalić więzienia. Idźcie i zajmijcie się pozostałymi więźniami. – A co z tymi dwoma na dole? – Maska wskazuje na schody prowadzące do bloku przesłuchań. Naczelnik kreci głową, widząc wydostające się stamtąd kłęby dymu. – Jeśli jeszcze nie zginęli, to za chwilę będzie po nich. Teraz

wszyscy ludzie są potrzebni na dziedzińcu do pilnowania więźniów. Zamknijcie te drzwi. Niech się tam usmażą. To mówiąc, naczelnik odwraca się na pięcie i zaczyna krążyć w tłumie ubranych na czarno żołnierzy, wydając rozkazy na prawo i lewo. Maska zamyka drzwi, rygluje je metalową sztabą i zamyka na kłódkę. Podkradam się do niego. Muszę zdobyć klucze. Kiedy sięgam po pęk kluczy, on wyczuwa moją obecność i uderza mnie łokciem w żołądek. Zwijam się wpół, usiłując odzyskać oddech i zachować niewidzialność. On ogląda się przez ramię, ale na szczęście porywa go strumień żołnierzy uciekających z więzienia. Najlepsza jest prymitywna siła. Sięgam po jedną z szabel Darina i nie przejmując się tłumem żołnierzy, próbuję zerwać kłódkę. Sypią się iskry, ale zamek się nie poddaje. Wymachuję szablą i krzyczę z wściekłości. Moja niewidzialność raz jest, raz jej nie ma, ale nie dbam o to. Muszę otworzyć te drzwi. Tam są mój brat i Elias. Zaszliśmy już tak daleko. Przeżyliśmy Czarny Klif i krwawe wydarzenia w Serze, komendantkę i podróż do Kauf. To nie może się tak skończyć. Nie przez głupią kłódkę. Sypią się iskry i wreszcie kłódka poddaje się. Chowam szablę i otwieram szeroko drzwi. Niemal natychmiast padam na ziemię, krztusząc się dymem. Zmrużonymi, załzawionymi oczami wpatruję się w to, co było kiedyś schodami. Teraz widać tam tylko ścianę ognia.

LII: Elias Nawet gdyby Łowczyni Dusz nie przywitała mnie w świecie umarłych, czuję w sobie pustkę. Czuję, że nie żyję. – Zmarłem, dławiąc się dymem na więziennych schodach, o kilka kroków od ocalenia? Niech to szlag. Potrzebuję więcej czasu – mówię do Łowczyni Dusz. – Kilku godzin. – Ja nie decyduję, kiedy umrzesz, Eliasie. – Pomaga mi wstać. Ma zbolałą minę, jakby rzeczywiście smuciła się z powodu mojej śmierci. Za jej plecami, wśród drzew rozpychają się inne duchy. – Nie jestem gotowy, Shaevo. Laia czeka tam na mnie. Jej brat jest ze mną i umiera. Po co było walczyć, skoro mamy skończyć w taki sposób? – Niewielu jest gotowych na śmierć. – Shaeva wzdycha. Już wcześniej to mówiła. – Czasem nawet bardzo starzy ludzie, którzy przeżyli całe życie, bronią się przed lodowatym uściskiem śmierci. Musisz to zaakceptować… – Nie! – Rozglądam się, szukając drogi powrotu. Jakichś wrót, broni czy narzędzia, którym mógłbym odwrócić swój los. Jesteś głupi, Eliasie. Nie ma drogi powrotnej. Śmierć to śmierć. „Nie ma rzeczy niemożliwych”. To słowa mojej matki. Gdyby ona tu była, zastraszyłaby albo zmusiła Łowczynię Dusz, żeby dała jej trochę czasu. – Shaevo, władasz tą krainą od tysiąca lat. Wiesz o śmierci wszystko. Musi być jakiś sposób, żeby wrócić choćby na krótką chwilę. Obraca się do mnie plecami. Okrążam ją, jako duch robię to wyjątkowo szybko.

– Kiedy zaczęły się moje ataki, powiedziałaś, że mnie obserwujesz. Dlaczego? – To był błąd, Eliasie. – Na jej powiekach pojawiają się łzy. – Widziałam cię takiego, jak innych ludzi, słabego. Ale myliłam się. Nie powinnam była cię tu sprowadzać. Otworzyłam drzwi, które powinny pozostać zamknięte. – Ale dlaczego? – Najwyraźniej nie chce powiedzieć mi prawdy. – Dlaczego zwróciłaś na mnie uwagę? Przecież nie siedzisz i nie przyglądasz się cały czas ludzkiemu światu. Masz dość roboty z duchami. Wyciągam do niej rękę, ale moja dłoń przechodzi przez jej ciało. Jesteś duchem, Eliasie. Zapomniałeś? – Po Trzeciej Próbie przysłałeś tu wielu. Ale oni nie byli na ciebie źli. Dziwiłam się, bo zabójstwo zwykle czyni duchy niespokojnymi. A oni nie mieli żalu. Prócz Tristasa wszyscy spokojnie przeszli na drugą stronę. Nie rozumiałam dlaczego. Użyłam swoich mocy, żeby przyjrzeć się ludzkiemu światu. – Splata palce i wpatruje się we mnie. – W katakumbach Serry natknąłeś się na ifryta. Nazwał cię mordercą. – „Powinieneś utonąć w morzu krwi, którą przelałeś!”. Pamiętam jego słowa. – Ważne było nie tyle to, co powiedział ifryt, ile twoja reakcja, Eliasie. Byłeś… – Shaeva marszczy czoło – …przerażony. Duchy, które tu przysłałeś, były spokojne, bo opłakiwałeś ich śmierć. Przyniosłeś ból i cierpienie tym, których kochałeś. Nie chciałeś ich zabijać. To tak, jakby twoim przeznaczeniem było zejść z drogi zniszczenia. Jesteś taki jak ja. A właściwie taki, jaka ja byłam. W Poczekalni nagle robi się zimniej. – Lubię cię – mówię. – Nie jesteś jedyną żywą istotą, która wędrowała po moim lesie, Eliasie. Pojawiają się tu czasem szamani. I uzdrowiciele. Lamenty są nie do zniesienia zarówno dla żywych, jak i dla umarłych. Ale

tobie one nie przeszkadzały. Wiele dziesiątków lat uczyłam się komunikować z duchami. A ty wiedziałeś, jak to robić, już po kilku wizytach tutaj. Słyszę syk i dostrzegam, że las dżinnów rozświetla się znajomym blaskiem. Tym razem Shaeva nie zwraca na to uwagi. – Próbowałam trzymać cię z dala od Lai – wyznaje. – Chciałam, żebyś czuł się odizolowany. Chciałam czegoś od ciebie i pragnęłam, żebyś się bał. Ale po tym, jak zatrzymałam cię w twojej podróży do Kauf, po tym, jak wypowiedziałeś moje imię, coś się we mnie obudziło. Jakieś pozostałości tamtej lepszej mnie. Zdałam sobie sprawę, że źle postępowałam, prosząc cię o coś. Wybacz mi. Miałam tak dosyć tego miejsca. Chciałam się tylko od niego uwolnić. Blask jest coraz silniejszy. Drzewa wydają się drżeć. – Nie rozumiem. – Chciałam, żebyś zajął moje miejsce. Żebyś został Łowcą Dusz. W pierwszej chwili wydaje mi się, że się przesłyszałem. – To dlatego prosiłaś, żebym pomógł Tristasowi przejść na drugą stronę? – Jesteś człowiekiem. Masz więc pewne ograniczenia, których dżinny nie mają. Musiałam się przekonać, czy dasz sobie radę. Żeby być Łowcą Dusz, musisz dobrze poznać śmierć, ale nie możesz jej czcić. Musisz mieć za sobą życie, w którym chciałeś innych bronić, a mogłeś ich tylko zabić. Takie życie musi rodzić wyrzuty sumienia. I to one będą wrotami, przez które Poczekalnia zdoła do ciebie dotrzeć. Shaaaeeeva… Łowczyni Dusz głośno przełyka ślinę. Jestem pewny, że dosłyszała nawoływanie swojego krewniaka. – Poczekalnia jest obdarzona czuciem – kontynuuje Łowczyni. – Rządzi nią starożytna magia. Ona… – uśmiecha się przepraszająco –

…cię lubi. Przecież już zaczęła szeptem wyjawiać ci swoje sekrety. Przypominają mi się jej wcześniejsze słowa. – Powiedziałaś, że kiedy zostałaś Łowczynią Dusz, Zwiastun Nocy zabił cię, a potem sprowadził tutaj i uwięził. A przecież ty żyjesz. – To nie jest życie, Eliasie! – protestuje Shaeva. – To śmierć za życia. Otaczają mnie tylko duchy. Jestem przykuta do tego miejsca. – Nie do końca – zauważam. – Opuściłaś Las, żeby mnie tu sprowadzić. – Tylko dlatego, że byłeś blisko. Wyjazd stąd na więcej niż kilka dni to tortura. Im jestem dalej, tym bardziej cierpię. A dżinny… Eliasie, nie masz pojęcia, co to znaczy mieć do czynienia z uwięzionymi dżinnami. Shaevo! Zaczynają znów wołać. Nie! – krzyczę w duchu. Ziemia zaczyna drżeć pod moimi nogami i, o dziwo, dżinny milkną. Nagle przychodzi mi coś do głowy. – Zgoda, Shaevo. Uczyń mnie swoim następcą. Ale przywróć mnie do życia, tak jak zrobił to z tobą Zwiastun Nocy. – Jesteś głupcem, Eliasie – szepcze, wcale niezdziwiona moją prośbą. – Zaakceptuj swoją śmierć. Ona uwalnia od pragnień, cierpienia, bólu. Pomogę ci przejść na drugą stronę cicho i spokojnie. A jeśli zostaniesz Łowcą Dusz, będziesz wiódł żywot żałosny i samotny, bo żadna żywa istota nie będzie mogła wejść do Lasu. Duchy nie zniosą jej obecności. – Może zbyt łagodnie obchodzisz się z duchami. – Krzyżuję ramiona. – Ty nie zdołasz nawet… – Zdołam. Pomogłem Izzi i Tristasowi przejść na drugą stronę. Zrób to dla mnie, Shaevo. Jeśli będę żywy, uratuję Darina i skończę

