Sadie Matthews 3 Obietnice po zmierzchu ER

Sadie Matthews Obietnice po zmierzchu Z angielskiego przełożyła Patrycja Zarawska

Dla J.T.

Rozdział pierwszy Siedzę w błyszczącym, luksusowym bentleyu, opierając się o czarną skórzaną tapicerkę, i przez przyciemnioną szybę spoglądam na zaśnieżone ulice Petersburga. Z przodu jadą kierowca i zwalisty ochroniarz, obaj o szerokich karkach, krótko ostrzyżeni na jeża. Drzwi samochodu są zamknięte i zabezpieczone blokadą, guzik pod oknem tkwi zagłębiony w czarnym skórzanym obiciu. Przez chwilę wyobrażam sobie, że próbuję wyciągnąć go na siłę paznokciami, ale wiem, że to nie jest możliwe. Nie ma dla mnie ucieczki. Gdybym się nawet wydostała z wozu, dokąd pójdę? Nie znam tego miasta, nie mówię po rosyjsku i nie mam pieniędzy. Nawet mój paszport zamknięto w hotelowym sejfie. Ponadto ostrzeżono mnie, że to miejsce jest niebezpieczne, że ze względu na zagrożenia, dla mojego własnego dobra poza hotelem nie wolno mi się nigdzie ruszać samej. Mam wprawdzie komórkę, ale nie wiem, do kogo mogłabym zadzwonić. Rodzice są daleko, w Anglii. Całym sercem pragnę być tam teraz z nimi, wejść do naszej przytulnej kuchni, gdzie tato czyta gazetę przy filiżance herbaty, a mama krząta się, usiłując robić sześć rzeczy naraz, i przegania tatę, żeby jej nie zawadzał. Na gazie gotuje się coś smakowitego, a radio nadaje jakiś koncert muzyki klasycznej. Obraz jest tak wyrazisty, że niemal czuję zapach potrawki, słyszę dźwięki muzyki. Chcę podbiec do rodziców, uściskać ich i powiedzieć, żeby się nie martwili. Ale oni się przecież nie martwią. Wiedzą, gdzie jestem. Są przekonani, że zadbano o moje bezpieczeństwo. I to prawda. Jestem bardzo dobrze strzeżona. Zbyt dobrze? Staram się stłumić drżenie, które lada chwila może wstrząsnąć moim ciałem. Intensywnie niebieskie oczy. Wiem, że są we mnie utkwione, nie muszę nawet zerkać na siedzącego obok człowieka. Czuję, jak jego laserowe spojrzenie pali mi skórę, i jestem aż nadto świadoma obecności jego ciała, od którego oddziela mnie szerokość

środkowego siedzenia. Nie chcę, żeby się dowiedział o moim przerażeniu. „Znów twoja bujna wyobraźnia!” – strofuję sama siebie. – „Kiedyś cię zgubi. Absolutnie nic ci nie grozi. Nie zatrzymamy się tutaj długo. Wyjeżdżamy pojutrze”. Ta wycieczka powinna być dla mnie spełnieniem marzeń. Jestem tu, ponieważ mój szef Mark zachorował i nie może sam zająć się sprawami w Petersburgu. Mimo smutnych okoliczności, dla kogoś takiego jak ja to niesamowita okazja. Zawsze pragnęłam zwiedzić Ermitaż, znaleźć się w tej ogromnej skarbnicy dzieł sztuki. I oto właśnie tam jadę, nawet nie do sal wystawowych, tylko do samego serca galerii, na spotkanie z jednym z jej ekspertów. Tu, w Ermitażu, dokładnie zbadano zaginione i ostatnio odnalezione malowidło Fra Angelica, które zakupił Andriej Dubrowski. Zaraz mamy się dowiedzieć, czy dzieło jest autentykiem. Taka wycieczka zdarza się raz na całe życie, powinnam więc być podekscytowana, upojona szczęściem. „Nie bać się”. Próbuję przygasić słowa, zanim mi zabrzmią w głowie. Nie boję się. Czego miałabym się obawiać? A jednak… Wylądowaliśmy zeszłej nocy po podróży odbytej prywatnym odrzutowcem Dubrowskiego. Jak zwykle formalności na lotnisku załatwiono szybko i poufnie. Zastanawiałam się, jakby to było, gdybym musiała wystać się w kolejkach do kontroli dokumentów i odprawy bagażowej oraz wędrować daleko w poszukiwaniu bramki swojego lotu. Tymczasem jestem traktowana jak VIP i jeśli nie będę na siebie uważać, zatracę kontakt z normalnym światem. Prosto z samolotu przeszliśmy do ogromnej czarnej limuzyny – nieco bardziej krzykliwej niż spodziewałabym się, znając gust Dubrowskiego, ale może w Rosji sprawy wyglądają inaczej – i pomknęliśmy drogą szybkiego ruchu do Petersburga. – Jak ci się podoba Rosja? – zagadnął Andriej, kiedy wóz pędził, sprawnie wymijając inne samochody na szosie. Wbiłam wzrok w okno, ale nie było za bardzo nic widać. Daleko z przodu ciemność wydawała się zabarwiona

pomarańczowym odcieniem – na nocnym niebie kładła się łuna świateł wielkiego miasta. – Trudno powiedzieć – odparłam. – Rano będę miała jakieś zdanie. Andriej roześmiał się. – Wiem, co wtedy powiesz. Że jest okropnie zimno. Uwierz mi, w porównaniu z Petersburgiem Londyn wyda ci się tropikalnym rajem. Odpowiedziałam śmiechem i miałam nadzieję, że zabrzmiał on przekonująco. Już podczas lotu w moje emocje wkradł się zamęt. Andriej, dla którego pracuję od kilku tygodni, wyjawił, że wie o moim związku z Dominikiem oraz o naszym rozstaniu. Mimo to nie zadał sobie trudu, by oszczędzić mi przykrości, i poinformował, że jeżeli o niego chodzi, Dominic jest teraz jego wrogiem. A potem dodał te trzy słowa, które przewróciły mój świat do góry nogami. „Koniec z pogrywaniem”. Dokładnie to samo powiedział do mnie mężczyzna, z którym kochałam się namiętnie w ciemności podczas imprezy w katakumbach. Wtedy myślałam, że to Dominic, lecz odkąd usłyszałam identyczne słowa w samolocie, zaczęłam się obawiać, że byłam tam jednak z Andriejem. Wspomnienia są niejasne, ponieważ niemal na pewno wcześniej na imprezie zostałam potraktowana jakimś narkotykiem. Najprawdopodobniej dosypała mi go do drinka Anna, obecnie była pracownica i ekskochanka Andrieja, której zaborcze uczucia względem Dominica sprawiły nam wiele kłopotów. Na samą myśl o tamtej dziwnej podziemnej imprezie czuję, jak mi się coś przewraca w żołądku. „Jeżeli kochałam się wtedy z Andriejem, nie byłam wierna Dominicowi, świadomie czy nie. A jeśli Andriej zalicza się do tego rodzaju mężczyzn, którzy potrafią wykorzystać kobietę, podczas gdy ona nie jest sobą, do czego jeszcze będzie zdolny?”. Zerkam szybko na niego. Na chwilę odrywa ode mnie wzrok, pochyla się do przodu i mruczy coś po rosyjsku do ochroniarza. W

jego atrakcyjnym wyglądzie kryje się coś groźnego, pod ciemnym płaszczem rysują się szerokie ramiona, ręce są duże i silne. Idealnie skrojony czarny wełniany garnitur nie jest w stanie zatuszować charakteru muskularnego twardziela. W pobrużdżonej twarzy lśnią przeszywająco niebieskie oczy, pozbawione uśmiechu usta i lekko wystająca dolna warga świadczą o uporze. Mimo że kocham Dominica, nieraz zdarza mi się poczuć bijącą od Andrieja magnetyczną siłę przyciągania. Nienawidzę siebie za to, ale nie mogę nic poradzić. Zapewne dlatego taką udrękę sprawia mi przypuszczenie, że to być może z nim kochałam się tak namiętnie, oparta o zimną kamienną ścianę jaskini – jakaś część mojej podświadomości wiedziała, że tego pragnę, choć próbowałam to sobie wyperswadować. Gdyby to była prawda, nie mogłabym powiedzieć, że działał wbrew moim życzeniom. Zapytał, czy tego chcę, a ja niemal błagałam go, żeby mnie pieprzył jak najmocniej. Seks zdecydowanie odbył się za obopólną zgodą. „Z wyjątkiem jednego, drobnego szczegółu: jego tożsamości. Czy wiedział, że wzięłam go za Dominica?”. Nie wyjaśnię tego w żaden sposób, jak tylko pytając go wprost, a na takie pytania jeszcze nie mam odwagi. – Co jest, Beth? – Szorstki, niemal ochrypły głos Andrieja wdziera się w moje myśli. Wzdrygam się zaskoczona. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wciąż na niego patrzę, w mojej głowie kłębią się oderwane, nie całkiem jasne wspomnienia ostatnich wydarzeń. – N-nic – odpowiadam z zająknięciem. Jak najszybciej staram się odzyskać równowagę. – Czy już dojeżdżamy? Zauważam, że zwolniliśmy i od kilku minut wleczemy się w ślimaczym tempie. – Petersburskie korki – mówi krótko Andriej. – Tak się u nas jeździ, zwłaszcza gdy spadnie śnieg, czyli, jak sobie możesz wyobrazić, całkiem często. Ale rzeczywiście jesteśmy już blisko. Nie ma jeszcze południa, lecz aura sprawia wrażenie zmierzchu – z nisko wiszących szarych chmur sypie się gęsty

śnieg. Wyglądam przez okno i widzę, że dojeżdżamy do szerokiej rzeki, wzdłuż której, na drugim brzegu, biegnie w dal ciąg niewiarygodnych budynków. Barokowe fasady spoglądają setkami połyskliwych okien, cisną się jedna obok drugiej, każda inna, a jednak tworzą dopasowaną grupę. Dominuje wśród nich pałac tak wielki i bogato zdobiony, że wygląda, jakby pochodził z baśni albo filmu. – Ermitaż – informuje z dumą Andriej. – Najpiękniejsze muzeum na świecie. Dostojny, okazały, wspaniały. – Wskazuje największą z budowli, najbardziej barokową, z rzędami białych kolumn o złoconych kapitelach odcinającymi się na tle zielonkawych ścian. – Mieści się w Pałacu Zimowym. Tu mieszkali carowie Rosji i stąd rządzili swoim imperium, zajmującym jedną szóstą powierzchni lądów Ziemi i zamieszkanym przez sto dwadzieścia pięć milionów dusz. Robi wrażenie, prawda? Ma rację, widok jest imponujący. Przez chwilę wyobrażam sobie, że niczym Katarzyna Wielka zmierzam we wspaniałym powozie do swojej okazałej rezydencji pełnej niezwykłych dzieł sztuki, które kolekcjonuję, dokonując zakupów w całej Europie. Wtem przypominam sobie, jak musiał żyć zwyczajny Rosjanin, niemający praw do luksusów czy złoceń, a jedynie do tego, by trudzić się przy wznoszeniu znakomitych budowli i płacić podatki, z których władcy kupowali obrazy czy rzeźby nieprzeznaczone dla oczu pospólstwa. Lecz czasy się zmieniły. Pałace są teraz budynkami publicznymi, wszyscy mają do nich dostęp. Każdy może podziwiać piękno i skarby zamknięte w ich wnętrzu. – Jak ci się podoba? – Andriej naciska na odpowiedź. – Niesamowite. – Tylko tyle potrafię powiedzieć, tak jestem przytłoczona wrażeniami. Przejeżdżamy po moście i nabrzeżem zbliżamy się do Pałacu Zimowego, po czym zatrzymujemy przed zamkniętą bramą z kutego żelaza. Chwilę później podbiega do niej jakiś człowiek, otwiera i macha na nas, żebyśmy wjechali. Wtaczamy się na

pałacowy dziedziniec ze skwerem pośrodku. Teraz wszystko pokrywa śnieg, bezlistne drzewa wyciągają białe gałęzie. Brama zostaje za nami zamknięta. – Kiedyś bawiły się tutaj córki Mikołaja II – mówi Andriej, podczas gdy samochód okrąża skwer i zatrzymuje się przed ozdobnymi frontowymi drzwiami. – Wyobraź sobie cztery księżniczki, jak biegają, śmieją się, rzucają śnieżkami w ochraniających je żołnierzy, nie wiedząc, jaki nieszczęsny los je czeka. Kierowca już wysiadł i teraz otwiera drzwi po stronie Andrieja. Do ciepłego wnętrza wpada mroźne powietrze i drżę zarówno z zimna, jak i z przejęcia na myśl o śmierci carskich dzieci. Wkładam czapkę i rękawiczki, a tymczasem kierowca podchodzi z drugiej strony i otwiera moje drzwi. Pomaga mi wyjść na oblodzoną dróżkę, po czym prowadzi mnie do miejsca, gdzie czeka Andriej. – Prywatne wejście – oznajmia i na jego ustach pojawia się ślad uśmiechu. Śmieje się tak rzadko, lecz nawet taka nieznaczna próba nieco łagodzi jego ostre rysy i chłód lodowatego spojrzenia. – Te rzeczy da się załatwić. „Zatem pałac nie jest taki znowu dostępny dla wszystkich. Pieniądze wciąż otwierają drzwi, które dla innych pozostają zamknięte”. Przez główne wejście wychodzi do nas mężczyzna w średnim wieku. Jest ubrany w długi czarny płaszcz, futrzaną czapkę i wysokie buty. Uśmiecha się, mrużąc małe oczy za grubą czarną oprawą okularów. Śpieszy w stronę Andrieja i wita go wylewnie po rosyjsku. Rozmawiają przez chwilę, a ja próbuję ukryć fakt, że mimo ciepłego okrycia drżę z zimna. Zerkam zazdrośnie na kierowcę, który zdążył już wrócić do ciepłego samochodu. Andriej nagle przechodzi na angielski i, wskazując mnie gestem, mówi: – A to jest Beth, doradza mi w sprawach sztuki. Była przy

tym, kiedy kupiłem ten obraz. – Nie kłopocze się przedstawianiem swojego rozmówcy, ale domyślam się, że to ktoś ważny w tym muzeum. – Madam Beth – odzywa się tamten po angielsku z rosyjskim akcentem i składa mi powitalny ukłon. – Proszę do środka. Widzę, że pani zimno. Wchodzimy za nim do pałacu. Natychmiast mam ochotę na głośne ochy i achy. Nikt oprócz mnie nie zwraca najmniejszej uwagi na otaczający nas splendor, obaj panowie są najwyraźniej do niego przyzwyczajeni, ja jednak jestem oszołomiona bogactwem wystroju. Marmurowe posadzki, złocone lampy z kryształowymi kloszami, ozdobne zwierciadła, przykuwające wzrok obrazy w pozłacanych ramach – wszystko lśni, błyszczy, pyszni się kolorami aż do przesady. Idący przede mną mężczyźni znów rozmawiają po rosyjsku, a ja podążam za nimi, napawając się pięknem otoczenia. Oto jestem w Pałacu Zimowym w Petersburgu. Dokoła nie ma żywej duszy, zatem znajdujemy się zapewne w pomieszczeniach niedostępnych dla zwykłych zwiedzających. Co za uśmiech losu… A jednak bez wyraźnego powodu wciąż jestem pełna obaw. Trafiłam w dziwne miejsce, do ogromnego pałacu, i nie wiem, dokąd zmierzam. Towarzysz Andrieja odwraca się do mnie z uśmiechem. – To pani pierwsza wizyta u nas, madam Beth? Kiwam głową. Wolałabym, żeby pominął zbędne uprzejmości, ale nie mam pojęcia, jak o to poprosić, nie narażając się na nietakt. – Pałac jest duży, bezsprzecznie. Ma tysiąc pięćset pokoi oraz sto siedemnaście klatek schodowych. Proszę się nie zgubić, nie byłoby łatwo panią znaleźć! – Śmieje się i znów zwraca się do Andrieja. Perspektywa zabłądzenia w tym labiryncie jakoś nie wydaje mi się tak zabawna jak jemu. Idziemy dalej. Panowie poruszają się szybkim krokiem, nie mam więc zbytnio czasu, aby nacieszyć wzrok mijanymi pięknymi

obrazami i innymi przedmiotami. Szerokie, ciemne dębowe schody prowadzą nas na piętro, gdzie przemierzamy jeszcze kilka korytarzy, aż wreszcie docieramy do celu, to jest do dużych drzwi z polerowanego drewna, ozdobionych tarczą herbową. Nasz przewodnik sięga do wymyślnej mosiężnej klamki i zamaszystym gestem zaprasza nas do środka. – Proszę wejść! Wchodzimy do reprezentacyjnej sali, w której proste meble biurowe dziwnie kontrastują ze złoconym sufitem, potężnym żyrandolem i wielkimi oknami. Na obitych czerwonym jedwabiem ścianach wiszą ogromne malowidła w złoconych ramach, doskonale wyeksponowane na takim tle. W kącie dostrzegam duże sztalugi, a na nich obraz zasłonięty kawałkiem zwykłej tkaniny. Nasz przyjaciel zaczyna mówić po rosyjsku, lecz Andriej unosi rękę i, potrząsając głową, mówi: – Nie, Nikołaj, po angielsku, proszę, dla mojej doradczyni. – Oczywiście, oczywiście! – Nikołaj uśmiecha się do mnie, najwyraźniej chcąc się przypodobać. – Powinno być po angielsku. – Zachęca gestem, żebyśmy usiedli na prostych czarnych krzesłach ustawionych przed szarym laminowanym biurkiem. – Proszę, rozgośćcie się. – Nie jesteśmy tutaj w celach towarzyskich – przerywa mu oschle Andriej. – Wiesz, czego chcę. Kustosz wolno zdejmuje swoją futrzaną czapkę, ukazując lśniącą łysinkę na czubku głowy. Kładzie papachę na biurku i zaczyna rozpinać płaszcz, lekko marszcząc czoło. Ściągając okrycie, oznajmia: – Nie ukrywam, Andriej: to jeden z najbardziej skomplikowanych przypadków, z jakimi miałem do czynienia. Moi eksperci wyjątkowo starannie przeprowadzili analizy. – I? – wtrąca Dubrowski z ogromnym spokojem. Zerkam na jego twarz. Usta ma mocno zaciśnięte, dolna warga wysuwa się w wyrazie uporu, a oczy płoną intensywnym, zimnym ogniem. Wiem, jak bardzo chce usłyszeć właściwą odpowiedź. To malowidło wzbudziło już wiele emocji. Sama się

niepokoję, serce bije mi głośno, chwilami tracę oddech. Uświadamiam sobie, że kurczowo zaciskam dłonie w kieszeniach płaszcza. Nikołaj najwyraźniej lubi potrzymać słuchaczy w pełnej napięcia niepewności. Powoli wiesza swoje okrycie na oparciu krzesła, po czym przechodzi przez pokój do sztalug. Chwyta za róg tkaniny okrywającej stojący tam obraz, zastyga na moment, po czym pociąga materiał, tak że ten wolno opada na bok. I oto w całej krasie ukazuje się nam lśniąca od złotej farby, cudowna scena, którą ostatnio widziałam w chorwackim klasztorze. Niebiańsko piękna Madonna siedzi w swoim wspaniałym ogrodzie z Dzieciątkiem na kolanach, a wokół niej stoją pogrążeni w rozmowie święci i zakonnicy. Obraz jest znakomity i w momencie gdy widzę go po raz drugi, ponownie ożywa we mnie wiara w jego autentyczność. „Nie jest podróbką. Na pewno. Czy byłby taki cudowny, gdyby nie wyszedł spod pędzla wielkiego mistrza?”. Wtem ze zdziwieniem czuję nieoczekiwany przypływ smutku. Budzi się we mnie dogłębny żal na wspomnienie tego, co się zdarzyło w tamtym klasztorze – po długiej rozłące spotkałam Dominica i przypieczętowaliśmy to we wspaniały sposób. Wtedy wiedziałam, że to, co nas łączy, zapłonęło na nowo, z jeszcze większą mocą. Teraz znowu jesteśmy rozdzieleni i tym razem, obawiam się, nigdy nie pokonamy przepaści, która wyrosła między nami. Wciąż mam go przed oczyma – takiego, jaki był podczas naszego ostatniego spotkania. Wizja jest tak wyraźna i żywa, że biorę ostry, wstrzymywany wdech. Lecz na jego pięknej twarzy malują się gniew i strach, oczy mu płoną. Znów słyszę tamte słowa: „Chcę, żebyś uroczyście przysięgła, że między tobą a Dubrowskim nic się nie zdarzyło. No, dalej, Beth, przysięgnij”. A ja nie mogłam przysiąc. Nie miałam pewności. I to nas rozdzieliło, a raczej rozdarło, zniszczyło bezcenne wzajemne zaufanie. Czy na zawsze? „Nie, na to nie pozwolę. Zrobię, co w mojej mocy”. Do teraźniejszości przywraca mnie głos Andrieja, szorstki i

niemal zgrzytliwy. Przepełnia mnie rozpaczliwa tęsknota za Dominikiem, pragnę być z nim, a nie tutaj, w tym dziwnym kraju, z człowiekiem, który sprowadził na nas kłopoty. To czyste szaleństwo. – Daj spokój, Nikołaj. Jak brzmi odpowiedź? Kustosz zakłada okulary i bacznie przygląda się malowidłu z bliska, cicho klikając językiem. W końcu zabiera głos: – Pociągnięcia pędzlem znakomite, dobór odcieni absolutnie mistrzowski. Pasują dokładnie do tego, czego spodziewalibyśmy się po geniuszu Fra Angelica. Wszystko: kompozycja, perspektywa linearna, styl… Niemal doskonałe dzieło. – Niemal? – wtrąca Andriej. Nikołaj ze smutkiem kiwa głową. – Doskonały z jednym wyjątkiem. Analiza pigmentów i samego płótna wskazuje na to, że malowidło liczy nie więcej niż dwieście lat. To bardzo udany, zachwycający, niezwykle ekscytujący pastisz. Cudowne dzieło kogoś o wielkim talencie, ale nie Fra Angelica. – Spogląda wprost na Dubrowskiego, który stoi sztywno niczym posąg, z pobladłą twarzą. – Przykro mi, Andriej, ale nie ma co do tego wątpliwości. Twój obraz to falsyfikat.

Rozdział drugi Nieomal biegnę przez Pałac Zimowy, próbując dogonić Andrieja, który oddala się szybko wielkimi krokami. Mam nadzieję, że zna drogę do wyjścia, ponieważ ja zupełnie nie wiem, gdzie jestem. Przemierzamy nieskończenie długie korytarze i już co najmniej raz schodziliśmy po schodach. „Tysiąc pięćset pokoi. Jeśli on nie pamięta drogi, będziemy długo biegać po tym labiryncie, zanim znajdziemy wyjście”. Lecz Andriej najwyraźniej wie, którędy się kierować, ponieważ idzie pewnie. Nie zwalnia przy tym zabójczego kroku, aż docieramy do drzwi, którymi weszliśmy do środka. Sięga do klamki. – Andriej, proszę! – dyszę. – Zaczekaj! Zatrzymuje się i odwraca. Ma straszny wyraz twarzy. Nigdy dotąd nie widziałam, by gniew wyrył się w czyichś rysach tak głęboko, a oczy ciskały błyskawice. – Ja… no… Przykro mi! – udaje mi się wykrztusić. Wciąż walczę o oddech. – Wiem, ile ten obraz dla ciebie znaczył… Jego usta wykrzywia nieprzyjemny grymas. – Ty i twój przyjaciel naraziliście mnie na koszt dwóch milionów funtów – rzuca opryskliwie głosem bardziej szorstkim niż kiedykolwiek przedtem. Dotąd nie zwracałam uwagi na jego akcent; jeżeli brzmiał obco, to raczej z amerykańską nutą. Lecz teraz słowa zostały wymówione z rosyjskim brzmieniem, jak gdyby dla podkreślenia tego wszystkiego, co nas dzieli. – Chcesz to sobie przemyśleć, co? Aż się cofam z wrażenia. – Co masz na myśli? – Jesteście moimi artystycznymi doradcami, tak? Ty i Mark, razem, nie? Polecieliście ze mną do Chorwacji, żeby mi doradzić przy zakupie Fra Angelica i to za waszą namową kupiłem ten cholerny obraz! Tyle, jeśli chodzi o waszą wiedzę.

Wstrząs na chwilę odbiera mi mowę. To jawna niesprawiedliwość. Przed oczyma staje mi niezadowolona mina Marka. Nie chciał się wypowiedzieć w sprawie autentyczności malowidła, potrzebował czasu do oceny dzieła, ale Andriej upierał się i naciskał. Mark radził, żeby poczekać z zakupem, aż dokona pełnej ekspertyzy, ale Dubrowski nie słuchał. Znów słyszę, jak Mark wyraża obawę o swoją zawodową reputację, w razie gdyby obraz okazał się podróbką. „O Boże, Mark, to zrujnuje twoje dobre imię!”. Narasta we mnie wielki gniew. Andriej nie może rozegrać tego w ten sposób. Kupił ten obraz wbrew radom Marka, nie powinien teraz udawać, że było inaczej. – Wiesz, że to nieprawda! – krzyczę. Gotująca się we mnie wściekłość sprawia, że głos mam mocny, pełen oburzenia. – Nie pozwolę, żebyś obwiniał o to Marka! Ostrzegał cię, mówił, że lepiej się wstrzymać, ale go nie słuchałeś. Nie chciał, żebyś kupował to malowidło, lecz tobie się śpieszyło. Był wobec ciebie taki lojalny, jak śmiesz zrzucać na niego winę? Andriej nie odpowiada. Blednie tylko bardziej niż zwykle, brwi zlewają mu się w jedną linię, gdy uporczywie wbija we mnie wzrok. Jestem teraz jeszcze bardziej rozogniona, mimo że gdzieś w głębi odzywa się głos rozsądku, podpowiadający, żeby zachować ostrożność. – To twoja wina, wiesz o tym. Chciałeś wierzyć, że obraz jest autentykiem, więc postąpiłeś dokładnie według własnych życzeń. Tak właśnie działasz? Rzucasz ludzi na pożarcie lwom, zamiast ponieść konsekwencje swoich decyzji? Miałam o tobie inne zdanie. Ale zaczynam sobie uświadamiać, że się co do ciebie myliłam, i to w niejednym punkcie. Sama nie mogę uwierzyć, że to mówię. Żołądek skręca mi się ze strachu. „O, nie, posunęłam się za daleko”. Andriej zaciska zęby. Widać to po napięciu mięśni szczęki i pulsowaniu policzków. Wygląda, jakby chciał mnie zabić. Mija chwila dręczącej niepewności i rzuca krótko:

– Wsiadaj do wozu. Już. – I wychodzi, nie oglądając się, by sprawdzić, czy posłucham. Idąc za nim przez śnieg, przeklinam własną pochopność. Jestem przecież zupełnie zdana na jego łaskę. Nie pora na to, by mieć tego człowieka przeciw sobie. Jednak nie mogłam się powstrzymać. Jeżeli odpowiedzialność za tę sytuację spadnie na Marka i mnie, nasze zawodowe stosunki z bogatym Rosjaninem i tak dobiegną końca. Ale co wtedy, jeśli dane mi będzie poznać inne oblicze Andrieja Dubrowskiego? Widziałam go kulturalnego i układnego, taktownego, a nawet uwodzicielskiego, wiem przecież jednak, że pod maską światowca kryje się chłopak z moskiewskich ciemnych uliczek, wychowany w sierocińcu, zahartowany dzięki własnej determinacji i twardemu podejściu do rzeczywistości, dążący do celu bez względu na koszty. „Do czego on z kolei może się posunąć, jeśli zapragnie zemsty?”. Kierowca stoi obok samochodu i przytrzymuje dla mnie otwarte drzwi. Wsiadam, zastanawiając się, co mnie teraz czeka. Andriej siedzi obok. Nic nie mówi, ale wyczuwam jątrzący się w nim gniew. Instynkt podpowiada mi, żeby siedzieć cicho, nie pytam więc nawet, dokąd jedziemy. Rozpaczliwie chcę znaleźć się z powrotem w swoim pokoju hotelowym. Potrzebuję chwili samotności, żeby wszystko przemyśleć. Samochód rusza, wytacza się przez bramę i znowu sunie wzdłuż rzeki. Jesteśmy na Newskim Prospekcie, głównej arterii Petersburga. Poruszamy się wolno po zakorkowanej jezdni, z boków przesuwają się wielkie okna wystawowe, usypane kupki śniegu i ciepło okutani przechodnie. Mijamy ozdobne domy towarowe, jasno oświetlone galerie handlowe, ogromne kościoły i piękne zabytki. Powinnam czuć dreszczyk emocji, a tymczasem przeciwnie – jestem zdenerwowana i nieszczęśliwa, a moje myśli krążą tylko wokół tego, co się teraz może wydarzyć. Andriej nie odzywa się przez całą drogę do hotelu. Potem, kiedy idziemy przez marmurowy hol oświetlony ogromnymi kryształowymi lampami, oznajmia:

– Będę w swoim pokoju. Zamów sobie na lunch, co zechcesz. Bądź gotowa do wyjścia o drugiej. – Wracamy do domu? – ośmielam się spytać. Rzuca mi szybkie, przenikliwe spojrzenie. Chyba dostrzega w mojej twarzy coś, co każe mu się wstrzymać od ostrych słów. – Jeszcze nie – odpowiada nieco łagodniejszym tonem. – Wieczorem. Tymczasem mam jeszcze jedną rzecz do załatwienia. – Przez chwilę odnoszę wrażenie, że chce coś dodać, ale uściśla tylko sucho: – O drugiej. Punktualnie. Wracam do pokoju wdzięczna losowi, że będę miała szansę otrząsnąć się trochę po porannym dramacie. Zamykam za sobą drzwi, opieram się o nie i wzdycham z ulgą. Potem zdejmuję buty, rzucam się na łóżko i patrzę w sufit. – A więc obraz jest podróbką – mówię głośno. – Nie mogę uwierzyć. Po tym wszystkim. Zastanawiam się, co teraz zrobi Andriej. Nie chciałabym być na miejscu opata z tamtego klasztoru, kiedy odbierze telefon od Dubrowskiego. Ale sama też muszę zadzwonić. Powinnam powiadomić Marka o ekspertyzie specjalistów z Ermitażu. Przypominam osobie ostatni raz, kiedy go widziałam, tuż przed wylotem do Rosji. Poszłam do niego, żeby zobaczyć, jak się miewa, i odebrać ostatnie wskazówki, a zastałam energiczną blondynkę, która przejęła dowodzenie w domu w Belgravii. – To moja siostra Caroline – przedstawił ją Mark głosem słabszym niż kiedykolwiek dotąd. – Zatrzyma się tutaj i zajmie się domem. – A ty? – spytałam, patrząc, jak Caroline sprawuje rządy. Stukając obcasami, wyszła na zewnątrz, by wydać instrukcje pracującym tam robotnikom, a jej donośny, patrycjuszowski głos odbił się echem od ścian. To hałaśliwe, pewne siebie zachowanie silnie kontrastowało ze spokojną, stonowaną elegancją Marka, aż trudno było uwierzyć, że te dwie osoby są rodzeństwem. – Czy o ciebie też zadba? – zapytałam. Wciąż nie mogłam się pogodzić z wiadomością o jego chorobie. Nie wiedziałam nawet, na ile jest ona poważna, ponieważ nie chciał mi zdradzić diagnozy.

– Oczywiście, że tak. Będę miał dobrą opiekę. Caroline znakomicie się na tym zna. – Mark uśmiechnął się i na ten widok zachciało mi się płakać. Uśmiech miał być radosny, ale wąskie usta rozciągnęły się nienaturalnie, a koścista twarz zdawała się zastygła w dziwnym grymasie. Uświadomiłam sobie, że jego zęby i oczy wydają się teraz nienormalnie, chorobliwie duże. „Jest naprawdę chory” – pomyślałam z niejakim zdziwieniem. Oczywiście, wiedziałam o jego chorobie, lecz przecież ludzie wychodzą z różnych dolegliwości. Zdarza się jednak, że stan pacjenta pogarsza się i pogarsza, aż… – Wiesz, Beth – odezwał się Mark i zrobił ruch, jakby się chciał nachylić ku mnie w poufny sposób, ale nie znalazł na to siły. – Czy ci mówiłem, że jutro mam operację? Pokręciłam głową, mając nadzieję, że nie zobaczy łez, które mi się zbierały w oczach. – O, tak. Pierwszy w kolejce do teatru zwanego salą operacyjną i osiem godzin na scenie nazywanej stołem. Śpieszno im, bo jestem bliski śmierci, a jeszcze nie martwy. Cóż, obym tylko nie zagrał w tej sztuce nieboszczyka, nie o to chodzi w każdym razie. – Zakrztusił się, chichocząc ze swojego małego żartu. – Zatem gdy będziesz paradować po Petersburgu, pomyśl czasem o tym, jak wracam do zdrowia w szpitalnym łóżku. Ale nie martw się, Caroline zadba o moją opiekę. Rozmyślając o Marku, wpatruję się w sufit nad łóżkiem i nagle przyłapuję się na tym, że wciąż od nowa liczę lampki halogenowe. Operowano go zapewne wczoraj. Chodziło chyba o gardło, nie jestem więc pewna, czy będzie w stanie mówić, choćby dać sygnał, jak się czuje. „O Boże, mam nadzieję, że operacja się udała”. Zdążyłam bardzo polubić Marka, jest dla mnie kimś znacznie więcej niż tylko pracodawcą, traktuję go jak przyjaciela i mentora, który inspiruje do piękniejszego życia. Biorę komórkę i mój kciuk zatrzymuje się przez chwilę nad klawiaturą. Potem odkładam telefon na bok. Nie będę do niego dzwonić z tą wiadomością. Nie ma miłego sposobu, żeby przekazać nowinę o tym, że Andriej zamierza go pchnąć pod

pociąg. A może jeszcze uda mi się załagodzić sytuację. W końcu mamy przed sobą tajemniczą sprawę do załatwienia; postaram się przy tej okazji wywrzeć na Andrieja jakiś pozytywny wpływ. „Tak, zdecydowanie muszę tego spróbować. Zrobię, co w mojej mocy, żeby odwołać się do jego życzliwości. Na pewno nie jest jej całkiem pozbawiony. I zanim cokolwiek przekażę Markowi, najpierw dowiem się, jak się miewa”. Z tym postanowieniem siadam i zabieram się do zamawiania lunchu, żeby z nim zdążyć przed drugą. Na wszelki wypadek stawiam się w holu hotelowym dziesięć minut przed czasem. Pięć minut po mnie z windy wychodzi Andriej ubrany w ciemnoniebieski płaszcz. Wszyscy od razu go spostrzegają, jedni zerkają ciekawie, inni się gapią otwarcie. Jego energia promieniuje na otoczenie i przyciąga uwagę. Poza tym przyjemnie się na niego patrzy – jest wysoki, dobrze zbudowany i niemal przystojny. Pobrużdżona twarz o ciężkich, twardych rysach, z ustami zdradzającymi upór, ma w sobie coś niezwykłego dzięki płonącym niebieskim oczom. Dziwnie jest przypomnieć sobie, że widziałam go, jak spogląda miękko oczyma zasnutymi mgiełką niczym letnie niebo, że te świadczące o zawziętości usta uśmiechały się tylko dla mnie. Jego szorstki głos słyszałam w zupełnie innych, łagodnych tonach, snujący obietnice i przewidywania, które poruszały we mnie nieznane struny nawet wtedy, kiedy od niego stroniłam. – Jesteś. Dobrze – rzuca jak warknięcie. „Też miło cię widzieć!”. Właściwie wolę tego Andrieja. Umiem sobie poradzić z wybuchowym, egoistycznym, rozpuszczonym samolubem. Znacznie trudniej jest mi przestawać z jego czułą, wrażliwą, bardziej ludzką wersją. „Przestań. Nawet tego nie próbuj. Nawet nie myśl”. W tym momencie spostrzegam, że nie jest sam. Tuż za nim idzie jakaś kobieta ubrana w długi czarny płaszcz i okrągłą futrzaną czapkę – taką, jaką widziałam tutaj u wielu ludzi. Spod ciemnego futra wymykają się jasne kosmyki włosów, twarz jest

blada, pozbawiona wyrazu. Kobieta podtrzymuje ręką dużą skórzaną torbę, którą ma przewieszoną na pasku przez ramię. Zauważam, że jest nieco wyższa ode mnie. „Nie idziemy sami?”. Serce we mnie zamiera. To będzie przeszkoda w moich planach porozmawiania o Marku. Andriej wskazuje gestem swoją towarzyszkę. – Beth, to jest Maria. Dzisiaj moja asystentka. Chodź ze mną, już wychodzimy. Idę posłusznie za Marią, a ona za Andriejem. W takim porządku wychodzimy z hotelu, stanowiąc zapewne cokolwiek komiczny widok, gdy tak kroczymy od najwyższego do najniższej. Samochód czeka przed wejściem i po chwili siedzimy w jego ciepłym wnętrzu. Drżę nawet po tym krótkim pobycie na zewnątrz. Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek w życiu była w równie zimnym miejscu jak Petersburg. Wypada się cieszyć, że Andriej nie pomyślał o wycieczce na Syberię. Ruszamy. Andriej i Maria zaczynają rozmawiać i nie przestają przez całą półtoragodzinną jazdę – cały czas po rosyjsku, tak że niczego nie rozumiem. Przez chwilę próbuję się skupiać w nadziei, że zorientuję się, o co chodzi, ale to bezcelowe. Asystentka wyjęła ze swojej pojemnej torby duży notes i pośpiesznie zapełnia jego strony notatkami, które dla mnie są niezgłębionym szyfrem. Opuszczamy reprezentacyjną część Petersburga i sceneria zmienia się, jakby przygasły światła. Zapada zmierzch, nagle czuję się bardzo zmęczona. Opieram głowę o skórzany zagłówek i nie potrafię walczyć z narastającym znużeniem. Powieki mi ciążą, wnętrze zapada się w nieświadomość. Staram się nie zasnąć, ale po prostu nie mogę. Budzi mnie jakiś ruch. Widzę, że zatrzymaliśmy się na małym parkingu przed dużym, szarym budynkiem wyglądającym, jakby mieścił jakąś instytucję. – Chodź, śpiochu – mówi Andriej, jak zwykle szorstko, ale bez nieuprzejmości. – Jesteśmy na miejscu. Nie martw się, to, co usłyszysz w środku, na pewno cię obudzi.

Trochę oszołomiona potrząsam głową, by się pozbyć senności. Chwilę temu błądziłam w realistycznym śnie: byłam w domu i kłóciłam się o coś z mamą. O co? A, tak, kazała mi wracać. „Wystarczająco długo cię nie ma” – mówiła surowo. – „Nie podoba mi się to, Beth!”. A ja z rozdrażnieniem próbowałam wyjaśnić, że nie mogę tak sobie po prostu wrócić, muszę czekać na prywatny samolot Andrieja i… – Wychodź, Beth! – rzuca ostro Andriej. Kierowca przytrzymuje otwarte drzwi, wysiadam więc, owijając się w płaszcz najlepiej, jak się da. Zimno jest tu okrutne, wdziera się pod wierzchnie okrycie i ubranie, jakbym nic nie miała na sobie. Muszę jak najszybciej wynieść się z tego mrozu; stopy mam już zdrętwiałe od lodowatego podłoża, ciało, pokryte gęsią skórką, protestuje przed postępującą utratą ciepła. Andriej zmierza ścieżką do drzwi frontowych, a Maria i ja podążamy za nim, uważając, żeby się nie pośliznąć na oblodzonej powierzchni, śliskiej mimo że ją wysypano piaskiem. Z perspektywy głównego wejścia budowla wygląda jeszcze bardziej ponuro niż z parkingu – nad naszymi głowami wznoszą się cztery szare kondygnacje, okiennice są zamknięte i nigdzie nie ma znaku życia. – Gdzie my jesteśmy? – nie potrafię powstrzymać się od pytania. – Zobaczysz – odpowiada krótko Andriej. Przyciska guzik z boku drzwi. Zdaje się, że zza grubych drzwi dobiega jakiś dźwięk, coś jakby piskliwe zawodzenie. Chwilę później drzwi się otwierają i staje w nich krępa, siwowłosa kobieta w średnim wieku. Jej postać w prostej spódnicy i swetrze rysuje się wyraźnie na tle wypełnionego światłem prostokątnego wejścia. Na widok Andrieja wyrywa jej się okrzyk zaskoczenia, oczy się rozszerzają, a na ustach pojawia się szeroki uśmiech. Zaraz potem kobieta wymienia z Andriejem kilka ożywionych zdań po rosyjsku, a następnie – ku mojemu zdumieniu – obejmuje go mimo jego grubego płaszcza i ściska serdecznie.

Z głębi budynku dobiegają piskliwe głosy i inne dźwięki: pośpieszna paplanina, kroki małych stóp, szuranie krzeseł, tupot na schodach. Przyszliśmy z wizytą do szkoły albo do… Wchodzimy do środka. Siwowłosa kobieta wypuściła Andrieja z uścisku i teraz ciągnie go za rękę, a jednocześnie nawołuje głośno do ludzi w budynku. Maria stoi obok mnie, jej bladą, szpiczastą twarz rozjaśnia uśmiech. Teraz zaczynam się domyślać, gdzie jesteśmy. W dużym, jasno oświetlonym holu, cudownie ciepłym w porównaniu z mrozem panującym na zewnątrz, wiem już na pewno, co to za miejsce. U stóp schodów zgromadziło się około sześćdziesięciorga dzieci. Wiercą się, mamroczą, szepczą do siebie, ale gdy się przy nich zatrzymujemy, zapada cisza i sześćdziesiąt par oczu wpatruje się w inną kobietę, stojącą przed nimi. Ta unosi ręce, odlicza i zaczyna dyrygować, podczas gdy dziecięce głosy śpiewają pieśń. Nie rozpoznaję melodii ani nie rozumiem słów, lecz brzmienie jest przepiękne. Wydaje mi się, że ten śpiew ma coś wspólnego z Bożym Narodzeniem, może to dlatego, że korytarz i poręcz schodów są ozdobione domowej roboty łańcuchami z błyszczącego papieru. No jasne. Zbliżają się święta… Już grudzień. Dzieci mają na sobie znoszone, podniszczone ubrania, ale ich twarzyczki są jasne i czyste. Patrzę na najmłodszych – tych, którzy chyba nie do końca pojmują słowa, ale śpiewają najlepiej, jak potrafią. Potem spoglądam na starszych, tych z pustymi miejscami po zębach mlecznych. Jedni skupiają się i z powagą wpatrują w nauczycielkę, innych rozprasza łokieć kolegi albo opadły koniec papierowego łańcucha. Dzieci są najróżniejsze: dziewczynki z mysimi ogonkami albo z błyszczącymi spinkami w rozpuszczonych włosach, dziewczynki w grubych okularach, dziewczynki w spodniach i dziewczynki w sukienkach. Chłopcy ostrzyżeni na jeża, chłopcy z kucykiem i chłopcy z fryzurą „czeski metal”. Chłopcy wyglądający jak aniołki i chłopcy z siniakami i zadrapaniami. Pucołowate grubaski i chude tyczki o kościstych policzkach. Wszyscy śpiewają.

Zerkam na Andrieja i jestem zdumiona. Uśmiecha się w sposób, jakiego nigdy u niego nie widziałam: szeroko, otwarcie, z radością i dumą. Stoi, trzymając dłonie razem, i w takt piosenki lekko unosi się na palcach w przód i w tył. Wygląda jak zadowolony ojciec, którego dzieci właśnie dają koncert kolęd. Więc to jest sierociniec Andrieja. Wspomniał mi w samolocie, że sponsoruje dom dziecka i chce, aby to miejsce było kolorowe, pełne radości, a nie takie ponure jak instytucja, w której sam dorastał. Rozglądam się dyskretnie. Tak, mimo funkcjonalnej szarości jest tutaj wiele kolorów. Mnóstwo. Na ścianach zdjęcia i inne obrazki, na krzesłach wesołe poduszki, na podłodze bezbarwne linoleum kryje się pod wzorzystymi dywanikami. Miejsce jest radosne, mimo że atmosfera nie sprawia wrażenia domowej. Znowu patrzę na dzieci. Które z nich najbardziej przypominałoby małego Andrieja? Ten niebieskooki chłopczyk o okrągłej twarzy, wkładający w swój śpiew całe serce? Wtem dostrzegam chłopaka stojącego zupełnie z tyłu. Ma około dziesięciu lat i jest wyższy od pozostałych, może więc dlatego ustawia się tak, by nie rzucać się w oczy. Próbuje ukryć swój wzrost czy nie lubi śpiewać? Ledwie porusza ustami, jakby robił to pod przymusem. Twarz ma pociągłą, może z powodu szybkiego dorastania, a minę nieokreśloną, trudną do przejrzenia. W pewnym momencie jego spojrzenie wędruje na Andrieja i na twarzy chłopca maluje się bezgraniczne uwielbienie dla bohatera. Pieśń dobiega końca, dzieci zwracają ku Andriejowi przejęte twarze, a ja mrugam, żeby rozproszyć napływające do oczu łzy. On za to wybucha gromkim śmiechem i klaszcze, mimo że jeszcze nie zdjął grubych zimowych rękawic. Mówi coś po rosyjsku, co wywołuje uśmiech dzieci – zapewne je pochwalił. Następnie, zdejmując rękawice, coś ogłasza. Podopieczni sierocińca reagują na to radosnym zdziwieniem i ożywionymi rozmowami. Włącza się siwowłosa kobieta, która nam otworzyła drzwi. Głośno wydaje polecenie i w ciągu kilku minut dzieciaki siedzą grzeczniutko na podłodze, a Andriej zabiera głos. Nie wiem, co ma im do

przekazania, widzę tylko, że czasami się śmieją albo zgłaszają do odpowiedzi. W miarę jak przemawia, twarzyczki im się rozjaśniają i maluje się na nich coraz więcej szczęścia. W pewnym momencie słyszę: „Ooooch” i wszystkie spojrzenia kierują się na drzwi wejściowe. Te otwierają się, wpuszczając ogromną, już przystrojoną choinkę. Wnoszą ją ostrożnie dwaj mężczyźni w kombinezonach roboczych. Dzieci śmieją się i klaszczą, a drzewko tymczasem sunie przez korytarz i trafia na honorowe miejsce. Ktoś wkłada wtyczkę do kontaktu, zapalają się migotliwe światełka i dzieci wzdychają z zachwytu. Choinka wygląda pięknie – zwieńczona złotą gwiazdą, obwieszona bombkami i czekoladkami. Andriej siada na podsuniętym krześle i zaraz inny robotnik wnosi ogromny worek. Maria podpowiada, żeby go postawić obok Andrieja. Ja wycofuję się pod ścianę, gdzie siadam na wolnym krześle i przyglądam się z boku. To piękny czas, wspaniała scena do podziwiania. Andriej wywołuje dzieci po kolei i za każdym razem mały człowiek z przejęciem zrywa się na równe nogi, by podejść do niego i otrzymać prezent. Zebrani w holu wkrótce dzielą się na tych, którzy kurczowo zaciskają dłonie na podarkach, i tych, którzy pełni napięcia czekają na wywołanie. Każdy, od najmniejszego pulchnego trzylatka po najchudszego dziesięciolatka, przed wręczeniem prezentu zostaje o coś zapytany i zamienia z Andriejem kilka słów. Chłopak, który podczas śpiewania wpatrywał się w niego z uwielbieniem, teraz, kiedy przychodzi jego kolej, ledwie umie wykrztusić z siebie odpowiedź, tak jest onieśmielony. Andriej ściska mu dłoń po męsku, klepie go po plecach i odsyła uszczęśliwionego na miejsce. „A więc tym się zajmuje. Do pewnego stopnia zastępuje im ojca. Kogoś, kogo mogą kochać, uwielbiać, dla kogo warto się starać”. Nigdy wcześniej nie widziałam Andrieja w takim wcieleniu. Uśmiecha się już od ponad godziny, to jakiś rekord. Rozkwita w towarzystwie tych pozbawionych rodzin dzieci. Zna je i rozumie, ponieważ sam był kiedyś kimś takim.

Maria zaznacza na liście obdarowane dzieci i znów coś notuje. Po rozdaniu prezentów dzieci zostają odesłane na górę, gdzie przypuszczalnie będą mogły rozpakować swoje skarby. Andriej, Maria i ja przechodzimy dalej prowadzeni przez kobietę, która zapewne jest kierowniczką sierocińca. Siadamy w przyjemnym saloniku z ogniem na kominku i dostajemy do picia słodką herbatę w ozdobnych szklankach. Są tu również inni pracownicy tego domu. Wszyscy bardzo grzeczni, uśmiechają się, kiedy napotykają mój wzrok, proponują więcej herbaty, częstują piegowatymi ciasteczkami. Toczy się miła rozmowa, z której nie rozumiem ani słowa. Widzę jednak, ile życzliwości i autentycznego ciepła otacza Andrieja, a przy tym czuję, że ja też – mimo wcześniejszych przeżyć – czerpię prawdziwą przyjemność z tego spotkania. Na pogawędce mija mniej więcej pół godziny, po czym Andriej wstaje, a zebrane towarzystwo idzie w jego ślady. Kierowniczka wygłasza krótką mowę i całuje dobroczyńcę w oba policzki. On z kolei dodaje kilka słów od siebie i po chwili idą ramię w ramię do frontowych drzwi, w drugiej parze Maria ze mną, a za nami cała reszta. Na zewnątrz panują egipskie ciemności. Tylko gwiazdy błyszczą na idealnie czarnym niebie. Ostatnie słowa pożegnania i płynący skądś łatwo rozpoznawalny zapach szkolnego obiadu. Więc w Rosji jest tak samo jak u nas. Wyobrażam sobie, jak wszystkie te dzieci zasiadają w sali jadalnej do obiadu, czekając na gulasz z kluskami czy inną stołówkową potrawę, a każde ma przed oczami wspaniały prezent, który czeka na nie na górze. Potem idę za Andriejem ścieżką do samochodu. W drodze powrotnej Maria siedzi z przodu obok kierowcy, oddzielona od nas szklaną przegrodą. – I jak? – pyta Andriej, gdy jedziemy z powrotem do Petersburga. Uśmiecham się. – To było urocze! Te wszystkie dzieci… Dałeś im tyle szczęścia! – Odwiedzam je, kiedy mogę. Niezbyt często. Zawsze jestem

w rozjazdach i nie mam czasu. – To były bożonarodzeniowe prezenty? – No, niezupełnie. Tu z Bożym Narodzeniem jest inaczej niż u was. Kiedy byłem mały, w czasach sowieckich, Boże Narodzenie było zakazane, ale nawet nasza władza zrozumiała wartość kolorowego święta przypadającego w środku ciemnej zimy, dlatego przeniesiono obchody na Nowy Rok. I to właśnie wtedy do dzieci przychodzi Dziadek Mróz, odpowiednik waszego Świętego Mikołaja. Mamy choinkę i wręczamy sobie prezenty. Powiedziałem dzieciom, że tym razem urządzimy sobie Nowy Rok trochę wcześniej, to wszystko. – Więc nie obchodzicie Bożego Narodzenia dwudziestego piątego grudnia? – pytam zaskoczona. Wiem oczywiście, że na świecie są różne świąteczne tradycje, ale trudno mi sobie wyobrazić, żeby świętowano w innym dniu. – Obchodzimy Boże Narodzenie – Andriej uśmiecha się, gdy to mówi – tylko że dwudziesty piąty grudnia wypada u nas siódmego stycznia, ponieważ Cerkiew prawosławna trzyma się kalendarza juliańskiego. – Och, rozumiem – odpowiadam, choć nadal jestem nieco skołowana. Przypominam sobie jednak radość malującą się na twarzyczkach sierot. – Te dzieci dużo ci zawdzięczają – zauważam. Jego niebieskie oczy, mniej ogniste niż zwykle, krzyżują spojrzenie z moimi. – Tylko tyle mogę zrobić. Mam mnóstwo pieniędzy, ale jestem bez dzieci. To słuszne i właściwe, żeby dać coś tym maluchom, które jak ja straciły rodziców. Czuję, że z gardła zaraz wyrwie mi się szloch. Mimowolnie przypominam sobie własny ciepły, pełen miłości dom, jego bałaganiarską przytulność, chaotycznie przemieszane rzeczy moje i moich braci. Nie wyobrażam sobie życia bez mamy, do której zawsze mogę się zwrócić, ani bez wsparcia taty. Nie wiem, jakbym się czuła ani kim byłabym bez ich bezwarunkowej miłości, zawsze obecnej w życiu. Mam przed oczami jasne twarzyczki

śpiewających dzieci, szczere i niewinne, i nie potrafię znieść myśli, że nikt ich nie tuli do snu, nie całuje w policzki ani nie mówi, że je kocha. Czuję w nosie pieczenie i mrowienie, a w oczach wzbierające łzy, przez które niewiele widzę. – W porządku? – pyta Andriej miękko. – Tak – odpowiadam zduszonym głosem i mam nadzieję, że nie będzie mnie dalej wypytywał, bo mogłabym się rozkleić zupełnie. Czuję jego dłoń na swojej, przekazuje mi lekki uścisk. – Nie smuć się – pociesza mnie spokojnie. – Naprawdę dzieci są tam szczęśliwe. Widziałem dziś wiele nowych twarzy. To oznacza, że zwolniły się miejsca, czyli dużo dzieci odeszło do rodzin zastępczych albo zostało adoptowanych. Właśnie tym się zajmujemy: szukamy dla nich odpowiednich, wygodnych domów, w których będą kochane. Tymczasem kształcimy je i wychowujemy. Jego duża, ciepła dłoń spoczywa na mojej. Zdumiewające, jak szybko i nieustannie zmieniam opinię o tym człowieku. Rano sądziłam, że pokazał mi swoje prawdziwe oblicze, obwiniając Marka i mnie o zakup falsyfikatu. Teraz myślę, że widziałam prawdziwego Andrieja, małego chłopca kryjącego się w ciele dorosłego mężczyzny. Życzliwą duszę, która niczego innego nie pragnie, jak tylko wcielać się w Świętego Mikołaja i dawać sierotom coś od siebie. – Beth? Podnoszę na niego wzrok. W półmroku trudno odgadnąć, co myśli. Oczy mu błyszczą, kiedy na mnie patrzy, i mimo że się nie uśmiecha, rysy twarzy wydają się miękkie, niemal łagodne. – Tak? – Cieszę się, że byłaś tam dzisiaj. Wiedziałem, że zrozumiesz. Nie odpowiadam, tylko odwracam wzrok i wbijam go w ciemny krajobraz za oknem, ciągnący się ku odległym światłom Petersburga.

Rozdział trzeci W hotelu mam mało czasu, żeby pozbierać swoje rzeczy, ponieważ zaraz ruszamy na lotnisko. Maria nie pojawia się ponownie, toteż oprócz kierowcy siedzimy w samochodzie tylko Andriej i ja. Czuję, że to ostatnia okazja, bym powiedziała coś o podrobionym obrazie, ale nie jestem pewna, jak do tego podejść. Tak się cieszę z powrotu do domu, że nie chcę sprawiać żadnych kłopotów. Coś mi podpowiada, że powinnam teraz siedzieć cicho i pozwolić, żeby sprawy toczyły się własnym torem. Zaraz jednak widzę wymizerowaną twarz Marka, jego oczy wyrażające zaufanie, jakie pokłada we mnie i w Andrieju. Nie zniosę myśli, że mogłabym go zawieść. Gdy tak dumam w rozterce, dojeżdżamy na lotnisko i nie ma już okazji do namysłu. Ktoś nas prowadzi do odrzutowca Andrieja i po krótkiej chwili wchodzimy na pokład. Przyjemnie jest znaleźć się na powrót w tym luksusowym wnętrzu. Śmieję się w duchu, uzmysławiając sobie, że ostatnie trzy razy, kiedy podróżowałam samolotem, była to prywatna i bardzo droga maszyna. „Beth Villiers, dajesz się rozpieszczać!”. Wiem jednak, że następną podniebną podróż odbędę tanimi liniami lotniczymi, wciśnięta w wąski fotel, i jak pozostali pasażerowie, będę popijać kiepską kawę. Warto więc cieszyć się luksusem, póki mogę. Kiedy samolot odrywa się od ziemi, jestem wręcz upojona. Wracamy do domu. Tęsknię do normalności, do tego, by się wyrwać z dziwnej atmosfery, jaka powstała między Andriejem a mną. Przedtem, w drodze do Petersburga, bałam się, że on będzie próbował jakoś się do mnie zbliżyć, ale nie zrobił tego. Teraz przypuszczam, że ponieważ jest wściekły o ten falsyfikat, zbliżenia w ogóle nie wchodzą w grę. Zapewne nie chce mieć ze mną więcej nic wspólnego.

„Czemu więc zadał sobie trud, żeby mnie zabrać do sierocińca? Jak gdyby wciąż chciał wywierać na mnie wrażenie. Może po prostu nie umie się powstrzymać, musi się popisywać, a ja, chcąc nie chcąc, stałam się widownią”. Zerkam na niego. Przez całą drogę z miasta na lotnisko rozmawiał przez telefon, wyłączył go dopiero tuż przed startem samolotu. Teraz wpatruje się we mnie nieprzeniknionym wzrokiem spod przymkniętych powiek. „Od jak dawna tak patrzy?”. Wiem, że mam niefortunną cechę – wszystko, o czym myślę, od razu maluje się na mojej twarzy. Tajemniczość nie jest moją mocną stroną. – W porządku, Beth? – pyta Andriej. – Niedługo podadzą obiad, a za kilka godzin będziemy w Londynie. – A co potem? – ośmielam się zapytać. – Po powrocie? – Co masz na myśli? Wlepiam w niego wzrok, nie bardzo wiedząc, jak zacząć. Nie chciałabym nastawić go wrogo, chcę przemówić do jego serca, a nie wzbudzić w nim gniew. – Niesamowite było widzieć cię dziś wśród tych dzieci – zaczynam. – Byłeś tak inną osobą… Okazywałeś dobroć, łagodność. Leciutko unosi brew. – Chyba niewielu ludzi ma szansę oglądać cię od tej strony – dodaję. – Masz rację – mruczy. – Bardzo niewielu. – To mi przypomniało o twojej pełnej współczucia naturze i dlatego chciałam porozmawiać z tobą o Marku. – Przerywam, z trudem przełykam ślinę, a potem mówię szybko, żeby nie stracić wątku. – Powiedziałam ci, że Mark jest chory, a ty odniosłeś się do tego bardzo życzliwie. Chciałeś znaleźć mu najlepszych lekarzy, opłacić leczenie, zrobić, co w twojej mocy. Andriej wciąż patrzy na mnie milcząco. – Wtedy jednak nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak ciężki jest jego stan. Widziałam się z nim tuż przed wyjazdem i zobaczyłam, że to naprawdę poważna choroba. Nie powiedział mi

dokładnie, co u niego wykryto, ale domyślam się, że to rak gardła albo w każdym razie usytuowany w szyi, to stamtąd usuwali mu jakiś guz. Poszedł do szpitala dzień przed naszym przyjazdem do Petersburga. Andriej nadal patrzy bez słowa. Nie mam pojęcia, czy moja przemowa w ogóle cokolwiek osiągnie. Ale zaczęłam, pociągnę więc dalej. Pamiętam uśmiechniętego, roześmianego Andrieja z sierocińca. Muszę uwierzyć, że to ten sam człowiek, do którego zwracam się teraz. Biorę głęboki wdech. – Nie powinnam była krzyczeć na ciebie tam w Pałacu Zimowym. Przepraszam za to. Naprawdę mi przykro. Ale muszę podtrzymać sens tego, co wtedy chciałam powiedzieć: Mark od lat pracuje dla ciebie lojalnie i w duchu na pewno przyznasz, że nie popierał natychmiastowego zakupu tamtego obrazu. Proszę cię… błagam… nie obwiniaj go o to. To zniszczy jego reputację, na którą pracował uczciwie przez wszystkie te lata. Ona znaczy dla niego najwięcej. Jego pozycja w świecie sztuki, jego wiedza i uczciwość zawodowa są najważniejsze. Jeżeli rzucisz na niego oszczerstwo, zranisz go tak głęboko, że może się z tego nie wydźwignąć. Andriej przez cały czas trwa nieruchomo jak posąg, lecz teraz nachyla się w moją stronę. – A ty, Beth? Ile to znaczy dla ciebie? Waham się z odpowiedzią. – Cóż… – Zbieram myśli. – Mnie to nie dotknie w ten sam sposób. Jestem tylko asystentką, ale wszystko, co zrani Marka, będzie dotyczyć również mnie. A jeśli on straci dobre imię i klientów, ja będę bez pracy. – Bardzo jesteś oddana Markowi, prawda? – Tak. To dobry człowiek. Ogromnie dla mnie życzliwy. – Komu jeszcze jesteś oddana, Beth? – Co przez to rozumiesz? Moją rodzinę? – Nie. Jestem pewien, że jako dobra córka kochasz swoją rodzinę. Mam na myśli… siebie. Czy jesteś mi oddana? Czy byłem dla ciebie życzliwy?

Nie wiem, co odpowiedzieć. Zastawia na mnie jakąś pułapkę? Rozmyślam i szybko dochodzę do wniosku, że odpowiedź jest tylko jedna. – Tak, ty też jesteś niewiarygodnie życzliwy. Dzięki tobie miałam okazję odwiedzić miejsca i zobaczyć rzeczy, które normalnie nigdy nie byłyby dla mnie dostępne. Chciałabym ci za to podziękować. Uśmiecha się odrobinkę, unosząc jedynie kąciki ust. – Przyjmuję podziękowanie. Ale czy mnie lubisz? Nie pozwala mi wywinąć się od odpowiedzi. A odpowiedzieć mogę tylko jedno. – Oczywiście, że tak. Wiele razem przeszliśmy. – Zdecydowanie. – Patrzy na mnie twardo, niebieskie oczy znów zamieniają się w lasery wywołujące dobrze mi znane uczucie: przewiercają mnie i widzą, co kryje się w środku. – Ale prawda jest taka, że wciąż jesteś oddana Dominicowi, tak? Aż mnie zatyka, tak jestem zaskoczona tym bezpośrednim pytaniem. – Ja… cóż, noo… To skomplikowane. Ja… – zacinam się. Andriej odchyla się z powrotem, splata palce i kładzie sobie dłonie na piersiach. – Nie musisz odpowiadać. Widzę to w twojej twarzy. Beth, powinnaś o nim zapomnieć. Nic ci po nim, ponadto zdradził mnie. „To nieprawda!” – chcę krzyczeć. – „Podobnie jak Mark, Dominic był twoim lojalnym przybocznym pracownikiem. Teraz zamierza robić coś samodzielnie. To nie jest zdrada!”. Nic jednak nie mówię. Chwila jest pełna napięcia, nie chcę go rozdrażnić. – Dominic nie jest mężczyzną, tylko chłopcem – ciągnie dalej Andriej. – Ma przed sobą jeszcze długie dorastanie i popełnił pożałowania godny błąd, gdy wybrał, abym z jego przyjaciela stał się wrogiem. Dopiero się przekona, że sfera moich wpływów jest znacznie szersza, niż przypuszczał. Jestem w stanie zniszczyć jego biznes jednym pstryknięciem palców. – Unosi rękę i składa palce jak do pstryknięcia. – Ale jeszcze nie zdecydowałem, czy mam to

zrobić, czy nie. – Kładzie dłoń z powrotem na piersi. – Zobaczymy. Lepiej trzymaj się od niego z daleka, Beth, mówię poważnie. Potrzebujesz nie chłopca, lecz mężczyzny. – Jego głos cichnie do pieszczotliwego pomruku, a oczy, kiedy patrzą na mnie, spowija jakiś mrok. – Widzę w tobie potencjał, Beth. Od samego początku, od naszego pierwszego spotkania. Nigdy nie zapomnę tego momentu rano w klasztorze, gdy weszłaś taka pełna życia i energii, rozsiewałaś wokół siebie moc własnej zmysłowości. Ja też pamiętam tamten poranek. W nocy Dominic obudził mnie do życia, rozpalił ogień w moim ciele, poruszył we mnie wszystko, kiedy uwielbiał mnie swoim ciałem. Andriej widział jedynie echa, odblaski tamtej nocy. Urzekło go to, co się wtedy ze mną stało, ale nie było to przeznaczone dla niego. – Od tamtej chwili wiem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. – Jego głos znów jest miękki, niemal hipnotyczny. Kiedy mówi w ten sposób, nie potrafię powstrzymać się od mimowolnej odpowiedzi na pociąg fizyczny. Przemawiają do mnie jego szerokie ramiona, muskularne ciało, magnetyczny urok. – Też byś to zrozumiała, Beth, gdybyś tylko pogodziła się z tym, że Dominic nie jest dla ciebie odpowiednim mężczyzną. „Właśnie, że jest, jest, jest!”. Nagle czuję tak intensywną tęsknotę za Dominikiem, że mam ochotę krzyczeć. Tęsknię za siłą jego ramion, za niewiarygodnie pięknym zapachem jego skóry, smakiem jego ust… Ta myśl sprawia, że przetacza się przeze mnie fala silnego pożądania. Andriej chyba ją wyczuwa. Nachyla się ku mnie i z płonącymi oczami mówi: – Powinnaś mi pozwolić, żebym się z tobą kochał. Słowo daję, natychmiast zapomnisz o swoim dziecinnym zadurzeniu. Dowiesz się, jak to jest z prawdziwym mężczyzną. Wlepiam w niego wzrok. Andriej sugeruje, że nie robiliśmy tego jeszcze. A to oznacza… Wyrzucam z siebie szybko: – Jaskinie, katakumby, tamta nocna impreza… Unosi pytająco brwi. – Muszę cię o coś zapytać. Zabrzmi dziwnie, ale naprawdę

chcę wiedzieć. Ty… nie próbowałeś dotąd kochać się ze mną? „I już. Powiedziałam. Wreszcie!”. Boję się teraz jego reakcji, serce mi wali, ramiona sztywnieją z napięcia. Andriej marszczy brwi, przez jego twarz przemyka rozbawienie. – Mam nadzieję, Beth, że takie zdarzenie raczej byś zapamiętała. Nie wiem, jak mu odpowiedzieć. Pamiętam, co się wydarzyło, ale nie jestem pewna, kto to był. – Byłam pod wpływem narkotyku, sądzę, że przez Annę – mówię w końcu. – Przypominasz sobie? Wspomniałam ci o tym w samolocie w drodze do Petersburga. Mam bardzo dziwne wspomnienia i nie wiem, czy są prawdziwe, czy nie. – Anna przy jej psotnej naturze zapewne byłaby do tego zdolna – zauważa Andriej. – Pod wieloma względami na pewno nie będzie mi jej brakować, ale trzeba przyznać, że potrafiła ciekawie doprawić życie. – Uśmiecha się, jakby droczenie się ze mną sprawiało mu przyjemność. – No, no. Masz wspomnienie dotyczące nas dwojga. Interesujące. Chciałbym wiedzieć, czego ono dotyczy. Z przyjemnością dzieliłbym je z tobą. Znów wprawia mnie w zakłopotanie. Czy to znaczy, że ma własne wspomnienia, czy wręcz przeciwnie? Tak daleko zabrnęłam. Powinnam mieć pewność, teraz albo nigdy. – Andriej, z tamtej nocy pozostały mi tylko strzępki obrazów. Muszę wiedzieć, czy w jaskiniach coś między nami zaszło, czy nie. Wpatruje się we mnie, wyraźnie przeciągając moją udrękę. W końcu mówi: – Beth, bardzo bym chciał, żeby między nami wtedy coś się wydarzyło, ale obawiam się, że do niczego nie doszło. Znalazłem cię zemdloną, a nie gustuję w nieprzytomnych partnerkach. Wyniosłem cię na powietrze, żebyś się ocknęła. A według ciebie, co mogło się zdarzyć? – Nic. Po prostu musiałam się upewnić. – Zalewa mnie ogromna fala ulgi. Mam czyste sumienie. Nie zrobiłam niczego, co mogło narazić na szwank mój związek z Dominikiem. „Dzięki

Bogu”. Natychmiast jednak ogarnia mnie straszny smutek. Gdybym tylko mogła mu to powiedzieć przedtem, kiedy mnie błagał o prawdę! Dlaczego nie zapytałam Andrieja wcześniej? W końcu nie było tak źle. „O mój Boże, naprawdę namieszałam. Jak mam teraz to wszystko naprostować?”. Czuję nieprzepartą chęć, żeby natychmiast zadzwonić do Dominica i powiedzieć mu prawdę: że zawsze byłam mu wierna w sercu, a teraz nie mam już wątpliwości, że dochowałam tej wierności również ciałem. Rzecz jasna, nie mogę tego zrobić przy Andrieju. Muszę ukrywać moje desperackie uczucie i pragnienie jak najszybszego powrotu do domu. „Jeszcze tylko kilka godzin i będę wolna”. Podnoszę głowę i widzę, że Andriej wpatruje się we mnie jakoś dziwnie intensywnie; prawie głodnym wzrokiem, jego oczy znowu zachodzą mrokiem, na ustach błądzi półuśmiech. Odzywa się niskim głosem, którego szorstkość przechodzi niemal w aksamitne brzmienie. – Coś mogłoby się wydarzyć teraz, jeśli zechcesz, Beth. – Kieruje spojrzenie za siebie. – Za tamtymi drzwiami jest sypialnia, a w niej wygodne łóżko z jedwabną pościelą. Moglibyśmy tam pójść teraz i pokazałbym ci, że rzeczywistość wykracza poza najśmielsze wyobrażenia. Oczy mi się rozszerzają, a ręce tężeją. „Jak to się stało, że znaleźliśmy się w takim punkcie?”. Pochyla się i dociera do mnie piżmowy zapach jego wody kolońskiej. Nagle czuję się jak bezbronne zwierzątko, do którego ukradkiem zbliża się przebiegły tygrys, hipnotyzuje wdziękiem, a jednocześnie przyjmuje dogodną pozycję do skoku. – Obiecuję, nie pożałujesz tego – mruczy. Zaraz wyciągnie rękę i dotknie mnie. – Wszystko, o czym marzyłaś, cokolwiek podobało ci się w twojej fantazji… możesz to mieć teraz, jeśli zechcesz. Przed oczami natychmiast zjawia mi się zdradziecki obraz: jego szerokie nagie plecy, które obejmuję rękami, moja głowa odrzucona do tyłu, podczas gdy on się ze mną kocha…

„O mój Boże, Beth, przestań! Nie, nie, nie”. On cię próbuje uwieść, nie wolno go słuchać. Wiem, kogo pragnę, kogo pożądam najbardziej na świecie, i nie jest to Andriej. – I? – Ja… – Potrząsam głową. – Nie, nie mogę. – Patrzę mu w oczy, ale trudno jest wytrzymać jego spojrzenie. Nie potrafię ukryć zakłopotania, a nawet przerażenia. Po dłuższej chwili Andriej wzdycha. Znika elektryczne napięcie, które wisiało w powietrzu. – Widzę po twojej minie, że się denerwujesz. – Wygląda niemal smutno, gdy to mówi. – Nie martw się, cokolwiek możesz o mnie myśleć, nie jestem gwałcicielem. Nie podniecają mnie niechętne kobiety, możesz mi wierzyć. – Jego głos nabiera intensywności. – Beth, chciałbym, żebyś przyszła do mnie pełna pożądania, gotowa i chętna. I zaczekam na to. Proszę tylko o szansę. Nic nie mówię w nadziei, że nie będzie naciskał, bym odpowiedziała. Ponownie opiera się plecami o oparcie skórzanego fotela i przygląda mi się w skupieniu. – Chcesz, żebym ochraniał Marka. Dobrze. Będę chronił was oboje. Mark to stary przyjaciel, cenię go i życzę mu jak najlepiej. Zrobię wszystko, co się da, aby mu pomóc w obecnym kłopocie. A co do ciebie, Beth… tak jak powiedziałem, proszę tylko o szansę. Dasz mi ją? „Szansę na to, żebyśmy się kochali? Nigdy tego nie zrobię. Moje serce należy do Dominica, tak samo jak ciało. A może chodzi mu o szansę spędzania z nim czasu?”. Czuję, że pytanie jest wieloznaczne i odpowiedź też może być taka. Andriej właściwie mówi, że od mojej zgody zależy bezpieczeństwo Marka. W tym momencie otwierają się drzwi i do kabiny wchodzi stewardesa. – Obiad gotowy do podania – oznajmia radośnie. – Proszę pozwolić, że przygotuję dla państwa stół. – Oczywiście. – Andriej nie odrywa ode mnie wzroku.

Bezgłośnie pyta: – Szansę? Waham się jeszcze, po czym kiwam głową. Co innego mogę zrobić? Jest bardzo późno, kiedy samochód zostawia mnie na mojej ulicy. Nie świeci się światło, Laura na pewno od dawna już śpi. Wchodzę, niosąc walizkę, żeby kółka nie hałasowały na podłodze, i idę do łóżka, martwiąc się układem, który zawarłam z Andriejem. Nie wspomniał już o nim więcej, podczas obiadu rozmawialiśmy o innych rzeczach. Na koniec podróży, zanim każde z nas udało się w swoją stronę, posłał mi jedno ze swoich intensywnych spojrzeń i rzekł: – Będę z tobą w kontakcie, Beth. Mam dla ciebie pracę. „Co to, do licha, miało oznaczać?”. Jestem wyczerpana, ale nie mogę zasnąć. Myśli galopują mi po głowie. Muszę odszukać Dominica i powiedzieć mu, co teraz wiem na pewno: w katakumbach między Andriejem a mną nic nie zaszło. To oznacza, że kochałam się tam z Dominikiem, a ta myśl napełnia mnie ciepłą ulgą. Najpierw jednak powinnam zobaczyć się z Markiem. Trzeba mu powiedzieć, co się wydarzyło w Petersburgu. W pewnym momencie mój rozgorączkowany umysł zapewne się rozluźnił i pozwolił mi zasnąć, ponieważ gdy budzik dzwoni o ósmej, budzę się półprzytomna ze zmęczenia. – Dobry dzionek! – woła Laura z kuchni, widząc, że snuję się korytarzem. – Jak wycieczka? – Świetnie – odpowiadam, zmierzając pod prysznic. – Ale cieszę się, że jestem z powrotem. – Podobał ci się Petersburg? – Jest niesamowity. Najchętniej wróciłabym tam i pozwiedzała, jak należy. Oglądałam go właściwie tylko z tylnego siedzenia samochodu. – Idę teraz do pracy. – Laura wychodzi z kuchni, żując ostatni kęs płatków śniadaniowych. Jest elegancko ubrana, gotowa na kolejny dzień w biurze. – Pogadamy wieczorem, okej? – Tak, oczywiście. Miłego dnia. – Patrzę na nią z zazdrością.

Życie Laury w porównaniu z moim wydaje się bardzo proste: normalna praca w normalnym biurze. Wiem, że przyjaciółka pracuje ciężko i ma wyczerpujące obowiązki, ale przynajmniej nie napotyka na każdym kroku takich nieprzyjemnych niespodzianek jak ja. Doprowadzam się do porządku i zastanawiam, czy iść od razu do szpitala, by się zobaczyć z Markiem. Chyba jednak zbyt wczesna pora na wizytę w szpitalu, postanawiam więc najpierw zajrzeć do jego domu w Belgravii. Może pod jego nieobecność pomogę w prowadzeniu biznesu. Drzwi otwiera mi pokojówka Gianna, a zaraz potem pojawia się Caroline, stukając obcasami na schodach. – A, Beth! – woła. Wymawia to, siląc się na akcent z wyższych sfer, tak że moje imię brzmi raczej jak bath, co mnie bardzo śmieszy. – Uroczo, że do nas zajrzałaś. Jak podróż? Udana? – Witaj, Caroline. Wycieczka była… interesująca. Powinnam powiadomić Marka o szczegółach. Jej szeroka, zaróżowiona twarz przybiera poważny wyraz. – Nie jestem pewna, czy to będzie możliwe, moja droga. Narasta we mnie niepokój. – Jak on się czuje? Jak się ma po operacji? – Wycięli mu guza i przypuszczają, że zdążyli przed przerzutami, choć nie są tego absolutnie pewni. Problem jednak w tym, że musieli też odciąć kawałek języka i jakkolwiek od razu zrobili przeszczep mięśnia z innej części ciała, gojenie potrwa długo. Ból nadal jest trudny do zniesienia i obawiam się, że Mark nie będzie mógł mówić, przynajmniej przez jakiś czas. – O, biedny! – Jest bardzo chory. – Caroline wypowiada to z zasmuconą miną, lecz szybko ukrywa ją za stoickim wyrazem twarzy. – Jestem jednak pewna, że wyjdzie z tego. Wiesz, jest twardy i silny. Gdy trochę wydobrzeje po zabiegu, zamierzają leczyć go radioterapią, żeby od razu zlikwidować ewentualne przerzuty. – Chciałabym się z nim zobaczyć. – Nie teraz. – Caroline kręci głową. – Nie sądzę, by była to

odpowiednia pora. Wiem, że bardzo chcesz się z nim widzieć, ale on przez kilka dni potrzebuje pełnego wypoczynku, póki się nie upora z najgorszym bólem. A ja nie chcę, żeby się denerwował ani martwił, więc postarajmy się nie niepokoić go teraz, dobrze? Kiwam głową. – Oczywiście. Dostosuję się i zrobię, co tylko może mu pomóc. – Dziękuję, moja droga. Tak jak my wszyscy. Siedzę w pięknym okrągłym biurze Marka i czuję się bardzo przygnębiona. To on powinien tu być przy swoim imponującym biurku, śmiać się i żartować ze mną podczas porannego przeglądu poczty. Nie czuję się dobrze, zajmując orzechowe krzesło i otwierając koperty jego grawerowanym srebrnym nożykiem. Nie ma mowy, żebym mu mogła przekazać nowiny o podrobionym obrazie, nie teraz. Byłby w rozpaczy, a tego nie mogę ryzykować, kiedy jest taki chory. Nagle uświadamiam sobie, że w końcu wpadłam jednak w pułapkę Andrieja. Nie mogłam przecież pozwolić, by rzucił Marka na pożarcie lwom, musiał się więc domyślić, że zgodzę się dać mu szansę. To tyle, jeśli chodzi o hojnego dobroczyńcę sierot. I tak zawsze dostanie to, czego chce, nic mu nie przeszkodzi.

Rozdział czwarty Teraz, gdy wiem, że nie ma nadziei na spotkanie z Markiem, w moich myślach dominuje już tylko jedno. Muszę się zobaczyć z Dominikiem, odnaleźć go jakoś i powiedzieć mu, że w końcu ze spokojnym sumieniem mogę przysiąc. Andriej może i próbował manipulować mną, abym otwarła umysł na możliwość związania się z nim, ale też bezwiednie ofiarował mi najcenniejszy dar – zapewnienie, że dochowałam wierności człowiekowi, którego kocham. Po skończeniu porannej pracy piszę mejla do Dominica: Dominic, kochany, bardzo mi przykro po tym, co wydarzyło się między nami tamtego wieczoru. To było głupie i bezsensowne, nie mogę uwierzyć, że Cię tak zraniłam. Pomiędzy mną a Andriejem do niczego nie doszło (uroczyście przysięgam) i nigdy nie dojdzie. Jestem Twoja i tylko Twoja, na pewno o tym wiesz. Był powód, dla którego nie mogłam wtedy przysiąc. Opowiem Ci o tym, kiedy się zobaczymy, obiecuję. Proszę, proszę, spotkajmy się. Muszę się z Tobą widzieć. Chcę, żebyś wiedział wszystko. Czy możemy umówić się w buduarze? Uściski, Beth Kopiuję wiadomość do formatu SMS-a, a następnie wysyłam, aby poszła do Dominica zarówno mejlowo, jak i na telefon. Musi do niego dotrzeć w taki czy inny sposób. Próbuję się skupić na codziennych zajęciach oraz nadrobić prace biurowe u Marka, ale nie potrafię się do niczego zabrać, gapię się to w skrzynkę odbiorczą, to w komórkę, czekając na

jakąkolwiek wiadomość. Ale nic nie przychodzi. „Dominic, proszę, odpowiedz! Błagam, daj nam szansę. Nie odrzucaj tak po prostu wszystkiego, co mamy. Nie zniosę tego, naprawdę…”. Moje telepatyczne wiadomości nie odnoszą żadnego skutku, podobnie jak elektroniczne. Nie mam od niego znaku życia i coraz bardziej narasta we mnie gorączkowy niepokój. Co mam zrobić? Nie mogę siedzieć z założonymi rękami i pozwolić mu, żeby zniknął z mojego życia. Nie dopuszczę do tego. Obiecałam sobie, że będę o niego walczyć, i dotrzymam słowa. – Caroline! – wołam, biorąc płaszcz. – Wychodzę. Idę na Bond Street. – Tak, moja droga, do zobaczenia – odpowiedź dobiega z sąsiedniego salonu. – Przekaż pozdrowienia Markowi, kiedy go zobaczysz. – Dobrze, przekażę. Na zewnątrz jest bardzo zimno. Oczywiście nie tak mroźno jak w Petersburgu, ale zdecydowanie poniżej zera. Łapię autobus jadący na Hyde Park Corner, a następnie bocznymi uliczkami Mayfair zmierzam do Randolph Gardens. Nie mam sprecyzowanych zamiarów. Mimowolnie kieruję się do miejsca, gdzie ostatnio widziałam się z Dominikiem. Ponadto jedyne, co o nim wiem teraz na pewno, to adres stałego zamieszkania. Stanowczym krokiem przechodzę obok portiera, po czym wyjeżdżam windą na piętro Dominica. Niemal biegnę korytarzem do drzwi jego mieszkania i głośno w nie pukam. – Dominic! – wołam, dobijając się. – Jesteś tam? Dominic! Otwórz, proszę! Wstrzymuję oddech i słyszę czyjeś kroki; zbliżają się od wewnątrz. Przepełnia mnie dzika radość. „Jest u siebie. Mogę z nim porozmawiać, powiedzieć mu o wszystkim, sprawić, żeby wysłuchał…”. Drzwi otwierają się. – Dominic, dzięki Bogu… Och.

Patrzę nie w twarz, którą tak bardzo pragnę zobaczyć, tylko w brązowe oczy jakiejś pani w domowym dresie, trzymającej w ręce szmatkę. – Tak? – odzywa się kobieta. – Czy pan Stone jest w domu? – pytam słabym głosem, choć odpowiedzi mogę się domyślić. Sprzątaczka potrząsa głową i mówi z silnym obcym akcentem: – Nikogo nie ma. Sprzątam, ale nikogo nie ma. – Nie wie pani, kiedy pan Stone wróci? – A-a. – Znów kręci głową. – Czy mogłabym wejść na chwilę? Wpuszcza mnie niechętnie i wchodzę do mieszkania, niepewna, co mogłabym tu znaleźć. Po prostu chcę poczuć jego bliskość, ale w eleganckim salonie wydaje mi się, że oddalam się od niego bardziej niż kiedykolwiek. W tym miejscu wyraźnie zaznacza się nieobecność Dominica. Nie odnoszę wrażenia, jakby zaraz miał wyjrzeć zza drzwi, wręcz przeciwnie – wygląda na to, że się spakował i nieprędko zamierza wrócić. Chodzę po pokoju, spoglądając na znajome przedmioty, i przypominam sobie czas, jaki spędziłam tutaj z Dominikiem. Zniknęło krzesło do chłosty – to, na którym kiedyś Vanessa wymierzała karę jakiemuś mężczyźnie, a ja go wzięłam za Dominica. Ciekawe, gdzie schował ten mebel. Dostrzegam na stole jakąś broszurę i biorę ją do ręki. Na połyskliwym kredowym papierze widnieje napis „Finlay Venture Capital”, poniżej zdjęcia przedstawiające uśmiechniętych biznesmenów w eleganckiej sali zebrań, dalej notka reklamowa zachwalająca firmę, która lubi inwestować w przyszłość i odkrywać nowe wspaniałe sposoby zarabiania pieniędzy. Na samym dole wydrukowano dane kontaktowe. Firma mieści się gdzieś w City, gdzie ma swoje siedziby większość przedsiębiorstw finansowych. – Czy mogę pani pomóc? – pyta sprzątaczka. Weszła za mną do salonu i obserwuje mnie, najwyraźniej zakłopotana tym, że

wpuściła obcą osobę. Odkładam broszurę. – Nie… nie. Dziękuję pani. Już wychodzę. Dziękuję za pomoc. „To szaleństwo. Co ja, do licha, wyprawiam?”. Złapałam taksówkę na South Audley Street i jadę nią teraz na wschód. Wyglądając przez okno, uświadamiam sobie, że Londyn przystroił się już w bożonarodzeniowe dekoracje. Wszędzie migoczą światełka, na wystawach sklepowych dominują śnieżynki i inne zimowe akcenty. Od świąt dzieli nas już tylko kilka tygodni. Jeszcze nie postanowiłam, co zrobię, ale nie wyobrażam sobie nic innego, jak spędzenia tego czasu z rodziną. Gdy tylko pomyślę o bliskich, bardzo za nimi tęsknię. Nie mogę się już doczekać, kiedy do nich pojadę i obudzę się w swoim starym pokoju, a w nogach łóżka znajdę ogromną skarpetę wypchaną upominkami. Mama wciąż dba o ten świąteczny szczegół, kiedy jesteśmy w domu, mimo że jej dzieci już dawno dorosły. Wciąż patrzę w okno, podczas gdy taksówka skrótami i bocznymi uliczkami wydostaje się na New Oxford Street, a następnie główną arterią kieruje się na wschód. Mijamy Holborn i oto jedziemy już wśród wieżowców, gdzie za fasadami ze szkła i stali na niezliczonych piętrach dokonują się wielkie transakcje finansowe, maklerzy i inni profesjonaliści nadzorują przepływy ogromnych sum, a firmy zgarniają olbrzymie pieniądze za obsługę wszelkiego rodzaju kontraktów. Nie zatrzymujemy się jednak przed żadną z imponujących nowoczesnych budowli ani przed dostojnymi zabytkowymi kamienicami. Taksówka toczy się przez niewiarygodnie wąskie uliczki i zatrzymuje się na niewielkim brukowanym placu, otoczonym ceglanymi domami z epoki wiktoriańskiej, które przekształcono w nowoczesne, sympatycznie wyglądające biura. Kierowca zwraca się do mnie przez ramię. – Jesteśmy na miejscu! Tanner Square. – Dziękuję. Płacę mu i wysiadam. Teraz zastanawiam się jeszcze

intensywniej, co ja właściwie tu robię. Chyba nie mam jednak nic do stracenia. Prostuję się i pewnym krokiem idę do wejścia z numerem 11. W środku znajduje się połyskliwie biały kontuar recepcji z niebieskim napisem: „Finlay Venture Capital”. – Czym mogę służyć? – zwraca się do mnie recepcjonistka. Wlepiam w nią wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć. Powinnam była zaplanować sobie działanie, zanim weszłam, ale teraz już trochę za późno. Kobieta marszczy brwi. – Czy ma pani umówione spotkanie? – Ja… nie… niezupełnie. – Obawiam się, że będzie pani musiała wyjść, jeżeli nie jest pani z nikim umówiona. – Jej głos przybiera nieprzyjemnie chłodny ton. – Nie, proszę, naprawdę muszę się z kimś zobaczyć… z kimś, kto tu… – W czym problem? – Głęboki męski głos dobiega z mojej lewej strony. Obracam się i widzę młodego mężczyznę w okularach i z ciemnobrązową brodą. Jest ubrany w zwykłe dżinsy i rozpiętą pod szyją koszulę ze swetrem na wierzchu. – Czy mogę w czymś pomóc? Ma przyjazne wejrzenie i podejmuję nagłą decyzję, żeby mu zaufać. – Tak, mam nadzieję – odpowiadam. – Szukam Dominica Stone’a i zastanawiałam się, czy nie ma go tutaj. Tamten wygląda na zaskoczonego. – Dominica? Dziwne. Właśnie wyszedł, jakieś dwadzieścia minut temu. – O, nie! – Wyrywa mi się okrzyk wielkiego rozczarowania. – Nie wie pan, dokąd poszedł? Rzuca mi zaintrygowane spojrzenie. – O co chodzi? Nie mogę tak po prostu podać komuś jego danych. Nie mam pojęcia, kim pani jest. Patrzę na niego błagalnym wzrokiem. Nie chcę tutaj, w publicznym miejscu wyjaśniać mu swojej sytuacji. Ku mojej uldze

on najwyraźniej rozumie, ponieważ zaprasza mnie dokądś na bok. – Proszę za mną. Idę za nim do małego pomieszczenia biurowego pełnego nowoczesnych gadżetów i siadam na wskazanym mi krześle. Gospodarz zajmuje miejsce za biurkiem. – Przy okazji, jestem Tom Finlay – przedstawia się. – A pani? – Beth Villiers, przyjaciółka Dominica. – Hmm. – Posyła mi rozbawione spojrzenie sponad okularów. – Szczególna przyjaciółka? Policzki mi płoną. – No… To skomplikowane. Ale tak, jesteśmy w szczególnych stosunkach. Naprawdę muszę się z nim zobaczyć, żeby coś wyjaśnić. Popełniłam błąd i tylko ja mogę to wyprostować. – No, no. – Tom Finlay uśmiecha się do mnie. – Cieszę się, że chodzi o romans, a nie o jakąś finansową katastrofę, zważywszy na to, że właśnie sporo zainwestowałem w firmę Dominica. – Więc jego firma już działa? – pytam z zaskoczeniem. Tom przytakuje skinięciem. – Zdaje się, że wszystko było od dawna gotowe do rozruchu. Dominic czekał tylko na możliwość odejścia ze swojej starej pracy i na zastrzyk gotówki potrzebnej do rozpoczęcia. Rusza od razu pełną parą. Uśmiecham się. To do niego podobne. Ogarnia mnie tęsknota, chciałabym być z nim teraz. Być może widać to na mojej twarzy, ponieważ Tom mówi: – Posłuchaj, Beth, normalnie nie udzieliłbym nikomu żadnej informacji o kliencie czy partnerze biznesowym, ale wyglądasz na zdesperowaną. – Bo jestem! – wtrącam szybko. – Nie odpowiada na moje telefony ani mejle. – O? – Tom marszczy brwi. – Czy bierzesz pod uwagę tę ewentualność, że może nie jest zainteresowany? Z lekką paniką spostrzegam, że niechcący podsunęłam mu niewłaściwe przypuszczenie. Ten człowiek może pomyśleć, że

Dominic nie chce mieć ze mną nic wspólnego, a ja go nękam albo się narzucam. – Nie, nie – zapewniam pośpiesznie. – On nie wie, co mu mam do przekazania. A chciałby wiedzieć, na pewno. Mówię szczerze, nie jestem szalona. Proszę mi powiedzieć, gdzie go mogę znaleźć. Tom zastanawia się, mruży oczy. Staram się przekonać go jak najspokojniej. – Daję słowo, wyświadczyłbyś mu przysługę. I mnie też. Rozpiera się w swoim krześle i uśmiecha. – Wiesz co? Nie wyglądasz na szaloną. A Dominic jest wystarczająco dorosły, żeby dać sobie radę. – Tom bierze pióro i, bawiąc się nim bezwiednie, mówi dalej: – Szuka inwestorów dla swojej firmy. Ma wspaniałe pomysły i potrzebuje pięciu czy sześciu ludzi, którzy je z nim zrealizują, przy czym każdy musi włożyć w to sporo pieniędzy. Dzisiaj udaje się do Paryża na spotkanie z mieszkającą tam pewną grubą rybą, którą spróbuje wziąć na haczyk. – Do Paryża? Tom kiwa głową. – Właśnie. – Spogląda na zegarek. – Wspomniał, że wyrusza pociągiem odjeżdżającym o drugiej z St Pancras1. Jeśli się pośpieszysz, może go złapiesz na dworcu. Myślałam, że ten dzień nie może być już bardziej szalony, ale oto siedzę w kolejnej taksówce i tym razem jadę na północny zachód. Kierowca nie wydaje się nazbyt chętny, by pędzić bocznymi uliczkami tak jak poprzedni. Wręcz przeciwnie – wlecze się wolno w stronę Old Street, jakby celowo chciał po drodze zaliczyć wszystkie czerwone światła, ustępuje każdemu napotkanemu autobusowi i przepuszcza nawet tych pieszych, którzy wykazują jedynie ślad chęci przejścia przez jezdnię. Mam ochotę gryźć sobie knykcie z frustracji. Wpatruję się w zegarek, próbując stwierdzić, ile mam czasu. Pociąg odjeżdża o drugiej, zatem Dominic musi się stawić do odprawy co najmniej pół godziny wcześniej. Od Finlaya wyszedł dwadzieścia minut przed

moim przybyciem, czyli możliwe, że dotarł na St Pancras, zanim ja wybiegłam z Tanner Square. Jak każdy pasażer, musi przejść odprawę. Przypuszczalnie podróżuje klasą biznes, więc zapewne znajdę go w poczekalni dla biznesmenów. O ile z jakiegoś powodu nie krąży po dworcu; wówczas będę go łapać przy bramce odprawy. Muszę się tam zjawić najpóźniej o wpół do drugiej, a teraz jest dziesięć po pierwszej. Wreszcie wydostajemy się z ronda na Old Street i zmierzamy w stronę King’s Cross, ale wciąż zatrzymujemy się na wszystkich możliwych światłach. Jakoś nie możemy się wstrzelić w zielone. Omal nie podskakuję na siedzeniu, tak rozpaczliwie pragnę, żebyśmy poruszali się szybciej. Wreszcie widzę sylwetkę dworca King’s Cross i imponującą neogotycką fasadę hotelu St Pancras. Dochodzi pierwsza dwadzieścia. Zastało mi tylko dziesięć minut. W udręce czekam, aż taksówka skręci w stronę wejścia „Eurostar”; w końcu zatrzymujemy się tuż przed nim. Pośpiesznie wyjmuję pieniądze z portmonetki, płacę za kurs, po czym wyskakuję z samochodu i pędzę do środka. W wejściu na peron Eurostar tłoczy się pełno ludzi. Za godzinę odjeżdża pociąg do Brukseli i pasażerowie ustawiają się już do odprawy. Gorączkowo szukam wzrokiem Dominica, ale nie widzę go w tłumie. Dlaczego miałby się przepychać w tej ciżbie, skoro może siedzieć spokojnie w poczekalni dla klasy biznes? Czemu o tym nie pomyślałam? Zerkam w górę i widzę, że na tablicy odjazdów wyświetlono już odprawę pasażerów udających się do Paryża. Zostało tylko kilka minut. Lada chwila Dominic opuści Londyn i stracę go. Otwieram torebkę i sprawdzam wewnętrzną kieszeń. Jest – mój paszport. Nie wyjęłam go po powrocie z Rosji. Podbiegam do automatów biletowych i – podjąwszy błyskawiczną decyzję – zaczynam wybierać pozycje na ekranie dotykowym. Wyciągam kartę kredytową i zesztywniałymi, nieposłusznymi palcami wstukuję na klawiaturze cyfry. – No, już, szybciej! – mruczę pod nosem, starając się nie krzyczeć. – No… proszę! Zakup biletu jest w toku. Automat warczy, drukuje bilet i

wypluwa go na podajnik. Biorę karteczkę drżącymi rękami i mknę do bramki. Nie przykładam nawet biletu do czytnika, tylko wręczam go stojącemu obok inspektorowi, żeby mi otworzył barierkę i pozwolił biec do pociągu. Widzę, że z przodu stoi kolejka do kontroli bagażu. Czy zdążę wsiąść? Bądź co bądź, nie mam żadnej walizki, tylko torebkę. Inspektor sprawdza mój bilet, spogląda na tablicę odjazdów i w milczeniu wskazuje mi ją gestem dłoni. Patrzę na wyświetlacz i widzę komunikat: „Odprawa zamknięta”. – Za późno – informuje mnie ze smutkiem funkcjonariusz. – Proszę, proszę mnie przepuścić! – błagam. – Proszę, tylko na minutkę. Potrząsa głową. – Nie mogę. To wbrew przepisom. Wpuszczę jedną osobę i cały tłum zażąda tego samego. Jeśli jedna minuta, to czemu nie dwie? Nie da rady. Przykro mi. Wpatruję się osłupiała w swój bilet. Jest bezużyteczny. Właśnie wydałam trzysta funtów na kawałek papieru. Inspektor patrzy na mnie ze współczuciem. – Niech pani posłucha. Widziałem, jak kupowała pani bilet. Proszę podejść do głównego biura tam za rogiem i powiedzieć, że panią przysłałem. Spóźniła się pani na pociąg tylko minutę. Niech pani poprosi o zmianę godziny odjazdu. Pojedzie pani do Paryża następnym pociągiem. „Ale czy w ciągu tej godziny odzyskam rozum?”. Znów zerkam na bilet. W jedną stronę na Gare du Nord. Wkurza mnie, że pociąg wciąż stoi na peronie, Dominic jest tak blisko, a ja nie mogę do niego podejść. „A co mi tam! Czy mam coś do stracenia?”. Patrzę na inspektora. – Gdzie jest to biuro, do którego mam podejść? Z przepisanym na nowo biletem wsiadam do kolejnego pociągu Eurostar. Zajmuję miejsce i rozglądam się. Wagon zapełnia się szybko. Przypuszczam, że spory udział ma w tym pora roku.

Boże Narodzenie to dobry powód, żeby wyskoczyć za granicę na zakupy czy po świąteczne przekąski. Widzę wiele par, niektóre to starsi ludzie. Może świętują swoje rocznice lub wybierają się na romantyczny wypad do Paryża. Są też osoby w garniturach, najwyraźniej podróżujące w sprawach służbowych – już otwierają laptopy albo wpatrują się w tablety. Jest bardzo dużo Francuzów wracających do swojego kraju oraz niemało pasażerów, którzy ewidentnie wybierają się dalej, w głąb Europy. Blisko mnie rozsiada się jakaś rodzina, młoda matka trzyma torebki z winogronami i ciasteczkami ryżowymi dla małych dzieci. Wyjmuję komórkę i dzwonię do Caroline. Nie odbiera, więc zostawiam wiadomość, że nie będę dziś w pracy po południu, a później zadzwonię, żeby zapytać, jak się czuje Mark. Potem wybieram numer Laury, a raczej jej biura. – Mówisz, że gdzie jesteś? – pyta niedowierzająco, kiedy ją zawiadamiam o swoim zamiarze. – W pociągu Eurostar na dworcu St Pancras, zaraz odjeżdżam do Paryża. – Oszalałaś zupełnie? Czemu to robisz? – Ponieważ Dominic będzie w Paryżu. Pojechał poprzednim pociągiem. W tej chwili przypuszczalnie jest gdzieś w Eurotunelu. – I myślisz, że go znajdziesz? – Głos Laury jest pełen najwyższego sceptycyzmu. – Tak po prostu natkniesz się na niego? W całym wielkim Paryżu akurat wpadniecie na siebie? Beth, zaraz wysiadaj z pociągu i ochłoń. Złożymy to na karb chwilowego szaleństwa. – Nie – odpowiadam. – Znajdę go. Jestem pewna. – Jak? – Coś wymyślę. – A kiedy wrócisz? – Ostatni pociąg odjeżdża około dziewiątej, jak mi się zdaje – mówię wymijająco. – Jeszcze nie sprawdzałam. Pewnie się nim zabiorę. – Dobry Boże, Beth. Nad ranem przyleciałaś z Petersburga! Teraz zamierzasz się włóczyć po Paryżu o jakiejś nieludzkiej

nocnej godzinie! – Zaraz jednak dodaje tęsknie: – Zapowiada się świetnie. Szkoda, że nie mogę pojechać z tobą. – Ja też żałuję! Ale będę cię informować na bieżąco, okej? Nie martw się o mnie, będzie dobrze. – Beth, chciałabym być taka pewna jak ty. Uważaj na siebie. – Będzie dobrze – powtarzam twardo. Prawie sama w to wierzę. Po skończeniu rozmowy sprawdzam przez komórkę godziny odjazdu z Paryża. Jeśli nie uda mi się wrócić tego samego dnia, będę musiała zanocować, namierzam więc hotele w centrum francuskiej stolicy. Czuję dreszczyk podniecenia. To szaleństwo, ale stawia mnie przed różnymi możliwościami i napawa radością. Nie pozwolę, żeby Dominic odszedł z mojego życia przekonany, że go oszukałam. Powinien się dowiedzieć prawdy, nawet jeżeli nie zechce więcej się ze mną spotykać. Nie mam przy sobie ładowarki, toteż wyłączam komórkę, żeby oszczędzać baterię, a otwieram kolorowy magazyn, który kupiłam wcześniej na dworcu. Nie bardzo wiem, czy mi się uda na tyle uspokoić, żeby cokolwiek zrozumieć z czytanego czasopisma. Zobaczymy. Za trzy godziny będę w Paryżu. Będąc już w drodze, zaczynam odczuwać zmęczenie po ostatniej nocy i podczas gdy mkniemy przez pola Kentu, zasypiam. Kiedy się budzę, jesteśmy już po stronie francuskiej, do Paryża zostało jeszcze pół godziny. Dopiero teraz, po drzemce i wypitej szklance wody, powoli dociera do mnie, co właściwie robię. Niedługo przyjedziemy na Gare du Nord – i co wtedy? Nie będę mieć pojęcia, dokąd się skierować. Rozmyślam przez chwilę, po czym włączam telefon. Łapie francuską sieć komórkową, odbiera kilka SMS-ów, powiadamia, że jestem za granicą, oraz zgłasza konieczność doładowania baterii. Znajduję w Internecie numer telefonu do Finlay Venture Capital i dzwonię tam. Recepcjonistka łączy mnie z Tomem Finlayem. – Tutaj Beth. Rozmawialiśmy wcześniej o Dominicu. – Tak, oczywiście, pamiętam cię. Udało się go złapać? – Nie, przyjechałam na dworzec za późno. Wiem, że to

zabrzmi niemądrze, ale wsiadłam w następny pociąg do Paryża. Śmieje się. – O Boże, wiedziałem, że nie powinienem był ci pomagać. Czyste szaleństwo. Świetnie, Dominic na pewno mi za to podziękuje. – Nie ma co do tego wątpliwości – mówię szybko. – Na pewno się ucieszy. Ale mam pewien problem. Nie wiem, dokąd się udał, a chciałabym zrobić mu niespodziankę. Czy jest jakiś sposób, żebyś zdobył dla mnie więcej informacji? – Czemu po prostu nie zadzwonisz do niego? – Już mówiłam, nie odpowiada na mejle ani SMS-y. – Tak, ale może by odebrał telefon? – Może… Spróbuję. Mógłbyś mi jednak pomóc ze swojej strony? Proszę! – Dobrze, zrobię, co będę mógł. Czy mam mu powiedzieć, że go szukasz? – Nie, nie, wolałabym, żeby to była niespodzianka. – Okej, zostaw to mnie. Czy jesteś pod mejlem? – Tak. – Podaję mu swój adres elektroniczny i rozłączamy się. Siedzę spokojnie, zadowolona z siebie. Jeżeli dobrze pójdzie, nie będę marnowała czasu, wędrując po Paryżu w poszukiwaniu Dominica, tylko udam się wprost do niego. Jesteśmy już na obrzeżach Paryża, kiedy przychodzi mejl od Toma. Wchodzę na swoją skrzynkę odbiorczą przez Internet. Cześć, Beth Zdaje się, że Dominic jest już na spotkaniu z tą wielką francuską szychą. Rozmawia o dwudziestu milionach dolarów, ma więc wyłączoną komórkę i nie sądzę, żeby się dał wywołać do telefonu stacjonarnego. Przypomniałem sobie, co mi mówił dziś rano: ma się spotkać z tym gościem w jego mieszkaniu gdzieś przy St Germain i sam zatrzyma się w okolicy, możesz się więc tam rozejrzeć. Dam ci znać, gdy się do mnie odezwie.

Pozdrawiam, Tom „Dobra robota, Tom” – myślę. To irytujące, że Dominic nie odpowiada na moje sygnały, ale przynajmniej zawęziłam obszar poszukiwań do jednego bulwaru i jego okolic. Uświadamiam sobie, że potrzebna mi będzie ładowarka. Mój telefon długo już nie pociągnie, jeśli będę korzystać z Internetu. To powinno być moje pierwsze zadanie, kiedy wysiądę na Gare du Nord. Dwadzieścia minut później idę peronem w tłumie podróżnych, zmierzając do głównej hali dworca. Wcześniej byłam w Paryżu tylko raz na wycieczce szkolnej i od razu wracają wspomnienia tamtych chwil, przywołane muzycznym trelem poprzedzającym powiadomienia płynące z głośników. Nie rozumiem ani słowa po francusku, ale upaja mnie sam fakt, że tutaj trafiłam. Znajduję bankomat i pobieram ze swojego konta trochę euro. Następnie namierzam kiosk i udaje mi się wytłumaczyć sprzedawcy, że potrzebuję ładowarki do telefonu. Po kilku minutach jestem dumną posiadaczką ładowarki z kontynentalną wtyczką. Pierwsza misja zakończona pomyślnie. W kolejnym kiosku, turystycznym, kupuję plan miasta z mapką metra. Robię duże postępy. Siadam w zacisznym kąciku, w którym mogę przestudiować mapę. Z niewielką pomocą Internetu znajduję St Germain oraz najbliższą stację metra. Dobrze. Nie ma sensu zwlekać. Tam właśnie się udam. Paryskie metro jest zupełnie inne od londyńskiego, ale pozwala na łatwą orientację. Postanawiam pojechać do stacji St Germain-des-Prés, bo wydaje się to najodpowiedniejsze. Idę więc do metra, w budce kupuję bilet, posługując się swoim okropnym szkolnym francuskim, i zmierzam do ciemnoróżowej linii 4, która po jedenastu przystankach ma mnie doprowadzić do St Germaindes-Prés. Niemal natychmiast na peron wtacza się z hałasem kanciasty pociąg. Zastanawiam się, czy w oczach innych

pasażerów wyglądam na zbłąkaną owieczkę, chociaż właściwie nikt nie zwraca na mnie najmniejszej uwagi. W uniesieniu czytam romantyczne nazwy kolejnych mijanych stacji – Château d’Eau, Châtelet, Cité… Wszystkie coraz bardziej przybliżają mnie do Dominica. Wysiadam na Germain-des-Prés i po wydostaniu się na powierzchnię uświadamiam sobie, że moje zadanie zostaje utrudnione, ponieważ tymczasem zapadł zmrok. Czas jest we Francji przesunięty o godzinę względem angielskiego, poza tym mamy już wczesny wieczór, lecz Paryż jest rzęsiście oświetlony, podobnie jak Londyn, ponadto wszędzie migoczą świąteczne dekoracje. Stoję na placu, nad którym dominuje duży kościół. Świetlista iglica wieży zdaje się przeszywać granatowoniebieskie niebo niczym wielka złotoszara strzała. Podekscytowanie aż mi zapiera dech w piersi. Oto jestem w Paryżu! Na pięknym placu otoczonym jasnymi oknami kawiarni i barów, dokoła słychać rozmowy i czuje się niewiarygodnie francuską aurę. Teraz wystarczy już tylko odszukać Dominica. Czy będzie trudno? Sprawdzam swój telefon. Nie ma nic od Toma. Pójdę do kawiarni, napiję się kawy i przemyślę sytuację, a przy okazji zobaczę, czy da się tam podładować komórkę. Podchodzę do najbliższej kawiarni i natychmiast czuję się zbita z tropu. W środku siedzi pełno ludzi wyglądających na biznesmenów – popijają kawę albo wino zajęci swoimi telefonami. Są też piękne panie, niektóre z maleńkimi pieskami wciśniętymi do pojemnych torebek. Nieśmiałość na pewno nie pozwoli mi wejść do takiego lokalu. Idę więc nieco dalej, opuszczam plac i w bocznej uliczce trafiam na spokojniejsze, przytulne miejsce pod szyldem „Chez Albert”. Stoliki stoją na zewnątrz pod ogrzewaczami w kształcie parasoli. Zbieram się na odwagę i siadam przy jednym z wolnych stolików. Zaraz pojawia się kelner i mówi coś szybko po francusku. – Café au lait, s’il vous plaît – dukam i kelner idzie po moją kawę. Minusem siedzenia na zewnątrz jest to, że nie podładuję telefonu. Mogłabym później przenieść się do środka, ale tutaj mam

szansę dostrzec Dominica, gdyby właśnie przechodził. Wyobrażam go sobie, jak rozmawia z tym ważnym człowiekiem w jego mieszkaniu, roztacza przed nim inspirujące wizje i zachęca, żeby zainwestował miliony dolarów w nową, prężną firmę. „Kto jak kto, ale Dominic potrafi to najlepiej”. Kelner wraca z czarną kawą i dzbankiem gorącego mleka. Stawia je przede mną od razu z rachunkiem. Zerkam na karteczkę. Pięć euro za jedną kawę? No, przypuszczam, że to jakby pójść na kawę do Knightsbridge2, wszystko na pewno jest drogie. „Co zrobię, jeśli nie znajdę Dominica?”. To żaden problem, powtarzam sobie twardo. Pojadę ostatnim pociągiem do domu albo w razie potrzeby przenocuję w hotelu. Nie wydaje mi się jednak, by konieczne było rozważanie innych możliwości. Coś mi podpowiada, że go odszukam. W tym momencie rozbłyskuje mój telefon, bliski zupełnego wyczerpania baterii. To mejl od Toma.

Rozdział piąty Siedzę w holu szykownego hotelu butikowego przy eleganckiej ulicy niedaleko od St Germain. Nie da się ukryć, że ta część Paryża jest bardzo droga. Ne odważyłam się jeszcze zapytać o cenę pokoju, wystarczy, że białe wino, które teraz sączę, kosztowało prawie dziesięć funtów. Tomowi udało się zdobyć nazwę hotelu, w którym zatrzymał się Dominic, a ja znalazłam to miejsce z pomocą aplikacji lokalizacyjnej. Odświeżyłam się nieco w toalecie i usiadłam w holu na bardzo wygodnej pasiastej sofie. Przeglądam swój magazyn, popijam wino i ukradkiem obserwuję wszystkich przewijających się przez recepcję ludzi. Miło się siedzi, ale mam nadzieję, że Dominic zjawi się wkrótce, ponieważ nie jestem pewna, na ile lampek wina mogę sobie pozwolić – i finansowo, i fizycznie. „A jeśli poszedł gdzieś na kolację i wróci późno? Jak długo pozwolą mi tutaj siedzieć? Poza tym umieram z głodu”. Uświadamiam sobie, że właściwie przez cały dzień nic nie jadłam. Staram się nie myśleć o wspaniałych restauracjach, od których zapewne roi się w okolicy, każda serwuje pyszne francuskie dania… W brzuchu burczy mi tęsknie. Nagle jedzenie odsuwa się na najdalszy plan. Wyczuwam go, zanim się pojawi w zasięgu wzroku. Niczym zwierzę wietrzące burzę, jestem świadoma, że coś wisi w powietrzu; dostaję od tego gęsiej skórki. Wiem ponad wszelką wątpliwość, bez patrzenia, że chemia w pomieszczeniu uległa zmianie – dzieje się coś cudownego. Jakby hol hotelowy odetchnął niezwykłym zapachem albo jakby rozległy się nagle dźwięki boskiej muzyki. Czuję, jak od tego wrażenia przepełnia mnie radość. „On tu jest. Wiem o tym”. Odwracam głowę w stronę wejścia i zdaje mi się, że to ruch w zwolnionym tempie. Bez najmniejszej wątpliwości wierzę w to, co czuję. Reaguję na obecność człowieka, którego kocham

najbardziej w świecie, jak mogłabym się mylić? „Dominic”. Wchodzi frontowymi drzwiami, przemierza mały korytarz i idzie do recepcji po klucz, a przy tym cały czas rozmawia przez telefon. Jego widok przyprawia mnie o słabość i zawroty głowy. Widziałam go ostatnio wcale nie tak dawno temu, ale wydaje mi się, że minęła wieczność. Wtedy na jego twarzy malowały się gniew, zwątpienie i gorycz, teraz, słuchając swojego rozmówcy przez telefon, Dominic ma poważną, skupioną minę. „Mój Boże, jest taki wspaniały…”. Tak atrakcyjny, że siła jego oddziaływania rozbraja mnie wciąż od nowa. Oliwkową skórę nieco przyciemnia popołudniowy zarost, brązowe oczy są utkwione w podłodze, usta – piękne, lekko wygięte jak u szelmowskiego pirata – sprawiają, że mam ochotę skoczyć na równe nogi, podbiec i pocałować go. Wygląda cudownie w ciemnoszarym garniturze oraz w rozpiętej pod szyją białej koszuli, bez krawata. Nie wiem, co zamierzałam zrobić na jego widok, lecz teraz i tak nic by nie było z tych planów – próbuję wstać, ale nogi uginają się pode mną. Dominic bierze klucz, odwraca się w moją stronę i zaraz przejdzie obok sofy, na której siedzę. Za chwilę mnie minie i nawet nie zauważy, że tu czekam. Jest głęboko pogrążony w rozmowie i niczego nie dostrzega. Zbieram się na wysiłek, żeby się podnieść z miejsca. Ręce mi drżą, żołądek aż się skręca. Jestem oszołomiona i odurzona, a zarazem triumfuję. Odnalazłam go, z pomocą Toma oczywiście, ale znalazłam! Jest teraz tak blisko, prawie na wyciągnięcie ręki. Muszę się odezwać, bo przejdzie obok i zniknie. – Dominic – mówię, ale brzmi to jak miękki szept, ginący w hotelowym gwarze. Nabieram więcej powietrza i odzywam się głośniej: – Dominic! Słyszy mnie. Odwraca głowę i zauważa moją postać. Jego brązowe oczy spoglądają prosto w moje. Zatrzymuje się, patrzy ze zdumieniem, bezwiednie otwiera lekko usta, a ręka trzymająca telefon opada.

– Beth? – Jego mina wyraża jednocześnie radość i zaskoczenie. – Przepraszam, że tak cię nagabuję bez uprzedzenia, ale musiałam się z tobą zobaczyć. Koniecznie powinniśmy porozmawiać! Wciąż stoję, tkwiąc pomiędzy sofą a niskim stolikiem. Dominic opamiętuje się i unosi telefon do ucha. – Richard, czy mógłbym oddzwonić do ciebie później? Wyskoczyło mi coś pilnego. Dzięki. – Wsuwa komórkę do kieszeni i wpatruje się we mnie nadal zszokowany. Radość znika z jego twarzy, na czole pojawia się bruzda. – Co tutaj robisz? Wiedziałaś, że tu będę? Kiwam głową. – Tak. Wiem, że to zupełna ostateczność, tak wyskakiwać na ciebie w hotelu, ale musiałam się z tobą zobaczyć. Proszę… możemy porozmawiać? Po minie widać, że Dominic przypomina sobie, co się zdarzyło podczas naszego ostatniego spotkania. – Nie chcę kolejnej kłótni, Beth. Myślę, że powiedzieliśmy już sobie wszystko w Londynie. Wiesz, jak się z tym czuję. – Dominic – mówię żarliwie. – Wszystko się zmieniło. Daję słowo. Musisz mi uwierzyć. – Muszę? – Zaczyna spoglądać na mnie wrogo. Powinnam szybko ratować sytuację, zanim będzie za późno. – Tak. Wiem teraz rzeczy, które przedtem były niejasne. – Jak na przykład to, czy zaszło coś między tobą a… – Nie jest w stanie wymówić imienia Andrieja. – Tak. Tak. Wiesz przecież, że nigdy nie kłamię, pamiętasz, że zawsze mówię prawdę. Proszę, wysłuchaj mnie. Nie pozwól, żebyśmy przez jakieś głupie nieporozumienie stracili to, co mamy. – Patrzę na niego błagalnie. – Pięć minut. Proszę. On z kolei wpatruje się w podłogę, jak gdyby toczył wewnętrzną walkę. – Dobrze – zgadza się po chwili. – Masz pięć minut. Nie więcej.

– Tutaj? – pytam, zerkając na boki. Ludzie kręcą się w recepcji i holu, a obsługa wyraźnie ma nas na oku. – Nie. Pójdziemy do mojego pokoju – decyduje Dominic. – Chodź ze mną. Idę pośpiesznie za nim po marmurowej podłodze, ledwie nadążając za jego długimi krokami. Chwilę później stoimy oboje w windzie i jedziemy na trzecie piętro. Dominic nie patrzy na mnie, ale jest świadomy mojej obecności; widać to po napięciu jego ramion i po mocno zaciśniętych ustach. Ja zaś jestem kłębkiem nerwów. Staram się z całych sił, żeby go nie dotknąć. Pragnienie wyciągnięcia ręki staje się wręcz nieprzeparte. Marzę, aby przesunąć końcami palców po jego dłoni, przycisnąć usta do miękkiego miejsca na szyi pod uchem i wdychać ciepły zapach jego skóry. Czuję, jak moje ciało z rozkoszą reaguje na jego bliskość, jak się przygotowuje na przyjemność jego dotyku. Muszę się uspokoić, powściągnąć własne wrażenia. Podczas gdy budzą się we mnie hormony, a zakończenia nerwowe niemal wibrują, mózg próbuje nad tym zapanować, powstrzymać podekscytowanie. Nic nie jest pewne. Na razie. Drzwi windy rozsuwają się i idziemy przez wyłożony chodnikiem korytarz do pokoju Dominica. On otwiera drzwi, włącza światło i ukazuje się eleganckie, wygodne wnętrze. Wchodzę do środka i zaraz Dominic zwraca się do mnie wyczekująco. – Proszę. Pięć minut. Jestem zajęty, Beth. To dla mnie bardzo ważny czas. Patrzy chłodno. Nie cierpię takiego wzroku. Czy naprawdę czuje teraz do mnie co innego niż dawniej? Czy nigdy już nie zobaczę tamtego miękkiego spojrzenia, płonącego intensywnym pożądaniem? Nie wiem, czy to przeżyję, jeśli on przestanie mnie kochać. Myśl o tym, że nigdy nie zasmakuję kolejnego jego pocałunku, napełnia mnie fizycznym bólem. Mam pięć minut, żeby go odzyskać. – Kiedy widzieliśmy się ostatnio, chciałeś wiedzieć, czy coś zaszło pomiędzy mną a Andriejem – zaczynam.

– A ty nie umiałaś odpowiedzieć – wtrąca szorstko. – Pamiętasz? – Tak, wiem, zachowałam się jak idiotka. Wiedziałam, że nigdy nie chciałam, żeby się coś zdarzyło. On kilka razy sugerował mi, że moglibyśmy… że coś mogłoby… ale oczywiście wszystkie te aluzje odrzucałam. Ponieważ zawsze chciałam tylko ciebie, wiesz o tym. – Patrzę na niego błagalnie, ale jego oczy pozostają chłodne, a usta nie uśmiechają się. – Tamtego wieczoru podczas imprezy w katakumbach, kiedy poszedłeś tańczyć z Anną, przydarzyło mi się coś bardzo dziwnego. Ciebie z nami nie było, ale Anna podeszła do mnie i, wykorzystując moją nieuwagę, doprawiła mi czymś drinka. Nie mam pojęcia, co to było, ale na pewno jakiś narkotyk i jestem pewna, że to jej sprawka. Wiem, że posługuje się prochami, pewnie ci nawet o tym mówiła. W jego oczach pojawia się mgnienie jakiejś reakcji, ale nie umiem powiedzieć, czy to zrozumienie, czy coś innego. Ciągnę dalej: – Nie wiedziałam, że jestem pod wpływem narkotyku, wszystko wokół mnie zrobiło się jakieś dziwne. Bardzo mnie to skołowało, a kiedy próbowałam cię znaleźć, zgubiłam się w jaskiniach. Ale ty mnie znalazłeś, prawda? I kochaliśmy się tam. Jednak później wypadki tak się potoczyły, że wszystko mi się pomieszało. Byłam pewna, że kochałam się z tobą, ale pojawiła się sugestia, że to mógł być ktoś inny. Całymi tygodniami dręczyły mnie strach i niepewność. Bałam się, że może niechcący nie dochowałam ci wierności. Że może przypadkowo pozwoliłam na to Andriejowi… Dominic śmieje się gorzko. – Przypadkowo! – mówi cicho. – Tak. – Robię krok w jego stronę. – Proszę, musisz mi uwierzyć. Kiedy prosiłeś, żebym przysięgła, rozpaczliwie chciałam to zrobić, bo wiedziałam, że w duchu zawsze byłam ci wierna, całkowicie oddana tylko tobie. Nie chcę nikogo innego, Dominic, wiesz o tym! – Więc czemu po prostu nie zapytałaś mnie, czy to ze mną

kochałaś się w jaskiniach? – Bo byłam w pułapce – przyznaję cicho. – Gdybym cię zapytała, a ty byś zaprzeczył, dowiedziałbyś się, że coś mi się przytrafiło z kimś innym… Nie zniosłabym tego. Nie umiem nawet wyjaśnić, jak czułam się tamtej nocy, wszystko było dziwaczne, zniekształcone. Całe moje postrzeganie zostało wypaczone. Nie rozumiałam, jak to się stało, dopóki nie uświadomiłam sobie, co zrobiła Anna. Dominic wpatruje się we mnie. Jego ciemne oczy o miedzianych pobłyskach są niemal nieprzeniknione, ale chyba udaje mi się coś w nim poruszyć. Wyczuwam, że walczy sam z sobą. Domyślam się, że przez długi czas przekonywał sam siebie, że z nami koniec, ale nie umie przezwyciężyć swych uczuć, swego pożądania. Chcę błagać, aby im się poddał, chcę powiedzieć, że nie wolno mu zabijać tego, co do mnie czuje. Te uczucia są zbyt cenne, tak wiele dają nam obydwojgu. – Chciałam być wobec ciebie uczciwa, nigdy nie skłamałam – mówię cicho. – Przedtem nie mogłam przysiąc, teraz mogę. Pomiędzy mną a Andriejem Dubrowskim do niczego nie doszło, przysięgam uroczyście. – Skąd nagle taka pewność? – pyta szybko. – Bo go zapytałam. I powiedział mi, że nic się nie wydarzyło. Twarz Dominica wykrzywia straszny grymas, dłonie zaciskają się w pięści. – Byłaś z nim. – Oczywiście, wciąż dla niego pracuję. Teraz, gdy Mark jest chory, nie mam innego wyboru. – A jakież to przytulne okoliczności sprawiły, że miałaś okazję zapytać Andrieja, czy cię nie pieprzył, podczas gdy byłaś na haju? – Jego głos brzmi nieprzyjemnie, sardonicznie. – Nie chciałam go o to pytać, ale nie miałam wyboru. Musiałam poznać prawdę ze względu na nas. Dominic odwraca ode mnie twarz, patrzy w podłogę, na szczęce pulsuje mu mały mięsień. Wciąż z czymś walczy. Na

pewno nie może ścierpieć myśli, że mam cokolwiek do czynienia z Andriejem. – On nic dla mnie nie znaczy – podkreślam. – Kocham cię. Wiesz o tym. Proszę, Dominic. Nie pozwól, żeby nas rozdzielił. Bardzo by mu to odpowiadało. A jeżeli będziemy ze sobą szczęśliwi, byłaby to nasza największa zemsta. Podnosi na mnie wzrok i niemal zapiera mi dech w piersi na widok bólu malującego się w jego oczach. – Nie wiesz, jak było mi z tym ciężko – mówi cichym głosem. Podchodzi do jednego z foteli i opada na niego. – Beth, nikt do tej pory nie wyzwalał we mnie takich uczuć. Odkąd cię poznałem, podążam przedziwnymi drogami. Wszystko, nad czym, jak sądziłem, potrafię panować, przewróciło się do góry nogami. Musiałem zwątpić w to, co o sobie dotąd wiedziałem. Podchodzę do niego i przyklękam na podłodze przed fotelem. Biorę jego rękę w swoją i trzymam ją delikatnie, napawając się dotykiem ciepłej skóry. On pozwala mi na tę pieszczotę. Pragnę ucałować tę dłoń, ale się powstrzymuję. – Zdawało mi się, że dużo wiem o miłości – mówi lekko schrypniętym głosem. – Ale nic nie wiedziałem. Myślałem, że chodzi o umowę, ustalenie granic i poddanie się mojej woli. Jednak z tobą miłość stała się chaotyczna, wymknęła się spod kontroli i zapragnąłem wyrzec się dominacji, a jednocześnie nadal z niej korzystać. Wiesz, jaka to dla mnie udręka… Spogląda na mnie, jego brązowe oczy patrzą teraz miękko, jakby błagał o zrozumienie. Kiwam głową. Wiem, że nasza wspólna droga zaprowadziła Dominica do miejsc, które dla niego samego były zaskoczeniem. Próbował odrzucić pewne aspekty własnej osobowości, ale tłumienie ich kończyło się tak, że ukazywały się w innym miejscu. Przestał korzystać z narzędzi kary podczas naszych miłosnych spotkań, ponieważ sądził, że go to ustrzeże przed pragnieniem dominacji, ale tego rodzaju cechy nie da się wygasić. Dominic nie zdołał tego zrobić, mimo że nawet sam się biczował. – Kocham cię, kocham w tobie wszystko – mówię łagodnie.

Chcę dotykiem uleczyć ranę, która powstała w momencie naszego rozstania, pragnę przywrócić mu pewność siebie, aby znów stał się sobą. – Nie musisz się zmieniać. Głowa mu lekko opada. Rozpaczliwie tęsknię do jego ust, chcę je pocałować, otoczyć go ramionami, poczuć jego gorącą skórę na swojej. Przysuwam jego rękę do moich ust i przyciskam ją do warg. – Beth. – Głos mu się łamie. Podnoszę wzrok i widzę, że patrzy na mnie. – Nie wiem… Nie jestem jeszcze gotowy. – Nie chcesz tego? – pytam miękko, po czym znowu całuję jego dłoń. – Oczywiście, że chcę – jęczy. – Wiesz, jaką masz nade mną władzę. Ale… – Zamyka na sekundę oczy, a kiedy je otwiera, błyszczy w nich determinacja. – Między nami chodzi nie tylko o seks. To coś ważniejszego, poważnego, dotyka naszych serc. Chcę cię pieprzyć, i to bardzo, straszliwie. Jednak gdy zaczynamy, musi to wynikać z prawdziwego uczucia. Jeszcze dziesięć minut temu byłem zdecydowany wykluczyć cię z mojego życia na zawsze. Nie mogę teraz kochać się z tobą tak po prostu, jakby tamto zostało odwrócone jednym pstryknięciem. Muszę to przemyśleć i zyskać pewność. Nie chcę ryzykować, że znów coś pójdzie nie tak. To zbyt bolesne. Mam ochotę podskoczyć i wykrzyknąć radośnie: „Ale jesteśmy razem, nic nas już nie rozłączy!”. Nie robię tego jednak. Wiem, że to, co mnie się wydaje proste, dla niego wcale takie nie jest. Ja nigdy nie toczyłam takich wewnętrznych walk jak on. Mówię więc łagodnie: – A gdyby pieprzący się ludzie nie byli nami? Spogląda na mnie, marszcząc brwi. – Co masz na myśli? – Noo… To wcale nie muszą być Beth i Dominic. – Wstaję. – Poczekaj chwilę. Idę do łazienki i zaczynam zdejmować najpierw płaszcz, potem kolejne ubrania. Mam na sobie zwykłą czarną sukienkę, z

przodu rozpinaną od góry aż do pasa. Ściągam ją przez głowę, zerkając przy tym na własne odbicie w lustrze. Oczy mi płoną, policzki są zaróżowione. Rozpinam stanik i zdejmuję go, następnie zsuwam rajstopy i majtki. Stoję naga w łazience hotelowego pokoju Dominica. Trochę to dziwne, ale wiem, co robię. Wkładam z powrotem sukienkę. Jestem teraz bosa, bez bielizny, w samej sukience. Otwieram drzwi od łazienki i widzę, że Dominic siedzi w tym samym fotelu, czekając na mnie. – Zostań tam – mówię. – Zamknij oczy. Posłusznie wykonuje polecenie, a ja szybko przemykam przez pokój i wychodzę na korytarz. Narasta we mnie podekscytowanie. Nie mam pojęcia, czy to zadziała, może okaże się zbyt szalone, ale warto spróbować. Wszystko będzie zależało od tego, czy Dominic jest gotowy na taką próbę, czy nie. Pukam do drzwi. Po chwili on je uchyla. – Tak? – pyta, spoglądając przez szparę. Świetnie. Nie powiedział: „Beth” ani „Co ty tu robisz?”. Otwiera się na eksperyment, bez względu na to, czy go przejrzał, czy nie. – Pokojówka, proszę pana – mówię cicho. – Pokojówka? – Nie wzywał pan pokojówki? – Nie jestem pewien, ale skoro już jesteś, wejdź. – Otwiera drzwi szerzej i wchodzę do pokoju. Głowę trzymam schyloną, patrzę na swoje bose stopy, opuszczone ręce mam złączone przed sobą. – Kim jesteś? – pyta władczym tonem. „Tak, mój kochany, tak trzymaj”. – Mam na imię Rosa – odpowiadam. Właśnie mi to przyszło do głowy i wydaje się odpowiednie. – Witaj, Rosa. – Dominic przygląda mi się, lecz ja na niego nie patrzę. – Jesteś więc moją pokojówką, czy tak? – Tak, panie. – Interesujące. Jaki masz zakres obowiązków? – Wszystko, czego sobie zażyczysz, panie.

– Wszystko? Kiwam głową i dodaję: – Tak, panie. – Rozumiem. – Ton głosu Dominica świadczy o tym, że zaciekawił go ten scenariusz. Wiem, że go to podkręca, sama też czuję podniecenie, które wyczekująco narasta między moimi nogami. – Cóż, wyglądasz na obiecującą pokojówkę, Rosa. Zdaje się, że jesteś chętna, i dobrze. Ale musimy sprawdzić twoje możliwości. Chciałbym, żebyś przygotowała łóżko. – Tak, panie. – Podchodzę do dużego dwuosobowego łoża i zdejmuję z niego dekoracyjne poduszki, a następnie odsuwam ciężką adamaszkową narzutę, pod którą ukazuje się pościel. – Zdejmij narzutę całkiem, proszę. – Tak, panie. – Odciągam grubą kapę, aż spada na podłogę. – O, nie. Co za bałagan, Rosa. Tak nie może zostać. Proszę, uporządkuj. Zmagam się z ciężką, sztywną narzutą, a on obserwuje, jak sobie nie radzę. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć – stwierdza. – Proszę o wybaczenie, panie – mówię i spuszczam głowę. – Niezdara ze mnie. – Jesteś niezdarą, co? Wiesz, Rosa, podobasz mi się, ale myślę, że powinniśmy już teraz wyznaczyć granice. Nie będę tolerować niezdarności. Musisz się nauczyć porządnej służby. Podejdź tu. Idę do niego, serce mi bije mocno w rozkosznym oczekiwaniu na ciąg dalszy. Czuję, jak sukienka ociera się o moją nagą skórę. Dominic siedzi na taborecie przy toaletce. Staję przed nim. – Przełóż się przez moje kolana – mówi łagodnie. – Chyba potrzebujesz leciutkiego napomnienia. Moje pokojówki muszą spełniać najwyższe standardy. Nie zgodzę się na zaniżanie poziomu, rozumiesz? Kiwam głową i przełykam ślinę. W gardle mam sucho, na

skórze czuję mrowienie. Przykucam i kładę się na jego kolanach. Niewygodnie mi, ponieważ stołek jest wysoki i w tej pozycji nie dosięgam kolanami podłogi, a muszę przy tym zgiąć nogi. Bardzo podoba mi się jednak, że pod piersiami czuję twarde, napięte mięśnie jego ud, a chwilę później nie myślę już o niewygodzie, tylko o jego dużej, gładkiej dłoni, która przesuwa moją sukienkę coraz wyżej. Dominicowi wyrywa się cichy okrzyk zaskoczenia, kiedy odkrywa, że nic nie mam pod spodem. Zaraz potem następuje gardłowy pomruk uznania. Delikatnie gładzi dłonią moje pośladki, rozkoszując się ich pulchnymi kształtami i ciepłem. – O, Rosa, masz piękny tyłeczek. Nie mogę się doczekać, kiedy będzie różowy i gorący. Mam nadzieję, że za bardzo cię to nie zaboli, ale powinnaś dostać nauczkę. Drżę z niecierpliwości i już czuję, jak obficie wypływają ze mnie soki, z rozkoszą otwieram się na każdy dotyk. Chcę się przycisnąć do niego mocniej, napierać nabrzmiałą kobiecością na jego uda, ale powstrzymuję się jeszcze. Dominic wymierza mi lekkiego klapsa. Nie sprawia mi to zbytniego bólu, ale i tak krzyczę: – O panie, o, proszę, nie, to boli! Na moją pupę spada drugi klaps. – O to mi właśnie chodzi, Rosa. Pacnięcie wywołuje mrowienie na tyle mocne, że rozchodzi się echem po moim ciele, ale nie sprawia prawdziwego bólu. Jest jak lekkie sparzenie pokrzywą, od którego skórę przebiega pobudzające drgnienie. Ledwie się umiem powstrzymać od wiercenia. – Nie ruszaj się! – Spada kolejny klaps, nieco mocniejszy. Jęczę. – O panie, to boli. Obiecuję, że będę grzeczna. To sprowadza na mnie jeszcze trzy silniejsze, ostrzejsze uderzenia dłonią. Czuję, że pośladki w tych miejscach robią się gorące i czerwone. – Myślę, że dość już na dziś, Rosa. To twój pierwszy raz, a radziłaś sobie nie tak źle. Niech to będzie przedsmakiem tego, co

cię czeka, jeśli się nie spiszesz. – O, tak, panie, postaram się z całej mocy. Dominicowi głos się zmienia. – Co to jest? Co to jest, Rosa? Przed chwilą rozchyliłam nogi, żeby mieć lepsze podparcie, a teraz Dominic przesuwa palce w dół mojej pupy, do miejsca, gdzie czekam na niego wyeksponowana, otwarta. Przebiera palcami w moich gorących sokach, a ja mimowolnie wzdycham. – O, rozumiem. Spodobały ci się te maleńkie klapsy, tak? Nie o to mi chodziło, ale teraz widzę, że moja kara pobudziła twoje zmysły. No, no… Nie mam już siły dłużej podtrzymywać się nogami, osuwam się więc na podłogę i klęczę przed nim. – Zobacz, co zrobiłaś: usmarowałaś mi palce swoimi sokami! – Podsuwa mi przed twarz swoją dłoń, żeby mi pokazać. Biorę ją i zaczynam zlizywać do czysta, czując słonawy, lekko cierpki smak mojej kobiecości. On przygląda się temu i po przyśpieszonym oddechu poznaję, że silnie reaguje na dotyk mojego ciepłego, wilgotnego języka, który pieści jego palce i zasysa ich końce. – Cieszę się, że oferujesz również osobistą obsługę – mruczy, a jego głos staje się gardłowy od pożądania. Wypuszczam jego rękę i łagodnie rozchylam mu kolana. Przysuwam się nieco, tak że moja twarz znajduje się blisko jego krocza. Widzę tam twarde wybrzuszenie i aż skręcam się wewnętrznie z podniecenia. Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę, wezmę do ręki i będę pieścić jego wspaniałego penisa, gdy znów będę go miała dla siebie. Przechylam głowę, by na niego spojrzeć. – Czy mogę rozpiąć ci spodnie, panie? Patrzy na mnie z czułością. – Tak, możesz. Zaraz rozpinam rozporek i uwalniam penisa, by wyskoczył z bokserek. Jest piękny, tak jak go zapamiętałam. Nie mogę się powstrzymać, nachylam się i biorę go do ust; trzymam gorące, twarde prącie w dłoniach i przesuwam językiem po jego gładkim

czubku. Chciałabym wziąć go całego w usta, lecz jest na to o wiele za duży i nabrzmiewa jeszcze bardziej, kiedy sunę wargami w górę i w dół, jak najdalej sięgam. To wielka radość czuć go znowu w środku i kochać go ustami. Drugą rękę wślizguję pod spód i biorę w dłoń jego jądra, poruszając nimi łagodnie. On jęczy, kładzie mi rękę na głowie, przebiega palcami przez moje włosy i przyciąga delikatnie głowę do siebie, tak że napieram mocniej na jego twardego jak skała penisa. Ssę go i liżę z rozkoszą, nie chcę wypuścić z ust. Nie przerywam pieszczot, aż Dominic łagodnie odsuwa moją głowę i odchyla ją lekko w górę. Chwyta mnie za ręce i podnosi z klęczek, po czym otacza mnie ciasno ramionami i bierze w objęcia. Wreszcie jego usta odnajdują moje i całujemy się gorączkowo, głęboko, jakbyśmy umierali z pragnienia wzajemnych pieszczot. Jego język bierze w posiadanie wnętrze moich ust, a ja odpowiadam na to całym ciałem. Ma boski smak, a spotkanie naszych warg jest jak niebiańskie spełnienie. Niemożliwe, żeby istniały lepsze pocałunki niż ten, tak idealny, tak intensywny i dopasowany jak dwie łączące się połówki tej samej całości. Nie przerywając pocałunku, on ciągnie mnie na swoje kolana, tak że siadam na nich okrakiem. Z dzikim podnieceniem czuję, jak jego twardy penis naciska od przodu na moją kobiecość. Wypycham nieco biodra w przód, żeby prącie znalazło się dokładnie na łechtaczce, która jest teraz nabrzmiała i wyjątkowo wrażliwa. To cudowne wrażenie sprawia, że całuję go mocniej i zatapiam palce w jego włosach. On wie, jak na mnie działa, i przesuwa leciutko biodra, aby jego penis dawał mi jeszcze więcej przyjemności, ilekroć dotknie mojego czułego punktu. Czuję, że mogłabym dojść w ciągu sekundy, wystarczy mi rozkosz płynąca z namiętnego pocałunku oraz oszałamiający zapach jego skóry. Nie mogę znieść nacisku jego penisa na łechtaczkę, zaraz przekroczę tę cieniutką linię, a przecież jeszcze tego nie pragnę. Nie chcę, aby ta rozkosz się skończyła, nie chcę szczytować, póki nie poczuję jego penisa głęboko w środku, dopóki Dominic nie wepchnie go aż po samą nasadę. Wiem, że on też tego pragnie.

Unoszę się trochę i sięgam ręką do jego penisa. Przechylam go, by się skierował do mojego wejścia, po czym bardzo łagodnie opuszczam się, nasuwając się na niego. Wchodzi idealnie na miejsce – wiedziałam, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Z jękiem rozkoszy powoli wpuszczam go do swojego wnętrza, napawam się przyjemnością wypełnienia i otwieram się jeszcze bardziej, by przyjąć go całego. Dominic też jęczy i dyszy, gdy jego penis wciska się we mnie coraz głębiej. – O, jak dobrze – mówi. Oczy mu płoną silnym pożądaniem, potem znów mnie całuje. Zaczynam poruszać biodrami, a on wbija się głębiej i głębiej. – O… Rosa – mruczy między pocałunkami. Sięga w dół, zadziera moją sukienkę, ściąga mi ją górą i rzuca na podłogę. Pokrywa moje piersi płonącymi pocałunkami, raz za razem delikatnie skubiąc sutki. Ssie i pociąga jedną, podczas gdy drugą gładzi palcami, a niewiarygodne wrażenia płyną rozpaloną ścieżką do moich pachwin. Odrzucam głowę do tyłu i wzdycham z rozkoszy, gdy jego zęby czule podszczypują wrażliwe brodawki. Jego ręce suną w dół mojego brzucha, głaszczą pośladki, po czym chwytają mocno pupę, żeby tym mocniej dociskać mnie do penisa. Chcę mieć go w sobie całego, jak najgłębiej, jakbym nie mogła się nim nacieszyć i nigdy nie miała dość. Szaleńczą przyjemność sprawia mi świadomość, że jego ciało znów połączyło się z moim, podczas gdy tak się bałam, że już więcej go nie dostanę. Nagle czuję, że chwyta mnie pewniej i mocniej, uda mu twardnieją i oto wstaje, wciąż mnie trzymając, a jego penis ciągle jest w moim wnętrzu. Oplatam Dominica nogami i całuję dziko – jego usta, policzki, powieki – a tymczasem on niesie mnie przez pokój do łóżka, po czym kładzie ostrożnie na plecach, a ja rozkładam nogi jak najszerzej, żeby mógł się ułożyć między nimi, nie wychodząc ze mnie. Jedną ręką bierze mnie za nadgarstki i przytrzymuje je ciasno ponad moją głową, po czym zaczyna gwałtownie nacierać. Jego biodra poruszają się w stałym rytmie, kiedy tak wchodzi we mnie raz za razem z całą mocą. Każde pchnięcie wydobywa z mojego gardła głośny okrzyk i

przy każdym Dominic popycha mnie nieco bliżej krawędzi szczytowania, napiera na łechtaczkę i dociska ją, jednocześnie drażniąc moją strefę rozkoszy. – Jesteś taka piękna – mówi bez tchu, wpatrując się we mnie. – Najwspanialej wyglądasz, gdy cię pieprzę. – Jeszcze, jeszcze – błagam, czując, że zbliża się szczęśliwe zakończenie. Narasta błogie rozkołysanie, uścisk na moich nadgarstkach jest mocny i ekscytujący. Rozciągnięta pod ciałem Dominica, czuję się na niego bezgranicznie otwarta, jego tors twardo uderza o moją pierś, moja kobiecość poddaje się pulsującemu rytmowi jego pchnięć. Penis w moim wnętrzu nabrzmiewa i świadomość, że zbliża się jego orgazm, wywołuje we mnie dogłębne podniecenie. Wypycham biodra na spotkanie jego ruchom, a gdy on jęczy, czując zbliżające się szczytowanie, gdzieś w głębi mego ciała wyzwala się mój orgazm i bezradnie poddaję się ogarniającej mnie fali rozkoszy. Sztywnieję i krzyczę pod naporem pochłaniających mnie wrażeń. Wyginam się w łuk i rzucam się, wciąż jęcząc. Nadal rozpaczliwie pragnę przyjąć te ostatnie pchnięcia, które podtrzymają we mnie rozedrganą, rozkołysaną przyjemność. Czuję, że Dominic wygina plecy i sztywnieje, porwany gwałtownym orgazmem. Zdyszani, pozostajemy w swoich ramionach. Dominic cudownie ciężko spoczywa na mojej piersi, sapiąc tuż obok mojego ucha. Ręce mam teraz wolne, więc przesuwam nimi po jego gładkich plecach. Z ulgą stwierdzam, że tym razem na skórze nie ma żadnych tajemniczych szram. Dominic powoli uspokaja oddech i zaczyna mnie całować, dłużej zatrzymuje się na moich ustach, a potem delikatnie muska moją szyję. – To było piękne, Rosa – mruczy. – Dziękuję, panie. – Myślę, że zapowiadasz się bardzo obiecująco, moja pokojówko. – Dziękuję. Zrobię, co w mojej mocy, żeby cię zadowolić, panie.

– Jesteś bardzo słodka. Przez chwilę leżymy w swoich ramionach, nic już nie mówiąc, tylko napawając się bliskością naszych ciał. Czuję, że nasze role zmieniają się, wracamy do swoich tożsamości. Zamiast panem i pokojówką znowu jesteśmy Dominikiem i Beth. Odegranie tej fantazji pozwoliło nam przywrócić nasze dawne relacje i teraz możemy leżeć w swoich objęciach w prawdziwym życiu. Kiedy Dominic odzywa się do mnie, znów mówi normalnie, nie jest już srogim panem o karzącej ręce, lecz moim ukochanym mężczyzną o silnych, ciepłych ramionach i cudownie pachnącej skórze. – Masz się gdzie zatrzymać? Możesz tu zostać na noc, jeśli chcesz. Ja wychodzę… Właściwie już muszę się zbierać. Jestem umówiony z ważnym klientem na kolację. Kiedy wracasz do Londynu? – Rano. Na pewno bez problemu kupię bilet. – Moje uniesienie nieco opada. Dopiero wróciliśmy w swoje objęcia po rozłące i już rozmawiamy o rozstaniu. – Jakie masz plany? – Nie wracam do Londynu. Będę w podróży przez może miesiąc. Muszę się spotkać z mnóstwem ludzi. – A potem? – wpatruję się w niego błagalnie. – Nie wiem, Beth. Nie pytaj jeszcze o zbyt wiele. – Ale… – Wiem, że oczy mam już pełne łez. Właśnie kochaliśmy się tak słodko. Czy to się nie liczy? Czy nasz związek nie jest najważniejszy? – Możesz na mnie zaczekać? – pyta łagodnie. – Wiesz, wciąż jeszcze nie poukładałem sobie tego w głowie. – Oczywiście, że mogę zaczekać, ale boję się, że znów cię stracę. – Nie musisz się bać. – Całuje mnie w policzek. – Ale jeżeli mamy znowu zacząć, naprawdę chcę jednej rzeczy. – Tak? Patrzy na mnie tymi swoimi rozdzierającymi serce, pięknymi brązowymi oczyma. Spogląda szczerze, intymnie, jakby chciał zajrzeć w moją duszę.