to, co zacząłem. Potem mogę być martwy i zyskać szansę, żeby zrehabilitować się za wszystko, co wcześniej zrobiłem. – Posuwam się o krok w jej kierunku. – Wycierpiałaś już swoje. Teraz moja kolej. – Muszę cię jeszcze dużo nauczyć. Tak jak mnie uczono. – Widzę wyraźnie, że moja propozycja jej się podoba. Ale odczuwa lęk. – Boisz się śmierci? – Nie – wyznaje szeptem. – Boję się, że nie rozumiesz, jakie brzemię bierzesz na swoje barki. – Jak długo szukałaś kogoś takiego jak ja? – pytam, usiłując ją przekonać. – Muszę wrócić. Muszę uwolnić Darina. – Tysiąc lat, zgadza się? Naprawdę chcesz tu utkwić na kolejne tysiąclecie, Shaevo? Widzę, jak podejmuje decyzję, widzę, jak strach ustępuje przed rezygnacją. – Pospiesz się. Bogowie tylko wiedzą, ile czasu upłynęło w Kauf. Nie zamierzam wracać do swojego ciała w chwili, kiedy będzie skwierczało w ogniu. – To stara magia, Eliasie. Nie dżinnów, nie ludzi, nie ifrytów, tylko samej ziemi. Wrócisz w chwili śmierci. Będzie bolało. Kiedy chwyta mnie za ręce, jej dotyk parzy bardziej niż rozpalona serrańska stal. Przez zaciśnięte zęby dobywa się z jej gardła lament, który przenika mnie do głębi. Jej ciało zdaje się płonąć żywym ogniem i nie jest już Shaevą, tylko poskręcanym, sczerniałym trupem. Puszcza moje dłonie i okrąża mnie tak szybko, że pozostawia za sobą obłok mroku. Choć jestem duchem, czuję, jak pozbawia mnie esencji życia. Padam na kolana, a jej głos wypełnia mi głowę. Zaraz jednak tłumi go inny głos, dochodzący z głębin, głos samej Poczekalni, która przejmuje władzę nad jej ciałem i przemawia jej ustami. – Synu mroku, dziedzicu śmierci, posłuchaj. By władać

Poczekalnią, musisz wskazać drogę słabym, zmęczonym, upadłym i zagubionym w ciemnościach, podążającym za śmiercią. Będziesz ze mną związany, póki nie znajdzie się ktoś inny godzien cię zastąpić. Gdybyś uciekł, uciekłbyś od swoich obowiązków, a za to musiałabym cię ukarać. Czy przyjmujesz moje warunki? – Przyjmuję. Czuję lekkie wibracje w powietrzu, potem następuje pełna napięcia i oczekiwania cisza, aż wreszcie ziemia zaczyna drżeć. Rozlega się dźwięk, jakby ktoś niebo rozdzierał na pół. Ból, potworny ból przeszywa moją duszę. Każde bolesne przeżycie, każdy zawód miłosny, każde odebrane życie zadaje mi teraz bezlitosny cios. To coś więcej niż ból, to jakby umierająca gwiazda we mnie eksplodowała. Kiedy wydaje mi się, że już więcej nie zniosę, ból ustępuje. Leżę w Lesie rozedrgany, przerażony i jednocześnie przekonany o słuszności tego, co się stało, niczym dwa ramiona rzeki, jasna i mroczna, które łączą się i mieszają. – Już po wszystkim, Eliasie. – Shaeva klęczy przy mnie znów w ludzkich kształtach. Po jej policzkach płyną łzy. – Dlaczego jesteś smutna, Shaevo? – Wycieram jej łzy kciukiem, bo ich widok sprawia mi ból. – Nie jesteś już sama. Jesteśmy teraz jak towarzysze broni. Jak brat i siostra. – Ale ona się nie uśmiecha. – Jeżeli jesteś gotowy, idź, bracie. Wracaj do ludzkiego świata i dokończ to, co zacząłeś. Wiedz jednak, że nie masz dużo czasu. Poczekalnia wezwie cię do siebie. Władzę nad tobą ma teraz magia, a ona nie lubi, kiedy jej słudzy oddalają się na zbyt długo. Zamykam powieki, wracam do swojego ciała, a kiedy otwieram oczy, widzę przerażoną twarz Tasa. – Eliasie! – Tas szlocha z ulgą. – Wszędzie są płomienie. Nie udźwignę Darina. – Nie musisz. – Ciało wciąż mam obolałe od bicia, ale krew oczyszczoną z trucizny i dopiero teraz widzę, jak wykradała

mi kawałek po kawałku życie, aż stałem się cieniem człowieka. Żar dociera do schodów, płomienie ogarniają drewniane belki, tworząc ścianę ognia. – Drzwi są otwarte, Tas! – krzyczę. Przynajmniej mi się wydaje, że są otwarte. Tas z trudem dźwiga się na nogi, w jego oczach pojawia się nadzieja. Jedną ręką podtrzymuję Darina, drugą popycham chłopca i ruszam po schodach przez ścianę ognia ku światłu.

LIII: Helena Ludzie Keris Veturii otaczają moich rodziców i siostry. Dworzanie odwracają wzrok zakłopotani i wystraszeni widokiem członków mojej rodziny ze związanymi rękami, prowadzonych do tronu i zmuszonych do uklęknięcia jak pospolici przestępcy. Matka i ojciec poddają się temu poniewieraniu bez słowa, a Liwia rzuca mi błagalne spojrzenie, jakbym mogła coś dla nich zrobić. Hanna walczy. Drapie i kopie żołnierzy, starannie ułożona fryzura rozsypuje się i włosy spadają na ramiona. – Wasza Wysokość, nie karz mnie za jej zdradę! – krzyczy. – Ona nie jest moją siostrą. Nie mam z nią nic wspólnego! – Milcz! – wrzeszczy imperator. – Albo zginiesz pierwsza! – Hanna cichnie. Żołnierze obracają członków mojej rodziny twarzami do mnie. Odziani w jedwabie i futra dworzanie wyciągają teraz szyje i zaczynają szeptać. Jedni z przerażeniem, inni ze złośliwą satysfakcją. Dostrzegam nowego seniora rodu Rufia. Widzę jego pełen okrucieństwa uśmiech i przypominam sobie krzyk jego ojca, kiedy Marcus zrzucał go ze Skały Cardium. Marcus przechadza się za plecami członków mojej rodziny. – Zamierzałem przeprowadzić egzekucję na Skale Cardium – mówi. – Ale skoro zgromadziło się tu tak wiele szlachetnych rodów, może załatwmy to od razu. Komendantka występuje naprzód, wpatrując się uporczywie w mojego ojca. To on wbrew jej woli wybronił mnie przed torturami. To on uspokajał rozwścieczone rody, kiedy ona siała niezgodę, i pomagał mi, kiedy negocjacje skończyły się fiaskiem.

Teraz przyszedł czas odwetu. W jej oczach widzę czysto zwierzęcą żądzę zemsty. Najchętniej przegryzłaby mojemu ojcu gardło i zatańczyła w kałuży jego krwi. – Wasza Wysokość – zwraca się śpiewnie do Marcusa. – Z rozkoszą zajmę się przygotowaniami. – Nie ma potrzeby, komendantko – odpowiada obojętnym tonem imperator. – Dość już zrobiłaś. – Jego słowa brzmią dziwnie i komendantka wbija czujne spojrzenie w Marcusa. Myślałam, że będziecie bezpieczni, chciałabym powiedzieć swoim bliskim. Augurowie powiedzieli mi, że… Uświadamiam sobie, że augurowie niczego mi nie obiecali. Zmuszam się, żeby spojrzeć ojcu w oczy. Nigdy nie widziałam go tak przybitego. Obok niego klęczy matka. Jej siwe włosy lśnią jakimś wewnętrznym blaskiem, a twarz płonie gniewem. Bądź silna, córko – porusza bezgłośnie ustami. Liwia z trudem łapie powietrze, szepcze coś na ucho roztrzęsionej Hannie. Chwytam za rękojeść szabli w nadziei, że to mnie uspokoi, ale ledwie czuję ją w dłoni. – Wasza Wysokość – odzywam się. – Proszę. Pani komendant naprawdę planuje zamach stanu. Słyszałeś, co powiedział porucznik Faris. Musisz wysłuchać także mnie. Marcus podnosi wzrok, ale jego spojrzenie mrozi mi krew w żyłach. Powoli wyjmuje zza pasa sztylet. Cienki i ostry jak brzytwa, z brylantem na rękojeści. To nagroda za zwycięstwo w Pierwszej Próbie. – Mogę to załatwić szybko, Kruku Krwi – mówi spokojnie. – Albo mogę robić to bardzo powoli. Odezwij się jeszcze raz nieproszona, a przekonasz się, co wybrałem. Poruczniku Sergiusie! – woła. Oficer, którego kilka tygodni temu zastraszyłam szantażem, melduje się imperatorowi. – Zapewnij bezpieczeństwo Krukowi

Krwi i jej sojusznikom. Nie chcemy, żeby emocje wzięły u nich górę. Sergius waha się tylko chwilę i daje znak członkom Czarnej Gwardii. Hanna cicho szlocha, obrzuca Marcusa błagalnym spojrzeniem. – Wasza Wysokość, proszę. Przecież jesteśmy zaręczeni. Jestem twoją narzeczoną. Ale Marcus nie zwraca na nią uwagi. Zwraca się teraz do zgromadzonych w sali tronowej seniorów rodów. Nie jest już nękanym przez kłopoty imperatorem, jest imperatorem, który przeżył scholarską rebelię, skrytobójcze próby i zdradę najpotężniejszych rodów. Obraca w dłoniach sztylet, w którego ostrzu odbijają się promienie wschodzącego właśnie słońca. Brzask nadaje pomieszczeniu subtelny urok, ale mnie robi się słabo na myśl, co za chwilę nastąpi. Marcus przechadza się tam i z powrotem za plecami moich bliskich jak okrutny drapieżnik, który zastanawia się, kto pierwszy zostanie jego ofiarą. Matka szepcze coś do ojca i córek. Kocham was. – Ludu Imperium! – Marcus zatrzymuje się przy matce. Jej spojrzenie spotyka się z moim. Matka prostuje ramiona. Sztylet w dłoniach Marcusa przestaje się obracać. – Patrz, co się dzieje, kiedy zawiedzie się imperatora. W sali tronowej zalega cisza. Słyszę, jak srebrne ostrze sztyletu zatapia się w szyi matki, tnie gardło i żyły. Matka się chwieje. Spuszcza wzrok na podłogę, gdzie po chwili pada jej ciało. – Nie! – krzyczy Hanna, wyrażając głośno rozpacz, która mnie ściska za gardło. Czuję w ustach słony posmak krwi z zagryzionych warg. Hanna wyje jak ranne zwierzę nad ciałem matki, nie zważając na spojrzenia dworzan. Twarz Liwii nie wyraża niczego. Moja siostra wydaje się zagubiona i nieobecna, gdy tak patrzy na kałużę krwi, w której klęczy i która plami jej błękitną sukienkę.