– Beth, chcę, żeby życie twoje i Andrieja Dubrowskiego biegło zupełnie oddzielnymi torami. Nie chodzi tylko o moją zazdrość, martwię się o ciebie. Niezbyt mu się spodobało to, że stałem się jego rywalem, i jeśli się domyśli, ile my dwoje dla siebie znaczymy, może spróbować jakichś paskudnych sztuczek, żeby mi się dobrać do skóry. Patrzę na niego, starając się nie okazać, co czuję. „O, Dominic, to nie jest takie proste”. Nie mogę zwyczajnie powiedzieć Andriejowi, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Obiecałam, że nadal będę z nim spędzać czas, a poza tym on ma w swoich rękach przyszłość kariery Marka. – Rozumiesz, Beth? – pyta Dominic. Bierze mnie za rękę i gładzi ją kciukiem. – Będzie najlepiej dla nas obojga, jeśli ten człowiek zniknie z naszego życia. Kiwam głową. Nie wiem, co odpowiedzieć. Nie mogę narażać naszego świeżo odrodzonego wzajemnego zaufania, naszej na nowo odnalezionej intymności. – Dobrze. – Całuje mnie w rękę. – Muszę już iść. Rozgość się tutaj. Wrócę później.

Rozdział szósty Siedząc w pociągu w drodze powrotnej do Londynu, spoglądam na przesuwający się za oknem krajobraz północnej Francji i chłodzę czoło o szybę. Wyjazd udał się lepiej, niż mogłabym sobie wymarzyć. Jestem obolała i przepełniona emocjami, lecz nie brakuje wśród nich błogiego szczęścia. Wieczorem spałam już, gdy Dominic wrócił, a rano, kiedy obudziliśmy się razem w łóżku, bez słowa zaczął się ze mną kochać. Jego penis, wzwiedziony silną poranną erekcją, wcisnął mi się między nogi, zanim przypomniałam sobie, gdzie jestem. Przebudzenie z takim cudownym wypełnieniem było wspaniałym rozpoczęciem dnia. Kochaliśmy się szybko, z dogłębnym zaspokojeniem, a później Dominic wstał i poszedł pod prysznic. Podczas śniadania panowała między nami dziwna atmosfera – intymna, lecz z pewnym dystansem. Znamy się nawzajem tak dobrze, a jednak czuło się, że w pewien sposób wciąż jesteśmy sobie obcy. Zapytałam, czemu nie odpowiadał na moje wiadomości, ale nie zrozumiał, o co mi chodzi. Dopiero po chwili skojarzył, że wysyłałam SMS-y i mejle na nieistniejące numery i konta. – Kiedy odszedłem od Dubrowskiego, wszystko wróciło do jego firmy – wyjaśnił Dominic. – Mam nowy telefon, numer i adres mejlowy. – Po czym podał mi aktualne namiary. Teraz, w drodze do domu, uświadamiam sobie, że nadal nie wiem, na czym stoję. Dominic powiedział, że wyrusza do Czarnogóry, żeby się spotkać z jakimś multimilionerem na jego jachcie. Nie mógł lub nie chciał zdradzić, dokąd wybiera się później. Odnoszę wrażenie, jakby podobał mu się nasz związek, jeśli możemy udawać innych ludzi, ale nie jest całkiem gotowy, aby zaufać swojemu sercu. „Ale teraz zna prawdę. Muszę mu dać czas na przemyślenie”. Jestem pewna, że cudowne łóżkowe zajęcia, którym

oddawaliśmy się z radością, nie od razu ulecą z jego pamięci. Czy mógłby nie mieć ochoty na dalsze wspólne przeżywanie rozkoszy? Na wspomnienie klapsów, które jego dłoń wymierzyła moim gołym pośladkom, przeszywa mnie lekki mrowiący dreszcz. Przy pożegnaniu Dominic zachował się słodko, całował mnie czule i obiecał, że będzie ze mną w kontakcie. „Jak jednak mamy być razem, jeżeli on podróżuje po całym świecie?”. Już teraz za nim tęsknię, odczuwam jego dogłębny, bolesny brak. Podczas gdy pędzący pociąg unosi mnie coraz dalej od niego, zastanawiam się, jak będę w stanie znieść tę rozłąkę, skoro nie wiem nawet, jak długo ma potrwać. W uszach dźwięczą mi ostatnie słowa, jakie skierował do mnie przy pożegnaniu: – Nie zapomnij, Beth, musisz zerwać wszelkie więzy łączące cię z Dubrowskim, i to od razu. Powiedz Markowi, że nie możesz mieć z tym człowiekiem nic wspólnego. Wiem, że Dominic potrzebuje takiego zapewnienia, zanim mi znowu w pełni zaufa. Ale jak mogę złożyć i spełnić taką obietnicę, nie niszcząc reputacji Marka? W porze lunchu jestem już z powrotem w Londynie. Ledwie mogę uwierzyć, że wczoraj o tej godzinie nie miałam nawet pojęcia o tym, gdzie się podziewa Dominic. Teraz wciąż czuję jego usta na swoich wargach, a o naszych wspólnie spędzonych chwilach przypomina sztywność w całym ciele. Staram się stłumić odzywający się gdzieś w głębi świadomości głos, który zapytuje, dokąd właściwie zmierza nasz związek i jak mam zamiar pozbyć się Andrieja ze swojego życia. Z dworca St Pancras najpierw jadę do siebie, żeby się przebrać, a potem do domu Marka. Jest już późne popołudnie, Caroline właśnie wychodzi. – O, witaj, droga Beth – mówi, nakładając robione na szydełku pomarańczowe rękawiczki. – Wybieram się z wizytą do Marka. – Naprawdę? Czy mogłabym pójść z panią? Bardzo

chciałabym się z nim zobaczyć. Patrzy na mnie przez chwilę, po czym zgadza się: – Czemu nie? Na pewno ucieszy się na twój widok, a ja będę miała towarzystwo. Choćby szpital był wyjątkowo wygodny, takie miejsca mają w sobie coś przygnębiającego, nieprawdaż? Macha ręką w stronę przejeżdżającej taksówki i samochód posłusznie zjeżdża na bok, żeby zatrzymać się dla nas przy krawężniku. – Do Princess Charlotte Hospital, panie kierowco! – woła Caroline i otwiera drzwi. Wsiadamy obie i taksówka rusza, kierując się do Kensington. – Byłaś zajęta, Beth? – pyta Caroline, otulając się szczelnie płaszczem. Kiwam głową. – Opowiem o tym Markowi. – Nie chciałabym niepokoić go teraz sprawami zawodowymi – mówi szybko jego siostra. – Mark dobrze się miewa, jest dziś znacznie bardziej radosny niż wczoraj, ale nie wolno go martwić. – Rozumiem. W tym momencie wibruje moja komórka, donosząc o odebraniu SMS-a. Wyjmuję ją z kieszeni i zerkam na wyświetlacz. To od Dominica, z jego nowego numeru. Chciałbym znowu zobaczyć się z Rosą. Wspaniale się z nią pieprzyłem. Mój żołądek wykonuje leniwe salto, a przez myśl przelatuje mi błyskawiczne przypomnienie orgazmu Dominica. Wzdycham głośno. – Wszystko w porządku? – dopytuje się Caroline. – Żadnych złych wieści, mam nadzieję? – Nie, nie, same dobre – odpowiadam i odpisuję szybko: Rosa pragnie się z tobą spotkać. Chce być posłuszna. Kiedy to będzie możliwe? Odpowiedź przychodzi niemal natychmiast: Wkrótce. Powiedz Rosie, że jestem dobrym panem, jeśli

pokojówka okazuje się chętna i posłuszna. Czytając to, przypominam sobie wczorajszą karę Rosy i sposób, w jaki gorąca dłoń Dominica pieściła moją pupę, po czym ześliznęła się w dół ku wilgotnej, oczekującej go kobiecości. Od razu czuję narastające pobudzenie. „Przestań” – strofuję sama siebie. – „Nie możesz się napalać, siedząc w taksówce z Caroline!”. Ona jednak nie zwraca na mnie uwagi. Spogląda przez okno na przesuwające się za nim wystawy drogich sklepów i świąteczne dekoracje. Po jakimś czasie zatrzymujemy się przed prywatnym szpitalem i Caroline płaci taksówkarzowi. Wchodzimy do budynku i od progu wita nas szpitalny zapach – cytrusowa woń środka dezynfekcyjnego, świadcząca o czystości i sterylności pomieszczeń. Ustawiona w holu duża choinka skrzy się od ozdób, ale jej radość wydaje się wymuszona. W recepcji Caroline wpisuje nas obie do księgi wizyt, po czym prowadzi mnie do pokoju Marka. Nie jestem pewna, czego się mam spodziewać, i bardzo się przez to denerwuję. Tego rodzaju miejsca na pewno nie kojarzyłabym z Markiem. Na co dzień jest taki elegancki, zadbany… Jakie wrażenie będzie sprawiał, leżąc w szpitalnym łóżku, choćby nie wiedzieć jak wygodnym? Docieramy na jego oddział i meldujemy się u dyżurnej pielęgniarki. Na jej polecenie myjemy i dezynfekujemy ręce, po czym nakładamy na ubrania białe plastikowe kitle. Po tych przygotowaniach Caroline wiedzie mnie do drzwi pokoju Marka, puka i otwiera, a ja wchodzę za nią. Pokój jest dość przyjemny i dobrze umeblowany, ale fotele i telewizor nie maskują jego przeznaczenia. We wnętrzu dominuje duże szpitalne łóżko otoczone niezbędnym wyposażeniem i aparaturą: dokoła mrugają jakieś światełka, coś się wyświetla na monitorach, z zawieszonego na stojaku woreczka sączy się po kropelce płyn. Mark wygląda w tym otoczeniu wymizerowany i zagubiony. Na wpół siedzi oparty o białe poduszki i wydaje się drzemać. Przewód kroplówki kończy się igłą przyklejoną plastrem do wierzchu jego dłoni. Szyję owija

gruby opatrunek, okolica ust jest opuchnięta. W momencie gdy wchodzimy, Mark natychmiast otwiera oczy i uśmiecha się słabo. Jestem wstrząśnięta jego smutnym stanem, zmęczeniem, wycieńczeniem. – Witaj, staruszku! – Caroline z ożywieniem całuje go w policzek. – Jak się masz? Przyszła ze mną Beth, stęskniła się za tobą, biedactwo. Podchodzę bliżej i uśmiecham się. – Dzień dobry, Marku. Jak się czujesz? Caroline mówi, że operacja się udała. Kiwa głową, po czym odzywa się niewyraźnie: – Trudno mówić. – Słowa wychodzą tak bardzo zniekształcone, że raczej domyślam się ich znaczenia, niż rozumiem. – Język ciągle spuchnięty? – pyta Caroline, opadając na stojący przy łóżku fotel. Mark potakuje skinięciem. – Boli? Kiwa głową nieco bardziej energicznie. Potem wskazuje spojrzeniem kroplówkę i mówi: – Cudowna morfina! To rozumiemy doskonale i śmiejemy się wszyscy. Mark patrzy na mnie i uśmiecha się – bardziej oczyma niż ustami. – W porzo? – pyta tym swoim dziwnym nowym głosem. Ewidentnie stara się oszczędnie wypowiadać jak najmniej słów, ale i tak wychodzi to dziwnie. Mark normalnie nigdy by nie użył takiego uproszczonego wyrażenia. – Tak, świetnie. – Znów się uśmiecham, próbując przekazać w ten sposób, że nie ma powodu do zmartwień. Mark mamrocze coś niewyraźnie i musi powtórzyć to kilka razy, zanim do mnie dociera, że pyta o Petersburg. – O! Tak, ten wyjazd służbowy. – Wydaje się tak odległy w czasie, a minęły tylko dwa dni. Uśmiecham się do Marka i pośpiesznie zastanawiam się nad odpowiedzią. Przedtem

zamierzałam być wobec niego szczera i oznajmić, że obraz uznano za falsyfikat, jednak teraz, w obliczu jego choroby, nie wiem, czy powinnam to zrobić. Od razu się zorientuje, co to za sobą pociąga. Bez względu na to, jak delikatnie przekażę nowinę, będzie ona oznaczała uszczerbek na jego dobrej reputacji, ponieważ Andriej wcześniej ogłosił już światu, że to Mark potwierdza autentyczność malowidła Fra Angelica, które teraz okazało się podróbką. Nie mogę mu tego powiedzieć, nie teraz, kiedy leży bezsilny w szpitalu. – Obraz? – pyta Mark. Kiwam głową, wciąż uśmiechnięta, i mam nadzieję, że jestem przekonująca. – Tak, widziałam go. Nie wydali jeszcze ostatecznego oświadczenia, ale zapowiada się obiecująco. Mark odpowiada skinieniem i rozluźnia się na poduszkach, najwyraźniej zadowolony. – A teraz dość już pogawędek o pracy – upomina mnie Caroline i gestem nakazuje, żebym usiadła. – Porozmawiajmy o czymś innym. Beth, jedziesz do domu na święta? Wychodzimy od Marka po niespełna godzinie. Szczerze ucieszył się z naszych odwiedzin, ale kiedy go opuszczamy, jest już wyraźnie wyczerpany. Martwię się i niepokoję. To oczywiste, że Mark jeszcze przez długi czas będzie dochodził do zdrowia. Jak mam wciąż taić przed nim prawdę? I czy powinnam? Dzień się kończy i nie ma już większego sensu wracać do biura w Belgravii. Powinnam iść do domu i porozmawiać z Laurą, która regularnie wysyła do mnie SMS-y, żeby sprawdzić, czy wracam cała i zdrowa z Paryża. Jednak gdy przemierzamy szpitalny hol, dostaję wiadomość od Jamesa, mojego przyjaciela i dawnego pracodawcy. Ratunku! Jestem w Travellers, na imprezie służbowej Erlenda. Nie znam tu nikogo. Przyjdź, napij się ze mną grzanego wina i uratuj mnie, jeśli możesz… Doskonale. To właśnie zrobię. James na pewno znajdzie dla

mnie jakąś radę. Jakieś dwadzieścia minut później przybywam do klubu Travellers, mieszczącego się przy ulicy Pall Mall. Nie jestem ubrana zbyt odpowiednio jak na choinkową imprezę, ale co mi tam. Wystarczy, że w taksówce nałożyłam błyszczyk na usta; nie mam zamiaru na nikim robić szczególnego wrażenia. Idę prosto do biblioteki klubowej, gdzie w sali jest już pełno ludzi. Travellers to staroświecki klub dla dżentelmenów, ponadto wśród zebranych na jedną panią przypada około dziesięciu panów, co – jak przypuszczam – odzwierciedla naturę profesji Erlenda, który jest wziętym krawcem męskim. Niemal od razu dostrzegam Jamesa; po pierwsze, jest bardzo wysoki, a po drugie, stoi sam, na uboczu, zapatrzony w gipsowy fryz zdobiący ściany przy suficie. Podchodzę i staję obok, również popatrując w górę, na klasyczne białe figury wyraźnie widoczne na koralowym tle. – Bardzo imponujące – mówię. – Jak marmury Elgina3, tylko mniejsze. James zwraca wzrok na mnie. – Beth! – Na jego twarzy pojawia się uśmiech. – Hura, przybyłaś mi na ratunek. – Całuje mnie w oba policzki. – Co za radość. A tak, ten piękny fryz jest kopią marmurów Elgina. Być może tylko on nam pozostanie, jeśli Grecy odzyskają oryginał. Świetnie, że jesteś. Pozwól, że zamówię ci drinka. Erlend bez końca flirtuje z połową kolegów po fachu. My możemy przez ten czas zabawić się wzajemnie rozmową. Chwilę później trzymam kubek gorącego wina hojnie doprawionego cynamonem, goździkami i pomarańczą i przekazuję Jamesowi najnowsze wieści. Czuję ogromną ulgę, zrzucając z barków ciężar tego, co się zdarzyło w Petersburgu. Mój przyjaciel od razu pojmuje złożoność sytuacji. – Ojej! – wzdycha poważnie. – Biedny Mark. Niedobrze. Bardzo niedobrze. – Nie umiem mu powiedzieć prawdy, kiedy jest taki chory. To ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje. James przytakuje z powagą.

– Oczywiście. Ale kiedyś będzie się musiał dowiedzieć. – Na pewno? Wiem, że to zabrzmi desperacko, ale może uda mi się namówić Dubrowskiego, żeby trzymał to w tajemnicy? – W nieskończoność? – James kręci głową. – Nie widzę sposobu. Chyba że znasz jakieś nadzwyczajne środki perswazji. – Patrzy na mnie z zainteresowaniem. – Czy masz aż tak duży wpływ na rosyjskiego rekina? Czyżby nasz przyjaciel Dominic należał już do przeszłości? – Oczywiście, że nie – oburzam się. A po chwili wzdycham. – O, James, to takie skomplikowane. – Nie wątpię. Ostatnio gdy się widzieliśmy, byłaś przekonana, że Dominic sypia z kokieteryjną Anną. Czy to się wyjaśniło? Kiwam głową. – Strasznie mi namieszała w głowie, i Dominicowi też. Próbowała nas skłócić. Jedno wciąż pozostaje dla mnie tajemnicą: nadal nie mam pojęcia, skąd wiedziała tak dużo o Dominicu i o mnie, skąd znała szczegóły dotyczące naszego związku. On przysiągł, że nic jej nie zdradził, i wierzę mu. Poza tym wyjaśniłam coś jeszcze: tamtej nocy w katakumbach to Anna dosypała mi czegoś do drinka, a mężczyzną, z którym się kochałam, nie był Andriej. – Cóż, to spora ulga – stwierdza z uśmiechem James. – Cieszę się, że coś się rozstrzygnęło pomyślnie. Na ogół w twoich przygodach bywa wręcz przeciwnie. – Tak – mówię powoli – ale Andriej wyraźnie dał do zrozumienia, że nadal jest mną zainteresowany. Chce, żebym zapomniała o Dominicu i była z nim. – Wiele dziewcząt na twoim miejscu skakałoby z radości – zauważa James. – Jest przystojny i niezmiernie bogaty. – Nie obchodzi mnie to – odpowiadam. – Kocham Dominica i nic tego nie zmieni, wiesz o tym. James uśmiecha się. – Wiem. Równie dobrze jak z Dubrowskim mogłabyś być ze mną. Jesteś prawdziwą romantyczką, prawda? Miłość albo nic.

– Zdecydowanie. Miłość albo nic! – odpowiadam z promiennym uśmiechem. – Więc gdzie jest teraz boski Dominic? – Za granicą, w rozjazdach służbowych. Nie będzie nam łatwo, ale jestem pewna, że uda się znaleźć sposób, żebyśmy mogli być z sobą. – Na pewno się uda – mówi James pocieszająco. – Wy dwoje zawsze w końcu przyciągnięcie się nawzajem. Sączę swoje grzane wino i rozmyślam. Nie jest to takie proste, jak zabrzmiało w moich ustach, ale mam nadzieję, że sytuacja wkrótce się poprawi. Tym razem kiedy Dominic i ja znów się zejdziemy, nic nas już nie rozdzieli.

Rozdział siódmy Śpię tej nocy tak głęboko, że nie mam żadnych snów. Gdy budzik wyrywa mnie z sennego odrętwienia, mam wrażenie, że położyłam się przed chwilą. Najwyraźniej dają o sobie znać wydarzenia ostatnich kilku dni. Biorę prysznic i ubieram się, po czym dołączam do Laury, która w kuchni przygotowuje sobie śniadanie. Zazwyczaj jadamy je na stojąco, opierając się o blat i wymieniając się nowinkami. Laura pałaszuje swoją granolę ze szczególnie radosnym wyrazem twarzy. – Hej, panno Impulsanno! Dobrze cię widzieć w domu. Czy na dziś planujesz pobyt w kraju, czy raczej wyskoczysz na chwilę do Florencji? A może mały wypad na noc do Wiednia? Śmieję się i zalewam swoją granolę mlekiem. – Nie dziś. Może w przyszłym tygodniu, zobaczymy. – Cóż, tak się składa, że nie tylko ty masz podróżnicze plany. – Laura z podekscytowaniem wskazuje głową coś białego opartego o toster. To koperta z wypisanym moim imieniem i nazwiskiem. – Otwórz. Najpierw oglądam kopertę z zewnątrz i rozpoznaję charakter pisma Laury. Otwieram i znajduję w środku kartkę bożonarodzeniową. – O, to urocze, dziękuję! – mówię zaskoczona. Normalnie nie wręczamy sobie kartek świątecznych. – Otwórz! – nalega przyjaciółka niecierpliwie. Z wnętrza kartki wypada kawałek papieru. Podnoszę go i rozkładam. To wydruk ze strony internetowej, potwierdzenie lotu dwóch osób do Nowego Jorku. Wylot w najbliższy piątek, powrót w poniedziałek. – To wycieczka, którą sobie przyrzekłyśmy, pamiętasz? – Laura dosłownie podskakuje w miejscu z ekscytacji. − Oczywiście! – wpatruję się w wydruk. – Nasz babski

wypad do Nowego Jorku. Cudownie! – Wczoraj postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Mój szef przypomniał mi, że mam kilka dni urlopu. Jeśli ich nie wykorzystam w tym roku, przepadną. Uda ci się wziąć wolne na te dwa dni, co? – Na pewno nie będzie problemu. − Tak właśnie myślałam. A więc? – Laura uśmiecha się do mnie szeroko. – Jesteś zadowolona? – Niesamowicie zachwycona – odpowiadam. – Nie mogę się doczekać. Bo to prawda. Cudownie będzie wyrwać się z Laurą na dłuższy weekend. Czemu więc odczuwam leciutką niechęć na myśl o opuszczeniu Londynu choć na krótko? Nie dopuszczam jej do głosu. Przedświąteczna wycieczka do Nowego Jorku – czego można chcieć więcej? Caroline jest wyraźnie uszczęśliwiona, kiedy ją proszę o kilka dni wolnego przed świętami. – Szczerze mówiąc, Beth, nie spodziewam się, żebyś przed Nowym Rokiem miała w biurze szczególnie dużo pracy. Mark zawsze twierdził, że to bardzo spokojny czas, o ile ktoś nagle nie postanowi kupić czegoś naprawdę cennego na prezent świąteczny. A zatem nie przejmuj się, tylko korzystaj z okazji i baw się dobrze. Sądzę, że wszyscy wrócimy do pełni swoich zajęć dopiero na początku stycznia. O ile sama się orientuję, ma rację. W biurze ostatnio wszystko zwolniło. Może ludzie wiedzą, że Mark jest chory, a może rzeczywiście rynek dzieł sztuki nieco wyhamował. Mając tak niewiele do zrobienia, szybko mogę się uporać z wszystkimi administracyjnymi zadaniami. Jeżeli tak dalej pójdzie, może nawet po powrocie z Nowego Jorku od razu pojadę na święta do domu. Zastanawiam się, jak długo Mark pozostanie w szpitalu i czy kiedy wróci, będzie mnie potrzebował w pracy. Zapytam o to Caroline i ustalę najlepsze rozwiązanie. Niespodziewanie dostaję mejla. Widzę, że to od Andrieja, i od razu czuję, jak odzywają się we mnie najgorsze obawy.

Wiedziałam, że jest tylko kwestią czasu, kiedy odezwie się do mnie znowu. Żegnając się ze mną po powrocie z Petersburga, zapowiedział, że ma dla mnie pracę. Nie ma sposobu, żeby mi pozwolił zniknąć ze swojego życia, nie po tym, co usłyszałam od niego w samolocie. Wiem – udawałam sama przed sobą, że poradzę sobie z Andriejem Dubrowskim, że uwolnię się od niego łatwo, zgodnie z tym, co wydaje się Dominicowi. Prawda przedstawia się jednak inaczej: jestem uwikłana tak samo jak dawniej, a nawet bardziej, z powodu Marka. Klikam mejla i czytam go: Beth, potrzebuję Cię dziś wieczorem. Bądź w Albany o siódmej na ważnym spotkaniu. A Jak zwykle jego ton doprowadza mnie do szału. Żadnego „proszę”, „dziękuję”, żadnych uprzejmości. Najwyraźniej Andriej nie jest zdolny do podstawowych grzeczności. Nadal zakłada, że ma mnie na każde skinienie. „Problem polega na tym, że tak właśnie jest. Muszę się posłusznie stawić na jego wezwanie”. Odpowiadam mejlem, że będę punktualnie. Tyle dobrego, że nie mam innych planów. Na Piccadilly unosi się jakiś szczególny bożonarodzeniowy nastrój. Może to zasługa staroświeckiego tła – okazałych zabytkowych kamienic mieszczących obecnie sklepy i galerie. Swój udział w budowaniu świątecznej atmosfery na pewno mają jasno oświetlone wystawy, na których błyszczą się i skrzą klejnoty, srebra i wyroby ze skóry. Ważne obiekty, takie jak Ritz, są przystrojone bogatymi bożonarodzeniowymi dekoracjami, gmach Akademii Królewskiej i dom towarowy Fortnum and Mason zwracają uwagę pięknymi choinkami, w witrynach delikatesów kusząco prezentują się drogie smakołyki i napoje. Trudno się

oprzeć duchowi przedświątecznych zakupów, zwłaszcza że sprzyjają im mroźna aura i szybko zapadający zmrok. A oto i Albany House, odsunięty nieco od głównej ulicy i oddzielony od niej małym prywatnym parkingiem. Codziennie mijają go tysiące ludzi, nie wiedząc, że za prostą, elegancką fasadą kryją się dziesiątki luksusowych apartamentów, w których mieszkało i mieszka nadal wielu poetów, polityków i gwiazd filmowych. To właśnie miejsce Andriej wybrał sobie na swoją londyńską bazę – usytuowane w samym sercu wystawnej dzielnicy Mayfair. Mury tego budynku zapewniają prywatność, co niewątpliwie jest ważnym atutem dla Andrieja. Z wyjątkiem mieszkańców i ich umówionych gości nikt tu nie może nawet zajrzeć. Głównego wejścia strzeże portier, a tylne, monitorowane kamerą, można otworzyć jedynie spersonalizowaną kartą magnetyczną. Nic dziwnego, że Dubrowski czuje się bezpiecznie i może zachować anonimowość w tym bastionie dla uprzywilejowanych. Gdy wchodzę, portier rozpoznaje mnie i wita radośnie: – Dobry wieczór, pani! Nie tak dawno temu zjawiałam się tutaj codziennie, by katalogować dla Andrieja jego kolekcję dzieł sztuki, a następnie rozplanować ich rozmieszczenie w apartamencie. Mam wrażenie, jakby to było w poprzednim życiu. Idę krytym przejściem do jego mieszkania, zastanawiając się, czego ode mnie chce. Odczuwam lęk, ponieważ on nie tylko ma nade mną władzę, lecz także wie o tym. Nie jest typem człowieka, który by się cofnął przed drastycznymi rozwiązaniami, jeśli czegoś zapragnie. Muszę mieć tylko nadzieję, że nie zabraknie mi wewnętrznej siły, żeby mu stawić czoło. Jeśli uda mi się od niego uwolnić, pozbędę się ostatniej przeszkody, która mi stoi na drodze do szczęśliwego związku z Dominikiem. Stukam do drzwi mieszkania mosiężną kołatką w kształcie ryby. Natychmiast otwiera mi ochroniarz Andrieja. Słyszę dobiegający z salonu szmer głosów i zerkam na zegarek. Nie ma jeszcze siódmej, mimo to ważne spotkanie przypuszczalnie już się

rozpoczęło. Ochroniarz, milczący jak zwykle, wiedzie mnie do salonu, otwiera drzwi i gestem zaprasza do środka. Wchodzę i widzę siedzących na sofie jakichś mężczyzn. Andriej, usadowiony naprzeciw nich na fotelu, wstaje na mój widok. – A, Beth, dobrze, że jesteś. – Zwraca się do mężczyzn: – Panowie, pamiętacie Beth z naszej wizyty w klasztorze, kiedy po raz pierwszy zobaczyliśmy obraz Fra Angelica? Przypatruję się lepiej jego gościom i uświadamiam sobie, że dwóch z nich już kiedyś widziałam. Jeden to opat z tamtego klasztoru – ubrany w marynarkę wygląda zupełnie inaczej niż w habicie. Drugim jest jeden z tamtejszych braci. Nie wiem, kim są pozostali dwaj, ale jeden z nich przygląda mi się dziwnie ciemnymi oczami. Przesuwam po nim wzrokiem, lecz go nie rozpoznaję. – Podejdź, Beth, usiądź. Chciałem, żebyś była obecna, ponieważ sprawa dotyczy Marka, a zarazem ciebie. Mark, niestety, nie może się stawić osobiście, dlatego Beth go reprezentuje. Andriej wskazuje mi gestem krzesło, siadam więc, wciąż nie bardzo wiedząc, czego ode mnie oczekuje. Rosjanin znowu zabiera głos: – Przede wszystkim podkreślam, że chcemy to wszystko załatwić po cichu. Prawda, Beth? Potakuję. – Nie ma sensu nagłaśniać sprawy, narażać czyjejś reputacji ani wysuwać zarzutów o fałszerstwo czy działalność przestępczą. Obecny tu opat jest równie jak ja wstrząśnięty i przerażony faktem, że obraz okazuje się falsyfikatem. Zerkam na opata, ale nie wygląda na szczególnie wstrząśniętego czy przerażonego. Przeciwnie, wydaje się bardzo zadowolony, gdy kiwa głową na zgodę. – Dlatego postanowiliśmy, że po prostu zrobimy wymianę. Klasztor zwróci mi pieniądze, a ja oddam malowidło. Dominikanie zrobią z nim, co zechcą, pod warunkiem że nie będą usiłowali sprzedać go jako autentycznego dzieła Fra Angelica.

– Rozumiem. – Znowu przesuwam wzrokiem po zebranych. Mężczyzna o ciemnych oczach wciąż wpatruje się we mnie z zaciekawieniem. – To brzmi satysfakcjonująco. Cieszę się, że tak łatwo osiągnięto porozumienie. Jestem zadowolona, to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie. Jeżeli obraz zostanie dyskretnie zwrócony, bez szumu, jest szansa, że nie odbije się to negatywnie na reputacji Marka. Może nawet uda się zorganizować jakieś oświadczenie, w którym Mark wycofa swoje poprzednie rzekome potwierdzenie oryginalności dzieła, a Ermitaż dodatkowo to zatwierdzi. Znów budzą się we mnie bardzo ciepłe uczucia względem Andrieja, załatwił to dla nas znakomicie. Ma dobre serce. Nadal jednak nie rozumiem, po co mnie tu wezwał. Ugoda odbyła się bez mojego udziału, po co więc chciał, żebym się zjawiła na spotkaniu? Wtem on spogląda na mnie i mówi: – Beth, chciałbym, żebyś zorganizowała przepływ zwrotu pieniędzy. – Ja? – pytam zaskoczona. Jestem tylko asystentką do spraw sztuki, nie bankierem. Andriej wolno kiwa głową. – Tak. Mark ci nie wspominał? To on zajmuje się finansami wszystkich moich kolekcjonerskich zakupów. Płaci ze swoich rachunków, a ja mu refunduję wydatki. Chciałbym, żeby teraz też tak się to odbyło, tylko w odwrotną stronę. Doradcy opata uzgodnią z tobą szczegóły. Pieniądze spłyną na konto Marka, a stamtąd na moje. – Rozumiem. – Taki układ wydaje mi się raczej bezcelowy, ale Andriej i Mark muszą mieć jakieś powody. Jeżeli zawsze tak się dzieje, mój szef zapewne widzi w tym jakiś sens. Andriej wstaje i uśmiecha się dość chłodno. – Dobrze. Zostawiam was na chwilę. Muszę zadzwonić. Beth, podaj bratu Gregorowi niezbędne informacje, dobrze? Wychodzi z pokoju, a do mnie zwraca się jeden z braci, ale nie ten, który mi się przygląda. Tamten nie spuszcza ze mnie wzroku, nawet kiedy wymieniam z bratem Gregorem adresy

mejlowe i omawiam z nim szczegóły przelewu. Po zakończeniu tych formalności zakonnik o ciemnych oczach podchodzi bliżej i krąży wokół mnie, najwyraźniej czekając na okazję do rozmowy. Kiedy brat Gregor wraca na swoje miejsce, ten przysuwa się do mnie. – Proszę pani, chciałem z panią pomówić. Dowiedzieć się, czy ma pani jakieś wiadomości. – Wiadomości? – Na dźwięk jego głębokiego, niskiego głosu budzą się we mnie dziwne wspomnienia. Brzmi znajomo. – Nie wiem, o czym brat mówi. – Wiadomości o panu Dominicu Stonie. Nie było go w klasztorze od jakiegoś czasu. Wymówione tak otwarcie imię Dominica sprawia, że coś mnie ściska w dołku. – N-n-nie – odpowiadam, zacinając się. – On nie wróci. Nie pracuje już dla pana Dubrowskiego. Na twarzy zakonnika odbija się smutek. – To znaczy, że… pani Anna… – Anna? – powtarzam jak echo, słysząc jej imię padające z ust mnicha. Kiedy James wspomniał o niej zeszłego wieczoru, zastanawiałam się, co ona porabia po dość nagłym zwolnieniu z pracy u Andrieja. Wciąż dręczy mnie to, że nie odkryłam, skąd wiedziała o samobiczowaniu Dominica ani jak udało jej się poznać nasze osobiste sekrety. Jednak dopóki będzie się trzymała od nas z daleka, mogę znieść tę niepewność. – Czy pani Anna wróci? – pyta zakonnik z niepokojem. Przed oczami staje mi jej piękna twarz: gładka cera, zielone kocie oczy, wspaniałe, wydatne usta i lśniące włosy. Nic dziwnego, że braciszek jest rozczarowany jej nieobecnością. W społeczności żyjących w celibacie mnichów seksualne powaby Anny musiały wywoływać istne wstrząsy sejsmiczne. – Obawiam się, że nie wiem. Nie sądzę, żeby się miała pojawić ponownie. – Dostrzegam, że na jego twarzy malują się rozżalenie i rezygnacja. – Przykro mi. Odwraca się, by wrócić na swoje krzesło, a ja doznaję

przebłysku pamięci. Nie chodzi o jego twarz – jestem pewna, że nigdy jej nie widziałam. To głos, już go kiedyś słyszałam… Tylko kiedy? Nagle dociera do mnie: słyszałam, jak mówi do mnie przez drzwi. „Tak! To ten mnich, który prowadził mnie do Dominica tamtej nocy. Czy to on nauczył go samobiczowania, które ma wyzwolić pokutnika z jego pierwotnych pożądań?”. Nie mogę o to zapytać przy wszystkich, ale jestem pewna, że to ten człowiek wiódł mnie przez ciemny klasztor tamtej nocy i dopomógł w moim intymnym spotkaniu z Dominikiem. Jak on ma na imię? We wspomnieniu słyszę roześmiany głos Dominica: „Czy brat Giovanni nastraszył cię?”. Owszem, nastraszył. Zjawił się zakapturzony, z latarnią w ręce – wyglądał jak postać z horroru. Ten klasztor to zdecydowanie ciekawe miejsce. Nie tylko miał na sprzedaż dla Andrieja rzekome dzieło Fra Angelica, lecz także przebywali w nim oboje najbliżsi współpracownicy Dubrowskiego – Dominic i Anna – wspólnie pracujący nad jego wielkimi transakcjami. Spotkanie najwyraźniej dobiega końca. Zastanawiam się, czy mogę już wyjść, czy powinnam zaczekać na Andrieja. Nagle odzywa się mój telefon, powiadamiając o przyjściu SMS-a. Wyjmuję komórkę z kieszeni i czytam wiadomość: Pan Rosy chciałby się z nią zobaczyć dziś wieczorem. Aż mi zapiera dech w piersi. Dominic! Co to znaczy? Jest w Londynie? Pośpiesznie pytam: Gdzie? Odpowiedź przychodzi natychmiast: W buduarze o ósmej. Spoglądam na zegarek. Już wpół do ósmej. Zdążę dotrzeć do buduaru na ósmą, jeżeli wyjdę stąd w porę. Tymczasem zaraz przychodzi kolejny SMS: Gdzie jesteś?

O Boże. Na to pytanie nie chcę odpowiadać. Jeśli odpiszę, gdzie jestem, od razu będzie wiedział, że przyszłam do Andrieja, a nie bardzo mam ochotę w tej chwili wyjaśniać mu ten problem. Niedaleko. Niedługo będę u Ciebie. W tym momencie do pokoju wraca Andriej, więc odkładam telefon do kieszeni. Rosjanin kieruje się do opata, dziękuje mu i żegna się z nim. Już po chwili ochroniarz odprowadza całą grupę zakonników do drzwi. Gdy zostajemy sami, Andriej zwraca się do mnie z uśmiechem: – Cieszę się, że rozwiązaliśmy to bez większego kłopotu. A ty? – Bardzo mi to odpowiada – mówię szczerze. – Dziękuję ci za załatwienie tej sprawy. – To leży również w moim interesie. Daj mi znać, kiedy uda ci się dokonać przelewu, dobrze? Kiwam głową. Rozpaczliwie pragnę się już stąd wydostać i pędzić do buduaru, ale nie chcę, żeby Andriej domyślił się mojego zniecierpliwienia. – Jak się miewa Mark? – Gospodarz podchodzi do barku, otwiera go i wyjmuje butelkę wódki. Nalewa po miarce do dwóch kryształowych kieliszków, dokłada lód ze srebrnego kubełka oraz po plasterku cytryny. Podaje mi jeden kieliszek, mimo że nie prosiłam o drinka. – Mamy nadzieję, że wraca do zdrowia – odpowiadam. – Nie wiem, kiedy wyjdzie ze szpitala. Ciągle jest bardzo słaby, ale niedługo zacznie radioterapię. Andriej kiwa głową i pociąga łyk wódki. Spogląda na mnie spod lekko przymkniętych powiek. Czuję się coraz bardziej nieswojo i niespokojnie. Dominic jest w Londynie. Nie wiem, dlaczego ani kiedy przyjechał, ale dał znać, że czeka, a ja nie potrafię walczyć z nieodpartą chęcią, by biec do niego jak najszybciej. – Wszystko w porządku, Beth? – zagaduje Andriej. – Wydajesz się podenerwowana.

– Nic mi nie jest. Naprawdę. – Myślę, że teraz sprawę obrazu Fra Angelica zostawimy za sobą. Mam kilka pomysłów związanych z naszą dalszą współpracą. Wspaniale się spisałaś tutaj, w moim londyńskim mieszkaniu. Ogromnie mi się to podoba. – Uśmiecha się do mnie. Odpowiadam uśmiechem, choć wiem, że wychodzi mi słabo. W tej chwili mogę myśleć tylko o tym, że Dominic na mnie czeka – czy raczej na Rosę – i znajduje się zupełnie niedaleko. Trudno mi znieść, że coś mnie zatrzymuje w miejscu. – A więc… – Andriej porusza koliście szklaneczką, aż kostki lodu brzęczą o szkło. – Chcę, żebyś zrobiła to samo w moim mieszkaniu na Manhattanie. Wkrótce zakończy się tam remont. Dekoratorzy zadbali o wnętrza, ale chciałbym, żebyś to ty rozmieściła obrazy na ścianach. – Wpatruje się we mnie, obserwując moją reakcję. – Co o tym myślisz? Podoba ci się perspektywa spędzenia kilku tygodni w Nowym Jorku? Próbuję ogarnąć tę nowinę. Kilka tygodni w Nowym Jorku? Dziwna sprawa. Zanim się zdążę opamiętać, odpowiadam: – Lecę tam w przyszłym tygodniu. On unosi brwi ze zdziwienia. – Naprawdę? Co za zbieg okoliczności. – Na weekend z przyjaciółką – wyjaśniam. – Babski wypad. Na jego twarzy widać rozbawienie. – Zakupy i koktajle? Bo chyba to masz na myśli, mówiąc o „babskim wypadzie”. – Posyła mi sardoniczne spojrzenie. – Bardzo pochwalam. Cóż, gdy już tam będziesz, koniecznie musisz odwiedzić moje mieszkanie i rozejrzeć się. Jeśli przyjmujesz pracę, dobrze by było, gdybyś rozpoczęła jak najszybciej po Nowym Roku. Jeżeli chcesz w moim imieniu robić zakupy na aukcjach, masz moją zgodę. Jestem przygotowany na spore wydatki, o ile tylko znajdziesz odpowiednie dzieła sztuki. Wierzę w twój gust. Jestem pewien, że wybierzesz to, co mi się spodoba. Wlepiam w niego wzrok. „O mój Boże, cudownie”. To wymarzona praca, ponadto taka nowina oznacza, że Andriej mimo wpadki z rzekomym malowidłem Fra Angelica chce zatrzymać

Marka jako swojego artystycznego doradcę. Wyobrażam sobie, jak to będzie: zatrzymam się na kilka tygodni w Nowym Jorku, zajmę się tamtejszą kolekcją sztuki Andrieja i będę w jego imieniu robiła zakupy na aukcjach. Jego tutejszy, londyński zbiór składa się z prawdziwych klejnotów, więc jeśli tak samo jest z tamtym, zapowiada się niesamowita okazja… „Czekaj. Nie wolno ci tego przyjąć”. Nie mogę pozostać w otoczeniu Dubrowskiego. Dominic tego nie zniesie, bez względu na to, jaki byłby powód. Andriej jasno przedstawił swoje intencje i zamiary. Ta praca to przypuszczalnie część planu, który ma mnie wkręcić w jego orbitę. Nie jestem nim zainteresowana w ten sposób i choćby zlecenie było nie wiedzieć jak wspaniałe, jeśli je przyjmę, zgodzę się tym samym na jego warunki oraz pozwolę, by zbliżył się do mnie na poziomie osobistym. Dam do zrozumienia, że chcę się z nim związać. „Świetnie. Idealna dla mnie praca z ukrytym haczykiem”. Już otwieram usta, by odmówić, gdy coś mnie powstrzymuje. Widzę Marka leżącego na szpitalnym łóżku, chorego i słabego. Nie mogę ryzykować, że Andriej obróci się przeciwko mnie, podczas gdy Mark wciąż potrzebuje ochrony. Za kilka tygodni, gdy stanie na nogi i poczuje się lepiej, będę się mogła w końcu wyswobodzić. Do tego czasu jednak jestem zmuszona grać na zwłokę. – Brzmi niewiarygodnie – mówię i nie muszę udawać, bo naprawdę tak myślę. – W trakcie swojej wycieczki rzucę okiem na mieszkanie. Powinnam też oczywiście porozmawiać z Markiem i upewnić się, czy pozwoli mi zostawić biuro na kilka tygodni. Laserowe oczy Andrieja wciąż są we mnie utkwione, jestem pewna, że ten człowiek czyta w moich myślach. Zastanawia się, czemu nie skaczę z radości, dlaczego od razu entuzjastycznie nie zawołałam: „Tak!”. Po chwili takiego przenikliwego badania wzrokiem mówi: – Może porozmawiamy o tym przy kolacji? Mam zarezerwowany stolik w Caprice, jeśli chciałabyś do mnie dołączyć.

– Och… ja… nie mogę. Mam już plany. – Plany? Kiwam głową. – Spotkanie z przyjacielem. – Rozumiem. – Podchodzi do kominka i opiera się o jego obudowę. Znów patrzy na mnie. – Z przyjacielem, który właśnie przyjechał z Paryża, co? Szczęka mi opada. Gapię się na niego oniemiała. „Skąd on, do diabła, wie o tym?”. Odpowiada, jak gdyby rzeczywiście czytał w myślach: – Ze względów zawodowych muszę wiedzieć, co robią niektórzy ludzie i gdzie się znajdują. Nie mogę spuścić z oczu nikogo, kto potencjalnie zagraża moim interesom. Na pewno to rozumiesz. – Odstawia drinka na kominek i podchodzi do mnie. – Myślałem, że już ci wyjaśniłem: on nie jest dla ciebie odpowiedni. Uwierz mi, wiem, co mówię, Beth. Nie możesz być zaangażowana i z jednym, i z drugim. Powiedziałem ci, że musisz dokonać wyboru, i uznałem, że zdecydowałaś się zostać przy mnie. – Posyła mi lodowate spojrzenie. – Nie możesz służyć dwóm panom. Przed oczami staje mi Dominic i słyszę jego głos: „Powiedz Rosie, że jestem dobrym panem, jeśli pokojówka okazuje się chętna i posłuszna”. Ale Dominic jest moim panem tylko w sypialni, gdzie obydwoje odgrywamy swoje role. W rzeczywistym życiu jesteśmy sobie równi. Tymczasem Andriej chce, żebym mu była posłuszna w każdym aspekcie mojego życia, a na to nie mogę się zgodzić. Co za bezczelność. „Ty draniu, jak śmiesz zmuszać mnie do takiego wyboru? Moje życie osobiste nie ma z tobą nic wspólnego. Mieszasz moją rolę zawodową z czymś zupełnie innym”. Dominic chce, żebym się wyrwała ze sfery wpływów Dubrowskiego, ponieważ pragnie mnie chronić. Andriej domaga się, żebym zostawiła Dominica, bo ma zamiar sam nade mną panować i manipulować moją osobą według własnej woli. Powinnam mu powiedzieć, żeby spadał do diabła, bez niedomówień. Ale nie mogę. Nie teraz.

– Okej – mówię cicho. – Okej? – Andriej wydaje się zaskoczony tym, jak łatwo mu się poddałam. Spogląda na mnie z ukosa. – Więc… Idziesz ze mną na kolację? – Nie dzisiaj – odpowiadam twardo. – Muszę się z nim zobaczyć. Wyjaśnić. Twarz Andrieja przybiera zimny, twardy wyraz. – Nie chcę, żebyś wiązała się z tym wężem. Jest pieprzonym zdrajcą. „Nie, Andriej, to ty jesteś zdrajcą. Jesteś też strasznym egoistą, który nie potrafi przyjąć żadnej odmowy, nawet jeśli lojalny pracownik wyjaśnia, że chce spróbować czegoś na własną rękę. Nie możesz znieść tego, że odrzucam cię, aby być z kimś innym”. – Pozwól, że mu to powiem – proponuję. – Nie podoba ci się ten pomysł? Waha się chwilę, po czym mówi: – Podoba mi się… ale zaskakuje mnie, że jesteś gotowa zostawić go bez dalszej walki. Rozważam to szybko. – Dominic niczego mi nie obiecał. Nie mogę na nim polegać. Ilekroć mamy jakiś problem, on znika. Poza tym jest popieprzony. Anna ci chyba o tym mówiła. Próbowałam dotrzeć do niego i pomóc mu, ale nic nie działa. Nie mogę mieć zobowiązań wobec kogoś tak niestałego. „O mój Boże, to brzmi tak wiarygodnie. Nie miałam pojęcia, że mogłabym mieć względem niego takie odczucia. A mogłabym?”. – W porządku – stwierdza Andriej i wygląda na zadowolonego. Może chce mi uwierzyć. – Lepiej dotrzymaj słowa. Tak czy inaczej, mam oko na Dominica. W momencie gdy odszedł i zwrócił się przeciwko mnie, nie dał mi innego wyboru. Możesz mu o tym powiedzieć, jeśli chcesz. – Patrzy na mnie srogo. – Nie podoba mi się, że z nim jesteś. – Tym razem muszę się z nim zobaczyć. – Wytrzymuję

spojrzenie Andrieja bez mrugnięcia okiem. Jego usta wykrzywia lekki grymas, jak gdyby niesmaku. – Wobec tego idź. Miejmy to już z głowy. Po wyjściu z Albany House zaczynam biec, wymijając slalomem przechodniów i przemykając przez jezdnie. Chcę jak najszybciej uciec od Dubrowskiego. „Jak to możliwe, że sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej?”. Na myśl o tym, że Andriej wie o powrocie Dominica do kraju, przenika mnie dreszcz. Czy jego sieć kontroli naprawdę działa aż tak sprawnie? Jak daleko może się posunąć, by śledzić poczynania ludzi, którzy go interesują? Z ukłuciem strachu zastanawiam się, czy ktoś za mną nie idzie. Rzucam okiem za siebie, ale nie widzę, żeby z tyłu ktokolwiek przepychał się przez tłum z takim desperackim pośpiechem jak ja. Nie chcę niczego więcej, jak tylko być z Dominikiem. Odzywa się moja komórka i odczytuję wiadomość: Rosa się spóźnia. Zostanie ukarana. Dominic też mnie chce. A może woli się zobaczyć z Rosą? Jestem tą samą osobą co ona czy nie? Skóra mi cierpnie, kiedy sobie wyobrażam, co mój pan zamierza zrobić ze mną w buduarze. Obchodzi mnie tylko to, że Dominic pragnie Rosy, i zamierzam mu ją dać. – Wejdź. Z ciemności panującej w korytarzu mieszkanka nazywanego przez nas buduarem dobiega miękki głos. Wpatruję się w mrok, dysząc po biegu. Nic nie widzę. Słyszę pacnięcie czegoś skórzanego o dłoń i aż mi zapiera dech w piersi. – Spóźniłaś się. Musiałem czekać. Wiesz, jak tego nie lubię. – Głos Dominica jest niski, pieszczotliwy, ale pobrzmiewa w nim autorytarna groźba. – Tak, panie. – Drżę już od pożądania i mrowiącego podniecenia wywołanego tym, że nie wiem, co się zaraz stanie. Ufam, że mój pan chce, abym doświadczyła rozkoszy bólu i bólu rozkoszy, oraz że na końcu nad tym wszystkim zatriumfuje czysta

przyjemność. Nie mam na imię Beth, jestem Rosą – chętną, pokorną, uległą pokojówką, która zniesie wszystko, cokolwiek jej pan dla niej przeznaczy. – Uklęknij na podłodze. Opadam na kolana, spuszczam głowę i zamykam oczy. – Zdejmij płaszcz. Posłusznie wykonuję polecenie. Wierzchnie okrycie ześlizguje mi się z ramion i opada na podłogę. Słyszę kroki – Dominic oddala się nieco ode mnie. Rozlega się cichy trzask i rozbłyskuje zapałka, a od niej zostaje zapalona świeca. W pomieszczeniu zaczynają pełgać chybotliwe cienie, ale mając pochyloną głowę, nie zwracam na nie uwagi. – Teraz rozbierz się. Nie wstając z klęczek, rozpinam bluzkę i zdejmuję ją, po czym ściągam obcisłą spódniczkę i zrzucam buty. Zostaję tylko w staniku i majtkach oraz ciepłych zimowych rajstopach. Mój pan zbliża się do mnie, najwyraźniej napawając się widokiem pokojówki klęczącej przed nim na podłodze w samej bieliźnie. Miękkie światło świecy rzuca na moją skórę złociste refleksy. On podchodzi i klęka obok mnie. Ma w ręce nożyczki, widzę, jak pobłyskują w półmroku. Drugą ręką przesuwa po moim karku, gładzi mnie dłonią po ramionach i prześlizguje się w dół po plecach. – Piękna Rosa – szepcze – jesteś cała moja, prawda? Kiwam głową. – Popatrz na swoje piersi, jak wypełniają ten biustonosz. Takie cudowne i pociągające. – Przykłada czubek nożyczek do mojego mostka. Nie tak mocno, żeby bolało, ale wystarczająco, abym sapnęła z zaskoczenia. – Nie denerwuj się, Rosa, nie skrzywdzę cię. Chcę zobaczyć twoje ciało. – Delikatnie przemieszcza czubek nożyczek niżej pomiędzy piersiami, a następnie sunie nim po mojej lewej piersi. Wrażenie na skórze jest wręcz elektryzujące. Dominic prowadzi szpic nożyczek po materiale stanika, zatacza kółko wokół sutka, a ten natychmiast twardnieje i odcina się wyraźnie pod miękką tkaniną.

– Taaak – mówi Dominic miękko. – Poddajesz się, Rosa. Widzę, że ci się to podoba. Wtem szybkim ruchem przecina ramiączko, miseczka opada i ukazuje jedną pierś. Dominic schyla się i bierze do ust sutek, ssie go mocno i skubie wrażliwy czubek. Potem wypuszcza pierś z ust i mówi: – Piękna, wspaniała. Mógłbym ssać twoje piersi przez cały dzień. Smakują jak miód. Moja kobiecość pulsuje już pożądaniem, drży, nabrzmiewa wilgocią. Tymczasem Dominic przecina drugie ramiączko biustonosza, uwalnia prawą pierś i pieści ją tak samo jak przed chwilą lewą. – Znacznie lepiej – stwierdza, odsuwając się ode mnie i patrząc na mokre od śliny sutki. – Ale trzeba zrobić coś jeszcze. Wstań z klęczek, Rosa. Podnoszę się, świadoma, że mam na sobie grube czarne rajstopy. Kiedy je rano zakładałam, nie miałam pojęcia, że spotkam się dziś z Dominikiem. Gdybym wiedziała, ubrałabym się w coś bardziej seksownego. On przygląda mi się, a ja wciąż mam schyloną głowę i ręce opuszczone wzdłuż ciała. – Podoba mi się twoja bielizna – mówi miękko. – Bardzo odpowiednia dla ciebie, Rosa. Żadnych frywolności. Ale może zrobilibyśmy ją bardziej… dostępną. Bierze nożyczki i przebiega ich czubkiem po moich biodrach. Wrażenie jest wręcz nie do zniesienia – to łaskocząca udręka. Mam ochotę rzucić się, szarpnąć, ale trwam bez ruchu, wiedząc, że on tego chce. Mimowolnie oddycham ciężko i drżę lekko, kiedy nożyczki skręcają i schodzą niżej, przesuwając się po wzgórku łonowym. Wyrywa mi się cichy jęk. Przebiegają mnie lekkie, mrowiące drgnienia. Przez żyły niczym lawa przetacza się pożądanie, aż cała wewnątrz płonę. Dominic wijącym ruchem przesuwa koniec nożyczek po moich biodrach. „O Boże, nie miałam pojęcia, że można wzbudzić takie zmysłowe wrażenie zwykłym domowym narzędziem…”. Wtem ostrza nożyczek rozchylają się z cichym dźwiękiem,

Dominic odciąga pasek rajstop od mojej skóry i zaczyna je rozcinać stanowczym, regularnym ruchem. Dociera do uda, następnie skręca i ostrożnie tnie dookoła górnej części mojej nogi. – Staranne wykonanie – mruczy i zaczyna od nowa, tym razem z drugiej strony. Kieruje nożyczki wokół mojego uda i odcina drugą nogawkę rajstop. Ich góra oraz klin zupełnie już zniknęły, a nogawki opadają do kolan. – Jeszcze nie skończyliśmy – mówi Dominic i wyczuwam, że się uśmiecha. Bierze odcięte pozostałości i odrywa z nich dwa pasma materiału, którymi kolejno obwiązuje mi uda. Mam teraz na sobie dwie zaimprowizowane podwiązki podtrzymujące „pończochy”, bo tylko tyle zostało już z rajstop. – Idealnie – stwierdza Dominic i najwyraźniej ogląda swe rękodzieło z zadowoleniem. – Tak jak chciałem. Ale… – Znowu bierze nożyczki i kieruje ich niebezpieczne ostrza w stronę moich majtek. – Wciąż coś domaga się mojej uwagi. Czuję, że biała bawełna w kroku jest już przesiąknięta sokami, i jestem pewna, że on to widzi. Popycha czubek nożyczek w dół, nie na tyle, żeby mnie zabolało, ale wystarczająco, abym poczuła twardość na miękkich wargach sromowych pod ubraniem. Ten lekki nacisk ostrego narzędzia jest niewiarygodny. Ledwie mogę uwierzyć, że odpowiadam w taki sposób na ruch nożyczek, a zarazem muszę się bardzo powstrzymywać, by nie rozchylić nóg z zachętą, aby wsunął narzędzie dalej. Łechtaczka napiera od wewnątrz na majtki, jakby błagała o uwagę. O, wow, to niesamowite… Tym razem Dominic nie tnie już na mnie ubrań. Chwyta palcami mokry kawałek materiału, odciąga go nieco i zgrabnie odcina, trzymając ostrza daleko od mojej skóry. – Nie wystarczy, nie widzę wszystkich twoich uroków – stwierdza i ponawia operację, aż w końcu usuwa całą tkaninę, która zakrywała moje krocze. Jestem dla niego w pełni odsłonięta. – Bardzo ładnie – mruczy i odchyla się, żeby się lepiej przyjrzeć. Czuję się niewiarygodnie. Po jego zabiegach zostaję w potarganej, pociętej na strzępy bieliźnie. Piersi i srom mam

wystawione na widok, grube czarne „pończochy” utrzymują się na udach dzięki poszarpanym „podwiązkom”, a jednak wydaje mi się, że to jeden z najbardziej seksownych strojów, w jakie kiedykolwiek byłam ubrana. Aż drżę od mocy swego pobudzenia. – Rosa – szepcze Dominic. – Taka piękna. I taka nieposłuszna. Kazałaś mi czekać. Musisz się nauczyć, by tego więcej nie robić. – Sięga za siebie i podsuwa przed moje nogi dużą, twardą poduszkę. – Oprzyj się na tym – mówi. Robię, jak sobie życzy – owijam ramiona wokół stojącej poduchy i powierzam jej swój ciężar. – Wypnij pupę – komenderuje Dominic i posłusznie wypycham ją do góry. Nożyczki naciskają teraz na moje pośladki, a zaraz potem tną tył moich majtek. Czuję, że pupa jest już teraz naga. Z majtek niewiele zostało: gumka i strzępy bawełny. – Czas na twoją karę, Rosa. Pierwszy dotyk jest miękki, łaskoczący, łagodny. Uświadamiam sobie, że na moje pośladki opadł długi bicz z włosia i teraz kręci się na nich delikatnie. Wzdycham lekko. To przyjemne, subtelne doznanie, ale wiem, że zapowiada coś ostrzejszego. I rzeczywiście, włosiany dotyk znika, lecz tylko na moment. Chwilę później biczyk spada na nagą skórę z syczącym odgłosem. – Och! – wołam bardziej z zaskoczenia niż z bólu. Trochę piecze, ale nie robi mi krzywdy. Kolejne smagnięcie ląduje pośrodku mojej pupy. Rozsiewa po całym ciele lekkie ciarki i rozgrzewa skórę pośladków. – Pokaż mi, że to działa, Rosa – rozkazuje mój pan. Wypycham pupę w górę i mówię: – Zasługuję na tę karę, panie. Spada następny piekący raz i krzyczę: – Au, au, panie, sprawiasz ból swojej Rosie! – Robię to, bo ją kocham – odpowiada łagodnym tonem. – Rosa musi dostać nauczkę. Trzask. Bicz z włosia uderza mocno, niektóre z włosów dosięgają gorących punktów na mojej mokrej kobiecości. Boli

bardziej, ale nic nie poradzę – bezwiednie odpowiadam na razy, przy każdym uderzeniu wyginam plecy w łuk. O raju, podnieca mnie to niewiarygodnie, mam ochotę przycisnąć nabrzmiałą łechtaczkę do poduszki i rozładować rozpaczliwe napięcie, jakie powstało mi między nogami. Teraz Dominic przesuwa biczykiem po moich pośladkach. Robi to miękko i łagodnie, następnie gładzi moją zaczerwienioną skórę. Słodko, czule kreśli na skórze ósemkę, przerywa na chwilę, po czym – trzask! – znów smaga mnie ostro. – Aaa – jęczę, ściskając mocniej poduszkę. Otrzymuję kolejne smagnięcie, i następne. Przesuwam nieco pupę, by ich uniknąć. Jęczę, choć ból nie osiągnął siły tortury. Przeciwnie, sprawia, że skóra staje się gorąca, a wargi sromowe pulsują podnieceniem. Dostaję dziesięć takich dręczących, ekscytujących razów i przy każdym krzyczę głośno. Pomiędzy jednym a drugim smagnięciem napawam się miękkimi, kolistymi pieszczotami, od których robię się jeszcze bardziej mokra i spragniona tego, co jeszcze ma się wydarzyć. Mój pan lubi słyszeć, jaki efekt wywiera kara. Wiem o tym, toteż błagam go, żeby nie krzywdził swej pokojówki, ponieważ ona chce go jedynie zadowolić, a kiedy dosięga mnie biczyk – krzyczę z bólu. Po dziesiątym smagnięciu Dominic mówi: – Dobrze zniosłaś karę. Chyba czas na nagrodę. Mój pan odwraca narzędzie kary i przyciska gruby skórzany uchwyt do mojego wejścia. Wzdycham i jęczę, gdy porusza nim wśród mojej wilgoci, przesuwa go w stronę łechtaczki, a potem przyciska mocno do wejścia, jakby miał zamiar wcisnąć go do środka i pieprzyć mnie tym twardym, szorstkim przedmiotem. Bezwiednie rozchylam nogi, dając mu lepszy dostęp. Chcę, żeby coś znalazło się we mnie, i to już. Poruszam biodrami, jakbym była pieprzona, i wydaję niskie, gardłowe jęki pożądania. Uchwyt jednak zostaje wycofany i uświadamiam sobie, że Dominic przysuwa się do mnie. Słyszę odgłos rozpinanego zamka. „O, tak, proszę, daj mi go teraz”.

Ku swojemu zachwytowi czuję gładką główkę jego penisa przy swoim wnętrzu. On zatrzymuje się na chwilę, aby sprawdzić, czy ma właściwą pozycję, po czym wpycha penisa do środka, wypełniając mnie całą jego długością. Jestem taka gotowa, wilgotna i otwarta, że wsuwa się w głąb z łatwością, wbija się jednym silnym ruchem. Właśnie tego chcę i pragnę więcej. Grzbiet wygina mi się w łuk, gdy on dociera do końca, wycofuje się i znów napiera. Po stymulacji biczykiem mam teraz ochotę na ostre pieprzenie. Dominic jedną ręką trzyma mnie pod brzuchem, a drugą obejmuje na wysokości piersi, co sprawia, że może się wsuwać jeszcze głębiej. Pieprzy mnie bardzo mocno, przy każdym ruchu uderza biodrami o moje. Potem przemieszcza jedną rękę niżej, jego palce znajdują twardy punkt mojej łechtaczki i zaczynają się nią bawić. Jęczę głośno i zanim zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje, orgazm wybucha we mnie z niewiarygodną siłą. Potrząsam głową, z trudem łapię oddech i drżę cała, podczas gdy ogarnia mnie porywające doznanie. Dominic daje mi jeszcze kilka ostrych pchnięć, a potem nagle, ku mojemu zaskoczeniu, wycofuje się zupełnie. Ciężko dyszę, wciąż napawając się echem swego szczytowania, ale też zastanawiam się, co on robi. – Doszłaś, Rosa – mówi. – Poszło ci tak szybko, na pewno dlatego, że spodobała ci się kara. Ale mam jeszcze dla ciebie sporo przyjemności, zanim zaczerpnę jej sam. Ogląda się za siebie przez ramię i widzę, że uśmiecha się, patrząc na mnie, a ja wciąż znajduję się pod nim – na czworakach, z rozłożonymi nogami i nagimi plecami. Po chwili czuję, że do warg sromowych przyciska mi się coś twardego, chłodnego. Co to jest? Dildo? Czy znów będzie mnie pieprzył, tylko tym razem czymś innym? W przeszłości Dominic nieraz sprawiał mi przyjemność zabawkami albo stymulował mnie do granic podniecenia i nie pozwalał na szczytowanie. Czy znowu tak zrobi? – Jesteś bardzo grzeczna, Rosa – mruczy. – To będzie dla ciebie coś nowego. Chcę, żebyś się rozluźniła i nic nie robiła.

Obiecuję, że ci się spodoba. Obrotowym ruchem, powoli, z największą delikatnością wciska we mnie ten krótki przedmiot. Jestem tak dobrze nawilżona po orgazmie, że to coś ślizga się we mnie. Jednak nie wyobrażam sobie, jak on miałby tego użyć. Wydaje się zdecydowanie za małe, za krótkie… Wtem Dominic przekłada tę niewielką chłodną rzecz z jednego mojego wejścia do drugiego. Nagle dociera do mnie, co zamierza zrobić, i wyrywa mi się okrzyk zaskoczenia. Nie jestem pewna, czy tego chcę. Nie gustuję w takich zabawach. – Pozwól mi spróbować, Rosa – mówi przekonująco. – Jeśli ci się nie spodoba, po prostu powiedz. Daj jednak szansę… Czy powinnam? To coś jest takie małe i krótkie, wydaje się niegroźne. – Jeżeli ty tego pragniesz, panie – odpowiadam. – Dziękuję. – W jego głosie słychać prawdziwą wdzięczność, kiedy bierze dobrze nawilżony, niewielki korek i przymierza go do mnie od tyłu. „Ojej, nie jestem pewna… Nie wiem…”. Dominic delikatnie wciska we mnie zabawkę. – Wysuń mu się naprzeciw, będzie łatwiej – mruczy. Zgodnie z poleceniem wypycham lekko biodra w tył, bojąc się, że robię coś niewłaściwego. – Tak, właśnie tak. Jesteś cudowna. Nie umiem powiedzieć, jak ten widok na mnie działa. Przedmiot jest chłodny i gładki. Czuję, że wchodzi łatwiej, niż sobie wyobrażałam. Mimo to wyczuwany od środka okazuje się wielki, rozpycha mnie, ale to wcale nie boli. – Tak, już jest na miejscu. Teraz, moja słodka, doznania będą jeszcze większe, daję słowo. Jego penis znów znajduje się przy moim wejściu i Dominic wprowadza go do środka, ale nie wpycha ostro w moje spragnione wnętrze jak poprzednio, tylko wsuwa cudownie powoli, a ja natychmiast wiem, dlaczego to robi w ten sposób. Korek, który mam w pupie, zwęził mój naturalny kanał – zrobiłam się w środku ciasna, a penis naciska od wewnątrz na tę dodatkową przeszkodę. – Oooch – mimowolnie wydaję z siebie długi jęk, podczas

gdy on wciska się coraz głębiej i rozciąga mnie cudownie; nigdy jeszcze nie czułam się taka wypełniona. – Tak, właśnie tak – mruczy gardłowo. – Podoba ci się, co? – Tak – jęczę. − Ooo… Penis dotarł w najodleglejszą głębię, jądra naciskają na srom, biodra wspierają się niemal na moich pośladkach. Dominic zaczyna się poruszać w przód i w tył, wycofuje się zaledwie odrobinę i znowu wślizguje gładkimi, rytmicznymi pchnięciami, ale wrażenie jest niewiarygodne. Jak gdyby wypełniał mnie całą. Jego penis wydaje się trzy razy większy, gdy sięga do mojej najdalszej głębi. – Ale mnie pieprzysz – dyszę. – O, nie wiem, nie mogę… Każde pchnięcie zdaje się wyciskać ze mnie oddech, gdy główka penisa dotyka krańca pochwy, wywołując cudowną rozkosz graniczącą z bólem. Dominic nabiera szybkości, a ja bezwiednie wzdycham i jęczę. Moje wnętrzności zamieniają się w płynną żądzę, łechtaczka znowu ożywa, drży intensywnie, rytmicznie dociskana do poduszki. Najwyraźniej na nią też wpływa uczucie wypełnienia w pupie, jakby była stymulowana zarówno od przodu, z zewnątrz, jak i od środka. Mój pan dyszy i niemal jęczy, gdy jego penis zagłębia się we mnie. Po chwili chwyta mnie mocno w talii, zdejmuje z poduszki i odwraca, kładąc przodem do siebie. Leżę więc przed nim z piersiami sterczącymi z pociętego stanika, z rozchylonymi nogami ubranymi w pozostałość rajstop. On spogląda z góry na moją wyeksponowaną kobiecość. W blasku świecy widzę, że oczy mu płoną pożądaniem, a na twarzy maluje się żądza. Wzwiedziony penis sterczy dumnie mokry od moich soków. Nagle Dominic znów jest na mnie, jego penis znowu bierze mnie w posiadanie. Napawam się cudownym ciężarem jego ciała, podczas gdy on całuje mnie gorąco po ramionach i szyi, by w końcu trafić na moje usta. Całujemy się żarliwie, namiętnie, po czym on wbija się we mnie głęboko, jego biodra poruszają się w cudownym rytmie, za każdym razem wciskając penisa w moje ciasne wnętrze. Obydwoje

jęczymy i całujemy się jednocześnie, a potem czuję, jak wszystko się we mnie gotuje, głębiej i intensywniej niż poprzednio. Nadchodzi gwałtowny orgazm i muszę się mu poddać, porywa mnie niczym tornado, wiruje we mnie i ze mną, wywołując kanonadę fajerwerków, które eksplodują gdzieś w moim wnętrzu. Tymczasem Dominic przyciąga mnie do siebie jeszcze mocniej i rozkołysany mocą własnego orgazmu, daje się ponieść impulsowi, tak że szczytujemy jednocześnie. Później, gdy już uspokajamy oddech i powoli dochodzimy do siebie, Dominic wyjmuje korek analny z mojej pupy – mały srebrzysty przedmiot, który stał się przyczyną tak niezwykłych wrażeń. Śmiejemy się z tego, że nie zostało na mnie zbyt wiele bielizny. – Weź sobie coś z sypialni – proponuje Dominic. – Masz na myśli skórzaną uprząż czy jedwabne majteczki bez kroku? – pytam i znowu chichoczemy. Kolekcja bielizny, którą Dominic dla mnie zgromadził, nie jest za bardzo praktyczna. W końcu jednak znajduję jedwabne figi i biustonosz, biorę prysznic i ubieram się. Pozostałości rajstop nadają się jeszcze do użytku, przynajmniej tak długo, jak będą się trzymać na zaimprowizowanych podwiązkach. Dominic otwiera butelkę wina i zasiadamy w salonie, sącząc schłodzone chablis. – Co cię sprowadza do Londynu? – pytam. – Myślałam, że się wybierasz do Czarnogóry. – Z tym gościem będę się mógł zobaczyć dopiero za dzień czy dwa, postanowiłem więc, że przylecę, żeby się z tobą spotkać. – Całuje mnie. – Czy raczej… z Rosą. – Uśmiecha się do mnie szelmowsko. Cieszę się z istnienia Rosy. To dzięki niej udało się nam odbudować więzi, ale pojawia się we mnie ukłucie niepokoju. Czy Rosa nie zagości w naszym związku na stałe? A jeśli tak, czy będę umiała sobie z tym poradzić? Wiem, że zrobię wszystko, żeby być z Dominikiem, ale nie mogę bez końca udawać. Chcę, żeby się kochał ze mną, a nie z fikcyjną postacią. Teraz jednak wypieram z

umysłu obawy. Czuję, że jest na nie za wcześnie. Dopiero zabliźniają się rany po naszym ostatnim nieporozumieniu i rozstaniu. Jeżeli Rosa w tym pomaga, nie mam obiekcji. – Muszę ci coś powiedzieć – odzywam się z wahaniem. – Mmm? – Dominic spogląda na mnie. Nie wiem, czy powinnam mu o tym mówić, lecz stawiam na uczciwość i chcę, aby między nami zapanowała szczerość. Dominic powinien znać prawdę. – Dziś po południu… byłam u Andrieja. Jak gdyby zatrzaśnięto okiennice – twarz Dominica zamyka się dla mnie, oczy stają się zimne. – Rozumiem. – Nie, czekaj, posłuchaj. Chcę ci wyjaśnić, dlaczego wciąż dla niego pracuję. To z powodu Marka. Dominic kiwa głową i w milczeniu czeka na moje słowa. – Tamten obraz Fra Angelica okazał się falsyfikatem i Andriej chciał oskarżyć Marka o to, że kupił podróbkę za jego namową. Nie mogłam na to pozwolić. Mark jest teraz poważnie chory. Bóg wie, jak mogłoby mu się pogorszyć, gdyby jego reputacja została zniszczona. – To falsyfikat? – Dominic marszczy brwi. – Andriej zapłacił za niego miliony. Nic dziwnego, że jest wściekły. Kiwam głową. – To jego wina. Chciał mieć obraz od razu, nie czekał na ekspertyzę. A teraz potrzebuje kozła ofiarnego i miał nim zostać Mark. Apelowałam do jego lepszych uczuć i zgodził się chronić Marka, pod jednym warunkiem. Przez twarz Dominica przemyka burzowa chmura. – Niech zgadnę – mówi. – To ty jesteś tym warunkiem. – Zrywa się z miejsca i zaczyna nerwowo chodzić po pokoju. Boże, wygląda wspaniale, nawet gdy się złości. – Niech go szlag, jest bezlitosny! Nie dba o nic, musi mieć to, czego zechce. – Spokojnie. Nie dostanie mnie. Nie w ten sposób. Ale naprawdę powinnam przez jakiś czas dla niego pracować. Dopóki Mark nie wydobrzeje. Musiałam ci powiedzieć. Chcę, żeby między

nami wszystko było jasne. Żadnych sekretów. Dominic zaciska zęby. Widzę, że stara się zapanować nad gniewem. – Proszę – mówię łagodnie. – Uwierz mi, nie pozwolę, żeby do czegokolwiek doszło. I sądzę, że Andriej jest zbyt dumny, by coś wziąć siłą. Chce, żebym sama do niego przyszła, chętna i gotowa. A niech więc sobie czeka do świętego nigdy. Zdaje się, że to w końcu przemawia do Dominica. Na jego twarzy nie bez oporów pojawia się uśmiech. – Widzisz? – wołam triumfalnie. – Wiedziałam, że się umiesz uśmiechnąć! Uśmiecha się szerzej. – Okej, okej. – Siada obok mnie na sofie. – Zabija mnie to, że kręcisz się przy Dubrowskim, ale jeżeli musisz… Cóż, rozumiem. – Dzięki – odpowiadam miękko. – Wiem, że nie jest ci łatwo to powiedzieć. Doceniam, że mi ufasz. A przy okazji, sam też powinieneś uważać. – Naprawdę? – patrzy na mnie pytająco. – Tak. Andriej wiedział, że przyjechałeś dziś do Londynu. Wygadał się, kiedy wspomniałam, że idę na spotkanie z przyjacielem. Dominic znów ma surową minę. – To mnie nie dziwi, ani trochę – stwierdza. – Mówiłem ci, jaki on jest. Jeśli chodzi o sprawy, które według niego dotyczą honoru, ociera się o patologię. Obsesja na punkcie wrogów to staroświecka ambicja upartego drania, ale w jego mniemaniu chodzi o męską dumę. Na pewno kazał mnie śledzić, bez dwóch zdań. – Ale nie zrobi ci krzywdy, co? – pytam nagle zaniepokojona. Potrząsa głową. – Nie, fizycznie mnie nie skrzywdzi. Przynajmniej nie teraz. Ale jeśli chce monitorować moje ruchy, bez wątpienia sprawdzi, czy wykorzystuję kontakty, które nawiązałem, pracując u niego. Podejrzewa, że zechcę przywłaszczyć sobie inwestorów, przyciągnąć ich do mojej firmy. Jego prawnicy na pewno są

gotowi pozwać mnie, w razie gdybym spróbował czegokolwiek, co wykracza poza klauzule mojej dawnej umowy o pracę. – A ty? Przywłaszczyłbyś sobie te kontakty? Posyła mi twarde spojrzenie. – Nie pochwalam takich metod. Ale jeżeli sami do mnie przyjdą… cóż, to co innego. – O Boże, musisz być ostrożny. – Ogarnia mnie strach. Nie chcę, żeby rozgniewał Andrieja i naraził się na jego odwet. Może być wtedy nieprzewidywalny. – Nie boję się – odpowiada Dominic ze śmiechem. – Działam zgodnie z prawem. Sam się do nich nie udam. Ale też nie odrzucę interesującej propozycji, jeżeli złoży ją ktoś z kontrahentów Dubrowskiego. Muszę się starać, żeby moja firma odniosła sukces. Na to liczę. – Wiem, wiem… Odwraca się i patrzy mi prosto w oczy szczerym, jasnym spojrzeniem. – Najbliższe tygodnie są dla mnie bardzo ważne, wiesz o tym. Dlatego nie możesz być teraz ze mną. Muszę działać w skupieniu. Ale gdy tylko dotrę tam, gdzie zamierzam, wrócę po ciebie, jeśli tego chcesz. – Oczywiście że chcę – szepczę. – Bez ciebie nie mogłabym być szczęśliwa. Gładzi mnie miękko po policzku. – Tak się cieszę, że znowu jesteśmy razem. – A jesteśmy? – pytam i kładę dłoń na jego ręce, przytrzymując ją przy swojej twarzy. – Znowu razem? Uśmiecha się i kiwa głową. – Myślę, że inaczej się nie da – odpowiada. – Dość już sekretów – przypominam. Pochyla się, całuje mnie i zapewnia: – Zdecydowanie. Żadnych sekretów.