Nie czuję bólu w pogryzionych do krwi wargach. Nie czuję rąk i nóg. To nie jest krew mojej matki. To nie jest jej ciało. To nie są jej dłonie, pobielałe i bez życia. Nie. Z odrętwienia wyrywa mnie krzyk Hanny. To Marcus chwycił ją mocno za włosy. – Proszę, nie! – Jej rozbiegany wzrok szuka moich oczu. – Heleno, pomóż mi! Z bolesnym skowytem napieram na Sergiusa i ledwie słyszę, jak Hanna dławi się własnymi słowami. – Heleno, przepraszam… – Moja mała siostrzyczka. To ona miała najpiękniejsze włosy z nas wszystkich, kiedy byłyśmy dziećmi. Marcus szybko tnie nożem jej szyję. Jego twarz nie wyraża niczego, wydaje się skupiony na tym, co robi. Wypuszcza z garści jej włosy i Hanna pada na ziemię obok matki. Kosmyki ich włosów plączą się ze sobą. Za moimi plecami otwierają się drzwi sali tronowej. Marcus prycha z niezadowoleniem. – W-Wasza Wysokość. – Nie widzę żołnierza, który wszedł do sali, ale skoro się jąka, nie spodziewał się zobaczyć takiej krwawej łaźni. – Mam wieści z Kauf… – Jestem teraz zajęty – warczy Marcus. – Keris, zajmij się tym. Komendantka kłania się nisko i rusza do drzwi, ale przystaje przy mnie. Kładzie zimną dłoń na moim ramieniu. Jestem zbyt otępiała, żeby ją odtrącić. Jej spojrzenie jest bezlitosne. – Jak miło widzieć twój upadek, Kruku Krwi – szepcze mi do ucha. Cała drżę, kiedy rzuca mi w twarz słowa wypowiedziane przez Kaina. „Najpierw zostaniesz zniszczona”. Myślałam wtedy, że chce, żebym zabiła Eliasa. Tymczasem on i jego bracia wiedzieli, co naprawdę może mnie zniszczyć.

Tylko skąd komendantka mogła wiedzieć, co powiedział mi Kain? Zabiera rękę i wolnym krokiem wychodzi z sali, a ja nie mam czasu, żeby się nad tym zastanowić, bo Marcus staje przede mną. – Znajdź chwilę, żeby pożegnać się ojcem, Kruku. Sergiusie, puść ją. Podchodzę do ojca i padam na kolana. Nie mogę oderwać oczu od matki i siostry. – Spójrz na mnie, Kruku Krwi – mówi ojciec. Chcę go poprosić, żeby zwrócił się do mnie po imieniu. Nie jestem Krukiem. Jestem Heleną, twoją Heleną. Twoją córką. – Spójrz na mnie, córko. – Podnoszę wzrok i spodziewam się zobaczyć człowieka pokonanego. Ale widzę swojego spokojnego, opanowanego ojca i tylko w jego szepcie słyszę gniew. – Posłuchaj. Nie możesz mnie ocalić. Nie mogłaś ocalić matki, siostry ani Eliasa. Ale wciąż jeszcze możesz ocalić Imperium, bo grozi mu większe niebezpieczeństwo, niż to się wydaje Marcusowi. Tiborum wkrótce zostanie otoczone przez hordy Barbaryjczyków. Słyszałem też o flocie Karkaus płynącej na północ do Navium. Komendantka nie dostrzega niebezpieczeństwa, jest zbyt zajęta wyrzynaniem Scholarów i zagwarantowaniem sobie władzy. – Ojcze… – Zerkam na Marcusa, który przygląda nam się z odległości kilku kroków. – Niech piekło pochłonie Imperium… – Słuchaj uważnie. – Przeraża mnie nagła desperacja w jego głosie. Mój ojciec nie boi się niczego. – Ród Aquilla musi pozostać potężny. I nasi sojusznicy również. Ty musisz być silna. Kiedy rozpocznie się wojna, a jest to nieuniknione, nie możemy zawieść. Ilu jest Wojan w Imperium? – Miliony. – Ponad sześć milionów. Sześć milionów mężczyzn, kobiet i dzieci, których przyszłość spoczywa w twoich rękach. Sześć milionów ludzi, którzy zawierzą swoje życie twojej sile, bo ty

obronisz ich przed okrucieństwami wojny. Tylko ty jesteś w stanie powstrzymać nadciągający mrok. Weź mój naszyjnik. Drżącymi rękami rozpinam łańcuszek, którym często bawiłam się jako dziecko. To jest jedno z moich najwcześniejszych wspomnień. Ojciec pochyla się nade mną, a ja widzę rodowy pierścień wiszący na jego szyi, z wizerunkiem lecącego sokoła z pochodnią w dziobie. – Jesteś teraz seniorką rodu Aquilla. I Krukiem Krwi Imperium. A także moją córką. Nie zawiedź mnie. Podchodzi Marcus. Ojciec umiera dłużej. Może ma więcej krwi w żyłach. Kiedy jego wzrok gaśnie, wiem już, że nigdy nie będę cierpiała bardziej. Ale moje spojrzenie pada na najmłodszą siostrę. Jesteś głupia, Heleno. Kiedy kochasz, bardziej cierpisz. – Ludu Imperium! – Głos Marcusa rozbrzmiewa echem w sali tronowej. Co on, do wszystkich diabłów wyprawia? – myślę. – Jestem zwykłym plebejuszem, który z nadania naszych świętych mężów, augurów, został obarczony ciężarem władzy. – Wydaje się skromny. Wpatruję się w niego ze zdumieniem, kiedy wodzi wzrokiem po zgromadzonych tu najświetniejszych obywatelach Imperium. – Ale nawet plebejusz wie, że imperator musi czasem okazać łaskę. – Augurowie nakazują ścisłą więź pomiędzy imperatorem i Krukiem Krwi. – Marcus podchodzi do Liwii i pomaga jej wstać z klęczek. Siostra, cała rozedrgana, spogląda to na mnie, to na niego. – Ta więź musi przetrwać najstraszniejsze burze. Taką burzą jest pierwsze niepowodzenie Kruka. Będę jednak łaskawy. Nie chcę też rozpoczynać swojego panowania od łamania obietnic. Podpisałem kontrakt małżeński z rodem Aquilla. – Spogląda na mnie z kamienną twarzą. – I zamierzam dotrzymać jego warunków, poślubiając bez zwłoki młodszą siostrę seniorki rodu, Liwię Aquilla. Łącząc swój ród z jednym z najstarszych rodów w naszej ojczyźnie, zamierzam stworzyć dynastię, która przyniesie chwałę Imperium. A to – spogląda z niesmakiem na zwłoki na posadzce – puśćmy w niepamięć. O ile oczywiście seniorka rodu wyrazi zgodę.

– Czy Liwia… – Głos mi się łamie. – Czy Liwia zostanie oszczędzona? – Marcus potakuje, a ja podnoszę się z kolan. Zmuszam się, by spojrzeć na siostrę, jeśli bowiem będzie wolała umrzeć, to nie mogę jej do niczego zmusić, choć pewnie postradam wtedy zmysły. W końcu dociera jednak do niej okrutna rzeczywistość. W jej oczach widzę lustrzane odbicie własnego cierpienia, ale dostrzegam coś jeszcze. Siłę naszych rodziców. Liwia kiwa głową. – Zgadzam się – mówię szeptem. – Świetnie – mówi Marcus. – Ślub odbędzie się o zachodzie słońca. A wy wszyscy – wskazuje na dworzan – wynocha! Sergiusie, zaprowadź pannę młodą do wschodniego skrzydła pałacu. Ma czuć się komfortowo. I bezpiecznie. Sergius wyprowadza Liwię. Dworzanie w milczeniu opuszczają salę tronową. Ja stoję ze wzrokiem wbitym w powiększającą się kałużę krwi na podłodze. Podchodzi do mnie Marcus. Staje za moimi plecami i przeciąga palcem po moim karku. Wzdrygam się z obrzydzeniem i Marcus odsuwa się ode mnie. – Milcz – syczy, a kiedy podnoszę wzrok, widzę, że nie mówi tego do mnie. Patrzy przez ramię… w pustkę za swoimi plecami. Obserwuję ze zdumieniem, jak prycha i potrząsa ramionami, jakby strącał czyjąś dłoń. Chwilę później odwraca się do mnie, ale ręce trzyma przy sobie. – Głupia dziewucho – syczy. – Mówiłem ci, niech ci się nie wydaje, że wiesz więcej ode mnie. Zdawałem sobie sprawę z knowań Keris. Ostrzegałem, żebyś nie sprzeciwiała mi się publicznie, ale ty nie posłuchałaś. Wrzeszczałaś o zamachu stanu, przez co sprawiałem wrażenie słabego. Gdybyś potrafiła trzymać gębę na kłódkę, nie stałoby się to, co się stało. – Ty… ty wiedziałeś… – Od dawna. – Zanurza palce w moich włosach i szarpie je, odciągając mój wzrok od kałuży krwi. – Zawsze będę zwyciężał.

A teraz posiądę ostatniego żyjącego członka twojej rodziny. Jeśli kiedykolwiek nie posłuchasz mojego rozkazu, zawiedziesz mnie, będziesz przeciwko mnie spiskować, to przysięgam na bogów, że ona będzie cierpiała bardziej, niż potrafisz sobie wyobrazić. Puszcza moje włosy i wychodzi z sali tronowej. Zostaję sama z duchami.

LIV: Laia Cofam się przed płomieniami. Nie! Na bogów, nie! Darin, Elias, mały Tas, oni nie mogli zginąć w tym piekle. Nie po tym wszystkim. Zaczynam szlochać. Moją niewidzialność diabli biorą, ale nie dbam o to. – Hej, ty! Scholarko! – Słyszę tupot nóg. Rzucam się w bok na śliskiej podłodze, próbując znaleźć się poza zasięgiem wyciągniętej ręki legionisty, który wziął mnie za zbiegłą więźniarkę. Żołnierz mruży oczy, podbiega, jego palce zaciskają się na pelerynie i zrywają ją z moich ramion. Ciska nią o posadzkę, ja próbuję uciec, ale on rzuca się na mnie swoim wielkim cielskiem. Tracę dech i spadam po schodach na dół. Legionista próbuje przewrócić mnie na brzuch i unieruchomić mi ręce. – Zostaw mnie! – Uciekłaś z zagrody? Au! – ryczy jak potępieniec, kiedy trafiam kolanem w jego krocze. Sięgam po sztylet, wbijam go w jego udo i przekręcam ostrze. Żołnierz wrzeszczy, spada ze mnie i kuśtyka na górę z ostrzem wbitym w nogę. W miejscu, gdzie przed chwilą go widziałam, pojawia się cień, znajomy, a jednak całkowicie zmieniony. – Elias? – Jestem. – Stawia mnie na nogi. Jest chudy jak tyczka, a oczy mu płoną mimo gęstniejącego dymu. – Twój brat też tu jest. I Tas. Żyjemy. Nic nam nie jest. Dobra robota. – Wskazuje na żołnierza, który wyszarpuje sobie właśnie mój sztylet z uda. – Będzie utykał kilka miesięcy. Wtulam się w niego, a z mojej piersi wyrywa się ni to krzyk, ni to

szloch. Oboje jesteśmy poranieni i wyczerpani, ale kiedy czuję jego ramiona, które mnie obejmują, kiedy zdaję sobie sprawę, że to żywy i prawdziwy on, zaczynam wierzyć, że uda nam się przetrwać. – Gdzie jest Darin? – Wysuwam się z jego ramion i rozglądam w nadziei, że mój brat za chwilę wyłoni się z obłoku dymu. Mijają nas żołnierze uciekający z zajętych ogniem kwater. – To twoje szable. – Wręczam mu jego broń. Tymczasem Darin się nie pojawia. – Eliasie? – Patrzę na niego pytająco. – Gdzie… – Elias przyklęka, podnosi coś z posadzki i zarzuca sobie na ramię. W pierwszej chwili wydaje mi się, że to jakiś brudny worek z patykami. I nagle dostrzegam dłonie. Dłonie Darina. Brakuje małego i środkowego palca. Mimo to wiem, czyja jest to dłoń. – Na bogów. – Próbuję dostrzec jego twarz, ale zasłaniają ją strąki długich, brudnych włosów. Mój brat nigdy nie ważył zbyt dużo, ale teraz wydaje się taki mały, skurczony. „Może nie być taki jak dawniej”, ostrzegała mnie Afya. – On żyje – uspokaja mnie Elias, widząc moją minę. – Oberwał w głowę i stracił przytomność, ale nic mu nie będzie. Za plecami Eliasa pojawia się drobna postać z moim zakrwawionym sztyletem w dłoni. Oddaje mi go i chwyta mnie za palce. – Musisz być niewidzialna, Laio – mówi. Tas zaciąga mnie do korytarza i po chwili znów mnie nie widać. Zaskoczony Elias szuka mnie wzrokiem. Ściskam jego dłoń, żeby wiedział, że jestem w pobliżu. Przed nami są otwarte na oścież drzwi prowadzące na dziedziniec. Na zewnątrz roi się od żołnierzy. – Musisz otworzyć zagrody ze Scholarami – zwraca się do mnie Elias. – Ja nie dam rady z Darinem na grzbiecie. Strażnicy dopadną mnie w jednej chwili. Na bogów! Trzeba było podłożyć ogień także na dziedzińcu, myślę. – Będę udawał, że niosę Darina do zagrody. Będę tuż za tobą.

Tas, trzymaj się blisko Lai i ubezpieczaj ją od tyłu. – Muszę ci coś powiedzieć, Eliasie. – Nie chcę go martwić, ale musi wiedzieć. – Naczelnik może wiedzieć, że tu jestem. Na schodach przez chwilę przestałam być niewidzialna. Mógł mnie wtedy zauważyć. – W takim razie trzymaj się od niego z daleka – radzi Elias. – On jest przebiegły, a sądząc z tego, jak przesłuchiwał Darina i mnie, chętnie dostałby cię w swoje łapy. Chwilę później wybiegamy na dziedziniec. Zimno jest wyjątkowo dokuczliwe w porównaniu z piekielnym żarem we wnętrzu więzienia. Na dziedzińcu, choć jest tu tłum ludzi, nie ma śladów chaosu. Więźniowie opuszczający budynek są natychmiast eskortowani do zagród. Strażnicy, choć kaszlący, wysmarowani sadzą, a niektórzy nawet poparzeni, stoją równo w szeregu. – Hej, ty! – Jeden z legionistów spostrzega Eliasa. – Zaraz, tylko odniosę tego trupa – odburkuje Elias, idealnie wczuwając się w rolę ponurego żołnierza oddziałów posiłkowych. Owija się szczelniej peleryną i idzie dalej. – Biegnij, Laio – szepcze. – Szybko! Ruszam z Tasem w stronę zagród dla Scholarów po lewej. Za naszymi plecami słychać głosy tysięcy więźniów: Wojan, Plemieńców, Morzan, a nawet Barbaryjczyków. Wojanie zebrali ich w wielkim okręgu i otoczyli kordonem łuczników. – Tam, Laio. – Tas wręcza mi klucze, które wcześniej ukradł, i wskazuje północną stronę zagrody. – Ja dam znak Skirytom! – Staje przy płocie i szepcze coś przez szparę między deskami. Spostrzegam bramę pilnowaną przez sześciu legionistów. Hałas na dziedzińcu jest taki, że nie mogą mnie usłyszeć, mimo to stąpam ostrożnie. Kiedy od bramy dzieli mnie tylko krok, a od najbliższego legionisty zaledwie pół kroku, ten prostuje się nagle i kładzie dłoń na rękojeści miecza. Czuję zapach skóry, z której jest wykonana

jego zbroja. Jeszcze tylko jeden krok, Laio. On cię nie widzi. Nie ma pojęcia, że tu jesteś. Wyjmuję z kieszeni pęk kluczy i ściskam je mocno, żeby nie zabrzęczały. Czuję się, jakbym trzymała w ręku jadowitego węża. Czekam, aż jeden z legionistów odwróci się do kolegów, i wkładam klucz do zamka. Zamek stawia opór. Szarpię się z kluczem, początkowo spokojnie, potem nieco mocniej. Jeden z żołnierzy się odwraca. Patrzę mu prosto w oczy, ale on wzrusza ramionami i odwraca się z powrotem. Cierpliwości, Laio. Nabieram powietrza do płuc i podnoszę skobel. Ponieważ cała brama jest przytwierdzona do ziemi, nie znika. Mam nadzieję, że nikt teraz nie patrzy na drzwi, bo zobaczyłby skobel unoszący się w powietrzu i nawet najbardziej tępemu żołnierzowi musiałoby to wydać się niezwykłe. Znów próbuję przekręcić klucz. Prawie mi się udaje. I wtedy coś zaciska się na moim ramieniu. Czyjeś długie palce obejmują biceps. – Laio z Serry – szepcze mi do ucha. – Jesteś bardzo utalentowaną dziewczyną. Chętnie przyjrzę się bliżej innym twoim umiejętnościom. Przestaję być niewidzialna. Patrzę prosto w twarz o dużych, wodnistych oczach. W twarz naczelnika.

LV: Elias Shaeva mnie ostrzegała, że Poczekalnia będzie próbowała mnie do siebie sprowadzić. Kiedy idę przez ścięty mrozem więzienny dziedziniec, czuję szarpnięcie, jakby ktoś wbił mi w pierś potężny hak. Wrócę, wołam w duchu. Im bardziej będziesz mnie prześladować, tym dłużej to potrwa, więc daruj sobie. Szarpnięcia ustają, jakby Poczekalnia usłyszała moje słowa. Jeszcze pięć kroków, cztery, trzy… Nagle słyszę stąpanie. Zrównuje się ze mną żołnierz, z którym rozmawiałem przy wyjściu z budynku. Idzie ostrożnie, więc mój mundur nie zdołał go zwieść. Cóż, tak bywa z maskowaniem. Wtem atakuje. Próbuję zrobić unik, ale przez niesionego Darina tracę równowagę. Żołnierz mnie uderza i razem z Darinem upadamy na ziemię. Kaptur zsuwa się z mojej głowy i legionista wybałusza oczy, widząc moją twarz. – Więzień na wolności! – krzyczy. – Więzień… Wyszarpuję zza jego pasa nóż i wbijam mu go w bok. Za późno. Żołnierze przy wyjściu usłyszeli jego wołanie. Czterech strażników pilnujących więźniów rusza do mnie. To żołnierze oddziałów posiłkowych. Uśmiecham się. Nie dadzą mi rady. Sięgam po szable, uchylam się przed wystrzeloną strzałą i tnę pierwszego w nadgarstek. Krzyczy głośno i wypuszcza łuk z ręki. Ciosem w skroń powalam go na ziemię, następnie obracam się i łamię na pół strzałę kolejnego żołnierza, tnąc szablą po brzuchu.