Rozdział ósmy Dominic wysyła mnie wieczorem do domu w wynajętym samochodzie z kierowcą. Wracam do mieszkania nieco po dwudziestej trzeciej. Jestem kompletnie wyczerpana wydarzeniami tego tygodnia i marzy mi się leniwy weekend. Na szczęście Laura ma dokładnie takie samo pragnienie, toteż spędzamy te dwa dni w przytulnym mieszkaniu, snując plany na zbliżającą się wycieczkę do Nowego Jorku. Znajdujemy porządny hotel w śródmieściu i zaczynamy szukać przyjemnych barów i jadłodajni. – Możemy tam zrobić całe świąteczne zakupy! – emocjonuje się Laura. – Nie powinnyśmy zbytnio obciążać sobie bagażu – zauważam jak zawsze praktyczna w takich sprawach. – No i chyba nie chcemy przez cały czas zastanawiać się, co kupić dla innych. To nasz babski wypad, pamiętaj! Idziemy więc na kompromis i postanawiamy, że godzinę czy dwie spędzimy w Bloomingdale’s4, kupując prezenty dla bliskich. Resztę czasu poświęcimy na dogadzanie sobie, a ostatecznie jakieś interwencyjne zakupy świąteczne zrobimy szybko po powrocie do Londynu. – Wspomniałaś Dominicowi o tej wycieczce? – pyta Laura. Powiedziałam jej, że ostatniego wieczoru widziałam się z Dominikiem i że najwyraźniej znowu jesteśmy razem. – Tak, mówiłam mu, ale wyjaśniłam, że to wyłącznie babski wypad i nie powinien być zazdrosny. – Spotykacie się w święta? Potrząsam głową. – Nie sądzę. On w okresie świątecznym będzie podróżował, nadskakiwał biznesmenom podczas służbowych imprez i namawiał ich do swoich pomysłów, korzystając z dobrego nastroju wielkich bossów. Nie wiem, kiedy go znów zobaczę. – Na pewno wkrótce po świętach – mówi pocieszająco

Laura. – To świetnie, że wszystko się między wami wyjaśniło i poukładało. Mimowolnie uśmiecham się do niej promiennie. – Wiem. To fantastycznie. Przyjaciółka śmieje się z mojego wyrazu twarzy. – Jesteś jak barometr – stwierdza. – Kiedy układa ci się z Dominikiem, siedzisz prosto i zachowujesz się dziarsko, a gdy coś pójdzie nie tak, więdniesz i przygasasz. Teraz barometr pokazuje wyż, to dobrze wróży przed wycieczką! Laura ma rację – jestem szczęśliwa, i to nie tylko dlatego, że czuję się spełniona seksualnie. Przepełniają mnie nadzieje na przyszłość i z radością wyczekuję wycieczki do Nowego Jorku. Jednak kiedy wracam w poniedziałek do pracy, nietrudno mi zauważyć, że Caroline ma bardziej zatroskaną twarz niż zazwyczaj. – Markowi się pogorszyło przez weekend – oznajmia. – Złapał infekcję i zupełnie go rozłożyła. – O, nie – mówię przygnębiona. – Biedny Mark. – Pompują w niego teraz antybiotyki. Nie jest z nim dobrze. – Miałam nadzieję, że go dziś odwiedzę. Caroline potrząsa smutno głową. – Obawiam się, że to niemożliwe. Jest na to za słaby. Dam ci znać, kiedy będzie w stanie przyjąć wizytę. Czuję się okropnie przez to, że sama zamierzam się dobrze bawić w najbliższy weekend, podczas gdy mój szef jest taki chory, ale Caroline rozprawia się z moimi obawami krótko: – Nie bądź niemądra. Mark cieszyłby się, że miło spędzasz czas. Poza tym wiem, że sam często lata do Nowego Jorku. Jestem pewna, że uzna twój wypad za świetną okazję do poznania miasta. Jest to jakieś pocieszenie, toteż przykładam się do pracy, żeby podczas wyjazdu nie narosły mi zaległości. W skupieniu przeszkadza mi jednak co innego: wiadomości od Dominica. Teraz, gdy mam jego nowe namiary, a nasza korespondencja nie jest przedmiotem szpiegowania jak wtedy, kiedy pracował dla Andrieja, mniej więcej co godzina przychodzą od niego mejle.

Dominic powiadamia mnie, gdzie przebywa i co planuje. Wspaniałe jest to poczucie nieustającej łączności. Odkąd się poznaliśmy, często się zdarzało, że znikał z mojego zasięgu i przez długi czas nie miałam z nim żadnego kontaktu. Uświadamiam sobie, że teraz też spodziewam się czegoś podobnego. Dostaję jednak wiadomości wysłane z samochodu jadącego na lotnisko, z poczekalni dla VIP-ów, z samolotu… Zaledwie kilka słów o tym, gdzie się znajduje i co zamierza. Nagle dociera do mnie – Dominic upewnia się, że znam jego plany. Być może śledzą go ludzie Andrieja, a on w ten sposób pozostawia dla mnie ślad. Na tę myśl dreszcz przebiega mi po plecach, ale przecież wiem, że Andriej w jakiś sposób wciąż namierza ruchy Dominica. Dlaczego nagle miałby przestać? Trudno mi wyzbyć się niepokoju, przypominam sobie jednak, jak Dominic roześmiał się, gdy wyraziłam swoje obawy. „Nie robi nic złego” – przekonuję sama siebie. – „Andriej nie może mu zaszkodzić”. Z drugiej strony, pamiętam też ostrzeżenie, które dostałam od Jamesa, gdy po raz pierwszy zetknęłam się z Dubrowskim. Mój były szef dał mi do zrozumienia, że Rosjanin doszedł do swojej fortuny w wyniku podejrzanych, być może nie całkiem zgodnych z prawem działań. Według Jamesa powinnam być bardzo ostrożna, jeśli zamierzam współpracować z tym człowiekiem. Przed oczyma staje mi obraz Andrieja – elegancki biznesmen w skrojonym na miarę garniturze siedzi za kierownicą swego popielatego bentleya cabrio. Ma wyszukany gust, kocha swoją kolekcję sztuki i swoje piękne mieszkania, cieszy się najwspanialszymi rzeczami, na które łatwo może sobie pozwolić. Lecz kiedyś był upartym sierotą z zapyziałych moskiewskich uliczek i w jakiś sposób wywalczył sobie drogę na szczyt. Tego rodzaju chłopcy szybko stają się twardzi i uczą się bez mrugnięcia okiem pozbywać się rywali, ponieważ w przeciwnym razie sami mogą zostać wyeliminowani w jakimś ciemnym zaułku. Jestem pewna, że nikt nie chce rozgniewać Andrieja. A teraz mężczyzna, którego kocham, staje się jego przeciwnikiem. Pragnę

być silna, tak silna jak Dominic, ale nic na to nie poradzę – martwię się mimo wszystko. Kolejnych kilka dni mija szybko na przygotowaniach do wycieczki. Andriej przesyła mi mejlem namiary swojego nowojorskiego mieszkania i nadmienia, że gospodyni będzie się mnie spodziewać o dowolnej, pasującej mi porze. Sprawdzam jego adres w Internecie. Nawet nie znając Nowego Jorku, domyślam się, że Central Park to bardzo prestiżowe miejsce. Może wybiorę się tam z Laurą, żebyśmy obie pozachwycały się mieszkaniem i rzuciły okiem na to, jak żyje się na Manhattanie, czego normalnie nie miałybyśmy okazji zobaczyć. Mark nadal czuje się zbyt słabo, żeby przyjmować gości, ale Caroline zapewnia mnie w czwartek, że lekarze opanowali infekcję. Nie ma dalszego pogorszenia, nie trzeba się zbytnio martwić. To wielka ulga. – Leć do Nowego Jorku i baw się dobrze – mówi siostra Marka z uśmiechem. – Tu w pracy i tak w tym tygodniu nic już się nie zdarzy. – Dzięki, Caroline. Przekażesz Markowi pozdrowienia ode mnie? – Oczywiście. A teraz ruszaj! Opowiesz mi wszystko we wtorek. W czwartkowe popołudnie wychodzę z biura podekscytowana. Już jutro wylot! Będzie świetnie, wiem o tym. Gdyby tylko Markowi się polepszyło, byłoby cudownie. „Z wyjątkiem…”. W mojej głowie odzywa się głosik nielojalności. Próbuję go uciszyć, ale on mówi coraz głośniej: „Wolałabyś lecieć do Nowego Jorku z Dominikiem”. „Przestań! Będę się fantastycznie bawić z Laurą”. „Tak, ale z Dominikiem byłoby romantycznie, z pocałunkami i… seksem. Mnóstwo wspaniałego, oszałamiającego seksu…”. „Seks to nie wszystko” – strofuję sama siebie. – Przyjaźń jest też bardzo ważna, nie pamiętasz?”. Mówię sobie, że zaniedbywałam ostatnio Laurę, że winna jej jestem trochę

wspólnie spędzonego czasu. Ona jest singielką, a ja przez ostatnie miesiące nie byłam idealną przyjaciółką, moje myśli zajmował tylko Dominic… i Andriej. Teraz mam szansę jej to wynagrodzić. Poza tym nie mogę się już doczekać, kiedy będę sączyła cosmopolitana w jakimś modnym barze. Tyle że wieczór nie zakończy się feerią orgazmów, to wszystko. Drżę na wspomnienie niezwykłej rozkoszy, którą ostatnio przeżyłam. Dominic, wykorzystując mały srebrzysty korek analny, poprowadził mnie ścieżką, której do tej pory nawet sobie nie wyobrażałam. Próbuję sobie przypomnieć, jaka byłam na początku tego wyjątkowego roku – niedoświadczona dziewczyna z małego miasteczka, dla której znany od lat chłopak stanowił centrum wszechświata i która poważnie rozważała zamążpójście i ustatkowanie się u jego boku. Dzięki Bogu na scenę wkroczyła Hannah ze swoimi wielkimi piersiami! Gdybym nie przyłapała go z nią w łóżku, nigdy nie zerwałabym narzeczeństwa i do końca życia uprawiałabym nudny seks z Adamem. Jadąc metrem do domu, zastanawiam się, gdzie w tej chwili może być Dominic. Rano dostałam od niego mejla z powiadomieniem, że spotkania w Czarnogórze poszły bardzo dobrze, ale wypadła mu nieoczekiwana podróż do Klosters, położonego w Szwajcarii drogiego ośrodka narciarskiego, w którym milionerzy lubią spędzać okres świąt. Dominic zatrzyma się w górskiej chacie znajomego i będzie na stokach nawiązywać ważne kontakty – namawiać potencjalnie zainteresowane osoby, żeby włożyły duże pieniądze w jego fundusz inwestycyjny. Zapowiada się niezła zabawa. Narty, après-ski i jeszcze potem après-après-ski. Ciężka praca, skarbie, ale znasz mnie, lubię się poświęcać (hmmm). Będę z Tobą w kontakcie. Baw się dobrze w Nowym Jorku z Laurą. Uważaj na siebie, D Wysyłam odpowiedź pełną emocji przed planowaną wycieczką i życzę mu, żeby się dobrze bawił na nartach. Dopiero

później, gdy wchodzę już do mieszkania, dopada mnie nagłe poczucie winy. Nie powiedziałam Dominicowi, że podczas pobytu w Nowym Jorku zamierzam zajrzeć do apartamentu Andrieja, ani o tym, że Andriej zaproponował mi nowe zlecenie. Jestem zła sama na siebie – miało przecież nie być więcej sekretów! Obiecałam sobie i jemu, że będę teraz wobec niego otwarta i szczera. Nie ma sensu zatrzymywać takich informacji dla siebie, to tylko prowadzi do nieporozumień. Ale tak naprawdę nie ma też w tym nic złego. Bądź co bądź, nie planuję spotkania z Andriejem. Rozejrzę się tylko po jego mieszkaniu, żeby go usatysfakcjonować. A jeśli mam być szczera, chcę je zobaczyć, poczuć ducha tych wnętrz, rzucić okiem na zgromadzone dzieła sztuki i pomyśleć, co można by z nimi zrobić, nawet jeżeli nie przyjmę tej pracy. Powiem o tym Dominicowi w następnym mejlu. Zdecydowanie. Obie – Laura i ja – tego wieczoru dosłownie szalejemy z podekscytowania. Raz po raz sprawdzamy bagaże, upewniamy się, że mamy spakowane paszporty, pieniądze, mapy i przewodniki, a także wszelkie niezbędne drobiazgi, od ładowarek po ochronną pomadkę do ust. Jesteśmy tak nakręcone, że aby to uczcić, otwieramy butelkę wina i wypijamy je szybko do kolacji. Sięgamy więc po drugą i trochę nietrzeźwe rozmawiamy sobie radośnie, aż ze zgrozą stwierdzamy, że jest już prawie północ, a powinnyśmy wstać o czwartej rano, żeby się zabrać taksówką na lotnisko. Sprzątamy szybko i kładziemy się do łóżek, ale długo nie mogę zasnąć. To dziwne, ale ekscytuje mnie myśl o podróżowaniu w zwykły sposób. Podobały mi się luksusy, jakich zaznałam w świecie bogatych ludzi, jednak w moim umyśle nieodmiennie kojarzą się one z posiadaniem. Zyskałam dostęp do tego świata tylko dlatego, że pracowałam dla Andrieja, mogłam korzystać z luksusów wyłącznie na ustalonych przez niego warunkach. Obracałam się wśród wspaniałych rzeczy, ale nie należały one do mnie, zatem tak naprawdę było to jak przejażdżka w wesołym miasteczku, a później nastąpił powrót do normalności. Tymczasem

mój bilet do Nowego Jorku, rezerwacja hotelowa i wszystkie plany wycieczkowe są moje – sama za nie płacę własnoręcznie zarobionymi pieniędzmi. Jestem z tego dumna i dlatego zamierzam się cieszyć tym wypadem milion razy bardziej niż darowanymi przelotami prywatnym odrzutowcem. Nie wiem, o której godzinie zasypiam, ale gdy dzwoni budzik, wydaje mi się, że spałam może pięć minut. Z trudem podnoszę powieki, a potem zmuszam się do wstania. Zwlekam się z łóżka i sunę pod prysznic. Laura też ma zaczerwienione oczy i wygląda na równie zmęczoną jak ja. – Nie powinnyśmy były wieczorem pić wina – stwierdza, zmierzając do łazienki. – Teraz mi to mówisz! Taksówka będzie tu za piętnaście minut! Myślałam, że będę się czuć okropnie, ale gdy tylko wskakuję w dżinsy, obszerny T-shirt, ciepły żakiet i wygodne buty do połowy łydki, wraca mi dobre samopoczucie. Kilka łyków wody pomaga oczyścić głowę. Laura właśnie wynosi swoją torbę na korytarz, kiedy słyszymy klakson taksówki czekającej na nas przed domem. – Ruszamy, siostro! – mówi moja przyjaciółka, a oczy jej błyszczą z radości. – Naprzód! – odpowiadam z uśmiechem. Już teraz jest wesoło. Zapowiada się wspaniała przygoda. Docieramy na lotnisko z niezłym zapasem czasu, ponieważ drogi na obrzeżach Londynu są o tej porze prawie puste. Jesteśmy podekscytowane i mamy ogromną ochotę na kawę, ale postanawiamy najpierw zgłosić się do odprawy i kontroli, żeby mieć to za sobą i usiąść spokojnie w hali odlotów. Przed nami dobra godzina czekania – mnóstwo czasu, by zjeść śniadanie i pobuszować w sklepie wolnocłowym. Przy stanowisku odpraw wręczamy urzędniczce swoje paszporty i pokazujemy bagaże. Kobieta sprawdza wszystko, wstukuje dane w komputer i skanuje nasze paszporty. Potem podnosi wzrok i oznajmia z uśmiechem:

– Dobra nowina, drogie panie. Zostałyście przeniesione wyżej. – Co?! – wykrzykuje Laura. – Tak. Moje gratulacje. Lecicie na JFK5 pierwszą klasą. – O, wow! – Moja przyjaciółka podskakuje z radości. – Dlaczego? – pytam podejrzliwie. Urzędniczka patrzy na mnie, najwyraźniej zaskoczona taką reakcją. – Nie wiem – odpowiada. – Tak mi wyskakuje w komputerze. Teraz jesteście pasażerkami pierwszej klasy. Czekacie na swój lot w poczekalni pierwszej klasy. – Co z tobą? – pyta Laura, kiedy zmierzamy do poczekalni dla VIP-ów. – Nie cieszysz się, że nas przenieśli wyżej? Nigdy jeszcze nie podróżowałam pierwszą klasą. – Jasne, że się cieszę – odpowiadam z całą serdecznością, na jaką mnie stać. Nie chcę jej psuć radości, tak naprawdę jednak trochę się denerwuję. Wyczuwam w tym czyjś podstęp, jakąś przynętę. Odnoszę wrażenie, że w moją prywatną wycieczkę ktoś wkroczył. Byłam dumna z tego, że zapłaciłyśmy za wszystko z własnej kieszeni. Teraz dostajemy nieoczekiwaną premię, na którą nie zapracowałyśmy ani za nią nie zapłaciłyśmy. „A może to tylko łut szczęścia…”. „Taak, na pewno!”. W poczekalni pierwszej klasy jest bardzo miło. Jemy pyszne śniadanie i pijemy gorącą kawę, a potem siedząc wygodnie na kanapie z kolorowymi czasopismami pod ręką, czekamy na zapowiedź naszego lotu. Następnie korytarzem wyłożonym czerwoną wykładziną dywanową zmierzamy do samolotu przed innymi pasażerami. Na pokładzie kierujemy się w lewo. W pierwszej klasie luksus ostro kontrastuje z ciasnotą klasy ekonomicznej. Wygodne, szerokie siedzenia można w dowolnej chwili przekształcić w łóżka; każdy pasażer otrzymuje pakiet przyborów toaletowych drogiej marki oraz kapcie, maseczkę do spania, a nawet jedwabną piżamę na wypadek gdyby ktoś chciał się jeszcze bardziej rozgościć. A to

dopiero początek. Zaraz zaczniemy się bawić naszymi osobistymi zestawami rozrywkowymi oraz do woli zamawiać napoje i przekąski z karty. – Mogłabym tutaj mieszkać! – oznajmia Laura w upojeniu. – Nie mogę uwierzyć w nasze szczęście. Jej rozpromieniona mina łagodzi moje wrogie uczucia wobec osoby, która podjęła za nas tę decyzję. Może taki prezent od losu to nic złego. Problem polega jednak na tym, że podejrzewam o tę hojność Andrieja i to psuje mi radość. Bogaty Rosjanin ma sposób na to, bym przyjmowała od niego rzeczy, których naprawdę nie chcę: noclegi w hotelach, drogie sukienki, biżuterię, a teraz przelot pierwszą klasą. „Wyluzuj – mówię sobie, kiedy samolot zaczyna kołować. – I tak nic z tym nie zrobisz. A w Nowym Jorku będziesz daleko od Andrieja. Ciesz się chwilą”.

Rozdział dziewiąty Gdy lądujemy na JFK, nie ma jeszcze południa. Znów kipiąc energią, wysiadamy z samolotu, przechodzimy kontrolę paszportową i ruszamy na podbój Ameryki. Z jednej strony wszystko wydaje się znajome, wielekroć oglądane w filmach, a z drugiej – bardzo obce, do czego przyczynia się rozbrzmiewający zewsząd inny akcent i nietypowa aura. Nigdy nie czułam się tak brytyjsko jak teraz. Zamierzamy wsiąść do żółtej taksówki i pojechać na Manhattan, ale gdy tylko wychodzimy z hali przylotów, ze zdumieniem spostrzegam swoje nazwisko wypisane na kartonie trzymanym przez czarnoskórego mężczyznę w ciemnym garniturze i płaskiej czapce z daszkiem. – Patrz, Beth. – Laura trąca mnie w tym samym momencie. – Chodzi o ciebie! – Panna Villiers? – Mężczyzna uśmiecha się do mnie. – Jak się pani miewa? Jestem tutaj, aby zabrać panią i pani przyjaciółkę do hotelu. – Co? – pytam znów z wielką podejrzliwością. – Kto złożył zamówienie? – Nie mam pojęcia, proszę pani – odpowiada uprzejmie. – Wykonuję tylko polecenia szefa. – Beth – syczy mi Laura do ucha. – To przypuszczalnie część usługi związanej z pierwszą klasą. Nie jestem tego pewna. Skonsternowana wlepiam wzrok w kierowcę. – Jak się nazywa pańska firma? Czy współpracuje z liniami lotniczymi? – Z naszych usług korzysta mnóstwo firm, proszę pani. Zapewniam, że cieszymy się dobrą renomą. Proszę za mną, limuzyna czeka. – Limuzyna? – Laurze rozbłyskują oczy. Ja się jednak waham. Zapewne nie ma powodu do obaw. To

przypuszczalnie część usługi. Nie zaszkodzi skorzystać z przejazdu. – Okej – zgadzam się niezbyt chętnie. Kierowca bierze nasze bagaże i prowadzi nas do długiej, kanciastej limuzyny. Rozsiadamy się na skórzanej kanapce, nasze torby lądują w bagażniku i po chwili zmierzamy drogą szybkiego ruchu w stronę słynnych manhattańskich wieżowców. Staram się odsunąć od siebie negatywne odczucia i cieszyć się z ekskluzywnego przejazdu. Laura bez przerwy radośnie rozprawia o naszych planach na ten dzień. Zapewne jestem niewdzięcznicą, skoro nie potrafię się cieszyć zsyłanymi przez los okruchami luksusu, ale nie umiem inaczej. Chcę, żeby ten ktoś – ktokolwiek to jest – odczepił się ode mnie i pozwolił mi żyć po mojemu. Przejazd na Manhattan trwa około godziny, a przeprawa przez most wiodący na wyspę sama w sobie jest ekscytującą atrakcją. Niebo ma kolor zimnego, nieskazitelnego błękitu rozświetlonego słabo grzejącym słońcem. Panuje mróz, ale to tylko przydaje miastu zimowego, bożonarodzeniowego charakteru. Limuzyna sunie, mijając słynne prostopadłe przecznice, a my wyglądamy przez okna, napawając się widokami ruchliwych ulic, których numery – zamiast nazw – przyprawiają nas o dreszcz podekscytowania. Po drodze raz po raz rozpoznajemy jakiś znany obiekt i pokazujemy go sobie z ożywieniem. Wybrałyśmy dość skromny hotel w śródmieściu – niezbyt drogi, ale usytuowany wystarczająco blisko miejsc, które zamierzamy odwiedzić. Dzięki temu wszędzie będziemy mogły dotrzeć pieszo. Z fotografii zamieszczonych w Internecie wywnioskowałyśmy, że to przyjemny, raczej staroświecki hotel, i zarezerwowałyśmy dla siebie mały dwuosobowy pokój, bo tylko tyle nam trzeba. Jestem więc zaskoczona, gdy się zatrzymujemy na East 57th Street przed okazałą, elegancką budowlą strzelającą wysoko ku niebu. Do samochodu podchodzi portier i otwiera drzwi, ale ja – zamiast wysiąść – pochylam się i stukam w szklaną przegrodę oddzielającą nas od szofera. Kierowca opuszcza szybę.

– O co chodzi, do licha? – pytam rozdrażniona. – To nie jest nasz hotel! – To jest Four Seasons, proszę pani – odpowiada kierowca. – Dostałem polecenie, żeby tu panie przywieźć. Rozumiem, że macie rezerwację. – Ależ skąd! – krzyczę. – Nasz hotel znajduje się przy Lexington Avenue. Proszę zabrać nas tam natychmiast. Portier stoi skonsternowany, wyraźnie czekając, aż wyjdziemy z samochodu. Laura zdążyła już prawie wysiąść i teraz słucha moich słów z niepokojem w oczach. – Czy dobrze rozumiem, proszę pani, że nie chcecie się zatrzymać w Four Seasons? – Szofer rzuca mi przez ramię kpiące spojrzenie. Na pewno myśli, że to czyste wariactwo. – Właśnie. Mamy rezerwację w hotelu Washington przy Lexington Avenue. – Beth… – Laura patrzy na mnie, a kierowca z niedowierzaniem potrząsa głową. – Lauro, nie rezerwowałyśmy pokoju w Four Seasons i choć pewnie wydaje się to niesamowite, nie możemy udawać, że taki bonus należy do obsługi pasażerów pierwszej klasy. Nie sądzę, żeby w pakiecie był nocleg. Ktoś jest dla nas zbyt szczodry i nie podoba mi się to. Chcę pojechać do hotelu, który same wybrałyśmy. Widzę po jej minie, że podziela moje zdanie, choć perspektywa luksusowego zakwaterowania jest bardzo kusząca. Laura wraca na swoje miejsce w limuzynie. – Okej. Jedźmy do hotelu Washington. – Dziękuję, może pan zamknąć drzwi! – mówię do zdezorientowanego portiera, a on posłusznie wykonuje polecenie, mimo że najwyraźniej nie bardzo wie, o co chodzi. Mam wrażenie, że niewielu ludzi zareagowałoby gniewem na propozycję nocowania w Four Seasons. Szofer z westchnieniem kieruje auto z powrotem na ruchliwe ulice Manhattanu i po kwadransie zatrzymujemy się przed znacznie mniejszym, skromniejszym budynkiem z czerwonej

cegły. – Jesteśmy na miejscu, proszę pani – oznajmia. – Według pani życzenia, hotel Washington. – Wygląda fantastycznie – zauważa stoicko Laura, choć wiem, że troszeczkę żałuje tamtego wystawnego hotelu. – Właśnie tego nam trzeba i na to możemy sobie pozwolić – stwierdzam stanowczo. Zwracam się do kierowcy: – Dziękujemy, może nas pan tu wysadzić. Kilka minut później stoimy przy kontuarze recepcji tradycyjnie wyglądającego hotelowego holu. Ne jest to może ostatni krzyk nowojorskiej mody, ale wygląda bardzo przytulnie, na podłodze leżą wzorzyste dywaniki, mosiężne lampy dodają wnętrzu ciepła. Recepcjonista ma mocno żelowane włosy i zadbane dłonie. Sprawdza naszą rezerwację. – O. – Spogląda na monitor i marszczy brwi. – Dziwne, bardzo dziwne. Proszę chwileczkę zaczekać, sprawdzę to u kierownika. Wymieniam z Laurą spojrzenia. – Co teraz? – mruczy moja przyjaciółka. – Znowu pierwsza klasa? – Ale nikt nie wie, że tu jesteśmy – odpowiadam. – Nikomu nie mówiłam, że zatrzymujemy się w tym hotelu. A ty? Kręci głową. Recepcjonista wraca z kierownikiem – człowiekiem o starannie przystrzyżonym wąsie oraz bladoniebieskich oczach. Uśmiecha się do nas. – Dzień dobry, drogie panie, jak się miewacie? Jeśli chodzi o waszą rezerwację, dokonano zmiany. „O, nie, znowu?” – jęczę w duchu. – Obawiam się, że rezerwacja została anulowana. – Co?! – wyrywa mi się okrzyk. – Anulowana? – powtarza jak echo Laura. Na jej twarzy niepokój walczy z przerażeniem. Kierownik poważnie kiwa głową. – Tak, odwołana.

– Więc proszę ją wznowić – silę się na władczy ton. – Nie wydałyśmy polecenia, aby ją odwołać. Mam tutaj wydrukowane potwierdzenie. Potrzebujemy tego pokoju! – Obawiam się, że nie dam rady tego zrobić. Pokój został już rozdysponowany, nie mamy nic wolnego. W okresie świątecznym jest duże obłożenie. Na pewno panie rozumieją. – Ale… – Nie mogę uwierzyć własnym uszom. Jak to możliwe? – Więc gdzie się mamy zatrzymać? Kierownik skinieniem głowy wskazuje stojącego przy drzwiach człowieka. – Zdaje się, że wszystko zostało zorganizowane. Wysłano po panie samochód. Nieznajomy mężczyzna podchodzi i bierze nasze bagaże. – Pozwólcie, panie, za mną – mówi. Wymieniam z Laurą bezsilne spojrzenia. Nie dano nam wyboru. Hotel Washington nie ma dla nas pokoju. Na zewnątrz czeka kolejna limuzyna, bardzo podobna do poprzedniej. Wsiadamy, a nowy kierowca wkłada nasze torby do bagażnika i znowu ruszamy. Jedziemy w przeciwnym kierunku niż przedtem, ale docieramy do innej części miasta. Ulice są tutaj luźniej rozmieszczone, daleko im do prostopadłej siatki Manhattanu. – To Village – rozpoznaje Laura, wyglądając przez okno. – Zatrzymałam się tu podczas ostatniego pobytu. Zdecydowanie jedna z najciekawszych dzielnic, bardziej artystyczna i cyganeryjna niż Central Park. – To chyba dobrze – mruczę, spoglądając na przesuwające się za oknem budynki. Wciąż jestem zła o to, że ktoś w ten sposób wkroczył w nasze plany. Ale czemu, do licha, Andriej miałby rezerwować dla nas miejsce w Four Seasons, anulować rezerwację w Washingtonie, a potem zamówić pokój w jeszcze innym hotelu? Nie pojmuję. – Wiem, nie jesteś zadowolona – rzuca beztrosko Laura. – To chyba twój Rosjanin znowu wykazuje się hojnością, prawda? Źle mi z tym. Z jej punktu widzenia szykowny hotel i limuzyny to wspaniałe dopełnienie wycieczki. Laura nie wie, że

Andriej najróżniejszymi sposobami próbuje mnie kontrolować, a ja staram się, jak mogę, nie dopuścić, aby się wtrącał do mojego życia, mimo że jego gesty sprawiają wrażenie cudownych, szczodrych prezentów. Cóż, usiłowałam nie przyjąć tego podarunku, ale znów sprawia, że nie mam innego wyjścia. – Przepraszam – mówię do przyjaciółki z uśmiechem. – Pewnie myślisz, że jestem starą, skwaszoną malkontentką. Chcę choć na chwilę uciec od hojności Andrieja, ale zdaje się, że on na to nie pozwala. – Może to nie on – wysuwa przypuszczenie Laura. – Może Mark. Taka bożonarodzeniowa premia czy coś w tym stylu. – To możliwe. Caroline mogła zmienić rezerwację. – Zastanawiam się. – Właściwie, gdy o tym pomyślę… Niewykluczone, że jej powiedziałam, gdzie się zamierzamy zatrzymać. – No widzisz! – Laura rozpogadza się. – To pewnie Mark. I dobrze. Możemy korzystać z prezentu z czystym sumieniem, prawda? Kiwam głową. Sama nie jestem przekonana, ale nie chcę jej psuć zabawy. Kierowca zatrzymuje samochód przed modnie wyglądającym hotelem. Strome schodki wiodą do niesamowitego holu. – Soho Grand – oznajmia szofer. – Wow! – wzdycha Laura, a oczy jej lśnią jeszcze bardziej niż przedtem. – Słyszałam o tym miejscu i zawsze tu chciałam przyjechać. Podobno jest wyjątkowe! – Zdaje się, że nie mamy wyboru – zauważam sardonicznie. Tymczasem portier i bagażowi śpieszą nam na pomoc i w ich asyście wkraczamy do hotelowego holu. Chyba nie wyglądamy jak goście z górnej półki, ponieważ recepcjonistka wita nas tyleż uprzejmie, co chłodno. Wszystko się jednak zmienia, gdy idealnie zadbanymi palcami wstukuje nasze nazwiska do ewidencji komputerowej. Oczy jej się rozszerzają, ale szybko ukrywa zdumienie, wlepia wzrok w ekran, po czym zwraca się do nas z promiennym uśmiechem.

– Drogie panie, niezmiernie nam miło, że chcecie się u nas zatrzymać. Na pewno spodoba się wam Loft North, najwspanialszy z naszych apartamentów. – Apartament – szepcze bez tchu Laura, a jej twarz jaśnieje podekscytowaniem. „Apartament” – myślę z gniewem. – „Nie zwyczajny pokój, tylko cholerny apartament. No i loft”. Bynajmniej mi to nie wygląda na styl Marka. Znacznie bardziej pasuje do człowieka, który zupełnie nie liczy się z kosztami i wciąż oczekuje od życia tego, co najlepsze. „Cóż, w tej chwili nic na to nie poradzę”. Hotel jest niewiarygodny. Kolorystyka i stylowe urządzenie wnętrz świadczą o dobrym guście łączącym współczesność z doskonale dobranymi antykami – od holu, w którym ustawiono sofy i fotele z turkusowej skóry, po industrialną klatkę schodową, kutym żelazem nawiązującą do epoki wiktoriańskiej. Nie możemy się powstrzymać od ciekawskiego rzucania okiem na modnie ubranych ludzi: rozmawiających na sofach w holu, sączących drinki przy barze, czytających w bibliotece. Wydają się idealnie pasować do wnętrz. Bardzo uprzejmy boy hotelowy prowadzi nas do windy, którą wyjeżdżamy na najwyższą kondygnację budynku. Następnie otwiera dla nas drzwi i pokazuje nam loft. – O mój Boże – szepcze cichutko Laura. – Jakby ożyło moje wymarzone mieszkanie. Ma rację. Apartament niemal w ogóle nie przypomina pokoju hotelowego. Wygląda jak miejsce stworzone do zamieszkania. Jest nowoczesny, a zarazem ponadczasowy. Twórcy stylowego wystroju śmiało sięgnęli po różnego rodzaju materiały i teksturę: drewno, beton, marmur, skórę, zamsz i aksamit. Salon znakomicie urządzono wygodnymi sofami i fotelami, na których udrapowano kaszmirowe narzuty i położono pękate poduchy. Biurko wyposażono w Maca oraz iPada. Na stołach i półkach ustawiono ozdoby i książki, na ścianach zaś powieszono czarno-białe zdjęcia przedstawiające życie Nowego Jorku w latach pięćdziesiątych.

– Tu mają panie w pełni wyposażony bar. – Boy prezentuje betonowy kontuar, pokryte skórą stołki barowe i spory zapas butelek. – Proszę pozwolić, że pokażę paniom sypialnie. Prowadzi nas do głównej sypialni: ogromnej, utrzymanej w odcieniach taupe i popieli, z łaciatym podnóżkiem z cielęcej skóry. Łazienka przy tym pokoju jest wyposażona w luksusową, głęboką, wolno stojącą wannę o opływowych kształtach oraz w ogromną kabinę prysznicową. – Myślę, że ta sypialnia należy się tobie – mówi Laura i zerka na mnie z ukosa. – Nie będę się o to spierać – odpowiadam z uśmiechem. Postanawiam, że się wyluzuję i będę się cieszyć pobytem w tym niezwykłym miejscu. Z jednej strony, nie mam wyboru, a z drugiej, nie chcę psuć atmosfery zrzędzeniem. „Apartament jest niesamowity, nie da się zaprzeczyć…”. Boy prowadzi nas przez salon do drugiej sypialni, nieco mniejszej niż pierwsza i również z osobną łazienką. Po powrocie do salonu nasz przewodnik oznajmia jeszcze: – Oczywiście mają tu panie do dyspozycji telewizor z płaskim ekranem i systemem surround oraz wybór filmów. Całodobowo czynna jest usługa rezerwacji biletów i stolików restauracyjnych, wystarczy zgłosić zapotrzebowanie telefonicznie do recepcji. Pamięć w iPadzie załadowano informacjami o okolicy i jej atrakcjach. I naturalnie wyłącznie dla pań osobny taras. – Wskazuje gestem chyba najlepszą rzecz w tym apartamencie: ogromny prywatny taras z niezwykłym widokiem na dolny Manhattan aż po Empire State Building. – Na życzenie wystawimy dla pań na zewnątrz grzejniki. – Uśmiecha się. – Czy coś jeszcze? Jakieś pytania, czy raczej wolą się panie teraz rozgościć? – Na razie to wszystko, dziękuję – odpowiadam i przypominam sobie, że w Nowym Jorku daje się boyom napiwki. Wręczam mu więc banknot pięciodolarowy i mówię: – Damy znać, jeśli będziemy czegoś potrzebować. – Dziękuję. – Boy z uśmiechem wkłada pieniądze do kieszeni i kłania się. – Życzę miłego pobytu.

Gdy tylko zamyka za sobą drzwi, Laura i ja gapimy się na siebie nawzajem, niezdolne uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Trafiłyśmy do jednego z najlepszych pokoi w Nowym Jorku. Bierzemy się za ręce i zaczynamy podskakiwać w miejscu, piszcząc i śmiejąc się z niedowierzaniem. – Jest tylko jeden problem – zauważa Laura, kiedy uspokajamy się na tyle, by móc rozmawiać. – Jaki? – pytam zdziwiona. Co może być nie tak w tym cudownym miejscu? – Ten pokój podoba mi się tak bardzo, że nie mam ochoty wychodzić. Grozi mi, że w ogóle nie pozwiedzam Nowego Jorku! Całe szczęście, że wcześniej sporo sobie zaplanowałyśmy, ponieważ rzeczywiście mogłoby się skończyć na tym, że nie ruszyłybyśmy się z naszego luksusowego apartamentu. Mamy jednak w harmonogramie wiele rzeczy do obejrzenia i zrobienia w tym zadziwiającym mieście. Po rozgoszczeniu się w apartamencie i wypróbowaniu wszystkich jego udogodnień – włącznie z zamówieniem do pokoju pysznego lunchu złożonego z sałatki krabowej i wędzonego łososia – wyruszamy na miasto pieszo, aby zobaczyć jak najwięcej, zanim się ściemni. Na zewnątrz jest zimno, ale jesteśmy odpowiednio ubrane, a poza tym rozgrzewa nas ekscytacja. Jedziemy do centrum metrem i pierwszy planowany przystanek robimy w Metropolitan Museum of Art. Przez kilka godzin oglądamy zgromadzone tam arcydzieła sztuki, po czym kierujemy się do Central Parku. Powoli robi się ciemno, ale na obwoźnym stoisku kupujemy gorącą czekoladę i słone precle i mimo zapadającego zmroku spacerujemy, rozmawiając o tym, co mamy zamiar robić jutro i pojutrze. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu nie czuję na barkach przytłaczającego ciężaru. Ogarnia mnie beztroska radość z tego, że jestem tu z przyjaciółką. Muszę się obyć bez romantycznych uniesień, ale z Laurą naprawdę dobrze się bawię. Niepokoi mnie tylko to, że Andriej rzuca garściami duże sumy: na przelot pierwszą klasą, wynajęcie limuzyn i ten niesamowity apartament. Te wydatki dokładnie pasują do jego

ekstrawaganckiego gestu. Mark nigdy by nie wybrał takiego hotelu jak Grand i zdecydowanie nie zarezerwowałby loftu. No i jeszcze to, że tajemniczy dobrodziej przewidział moje zachowanie – odmowę zatrzymania się w Four Seasons. To również wskazuje na spryt, do jakiego jest zdolny tylko Andriej. Nie podoba mi się, że swoimi drogimi prezentami wciąga mnie coraz głębiej w dług wdzięczności, a co gorsza, dokładnie wie, gdzie przebywamy. Nawet kiedy błądzimy po rozległej galerii albo spacerujemy o zmierzchu w Central Parku, mimowolnie zastanawiam się, czy ktoś nas nie śledzi. Co jakiś czas rzucam spojrzenie za siebie, ale nikogo nie dostrzegam. W końcu moja paranoja przygasa. Nic nie świadczy o tym, by ktoś za nami podążał. Powtarzam sobie, że nie ma możliwości, aby śledzono nas w metrze czy w muzeum. To tylko moja wyobraźnia. Po powrocie do hotelu każda z nas bierze w swojej łazience długą kąpiel, po czym ubieramy się na wieczorne wyjście. Jesteśmy na nogach od wielu godzin, poza tym według naszego czasu mamy środek nocy, ale wciąż napędza nas radosne podniecenie. Informacje z iPada pomagają wybrać odpowiednie miejsce na stylową kolację, a recepcja hotelowa rezerwuje dla nas stolik w wybranej restauracji. Zanim wyjdziemy w naszych wieczorowych kreacjach, sprawdzam jeszcze swoje konto mejlowe. Jest wiadomość od Dominica: Hej, moja Cudna, dotarłaś do Nowego Jorku bez przeszkód? Dobrze się bawisz? Opowiedz mi o wszystkim. Nie mogę się doczekać, kiedy Cię znów zobaczę po powrocie. D Waham się przez chwilę, zanim napiszę odpowiedź. Czy mam mu donieść o tym, co zrobił Andriej? A jeżeli go wkurzę? Po co go denerwować? „Żadnych sekretów” – przypominam sama sobie. „Tak, opowiem mu o tym, ale nie w mejlu. Nie chcę mu

rujnować dnia ani psuć nastroju. Lepiej wyjaśnię wszystko przy spotkaniu”. Odpisuję więc: Cześć, Kochanie Tak, dotarłyśmy bez przeszkód, ale z kilkoma interesującymi przygodami. Świetnie się bawimy, jednak nie mogę teraz napisać więcej, bo wychodzimy na kolację. Jutro zakupy, łyżwy w Madison Square Gardens i zwiedzanie Frick Collection. Zapowiada się niesamowicie. Też czekam z utęsknieniem na nasze spotkanie, B Wpatruję się w swoją wiadomość i czytam ją raz za razem. Czy powinnam mu teraz opowiedzieć, co to były za przygody? Wchodzi Laura. Cudownie wygląda w obcisłej czarnej sukience ze zwiewnymi rękawami oraz w połyskujących złotem butach. – Chodź, Beth, bo się spóźnimy. Nasza rezerwacja zaczyna się za dziesięć minut. – Idę, idę. Waham się jeszcze przez sekundę nad treścią wiadomości, po czym przyciskam „Wyślij”.

Rozdział dziesiąty Następne dwa dni w Nowym Jorku są dla nas pełne niezapomnianych wrażeń. Jest tyle do obejrzenia! Odwiedzamy miejsca związane z literaturą, tak wiele znaczące dla Laury, oraz ze sztuką, przemawiające do mnie. Zaliczamy również typowo turystyczne atrakcje, jak wjazd windą na szczyt Empire State Building. Podziwiam zbiory znakomitej Frick Collection oraz nowoczesne dzieła sztuki zgromadzone w MOMA, chłonę wyszukaną atmosferę Village. Bliskość Bożego Narodzenia przydaje naszym zakupom dodatkowego blasku – w jedno popołudnie widzimy około dwudziestu mikołajów spacerujących po Fifth Avenue, nie możemy też sobie odmówić przejażdżki bryczką powożoną przez samego świętego. Wspaniale się czujemy nie tylko w mieście, lecz także w lofcie, gdzie każde nasze najdrobniejsze życzenie zostaje spełnione, niemal zanim zdążymy je wypowiedzieć. Jednak mimo że cudownie spędzam czas z przyjaciółką i przy każdej okazji chichoczemy ze szczęścia, nie potrafię wyzbyć się tęsknoty za Dominikiem. Gdy razem z Laurą siedzę w bryczce, z kolanami opatulonymi w koce, nagle przenika mnie gorące pragnienie, aby tu ze mną był, otoczył mnie ramionami i całował łagodnie. Suniemy nieśpiesznie przez Central Park, dzwoneczki radośnie brzęczą przy uprzęży, mikołaj pokrzykuje raźno: „Ho, ho, ho, ho!” – wszystko dzieje się jak w najpiękniejszej baśni, brakuje tylko mojego ukochanego Dominica. Kolejną wiadomość od niego odbieram na Macu w naszym apartamencie. Dominic życzy mi tylko dobrej zabawy i donosi, że pobił swój własny rekord na czarnej trasie, odpowiadam więc gratulacjami. Bądź co bądź, w poniedziałek wieczorem będę w domu, emocje opadną i wtedy opowiem mu o wszystkich dziwnych zdarzeniach, jakie się nam przytrafiły. W poniedziałek rano, gdy obie jesteśmy zmęczone, ale mimo

zarezerwowanego wieczornego lotu nadal nie chcemy jeszcze wracać, dostaję mejla. Od razu serce zaczyna mi walić i wilgotnieją mi dłonie. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo Andriej był obecny w moim umyśle przez cały ten weekend, dopóki nie ujrzałam jego imienia na ekranie. Beth, gospodyni mówi, że jeszcze nie byłaś w moim mieszkaniu. Zamierzasz się tam wybrać? Proszę, daj mi znać. A W radosny sen wkracza chłodna, twarda rzeczywistość. Zagubiłam się w świecie przyjemności i choć miałam świadomość, że w domu czekają na mnie problemy, pozwoliłam sobie na chwilę o nich zapomnieć. Ten mejl przypomina mi, że tak naprawdę nie mogę ich wyprzeć z pamięci. Wołam do Laury, która w tej chwili robi na tarasie zdjęcia uwieczniające niewiarygodny widok. Wchodzi do ciepłego wnętrza z nosem zaczerwienionym od panującego na zewnątrz mrozu. – O Beth, nie mogę uwierzyć, że to nasz ostatni dzień. Nie chcę wracać do domu! – Ja też nie, tu przecież jest cudownie. Ale posłuchaj, nie pogniewasz się, jeśli zrobimy zmiany w planach na dzisiejszy dzień? Wiem, że o siódmej mamy być już w drodze na lotnisko, a zostało jeszcze trochę do obejrzenia, ale odebrałam mejla od Andrieja. Muszę zajrzeć do jego mieszkania. To nie potrwa długo i jego tam nie będzie. Zgodzisz się? Laura przysiada na podłokietniku mojego fotela i spogląda na ekran. – Żartujesz? Założę się, że jego mieszkanie jest niesamowite. Bardzo chciałabym je obejrzeć. Uśmiecham się do niej. – Świetnie. Dam znać jego gospodyni, że wpadniemy tam

dzisiaj. Mieszkanie Andrieja znajduje się na skraju Central Parku, w okazałej budowli wyglądającej jak neogotycki zamek z epoki wiktoriańskiej, ozdobiony wszelkimi typowymi dla tego stylu detalami architektonicznymi. Podchodząc bliżej, ledwie możemy uwierzyć, że dane nam będzie wejść do czegoś tak okazałego. Zgłaszamy odźwiernemu, że jesteśmy umówione w mieszkaniu pana Dubrowskiego, on sprawdza nasze nazwiska, po czym prowadzi nas łukowatym przejściem do ogromnego, imponującego holu, gdzie czeka na nas portier w liberii ze złotymi szamerowaniami. – Oczekuje nas gospodyni pana Dubrowskiego – oznajmiam wyniośle, siląc się na ton osoby przyzwyczajonej do przebywania w takich wnętrzach, choć w moim wydaniu zapewne brzmi to głupio. Laura trzyma się blisko mojego boku, a oczy ma rozszerzone, jakby się spodziewała, że zaraz nas wyproszą, i była gotowa do natychmiastowego odwrotu. Portier zerka na listę, którą wydobywa spod swojego kontuaru, i kiwa głową. – Tak, jesteście panie oczekiwane. Proszę na osiemnaste piętro. Winda okazuje się niezwykła, wchodzi się do niej przez rozsuwane dwuskrzydłowe drzwi z kutego żelaza, w środku wisi wielkie lustro w złoconej ramie, a pod nim stoi czerwona aksamitna sofka. Przyciskam czarny guzik i kabina rusza gładko, by po chwili zatrzymać się na osiemnastym piętrze. Wychodzimy na korytarz wyłożony grubym dywanem i dokładnie naprzeciwko widzimy duże mahoniowe drzwi ze złotym numerem 755. – To tu – mówię do Laury. – Okej. – Moja przyjaciółka wygląda na przerażoną. Póki co, to najbardziej nieprzewidziane wrażenia podczas naszej wycieczki. – Chodź. Miejmy to już za sobą. Podchodzę do drzwi i pukam. Chwilę później otwiera je elegancko ubrana czterdziestokilkuletnia kobieta o włosach przyciętych na boba. Nic nie mówiąc, spogląda na nas pytająco.

– Nazywam się Beth Villiers – przedstawiam się nieco speszona. – Pan Dubrowski powiedział, że powinnam obejrzeć mieszkanie. Twarz kobiety natychmiast rozjaśnia się, gospodyni wpuszcza nas do środka. – Tak, oczywiście – odzywa się zaskakująco przyjaznym głosem. – Dostałam pani wiadomość. Proszę wejść. Wchodzę więc, a Laura postępuje tuż za mną. Od razu rzuca się nam w oczy niezwykła wystawność mieszkania – wszystko na wysoki połysk, drogie i w doskonałym guście, od marmurowej podłogi w biało-zieloną kratkę po polerowane hebanowe lampy. Podobnie jak apartament Andrieja w Albany, to miejsce nosi wyraźne znamię neoklasycyzmu, zwraca jednak uwagę zupełny brak obrazów na ścianach. Zdaje się, że to pole do popisu dla mnie. – Oprowadzę panie – proponuje gospodyni i w pierwszej kolejności wiedzie nas do zachwycającego pokoju z cudownym widokiem na park. Jak okiem sięgnąć, z szerokich okien widać rozległy obszar zieleni obrzeżony wyniosłymi budynkami. W salonie koło okna stoi fortepian, są też zwrócone do siebie wygodne sofy oraz tapicerowane podnóżki, na których leżą stosy albumów o sztuce. – To salonik – wyjaśnia gospodyni i prowadzi nas przez kilkanaście kolejnych pomieszczeń, wśród których szczególne wrażenie robi prawdziwa sala balowa z przepiękną drewnianą podłogą i ogromnymi kryształowymi żyrandolami. – Niewiarygodne – szepcze Laura, gdy podążamy za naszą przewodniczką z pokoju do pokoju. – Niesamowite. Wyobraź sobie, ile to musi być warte! Sama nie mam nic do powiedzenia. Mieszkanie nie zaskakuje mnie, bo przecież znam Andrieja. Nawet kiedy wspinamy się po schodach na wyższe piętro, mieszczące sześć luksusowych sypialni – w tym pokój pana domu, kryjący marmurową, wpuszczaną w podłogę wannę – nie jestem zdumiona, ponieważ dokładnie tego się spodziewałam. Apartament jest niezwykły i bardzo drogi, lecz

czegoś w nim brakuje – prawdziwego serca, akcentów, które by świadczyły o pasjach i zainteresowaniach właściciela. Wiem, że on chce, abym to ja stworzyła w tych wnętrzach odpowiednią atmosferę, zapełniając je dziełami sztuki. Pamiętam, jak chłodno wyglądało mieszkanie w Albany, zanim powieszono w nim obrazy. Wspaniały portret dziewczyny autorstwa Fragonarda, który zakupiłam do tamtejszej łazienki, cudownie odmienił i ożywił pomieszczenie. Tego samego potrzebuje to miejsce. Wracamy na niższe piętro i gospodyni zabiera nas do pierwszego pokoju, który widziałyśmy – przytulnego saloniku z widokiem na Central Park. – Czy podać paniom kawę? – pyta. – Albo herbatę? Zerkam na zegarek. Zostało nam już tylko kilka godzin do wylotu. Musimy jeszcze wrócić do hotelu, spakować się, złapać taksówkę i dotrzeć na lotnisko. – Nie jestem pewna… – mówię. – Tak, poproszę o kawę – wyrywa się Laura. Gdy gospodyni wychodzi, moja przyjaciółka trąca mnie żartobliwie i stwierdza z łobuzerskim uśmiechem: – Daj spokój! Jak często mamy okazję kręcić się po takich miejscach? To nasze ostatnie godziny w Nowym Jorku. Żyje się raz! – Okej – odpowiadam. Nie chcę jej wyjaśniać, że nie czuję się najlepiej w tym miejscu. Przypomina mi ono o tym, na ile różnych sposobów Andriej chce mnie kontrolować. Ja zaś jestem w stanie oddać się tylko komuś, kto mnie kocha i otacza czułą opieką. Bez tego nie ma mowy, żebym się komukolwiek podporządkowała. Sam pobyt w tym mieszkaniu uświadamia mi, że moje relacje z Andriejem w najmniejszym stopniu nie spełniają wspomnianego warunku. Siedzimy w tym wspaniałym apartamencie, mając przedziwne wrażenie, że się unosimy nad parkiem. Gospodyni podaje nam kawę i orzechowe biszkopty, po czym zostawia nas same. Laura coś paple, a ja milczę, nie mogąc się doczekać chwili, kiedy stąd wyjdziemy. – Dobrze się czujesz? – pyta moja przyjaciółka, pogryzając

ciasteczko. – Jakoś nic nie mówisz. – Tak, dobrze się czuję… Ale chcę wrócić do hotelu – oznajmiam. – Masz rację – zgadza się ze mną. Kończy swoją kawę i odstawia filiżankę na spodek. – Jest to wprawdzie czyjś dom, ale milion razy chłodniejszy i mniej przytulny niż nasz uroczy loft. Wracajmy i cieszmy się nim, póki możemy. Gospodyni odprowadza nas do drzwi mieszkania. – Zdaje się, że wkrótce będę widywała panią częściej, panno Villiers? – zwraca się do mnie, otwierając wielkie mahoniowe skrzydło. – Być może – odpowiadam. – A dziś wylatuje pani do domu? – pyta. – Wieczorem? – Właśnie. Za kilka godzin mamy być na lotnisku – mówię. Chciałabym cieplej odnosić się do tej miłej, przyjaźnie nastawionej kobiety, ale jakoś nie umiem. Nie mam ochoty zdradzać jej nic więcej. – Przyjemnej podróży – życzy mi gospodyni. – Dla obu pań – dodaje, zwracając się do Laury. – Dziękuję. Będzie przyjemna! – Moja przyjaciółka posyła jej szeroki, otwarty uśmiech. Zazdroszczę jej tego, że potrafi zaufać komuś, kto pracuje dla Andrieja Dubrowskiego. – Do widzenia! – żegnam się, próbując ukryć zniecierpliwienie. – Chodź, Lauro, musimy już iść. W taksówce oddycham z ulgą. W ogóle nie czułam się dobrze w tym mieszkaniu. Przez cały czas, jaki tam spędziłyśmy, miałam wrażenie, że jestem obserwowana. Podczas gdy Laura rozwodzi się nad wspaniałością tego apartamentu i nad tym, jakie będę mieć szczęście, pracując w takim otoczeniu, ja potrafię myśleć tylko o tym, jak się cieszę, że się z niego wydostałam, i jak bardzo nie chciałabym znaleźć się tam ponownie. Smutno jest wrócić do naszego loftu z myślą, że trzeba go wkrótce opuścić. Cudownie się w nim zadomowiłyśmy, mimo że byłyśmy tu tak krótko. Laura zamawia sobie jeszcze masaż i podczas gdy zażywa tej pożegnalnej przyjemności, ja korzystam z

okazji i sprawdzam swoje konto mejlowe. Do tej pory na bieżąco powiadamiałam rodziców o wrażeniach z wycieczki i teraz chcę im wysłać jeszcze kilka zdjęć z podróży. Zaraz po zalogowaniu dostrzegam w skrzynce odbiorczej mejla opatrzonego symbolem „pilne”. Klikam go i otwieram, to od Caroline. Droga Beth, mam nadzieję, że ta wiadomość dotrze do Ciebie na czas! Dobre wieści! Mark wyszedł ze szpitala. Ostatnio znacznie mu się poprawiło, toteż lekarze stwierdzili, że być może wygodniej spędzi święta w domu. Wygląda o wiele lepiej, nie poznałabyś go. Powiedziałam mu, że jesteś w Nowym Jorku na maleńkim urlopie, a on bardzo się tym rozemocjonował. Wiem, że przypuszczalnie masz już swoje plany, ale na wypadek gdybyś odebrała tę wiadomość na czas, Mark chciałby wiedzieć, czy mogłabyś zostać w Nowym Jorku jeszcze przez kilka dni. Prosiłby Cię, żebyś reprezentowała go na paru spotkaniach i na wyprzedaży, która odbędzie się w Christie’s. Zapłaci za Twój nowy bilet powrotny i za pobyt w hotelu. Mogę to oczywiście załatwić. Daj mi, proszę, znać, co zamierzasz. Do szybkiego zobaczenia! Z pozdrowieniami, Caroline Czytam tę korespondencję trzy razy, zanim dociera do mnie jej treść. Trudno mi ją jednak przyjąć do wiadomości i dopiero gdy zjawia się Laura i zerka mi przez ramię, powoli rozumiem, o co chodzi. – O, ty szczęściaro! – wykrzykuje moja przyjaciółka. – Zostajesz tutaj! – A to oznacza, że ty lecisz do domu sama – mówię

przygnębiona. Cieszyłam się na myśl o wspólnym powrocie. – Tak. – Ona też wygląda na przybitą. – Niezbyt szczęśliwie, ale nie martw się. Różnica czasu zupełnie mi nie służy, więc przypuszczalnie całą drogę prześpię. – Rzuca mi pełne zazdrości spojrzenie. – Dalej będziesz mieszkać w tym lofcie? Śmieję się. – Nie sądzę, aby budżet Marka mógł na to pozwolić. Nie znam ceny takich apartamentów, ale nie zdziwię się, jeśli koszt będzie rzędu kilku tysięcy dolarów za noc. Poza tym Caroline nadmienia, że mam znaleźć inny hotel. Co prawda nie pisze o tym wprost, ale to oczywiste, że Mark nie powinien płacić za takie ekstrawagancje jak loft. Laura milknie na chwilę. – O tym nie pomyślałam – stwierdza po minucie, wyraźnie przejęta tym, jak drogi dostałyśmy prezent. – Nigdy nie zapomnę tego pobytu, na pewno. Nie martw się, że nie wracamy razem do domu. Naprawdę gdyby nie ty, ten wyjazd nie doszedłby do skutku. Zostań i baw się dobrze. – Sama nie będę się już za bardzo bawić. No i mam pracę – zauważam. – Zawsze to jednak Nowy Jork – odpowiada z uśmiechem i z tym nie mogę się spierać. Sprawy nabierają tempa, gdy Laura przygotowuje się do drogi powrotnej, a ja szukam innego pokoju. Zastanawiam się, czy zostać w tym samym hotelu, w którym spędziłam tak miłe chwile, ale chyba raczej przeniosę się w zupełnie inne miejsce. To zarezerwował Andriej i jeśli nie zmienię adresu, wciąż będzie miał na mnie oko. Wysyłam mejla do Caroline, prosząc ją o radę, a ona odpowiada, że znajdzie mi pokój w hotelu, w którym zazwyczaj zatrzymuje się Mark. Podaje mi namiary oraz listę spraw do załatwienia. Okropnie się czuję podczas pożegnania z Laurą. Ściskamy się mocno. – Do zobaczenia w Londynie – mówi moja przyjaciółka. – Było cudownie.

– Wrócę pod koniec tygodnia – obiecuję. – No, mam nadzieję! – Uśmiecha się do mnie. – Przecież muszę być w domu na święta, nie? – Też się uśmiecham. – Spokojnej podróży! Samochód odjeżdża i wtapia się w ruch uliczny, zabierając Laurę. Nic nie poradzę – czuję, jak mnie oczy pieką. Nagle odczuwam okropną samotność. „Daj spokój” – przekonuję sama siebie. – „Jesteś silna. Poradzisz sobie. Pora na przeprowadzkę”. Wymeldowuję się z hotelu Grand i jadę taksówką pod adres wskazany przez Caroline. To pełna zieleni, mieszkaniowa część miasta, zabudowana dużymi kamienicami z czerwonobrunatnego piaskowca, zwanymi tutaj brownstones. Hotel, w którym się zatrzymuję, wygląda jak prywatny dom, jeśli nie liczyć masztu flagowego oraz sześciu choinek umocowanych na frontonie ponad głównym wejściem. Idę po schodach i otwieram ciężkie drzwi z polerowanego drewna. Wchodząc, uśmiecham się sama do siebie. To miejsce tak bardzo pasuje do Marka – przypomina elegancki klub dla dżentelmenów, gustownie urządzony, ze znakomitymi obrazami na ścianach. Wnętrze jest stylizowane na nowoczesną wiejską rezydencję i mogę zrozumieć, dlaczego Mark tak chętnie się tu zatrzymuje. Recepcjonista odnosi się do mnie przyjaźnie, lecz oficjalnie, bez nadskakiwania. – Panna Villiers? Witamy. Boy zaprowadzi panią do pokoju. Proszę dać nam znać, jeśli będzie pani czegoś potrzebowała. Pan Palliser jest naszym bardzo dobrym znajomym, toteż dołożymy starań, by jak najbardziej uprzyjemnić pani pobyt. Zostaję więc zaprowadzona do kolejnego hotelowego pokoju i znów daję napiwek boyowi, który przynosi mój bagaż. Zdaje się, że w ostatnich miesiącach odwiedziłam więcej hoteli niż w całym dotychczasowym życiu, i to nie byle jakich, ale najlepszych w świecie: w Petersburgu, Paryżu i Nowym Jorku. Rozglądając się po swoim wygodnym nowym lokum, nie

mogę się oprzeć życzeniu, aby dzielił go ze mną Dominic. Pracę dla Marka rozpoczynam od wtorkowego ranka. Bardzo się cieszę, że Caroline dostarczyła mi szczegółowy plan zajęć i mapki, ponieważ gdy tylko schodzę z utartego turystycznego szlaku, Nowy Jork staje się dla mnie znacznie bardziej skomplikowany. Szukam teraz galerii sztuki usytuowanych w drogich, ale mniej znanych częściach miasta albo w bocznych zaułkach, namierzam biura mieszczące się w wieżowcach w centrum, kieruję się do drogich dzielnic lub nawet do Brooklynu, by znaleźć handlarzy w ich siedzibach. W każdym takim miejscu przedstawiam się i w imieniu Marka rozmawiam o jego ostatnich odkryciach, pokazuję nasz katalog i oglądam prezentacje tamtejszych zbiorów, robię notatki o bieżących wystawach i interesujących znaleziskach. Zaznaczam w terminarzu zbliżające się wyprzedaże i gawędzę o kolekcjonerach wykazujących szczególne upodobanie do jakiegoś wybranego artysty czy stylu. Nieustannie gryzmolę dla siebie przypominajki albo wypisuję na komputerze raporty, które następnie wysyłam mejlem do Marka, aby go szczegółowo informować o wszystkim. Po dniu spędzonym na takich zajęciach czuję się prawie jak rodowita mieszkanka Nowego Jorku – pewnym siebie gestem przywołuję taksówki, mknę do stacji metra, przepycham się przez przedświąteczne tłumy, sunę ulicami z kubkiem kawy na wynos i świeżym bajglem. Przyzwyczaiłam się do samotnych posiłków, ale podczas gdy śniadanie i lunch mogę zaliczać w biegu, obiadokolację zamawiam wieczorami do hotelowego pokoju i zjadam ją w spokoju. Może to mało zabawne, ale nie umiem sama zejść do sali restauracyjnej. W pokoju mogę przynajmniej oglądać telewizję lub czytać, co zapewnia mi namiastkę towarzystwa. Przy okazji wieczornych posiłków sprawdzam też mejle. Laura pisze, że bezpiecznie dotarła do domu, podróżując pierwszą klasą. Zastanawiam się, co na to Andriej, i moja ciekawość wkrótce zostaje zaspokojona. Mija pierwsza doba w nowym hotelu, kiedy przychodzi wiadomość: Beth,

czemu nie skorzystałaś z lotu powrotnego? Gdzie jesteś? A. Gapię się w nią przez chwilę, zadowolona, że w końcu udało mi się uciec spod obserwacji Andrieja. Przypuszczam, że dopóki mieszkałam w Soho Grand, doskonale wiedział, gdzie może mnie znaleźć. Teraz wyśliznęłam się z jego zasięgu i bynajmniej mu się to nie podoba. Nie odpowiadam. Zamiast do niego, wysyłam mejla do Dominica. Cześć, Skarbie! Wiesz co, Mark poprosił mnie, żebym została w Nowym Jorku trochę dłużej i popracowała dla niego!!! Tu jest niesamowicie, naprawdę mi się podoba, ale ciężko pracuję. Koniec zakupów i koktajli, doskonale bawiłam się z Laurą i na razie wystarczy. Będę w domu pod koniec tygodnia, a potem jadę do rodziców na święta. Gdzie jesteś? Co porabiasz? Kiedy możemy się spotkać? Brak mi Ciebie. TĘSKNIĘ za Tobą codziennie. Całuję, Beth Następnego dnia przychodzi kolejna wiadomość od Andrieja: Beth, natychmiast podaj mi, gdzie jesteś. A. Śmieję się lekko do siebie. „Cha, cha, panie Kontrolerze. Nie w smak ci to, prawda? Cóż, nie jestem twoją własnością ani ty

moim właścicielem”. Nie chcę jednak zbytnio drażnić tygrysa, ponieważ może stracić panowanie nad sobą i wyciągnąć po mnie pazury. Wysyłam krótką odpowiedź: Andriej, zatrzymałam się dłużej w Nowym Jorku. B Podoba mi się to – piszę równie treściwie i oschle jak on. Niestety, mejl od Dominica jest także skromny, zdecydowanie za krótki: Moja Cudna, to ekscytujące, że wciąż jesteś w Nowym Jorku. Gdzie się zatrzymałaś? Ja jeszcze nie ustaliłem swoich planów na Boże Narodzenie. Dam Ci znać w tej sprawie. Spotkamy się, gdy tylko będę wolny. D Wiem, że jest zajęty, ale i tak żałuję, że nie pisze do mnie choć trochę więcej. Odpowiadam, podając mój obecny adres pobytu, ale on nie odzywa się od razu. Pewnie znowu szusuje po stokach. Pozytywną stroną mojego przedłużonego pobytu jest to, że praca okazuje się fascynująca. Bardzo mi odpowiada, że zgłębiam działanie międzynarodowego rynku sztuki i dowiaduję się, w jaki sposób Mark radzi sobie z konkurentami w biznesie, utrzymując z nimi dobre stosunki w tym przedziwnym świecie. Godziny przemykają niemal niepostrzeżenie i zanim się obejrzę, siedzę w domu aukcyjnym Christie’s. Podnoszę swoją paletkę z numerem, żeby zalicytować dzieło Chagalla i dosłownie aż muszę się uszczypnąć. Chagall w końcu zostaje sprzedany chińskiemu klientowi, który licytował telefonicznie, lecz mimo to jestem

niesamowicie podekscytowana tym, że znajduję się tu wśród tych wszystkich marszandów. Po aukcji piję kawę z kierownikiem działu sztuki dwudziestowiecznej, a potem wracam do hotelu na lunch, by zdążyć przed popołudniowym spotkaniem, które ma się odbyć w dzielnicy West Side, gdzie do tej pory nie byłam. Wychodzę z hotelu i zauważam, że pogoda zmieniła się diametralnie. Jasne, błękitne niebo zniknęło za nisko wiszącą zasłoną szarych chmur grożących, że lada chwila sypną śniegiem. Temperatura spada jeszcze bardziej i po kilku minutach marszu czuję, że z zimna drętwieją mi nogi. Na biznesowe spotkania nie bardzo mogę chodzić ubrana w dżinsy i motocyklowe buty, toteż jestem zmuszona nosić jedyne cienkie czółenka, które zabrałam w podróż z myślą raczej o wieczornych wyjściach niż codziennej pracy. Nie miałam czasu, by sobie kupić coś stosowniejszego. Na szczęście dzięki kurtce nie czuję zimna od góry, ale nie osłania mi ona ud, a spódnica nie należy do zbyt ciepłych. Cóż, jeszcze tylko kilka przecznic i będę w metrze. Wciskam ręce głębiej w kieszenie, brodę kryję za postawionym kołnierzem i idę szybszym krokiem, by pobudzić krążenie. Mimo to drżę z zimna i zagłębiam się w ciepłe wnętrze metra z wielką ulgą. Na dole szukam peronu, z którego mam wyruszyć. Często miewam trudności z określeniem, gdzie się znajduję i w którą stronę jadę, choć system oznaczeń metra jest prosty. Kiedyś zeszłam na stację i nie zorientowałam się, że trafiłam na peron przeciwnego kierunku. Pojechałam w niewłaściwą stronę i zaczęłam realizować wyznaczoną drogę w lustrzanym odbiciu. Chwilę trwało, zanim sobie uświadomiłam pomyłkę. Teraz chcę wsiąść do pociągu, który zabierze mnie w rejon, gdzie zaczynają się ulice setne, zatem gdzieś na północny kraniec Upper West Side. Podczas lunchu zerknęłam do mapy; adres dotyczy obszaru, którego nie zdążyłam jeszcze poznać, ale nie wydał mi się on zbytnio odległy. Na peron wtacza się z hałasem jakiś pociąg – sądzę, że to mój, wsiadam więc i zajmuję miejsce. Sięgam po mapę i przewodnik i natychmiast przeklinam w duchu własną

lekkomyślność. Przypominam sobie, że po lunchu położyłam je w pokoju na stoliku i nie wsadziłam z powrotem do torby. Wszelkie informacje mam wetknięte w przewodnik. Nie pamiętam nawet adresu marszanda, którego mam odwiedzić. Wyjmuję telefon i przeglądam mejle, żeby odszukać szczegóły, które wcześniej dostałam od Caroline. Z wielką ulgą odnajduję wiadomość z adresem i wskazówkami dotyczącymi dojazdu. Dobrze. Kiedy wysiądę na końcu linii, powinnam rozeznać się w okolicy. Po dłuższej chwili podnoszę wzrok i zaczynam sobie niejasno uświadamiać, że od jakiegoś czasu nie zatrzymaliśmy się wcale. Przeciwnie – pociąg na pełnej szybkości przemyka przez kolejne stacje bez przystawania. Co się dzieje? Dlaczego nie stajemy? Coś jest nie tak. Żołądek mi się przewraca, gdy do mnie dociera, że pewnie przez pomyłkę wsiadłam do ekspresu, który pędzi na południe, pomijając wszystkie przystanki w śródmieściu. Czuję gwałtowny przypływ strachu. Wyobrażam sobie, jak pociąg sunie przez całą długość wyspy, tunelem pod rzeką i dalej, dokądś na przedmieścia, a ja ląduję w jakimś odległym od centrum, zapomnianym punkcie. „Spóźnię się na spotkanie!” – myślę spanikowana. Pociąg toczy się dalej, a ja próbuję zachować spokój. To przecież proste. Po prostu wrócę tą samą linią w przeciwnym kierunku. Nie ma powodu do niepokoju, będzie w porządku. Wagon jest teraz prawie pusty, gdzieniegdzie tylko siedzą poważni, milczący nowojorczycy. Przez głowę zaczynają mi przelatywać przerażające historie o bezbronnych turystach zaatakowanych i poturbowanych w metrze. „Nie bądź niemądra” – upominam sama siebie. – „Po prostu się uspokój, będzie okej”. W końcu pociąg zatrzymuje się na jakiejś stacji. Biorę torebkę i wysiadam z miną, która ma świadczyć, że dokładnie tu chciałam dojechać. Bez namysłu wkładam bilet w czytnik bramki i wychodzę ze stacji. Na górze zyskam dostęp do mejla, załaduję mapkę i będę się w stanie dowiedzieć, gdzie jestem.