Mój puls przyspiesza, budzą się instynkty wojownika. Podnoszę z ziemi strzałę i wbijam jej grot w ramię trzeciego strażnika. Czwarty waha się, ale powalam go uderzeniem łokciem w brzuch. Wali głową o bruk i przestaje się ruszać. Słyszę świst strzały i moja głowa eksploduje bólem. Nie może mnie to jednak zatrzymać. Z kordonu otaczającego więźniów odłącza się tuzin kolejnych łuczników. Wiedzą już, że jestem kimś więcej niż tylko zwykłym zbiegłym więźniem. – Uciekajcie! – wołam do gapiących się na mnie więźniów, widząc, że w kordonie powstała wyrwa. Dwóch Wojan przedziera się przez nią i biegnie w stronę spuszczanej kraty w bramie więzienia. Przez chwilę wydaje się, że wszyscy na dziedzińcu wstrzymali oddech, obserwując ich ucieczkę. Nagle rozlegają się wrzaski strażników, czar pryska i w ich ślady ruszają dziesiątki więźniów. Łucznicy próbują zamknąć kordon, ale napierają już na nich tysiące więźniów, którzy poczuli smak wolności. Słysząc wołanie swoich towarzyszy, ścigający mnie żołnierze zwalniają. Podnoszę Darina i biegnę do zagrody Scholarów. Dlaczego jej wrota nie są jeszcze otwarte? – Eliasie! – Tas podbiega do mnie. – Zamek się zaciął. A Laia… Naczelnik ją… Dostrzegam naczelnika ciągnącego za sobą Laię. Dziewczyna próbuje go kopać, ale on unosi ją nad ziemię, a jej twarz czerwienieje z braku powietrza. Nie! Laio! Ruszam w jej stronę, ale zagryzam zęby i zatrzymuję się. Muszę najpierw uwolnić Scholarów. – Biegnij do niej, Tas. Odwróć uwagę naczelnika. Ja zajmę się zamkiem. Tas rusza pędem, a ja kładę Darina obok bramy zagrody. Legioniści, którzy jej pilnowali, pobiegli powstrzymać ucieczkę pozostałych więźniów. Zamek jest zablokowany i nie sposób

go otworzyć. Za płotem przedziera się przez tłum jakiś mężczyzna o ciemnych oczach i twarzy tak brudnej, że trudno określić jego wiek. – Elias Veturius? – pyta zdyszany. – Araj? – Sięgam po szablę, by rozprawić się z zamkiem. – Co tak długo? My… Za tobą! Dzięki ostrzeżeniu unikam jednej strzały i kolejnej. Zbliża się do mnie tuzin żołnierzy. – Zamek, Veturiusie. Szybciej! – Albo dasz mi minutę – cedzę przez zaciśnięte zęby, tnąc szablą nadlatujące strzały – albo przydaj się na coś. Araj wydaje głośne rozkazy Scholarom. Chwilę później zza ogrodzenia leci na łuczników grad kamieni. Kiedy na to patrzę, to jakbym obserwował stado myszy obrzucających kamieniami hordę rozwścieczonych kocurów. Na szczęście dla mnie te myszy dobrze celują. Dwóch pierwszych łuczników pada na ziemię, a ja mam czas, żeby się obrócić i cięciem szabli zerwać kłódkę. Wrota otwierają się na oścież i z zagrody wybiega z głośnym krzykiem tłum Scholarów. Zabieram jednemu z powalonych łuczników sztylet z serrańskiej stali i wręczam go Arajowi. – Otwórzcie pozostałe wrota! – krzyczę. – Ja muszę biec do Lai! Dziedziniec więzienia wypełnia teraz morze Scholarów. Nad ich głowami widzę naczelnika. Starucha atakuje grupka scholarskich dzieci dowodzonych przez Tasa. Naczelnik wymachuje szablą, trzymając dzieci na dystans, ale poluźnia jednocześnie uścisk na szyi Lai, która próbuje mu się wyrwać. – Naczelniku! – wołam. Obraca się na dźwięk mojego głosu, a Laia kopie go w łydkę i wbija zęby w jego ramię. Jedno z dzieci uderza naczelnika z całych sił ciężkim rondlem w kolano. Naczelnik wydaje z siebie ryk, a Laia wyswobadza się z jego uścisku i sięga

po swój sztylet. Tyle że sztyletu nie ma za paskiem. Połyskuje teraz w dłoni Tasa. Z wykrzywioną złością twarzą chłopiec rzuca się na naczelnika. Jego koledzy otaczają starca, gryząc go i drapiąc. Powalają go na ziemię, mszcząc się na potworze, który krzywdził ich od dnia, gdy przyszli na świat. Tas zatapia ostrze sztyletu w gardle naczelnika i usuwa się przed gejzerem krwi tryskającej z rany. Pozostałe dzieci otaczają Laię tulącą do siebie Tasa. Chwilę później jestem przy nich. – Eliasie – szepcze chłopiec. Nie może oderwać wzroku od naczelnika. – Ja… – Zabiłeś demona, Tasie z Północy. – Przyklękam obok niego. – To zaszczyt walczyć u twojego boku. Zabierz stąd pozostałe dzieci. Jeszcze nie jesteśmy wolni. – Spoglądam na bramę, gdzie strażnicy toczą teraz bitwę z hordą rozwścieczonych więźniów. – Spotkamy się przy łodziach. – Gdzie jest Darin? – pyta Laia. – Obok zagrody. Nie mogę czekać, aż oprzytomnieje. Dźwigałem go po całym przeklętym więzieniu. Bębny dudnią jak oszalałe, ale w całym tym chaosie nie słyszę odpowiedzi bębnów z odległego garnizonu. – Nawet jeśli uciekniemy na łodziach – mówi Laia, kiedy biegniemy w stronę zagrody – będziemy musieli wysiąść przed Lasem Zmierzchu. A tam będą na nas czekali Wojanie. – Owszem – odpowiadam. – Ale mam plan. – No, może to nie plan. Raczej przeczucie i być może złudna nadzieja, że będziemy mogli wykorzystać moje nowe zajęcie do zrobienia czegoś szalonego. Wszystko będzie zależało od Poczekalni, od Shaevy i moich zdolności przekonywania. Z Darinem na ramieniu ruszamy w stronę bramy więzienia mijani przez więźniów. Tłum jest rozwścieczony. Zbyt wielu ciśnie się do wąskiej bramy i zbyt wielu Wojan próbuje ich zatrzymać.

Słyszę metaliczny zgrzyt. – Eliasie! – Laia wskazuje kratę, która zaczyna powoli opadać. Dźwięk ten dodaje strażnikom animuszu i zostajemy odepchnięci od bramy. – Pochodnie! – wołam do Lai. Zdejmuje dwie ze ściany i zaczynamy nimi wymachiwać jak bronią. Otaczający nas ludzie instynktownie się odsuwają, robiąc nam przejście. Krata opada coraz niżej, jest już na poziomie naszych oczu. – Naprzód – Laia chwyta mnie za ramię. – Razem! Torujemy sobie drogę przez tłum pochodniami. Popycham ją w stronę kraty, ale ona ogląda się, zmuszając mnie, żebym przeszedł pod kratą razem z nią. Przeciskamy się pod nią, mijamy żołnierzy walczących z więźniami i kierujemy się prosto do hangaru dla łodzi. Pięćset kroków od nas rzeką płyną już dwie barki, a dwie kolejne wypełnione Scholarami odbijają właśnie od brzegu. – Udało się! – krzyczy Laia. – Afya dała radę! – Łucznicy! – Na murach Kauf pojawiają się żołnierze. – Uciekajmy! Zasypuje nas grad strzał. Połowa uciekających z nami Scholarów pada na ziemię. Jeszcze kawałek. – Eliasie! Laio! – W drzwiach hangaru dostrzegam warkocze Afyi. Macha do nas, popędza nas ze wzrokiem utkwionym w łuczników. Ma ciętą ranę na policzku i ręce całe we krwi, ale szybko prowadzi nas do małej łodzi. – Choć chętnie popłynęłabym z tamtą niedomytą hałastrą – odzywa się – to to maleństwo chyba będzie szybsze. Kładę Darina pomiędzy dwiema ławkami, chwytam za wiosło i odpycham łódź od nabrzeża. Za naszymi plecami Araj ze swoimi ludźmi spuszcza na wodę ostatnią barkę. Nurt rzeki niesie nas w kierunku Lasu Zmierzchu.

– Mówiłeś, że masz plan. – Laia wskazuje linię drzew Lasu na południu. Darin jest nadal nieprzytomny. Laia podłożyła mu pod głowę swoją torbę. – Może pora, żebyś go wyjawił. Jak mam jej powiedzieć o umowie, jaką zawarłem z Shaevą? I od czego zacząć? Od prawdy. – Wyjawię – mówię cicho, tak żeby tylko ona słyszała. – Ale najpierw muszę ci powiedzieć coś innego. O tym, jak pokonałem truciznę. I kim się teraz stałem.

LVI: Helena Miesiąc później Ostra zima w Antium zaczyna się trzydniową zadymką. Śnieg okrywa całe miasto tak grubą warstwą, że Scholarzy pracują na okrągło, żeby chodniki i ulice były oczyszczone. W oknach domów, od najwspanialszych rezydencji po biedne chałupy, płoną świece obwieszczające, że minęła już połowa zimy. Z tej okazji imperator Marcus zaprasza do swojego pałacu seniorów kilkudziesięciu najważniejszych rodów. Moi szpiedzy donoszą, że zawartych zostanie kilka ważnych umów handlowych i politycznych, które umocnią władzę Marcusa. Wiem, że to prawda, bo większość umów sama przygotowałam. Siedzę przy swoim biurku w koszarach Czarnej Gwardii i podpisuję właśnie rozkaz wyjazdu kontyngentu wojska do Tiborum. Odbiliśmy port z rąk Barbaryjczyków, ale najeźdźcy nie poddali się do końca. Teraz, kiedy poczuli krew, wrócą z liczniejszymi oddziałami. Wyglądam przez okno na miasto. Przypominam sobie, jak dawno temu obrzucałyśmy się z Hanną śnieżkami, kiedy ojciec przywiózł nas do Antium. Uśmiecham się i wracam do pracy. – Naucz się zamykać szczelnie okna, dziewczyno. Poznaję ten chropawy głos od razu. Mimo to podskakuję na krześle. Spod kaptura zasłaniającego jej pokrytą bliznami twarz wpatrują się we mnie błyszczące oczy Kucharki. Stoi przy oknie gotowa w każdej chwili wyskoczyć, jeśli poczuje się zagrożona. – Mogłabyś wchodzić normalnie, drzwiami. – Kładę dłoń na sztylecie. – Jestem pewna, że nikt nie zdołałby cię zatrzymać.