Na zewnątrz zrobiło się ciemno, a w skąpym ulicznym oświetleniu niewiele widzę. Blaski i światła Manhattanu zostały daleko w tyle. Nie mam pojęcia, gdzie się znajduję, wiem tylko, że gdzieś w rejonie wyższych ulic setnych, bliżej dwusetnych. Klikam załączniki, które dostałam od Caroline. Może prędzej dotrę na miejsce pieszo. Podczas gdy załączniki się ładują, próbuję otworzyć aplikację z mapą, żeby zlokalizować swoje położenie. Czekam całe wieki. Klikam raz za razem, coraz bardziej tracąc cierpliwość. „Cholera! Czemu do niczego nie mam dostępu?”. Najwyraźniej jestem poza zasięgiem sieci komórkowej. Wyjmuję z telefonu baterię i wkładam ją z powrotem, lecz efekt jest ten sam – żaden. Nie mam dostępu do Internetu. „Cholera, cholera, cholera!”. Rozglądam się i widzę, że nieopodal sterczy bez celu jakiś człowiek. Stoi oparty o ścianę, z rękami w kieszeniach, odgradzając mnie od wejścia na stację. Właściwie nie patrzy w moją stronę, ale odnoszę wrażenie, że ma mnie na oku, może nawet obserwuje. A ja jestem tu sama i bawię się drogim telefonem. Co zrobię, jeśli mnie napadnie? W pobliżu musi być jakaś kawiarnia albo bar, najlepiej z WiFi. Podejmuję nagłą decyzję, odwracam się i idę w kierunku centrum, jak mi się wydaje. W ruchu czuję się lepiej, choć poza stacją od razu zaczyna dokuczać mi zimno. Drżę i poruszam się jak najszybciej, a jednocześnie wypatruję miejsca, w którym mogłabym usiąść i schować się przed mrozem. Najwyraźniej jednak wylądowałam w wybitnie mieszkaniowej dzielnicy – przecznica za przecznicą mijam same apartamentowce. Dostrzegam sklepy, ale żaden z nich nie wygląda na lokal, w którym można by usiąść i złapać dostęp do Internetu. Za każdym razem gdy widzę kolejny, postanawiam, że pójdę dalej. Ręce mam tak zgrabiałe z zimna, że ledwie mogę obsłużyć komórkę, która wciąż bezskutecznie ponawia próby nawiązania łączności. Lodowaty wiatr boleśnie smaga mi policzki, mróz sprawia, że prawie tracę czucie w stopach. Nagle dociera do mnie, że człowiek, którego chcę zgubić,

podąża za mną. Spostrzegam go kątem oka i z okropnym przypływem strachu uświadamiam sobie, że nie idzie tędy przypadkiem. Rozpoznaję jego przygarbioną sylwetkę, ręce wciśnięte w kieszenie. „O Boże, czy mnie zaatakuje?”. Przyśpieszam kroku, lecz przemarznięte stopy nie chcą iść szybciej. Są tak zdrętwiałe, że się zaczynam potykać. „Cholerny telefon!”. Nie mam śmiałości wyjąć go teraz z kieszeni, boję się, że z jego powodu mogę zostać napadnięta. Muszę wejść do sklepu, jakiegokolwiek. Lecz teraz, gdy się już zdecydowałam, nie widzę żadnego w zasięgu wzroku. Brnę przed siebie w coraz większej ciemności. Mówię sobie, że powinnam podejść do jakichś drzwi, obojętnie jakich, i zapukać albo zadzwonić. Ktoś mi na pewno pomoże. Ale nie umiem zebrać się na odwagę i zwrócić się o pomoc do nieznajomych. Powtarzam sobie, że wytrzymam, znajdę jakiś sklep. Tamten mężczyzna zbliża się coraz bardziej. Jestem teraz naprawdę przerażona. Zgubiłam się w wielkim mieście, strasznie mi zimno i zaraz ten ktoś mnie napadnie. Słyszę jego kroki jeszcze bliżej. Dogania mnie. „To się nie zdarzy. Nie pozwolę, żeby mnie skrzywdził”. Odwracam się na pięcie, żeby mu stawić czoło. W ciemności nie rozróżniam rysów jego twarzy. Staram się odezwać pewnym siebie głosem, ale z moich ust wydobywają się tylko drżące pytania: – Czego chcesz? Mojego telefonu? O to ci chodzi? On zatrzymuje się, ale nic nie mówi. Oczy mu błyszczą w mroku. – No? Czemu za mną idziesz? Nieznajomy bez słowa gestem wskazuje na drogę. Przy krawężniku tuż obok mnie zatrzymuje się wielki czarny samochód. Z tyłu otwierają się drzwi i jakiś głos rozkazuje szorstko: – Beth, wsiadaj natychmiast. To Andriej Dubrowski.

Rozdział jedenasty Na widok Andrieja czuję niewiarygodną ulgę, zwłaszcza że pozwala mi wejść do ciepłego wnętrza i schronić się przed mrozem. Mimo to nie umiem się powstrzymać od wybuchu gniewu. – Co tutaj robisz? – krzyczę, wsiadając do samochodu. Andriej przechyla się ponad moimi kolanami i zamyka za mną drzwi. – Czemu mnie śledzisz? – ciągnę dalej. – To ty nasłałeś tego człowieka, żeby za mną łaził? Nie masz pojęcia, jak mnie nastraszyłeś! Andriej wbija we mnie wzrok. – Powinnaś być mi wdzięczna. Najwyraźniej kompletnie nie wiesz, gdzie jesteś, poza tym masz na sobie ubranie zupełnie nieodpowiednie na tę pogodę. Tak, ten człowiek pracuje dla mnie. – Ale… – Kręcę głową z niedowierzaniem. – Skąd, do licha, dowiedziałeś się, gdzie jestem? Spogląda na mnie płonącymi niebieskimi oczyma. – Urządziłaś prawdziwy popis znikania ze sceny, co? – O czym ty mówisz? – Patrzę na niego z oburzeniem. – Uważasz, że zniknęłam, bo ci nie powiedziałam, gdzie jestem? – Właśnie. – Mimo że ma włożone rękawiczki, zauważam zaciśnięte pięści. – Odrzuciłaś moją hojną propozycję zatrzymania się w Four Seasons. Potem wycofałyście swoją rezerwację w hotelu Washington i rozpłynęłyście się w powietrzu. Namierzyłem twój ślad, dopiero kiedy zjawiłaś się w moim mieszkaniu, ale nie chciałaś zdradzić swoich planów, gdy gospodyni zapytała cię o nie. I nie poleciałaś do domu. Byłem niezmiernie zaniepokojony. Spoglądam na niego, na zimne jak lód oczy i dolną wargę wystającą w grymasie uporu, a w mojej głowie wirują myśli. „Odrzuciłam propozycję zatrzymania się w Four Seasons i… zniknęłam? W takim razie kto zarezerwował loft w Soho Grand?

Jeśli nie Andriej, to…”. – Ale jak mnie potem znalazłeś? – Bawiłaś się ze mną w głupie gierki, nie chcąc mi podać miejsca swojego pobytu – mówi szorstko. – Domyśliłem się, że zapewne zostałaś dłużej na polecenie Marka, więc porozmawiałem z jego siostrą. Uprzejmie przesłała mi plan twoich zajęć. Posłałem człowieka, żeby czuwał nad twoim bezpieczeństwem, i postanowiłem, że spotkam się z tobą dziś wieczór. Jadasz kolacje sama w pokoju. Pomyślałem, że to trochę smutne. – Jak słodko z twojej strony! – prycham sarkastycznie. Jestem wściekła o to, że uważa mnie za tak słabą i nieporadną, że aż wysyła osiłka, by mnie strzegł. Gdyby mnie nie przeraził rzeczony osiłek, bez najmniejszego problemu poradziłabym sobie sama. Byłam rozdrażniona, ale zgubienie się w cywilizowanym mieście to jeszcze nie koniec świata. – Czy dzięki temu czujesz się jak silny mężczyzna? Po tym, jak uratowałeś mnie z sytuacji, którą sam częściowo zaaranżowałeś? – Zachowujesz się bardzo dziecinnie – stwierdza. – Nie rozumiem, czemu nie chcesz przyjąć tego, co mam do zaoferowania. Dlaczego odrzuciłaś Four Seasons? Dokąd poszłaś? Nie odpowiadam na to. Muszę najpierw przemyśleć sytuację, bo sprawy przybrały trochę dziwny obrót. – Dokąd jedziemy? – pytam. – Mam umówione spotkanie. Już jestem spóźniona. – Odwołałem je. – Co? – Wściekłość gotuje się we mnie. – Jak śmiałeś? To moja praca! Nie możesz się w nią mieszać! – Mogę, też jestem twoim pracodawcą. Wyjaśniłem tamtemu handlarzowi, że zamiast dzisiaj po południu, spotkasz się z nim jutro rano. Jedziemy do twojego hotelu, żebyś zabrała swoje rzeczy. Przeniesiesz się do mnie. – Co? Nie! Tak czy inaczej, jutro lecę do domu. Wylatuję wieczorem. – Niekoniecznie – mówi Andriej beztrosko. Robi się coraz dziwniej.

– Co przez to rozumiesz? – Nie musisz wracać liniami lotniczymi o jakiejś nieludzkiej porze. Możemy polecieć razem. – Uśmiecha się do mnie po raz pierwszy, ale jest to lodowaty uśmiech. – Mamy doskonałą okazję, by spędzić razem trochę czasu. To miasto jest uważane za bardzo romantyczne. Chcę ci pokazać niektóre aspekty tej romantyczności. – Nachyla się ku mnie i nic nie poradzę na to, że mimo wszystko czuję, jak mnie pociąga jego fizyczny magnetyzm. – Beth, pozwól mi na to. Wciąż mnie odpychasz. Uwierz, oboje bawilibyśmy się znacznie lepiej, gdybyś przestała mnie odrzucać. Wstrzymuję oddech, wiem, że oczy mi się rozszerzają. Andriej ma taką wielką moc, ponieważ nie boi się robić dokładnie tego, na co mu przyjdzie ochota. Nie wiem, jak zdołam się oprzeć jego niezwykle silnej woli. Czuję się jak zabawka albo czyjaś własność i nie podoba mi się to ani trochę. Żaden związek dwojga ludzi nie powinien się opierać na tego rodzaju zależności. – Teraz jedziemy po twoje rzeczy, a potem zabieram cię na kolację – oznajmia Andriej i rozpiera się na kanapce. – Sprawa zamknięta, nie ma dyskusji. Niewiele mogę zrobić w takiej sytuacji. Tak czy inaczej, muszę się dostać do centrum, a na dworze panuje mróz. Nie mogę udawać, że lepiej by mi było wracać do hotelu na własną rękę. Okej, niech sobie Andriej myśli, że postawił na swoim. Pójdę z nim na kolację, ale jutro wracam do domu publicznym samolotem bez względu na to, co zrobi. Na środkowym Manhattanie ruch jest niemal szaleńczy, ulice są zatłoczone, ludzie robią świąteczne zakupy, zdążają na przedstawienia i spotkania choinkowe. Panuje bożonarodzeniowa atmosfera, ze sklepów dobiegają świąteczne melodie, uliczni muzykanci śpiewają i grają kolędy. Szkoda, że nie ma tu ze mną Dominica. Tak bardzo za nim tęsknię. Chciałabym też zapytać go o coś – o to, co naprawdę nie może już dłużej czekać. W końcu podjeżdżamy pod mój hotel. – Idź i spakuj się. Powiedz, żeby znieśli na dół cały twój bagaż – rozkazuje Andriej. – Zaczekam tutaj.

Wychodząc z samochodu, posyłam mu prowokujące spojrzenie, ale posłusznie robię, jak powiedział. Czy naprawdę czeka mnie nocleg w tym jego chłodnym, pozbawionym osobowości mieszkaniu? Cóż, nie będzie mi przeszkadzało, o ile to tylko na jedną noc, a drzwi sypialni dadzą się zamknąć na klucz. Jeśli Andriej uważa, że dopisało mu szczęście, w najbliższej przyszłości będzie to sobie musiał przemyśleć. Piętnaście minut późnej wychodzę z hotelu, a za mną idzie portier z moim bagażem. Drzwi samochodu otwierają się i Andriej zaprasza mnie do ciepłego wnętrza, a bagażowemu wręcza pięćdziesiąt dolarów napiwku. – Dobrze. – Patrzy na mnie z usatysfakcjonowaną miną, na jego pełnych uporu ustach pojawia się uśmiech. Postawił na swoim, więc nastrój mu się poprawia. Widać, że właśnie o to chodzi, by wszystko szło gładko po jego myśli. „Dalej tą ścieżką nie pójdę” – postanawiam w duchu, lecz nic nie mówię. Nie ma sensu rozdrażniać Andrieja już na początku wieczoru. Gdy docieramy do okazałej neogotyckiej kamienicy na skraju Central Parku, Andriej nuci sobie pod nosem, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolony. Samochód wtacza się pod łukowatym zadaszeniem na prywatny dziedziniec i zaraz wchodzimy do budynku. Przez całą drogę milczę. Ostatecznie, kiedy chcę, też potrafię być bardzo uparta. Winda wiezie nas na górę, gdy Andriej odzywa się do mnie: – Renata zaprowadzi cię do twojego pokoju. Znajdziesz tam sukienkę i buty odpowiednie na dzisiejszy wieczór. Masz pół godziny, żeby się przygotować. Potem spodziewam się ciebie w sali balowej. Czy to jasne? Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale po szybkim przemyśleniu sprawy nic nie mówię. Mogę się na to wszystko wewnętrznie burzyć, ale wciąż potrzebuję Andrieja po swojej stronie. Jeżeli pragnie odgrywać rolę mojego dobroczyńcy, niech mu będzie. Jednak ja nie prosiłam o rzeczy, które mi podsuwa. Nie jestem mu nic winna. Powinien zrozumieć, że umowę zawiera się

tylko wtedy, kiedy zgadzają się na to obie strony. Gospodyni czeka w otwartych drzwiach mieszkania i wita nas obydwoje uprzejmie. – Dobry wieczór, Renato. Proszę, zaprowadź pannę Villiers do białej sypialni, tak jak było ustalone – mówi Andriej. Z cienistego holu wynurza się lokaj i bierze od niego płaszcz. Andriej zwraca się do mnie: – Sala balowa. Za pół godziny. Nie każ mi czekać. – To przecież przywilej kobiety – odpowiadam cierpko i uśmiecham się do niego słodko. Wbija we mnie wzrok, na jego czole pojawia się malutka zmarszczka. Nie jest pewien, czy przekomarzam się z nim, czy nie. – No… nie za długo – dodaje. – Tędy, proszę pani – zwraca się do mnie gospodyni i idę za nią po wyłożonych grubym dywanem schodach na górne piętro. Biała sypialnia zajmuje róg budynku; duże, zwieńczone łukiem okno wychodzi na ciemny park i rysujące się za drzewami wieżowce Manhattanu. Jak sugeruje nazwa, wszystko w tym pokoju jest białe, każde krzesło, poduszka i rama obrazu, nawet mały fortepian i towarzyszący mu stołek pokryty jaszczurczą skórą. Zerkam na piękny instrument i myślę, że raczej mi się nie przyda, ponieważ nie umiem zagrać nawet prostej gamy. To już drugi fortepian, jaki widzę w tym apartamencie. Ciekawe, czy Andriej gra. – Przyjdę po panią za pół godziny – mówi uprzejmie Renata. – Za tymi drzwiami jest łazienka. Sukienka wisi w szafie. Jeżeli będzie pani czegoś potrzebować, proszę zadzwonić do mnie z telefonu, który stoi na szafce nocnej. – Dziękuję – odpowiadam i gospodyni wychodzi, zostawiając mnie samą. Rozglądam się po luksusowym pokoju, przez chwilę patrzę na wspaniały widok za oknem, po czym idę do łazienki, żeby wziąć prysznic. Sukienka, którą Andriej kazał dla mnie przygotować, jest bardzo piękna i w odpowiednim rozmiarze. Czerwona –

najwyraźniej on lubi, kiedy mam ubrania w takim kolorze – dopasowana u góry i śmiało wycięta z tyłu, z drapowanymi rękawkami, skromna, ale dzięki głębokiemu dekoltowi prezentuje się ponętnie. Oglądając się w lustrze od tyłu, muszę przyznać, że wyglądam sexy. Zostaje mi jeszcze czas na rozczesanie włosów i upięcie ich w koczek oraz na zrobienie makijażu. Rozlega się pukanie do drzwi i zaraz wchodzi Renata. – Dobrze, że jest pani gotowa – mówi z uśmiechem. – Pan Dubrowski nie cierpi, gdy musi czekać. Wygląda pani bardzo ładnie. – Dziękuję – odpowiadam. Ubrana na czerwono, opuszczając bezpieczne schronienie białego pokoju, czuję się jak prowadzona na ofiarę przebłagalną dla jakiegoś gniewnego boga. „Ale nie jestem ofiarą i zamierzam postawić to jasno”. Schodzę wraz z gospodynią do sali balowej, którą razem z Laurą widziałyśmy kilka dni temu – podłużnej, ozdobionej lustrami i żyrandolami. Te ostatnie nie są zaświecone, za to palą się świece w wielkich złoconych kandelabrach rozmieszczonych na niedużych stolikach w całym pomieszczeniu. Na jednym z nich przy oknie widzę butelkę szampana chłodzącą się w kubełku z lodem, a obok dwa smukłe kieliszki. I ani śladu Andrieja. „Typowe! Po całym tym bzdurnym wstępie to ja muszę czekać na niego!”. Ostrożnie kroczę na wysokich obcasach po polerowanej drewnianej podłodze. Podchodzę do okna i podziwiam niesamowity widok. Szerokimi alejami toczą się powoli pojazdy; przednie i tylne światła z tej odległości sprawiają wrażenie świątecznych łańcuchów. Miasto migocze i błyszczy pod ciemnogranatowym niebem. – Wyglądasz pięknie. Odwracam się i widzę, że przez całą długość sali zmierza ku mnie Andriej, niezwykle przystojny w wizytowym garniturze oraz koszuli frakowej z lśniąco czarnymi spinkami w mankietach i czarną jedwabną muchą. Błyszczą idealnie wyglancowane buty, a

w powietrzu wyczuwam zapach cytrusowej wody kolońskiej. – Doskonale ci ten kolor pasuje – stwierdza. – Dziękuję. – Uśmiecham się. – Za to, że pożyczyłeś mi tę sukienkę. – Kładę leciutki nacisk na słowo „pożyczyłeś”, żeby wiedział, jak postrzegam tę sytuację. Uśmiecha się do mnie i posyła mi znaczące spojrzenie. Niebieskie oczy mają miększe wejrzenie, zniknął z nich lód i znów wyglądają na niemal ludzkie. Gdy Andriej postanowi posłużyć się własnym czarem, niewątpliwie robi wielkie wrażenie. Trudno nie dać się zauroczyć jego prezencji i charyzmie, jaką roztacza w tym wcieleniu, sile szerokich ramion i dużych dłoni czy przykuwającym oczom błyszczącym w atrakcyjnej, pobrużdżonej twarzy. – Mam dla ciebie coś jeszcze. Prezent. – Podchodzi do stolika, na którym chłodzi się szampan, i bierze wąskie czarne pudełeczko, którego przedtem nie zauważyłam. Niepewnie ruszam w jego stronę. „Co znowu?”. Nie podaje mi pudełeczka, tylko je otwiera. Wyrywa mi się cichy okrzyk. Na białej satynie spoczywa sznur wielkich popielatych, nieskazitelnie pięknych pereł. – To nie jest do zwrotu – zastrzega stanowczo Andriej. – Odwróć się. Robię w tył zwrot i uświadamiam sobie, że z powodu głębokiego wycięcia pokazuję mu prawie całe plecy. Na tę myśl leciutko drżę. Naszyjnik otacza mnie już od przodu, chłodne perły łagodnie lądują na moich obojczykach i Andriej pociąga za końce, żeby mi je zapiąć na karku. – Proszę – mówi, puszczając zapięcie. – Pokaż się. Odwracam się, a on patrzy na moją szyję z uśmiechem, który unosi nieco kąciki jego ust. – Bardzo dobrze. Przejrzyj się. Podchodzę do jednego z wielkich luster w złoconych ramach i spoglądam na naszyjnik. Jest naprawdę piękny, perły wyglądają na skórze jak przydymione miniaturowe planety. W blasku świec lśnią księżycową poświatą.

– Cudowne – szepczę. Odwracam się do Andrieja, który zdejmuje opakowanie z butelki szampana. – Ale oczywiście nie mogę przyjąć takiego prezentu, jest o wiele za drogi. Posyła mi niecierpliwe spojrzenie i wraca do odkręcania drucika przy szyjce. – Wolałbym, żebyś nie wspominała co chwila o tym, ile co kosztuje. Nie spodziewałbym się po tobie takiego prostackiego zachowania. – Ale to nakłada na mnie zobowiązanie – odpowiadam twardo. – Wiesz o tym tak samo jak ja. Gdybym mogła sobie pozwolić na równie kosztowny prezent dla ciebie, wówczas rozmowa o cenach byłaby prostacka. Ale nie stać mnie na takie wydatki, zatem nie świadczy to o moim braku wyrobienia, tylko o uczciwości. – Tak czy inaczej, proszę, ani słowa więcej na ten temat, bo nie jestem zainteresowany. – Zręcznie otwiera szampana i rozlewa trunek do dwóch kieliszków. – Naszyjnik prezentuje się na tobie bosko i właśnie tego chciałem, abyś tak wyglądała. A teraz podejdź tu. Podchodzę i biorę szampanówkę, którą mi wręcza. – Za naszą współpracę – mówi, delikatnie stukając swoim szkłem o moje. – Za naszą… współpracę – powtarzam i oboje sączymy musujący napój, nie spuszczając z siebie nawzajem oczu. – A teraz – Andriej odstawia swój kieliszek i uśmiecha się do mnie – skoro jesteśmy w sali balowej, pozostaje nam tylko jedno. Na jego sygnał z ukrytych głośników zaczyna płynąć melodia walca – kryształowo czysta, jakby tuż obok grała orkiestra kameralna. Andriej wyciąga do mnie rękę. – Panno Villiers – mówi – czy mogę prosić o ten taniec? Wlepiam w niego wzrok i dopiero po sekundzie odstawiam kieliszek. – Tak – opowiadam wolno – możesz. Bierze mnie w ramiona i przyciąga blisko do swojej piersi. Jedną ręką podtrzymuje mnie u dołu pleców, a drugą mocno

chwyta moją prawą dłoń. Czuję, jak spod koszuli bije ciepło jego ciała, on przyciska swoje uda do moich i zaczyna prowadzić mnie w tańcu. Dobrze, że tato wiele lat temu nauczył mnie kroków, dzięki temu wiem, jak się poruszać u boku partnera. Andriej okazuje się doskonałym tancerzem. Prawie w ogóle nie muszę myśleć o tym, co robię; sprawia, że bez wysiłku poruszam się razem z nim. W lustrach miga para w eleganckich strojach wieczorowych, kręcąca się z wdziękiem w takt muzyki. Perły błyszczą na mojej szyi, biała skóra lśni lekko w blasku świec. Wszystko dzieje się jak w idealnym śnie i czuję, że się powoli w nim zatracam. Widoczne przez okno miasto wydaje się oświetlone specjalnie dla nas. Na pewno tylko dla nas sala rozbrzmiewa muzyką, która porywa moją duszę i wywołuje wrażenie, jakbym leciała, unoszona przez Andrieja w walcu ponad piękną podłogą. Nieoczekiwanie jego usta zbliżają się do mojego ucha. – Wszystko to mogłoby być twoje – mruczy niskim głosem. – Chcę, żebyś dzieliła to ze mną. To mogłoby być nasze życie. Byłoby cudownie. Jesteś samotna i zagubiona, Beth, tak samo jak ja. Chcę mieć rodzinę, kogoś, kto tchnie w mój świat ducha, da mi prawdziwą radość. To ty jesteś tą osobą, wiem to od dawna. Twoja miłość jest warta wszystkiego, twój wdzięk, twoja uroda rozświetliłyby mój świat. Beth… proszę… Chcę, żebyś pomyślała o tym dzisiejszego wieczoru. Próbuję się od niego odsunąć, ale on trzyma mnie w żelaznym uścisku. – Nie mów teraz nic – ciągnie dalej. – Nie psuj chwili. Wiem, że chcesz mi się opierać. Właśnie to utwierdza mnie w przekonaniu, że jesteś właściwą osobą. Pomyśl o tym. Porozmawiamy później. Nie odzywam się więc, zmieszana po tym, co usłyszałam. Chcę z miejsca powiedzieć „nie”, wyjaśnić mu, że ulega złudzeniu, ale wszystko odbywa się jak we śnie i ledwie mogę uwierzyć własnym uszom. Muzyka kończy się i stoję bez tchu, zapatrzona w niego. On unosi moją dłoń do ust i całuje ją. – Dziękuję, to było piękne. A teraz czeka na nas samochód.

W holu gospodyni pomaga mi się ubrać we wspaniały kaszmirowy płaszcz. Wsuwam do kieszeni komórkę, a tymczasem lokaj podaje Andriejowi wierzchnie okrycie i rękawiczki. Następnie zjeżdżamy windą i przechodzimy do samochodu. Po niespełna dziesięciu minutach jazdy przybywamy do restauracji, w której zwracają uwagę grube lniane obrusy, srebra, kryształy i gwar rozmów prowadzonych przez światowe osoby. Gdy przechodzimy przez salę, podążają za nami wszystkie oczy i słychać wymawiane szeptem nazwisko Andrieja. Oczywiście – zapewne jest sławny w tym mieście. Zostajemy zaprowadzeni do stolika w honorowym miejscu i jesteśmy obsługiwani z wszelkimi grzecznościami i najwyższą atencją. Andriej składa dla nas zamówienie i podtrzymuje rozmowę – roztacza przede mną wizję swojego mieszkania w aspektach artystycznych. Mówi mi, że życzy sobie nowoczesnych dzieł sztuki i jak zwykle chce mieć znanych, wielkich twórców. Jeśli się trafi jakiś Picasso czy van Gogh, on jest poważnie zainteresowany. Słucham tego lekko oszołomiona, odpowiadając, kiedy trzeba. Kelnerzy podają nam zamówione dania, które okazują się wyśmienite – niewiarygodna klasyczna kuchnia francuska, a każdy półmisek wydaje się sam w sobie dziełem sztuki. Nie mam szczególnej ochoty na kolację, ale kiedy kosztuję tych pyszności, apetyt wręcz eksploduje we mnie. Smaki są tak intensywne, że podczas jedzenia mam wrażenie, jakbym się znalazła na innym poziomie życia. Kończymy już główne dania, gdy Andriej przestaje na chwilę mówić i wbija wzrok w obrus, a jednocześnie postukuje palcem w stolik. Patrzę na niego i gdzieś w żołądku budzi mi się niepokój. Zdaje się, że nadchodzi TEN krytyczny moment. Zostałam zwabiona w pułapkę – czy teraz zapadka zatrzaśnie się za mną? Jak się stąd wydostanę? – A więc, Beth – Andriej przerywa milczenie. Pociąga łyk czerwonego wina i z nagłym zaskoczeniem uświadamiam sobie, że się denerwuje. – Słyszałaś, co ci powiedziałem w sali balowej. Chcę, żebyś wiedziała, że mam jak najbardziej poważne zamiary. Uważam, że moje przyszłe szczęście zależy od tego, czy będę cię

miał. Pragnę, byś twórczo urządziła moje domy i razem ze mną stworzyła rodzinę. Chcę, abyś była integralną częścią mojego życia. – Cóż, to bardzo romantyczne – mówię, próbując się roześmiać i obrócić w żart to, co powiedział. – Powinni wziąć z ciebie wzór i przerobić przysięgę małżeńską: „Czy ty, Beth, zgadzasz się zostać integralną częścią mojego życia?”. Andriej zastyga w bezruchu i patrzy na mnie roziskrzonymi oczami. – Nie żartuj z tego, Beth. To bardzo ważne. Nigdy nie mówiłem poważniej. Odpowiadam znaczącym spojrzeniem. Ręce mi lekko drżą, więc chowam je pod zwieszającym się ze stołu obrusem. – Wiesz, że nie mogę tego zrobić. – Staram się, by mój głos brzmiał możliwie jak najbardziej stanowczo. – Doceniam to, co mi powiedziałeś, ogromnie mi pochlebia… Ale nie jestem dla ciebie właściwą osobą, Andriej. Zasługujesz na kogoś, kto cię pokocha. Andriej błyskawicznie opuszcza wzrok na obrus i zaciska szczęki. Znowu zaczyna stukać palcem. – Mówisz tak, bo wciąż jesteś zadurzona w tym wężu, Stonie. Ale się mylisz. Pokochałabyś mnie, gdybyś mi dała szansę. Widziałaś mnie w sierocińcu. Wiesz, że mam czułe serce, jestem dobrym człowiekiem. Możesz mnie pokochać. I pokochasz. – Nie wymusisz tego, Andriej, nie da się – tłumaczę łagodnie, nagle przejęta współczuciem dla niego. – Nie możesz kazać komuś, żeby cię pokochał, ani kupić niczyjej miłości. To niemożliwe. Podnosi wzrok i wbija go we mnie – nigdy jeszcze nie widziałam, by jego spojrzenie było zimniejsze czy bardziej zdeterminowane. – To jest możliwe – odpowiada chrapliwie. – Sprawię, że takie będzie. Zobaczysz, życie ze mną stanie się dla ciebie jedyną opcją. – Co masz na myśli? – W ton mojego głosu wkrada się nutka strachu. Wiem, że Andriej potrafi być bezlitosny. Do czego się

posunie, żeby wymóc na mnie to, czego chce? – Przede wszystkim musisz wiedzieć, że Dominic Stone zostanie nieodwołalnie doszczętnie zniszczony. Wiem, co planuje, i zamierzam zaatakować go otwarcie wszelkimi dostępnymi mi środkami. Pozna potęgę moich prawników, moc moich znajomości, a jeśli się nie podporządkuje, również siłę moich pięści. Wlepiam w niego oczy, po raz pierwszy w życiu czując prawdziwy strach przed tym człowiekiem. „Siłę moich pięści? To brzmi bardzo, ale to bardzo źle”. – Jak możesz myśleć, że zwiążę się z tobą, jeśli zamierzasz zrobić coś takiego? – pytam, próbując zachować spokój i racjonalny tok myślenia. – Jeżeli przystaniesz na moją propozycję, jestem gotów zaoferować Stone’owi amnestię. Możesz mu powiedzieć, że musi do końca roku wrócić do pracy u mnie na bardzo dogodnych warunkach i wszelkie urazy pójdą w zapomnienie. Później szansa będzie zaprzepaszczona na zawsze. – Kuszące – mówię sarkastycznie. – Na pewno rozpaczliwie zapragnie znów pracować dla ciebie. Dubrowski patrzy na mnie groźnie. – Nie wiesz, co jest dla ciebie dobre, Beth. Nie umiesz uszczęśliwić samej siebie. A ja to potrafię. Dlatego jestem gotów dla ciebie przyjąć z powrotem Dominica. A także nadal otaczać ochroną Marka. Sztywnieję cała. Mam wrażenie, jakby coś zimnego, oślizłego przebiegło mi po plecach. – Co? – Słyszałaś. Jeśli zostaniesz u mojego boku, będę chronił Marka do końca jego życia. Jeżeli się nie zgodzisz i będziesz trwać w uporze, jestem gotów nie tylko zrujnować zawodową reputację twojego szefa, lecz także pozwać go do sądu pod zarzutem zaniedbania obowiązków i narażenia mnie na duże koszty. I daję słowo: nie spocznę, póki nie straci wszystkiego. Wyślę go nawet do więzienia. – Andriej przykuwa mnie zimnym spojrzeniem

niebieskich oczu i dodaje cicho: – I jak, Beth? Brak mi słów. To nie do wiary. Sam przypomina mi, jaki jest dobry dla sierot, po czym za chwilę szantażuje mnie, żebym została jego partnerką życiową, i grozi, że zniszczy wszystko to, co Mark pieczołowicie budował przez wiele lat. Chce bez namysłu zrujnować i niezasłużenie posłać za kratki mojego drogiego, lojalnego przyjaciela. – To by go zabiło – szepczę, a usta odmawiają mi posłuszeństwa. – Wiesz o tym. To wyrok śmierci. Andriej uśmiecha się do mnie chłodnym grymasem rekina. – W takim razie zostań ze mną i wszyscy będą mieli z tego korzyści, a nade wszystko ty sama, Beth. Chcę, żebyś umiała to dostrzec. Spełnisz każdą swoją zachciankę. Czegokolwiek sobie zażyczysz, będzie twoje. – Oprócz prawdziwej miłości – podsumowuję łamiącym się głosem. – Zapominasz o tym, Andriej. – Jakoś udaje mi się podnieść z miejsca. Rzucam serwetkę na stół. – Wybacz, proszę. Idę do toalety. Odpowiada lekkim skinieniem, a ja jak najszybciej oddalam się od stolika, na ile pozwalają mi niebotyczne szpilki. Kelner gestem wskazuje mi drogę i wpadam do toalety, ostro popychając drzwi. W luksusowym zaciszu podbiegam do lustra i wpatruję się w swoje pełne przerażenia oczy i pobladłą twarz. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobi – mówię sama do siebie, a moja mina wyraża narastający strach. – Czy byłby do tego zdolny? Naprawdę? O mój Boże! A więc naprawdę jestem w pułapce. Czy mogę skazać Marka na zawodową hańbę, ruinę, a przypuszczalnie także śmierć? Czy mogę narazić Dominica na ataki prawników i zbirów Andrieja? A jeśli go zabiją? – Nie! – szepczę. – Nie. Do oczu napływają mi łzy. Dzisiejszy całodzienny stres okazuje się nie do zniesienia. Jestem wyczerpana, moje życie zamienia się w koszmar. Jak ja się znalazłam w takiej sytuacji? Czy to prawda, że im bardziej opieram się Andriejowi, tym

mocniej on jest przekonany, że jestem dla niego idealną kobietą? Jak, do licha, mam się z tego wyplątać? Próbuję zapanować nad emocjami, ale nie potrafię. Zaczynam szlochać i nie umiem już tego powstrzymać. Biorę świeży ręcznik i przyciskam go sobie do zalanej łzami twarzy. Płaczę tak od dłuższej chwili, kiedy nagle czuję na ramieniu czyjąś rękę i słyszę łagodny głos. – Hej, wszystko w porządku? Głupie pytanie, oczywiście, że nie w porządku. Mogę ci jakoś pomóc? Podnoszę wzrok, wciąż pociągając nosem, i widzę dwoje przyjaźnie spoglądających brązowych oczu w ładnej, gładkiej twarzy. Kobieta ma może trzydzieści kilka lat, jest elegancka i bardzo zadbana, z prostymi, połyskliwie ciemnymi włosami. Patrzy na mnie z troską i współczuciem. – Przepraszam – mówię wśród szlochów. – Nie przepraszaj, przecież nie masz za co – odzywa się nieznajoma miękkim, melodyjnym głosem. – Jakiś problem? – Jestem tu z mężczyzną – odpowiadam, czując ulgę choćby w tym, że mogę się zwierzyć ze swojego nieszczęścia. – Naciska na mnie, żebym z nim była, podczas gdy ja kocham kogoś innego. On wie o moich uczuciach, dlatego szantażuje mnie emocjonalnie, żeby wymusić to, czego chce. Kobieta jest oburzona. – To okropne! – wykrzykuje. – Co za tyran! A co ten drugi mężczyzna myśli o tym? – Jeszcze nie wie. – Powinnaś mu zaraz powiedzieć! – Nie wiem, gdzie teraz jest – zawodzę, znowu przygnębiona beznadziejnością swojej sytuacji. – Brak mi go. Naprawdę tęsknię za nim i go potrzebuję. Ale to bardzo skomplikowane, nie umiem wyjaśnić. O Boże, nie wiem, co robić. Nieznajoma przygląda mi się z determinacją i bierze mnie za rękę. Czuję jej pewny uścisk. – Nie wolno ci pozwolić, żeby ten despota tak cię tyranizował. Pewnie się tylko odgraża, oni tak mają. Odejdź i nie

oglądaj się za siebie! Kręcę głową i pociągam nosem, szloch ustępuje powoli. – Nie rozumie pani. On jest zdolny do wszystkiego. – Więc nie możesz do niego wrócić – mówi z ożywieniem. – Tym bardziej jeżeli jest niebezpieczny. Teraz, kiedy się trochę uspokajam, uświadamiam sobie, co mi nie dawało spokoju, odkąd ta kobieta odezwała się do mnie. Wołam niemal odkrywczo: – Jest pani Brytyjką! – To prawda. – Uśmiecha się. – Tak jak ty. Musimy się trzymać razem. Posłuchaj, nie pozwalam ci wrócić do tego mężczyzny. Idziesz ze mną. I tak już wychodzę. Możesz zatrzymać się u mnie, to niedaleko stąd. – Ale wszystkie moje rzeczy zostały w jego mieszkaniu. Ubrania, paszport, przedmioty z pracy… – Patrzę na nią bezradnie. Poza tym jeśli teraz zostawię Andrieja na lodzie, kto wie, czy nie rozzłości się do tego stopnia, by spełnić swoje groźby? – Nie martw się o to – mówi stanowczo kobieta. – Wyślemy po nie mojego brata. Teraz jest na randce ze swoją dziewczyną, ale gdy tylko wróci, powiem, żeby wydostał twoje rzeczy od tamtego gościa. Inaczej wezwiemy policję. Zobaczysz, że nie jest taki twardy, jak się wydaje. – Uśmiecha się do mnie. – Poważnie. Nie wolno ci do niego wracać. Jeżeli pozwolisz despocie na cokolwiek, uzna, że mu się poddajesz, i będzie cię tyranizował przez całe życie. Chcesz tego? Potrząsam głową. – No właśnie – ciągnie dalej. – Jasne, że nie chcesz! A teraz chodźmy. Weźmiemy z szatni twój płaszcz, a ja podejdę do tego człowieka i wyjaśnię mu, że idziesz ze mną. Poczekasz na mnie w taksówce na zewnątrz. Bez dyskusji! Czuję się zbyt zmęczona, by się z nią spierać. Chcę jej powiedzieć, że ten plan jest zbyt niebezpieczny, lecz w jej ujęciu brzmi tak cudownie prosto. Może powinnam pozwolić, żeby przejęła kontrolę i załatwiła sprawę, jeśli umie. – Postanowione – oznajmia. – A teraz chodźmy. Musisz się

stąd wydostać jak najszybciej. Powiedz mi, przy którym stoliku siedzi ten mężczyzna i jak wygląda, a ja zaraz z nim porozmawiam.

Rozdział dwunasty Co ja robię? Czy to nie rozjuszy Andrieja? Nie skłoni go do spełnienia gróźb?”. Siedzę na tylnej kanapce taksówki, która z włączonym silnikiem czeka na zewnątrz przed restauracją. Domyślam się, że samochód Andrieja jest zaparkowany gdzieś nieopodal. Drżę i otulam się ciaśniej czarnym kaszmirowym płaszczem. „To szaleństwo! Nie mam nic. Nawet ubrania, w których spędzam wieczór, nie są moje!”. Rozlega się stukanie wysokich obcasów na chodniku i zaraz drzwi taksówki otwierają się, a moja nowa przyjaciółka siada obok mnie. Podaje kierowcy adres i ruszamy. – Co mówił? – pytam. Rzuca mi spojrzenie spod podkręconych czarnych rzęs. – Nie powiedziałaś mi, że twój przyjaciel to Andriej Dubrowski. – O… no tak… powinnam była. – Zapomniałam, że Andriej jest szeroko znany w tym mieście. – Potrafi onieśmielić, a nawet zastraszyć… Wiele o nim słyszałam. Zaszła więc mała zmiana planów. Powiedziałam mu, że się rozchorowałaś w toalecie i że się tobą zaopiekuję. Oraz że cię odstawię do domu, gdy się poczujesz lepiej. – Uwierzył? Śmieje się. – Nie jestem pewna. Ale musiał uwierzyć, nie pozostało mu nic innego. Poprosił, żebym cię odstawiła do jego mieszkania, i dał mi swoją wizytówkę. Stwierdziłam, że powinnaś być teraz pod kobiecą opieką, i to mu odebrało argumenty. Ale nie zna mojego nazwiska ani adresu, zatem jesteś bezpieczna. – Nie na długo – mówię zgaszonym głosem. Będę musiała do niego wrócić, wiem o tym. Zaczynam sobie uświadamiać, że Andriej mnie osaczył. Nie mam teraz wyboru.

Postaram się jakoś to wytłumaczyć Dominicowi. Czuję, że serce mi pęknie. Właśnie teraz, gdy się nawzajem odnaleźliśmy, znów przyjdzie się nam rozłączyć, i tym razem na zawsze. – Rano poczujesz się lepiej – pociesza mnie przekonującym tonem moja znajoma. – Nie martw się, na pewno znajdzie się na to sposób. W tym momencie mój telefon wibruje, oznajmiając przyjście SMS-a. Wyciągam komórkę z kieszeni i nieprzytomnie zerkam na wiadomość. Rosa, gdzie jesteś? Twój pan cię potrzebuje. Aż mi zapiera dech w piersi. „Dominic!”. Co to znaczy? Gdzie on jest? Nie odpowiadam od razu. W mózgu wirują mi najróżniejsze przypuszczenia. Czy to możliwe, że jest w Nowym Jorku? Co mam zrobić? Rozpaczliwie chcę mu opowiedzieć o wszystkim, co się wydarzyło, lecz nagle zastanawiam się, czy to mądre. Wiem, że Dominic roześmieje się na propozycję Andrieja. Przypuszczalnie zechce dosłownie wybić mu z głowy te pomysły, a to dla Marka mogłoby być wyrokiem śmierci. Gapię się przez chwilę na wyświetlacz, próbując podjąć jakąś decyzję. Przychodzi kolejna wiadomość. Rosa, czy postanowiłaś służyć komuś innemu? Tak mam to rozumieć? Powiedziano mi, że dziś wieczorem zabrałaś swój bagaż i wyszłaś z jakimś mężczyzną. Czy to oznacza, że straciłem moją Rosę? „O mój Boże, on jest w Nowym Jorku?”. Biorę ostry wdech i aż drżę z podekscytowania. Chcę do niego od razu zadzwonić, ale nie mogę tego zrobić tu, w taksówce, przy mojej nowej przyjaciółce. Ona zresztą przygląda mi się dyskretnie. – W porządku? – pyta. – To chyba nie on, co? Nie grozi ci przypadkiem na odległość? – Nie, nie – odpowiadam szybko. – To mój prawdziwy przyjaciel. Pośpiesznie piszę do niego SMS-a:

Panie, Rosa wielbi cię i pragnie służyć tylko tobie. Pokornie przeprasza i tęsknie wypatruje chwili, kiedy będzie z tobą. Natychmiast przychodzi odpowiedź: Gdzie jesteś, Rosa? Bezpieczna? Wystukuję kolejną wiadomość: Tak, bezpieczna, ale nie wiem, gdzie jestem. Dam ci znać, kiedy się dowiem, niedługo. Telefon zaraz odzywa się znowu. W porządku. Czekam na Twoją wiadomość. Wygaszam komórkę, czując przypływ nadziei. Dominic musi być w Nowym Jorku. O Boże, oby to była prawda! Tęsknię za nim niewyobrażalnie. Jeżeli tylko będę mogła znów go zobaczyć i poczuć, na pewno wszystko się ułoży. W tym momencie rozbrzmiewa telefon mojej przyjaciółki. Odbiera i słucha uważnie. – O, dobrze – mówi do mnie po chwili. – To mój brat. Już jedzie, prawdopodobnie ze swoją dziewczyną. Możemy od razu wysłać go do Dubrowskiego po twoje rzeczy. – Wygląda przez okno. – I jesteśmy na miejscu, w domu. Taksówka zatrzymuje się przed wysoką nowojorską kamienicą brownstone i wysiadamy. Moja opiekunka płaci za przejazd, a potem prowadzi mnie po wysłużonych schodkach do pomalowanych na biało frontowych drzwi. – Nie ma to jak dom – mówi, otwierając. Wchodzimy do przyjemnego korytarza w szykownym, lecz przytulnym mieszkaniu. Wnętrza są stylowe, z nowoczesnymi meblami o czystej linii, pełne książek i obrazów na ścianach. Na polerowanej drewnianej podłodze tu i tam leży porzucona para butów czy niedoczytana gazeta. Krzesła wyglądają, jakby często na nich siadano. To dla mnie wielka ulga znaleźć się w prawdziwym domu po tych wszystkich hotelach i bezdusznym

apartamencie Andrieja. – Wchodź dalej – zachęca moja przyjaciółka i wiesza okrycie na starodawnym stojącym wieszaku. – Rzucaj swoje rzeczy gdziekolwiek. Zdejmij buty, jeśli masz ochotę. Tam koło schodów leżą kapcie. Dam ci sweter, bo zamarzniesz w tej sukni. Piękna, ale na pewno ciepła nie daje. – Prowadzi mnie do saloniku i po drodze przedstawia się: – A, właśnie, mam na imię Georgina. Możesz mi mówić Georgie. A ty? – Beth – odpowiadam, czując się milion razy lepiej w tym normalnym miejscu. – Beth? – marszczy brwi. – Dziwne. – Potem reflektuje się. – Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty? Czegoś mocniejszego? Mam wino i whisky, w razie gdybyś nadal była w szoku. – Z przyjemnością napiję się herbaty, dziękuję – mówię pełna wdzięczności. – Tak, dobrej angielskiej herbaty. Przywożę ją sobie z Anglii, kiedy mam okazję. Tutaj po prostu nie potrafią jej zrobić. Cieszę się, że mogę zdjąć wysokie szpilki i włożyć miękkie wełniane papucie obszyte futerkiem. Georgina bierze sweter, który wisi na oparciu krzesła, i podaje mi go. Znika, żeby przygotować herbatę, a ja tymczasem zakładam sweter i rozkoszuję się jego miękkością. Czekając na gospodynię, chodzę po pokoju, oglądam półki, grzbiety książek i rozstawione tu i tam zdjęcia. Wieczór rozwija się zupełnie nie tak, jak się spodziewałam. Myślałam, że zamówię do pokoju kolację i wcześnie pójdę spać, a przed snem przygotuję się do lotu powrotnego i zrobię listę bożonarodzeniowych prezentów. Oto jednak jestem w domu nieznajomej osoby gdzieś w Nowym Jorku, ubrana w wieczorową suknię i pozbawiona własnego bagażu. Podnoszę niektóre stojące na półkach fotografie. Przedstawiają Georgie z przyjaciółmi na nartach, na plaży, podczas wygłupów oraz na uroczystych balach, przyjęciach czy weselach. Spłowiałe kolorowe zdjęcie pokazuje parę dorosłych i dwoje dzieci stojących na werandzie dużej, egzotycznie wyglądającej willi. Biorę fotkę do ręki i przyglądam się bliżej. Dzieci to dziewczynka i chłopczyk, ona nieco starsza od

niego, oboje ciemnowłosi, o ciemnych oczach. Dziewczynką jest Georgie, na pewno – widać to wyraźnie mimo oczywistych różnic między krótkowłosym dzieckiem o patykowatych nogach a elegancką kobietą po trzydziestce. Chłopczyk to zapewne jej młodszy brat – ma oczy takie same jak ona i podobną cerę. Oboje są smagli. Za nimi stoją rodzice: mężczyzna w urzędowym garniturze oraz kobieta w kwiecistej sukience i kapeluszu. Odkładam zdjęcie z powrotem na miejsce i podchodzę do kominka, gdzie wystawiono więcej fotek w srebrnych ramkach. Georgie wraca z kubkiem parującej herbaty, którą stawia na stoliku kawowym. – Proszę – mówi wesoło. – Usiądź i rozgość się. – Dziękuję – odpowiadam. – Patrzę na twoje zdjęcia. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. – Oczywiście, że nie. Pokazuję gestem fotkę z dwojgiem dzieci i rodzicami. – Czy to ty? – pytam. Georgie podąża wzrokiem we wskazanym kierunku. – Tak, ja i mój brat z rodzicami. Oboje już nie żyją. – Och… przykro mi. – Wydaje mi się bardzo młoda jak na osieroconą osobę. – Tak, kiepsko wyszło, ale trudno było cokolwiek poradzić. Ojciec zbyt ciężko pracował, a matka za dużo piła. Była żoną dyplomaty i nudziła się jak mops na niekończących się przyjęciach, na których musiała się pojawiać, zwłaszcza kiedy mieszkaliśmy za granicą i rozpaczliwie tęskniła za krajem. W końcu jedyną pociechę znajdowała w koktajlach. – Na twarzy Georgie maluje się melancholia. – Aż ją zabiły. Miała zaledwie pięćdziesiąt lat. – To takie smutne – mówię miękko. Georgie uśmiecha się. – Tak. Wciąż mi jej brakuje. Jeśli mam być szczera, ta strata sprawiła, że trochę zdziwaczałam na punkcie zdrowia. Ale to nie takie złe. Błędy naszych rodziców chyba mogą nas czegoś nauczyć.

Zastanawiam się, czy ma partnera albo męża, który byłby dla niej oparciem po stracie rodziców, ale nie widzę w mieszkaniu żadnego śladu mężczyzny, a pytać o to byłoby niegrzecznie. Przypominam sobie o drugim dziecku z fotografii. – A twój brat też mieszka w Nowym Jorku? Posyła mi smutne spojrzenie. – Chciałabym – mówi. – Ale on ma zdecydowanie zbyt dużo energii, żeby za długo trwać w jednym miejscu. Uwielbiam go, jednak czasami nie daje się łatwo namierzyć. Aż do dziś nawet nie wiedziałam, że będzie w mieście. Spodziewałam się go dopiero na święta. Wtem rozlega się dzwonek u drzwi i Georgie stwierdza: – To pewnie on. Zaraz wracam. Wychodzi, a ja znów patrzę na zdjęcia na kominku. Mój wzrok przyciąga duża fotografia bez ramki, oparta o inne portrety. Sięgam po nią. Z korytarza dobiegają słowa powitania: – Cześć, bracie! Więc gdzie ona jest? – Nie mogła przyjechać, niestety – odpowiada głęboki męski głos. Właśnie zdejmuję zdjęcie z kominka, kiedy ten głos przeszywa mnie niczym strzała. Uświadamiam sobie, że wpatruję się w fotkę Georgie i Dominica – zetknięci głowami, oboje uśmiechają się szeroko. Są tacy do siebie podobni, mają oliwkową cerę i ciemne oczy. Teraz wiem ponad wszelką wątpliwość, że głos, który słyszę, należy do niego. Oszołomiona z trudem łapię oddech, ale odwracam się i widzę, że w drzwiach pojawia się Georgie. – Beth, to jest mój brat Dominic – mówi i w półobrocie wskazuje dłonią stojącego za nią mężczyznę. A ja zamieram, z niedowierzaniem spoglądając na wysokiego, przystojnego Dominica, za którym tęskniłam bardziej niż za kimkolwiek innym w świecie. On też patrzy na mnie w zdumieniu, po czym na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech. – Beth! – wykrzykuje i podchodzi do mnie szybko z otwartymi ramionami.

Rzucam się w jego stronę i zatracam się w ciepłych objęciach. Na wpół śmieję się, na wpół płaczę, ale przede wszystkim ogarnia mnie radość i poczucie ulgi. Tak cudownie jest znaleźć się w jego ramionach; chciałabym, żeby nigdy mnie z nich nie wypuszczał. – Niesamowite, że wciąż udaje ci się mnie zaskoczyć – mówi Dominic łagodnie, całując mnie lekko w głowę. – Gdy myślę już, że cię straciłem, los sprowadza cię do mnie z powrotem. – Odsuwa się, żeby mi spojrzeć w twarz. – Ale co ty tu robisz, do licha? – Chwileczkę! – wtrąca się Georgie. Stoi z rękami na biodrach, kompletnie zbita z tropu. – Chcesz mi powiedzieć, że to jest Beth? Twoja Beth, ta, z którą miałeś się dziś spotkać? Dominic odwraca się do niej. Uśmiecha się całą twarzą, oczy mu się iskrzą. – Właśnie ta. Nie było jej w hotelu, kiedy tam dotarłem. Należała mi się nauczka, bo myślałem, że niespodzianka to dobry pomysł. Jak ją znalazłaś? Georgie wygląda na zaniepokojoną, gdy mówi: – Dom, pozwól na słówko. Skinieniem wywołuje go na korytarz. Czuję, że Dominic wypuszcza mnie niechętnie, ale zgadza się: – Jasne. Wychodzi za swoją siostrą, a ja stoję w salonie upojona szczęściem i podekscytowana. Słyszę jednak, że rozmawiają o mnie: – Dom, ta dziewczyna jest związana z Andriejem Dubrowskim! – syczy Georgie. – Znalazłam ją zalaną łzami w restauracyjnej toalecie, ponieważ on próbuje ją zmusić, żeby mu uległa! Czy wiesz, jakie to strasznie niebezpieczne? I tak nie układa ci się z nim za dobrze. Nie obejdzie się z tobą łaskawie, jeśli mu ukradniesz dziewczynę! – Nikogo ani niczego nie kradnę – odpowiada Dominic spokojnie. – Beth i ja byliśmy ze sobą, jeszcze zanim poznała Andrieja.

– Co? Jak to? – Długa historia. Pewnego dnia wszystko ci opowiem. – Ale Dubrowski ma rzeczy Beth. Miałam cię po nie wysłać, jednak teraz nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – Myśli, że może ją mieć, jeśli zechce. Beth na to nie pozwoli, a tym bardziej ja. A teraz wróćmy i włączmy ją do rozmowy, bo nie podoba mi się, że mówimy o niej w ten sposób. Wchodzą oboje do pokoju, Georgie ma zakłopotaną i zaniepokojoną minę, Dominic zaś wygląda na uszczęśliwionego i zadowolonego. Otacza mnie ramieniem. – Zdaje się, że dzieje się jakieś szaleństwo. Czy Andriej znowu próbuje swoich starych sztuczek? Kiwam głową, czując, jak z moich barków zsuwa się okropny ciężar, który przygniatał mnie od jakiegoś czasu. – Zachowuje się gorzej niż zwykle. – Chcę, żebyś mi wszystko opowiedziała. – Dominic uśmiecha się do mnie, jego brązowe oczy promienieją ciepłem i miłością. – Ale najpierw usiądźmy i trochę się sobą nacieszmy. Chciałem ci dziś wieczór zrobić niespodziankę, ale jak zwykle to ty zaskoczyłaś mnie bardziej i lepiej. Georgie, może zaparzysz mi herbatę? Brakowało mi tego, jak ją przyrządzasz – zwraca się do niej z uśmiechem. Georgina potrząsa głową i wzdycha, jakby był beznadziejnym przypadkiem, ale nie może się oprzeć jego urokowi. – Okej, Dom. Zaraz będzie herbata. Zostajemy sami i Dominic przyciąga mnie do siebie. – O Boże, tak dobrze jest mieć cię z powrotem – mówi gardłowo i zaczyna mnie całować, najpierw czule i delikatnie, a po chwili namiętnie, gdy moje usta otwierają się dla niego. Kiedy po długim ociąganiu odsuwamy się nieco od siebie, Dominic wzdycha: – Dzięki Bogu, że jesteś cała i zdrowa. Bardzo się martwiłem, gdy przyjechałem do hotelu i dowiedziałem się, że z kimś wyjechałaś. – Andriej kazał mnie śledzić – wyjaśniam, podczas gdy

Dominic prowadzi mnie do kanapy, na której siadamy razem ze splecionymi dłońmi. – I wywiera większe naciski niż kiedykolwiek przedtem. Grozi, że zaszkodzi Markowi, i daje wyraźnie do zrozumienia, że chce, abym była z nim. Oczy Dominica migoczą niebezpiecznie, gdy mówi: – To już do tego doszło? Cóż, będzie musiał przyjąć do wiadomości, że taktyki oprycha spod ciemnej gwiazdy nie zawsze pozwalają dostać to, czego się zapragnie. Chce walki, więc będzie ją miał. Damy mu nauczkę. Kładę drugą rękę na jego kolanie i napomykam z przestrachem: – Proszę, Dominic, nie wiesz, jaki on jest… mówił takie rzeczy… Nie zniosłabym, gdyby cię skrzywdził. – Przeciwnie – stwierdza Dominic. – Dokładnie wiem, jaki on jest i dlaczego tak się zachowuje. Chce ukrócić moje działania, ponieważ znam wszystkie jego słabości. Byłem gotów postępować z nim honorowo i nie ujawniać sekretów, które mi powierzył, kiedy u niego pracowałem. Ale on pokazuje, że zamierza grać inaczej. Więc nie ma sprawy. Jeszcze pożałuje, że mi rzucił wyzwanie. – Co chcesz zrobić? – pytam przerażona perspektywą tego, że Dominic miałby stawić czoło komuś o takich wpływach i władzy jak Andriej, ale on wygląda na silniejszego i bardziej pewnego siebie niż kiedykolwiek. – Mam pewne pomysły – zapowiada tajemniczo – ale nie będziemy o nich teraz rozmawiać. Poczekaj, aż się znajdziemy w moim mieszkaniu. – Twoim mieszkaniu? – powtarzam zaintrygowana. Dominic potakuje. – Wszystko się zmienia, Beth. Praca, jaką wykonałem w ciągu ostatnich tygodni, zaczyna przynosić owoce. Mam po swojej stronie kilku wielkich inwestorów, a moja firma lada chwila stanie się poważnym graczem na światowym rynku kopalin i obrotu towarowego. Zakładam biura tutaj, w Nowym Jorku, i w Londynie. Dubrowskiemu nie spodoba się, kiedy zobaczy, kogo

mam wśród swoich partnerów, głównie dlatego, że są to ludzie, o których względy sam kiedyś bezskutecznie zabiegał. – Przyciąga mnie blisko do siebie. – Mój nowojorski asystent wynajął dla mnie mieszkanie. Będę je zajmował do czasu, gdy kupię coś odpowiedniego po Nowym Roku. Wpatruję się w Dominica. Jest teraz własnym szefem i odpowiada mu to. Uświadamiam sobie, że pragnął tego już wtedy, gdy go poznałam. Teraz wygląda jak lampart, który po przebudzeniu przeciąga się, rozprostowuje łapy i przygotowuje do polowania na własną rękę. Georgie wraca do pokoju z dwoma kubkami herbaty. Stawia je na stoliku i siada w fotelu. Ma teraz nieco radośniejszą minę. – Nie mogę się pozbierać – zagaduje, kręcąc głową. Spogląda to na mnie, to na brata. – Kiedy mi powiedziałaś, że ci na imię Beth, pomyślałam, że to dziwne, ponieważ Dom miał się spotkać z Beth, ale nie przyszło mi do głowy, że to możesz być ty! – Rzeczywiście, dziwne – przytakuję, uśmiechając się do niej. Dominic wciąż mocno trzyma mnie za rękę. Rzucam mu spojrzenie. – Nigdy mi nie mówił, że ma siostrę! Dominic marszczy brwi i mruczy wymijająco: – Naprawdę? – Nie mówiłeś! Georgie podaje mu parujący kubek. – Wiesz, Beth, nie dziwi mnie to ani trochę. Ja też aż do dzisiaj nie miałam pojęcia o twoim istnieniu. – Patrzy na brata z łagodnym wyrzutem. – Powinieneś choć trochę dzielić się nowinami z bliskimi. – Postaram się – odpowiada Dominic z uśmiechem i bierze od niej kubek. – Dzięki za herbatę. – Beth, musisz sprawić, żeby się trochę zmienił. Uśmiecham się do niej. Cudownie jest widzieć Dominica w rodzinnej atmosferze. Teraz, gdy akceptuje mnie jego siostra, czuję się z nim jeszcze mocniej związana. Zyskuję zapewnienie, że jesteśmy ze sobą jak normalna para. Ta myśl napawa mnie ciepłym poczuciem szczęścia.

– Georgie – zagaja Dominic – obawiam się, że nasza wizyta będzie nieco krótsza, niż planowaliśmy. Zabieram Beth do siebie. – Wiedziałam, że to powiesz – odpowiada jego siostra bez najmniejszej urazy. – Cóż, spotkanie z tobą to prawdziwa gratka, nawet jeżeli wpadasz jak po ogień. – W przyszłości znacznie częściej będę w pobliżu – zapowiada Dominic. – Praca wymaga, żebym połowę czasu spędzał w Nowym Jorku. – O, to dobrze. – Georgie rozjaśnia się, wyraźnie uszczęśliwiona. – Tęsknię za młodszym braciszkiem, chciałabym widywać cię częściej. – Zwraca się do mnie: – A ty, Beth, gdzie mieszkasz? – W Londynie – odpowiadam i nagle ogarnia mnie przygnębienie, gdy uświadamiam sobie, że przez sześć miesięcy w roku nie będę widywać Dominica. Wtem czuję, że on obejmuje mnie ciaśniej. – Na razie – dodaje łagodnie i uśmiecha się do mnie, a ja rozpromieniam się cała w przypływie szczęścia. Pół godziny później mkniemy ulicami Nowego Jorku w stalowoszarym sportowym wozie. – Twoja siostra jest bardzo miła. Zanim przyszedłeś, zaproponowała, żebym się u niej zatrzymała. Mam nadzieję, że nie wyszłam przy niej na nieuprzejmą. – Na pewno nie – mówi Dominic, nie odrywając oczu od drogi. Milczę przez chwilę, po czym odzywam się cicho: – Wiesz, nigdy mi nie mówiłeś wiele o sobie. Ani o Georgie, ani o waszych rodzicach. Przykro mi było usłyszeć, że oboje nie żyją. Zapada cisza, Dominic wbija wzrok w drogę przed sobą, a potem wyjaśnia miękko: – Zawsze mi było trudno zwierzać się z tych rzeczy. Ale cieszę się, że poznałaś Georgie, naprawdę. Będę wobec ciebie bardziej otwarty, obiecuję. Przepełnia mnie radość, nie chcę jednak teraz forsować tego

tematu, więc mówię tylko: – Miło by było zostać trochę dłużej z Georgie i lepiej ją poznać. – Mhy. – Dominic posyła mi znaczące spojrzenie. – Mam nadzieję, że rozumiesz: nie mogę robić z tobą tego, co zamierzam, w pokoiku gościnnym u mojej siostry. To naprawdę nie w moim stylu. Czuję dreszcz niecierpliwego oczekiwania. Wieczór najwyraźniej zakończy się w sposób, jakiego nawet nie mogłam sobie wyobrazić, kiedy jeszcze niedawno szlochałam w restauracyjnej toalecie. Dominic z wprawą prowadzi samochód przez Manhattan i nagle zjeżdża z ulicy do podziemnego parkingu. Zatrzymuje wóz i patrzy na mnie. Nie widzę jego twarzy, ponieważ spowija ją cień. – Jesteśmy na miejscu – oznajmia miękko. Puls mi przyśpiesza, serce łomocze głośno, po całym ciele rozpływa się adrenalina. Dominic wysiada, obchodzi samochód i otwiera drzwi z mojej strony. Podaje mi rękę, a ja wspieram się na niej i wydostaję się z nisko usytuowanego siedzenia. Nagle pociąga mnie ku sobie, tak że lecę wprost w jego ramiona. Trzyma mnie mocno, przesuwa dłonią po moich plecach i zatrzymuje ją na pupie. Patrzę mu w oczy i widzę płonące w nich pożądanie, a potem on opada swoimi ustami na moje i całuje mnie. Poddaję się mu całkowicie, chcę stanowić z nim jedno. Odchylam głowę i zapadam się w jego ramionach. Dominic przyciska mnie swoim ciałem, pod plecami czuję twardą zaokrągloną krawędź samochodowego dachu. Wsuwa kolano między moje uda i łagodnie rozchyla mi nogi. Czuję twarde wybrzuszenie w jego kroczu i wzdycham na ten dowód jego pożądania. – Wziąłbym cię już tutaj – mówi cicho – ale… – Spogląda na skierowaną w naszą stronę kamerę monitoringu. – Nie chcę, żeby ochroniarze zabawiali się sami ze sobą, patrząc na nas. Chodźmy na górę. Z trudem przełykam ślinę i jakoś udaje mi się odzyskać równowagę. Byłam gotowa pieprzyć się z nim tu na parkingu, na

masce samochodu albo nawet na poplamionej olejem podłodze. On jednak bierze mnie za rękę i prowadzi do windy. Jej drzwi otwierają się chwilę później i wchodzimy do lustrzanego wnętrza. Zerkam na ciemne oko kamery. – Pieprzyć ich – mówi Dominic. – Chcę się z tobą całować. Winda rusza w górę, a on stanowczym ruchem przyciąga mnie do siebie i całuje mocno. Jego język gorączkowo zagłębia się w moich ustach. Jesteśmy tak nienasyceni, że nie potrafimy się od siebie oderwać. Zanurzam palce w jego włosach, przybliżam jego głowę do siebie. Ramiona Dominica oplatają mnie ciasno, jedna dłoń spoczywa na moim karku, gładząc wrażliwe miejsca pod uchem i na szyi. Chcę jęczeć i błagać, żeby mnie wziął tu od razu, choćby nie wiedzieć kto patrzył, ale nie odzywam się, porwana namiętnym pocałunkiem. Wiem, że już niedługo dostanę to, czego pragnę. Wtem winda zatrzymuje się i drzwi się rozsuwają. Mrugam oszołomiona, jakbym się nagle ocknęła z intensywnie przeżywanego snu. – Chodź – mruczy Dominic, biorąc mnie za rękę. Prowadzi mnie korytarzem do drzwi mieszkania, które otwiera kodem wstukiwanym na klawiaturce numerycznej. Za drzwiami kryje się duży apartament z panoramicznym widokiem miasta roztaczającym się z okien sięgających od sufitu do podłogi. Wnętrza są pustawe, bez śladu zamieszkania, prawie nieumeblowane. – Wynajęte – wyjaśnia Dominic, zamykając za nami drzwi. – Nie zatrzymam się tutaj długo, na razie wystarczy. Odwracam się do niego i rozchylam płaszcz. Stoję przed nim w czerwonej koktajlowej sukience i butach na wysokich obcasach. On z uznaniem mierzy mnie wzrokiem. – Wyglądasz olśniewająco – mówi. Nagle zauważa perły na mojej szyi. – Coś nowego? – pyta. Sięgam do zapięcia i zdejmuję naszyjnik. Wsuwam go do kieszeni płaszcza i pozwalam okryciu opaść na podłogę. – Pożyczone stroje i ozdoby – odpowiadam. – Myślę, że o

północy znikną. Spogląda na zegarek. – Już prawie północ – zauważa. – Dlatego pora na nie – stwierdzam. Odpinam zamek z boku sukni, a potem wiercąc się lekko, pozwalam, by jedwab zsunął się po mnie na podłogę. Wychodzę z leżącej sukienki i staję przed nim tylko w biustonoszu i majtkach. Spojrzenie Dominica wędruje po mnie, a ja tymczasem zrzucam szpilki. – Proszę – mówię. – Czar prysnął. – Jesteś wolna od zaklęcia – szepcze Dominic, wpatrując się we mnie znacząco. – Zawsze byłam – odpowiadam. – Nigdy mu się nie udało zamknąć mnie w wieży, mimo że bardzo tego chciał. Dominic robi krok w moją stronę. – Beth… Przeszywa mnie dreszcz, gdy to słyszę. – Beth? – odzywam się łagodnie. – Nie… Rosa? On uśmiecha się do mnie wspaniałym, lekko nierównym uśmiechem, na którego widok mój żołądek wykonuje radosne salta. – Uwielbiam Rosę… Jest taka słodka, taka chętna, taka… uległa. Sprawia mi ogromną przyjemność, gdy mogę ją uczyć posłuszeństwa i pokazywać jej, do czego jest zdolna. Mam nadzieję, że w przyszłości będę miał okazję robić to wiele razy. – Znów zbliża się do mnie o krok, jego bliskość przyprawia moje zmysły o drżenie. – Rosa dokonała też czegoś bardzo ważnego. Sprowadziła mnie z powrotem do ciebie, Beth. – Teraz stoi tak blisko, że dosięga mnie ciepło bijące z jego ciała i napawam się jego zachwycającym zapachem. Czuję, jak od środka wypełnia mnie pożądanie. – Rosa jest towarzyszką moich zabaw, ale ty, Beth… jesteś moją miłością. Muszę ostro zaczerpnąć powietrza. To wspaniałe, cudowne wyznanie. On mnie kocha! Wiedziałam o tym już wcześniej, ale słysząc to z jego ust, jestem oczarowana. – Kocham cię – szepczę w odpowiedzi.

Dominic wyciąga rękę i przesuwa nią delikatnie po moim ramieniu, a potem w dół klatki piersiowej. Opuszki jego palców znaczą płonący ślad na wypukłości moich piersi, które w miarę jak przyśpiesza oddech, wznoszą się i opadają coraz szybciej. Jego dotyk rozpala mnie, ale jest w nim coś innego niż ostatnio. Dzisiaj nie jestem Rosą, a ten mężczyzna nie odgrywa mojego pana. Nie zamierzamy bawić się w karę, która ma na celu pobudzenie moich zmysłów i wzniecenie we mnie szaleńczego pożądania. Tym razem dotyk jego dłoni przekazuje mi czułość – on upaja się miękkością mojej skóry i sprężystością piersi, tak samo jak ja napawam się jego męską urodą. Dominic chwyta mnie za rękę i prowadzi do sąsiedniego pokoju – mniejszego i ciemniejszego, bez wielkiego okna. Umeblowanie ogranicza się tu jedynie do łóżka, komody i lampy, której złociste światło kładzie się blaskiem na ścianie, podczas gdy reszta sypialni tonie w cieniu. Gdy docieramy do łóżka, Dominic odwraca się w moją stronę, bierze mnie w objęcia, przyciska do siebie i całuje nieskończenie wolno i intensywnie. Zatracamy się w sobie nawzajem, pochłonięci ruchem swoich warg i języków, ogarnięci obsesją wzajemnego smakowania ust i podnieceniem narastającym w okolicy pachwin. Uświadamiam sobie, jak bardzo lubię ten moment, gdy dreszcz niecierpliwego wyczekiwania i coraz większe pożądanie stwarzają cudowne wrażenie, że pragnienie już wkrótce się spełni. Nasze ciała odpowiadają na siebie wzajemnie: moje na jego twardą erekcję, a jego na miękkie, poddające się piersi oraz wspaniale otwierającą się dla niego kobiecość. Oboje wiemy, że jesteśmy w stanie dać sobie nawzajem najczystszą rozkosz. Możemy się poddać zmysłowej przyjemności, delektować się naszą żądzą, robić, cokolwiek zechcemy, ponieważ łączy nas to samo pożądanie, ten sam cel, a co najważniejsze – mamy w sercach to samo uczucie. Przyjemność, jaką dajemy sobie nawzajem, smakuje tak cudownie, dlatego że nie chcemy robić tych rzeczy z nikim innym. Kiedy jesteśmy razem, nie potrzebujemy nikogo innego. Tworzymy dla siebie cały nasz świat, wszystko inne mogłoby nie istnieć.

„I dziś” – przypominam sobie – „nie jestem Rosą”. Zaczynam mu rozpinać koszulę – robię coś, czego Rosa nigdy by nie zrobiła bez wyraźnego polecenia. Dominic patrzy, jak moje palce schodzą coraz niżej. Jego pierś wznosi się i opada nieco szybciej, kiedy prawie docieram do końca i zsuwam ubranie z jego muskularnych ramion. Zostawiam koszulę na przedramionach, tak że lekko krępuje mu ruchy i przytrzymuje jego ręce z tyłu. Przesuwam dłońmi po jego torsie, przeczesuję miękki zarost pomiędzy piersiami. Pochylam głowę i biorę do ust lewy sutek, po czym wodzę wokół niego językiem. Delikatnie chwytam go zębami, a jednocześnie palcem wskazującym i kciukiem podszczypuję prawy i leciutko go skręcam. Dominic cicho jęczy – wiem, że mu się to podoba. Sutki są już pobudzone, sunę zatem ustami wyżej, ku barkom, gdzie wdycham jego zapach i skubię wargami ramiona. Gładzę go po brzuchu i plecach, przeciągam paznokciami po skórze. Pieszcząc jego ciało ustami, językiem i palcami, wyczuwam, jak rośnie w nim pożądanie. Sama napawam się zarówno jego bliskością, jak i tym, jakie wywieram na nim wrażenie. Staję na palcach, by go całować w szyję, leciuteńko przygryzać, lizać i rozkoszować się jego smakiem, a jednocześnie podążać w stronę ust. Czuję, że desperacko pragnie pocałunku, lecz wciąż jest uwięziony w koszuli, której jeszcze nie pozwalam mu zdjąć. Przyciskam się do niego, mój biust ociera się o jego nagi tors, a materiał stanika stymuluje przy tym moje sutki. Wreszcie wyciągam ku górze głowę i muskam wargami jego usta, lecz cofam się, zanim przerodzi się to w pocałunek. Znów zbliżam wargi do jego ust, tym razem przesuwając po nich koniuszkiem języka. Dominic rozchyla nieco wargi, oddech przyśpiesza mu jeszcze bardziej, ale nie daję mu możliwości zwiększenia tempa. Chcę się rozkoszować tym niezwykłym wyczekiwaniem, które niesłychanie podkręca nas obydwoje. Przyciskam język z większą siłą, wsuwam go między jego wargi na tyle, by pomyślał, że się zanurzy cały, ale natychmiast go cofam i tylko muskam wargami te pełne pirackie usta, które tak bardzo kocham. W końcu sama nie

mogę już dłużej czekać. Całuję jego usta z pasją, napawam się ich upajającym smakiem, a on reaguje z całą mocą. Ściągam z niego koszulę, uwalniając mu ręce, a on natychmiast bierze moją twarz w dłonie, jak gdyby chciał mnie przybliżyć do siebie jeszcze bardziej. Nie wiem, jak długo się tak całujemy. Zabawa językiem muskającym wargi rozpala nasze zmysły niemal nie do zniesienia. Nigdy dotąd nie rozkoszowałam się pocałunkami w taki sposób, nigdy też nie uświadamiałam sobie, jak bardzo narasta pożądanie, gdy usta są ze sobą złączone tak długo. W miarę jak nasz pocałunek staje się coraz głębszy, wręcz wszechogarniający, czuję, jakbym się unosiła coraz wyżej przez migoczącą przestrzeń. Nagle dociera do mnie, że Dominic mnie rzeczywiście podnosi, a ja instynktownie oplatam go nogami. W ten sposób łatwo niesie mnie nad łóżko, po czym wolno opada na kolana i delikatnie opuszcza mnie na posłanie. Nasze usta wciąż są połączone i rozstają się dopiero w chwili, kiedy Dominic kładzie mnie na pościeli. Leżę na plecach, a on klęczy nade mną, patrząc na moje ciało ciemnymi, płonącymi oczyma. Wyciągam rękę i przesuwam dłonią po jego piersi, wodzę palcami po pięknie zarysowanych mięśniach, coraz niżej, aż do kręcących się czarnych włosów ponad linią talii. Tworzą ścieżkę, która prowadzi do czekającego na mnie skarbu. Patrzę mu w oczy, a moje dłonie tymczasem rozpinają jego pasek oraz guzik od spodni, wyczuwając bijące spod ubrania gorąco. Widzę pod materiałem wielkie wybrzuszenie, ale staram się go nie dotknąć – jeszcze nie. Pragnę jak najwolniej czerpać rozkosze płynące z naszego zbliżenia. Nie jest to noc przeznaczona na zabawy ani pośpieszne przyjemności, żadna z tych, kiedy bez tchu pędzimy przez doznania, zmierzając szybko do kresu. Ta noc ma być pełna powolnej, zmysłowej miłości tylko nas dwojga – Dominica i Beth, których ciała tak doskonale do siebie pasują. On wpatruje się we mnie i lekko dyszy, kiedy ściągam mu spodnie, odsłaniając bokserki. Pod tkaniną wyraźnie rysuje się wzwiedziony penis – długi, twardy, pełen pożądania. Sięgam do

wnętrza bokserek i uwalniam go, tak że sterczy dumny i gotów do działania. Dominic lekko wzdycha, gdy go dotykam, ale natychmiast puszczam i tylko patrzę na niego z uwielbieniem. Jest taki piękny, na jego widok czuję pulsowanie pomiędzy nogami. Wiem, że moja kobiecość nie może się już doczekać, kiedy jej mokra głębia zostanie nim wypełniona. Ale nie… jeszcze nie. Najpierw chcę dać mu rozkosz. Pragnę go całować i lizać, wziąć do ust. Dominic wciąż klęczy przede mną, podnoszę się więc i chwytam go za biodra, żeby przesuwać językiem po całej długości penisa, od nasady po sam czubek. Dominic jęczy, kiedy mój język bawi się gładką główką, zatacza ósemki wokół małej dziurki, kreśli spirale i przyciska czubek. Następnie liżę wrażliwy napletek, wsuwam go sobie do ust, delikatnie przygryzam i szybko poruszam językiem w dół do podstawy główki. Robię to jeszcze dwa razy, ociągając się na każdym etapie podróży w górę i w dół prącia. Wiem, że Dominic ledwie to może znieść, ale jest to dla niego sprawdzian połączony z niezwykłą przyjemnością. Słyszę, że ciężko oddycha, patrząc, jak go ssę, jak pobudzam jego penisa ustami. Jego palce przesuwają się po mojej głowie, a kiedy trafiam na wrażliwy punkt, przyciskają mnie leciutko do niego. Dominic jęczy, gdy go delikatnie dotykam zębami, za każdym razem wywołując efekt zaskoczenia. – O Beth – mruczy – nie wytrzymam dłużej. Do diabła, co ty ze mną robisz… Wypuszczam jego penisa i wolno opadam z powrotem na pościel. On wie od razu, co ma robić. Przekręca się i kładzie obok mnie, tak że jego penis znajduje się koło moich ust, a moja kobiecość – tuż przy jego twarzy. Dominic językiem i zębami już skubie moje uda. Wzdycham z rozkoszy. Tak bardzo go pragnę, moje usta szukają jego penisa, a łechtaczka wyczekuje dotyku jego języka. Chcę obu tych rzeczy naraz i on doskonale to rozumie, gdyż pragnie tego samego. Jego penis przyciska się do moich ust, a on tymczasem bawi się już językiem u mojego wejścia. Liże

wypływające soki, wolno pieści ustami wargi sromowe i przesuwa językiem ku stęsknionej za czułym dotykiem łechtaczce. Biorę do ust penisa, ile mogę zmieścić, ssę mocno, a on kryje twarz między moimi nogami i sprawia mi językiem nieopisaną przyjemność, od której moje ciało rozpływa się w rozkoszy. Czuję narastające w środku podniecenie, moja kobiecość pulsuje. Za każdym razem, gdy jego język przyciska i niewyobrażalnie drażni mi łechtaczkę, przepływa przeze mnie rozedrgana fala. Moja kobiecość pragnie być głaskana i pieszczona, niestrudzenie i rytmicznie doprowadzana do szczytowania. Podczas gdy Dominic liże ją i całuje, ona otwiera się niczym kwiat, dostarczając mi coraz silniejszych cudownych doznań. Ale ja nie chcę jeszcze kończyć. Nie teraz. Dopiero zaczęliśmy. Pragnę porozkoszować się bliskością. Odsuwam się trochę od Dominica i on od razu wie, o co chodzi. Zmienia pozycję, kładąc się twarzą tuż przy mojej. Jego usta – mokre od moich soków – całują mnie, język wsuwa się między moje wargi, przekazując mi smak mojej kobiecości. Całuję go żarliwie, pobudzona zapachem naszej fizycznej miłości. Teraz już żadne z nas nie może czekać dłużej, nasze ciała nie chcą się więcej opierać przemożnemu pragnieniu połączenia się w jedno. Nawet gdybym chciała nieco dłużej przeciągnąć oczekiwanie, nie umiałabym się powstrzymać, musiałabym wziąć go w siebie. Ciężki oddech Dominica świadczy o tym, że on też jak najszybciej chce się znaleźć w moim wnętrzu. Gorący penis niecierpliwie napiera na moje wejście, a naturalne nawilżenie, które ze mnie wypływa, bardzo mu to ułatwia. – O, tak! – krzyczę, otwierając się dla niego jak najszerzej. – Chcesz tego? – pyta Dominic. – Czy tego właśnie chcesz? – Chcę. – Jest twój, cały… On i ja… Wszystko jest twoje. Wsuwa się we mnie mocnym pchnięciem. Plecy wyginają mi się w łuk, głowa odchyla się do tyłu. Chwytam go ręką za pośladek i ściskam z całej siły, jakbym chciała wepchnąć go dalej i głębiej.

Drugą dłonią przesuwam po jego plecach i wbijam paznokcie w skórę, jakbym go poganiała, żeby mnie pieprzył jeszcze mocniej. On spełnia to życzenie z całą gorliwością. Moje ponaglające dłonie i niecierpliwe usta sprawiają, że Dominic odnajduje ostry rytm, wsuwa penisa głęboko i wyciąga go całego, po czym wraca i robi to znów, i znów, w każdy ruch wkładając więcej erotycznego napięcia. Nie wiem, jak długo wytrzymam, zanim się poddam pierwotnej potrzebie szczytowania. Wychodzę naprzeciw każdemu przeszywającemu pchnięciu, aby z miażdżącej siły jego ciała czerpać jak największą przyjemność. Za każdym razem wspinam się wyżej i wyżej, coraz bliżej swojego szczytu. – O Beth – dyszy Dominic – czy jesteś blisko? Dojdź dla mnie, proszę, chcę cię widzieć… – Jego słowa wywołują we mnie drgnienie, które oznacza, że przekraczam krawędź. Nie powstrzymam tego. Nadchodzi. Moim ciałem wstrząsa orgazm przetaczający się wielkimi, drżącymi falami. Nic nie widzę, wiem tylko, że doświadczam wszechogarniającej przyjemności, która porusza mnie do najdalszej głębi. Chyba coś krzyczę, ale nie mam pojęcia co. Kiedy powraca świadomość, nadal drżę, poruszana ostatnimi rozkosznymi falami orgazmu. Uświadamiam sobie, że Dominic jeszcze nie szczytował, więc przygotowuję się na kolejną przyjemność – mocnego pieprzenia w śliskim, mokrym wnętrzu. Mogłabym leżeć tu całą noc, z radością otwierając się na cudowne ruchy jego penisa, ale wiem, że to nie potrwa tak długo. Dominic jest coraz bliżej, pchnięcia stają się gwałtowniejsze, moja fala rozkoszy wzbudziła w nim tak nieodparte pożądanie, że choćby chciał, nie zdołałby się opierać ani chwili dłużej. Czuję, że jego penis nabrzmiewa we mnie, porusza się wolniej, dźga mocniej i mocniej, aż w końcu Dominic szczytuje. Otwieram oczy i patrzę, jak sztywnieje, jego grzbiet wygina się w łuk, a orgazm wytryskuje z niego silnymi falami. – O Beth – jęczy bez tchu. Obejmuję go ciasno, rozkoszując się tym męskim szczytowaniem oraz miłością, którą słyszę w jego głosie.

Rozdział trzynasty Budzimy się równocześnie, kiedy zimowe słońce zagląda przez ogromne okna do apartamentu. Leżymy w swoich ramionach na satynowej pościeli i nie odzywamy się przez chwilę, tylko napawamy swoją bliskością. Moja głowa spoczywa na klatce piersiowej Dominica – słucham spokojnego rytmu bicia jego serca. Rozmyślam leniwie o tym, że choć pościel z satyny jest taka cudowna, znacznie bardziej wolę poczciwą bawełnę. Tkanina bawełniana może być ciepła lub chłodna, zależnie od tego, co nam odpowiada, a nie ryzykujemy, że się po niej ześliźniemy na podłogę, jak w przypadku satyny… Podczas gdy takie myśli krążą nieśpiesznie po mojej głowie, Dominic gładzi mnie po włosach i od czasu do czasu pociera dwoma palcami płatek mojego ucha. – Musisz mi opowiedzieć o Andrieju – odzywa się w końcu. – Powinienem dokładnie wiedzieć, jak wyglądają teraz wasze układy. Zaczynam więc mówić o tym, co się wydarzyło od momentu, kiedy go pożegnałam w Paryżu. Jak Andriej na pozór zaakceptował sytuację nieautentycznego obrazu i jak załatwił porozumienie z opatem. – Coś mi się przypomniało – dodaję. – Zdaje się, że wśród zakonników był twój znajomy brat Giovanni. Dominic spogląda na mnie z lekkim zdziwieniem. – Naprawdę? Kiwam głową. – Nie rozpoznałam go oczywiście po wyglądzie, ponieważ kiedy go spotkałam w klasztorze, było ciemno, ale ma charakterystyczny głos. I podszedł do mnie, żeby zapytać o ciebie. Dominic zasępia się odrobinę. – Rzeczywiście zapytał? – marszczy brwi. – Brat Giovanni miał na mnie ogromny wpływ, gdy przebywałem w klasztorze. Najwyraźniej wyczuł moje rozterki i stał się chętnym,

współczującym powiernikiem tajemnic. Okazał mi wiele zrozumienia i bardzo chciał pomóc. – Przytula mnie odrobinę mocniej i dotyk jego ciepłej skóry przyprawia mnie o lekki dreszcz. – Brat Giovanni wprowadził mnie w niektóre reguły swojego zakonu… Dominikanie uważają, że można się oczyścić poprzez odbycie kary. Przechylam głowę, żeby patrzeć mu prosto w oczy. – Domyślam się, że to przemówiło do ciebie – zauważam miękko. Potakuje. – Zdawało się tak niewiarygodnie dla mnie odpowiednie. Wciąż próbowałem jakoś pogodzić się z tym, co się wydarzyło między nami. Jak mogłem przekroczyć granicę, zabrać cię do lochu i zadać ci ból nie do zniesienia. Przedtem karanie ludzi sprawiało mi, podobnie jak im, ogromną przyjemność. Do momentu, kiedy poddałem cię karze, której nie chciałaś. Wydawało mi się sensowne, że jeżeli ukarzę sam siebie, będę się mógł oczyścić zarówno z poczucia winy, jak i z pragnienia, aby to zrobić ponownie. Tak długo byłem panem, a teraz zapanowanie nad samym sobą stanowiło dla mnie największe wyzwanie. Brat Giovanni wyjaśnił mi to i pomógł na każdym etapie. Pokazał, jak używać knuta do samobiczowania, i na jakiś czas przyniosło to efekty, naprawdę. Myślałem, że mogę wybić z siebie swoje pożądania. A przynajmniej to ukryte pragnienie, by cię krzywdzić. – I udało ci się? – pytam szeptem. – Uwolniłeś się od tego? Milczy przez chwilę i w jego pięknych brązowych oczach dostrzegam toczącą się walkę. – Nie – odpowiada w końcu. – Niezupełnie. Ale ta próba nauczyła mnie wiele. Dowiedziałem się, że muszę się przestać bać miłości i zaakceptować, że to ona ma dominować nade mną. A także że jest mocniejsza od moich popędów i potrafię skierować ją na inne tory. – Rosa? – podsuwam delikatnie. Dominic uśmiecha się do mnie. – Kochanie, Rosa to wspaniały pomysł. Jest łagodną, uległą

duszą, której mi czasem trzeba. Kiedy ją upominam i daję jej klapsy, przeżywam to bardzo głęboko. A gdy szczytuje z moją pomocą, sprawia mi to wyjątkową przyjemność. Ale ona istnieje tylko w sypialni, a ja dowiedziałem się, że moje alter ego nie zawsze musi być obecne. Są inne drogi życia i różne sposoby okazywania miłości. Wzdycham szczęśliwa i mocniej wtulam się w jego pierś. Więc mroczne ekscytacje mojego życia z Dominikiem będą trwały nadal, kiedy oboje postanowimy wejść w świat erotycznych zabaw. Bardzo się z tego cieszę. Potrafię poddać się przyjemnościom oraz podążać drogą uległości i rozkoszy, jakiej sama nie umiem sobie nawet wyobrazić. Wiem, że jesteśmy dopiero na początku podróży, która zabierze nas do wielu urozmaiconych sposobów zaspokojenia, i że Dominic będzie dla mnie surowym, lecz czułym przewodnikiem, wymagającym, a zarazem zapewniającym ochronę. Drżę na myśl o tym, co czeka pokorną Rosę z rąk jej pana. A poza tym światem, na zewnątrz, są Beth i Dominic – dwoje kochających się ludzi, którzy wspierają się nawzajem i pielęgnują swoją miłość na równych prawach. Gdyby nie zaborczość Andrieja, wszystko układałoby się wreszcie idealnie… Ta myśl sprowadza na mnie uczucie strachu i gniewu. – Dominic – mówię, siadając prosto – Andriej powiedział, że chce cię zniszczyć. Dał ci czas do Nowego Roku, żebyś przyjął jego propozycję powrotu do pracy u niego. Jeżeli tego nie zrobisz, zmiecie cię razem z twoim biznesem. Dał do zrozumienia, że jeśli mu nie ulegniesz, nie cofnie się przed przemocą. Dominic reaguje lekceważeniem. – To zbir. Nie przestraszy mnie w ten sposób. Jeżeli myśli, że wrócę do niego, musi być niespełna rozumu. Nigdy już nie będę pracować dla Andrieja ani dla nikogo innego, jeśli o to chodzi. Sam sobie teraz rozkazuję i tak już zostanie. Wiedziałam, że odpowie w ten sposób. Podziwiam jego nieskończoną pewność siebie i nieustraszoną postawę względem byłego szefa, mimo że się o niego boję. Wiem jednak, że Dominic

nie zmieni zdania, nawet ze względu na mnie. – Jest coś jeszcze – dodaję. – Wczoraj wieczorem w końcu wyraźnie powiedział, czego ode mnie chce. Dominic sztywnieje i spogląda na mnie pytająco. – Tak? – Chodzi o to, że… – waham się. Nie bardzo wiem, jak to wyrazić. Nic na to nie poradzę, że boję się jego reakcji. Nie będzie ona miła, jestem tego pewna. – Powiedział mi w wielu podniosłych słowach, że chce, abym była jego życiową partnerką i miała z nim dzieci. Dominic nieruchomieje. – Co takiego? – pyta lodowatym tonem. – Czy to oznacza małżeństwo? – Chyba tak – mówię udręczona. – To właśnie dał mi do zrozumienia. Że mogłabym dzielić z nim życie i założyć dla niego rodzinę. Dominic śmieje się, lecz jest to zimny, chrapliwy dźwięk, w którym nie ma radości. – Czemu, do licha, myśli, że za niego wyjdziesz? – Mówi, że to będzie dla mnie najlepsza rzecz, nawet jeżeli sama o tym nie wiem. Widzę w jego oczach jakby zalążek strachu. – Ale ty nie chcesz, co? – Oczywiście, że nie! – potwierdzam. – Kocham cię, wiesz o tym! A gdybym nawet nie żywiła do ciebie takich uczuć, nie kocham Andrieja i nigdy nie pokocham. Nie mogłabym za niego wyjść. – A więc dlaczego uważa, że to zrobisz? Ogarnia mnie smutek na myśl o tym, co dokładnie powiedział Andriej. – Próbuje mnie szantażować – wyjaśniam. – Stwierdził, że jeżeli się nie zgodzę, zniszczy Marka. Udowodni, że Mark poświadczył autentyczność malowidła, i wykorzysta to przeciw niemu. Wytoczy mu proces i zniesławi go przed całym światem. Dominic rozmyśla ze zmarszczonymi brwiami. Po chwili

mówi: – Oszczerstwo i zniesławienie… Właśnie tego rodzaju zachowania spodziewałbym się po Dubrowskim. A jednak coś tu nie gra. – Spogląda na mnie. – Według twoich słów opat był zadowolony, że dostał obraz z powrotem, i zwrócił pieniądze, tak? Kiwam głową. – Wyglądał na uszczęśliwionego. – W tym właśnie sęk – mruczy Dominic. – Wydaje się to trochę dziwne, że ty i Anna pracowaliście w tym samym klasztorze, w którym odkryto tak cenne dzieło sztuki – dzielę się z nim przemyśleniami. – Zapewne spędziłeś tam sporo czasu, skoro zdążyłeś poznać brata Giovanniego. Potakuje skinieniem. – Zgadza się. Korzystaliśmy z tego odosobnienia, pracując nad wielkim kontraktem. Andriej kazał w jednym pomieszczeniu zamontować wszelkie udogodnienia komunikacyjne i spędziliśmy tam kilka tygodni z nielicznymi przerwami. – A potem kupił Fra Angelica. – Przypominam sobie coś jeszcze: – Czy brat Giovanni miał dobre kontakty z Anną? O nią też pytał. – Naprawdę? – Dominic zastanawia się przez sekundę. – Nie pamiętam, żeby w ogóle miał z nią coś wspólnego. Wszyscy trzymali się od niej z daleka. Może wyczuwali coś niebezpiecznego. – Coś diabolicznego – dodaję z uśmiechem. Próbuję sobie wyobrazić wrażenie, jakie piękna, niezwykle seksowna Anna mogła wywierać na mieszkańcach klasztoru. – Chciał wiedzieć, czy ona wróci, i był rozczarowany, kiedy mu powiedziałam, że raczej nie. Następuje chwila ciszy, w której Dominic przyswaja informacje, po czym odzywa się wolno: – Więc Andriej zamierza zniszczyć Marka, w razie gdybyś nie podporządkowała się jego życzeniom. Rozumiem. Sprytny jak zawsze. Dla większości ludzi słabym punktem są drogie im, kochane osoby. A wszystko z powodu tego obrazu.

Kiwam głową. – Właśnie. Dominic raptownie siada wyprostowany. – Odlatujesz dziś wieczór? – Tak. – Wracam z tobą do Londynu. Chcę coś sprawdzić; coś, co może rzucić światło na gierki Andrieja. Wyruszamy, gdy tylko weźmiemy od niego twoje rzeczy. – Więc mam go tak po prostu zostawić? – pytam na wpół podekscytowana, na wpół przestraszona. – Mimo jego gróźb? – A jest jakiś wybór? – odpowiada pytaniem Dominic. Jego ciemne oczy poszukują moich. – Czy możesz wrócić do niego i powiedzieć, że jesteś gotowa być z nim do końca życia? – Nie, jasne że nie! – Masz swoją odpowiedź. Oczywiście, że go zostawisz. – Ale ty… i Mark… – Ja umiem o siebie zadbać. Tak się zresztą składa, że nie mogę się doczekać ostatecznej rozprawy z Dubrowskim. Zasłużył sobie na swój los. A co do Marka, nie sądzę, żeby Andriej zagrał już swoją atutową kartą. Gdyby to zrobił, nie byłoby powodu, dla którego miałabyś do niego wracać. Poza tym coś mi mówi, że ta sprawa nie jest taka prosta, jak się wydaje. Też się podnoszę i siadam prosto. Czuję mrowienie z emocji. – Więc jedziemy po moje rzeczy do Andrieja? – I to jak najszybciej. – Dominic bierze mnie za rękę, wsuwa ją pod pościel i przyciska do wzwiedzionego penisa, który gorący i twardy naciska na moją nogę. – Ale najpierw zajmiemy się tym… Godzinę później szary sportowy samochód mknie ulicami Manhattanu do neogotyckiej rezydencji, którą opuściłam zeszłego wieczoru. Ochroniarz nie wpuszcza nas do środka, tylko dzwoni do mieszkania na górze. Po krótkiej rozmowie oznajmia: – Tylko pani może wejść. Dżentelmen musi zaczekać na zewnątrz. Dominic kiwa głową.

– Okej – mówi. Ale gdy znajdujemy się już w korytarzu, stwierdza: – Niech mnie tylko spróbują zatrzymać. Kładę rękę na jego ramieniu. – Poczekaj, przemyśl to. Nie chcę patrzeć, jak wy dwaj walczycie o moją walizkę. Pozwól, że pójdę sama. Jeżeli nie wrócę za dziesięć minut, przyjdziesz po mnie. Spogląda na mnie i niechętnie przyznaje mi rację. – Dobrze, rozumiem cię. Dziesięć minut, nie dłużej. Potem ruszam na górę. – W porządku. Jadę windą na piętro Andrieja i pukam do drzwi mieszkania. Otwiera mi Renata. – Dzień dobry – wita się z kamienną twarzą. Cofa się o krok, by mnie wpuścić. – Spakowałam pani rzeczy. Są tutaj. – Dziękuję. – Wchodzę do holu, gdzie czeka na mnie moja walizka. – Czy to wszystko? – pyta gospodyni. – Tak. Nie potrzebuję niczego więcej. Już wychodzę. – Sięgam po swój bagaż. – Beth. – Słyszę Andrieja, który wychodzi z cienia i staje w plamie światła. Wygląda okropnie, twarz ma zmęczoną, oczy podkrążone, bez blasku. – Gdzie byłaś? Martwiłem się o ciebie. Kim była ta obca kobieta, z którą wyszłaś? Wolno podnoszę na niego wzrok. Nie mogę znieść jego udręczonego spojrzenia. Mimo tego wszystkiego, co się wydarzyło, nie chcę go ranić. – To po prostu ktoś, kto mi pomógł, gdy tego potrzebowałam. Załamałam się po tym, co mi powiedziałeś wczoraj wieczorem. Później nie mogłam już z tobą zostać. Renata zostawia nas samych. Andriej robi krok w moją stronę. – Ale dlaczego? Zaproponowałem ci tylko moje życie i serce. Czy zaraz musiałaś uciekać ode mnie, jakbym miał cię skrzywdzić? – Przecież mnie zraniłeś! – wybucham. – Groziłeś ludziom,

którzy są mi drodzy! Próbowałeś szantażem wymóc na mnie związek z tobą! Nie dociera do ciebie, że kocham kogoś innego? Sprawiłeś, że teraz w ogóle nie jest możliwe, żebym przy tobie była. Nie mogę już dla ciebie pracować, musisz to zrozumieć. Jego twarz wykrzywia się na moment, w niebieskich oczach błyska zaciętość. – Co to ma znaczyć? – To znaczy, że się z tobą żegnam, Andriej. – Wkładam rękę do kieszeni płaszcza i wyjmuję ciężki sznur pereł. Podaję mu go, robiąc krok naprzód. Andriej automatycznie wyciąga rękę i upuszczam naszyjnik prosto w jego nadstawioną dłoń. – Ubrania odeślę później – dodaję miękko, po czym odwracam się do odejścia. – Beth! – głos mu się łamie z rozpaczy. Zwracam się wolno ku niemu. – Nie sądzę, żebyśmy mieli sobie coś więcej do powiedzenia. Przykro mi, że to się kończy w ten sposób. – Nie odchodź, proszę. – Nie mam wyboru. Dałeś mi ultimatum i podjęłam decyzję. – Mówiłem poważnie, Beth. Jeżeli teraz wyjdziesz, zrealizuję wszystko, o czym ci wspomniałem. – Spełnisz groźby i zaszkodzisz ludziom, których kocham? – Potrząsam głową. – Miałam cię za kogoś większego i lepszego. W tym momencie otwiera się winda i wychodzi z niej Dominic. Widzę go przez otwarte drzwi wejściowe. – Beth, jesteś tam? Wszystko w porządku? – W porządku – odpowiadam pośpiesznie. – Wracaj do windy, Dominic. Już idę. Twarz Andrieja tężeje, w oczach pojawia się przerażający błysk okrucieństwa. – Co on tu robi, do diabła? To z nim spędziłaś noc? – Nie powinno cię to obchodzić – stwierdzam. Biorę walizkę i zmierzam do drzwi. Andriej wyprzedza mnie błyskawicznie. – Czy to ty, Stone? Jak śmiesz się tu pojawiać? Zabieraj tyłek

z mojej posesji, bo cię wyrzucę! Dominic staje przed nim zwarty i gotowy do konfrontacji. Oczy mu płoną z wściekłości. – Nie próbuj zgrywać przede mną twardziela, Andriej, to nie zadziała. Znam cię, pamiętasz? Najwyraźniej jednak zapomniałeś te lata, kiedy zdzierałem sobie tyłek, pracując dla ciebie i zarabiając twoje miliony. Zdaje ci się, że tylko ty możesz wymagać lojalności. Nie przypominasz sobie, ile mi zawdzięczasz? Andriej niemal prycha pogardliwie, gdy mówi: – Ja zawdzięczam tobie? – Usta wykrzywiają mu się złośliwie. – Mieszają ci się pojęcia, przyjacielu. – Przyjacielu? – Dominic spogląda na niego jednocześnie z pogardą i rozbawieniem. – Wręcz przeciwnie. Przyjaciele nie zachowują się tak jak ty, Andriej. Mogliśmy stanąć do pojedynku na równych prawach i współzawodniczyć ze sobą sprawiedliwie, okazując sobie wzajemnie szacunek, ale to nie w twoim stylu, prawda? Wolisz taktykę oprycha, tak? Jak dzieciak, który zasłania się przechwałkami i agresją, a w środku boi się, że świat odkryje, kim naprawdę jest: kolejnym pyskaczem, w duchu podejrzewającym, że niewiele sobą prezentuje. Andriej zaciska pięści i wygląda, jakby się miał na niego rzucić. Dominic mierzy go wrogim spojrzeniem, po czym dodaje cicho: – I myślisz, że możesz też zastraszyć Beth, co? Wiesz, jest takie przysłowie: dziewczyna nie pójdzie za draniem. Słyszałeś o nim? – Trzymaj się od tego z daleka, Stone, ostrzegam cię – warczy Andriej. Zaraz straci panowanie nad sobą, widzę to wyraźnie. – Pozwól Beth podjąć samodzielnie decyzję. – Tak zrobię – odpowiada Dominic z półuśmiechem. – Nie będę jej szantażował, żeby mnie wybrała. Zostanie ze mną, ponieważ sama tego chce. – Ty pieprzona, podła kanalio – syczy wściekle Andriej; widać, że lada chwila wybuchnie i zrobi coś głupiego. Nie chcę, żeby przerodziło się to w fizyczną przemoc, a

wiem, że jeśli do tego dojdzie, Dominic nie odpuści. Staję pomiędzy nimi i kładę dłoń na ramieniu Dominica. – Nie tutaj – mówię szybko. – Chodźmy stąd, nie chcę teraz kłopotów. Dominic krzyżuje z Andriejem spojrzenia i patrzą na siebie wściekle, w powietrzu wisi ciężka nienawiść. Stawiam walizkę w windzie i biorę Dominica za rękę. – Chodź już. – Dobrze – zgadza się i rusza za mną. – Bicie przeciwnika naprawdę nie jest w moim stylu. – Pożałujesz tego, Beth! – woła za mną Andriej. – Zmuszasz mnie do użycia siły, wiesz o tym! Stoję z Dominikiem w windzie, drzwi zasuwają się, a ja rzucam ostatnie spojrzenie na twarz Andrieja – widzę gniewny grymas i lodowate niebieskie oczy. – Chryste – odzywa się cicho Dominic. – Nigdy w życiu nie zdarzyło mi się, żebym chciał kogoś rozerwać gołymi rękami. – Dobrze to ukryłeś. Andriej był bliski wybuchu, jakby miał zaraz naskoczyć na ciebie, ale ty wyglądałeś spokojnie. – Musiałem sobie tylko przypomnieć, że nie chcę się zniżać do jego poziomu. – Myślę, że zapaliłam lont – mówię drżącym głosem. – Nie sądzę, żeby cokolwiek było w stanie powstrzymać teraz eksplozję. – Poczekaj. – Dominic otacza mnie ramionami. – Nie jest głupi. Wie, że nic więcej na ciebie nie ma. To jego ostatnia karta przetargowa. Nie zmarnuje jej, zobaczysz. – Potem całuje mnie namiętnie, jakby przez chwilę się obawiał, że znowu mnie straci. Jedziemy z powrotem do mieszkania Georgie. Siostra Dominica wyraźnie odczuwa ulgę na nasz widok i zaprasza nas na lunch. Przebieram się – zmieniam koktajlową sukienkę na strój bardziej odpowiedni do podróży samolotem. – Czy mogłabyś odesłać te rzeczy Dubrowskiemu? – pytam, kładąc na kupce starannie złożoną suknię i czarny płaszcz oraz buty. – Jasne. – Georgie świetnie wygląda w zwykłych dopasowanych dżinsach i wyciągniętym szarobrązowym swetrze,

na którego tle pięknie się odcinają jej połyskliwe ciemne włosy. – Wszystko w porządku? Dominic i ja wymieniamy spojrzenia. – Tak. – Staram się to powiedzieć z jak największą pewnością w głosie. Georgie wzdycha. – Rozumiem, że nie opowiecie mi wszystkiego, ale mam nadzieję, że obydwoje wiecie, co robicie. Nie podoba mi się, że zadajecie się z tym gangsterem. Dominic spogląda na mnie rozbawionym wzrokiem. – W oczach mojej siostry ciągle mam osiem lat – mruczy. – Nadal nie wierzy, że potrafię sam przejść przez ulicę. – Oczywiście, że wierzę! – protestuje Georgie. – Ale Dubrowski jest niebezpieczny, wszyscy o tym wiemy. Nigdy mi się nie podobało, gdy dla niego pracowałeś. Patrzę na nią i z radością obserwuję, jak bardzo przypomina brata. Cieszę się też, że Dominic ma starszą siostrę, która się o niego martwi. Nie mogę się doczekać, kiedy dowiem się o nim więcej: o jego dotychczasowym życiu i rodzinie. Georgie zwraca się do mnie żarliwie: – Beth, przemówisz mu do rozsądku, co? – Zrobię, co w mojej mocy – odpowiadam z uśmiechem. – Naprawdę musisz wracać do Londynu? – pyta Dominica. – Myślałam, że zostaniesz ze mną na święta. Zaprosiło nas kuzynostwo z Fairfield, będzie cudownie. – Muszę lecieć – mówi poważnie Dominic. – Mam do załatwienia pewną sprawę. – Posyła mi spojrzenie, od którego dostaję gęsiej skórki. – Ale może uda mi się wrócić na święta. Dam ci znać. Odczuwam dziwne rozczarowanie, choć wiem, że sama zamierzam spędzić Boże Narodzenie z rodziną. Dlaczego Dominic nie miałby świętować ze swoimi bliskimi? Próbuję się otrząsnąć ze smutku, a tymczasem Georgie narzeka: – Wszystko zostawiasz na ostatni moment. Nie mogę powiadomić cioci Florence, czy ma się ciebie spodziewać, czy nie.

– Nic się nie stanie – stwierdza beztrosko jej brat. – Jeden gość więcej, jeden mniej nie robi zbytniej różnicy, zważywszy na to, że całe przygotowania i tak należą do obowiązków lokaja, sześciu pokojówek i czterech kucharzy. Georgie śmieje się wbrew sobie. – Daj mi znać jak najszybciej – prosi. – Jasne. – Dominic odstawia pusty talerz po posiłku. – Chodź, Beth. Jedziemy na lotnisko. Na zewnątrz czeka na nas elegancki czarny samochód z kierowcą w czarnym garniturze. Nie pytam Dominica, co się stało z szarym sportowym wozem. Odnoszę wrażenie, że wiele się zmieniło – on jest teraz ważną osobą, nie kłopocze się drobiazgami, ma od tego ludzi. Do tej pory zdążył wspomnieć co najmniej o dwóch asystentach, a w drodze z Manhattanu na JFK nieustannie wysyła wiadomości. Zerkam za siebie na spektakularną linię horyzontu – sylwetki słynnych wieżowców rysują się wyraźnie na tle bladego błękitu popołudniowego nieba. Zimowe słońce wisi już bardzo nisko. Kiedy tydzień temu jechałam w przeciwną stronę, nie miałam pojęcia, co mnie tutaj czeka. Przylatując z Laurą, nawet się nie domyślałam, że będę wracać z Dominikiem. Odwracam się z powrotem i spoglądam w przyszłość. Mam tylko nadzieję, że nie rozpętałam biegu wypadków, które sprowadzą katastrofę na Marka, na mnie i Dominica. „Pewnie dowiem się tego wkrótce”.

Rozdział czternasty Podróż powrotna okazuje się cudownie relaksująca, tym bardziej że znów lecę pierwszą klasą. – Nasz babski wypad udał się wspaniale – mówię bez zastanowienia. – Laura była zachwycona. – Wtem przypominam sobie, że to Dubrowski zafundował nam dodatkowe luksusy, i gryzę się w język. – Cieszę się, że ci się podobało – opowiada Dominic z szerokim uśmiechem. – To taki przyśpieszony bożonarodzeniowy prezent. Wlepiam w niego wzrok. – To ty! Potakuje skinieniem głowy. – Przelot pierwszą klasą? Myślałam, że to pomysł Andrieja. – Odniosłem wrażenie, że tak pomyślałaś, kiedy nie wspomniałaś o Soho Grand, a ja wiedziałem, że się tam zameldowałyście. – To też ty? Ale nie Four Seasons, to zdecydowanie zarezerwował Andriej. Był wściekły, kiedy nie zatrzymałyśmy się w tym hotelu. Dominic ma lekko zdezorientowaną minę. – Four Seasons? – powtarza. – Nic mi o tym nie wiadomo. Opowiadam mu więc, jak nas zabrano z lotniska i jak odrzuciłam pokój w Four Seasons. Mówię mu też, że nie przyjęłabym również pokoju w Soho Grand, gdyby nie to, że sprytnie anulował naszą rezerwację w hotelu Washington. Dominic śmieje się. – A więc odbyło się przeciąganie liny, a wy byłyście pośrodku: jedna strona ciągnęła was do Four Seasons, a druga do Soho Grand! – Cieszę się, że to ty wygrałeś – odpowiadam miękko i biorę go za rękę.

– Ja też. Myśl o tym, że płacę za pusty loft, nie byłaby ani trochę ekscytująca. – Oczy mu błyszczą z rozbawienia, gdy ściska moją dłoń. – Ale podoba mi się, że Andriej płacił za pusty pokój w Four Seasons. Czuję się niesamowicie błogo, spędzając z nim cały siedmiogodzinny lot. Przez cały ten czas trzymamy się za ręce, co chwila zapewniamy o swoich uczuciach pieszczotliwym gestem lub szybkim pocałunkiem, a gdy oglądamy film, kładę głowę na ramieniu Dominica. Wolałabym, aby ten lot nigdy nie dobiegł końca, ponieważ wiem, że gdy tylko wylądujemy, powrót do rzeczywistości zaraz nas rozdzieli. – Nie chcę się z tobą rozstawać ani na chwilę – mówię, kiedy kapitan ogłasza, że podchodzimy do lądowania. – Ja z tobą też nie – odpowiada Dominic. – Ale mam kilka rzeczy do załatwienia. Uwierz mi, to wszystko dla ciebie, żeby uporządkować ten nieszczęsny bałagan. Nie wierzę, by Andriej miał się zatrzymać. Nie spocznie, póki mnie nie zniszczy, a ty nie pożałujesz, że go odrzuciłaś. Dlatego zamierzam podjąć walkę… i wygrać. – Dasz radę? – Na samą myśl o takim starciu przepełnia mnie niepokój. – Naprawdę musisz pytać? – Uśmiecha się do mnie i czuję, jak powraca mi wiara w jego możliwości. Wiem, że Dominicowi nie brakuje siły i środków, że jest w stanie dać odpór Dubrowskiemu. Przeraża mnie jednak myśl o tym, co się stanie, jeśli mu się nie uda. Jest już późno, gdy przybywamy do Anglii. Na lotnisku czeka samochód, który ma nas zabrać do mieszkania Dominica w Mayfair. – Drogi stary dom przy Randolph Gardens – wzdycham, spoglądając na majaczącą w mroku fasadę w stylu art déco, słabo oświetloną latarniami ulicznymi i blaskiem bijącym z kilku okien. – Myśl o tym miejscu za każdym razem napawa mnie szczęściem. Dominic bierze mnie za rękę. – Ten dom zawsze będzie mi bliski, ale zamierzam się

przenieść w inne miejsce. – Naprawdę? – pytam zaniepokojona. Taka jestem przywiązana do jego apartamentu z widokiem na okna mojej starszej krewnej, u której mieszkałam w lecie, kiedy się poznaliśmy, a także do buduaru, który Dominic wynajął na jedenastym piętrze z myślą o naszych wspólnych zabawach. – Dokąd się przeprowadzasz? Nie opuszczasz chyba Londynu, co? – Londyn zawsze pozostanie dla mnie ważny – odpowiada łagodnie. – Ale zamierzam sporo podróżować. Powinienem się zdecydować, gdzie zapuścić korzenie. Moja siostra mieszka w Nowym Jorku, a ja będę tam dużo pracować. Byłoby sensownie osiąść bliżej rodziny. – Tak, pewnie tak – zgadzam się z nim, ale czuję się okropnie. Rodzice Dominica już nie żyją, zatem to jasne, że chce być blisko siostry, bo tylko ją ma na tym świecie, jeśli nie liczyć kuzynostwa, które i tak, jak się okazuje, mieszka w Stanach. Dominic uśmiecha się i całuje mnie czule. – Nie martw się. Będziemy razem. Dopilnuję tego. – Pochyla się do przodu i daje kierowcy wskazówki, jak ma mnie odwieźć do domu. – Będę z tobą w kontakcie – mówi przy pożegnalnym pocałunku. – Ale załatwiając sprawy, mogę się przez jakiś czas nie odzywać, więc się nie zamartwiaj. – Byle nie za długo – odpowiadam prosząco. – Na pewno. Wysiada, zamyka za sobą drzwi i macha mi na pożegnanie. Patrzę, jak idzie po schodach do budynku, i źle mi z tym, że nie mogę mu towarzyszyć. Tak bardzo chciałabym spędzić tę noc, podobnie jak każdą inną, w jego objęciach, wdychając piżmowy zapach i rozkoszując się bliskością jego ciała. Jednak gdy docieram do domu, cieszę się, że wracam na swoje śmieci. Laura już mocno śpi i uświadamiam sobie, że dochodzi druga w nocy. Padam więc do łóżka i niemal od razu zasypiam. Rano Laura radośnie wita mnie w domu i chce od razu usłyszeć o moich przygodach. Opowiadam jej sporo, ale

zatrzymuję dla siebie szczegóły pojawienia się Andrieja. Mojej przyjaciółce wystarcza historia o spotkaniu z Georgie i fakt, że okazała się ona siostrą Dominica. Laura jest rozemocjonowana i nie może się nacieszyć tym, że Dominic odnalazł mnie w Nowym Jorku. Spędzamy razem weekend, przygotowując się do wyjazdu na święta do naszych rodzin. Wyruszamy do centrum, żeby odważnie zmierzyć się z tłumami i zrobić ostatnie zakupy. Dzwonię też do mamy, a ona ogromnie się cieszy, że mnie wreszcie słyszy. – Beth, kiedy wracasz? – pyta. – Nie zaczniemy świętować bez ciebie. – Nie jestem pewna. Wigilia wypada w piątek, prawda? Wtedy już pewnie będę w domu, ale najpierw muszę odwiedzić Marka i dokończyć sprawy związane z pracą. – Rozumiem. Mam nadzieję, że twój biedny szef wraca do zdrowia. Dasz mi znać, kiedy możemy się ciebie spodziewać, dobrze? – Tak, oczywiście. Do zobaczenia, mamo. – Do zobaczenia wkrótce, kochanie. Odkładając telefon, rozmyślam nad tym, że co prawda moim największym marzeniem jest spędzanie czasu z Dominikiem, ale przecież dopisuje mi wielkie szczęście, ponieważ mam rodzinę, do której jadę na święta. W poniedziałek stawiam się wreszcie w pracy – niemal tydzień później, niż miałam w planach po powrocie z Nowego Jorku. W mieście naprawdę daje się teraz odczuć świąteczny nastrój, na ulicach i w sklepach trwa szaleństwo zakupów, pozostało już tylko kilka dni na przygotowania do świąt. Na połyskliwych czarnych drzwiach domu Marka wisi ogromny wieniec. Wygląda bardzo radośnie, ale ja pukam do drzwi z niejakim lękiem. Andriej ma nieco czasu na to, by się zastanowić nad wypadkami ostatnich dni. Dominic wprawdzie z wielką pewnością siebie twierdzi, że Dubrowski nie zrealizuje swoich gróźb, ale i tak jestem pełna obaw, że zastanę Marka przygniecionego złymi nowinami.

Drzwi otwiera mi Caroline, bardziej zaróżowiona na twarzy niż zwykle, ale zadowolona z mojego przybycia. – Czy dobrze się bawiłaś? – pyta, prowadząc mnie na dół, do oranżerii, której nie widziałam nigdy przedtem. – Tak, było cudownie. Mam nadzieję, że Mark dostał moje raporty. Udało mi się załatwić prawie wszystko, o co prosił. – Jest wielce usatysfakcjonowany. Tym bardziej że była to twoja pierwsza wizyta w Nowym Jorku. Mark przebywa tutaj na dole, ponieważ w oranżerii jest ciepło i miło, poza tym łatwo dało się wstawić łóżko… – Caroline wpuszcza mnie do wilgotnego, ciepłego wnętrza. Mark leży na wygodnej kanapie, jego szczupłe ręce spoczywają na kocu. Zwraca się do mnie, gdy wchodzę. – Beth! – woła na powitanie, ale wymawia moje imię bardzo niewyraźnie. – Wciąż ma bardzo spuchnięty język – wyjaśnia jego siostra ściszonym głosem. – Ale gdy się przyzwyczaisz, będziesz rozumiała, co mówi. – Dzień dobry, Mark! – witam się radośnie i podchodzę, żeby go pocałować w policzek. – Wspaniale, że jesteś w domu. – Siadaj, siadaj! – odzywa się do mnie swoim nowym głosem. – Opowiedz mi o Nowym Jorku. Chcę znać wszystkie ploteczki. Zdaję mu więc relację ze swoich przygód, starając się, żeby brzmiała jak najbardziej zabawnie i interesująco. Mark słucha uszczęśliwiony, oczy mu błyszczą i śmieje się, gdy opowiadam o czymś wesołym. Pokojówka przynosi nam kawę, a ja tymczasem przyzwyczajam się do zmienionej mowy Marka. Rozumiem, kiedy wypytuje o konkretnych znajomych albo o dzieła sztuki. Nie wspominam mu o moim spotkaniu z Andriejem, ale gdy pyta, czy jest coś jeszcze, o czym powinien wiedzieć, waham się przez chwilę, aż domyśla się, że coś jest na rzeczy. – O co chodzi, Beth? – Na jego twarzy maluje się troska. – Powiedz, proszę. Czuję się okropnie. Nie chcę zepsuć atmosfery radości ani

tym bardziej przeszkodzić Markowi w odzyskaniu zdrowia, ale muszę mu jakoś przekazać wieści z Petersburga. – Chodzi o Fra Angelica – mówię z ociąganiem. – Eksperci z Ermitażu uważają, że to falsyfikat. Analiza płótna i farby wykazała, że obraz ma zaledwie dwieście lat. Tak mi przykro, Mark. Okazuje się, że nie jest to jednak arcydzieło. Mark oniemiały wlepia we mnie wzrok, po czym z westchnieniem opada na poduszki. – Bardzo się tego obawiałem – jego głos brzmi jak przytłumiony szept. – Chciałem, aby był autentykiem, ponieważ Andriej tego pragnął. Sądziłem jednak, że to mało prawdopodobne, by obraz tej klasy przebywał setki lat niezauważony w publicznym miejscu. – Jęczy cicho. Caroline, siedząca obok mnie, wierci się, najwyraźniej obawiając się o brata. Wyciąga rękę i gładzi go delikatnie. – Co na to Andriej? – pyta Mark. – Początkowo nie był uszczęśliwiony – mówię oględnie. – Ale zawarł z klasztorem porozumienie. Zwraca malowidło, a zakonnicy oddają mu pieniądze i wszystkim odpowiada, że sprawa zostaje załatwiona po cichu. – Cóż, to dobre rozwiązanie, jak sądzę. – Mark zdobywa się na słaby uśmiech i patrzy na mnie swymi błękitnymi oczyma. – Przypuszczalnie będziesz musiała załatwić to od strony finansowej. Andriej rozlicza się z zakupów artystycznych za pośrednictwem naszej firmy. – Wiem. Zdaje się, że dokumenty czekają na mnie w biurze. Następuje dłuższa przerwa, podczas której Mark rozważa zasłyszane nowiny. Wygląda na przygnębionego. Potem znów zwraca się do mnie: – Wiesz, że nie chciałem, aby moje nazwisko kojarzono z poświadczeniem autentyczności tego obrazu. Zrobiono to wbrew mojej woli i nie byłem z tego zadowolony. Kładę mu rękę na ramieniu. – Wiem! Wiem i pamiętam o tym. Wyszło bardzo niesprawiedliwie.

– Yhm – wzdycha Mark. – Zastanawiam się, czy to położy kres moim stosunkom z Dubrowskim. Przez długi czas doskonale się nam układało, ale mam przeczucie, że teraz to się zmieni. – Nagle wygląda na bardzo zmęczonego. – Myślę, że dość już na dziś, Beth – oznajmia Caroline. – Mark powinien odpocząć. Od wielu dni nie mówił tak dużo. – Tak, oczywiście. – Wstaję. – Mówią, że nie zaczną mojej radioterapii przed świętami – obwieszcza nagle Mark radosnym tonem. – Miło z ich strony, prawda? Znów lekko dotykam jego ramienia. – Bardzo miło. Ale wiesz, że jest potrzebna, żebyś zupełnie wyzdrowiał. – Może. – Mark przymyka powieki i łagodnie wypuszcza powietrze. – Do zobaczenia później – mówię i szybko, cicho wychodzę z oranżerii. Cieszę się, że mam tę rozmowę za sobą, że powiedziałam Markowi o malowidle, ale bardziej niż przedtem boję się o to, co może teraz zrobić Andriej. Dostaję kilka mejli z jego biura dotyczących przepływu pieniędzy z klasztoru, ale nic od niego samego. Może nadal jest w Nowym Jorku, w swoim chłodnym pałacowym apartamencie. Pewnie już mu dostarczono paczkę z ubraniami. Wie, że na pewno do niego nie wrócę, a wkrótce oficjalnie odrzucę ofertę pracy w jego nowojorskim mieszkaniu. Przyjęcie tego zlecenia stało się niemożliwe. Później tego samego dnia przychodzi wiadomość od Dominica: Muszę na krótko wyjechać z kraju. Wracam przed świętami. Dam Ci znać, kiedy będę w domu. O nic się nie martw. Nie mogę się doczekać naszego spotkania. D Czytając te kilka zdań, nie potrafię się oprzeć melancholii. Z

jakiegoś powodu wiem, że życie z Dominikiem zawsze będzie takie. On jest nieustannie w ruchu, w rozjazdach, na spotkaniach, coś załatwia, dopina jakiś wielki kontrakt. Nie cierpię zostawać i czekać. Gdyby mnie brał ze sobą, jego wyjazdy w ogóle by mi nie przeszkadzały. Chwilę później przychodzi nieco radośniejsza wiadomość: Cześć, Beth Jutro wieczorem mamy w naszej firmie spotkanie choinkowe i Dominic zapewne do nas dołączy. Rozumiem, że znowu jesteście razem, więc proszę, jeśli masz ochotę, przyjdź i spędź z nami ten wieczór. Będzie nam bardzo miło, jeżeli razem z tobą wzniesiemy toast za nową, świetlaną przyszłość nas wszystkich. Szczegóły są załączone; odpowiedź zwrotną wyślij do mojej asystentki Grace. Z pozdrowieniami, Tom Finlay Czytam to kilka razy i zaglądam do załącznika. Przyjęcie odbędzie się w eleganckim hotelu w rejonie Piccadilly. Zapowiada się bardzo sympatycznie, ale nie mam pojęcia, czy Dominic zjawi się na nim, czy nie. Może być za granicą, na swojej tajnej misji. Pod wpływem impulsu wysyłam do asystentki Toma mejla z pytaniem, czy mogę przyjść z przyjaciółką. Dostaję od niej zgodę i zaraz piszę do Laury z zaproszeniem na jutrzejszą imprezę. Odpowiedź jest pełna entuzjazmu: Hura! Przewietrzę wieczorowe łaszki. Zapowiada się nieźle. Do zobaczenia! L Następnego dnia wciąż nie mam wiadomości od Dominica i wraca tak dobrze mi znane odczucie, że zostałam pozostawiona samej sobie. Tym bardziej jestem zdecydowana, aby wieczorem

mimo wszystko dobrze się bawić, biorę więc do pracy koktajlową sukienkę i buty, żeby się przebrać w biurze Marka. Ubrana w prostą czarną suknię, przeglądam się w lustrze i przez moment tęsknie wspominam seksowną czerwoną kreację oraz szpilki i popielate perły, które miałam na sobie w Nowym Jorku, ale odsuwam od siebie te myśli. „Cena była stanowczo zbyt wysoka, pamiętasz?”. Żegnam się z Caroline i Markiem, a na zewnątrz wzywam taksówkę, żeby mnie zawiozła na Piccadilly. Laurę spotykam w pubie koło hotelu, w którym odbywa się przyjęcie Finlaya. Przyjaciółka czeka na mnie, stojąc przy barze. Wygląda bardzo ładnie w krótkiej sukience z migotliwego zielonego materiału oraz w szpilkach. – Chwała Bogu, że jesteś! – wita mnie z ulgą. – Ludzie najwyraźniej są nakręceni imprezowo. Musiałam odprawić już trzech facetów. – Nic dziwnego, wyglądasz fantastycznie – stwierdzam. – Dzięki, ty też. Ale jesteś poza obiegiem, oczywiście! Zamówiłam ci drinka. – Dziękuję. – Biorę od niej kieliszek i zaczynam sączyć białe wino. – O co chodzi z tym przyjęciem? – pyta Laura. – To spotkanie choinkowe u biznesowego partnera Dominica – odpowiadam. – Myślę, że zaprosili mnie z grzeczności, na dobry początek wspólnych interesów. – Świetnie. Każdy pretekst dobry, żeby poimprezować. Dominic też tam będzie? – Raczej nie – mówię z żalem. – Zdaje się, że wyjechał. Przyjaciółka patrzy na mnie ze współczuciem. Wiem, że uważa Dominica za ideał, jeśli nie liczyć jego nawyku znikania. – Chodzi o biznes – wyjaśniam usprawiedliwiającym tonem. – A kiedy to załatwi, będziemy mogli spędzać z sobą znacznie więcej czasu. – Co do tego jestem o wiele bardziej przekonana. – To dobrze – stwierdza Laura. – Wiesz, że zależy mi tylko na tym, żebyś była szczęśliwa. Idziemy na tę imprezę?

Finlay Venture Capital ma wynajętą salę na tyłach eleganckiego hotelu przy Albemarle Street. Obsługa pokazuje nam drogę i początkowo staję jak wryta, zaskoczona tym, jak mało zebrało się ludzi. Potem przypominam sobie niewielkie biuro przy Tanner Square. Odnoszę wrażenie, że firma w ogóle nie jest zbyt duża i przypuszczalnie zaproszono mnie, aby powiększyć tłumek. – Beth, jak cudownie cię widzieć! – Tom Finlay idzie ku mnie z uśmiechem, jego brązowe oczy spoglądają przyjaźnie zza ciemnej oprawy okularów. Jest niewysoki, krępej budowy, ale promienieje żywiołową energią, która nadaje mu sympatyczny rys. Podoba mi się jego ciemny zarost i radosny uśmiech. – Czy Dominic jest z tobą? – Nie dzisiaj – odpowiadam. – Nie ma go w mieście. Znowu. – Ale nie wskoczysz zaraz do pociągu i nie będziesz go tropić w Paryżu, co? – Tom śmieje się ze swojego żartu. – Byłem bardzo podekscytowany, odgrywając swoją maleńką rolę w waszym romansie. Dominic najwyraźniej nie ma mi za złe, że ci pokazałem drogę do skarbu na jego mapie. – Nie… zdaje się, że ostatecznie był bardzo zadowolony. – Uśmiecham się. – A, właśnie, poznaj moją przyjaciółkę Laurę. – Cześć, Laura. – Tom kurtuazyjnie całuje ją w policzek. – Miło, że do nas dołączyłaś. Pracujesz z Beth? – Och, nie – odpowiada Laura ze śmiechem, a ja mimowolnie uświadamiam sobie, jak świetnie dziś wygląda z jasnobrązowymi kręconymi włosami i twarzą rozświetloną lekkim imprezowym makijażem. – Ona obraca się w pełnym blasku świecie sztuki. Ja jestem tylko nudną konsultantką do spraw zarządzania. – Spróbuj wykonywać zawód inwestora z kapitałem wysokiego ryzyka! – wykrzykuje Tom. – Ludzie zasypiają mi na ramieniu, kiedy zaczynam im przedstawiać swoje racje! A gdy wyjaśniam, o co chodzi, leżą już na podłodze w śpiączce. Ale nie macie drinków. Chodźcie, polecam wam Moscow Mule, są tutaj znakomite. Podchodzimy z Tomem do baru i bierzemy sobie po koktajlu.

On i Laura wkrótce rozmawiają jak starzy znajomi, a ja wdaję się w długą dyskusję z jego asystentką Grace o tym, czy lepiej mieszka się na północy czy na południu Londynu. Po tej pogawędce dołączam do grupy rozmawiającej o ulubionych świątecznych programach telewizyjnych. Jestem już przy trzecim koktajlu, kiedy udaje mi się wyrwać i odnaleźć Laurę. Nadal gawędzi z Tomem, lecz teraz siedzą obok siebie na skórzanej sofie, zatopieni w rozmowie i oboje nieco zarumienieni po kilku drinkach. „A więc to tak się sprawy mają”. Z radością patrzę na przyjaciółkę. Od jakiegoś czasu nie była z nikim w związku, a teraz ona i Tom najwyraźniej mają się ku sobie. Oby tylko nie okazało się to jednym z tych chwilowych, imprezowych zauroczeń. Dla Laury byłoby cudownie, gdyby związała się z kimś na dłużej. Robi mi się jednak trochę smutno. W moim życiu nie brakuje romansu, a raczej nie brakowałoby, gdyby mój partner wciąż nie znikał. Wychodzę do holu, żeby zerknąć na telefon. Nie ma nic: ani SMS-a, ani śladu mejla. Szybko wystukuję wiadomość: Gdzie jesteś? Bardzo za Tobą tęsknię. Proszę, daj znać, kiedy będziesz w domu. Nie mogę się doczekać spotkania. B Wysyłam SMS-a i zwlekam jeszcze przez chwilę, kręcąc się po hotelowym holu. W pobliskiej sali odbywa się bardziej huczna choinkowa impreza, z głośną muzyką, śpiewami i zakropionymi alkoholem przytupami. Na przyjęciu Finlaya nadal toczą się ugrzecznione wymiany zdań, a Laura i Tom wciąż siedzą na sofie pogrążeni w rozmowie. Nawet stąd widzę, że mocno ze sobą flirtują, wszystko na to wskazuje. Nie chcę wracać na imprezę, na której nikogo nie znam. Nie mam ochoty na kolejną dyskusję o niczym ani na jeszcze jednego drinka. Postanawiam, że przejdę się po okolicy. Świeże powietrze dobrze mi zrobi i pewnie rozwieje mgiełkę, w której brodzę po trzech koktajlach Moscow Mule, a zanim wrócę, Laura być może

będzie już myśleć o powrocie do domu. Biorę z szatni swój płaszcz i wychodzę. Na zewnątrz jest zimno, ale daje się odczuć nastrój świętowania. Wszędzie odbywają się jakieś przyjęcia, na chodnikach stoi mnóstwo ludzi w cienkich wieczorowych ubraniach – ćmią papierosy, nie bacząc na nocny chłód. Idę nieśpiesznie ulicą Albemarle, a następnie skręcam w Dover Street i mijam pub wypełniony rozbawionym tłumem, który wylewa się na zewnątrz. Naprzeciwko mnie ciągnie się rząd eleganckich georgiańskich kamienic. Ich okna lśnią światłem padającym z ozdobnych żyrandoli; widać, że w pokojach na górze poruszają się ludzie. Tam też goście bawią się na przyjęciu. Zatrzymuję się na moment i patrzę, po czym uświadamiam sobie, że to prywatny klub, jedno z tych efekciarskich miejsc, które wśród swoich członków wymieniają aktorów, modelki i dalszych kuzynów rodziny królewskiej. Kiedy tak stoję, podjeżdża czarna taksówka i wysiada z niej jakaś kobieta. Od razu przykuwa wzrok – jest piękna, ma ostro zarysowane kości policzkowe i lekko skośne oczy, a do tego niesamowite ciało; idealne, długie nogi wspaniale się prezentują w krótkiej, obcisłej czarnej sukience. Gdy się odwraca, żeby zapłacić kierowcy, widzę ją lepiej i… z całych sił staram się powstrzymać okrzyk. „To Anna! O mój Boże, co ona tu robi?”. Patrzę, jak podchodzi do portiera i rzuca swoim charakterystycznym niskim głosem o wyraźnym rosyjskim akcencie: – Jestem zaproszona na przyjęcie Barclaya. – Drugie piętro, proszę pani – odpowiada odźwierny. Anna wkracza do środka, przez szyby w drzwiach wejściowych widać, jak porusza biodrami, wspinając się po schodach. Gapię się na nią i ledwie mogę uwierzyć własnym oczom. Nie widziałam jej od tamtego wieczoru w Albany, kiedy mi proponowała, abym dołączyła do niej i Andrieja w łóżku. Wkrótce

potem dostała od niego wymówienie, ponieważ, jak sam stwierdził, miała zwyczaj częstowania go narkotykami bez jego wiedzy. Nie wiem, co mną kieruje, ale w następnej chwili przechodzę przez ulicę i zmierzam w stronę klubu. Cieszę się, że mam na sobie swoje najlepsze ubranie. Z wyniosłą miną zatrzymuję się przy odźwiernym i pytam: – Przyjęcie Barclaya? – Na drugim piętrze, proszę pani – odpowiada ze skinieniem i bez problemu wchodzę do budynku. W środku widzę, że nie do końca to przemyślałam: trzeba podać swoje nazwisko w recepcji, gdzie sprawdzane jest na liście gości. „O Boże, no i mam. Upokorzenie”. Ruszam w stronę kontuaru recepcji, zastanawiając się, co powiedzieć, gdy nagle za mną zaczyna się jakiś ruch. Odwracam się i widzę, że przez drzwi wejściowe właśnie wkracza osoba o znajomej twarzy, otoczona tłumem ludzi cisnących się blisko niej. Przez sekundę próbuję sobie przypomnieć, skąd znam tę dziewczynę, aż dociera do mnie, że te pięknie rzeźbione rysy i jasne włosy są tak znajome, ponieważ należą do sławnej, oscarowej aktorki. Natychmiast zwracają się ku niej wszystkie oczy, korytarz wydaje się drżeć od ekscytacji. Wykorzystuję zamieszanie i szybko kieruję się ku schodom. Po drodze wręczam płaszcz szatniarzowi, który z opadłą szczęką wpatruje się w gwiazdę. Po chwili wspinam się okazałymi schodami na drugie piętro. Ku mojej uldze w drzwiach sali bankietowej nikt nie sprawdza nazwisk. Na przybywających gości czekają tylko kelnerzy z tacami pełnymi drinków. Biorę lampkę szampana i wchodzę do sali. Trzymając kurczowo kieliszek i rozglądając się dyskretnie, przeciskam się przez tłum, brakuje mi jednak pewności siebie. Dopiero po jakimś czasie spostrzegam, że większość ludzi skupia się wyłącznie na grupce, do której należy. Nikt nie zamierza mnie legitymować ani nie jest zainteresowany moją osobą,

rozluźniam się więc nieco i próbuję namierzyć Annę, nie ściągając na siebie uwagi. „Czemu tu jestem? Co jej powiem, kiedy ją znajdę?”. Zaczynam żałować szalonego impulsu, który mnie przyprowadził w to miejsce. Już mam odstawić drinka i wyjść, gdy ją zauważam. Stoi w rogu i żywo rozmawia z dwoma mężczyznami w garniturach. Obaj są nią wyraźnie oczarowani, i nic dziwnego, jeżeli się weźmie pod uwagę jej ożywienie i kocią zmysłowość. Popatruję na nią, starając się nie gapić zbyt otwarcie, i widzę, że wyciąga telefon. Zerka na niego, po czym przeprasza swoich rozmówców i wychodzi z sali bocznymi drzwiami. Stawiam swoją szampanówkę na stoliku i podążam za nią. Sunę przez tłum, docieram do drzwi i wchodzę do zacisznej czytelni. Anna właśnie znika po przeciwnej stronie pomieszczenia. Śpieszę jej śladem i z czytelni wychodzę na wyłożony dywanem korytarz. Anna stoi tyłem do mnie i rozmawia przez komórkę. – Tak – mówi. – Jestem w klubie przy Dover Street. Wiesz, który to… Jestem na przyjęciu Barclaya. Tak, spotkam się z tobą, już się zgodziłam. Inna sprawa, czy ci powiem to, co chcesz wiedzieć. W porządku. Za dwadzieścia minut w barze na samej górze. Gdy kończy rozmawiać, wślizguję się z powrotem do czytelni i pośpiesznie biegnę do sali bankietowej. Znajduję sobie kącik przy oknie i stąd obserwuję, jak Anna wraca do mężczyzn, z którymi poprzednio rozmawiała. „Teraz wiem, że wkrótce się tutaj z kimś spotka. Nie mam najmniejszego pojęcia, kto to jest, więc dlaczego tak się boję?”. Powinnam być w barze na najwyższym piętrze, gdy Anna uda się tam na spotkanie z tajemniczym nieznajomym. Idę zatem do toalety i czekam na stosowny moment, a tymczasem sprawdzam telefon. Jest SMS od Laury: Gdzie jesteś? Pojechałaś do domu? Odpowiadam: Nie, poszłam się przejść. Przepraszam, powinnam była Cię

uprzedzić. Wszystko w porządku? Odzew przychodzi natychmiast: Jadę z Tomem taksówką. Odstawia mnie do domu. Mieszka we wschodnim Londynie. Uśmiecham się. A więc zdecydowanie zaiskrzyło. Może to i lepiej, że mnie tam nie ma. Wysyłam do niej SMS-a: Uważaj na siebie i baw się dobrze. Wrócę do domu później. Jestem niedaleko. Potem spoglądam na zegarek. Anna zaraz zjawi się w barze. Wychodzę więc z toalety i idę schodami na górę. Łatwo znajduję bar i siadam przy niskim stoliku w ciemnym kącie. U kelnera zamawiam wodę mineralną z limonką. Kilka minut przed umówionym czasem do pomieszczenia wchodzi mężczyzna. Zmierza prosto do baru i siada na jednym z wysokich stołków. Serce we mnie zamiera, pogrążam się w rozpaczy. Gdy tylko zobaczyłam na ulicy Annę, podejrzewałam nieprzyjemności. Teraz wsuwam się głębiej w cień, żeby Dominic mnie nie dostrzegł ze swojego miejsca. I rzeczywiście – nie widzi. Zamawia piwo i czeka na Annę. Ona zjawia się zaledwie chwilę później. Uśmiecha się uwodzicielsko, idąc ku niemu z wdziękiem i elegancją, jak modelka. Siada na stołku barowym obok Dominica i widzę wyraźnie jej twarz; Dominic jest do mnie zwrócony tyłem. Rozmawiają swobodnie, słyszę jej śmiech i brzmienie jego głosu. Ogarnia mnie przemożna chęć, by podejść do nich, zażądać wyjaśnień i dowiedzieć się, o czym mówią. Co go skłania, żeby się spotykać z Anną? Jej obsesja na jego punkcie i tak przysporzyła nam niemało kłopotów. Gotuje się we mnie wściekłość, mieszanina zazdrości i poczucia nadużytego zaufania. Dlaczego on umawia się z nią bez mojej wiedzy? Potem odzywa się we mnie inny głos, podpowiadający zachowanie spokoju. Dominic powiedział mi, że chce

uporządkować bałagan, którego narobił Andriej. Zapewne spotkanie z Anną jest częścią planu. Jeśli teraz wyskoczę na scenę, mogę zepsuć jego zamiary. „Ufasz mu?”. Przypominam sobie, że nigdy się nie dowiedziałam, skąd Anna zna sekrety mojego związku z Dominikiem. On zdecydowanie zaprzeczył, jakoby zdradził jej nasze tajemnice, ale tylko on jeden wiedział o szczegółach, a tymczasem Anna była poinformowana o wszystkim: od wydarzeń w lochu The Asylum, po świeże szramy na plecach Dominica. Próbowałam zapomnieć o zamęcie, w jakim znalazły się kiedyś moje myśli, lecz widok Anny najwyraźniej przywrócił niedawne rozterki. „Więc ufasz mu czy nie?”. Zaglądam we własne serce. Myślę o wszystkim, co razem przeżyliśmy. Przywołuję w pamięci spoglądające na mnie oczy Dominica, wyrażające się w nich ból, czułość i miłość. Nie musi przede mną udawać tych uczuć. Zawsze wierzyłam w szczerość tego, co odczuwa. Wiem, że mnie kocha. „Tak, ufam mu, na pewno”. „Więc udowodnij to” – mówię sobie. Znowu dobiega mnie ich śmiech. Wstaję cichutko i – przez nikogo niezauważona – kładę pieniądze obok swojego drinka, po czym wymykam się z baru. Szybko schodzę do szatni, biorę płaszcz i pośpiesznie opuszczam budynek, by na ulicy złapać taksówkę, która zawiezie mnie do domu.