– Jesteśmy przyjaciółkami? – Kucharka przekrzywia głowę i szczerzy zęby w czymś, co ma uchodzić za uśmiech. – Jak miło. – Jak twoje rany? Zaleczyły się? – Jak widzisz, żyję. – Kucharka wygląda przez okno i zaczyna się wiercić. – Słyszałam, co spotkało twoją rodzinę. Przykro mi. – Trudziłaś się specjalnie, żeby mi złożyć kondolencje? – To też. Ale chciałam ci jeszcze powiedzieć, że kiedy będziesz gotowa na rozprawę z Suką z Czarnego Klifu, mogę ci pomóc. Wiesz, jak mnie znaleźć. Wpatruję się w list od Marcusa leżący na biurku. – Przyjdź jutro – mówię. – Porozmawiamy. Kucharka kiwa głową i wyskakuje przez okno. Ogarnia mnie ciekawość. Podchodzę do okna i wychylam się. Szukam na gładkiej ścianie jakichś haków, szczelin, po których mogła się tu wdrapać. Nie widzę niczego takiego. Muszę ją następnym razem zapytać o tę sztuczkę. Wracam do listu Marcusa. Tiborum jest pod naszą kontrolą. Rody Serca i Aroman podporządkowane. Dość wymówek. Pora zrobić z nią porządek. Jest tylko jedna „ona”, którą może mieć na myśli. Działaj cicho i ostrożnie. To nie może być zwyczajne zabójstwo, Kruku. Chcę ją całkowicie zniszczyć. Chcę, żeby to poczuła. Twoja siostra była cudowna w czasie kolacji z ambasadorem Morzan wczoraj wieczorem. Uspokoiła go w kwestii przejęcia władzy tutaj. Cóż za użyteczna dziewczyna. Niech bogowie dadzą jej zdrowie, żeby mogła długo służyć Imperium. Imperator Marcus Farrar Piątoklasista pełniący służbę podskakuje nerwowo, kiedy otwieram drzwi swojego gabinetu. Daję mu zadanie, czytam jeszcze raz list od Marcusa i niecierpliwie czekam. Chwilę później rozlega się pukanie do drzwi.

– Kruku Krwi. – Do gabinetu wchodzi kapitan Harper. – Wzywałaś mnie? Daję mu do przeczytania list. – Musimy opracować plan – mówię. – Rozpuściła swoje wojska, kiedy zdała sobie sprawę, że powiem Marcusowi o planowanym zamachu stanu, ale to nie znaczy, że nie skrzyknie jeszcze raz żołnierzy. Keris nie poddaje się tak łatwo. – Nigdy się nie poddaje – mruczy Harper. – To zajmie miesiące. Nawet jeśli nie spodziewa się ataku ze strony Marcusa, to spodziewa się go z twojej. Będzie przygotowana. – Wiem o tym. Dlatego musimy mieć dobry plan. Zacznijmy od odszukania Quina Veturiusa. – Nikt go nie widział od dnia, kiedy opuścił Serrę. – Wiem, gdzie go znaleźć. Zbierz ekipę. Włącz w to Dexa. Wyjeżdżamy za dwa dni. Harper kiwa głową, a ja wracam do swoich zajęć. Ponieważ nie wychodzi, podnoszę wzrok i patrzę na niego pytająco. – Muszę cię odsyłać, Harper, jak jakiegoś piątoklasistę? – Nie, Kruku, ale… – Jeszcze nigdy nie wyglądał na tak zakłopotanego. Niepokoi mnie to. Od chwili egzekucji on i Dex byli nieocenieni. Wspierali mnie, kiedy odzyskiwałam władzę nad Czarną Gwardią. Porucznik Sergius został wysłany do garnizonu na Wyspie Południowej. Bezwarunkowo wspierali mnie również, kiedy pozostali członkowie Czarnej Gwardii próbowali wzniecić rebelię. – Jeśli mamy zająć się panią komendant, to wiem coś, co może się przydać. – Mów. – Dzień przed rozruchami w Nur widziałem Eliasa. Nigdy ci o tym nie mówiłem. Siadam wygodniej w fotelu. Za chwilę dowiem się chyba o Avitasie Harperze więcej, niż wiedział o nim poprzedni Kruk

Krwi. – Muszę się wytłumaczyć, dlaczego ci o tym nie mówiłem. To z tego powodu pani komendant zwróciła na mnie uwagę w Czarnym Klifie i wciągnęła mnie do Czarnej Gwardii. Chodzi o Eliasa i… – robi głęboki wdech – o naszego ojca. Naszego. Naszego ojca. Jego i Eliasa. Musi minąć chwila, nim te słowa do mnie docierają. Każę mu usiąść. – Słucham cię. *** Po wyjściu Harpera ruszam pełnymi błota ulicami do biura kurierskiego, gdzie czekają na mnie dwie paczki przysłane z willi Aquilla w Serze. W pierwszej jest mój prezent dla Liwii z okazji święta połowy zimy. Sprawdzam, czy jest nieuszkodzony, i zajmuję się drugą paczką. Widok błyszczącej maski Eliasa zapiera mi dech w piersi. Według relacji kuriera z Kauf Elias i kilkuset Scholarów zniknęło w Lesie Zmierzchu krótko po ucieczce z więzienia. Ścigał ich tuzin żołnierzy Imperium, ale następnego ranka ich zmasakrowane ciała znaleziono na obrzeżach Lasu. Od tamtej pory nikt nie widział zbiegów. Może mojego przyjaciela zabiło nocne ziele, a może zabił go Las. Choć kto wie, może znalazł sposób, by wymknąć się śmierci. Podobnie jak jego dziadek i matka, Elias zawsze posiadał niezwykłą umiejętność wychodzenia cało z sytuacji, w której ktoś inny dawno by zginął. Nie ma to znaczenia. Zniknął, a ta część mojego serca, w której był, jest teraz martwa. Upycham maskę w kieszeni. Znajdę dla niej odpowiednie miejsce w swojej kwaterze. Idę do pałacu z prezentem dla Liwii pod pachą i wracam myślami

do tego, co powiedział mi Avitas: „Pani komendant miała na mnie baczenie w Czarnym Klifie, bo taka była ostatnia wola mojego ojca. Tak przynajmniej podejrzewam. Ona sama nigdy mi o tym nie powiedziała. Poprosiłem ją, żeby powierzyła mi szpiegowanie ciebie, bo chciałem w ten sposób dowiedzieć się więcej o Eliasie. O ojcu wiedziałem tyle, ile powiedziała mi matka. Miała na imię Renatia i według jej słów ojciec nigdy nie pasował do drylu, który wpajano w Czarnym Klifie. Był spokojny. Dobry. Długo myślałem, że matka kłamie. Ja taki nie byłem, więc to nie mogła być prawda. Ale może zwyczajnie nie odziedziczyłem po ojcu lepszych cech. Może przeszły one na drugiego syna”. Zgromiłam Harpera, rzecz jasna. Powinien był mi o tym powiedzieć dużo wcześniej, ale kiedy złość mi minęła, zrozumiałam, że jest to broń, której mogę użyć przeciwko komendantce. Strażnicy przy wejściu do pałacu zerkają nerwowo na siebie i w końcu wpuszczają mnie do środka. Wykorzenianie wrogów Imperium zaczynam właśnie stąd. Marcus dla mnie może smażyć się w piekle, ale małżeństwo Liwii z imperatorem naraża ją na niebezpieczeństwo. Jego wrogowie będą jej wrogami, a nie chcę jej stracić. Laia z Serry tak samo kochała swoje rodzeństwo. Chyba po raz pierwszy ją rozumiem. Moja siostra siedzi na balkonie, z którego rozciąga się widok na prywatny ogród. Kilka kroków od niej w cieniu stoi Faris i jeszcze jeden członek Czarnej Gwardii. Tłumaczyłam mu, że nie musi trzymać warty przy Liwii. Pilnowanie osiemnastoletniej dziewczyny nie jest chlubnym zajęciem dla członka elitarnego oddziału. „Jeśli mam zginąć, to wolę umrzeć, chroniąc czyjeś życie”, powiedział wtedy. Kiwa mi głową na powitanie, a siostra podnosi wzrok.

– Kruku Krwi. – Wstaje, ale nie obejmuje mnie ani nie całuje, jak to miała zawsze w zwyczaju, choć widzę, że ma na to ochotę. Wskazuję drzwi do jej pokoju. Musimy porozmawiać na osobności. Liwia mówi coś do sześciu towarzyszących jej dziewcząt, z których trzy mają ciemną skórę i żółte oczy. Kiedy napisała do matki Marcusa, prosząc ją o przysłanie trzech krewniaczek Marcusa, które zostałyby jej damami dworu, byłam zaskoczona, podobnie jak wszystkie ilustriańskie rodziny. Na polecenie Liwii dziewczęta posłusznie wychodzą. Faris rusza za nami, ale odprawiam go ruchem dłoni. Wchodzimy z siostrą do jej sypialni. Kładę prezent dla niej na łóżku i patrzę, jak rozrywa opakowanie. Wzdycha z radości, kiedy światło odbija się w zdobnych srebrnych ramach mojego starego lustra. – Przecież ono należy do ciebie – protestuje. – Matka… – …chciałaby, żeby było twoje. W kwaterze Kruka Krwi nie ma dla niego miejsca. – Jest piękne. Powiesimy je? Wzywam służącego i każę mu przynieść gwoździe i młotek, a kiedy wraca, zdejmuję stare lustro Liwii i zatykam otwór w ścianie. Marcus będzie musiał kazać swoim szpiegom wykuć nowy. Ale teraz możemy przynajmniej spokojnie porozmawiać. Liwia siada przy toaletce, a ja wbijam gwóźdź. Staram się mówić cicho. – Wszystko u ciebie w porządku? – Jeśli pytasz o to samo co zawsze od dnia ślubu, to tak. Od tamtego jednego razu nawet mnie nie dotknął. To ja dzisiaj w nocy poszłam do niego. Niech sobie nie myśli, że się go boję. – Moja siostra dumnie zadziera podbródek. Tłumię drżenie. Życie z Marcusem, bycie jego żoną, oto los Liwii. Tym trudniej mi się z tym pogodzić, że czuję do tego