Rozdział piętnasty Następnego ranka Laura wychodzi ze swojego pokoju, wyglądając wyraźnie nieświeżo. Oczy ma przekrwione, a włosy zmierzwione i sterczące na wszystkie strony. – Dzięki Bogu, że już blisko święta i mało kto bywa teraz w biurze – jęczy. – W ogóle nie jestem w stanie pracować. Czuję się okropnie, fatalnie! – Dobrze się bawiłaś z Tomem? – pytam z nutką samozadowolenia. Spokojnie kończę śniadanie, w ogóle bez objawów kaca. Posyła mi znaczące spojrzenie i uśmiecha się. – Yhm! – odpowiada. – Odwiózł cię do domu, tak? – Był bardzo miły, odprowadził mnie pod drzwi, a nawet do środka! – Laura śmieje się. – Naprawdę? – Unoszę znacząco brwi. – Długo się zatrzymał? Chyba się chciał upewnić, że jesteś w pełni bezpieczna. To znaczy utulił cię do snu i tak dalej. – Nie, nie do snu – mówi moja przyjaciółka. – Ale powiedzmy, że siedzieliśmy jeszcze przez chwilę na sofie i… rozmawialiśmy. Śmieję się. – Było w porządku? – Jasne, super! – Laura rozpromienia się nieco mimo strasznego kaca. – Spotkasz się z nim jeszcze? – Myślę, że tak. Zobaczę, czy się dziś do mnie odezwie. – Bierze z lodówki butelkę wody i nalewa jej sobie do szklanki. – Mam tylko nadzieję, że jakoś przetrwam w pracy. – Jutro już ostatni dzień – przypominam. – Potem jedziemy do domów na Wigilię. – Tak. – Laura łapczywie pije wodę. – Nie mogę się

doczekać. W drodze do pracy wysyłam SMS-a do Dominica: Hej! Dostałeś wczoraj moją wiadomość? Wróciłeś do Londynu? Naprawdę chcę się z Tobą zobaczyć. Niedługo jadę do domu na święta. Proszę, daj mi znać, gdzie jesteś. Pozdrawiam ciepło, B Kiedy wyjeżdżam z metra na stacji Victoria, moja komórka sygnalizuje odbiór wiadomości. To od Dominica. Przepraszam za spóźnioną odpowiedź. Dobre wieści, jestem w Londynie. Mam Ci coś do opowiedzenia. Możemy zobaczyć się później? D Czuję przypływ radości. A więc postąpiłam właściwie. Zaufałam Dominicowi i udało mu się załatwić, co zamierzał. Zapewne ma mi do powiedzenia coś związanego z Anną. Odpisuję w SMS-ie, że chętnie spotkam się z nim po pracy. Już się nie mogę doczekać. Godzina schodzi mi na rozmowie z Markiem, który nadal spoczywa na kanapie w oranżerii. Na zewnątrz panuje mróz, ale w przeszklonym wnętrzu jest przyjemnie ciepło i miło, a mimo to Mark leży szczelnie opatulony w kilka koców i wstrząsają nim dreszcze. Próbuję rozerwać go pogawędką, ale niepokoją mnie jego słabość i kruchość. Trudno sobie wyobrazić, że dobrze zniesie radioterapię. Wygląda, jakby zwyczajna aspiryna mogła mu poważnie zaszkodzić. – Musisz jechać do domu i miło spędzić święta z bliskimi – mówi Mark, a obolały język wciąż zniekształca jego słowa. – Po Nowym Roku będę się czuć lepiej. Zerwiemy powiązania z Andriejem i rozejrzymy się za nowymi klientami. Co o tym myślisz? – Wspaniały pomysł – cieszę się szczerze. – Nowy start. – Zdecydowanie.

Caroline wnosi na tacy buteleczki z lekarstwami i szklankę wody. – Czas na tabletki, kochany! – oznajmia pogodnie. Podnoszę się z miejsca. – Spokojnych świąt, Mark. – Nachylam się i całuję go w policzek. – Spokojnych i wesołych. Na biurku leży twoja świąteczna premia. Baw się dobrze z rodziną, zobaczymy się w styczniu. – Zdobywa się na uśmiech. – Do widzenia, kochana – żegna się ze mną Caroline. – Gdybyśmy się już nie widziały, wesołych świąt. – Do zobaczenia, Caroline. Spokojnych świąt. Powinnam być teraz w radosnym bożonarodzeniowym nastroju, ale zmierzając po schodach do biura, ukradkiem ocieram łzy. Biedny Mark jest taki chory, że nie wyobrażam sobie, aby w styczniu miał się czuć lepiej. Może nawet nigdy nie wydobrzeje. Na tę okropną myśl z trudem przełykam ślinę, ale staram się zapanować nad smutkiem. Właśnie dla niego powinnam być silna i prowadzić jego firmę najlepiej, jak umiem. Stawimy czoło wszystkiemu, co nas czeka. Na biurku znajduję piękne bladoniebieskie pudełeczko przewiązane grubą białą wstążką. To pewnie premia, o której wspomniał Mark. Sądziłam, że chodzi mu o gotówkę albo talony zakupowe, a tymczasem on daje mi prawdziwy prezent. Jak miło z jego strony. Zastanawiam się, czy rozpakować upominek od razu, ale ostatecznie decyduję, że zrobię to w Boże Narodzenie. Znając Marka, można być pewnym, że to coś pięknego, samo otwieranie pudełka będzie wielką przyjemnością. W stosie korespondencji przeważają kartki świąteczne adresowane do Marka. Dostał ich już dziesiątki, głównie od partnerów w biznesie i klientów z całego świata. Znajduję jedną kopertę zaadresowaną do mnie – w formalnym stylu, z adresem wydrukowanym na naklejce. „Dziwne, nigdy dotąd nie dostałam korespondencji na firmowy adres. Ciekawe od kogo”. Rozcinam kopertę nożykiem Marka i wyjmuję kartkę z

prawosławną ikoną przedstawiającą Madonnę. Otwieram ją i na biurko wypada złożony kawałek papieru. W środku kartki świątecznej wydrukowano komputerowo: „Wesołych świąt i szczęśliwego Nowego Roku życzy Andriej Dubrowski”. Poniżej niewyraźnie nagryzmolono odręcznie: „Beth, Twój prezent bożonarodzeniowy. Andriej”. Podnoszę złożoną kartkę i rozkładam ją. Przyglądam się dokumentowi i marszczę brwi, zastanawiając się, co to ma znaczyć. Mam w ręce notatkę datowaną na drugiego stycznia, zatem mniej więcej za tydzień. Tytuł głosi: „Komunikat prasowy z biura Andrieja Dubrowskiego, publikacja wstrzymana do dnia 2 stycznia”. Zaczynam czytać: Biuro Andrieja Dubrowskiego ogłasza swój zamiar pozwania do sądu marszanda Marka Pallisera pod zarzutem zaniedbania obowiązków i nieudolnego prowadzenia spraw klienta. Decyzję podjęto, ponieważ ujawniono, że ten znany na całym świecie ekspert w dziedzinie sztuki niewłaściwie zidentyfikował pewien obraz jako dzieło mistrza florenckiego renesansu, Fra Angelica. Pan Dubrowski zapłacił za rzeczone malowidło ponad dwa miliony funtów, później jednak eksperci z petersburskiego Muzeum Ermitażu ponad wszelką wątpliwość stwierdzili, iż obraz jest falsyfikatem. Pan Dubrowski był zdruzgotany tym orzeczeniem specjalistów i poczynił kroki w celu odzyskania pieniędzy, które stracił na tym zakupie. Kwestionuje się również sposób, w jaki pan Palliser zajmował się finansowym aspektem transakcji pana Dubrowskiego. Prowadzone dochodzenie ma na celu rewindykację sum, które biuro pana Pallisera może być winne klientowi. Pan Dubrowski komentuje to następująco: „Jestem głęboko zasmucony zakończeniem mojej zawodowej współpracy z Markiem Palliserem. Niestety, jego chybione poświadczenie autentyczności obrazu kosztowało mnie dużo pieniędzy i zamierzam na drodze sądowej dochodzić odszkodowania za poniesione straty i koszty. Mam nadzieję, że sugestie dotyczące malwersacji finansowych okażą się bezpodstawne”. Wszelkie zapytania dotyczące tej sprawy prosimy kierować

bezpośrednio do biura Andrieja Dubrowskiego. Upuszczam kartkę i z przerażenia ledwie mogę oddychać. A więc nie blefował. Naprawdę zamierza to zrobić. Kryję twarz w dłoniach, próbując przetrawić to, co przeczytałam. Ale daje mi odroczenie. Mogę się tylko domyślać, że to ma oznaczać ostatnią szansę, żebym zmieniła zdanie i uratowała Marka. Myślę o swoim przyjacielu, który taki słaby i chory leży na kanapie w oranżerii. Jestem pewna, że to go zabije. Biorę głęboki wdech, drżę cała i wybucham płaczem. Dominic przysyła po mnie samochód i wsiadam do niego wdzięczna losowi za to, że będę odizolowana od zewnętrznego świata. Nie zniosłabym panującej na ulicach przedświątecznej radości, podczas gdy sama jestem taka przygnębiona. Nawet perspektywa spotkania z Dominikiem nie poprawia mi nastroju. Światła zamazują mi się przed oczyma, które zachodzą łzami na każde przypomnienie tego, w jakiej się znalazłam pułapce. Dominic przekonał mnie, że nie mam się czym martwić, ponieważ Andriej nie spełni swych gróźb, lecz teraz wygląda na to, że były one bardzo realne. Dubrowski jest gotów zniszczyć Marka, jeśli nie dostanie tego, czego chce. Jadąc na umówione spotkanie, zastanawiam się – podobnie jak przez cały ranek i popołudnie – czy powinnam powiedzieć Dominicowi, że to koniec. Mogłabym urządzić prawdziwą scenę zerwania: wykrzyczeć, że go nie kocham, że wczoraj wieczorem widziałam go z Anną, i oskarżyć o wszystko, co mi przyjdzie do głowy, a potem wyjść, trzaskając drzwiami. Następnie poszłabym do Andrieja i jakoś zniosłabym życie z nim, mając świadomość, że w ten sposób ratuję Marka i Dominica, o ile Andriej zostawiłby ich w spokoju. Właśnie gdy podejmuję decyzję, że jedynym wyjściem będzie poddanie się żądaniom Dubrowskiego, samochód zatrzymuje się przed dużym domem o białej fasadzie. Rozglądam się i uświadamiam sobie, że jesteśmy w dzielnicy Marylebone, w rejonie Wimpole Street. Kierowca wysiada i otwiera auto z mojej strony, gestem wskazując duże czarne frontowe drzwi z ustawionymi po bokach

drzewkami w donicach. Podchodzę do wejścia i przyciskam otoczony mosiężną obudową guzik dzwonka. Po chwili drzwi się otwierają i staje w nich Dominic – przystojny, w ciemnych spodniach i bladoniebieskiej koszuli w kratkę, podkreślającej brązowy kolor jego oczu. – Jesteś! – Dominic promienieje, wyciągając do mnie ramiona, a ja mimo podjętej przed momentem decyzji rzucam się w jego objęcia, rozpaczliwie pragnąc pocieszającej bliskości. – Hej, Beth, co się stało? – pyta, całując mnie w czubek głowy. Próbuję się odezwać. W samochodzie przećwiczyłam sobie zaplanowaną kwestię, więc teraz powinnam ją wygłosić z przekonaniem. Mam mu powiedzieć, że z nami koniec i więcej się nie zobaczymy, ale będąc tak blisko niego, zupełnie nie potrafię wydobyć z siebie wyuczonych słów. Ogarnia mnie poczucie winy, ponieważ przez to, że nie potrafię się wyzbyć radości przebywania z Dominikiem, zniszczę Marka. Znowu do oczu napływają mi łzy i szlocham wtulona w pierś Dominica. – Płaczesz? Co ci jest? – Wciąga mnie do środka i zamyka drzwi. Stoimy w wyłożonym marmurem holu pod ogromną mosiężną lampą. Podnoszę wzrok i patrzę w jego przepełnione troską oczy. – Och, Dominic! Chodzi o Andrieja. Patrz! – Ocieram łzy, wyjmuję z torebki komunikat prasowy i wciskam mu go w ręce. On bierze ode mnie kartkę, rozkłada ją i szybko przebiega wzrokiem. – Rozumiem – stwierdza ponuro. – Co o tym myślisz? – Staram się nie zawodzić, ale głos mi się łamie, gdy mówię: – On mimo wszystko zniszczy Marka! Żeby mnie dostać! Dominic składa papier i podaje mi go z powrotem. – Nie martw się – odpowiada. – Nie dojdzie do tego. – Co masz na myśli? Przygotował się do ogłoszenia komunikatu w prasie. Wziął się do tego na poważnie. Wstrzymuje się na kilka dni, żeby mi dać ostatnią szansę do namysłu. –

Chwytam Dominica za rękę. – Nie zniosę tego! On odpowiada mi uściskiem dłoni. – Ten szantaż nie dojdzie do skutku, uwierz mi. Posłuchaj, mamy dziś umówionych gości. Potem wszystko stanie się jasne. Potrząsam głową, jakbym się budziła ze snu. – Gdzie jesteśmy? Co to za miejsce? – Podoba ci się? To mój nowy dom. – Co? – Próbuję objąć wzrokiem ogromny hol. – Twój nowy dom? – Chyba. Jeszcze się nie zdecydowałem. Chciałem cię najpierw zapytać o zdanie. Co o nim myślisz? Rozglądam się. Pomieszczenie wydaje się dziwne, ponieważ nie ma w nim mebli z wyjątkiem dwóch ustawionych daleko od siebie stolików, krzeseł i lamp. – Uroczy – mówię. Potem spoglądam na Dominica. – Trochę inny niż Randolph Gardens! Uśmiecha się. – Tak. Trochę większy. Chcesz się rozejrzeć? – Szczerze mówiąc, nie wiem. – Pociągam lekko nosem. – Nie jestem za bardzo w nastroju. Przepraszam. Znów bierze mnie w ramiona. – Hej, nie smuć się. Zobaczysz, wszystko się ułoży, daję słowo. – Kiedy wróciłeś do Londynu? – pytam, wtulona w jego koszulę. – Wczoraj. – Odsuwa mnie nieco, żeby mi spojrzeć w twarz. – Nie chciałem ci mówić, na wypadek gdyby nie wypaliło to, co zamierzałem. Ale myślę, że wyszło dobrze, i przysięgam: nie pozwolę, by Andriej skrzywdził Marka… lub ciebie. Wpatruję się w niego. „Powiesz mi teraz o Annie? O tym, co się zdarzyło między wami wczorajszego wieczoru?”. Przypominam sobie, jak się razem śmiali. Trudno uwierzyć, że kiedyś dzieliły ich animozje. Zastanawiam się, czy Dominic naprawdę jest w stanie powstrzymać Andrieja przed opublikowaniem oświadczenia i doprowadzeniem Marka do ruiny.

– Chodź – namawia mnie łagodnie. – Pokażę ci dom. Naprawdę potrzebuję twojej rady. – Okej – odpowiadam trochę niechętnie. – Rzucę okiem. Dominic z entuzjazmem oprowadza mnie po domu. To zdecydowanie cudowne miejsce: pięć kondygnacji utrzymanych w pełnym wdzięku stylu regencji, z umiejętnie wpasowanymi nowoczesnymi wygodami i luksusami, takimi jak piękne łazienki, siłownia i sala kinowa. Gdy w końcu wracamy na parter, Dominic koniecznie chce usłyszeć moje zdanie. – No i…? Jak ci się podoba? – Niesamowity dom – mówię szczerze. – Ale ogromny. To wszystko dla ciebie? – Za duży? – pyta lekko stropiony. – Jest bardzo okazały, ale… – Myślę o chłodnym pałacu Andrieja z widokiem na Central Park, a potem o przytulnym, pełnym życia mieszkaniu Georgie w brązowej kamienicy i wiem, gdzie wolałabym przebywać. – Może bardziej przypominałby miejsce do zamieszkania, gdyby go umeblować – dodaję z wahaniem. Dominic zaczyna się śmiać. – Co? – Jesteś taka słodka i… masz rację. Poniosło mnie. Nie potrzebuję tego domu, w każdym razie jeszcze nie teraz. – Całuje mnie delikatnie w usta. – Może poszukamy czegoś razem? – pyta. Aż mi zapiera dech w piersi. „Razem? Mielibyśmy zamieszkać razem?”. Ta myśl jest tak wspaniała, że mam ochotę zatańczyć z radości. Zaraz jednak strofuję sama siebie: „Nie, on nie może mieć tego na myśli. Pewnie potrzebuje mojej rady przy poszukiwaniach i tyle”. – Bardzo cenię twoją opinię – ciągnie dalej Dominic. – I… chcę, żebyś, będąc ze mną, czuła się jak w domu. – Z ogromną przyjemnością pomogę ci w wyborze – zgadzam się trochę niepewnie, nie chcąc źle zrozumieć jego intencji. – Beth – mówi Dominic, biorąc mnie za ręce i przysuwając

się do mnie. – Chcę czegoś więcej. Chciałbym… W pustym holu rozlega się głośne dzwonienie i aż podskakuję z wrażenia. – A, przybył pierwszy gość – wzdycha Dominic. – Nie przestrasz się, Beth. Czekaj, patrz i słuchaj. Podchodzi do frontowych drzwi i otwiera je. W wejściu stoi osoba o pięknej sylwetce, smukła i zgrabna, z charakterystycznymi kośćmi policzkowymi. To Anna. Wyciąga szyję, żeby wymienić z Dominikiem kurtuazyjne pocałunki w policzek, po czym kołyszącym krokiem wchodzi do holu. – Co za doskonały, urzekający dom – zwraca się głośno do Dominica. – Powiedz mi, że jest twój. – Jeszcze się nie zdecydowałem – odpowiada, zerkając w moją stronę z ukosa. Anna podchodzi do mnie i przykuwa mnie spojrzeniem lekko skośnych zielonych oczu. – Witaj, Beth. Jak się masz? – Dobrze, dziękuję Anno. – Silę się na chłodny, wyważony ton. – A ty? – Znaaakomicie – przeciąga zmysłowo głoski. – Jak zwykle. – Odwraca się na pięcie do Dominica. – Zaproponujesz mi coś do picia? – Oczywiście. Szampana? – Znasz mnie. Nie odmówię. – Chodźmy więc. Idziemy za Dominikiem na dół do wielkiej kuchni częściowo wychodzącej na ogród i oddzielonej od niego szklaną ścianą. Minimalistyczny wystrój tworzą połyskliwe białe powierzchnie i polerowany beton. Dominic podchodzi do lodówki, wyjmuje butelkę i otwiera ją, po czym rozlewa trunek do czekających na ławie kieliszków. Wciąż chcę usłyszeć, po co właściwie Anna tu przyszła, ale postanawiam nie wyciągać pochopnych wniosków. Ufam Dominicowi, na pewno wie, co robi. On tymczasem podaje nam pełne szampanówki i wznosi toast.

– Za nasze wspólne przedsięwzięcie – mówi z szerokim uśmiechem. – I za sukces. Anna podnosi swoje szkło i stuka o kieliszek Dominica. – Za nasz sukces. – Zwraca się do mnie: – Beth, za sukces. Pozwalam jej stuknąć w swoją szampanówkę, ale się nie odzywam. Nie mogę zapomnieć, że mi doprawiła drinka podczas imprezy w katakumbach, a potem próbowała sabotować mój związek z Dominikiem, żeby go mieć dla siebie. We troje sączymy szampana; czuję, jak bąbelki łaskoczą mnie w język. – Zatem, Anno. – Dominic przerywa ciszę. – Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wczoraj wieczorem. Czy podjęłaś decyzję i postanowiłaś, co zamierzasz? – Gdybym tego nie zrobiła, nie byłoby mnie tu – odpowiada chłodno. – Wiesz o tym. Musimy być tylko pewni, że to zadziała. Nie możemy sobie pozwolić na porażkę. – We troje sprawimy, że się uda – mówi stanowczo Dominic. – We troje mamy potrzebne informacje. – Ale wam trzeba tego, co mam ja – zauważa Anna, kokieteryjnie przechylając głowę. – Mam klucz. Dominic nachyla się ku niej z nagłym napięciem w oczach. – I dasz mi ten klucz? – Może. – Anna trzepocze do niego rzęsami, a ja czuję, jak rozkręca się we mnie zazdrość. „Jest zupełnie bezwstydna. Stoję tu, a ona bezczelnie flirtuje z Dominikiem! Nie do wiary! Czemu muszę to znosić?” – Staram się zapanować nad sobą. – „Musisz to znosić dla Marka, on wart jest poświęceń”. – Nic ci nie jestem winna – oświadcza nagle Anna chłodnym tonem. – Nie – zgadza się z nią Dominic. – Ale nie chodzi o mnie, tylko o Andrieja. Przez jej twarz przemyka gorzki grymas. – Tak. – W głosie Anny znów brzmi przekonanie. – Andriej. Pożałuje tego, jak mnie potraktował. – Kieruje wzrok w moją

stronę. – Nie mam żadnego interesu w tym, aby pomagać tobie, Beth. Ale jeśli to część układu, niech będzie. Wciąż milczę, wyczuwając, że sprawa jest delikatna i nie wolno zaburzyć kruchej równowagi. – A więc – naciska Dominic. – Co możesz nam powiedzieć? – Cóż, mogę powiedzieć wiele. Andriej doskonale wiedział, że malowidło nie jest autentykiem, i to na długo przed tym, zanim je kupił. Miałam się nie odzywać, ale wyrywa mi się cichy okrzyk i słowa wymykają się same: – Wiedział o tym? – Właśnie – potwierdza Anna, unosząc brew w moją stronę. – Zapłacił ponad dwa miliony funtów za coś, co od początku miało się okazać fałszywką. – Ale dlaczego? – Nie mogę wyjść ze zdumienia. – Co chciał przez to osiągnąć? Anna śmieje się drwiąco. – Moja droga, jesteś taka naiwna. Andriej pierze w ten sposób pieniądze, to jasne. Jest głęboko zaangażowany w działalność przestępczą. Doskonale wychodzi na handlu narkotykami i innych ciemnych sprawkach, a to ułatwia mu poruszanie się na polu wielkiego biznesu i przynosi dodatkowe zyski. Patrzę na nią oszołomiona. Potem zwracam się do Dominica: – Wiedziałeś o tym? – Nie – odpowiada stanowczo. – Nic a nic. – Nie wiedział – potwierdza spokojnie Anna. – Andriej powierzył to tylko mnie. Powinien był o tym pamiętać, kiedy mnie odsuwał na bok, a właściwie wyrzucał. Ale chyba nie podejrzewał, że wam powiem. I… – Wzrusza ramionami. – Zapłacił mi dużą odprawę. Zapewne myślał, że kupuje moje milczenie. – Nagle zwraca się do mnie. – Prawdziwe pytanie, Beth, brzmi: czy ty wiedziałaś? – Ja? – pytam zszokowana. – Jasne, że nie. Skąd takie przypuszczenie?

– Ponieważ właśnie ty przelewasz dwa miliony z powrotem przez konto Marka, podobnie jak przez wiele lat robił to Mark, gdy Andriej za jego pośrednictwem kupował dziesiątki dzieł sztuki. Aż mnie zatyka. – Co przez to rozumiesz? – Słyszałaś. Mark jest ważnym ogniwem całej operacji. Uprzejmie pozwala Andriejowi przepuszczać przez swoją firmę ogromne sumy. Wybucha we mnie czysty gniew. – Chcesz powiedzieć, że Mark jest przestępcą… że pierze pieniądze? – Nieświadomie podnoszę głos. – To absolutnie niemożliwe. Mark to na wskroś uczciwy człowiek. Nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Dominic wyciąga rękę w uspokajającym geście, ale ja z furią staję naprzeciw Anny. Ona jednak, nieporuszona moim wybuchem, wzrusza ramionami. – Może nie jest przestępcą, może jest niewinny. Ale umożliwiał pranie ogromnych kwot – stwierdza. – Czyżby kolejny powód, dla którego Andriej chce zerwać więzi z Markiem? – mruczy Dominic. Zwracam się do niego, ledwie wstrzymując łzy. – Nie wierzysz chyba, że Mark jest winny, co? – pytam rozżalona. – Nie – odpowiada łagodnie. – Jednak to, co mówi Anna, jest prawdą. Twój szef został w to wmieszany, czy tego chciał, czy nie. – A więc to znaczy, że jedynym sposobem, aby powstrzymać Andrieja przed zrujnowaniem reputacji Marka, jest ujawnienie jego działalności przestępczej… Ale to przecież i tak zniszczy Marka! – Wpatruję się wściekła w Dominica. – Może wcale do tego nie dojść – słyszę w odpowiedzi. – Nie rozumiem jak. – Żadna z tych rewelacji może nie ujrzeć światła dziennego. Wszystko zależy od tego, jak Andriej zareaguje na nasz ruch, gdy mu przedstawimy, co wiemy – wyjaśnia Dominic. W jego oczach maluje się współczucie i domyślam się, że gdy będziemy sami,

powie mi więcej. Na razie zwraca się do Anny: – Jesteś zdecydowana? – Tak – odpowiada z nagłym promiennym uśmiechem. – Jak najbardziej. Wtem w pustawym holu na górze odbija się echem odgłos dzwonka u drzwi. – A! – Dominic podnosi się z miejsca. – Zdaje się, że to twoja nagroda. Przepraszam na chwilę, drogie panie. Idzie na górę i po kilku minutach wraca, prowadząc kogoś. Dostrzegam na schodach jakiegoś mężczyznę w ciemnym garniturze, a gdy nieznajomy pojawia się w polu widzenia, uświadamiam sobie, że już go gdzieś spotkałam. Szukam w pamięci, gdy nagle Anna zrywa się na równe nogi i pędzi w jego stronę, piszcząc: – Giovanni! Rzuca mu się w ramiona, a zakonnik przez chwilę stoi zdezorientowany i dopiero po chwili dociera do niego, że ma w objęciach piękną kobietę. Całują się namiętnie. Dominic podchodzi do mnie z uśmiechem. – Oto ostatni fragment układanki – mówi. – Teraz wiemy, skąd Anna znała nasze sekrety. Jedyną osobą, której je powierzyłem, był brat Giovanni. Okazuje się jednak, że mój powiernik sam lubił się zwierzać. Zawsze wiedziałem, że Anna nie jest typem kobiety wiernej jednemu mężczyźnie. Może i chciała mnie zdobyć, ponieważ odrzuciłem jej względy, ale zdaje się, że człowiek, który ślubował celibat, był dla niej znacznie większym wyzwaniem. Najwyraźniej cieszy się, że go widzi, nie sądzisz? Patrzę na tę scenę, nie wiedząc, czy śmiać się, czy płakać. – Och, Dominic! Bierze mnie w ramiona i mocno przytula. – Wyjdziemy z tego, daję słowo. Wszyscy.

Rozdział szesnasty Anna i Giovanni opuszczają nas szybko, zapewne chcąc nacieszyć się swoim spotkaniem na osobności. Zastanawiam się, czy Anna w końcu da sobie spokój z Dominikiem, czy po prostu bawi ją gra na zwłokę. Chyba powinnam przestać się tym przejmować i pogodzić się z jej zachowaniem, zważywszy na to, jak bardzo potrzebujemy teraz jej współpracy. Dominic zamyka za nami drzwi wejściowe. – Klucze jutro zostaną zwrócone do agencji nieruchomości – oznajmia. – To nie jest odpowiedni dom dla nas, tak? Podnoszę na niego wzrok. – Dla nas? – W mojej przyszłości nie może cię zabraknąć – odpowiada, patrząc mi w oczy. – Czy to nie oczywiste? Nie chcę żyć bez ciebie. Przepełnia mnie wielkie szczęście. – Naprawdę? – szepczę. – Naprawdę. Nie umiem znaleźć słów. On najwyraźniej mówi, że drogi naszego życia są nierozerwalnie splecione ze sobą i nigdy się nie rozłączą. Ta myśl jest cudowna, aż trudno mi ją przyswoić. Dominic uśmiecha się na widok mojej miny. – Mamy dużo do omówienia. Ale dziś jest już późno. Muszę cię odstawić do domu. – Wyjmuje telefon i wstukuje wiadomość. – Mój kierowca będzie tu za minutę. Patrzę na niego przez chwilę i rozmyślam, jak bardzo się zmienił od czasu, gdy go poznałam. Stał się człowiekiem, z którym należy się liczyć, mającym moc i środki, aby się przeciwstawić Andriejowi Dubrowskiemu. Wtem pytam niespodziewanie dla samej siebie: – Czy Markowi nic się nie stanie? Możesz mi to obiecać? Bierze mnie za rękę.

– Mogę ci dać słowo, że nie pozwolę, by Andriej szerzył kłamstwa i zrujnował jego reputację. Ale jeżeli Anna mówi prawdę, cóż… Wiem, że Mark jest niewinny, jednak być może będzie to musiał udowodnić przed sądem. – Ma bardzo poważny wyraz twarzy. – Cień padnie na wszystkich, którzy są w jakiś sposób związani z Dubrowskim. Każdy z nas będzie się musiał wytłumaczyć. Wierzę jednak, że jeśli jesteśmy uczciwi, nie mamy się czego bać. Przy krawężniku zatrzymuje się wezwany samochód i Dominic pomaga mi wejść do środka. – Ty nie jedziesz? – pytam. Potrząsa głową. – Chcę się przejść i oczyścić umysł. Mam dużo do przemyślenia. A ty powinnaś się przespać. – Kiedy się zobaczymy? – Nagle ogarnia mnie panika na myśl, że może nie będzie okazji do spotkania przed moim wyjazdem do domu na święta. Trudno byłoby mi się z tym pogodzić, mimo radości z przebywania z rodziną. – Jutro. – Uśmiecha się. – Mam coś zaplanowane. Dowiesz się w porę. – Dominic… – Nie chcę tego, ale muszę zapytać. – Anna… i ty… nie…? Całuje mnie delikatnie i mówi: – Niepotrzebnie o tym wspominasz. Jasne, że nie. Jesteś dla mnie jedyna, tylko ty. Wdzięczna losowi wracam do domu i śpię tej nocy głęboko, zmęczona wszystkim, co ostatnio przeżyłam. Czuję się bezpieczniej, wiedząc, że Dominic przejął dowodzenie w starciu z Dubrowskim, ale i tak mam dziwne sny, w których Andriej ściga mnie, odgrażając się i zapowiadając, że nigdy mu nie ucieknę, a jeśli się pogrąży, pociągnie mnie za sobą. Po tak realistycznych snach cieszę się z przebudzenia we własnym łóżku. To ostatni dzień przed moim wyjazdem do domu i rozpoczęciem świąt. Zastanawiam się, czy Dominic zdąży ze swoim planem, zanim Andriej drugiego stycznia opublikuje swoje

oświadczenie. Gdy zjawiam się w pracy, Caroline jest zaskoczona moim widokiem. – Myślałam, że dziś jedziesz do domu – mówi. – Nie spodziewałam się ciebie. – Przyszło mi do głowy, że wpadnę i sprawdzę, jak się sprawy mają – wyjaśniam. Prawda jest taka, że chcę zerknąć na dokumenty dotyczące współpracy Marka z Andriejem, na wypadek gdyby były tam jakieś wskazówki. Uświadamiam sobie, że Caroline wygląda na zgnębioną. – Czy wszystko w porządku? – pytam. – Mark źle się dzisiaj czuje – odpowiada smutno. – Ma podwyższoną temperaturę i chrapliwy oddech. Jeśli mu się nie poprawi, zabieram go do lekarza. – Spogląda na mnie życzliwie. – Jeżeli nie masz nic pilnego do zrobienia, powinnaś jak najwcześniej jechać do rodziny. Zacząć świętowanie. Tu będzie bardzo spokojnie. – Dziękuję – mówię z wdzięcznością. – Pewnie tak zrobię. Idę do biura i zaczynam przeszukiwać dokumenty mające jakikolwiek związek z Andriejem, ale na ile je rozumiem, wszystko jest proste, legalne i jasne, choć oczywiście teraz, gdy mam dodatkowe informacje, wydaje mi się niezwykłe, że Mark zgodził się na dziwny system zakupów i pokrywania wydatków klienta. Cały czas czekam na wiadomość od Dominica. Dostaję ją dopiero po lunchu, gdy zbieram się już do wyjścia. Rosa, jesteś potrzebna. Twój pan życzy sobie świątecznej radości. Bądź w buduarze za godzinę. Oddech mi nieco przyśpiesza na takie zaproszenie. Tak bardzo pragnę uciec w przyjemności, jakie może mi dać mój pan. Na samą myśl czuję gdzieś w środku miłe zawirowania. Jeśli wymagana jest obecność Rosy, z ogromną chęcią zaspokoję tę potrzebę. Przybywam na miejsce przed upływem godziny, lecz znając

wartość posłuszeństwa, czekam na wyznaczony czas i pukam do drzwi punktualnie. Dominic otwiera mi i cofa się, by mnie wpuścić. Korytarz tonie w mroku i po zamknięciu drzwi nic nie widzę w ciemności. – Idź do sypialni, Rosa, wybierz to, co twoim zdaniem będzie mi odpowiadało. Przyjdę za dziesięć minut. Odkładam torebkę, zdejmuję płaszcz i idę krótkim korytarzykiem do sypialni. W środku wszystko jest na nowo poukładane i uporządkowane. Widzę białe skórzane krzesło do chłosty, na którym Dominic swego czasu doprowadzał mnie do najwyższej rozkoszy. Jest też szafka zawierająca duży wybór ekscytujących zabawek i narzędzi. A także szafa z najróżniejszymi pasującymi na mnie ubiorami i akcesoriami. Nigdy nie mogę być pewna, co tam znajdę. Podchodzę do niej i otwieram drzwi. Mój pan życzy sobie świątecznej radości. Powinnam być dla niego prezentem, który mógłby rozpakować i cieszyć się jego widokiem. Wybieram stanik bez miseczek, opinający mi piersi szeroką wstęgą z czarnego jedwabiu, z przodu wiązaną na kokardę. Do tego pasujące majteczki z kokardą z tyłu. Zakładam tę bieliznę, a na wierzch narzucam czerwony jedwabny szlafroczek. Mój wzrok pada na buty z wysokim obcasem, wiązane rzemykami aż po uda. Bardzo atrakcyjne. Wkładam je i z ulgą znajduję z boku zamek, który zwalnia od mozolnego owijania łydek rzemykiem. Następnie biorę skórzaną obrożę i zapinam ją sobie na szyi – Dominic zawsze lubi widzieć u mnie ten znak posłuszeństwa. W końcu siadam na łóżku i czekam na niego. Drzwi otwierają się dokładnie po dziesięciu minutach. Wchodzi Dominic. Jest elegancko ubrany w ciemne prążkowane spodnie, koszulę, krawat i kamizelkę. Podchodzi do skórzanego fotela stojącego w nogach łóżka, rozsiada się w nim i mierzy mnie poważnym spojrzeniem. W ręce ma kieliszek szampana. – Wstań, Rosa. Wykonuję polecenie, przytrzymując szlafroczek jak najbliżej siebie. Jego wzrok wędruje po moim ciele. Dominic dostrzega moje buty i kiwa głową.

– Bardzo ładnie – mówi. – Podejdź, proszę. Zbliżam się do niego i staję przed nim posłusznie, czekając na dalsze instrukcje. – Usiądź mi na kolanach. Odwracam się do niego tyłem i siadam ostrożnie. Czuję, jak jego ręka gładzi jedwab na moich plecach, sunie do góry i odsłania mi włosy. – Bardzo dobrze – szepcze Dominic na widok obroży. – Cieszę się, że znasz swoje miejsce, Rosa. Lubisz być pokorna, prawda? – Tak, panie. – Lubisz być mi posłuszna? – Tak, panie. – Jesteś dziś bardzo uległa, robisz wszystko bezbłędnie, jak kazałem. Czy to oznacza, że nie dostaniesz kary? – Co tylko uznasz za stosowne, panie. Śmieje się łagodnie. Naciskam leciutko pośladkami na jego kolana i wyczuwam twardość. Siadam pewniej i czuję, jak pode mną pulsuje jego penis. Wyciągam nogę, aby pokazać Dominicowi piękny but, którego rzemyki oplatają mi łydkę i sięgają ponad kolano. Oddech mu przyśpiesza. – Kusisz mnie – zauważa. – Co jeszcze zamierzasz zrobić? Bez słowa wstaję, przeciągając przy tym końcami palców po jego spodniach. Rozluźniam szlafroczek i pozwalam, by opadł na podłogę. Pokazuję tym samym czarną kokardę umocowaną dokładnie pośrodku mojej pupy. Dominic znów się śmieje. – Mój świąteczny prezencik. Zobaczmy, co za niespodzianka kryje się w środku. Pociąga koniec wstążki i rozwiązuje kokardę, odsłaniając moją pupę – miękką i zaokrągloną. Biała skóra wspaniale kontrastuje z czarnymi rzemykami butów. Dominic gładzi moje pośladki, podziwiając ich zgrabne kształty. – Odwróć się. Robię w tył zwrot. On widzi teraz moją kobiecość zakrytą jedynie maleńkim skrawkiem jedwabiu, powyżej brzuch i wielką

czarną kokardę pod biustem. Unosi brwi. – Kolejny prezent. Pochyl się, żebym mógł rozpakować. Schylam się więc, tak że mój biust sterczy tuż przed jego twarzą. Dominic pociąga za koniec wstążki i ukazują się kuliste piersi z zaróżowionymi brodawkami. Mój pan jęczy z uznaniem. – Wyglądasz przepysznie – mruczy. – Zbliż się. Przysuwam piersi do jego twarzy. Dominic pociąga łyk szampana i bierze do ust czubek mojej prawej piersi. Wzdycham, gdy sutek pogrąża się w zimnym płynie. Czuję, jak bąbelki szczypią mnie lekko, a potem on zasysa mocno trunek i przełyka. Po zniknięciu szampana zostaję uwolniona. – Wyśmienity – mówi Dominic z uśmiechem. Bierze kolejny łyk i robi to samo z lewym sutkiem. Następnie zanurza palec w trunku i przesuwa nim po moim brzuchu. Chłodna wilgoć kłuje mnie lekko w skórę. Potem Dominic dociera do kawałka jedwabiu kryjącego moją kobiecość, wsuwa pod spód palec i pociera mnie. Jego podniecający dotyk przyprawia mnie o dreszcze. Czuję, jak w łechtaczce narasta mi lubieżne pragnienie, od którego cała moja kobiecość wzbiera pożądaniem. Dominic patrzy mi głęboko w oczy i odczytuje to w moich myślach. Sięga w dół i rozpina sobie spodnie, uwalniając pobudzonego, sterczącego penisa. – Może usiądziesz znów? – zachęca. – Napiłabyś się szampana? Posłusznie robię krok do przodu, a on zsuwa się nieco na krawędź fotela, żebym mogła położyć nogi po bokach jego bioder. Biorę penisa do ręki. Jest sztywny i gorący. Bez słowa staję tuż nad nim, odsuwam zasłaniający moje wejście kawałek jedwabiu i opuszczam się wolno, biorąc w siebie całą długość prącia. Gdy je pochłaniam, Dominic na chwilę wstrzymuje oddech. Zaraz potem bierze kieliszek i pociąga duży łyk szampana. Następnie przybliża moją głowę do swojej i przyciska wargi do moich. Chłodny strumień trunku opuszcza jego usta i wlewa się do moich. Przejmuję go i piję, rozkoszując się ruchem smakującego szampanem języka w swoich ustach. Dominic bierze następny łyk i powtarza to samo, przekazując musujący płyn z ust do ust.

Wrażenie jest cudowne i upajające na wiele sposobów. Pijąc, poruszam się lekko. Zaciskam na gorącym penisie swoje wewnętrzne mięśnie i czuję, jak pęcznieje we mnie, staje się grubszy i twardszy. – Zaspokajasz się, Rosa? – pyta Dominic niskim, ciężkim od pożądania głosem. – Czy to dlatego tak się na mnie wiercisz? – Tak, panie – dyszę. Spogląda w dół na oplatające go nogi, nadal ubrane w wysokie buty. Patrzy, jak siedzę na jego penisie. Moje piersi przyciskają się do niego, twarde różowe sutki błagają o jego uwagę, pokazując mu, jaka jestem gorąca. Jego oczy lśnią pożądaniem. – Poruszaj się w górę i w dół – rozkazuje. Zaczynam wznosić się i opadać, opierając ciężar ciała na obcasach. Schodząc w dół, biorę w siebie całego penisa i jak najmocniej przyciskam się do niego. – Właśnie tak – mówi mój pan. – Szybciej. Kładzie ręce na moich biodrach, by wspomóc mój ruch jeszcze większą siłą. Uwielbiam to doznanie, gdy mnie wypełnia i czerpie ze mnie przyjemność. Oblizuję sobie wargi i pieszczę dłońmi piersi, szczypię sutki i leciutko je skręcam. Dominic patrzy na to z uznaniem. – Biedna Rosa – mówi. – Wciąż mało ci rozkoszy. Nie krępuj się i daj sobie to, czego pragniesz. Przesuwam sobie dłonią po brzuchu, lekko muskając skórę, i podczas gdy druga bawi się piersiami, tę opuszczam tam, gdzie wdziera się we mnie penis. Ponad moim wejściem sterczy nabrzmiała łechtaczka. Dotykam ją palcem wskazującym i pocieram okrężnym ruchem. – Właśnie tak. Pokaż mi, czego chcesz – szepcze Dominic i patrzy, jak mój palec porusza się coraz szybciej, wirując wokół łechtaczki. Jego penis wbija się we mnie ostro. Podszczypuję sobie mocno sutek i wzdycham lekko, kiedy mój palec rozpala coraz silniejsze doznania w łechtaczce.

– Zrób sobie dobrze – rozkazuje Dominic. – Teraz, chcę to widzieć. Poddaję się rozkosznemu uczuciu, podczas gdy jego penis wwierca się we mnie od dołu. Własne palce doprowadzają mnie do ekstazy, ponieważ sama doskonale wiem, jak sprawić, aby łechtaczka drżała i pulsowała pod moim dotykiem. Pocieram mocniej, a Dominic przyśpiesza rytm pieprzenia, oddycha ciężko, podniecony moimi ruchami. – Oooch! – wołam, czując zbliżający się orgazm. – Dojdź, Rosa, szczytuj! – Dominic ponawia rozkaz i zaraz sztywnieję, odlatuję, wstrząsana porywającym orgazmem. Kończę, dysząc i wciąż mając w sobie jego sztywnego penisa. – Cudownie było na to patrzeć – mruczy mój pan z uśmiechem. – Ale nie skończyliśmy jeszcze. – Nachyla się i szepcze mi do ucha: – Zamierzam pieprzyć cię mocno na tym fotelu, a potem na łóżku. Uwierz mi, znów będziesz szczytować, a ja po tobie. Lecz najpierw dostanę od ciebie rozkosz, jakiej pragnę, moja słodka, uległa Roso. Podnoszę wzrok i widzę, że jego oczy są zasnute żądzą. Znowu rozpala się we mnie ogień. Zaciskam mięśnie wokół jego penisa, nadal przewiercającego mnie do najdalszej głębi. – Tak, panie – mówię miękko. – Czego sobie tylko zażyczysz. Dominic dotrzymuje słowa i dwie godziny upływają nam na dogłębnym wzajemnym zaspokajaniu. Jest nienasycony, głodny, wdziera się we mnie raz za razem, a jego potężna erekcja wydaje się nie mieć końca. Kiedy szczytuje, jestem już obrzmiała i sztywna, po doznanych rozkoszach z przewrażliwieniem reaguję na każde muśnięcie. Czuję się wypompowana i wyczerpana długotrwałą intensywną przyjemnością. Razem bierzemy leniwą, przeciągającą się kąpiel, podczas której Dominic delikatnie pielęgnuje moje ciało, traktując je niczym drogocenny skarb i ze szczególną łagodnością obchodząc się z moją wrażliwą kobiecością. Następnie osusza mnie ręcznikiem i ubieramy się.

Choć zażywaliśmy wspólnych rozkoszy przez kilka godzin, jest dopiero wczesny wieczór. – Teraz pójdziemy na kolację – oznajmia Dominic. – I mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. Jestem zaintrygowana, a przy tym strasznie głodna. Czuję się lekko i radośnie, mimo że między nogami odczuwam bolesne obrzmienie. Nie da się przecenić cudownego wpływu, jaki udany seks ma na samopoczucie. Wiem, że w moim życiu czają się gdzieś ciemne sprawy, ale po wstrząsającym orgazmie, po przyjemnościach dotykania i smakowania ciała Dominica łatwo odpycham od siebie wszelkie cienie. Gdy mam już na sobie ubranie, Dominic rzuca niedbałym tonem: – A właśnie, w korytarzu jest coś dla ciebie. – Naprawdę? Co? Idę do przedpokoju i widzę na podłodze wielkie białe prostokątne pudło przewiązane czerwoną wstążką. – Otwórz – mówi Dominic. Podchodzę i pociągam za koniec wstążki. Rozwiązuje się łatwo i już po chwili podnoszę białe kartonowe wieko. W środku leży wspaniały czarny kaszmirowy płaszcz z czarnym futerkiem na kołnierzu. Zapiera mi dech w piersi. – Rewelacyjnie wyglądałaś w czarnym płaszczu w Nowym Jorku. Bardzo ci się podobał, a jednak zwróciłaś go bez namysłu. Chcę więc, żebyś miała własny. – Piękny! – wzdycham oczarowana. Wyjmuję płaszcz z pudełka, a Dominic podtrzymuje go, podczas gdy wsuwam ręce w jedwabiste wnętrze rękawów. – Dziękuję, Dominic, cudowny prezent! – Ściskam go mocno i całuję w policzek. – Cała przyjemność po mojej stronie – śmieje się Dominic. – Wesołych świąt. W tej chwili robi mi się smutno. – Ale ja nic dla ciebie nie mam! Przesuwa palcem po moim policzku. – O to się nie martw – mówi. – Właśnie dałaś mi

najwspanialszy świąteczny prezent, jaki mógłbym sobie wymarzyć. Ubrana w swój nowy wspaniały płaszcz, jestem gotowa stawić czoło wszelkim chłodom. Trzymając Dominica pod ramię, idę z nim w zimowej scenerii przez Mayfair do restauracji, w której zarezerwował dla nas stolik. Wchodzimy, wita nas kierownik sali, a Dominic pyta: – Czy drudzy państwo już są? – Tak, już przybyli. Zerkam na Dominica zaskoczona. Myślałam, że ten wieczór będzie tylko dla nas. Nagle zaczynam się obawiać, że tymi drugimi gośćmi okażą się Anna i Giovanni. Akurat bez takiej niespodzianki mogę się obejść. Zostawiamy okrycia w szatni i nasz przewodnik prowadzi nas przez elegancką salę do przykrytego białym obrusem stołu, przy którym z daleka dostrzegam siedzącą inną parę. Gdy się zbliżamy, z radością rozpoznaję tamtą kobietę. – Laura! Moja przyjaciółka wstaje z szerokim uśmiechem i wita mnie serdecznie. – A więc nareszcie mam okazję poznać słynnego Dominica! – mówi radośnie. – Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiada Dominic i kurtuazyjnie całuje ją w oba policzki. – Dziękuję, że przyszłaś z Tomem. Poprosiłem go, żeby spróbował zaprosić cię na to wspólne spotkanie. Po drugiej stronie stołu stoi Tom Finlay – uszczęśliwiony, a zarazem nieco speszony. – Cześć, Dominic. Wiesz, gdyby nie twoje zaproszenie, i tak wybrałbym się dziś z Laurą w jakieś urocze miejce, gdyby tylko miała ochotę. Laura śmieje się i rumieni lekko. – Dobrze się wszystko złożyło, prawda? Patrzę na Dominica z wdzięcznością. Wiedział, jak bardzo chciałam, aby poznał Laurę, i najwyraźniej nie puścił mimo uszu

mojej wzmianki o tym, że Tom się z nią zaprzyjaźnił. Fakt, że Dominic chce spędzić ten wieczór we czwórkę, oznacza, że uważa nas za prawdziwą parę, część realnego świata, w którym ludzie spotykają się z przyjaciółmi. – Pomyślałem, że spodoba ci się taka niespodzianka – mruczy do mnie miękko z łagodnym uśmiechem. – Cudowny pomysł, dziękuję! Tom podchodzi do mnie, by się przywitać, i ze śmiechem wymieniam z nim cmoknięcia w policzek. – Dobrze cię widzieć, Tom. Mam nadzieję, że ci się układa. – Znakomicie, dzięki. – Zerka szczęśliwy na Laurę, a ona uśmiecha się do niego z błyszczącymi oczyma. Zatem wygląda na to, że rzeczywiście zaiskrzyło. Bardzo się cieszę szczęściem przyjaciółki, a ponadto jej chłopak jest dobrym znajomym Dominica. Doskonale. Cudownie spędzamy wieczór przy smacznym jedzeniu i winie, czas upływa nam na beztroskich rozmowach i śmiechu. Gdy opowiadamy o swoich świątecznych planach, wydaje się, że Boże Narodzenie już się rozpoczęło. Laura i ja wyjeżdżamy do swoich domów rodzinnych. Tom spędzi święta ze swoim bratem bliźniakiem i jego rodziną w Szkocji. Na końcu spoglądam pytająco na Dominica. Wygląda niesamowicie, na jego twarzy malują się szczęście, siła i pewność siebie. Odnoszę też wrażenie, że przygotowuje się wewnętrznie do czegoś, jak powołany do wojska żołnierz, który cieszy się ostatnim wieczorem wolności przed czekającą go bitwą. – A co z tobą? – pytam, bawiąc się nóżką kieliszka. – Jak twoje bożonarodzeniowe plany? – Późną nocą wylatuję do Stanów, do siostry w Nowym Jorku. – Posyła mi znaczące spojrzenie. – Mam tam też ważne spotkanie. Domyślam się, o co chodzi. O Andrieja. Pora przedstawić mu wszystko, czego się dowiedzieliśmy, odparować jego cios i zobaczyć, co z tego wyniknie. Nagle ogarnia mnie smutek. Nie chcę się rozstawać z Dominikiem. Nasze rozłąki zawsze są dla

mnie okropne, a tym bardziej teraz, w tym szczególnym okresie. „Ale wyjeżdżasz do rodziny, to nie podlega dyskusji” – przypominam sama sobie. Wtem dociera do mnie, że w głębi duszy żywię cichą nadzieję – maleńką fantazję, w której zabieram Dominica z sobą do domu, przedstawiam go dumnie rodzicom, pokazuję mu miejsca, które wiele dla mnie znaczyły, kiedy byłam młodsza. Teraz to się nie zdarzy. Muszę stłumić westchnienie. „No, dobrze, to mało prawdopodobne. Nie powinnam żądać od losu zbyt wiele. I tak ostatnio długo z nim przebywałam”. Ponadto wiem, że zbliżają się poważne decyzje, jeśli ma się dopełnić to, o czym ostatnio mówił Dominic – decyzje o tym, gdzie i jak będziemy mieszkać. To ekscytujące. Coś, o czym zawsze marzyłam. Uśmiecham się i z ożywieniem włączam się do rozmowy. Wychodzimy z restauracji około jedenastej i w mroźnym nocnym powietrzu życzymy sobie wesołych świąt. – Zabieram Beth do domu – mówi Dominic. – Podwieźć cię też, Laura? Moja przyjaciółka potrząsa głową. – Zostaję z Tomem. – Jest trochę onieśmielona, ale szczęśliwa. – Zobaczymy się rano, Beth. – Do zobaczenia. – Całuję ją na pożegnanie i życzę Tomowi udanych świąt. Potem Dominic prowadzi mnie do czekającego samochodu i podaje kierowcy adres mojego mieszkania. Wtulam się w Dominica, patrząc, jak za oknem przemykają światła metropolii. Cieszę się jego bliskością i staram się nie myśleć o tym, że wkrótce rozstaniemy się na jakiś czas. Mam nadzieję, że korki uliczne zatrzymają nas razem jak najdłużej, ale jezdnie są puste – najwyraźniej wielu ludzi już wyjechało na święta – przez co docieramy na miejsce dość szybko. Samochód zatrzymuje się, wysiadamy i zmierzamy do drzwi wejściowych. – Dziękuję ci za cudowny dzień, Beth. Każda jego chwila była dla mnie wspaniała. – Dominic obejmuje mnie i czule całuje w usta. Oboje przypominamy sobie przy tym rozkosze, jakich

zaznaliśmy wcześniej tego dnia. – Nie chcę, żebyś mnie zostawiał! – mówię, nagle przejęta przygnębieniem. – Wiem. Ja też nie chcę cię opuszczać. Ale tym razem to tylko na krótko. Niedługo wrócę, obiecuję, i wtedy zaczniemy nowe życie. – Przytula mnie i szepcze mi do ucha: – Mam dla ciebie prezent. – Jeszcze jeden? Przecież dałeś mi ten piękny płaszcz. – Tak, jeszcze jeden. Miałem go zachować na jakiś bardziej romantyczny moment, ale zdaje się, że właśnie przyszedł czas. Chcę, żebyś go wzięła, zanim pojadę. – Wyjmuje z kieszeni czarne pudełeczko i wręcza mi je. – Otwórz. Odmykam maleńkie zapięcie i ostrożnie unoszę wieczko. Moim oczom ukazuje się rządek niewielkich diamentów, które w świetle latarni ulicznych błyszczą niezwykłym blaskiem. Oszołomiona tym widokiem, przez chwilę nie wiem, co powiedzieć. – Pierścionek – mówię w końcu zachwycona. Dominic wpatruje się we mnie, gdy podziwiam piękną platynową obrączkę gęsto wysadzaną diamencikami. Patrzę na niego pytająco. Nie jestem pewna, co to za pierścionek, a nie chcę niewłaściwie odczytać jego intencji. On, jak gdyby znając moje myśli, odzywa się miękko: – Ten pierścionek to obietnica. Możesz go nosić, w jaki sposób chcesz. Niemal wstrzymuję oddech, kiedy Dominic wyjmuje skrzący się klejnocik z pudełka i trzyma go przede mną. Waham się przez chwilę i unoszę prawą dłoń6. On uśmiecha się i wsuwa pierścionek na mój serdeczny palec. Pasuje idealnie i błyska do mnie, kiedy poruszam ręką. – Pierścionek obietnica – mówię łagodnie, nie mogąc oderwać od niego oczu. – Tak, moja obietnica. Jestem teraz twój i pragnę, żebyśmy byli razem. Gdy tylko będziesz się martwić albo mieć wątpliwości, chcę, żebyś zerknęła na pierścionek i przypomniała sobie o mojej

obietnicy. Zrobisz tak? Zarzucam mu ramiona na szyję, szlochając i uśmiechając się równocześnie. – O, tak, Dominic. Oczywiście, że tak zrobię!

Rozdział siedemnasty Krajobrazy migają za oknem pociągu, który wiezie mnie coraz dalej od Londynu i od mojego życia. Dziwnie się czuję, jadąc do domu. Im bliżej jestem swojej starej rzeczywistości, tym bardziej ta obecna wydaje się nierealna. Jak gdybym przeżyła jakąś wyśnioną fantazję i teraz wracała do normalności. Tylko blask pięknego diamentowego pierścionka na prawej ręce przypomina, że to się zdarzyło naprawdę. „Dlaczego wyciągnęłaś prawą rękę? Czemu nie lewą?”. Patrzę na iskrzące się klejnociki i wiem, że dokonałam właściwego wyboru. Jak powiedział Dominic, ten pierścionek to obietnica. Zapewnienie, że czekają nas niesamowite wspólne przeżycia. On prosi mnie, abym przyjęła zobowiązanie, że będziemy się kochać i zobaczymy, jak będzie się nam układało życie – to prawdziwe, realne. Jeśli oboje zechcemy, zrobimy kolejny krok. W tej chwili dzielą go ode mnie tysiące mil. Jest w Nowym Jorku i na myśl o tym, że stanie do konfrontacji z Dubrowskim, czuję, jak ogarnia mnie strach. Tamtego dnia, gdy starli się słownie na progu apartamentu Andrieja, sprawiali wrażenie dwóch psów, które zaraz skoczą sobie do gardeł. Boję się nawet myśleć o tym, jak Andriej może zareagować na to, co Dominic ma mu do przekazania. Przesuwam końcami palców po kamieniach pierścionka i modlę się w duchu, aby Dominicowi nic się nie stało. Nic więcej nie mogę już zrobić, jak tylko mieć nadzieję i czekać. – Beth, o Bethy! – Mama bierze mnie w ramiona i zasypuje pocałunkami. – Tęskniłam za tobą! – Ja też się stęskniłam. Cześć, tato! – Ściskam oboje rodziców, szczęśliwa, że się znalazłam w domu. – Wow, jak dobrze jest wrócić. Mama odsuwa się nieco i przygląda mi się.

– Zmieniłaś się! – Marszczy brwi. – Nie wiem dokładnie, jak to określić, ale jesteś zdecydowanie inna. – Dorosła – stwierdza smętnie tato. – Kiedyś w końcu musiałam! – pokrywam to żartem, ale wiem, że jestem teraz odmieniona pod wieloma względami. Widziałam inne światy od tego, w którym dorastałam. Podróżowałam, pracowałam i odkryłam w sobie możliwości, o jakich kiedyś nie miałam pojęcia. A poza tym… rumienię się lekko na tę myśl… Dowiedziałam się kilku niesamowitych rzeczy o miłości i seksie. Śmiesznie jest wręcz pomyśleć, jaka niewinna byłam, kiedy latem wyruszałam z domu do Londynu, a myślałam, że wiem już wszystko. Cóż, teraz wiem znacznie więcej, to pewne! Mama zaczyna się krzątać wokół mnie. – Chodź, zanieś bagaż do swojego starego pokoju, a ja tymczasem zaparzę ci herbatę i porozmawiamy w kuchni. Mam jeszcze tyle do ugotowania i zrobienia! Czuję się, jakbym nigdy nie wyjechała. Dom jest dokładnie taki sam jak dawniej – mieszanina chaosu i przytulności. Jak zawsze przed świętami w powietrzu unosi się zapach pieczenia i smażenia, radio gra kolędy, w atmosferze małego zamieszania tato jest wysyłany na pośpieszne ostatnie zakupy do rzeźnika, do warzywniaka czy piekarni, a mama jak zwykle usiłuje zdążyć z wszystkim na czas. Moi dwaj starsi bracia, Jeremy i Robert, siedzą wyciągnięci przed telewizorem z otwartą paczką chipsów i puszkami piwa, najwyraźniej w oczekiwaniu na szykujące się świąteczne smakołyki. W saloniku stoi pachnąca lasem choinka przystrojona znanymi od lat błyskotkami, kominek ozdobiono gałązkami ostrokrzewu, dokoła wystawiono kartki świąteczne od bliskich, a pod choinką już położono prezenty. Wszystko wygląda tak samo. W tym roku tylko ja jestem inna. Wieczorem idziemy przez mroźne ulice na pasterkę. Kościół rozbrzmiewa starymi kolędami i dołączamy się do chóru, pełną piersią śpiewając: „Cicha noc, święta noc”. Kiedy przy dźwiękach dzwonów kościelnych wracamy do domu, przychodzi do mnie

wiadomość na komórkę: Wesołych świąt, moja Cudna. Myślę o Tobie. Kocham Cię. D Do oczu napływają mi łzy, ale wzdycham radośnie i uśmiecham się. Patrzę w czyste niebo usiane roziskrzonymi gwiazdami. Gdzieś tam, tysiące mil stąd, jest dzień – Wigilia, a on myśli o mnie. – Wesołych świąt, Dominic – szepczę. Wsuwam telefon z powrotem do kieszeni, tak aby nikt się nie dowiedział o tym SMSie. Jest przeznaczony tylko dla mnie. Dzień Bożego Narodzenia okazuje się radosny i wyczerpujący. Po śniadaniu zbieramy się przy choince, żeby rozpakować prezenty. Kiedy wyciągam rękę po paczuszkę od Jeremy’ego, sokole oko mamy spostrzega błysk na mojej dłoni. – Co to jest, Beth? – Mama bierze mnie za rękę i wpatruje się w diamentową obrączkę na moim palcu. – Bardzo ładne. Kto ci to dał? – O, to tylko sztuczna biżuteria – wyjaśniam niedbałym tonem. – Od przyjaciela. Patrzy na mnie podejrzliwie, ale posyłam jej spojrzenie wyraźnie mówiące: „Nie chcę teraz o tym rozmawiać przy wszystkich, pogadamy później!”. Mama wydaje się rozumieć, ale wypuszcza moją dłoń niechętnie, mrucząc pod nosem: – Te diamenty wyglądają mi na prawdziwe! Szkoda, że nie zdjęłam wcześniej pierścionka, wiem jednak, że w duchu nie zniosłabym tego. Ta diamentowa obrączka to moje połączenie z Dominikiem, otrzymana od niego obietnica. Przypomina mi o nim, dlatego chcę móc zerkać na ten klejnocik w każdej chwili. Otwieramy prezenty, wymieniamy podziękowania i pocałunki. Wszyscy mamy przed sobą znajome zestawy upominków: whisky, kapcie i chusteczki dla taty, mydło i pachnidełka dla mamy, a dla pozostałych książki, filmy i płyty. Dostajemy je od osób, które kochamy, i czujemy się dobrze, wiedząc, czego możemy się spodziewać. Cieszę się, że wszystkim

podobają się drobiazgi, które przywiozłam z Nowego Jorku: srebrna bransoletka z Bloomingdale’a dla mamy, bejsbolowe bluzki dla braci i sweter J Crew dla taty. – Chwileczkę – mówi tato i wyjmuje spod drzewka paczuszkę, którą położyłam tam poprzedniego wieczoru. – Dla kogo to? – Do białej wstążki doczepiona jest karteczka z napisem: „Dla drogiej Beth z życzeniami wesołych świąt i pozdrowieniami od Marka”. Tato wręcza mi bladoniebieskie pudełeczko i mówi: – Zdaje się, że to jakieś cacko od twojego szefa. Biorę paczuszkę i otwieram ją wolno, a rodzina przygląda się temu z zaciekawieniem. – Wspaniała wstążka – szepcze mama. – Powinnaś ją zachować i użyć ponownie. Unoszę wieczko i odsuwam kryjącą się pod nim mięciutką bibułkę. Wstrzymując oddech, znajduję pod spodem kolejne pudełeczko, tym razem z granatowej mory. Otwieram je i moim oczom ukazuje się doskonałe miniaturowe malowidło w owalnej złotej ramce. Zapewne jest osiemnastowieczne – portret dziewczyny o pąsowych policzkach, z pąkami róż w upudrowanych włosach. Panna jedną rękę ma uniesioną do twarzy, w drugiej zaś trzyma rozkwitłą różę. Spogląda na nas rozradowanymi niebieskimi oczyma, a na jej czerwonych ustach gości uśmiech. Do prezentu dołączono bilecik z eleganckim odręcznie wykonanym napisem: „Na pamiątkę Twojego Fragonarda”. Zapiera mi dech w piersi. Czy to może być Fragonard? Zdecydowanie wygląda na jego styl, ale to chyba niemożliwe. Prawdziwa miniatura Fragonarda byłaby warta tysiące funtów. Nie, Mark nie mógłby mi dać takiego drogiego prezentu. Zapewne miniatura przynależy do szkoły mistrza, jest wykonana w jego stylu. Mark podarował mi ją na pamiątkę obrazu, który kupiłam dla Andrieja – zachwycającego portretu czytającej dziewczyny. Znów patrzę na zaróżowioną twarz modelki, idealnie oddaną mistrzowskimi pociągnięciami pędzla. Miniatura jest piękna, ogromnie mi się podoba.

– Pozwól mi ją obejrzeć – dopomina się mama, wyciągając szyję. – O, bardzo ładne. Co za uroczy prezent! Widziałam coś takiego w sklepie z pamiątkami przy Muzeum Wiktorii i Alberta. Wpatruję się w mój obrazek. Nie sądzę, żeby można go było znaleźć w przymuzealnym sklepie, ale może i lepiej, że rodzice tak myślą. Nie byliby zadowoleni, gdybym przyjmowała zbyt drogie prezenty. Myślę o Marku, który spędza te święta w domu z siostrą. Czy udało się zbić gorączkę, czy czuje się lepiej? Postanawiam, że zadzwonię do niego później, żeby mu życzyć spokojnych świąt i podziękować za piękny prezent. Boże Narodzenie to u nas bardzo rodzinny dzień. Większość czasu spędzam w kuchni, pomagając mamie w przygotowaniu uczty. Po obfitym obiedzie, który ciągnie się godzinami, tradycyjnie całą rodziną gramy w różne gry i częstujemy się kolejnymi smakołykami: serem, ciasteczkami, czekoladą i świątecznym ciastem. Jest czas na szybki spacer po miasteczku i pogawędki ze spotykanymi znajomymi. O zachodzie słońca wracamy do domu. Tato i bracia idą przodem, a ja trzymam mamę pod rękę i opowiadam jej o Nowym Jorku. Wiem, że umiera z ciekawości rozbudzonej moim pierścionkiem i już przymierzam się do tego, aby jej wspomnieć o Dominicu, gdy w polu widzenia pojawia się znajoma postać w grubej kurtce i wełnianej czapce, a razem z nią dziewczyna w obszernym puszystym białym płaszczu. – Czy to Adam? – pytam mamę i mrużę oczy, by lepiej widzieć w zapadającym zmroku. – Och… Zdaje się, że tak. – Wlepiam w niego wzrok, nie bardzo wiedząc, jak zareagować na swego byłego chłopaka. Trudno uwierzyć, że kiedyś uważałam go za miłość swojego życia. Wygląda teraz dla mnie jak obcy: całkiem miły, ale nic szczególnego. W porównaniu z Dominikiem wydaje się nijaki i zwykły. – Adam! – woła moja mama i macha, żeby zwrócić jego uwagę. – Mamo! Czemu to robisz? – syczę, posyłając jej wzrokiem

gromy. – Nie zaszkodzi pokazać mu, co odrzucił – mruczy mama i uśmiecha się z satysfakcją. Adam oczywiście rozpoznaje nas i podchodzi bliżej, prowadząc ociągającą się towarzyszkę. – Dzień dobry, pani Villiers! – wita się, gdy jest już w zasięgu słuchu. Patrzy na mnie. – Cześć, Beth. – Wskazuje swoją dziewczynę. – Pamiętasz Hannah. Spoglądam na nią i przypominam sobie ostatni raz, kiedy ją widziałam: leżała pod Adamem z rozłożonymi nogami, a on poruszał się na niej rytmicznie w górę i w dół. – Tak. Miło cię znowu widzieć – mówię. Hannah zerka na mnie wilkiem i coś mruczy. Ręce ma wepchnięte głęboko w kieszenie na znak znudzenia sytuacją. Uśmiecham się do niej. Zawdzięczam jej, że zaczęła sypiać z moim chłopakiem i uwolniła mnie od niego. – Jak leci, Beth? – pyta wesoło Adam. – Dobrze wyglądasz. Dalej jesteś z tym gościem, którego poznałaś w Londynie? Mama spogląda na mnie z wysoko uniesionymi brwiami. – Em… tak – odpowiadam odrobinę spłoniona. – Świetnie mi się układa, dzięki. A tobie? Kiwa głową z entuzjazmem, aż drżą przy tym jego pulchne policzki. – Taak, bardzo dobrze. Hannah spodziewa się malucha. Bardzo się z tego cieszymy. – O! – Znów patrzę na nadąsaną twarz jego dziewczyny. – Cudowna wiadomość. Gratulacje. Na kiedy macie termin? – W marcu. – Adam uśmiecha się do mnie. – Nie mogę się doczekać, kiedy zostanę tatą. Przez chwilę mam wizję: to ja stoję tu obok Adama, jestem w ciąży i czeka mnie życie młodej mamy w miasteczku, w którym dorastałam. Czuję ulgę na myśl, że mnie to ominęło. To ścieżka odpowiednia dla Adama i Hannah, ale nie dla mnie. – Fantastycznie. Powodzenia. Do zobaczenia, Adam – mówię i razem z mamą idziemy dalej, za znikającymi za rogiem tatą i braćmi.

– Masz kogoś w Londynie? – zagaduje mama dociekliwym tonem. – Chyba powinnaś mi o czymś opowiedzieć. – Zerka na mnie z ukosa. – I jeśli ten pierścionek jest sztuczny, to ja jestem Audrey Hepburn! Śmieję się. – Nie martw się, zaraz ci wszystko opowiem! – Mam nadzieję. Zauważyłam, że się zmieniłaś. – Spogląda na mnie bystro, nie bez zadumy. – Jesteś inna, Beth. – Usłyszysz o wszystkim. Czekam tylko na właściwy moment. Gdy chłopcy pójdą się myć, usiądziemy sobie przy kominku i nadrobię zaległości w nowinach. W tym momencie odzywa się mój telefon. Wyciągam go, pewna, że to świąteczne pozdrowienia od Dominica. U niego jest teraz bożonarodzeniowy poranek, Dominic zapewne dzieli radość z Georgie i może też z kuzynostwem. Ciekawe, co w tej chwili robi: otwiera prezenty, sączy wino do śniadania? Ale wiadomość jest inna: Droga Beth, przykro mi, że właśnie dziś przekazuję ci takie wiadomości, ale myślę, że powinnaś wiedzieć. Zabrano Marka do szpitala. Poważnie mu się pogorszyło. Proszę, zadzwoń do mnie. Caroline. Tato próbuje mi wyperswadować pomysł jazdy samochodem do Londynu, ale go nie słucham. – Muszę się dostać do Marka – powtarzam uparcie na każdy jego argument. – Jesteś zdenerwowana. Nie powinnaś w takim stanie siadać za kierownicą. Nietrudno o wypadek. – Tato ma rację – popiera go mocno wzburzona mama. – Nie możesz jechać, Beth, nie pozwalam ci. I tak nic nie pomożesz Markowi! – Ale przynajmniej mogę przy nim być – upieram się. – On tyle dla mnie zrobił. Nie możecie mi zabronić, nie jestem dzieckiem. – Mogę ci zabronić wziąć nasz samochód! – oznajmia mama i mierzy mnie gniewnym wzrokiem.

Jeremy ciężko wzdycha i wstaje z kanapy. – Ja ją zawiozę – mówi ospałym głosem. – Nie ma sprawy. – Ale piłeś – sprzeciwia się zaniepokojona mama. – Wszyscy jesteśmy po drinku! Mój brat robi lekceważącą minę. – Parę lampek wina do obiadu kilka godzin temu. Oszczędzałem się, żeby dziś wyjść do pubu. Ale chyba mogę podrzucić Beth do Londynu, jeśli tego tak bardzo chce. Zalewa mnie fala ulgi. – O, dziękuję, Jeremy! Będę ci winna przysługę. – Oczywiście – kwituje to uśmiechem. – Chodź, lepiej ruszajmy od razu. W Boże Narodzenie nie powinno być ruchu na drodze. Biegnę na górę po swoje rzeczy. Podróż powrotna do Londynu trwa niespełna dwie i pół godziny. Jeremy ciśnie pedał gazu, zmuszając samochodzik mamy do prędkości, o jakich to autko przypuszczalnie dotąd nawet nie wiedziało. Podenerwowana patrzę na tabliczki milowe, które jak dla mnie migają za oknem zdecydowanie za wolno. Jazda wydaje się ciągnąć w nieskończoność, lecz w końcu docieramy do miasta. Kieruję brata przez splątaną sieć ulic wschodniego Londynu do centrum, gdzie wreszcie zatrzymujemy się przed Princess Charlotte Hospital. – Dziękuję, Jeremy. – Patrzę na brata z wdzięcznością. – Naprawdę bardzo to doceniam. – Nie ma sprawy – odpowiada. – Zaczekać na ciebie? Potrząsam głową. – Nie trzeba. Nie wiem, kiedy będę wracać. Teraz już dam sobie radę. Chcę zostać z Markiem, jak długo się da. Potem mogę wezwać taksówkę. – Okej, siostrzyczko. Przejdę się, rozprostuję nogi, napiję się kawy i pojadę do domu. – Uśmiecha się szeroko. – Może zdążę przed zamknięciem pubu. W szpitalu wszystko wydaje się przygaszone. Nie ma ruchu, nie kręci się obsługa, można odnieść wrażenie, że gdzieś tam

odbywają się święta i wszyscy woleliby być gdzie indziej, nie tutaj. Sprawdzam komórkę, ale nie ma w niej nowych wiadomości. Wysłałam do Caroline SMS-a z informacją, że przyjeżdżam, ale nie dostałam odpowiedzi. Pielęgniarka w recepcji robi poważną minę, gdy jej oznajmiam, że przyszłam z wizytą do Marka. – Jest na intensywnej terapii – mówi. – Może go pani odwiedzić, ale krótko. – Co mu jest? – pytam przerażona. – Czy wyjdzie z tego? – Infekcja rozwinęła się w zapalenie płuc. Walczy z nim dzielnie, ale nie sprzyja mu fakt, że jest bardzo słaby. – Patrzy na mnie współczująco. – Przykro mi. Przykro? Czemu już teraz jest jej przykro? Przecież Mark żyje! – Jakie ma szanse? – pytam drżącym głosem. Następuje chwila ciszy i to jest chyba najgorsze. – Robimy, co w naszej mocy, ale obawiam się, że przy takiej słabości… Nie zostało mu zbyt wiele siły. Nie chciałabym pani martwić, jednak w takich przypadkach stan pacjenta może się zmienić bardzo szybko. Proszę za mną, zaprowadzę panią do niego. Caroline siedzi przy jego łóżku. Mark jest drobną, kruchą figurką, nic nie zostało z eleganckiego, pełnego energii człowieka, jakim był, kiedy go poznałam. Śpi w swoim ogromnym łóżku podłączony do urządzenia z monitorem i do kroplówki, w masce tlenowej na twarzy, z włączoną pompą, która dostarcza mu powietrze do płuc. Wygląda na bardzo chorego. – Caroline? – mówię łagodnie, zbliżając się do niej. Odwraca się do mnie z drgnieniem zaskoczenia. – O Beth. – Oczy ma pełne łez, a twarz jeszcze bardziej zaróżowioną niż ostatnio. – Miałam ci powiedzieć, żebyś została przez święta z rodziną, ale nie umiałam. Cieszę się, że jesteś. Podchodzę, obejmuję ją i ściskam, starając się pocieszyć. Jestem przerażona, kiedy zaczyna szlochać. Caroline, zawsze opanowana i spokojna, teraz płacze. Co to oznacza dla Marka?