człowieka odrazę. Liwia nie mówiła nic o swojej nocy poślubnej, a ja jej nie pytałam. – Któregoś dnia przyłapałam go, jak mówił do siebie. – Liwia wpatruje się we mnie uważnie. – I to nie był pierwszy raz. – Cudownie – odzywam się. – Imperator, który jest sadystą, na dodatek słyszy głosy. – On nie jest szalony – protestuje Liwia. – Panuje nad sobą, kiedy mówi, jaką zrobi ci krzywdę. I zaraz potem coś się z nim dzieje. Myślę, że widzi ducha swojego brata, Heleno. I dlatego nie ma odwagi cię tknąć. – Jeśli opętał go duch Zaka, to mam nadzieję, że na długo. Przynajmniej do czasu, aż… Nasze spojrzenia spotykają się. Aż się zemścimy. Nie rozmawiałyśmy o tym do tej pory. Rozumiałyśmy się bez słów od tamtego strasznego dnia w sali tronowej. – Masz jakieś wieści o Eliasie? – pyta siostra. Wzruszam ramionami. – A co z Avitasem? Stella Galerius przymawia się, żeby ją z nim poznać. – W takim razie musisz ich sobie przedstawić. – A Dex? – Liwia przygląda mi się bacznie. – Wy dwoje… – Dex jest oddanym i lojalnym żołnierzem. Ale z małżeństwem byłby kłopot. Większość twoich znajomych nie jest w jego typie. Poza tym… – Wieszam lustro. – Może byś już dała spokój. – Nie chcę, żebyś była samotna – tłumaczy się Liwia. – Gdyby żyła matka, ojciec i Hanna, byłoby inaczej. Heleno… – Z całym szacunkiem, Wasza Wysokość. Proszę zwracać się do mnie „Kruku Krwi”. Liwia wzdycha, a ja poprawiam jeszcze lustro. – Gotowe – mówię w końcu. Widzę swoje odbicie. Wyglądam

tak samo jak kilka miesięcy temu, tuż przed ukończeniem szkoły. To samo ciało. Ta sama twarz. Tylko oczy są inne. Patrzę na kobietę w lustrze. Przez chwilę widzę Helenę Aquillę. Dziewczynę, która miała nadzieję. Dziewczynę, która myślała, że świat jest dobry. Ale Helena Aquilla została złamana. Helena Aquilla nie żyje. Kobieta w lustrze nie jest Heleną. Jest Krukiem Krwi. Kruk Krwi nie czuje się samotny, ponieważ Imperium jest jego matką i ojcem, jego kochanką i najlepszą przyjaciółką. Niczego więcej mu nie potrzeba. I on nie potrzebuje nikogo. Kruk Krwi trzyma się na uboczu.

LVII: Laia Za Lasem Zmierzchu rozciąga się terytorium Morzan, rozległa kraina przykryta białym puchem z pokrytymi lodem jeziorami i ciemniejszymi plamami lasów. Nigdy nie widziałam tak czystego i błękitnego nieba, nie oddychałam powietrzem tak świeżym, że z każdym oddechem wypełnia mnie wola życia. Wolny Kraj. Nareszcie. Wszystko mi się tutaj podoba. I jest mi tak bliskie, jak bliscy są mi moi rodzice, których nie widziałam od lat. Po raz pierwszy od wielu miesięcy nie czuję na swojej szyi dławiącego uścisku Imperium. Patrzę, jak Araj wydaje Scholarom rozkaz wymarszu. Widzę na ich twarzach ulgę. Mimo zapewnień Eliasa, że duchy nie będą nas niepokoić, pobyt w Lesie Zmierzchu staje się coraz trudniejszy do zniesienia. Wynoście się, zdawały się szeptać. To nie jest miejsce dla was. Araj znajduje mnie obok opuszczonej chaty, którą zajęłam z Darinem i Afyą, oddalonej o kilkaset kroków od Lasu Zmierzchu. – Jesteś pewna, że nie chcesz z nami iść dalej? Słyszałem, że w Adisie są uzdrawiacze, z którymi nie mogą się równać ci z Imperium. – Kolejny miesiąc na mrozie nie zrobiłby mu dobrze. – Wskazuję na chatę, w której wnętrzu, starannie wysprzątanym, buzuje teraz ogień. – On potrzebuje wypoczynku i ciepła. Jeśli stan jego zdrowia się nie poprawi w ciągu kilku tygodni, poszukam uzdrowiciela. – Nie wspominam Arajowi o swoim największym lęku. Nie wierzę, że Darin się obudzi. Ten cios w skroń to było już dla niego za dużo po wszystkim, przez co przeszedł. Boję się, że mój brat zasnął

na zawsze. – Jestem twoim dłużnikiem, Laio z Serry. – Araj spogląda na Scholarów ruszających w drogę. Czterystu dwunastu, tylu ostatecznie się uratowało. Tylko tylu. – Mam nadzieję, że spotkamy się niedługo w Adisie, a u twojego boku będzie brat. Twój lud potrzebuje kogoś takiego jak ty. Araj woła Tasa, który żegna się z Eliasem. Miesiąc dobrego odżywiania, kąpiel i czyste, choć nieco za duże ubranie sprawiły cuda. Tas wygląda zupełnie inaczej. I tylko niekiedy popada w zamyślenie, odkąd zabił naczelnika. Słyszę, jak krzyczy przez sen. Starzec wciąż prześladuje Tasa. Widzę, jak Elias daje Tasowi szablę z serrańskiej stali, którą ukradł strażnikowi w Kauf. Tas rzuca mu się na szyję i szepcze coś na ucho z szerokim uśmiechem. A potem biegnie, żeby dołączyć do kolumny maszerujących Scholarów. Kiedy ostatni wędrowiec znika z pola widzenia, z chaty wychodzi Afya. Ona też ma na sobie strój podróżny. – Zbyt długo jestem z dala od mojego plemienia – mówi Zaldara. – Bogowie tylko wiedzą, co nawyprawiał Gibran pod moją nieobecność. Pewnie pół tuzina dziewcząt spodziewa się dziecka. Będę musiała przekupywać ich wściekłych rodziców. – Coś mi podpowiada, że Gibran miewa się dobrze. – Uśmiecham się do niej. – Pożegnałaś się z Eliasem? – Tak. Ale coś przede mną ukrywa. – Uciekam wzrokiem. Dobrze wiem, co przed nią ukrywa. Tylko mnie powiedział o swojej umowie z Łowczynią Dusz. A jeśli nawet ktoś zauważył, że Elias znika na całe noce i większą część dnia, to nie mówi o tym głośno. – Lepiej upewnij się, czy i przed tobą czegoś nie ukrywa – kontynuuje Afya. – Trudno z kimś takim iść do łóżka. – Na bogów, Afyo… – wyrzucam z siebie i zerkam przez ramię, czy aby Elias tego nie słyszał. Na szczęście zniknął już w Lesie. – Nie pójdę z nim do łóżka i nie jestem zainteresowana…

– Nie wysilaj się, dziewczyno. – Afya przewraca oczami. – Przykro tego słuchać. – Wpatruje się we mnie chwilę, a potem bierze mnie w objęcia. – Dziękuję, Afyo. Za wszystko. Odsuwa mnie od siebie i marszczy brwi. – Gdzie tylko możesz, rozpowiadaj, jaka jestem honorowa. Jesteś mi to winna. I troszcz się o brata. Zerkam przez okno do wnętrza chaty. Włosy Darina są czyste i przystrzyżone, twarz znów młodzieńcza i przystojna. Starannie opatrzyłam jego wszystkie rany i teraz po większości pozostały tylko blizny. Mimo to do tej pory się nie obudził. I pewnie już nigdy się nie obudzi. Kilka godzin po tym, jak Afya i Scholarzy zniknęli za horyzontem, z Lasu wychodzi Elias. Chata, w której panuje taka cisza, od razu wydaje się weselsza. Elias puka do drzwi, a wchodząc, wpuszcza do środka zimny powiew. Bez brody, z przystrzyżonymi włosami i już nie tak wychudzony coraz bardziej przypomina dawnego siebie. Tylko oczy ma inne. Bardziej zamyślone. Wciąż zdumiewa mnie, że wziął na swoje barki taki ciężar. Choć tłumaczył mi już wielokrotnie, że przyjął ofertę z radością, to ja ciągle jeszcze jestem zła na Łowczynię Dusz. Musi być jakiś sposób na zerwanie tej umowy. Żeby mógł normalnie żyć, pojechać do Wolnego Kraju, o którym zawsze tak ciepło się wyrażał. Żeby mógł odwiedzić swoje plemię i Mamie Rila. Na razie Las trzyma go w garści. Jeśli z niego wychodzi, to nie na długo. Czasem nawet duchy idą za nim. Nieraz słyszałam, jak niskim głosem uspokaja jakąś zranioną duszę. Czasem wychodzi z Lasu ze zmarszczonym czołem, zmartwiony zachowaniem jakiegoś ducha, który sprawia kłopoty. Wiem, że jest taki jeden wyjątkowo kłopotliwy. Podejrzewam, że to duch dziewczyny, ale

on nic o nim nie mówi. – Zdechły kurczak za twoje myśli. – W ręku trzyma martwe zwierzę. – Pod warunkiem że go oskubiesz. – Wskazuję miskę. A potem siadam na stole i patrzę, jak pracuje. – Brakuje mi Tasa, Afyi i Araja. Tak tu cicho bez nich. – Tas cię uwielbia. – Elias uśmiecha się szeroko. – Myślę, że się w tobie zakochał. – Tylko dlatego, że opowiadałam mu bajki i go karmiłam. Gdyby każdego chłopca było tak łatwo okręcić sobie wokół palca… – Nie przypuszczałam, że to zabrzmi tak dwuznacznie, i gryzę się w język. Elias unosi brew i obrzuca mnie przelotnym spojrzeniem. Zaraz jednak wraca do skubania kurczaka. – Wiesz, że Tas i pozostali Scholarzy zamierzają opowiedzieć o tobie w Adisie. Jesteś dziewczyną, która zrównała z ziemią Czarny Klif i wyzwoliła Kauf, Laio z Serry. Roznieciłaś żar, który spali Imperium. – Miałam pomocników. O nich też będą mówić. Elias kręci głową. – Nie tak samo. Ja jestem obcy, a ty jesteś córką Lwicy. Twoi ludzie będą dużo od ciebie oczekiwać, Laio. Pamiętaj jednak, że nie musisz robić wszystkiego, o co będą cię prosić. – Gdyby wiedzieli o Keen… o Zwiastunie Nocy, pewnie zmieniliby zdanie na mój temat. – Udało mu się oszukać nas wszystkich, Laio. – Elias wyjątkowo mocno wbija nóż w kurczaka. – I przyjdzie dzień, kiedy za to zapłaci. – Może już płaci. – Przypominam sobie ocean smutku w głowie Zwiastuna Nocy, twarze tych, których kochał i zniszczył, próbując odbudować Gwiazdę. – Ufałam mu duszą i… ciałem. – Nie rozmawiałam do tej pory z Eliasem o tym, co zaszło pomiędzy