– Co mówią lekarze? – pytam, próbując ukoić jej żal. Pociąga nosem i wyjmuje chusteczkę, by otrzeć sobie łzy. – Mówią, że robią, co w ich mocy, ale to wymyka im się z rąk. Najbliższa doba będzie krytyczna. Widzisz, jest już tak strasznie słaby! Rak… Nie są nawet pewni, czy guz, który wycięli, był ogniskiem pierwotnym. Guz pierwotny wciąż może gdzieś tam być i teraz powoli go zabija. Beth, nie wiem, jak on przeżyje jeszcze zapalenie płuc! – Caroline szlocha do chusteczki. Wpatruję się w kruche ciało Marka otoczone szpitalną aparaturą. – Da radę – szepczę. – Wiem, że może się udać. I ma najlepszą opiekę. – Tak, tak. – Siostra Marka spogląda na mnie zaczerwienionymi, załzawionymi oczyma. – Teraz możemy się już tylko modlić. Siadam razem z nią koło łóżka, a po chwili Caroline wychodzi po herbatę i do toalety. Zostaję z Markiem sama i czuję się bezsilna. Mogę jedynie mówić do niego, dać mu znać, że tu jestem, że wierzę w niego i w jego powrót do zdrowia. – Mark – zaczynam, wychylając się w jego stronę. Zastanawiam się, czy mnie słyszy mimo szumu wydawanego przez maszyny i rytmicznego syku pompy tlenowej. – Mark, to ja, Beth. Jestem z tobą. Z całego serca życzę ci, żebyś z tego wyszedł i wyzdrowiał. Słyszysz mnie, Mark? Musisz wrócić do zdrowia! Wszyscy bardzo cię potrzebujemy. – Chcę go uściskać, lecz nie śmiem nawet dotknąć. W jego dłoń, szczupłą i poszarzałą, jest wbita igła kroplówki, a ja nie chciałabym niczego zaburzyć. – Dziękuję ci za świąteczny prezent. Jest cudowny, bardzo mi się podoba. Prawdziwy skarb. Nie mogę się doczekać, kiedy znów zaczniemy razem pracować w nowym roku. Przed nami dużo dobrej zabawy. I nie będziemy już więcej tańczyć, jak nam zagra Andriej. W gardle staje mi gula, gdy sobie przypominam to, co usłyszałam od Anny. Biedny, niewinny, uczciwy Mark. Dubrowski bez jego wiedzy wykorzystał go do prania brudnych pieniędzy.

Jego własna prostoduszność sprowadziła na niego kłopoty, ponieważ zaufał Andriejowi, uwierzył, że ten jest prawym człowiekiem, takim jak on, Mark. Próbuję wyobrazić sobie Marka w sądzie, jak walczy o oczyszczenie swego dobrego imienia, ale strasznie mnie to zasmuca. Nie mogę znieść tej myśli. Czy właśnie taka czeka go przyszłość? Chciałabym mieć moc i środki, aby ją zmienić, ale nie leży to w moich możliwościach. – O Mark – szepczę. – Tak mi przykro. Czuję się, jakbym to ja sprowadziła to wszystko na ciebie. Naprawdę nie chciałam. Zrobiłabym, co tylko trzeba, aby odwrócić sytuację. Proszę, proszę, wyzdrowiej, żebyśmy mogli walczyć z tym wspólnymi siłami. Wydaje mi się, że słyszę dobiegające z jego strony jakby westchnienie, ale potem myślę, że to pewnie dźwięk urządzenia pompującego tlen. Aparatura wciąż popiskuje, a Mark leży nieporuszony, cichy, nieprzytomny, walczący o życie. Ze snu budzi mnie pielęgniarka. Przez chwilę nie mogę się ocknąć, oszołomiona i zdumiona otoczeniem. Gdzie jestem? Wtem przypominam sobie: w szpitalu. Zdrzemnęłam się na krzesłach w poczekalni, podczas gdy Caroline czuwa przy Marku. Zapewne mam ją zmienić, żeby się przespała na wysuwanym łóżku w jego salce. – O co chodzi? – pytam, otrząsając się z resztek snu. – Proszę ze mną, niezwłocznie – mówi poważnie pielęgniarka. Natychmiast budzę się całkowicie i zrywam na równe nogi. Żołądek skręca mi się ze strachu, gdy idę korytarzem do pokoju Marka. Wchodzimy. Przy łóżku są dwie kolejne pielęgniarki, poprawiają coś przy maszynie i kroplówce, mrucząc do siebie liczby i statystyki. Caroline nachyla się nad bratem. Ściska go mocno za rękę. – O Mark – szlocha. – Proszę, nie zostawiaj mnie. Proszę. Zwracam się do pielęgniarki: – Czy…? Spogląda na mnie smutno.

– Obawiam się, że przegrywa bitwę. Niewiele możemy już zrobić. – Nie! – krzyczę. Nie pozwolę, by to się stało. Mark nie może umrzeć, nie może! – Gdzie są lekarze? Nie możecie go operować? Dać mu więcej lekarstw? Zróbcie coś! – Lekarz już tu był. Nie możemy nic więcej zrobić, jedynie jak najbardziej ulżyć mu w cierpieniach. – Kładzie mi dłoń na ramieniu. – Nie czuje bólu. Jest bardzo spokojny. Zerkam na Marka. Skąd ona może to wiedzieć? Biedny oddycha tak ciężko, męczy się strasznie, jego pierś drży przy każdym wdechu i wydechu. A dźwięk, gdy jego chore płuca walczą o oddech, to najgorsze, co w życiu słyszałam. Podchodzę do Caroline. Zwraca się do mnie z zapłakaną twarzą. – Tracimy go, Beth. Zostawia nas. – Nie… O Caroline, nie! Żal wzbiera w moim sercu jak występujący z brzegów strumień, przepełnia mnie i wylewa się wraz ze łzami, które płyną mi po policzkach. Pielęgniarka poleca drugiej, aby zwiększyła dawkę morfiny. Obejmujemy się z Caroline i szlochamy, lecz nagle obie uspokajamy się nieco. Wciąż płaczemy, ale nie grozi już nam histeria. Zamiast niej pojawia się uczucie dziwnego pogodzenia z losem. Obie patrzymy na Marka, a jego twarz wydaje się zmieniać pod maską tlenową. Czoło jakby się wygładzało, twarz rozluźnia się, stopniowo znika z niej napięcie. – Panno Palliser. – Pielęgniarka stojąca obok Caroline delikatnie kładzie jej dłoń na ramieniu. – Nie możemy już nic więcej zrobić. Czy mam zatrzymać pompę tlenową? Caroline przygryza wargę. Nie potrafi wykrztusić odpowiedzi, ale kiwa głową. Maszyna zostaje zgaszona, rytmiczny syk ustaje, a pokój jakby oddycha z ulgą. W ciszy jedna z pielęgniarek zdejmuje Markowi maskę. Teraz słychać już tylko jego powolny, świszczący oddech. Wspaniale jest znowu widzieć jego twarz. Nadal jest szczupła i wymizerowana, ale wygląda, jakby zniknął z niej ślad

kłopotów, jak gdyby Mark już nie zmagał się z niczym, lecz z niezmąconym spokojem przygotowywał się do snu. Odmłodniał, na powrót stał się dobrze mi znanym uśmiechniętym Markiem, czarującym przyjacielem. Wolno, z chrapliwym świstem wypuszcza powietrze. Mija długa minuta, nim zaczyna kolejny wdech, a wydech jest jeszcze wolniejszy. Caroline mocno ściska mnie za rękę. Czekamy na jego ostatni oddech. I oto jest – krótki, miękki, uchodzi z niego z długim, łagodnym westchnieniem. I nic więcej. Wiem, że to było jego ostatnie tchnienie, Mark uwolnił się i już nie musi walczyć. Odszedł. Słyszę cichy szloch jego siostry i pochylam głowę. „Żegnaj, drogi Marku. Żegnaj”.

Rozdział osiemnasty Kiedy nad ranem przyjeżdżam do mieszkania, jest w nim ciemno i zimno. Komórka milczy, wyłączona. Rozładowała się i nie miałam okazji jej naładować. Z niezwykłym spokojem siadam na sofie i podłączam telefon do sieci. A więc to koniec. Wkrótce będzie milion rzeczy do przemyślenia, lecz teraz mogę jedynie myśleć o swoim przyjacielu i o tym, że odszedł. Komórka ożywa i zaczyna pobierać z sieci prąd. Po chwili odbiera SMS-y i powiadomienia o nieodebranych połączeniach. Kilkakrotnie dzwoniła mama, raz Laura. Jest też kilka nieodebranych telefonów od Dominica i parę wiadomości: pierwsza z życzeniami wesołych świąt i kolejne wyrażające coraz większe zaniepokojenie moim milczeniem. Gdzie jesteś, Beth? Poważnie się martwię. Zadzwoń, bo inaczej wsiądę do pierwszego samolotu, żeby Cię szukać. Sprawdzam czas. Tego SMS-a Dominic wysłał dwie godziny temu. Szybko wstukuję odpowiedź: Bardzo przepraszam. Byłam w szpitalu z Markiem. Zmarł. Potrzebuję Cię. Zadzwoń, jak będziesz mógł. Potem kulę się na sofce owinięta kocem, mimo że własne łóżko mam zaledwie kilka metrów dalej. Jakoś wydaje mi się to w tej chwili najwłaściwsze. Płaczę cicho, rozmyślając o przyjacielu, który odszedł, i wreszcie krańcowo wyczerpana zapadam w sen z komórką w ręce na wypadek, gdyby zadzwonił Dominic. Budzi mnie odgłos pukania do drzwi. Znów zdezorientowana nie mogę się odnaleźć w rzeczywistości: czemu leżę na sofie w ubraniu, i to w dzień? Spoglądam na zegarek. Jest prawie południe. O której zasnęłam? Znowu rozlega się pukanie, głośniejsze i bardziej stanowcze. Wstaję, otwieram drzwi, mrugam i w następnej chwili znajduję się

w ciepłych objęciach, zostaję uniesiona lekko w górę i przytulona do silnej piersi. – Beth, tak mi przykro. O Chryste, tak przykro. Głos Dominica rozbrzmiewa tuż przy moim uchu, oplatają mnie jego ramiona, jego ciało daje pociechę, której tak bardzo potrzebowałam przez ostatnie straszne godziny. Stoimy dość długo ciasno objęci i nic nie mówimy, niezdolni do wypowiadania słów. Chcę się wypłakać, ale wylałam już wszystkie łzy. Przychodzi mi do głowy, jak okropnie muszę wyglądać ze spuchniętymi oczyma i zmierzwionymi włosami, ale wiem, że dla Dominica nie jest to teraz ważne, i sama też się tym nie przejmuję. Tak bardzo potrzebuję w tej chwili jego silnych ramion… Z ulgą prowadzę go do salonu i siadamy obok siebie, nadal spleceni w uścisku. – Jak się tutaj znalazłeś? – pytam. – Byłeś w Nowym Jorku… – Nie odpowiadałaś, więc postanowiłem przylecieć. – W Boże Narodzenie? Są jakieś przeloty w taki dzień? Wzrusza ramionami. – Wynająłem samolot czarterem. Wszystko da się załatwić. Musiałem cię znaleźć i cieszę się, że mi się udało. – Trzyma mnie mocno za rękę. – Biedny Mark. Czy możesz mi o tym opowiedzieć? Zaczynam więc relacjonować wszystko, co się wydarzyło. Myślałam, że się już wypłakałam, ale opisując godziny spędzone w szpitalu i mówiąc o tym, jak Mark wydał ostatnie tchnienie, nie mogę się powstrzymać od łez. – Widziałam, jak odchodził jego duch. – Ocieram oczy chusteczką. – Wiedziałam, że odpływa, a ciało, które zostało w łóżku, to już nie był Mark. – Ciii – mruczy Dominic, przyciskając usta do moich włosów. – Mark już spoczywa w pokoju. Nic go nie może zranić. – Chyba tak – mówię żałośnie. Podnoszę wzrok na Dominica, a on spogląda na mnie ze współczuciem. – Andriej nic mu już nie zrobi. Dominic potrząsa głową.

– Nie. Może co prawda wszcząć śledztwo, ale Mark nigdy się już nie dowie, w co Andriej zamierzał go wmieszać i jak go wykorzystał. – To jedyna pociecha w tym wszystkim – wzdycham. – A co będzie z tobą? – Ze mną? – Pracowałaś u Marka. Mrugam oczami. – O mój Boże, nie wiem. Nie myślałam o tym… Wydaje się na to za wcześnie. Nie mam pojęcia, jakie ustalenia poczynił Mark na wypadek swojej śmierci. Dominic znów mnie przytula. – Nie martw się tym teraz. Dowiemy się we właściwym czasie. Z nosem przyciśniętym do ciepłego swetra Dominica wdycham jego cudowny zapach. – Naprawdę zostawiłeś dla mnie swoje świąteczne przyjęcie? – Oczywiście. Szczerze mówiąc, nikt nie był nawet zbytnio zaskoczony. Mam opinię faceta z gorącą głową. Przykro mi było rozstawać się z Georgie, ale nie przeszkadzało mi, że zostawiam ciocię Florence i wszystkich śmiertelnie nudnych kuzynów. – Bierze mnie pod brodę i przechyla leciutko moją głowę. – Słuchaj, a może wrócisz ze mną? Obiecałem Georgie, że będę z nią na noworocznym balu w pewnym modnym miejscu. Wybierzmy się tam razem. Z zaskoczenia ledwie łapię oddech. Nowy Rok w Nowym Jorku z Dominikiem? Brzmi niesamowicie. – Ale – mówię – co z moją rodziną? Powinnam być w domu z rodzicami i braćmi. I co z Caroline? Nie chcę jej zostawiać w nieszczęściu. – I tak teraz nic nie zrobisz – tłumaczy mi Dominic. – Caroline będzie cię potrzebować za kilka dni, gdy obie wyjdziecie z pierwszego szoku i będziecie musiały uporządkować sprawy w firmie. Jednak zapewne nie nastąpi to przed Nowym Rokiem. A jeśli chodzi o twoją rodzinę… jedźmy do niej teraz. Zabiorę cię do

domu. Tak czy inaczej, chcę poznać twoich rodziców, pora wydaje się odpowiednia. Mogę przy okazji zapytać ich, czy mi pozwolą porwać cię do Nowego Jorku. Myślę o tym przez chwilę. Wydaje mi się niewłaściwe szykować się do zabawy po tym, co się wydarzyło. – Nie wiem… Czy to nie będzie nielojalne wobec Marka? – Mark zawsze ci mówił, żebyś korzystała z okazji i dobrze się bawiła. Nie chciałby cię widzieć przygnębionej. Powiedziałby, że życie jest krótkie i trzeba chwytać każdą ciekawą sposobność. – Dominic uśmiecha się do mnie łagodnie, a ja czuję, że ma rację. – Okej – odpowiadam z uśmiechem. – Zróbmy tak. Warto by uwiecznić minę mojej mamy, gdy podjeżdżamy pod dom luksusowym czarnym range roverem. Nie jestem pewna, gdzie Dominic trzyma te samochody, ale wydaje się, że ma dostęp do każdego rodzaju auta według swoich potrzeb, gdziekolwiek się znajdzie na świecie. – Beth, co u licha…? – dziwi się mama, wychodząc z domu i w biegu wycierając sobie ręce papierowym ręcznikiem. Bracia są już na zewnątrz i podziwiają samochód, zanim nawet zdążyliśmy się zatrzymać. Tato zerka podejrzliwie na Dominica. – Myślałam, że jesteś w Londynie! – woła mama. – Wróciłam. – Uśmiecham się do niej. – Chcę, żebyś poznała Dominica. To mój… chłopak. Słowo raczej zbyt słabe i nieodpowiednie, aby opisać, kim jest dla mnie Dominic i ile znaczy w moim życiu, ale nic innego nie przychodzi mi do głowy. Mój „chłopak” zwraca się do mamy ze swoim najbardziej czarującym uśmiechem. – Dzień dobry, pani Villiers, bardzo mi miło panią poznać. Beth tyle mi opowiadała o swojej rodzinie… Mam wrażenie, że dobrze znam was wszystkich. – Mhm – mruczy lekko udobruchana mama. – A o tobie nie mówiła mi prawie wcale. Ale bardzo się cieszę, że mogę cię poznać. Wejdźcie, proszę.

Kiedy idziemy do środka, otacza mnie ramieniem i przekazuje mi współczujący uścisk. – Kochanie, tak mi przykro z powodu Marka. Dostaliśmy twoją wiadomość. Przez cały czas myślami byliśmy z tobą. Jaka szkoda, że tak się to potoczyło. – Dzięki, mamo – szepczę. – Ale… bardzo się cieszę, że przywiozłaś Dominica. – Zerka na niego przez ramię. – Zdaje się, że to od niego masz ten pierścionek i te nowe rumieńce, co? Kiwam głową. – Tak właśnie myślałam. Jest bardzo mile widziany. – Zniża głos do szeptu: – I niesamowicie sexy! – Mamo! – Mówię tylko, co widzę. Chodź, zrobimy herbatę i powiesz mi, na jak długo zostajesz. Tak dziwnie jest widzieć Dominica w moim rodzinnym domu, jakby jakaś gwiazda filmowa pojawiła się w supermarkecie za rogiem albo sławna budowla wyrosła nagle przy bocznej uliczce w sąsiedztwie. Wydaje się nie na miejscu, ale jakoś wbrew sobie myślę: „Czemu nie?”. Dominic najwyraźniej dobrze się tutaj czuje. Chwali wszystko, od herbaty i świątecznego ciasta mamy po szopę, którą mój tato ma w ogrodzie, dokąd oczywiście nie omieszkał zaprowadzić gościa. Później, gdy mamy okazję być przez chwilę we dwoje, dziękuję mu za to, że bez reszty oczarował moją rodzinę. – Zdaje się, że naprawdę cię polubili! – I z wielką wzajemnością – odpowiada. – Masz uroczy dom… prawdziwy. To autentyczne szczęście. – Po czym dodaje z zadumą: – Nawet za życia rodziców nie mieliśmy takiego domu. Mieszkaliśmy w dyplomatycznych rezydencjach otoczonych wysokim murem i drutem kolczastym, a w budynku kręciło się mnóstwo służby i obcych ludzi. Zawsze chciałem mieć przytulny, pełen miłości dom, taki jak ten. Obejmuję go, marząc o tym, żebym mogła mu dać wszystko, czego potrzebuje i pragnie. Potem przypominam sobie, co nad

nami wisi. – Czy… umówiłeś się na spotkanie z Andriejem w Nowym Jorku? Potakuje. – To powód, dla którego muszę tam wrócić. Wyruszamy jutro, jeśli ci to pasuje. – Oczywiście. Chcę tylko być z tobą. – A ja z tobą. Kiedy to wszystko będzie już za nami, rozpoczniemy normalne życie, okej? – Wyciąga rękę i gładzi pierścionek na moim palcu. – Pamiętasz naszą obietnicę? Kiwam głową i patrzę mu w oczy. – Pamiętam. Następnego dnia wszystko działa jak w zegarku, mimo że Dominic jedynie wysyła SMS-a czy dwa. Wyjeżdżamy z mojego domu rano i przybywamy na lotnisko, gdzie czeka kierowca, aby odprowadzić range rovera. Szybko przechodzimy przez odprawę i udajemy się do poczekalni dla pierwszej klasy, a po niedługim czasie jesteśmy już na pokładzie samolotu lecącego do Stanów. – Jak ty to robisz? – pytam zdumiona. – Mam swoje sposoby – odpowiada z uśmiechem i sadowimy się do podróży. Czuję, że mogę się trochę rozluźnić i poukładać sobie w głowie to, czego się dowiedziałam ostatnio od Caroline. Oznajmiła mi, że pogrzeb Marka urządzi w pierwszym tygodniu stycznia, oraz poprosiła, abym stawiła się w pracy drugiego, żebyśmy się wspólnie zastanowiły nad tym, co dalej. Nie zdradziła swoich zamiarów, toteż nie mam pojęcia, czy chce kontynuować działalność Marka. Możliwe, że zostanę bez pracy. To chyba najbardziej prawdopodobny scenariusz. Może nawet nie taki zły, jeżeli wyjdzie na jaw działalność Andrieja związana z praniem pieniędzy i firma Marka znajdzie się w kręgu śledztwa. W drodze do Ameryki odpoczywamy, oglądamy filmy i rozmawiamy, a Dominic opowiada mi o swoich planach. – Zatrzymamy się w moim wynajętym apartamencie, choć chcę w miarę możliwości jak najszybciej znaleźć jakieś odpowiedniejsze miejsce. Spotkanie z Andriejem jest umówione na

dwudziestego dziewiątego i mam nadzieję, że tego dnia uda się wszystko rozwiązać. Rzecz jasna, teraz, gdy nie ma wśród nas Marka, nie śpieszy się z tym tak bardzo, ale i tak wolę, żeby mnie już zostawił w spokoju, i ciebie też. Potem będziemy się mogli trochę zrelaksować i pójść razem na ten sylwestrowy bal. Co o tym myślisz? – Brzmi świetnie – odpowiadam. „A jednak wszystko będzie zależało od tego, jak Andriej zareaguje na nasze argumenty”. Trudno mi też sobie wyobrazić, że będę się dobrze bawiła w sylwestra, wiedząc, że za kilka dni odbędzie się pogrzeb Marka. Teraz staram się jednak o tym nie myśleć. Przede mną jeszcze wiele miłych, długich chwil z Dominikiem, zmartwienia mogę na razie odłożyć na bok. Mieszkanie Dominica jest takie samo, jak je zapamiętałam – puste i pozbawione wyrazu. Szkoda, że nie możemy wrócić do Georgie, gdzie czułam się miło i wygodnie, mimo że spędziłam tam niewiele czasu. Przypominam sobie, że to lokum jest tylko przejściowe. Może uda mi się namówić Dominica, żeby porzucił pałacowe przeszklone wnętrza na rzecz czegoś cieplejszego i przytulniejszego. – Nie podoba ci się tu, prawda? – pyta, wstawiając nasze bagaże do sypialni. Tam też nic się nie zmieniło, umeblowanie ogranicza się do łóżka, komody i lampy. Marszczę nos. – Nie, naprawdę nie. Wionie chłodem. Dominic rozgląda się. – Wiem, co masz na myśli. Dobrze, nie zatrzymujmy się tutaj. Georgie, zdaje się, wciąż jest u cioci. Nie będzie nam miała za złe, jeśli skorzystamy z jej domu. Wolisz tam pojechać? – O, tak – mówię radośnie. – Do domu! Śmieje się. – Tak, to rzeczywiście jest dom. Chodźmy. Niecałe pół godziny później wchodzimy do przyjemnego mieszkania Georgie. Od razu się rozjaśniam na widok zdjęć i książek i rozsiadam się na wygodnej sofie z pękatymi poduchami.

– Jesteś pewien, że twoja siostra nie będzie miała nic przeciwko temu? – wołam do Dominica, który wnosi nasze bagaże do pokoju gościnnego. – Jasne, że nie będzie – odkrzykuje gdzieś z dalszych rejonów mieszkania. – Zawsze marudzi, że powinienem u niej częściej bywać. Będzie zachwycona. Wzdycham ze szczęścia, kiedy oboje siedzimy w saloniku, popijając angielską herbatę z kubków Georgie, na kominku płonie ogień, a w tle gra muzyka. – Wiesz co – odzywa się Dominic z wahaniem, jakby niepewny, czy może poruszyć ten temat. – Może to dobry moment na nowy początek. – Co masz na myśli? – Oczywiście to straszne, że Mark odszedł. Ale zmiany wisiały już w powietrzu, a ja będę miesiącami pracował w Nowym Jorku. Może pomyślałabyś, żeby tu do mnie dołączyć…? Pociągam łyk herbaty i przez chwilę rozważam tę propozycję. Marzyłam, aby coś takiego usłyszeć, ale to nie może być takie proste, prawda? – Jeśli przez sześć miesięcy w ciągu roku będziesz przebywał w Nowym Jorku, to gdzie spędzisz pozostałe miesiące? Wzrusza ramionami. – Zapewne w Londynie. I w podróży. Zawsze tak będzie, na tym polega mój biznes. – Zatem nawet jeśli się przeniosę do Nowego Jorku – zauważam roztropnie – i tak przez połowę roku nie będę cię widywać, więc co za różnica, jeżeli zostanę w Londynie? – Masz rację – wzdycha Dominic. – Po prostu chcę, żebyśmy byli razem możliwie jak najdłużej. – Cóż, wygląda na to, że jedynym wyjściem byłoby, gdybym rzuciła pracę i podróżowała z tobą. Ale nie mogę tego zrobić. Muszę mieć własną osobowość. Jestem młoda i chcę pracować, rozwijać swoje zainteresowania i uczyć się o sztuce jak najwięcej. Kocham to i nie mogę z tego zrezygnować. Dominic patrzy na mnie poważnie.

– O to nawet bym cię nie poprosił. Ale pomyślmy o sposobach, które nam umożliwią wspólne spędzanie czasu. Chcesz tego? – Oczywiście, że chcę. Wiesz o tym. – Okej. – Uśmiecha się do mnie. – W takim razie rozważmy nasze możliwości, dobrze? Na początek rozejrzę się za porządnym mieszkaniem, które ci się spodoba. Chciałbym też, żebyś mi pomogła znaleźć odpowiednie miejsce w Londynie. To będą nasze domy, nie moje. Wychylam się ku niemu i całuję go. – Dziękuję. Za wszystko. Znów się uśmiecha. – To dopiero początek. Tej nocy w bardzo wygodnym gościnnym pokoju kochamy się delikatnie i czule. Dominic wie, że po śmierci Marka jestem przepełniona smutkiem i dźwigam nieopisany ciężar poczucia winy. Nie muszę nic mówić. Instynktownie rozumie, że dziś nie ma miejsca na odgrywanie fantazji. Gdy każde z nas osiąga swój orgazm, zaczynam płakać, a on pocałunkami osusza moje łzy i trzyma mnie w ramionach, aż się uspokajam i jestem w stanie stawić czoło temu, co nas czeka niebawem. Następnego dnia Georgie wraca od cioci i na nasz widok wpada w ogromną radość. Wita mnie serdecznym pocałunkiem, a Dominicowi posyła udawane surowe spojrzenie. – Teraz, gdy sprowadziłeś Beth z powrotem, prawie mogę ci wybaczyć, że zostawiłeś mnie w święta samą z ciocią Florence – mówi. Potem spędzamy razem miły dzień, spacerujemy po okolicy i wstępujemy do miejscowej restauracji na obiad. Próbuję cieszyć się tym wszystkim, ale denerwuję się perspektywą jutrzejszego dnia. Wieczorem leżąc w łóżku w ramionach Dominica, nie mogę zasnąć. – Hej, wiercipięto – ziewa Dominic. – Co cię gryzie? – Boję się. Jutro będziesz się widzieć z Andriejem, tak? Milczy przez chwilę, a potem przytakuje cicho.

– Gdzie się spotykacie? – W jego biurze w centrum. – Będziesz bezpieczny? – Na pewno. Nie zrobi mi nic złego na swoim terenie. I wie, że wielu ludzi jest poinformowanych o tym, dokąd się wybieram. Poza tym będę mieć na sobie podsłuch, a mój kierowca pozostanie w pobliżu. Jest byłym komandosem i umie sobie radzić w trudnych sytuacjach. Podnoszę się na łokciu i patrzę na niego z niepokojem. – Myślisz, że może dojść do walki? – Jestem pewien, że nie dojdzie do tego, ale lubię być przygotowany na wszystko. – Uśmiecha się do mnie szeroko, białe zęby błyszczą w półmroku, światło księżyca połyskuje na ciemnej skórze. – To dlatego byłem takim dobrym skautem. Chce mi się z tego śmiać, ale nie mogę się zdobyć na śmiech. Wiem, jaki niebezpieczny jest Andriej Dubrowski, i ani trochę nie wierzę, że wysłucha tego, co Dominic ma mu do przekazania, po czym potulnie niczym jagniątko zostawi nas w spokoju i zniknie ze sceny. – Beth, nie martw się. Andriej przede wszystkim jest biznesmenem. Działa zgodnie z własnym najlepiej pojętym interesem i kiedy widzi, że współpraca jest jedynym wyjściem, zgadza się na nią. Uwierz mi, znam go bardzo dobrze. – Znów ziewa. – Muszę się trochę przespać. Leżę na plecach, wpatrując się w ciemność. Może i Dominic zna Dubrowskiego, ale nie był przy tym, kiedy ten składał mi propozycję. Pamiętam, jaka namiętność płonęła w jego oczach, gdy mówił, że moglibyśmy wieść wspólne życie. Wiem, że takiego dumnego człowieka jak Andriej złożenie tego rodzaju oświadczyn musiało wiele kosztować. A odrzucenie zapewne było nie do zniesienia. To oczywiste, że teraz nienawidzi Dominica jeszcze bardziej, wiedząc, że były współpracownik nie tylko stał się jego rywalem na gruncie zawodowym, lecz także wygrał w walce o moje serce. „Naprawdę źle się stało, że z jakiegoś powodu wybrał

właśnie mnie! Czy nie widzi, że nie jestem zainteresowana?”. Wiem jednak, że to właśnie mój brak zainteresowania jego bogactwem i wpływami sprawił, że stałam się dla Andrieja atrakcyjna. A ponieważ kocham Dominica, pokusa zdobycia tego, co trudno dostępne, stała się nie do odparcia. „Cholerny instynkt współzawodnictwa”. Bardzo chciałabym mieć jutrzejszy dzień już za sobą. Nie podoba mi się, że Dominic ma pójść do biura Andrieja zdany na jego łaskę. „Kto wie, co Andriej może dla niego planować?”.

Rozdział dziewiętnasty Dominic wychodzi wkrótce po śniadaniu. Wygląda niesamowicie w uszytym na miarę garniturze od Kilgoura i wielbłądzim płaszczu. Promienieje siłą i determinacją, a ponadto jest w wyśmienitym nastroju. – Długo na to czekałem – mówi, dopijając kawę, podczas gdy Georgie i ja jemy śniadanie przy kuchennym stole. – Na litość boską, bądź ostrożny, Dom – zaklina go siostra. Starannie smaruje masłem grzankę. – Dubrowski to śliska sztuka. Nie zakładaj z góry, że go pokonasz. – Hej, nic mi nie będzie. Bułka z masłem! – ogłasza Dominic i mruga do mnie łobuzersko, cmokając ją w policzek. – Zobaczymy się później – mruczy i całuje mnie na do widzenia. – Idź na zakupy, żeby oderwać od tego myśli. Będę z tobą w kontakcie i wrócę najszybciej, jak się da. Po jego wyjściu wymieniam z Georgie pełne niepokoju spojrzenie, ale bez słów postanawiamy nie roztrząsać sprawy. Aby uprzyjemnić nam oczekiwanie, Georgie pokazuje mi zdjęcia w starym albumie i opowiada o dzieciństwie Dominica. Cudownie jest słuchać historyjek z przeszłości i wyobrażać go sobie jako małego chłopca, ale trudno mi się skupić. Po chwili wstaję, nie mogąc usiedzieć spokojnie. – Przejdę się trochę. Nie przeszkadza ci to? – pytam. – Oczywiście, że nie. Dasz sobie radę sama, czy wolisz, żebym poszła z tobą? Kręcę głową. – Dziękuję. Naprawdę chciałabym być przez chwilę sama. Niedługo wrócę. – Dobrze. Przygotuję coś na lunch. A po południu może się wybierzemy razem na zakupy i poszukamy dla ciebie kreacji na noworoczny bal. „Może. Ale jeśli do tej pory nie będzie wiadomości od

Dominica, nie ma mowy, żebym się zmusiła do robienia zakupów”. Wkładam płaszcz i wychodzę. Na zewnątrz panuje zimowy chłód. Wiszące nisko niebo przypomina szary marmur, gdzieniegdzie prześwietlony odrobiną słońca – jakby odzwierciedlało mój nastrój. Z oczyma utkwionymi w chodniku idę wzdłuż szeregu brązowych kamienic, a myślami jestem gdzieś daleko stąd. Wbrew własnej woli nieustannie zastanawiam się, co w tej chwili dzieje się między Dominikiem a Andriejem. Spierają się ze sobą? Krzyczą? Przepychają się? A może mierzą się lodowatym wzrokiem ponad biurkiem, panując nad emocjami niczym najlepsi biznesowi gracze? „To czekanie mnie zabija!”. Po raz setny wyjmuję telefon, ale nie ma w nim ani śladu żadnej wiadomości. Chciałabym wiedzieć, jak długie czekanie mam przed sobą. Wtedy może znalazłabym dla swoich myśli jakieś zajęcie. Spaceruję od jakiegoś czasu i wtem uświadamiam sobie, że bezwiednie szłam w stronę Central Parku i właśnie do niego docieram. Postanawiam wejść na jego teren i znaleźć miejsce, w którym będę się mogła napić kawy. Powinnam powiadomić Georgie, że jednak nieprędko wrócę. Na niedużej polance widzę kawiarenkę i siadam przy jednym ze stolików na zewnątrz. W okolicy nie ma zbyt wielu ludzi; może jest za zimno dla rodzin, a może mieszkańcy Nowego Jorku, podobnie jak londyńczycy, mają zwyczaj wyjeżdżać dokądś na święta. U kelnera zamawiam café latte. Dostaję ją po kilku minutach w styropianowym kubku, wokół którego natychmiast owijam dłonie, wdzięczna za odrobinę ciepła. Mając już nieco ogrzane palce, piszę wiadomość do Georgie – daję jej znać, gdzie jestem, i dodaję, że spóźnię się trochę na lunch. – Mogę się przysiąść? – Słyszę szorstki, nieco zgrzytliwy, nietrudny do rozpoznania głos. Podnoszę wzrok i widzę, że wpatrują się we mnie bladoniebieskie oczy Andrieja Dubrowskiego.

Z zaskoczenia aż mi zapiera dech w piersi i podnoszę się z miejsca. – Co? Co tutaj robisz? Siada na jednym z metalowych krzeseł, a jego elegancki ubiór ostro kontrastuje z otoczeniem. – Chcę z tobą porozmawiać. Nadal nie mogę się otrząsnąć ze zdumienia. Trudno mi wprost uwierzyć własnym oczom. – Ale miałeś być teraz z Dominikiem! Gdzie on jest? – Rozglądam się w panice, jakbym miała zobaczyć Dominica walczącego w zaroślach ze zbirami Andrieja. Ten jednak odpowiada spokojnie: – Nie martw się o niego. Jest w moim biurze, tak jak się umówiliśmy. – Ale już mija kilka godzin. A ty nie jesteś na spotkaniu? – Moi prawnicy dbają, żeby się nie nudził, podczas gdy ja odbędę z tobą pogawędkę. Wiem, że Dominic chce mi przekazać jakieś wieści, i coś mi podpowiada, że znam treść tej wiadomości. Chciałbym jednak najpierw usłyszeć ją od ciebie. Chcę, żeby padła z twoich ust. Gapiąc się na niego, opadam z powrotem na krzesło. Nie wiem, co powiedzieć. Nie jestem na to przygotowana. Jak, do licha, mogę takiemu człowiekowi jak Andriej wygarnąć w twarz, że go przejrzeliśmy i lada moment możemy wyjawić światu jego działalność przestępczą? On patrzy na mnie uporczywie, jego oczy uważnie badają moją twarz. Uświadamiam sobie, że z ich mroźnej głębiny przebłyskuje coś jakby współczucie. – Słyszałem o Marku – mówi Andriej. – Bardzo mi przykro. – Czyżby? – pluję jadem. – Dostałam twoją uroczą karteczkę świąteczną. Tę z komunikatem prasowym, w którym zamierzasz wystawić Marka i przy okazji zupełnie zszargać jego imię. Przykro ci, bo nie żyje czy może dlatego, że nie będziesz miał okazji zadać mu cierpień, na jakie miałeś nadzieję? Twarz mu tężeje i staje się zimna jak kamień.

– Oczywiście, że mi przykro. Byłem do niego przywiązany. Myślisz, że jestem zadowolony z jego śmierci? Uważasz mnie za potwora? – Wiesz co? Nie mieści mi się to w głowie! Nie mam pojęcia, co o tym myśleć, ale dołożyłeś starań, żeby mi pokazać, jaki potrafisz być zimny i bezlitosny, zaczynam więc wierzyć, że taki naprawdę jesteś! – Wiem, czego chcę, i staram się to zdobyć. Nie życzę nikomu, by przy tym ucierpiał, ale czasami tak się zdarza – rzuca w odpowiedzi. – Może zdarzałoby się rzadziej, gdybyś nie mieszał niewinnych ludzi w swoje pranie pieniędzy! – odparowuję. Następuje chwila okropnej ciszy. Twarz Andrieja jest zimna jak głaz. – A więc o to Dominic zamierza mnie oskarżyć. – Wie o tym. I ja wiem. Posłużyłeś się Markiem jako kanałem. Wykorzystałeś jego ufną naturę, a potem byłeś gotów go zniszczyć. – Potrząsam głową z niedowierzaniem. – Chyba czas, żebyś przestał odgrywać scenki współczucia. Nie jesteś nikim innym, jak tylko egoistycznym draniem. Andriej odchyla się w tył na małym metalowym krześle i splata dłonie na brzuchu. – Zatem w to wierzysz. – Oczywiście. Mamy wiarygodnego świadka, a jestem pewna, że niezbity dowód znajdzie się w dokumentach Marka. – A ceną za milczenie w tej sprawie, jak rozumiem, ma być to, że zostawię ciebie i Stone’a w spokoju. Kiwam głową. – Chodziło również o spokój Marka, ale dla niego jest już za późno. – Mam swoje sposoby, żeby was uciszyć. Ciebie i Dominica. I Annę, bo przypuszczam, że to ona jest świadkiem, o którym wspominasz. – Tak, możesz się nas pozbyć. Zdaje się, że to masz na myśli. Ale wszyscy złożyliśmy poświadczone zeznania, które w wypadku

naszej śmierci zostaną przekazane policji. – To blef, mam jednak nadzieję, że zabrzmi poważnie. Andriej znów przygląda mi się z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. – Rozumiem. – Nachyla się ku mnie z nieoczekiwanym ponagleniem w oczach. – Beth, jeszcze nie jest za późno. Wciąż możesz od niego odejść i pójść ze mną. Obiecuję ci życie, jakiego nigdy nie będziesz mieć ze Stone’em. – Wiem. – Uśmiecham się do niego chłodno. – I właśnie tego się boję. Krzyżujemy spojrzenia i wytrzymujemy ten pojedynek przez dłuższy czas. Potem Andriej wzdycha. – Teraz wszystko rozumiem. Dominic jest w stanie mnie zniszczyć i zapewne bardzo go to cieszy. Nie musi mi tego mówić bezpośrednio i skorzystam ze swego miłego przywileju: nie dam mu okazji do wypowiedzenia się. Możesz mu przekazać, że macie mnie z głowy. Nie będę wam wchodził w drogę ani w życiu zawodowym, ani osobistym. Dokonałaś wyboru według własnej woli i szanuję to. Zostawiam cię z tym, co wiesz. Postąpisz, jak uznasz za stosowne. – Podnosi się z miejsca. – Szkoda, że sprawy nie potoczyły się inaczej. Mimo wszystko czuję względem tego człowieka dziwną czułość. Wiele razem przeżyliśmy. – Kiedyś mogło się potoczyć inaczej – mówię. – Ale w końcu sam to uniemożliwiłeś, próbując mnie nagiąć do twojej woli. Odpowiada krótkim śmiechem. – Fatalna skaza tyrana. Życzę ci jak najlepiej, Beth. Czy ty życzysz mi tego samego? – Oczywiście. Życzę ci wszystkiego, czego naprawdę chcesz w życiu. Życzę ci miłości. Nagle Andriej robi się bardzo przybity, w jego niebieskich oczach pojawia się smutek. – Ty już ją znalazłaś. Masz szczęście. Ja szukam jej przez pół życia i wciąż nawet się do niej nie zbliżyłem. Wstaję i wyciągam do niego rękę.

– Żegnaj, Andriej – mówię. – Powodzenia. Przez moment patrzy na moją dłoń, po czym podaje mi swoją. Uśmiecha się. – Powodzenia, Beth. I żegnaj. Nie wiem, czy się jeszcze kiedyś spotkamy. Przypuszczam, że nie. Nie dodaję nic więcej. Powiedzieliśmy sobie już wszystko. Patrzę, jak Andriej odwraca się do mnie tyłem i oddala się przez park. Zastanawiam się, co teraz zrobi. Wtem dociera do mnie, że to już nie mój problem. Nagle odczuwam wielką lekkość w sercu. Wyciągam komórkę. Nadal nie ma nic od Dominica. Niewątpliwie prawnicy z zapałem marnują jego czas, przygotowując go na spotkanie, które nigdy nie nastąpi. Zadzwoń do mnie, gdy tylko wyjdziesz. Wysyłam do niego tę wiadomość i rozsiadam się na kawiarnianym krześle. Czekając na odpowiedź, błądzę wzrokiem po zimowej scenerii parku. – Więc Andriej mimo wszystko chciał się z tobą zobaczyć? – Dominic wielkimi krokami chodzi po saloniku swojej siostry. Na jego twarzy maluje się zdezorientowanie przemieszane z wściekłością. – Godzinami siedziałem w jego pieprzonej sali konferencyjnej, czytając dokumenty i podpisując oświadczenia! A jego nie było nawet w tym cholernym budynku! Georgie posyła mi ukradkowe spojrzenie, wzrusza ramionami i wznosi oczy ku niebu. Uśmiecham się do niej. Bardzo ją lubię. Dominic przestaje chodzić w kółko i zwraca się do mnie. – Skąd, do licha, wiedział, gdzie jesteś? – Zdaje się, że całkiem łatwo można mnie wyśledzić – odpowiadam prosto. – I zapewne nie jest żadnym problemem postawić kogoś pod domem twojej siostry. Dominic kręci głową, a potem śmieje się. – Muszę mu oddać sprawiedliwość: potrafi wywieść mnie w pole. Tak się cieszyłem na to, że mu utrę nosa. Powinienem był się domyślić, że nigdy na to nie pozwoli.

Na prośbę Dominica szczegółowo zdaję mu relację ze swojej rozmowy z Andriejem i wspólnie ją analizujemy. – Cóż, przynajmniej dokładnie zrozumiał, co na niego mamy – stwierdza Dominic. – Dobrze, że pomyślałaś o naszych poświadczonych zeznaniach. Powinniśmy to zrobić, żeby się zabezpieczyć, choć właściwie nie sądzę, żeby nam coś teraz groziło ze strony Dubrowskiego. Wie, że wymierzyliśmy w niego zbyt wiele broni. Jeśli wykona ruch, zaryzykuje wyjawienie swoich przestępczych powiązań, a ludzi z tego światka naprawdę nie należy denerwować, możesz być pewna. – Zatem jesteśmy wolni? – pytam, ledwie w to mogąc uwierzyć. – Wolni. – Dominic uśmiecha się do mnie. – Czy nie mamy obowiązku zgłosić tego policji? – pytam, marszcząc brwi. – On pierze pieniądze. Pomaga gangom i wspiera ich działalność. Czy nie będziemy winni, jeśli pozwolimy mu robić to dalej? – Beth ma rację – odzywa się Georgie. – Nie macie właściwie wyboru. Andriej pierze pieniądze wszędzie, gdzie się znajdzie. Dominic posyła mi poważne spojrzenie. – Oczywiście, że tak byłoby zgodnie z prawem – mówi. – Lecz to oznacza, że dobre imię Marka zostanie unurzane w błocie. Ponadto Anna i ja, a nawet ty, Beth, będziemy musieli stanąć przed sądem w charakterze świadków, co może być niebezpieczne. Powinnaś to sobie dobrze przemyśleć. – Pomyślę o tym – odpowiadam wolno. – Zastanowię się, czego chciałby Mark i co będzie najodpowiedniejsze. – Okej. – Dominic posyła mi uśmiech. – Ale nie śpieszmy się z poważnymi decyzjami. Pojutrze sylwester, idziemy na bal. Czas pożegnać to, co stare, i rozpocząć nowe. Odpowiadam uśmiechem. To był niewiarygodny rok w moim życiu. A mam przeczucie, że następny będzie jeszcze bardziej zadziwiający. Przed moimi oczyma roztacza się iście baśniowa scena. W

wielkiej marmurowej sali balowej pod ogromnymi żyrandolami w takt muzyki granej przez orkiestrę wirują dziesiątki tancerzy – powiewają spódnice, błyszczą polerowane buty. Stoję na balkonie i z góry przyglądam się temu niezwykłemu widowisku. Chwilę temu sama niemal bez tchu krążyłam po tym parkiecie z Dominikiem, moja jedwabna szmaragdowa suknia poruszała się zwiewnie, kiedy prowadził mnie w tańcu podczas wspaniałego walca. Teraz podchodzi i podaje mi kieliszek szampana. – Tu jesteś – odzywa się z uśmiechem. – Przyniosłem coś na orzeźwienie. Dobrze się bawisz? – Cudownie – odpowiadam. – Stąd jest wspaniały widok. – Wiesz co, już prawie północ. Chodź ze mną. – Prowadzi mnie z balkonu na korytarz, a następnie otwiera drzwi wiodące na niewielki taras z widokiem na miasto. Wychodzimy i otacza nas nocna aura. – Pomyślałem, że chciałabyś ostatni raz rzucić okiem na Nowy Jork, zanim jutro polecimy do domu. – Widok jest niewiarygodny. I bal też – wzdycham. Nie potrafię się wyzbyć tkwiącego we mnie głęboko smutku. W przyszłym tygodniu odbędzie się pogrzeb Marka. Mój przyjaciel nie doczekał nowego roku… Bez względu na to, jakim kłopotom Mark musiałby stawić czoło, na pewno nie chciałby zamknąć firmy i odejść na spoczynek. Dominic zdejmuje swój frak i okrywa mi nim ramiona. Całuje mnie lekko w usta. – Chcę, żebyś mieszkała ze mną, Beth. Żebyśmy zawsze byli razem. Kiedy wrócimy do Londynu, zamierzam znaleźć miejsce, które spodoba się nam obojgu, odpowiednie, abyśmy mogli zacząć w nim wspólne życie. – Ja też tego pragnę – mówię łagodnie, chociaż na jego słowa przenika mnie cudowny dreszcz. – Ale nie za cenę mojej kariery zawodowej. – Rozumiem – odpowiada. – To może oznaczać, że czasami będziemy się musieli rozdzielić… Ale zawsze będziemy mieli wspólny dom, a nasze serca się nie rozłączą. Kiwam głową. Otaczam go ramieniem i przyciągam do siebie

blisko. – Jestem taka szczęśliwa. Za nami ciężka droga, ale już ją przebyliśmy. Dominic przytula mnie i stoimy przez chwilę, ciesząc się swoją bliskością. Potem mówi: – Hej, zdaje się, że rozpoczyna się odliczanie. Lepiej już wróćmy, żeby się nie spóźnić na nadejście nowego roku! Wchodzimy więc z powrotem do sali balowej. W dole orkiestra przestała grać, a tłum wpatruje się w wiszący na ścianie wielki zegar. Duża wskazówka jest coraz bliżej dwunastej. Wszyscy odliczają głośno: – Pięć, cztery, trzy, dwa… W momencie gdy po okrzyku „Jeden!” wybuchają wiwaty, Dominic całuje mnie. Odsuwa się ode mnie na chwilę i z błyszczącymi oczyma mówi: – Szczęśliwego nowego roku, Beth. – Szczęśliwego nowego roku! Orkiestra intonuje pieśń Auld Lang Syne7, ale my nie przyłączamy się do chóru. Jesteśmy zaabsorbowani sobą i naszym prywatnym światem, zagubieni w przyjemności swojego pocałunku.

Rozdział dwudziesty Pogrzeb Marka gromadzi bardzo wiele osób. Ławki kościelne są pełne elegancko ubranych żałobników. Panowie przyszli ubrani w ciemne garnitury z kamizelkami, a panie, całe w czerni, mają na sobie żakiety i płaszcze z takimi dodatkami, jak diamentowe broszki czy sznury pereł. Niektóre założyły kapelusze lub toczki ozdobione kompozycją z miękkich czarnych piór. Gdy wchodzę, wita mnie Caroline. Wygląda okropnie, zupełnie nie przypomina znanej mi zaróżowionej, zażywnej kobiety, ale jest opanowana i cieszy się na mój widok. Kieruje mnie do jednego z sidesmanów8 i uświadamiam sobie, że ten wysoki mężczyzna w okularach to James. – Witaj, droga Beth – mówi cicho, kiedy się zbliżam. – Miałem nadzieję, że cię dzisiaj spotkam. Jak się masz? – W porządku – odpowiadam, zdobywając się na uśmiech. Widok lakierowanej trumny Marka – wystawionej pośrodku nawy w otoczeniu kwiatów – jest dla mnie bardzo bolesny. Znów jestem wewnętrznie roztrzęsiona i przygnębiona. – Trzymaj się, dasz radę. – James współczującym gestem kładzie mi dłoń na ramieniu. – Biedny Mark. Odszedł znacznie szybciej, niż ktokolwiek z nas mógł się spodziewać. – Myślisz, że to się musiało stać? – pytam z rozżaleniem. – Z tego, co wiem, rak był znacznie bardziej zaawansowany, niż lekarze początkowo podejrzewali. Mark bardzo by się męczył, przechodząc radioterapię i kto wie, jakie jeszcze kuracje, a rezultat mógłby się okazać taki sam. Może to lepiej, że nie musiał znosić tego wszystkiego. – Ale czy nie potrzebował więcej czasu? James ma bardzo poważną minę. – Znasz Marka. Kochał elegancję i piękno. Nie podobałoby mu się, że choroba tak go wyniszcza. Ani trochę. – Pewnie masz rację.

James pocieszająco klepie mnie po ramieniu, po czym wręcza mi kartkę z wydrukowanym porządkiem nabożeństwa. – Proszę. Usiądź, gdzie masz ochotę. Czy Dominic jest z tobą? Kiwam głową. – Rozmawia przez telefon na zewnątrz. Zaraz tu będzie. – Zawsze taki sam. Znajdę cię później podczas stypy. Chcę z tobą porozmawiać, kiedy będę już mieć te obowiązki za sobą. – Oczywiście. Idę do pustej ławki i zajmuję miejsce. Mam nadzieję, że wyglądam tak elegancko, jak życzyłby sobie Mark. Jestem ubrana w czarną garsonkę, buty na wysokich obcasach i kloszowy kapelusz z wpiętą diamentową strzałą. Czekając na Dominica, zapoznaję się z porządkiem nabożeństwa. Widzę, że będzie miało piękną staroświecką formę, i cieszę się, że znam wszystkie zaplanowane do odśpiewania hymny. Chór właśnie ma rozpocząć pierwszą pieśń, kiedy na miejsce obok mnie wślizguje się Dominic. – Przepraszam – mruczy. – Dzwonił Tom, musiałem odebrać. Zdumiewające: zniknęło kilka okoliczności, które stały mi na przeszkodzie do zakupu syberyjskiej rudy żelaza. – Posyła mi znaczące spojrzenie. – Zabawne. – Ciii – uciszam go, marszcząc brwi. Zaczynają grać organy, chór intonuje pieśń, a wierni wstają i przyłączają się do śpiewu. Nabożeństwo jest przepiękne. Kiedy rozbrzmiewa psalm Pan jest moim pasterzem, do oczu napływają mi gorące łzy. Jednak nade wszystko żegnamy Marka, wspominając jego życie i pracę. Przyjaciele zmarłego wstają, aby wspólnie wygłosić mowę, która jest zarazem zabawna i poruszająca. Caroline w krótkich słowach mówi o swoim bracie i o tym, jak bardzo będzie za nim tęsknić. Następnie odmawiamy modlitwy i śpiewamy kolejny hymn. Po końcowym błogosławieństwie patrzymy, jak trumna jest przenoszona przez całą nawę do czekającego na zewnątrz karawanu. Rodzina udaje się wraz z nią do spopielarni, a pozostali

kierują się pieszo do miejsca, w którym odbędzie się stypa – małego, pięknego pubu, tak wytwornego, jak tylko potrafią być puby w Chelsea. – To było bardzo poruszające nabożeństwo – mówi Dominic, gdy wraz z innymi idziemy chodnikiem, a nasze czarne stroje przyciągają wzrok przechodniów. – Drogi stary Mark. Dobrze, że miał tak godne pożegnanie. – To świadczy o człowieku, kiedy tak wielu ludzi przychodzi, by go pożegnać, i ma o nim tyle miłego do powiedzenia – zauważam. – Miałam dużo szczęścia, że poznałam Marka. – Bardzo cię lubił – stwierdza Dominic. – I nie bez powodu. W pubie goście mają do wyboru pokrzepiające drinki, wino oraz napoje bezalkoholowe. Biorę dla siebie Krwawą Mary i sączę pikantny, rozgrzewający trunek, a jednocześnie rozglądam się za Jamesem. Gdy go dostrzegam, stoi przy kominku, gawędząc z Erlendem. Zostawiam Dominica, który rozmawia z jakimś znajomym, i idę do mojego dawnego szefa. – O, jesteś, bardzo się cieszę, że mnie znalazłaś – wita się ze mną ponownie. – Erlend, proszę, przynieś mi drugiego drinka, będę ci bardzo wdzięczny. Gdy jego przyjaciel się oddala, James zwraca się do mnie z pytaniem: – Czy Caroline zamieniła z tobą słowo? Potrząsam głową. – Jeszcze nie. Byłam w biurze po powrocie do Anglii, ale powiedziała, że na razie nie chce ze mną niczego ustalać, będzie w stanie to zrobić dopiero po pogrzebie. Przypuszczam, że w poniedziałek rozpoczynamy pracę. A może ty coś wiesz? Rozmawiała o tym z tobą? James potakuje skinieniem. – Tak. Mark ustanowił ją i mnie wykonawcami swego testamentu. Zgodnie z jego ostatnią wolą mamy wznowić działalność firmy, o ile uznamy to za możliwe. – O. – Jestem zaintrygowana. – Co to oznacza? – Cóż, musimy to jeszcze przedyskutować, ale Caroline

wstępnie stwierdziła, że chce kontynuować zajęcie Marka i prosi, żebym jej w tym pomógł. – Możesz to zrobić? I równocześnie prowadzić galerię? Spogląda na mnie przenikliwie. – Jeśli mi pomożesz, tak. Caroline pokazała mi twoje notatki z Nowego Jorku. Zdaje się, że wykonałaś tam kawał świetnej roboty: nawiązałaś kontakty i znalazłaś interesujące rzeczy. Pod względem finansowym firma stoi bardzo dobrze, Mark był w tym naprawdę dobry: kupował tanio, a sprzedawał drogo. Między nami mówiąc, byłoby bardzo wskazane, gdybyśmy pociągnęli dalej jego dzieło. A jeśli Caroline zechce w przyszłości sprzedać firmę, będzie miała do zaoferowania prosperujące przedsiębiorstwo. Ale… – James poważnieje jeszcze bardziej. – Jest jeden haczyk. Mark zawsze dużo czasu spędzał w Nowym Jorku. Amerykańskie kontakty były w jego biznesie bardzo ważne. Ja w ogóle nie mogę się zająć tą stroną interesu, muszę być tutaj, aby mieć oko na galerię. Nie podołam, jeśli przyjdzie mi krążyć tam i z powrotem. Musiałabyś się więc nastawić na okresowe przebywanie po drugiej stronie oceanu. Dałabyś radę? Patrzę na niego i w miarę jak docierają do mnie jego słowa, czuję, że oczy mi rozbłyskują. – Byłoby cudownie! James uśmiecha się. – To dobrze. Moja radość trochę przygasa, gdy sobie przypominam, że Dominic i ja jeszcze nie zdecydowaliśmy, czy wydać Andrieja policji. Jeżeli to zrobimy, przyszłość firmy Marka prowadzonej wspólnie przeze mnie i Jamesa może nie być taka świetlana, jak mi się marzy. – Wszystko w porządku? – pyta James. – Tak, wszystko świetnie – odpowiadam. Nie pora, by zaznajamiać Jamesa ze szczegółami. Wraca Erlend z dwoma kieliszkami szampana i jeden wręcza swemu przyjacielowi. – Witaj, Beth – zwraca się do mnie swoim lekko śpiewnym

norweskim akcentem. – Jak się miewasz? Nabożeństwo było urocze, nieprawdaż? – Tak, było naprawdę piękne – przytakuję. – Dokładnie takie, jakiego by sobie życzył Mark. Nagle wzrok Erlenda przesuwa się ku drzwiom. – Wow – mruczy przyjaciel Jamesa. – Kto to jest? Nie zauważyłem jej w kościele. Oglądam się za siebie i widzę… Annę. Wygląda oszałamiająco w obcisłej czarnej sukni i kapeluszu z osłaniającą pół twarzy woalką, poniżej której zwracają uwagę jaskrawo czerwone usta. Anna rozgląda się, szukając kogoś, a gdy dostrzega Dominica, rusza w jego stronę. – Przepraszam – usprawiedliwiam się i zostawiam Jamesa z Erlendem, chcąc jej przeciąć drogę. – Witaj, Anno! Patrzy na mnie z lekko rozbawioną miną. – A, Beth. Jak miło cię widzieć. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, muszę porozmawiać z Dominikiem. – Oczywiście. Chodźmy do niego razem. Gdy tylko Dominic widzi, że się zbliżamy, przeprasza swojego rozmówcę i zabiera nas do niewielkiej bocznej salki. – Witaj, Anno – pozdrawia ją uprzejmie. – Postanowiłaś do nas dołączyć? – Tak. Chcę wychylić szklaneczkę za Marka, człowieka, który zawsze był dla mnie miły. Ale też mam ci do przekazania coś ważnego. Moi znajomi donoszą, że Andriej zwija się stąd i z Ameryki. – Co? – Dominic wpatruje się w nią ze zdumieniem. Anna kiwa głową, aż jej faluje woalka. – To prawda – dodaje. – Z jakiegoś powodu ogranicza swoją działalność i wynosi się z tego kraju i ze Stanów. – Rozumiem – mruczy Dominic i posyła mi porozumiewawcze spojrzenie. – Sprytnie. Usuwa się z drogi. Nawet jeżeli złożymy na niego doniesienie, policja nic mu nie zrobi.

– To znaczy, że znika z Wielkiej Brytanii? – Właśnie. Zapewne jego ludzie dokładnie po nim posprzątają. – Dominic marszczy brwi. – Dziękuję za wiadomość, Anno. Ta nowina zupełnie zmienia kilka spraw. Wybaczcie, drogie panie, muszę zatelefonować. Wychodzi, wyjmując z kieszeni telefon, a Anna i ja zostajemy same. Ona patrzy za nim, a potem zwraca się do mnie. Na jej czerwonych ustach igra uśmieszek. – Zdaje się, że wy dwoje jesteście ze sobą bardzo szczęśliwi – zagaduje. – Tak, jesteśmy szczęśliwi, dziękuję. – Moja odpowiedź brzmi sztywno, mimo że staram się zachować swobodę. – To dobrze, dobrze. Ja też jestem szczęśliwa z Giovannim. Dajemy sobie tyle rozkoszy, że postanowił opuścić klasztor, tylko dla mnie. Czy to nie słodkie? A więc teraz nie będę ci w niczym przeszkadzać. Straciłam zainteresowanie Dominikiem, a szczerze mówiąc, i tak zaczynał mnie już nudzić. – Nachyla się do mnie z roziskrzonymi oczyma. – A przy okazji, czy dowiedziałaś się, co zaszło wtedy w jaskiniach? – Dowiedziałam się, że mnie naćpałaś – odparowuję, rozgniewana na tamto wspomnienie, mimo że przed chwilą poczułam wielką ulgę, słysząc, że postanowiła dać spokój Dominicowi. – Wiem też, że nie kochałam się z Andriejem, więc mam czyste sumienie. – A skoro nie z Andriejem, to z kim? – drażni się ze mną cichym głosem, w którym pobrzmiewa niebezpieczna nuta. – Z Dominikiem, rzecz jasna – odpowiadam chłodno. – Czyżby? – Śmieje się. – Oczywiście. – Czuję ukłucie zimnego strachu. Czy Anna próbuje sugerować, że był w to zamieszany ktoś trzeci? Kiedyś niemal dałam się jej przekonać, że to ona uprawiała ze mną seks podczas imprezy w katakumbach, ale takie wyjaśnienie byłoby niemożliwe. – Powiedziałaś Dominicowi, że kochałaś się z nim w jaskiniach. – Znów się śmieje.

– Co w tym zabawnego? – pytam oschle. – Musi mu naprawdę na tobie zależeć. Bo widzisz, on wie, że nie kochał się wtedy z tobą. – Jak to? – Dłonie mi wilgotnieją z przerażenia. Anna potrząsa głową i spogląda na mnie litościwie zza woalki. – To nie był on. Ale myśli, że kochałaś się z kimś innym. Więc widzisz… Pewnie naprawdę cię kocha. Próbuję przyswoić tę wiadomość, lecz w głowie szaleje mi wir myśli. – W takim razie… kto?! – krzyczę. Anna odwraca się do wyjścia, lecz zatrzymuję ją ręką. – Proszę, Anno… kto? Musisz mi powiedzieć. Patrzy na mnie przez chwilę, a potem mówi chłodno: – Nikt. Nie kochałaś się z nikim. Nie mogę w to uwierzyć. Pamiętam tę noc, tamte wrażenia, zimną skalną ścianę dotykającą mojej rozgrzanej skóry, błogie uczucie, gdy mnie brał ostro mężczyzna, którego twarzy nie mogłam dostrzec… – Nikt? – szepczę. Anna przechyla głowę, przybliża ją do mojej i wyjaśnia cicho: – Dałam ci bardzo silny seksualny stymulant. Wcześniej stosowałam go z powodzeniem u wielu ludzi o szczególnie lubieżnym charakterze i efekt zawsze był zaskakujący. Ten środek wywołuje seksualne halucynacje, które człowiek przeżywa, jakby były prawdziwe. Jak sen, w którym się szczytuje, ale tysiąc razy bardziej realistyczne. Jestem pewna, że to ci się właśnie przytrafiło, prawda, Beth? Wiem, że tak. – Zniża głos do szeptu. – Widziałam cię. Posyła mi olśniewający uśmiech, odwraca się na pięcie i wychodzi, kołysząc biodrami, a ja gapię się na nią oniemiała. Dominic znajduje mnie w tym samym miejscu kilka minut później. – W porządku? Gdzie Anna? – Przygląda mi się bliżej. –

Wyglądasz, jakbyś się uderzyła w głowę. Nic ci nie jest? – Tak… nie… W porządku. Wciąż nie umiem poukładać sobie w myślach wszystkiego, co usłyszałam. Nagle uświadamiam sobie, że on nigdy mnie o nic nie oskarżył, nie domagał się wyjawienia prawdy o tym, co się zdarzyło w katakumbach. Zapewne się domyślił, że będąc pod wpływem narkotyku, nie mogłam odpowiadać za swoje czyny. Przypuszczalnie zrozumiał, że pieprzyłam się z kimś w jaskiniach, myśląc, że to on, ale postanowił nie robić mi awantury. Anna ma rację. On musi mnie kochać. Przytulam go mocno, doceniając teraz bardziej niż kiedykolwiek przedtem. – Hej – mówi ze zdziwieniem – na pewno nic ci nie jest? Kręcę głową. Pewnego dnia powiem mu prawdę. Wkrótce, ale nie teraz. – Rozmawiałem ze swoim prawnikiem w Stanach. Jego zdaniem, nie ma w tej chwili sensu ścigać Dubrowskiego. Skoro wycofuje się z kraju i ktoś po nim sprząta, tylko napytalibyśmy biedy sami sobie. Mój prawnik radzi, żeby nie drażnić licha, póki śpi. – Więc Andriej jednak wyjdzie na swoje – mówię w nagłym przypływie złości. – Niezupełnie. Traci więcej, niż zyskał. Poza tym… – Dominic muska moje usta swoimi. – Nie dostał tego, czego najbardziej chciał. Ciebie. Bierze mnie w ramiona i rozluźniam się w jego objęciach. Potem patrzę mu prosto w oczy. – A ty na pewno mnie chcesz? Po tym wszystkim? Unosi moją dłoń i oboje spoglądamy na diamenty błyszczące na serdecznym palcu. – To moja obietnica – przypomina miękko. – I wciąż ją nosisz. To jej właściwe miejsce. Oczywiście, że cię chcę. Kocham cię. I wielbię. – Całuje mnie, a ja rozkoszuję się namiętnością i słodyczą tego pocałunku. – A Rosę? – pytam zadziornie, przyciskając usta do jego ucha.

– Rosę też zawsze będę kochać – mruczy gardłowo w odpowiedzi. – Jest taka słodka i zawsze taka frywolna! A przy tym nieposłuszna. Nie wiem, czy kiedyś się czegoś nauczy… Ale przede wszystkim kocham ciebie, Beth. Moją cudowną, sprytną, zabawną, utalentowaną, seksowną Beth. Śmieję się. – Ja też cię kocham. – A zaraz potem, całując go lekko w krawędź szczęki, dodaję szeptem: – Panie… Nasze spojrzenia spotykają się i wymieniamy porozumiewawczy uśmiech. Mamy wspólne sekrety i wspólne pasje. Drżę lekko na myśl o czekających nas spotkaniach i o przyjemnościach, które Dominic przygotuje dla Rosy. W sąsiedniej sali ktoś zaczyna wygłaszać mowę. Zebrani goście wznoszą toast za Marka jego ulubionym szampanem. Dominic bierze mnie za rękę i dołączamy do reszty.

Epilog Do biura przychodzi paczka na moje nazwisko, ale zaadresowana do Marka Pallisera. – Jakby nadawca nie wiedział, że on nie żyje – narzeka James, wnosząc ciężką przesyłkę do biura. – Tak trudno to przyjąć do wiadomości? Klepsydry były zamieszczone we wszystkich gazetach. I rozesłałaś oficjalne powiadomienia, prawda? Kiwam głową. Zamówiliśmy kartki wydrukowane na ozdobnym papierze marki Queen i nadałam je pocztą do wszystkich klientów Marka. W odpowiedzi dostaliśmy dziesiątki, jeżeli nie setki biletów z kondolencjami. – Ale zaadresowana jest do mnie – zauważam. – Więc może to pomyłka. – Otworzymy? James bierze z biurka nożyczki i zaczyna ostrożnie rozcinać opakowanie. Pod papierem ukazuje się bąbelkowa folia, a pod nią drewniana kaseta zabezpieczona metalową taśmą. Potrzeba całej siły Jamesa, by się dostać do środka. W końcu mój przyjaciel unosi drewniane wieko, pod którym rozpościera się warstwa delikatnej bawełny. Gdy ją odsuwa, aż mi zapiera dech w piersi. To portret czytającej dziewczyny, który swego czasu kupiłam do łazienki Andrieja w Albany. Znakomite arcydzieło samego Fragonarda, obraz tak pełen życia, jakby panna miała za chwilę przewrócić kartkę książki. – Mój ty Boże – mówi James z cichym gwizdem. – Nie do wiary. Czy to jest to, co myślę? Kiwam głową i czuję, jak oczy mi się rozszerzają. – Ten Fragonard. Ale James… dlaczego Andriej mi go wysłał? Mój przyjaciel śmieje się. – Kto wie? Ale powiem ci, że to najlepszy prezent, jaki ci się może trafić w życiu!

Wpatruję się w obraz i wciąż nie mam pojęcia, dlaczego Andriej mi go podarował, zamiast umieścić gdzieś w bezpiecznym miejscu. I czemu właśnie ten, ze wszystkich jego skarbów? Może dlatego, że to ja wybrałam dla niego to dzieło. Ciekawe, czy wie, że cała jego kolekcja sztuki zostanie mu odebrana, gdy w końcu dosięgnie go sprawiedliwość, choćby mocno spóźniona. Przypominam sobie miniaturkę, którą dostałam od Marka. Nagle dociera do mnie, że to maleńkie malowidło też jest prawdziwym Fragonardem. Z jakiegoś powodu Mark podarował mi autentyczne arcydzieło, warte tysiące funtów. Przychodzi mi do głowy dziwna myśl. Czy Mark podejrzewał, że Andriej go wykorzystuje? Czy dając mi ten malutki, cenny portret, chciał go uchronić przed ewentualną konfiskatą? – Beth? W porządku? Podnoszę wzrok. – Tak, oczywiście. Nie jestem tylko pewna, co z tym zrobić. Powinno wisieć gdzieś w muzeum. – Może. – James przechyla głowę i patrzy na obraz z ukosa. – Ale wiem, gdzie będzie się prezentować najlepiej. Co myślisz o tym przytulnym domu, który ty i Dominic zamierzacie kupić? Czy obraz nie wyglądałby zachwycająco w salonie? Przypominam sobie uroczy domek, który znaleźliśmy w Chelsea. Portret znakomicie by się prezentował nad kominkiem. Za każdym razem, kiedy wyobrażam sobie nasz dom, zalewa mnie ciepłe uczucie podekscytowania. – A może w waszym nowojorskim gniazdku? – podpowiada łobuzersko James. – Wybraliście już coś? – Jeszcze nie – odpowiadam ze śmiechem. – Przez jakiś czas zatrzymamy się u Georgie, chociaż nie bardzo to odpowiada Dominicowi, który chce uchodzić za faceta z Park Avenue. – Weź ją ze sobą do domu – nalega James, spoglądając na czytającą dziewczynę. – Jest twoja. Wiem, że bardzo ci się podoba. Patrzę na odcienie lawendy i żółci na płótnie, na delikatną skórę panny i jej nienaturalnie wygięty mały palec. – Czemu się opierasz? – James uśmiecha się. – Co by na to

powiedział Mark? Odpowiadam uśmiechem. – Dobrze, wezmę obraz. Może wisieć w domu i przypominać mi, jakie miałam niewiarygodne przygody. – Mądra decyzja. Zasługujesz na to dzieło. A teraz odłóżmy je na bok i bierzmy się do pracy. Chcę jeszcze raz sprawdzić listę twoich nowojorskich sprawunków. Patrzę, jak James z powrotem zawija portret w bawełniane okrycie. Dziewczyna znika pod miękkim białym materiałem. Możemy ją przechować w podręcznym magazynku, gdzie Mark trzymał zapakowane obrazy i inne rzeczy czekające na wysyłkę albo na rozpakowanie. Podobnie jak pierścionek błyszczący na moim palcu, obraz Fragonarda wydaje mi się obietnicą. Tylko jaką? Tego, choć bardzo chcę, nie potrafię określić.

E.H.

Podziękowania Jeszcze raz pragnę gorąco podziękować redaktorce prowadzącej, Harriet, oraz redaktorce tekstu, Justine. Jestem Wam ogromnie wdzięczna za Waszą ciężką pracę. Wyrazy wdzięczności składam również wszystkim w wydawnictwie Hodder, a zwłaszcza wspaniałemu działowi produkcji, oraz Lucy – za działania marketingowe. Dziękuję Lizzy i Harriet, mojej agentce i jej znakomitej asystentce, za wszystko, co robiły w moim imieniu. A także przyjaciołom i rodzinie za wsparcie; mężowi za to, że nie miał mi za złe, kiedy godzinami znikałam w innym świecie. Bez Was nie udałoby mi się. Nade wszystko zaś chciałabym przekazać podziękowania cudownym czytelniczkom, które dzieliły się ze mną wrażeniami i zapewniały, jak bardzo im się podobają przygody Dominica i Beth. Bardzo się cieszę, że mogłam przedstawić Wam moją opowieść oraz że otrzymałam od Was tyle słów zachęty na Twitterze. Dziękuję z całego serca!