Keenanem i mną. Nie było okazji. Ale teraz wreszcie chcę to z siebie wyrzucić. – Ta jego część, która mną nie manipulowała, która nie wykorzystywała naiwności ruchu oporu, nie pomagała komendantce sabotować Prób, ta jego część mnie kochała, Eliasie. I ja kochałam jego. Zdrada nie może mu ujść płazem. Musi za nią zapłacić. – Racja. – Elias wygląda przez okno na szybko ciemniejące niebo. – Shaeva powiedziała mi, że nie dostałby bransoletki, gdyby cię szczerze nie kochał. Ta magia działa w obie strony. – Więc zakochał się we mnie dżinn. To ja już wolę dziesięcioletniego chłopca. – Dotykam palcami miejsca, gdzie była bransoletka. Do tej pory, choć minęło kilka tygodni, jej brak boli mnie. – Co teraz będzie? – pytam. – Zwiastun Nocy ma bransoletkę. Ilu kawałków Gwiazdy potrzebuje? A jeśli odnajdzie je i uwolni swoich braci? Jeśli… Elias przykłada palec do moich ust. Czy pozostawi go tam odrobinę dłużej, niż potrzeba? – Poradzimy sobie – mówi. – Znajdziemy sposób, żeby go powstrzymać. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj zjemy potrawkę z kurczaka i porozmawiamy o naszych przyjaciołach. Porozmawiamy o tym, co będziemy z Darinem robić, kiedy się obudzi, i o tym, jaka wściekła będzie moja matka, kiedy dowie się, że nie udało jej się mnie zabić. Będziemy się śmiali i narzekali na zimno, i cieszyli ciepłem ogniska. Dzisiaj będziemy świętować to, że żyjemy. *** Czasem w środku nocy zaskrzypi drewniana podłoga w chacie. Zrywam się ze stojącego przy łóżku Darina fotela, w którym śpię owinięta w starą pelerynę Eliasa. Mój brat śpi, ma nieruchomą twarz. Wzdycham, zastanawiając się po raz setny, czy kiedykolwiek się obudzi. – Przepraszam – słyszę głos Eliasa za plecami. – Nie chciałem

cię obudzić. Byłem na skraju Lasu i widziałem, że ogień wygasł. Pomyślałem, że doniosę drewna. Ścieram z powiek resztki snu i ziewam. – Która jest godzina? – Za kilka godzin świt. Niebo za oknem jest czarne. Nagle pojawia się spadająca gwiazda. Po chwili następne dwie. – Lepiej popatrzeć na to na zewnątrz – proponuje Elias. – Za godzinę będzie po wszystkim. Narzucam pelerynę i idę za nim do wyjścia. Elias stoi w pewnej odległości ode mnie, z rękami w kieszeniach. Co kilka minut niebo przecina kolejna gwiazda. Za każdym razem wstrzymuję oddech. – To zdarza się co roku. – Elias ma wzrok utkwiony w niebo. – W Serze tego nie widać, za dużo pyłu w powietrzu. Drżę z zimna, a on obrzuca krytycznym spojrzeniem moją pelerynę. – Przydałaby się nowa – mówi. – Ta nie jest dość ciepła. – Ty mi ją dałeś. Przynosi mi szczęście. Nigdy się jej nie pozbędę. – Otulam się szczelniej i patrzę mu w oczy. Przypominam sobie żarty Afyi, kiedy odjeżdżała, i rumienię się. Jednak mówiłam wtedy prawdę. Elias jest teraz związany z Poczekalnią. Nie ma czasu na nic innego. A nawet gdyby miał, to wyobrażam sobie, jaki wściekły byłby Las. Aż do tej chwili starałam się o tym nie myśleć. Elias pochyla głowę i przez chwilę w jego oczach tęsknota jest tak wyraźnie zapisana, jakby wyczytał ją w gwiazdach. Powinnam coś powiedzieć, ale na bogów, co mam powiedzieć, kiedy policzki mi płoną, a skóra ożywa pod jego spojrzeniem? On też chyba nie wie, co robić. Napięcie staje się nieznośne. I nagle jego niepewność znika, zastąpiona przez czyste, niepohamowane pożądanie, które sprawia, że serce zaczyna mi bić

jak szalone. Podchodzi do mnie, przyciska mnie do gładkiej drewnianej ściany chaty. Oddycha równie szybko jak ja, zaciska palce na moich nadgarstkach, ciepłą dłonią przesuwa po moim ramieniu, szyi, wargach. Ujmuje w dłonie moje policzki, czeka, żeby przekonać się, czy tego chcę, a oczy pałają mu żądzą. Przyciągam go do siebie, raduję się dotykiem jego warg. Wiem wreszcie, że to, co robimy, jest słuszne. Przypominam sobie nasz pierwszy pocałunek w jego pokoju, gorączkowy, pełen desperacji, pożądania i zmieszania. Ten jest inny. Żar jest większy, jego dłonie pewniejsze, wargi nie tak pospieszne. Obejmuję go za szyję i staję na palcach, wtulając się w niego. Pachnie deszczem i przyprawami korzennymi, jestem odurzona. Pocałunek staje się głębszy. A kiedy przeciągam zębami po jego dolnej wardze, smakując jej miękkość, mruczy gardłowo. Z głębi Lasu dobiega jakiś hałas. Elias odsuwa się nagle ode mnie i chwyta za głowę. Spoglądam w stronę Lasu. Mimo ciemności widzę ruch w koronach drzew. – To duchy? – pytam. – Nie podoba im się to? – Raczej są zazdrosne. – Próbuje się uśmiechnąć, ale wychodzi z tego grymas. W jego oczach widzę cierpienie. Wzdycham, przesuwam palcami po jego wargach, piersi, chwytam go za rękę i prowadzę do chaty. – Nie denerwujmy ich. Wchodzimy na palcach i siadamy przy ogniu ze splecionymi dłońmi. W pierwszej chwili jestem przekonana, że zaraz wyjdzie wezwany do swoich zajęć. Nie robi tego jednak. A moje powieki stają się ciężkie, coraz cięższe. Zaraz zasnę. Zamykam oczy i wydaje mi się, że śni mi się czyste niebo, uśmiech Izzi, głośny śmiech Eliasa. – Laia? – słyszę głos za plecami.

Otwieram błyskawicznie oczy. To jest sen. Śnisz, Laio. To musi być sen. Dlatego że od miesięcy marzę, żeby usłyszeć ten głos, od dnia, kiedy kazał mi uciekać. Słyszę ten głos w swojej głowie bez przerwy. Wspiera mnie w chwilach słabości, dodaje sił. Elias zrywa się na równe nogi, na jego twarzy widzę autentyczną radość. Nogi odmawiają mi posłuszeństwa, chwyta mnie więc za rękę i pomaga wstać. Odwracam się i napotykam spojrzenie swojego brata. Przez długą chwilę spoglądamy sobie w oczy. – Popatrzcie tylko, to moja siostrzyczka – szepcze wreszcie Darin. Jego uśmiech jest jak słońce wschodzące po najdłuższej, najczarniejszej nocy. – Tylko popatrzcie.

Wydawnictwo Akurat imprint MUZA SA ul. Sienna 73 00-833 Warszawa tel. +4822 6211775 e-mail: [email protected] Dział zamówień: +4822 6286360 Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz

Spis treści CZĘŚĆ 1 UCIECZKA I: Laia II: Elias III: Laia IV: Elias V: Helena VI: Laia VII: Elias VIII: Helena IX: Laia X: Elias XI: Helena XII: Laia XIII: Elias XIV: Helena XV: Laia XVI: Elias XVII: Laia XVIII: Elias XIX: Helena XX: Laia XXI: Elias XXII: Laia XXIII: Elias

6 7 15 22 29 35 45 55 63 76 88 99 109 117 125 135 142 148 160 167 175 180 187 195

XXIV: Helena CZĘŚĆ 2 PÓŁNOC XXV: Elias XXVI: Helena XXVII: Laia XXVIII: Helena XXIX: Laia XXX: Elias XXXI: Helena XXXII: Laia CZĘŚĆ 3 MROCZNE WIĘZIENIE XXXIII: Elias XXXIV: Helena XXXV: Laia XXXVI: Elias XXXVII: Laia XXXVIII: Elias XXXIX: Helena XL: Laia XLI: Elias XLII: Helena XLIII: Laia XLIV: Elias XLV: Laia CZĘŚĆ 4 UPADEK XLVI: Elias

201 215 216 224 230 235 246 257 267 272 278 279 282 291 297 304 312 317 327 330 341 347 353 358 367 368

XLVII: Helena XLVIII: Laia XLIX: Elias L: Helena LI: Laia LII: Elias LIII: Helena LIV: Laia LV: Elias LVI: Helena LVII: Laia

375 379 388 395 402 409 416 424 428 434 442